หัวข้อ: The Real Me อย่าท้าให้บ้ารัก ตอนที่ 61 - ตอนจบ [ส. 11 ธ.ค 64 หน้า 82]

[เบบี้]

“แต่มันคง.. หลายล้าน” หงส์พูดตะกุกตะกัก

“ค่าสินสอดจากไอ้เข้มน่ะ” ผมยักคิ้ว

“งั้นกูไม่เอา !” อีกฝ่ายตะคอกเสียงหลง

“ฮ่า ๆ ๆ” ผมหัวเราะ  ดูท่าจะทำให้งอนอีกแล้ว

“กูจะจ่ายเอง...ทั้งหมดเลย แต่ทีมสถาปนิกต้องเป็นคนของกู” ผมพูด  ยืนยันด้วยน้ำเสียงจริงจังว่าไม่ได้พูดเล่นไปเรื่อย  หงส์เงียบลงครู่ใหญ่  อีกทั้งไม่ยอมหันหน้ากลับมา

“มึงไม่ต้องคิดว่าสิ่งที่กูกับปู่ทำมาตลอดมันเป็นบุญคุณหรอกนะ พวกเรามันเกินขีดนั้นกันมาแล้ว” หงส์พูดขึ้น 

“ไม่ได้คิด แค่เงินเหลือ” ผมตัดบทไม่ให้เธอคิดมาก  อีกฝ่ายเหล่ตามายิ้มด้วยใบหน้าดีใจ

“พูดจริงนะ” เธอย้ำ

“อืม” ผมขานตอบ

“ขอบคุณ” หงส์ยิ้มเขิน 

“เออ ! ลืมอัดเสียงมึงไว้เลย เดี๋ยวมึงเบี้ยวกูขึ้นมาทำไงล่ะ !” หงส์ทำหน้าตกใจตื่น  ท่าทางของเธอทำให้ผมหลุดหัวเราะอีกครั้ง

“ขอห้องพักคนไข้ด้วยได้ไหม สัก...สิบห้องเลย” หงส์วาดฝัน 

“อีควาย ตกลงจะทำคลินิกหรือสร้างแลนด์มาร์ค” ผมถอนหายใจ  แน่นอนว่ารู้ว่าถูกเธอกวนตีนอยู่

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” หงส์หัวเราะ

“อยากทำอะไรก็ทำ ถ้ารักษาไว้น่ะนะ” ผมว่า

“ว่าแต่ว่า...เตียงคนไข้นี่ใช้แบบหมุนแล้วมีไฟกะพริบได้ปะวะ กระจกบนเพดาน เก้าอี้หมอเป็นม้าหมุนอะไรแบบนั้น” ผมอมยิ้ม

“........” หงส์ไม่ตอบ  เพราะเธอกำลังมองผมด้วยสายตาหยามเหยียดอยู่ 

“น้ำแตงโมปั่นมาแล้วครับนาย” ไอ้เด่นกลับมาอีกครั้งหน้าตาเบิกบาน  สมุทรตามหลังมันมาด้วย  เขาถือถาดเสิร์ฟ  มีน้ำแตงโมปั่นอยู่บนนั้นหลายแก้ว

“ดีจังเลยนะครับ ที่ไร่มีแต่ของโปรดของนายทั้งนั้นเลยครับคุณหงส์” ไอ้เด่นยิ้มกว้าง

“ใช่มะ ฉันปลูกเอาใจมันไง จะได้มาหาฉันแบบร่างกายปกติ ๆ กับคนอื่นเขาบ้าง” เธอยักไหล่  ผมไม่คิดเถียงเธอ  รับน้ำแตงโมปั่นจากสมุทรมาชิม 

“แตงโมหวานอยู่แล้ว ของคุณไฟผมเลยใส่น้ำเชื่อมแค่ครึ่งช้อนโต๊ะเท่านั้นครับ” สมุทรบอก  เขาดูเป็นกังวลกับเรื่องรสชาติมากเพราะผมไม่ชอบกินเครื่องดื่มหวาน ๆ  ถ้าพี่ธานหรือพายุอยู่คงช่วยกำกับได้ว่าอาหารแบบไหนผมกินรสชาติแบบใด  ผมพยักหน้ารับทราบส่ง ๆ ไปที  ไม่คิดบอกเขาด้วยว่าน้ำแตงโมอร่อยถูกปากหรือไม่ 


หงส์กับไอ้เด่นมองมาที่ผมกับสมุทรด้วยสายตามีนัยยะ  แต่ผมก็ไม่คิดทักถาม

“สมุทรจะมาที่นี่อีกบ่อย ๆ ก็ได้นะ ฉันให้พักฟรี” หงส์ขยิบตาข้างหนึ่ง

“ขอบคุณครับ ไว้ผมจะมาแน่ ๆ  อาจจะขอรบกวนคุณ...” สมุทรตอบรับอย่างไม่รีรอ

“เฮ้ ๆ ๆ” ผมเผยอปากเอ่ยขัดปรามเขา  ฟังแล้วรับไม่ได้

“ชวนไอ้เข้มบ้างสิ” ผมแกล้งหยอกเพราะเห็นไอ้เข้มกำลังเดินมาทางพวกเราพอดี  หงส์เบะปากเล็กน้อย  กลอกตาซ้ายทีขวาทีกวนอารมณ์  ไอ้เข้มหยุดยืนอยู่ข้างสมุทรด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม  ผมชี้มือลงที่หน้าขาส่งสัญญาณให้ไอ้เด่นนวด  ไอ้เด่นรีบนั่งยอง ๆ ลงด้านข้างแล้วนวดขาให้ผม  จู่ ๆ บรรยากาศก็เงียบไป  ผมเท้ามือลงบนแคร่แล้วเอนตัวไปด้านหลัง  จ้องมองไอ้เข้มที่ยืนอยู่ตรงหน้า  แกล้งอะไรพวกมันดีนะ ???

“ชอบไหมล่ะแบบนี้ กูมาขอให้เอาเปล่า เงินเก็บมึงก็พอมีอยู่นี่” ผมเลิกคิ้วไปทางหงส์
 
“ไอ้ไฟ” หงส์ปราม  สีหน้าเลิ่กลั่กดูตลก

“ถึงมันจะมือหนักตีนหนักไปหน่อย แต่หุ่นมันน่าเจี๊ยะสุด ๆ เลยใช่ไหม มึงก็...ช่วยสงเคราะห์เป็นผัวให้มันหน่อยได้ไหม” ผมกวาดตามอง  ถ้าไอ้เข้มจะรู้จักผมดี  มันคงรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่  อีกฝ่ายจะว่ายิ้มออกมาก็ไม่เชิง  สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกมากกว่า

“ตกลงว่า สินสอดประมาณเท่าไหร่ดีที่รัก ว่ามาสิ คนของกูจะได้ทำตัวถูก” ผมสะกิดแขนหงส์  เจ้าตัวปัดมือผมออกอย่างแรง  หน้าแดงแปร๊ดเลย

“หุบปาก” หงส์ขึ้นเสียง  มือตะปบเข้าที่หน้าผมดัง เพียะ !

“ถ้ามึงไม่เอามัน มึงก็จะไม่มีผัวแล้วนะ” ผมแกล้งโวยวายด้วยสีหน้าหนักใจ

“มันเรื่องของกู ! มีคนมาชอบกูเยอะแยะ ลูกน้องมึงเป็นใครไม่ทราบ” หงส์ว่า  ไม่ยอมผมเช่นกัน

“เอ้า” ผมแกล้งสบถ  ขณะเดียวกันก็กวักมือเรียกให้ไอ้เข้มเข้ามาหาใกล้ ๆ มากขึ้น  อีกฝ่ายก้มตัวมายืนด้านซ้ายมือของผม   

“ถอดเสื้อซิ” ผมสั่งห้วน ๆ

“เอ๊ะ ครับ ?” ไอ้เข้มอุทานด้วยสีหน้ามึงงง

“กูบอกให้ถอดเสื้อ” ผมย้ำ  ไอ้เข้มผงกหัวรับทราบ  มันยอมถอดเสื้อยืดสีเทาที่สวมอยู่ออกด้วยท่าทางกระมิดกระเมี้ยนอย่างกับสาวแรกแย้ม  พอถอดเสื้อออก  มือข้างหนึ่งกำเสื้อไว้  อีกข้างหนึ่งนำไปจับแขนข้างที่มันถือเสื้ออยู่  แขนของมันอยู่ในลักษณะไขว้กันคล้ายพยายามจะปกปิดร่างกายให้มิดชิด  หงส์มองไอ้เข้มกะหลับกะเหลือก  คนที่ควรจะหัวเราะควรเป็นผม  แต่กลายเป็นสมุทรกับไอ้เด่นกำลังมีท่าทางทรมานที่ต้องอดกลั้นการหัวเราะเอาไว้


ไอ้เข้มก้มหน้าอยู่นาน  ครู่หนึ่งมันก็ช้อนตาขึ้นมองหงส์เล็กน้อย 

“มองไร !” หงส์แยกเขี้ยวใส่ทันที

“ขอโทษครับ” ไอ้เข้มก้มหน้าลงเหมือนเดิม

“หงส์...กูจะบอกมึงให้นะ หุ่นแบบนี้นี่ไม่ได้ได้มาง่าย ๆ มึงก็รู้” ผมพูด  นำนิ้วเขี่ยหน้าอกไอ้เข้มประกอบ  ไอ้เข้มสะดุ้ง  ขยับตัวนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้เบี่ยงตัวหนีมือผมไป

“คนที่มาจีบมึง กูวิเคราะห์ได้เลยว่าไม่เตี้ย ก็ลงพุง” ผมบอก  ทันทีที่หงส์ได้ยินเธอก็กัดฟันแน่น  ตาแทบจะถลนแต่กลับเถียงผมไม่ได้สักคำ

“แถมไอ้เข้มของกูน่ะ กระตุกหน้าอกเก่งนะเว้ย” ผมตะล่อม  ครั้งนี้ไอ้เด่นถึงกับหยุดขยับมือที่กำลังนวดขาผมอยู่  มันก้มหน้าลงบนแคร่ยิ้ม ๆ  สมุทรที่พยายามกลั้นอมยิ้มไว้นานถึงกับหันหลังให้พวกผมในทันที

“โชว์ซิ” ผมพยักหน้าสั่งไอ้เข้ม  อีกฝ่ายอมยิ้ม  ก้มหน้าลงเคอะเขิน

“ไม่ต้อง ! ไอ้บ้า ! ฉันเพื่อนเล่นนายเหรอ” หงส์มองไอ้เข้มตาขวาง

“ถ้ามึงไม่หยุดนะไฟ” เธอหันมาขู่เมื่อจนหนทาง   

“ชอบเพื่อนกูรึเปล่า ?” ผมตั้งคำถามขึ้นโต้ง ๆ  ทำให้ทุกคนเงียบปากสนิท  สมุทรหันกลับมามองหน้าไอ้เข้มด้วยท่าทางสนใจ  ไอ้เข้มไม่ตอบ

“กูถามว่าชอบเพื่อนกูรึเปล่า” ผมย้ำอีกครั้ง  เหลือบตามองไปเบื้องหน้า  หางตาสังเกตเห็นว่าไอ้เข้มมีท่าทีอึกอักและพยายามมองไปที่หงส์อยู่ตลอด  แต่คนที่ถูกมองกลับเบือนหน้าหนี 

“ไม่ตอบแปลว่าไม่ชอบใช่ไหม งั้นก็ดี...งั้นมึงชอบผู้หญิงแบบไหนล่ะ หุ่นแบบไหน เพื่อนกูมันถึกไปล่ะสิ มีพริตตี้เนื้อนิ่ม ๆ แอบชอบมึงอยู่เยอะเหมือนกัน เดี๋ยวกลับไปก็ตามสบายเลย กูอนุญาต ถือว่าโบนัสปีนี้” ผมฉีกยิ้มให้

“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับนาย ผม...ผมไม่ได้ชอบ แบบนั้น ครับ” ไอ้เข้มเริ่มร้อนรน  มันพยายามจะปฏิเสธแต่กลับตะกุกตะกักไปหมด 

“ผู้ชายก็เป็นแบบนี้หมดแหละ” หงส์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ 

“แบบไหนไม่ทราบครับ” ผมย้อนถาม

“ก็แบบมึงไง ! ลูกน้องก็คงเหมือนกันไม่ผิดมั้ง เจ้าชู้ หื่นกาม ไม่เลือก !” หงส์กระแทกตอบใส่หน้าผม

“เจ้าชู้กับหื่นกามก็ไม่เถียงหรอกนะ แต่ไม่เลือกนี่ขอเถียงได้ไหมล่ะ เพราะถ้ากูไม่เลือก ก็คงเอามึงไปแล้ว” ผมตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย  มองเธออย่างเย้ยหยัน



เพียะ !

โดนซัดอีกรอบก็ดี

“หึ ๆ ๆ” ผมกัดฟันหัวเราะ  ซบหน้าลงบนแคร่จากการถูกตบเข้าเต็มแรง  น่าขำจนหยุดหัวเราะไม่ได้ 

“มึงไม่ต้องมาที่นี่อีกเลยนะ” หงส์พึมพำ  ทำท่าจะเคืองจริง

“ไม่เอา กูคิดถึง” ผมขยิบตา  เกลี่ยเส้นผมออกจากบ่าเธอให้เบา ๆ  อีกฝ่ายหลุดอมยิ้มมุมปากนิดหน่อย

“สิบล้าน ให้ขาดตัวเลย” ผมเข้าไปกระซิบ

“หมายถึงมึงเอามาให้กูสิบล้าน แล้วมึงก็เอาตัวไอ้เข้มไปนะ” ผมขยายความ  หงส์ทำท่าจะหลุดยิ้มแต่ก็หันขวับมาถลึงตาใส่ผมทันที

“ถ้าตกลงซื้อขายกันตามนี้ เดี๋ยวกูจัดการให้พี่ธานส่งสินค้าให้ ส่งฟรี EMS  ถ้าสินค้าไม่อึด กูรับเคลมประกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”

“ไอ้ไฟ !” หงส์กระแทกเสียง  หน้าแดงลามไปถึงหู

“เฮอะ ! ผู้ชายหุ่นดีแล้วรวยมีอีกเป็นล้าน เดี๋ยวกูจะหาหุ่นแบบพวกมึงมาให้มึงดู !” หงส์กระแทกเสียงใส่หน้าผม  ครั้งนี้เธอลุกขึ้นเดินสับเท้าหนีไปเลย

“คนแบกข้างสารอะนะ !” ผมตะโกนไล่หลัง  หงส์หันกลับมาชูนิ้วกลางขึ้นกลางอากาศ
 
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” ผมหัวเราะ  ไอ้เข้มมองตามหลังหงส์ตาละห้อย 

“ตามไปสิ” ผมพูดขึ้น  ทุกคนชะงัก  ผมช้อนตามอง  ไอ้เข้มหลบสายตาพร้อมก้มหัวลงทันที

“ถ้ามึงชอบ มึงก็แค่ตามไป แต่ถ้าในหัวของมึงไม่คิดอยากสานสัมพันธ์จริงจัง มึงก็ยืนอยู่ตรงนี้ แล้วหลังจากนี้...ไม่ต้องเสือกทำอะไรทั้งนั้น ถ้ากูเห็นว่ามึงแอบมองเพื่อนกูด้วยสายตาแบบนั้นอีกเมื่อไหร่ กูจะควักตามึงให้หมามันแดกแล้วส่งมึงคืนสู่ป่า” ผมจริงจัง  ไม่มีแม้แต่การหยอกเอินเพียงเศษเสี้ยว  ลูกกระเดือกของไอ้เข้มขยับขึ้นลง  ลำคอคล้ายกับกลืนบางอย่างลงไป 

“ผมชอบคุณหงส์ครับนาย !” ไอ้เข้มพูดโผงออกมา  ลำตัวมันโค้งก้มลงมากกว่าเดิม

“........” ผมเงียบ 

“ผมชอบคุณหงส์มานานแล้วครับ ตั้งแต่...ตั้งแต่ที่เจอเธอครั้งแรก” ไอ้เข้มพูดโดยไม่มีการเงยหน้าขึ้นแม้แต่น้อย

“สิ่งที่กูทำอยู่ตอนนี้ไม่ได้แปลว่ากูให้ท้ายมึงอยู่” ผมเตือนสติ 

“กูจะให้มึงเลือกใหม่อีกรอบ....” ผมเสนอ 

“เมื่อไหร่ ที่เพื่อนกูเจ็บปวดมาเพราะความจังไรของมึง กูจะไม่ให้มึงอยู่อย่างมีความสุขบนโลกนี้ ทีนี้...มึงเลือกอีกครั้งซิว่า จะไป...รึไม่ไป ?”

“........” ไอ้เด่นนั่งจ้องมองไอ้เข้มที่นิ่งไปด้วยสีหน้าเป็นกังวล 

“ผมขอไปครับนาย” ไอ้เข้มตอบฉะฉาน

“ผมไม่ได้ชอบคุณหงส์ฉาบฉวยครับ”

“งั้นก็รีบไปคุยให้รู้เรื่องก่อนที่จะมีหมามาคาบไปแดกระหว่างที่มึงไม่อยู่ ก็กระดากปากจะพูดอยู่หรอก แต่ก็มีคนมาชอบมันเยอะจริง ๆ นั่นแหละ ไม่แน่ว่าเมื่อกี้มันอาจจะพูดจริงเพื่อเอาชนะกูอยู่ก็ได้ ไปซะ...เป็นอย่างที่มึงเป็น” ผมพูด 

“ขอบคุณครับนาย” ไอ้เข้มขานรับ  มันไม่ได้ยิ้ม  แต่ไหงผมถึงเห็นว่ามันหน้าบาน

“อ้อ เตือนไว้อย่าง ถ้ามึงแตะต้องตัวมันแม้แต่นิดเดียว มันจะชกมึงทันที แต่ถ้ามึงหลบได้ จะยิ่งทำให้มันโมโห แต่ถ้ามึงไม่หลบ เป็นไปได้ว่ามึงอาจจะต้องพบหมอฟันเพราะเคยมีเคสนี้มาแล้ว แต่กูว่า เคสฟันหักนี่พี่ใหญ่ของพวกมึงน่าจะยอมจ่ายให้นะ อยากดูจัง” ผมกะพริบตาปริบ ๆ

“ผมจะระวังตัวครับ” ไอ้เข้มผงกหัวอีกครั้งก่อนใส่เกียร์หมาวิ่งออกไป

“ไอ้เข้ม ใส่เสื้อด้วย ไอ้ซื่อบื้อเอ๊ย !” ไอ้เด่นตะโกนด้วยท่าทางตกใจที่เห็นพี่ชายของมันวิ่งตามหงส์ไปทั้งที่ท่อนบนยังเปลือยเปล่า

“ตามมันไปซิ ถ่ายวิดีโอมาให้กูดูด้วย” ผมสั่ง  สะบัดขาออกจากมือไอ้เด่น

“ได้ครับนาย” ไอ้เด่นห่างแกว่งร่าเริง  มันรีบวิ่งตามหลังพี่ชายไปอีกคน 

“ไอ้นี่แม่งเห่ยเป็นบ้า” ผมพูดปนหัวเราะ  แต่กลับต้องหุบปากลงเพราะได้ยินเสียงถอนหายใจจากคนที่อยู่ใกล้ ๆ  ผมตบมือลงบนแคร่ส่งสัญญาณให้เขานั่ง  อีกฝ่ายส่ายหัว  ยอมเดินมาแล้วนั่งลงบนแคร่โดยเว้นระยะห่างจากผมไปคืบหนึ่ง 

“ขอให้ได้แกล้งนะครับ สนุกมากรึไง”

“ไม่สนุกเหรอ ?” ผมตีหน้าซื่อ

“แล้วไหงเมื่อกี้ฉันใครบางคนกลั้นหัวเราะแทบตาย” ผมหยิบน้ำแตงโมขึ้นดื่ม  สมุทรอมยิ้มเขิน ๆ  ผมจึงขยับขาขึ้นเบี่ยงไปพาดลงบนตักของเขา  อีกฝ่ายนั่งนิ่ง     

“ยังไงคุณหงส์เธอก็เป็นผู้หญิง ไปแกล้งเธอต่อหน้าผู้ชายหลายคนแบบนี้ก็ไม่ดีครับ”

ผมกลอกตาวนไปมา  ฟังอีกฝ่ายบ่นแบบเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา

“หายดีแล้วนี่ครับ” สมุทรเปลี่ยนเรื่อง  เป็นการคุมโทนเสียงอย่างนุ่ม ๆ พร้อมวางมือลงบนหน้าแข้งผม

“ขอบคุณที่ชม” ผมตีหน้าตาย  รู้ว่ากำลังถูกกวน

“ดีเลยครับ ผมอยากออกมานอนที่ชานบ้านอยู่พอดี” สมุทรพูด  เป็นนัยยะว่าได้เวลาที่เขาจะเลิกนอนเฝ้าผมบนเตียงเดียวกันเสียที

“ดีเลย ฉันกำลังอยากออกไปนอนที่ชานบ้านพอดีเหมือนกัน” ผมบอก

“........” สมุทรเงียบ  จ้องมองผมด้วยหางตา  ผมยักไหล่ข้างหนึ่ง  เขาคิดจะทำยังไงผมก็จะทำตามอย่างนั้น  สมุทรเบือนหน้าหนีผมอย่างเนิบช้า  มือเริ่มขยับบีบนวดขาผมเบา ๆ  ผมอมยิ้มมุมปาก  ถูกฝ่ามือของอีกฝ่ายลูบผ่านหน้าแข้งไปถึงปลายเท้า  แววตาของเขาคล้ายกับมีอะไรแอบแฝงอยู่  แต่ถึงรู้อย่างนั้นผมก็เลือกที่จะไม่ขยับขาหนี

“อย่าน่า เกิดมันหักขึ้นมาคนที่ต้องดูแลฉันต่อก็ไม่พ้นนายอยู่ดี” ผมพูดดักความคิดอีกฝ่าย  สมุทรอมยิ้มที่ถูกจับได้

“เดี๋ยวผมเอาขาบานเย็นมาต่อให้ก็น่าจะพอดีกันครับ” เขาหันมาประชด 

“ฉันมีอีกตั้งหลายอย่างที่อยากทำโน่นทำนี่ เป็นเรื่องปู้ยี่ปู้ยำน่ะ เกรงว่าถ้าฉันพูดออกมา นายอาจจะรับไม่ได้”

“งั้น...กรุณาเงียบปากไว้ด้วยครับ” คำขอของเขาทำให้ผมหัวเราะ

“อย่างนั้น รบกวนคุณสมุทรกลับมานอนที่ห้องอย่างเดิมด้วยนะครับ ชานบ้านมันโจ่งแจ้งไป” ผมพูดขอดี ๆ  แต่มีนัยยะแฝงอยู่มากมาย  สมุทรหันกลับมาจ้องเขม็ง  ดูไม่พอใจที่ผมแอบขู่  ผมกวาดตาพลางยิ้มมอง  นำปลายเท้าเขี่ยเข้าที่ต้นขา  ทำเอาสมุทรรีบจับข้อเท้าผมปรามไว้แน่นในทันที

“คุณไฟ” เขาเริ่มขึ้นเสียง  ส่งตาขวางมาทางผม

“ไม่เห็นเหรอว่าฉันอดทนอยู่น่ะ ?” ผมถาม   

“ใช้แว่นขยายก็ยังหาไม่เจอเลยครับ” สมุทรพ่นลมออกทางจมูกคล้ายเหน็บแนม  ผมยิ้ม  เกลี่ยลิ้นออกมาเล็กน้อย

“ถ้าเป็นปกติฉันโดนกินไปแล้วนะ นายจำศีลอยู่รึไง” ผมแกล้งทำตาใส

“........” สมุทรนั่งนิ่ง  ครั้งนี้เขาไม่ยอมหันมามองผมแม้แต่น้อย  ผมเกือบจะหลุดหัวเราะอยู่รอมร่อแล้ว

“ไม่หิวเหรอ ?” ผมไล่ถาม

“ไม่หิวบ่อยนักหรอก ผมชอบกินของอิ่มท้องน่ะครับ อยู่ท้องนานดี” สมุทรตอบ  หางตาที่มองมาเจ้าเล่ห์เต็มพิกัด

“อู้ ~” ผมเบิกตาวาว  ไอ้เหี้ย... ถูกใจใช่เลย

- - - - - - - - - - - - - - -

[เบบี้]

09:45 น.

“มีคนสระผมให้มันรู้สึกดีกว่าจริง ๆ ละนะ” ผมพึมพำ  ตามองต้นไม้  มองเมฆบนท้องฟ้า 

ตอนนี้ผม  สมุทร  ไอ้เข้มและไอ้เด่นอยู่ที่น้ำตกท้ายไร่  ไหน ๆ ก็เป็นการพักผ่อนวันสุดท้ายแล้วเลยถือโอกาสมา  ผมยืมม้าของหงส์มาขี่  ถึงแม้ว่าสมุทรจะดูสนอกสนใจแต่พอผมออกปากชวนให้เขามาของขี่ดู  อีกฝ่ายกลับปฏิเสธด้วยท่าทางเกรงใจ  หงส์ไปทำธุระกับปู่หาญที่บ้านของคนงานเลยอนุญาตให้สมุทร  ไอ้เข้มและไอ้เด่นยืมรถพ่วงของคนงานในไร่ใช้เดินทางมาได้   

“สระเองน่าจะถนัดกว่านะครับ” คนด้านหลังพูด  ขณะที่มือของเขาก็ยังไม่หยุดทำงาน

“ไม่เต็มใจ ?” ผมถามห้วน ๆ

“เปล่าครับ แค่แสดงความคิดเห็น” สมุทรตอบ  เหล่ตามองต่ำลงมายังผมที่นอนหงายอยู่  คำพูดฟังดูกวนโอ๊ยพิกล  แต่กลับทำให้ผมรู้สึกจั๊กจี้แปลก ๆ


เราสองคนมองตากันโดยไม่พูดอะไร  มือของสมุทรหยุดขยับไปแล้ว   

“จะว่ายไปไหนเข้ม ไม่ตามไปนะโว้ย !” เสียงไอ้เด่นตะโกนเรียกพี่ชาย

“ตามมาเร็ว ให้ห้าบาท !” ไอ้เข้มรบเร้าน้องชาย  เสียงไอ้เด่นด่ากลับเบา ๆ  ตามมาด้วยเสียงกระโดดลงน้ำตามพี่ชายไปอย่างช่วยไม่ได้  พวกมันหัวเราะคิกคัก  สมุทรเงยหน้าขึ้นมองไปที่ไอ้เข้มกับไอ้เด่นแล้วก็หลุดยิ้มออกมาเช่นกัน  ระหว่างที่สมุทรสระผมให้ผม  เขาไม่ได้ชวนคุยอีก  บรรยากาศเช่นนี้ผมเองก็อยากอยู่เงียบ ๆ มากกว่า  เขามือเบามากทีเดียว  ถ้าเปลี่ยนเป็นไอ้เข้มหรือไอ้เด่นละก็  ผมคงนอนนิ่ง ๆ แบบนี้ไม่ได้แน่  ฟองอาจจะเข้าตา  น้ำคงเข้าหูหรือไม่หนังหัวผมอาจจะหลุดออกมาแล้ว
“เจ็บไหมครับ” สมุทรถามระหว่างที่เกาหัวให้ผมซึ่งน่าจะเป็นการสระครีมนวดครั้งสุดท้ายแล้ว   

“ไม่” ผมตอบ  เขาจงใจใช้นิ้วขยี้หัวให้ผมมากกว่าใช้เล็บโดยตรง  ทำอย่างกับสระผมให้ทารก  ร้านทำผมบางร้านที่ผมเคยไปอุดหนุนมักจะใช้เล็บเกาในการสระสองครั้งแรก  เป็นการใช้เล็บที่ค่อนข้างรุนแรงจนหลายครั้งผมอดถามออกไปไม่ได้ว่า “มีหนังหัวผมหลุดติดเล็บไปไหมครับ”

ผมคิดว่าสมุทรคงเกร็ง  เขาจึงทำทุกอย่างอย่างระมัดระวัง  น้ำที่ใช้ตักทำความสะอาดคือน้ำจากน้ำตก  ความเย็นทำให้รู้สึกสดชื่นแบบที่ไม่ได้รู้สึกมานาน  กระทั่งใบหูก็ถูกนิ้วมือลูบทำความสะอาดให้ด้วย  ผมแหงนหน้าขึ้นมองสมุทร  ใบหูถูกทำความสะอาดอย่างเบามือ  เป็นการกระทำจากเขาอีกครั้งที่ทำให้ผมแปลกใจ 

“นอนดี ๆ สิครับ” สมุทรพูด  คิ้วขมวดเข้าหากัน  ผมยิ้มกว้าง  ยกแขนขวาขึ้นเบี่ยงไปทางด้านหลังแต่อีกฝ่ายเอนตัวหลบได้ทัน

“เดี๋ยวน้ำก็เข้าหูหรอก คุณนี่...”

“เจ็บ ๆ ๆ” ผมประท้วง  ใบหูถูกบิดเป็นเลขแปดไปแล้ว

“เดี๋ยวผมจะให้เด่นมาทำแทน” 

“ชิ อย่างกับลิง” ผมเบ้ปาก  ยอมนอนนิ่งในที่สุด 

ครีมนวดผมกำลังถูกล้างออกเป็นไปอย่างเงียบ ๆ  ผีเสื้อบินวนไปมาอยู่ใกล้ ๆ พวกเรามาสักพักหนึ่งแล้ว  ผมนอนมองแน่นิ่ง  ตัวหนึ่งสีเหลืองปนสีดำบินมาเกาะลงที่นิ้วชี้ที่มือขวาของผม  ผมจึงขยับมือที่วางอยู่บนหน้าท้องขึ้นกลางอากาศ  แทนที่มันจะบินหนีแต่กลับเกาะนิ้วผมอยู่อย่างนั้น  ผมขยับแขนไปทางคนด้านหลังเพื่อให้สมุทรดู  เขาช้อนตาขึ้นมองมาที่ผีเสื้อที่อยู่บนนิ้วแล้วผลิยิ้มเล็กน้อย  ทั้งใบหน้าและแววตาที่อ่อนโยนนั่นมันเปิดเผยเกินไปจนผมละสายตาไม่ได้  ยังมีคนแบบนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอ

การขยับตัวที่มากเกินไปทำให้ผีเสื้อบินหนีไปซะแล้ว  ศีรษะผมก็ถูกทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยแล้วเช่นกัน  สมุทรสบตาผมครู่เดียว  เขาเอื้อมหยิบผ้าขนหนูสีขาวสะอาดผืนใหม่แล้วนำมาปิดลงที่หน้าผมทั้งใบหน้าอย่างจงใจ 

“ไม่มีร้านสระผมที่ไหนเขาเอาผ้ามาปิดหน้าลูกค้าหรอกน่า” ผมยังคงนอนนิ่ง

“เพราะคุณยังไม่เคยเจอผมมั้งครับ” สมุทรประชดกลับ  ผมอมยิ้ม  หยิบผ้าขนหนูออกจากหน้า  นอนมองสมุทรที่ลุกขึ้นยืนแล้ว  ผมลุกขึ้นนั่ง  นำผ้าขนหนูเช็ดผมด้วยตัวเอง 

“เชิญตามสบาย” ผมแกล้งผายมือ  อนุญาตให้เขามีเวลาเป็นของตัวเอง 

“ขอบคุณ” สมุทรเหล่หางตาตอบเสียงเข้ม  ผมเท้าแขนไปทางด้านหลัง  ผ้าขนหนูยังวางอยู่บนหัว

“...ครับ” เขาต่อคำท้ายด้วยท่าทางกวน ๆ  มุมปากของผมผุดยิ้มขึ้นในทันที 

“อย่าลืมใส่เสื้อด้วยนะครับ” สมุทรหันกลับมาบอก  ผมเฉย  ไม่ขานรับ 

เขาเดินเบี่ยงออกไปที่ปลายแคร่เยื้องกับทางลงน้ำตก  สมุทรยืนหันหลังให้ผมก่อนถอดเสื้อยืดสีขาวที่สวมอยู่ออก  ผมนั่งมอง  อีกฝ่ายหยิบผ้าขาวม้าของตนที่เตรียมมาด้วยซึ่งพับวางอยู่ขึ้นพันรอบตัวก่อนถอดกางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่ออกแล้วเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้นอีกตัวหนึ่ง  เมื่อเรียบร้อยแล้วเขาก็ก้มตัวพับเสื้อผ้าที่เพิ่งถอดไว้ให้เป็นระเบียบ  ไม่มองมาที่ผมเลย  เดินตรงไปยังโขดหินใกล้กับบริเวณน้ำลึก  ไอ้เข้มกับไอ้เด่นอยู่ตรงนั้น  สมุทรไม่รีรอ  พุ่งหลาวลงน้ำโดยทันที  สามคนพากันหัวเราะเจี๊ยวจ๊าวยังกับเด็กที่พ่อแม่ปล่อยให้มาเล่นน้ำอย่างนั้น


ให้หลังไม่นาน  ไอ้เด่นก็สลับขึ้นมาเพื่อเฝ้าผม  มันหย่อนก้นนั่งลงใกล้ ๆ ปลายเท้า  ผมเลยถีบมันไปทีนึงเบา ๆ

“ขึ้นมาทำไม จะมานวดขาให้กูรึไง” ผมพูดไปงั้น  รู้สาเหตุอยู่แล้วว่ามันขึ้นมาเพราะอะไร

“นายปวดขาเหรอครับ” ไอ้เด่นยิ้ม  มันขยับตัวให้นั่งได้ถนัดแล้วลงมือบีบนวดให้  ผมไม่ห้าม  ส่วนตัวก็ชอบจริง ๆ นั่นแหละ

“เดี๋ยวมึงสองคนกลับกันไปก่อนเลยนะ” ผมสั่ง

“ครับ” ไอ้เด่นขานรับเสียงอ่อน  ไม่ถามถึงเหตุผลที่สั่งให้กลับ 

“ให้อีกยี่สิบนาที” ผมพูด

“ครับ” มันพยักหน้ายิ้ม ๆ 

“เปลี่ยนเป็นสิบห้าพอ กูหมั่นไส้รอยยิ้มมึง” ผมเหลือบมอง  อีกฝ่ายยิ้มเขิน  ผมเอื้อมหยิบกล่องแซนวิชที่สมุทรทำเตรียมใส่ตะกร้าอาหารมาด้วย  เขาทำได้หน้าตาน่ากินและสะอาดมากทีเดียว 

“นายครับ” ไอ้เด่นเรียก  ผมหยิบแซนวิชขึ้นหนึ่งชิ้น  กัดชิมรสชาติพร้อมกับขนมปัง

“อะไร” ผมขานรับ  ตายังคงจับจ้องมองไปยังสมุทรที่ว่ายน้ำอยู่ในน้ำตก  เรื่องที่เขาเคยบอกว่าเคยเป็นนักกีฬาว่ายน้ำด้วยคงจริง  เจ้าตัวดูสนุกมากเลย

“เอ่อ...” ไอ้เด่นอ้ำอึ้ง  ทั้งท่าทางและน้ำเสียงผิดปกติ  ผมถามย้ำอีกครั้งว่า “อะไร ?!” ครั้งนี้ห้วนกว่าเดิม  แม้ตอนนี้ผมจะไม่ได้มองไอ้เด่นอยู่แต่ประสาทการรับรู้พร้อมฟังเป็นอย่างดี

“นาย กับพี่...สมุทร น่ะครับ”

คำพูดของไอ้เด่นทำให้ผมตวัดหางตามองไปยังมันเพื่อขอรับฟังคำขยายความเพิ่มเติม  มือดันแซนวิชที่เหลือยัดเข้าปากจนหมดภายในคำเดียว  ขณะเดียวกันก็เท้าแขนไปด้านหลังทั้งสองข้าง  จ้องมองไอ้เด่นตลอด  ด้วยที่ว่า แซนวิชที่กินเข้าไปคำเมื่อครู่ค่อนข้างโตจึงทำให้ไม่เหลือพื้นที่ในปากพูดได้สะดวก  แต่ก็อร่อยดี

“พูด !” ผมเร่ง  ขยับขาซ้ายขึ้นเล็กน้อย  ไอ้เด่นสะดุ้ง  เอนตัวออกตามสัญชาตญาณ  ขาซ้ายถูกตั้งขึ้นเพราะท่านี้สบายกว่า 

“คือ...ผมแค่ แค่ สงสัยน่ะครับ ว่าพี่สมุทร...กับนาย เอ่อ...” ไอ้เด่นพูดไม่ได้ประโยค  มันหยุดมือที่กำลังนวด  ใบหน้าร้อนรนเหมือนหมาที่รู้ตัวว่าเจ้านายรู้ความผิดที่ตนเองกระทำไว้  ผมก็พอจะเดาได้อยู่หรอกว่ามันกำลังคิดจะถามอะไร  ถึงได้อนุญาตให้ถาม 

“........” ไอ้เด่นเงียบไป  มันออกแรงบีบนวดต่อ  ก้มหน้างุด  ผมหยิบแซนวิชออกมาหนึ่งชิ้นแล้วนำไปจ่อที่ปากของมัน  อีกฝ่ายมองกะหลับกะเหลือกก่อนอ้าปากช้า ๆ  กัดแซนวิชเข้าปากไปคำเล็ก ๆ 

“กินให้หมด” ผมพูด  ไอ้เด่นที่ยังเคี้ยวอาหารในปากไม่ละเอียดดีรีบอ้าปากรับแซนวิชที่อยู่ในมือผมไปกินภายในคำเดียวจนแก้มของมันตุงทั้งสองข้างแก้ม  ผมก้มมองกล่องแซนวิช  เหลือแซนวิชอีกเยอะทีเดียว  จึงใช้นิ้วแหวกแผ่นขนมปังออกเบา ๆ ไม่ให้เสียรูปทรง  หยิบเฉพาะมะเขือเทศเข้าปาก  มีเพียงความเงียบระหว่างเราสอง  เสียงน้ำตกและเสียงพูดคุยระหว่างสมุทรกับไอ้เข้มดังแว่วไกล ๆ  ไม่ได้ศัพท์ว่าสนทนากันเรื่องใดอยู่

“คนที่นาย...ไปเดทด้วย คือ...คือ พี่เขา...เหรอครับ” ไอ้เด่นถามเสียงเบาลงมากกว่าเดิม

“กูสอนกี่ครั้งแล้วว่าเคี้ยวให้หมดก่อนแล้วค่อยพูด” ผมขมวดคิ้วมอง  ไอ้เด่นรีบขยับปากเร็วกว่าเดิม  ลูกกระเดือกเด่นชันว่ามันกลืนอาหารลงไปคำใหญ่ทีเดียว

“คนที่นายบอกว่าไปเดทด้วย คือ...พี่สมุทรเหรอครับ” มันถามซ้ำอีกครั้ง 

“ใช่” ผมตอบ  น้ำเสียงเน้นหนักแน่นเพื่อไม่ให้มันได้ยินผิดเพี้ยนไป

“มีปัญหาอะไร” ผมถาม

“เปล่าครับ !” มันตอบแทบตะโกน

“ผมแค่สงสัยนะครับ” ไอ้เด่นฉีกยิ้ม  รอยยิ้มที่ทั้งเจื่อนและปนเคอะเขิน  ผมยังไม่หยุดแหวกแซนวิชแล้วหยิบแต่มะเขือเทศกิน

“ชอบไหมล่ะ หมอนั่นน่ะ” ผมถามห้วน ๆ  คิ้วขยับไปทางสมุทรด้วย

“ก็...ครับ” ไอ้เด่นผงกหัวก่อนหลบตาผม 

“ถ้าเทียบกับคนที่กูนอนมาด้วยทั้งหมด...” ผมเอ่ย  ยังคงไม่ละสายตาไปจากสมุทรที่กำลังว่ายน้ำอยู่

“มึงถูกใจคนไหนเป็นพิเศษล่ะ เผื่อกูจะเปลี่ยนใจ” ผมตั้งใจรอฟังคำตอบ

“เอ่อ ผมชอบคุณยูครับ” ไอ้เด่นตอบแทบไม่ใช้เวลาคิด

“ตามจริงแล้วคุณยูใจดี คุณพายุกับคุณดินเองก็ชอบคุณยูด้วยครับ” มันอธิบาย

“รีบขอบคุณฟ้าดินซะสิ ที่เฮียกานต์ไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้” ผมว่า

“แฮ่ ๆ” ไอ้เด่นยิ้มแห้ง ๆ

“ยูไม่ใช่แบบที่ชอบ” ผมพึมพำบอกตัวเอง

“สเปก...กับแบบที่ทำให้รู้สึกชอบ ไม่เหมือนกันหรอกนะ”

ไอ้เด่นทำหน้างุนงง 

“คนที่กูนอนด้วยทุกคนก็สเปกกูหมดนั่นแหละ ...แต่ไม่ใช่แบบที่อยากชอบ” ผมพูด  คำพูดที่จู่ ๆ ก็หลุดออกมาจากปากจนตัวเองยังอดแปลกใจไม่ได้

“ถ้าอีกฝ่ายคิดเหมือนกันก็ดี” ผมเดาะลิ้นตัดบทส่ง ๆ  หยิบแซนวิชชิ้นที่ยังมีมะเขือเทศขึ้นกินทั้งชิ้นพร้อมเอนหลังนอนลงบนแคร่

“เอ๊ะ ! อ่าว พี่สมุทร เขา...เขาก็ไม่ได้ชอบนายเหมือนกันหรอกเหรอครับ” ไอ้เด่นหน้าตาตื่น  แทบคลานเข้ามาหา

“จะไปรู้รึ” ผมตอบปัดไปที  ไอ้เด่นนิ่งไป  สีหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง 

“แต่ผมว่า พี่เขาก็ดู เป็นห่วงนายมากเลยนะครับ” มันพูด  ผมเหลือบมองไอ้เด่น  แบบว่า...รู้สึกพิลึกนิดหน่อยที่มีคนมาพูดต่อหน้าแบบนี้

“เวลาที่หมอนั่นอยู่กับพวกมึงเป็นคนยังไง” ผมถามในสิ่งที่ผมไม่ได้เห็นสมุทรในอีกสถานะหนึ่ง  ซึ่งมันน่าสนใจ  บางทีเขาอาจมีมุมเหนือคาดที่ผมยังไม่ทราบก็ได้

“คนยังไงเหรอครับ....” ไอ้เด่นพึมพำ  กลอกตาขึ้นอย่างใช้ความคิด

“จริงจังมั้งครับ” มันพูด 

“ผมว่าก็มีส่วนคล้าย ๆ พี่ใหญ่อยู่ แต่แค่ไม่ดุตลอดเวลาเหมือนพี่ใหญ่แค่นั้น พี่สมุทรให้อารมณ์ประมาณว่า จะดุก็ต่อเมื่อกรณีนั้นเริ่มหมดความอดทนแล้ว” ไอ้เด่นยิ้มออกมา  มันคงนึกสถานการณ์ใดขึ้นได้ถึงได้ทำหน้าทะลึ่งทะเล้น

“พี่เขาสุภาพมากเลยครับ แต่ว่า...ผมว่าพี่สมุทรยังมีอีกหลายอย่างที่ปฏิบัติเฉพาะกับคนสนิทแน่ ๆ” ไอ้เด่นยิ้มเจื่อน

“แล้วก็ขยัน ! ไม่เชิงว่าใช้อะไรแล้วทำทุกอย่างนะครับ ขยันในส่วนที่ควรขยัน อย่างคราวก่อนผมลองแหย่พี่เขาดู ผมแกล้งพูดว่า พี่สมุทรดูเครื่องซักผ้าให้ผมด้วยนะครับ ผมไปสวนผักแป๊บนึง พี่เขาก็ยืนนิ่ง ๆ ไปเลย เหลือบตามองผมท่าเดียวไม่ยอมพูดอะไร หึ ๆ ๆ” ไอ้เด่นหัวเราะ 

“ปกติพี่สมุทรจะพูดว่า เดี๋ยวพี่ทำเองใช่ไหมครับนาย แต่ถ้ามันเกินหน้าที่ พี่เขาก็จะ...”

“มึงมันขี้เกียจต่างหาก” ผมกัดฟัน  ฟาดมือไปที่หัวมันหนึ่งที  ไอ้เด่นหัวเราะเขิน ๆ

“ไอ้เข้มเลยแซ็วว่า พี่สมุทรโกรธแล้วใช่ไหมครับ ไม่ต้องข่มไว้ก็ได้ครับพี่ ผมกับไอ้เข้มพยายามต้อนให้พี่เขาโกรธ แต่อีกฝ่ายก็แค่ยิ้มเขิน ๆ ออกมาที่พวกเราดันรู้ทันว่าพี่เขาเริ่มไม่พอใจ” ไอ้เด่นเล่าไปยิ้มไป

“แล้วก็...พี่เขาเป็นคนอ่อนโยนนะครับ ขนาดไอ้เข้มยังพูดเลยครับว่าอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ผมสังเกตที่พี่เขาปฏิบัติกับผู้หญิง ไม่ว่าจะคนสาว คนแก่หรือกับคุณหงส์ สุภาพ เอาใจใส่ เหมือนกับว่าความสุภาพนั่นมันเป็นธรรมชาติของพี่เขา ไม่ได้เสแสร้ง ไม่ว่าใครพี่เขาก็ปฏิบัติเหมือนกัน แต่ที่แปลกคือ...ผมรู้สึกว่าช่องว่างชัดเจนมากเลย นายไม่รู้สึกเหรอครับ” ไอ้เด่นวิเคราะห์ด้วยสีหน้าสงสัย  ไอ้นี่มันซื่อบื้อแต่ที่น่าประหลาดคือมันความรู้สึกไว  ที่มันพูดสรุปได้ง่าย ๆ ว่า “ไม่มีใครพิเศษ” ยังไงล่ะครับ 

“มึงนี่...เลี้ยงไว้ก็ดีเหมือนกันนะ” ผมเอ่ยปาก

“นายครับ” ไอ้เด่นทำเสียงหงอย

“แต่พี่สมุทร กับนาย...ผมคิดว่า” มันกลับมาอ้ำอึ้งอีกครั้ง  ผมนิ่งมอง 

“อ้า ! ผมขอโทษครับ ผมคงคิดอะไรมากไปหน่อย” ไอ้เด่นสะบัดหัวแทบหลุด

“แดกยาบ้างนะ” ผมถอนหายใจ

“ประกันที่กูทำไว้ให้น่ะ ไปใช้สิทธิ์ซะ” ผมเอือม  พลิกตัวตะแคงข้างมาอีกด้านเพื่อใช้ความคิด  กล่องแซนวิชจึงขยับมาอยู่ตรงหน้า  ตอนนี้เปลี่ยนจากการกินมะเขือเทศเป็นการแหวกกินหัวหอมแทนแล้ว


ให้หลังสิบห้านาทีตามที่ผมสั่ง  ไอ้เด่นแอบตรงไปหาพี่ชายเพื่อเรียกให้กลับบ้าน  มันสองคนรู้งาน  เตรียมตัวกลับโดยไม่ทันให้สมุทรสังเกตเห็นและยังหาข้ออ้างกับสมุทรด้วยว่ามีธุระต้องกลับไปทำ  ทำให้สมุทรไม่เอ๊ะใจ  ถึงแม้หลาย ๆ เรื่องไอ้เด่นจะสมองช้าไปบ้างแต่มันรู้ใจผมไปซะหมด  สมกับที่เคียงบ่าเคียงไหล่กันมานาน  ผมตีหน้ามึนนอนอยู่บนแคร่  สมุทรแช่ตัวอยู่ในน้ำ  ไอ้เข้มกับไอ้เด่นไปได้ไม่นานเขาก็กลับขึ้นจากน้ำมา

“........” สมุทรกวาดตามองหาผ้าขนหนูของตัวเองที่เตรียมมาด้วย  ก่อนหน้านี้มันพับอยู่กองเดียวกับเสื้อผ้าของเขานั่นแหละ  แต่ตอนนี้ผมนำผ้าขนหนูผืนนั้นมาใช้แทนหมอนแล้ว  เจ้าของมองหาเงียบ ๆ  ถ้าเป็นคนทั่วไปคงสบถออกมาแล้วว่า “ผ้าขนหนูกูอยู่ไหน ?!”  แต่สำหรับเขาไม่ใช่  อันดับแรกเขามองหาอย่างรอบคอบก่อน  ดูทุกซอกทุกมุมอย่างใจเย็น  ผมแกล้งนอนกระดิกเท้าทำไม่รู้ไม่เห็น

“แล้วไส้มะเขือเทศหายไปไหนหมดละครับเนี้ย” สมุทรตกใจ  เขาใช้นิ้วเกี่ยวขอบตะกร้าไปดูด้วยความรวดเร็ว  เนื้อตัวที่ยังเปียกอยู่ทำให้น้ำบนร่างกายกระเด็นลงบนแคร่  เจ้าตัวคงลืมเรื่องผ้าขนหนูไปแล้ว

“ไอ้เด่นมันเลือกกินนะสิ” ผมโยนความผิดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย  สมุทรจ้องมองผมนิ่ง ๆ  ผมเบิกตาโตให้.. What the fuck?

“เด่นไม่ชอบกินผัก” สมุทรพูด

“งั้นก็แมวป่ามั้ง” ผมย้อน

“ครับ...แมวป่ากินพืชด้วย ดูท่าจะเป็นสายพันธุ์ใหม่” อีกฝ่ายตอบเสียงแข็ง 

“หึ” ผมหัวเราะในลำคอที่อีกฝ่ายประชดประชันเพราะรู้ทันผม  เขามักฉลาดในเรื่องที่ไม่ควรฉลาดคล้ายกับพายุ

“กินผักหมดเลย เหลือแต่ขนมปังกับมายองเนส วันหลังผมจะได้ทำเป็นสลัดให้แทน” สมุทรบ่นด้วยสีหน้าจริงจัง  เขาดูผิดหวังที่ผมไม่กินให้หมด

“เตรียมผักไว้ก็พอแล้ว น้ำสลัดไม่จำเป็นหรอก” ผมกวน  เราจ้องกันเขม็ง

“ก็ขนมปังมันแป้งทั้งนั้นไม่ใช่รึไง ขาวโบ๊ะซะขนาดนั้นนายตาบอดสีเหรอ แล้วนี่ฉันไม่ได้ออกกำลังกายมากี่อาทิตย์แล้ว น่าหงุดหงิดชะมัด” ผมเริ่มอารมณ์เสียจริง ๆ 

“เฮ้ออออ” สมุทรถอนหายใจ  สุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายยิ้มออกมาก่อน

“หมอสั่งให้พักผ่อนก็พักผ่อนสิครับ คุณน่ะ...บ้าพลังเกินไปต่างหาก” สมุทรทำหน้าอ่อนใจ 

“กล้ามเนื้ออย่างคุณ ถึงไม่ออกกำลังกายอีกเป็นปีก็ยังไม่เปลี่ยนรูปเลยครับ” สมุทรพูดคล้ายให้กำลังใจ

“พูดอะไรนะ ???” ผมคันหูขึ้นมา

“ไม่ออกกำลังกายเป็นปี ! มันก็ไม่ต่างอะไรจากปลาในตลาดสดที่นอนรอความตายหรอกน่า” ผมขนลุกขนชันเมื่อต้องนึกถึงสภาพตัวเองไม่ได้เสียเหงื่อร่วมปี

“หึ ๆ ๆ  คุณนี่” สมุทรพยายามกลั้นใบหน้าไม่ให้หัวเราะ  เขาทิ้งเสียงลงอย่างเหนื่อยหน่าย 

“พูดไปก็เถียงกันเปล่า ๆ  รบกวนคุณช่วยยื่นผ้าขนหนูมาให้ผมด้วยครับ” สมุทรเปลี่ยนเรื่อง  เจ้าของพบผ้าขนหนูของตัวเองซะแล้ว  แต่ผมยังนอนเฉย 

“นอนอยู่ นายไม่ห่วงว่าฉันจะเจ็บหัวรึไง” ผมช้อนตาหาเรื่อง  อดไม่ได้ที่จะสำรวจมองร่างกายที่เปียกชุ่มของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า  กางเกงเปียกน้ำทำให้เห็นรูปทรงของของสำคัญที่อยู่ใต้เนื้อผ้านั่นได้ชัดเจน  และถ้าสมุทรไม่เช็ดตัวตอนนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะหนาวแล้วจับไข้ก็ได้  ในป่าอากาศเย็นพอดูทีเดียว

สมุทรยืนนิ่ง  จ้องผมคล้ายจะเอาเรื่องอยู่พักหนึ่งก่อนเท้าเอวแล้วเบือนหน้าไปอีกทางอย่างยอมแพ้  เขาหยิบผ้าข้าวม้าขึ้นนุ่งก่อนถอดกางเกงที่เปียกออก  เสร็จแล้วจึงนั่งลงบนแคร่โดยหันหลังให้  ก้มหัวลงเพื่อสะบัดน้ำออกจากเส้นผมของตัวเองให้ได้มากที่สุด  ผมเห็นอย่างนั้นจึงหยิบผ้าขนหนูออกจากหัว  คลี่ผ้าออกก่อนสะบัดปลายผ้าขนหนูไปโดนที่เอวของเขาด้วยความรวดเร็วและแรง  เสียงดัง เพียะ !  อีกฝ่ายหันหน้ากลับมา  สัญชาตญาณของความเป็นเจ้าของรีบตะครุบปลายผ้าขนหูไว้อย่างไม่ยอมแพ้  ผมแสยะยิ้มมุมปาก  อีกฝ่ายเร็วดี  ปฏิกิริยาแบบนี้...ของชอบเลย

เราต่างยื้อผ้าขนหนูไว้ที่ปลายคนละด้าน  ต่างฝ่ายต่างยิ้มกริ่ม  ผมที่นอนอยู่ออกแรงกระชากอย่างแรงทำให้สมุทรตัวไถลหน้าทิ่มเข้ามาหา  เขาหุบยิ้มทันที  ปล่อยปลายผ้าแล้วตั้งฉากแขนทั้งสองข้างคร่อมผมไว้  เพราะถ้าเขาไม่ทำอย่างนี้  ตัวเขาทั้งตัวจะต้องล้มทับผมมาเต็มแรงเป็นแน่  หยดน้ำบนตัวของสมุทรกระเด็นใส่ผมเต็ม ๆ  ผ้าขาวม้าที่เขานุ่งอยู่ทำท่าจะหลุดออก  เจ้าตัวรีบใช้มือขวาคว้าปมผ้าขาวม้าเอาไว้แล้วทำท่าว่าจะลุกหนี  ผมรีบสะบัดปลายผ้าขนหนูอีกด้านหนึ่งขึ้นพันรอบเอวของสมุทรไว้ได้ทัน  ปลายผ้าขาวม้าทั้งสองข้างอยู่ในมือผมทั้งซ้ายและขวา  ทำให้ลำตัวเราทั้งคู่แนบเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้

“คุณไฟ” อีกฝ่ายเสียงเข้ม

“ตัวฉันก็เลยเปียกไปด้วย” ผมโยนความผิด 

“ผมบอกให้คุณใส่เสื้อด้วยไงครับ เดี๋ยวก็เป็นไข้หรอก” สมุทรไม่สบตา  เขาก้มลงมองไปที่ร่างกายของเราทั้งคู่คล้ายกับจะดูให้แน่ใจว่าเป็นต้นเหตุทำให้ผมเปียกจริง ๆ  ความเงียบระหว่างเราทำให้ได้ยินเสียงน้ำตกชัดเจน  สมุทรช้อนตามองผมเล็กน้อย  เขาเบือนหน้าหนีทันทีที่เห็นว่าผมขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ 

“คุณนี่มันซนจริง ๆ” อีกฝ่ายต่อว่า  เสียงเข้มอยู่ในลำคอ 

“ก็ปล่อยผ้าขาวม้าออกแล้วดันตัวออกไปสิ นายต้องเลือกสักอย่าง” ผมกระซิบเสนอไป 

“หรือตามจริงแล้วอยากอยู่อย่างนี้” ผมยิ้มกว้าง  เกลี่ยปลายจมูกเข้าที่ปลายคางของคนตรงหน้าก่อนหอมลงที่คางของเขาเบา ๆ  สมุทรมองมา  สายตาที่มองนั้นเรียบนิ่งไม่ต่างกันนัก  ใบหน้าห่างกันไม่ถึงเซ็นติเมตรด้วยซ้ำ 

“ผมไม่ชอบให้ท้ายเด็กที่ชอบเล่นอะไรไม่เข้าท่า” สมุทรพูด

“ใครวะไอ้เด็กคนนั้นน่ะ ?” ผมยังคงตีหน้าซื่อ

“ซนไปเรื่อย กับทุกคนสินะครับ”

“ก็จริง” ผมอมยิ้ม  ไม่คิดปฏิเสธ

“........” สมุทรจ้องตาไม่กะพริบ 

“แล้วนายไม่มีมาตรการปราบเด็กประเภทนี้เหรอ” ผมถาม

“แค่ไม่เข้าใกล้ก็พอมั้ง” สมุทรตอบ

“เดี๋ยวไอ้เด็กนั่นจะเสียใจเอานะ” ผมพูด  อีกฝ่ายหลบตา  มุมปากของเขาผลิยิ้มนิดหน่อย

“แต่มีคนบางประเภทชอบเลี้ยงเด็กประเภทนี้ซะด้วยสิ”

“ไม่ใช่ผมครับ เพราะเด็กแบบนี้อยู่ด้วยแล้วเหนื่อย” สมุทรย้อนทันที 

“โอเค” ผมเบะปากยิ้ม ๆ  ทันทีนั้นเขาก็เลือกปล่อยมือจากปมผ้าขาวม้าแล้วคว้ามือข้างหนึ่งของผมล็อกไว้  ผมไม่คิดยื้อแรง  ปล่อยให้เขาทำตามใจ  เมื่อสมุทรผละตัวออกจากผมได้  ผ้าขาวม้าที่นุ่งอยู่ก็หลุดออกจากตัวเขาทันที  เผยให้เห็นกางเกงในสีขาวที่เขานุ่งอยู่  ผมยิ้มมองภาพมุมกว้าง  ทุกอย่างเต็มตาไปหมด  อีกฝ่ายไม่สบตา  คว้าผ้าขาวม้าไปนิ่ง ๆ ก่อนหันหลังให้ผมแล้วพันผ้าขาวม้าใหม่อีกครั้งหนึ่ง 

“........” สมุทรกลับมานั่งลงที่แคร่อย่างเดิมโดยการหันหลังให้  เขาใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัว  ผมขยับตัวขึ้นนั่งแล้วออกห่างจากเขามาทีละนิดจนสามารถลุกขึ้นยืนได้โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันสังเกต  สมุทรกำลังตั้งหน้าตั้งตาเช็ดผมตัวเอง  ผมเดินห่างออกมาจากน้ำตกเรื่อย ๆ  เข้ามาในพื้นที่ป่าแล้วเลือกหลบหลังต้นไม้ต้นหนึ่งที่มีขนาดใหญ่กว่าใครเพื่อน  นับเวลาภายในใจ  ตัวเลขขยับไปถึงยี่สิบ  สมุทรนั่งนิ่งไปพักหนึ่ง  เขาก็หันตัวกลับมาโดยมองไปยังจุดที่ผมได้นอนอยู่ก่อนหน้านี้  เมื่อพบว่าผมไม่ได้อยู่ตรงนั้น  สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป  หันรีหันขวางไปทั่วบริเวณ

“คุณไฟครับ” สมุทรลุกขึ้นยืน  มือที่ก่อนหน้านี้กำลังขยุ้มผ้าขนหนูนิ่งไปเสียแล้ว  ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเล่นซ่อนแอบในพื้นที่อุดมสมบูรณ์แบบนี้  สมุทรวางผ้าขนหนูลงบนแคร่  เขารีบใส่รองเท้าแตะแล้วเดินไปรอบ ๆ แถว ๆ นั้นเพื่อมองหาให้แน่ใจ

“คุณไฟ !” สมุทรเกือบจะกระแทกเสียง  ระหว่างคิ้วของเขาย่นเข้าหากัน

“คุณไฟ...ผมไม่เล่นนะครับ ออกมาเดี๋ยวนี้เลย” อีกฝ่ายขึ้นเสียงแกมสั่ง  ผมมองใบหน้าที่ร้อนรนนั่นไม่วางตา  สมุทรเดินเข้ามาในบริเวณป่ามากขึ้น  หมุนตัวไปรอบ ๆ อย่างไร้จุดหมาย

“คุณไฟ ฟฟฟ !!!” เสียงของสมุทรสะท้อนไปทั่ว 

“........” ผมยังคงยืนซ่อนอยู่ที่เดิม  ทิ้งให้เขาเดินหาต่อไม่กี่นาที

“คุณไฟ...ผมบอกให้คุณออกมาไงครับ” น้ำเสียงของเขาลดต่ำลงแล้ว  อีกทั้งหยุดเดินไปแล้วเช่นกัน  ผมย่องออกไป  เสียงน้ำตกกลบเสียงฝีเท้าจากผม  การที่สมุทรยืนนิ่ง  ไม่ทราบเหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่  เมื่อเข้าประชิดตัวจึงสอดแขนทั้งสองข้างสวมกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง  สมุทรหันใบหน้ากลับมาพร้อมพ่นถอนหายใจออกมาอย่างแรง

“ก็นายบอกอยู่ด้วยแล้วเหนื่อยนี่” ผมโยนความผิด  เทินคางไว้บนหัวไหล่อีกฝ่าย  สมุทรหลับตา  คอตกลงเล็กน้อย  เบือนใบหน้าไปทางขวาทีหนึ่งคล้ายอดกลั้นเรื่องที่กำลังอัดอั้นตันใจ

“ใครบอกให้คุณเล่นแบบนี้ในป่า” สมุทรพูด  น้ำเสียงของเขาเบามาก  อีกทั้งฟังดูไม่ชอบใจ  เขากำลังหงุดหงิดทีเดียว

“โทษที” ผมพูด 

“........” เราเงียบลง  ผมยังคงกอดเขาอยู่  ในเมื่อคนตรงหน้าเลือกที่จะเงียบ  ผมจึงไม่พูด  เสียงนกร้องเคล้าคลอไปกับเสียงน้ำตกที่ไหลลงไปตามลำธาร  สมุทรไม่ขยับตัวเลย  เป็นการยืนกลางป่าอยู่อย่างนั้นจนอีกฝ่ายยอมหันหน้ามา  ผมยิ้มให้นิดหน่อย  เขาผลิยิ้มเห็นฟันแต่ไม่ใช่การยิ้มกว้างอะไรนักก่อนจะเหลือบตามองลงพื้น  ผมขยับมือซ้ายขึ้นจับต้นคอของสมุทรประคองไว้  นิ้วโป้งเขี่ยที่ข้างแก้มโดยที่อีกฝ่ายยังหันใบหน้ามาทางผม  กลิ่นของธรรมชาติชัดเจนจนเกือบทำให้ลุ่มหลง  ครั้งนี้ผมเป็นฝ่ายหลับตาลง  หน้าผากซบลงที่ไหล่ของคนตรงหน้าแล้วแช่ไว้อย่างนั้น  เรื่องที่ว่า.. พรุ่งนี้ต้องกลับแล้ว คือความจริง   

 

...............(ไฟ)..............

ผู้เขียน:

ขอโทษที่มาช้านะคะ  แต่ไม่มีเวลาเลย  > . <  ความจริงตอนที่ 46  เขียนเสร็จนานแล้ว  แต่ใช้เวลาปรับ/แก้ไขอยู่หลายอาทิตย์  เสร็จจริงเมื่อวันก่อน  ตรวจซ้ำอีกครั้งเมื่อเช้านี้และเพิ่งเสร็จเรียบร้อยเมื่อกี้นี้  แล้วก็มาลงให้เลยค่ะ

พล็อต #หลัก ของเรื่องถูกวางไว้หมดแล้วเนอะคะ เช่นว่า ไฟกับสมุทร (สลับกัน) เราก็ยืนยันตรงนี้ไปแล้วหลายครั้ง  ใครที่ไม่ชอบแนวนี้อ่านจบแล้วจะได้ไม่เซ็งทีหลัง ฯ 

มีคนอ่านบางท่านเข้ามาบอกว่า.. ได้ติดตามเรื่องนี้มา 2 ปีแล้วตั้งแต่เริ่ม  คนเขียนน้ำตาจะไหล #หัวเราะ  ขอบคุณมากนะคะที่ยังติดตาม  เคยคิดที่จะหยุดเขียนเรื่องนี้หลายครั้ง  ยอมรับว่าเนื้อหายาวมากจริง ๆ  เดาว่าเฉพาะเนื้อหาของไฟสมุทรยาวกว่าคู่หลักของทุกเรื่องที่เบบี้เคยเขียนนิยายลงบนเว็บไวต์มา  ---2 ปีแล้วเหรอ กรี๊ดดดดดดดดดด !!! ...เอาคุณไฟไปเผาที

ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วย  ตั้งแต่เช้าไม่ได้หยุด...อาจมีเบลอบ้างเบา ๆ  ขอตัวไป ณ บัดนี้

[rosekiller]

โอ้ยยยยยยนฝ ดีใจมากค่ะ ตอนเปิดเจอเห็นเลข 63
น้ำตาจะไหล  คิดถึงคุณไฟ สมุทร และคุณเบบี้มากๆ
ยังไม่ได้อ่านเลย ต้องอ่านก่อนใช่ไหมคะ 5555
ยาวมากกกเลย

[Sadistic_seme]

อยากหยุดเวลาไว้ให้สองคนอยู่ด้วยกันนานๆ
ปฏิกิริยาของสมุทรคือยอมจำนนให้คุณไฟแล้วใช่มะ

“จับแดกให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีไหมนะ” ผมพึมพำขณะเคี้ยวข้าวโพดไปด้วย   <---- ดีค่ะ!!!

[puiiz]

มาแล้ว ดีใจมากกกก ยาวสมการรอคอย ขอบคุณน้าาาา   

[iceman555]

 

[Pamaipraewa]

รอติดตามค่าาา ชอบเรื่องนี้มากๆๆ ถ้าเป็นเล่มจะอุดหนุนแน่นอน

สลับกันดีแล้วค่ะ คงแซ่บน่าดู

[pui]

ขอบคุณมากค่ะ ยาววววมากอ่านเพลินเลยค่ะ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ^_^

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดีใจ เบบี้มาลง คอยมองหาตลอด 
แถมยาวววววว จุใจ ชอบบบบบ 

ไฟ ก็ยังเป็นไฟ เผาไหม้ทุกสิ่ง เผาตัวเองด้วย
เอ่ออออ........เผาคนอ่านด้วยนะ

อ่านไปก็ลุ้นไปด้วย
เมื่อไหร่สมุทร จะใจอ่อนนะ เห็นใจไฟมากเลย
แต่ถ้าเทียบกับแรกๆแล้ว สมุทรก็อ่อนลงมากแล้ว

เข้ม เอาใจช่วยนะ 
หงส์ นี่สวย เริด เชิด หงส์จริงๆ
เข้ม มองหน่อย ก็ดุใส่ซะละ "มองไร" อะจ๊ากกกก
ไฟ ก็แหย่หงส์ซ้าาาาา หงส์หน้าแดงไปเลย

น้องสองคน ดูไม่เท่าไร
ที่ไหนได้ พอไฟจาระนัยรายจ่ายของพายุ ของดินแล้ว
เอิ่มมมมม.......กินล้างกินผลาญชัดๆ 
นี่ถ้าไฟไม่รวยนะ  เฮ้อ.....หมดตัวแน่ๆ 
       
 

[ซีเนียร์]

 

[river]

ปลื้มปริ่มมาก อ่านสะใจเลย

มีพิมพ์ผิดเล็กๆน้อยๆค่ะ
“ผมก็มีอยู่แค่นี้อะนะ ตัดอะไรเป็นพัน ๆ  วันหลังให้คนขับรถพามาหาพี่นะ เดี๋ยวพี่ตัดให้ คิดห้าสิบบาทพอ” << น่าจะแยกเป็น 2 ประโยค ของไฟกับหงส์ไหม


“บ๊ายบาย” หงส์โบกมือตอบเช่นกัน  เธอหันกล้องไปทางไอ้ดินที่นั่งยอง ๆ เกาะอยู่ที่แคร่ข้าง ๆ กับผม  ไอ้ดินนั่งชะเง้อคอมองปลายสายอย่างรักษามารยาทมาตั้งแต่แรกแล้ว  หงส์เลยสนองความต้องการของมันสักหน่อย

“โชคดีนะครับคุณพายุ” ไอ้ดินรีบพูดคล้ายกลัวว่าพายุจะไม่เห็น  สมุทรก้มหัวทักทายปลายสายอย่างนอบน้อมก่อนที่หน้าจอจะดับสนิทไป 

“อยากดูคุณพายุแข่งจังครับ” ไอ้ดินทำหน้าเศร้า  << ไอ้เด่น

ไอ้เข้มและไอ้เด่นที่กำลังขนสเตนเลสเปล่าจากโรงเก็บนมกลับมาขึ้นรถ << ถังสเตนเลส
ทำให้สมุทรไม่เอ๊ะใจ  << เอะ

[zheeiiz*]

จากที่ตามเบบี้มาตั้งแต่สมัยตาร์ข้าว .. . ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าฉากสระผมที่น้ำตก นี่มันสวีทที่สุดในทุกๆๆเรื่องของเบบี้เลยอะ อ่านละแบบโอยยย เขินน ชอบมาก 55555

รออ่านงานของเบบี้เสมอน้า สำหรับเราช่วงไหนที่รู้สึกเหนื่อยกับสิ่งต่างๆรอบตัว เราชอบที่จะหยิบนิยายเบบี้มาอ่านเสมอ บางช่วงก็คิดถึงสลิ่ม อยากรับรู้ความรู้สึกมีความสุขที่มีในเรื่อง ก็จะหยิบมาอ่านบางตอน หรือคิดถึงความอบอุ่นของตาร์ข้าว ก็จะขุดขึ้นมาอ่านอีก 55.. . ซึ่งมันเติมพลังให้เราจริงๆนะ เรารักโลกใบที่เบบี้สร้างขึ้นมามาก (:

เลยอยากบอกว่าเรารอได้เสมอค่ะ เรารู้สึกขอบคุณมากเลยที่เบบี้ยังไม่ถอดใจกับเรื่องนี้ เราจะรอติดตามเส้นทางจนถึงวันนั้นของไฟสมุทรนะคะ #ถึงวันนั้นจะอีกสิบปีก็จะรอนะ 55555

[areenart1984]

มาต่อแล้ว หายไปนาน จนต้องไปอ่านตอนก่อนหน้าเพราะลืมไปแล้ว รอบนี้มีไปน้ำฝกด้วย ฟินซะะะะะะ 

[MyLavenderLand]

สมกับที่รอคอย ไม่ผิดหวังจริงๆ อิ่มมากกกก #มือแตะอก ยิ้มปริ่ม  ตอนนี้ได้แอบเห็นมุมละมุนราคาแพงของไฟอีกแล้ว ชอบซีนสุดท้ายกอดคอและซบลงที่ไหล่สมุทร ภาษากายบอกได้ว่า...อาลัยอาวรณ์มากกก ไม่อยากให้เวลานี้ผ่านไป งือออออออ

เราเริ่มสัมผัสได้ว่า สาเหตุที่สมุทรยังไม่ยอมลงเอยแบบจริงจังกับไฟสักที เพราะกลัวความเจ้าชู้และมักมากของไฟใช่ไหม? ถถถถถถ อะไรที่เป็นอดีตก็ลืมๆมันไปเถอะนะสมุทร ดูที่ความจริงใจของไฟสิ ซึ่งเอิ่มมม อาจจะเห็นยากสักนิด ก็แบบไฟเป็นคนขี้เล่นไงงง แต่แบบรักใครแล้วรักจริงนะ นี่เชียร์ไฟสุดๆเลย #ปาดเหงื่อ 555555

บอกแล้วววววว ของดีของค่ายมวยค่ายนี้ เขาคัดกันมาปั้นกันมาอย่างดีแล้วคุณขา แซ่บ! ทุกคน ตั้งกะหัวหน้าค่าย พี่ใหญ่ ลูกน้องคนสนิทซ้ายขวา หรือแม้แต่คนเข้าใหม่ก็ไม่ได้มีความเซะซี่น้อยไปกว่าคนเก่าแก่เลย งืออออออ งานนี้หงส์ได้แรงงานเกรดเอบวกไปช่วยดูแลไร่แน่ๆเลย พี่เข้มเอาจริงแน่ ขำไฟขายตรงมาก มีไรดีงัดมาอวยหมดแถมโปรแรงอีกต่างหาก ทุ่มสุดตัวเพื่อให้ลูกน้องได้เมีย 555555 ถ้าเราเป็นพี่เข้มนะ รักไฟตายเลยอ่ะ

นี่ก็แอบคิด เขาจะส่งท้ายกันในป่าก่อนกลับบ้านกันไหมน้าาา????    แบบว่าใสใส กอดกัน หอมหัวกันเบาๆ สไตล์ไฟ แบบนั้นกระมังเนอะ หึหึหึหึ   

[เบบี้]

ปลื้มปริ่มมาก อ่านสะใจเลย

มีพิมพ์ผิดเล็กๆน้อยๆค่ะ
“ผมก็มีอยู่แค่นี้อะนะ ตัดอะไรเป็นพัน ๆ  วันหลังให้คนขับรถพามาหาพี่นะ เดี๋ยวพี่ตัดให้ คิดห้าสิบบาทพอ” << น่าจะแยกเป็น 2 ประโยค ของไฟกับหงส์ไหม


“บ๊ายบาย” หงส์โบกมือตอบเช่นกัน  เธอหันกล้องไปทางไอ้ดินที่นั่งยอง ๆ เกาะอยู่ที่แคร่ข้าง ๆ กับผม  ไอ้ดินนั่งชะเง้อคอมองปลายสายอย่างรักษามารยาทมาตั้งแต่แรกแล้ว  หงส์เลยสนองความต้องการของมันสักหน่อย

“โชคดีนะครับคุณพายุ” ไอ้ดินรีบพูดคล้ายกลัวว่าพายุจะไม่เห็น  สมุทรก้มหัวทักทายปลายสายอย่างนอบน้อมก่อนที่หน้าจอจะดับสนิทไป 

“อยากดูคุณพายุแข่งจังครับ” ไอ้ดินทำหน้าเศร้า  << ไอ้เด่น

ไอ้เข้มและไอ้เด่นที่กำลังขนสเตนเลสเปล่าจากโรงเก็บนมกลับมาขึ้นรถ << ถังสเตนเลส
ทำให้สมุทรไม่เอ๊ะใจ  << เอะ

“ผมก็มีอยู่แค่นี้อะนะ ตัดอะไรเป็นพัน ๆ  วันหลังให้คนขับรถพามาหาพี่นะ เดี๋ยวพี่ตัดให้ คิดห้าสิบบาทพอ” << น่าจะแยกเป็น 2 ประโยค ของไฟกับหงส์ไหม
.
. ประโยคนี้หงส์พูดคนเดียวค่ะ


ส่วนประโยคอื่น ๆ ที่คนอ่านแนะนำมา  เบบี้แก้ไขแล้วนะคะ  ตรวจตั้งแต่เช้า + ปรับแก้ด้วยจนถึงเย็น  เลยเบลอมากจริง ๆ T 0 T
.
.
ส่วนคำอื่น ๆ ที่ผิดหรือเขียนตกหล่น  เบบี้ได้อ่านซ้ำคร่าว ๆ ก็พอเห็นบ้างแล้วค่ะ  แต่คงไม่แก้คำผิดบนเว็บไซต์แล้วนะคะ (ไม่ไหว 555++) จะไปแก้ที่ต้นฉบับแทน

อย่างไรต้องขอบคุณมากนะคะ
..เบบี้

[เบบี้]

จากที่ตามเบบี้มาตั้งแต่สมัยตาร์ข้าว .. . ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าฉากสระผมที่น้ำตก นี่มันสวีทที่สุดในทุกๆๆเรื่องของเบบี้เลยอะ อ่านละแบบโอยยย เขินน ชอบมาก 55555

รออ่านงานของเบบี้เสมอน้า สำหรับเราช่วงไหนที่รู้สึกเหนื่อยกับสิ่งต่างๆรอบตัว เราชอบที่จะหยิบนิยายเบบี้มาอ่านเสมอ บางช่วงก็คิดถึงสลิ่ม อยากรับรู้ความรู้สึกมีความสุขที่มีในเรื่อง ก็จะหยิบมาอ่านบางตอน หรือคิดถึงความอบอุ่นของตาร์ข้าว ก็จะขุดขึ้นมาอ่านอีก 55.. . ซึ่งมันเติมพลังให้เราจริงๆนะ เรารักโลกใบที่เบบี้สร้างขึ้นมามาก (:

เลยอยากบอกว่าเรารอได้เสมอค่ะ เรารู้สึกขอบคุณมากเลยที่เบบี้ยังไม่ถอดใจกับเรื่องนี้ เราจะรอติดตามเส้นทางจนถึงวันนั้นของไฟสมุทรนะคะ #ถึงวันนั้นจะอีกสิบปีก็จะรอนะ 55555

ขอบคุณจากใจเช่นกันค่ะ  ขอบคุณที่สนับสนุนและให้ความหมายกับงานเขียนมากขนาดนี้ 

[เบบี้]

สมกับที่รอคอย ไม่ผิดหวังจริงๆ อิ่มมากกกก #มือแตะอก ยิ้มปริ่ม  ตอนนี้ได้แอบเห็นมุมละมุนราคาแพงของไฟอีกแล้ว ชอบซีนสุดท้ายกอดคอและซบลงที่ไหล่สมุทร ภาษากายบอกได้ว่า...อาลัยอาวรณ์มากกก ไม่อยากให้เวลานี้ผ่านไป งือออออออ

เราเริ่มสัมผัสได้ว่า สาเหตุที่สมุทรยังไม่ยอมลงเอยแบบจริงจังกับไฟสักที เพราะกลัวความเจ้าชู้และมักมากของไฟใช่ไหม? ถถถถถถ อะไรที่เป็นอดีตก็ลืมๆมันไปเถอะนะสมุทร ดูที่ความจริงใจของไฟสิ ซึ่งเอิ่มมม อาจจะเห็นยากสักนิด ก็แบบไฟเป็นคนขี้เล่นไงงง แต่แบบรักใครแล้วรักจริงนะ นี่เชียร์ไฟสุดๆเลย #ปาดเหงื่อ 555555

บอกแล้วววววว ของดีของค่ายมวยค่ายนี้ เขาคัดกันมาปั้นกันมาอย่างดีแล้วคุณขา แซ่บ! ทุกคน ตั้งกะหัวหน้าค่าย พี่ใหญ่ ลูกน้องคนสนิทซ้ายขวา หรือแม้แต่คนเข้าใหม่ก็ไม่ได้มีความเซะซี่น้อยไปกว่าคนเก่าแก่เลย งืออออออ งานนี้หงส์ได้แรงงานเกรดเอบวกไปช่วยดูแลไร่แน่ๆเลย พี่เข้มเอาจริงแน่ ขำไฟขายตรงมาก มีไรดีงัดมาอวยหมดแถมโปรแรงอีกต่างหาก ทุ่มสุดตัวเพื่อให้ลูกน้องได้เมีย 555555 ถ้าเราเป็นพี่เข้มนะ รักไฟตายเลยอ่ะ

นี่ก็แอบคิด เขาจะส่งท้ายกันในป่าก่อนกลับบ้านกันไหมน้าาา????    แบบว่าใสใส กอดกัน หอมหัวกันเบาๆ สไตล์ไฟ แบบนั้นกระมังเนอะ หึหึหึหึ   

ยังมีส่งท้ายอีกเหรอ O_o หวานพอแล้วม้างงง ตอนหน้ากลับเข้ากรุงฯได้แล้วววววม้างงงง (หรือไม่ควรกลับดีอะ น้ำนองขนาดนั้น) 555555++

[MyLavenderLand]

ม่ายยยยย    น้ำท่วมกรุงอยู่ ฝากบอกไฟ อยู่ต่อสักวีคค่อยกลับมากะด๊ายยย ไม่ต้องรีบๆ คึคึคึ

[Mura_saki]

ชอบอ่ะ ชอบความไฟกับสมุทรล่ะโคตรลงตัว
อ่านจบตอนนี้ทำเอาน้ำตาซึมอ่ะ ไม่ดีเลยนะคุณไฟอย่าเล่นแบบนี้อีก ... และซึ้งตรงที่เอาหน้าผากซบไหล่แล้วหลับตา เฮ้ยยยย มันดีอ่ะแก ทำให้นึกถึงตอนก่อนนู้น นานละล่ะ ที่สองคนนี้ซบพิงไหล่กัน มันดีต่อใจอ่ะ

พี่ไฟแกล้งพี่เข้มหนูทำไมคะ โคตรขำอ่ะบอกให้เข้มถอดเสื้อต่อหน้าคุณหงส์อีก ทั้งสงสารทั้งขำ

เด่นแกตลกอีกแล้ว เอ็นดูอ่ะ กล้าถามนายตรงๆ พี่ไฟก็ตอบตรงๆ ชัดเจนอ่ะ

เจ้หงส์ตอบรับรักพี่เข้มเถอะนะคะ พี่เข้มรักจริงนะ อิอิ

ยังสนุกเหมือนเดิม สนุกมากขึ้นเรื่อยๆ
ขอบคุณเบบี้ที่มาต่อ ขอบคุณจริงๆ
รักความสัมพันธ์ของสองคนนี้เอามากๆ นี่ถึงกับขำตอนที่ไฟคิดในใจ ไอ้เหี้ย... ถูกใจใช่เลย อดขำไม่ได้สมุทรก็เจ้าเล่ห์ใช่ย่อย แกล้งกันไปมา คนอ่านนี่ยิ้มตามจริงๆนะ

ขอบคุณเบบี้อีกครั้ง คิดถึงค่ะ
คิดถึงคนเขียนและพี่ไฟกับสมุทรด้วย

[น้ำแข็งใส]

สมุทร ยอมตาไฟสุดๆเลยตอนนี้ หมั่นไส้ตาไฟ


ขอบคุณเบบี้มากๆค่ะ

 

[noy]

ของคุณมากจริงๆที่มาต่อ เป็นกำลังใจให้นะคะ

[entirom]

คุณไฟขาาาาาาา

มาให้หายคิดภึงและก้อจากไปปป

[JaaJaaJaaJaa]

ขอบคุณสำหรับความยาวววววว ไม่ง่ายเลยที่จะมีนิยายวายเรื่องไหนทำให้เราเก็บตังค์รอเล่มได้ ไฟ คือ 1 ใน 2 เล่มของนิยายวายรอเก็บเล่มจริงจัง , เขียนดีมากจริงๆค่ะ เรารักมาก

[mareya.no7]

สลับกันยิ่งชอบบบบ ขอบคุณคร้าบบ

[tae1234]

เข้ามาอ่านอย่างมีความสุข และรอตอนต่อไป ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ครับ

[labelle]

ยังไงล่ะ ยังไง คือสมุทรโอเคแล้วใช่ไหม หรือยังไง
ไฟสมหวังแล้วคราวนี้ 5555

ไฟสมชื่อ ชอบเล่นกับไฟ แล้วดูทำกับเข้ม หงส์ ตลก ไปแกล้งเค้า

สมุทรก็รู้ทันไปหมด ชอบ

เด่นแค่ซื่อ แต่ไม่บื้อนะ แต่ใจกล้าถามไฟ

[bobie]

คุณไฟกับสมุทรมาแล้วววว แถมยาวจุใจด้วย
คือมันดูจะเริ่มหวานขึ้นทีละนิดๆ ไม่รู้คิดไปเองมั้ยนะ
แต่มันดูแบบความสัมพันธ์พัฒนาเรื่อยๆ
ดีแล้ว สมุทรยอมๆคุณไฟสักทีนะ เราขี้เกียจลุ้นนาน 555555

[pkjoe]

ขอบคุณคุณเบบี้มากนะครับที่เขียนเรื่องนี้ เป็นอะไรที่อ่านแล้วคล้อยตามได้เป็นอย่างดี รอตอนต่อไปนะครับ

[mild-dy]

 

[t2007]

ดีใจมากมายที่ได้อ่านเรื่องนี้  บรรยายเยอะ แต่อ่านสนุก มีแง่คิดทุกตัวอักษร คุณไฟพอแก่ตัวคงเป็น ตาแก่ขี้บ่นแน่นอน อิอิ