กฏเล้าประกาศ 22/9/2019 จะลบนิยายที่ไม่มาต่อจนจบทิ้งทั้งหมดเล้าเป็ดรณรงค์ ให้ใช้เรียกนักเขียน นักอ่านแทน ไรท์เตอร์ รีดเดอร์ เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ของเว็บเรากันนะคะ
สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ
ธนาวินหรือที่ชื่อเล่นจริงๆคือ วิน เสยผมที่เปียกชื้นเหงื่อขึ้นจากกรอบหน้า เผยให้เห็นใบหน้าที่แดงก่ำอย่างกับตั้งใจจะอาบแดดมา “ไหวไหมพี่”วายุถามออกไปอย่างเป็นห่วง เพราะต่อให้เป็นเขาที่ตัวใหญ่แลดูน่าจะถึกกว่าธนาวินอยู่หน่อยไปยืนกลางแดดตอนนี้ก็อาจจะเป็นลมแดดได้ง่ายๆเหมือนกัน ใครคนนั้นไม่ได้ตอบคำถามของเขาแต่กลับก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์มือถือ วายุเห็นแบบนั้นจึงเดินเลี่ยงออกมาเพื่อบดกาแฟให้คุณลูกค้าคนสุดท้ายของวัน“อะไรวะ”ธนาวินเงยหน้ามองคุณเจ้าของร้านเพราะวันนี้วายุไม่ได้เสริฟแค่กาแฟเหมือนเดิมแต่กลับมีกล่องข้าวพลาสติกสีส้มขนาดใหญ่แถมมาด้วย“ผมเอามาเผื่อ”อีกคนพูดแล้วยิ้มกว้างตามประสา ธนาวินมองใบหน้านั่นอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจนัก ระหว่างที่คิดว่าจะถามออกไป...อีกคนก็ตอบออกมาอย่างรู้ทัน“ผมว่าจะทำขาย เลยทำให้ชิมก่อน”“กูจะตายไหม”คุณวิศวกรหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะพลางเปิดกล่องข้าวกล่องใหญ่ที่ข้างในมีข้าวสวย ไก่ทอด สลัดมันฝรั่ง มะเขือเทศและไส้กรอกขนาดอย่างละพอประมาณ ทุกอย่างถูกจัดเป็นสัดส่วนน่ารักอย่างกับปิ่นโตของเด็กอนุบาลที่เคยเห็นในรายการทีวีต่างประเทศ คนเด็กกว่ายิ้มกว้างเมื่อเห็นท่าทางตื่นตะลึงของเขา ธนาวินหัวเราะก่อนจะแหย่ออกไป