หัวข้อ: "ที่หนึ่ง" : END

[painture]

 โอ้ยยยยย ที่หนึ่งน่ารักมากกกกกก

กดเฟฟ*** 
ติดตามค่ะ

[ดาวโจร500]

โลเคชั่นชัดเจนทีเดียว 555555555

[Meimei]

อยากรู้อดีตโรมอะ
สนุกดีค่ะ รอตอนต่อไปนะ

[Mouse2U]

ที่หนึ่งน่ารักสุดๆ ไปเลยค่า~~

[Rhythm]

ที่หนึ่งเป็นฝ่ายเฝ้าตามเฝ้ามองโรมนี่เอง ตอนแรกนึกว่าจะเป็นพวก perfect นิ่งๆ ที่ไหนได้แอบฮา เบื้องลึกเบื้องหลังของสามเพื่อนซี้ก็น่าสนใจนะ ใครกันที่กลับมา 

[JustWait]

ที่หนึ่งสตอล์คเกอร์ที่สุดค่ะ...

[pannuna]

โอ้ยน่ารักมาก

[konnarak]

ที่หนึ่ง สุ้ๆ กล้าๆ หน่อย

[minjeez]

โอ๊ยยยย ที่หนึ่งขา ทำไมน่ารักแบบนี้นะ
แอบชอบน้องโรมมานาน แต่ดันขี้อายซะงั้น
เอาใจช่วยให้กล้าเข้าหาน้องโรมเร็วๆนะ

[Celestia]

ผ่านด่านพ่อตา? โอ๊ยยย น่ารักอ้ะ ปักธงรอจ้า

[Cream A]

อั้ยยย ที่หนึ่งน่ารักอ่า รอติดตามตอนต่อไปนะคะ

[zaalim]

เชียร์ที่หนึ่งสุดใจ...โอ้ยยยย...น่ารักอะค่ะ กดติดตามอย่างไว

 

[นิรนาม]

 

[korinasai]

เมื่อไรจะรุกคะ? คุณที่หนึ่ง

[Toon_TK]

โอ๊ยยยยย~
ที่หนึ่งมุ้งมิ้งหว่ะ~
#ชอบบบบบบบบบบบบ

[205arr]

อ๊ากกกกกก ชอบเรื่องนี้
รอติดตามชิวิตรักน้องโรมกับที่หนึ่ง
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
 

[23August]

บทที่ 3

[Side : ที่หนึ่ง]
   "ว่าไงนะ เดท!?"

   ผมลืมตัวตะโกนใส่คนที่กำลังยกมือขึ้นปิดหู แบล็คทำหน้ามุ่ยพร้อมส่งสายตาดุๆ มาให้เป็นการบอกว่าเขากำลังเริ่มอารมณ์ไม่ดี

   "ได้ยังไง? ใคร?"

   "..."

   "ทิวา! มึงห้ามเงียบนะว้อย!!"

   ยิ่งมันทำตัวเงียบใส่ ผมยิ่งสติแตกเข้าไปใหญ่ ดูเหมือนว่าอาการที่ผมแสดงออกจะไม่ได้ทำให้ต่อมความรู้สึกของเขาทำงานมากเท่าไหร่ แบล็คยังคงเอนตัวสบายๆ อยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นของผม หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเล่นไม่สนใจผมเลยสักนิด

   "ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมกูไม่รู้ แต่ว่าสัปดาห์ก่อนยังเจอโรมอยู่คนเดียวอยู่เลยนะ" ผมเดินวนไปมารอบห้องเหมือนหนูติดจั่น ฮือออ โรมของผมกำลังเดทกับคนอื่น ไม่ยุติธรรมเลย ผมมองเขามาตั้งนานยังไม่เคยได้คุยเป็นเรื่องเป็นราวเลย

   "กูรู้แล้ว มึงแกล้งกูแหงเลยทิวา เหอะ อย่าคิดว่ากูจะหลงกล!"

   คำพูดของผมเหมือนเป็นการพูดในสุญญากาศ เพราะอีกคนไม่รับรู้ใดๆ เขาให้ความสนใจกับหน้าจอสี่เหลี่ยม มือยังคงเลื่อนหน้านิวฟีดของเฟสบุ๊คอย่างต่อเนื่อง อะไรคือการที่แบล็คเดินเข้ามาในห้อง พูดคำแรกว่า 'น้องโรมกำลังออกเดท' แล้วปล่อยให้ผมมาเดินวุ่นอย่างนี้เนี่ย

   "ทิวาาา"

   แบล็คไม่ชอบให้ใครมาตื้อครับ มันเคยเล่าว่าตลอดชีวิตมันไม่เคยมีโมเมนท์น้องสาวมาอ้อนเลยทำให้การตื้อหรือการอ้อนเป็นสิ่งที่ดูไร้สาระ กลายเป็นสิ่งที่น่ารำคาญสำหรับผู้ชายคนนี้ไป

   นั่งข้างๆ พร้อมเขย่าแขนอย่างรุนแรง เอาสิ ถ้าไม่บอกผมก็จะทำตัวน่ารำคาญอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ แล้วกัน!

   ผมทำเสียงงอแงพร้อมกับรบกวนมันทุกรูปแบบ จนในที่สุดที่หนึ่งอย่างผมก็ได้ชัยชนะมาครอบครอง

   "กูบอกแล้วให้ใจกล้าแอดเฟสมันไป จะได้ไม่ต้องลำบากมาให้กูอัพเดตอย่างนี้" แบล็คโยนเครื่องมือสื่อสารของตัวเองมาให้ หน้าที่เปิดค้างไว้คืออัพเดตล่าสุดบนไทม์ไลน์ของโรม เป็นภาพที่เขาถูกแท็กมาเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว ภาพเห็นเพียงด้านหลังแต่ผมก็รู้ได้โดยทันทีว่าเป็นแผ่นหลังของใคร พร้อมแคปชั่น 'วันพิเศษ <3'

   ไม่รอช้าผมรีบตามเข้าไปในเฟสบุ๊คมือที่สามทันที ภาพตัวแทนบอกว่าเป็นเพื่อนในคณะที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตา ไม่เห็นเอะใจมาก่อนว่าเธอชอบโรม

   "เริ่มคุยมาหลายสัปดาห์แล้วมั้ง กูก็เพิ่งรู้ตอนที่มันแท็กรูปก่อนหน้าอะ" เขาขยายความตอนที่ผมส่งมือถือคืนให้

   "กู ...พูดไม่ออก"

   ผมไม่เคยอกหัก เลยไม่กล้าพูดว่านี่เป็นอาการของคนโดนหักอก ที่แน่ๆ ตอนนี้ผมเหมือนโดนจ้วงแทงด้วยมีดสปาต้าแล้วถีบตกเหว มันเจ็บสุดๆ ไปเลย

   พื้นที่ที่ผมพยายามครอบครองมาตลอด มันกำลังจะโดนใครอีกคนเอาไป

   "ก็ไม่ต้องพูด ให้กูเปิดเพลงบิลท์อารมณ์ให้ด้วยไหม?" ไม่พูดเปล่าเข้าแอปพลิเคชั่นยูทูปอีก

   "ผีดีเจไม่ต้องมาเข้าสิงเลยนะมึง"

   "หึ ก็ช้าเอง" นิ้วโป้งสองข้างกดรัวตรงแป้นพิมพ์ไม่หยุด "เอาเพลงอะไรดี คำยินดีป่ะ กูว่าก็อินอยู่"

   "แม่งงง..." ผมปล่อยตัวให้ไหลไปตามแรงโน้มถ่วง จนเหลือเพียงครึ่งตัวบนอยู่บนเบาะ ไม่อยากขยับเลยแฮะ สมองของผมกำลังทำงานอย่างหนัก รูปพร้อมแคปชั่นแสนหวานบ่งบอกว่าทั้งสองคนไม่ได้อยู่ในสถานะเพื่อนในคณะอย่างเดียวแน่นอน หลับตาลงเพื่อไล่ภาพนั้นออกไป แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนภาพนั้นก็ยังคงติดตา

   "ห้าปีของกูจบลงง่ายๆ อย่างนี้เหรอวะ"

   "ก็มึงแม่งตาขาว เอาแต่บอกว่าไม่พร้อมๆ เป็นไงล่ะ" ท่อนแรกของเพลงคำยินดีแล่นเข้าโสตประสาท มันเปิดจริงเว้ยเฮ้ย

   "กูไม่พร้อมจริงๆ นี่หว่า แค่คิดถึงหน้าโรมตอนกูเดินเข้าไปหาก็เฟลล่ะ แล้วถ้ากูโดนปฎิเสธอะ"

   "ก็โดนคนอื่นฉกไปไง ไม่เห็นยาก"

   "สรุปมึงอยู่ฝั่งกูแน่ป่ะ" ผมหันไปถามคนที่ฮัมเพลงตามไปเบาๆ อารมณ์ดีจริงเลย ใช่สิ มันไม่ใช่คนที่กำลังหัวใจสลายแบบผมนี่

   "กูบอกแล้วกูเป็นแค่ผู้ชมที่ดี" ซองบุหรี่พร้อมด้วยไลท์เตอร์ตัวเดิมถูกโยนลงโต๊ะขนาดเล็กข้างโซฟา แบล็คคาบแท่งนิโคตินไว้ตรงริมฝีปาก เป็นสัญญาณว่าเวลาของสิงห์อมควันกำลังจะมา

   "ผู้ชมที่ดีเขาไม่เข้าไปสปอยล์เนื้อเรื่องหรอกนะ"

   ยิ้มร้ายเผยบนใบหน้าที่ดูสุขุมขึ้นกว่าครั้งแรกที่เจอ ทำอย่างกับผมไม่รู้ ใครที่เข้าหาโรม ถ้าไม่โดนแบล็คกีดกันก็โดนคนในกลุ่มจอมหวงขวางไว้แบบสุดความสามารถ ผมยังแปลกใจจนถึงทุกวันนี้ที่ตัวเองยังคงปลอดภัยดี แต่ละคนน่ากลัวทั้งนั้น

   "มึงหลงตัวเองไปแล้วที่หนึ่ง ที่พวกกูทำไม่เคยทำให้มึง กูทำให้น้องโรม"

   "ใครจะไปรู้ กูไม่เห็นใครรอดชีวิตนอกจากกู"

   เพลงจบลงแล้ว ห้องตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่ก่อนเพลงที่น่าปวดใจพอกันอย่าง Please จะดังขึ้นมาแทน

   "นั่นเพราะมึงยังไม่เปิดตัวต่างหาก ลองเปิดดูสิ พวกหวงเพื่อนจะมาแหวกอกมึงถึงห้อง" เน็ทกับนิชเป็นสมาชิกในกลุ่มสมัยมัธยมของโรม ผมจำได้ว่ากลุ่มนี้มีกันหกคน หญิงสองชายสี่ แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผู้หญิงอีกคนหายไป ไม่เคยเห็นเธอมาเยี่ยมหรือมีการอัพเดตบนอินเทอร์เน็ต ผู้หญิงในกลุ่มเลยเหลือเพียงไวท์คนเดียวเท่านั้น เหมือนใครเคยบอกว่าไปเรียนต่อต่างประเทศล่ะมั้ง

   "...กูไม่โอเคอะ โคตรรู้สึกแย่"

   "ถ้ากูบอกว่าแค่คุยๆ กัน ยังไม่คบ มึงจะโอเคขึ้นไหม"

   "ไม่เลย" ผมตอบไปตามตรง

   ผมไม่ได้หันไปมองหน้าเพื่อนที่อยู่ข้างๆ เสียงจุดไฟแช็คทำให้รู้ว่าเขากำลังต้องการใช้ความคิด ถ้าเป็นปกติผมคงไม่ยอมให้สูบในห้องอย่างนี้หรอก ตอนนี้ผมไม่มีแรงจะไล่ให้ออกไปสูบตรงระเบียงแล้วเลยได้แต่ปล่อยให้เลยตามเลย ดีเหมือนกัน ได้กลิ่นยาสูบอาจทำให้ผมผ่อนคลายมากขึ้น

   "อย่าพยายามหลอกตัวเองที่หนึ่ง"

   "กูรู้น่า"

   "มึงมันคนไม่เคยแพ้" เขากดหัวผมลงจนเบาะยวบ "แต่ตลอดสองปีกว่ามึงก็ทำได้แค่มองผ่านระเบียงกับฝากขนมโง่ๆ ไปกับกู น้องโรมมันจะเอ๋อก็เพราะของไร้ประโยชน์จากมึงนั่นแหละ ถามจริงเหอะ มึงรู้ตัวไหมว่ากำลังทำเรื่องไร้ประโยชน์"

   โคตรเจ็บปวด แบล็คยังคงบ่นเรื่องเดิมซ้ำๆ อย่างที่เคยทำมาตลอดให้ผมฟัง ทำไมผมจะไม่รู้ว่าตัวเองไม่กล้าแค่ไหน ใครไม่เป็นผมไม่มีทางรู้หรอก โรมไม่ใช่คนเฟรนลี่ขนาดนั้น ถ้ารีแอคชั่นที่กลับมาคือปฎิเสธการมีตัวตนของผมล่ะ มันทำให้ผมบอกตัวเองว่าคงดีกว่าถ้าไม่ก้าวล้ำข้ามเส้นไป

   ตลอดเวลามีหลายคนที่เข้ามาในชีวิต และผมแบ่งเส้นเขตไว้ชัดเจนว่าตรงไหนคือเพื่อน ถ้าเธอต้องการฐานะที่มากกว่านั้น ผมให้ไม่ได้จริงๆ

   เพราะตำแหน่ง 'ที่หนึ่ง' ผมเก็บไว้ให้เขาคนเดียว

   "ทิวา ช่วยอะไรกูหน่อยดิ"

   "มึงควรสำนึกว่าทุกวันนี้บุญคุณกูก็แทบล้นหัวมึงอยู่แล้วนะ"

   "ช่วยบอกกูทีว่าควรทำไงต่อ" ผมจัดท่านั่งให้ดูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น ส่วนคนข้างๆ ก็ยังคงพ่นควันออกมาต่อเนื่อง

   "ลุยเดินต่อ ไม่ก็นอนรอความตายอยู่ตรงนี้" แบล็คตอบกลับมาง่ายๆ เขายักไหล่ขึ้นแบบไม่ใส่นัก "ในชีวิตคนเราไม่มีทางให้เลือกมากขนาดนั้นหรอก"

   "มึงมัน..." ผมอยากจะด่ากลับไปว่าไม่ให้กำลังใจเพื่อนหน่อยเหรอ น้อยใจแบบจริงจัง ขนาดเพื่อนที่ไว้ใจที่สุดยังเชียร์ให้โรมคบกับผู้หญิงนั้นกลายๆ ทำไงได้ล่ะครับ ผมแก้ต่างไม่ได้สักข้อกล่าวหา

   "กูไม่ใช่คนลำเอียง ถ้าน้องโรมมันเจอคนที่ดีพอ กูก็จะสนับสนุนให้เพื่อนมีความสุข" รอยยิ้มหลังม่านควันสีเทาช่างดูน่าชัง รอยยิ้มของคนที่เหนือกว่า

   ผมเกลียดรอยยิ้มของเขา

   "...แม้ว่าคนๆ นั้นจะไม่ใช่มึงก็ตาม"
 


   'บางทีการที่เราหยุดตรงนี้ มันอาจจะเป็นทางที่ดีที่สุด' น้ำเสียงคุ้นเคย ใครบางคนกำลังนั่งคร่อมอยู่บนตัก มือแสนอบอุ่นกำลังประคองใบหน้าผมอยู่ ทุกสัมผัสเด่นชัด เว้นแต่บริเวณใบหน้าที่ไม่ว่าจะกระพริบตาเท่าไหร่ก็ยังเห็นเป็นเพียงภาพที่เลือนราง

   'อยู่ที่นายเลือกแล้วหนึ่ง'

   ผมไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน คนตรงหน้าเป็นใคร แล้วสถานการณ์ในตอนนี้คืออะไร

   ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของตัวเอง ไม่สามารถสั่งให้ขยับได้ตามที่สั่ง ตัวผมเอื้อมมือไปจับข้อมือของอีกคนที่ยังคงอยู่ที่เดิม ข้อมือขนาดเล็กไม่มีเครื่องประดับใดๆ จะมีก็แต่เพียงรอยหมึกสีดำที่เลือนไม่ต่างจากใบหน้า ลูบมันอย่างทะนุถนอมก่อนประทับจูบบางเบา

   ไม่ว่ามันจะเป็นสัญลักษณ์หรือคำว่าอะไรก็ตาม มันมีความหมายกับผมเป็นอย่างมาก ผมรู้สึกอย่างนั้น

   เคลื่อนตัวให้หลุดจากพันธนาการมนุษย์ เดินออกมาจากพื้นที่ตรงนั้นโดยไม่ลังเล เดี๋ยวสิ นี่ผมกำลังทำอะไรกันแน่ แล้วคนตรงนั้นคือใคร...

   สิ่งรอบข้างกลายเป็นสีดำสนิท สิ่งแรกที่ทำหลังจากบังคับร่างกายได้คือหันหลังกลับมามองใครคนนั้น คนที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ต่างไปตรงที่มีใครอีกคนนึงกำลังเดินเข้ามาเคียงข้าง ไม่มีภาพเลือนอีกแล้ว ผมเห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน
เขาที่ผมยกให้เป็นที่หนึ่งเสมอมา

   "โรม?"

   แสงแดดที่ลอดผ่านม่านแยงตาจนไม่สามารถลืมตาตื่นได้เต็มที่ ผมยังคงนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียง เรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในความทรงจำ

   มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ออกกำลังกายอย่างหักโหมหรือใช้ร่างกายเกินความจำเป็นอย่างแน่นอน น่าแปลกที่ถึงแม้สติจะกลับมาครบถ้วนสมบูรณ์แล้วแต่ร่างกายกลับไม่ยอมทำตามคำสั่ง มันทั้งหนักอึ้งแล้วก็ด้านชา ผมปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในฟูกเหมือนเดิม แล้วเปลี่ยนมาให้ความสนใจกับสิ่งอื่นดีกว่า

   อย่างฝันเมื่อกี้ ช่วงนี้ผมอาจคิดเรื่องโรมมากไปจนเก็บเอาไปฝันเป็นวรรคเป็นเวร เหมือนในความฝันเรากำลังคบกัน ไม่สิ เรากำลังจะบอกเลิกกันต่างหาก แถมผมยังปล่อยให้มันเกิดขึ้นง่ายๆ อีก บ้ารึเปล่าวะที่หนึ่ง ถ้าได้เป็นแฟนโรมจริงทำไมยอมเดินออกมาอย่างนั้น

   ผมไม่ได้นับเป็นจำนวนวันที่แน่นอน รู้เพียงแต่มันผ่านมาหลายวันแล้วนับจากวันที่คุยกับแบล็คล่าสุด เป็นช่วงเวลาที่แย่มากในชีวิตผม อย่างวันก่อนก็ดันบังเอิญไปเจอโรมกับอีกคนไปกินข้าวกันสองคนในโรงอาหาร ไม่เหมือนปกติที่จะติดสอยห้อยตามเพื่อนในกลุ่ม เฮ้อ นี่ผมต้องยอมรับความจริงแล้วใช่ไหม

   อยากจะนอนอืดต่อไปอีกหลายๆ ชั่วโมง นาฬิกาที่บอกว่าสิบโมงกว่าแล้วทำให้ต้องเด้งตัวขึ้นจากเตียงโดยไว วันนี้ผมมีนัดคุยกับสตาฟเรื่องโปรเจค beyours ตอนเที่ยง สภาพตัวเองในกระจกยิ่งกว่าดูไม่ได้ หนวดขึ้นครึ้มแถมยังมีตาแพนด้าอีก ผมจัดการความโทรมบนใบหน้า อาบน้ำอะไรให้เรียบร้อยแล้วรีบออกไปยังสถานที่นัดหมาย

   "โทษนะครับ ใช่คนเข้าร่วมโครงการบียัวร์รึเปล่า ถ้าไม่ใช่รบกวนออกไปรอข้างนอกนะครับ"

   ในห้องรับรองมีเพียงสตาฟฝ่ายทะเบียนสองสามคน ส่วนคนที่เข้าร่วมโปรเจคมีเพียงผู้ชายผมสีดำที่เวลาออกแดดจะมีประกายน้ำเงินอยู่เพียงคนเดียว มันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่การนัดหมายจะต้องทำก่อนเวลาที่คาดไว้เกือบชั่วโมง เพราะงั้นถ้าจะเริ่มงานบ่ายโมง ก็ต้องบอกว่านัดเที่ยง ยังไงสุดท้ายกว่าจะครบองค์ประชุมก็บ่ายโมงนั่นแหละ

   "อ๋อ สงสัยเข้าห้องผิดครับ เดี๋ยวไปล่ะ" ผมยังอารมณ์ดีพอที่จะเล่นมุกกลับไป 'เวล' หัวเราะในลำคอแล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ถูกเตรียมไว้ให้

   "ช่วงนี้งานหนักเหรอ สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ"

   เวลถาม เขาเป็นหนึ่งในคนดังของปีสาม เรียนอยู่คณะศิลปศาสตร์ ไม่ได้เป็นเดือนแต่ว่าดังยิ่งกว่าเดือนปีนั้นเสียอีก แน่ล่ะ ส่วนสูงมากกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบห้าบวกกันหน้าตาที่พูดได้คำเดียวว่าหล่อตามสมัยนิยม แม้หน้าตาจะเป็นใบเบิกทางให้ไปได้ไกลกว่านี้แค่ไหนเขากลับไม่ชอบทำงานเป็นเบื้องหน้ารวมถึงเข้าถึงยากในบางที ตำแหน่งประธานชุมนุมโฟโต้ทำให้เราได้เจอกันบ่อย

   ยังอยู่ในสไตล์การแต่งกายที่เข้าไม่ถึงแบบเดิม เสื้อแขนยาวสีดำกับกางเกงขาเดฟสีดำที่ดูมืดมนซะไม่มี เวลชอบแต่งอยู่แค่สามสี ขาว เทา ดำ จนมีคนเอาไปแต่งเป็นเรื่องเป็นราวว่าเขาแต่งไว้อาลัยให้คนที่เขารักมากที่สุด ซึ่งคงไม่ใช่เรื่องจริงหรอก เพราะตอนที่ผมเอามาเล่าให้เวลฟังเขาก็แค่ยิ้มออกมาแล้วบอกว่าไร้สาระเท่านั้นเอง

   "ช่วงนี้ฝันร้ายบ่อย" การที่ผมต้องดำเนินชีวิตอยู่โดยรู้ว่าโรมกำลังไกลออกไปเรื่อยๆ มันเป็นฝันร้ายขั้นสุด

   "หืม? ฝันร้ายกลายเป็นดีไง"

   "เป็นอย่างนั้นก็ดีสิ..."

   ผมเคยเป็นคนหนึ่งที่ไม่เคยเชื่อเรื่องฝันร้ายกลายเป็นดี หรือฝันบอกเหตุเลยตั้งแต่เด็ก จนประมาณมัธยมต้นก็ทำได้แค่ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนที่เซนต์แรง ผมไม่ค่อยฝันมากเท่าไหร่ แต่ถ้าฝันแล้วมันมักจะเกิดขึ้นจริงเสมอ เรียกง่ายๆ ก็ฝันบอกเหตุนั่นแหละ ผมเลยไม่ชอบความฝันเมื่อเช้าเลยสักนิด เพราะมันกำลังบอกว่าแม้ผมจะได้โรมมาแต่วันหนึ่งผมเองนี่แหละที่เป็นคนปล่อยเขาไป

   สิ่งที่แย่ที่สุดคือเรื่องราวในความฝันของผมมันจะเกิดขึ้นจริงเสมอ

   "ฝันร้ายมากเลย?" เวลถามพลางเลิกคิ้วขึ้น "หน้าแย่มากรู้ตัวไหม"

   "ก็ประมาณนั้น"

   "เล่าได้นะ ยังมีเวลาเหลืออยู่" เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา เราสนิทกันในระดับหนึ่ง แต่ไม่ถึงกับมาก เวลเป็นคนหน้านิ่งดูเย็นชา ชอบปลีกวิเวกไปอยู่คนเดียว งานอดิเรกคือถ่ายรูป ไม่ได้ถ่ายคนหรือสถานที่ ถ่ายดวงดาวบนท้องฟ้าต่างหาก นั่นเลยเป็นที่มาที่ผมบอกว่าเขาดูเข้าถึงยากไง

   แม้จะเข้าถึงยากเวลก็เป็นเพื่อนที่ดีเสมอ โดยเฉพาะเรื่องปรึกษาปัญหาชีวิต

   "เคยรู้สึกว่าแพ้ทั้งๆ ที่ยังไม่เริ่มไหม"

   "หือ...?" ท้ายเสียงที่ขึ้นจมูกบอกว่าเขาแปลกใจในคำถามไม่ใช่น้อย "คำถามนี้ควรออกมาจากปากของที่หนึ่งเหรอ"

   ชื่อของผมยังคงเป็นหัวข้อในการล้อได้ตลอด ถ้าถามว่าผมไม่ชอบไหมก็คงตอบว่าใช่ ก็นะ ถึงผมไม่ชอบคนอื่นก็ไม่หยุดพูด เสียงส่วนน้อยอย่างผมเลยทำได้แค่เงียบไว้

   "ถ้าหูนายยังปกติก็ใช่"

   "อืม..."

   เวลเป็นคนไม่พูดคำหยาบ การพูดกับเขาเลยต้องพูดสุภาพในระดับหนึ่งที่ไม่ถึงกับต้องพูดครับใส่กัน เรียกได้ว่าเป็นบุคคลแรร์ไอเทมในยุคสมัยนี้เลยก็ว่าได้

   "ไม่เคยแพ้ทั้งที่ไม่เริ่มนะ แต่เคยแพ้เพราะมั่นใจเกินไป" เขาหยุดพูดไปชั่วครู่ สายตาเหม่อออกไปที่ไหนสักแห่งในความทรงจำ "มั่นใจว่าเขาไม่มีทางหนีไป รู้ตัวอีกทีก็เหลือตัวคนเดียวซะแล้ว"

   เป็นความรู้ใหม่สำหรับผม เวลเป็นอีกคนที่ไม่เคยมีข่าวซุบซิบเรื่องความรัก อาจเป็นเพราะเรื่องเล่าพิลึกๆ เกี่ยวกับสีเสื้อที่ใส่ประกอบกับนิสัยรักสันโดษส่วนตัว ไม่ยักกะรู้ว่าจะมีมุมรักวัยรุ่นกับเขาด้วย

   "คนขี้เหงาเลยยอมมาอยู่ในโปรเจคนี้งั้นเหรอ?" ผมถามกึ่งเล่นกึ่งจริง อย่างที่บอกเวลมีชื่อเสียงด้านความลึกลับ เขาไม่เคยยอมตกลงเข้าร่วมกิจกรรมไหนภายในมหาวิทยาลัย แต่วันก่อนตอนที่กำลังสรุปเรื่องจำนวนคนเข้าโครงการ มีน้องสตาฟคนหนึ่งพูดขึ้นมาลอยๆ ว่าพี่เวลไม่สนใจเหรอคะ ตอนแรกผมกับทุกคนคิดว่าเด็กคนนี้จะโดนเวลแผ่รังสีใส่ กลับกลายเป็นเขายอมตกลงที่จะเข้าร่วมด้วยเสียอย่างนั้น

   เป็นการตัดสินใจที่ทุกคนตกใจอย่างหาคำเปรียบไม่ได้

   "เขาเรียกว่าให้ความร่วมมือต่างหาก"

   "ก็นายเคยให้ความร่วมมือกับใครเขาที่ไหน" ผมพูดออกไปตรงๆ มองคนที่ยังคงทำตัวเฉยชาว่าจะมีปฎิกิริยาตอบโต้ยังไง "เห็นใช้ชีวิตเพื่อไว้อาลัยให้ใครคนนั้นมาตลอด"

   ผมเย้ากลับไป เวลเพียงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย "ไม่ได้ไว้อาลัย รอต่างหาก"

   "รอ?"

   "รอว่าบางทีเขาอาจกลับมา"

   "ทำไมถึงรอล่ะ มั่นใจขนาดนั้น?"

   คำถามที่ไม่รู้ว่าถามเขาหรือถามใจตัวเอง

   "เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่ต้องการเหตุผลขนาดนั้นหรอกนะ" รอยยิ้มน้อยๆ ประดับขึ้นบนใบหน้า เขาเอื้อมมือไปหยิบกล้องดิจิตอลตัวใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ กดปุ่มอะไรสองสามทีแล้วยกมันขึ้นระดับสายตา ทำไมต้องมาถ่ายรูปในวันที่ผมไม่มีความพร้อมเลยสักนิดด้วย

   "ไม่ถ่าย" ผมยกมือขึ้นปิดหน้าเลนส์ เวลไม่สนใจคำห้ามของผม เขาขยับตัวออกด้านข้างเพื่อให้พ้นจากรัศมีการบัง ตามมาด้วยเสียงลั่นชัตเตอร์สองสามครั้ง หน้าผมต้องแย่มากแหง

   คงเป็นอย่างที่คิด เวลกดไล่ดูรูปบนหน้าจอกลับไปมาโดยกลั้นยิ้มไปด้วย เมื่อพอใจแล้วจึงหันมาให้ผมดูรูปที่โชว์อยู่ ภาพที่เห็นคือตัวเองทำหน้าบูด ขอบตาดำยังเห็นอยู่ชัด ถ้าให้เรียกรวมง่ายๆ ก็ดูไม่จืด

   "คนในรูปนั่นใคร ...ใช่ที่หนึ่งที่ฉันรู้จักรึเปล่า" เขาไล่ต่อไปภาพที่สอง ต่างกับภาพแรกตรงที่ผมกำลังอ้าปากพูดอะไรอยู่ เวลถามคำถามที่ผมต้องกลับมาถามตัวเอง คนในรูุปนั่นใคร ใช่ผมแน่เหรอ

   ที่หนึ่งไม่เคยเป็นอย่างนี้

   "ถ้าให้ฉันตอบ ฉันจะตอบว่าไม่ใช่ ที่หนึ่งที่ฉันรู้จักไม่ใช่คนในรูป" รูปสุดท้ายแย่กว่าทุกรูปที่ผ่านมา นัยน์ตาที่สุดแสนอ่อนล้าเด่นชัด "ที่หนึ่งคนนั้นไม่มีทางยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม"

   หน้าจอดิจิตอลดับลงไปแล้ว เวลปล่อยให้ผมจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอะไรต่อไป จะเดินหน้า ถอยหลังหรือหยุดอยู่ตรงนี้  อย่างที่แบล็คบอกผมอาจอยู่บนความสำเร็จมานานจนกลัวว่าวันหนึ่งจะรับความพ่ายแพ้ไม่ได้ ผมยังคงอยู่เงียบๆ อย่างนั้นจนกระทั่งเสียงสตาฟเรียกให้ทุกคนรวม

   "เคยมีใครสักคนบอกว่า ชัยชนะมันไม่ได้อยู่ที่ตำแหน่งตอนสุดท้าย แต่มันอยู่ว่าคุณกล้าที่จะก้าวออกจากจุดเริ่มต้นรึเปล่า" เวลลุกขึ้นพร้อมกับกล้องในมือ ตำแหน่งช่างกล้องที่พ่วงเข้ากับผู้ร่วมโครงการทำให้เขาต้องเริ่มงานแล้ว "เพราะงั้นสำหรับฉัน ตำแหน่งคนแพ้มันก็เหมาะสำหรับคนที่กลัวการเริ่มต้นอยู่เหมือนกัน"

   ผมพาตัวเองมานั่งประจำตำแหน่งที่เขาจัดไว้ให้ โปรเจค beyours หรือเรียกง่ายๆ ว่า 'ของคุณ' เป็นการร่วมมือกันระหว่างองค์กรนักศึกษากับกลุ่มกิจกรรมจิตอาสา โดยมีตัวแทนเป็นนักศึกษาตั้งแต่ชั้นปีที่หนึ่งถึงสี่ที่มีผลงานโดดเด่น เราจะต้องทำภารกิจตามที่ทางผู้จัดเตรียมมาไว้ เห็นบอกว่าเป็นการส่งเสริมให้ทุกคนตระหนักว่ามหาวิทยาลัยเป็นของคุณทุกคน เพราะงั้นเราก็ควรจะช่วยกันดูแลรักษาไว้ อะไรประมาณนี้

   รู้ว่าเป็นการเสียมารยาทมากที่ไม่ใส่ใจการประชุม ผมเอาแต่นั่งขีดเขียนเอกสารจนเต็มไปด้วยรอยหมึก เมื่อมันไม่เหลือที่ให้เขียนอะไรลงไปได้อีกก็เปลี่ยนเป็นหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ขึ้นมาไล่อัพเดตความเป็นไปบนโลกโซเชียลแทน ผมไม่ค่อยเล่นเฟสบุ๊ค เพราะสมัยที่ยังเล่นไม่ค่อยเป็นเพื่อนตัวแสบดันปรับการตั้งค่าให้คนสามารถฟอลโล่ได้ เพราะงั้นในเฟสผมจะมีเฟรนด์แค่ไม่กี่ร้อยคน นอกนั้นเต็มไปด้วยผู้ฟอลโล่ที่ไม่รู้จัก จนสุดท้ายปลงตกปล่อยให้มันดำเนินไปตามทางของตัวเอง ส่วนมากผมจะมีไว้อัพเดตข่าวทั่วไปกับติดตามว่าคณะจะงดเซครึเปล่า

   ไม่มีอะไรที่น่าติดตาม ผมเปลี่ยนมาเปิดแอพสนทนาออนไลน์ที่มีไอคอนสีเขียว ไลน์ของผมมีแต่เพื่อนสนิท ผมปิดวิธีการเพิ่มเพื่อนทุกช่องทางเพื่อไม่ให้ใครเข้ามาวุ่นวาย ผมเลยรู้สึกสบายใจมากกว่าเวลาเล่นไลน์ การแจ้งเตือนมีไม่กี่รายการ ที่สะดุดตาที่สุดคือการแจ้งเตือนว่ามีการส่งรูปมาจากแบล็ค

   รีบกดเข้าไปดูเนื้อหาอย่างรวดเร็ว กดขยายรูปโรมที่กำลังนั่งแกะลูกอมอยู่บนม้าหิน ผมเซฟรูปแล้วกลับมาอ่านข้อความที่ถูกส่งมาก่อนหน้า

   'Time up'

   ไม่จริงน่า...

   แล้วผมก็เสียมารยาทครั้งที่สองโดยการขอออกจากการประชุมกลางคัน ตรงประตูห้องมีเวลยืนอยู่ เหมือนยืนรอการออกมาของผม ไม่ต้องมีคำพูด ไม่ต้องมีท่าทางให้กำลังใจ แค่ผมสบตากลับไปเขาก็ยกนิ้วโป้งขึ้นมาให้

   กดโทรออกซ้ำๆ ไปหาเบอร์ที่ผมตั้งชื่อไว้ว่า 'คุณพ่อตา' แต่ก็ไม่มีการตอบรับ นี่มันไม่ปกติแล้ว แบล็คไม่เคยไม่รับสายผม เคยให้เหตุผลว่าเผื่อผมโทรมาร้องไห้ฆ่าตัวตายจะได้ห้ามทัน

   เลขสิบที่ขึ้นต่อท้ายชื่อบอกว่าผมโทรออกมาเป็นจำนวนเท่าไหร่ รถบนถนนที่หนาตาทำให้ผมต้องวางมือถือลงชั่วคราว จากตรงนี้กลับไปคอนโดใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ ผมต้องไปถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ โรมคบกับผู้หญิงคนนั้นแล้วเหรอ

   หัวใจชาวาบไม่รู้ตัวเมื่อคิดถึงภาพในฝันเมื่อเช้า ทันทีที่สัญญาณจราจรโชว์ไฟสีแดงผมก็หยิบเครื่องมือสื่อสารเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาอีกครั้ง หน้าโฮมเด้งขึ้นมาว่าเจ้าของชื่อแบล็คส่งข้อความมาหาผม

   'ศาลา สวน xxx'

   นั่นเป็นชื่อสวนสาธารณะที่ห่างออกไปจากรั้วมหาวิทยาลัยไม่ไกลเท่าไหร่ ผมจัดการเปลี่ยนเส้นทางทันควัน ที่ไม่รับสายแต่ส่งไลน์มาให้นี่จงใจให้ผมคลั่งสินะ ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึงที่หมาย สายตามองหาศาลาที่เขียนบอกไว้ก่อนหน้า นั่นไง ศาลาไม้สีขาวโดดเด่นท่ามกลางสีเขียวของต้นไม้

   จากมุมนี้เห็นว่ามีคนอยู่ในศาลา ก้าวยาวๆ ให้ถึงที่หมายโดยเร็วที่สุด พลาดแค่ตรงที่คนในศาลาที่กำลังนั่งก้มหน้ากดมือถืออยู่ไม่ใช่คนเดียวกับคนที่ผมโทรหาเป็นสิบสาย เป็นผู้ชายที่อยู่ในความฝันของผมต่างหาก

   แบล็คต้องการอะไรกันแน่

   ผมใช้ต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลนักเป็นที่กำบัง ความร้อนยามบ่ายบวกกับความรีบเร่งทำให้เหงื่อผุดขึ้นพราว นี่มันกำลังวัดใจผมอยู่ใช่ไหม ราชานี่ชอบแกล้งประชาชนอย่างนี้เสมอเลยรึเปล่า

   '...ตำแหน่งคนแพ้มันก็เหมาะสำหรับคนที่กลัวการเริ่มต้นอยู่เหมือนกัน'

   คำที่เพื่อนอีกคนเพิ่งพูดย้อนกลับเข้ามาในหัว

   ผมกำลังเป็นคนที่กลัวการเริ่มต้นอยู่อย่างที่เวลพูดรึเปล่า ที่ผมไม่กล้าเข้าไปหาเขาเป็นเพราะอะไรกันแน่ แน่นอนว่าความรักระหว่างเพศเดียวกันไม่ใช่เรื่องที่ยอมรับได้ง่ายในสังคม ผมไม่มีปัญหาในเรื่องนี้ แต่โรมล่ะ...จะรับได้อย่างผมไหม ความรักเป็นเรื่องยากเสมอเพราะความรู้สึกของคนสองคนไม่ใช่เรื่องที่คาดเดาได้ง่าย

   แต่สิ่งหนึ่งที่แน่ใจคือผมจะยังคงเก็บตำแหน่งนี้ให้เขาเหมือนเดิม ไม่ว่าผลของคำตอบจะเป็นยังไง

   เอาวะ เป็นไงเป็นกัน!

   สายตามองตรงไปยังเขาเพียงคนเดียว รู้ตัวดีว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเครียดมาก นี่จะเป็นการเริ่มต้นที่ผมไม่มั่นใจมากที่สุดว่าสุดท้ายมันจะไปจบที่ตรงไหน

   เว้นระยะห่างจากคนที่อยู่ตรงหน้าพอควร เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาประหลาดใจ

   "ผมชื่อที่หนึ่ง" ชื่อที่ผมอยากให้เขาแค่เคยได้ยินก็ยังดี

   "...ผมอยากเป็น 'ที่หนึ่ง' ของคุณ"

   นั่นคือทั้งหมดที่ออกมาจากหัวใจ

[End : ที่หนึ่ง]


***
   คอมเมนท์ทุกคนไปในทิศทางเดียวกันในเรื่องอิมเมจของที่หนึ่งที่ผิดคาดค่ะ (หัวเราะ)
   ขอบคุณทุกๆ คอมเมนท์และกดบวกนะคะ ถ้าเจอคำผิดหรือการใช้คำแปลกๆ ติได้เต็มที่เลยค่ะ /โค้ง

[stickyyrice]

โนววววว
เด็ดดวงมากก

[SiHong]

พูดออกมาแล้วววววววว

[painture]

น่ารักมากกกกก โอ้ยยยย

 
ส่งแรงไปปให้ ที่หนึ่ง !!

[NuTonKaw]

    ที่หนึ่งสู้ๆ

[Celestia]

น่ารัก เราละลายอะะะ

ที่หนึ่งนี่โชคดีนะที่มีคนให้คำปรึกษาดี ๆ อะ ไม่งั้นก็คงได้แต่มองจนสายเกินไป

[B52]

บรรยากาศเร่ืองนี้บางครั้งก็ดูน่ากลัวน่ะ

[Zelsy]

ที่หนึ่งสู้สู้ววววว

[zuu_zaa]

 

[BeeRY]

แอร๊ยย ที่หนึ่งจู้ๆน้าาาา

[magarons]

ที่หนึ่งน่ารักมาก ตัวเองพูดกับโรมพูดคนละแนวกันเลย
ในสายตาโรม ที่หนึ่งดูดีมากอ่ะ
พอบรรยายเอง จบกันนนนนน สุดหล่ออ

[ciaiwpot]

 
ที่หนึ่งรุกแล้ว
โรมอย่าปฏิเสธเลยนะ

[Pittabird]

ที่หนึ่งขี้ป๊อดอะ. หวังว่าเรื่องที่ฝันคงไม่มาเกี่ยวกับเรื่องจริง.  บางครั้งบรรยากาศเหมือนอึมครึ้ม. สีหม่นๆ. อยากให้สว่างไสวกว่านี้

[TIKA_n]

'ที่หนึ่ง' ในใจ ของที่หนึ่ง โอยย ฟิน 
เปิดตัวออกมาอย่างนี้แล้ว ตอนหน้า เน็ตกับนิช ต้องโผล่มาแน่เลย
จะเป็นคนยังไงนะ แล้วที่หนึ่งจะโดนแหวกอกไหม 555
แบล็ค ยังคงเท่ห์เหมือนเดิม สมเป็นราชา ชอบมาก 
เวล ก็น่าสนใจ ให้คำแนะนำดีจริง ๆ แล้วกำลังรอคอยใครกันน้า
คนที่กลับมา ที่แบล็ค พูดถึงตอนต้น คือ เพื่อนผู้หญิงในกลุ่ม
ที่หายไปแน่เลย มีความสัมพันธ์ยังไงกับไวท์ กันนะ ชักน่าสงสัย
รอติดตาม น้องโรม จะตอบว่ายังไงกันน้อ แต่ทำใจไว้ก่อนสักนิดนะจ้ะที่หนึ่ง
ยังไงก็เอาใจช่วยที่หนึ่ง สู้ ๆ พิชิตใจน้องโรมให้ได้น้า
เรื่องน่าติดตามมาก ๆ พระเอกเรื่องนี้น่ารักจริง ๆ ขอบคุณค่ะ