ตอนที่ 21
“พัต...พัต...”
“อื้อ...” เสียงกระซิบที่ข้างหูทำให้ผมเริ่มค่อยๆรู้สึกตัว ยกเปลือกตาอันหนักอึ้งราวกับเหมือนมีหินถ่วงขึ้นมาหาเจ้าของเสียง สมองยังคงมึนๆเบลอๆแต่ก็รู้ว่าคนที่นั่งอยู่บนเตียงข้างตัวเป็นใคร
“ตื่นมากินข้าวก่อนนะ เราเห็นพัตยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” ผ้าเย็นๆถูกซับมาตามข้างแก้มเพื่อค่อยๆปลุกให้ผมตื่นเต็มตามากขึ้น สัมผัสเย็นชืดช่วยกระตุ้นให้ร่างกายและสมองตื่นตัวอย่างช้าๆ
ผมนอนหลับไปตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นหลังจากที่สอบไฟนอลเสร็จเรียบร้อย จนตอนนี้ที่วินมาปลุกซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นเวลาเท่าไหร่แล้ว
“...กี่โมง ละ แล้วครับ” คอแห้งจนเสียงที่เปล่งออกมาแทบไม่ได้ยิน ผลจากการโหมอ่านหนังสือและทำงานหนักส่งผลให้ร่างกายน็อคไปเลย
“บ่ายสองแล้ว เรากลับมาจากสอบเห็นว่ายังไม่ตื่นเลยเข้ามาปลุก ลุกขึ้นมาทานอะไรก่อนนะค่อยนอนต่อ เราแวะซื้ออาหารเข้ามาให้เยอะเลย” วินพูดไปพร้อมกับเช็ดหน้าให้จนผมเริ่มตื่นเต็มตา อีกฝ่ายยังอยู่ในชุดนักศึกษาเนื่องจากวันนี้มีสอบช่วงเช้า นี่ผมหลับตั้งแต่เย็นจนบ่ายของอีกวันเลยเหรอ นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้นอนขนาดนี้
“ทำข้อสอบได้ไหมครับ” จับมือบางที่วางอยู่ตักของเจ้าตัวขึ้นมาพร้อมกับลูบเบาๆ ช่วงที่สอบเราทั้งคู่แทบไม่ได้เจอไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ ผมแทบไม่ได้ดูแลวินเหมือนอย่างที่เคยทำ มีเพียงแค่เตรียมอาหารเสริมบำรุงร่างกายไว้ให้เขากินในตู้เย็นเท่านั้น
“ก็น่าจะรอดแหละ^^ ไปกินข้าวกันเถอะ เราหิวแล้ว~”
“งั้นวินไปรอที่โต๊ะอาหารเลยนะ ถ้าหิวก็ทานก่อนเลยครับพัตขออาบน้ำแป๊บนึง” ผมยังอยู่ในชุดนอนชุดเดิม คิดดูว่ากลับมาจากสอบก็รีบอาบน้ำแล้วขึ้นเตียงนอนทันที ข้าวเขิ้วไม่สนใจที่จะกินเลยด้วยซ้ำ แม้แต่ตอนอาบน้ำก็แทบจะหลับคาห้องน้ำนับประสาอะไรกับกินข้าว
“อื้อ เดี๋ยวเราไปรอที่โต๊ะนะ” ร่างเล็กๆวิ่งดุ๊กดิ๊กลงจากเตียงพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กที่เอามาเช็ดหน้าให้ผม พออีกคนออกจากห้องไปแล้วผมก็ลุกขึ้นไปจัดการตัวเอง
อาหารมากมายหลายอย่างวางเรียงรายอยู่ที่โต๊ะทำเอาน้ำย่อยในกระเพาะอาหารของผมส่งเสียงประท้วงใหญ่ ทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามวินที่มีจานข้าววางให้เรียบร้อย
“ทานได้เลยไม่เห็นต้องรอพัต”
“ไม่เอา เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันนานแล้วนะ” เพราะต่างคนก็ต่างยุ่งอยู่กับการสอบต่อให้ผมมีเวลาวินเองก็คงเป็นฝ่ายที่ไม่มีเวลา เพราะฉะนั้นการไม่ได้กินข้าวด้วยกันจึงเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ แม้แต่เจอหน้ากันยังไม่ค่อยได้เจอจะให้พูดถึงเรื่องกินข้าวด้วยกันได้ยังไง
“พัตสอบเสร็จแล้ว พรุ่งนี้วินก็จะสอบเสร็จ เราไปฉลองกันด้วยการดินเนอร์ซักมื้อดีไหม” ชดเชยช่วงเวลาที่ผ่านมาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
“ตอนเย็นเรามีนัดกับเพื่อน เป็นวันมะรืนได้ไหมอ่ะ นะๆ...ไปซื้อของไปเที่ยวกันหลายๆที่ด้วย”
“ครับๆ ตามใจวินเลย ตอนนี้ทานข้าวกันดีกว่าเนอะ” ผมยังไม่รู้เรื่องที่เขามีนัดกับเพื่อนเดี๋ยวคงต้องคุยกันซักหน่อย ช่วงที่ไม่ค่อยได้เจอกันคงมีเรื่องที่ต้องเล่าให้ฟังอีกเยอะ ยังดีที่วินเหลือสอบอีกแค่วิชาเดียวเจ้าตัวเลยไม่ค่อยเครียดแล้วเพราะอ่านมาแล้วเรียบร้อย แต่ยังไงก็ต้องอ่านอีกอยู่ดีเพียงแต่ไม่ต้องเครียดอย่างตัวอื่นๆที่ผ่านมา
“ไหนเล่าให้พัตฟังซิว่าพรุ่งนี้จะไปไหนกับเพื่อน” ก้มลงพูดกับคนที่นอนอยู่บนตักตอนนี้พร้อมกับสางผมนิ่มไปมาเบาๆ วินทำท่าเคลิ้มอย่างกับแมวเวลาถูกเกาคางไม่มีผิด
“พรุ่งนี้เราขออนุญาตไปฉลองกับเพื่อนเนื่องในโอกาสสอบเสร็จนะ นัดกันไว้แล้วอ่ะ แล้วก็มีรุ่นพี่ที่คณะด้วย เป็นงานใหญ่เลย...นะๆ”
มันตะหงิดๆตรงมีรุ่นพี่ที่คณะนี่แหละ
“ไปที่ไหน แล้วกลับกี่โมงครับ”
“ไปร้าน Say Goodnight กลับไม่เกินเที่ยงคืนฮับ” พูดไม่พอยังทำท่าตะเบ๊ะเหมือนทหารอีก น่ารักเสียจนอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปบีบจมูกเล็กเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
“พัตขอแค่ดูแลตัวเองดีๆ ห้ามเมามาก...แล้วก็เดี๋ยวพัตไปรับ โอเคไหมครับ” ร้าน Say Goodnight นี่เป็นร้านเหล้าครับอยู่ตรงหลังมอ ผมไม่ค่อยซีเรียสอยู่แล้วที่จะให้เขาไป เข้าใจว่าสังคมมันก็ต้องมีบ้าง แล้วก็ไม่ได้ห้ามให้วินดื่มขอแค่อย่าเมามากจนดูแลตัวเองไม่ได้พอ
“โอเคทุกอย่าง แต่พัตไม่ต้องไปรับหรอกเดี๋ยวเรากลับกับมายด์แล้วก็ออมได้” มือเล็กๆตบบนหลังมือผมที่วางทับอยู่ท้องเขาเบาๆไปด้วยระหว่างพูด
“เดี๋ยวพัตไปรับนั่นแหละดีแล้ว บอกมายด์กับออมด้วยเดี๋ยวพัตไปส่ง”
“แต่ว่า...”
“หรือจะให้พัตชวนไอ้กิมกับไอ้จีนไปนั่งที่ร้านนั้น?”
“ไม่เอา!” เสียงเล็กเอ่ยขัดขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนผมอดแปลกใจไม่ได้ วินเองก็ไม่ได้ห่วงเรื่องผมไปร้านอะไรแบบนี้มากนัก ผมไม่มีปัญหาเรื่องนี้อยู่แล้ว แต่อาการของคนที่นอนตักอยู่ดูแปลกไปนิดหน่อย
ทำไมไม่อยากให้ผมไปที่ร้านขนาดนั้น...
“งั้นพัตไปรับนะครับ”
“อื้อ ก็ได้...ถ้าเราเสร็จแล้วเดี๋ยวเราโทรหา”
“โอเคครับ”
“ต้องไปอ่านหนังสือแล้ว ถ้าพัตง่วงก็นอนก่อนได้เลยนะ จุ๊บ...กู๊ดไนท์ล่วงหน้า”
ปากเล็กกดลงมาบนปากผมเร็วๆก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วเดินเข้าไปทางห้องทำงาน ส่วนผมก็นั่งดูทีวีต่อ อีกหน่อยจะมีบอลเลยกะว่าเดี๋ยวดูบอลรอวินอ่านหนังสือเสร็จแล้วค่อยเข้านอนพร้อมกัน
“ถ้าเสร็จแล้วโทรหาพัตนะ” หันมาบอกย้ำคนที่ตัวเองมาส่ง ตอนแรกวินก็บ่ายเบี่ยงเล็กน้อยว่าไม่ให้มาส่งให้มารับตอนกลับอย่างเดียวพอ แต่เพราะผมยืนยันหนักแน่นว่าจะมาส่งให้ได้เขาเลยต้องยอม
“อื้อ รู้เรื่อง...เดี๋ยวเราโทรหานะ” คนตัวเล็กฉีกยิ้มกว้างมาให้พร้อมกับปลดเบลล์ออกจากตัว
“เดี๋ยวครับ จูบก่อน” รั้งแขนเล็กๆไว้ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าปกติ
“พัต! ไม่เอา” ใบหน้าหวานที่ถูกแต่งด้วยเครื่องสำอางค์บางๆเริ่มขึ้นสีระเรื่อน่ามอง ดวงตาโตก็เริ่มหลบสายตา ท่าทางประจำเวลาที่เจ้าตัวเขาเขิน
“งันก็ไม่ต้องลง...เร็วครับ” ยิ่งเร่งวินยิ่งหน้าแดงขึ้น ผมอยากยิ้มใจจะขาดแต่ต้องเก๊กหน้าไว้ เดี๋ยวเขาจะรู้ว่าโดนผมแกล้ง
“พัตอ่ะ!” ถึงจะทั้งอายทั้งเขินแถมดูเหมือนไม่อยากทำแต่หน้าเล็กก็เคลื่อนเข้ามาหา ก่อนที่ปากบางสีชมพูจะทาบทับลงมา ซึ่งแค่นั้นก็ถือว่าเพียงพอเพราะที่เหลือเป็นหน้าที่ของผมที่จะจัดการ ลิ้นหนาค่อยๆและเล็มไปตามปากบางที่ทาด้วยลิปมันกลิ่นส้ม กลิ่นหอมๆยิ่งทำให้สัมผัสหอมหวานนั้นน่าลุ่มหลงมากขึ้น เรียวลิ้นไล่ตามไรฟันขาวก่อนจะสอดเข้าไปหาลิ้นเล็กภายใน ดูดดึงเกาะเกี่ยวกันจนก่อให้เกิดเสียงเบาๆ มุมหน้าถูกเปลี่ยนองศาให้เราสองคนใกล้ชิดกันมากขึ้น ผมไม่รู้ตัวว่าเอาเปรียบคนน่ารักไปนานแค่ไหนจนถูกทุบที่อกเบาๆนั่นแหละถึงรู้ว่าคงจะนานพอสมควรแล้ว
“ระ เราจะสายแล้ว” พูดด้วยทั้งที่หอบเบาๆๆ ปากเล็กบวมเจ่อเล็กน้อยยิ่งทำให้น่ามอง
จุ๊บ
“ดูแลตัวเองดีๆนะครับ” ผมกดจูบไปที่มุมปากของวินเบาๆพร้อมกับย้ำอีกรอบ ถึงผมจะไม่ซีเรียสเรื่องวินจะมาเที่ยวแบบนี้แต่ก็ใช่ว่าจะวางใจ พวกเสือสิงห์กระทิงมันเยอะไปหมด นอกจากจะบอกให้เจ้าตัวระวังแล้วผมยังวานไปถึงฝากเพื่อนสนิทเขาให้ช่วยดูแลด้วย
และหวังว่าไม่ต้องให้ใครที่ไม่หวังดีมาดูแลแฟนผมแทน...
“ขับรถกลับดีๆ ถึงห้องแล้วไลน์มาด้วย”
“ครับ” วินจัดเสื้อผ้าตัวเองเล็กน้อยก่อนจะหันมาโบกมือให้แล้วลงจากรถไปหาออมกับมายด์ที่ยืนรออยู่หน้าร้าน มองจนกระทั่งแน่ใจว่าเห็นเขาเดินเข้าร้านไปกับเพื่อนถึงออกรถเพื่อกลับคอนโด
“โยว่ๆ ปาร์ตี้ครัชปาร์ตี้” เอะอะโวยวายแบบนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากไอ้กิมเจ้าเก่าเจ้าเดิม เนื่องจากว่าพวกมันสองคนว่างจัดเลยแวะมาหาผมที่ห้อง แถมยังบังคับให้เปิดไวน์ในตู้อีกด้วย
เออ ดีมาก...มาห้องเขาแล้วยังมาขอกินหน้าด้านๆ
บอกขอไวน์แล้วเสือกหยิบเหล้ามาอีกด้วย แถมโทรไปสั่งโซดาจากร้านข้างล่างคอนโดให้ขึ้นมาส่ง ถามว่าใครจ่าย?
ก็ผมนี่แหละ...
เลิกคบพวกมันตอนนี้ทันไหม== จัดการเอาไวน์เตรียมกับแกล้มอะไรออกมาเรียบร้อย พวกมันสองคนมาตัวเปล่าเลย ตัวเปล่าจริงๆ หยิบนู้นหยิบนี่ไม่ได้สนใจเจ้าของห้องแบบผมที่นั่งนิ่งอยู่เลยซักนิด
“มาๆ เมียไม่อยู่มึงต้องร่าเริง”
“กระผมก็เห็นตามเพื่อนจีนเลยครับ เอ้าเริ่ม” มีการรินไวน์ให้เรียบร้อย โอเค พวกมึงอยากจะแดกก็แดกกันง่ายๆงี้เลย
ตั้งวงกันที่ระเบียงห้องแล้วเอาเสื่อมาปู นั่งกินไปดูดาวชมวิวกันไปเรื่อย
“พี่มึงไปเมกาวันไหนจีน” ผมเอ่ยถามไอ้จีน ได้ยินมันพูดแว่วๆว่าพี่มันจะไปเที่ยวเลยกะว่าจะฝากซื้อของซักหน่อย พี่ไอ้จีนชื่อปุ่นครับเป็นผู้หญิง ชื่อเต็มๆก็ญี่ปุ่นนั่นแหละ เห็นตัวเล็กๆแบบนั้นนี่แสบใช่ย่อย ผมเจอครั้งแรกยังขยาด หน้าสวยแต่โหดโคตร
“พรุ่งนี้แหละ พวกมึงจะเอาไรไลน์ไปบอกมันเอาเองเลยเดี๋ยวมันด่ากู กูฝากซื้อของหน่อยคิดค่าโหลดกระเป๋ากับกูด้วย เรื่องเงินนี่ไม่เคยเห็นกูเป็นน้องอ่ะ”
“กูสั่งเจ๊แกไปละ ค่าของกูห้าหมื่นกูต้องจ่ายหกหมื่น พอกูบอกงั้นไม่เอาแล้วด่ากูไฟแลบจนต้องรีบโอนตังค์ไปให้แทบไม่ทัน” ไอ้กิมเล่าทำเอาพวกผมหลุดหัวเราะออกมา นี่ผมจะโดนเท่าไหร่วะนั่น
“มึงแค่หมื่นนึง กูนี่เป็นน้องโดนสองหมื่น รวยกว่ากูยังมาขูดเลือดขูดเนื้อกูอีก”
“พวกมึงโดนไปขนาดนั้นแล้วกูจะเหลืออะไร” ไม่รู้ว่าคิดถูกคิดผิดที่จะฝากเจ๊แกซื้อของ มีแววว่าผมนี่ต้องจ่ายหนักแน่ๆ แต่ทำไงได้ของที่อยากได้ต้องรออีกนานกว่าจะเข้าไทย ประจวบกับที่เจ๊แกจะไปเที่ยวพอดี
“มึงต้องโดนอ่วมแน่ๆเพราะมึงรวยสุด น้องอย่างกูรู้จักพี่สาวกูดี”
“รวยห่าไร ของที่ฝากก็ของวินทั้งนั้น”
“ไอ้คนมีเมียยยยย เดี๋ยวนี้พวกกูสองคนกลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วสินะ ใช่ซี้ๆ” ผมเกลียดหน้าไอ้กิมตอนนี้มาก ถ้าไม่เสียดายแรงนี่ถีบมันไปแล้วแน่ๆ
“ไอ้สัด ไนกี้รุ่นลิมิเต็ดที่จะฝากเจ๊ปุ่นนี่ของหมาตัวไหน”
“คึคึ กูก็พูดไปงั้น รู้หรอกน่าว่ามึงรักพวกกูขนาดไหน...ให้หาประวัติใครอีกบอกกูมาได้เลยครัช งานละเอียดงานรู้ลึกกว่าเจ้าตัว เรื่องเสือกนี่กูถนัดนัก” ค่าที่ผมใช้งานมันนี่โดนไม่น้อยเลย แค่ของไอ้กิมนี่ก็โดนไปแล้วครึ่งแสนทั้งที่มันมีหน้าที่แค่สั่งงาน ที่เหลือลูกน้องพ่อมันทั้งนั้น แต่ก็ดีครับงานละเอียดจริงๆ
รู้ลึกยันขนาดร้องเท้า ยันไซส์กางเกงใน...
คือละเอียดจนแบบให้ไปสืบแค่เรื่องเขากับวินแต่ดันมีประวัติไร้สาระอย่างอื่นผมไม่ได้อยากรู้มาด้วย
“เออ ว่าแต่มึงปล่อยวินไปแบบนั้นไม่กลัวรุ่นพี่อะไรนั่นทำไรแฟนมึงอ่อวะ”
ไอ้จีนถามตรงจุดมาก
“กูส่งคนของกูไปตามแล้ว ถ้ามันตุกติกนิดหน่อยกูสั่งให้ประชิดตัวได้เลย”
“ก็เหี้ยละ/ก็เหี้ยละ” ถั่วถูกปามาใส่หน้าผมด้วยจากไอ้กิม
“กูว่าละทำไมปล่อยไปง่ายจัง”
ผมไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากยักคิ้วกวนตีนพวกมันไปแล้วยกแก้วขึ้นมาจิบเบาๆ ถ้ายิ่งพูดเดี๋ยวยิ่งเข้าตัวเงียบไว้เป็นดีที่สุด
พอใกล้เวลาวินกลับพวกมันสองคนก็กลับไป เราดื่มกันเยอะแต่ไม่ได้เมามากนัก ส่วนผมนี่ไม่แทบไม่ค่อยแตะซักเท่าไหร่อาศัยกินกับแกล้มเอาเพราะต้องไปรับวิน เดี๋ยวเจอด่านแล้วจะซวย ยิ่งไปกว่านั้นคือเสี่ยงสำหรับวินกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ ปลอดภัยไว้ก่อนดีที่สุด
Rrrrrrrrr
คนที่กำลังรอโทรมาพอดี ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าๆ
“ครับ”
(มารับหน่อย ง่วงแล้ว) เสียงถือว่ายังโอเค น่าจะมึนนิดๆแต่ไม่มากเท่าไหร่
“เดี๋ยวพัตออกไป วินนั่งรออยู่ในร้านเลยเดี๋ยวพัตถึงแล้วจะเดินเข้าไปหา”
(ไม่เอา ไม่ต้องเข้ามา ไม่เข้ามานะ เดี๋ยวออกไปรอหน้าร้าน) คิ้วถูกขมวดเข้าหากันฉับ เอาอีกแล้ว เหมือนเขาจะพยายามบ่ายเบี่ยงไม่ยอมให้ผมเข้าไปหา มันต้องมีอะไรแน่ๆ
“รออยู่ในร้านนะครับ พัตจะเข้าไปหา” ปรับเสียงให้เข้มขึ้นอีกเล็กน้อยบ่งบอกว่าถ้าเขาไม่ยอมผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน
(งือ ไม่เอา มายด์กับออมก็อยู่)
“วิน...”
(...กะ ก็ได้)
“ไม่อยากให้ออกมารอหน้าร้านเพราะมันอันตรายรู้ไหมครับ” ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะพูดเสียงให้อ่อนลง ผมไม่รู้ว่าเขามีเหตุผลอะไรแต่ที่ทำไปก็เพราะเป็นห่วงทั้งนั้น
(อื้อ รีบมานะ มาถึงแล้วรีบกลับเลย)
“ครับๆ” เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแล้วก็หยิบกุญแจรถกับกระเป๋าตังค์ออกไปเพราะไม่อยากให้วินต้องรอนาน
ประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึงร้าน คนค่อนข้างแน่นเพราะเป็นเวลาที่นักท่องราตรีออกมาเที่ยวกัน ดีที่วินไม่ได้อยู่ดึกมาก เพราะไม่อย่างนั้นผมคงไม่ยอม เดินเข้าไปข้างในมุ่งตรงไปที่วินอยู่ทันที รู้อยู่แล้วว่าเขาอยู่ตรงไหนของร้านจากคนของผม ไม่นานก็เจอโต๊ะของคนที่ผมมารับ
“หนุ่มฮ็อตแห่งสถาปัตย์มาหาใครคะ” ผู้หญิงคนหนึ่งในโต๊ะพูดออกมาเสียงดังแล้วเดินเข้ามาหาผม ท่าทางจะเมาน่าดู ดีที่เนื่องจากโซนนี้เป็นโซนวีไอพีจึงไม่ค่อยวุ่นวายเหมือนโซนอื่นๆ ทุกคนในนั้นเลยรับรู้การมาของผมได้อย่างรวดเร็วเพราะเสียงของคนที่เอ่ยทัก วินเองก็เช่นกัน
“มาหาวินครับ” ผมตอบเธอออกไปเมื่อเจ้าของชุดเดรสสุดเซ็กซี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้จนผมต้องถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่ยังไม่ทันขยับไปมากก็มีคนเข้ามากอดแขนเสียก่อน เมื่อรู้ว่าเป็นใครมือของผมก็เอื้อมไปโอบเอวเล็กของอีกคนไว้อย่างรวดเร็วตามสัญชาตญาณ
“วินกลับก่อนนนะครับแฟนมารับแล้ว”
“แฟนน้องวินเองเหรอเนี้ย น่าเสียดายจังนะคะที่มีแฟนแล้ว” เธอพูดพร้อมกับส่งสายตามาให้
“พวกเรากลับแล้วนะคะรุ่นพี่ กลับแล้วนะทุกคน” ออมและมายด์หันไปลาทั้งพี่และเพื่อนในคณะ
“น้องวินจะกลับแล้วเหรอครับ” เห็นมาตั้งแต่แรกนึกว่าจะไม่แผลงฤทธิ์สุดม้ายก็เล่นจนได้สินะ สงสัยผมคงประเมินเขาต่ำไปหน่อย ร่างสูงที่น้อยกว่าผมเดินมาหยุดอยู่ข้างๆรุ่นพี่ผู้หญิงของวินแล้วมองแฟนผมไม่วางตาด้วยตาเยิ้มๆของมัน มือที่โอบเอววินอยู่จึงรั้งแน่นขึ้นมาอีกนิดอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
“ครับ จะกลับแล้ว ยังไงวินขอตัวเลยนะครับพี่เชน พี่ลูกน้ำ” พูดจบวินหันหน้ามาหาผมก่อนจะพยักหน้าให้ ยังไม่ทันจะขยับตัวก็มีคนกล้าเสนอหน้ามาจับแขนวินไว้ก่อน
พลัก
“พูดเฉยๆก็ได้ครับ ไม่ต้องแตะเนื้อต้องตัวแฟนผม” ผมปัดมือที่เอื้อมมาจับแขนวินออกทันที พยายามใจเย็นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม่อีกคนจะส่งสายตาหาเรื่องมาให้แค่ไหนก็ตาม
สถานการณ์ตอนนี้เริ่มเป็นที่สนใจของทุกคนมากขึ้น
“พี่น้องกันจับแค่นี้จะเป็นไรไปครับ” ผมขบกรามแน่น หายใจแรงขึ้นเพื่อจะระบายอารมณ์คุกกรุ่นที่เกิด มือเล็กๆของคนรักสอดเข้ามาจับมือผมเงียบๆแล้วบีบเบาๆจนผมควบคุมอารมณ์ได้ดีขึ้นมานิดหน่อย
เพราะไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายและอยากให้เหตุการณ์มันจบเร็วที่สุดผมเลยขยับเข้าไปใกล้ผู้ชายคนนั้นแล้วกระซิบบางอย่างที่ทำให้ได้ยินกันแค่สองคน
“อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณหวังอะไรอยู่ เลิกหวังซะเพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้...ถ้ายังคิดอะไรไร้สาระอยู่อีกระวังพ่อคุณจะหลุดออกจากตำแหน่งโดยไม่รู้ตัว”
พูดจบก็กลับมายืนที่เดิม
“ไปเถอะ วิน มายด์ ออม” ผมรั้งมือที่ยังจับกันอยู่กับวินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่สนใจว่าใครจะมองหรือจะทำหน้ายังไง
ขึ้นรถมาแล้วก็ออกรถเงียบๆโดยไม่พูดอะไร ผมพยายามเก็บอารมณ์คุกกรุ่นไม่ให้มันระเบิดออกมา บรรยากาศในรถเงียบกริบ วินนั่งก้มหน้าอยู่เบาะข้างๆ มายด์และออมนั่งด้านหลัง
“บ้านมายด์กับออมอยู่ไหนครับ” ผมเอ่ยถามสองสาวที่มีอาการเกร็งๆขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
“อะ เอ่อ...ไปส่งเราก่อนค่อยแวะมาส่งออมนะจะได้ไม่ต้องอ้อม ของเราอยู่ที่....”
“ไปอาบน้ำเลยนะครับ จะได้รีบพักผ่อน” ผมพูดกับคนที่เดินตามเข้าห้องมาเงียบๆ วินไม่ได้พูดอะไรเลยระหว่างทางและผมเองก็ยังไม่อยากจะพูดอะไร อยากให้อารมณ์ตัวเองเย็นลงก่อนแล้วค่อยคุยกัน กลัวว่าจะเผลอพูดจาไม่ดีใส่อีกคน
กำลังจะเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่กลับมีเด็กมาดึงชายเสื้อไว้ก่อน
“ทำไมลงไป บอกแล้วว่าไม่ต้องลง” คนที่ก้มหน้ามองพื้นเอ่ยออกมาเสียงเบา
“เพราะกลัวว่าพัตจะเจอไอ้รุ่นพี่นั่นหรือไงถึงไม่อยากให้ลงไปนัก” อดพูดออกมาด้วยความหงุดหงิดไม่ได้
จนได้สินะ...
“ไม่อยากให้ลงไป ไม่อยากให้เจอใคร ไม่อยากให้เจอพี่ลูกน้ำ ไม่อยากให้เจอผู้หญิงคนอื่น ทำไมต้องแต่งตัวหล่อลงไปด้วย อึก ผู้หญิงมองเต็มเลย เราไม่ชอบ ไม่ชอบ นี่พัตของเรานะ ของเรา!” ร่างเล็กๆขยับมากอดแล้วพูดออกมารวดเดียวโดยไม่หายใจ ผมที่ได้ยินทั้งหมดอึ้งไปเล็กน้อย
นี่คือเหตุผลที่วินพยายามเลี่ยงไม่ให้ผมไปรับมาตลอดเหรอ?
“ก็บอกแล้วว่าไม่ให้ลงไปๆ อยากให้คนอื่นชอบใช่ไหม ฮึก ชอบที่คนมองล่ะสิ มีแต่ผู้หญิงสวยๆทั้งนั้น ฮือ” ไม่ได้ทำเสียงธรรมดา ร้องไห้จริงร้องไห้จัง ทำเอาผมยืนเหวอทำอะไรไม่ถูก
ไม่รู้เรื่องจริงๆว่ามีใครมองไม่มองอะไรยังไงเพราะผมไม่ได้สนใจใครอยู่แล้ว สนใจแค่เด็กขี้แงที่ซุกอยู่อกตรงนี้เท่านั้น แม้แต่พี่ลูกน้ำอะไรนั่นก็ไม่ได้สนใจเลยซักนิด ผมไม่ชอบคนแบบนั้นหรือใครแบบไหนก็ไม่สนใจอยู่แล้วนอกจากคนที่ร้องไห้อยู่ตรงนี้
“วินครับ ร้องไห้ทำไม...พัตไม่เคยสนใจใครเลยนะ ที่ลงไปรับก็เพราะห่วงไง” กระชับอ้อมกอดที่กอดคนร้องไห้อยู่ให้แน่นขึ้น ที่วินเป็นแบบนี้ส่วนหนึ่งน่าจะมาจากอาการเมาของเจ้าตัวด้วย อยู่ดีๆเขาจะร้องไห้เลยไม่มีทาง ผมนี่ทั้งอยากปลอบทั้งอยากขำ ร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้อ่ะนะ
เด็กน้อยเอ้ย ผมสิต้องหึงเขา
“ละ แล้วทำไมต้องแต่งตัวหล่อ” ไอ้แต่งตัวหล่อนี่มันยังไง ก็แค่กางเกงวอร์มสีดำกับเสื้อยืดสีขาวแล้วก็รองเท้าผ้าใบแค่นั้นเอง แต่งแค่พอไม่น่าเกลียดให้เดินเข้าไปหาเขาได้ก็เท่านั้น
“ไม่ได้ตั้งใจจริงๆครับ ตอนนั้นรีบออกไปหาวิน” ผมใส่ชุดนี้อยู่แล้วแค่หยิบรองเท้าผ้าใบมาเปลี่ยนไม่ให้มันน่าเกลียดก็แค่นั้น ไม่ได้ใส่ใจกับการแต่งตัวจริงๆ
“จริงนะ” วินผละออกมาพูด รอยน้ำตายังเกาะอยู่ตามแก้มจนผมต้องเอื้อมมือไปเช็ดออกให้
“ครับ วินต่างหากที่ต้องเคลียร์เรื่องไอ้พี่เชนอะไรนั่น”
“ก็เขามาจีบมั้ง ไม่รู้ ไม่สนใจ คุยแค่ในฐานะรุ่นน้องไม่เคยคุยแบบอื่น บางทีก็ไม่ได้ตอบด้วยเอาโทรศัพท์ไปดูได้...ไม่เอา ไม่พูดเรื่องคนอื่น วินง่วงแล้วพัตอาบน้ำให้หน่อยนะ”
“อยากให้พัตอาบให้จริงๆเหรอ?” อารมณ์ขุ่นมัววันนี้หายพรึบไปกับสายลม ถามย้ำกับคนที่ยืนตาซื่ออยู่ตรงหน้าทั้งที่สมองเริ่มคิดแผนการณ์ไปไกลแล้ว
“อื้อ อาบน้ำให้วินนะ” อีกคนก็ตอบกลับตาใส หึหึ ไม่รู้เรื่องอะไรซะแล้ว ผมจูงมือเด็กน้อยเข้าห้องน้ำทันทีแบบไม่รีรออะไรทั้งนั้น จัดการลอกคราบออกให้หมดแล้วก็อาบน้ำให้เสร็จสับ อาบสะอาดทุกซอกทุกมุม อาบให้ลึกจนต้องเข้าไปสำรวจกันถึงข้างใน
อาบจนวินหลับคาอ่างไปเลย...
กะว่าจะมาต่อที่เตียงซักหน่อยเลยต้องเอาไว้ก่อน ปล่อยให้คนตัวเล็กได้พักบ้างอะไรบ้าง
TBC.
Talkมาแว้วววว~ ก็ไม่ได้หึงโหดเท่าไหร่เนอะเพราะเป็นสไตล์พัต เตือนไปแล้วถ้าไม่ฟังก็ค่อยจัดการขั้นเด็ดขาด แต่ก็ไม่มีใครอยากยุ่งกับเขาหรอกนะคะเพราะครอบครัวพัตใหญ่มากกกกกกกก
พอกรุบกริบๆแค่นี้แหละ อย่าหวังดราม่าหรือซีนอารมณ์หนักๆเลย ไม่ถนัดจริงๆค่ะ
ตอนหน้าเรื่องนี้ก็คงจะจบแล้วนะคะ แต่เดี๋ยววันไหนคึกจะมีตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงแน่นอนไม่ต้องห่วง แล้วก็จะมีพาร์ทสั้นๆในเพจเรื่อยๆเลยน๊าาาา เข้าไปพูดคุยติดตามกันนะคะ
^
^
^
อันนี้เป็นประมาณชุดที่พัตใส่ไปรับวินเนอะ เอามาให้เห็นภาพมากขึ้น อิอิ
ขอบคุณทุกคนที่ยังอ่าน ยังเม้นต์ ยังติดตามกันนะคะ เลิฟยูออล~~~~~~
https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
หัวข้อ: เริ่มต้นจากการแอบรัก ตอนที่30(END) 06/06/2559(03.33) p.16 *จบแล้วย้ายห้องได้ค่ะ (อ่าน 308768 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก