รัก...ไม่ได้ออกแบบ by Zero- 30 -
บางทีผมก็อยากให้มีวันเสาร์อาทิตย์สักหกวันต่อสัปดาห์ ไม่ใช่ว่าอยากจะใช้เวลาอยู่กับไอ้พี่เดียวแบบลืมวันลืมคืน แต่เพราะผมขี้เกียจมาเรียนในเช้าวันจันทร์ต่างหาก ฝ่าด่านรถติดมหาประลัยมาได้ก็แทบจะหมดพลังชีวิต วันนี้ผมขับรถมาเรียนเอง แผลที่เท้าหายดีแล้ว แอบเสียวแปล๊บๆอยู่บ้างแต่ไม่เจ็บอะไร ออกจากบ้านได้ไม่โดนไอ้พายบ่น
“กูไม่ได้เห็นรถมึงนานมาก นึกว่าขายทิ้งไปแล้ว”ไอ้เต้ว่า มันมาเสนอหน้าแต่เช้าเป็นคนแรกของกลุ่ม แสดงว่าเมื่อคืนไม่ได้ไปนอนกกใครที่ไหน
“เออ ไม่ได้ขับนานกูแทบจะลืมไปแล้วว่าขับยังไง”
“มึงจะลืมก็เพราะมีคนไปรับไปส่งจนเคยตัวมากกว่า แล้ววันนี้พี่เขาไปไหนวะ”
“คนก็มีงานทำป่ะวะ แล้วกูก็ไม่ได้เป็นง่อยมาเรียนเองได้”
“แหม่ แล้วเป็นไงวะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วรู้สึกยังไง”
“ก็ไม่ยังไง บางทีก็รำคาญทำตัวติดกูเกินไป”
“ไอ้ห่าพูดซะกูสงสารพี่เขาเลย”
“สงสารมันทำไม สงสารกูนี่ รู้สึกว่าคิดผิดจริงๆ”
“ทำไมวะพี่เขาไม่ดีกับมึงเลยหรือไง”
“ดีมันก็ดี แต่มันไม่เป็นตัวของตัวเองว่ะ”ก็ข้อห้ามทั้งหลายแหล่ที่มันสั่งไว้ ทำให้ผมรู้สึกอึดอัด เวลาที่อยากจะทำอะไรอย่างที่เคยๆ คำพูดของมันจะตามมาหลอกหลอนจนผมทำต่อไม่ได้
“ก็แค่ช่วงแรก ต่อไปปรับตัวเข้าหากันได้มึงก็คงจะรู้สึกดีขึ้นเอง”
“พูดเหมือนมีประสบการณ์เยอะนะมึง”
“เยอะกว่ามึงแน่นอน”
“เหอะไอ้สัด ถ้าการมีแฟนมันดีจริง มึงไม่ลอยไปลอยมาแบบนี้หรอก”
“ก็คนที่ชอบดันไม่ใช่คนที่ใช่นี่หว่า”
“แต่ไม่ใช่ก็เอาได้ไม่ใช่เหรอ”
“มึงนี่มันอิโรติคอย่างเดียว ความโรแมนติคไม่มีเลยไอ้สัด”
เหอะ มันก็ไม่ต่างจากผมเหมือนกันละวะ ทำมาเป็นพูดดี ผมไม่อยากถกกับมันเรื่องนี้เลยชวนมันไปหากาแฟแก้ง่วงระหว่างรอไอ้โอ๊คกับไอ้หมวย แต่ไปๆมาก็กลายเป็นกินข้าวเช้าแบบจริงจังแทน เมื่อเจอไอ้หมวยนั่งหาวอยู่ที่โรงอาหารกับกลุ่มรุ่นพี่สถาปัตย์ พวกพี่ๆเขาชวนให้พวกผมนั่งด้วยก็เลยไม่ปฏิเสธการผูกมิตร
“มาถึงแล้วก็ไม่บอกนะมึง”ผมว่าถ้าไม่เดินมาเจอเองคงนั่งโง่รออยู่หน้าคณะ
“กูเพิ่งถึงเนี่ย นั่งตูดยังไม่ทันร้อนเลย”
“โฟมเอาไร”พี่ไวท์ที่คุยกับเพื่อนเสร็จแล้วหันมาถามไอ้หมวยอย่างใส่ใจ ผมว่าเวลาพี่เขาอยู่เฉยๆจะดูนิ่งๆออกแนวเย็นชา แต่สังเกตได้ว่าเวลาคุยกับไอ้หมวยสายตาโคตรอ่อนโยน แต่ก็นะ ถ้ามองข้ามเรื่องปากหมาไปไอ้หมวยมันก็น่าทะนุถนอมไม่น้อย
“เดี๋ยวผมไปซื้อกับพวกมันเอง”
“ตามใจ”
“พี่ซื้อกาแฟให้ด้วยดิ ไม่จ่ายนะ”
“เคยให้จ่ายหรือไง”พี่ไวท์ว่าผลักหัวไอ้หมวยไปหนึ่งทีก่อนจะเดินเท่ออกไป
“ยิ้มส้นตีนไร”มันหันมาเหวี่ยงใส่ซะงั้น
“อะไรของมึงเปลี่ยนอารมณ์ไวจังนะ ทีอยู่กับพี่เขานี่หงอ”ไอ้หมวยเถียงไม่ออกได้แต่ถลึงตาใส่ ผมเลยลุกขึ้นลากมันไปซื้อข้าว ไอ้เต้ที่ล่วงหน้าไปซื้อเดินมาที่โต๊ะพอดี
วันนี้ผมมีเรียนถึงแค่บ่ายสามแต่ก็ยังกลับบ้านไม่ได้ พี่หลงให้อยู่ประชุมเรื่องงานสามสัมพันธ์ที่ใกล้เข้ามาทุกที พวกผมนั่งทำงานในสตูดิโอเป็นการฆ่าเวลา ปกติไม่ค่อยได้ใช้ห้องนี้กันเท่าไหร่ เพราะมันอึดอัด คิดงานไม่ค่อยออก แต่ถ้าหากต้องการความเงียบสงบก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แต่ไอ้หมวยถูกตามตัวจากคนที่รู้ว่าใคร พอเปิดตัวมันก็หายตัวบ่อยกว่าเดิมซ้ำยังไปอย่างเปิดเผยไม่ต้องหลบซ่อนอีกแล้ว ส่วนเรื่องงานของมันไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ถึงพี่ไวท์จะเรียนคนละคณะ แต่มันก็มีความคาบเกี่ยวกัน ฝีมือไอ้หมวยมันพัฒนาขึ้นมากเพราะมีตัวช่วยขั้นเทพ
“ว่า?”ผมรับโทรศัพท์จากไอ้พี่เดียวที่โทรมาได้เวลาพอดี กำลังจะออกมาสูบบุหรี่ แต่พอมันโทรมาผมเลยเดินมาซื้อแดงโซดามะนาวกินดีกว่าเพื่อเรียกความสดชื่น
“เลิกกี่โมง”
“เลิกเรียนแล้ว แต่เดี๋ยวมีประชุมงานต่อไม่รู้จะเสร็จกี่โมง”ผมตอบไปตามความจริง เผลอๆอาจจะลากยาวไปกินข้าวแล้วนั่งจิบอีกเล็กน้อยที่ร้านหลังมหา’ลัย แว่วๆว่ามีร้านเปิดใหม่เด็ดดวง แต่ผมยังไม่เคยไปลองเลยสักครั้ง
“ให้ไปรับมั้ย”
“ไม่ต้อง ขับรถมา เลิกงานก็กลับห้องไปพักผ่อนไป”
“อืม ถ้าเสร็จแล้วแวะมาหาหน่อย”
“ไปทำไม”
“อยากเจอ”
“เหอะ เมื่อวานก็อยู่ด้วยกันทั้งวัน ไม่ไปอ่ะ คิดว่าเดี๋ยวคงไปกินข้าวต่อกับพวกพี่ๆ”
“ตามใจ”
แล้วมันก็วางไปทิ้งให้ผมงงกับเสียงสัญญาณที่เกิดจากการถูกตัดสายไป อะไรวะนึกจะวางก็วาง อย่าบอกนะว่าไม่พอใจที่ผมไม่ไปหา ทำเป็นสาวน้อยไปได้ ผมไม่ได้โทรกลับไปเพราะได้เวลาเข้าประชุมพอดี การประชุมครั้งนี้จริงจังกว่าครั้งก่อนๆ เพราะหลายอย่างต้องเรียบร้อยแล้วเช่นการเรื่องสถานที่ที่ผมเป็นผู้ร่วมรับผิดชอบอยู่ มีการจองเรียบร้อยแล้ว ส่วนอุปกรณ์ต่างๆที่ต้องใช้ก็มีการติดต่อไว้แล้ว ก่อนวันงานหนึ่งวันพวกผมต้องไปจัดเตรียมอีกครั้ง ระหว่างนี้ก็ถือว่าลอยตัวไปหนักอีกทีก็วันงานนู่น
ประชุมเกือบสองชั่วโมงก็จบลง วันนี้สาระล้วนๆ ไม่มีใครนอกลู่นอกทาง ประชุมเสร็จก็เฮโลไปร้านหลังมหา’ลัยตามคาด แค่กลุ่มพวกผมก็แทบจะเต็มร้านแล้ว เด็กเสิร์ฟคงตกใจนึกว่ามีคนยกพวกมาตีกัน พวกผมเอาโต๊ะมาต่อกันยาวถึงสี่โต๊ะ เสียงสั่งอาหารดังล้งเล้ง พนักงานคงมีจดผิดกันบ้าง ผมนั่งมองบรรยากาศร้านไปเรื่อยไม่ได้มีส่วนร่วมกับคนอื่น สั่งอะไรมาก็กินได้ทั้งนั้น ที่นี่ร้านอาหารที่มีเหล้าปั่นขาย หน้าร้านมีซุ้มยาดอง มีคนมานั่งจับจองพื้นที่หน้าร้านที่มีโต๊ะตัวเล็กๆสำหรับนั่งได้สองคนตั้งอยู่สามโต๊ะ
“เอ้าๆ พวกมึงคนละเป๊กๆ เรียกน้ำย่อยก่อนอาหาร”พี่หลงยกถาดที่มียาดองแก้วเล็กๆเป็นสิบแก้วมาเสิร์ฟถึงที่ พวกผมหยิบกันคนละแก้ว ชนกันพอเป็นพิธีก่อนจะกรึ๊บทีเดียว รู้สึกร้อนวูบวาบตามทางที่ของเหลวไหลผ่าน ความอุ่นซ่านแผ่ไปทั่วท้อง ผมดื่มไม่มากแค่จิบๆพอให้ครื้นเครง ไม่ถึงสามทุ่มก็แยกย้ายกันกลับ เพราะมีงานรออยู่อีกเพียบ กว่าจะถึงบ้านก็สี่ทุ่ม อาบน้ำเสร็จก็นั่งทำงานจนลืมเวลา เห็นไอ้พายกลับมาหน้าตาดูมึนๆ พอมันเดินเข้ามาใกล้เลยรู้ว่าไปดื่มมา
“ไปกินเหล้ากับใครมาวะ”
“ฉลองปิดกอง”
“อ่อ แล้วใครมาส่ง กูไม่เห็นได้ยินเสียงรถมึง”
“พี่บีอ่ะ กลัวกูขับไปเสยเสาไฟ”
“เออ ไปอาบน้ำไป”
“ขี้เกียจว่ะ”พูดจบมนก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาที่ผมพิงอยู่แล้วหลับตานิ่ง ผมขี้เกียจบ่นเลยปล่อยให้มันนอนไปอย่างนั้น
“น่าน”
“ไร”ผมคิดว่ามันหลับไปแล้วซะอีก
“กับพี่เดียวมึงมีความสุขดีมั้ย”ช่วงนี้ทุกคนดูใส่ใจกับการมีแฟนครั้งแรกของผมมาก เนื่องจากเป็นของแปลก
“ก็เรื่อยๆ”
“แฟนคนแรกของมึงเลยนะ”
“เออ กูยังงงอยู่”
“เอาๆกันไปเดี๋ยวก็หายงงเอง”
“ไอ้สัด!”อยากจะเอากระบอกซูมฟาดปาก ทำไมชอบพูดอะไรทำนองนี้กันนักวะ
“ฮ่าๆ กูว่ามึงเจอคนแบบพี่เดียวก็เหมาะแล้ว”
“อย่าเพิ่งด่วนสรุป”
“กูอยากมีแฟนบ้าง”
“อยากมีแฟนหรืออยากอย่างอื่น”
“อย่างอื่นที่ว่าไม่ต้องเป็นแฟนก็ทำแทนได้”
“ระวังจะได้ลงหน้าหนึ่ง ดังข้ามปี”
“เออน่ะ กูระวังตัวดีเว้ย”
“เอาให้ดี”ผมอดห่วงมันไม่ได้ แม้จะรู้ว่ามันเอาตัวรอดได้ก็ตาม
“กูไปอาบน้ำนอนละ มึงจะโต้รุ่งหรือไง”
“ไม่อ่ะ ตรงนี้เสร็จก็จะนอนแล้วเหมือนกัน”
“เออน่าน กูอยากจะเตือนมึงถ้าอยากคบกับใครนานๆ มึงก็ควรจะใส่ใจเขาบ้าง อย่าเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางที่คิดว่าเขาจะต้องมาคอยตามโลกของมึงได้ตลอดเวลา”
“มึงไปรู้อะไรมาเนี่ย”คำเตือนของมันทำเอาผมข้องใจ นึกถึงเรื่องที่ไอ้พี่เดียวให้ผมไปหาแต่ไม่ได้ไปขึ้นมาทันที
“ไม่ได้รู้อะไรมา แต่แค่อยากจะเตือนมึงเพราะกูรู้ว่าสันดานมึงเป็นยังไง แล้วคนไม่เคยมีแฟน ไม่เคยต้องแคร์ใครอย่างมึงก็คงจะไม่คิดถึงจุดนี้เลยเตือนเอาไว้ก็แค่นั้น”
“เออ ก็ต้องให้เวลากูปรับตัวมั่งดิว้า อีกอย่างกูก็ไม่รู้ว่าจะคบกับไอ้พี่เดียวไปได้นานแค่ไหน พรุ่งนี้มะรืนนี้อาจจะเลิกกันแล้วก็ได้”
“ห่าเร็วไป เอาน่ากูว่าคนนี้ดีแล้ว คบกันไปนานๆ กูอยากเห็นมึงมีความรัก”
“สัด! ไปเลยไป พูดจาชวนขนลุก”
X
“จิ๊”
“เป็นอะไรของมึง กูเห็นกดโทรศัพท์แล้วหน้าหงิกหน้างอมาสองวันแล้ว”
“สมมติว่ามึงบอกให้แฟนมาหาแล้วเขาไม่มามึงจะโกรธจนต้องปิดโทรศัพท์หนีเลยป่ะวะ”
“อย่าเอาเรื่องจริงมาสมมติ กูไม่ใช่ควาย ทำไมพี่เดียวปิดเครื่องใส่มึง?”
“จิ๊ เออ เป็นห่าอะไรก็ไม่รู้ ก็กูไม่ว่างนี่หว่ากว่าจะทำงานเสร็จ ทำเป็นสะดีดสะดิ้งปิดเครื่องใส่กู”
“ดูมึงใช้คำ กูนึกถึงภาพพี่เขาแล้วขนลุกเลย”
“ก็มึงดูมันทำตัวเหมือนเป็นผู้หญิงไปได้ ไม่โทรแล้วแม่ง กูไม่ง้อ”ผมโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ไอ้เต้ส่ายหน้าคล้ายเหนื่อยหน่ายใจ หยิบแก้วน้ำมาดูดจนได้ยินเสียงฟืด
“พี่เขาไม่ว่างก็ได้มั้งมึง ติดงาน ประชุมพันล้านอะไรก็ว่าไป”
“ประชุมทั้งวันทั้งคืนเลยหรือไงวะ สองวันมาแล้วนะเว้ยโทรเวลาไหนก็ปิดเครื่อง ควาย”
“ใจเย็นครับพี่ กูเพื่อนมึงครับไม่ใช่ผัว อย่ามาใส่อารมณ์”
“ผัวหน้าพ่อง เดี๋ยวกูยันไปนู่นยิ่งอารมณ์ไม่ดี”
เมื่อวันก่อนผมก็ยังไม่ติดใจอะไร ทำงานเสร็จก็โทรหามัน นึกถึงคำไอ้พายที่มันเตือนไว้ก็ทำให้ความเป็นคนดี อยากจะทำหน้าที่แฟนที่ดีบ้าง แต่พอโทรแล้วก็เจอว่าพี่เดียวมันปิดเครื่อง ผมก็คิดว่ามันคงติดประชุมนั่นแหละ แต่พอเที่ยงคืนโทรไปปิดเครื่อง ผมก็คิดว่ามันอาจจะนอนไวทั้งที่ไม่ใช่นิสัยมันเท่าไหร่ พอมาเมื่อวานผมคิดว่ามันเริ่มไม่ปกติแล้ว จนถึงเช้าวันนี้ผมโทรหามันเป็นสิบๆสายได้แล้วมั้ง ผลที่ได้รับกลับมาก็เหมือนกันทุกครั้ง
“เป็นอะไรกันครับมึง”ไอ้หมวยกับไอ้โอ๊คกลับมาจากห้องน้ำ แต่มีเด็กสถาปัตย์ติดสอยห้อยตามมาด้วยอย่างกับขี้ปลาทอง เป็นแฟนกันมันต้องตัวติดกันขนาดนี้เลยเหรอวะ
“พี่ต้องมาตามเฝ้ามันตลอดเลยเหรอ”พี่ไวท์เลิกคิ้วก่อนจะยกมุมปากขึ้นเล็กๆ โคตรเท่อ่ะ
“อืม ต้องเฝ้า แมลงหวี่แมลงวันเยอะ แย่งกันตอมยิ่งกว่าขี้”นี่คือคำที่พูดถึงแฟนเหรอวะ ทำเอาผมกับพวกที่เหลือฮากะรจาย มีแต่เจ้าตัวที่โวยขึ้นมาทันที
“พี่สิขี้ ไอ้บ้า”
“หึหึ กินเข้าไป”นี่คือวิธีการปิดปากไอ้หมวยที่ดีที่สุด โยนอาหารให้มันซะเรื่องก็จบ
“พวกมึงยังไม่ตอบกูเลยว่าเป็นอะไร ไอ้น่านหน้างอเป็นส้นตีนหมา”
“แฟนมีชู้ ปิดเครื่องหนีไม่รับโทรศัพท์”ผมไม่ได้ตอบนะ ไอ้เต้นู่นสาระแนใส่สีตีไข่
“เอาจริง?”ไอ้หมวยก็พาซื่อทำหน้าเหมือนเชื่อซะงั้น
“พี่เขาติดงานหรือเปล่า”
ข้อสันนิษฐานของไอ้โอ๊ค ทำเอาผมต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้ว รู้สึกหัวร้อนๆยังไงชอบกล พอเลิกเรียนผมก็ตรงไปห้องไอ้พี่เดียวทันที ยังไงวันนี้ต้องได้คุย ผมมีกุญแจ คีย์การ์ดและรู้รหัสห้องไอ้พี่เดียวทุกอย่าง ประหนึ่งเป็นเจ้าของห้องเองเลย ไอ้พี่เดียวเป็นคนแรกเลยที่ทำให้ผมวุ่นวายใจแบบนี้ แต่ก็คงเป็นเพราะคำว่าแฟนที่เชื่อมโยงเราอยู่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ ผมเพิ่งรู้ว่าคำนี้มีอิทธิพลกับผมพอสมควร
ผมมาถึงห้องไอ้พี่เดียวก็ทุ่มกว่าแล้ว เพราะเลิกเรียนเย็นแล้วรถก็ติดมาก ที่ห้องไม่วี่แววของไอ้พี่เดียวเลย ผมไม่รู้ว่ามันต้องไปพบลูกค้า ดินเนอร์ คุยงาน หรือกลับไปทานข้าวที่บ้านใหญ่หรือเปล่า ทำให้ผมฉุกคิดได้ว่าผมรู้เรื่องเกี่ยวกับไอ้พี่เดียวน้อยเกินไป คำพูดของไอ้พายก็ผุดขึ้นมาในหัวอีกรอบ หลอกหลอนจนผมจิตตกหน่อยๆ เป็นแฟนที่ดีนี่ต้องเป็นยังไงวะเนี่ย
ผมมองนาฬิกาอีกรอบ ไอ้พี่เดียวอาจจะกำลังกลับมาก็ได้ ไม่รู้ว่าหินอะไรหรือยังแต่ถ้ายังกลับมาก็ควรจะมีกับข้าวไว้รอหรือเปล่านะ พอคิดปุ๊บเท้าผมก็ก้าวไปที่ตู้เย็นทันที แต่น่าแปลกที่ในตู้เย็นของไอ้พี่เดียวไม่มีของสดเลย ขณะที่กำลังคิดว่าจะออกไปซื้อกับข้าวหรือของสดดี ผมก็ได้ยินเสียงประตูห้องดังขึ้น
“อ้าว?/น่าน!”
“น่านมาทำอะไรเหรอ”เป็นพี่เฟิร์สที่เอ่ยขึ้นมาก่อน หน้าตาน่ารักดูแปลกใจที่เห็นผมที่นี่
“ก็มาหาพี่เดียว”พี่เฟิร์สรู้ว่าผมกับไอ้พี่เดียวคบกัน ผมไม่จำเป็นต้องแถ ถึงอยากจะแถมันจะแถยังไงไหว เมื่อผมมาเสนอหน้าอยู่ในห้องที่เจ้าของเขาไม่อยู่แบบนี้
“มาหาพี่เดียว? เห้ย นี่ไม่รู้เหรอว่าพี่เดียวไปรัสเซียหลายวันแล้ว”
“ว่าไงนะ”ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย ไอ้พี่เดียวไปรัสเซีย
“พี่เดียวไปคุยงานที่รัสเซียเกือบอาทิตย์แล้ว อีกสองวันถึงจะกลับ”
“ผมไม่รู้ เขาไม่ได้บอก”ผมแทบไม่เชื่อว่าเสียงตัวเองจะนิ่งได้ขนาดนี้ทั้งที่ข้างในกำลังเดือดดาล
“น่านเป็นอะไรมั้ย เอ้า จะไปไหนอ่ะ”
“ผมกลับแล้วพี่ ไปก่อนนะ”ผมตัดบทอย่างรวดเร็ว รู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างในร่างกายกำลังจะระเบิด หน้าร้อน หัวร้อน มันร้อนไปหมด ถ้าวันนี้ผมไม่เจอพี่เฟิร์สผมก็คงจะไม่รู้อะไรเลย ผมไม่มีตัวตนสำหรับพี่เดียวมันเลยหรือไง โกรธที่ผมไม่มาหาจนต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือไง
x
ผมเกลียดความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้มาก มันอึดอัดจนอยากจะชกหน้าไงสักคนเพื่อระบายมันออกมา แต่ที่ทำได้ก็คือลากไอ้ธันว์ออกมาหาเหล้ากิน ผมไม่อยากเจอคนอื่นเลยชวนมันออกมาคนเดียว มันก็ตกปากรับคำทันที
“นึกไงชวนกูออกมาวะ”ผมนั่งรอมันที่เคาน์เตอร์บาร์ มากันแค่สองคนขี้เกียจนั่งโต๊ะ
“เซ็งๆ นั่งแดกไปอย่าถามมาก”
“เอ้า ที่ชวนกูมาเพื่อให้นั่งแดกเป็นเพื่อนแค่นั้น? นึกว่าอยากจะระบายอะไรให้กูฟังซะอีก”
“ขอกูเรียบเรียงความคิดก่อน”ผมคงไม่มีอะไรจะปรึกษามัน ลากมันออกมาเป็นเพื่อนแล้วก็ตั้งใจจะระบายนั่นแหละ แต่ตอนนี้ผมยังไม่สามารถเรียบเรียงเรื่องราวในหัวได้
“เอาเถอะกูมีเวลาทั้งคืน”
“ได้ข่าวว่าช่วงนี้มึงไม่ค่อยควงใครเลย ทำไมวะ”ถึงจะเรียนคนละคณะ แล้วก็ไม่ได้โทรคุยกันบ่อยๆ แต่เรื่องของไอ้ธันว์ผมก็รับรู้ตลอดเพราะมันเป็นคนดังของมหาวิทยาลัย ใครๆก็ต้องรู้จัก
“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่เบื่อการใช้ชีวิตแบบเดิมๆ”มันตอบผมยิ้มๆ สายตามันมีอะไรมากกว่านั้น แต่มันอาจจะยังไม่แน่ใจเลยไม่เล่าอะไร จำได้ว่ามันเคยพูดทำนองนี้มาแล้ว
พวกเรานั่งดื่มกันเงียบๆ จู่ๆก็มีเครื่องดื่มที่ผมไม่ได้สั่งมาวางตรงหน้า บาร์เทนเดอร์จึงบอกให้ผมหันไปมองด้านหลัง ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยถูกใจผม แต่ดูหน้าแล้วคุ้นๆเหมือนจะเคยเจอกันมาก่อน
“อย่าลืมว่ามึงมีแฟนแล้วไอ้ห่า”ไอ้ธันว์กระซิบเตือนผม
“กูโสด”
“หะ เดี๋ยวนะ อะไรวะ นี่เกี่ยวกับที่มึงชวนกูออกมาแล้วไม่เสือกเล่าอะไรให้ฟังป่ะเนี่ย”
“ตามนั้น ตอนนี้กูโสดว่ะ มาคิดดูแล้วกูไม่เหมาะจะคบใครเป็นตัวเป็นตนหรอก”ผมบอกหลังจากตัดสินใจได้แล้ว ให้มันจบๆไปเลยดีกว่า ผมอึดอัดกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น ไม่อยากจะเป็นบ้าฟุ้งซ่านคิดเรื่องพวกนี้ให้รกสมอง กลับไปเป็นแบบเดิมดีกว่า
“ทำอะไรก็คิดดีๆนะมึง ถ้าไม่อยากเสียใจทีหลัง”
“มึงโสดแล้วพี่เขายอมโสดกับมึงหรือเปล่าเนี่ย ถ้ามึงไม่เล่ามากูไม่ให้มึงไป”
ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่มันก็รั้งผมไว้ไม่ได้เมื่อเหยื่อมาเสนอตัวถึงที่ ผมแทบจะไม่สนอย่างอื่นนอกจากผู้หญิงตรงหน้าที่คุยไปคุยมาก็จำได้ว่าคือนางฟ้าคนที่พาผมขึ้นสวรรค์รับเปิดเทอม สงสัยจะติดใจอุตส่าห์จำผมได้แล้วมาทักทายก่อน ผมก็ตอบสนองเต็มที่ ตอนที่ออกมาไอ้ธันว์ก็มองผมด้วยสายตาที่เป็นกังวล แต่มันคิดมากไปเอง เรื่องของผมไม่มีอะไรต้องน่ากังวลเลยสักนิด มีแต่เรื่องดีๆที่ทำให้เบาสบายทั้งตัวเกือบเช้า
“มึงทำเหี้ยอะไรเนี่ย”ตื่นเช้ามาก็เจอไอ้พายทำหน้ายักษ์ใส่ เมื่อคืนกลับมาเกือบตีสาม สองคืนที่ผ่านมาผมอยู่กับพี่นางฟ้าตลอด แต่เมื่อคืนกลับมานอนบ้านเพราะมีเรียนเช้า
“ทำอะไรวะ?”
“ไอ้ธันว์บอกกูว่ามึงไปนอนกับผู้หญิงมาสองคืนแล้ว ไอ้เหี้ย มึงมีแฟนแล้วนะเว้ย ทำไมทำตัวแบบนี้”
“กูโสด”นึกอยากเตะไอ้ธันว์ปากมากนัก
“โสดเหี้ยอะไร มึงเป็นอะไร ไหนบอกกูมาดิ เมื่อวานกูเจอพี่เฟิร์สเขาถามถึงมึงว่าเป็นยังไง หายโกรธพี่เดียวหรือยัง เรื่องพี่เดียวไปทำงานแล้วไม่บอกมึง อย่าบอกนะว่านี่มึงทำประชดพี่เขาเนี่ย”
“มึงจะโวยวายหาอะไรเนี่ย”
“ไม่ให้กูโวยวายได้ยังไง ดูมึงทำตัวดิ”
“กูแค่กลับไปเป็นเหมือนเดิมก็เท่านั้น การมีแฟนมันไม่ใช่สไตล์กู”
“ก่อนจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม มึงเลิกกับพี่เขาอย่างเป็นทางการหรือยัง ถ้ายังก็รู้ไว้ว่าสิ่งที่มึงทำอยู่คือนอกใจ”
“จะนอกใจได้ไง ในเมื่อกูไม่ได้อยู่ในใจใคร และไม่มีใครอยู่ในใจกูด้วย”
“แน่ใจ?”
“เออ!”
“แล้วมึงจะเสียใจ”เพราะไม่อยากเสียใจผมจึงต้องยุติความสัมพันธ์ในครั้งนี้
“บางทีใจมึงคงบอดจริงๆที่ไม่รับรู้อะไรเลย แม้แต่ความรู้สึกของตัวเอง”
“นี่มึงเพื่อนกูนะเว้ย”
“เพราะเป็นเพื่อนกูถึงได้พูดตรงๆแรงๆได้ไง ไม่งั้นมึงคงไม่รู้สึก ขนาดกรอกหูอยู่ทุกวันมันยังไม่ซึมไปถึงใจมึงเลย เอาเถอะ อยากทำอะไรก็แล้วแต่มึงเลย เอาที่มึงสบายใจ แต่ขอให้แน่ใจว่ามึงคิดดีแล้วจริงๆ”ไอ้พายทิ้งท้ายไว้ เหมือนจนปัญญาที่จะจัดการกับผมแล้ว
ผมมาเรียนอย่างไม่มีสมาธิเลย คำพูดของไอ้พายทำให้ผมยิ่งรู้สึกไม่ดี ยอมรับเลยว่าหลังจากคืนแรกที่นอนกับพี่ฟ้า นางฟ้าเดินดินคนนั้นไปผมก็ไม่ได้รู้สึกดีอย่างที่พยายามแสดงออกเลยแม้แต่นิด แต่ก็พยายามบอกตัวเองว่าเพราะร้างราจากเรื่องนี้ไปพอสมควรเลยทำให้รู้สึกแปลกๆไป คืนที่สองผมเลยตอบรับคำชวนออกไปเจอกันอีกครั้งแต่ทำเรื่องเดิมซ้ำ คืนนี้ก็เช่นกัน แต่ยิ่งทำก็ยิ่งรู้สึกแย่ ผมกำลังทำอะไรอยู่ นับวันตัวตนของผมยิ่งหายไป ไม่ดีเลย...
X
“อื้อ! อะไรวะ!”ผมตกใจที่จู่ๆก็ถูกกระชากคอเสื้ออกมาขณะกำลังจูบดูดดื่มกับนางฟ้าคนเดิม เพื่อที่จะหยุดเรื่องฟุ้งซ่านในหัว พอหันไปมองต้นเหตุก็ทำเอาผมชาไปทั้งตัว
“ทำอะไร?”น้ำเสียงเย็นๆ หน้านิ่งๆ ที่ผมไม่ได้เห็นมานานมันกลับมา ตาคมดุและเหมือนมีแสงไฟสว่างวาบในดวงตาคู่นั้น เหลือบไปด้านหลังเห็นพวกเพื่อนไอ้พี่เดียวยืนเป็นแบล็คกราวน์
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไรครับคุณคนสวย พอดีเพื่อนผมมาตามแฟนกลับบ้าน”พี่บอสเป็นคนตอบ ส่วนผมยืนนิ่งเล่นเกมต้องตากับไอ้พี่เดียวอยู่ ก่อนจะถูกลากออกมา ผมไม่ได้หันไปมองเลยว่าพวกพี่ที่เหลืออยู่จัดการกับพี่ฟ้ายังไง ผมนั่งนิ่ง พี่เดียวขับรถกลับมาคอนโดเงียบๆ ไม่มีคำพูดสักคำ ผมยังงงๆอยู่ว่าพี่เดียวกลับมาเมื่อไหร่ ไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง
ผมเดินตามพี่เดียวขึ้นห้องมา ตอนอยู่ในลิฟต์มองเลขชั้นที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด ใบหน้าของพี่เดียวเรียบนิ่งมากจนผมเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธมาก พอเข้าห้องมาไอ้พี่เดียวก็ถอดเสื้อนอกแล้วโยนลงบนพื้นอย่างแรง ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับผมอีกครั้ง หน้าตาเหมือนคนที่พยายามระงับอารมณ์อย่างที่สุด
“ทำบ้าอะไร?”
“ก็ไม่ได้ทำอะไร”รู้เลยว่าตอบไม่เต็มเสียงนัก เหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าทำความผิด
“กอดจูบแทบจะได้กันขนาดนั้นบอกว่าไม่ได้ทำอะไรงั้นเหรอ? ต้องเอากันก่อนมั้ยถึงจะว่ามีอะไรได้ หะ!”เสียงตวาดดังลั่นทำเอาผมสะดุ้ง พร้อมกับเดือดปุดๆขึ้นมาบ้าง ผมไม่ชอบให้ใครมาตะคอกใส่แบบนี้
“เออ! ถ้าอย่างนั้นมีอะไรก็ได้ เพราะเอากันไปแล้วตั้งสองคืน! ถ้าไม่มาขัดคืนนี้ก็คงได้เอากันอีก”
“น้ำน่าน!”ผมไม่อยากเห็นสีหน้าแบบนั้นของไอ้พี่เดียวเลย ทำไมทำหน้าผิดหวังขนาดนั้น
“เลิกกันเหอะว่ะพี่”ผมเอ่ยออกมาในที่สุด มันน่าจะเป็นทางออกที่ดี
“ง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ มันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย”
“แล้วผมอ่ะ มีความหมายกับพี่มากเลยใช่มั้ย ไปไหนถึงไม่บอกกันสักคำ ไอ้เหี้ย! แฟนเขาทำกันแบบนี้เหรอวะ”
“แล้วแฟนกันเขาไปนอนกับคนอื่นเหรอวะน่าน”
“ผม...”ผมพูดไม่ออก เริ่มตะหนักถึงคำพูดของไอ้ธันว์กับไอ้พาย จู่ๆเหมือนมีใครมาจุดไฟขึ้นมากลางใจ ส่องให้เห็นอะไรบางอย่าง
“พี่ทำไมไม่บอกผมวะ หายไปเฉยๆได้ยังไง โกรธกันขนาดนั้นเลยหรือไง”ในใจผมคิดวนเวียนถึงเรื่องนี้ไม่ยอมหยุด
“ที่ทำไปสาเหตุเพราะเรื่องนี้เหรอ? เออพี่ยอมรับว่าน้อยใจที่ไม่มาหา เลยไม่ได้บอก แค่จะแกล้งเล่นวันสองวันแล้วค่อยโทรหา บังเอิญว่าวันหลังๆงานมันติดพันเวลาก็ไม่ตรงกัน เลยรีบทำงานจะได้รีบกลับ แต่ไม่คิดว่ากลับมาจะเจอเรื่องแบบนี้ น่านทำเกินไปจริงๆ”
“พี่ก็เกินไป ทำไมให้ผมรู้จากคนอื่นวะ ผมดูเป็นคนที่โคตรโง่เลย”
“แล้วพี่ล่ะ เป็นไอ้งั่งใช่มั้ยที่แฟนนอกใจไปเริงร่ากับคนอื่น”
“ผมไม่ได้นอกใจ!”
“แล้วที่ทำเรียกว่าอะไร อย่ามาเห็นแก่ตัวพูดว่าแค่นอกกาย”
“นอกใจเขาใช้กับคนที่รักกันหรือเปล่าวะพี่”
“หมายความว่าไง...?”
“........”
“อ่อ...พี่เข้าใจแล้ว ไม่น่าลืมเลย...”
ผม...เพิ่งรู้ตัวว่าได้พูดคำพูดที่งี่เง่ามากที่สุดออกไปตอนที่เห็นสีหน้าของพี่เดียวในตอนนี้ จากตอนแรกที่อ่านไม่ออกว่าพี่เดียวรู้สึกอย่างไร ทว่าตอนนี้ความรู้สึกเดียวที่ผมรับรู้ได้คือความเสียใจของผู้ชายตรงหน้า
ผมพยายามจะยื่นมือออกไปหา แต่ก็ไปไม่ถึง
“กลับไปก่อนเถอะ ขอเวลาพี่หน่อย”
-----------------------
กลับมาแล้วค่า ก้มกราบรอบทิศ ขออภัยที่หายไปนานเลย
พอดีหนีไปเที่ยวทั้งสองอาทิตย์ติดๆกันเลยไม่ได้แต่ง ตั้งใจว่ากลับมาจะมาอัพให้ แต่ดันต้องมาชดใช้กรรมที่หนีเที่ยวลัลล้า
อาทิตย์ก่อนไม่สบายไปอาทิตย์นึงเต็มๆเลยค่ะหยุดงานยาวๆไป นอนพะงาบๆอยู่บ้านอันเนื่องมาจากอาหารเป็นพิษ ติดเชื้อในกระเพาะ
วนเวียนเข้าห้องน้ำ - อาเจียน เข้าห้องน้ำ - อาเจียนอย่างนี้จนหมดแรง เปลี่ยน รพ. ไป 2 รพ. เลย
อากาศร้อนๆทานอะไรก็ระวังด้วยนะคะ เดี๋ยวจะเจอแจ็คพอร์ตเหมือนเค้า รู้สึกเข็ดไปเลย ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาเข้าเรื่องนิยายดีกว่า กลับมาพร้อมกับความดราม่าแบบไม่ทันตั้งตัว 5555555
แต่อย่าเพิ่งเกลียดน้ำน่านกันนะคะ วันนี้จะทอล์กยาวๆสักนิด ด้วยความที่กลัวท่านผู้อ่านจะรู้สึกขัดใจกับการกระทำของน้ำน่าน
คือน่านเป็นคนที่เอาแต่ใจและอีโก้สูงจากที่อ่านในตอนแรก เพราะเขาเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองมาก
ที่สำคัญเขาไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีความรัก ไม่เคยต้องแคร์ใครอย่างที่พายพูด จึงไม่รู้ว่าควรจะต้องทำตัวอย่างไร
เขาอาจจะเก่งในเรื่องการใช้ชีวิต การเรียน การทำงาน หรือมีความคิดดี การแก้ปัญหาที่ดีในเรื่องอื่น
แต่ในเรื่องของความรักประสบการณ์เขาเป็นศูนย์ และเขายังมีความสับสนในตัวเองค่อนข้างมาก
เพราะหนึ่งตำแหน่งที่เปลี่ยนไป สองเขาไม่รู้จักความรักและยังไม่รู้ว่าความรู้สึกตัวเองที่มีต่อพี่เดียวนั้นคืออะไร
ดังนั้นสิ่งที่คนอื่นอาจจะมองออกว่าน่านอาจจะมีใจ(?)ให้พี่เดียวนั้น แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้ เลยทำให้ตัดสินทำอะไรลงไป
โดยไม่ได้คิดให้ดี ไม่ได้คิดให้เยอะๆ เรื่องมันเลยเกิดขึ้น จากจุดนิดเดียวจนเลยเถิดเป็นเรื่องใหญ่
คนบางคนสะกิดนิดหน่อยอาจจะรู้และคิดได้ บางคนอาจต้องใช้ของแข็งถึงรู้ว่าและเข้าใจ ดังนั้นน่านต้องเจอของแข็งค่ะ
และมาคอยติดตามพํฒนาการด้านความรักของน่านไปด้วยกันนะคะ
ต้องให้เวลาคนไม่เคยมีความรักปรับตัวและเรียนรู้กับการมีแฟนเป็นตัวเป็นตน อย่าเพิ่งเกลียดน้องกันนะ แต่สงสารพี่เดียวได้ค่ะ 55555
ปล. เรื่องของคนชื่อฟ้า จะเห็นว่าเรียกนางฟ้าบ้าง ฟ้าเฉยๆบ้าง ไม่ได้พิมพ์ผิดนะคะ ถ้าหากจำตอนแรกๆได้ เธอชื่อฟ้าค่ะ ทำงานเป็นแอร์โฮสเตส น่านเลยเรียกนางฟ้าค่ะ
เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ รักคนอ่านทุกคนเลย
หัวข้อ: [♡] ----- รัก...ไม่ได้ออกแบบ ----- : ตอนพิเศษ Happy ending P.20 || [8.7.18] (อ่าน 284123 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก