หัวข้อ: [Yละมุน] หนุ่มวายยกกำลังสอง แจ้งข่าว P13 [Up 12/9/60]

[boboman]

อีกไม่นานหรอก...
ซันกะโป้น่าลุ้นนะเนี่ย คณะทั้งคู่ได้เลย คึคึ

[nightsza]

พี่เฟย์ต้องจัดหนักแล้วสิ

[เลิฟลี่]

วี้ดวิ้ววว พี่เฟย์จะงาบเด็กเมื่อไหร่คะ

[tsubasa_6927]

อีกไม่นานหรอก..  อืมมมม อีกไม่นานสินะ ก่อนหน้านี้อ่านตอนน้องยังเล็กๆ ในหัวนี่มีแต่คำว่า คุก คุก คุก เลยค่ะ(ฮา)
แต่ซันกับโป้นี่อาจจะสปาร์คกันจริงก็ได้ จินตนาการบรรเจิดสมเป็นหนุ่มวาย

[Silver Fish]

วายที่9 ไม่โสดแล้วนะ

   ตอนนี้ผมมานอนกลิ้งเล่นอยู่ในห้องพี่เฟย์ หลังจากทานมื้อเย็นแถมขนมไปจนอิ่มพุงกลม ช่วงเวลาแห่งความสุขจริงๆ มีคนเอาใจ มีขนมให้กิน นอนกลิ้งเล่นบนโซฟานุ่มๆ แต่พออาหารเริ่มย่อย เริ่มจะมีคนมาก่อกวน ไม่ใช่ใครอื่น เจ้าของห้องควบตำแหน่งคนเลี้ยงแมวนี่แหละ

   “ปอนด์” เสียงเรียกชื่อดังอยู่ไม่ไกล ผมแหงนคอมองเพราะกำลังนอนอืดบนโซฟา

   “ครับ”

   ใบหน้าหล่อเหล่ายิ้มใจดีแบบพี่ใหญ่แสนอบอุ่น สมัยก่อนคงหลงไปกับรอยยิ้มแบบนี้ ผ่านมาหลายปี วิชาผมเริ่มแกร่งกล้า ผมหรี่ตามองขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้วถอยออกห่างจุดอันตราย มือหนารวบข้อเท้าผมลากพรืดเดียวไปอยู่ใกล้ตัวชายที่กำลังหัวเราะเสียงนุ่มในคอ เข้าใจหว่าหล่อ อย่าขยันหว่านเสน่ห์นัก เดี๋ยวได้อีหนูไปเลี้ยงไม่รู้ตัว

   “มีไรพี่ ลากผมมาไมอะ”

   ผมขยับข้อเท้า เจ้าตัวยอมปล่อยโดยดี แต่ดวงตายังมองมาที่พุงผม ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวทันที พร้อมกับพี่ชายเข้าสู่โหมดทาสแมว อ๊ากกกก โดนฟัดอีกแล้ว จมูกโด่งๆ กับมือหนาจับแขนผมเอาไว้ ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด กว่าจะยอมปล่อยได้ ยับเยินอีกตามเคย น่าเศร้าที่เล็บโดนอีกฝ่ายจับตัดหมดก่อนล่วงหน้า เลยไม่มีอาวุธไปสู้รบตบมือได้

   ได้แต่ขู่พองขนใส่คนหัวเราะอารมณ์ดี มือหนาตบก้นเบาๆ ไล่ให้ผมไปอาบน้ำรอบสาย ฮึ่ย นับวันยิ่งทำตัวเหมือนตาแก่ลามกลวนลามเด็กเอ๊าะๆ ขึ้นทุกที พี่ชายที่แสนดีของผมหายไปตามกาลเวลาแล้วครับ อาเมน

   วันเสาร์ผมนั่งกินนอนกิน พอหิวขนมค่อยเดินไปอ้อนพันแข้งพันขา พออิ่มก็นอนผึ่งพุงสบายใจ ทำหน้าที่แมวอย่างเคร่งครัดให้พี่ชายเอ็นดู ความจริงคือขี้เกียจขยับ กิจกรรมที่ผ่านมา แม้ไม่หนักแต่พอผสมกับการเรียนและการบ้านเข้าไป เล่นเอาเหนื่อย ไม่รู้ป่านนี้โป้กับพวกซันจะเป็นไงมั้ง เห็นว่าสองคณะรับน้องโหด ไว้ค่อยเอาขนมพี่ชายไปฟื้นกำลังแล้วกัน

   พอค่ำผมค่อยกระดึบมานั่งเล่นคอมระหว่างรอพี่ชายทำอาหารเย็น ทุกอย่างปกติ ไม่มีอะไรพิเศษจนกระทั่งเวลาเข้านอน...

   “จ้องหน้าผมไปเลขก็ไม่ขึ้นหรอกนะพี่” ผมหรี่ตามองเจ้าของห้อง ทีแรกว่าจะนอนอีกห้องแหละ แต่ถูกพี่ชายหิ้วมานอนด้วยกัน ผมเองก็ไม่ขัด ได้หมอนข้างยักษ์ไว้กอดแล้ว

   “ปอนด์รู้มั้ยพี่คิดกับเรายังไง”

   รู้สึกขนลุกซู่ หันไปมองพี่ชายช้าๆ ยื่นมือไปแตะหน้าผากแบบกล้าๆ กลัวๆ ก็ไม่ร้อนนี่หว่า หรือทำงานจนเพี้ยน พี่ชายไม่ปัดมือผมออก แต่จับมือมางับเบาๆ แทน บ้าเอ๊ย! อย่ามายั่ว รู้มั้ยผมหวั่นไหว!!

   “มะ ไม่รู้สิ พี่น้องรึเปล่านะ”

   ผมหันหน้าหนีไปมองทางอื่น พยายามดึงมือกลับ พี่ชายยอมปล่อย เปลี่ยนมาใช้สองมือประกบแก้มผมแทน ฝ่ามืออุ่นๆ กับใบหน้าจริงจังทำให้ผมชะงักเหมือนโดนสตัฟอยู่กับที่

   “ใช่ พี่น้อง” ผมสะอึกทั้งที่ผมเป็นคนตอบแบบนั้นก่อนแท้ๆ ดวงตาหลุบลงต่ำ เห็นแค่เตียงกับขาตัวเอง มือกำกางเกงแน่น สมองเผลอคิดเรื่องเลวร้าย หรือว่าพี่เฟย์จะบอกว่าเวลาทั้งหมดที่ผ่านมา ผลสรุปคือเราเป็นแค่พี่น้องกันจริงๆ ผมส่ายหัวเบาๆ ไม่อยากฟัง ยังไม่อยากฟังตอนนี้ ขอให้ผมฝันหวานอีกสักหน่อยเถอะ

   “ปอนด์”

   “อย่าเพิ่งพูด ผมขอเวลาทำใจก่อน” ผมจับมืออีกฝ่ายออก แล้วคว้าผ้าห่มมากอดซุกหน้าไม่กล้ามองพี่ชาย ถ้าเป็นแบบนั้นพี่เฟย์ก็ต้องมีแฟนเป็นผู้หญิงสิ ในขณะที่ผมอยู่ในฐานะน้องชาย มองดูพี่กับผู้หญิงคนอื่น ผมไม่ใช่นางร้าย และไม่ใช่นางเอก ผมคง...

   “ปอนด์ พี่อยากบอกว่า”

   “ไม่ๆ! บอกแล้วขอทำใจก่อนไง พี่ห้ามพูดอะไรทั้งนั้น ไว้ผมพร้อมจะบอกพี่เอง” ผมสูดลมหายใจเข้าออก ยุบหนอพองหนอ เอาวะ ถึงจะเป็นพี่น้องเรายังอยู่ด้วยกันได้ พี่ชายคงไม่ได้หาสาวมาเป็นแฟนเร็วขนาดนั้นมั้ง ไม่สิ เพอร์เฟคแมนแบบนี้ขี้คร้านจะมีแต่สาววิ่งเข้ามาให้เลือก

   โธ่เอ๊ย ผมเป็นคนคิดเองไม่ใช่เหรอ ไม่ว่ายังไงจะจับพี่ชายเป็นภรรยาให้ได้ ถ้ายอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้ความเป็นผู้นำได้หายหมดเกลี้ยงพอดี ผมเป็นลูกผู้ชายพอ แมนๆ สู้ตายเว้ย

   สองมือยกตบแก้มเรียกสติ ดวงตาคมมองภาพเบื้องหน้าอย่างงุนงง คราวนี้เป็นผมเองที่จับแก้มพี่ชายบ้าง แล้วไงต่อดี เอิ่ม ไปต่อไม่เป็น พวกหนังสือวายเขาว่าไงมั้งนะ ชิบล่ะ! มีแต่เอะอะจับกดไม่ใช่เรอะ ดูไซส์ผมกับพี่ชายด้วย ยิ่งกว่ากระดูกคนละเบอร์ อย่างกับมดปะทะไททั่น

   ผมเริ่มมือสั่น สูดลมหายใจลึกๆ แล้วจ้องเขม็งเหมือนถลึงตาใส่ ตายเป็นตาย

   “พร้อม ว่ามาโลด!”

   พี่เฟย์มองผมงงๆ รีบพูดเซะ ลุ้นจนขนจะร่วงหมดตัวแล้วเนี่ย มือหนายกมาขยี้หัวผมเบาๆ

   “แน่ใจนะว่าให้พี่พูด สัญญาก่อนว่าถ้าพี่พูดไปแล้ว เราจะยังคงเหมือนเดิม”

   ผมกลืนน้ำลาย พยักหน้ารับรัวๆ

   “จะพูดแล้วนะ”

   “อื้อ!” รีบพูดสิเว้ย แบบตูมเดียวตายไปเลย ฮะฮะ ฮือๆ

   “พี่คิดกับเราแค่น้องชายเท่านั้น” ผมเม้มปากทำท่าจะวิ่งหนี แต่มือถูกคว้าไว้ซะก่อนเลยต้องจำใจนั่งอยู่เฉยๆ ฟังสิ่งที่พี่ชายจะพูดต่อไป แม้ว่ารู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ ดวงตาร้อนผ่าว

   “แต่พี่ดูแลเราพิเศษกว่าคนอื่น ขนาดโฟมพี่ยังไม่ดูแลเท่านี้ ทีแรกพี่ยังสับสน เลยลองทดสอบคุยกับเด็กคนอื่นดู ไม่มีใครเหมือนเราแม้แต่คนเดียว พี่เริ่มรู้ตัวว่า ตัวเองคิดอะไรอยู่ แต่เรายังเด็กเกินไป พี่ถึงรอ... รอเวลาจนกว่าเราจะโตพอ”

   “ปอนด์ พี่รักเรานะ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอก รอยยิ้มใจดีกับดวงตาลึกซึ้งบอกความรู้สึก ใบหน้าผมร้อนผ่าว ถ้ามากกว่านี้ตายแน่ๆ ไม่ปลอดภัยต่อหัวใจจริงๆ

   “คบกับพี่นะ” สัมผัสริมฝีปากแตะต้องหน้าผากแผ่วเบา ดวงตาคมทอดทองเด็กน้อยที่ใบหน้าแดงซ่าน หัวเล็กผงกรับแทนคำตอบ แต่ดูจะยังไม่พอสำหรับพี่ชาย เขาเลยถามย้ำ

   “คำตอบล่ะ หืม..?” ลากท้ายประโยคด้วยเสียงในลำคอ ชวนละลาย สัมผัสใกล้ชิดได้กลิ่นโคโลญจ์แบบผู้ใหญ่ชวนใจเต้นตึกตัก มันไม่ใช่ความรู้สึกในแง่นั้น แต่มันคือความรู้สึกที่อุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ

    “อืออออ” ลากเสียงยาวๆ หันหน้าหนีแก้เขิน ยกสองมือมาปิดหน้าแทบบิดตัวเองเป็นโปเต้

   “อืออะไร” คนตัวโตรู้ดีว่าเด็กน้อยรู้สึกยังไง ถึงแบบนั้นก็ยังจะแกล้งแหย่ ใครจะไปทนไหวกัน เขินซะน่ารักขนาดนี้ ไม่คว้ามาฟัดให้หนำใจก็ดีเท่าไหร่แล้ว

   “คบ!” คนโดนแหย่ไม่รู้ตัว หลับหูหลับตาพูด ตื่นเต้นจนสั่นไปทั้งร่าง เฟย์หัวเราะคว้ามือเล็กมาจูบเบาๆ อาศัยช่วงลูกแมวเขินหอมแก้มไปหนึ่งฟอด เชยคางมนจุมพิตปากเล็กเบาๆ ก่อนผละออกคว้าแมวตัวแดงมากอดไว้อย่างอารมณ์ดี

   “เป็นแฟนพี่แล้วล่ะ หลังจากนี้ใครมาถามบอกไปเลยว่ามีแฟน ถ้าตื้อมากๆ ให้เบอร์พี่ไปเลย เดี๋ยวเคลียร์เอง” ร่างเล็กถูกกอดจนจมหายเข้าไปในอก เพราะรูปร่างที่ต่างกันสุดๆ

   “รู้แล้วน่า ใส่ปลอกคอไว้เลยมั้ย ใครจะได้รู้ว่ามีเจ้าของ” ผมบอกประชดไม่จริงจัง ใครจะคิด คนฟังนั่งตาพราวระยับ ชี้ทางให้หมาป่าโดยแท้ วันต่อมา ผมถูกพี่ชายจับสวมสร้อยที่คล้องแหวนผู้ชายเอาไว้ บนแหวนสลักตัวอักษรภาษาอังกฤษว่าเฟย์เด่นหรา

   “อะไรอะพี่” ผมมองสร้อย ดูเผินๆ มันก็เหมือนกับเครื่องประดับทั่วไป เพียงแต่คนที่รู้จักชื่อผม หรือสนิทกันมากๆอย่างโป้กับซัน เห็นสร้อยนี่ปุ๊บคงนึกถึงพี่ชายทันทีแหงๆ เพราะรูปร่างหน้าตามันไม่มีขายทั่วไป ดูแวบแรกก็รู้แล้วว่าเป็นของสั่งทำ

   “ปลอกคอไง เมื่อวานเราบอกว่าอยากได้เองนะ แหวนกับสร้อยเป็นของพี่ ถือโอกาสใส่จองแมวตัวนี้เลยแล้วกัน”

   “บ้า!” พอผมทำท่าจะถอด พี่ชายก้มลงมากระซิบข้างหูจากทางด้านหลัง

   “จะใส่สร้อยดีๆ หรือให้พี่ทำคิสมาร์ค?” มือที่กำลังแกะถอดวางข้างตัวทันที น้ำเสียงเมื่อกี้เอาจริงชัวร์ ตลอดเวลาที่รู้จักกันมาสี่ปี ผมบอกได้เลยว่า พี่ชายผมไม่น่ารักขนาดนั้นหรอก เขาคือหมาป่าห่มหนังโคตรหมาป่าชัดๆ ผมยกมือสองข้างหันไปมองด้วยรอยยิ้มกว้าง

   “ยอมใส่ ไม่ถอดแน่นอน ให้ตายก็ไม่ถอด”

   “ดีมาก” พี่เฟย์หัวเราะเบิกบาน ผมปาดเหงื่อ แต่พอคิดถึงเรื่องเมื่อวานแล้วมันชวนดิ้นจิกหมอน ผมดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนโซฟา ประโยคเด่นยังดังวนเวียนอยู่ในหัว

   พี่รักเรานะ พี่รักเรานะ พี่รักเรานะ คบกับพี่... อ๊ากกกก ชักแปบ มันเขิลลลล ขอพูดแบบกระดกลิ้นดัดจริตเลย

   “ปอนด์ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย อ้าว ลงไปทำอะไรบนพื้น ถึงห้องพี่จะปูพรมหมด แต่นั่นมันไม่ใช่ที่นอนนะ”

   ครับ เด็กหนุ่มวัยสิบแปดปี เพิ่งได้แฟนเป็นผู้ชายตัวโตมาดพี่ชายแสนดีคนแรกในชีวิต ตกใจเสียงเรียกจากตัวจริง ไม่ใช่เสียงมโนในหัว จนร่วงลงไปกองบนพื้นข้างโซฟา ผมคลานกลับขึ้นไปนั่ง กอดหมอนเหล่มองเป็นเชิงให้พี่รีบพูดมาว่ามีอะไร

   “ติ๊งต๊องจริงไอ้ลูกแมว เอาเถอะ พี่ชอบเราที่เป็นแบบนี้นี่นะ อุ๊ก... ขว้างหมอนใส่พี่ทำไมเนี่ย”

   ผมขว้างหมอนพิงใส่คนช่างยั่ว เดี๊ยๆ ลากเข้าห้อง คิดในใจกล้านะ เอาเข้าจริงแค่โดนคำพูดหวานๆ ใส่ก็ทำดาเมจผมจนตายดับได้แล้ว

   “ตกลงพี่มีอะไรจะพูด รีบๆ บอกมาเลย” เหวี่ยงครับ แก้เขิน เหอะๆ

   “หลังจบช่วงกิจกรรมมาอยู่กับพี่มั้ย บอกตามตรงถึงตอนนี้พี่ก็ยังไม่พอใจห้องเล็กขนาดแมวยังดิ้นตายไม่ได้ โป้เองก็มีชีวิตของเขา จะให้มาคอยช่วยดูแลเราตลอดคงไม่ใช่ มาอยู่กับพี่ดีกว่า จะได้ใกล้หูใกล้ตา แม่ไม่ต้องเป็นห่วงมากด้วย”

   ผมแก้มป่องใส่ผู้ชายในชุดผ้ากันเปื้อนลายอุ้งตีนแมว มันคือของที่ผมซื้อให้เป็นของขวัญเมื่อปีที่ก่อน

   “ผมเป็นผู้ชายนะ ดูแลตัวเองได้”

   “แล้วไอ้ที่คอยให้โป้ปลุกทุกเช้า เตือนเรื่องหนังสือเรียนกับการบ้าน ชวนไปกินข้าวเวลาอ่านหนังสือเพลิน ช่วยแมวบางตัวทำความสะอาดห้อง จนพี่เข้าใจว่าโป้เป็นแม่นมแทนเพื่อนนั่นคืออะไร”

   ฉึก ฉึก!

   โดนเข้าทุกดอกไม่มีพลาด ผมเบ้ปาก มันก็จริงอย่างที่พี่เฟย์บอก ผมรบกวนโป้เยอะมาก ถึงแม้โป้จะทำด้วยความเต็มใจตามประสาคนชอบทำงานบ้าน ช่างดูแล และมีความเป็นแม่สูง ให้ตาย ถ้าเกิดผมไม่ได้รักพี่เฟย์ ผมคงขอโป้แต่งงานแม่ง ผู้ชายอะไร สุดยอดยิ่งกว่าเพื่อนผมที่เป็นผู้หญิงซะอีก

   พอคิดดีๆ พี่เฟย์เองก็ไม่ต่างนี่หว่า แค่อาเฮียเขาเลือกปฏิบัติ ไม่ได้เฟรนด์ลี่เท่าโป้

   “ก็ได้ แต่ผมพออยู่จนกว่าจะจบเทอมหนึ่งนะ พอเข้าเทอมสองค่อยย้ายมาอยู่กับพี่” ผมต่อรอง อยากใช้ชีวิตด้วยตัวเองอีกสักนิด คอยดูเถอะ หลังจากนี้จะรบกวนโป้ให้น้อยลง จนทุกคนอึ้งไปเลย

   “ตามใจ อย่าลืมบอกโป้เรื่องนี้ด้วยล่ะ”

   “คร้าบบบ” ผมรับเสียงยืดแบบเทปยาน พี่ชายส่ายหัวขำๆ แล้วหันไปจัดการขนมให้ลูกค้าต่อ ขยันจริงๆ ผู้ชายคนนี้ วันธรรมดาเป็นพนักงานบริษัท วันหยุดเป็นพ่อครัวทำขนม

   ผมอยู่กับพี่เฟย์จนถึงเย็นวันอาทิตย์ พอทานข้าวเย็นเสร็จ พี่ชายไปส่งผมที่หอ มีของกินกับขนมติดไม้ติดมือมาฝากโป้ด้วย โป้ยังคงใสปิ้งตามเดิม แม้ผิวจะดูกร้านแดดมากขึ้นก็ตาม แอบเสียดายผิวของโป้แฮะ

   หลังพี่เฟย์กลับไป โป้เหล่มองสร้อยที่คอผม ก่อนจะหันไปหัวเราะคนเดียว ไม่พูดอะไรแต่สามารถทำให้ผมเขินยิ่งกว่าโดนแซวได้ ร้ายกาจมาก

   “โป้ เรามีอะไรจะบอก” โป้เลิกคิ้ว ระหว่างจิ้มขนมกินหลังข้าว

   “คือ พอหมดเทอมหนึ่งเราจะย้ายไปอยู่กับพี่เฟย์อะ” ผมสังเกตท่าทางของโป้ เจ้าตัวดูชิวมาก สมกับเป็นผู้ชายสายอาร์ต

   “อ่าฮะ นึกว่าจะไวกว่านี้ซะอีก”

   “อ้าว... โป้ พูดอย่างกับอยากให้เราไสหางไปไวๆ”

   “ไม่ใช่แบบน้าน เห็นพี่เฟย์หวงหนัก ขนาดโผล่ไปเปิดตัวไปเปิดตัวที่มหาลัยหลังจากใครบางคนโดนจีบ พอวันต่อมาขอคบเป็นแฟนเสร็จสรรพ เลยนึกว่าจะพาตัวไปอยู่ด้วยวันเร็วๆ นี้ซะอีก”

   ผมอ้าปากพะงาบๆ วันๆ เอาแต่ติสท์ เรียนรับน้องดูแลคนอื่น ไหงถึงรู้ละเอียดเหมือนเห็นด้วยตา

   “อย่าบอกนะว่าไม่รู้ตัวเลย ใครๆ ก็รู้จักปอนด์เฟรชชี่ไอที เด็กน้อยน่ารักงั้นงี้ เรื่องพี่เฟย์ไปรับถึงที่มหาลัย วันถัดมาลือกันให้ทั่ว เพื่อนปอนด์ตัวดี ปล่อยข่าวไวโคตร ขนาดเราอยู่ตึกสถาปัตย์ยังมาถึงหู บวกกับอะไรหลายๆ อย่าง ทำให้เดาได้ว่าน่าจะเรียบร้อยกันไปแล้ว”

   คราวนี้คางผมแทบไปกองกับพื้น ไม่รู้ตัวเองว่าเด่นขนาด ความจริงซันก็เตือนๆ อยู่ ระวังโดนใครหิ้วไปสักวัน เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ขนาดโป้ยังรู้ ซันที่อยู่คณะใกล้กว่าต้องรู้แล้วแหงๆ พรุ่งนี้ว่าจะเอาขนมไปให้ด้วย เตรียมโดนแซวได้เลยผม

   “เฮ้ย ไม่ใช่ แค่คบเป็นแฟน เรียบรงเรียบร้อยอะไรกัน ไม่มี๊” โป้หัวเราะก๊าก ไม่สนอาการเขินหูเหอแดงของผม เสียงสูงได้อีกตู เอาหน่ายังไม่มีอะไรจริงๆ สักหน่อย

   “หวังว่าคนมาอยู่ใหม่จะหล่อนะ” เสียงพึมพำคนข้างตัวทำให้ผมหูผึ่ง หันขวับไปมองทันที จะอ้าปากถามโดนจิ้มขนมยัดใส่ปาก แถมชวนคุยเบี่ยงประเด็น สรุป ผมลืมไปสนิท ไม่ได้ซักไซร้อะไรโป้ต่อ

   วันต่อมา เช้าเข้ามหาลัย ผมสะพายเป้ถือถุงขนมยืนตัวแข็งอยู่หน้าตึกวิศวะ ก้มมองมือถือตัวเอง จะโทรดีมั้ยนะ ไม่รู้ป่านนี้ตื่นรึยัง แต่จะให้เดินเข้าไปมันก็ยังไงอยู่ ผมยังเข็ดจากตอนหลงเข้าไปครั้งก่อนอยู่เลย

   “เฮ้ย ไอ้น้อง! มาทำอะไรคณะพี่วะ อยากมีเรื่องเหรอ” ผมสะดุ้งโหยงหันขวับไปโบกมือส่ายหัว เผ่นกลับตอนนี้ทันไหม แง้ ทำไมคณะซันน่ากลัวงี้

   “ฮ่าๆๆๆ” ผมลืมตามองข้างหนึ่ง พอเห็นว่าใครยืนหัวเราะ นึกอยากเอาขนมในมือฟาดหน้า ไม่ติดว่าเสียดายนี่ มันไปประดับอยู่บนหัวอีกฝ่ายแน่

   “ยังไปแกล้งปอนด์อีก ไง มาหาไอ้ซันเหรอ”

   ริวโบกมือยิ้มทักทาย ภาพหมาไฮเปอร์ปรากฎขึ้นบนหัวผมทันที พอเหล่มองไปทางคนที่ยังหัวเราะเอามือกุมท้องตบไหล่เพื่อนป้าบๆ ทางนั่นเหมือนจิ้งจอกมากกว่า

   “พอดีพี่ชายฉันทำขนมมาฝากอะ เลยแวะเอามาให้พวกนายนี่แหละ” ผมยื่นถุงในมือไปให้ริว มิทเดินเข้าไปกอดคออารมณ์ดี ผมได้กลิ่นน้ำหอมชัดเจน แต่กลับไม่ฉุนเหมือนคนอื่นใส่ ค่อยคุยกันได้หน่อย

   “โอ้ววว ลาภปาก ของใจมากนะ ฝากขอบคุณพี่ชายนายด้วย”

   “พี่ชายหรือพ่อบุญทุ่มหนอ ร้ายไม่ใช่เล่นนะปอนด์” ผมปัดนิ้วมิทที่เขี่ยแก้มตัวเองออก พอดีกับที่มีมือข้างหนึ่งยื่นมาล็อกคอเราทั้งคู่ แล้วยังทิ้งน้ำหนักใส่ ไอ้บ้าจะแบนแล้วเว้ย

   “มายืนชุมนุมอะไรกันตรงนี้วะพวกมึง”

   “ยืนขับไล่คนอย่างมึงไปไกลๆ ไง คิดว่าตัวเองเป็นปุยนุ่นรึไงวะ หนักอย่างกับหมีควาย กูสงสัยผู้หญิงของมึงจริงๆไอ้ซัน หรือว่ามึงใช้วิธีนั่ง...”

   ผั๊วะ!
   
   มิทโดนตบหัวทิ่มโดยฝีมือหัวโจกกลุ่มอย่างซัน ริวสมน้ำหน้าใส่ เลยถูกมิทไล่เตะ เล่นกันเป็นเด็กให้ตกเป็นเป้าสายตาชาวบ้าน

   “ปากหมานจริงๆ ไอ้เชี่ยนี่” หันไปด่ามิทเสร็จ หันกลับมาคุยกับผมต่อ

   “ตกลงมาทำไร บอกแล้วไงถ้าจะมาหาให้โทรไม่ต้องมาเอง คณะนี้มันไม่มุ้งมิ้งเหมือนในนิยายนะ”

   “โอเค รู้ว่าเถื่อน แต่ใจเย็นหน่อย น้ำลายกระเด็นอะซัน” ผมเองก็ใช่ย่อย กวนคืนมั้ง ซันไม่ตบหัวแบบที่ทำกับมิท แต่ขยี้ผมจนยุ่งเป็นรังนกแทน

   “ปากดี”

   “โอ๊ย พอ! หมดหล่อกันพอดี แค่แวะเอาขนมมาให้ แล้วจะมาถามด้วยว่ากลุ่มพวกซันมีใครอยากได้หอมะ พอดีหมดเทอมหนึ่งจะย้ายออกไปอยู่กับพี่ชาย ห้องมันว่าง เลยมาถามพวกเดียวกันก่อนเผื่อใครอยากได้” อีกอย่างจะได้มั่นใจด้วยว่าคนนั้นจะไม่รังแกโป้ เพราะกลุ่มซันนิสัยดีทุกคน น่าจะเข้ากับโป้ได้ ซึ่งตอนนั้นผมลืมไปสนิท คณะวิศวกับสถาปัตย์ไม่ถูกกัน...

   “หอในอะนะ” ซันถาม ผมพยักหน้ารับ หอในของมหาลัย สภาพโดยรวมไม่สะดวกสบายเท่าไหร่ แต่มีเด็กอยากมาอยู่เยอะมาก ห้องเต็มตลอด สงสัยคงเพราะค่าเช่าถูก เหมาะสำหรับเด็กที่มาจากต่างจังหวัด ต้นทุนไม่หนาพอล่ะมั้ง

   “ซันมึงก็จองไว้เลยดิ ไอ้วามันโดนเฉดหัวขึ้นเหนือไปแล้ว ห้องมึงอยู่คนเดียวเกรงใจญาติมันใช่มั้ยล่ะ” ริวที่แบ่งขนมกินกับมิทเสร็จเดินเข้ามาคุยกับซันทั้งที่ปากยังเต็มไปด้วยขนม

   “น่าสน ขอจองต่อเลย ขอบใจเรื่องขนมกับห้องนะ” หนุ่มเถื่อนแต่นิสัยโคตรดียิ้มยักคิ้วให้ ผมยกนิ้วโป้งกลับ

   “ขนมอร่อยดี ไม่หวานมาก กำลังพอดีเลย ซันมึงลองดิ กูว่ามึงไม่ชอบของหวานน่าจะถูกปากอยู่นะ” มิทจับขนมยัดใส่ปากเพื่อน ซันจ้องโหดใส่ เจ้าตัวไม่สะท้านหัวเราะลากคอริวหนีไปแล้ว ผมหยิบมือถือมาดู ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วแฮะ

   “จับตายซวยแน่มึง เชี่ยมิท แต่ขนมอร่อยจริงๆ นั่นแหละ เจ้าของแหวนวงนี้ทำให้สินะ”

   ชิบ นึกว่าจะรอดจากการโดนแซวแล้วเชียว

   “คลาสใกล้เริ่ม ฉันไปก่อนนะ” ผมรีบชิ่ง ซึ่งซันเองก็ปล่อยง่ายจนน่าแปลก พอผมเหยียบเท้าขึ้นรถมหาลัยได้เท่านั้นแหละ

   “ฝากขอบคุณสามีด้วยนะปอนด์ ขนมอร่อยมาก!”

   เสียงดังสุดยอด มันตะโกนขอบคุณผมทั้งที่สีหน้าโคตรชั่วร้าย คนแถวนั้นหันมามองกันพรึ่บ จะไม่ให้หันมองได้ยังไง ผมเป็นผู้ชาย แล้วไอ้ซันบอกว่าสามี ผมแทบเอาหัวมุดเข้ากระเป๋าสะพาย ไอ้ซัน ฝากไว้ก่อนเถอะ!!

   ยังไม่จบเพียงเท่านั้น ถึงห้องเรียนโดนเพื่อนในคลาสล้อไม่พอ อาจารย์ยังเล่นไปด้วย ขนาดเข้ากิจกรรมรับน้องตอนเย็นพวกรุ่นพี่ยังไม่วายมาโอดครวญใส่แบบขำๆ รุ่นพี่สาวหลายคนบอกให้พามาโชว์ตัวอีก ตลกล่ะ ของดีเก็บไว้ดูคนเดียวพอ ขืนพามามหาลัยบ่อยๆ พี่เฟย์ของผมโดนจ้องจนสึกพอดี

[BlueCherries]

ซันโป้เปล่าค้าาาาาาา?



พี่เฟย์จะเคลมเด็กแล้ว ทนอีกนิดนะพี่ เทอมหน้าๆ

[วัวพันปี]

พี่เฟย์ รอมานานจัดไปนะ

[nightsza]

พี่เฟย์หวงหนักมาก ดีใจได้เป็นแฟนกันแล้ว รอคู่ซันโป้? เชียร์ๆๆๆ

[boboman]

เขาเป็นแฟนกันแล้วจ้า~ เอ้า ปรบมือออ!
คู่ซันโป้นี่น่าลุ้นอ่ะ 555

[❣☾月亮☽❣]

 .  แมวน้อยมีเจ้าของแล้ว เย้
ลุ้นคู่ให้โป้ต่อ.
  

[manami_01]

สงสัยปีโป้ได้คู่ะกับซันแน่เลย


ประมาณคู่กัดเป็นคู่รักแน่ ๆ ตำนานวิศวะ+สถาปัต คิคิ

[mooping-7]

จัดซันโป้มาเลยจ้า อิอิ

[NuTonKaw]

น้องปอนด์น่ารัก ใครๆเลยหลงลูกแมวน้อย

ในที่สุดพี่เฟย์ก็จับใส่ปลอกคอ

[agava1313]

บทจะรุกก็รวดเร็วทีเดียวนะพี่เฟย์  มี(ว่าที่)เมียเด็ก ต้องหมั่นตรวจเช็ค อิอิ

[manami_01]

  คิดถึงหนุ่มวายสองคน แวะมาดัน

[Silver Fish]

วายที่10 พ่อตา

   การเรียนกิจกรรมทุกอย่างกำลังไปได้ด้วยดี เรื่องเงินทองไม่ต้องห่วง ผมใช้เกลี้ยงทุกเดือนไม่มีเหลือ จนโดนแม่กับพี่ชายคุมการใช้จ่ายให้ช้อปหนังสือกับซื้อของกินน้อยๆ ลงหน่อย กระซิก หนังสือมันเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงชีวิตของผมเชียวนะ ส่วนของกิน ไม่เป็นไร ผมยังพอแย่งเพื่อน เกาะพี่ชายได้อยู่ ไม่งั้นเดี๋ยวผมขาดสารอาหารตัวไม่โตพอดี ผมตั้งเป้าไว้แล้ว ก่อนจบปีสี่ต้องตัวโตขึ้น หล่อมาดแมน น้อยสุดต้องได้แบบโป้ มากสุดต้องแบบพี่เฟย์!

   ส่วนเรื่องความรัก... ผมกำลังจะไปเดทล่ะ เขินนนน

   “ปอนด์เสร็จรึยัง จะไปซื้อของไม่ใช่เหรอ”

   เสียงทุ้มนุ่มจากนอกห้องนอนมาพร้อมกับหน้าหล่อๆ ชะโงกดูผมที่เดินวนไปเวียนมาในห้องเหมือนแมวเมา มือถือผมอยู่ไหน เมื่อคืนจำได้ว่านอนกลิ้งเล่นแล้วพี่ชายหยิบไปเก็บตรงไหนสักที่ ผมยังไม่ได้ย้ายมาอยู่กับอาเฮียเต็มตัว แค่ช่วงวันหยุดจะมานอนกลิ้งเล่นที่นี่สร้างความเคยชินก่อนอยู่ยาว ซึ่งตอนนี้ผมชินราวกับห้องตัวเอง ไม่เกร็งแบบแต่ก่อนแล้วครับ

   “เสร็จแล้ว หามือถืออะ เมื่อคืนพี่เอาไปเก็บไว้ไหน”

   “อยู่ที่พี่” เจ้าตัวชูให้ดู ผมถลาไปรับมาใส่กระเป๋ากางเกงตัวเอง พร้อมออกเดินทาง

   ปกติผมชอบแต่งง่ายๆ พวกเสื้อยืดกางเกงยีน หรือกางเกงสี่ส่วนก็ว่าไป แต่พอได้แฟนหนุ่มวัยทำงานที่ชอบของน่ารักผิดรูปร่างหน้าตา ผมเลยโดนจับแต่งตัวตุ๊กตา ณ ตอนนี้ ให้อารมณ์เหมือนคุณพี่ชายกำลังล่อลวงเด็กของจริง ทั้งที่ผมเข้ามหาลัยแล้ว

   เสื้อฮู้ดแขนกุดหูแมวกับกางเกงสามส่วน ยังมีเป้ติดปีกที่พี่ชายถือให้แทนด้วย ในนั้นผมไม่ได้จัดของเอง พี่ชายเป็นคนดูแลใส่พวกผ้าเช็ดหน้าของจิปาถะให้

   ขอย้อนกลับไปเมื่อคืนหน่อย ระหว่างที่ผมกำลังเล่นเกมกับโป้อย่างเมามันโดยใช้โน๊ตบุ้คที่ลงทุนขนมาสถิตที่ห้องพี่ชาย เจ้าตัวกำลังตั้งอกตั้งใจดูเว็บหนึ่ง ด้วยความสงสัย ผมเลยชะโงกหน้าไปดู เห็นเป็นเว็บขายพวกเสื้อผ้าน่ารักๆ ที่ไม่มีขายตามร้านทั่วไป

   หน้าเว็บที่พี่เฟย์เปิด มีแต่พวกเสื้อผ้าเด็กผู้ชาย หรือไม่ก็แนวใส่ทั้งได้ทั้งชายและหญิง ที่แน่ๆ เจ้าตัวไม่ได้ซื้อใส่เองแหง

   “ปอนด์ถูกใจตัวไหน” คนตัวโตเห็นเด็กน้อยมาชะโงกหน้าอยู่ใกล้ๆ เลยเนียนหอมแก้มฟอด พออกพอใจกับกลิ่นวานิลลาจากสบู่สั่งซื้อมาให้โดยเฉพาะ คนหน้าบางพอโดนหอมแก้มขมวดคิ้วไม่พอใจ ใบหน้าขึ้นสีเรื่อจนคนมองต้องอดใจไม่คว้ามาฟัดเดี๋ยวลูกแมวตื่นหนีไปจะยุ่ง

   “ตัวนี้ น่ารักดี” ผมชี้เอี้ยมอีกมือดันหน้าพี่ชายออกห่าง จนปากได้รูปงับนิ้ว ฮึ่ย! แฟนผมยั่วผมควรจะทำยังไงดีครับ ระหว่างหนีและหนีไปไกลๆ แหงล่ะ ขนาดตัวต่างซะ ถ้าเกิดเหตุขึ้นมา ผมนี่แหละที่จะซวย

   “มีตัวไหนอีกรึเปล่า” มือหนาจับเม้าส์เลื่อนหน้าจอไปเรื่อยๆ ผมนึกถึงพวกตัวละครโชตะจะชอบใส่แนวแบบนี้ คิดว่าตัวไหนเข้าท่า ตัวไหนเหมาะก็ชี้ตัวนั้น ประเด็นคือ หลังจากชี้ตัวที่สาม พี่ชายกดสั่งซื้อรวดผมอ้าปากค้าง

   “เฮ้ยพี่ ซื้อมาไมเยอะแยะพี่จะใส่เรอะ!”

   “จะไปยัดเข้าได้ยังไง ให้เราใส่ต่างหาก จริงสิ มีบางส่วนมาส่งแล้ว พี่ซักเรียบร้อยมาลองดูเร็ว”

   ผมโดนพี่ชายลากเข้าห้องนอนหน้าตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ ผมเลยเปิดเล่นรอบนึง มีแต่เสื้อพี่ชายถูกวางเป็นระเบียบ พอเจ้าของเปิดคราวนี้ ไอ้พวกเสื้อกับออฟชั่นสุดมุ้งมิ้งนั่นมันอะไร พอผมโวยวายไม่ยอมใส่ พี่ชายเริ่มงัดสกิลหลอกล่อเด็กออกมาใช้

   “ลองหน่อย ไม่ชอบหรือใส่ไม่ได้ค่อยว่ากันอีกที ถ้ายอมใส่พรุ่งนี้พี่พาไปซื้อหนังสือเลย เล่มใหม่ออกมาพอดีนี่ แถมหนังสือการ์ตูนกับไอติมด้วยเอ้า”

   “ห้ามจำกัดงบนะ” เรื่องนี้สำคัญ พี่เฟย์หยุดคิดไป ก่อนจะยอมพยักหน้า

   “ได้ เฉพาะเงินส่วนที่ใช้สำหรับซื้อของทั่วไปนะ”

   “เย้!”

   ด้วยเหตุนี้ผมเลยกลายเป็นตุ๊กตาให้พี่ชายจับแต่งตัวเล่น และมันทำให้ผมรู้ว่า เห็นพี่เฟย์เงียบๆ แต่เป็นขาช้อปโลกออนไลน์ตัวยง! ผมเริ่มมองเห็นอนาคตซะแล้วสิ ตอนนี้พี่ชายเป็นคนดูเรื่องเงินผม อีกหน่อยผมคงต้องคอยห้ามพี่เฟย์ด้วย ไม่งั้นเสื้อผ้าได้ล้นตู้ ขนาดตอนนี้เจ้าตัวบอกเพิ่งเริ่มซื้อตอนผมขึ้นมหาลัย ยังมีตั้งหลายชุด ไม่นับไอ้สามตัวที่เพิ่งกดซื้อ

   เสียงโทรศัพท์ผมดังนั้นแหละ ถึงได้ถูกปล่อยตัวจากการเป็นตุ๊กตาจำเป็น พ่อผมเป็นคนโทรมาถามสารทุกข์สุขดิบเหมือนอย่างเคย ที่เพิ่มขึ้นมาคือ ถามวาตอนนี้ผมอยู่ไหน พรุ่งนี้จะไปที่ไหนรึเปล่า กี่โมง ตอนแรกผมเข้าใจว่า พ่อคงถามด้วยความเป็นห่วง ที่ไหนได้ วันต่อมาดันมีเซอร์ไพรส์!

   ผมกับพี่เฟย์ออกจากห้องพักตอนช่วงสาย นั่งรถไฟฟ้าไปห้างในเมือง ที่นี่มีของครบทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นร้านหนังสือนิยาย ร้านหนังสือการ์ตูน กระทั่งร้านการ์ตูนมือสองก็ยังมี ผมหม่ำข้าวเช้าฝีมือพี่ชายมาแล้ว พอถึงห้างเลยตรงดิ่งไปซื้อหนังสือที่อยากได้เป็นอันดับแรก

   เสียทรัพย์กับนิยายเสร็จ ต่อด้วยหนังสือการ์ตูน พอเข้าร้านเหมือนไม่ได้มาด้วยกัน พี่ชายเดินไปอีกทาง ผมเดินไปอีกทาง แต่สุดท้ายมาแช่กันอยู่โซนหนังสือการ์ตูนวาย ฮ่าๆๆ อย่างผมอะไม่เท่าไหร่ ผู้ชายก็จริงแต่สาวๆ ไม่ค่อยสนใจนัก พี่เฟย์อะดิ ผู้ชายวัยทำงานใส่เสื้อเชิ้ตสีชมพูลายหมีตรงกระเป๋าเสื้อกับกางเกงยีนสบายๆ กำลังเลือกหยิบแถมจำชื่อกับเส้นนักเขียนได้ อย่างผมหนิขอแค่ภาพกับเนื้อหาน่าสนใจพอ จำไม่ได้หรอกว่าคนไหนเป็นคนไหน

   ผมปล่อยให้พี่ชายเลือกต่อไป ผมแยกไปเดินดูซ้ำอีกรอบ เผื่อพลาดเล่มต่อเรื่องที่ติดตามอยู่ หนังสือการ์ตูนในร้านเยอะมาก เดินวนรอบเดียวดูไม่ชัวร์ ผมต้องคอยวนสองสามรอบแบบนี้เสมอ ทางพี่เฟย์ไม่ต้อง เจ้าตัวไม่ค่อยอ่านเรื่องอื่นเท่าไหร่ อ่านแต่การ์ตูนวาย มาทีไรตรงดิ่งเข้าโซนเดียว เว้นแต่จะเดินตามหาเหมือนอย่างตอนนี้

   “ได้รึยังเรา” ผมมองไปมือพี่เฟย์ เอาตะกร้ามั้ยพี่...

   “เหลือเล่มสุดท้ายอะ มันอยู่สูงหยิบไม่ถึง” ผมพยายามเขย่งสุดฤทธิ์แล้วนะ

   พี่เฟย์มายืนด้านหลังหยิบลงมาให้แทน แถมเอาหนังสือในมือผมไปถือเองเสร็จสรรพ ได้ยินเสียงกรี๊ดเบาๆ จากผู้หญิงสองคนที่อยู่แถวโซนวาย นี่ถ้าพวกเธอรู้ว่าคบกันเป็นแฟนจริงๆ ร้านหนังสือจะแตกไหมหนิ

   “ไปจ่ายตังกัน ใกล้เที่ยงแล้วด้วย เดี๋ยวไม่มีโต๊ะนั่ง”

   ในห้างใหญ่จริง แต่ช่วงเที่ยงกับช่วงเย็นคนจะเยอะมากเพราะเขามากินข้าวกัน เลยต้องไปหาร้านก่อน ไม่งั้นรอคิวยาวจนกระเพาะทะลุแน่นอน ผมเองก็เริ่มหิวๆ เดินดูหนังสือเป็นชั่วโมงๆ เผลอแปบเดียวเที่ยงซะระ

   “อื้อ ไว้ค่อยไปดูพวกมือสองที่หลัง พี่อย่าลืมไอติมผมด้วยนะ”

   “เจ้าเด็กเห็นแก่กินเอ๊ย”

   “ผมวัยกำลังกินกำลังโตนี่ พี่ต้องสนับสนุนสิจะได้โตไวๆ”

   “คงไม่โตไปกว่านี้แล้วล่ะ...”

   “พี่ว่าไงนะ?”

   “ป๊าว! จ่ายตังครับ ผมขอซ้อนถุงด้วยนะ”

   ผมเบ้ปากใส่ อย่าคิดว่าเมื่อกี้ไม่ได้ยิน พี่เฟย์สัมผัสถึงออร่าขุ่นมัวจากผม เลยโอบไหล่พาออกจากร้านคุยหยอกจนผมหลุดขำ จังหวะลงบันไดเลื่อน ผมได้กลิ่นพวกขนมโชยมา พอมองลงไปชั้นล่างสุด ตรงลานกว้างมีจัดบู้ทอาหารอยู่ ผมก็ตาวาวสิครับ รีบสะกิดคนข้างตัวดู

   “พี่ๆ ข้างล่างมีพวกของกินด้วยอะ ไปดูกัน”

   มองจากที่ไกลๆผมเห็นพวกขนมไทยด้วย น่าสนใจนะเนี่ย

   “ไปกินข้าวก่อนค่อยมาก็ได้มั้ง” ร่างสูงก้มลงดูด้านล่างบ้าง ขณะที่มือคอยจับจูงมือเล็กเอาไว้ ไม่ใช่อะไรเลย กลัวใครบางคนจะเดินมั่วจนหลงกัน

   “แวะดูแปบเดียว มันอยู่ชั้นเดียวกับร้านที่เราจะไปกินอยู่แล้วด้วย”

   ผมใช้แรงเท่ามด ลากแขนพี่ชายที่ยอมเดินตามอย่างว่าง่ายไปแถวโซนของกินจนได้ นอกจากพวกขนมไทย ยังมีพวกอาหารคาวกับน้ำสมุนไพร ผมซื้อขนมชั้นอย่างเดียว ระหว่างรอพี่เฟย์เลือกดูหมูยอ มีสายเข้าเป็นพ่อผมอีกเช่นเคย

   “ปอนปอนอยู่ไหน”

   “อยู่ห้างครับ ป๋าป๊ามีอะไรเหรอ”

   “อยู่ชั้นไหน ตรงไหน” ผมเริ่มขมวดคิ้วระ ไหงพ่อผมถามละเอียดจัง ทุกทีไม่ขนาดนี้ แต่ก็ตอบไป

   “ฉันล่างสุดแถวที่มีของกินเยอะๆ ครับ”

   หลังจากนั้นผมเลยต้องบอกพิกัดตัวเองแบบละเอียด สักพักมีแรงสะกิดที่หลัง พอหันไปดู ผมตาโตอ้าปากค้าง ขนาดพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างผมยังอึ้ง ผมยิ้มกว้าง โผเข้ากอดทันทีแบบไม่สนสายตาใครหน้าไหน

   “ป๋าป๊า มาตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมดีใจมากอะ ดีใจจนตื่นเต้นมือสั่นไปหมดแล้ว พ่อผมก้มลงมาหอมแก้มกอดพลางยิ้มตามสไตล์ มีการงับแก้มผมด้วยความหมั่นเขี้ยว น้ำลายอะ ผมคว้าฮู้ดมาเช็ดหน้า

   พี่เฟย์ยกมือไหว้ พ่อผมยกมือรับเก้ๆ กังๆ ฮ่าๆ พ่อผมเป็นคนจีนแท้ครับ แบบแท้ๆเลยอะไม่มีสายเลือดอื่นเจือปน ด้วยเหตุนี้หน้าผมเลยออกไปทางจีนๆ ดีหน่อยได้ตาปากแม่มา ไม่งั้นเป็นอาตี่ยิ่งกว่านี้อีก

   “เพื่อนปอนปอนใช่มั้ย ชื่ออะไร?”

   ก๊ากก ผมเห็นพี่ชายประหม่าครั้งแรก อุบ๊ะ อย่าว่าแต่ผมเซอร์ไพรส์เลย พี่เฟย์คงไม่ต่าง ในเมื่อกำลังคบกับลูกชายเขา ทักทายพ่อตานะพี่นะ

   “สวัสดีครับ ผมชื่อเฟย์”

   “เฟย?”

   “เฟย์ครับ” ผมกลั้นหัวเราะตัวสั่นหงึกๆ อยู่ระหว่างชายตัวโตสองคน พี่ชายว่าสูงแล้ว พ่อผมสูงไม่ต่าง แต่มีภูมิฐานกับหน้าตาเป็นไปตามวัย ถึงงั้นผมก็ว่าพ่อผมหล่อนะ ลูกชายถึงได้เกิดมาหล่องี้ไง

   “ปอนปอนกินข้างรึยัง” พ่อผมเบนเข็มหันมาคุยกับลูกชายตัวเองต่อ ผมส่ายหัวขวับๆ

   “งั้นไปกินข้าวกัน อาเฟยไปด้วยกันสิ ปอนปอนอยากกินอะไรเดี๋ยวพ่อพาไปกิน เอาอาหารญี่ปุ่นมั้ย พ่อจำได้ว่าปอนปอนชอบ”

   พ่อผมเป็นคนจีนที่พูดภาษาไทยเก่งครับ เลยชอบแทนตัวเองว่าพ่อภาษาไทย ผมเองคุยกับพ่อภาษาไทย จีน อังกฤษปนกัน แต่หลักๆ จะเป็นไทยมากกว่าเพราะผมอ่อนภาษาอื่นเหลือเกิน เรียกได้ว่าห่วยเลยก็ไม่ผิดนัก สาเหตุที่ผมดีใจขนาดนี้เพราะนานๆ ทีผมจะได้เจอพ่อสักทีหนึ่ง นี่ก็ผ่านไปสามปีแล้วเพิ่งได้เจออีกครั้ง

   ครอบครัวผมเหมือนกับอีกหลายๆ ครอบครัว พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่ผมยังเล็ก ผมอยู่กับแม่สองคนมาตั้งแต่เกิด โดยมีเงินจากพ่อคอยส่งเสียเรื่อยมา ตอนเด็กผมยังนั่งเครื่องไปหาพ่อทุกปี ตอนช่วงปิดเทอมใหญ่ แต่พอโต พ่อกับแม่ผมไม่ค่อยมีเวลาเลยไม่ได้ไปอีก แถมที่ทำงานพ่อเริ่มขยายสาขาจนงานวุ่นหนักกว่าเก่า

   ถ้าบอกว่าผมไม่น้อยใจเลยคงดูหลอกตัวเองเกินไป ผมน้อยใจครับ แต่ชินแล้วไม่รู้สึกขาดอะไร ในเมื่อแม่ผมเป็นทุกอย่างให้และพ่อมอบความรักให้ผมเต็มที่ ที่สำคัญตอนนี้ผมมีพี่เฟย์แล้วด้วย ไม่เหงาหรอก

   ผมเลือกร้านอาหารญี่ปุ่นที่ตัวเองชอบ พี่ชายนั่งตรงข้าม ส่วนผมนั่งกับพ่อแล้วสั่งปลาดิบ อาหารชุดของโปรดมาตามใจฉัน งานนี้พี่เฟย์โดนพ่อผมซักหนัก ชวนคุยตามประสาผู้ใหญ่ ส่วนเด็กอย่างผมมีหน้าที่กินอย่างเดียว งานนี้พี่ชายโดนแย่งหน้าที่ คนที่คอยคีบให้ ยื่นทิชชู่เช็ดปากกลายเป็นพ่อผมแทน พ่อตามใจผมมากและโอ๋ผมยิ่งกว่าแม่ซะอีก

   กินข้าวเสร็จต่อด้วยของหวาน สลับกับโดนพ่อฟัด ถึงเวลาเก็บเงิน พ่อผมเป็นคนจ่ายทั้งหมด
   
   “เฟย์ฝากปอนปอนด้วย” พ่อหันไปบอกพี่เฟย์ขณะยืนกันอยู่หน้าร้าน ในที่สุดพ่อผมก็เรียกชื่อถูก ความพยายามของพี่ไม่สูญเปล่าแล้ว

   “ครับ ผมจะดูแลเอง เดินทางปลอดภัยนะครับ”

   “ปอนปอน ถึงห้องแล้วโทรหาพ่อ” ชายวัยสี่สิบกว่ายกมือเป็นรูปโทรศัพท์ ผมพยักหน้ารับมองตามตาละห้อย

   “ป๋าป๊าจะกลับแล้วเหรอ” เสียงผมคงจะอ่อยมาก พ่อถึงได้มองด้วยสีหน้าอ่อนลงแบบนี้

   “อ่า... อยู่ดีๆ ระวังตัว อย่ายุ่งกับคนบ้า เชื่อฟังแม่นะ ปอนปอนโตผู้ใหญ่แล้ว” คนบ้าในความหมายของพ่อคือพวกคนนิสัยไม่ดี สำหรับคนต่างชาติที่ไม่ชินกับภาษาไทย ใช้คำแทนแบบนี้เข้าใจง่ายกว่า

   “ครับ”

   ผมกอดพ่อแน่นๆ สลับกันหอมแก้มไปมา กลิ่นบุหรี่จางๆ กับความอบอุ่นที่ได้รับทำให้ผมน้ำตาคลอ พอผละออกผมทำท่าจะเดินไปส่ง พ่อส่ายหัวแล้วโบกมือให้ด้วยรอยยิ้ม ผมมองตามจนแผ่นหลังนั้นหายไปในฝูงชน ถึงงั้นผมก็ยังมองต่อจนพี่ชายพาเดินไปหลบมุมแล้วคว้ามากอด

   “ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีก”

   คนในอ้อมแขนพยักหน้ารับเงียบๆ มือหนาลูบหัวลูบหลังปลอบเด็กน้อย ในความคิดเฟย์ปอนด์เป็นเด็กผู้ชายที่เข้มแข็ง แม้ว่าจะอยู่กับแม่แค่สองคน แต่ร่าเริงดูมีความสุขไม่เหมือนเด็กบางคนที่นั่งอมทุกข์น้อยใจในชีวิต คงต้องยกความดีความชอบให้กับแม่ที่เลี้ยงดูลูกชายเพียงคนเดียวอย่างดี

   ดังนั้น พอเจ้าตัวเล็กเศร้า ใจของเฟย์เลยอ่อนระทวยแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน

   “ป๋าป๊าไม่เคยให้ผมไปส่งเลยตั้งแต่เด็ก แม่บอกผมว่าเพราะพ่อไม่อยากให้ผมเห็นตอนเดินทางจากไป”

   เสียงอู้อี้ดังมา เฟย์ร้องรับในคอเอาคางเกยหัวกอดลูกแมวเงียบๆ ดูสิ หูลู่หางตกจนดูน่าสงสารเลย ผ่านไปสักพักอีกคนขืนตัวออก ยกมือเช็ดตา เฟย์จับมือนั่นไว้แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าบรรจงเช็ดให้แทน

   “ไปกันเถอะพี่ ผมยังอยากไปดูร้านการ์ตูนมือสอง อยากไปกินไอติมด้วย”

   เสียงร่าเริงกับใบหน้ายิ้มแย้ม แม้จมูกเล็กจะยังแดงๆ อยู่นิดหน่อย คนมองเก็บผ้าเช็ดหน้าพลางก้มลงไปจุ๊บหน้าผากแล้วจูงมือ

   “เพิ่งกินข้าวไปยังกินไหวอยู่เร้อ” พี่ชายถามเสียงสูง

   “ไปเดินดูหนังสือย่อย ค่อยมากินไง” ไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่มีสองกระเพาะสำหรับของหวาน ผมเองก็เป็นเหมือนกัน อาจจะเยอะกว่าด้วยซ้ำ เฮ้อ ความจริงผมยังเศร้าอยู่ ถึงจะบอกว่าตัวเองโอเคแค่ไหน สุดท้ายมันยังคงเป็นตะกอนอยู่ภายในใจ ประเด็นมันอยู่ที่ว่า จะมีอะไรมาสะกิดให้ตะกอนนั้นฟุ้งเหมือนอย่างตอนนี้รึเปล่า

   ไม่ว่ายังไง ผมก็ดีใจที่ได้เจอพ่อ แม้จะเศร้ายามต้องจากกันก็ตาม อย่างที่พี่เฟย์บอก เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีก วันไหนสักวันแหละหน่า ส่วนเวลานี้ผมขอขลุกอยู่กับพี่ชาย ออดอ้อนแม่ต่อไป

   น่าเสียดาย ที่ร้านไม่มีหนังสือที่ผมตามเก็บ สรุปเราเลยเดินออกมามือเปล่าทั้งคู่ ผมเห็นเกมเซ็นเตอร์ เกิดนึกอยากเล่นขึ้นมาเลยลากพี่ชายไปเล่นด้วยกัน พอแลกเหรียญอีกคนไม่ยอมเล่นซะงั้น บอกเลยวัย ผมยักไหล่เล่นเองคนเดียวก็ได้

   เกมที่ผมชอบเล่นจะเป็นพวก แข่งรถ ชู้ตบาส เกมยิงผี เกมตีกลอง กับเกมจับผิดภาพ ผมเลือกเล่นเกมยิงผีเป็นอันดับแรก พอจะเปลี่ยนไปเล่นเกมตีกลองเห็นผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินผ่านพี่ชายที่กำลังนั่งอ่านหนังสือนิยายต่างประเทศที่เพิ่งซื้อมา แต่ละคนมองพี่เฟย์แบบเหลียวหลัง ยิ่งท่านั่งอันแสนจะมีมาดกับประเภทหนังสือในมือ สร้างเสน่ห์อีกสิบระดับ ฮึ่ย พวกเธอไม่รู้อะไร ไอ้ถุงวางข้างๆ ตัวอาเฮียนั่นการ์ตูนวายล้วนๆ บางเล่มเป็นอันคัตด้วยซ้ำ

   ผมฟาดกลองรัวๆ ตาไม่ค่อยจะได้มองจอเกมหรอก ตีโดนมั่งไม่โดนมั่ง มีคนหนึ่งใจกล้าจะเดินเข้าไปหาพี่ชาย ผมยิงรัวกลองหนักจนคนแถวนั้นมองสงสัย นึกว่าผมมีความแค้นอะไรกับเกมหรืออินมากไปรึเปล่า พอจบเกมผมเก็บไม้เดินไปหาพี่เฟย์ทันที ไม่ลงไม่เล่นแล้วเว้ย ประจวบเหมาะกับสาวกลุ่มนั้นเดินไปพอดี

   “เค้ามาคุยอะไรอะ”

   “แค่มาถามทางไปร้านหนังสือ”

   “แค่นั้น?” ผมเลิกคิ้วถามย้ำ มองร่างสูงกำลังใส่ที่คั่นเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า

   “ก็แค่นั้นน่ะสิ คิดว่าจะมาขอเบอร์พี่รึไง”

   “แล้วมันจริงรึเปล่าล่ะ” ผมพึมพำ พี่เฟย์หันขวับมามอง เห็นแก้มป่องๆ หลุดขำพรืด ลูกแมวเป็นแบบนี้ดีกว่าท่าทางเศร้าๆ ก่อนหน้านี้ลิบลับ

   “ถึงขอพี่ก็ไม่ให้หรอก มีแฟนแล้วทั้งคน เรานั้นแหละ โป้มาบอกพี่ว่ามีคนจีบเยอะ” คนแก่ทำท่างอนบ้าง เด็กน้อยมองตาปริบๆ รีบแก้ตัวพัลวัน อารมณ์ขุ่นหายหมดเกลี้ยง

   “ไม่มีๆ ไม่ใช่สักหน่อย มีแต่พวกเพื่อน ไม่ก็สนใจเพื่อนในกลุ่มผมต่างหาก”

   “พี่ไม่ได้ว่าอะไรนี่” คนแหย่เด็กสำเร็จ ลอยหน้าลอยตาพูด

   “เมื่อกี้พี่ทำท่าเหมือนไม่พอใจอะ ผมไม่ได้อะไรกับใครจริงๆ นะ สาบานเลย”

   “ไปกันดีกว่า ปอนด์อยากกินไอติมไม่ใช่เหรอ” โดนอีกคนเปลี่ยนเรื่อง มองร่างสูงที่ลุกเดินนำไปก่อน ทั้งที่ปกติจะรอเดินไปด้วยกัน มือเล็กยื่นไปจับมืออุ่นแบบที่น้อยครั้งจะทำด้วยความหน้าบาง

   “ผมไม่สนใครจริงๆ นะพี่” เสียงเบาจากทางด้านหลัง ทำให้เฟย์รู้ว่าชักจะแหย่มากไปหน่อยตามนิสัยขี้แกล้ง ทั้งที่วันนี้เจ้าตัวเล็กเพิ่งเจอเหตุการณ์ชวนเศร้ามา มือหนาเลยกระชับ ลดระยะการเดินมาอยู่ข้างกัน

   “พี่รู้แล้ว พี่เชื่อใจเรา ไปกินไอติมกันเถอะ”

   เวลาที่เหลือทั้งวัน พี่ชายเอาใจผมมากเป็นพิเศษ จนผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นเจ้าชายจากอาณาจักรไหนสักแห่ง ขากลับนั่งรถไฟฟ้าตามเดิม แต่ปริมาณคนไม่เท่าเดิม ช่วงเย็นคนแน่นเป็นปลากระป๋อง ตัวผมช่างน่าสงสาร เกือบจะถูกเบียดเป็นแมวแผ่นติดประตู

   ได้มือพี่ชายมาคว้าไปยัดในซอกแล้วเอาตัวเองมายืนขวางแทน ผมเลยยืนได้แบบสบายๆ ไม่ต้องไปเบียดกับใคร เราคุยกันเบาๆ ผมรู้สึกดีมากกว่าครั้งไหนๆ ตรงจุดนี้คือที่ของผมกับพี่เฟย์ ผมเอาหัวชนอกกว้าง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว ออกมาข้างนอกรอบนี้มีความสุขจัง
   
   พี่เฟย์มาสารภาพตอนหลังว่า ตกใจที่เจอพ่อผมยังไม่ทันได้เตรียมใจ ระหว่างกินข้าวเลยแอบเกร็งตลอด ผมเลยปลอบใจไปว่า

   “ป๋าป๊าผมใจดีพี่ก็เห็น”

   “อ่าฮะ ดูเป็นผู้ใหญ่อารมณ์ดีแต่แฝงความจริงจังน่านับถือ”

   “พี่ๆ ผมเล่าอะไรให้ฟัง มีอีกเรื่องที่แม่บอกผม ป๋าป๊าเคยมีลูกน้องตามเป็นขบวน คว้าสปาต้าไปไล่ฟันชาวบ้านสมัยวัยรุ่น ที่หัวไหล่ป๋าป๊าผมสักด้วยน่า เป็นรูปอินทรีสยายปีกเท่มากเลย”

   คนฟังชะงักกึก หันมามองผมแบบไม่อยากจะเชื่อ ผมพยักหน้ารับยืนยัน อันนี้ความจริงผมไม่ได้เอามาอำเล่นๆ สมัยก่อนพ่อผมร้ายไม่ใช่น้อย ไม่งั้นคงไม่มาจีบแม่ที่แสนใจแข็งของผมติดจนมีพยานรักออกมานั่งหัวโด่แบบนี้หรอก ตอนนั้นแม่ผมไปทำงานกับเพื่อนที่นู่นครับเลยได้เจอกัน

   ตอนเด็กผมก็เคยไปอยู่ที่นู่นนะ ยังมีภาพในอัลบั้มอยู่เลย เป็นรูปผมตอนเด็กอุ้มแมวร้านขายของชำ ภาพนั้นถ่ายตอนผมหายตัวไปจากบ้านระหว่างที่แม่กำลังซักผ้าอยู่ พอหันมาอีกทีผมก็หายไปซะแล้ว หลังหาทั่วบ้านไม่เจอแม่รีบโทรบอกพ่อผมด้วยความตกใจ พ่อผมเองรีบกลับมาพร้อมเรียกลูกน้องเป็นสิบเพื่อตามหาลูกชายอายุไม่กี่ขวบคนเดียว

   พ่อบุญธรรมเพื่อนสนิทของพ่อ เป็นคนเจอผมเล่นกับแมวเลยถ่ายรูปนี้เป็นที่ระลึก ได้ข่าวว่าแมวในรูปทำหน้ารำคาญผมสุดๆ ทำท่าจะกัดผมด้วย ถึงงั้นผมก็ยังยิ้มแฉ่งไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าทำพ่อแม่ใจหายใจคว่ำขนาดไหน

   พอผมถาม ทำไมผมถึงไปที่ร้านขายของชำนั่นอะ แม่ผมมองหางตาเดาว่าแม่เคยพาผมไปซื้อของที่ร้านนั้น ผมเห็นแมวแต่แม่ไม่ยอมให้เล่นเพราะกลัวแมวจะข่วนเอา ผมเลยไปที่รานนั้นเอง ไม่รู้ว่าไปได้ยังไงไม่ใช่ใกล้ๆ ทุกวันนี้ผมยังสงสัย ความจำดีตอนเด็ก พอโตมามันหายไปไหนหมดถึงได้ชอบหลงทางจนไปเที่ยวไหนกับใครต้องถูกคว้าตัวไว้กันหลงตลอด

   พี่เฟย์ฟังสลับพยักหน้ารับเป็นระยะ ระหว่างนั่งเล่นกันบนเตียง

   “เฮ้อ ดีนะที่หาเจอ ว่าแต่ทำไมโตมาถึสมองปลาทอง” พี่ชายดึงผมมานั่งตักแล้วรวบกอดเหมือนผู้ชายตัวโตกอดตุ๊กตาตัวโปรด ประโยคมันดูขัดๆ แฮะ

   “ไม่ปลาทองสักหน่อย เวลาผมไปไหนคนเดียวก็กลับถึงบ้านตลอดนะ!”

   “มันคงเป็นสัญชาตญาณของแมวในการกลับบ้าน” เสียงหัวเราะในคอกับผมที่เอนหลังพิงอกกว้างอยู่ มันสะเทือนที่หลังให้ความรู้สึกแปลกๆ แต่ก็โอเคดี

   “เดี๋ยวนะ เราคุยกันเรื่องป๋าป๊าต่างหาก”

   “ไม่เอา เรื่องนั้นเอาไว้ค่อยคิด” เจ้าของห้องปล่อยผมหงายไปนอนแผ่หลาบนเตียง คิ้วเข้มขมวดจนยุ่ง ผมหัวเราะฮา คงจะคิดหนักน่าดู เลยตบกล้ามพุงปุๆ เป็นกำลังใจ สรุปถูกหมาป่าคว้าไปฟัดจนยับเยิน เซ็งแมว!

[manami_01]

กรี๊ดมาแล้วววว


คิดถึงปอน์ดกับเฟย์มากกกกกก


แบบว่าคุณพ่อตาจะรู้มั้ยเนี่ยว่าได้เจอลูกเขยแล้ว หึหึ


ส่วยพี่เฟย์ก็พยายามทำขนาดให้พ่อตายอมรับแล้วฝากลูกรักให้ดูแลคิคิ


ส่วนปอน์ดก็หึงซะโหดเชียวดีนะเป็นเกม ถ้าเป็นแผ่นอกพี่เฟย์คงช้ำ 555   

[❣☾月亮☽❣]

   พี่เฟย์เจอพ่อตาแล้วสินะ อิอิ

อยากฟัดแมว    
พี่เฟย์สู้ๆนะ

[BlueCherries]

พ่อตาไฟเขียวยังง???

 

[Pittabird]

น่ารักดีนะ.  ขอร้องอย่ามีดราม่านะ. ชอบโมเม้นที่เค้าอยู่ด้วยกัน. มันมุ้งมิ้งดี

[alt1991]

 

[koikoi]

น่ารัก

[Silver Fish]

วายที่11 ย้ายห้องหอ

   เด็กหัวยุ่งยังนอนซุกมุดอยู่กองผ้าบนเตียง พี่ชายตัวโตเดินหัวหมุนไปมาเพราะเมื่อคืนคุยกับลูกแมวจนดึกวันนี้เลยตื่นสายกว่าปกตินิดหน่อย มือหนาติดกระดุมเชิ้ตเรียบกริบจัดการตัวเองอย่างคล่องแคล่ว เพียงไม่กี่นาทีก็ได้หนุ่มหล่อวัยทำงานเข้าครัวทำอาหารเช้า ก่อนมาปลุกลูกแมวราวกับพ่อบ้านก็ไม่ปาน

   เฟย์ต้องทำการขุดหาแมวบนเตียง หยิบตุ๊กตาออก เปิดผ้าห่มส่องหาดูแมวขี้เซา ไปเจอนอนขุดอยู่อีกมุมของเตียง มือยื่นไปเขย่าเรียกเบาๆ

   “ปอนด์ตื่นได้แล้ว”

   “งื้อออ ขออีก 5 นาที”

   ไอ้ตัวเล็กงัวเงียไม่เลิก พี่ชายต้องงัดไม้ใหม่ เอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำหมาดๆ มาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ตื่น คนโดนกวนเริ่มเปลี่ยนร่างเอาหัวไถอกกว้างตวัดแขนกอดเอวหนา นั่งตักหันหน้าเข้าหา ก่ายเหมือนหมีโคอาล่า เฟย์ถอนหายใจ จูบแก้มจุ๊บหน้าผาก อุ้มกระเตงไปปล่อยไว้ในห้องน้ำ

   “ตื่น ไม่งั้นพี่จะอาบให้นะ”

   ดวงตาสีดำปรือมองคิ้วขมวด ภาพโฟกัสหน้าพี่ชายตัวเองแบบเลือนราง สมองประมวลผลเชื่องช้ายิ่งกว่าเน็ตไทย เจ้าของห้องถอนหายใจจับลูกแมวถอดเสื้อ คราวนี้ตื่นเต็มตา

   “พี่จะลักหลับผมเรอะ!” ผมเต้นเหยงๆ อยู่ในห้องน้ำ มีพี่ชายยืนปักหลักตรงประตูอย่างกับกลัวว่าผมจะกระโจนไปรวมร่างกับเตียงอย่างงั้นแหละ

   “ถ้าลักหลับคงไม่ปล่อยให้รู้ตัวตื่นหรอก เอ้า รีบอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวไม่มีเวลาทานข้าวเช้าพอดี มื้อเช้าสำคัญมากรู้มั้ย”

   คนฟังขนลุกซู่ มองคุณพี่ชายยืนบ่นๆ เหมือนพ่อคนที่สอง แต่ประโยคแรกที่พูดออกมาประกอบกับสีหน้าจริงจัง คิดว่าถ้าเจ้าตัวจะลักหลับจริงสามารถทำได้อย่างที่บอกแหงๆ ผ้าขนหนูผืนนุ่มถูกเอามาวางโปะบนหัว

   “จะยืนกอดตัวเองเหมือนสาวน้อยอีกนานไหมหรืออยากให้พี่อาบให้จริงๆ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นมอง ผมแลบลิ้นใส่ดันอีกฝ่ายออกจากห้องน้ำ

   “อาบเองได้น่า พี่ออกไปๆ”

   ปิดประตูห้องน้ำใส่อีกคน มีการล็อกอีกต่างหาก คนด้านนอกยักไหล่ ถ้าคิดอยากเข้าไปจริงๆ ยังไงก็มีกุญแจล็อกไปก็เท่านั้น เจ้าลูกแมวเอ๊ย

   ผมใช้เวลาวิ่งผ่านน้ำสิบนาที แต่งตัวมานั่งกินไข่ดาวกับไส้กรอกแถมขนมปังปิ้งทาแยมสตรอเบอรี่รูปแมว ปกติผมจะกลับหอตั้งแต่วันอาทิตย์ แต่เมื่อวานขี้เกียจจัดๆ เลยสิงอยู่ห้องพี่จนถึงวันจันทร์ พอเลิกเรียนค่อยกลับห้องตัวเอง ข้าวของที่ขนมีไม่มาก ปัจจุบันเหมือนผมมีสองห้องให้อยู่ จะอยู่ที่ไหนก็มีเสื้อผ้าของใช้ครบ

   “ปอนด์ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีกิจกรรมแล้วใช่ไหม” พี่ชายนั่งซดกาแฟแบบคูลๆ ผมละสายตาจากไข่ดาวขึ้นมอง

   “อืม เหลือแค่นิดหน่อยไม่ต้องกลับช้าเหมือนก่อน”

   “งั้นก็ดีสิ ย้ายมาอยู่กับพี่เลยเป็นไง” ผมยื่นหน้าปล่อยให้พี่ชายหยิบทิชชู่เช็ดซอสมะเขือเทศตรงปากพลางคิด ความจริงย้ายก็ดี แม้หอในจะใกล้มหาลัยกว่า แต่มันไม่สะดวกสบายเท่า จะได้ไม่รบกวนโป้ด้วย แถมซันเองต้องการห้องใหม่ไวๆ ผมเลยพยักหน้ารับ

   “ได้นะพี่ ย้ายวันไหนดีล่ะ”

   “พรุ่งนี้เลยเป็นไง” ผมแทบพ่นนมในปาก รีบกลืนสำลักไอค่อกแค่ก พี่เฟย์ลุกจากเก้าอี้มาลูบหลังให้

   “มันจะปุบปับไปรึเปล่า พรุ่งนี้เลยเรอะ ผมยังต้องแจ้งอาจารย์ที่ดูแลหอพักก่อนนะ”

   “พี่แจ้งไปแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อย เหลือแค่ขนของออก”

   “จะทำตัวเป็นวัยรุ่นใจร้อนไปไหน ขนาดผมคนย้ายเองยังไม่ขนาดนั้น”

   “รอมาตั้งหลายปีไม่เรียกว่าใจร้อนหรอก...” ได้ยินเสียงพึมพำดังมาจากพี่ชาย ผมหันไปขมวดคิ้วมอง

   “รออะไรพี่ ตั้งหลายปี” ยกมือลูบพุง เฮ้อ.... อิ่มกำลังดี อาหารเช้ากับนมแก้วหนึ่งพร้อมน้ำเปล่าล้างปาก เจ้าตัวไม่ตอบ ใช้มือวางเท้าบนพนักเก้าอี้แล้วก้มลงมาจุ๊บปากเล็กไวๆ แล้วผละออก ผมนั่งอึ้งตาโตอ้าปากพะงาบๆ สัมผัสนุ่มๆแตะตรงริมฝีปากเมื่อกี้ยังติดอยู่เลย ตามมาด้วยความร้อนพุ่งขึ้นหน้า ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ หน้าผมตอนนี้แดงก่ำไปถึงหูแล้วแหงๆ

   “พี่ทำบ้าอะไรเนี่ย!” ผมโวยวาย คนทำหัวเราะเมินท่าทางขู่ขนพองของลูกแมวตรงหน้า ก่อนจะอุ้มขึ้นจากเก้าอี้ ตัวผมลอยหวืด พี่เฟย์กอดช่วงเอวแล้วเอาหน้ากับจมูกโด่งๆ มาฟัดๆ แถวท้องไม่วายยังใช้ริมฝีปากแทะพุง ผมหัวเราะก๊ากเพราะความบ้าจี้ ฟัดจนพอใจ เจ้าของห้องถึงปล่อยผมยืนบนพื้นทั้งที่ยังกอดอยู่

   “กลับห้องไปเก็บของไว้เลยล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะไปขนมา”

   “คร้าบๆ” รับเสียงยืดยาว เล่นจัดการให้เสร็จสรรพแบบนี้จะขัดยังไงได้

    พี่เฟย์หอมแก้มซ้ายขวาทิ้งท้าย พวกเราขึ้นรถไฟฟ้าแยกไปคนละเส้นทาง ผมตรงเข้ามหาลัยเข้าเรียนทันเฉียดฉิว พอพักเที่ยงค่อยไลน์บอกโป้ว่าจะเก็บของคืนนี้ ดูเจ้าตัวไม่แปลกใจเลยสักนิด เสร็จค่อยบอกซันต่อ ฝ่ายหลังนัดว่าจะไปส่งผมที่หอเพราะจะได้คุยกับอาจารย์ด้วยว่าเจ้าตัวจะมาขออยู่ต่อจากผม

   เย็นวันนั่นผมเลยได้เพื่อนหลับหอ ซันมารอที่หน้าคณะ ยืนหล่อให้สาวไอทีมอง ผมเดินเข้าไปเตะขาด้วยความหมั่นไส้ มันเลิกคิ้วมองผมแบบกวนๆ

   “นี่เตะแล้ว? นึกว่าลมพัด”

   “ปากงี้ไม่ต้องอยู่ดีมั้ยห้อง นอนข้างถนนไปเลย” ผมแยกเขี้ยวใส่ ซันหัวเราะเอาแขนมาเท้าบนหัว เออ รู้ว่าเตี้ยกว่า ไม่ต้องมาตอกย้ำก็ได้

   “นั่นก็ใจร้ายกันเกินไป ปะๆ เดี๋ยวเลี้ยงข้าวเย็น”

   ผมส่ายหัวปลงๆ กับความกวนของมัน หอในกับมหาลัยอยู่ใกล้กันมาก นั่งรถในมหาลัยไปไม่กี่นาทีก็ถึง ช่วงนี้เป็นช่วงเลิกเรียนคนกำลังเยอะได้ที่ ผมมีไอ้ซันอยู่ด้วยอย่างกับใบเบิกทาง ทุกคนหลบให้เหมือนทะเลแหวก แม้ไอ้ซันมันจะหน้าหล่อ แต่มีดีกรีเป็นเด็กวิศวะ นับรวมกับความเถื่อนผิวเข้ม ช่างแตกต่างจากโป้ของผมจริงๆ ทางนั้นขาวหล่อปนสวยดูใจดี แต่อย่าให้โมโหหรืออารมณ์เสีย ไม่เท้าก็มือหรืออาจจะมีไม้ทีไปประดับหน้าได้ง่ายๆ คิดถึงตรงนี้ผมเตือนซันไว้ดีกว่า

   “ซัน รูมเมทดูใจดีจริง แต่อย่าไปกวนมากนะ เดี๋ยวโดนอัดยับ”

   “จะระวังแล้วกันนะ” คนรับคำเตือนตอบแบบไม่ใส่ใจ อันนี้ต้องรอดูกันไปว่าจะโดนอัดยับอย่างที่ผมคิดไว้รึเปล่า

   เรามาถึงหอพัก ตรงดิ่งไปหาอาจารย์นั่งใส่แว่นอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ด้านล่าง ผมคุยรายละเอียดเรื่องย้ายออกและมีเพื่อนมาอยู่แทน ซันยกมือไหว้คุยต่อจากผม หลักๆ ไม่มีอะไรมาก อาจารย์แค่บอกให้ซันกรอกข้อมูลไว้ก่อน ย้ายเข้าวันที่ผมออก ถ้าเกิดช้ากว่านั้นอาจารย์จะเอาห้องให้คนอื่น

   คุยเสร็จมานั่งกินเตี๋ยวแถวหอ ตอนแรกซันจะเลี้ยงผมปฏิเสธไป ทุกวันนี้แทบไม่ได้ใช้เงินของตัวเองเลย ยิ่งตอนไปอยู่กับพี่เฟย์อาหารการกินทุกอย่างอาเฮียจ่ายหมด เผลอๆ บางวันทำมื้อเที่ยงให้ผมเอามากินที่มหาลัยอีก ทุกวันนี้จ่ายแค่ค่าเดินทางเวลาที่ไปไหนมาไหนคนเดียว หรือไปกับเพื่อนเหมือนอย่างตอนนี้

   ซันมันก็ชวนคุยจ้อไปเรื่อย จนเข้าเรื่องรูมเมทนี่แหละ

   “รูมเมทกลับมายังอะ อยากเจอหน้าก่อนย้ายมาอยู่”

   “ยังไม่กลับมั้ง ช่วงนี้ไม่กิจกรรมก็งาน” ผมก้มมองนาฬิกาบนมือถือ พักหลังโป้จะหลับห้องค่ำๆ บางวันกลับตอนหอเกือบปิด เห็นว่าไปต่อกับพวกในคณะ ก็สมเป็นโป้ล่ะนะ ผิดกับไอ้ซัน มันเป็นวิศวะภาษาอะไร ไม่เห็นจะสูบบุหรี่หรือไปกินเหล้าอะไรกับใครเขามั่ง กลุ่มมันเองก็เหมือนกัน

   “น่าเสียดายแฮะ เอาเถอะ ปอนด์จะออกพรุ่งนี้แล้วนี่ เดี๋ยวก็ได้เจอ”

   “ว่าจะถามอยู่ พวกนั้นไปไหนหมดอะ ไม่เห็นอยู่ด้วยกันสักเท่าไหร่”

   ซันมันซัดเตี๋ยวชามที่สามยังมีหน้าไปสั่งเพิ่ม กระเพาะหรือหลุมดำฟะ

   “ไอ้พวกนั้นเรอะ อย่าให้ร่าย ไอ้ริวมันติดรุนพี่ ตามเป็นขี้ปลาทอง ไอ้วามันโดนดีดไปอยู่วิทยาเขตเหนือ ไม่รู้ตอนนี้ไปกวนเท้าจนโดนกระทืบตายไปแล้วรึยัง ส่วนไอ้มิท ปกติไม่เห็นหัวมันอยู่แล้ว พักหลังๆ ทำท่าอย่างกับโดนมาเฟียไล่”

   “เฮ้ย! จริงดิ งี้จะไม่เป็นไรเหรอ มาเฟียเชียวนะ” ผมจำได้ว่ามิทไม่น่าจะใช่พวกต่อยตีคน ท่าทางเหมือนคุณชายขนาดนั้น

   “ไม่รู้ เรื่องของมัน ไม่อยากเผือก รอมันมาบอกเอง” ซันดูหงุดหงิดกัดลูกชิ้นซะแรง คงเป็นห่วงเพื่อนตามประสานายซัน ผมพอเข้าใจอยู่ แม้จะเป็นห่วงแต่ถ้าเข้าไปยุ่งมันอาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวหรือเรื่องที่ไม่ควรแตะต้องก็ได้ ดังนั้นการรอให้อีกฝ่ายพูดออกมาเองแล้วคอยดูอยู่ห่างๆ คงจะดีที่สุดในเวลานี้

   ในกลุ่มซัน ผมบอกได้เลยว่า คนที่ผมเดานิสัยไม่ออกที่สุดคือมิท ดูเหมือนจะมีความลับ บางครั้งดูเปิดเผย จับไม่ได้ไล่ไม่ทันตรงข้ามกับซันที่เป็นคนตรงๆ ก็ได้แต่หวังว่ามันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรแล้วกัน

   “ปอนด์จำไว้ มีไรให้บอก อย่าอุบเงียบแบบไอ้มิท มันน่าหงุดหงิด” ตะเกียบคีบถั่วงอกชี้หน้า ผมพยักหน้ารับใช้ตะเกียบตัวเองปัดออก

   มื้อนั่นผมหมดไปหนึ่งถ้วย ส่วนซันล่อไปสี่ ยังจะมีต่อของหวานแถวนั้นอีกเชื่อเขาเลยจริงๆ อิ่มพอใจถึงคราวแยกย้าย ซันมาส่งผมที่หอก่อนสะบัดตูดกลับห้องตัวเอง ผมเข้าห้องเห็นโป้กำลังนั่งตัดเล็บ

   “อ้าว ไมวันนี้กลับไวจัง” ผมถามอย่างสงสัย โป้ยิ้มให้ อ่า อย่าไปยิ้มแบบนี้ข้างนอกบ่อยๆ นะโป้ กลัวเหลือเกินเพื่อนตัวเองจะกลับไม่ถึงห้องเพราะถูกผู้หญิงหรือไม่ก็ผู้ชายฉุดไประหว่างทาง

   “วันนี้ไม่ได้ไปต่อ พักร่างกายบ้างอะไรบ้าง ปอนด์จะย้ายออกพรุ่งนี้เก็บของยัง ให้ฉันช่วยมะ”

   ไม่ติดว่าโป้ตัดเล็บเท้าอยู่ ผมจะถลาเข้าไปกอดจริงๆ คนอะไร แสนดีสุดๆ

   “ยังไม่เก็บเลย เพิ่งถึงห้องนี่แหละ พอดีไปกินข้าวกับว่าที่รูมเมทคนใหม่ของโป้มา” ถึงประโยคนี้รู้สึกโป้จะหูผึ่ง เจ้าตัววางกรรไกรตัดเล็บหันขวับมามองผมทันที

   “กลับไปยัง?” ผมกระพริบตาปริบๆ มองโป้แบบงงๆ ดูจะตื่นเต้นกับรูมเมทคนใหม่มากกว่าตอนผมอีก ผมควรน้อยใจดีมั้ยเนี่ย

   “กลับไปแล้ว ทางนั้นก็อยากเจอโป้ แต่ฉันไม่คิดว่าโป้จะกลับเร็วไงวันนี้”

   “น่าเสียดาย ปอนด์ช่วยเล่าให้ฟังหน่อย คนที่จะมาอยู่รูปร่างหน้าตานิสัยเป็นไงมั้ง”

   ผมโยนกระเป๋าถอดถุงเท้านอนแผ่บนเตียงตัวเอง บอกโป้ไปตามที่คิด

   “อืมมม หล่อ เถื่อน ดำ รูปร่างน่าจะดีมั้งเห็นกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน นิสัยกวนไปหน่อยแต่โดยรวมถือว่าดี แถมยังรักเพื่อน ประมาณนี้ ฉันคิดว่าน่าจะเข้ากับโป้ได้นะ”

   โป้พยักหน้ารับร้องอ้อในคอเบาๆ ดูจะพออกพอใจไม่น้อย ขอให้อยู่กันได้โดยไม่มีปัญหาแล้วกัน ก็นะ ผู้ชายไม่เรื่องมาก คงไม่มีปัญหาหรอก

   นอนกลิ้งเล่นสักพัก ผมโดนโป้ดึงให้ลุกมาเก็บของโดยมีเขาเป็นคนช่วย ข้าวของผมไม่เยอะเท่าไหร่ หลักๆ มีแต่พวกหนังสือการ์ตูนกับนิยาย เก็บไม่นานก็เสร็จ พวกเราสลับกันอาบน้ำ นอนคุยเล่นจนหลับ เช้ามาโป้เป็นคนปลุกผมเพราะมีโทรศัพท์เข้า วันนี้เราไม่มีเรียนทั้งคู่ ชิวกันไป

   “โหลครับ” ผมรับสายงัวเงียเต็มกำลัง

   /ไอ้ลูกแมว ยังไม่ตื่นอีกเหรอ พี่มาถึงหอพักเราแล้วนะ/

   ได้ยินเสียงหล่อๆ ตามสาย ผมสะดุ้งลุกขึ้นนั่งหัวโขกเตียงชั้นสองดังโป๊ก เจ็บจนน้ำตาเล็ด โป้ที่นอนอยู่เตียงตรงข้ามพลอยตื่นไปด้วย

   /เจ็บมั้ยนั่น/

   “มากอะ อูยย หัวปูดเลย”

   /ฮ่าๆ ไปอาบน้ำไป/

   “ยังจะมาหัวเราะอีกนะคนเรา” ผมบ่นหงุงหงิงกดวางสายบอกโป้ว่าพี่เฟย์กำลังจะขึ้นมา เจ้าตัวตาโตมองนาฬิกาบอกเวลาเจ็ดโมงเช้า คงคิดไม่ถึงว่าคนแก่จะใจร้อนได้ขนาดนี้ โป้ไล่ให้ผมไปอาบน้ำอีกคน เดี๋ยวเขาจะรอเปิดประตูให้พี่เฟย์เอง ดีอย่างหอในอ่างล้างหน้าอยู่ด้านนอก โป้เลยไม่ต้องอมขี้ฟันรับพี่เฟย์

   ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จออกมาเห็นพี่ชายเอาของทุกอย่างของผมไปกองรวมกันแถวหน้าประตู

   “โทษทีที่มาเช้า พี่ลางานได้แค่ช่วงนี้ พอขนของเสร็จต้องรีบกลับไปทำงานต่อ”

   “ไม่เป็นไรครับ อ้าว ปอนด์เสร็จพอดี ว่างๆ อย่าลืมแวะมาเยี่ยมกันมั่งนะ” โป้หันมายิ้มโลกสดใสให้ผม ผมยู่ปาก

   “พูดอย่างกับจากไปไหนไกล อยู่มหาลัยเดียวกันยังไงก็ได้เจอกันตลอด”

   “มันรู้สึกเหมือนลูกสาวออกเรือนน่ะ” หนุ่มสถาปัตย์แซวขำๆ ผมงี้หน้าแดงก่ำเดินเข้าไปเอาหัวโหม่งแม่ง โป้ไม่สะท้านดันผมส่งให้พี่เฟย์อีกต่างหาก

   “เดินทางปลอดภัยครับ”

   “อืม ขอบใจมาก ไว้จะให้ลูกแมวเอาขนมมาฝาก พี่เพิ่งปรับสูตรใหม่พอดี” คนคอเดียวกัน ชอบทำอาหารทั้งคู่ ยกนิ้วโป้งให้กันก่อนจะหัวเราะ

   ผมคืนกุญแจห้องให้อาจารย์ตรงเคาน์เตอร์ เดินสะพายเป้ถือถุงใส่หนังสือขึ้นรถพี่เฟย์ และแล้วผมก็กลายเป็นแมวเลี้ยงในคอนโดสูง ก่อนอื่นผมต้องโทรไปบอกเพื่อนอีกคนก่อน

   “โหลๆ ซัน ฉันย้ายออกแล้วนะ”

   /ใครวะ ไอ้เปี๊ยกเหรอ ไมออกเช้าแท้/ เสียงมันเถื่อนระดับสิบ ถ้าผมอยู่ใกล้ๆ จะโดนซัดข้อหาโทรมากวนเวลามันนอนไหมนี่

   “เออน่ะ ย้ายของเข้าไปได้เลย วันนี้โป้อยู่ห้อง”

   /เออๆ/

   ผมวางสายไปดื้อๆ ผมมองโทรศัพท์ตัวเอง ถือว่าผมบอกแล้วนะ ตอนมันตื่นสติครบถ้วนจะจำได้หรือไม่ได้ ไม่เกี่ยวกับผมล่ะทีนี้

   พี่เฟย์จอดรถพาผมมากินข้าวต้มปลามื้อเช้า ก่อนจะวนไปส่งผมที่ห้องเจ้าตัวแล้วไปทำงาน พี่เฟย์ให้คีย์การ์ดหนึ่งใบ ทีแรกเจ้าตัวยังไม่บอกราคาค่าทำ สั่งกำชับแค่ว่าห้ามทำหายเด็ดขาด ซึ่งผมรับคำเป็นมั่นเหมาะ ภายหลังผมเผลอลืมในห้อง หากันหัวฟู คิดว่าหายไปแล้ว โชคดีพี่ชายตาไวไปเจอมันอยู่ใต้กองตุ๊กตา ผมเพิ่งมารู้ตอนนั้นแหละว่า ราคาค่าทำมันแพงจนผมแทบจะเอามันแขวนคอติดตัว ราคาพอๆ กับหนังสือนิยายผมหลายเล่มรวมกันเลยนะ

   ระหว่างผมเล่นคอมตัวเองในห้องพี่ชาย รู้สึกเหมือนลืมบอกซันกับโป้เรื่องอะไรสักอย่าง คิดไม่ออก ช่างมันแล้วกัน


Talk ซัน

   ผมปล่อยโทรศัพท์มือถือลงพื้นดังตุบ สติยังไม่ตื่นดี ปกติผมเป็นคนตื่นเช้าไม่เข้ากับหน้าตา แต่วันนี้มันวันหยุดที่น้อยนักจะมี เลยขอนอนอืดสักหน่อย กลับถูกไอ้เปี๊ยกโทรมาด้วยซะได้ จะนอนต่อก็นอนไม่หลับ ผมเป็นพวกตื่นแล้วตื่นเลย แถมยังได้ยินเสียงกุกกักจากด้านนอก ญาติวายังตื่นเช้าเหมือนทุกวัน

   บ้านผมอยู่กาญนะจ๊ะบุรี ผมเข้ามาเรียนในกรุงเทพกับเพื่อนวา ทีแรกตกลงกันไว้ ผมมาแชร์อยู่กับมันบ้านญาติวาจะได้ไม่ต้องไปหาห้องให้วุ่นวาย แต่มันดันโดนระเห็จไปอยู่วิทยาเขตเหนือ กลายเป็นผมอยู่กับญาติมันคนเดียว ลุงกับป้าแกใจดี รู้จักเห็นหน้าค่าตากันตั้งแต่ผมยังแก้ผ้าโดดน้ำตก ถึงงั้นก็ยังเกรงใจ ไม่ใช่ลูกหลานแท้ๆ

   ผมลองหาหอแถวมหาลัยอยู่ ดันเต็มหมดทุกห้อง ริวมันอยู่บ้านกับพ่อแม่ไม่สะดวก มิทปัจจุบันผมยังไม่รู้เลยห้องมันอยู่ไหน เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เดี๋ยวบอกอยู่ห้องเพื่อนคนนี้ เดี๋ยวไปอยู่กับเพื่อนคนนั้น ซึ่งไอ้เพื่อนมันแต่ละคนโคตรไม่น่าไว้ใจ ผมถามอะไรก็บ่ายเบี่ยง คนที่พอรู้เรื่องของมิทมากสุดคงมีแต่ริว ไอ้ผมไม่ใช่พวกเซ้าซี้ มันไม่บอกก็คือไม่บอก เดี๋ยวมันมีอะไรคงมาบอกเอง ผมคิดอย่างนั้น

    โชคดี ไอ้เปี๊ยกเพื่อนผมอยู่หอในกำลังย้ายออก ผมเลยเข้าไปอยู่ต่อ แม้จะไม่สะดวกสบายเท่ากับบ้านที่อยู่ตอนนี้ แต่มันสบายใจมากกว่า

   ผมเก็บของเสร็จตั้งแต่เมื่อคืน บอกลุงกับป้าไว้ล่วงหน้าแล้ว เหลือแค่งัดตัวเองจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัวย้ายถิ่นฐาน ความจริงลุงกับป้าตื้อให้ผมอยู่ต่อเหมือนกัน ผมยังคงยืนยันคำเดิมว่าจะลองไปท่องโลกกว้างตามประสาลูกผู้ชาย อ้างไปเรื่อย

   อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมลงมาชั้นล่างช่วยลุงป้ายกของขึ้นท้ายกระบะไปขาย ก่อนไหว้ลาไปตามทางของตัวเองพร้อมกระเป๋าเป้หนึ่งใบ ระยะทางระหว่างบ้านที่ผมพักกับหอในไม่ไกลเท่าไหร่ เดินทางไม่กี่นาทีก็ถึง ผมติดต่อกับอาจารย์ตรงเคาน์เตอร์ รับกุญแจห้องแล้วขึ้นไปยังที่ซุกหัวนอนแห่งใหม่

   มองเลขห้องก่อนเคาะประตู ความจริงไขเข้าไปเลยก็ได้ แต่เผื่อไว้เป็นมารยาท

   ไม่ถึงนาที ประตูเปิดออกพร้อมรูมเมท ต่างคนต่างอึ้ง

   แม่เจ้า... ขาว ขาวมาก จุดที่สะดุดตาจนผมมองค้างคือริมฝีปากนี่แหละ! นี่ผู้ชายแน่เหรอวะเนี่ย?? ริมฝีปากอิ่มๆ แถมยังดูแดงอมชมพู แมร่มม โคตรน่าจูบเลย รูมเมทผมออกมาทั้งสภาพเปลือยท่อนบนเส้นผมเปียกลู่คงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เชร้ดแม่ม ตรูมาขัดจังหวะเขาใช่ไหมเนี่ย

   “เข้ามาก่อน” เขาเปิดประตูหลบทางให้ผมเดินเข้าไปด้านใน

   “กูชื่อปีโป้ เรียกโป้ก็ได้ ขอพูดแบบภาษาพ่อขุนนะ คิดว่าน่าจะสไตล์เดียวกัน แล้วมึงชื่ออะไร”

   อุบ๊ะ ไม่เลวๆ ดีกว่าพวกทำตัวดูดี ตรงๆ แบบนี้แหละค่อยโอเคหน่อย กับการอยู่เป็นรูมเมทจนกว่าจะจบ

   “กูชื่อซัน” ผมตอบ เขายิ้มรับเล่นเอาผมเคลิ้มไปชั่วขณะ เฮ้ยๆๆ มึงจะเคลิ้มทำมะเขือเผาอะไรไอ้ซัน มึงเป็นผู้ชายนะว้อย ส่วนไอ้คนตรงหน้าถึงจะหล่อออกสวยแต่มันก็มีดุ้นเหมือนมึงนั้นแหละ ผมด่าตัวเองในใจอย่างดุเดือด ใจเย็นไอ้เสือ ฟู่วว

   คนตรงหน้ามองตั้งแต่หัวจรดเท้า เท้าจรดหัว(?) อย่างพิจารณาถ้าเป็นคนอื่นผมคงซัดหงายไปแล้ว แต่สำหรับคนนี้ ไม่รู้อะไรดลใจให้ยกเว้น คงเพราะแววตาไม่สื่อว่าอยากมีเรื่องมั้ง

   “มึงนี่หุ่นดีชะมัดเลยซัน” คำพูดต่อมาทำให้สติผมบินไปดาวอังคาร เผลอหลุดสีหน้าเอ๋อโดยไม่รู้ตัว โป้หัวเราะสดใส เคลิ้มไปอีกรอบ น่ารัก... เฮ้ยยยย กลับมาก่อนๆๆ อย่าเพิ่งไปที่อื่นไอ้สติบ้านี่ ต้องโทษอากาศวันนี้มันร้อนสัสจนผมต้องใส่เสื้อกล้ามมา

   “อ่า... ขอบใจ แล้วเตียงกูอยู่ฝั่งไหน?” ผมชิงถามก่อนโดนดาเมจให้สติหลุดอีกรอบ คราวนี้มันคงกู้กลับยาก ผมกวาดตามองไปรอบๆ ห้อง สภาพไม่ดีไม่แย่ในความคิดผม

   “ของกูฝั่งซ้าย มึงฝั่งขวา หรืออยากเปลี่ยน?” เจ้าตัวเลิกคิ้วถามแบบคูลๆ ผมลูบหน้าพรืด เออ เห็นๆ กันอยู่ผมจะไปถามทำซากอ้อยอะไร ฝั่งซ้ายมีผ้าปูเรียบร้อย ไอ้ที่ว่างอยู่ฝั่งขวาเป็นของผมอย่างไม่ต้องสงสัย ผมส่ายหัวตอบโป้ โยนของตัวเองขึ้นเตียง อีกฝ่ายใจดีมาช่วยจัด แปบเดียวข้าวของผมเรียบร้อย ใจดีแบบที่เจ้าเปี๊ยกบอกจริงๆ ด้วย

   หางตาผมเห็นไม้อะไรบางอย่างตรงมุมห้อง ถือวิสาสะเดินเข้าไปหยิบ มันคือไม้ที? บนโต๊ะฝั่งโป้มีกระดานเขียนแบบ พอๆ กับโป้ที่ชะงักกับหนังสือเรียนของผม เอาล่ะเหวย ผมว่าไอ้เปี๊ยกมันลืมบอกเรื่องสำคัญที่สุดกับพวกเราไปแล้ว

   “วิศวะ? / สถาปัตย์?”

   คำพูดลอยๆ เป็นเชิงถามดังออกมาจากปากเราทั้งคู่ สองคณะนี้ไม่ถูกกัน ใครๆ ก็รู้ ผมกับโป้จ้องหน้ากันเขม็ง คิ้วขมวดบรรยากาศรอบตัวตอนนี้หากใช้คำของเจ้าเปี๊ยกบรรยายคงมาคุได้ที่ ก่อนพวกเราจะ...

   “ฮ่าๆๆ!”

   หัวเราะออกมา โป้ยักคิ้วใส่ผมอย่างกวนๆ แม่ง กวนส้นพอๆ กับผมเลย

   “ถึงคณะจะไม่ถูกกัน แต่ใช่มีเรื่องคอขาดบาดตายสักหน่อย ยินดีที่ได้รู้จัก ซันวิศวะ”

   “เออ ส่วนใหญ่ก็แค่แข่งกัน หมั่นไส้กันเองมากกว่าจะต่อยตี บอกไว้ก่อนถึงเป็นรูมเมทแต่งานแข่งกีฬาคณะกูไม่ออมมือนะเว้ย โป้สถาปัตย์”

   “หึ อย่าหลุดกากแล้วกัน”

   “เชี่ย ปากดีงี้ เจอกันในสนามดีกว่าว่ะ”

   เราจับมือกันแบบแมนๆ รูมเมทของผมคนนี้ ไม่เลวเลยเนอะว่างั้นมั้ย? มันอาจจะเป็นบุพเบอาละวาดก็ได้
   

[boboman]

แปะ

[❣☾月亮☽❣]

ชอบมากๆ    
อยากฟัดพุงแมวบ้าง พี่เฟย์อดทนอีกนิดนะคะอย่าเพิ่งลงต่ำไปกว่านั้น
ซันโป้ กรุบกริบสุดๆเลยค่ะ โมเม้นท์เปิดประตูมาเจอรูมเมทโดนใจเนี่ย
ฟรุ้งฟริ้งชวนละลาย แต่คงเป็นเพื่อนกันไปก่อนเนอะแอบรักกันเบาๆ

[Yara]

คู่ซันโป้ น่าสนใจๆ

[lovekodak]

ลืมเรื่องสำคัญที่สุดเลยนะ เจ้าเหมียว 55555+     

[omelet]

ตามเรื่องมาตั้งแต่แรก เพิ่งได้มีโอกาสคอมเม้นท์. เราชอบเรื่องนี้มากอยู่นะคะ ฟีลกู้ดเบาๆดี.

แอบรอติดตามซันโป้ ทีแรกนึกว่าจะเขียนให้ไม่ถูกกัน แต่พอมาแนวนี้แล้วปลื้มเลยยย. มุ้งมิ้งมาก 

[manami_01]

แบบนี้ก็ลงคตัวแล้วล่ะเหลือแต่ให้สองคู่เค้าจีบกีนไปอิอิ

[Pittabird]

อยากอ่านซันโป้.  น่าสนุก.  พี่เฟย์ถนอมน้องปอนด์หน่อยนะ. อิอิ