The last wish from the gift of god.
พรข้อสุดท้ายจากของขวัญของพระเจ้าEpilogue.
บทส่งท้าย
“แฝด มานี่เร้ว นี่ๆ แมทอยู่นี่” แมทกวักมือเรียกลูกชายวัยสิบเดือนทั้งสองคนที่อยู่ในท่าคลาน สองหนุ่มยิ้มหวานแล้วก็ออกตัวคลานพร้อมกันนั่นเลยทำให้เกิดอุบัติเหตุบนท้องถนน เมื่อหัวรถหมูชนกันตุ้บ สองหนุ่มน้อยหันมองหน้ากันงงๆ แล้วก็หันมองแม่แมทที่นั่งขำท้องแข็งอย่างงงงวย
“ตาๆๆๆ” แฮคเตอร์บ่นใส่พี่ชาย คนพี่ที่โดนบ่นถึงกับนั่งลงจุมปุ๊กตัวกลมแล้วเถียงน้องชายกลับ
“นาๆๆๆ ตาๆ” แฮคเตอร์นั่งลงบ้าง มีการยืดตัวขึ้นข่มพี่ชาย แมทนั่งขำจนคอแห้ง มิชลินคนน้องหันมองแม่แมทแล้วก็คลานหนีพี่ชายเข้าไปหาคุณแม่ เจ้าพี่ชายไม่ยอม คลานตามมานั่งบนตักแมทอีกคนและพยายามดันน้องชายออกไปจากตักแม่แมท คนน้องเลยร้องงอแงไม่ยอม
“แอ่ะๆ ไม่เอานะๆ รักกันสิครับ รักกัน แมทรักมิชลินทั้งสองคนเลย…” แมทแสร้งทำหน้าดุ สองแฝดนิ่งมองหน้ากันแล้วก็แหงนหน้ามองแมท คนที่อยู่ในสถานะแม่แม้ร่างกายจะเป็นผู้ชายก้มลงหอมหน้าผากลูกชายทั้งสองคนอย่างเท่าเทียมกัน
“…จุ๊บๆ กัน ดีกันๆ ไม่ตีกันนะครับ” สองแฝดตาฟ้าอมเทาอ่อนๆ มองหน้ากันสักแปบแล้วก็ยื่นหน้าหอมแก้มกัน แมทหัวเราะเบาๆ ก้มลงจุ๊บหน้าผากสองหนุ่มเป็นของรางวัล มิชลินทั้งสองยิ้มหวานและหัวเราะแฮ่ๆ
“เด็กดีของแมท ไหนเรียกแมทซิ แมท”
“แม! / แมมมๆๆ!” แมทหัวเราะเอิ๊กอ๊ากกับความพยายามเรียกชื่อตัวเองของสองแฝด เมื่อเห็นแมทหัวเราะสองหนุ่มแก้มยุ้ยก็หัวเราะร่วมด้วย
“อีกสองเดือนก็จะได้ไปเมืองไทยแล้ว แฝดตื่นเต้นมั้ยครับ”
“ฮืมมมๆ” เฮคเตอร์ส่งเสียงและเด้งตัวขึ้นลง แฮคเตอร์แหงนหน้ามองแมทแล้วส่งเสียงเอ๊อะอ๊ะพร้อมกับยิ้มหวาน
“อะตื่นเต้นเหรอครับ ฮึ คุณตาคุณยายก็ตื่นเต้นมาก เดี๋ยวเราต้องซ้อมไหว้นะครับ”
“ต๊ะๆๆ” แฮคเตอร์ส่งเสียงเริงร่าและปรบมือเปาะแปะ นั่งขย่มโยงโย่โยงโหย่ะอยู่บันตักฝั่งซ้ายของแมท
“แอวววว แออออ อูมววว” เฮคเตอร์บิดตัวไปทางซ้ายไปทางขวาอย่างคึกคัก สองแฝดยิ้มโชว์ฟันซี่น้อยๆ ทั้งล่างทั้งบน ตอนที่ฟันขึ้นมาครั้งแรก สองแฝดร้องไห้ทรมานเพราะอาการฟันแทงเหงือกจนคนเป็นแม่ในร่างพ่อร้องไห้เพราะสงสารลูก แต่คุณหมอก็แนะนำแค่ว่ามันจะผ่านไป มันเป็นอาการปกติของเด็กตอนฟันน้ำนมขึ้น กว่าจะผ่านมาได้ก็ใจจะขาดไปกับน้ำตาลูก
ปรี๊นนนๆ
สองแฝดที่กำลังนั่งคึกคักอยู่บนตักแม่แมทหยุดชะงักแล้วมองหน้ากันราวกับกำลังหารือกันผ่านทางสายตาว่านั่นเสียงอะไร
“อุ๊ย เสียงแตรรถใครครับ พ่อยักษ์รึเปล่า” สองแฝดหันรีหันขวางมองหาต้นกำเนิดของเสียงไปรอบห้องโถงแบบงุนงง แมทหัวเราะเบาๆ ได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านเข้ามา แล้วสักพักสองแฝดก็ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด
“เฮ้ย นั่งบนพื้นไม่ได้รึไงไอ้ลูกหมู” แมทอุ้มลูกลงจากตัก เฮคเตอร์คลานดุ่มๆ ไปหาพ่อก่อน ตามด้วยคนน้องที่คลานตามไปติดๆ เห็นแล้วก็รู้สึกดุ๊กดิ๊กๆ
“มาทำไมกัน ฉันไม่อุ้มหรอก”
“อ๊าาาาาา แอวววว ตาๆๆๆ” เฮคเตอร์เริ่มโวยวายก่อน ในขณะที่คนน้องดึงขากางเกงสแล็คสีดำของคุณพ่อแน่น สุดท้ายพ่อยักษ์ก็นั่งลงบนพื้นแล้วจับสองหนุ่มขึ้นอุ้มเต็มสองแขน แมทยิ้มกว้างก่อนเลื่อนสายตามองออสตินที่เดินตามเข้ามาพร้อมกับเหล่าลูกๆ ของไมเคิลที่เข้ามาหาแฝดด้วยความตื่นเต้น
“ออสติน ผมทำลอดช่อง ขนมหวานไทยของโปรดคุณไว้ให้ด้วยนะ อยู่ในครัวตักกินได้เลย” บอดี้การ์ดหัวเกรียนพยักหน้า กำลังจะก้าวเท้าเดินไปในครัวแต่ก็ต้องชะงักเพราะแฮคเตอร์เห็นเขาพอดี
“ฟู่ๆๆๆ ฟู่วววว” เจ้าตัวเล็กยกมือขวาป้อมๆ ขึ้นทำท่าบิน ออสตินเห็นก็ยิ้มกว้าง
“อะ ให้น้าออสตินพาบินให้สมใจเลย” วิคเตอร์ยกมิชลินเบอร์สองให้ออสตินที่ก้มตัวลงมาอุ้มหลานชายขึ้นไปไว้ในอ้อมแขน
“จะเป็นซูเปอร์แมนเหรอครับ” ออสตินถามหลานที่มองตาแป๋ว สักพักเจ้าตัวเล็กก็ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความตื่นเต้นเมื่อคุณน้าพาบินเหมือนซูเปอร์แมน
“แออออ๊ แอ๊ๆๆ” แมทนั่งยิ้มกับความสนุกของลูกชาย ออสตินพาแฮคเตอร์ออกไปจากห้องโถงตรงไปทางห้องครัว ลูกๆ ของไมเคิลเดินส่ายหางไปดมฟอกซ์ที่นอนอยู่บนโซฟาและทำท่าพร้อมตะปบหน้าทุกตัว เฮคเตอร์กำลังนั่งจับเคราพ่อราวกับเป็นของแปลกใหม่
“รู้เปล่าว่าแม่แกได้จับหนวดข้างล่างของฉันแทบทุกคืนเลย” รอยยิ้มแมทหุบวืด วิคเตอร์เงยหน้าขึ้นมองแมทแล้วยิ้มทะเล้น
“ไอ้ยักษ์ มันควรพูดต่อหน้าลูกเหรอห๊า?!” วิคเตอร์หัวเราะ เฮคเตอร์หันมามองแม่ก่อนจะหัวเราะคิกคักตามพ่อ แถมยังทำท่าทีเขินอาย แมทอ้าปากหน้าเหวอ
“เฮคเตอร์ หนูจะเข้าใจอะไรแบบนี้ง่ายๆ ไม่ได้นะ” เจ้าตัวเล็กหัวร่ออารมณ์ดี คนเป็นพ่อยกมือซ้ายขึ้นทำท่าขอไฮไฟว์ เจ้าตัวเล็กตีมือพ่อกลับแปะๆ แมทยิ่งอ้าปากค้างด้วยความเหวอ
“ปล่อยให้อยู่กันสามคนพ่อลูกไม่ได้ละ อันตรายต่อเด็กจริงๆ”
“ฉันก็ไม่คิดอยู่กับไอ้ลูกหมูตามลำพังหรอก หาความสงบไม่เจอ” แมทถลึงตาใส่ไอ้สามีตัวดี ว่ากันตามความจริงก็ไม่มีโอกาสจะได้อยู่กันตามภาษาพ่อลูกสามคนหรอก เพราะแมทไม่ได้ทำงาน ชีวิตประจำวันก็คืออยู่บ้านเลี้ยงลูกและทำงานบ้านต่างๆ เรียกได้ว่าเป็นแม่บ้านอย่างเต็มตัว
“หิวรึยัง ได้กินอะไรมาจากงานพรีเมียร์รึเปล่า” วิคเตอร์ปล่อยให้ลูกชายคลานกลับไปหาคุณภรรยา แล้วนึกสักแปบก่อนจะตอบ
“วันนี้มีแต่เครื่องดื่ม” วิคเตอร์เพิ่งกลับจากงานพรีเมียร์ภาพยนตร์ภาคที่สามของตัวเองที่จัดในลอนดอนเป็นที่สุดท้าย อาทิตย์ที่แล้วก็มีทัวร์โปรโมตหนังในหลายประเทศโดยที่แมทไม่ได้ไปด้วยเพราะติดเลี้ยงลูก จะฝากคนอื่นเลี้ยงแมทก็ไม่ไว้ใจ จะให้พ่อกับแม่บินมาหาอังกฤษก็เกรงใจ เลยอยู่บ้านเลี้ยงลูกเอง อีกอย่างตั้งแต่ประกาศตัวว่าคบกันและมีภาพงานแต่งงานบางส่วนของทั้งคู่ออกไปสู่โลกโซเชียล สื่อหลายเจ้าก็อยากจะทำความรู้จักกับแมท แต่เจ้าตัวไม่ต้องการและวิคเตอร์เองก็ไม่คิดบังคับ
“งั้นอยากกินอะไร”
“ไข่เจียวกุ้ง”
“งั้นดูลูก เดี๋ยวไปทำให้” วิคเตอร์กวักมือเรียกเจ้าตัวเล็กให้เข้าไปหา เฮคเตอร์คลานกลับไปหาพ่ออย่างว่าง่าย แมทลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องโถง สวนทางกับออสตินที่อุ้มแฮคเตอร์กลับมา
“เมื่อกี้ผมบิองุ่นม่วงให้เขากินนะครับ พอดีเขางอแงจะกินลอดช่อง ผมเลยให้กินองุ่นแทน” แมทพยักหน้าพร้อมกับยิ้มก่อนจะเดินไปทางครัวเพื่อทำอาหารเย็นให้สองหนุ่มใหญ่ในบ้านทาน
ชีวิตแม่บ้านอังกฤษ
แมทมองสองหนุ่มน้อยตัวจ้ำม่ำนอนหลับทั้งที่ขวดนมยังคงคาปากอยู่ด้วยความเอ็นดูก่อนจะยื่นมือไปหยิบขวดนมออกจากปากมิชลินทั้งสอง ถือเดินออกไปนอกห้องนอน เอาไปล้างทำความสะอาดในครัวให้เรียบร้อย เตรียมพร้อมเผื่อมีรอบกลางดึกที่ต้องตื่นมาชงนม ตอนที่เดินกลับเข้ามาในห้อง วิคเตอร์ก็เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพเปลือยเปล่า มีผ้าขนหนูสีขาวคล้องคอผืนเดียว เขาแวะก้มลงมองลูกชายทั้งสองในคอกกันกระแทกแปบหนึ่งแล้วก็เดินไปนั่งเช็ดหัวบนเตียง
“จะแยกห้องนอนไอ้ลูกหมูเมื่อไหร่” วิคเตอร์ไม่ได้คิดจะผลักไสไล่ส่ง เออ ก็มีบ้างแหละ เขาอยากมีเวลาส่วนตัวกับแมท แต่อีกเหตุผลคือเขากลัวลูกจะติดแมทมากไปจนลำบากในการแยกห้องนอนในอนาคต เพราะทุกวันนี้ไอ้สองแฝดก็ติดแมทจนบางทีเขาแทบจะไม่ได้เข้าใกล้เมียตัวเอง และแมทก็เริ่มบ่นปวดแขนเพราะเวลาอุ้มต้องอุ้มสองคน อุ้มคนใดคนนึงอีกคนก็จะงอแงให้อุ้มด้วย
“กลับมาจากเมืองไทยก่อนแล้วกัน” แมทตอบพลางขึ้นไปนั่งหลังวิคเตอร์บนเตียงและช่วยเขาเช็ดหัวที่เปียกหมาดๆ
“ให้นอนห้องวีด้วยกันไปก่อน ขึ้นไฮสคูลเมื่อไหร่ค่อยถามความสมัครใจอีกทีว่าจะแยกห้องนอนมั้ย” พอพูดถึงชื่อคนที่จากไป แมทก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วหยุดเช็ดหัวให้วิคเตอร์ ร่างเล็กดึงผ้าขนหนูออกจากหัวร่างสูง เอาวางไว้บนเตียงก่อนจะกอดคอสามีจากทางด้านหลัง เอาคางเกยไหล่ซ้ายวิคเตอร์ไว้
“คิดถึงไวโอล่า…” แมทบอกเสียงเบาหวิว วิคเตอร์ยกมือซ้ายขึ้นจับแขนซ้ายแมทไว้ แหวนสีเงินทอกับแสงไฟตรงกำแพงใกล้เตียงวิบวับ
“เราต่างก็คิดถึงเธอ…” วิคเตอร์เลื่อนมือขึ้นไปลูบหัวแมทเบาๆ
“…เธอคือคนเติมเต็มให้ครอบครัวเรา” ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้วิคเตอร์จะไม่เคยคิดเรื่องมีลูก ไม่เคยอยากมี เพราะคิดจะอยู่กับแมทแค่สองคน แต่เมื่อต้องการดึงแมทให้ออกจากเส้นทางการทำงาน เขาก็ต้องยอมรับว่าไอ้ลูกหมูสองตัวเป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้เขาหายเหนื่อยเมื่อกลับจากการทำงานมาแล้วเจอแมทอยู่บ้านกับลูกๆ ไม่ใช่กลับมาแล้วเจอความว่างเปล่าเพราะแมทยังไม่กลับจากที่ทำงาน
“เธอคือของขวัญพระเจ้าอย่างแท้จริง” แมทพึมพำ วิคเตอร์กระตุกยิ้ม ตอนนั้นเองที่เขานึกอะไรขึ้นได้
“ยังเหลือพรจากนายอีกข้อนึงที่ฉันยังไม่ได้ขอ…” แมทดันตัวเองออกจากตัววิคเตอร์ คนตัวโตหมุนตัวมานั่งขัดสมาธิตรงหน้าแมท มองหน้าคนตัวเล็กด้วยสายตาเป็นประกาย
“…ฉันจะขออะไรดี” แมทคลี่ยิ้มน่ารัก กระเถิบตัวขึ้นไปนั่งคร่อมตักวิคเตอร์ สองแขนคล้องคอเขาหลวมๆ คนตัวโตโอบสองแขนไว้รอบบั้นท้ายของคนตัวเล็ก
“ข้อสุดท้ายแล้วนะ จะขออะไรต้องคิดให้ดี” แมทยิ้มกรุ้มกริ่ม วิคเตอร์หรี่ตามองหน้าแมทและทำท่าครุ่นคิดสักแปบ ก่อนจะเปิดเปลือกตากว้างขึ้นแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กๆ
“ขอให้เพิ่มคำขอพรแบบไม่มีที่สิ้นสุด” แมทตาโตอ้าปากหวอ
“อะไรนะ แบบจะขอต่อไปเรื่อยๆ เงี้ยเหรอ” วิคเตอร์พยักหน้าและยักคิ้วขวาสองที แมทย่นคิ้วสีหน้างงงวย
“ได้ไง แบบนี้ก็ได้เหรอ”
“ได้สิ ให้ฉันนะ” แมทหรี่ตามองไอ้ยักษ์หน้าหนวดอย่างไม่ไว้ใจ
“แสดงว่ามีแววจะทำผิดอีกมากในอนาคต” พ่อรูปหล่อของเอเลี่ยนหัวเราะอารมณ์ดีแล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มทั้งสองข้างของเอเลี่ยนหน้าบูด
“เราไม่รู้อนาคตหรอก…” แมทมองตาแทบขวาง ยักษ์ใหญ่ยิ้มกว้างตลกขบขัน
“…ฉันไม่มีเหตุผลที่ขอแบบนี้ ฉันแค่อยากได้พรเยอะๆ จากนาย เพราะฉันรู้สึกว่าพรนายศักดิ์สิทธิ์จริงๆ” อาจจะงมงายเหมือนพวกเชื่อลัทธิอะไรสักอย่าง ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นวิคเตอร์ก็คืองมงายลัทธิเมียตัวเอง เขายังจำได้กับการที่แมทอวยพรให้เขาได้เล่นหนัง เขาก็ได้ตามที่บอก พรข้อที่สองที่ขอไป แมทก็ให้จริงๆ บอกจะมอบชีวิตให้เขาดูแล ก็ให้อย่างที่ปากว่าและทำตามที่พูดด้วย ไม่เคยทิ้ง ไม่เคยหนีไปไหน
“แหม ทำมาปากหวาน ที่จริงจะมาขอให้ผมให้อภัยเวลามีชู้ละสิ” แมทพูดไปถลึงตามองไปให้วิคเตอร์หัวเราะด้วยความชอบอกชอบใจกับปฏิกิริยาที่เอเลี่ยนมี
“ให้มั้ยพรเนี้ย” แมทพ่นลมหายใจเบาๆ
“รู้จักขออย่างมีลิมิตล่ะ”
“แจ๋ว!” วิคเตอร์ชูกำปั้นขึ้นกลางอากาศอย่างมีชัย สีหน้าฟินซะเหลือเกินกับสิ่งที่ได้มา แมทมองด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะยกมือขวาตีหัวผัวไปหนึ่งที คนตัวโตยกมือขวาจับกลางหัวที่โดนตีแล้วหัวเราะอย่างไม่สนใจความเจ็บ
“แต่ไม่ได้หมายความว่าขอทุกเรื่องแล้วจะสมหวังทุกเรื่องนะ!” วิคเตอร์ยิ้มทะเล้น มือซ้ายล้วงเข้าไปในกางเกงนอนของแมทแล้วใช้นิ้วกลางลูบตรงร่องก้นเบาๆ
“งั้นอันนี้จะสมหวังรึเปล่า” วิคเตอร์ยิ้มกรุ้มกริ่ม แมทเม้มปากกลั้นเขินแล้วก็พยักหน้าหนึ่งที
“อันนี้ได้ ให้” คนตัวเล็กหัวเราะคิกคัก วิคเตอร์ยิ้มกว้างจนร่องแก้มขึ้น จับร่างที่นั่งอยู่บนตักตัวเองนอนลงบนเตียง สองมือถอดกางเกงนอนของแมทออกแล้วโยนไปด้านล่าง แมทตั้งขาสองข้างขึ้น วิคเตอร์แทรกตัวลงไปตรงกลางระหว่างขาของแมท ก้มหน้าลงไซ้ซอกคอหอมกลิ่นน้ำนมอย่างนุ่มนวลไม่รุนแรง
ในขณะที่อารมณ์ของทั้งสองคนกำลังค่อยๆ ไต่ระดับขึ้น ก็ต้องมีอันสะดุดเพราะเสียงนี้
“แอออ้!!” วิคเตอร์หันควับไปมองทางคอกกันกระแทก สิ่งที่เห็นคือมือป้อมๆ สี่มือเกาะขอบกันกระแทก และเห็นใบหน้าครึ่งบนของสองพี่น้องที่มองมาทางเขากับแมท
“ไอ้ลูกหมู” วิคเตอร์คำราม
“อูๆๆๆ / นาๆๆๆ” สองแฝดส่ายหัวไปมา สักพักก็หายวับไปจากขอบกันกระแทก แต่เสียงอ้อแอ้ยังคงดังอย่างต่อเนื่องราวกับกำลังร้องเรียกให้พ่อกับแม่ไปหา วิคเตอร์กลอกตาหน้าเซ็ง แมทหัวเราะขำขัน
“ผมน่ะให้ได้ แต่คนพิจารณาคำขอพรน่ะอยู่นู่น” แมทชี้ไปทางคอกนอนของสองแฝด
“แมมมม!” แมทหัวเราะแล้วดันตัววิคเตอร์ออกก่อนลุกขึ้นลงจากเตียงเดินไปดูแฝดที่ร้องเรียกตัวเอง ส่วนคนตัวโตล้มลงนอนบนเตียงด้วยอาการหงุดหงิด อยากจับเด็กมาเหวี่ยงแรงๆ
ศัตรูตัวฉกาจของพ่อยักษ์ก็คือลูกยักษ์นี่แหละ
“คิๆ / อ๋าาาา”
มันหัวเราะเยาะเย้ย!
-THANK YOU FOR YOUR LOVE-
เม้าท์เม้าท์เม้าท์กะขุ่นเจ้ และแล้วเราก็ต้องเอ่ยลากันกับเรื่องนี้ หลังจากอยู่ด้วยกันมาเกือบสี่ปีเต็ม
คงได้แต่เอ่ยคำขอบคุณคนอ่านทุกๆ คนเลยค่ะที่ตามอ่านเรื่องนี้กันมา ขอบคุณคนอ่านมากๆ ที่เป็นกำลังแรงใจสำคัญของขุ่นเจ้ในการเขียน ไม่ว่าคนอ่านคนไหนจะเริ่มอ่านตั้งแต่ตอนไหน แต่ขอบคุณมากๆ ที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนจบของเรื่องนี้
ตอมเคยบอกเสมอๆ ตั้งแต่พาร์ทแรกว่า ถ้าอดทนไปด้วยกัน ก้าวผ่านช่วงเวลาฝนพรำของเขาทั้งคู่ไปด้วยกัน แล้ววันนึงจะได้เจอกับความสดใส วันนี้ชีวิตของพวกเขาสดใสเต็มที่แล้วนะคะ ต่อจากนี้ไปจะมีฝนพรำอีกหรือไม่ ขอให้เขาทั้งสองคนเป็นคนจัดการกันเอง เพราะเราจะปล่อยให้เขาทั้งสองคนใช้ชีวิตคู่ ใช้ชีวิตครอบครัวของเขาโดยเขาทั้งสองคนแล้วค่ะ ขุ่นเจ้มาส่งเขาตรงนี้ก็พอแล้ว
ใจหายมาก ต้องบอกว่ามากจริงๆ เพราะตอมเขียนเรื่องนี้มาอย่างยาวนาน อยู่ด้วยกันมานานจนผูกพันธ์กับตัวละครทุกตัวที่เราสร้างขึ้น เริ่มแรกเขาก็เป็นเพยีงตัวละครในนิยายของเรา แต่พออยู่ด้วยกันนานๆ ไป เริ่มหลอนว่าเขามีตัวตนในชีวิตจริงๆ ไปแล้ว 555555
ตอมเคยคิดว่าเมื่อถึงตอนจบของเรื่องนี้ ตอมคงอยากกล่าวอะไรมากมายกับคนอ่าน แต่พอเอาเข้าจริงๆ นึกอะไรไม่ค่อยออกเท่าไหร่ นอกจากคำว่าขอบคุณจริงๆ ค่ะ
ขอบคุณนิยายเรื่องนี้ที่ทำให้ขุ่นเจ้ได้รู้จักกับคนอ่านหลายๆ คน ขอบคุณทุกคนที่ได้มารู้จักกันผ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ ก็หวังว่าจะยังคงอยู่ด้วยกันในเรื่องอื่นๆ ด้วยเนอะ
เขียนเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกในบรรดานิยายของตัวเองทั้งสองเรื่อง (เยอะมาก 555555) แต่เรื่องนี้จบเป็นเรื่องที่สอง ส่วนคุณนายเรียวจันทร์เกิดทีหลังแต่จบก่อนจ้า นางแหกโค้งไปแล้ววว
ดีใจนะคะที่นิยายเรื่องนี้ได้สร้างความสุขให้กับใครหลายคน แม้บางช่วงจะมีทุกข์บ้าง 55555 แต่ไฟนอลลี่ เราก็แฮปปี้เอนดิ้งไปด้วยกันแล้วเนอะ
ขอบคุณความรักอันไร้ขอบเขตและไร้พรมแดนของทุกคนค่ะ
แท็กเรื่องนี้ #LoveNoBoundaries
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
