หัวข้อ: :Love ♥ no boundaries: ตอนพิเศษส่งท้าย บ๊ายบาย [END] 22.09.18

[cchompoo]

คุณพ่อตานี่หวงลูกสาว(?)สุดๆ
ลูกก็มีความกวนระดับ10

[iceman555]

 

[B52]

ตลกดีพ่อตาลูกเขยคู่นี้

[fay 13]

 

[aiyuki]

ผัวเมียคู่นี้ ตีกันตลอดดด 555

[dahlia]

พ่อตากับลูกเขย มันดีจริงๆ 555

[mochimanja2]

  ฮาต่อตาลูกเขย รักกันดีจริงๆ

[river]

ยักษ์น่ารักนะ
ส่วนแมทก็ต่อมทำงานกำเริบล่ะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

สนุกมาก ชอบบบบ 
ขำอ่ะ พ่อตา กับลูกเขย 
เถียงกัน ทะเลาะกัน น่ารัก
วิค พูดไทยได้เหน่อมักมาก
แมท ก็จอจ่อกับงานเกินไปมั้ย
       
 

[dragon123]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[insunhwen]

โอ้ยยน่ารักจริงคู่นี้5555555

[่patsaporn]

คือสรุปแมทมีพ่อสองคน ผัวก็เหมือนพ่อ แต่วิคก็ห้ามถูกนะ สนใจคนที่คุยด้วยก่อน งานเดี๋ยวค่อยทำ
แต่แมทก็เป็นคนตั้งใจแรงกบ้าเนอะ นางไฟแรงเสมอ พ่อตาลูกเขยน่ารักดีนะ

ขอบคุณค่ะ

[คุณเจ้]

Yours and Mine EP.1 (70%)



“แม่สวัสดี”


“หวาดดีขับแม๊” วิคเตอร์เอาปึกบทของผมแนบไว้ใต้รักแร้ซ้าย ยกมือไหว้แล้วโค้งไปทั้งตัวอีกเช่นเคย แม่ยิ้มขำนิดหน่อยแล้วยกมือรับไหว้เราสองคน พ่อเดินลากกระเป๋าใบเล็กตามเข้ามาทีหลัง


“ถ้าหิวก็พากันไปหาอะไรกิน แม่เตรียมไว้ให้แล้วในครัว แต่ถ้าอยากพักผ่อนก็พากันไปนอนก่อน”


“นอนคนละห้องนะ ให้ไอ้เตอร์มันไปนอนห้องเดิมตอนที่แมทบวช” ผมอ้าปากหวอหน้าเหวอ มองหน้าพ่อเพื่อต้องการรู้ว่าที่พ่อพูดนั้นเอาจริงแค่ไหน


“พ่อก็ แยกกันทำไมล่ะ นอนห้องแมทนั่นแหละ” พ่อทำฮึดฮัดนิดหน่อยที่โดนแม่ขัดแล้วก็เดินลากเอากระเป๋าไปวางไว้ตรงโซนดูทีวีด้านในที่ติดกับครัว


ถ้าถามว่าแม่ยอมรับกับเรื่องผมและวิคเตอร์ได้ทั้งใจมั้ย ผมก็ตอบไม่ได้ แต่แม่ก็ไม่ขัดไม่ขวาง ไม่แสดงอาการสิ้นหวังให้ผมเห็นอีกหลังจากที่ผมบวช และก็คอยปรามๆ พ่อด้วยซ้ำเวลาที่พ่อแสดงอาการไม้เบื่อไม้เมากับวิคเตอร์มากเกินไป ไอ้แชมป์เคยบอกว่า ไม่ใช่พ่อรับไม่ได้ พ่อคงแค่หมั่นไส้วิคเตอร์ เพราะวิคเตอร์ก็กวนประสาทพ่อบ่อยๆ ยังดีที่ว่าช่วงที่อยู่กันคนละประเทศได้สงบศึกต่อกันบ้าง แต่ตอนที่พ่อกับแม่ไปนิวยอร์กเมื่อปลายปีที่แล้ว สองคนนี้ก็ไปแซะกันข้ามทวีปที่นู่นนะ


“Hungry? (หิวมั้ย)” ผมหันไปถามไอ้ยักษ์ที่กำลังเปิดตู้ไอติมแล้วหยิบไอติมรสช็อคโกแล็ตชิพขึ้นมาหนึ่งถ้วย เขาชูถ้วยไอติมเป็นเชิงบอกว่าเอาแค่นี้ก็พอแล้ว


“เดี๋ยวนอนสักแปบละกันแม่ ตอนเย็นเดี๋ยวพวกแชมป์ก็มารับอีก”


“งั้นก็พาขึ้นไปนอน เดี๋ยวตอนเย็นก็ปาร์ตี้ยาว” ผมพยักหน้าให้แม่ หันไปมองพ่อที่นั่งมองทีวีใกล้กับเค้าน์เตอร์คิดเงินนิดหน่อย แล้วก็หันไปชวนวิคเตอร์ขึ้นข้างบนพร้อมกับลากกระเป๋าอันใหญ่ไปด้วย ไอ้ยักษ์ผู้มีน้ำใจก็ทำเพียงเดินตามและตักไอติมเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ยกระดับความมีน้ำใจขึ้นอีกนิดด้วยการหยิบกระเป๋าใบเล็กเดินตามผมขึ้นบันไดมา


คือตัวตูเล็กแต่แบกใบใหญ่ แต่ตัวเมิงใหญ่แต่แบกใบเล็ก ไอ้ห่าเอ๋ย


“อึ๊บ! อึ๊บ!” ผมออกแรงเฮือกสุดท้ายในการยกกระเป๋าขึ้นมาถึงพื้นบ้านชั้นสอง หยุดยืนหอบหน่อยๆ มองวิคเตอร์ที่เดินยกกระเป่าใบเล็กขึ้นบันไดมาชิลๆ


“หนักเหรอ” โอ้โห ถามมาเนาะ ผมเลยจิกตาใส่ไปหนึ่งที ไอ้ยักษ์ยิ้มทะเล้น


ผมลากกระเป๋าไปที่หน้าประตูห้องนอนตัวเอง เปิดประตูเข้าไป กดเปิดไฟ เปิดแอร์ แม่คงขึ้นมาทำความสะอาดและจัดการเรื่องปอกหมอนผ้าปูที่นอนไว้ให้ พวกสติชท์ ช้อปเปอร์และปิกาจูนอนกองอยู่ฝั่งนึงของหัวเตียง


“นี่แม่นายยังไม่เผาไอ้พวกนี้ทิ้งไปอีกเหรอ” วิคเตอร์ถามพลางปิดประตูตามหลัง ผมกัดปากล่างแล้วหันไปมองหน้านิ่ว ยกมือขึ้นทำท่าจะต่อยเขา ชอบว่าผมเรื่องนี้อยู่เรื่อย ก็มันน่ารักอะ ที่บ้านนิวยอร์กเขาไม่ยอมให้พวกมันอยู่บนเตียงเลยนะ เอาไปวางกองห้องนอนรับแรกหมดเลย เหลือให้ผมไว้นอนกอดสองตัวเอง


“สรุปเราต้องไปรับพวกออสตินมั้ย” วิคเตอร์วางปึกบทของผมลงบนโต๊ะทำงาน วางแว่นทับไว้บนนั้น และถอดเสื้อยืดออก เผยหุ่นล่ำแน่นและวีเชฟที่ชวนระทวยกว่าเดิม รอยสักนูนเด่นขึ้นเพราะอกเขาใหญ่ขึ้นกว่าเก่า


“ไม่ต้อง เดี๋ยวมันมากันเอง ออสตินมีกุญแจอพาร์ทเม้นต์อยู่แล้ว” เขาตอบชิลๆ แล้วโยนเสื้อยืดใส่หัวผม


“โอ๋ยยย!” ผมร้องโวยเมื่อภาพมืดไปแว้บหนึ่ง ยกมือขวาดึงเสื้อออก มองไปที่ไอ้ยักษ์ที่นั่งลงปลายเตียงและกำลังถอดถุงเท้า ถึงจะโวยไปนิดแต่ก็แอบยกเสื้อขึ้นสูดดมเบาๆ


อืม… กลิ่นตัวผัวหอมเหมือนเคย -.,-


“เอ้อ ลืม เดี๋ยวบาสไปรับนี่” วิคเตอร์โยนถุงเท้าใส่ตะกร้าผ้าได้อย่างแม่นยำ แล้วก็ยักไหล่สองข้าง หน้าตาไม่สนไม่หือไม่อืออะไรทั้งนั้น


“คงงั้นมั้ง มันดูแลตัวเองกันได้น่า ตัวใหญ่ทั้งสามคนขนาดนั้น แค่ออสตินคนเดียวก็ปลอดภัยละ” สามคนนั้นเดินทางมาด้วยกัน แต่จะมาวันมะรืนก่อนงานเริ่มหนึ่งวัน ผมล่วงหน้ามาก่อนเพราะพวกแคทนัดปาร์ตี้สละโสดวันนี้ คือกะไม่ให้ผมพักเหนื่อยจากการเดินทางเลยกันทีเดียว


“คืนนี้ฉันไม่ไปนะ” ผมขมวดคิ้ว ทั้งแปลกใจทั้งรู้สึกแปลกๆ ที่เขาจะไม่ตามไปด้วย 


“ทำไมอะ ไม่ไปด้วยกันล่ะ” วิคเตอร์ย่นจมูกและสั่นหัว


“ขี้เกียจ ฉันรออยู่นี่แหละ แล้วเดี๋ยวสี่ทุ่มครึ่งฉันไปรับ” ผมที่กำลังทำหน้างอที่เขาเบี้ยวไม่ไปด้วยกันถึงกับเปลี่ยนเป็นหน้าตาถมึงทึงถลึงตาใส่ไอ้ยักษ์ผมยาวเครายาวทันที


“อะโห่ นานๆ ผมได้เจอกับเพื่อนนะ ทำไมมาจำกัดเวลากันอย่างงี้อะ”


“เด็กนอนดึกไม่ดีต่อสุขภาพ” เขาว่าหน้ามึนตามสไตล์ยักษ์เอาแต่ใจ สองแขนค้ำตัวบึ้กๆ ไว้บนเตียง ยักคิ้วให้ผมสองที ผมจิ๊ปากแล้วเดินเข้าไปตีไหล่เขาดังปึ้ก


“ทีคุณเอาผมยันเช้าไม่เห็นพูดแบบนี้มั่ง!” ผมว่าด้วยความเข่นเขี้ยว ยิ่งช่วงไหนที่เขาต้องไปถ่ายต่างประเทศเป็นอาทิตย์ ซึ่งส่วนใหญ่ถ้าไปออกกองต่างประเทศก็ไปเป็นอาทิตย์สองอาทิตย์นั่นแหละ พอกลับมาบ้านก็ฟัดผมข้ามวันข้ามคืน ผมเองก็คิดถึงเขาเลยไม่บ่ายเบี่ยง เพราะเวลากลับมาบ้านเขาก็จะได้พักอาทิตย์นึงแล้วก็กลับไปออกกองต่อ ช่วงที่เขาได้กลับมาหยุดที่บ้านเลยมักขลุกตัวด้วยกันทั้งวันทั้งคืน ทั้งแบบที่มีกิจกรรมบนเตียงและไม่มี แต่ส่วนใหญ่คือมี เพราะบางทีต้องห่างกันเป็นเดือนเขาเลยตักตวง ยังดีมีช่วงพักเบรกด้วย ถ้าผมไม่ออกกำลังกายผมว่าผมคงแย่ แต่ก็มีสลบเกือบข้ามวันเช่นกัน ยังดีที่ไอ้ยักษ์ทำตัวน่ารักยกอาหารมาเสิร์ฟถึงเตียง แต่ใช่ว่าไม่มีทะเลาะตบตีนะ บางทีก็ตบตีกันเพราะเขาหงุดหงิดที่ผมคุยเรื่องงานกับเดวิดหรือเอางานมาทำ


“นายอวบขึ้น ฉันช่วยนายลดแคลเลอร์รี่ไง” ดู ดู! ข้อแก้ตัว แก้หน้ามึนๆ นี่แหละ


“ช่างมีน้ำใจเหลือเกินนะ” ผมมองจิกไปที วิคเตอร์ยิ้มทะเล้นหน้าเป็น



“ก็ไอ้พระเอกหนังโป๊เทรนเนอร์ของนายยังบอกเลยว่ามันช่วยได้จริง” เขาเอาแซ็คมาอ้าง ซึ่งอดีต (และปัจจุบันยังคงข้องเกี่ยวกับวงการหนังอย่างว่าอยู่) พระเอกหนังโป๊ก็คอนเฟิร์มว่าการมีเซ็กส์ช่วยทำให้น้ำหนักลดลงด้วย


อาจจะดูแปลกประหลาดว่าทำไมวิคเตอร์พูดถึงแซ็คได้โดยที่ไม่ฟาดงวงฟาดงา เพราะว่าตอนนี้แซ็คกลายมาเป็นเทรนเนอร์ส่วนตัวของวิคเตอร์และผมแล้ว อะโฮ่ แต่กว่าจะมาเป็นก็ไม่ใช่เรื่องง่าย คิดเรอะว่าไอ้ยักษ์จะยอมแบบให้รู้สึกสบายใจ เพราะเคยตั้งป้อมเกลียดแซ็คไว้อย่างรุนแรง ผมหว่านล้อมอยู่นานมาก ไอ้ยักษ์ก็หงุดหงิดทะเลาะเบาะแว้งกันไปหลายที ที่ผมอยากให้แซ็คได้เป็นเทรนเนอร์ของวิคเตอร์ เพราะมันมีสถานการณ์ไม่ดีบางอย่างที่เกิดขึ้นกับแซ็คและผมรู้สึกไม่ชอบเท่าไหร่ เลยมาขอให้วิคเตอร์ช่วย ก็อย่างที่บอกตอนแรกเขาไม่เอาๆ จนต้องให้แซ็คมาเล่าให้เขาฟังเอง (เกือบต่อยกัน) สุดท้ายเขาก็ยอมให้แซ็คเป็นเทรนเนอร์ให้ทั้งเขาและตัวผม


ตอนนั้นผมดีใจและปลื้มใจมาก แต่ไม่ใช่เพราะได้แซ็คมาเป็นเทรนเนอร์แต่เป็นน้ำใจที่วิคเตอร์มอบให้คนที่กำลังเดือดร้อนต่างหาก


“เดี๋ยวนี้ซี้กันแล้วนี่” พอเริ่มรู้จักมักคุ้นกัน วิคเตอร์ก็ลดป้อมในใจที่มีต่อแซ็คลง และแซ็คก็แสดงชัดเจนว่าไม่ได้ชอบหรือคิดอะไรกับผมในเชิงชู้สาวเลย เรารู้จักกันในฐานะเพื่อน มากสุดก็พี่น้อง แต่เขายอมรับว่าเคยคิดชอบผม แต่อันนี้เขาไม่ได้บอกวิคเตอร์ คือตอนนั้นที่เขาคิดชอบเพราะเขาไม่รู้ว่าผมมีวิคเตอร์แล้ว แต่พอรู้ว่าผมมีไอ้ยักษ์เขาก็ไม่คิดลึกซึ้งหรือเดินหน้าต่อ ประเด็นนี้ต้องเก็บไว้ ป้องกันวิคเตอร์อาละวาด


“ก็เป็นเพื่อนที่ดี” วิคเตอร์ยักคิ้วหนึ่งที ผมเดินไปนั่งตักเขา ไอ้ยักษ์เด้งตัวขึ้นนั่งตรงและโอบสองแขนรอบเอวผมไว้


“คุณใจดีขึ้นเยอะเลย” ผมยิ้มแป้นหน้าบาน ดีใจที่เขาใจกว้างมากขึ้น (อีกนิดนึง) กับเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน


“ก็ต้องดูเป็นเรื่องๆ ไป ฉันไม่ใจดีทุกอย่างนะ” เขาว่าหน้านิ่งเป็นการเตือนว่าอย่าคิดว่าเขาจะยอมหรือใจดีให้ผมหมดทุกสิ่ง ผมยิ้มยิงฟันตาหยีแล้วทำเสียงแฮะๆ ในลำคอ วิคเตอร์ยื่นหน้ามากัดหูขวาผมไปที


“ผมก็ไม่ใจดีหรอกนะถ้าคุณไปมีชู้น่ะ” ผมว่าหน้าโหดเสียงโหด ส่วนไอ้ยักษ์ยิ้มทะเล้นทะลึ่งไปเรื่อย


“อะไรเนี่ย นึกว่าไว้ใจกันแล้วซะอีก” ผมเบ้ปาก ยกมือขวาจิกหัวเขา แต่ไม่ได้กระชาก แค่จิกค้างไว้แบบนั้น


วิคเตอร์ไม่มีชู้จริงๆ หรอก แต่เรื่องเจ้าชู้อะจริง ก็ไม่ได้ว่าจีบออกหน้าออกตา หรือสานสัมพันธ์ใดๆ กับใคร ก็มีแค่มองหน้ามองตากันแล้วยิ้มให้ คุยกรุ้มกริ่มกระหยิ่มใจไปเรื่อย หมาหยอกไก่ประเดี๋ยวประด๋าว แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี้จะไม่เกิดขึ้นถ้าผู้หญิงไม่เข้ามาเริ่มต้นก่อน เพราะวิคเตอร์ไม่จุดประกายใดๆ ให้ใครทั้งสิ้น กูอยู่ของกูไม่สนใจใคร แต่ถ้าใครสนใจกูก็เข้ามาหากูเอง ซึ่งมันก็ดูน่าสบายใจ๊สบายใจ แต่เผอิญมันก็มีผู้หญิงเข้าหาเขาไม่น้อยน่ะสิ ไม่ใช่ว่าผู้หญิงพวกนั้นพุ่งเข้าหา ตีลังกาแล้วอ้าขาให้เขานะ ก็ชวนคุย ชวนเล่น ให้เกิดโมเม้นต์ พ่อยักษ์ผู้น่ารักก็ตอบรับพวกหล่อนเป็นส่วนใหญ่ ที่โดนเขานิ่งใส่ก็หลายคนจนล่าถอยไปเอง ผู้หญิงที่มีทีท่าสนใจเขา เท่าที่จับสังเกตได้จะไม่รู้หรอกว่าวิคเตอร์มีผมอยู่ คือข่าวของผมกับเขามันขึ้นๆ ลงๆ เดี๋ยวชัดเดี๋ยวเบลอจนนักข่าวจับใจความมาเล่นไม่ได้ตรงๆ สักที


“เลี้ยงนายคนเดียวก็เหนื่อยแล้ว ไม่ชอบอะไรซับซ้อน” เป็นจริงดังนั้น เขาไม่ชอบความยุ่งยากวุ่นวาย ความซับซ้อนทางความสัมพันธ์ แต่ตัวเองเป็นคนซับซ้อนนะ


“ดีมาก เอาเงินมาปรนเปรอให้ผมคนเดียวพอ คิๆๆ” วิคเตอร์ยื่นหน้ามาฝังจมูกลงบนแก้มผมแล้วสูดดมอย่างแนบแน่น ผมหัวเราะคิกคัก พยายามเอนตัวหนีแต่เขาก็ตามมาหอมไม่หยุด


เขาคิดว่ามันเป็นการยุ่งยากในการที่จะคบใครหลายคนพร้อมกัน มันไม่สนุก มันไม่ใช่ทางของเขา วิคเตอร์ผ่านผู้หญิงมาเยอะ แต่นั่นแหละทำให้เขารู้ว่า การมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงหลายคนมันเป็นอะไรที่น่าปวดหัว และเขาก็หงุดหงิดง่ายเกินไปที่จะต้องดูแลเทคแคร์ผู้หญิงหลายๆ คนในเวลาเดียวกัน แต่ถ้ามีอะไรกับผู้หญิงสองคนขึ้นไปเขาทำได้นะ หึๆ


“นางเอกคนใหม่เป็นยังไง แซ่บบบมั้ยล่ะ” ผมถามถึงนางเอกซีรีส์คนใหม่ของเขาที่ต้องมีฉากเร่าร้อนด้วยกันค่อนข้างเยอะ ซีรีส์กำลังถ่ายทำ เหลืออีกไม่กี่คิวก็จะปิดกล้องและจะออกอากาศกลางปีนี้ ซีซั่นที่สองจะเกิดขึ้นหรือไม่ต้องรอดูกระแสซีซั่นแรกก่อน แต่จากภาพเบื้องหลังน่าดูมาก ไม่ใช่ฉากอย่างว่านะ เป็นฉากทั่วๆ ไปแต่โปรดัคชั่นเขาใหญ่จริงๆ อลังการมาก รู้สึกดีที่ให้วิคเตอร์เล่นเรื่องนี้ เพราะทางค่ายเขาทุ่มทุนจริงๆ เป็นซีรีส์ฟอร์มยักษ์มากๆ เลยแหละ


“She’s good. Not bad, but not close as much as Sharon. (ก็ดี ไม่ซี้เท่าชารอน แต่เธอก็ไม่เลวร้ายหรอก)” ผมเบ้ปาก


“Well, how could she’s going to be bad. She is a big-boobs! (แหม จะเลวร้ายได้ สวยอึ๋มขนาดนั้น)” วิคเตอร์หัวเราะ พาผมล้มลงนอนบนเตียง ให้ผมนอนทับเขาอยู่ข้างบนแล้วเขาก็เอาสองขารัดเอวผมไว้ พลิกร่างพาผมนอนตะแคงข้างให้ผมซุกหน้าอกดมกลิ่นเนื้ออุ่นบนตัวเขาที่ผมชอบ ผมยื่นหน้าไปหอมตรงรอยสักหนึ่งฟอด 


นางเอกคนใหม่ของเขาชื่อคลอเดีย (Claudia) สวยคมนมใหญ่บึ้ม ไม่ได้ลามกนะ แต่นมเธอใหญ่จริงๆ หุ่นผอมบางแต่มีกล้ามเนื้อ ผิวแทนสวยมาก ผมยังไม่เคยเจอตัวจริง เห็นแต่ในรูป ไม่เคยคุยด้วยเพราะผมไม่เคยไปกองนั้น เลยไม่รู้ว่าเธอเป็นคนยังไง แน่นอนว่าก็มีอาการหวั่นใจเล็กๆ เพราะเธอสะเด็ดจริงๆ ผู้หญิงคนนี้ เธอไม่ใช่แนวสวยหวาน แต่เธอเป็นแนวสวยเผ็ด ดูเป็นผู้หญิงแรงๆ หน่อย แต่วิคเตอร์ก็แสดงอออกให้ผมเห็นเท่าที่เขาจะทำให้ผมสบายใจได้ว่าตัวเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอเกินเลย เวลาไปออกกองต่างประเทศ ซึ่งกองนี้ถ่ายต่างประเทศทั้งหมด เขาก็จะโทรหาผม วีดีโอคอลมาหาอยู่เสมอ ถ้าวันไหนเขาเหนื่อยก็คุยกันแปบเดียว


“We talk to each other after out of working—occasionally. She’s a bit haughty but she is a professional. (นอกเวลางานเราแทบไม่คุยกันเลย ฉันว่าเธอหยิ่งๆ หน่อย แต่ก็เป็นมืออาชีพดี)”


“How about sex scene? Does it very flow? (ฉากอย่างว่าไหลลื่นดีมั้ยล่ะ)” ผมไม่ค่อยถามรายละเอียดการทำงานของวิคเตอร์ในซีรีส์เรื่องนี้ ถ้าถามก็ถามนิดหน่อย เหมือนถามแบบทั่วๆ ไปว่าการทำงานในแต่ละวันเป็นยังไงบ้าง วิคเตอร์ก็ไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังเป็นพิเศษ เล่าแค่ว่าวันนี้มีอะไรเกิดขึ้นในกองบ้าง ผมไม่เคยคิดถามเจาะลึกการทำงานของเขากับคลอเดีย มันคืองาน ถามไปเดี๋ยวก็พาลคิดมากอีก ไม่อยากรู้เบื้องลึกเบื้องหลังมากอะ ผมกะว่าพอซีรีส์ออนแอร์จะไม่ดูด้วยซ้ำ บทมันดี โปรดัคชั่นดี ฟอร์มซีรีส์ดีก็จริง แต่ก็ต้องแยกแยะ งานดีๆ โอกาสดีๆ ก็ต้องซัพพอร์ตเขา จะไปขัดเพียงเพราะเราไม่สบายใจก็กระไรอยู่ แต่จะให้มองแฟนตัวเองเสพสวาทกับหญิงอื่นแม้จะแค่ในทีวีมันก็รู้สึกแปลกๆ


“I covered my cock by sock. (ก็ใส่ถุงเท้าปิดไว้)” ผมแหงนหน้าขึ้นมองหน้าเขา รู้สึกจั๊กจี๋แปลกๆ ที่ถามเรื่องนี้


“Have you ever hard during shooting? (เคยเกิดอารมณ์มั่งมั้ยถามจริง)” ไอ้ยักษ์ย่นคิ้ว มองผมอย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็ตอบนะ


“Will you believe me if I told you NO. (ถ้าบอกว่าไม่เคยจะเชื่อมั้ย)”


“And is that real? (แล้วไม่เคยจริงเปล่าล่ะ)”


“You gonna say I’m a liar. (เดี๋ยวหาว่าฉันโม้อีก…)” ผมขมวดคิ้วและจิ๊ปาก ยกมือทุบอกเขาดังปึ้ก ไอ้ยักษ์หน้าจุกไปนิด ก่อนจะทำหน้าดุนิดหน่อย


“You are an expert of hitting? (ทุบเก่งจริงๆ นะ)” เขาเอาคางกดลงบนแก้มผมแล้วขยี้แรงๆ


“แอ๊!!” ผมยกมือดันหน้าเขา พยายามดันให้ห่างแต่ก็ไร้ผลเพราะเขาเกร็งหน้าขยี้แก้มผมจนแสบไปหมด


“ยักกกษ์!!!” ผมคำรามเป็นภาษาไทย เขาหัวเราะชอบใจแล้วหยุดแกล้ง ผมทำหน้ามุ่ย ยกมือขวาขึ้นลูบแก้มตัวเองเบาๆ


“Trying to avoid to answer. That made me think if you ever be hard. Tell the truth! (ตอบมาเลย บ่ายเบี่ยงแบบนี้แสดงว่าเคยแข็งใช่มั้ย)”


“ไม๊เคยโหวย!” กำลังหงุดหงิดๆ ถึงกับหลุดหัวเราะเมื่อเขาปฏิเสธเป็นภาษาไทยด้วยสำเนียงเพี้ยนแปล่ง ผมหัวเราะฮื่อๆ ในลำคอ มองหน้าเขาที่จะหงุดหงิดก็ไม่ใช่จะตลกก็ไม่เชิง แต่สักพักเขาก็หัวเราะด้วย


“จริงอ้ะ?!”


“ก็มันเป็นแค่งาน ยอมรับว่านมเธอสวย น้องสาวเธอสะอาดสะอ้านดี แต่ฉันแยกแยะได้น่าว่าเวลาทำงานก็ต้องรีบทำ ทีมงานมองเป็นสิบคน สิ่งที่คิดตอนนั้นคือรีบทำให้เสร็จจะได้เลิกกอง ไม่อยากถ่ายซ้ำซ้อน เข้าใจมั้ยไอ้เอเลี่ยน”


“เห็นจิ๊มิ๊เธอด้วยเหรอ” ผมถามตาโต


“อือ เธอถอดหมด แต่เธอเป็นคนรีเควสเองนะ ผู้กำกับบอกให้มุมกล้องหลอกได้แต่เธอไม่เอา”


“โอ่โห ใจเด็ดเชียว” วิคเตอร์ยักคิ้วหน้าตาไม่ยินดียินร้ายอะไร


“เห็นแรกๆ ก็ตื่นเต้นดี นานๆ ไปก็ไม่คิดไรแล้ว” วิคเตอร์เคยเล่าให้ฟังว่า ฉากอย่างว่าเขาจะเก็บไว้ถ่ายทีเดียวทั้งหมดแล้วค่อยปิดกอง มันเลยทำให้เขาเห็นของอีกฝ่ายบ่อยๆ


“จริงเหรอ เธอยั่วใช้ได้เลยนะ” เขายิ้มขำ ก้มลงหอมหน้าผากผมหนึ่งที


“ก็จริง แต่ใช่ว่าฉันเคยเห็นของเธอคนแรก” โอ๊ะ ลืมไปว่ากำลังพูดอยู่กับผู้ชายที่ช่ำชองสรีระร่างกายสาวๆ เป็นที่สุดอยู่ คิดว่ายั่วกว่าคลอเดียวิคเตอร์ก็เคยเจอมาแล้วแหละ


ผมไม่ถามถึงประเด็นนั้นอีก เป็นอันว่าจบไป ที่ถามก็ไม่ได้ว่าจะจับผิด หรือชวนทะเลาะแต่เพราะไม่เคยถามเลยต่างหากเลยนึกอยากลองรู้สักนิดสักหน่อยบ้าง เพราะบางครั้งที่เขาอยู่กองและผมอยู่บ้านหรือไปออกกองตัวเอง ก็เคยคิดนะว่าเขาใช้ชีวิตเป็นยังไง นอกลู่นอกทางมั้ย หวั่นไหวหรือเปล่า มันก็แว้บมาแว้บไป จนเดวิดบอกว่ามีแฟนเป็นนักแสดงต้องใจกว้าง ต้องไม่คิดเล็กคิดน้อย ซึ่งข้อหลังสวนทางกับนิสัยผมไปมากทีเดียว


“อือ วิคเตอร์ ขอไปอ่านบทก่อนได้มั้ย นะๆ แก้แปบเดียวๆ” ผมเกือบเคลิ้มหลับ แต่ก็นึกขึ้นได้เลยดิ้นดุ๊กดิ๊กๆ ในอ้อมกอดเขา


“ไม่เอา ห้ามทำงาน ฉันห้ามนายแล้วนะว่าอย่าเอางานมาทำ ยังจะแบกมาอีก” เขามองผมตาดุ ผมยิ้มแห้ง เขาสั่งห้ามแล้วแหละ แต่ผมแอบยัดใส่กระเป๋าเป้มาด้วย พอขึ้นเครื่องผมก็หยิบมาอ่าน พอเขาเห็นแทบจะเผาทิ้งกลางเครื่องบิน


“โธ่ นิดเดียวเอง ไม่เยอะหรอก นะๆๆๆ”


“นิดเดียวของนายมันไม่เท่ากับของคนอื่น” ผมเบะปาก ทำหน้างอ ดีดขาดิ้นๆ ให้เขาปล่อย แต่ไอ้ยักษ์กอดรัดผมแน่นและหลับตาลง แล้วก็สยบด้วยความเงียบ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอเป็นการบอกว่าหลับไปแล้ว


ผมทำหน้าเซ็ง ได้แต่นอนนิ่งในอ้อมกอดเขา งึ๊ดๆ ในใจอยู่พักใหญ่แล้วสุดท้ายก็ซุกตัวเข้าหาเขา วิคเตอร์กระชับอ้อมแขนขึ้นอีกนิด นอนกอดผมไว้เหมือนดักแด้ ผมเอาหน้าผากวางไว้บนอกเขา ขดตัวให้เขากอดเพิ่มไออุ่นปกป้องความเย็นจากแอร์ ผ่านไปสักพักผมก็หลับไปพร้อมไอ้ยักษ์ทั้งที่ในใจยังพะว้าพะวงเรื่องบทที่ค้าเอาไว้อยู่





 

หม่าบู๊ฮายยย ก็ยังคงใสๆ หัวใจสองดวง ตบตีกันเป็นเรื่องปกติ เอเลี่ยนโดนยักษ์ดุก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

ก็ไปเรื่อยๆ  คอนเซ็ปต์เดิมคือเล่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคน เล่าเรื่องราวความรักของเขาสองคน บางครั้งมันก็ดูเรื่อยๆ ดูไม่หวือหวา แต่เรื่องนี้ก็ไม่หวือหวานานละนะ 55555 เชื่อว่าคนที่ตามๆ กันมาตลอดคงเข้าถึงสไตล์ของตอมเนาะ

ความรักหวานฉ่ำชุ่มชื้นนนน ชื่นมื่อหัวใจ อะไรที่ทำให้ไม่สบายใจก็ไม่ต้องไปยุ่งอะเนาะแมทเนาะ พี่ยักษ์มันก็แสดงออกว่าไม่เอาใคร ยังไงก็ไว้ใจพี่แกหน่อยน่าาา

คงไม่ได้มาอัพถี่มาก ตอนนี้งานยังไม่ยุ่งค่ะ แต่มันยุ่งแน่ๆ นี่เลิกงานมาก็ฝืนเขียน เพราะอยากเขียน ยังกลัวว่าเดี๋ยวต้องมีสักจังหวะที่เว้นยาวเกินแน่เลย T___T



เนื้อหาจะเชื่อมต่อจากตอนพิเศษในหนังสือพาร์ท Only You เบาๆ ค่ะ ใครไม่ได้ซื้อ ไม่ต้องห่วงนะคะ ไม่งงแน่นอน ยังไงตอมก็เล่าเนื้อหาตามปกติ ไม่หาย ไม่หล่น แต่บางอย่างที่อยู่ในตอนพิเศษก็ขอเก็บไว้เป็นสิ่งพิเศษสำหรับคนซื้อหนังสือจริงๆ แต่เส้นเรื่องหลักยังไงตอมก็เล่าอยู่แล้วค่า

วันที่ 13 นี้ จะเปิดพรีออเดอร์รีปริ้นนิยายพี่ยักษ์กับน้องเอเลี่ยนพาร์ท Only You ให้กับผู้ที่สนใจอยากได้หนังสือแล้วนะคะ จะอัพเดตรายละเอียดให้ทราบทั้งที่เพจและที่นี่เลยค่ะ

เจอกับอีกครึ่งที่เหลือค่ะ ขอบคุณทุกเม้นต์ ทุกโหวตที่มีให้นิยายเรื่องนี้ ขอบคุณทุกการติดตามทั้งแบบแสดงตัวตนและไม่แสดงตัวตน ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่รักนิยายเรื่องนี้ในแบบที่มันเป็นค่ะ

ตอมลงตอนพิเศษต้อนรับปี 60 ให้อ่านกันในเพจ มาบอกย้ำอีกทีค่ะ เผื่อบางคนไม่ทราบเนอะ ตามไปอ่านได้ที่ลิงก์นี้เลยจ้า > ตอนพิเศษต้อนรับปี 60

ที่ไม่ได้ลงในหน้านิยายเลยเพราะไม่ได้มีแค่พี่ยักษ์กับน้องแมทค่ะ มีตัวละครจากเรื่องอื่นยั้วเยี้ยไปหมด เลยเอาไปลงที่เพจดีกว่าาา ตามไปอ่านได้น้อออ 



รีปริ้นนิยายเรื่องนี้ ทั้งภาค 1 และภาค 2 คือช่วงกลางเดือนมกราคมค่ะ ซึ่งตอมได้แจ้งในเพจไปแล้ว แต่บางคนอาจจะไม่เห็นหรือเปล่า เลยมาแจ้งในนี้อีกที จะเปิดพรีออเดอร์วันแรกคือ 13 มกราคม และปิดพรีออเดอร์ 20 กุมภาพันธ์ แต่ตอมคงขอเปิดพรีออเดอร์ รีปริ้นพาร์ทสองพาร์ทเดียวก่อนแล้วกันเนอะ กันตัวตอมงง เสร็จแล้วค่อยเปิดรีพาร์ทแรกอีกทีค่ะ สำหรับราคาหนังสือพาร์ทสอง รวมค่าจัดส่งแบบ EMS แล้วคือ 1150 มีจัดส่งแบบเดียวค่ะ หนังสือมีสองเล่ม แถมที่คั่น และตอนพิเศษเจ็ดตอน อัดแน่นเน้นๆ

ผู้ได๋อยากดั้ยหนังสือ ก็เตรียมไตไว้เด้อจ้า ไม่มีการลงชื่อใดๆ ทั้งสิ้น ใครพร้อมโอนแล้วแจ้งโอนผ่านอีเมล รายละเอียดจะมาแจ้งอีกทีตอนเที่ยงคืนวันที่ 13 ค่าาา

[river]

คิดว่าจะรอซื้อเป็นเซทเลย อยากได้ทีเดียว

[B52]

หวานๆสบายๆ

[fay 13]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

วิค แมท 
เข้าใจการทำงานของวิค
แต่ก็เข้าใจแมท ความอึดอัดใจ
ที่รู้ว่าแฟนตัวเองกำลังถ่ายทำกับดาราสาวทรงอึ๋ม
เพราะวิค ไม่ใช่เกิดมาเป็นเกย์แท้ๆ
ก็นะ จะวางใจทีเดียวมันเป็นไปไม่ด้าย
แต่วิค ไม่เปลี่ยนไปก็สุดยอดละ
       
 

[aiyuki]

แมทดูโตขึ้นนะ โตกว่า 2 ภาคแรกจริงๆ ไม่ขี้โวยวายแบบไร้เหตุผล วิคก็ดูใจเย็นขึ้น

[bookie]

ชอบวิคกับพ่อแมทตลกดี 

[minmin96]

ภาคนี้ขอแบบเรื่อยๆน้าาาา
ก่อนหน้านั้นดราม่ามาเยอะแล้ว...จูบปากกันบ้าง..ตบตีกันบ้าง
อย่ามีมือที่ 3,4,5 เลยนะ

[kitty08]

  น่ารักจริง ๆ คู่นี้ มีสวีทมีกัดหยอกกันแบบให้ชีวิตดูมีสีสันไม่หวานจนเลี่ยน แต่ยังไงมีสามีเป็นดารานี่ก้อต้องทำใจอย่างแรง หวังว่าสาวสวยเผ็ดคนนี้จะไม่มีนัยยะสำคัญในภายหน้าน่ะ 

[คุณเจ้]

Yours and Mine EP.1 [100%]



“เฮ้!!!!” ผมยกขวด Smirnoff รสเลม่อนของโปรดขึ้นชนกับเหล้าเบียร์ของพวกเพื่อนๆ เสียงแก้ว เสียงขวดกระทบกันดังเกร๊งดังกริ๊ก และตามด้วยเสียงหัวเราะแข่งกับเสียงเพลงในร้าน


ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ร้านเหล้านั่งฟังเพลงสบายๆ (ในช่วงแรก ดึกๆ จะเป็นเพลงเต้น) แถวมหาวิทยาลัย เพราะว่าที่เจ้าสาวต้องการรำลึกความหลังเมื่อยังเป็นสาวนิสิตนักศึกษา แต่นางไม่คิดอำลาความเป็นวัยรุ่นความเปรี้ยวใดๆ ทั้งหลาย แค่อยากได้บรรยากาศเดิมๆ ในการเจอเพื่อนๆ


“แด่แคท สาวน้อยวัตถุไวไฟ คบไว ได้ไว แต่งไวโว้ยยย!!” ทุกคนหัวเราะดังลั่นกับประโยคของไอ้แชมป์ที่เอ่ยขึ้นหลังจากกระดกเบียร์ไปได้ครึ่งแก้ว


“อีแชมป์! หยาบคายค่ะ เขาเรียกผู้หญิงรู้จักรักษาสิทธิของตัวเอง!!”


“โอ๊ยยย!” เหมียวนำทัพในการโห่ใส่แคท เจ้าตัวนั่งหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง ท่าทางโซพราวด์กับตัวเองไม่น้อย


“จนอีแคทแต่งงานแล้วอะ ฉันยังหาแฟนใหม่ไม่ได้สักที” เหมียวบ่นหน้างอง้ำ เพราะมันเลิกกับแฟนได้เกือบปีแล้ว เนื่องจากพอเข้าสู่วัยทำงาน เวลามันว่างไม่ตรงกัน ทำให้ความสัมพันธ์มันห่างเหินกันไป สุดท้ายก็เลิกกัน


“เดี๋ยวแกก็หาได้น่าอีเหมียว ไปยืนเยี่ยวข้างทางเดี๋ยวก็เจอ”


“ฮ่าๆๆๆ” พวกเพื่อนๆ หัวเราะกับมุกที่ผมแซวเหมียวกันยกใหญ่ เหมียวมันจิกตาใส่แล้วด่าผมด้วยคำด่าสุดฮิตอย่างดีออกกลับคำ


“จ้า แม่คนผัวรักผัวหลง” ผมทำท่าเชิดๆ ใส่ไอ้แชมป์ที่กัดด้วยความหมั่นไส้


“ก็สวยอะเนาะ ว่าไม่ได้”


“โฮ่ยยยยย!!!!” คราวนี้พวกมันโห่ดังยิ่งกว่าเดิม และโห่ด้วยอินเนอร์ที่แรงกล้า พร้อมกับฝ่ามือของไอ้สองมาร ไอ้แชมป์ไอ้วอร์มรุมตีที่หัวผมคนละป้าบ ผมมุ่ยหน้าใส่มันสองคนแล้วเอื้อมมือไปตบคืน ไอ้สองมารหัวเราะอย่างไม่สำนึก


“อีแคท แล้วกะจะมีน้องเลยมั้ย” เก้าถามพลางเทเบียร์ใส่แก้วของตัวเอง


“โนนะคะ ยอมรับนะว่าฉันคิดว่าลูกเป็นภาระ มันแล้วแต่คู่อะ แต่คู่ฉันยังไม่อยากหาภาระให้ตัวเอง ขอใช้ชีวิตทำงานเก็บเงินไปเที่ยวกันเองก่อน” แคทหยิบขนมขบเคี้ยวเข้าปาก ผมหยิบขนมปลาทาโร่ที่ซื้อมาจากข้างนอกขึ้นมากิน


“ดีแล้วแก ตักตวงความสุขให้ตัวเองก่อน ฉันก็ไม่แอนตี้การมีลูก แต่ฉันคิดว่าถ้าเรายังไม่พร้อมแล้วให้เขาเกิดมา มันเป็นการทรมานทั้งเขาและเรา” แบมบอกอย่างมีสาระ ยกกระดาษซับมันซับหน้าแผ่วเบา


“จริงมึง กูขอคอนเฟิร์ม ถ้าไม่พร้อมแม่งอย่างมี มันไม่สนุกอะ ของกูเขายังไม่เกิดมาก็จริง แต่ช่วงนั้นกูก็ทุกข์นะ เพราะกูรู้ตัวว่ายังอยากสนุกกับชีวิตก่อน” วอร์มผู้เคยผ่านประสบการณ์การเกือบมีลูกบอกอย่างรู้เช่นเห็นแจ้ง แม้ตอนนั้นมันจะยอมแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นง่ายๆ แต่ในใจมันก็ไม่ได้พร้อมที่จะมีครอบครัวเต็มที่


“ฉันตกลงกับพี่เคนไว้ละว่าช่วงไหนที่จะปล่อยให้มี ตอนนี้ขอใช้ชีวิตกันสองคนก่อน” ผมนั่งเคี้ยวเส้นปลาทาโร่กวาดตามองเพื่อนตัวเอง แล้วก็รู้สึกว่าความหลังในช่วงวัยเรียนย้อนกลับเข้ามาและไหลย้อนออกไปสลับกับปัจจุบันของพวกเรา


“ไม่น่าเชื่อเนอะ ว่าเรากำลังนั่งคุยกันเรื่องมีครอบครัว มีลูกอะ” ผมเอ่ยด้วยสองอารมณ์ทั้งนึกขำและนึกใจหวิวที่เราโตขึ้นไปอีกสเต็ป


“ชีวิตคนเราก็ผันเปลี่ยนสิคะเพื่อนหลาว เราโตขึ้น สเต็ปในชีวิตเราก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนมากเปลี่ยนน้อยก็แล้วแต่เรื่องราวที่แต่ละคนได้พบเจอ” ผมพยักหน้าเบาๆ ให้กับคำพูดของแบม


“ทำไม ไม่อยากแก่เหรอวะ กลัวหูรูดเสื่อมแล้วผัวเอาไม่มันส์เหรอ”


“แอร๊ยยยย อีแชมป์ อีเชี่ยมมมม!” ผมหยิบปลาทาโร่ขึ้นมาเต็มกำมือแล้วปาใส่หน้ามัน อีแชมป์หัวเราะอารมณ์ดี มีอีวอร์มคู่ซี้คู่แสบของมันคอยจับคอยดึงผมไว้ พวกนีทั้งหลายขำเฮฮาภาษาพลาซ่า


“อีแชมป์ ปากดีไปเถอะ ระวังเด็กแกหูรูดเสื่อมมั่ง”


“เอออ! เอาดิไอ้เฮี้ยแชมป์ มึงพลาดแล้วให้ไอ้เหมียวรู้เรื่องอะ ฮ่าๆๆๆ” ผมทำหน้างง มองคนนั้นทีคนนี้ที อีวอร์มหัวเราะสะใจมาก อีแคทยิ้มเย้ยสุดใจ อีเจ้าตัวเงียบกริ๊บ ชัทอัพเม้าท์ไปเลย


“อะไรกันอะ อะไรกันเหรอ” ผมถามด้วยความเผือกที่พุ่งพรวดขึ้นอย่างเร็ว นี่ผมพลาดอะไรไปใช่มั้ย


“นี่แกเปิดอ่านไลน์ให้มันหายแจ้งเตือนเฉยๆ ใช่มะ” เก้าหันมาถามด้วยท่าทีเหนื่อยใจนิดๆ ผมฉีกยิ้มแห้งแทนคำตอบ


“มีเด็กที่หอพักมันมาติดไอ้แชมป์ เฮียแชมป์อย่างงั้น เฮียแชมป์อย่างงี้ ตอนแรกเล่นตัว สุดท้ายกลายเป็นผัวเด็กมันเฉย ฮ่าๆๆๆ” พออีวอร์มเล่าจบ ผมก็อ้าปากกว้างตาโต หัวใจเต้นตุบๆ


“อีแชมป์ได้เมียแล้วเหรอ?!!!” ผมถามด้วยความตื่นเต้น


“เมียมันเหมือนมึงเลย แต่น้องเขาหน้าตาน่ารักกว่านะ” ผมที่กำลังทำหน้าตื่นเต้น เปลี่ยนเป็นเขม่นใส่ไอ้วอร์ม


“กูก็น่ารัก ไม่งั้นแฟนกูไม่รักกูหรอก”


“โอ๊ยยย อันนี้กูขอตบเองค่า!” เหมียวที่นั่งอยู่ตรงข้ามถึงกับโน้มตัวมาผลักหัวผมด้วยความหมั่นไส้ ผมหัวเราะเสียงดัง


“แล้วยังไงอะแชมป์ ไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย” ปกติแชมป์มันชอบปรึกษาความรักกับผมนะ แต่ก็นานๆ ทีที่จะปรึกษา เพราะมันก็ไม่ใช่ว่ารักคนไปทั่ว คนไหนที่เป็นแค่คู่นอนมันก็ไม่ปรึกษาหรอก


“ไม่มีไรหรอกน่า ไอ้วอร์มก็พูดไปเรื่อย” ไอ้แชมป์ตัดบท ทำหน้ายุ่งนิดยุ่งหน่อย ยกเบียร์ขึ้นจิบ ท่าทางจะง้างปากยากซะละ


“โห่ มีไรไม่บอก อุตส่าห์อยากรู้นะเนี่ย”


“โอ๊ย ขอบคุณที่อยากรู้ ไอ้สาส”


“อุ๊ย หยาบคาย” ผมว่าแบบนั้นแต่ก็หัวเราะนะ ดูท่าไอ้แชมป์จะเขิน มันเลยกลบเกลื่อนด้วยการไม่พูดซะเลย ไม่รู้ว่าคนนี้จริงจังหรือเปล่า ไม่สิ ผมยังไม่รู้เลยว่าความสัมพันธ์ของมันกับเด็กคนนั้นไปถึงขั้นไหนแล้ว ไอ้วอร์มว่าได้เสียกันแล้ว แต่จริงรึเปล่าก็ไม่รู้


 “สนใจเรื่องไอ้แชมป์ แล้วเรื่องมึงล่ะ คบกันมานานแล้ว หมั้นก็แล้ว ไม่แต่งเหรอ” ผมหันไปมองไอ้วอร์มหน้ามึนๆ


“เออ เชื่อละว่ามึงกับผัวตัวติดกันจริง แค่ทำหน้างงยังมึนเหมือนกัน” แล้วไอ้แชมป์ก็นำทัพในการหัวเราะ ผมจิ๊ปากถลึงตาใส่มัน อีนี่ครองปากหมาอวอร์ดได้ยาวนานจริงๆ แล้วทำเนียนเปลี่ยนเรื่องเลยนะ


“ตอนนี้งานยุ่งอะ แล้วก็รอวิคเตอร์ย้ายกลับไปอยู่อังกฤษให้เรียบร้อย เขาอยากจดทะเบียน จะจดที่อเมริกามันก็ไม่มีผลต่อชีวิตไง ต้องจดบ้านเขา”


“แกคบกันมากี่ปีแล้วนะ”


“ก็…” ผมกำลังจะอ้าปากตอบคำถามของแคท แต่ก็สะดุดเพราะพอคิดดีๆ ผมไม่รู้ว่าจำนวนปีที่แน่นอนคือเท่าไหร่กันแน่


“แกเคยฉลองวันครบรอบ บอกแอนนิวาแซรี่กันมั่งมั้ย” ผมทำตาโต กะพริบตาปริบๆ กับคำถามต่อเนื่องของแคท ก่อนจะค่อยๆ ส่ายหน้าช้าๆ พวกน้องนีทำตาโต แต่สองมารแค่ทำหน้าประหลาดใจนิดหน่อย


“อย่าบอกนะว่าแกจำวันครบรอบที่แกสองคนคบกันไม่ได้” ผมกลอกตาไปมาแล้วทำหน้านึก คบกันเหรอ ผมกับวิคเตอร์คบกันตอนไหนนะ ตอนไหนที่เราคบกัน


“ไม่ได้อะ คือ ไม่เคยจำเลยดีกว่า” ผมพยักหน้าน้อยๆ กับตัวเองเป็นการยืนยันว่าจำวันที่ผมกับเขาตกลงปลงใจคบกันไม่ได้จริงๆ


“เฮ้ย แล้วผัวแกเขาไม่ว่าอะไรเหรอ” แบมถาม สีหน้ามันทึ่งอึ้งตกใจ ผมขมวดคิ้วงงว่ามันตกใจอะไร


“ไม่นะ วิคเตอร์ก็ไม่เคยพูดถึง ไม่เคยคุยกันเรื่องนี้อะ”


“จริงดิ แกสองคนคบกันไปแบบไม่รู้วันรู้คืนป่ะเนี่ย” ผมยังคงขมวดคิ้ว หยิบขนมเข้าปากเคี้ยวแจ๊บๆ และพูดทั้งที่ขนมยังเต็มปากอยู่


“มันแปลกเหรอที่จำวันครบรอบไม่ได้”


“ก็ไม่แปลกหรอก แต่กูเป็นผู้ชาย กูยังจำวันครบรอบเดือนของแฟนได้เลย”


“โอ๊ย อีวอร์ม!” เหมียวแว้ดใส่ไอ้หน้าเข้ม มันหัวเราะทะเล้น ผมทำหน้านึกต่อก่อนจะส่ายหัวอีกที


“เออ จำไม่ได้จริงๆ อะ ถ้าไปถามวิคเตอร์ก็จำไม่ได้หรอก ก็คบกันตามปกติ ไม่ได้โฟกัสวันนั้นเลย คือมันควรมีการฉลองใช่ป่ะ” อันนี้ผมถามด้วยความสงสัยจริงๆ เพราะผมกับวิคเตอร์ไม่เคยพูดเรื่องนี้ ไม่เคยมีวันนี้ในชีวิตของเราเลย และผมก็ไม่คิดว่ามันไม่ใช่ประเด็นใหญ่ แต่วันเกิด วันวาเลนไทน์ก็มีตามปกติ วาเลนไทน์แรกของผมกับวิคเตอร์ผมตื่นเต้นมาก แต่สุดท้ายก็พัง


“สักนิดก็ยังดีแก ฉันกับพี่เคนครบสามวันที่คุยกันยังซื้อไปกินไอติมด้วยกันเลยค่ะ”


“อันเนี้ยก็ลายใหญ่ไปค่ะ” ผมหัวเราะเสียงดังการเบรกของเหมียว แล้วสายตาที่มันมองแคทคือเอือมระดับแรง แคทก็ทำแค่ยักไหล่ ยิ้มเล็กยิ้มน้อย


“ไม่รู้สิ วิคเตอร์ก็ชอบมีปาร์ตี้ตลอด จนรู้สึกว่าตัวเองก็ได้ฉลองอะไรเยอะแยะมาก”


“แต่กูว่า จำไม่ได้ก็ดีนะ บางทีมีแล้วพอใครคนนึงจำไม่ได้แม่งก็ทะเลาะกัน” ผมพยักหน้าเห็นด้วย หลายคู่ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้เยอะนะ


แต่เอาจริงๆ พอคุยกับพวกเพื่อนๆ แล้วผมก็นึกสงสัยว่าวันครบรอบผมคือวันไหน แล้วผมคบกับวิคเตอร์มากี่ปีแล้ว ยังไม่ถึงสิบปีหรอก แต่วันที่บ่งบอกว่าเราคบกันมาเท่านี้ๆ ผมจำวันนั้นไม่ได้จริงๆ



หลังจากเต้นไปได้หกเพลงยังไม่ทันจบ สามีหน้ายักษ์ก็โทรมาบอกว่ารออยู่ด้านหน้าร้านแล้ว ผมมองเวลาบนจอมือถือแล้วก็รู้สึกดี (ประชด) ที่วิคเตอร์ใจดีเพิ่มเวลาให้ผมได้ปาร์ตี้ถึงห้าทุ่มจากตอนแรกที่บอกสี่ทุ่มครึ่ง นี่ยังดีนะต่อเวลาให้ก่อนร้านปิดหนึ่งชั่วโมง น้ำใจช่างเหลือล้น ผมบอกลาเพื่อนๆ พวกมันจะอยู่กันต่อจนร้านปิด และอาจจะไปหาอะไรกินกันต่อ ผมได้แต่เสียดายแต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเดินออกไปนอกร้านและเดินไปขึ้นรถท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่มองผม แต่ไม่ได้มองเพราะจำผมได้  มองเพราะผมเดินไปขึ้นรถหรูต่างหาก


“ไม่หลงทางเลยเหรอ” ผมถามหลังจากปิดประตู ไอ้ยักษ์ที่กำลังเคี้ยวหมากฝรั่งหันมายักคิ้วให้ที และหักพวงมาลัยออกไปตามถนน


“ที่บ้านเหลืออะไรกินบ้างอะ” ผมสะอึกไปอึกใหญ่ กลิ่นแอลกอฮอล์ฟุ้งออกมาจางๆ


“วันนี้กินข้าวกี่มื้อแล้ว”


“สามมื้อ!” ผมตอบเสียงใส ยกมือขึ้นเป็นเลขสามและยิ้มแป้น วิคเตอร์จะช่วยผมเรื่องอาหารการกินด้วย เรากินข้าวกันวันละห้ามื้อ แต่จะกำหนดว่าตักข้าวได้แค่สองทัพพีต่อมื้อเท่านั้น กับข้าวก็ต้องคำนวณแคลฯ ให้ดี


“งั้นกินได้” ผมหัวเราะฮิๆ วิคเตอร์กระตุกยิ้มมุมปากแล้วหันไปมองถนน


ผมนั่งมองถนนเบื้องหน้าสักพักแล้วก็นึกถึงสิ่งที่พูดกับเพื่อนๆ เรื่องวันครบรอบ ก็ไม่ถึงกับกวนใจเป็นจริงจัง แค่นึกสงสัยเฉยๆ ว่าผมกับวิคเตอร์คบกันวันไหน เดือนไหน คือก่อนหน้านี้เราไม่ได้สนใจประเด็นนี้กันจริงๆ นะ ผ่านไปหนึ่งปีเราก็แค่คิดว่า โอเค เปลี่ยน พ.ศ.ใหม่แล้วเท่านั้นเอง แต่พอได้พูดก็เลยว่า เออ คบกันตอนไหนวะ ตอนขอคบจำได้ว่าไม่ได้เอ่ยปากขอด้วยซ้ำ ทะเลาะกัน เอากัน รู้ตัวอีกทีเราก็เป็นแฟนกันแล้ว


“วิคเตอร์” ผมเรียกชื่อเขาอย่างลอยๆ สายตาเหม่อมองไปยังถนนเบื้องหน้าที่รถแล่นไปด้วยความเร็วสูง ปกติการเดินทางระหว่างบ้านผมกับมหาวิทยาลัยจะอยู่ที่ครึ่งชั่วโมง แต่นี่เพิ่งจะสิบนาทีกว่าๆ ก็ใกล้จะถึงบ้านละ วิคเตอร์เหยียบท้าทายกฎจราจรเมืองไทยมาก


“หือ?” วิคเตอร์ตอบรับแต่ก็ไม่ได้หันมา เขามองรถหลังเพื่อจะเข้าเลนขวาและจะได้กลับรถไปทางบ้านเรา


“เราคบกันวันไหนอะ คุณจำได้มั้ย”


“ฮะ?” เขาขมวดคิ้ว ตีไฟเลี้ยวแล้วเลี้ยวรถไปอีกเลน เสียงล้อบดถนนดังลั่น แต่เขาก็แค่เข้าเกียร์และเหยียบต่อไป


“วันที่เราคบกันอะ จำได้มั้ย” วิคเตอร์สั่นหัวหน้านิ่วคิ้วย่น เปิดไฟเลี้ยวอีกทีเพื่อเลี้ยวเข้าซอยบ้าน


“จำไม่ได้ ทำไม” เขาหันมามองและหันกลับไปมองถนน ก่อนที่จะเลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าบ้านที่ประตูรั้วไม้เปิดรอไว้อยู่แล้ว


ผมไม่นึกแปลกใจหรือน้อยใจหรอก เพราะผมก็จำไม่ได้ เหมือนว่าวันนี้สำหรับเราสองคนมันหล่นหายไปในความสัมพันธ์ ซึ่งปกติเราควรมีวันครบรอบใช่มั้ย เพื่อเป็นการบอกว่าเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้ว


“อยู่ๆ ทำไมถึงถาม” วิคเตอร์ถามแล้วเดินไปปิดประตูรั้วไม้อันใหญ่ ส่วนผมเดินไปไขกุญแจประตูเหล็กบานใหญ่และดันขึ้น เรามุดเข้าไปในบ้าน วิคเตอร์ดันประตูเหล็กปิดลงและล็อคกุญแจ


“ก็วันนี้เพื่อนถาม แต่ผมตอบไม่ได้ เลยมาถามคุณ เผื่อคุณจำได้” วิคเตอร์หรี่ตามองกลับมา ผมเดินไปเปิดไฟในครัว เปิดตู้กับข้าว และยกอาหารในนั้นมาวางไว้บนโต๊ะกินข้าว วิคเตอร์ตักข้าวมาให้ผมสองทัพพีตามปริมาณที่กำหนด


“ฉันต้องเค้นความจำมั้ยเนี่ย” วิคเตอร์ถามสีหน้าเคร่งเครียดปนขยาดเล็กๆ ยังดีที่ไม่ขากถุยออกมาด้วย


“ไม่ต้องซีเรียสนะ ผมแค่ถามเฉยๆ อะ ไม่ได้กะว่าต้องจำได้หรอก เพราะผมก็จำไม่ได้ไง” ผมตอบเขาแต่สายตาจับจ้องอยู่ที่ไข่เจียวกุ้งของโปรดวิคเตอร์ ตักใส่จานตัวเองและตักซอสพริกราดแล้วก็ตักเข้าปาก


“ถ้างั้นก็ปล่อยมันไปแล้วกัน อยู่มาขนาดนี้ วันครบรอบไม่จำเป็นแล้ว” เขาว่าสบายๆ เทน้ำใส่แก้วและกระดกอึกๆ ผมพยักหน้า และตักไข่เจียวเข้าปากอีก


ผมนั่งกินข้าวไม่นานก็หมด เพราะมีโควตากินได้แค่สองทัพพีทั้งที่จริงอยากกินต่ออีก แต่ก็ต้องซื่อสัตย์กับตัวเอง ผมกลับมาอวบขึ้นเพราะตามใจปากมากไป แซ็คเลยให้ตารางการกินอาหารมากับวิคเตอร์ เพราะออกกำลังกายอย่างเดียวไม่พอ ต้องลดอาหารลงด้วย


“อาบน้ำเองได้ใช่มั้ย” ผมมองค้อนไอ้ยักษ์ที่ถอดเสื้อ ถอดกางเกงออกจนตัวเปลือยเปล่า


“อาบได้น่า” วิคเตอร์ยิ้มขำ ถลกผ้านวมขึ้น ล้มตัวลงนอนและดึงผ้านวมขึ้นห่มปิดส่วนล่างไว้ ผมถือแค่ผ้าเช็ดตัวไป เข้าห้องน้ำได้ก็ชำระล้างร่างกายจนสะอาดสะอ้าน ล้างทุกซอกทุกมุม ตัวกลับมาหอมสดชื่นด้วยกลิ่นน้ำนมอันคุ้นเคย พอเช็ดตัวจนแห้งก็พันผ้าขนหนูตรงอกเป็นกระโปรงสั้นแล้วเดินกลับห้องนอน วิคเตอร์ยังคงลืมตานอนรอผมอยู่บนเตียง ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมานั่งเช็ดหัวตรงปลายเตียง 


“Hey, you want to have the anniversary day? (นี่ แล้วนายอยากมีรึเปล่าวันครบรอบน่ะ)” ผมหันไปมองเขาด้วยความสงสัยปนงงกับคำถาม แต่พอเรียบเรียงได้ว่าเขาถามอะไรก็เลยสั่นหัวกลับไป


“We can live without that day. (ไม่มีเราก็อยู่กันได้นี่)” วิคเตอร์เลิกคิ้วขึ้น ทำปากยื่นหน่อยๆ


“Good. Because birthday and valentine, these two day is a hard day for me. I have to think about the special thing on that day. (งั้นก็ดีแล้ว แค่วันเกิดกับวาเลนไทน์ฉันก็ขี้เกียจคิดละว่าจะต้องทำอะไรให้มันพิเศษบ้าง…)” ผมยิ้มขำ นึกว่ากำลังนั่งกำหนดวันครบรอบให้เราสองคนซะอีก


ผมเช็ดหัวจนแห้งหมาดๆ ถอดผ้าขนหนูที่พันตัวออกแล้วโยนใส่ตะกร้าพร้อมผ้าผืนเล็ก เดินเปลือยไปปิดไฟดวงใหญ่ในห้อง เหลือไฟบนหัวเตียง วิคเตอร์สะบัดผ้านวมออกให้ผมขึ้นนั่งคร่อมเขาไว้ ไอ้ยักษ์ยื่นสองมือมาจับเอวผม


“Just having you with me in every day. That’s fine for me. (…มีนายอยู่ด้วยทุกวันก็พอแล้ว)” ผมยิ้มเขิน ยื่นมือไปหยิกแก้มเขาเบาๆ


“Sweet talker again. (ปากหวานอีกละ)”


“I have another sweet thing. You know that. (อย่างอื่นก็หวาน นายรู้ดีนี่)” วิคเตอร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ สองมือบีบเอวผมเบาๆ ผมกัดปากล่างแล้วยิ้มเขิน ยื่นมือไปจิ้มรอยสักบนอกของเขาเล่น


“And you? Do you want to have anniversary day? (แล้วคุณล่ะ อยากมีมั่งมั้ยวันครบรอบ)” ผมมึนเหล้าหรือมองโลกสวยเกินไปเนี่ยถึงได้ถามคำถามนี้ เพราะไอ้ยักษ์สั่นหน้าทันที


“No. I’m lazy to remember that. If I forget you gonna angry me. (ไม่เอาอะ ขี้เกียจจำ เดี๋ยวลืมก็โกรธกันอีก)”


“Let’s try this. Do you know how long we are in relationship? (เอางี้ คุณจำได้มั้ยว่าเราคบกันกี่ปีแล้ว)”


“And you? (แล้วนายล่ะจำได้มั้ย)” ผมสั่นหัว วิคเตอร์ยิ้มกว้าง ผมเลยยิ้มกว้างตาม


ไม่ใช่ว่าลืม หรือจำไม่ได้เลย คือมันก็นับได้นั่นแหละว่ากี่ปีแล้วที่อยู่ด้วยกันมา แต่เหมือนเราไม่รู้วันเริ่มต้นที่เราคบกันเท่านั้นเอง


“I don’t care because you can’t leave from me. (กี่ปีก็ช่าง เพราะฉันไม่ให้นายไปไหนหรอก)” เขาจับผมพลิกลงไปอยู่ข้างล่าง ผมหัวเราะคิกคัก ยกสองขาเกี่ยวเอวของเขา สองมือรวบผมยาวหยิกน้อยๆ ขึ้นเพื่อโชว์หน้าหนวดหล่อๆ


“And you can’t leave from me. (ผมก็ไม่ให้คุณไปไหน…)” ผมหรี่ตาลงมองหน้าเขา ไอ้ยักษ์ยิ้มกริ่ม ผมใช้สองมือทัดเส้นผมยาวของเขาไว้ที่หลังหูทั้งสองข้าง


“Don’t leaving, right? Tell me, Giant. You won’t dump me, huh? (…ไม่ไปใช่มั้ย ฮะ? บอกซิไอ้ยักษ์ จะไปไหนมั้ย)” วิคเตอร์ยิ้มกว้าง ยิ้มแบบที่ผมชอบ แม้ตอนนี้หนวดเคราจะดกครึ้มเหมือนป่าดงดิบ (วิคเตอร์รักหน้าตัวเองตอนนี้มาก) แต่ก็ยังน่ารักน่าหยิกเวลายิ้มแบบนี้


“หมั่ยไป๊ หร่ากเมียจ๋าโคนเดี๊ยว” ผมหัวเราะคิกคัก ยังรู้สึกขนลุกด้วยความตื้นตันใจทุกครั้งที่วิคเตอร์เรียกแบบนี้ ครั้งแรกที่เขาครางเรียกผมแบนี้ จำได้ว่าอ่อนระทวยไปทั้งร่าง อยากจะสิโรราบให้เขาคนเดียว


“เมียจ๋าก็รักเตอร์จ๋า” ผมพูดชัดๆ เน้นทีละคำให้เขาเข้าใจ ซึ่งคำประมาณนี้ หรือออกแนวทะลึ่งวิคเตอร์จะเข้าใจอย่างดีมาก เพราะได้ครูดีแบบไอ้แชมป์กับไอ้วอร์มเป็นคนสอน


วิคเตอร์ยิ้ม ก้มลงจุ๊บหน้าผาก แก้มสองข้าง ปิดท้ายด้วยริมฝีปาก และล้มตัวลงนอนซ้อนหลังผม ดึงผ้านวมขึ้นมาห่มร่างเราสองคน กระชับอ้อมแขนตรงหน้าท้องผมแน่นขึ้น ดึงให้แผ่นหลังผมไปชิดด้านหน้าของเขา


“แน่ะ แข็งเหรอเตอร์” ผมถามเป็นภาษาไทย


“อื้อ หยั่กม๊าก” ผมหัวเราะ หันไปมองเขา ไอ้ยักษ์มองตาแป๋ว


“มั่ยหั้ยทำหรอก” เขาทำหน้าบูดใส่ผมทันที ผมยิ้มกว้าง พลิกตัวเข้าหาเขา หนุนหัวบนต้นแขนซ้ายล่ำๆ ยื่นมือซ้ายไปจับยักษ์น้อยที่ตื่นตัวเต็มที่ จับๆ บีบๆ และใช้นิ้วโป้งลูบหัวลูกชายเขาเบาๆ เหมือนเป็นการปลอบ มือซ้ายวิคเตอร์ลูบหัวผมเบาๆ เปลือกตาเขาขยับเชื่องช้า ลมหายใจติดขัดเป็นระยะ


“นิไสเล้ว” ผมหัวเราะ ทำหน้าระรื่นใส่ไอ้ยักษ์ที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ทั้งเคืองและเสียวปนกันสิท่า


“เล้วแล้วรักมั้ย” ไอ้ยักษ์พยักหน้าทั้งที่คิ้วยังขมวด หน้าท้องก็หดเกร็ง


“หรั่กมาก” ผมหัวเราะฮิๆ ในลำคอ ยื่นหน้าไปจูบสันกรามที่เครากินพื้นที่ไปเกือบครึ่งหน้า ปล่อยมือออกจากลูกยักษ์น้อย ยกขาซ้ายก่ายเขาไว้ กอดเขาไว้แน่น วิคเตอร์โอบสองแขนกอดร่างผม ก้มจูบหน้าผากผมไปหนึ่งฟอด และเราก็นอนซุกกันจนหลับไป ทิ้งให้ยักษ์น้อยค่อยๆ สงบลง



 


มาอัพต่อแล้วววว ติดงานหนักมากค่า อาทิตย์นี้ทำงานเที่ยงวันยันเที่ยงคืน เวลาที่เหลือสลบ พองานเบาลงเลยรีบเอามาแปะไว้ก่อน

แต่อย่างที่เคยแจ้งไว้นะคะว่าพาร์ทสาม ตอมจะไม่ได้มาอัพถี่ๆ รัวๆ มากเท่าไหร่ เนื่องจากมีงานต้องทำ และแบ่งเวลาไปเขียนเรื่องอื่นด้วย เรื่องนี้ก็จะเขียนสดอัพสดแบบแรกๆ ที่เขียนนิยายเรื่องนี้เลยค่ะ แต่สัญญาว่าจะไม่หายต๋อม ไม่ดองน้อออ เพราะบางทีทำงานอยู่ก็คิดถึงนิยายตัวเองเหลือเกินนน

สรุปสองผัวเมียคู่นี้เขาจำวันครบรอบตัวเองไม่ได้ แต่ไม่มีใครเครียด อยู่กันมาขนาดนี้ ไม่ต้องมีละม้างงง

ถ้าใครมีหนังสือพาร์ท Only You คงจำได้ว่าพี่ยักษเรียกแมทว่าเมียเป็นครั้งแรกในตอนพิเศษ ซึ่งถ้าสังเกตดีๆ พี่ยักษ์ไม่เคยเรียกแมทแบบนี้ จนกระทั่งในตอนพิเศษพาร์ทสองนี่แหละเจ้าาา ขนลุกด้วยความสยิวแทนน้องแมทเลยค่ะตอนเขียน 555555

เจอกันตอนหน้านะคะ ถ้ามาช้าก็ต้องขออภัยไว้ก่อนนน



สำหรับใครที่สนใจหนังสือพี่ยักษ์กับน้องเอเลี่ยน พาร์ทสอง หรือ Only You ตอนนี้ตอมเปิดรีปริ้นรอบแรกแล้วค่ะ เข้าไปอ่านรายละเอียดได้ที่ > พรีออเดอร์รีปริ้น Only You

เนื้อหาจะเชื่อมต่อจากตอนพิเศษในหนังสือพาร์ท Only You เบาๆ ค่ะ ใครไม่ได้ซื้อ ไม่ต้องห่วงนะคะ ไม่งงแน่นอน ยังไงตอมก็เล่าเนื้อหาตามปกติ ไม่หาย ไม่หล่น แต่บางอย่างที่อยู่ในตอนพิเศษก็ขอเก็บไว้เป็นสิ่งพิเศษสำหรับคนซื้อหนังสือจริงๆ แต่เส้นเรื่องหลักยังไงตอมก็เล่าอยู่แล้วค่า



ขอบคุณทุกเม้นต์ ทุกโหวตที่มีให้นิยายเรื่องนี้ ขอบคุณทุกการติดตามทั้งแบบแสดงตัวตนและไม่แสดงตัวตน ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่รักนิยายเรื่องนี้ในแบบที่มันเป็นค่ะ

[Maii2206]

ดีออกนะ ไม่ต้องมานั่งจำวันนุ้นนี้เยอะแยะ 5555 ต่างคนต่างเข้าใจกันก้ดีแล้ว อยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆแหละ  ดีจังที่วิคเตอร์เป็นเด็กดี ไม่ออกนอกลู่นอกทาง อย่าทำน้องแมทเสียใจนะคะ 

[iceman555]

 

[DraCo_SLa13]

ทำไมแมทเร๊ววว อย่างงี๊อ่ะ ค้างเลย

[fay 13]

 

[B52]

เขาหวานกันล่ะ~~~

[่patsaporn]

วันครบรอบไม่ต้อยลงมี วิคขี้เกีบจทำเซอร์ไพร์ส
ตอนพูดไทยกันน่ารักมาก เมียคนไทยก็ต้อวพูดได้บ้างเนอะ
ช่วงยลนี้หวานดี สบายใจ

ขอบคุณค่ะ

[aiyuki]

น่ารักกกก

[AnanyKaoLaD]