Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-7-
“หงิงๆๆ” ฮึกๆ ฮืออ เจ็บอ่า เจ็บๆ
ผมขดตัวนอนร้องไห้กระซิกๆ อยู่ในตำแหน่งตุ๊กตาหน้ารถคันหรู แต่สภาพและอารมณ์ของผมในตอนนี้ไม่ได้เริงร่าเลยสักนิด เพราะอะไรน่ะเหรอครับ ก็เพราะความไว้เนื้อเชื่อใจศัตรูมากเกินไป ทำให้ผมต้องพบเจอกับวิบากกรรมที่ชื่อว่า ‘เข็มฉีดยา’ ซึ่งเป็นวัตถุอันตรายอันดับต้นๆ ที่ส่งผลต่อจิตใจของผมเป็นอย่างมาก มันฝังจิตฝังใจมาตั้งแต่สมัยเด็กๆ ผู้ใหญ่บอกว่าไม่เจ็บครับลูก มันก็แค่มดกัดจี๊ดๆ ผมอยากบอกเหลือเกินว่าโกหกทั้งเพ!
“อย่ามาสำออย” ผมสะบัดหน้าพรึ่บหันไปมองแทบจะทันที
ใครสำออย? พี่เปรมว่าใคร? ว่าผมเหรอ?
“หงิ๊งงงง” แง้!! ร้องไห้หนักมากกว่าเดิม
ผู้ชายอะไรหน้าตาก็ออกจะดีแต่ใจร้ายที่สุด ไม่เข้าใจ ไม่เห็นใจ แล้วยังมาซ้ำเติมกันอีก ผมเพิ่มโวลลุ่มเสียงร้องไห้ให้ดังขึ้น บีบน้ำตาหยดติ๋งๆ สะอึกฮึกๆ พี่เปรมก็ยังขับรถหน้านิ่งไม่ได้คิดจะสนใจหรือมีคำพูดมาปลอบใจแม้แต่น้อย ใช่สิ ในสายตาของพี่เปรมผมมันก็เป็นเพียงแค่หมาน้อยตัวหนึ่งเท่านั้น จะสำคัญสู้คุณภาพฟ้าคนสวยนั่นได้ยังไง
ร้องจนคอแหบไปก็เท่านั้น ทุกวันนี้ก็กลุ้มใจเรื่องกลับคืนร่างจนสมองจะระเบิดอยู่แล้ว เหนื่อยและท้อเหลือเกิน ผมจึงหยุดเรียกร้องความสนใจ ขดตัวกอดตัวเองไว้แน่นๆ ให้กำลังใจตัวเองว่าต่อให้ไม่มีใครสนใจก็ไม่เป็นไร ขอแค่ยังมีชีวิตอยู่ความหวังเรื่องกลับคืนสู่ร่างเดิมก็ยังมีอยู่เช่นกัน
กำลังจะเคลิ้มหลับอยู่รอมร่อ ผมก็ต้องเกือบหัวใจวายก่อนเวลาอันควร หรือถ้าหากผมตกใจจนขี้เยี่ยวราดเลอะเบาะหนังราคาแพงนี่ ถามจริงๆ เถอะครับ พี่เปรมจะรับผิดชอบผมมั๊ย หรือว่าแค่ร้องเหี้ย! แล้วจับผมเขวี้ยงทิ้ง กระทืบซ้ำจนกระอักเลือดตาย ที่ผมกล่าวมาทั้งหมดไม่ได้เกิดจากความน้อยใจแม้แต่น้อย ผมเป็นแค่เพียงหมาตัวกระจ๊อย น้อยใจไม่เป็น เสียใจไม่เป็น และเจ็บไม่เป็นหรอกนะ หมายังไงก็เป็นแค่หมาอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ
พี่เปรมอุ้มผมมาวางบนพื้น จากนั้นก็เอาสายหนังแบรนด์วีแอลแบบเดียวกับที่อยู่รอบคอมาคล้องติดไว้ ดูได้จากการเลือกสิ่งของที่มักจะต้องเข้าชุดกัน อย่างเช่น ถ้วยกับช้อนคิตตี้ ปลอกคอและสายจูง รวมถึงอะไรอีกหลายๆ อย่างที่ผมเคยสังเกตเห็น ซึ่งผู้ชายที่มักจะเอาใจใส่กับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้โดยส่วนใหญ่จะเป็นประเภทอ่อนโยนโรแมนติค แต่ตั้งแต่ผมรู้จักพี่เปรมมาเดือนกว่าๆ ผมคิดว่าทฤษฏีจิตวิทยาพวกนั้นมันไร้สาระสิ้นดี
ผมมองไปรอบๆ ตัว ก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือสวนสาธารณะ วันธรรมดาในเวลาบ่ายผู้คนดูบางตากว่าวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ถือว่านี่คือการออกสู่โลกกว้างครั้งแรกของผมในฐานะเจ้าเปี๊ยกเลยก็ว่าได้ จึงค่อนข้างรู้สึกตื่นเต้นนิดๆ ในขณะที่กำลังสำรวจสิ่งแวดล้อมต่างๆ อยู่เพลินๆ ปลอกคอก็ถูกกระตุก ทำให้ผมต้องเงยหน้ามองผู้ชายร่างสูงจนแทบจะเมื่อยคอ พร้อมๆ กับก้อนสะอื้นที่ตีตื้นขึ้นมาจากอก ตอนนี้ผมคงต้องยอมรับแล้วใช่มั๊ยว่าผมเป็นเพียงแค่สัตว์ตัวหนึ่งเท่านั้น ต้องมีปลอกคอ และต้องมีสายจูง ต่อให้ของพวกนั้นราคาแพงสักแค่ไหนมันก็ไม่ได้ทำให้ผมหลุดพ้นไปจากคำว่า
‘สัตว์เลี้ยง’ ได้เลย ทำไมผมถึงรู้สึกอยากจะร้องไห้นะ
เชือกหนังกระตุกอีกครั้งทำให้ผมต้องจำใจยอมก้าวเดิน ร่มเงาจากแมกไม้ไม่ได้ช่วยให้สภาพจิตใจของผมดีขึ้น ผมก้มมองทุกย่างก้าวของตัวเอง ผมกำลังเดินตามเงาของผู้ชายคนหนึ่ง มีคนเคยบอกว่า ‘ถ้าเราเดินข้างหลังเค้า เราจะเห็นเค้าชัดขึ้นกว่าเดินข้างๆ กัน’ แต่มันใช้ไม่ได้กับผมในเวลานี้
“เฮ้อออ” เสียงถอนหายใจดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงด้านหน้าหยุดเดิน ทำให้ผมต้องหยุดตาม
ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองว่าทำไมพี่เปรมถึงหยุดเดิน และไม่ได้คิดสงสัยในเสียงถอนหายใจหนักหน่วงนั้น เพราะในสมองของผมตอนนี้มันอัดแน่นไปด้วยเรื่องราวมากมายให้ต้องคิด และหัวใจก็อ่อนแอเกินจะไปรับเอาเรื่องราวอื่นๆ เข้ามาได้ ผมจึงแค่ยืนก้มหน้านิ่งๆ รอให้ ‘เจ้านาย’ กระตุกสายจูงแล้วค่อยเดินต่อ
จู่ๆ ผมก็ถูกจับขึ้นอุ้มแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ตกใจสะดุ้งจนหูตั้ง แต่ก็แค่แป๊ปเดียว พี่เปรมอุ้มผมไว้ในอ้อมแขนด้านขวา ส่วนข้างซ้ายพี่เปรมถือตะกร้าอะไรสักอย่างไว้ คงจะเป็นอาหารล่ะมั้ง จมูกของเจ้าเปี๊ยกไวมากกับเรื่องแบบนี้ จากนั้นพี่เปรมก็พาเดินไปเรื่อยๆ โดยไม่พูดจาอะไร ผมเองก็ไม่ส่งเสียงใดๆ ใบหน้าคมก็ยังคงเรียบนิ่งเย็นชาอยู่แบบนั้น ผมไม่ชอบเลยเวลาที่พี่เปรมนิ่งเงียบแบบนี้ เพราะมันยิ่งทำให้รู้สึกว่าผมไร้ซึ่งตัวตน
ระหว่างทางมีพบเจอน้องหมานานาชนิดที่เจ้าของพามาเดินเล่น บางตัวก็เมินเฉย บางตัวก็ดี๊ด๊า บางตัวก็ส่งสายตาเจ้าชู้ขายขนมจีบ และบางตัวก็ขี้อิจฉา ถึงผมจะกำลังเศร้าแต่ก็ไม่ได้ตาบอดนะ ผมมองเห็นว่าเจ้าพุดเดิ้ลขนพองตัวเมื่อครู่ กับเจ้าชิสุขนฟู เมื่อกี้ส่งสายตาแบบนางร้ายที่กำลังอิจฉานางเอกอยู่ แต่ขอโทษนะตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะมาสู้รบกับใคร จึงทำแค่เพียงเชิดหน้าใส่เท่านั้น
เดินมาไกลพอดู จนถึงริมสระน้ำขนาดใหญ่ พี่เปรมเลือกนั่งบนเก้าอี้ไม้สีขาวริมสระ ไม่ไกลนักมีคุณตาคุณยายพาหลานตัวน้อยมาวิ่งเล่น ส่วนกลางสระน้ำก็มีเรือถีบสำหรับคู่รักลอยอยู่สองลำ บรรยากาศรอบตัวมันดูอ้อยอิ่งเชื่องช้าอย่างกับว่าตอนนี้เราไม่ได้อยู่ใจกลางเมืองหลวง
“มึงงอนกูอยู่ใช่มั๊ยว่ะไอ้เปี๊ยก” ประโยคแรกในรอบครึ่งชั่วโมง ทำให้ผมต้องตอบเสียงสูงปรี๊ดอยู่ในใจว่า ‘เปล๊า’ น้อยจงน้อยใจอะไร ไม่เค๊ยยย
หัวน้อยๆ ของผมถูกบังคับให้นอนเกยคางไว้ตรงหน้าโคนขาแน่นๆ แล้วมือใหญ่ก็ลูบหัวของผมแผ่วเบา จะว่าไปพักหลังมานี้ผมชักจะเสพติดกับสัมผัสอ่อนโยนจากมือนี้จริงๆ แต่ถ้าหากว่านี่คือการง้อของพี่เปรมแล้วละก็ผมคิดว่ามันแปลกไปกว่าทุกครั้ง ปกติพี่เปรมจะง้อด้วยการเอานิ้วพระบาทสะกิด ดีดจมูก หรือไม่ก็ล่อด้วยขนม ไม่เคยหรอกที่จะง้อแบบอ่อนโยน
เหลือบมองสุดหล่อนิดนึง ฝ่ายนั้นมองไกลออกไปด้านหน้า ไม่รู้ว่ามองต้นไม้ ท้องฟ้า เป็ดน้ำ หรือเรือถีบ กันแน่ แต่เอาเป็นว่าไม่ได้มองมาที่ผม ดังนั้นผมจึงหันไปมองไกลๆ ออกไปบ้าง แต่เพราะความอบอุ่นที่สัมผัสอยู่บนหัว ทำให้ผมหลับตาลงด้วยความรู้สึกที่ผ่อนคลาย ในสมองที่หลักอึ้ง ความเครียด ความน้อยใจ และสารพัดความที่บั่นทอนจิตใจมาตลอดดูเหมือนว่ามันจะได้รับการบำบัดให้อาการดีขึ้นในครั้งเดียว จนผมอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าพี่เปรมเป็นหมอปิศาจรึเปล่าถึงมีเวทมนต์แบบนี้อยู่
“ที่กูพามึงไปฉีดวัคซีนตั้งแต่ยังไม่ครบสองเดือนเนี่ยเพราะว่าตอนที่เจ้านายมึงเอามึงมาน่ะ ตัวมึงยังกับดักแด้ กูไม่แน่ใจว่ามึงจะเคยผ่านการกินนมของแม่มึงมาบ้างรึเปล่า กูเลยต้องป้องกันไว้ก่อนไงเล่า” ผมไม่ได้ลืมตาขึ้นฟัง แต่แค่ยกคิ้วขึ้นข้างนึง เบ้ปากหน่อยๆ กับทุกคำพูดชัดเต็มสองหู
ถึงผมจะกลัวเข็ม แต่ก็รู้หรอกน่าว่าน้องหมามันต้องฉีดวัคซีน ไอ้ที่งอนอยู่เนี่ยคืองอนที่พี่เปรมเอาแต่พูดจิกกัดผมต่างหาก ก็ถ้าแค่ตอนอยู่ที่คลินิกจับผมโอ๋เอ๋สักหน่อย ผมก็คงจะไม่งอนยาว น้อยใจสะสมบวกเพิ่มจากเมื่อวานแบบนี้หรอก
“บ๊อกๆ” ก็เอาแต่เก็กอยู่นั่นแหละ มันจะยากนักรึไงไม่ทราบ หมั่นไส้!
“กูรู้ว่ามึงเจ็บ แต่มึงก็ทนหน่อยไม่ได้รึไง อย่าป๊อดนักดิว่ะ แมนๆ หน่อย ฉีดวัคซีนเดือนละเข็มแค่สามเดือนเอง แล้วค่อยไปฉีดอีกทีตอนมึงครบขวบโน่น” กว่าจะถึงตอนนั้นขอผมกลับร่างเดิมก่อนได้มั๊ย
สายลมเย็นๆ พัดมาแผ่วเบา ทำไมนะผมถึงยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว ในหัวใจก็รู้สึกสงบ ความเครียดต่างๆ สมองก็เบาลงไปแทบจะทั้งหมด ผมได้ยินเสียงน้ำ ไม่ใช่สิเหมือนฝนมากกว่า แล้วก็ได้ยินเสียงร้องหงิงๆ เสียงมันสั่นๆ เหมือนกำลังร้องไห้อย่างทรมาน
อ๊ะ! จำได้แล้ว!! ภาพในความทรงจำช่วงเวลาที่ลืมเลือนไปเกิดชัดเจนขึ้นมาในหัวแบบฉับพลัน ที่แท้เจ้าเปี๊ยกนี่ก็คือน้องหมาทารกตัวนั้นที่ผมเจอในวันฝนตกตอนที่เดินออกไปตามหาพี่เปรม มันนอนร้องหงิงๆ อย่างน่าสงสารอยู่ใต้ม้าหินหน้าคณะวิทยาศาสตร์ ที่แท้มันคือพันธุ์ชิวาวานี่เอง ถึงว่าตอนนั้นทำไมตัวมันเล็กนิดเดียว
แล้วหลังจากนั้นล่ะ คิดสิคิด..ขณะที่กำลังตั้งสติและใช้สมาธิอย่างหนักหน่วง มารก็มาผจญจนได้ พี่เปรมขยับตัวยุกยิกจนผมรำคาญ ต้องลืมตาขึ้นมอง เตรียมอ้าปากด่าแต่พี่เปรมก็แย่งพูดขึ้นก่อน
“กูไม่รู้ว่ามึงจะเข้าใจที่กูพูดไปรึเปล่า แต่มึงก็ควรรู้ไว้ว่าเค้าช่วยชีวิตมึงไว้ตั้งสองครั้ง เพื่อที่จะให้มึงมีชีวิตรอด เพราะฉะนั้นมึงก็ต้องอดทนฉีดวัคซีนให้ครบและมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อรอเจ้านายมึงไง” ดวงตาคู่คมมองมาที่ผมนิ่งๆ ในขณะที่ฝ่ามือใหญ่ก็ลูบให้กำลังใจเบาๆ
นอกจากด่าไม่ออกแล้ว อะไรกันนะที่ทำให้พี่เปรมคิดถึงผมแบบนั้น พี่เปรมเป็นห่วงผมหรือว่าเป็นห่วงเจ้าเปี๊ยกกันแน่ ผมรู้สึกว่าโลกของผมหมุนคว้าง และหัวใจก็เต้นจังหวะแปลกๆ
กำลังมึนๆ งงๆ พี่เปรมก็หันไปหยิบของกินในตะกร้าออกมา ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับ ว่าพี่เปรมเอาถ้วยและช้อนน้องคิตตี้ประจำตัวผมติดมาด้วย ผมเกือบลืมไปเลยว่ายังไม่ได้กินมื้อเที่ยง พี่เปรมเทข้าวต้มข้นๆ ลงในถ้วยแล้วตามด้วยไข่ต้มลงไปยีจนเข้ากับเนื้อข้าว มันคืออาหารเด็กครับ จะมีก็แค่ครั้งแรกเท่านั้นแหละที่พี่เปรมเคยป้อนข้าวผัดให้ผมกิน หลังจากนั้นก็ไม่เคยอีกเลย เพราะเจ้าเปี๊ยกยังเด็ก กระเพาะมันยังอ่อน ทุกวันนี้อาหารของผมก็จะมีอยู่ไม่กี่อย่าง โจ๊กหมูบด ข้าวต้มไข่บด หรือไม่ก็ข้าวแฉะๆ ใส่เนื้อสัตว์บดลงไป แต่ก็ยังมีผักชีต้นหอมเพิ่มสีสันให้ดูเป็นอาหารขึ้นมาบ้าง ถึงจะดูไม่น่ากินแต่รสชาติมันโอเคเลยนะ คงเพราะพี่เปรมต้มข้าวด้วยน้ำซุปหรือไม่ก็ใส่ใจลงไปเยอะ และที่สำคัญมันก็ดีกว่าให้ผมไปกินอาหารเม็ดอะนะ
พี่เปรมป้อนข้าวผมเหมือนอย่างเคย ทั้งๆ ที่อาหารวันนี้ก็ธรรมดาแต่ผมกลับรู้สึกว่าอร่อยกว่าทุกวัน พี่เปรมป้อนจนหมดถ้วยนั่นแหละ ถึงจะได้หยิบนมกับแซนวิชของตัวเองขึ้นมากินบ้าง ดวงตาคู่คมมองไกลออกไปทางสระน้ำ ผมลองมองตามก็ไม่เห็นจะมีอะไร ผมไม่คุ้นชินกับพี่เปรมในโหมดเงียบแบบนี้เลย แต่ผมเองก็ไม่อาจจะละสายตาไปจากใบหน้าหล่อคมนั้นได้ ผมมองพี่เปรมอยู่แบบนั้น จนอีกฝ่ายรู้ตัวจึงก้มลงมองมาที่ผม
“กูคิดว่าตอนนี้เจ้านายของมึงก็กำลังพยายามอย่างหนักอยู่เหมือนกัน” ริมฝีปากบางได้รูปส่งยิ้มละมุนอ่อนโยน
หัวใจของผมสั่นระรัวโครมครามเหมือนจะหลุดออกมาจากอก นี่ผมกำลังจะเป็นโรคหัวใจวายเฉียบพลันอยู่รึเปล่านะ? แล้วทำไมผมรู้สึกได้ว่าผมมองภาพตรงหน้าได้พร่าเลือนเหลือเกิน ผมกำลังร้องไห้อยู่อย่างนั้นเหรอ? ไม่จริงมั้ง ผมกำลังดีใจไม่ได้เสียใจสักหน่อยแล้วผมจะร้องไห้ทำไมกัน
“บ๊อก” สวรรค์! โปรดช่วยให้ผมกลับร่างเร็วๆ ด้วยเถิด
ผมจ้องหน้าพี่เปรมอย่างรู้สึกอึดอัดและตื้นตันปนเปกันไป มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมอยากจะบอกอยากจะพูดออกไปแต่ทำไม่ได้ และมีหลายความรู้สึกที่ทำให้ผมต้องการจะฟื้นขึ้นมาเพื่อทำความรู้จักกับผู้ชายคนนี้ให้มากขึ้น รู้จักกันในแบบที่ผมคือพบรักกับพี่เปรม ไม่ใช่เจ้าเปี๊ยกกับพี่เปรมแบบนี้
“ฮ่าๆๆ ทำหน้าอมตีนอีกแล้วนะมึง ไอ้เปี๊ยกปัญญาอ่อนเอ้ย”
หมดกันครับ บรรยากาศซึ้งๆ เมื่อครู่ผมจะคิดว่าผมแค่ฝันไป..
.
.
.
.
เดทอันสุดซึ้งระหว่างผมกับพี่เปรมจบลงแบบไม่ค่อยจะสวยสักเท่าไหร่ แต่มันก็ทำให้ผมมีแรงฮึดสู้ที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความหวังมากขึ้น
เย็นย่ำแดดร่มลมตก รถกำลังติดได้ที่แต่พี่เปรมก็ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เปิดเพลงในรถฟังแล้วเคาะนิ้วกับพวงมาลัยพร้อมฮึมฮัมไปตามจังหวะดนตรี ผมเหลือบมองป้ายข้างทางจึงรู้ว่าพี่เปรมไม่ได้กลับคอนโดแน่นอน แล้วพี่เปรมจะไปไหนเนี่ย เบิกบานดี๊ด๊าแบบนี้ทำยังกับจะไปเดทกับแฟน ถ้าเป็นแบบนั้นจริงพี่เปรมก็เป็นผู้ชายที่เจ้าชู้มาก เพิ่งเดทกับผมเสร็จมะกี้แล้วผมก็ยังนั่งหัวโด่เป็นตุ๊กตาหน้ารถผู้น่ารักอยู่ตรงนี้ยังจะรีบไปหาสาวที่ไหนอีก เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นคุณคนสวยที่ชื่อภาพฟ้านั่น ผมเหล่พี่เปรมด้วยหางตาแต่ฝ่ายนั้นก็มองแต่ด้านหน้าท้องถนน คงลืมไปแล้วสินะว่ามีผมอยู่ด้วย
“บ๊อกๆ” สนใจผมบ้างสิครับ ชวนผมคุยบ้างก็ได้
“หืม? หิวรึไงมึง?” หันมาเลิกคิ้วน้อยๆ แล้วยิ้ม
เหี้ยเอ้ย!! หล่อสัส!ความหล่อของพี่เปรมนับวันจะทำให้หัวใจ ตับ ไต ไส้ พุง ของผมสะเทือนมากขึ้น ผมคิดว่าถ้ามันเป็นแบบนี้บ่อยๆ คงจะมีจุดที่ต้องระเบิดออกมาแน่ๆ
“ถึงแล้ว เดี๋ยวกูพามึงไปซื้ออะไรกินก่อนละกัน”
สี่ล้อสุดไฮโซจอดสนิท พี่เปรมลงจากรถแล้วอ้อมมาเปิดประตูอุ้มผม ทำให้ผมเห็นว่าลานจอดรถนี้เป็นของร้านดอกไม้หรูย่านสุขุมวิท คุณลุง รปภ. หน้าร้านโค้งให้พี่เปรมอย่างอ่อนน้อมทั้งๆ ที่พี่เปรมมาจอดรถแต่กลับเดินออกนอกร้าน ผมได้แต่เอาคางวางเกยไหล่พี่เปรมไว้แล้วคอยดูสถานการณ์ต่อไปแบบนิ่งๆ
ที่แท้พี่เปรมก็เดินมาร้านสะดวกซื้อแถวๆ นั้นนั่นแหละครับ เพียงแค่อุ้มผมเดินเข้าไปทั้งพนักงานและลูกค้าชายหญิงลูกเด็กเล็กแดงยันคนชราสูงวัยต่างหันมองมาเป็นตาเดียว ไม่ได้มองผมหรอกนะ คงไม่ต้องบอกหรอกว่ามองใคร แล้วหูเจ้าเปี๊ยกก็รับคลื่นสัญญาณเสียงได้ดีเหลือเกิน ได้ยินหมดล่ะ ไม่ว่าจะเป็น
‘หล่อจังเลย’ ‘นั่นว่าที่พ่อของลูกกู’ ‘ชั้นอยากได้เค้า’ ‘เจอแล้วเนื้อคู่’ และอีกมากมายสารพัดทุกโทนเสียงที่ทำเหมือนผมไร้ซึ่งตัวตน แต่ท่านพี่เปรมก็ยังคงนิ่งสงบสยบทุกคำบรรยาย เดินตรงไปยังมุมที่มีไส้กรอกเรียงรายอยู่เต็มพื้นที่ หยิบมาสองสามแพ็คแล้วเดินไปส่งให้พนักงานคิดเงินและอุ่นด้วยไมโครเวฟ เสร็จแล้วก็เดินออกมาโดยไม่คิดจะสนใจสายตาประชาชีรอบตัวแม้แต่น้อย จากนั้นพี่เปรมเดินกลับเข้าไปในร้านดอกไม้
“สวัสดีครับพี่ทิพย์” พี่เปรมยกมือไหว้พี่ที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นเจ้าของร้าน
“สวัสดีค่ะคุณเปรม ว่าแต่หิวรึไงคะเนี่ยถึงได้ไปซื้อไส้กรอกมาเยอะแยะเชียว”
“เปล่าครับ ของไอ้เปี๊ยกมัน”
“อุ๊ย เมื่อกี้ไม่ทันสังเกต ชิวาวาเหรอคะ น่ารักจังเลยค่ะ”
“บ๊อกๆ” ขอบคุณแทนเจ้าเปี๊ยกครับ
“ตัวแค่นี้แสนรู้จริงนะเรา” ครับผมจะถือว่านี่เป็นคำชมที่แปลว่าผมฉลาดละกัน
ท่าทางพี่เปรมจะเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้ เพราะพูดคุยทักทายกับเจ้าของร้านที่ชื่อพี่ทิพย์อย่างสนิทสนม หลังจากทักทายกันพอเป็นพิธีแล้ว พี่เปรมก็เป็นคนเลือกดอกไม้เองกับมือทุกดอก เป็นดอกไม้เล็กๆ หลากสีสันแล้วให้พี่ทิพย์จัดเป็นช่อปูเก้เล็กๆ น่ารักให้ แล้วก็โดนพี่ทิพย์แซวอีกเล็กน้อย เท่าที่จับใจความได้คือ ‘พี่เปรมซื้อดอกไม้ทุกวัน’ แล้วพี่เปรมซื้อไปให้ใคร? ทำไมถึงดูตั้งอกตั้งใจขนาดนั้น? หรือว่าจะเป็นคุณภาพฟ้า
ผมชักจะไม่ชอบผู้หญิงที่ชื่อภาพนรกนี่แล้วสิ?กว่าจะออกจากร้านดอกไม้แสงแดดก็ลาลับจากท้องฟ้าพอดี รถแล่นออกมาบนถนนที่การจราจรติดขัดแล้วค่อยๆ ขยับทีละนิดๆ เกือบชั่วโมง ก็ถึงจุดหมายที่สองของพี่เปรม รอบนี้ผมเห็นป้ายแสดงสถานที่อย่างชัดเจนว่ามันคือโรงพยาบาล คุณภาพนรกไม่สบายอย่างนั้นเหรอ?
“ไอ้เปี๊ยก โรงพยาบาลเค้าห้ามมึงเข้าไป เพราะงั้นรอในรถนะเว้ย อย่าซนและอย่าโวยวายเข้าใจมั๊ย? ไม่เกินครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวกูกลับมา”
“บ๊อก..” ครับ.. สะบัดหน้าใส่ด้วย
มือใหญ่ผลักหัวผมแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนเดินลงจากรถไป ประตูรถปิดลงอย่างนิ่มนวล พี่เปรมเปิดกระจกลงครึ่งหนึ่งทั้งสองด้านแบบไม่กลัวขโมย ก็คงจะไม่กลัวอยู่หรอกนะเพราะคุณลุง รปภ. ของโรงพยาบาลมายืนเฝ้าอยู่ตั้งแต่รถแล่นเข้ามาในลานจอดแล้ว และผมก็เพิ่งเห็นว่ามีตัวอักษรติดอยู่ตรงกำแพงด้านหลังระบุว่านี่คือที่จอดรถของ ‘ผู้อำนวยการโรงพยาบาล’ ก็คงไม่ต้องเดาแล้วมั้งว่านี่มันโรงพยาบาลของใคร
ผมชะโงกหน้าออกนอกรถมองพี่เปรมที่เดินถือช่อดอกไม้ไปแบบเท่ห์ๆ เพื่อจะขึ้นลิฟท์ตรงลานจอดรถ ถ้าหากเอาไปให้คุณภาพนรกจริงๆ แล้วผมจะมีสิทธิทำอะไรได้ ยกเว้นนะ ให้ผมกลับเข้าร่างได้เมื่อไหร่ผมอาจจะทำให้มีสิทธิขึ้นมา
พี่เปรมเดินไปได้แค่ครึ่งทางก็หยุดแล้วยกมือไหว้ใครสักคนที่คงกำลังจะเดินมาทางพี่เปรม
“สวัสดีครับคุณน้าเจโกะ”
อ๊ะ! ชื่อนั่น!!“บอกให้เรียกคุณแม่ไงคะ”
“ครับคุณแม่”
วินาทีที่ปรากฏร่างของหญิงวัยกลางคน โลกของผมทั้งใบก็พลันหยุดนิ่ง ในอกแน่นจุกขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ และเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมเข้าใจความหมายของคำว่าคิดถึงและคำว่ารักมากที่สุดในชีวิต ผู้หญิงคนนั้นผู้กุมหัวใจของผมเอาไว้มาตั้งแต่ชีวิตของผมได้ถือกำเนิดขึ้น
“บ๊อกๆๆ ” แม่!! แม่คร้าบบบ!! ผมอยู่นี่ น้องไออยู่นี่ครับแม่
ผมพยายามร้องเรียกแม่สุดพลังชีวิตเท่าที่มี ต่อให้ใครสักล้านคนบนโลกจำผมไม่ได้ แต่สำหรับคนนี้ผมเชื่ออย่างถึงที่สุดว่าแม่ต้องจำผมได้ ต้องจำได้สิ
“เอ๋ คาวาอิ” แม่หันมามองผม
“บ๊อกๆๆๆ” แม่! นี่ไอจังไงครับ ผมคือน้องไอจังของแม่ไงครับ
ผมพยายามปีนประตูออกไปนอกรถ แต่ติดตรงที่กระจกรถไม่ได้ถูกเปิดไว้จนสุด พยายามยืดสุดตัวแล้วผมก็ทำได้แค่โผล่หน้าออกไปเล็กน้อยเท่านั้น
“นี่ใช่น้องเปียกของน้องไอจังรึเปล่าคะ” คุณแม่เปลี่ยนชื่อให้เจ้าเปี๊ยกแล้วเดินตรงมาที่ผม
“บ๊อกๆๆ” แม่ดูผมสิ ดูผมดีๆ นี่ลูกแม่นะ
“อ๋า น่าสงสารจังเลยนะน้องเปียก น่าสงสารเหมือนน้องไอจังเลย” ฝ่ามือที่ผมโหยหาลูบลงบนหัวของผมอย่างอ่อนโยน มันมีพลังมหาศาลที่สามารถทำให้กำแพงแห่งน้ำตาทะลักล้นออกมา
“บ๊อกๆๆๆ” แม่! ผมนี่แหละไอจังลูกชายสุดที่รักของแม่ ผมเองครับ
ผมจ้องมองเข้าไปในดวงตาของแม่ ส่งสายตาและความรู้สึกมากมายให้แม่ได้รับรู้ว่าผมคือลูกชายสุดที่รักของท่าน ผมคือน้องไอจังที่แม่บอกว่าเป็นรักดั่งดวงใจ เป็นความรักที่พ่อกับแม่ทะนุถนอมดุจแก้วตา ผมอยู่ตรงนี้ยังไงครับ ผมอยู่ตรงนี้ กอดผมที ปลอบผมหน่อย ให้กำลังใจผมสักนิด นะครับแม่
“เดี๋ยวผมขอจัดการกับเจ้าตัวแสบก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวจะตามเข้าไป” ไม่ๆ แม่อย่าไปนะ พี่เปรมอย่าเพิ่งให้แม่ไปนะ ไม่เอานะ ไม่เอาๆๆ
“ไปละน๊า คาวาอิจัง” แม่ลูบหัวผมอีกครั้ง แล้วมองผมด้วยดวงตาที่เศร้าและดูอ่อนล้า ผมเพิ่งสังเกตว่าแม่ผองลงไปเยอะมาก แม่คงจะเสียใจที่ลูกชายเพียงคนเดียวกลายเป็นเจ้าชายนิทราสินะ
แม่ครับ ผมขอโทษ “บ๊อกๆๆ” แม่! ไม่นะแม่!! แม่อย่าเพิ่งไปแม่กลับมาหาผมก่อน
พยายามร้องเรียกแม่ที่เดินจากไป แม่หันมามองผมหลายครั้ง ทั้งยิ้มและโบกมือให้ แต่สุดท้ายแล้วแม่ก็ยังจากไป
“กูบอกว่าอย่าโวยวาย ให้รออยู่เงียบๆ ไง อย่าดื้อสิว่ะ เดี๋ยวกูก็กลับมา” พี่เปรมกดหัวผมให้หลุบกลับไปในรถ
“บ๊อกๆๆๆ” ไม่! ผมจะหาแม่! พาผมไปหาแม่ที ผมจะไปหาแม่ ได้โปรด ฮึก...
“ไอ้เปี๊ยก เด็กดี ไม่ร้องดิมึง เดี๋ยวกูกลับมา” ฝ่ามือใหญ่ลูบหัวผมเพื่อปลอบโยน แต่ไม่ใช่ ผมไม่ได้ต้องการแบบนี้
“หงิงงงงงงงงงง” ฮือออ ฮึก ฮือออ
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ สวรรค์ และอะไรก็ตามแต่บนโลกนี้ที่ทรงฤทธิ์และมีเมตตา ได้โปรดเห็นใจผมด้วยเถิด ได้โปรดช่วยให้ผมกลับคืนสู่ร่างเดิมทีเถิด
ได้โปรด ตอนนี้ผมทรมานเหลือเกินTBC...รินมาลงตอนที่ 7 เร็วไปมั๊ยคะ 555
พอดีช่วง 2 อาทิตย์นี้รินต้องไปธุระ ตจว กับครอบครัวอะคะ
เลยมาลงตอนที่ 7 ให้อ่านกันก่อน
เพราะไม่แน่ใจว่าจะหาคอมพ์มาลงให้ได้อ่านกันต่ออีกเมื่อไหร่ แต่จะพยายามไม่ทิ้งไว้นานคะ 
ขอบคุณทุกคนที่รักและเมตตาน้องไอกันนะคะ 
เอาใจช่วยน้องไอกันหน่อยนะคะ ไม่รู้ว่าจะมีวิธีไหนช่วยให้กลับเข้าร่างบ้างมั๊ยน๊า อิอิ
เพราะฉะนั้นฝากติดตามกันด้วยนะคะ 
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 538290 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก