Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-4-
‘เจ้าชายนิทรา’ ที่ไม่ได้มีอยู่ในนิยาย ไม่ได้รอให้นางฟ้ามาร่ายมนต์แล้วฟื้นคืนจากการหลับใหลมาครองคู่อยู่กับเจ้าหญิงอย่างมีความสุข แต่เป็นเจ้าชายนิทรา ที่หลับโดยไม่รู้ว่าจะตื่นเมื่อใด ไม่มีการเคลื่อนไหวทางกาย สาเหตุก็เกิดจากการกระทบกระเทือนบริเวณสมอง ทำให้ไม่สามารถโต้ตอบกับสิ่งรอบตัวได้
“สวัสดีเจ้าชาย.. ”
หนึ่งเดือนแล้วที่เจ้าชายน้อยนอนหลับใหลอยู่แบบนี้ ปกติก็ตัวเล็กผอมแห้งอยู่แล้ว เมื่อมานอนอยู่บนเตียงคนไข้กลับดูเหมือนเด็กน้อยลงไปอีก
“เมื่อไหร่เจ้าชายจะตื่นสักที..” นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง เฝ้ามองเจ้าชายน้อยที่มีผ้าสีขาวพันรอบศีรษะ แล้วก็ทำให้คิดไปถึงเส้นผมอ่อนนุ่มที่ย้อมด้วยสีบลอนซ์
เมื่อสองปีที่แล้วการเป็นพี่เลี้ยงในค่ายซัมเมอร์ที่จัดขึ้นเพื่อแนะแนวน้องๆ นักเรียนมอปลาย ผมได้เจอกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ตัวเล็กๆ สูงไม่น่าจะเกินร้อยเจ็ดสิบ ผิวขาว ยิ่งช่วงไหนต้องทำกิจกรรมกลางแจ้ง ผิวขาวๆ ก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูจัด เด็กคนนั้นมักจะทำปากยื่นแก้มป่องเวลาไม่พอใจดูก็รู้ว่าเป็นเด็กขี้งอนเก่งใช่ย่อย แต่ถึงแบบนั้นก็ยิ้มเก่งมากๆ เหมือนกัน เวลายิ้มก็จะมีลักยิ้มตรงข้างแก้ม
หลังจากค่ายซัมเมอร์ในครั้งนั้นผมก็ไม่เจอกับเด็กคนนั้นอีกเลย จนกระทั่งวันหนึ่งที่ผมมีเรียนห้องแล็บจนค่ำ การเข้าห้องแล็บเป็นวิชาที่หินสุดๆ แล้วสำหรับการเรียนหมอ ผมจึงเลือกที่จะนอนที่คอนโดแทนการฝืนร่างกายขับรถฝ่าการจราจรกลับบ้าน ผมซื้อคอนโดข้างๆ มหาลัยไว้ตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งเพื่อความสะดวก แต่ไม่ค่อยได้เข้ามาพักเท่าไหร่เพราะคุณยายชอบขอให้กลับบ้านมากกว่า ยกเว้นช่วงสอบกับช่วงที่ต้องเรียนหนักๆ เท่านั้นที่จะนอนพักที่คอนโด
ผมถึงคอนโดที่ไม่ได้กลับมานานสองเดือนก็เกือบสี่ทุ่ม เปิดประตูเข้ามาก็ได้แต่ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นกับใครบางคนที่ทำให้ผมคิดว่าผมคงจะเข้าห้องผิด แต่เสียงที่เรียกว่า ‘พี่เปรม’ ก็ทำให้ผมได้สติแล้วมองรอบตัวอีกครั้ง นี่มันห้องของผมไม่ผิดแน่นอน ผมมองอีกฝ่ายที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วไม่หยุดจนมาสะดุดกับประโยคคล้ายตัดพ้อ เมื่อวานพี่เปรมหายไปไหน? ผมรอพี่เปรมทั้งวันเลย โทรหาก็ไม่ติด และสารพัดที่ทำให้ผมเริ่มจะรู้ต้นตอของเรื่อง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ชื่อของผมถูกเอาไปใช้แบบนี้ อารมณ์เดือดปุดๆ ก่อตัวอย่างรวดเร็ว อยากจะตะโกนใส่คนตรงหน้าว่าเจ้าตัวก่อเหตุมันบินกลับต่างประเทศไปตั้งนานแล้ว แต่ดวงตาเศร้าๆ ที่มองมาก็ทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก มันไม่ใช่ความผิดของเด็กคนนี้เลยสักนิด และเด็กนี่ก็ไม่ควรจะมาเสียใจกับเรื่องอะไรแย่ๆ ที่น้องชายฝาแฝดของผมเป็นคนก่อขึ้นด้วย แต่ในตอนนั้นผมก็เหนื่อยเกินกว่าจะอธิบายอะไร จึงได้ปล่อยให้มันผ่านเลยไป จนมารู้ตัวก็คงจะสายไปเสียแล้ว
“อ้าวคุณเปรม.. ทำไมวันนี้มาไวล่ะลูก?” บานประตูเปิดออก แพทย์หญิง ดร.สายธาร อัศววิรุณฉาย ศัลยแพทย์ด้านประสาทศัลยศาสตร์ที่ติดอันดับต้นๆ ในประเทศไทย ถามผมด้วยน้ำเสียงและสีหน้าสงสัย ท่านเป็นแพทย์เจ้าของไข้ ท่านเป็นลูกสาวของเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้ และก็เป็นคุณแม่ของผม
“วันนี้วันหยุดของผมครับ..” วันนี้เป็นวันหยุดที่ผมไม่ต้องเข้าวอร์ด และไม่มีเรียน ผมจึงมีเวลาว่างพอที่จะตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อแวะมาที่โรงพยาบาล
คุณแม่พยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น แล้วเดินมายืนข้างๆ ตรวจอาการของเจ้าชายนิทรา ไม่นานนักบานประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง บุคคลที่เดินเข้ามาคือคุณป้าพยาบาล ที่มาพร้อมรถเข็นและอุปกรณ์ที่ใช้สำหรับพลิกตัวเปลี่ยนท่าให้เจ้าชายที่เอาแต่นอนแน่นิ่ง เพื่อป้องกันการเกิดแผลกดทับ ซึ่งต้องพลิกตัวทุกๆ สองถึงสามชั่วโมง แต่ถ้าหากไม่มีแผลกดทับเกิดขึ้น ก็จะค่อยๆ เพิ่มระยะเวลาให้ห่างออกไป
“ความดันปกติ.. ระบบการหายใจและอัตราเต้นของหัวใจก็ปกติ.. มันดูคล้ายกับสลีปปิ้งบิวตี้ซินโดรมมากกว่าเวเจ็ทเททีพสเตจ” คุณแม่มีสีหน้านิ่งเหมือนกำลังใช้ความคิด พร้อมกับจดบันทึกอาการลงบนกระดานประวัติ
การที่ผู้ป่วยนอนหลับโดยไม่รู้ว่าจะตื่นเมื่อใด และไม่มีการเคลื่อนไหวทางร่างกายโดยที่สาเหตุเกิดจากการกระทบกระเทือนบริเวณสมอง มันเรียกว่า ‘เวเจ็ทเททีพสเตจ’ หรือที่ทางแพทย์เรียกว่าสภาพผัก แต่ ‘สลิปปิ้งบิวตี้ซินโดรม’ มีสาเหตุมาจากความผิดปกติทางระบบประสาทและเกี่ยวเนื่องถึงสภาพจิตใจ หรืออาการจะคล้ายกับคนที่ง่วงนอนตลอดเวลา ซึ่งสาเหตุที่ทำให้ผู้ป่วยตรงหน้าเป็นเจ้าชายนิทราอยู่แบบนี้เรียกว่าเวเจ็ทเททีพสเตจอย่างแน่นอน เพียงแต่มีความขัดแย้งตรงที่ระบบประสาทในร่างกายคล้ายกับคนนอนหลับนั่นเอง
การเป็นนักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่ห้า ความรู้จากการเรียนช่วยให้ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณแม่กำลังพูด และนั่นก็ทำให้ผมนึกสงสัยในอะไรบางอย่าง มันเป็นความสงสัยที่อาจจะดูงี่เง่าไปสักหน่อย แต่ผมก็อยากจะรู้มันจริงๆ
“คุณแม่ครับ.. เมื่อสมองไม่ทำงาน.. แต่หัวใจยังเต้นอยู่.. แล้วดวงจิตละครับอยู่ที่ไหน?”
ผมรู้ว่าตามหลักวิทยาศาสตร์ ดวงจิต ก็คือ คลื่นพลังงาน เป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน แต่สามารถเรียนรู้ เพราะคลื่นจิตมีความรู้สึกและมีความคิด คลื่นพลังงานของจิตสามารถตัดสินใจในการเลือก จะเอาสิ่งนี้หรือจะเอาสิ่งนั้น ทำให้เกิดการสร้างเหตุและการสร้างผลตามมาในการกระทำของจิต จึงทำให้จิตมีการพัฒนาและเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ คลื่นจิตเป็นสิ่งที่ไม่มีขอบเขต ไร้พรมแดนและกว้างใหญ่ไพศาล เช่นเดียวกับคลื่นโทรศัพท์ โทรทัศน์และดาวเทียมที่ใช้คลื่นส่งสัญญาณสื่อสารถึงกันและกัน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่มีในหลักการแพทย์
“คุณแม่คิดว่านี่ไม่น่าจะใช่คำถามของว่าที่คุณหมออย่างคุณเปรมเลยนะคะ..” ไม่แปลกใจหรอกครับที่คุณแม่จะพูดแบบนี้
คุณแม่ไม่ได้ให้คำตอบและผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก ในสายตาของผมตอนนี้มีเพียงร่างบอบบางที่นอนหายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียง เจ้าชายน้อยเหมือนเพียงแค่นอนหลับโดยที่ไม่รู้ว่าจะตื่นเมื่อไหร่
ฝันถึงอะไรอยู่นะถึงได้หลับยาวขนาดนี้?..ความสงสัยของผมไม่สมกับการมาเรียนหมอเลยจริงๆ ผมเองก็รู้ตัว แต่ทำไมไม่รู้กับเจ้าชายนิทราคนนี้ผมถึงมักจะหลุดคิดเรื่องแบบนี้ไม่ได้สักครั้ง
ผมไม่ได้ชอบและมีความฝันที่อยากจะเป็นหมอมาตั้งแต่เด็ก แต่มันเกิดจากความคุ้นเคยกับสิ่งต่างๆ รอบตัวที่อาจจะทำให้ซึมซับเข้ามาในจิตสำนึก เพราะตอนเด็กๆ ผมมักจะตามคุณตาคุณยายมาที่โรงพยาบาลบ่อยๆ คุณตาของผมหรือเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้ ศาสตราจารย์ ดร. นายแพทย์กระแสธาร ชนะวิรุณพล เป็นศัลยแพทย์ที่มีชื่อเสียงมาก ส่วนคุณยายของผมก็ยังเป็นพยาบาลเก่า แม้ตอนนี้ทั้งคู่เข้าสู่วัยเกษียณแล้วแต่ก็ยังดูแลงานที่โรงพยาบาล บางทีนี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมมาถึงจุดนี้โดยที่ไม่รู้สึกฝืนใจเลยแม้แต่น้อย อาจจะพูดว่าค่อนข้างจะโอเคกับตัวเองด้วยซ้ำ ในขณะที่แฝดน้องของผมอย่างปลื้มชลล์นั้นเป็นหลานปู่หลานย่า ซึ่งตระกูลของพ่อเป็นนักธุรกิจ ปลื้มแสดงออกถึงความสนใจด้านธุรกิจมาตั้งแต่เด็ก ฝั่งคุณพ่อจึงค่อนข้างจะสนิทกับปลื้มมากกว่าผม ดังนั้นศูนย์รวมความรักของทั้งสองฝ่ายจึงอยู่ที่น้องปิ่น หรือ ‘ปิ่นธารา’ น้องสาวคนเล็กที่เลือกเรียนในแบบที่ตัวเองชอบนั่นคืออักษรศาสตร์ แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อจบออกมาคุณพ่อก็คงให้น้องปิ่นเข้าไปช่วยงานที่บริษัทอยู่ดี
เสียงล้อรถเข็นเบียดเสียดกับพื้นทำให้ผมหลุดออกจากความคิด มองคุณป้าพยาบาลเข็นรถออกไปจากห้อง ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือซึ่งเวลาในขณะนี้ทางโรงพยาบาลสามารถให้ญาติผู้ป่วยเข้ามาเยี่ยมได้ ผมรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ
บานประตูถูกเปิดออกเป็นรอบที่สาม ผู้หญิงเลยวัยกลางคนตัวเล็ก ผิวขาวจัด ใบหน้าสวยเป็นเอกลักษณ์ ชนิดที่เห็นปุ๊ปก็รู้ได้ทันทีว่าต้องมีเชื้อสายจากแดนอาทิตย์อุทัย และชัดเจนเลยว่าต้องเป็นคุณแม่ของคนบนเตียงนั่นอย่างแน่นอน นับว่าเป็นเด็กผู้ชายที่ได้สำเนาถูกต้องจากคุณแม่มาเต็มๆ เลยทีเดียว
“สวัสดีคะคุณหมอ..” เธอทักทายกับคุณแม่ของผม ก่อนจะหันมามองทางผม
“สวัสดีครับ..” ผมรีบยกมือไหว้
“เอ๋.. นี่คงจะเป็นคุณเปรมสินะคะ.. หล่อสมคำร่ำลือจริงๆ..” สำเนียงไทยแปล่งญี่ปุ่นหน่อยๆ ฟังดูแล้วก็น่ารักดี แต่คุณน้ารู้จักผมด้วยอย่างนั้นเหรอ? ผมมองหน้าคุณแม่อย่างสงสัย คุณแม่ก็ทำเพียงยิ้มหวานส่งมาให้ผม
“วันนี้ไอจังเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ?..” ถามคำถามที่น้ำเสียงและสีหน้าเศร้าลงถนัดตา
“เดี๋ยวเชิญคุณเจโกะที่ห้องดีกว่าค่ะ..” คุณน้าชื่อ
‘เจโกะ’ สินะ คุณน้าเจโกะพยักหน้ารับ แล้วหันมาทางผมด้วยแววตาเศร้าๆ แต่ก็ยังอุตส่าห์ส่งยิ้มบางเบาที่ทำให้แก้มขาวๆ มีรอยบุ๋มเล็กๆ ตรงแก้มมาให้ มีลักยิ้มเหมือนกันด้วยแฮะ
“ถ้าอย่างนั้นคุณแม่ฝากไอจังไว้ด้วยนะคะคุณเปรม..” ตกใจเล็กน้อยกับสรรพนามแทนตัวอย่างสนิทสนม แต่ผมก็ทำได้เพียงน้อมรับคำฝากอย่างเต็มใจ
ทั้งคู่เดินออกไปจากห้อง ผมมองจนบานประตูปิดสนิทลง แล้วได้แต่ยิ้มให้กับตัวเอง ความรู้สึกตื่นเต้นก่อนหน้าหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องตื่นเต้นด้วย
“พบรัก.. มีชื่อเล่นเป็นภาษาญี่ปุ่นว่า.. ไอ.. ไอจัง.. แปลว่าความรัก.. สินะ..”
ผมนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงอีกครั้ง ยกแขนขึ้นเท้ากับขอบเตียง ปลายนิ้วแตะบนหลังมือบางที่วางนิ่งอยู่ข้างลำตัว แล้วค่อยๆ เลื่อนเกลี่ยอย่างแผ่วเบา
“ขอโทษนะ.. ไอ..”
.
.
.
.
อยู่ทานมื้อเที่ยงกับคุณแม่และคุณตาเสร็จแล้วผมจึงออกจากโรงพยาบาลในตอนบ่าย ท้องฟ้าครึ้มตั้งเค้าฝน แต่หัววัน และก็เป็นไปตามคาด ออกมาได้ไม่นานฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ดังนั้นกว่าผมจะฝ่ามรสุมบนท้องถนนมาจนถึงห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองได้ก็ใช้เวลาหลายชั่วโมง แล้วไหนจะต้องมาหาที่จอดรถอยู่พักใหญ่กว่าจะเจอที่ว่าง จอดเสร็จก็เดินเข้าไปยังจุดนัดหมาย
“คุณเปรมมาช้านะคะ..” ทันทีที่เจอหน้ากันหญิงสาวคนสวยที่นั่งรออยู่ในร้านกาแฟ เธอก็ทักทายผมด้วยใบหน้างอง้ำทันที มันก็น่าจะงอนอยู่หรอกนะ เพราะผมมาสายตั้งสองชั่วโมงนี่นา เหตุสุดวิสัยจริงๆ ครับ
“ขอโทษครับ.. หิวรึยัง.. ไปหาอะไรกินกันเถอะ..” ผมเป็นประเภทง้อคนไม่เก่ง และแน่นอนว่าผู้หญิงไม่มีทางหายโกรธเพราะคำง้อแค่นี้แน่นอน
สั่งอาหารมาทาน เป็นอาหารญี่ปุ่นตามที่คุณสุภาพสตรีเค้าชอบ อาหารมาวางเต็มโต๊ะ ฝ่ายตรงข้ามก็ยังหน้างอไม่เลิก เป็นผมนี่แหละที่เลิกสนใจแล้วตั้งหน้าตั้งตาคีบอาหารกิน ถึงบ้านจะรวยมีเงินใช้เหลือเฟือ แต่พ่อกับแม่ก็สอนให้ผมรู้จักใช้จ่ายและเห็นคุณค่าของเงินเสมอ สั่งอาหารราคาแพงมาเยอะแยะแล้วไม่กินผมคิดว่ามันไร้สาระน่าดู
“คุณเปรมคะ!.. นี่ฟ้ากำลังโกรธอยู่นะ” ท่าทางเธอจะทนไม่ไหวแล้วล่ะครับ
ผมวางตะเกียบลงแล้วมองผู้หญิงแสนสวยตรงหน้าที่ชื่อ
‘ภาพฟ้า’ เธอเป็นดาวคณะแพทย์ปีเดียวกับผม ตั้งแต่ปีหนึ่งยันถึงปีห้ามีแต่คนเชียร์ให้เราทั้งคู่เป็นแฟนกัน ผมก็เป็นผู้ชายปกติทั่วไปที่ชอบผู้หญิงสวยและน่ารัก ซึ่งภาพฟ้ามีครบทุกอย่างแบบที่ผู้ชายต่างพากันหมายปอง นอกจากสวยแล้วยังฉลาด และฐานะทางบ้านดีมากอีกต่างหาก ซึ่งนั่นทำให้ผมเบื่อที่จะต้องไปแย่งชิงจีบเธอ และอีกอย่างก่อนหน้านี้ผมก็มีแฟนอยู่แล้ว แต่พอแฟนผมเรียนจบก็ไปทำงานที่ต่างจังหวัด ส่วนผมที่อยู่ปีห้าก็หายใจเข้าหายใจออกอยู่แต่เรื่องเรียนและโรงพยาบาลเราทั้งคู่ไม่มีเวลาให้กันเลย สุดท้ายจึงตัดสินใจจากกันด้วยดี เพียงแค่ข่าวว่าผมเป็นโสดแพร่สะพัดไปชั่วข้ามคืน สาวๆ ก็เข้ามาหาผมจนรู้สึกเบื่อ ผมไม่ใช่พวกใจดีรับรักใครพร่ำเพรื่อ และไม่ใช่พวกโรแมนติคสวีทหวานจ๋า ผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาผมต่างมองแค่หน้าตาภายนอก ไม่มีใครรู้จักตัวตนจริงๆ ของผมสักคน แต่จู่ๆ ภาพฟ้าที่ไม่เคยมีวี่แววว่าจะชอบผมได้เดินเข้ามาแล้วบอกกับผมว่า
‘เราคบกันเถอะ’ คุณคิดว่าผู้หญิงต้องใช้ความกล้ามากแค่ไหนที่จะเดินมาพูดแบบนี้กับผู้ชายได้โดยเฉพาะผู้หญิงที่หยิ่งทะนงในความเพอร์เฟคของตัวเองอย่างภาพฟ้า ผมไม่ได้ตอบรับและไม่ได้ปฏิเสธ และยังยอมไปไหนมาไหนกับเธอ ซึ่งนั่นทำให้ใครๆ ต่างพากันเข้าใจว่าเราทั้งคู่เป็นแฟนกัน
“ผมขอโทษคุณไปแล้วนะครับ” ผมพยายามใจเย็นมากที่สุด
ดวงตาคู่สวยของภาพฟ้าเริ่มรื้นน้ำตา ผมสงสารเธอนะครับ แต่จะให้ผมทำยังไง ขอโทษไปแล้วก็ยังไม่พอใจ ผู้หญิงเป็นเพศที่เอาใจยากจริงๆ และดูจากสถานการณ์แล้วอาหารมื้อนี้คงจบลงแล้วล่ะครับ
“รบกวนแพ็คใส่กล่องให้ด้วยครับ” บอกพนักงานที่เดินผ่านมา เพียงเท่านั้นหยดน้ำตาของภาพฟ้าก็อาบแก้ม
ภาพฟ้าลุกขึ้นเดินออกไปจากร้านอย่างเร็วไม่รอให้ผมเรียกรั้งไว้สักนิด ผมจึงทำได้เพียงมองแผ่นหลังบางหายไปท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่กันไปมา มันไม่แปลกหรอกที่ผู้หญิงหลายคนจะเสียน้ำตาให้ผมแบบนี้ เพราะตราบใดที่พวกเธอยังคงมองผมเพียงแค่จากรูปร่างหน้าตาภายนอก พวกเธอก็จะไม่มีวันได้หัวใจของผมไป
ผมถือถุงอาหารที่ทางร้านแพ็คกล่องมาให้อย่างดีเดินดูโน่นดูนี่ฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ เพราะเวลาหกโมงเย็นแบบนี้เป็นเวลาที่โคตรหฤโหดที่สุดสำหรับการจราจรประเทศไทย จนมาหยุดอยู่ตรงร้านขายเสื้อผ้าและอุปกรณ์ต่างๆ สำหรับสัตว์เลี้ยง ผมจึงนึกขึ้นมาได้ว่าผมลืมไอ้เปี๊ยกไปเสียสนิท ตายล่ะ ยิ่งเป็นหมาประหลาดๆ หวังว่าวันนี้คงไม่รอผมกลับไปป้อนข้าวหรอกนะ
ไอ้เปี๊ยก คือน้องหมาพันธุ์ชิวาวา อายุแค่เดือนกว่าๆ ตัวสีขาวแซมน้ำตาล หน้าตาปัญญาอ่อนตามประสาสัตว์โลกอมตีนทั่วไป ผมเองก็ไม่เคยเลี้ยงหมาพันธุ์เล็กแบบนี้จึงอาศัยศึกษาข้อมูลตามอินเตอร์เน็ตเอา แต่ผมว่าข้อมูลพวกนั้นแทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะไอ้เปี๊ยกเป็นหมาที่ค่อนข้างประหลาด เช่น ไม่กินแบบหมา ถ้าผมไม่ป้อนก็จะไม่แตะอาหารเลยและผมกินอะไรไอ้เปี๊ยกก็จะกินแบบนั้น เวลาถ่ายก็ต้องถ่ายในห้องน้ำ ผมเคยเอากระบะทรายไปวางตรงระเบียง และที่โล่งๆ เพื่อให้มันถ่ายได้ถูกสุขลักษณะ แต่ไอ้เปี๊ยกก็ไม่เคยสนใจ ผมเลื่อนกระบะทรายอยู่หลายที่จนมาลงตัวที่ห้องน้ำ จะขี้จะเยี่ยวก็วิ่งเข้าห้องน้ำเองโดยไม่ต้องสอน ไม่เคยปล่อยให้เลอะเทอะสักนิด ไอ้เปี๊ยกเป็นหมาชอบเหม่อ เผลอไม่ได้เป็นต้องนั่งทำเอ็มวีเหม่อมองออกไปไกลแสนไกลสุดโขงขอบฟ้า พอแกล้งสะกิดก็มีสะดุ้งตกใจ ไอ้เปี๊ยกชอบส่งกระจกแล้วร้องไห้ทำอย่างกับว่าไม่พอใจรูปร่างหน้าตาของตัวเอง ไอ้เปี๊ยกไม่นอนบนพื้นพรมแต่จะนอนบนเตียงของผมหรือไม่ก็บนโซฟา และถ้าผมไม่ได้คิดไปเองผมก็คิดว่าไอ้เปี๊ยกเป็นหมาที่ขี้งอนมาก มันชอบสะบัดหน้างอนที่ทำให้ผมขำจนปวดท้องทุกครั้งที่เห็น และในข้อหลังสุดนี้ผมต้องง้อนะ ถึงผมจะง้อพวกผู้หญิงไม่เก่ง แต่กับไอ้เปี๊ยกผมชอบแกล้งให้มันงอน แล้วค่อยง้อ สนุกดีครับ เป็นหมาหน้าตาปัญญาอ่อนแล้วยังนิสัยปัญญาอ่อนอีก
“สนใจแบบไหนสอบถามได้นะคะ” เสียงพนักงานสาวประเภทสองทำให้ผมรู้ตัวว่าผมเผลอเดินเข้ามาอยู่ในร้านเดอะเพ็ทเรียบร้อยแล้ว
มองพนักงานที่พยายามฉีกยิ้มหวานมาให้ แล้วก็กลับมามองชุดน้องหมาแบ๊วน่ารักหยดย้อยตรงหน้าระหว่างชุดคิตตี้สีชมพูหวานกับน้องมินนี่เม้าท์มีหูตรงฮู้ท พูดกันตามตรงก็คือผมไม่ถนัดอะไรน่ารักๆ แบบนี้แม้แต่น้อย คราวก่อนซื้อถ้วยใส่ข้าวไปให้ไอ้เปี๊ยก ก็แค่บอกพนักงานไปว่าเอาแบบไหนก็ได้ จึงได้ลายคิตตี้แหววมาผมก็ว่ามันก็เหมาะกับไอ้เปี๊ยกดีนะ
“ไม่ทราบว่าพันธุ์อะไร.. เพศอะไรคะ.. เดี๋ยวแนนนี่ช่วยเลือกค่ะ..” พนักงานร้านนี้จะกระตือรือร้นเอาใจลูกค้าเป็นพิเศษ ผมไม่ได้โง่ถึงขนาดมองไม่ออก แต่ก็ไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดจะไล่ให้ไปไกลๆ เพราะผมยังไม่ได้ของที่ต้องการ
“ชิวาวาครับ.. เพศ...ผู้..” เกือบลืมไปเลยว่าไอ้เปี๊ยกเป็นเพศผู้ ก็ไม่ทำไมหรอกครับ เพราะไอ้เจ้าเปี๊ยกมันตัวเล็กตามแบบฉบับสายพันธุ์มันนั่นแหละ แล้วยังมีนิสัยปัญญาอ่อนของมันอีก ผมจึงชอบคิดว่าไอ้เปี๊ยกเป็นเพศเมียตลอด
“น่ารักจังเลยนะคะเลี้ยงชิวาวาด้วย..” ดูเหมือนว่าจะเริ่มนอกประเด็นแล้วนะ และคงเห็นว่าผมไม่ได้รู้สึกสนุกหรือคล้อยตามไปด้วยเธอจึงหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาทำหน้าที่ของตัวเอง
“น้องชิวาวาเป็นน้องหมาพันธุ์เล็ก.. คอนเซ็ปของน้องชิวาวาคือน่ารักมุ้งมิ้ง.. เพราะฉะนั้นจะเพศผู้หรือเพศเมียก็ใส่ชุดได้ทุกแบบเลยค่ะ.. ชุดมินนี่เมาท์นี่ก็น่ารักนะคะตรงฮู้ทมีหูด้วย.. รุ่นนี้ขายดีมากเลยค่ะ..” ผมเพิ่งรู้นะครับว่าแฟชั่นของน้องหมาแต่ละสายพันธุ์ก็ต้องมีคอนเซ็ปด้วย
ผมมองชุดน้องหมาตรงหน้าอีกครั้ง สีชมพูเหมือนกันทั้งคู่ ต่างกันแค่ลายกับฮู้ท ฮู้ทหัวแมวคิตตี้ กับฮู้ทหัวหนูมินนี่เม้าท์ ซึ่งแบบหลังเนี่ยกำลังฮิตอยู่ด้วย
“งั้นผมเอานี่ตัวนึงครับ.. แล้วก็นั่นอีกตัว..” พนักงานทำหน้าเหวอเล็กน้อย ก่อนจะฉีกยิ้มเจื่อนๆ แล้วหยิบชุดที่ผมเลือกไปส่งให้ตรงเคาท์เตอร์
จ่ายเงินเสร็จผมก็เดินออกมาจากร้าน ในมือมีถุงชุดแบบมีฮู้ทรีลัคคุมะกับชุดผึ้งน้อยที่ตรงฮู้ทมีหนวดผึ้งด้วย หวังว่าน้องมินนี่เมาท์คงจะไม่เสียใจที่ผมไม่ได้เลือกซื้อหรอกนะ
ออกจากห้างตอนทุ่มครึ่ง ระยะทางจากห้างถึงคอนโดไม่ไกลมากนัก มหาวิทยาลัยของผมก็อยู่แถวๆ นี้ แต่เพราะเป็นย่านใจกลางกรุงเทพฯ การจราจรจึงแทบจะเป็นอัมพาต น้ำตามถนนเริ่มจะกลายเป็นคลองย่อมๆ เนื่องจากระบบระบายน้ำของกรุงเทพฯ มันสุดยอดมาก ดังนั้นกว่าผมจะถึงคอนโดที่อยู่ใกล้แค่นี้ก็ใช้เวลาเป็นชั่วโมง ฝนที่ซาลงไปแล้วก็กลับลงมากระหน่ำแบบไม่ลืมหูลืมตาทั้งเสียงฝนเสียงฟ้าอีกครั้ง ท่าทางคืนนี้น้ำคงท่วมกรุงเทพฯ อีกตามเคย
เปิดประตูเข้าห้องมาผมก็มองหาไอ้เปี๊ยกเป็นอันดับแรก คุณคิดดูสิครับ หมาปกติถ้าเจ้านายกลับบ้านจะต้องกระโดดใส่ หรือไม่ก็วิ่งกระดิกหางมารับ แต่คุณเปี๊ยกน้อยกลอยใจไม่เคยมีพฤติกรรมเยี่ยงหมาแบบนั้นเลยครับ และถ้าผมเดาไม่ผิดมันคงจะหลบเสียงฟ้าอยู่ที่ไหนสักแห่ง มันกลัวเสียงฟ้าร้องอย่างกับอะไรดี หวังว่าคงจะไม่กลัวจนขี้เยี่ยวราดหรอกนะ
ผมวางถุงของในมือลงบนโต๊ะในครัว แล้วเดินหาคุณเปี๊ยกน้อย ยิ่งเห็นในถ้วยคิตตี้ยังคงมีอาหารอยู่ในสภาพเดิม ผมก็ได้แต่ถอนหายใจ สงสัยผมคงต้องหาเวลาพาคุณหนูเปี๊ยกไปหาสัตวแพทย์เพื่อปรึกษาปัญหานี้ดูสักครั้งละมั้ง แล้วความคิดของผมก็หยุดลงเพียงแค่นั้นเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นก้นที่มีหางดุ๊กดิ๊กอยู่หลังหมอนอิงบนโซฟาทำเอาผมแทบจะหลุดหัวเราะเสียงดัง แต่ก็พยายามกลั้นไว้อย่างสุดความสามารถ ก่อนจะหยิบหมอนใบนั้นออกพร้อมกับตะโกนออกไปเป็นเสียงฟ้าผ่า
“เปรี้ยง!!!..”
คุณเคยเห็นหมาเหวอมั๊ยครับ ตาโตๆ แทบจะโปนออกมา หูตั้ง หางชี้ ตัวแข็งทื่อ อ้าปากค้าง ขาดอย่างเดียวคือขนลุกพองไปทั้งตัว เพราะขนมันสั้น แต่ให้ตายเหอะ! มึงเกิดมาเป็นหมาได้ยังไงว่ะเนี่ย
“ฮ่าๆๆๆๆ.. ไอ้เปี๊ยก.. ฮ่าๆๆๆ” ผมระเบิดหัวเราะออกมาจนปวดท้องไปหมด สัตว์โลกอมตีนของผมมันปัญญาอ่อนจริงๆ
“บ๊อกๆๆๆๆ” สติมันคงกลับมาแล้วล่ะครับ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเสียงเห่านั้นคงเป็นคำด่าผมแบบไฟแล่บแน่ๆ
ครืดๆๆๆกำลังสนุกอยู่เชียว โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นขัดจังหวะเสียก่อน หน้าจอโชว์ชื่อ ‘ภาพฟ้า’ แบบชัดเจน และมันก็ทำให้ความสนุกลดฮวบลงในพริบตา
“ครับ.. ภาพฟ้า..” เสียงของภาพฟ้าฟังออกได้ชัดว่ายังโกรธผมอยู่ แต่บทสนทนาของเราก็ไม่ได้เยิ่นเย้ออะไรเลยสักนิด ภาพฟ้าแค่โทรมาเพื่อให้ผมไปรับเธอที่บ้านพรุ่งนี้ ไม่งั้นจะไม่ยกโทษให้ แล้วก็วางสายไปทันที
ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้แหละครับ ยิ่งเป็นผู้หญิงอย่าง ภาพฟ้า วัฒนาไพศาลสิทธิ์ ด้วยแล้วเป็นประเภทที่รักษาหน้าตาและชื่อเสียงของตัวเองยิ่งกว่าอะไร เพราะรู้ดีว่าผมไม่มีทางง้อเธอแน่ๆ เธอจึงต้องแกล้งทำเป็นโทรมาตั้งเงื่อนไข เพื่อไม่ให้มีข่าวลือว่าทะเลาะกับผมโดยที่ผมไม่ได้ตามง้อ บางทีก็อยากจะถามเธอนะว่าที่ทำแบบนี้ไม่เหนื่อยบ้างรึไง?
วางสายแล้วหันมามองสัตว์โลกอมตีนตัวน้อยของผม แน่ะ มีสะบัดหน้า นั่งหันหลังให้ด้วย นี่ถ้ามันเป็นหมาพันธุ์ใหญ่ผมจะยกบาทาถวายสักทีข้อหาทำตัวน่าหมั่นไส้
“แน่ๆ งอนนะมึง.. ฮ่าๆ..” เพราะมันตัวเท่าเมี่ยงไง ผมจึงทำได้แค่เอานิ้วตีนเขี่ยหลังมัน แล้วดูสิๆ มีกระเถิบหนีด้วย ยอมมันเลยครับ
“โอ๋ๆ.. น้องเปี๊ยก.. ขวัญเอ๋ยขวัญมา.. ไม่งอนๆ นะ..” จับอุ้มหนีบเข้ากับหน้าอกแมร่มเลย มีดิ้นขลุกขลักอ้าปากจะงับอีกต่างหาก แต่สุดท้ายมันก็ไปไหนไม่รอดเพราะเสียงฟ้าร้องด้านนอกโครมใหญ่ทำให้มันหยุดเล่นตัวแล้วร้องหงิงซุกในอ้อมแขนผมซะเอง ผมได้แต่หัวเราะแล้วก็คิดในใจว่านี่ถ้าเจ้านายตัวจริงของมันฟื้นขึ้นมาเห็นคงรักคงหลงมึงตายแน่ๆ ไอ้เปี๊ยกเอ้ย..
รักทุกข้อความ ขอบคุณทุกความคิดเห็นที่มีให้กันนะคะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
