-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด กรุณาอ่านทุกคน
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
(http://upic.me/i/jw/img_7182.jpg)
(http://upic.me/i/6q/0img_7183.jpg)
(http://upic.me/i/ot/0image1.jpg)
ขอบคุณฟรีแลนซ์น่ารักๆ จากคุณ Unnie และคุณ มะปรางเปรี้ยว มากๆ นะคะ :m1:
｡◕‿◕｡สารบัญ｡◕‿◕｡
▣นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งทั้งสิ้นค่ะ▣
╰☆╮-Intro- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3086276#msg3086276)╰☆╮
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3089818#msg3089818) ╰☆╮ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3093382#msg3093382) ╰☆╮ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3100484#msg3100484) ╰☆╮ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3103759#msg3103759) ╰☆╮ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3107380#msg3107380)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3110733#msg3110733) ╰☆╮ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3111661#msg3111661) ╰☆╮ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3115957#msg3115957) ╰☆╮ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3118297#msg3118297) ╰☆╮ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3122960#msg3122960)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3126252#msg3126252) ╰☆╮ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3129238#msg3129238) ╰☆╮ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3133409#msg3133409)╰☆╮ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3136360#msg3136360)╰☆╮ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3139189#msg3139189)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3143776#msg3143776)╰☆╮ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3148182#msg3148182)╰☆╮ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3150652#msg3150652)╰☆╮ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3154441#msg3154441)╰☆╮ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3158342#msg3158342)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3161794#msg3161794)╰☆╮ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3164752#msg3164752)╰☆╮ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3170579#msg3170579)╰☆╮ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3173692#msg3173692)╰☆╮ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3176469#msg3176469)
ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3180950#msg3180950)╰☆╮ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3185518#msg3185518)╰☆╮ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3191870#msg3191870)╰☆╮ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3194611#msg3194611)╰☆╮ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3198251#msg3198251)
ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3202275#msg3202275)╰☆╮ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3206356#msg3206356)╰☆╮ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3209347#msg3209347)╰☆╮ตอนที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3214602#msg3214602)╰☆╮ตอนที่ 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3224704#msg3224704)
ตอนที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3236164#msg3236164) ╰☆╮ตอนที่ 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3241938#msg3241938)╰☆╮ตอนที่ 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3250058#msg3250058)╰☆╮ตอนที่ 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3257763#msg3257763) ╰☆╮ตอนที่ 40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3265512#msg3265512)
ตอนที่ 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3278384#msg3278384)╰☆╮ตอนที่ 42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3290513#msg3290513)╰☆╮The End (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47247.msg3308930#msg3308930)
:กอด1: ขอบคุณคุณ sarawatta สำหรับสารบัญค่ะ :กอด1:
--------------------------------------------
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-Intro-
คุณเคยรักใครสักคนมั๊ย?
รักในแบบที่อยากอยู่ใกล้ตลอดเวลา อยากดูแล อยากเข้าใจ อยากเอาใจใส่ในทุกสิ่งทุกอย่างและอยากจะให้เค้ารักเราเพียงคนเดียว เป็นเพียงหนึ่งเดียวในหัวใจของเค้าเท่านั้น..
ผมไม่ได้คาดหวังกับความรักมากเกินไปใช่มั๊ยครับ?
“ทำไมยังไม่กลับอีกนะ?” ผมมองเข็มนาฬิกาที่เดินไปช้าๆ ตามหน้าที่ของมัน อีกไม่กี่นาทีก็จะล่วงเลยเข้าวันใหม่แล้วแต่คนที่รอก็ยังไม่กลับมาสักที
วันนี้เป็นวันสอบปลายภาควิชาสุดท้ายสำหรับการเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สองของผม ผมปฏิเสธกินเลี้ยงฉลองสอบเสร็จกับเพื่อนๆ เพื่อที่จะกลับมาทำกับข้าวรอฉลองกับคนรัก อาหารบนโต๊ะที่ผมลงมือทำด้วยตัวเองถูกอุ่นไปแล้วสองรอบ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของคนที่รอ เสียงรายการในโทรทัศน์ไม่ได้เข้าหูผมสักนิด มองนาฬิกาเสร็จก็ก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ โทรศัพท์ที่ผมกดโทรออกเบอร์เดิมเป็นร้อยสายแต่ไร้คนรับ และข้อความอีกมากมายที่ยังคงค้างไว้ไร้การเปิดอ่านอยู่แบบนั้นตั้งแต่ตอนค่ำ
“เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย.. เจ้าบ้าเอ้ย!.. ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย” ในที่สุดความอดทนของผมก็หมดลง
ผมลุกขึ้นยืนอย่างหงุดหงิดในหัวใจ มือข้างหนึ่งก็กดโทรออกซ้ำๆ ฟังเสียงรอสายเดิมๆ วนอยู่แบบนั้น มืออีกข้างก็คว้าหยิบร่มไปด้วย เพราะด้านนอกฝนตกพรำๆ
สายฝนแม้จะไม่หนามากแต่สายลมที่พัดค่อนข้างแรงในระดับหนึ่งก็ทำให้ผมต้องประคองร่มด้วยสองมือ ห่อตัวลงด้วยความหนาว เมื่อครู่รีบเกินไปจึงลืมหยิบเสื้อคลุมออกมาด้วย แต่ก็ยังดีที่ฟ้าไม่แรงไปด้วยไม่งั้นผมคงไม่แม้แต่จะก้าวออกมาเดินแบบนี้ ผมกลัวเสียงฟ้าร้องและกลัวที่สุดคือแสงที่ฟาดผ่าผืนฟ้าเป็นที่สุด เพราะเป็นห่วงเค้าคนนั้น ไม่รู้ว่ามีอะไรรึเปล่าป่านนี้แล้วถึงยังไม่กลับ..
ด้วยเวลาดึกที่ฝนตกหนักติดต่อกันมาตั้งแต่ตอนเย็น ถนนในย่านหอพักมหาวิทยาลัยที่แสนจะคึกคักตอนนี้จึงแทบจะกลายเป็นถนนร้าง ร้านค้าต่างๆ ก็ปิดกันไปตั้งแต่สามสี่ทุ่ม แม้แต่ร้านอาหารโต้รุ่งที่แออัดไปด้วยลูกค้าคืนนี้กลับเงียบเชียบ พ่อค้าแม่ค้านั่งตบยุงกันเล่นเป็นส่วนใหญ่
เดินลัดสนามข้างมหาวิทยาลัย ลอดเข้าประตูเล็กข้างๆ คณะวิทยาศาสตร์ แล้วเดินเลาะไปตามตึกเรียนที่มีแสงไฟเปิดอยู่ จริงๆ แล้วผมไม่ใช่นักศึกษาของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ แต่เพราะคนที่ผมรักเรียนอยู่ที่นี่ เพื่อที่จะได้อยู่ข้างๆ เค้า ผมจึงยอมตื่นรอรถเมล์เที่ยวแรกเพื่อให้ทันในวันที่มีเรียนตอนเช้า และถ้าวันไหนมีงานช่วงเย็นผมจะต้องจัดการให้เสร็จเรียบร้อยก่อนที่รถเมล์เที่ยวสุดท้ายจะหมด ซึ่งนั่นหมายความว่าผมจะมาคอนโดของเค้าเกือบจะเข้าวันใหม่แล้ว เหนื่อยแค่ไหนแต่ผมก็เต็มใจที่จะทำเพียงเพื่อที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน
ความเงียบ สายฝน และลมหนาวทำให้ผมต้องห่อตัวให้เล็กลงไปอีก สายตาพยายามจ้องฝีเท้าของตัวเองที่เดินย่ำพื้นเปียกแฉะ จุดมุ่งหมายของผมคือโรงพยาบาลประจำมหาวิทยาลัย สถานที่ที่นักศึกษาแพทย์ปีห้าใช้ฝึกดูแลคนไข้จริงเน้นการรักษา และหนึ่งในนั้นก็คือ ‘พี่เปรม’ คนรักของ
เปรม หรือ นายเปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย นักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่ห้า อย่างที่รู้กันอยู่ว่านักศึกษาแพทย์นั้นเรียนหนักมาก ยิ่งปีห้าปีหกทั้งเรียนและปฏิบัติจริงก็ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ การขึ้นปฏิบัติงานบนวอร์ดนั้นจะเริ่มตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า ไปจนถึงห้าหกโมงเย็น อีกทั้งในบางวันจำเป็นต้องมีการอยู่เวรซึ่งอาจจะอยู่เวรถึงเที่ยงคืนหรือถึงเช้า แต่ที่รู้มาก็คือสัปดาห์นี้ไม่ได้อยู่เวร แล้วทำไมป่านนี้แล้วถึงยังไม่กลับ ปกติจะโทรบอกตลอด ถ้าไม่ว่างก็จะส่งข้อความมา พักหลังมานี้แทบจะไม่โทรและข้อความก็แทบจะไม่ตอบ สัญชาตญาณและความรู้สึกของผมกำลังบอกว่ามันมีบางสิ่งผิดปกติ บวกกับข่าวลือต่างๆ นานาเกี่ยวกับคนรักกับบุคคลที่สามที่เข้ามากระทบจิตใจเป็นระลอกคลื่น ทำให้ผมเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีก
หงิงๆ
เท้าที่กำลังเดินอย่างรีบเร่งชะลอลงอย่างกะทันหัน เพราะผมได้ยินเสียงดังมาจากที่ไหนสักแห่ง ผมไม่ใช่พวกขวัญอ่อนเกี่ยวกับผี สิ่งเดียวในโลกที่ผมกลัวคือฟ้าร้องกับฟ้าผ่าอย่างที่บอกมานั่นแหละ เพราะฉะนั้นผมจึงค่อนข้างมั่นใจว่าเสียงที่ดังอยู่นั้นคือเสียงร้องของสิ่งมีชีวิตอย่างแน่นอน
หงิงๆ หงิงๆ
ผมหยุดเดินแล้วฟังตำแหน่งที่มาของเสียงให้ชัดยิ่งขึ้น แล้วจึงย่อตัวลงมองใต้ม้าหินอ่อนหน้าตึกคณะวิทยาศาสตร์ แล้วผมก็เจอก้อนกลมๆ ก้อนหนึ่งที่ขดตัวสั่นเทาอยู่ใต้ม้าหิน มันคือหมาน้อยตัวจ้อย ขนบนตัวยังอ่อนๆ อยู่ด้วยซ้ำ คงจะเพิ่งออกมาลืมตาดูโลกไม่ถึงสัปดาห์แน่ๆ แล้วแม่มันอยู่ไหนละเนี่ย ปกติแม่หมาจะหวงลูกเล็กๆ จะตายไป ผมหันซ้ายหันขวามองหาบุพการีหรือญาติพี่น้องของเจ้าตัวเล็ก แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่มีวี่แววเลยสักนิด ท่าทางมันจะพลัดหลงกับครอบครัวแน่ๆ ตัวเล็กแค่นี้ทนหนาวไม่ไหวหรอก
นั่งยองๆ มองหมาน้อยตัวสั่นงกๆ แล้วก็สงสารจับใจ ยิ่งเห็นรอยแผลที่คงจะโดนหนูกัดเอาก็พาลน้ำตาจะไหล ผมเป็นพวกรักสัตว์และขี้สงสารโดยเฉพาะหมาแมว เคยอยากจะเลี้ยงอยู่หลายครั้งแต่ก็ถูกห้ามไว้ตลอด พี่เปรมไม่ชอบเลี้ยงสัตว์ทุกชนิดเหตุผลคือรำคาญ และพี่เปรมเป็นคนขี้หงุดหงิดง่าย ผมจึงทำใจยอมรับเรื่องเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวมาโดยตลอด แต่ตอนนี้เจ้าตัวน้อยกำลังต้องการความช่วยเหลือ ถึงจะเป็นแค่หมา แต่ก็เป็นหนึ่งชีวิตที่มีหัวใจ แล้วผมจะทิ้งมันไปแบบนี้ได้ยังไง
“บอกเหตุผลดีๆ พี่เปรมคงจะไม่ดุหรอกนะ..” ผมตัดสินใจล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงออกมาห่อหมาน้อยเอาไว้ ตัวมันสั่นเทาร้องหงิงๆ น่าสงสารเป็นที่สุด
“ไม่เป็นไรนะเด็กดี.. ไม่เป็นไรแล้วนะ..” พูดปลอบเจ้าลูกหมาที่ตัวใหญ่กว่าฝ่ามือนิดเดียว ผมจึงประคองมันไว้แนบอกด้วยมือเดียวได้ ส่วนอีกมือก็ถือร่มไว้แล้วออกเดินต่อ
เพราะคอยเป็นห่วงหมาน้อยทำให้ผมลืมเรื่องกังวลใจก่อนหน้าไปเสียสนิท กว่าจะรู้ตัวก็เดินมาถึงหน้าโรงพยาบาลแล้ว และแน่นอนว่าโรงพยาบาลเป็นสถานที่ที่มีการเคลื่อนไหวแทบจะตลอดเวลา ยิ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง โรงพยาบาลประจำมหาวิทยาลัยก็มีชื่อเสียงตามไปด้วย ผมหุบพับเก็บร่ม กระชับลูกหมาเข้ากับอกให้แน่นขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาหาพี่เปรมที่โรงพยาบาล ผมเดินเข้าไปตรงเคาท์เตอร์ ถามหานักศึกษาแพทย์ ‘เปรมนทีป์’ ที่ใครๆ ก็ต้องรู้จัก เพราะนอกจากจะเรียนดี กีฬาเก่ง บ้านรวย แล้วยังมีดีกรีเป็นเดือนมหาวิทยาลัยอีกต่างหาก ครบครันสูตรสำเร็จของผู้ชายที่โคตรจะสมบูรณ์แบบ
พี่พยาบาลมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ยิ่งเมื่อเห็นลูกหมาที่ผมอุ้มอยู่เธอก็ทำตาโตเล็กน้อย แต่ก็ยังรักษามารยาทไว้ จากนั้นก็ยิ้มหวานเหมือนผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก
“หมอเปรมกลับไปตั้งแต่หกโมงเย็นแล้วค่ะ..”
“กลับไปตั้งแต่หกโมงเย็นอย่างนั้นเหรอครับ?..” ไม่รู้ว่าผมแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป เพราะดูเหมือนว่าพี่พยาบาลจะเป็นห่วงผมไม่ใช่น้อย
“น้องเป็นอะไร... รึเปล่าคะ?”
หัวใจผมสั่นระริกราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นกำลังขย้ำขยี้หัวใจผมเล่น ข่าวลือมากมายที่ได้ยินมากำลังรบกวนจิตใจอย่างถึงที่สุด ที่ผ่านมาผมพยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นแค่ข่าวลือ
“ไม่ทราบว่า.. พอจะรู้มั๊ยครับว่าออกไปกับ... ใคร?” พยายามฝืนยิ้มทั้งๆ ที่ตอนนี้ผมกำลังกลัว..
“ไปกับหมอภาพฟ้าค่ะ... มาทำงานด้วยกันและกลับพร้อมกันทุกวันค่ะ..”
สมองผมอื้ออึงไปชั่วขณะ ผมยังคงยิ้มให้พี่พยาบาล เอ่ยขอบคุณสำหรับคำตอบที่เหมือนไฟส่องสว่าง สองขาของผมก้าวเดินออกไปทีละก้าว ผิวหน้าสัมผัสถึงหยดน้ำเย็นๆ ผมไม่แน่ใจว่ามันคือน้ำฝนหรือน้ำตา แต่ผมก็ไม่คิดจะเช็ดมันออก ผมยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ ประโยคคำตอบของพี่พยาบาลเมื่อครู่ยังคงวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในสมอง
สองขาพาผมมาหยุดยืนอยู่หน้าคอนโดที่ดีที่สุดในย่านมหาลัยนี้ ด้วยสภาพที่เปียกปอนและในอ้อมแขนก็ยังมีลูกหมาอีกหนึ่งตัว มันคงดูน่าเวทนามาก และยิ่งน่าสมเพชลงไปอีก เมื่อผมต้องมาเจอคนที่ผมรักกำลังยืนโอบกอดอยู่กับผู้หญิงอีกคน ริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาวแตะแผ่วลงบนผิวแก้มขาว ความสูงที่แตกต่างกันทำให้เธอต้องเขย่งปลายเท้าโอบรอบคอฝ่ายชายไว้ ดูเหมาะสมและคู่ควรอย่างที่สุด..
ภาพฟ้าและเปรมนทีป์ คือคู่รักดาวเดือนมหาลัยระดับตำนานที่ใครๆ กำลังพูดถึงอยู่ในขณะนี้ ใครต่อใครจึงต่างเห็นพ้องว่าช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมดีงามที่สุด และในเมื่อข่าวลือทั้งหมดเป็นความจริง แล้วผมล่ะ ผมเป็นใคร?? ผมอยู่ในสถานะอะไรกันแน่??
“ฮึก..” พยายามเม้มปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงอ่อนแอของตัวเอง อยากจะวิ่งออกไปให้ไกลที่สุด แล้วบอกตัวเองว่าที่เห็นอยู่คือภาพลวงตา แต่ขาเจ้ากรรมก็ดันเหมือนจะไร้เรี่ยวแรง ทำได้ดีที่สุดคือค่อยๆ ถอยห่างออกจากพื้นที่ที่ไม่ใช่ของผมช้าๆ
“พบรัก!..” ผมชอบเวลาที่พี่เปรมเรียกชื่อผม แต่ร้อยวันพันปีถึงจะยอมเรียกชื่อผมสักครั้ง กว่าจะยอมเรียกผมก็ต้องอ้อนวอนขอร้องแทบตาย แล้วทำไมครั้งนี้ถึงเรียกชื่อผมง่ายจัง ผมควรจะดีใจมั๊ยนะ
“พบรัก.. พบรัก!!..” พี่เปรมกำลังวิ่งมาหาผม แต่ผมกำลังถอยหลังหนี และเป็นวินาทีที่ผมถูกแสงบางอย่างแยงตาจนต้องปิดตาหยีลง เสียงยางล้อรถเบียดเบรกกับท้องถนนดังลั่น
ถ้าผมจำไม่ผิด ผมเคยบอกว่าในโลกนี้สิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือฟ้าร้องกับฟ้าผ่า แต่ตอนนี้ผมขอเพิ่มความกลัวอีกอย่างหนึ่งเข้ามานั่นคือ ‘ความตาย’ ร่างของผมถูกรถกระบะคันหนึ่งที่ลื่นไถลตกขอบถนนชนเข้าอย่างจัง สิ่งสุดท้ายที่ผมรับรู้คือเสียงครางหงิงๆ ที่ดังอยู่ข้างหู คล้ายว่ามันกำลังปลอบประโลมผมอยู่ และหลังจากนั้นผมก็ไม่รับรู้ถึงสิ่งใดเลยนอกจากความมืดมิด...
-
ติดตามค่าาาาาาาาาา :hao7: :hao7:
-
เปิดเรื่องมาน่าสนใจดีคะ
ติดตามนะคะ สู้ๆ o13
-
ติดตามจ้าา..^^
ปล. อย่าลืมลงกฎด้วยนะค้าา :จุ๊บๆ:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-1-
ในห้วงลึกของความฝัน ผมมองเห็นตัวเองยืนมองเด็กผู้หญิงสี่ห้าคน ที่กำลังเชียร์เพื่อนที่ผมคิดว่าน่ารักที่สุดในกลุ่มให้เดินเข้าไปหาผู้ชายคนหนึ่ง เด็กผู้หญิงคนนั้นเขินอายจนแก้มทั้งสองข้างสุกปลั่ง เธอพูดอะไรบางอย่างออกไป แต่ปฏิกิริยาของผู้ฟังแทบจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใบหน้าหล่อคมคายนั้นยังคงนิ่งเรียบ และความนิ่งบวกความเงียบก็ทำให้เด็กผู้หญิงถึงกับร้องไห้ ผู้ชายที่ผมคิดว่าเย็นชามากคนนั้นจะเดินจากไปโดยที่ไม่หันกลับมามองเด็กผู้หญิงที่กำลังร้องไห้เลยแม้แต่น้อย ช่างเป็นผู้ชายที่ใจร้ายมาก..
นั่นคือเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อนหน้าที่ผมยังเป็นเพียงเด็กมอปลาย แล้วสมัครเข้าค่ายซัมเมอร์ที่จัดขึ้นเพื่อให้มีโอกาสได้รับความรู้และเป็นแนวทางในการเรียนต่อจากรุ่นพี่หลากหลายคณะในมหาวิทยาลัยต่างๆ ซึ่งนั่นทำให้ผมได้พบกับพี่เปรม
พี่เปรมนทีป์ เป็นหนึ่งในกลุ่มนักศึกษาคณะแพทย์ศาสตร์ชั้นปีที่สาม จากมหาวิทยาลัยรัฐบาลอันดับหนึ่งของประเทศ พี่เปรมเป็นผู้ชายที่โดดเด่น ทั้งรูปร่างและหน้าตา แต่ทว่าใบหน้าที่นิ่งเรียบตลอดเวลาทำให้ดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น ผมไม่ได้ตื่นเต้นและรู้สึกพิเศษกับพี่เปรมมากมายเหมือนพวกสาวๆ แต่ก็ยอมรับว่าทุกครั้งที่มีโอกาสผมอดไม่ได้ที่จะหันสายตาไปมองเสมอ ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม รู้ตัวอีกทีก็มองอีกฝ่ายอยู่แล้ว
ค่ายซัมเมอร์จัดขึ้นสามวันสองคืน มีกิจกรรมให้เรียนรู้มากมาย บางคนก็ว่ามันเป็นค่ายที่ช่วยจุดประกายความฝันให้เราได้รู้หนทางการเรียนต่อของตัวเอง แต่สำหรับผมนั้นคิดว่ามันเป็นการเปิดโลกให้ตัวเองมากกว่าเพราะมันคือการที่เด็กหลายมอปลายจากหลายสถาบันมารวมตัวกัน ซึ่งส่วนใหญ่มากันเป็นกลุ่ม จะมีก็แค่ผมกับไอ้ดีนเพื่อนสนิทเท่านั้นที่มีกันมาแค่สองคน แถมไอ้ดีนก็ไม่ได้เต็มใจจะมาสักเท่าไหร่ มันเป็นลูกคุณหนู มันไม่ชอบการเข้าค่ายที่ต้องทำกิจกรรมกลางแจ้งแบบนี้ แต่มันก็พ่ายแพ้แก่ลูกอ้อนของผม อย่างน้อยมันก็ไม่ได้ทำหน้าบึ้งตึงสักเท่าไหร่เพราะมีสาวๆ เยอะ เราทั้งคู่อยู่โรงเรียนประจำชายล้วนมาตั้งแต่มอต้น นานทีจะได้มาอยู่ร่วมกับสาวๆ จึงเป็นธรรมดาที่ไอ้ดีนจะเลิกบ่นแล้วมาทำหน้าดี๊ด๊าแทน
ตลอดการทำกิจกรรมจนถึงตอนนี้ซึ่งวันสุดท้ายของการเข้าค่าย แม้จะแอบมองพี่เปรมอยู่บ่อยๆ แต่เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพราะผมไม่ได้สนใจที่จะเรียนหมอสักนิดเดียว คณะที่ผมอยากจะเรียนคือคณะมัณฑนศิลป์ สาขาออกแบบภายใน ผมชอบวาดรูปโดยเฉพาะวาดลายเส้นมาตั้งแต่เด็กๆ หรือบางทีอาจจะเพราะว่าพ่อของผมทำงานเป็นมัณฑนากร ผมจึงซึมซับพรสวรรค์ทางด้านนี้มาในสายเลือด
ผมเดินมานั่งลงข้างไอ้ดีน ที่เพิ่งแลกไลน์แลกเบอร์กับสาวๆ มา ไอ้ดีนมันหล่อครับ รูปร่างสูงตามแบบฉบับนักกีฬาบาสเก็ตบอลของโรงเรียน แค่มันส่งยิ้มให้สาวก็ติดแทบจะทุกราย ยิ่งได้รู้ว่าเรียนที่ไหนสาวๆ ยิ่งอยากรู้จักมันมากขึ้น ก็โรงเรียนของผมค่าเทอมแต่ละเทอมนี่เหยียบหกหลักทีเดียว ถ้าพ่อแม่ไม่รวยจริงก็ไม่มีใครคิดจะส่งลูกมาเรียนกันหรอก
“เป็นไรว่ะ.. ทำหน้ายังกับขี้ไม่ออก..” ไอ้ดีนหันมาปากหมาใส่ผม พอผมเหวี่ยงสายตากลับไป มันก็ฉีกยิ้มกวนตีนแล้วจิ้มพิมพ์ข้อความคุยกับสาวๆ ของมันต่อ
ผมเหลือบมองเพื่อนรักแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ตอนแรกที่ชวนมาบ่นยังกับควายออกลูกแต่มาตอนนี้มันระริกระรี้ยิ่งกว่าปลาได้น้ำอีก
“พี่ดินจะมารับกี่โมงว่ะ..” ผมหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเช็คข้อความบ้าง
“มึงก็ไลน์ถามดิ..” เออ.. ดีครับ.. พี่มันแต่ให้ผมถาม แล้วผมจะทำยังไงได้นอกจากต้องพิมพ์ข้อความถามพี่ดินไป และไม่กี่สิบวินาทีพี่ดินก็ตอบกลับมาว่าใกล้จะถึงแล้ว
ตอนนี้เราทั้งคู่นั่งรอให้ผู้ปกครองมารับกลับบ้านเหมือนกับเด็กอีกหลายๆ คน พี่ดินคือพี่ชายของไอ้ดีน เรียนอยู่คณะแพทย์ศาสตร์ชั้นปีที่สี่ มหาวิทยาลัยรัฐบาลอันดับหนึ่งเหมือนกับรุ่นพี่คนนั้น พี่ดินนิสัยแตกต่างจากไอ้ดีนมาก นอกจากจะดูเป็นผู้ใหญ่ใจดีและใจเย็นแล้วยังเรียนเก่งและเป็นที่พึ่งพิงของน้องๆ ได้อีกด้วย บ้านผมกับบ้านไอ้ดีนอยู่รั้วติดกันดังนั้นครอบครัวของเราจึงสนิทกัน แม้ตอนนี้ทั้งบ้านจะเหลือแค่ผมอยู่เพียงคนเดียว แต่พ่อแม่ไอ้ดีนก็ยังดูแลเอาใจใส่เสมอเหมือนผมเป็นลูกคนหนึ่งในบ้านมันด้วยซ้ำ
ผมกับไอ้ดีนต่างคนต่างก้มหน้าก้มตาอยู่ในโลกโซเชียลของตัวเอง แต่แล้วจู่ๆ เสียงพูดคุยของเด็กผู้หญิงที่จับกลุ่มกันนั่งอยู่ข้างๆ ก็ทำให้ผมต้องเหลือบตาไปมอง และผมก็จำได้ว่านั่นคือกลุ่มเดียวกับที่ผมเจอก่อนหน้านี้ แต่ทำไมเด็กผู้หญิงที่ร้องห่มร้องไห้เสียใจเพราะถูกผู้ชายที่ตัวเองไปสารภาพรักปฏิเสธมาในตอนนั้น ตอนนี้กลับนั่งยิ้มหัวเราะคิกคักไม่มีร่องรอยของความบอบช้ำแม้แต่น้อย
“เห็นมั๊ยล่ะแก.. แค่บีบน้ำตานิดหน่อยก็ได้ผลแล้ว..”
“ไม่น่าเชื่อนะว่าพี่เปรมจะเดินกลับมาอะ.. ตอนที่ถอนหายใจแล้วเมมเบอร์โทรให้แกอะ.. พี่เค้าหล่อมากกก.. เท่ห์มากกกก..”
“นั่นดิแก.. ชั้นนี่แทบจะกรี๊ดออกมาเลย..”
“แล้วนี่แกจะโทรหาพี่เค้าเมื่อไหร่ล่ะ.. นัดเดทกันเลยดิ..”
“กะว่าสักสองสามวันก่อนแล้วค่อยโทร.. โทรไปตอนนี้เดี๋ยวพี่เปรมจะหาว่าชั้นแร่ด..”
“จ่ะ.. แกไม่แร่ดเลย..”
บทสนทนาเหล่านั้นทำให้ผมต้องขมวดคิ้วตาม นั่นแสดงว่าพี่เปรมคนนั้นเดินกลับมาอย่างนั้นเหรอ? เค้าไม่ได้ใจร้ายและเย็นชาอย่างที่ผมเห็นหรอกเหรอ? และที่สำคัญก็คือเหตุการณ์เหล่านั้นเป็นเพียงละครฉากหนึ่งที่พวกเด็กผู้หญิงเหล่านี้แกล้งจัดฉากขึ้นมาเพื่อจะจับผู้ชาย นี่ผมอยู่โรงเรียนประจำชายล้วนจนตามมารยาผู้หญิงสมัยนี้ไม่ทันแล้วใช่มั๊ยเนี่ย น่ากลัวชิบเป๋ง..
อีกสิบนาทีต่อมาเด็กผู้หญิงที่โคตรน่ากลัวกลุ่มนั้นก็ตกลงกันว่าจะไปฉลองกับความสำเร็จขั้นที่หนึ่งของแผนการจับพี่เปรม แล้วพากันเรียกแท็กซี่ออกไป แต่ก็ยังไม่วายหันมาส่งสายตาและส่งยิ้มให้ผมด้วย ผมมองจนลับตาแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมๆ จากนั้นไม่นานรถออดี้สีดำที่คุ้นตาก็ขับเข้ามาจอดใกล้ๆ ผมสะกิดไอ้ดีนแล้วลุกขึ้นสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า ไอ้ดีนก็ลุกตามแล้วเตรียมจะเดินไปที่รถ แต่พี่ดินก็เปิดประตูลงมาจากรถเสียก่อน
“หวัดดีๆ.. เป็นไงกันบ้าง?.. เหนื่อยเลยอะดิ..” พี่ดินไม่ได้ถามไอ้ดีนหรือว่าผมหรอกครับ สายตาและใบหน้าตี๋ๆ นั่นหันไปอีกทาง ผมกับไอ้ดีนจึงต้องหันไปดูจึงได้รู้ว่าเป็นกลุ่มรุ่นน้องของพี่ดินนั่นเอง เป็นกลุ่มใหญ่มีทั้งชายหญิงเกือบสิบคนและผู้ชายที่ผิวขาว ใบหน้าหล่อคมคิ้วเข้ม ตัวสูงก็โดดเด่นกว่าใครเพื่อน เพราะแทบจะทุกคนในกลุ่มนักศึกษาแพทย์จะเป็นสไตล์เด็กเนิร์ดตี๋หมวยใส่แว่น
“เหนื่อยแต่ก็สนุกดีคะพี่ดิน.. แล้วนี่พี่ดินมาทำอะไรคะเนี่ย?”
“มารับน้องชาย.. เฮ้ย!.. หวัดดีพี่ๆ เค้ารึยังเนี่ย..” พี่ดินหันมาหาเราทั้งคู่ ทำให้ผมกับไอ้ดีนยกมือไหว้กันแบบเอ๋อๆ แล้วผมก็อดใจไม่ไหวที่จะมองไปยังพี่ผู้ชายคนนั้น ทำให้เราบังเอิญสบตากันพอดี
“น้องชายพี่ดินทั้งคู่เหรอคะเนี่ย.. ไม่คุ้นหน้าเลย.. แสดงว่าไม่สนใจคณะแพทย์สินะ.. น่าเสียดายจัง.. คนหนึ่งก็หล่ออีกคนก็น่ารักน่าหยิก.. ว่าแต่ทำไมไม่เห็นเหมือนพี่ดินเลยคะ..” พี่ผู้หญิงร่างอวบที่สุดในกลุ่มร่ายยาวมาแบบรัวๆ พี่ดินก็อมยิ้มซะหล่อเชียว
“ไอ้หล่อนั่นน่ะน้องชายพี่ชื่อดีน.. ส่วนที่น่ารักน่าหยิกนั่นก็น้องชายเหมือนกันเห็นกันมาตั้งแต่แบเบาะ.. ชื่อพบรัก..”
“น้องดีนสุดหล่อ.. กับน้องพบรัก.. ต๊ายชื่อน่าเอ็นดูเหมือนรูปร่างและหน้าตาเลยนะลูก..” พี่ผู้หญิงอีกคนพูดไปทำตาเคลิ้มไปด้วย พวกพี่ผู้ชายก็หัวเราะขำกันใหญ่
คือมันไม่ใช่เรื่องน่าตลกสักนิดนะครับพี่ ผมยอมรับว่าผมสูงน้อย แต่ก็ไม่ได้เตี้ยนะครับ ส่วนสูงร้อยเจ็ดสิบนี่มาตรฐานชายไทยเลยนะ ส่วนสีผิวที่ใครๆ ก็บอกว่าขาวยังกับน้ำนมและหน้าตาที่ใครๆ ก็บอกว่าน่ารักเนี่ยเป็นเพราะได้มาจากแม่นั่นแหละ ก็แม่ของผมเป็นคนญี่ปุ่นนี่นา แม่ของผมสวยและน่ารักมาก แต่พ่อของผมก็หล่อเหมือนกันนะหล่อคมเข้มแบบไทยๆ นี่แหละ
แม่มาเที่ยวที่เมืองไทยแล้วได้เจอกับพ่อ เจอปุ๊ปก็ปิ๊งกันปั๊ป จึงตั้งชื่อผมว่าพบรัก มีชื่อภาษาญี่ปุ่นว่าไอ ซึ่งก็แปลว่ารักนั่นแหละ แต่ไม่ค่อยมีใครเรียกผมว่าไอนักหรอกนอกจากแม่กับพ่อ และพ่อของผมก็จากโลกนี้ไปตั้งแต่ผมอายุแค่สิบขวบ หลังจากที่พ่อซึ่งเป็นเสาหลักของครอบครัวไม่อยู่ มันคือช่วงเวลาที่เลวร้ายสำหรับผมและแม่มาก แม่เป็นคนที่จิตใจอ่อนไหวและใช้ชีวิตเป็นแม่บ้านมาตลอด แต่เพื่อผมแล้วแม่ก็พยายามอย่างมากเพื่อที่จะเข้มแข็ง แม่ออกไปหางานทำ แต่มันก็เป็นเรื่องยากสำหรับแม่ที่ไม่มีประสบการณ์การทำงานเลย จนสุดท้ายพ่อกับแม่ของไอ้ดีนก็ให้แม่ไปช่วยที่บริษัท แม่ของผมเรียนจบปริญญาตรีเกี่ยวกับภาษาและหน้าตาที่แม้จะมีลูกแล้วก็ยังถือว่าสวย พ่อกับแม่ไอ้ดีนจึงให้แม่ทำงานฝ่ายประชาสัมพันธ์ และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นรักครั้งใหม่ของแม่ แม่แต่งงานใหม่กับพ่อม่ายนักธุรกิจชาวสวิตเซอร์แลนด์ตอนผมอายุสิบสองปี
พ่อเลี้ยงติดต่อธุรกิจกับพ่อแม่ไอ้ดีนมานมนาน ทั้งคู่จึงมีส่วนเชียร์ให้แม่ผมแต่งงานใหม่เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นคนดี และผมก็เห็นด้วยที่ว่าพ่อเลี้ยงของผมเป็นคนดีมากๆ ท่านเป็นพ่อม่ายเพราะอดีตภรรยาเสียชีวิตจากโรคมะเร็งและไม่มีลูกด้วยกัน ท่านจึงเอ็นดูผม สนับสนุนให้ผมไปเรียนมหาวิทยาลัยที่สวิตเซอร์แลนด์ จดรับผมเป็นลูกบุญธรรม แล้วยังยกหุ้นในบริษัทให้ผมส่วนหนึ่งซึ่งเงินปันผลจะถูกโอนเข้าบัญชีของผมด้วยตัวเลขหกหลักทุกเดือน แต่ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะจากเมืองไทยไป แต่ผมก็อยากจะเห็นแม่มีความสุข ผมตัดสินใจขอแม่อยู่เรียนต่อที่เมืองไทย ด้วยเหตุผลว่าผมรักบ้าน บ้านที่พ่อสร้างมันมาด้วยน้ำพักน้ำแรง ผมรักชีวิตที่เมืองไทยทุกอย่าง แม่จึงยอมอนุญาตให้ผมอยู่ที่เมืองไทยโดยส่งผมเข้าเรียนมัธยมในโรงเรียนประจำชายล้วนที่ดีที่สุดในประเทศไทย ไอ้ดีนก็ตามมาเรียนที่เดียวกับผมด้วย ส่วนในเรื่องงานบ้านทุกอย่างก็จ้างแม่บ้านมาดูแลสัปดาห์ละสามวัน อาหารการกินไม่ต้องห่วงเพราะแม่สอนผมเข้าครัวมาตั้งแต่เด็กๆ ยิ่งมีเพื่อนบ้านอย่างครอบครัวไอ้ดีนแม่ก็หายห่วงผมไปได้เยอะ แต่มีข้อแม้ว่าผมต้องโทรหาแม่ทุกวัน ซึ่งนั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมเลย ถ้าแม่กับพ่อเลี้ยงว่างก็จะบินมาหาผม หรือไม่ช่วงปิดเทอมผมก็บินไปหาท่าน จากตอนนั้นจนถึงตอนนี้ผมก็ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาได้ถึงหกปี และผมก็มีน้องสาวอยู่ที่สวิสเซอร์แลนด์อีกหนึ่งคน
พวกพี่ๆ เลิกสนใจผมกับไอ้ดีน แล้วหันไปพูดคุยถามโน่นถามนี่ตามประสาเด็กแพทย์กัน ก็ดูเฮฮาดี แต่พี่เปรมครับทำไมพี่ถึงได้ทำหน้านิ่งๆ แบบนั้นได้ไม่มีหลุดเลย ผมหันไปมองอยู่หลายครั้ง ไม่รู้ว่าบังเอิญรึเปล่าเพราะต้องได้สบตาคมคู่นั้นทุกครั้งเลย เล่นเอาผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ ในอกด้านซ้ายมันเต้นแรงยังไงชอบกล
“เฮ้ย!.. มึงเป็นไรมั๊ยว่ะเนี่ย.. ไม่สบายรึเปล่า.. หน้าเหน้อแดงเชียว..” ไอ้ดีนทักซะเสียงดังจนทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียว เอ่อ.. รวมถึงเจ้าของดวงตาคู่คมนั้นด้วย แต่ก็แปลกที่ผมไม่คิดจะหลบตาเลยสักครั้ง
“ไม่สบายเหรอ?..” สีหน้าพี่ดินเครียดขึ้นทันที เอาหลังมือมาแตะหน้าผากของผม
“สงสัยจะเหนื่อยละสิ.. ไม่เคยมาค่ายแบบนี้กัน..” พี่ดินโยกหัวผมเบาๆ แล้วอมยิ้ม ก่อนจะหันไปบอกล่าพวกรุ่นน้อง ผมกับไอ้ดีนก็ยกมือไหว้ลาตามประสาเด็กมารยาทงาม
ไอ้ดีนนั่งเบาะหน้ากับพี่ดิน ส่วนผมนั่งเบาะหลัง ผมมองออกไปนอกกระจกร่างสูงไม่วางตา ราวกับว่าเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างกำลังทำให้ผมไม่สามารถถอนสายตาออกไปได้
“เออ.. เปรม.. พรุ่งนี้นายไปด้วยใช่มั๊ย?” กระจกหน้ารถลดลงแล้วพี่ดินก็ตะโกนถามรุ่นน้องที่ชื่อเปรมออกไป คนถูกถามก็ทำเพียงพยักหน้ารับนิ่งๆ พี่ดินจึงปิดประจกขึ้นแล้วขับรถออกมา ผมก็ได้แต่หันมองด้านหลังจนลับสายตา พี่เปรมคนนั้นเป็นใครกันนะ ทำไมถึงทำให้ผมใจเต้นแรงได้แบบนี้..
หลังจากนั้นอีกไม่กี่เดือนผมก็มีโอกาสได้เจอพี่เปรมบ่อยขึ้น เพราะไอ้ดีนที่สอบติดคณะและมหาลัยเดียวกับผม แต่ดันมาชอบดาวคณะอักษรที่มหาลัยของพี่ดิน ไอ้ดีนที่มาหม้อสาวไกลถึงนี่ก็มักจะพาผมพาผมติดมากับมันด้วย และน่าแปลกใจที่มาทีไรก็เจอพี่เปรมแทบจะทุกครั้ง ทั้งๆ ที่คณะแพทย์ไม่ได้อยู่ใกล้คณะอักษรเลยสักนิด แล้วความสงสัยของผมก็ถึงบางอ้อเมื่อได้รู้ว่าน้องสาวของพี่เปรมเรียนอยู่คณะอักษรด้วย และก็เป็นคนเดียวกับที่ไอ้ดีนกำลังจีบอยู่ นี่สินะที่เรียกว่าหน้าตาดีทั้งบ้าน พี่ชายเป็นเดือนมหาลัยในตำนานที่จนถึงปัจจุบันก็ยังไม่มีใครมาล้มความหล่อเทพของพี่เค้าได้ ส่วนน้องสาวดาวคณะอักษรก็รั้งตำแหน่งดาวมหาลัยในปีนี้ด้วย ครบครันทั้งหน้าตาดี เรียนเก่ง กีฬาเด่น พ่อแม่ช่างปั้นแต่งออกมาจริงๆ
เพราะว่าได้เจอกันบ่อยขึ้น ความคุ้นเคยจึงค่อยๆ พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จนผมเองก็ไม่ทันได้รู้ตัวว่าพี่เปรมเข้ามานั่งอยู่ในหัวใจของผมตอนไหนกันแน่ บางทีอาจจะเป็นตอนที่ผมดันซุ่มซ่ามเดินสะดุดรากไม้ล้มหัวเข่าแตกแล้วพี่เปรมช่วยทำแผลพร้อมกับกลั้นขำในความซุ่มซ่ามของผมไปด้วย หรือบางทีอาจจะเป็นตอนที่ผมกินไอติมจนมุมปากพี่เปรมที่อมยิ้มกับความตะกละ หรืออาจจะเป็นตอนที่ผมอยากกินส้มตำข้างถนนแต่ไม่มีใครจะไปกินกับผมพี่เปรมที่กินเผ็ดไม่เก่งก็ยังมานั่งกินเป็นเพื่อน หรืออาจจะเป็นตอนที่จู่ๆ ก็ไม่สบายลุกขึ้นมาอาเจียนตอนกลางดึกพี่เปรมก็อุตส่าห์ขับรถมาทั้งชุดนอนเพียงเพื่อจะเอายามาให้ผม หรืออะไรอีกหลายๆ เหตุการณ์แหละหลายๆ อย่างทำให้เราสนิทกันมากขึ้น จนผมมั่นใจว่ามันคือความรัก แต่สำหรับพี่เปรมนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความสัมพันธ์ของเราคืออะไรกันแน่
จนผมขึ้นปีสอง พี่เปรมที่อยู่ปีห้าจะต้องเริ่มเข้าวอร์ดที่โรงพยาบาลของมหาลัย พี่เปรมจึงเช่าคอนโดอยู่ใกล้มหาลัย พี่เปรมให้คีย์การ์ดของคอนโดไว้กับผมหนึ่งชุด ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เปรมถึงต้องให้ผมด้วย แต่ผมก็ดีใจนะ แรกๆ ผมมาหาพี่เปรมเฉพาะเสาร์อาทิตย์ แต่นานเข้าก็กลายเป็นมาทุกครั้งที่มีเวลาว่าง และจนปัจจุบันผมกลายเป็นส่วนหนึ่งของห้องนี้ไปแล้ว
คอนโดของพี่เปรมจัดอยู่ในระดับคอนโดที่หรู มีสองห้องนอน และห้องใหญ่เป็นของพี่เปรม และอีกห้องที่เหลือก็เป็นของผม เมื่อปลายปีที่แล้ววันเกิดครบสิบเก้าปีของผม ผมได้สารภาพรักกับพี่เปรมไป คำตอบที่ผมได้รับคือรอยยิ้มและอ้อมกอดที่อบอุ่น แม้จะไม่มีคำพูดใดๆ แต่ผมก็คิดเข้าข้างตัวเองเสมอว่าพี่เปรมตอบรับในความรักของผม เราไม่เคยมีอะไรกันนอกเหนือจากการจูบและกอด พี่เปรมไม่ใช่เกย์ ผมเองก็ไม่ใช่เกย์ เราทั้งคู่ยังชอบผู้หญิง แต่ผมก็มีความสุขมากๆ ที่ได้อยู่ข้างๆ พี่เปรม แม้พี่เปรมจะไม่เคยบอกว่าคิดกับผมยังไงและผมก็ไม่เคยคิดจะถาม เพราะผมเองก็มีความกลัวและความผิดหวังอยู่ลึกๆ เราไม่เคยบอกใครถึงความสัมพันธ์ของเรา แม้แต่ไอ้ดีนก็ยังไม่รู้ ผมจึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายรักพี่เปรม ให้พี่เปรมเป็นคนรักของผม และให้ผมเป็นฝ่ายรักพี่เปรมข้างเดียวก็พอ..
ไม่รู้ว่าไปมายังไงผมถึงมาหยุดยืนอยู่หน้าคอนโด ฝนที่ตกลงมาทำให้ผมเปียกม่อล่อกม่อแลก ผมก้มลงมองตรงเท้าของผม มีสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่เรียกกว่าสุนัขหรือหมากำลังมองผมตาแป๋วเนื้อตัวสั่นเทาเพราะมันก็เปียกฝนไม่ต่างกับผม ผมก้มลงอุ้มมันขึ้นมาไว้แนบอก ถ้ามองไม่ผิดคิดว่าน่าจะเป็นพันธุ์ชิวาวา ผมลูบหัวปลอบมันเบาๆ แล้วเตรียมจะเดินเข้าคอนโด แต่แล้วก็ต้องชะงักกับความวุ่นวายจากผู้คน เสียงไซเรนรถพยาบาล รถกู้ภัย และรถตำรวจ ดังระงมไปทั่ว ผมมองเหตุการณ์เหล่านั้นอย่างงงๆ ผู้คนวิ่งวุ่นผ่านหน้าผมไปมา ผมจึงค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้จุดเกิดเหตุ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แทรกผู้คนไทยมุงเข้าไปแบบง่ายๆ และลื่นไหล จนผมได้เห็นแผ่นหลังของใครบางคนที่แสนคุ้นเคย แผ่นหลังกว้างและดูอบอุ่นเสมอนั้นกำลังสั่นเทา กลิ่นคาวเลือดอบอวลจนผมต้องยู่จมูก
“พบรัก!!.. ทำใจดีๆ ไว้นะ!!” ดวงตาของผมเบิกกว้างขึ้นทันที ด้วยความตกใจผมจึงย่อตัวนั่งลงมองให้ชัดขึ้น แล้วผมก็ได้พบว่าพี่เปรมกำลังโอบกอด ร่างที่อาบไปด้วยของเหลวสีแดงสดนั้นอยู่ ซึ่งคนๆ นั้นคือผมเอง
เฮือก..
ร่างกายชาวูบด้วยความตกใจจนสะดุ้งตื่นจากความฝันที่แสนร้าย ผมพยายามพ่นลมหายใจเข้าออกเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่
เจ็บ..
ความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้คือความเจ็บปวดร้าวไปทั้งตัว ราวกับว่ากระดูกจะผลิแตกเป็นเสี่ยงๆ หัวสมองและเปลือกตาหนักอึ้ง แค่พยายามจะเปิดเปลือกตาขึ้นยังทำไม่ได้ ลำคอแห้งผากไปหมด มันคือความทรมานที่ผมคิดว่าหนักหนาที่สุดในชีวิต
แต่แม้ว่าร่างกายจะไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ แต่ประสาทสัมผัสทางการได้ยินของผมกลับชัดเจนมาก โดยเฉพาะเสียงของคนคุ้นเคยที่คล้ายว่ากำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคนอยู่ตรงระเบียง ฟังดูแล้วคงกำลังหงุดหงิดอยู่ทีเดียว ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่าเรื่องราวทั้งหมดเมื่อครู่มันเป็นเพียงแค่ความฝัน ผมยังมีชีวิตอยู่ และอยู่ในคอนโดนี้กับพี่เปรม
“เวเจ็ทเททีพสเตจอย่างนั้นเหรอ?!” ศัพท์ทางการแพทย์อะไรสักอย่างที่ผมไม่เข้าใจ
ประโยคอีกสองสามประโยคต่อมาผมก็ฟังไม่เข้าใจเหมือนเดิม ซึ่งคิดว่าพี่เปรมคงกำลังหงุดหงิดเรื่องเรียน แต่ทำไมน้ำเสียงถึงสั่นๆ ชอบกล
“ชั้นจะเข้าไปเดี๋ยวนี้” พี่เปรมวางสายแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง
กลิ่นกายที่แสนรักและแสนคิดถึงส่งผ่านเข้าจมูกเมื่ออีกฝ่ายเพียงเดินผ่าน ผมอยากจะเรียกรั้งไว้ก่อน อยากจะบอกว่าผมไม่สบายและกำลังทรมานแค่ไหน แต่สภาพร่างกายไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อนได้ ผมพยายามอย่างเต็มที่ที่จะลืมตาขึ้น จนในที่สุดผมก็สามารถมองเห็นเงาพร่าเลือนของร่างสูงสมส่วนที่เดินผ่านร่างกายของผมไปอย่างรีบเร่งนั้นมันชัดเจนเสียจนน้ำตาจะไหล ผมพยายามอย่างเต็มที่ที่จะกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอแล้วเปล่งเสียงออกมา
“แค่ก..” มันได้ผล.. ฝีเท้าที่กำลังจะก้าวถึงประตูหยุดชะงัก และหันมามอง
ภาพพี่เปรมที่ผมเห็นในขณะนี้ยังคงพร่าเลือน และราวกับว่าพี่เมฆนั้นอยู่สูงเสียจนผมต้องแหงนมอง ผมพยายามส่งสายตาอ้อนวอนว่าผมกำลังป่วยอยู่มากแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้วพี่เปรมก็เปิดประตูแล้วออกจากห้องไป ไม่มีแม้แต่คำพูดห่วงใยใดๆ สักนิดเดียวเหมือนไม่ใช่พี่เปรมคนเดิม
เสียงบานประตูที่ปิดลงพร้อมๆ กับหัวใจของผมที่เหมือนถูกรุมกระทืบ ถ้าจะหาคำพูดน้ำเน่าในเวลานี้ก็คงจะเป็นเจ็บเจียนตายแต่ยังคงมีลมหายใจอยู่
ผมกำลังจะถูกทิ้งเหรอ?
คำถามที่วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาทำให้ผมเหมือนคนโง่เขลา น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลออกมาไม่ได้ช่วยปลอบประโลมความเจ็บป่วยใดๆ และสุดท้ายผมก็ได้แต่ร้องไห้อยู่เพียงลำพังจนหลับไปอีกรอบ..
ผมรู้สึกตัวอีกครั้งและครั้งนี้ผมก็สามารถลืมตาขึ้นมองรอบตัวได้ง่ายขึ้น แต่รอบด้านก็ถูกปกคลุมด้วยความมืด ดูเหมือนว่าด้านนอกฝนจะตกอีกแล้ว และท่าทางพี่เปรมจะยังไม่กลับมา ผมที่ไม่สบายจึงรู้สึกหนาวกว่าปกติ ผมกระพริบตาพยายามหานาฬิกาเพื่อดูเวลาและพยายามข่มความเจ็บระบมตามร่างกายขยับตัวควานหาผ้าห่ม และตอนนี้นี่เองที่ผมสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง มันทำให้หัวใจของผมหดเกร็ง และร่างกายทุกรูขุมขนเย็นวาบด้วยความหวาดกลัว ผมไม่กล้าแม้แต่จะก้มลงมองร่างกายของตัวเอง ผมได้แต่พยายามสูดลมเข้าออกลึกๆ หันมองรอบกายในความมืดอีกครั้ง จนสายตาของผมไปหยุดลงที่ประตูกระจกของระเบียง แล้วผมก็ได้รู้ว่าความรู้สึกที่เรียกว่า ‘ช็อคสุดขีด’ นั้นที่แท้จริงแล้วมันเป็นยังไง
“หงิงงง..” นั่นคือเสียงที่หลุดออกมาจากลำคอของผม เมื่อผมได้พบว่าเงาที่สะท้อนอยู่ตรงหน้ามันไม่ใช่ตัวผม แต่มันคือ ‘น้องหมา!!’
-
ตอนแรกเรานึกว่าน้องพบรักกลับมาในรูปแบบของวิญญาณเสียอีกค่ะ ฟู่วว~ คือต้องบอกว่าโล่งใจมากเลย เพราะถึงแม้ว่าน้องจะอยู่ในร่างของเจ้าตูบ แต่ก็ยังพอมีโอกาสทำให้พี่เปรมรับรู้ถึงการมีตัวตนของน้องพบรักได้บ้างนั่นล่ะน้า~ :heaven แบบนี้ดีแล้วเน้อ~
รอตอนต่อไปจ้าา..^^
-
:hao3: ดีใจนะเนี่ยที่น้องพบรักยังไม่ตาย (รึเปล่า?) อยู่ในร่างน้องหมา แต่ก็ยังดีนะที่ได้อยู่ข้างๆพี่เปรม ว่าแต่ทำไมพี่เปรมเย็นชาแบบนั้นล่ะ เอาน่าๆ น้องพบรักอย่าเพิ่งหมดหวังนะ ใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์เลย
ติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ดีจร้าน้องริริน ตามมาใหเกำลังใจโดยเฉพาะเลยนะ :mew1:
พี่เปรม พี่เปรม พี่เปรม พี่คิดยังไงกะบน้องพบรักคะเนี่ย
เปิดมาก็ลุ้นเลยนะ แอบใจหายมาก แม้น้องพบรักจะเปฌนน้องหมาก็ไม่เป็นไรนะ ดีใจที่น้องไม่เป็นอะไรมากกว่านี้ หวังว่าพี่เปรมจะรู้นะ
สู้ๆ นะไรเตอร์คนเก่ง ตามมาคอยให้กำลังใจและติดตามจ้า
-
:hao5: สงสารน้องพบรักอ่า ต้องมาอยู่ในร่างน้องหมา แล้วพี่เปรมจะรู้มั้ยเนี่ย รอติดตามค่า
-
ง่ะ น้องรักกลายเปนน้องหมา แล้วน้องหมาขึ้นสวรรค์แทน?ฝ
ส่วนร่างน้องรักเปนเจ้าชายนิทรา??
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-2-
ถ้าหากว่านี่คือความฝัน..
มันคงจะเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตของผม..
กว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่ผมฟื้นจากอาการช็อค มันเป็นรุ่งเช้าของวันใหม่ สติของผมตื่นขึ้นพร้อมๆ กับท้องที่ร้องประท้วงด้วยความหิว แต่ตอนนี้มีเหรอที่ผมคิดอยากจะแตะต้องอาหาร ต่อให้รู้สึกหิวแค่ไหนผมก็ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ผมคิดถึงพ่อกับแม่มาก คิดถึงสมัยเด็กเวลาที่ผมไม่สบาย อาจจะเป็นเพราะผมเป็นเด็กแข็งแรงนานๆ ครั้งถึงจะป่วย แต่ถ้าป่วยขึ้นมาเมื่อไหร่อาการก็จะหนักทุกครั้ง เพราะฉะนั้นท่านทั้งคู่จะกอดผมไว้แล้วจะคอยปลอบโยนว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวก็หาย หากแต่ช่วงเวลาเหล่านั้นมันเป็นเพียงแค่ความทรงจำของอดีต
ผมยังคงจ้องเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่ตรงบานประตูระเบียง กระพริบตาก็แล้ว ผงกหัวเล็กน้อยก็แล้ว เงาที่อยู่ในนั้นก็ทำตามผมทุกอย่าง ผมกลัวว่าถ้าหากผมลุกขึ้นมันก็จะลุกขึ้นด้วยผมจึงได้แต่นอนนิ่งๆ ภายในสมองว่างเปล่า แม้แต่คำถามพื้นๆ ที่ในละครมักจะพูดกันอย่าง ‘มันเกิดอะไรขึ้น?’ หรือ ‘ทำไมผมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?’ ผมก็นึกไม่ออก แต่หัวใจของกลับหนักอึ้งมันอัดแน่นด้วยความรู้สึกอีรุงตุงนังที่ถาโถมเข้ามาในชีวิตราวกับว่านี่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าคือวันสิ้นโลกของผม และผมก็ได้แต่เฝ้ามองแสงดวงตะวันที่เคลื่อนตัวขึ้นสู่ท้องฟ้าและค่อยๆ ลาลับไป รอแล้วรอเล่าวันสิ้นโลกที่คิดหวังไว้นั้นก็ยังมาไม่ถึงสักที บ่อน้ำตามันคงจะแห้งไปซะแล้ว เพราะแม้ผมอยากจะร้องไห้แค่ไหนน้ำตามันก็ไม่ไหลออกมา
“แม่เด็กนั่นมาถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว..” เหมือนจะได้ยินเสียงแว่วๆ คงจะเป็นเสียงเจ้าของห้อง กลับมาเมื่อไหร่ผมก็ไม่ทันได้สังเกต สภาพจิตใจมันอ่อนแอจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างแม้แต่น้อย
“ว่ามึงไม่คิดจะกลับมาดูมันเลยรึไงว่ะ!..” จู่ๆ เสียงตวาดที่ดังขึ้นทำให้ผมหลุดจากภวังค์แทบจะทันที ผมสะดุ้งจนหูตั้งแล้วหันไปมองที่มาของเสียง
“ไหนมึงบอกว่ารักมันนักหนายังไงว่ะ.. ทำไมมึงเหี้ยแบบนี้ว่ะไอ้ปลื้ม!” พี่เปรมกำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนที่ชื่อคาดว่าน่าจะชื่อปลื้ม
พี่เปรมในเวลานี้ดูน่ากลัวมาก ปกติพี่เปรมจะเป็นคนเจ้าระเบียบรักความสะอาดและค่อนข้างจะดูแลตัวเอง แต่กลับปล่อยให้หนวดเคราเขียวครึ้ม รอบดวงตาก็ดำคล้ำคล้ายกับคนอดนอนมาหลายวัน
“โถ่เว้ย!! ไอ้เหี้ยปลื้ม!!!” โทรศัพท์มือถือสุดหรูถูกเขวี้ยงลงบนโซฟา แล้วก็กระเด้งกระดอนตีลังกาอีกสองรอบลงมานอนอย่างสวยงามข้างๆ ผม
เฮือก!!
ผมสะดุ้งเบิกตากว้างด้วยความตกใจและกลัว มองไปยังพี่เปรมด้วยร่างกายที่สั่นระริก พี่เปรมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ผมไม่เคยเจอพี่เปรมในโหมดแบบนี้ มากสุดก็แค่ทำเย็นชาและหงุดหงิดใส่เล็กๆ แต่ถึงขนาดระเบิดอารมณ์แบบนี้ผมรู้สึกกลัวจริงๆ
“มึงไม่ต้องมามองหน้ากูเลยไอ้หมาเวร!” ทั้งๆ ที่คิดว่าบ่อน้ำตามันแห้งเหือดไปแล้ว แต่พอถูกจี้ใจดำว่าตอนนี้ผมคือ ‘หมา’ น้ำตาก็ทะลักออกมาอย่างกับเปิดก๊อก
“หงิง.. หงิง..” ผมร้องไห้กระซิกๆ สมเพชเวทนาตัวเอง ผมไม่สามารถยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองได้ ใครบ้างจะบ้ายอมรับที่ตัวเองมาเป็นหมาน้อยแบบนี้ นี่ผมทำเวรทำกรรมอะไรไว้นักหนาเนี่ยทำไมถึงได้ให้ผมมาอยู่ในร่างหมาแบบนี้ แล้วร่างของผมจริงๆ อยู่ไหน ฮือออ ร้องไห้ให้ขาดใจตายไปเลยก็ดีเหมือนกัน
“โถ่เว้ยยยยย!!” เสียงแหกปากที่เหมือนลาวาร้อนๆ พุ่งออกจากปล่องภูเขาไฟ เล่นเอาผมกลัวจนขี้เยี่ยวแทบราด ผมตั้งท่าจะวิ่งหนีออกไปจากบรรยากาศอันโหดร้านนี้ แต่ด้วยสภาพร่างกายของหมาน้อยที่คล้ายจะพิการก็ทำได้แค่สั่นงันงกไปไหนไม่เป็น
“กูบอกไว้ก่อนนะ.. ถ้ามึงขี้เยี่ยวเรี่ยราดแล้วทำห้องกูเลอะเทอะ.. หรือทำให้กูรำคาญแม้แต่นิดเดียว.. กูจะเตะมึงออกไปให้กลายเป็นหมาข้างถนนทันที” ด้วยความตกใจจนยังไม่ทันที่ฉี่จะได้ไหลขี้ก็หักในซะก่อน ผมขดตัวให้เล็กลงแล้วซุกตัวลงในผ้าห่ม ไม่ใช่สิมันคือผ้าเน่าที่เอาไว้เช็ดเท้าต่างหาก
พี่เปรมเดินออกไปนอกระเบียงด้วยใบหน้าบึ้งตึง ผมได้กลิ่นนิโคตินกระจายเข้ามาแตะจมูก ปกติแล้วพี่เปรมไม่เคยแตะบุหรี่หรือแอลกอฮอล์แม้แต่น้อย หรือว่าพี่เปรมมีเรื่องเครียดมากๆ แล้วพี่เปรมกำลังเครียดเรื่องอะไรกันนะ จะใช่เรื่องของผมรึเปล่า?
ค่อยๆ โผล่หัวออกมาจากกองผ้าเน่า มองแผ่นหลังกว้างที่ผมหลงใหล พี่เปรมเป็นผู้ชายรูปร่างสูง กล้ามเนื้อ และสัดส่วนดูเพอร์เฟคเพราะพี่เปรมเป็นคนรักษาสุขภาพ ออกกำลังกายเป็นประจำ นิสัยของพี่เปรมเป็นยังไงผมรู้จักเป็นอย่างดี พี่เปรมเป็นคนขี้หงุดหงิด ไม่ชอบสัตว์เลี้ยงทุกชนิด จึงไม่แปลกใจที่จะไม่ชอบผม ไม่ใช่สิ ไม่ชอบหมา เอ๊ะ หรือว่าไม่ชอบผมในร่างหมา เอ่อ ผมเองก็งงตัวเองเหมือนกัน เอาเป็นว่าพี่เปรมไม่ชอบหมานั่นแหละดีที่สุด แต่ผมดันมาอยู่ในร่างหมานี่สิคือปัญหา เป็นปัญหาระดับชั้นฟ้าชั้นสวรรค์เลยล่ะ เกิดผิดพลาดอะไรขึ้นมาทำไมมันถึงได้กลับตาลปัตรมาเป็นแบบนี้ แล้วร่างของผมตอนนี้อยู่ที่ไหน และต้องทำยังไงผมถึงจะกลับไปร่างเดิมของตัวเองได้ คราวนี้รอยหยักในสมองของผมแข่งกันทำงานจนหัวแทบระเบิด
ท้องก็ร้อง หัวก็ปวด ตามตัวก็ยังระบมช้ำ ผมคิดถึงเตียงนอนนุ่มๆ มากกว่าคิดที่จะหาอะไรมากิน ว่าแล้วก็ค่อยๆ ออกจากกองผ้าเน่าแล้วเดินเข้าห้อง
“จะไปไหนเนี่ยมึง” จู่ๆ ร่างของผมถูกยกขึ้นสูงจนผมต้องหลับตาปี๋
“สวัสดีสัตว์โลกอมตีน.. แข็งแรงแล้วสินะ.. มึงนี่หน้าตาปัญญาอ่อนชะมัด..” ลืมตาโพลงเลยทีเดียวกับคำทักทายที่กระตุกให้อารมณ์ปี๊ดสูง คนอย่างนายพบรัก รัชชารักษ์ ไม่เคยมีใครมาพูดจาหยามน้ำหน้ากันแบบนี้ ถ้าหน้าตาอย่างผมเรียกว่าปัญญาอ่อน ผู้ชายทั้งโลกนี้ก็ขี้เหร่แล้วละครับ อันนั้นไม่ได้หลงตัวเองนะ แม่ของผมบอกแบบนี้จริงๆ แล้วต่อให้ผมรักพี่เปรมมากขนาดไหนแต่มาดูถูกกันขนาดนี้ก็ขอด่าหน่อยละกัน
“บ๊อกๆ..” เอ่อ.. ด่าครับ ไม่ใช่เห่า..
“ฮ่าๆๆ.. มึงนี่ตลกชะมัด.. ไอ้เด็กนั่นเก็บมึงมาจากไหนเนี่ย?” ดวงตาคู่คมจ้องมองมา มุมปากยกยิ้มแบบกวนๆ เท่ห์เป็นบ้า หัวใจของผมเต้นระทึกเชียว
“ถ้ากูเดาไม่ผิดหน้าตาปัญญาอ่อนแบบมึงเนี่ยไม่พ้นชิวาวาแน่.. กี่เดือนแล้วเนี่ยมึงอะ.. กำพร้ามารึไง?”
“บ๊อกๆ..” ถ้ากูรู้กูจะมาให้มึงอุ้มอยู่มั๊ย?
“อาบน้ำหน่อยมั๊ยมึง?..” สาบานนะว่านี่คือคำถาม เพราะผมยังไม่ได้ตอบตัวผมก็ถูกอุ้มเข้าห้องน้ำไปแล้ว
เฮ้ย! พี่เปรมจะอาบน้ำหมาเนี่ยนะ
ผมว่ามันมีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ ผิดแปลก และผิดคาดไปนะ ตั้งแต่เรื่องสูบบุหรี่ เรื่องที่เรียกผมว่าไอ้เด็กนั่น สายตาที่ดุดันเย็นชา เรื่องเข้าใกล้สัตว์ประเภทหมา และที่สำคัญก็คือพี่เปรมไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่พูดคำหยาบ ต่อให้โกรธหรือหงุดหงิดแค่ไหนก็ใช้คำหยาบคายน้อยมาก หน้าตา รูปร่าง ผิวพรรณ ทุกสิ่งอย่างคือพี่เปรม แต่บุคลิก นิสัย และการแสดงออกที่แปลกออกไป ทำให้ผมชักไม่แน่ใจว่านี่ใช่พี่เปรมคนที่ผมรักรึเปล่า แล้วถ้าไม่ใช่พี่เปรมล่ะ ผู้ชายคนนี้คือใครกัน!!?
.
.
.
.
ขนเปียกๆ บนตัวของผมถูกเช็ดด้วยผ้าขนหนูจนแห้งสะอาดด้วยสองมือที่แสนอ่อนโยนอย่างพี่เปรม ผมมองบานประตูห้องน้ำที่ตอนนี้พี่เปรมอยู่ด้านในด้วยความฉงนสนเท่ห์ใจ ผมคิดว่าพี่เปรมไม่ได้เปลี่ยนไป แต่นั่นไม่ใช่พี่เปรมต่างหาก จากนั้นก็หันกลับมามองถ้วยขนาดเล็กที่มีนมสดเทใส่ไว้จนเกือบเต็มตรงหน้า
“อ้าวเปี๊ยกมองอยู่แบบนั้นมันจะอิ่มมั๊ยว่ะ?..” ผู้ชายที่หน้าตาโคตรหล่อ หุ่นโคตรดี พันผ้าขนหนูไว้รอบเอว เปลือยท่อนบน นั่งยองๆ ลงข้างผมแล้วเคาะถ้วยนมสองสามครั้ง จากนั้นก็มองหน้าผมนิ่งๆ ผมก็ได้แต่จ้องตากลับ แมร่มเอ้ย! อยู่กันมาเป็นปีครั้งแรกที่พี่เปรมมาเปลือยแบบนี้ต่อหน้าผม ก็พี่เปรมที่ผมรู้จักเป็นคนหวงเนื้อหวงตัวจะตายไป แบบนี้ก็ยิ่งยืนยันข้อสงสัยไปอีกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พี่เปรมอย่างแน่นอน
“ไอ้เปี๊ยก.. อย่าบอกนะว่ามึงกินไม่เป็น?..” นิ้วเรียวยาวแตะตรงจมูกของผมเบาๆ แต่ก็ทำเอาผมต้องหลับตาปี๋ด้วยรู้สึกจั๊กจี้
“ฮ่าๆ.. เป็นหมาเหี้ยไร.. กินนมไม่เป็น..”
ก็ผมไม่ใช่หมานี่นา ผมคือนายพบรัก รัชชารักษ์ ไม่ใช่หมาไอ้เปี๊ยกที่เห็นอยู่นี่สักหน่อย ได้ยินมั๊ย ได้ยินผมมั๊ยว่าผมคือพบรัก คือคนที่รักพี่เปรมมากมายยังไงเล่า!!!
“บ๊อกๆๆ..” คำตัดพ้อมากมายถูกแปลเป็นเสียงเห่า ช่างน่าสมเพชอะไรแบบนี้
“เออๆ.. ไม่ต้องงอน.. ตัวแค่นี้ขี้งอนจริงนะมึง..” มือใหญ่ลูบหัวผมแผ่วเบา ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและความเอ็นดูที่แอบซ่อนอยู่ในน้ำเสียง
“มึงเอาลิ้นเลียสิวะ.. เลียแผล่บแผล่บลงไปดิ..” มีการแล่บลิ้นสาธิตออกมาให้ดูด้วย ถ้าให้ดีพี่ช่วยสาธิตเลียลงบนถ้วยเลยได้มั๊ยครับ
ไม่ใช่ว่าผมจะกินไม่เป็น ก็รู้อยู่หรอกว่าหมามันต้องกินยังไง แต่มันยังทำใจไม่ได้เข้าใจกันบ้างป่ะ ความรู้สึกของผมยังคงเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง หัวใจดวงนี้ก็ยังคงเป็นของนายพบรักคนเดิม เพียงแค่ร่างกายเท่านั้นที่เปลี่ยนไป แล้วจะให้ผมมากินแบบหมาทั้งๆ ที่ผมยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนอยู่แบบนี้ มันทำใจไม่ได้จริงๆ
“กูเข้าใจว่ามึงเคยดูดกินแต่นมแม่.. แต่ในเมื่อแม่มึงไม่อยู่.. ยังไงมึงก็ต้องกิน.. ไม่งั้นคนที่ช่วยแกไว้จะเสียใจนะรู้มั๊ย.. ไอ้เด็กนั่นยิ่งเป็นประเภทหวั่นไหวง่ายอยู่ด้วย.. ร้องไห้น้ำตาแตกขึ้นมาเนี่ยเรื่องยาวเลยนะมึง..” นิ้วชี้เรียวยาวลูบตรงต้นคอของผมแผ่วเบา มันจั๊กจี้และรู้สึกดีจริงๆ
พี่เปรมเลื่อนถ้วยนมเข้าใกล้ผมมากขึ้น จากนั้นก็นั่งมองนิ่งๆ คงจะลุ้นว่าผมจะกินรึเปล่า ผมมองดวงตาคมคู่นั้นแล้วก็ได้แต่อ่อนใจ ถ้าลองคิดตามจากประโยคที่พี่เปรมพล่ามมาเมื่อครู่ สรรพนาม ‘เด็กนั่น’ ก็คงจะหมายถึงผมสินะ พี่เปรมเป็นห่วงจิตใจของผมอย่างนั้นเหรอ?? ผมมองของเหลวสีขาวในถ้วยก่อนจะหลับตาลงแล้วก็แล่บลิ้นออกไปแตะ ความสงสัยก็ถูกความหิวกลบทับจนสิ้น แม้จะไม่ชอบและไม่ชินกับการกินแบบหมา แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ก็ในเมื่อตอนนี้ผมอยู่ในร่างของมันนี่นา ตอนนี้ผมเป็นแค่หมาน้อยพันธุ์ชิวาวาอายุน่าจะแค่เดือนกว่าๆ แถมเป็นหมาที่ผมเก็บมาเลี้ยงเองอีกต่างหาก ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลยว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น จำไม่ได้ว่าผมไปเดินเล่นบนสวรรค์แล้วแอบเด็ดดอกไม้หรือแอบกินแอปเปิ้ลของเทวดานางฟ้าองค์ไหนรึเปล่า ทำไมถึงต้องลงโทษผมแบบนี้
หลับหูหลับตากินไปสักพัก คิดว่าจะเอาแค่ให้พออิ่ม แต่พอลืมตาขึ้นปรากฏว่านมหมดถ้วยไม่เหลือสักหยด ยิ่งกว่าความเขินคือเมื่อเงยหน้าขึ้นเจอรอยยิ้มพิฆาตใจจากพี่เปรม
“เก่งมากไอ้เปี๊ยก..” ท่าทางพี่เปรมจะตั้งชื่อผมในร่างน้องชิวาวาตัวนี้ว่าไอ้เปี๊ยก มันเป็นชื่อที่น่ารักเหมาะกับผมมากจนน้ำตาปริ่มด้วยความสะเทือนใจ
ผมถูกอุ้มขึ้นด้วยมือข้างเดียว พี่เปรมเอาผมวางไว้บนพรมข้างๆ เตียง มองผ้าขนหนูที่ถูกปลดลงมากองกับพื้น รู้สึกได้ถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าวๆ คุณพระคุณเจ้าไม่อายผีสางนางไม้ก็อายหมาน้อยอย่างผมบ้างเถอะ ผมรีบหันหลังหลับตาปี๋แล้วมุดหัวลงกับพื้นพรม ก็บอกแล้วไงว่าถึงแม้เราจะอยู่ด้วยกันมาเป็นปีๆ แต่ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ยังคงคลุมเครือ ผมรักพี่เปรม แต่ไม่รู้ว่าพี่เปรมจะรักผมด้วยรึเปล่า เรื่องระหว่างเรายังคงเป็นความลับ และที่สำคัญคือเราไม่เคยมีอะไรเกินเลยมากกว่ากอดและจูบ เพราะฉะนั้นเรื่องจะมาเห็นเนื้อหนังมังสาในส่วนสงวนนั้นไม่เคยมีระบุไว้ในความสัมพันธ์ที่ผ่านมา
ไม่ไหวแล้วล่ะ กลิ่นตัวของพี่เปรมชัดเกินไป กลิ่นหอมอ่อนๆ จากสบู่อาบน้ำ มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ผมวิ่งทั้งที่ยังหลับตาออกมาจากห้อง ชนกับขอบเตียง ขอบโต๊ะ ขอบประตู จนมึนไปทั้งหัว ผมยอมรับว่าตอนที่ยังเป็นคนผมชอบที่จะอยู่ใกล้ๆ พี่เปรม แต่ตอนนี้ความรู้สึกมันต่างกัน ผมที่อยู่ในร่างน้องหมากลับไม่คุ้นชินกับพี่เปรมเลยสักนิด เลยต้องหนีมานอนหมอบตั้งสติอยู่ข้างโซฟาเพื่อตั้งสติ แต่นี่สินะที่เค้าเรียกว่าหนียังไงก็หนีไม่พ้น สุดท้ายก็ถูกอุ้มขึ้นมานอนแหมะลงบนตัก ผมตกใจจนสะดุ้งแต่ก็ถูกมือใหญ่อันแสนอบอุ่นลูบหัวเบาๆ คล้ายจะปลอบโยน เล่นเอาหัวใจน้อยๆ ของผมอ่อนยวบ ยอมนอนนิ่งๆ ให้อีกฝ่ายมอบสัมผัสอันอุ่นสบายให้
เสียงจากโทรทัศน์ทำให้ผมเหลือบมองไปนิด พี่เปรมกำลังดูรายการสารคดีสัตว์โลก มันเป็นอะไรที่แปลกจริงๆ นั่นแหละ เพราะปกติแล้วพี่เปรมไม่ชอบนั่งดูสารคดีเกี่ยวกับสัตว์โลกพวกนี้เลยสักนิด อย่างพี่เปรมที่ผมรู้จักจะดูแค่ข่าวสารบ้านเมือง และซีรี่ย์หรือหนังฝรั่งแนววิทยาศาสตร์เท่านั้น พี่เปรมเปลี่ยนไปเยอะมาก เยอะซะจนผมตามแทบไม่ทัน
กำลังคิดอะไรเพลินๆ และกำลังจะเคลิ้มหลับอยู่ร่อมร่อ เสียงประตูเปิดปิดก็ดังขึ้น การได้ยินของน้องหมาที่ชัดเจนกว่ามนุษย์หลายเท่าตัวทำให้ผมสะดุ้งแล้วหันไปมองในทันที และบุคคลผู้มาเยือนก็ทำให้ตาโปนๆ ของผม(ที่อยู่ในร่างน้องหมา)เบิกกว้างขึ้นอีกเท่าตัว หูตั้ง หางชี้ ตามสัญชาตญาณของหมา
ผู้ชายที่เดินเข้ามามีรูปร่าง หน้าตา ผิวพรรณ และทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนกับพี่เปรมอย่างกับถอดออกมาจากพิมพ์เดียวกัน ผมมองหน้าพี่เปรมที่ทำเพียงเหลือบตาไปมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา ใบหน้านิ่งเรียบ ผมสัมผัสได้ถึงบรรยากาศสีทะมึนที่พุ่งออกมาจากร่างของพี่เปรมได้
“นี่จะเก็บไอ้หมาข้างถนนนี่ไว้จริงๆ เหรอ?..” ผู้ชายมาใหม่วางกระเป๋าลงบนโซฟาแล้วทิ้งตัวลงนั่งแบบสบายๆ ดวงตาคมที่แสดงออกถึงความหงุดหงิดไม่พอใจมองมาทางผม และผมก็มองอีกฝ่ายไม่วางตา
“มึงไปเยี่ยมเด็กนั่นมายัง?..” พี่เปรมไม่ตอบแต่ถามอีกคำถามกลับไปแทน
“แม่น้องเค้าอยู่ด้วยตลอด.. นายจะให้ชั้นไปทำไม.. ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรสักหน่อย..” หรือว่านี่จะเป็นฝาแฝดของพี่เปรม ผมพอจะได้ยินเรื่องที่พี่เปรมมีน้องชายฝาแฝดหน้าเหมือนกันยังกับโคลนนิ่งมาบ้าง รู้สึกว่าจะชื่อ ‘ปลื้มชลล์’ แต่ก็ไม่เคยเจอตัวจริงสักที รูปถ่ายก็ไม่เคยเห็น รู้แค่ว่าไปเรียนที่เมืองนอกตั้งแต่มอสาม
“พูดเหี้ยๆ นะไอ้ปลื้ม.. เด็กนั่นแฟนมึงไม่ใช่รึไง..” ท่าทางพี่เปรมจะเริ่มอารมณ์ฉุนขาดอีกแล้ว เพื่อความปลอดภัยผมจึงรีบกระโดดลงไปจากตักอย่างว่องไว
“........................” พี่ปลื้มเงียบสนิทเลยทีเดียว ในแววตาที่เย็นชาเมื่อครู่ดูอ่อนลงอย่างชัดเจน
ผมแอบสำรวจพี่ปลื้มอย่างละเอียด ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหน้าผม กระเป๋า รองเท้า บุคลิกท่าทาง ลักษณะการพูด ทุกอย่างดูคุ้นหูคุ้นตาและคุ้นเคยไปซะหมด แต่ผมมั่นใจนะว่าไม่เคยเจอพี่ปลื้มมาก่อน เพราะเรื่องส่วนตัวของพี่เปรมโดยเฉพาะเรื่องครอบครัว พี่เปรมสั่งห้ามเด็ดขาด ผมในฐานะคนที่รักพี่เปรม(ข้างเดียว)ก็ได้แค่ทำตัวเป็นเด็กดี ทำตามอย่างว่าง่าย
“ถึงผมไปน้องเค้าก็ไม่ฟื้นขึ้นมาหรอก..”
“มึงเป็นหมอรึไง?..”
ผมไม่รู้ว่าพวกพี่เค้ากำลังพูดเรื่องอะไรกัน แต่มันคงเป็นเรื่องที่ตึงเครียดและอ่อนไหวมากพอดู และพี่เปรมก็ดูน่ากลัวขึ้นมาอีกแล้ว ในขณะที่ทางพี่ปลื้มก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้แม้แต่น้อย
“นายก็รู้ไม่ใช่รึไงว่าพบรักเป็นเจ้าชายนิทราไปแล้ว.. ลุงหมอก็บอกอยู่ว่าโอกาสจะฟื้นห้าสิบห้าสิบ.. เพราะฉะนั้นต่อให้ชั้นไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร.. แล้วอีกอย่างนะชั้นก็เลิกชอบพบรักมาพักใหญ่แล้ว.. ชั้นกำลังจะบอกเลิกน้องเค้า.. แต่แล้วก็ดันมีอุบัติเหตุนั่นซะก่อน..”
“........................” คนที่เงียบไม่ใช่มีแค่พี่เปรม แต่เป็นผมอีกคนที่ร่างกายแข็งทื่อ ปลายประสาททุกส่วนชาหนึบไปในวินาทีที่ได้ยินชื่อของตัวเอง..
หมายความว่ายังไงกัน เรื่องราวทั้งหมดในบทสนทนานั่นยิงประเด็นมาที่ผมทั้งหมดอย่างนั้นเหรอ?? ผม.. เป็นเจ้าชายนิทรา.. และผม.. กำลังจะถูกพี่ปลื้มบอกเลิก.. แล้วผมไปรู้จักกับพี่ปลื้มตอนไหน.. ผมเป็นแฟนกับพี่ปลื้มตั้งแต่เมื่อไหร่.. เพราะคนที่ผมรักมาตลอดคือพี่เปรมนทีป์ไม่ใช่พี่ปลื้มชลล์สักหน่อย นี่พวกพี่กำลังพูดเรื่องอะไรกัน ผมสับสนไปหมดแล้ว..
“เรื่องนี้จะโทษชั้นคนเดียวมันก็ไม่ถูกหรอกนะ.. ถ้าหากนายไม่ไปยืนพลอดรักกับภาพฟ้าให้พบรักเห็นละ...”
อั่ก!!
จู่ๆ พี่เปรมลุกขึ้นต่อยพี่ปลื้มจนอีกฝ่ายล้มคว่ำแบบที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตั้งตัว แล้วก็ตามลงไปซ้ำอีกสองสามหมัด
“มึงยังจะมาโทษคนอื่นอีกเหรอ?!.. มึงมันเลวยิ่งกว่าเหี้ยอีกไอ้ปลื้ม!..”
อั่ก!!
“ไอ้.. สัตว์!!..”
อั่ก!!
อั่ก!!
ผมได้ยินแค่เสียงหมัดดังระรัวอยู่ในหู สมองของผมเบลอไปหมด แม้แต่การมองเห็นก็ยังพร่าเลือนเพราะถูกม่านหยาดน้ำบดบัง สติของผมค่อยๆ วูบดับลงพร้อมๆ กับเสียงที่กรีดร้องอยู่ในใจว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!! ใครก็ได้บอกผมที!!!!!!!
ปล. ขอบคุณมากนะคะ สำหรับความคิดเห็น ดีใจมากๆๆ เลยคะ
เพราะคิดว่าจะไม่มีคนมาแสดงความคิดเห็นและไม่มีคนอ่าน :hao5:
มีกำลังใจเขียนต่อเลยคะ
-
น้องพบรักในร่างของหมาน้อยคือน่ารักมากๆ :m3: ที่สุดเลยค่ะ ^^ เอ็นดูน้องเหลือเกิน~ อยากจะเถียงพี่เปรมเขาบ้างก็ทำไม่ได้ แถมยัง
ขี้งอนมากๆ อีกด้วยน้าา >\\\\\\\\<
แต่สองแฝดน่ะเล่นอะไรกันอยู่คะเนี่ย ทำไมคุณปลื้มถึงได้ใช้ชื่อ 'เปรม' เข้าหาน้องล่ะ มีเหตุผลจำเป็นอะไรถึงต้องมาหลอกน้องแบบนี้ ถึงแม้ว่าน้องจะเข้าใจผิดเรื่องที่เห็นเปรม(ตัวจริง)ยืนจูบกับสาวอยู่ก็จริง แต่ถ้าปลื้มไม่บอกน้องว่าตัวเองชื่อเปรมน้องก็คงจะไม่เข้าใจผิดแบบนี้หรอกนะคะ หึย~ คนใจร้าย~ o12
-
เรื่องเริ่มซับซ้อน ทำไมปลื้มเลวแบบนี้ล่ะ ฮึ่ยย
-
เฮ้ย!! น้องน่ารักมากอะ เป็นน้องหมาได้น่ารักอะ พี่เปรม(ตัวจริง) ก็น่ารัก แต่ไม่ชอบพี่ปลื้มเลย คือไรอะ หลอกกันแบบนั้นมันแย่มากเลยนะ :z6:
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ
-
........
น้องรักรุ้เรื่องแล้วสินะ อีกนานไหมคะกว่าจะกลับร่างเดิม
สงสารน้อง ครอบครัวน้องด้วย T T
-
ดีจร้าน้องริริน ตามมาใหเกำลังใจโดยเฉพาะเลยนะ :mew1:
พี่เปรม พี่เปรม พี่เปรม พี่คิดยังไงกะบน้องพบรักคะเนี่ย
เปิดมาก็ลุ้นเลยนะ แอบใจหายมาก แม้น้องพบรักจะเปฌนน้องหมาก็ไม่เป็นไรนะ ดีใจที่น้องไม่เป็นอะไรมากกว่านี้ หวังว่าพี่เปรมจะรู้นะ
สู้ๆ นะไรเตอร์คนเก่ง ตามมาคอยให้กำลังใจและติดตามจ้า
ออนนี่---------- ขอบคุณมากเลยนะคร๊าาาาาาาาา :กอด1: :กอด1:
-
ฝากต่อยซัก 20 ทีนะคะ
-
เนื้อเรื่องน่าติดตาม รอตอนต่อไปค่ะ :bye2: :bye2:
-
ก็คิดอยู่ว่าน่าจะมีฝาแฝด แล้วไหนว่าพี่ปลื้มไปเรียนต่างประเทศไง ทำไมถึงอยู่กับน้องพบรักได้ล่ะ
ตอนพี่เปรมอยู่กับเจ้าเปี๊ยกน่ารักดีทั้งพี่เปรมและเจ้าเปี๊ยกเลย
พอพบรักมารู้ว่าจะถูกบอกเลิกตอนอยู่ในร่างหมาน้อยนี่น่าสงสารจัง ตั้งแต่รู้สึกตัวขึ้นมาก็มีเรื่องให้ประหลาดใจเรื่อยๆเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
สนุกดีครับ บวกเป็ดให้ทั้งสองตอนเลย
จะบอกว่าอ่านตอนที่พบรักรอคอยพี่เปรมที่ห้องทำให้ผมนึกถึงตัวเอง เคยเป็นแบบนี้แล้วก็ทำอะไรโง่ๆ ด้วย
น้องพบรักเป็นหมาซะแล้ว น่าสงสารจัง แถมยังเป็นหมาที่ฟังภาษาคนรู้เรื่องอีกด้วย
ความลับที่ไม่ควรจะได้ยินก็คงได้ยินกันหมดเพราะได้เป็นหมานี่แหละ 555
เข้าใจว่าพบรักน่าจะถูกสองพี่น้องนี้สลับร่างแกล้งหลอกอะไรสักอย่าง ลึกลับดีจัง
สำนวนภาษาดีมากครับ อ่านลื่นไหลดี
มาต่อไวๆ นะครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.0)
-
ดีจร้าน้องริริน ตามมาใหเกำลังใจโดยเฉพาะเลยนะ :mew1:
พี่เปรม พี่เปรม พี่เปรม พี่คิดยังไงกะบน้องพบรักคะเนี่ย
เปิดมาก็ลุ้นเลยนะ แอบใจหายมาก แม้น้องพบรักจะเปฌนน้องหมาก็ไม่เป็นไรนะ ดีใจที่น้องไม่เป็นอะไรมากกว่านี้ หวังว่าพี่เปรมจะรู้นะ
สู้ๆ นะไรเตอร์คนเก่ง ตามมาคอยให้กำลังใจและติดตามจ้า
ออนนี่---------- ขอบคุณมากเลยนะคร๊าาาาาาาาา :กอด1: :กอด1:
กอดดดจร้าาา พี่อุตส่าห์ตามมาให้กำลังใจเพราะงั้นสู้ๆน๊า ^^
-
อยากกระโดดร่วมต่อยด้วยสัก 4-5 หมัด
หวังว่าพี่เปรมคงไม่มีส่วนรู้เห็นด้วยนะ
ตอนน้องพบรักเหม่อน่าสงสารมากอะ เหมือนโลกทัเงโลกมืดดับสินะ เป็นน้องหมาไม่พอยังมาเจอเรื่องแย่ๆ อีก น้องพบรักสู้ๆนะลูก โบกธงเชียร์
ไรเตอร์ก็สู้ๆนะลูก พี่เชียร์อยู่
-
น้องพบรักในร่างของหมาน้อยคือน่ารักมากๆ :m3: ที่สุดเลยค่ะ ^^ เอ็นดูน้องเหลือเกิน~ อยากจะเถียงพี่เปรมเขาบ้างก็ทำไม่ได้ แถมยัง
ขี้งอนมากๆ อีกด้วยน้าา >\\\\\\\\<
แต่สองแฝดน่ะเล่นอะไรกันอยู่คะเนี่ย ทำไมคุณปลื้มถึงได้ใช้ชื่อ 'เปรม' เข้าหาน้องล่ะ มีเหตุผลจำเป็นอะไรถึงต้องมาหลอกน้องแบบนี้ ถึงแม้ว่าน้องจะเข้าใจผิดเรื่องที่เห็นเปรม(ตัวจริง)ยืนจูบกับสาวอยู่ก็จริง แต่ถ้าปลื้มไม่บอกน้องว่าตัวเองชื่อเปรมน้องก็คงจะไม่เข้าใจผิดแบบนี้หรอกนะคะ หึย~ คนใจร้าย~ o12
เรื่องเริ่มซับซ้อน ทำไมปลื้มเลวแบบนี้ล่ะ ฮึ่ยย
........
น้องรักรุ้เรื่องแล้วสินะ อีกนานไหมคะกว่าจะกลับร่างเดิม
สงสารน้อง ครอบครัวน้องด้วย T T
ฝากต่อยซัก 20 ทีนะคะ
เนื้อเรื่องน่าติดตาม รอตอนต่อไปค่ะ :bye2: :bye2:
ก็คิดอยู่ว่าน่าจะมีฝาแฝด แล้วไหนว่าพี่ปลื้มไปเรียนต่างประเทศไง ทำไมถึงอยู่กับน้องพบรักได้ล่ะ
ตอนพี่เปรมอยู่กับเจ้าเปี๊ยกน่ารักดีทั้งพี่เปรมและเจ้าเปี๊ยกเลย
พอพบรักมารู้ว่าจะถูกบอกเลิกตอนอยู่ในร่างหมาน้อยนี่น่าสงสารจัง ตั้งแต่รู้สึกตัวขึ้นมาก็มีเรื่องให้ประหลาดใจเรื่อยๆเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
สนุกดีครับ บวกเป็ดให้ทั้งสองตอนเลย
จะบอกว่าอ่านตอนที่พบรักรอคอยพี่เปรมที่ห้องทำให้ผมนึกถึงตัวเอง เคยเป็นแบบนี้แล้วก็ทำอะไรโง่ๆ ด้วย
น้องพบรักเป็นหมาซะแล้ว น่าสงสารจัง แถมยังเป็นหมาที่ฟังภาษาคนรู้เรื่องอีกด้วย
ความลับที่ไม่ควรจะได้ยินก็คงได้ยินกันหมดเพราะได้เป็นหมานี่แหละ 555
เข้าใจว่าพบรักน่าจะถูกสองพี่น้องนี้สลับร่างแกล้งหลอกอะไรสักอย่าง ลึกลับดีจัง
สำนวนภาษาดีมากครับ อ่านลื่นไหลดี
มาต่อไวๆ นะครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.0)
อยากกระโดดร่วมต่อยด้วยสัก 4-5 หมัด
หวังว่าพี่เปรมคงไม่มีส่วนรู้เห็นด้วยนะ
ตอนน้องพบรักเหม่อน่าสงสารมากอะ เหมือนโลกทัเงโลกมืดดับสินะ เป็นน้องหมาไม่พอยังมาเจอเรื่องแย่ๆ อีก น้องพบรักสู้ๆนะลูก โบกธงเชียร์
ไรเตอร์ก็สู้ๆนะลูก พี่เชียร์อยู่
ขอบคุณนะคะสำหรับทุกความคิดเห็น
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆ เลยคะ ㅠ ㅠ
กำลังใจและแรงฮึดมาเต็มเลยคะ >///<
วันอาทิตย์นี้รินจะมาต่อให้นะคะ
-
ตกลงพบรักชอบคนชื่อปลื้มเหรอ แล้วพบรักชอบคนชื่อเปรม
รออ่านตอนต่อไปนะ
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-3-
ลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะความอบอุ่นที่ต้นคอ มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“ตื่นแล้วเหรอเจ้าเปี๊ยกขี้เซา..”
พี่เปรมใช้คำว่าขี้เซานี่เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ผมสลบนะครับไม่ใช่แค่ฟุบหลับไปเฉยๆ แต่ก็จะเถียงอะไรได้ล่ะ เพราะถ้าหากตอนที่ผมยังเป็นนายพบรัก ผมจะดีใจมากที่ลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอคนที่เรารักเป็นคนแรก แต่ตอนนี้ผมเป็นเพียงแค่น้องหมาพันธ์ชิวาวาอายุแค่เดือนกว่าแล้วยังมีชื่อที่ไพเราะเหมาะกับหน้าตาน่าเอ็นดูว่า ‘เจ้าเปี๊ยก’ ผมจึงรู้สึกเซ็งและโคตรเบื่อหน่ายที่ผมไม่สามารถหลุดจากฝันร้ายนี่ได้สักที
ผมเหยียดตัวอ้าปากหาว สะบัดหัวไปมาสองสามทีไล่ความงุนงง จากนั้นก็เงยหน้ามองพี่เปรมสบกับสายตาคู่คมที่กำลังมองมาราวกับว่าผมเป็นเด็กน้อยตัวจ้อยผู้น่าสงสาร
โผล๊ะ!
“เอ๋ง!..” จริงๆ แล้วผมอุทานว่า เหี้ย!
แม้พี่เปรมจะรับหมอนอิงที่ลอยหวือมาไว้ได้ทันก่อนที่มันจะกระแทกลงบนร่างน้อยๆ ของผม แต่มันก็ทำให้ผมตกใจสะดุ้งหูตั้งหางตก แล้วมุดหัวงุดๆ หลบภัยเข้ากับกล้ามหน้าท้องแน่นๆ ของที่พึ่งพิง ที่แสนใจดีลูบหัวลูบตัวปลอบขวัญอีก
“นายเก็บมันมาทำไมเนี่ย?” พี่ปลื้มพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่เต็มคำนัก ก็โดนพี่เปรมต่อยจนทั้งปากทั้งหน้าบวมเต็มไปด้วยรอยช้ำขนาดนั้น แต่ก็ยอมรับนะว่าไม่สามารถบดบังออร่าความหล่อไปได้
ผมแอบมองพี่ปลื้มอย่างเกรงๆ ความรู้สึกคุ้นเคยยังคงเป็นความสงสัยที่ติดค้างอยู่ในหัวใจ ผมยังจำทุกถ้อยคำที่ได้ยินก่อนจะหมดสติไปได้ดี ผมพยายามจับต้นชนปลายเรื่องราวทั้งหมด เริ่มตั้งแต่ที่พี่ปลื้มแอบอ้างตัวว่าเป็นพี่เปรมแล้วมาเป็นแฟนกับผม หลอกลวงผมมาเป็นปีๆ และก็กำลังจะบอกเลิกกับผม ซึ่งตอนนี้ผมเป็นเจ้าชายนิทรา ร่างของผมคงรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลไหนสักแห่ง และสาเหตุที่ทำให้ผมต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทราก็มาจากอุบัติเหตุ แล้วบวกอีกเรื่องก็คือตอนนี้ผมอยู่ในร่างของเจ้าเปี๊ยกซึ่งเป็นหมาน้อยวัยเดือนเศษสายพันธุ์ชิวาวา แล้วยังไงต่อละทีนี้ มาถึงตรงนี้แล้วผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ผมยังคงยืนยันคำเดิมว่าแฟนของผมชื่อเปรมนทีป์ นักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่ห้า ไม่ใช่พี่ปลื้มชลล์ตรงหน้าอย่างแน่นอน.. มั้ง??
“กูเก็บ?” ใบหน้าหล่อคมบึ้งตึงขึ้นทันตา
จะว่าไปผมก็รู้สึกนะว่าพี่เปรมคนนี้มันแตกต่างจากพี่เปรมที่ผมเคยรู้จักอย่างสิ้นเชิง บรรยากาศโดยรวมก็แตกต่างกัน ตรงกันข้ามผมกลับรู้สึกคุ้นเคยกับพี่ปลื้มมากกว่าเสียอีก
พี่น้องฝาแฝดกำลังเปิดศึกทางสายตาต่อกัน ผมก็ได้แต่มองหน้าหล่อบวมช้ำ สลับกับหน้าโคตรหล่อใสกิ๊กสลับกันไปมาอย่างลุ้นระทึก
“แฟนมึงเป็นคนเก็บมา..” น้ำเสียงของพี่เปรมทั้งนิ่งและลึกเสียจนผมยังแอบขนลุก
พี่ปลื้มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วตามด้วยเสียงซี้ดปากเบาๆ ในมือก็ถือผ้าประคบไปด้วย ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง พี่เปรมมองพี่ปลื้มไม่วางตา จนพี่ปลื้มเป็นฝ่ายยอมแพ้หลบสายตาแล้วหันไปมองนอกระเบียงแทน
“บอกแล้วไงว่าชั้นกับพบรักเรากำลังจะจบกัน.. ที่ผ่านมาหลังๆ นี่ชั้นพยายามจะห่างจากพบรักมากขึ้น.. แต่ไม่ใช่เพราะนายเหรอ?” เหลือบกลับมามองพี่เปรม แต่เมื่อเจอกับสายตาคมที่ลุกวาวพี่ปลื้มก็หันหลบกลับไปทางเดิม
“วันที่เกิดอุบัติเหตุชั้นก็ไม่คิดว่าพบรักจะมาหาชั้นที่คอนโดหรอกนะ.. เพราะเห็นว่าเพิ่งสอบเสร็จคงจะไปฉลองกับเพื่อน.. แต่ที่ไหนได้..” ประโยคจากพี่ปลื้มทำให้กล้ามเนื้อในอกด้านซ้ายกระตุกโดยแรง
“แล้ว?” พี่เปรมต่อประโยคให้พี่ปลื้มพูดออกมาให้จบ
“แล้วพบรักก็คงเจอนายกับภาพฟ้านั่นแหละ..”
“มึงรู้ว่ากูไม่ได้อยากรู้เรื่องที่นายกำลังพล่ามอยู่..”
“อ่อ.. ก็ถ้าเป็นเรื่องนั้นละก็.. ชั้นขอโทษละกัน.. แต่เอาจริงๆ ตอนแรกชั้นก็ไม่ได้จะใช้ชื่อนายหรอกนะ.. แต่ตั้งแต่ตอนแรกที่เจอกันพบรักก็เอาแต่เรียกชั้นว่าพี่เปรมๆ.. ชั้นก็เลยต้องตามน้ำไปอะ..”
“มึงนี่ไม่คิดจะยอมรับผิดเลยใช่มั๊ย.. โคตรพ่อโคตรแม่เหี้ยเลยว่ะ..”
“ชั้นกับพบรักยังไม่มีอะไรเกินเลยกันสักหน่อย.. ไม่เสียหายแน่นอน....”
“เออ.. เด็กนั่นไม่เสียหาย.. แต่กูนี่แหละเสียหายที่มีน้องฝาแฝดเหี้ยๆ แบบมึง..”
“ก็ขอโทษแล้วไง.. คราวหลังจะไม่ทำอีก.. เนี่ยชั้นให้นายต่อยจนหน้าช้ำไปหมดแล้วเนี่ย.. แม่เห็นต้องโดนโวยวายแน่ๆ”
“ตอนแรกมึงบอกว่าแค่จะขอใช้คอนโดกู.. แต่นี่มึงเอาชื่อกูไปใช้.. ไปหลอกเด็กนั่นไว้เป็นปีๆ.. แค่มึงโดนกูต่อยเท่านี้มันยังไม่สาสมหรอก..”
“เอาน่าเปรม.. ก็ขอโทษอยู่นี่ไง..” ท่าทางและน้ำเสียงฟังดูสบายๆ ไร้ความกังวลใดๆ ทั้งสิ้น
หัวใจของผมค่อยๆ บีบรัดจนเจ็บ ผมอยากจะเป็นหมาหูหนวก หมาตาบอด หมาโง่ปัญญาอ่อนที่ไม่เข้าใจสิ่งใดๆ ทั้งนั้น ไม่อยากจะฟังบทสนทนาทั้งหมด แต่ไม่ว่าจะทำยังไงทุกถ้อยคำก็ยังตรงดิ่งเข้าสู่โสตประสาทการรับรู้อย่างครบถ้วน
“ไหนตอนแรกมึงบอกว่ากับเด็กนั่นจริงจัง.. รักนักรักหนา..” คำถามจากแฝดคนพี่ ราวกับทัพพีที่คนความขุ่นมัวที่นอนนิ่งอยู่ใต้หม้อน้ำให้คลุ้งขึ้น ผมอยากจะวิ่งหนีออกไปให้ไกลที่สุดไม่อยากจะรับฟังเรื่องราวใดๆ อีกต่อไป แต่ขาเจ้ากรรมก็ดันไร้เรี่ยวแรง
พี่ปลื้มเงียบไปนาน ใบหน้าบวมช้ำนั้นก้มลงมองพื้น ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบนพื้นนั่นมีอะไร แต่ส่วนลึกในจิตใจก็ยังคงคาดหวังต่อประโยคคำตอบของพี่ปลื้ม ได้โปรดอย่าทำให้ผมเกลียดพี่ ได้โปรดบอกผมทีว่าเรื่องที่พวกพี่กำลังพูดกันอยู่นี้เป็นเพียงบทละครฉากหนึ่งที่แต่งขึ้นเพื่อล้อผมเล่นเท่านั้น
“ชั้นคิดแบบนั้นจริงๆ นะ.. ตอนนี้ชั้นก็ยังชอบพบรักอยู่.. แต่มันเป็นเพียงแค่พี่กับน้องเท่านั้น..”
เสียงกำแพงแห่งความผิดหวังถล่มลงกลางใจ ทั้งๆ ที่ผมได้รู้ว่าผู้ชายที่ผมรักโกหกหลอกลวงผมมาตลอด ทำให้ผมกลายเป็นคนโง่ แต่ผมก็ยังหวังว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้ชายคนนั้นทำลงไปก็เพราะว่าเค้ารักผมอย่างที่ผมรักเค้า แล้วความรักที่ผมทุ่มเทให้ไปมันมีค่าแค่เพียงความเป็นพี่น้องอย่างนั้นเหรอ? นอกจากผมโง่เง่าเต่าตุ่นแล้ว ผู้ชายคนนี้ยังทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพชแบบสุดๆ..
“แล้วมึงจะเอาไงต่อ..”
“สัปดาห์หน้าชั้นก็กลับไปเรียนต่อแล้ว.. ชั้นคิดว่าจะแวะเข้าไปเยี่ยมพบรักสักครั้ง.. จะขอโทษกับสิ่งที่ผ่านมาทั้งหมด.. แล้วแม่ก็เป็นเจ้าของไข้เองด้วย.. ชั้นเลยไม่ค่อยกังวลเท่าไหร่และคิดว่าพบรักจะต้องหายดีและฟื้นเร็วๆ นี้..”
ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง ผมรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออก มันอึดอัดจนผมแทบขาดใจตาย ผมคิดถึงแม่ แม้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ผมก็จะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ท่านฟังเสมอ ยกเว้นเพียงเรื่องนี้กับคำขอร้องจากคนๆ นี้เท่านั้นที่ทำให้ผมยอมมีความลับกับแม่ ถ้าหากตอนนั้นผมตัดสินใจไปเริ่มต้นชีวิตกับครอบครัวใหม่บางทีเรื่องราวของผมคงจะดีกว่านี้ หรือไม่นี่คงเป็นบทลงโทษจากสวรรค์ก็เป็นไปได้
“เด็กนั่นจะต้องหายดีแน่นอน..” มือใหญ่ลูบหัวของผมเบาๆ คล้ายกำลังปลอบโยน แต่ในเวลานี้ไม่มีสิ่งใดจะทำให้ผมหลุดพ้นจากหัวใจที่แตกแหลกเป็นเสี่ยงๆ ไปได้
ผมรับรู้ได้ว่าการมองเห็นของผมลดต่ำลงเพราะมีม่านน้ำมาบดบังไว้ พี่ปลื้มตรงหน้าก็คือพี่เปรมที่ผมหลงรักมาเป็นปีๆ ในขณะที่พี่เปรมตัวจริงคือใครอีกคนที่ผมไม่เคยรู้จัก ผมอยู่กับความรักที่เป็นเพียงการหลอกลวงมาโดยตลอด ผมโง่ยิ่งกว่าควาย โง่อย่างไม่น่าให้อภัย นับว่าเป็นการได้รับรู้ความจริงอันแสนเลวร้ายยิ่งกว่าการตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองเป็นเพียงน้องหมาตัวหนึ่งเสียอีก
“อ้อ.. ของพบรักที่อยู่ในห้องนั้น.. พะ..”
“เอาไว้แบบนั้นแหละ”
“แต่...”
“ก็กูเพิ่งบอกมึงไปว่าเด็กนั่นจะต้องหายดีและฟื้นเร็วๆ นี้แน่นอน..”
สองพี่น้องฝาแฝดมองหน้ากันท่ามกลางความเงียบ ในสายตาของทั้งคู่คงกำลังสื่อความหมายอะไรบางอย่างกันอยู่โดยที่คนนอกแสนโง่อย่างผมไม่มีทางเข้าใจ
“อืม.. นั่นสินะ..” พยักหน้าเบาๆ กับรอยยิ้มมุมปาก.. ความหมายนั้นคืออะไรผมไม่รู้ แต่เท่าที่รู้คือมันทำให้ผมเกลียดผู้ชายที่ชื่อ ‘ปลื้มชลล์’ เพิ่มมากขึ้นเป็นร้อยทวีคูณ
เสียงบานประตูที่ปิดลง บอกให้รู้ว่าพี่ปลื้มออกจากห้องนี้ไปแล้ว นั่นก็ราวกับปิดหัวใจที่แสนโง่เขลาของผมลงไปด้วย ความรักที่ผมเฝ้าทะนุถนอมและหวงแหนมันได้รับการตอบแทนด้วยความเจ็บปวดแบบนี้นะเหรอ
“หงิงง..” ฮึก.. ผมปล่อยให้เขื่อนน้ำตาพังทลายลงโดยไม่คิดอาย
“เปี๊ยก.. มึงเป็นไรอีกเนี่ย?..” ผมถูกอุ้มขึ้นให้อยู่ในระดับเดียวกับใบหน้าของพี่เปรม แต่เพราะสติและจิตใจที่ย่ำแย่อ่อนแอเกินไป ผมจึงมองพี่เปรมเป็นเพียงภาพที่พร่าเลือนเท่านั้น
พี่เปรมขยับตัวจากนั่งเป็นนอนเหยียดยาวบนโซฟา โดยที่มือใหญ่ข้างเดิมก็ยังลูบตัวผมอยู่ ผมไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วน้องหมาเวลาร้องไห้มันเป็นยังไง แต่ผมที่อยู่ในร่างของเจ้าเปี๊ยกก็เพียงแค่ทำตามความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น ผมเองไม่มีกะจิตกะใจจะมาสนใจอะไรอีกแล้ว ความอัดอั้นทั้งหมดถูกปลดปล่อยออกมาเป็นหยาดน้ำ ผมไม่ใช่คนขี้แย ไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น และไม่ใช่พวกที่แพ้แล้วไม่ยอมรับความจริง แต่สำหรับเรื่องบางเรื่องมันก็ต้องมีข้อยกเว้นกันบ้าง ผมยอมรับว่าผมไม่สามารถทำใจกับเรื่องนี้ได้ เรื่องที่ว่าทำไมผู้ชายที่ชื่อปลื้มชลล์คนนั้นถึงได้มาล้อเล่นกับหัวใจของผมแบบนี้ ผมยอมไม่ได้จริงๆ
“เจ้านายมึงชื่อพบรัก..” ความเงียบที่ปกคลุมมานานถูกทำลายลงด้วยเสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูอบอุ่น จนผมต้องสลัดสิ่งที่คิดอยู่ทิ้ง แล้วกระพริบไล่น้ำตา มองใบหน้าหล่อคมที่นอนปิดเปลือกตานิ่งๆ
“พบรัก.. รัชชารักษ์.. ” ผู้ชายคนนี้กำลังเรียกชื่อสกุลเต็มๆ ของผม..
“พบรัก.. เด็กตัวแห้งๆ เตี้ยๆ.. แก้มป่องๆ.. เวลายิ้มมีลักยิ้มตรงมุมปาก.. ผิวขาวยิ่งกว่าน้ำนมซะอีก..” นั่นคือลักษณะทางกายภาพของผม แม้เปลือกตาคมไม่ได้ลืมขึ้นขณะที่พูด แต่ทว่ามือใหญ่ก็กำลังลูบตัวผมอยู่
“หึๆ..” หัวเราะในลำคอ ริมฝีปากบางแย้มยิ้มขึ้นบางเบา
ทำไมกันนะ ผมถึงรู้สึกว่าหัวใจที่สลายไปเมื่อครู่ถูกก่อร่างสร้างขึ้นมาใหม่ช้าๆ ความเจ็บปวดก็บรรเทาลงอย่างกับมีเวทมนต์ปาฏิหาริย์ และผมก็ได้ยินเสียงจังหวะหัวใจอีกดวงที่กำลังเต้นเป็นจังหวะระทึกอย่างน่าประหลาด แทบไม่ต้องเงี่ยหูฟังและไม่ต้องมองหาเสียงนั้นจากที่ไหน ก็เพราะว่าตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่บนกล้ามอกแน่นๆ ด้านซ้าย
“ตอนนี้เจ้านายมึงไม่สบายเลยอยู่กับมึงไม่ได้.. แต่เดี๋ยวเจ้านายมึงก็กลับมา.. มึงก็อยู่กับกูไปก่อนละกัน..” เหมือนจะเป็นประโยคที่ชวนซาบซึ้ง แต่ทำไมผมถึงกลับอยากจะฉีกยิ้มออกมา แทบจะลืมไปแล้วว่าเมื่อครู่น้ำตาไหลออกมามากแค่ไหน
คุณเคยรู้สึกว่ากำลังจะตายแต่ก็ถูกฉุดกระชากให้ฟื้นขึ้นมาใหม่มั๊ยครับ โดนกระชากซะแรงจนไม่ทันตั้งตัว ลมหายใจที่แผ่วเบาลงไปแล้วกลับมาแบบปุบปับจนหายใจหายคอแทบไม่ทัน มันยังคงรู้สึกเจ็บเหมือนแผลสดที่เลือดยังซิบๆ แต่ก็มีคุณหมอใจดีค่อยๆ ทำแผลนั่นให้อย่างเบามือ พร้อมกับประโยคที่คอยให้กำลังใจว่าผมจะต้องหายดีในสักวัน และคุณหมอยังพยายามรักษาบาดแผลนั้นอย่างดีโดยที่จะไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้ให้ระคายผิวแม้แต่น้อย
ผมไถหัวคลอเคลียไปมาบนหน้าอกด้านซ้ายแทนคำขอบคุณที่ผมไม่สามารถจะพูดมันออกมาได้ แม้ว่าประโยคเหล่านั้นจะเป็นเพียงคำปลอบที่มีให้น้องหมาตัวหนึ่ง แต่ในความรู้สึกลึกๆ ผมกลับสัมผัสว่ามันคล้ายกับว่าคนพูดกำลังปลอบใจตัวเอง ‘ทำไมพี่เปรมถึงปลอบใจตัวเองแบบนี้กันนะ’ ผมคิดแบบนั้นจริงๆ
จังหวะหัวใจของพี่เปรมกลับเป็นปกติ เสียงลมหายใจก็สม่ำเสมอ ดูจากสภาพที่อดหลับอดนอนมาหลายวันก็พอจะเดาได้ว่าพี่เปรมคงกำลังหลับลึกอยู่แน่ๆ ผมที่ยังคงนอนอยู่บนอกแน่นๆ ก็เลยได้มีโอกาสมองสำรวจใบหน้าอีกฝ่ายเงียบๆ ผู้ชายคนนี้ถ้าไม่นับเรื่องนิสัยก็แทบจะไม่มีอะไรแตกต่างจากพี่ปลื้มเลยแม้แต่น้อย ช่างเป็นฝาแฝดที่เหมือนกันจริงๆ ผมเองชักอยากจะรู้แล้วว่าคนอื่นๆ แยกทั้งคู่แยกออกได้ยังไงว่าคนไหนคือพี่ปลื้มคนไหนคือพี่เปรม แต่นั้นไม่สำคัญเท่ากับในตอนนี้ผมอยากจะรู้จักคนตรงหน้ามากขึ้นแล้วสิ..
.
.
.
.
มันคือวันหนึ่งที่แสนจะร้อนอบอ้าว ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าเย็นนี้ฝนต้องตกแน่ๆ ผ่านมาแล้วห้าวันที่ผมต้องอยู่ในร่างของเจ้าเปี๊ยก และผ่านมาแล้วสามวันหลังจากความจริงอันแสนเจ็บปวดได้ถูกเปิดเผย ผมก็ยังคงอยู่ในห้องเดิม คอนโดเดิม สภาพแวดล้อมเดิม ผมว่าผมไม่ได้อกหักนะ เพราะผมก็ยังอยู่กับพี่เปรมเหมือนเดิม ไอ้เรื่องราวเมื่อสามวันที่แล้วนั้นมาคิดๆ ดูมันก็เหมือนเรื่องตลก ถึงจะเจ็บจริง แผลยังสดใหม่อยู่ก็เรื่องจริง แต่มันก็แทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ยกเว้นมีความรู้สึกเกลียดคนที่ชื่อปลื้มชลล์เพิ่มขึ้นมา และเรื่องการกินการอยู่ของผมนี่แหละ..
ถึงผมจะอยู่ในร่างของน้องชิวาวา แต่จิตใจของผมยังคงเป็นนายพบรัก รัชชารักษ์ อย่างสมบูรณ์ เพราะฉะนั้นผมทำใจไม่ได้ทุกครั้งที่จะต้องกินแบบน้องหมา แค่ใช้ลิ้นเลียนมยังพอทนได้ แต่มาให้กินอาหารเม็ดละลายน้ำ บอกเลยแทบอ๊วกตั้งแต่ได้กลิ่น แล้วไหนจะเรื่องการขับถ่าย จะบ้ารึไงให้ผมถ่ายในกระบะทราย อายนะโว้ย ให้มาขี้มาเยี่ยวในที่แจ้งแบบนั้น ก็เข้าใจนะว่าพี่เปรมทำตามในหนังสือคู่มือการเลี้ยงสุนัขชิวาวา แต่แล้วไงล่ะ ผมไม่ใช่น้องหมาสักหน่อย!
“บ๊อกๆๆ.. ” เอ่อ....
ผมมองเงาที่สะท้อนอยู่ในกระจก อย่าถามว่าผมมายืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำได้ยังไง ก็ไม่เห็นจะยาก ผมก็กระโดดขึ้นบนชักโครกแล้วกระเด้งมาบนอ่างล้างหน้า เพียงเท่านี้ก็ทำให้ผมได้พบความจริงที่ว่า ผมน่ารักมากแค่ไหน น่ารักซะจนน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม ตัวเล็ก หูตั้งไม่ถึงกับใหญ่มาก ดวงตากลมโต ขนเป็นสีขาวเหลือบสีน้ำตาลเล็กน้อย จะมีใครน่ารักได้เท่าผมอีกมั๊ยเนี่ย ได้โปรดสวรรค์ พาผมกลับไปยังร่างของผมที
“ทำไรน่ะเปี๊ยก?!.. ”
“บ๊อก!.. ” เหี้ย!! ตกใจหมดเลย!
“มึงเป็นหมาเหี้ยไรว่ะไอ้เปี๊ยก.. โจรเข้ามาถึงตัวแล้วเพิ่งรู้ตัว.. แล้วนี่ทำเหี้ยไรอยู่เนี่ย.. ส่องกระจกหาพ่องมึงเหรอ?..”
เยสเข้!!!! บอกผมทีสิครับว่านี่คือว่าที่คุณหมอในอนาคต แต่ละคำที่พ่นออกมาทำไมถึงได้หยาบคายอะไรแบบนี้ พบรักรับไม่ได้ รับไม่ด้ายยยยยยยย
“บ๊อกๆ.. บ๊อกๆ ” หาพ่องพี่นะสิ!
อ่อ แต่จะว่าไปผมก็ไม่ใช่พวกสุภาพบุรุษชนเท่าไหร่หรอกนะ ปกติเวลาอยู่กับเพื่อนก็ใช้คำหยาบคายแบบนี้แหละ จะมีก็แค่ตอนอยู่กับพี่ปลื้มที่อ้างเป็นพี่เปรมนั่นแหละที่แอ๊บตัวเองขึ้นมาหน่อย แต่ตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้วละมั้ง ก็ตรงหน้าผมนี่คือพี่เปรมตัวจริงแล้วนี่นา
“ไอ้เปี๊ยก.. นี่มึงยังไม่แดกข้าวอีกแล้วเหรอว่ะ..” พี่เปรมชี้ไปที่จานใส่ข้าวน้องหมา ที่พี่แกเพิ่งถอยมาให้ผมสดๆ ใหม่ๆ สีชมพูวิ้งวับลายคิตตี้ซะด้วย คือก็ไม่เข้าใจว่าพี่เปรมคิดว่าผมเป็นเพศเมียรึยังไง ทั้งๆ ที่น้องชายมันชี้โด่ขนาดนี้ แล้วขอโทษเถอะครับ ถ้าไอ้เละๆ ยิ่งกว่าอ๊วกแมวนั่นเรียกว่าข้าว แล้วให้ผมกระเดือกลงคอเนี่ย ผมยอมอดตายดีกว่า
“บ๊อกๆ..” ไม่แดกโว้ย
“เออๆ.. ไม่แดกก็ไม่แดก.. เรื่องมากจริงมึง..” แน่ะ! เข้าใจอีก
พี่เปรมเดินเข้าห้องนอน ผมก็เดินตาม อีกฝ่ายเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ ผมก็นอนรอบนเตียง มหาลัยของพี่เปรมสอบช้ากว่ามหาลัยผมประมาณหนึ่งอาทิตย์ ตอนนี้พี่เปรมจึงอยู่ในช่วงสอบ แล้วยังจะต้องเข้าวอร์ดที่โรงพยาบาลไปด้วย ดูแล้วก็คงจะหนักหนาสาหัสพอดู แต่หนังหน้ายังหล่อใสกิ๊ก แตกต่างจากวันแรกที่ผมรู้สึกตัวฟื้นขึ้นมาเจออย่างสิ้นเชิง แต่เท่าที่เห็นพี่เปรมค่อนข้างเป็นคนที่ดูแลตัวเองได้ดี แม้จะเรียนหนักไม่ค่อยมีเวลาว่างแค่ไหน เรื่องอาหารการกินนี่ก็สำคัญเสมอ รวมทั้งยังเจ้าระเบียบนิดๆ ดูจากการจ้างแม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาดห้องวันเว้นวัน ผมเคยสงสัยเหมือนกันว่าทำไมทุกครั้งที่มาที่ห้องนี้ในตู้เย็นมักจะมีของสดติดเอาไว้เสมอ เมื่อก่อนผมแอบเข้าข้างตัวเองว่าแฟนตัวเองคงอยากจะให้ผมทำอาหารให้กิน แต่ที่ไหนได้เจ้าของห้องตัวจริงเป็นคนซื้อมาเก็บไว้เพราะไม่นิยมบริโภคอาหารที่มีแต่ผงชูรสต่างหาก
รออยู่พักใหญ่พี่เปรมก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูพันรอบเอวแค่ผืนเดียว โชว์ซิกแพคละลายใจให้ผมอิจฉาตาร้อน ไว้ผมกลับไปเข้าร่างตัวเองได้เมื่อไหร่จะเอาให้ได้แบบนี้บ้างคอยดู ผมกระโดดลงจากเตียงเมื่อพี่เปรมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ขนาดใส่แค่กางเกงบอลกับเสื้อยืดก็ยังเท่ห์ระเบิดระเบ้อ คนหล่อทำอะไรก็ดูดีไปซะหมด อิจฉาโว้ย
พี่เปรมเอากล่องอาหารที่ทำไว้ตั้งแต่เมื่อเช้าออกมาอุ่น พี่เปรมต่างจากพี่ปลื้มอีกหนึ่งอย่างก็คือพี่เปรมทำอาหารเก่งมาก แต่จะอร่อยรึเปล่านั้นผมเองก็อยากจะรู้ ไม่นานนักกลิ่นหอมๆ ลอยมาแตะจมูกแทบจะทันที ท้องของผมก็ร้องหิวโหย
“บ๊อกๆ.. บ๊อกๆ..” จะกินๆ ผมอยากกินจริงๆ นะ
“จะแดกนี่?..” พี่เปรมรู้ใจหมา เฮ้ย! รู้ใจผมไปแทบจะทุกอย่าง
“บ๊อกๆ” ใช่ครับๆๆ จะแดกเหมือนพี่เปรมนั่นแหละ
แม้จะทำหน้าดุ แล้วมีเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่พี่เปรมก็ยอมแบ่งข้าวให้ผม ซึ่งทันทีที่กลิ่นหอมๆ จากข้าวผัดหมูใส่ผักรวมอยู่ตรงหน้า ผมก็แทบจะสวาปามเข้าท้องทันที แต่ติดอยู่ตรงที่..
“หงิงงงงงงง” เค้าจะกินกับช้อนอ่า.. ผมพยายามอ้อนให้น่าเอ็นดูเข้าไว้..
“อย่าบอกนะว่าให้กูป้อน” พี่เปรมมองตามสายตาผมที่มันจดจ้องอยู่ที่ช้อน
ผมบอกแล้วไงครับว่าพี่เปรมเป็นคุณหมอที่รู้ใจผมจริงๆ ผมก็พยายามครางหงิงๆ กระดิกหางรัวๆ อ้อนสุดฤทธิ์ เป็นอีกครั้งที่ผมได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างอ่อนอกอ่อนใจของพี่เปรม แต่สุดท้ายก็ยอมใช้ช้อนตักข้าวมาจ่อตรงปากผม แล้วมีเหรอที่ผมจะชักช้าร่ำไร งับมันเลยสิครับ และทันทีที่รสชาติสัมผัสกับลิ้น วินาทีนั้นตัวผมก็แทบจะลอยได้ เพราะมันอร่อยจริงๆ ครับ
“มึงเป็นคนหรือเป็นหมากันแน่ว่ะไอ้เปี๊ยก.. หึๆ” บ่นไปหัวเราะไป แต่ก็ยังอุตส่าห์นั่งป้อนจนข้าวหมดจาน ท้องผมก็ป่องอิ่มแทบจุก จนต้องนอนแผ่พุงอย่างอารมณ์ดี
พี่เปรมกลับไปกินข้าวในส่วนของตัวเองบ้าง กินเสร็จก็นั่งอ่านหนังสือ ส่วนผมที่หนังท้องอิ่มหนังตาก็เริ่มหย่อน ขยับตัวเข้าคลอเคลียข้างๆ ไออุ่นตัวโตๆ แล้วก็หลับไปอย่างสบาย หลับไปพร้อมความรู้สึกที่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป อยากจะมีชีวิตเพื่อกลับคืนสู่ร่างเดิม อยากจะกลับไปหาแม่เพราะผมยังไม่ได้ทำหน้าที่ลูกที่ดีตอบแทนท่านเลยสักนิด และอยากจะรู้จักนักศึกษาแพทย์เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย ตัวจริงให้มากกว่านี้ เพราะผมชินกับการเรียกผู้ชายคนหนึ่งว่า ‘พี่เปรม’
.
.
.
.
ตอนที่ 3 มาแล้วคะ
:katai2-1:
ขอบคุณทุกความคิดเห็นอีกครั้งนะคะ รินจะพยายามอย่างเต็มที่คะ :hao5:
-
หวังว่าจะได้ตอบก่อนเป็นคนแรกนะครับ อิๆ
พี่เปรมน่ารักอะ มีป้อนข้าวน้องพบรักด้วย เหอๆ ถ้าเป็นผมอยู่ในร่างหมาแล้วมีหนุ่มหน้าตาดีหุ่นซิคแพ็กแบบนี้
คงจะเซ็งน่าดู ทำอะไรก็ไม่ได้เพราะเป็นหมา 555
อยากให้พบรักออกจากร่างหมาไวๆ จัง (รู้นะว่าคิดอะไรอยู่) :z1:
ขอบคุณที่มาต่อครับ บวกเป็ดให้ 1 ตัวกับอีก 1 คะแนนครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
งื้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น่าร๊ากกกกกกกกกกก :impress2:
น้องพบรักน่ารักอะ โถน่าเอ็นดู เป็นน้องหมาที่น่าเอ็นดูมาก
แต่ที่ยอมแพ้คือพี่เปรมค่าาาา
ทำไมพี่เปรมน่ารักแบบนี้อะ เป็นผู้ชายในอุดมคติของเค้าเลยน๊า :o8:
รอตอนต่อไปนะคะ ชอบมากๆ เลยคะ คุณริรินแต่งออกมาได้รื่นไหลมาก อ่านแล้วไม่มีสะดุดเลยคะ ชอบมากคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ติดตามต่อไปคะ
ปล.เกลียดพี่ปลื้มด้วยคน
-
นายเอกน่าร้ากกกก :impress2: ตามค่ะตาม :hao7: :pig4:
-
เราแอบน้ำตาไหลด้วยล่ะค่ะตอนที่พี่เปรมพูดถึงน้องพบรัก เพราะแค่คิดว่าพี่เปรมอาจจะ 'ตกหลุมรัก' น้องตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้วน้ำตาก็พาลไหลออกมาเฉยเลย T^T และไม่แน่ว่าน้องพบรักเองก็คงจะคิดไม่ต่างกันกับพี่เปรมด้วยนะคะนั่นน่ะ
เป็นเพราะผู้ชายที่ชื่อ 'ปลื้ม' นั่นล่ะ ที่เข้ามาทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปเสียหมด อยากคบกับน้องจนถึงขนาดสวมรอยใช้ชื่อพี่เปรมเข้าหากันแบบนี้นี่เห็นแก่ตัวที่สุดเลย คนน่ารังเกียจ~
แต่ตอนนี้น่ารักมากๆ เลยนะค้าา >\\\\< พี่เปรมช่างรู้ใจน้องพบรักเสียจริง มีการป้อนข้าวให้น้องทั้งๆ ที่น้องแค่ส่งสายตาแป๋วๆ สื่อความนัยให้กันเท่านั้นเองน้าา :-[ ..
-
หวังว่าจะได้ตอบก่อนเป็นคนแรกนะครับ อิๆ
พี่เปรมน่ารักอะ มีป้อนข้าวน้องพบรักด้วย เหอๆ ถ้าเป็นผมอยู่ในร่างหมาแล้วมีหนุ่มหน้าตาดีหุ่นซิคแพ็กแบบนี้
คงจะเซ็งน่าดู ทำอะไรก็ไม่ได้เพราะเป็นหมา 555
อยากให้พบรักออกจากร่างหมาไวๆ จัง (รู้นะว่าคิดอะไรอยู่) :z1:
ขอบคุณที่มาต่อครับ บวกเป็ดให้ 1 ตัวกับอีก 1 คะแนนครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
ขอบคุณมากเลยนะคะ ขอบคุณที่ชอบคะ
รู้ค่ะว่าคิดอะไรอยู่ เพราะริรินเองก็คิดเหมือนกัน 55555 :-[
-
งื้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น่าร๊ากกกกกกกกกกก :impress2:
น้องพบรักน่ารักอะ โถน่าเอ็นดู เป็นน้องหมาที่น่าเอ็นดูมาก
แต่ที่ยอมแพ้คือพี่เปรมค่าาาา
ทำไมพี่เปรมน่ารักแบบนี้อะ เป็นผู้ชายในอุดมคติของเค้าเลยน๊า :o8:
รอตอนต่อไปนะคะ ชอบมากๆ เลยคะ คุณริรินแต่งออกมาได้รื่นไหลมาก อ่านแล้วไม่มีสะดุดเลยคะ ชอบมากคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ติดตามต่อไปคะ
ปล.เกลียดพี่ปลื้มด้วยคน
ขอบคุณมากๆ นะคะ ที่ติดตามผลงานและชื่นชอบพระเอกนายเอก
>////////////<
-
นายเอกน่าร้ากกกก :impress2: ตามค่ะตาม :hao7: :pig4:
ฝากติดตามด้วยนะคะ :o8:
-
เราแอบน้ำตาไหลด้วยล่ะค่ะตอนที่พี่เปรมพูดถึงน้องพบรัก เพราะแค่คิดว่าพี่เปรมอาจจะ 'ตกหลุมรัก' น้องตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้วน้ำตาก็พาลไหลออกมาเฉยเลย T^T และไม่แน่ว่าน้องพบรักเองก็คงจะคิดไม่ต่างกันกับพี่เปรมด้วยนะคะนั่นน่ะ
เป็นเพราะผู้ชายที่ชื่อ 'ปลื้ม' นั่นล่ะ ที่เข้ามาทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปเสียหมด อยากคบกับน้องจนถึงขนาดสวมรอยใช้ชื่อพี่เปรมเข้าหากันแบบนี้นี่เห็นแก่ตัวที่สุดเลย คนน่ารังเกียจ~
แต่ตอนนี้น่ารักมากๆ เลยนะค้าา >\\\\< พี่เปรมช่างรู้ใจน้องพบรักเสียจริง มีการป้อนข้าวให้น้องทั้งๆ ที่น้องแค่ส่งสายตาแป๋วๆ สื่อความนัยให้กันเท่านั้นเองน้าา :-[ ..
รู้สึกมีกำลังใจที่จะเขียนต่อไปขึ้นมากเลยคะ
ขอบคุณมากๆๆ เลยนะคะ :hao5:
-
อิหนูรินเอ้ยยยยยย ตอนนี้มันแบบ :sad4: น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เจ้จะไม่ทน ทำไมน้องพบรักน่ารักเยี่ยงนี้คะ
อยู่ในร่างน้องหมาแล้วทำไงละทีนี้ จะโอบกอดพี่เปรมได้ยังไง **เจ้มโนไปไกลแล้วนะ555**
มาต่อไวๆ นะเจ้จะเฝ้ารอ
-
พูดอะไรไม่ออก....บอกได้คำเดียวว่า......
.....เค้าชอบมาก.... :haun4: :z1:
ปาฏิหาริย์แห่งรักจริงๆ
มาต่อไวไวน้า :oo1:
-
ปลื้มเลวววววววววอะ. :m16:
-
ในที่สุดก็ตามไรเตอร์ริรินมาจนเจอ TvT :กอด1:
มาเจอตอนลงไปแล้ว 3 ตอน ไม่ได้ช้าไปใช่มั๊ยคะ
ขอเม้นต์รวดเดียวเลยนะคะ
ชอบมากกกกกกกกกกกก
น้องพบรักกับพี่เปรม คือปาฏิหาริย์แห่งรักจริงๆ
สงสารน้องนะที่ต้องมาอยู่แบบนี้ แต่คือพี่เปรมดีงามมาก
และที่สุดคือเป็นนิยายที่ดีงาม ติดตามๆๆๆ คะ o13
รักนะไรเตอร์ริริน สู้ๆ คะ :mew1:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-4-
‘เจ้าชายนิทรา’ ที่ไม่ได้มีอยู่ในนิยาย ไม่ได้รอให้นางฟ้ามาร่ายมนต์แล้วฟื้นคืนจากการหลับใหลมาครองคู่อยู่กับเจ้าหญิงอย่างมีความสุข แต่เป็นเจ้าชายนิทรา ที่หลับโดยไม่รู้ว่าจะตื่นเมื่อใด ไม่มีการเคลื่อนไหวทางกาย สาเหตุก็เกิดจากการกระทบกระเทือนบริเวณสมอง ทำให้ไม่สามารถโต้ตอบกับสิ่งรอบตัวได้
“สวัสดีเจ้าชาย.. ”
หนึ่งเดือนแล้วที่เจ้าชายน้อยนอนหลับใหลอยู่แบบนี้ ปกติก็ตัวเล็กผอมแห้งอยู่แล้ว เมื่อมานอนอยู่บนเตียงคนไข้กลับดูเหมือนเด็กน้อยลงไปอีก
“เมื่อไหร่เจ้าชายจะตื่นสักที..” นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง เฝ้ามองเจ้าชายน้อยที่มีผ้าสีขาวพันรอบศีรษะ แล้วก็ทำให้คิดไปถึงเส้นผมอ่อนนุ่มที่ย้อมด้วยสีบลอนซ์
เมื่อสองปีที่แล้วการเป็นพี่เลี้ยงในค่ายซัมเมอร์ที่จัดขึ้นเพื่อแนะแนวน้องๆ นักเรียนมอปลาย ผมได้เจอกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ตัวเล็กๆ สูงไม่น่าจะเกินร้อยเจ็ดสิบ ผิวขาว ยิ่งช่วงไหนต้องทำกิจกรรมกลางแจ้ง ผิวขาวๆ ก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูจัด เด็กคนนั้นมักจะทำปากยื่นแก้มป่องเวลาไม่พอใจดูก็รู้ว่าเป็นเด็กขี้งอนเก่งใช่ย่อย แต่ถึงแบบนั้นก็ยิ้มเก่งมากๆ เหมือนกัน เวลายิ้มก็จะมีลักยิ้มตรงข้างแก้ม
หลังจากค่ายซัมเมอร์ในครั้งนั้นผมก็ไม่เจอกับเด็กคนนั้นอีกเลย จนกระทั่งวันหนึ่งที่ผมมีเรียนห้องแล็บจนค่ำ การเข้าห้องแล็บเป็นวิชาที่หินสุดๆ แล้วสำหรับการเรียนหมอ ผมจึงเลือกที่จะนอนที่คอนโดแทนการฝืนร่างกายขับรถฝ่าการจราจรกลับบ้าน ผมซื้อคอนโดข้างๆ มหาลัยไว้ตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งเพื่อความสะดวก แต่ไม่ค่อยได้เข้ามาพักเท่าไหร่เพราะคุณยายชอบขอให้กลับบ้านมากกว่า ยกเว้นช่วงสอบกับช่วงที่ต้องเรียนหนักๆ เท่านั้นที่จะนอนพักที่คอนโด
ผมถึงคอนโดที่ไม่ได้กลับมานานสองเดือนก็เกือบสี่ทุ่ม เปิดประตูเข้ามาก็ได้แต่ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นกับใครบางคนที่ทำให้ผมคิดว่าผมคงจะเข้าห้องผิด แต่เสียงที่เรียกว่า ‘พี่เปรม’ ก็ทำให้ผมได้สติแล้วมองรอบตัวอีกครั้ง นี่มันห้องของผมไม่ผิดแน่นอน ผมมองอีกฝ่ายที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วไม่หยุดจนมาสะดุดกับประโยคคล้ายตัดพ้อ เมื่อวานพี่เปรมหายไปไหน? ผมรอพี่เปรมทั้งวันเลย โทรหาก็ไม่ติด และสารพัดที่ทำให้ผมเริ่มจะรู้ต้นตอของเรื่อง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ชื่อของผมถูกเอาไปใช้แบบนี้ อารมณ์เดือดปุดๆ ก่อตัวอย่างรวดเร็ว อยากจะตะโกนใส่คนตรงหน้าว่าเจ้าตัวก่อเหตุมันบินกลับต่างประเทศไปตั้งนานแล้ว แต่ดวงตาเศร้าๆ ที่มองมาก็ทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก มันไม่ใช่ความผิดของเด็กคนนี้เลยสักนิด และเด็กนี่ก็ไม่ควรจะมาเสียใจกับเรื่องอะไรแย่ๆ ที่น้องชายฝาแฝดของผมเป็นคนก่อขึ้นด้วย แต่ในตอนนั้นผมก็เหนื่อยเกินกว่าจะอธิบายอะไร จึงได้ปล่อยให้มันผ่านเลยไป จนมารู้ตัวก็คงจะสายไปเสียแล้ว
“อ้าวคุณเปรม.. ทำไมวันนี้มาไวล่ะลูก?” บานประตูเปิดออก แพทย์หญิง ดร.สายธาร อัศววิรุณฉาย ศัลยแพทย์ด้านประสาทศัลยศาสตร์ที่ติดอันดับต้นๆ ในประเทศไทย ถามผมด้วยน้ำเสียงและสีหน้าสงสัย ท่านเป็นแพทย์เจ้าของไข้ ท่านเป็นลูกสาวของเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้ และก็เป็นคุณแม่ของผม
“วันนี้วันหยุดของผมครับ..” วันนี้เป็นวันหยุดที่ผมไม่ต้องเข้าวอร์ด และไม่มีเรียน ผมจึงมีเวลาว่างพอที่จะตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อแวะมาที่โรงพยาบาล
คุณแม่พยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น แล้วเดินมายืนข้างๆ ตรวจอาการของเจ้าชายนิทรา ไม่นานนักบานประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง บุคคลที่เดินเข้ามาคือคุณป้าพยาบาล ที่มาพร้อมรถเข็นและอุปกรณ์ที่ใช้สำหรับพลิกตัวเปลี่ยนท่าให้เจ้าชายที่เอาแต่นอนแน่นิ่ง เพื่อป้องกันการเกิดแผลกดทับ ซึ่งต้องพลิกตัวทุกๆ สองถึงสามชั่วโมง แต่ถ้าหากไม่มีแผลกดทับเกิดขึ้น ก็จะค่อยๆ เพิ่มระยะเวลาให้ห่างออกไป
“ความดันปกติ.. ระบบการหายใจและอัตราเต้นของหัวใจก็ปกติ.. มันดูคล้ายกับสลีปปิ้งบิวตี้ซินโดรมมากกว่าเวเจ็ทเททีพสเตจ” คุณแม่มีสีหน้านิ่งเหมือนกำลังใช้ความคิด พร้อมกับจดบันทึกอาการลงบนกระดานประวัติ
การที่ผู้ป่วยนอนหลับโดยไม่รู้ว่าจะตื่นเมื่อใด และไม่มีการเคลื่อนไหวทางร่างกายโดยที่สาเหตุเกิดจากการกระทบกระเทือนบริเวณสมอง มันเรียกว่า ‘เวเจ็ทเททีพสเตจ’ หรือที่ทางแพทย์เรียกว่าสภาพผัก แต่ ‘สลิปปิ้งบิวตี้ซินโดรม’ มีสาเหตุมาจากความผิดปกติทางระบบประสาทและเกี่ยวเนื่องถึงสภาพจิตใจ หรืออาการจะคล้ายกับคนที่ง่วงนอนตลอดเวลา ซึ่งสาเหตุที่ทำให้ผู้ป่วยตรงหน้าเป็นเจ้าชายนิทราอยู่แบบนี้เรียกว่าเวเจ็ทเททีพสเตจอย่างแน่นอน เพียงแต่มีความขัดแย้งตรงที่ระบบประสาทในร่างกายคล้ายกับคนนอนหลับนั่นเอง
การเป็นนักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่ห้า ความรู้จากการเรียนช่วยให้ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณแม่กำลังพูด และนั่นก็ทำให้ผมนึกสงสัยในอะไรบางอย่าง มันเป็นความสงสัยที่อาจจะดูงี่เง่าไปสักหน่อย แต่ผมก็อยากจะรู้มันจริงๆ
“คุณแม่ครับ.. เมื่อสมองไม่ทำงาน.. แต่หัวใจยังเต้นอยู่.. แล้วดวงจิตละครับอยู่ที่ไหน?”
ผมรู้ว่าตามหลักวิทยาศาสตร์ ดวงจิต ก็คือ คลื่นพลังงาน เป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน แต่สามารถเรียนรู้ เพราะคลื่นจิตมีความรู้สึกและมีความคิด คลื่นพลังงานของจิตสามารถตัดสินใจในการเลือก จะเอาสิ่งนี้หรือจะเอาสิ่งนั้น ทำให้เกิดการสร้างเหตุและการสร้างผลตามมาในการกระทำของจิต จึงทำให้จิตมีการพัฒนาและเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ คลื่นจิตเป็นสิ่งที่ไม่มีขอบเขต ไร้พรมแดนและกว้างใหญ่ไพศาล เช่นเดียวกับคลื่นโทรศัพท์ โทรทัศน์และดาวเทียมที่ใช้คลื่นส่งสัญญาณสื่อสารถึงกันและกัน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่มีในหลักการแพทย์
“คุณแม่คิดว่านี่ไม่น่าจะใช่คำถามของว่าที่คุณหมออย่างคุณเปรมเลยนะคะ..” ไม่แปลกใจหรอกครับที่คุณแม่จะพูดแบบนี้
คุณแม่ไม่ได้ให้คำตอบและผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก ในสายตาของผมตอนนี้มีเพียงร่างบอบบางที่นอนหายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียง เจ้าชายน้อยเหมือนเพียงแค่นอนหลับโดยที่ไม่รู้ว่าจะตื่นเมื่อไหร่
ฝันถึงอะไรอยู่นะถึงได้หลับยาวขนาดนี้?..
ความสงสัยของผมไม่สมกับการมาเรียนหมอเลยจริงๆ ผมเองก็รู้ตัว แต่ทำไมไม่รู้กับเจ้าชายนิทราคนนี้ผมถึงมักจะหลุดคิดเรื่องแบบนี้ไม่ได้สักครั้ง
ผมไม่ได้ชอบและมีความฝันที่อยากจะเป็นหมอมาตั้งแต่เด็ก แต่มันเกิดจากความคุ้นเคยกับสิ่งต่างๆ รอบตัวที่อาจจะทำให้ซึมซับเข้ามาในจิตสำนึก เพราะตอนเด็กๆ ผมมักจะตามคุณตาคุณยายมาที่โรงพยาบาลบ่อยๆ คุณตาของผมหรือเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้ ศาสตราจารย์ ดร. นายแพทย์กระแสธาร ชนะวิรุณพล เป็นศัลยแพทย์ที่มีชื่อเสียงมาก ส่วนคุณยายของผมก็ยังเป็นพยาบาลเก่า แม้ตอนนี้ทั้งคู่เข้าสู่วัยเกษียณแล้วแต่ก็ยังดูแลงานที่โรงพยาบาล บางทีนี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมมาถึงจุดนี้โดยที่ไม่รู้สึกฝืนใจเลยแม้แต่น้อย อาจจะพูดว่าค่อนข้างจะโอเคกับตัวเองด้วยซ้ำ ในขณะที่แฝดน้องของผมอย่างปลื้มชลล์นั้นเป็นหลานปู่หลานย่า ซึ่งตระกูลของพ่อเป็นนักธุรกิจ ปลื้มแสดงออกถึงความสนใจด้านธุรกิจมาตั้งแต่เด็ก ฝั่งคุณพ่อจึงค่อนข้างจะสนิทกับปลื้มมากกว่าผม ดังนั้นศูนย์รวมความรักของทั้งสองฝ่ายจึงอยู่ที่น้องปิ่น หรือ ‘ปิ่นธารา’ น้องสาวคนเล็กที่เลือกเรียนในแบบที่ตัวเองชอบนั่นคืออักษรศาสตร์ แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อจบออกมาคุณพ่อก็คงให้น้องปิ่นเข้าไปช่วยงานที่บริษัทอยู่ดี
เสียงล้อรถเข็นเบียดเสียดกับพื้นทำให้ผมหลุดออกจากความคิด มองคุณป้าพยาบาลเข็นรถออกไปจากห้อง ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือซึ่งเวลาในขณะนี้ทางโรงพยาบาลสามารถให้ญาติผู้ป่วยเข้ามาเยี่ยมได้ ผมรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ
บานประตูถูกเปิดออกเป็นรอบที่สาม ผู้หญิงเลยวัยกลางคนตัวเล็ก ผิวขาวจัด ใบหน้าสวยเป็นเอกลักษณ์ ชนิดที่เห็นปุ๊ปก็รู้ได้ทันทีว่าต้องมีเชื้อสายจากแดนอาทิตย์อุทัย และชัดเจนเลยว่าต้องเป็นคุณแม่ของคนบนเตียงนั่นอย่างแน่นอน นับว่าเป็นเด็กผู้ชายที่ได้สำเนาถูกต้องจากคุณแม่มาเต็มๆ เลยทีเดียว
“สวัสดีคะคุณหมอ..” เธอทักทายกับคุณแม่ของผม ก่อนจะหันมามองทางผม
“สวัสดีครับ..” ผมรีบยกมือไหว้
“เอ๋.. นี่คงจะเป็นคุณเปรมสินะคะ.. หล่อสมคำร่ำลือจริงๆ..” สำเนียงไทยแปล่งญี่ปุ่นหน่อยๆ ฟังดูแล้วก็น่ารักดี แต่คุณน้ารู้จักผมด้วยอย่างนั้นเหรอ? ผมมองหน้าคุณแม่อย่างสงสัย คุณแม่ก็ทำเพียงยิ้มหวานส่งมาให้ผม
“วันนี้ไอจังเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ?..” ถามคำถามที่น้ำเสียงและสีหน้าเศร้าลงถนัดตา
“เดี๋ยวเชิญคุณเจโกะที่ห้องดีกว่าค่ะ..” คุณน้าชื่อ ‘เจโกะ’ สินะ คุณน้าเจโกะพยักหน้ารับ แล้วหันมาทางผมด้วยแววตาเศร้าๆ แต่ก็ยังอุตส่าห์ส่งยิ้มบางเบาที่ทำให้แก้มขาวๆ มีรอยบุ๋มเล็กๆ ตรงแก้มมาให้ มีลักยิ้มเหมือนกันด้วยแฮะ
“ถ้าอย่างนั้นคุณแม่ฝากไอจังไว้ด้วยนะคะคุณเปรม..” ตกใจเล็กน้อยกับสรรพนามแทนตัวอย่างสนิทสนม แต่ผมก็ทำได้เพียงน้อมรับคำฝากอย่างเต็มใจ
ทั้งคู่เดินออกไปจากห้อง ผมมองจนบานประตูปิดสนิทลง แล้วได้แต่ยิ้มให้กับตัวเอง ความรู้สึกตื่นเต้นก่อนหน้าหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องตื่นเต้นด้วย
“พบรัก.. มีชื่อเล่นเป็นภาษาญี่ปุ่นว่า.. ไอ.. ไอจัง.. แปลว่าความรัก.. สินะ..”
ผมนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงอีกครั้ง ยกแขนขึ้นเท้ากับขอบเตียง ปลายนิ้วแตะบนหลังมือบางที่วางนิ่งอยู่ข้างลำตัว แล้วค่อยๆ เลื่อนเกลี่ยอย่างแผ่วเบา
“ขอโทษนะ.. ไอ..”
.
.
.
.
อยู่ทานมื้อเที่ยงกับคุณแม่และคุณตาเสร็จแล้วผมจึงออกจากโรงพยาบาลในตอนบ่าย ท้องฟ้าครึ้มตั้งเค้าฝน แต่หัววัน และก็เป็นไปตามคาด ออกมาได้ไม่นานฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ดังนั้นกว่าผมจะฝ่ามรสุมบนท้องถนนมาจนถึงห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองได้ก็ใช้เวลาหลายชั่วโมง แล้วไหนจะต้องมาหาที่จอดรถอยู่พักใหญ่กว่าจะเจอที่ว่าง จอดเสร็จก็เดินเข้าไปยังจุดนัดหมาย
“คุณเปรมมาช้านะคะ..” ทันทีที่เจอหน้ากันหญิงสาวคนสวยที่นั่งรออยู่ในร้านกาแฟ เธอก็ทักทายผมด้วยใบหน้างอง้ำทันที มันก็น่าจะงอนอยู่หรอกนะ เพราะผมมาสายตั้งสองชั่วโมงนี่นา เหตุสุดวิสัยจริงๆ ครับ
“ขอโทษครับ.. หิวรึยัง.. ไปหาอะไรกินกันเถอะ..” ผมเป็นประเภทง้อคนไม่เก่ง และแน่นอนว่าผู้หญิงไม่มีทางหายโกรธเพราะคำง้อแค่นี้แน่นอน
สั่งอาหารมาทาน เป็นอาหารญี่ปุ่นตามที่คุณสุภาพสตรีเค้าชอบ อาหารมาวางเต็มโต๊ะ ฝ่ายตรงข้ามก็ยังหน้างอไม่เลิก เป็นผมนี่แหละที่เลิกสนใจแล้วตั้งหน้าตั้งตาคีบอาหารกิน ถึงบ้านจะรวยมีเงินใช้เหลือเฟือ แต่พ่อกับแม่ก็สอนให้ผมรู้จักใช้จ่ายและเห็นคุณค่าของเงินเสมอ สั่งอาหารราคาแพงมาเยอะแยะแล้วไม่กินผมคิดว่ามันไร้สาระน่าดู
“คุณเปรมคะ!.. นี่ฟ้ากำลังโกรธอยู่นะ” ท่าทางเธอจะทนไม่ไหวแล้วล่ะครับ
ผมวางตะเกียบลงแล้วมองผู้หญิงแสนสวยตรงหน้าที่ชื่อ ‘ภาพฟ้า’ เธอเป็นดาวคณะแพทย์ปีเดียวกับผม ตั้งแต่ปีหนึ่งยันถึงปีห้ามีแต่คนเชียร์ให้เราทั้งคู่เป็นแฟนกัน ผมก็เป็นผู้ชายปกติทั่วไปที่ชอบผู้หญิงสวยและน่ารัก ซึ่งภาพฟ้ามีครบทุกอย่างแบบที่ผู้ชายต่างพากันหมายปอง นอกจากสวยแล้วยังฉลาด และฐานะทางบ้านดีมากอีกต่างหาก ซึ่งนั่นทำให้ผมเบื่อที่จะต้องไปแย่งชิงจีบเธอ และอีกอย่างก่อนหน้านี้ผมก็มีแฟนอยู่แล้ว แต่พอแฟนผมเรียนจบก็ไปทำงานที่ต่างจังหวัด ส่วนผมที่อยู่ปีห้าก็หายใจเข้าหายใจออกอยู่แต่เรื่องเรียนและโรงพยาบาลเราทั้งคู่ไม่มีเวลาให้กันเลย สุดท้ายจึงตัดสินใจจากกันด้วยดี เพียงแค่ข่าวว่าผมเป็นโสดแพร่สะพัดไปชั่วข้ามคืน สาวๆ ก็เข้ามาหาผมจนรู้สึกเบื่อ ผมไม่ใช่พวกใจดีรับรักใครพร่ำเพรื่อ และไม่ใช่พวกโรแมนติคสวีทหวานจ๋า ผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาผมต่างมองแค่หน้าตาภายนอก ไม่มีใครรู้จักตัวตนจริงๆ ของผมสักคน แต่จู่ๆ ภาพฟ้าที่ไม่เคยมีวี่แววว่าจะชอบผมได้เดินเข้ามาแล้วบอกกับผมว่า ‘เราคบกันเถอะ’ คุณคิดว่าผู้หญิงต้องใช้ความกล้ามากแค่ไหนที่จะเดินมาพูดแบบนี้กับผู้ชายได้โดยเฉพาะผู้หญิงที่หยิ่งทะนงในความเพอร์เฟคของตัวเองอย่างภาพฟ้า ผมไม่ได้ตอบรับและไม่ได้ปฏิเสธ และยังยอมไปไหนมาไหนกับเธอ ซึ่งนั่นทำให้ใครๆ ต่างพากันเข้าใจว่าเราทั้งคู่เป็นแฟนกัน
“ผมขอโทษคุณไปแล้วนะครับ” ผมพยายามใจเย็นมากที่สุด
ดวงตาคู่สวยของภาพฟ้าเริ่มรื้นน้ำตา ผมสงสารเธอนะครับ แต่จะให้ผมทำยังไง ขอโทษไปแล้วก็ยังไม่พอใจ ผู้หญิงเป็นเพศที่เอาใจยากจริงๆ และดูจากสถานการณ์แล้วอาหารมื้อนี้คงจบลงแล้วล่ะครับ
“รบกวนแพ็คใส่กล่องให้ด้วยครับ” บอกพนักงานที่เดินผ่านมา เพียงเท่านั้นหยดน้ำตาของภาพฟ้าก็อาบแก้ม
ภาพฟ้าลุกขึ้นเดินออกไปจากร้านอย่างเร็วไม่รอให้ผมเรียกรั้งไว้สักนิด ผมจึงทำได้เพียงมองแผ่นหลังบางหายไปท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่กันไปมา มันไม่แปลกหรอกที่ผู้หญิงหลายคนจะเสียน้ำตาให้ผมแบบนี้ เพราะตราบใดที่พวกเธอยังคงมองผมเพียงแค่จากรูปร่างหน้าตาภายนอก พวกเธอก็จะไม่มีวันได้หัวใจของผมไป
ผมถือถุงอาหารที่ทางร้านแพ็คกล่องมาให้อย่างดีเดินดูโน่นดูนี่ฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ เพราะเวลาหกโมงเย็นแบบนี้เป็นเวลาที่โคตรหฤโหดที่สุดสำหรับการจราจรประเทศไทย จนมาหยุดอยู่ตรงร้านขายเสื้อผ้าและอุปกรณ์ต่างๆ สำหรับสัตว์เลี้ยง ผมจึงนึกขึ้นมาได้ว่าผมลืมไอ้เปี๊ยกไปเสียสนิท ตายล่ะ ยิ่งเป็นหมาประหลาดๆ หวังว่าวันนี้คงไม่รอผมกลับไปป้อนข้าวหรอกนะ
ไอ้เปี๊ยก คือน้องหมาพันธุ์ชิวาวา อายุแค่เดือนกว่าๆ ตัวสีขาวแซมน้ำตาล หน้าตาปัญญาอ่อนตามประสาสัตว์โลกอมตีนทั่วไป ผมเองก็ไม่เคยเลี้ยงหมาพันธุ์เล็กแบบนี้จึงอาศัยศึกษาข้อมูลตามอินเตอร์เน็ตเอา แต่ผมว่าข้อมูลพวกนั้นแทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะไอ้เปี๊ยกเป็นหมาที่ค่อนข้างประหลาด เช่น ไม่กินแบบหมา ถ้าผมไม่ป้อนก็จะไม่แตะอาหารเลยและผมกินอะไรไอ้เปี๊ยกก็จะกินแบบนั้น เวลาถ่ายก็ต้องถ่ายในห้องน้ำ ผมเคยเอากระบะทรายไปวางตรงระเบียง และที่โล่งๆ เพื่อให้มันถ่ายได้ถูกสุขลักษณะ แต่ไอ้เปี๊ยกก็ไม่เคยสนใจ ผมเลื่อนกระบะทรายอยู่หลายที่จนมาลงตัวที่ห้องน้ำ จะขี้จะเยี่ยวก็วิ่งเข้าห้องน้ำเองโดยไม่ต้องสอน ไม่เคยปล่อยให้เลอะเทอะสักนิด ไอ้เปี๊ยกเป็นหมาชอบเหม่อ เผลอไม่ได้เป็นต้องนั่งทำเอ็มวีเหม่อมองออกไปไกลแสนไกลสุดโขงขอบฟ้า พอแกล้งสะกิดก็มีสะดุ้งตกใจ ไอ้เปี๊ยกชอบส่งกระจกแล้วร้องไห้ทำอย่างกับว่าไม่พอใจรูปร่างหน้าตาของตัวเอง ไอ้เปี๊ยกไม่นอนบนพื้นพรมแต่จะนอนบนเตียงของผมหรือไม่ก็บนโซฟา และถ้าผมไม่ได้คิดไปเองผมก็คิดว่าไอ้เปี๊ยกเป็นหมาที่ขี้งอนมาก มันชอบสะบัดหน้างอนที่ทำให้ผมขำจนปวดท้องทุกครั้งที่เห็น และในข้อหลังสุดนี้ผมต้องง้อนะ ถึงผมจะง้อพวกผู้หญิงไม่เก่ง แต่กับไอ้เปี๊ยกผมชอบแกล้งให้มันงอน แล้วค่อยง้อ สนุกดีครับ เป็นหมาหน้าตาปัญญาอ่อนแล้วยังนิสัยปัญญาอ่อนอีก
“สนใจแบบไหนสอบถามได้นะคะ” เสียงพนักงานสาวประเภทสองทำให้ผมรู้ตัวว่าผมเผลอเดินเข้ามาอยู่ในร้านเดอะเพ็ทเรียบร้อยแล้ว
มองพนักงานที่พยายามฉีกยิ้มหวานมาให้ แล้วก็กลับมามองชุดน้องหมาแบ๊วน่ารักหยดย้อยตรงหน้าระหว่างชุดคิตตี้สีชมพูหวานกับน้องมินนี่เม้าท์มีหูตรงฮู้ท พูดกันตามตรงก็คือผมไม่ถนัดอะไรน่ารักๆ แบบนี้แม้แต่น้อย คราวก่อนซื้อถ้วยใส่ข้าวไปให้ไอ้เปี๊ยก ก็แค่บอกพนักงานไปว่าเอาแบบไหนก็ได้ จึงได้ลายคิตตี้แหววมาผมก็ว่ามันก็เหมาะกับไอ้เปี๊ยกดีนะ
“ไม่ทราบว่าพันธุ์อะไร.. เพศอะไรคะ.. เดี๋ยวแนนนี่ช่วยเลือกค่ะ..” พนักงานร้านนี้จะกระตือรือร้นเอาใจลูกค้าเป็นพิเศษ ผมไม่ได้โง่ถึงขนาดมองไม่ออก แต่ก็ไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดจะไล่ให้ไปไกลๆ เพราะผมยังไม่ได้ของที่ต้องการ
“ชิวาวาครับ.. เพศ...ผู้..” เกือบลืมไปเลยว่าไอ้เปี๊ยกเป็นเพศผู้ ก็ไม่ทำไมหรอกครับ เพราะไอ้เจ้าเปี๊ยกมันตัวเล็กตามแบบฉบับสายพันธุ์มันนั่นแหละ แล้วยังมีนิสัยปัญญาอ่อนของมันอีก ผมจึงชอบคิดว่าไอ้เปี๊ยกเป็นเพศเมียตลอด
“น่ารักจังเลยนะคะเลี้ยงชิวาวาด้วย..” ดูเหมือนว่าจะเริ่มนอกประเด็นแล้วนะ และคงเห็นว่าผมไม่ได้รู้สึกสนุกหรือคล้อยตามไปด้วยเธอจึงหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาทำหน้าที่ของตัวเอง
“น้องชิวาวาเป็นน้องหมาพันธุ์เล็ก.. คอนเซ็ปของน้องชิวาวาคือน่ารักมุ้งมิ้ง.. เพราะฉะนั้นจะเพศผู้หรือเพศเมียก็ใส่ชุดได้ทุกแบบเลยค่ะ.. ชุดมินนี่เมาท์นี่ก็น่ารักนะคะตรงฮู้ทมีหูด้วย.. รุ่นนี้ขายดีมากเลยค่ะ..” ผมเพิ่งรู้นะครับว่าแฟชั่นของน้องหมาแต่ละสายพันธุ์ก็ต้องมีคอนเซ็ปด้วย
ผมมองชุดน้องหมาตรงหน้าอีกครั้ง สีชมพูเหมือนกันทั้งคู่ ต่างกันแค่ลายกับฮู้ท ฮู้ทหัวแมวคิตตี้ กับฮู้ทหัวหนูมินนี่เม้าท์ ซึ่งแบบหลังเนี่ยกำลังฮิตอยู่ด้วย
“งั้นผมเอานี่ตัวนึงครับ.. แล้วก็นั่นอีกตัว..” พนักงานทำหน้าเหวอเล็กน้อย ก่อนจะฉีกยิ้มเจื่อนๆ แล้วหยิบชุดที่ผมเลือกไปส่งให้ตรงเคาท์เตอร์
จ่ายเงินเสร็จผมก็เดินออกมาจากร้าน ในมือมีถุงชุดแบบมีฮู้ทรีลัคคุมะกับชุดผึ้งน้อยที่ตรงฮู้ทมีหนวดผึ้งด้วย หวังว่าน้องมินนี่เมาท์คงจะไม่เสียใจที่ผมไม่ได้เลือกซื้อหรอกนะ
ออกจากห้างตอนทุ่มครึ่ง ระยะทางจากห้างถึงคอนโดไม่ไกลมากนัก มหาวิทยาลัยของผมก็อยู่แถวๆ นี้ แต่เพราะเป็นย่านใจกลางกรุงเทพฯ การจราจรจึงแทบจะเป็นอัมพาต น้ำตามถนนเริ่มจะกลายเป็นคลองย่อมๆ เนื่องจากระบบระบายน้ำของกรุงเทพฯ มันสุดยอดมาก ดังนั้นกว่าผมจะถึงคอนโดที่อยู่ใกล้แค่นี้ก็ใช้เวลาเป็นชั่วโมง ฝนที่ซาลงไปแล้วก็กลับลงมากระหน่ำแบบไม่ลืมหูลืมตาทั้งเสียงฝนเสียงฟ้าอีกครั้ง ท่าทางคืนนี้น้ำคงท่วมกรุงเทพฯ อีกตามเคย
เปิดประตูเข้าห้องมาผมก็มองหาไอ้เปี๊ยกเป็นอันดับแรก คุณคิดดูสิครับ หมาปกติถ้าเจ้านายกลับบ้านจะต้องกระโดดใส่ หรือไม่ก็วิ่งกระดิกหางมารับ แต่คุณเปี๊ยกน้อยกลอยใจไม่เคยมีพฤติกรรมเยี่ยงหมาแบบนั้นเลยครับ และถ้าผมเดาไม่ผิดมันคงจะหลบเสียงฟ้าอยู่ที่ไหนสักแห่ง มันกลัวเสียงฟ้าร้องอย่างกับอะไรดี หวังว่าคงจะไม่กลัวจนขี้เยี่ยวราดหรอกนะ
ผมวางถุงของในมือลงบนโต๊ะในครัว แล้วเดินหาคุณเปี๊ยกน้อย ยิ่งเห็นในถ้วยคิตตี้ยังคงมีอาหารอยู่ในสภาพเดิม ผมก็ได้แต่ถอนหายใจ สงสัยผมคงต้องหาเวลาพาคุณหนูเปี๊ยกไปหาสัตวแพทย์เพื่อปรึกษาปัญหานี้ดูสักครั้งละมั้ง แล้วความคิดของผมก็หยุดลงเพียงแค่นั้นเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นก้นที่มีหางดุ๊กดิ๊กอยู่หลังหมอนอิงบนโซฟาทำเอาผมแทบจะหลุดหัวเราะเสียงดัง แต่ก็พยายามกลั้นไว้อย่างสุดความสามารถ ก่อนจะหยิบหมอนใบนั้นออกพร้อมกับตะโกนออกไปเป็นเสียงฟ้าผ่า
“เปรี้ยง!!!..”
คุณเคยเห็นหมาเหวอมั๊ยครับ ตาโตๆ แทบจะโปนออกมา หูตั้ง หางชี้ ตัวแข็งทื่อ อ้าปากค้าง ขาดอย่างเดียวคือขนลุกพองไปทั้งตัว เพราะขนมันสั้น แต่ให้ตายเหอะ! มึงเกิดมาเป็นหมาได้ยังไงว่ะเนี่ย
“ฮ่าๆๆๆๆ.. ไอ้เปี๊ยก.. ฮ่าๆๆๆ” ผมระเบิดหัวเราะออกมาจนปวดท้องไปหมด สัตว์โลกอมตีนของผมมันปัญญาอ่อนจริงๆ
“บ๊อกๆๆๆๆ” สติมันคงกลับมาแล้วล่ะครับ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเสียงเห่านั้นคงเป็นคำด่าผมแบบไฟแล่บแน่ๆ
ครืดๆๆๆ
กำลังสนุกอยู่เชียว โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นขัดจังหวะเสียก่อน หน้าจอโชว์ชื่อ ‘ภาพฟ้า’ แบบชัดเจน และมันก็ทำให้ความสนุกลดฮวบลงในพริบตา
“ครับ.. ภาพฟ้า..” เสียงของภาพฟ้าฟังออกได้ชัดว่ายังโกรธผมอยู่ แต่บทสนทนาของเราก็ไม่ได้เยิ่นเย้ออะไรเลยสักนิด ภาพฟ้าแค่โทรมาเพื่อให้ผมไปรับเธอที่บ้านพรุ่งนี้ ไม่งั้นจะไม่ยกโทษให้ แล้วก็วางสายไปทันที
ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้แหละครับ ยิ่งเป็นผู้หญิงอย่าง ภาพฟ้า วัฒนาไพศาลสิทธิ์ ด้วยแล้วเป็นประเภทที่รักษาหน้าตาและชื่อเสียงของตัวเองยิ่งกว่าอะไร เพราะรู้ดีว่าผมไม่มีทางง้อเธอแน่ๆ เธอจึงต้องแกล้งทำเป็นโทรมาตั้งเงื่อนไข เพื่อไม่ให้มีข่าวลือว่าทะเลาะกับผมโดยที่ผมไม่ได้ตามง้อ บางทีก็อยากจะถามเธอนะว่าที่ทำแบบนี้ไม่เหนื่อยบ้างรึไง?
วางสายแล้วหันมามองสัตว์โลกอมตีนตัวน้อยของผม แน่ะ มีสะบัดหน้า นั่งหันหลังให้ด้วย นี่ถ้ามันเป็นหมาพันธุ์ใหญ่ผมจะยกบาทาถวายสักทีข้อหาทำตัวน่าหมั่นไส้
“แน่ๆ งอนนะมึง.. ฮ่าๆ..” เพราะมันตัวเท่าเมี่ยงไง ผมจึงทำได้แค่เอานิ้วตีนเขี่ยหลังมัน แล้วดูสิๆ มีกระเถิบหนีด้วย ยอมมันเลยครับ
“โอ๋ๆ.. น้องเปี๊ยก.. ขวัญเอ๋ยขวัญมา.. ไม่งอนๆ นะ..” จับอุ้มหนีบเข้ากับหน้าอกแมร่มเลย มีดิ้นขลุกขลักอ้าปากจะงับอีกต่างหาก แต่สุดท้ายมันก็ไปไหนไม่รอดเพราะเสียงฟ้าร้องด้านนอกโครมใหญ่ทำให้มันหยุดเล่นตัวแล้วร้องหงิงซุกในอ้อมแขนผมซะเอง ผมได้แต่หัวเราะแล้วก็คิดในใจว่านี่ถ้าเจ้านายตัวจริงของมันฟื้นขึ้นมาเห็นคงรักคงหลงมึงตายแน่ๆ ไอ้เปี๊ยกเอ้ย..
รักทุกข้อความ ขอบคุณทุกความคิดเห็นที่มีให้กันนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
หมุนตัวตีลังกามาแปะอันดับแรกไว้ก่อนเลยคะ :hao7:
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านและมาเม้นต์ให้นะคะ :impress2: :impress2:
-
ชอบตอนที่พี่เปรมบรรยายถึงน้องพบรักในสภาพ 'เจ้าเปี๊ยก' มากๆ เลยค่ะ ^^ พี่เปรมน่ารักสุดๆ เลย เก็บรายละเอียดน้องได้ไม่ขาดตกบกพร่องเลยสักนิด คือเรานึกภาพตามแล้วน้องน่าเอ็นดูมากๆ เลยค่ะ กินข้าวก็ต้องป้อน ชอบเหม่อเหมือนเล่นเอ็มวี แถมส่องกระจกแล้วร้องไห้อีก บลาๆ >.< น่าจับมาฟัดมากอดโฮกกกกอยากได้แบบนี้สักตัวเหลือเกินค่าา :heaven .. น่าร๊ากกกกก~ >\\\\\\< อ่านแล้วมีความสุขจังเลย เราชอบเรื่องนี้ :m3: *ดีดดิ้น*
ถึงจะมีตอนที่พี่เปรมตัวจริงต้องสวมรอยเป็นตัวเองด้วยเราก็เข้าใจนะคะ เพราะพี่ทำเพื่อน้องนี่นา..
รอตอนต่อไปจ้าา..
-
ไอจัง
ฟื้นไวๆน้า ถึงเปนน้องหมาน่ารักดีอยุ่ แต่กลับร่างเดิมจะดีสุด ><
-
ไอ้เปี้ยกน่ารัก....แต่...อิจฉาไอ้เปี้ยกอะ...กอดมั่งจิ..อิอิอิ :hao6: :katai5:
-
:impress2: โอ๊ย พี่หมอเปรมบรรยายน้องเปี๊ยก ซะจนเราอยากเอาชิวาว่ามาเลี้ยงมั่งง่ะ น่าร๊ากกกกกกกกกก
-
อ่านจบตอนนี้แล้วอยากแปลงร่างเป็นน้องเปี๊ยกไปซุกอกพี่หมอเปรมจุงเลยย :hao5:
น่ารักและดีงามมากเลยคะ :heaven :heaven
ติดตามๆๆๆ คะ ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :sad4: :sad4:
-
เรื่องนี้น่ารัก~
เราชอบน้องหมาเป็นพิเศษอยู่แล้วยิ่งได้มาเจอเนื้อหาแบบนี้ยิ่งชอบสุดๆเลยคะ
มาต่อเร็วๆนะคะ
จะติดตามคะ
-
มารอด้วยคนครับ
ป.ล. หวังว่าคนเขียนคงไม่อ่าน "ต้น-สน" แล้วร้องไห้จนเขียนไม่ออกนะครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
น่ารักอย่างแรง อยากเห็นเจ้าเปี๊ยกในชุดผึ้งน้อย คงมุ้งมิ้งน่าดู :impress2:
เรื่องสนุกมากค่ะ อยากอ่านอีกเยอะๆเลย o13
สงสารแม่น้องพบรักอ่ะ คงทรมานใจมากๆ :monkeysad:
-
ตอนแรกเศร้าจะร้องไห้แล้วแต่ตอนนี้ซินั่งฮาอย่างเดียว
-
:L2: มาให้กำลังใจคนเขียนด้วยคนค่ะ
สงสารน้องไอจังจังเลยเน้อ. แต่อยู่แบบหมาของคุณเปรมก็ไม่เลวนี่นา
หมั่นไส้ภาพฟ้าเหลือเกิน. ส่วนปลื้มเอานี่ไป. :z6:
สนุกมากค่ะมาต่ออีกนะ
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ
-
เห็นมีคนเข้าไปแนะนำนิยายเรื่องนี้ในกระทู้แนะนำนิยายรีบเข้ามาอ่านทันทีเลยครับ ปกติจะชอบอ่านแต่นิยายที่แต่งจบแล้วเพราะกลัวมันค้างงง(ฮาาา) พล็อตเรื่องน่าสนใจมากครับ พอมาอ่านแลัวยิ่งชอบ คือน้องพบรักในร่างน้องหมาน่ารักมากเลยครับ ขี้อ้อน เข้าใจเลยว่าทำไมพี่เปรมถึงชอบแกล้ง นึกสภาพหมาน้อยที่มีนิสัยแบบคนแล้วมันน่ารักอ่ะ 5555 แปลกดี พี่เปรม (ตัวจริง) ก็ดูจะชอบให้น้องพบรัก(น้องหมา)อ้อนด้วยนะเนี่ย 5555 อยู่ไปนานๆพี่เปรมน่าจะรู้แน่เลยว่าน้องหมาเป็นน้องพบรัก<เดาเอาแล้วก็อยากให้เป็นแบบนั้นด้วยครับ55> สนุกมากครับ!! รอติดตามตอนต่อไปนะครับเป็นกำลังใจให้งับ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: o13 o13
-
รอตอนต่อไปค่ะ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
น้องไอน่ารักที่สู๊ดเลยยยยย ยิ่งอยู่ในร่างน้องหมายิ่งน่ารัก (เอ๋ ยังไง 555)
พี่เปรมนี้สุดๆ ง้อหญิงไม่เป็น แต่ง้อหมานี้เรื่องถนัด
ชอบจัง แต่บอกเลยว่าเกลียดปลื้มมาก พี่เปรมไม่น่ามีน้องเลวๆแบบนี้เลย
-
เอาอีกกกกกก
-
ตามมาจากกระทู้นิยายแนะนำค่า
สนุกมาาาาาาาก ไอจังในร่างชิวาวา น่ารักที่สุด บ่นไฟแล่บแค่ไหนก็ได้แต่เห่าบ๊อกๆ พี่เปรมก็อบอุ่น
ส่วนอิปลื้ม แกชั่วมาก ทำเรื่องทุเรศขนาดนี้ สวมรอย หลอกลวง แค่โดนต่อยหน้าบวม กับเอ่ยปากว่าขอโทษ(แต่ในใจไม่ได้สลดตาม) แล้วก็บินหนีกลับไป ทิ้งปัญหาเอาไว้ นิสัยนรกมากค่ะ
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำค่ะ ขอบคุณคุณ Mouse2U ที่แนะนำมานะคะ เนื้อเรื่องน่ารักมากเลยยยยยกรี๊ดดดดดดดดดดดดด เจ้าเปี๊ยกขี้งอนกับพี่เปรมขี้แกล้ง :m3: :m3: :m3: น่ารักมากจริงๆ เป็นกำลังใจให้คุณรินนะคะ :hao7: :L1: สนุกมากกกกก ติดตามค่ะ o13
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำนิยาย
สนุกมากๆเลยคะ
รอตอนต่อไปจ้า :really2:
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำ บอกได้คำเดียวว่าไม่ผิดหวัง
หมาเปี๊ยกไอน่ารักมากลูก เปรมก็เก่งเฟ่อ ฟังภาษาชิสุได้คล่องแคล่วมาก :hao7:
มาต่ออีกน้า าาาาา
-
ติดตามจ้า น้องหมาพบรักน่ารัก
-
ชอบอ่า ตอนน้องหมากลัวฟ้า บรรยายจนเห็นภาพเลย มุ้งมิ้งฟรุงฟริ้งมั่กๆๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักมากๆค่าาาาาาาาาาา :กอด1: ขอกอดเปี๊ยก 1 ที
-
:sad4: :sad4: :sad4:
หัวเราะดังมาก เปรี๊ยงงงงง เป็นไรมากป่ะเปี๊ยก 55555555555
น่ารักนะเนี่ยเปี๊ยก มาอยู่กับป้ามั๊ย :กอด1:
สงสารแม่น้องไอจังเลยอะ
แล้วก็อยากจะบอกพี่เปรมนะว่า อย่าโทษตัวเองไปเลยนะ ไอ้ปลื้มโน่น :z6:
มาต่อไวๆ นะน้องสาวววววว พี่ปริ่มกับเรื่องนี้มาก :oo1: :oo1:
-
ตามมาจากนิยายแนะนำ เรื่องนี้สนุกมากจริงๆ ชอบพบรักในร่างน้องหมามากกกกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
รอตอนต่อไปอยู่นะ
-
มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งมาก อ่านไปอมยิ้มไปแก้มจะแตกแล้วค่าา
-
เปลี่ยนมาเป็นคุณเปรมเล่าเรื่องแล้ว การเป็นหมอนี่ไม่ง่ายเลยนะครับ ทำงานหนัก มีเวลาน้อย ไหนจะต้องเข้าหวอดเข้าเวร
ถ้าไม่เสียสละจริงๆ นี่คงทำไม่ได้ ในเรื่องมีฉากรถติดหลายฉาก นึกถึงตัวเองตอนทำงานประจำกลับบ้านมืดๆ ค่ำๆ
เหนื่อยมาก ไม่อยากทำอะไรเลยนอกจากนอน ก็เลยเข้าใจว่าทำไมคุณเปรมถึงไม่อยากทำอะไรตอนไอจังมาหา จนไอจังต้องมาประสบชะตากรรมแบบนี้
ส่วนตัวไม่ชอบพวกหมาตัวเล็กๆ เท่าไหร่ ผมชอบกอดหมา ถ้าตัวโตหน่อยมันจะกอดได้เต็มตัวกว่า เล่นสนุกกว่า
แต่เดาว่าพี่เปรมกำลังจะหลงรักหมาแน่ๆ เลย เพราะว่าหมาตัวนี้เป็นน้องไอจัง อยากให้มีฉากพี่เปรมสงสัยตัวเองจังว่า
"เฮ้ย นี่กูรักกับหมาเหรอเนี่ย" คงตลกพิลึกเลย 555
ป.ล. ตอนนี้ผมก็โชคดีนะ ไม่ต้องทำงานประจำแล้ว ชีวิตดี๊ดี จะตื่นจะนอนกี่โมงก็ได้ อิๆ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
น่ารักอะ
-
ลุ้นให้น้องพบรักกลับร่างคืนเร็ว ๆ นะ
-
อ๊ากกกกก พบรัก น่ารักกกกกกกกกก
หมางอน สะบัดหน้าหนี ทำmv 555555 น่ารักกก
-
ทำไมพี่เปรมน่ารักเยี่ยงนี้ อยากได้แฟนแบบพี่เปรมสักคน
น้องไอก็น่ารักน่าหยิกกกกก พี่เปรมระวังหลงน้องไอในร่างน้องหมากัวปักหำปรำนะค่ะ
ส่วนยัยภาพฟ้าไปไหนก็ไปไป
รอตอนต่อไปคร้าาาาา
-
สนุกมากกกกกก เอาอีกๆๆๆ รอตอนต่อไปนะคะ
พี่เปรมกะแฝดอะทำไมเล่นอะไรอย่างนี้ เฮ่อ ดีนะที่อย่างน้องพบรักก็รู้ความจริงแล้วแม้จะในร่างหมาก็เถอะ 555
แต่อย่างนี้แหละพบรักจะได้ทำความรู้จักพี่เปรมตัวเป็นๆแบบทุกซอกมุมไร้การเสแสร้งใดๆ เป็นหมาไปสักพักก็ไม่เลวนะ ฟื้นได้เมื่อไหร่รุกพี่เปรมเต็มที่ไปเลย หุหุ
พี่เปรมอะไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนั้นก็รีบเลิกยุ่งเถอะ ยิ่งนานวันยิ่งสลัดยากรู้ไหม
-
น่ารักอ่าาาา เจ้าเปี๊ยกตกใจได้น่ารักมาก 555555555555
แปลกไหมถ้ายังอยากให้น้องไออยุ่ในร่างเจ้าเปี๊ยกอยู่น่ารักดีอะ
รอติดตามนะคะ ^^ อัพไวๆ น๊าาาาาา
-
ตามมาจากนิยายแนะนำ เปี๊ยกน่ารักมากกกกกกก จนอยากให้อยู่ในร่างนี้ไปนานๆเลย
-
หทาเปี๊ยกน่ารักกกกก
รักน้องหมามากเลยอ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ นักเขียน
-
สวัสดีครับ ตอนแรก็รู้สึกเคืองนะที่นายเอกต้องไปอยู่ในร่างเจ้าเปี๊ยก แต่อ่านมาเรื่อยๆเพราะมีเหตุผลนี้เอง ตอนแรกก็ไม่ชอบเปรมเท่าไหร่ยิ่งไม่ชอบใหญ่เลยคือปลื้ม อยากรู้ว่ามีจุดประสงค์อะไรกันแน่ สรุปนี้ก็แค่คนถูกชะตาเพราะที่ทั้งพี่น้องพูดมาเนี้ย ถ้าผมเป็นไอคงเสียความรู้สึกกับสองพี่น้องนี้มาก ดีหน่อยที่เปรมตอนล้าสุดมาพูดความในใจบ้าง ไม่งั้นคงโดนเกลียดแน่ๆ แค่อยากรู้ว่าสองพี่น้องนี้มีอะไรปิดบังอยู่ รอให้ไอกับคืนร่างเดิมเร็วๆ กว่กลัวไอจะจำอะไรไม่ได้ เพราะส่วนมากที่เคยอ่านคนแต่งจะให้คนนั้นๆลืมเวลาที่เป็นจิตที่ลุดออกจากร่างอ่ะ แค่อยากให้ไอจำเรื่องที่เป็นจิตอยู่ได้ และไปเริ่มต้นครั้งใหม่เพราะกับหาสาเหตุที่ได้รู้ เพราะคนอ่านเองอยากรู้มากเลย รีบๆมาต่อนะครับ
-
มาต่อหรือยังงง อยากอ่านแล้ววววว
-
รอค่า :call:
-
ใจนึงก็อยากให้พบรักเข้าร่างเร็วๆ
แต่ใจนึงคิดว่าพบรักในร่างชิวาว่าก็น่ารักดี
:laugh:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-5-
ผมก็เป็นเหมือนวัยรุ่นทั่วไป ที่มักจะมีไอดอลในดวงใจ ยิ่งช่วงนี้เกาหลีกำลังมาแรง ไอดอลของผมก็ไม่พ้นเกาหลีหรอกครับ ผมคิดว่าต่อให้พวกคุณไม่ใช่ติ่งเกาหลี แต่ก็ต้องพอจะรู้จักจีดราก้อนบ้างล่ะ เป็นทั้งนักร้อง นักแต่งเพลง เก่งสารพัดด้าน และยังเป็นแฟชั่นนิสต้าแห่งวงการเกาหลีเลยก็ว่าได้ เพราะฉะนั้นเทรนด์การแต่งตัวของผมจึงเรียกว่าจีดีสไตล์ มุ่งเน้นความมั่นใจบนพื้นฐานของความดูดี
ใช่ครับ ผมเป็นคนมั่นใจในตัวเอง เบ้าหน้าผมดีมาตั้งแต่เกิดโดยไม่ต้องพึ่งคุณไสยศาสตร์หรือศัลยกรรมใดๆ และถึงแม้ผมจะเตี้ยก็แล้วไงล่ะ รูปร่างบวกกับหน้าตาแบบผมเนี่ยเรียกได้ว่าน้องๆ ไอดอลเกาหลีที่สาวๆ กรี๊ดกร๊าดกันเลยนะ ขนาดไอ้ดีนเพื่อนรักกับพี่ดินพี่ชายสุดเลิฟยังยอมแพ้ในความมีเสน่ห์ชวนหลงใหลของผมเลย หากทว่าตอนนี้ความมั่นใจเหล่านั้นของผมได้ถูกผู้ไม่ประสงค์ดีใช้ฆ้อนทุบให้พังแล้วขับรถบั๊มมาบี้ซ้ำจนแหลกละเอียด
“บ๊อกๆๆๆ.. ” ไอ้เหี้ยพี่เปรม! ไอ้หมอบ้า! ไอ้ผู้ชายใจชั่ว! ไอ้คนใจร้าย! ไอ้พระเอกจำเลยรัก! มึงเอาชุดปัญญาอ่อนอะไรมาใส่ให้กูเนี่ยยยย!!
โวยวายแล้วก็ต้องดิ้นๆ ชักดิ้นชักงอ ไถตัวกลิ่งไปกับพื้น ไอ้พี่เปรมถอดไอ้รีลัคคุมะนี่ให้กูเด๋วนี้นะเฟ้ย! นอกจากจะเป็นการหยามศักดิ์ศรีของนายพบรักแล้วมึงไม่คิดถึงอากาศเมืองไทยบ้างรึไงว่ามันร้อนจนจะไหม้แล้ว!
“โหยๆ ชอบอะดิมึง ดิ้นใหญ่เชียว ฮ่าๆ” ชอบพ่องพี่ดิครับ!
“บ๊อกๆ แง้งๆ.. ” ถอดให้ผมเดี๋ยวนี้เลยนะ!
ดูสิครับ นอกจากจะหัวเราะชอบอกชอบใจ ไม่สนใจใยดีอาการประท้วงของผมสักนิด แล้วยังจับผมหนีบรักแร้มาปล่อยทิ้งแหมะไว้บนโซฟาอีก ถึงผมจะอยู่ในร่างน้องเปี๊ยกนี่แต่ก็มีหัวใจนะเออ ทำร้ายจิตใจกันแบบนี้มันรุนแรงเกินไปจริงๆ
“เสียดายชุดผึ้งน้อยมันใหญ่ไป.. แต่ไม่เป็นไรเก็บให้มึงใส่ตอนโตกว่านี้อีกหน่อยละกัน.. หรือเอาไว้ใส่ต้อนรับตอนเจ้านายมึงกลับมาดี.. ฮ่าๆ” ซื้อมาผิดไซด์ก็บอกมา อย่ามาเนียนว่าเสียดงเสียดาย แล้วไม่ต้องมาอ้างว่าจะใส่ต้อนรับผมด้วย มันจะไม่มีวันนั้น เพราะทันทีที่ผมฟื้นขึ้นมา ผมจะเอาชุดพวกนี้ไปเผาทิ้งให้หมด!
“แง้งๆ.. ” ศึกครั้งนี้ผมจะไม่ยอมแพ้หรอกนะ
กำลังตั้งใจขู่ให้อีกฝ่ายกลัว แต่ทำไมได้ยินแต่เสียงหัวเราะ แล้วยังเดินหายไปในครัว ทิ้งให้ผมชักดิ้นชักงอทุรนทุรายอยู่เพียงผู้เดียว สนใจกันบ้างสิครับพี่เปรม แง้งงงงงงงงงงงงงง!
“เออๆ กูได้ยินแล้ว.. กูกำลังรีบทำให้มึงกินอยู่นี่ไง..” ใบหน้าหล่อวิ้งหันมาบอกด้วยภาษาดอกไม้อันไพเราะ แล้วก็หันไปจัดการกับอาหารมื้อเช้าอันแสนสุขต่อ มันซาบซึ้งมากซะจนผมแทบจะกระโดดไปงับคอให้ขาด
“บ๊อกๆๆๆ.. ” ไม่ได้หิวเว้ย!
ทำไมวันนี้พี่เปรมดูโง่จังเลยเนี่ย แปลความผมผิดหมดเลย นี่ตั้งใจหรือโง่จริง กรุณาตอบที แม้ผมจะคิดว่าเจ้าตัวรีลัคคุมะนี่มันน่ารัก แต่ผมก็ไม่เคยคิดที่จะซื้อชุดแบบนี้มาใส่ รำคาญไอ้ฮู้ทบ้านี่อีกต่างหาก ชอบร่นมาคลุมปิดหน้าปิดตาอยู่เรื่อย
“แง้งๆ.. ” ทนไม่ไหวแล้วเว้ย!
พยายามใช้เท้าหน้าเขี่ยปัดฮู้ทที่แสนจะน่ารำคาญออก แล้วตั้งท่าเตรียมกระโดดลงจากโซฟา ยังไงก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่องว่าไม่ชอบแนวแบบนี้เข้าใจกันบ้างสิครับ เอาละ นับถอยหลัง สาม สอง หนึ่ง กระโดด
“เอ๋ง..” หน้าทิ่มลงพื้นได้สวยงามมาก ฮืออออ
“ทำเหี้ยไรว่ะไอ้เปี๊ยก.. หิวจนต้องหาเห็บหาไรกินรึไง ไม่มีหรอกมึง กูให้แม่บ้านมาปัดกวาดเช็ดถูตลอด..” กำลังเจ็บและมึนอยู่คิดตามไม่ทันว่าหมาเนี่ยมันกินเห็บกินไรด้วยเหรอ?? งงเลยดิ??
“มึงเนี่ยน้า.. ซนชิบหาย”
“บ๊อกๆ” ใครซนไม่ทราบ ที่เป็นอยู่เนี่ยเค้าเรียกโกรธเฟ้ย!
พี่เปรมจับผมขึ้นจากพื้นด้วยมือข้างเดียว แล้ววางลงบนหน้าขาของตัวเอง แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากลิ่นหอมๆ ของอาหารที่เพิ่งปรุงสุกใหม่ๆ กำลังโชยเข้าจมูกชวนให้ท้องร้องหิวขึ้นมาแทบจะทันที
“ชิวาวาแบบมึงอะกะโหลกบางกว่าหมาพันธุ์อื่นๆ เพราะงั้นอย่าซนนักดิว่ะ” ลูบหัวผมเบาๆ อึ้งเลยมั๊ยละครับ? ผมไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว
เงยหน้ามองพี่เปรมที่กำลังตั้งอกตั้งใจคนโจ๊กในถ้วยน้องคิตตี้สีชมพู ถ้วยกิตติมาศักดิ์ประจำตัวของผม แล้ววันนี้มีพิเศษตรงช้อนที่ไม่รู้ว่าพี่เปรมไปหามาจากไหน เป็นเหมือนช้อนข้าวเด็กน้อย แต่จะติดอยู่ตรงลายน้องคิตตี้เข้าชุดกับถ้วยนี่แหละ ถามจริงๆ เหอะ พี่เปรมไม่เห็นรึไงว่าน้องไข่ของเจ้าเปี๊ยกมันตั้งโด่อยู่เนี่ย ตัวผู้นะครับพี่ เอาลายซุปเปอร์ฮีโร่ดีกว่ามั๊ย
“เอ้า รีบกินซะ กูจะได้ไปกินบ้างวันนี้กูมีเข้าวอร์ดเช้านะมึง” ตักโจ๊กที่เป่าจนอุ่นพอดีแล้วมาจ่อตรงปาก แล้วจะให้ผมทำยังไงได้ล่ะนอกจากต้องอ้าปากงับงั่มๆ อืม อร่อยดี
อย่าเข้าใจผิดนะ นายพบรักคนนี้ไม่ใช่พวกประเภทเห็นแก่ของกิน ไม่ใช่พวกที่เห็นคนโคตรหล่อและใจดีแล้วจะหวั่นไหว แต่ที่ยอมนิ่งเงียบง่ายๆ ก็เพราะเห็นแก่ที่พี่เปรมต้องรีบไปเข้าวอร์ดต่างหาก เพิ่งสอบเสร็จแต่ยังเข้าวอร์ดอยู่ ได้ยินแว่วๆ ว่าคงจะครบชั่วโมงอาทิตย์หน้า ถึงจะได้หยุดพักปิดเทอมแบบนักศึกษาคนอื่นบ้าง ก็แค่เห็นใจทั้งเรียนทั้งทำงาน ผมมีเหตุมีผลพอนะ เชื่อผมสิ
“เอิ๊กก” เอ่อ.. หมาก็เรอเป็นนะครับ..
อิ่มมาก.. ปกติโจ๊กแค่ถ้วยเล็กๆ แบบนี้ไม่พอยาไส้ผมหรอกนะ แต่มันเยอะมากสำหรับกระเพาะเล็กๆ ของเจ้าเปี๊ยก
ผมถูกวางลงบนพื้น แล้วพี่เปรมก็ลุกขึ้นกลับเข้าครัว ล้างมือล้างไม้แล้วนั่งกินข้าวเช้าบ้าง กินไปก็อ่านหนังสือไปด้วย เป็นหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนาๆ หน้าปกเป็นรูปร่างกายมนุษย์ เดาว่าน่าจะเป็นอะไรที่เกี่ยวกับกายวิภาคศาสตร์ นี่ขนาดสอบเสร็จแล้วนะแต่ยังต้องอ่านหนังสือเก็บความรู้อยู่อีก
นั่งมองพี่เปรมกินข้าว ผู้ชายตรงหน้าผมมีใบหน้าหล่อคม คิ้วเข้ม จมูกเป็นสัน รวมเป็นรูปหน้าที่เฟอร์เฟค ไม่สิ ทั้งตัวเลยก็ว่าได้ สูงยาวเข่าดี ซิกแพคเป็นลอน ดูก็รู้ว่าเล่นกีฬาแน่นอน เรียนก็เก่ง ทำอาหารเป็น แถมใจดีอีกต่างหาก เสียอย่างเดียวคือปากหมาเหี้ยๆ แล้วพลอยทำให้ผมคิดไปถึงพี่เปรมที่ผมเคยรู้จักก่อนหน้านี้ พี่เปรมคนนั้นเป็นผู้ชายสุภาพ พูดคุยสนุก ไฮเทคโนโลยี การแต่งตัวเนี๊ยบหรูตามแบบฉบับคุณหนูไฮโซ ขี้หงุดหงิด ขี้โมโห แต่ไม่นานก็หาย ไม่ชอบสัตว์เลี้ยงทุกชนิด โดยเฉพาะหมาและแมว เหตุผลเพราะรำคาญเสียงเห่า ไม่ชอบทำอาหารแต่ชอบให้ผมทำมากกว่า เป็นที่ปรึกษาที่ดี เป็นผู้ชายที่อยู่ด้วยแล้วไม่เคยรู้สึกเบื่อ และเป็นผู้ชายที่ผมเกลียดที่สุดในตอนนี้
สะบัดหัวไล่ความคิดเอาไอ้ผู้ชายใจร้ายคนนั้นออกไปจากสมอง แล้วพลันสายตาก็หันไปเห็นเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่ตรงบานประตูกระจก นั่นมันคือผมที่อยู่ในร่างน้องหมาชิวาวาตัวน้อย ถ้าถามว่าในความทรงจำของผมมีอะไรบ้าง มันก็มีตั้งแต่ผมเริ่มจำความได้นั่นแหละ แต่มันจบลงแค่ผมสอบเสร็จแล้วรีบมาหาพี่เปรมที่ห้อง วันนั้นฝนตก แล้วผมก็นั่งดูโทรทัศรอพี่เปรมอยู่ตรงโซฟา แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างผมจำไม่ได้เลย นี่ก็ผ่านมาแล้วเป็นเดือนผมก็ยังคิดไม่ออกและจำไม่ได้ว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นนั้นมันมีสาเหตุมาจากอะไร บางทีอาจจะเพราะผมเดินสะดุดจนตกท่อน้ำทิ้ง หรือโดนสาวๆ ที่ผิดหวังในความรักจากผมมาแก้แค้นผลักผมให้ตกบันได แต่ไม่ว่าจะคาดเดาแบบไหน มันก็น่าแปลกที่มีเพียงแค่จุดนี้จุดเดียวที่ผมจำไม่ได้ มันเหมือนช่องว่างที่กลวงโบ๋อยู่ในความทรงจำ
“ไอ้เปี๊ยก เหม่ออีกแล้วนะมึง” นิ้วเท้างามๆ สะกิดผมอย่างแผ่วเบา
ผมตวัดหางตามองเจ้าของนิ้วเท้าให้รู้ว่าไม่พอใจ นี่ถ้าพูดได้จะด่าให้ไฟแล่บเลย แถมกระโดดถีบยอดหน้าหล่อๆ นั่นสักทีนึง หมั่นไส้ชิป ทำนิสัยทุเรศๆ ยังโคตรหล่อโคตรดูดีเหี้ยๆ แต่ผมก็มั่นใจนะว่าผมเองก็หล่อประเสริฐศรีไม่แพ้กัน พี่เปรมก็พี่เปรมเหอะ ได้เจอพบรักตอนฟื้นแล้วจะสะบัดร้อนสะบัดหนาวให้รู้ซะบ้างว่าป๊อปปูล่าของจริงมันเป็นยังไง
“กูไปแล้วนะมึง วันนี้บ่ายๆ กูก็กลับแล้วล่ะ ไว้จะซื้อหนมมาฝาก” ผมมองแผ่นหลังที่กำลังยืนใส่รองเท้าอยู่ตรงหน้าประตู ฝ่ายนั้นพูดทั้งๆ ที่ไม่ได้หันมามองผมสักนิด แต่ไม่เป็นไร ณ จุดนี้ให้อภัยได้
“บ๊อกๆ” โอเค ผมจะรอขนมนะ
บานประตูปิดไปแล้ว ผมเองก็อ้าปากหาว เจ้าเปี๊ยกมันยังเป็นหมาเด็ก กินอิ่มแล้วก็ต้องนอนเพื่อสุขภาพที่ดี แล้วค่อยตื่นมากินขนมทีเดียว อ๊ะ! อย่าเข้าใจผิดอีกนะว่าผมเห็นแก่กิน ที่ทำไปก็แค่จักมารยาทเท่านั้นแหละ ผู้ใหญ่ให้ของก็ต้องรับไว้ไม่ใช่รึไง
แต่เดี๋ยวนะครับ ผมลืมอะไรไปรึเปล่า? อารมณ์โกรธก่อนหน้านี้ของผมหล่นหายไปตอนไหนแล้วอ่า ใครเจอช่วยเอามาคืนผมด่วนเลยนะครับ ขอร้องงงง
.
.
.
.
ผมเพิ่งจะรู้ตัววันนี้เองว่าการเรียนด้านศิลปะนั้นมันดีแบบนี้ เพราะวาดรูปบ่อยผมจึงสามารถควบคุมน้ำหนักของมือตัวเองได้ดีเยี่ยม แม้จะอยู่ในร่างน้องหมาแรกๆ อาจจะลำบากสักนิดกับที่ต้องมีมือสี่มือ ไม่เรียกว่าเท้าครับ เพราะผมไม่ใช่หมา จนถึงตอนนี้ก็ยังทำใจยอมรับไม่ได้ เฮ้อ ข้ามๆ มันไปเถอะ เอาเป็นว่าด้วยทักษะและพรสวรรค์เฉพาะตัวที่มีมาแต่กำเนิด ผมจึงนอนหงาย ไซร้เสา เกาพุง พิงผนัง นอนตะแคง แล้วใช้มือทั้งสี่ตวัดหนัก ตวัดเบา ลากเส้นโค้ง หยัก ตรง อยู่เป็นชั่วโมงก็สามารถหาวิธีปลดกระดุมสลัดเอาเจ้าชุดรีลัคคุมะออกไปจากตัวได้สำเร็จ
“บ๊อกๆๆ” ผมกำลังหัวเราะดังๆ เป็นภาษาญี่ปุ่นอยู่ครับ
มองเจ้ารีลัคคุมะที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นด้วยสายตาหยามเหยียด ให้รู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร เชอะ สะบัดหน้าใส่ซะเลย
กำลังจะหันหลังเชิดหน้าเดินจากไปอย่างสวยงาม แต่สายตาก็ดันไปหยุดอยู่ตรงบานประตูบานหนึ่งเสียก่อน มันคือประตูห้องนอนที่ผมใช้ทุกครั้งที่ผมมาที่นี่ ใช้บ่อยจนมันกลายเป็นห้องของผมไปโดยปริยาย ในนั้นมีของใช้มากมายที่ผมเอามาทิ้งไว้ มีกระทั่งโต๊ะดราฟรูปที่พี่เปรมจอมปลอมคนนั้นเป็นซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดของผมเมื่อปีก่อน หลายครั้งที่ผมอยากจะเข้าไปในห้องของตัวเอง เผื่อจะมีอะไรที่ทำให้ความทรงจำส่วนที่หายไปกลับมาได้บ้าง แต่ติดตรงที่เจ้าของห้องล็อคห้องของผมไว้ ตั้งแต่อยู่ในร่างน้องหมามาเดือนกว่าประตูบานนั้นไม่เคยถูกเปิดออกเลย มันปิดตายอยู่แบบนั้น แม้แต่แม่บ้านก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปทำความสะอาด ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เปรมคนนี้ถึงได้หวงห้องของผมนัก
ครืดๆ
เสียงสั่นของโทรศัพท์จากที่ไหนสักแห่งทำให้ผมต้องหลุดออกจากภวังค์ แล้วเดินหาจนเจอว่าพี่เปรมลืมโทรศัพท์ไว้บนโซฟา แบบนี้ก็เสร็จผมละสิ หุหุหุ
ผมใช้ลีลาอันสวยงามหาทางขึ้นไปบนโซฟา แล้วมองดูหน้าจอสว่างวาบโชว์รูปผู้หญิงคนหนึ่งสวยหยดและมีชื่อประกอบว่าภาพฟ้า ชื่อคุ้นๆ แฮะ คิดสิคิด ผมใช้สมองประมวลผลอยู่ไม่นานก็นึกออกว่าเป็นชื่อที่หลุดออกจากปากพี่เปรมเมื่อวาน ตอนนั้นผมงอนอยู่เลยไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ หรือว่าจะเป็นแฟนพี่เปรมว่ะ
ครั้งแรกไม่มีคนรับ หน้าจอดับไปแล้ว แต่ผ่านไปไม่ถึงสามวิ คุณภาพฟ้าคนสวยก็สว่างวาบโชว์หราหน้าจออีกครั้ง และอีกครั้ง ผมเป็นประเภทขี้สงสารซะด้วยสิ กลัวเค้าจะโทรจนแบตเสื่อม อุ้งมือหน้าข้างขวาเลยเอื้อมไปสไลด์ปุ่มเขียวเบาๆ จากนั้นก็แตะสัมผัสตรงสปี๊คเกอร์โฟน
“คุณเปรมคะ ทำไมรับโทรศัพท์ฟ้าช้าจังเลย” ถ้ารับเร็วก็แปลกแล้วล่ะครับ
“แล้วคุณเปรมรีบไปไหนเหรอคะ ทำไมหมดคาบปุ๊ปหายไปไหนเนี่ย ไม่รอฟ้าบ้างเลย” พี่เค้าปวดขี้มั้งครับ
“ฮัลโหลๆ คุณเปรมคะ ทำไมเอาแต่เงียบละคะ” เป็นคนกลัวความเงียบเหรอครับ
“คุณเปรมคะ! ได้ยินที่ฟ้าพูดมั๊ยคะเนี่ย” แก้วหูผมจะทะลุแล้วครับ
“ฟ้าจะวางสายแล้วจริงๆ นะ!” ไหนใครห้ามไม่ให้คุณวางสายเหรอครับ บอกมาครับเดี๋ยวผมจะไปงับคอมันให้
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด..
เฮ้ย! ไรว่ะ ชิงตัดสายไปก่อนแบบนี้ ไม่แน่จริงนี่หว่า กำลังมันส์เลยอะ หวังว่าคงไม่ทำให้คุณเปรมกับคุณภาพฟ้าทะเลาะกันหรอกนะ ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆ ทั้งสิ้น ที่ทำไปทั้งหมดเกิดจากความสงสารล้วนๆ จริงๆ นะ
เมื่อแน่ใจว่าจะไม่มีใครโทรมาอีก ผมจึงยืนมองโทรศัพท์นิ่งๆ อย่างใช้ความคิด และความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว โทรศัพท์อยู่ตรงหน้า ทำไมถึงไม่ติดต่อไปหาแม่ หรือไอ้ดีน บอกเล่าความจริงผ่านแอพพลิเคชั่นข้อความพิมพ์บอกไปว่าตอนนี้ผมอยู่ในร่างของน้องหมา ให้เล่นตอบคำถามเกี่ยวกับผมสักหนึ่งพันข้อเพื่อพิสูจน์ความจริงผมก็ยินดีนะ แต่คิดไปคิดมากลัวแม่จะเป็นลมรับไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็คงจะเหลือแค่ไอ้ดีนเพื่อนรัก แต่ก็ดันติดตรงที่จำเบอร์ไอ้ดีนไม่ได้ ผมเชื่อว่าทุกคนก็เป็น ยุคนี้เป็นยุคสังคมก้มหน้า ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในโทรศัพท์มือถือหมด ถ้าไม่มีโทรศัพท์มือถือก็เหมือนขาดสมองและความจำ เหมือนคนโง่ไปเลยทีเดียว แล้วแบบนี้จะทำยังไงดี หรือว่าจะลองส่งมั่วๆ ไปหาใครสักคน แล้วขอความช่วยเหลือจากคนๆ นั้น วิธีนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน ว่าแล้วก็เขี่ยๆ ปุ่มข้างๆ โทรศัพท์ ทันทีที่หน้าจอสว่างจ้าและสไลค์ทูอันล็อคได้มันก็โชว์หน้าให้ใส่พาสเวิร์ด
“แง้งงงงงง!” รมณ์เสียว่ะ!
ทิ้งตัวลงนอนดิ้นกระแด่วๆ ด้วยความหงุดหงิดอย่างที่สุด งับแมร่มให้หมดเลย หมอน เบาะ โดยเฉพาะเจ้ารีลัคคุมะมานี่เลยมึง มาให้กูระบายอารมณ์เดี๋ยวนี้
ชีวิตหนอชีวิต เกิดมาดูโลกได้แค่ยี่สิบปีก็ต้องเจอวิบากกรรมสุดสมเพชเวทนา ทั้งๆ ที่ตั้งแต่จำความได้ผมไม่เคยทำร้ายสัตว์ใดๆ ยกเว้นยุง มด แมลงสาบ แมลงหวี่ ตะขาบ บลาๆ ที่มันคิดจะมาทำร้ายผม ผมก็แค่ต้องป้องกันตัว แล้วทำไมถึงต้องลงโทษผมแบบนี้ ฮืออออออออ ทำไมเรื่องมันถึงได้เศร้าแบบนี้นะ
เศร้าแป๊ปนะครับ อย่าเพิ่งขัดจังหวะ
“ไอ้เปี๊ยก!” .................
แมร่มเอ้ย! ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง!
อย่าถามนะว่านั่นเสียงใคร จะมีใครซะอีกล่ะที่เรียกผมด้วยวาจาอันอ่อนนุ่มอ่อนโยนแบบนี้ แต่ทำไมผมถึงรับรู้ได้ด้วยสันชาตญาณของเจ้าเปี๊ยกว่าเสียงฝีเท้าที่ดังอยู่นั้นไม่ได้มีแค่คนเดียว
“เฮ้ย นี่เหรอว่ะไอ้เปี๊ยก น่ารักดีนี่หว่า” ผู้ชายคนหนึ่ง ความสูงระดับเปรต เฮ้ย ระดับเดียวกับพี่เปรม เดินเข้ามาย่อตัวนั่งมองผม มือก็ยื่นมาลูบหัว พี่คนนี้ผมเคยเจอตอนไปค่ายซัมเมอร์เมื่อสองปีก่อน รู้สึกจะชื่อ ‘พี่เจมส์’ พี่เจมส์ออกแนวตี๋ๆ เด็กเนิร์ด ไม่ได้โคตรหล่อวัวหายควายล้มแบบพี่เปรม
“น่ารักอะ ไปหามาจากไหนเนี่ยเปรม” เสียงของใครอีกคนที่ดังมาไม่ไกลนัก เสียงมันคุ้นมาก จนผมต้องรีบหันไปมอง และได้พบสบตากับผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้โลกทั้งโลกของผมก็ถูกกดสวิทซ์ให้หยุดทันที
เคยดูหนังรักโรแมนติคกันมั๊ยครับ ฉากที่พระเอกกับนางเอกต้องพลัดพรากกันด้วยอุปสรรคนานัปการ แล้วได้กลับมาพบเจอกันอีกครั้ง ณ ทุ่งข้าวโพดสาลี ท้องฟ้าสดใส สายลมพัดอ่อน แล้วเพลงรักธีมหลักของเรื่องก็ดังขึ้นสร้างบรรยากาศอันสุดซึ้งหวานหวิว หลังจากมองตากันด้วยความปลื้มปริ่มอิ่มเอมอยู่ครู่ใหญ่ เพลงรักก็บรรเลงมาถึงท่อนฮุก แล้วทั้งคู่ก็วิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของกันและกันแบบสโลว์โมชั่น มันเหมือนกับผมและพี่ดินในตอนนี้เลย ผมเป็นพระเอกและพี่ดินเป็นนางเอก ปล.หวังว่าพี่จะไม่โกรธผม
พี่ดิน..
พี่ครับผมคือน้องไอ น้องพบรักของพี่ไงครับ
เสียงเรียกร้องภายในใจของผมดังออกมาด้วยความตื้นตันใจ พี่ดินพี่เท่ห์มากที่โผล่มาตอนที่ผมต้องการความช่วยเหลือ ผมจะยกให้พี่เป็นยอดยาหยีในใจตลอดไป
ขอเพลงประกอบด้วยครับ อินเนอร์กำลังมา น้ำตาของผมคลอหน่วงได้ที่ ในขณะที่อีกฝ่ายก็มองมาด้วยรอยยิ้มละมุน ผมเตรียมจะวิ่งเข้าหานางเอกแล้ว
“ไอ้เปี๊ยก หิวมั๊ยมึง มาๆ กินข้าวก่อนจะได้โตไวๆ แล้วนี่ใครถอดชุดให้มึงเนี่ย!”
เอ่อ...................
ผู้กำกับครับ ทำไมถึงปล่อยให้ตัวร้ายออกมาผิดคิวแบบนี้ โถ่ ขอติดแฮชแท็ก #ร้องไห้หนักมาก ได้มั๊ย? TOT
--------------------------------
ก่อนอื่น รินขอขอบคุณ คุณ Mouse2U ที่แนะนำนิยายเรื่องนี้ให้ทุกคนได้รู้จักกัน :กอด1: :กอด1:
และยังติดตาม พี่เปรมและน้องพบรักมาตั้งแต่ต้นด้วย ขอบคุณมากคะ :hao5:
และที่ขาดไม่ได้คือขอบคุณทุกคนมากๆๆ คะที่ชอบเรื่องนี้
ยังไงรินขอฝากน้องพบรักไว้ในอ้อมอกพี่เปรม เฮ้ย ในอ้อมอกทุกคนด้วยนะคะ 55 :hao5:
มาถึงตอนที่ 5 แล้ว เย้ๆ หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล สู้ต่อไปริริน 55555
-
วิ่งมาอย่างไว
จองพื้นที่ได้คนแรกรึเปล่าเนี่ย :laugh:
กรี๊ดๆๆ ขอไปอ่านก่อนนะคะ :impress2:
-
ถ้าจะบอกว่าไม่รู้จัก G Dragon จะเป็นไรไหมครับ ไม่รู้เรื่องเลยว่าเป็นใคร
ตอนนี้น่ารักดีนะครับ หมาตัวนี้มันแสนรู้จริงๆ รับโทรศัพท์ก็เป็น ถ้าเป็นผมจะเห่าใส่โทรศัพท์กับน้องภาพฟ้าไปเลย
หรือไม่ก็ส่งไลน์ไปแกล้ง 555
รอตอนต่อไปครับ
Sarawatta
-
55555555555555555555 :laugh: :laugh: :laugh:
จีดราก้อน พอจะรู้จักคะ ไม่ใช่ติ่งแต่ก็ผ่านหูผ่านตาบ้าง 555
ตอนนี้ขำทั้งตอนอะ น้องพบรักดูหงุดหงิดทั้งตอนเลย พี่หัวเราะจนปวดท้องเลยน้องเอ้ย :laugh: :laugh:
พี่เปรมไม่ได้ผิดนะลูก อย่าไปโทษพี่เปรมเลยนะ
หล่อแล้วใจดีแบบนั้น ปากหมาไปนิดก็ให้อภัยพี่เค้าเถอะ
ส่วนแฮชแท็กร้องไห้หนักมาก เดี๋ยวพี่ช่วยติดให้เองจ่ะลูก 555555555555 :laugh: :laugh:
หมั่นไส้ยัยภาพฟ้าแรงงงง และยังโกรธไอ้ปลื้มอยู่ **สะบัดหน้าแบบน้องพบรัก** 5555 :laugh:
-
ตามมาอ่านจากแนะนำนิยายค่ะ ไม่ผิดหวังเลยน่ารักมากๆ จะรอติดตามน้องไอกับพี่เปรมนะคะ
-
เราชอบน้องพบรักตอนที่กำลังหงุดหงิดพี่เปรมที่ซู๊ดดดดด >.< ขำจนปวดแก้มไปหมดแล้วนะคะเนี่ย :laugh: น้องมีความเป็นตัวเองสูงมากๆ เลยเน้อ~ แถมยังมโนเก่งอีกต่างหาก อะไรคือความคิดที่ว่าหนูอาจถูกผู้หญิงที่อกหักจากหนูผลักตกบันไดคะน้องพบรัก? บอกตรงๆ เลยค่ะว่านี่เป็นความจริงที่เราเพิ่งจะประจักษ์เลยนะเนี่ย ไม่น่าเชื่อ!!! ว่าน้องพบรักจะหล่อได้ขนาดนี้เลยนะคะ งื้มๆ เอาเป็นว่าเราเชื่อที่น้องพบรักบอกมาก็แล้วกันค่ะ -*-
น้องพบรักน่ารักมากๆ เราแพ้ทางน้องเข้าจริงๆ เสียแล้วล่ะค่าา :m3: ทำอะไรก็น่าเอ็นดูไปหมดเลยน้าเจ้าตัวเปี๊ยก ^^ แต่จะว่าไปไม่ว่าน้องจะหงุดหงิดพี่เปรมแค่ไหนก็ยังไม่เคยแม้แต่จะกัดพี่เปรมเลยสักทีนี่เนอะ อ่า~ สงสัยจะเป็นเพราะรัศมีความหล่อของพี่เปรมที่ทำเอาน้องตาพร่าจนลืมความโกรธทุกอย่างไปหมดเลยใช่หรือเปล่าค้าน้องพบร๊ากกก >\\\\<
รอตอนต่อไปจ้าา..
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
หัวเราะค้าง ไม่รู้จะบอกนักเขียนว่าอะไรดี นอกจากมันยอดเยี่ยมมากคะ o13
น่ารักอะ หลงรักน้องไอ น้องพบรักมาก :impress2: :impress2:
และก็ฮากับน้องมากด้วย โถพ่อคุณสุดหล่อ สุดประเสิรฐ ยอมใจน้องแล้วจร้าาาา :heaven
ติดตามนะคะ :กอด1:
-
:laugh: หนูเปี๊ยกก็เป็นแฟชั่นนิสต้าอยู่แล้วโดยที่ไม่ต้องใส่อะไรเลยไงคะลูก
ฮึ้ยย อยากฟัดมากๆอะ ตอนนี้สุดยอดมากค่ะ. น่ารักน่าหลงเป็นที่สุด
พี่เปรมแกมุ้งมิ้งหลบในนะ. ทุกอย่างที่แกเลือกมาให้น้องหมานี่แบบชัดเจนสุดอะ.
ไอจังลืมเรื่องไม่น่าจำไปซะก็ดีนะไม่งั้นหนูคงต้องร้องไห้ทุกวัน.
มีซิกแพ็กให้ฟินระยะประชิดแถมดูแลดีทแบบนี้ชีวิตยังต้องการอะไรอีกคะ. 555
รอตอนต่อไปจ้า. :pig4:
-
น่ารักมากมาย
-
ชักไม่อยากให้พบรักกลับร่างแล้วล่ะ :laugh:
เพราะคู่เปรม-เปี๊ยกน่ารักมว๊ากกกกกกกกก *ชูป้ายไฟ* :z2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[เข้ามาติดตามด้วยคนจ้า :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
555+ โดนเบรกซะงั้น
-
ตามมาจากทู้แนะนำนิยาย ไม่ผิดหวังจริงๆที่เข้ามาอ่าน
น้องพบรักในร่างหมาน้อยน่ารักน่าฟัดที่สุด คนเขียนบรรยายความรู้สึกของน้องในร่างไอ้เปี๊ยกได้ฮามาก
แต่ก็อยากให้น้องได้เข้าร่างนะ คงจะไม่อยู่ในร่างหมาตลอดไปหรอกนะ อิอิ
พี่เปรมรักและดูแลน้องดีๆนะ
-
สนุกมากเยยย หงิงๆๆๆๆๆ ตามมาจากกระทู้แนะนำ ฟินนนนนน :o8: :-[ :impress2:
-
ว้ายๆๆๆๆๆ ไอจังน่ารัก
รอตอนต่อไปปปป
-
น้องพบรักในร่างน้องหมาช่างน่ารัก
-
ชอบฉากที่พี่เปรมป้อนโจ๊กน้องเปี๊ยก อย่างกับเลี้ยงเด็กอ่อน 555555555555 น่ารักมากเลยค่ะ เลิฟพี่เปรม น้องเปี๊ยก และก็คนเขียน รอตอนต่อไปนะคะ :mew1: :-[
-
ผมว่าอยู่ในโหมดแบบนี้นานๆไม่ดีหรอก กว่าไอตัวจริงจะสร้างสัมพันธ์กับเปรมตัวจริงนี้คงใช้เวลานานอยู่นะ เพราะเปรมเองก็ยังไม่เลิกกับยายฟ้าแล็บนั้นเลย ถ้าจะอยู่ก็อยู่ให้รู้ความจริงทั้งหมดก็เปล่าประโยชน์เพราะกลับไปก็ลืมหมดอยู่ดี คนแต่งสู้ๆนะครับ
-
GD นี่แฟชั่นหลุดโลกอยู่นา ต้องมั่นหน้าสุดๆ
ดูน้อง สุขภาพจิตดีนะ มาอยู่ในร่างน้องชิวาวา แต่ไม่ซึม ฮาเฮได้อีก
้จะกลับร่างได้ น้องหมาต้องตายไหมคะ
-
o13 ไอ้เปี๊ยกของพี่เปรมน่ารักมากกกกกก
-
เมื่อไรเปรมจะรู้
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ในขณะที่น้องพบรักร้องไห้หนักมาก พี่ก็อยากจะบอกน้องว่าพี่หัวเราะหนักมากเช่นกัน
555555555555555555
ตอนนี้ถึงอกถึงใจมากเลยคะ นี่คือตัวตนจริงๆ ของน้องไอใช่มั๊ย น้องสุดหล่อ 55555
ส่วนพี่เปรม ผู้ชายคนนี้เกินบรรยาย :m3: :m3:
-
ตามมาเป็นแฟนคลับ "ไอ้เปี๊ยก" ด้วยคนค่าาาาาาาาา น่ารักมากกกกกกกก ชอบๆๆๆ
-
:hao7: :hao7:
-
น้องน่ารักและฮามาก เรานี่ขำจนท้องคัดท้องแข็งไปหมดละ 5555
-
ชอบเรื่องนี้มากอ่ะทำไงดี :katai2-1:
-
โถถถถ หมาไอของเจ้ น่ารักน่าฮามากลูก
รึกว่าดูสามช่า :laugh:
-
ตามมาจากกะทู้แนะนำเช่นกัน #ขอบคุณคนแนะนำนะฮ้า
ขอบคุณยิ่งกว่าคือคนเขียน เรื่องน่ารักมาก ฮาด้วย เราชอบหมาอะ อ่านแล้วปลื้มๆๆๆ มีความสุข ยิ้มตลอด อยากขอเจ้าเปี๊ยกมาเลี้ยง
เปี๊ยกสนใจพี่ดินขนาดนี้ รอชมพี่เปรมหวงหมา :laugh: :laugh:
-
สนุก น่าติดตามครับ
-
อ่านทันแล้ว :mc4: ตามมาจากกระทู้แนะนำ ไม่ผิดหวัง สนุกมากกกกกกกกกกกกกก o13 ตอนแรกคิดว่า พี่เปรม แม่งเลวทำกับน้องไอจังได้ยังไงว่ะ พออ่านไปก็ อ๋อ ไอ้ปลื้มน้องพี่เปรมนี่เองที่เป็นคนทำร้ายจิตใจน้องไอ พี่เปรมเป็นแค่คนมารับกรรมไปแทน ทำให้น้องไอจังต้องประสบเหตุจนกลายเป็นเจ้าชายนิทรา แต่ดวงจิตกลับไปอยู่ในร่างน้องชิวาว่า น่าฉงฉาน :hao5: แต่พออ่านไปเรื่อยๆ มันทำเอาฮาอ่ะ น้ำตาปริบเลย ขำน้องไอในร่างน้องหมามากๆๆ แต่ละอย่างที่นางทำและมโนมันสุดยอดมาก :m20: ชักเริ่มชอบน้องไอในร่างน้องหมาซะแล้วสิ แต่ไม่ได้ๆ ถ้ายังอยู่ในร่างน้องหมาก็ทำอะไรๆกับพี่เปรมไม่ได้อ่ะดิ :hao6:
-
มีแต่คนเอ็นดูน้องหมา
พี่หมอเปรมจะหลงรักโดยไม่รู้ตัว อิอิ
-
:mew3:
-
จริงๆน้องรักเปรมจริงๆสินะ แต่สารภาพผิดคน น่าสงสารอ่ะ
-
เข้ามารอเปรม-เปี๊ยกทุกวันเลยคะ :katai1:
-
เข้ามารอเปรม-เปี๊ยกทุกวันเลยคะ :katai1:
เข้ามารอเหมือนกันเลยคะ :sad4:
-
หนุกหนานน :katai2-1:
-
แฟชั่นนิสต้าจีดีล้ำมากกกกกก พบรักเป็นแบบนั้นจริงดิ ก๊ากๆๆๆ
พบรักน่ารักมากกกก 555555
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-6-
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองโกรธ ปรักปรำฉันเป็นจำเลยของคุณ นี่หรือพ่อนักบุญ แท้จริงคุณคือคนบาป...
เพลงประกอบละครจำเลยรักเวอร์ชั่นคุณป้าอรวี สัจจานนท์ แล่นวาบเข้ามาในหัว อ๊ะๆ อย่าเข้าใจผิดนะครับ ที่ผมรู้จักเพลงนี้เพราะมันเป็นเพลงโปรดของคุณแม่ไอ้ดีนเพื่อนรักของผมต่างหาก งานไหนงานนั้นถ้าแม่ไอ้ดีนได้จับไมค์เมื่อไหร่ไม่เคยพลาดที่จะร้องเพลงนี้ทุกที แล้วทำไมผมถึงเลือกเพลงนี้น่ะเหรอครับ ก็เพราะในเวลานี้ผมมีสภาพไม่ต่างไปจากโสรยาที่ถูกนายหัวหฤษฎ์ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจให้บอบช้ำหนักหน่วงน่ะสิ
จุดเริ่มต้นของมหกรรมจำเลยรักเกิดขึ้นตั้งแต่ช่วงค่ำ เพื่อนพี่เปรมมากมายทยอยกันมาที่ห้อง สองมือถือของพะรุงพะรังเต็มไปหมด เมื่อวานเจอพี่ดินรอบนึงแล้ว วันนี้พี่ดินก็มาอีก รอบนี้มากับพี่หมอโก้เพื่อนสนิทของพี่ดิน แล้วก็ยังสนิทกับผมด้วย ดังนั้นกะว่าวันนี้จะหาโอกาสบอกใบ้พี่ทั้งคู่สักหน่อยว่าน้องพบรักสุดน่ารักอยู่ตรงนี้ หวังว่าจะสำเร็จไม่มีตัวร้ายมาผจญเหมือนเมื่อวาน ถัดมาก็คือพี่เจมส์ พี่วิทย์ พี่เอื้อ นอกจากนี้ยังมีสาวๆ อีกสามคน พี่โบว์ พี่ยุ้ย และพี่ริยา ทุกคนที่กล่าวมาผมเคยเจอตอนเข้าค่ายซัมเมอร์ทั้งหมด
ส่วนวาระโอกาสในการรวมตัวกันครั้งนี้ก็คือเลี้ยงฉลองเนื่องจากพี่ดินและพี่โก้ผ่านการเป็นคุณหมอเอ็กซ์เทอร์นเรียบร้อยแล้ว จากนี้ไปก็ได้เป็นพี่หมออินเทอร์นแบบเต็มตัว แต่ผมยังเรียกพี่ดินนะไม่เรียกพี่หมอดิน เพราะมันไม่ชินปาก
พี่ดินกับพี่หมอโก้สนิทกับกลุ่มพี่เปรมเพราะพี่ดินเป็นพี่รหัสของพี่เปรม ส่วนพี่หมอโก้ก็เป็นพี่รหัสของพี่ยุ้ยและยังมีสถานะเป็นพี่หมอผู้รู้ใจอีกตำแหน่ง และวาระโอกาสแห่งการเมาอีกอย่างก็คือ ฉลองที่นักศึกษาแพทย์ปีห้าอย่างพี่เปรม พี่เจมส์ พี่วิทย์ พี่เอื้อ พี่โบว์ พี่ยุ้ย และพี่ริยา เสร็จสิ้นการเข้าวอร์ดและจะได้หยุดพักปิดเทอมเตรียมตัวที่จะเข้าสู่ปีสุดท้ายของการเรียนแพทย์ นั่นคือการเป็นคุณหมอเอ็กซ์เทอร์น ว่าแล้วผมก็หันไปมองหน้าว่าที่คุณหมอสุดหล่อแห่งวงการแพทย์ไทยสักหน่อย แค่ใส่เสื้อยืดเน่าๆ กับกางเกงบอลก็เท่ห์ระเบิดระเบ้อหม้อถังกะละมังแตกหมดแล้ว ชิส์ สะบัดหน้าใส่ซะเลย หล่อไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่องแบบนี้อย่าไปสนใจมากเลยครับ เราวนกลับมาสู่ละครจำเลยรักดีกว่า
หลังจากที่สมาชิกพร้อม กับแกล้มพร้อม วงเหล้าขนาดย่อมก็ก่อตัวขึ้น ผมก็ถูกสาวๆ ทั้งสามคนจับใส่ชุดปัญญาอ่อนรอบนี้เป็นหมีพูห์ แว่วๆ มาว่าพี่เปรมฝากซื้อแทนชุดรีลัคคุมะที่ถูกผมกัดจนยับเยิน ผมอยากจะถามจริงๆ ว่าพี่เปรมไม่สงสัยบ้างเหรอว่าทำไมผมถึงต้องกัดทิ้งน้องรีลัคคุมะของพี่จนเละเทะขนาดนั้น? ชอบนักใช่มั๊ยการทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ เรื่องนี้ว่าช้ำใจแล้ว ยังมาเจอความโหดร้ายซ้ำมาอีกเรื่องนั่นคือพี่เปรมไม่สนใจใยดีผมเลย ปล่อยให้ผมเป็นที่เชยชมของชายหญิงมากหน้าหลายตา เดี๋ยวจับฟัด เดี๋ยวจับหอม ประหนึ่งผมเป็นนายเอกหนังเอวีที่โดนรุมโทรมจนบอบช้ำไปทั้งตัว โดยที่ไอ้พี่เปรมเอาแต่นั่งมองและหัวเราะไม่ได้คิดจะช่วยหรือหวงสักนิดเลย
เสียงเฮฮา ร้องเพลง เริ่มลดระดับลงเรื่อยๆ จนถึงตีสอง ปกติวงเหล้าแบบนี้พบได้ทั่วไปในหมู่นักศึกษาโดยเฉพาะผมที่เรียนด้านศิลป์นั้นจะคุ้นชินกับวงเหล้าบ้านๆ แบบนี้เป็นอย่างดี แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมสามารถลบความเชื่อเรื่องเรียนแพทย์แล้วต้องเข้าผับหรูเท่านั้นออกไป ทั้งๆ ที่ทุกคนที่อยู่ในห้องนี้บอกได้เลยว่าเป็นลูกคุณหนูทั้งนั้น แต่ดูแล้วไม่มีใครทำตัวหรูหราฟู่ฟ่าสักคน โดยเฉพาะเวลาจกข้าวเหนียวกับ ซุปหน่อไม้ ลาบหมู ส้มตำ น้ำตก ไก่ย่างจากร้านรถเข็นข้างทางกันแบบเมามันส์ นี่ก็เหมือนกัน กินกันอร่อยไม่มีหันมาป้อนกันสักคำ ให้ผมมองจนต่อมน้ำลายอักเสบก็ไม่เคยจะสนใจกันบ้างเลย น้อยใจโว้ยน้อยใจ!!
นี่แหละครับจำเลยรักเวอร์ชั่นน้องพบรักกับนายหัวเปรม ผมถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจให้บอบช้ำหนักมาก ฮืออ ToT
“แง้งงงงงง” น้อยใจขั้นสุดแล้วนะ!!!
แต่ก็ยังไม่มีใครสนใจเสียงประท้วงจากในใจของผมเลย
ผมมองพี่ดินที่นั่งเกากีต้าร์เบาๆ มีพี่หมอโก้ร้องเพลงคลอ ทั้งคู่เมาได้ที่เลยครับ หน้าเหน้อแดงไปหมดแต่ก็ยังมีอารมณ์สุนทรีย์ หันไปอีกทางก็เจอศพพี่เจมส์ พี่วิทย์ พี่เอื้อ นอนอืดตายอยู่เต็มพื้นที่ ส่วนสาวๆ ทั้งสามกำลังเก็บข้าวของล้างจานและเมาท์กันอยู่ในครัว แล้วพี่เปรมล่ะ? ไปตายแล้วมั้ง?
เหลือบตามองด้วยหางตาสักนิด ไอ้คุณพี่เปรมนั่งตาเชื่อมหน้านิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ตรงโซฟา เซ็กซี่ใช่เล่น แต่ก็ดูโหดใช่ย่อย เมาแล้วดูหื่นๆ แบบน่ากลัวชะมัด แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องยอมรับว่าใบหน้าอันเรียบนิ่งเย็นชาแบบนั้นไม่สามารถกลบความหล่อคมของพี่เปรมได้เลย หมั่นไส้จริงๆ
สำรวจรอบห้องอีกครั้งแล้วก็ค่อยขยับตัวกระดึ๊บแบบเนียนๆ ย่องเข้าห้องนอนไปงีบหลับบนเตียงนุ่มๆ ดีกว่า ไม่มีประโยชน์จะอยู่ต่อ เหล้าก็ไม่ได้จิบสับกรึ๊บ ข้าวเหนียวก็ไม่ได้จก แล้วตอนนี้ผมก็รู้สึกปวดเมื่อยตัวไปหมด เพิ่งรู้ตัววันนี้แหละว่าเสน่ห์ของเจ้าเปี๊ยกมันขั้นสุดยอดจริงๆ อิจฉาซะแล้ว แต่จะว่าไปดูพวกพี่ๆ เค้าเฮฮากันแบบนี้ผมก็อดที่จะคิดถึงกลุ่มเพื่อนๆ ของตัวเองขึ้นมาไม่ได้ พวกนั้นคอเหล้าคอทองแดงขั้นเทพกันทั้งนั้น ผมที่ว่าแน่ยังต้องยอมแพ้เลย และนี่ก็เหลือเวลาอีกหนึ่งเดือนกับยี่สิบวันมหาวิทยาลัยผมก็จะเปิดเทอมแล้ว
จะกลับเข้าร่างทันมั๊ยนะ?
“หงิงง.. ” กระซิกๆ นี่คือเสียงร้องไห้จากหัวใจดวงน้อยๆ ของผม
ไม่ว่าจะมองทางไหนก็มีแต่หมอกหนามืดดำ ผมคิดไม่ออกว่าจะหาทางออกกับเรื่องนี้ยังไง ผมไม่อยากจะติดอยู่ในร่างของเจ้าเปี๊ยกไปจนตาย ผมอยากจะรู้จริงๆ ว่าผมทำผิดอะไรนักหนาถึงได้ลงโทษกันขนาดนี้
หมับ
“เอ๋ง.. ”
ตัวผมลอยสูงขึ้นจากพื้นแบบไม่ทันตั้งตัว จะใครซะอีกละถ้าไม่ใช่นายหัวเปรมนทีป์เจ้าเก่าที่จู่ๆ ก็ลุกพรวดขึ้นมาแล้วคล้าผมอุ้มไว้ด้วยมือข้างเดียว ไอ้ตัวผมก็อยากจะดิ้นเล่นตัวอยู่หรอกนะแต่กลัวว่าถ้าเล่นตัวไปแบบนั้นสวัสดิภาพการอยู่รอดของผมก็จะลดน้อยลงไปด้วยน่ะสิ
พี่เปรมที่เมาแล้วหน้าโคตรหื่นและโหดอุ้มพาผมเดินเข้าไปในห้องนอน แต่แทนที่คิดว่าจะมีน้ำใจไมตรีพาผมมานอน ที่ไหนได้พี่เปรมแค่เดินเข้ามาเปิดลิ้นชักตรงหัวเตียงแล้วใช้มืออีกข้างที่ว่างหยิบพวงกุญแจออกมา อย่าบอกนะว่าพี่เปรมจะเอาผมไปขังลืมในตู้ไหนสักตู้ ไม่นะไม่ ผมยังไม่อยากตาย ผมยังไม่มีเมียไม่มีผัว และที่สำคัญก็คือผมยังอยากจะกลับไปร่างเดิมอยู่
“หงิงๆๆ” ขอร้องอ้อนวอนไว้ชีวิตผมเถอะนะ พี่เปรมสุดหล่อ พี่เปรมสุดเพอร์เฟค พี่เปรมของน้องไอจัง พี่เปรมที่มีความดีพร้อมดั่งคุณชาวีของน้องอารยา ได้โปรดดดดไว้ชีวิตผมด้วย
กริ๊ก
“หงิ๊งง” เอ๋??..
ผมมองบานประตูที่เพิ่งปลดล็อคถูกผลักเปิดออกช้าๆ แสงไฟจากภายนอกส่องผ่านเข้าไปด้านในที่มืดสนิท แต่ดวงตาของเจ้าเปี๊ยกก็ทำให้ผมเห็นได้ในความมืดอย่างชัดเจนว่าห้องๆ นี้คือห้องอะไร
มันคือห้องนอนห้องหนึ่ง เป็นห้องนอนปกติธรรมดา เล็กกว่าห้องของพี่เปรมเกือบครึ่ง มันถูกปิดตายมานานเป็นเดือน แม้แต่แม่บ้านก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปทำความสะอาด หลายครั้งที่ผมได้แต่เฝ้ามองบานประตูนี้ หวังอยากจะเข้าไปสืบหาจิ๊กซอร์ที่หล่นหาย มันเป็นจิ๊กซอร์ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันคือรูปแบบใด เพียงแต่รู้แค่ว่ามันหายไปเท่านั้น
หัวใจของผมเต้นตุบตับระรัว มองหน้าพี่เปรมสลับกับในห้องนอนอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งพี่เปรมก้าวผ่านเข้ามาในห้องแล้วหันไปปิดประตูลงล็อค รอบตัวก็ตกอยู่ในความมืดอย่างสมบูรณ์ สองเท้าของพี่เปรมเดินช้าๆ อย่างคนชำนาญทางไปจนถึงเตียง จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนโดยมีผมแปะอยู่บนกล้ามเนื้อหน้าท้อง ผมมองไปรอบห้องทุกอย่างยังคงอยู่ในสภาพเดิม แม้แต่ผ้าเช็ดตัวที่ผมได้ใช้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะออกไปนั่งรอพี่เปรมที่ห้องรับแขก ตอนนี้มันก็ยังแขวนไว้ตรงหน้าตู้เสื้อผ้าแบบเดิม โต๊ะดราฟที่เขียนงานค้างไว้ ดินสอกับยางลบ และแม้แต่เศษยางลบยังอยู่ในสภาพเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
“ห้องนอนเจ้านายมึง.. ”
หูของผมกระดิก ผมชูคอมองที่มาของเสียงพึมพำงึมงำด้วยเสียงแผ่วเบาคล้ายคนละเมอ แต่ต่อให้จะเบาสักแค่ไหนหูใหญ่ๆ ของชิวาวาก็สามารถได้ยินอย่างชัดเจน แม้กระทั่งเสียงจังหวะหัวใจและลมหายใจที่สม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าร่างสูงได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว จะมีก็แต่หัวใจของผมที่อุ่นซ่านยังไงชอบกล..
มันคืออะไรกันนะกับความรู้สึกแบบนี้..
.
.
.
.
ตื่นมาเช้าวันใหม่ด้วยอาการสิ้นหวังกว่าเดิม เพราะอะไรนะเหรอครับ ก็เพราะว่าผมคาดหวังอย่างเต็มที่ว่าพี่ดินจะช่วยผมได้ คุณยังจำความรู้สึกตอนที่ผมได้เจอกับพี่ดินได้มั๊ย?? ความรู้สึกที่เหมือนฉากสุดซาบซึ้งในหนังรักโรแมนติคนั่นแหละ ในตอนนั้นโลกที่มืดมนของผมกำลังเจิดจรัสสว่างจ้า ราวกับว่าพี่ดินคือเทพธิดานางฟ้าผู้มาช่วยเหลือให้ผมหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมาน แต่แล้วเพียงเสี้ยววินาทีที่นายหัวเปรมปรากฏตัว ความหวังที่เรืองแสงอร่ามของผมก็ถูกกระชากลากถูให้ตกสู่ห้วงอเวจีในฉับพลัน และในตอนนี้ความรู้สึกของผมก็แทบจะไม่ต่างกัน ผมที่พยายามจะทำทุกวิถีทางให้พี่ดินรับรู้ว่าผมอยู่ในร่างชิวาวาตัวนี้ เช่น ผมยิ้มแบบที่พี่ดินชอบบอกว่าเป็นรอยยิ้มที่น่ารักที่สุด ผมเต้นท่าตั๊กแตนตำข้าวแบบที่ชอบเลียนแบบจีดราก้อนให้พี่ดินดู ผมทำท่าสะบัดหน้างอนแบบที่พี่ดินชอบล้อบ่อยๆ ว่าแร่ด แต่ความพยายามทั้งหมดของผมก็พังลงอย่างไม่เป็นท่า เพราะเสียงหัวเราะจากผู้เป็นใหญ่แห่งนรกก็ดังลั่นหาว่าผมทำท่าปัญญาอ่อน พลอยทำให้พวกพี่ๆ ที่เพิ่งฟื้นจากแฮงค์เอ๊าท์ฮาลั่นท้องคัดท้องแข็ง
หมดแล้วสินะความหวังเดียวของผม
“หงิงงง” ถอนหายใจออกมาอย่างท้อแท้ระคนกลุ้มใจเป็นที่สุด
พี่ๆ ทั้งหลายกลับไปหมดแล้วตั้งแต่ตอนสาย จะเหลืออยู่ก็แค่คุณเจ้าของห้องที่ไม่รู้ทำอะไรอยู่ในห้องนอนตั้งนานสองนาน และต่อให้ผมจะเป็นประเภทชอบกินเผือกกินมันแค่ไหน แต่ความน้อยใจตั้งแต่เมื่อคืนได้ถูกบวกเพิ่มด้วยเรื่องเมื่อเช้าทำให้ตอนนี้ผมโกรธไอ้คุณพี่เปรมจนควันออกหูวิ้งๆ
“ครับๆ.. ขึ้นมาได้เลยครับผมแจ้งพนักงานคอนโดไว้แล้ว..” ยังไม่ทันไร ตัวการมารร้ายก็เดินคุยโทรศัพท์ออกมานอกห้องนอน คราวนี้ใครจะมาอีกล่ะ ผมเบื่อจริงๆ นะเนี่ย
ผมขยับทำตัวให้กลืนไปกับหมอนอิงบนโซฟา ไม่เงยหน้ามอง ไม่แม้แต่จะสนใจอะไรอีกแล้ว แต่อย่างที่โบราณว่าไว้นั่นแหละยิ่งหนียิ่งเจอ
“ไอ้เปี๊ยกเป็นไรไปอีกล่ะมึง เพื่อนกูกลับไปหมดแล้วหงอยเชียวมึง” อย่าๆ อย่ามาทำเป็นพูดดี ก็ใครล่ะที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้อะ
นิ่งครับ ผมทำเป็นนิ่ง สะบัดหน้าหนีด้วย คดีเมื่อคืนกับเรื่องเมื่อเช้ายังไม่สะสาง กรุณาอย่ามาสร้างปัญหาใหม่จะดีกว่า ไม่งั้นอย่าหาว่าพบรักไม่เตือนนะ
“ฮ่าๆ ไอ้เปี๊ยกอมตีน” ผมอมตีน แต่พี่อมหมาไว้ในปากเป็นร้อยตัวอะดิ
กำลังจะอ้าปากด่ากะว่าจะเอาให้แก้วหูทะลุไปเลยแต่เสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้นแทนระฆังว่าหมดยก พี่เปรมวางผมลงบนโซฟาเหมือนเดิม แล้วเดินไปเปิดประตู
บุคคลผู้มาเยือนเป็นผู้ชายห้าคนใส่ชุดเอี๊ยมหมีแบบช่างมีสัญลักษณ์บริษัทอะไรสักอย่างอยู่ตรงกระเป๋าหน้าอก และก็มีผู้หญิงหนึ่งแต่งตัวแบบพนักงานออฟฟิตทั่วไป พี่เปรมพูดคุยกับผู้หญิงคนนั้นอย่างเคร่งเครียดโดยมีผู้ชายในชุดช่างช่วยออกความเห็น ก่อนจะพากันเดินดูของต่างๆ ภายในห้องคอนโดนี้ทั้งหมด รวมทั้งห้องนอนของผมด้วย ก็กะว่าจะไม่กินเผือกกินมันแล้วนะ แต่ทำไงได้ละหูของเจ้าเปี๊ยกมันตั้งขึ้นตามสันชาตญาณ(?) เลยได้ยินทั้งหมดว่าคนเหล่านั้นคือคนจากบริษัทรับจ้างขนย้ายสิ่งของต่างๆ ติดที่ยังงงอยู่ตรงที่พี่เปรมจะขนย้ายอะไรอย่างนั้นเหรอถึงต้องจ้างบริษัทขนาดนี้
คุยกันอยู่นานเกือบชั่วโมง พี่เปรมกับคนจากบริษัทเข้าใจตรงกันเป็นที่เรียบร้อย พี่เปรมก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งก่อนจะเดินออกมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ยักษ์สองใบ ทำเอาผมอึ้งแดกจุดยาวเป็นหางว่าวเลยทีเดียว...................................................????
เสียงออดหน้าประตูดังขึ้นอีกครั้ง รอบนี้เป็นคุณลุงท่าทางใจดีคนหนึ่ง คุณลุงคนนั้นเดินเข้ามาแล้วเข็นกระเป๋าของพี่เปรมออกไป พี่เปรมอุ้มผมขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแล้วมองดูรอบๆ ห้องอีกครั้ง ในสายตาคมคู่นั้นผมมองเห็นแววตาที่เศร้าแต่ในขณะเดียวกันก็มีประกายของความหวังทออยู่ด้วย ผมเดาไม่ออกจริงๆ ว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่
พี่เปรมอุ้มพาผมเดินออกมาจากห้อง เสียงบานประตูที่ปิดลงราวกับว่าจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ทั้งหมดรวมทั้งความทรงจำมากมายที่เกิดขึ้นในห้องนั้นถูกปิดไปพร้อมกับบานประตูนั่น เพียงแค่คิดหัวใจของผมก็กระตุกจี๊ดๆ
“บ๊อกๆๆ” พี่เปรมจะพาผมไปไหน? ใจคอผมไม่ดีเลย บอกผมสักนิดสิว่าพี่เปรมกำลังทำอะไรอยู่?
“ชู่วว์” พี่เปรมยกนิ้วขึ้นแตะบนริมฝีปากของตัวเอง คือผมต้องเงียบใช่มั๊ย??
แล้วทำไมผมต้องเงียบด้วย ทำไมผมต้องทำตามพี่เปรมด้วย ผมยังไม่ลืมเรื่องที่โกรธเคืองทั้งหมดหรอกนะ แต่ยอมเงียบก็ได้ว่ะ
ลงลิฟท์มาถึงชั้นลานจอดรถ พี่เปรมวางผมลงบนพื้น แล้วย่อตัวนั่งยองๆ ตามลงมา มือใหญ่ลูบหัวผมแผ่วเบา ก่อนจะล้วงหยิบอะไรบางอย่างจากในกระเป๋าออกมา มันเป็นเข็มขัดหนังเส้นเล็กๆ มีตัวอักษรแอลวีรอบเส้นบอกให้รู้ว่ามันแพงแค่ไหน ตรงปลายเข็มขัดมีแผ่นหนังสี่เหลี่ยมสลักตัวอักษรภาษาอังกฤษ P E A K ซึ่งผมอ่านออกเสียงได้ว่า ‘เผียก’ โครตทุเรศอะ
“กูซื้อนี่ให้มึงเนี่ยเพื่อที่มึงจะได้รู้ว่ามึงมีเจ้าของแล้ว” พูดพร้อมกับใส่เข็มขัดโคตรแพงให้ที่คอเจ้าเปี๊ยก
เอาไงดีล่ะ ผมต้องเขินมั๊ยเนี่ย? ถามจริงๆ นะบอกหน่อยว่าผมควรจะเขินมั๊ย? มีผู้ชายโคตรหล่อ โคตรเก่ง โคตรรวย โคตรใจดี ติดแต่ปากหมาเหี้ยๆ มาพูดจาแบบนี้พร้อมกับสวมของให้เนี่ยมันต้องเขินรึเปล่า?? ไอ้หัวใจน่ะมันโครมครามแทบจะหลุดมาจากอกอยู่รอมร่อ แต่ที่ตระหนักในโลกแห่งความเป็นจริงก็คือพี่เปรมเค้าพูดกับหมาไม่ใช่ผม เพราะฉะนั้นเลิกคิดเข้าข้างตัวเองได้แล้ว
“บ๊อกๆ” ถ้าไม่อยากเห็นหมาหัวใจวายต่อหน้าก็ช่วยกรุณาเลิกทำหน้าตาหล่อด้วย
“เจ้านายมึงชื่อพบรัก ชื่อเล่นว่าไอ จำไว้ด้วยนะมึง” ลูบหัวอย่างอ่อนโยนแล้วตบท้ายด้วยกระตุกยิ้มมุมปากเท่ห์ๆ เห็นแล้วก็ทำได้แค่ร้องตะโกนว่าหล่อเหี้ยจริงๆ เว้ย!!!
“คุณเปรมจะกลับเลยมั๊ยครับ?” คุณลุงคนเดิมที่เข็นกระเป๋าลงมาก่อนหน้าโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้จนผมสะดุ้งเฮือกตกใจหูตั้งวิ่งไปหลบข้างขาพี่เปรม
“ไม่ล่ะ ลุงศักดิ์กลับไปก่อนได้เลยครับ เดี๋ยวผมขอพาไอ้เปี๊ยกนี่ไปฉีดวัคซีนที่คลินิกก่อน แล้วก็จะพาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะสักหน่อย”
อ้อ ลุงชื่อศักดิ์ แล้วลุกศักดิ์แกก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมยืนมองหางกระดิกอยู่ที่เดิม แต่เดี๋ยวๆ นะ ฉีดวัคซงวัคซีนอะไร?! เมื่อกี้ผมได้ยินผิดใช่มั๊ย? หวังว่าคงหูฝาดไป อย่ามาฉีดอะไรผมทั้งนั้นเพราะผมกลัวเข็มยิ่งชีพ ไม่เอาๆ
“เอาล่ะไอ้เปี๊ยกวันนี้กูจะอยู่กับมึงทั้งวัน กูใจดีใช่มั๊ยล่ะ”
“บ๊อก” ก็นิดนึงนะ
“กูให้มึงเป็นตุ๊กตาหน้ารถเชียวนะ เพราะฉะนั้นนั่งให้เรียบร้อยนะมึง อย่าซน เข้าใจ?”
“บ๊อก” อืม เข้าใจก็ได้
ก็แค่ได้เป็นตุ๊กตาหน้ารถเบนซ์เมอร์ซิเดสเบนซ์สปอร์ตคูเป้สองศูนย์หนึ่งห้า ที่มีสารถีหล่อเหี้ยๆ มันไม่ได้ทำให้น้องไอจังของคุณแม่เจโกะตื่นเต้นอะไรมากมายหรอกนะ
จริงๆ นะ..........
.............. เชื่อดิ
TBC...
ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากๆๆ เลยนะคะ
มันคือกำลังใจที่ดีเยี่ยมสำหรับรินจริงๆ เลยคะ :m1:
-
อร๊ากกกกกกกกกก มาต่อแล้วๆๆๆๆๆๆ :sad4: :sad4: :sad4:
น้องไอจัง พี่เชื่อนู๋จะลูก
แต่พี่ขอหัวเราะก่อนได้มั๊ย :laugh:
พี่เปรมหล่อมากเลยคะ :m3: พี่ยินยอมและยินดีที่จะให้น้องมาเป็นลูกเขย
ปล.พี่ขอมอบตัวเองเป็นแม่น้องไอนะลูก :hao6:
ถ้านู๋อยากเขินก็ก็เขินไปเลยจ๊ะ พี่เปรมเค้าไม่ว่าอะไรนู๋หรอก
ตอนนี้เริ่มอยากจะให้ลูกสาวกลับคืนร่างไวๆ จังเลย
คืนร่างเมื่อไหร่ท่าทางพี่เปรมจะเสร็จแน่ๆ **เอ๊ะ เสร็จอะไรหว่า :laugh:
เป็นกำลังในให้นักเขียนนะคะ สู้ๆๆ รอคอยทุกวันเลยคะ :m3:
-
:กอด1: ใส่สร้อยจองไว้แล้วนะจ๊ะน้องเผียก อิอิ
พี่เปรมจะย้ายกลับบ้านเหรอแล้วห้องของน้องไอล่ะทำยังไง
ตอนนี้แค่รอน้องไอฟื้น เห้อ :hao7:
ขอบคุณที่มาต่อจ้า :3123:
-
สงสารน้องเปี๊ยก
-
คงอีกหลายตอนที่จะกลับมาเป็นคน เป็นแบบนี้ไปสุดเรื่องก็คงไม่ดีมั่ง กลัวจะได้รักกันแบบนี้ก็คงไม่ดี ถ้ารู้ว่าเป็นใครในร่างหมาก็ว่าไปอย่าง รอต่อไป
-
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
พบรักน่าจะได้เจอร่างของตัวเองนะ
-
เผียก อย่างฮา :m20: :m20:
-
คือน้องหมาจะรั่วไปใหน แต่โคตะระ น่ารักอ่ะ :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
เคลียร์งานเสร็จพอดีเลยได้อ่าน เย้
เหมือนพี่เปรมจะพาเจ้าเปี๊ยกไปโรงพยาบาลใช่ไหม จะได้พบไอจังหรือเปล่าหนอ อยากให้พบไอจังจังเลย
่ว่าแต่เจ้าเปี๊ยกนี่ก็หื่นไม่ใช่เล่นนะ ใช้สายตาโลมเลียแทะโลมคุณเปรมซะ เป็นหมานะจ๊ะ ดูไปก็ทำไอะไรไม่ได้ 555
ว่าแต่พี่เปรมหล่อสู้พี่โป๊ปผมได้ไหม คิกๆ
ป.ล. เหมือนโทนภาษาดูสนุกๆ ขึ้นนะครับ ตอนแรกนึกว่าจะมาแบบโรแมนติก 555
Sarawatta
-
น้องเผียกกกกกกก 5555555555555 :o8:
-
น่ารักอะ
-
นายหัวเปรมมมมมมม :m20: เห็นภาพชัดเจนมากเลยค่ะน้องพบร๊ากกกกกกก ฮ่าๆ ^^ จินตนาการหนูล้ำเลิศจริงๆ เลยนะคะ เราว่าคราวหลังน้องพบรักต้องแอบจิ๊ก(?)สมาร์ทโฟนของพี่เปรมมาไว้กับตัวบ้างแล้วล่ะค่ะ จะได้เอาไว้ฝึกสไลด์หน้าจอให้คล่องๆ
คราวนี้ล่ะก็.. หึหึหึ การส่งไลน์ไปหาพี่ดินเพื่อบอกความจริงก็ไม่ใช่เรื่องยากแล้วล่ะค่าา :laugh: แต่ถ้าเกิดพี่ดินยังไม่เชื่อว่าเป็นน้องพบรักตัวจริงอยู่อีกก็เปิดกล้องเลยค่ะ ระหว่างนั้นก็ภาวนาไม่ให้พี่เขาเงิบไปก่อนก็แล้วกันเนอะ นะโมๆๆๆ
-
นายหัวเปรมจะย้ายห้องรึ?
-
พี่เปรมจะไปไหนรึเปล่า
จะเอาน้องไอในร่างน้องหมาไปด้วยมั้ย
ง่อววววววว รอนะค่ะ
-
เมื่อไรจะได้ พบตัวเองซะที~~~~~
55
-
ย้ายกลับบ้านเหรอคะพี่เปรม
สงสารไอจังงงงงงงงง ใบ้อะไรใครไม่ได้เลย
รอตอนต่อไปเนาะ
-
พี่เปรมจะพาน้องเผียกย้ายไปอยู่ที่ไหนอะ :laugh:
อิน้องเผียกช่างคิดช่างมโน
นี่ถ้ากลับเข้าร่างได้จะจับพี่เปรมปล้ำมั๊ยเนี่ย :hao6:
ติดตามๆๆ คะ เข้ามาดูทุกวันเลยคะ :heaven
-
น่ารักจังเลยยยยยยยย น้องเผียก เฮ้ย น้องเปี๊ยกของพี่เปรม :m3: :m3:
-
โถ น่าฉงฉาน โสรญา เวอชั่น ชิวาว่าน้อยจังเลย น้ำตานี่ไหลหนักมาก มโนเก่งเหลือเกินลูกเอ้ย :m20: แหม แต่นายหัวหล่อน่ากินน้าน้องเปี๊ยก ปากร้าย ใจดี อบอุ่น รักสัตว์ ที่อีกหน่อยวันข้างหน้าจะรักเจ้าของที่ชื่อ พบรัก ด้วย :-[ คิดเหมือนกันนะว่า พี่เปรมจะรู้ว่าน้องเปี๊ยกคือน้องรักในร่างหมาก่อนกลับไปร่างเดิมหรือเปล่า อยากให้รู้แบบนี้จังมันฟินอ่ะ :heaven ว่าแต่พี่เปรมจะไปไหนหว่า พูดเหมือนจะไปไหนสักที่แต่ไม่เอาน้องเปี๊ยกไปด้วยเหรอ ไม่นะ น้องเปี๊ยกอย่ายอมถ้าโดนทิ้ง โดดกัดคอให้แน่นเลยลูก :katai2-1:
-
:laugh: :laugh: น้องเผียกของพี่มโนเก่งได้โล่ห์เลยลูก
เราชอบเรื่องนี้มากอะ มันคือใช่อะสำหรับเรา :m1:
ว่าแต่พี่เปรมจะไปไหนอะ มันดูเหมือนพี่เปรมจะต้องไปที่ไหนสักที่เลย
แล้วเอาจ้องเผียกของพี่ไปด้วยใช่มั๊ย อย่าทิ้งน้องไว้นะ
รอน้องกลับคืนร่างเมื่อไหร่คงได้จัดเต็มใส่พี่เปรมแน่ๆ :hao6:
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ :impress2:
-
ตามมาจากกระทุ้แนะนำค่ะ
ไม่ผิดหวังเลย เจ้าเปี๊ยกน่ารักมากกก เป็นหมาที่ตลกสุดล่ะ 555
สงสัยพี่เปรมทนอยุ่กับบรรยากาศเก่าๆที่มีแต่พบรักไม่ได้ล่ะมั้ง ถึงย้ายที่อยุ่อ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ ลงให้จบนะ อย่าหายไปกลางคันนะคะ อันนี้กลัวมากกว่ามีดราม่าอีก
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-7-
“หงิงๆๆ” ฮึกๆ ฮืออ เจ็บอ่า เจ็บๆ
ผมขดตัวนอนร้องไห้กระซิกๆ อยู่ในตำแหน่งตุ๊กตาหน้ารถคันหรู แต่สภาพและอารมณ์ของผมในตอนนี้ไม่ได้เริงร่าเลยสักนิด เพราะอะไรน่ะเหรอครับ ก็เพราะความไว้เนื้อเชื่อใจศัตรูมากเกินไป ทำให้ผมต้องพบเจอกับวิบากกรรมที่ชื่อว่า ‘เข็มฉีดยา’ ซึ่งเป็นวัตถุอันตรายอันดับต้นๆ ที่ส่งผลต่อจิตใจของผมเป็นอย่างมาก มันฝังจิตฝังใจมาตั้งแต่สมัยเด็กๆ ผู้ใหญ่บอกว่าไม่เจ็บครับลูก มันก็แค่มดกัดจี๊ดๆ ผมอยากบอกเหลือเกินว่าโกหกทั้งเพ!
“อย่ามาสำออย” ผมสะบัดหน้าพรึ่บหันไปมองแทบจะทันที
ใครสำออย? พี่เปรมว่าใคร? ว่าผมเหรอ?
“หงิ๊งงงง” แง้!! ร้องไห้หนักมากกว่าเดิม
ผู้ชายอะไรหน้าตาก็ออกจะดีแต่ใจร้ายที่สุด ไม่เข้าใจ ไม่เห็นใจ แล้วยังมาซ้ำเติมกันอีก ผมเพิ่มโวลลุ่มเสียงร้องไห้ให้ดังขึ้น บีบน้ำตาหยดติ๋งๆ สะอึกฮึกๆ พี่เปรมก็ยังขับรถหน้านิ่งไม่ได้คิดจะสนใจหรือมีคำพูดมาปลอบใจแม้แต่น้อย ใช่สิ ในสายตาของพี่เปรมผมมันก็เป็นเพียงแค่หมาน้อยตัวหนึ่งเท่านั้น จะสำคัญสู้คุณภาพฟ้าคนสวยนั่นได้ยังไง
ร้องจนคอแหบไปก็เท่านั้น ทุกวันนี้ก็กลุ้มใจเรื่องกลับคืนร่างจนสมองจะระเบิดอยู่แล้ว เหนื่อยและท้อเหลือเกิน ผมจึงหยุดเรียกร้องความสนใจ ขดตัวกอดตัวเองไว้แน่นๆ ให้กำลังใจตัวเองว่าต่อให้ไม่มีใครสนใจก็ไม่เป็นไร ขอแค่ยังมีชีวิตอยู่ความหวังเรื่องกลับคืนสู่ร่างเดิมก็ยังมีอยู่เช่นกัน
กำลังจะเคลิ้มหลับอยู่รอมร่อ ผมก็ต้องเกือบหัวใจวายก่อนเวลาอันควร หรือถ้าหากผมตกใจจนขี้เยี่ยวราดเลอะเบาะหนังราคาแพงนี่ ถามจริงๆ เถอะครับ พี่เปรมจะรับผิดชอบผมมั๊ย หรือว่าแค่ร้องเหี้ย! แล้วจับผมเขวี้ยงทิ้ง กระทืบซ้ำจนกระอักเลือดตาย ที่ผมกล่าวมาทั้งหมดไม่ได้เกิดจากความน้อยใจแม้แต่น้อย ผมเป็นแค่เพียงหมาตัวกระจ๊อย น้อยใจไม่เป็น เสียใจไม่เป็น และเจ็บไม่เป็นหรอกนะ หมายังไงก็เป็นแค่หมาอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ
พี่เปรมอุ้มผมมาวางบนพื้น จากนั้นก็เอาสายหนังแบรนด์วีแอลแบบเดียวกับที่อยู่รอบคอมาคล้องติดไว้ ดูได้จากการเลือกสิ่งของที่มักจะต้องเข้าชุดกัน อย่างเช่น ถ้วยกับช้อนคิตตี้ ปลอกคอและสายจูง รวมถึงอะไรอีกหลายๆ อย่างที่ผมเคยสังเกตเห็น ซึ่งผู้ชายที่มักจะเอาใจใส่กับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้โดยส่วนใหญ่จะเป็นประเภทอ่อนโยนโรแมนติค แต่ตั้งแต่ผมรู้จักพี่เปรมมาเดือนกว่าๆ ผมคิดว่าทฤษฏีจิตวิทยาพวกนั้นมันไร้สาระสิ้นดี
ผมมองไปรอบๆ ตัว ก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือสวนสาธารณะ วันธรรมดาในเวลาบ่ายผู้คนดูบางตากว่าวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ถือว่านี่คือการออกสู่โลกกว้างครั้งแรกของผมในฐานะเจ้าเปี๊ยกเลยก็ว่าได้ จึงค่อนข้างรู้สึกตื่นเต้นนิดๆ ในขณะที่กำลังสำรวจสิ่งแวดล้อมต่างๆ อยู่เพลินๆ ปลอกคอก็ถูกกระตุก ทำให้ผมต้องเงยหน้ามองผู้ชายร่างสูงจนแทบจะเมื่อยคอ พร้อมๆ กับก้อนสะอื้นที่ตีตื้นขึ้นมาจากอก ตอนนี้ผมคงต้องยอมรับแล้วใช่มั๊ยว่าผมเป็นเพียงแค่สัตว์ตัวหนึ่งเท่านั้น ต้องมีปลอกคอ และต้องมีสายจูง ต่อให้ของพวกนั้นราคาแพงสักแค่ไหนมันก็ไม่ได้ทำให้ผมหลุดพ้นไปจากคำว่า ‘สัตว์เลี้ยง’ ได้เลย ทำไมผมถึงรู้สึกอยากจะร้องไห้นะ
เชือกหนังกระตุกอีกครั้งทำให้ผมต้องจำใจยอมก้าวเดิน ร่มเงาจากแมกไม้ไม่ได้ช่วยให้สภาพจิตใจของผมดีขึ้น ผมก้มมองทุกย่างก้าวของตัวเอง ผมกำลังเดินตามเงาของผู้ชายคนหนึ่ง มีคนเคยบอกว่า ‘ถ้าเราเดินข้างหลังเค้า เราจะเห็นเค้าชัดขึ้นกว่าเดินข้างๆ กัน’ แต่มันใช้ไม่ได้กับผมในเวลานี้
“เฮ้อออ” เสียงถอนหายใจดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงด้านหน้าหยุดเดิน ทำให้ผมต้องหยุดตาม
ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองว่าทำไมพี่เปรมถึงหยุดเดิน และไม่ได้คิดสงสัยในเสียงถอนหายใจหนักหน่วงนั้น เพราะในสมองของผมตอนนี้มันอัดแน่นไปด้วยเรื่องราวมากมายให้ต้องคิด และหัวใจก็อ่อนแอเกินจะไปรับเอาเรื่องราวอื่นๆ เข้ามาได้ ผมจึงแค่ยืนก้มหน้านิ่งๆ รอให้ ‘เจ้านาย’ กระตุกสายจูงแล้วค่อยเดินต่อ
จู่ๆ ผมก็ถูกจับขึ้นอุ้มแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ตกใจสะดุ้งจนหูตั้ง แต่ก็แค่แป๊ปเดียว พี่เปรมอุ้มผมไว้ในอ้อมแขนด้านขวา ส่วนข้างซ้ายพี่เปรมถือตะกร้าอะไรสักอย่างไว้ คงจะเป็นอาหารล่ะมั้ง จมูกของเจ้าเปี๊ยกไวมากกับเรื่องแบบนี้ จากนั้นพี่เปรมก็พาเดินไปเรื่อยๆ โดยไม่พูดจาอะไร ผมเองก็ไม่ส่งเสียงใดๆ ใบหน้าคมก็ยังคงเรียบนิ่งเย็นชาอยู่แบบนั้น ผมไม่ชอบเลยเวลาที่พี่เปรมนิ่งเงียบแบบนี้ เพราะมันยิ่งทำให้รู้สึกว่าผมไร้ซึ่งตัวตน
ระหว่างทางมีพบเจอน้องหมานานาชนิดที่เจ้าของพามาเดินเล่น บางตัวก็เมินเฉย บางตัวก็ดี๊ด๊า บางตัวก็ส่งสายตาเจ้าชู้ขายขนมจีบ และบางตัวก็ขี้อิจฉา ถึงผมจะกำลังเศร้าแต่ก็ไม่ได้ตาบอดนะ ผมมองเห็นว่าเจ้าพุดเดิ้ลขนพองตัวเมื่อครู่ กับเจ้าชิสุขนฟู เมื่อกี้ส่งสายตาแบบนางร้ายที่กำลังอิจฉานางเอกอยู่ แต่ขอโทษนะตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะมาสู้รบกับใคร จึงทำแค่เพียงเชิดหน้าใส่เท่านั้น
เดินมาไกลพอดู จนถึงริมสระน้ำขนาดใหญ่ พี่เปรมเลือกนั่งบนเก้าอี้ไม้สีขาวริมสระ ไม่ไกลนักมีคุณตาคุณยายพาหลานตัวน้อยมาวิ่งเล่น ส่วนกลางสระน้ำก็มีเรือถีบสำหรับคู่รักลอยอยู่สองลำ บรรยากาศรอบตัวมันดูอ้อยอิ่งเชื่องช้าอย่างกับว่าตอนนี้เราไม่ได้อยู่ใจกลางเมืองหลวง
“มึงงอนกูอยู่ใช่มั๊ยว่ะไอ้เปี๊ยก” ประโยคแรกในรอบครึ่งชั่วโมง ทำให้ผมต้องตอบเสียงสูงปรี๊ดอยู่ในใจว่า ‘เปล๊า’ น้อยจงน้อยใจอะไร ไม่เค๊ยยย
หัวน้อยๆ ของผมถูกบังคับให้นอนเกยคางไว้ตรงหน้าโคนขาแน่นๆ แล้วมือใหญ่ก็ลูบหัวของผมแผ่วเบา จะว่าไปพักหลังมานี้ผมชักจะเสพติดกับสัมผัสอ่อนโยนจากมือนี้จริงๆ แต่ถ้าหากว่านี่คือการง้อของพี่เปรมแล้วละก็ผมคิดว่ามันแปลกไปกว่าทุกครั้ง ปกติพี่เปรมจะง้อด้วยการเอานิ้วพระบาทสะกิด ดีดจมูก หรือไม่ก็ล่อด้วยขนม ไม่เคยหรอกที่จะง้อแบบอ่อนโยน
เหลือบมองสุดหล่อนิดนึง ฝ่ายนั้นมองไกลออกไปด้านหน้า ไม่รู้ว่ามองต้นไม้ ท้องฟ้า เป็ดน้ำ หรือเรือถีบ กันแน่ แต่เอาเป็นว่าไม่ได้มองมาที่ผม ดังนั้นผมจึงหันไปมองไกลๆ ออกไปบ้าง แต่เพราะความอบอุ่นที่สัมผัสอยู่บนหัว ทำให้ผมหลับตาลงด้วยความรู้สึกที่ผ่อนคลาย ในสมองที่หลักอึ้ง ความเครียด ความน้อยใจ และสารพัดความที่บั่นทอนจิตใจมาตลอดดูเหมือนว่ามันจะได้รับการบำบัดให้อาการดีขึ้นในครั้งเดียว จนผมอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าพี่เปรมเป็นหมอปิศาจรึเปล่าถึงมีเวทมนต์แบบนี้อยู่
“ที่กูพามึงไปฉีดวัคซีนตั้งแต่ยังไม่ครบสองเดือนเนี่ยเพราะว่าตอนที่เจ้านายมึงเอามึงมาน่ะ ตัวมึงยังกับดักแด้ กูไม่แน่ใจว่ามึงจะเคยผ่านการกินนมของแม่มึงมาบ้างรึเปล่า กูเลยต้องป้องกันไว้ก่อนไงเล่า” ผมไม่ได้ลืมตาขึ้นฟัง แต่แค่ยกคิ้วขึ้นข้างนึง เบ้ปากหน่อยๆ กับทุกคำพูดชัดเต็มสองหู
ถึงผมจะกลัวเข็ม แต่ก็รู้หรอกน่าว่าน้องหมามันต้องฉีดวัคซีน ไอ้ที่งอนอยู่เนี่ยคืองอนที่พี่เปรมเอาแต่พูดจิกกัดผมต่างหาก ก็ถ้าแค่ตอนอยู่ที่คลินิกจับผมโอ๋เอ๋สักหน่อย ผมก็คงจะไม่งอนยาว น้อยใจสะสมบวกเพิ่มจากเมื่อวานแบบนี้หรอก
“บ๊อกๆ” ก็เอาแต่เก็กอยู่นั่นแหละ มันจะยากนักรึไงไม่ทราบ หมั่นไส้!
“กูรู้ว่ามึงเจ็บ แต่มึงก็ทนหน่อยไม่ได้รึไง อย่าป๊อดนักดิว่ะ แมนๆ หน่อย ฉีดวัคซีนเดือนละเข็มแค่สามเดือนเอง แล้วค่อยไปฉีดอีกทีตอนมึงครบขวบโน่น” กว่าจะถึงตอนนั้นขอผมกลับร่างเดิมก่อนได้มั๊ย
สายลมเย็นๆ พัดมาแผ่วเบา ทำไมนะผมถึงยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว ในหัวใจก็รู้สึกสงบ ความเครียดต่างๆ สมองก็เบาลงไปแทบจะทั้งหมด ผมได้ยินเสียงน้ำ ไม่ใช่สิเหมือนฝนมากกว่า แล้วก็ได้ยินเสียงร้องหงิงๆ เสียงมันสั่นๆ เหมือนกำลังร้องไห้อย่างทรมาน
อ๊ะ! จำได้แล้ว!!
ภาพในความทรงจำช่วงเวลาที่ลืมเลือนไปเกิดชัดเจนขึ้นมาในหัวแบบฉับพลัน ที่แท้เจ้าเปี๊ยกนี่ก็คือน้องหมาทารกตัวนั้นที่ผมเจอในวันฝนตกตอนที่เดินออกไปตามหาพี่เปรม มันนอนร้องหงิงๆ อย่างน่าสงสารอยู่ใต้ม้าหินหน้าคณะวิทยาศาสตร์ ที่แท้มันคือพันธุ์ชิวาวานี่เอง ถึงว่าตอนนั้นทำไมตัวมันเล็กนิดเดียว
แล้วหลังจากนั้นล่ะ คิดสิคิด..
ขณะที่กำลังตั้งสติและใช้สมาธิอย่างหนักหน่วง มารก็มาผจญจนได้ พี่เปรมขยับตัวยุกยิกจนผมรำคาญ ต้องลืมตาขึ้นมอง เตรียมอ้าปากด่าแต่พี่เปรมก็แย่งพูดขึ้นก่อน
“กูไม่รู้ว่ามึงจะเข้าใจที่กูพูดไปรึเปล่า แต่มึงก็ควรรู้ไว้ว่าเค้าช่วยชีวิตมึงไว้ตั้งสองครั้ง เพื่อที่จะให้มึงมีชีวิตรอด เพราะฉะนั้นมึงก็ต้องอดทนฉีดวัคซีนให้ครบและมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อรอเจ้านายมึงไง” ดวงตาคู่คมมองมาที่ผมนิ่งๆ ในขณะที่ฝ่ามือใหญ่ก็ลูบให้กำลังใจเบาๆ
นอกจากด่าไม่ออกแล้ว อะไรกันนะที่ทำให้พี่เปรมคิดถึงผมแบบนั้น พี่เปรมเป็นห่วงผมหรือว่าเป็นห่วงเจ้าเปี๊ยกกันแน่ ผมรู้สึกว่าโลกของผมหมุนคว้าง และหัวใจก็เต้นจังหวะแปลกๆ
กำลังมึนๆ งงๆ พี่เปรมก็หันไปหยิบของกินในตะกร้าออกมา ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับ ว่าพี่เปรมเอาถ้วยและช้อนน้องคิตตี้ประจำตัวผมติดมาด้วย ผมเกือบลืมไปเลยว่ายังไม่ได้กินมื้อเที่ยง พี่เปรมเทข้าวต้มข้นๆ ลงในถ้วยแล้วตามด้วยไข่ต้มลงไปยีจนเข้ากับเนื้อข้าว มันคืออาหารเด็กครับ จะมีก็แค่ครั้งแรกเท่านั้นแหละที่พี่เปรมเคยป้อนข้าวผัดให้ผมกิน หลังจากนั้นก็ไม่เคยอีกเลย เพราะเจ้าเปี๊ยกยังเด็ก กระเพาะมันยังอ่อน ทุกวันนี้อาหารของผมก็จะมีอยู่ไม่กี่อย่าง โจ๊กหมูบด ข้าวต้มไข่บด หรือไม่ก็ข้าวแฉะๆ ใส่เนื้อสัตว์บดลงไป แต่ก็ยังมีผักชีต้นหอมเพิ่มสีสันให้ดูเป็นอาหารขึ้นมาบ้าง ถึงจะดูไม่น่ากินแต่รสชาติมันโอเคเลยนะ คงเพราะพี่เปรมต้มข้าวด้วยน้ำซุปหรือไม่ก็ใส่ใจลงไปเยอะ และที่สำคัญมันก็ดีกว่าให้ผมไปกินอาหารเม็ดอะนะ
พี่เปรมป้อนข้าวผมเหมือนอย่างเคย ทั้งๆ ที่อาหารวันนี้ก็ธรรมดาแต่ผมกลับรู้สึกว่าอร่อยกว่าทุกวัน พี่เปรมป้อนจนหมดถ้วยนั่นแหละ ถึงจะได้หยิบนมกับแซนวิชของตัวเองขึ้นมากินบ้าง ดวงตาคู่คมมองไกลออกไปทางสระน้ำ ผมลองมองตามก็ไม่เห็นจะมีอะไร ผมไม่คุ้นชินกับพี่เปรมในโหมดเงียบแบบนี้เลย แต่ผมเองก็ไม่อาจจะละสายตาไปจากใบหน้าหล่อคมนั้นได้ ผมมองพี่เปรมอยู่แบบนั้น จนอีกฝ่ายรู้ตัวจึงก้มลงมองมาที่ผม
“กูคิดว่าตอนนี้เจ้านายของมึงก็กำลังพยายามอย่างหนักอยู่เหมือนกัน” ริมฝีปากบางได้รูปส่งยิ้มละมุนอ่อนโยน
หัวใจของผมสั่นระรัวโครมครามเหมือนจะหลุดออกมาจากอก นี่ผมกำลังจะเป็นโรคหัวใจวายเฉียบพลันอยู่รึเปล่านะ? แล้วทำไมผมรู้สึกได้ว่าผมมองภาพตรงหน้าได้พร่าเลือนเหลือเกิน ผมกำลังร้องไห้อยู่อย่างนั้นเหรอ? ไม่จริงมั้ง ผมกำลังดีใจไม่ได้เสียใจสักหน่อยแล้วผมจะร้องไห้ทำไมกัน
“บ๊อก” สวรรค์! โปรดช่วยให้ผมกลับร่างเร็วๆ ด้วยเถิด
ผมจ้องหน้าพี่เปรมอย่างรู้สึกอึดอัดและตื้นตันปนเปกันไป มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมอยากจะบอกอยากจะพูดออกไปแต่ทำไม่ได้ และมีหลายความรู้สึกที่ทำให้ผมต้องการจะฟื้นขึ้นมาเพื่อทำความรู้จักกับผู้ชายคนนี้ให้มากขึ้น รู้จักกันในแบบที่ผมคือพบรักกับพี่เปรม ไม่ใช่เจ้าเปี๊ยกกับพี่เปรมแบบนี้
“ฮ่าๆๆ ทำหน้าอมตีนอีกแล้วนะมึง ไอ้เปี๊ยกปัญญาอ่อนเอ้ย”
หมดกันครับ บรรยากาศซึ้งๆ เมื่อครู่ผมจะคิดว่าผมแค่ฝันไป..
.
.
.
.
เดทอันสุดซึ้งระหว่างผมกับพี่เปรมจบลงแบบไม่ค่อยจะสวยสักเท่าไหร่ แต่มันก็ทำให้ผมมีแรงฮึดสู้ที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความหวังมากขึ้น
เย็นย่ำแดดร่มลมตก รถกำลังติดได้ที่แต่พี่เปรมก็ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เปิดเพลงในรถฟังแล้วเคาะนิ้วกับพวงมาลัยพร้อมฮึมฮัมไปตามจังหวะดนตรี ผมเหลือบมองป้ายข้างทางจึงรู้ว่าพี่เปรมไม่ได้กลับคอนโดแน่นอน แล้วพี่เปรมจะไปไหนเนี่ย เบิกบานดี๊ด๊าแบบนี้ทำยังกับจะไปเดทกับแฟน ถ้าเป็นแบบนั้นจริงพี่เปรมก็เป็นผู้ชายที่เจ้าชู้มาก เพิ่งเดทกับผมเสร็จมะกี้แล้วผมก็ยังนั่งหัวโด่เป็นตุ๊กตาหน้ารถผู้น่ารักอยู่ตรงนี้ยังจะรีบไปหาสาวที่ไหนอีก เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นคุณคนสวยที่ชื่อภาพฟ้านั่น ผมเหล่พี่เปรมด้วยหางตาแต่ฝ่ายนั้นก็มองแต่ด้านหน้าท้องถนน คงลืมไปแล้วสินะว่ามีผมอยู่ด้วย
“บ๊อกๆ” สนใจผมบ้างสิครับ ชวนผมคุยบ้างก็ได้
“หืม? หิวรึไงมึง?” หันมาเลิกคิ้วน้อยๆ แล้วยิ้ม
เหี้ยเอ้ย!! หล่อสัส!
ความหล่อของพี่เปรมนับวันจะทำให้หัวใจ ตับ ไต ไส้ พุง ของผมสะเทือนมากขึ้น ผมคิดว่าถ้ามันเป็นแบบนี้บ่อยๆ คงจะมีจุดที่ต้องระเบิดออกมาแน่ๆ
“ถึงแล้ว เดี๋ยวกูพามึงไปซื้ออะไรกินก่อนละกัน”
สี่ล้อสุดไฮโซจอดสนิท พี่เปรมลงจากรถแล้วอ้อมมาเปิดประตูอุ้มผม ทำให้ผมเห็นว่าลานจอดรถนี้เป็นของร้านดอกไม้หรูย่านสุขุมวิท คุณลุง รปภ. หน้าร้านโค้งให้พี่เปรมอย่างอ่อนน้อมทั้งๆ ที่พี่เปรมมาจอดรถแต่กลับเดินออกนอกร้าน ผมได้แต่เอาคางวางเกยไหล่พี่เปรมไว้แล้วคอยดูสถานการณ์ต่อไปแบบนิ่งๆ
ที่แท้พี่เปรมก็เดินมาร้านสะดวกซื้อแถวๆ นั้นนั่นแหละครับ เพียงแค่อุ้มผมเดินเข้าไปทั้งพนักงานและลูกค้าชายหญิงลูกเด็กเล็กแดงยันคนชราสูงวัยต่างหันมองมาเป็นตาเดียว ไม่ได้มองผมหรอกนะ คงไม่ต้องบอกหรอกว่ามองใคร แล้วหูเจ้าเปี๊ยกก็รับคลื่นสัญญาณเสียงได้ดีเหลือเกิน ได้ยินหมดล่ะ ไม่ว่าจะเป็น ‘หล่อจังเลย’ ‘นั่นว่าที่พ่อของลูกกู’ ‘ชั้นอยากได้เค้า’ ‘เจอแล้วเนื้อคู่’ และอีกมากมายสารพัดทุกโทนเสียงที่ทำเหมือนผมไร้ซึ่งตัวตน แต่ท่านพี่เปรมก็ยังคงนิ่งสงบสยบทุกคำบรรยาย เดินตรงไปยังมุมที่มีไส้กรอกเรียงรายอยู่เต็มพื้นที่ หยิบมาสองสามแพ็คแล้วเดินไปส่งให้พนักงานคิดเงินและอุ่นด้วยไมโครเวฟ เสร็จแล้วก็เดินออกมาโดยไม่คิดจะสนใจสายตาประชาชีรอบตัวแม้แต่น้อย จากนั้นพี่เปรมเดินกลับเข้าไปในร้านดอกไม้
“สวัสดีครับพี่ทิพย์” พี่เปรมยกมือไหว้พี่ที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นเจ้าของร้าน
“สวัสดีค่ะคุณเปรม ว่าแต่หิวรึไงคะเนี่ยถึงได้ไปซื้อไส้กรอกมาเยอะแยะเชียว”
“เปล่าครับ ของไอ้เปี๊ยกมัน”
“อุ๊ย เมื่อกี้ไม่ทันสังเกต ชิวาวาเหรอคะ น่ารักจังเลยค่ะ”
“บ๊อกๆ” ขอบคุณแทนเจ้าเปี๊ยกครับ
“ตัวแค่นี้แสนรู้จริงนะเรา” ครับผมจะถือว่านี่เป็นคำชมที่แปลว่าผมฉลาดละกัน
ท่าทางพี่เปรมจะเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้ เพราะพูดคุยทักทายกับเจ้าของร้านที่ชื่อพี่ทิพย์อย่างสนิทสนม หลังจากทักทายกันพอเป็นพิธีแล้ว พี่เปรมก็เป็นคนเลือกดอกไม้เองกับมือทุกดอก เป็นดอกไม้เล็กๆ หลากสีสันแล้วให้พี่ทิพย์จัดเป็นช่อปูเก้เล็กๆ น่ารักให้ แล้วก็โดนพี่ทิพย์แซวอีกเล็กน้อย เท่าที่จับใจความได้คือ ‘พี่เปรมซื้อดอกไม้ทุกวัน’ แล้วพี่เปรมซื้อไปให้ใคร? ทำไมถึงดูตั้งอกตั้งใจขนาดนั้น? หรือว่าจะเป็นคุณภาพฟ้า
ผมชักจะไม่ชอบผู้หญิงที่ชื่อภาพนรกนี่แล้วสิ?
กว่าจะออกจากร้านดอกไม้แสงแดดก็ลาลับจากท้องฟ้าพอดี รถแล่นออกมาบนถนนที่การจราจรติดขัดแล้วค่อยๆ ขยับทีละนิดๆ เกือบชั่วโมง ก็ถึงจุดหมายที่สองของพี่เปรม รอบนี้ผมเห็นป้ายแสดงสถานที่อย่างชัดเจนว่ามันคือโรงพยาบาล คุณภาพนรกไม่สบายอย่างนั้นเหรอ?
“ไอ้เปี๊ยก โรงพยาบาลเค้าห้ามมึงเข้าไป เพราะงั้นรอในรถนะเว้ย อย่าซนและอย่าโวยวายเข้าใจมั๊ย? ไม่เกินครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวกูกลับมา”
“บ๊อก..” ครับ.. สะบัดหน้าใส่ด้วย
มือใหญ่ผลักหัวผมแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนเดินลงจากรถไป ประตูรถปิดลงอย่างนิ่มนวล พี่เปรมเปิดกระจกลงครึ่งหนึ่งทั้งสองด้านแบบไม่กลัวขโมย ก็คงจะไม่กลัวอยู่หรอกนะเพราะคุณลุง รปภ. ของโรงพยาบาลมายืนเฝ้าอยู่ตั้งแต่รถแล่นเข้ามาในลานจอดแล้ว และผมก็เพิ่งเห็นว่ามีตัวอักษรติดอยู่ตรงกำแพงด้านหลังระบุว่านี่คือที่จอดรถของ ‘ผู้อำนวยการโรงพยาบาล’ ก็คงไม่ต้องเดาแล้วมั้งว่านี่มันโรงพยาบาลของใคร
ผมชะโงกหน้าออกนอกรถมองพี่เปรมที่เดินถือช่อดอกไม้ไปแบบเท่ห์ๆ เพื่อจะขึ้นลิฟท์ตรงลานจอดรถ ถ้าหากเอาไปให้คุณภาพนรกจริงๆ แล้วผมจะมีสิทธิทำอะไรได้ ยกเว้นนะ ให้ผมกลับเข้าร่างได้เมื่อไหร่ผมอาจจะทำให้มีสิทธิขึ้นมา
พี่เปรมเดินไปได้แค่ครึ่งทางก็หยุดแล้วยกมือไหว้ใครสักคนที่คงกำลังจะเดินมาทางพี่เปรม
“สวัสดีครับคุณน้าเจโกะ”
อ๊ะ! ชื่อนั่น!!
“บอกให้เรียกคุณแม่ไงคะ”
“ครับคุณแม่”
วินาทีที่ปรากฏร่างของหญิงวัยกลางคน โลกของผมทั้งใบก็พลันหยุดนิ่ง ในอกแน่นจุกขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ และเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมเข้าใจความหมายของคำว่าคิดถึงและคำว่ารักมากที่สุดในชีวิต ผู้หญิงคนนั้นผู้กุมหัวใจของผมเอาไว้มาตั้งแต่ชีวิตของผมได้ถือกำเนิดขึ้น
“บ๊อกๆๆ ” แม่!! แม่คร้าบบบ!! ผมอยู่นี่ น้องไออยู่นี่ครับแม่
ผมพยายามร้องเรียกแม่สุดพลังชีวิตเท่าที่มี ต่อให้ใครสักล้านคนบนโลกจำผมไม่ได้ แต่สำหรับคนนี้ผมเชื่ออย่างถึงที่สุดว่าแม่ต้องจำผมได้ ต้องจำได้สิ
“เอ๋ คาวาอิ” แม่หันมามองผม
“บ๊อกๆๆๆ” แม่! นี่ไอจังไงครับ ผมคือน้องไอจังของแม่ไงครับ
ผมพยายามปีนประตูออกไปนอกรถ แต่ติดตรงที่กระจกรถไม่ได้ถูกเปิดไว้จนสุด พยายามยืดสุดตัวแล้วผมก็ทำได้แค่โผล่หน้าออกไปเล็กน้อยเท่านั้น
“นี่ใช่น้องเปียกของน้องไอจังรึเปล่าคะ” คุณแม่เปลี่ยนชื่อให้เจ้าเปี๊ยกแล้วเดินตรงมาที่ผม
“บ๊อกๆๆ” แม่ดูผมสิ ดูผมดีๆ นี่ลูกแม่นะ
“อ๋า น่าสงสารจังเลยนะน้องเปียก น่าสงสารเหมือนน้องไอจังเลย” ฝ่ามือที่ผมโหยหาลูบลงบนหัวของผมอย่างอ่อนโยน มันมีพลังมหาศาลที่สามารถทำให้กำแพงแห่งน้ำตาทะลักล้นออกมา
“บ๊อกๆๆๆ” แม่! ผมนี่แหละไอจังลูกชายสุดที่รักของแม่ ผมเองครับ
ผมจ้องมองเข้าไปในดวงตาของแม่ ส่งสายตาและความรู้สึกมากมายให้แม่ได้รับรู้ว่าผมคือลูกชายสุดที่รักของท่าน ผมคือน้องไอจังที่แม่บอกว่าเป็นรักดั่งดวงใจ เป็นความรักที่พ่อกับแม่ทะนุถนอมดุจแก้วตา ผมอยู่ตรงนี้ยังไงครับ ผมอยู่ตรงนี้ กอดผมที ปลอบผมหน่อย ให้กำลังใจผมสักนิด นะครับแม่
“เดี๋ยวผมขอจัดการกับเจ้าตัวแสบก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวจะตามเข้าไป” ไม่ๆ แม่อย่าไปนะ พี่เปรมอย่าเพิ่งให้แม่ไปนะ ไม่เอานะ ไม่เอาๆๆ
“ไปละน๊า คาวาอิจัง” แม่ลูบหัวผมอีกครั้ง แล้วมองผมด้วยดวงตาที่เศร้าและดูอ่อนล้า ผมเพิ่งสังเกตว่าแม่ผองลงไปเยอะมาก แม่คงจะเสียใจที่ลูกชายเพียงคนเดียวกลายเป็นเจ้าชายนิทราสินะ
แม่ครับ ผมขอโทษ
“บ๊อกๆๆ” แม่! ไม่นะแม่!! แม่อย่าเพิ่งไปแม่กลับมาหาผมก่อน
พยายามร้องเรียกแม่ที่เดินจากไป แม่หันมามองผมหลายครั้ง ทั้งยิ้มและโบกมือให้ แต่สุดท้ายแล้วแม่ก็ยังจากไป
“กูบอกว่าอย่าโวยวาย ให้รออยู่เงียบๆ ไง อย่าดื้อสิว่ะ เดี๋ยวกูก็กลับมา” พี่เปรมกดหัวผมให้หลุบกลับไปในรถ
“บ๊อกๆๆๆ” ไม่! ผมจะหาแม่! พาผมไปหาแม่ที ผมจะไปหาแม่ ได้โปรด ฮึก...
“ไอ้เปี๊ยก เด็กดี ไม่ร้องดิมึง เดี๋ยวกูกลับมา” ฝ่ามือใหญ่ลูบหัวผมเพื่อปลอบโยน แต่ไม่ใช่ ผมไม่ได้ต้องการแบบนี้
“หงิงงงงงงงงงง” ฮือออ ฮึก ฮือออ
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ สวรรค์ และอะไรก็ตามแต่บนโลกนี้ที่ทรงฤทธิ์และมีเมตตา ได้โปรดเห็นใจผมด้วยเถิด ได้โปรดช่วยให้ผมกลับคืนสู่ร่างเดิมทีเถิด
ได้โปรด ตอนนี้ผมทรมานเหลือเกิน
TBC...
รินมาลงตอนที่ 7 เร็วไปมั๊ยคะ 555
พอดีช่วง 2 อาทิตย์นี้รินต้องไปธุระ ตจว กับครอบครัวอะคะ
เลยมาลงตอนที่ 7 ให้อ่านกันก่อน
เพราะไม่แน่ใจว่าจะหาคอมพ์มาลงให้ได้อ่านกันต่ออีกเมื่อไหร่ แต่จะพยายามไม่ทิ้งไว้นานคะ :a1:
ขอบคุณทุกคนที่รักและเมตตาน้องไอกันนะคะ :m1:
เอาใจช่วยน้องไอกันหน่อยนะคะ ไม่รู้ว่าจะมีวิธีไหนช่วยให้กลับเข้าร่างบ้างมั๊ยน๊า อิอิ
เพราะฉะนั้นฝากติดตามกันด้วยนะคะ :m5:
-
น่าสงสารไอจังอะ แต่ก้อน่ารักอะ
-
โอ่ยยย สงสารน้องไอ :monkeysad:
-
:hao5: สงสารอ่า ไอจังได้พบคุณแม่แล้วแต่เข้าไปหาร่างตัวเองไม่ได้
พี่เปรมก็เป็นห่วงไอจังมากนะเนี่ย น่ารักจังเลย :กอด1:
-
:hao5: :hao5:
-
พี่เปรมดูแลน้องพบรักดี๊ดี~ ขนาดไปสวนสาธารณะก็ยังไม่วายพกชามคิตตี้ประจำตัวน้องไปด้วยอีกนะค้าา
นี่ถ้าเกิดว่าลูกเล็กเด็กแดงและคนชราที่น้องพบรักเจอในร้านสะดวกซื้อได้มาเห็นภาพที่พี่เปรมกำลังป้อนอาหารให้น้องพบรักเองกับมือ คำต่อคำแบบนี้ด้วยแล้ว จะไม่ยิ่งอยากทิ้งตัวใส่พี่เปรมกันแย่เลยเหรอคะเนี่ย :laugh:
เพราะขนาดแค่เห็นพี่เปรมอุ้มหนูเดินผ่านเขาก็พากันฟินไปถึงไหนต่อไหนก็ไม่รู้แล้วนะคะน่ะ ^^
แถมตอนนี้ภาพฟ้ายังถูกน้องพบรักหมายหัวทั้งๆ ที่รู้จักแค่ชื่อไว้แล้วด้วย ถ้าเกิดเจอหน้ากันจะๆ เมื่อไรน้องคงจะแง่งๆ ใส่นาง จนถูกพี่เปรมดุเอาแน่ๆ เลยน้าา :m20:
แต่พอได้อ่านตอนท้ายๆ นี่สิ~ น่าสงสารน้องพบรักจังเลยค่ะ :mew4: ได้เจอหน้าคุณแม่แล้วแท้ๆ แต่กับบอกอะไรให้รู้ไม่ได้เลยสักอย่างเดียว T^T พี่เปรมคะ..เยี่ยมร่างน้องเสร็จก็รีบๆ กลับมาดูน้องที่รออยู่ในรถด้วยน้าา
รอตอนต่อไปจ้าา.. :pig4:
-
น้องไออออออออ ต้องรอเจ้าชายมาจุมพิจไหมน้อ
รอตอนต่อไปน้าาา
-
นิยายของคุณ RIRIN ดังใหญ่แล้วนะครับ ขอแสดงความยินดีด้วย ของผมก็ดังเหมือนกัน ดังกริบเลย อิๆ
น้องไอจังได้เจอแม่แล้ว แต่ว่าอย่าเพิ่งเข้าร่างเลยนะ ให้พี่เปรมหลงรักหมาก่อน อยากเห็นคนหลงรักหมา
ดูซิว่าจะเป็นยังไง ให้ตายเถอะโรบิ้น
เดินทางปลอดภัยนะครับ กลับมาไวๆ จะได้มาเขียนต่อ
:L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
พี่เปรมก็ชอบน้องหรอ
-
สงสารน้องไอ สงสารคุณแม่
(เริ่มๆจะลืมล่ะ ว่าชื่อไอ จำได้แต่เปี๊ยก)
-
รักไอ้เปี้ยกจัง.. :oo1:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
มาต่อแล้วเย้ๆๆๆ : :impress2:
ปาดดดไว้ก่อน เด่วกลับมาคะ :mew1:
-
ฮื่ออ สงสารพบรักอ่าาาา :hao5:
-
น้องไอน่าสงสาร ฮือออ ขอให้มีใครสักคนรู้สักทีเถอะว่าเจ้าเปี๊ยกคือน้องไอ
แอบสับสนในความรู้สึกของพี่เปรมเล็กน้อยถึงปานกลาง ที่ทำอยู่คือแค่รู้สึกผิดที่ตัวเองมีส่วนทำให้ไอกลายเป็นเจ้าชายนิทรา หรือว่าลึกๆ ในใจมีความรู้สึกดีๆ ให้น้องไอมาโดยตลอดถึงไม่เคยบอกน้องเลยว่าคนที่น้องคบกับพี่เปรมไม่ใช่คนๆ เดียวกัน
รอลุ้นต่อไปค่ะ
-
เมื่อไหร่จะคืนร่างนะ :hao5:
-
รักเปี๊ยกนะ แต่ ณ จุดนี้ พี่สงสารน้องไอมากเลยลูก :m8:
พี่เปรมคะ จริงๆแล้วพี่หลงรักน้องไอมาตลอดใช่มั๊ย **ยื่นไมค์สัมภาษณ์**
อยากจะให้น้องไอกลับคืนร่างได้นะ จะช้าจะเร็วก็ขอให้กลับคืนร่างได้ด้วยเถิด
และก็ให้เปี๊ยกยังอยู่ด้วยกันเป็นพ่อแม่ลูก :hao6:
ติดตามนะคะ
รอคอยเสมอ ขอบคุณมากคะสำหรับนิยายดีๆ และน่ารักมากมาย :m1:
-
น่าสงสารไอจัง
แต่เปี๊ยกก็น่ารักมาก
พี่เปรมซื้อดอกไม้ไปให้ใคร
ไอจังใช่ไหม
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ :katai2-1:
-
สงสารไอ :hao5: ถ้าไอกลับคืนร่างเดิมเปี๊ยกจะตายมั้ย อย่าตายเลยนะ ฮืออออออ สงสารทั้งเปี๊ยกทั้งไอ :katai1:
มาต่อดร็วๆ ดีแล้วค่า ชอบบบบบ 55555 เป็นกำลังใจให้คุณรินค่ะ
-
:hao7: :hao7: :katai1:
-
มาแล้วคะ
ชอบตอนที่พี่เปรมพาเปี๊ยกไปเดทมากเลย นั่นเรียกว่าเดทได้ใช่มั๊ย 555 :laugh:
เราว่าพี่เปรมต้องแอบรักน้องไออยู่แน่ๆ มีซื้อดอกไม้ไปให้ทุกวัน
มันต้องคิดอะไรบ้างสิ แล้วยังช่วยเลี้ยงเจ้าเปี๊ยกอย่างดีอีก
สงสารน้องไอมากเลยคะ :o12: ใจหนึ่งก็อยากให้น้องเปี๊ยกอยู่กับพี่เปรมแบบนี้
แต่อีกใจก็อยากให้น้องไอได้กลับร่างเดิม โดยที่น้องเปี๊ยกก็ไม่ตายนะคะ
สงสารน้องไอ สงสารแม่น้องไอ :katai1:
รอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆ คะคุณริน :m9:
-
สงสารน้องไอมาก บอกเลย
จะร้องตามแล้วเนี้ย
-
สงสารน้องไอด้วย
อยากให้คืนร่าง สงสารคุณน้า
-
ชอบที่น้องพบรักอยู่กับพี่เปรมในร่างน้องหมานะ แต่ก็อยากให้น้องกลับร่างไว ๆ เหมือนกัน สงสารหมดทุกคนเลย :mew4:
-
น่าสงสารอ่ะ
-
ให้พี่เปรมจุ๊บไหม จะได้ลอยกลับร่าง > /// < #มโน
-
ตามมาจากห้องแนะนำค่ะ
สนุกและน่ารักมากๆๆๆๆๆ
พี่เปรม(ตัวจริง)ช่างเป็นผู้ชายที่น่ารักมากกกกกอ่ะ
ไอจังก็น่ารักสุดๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ใจก็อยากให้น้องไอเป็นเจ้าเปี๊ยกไปอีกสักระยะ แต่อีกใจก็สงสารน้องไอ สงสารแม่ :hao5: เอาเป็นว่าอยู่ในร่างเจ้าเปี๊ยกอีกสักพักนะลูก กำลังฟินอ่ะ (อ๊าคคคคคคคคคคคคคคค :z6: โดนน้องเปี๊ยกถีบ) คือชอบน้องเปี๊ยกเวลามโนโน่นนี่ นางน่ารักและน่าอิจฉาในคราเดียวกันมีผู้ชายรูปหล่อ ล่ำ ใหญ่ รวย ดูแล ขนาดหมาๆยังอิจฉา คิดดูเถอะ :laugh: แต่อะไรไม่ฮาเท่าเปลี่ยนชื่อ ภาพฟ้า เป็น ภาพนรก :m20: ติดตามต่อไปว่า น้องเผียก เอ้ย เปี๊ยก จะได้คืนร่างพร้อมแอ้มพี่เปรมไหม สู้สู้ o13
-
ตามมาจากห้องแนะนำ กำลังไล่อ่านอยู่ ครเขียนสู้ๆนะ :mew3:
-
วิ่งมาอย่างไว แต่ก็ยังช้าไป 1 วัน :katai1: :katai1:
แปะๆๆ น้องเปี๊ยกที่รักรอแม่แป๊ปนะลูก แม่ขอไปเคลียร์งานก่อน
แล้วเดี๋ยวคืนนี้แม่จะมาฟัดลูกนะ ปล.หนีพี่เปรมมาหาแม่สักแป๊ปนะคนเก่ง หึหึหึ :hao6:
-
ก็รอต่อไปว่าคนแต่งจะให้ไอกลับร่างเมื่อไหร่ ได้แต่รอๆ
-
ไอจัง คงทรมาน อึดอัดมากใช่ไหม
ทำไงจะได้กลับเข้าร่างสักทีนะ ต้องรอฝนตกฟ้าร้อง
หรือให้เจ้าเปี๊ยกเจอเหตุการณ์เหมือนไอจังเหรอ
ติดตามต่อไป ~~~
-
ตามมาจากห้องแนะนำนิยายคะ
ขออ่านหน่อยนะคะ แล้วเดี๋ยวจะกลับมาบอกเล่านะคะ
ตื่นเต้นจังเลย :hao6:
-
สงสารไอจริงๆ ถ้านึกถึงช่วงอุบัติเหตุได้ ไม่แน่อาจจะได้กลับไปอยู่ในร่างเดิมก็ได้
แต่เดียวนะ ถ้าไอกลับไปอยู่ร่างเดิม แล้วร่างของน้องหมาล่ะ O_O
ไม่เอานะ น้องหมาอย่าตายน๊าาาาาา
-
ตามอ่านครบ 7 ตอนแล้วคะ
ความรู้สึกสำหรับเรื่องนี้คือมันสุดยอดมากคะ :heaven
นี่แหละคือนิยายที่ตามหามานาน ขอบคุณที่แนะนำมานะคะ
หลงรักน้องไอในร่างเจ้าเปี๊ยกมาก เอ๊ะ หรือน้องเผียกดี :laugh:
พี่อยากจะสู่ขอนู๋จากพี่เปรมมาเลี้ยงเหลือเกิน
แต่คิดอีกทีอยู่กับพี่เปรมนั่นแหละดีที่สุด และฟินที่สุดแล้ว :m1:
พี่เปรมสุดหล่อ แม้จะปากร้ายไปหน่อยแต่ก็ใจดีนะเออ :impress2:
แต่พออ่านตอนที่ 7 จบ บอกเลยคะแอบร้องไห้ด้วย สงสารน้องไอมาก
อยากให้น้องไอกลับร่างเดิมเร็วๆ แต่เจ้าเปี๊ยกต้องไม่เป็นอะไรนะ :katai1:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ และสนุกมากๆ นะคะ จะติดตามทุกตอนเลยคะ :กอด1:
ปล.สำหรับพี่ปลื้ม :z6:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:กลับเข้าร่างเร็วๆน่าน้องไอ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตามมาจากห้องแนะนำนิยายคะ
ไม่ผิดหวังจริงๆ นักเขียนเขียนได้ดีมาก o13
หลงรักน้องเปี๊ยกมากสุดติ่งอะ *ชูป้ายไฟ* :impress2:
แต่ก็สงสารน้องไอมาก อยากให้คืนร่างไวๆ จะได้จัดการพี่เปรมให้อยู่หมัด :hao6:
รอติดตามนะคะ
-
น่ารักจังแต่ก็น่าสงสาร ขอให้ได้กลับร่างไวไวนะจ๊ะ ไอจัง
-
เข้ามาอ่านทีเดียว 7 ตอนเลยค่ะ TT น้องไอน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก จะเป็นคนหรือหมาก็น่ารักค่ะ ขอให้น้องกลับร่างไวๆนะคะ พี่เปรมคงดีใจ ฮือออออ เค้าว่าพี่เปรมนี่แอบชอบน้องอยู่รึเปล่าคะ เค้าว่าเจ้าหญิงนิทรา(?) ต้องจูบปลุกค่ะคุณพี่ จูบเลย เผื่อน้องจะฝื้น อิอิ
บอกความรูสึกตอนอ่านนิดนึงค่ะ เกลียดคุณพี่ปลื้ม ฮืออออออออ มาหลอกให้น้องรักแล้วมาทิ้งแบบนี้ได้ไงงงงง แต่ไม่เป็นไรค่ะ พี่จะไปไหนก็ไป น้องมีพี่เปรมอยู่ทั้งคน แอร๊ยยยยย พี่เปรมนี่ก็ดูรักน้องมากมายเหลือเกินค่ะ นี่ชอบน้องมานานแล้วล่ะสิถึงได้ดูมีปฏิกิริยาและคิดถึงน้องขนาดนี้ น้องไอเองก็เริ่มหวั่นไหวแล้ว อยากให้น้องตื่นมาสักที แงงงง แต่ไม่ใช่ว่าพอน้องตื่นพี่เปรมกวนบาทาใส่อีกนะคะ 55555555 คราวนี้น้องได้ด่าพี่น้ำไหลไฟดับแน่ค่ะ
รอคอยตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่าาาา :bye2:
-
บอกเลยว่าเป็นเรื่องที่น่ารักมาก น่าติดตาม เป็นกำลังใจให้จร้า o13 o13 o13
-
เป็นเรื่องที่น่ารักน่าติดตามมาก รอตอนต่อไปนะคะ :impress2:
-
อยากให้คืนร่างเร็วๆๆๆจัง :mew4:
-
ตามมารอคะ รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1: :katai1:
-
แวะมาหาน้องไอ เจ้าเปี๊ยกและพี่เปรมทุกวัน :hao5:
คิดถึงๆๆ นักเขียนรีบกลับมานะคะ ใจจะขาดแล้ว :katai1:
-
ตั้ลล้ากกกกกกกกก เป็นเรื่องที่บับ น่ารักอ้ะ อ่านแล้วรักเลยย คึคึ :mew1:
ชอบเวลาพี่เปรมพูดถึงเจ้าเปี๊ยก มันดูมน่าเอ็นดู้วว น่าเอ็นดู :katai2-1:
คงไม่มีมาม่าประมาณว่า ไอจังกลับเข้าร่างแล้วจำพี่เปรมไม่ได้น้ะะ มันคงเศร้าแน่ๆเลยอ่าา :katai1:
มาต่อไวๆน่ะค้าาาา อยากอ่านเลี้ยววว :katai4:
-
เปิดคอมพิมพ์ในคอมคุยกัน เพราะโทรศัพท์ติดรหัส
หรือจะ หาพวกสีน้ำกับกระดาษดี
จะได้คุยกันรู้เรื่องเสียที
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ฮือออ สงสารไอจังง่ะะะ ตอนเจอแม่ :hao5:
-
น้ำตาไหลเลยอ่า ฉากเจอแม่ทรมาณใจมาก
ปล น้องหมาน่าร๊ากกกกก
-
ฮือออออออออออ :o12: เศร้าอ่ะ สงสารไอจังกับคุณแม่มากๆ คงอยากกอดแม่เนอะ ดีนะที่คุณแม่ไม่ได้คิดว่าเห่าไล่
สงสัยอยู่อย่างนึง ถ้าพบรักกลับร่างแล้วไอ้เปี๊ยกจะตายม้ายยยยยย เค้าไม่อยากให้เปี๊ยกตายยยย :hao5:
เปรม-เปี๊ยก Forever :กอด1:
-
แวะมารอๆๆๆๆๆ :hao5:
-
เปี๊ยกน่ารักมากกก หลงงงเลยอะ
พี่เปรมนี่ก้ดูแลดี๊ดี อิจฉา 55555
ทำไมพี่เปรมดูจะใส่ใจกะไอมากเลยนะ แบบแอบรักเค้าอยุรึป่าวหรือไงเนี่ย
ซื้อดอกไม้ทุกวัน แปลว่ามาหามาเยี่ยมทุกวันเลยนะ
ชักจะมีลุ้นๆ
รอตอนต่อไปค่ะ สนุกมากกก
ตอนนี้สงสารไอมากค่ะ TT
-
แวะมารอ เห็นออกไลน์อยู่ในเว็บ
ถ้าได้เห็นข้อความนี้ ได้โปรดมาอัพต่อเถอะะ :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-8-
หลังจากได้เจอแม่เมื่อสองวันก่อนชีวิตของผมก็หดหู่ถึงขีดสุด และพี่เปรมก็ไม่ได้กลับไปคอนโดเหมือนอย่างเคย แต่กลับพาผมมายัง
บ้านทรายทอง?
ตัวบ้านปกคลุมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่และสวนที่ตกแต่งสวยงามอย่างร่มรื่นลงตัว ผมเงยมองประตูบานใหญ่ที่ดูโอ่อ่าสมฐานะ สถานการณ์ในตอนนี้ของนายพบรัก รัชชารักษ์ ช่างคล้ายคลึงกับ พจมาน สว่างวงศ์เสียจริง ขาดแค่เปียสองข้างกับชะลอมผลไม้และกระเป๋าเสื้อผ้าทรงวินเทจ เท่านั้น แต่ผมก็ไม่มีอารมณ์พอที่จะมาร้องเพลงนี่คือสถาน แห่งบ้านทรายทอง ที่ผมปองมาสู่ ผมยังไม่รู้ เขาจะต้อนรับ ขับสู้เพียงไหน เอาเป็นว่าผมผ่านจุดนั้นมาได้ และในบ้านหลังนี้ก็ไม่มีคุณชายใหญ่ กลาง เล็ก หรือคุณหญิงแม่ผู้ใจร้ายอะไรทั้งนั้น จะมีก็แค่ตัวร้ายของเรื่องเพียงคนเดียวนี่แหละครับ
“ไอ้เปี๊ยก มึงอย่าทำหน้ายัดตีนทั้งสี่ข้างไว้ในปากแบบนี้ดิว่ะ” คุณชายเปรมนทีป์ทักทายยามเช้าด้วยการใช้นิ้วพระบาทเขี่ยสะกิดผม
นี่ผมเป็นตัวเอกของเรื่องนะ กรุณาให้เกียรติผมบ้าง คนยิ่งเศร้าอยู่ งับนิ้วเท้าแมร่มเลย
งั่ม!
“เอ้ย! ไอ้สัตว์!” พี่เปรมดึงขากลับแทบไม่ทัน แต่ด่าผมว่าไอ้สัตว์ ผมไม่เจ็บหรอกนะ ก็เจ้าเปี๊ยกมันเป็นสัตว์นี่นา ถ้าด่าว่าไอ้ตะกวดนี่สิมีเคือง
“ไอ้นี่เลี้ยงไม่เชื่อง!” ผลักหัวผมจนจบลงกับหมอนหมีพูห์
“เอ๋ง” ช่างเป็นเช้าวันใหม่ในบ้านหลังใหญ่ที่สดใสเหลือเกิน
ถ้าอารมณ์ปกติผมคงจะด่ากลับไประรัวเป็นกลองยาวแน่ๆ แต่ผมไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรจริงๆ เครียดทีไรผมมักจะนอนไม่หลับ เมื่อคืนกว่าจะกลับถึงบ้านทรายทองก็สามสี่ทุ่ม พยายามข่มตาให้หลับแต่ก็ทำไม่ได้ แม้ว่าเมื่อก่อนผมอยากจะโตไวๆ แต่ชะตากรรมที่ผมกำลังเผชิญอยู่นี้ทำให้ผมอยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เมื่อใดที่คิดถึงแม่ ร้องเรียกแม่ แม่ก็จะมาหา มอบอ้อมกอดที่อบอุ่นให้เสมอ
“นี่เหรอคะคุณเปรม น้องเปี๊ยกที่เล่าให้ป้าฟัง น่าฟัดเชียว” เสียงของใครสักคนที่ผมไม่คุ้นเคยดังขึ้นในห้องนอนของพี่เปรม
ผมหันไปมองก็เจอคุณป้าร่างอวบอ้วนที่กำลังก้มลงมามองผมด้วยรอยยิ้ม คุณป้าดูเป็นผู้ดีจังเลยครับ เรียกผมว่าน้องเปี๊ยกด้วย ไม่เหมือนใครบางคนที่หยาบคายกับผมม๊ากมาก และรอยยิ้มของคุณป้าช่างดูใจดีและอ่อนโยนเหมือนแม่ของผมเลย
“บ๊อกๆ” สวัสดีครับคุณป้า
แม้อารมณ์ของผมกำลังจะดำดิ่งสู่เหวลึก แต่ผมก็ยังไม่ลืมมารยาทหรอกนะครับ
“นี่แหละครับไอ้เปี๊ยกตัวแสบ ยังไงฝากป้าน้อยด้วยละกันนะครับ”
“ไม่ต้องฝากป้าก็ยินดีดูแลให้อย่างดีเลยค่ะ”
ถึงจะไม่พอใจกับการบรรยายสรรพคุณความน่ารักของผมว่าตัวแสบ แต่ความสงสัยว่าทำไมพี่เปรมต้องฝากผมไว้กับป้าน้อยด้วยมันมีมากกว่า พี่เปรมจะไปไหนอย่างนั้นเหรอ? พาผมมาอยู่บ้านหลังใหญ่ที่ไม่คุ้นเคยยังไม่ครบสิบชั่วโมงด้วยซ้ำก็คิดจะทิ้งผมแล้วรึไง
“คุณเปรมลงไปทานข้าวเช้าก่อนสิคะ วันนี้คุณท่านไม่เข้าโรงพยาบาล กำลังรอคุณเปรมอยู่เลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมลงไปก่อนนะครับ ทางนี้ฝากด้วยละกัน”
พูดจบพี่ท่านก็เดินตัวปลิวออกไปไม่มีแม้แต่จะหันมามองผมที่กำลังตกอยู่ในอาการสตั๊นแบบตั้งตัวไม่ทัน กว่าผมจะลุกขึ้นแล้ววิ่งตามพี่เปรมไปบานประตูห้องนอนก็ถูกปิดลงเสียก่อน ผมได้แต่มองบานประตูที่ตอนนี้มันไม่ต่างอะไรจากกำแพงเบอร์ลินเลยสักนิด ราวกับว่าอิสรภาพของผมถูกลิดรอนลง และผมก็รู้สึกได้ว่ามันก็กำลังจะส่งผลให้ผมกับพี่เปรมห่างกันมากยิ่งขึ้น
“หิวแล้วใช่มั๊ยลูก?” ป้าน้อยที่รูปร่างอวบอ้วนพยายามย่อตัวลงอุ้มผม
“บ๊อกๆ” ผมไม่หิวครับ แค่อยากจะไปหาพี่เปรม
“งั้นไปทานข้าวกับป้าดีกว่านะ” ยังไม่ทันจะได้เถียงหรือดีดดิ้นเอาตัวรอด ป้าน้อยก็รวบผมขึ้นไปหนีบไว้กับแขนอวบได้อย่างง่ายดาย
การเป็นหมาพันธุ์เล็กมันเสียเปรียบตรงนี้ที่พละกำลังน้อยนี่แหละ มีดีอยู่อย่างเดียวคือความน่ารัก แม้แต่ผมเองก็ยังหลงรักเจ้าเปี๊ยกเลย
ป้าน้อยอุ้มพาผมออกมาจากห้องนอนของพี่เปรม แม้ป้าน้อยจะอ้วนแต่ก็คล่องแคล่วใช่ย่อย เดินตุบตับลงบันไดโดยที่หนีบผมไปด้วย พอลงมาถึงชั้นล่างก็มีสาวใช้ผิวคล้ำตัวผอมเกร็นยืนยิ้มยิงฟันขาวรออยู่แล้ว
“ชมพู่ เอาน้องเปี๊ยกไปจัดการตามที่คุณเปรมเธอสั่งไว้ให้เรียบร้อยด้วยล่ะ”
“จ๊ะ ป้า”
ส่งผมต่อเปลี่ยนมือให้พี่สาวที่ชื่อชมพู่ ผมอดคิดไม่ได้ว่าตอนนี้ผมเป็นตัวอะไรกันแน่ นอกจากแม่ผู้ให้กำเนิดจะจำไม่ได้ พี่เปรมที่เป็นที่พึ่งพิงเดียวก็ทิ้งผมไว้กับคนแปลกหน้า ทำไมชีวิตของผมถึงต้องมาเจอเรื่องราวแย่ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ด้วย ทุกคนลืมไปแล้วรึไงว่าต่อให้เป็นเพียงแค่หมา มันก็มีหัวใจเหมือนกันนะครับ
.
.
.
.
นาฬิกาไม้สลักตรงห้องโถงใหญ่บอกเวลาสามทุ่มสี่สิบห้านาที บรรดาคนรับใช้สิบกว่าชีวิตทยอยกันไปพักผ่อน จะเหลือแค่ป้าน้อยกับสาวรับใช้คนสนิทที่ยังเดินตรวจความเรียบร้อยอยู่อีกห้อง
“น้องเปี๊ยกรอคุณเปรมเหรอลูก?” เสียงป้าน้อยตะโกนดังมาจากหน้าประตูห้องนั่งเล่น
“บ๊อกๆ” ไม่ได้รอสักหน่อยครับ ผมบอกเสียงอ่อย
“น่ารักจังเลยนะป้า” พี่ชมพู่เอ่ยชม แต่ผมรู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากจะอ้าปากคุยกับใครอีกแล้ว
เพราะผมอยู่ในร่างเจ้าเปี๊ยก ทุกคนที่หลงรักผมก็เพราะว่าเจ้าเปี๊ยกมันน่ารัก ตัวเล็กหน้าตาหน้าเอ็นดู ผมแอบคิดอยู่หลายครั้งว่าการที่ผมมาอยู่ในร่างเจ้าเปี๊ยกแบบนี้ แล้วเจ้าเปี๊ยกล่ะหายไปไหน? ดวงจิตมันไปอยู่ซะที่ไหน? ผมได้แต่หวังและภาวนาว่าขอให้มันหลบซ่อนอยู่ที่ใดสักที่ รอคอยวันที่จะได้กลับคืนมายังร่างนี้เหมือนกับผมที่รอคอยจะกลับคืนร่างของตัวเองอยู่รึเปล่า?
“ไปรอหน้าบ้านสิลูก คุณเปรมกลับมาจะได้ดีใจ” ป้าน้อยแกแนะนำ ทั้งๆ ที่ผมก็ตอบไปก่อนหน้านี้แล้วว่าไม่ได้รอ
ป้าน้อยและพี่ชมพู่มองผมแล้วหัวเราะคิกคัก ไม่รู้จะขำอะไรนักหนา ผมเลิกสนใจแล้วหันกลับมามองเข็มนาฬิกาเหมือนเดิม สักพักเสียงฝีเท้าของทั้งคู่ก็เดินจากไป ผมจึงหันไปมองประตูใหญ่ที่แง้มไว้เล็กน้อย แล้วบอกตัวเองว่าไม่ได้มารอใครสักหน่อย ตอนอยู่คอนโดพี่เปรมจะกลับดึกดื่นยังไงผมก็ไม่เคยสนใจ กระโดดขึ้นเตียงได้ก็หลับสบายเท่านั้น ผมไม่เห็นมีเหตุผลอะไรที่จะต้องรอ แม้ว่าผมจะเคยหลงรักคนชื่อเปรม แต่ชื่อนั้นเป็นเพียงแค่ชื่อที่เอามาใช้บังหน้าเพื่อหลอกลวงผม แล้วพี่เปรมตัวจริงเสียงจริงที่ผมเพิ่งได้รู้จักแค่เดือนกว่าๆ มีดีอะไรนักหนาถึงทำให้ผมต้องรอ และต้องมายืนชะเง้อคอยาวอยู่หน้าประตู..
ผมมาอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้ได้สี่วันแล้ว และมันก็รวมถึงความเศร้าที่สะสมค่อยๆ กัดกินผมมานานถึงสี่วันสี่คืนแล้วเหมือนกัน จะมีก็แค่ช่วงเวลาที่พี่เปรมอยู่ด้วยเท่านั้นที่พอจะทำให้ผมลืมเรื่องหนักอึ้งในใจไปได้ แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นก็มีน้อยเหลือเกิน ถ้าจะพูดจริงๆ ก็มีแค่เฉพาะตอนเช้าที่ตื่นขึ้นมาเพื่อไปวิ่งจ๊อกกิ้งกับพี่เปรม อันที่จริงจะเรียกว่าวิ่งด้วยกันก็ไม่ค่อยจะถูกสักเท่าไหร่ เป็นผมมากกว่าที่วิ่งตามพี่เปรมจนลิ้นห้อยแทบทุกครั้ง จะไม่วิ่งก็ไม่ได้เพราะพี่เปรมขู่ไว้ว่า ‘ถ้ามึงไม่วิ่งพุงมึงจะย้อยนะไอ้เปี๊ยก ตัวเท่าเมี่ยงแล้วพุงย้อยทุเรศชิปหายว่ะ ฮ่าๆๆ’ เสียงหัวเราะนั่นมันหยามศักดิ์ศรีของผมมากเลยครับ ผมจึงต้องวิ่งๆๆ เอาให้ไขมันกระเด็นไปจุกอยู่ในร่องซิกแพคของพี่เปรมให้หมดเลย ส่วนกิจวัตรอื่นๆ ก็ยังคงเหมือนเดิมนั่นคือถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง ป้าน้อยกับพี่ชมพู่หรือสาวใช้คนอื่นๆ มีงานที่ต้องทำเยอะแยะไม่มีเวลามาอยู่กับผมตลอด บางวันพี่ชมพู่ทำงานจนลืมหาข้าวให้ผมกินก็มี แต่ผมก็ไม่โทษพี่ชมพู่หรอก เพราะระยะหลังมานี้ต่อมหิวของผมแทบจะไม่ทำงานเลยด้วยซ้ำ
เอาล่ะ มาถึงตรงนี้แล้ว ผมยอมรับก็ได้ว่ากำลังมารอพี่เปรมอยู่จริง แต่ที่รอนี่ไม่ใช่เพราะเป็นห่วง แต่เพราะความกลัวที่อยู่ในใจของผมต่างหาก ผมรู้สึกกลัวว่าจะถูกทิ้ง ถ้าพี่เปรมทิ้งผมไปเมื่อไหร่ ผมก็จะไม่เหลือใครอีกแล้ว ผมไม่รู้ว่าพี่เปรมออกไปไหนทุกวัน บางทีพี่เปรมอาจจะไปกับผู้หญิงที่ชื่อภาพฟ้าคนนั้นก็ได้ หรือบางทีพี่เปรมอาจจะไปเจอร่างของผมที่โรงพยาบาล ผมจะเห็นแก่ตัวไปมั๊ยถ้าอยากให้เป็นอย่างหลังมากกว่า
ขณะที่กำลังคิดถึงเรื่องพี่เปรมอยู่นั้น เสียงรถกับแสงไฟจากประตูรั้วหน้าบ้าน ทำให้ผมอดจะดีใจไม่ได้ แต่พอรถคันนั้นแล่นเข้ามาใกล้ไอ้ที่ดีใจเมื่อครู่กลายเป็นหดหู่ไปเลย ก็รถคันหรูที่จอดลงตรงหน้าผมนี่มันเป็นรถของคุณพ่อพี่เปรมน่ะสิ
“อ้าว น้องเปี๊ยกนี่นา” ผู้หญิงวัยสี่สิบนิดๆ แต่หน้าตาผิวพรรณดูอ่อนกว่าวัยไปเกือบสิบปีทักทายผมที่ยืนหลบอยู่ข้างประตู ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงตอบ
อย่าถามนะว่าผมหลบทำไม ก็คุณผู้ชายของบ้านนี้เค้าไม่ชอบสัตว์เลี้ยงน่ะสิครับ นิสัยเหมือนแฝดน้องของพี่เปรมไม่มีผิด แต่ถ้าคุณแม่อยู่ด้วยแล้วคุณพ่อท่านก็ไม่กล้าเท่าไหร่หรอกครับ
“ดูสิคะคุณ น่าเอ็นดูจริงๆ ท่าทางจะมารอคุณเปรม”
“แค่หมาน่ะ อย่าไปสนใจนักเลย ผมเหนื่อยแล้วเข้าบ้านเถอะ” คุณพ่อส่งสายตาฆาตกรมาให้ผม ทำเอาผมพยายามหดตัวให้ลีบเล็กลงกว่าเดิม
“คุณแม่ไปก่อนนะจ๊ะเด็กน้อย” คุณแม่โบกมือบ๊ายบายจากนั้นก็เดินเข้าบ้านไปกับคุณพ่อ ผมก็ทำแค่น้อมรับเงียบๆ
คุณพ่อของพี่เปรมนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่รวยที่สุดในประเทศไทยและยังรวยติดอันดับหนึ่งในสิบของเอเชีย หน้าตาและรูปร่างก็เหมือนพี่เปรมกับพี่ปลื้มนั่นแหละครับ แต่แม้จะรวยขนาดนั้นก็ยังยอมแต่งงานเข้าบ้านฝ่ายภรรยาตามแบบธรรมเนียมไทย ดูก็รู้ว่าคุณพ่อรักคุณแม่มาก ต่อให้คุณแม่ต้องเข้าเวรเลิกดึกแค่ไหนคุณพ่อก็จะไปรอรับกลับบ้านพร้อมกัน ส่วนทางฝั่งคุณแม่ของพี่เปรมก็รวยใช่ย่อยเลยนะครับ ดูจากคฤหาสน์หลังนี้สิ นอกจากเป็นตระกูลเก่าแก่แล้วคุณตาของพี่เปรมยังเป็นคุณหมอศัลยแพทย์ที่มีชื่อเสียงมากๆ ขนาดผมที่ไม่ค่อยจะสนใจอะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ยังเคยเห็นท่านตามรายการทีวีที่เกี่ยวกับโรคภัยไข้เจ็บอยู่บ่อยๆ อีกทั้งยังเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดอีกด้วย คุณแม่ของพี่เปรมเป็นลูกสาวคนเดียวตอนนี้ก็เป็นคุณหมออยู่ที่โรงพยาบาลนั่นแหละครับ เอาเป็นว่าสองตระกูลใหญ่อภิมหาเศรษฐีของไทยแต่งงานกัน เงินต่อเงิน ทองต่อทอง ทำเอาฐานะแบบผมดูต่ำเตี้ยเรี่ยดินไปเลย
คุณตา คุณยาย คุณแม่ และน้องปิ่น เอ็นดูผมมาก โดยเฉพาะน้องปิ่นคนสวยขวัญใจไอ้ดีน ตั้งแต่วันแรกที่เจอก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกับผมไปหลายยก แถมกลางคืนก็จะเอาผมไปนอนด้วยให้ได้ ผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวจริงๆ ผมเป็นผู้ชายนะ เจ้าเปี๊ยกก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน น้องปิ่นไม่คิดจะหวงตัวบ้างรึไง แต่ก็ยังดีที่พี่เปรมเบรคไว้ทัน ไม่งั้นผมคงรู้สึกผิดกับไอ้ดีนไปจนวันตาย
คฤหาสน์หลังนี้นอกจากครอบครับพี่เปรม ยังมีอีกครอบครัวอาศัยอยู่ด้วย เคยได้ยินพวกสาวใช้นินทากันว่าเป็นญาติกับพี่เปรมนี่แหละ เกี่ยวข้องกันตรงที่คุณปู่ของครอบครัวนั้นเป็นน้องชายของคุณตาพี่เปรม ผมไม่ค่อยจะเจอหน้าเท่าไหร่หรอก เพราะผมไม่เคยไปร่วมโต๊ะอาหารกับพวกเค้า แต่ก็พอจะรู้ว่าพี่เปรมมีลูกพี่ลูกน้องอายุสิบหกสิบเจ็ดปีอยู่คนหนึ่ง ชื่อ ‘เขื่อน’ อะไรนี่แหละป้าน้อยแกบ่นบ่อยๆ ว่านิสัยแย่มากๆ แต่ช่างเค้าประไร ขอแค่อย่ามายุ่งกับผมเป็นพอ
“มึง.. หมาไอ้เปรมสินะ” ผมที่นอนแหมะอยู่ตรงขันบันไดบนสุดหันไปมอง
ห่างจากผมแค่ไม่กี่เมตร เด็กผู้ชายรูปร่างผอมบางผิวขาวจัด ใบหน้าก็จัดว่าสวย มองผมด้วยสายตาดูถูกดูแคลน แล้วยังแสยะยิ้มอย่างกับผู้ร้ายในละครหลังข่าว ผมลุกขึ้นยืนด้วยสันชาตญาณการเตือนภัยว่าอันตราย เพราะมัวแต่คิดโน่นคิดนี่เต็มสมองไปหมด จึงไม่ทันได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้บุกรุกที่เข้ามาใกล้จนแทบจะประชิดตัว
“บ๊อกๆ” ใช่แล้วจะทำไมว่ะ
ในเมื่ออีกฝ่ายถามผมแบบกวนบาทา ผมเองก็ตอบกลับไปในภาษาระดับเดียวกัน จะแตกต่างก็แค่สำเนียงคนละสปีชี่ส์เท่านั้น
“ไอ้หมาเปรต! มึงเห่าใส่หน้ากูเหรอ!!” ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวเหมือนโกรธแค้นผมมาสักสิบชาติ และด้วยขาที่เรียวยาวก้าวแค่ไม่กี่ก้าวแบบเร็วๆ ในช่วงจังหวะตอนที่ผมมัวแต่ยืนงงกับชีวิต อีกฝ่ายก็ฟาดเตะผมเข้าตรงซี่โครงอย่างแรง
อั่ก!
“เอ๋งงง!” อ๊ากกก เจ็บ!!
ตัวของผมลอยกระเด็นไปอัดกระแทกกับผนังริมประตูอย่างแรง ทั้งตกใจ เจ็บและจุกจนร้องไม่ออก
“ไอ้เขื่อน! มึงจะทำเหี้ยอะไรหมากู!”
อั่ก!
ผมได้ยินเสียงต่อสู้ และเสียงของพี่เปรม น้ำตาของผมไหลออกมาไม่รู้ว่าเพราะอาการทางกายหรือเพราะดีใจที่ได้ยินเสียงของคนที่เฝ้ารอ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมพวกหมาแมวมันถึงดีใจกระโดดโลดเต้นหางกระดิกกันนักเวลาเจ้านายกลับมาหา
“กูไม่ได้จะทำเหี้ย แต่กูกำลังจะทำให้หมามึงกลายเป็นเหี้ย เพราะมันบังอาจมาเห่าใส่หน้ากู” ไอ้เด็กเปรต ผมขอเรียกมันแบบนี้นะ
นี่คงเป็นเขื่อนเดียวกับที่ใครต่อใครพูดถึงในแง่ลบสินะ แต่มันก็ไม่แปลกหรอกที่ทุกคนจะสรรเสริญแบบนั้น ก็ดูสิกับแค่หมาตัวเท่าเมี่ยงมันยังพาลใส่ขนาดนี้
“ไอ้สันดานต่ำ!” พี่เปรมด่าแรงกว่าผมอีก
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้ ผมจะมองให้ชัดว่าใคร แต่ดวงตาก็พร่ามัวเกินไป ผมขดตัวให้เล็กลงกว่าเดิมเพราะผมกลัวเหลือเกินว่าจะเป็นไอ้เด็กเปรตนั่นเข้ามาทำร้ายผมอีก แต่กลิ่นกายที่ผมสัมผัสได้ด้วยจมูกไวต่อกลิ่นทำให้ผมพยายามหยุดความกลัวไม่ให้ร่างกายมันสั่นไปมากกว่านี้ แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน พี่เปรมย่อตัวลงนั่งข้างๆ ผมแล้วยื่นมามาลูบหัวและตัวของผมเพื่อปลอบโยน
“แล้วไง มึงวิเศษนักรึไง อ้อ ใช่สิ มึงมันเทวดามาตั้งแต่เกิดแล้วนี่หว่า”
“ไม่หรอกว่ะ กูก็แค่เป็นคนธรรมดาไม่สันดานต่ำแบบมึง”
พี่เปรมค่อยๆ ประคองผมขึ้นอุ้มอย่างเบามือที่สุด และมันก็ยิ่งทำให้น้ำตาของผมทะลักไหลออกมา ทั้งเจ็บใจตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้ปล่อยให้ไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่ไหนก็ไม่รู้มาทำร้ายร่างกายของเจ้าเปี๊ยก ผมสาบานไว้เลยว่าผมจะต้องแก้แค้นให้เจ้าเปี๊ยกให้ได้
“ไอ้เหี้ยเปรม! มึง!” เงาพร่าเลือนที่ผมเห็นกำลังพุ่งตัวเข้าหาพี่เปรม ผมอยากร้องเตือนพี่เปรมดังๆ พยายามเค้นเสียงออกมา แต่ก็คงจะช้าไปกว่าป้าน้อย
“ว๊ายย! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” ป้าน้อยตวาดแหวเสียงดังลั่น เด็กนั่นชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะทำร้ายพี่เปรม
“ชั้นบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ไม่งั้นชั้นจะขึ้นไปรายงานคุณท่านเดี๋ยวนี้!!” ร่างอวบใหญ่เคลื่อนตัวมายืนบังคุณชายสุดที่รักของเธอไว้ และมันก็ได้ผล เด็กนั่นยอมล่าถอยเพียงเพราะคำว่า ‘รายงานคุณท่าน’
“ครั้งนี้มึงรอดไป แต่ครั้งหน้ามึงไม่โชคดีแบบนี้แน่” มันชี้หน้าใส่พี่เปรม แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนว่าตัวผมเองที่กำลังถูกหมายหัว
ผมมองใบหน้านั้นไม่ชัดแต่น้ำเสียงที่กดต่ำรอดไรฟันอย่างเคียดแค้นนั้นมันน่ากลัวจับใจ ผมไม่เข้าใจว่าผมที่อยู่ในร่างเจ้าเปี๊ยกไปทำอะไรให้มันเกลียดมากมายตอนไหน กับอีแค่เห่าตอบเนี่ยนะ จิตใจของเด็กคนนี้ทำด้วยอะไรถึงได้ทำร้ายลูกหมาตัวเล็กๆ ที่เห่าบ๊อกๆ ขนาดคุณพ่อพี่เปรมหรือแม้กระทั่งพี่ปลื้มที่ไม่ชอบพวกสัตว์เลี้ยงอย่างเจ้าเปี๊ยกก็ยังไม่เคยคิดจะทำร้ายมันแรงๆ อย่างที่ไอ้เด็กนี่ทำเลย
“อีแก่ขี้ฟ้อง” ก่อนจะหันหลังเดินจากไปไอ้เด็กเปรตหันไปด่าป้าน้อย สมควรแล้วล่ะที่พี่เปรมด่ามันว่าไอ้สันดานต่ำ
จะว่าไปเมื่อกี้แค่พี่เปรมต่อยไอ้เด็กนั่นไปแค่ทีเดียวก็ย่อมได้เพราะแค่ไซด์ก็ต่างกันลิบลับพี่เปรมชนะขาด แต่เพราะพี่เปรมอุ้มผมอยู่และมัวแต่เป็นห่วงผมจึงทำให้ไม่ทันระวังตัว เกือบโดนเด็กนั่นทำร้ายเอา
“เป็นยังไงบ้างคะคุณเปรม เด็กนั่นมันทำอะไรคุณเปรมของป้ารึเปล่า?” เมื่อสถานการณ์กลับมาสู่สภาวะปกติ ป้าน้อยก็หันมาสำรวจตรวจตราคุณชายของเธอเป็นอันดับแรกด้วยความห่วงใย
“ผมไม่เป็นอะไรครับ แต่ไอ้เปี๊ยกนี่สิ”
“ต๊ายย น้องเปี๊ยก โถลูกเอ้ย!”ผมยังไม่ตายครับป้าน้อย แต่แค่เจ็บเท่านั้น ส่วนอาการจุกเริ่มดีขึ้นแล้ว
“พาน้องเปี๊ยกเข้าบ้านก่อนดีกว่าคะคุณเปรม” เป็นความคิดที่ดีมากครับป้าน้อย
พี่เปรมอุ้มผมเข้ามาในบ้าน ก่อนจะหันไปขอบคุณป้าน้อย แล้วบอกให้ป้าน้อยไปนอนและให้เก็บเรื่องทั้งหมดไว้เป็นความลับ อย่าให้คุณตาหรือคุณพ่อรู้เด็ดขาด ป้าน้อยก็บ่นอุบตามประสาแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี
“เจ็บมั๊ยมึง” พี่เปรมวางผมลงบนตะกร้าที่ปูด้วยเบาะนิ่ม พี่เปรมสั่งทำที่นอนนี่มาให้เจ้าเปี๊ยกโดยเฉพาะ จากนั้นก็เอาหมอนหมีพูห์กับตุ๊กตาเต่าแซมมี่ตัวน้อยที่กลายเป็นของประจำตัวของเจ้าเปี๊ยกมาวางไว้ข้างๆ เหมือนพี่เปรมกำลังเลี้ยงเด็กน้อยไม่มีผิด
“หงิงงง” เจ็บสิ เจ็บมากด้วย ตรงซี่โครงเนี่ยโดนเตะเต็มแรงเลย ตีนหนักเป็นบ้า
“แล้วทำไมมึงไม่หลับไม่นอน ไปยืนโง่อยู่ตรงนั้นเป็นกระสอบทรายให้มันทำไมว่ะ” แม้ถ้อยคำจะหยาบกระด้าง แต่การกระทำกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง ฝ่ามือใหญ่มอบความอบอุ่นลงบนหัวของผม
“หงิงงง” เค้าเจ็บอยู่นะ อย่าดุนักสิ
“เออๆ กูรู้แล้วว่ามึงเจ็บไม่ต้องมาอ้อน นอนซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะพามึงไปหาหมอ”
ผ้าขนหนูผืนน้อยลายตัวการ์ตูนหวานแหววถูกเลื่อนมาคลุมตัวผมใช้แทนผ้าห่ม ผมหลับตาลงพร้อมๆ กับบานประตูห้องน้ำที่ปิดลง และความรู้สึกบางอย่างที่แล่นเข้าสู่จิตใจ ผมชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าคนที่อยู่ในหัวใจผมมาตลอดคือพี่เปรมคนนี้ หรือพี่ปลื้มที่มาหลอกว่าเป็นพี่เปรมกันแน่..
.
.
.
.
TBC...
ย่อตัวงามๆ สวัสดีคะทุกคน o15
ขอบคุณทุกคนมากนะคะสำหรับทุกกำลังใจ ทุกคอมเม้นต์ที่มีให้น้องเปี๊ยก(เรียกแบบผู้ดี :laugh:) และน้องไอ :กอด1:
ว่าแต่มีใครเป็นแฟนคลับพี่เปรมบ้างคะเนี่ย **เงียบ** o3
ไม่เป็นไรค่ะพี่เปรมอย่าเพิ่งร้องไห้ เราแมนๆ เราให้ความรักแก่นายเอกของเราดีกว่า :laugh3:
กว่าจะลงตอนนี้ได้ ต้องกระเสือกกระสนต่อสู้กับเน็ตแสนกากอยู่นานมากค่ะ
เดี๋ยวหลุด เดี๋ยวหลุด :a6: เอาเชือกมามัดก็ไม่ติดสักที
แต่ก็ดิ้นรนจนลงได้ :a1:
ฝากติดตามและเอาใจช่วยน้องไอและน้องเปี๊ยกกันต่อไปด้วยนะคะ :กอด1:
ขอบคุณมากๆ ค่ะ :give2:
ริน
-
เราเป็นแฟนคลับทั้งพี่เปรม ทั้งน้องพบรักเลยค่ะ แต่เมนหลักก็จะเป็นน้องพบรักเสียมากกว่า~ :-[
แต่ตอนนี้น้องพบรักน่าสงสารมากๆ เลยนะคะนอกจากจะต้องรอพี่เปรมอยู่ที่บ้านทรายทองแบบเหงาๆ แล้ว ยังต้องมาถูกเด็กเขื่อนนั่นทำร้ายร่างกายเอาอีก
ซึ่งเด็กนั่นก็ควรค่าแก่การถูกพี่เปรมด่าว่า 'สันดานต่ำ' จริงๆ ค่ะ ! มีอย่างที่ไหนทำตัวเป็นอันธพาลไม่พอ ยังกล้าดีมาทำร้ายลูกหมาตัวเล็กๆ แค่นี้อีกต่างหาก จิตใจทำด้วยอะไรก็ไม่รู้ นี่แน่ !!! :z6: ขอสักทีเถอะ~
พอหลุดพ้นจากเด็กบ้านั่นมาได้ เราก็ได้ค้นพบความมุ้งมิ้งในตัวพี่เปรมอีกครั้ง ซึ่งนั่นก็คือ แท้แด~ ชุดเครื่องนอนประจำตัวของน้องพบรักนั่นเอง เป็นลายที่สดใสเข้ากับน้องมากเลยค่ะ ^^ เอาจริงๆ พี่เปรมเป็นคนที่น่ารักมากเลยนะคะ ถึงแม้การแสดงออกจะดูดิบๆ ไปสักหน่อย แต่ความใส่ใจในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ของน้องนี่เป็นเลิศเสียจริงค่าา o13
ส่วนน้องน้อยถึงแม้จะยังเจ็บอยู่ แต่ก็ออดอ้อนพี่เปรมเสียจนน่าเอ็นดูเลยเชียว หายไวๆ นะคะน้องพบร๊ากกกก >.<
-
แวะมารอ เห็นออกไลน์อยู่ในเว็บ
ถ้าได้เห็นข้อความนี้ ได้โปรดมาอัพต่อเถอะะ :call: :call: :call: :call: :call: :call:
มาแล้วค่ะ มาแล้ว ขอบคุณมากๆๆ นะคะที่มารอติดตาม :กอด1:
-
แวะมารอ เห็นออกไลน์อยู่ในเว็บ
ถ้าได้เห็นข้อความนี้ ได้โปรดมาอัพต่อเถอะะ :call: :call: :call: :call: :call: :call:
มาแล้วค่ะ มาแล้ว ขอบคุณมากๆๆ นะคะที่มารอติดตาม :กอด1:
พอเห็นอัพปุ๊บก็รีบเข้ามาอ่านเลย สงสารน้องไอในร่างไอ้เปี๊ยก โดนเตะซะปลิวเลย
เป็นกำลังใจให้น้าาาา มาอัพบ่อยๆนะ รออยู่ทุกวันนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องไอของแม่~~~~~~ :hao5:
น่าสงสารอะ เป็นหมาแล้วยังโดนคนชั่วรังแกอีก :o12:
รอตอนต่อไปเนาะะ
-
อยากรู้ว่ามะไหร่น้องไอจะกลับเข้าร่าง :ling1:
-
กรีดร้องๆๆๆๆๆ มาแล้วๆๆๆๆๆๆ
ขออ่านก่อนนะคะ เดี๋ยวแวะมาบอก :hao6:
-
น้องเปี๊ยกโดนทำร้าย ไอ้เขื่อนนิสัยไม่ดี :m16:
ต่อไปนางต้องมาทำร้ายน้องเปี๊ยกอีกแน่ๆเลย
-
น้องไอของพี่ เจ็บมั้ยหนู :mew6:
-
ไอ้เด็กเปรต!!!!!! คนพาล หมาแค่เห่ายังทำขนาดนี้ :m31:
พี่เปรมกลับไปอยู่คอนโดเหอะ :katai1:
-
น้องเปี๊ยกน่าสงสารอ่ะ โดนตีนโดนแข้งไปเต็มเลยอ่ะ คงจะเจ็บแย่เลย
-
อืม แล้วไอ้เลวนั้นมันเป็นใครมันจะได้รับกรรมที่มันก่อไว่รึเปล่าว่ะครับ ก็รับกรรมไปแหละไอ้เปี๊ยก
-
เจ็บปวดแทนน้องเปี๊ยก :o12:
ไอ้เด็กผี ไอ้เด็กเปรต ไอ้เด็กสันดานต่ำ ไอ้ชั่ว :angry2:
แค่หมาเห่าใส่มึงถึงกับทำร้ายมันแบบนั้นเลยเหรอว่ะ
น้องเปี๊ยกตัวเท่าเมี่ยง ออกจะน่ารักน่าเอ็นดู มึงมันมีตาหามีแววไม่ :fire:
ขอบคุณพี่เปรมที่มาทันช่วยน้องเปี๊ยก
พี่เปรมเท่ห์มากอะ :m2:
แล้วพี่เปรมจะไปไหน พาน้องเปี๊ยกมาอยู่ในที่แบบนี้เดี๋ยวไอ้เด็กนั่นก็ทำร้ายอีกหรอก
กลับไปอยู่คอนโดเถอะนะ
ปล.ยังรอน้องไอกลับคืนร่าง แต่น้องเปี๊ยกห้ามเป็นอะไรนะ :katai1:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ไอ้เขื่อน ไอ้คนใจมาร
-
อิเขื่อนบังอาจทำร้ายน้องเปี๊ยกเหรอ
เจอพี่เปรมฆ่าแน่
น้องเปี๊ยกมารอพี่เปรมด้วย น่ารักกกกก
:mew3:
-
อิเขื่อนคนเถื่อนมันเป็นใคร?
-
อยากอ่านต่อแล้วคร้าบบบบบบ :sad4: :sad4:
-
อิปลาดุกชนเขื่อน แก แกกล้าทำน้องเปี๊ยกของฉันแกไม่ตายดีแน่ๆ :fire: :angry2: พี่เปรมอย่าทิ้งน้องเปี๊ยกสิ เห็นไหมน้องเปี๊ยกอ้อนแล้วนะ :mew2: สงสารน้องเปี๊ยก บางทีก็อยากให้น้องเปี๊ยกไปอยู่ในร่างหมาใหญ่ จะได้สู้กับอิพวกที่มารังแกได้ :hao5:
สู้ๆ ค่ะคุณริน รอตอนต่อไปนะคะ :katai2-1: :กอด1:
-
เปี๊ยกน้อยยยยน่าสงสารรอะ
พี่เปรมรับผิดชอบเลย ทิ้งน้องอยู่บ้านโดนแกล้งเลยเนี่ยย
ต่อไปไปไหนเอาน้องไปด้วยยนะ น้องเหงา
-
มาเร็วดีจริง พรุ่งนี้มาอีกน้าาาาาาาาาา :hao7:
ตอนนี้เค้าเครซี่ น้องเปี๊ยกมากอ่ะ คิดถึงทุกลมหายใจเข้าออกเลย :-[
สำหรับตอนนี้ ดีใจที่ได้อ่านอีกตอน แต่กลับมาเจอน้องเปี๊ยกโดนเตะกระเด็นก็เงิบกันไป :เฮ้อ:
ความดีใจหดหายเพราะสงสารเปี๊ยกกกกกก :ling1:
-
น้องเปี๊ยกน่ารักมากกก โอ๊ยยย หมั่นเขี้ยว!
-
Ohio gosaimasu
เม้นต์แรกที่ญี่ปุ่น วันนี้ว่างตอนเช้าก็เลยมาอ่านได้
ผมเป็นคนที่รักหมามาก เห็นคนทำร้ายหมาแล้วของขึ้น นี่แน่ใจนะว่าเป็นลูกผู้ดีมีสกุล
เดาว่าดวงจิตน้องหมาน่าจะสลับกับไอจังนั่นแหละ แม่นก่อ
:กอด1: :3123: :pig4:
Sarawatta
-
ไอ้เด็กเปรต! ไอ้สันเขื่อน! เด็กอะไรเกเร ทำกะน้องเปี๊ยกแบบนี้ได้ไง*^*
100% เค้าให้พี่เปรม20 อีก80 ให้น้องไอ 5555
พี่เปรมดูแลไอจังดีดีสิ เด่วเพิ่มให้ อิอิ
เมื่อไรจะกลับเข้าร่างได้สักทีอ่า
-
แว้กกกกก อีคุณน้องเขื่อนนนนนนนนนนนน เดี๋ยวปั๊ดตบกระเด็นไปดาวอังคาร มาเตะน้องเปี๊ยกได้ไง ฮืออออออ ยิ่งอ่านนี่ยิ่งรักน้องเปี๊ยกค่ะ น้องน่ารักมากไม่ว่าจะอยู่ในร่างไหน ที่พี่เปรมหายไปนี่ไปหาน้องไอจริงๆใช่ม้าาา แอบมีอะไรนะคะเนี่ย หุหุ
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ อยากให้น้องกลับร่างเร็วๆแล้วมาตบคุณน้องเขื่อนสักที 5555555555555 สู้ๆค่าาา
-
เขื่อนนิสัยไม่ดีเลยทำร้ายเปี๊ยกทำไมมมม :katai1:
-
อ้ากกกกกกกกกกก ไอ้เด็กนิสัยไม่ดี!!!! :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: ถีบแม่มมมมม :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: บังอาจมาแตะไอ้เปี๊ยกของพี่เปรมได้ไง
ีพี่เปรมฆ่ามันเลออออออออออออออออ #เอิ่ม...โหดร้ายไปนิดมองข้ามมันไปค่ะ
อยากจะรู้จริงๆ ว่าเมื่อไหร่พี่เปรมถึงจะรู้ว่าไอ้เปี๊ยกคือน้องไอ ถ้ารู้แล้วจะทำยังไงต่อ
จะรอติดตามนะคะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
สงสารเปี๊ยก อยากกระทืบเขื่อน
-
ไอ้เด็กเปรตตต :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
กระทืบแมร่มม :z6: :z6: :z6: :z6:
ดีใจที่พี่เปรมมาทัน สงสารน้องเปี๊ยกมาก :o12:
ว่าแต่พี่เปรมไปแอบหาน้องไอมาใช่มั๊ย เอ๊ะๆ นั่นแน่ :m18:
อยากให้น้องไอกลับเข้าร่างโดยที่เจ้าเปี๊ยกยังอยู่ด้วย
ติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณรินนะคะ :กอด1:
-
เม้นท์อื่นๆ ด่าแทนไปหมดแล้ว สำหรับไอ้เด็กเขื่อน แต่ขอ รัวๆๆๆๆ :z6: สันดานต่ำอย่างที่พี่เปรมว่าจริงๆ หน้าตาดี จิตใจเชี่ยมาก ทำได้กระทั่งหมาตัวเล็กๆ โดยเฉพาะน้องเปี๊ยก ขึ้นเลยๆ พี่เปรมน่าจะซัดสักหลายๆที น้องเปี๊ยกคราวหน้ากระโดดกัดหน้ามันเลยลูก กัดเสร็จรีบวิ่งหนีเลยนะลูก สงสาร จุกแทนเลย :hao5: แต่ยังโชคดีนะที่พี่เปรมกลับมาทัน ไม่งั้นน้องเปี๊ยกคงโดนหนักกว่านี้ มันต้องมีปมด้อยในใจแน่เลยไอ้เด็กเลว :beat:
-
:z3: :hao5: ตอนถูกเตะเนี่ยบีบหัวใจแม่จริงๆเลยลูกเปี๊ยกเอ๊ย
ทำไมรันทดขนาดนี้คะชีวิตหนู
เป็นพี่เปรมนี่ก็ไม่ง่ายนะตั้งแต่มีแฝดเลวๆละ เอาใจช่วยคนเขียนนะคะ
ยังลุ้นให้น้องกลับร่างอยู่นะคะ
-
นางเอกไล่ตามผู้ชายอีกแล้ว เพลียค่ะ:z3:
ขอโทษนะคะ ผิดเรื่องรึเปล่าคะ :a5:
-
พอดีตอนนี้มีป้ายไฟน้องเปี๊ยกน้องไอ
พี่เปรมรอไปก่อนได้มั๊ยคะ อีกสักสองสามตอนเดี๋ยวจะทำมาให้ :laugh:
ยังไงพี่เปรมก็เท่ห์น๊าา ดี๊ดีกับน้องเปี๊ยกมากเลย :กอด1:
แต่สำหรับไอ้เด็กเปรตเขื่อนสันตีน :z6: อย่าให้เจอนะเมิง
-
บางทีอิฉันก็ลืมไปเลยว่านายเองชื่อไอจัง แล้วกลับจำได้ว่าชื่อไอ้เปี๊ยก แหะๆ
ปล.เขื่อนนิสัยเสียมากก พี่เปรมน่าจะจัดการไปสักหมัดสองหมัด
-
อยากให้กลับร่างเร็วๆแต่แบบนี้ก็น่ารักดีค่า แต่อยากดูโมเม้นตอนเป็นคนแล้ว 555
-
:L3: สงสารน้องเปี๊ยกอ้า เจ็บมากมั้ยลูก
-
สักทีได้มั๊ย ขอกระทืบไอ้เขื่อนเลวนั่นให้หนำใจหน่อยเหอะ :z6:
ถ้าพี่เปรมมาไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น มึงมันสันดานต่ำแบบที่พี่เปรมด่านั่นแหละ :angry2:
น้องเปี๊ยกเป็นไงบ้างลูก เจ็บมากมั๊ยลูก แต่แม่เห็นหนูยังอ้อนพี่เปรมได้แม่ก็หายห่วง :laugh:
ชอบน้องเปี๊ยกมากหลงรักน้องไอ :impress2: และก็ชอบพี่เปรมด้วยก็ได้ :laugh:
มาต่อไวๆ นะคะ เฝ้ารอวันน้องไอฟื้น :กอด1:
-
แด่ไอ้สันเขื่อน :z6: :z6: :z6:
มึงเลวมากกกกก :angry2:
-
รอมาต่ออออ
เราเป็นทาสหมา >< ถึงจะเสียดายที่ไม่ใช้พันธุ์ที่เราชอบ เเต่เราก็จะตาม
เฮียเปรม พระเอกในดวงใจ ฮื้ออออ~
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ ติดเลย
น้องเปี๊ยกน่ารักมาก ตอนเป็นไอก็น่ารัก
พี่เปรมก็เท่ดี ส่วนพี่ปลื้นนี่ฝากเตะหน่อยค่ะ Orz
นังเด็กนี่บังอาจมาทำร้ายน้องต้องเป็นอะไรแน่ๆ ฮึ่ม
ตอนที่เจอคุณแม่แล้วเข้าไปหาไม่ได้นี่เราร้องไห้เลยค่ะ มันต้องโคตรรู้สึกแย่อ้ะ . _ .
คือแค่ไม่เป็นตัวเองก็แย่แล้วอ้ะ เจอหน้าแม่แต่ทำให้แม่รู้ไม่ได้ว่าเป็นเรา แล้วอยู่แค่นี้แต่บอกแต่พูดด้วยไม่ได้คงแบบ T v T
เป้นกำลัใจให้ทุกคนค่าา รอๆ * v *
-
น่ารักมากกกก ชอบค่ะ
อยากให้กลับร่างได้เร็วๆ สู้ๆนะพบรัก
แต่เวอร์ชั่นน้องหมาก็น่ารักไปอีกแบบ 5555
-
สนุกมากๆเลยค่ะ ชอบอ่า
เป็นแนวที่แปลกดี อ่านละมีความรู้สึกว่า
นายเอกในร่างเปี๊ยก นี่น่ารั๊กก น่ารัก
-
แวะมารอจร้า เข้ามารอทุกวันเลย :katai1:
-
นางเอกไล่ตามผู้ชายอีกแล้ว เพลียค่ะ:z3:
ความคิดเห็นนี่คืออะไรคะ ผิดเรื่อง??? :m28:
-
ฮ่วยยยยย น้ำตาหยดเลยอะ บอกทีเถอะคะ ไอ้เด็กเลวนี่โผล่มาจากไหน :fire:
อย่าให้เจอนะ แม่จะสาดน้ำร้อนใส่แล้วไล่ไปไกลๆ เลย :13223:
อยากให้น้องไอกลับคืนร่างไวๆ โดยที่น้องเปี๊ยกไม่เป็นอะไร
พี่เปรมดูแลน้องดีๆ ด้วยนะ พี่ฝากน้องด้วย :hao5:
รอๆๆๆ นะคะ เข้ามารอทุกวันเหมือนกันคะ :katai1:
-
นางเอกไล่ตามผู้ชายอีกแล้ว เพลียค่ะ:z3:
ความคิดเห็นนี่คืออะไรคะ ผิดเรื่อง??? :m28:
สงสัยเค้าจะเบลอมั้งคะ :m22:
-
อ่านรวดเดียวเลย
ชอบมากกกกกกกกก :hao5:
สนุกมากเลยคะ รอติดตามนะคะ :impress2:
-
น้องไอระวังตัวมากๆๆๆๆหน่อยน๊า
-
พี่เปรมตั้ลลลล้ากกกกกกกกกกกกกกก :impress2: :impress2: :-[
มาต่อไวไวนะค้า
-
นักเขียนจะรู้มั๊ย คนอ่านคนนี้มาเฝ้ารอทุกวัน :katai1:
-
นักเขียนจะรู้มั๊ย คนอ่านคนนี้มาเฝ้ารอทุกวัน :katai1:
ด้วยคน :hao5:
-
เมื่อไรจะคืนร่างเดิมสักทีเนี่ยยย - -
-
พี่เปรมดูแลน้องหน่อย :ling1:
-
ขุ่นน้องนี่ ถ้าไม่รีบรีบดัดนิสัย ต่อไปจะแย่เอานะเนี่ย
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-9-
เช้าวันรุ่งขึ้นพี่เปรมพาผมมาคลินิกรักษาสัตว์ หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมากแค่มีอาการตกใจค้างและฟกช้ำตรงช่วงท้องนิดหน่อย โชคดีที่ลำตัวถไลไปกับพื้นจึงลดแรงกระแทก เพราะถ้าเป็นหัวไปโหม่งโดนประตูละก็ผมคงหมดสิทธิหายใจไปเลย ก็อย่างที่พี่เปรมเคยบอกนั่นแหละครับว่าชิวาวาเป็นหมาที่กะโหลกบาง ต้องระวังเป็นพิเศษ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ นอกจากผมจะดวงซวยชะตาขาด แล้ว ผมยังได้ทำบาปอย่างมหันต์ที่ไม่สามารถดูแลร่างของเจ้าเปี๊ยกให้อยู่รอดปลอดภัยได้
โดนฉีดยาไปหนึ่งเข็ม แต่รอบนี้ดีหน่อยตรงที่พี่เปรมอุ้มผมไว้ไม่ให้ห่างมือจึงลดความเจ็บลงได้บ้าง เสร็จจากคลินิกพี่เปรมก็ขับรถไปมหาวิทยาลัย พี่เปรมพาผมไปฝากไว้ที่หอพักของรุ่นน้องคนหนึ่ง ส่วนตัวเองและรุ่นน้องก็เข้าไปทำธุระที่คณะ ทิ้งผมไว้ในห้องนั้นตามลำพัง และแอบสงสัยด้วยว่าทำไมพี่เปรมไม่พาผมกลับไปคอนโดแทนที่จะให้มาอยู่ในห้องที่รกรุงรังแบบนี้ ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นที่มีเนื้อที่จำกัด อันที่จริงห้องก็กว้างขวางดี แต่เนื้อที่ทั้งหมดถูกยึดไปด้วยของมากมายที่วางไว้อย่างระเกะระกะ เอาเป็นว่าอย่าไปสนใจมันเลย ผมเข้าใจดีว่าผู้ชายโสดส่วนใหญ่มันก็เป็นแบบนี้ บางอารมณ์ผมเองก็เป็นเหมือนกัน
นอนเล่นอยู่ดีๆ ก็รู้สึกง่วงไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ยารึเปล่า ผมจึงเผลอหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงของพี่เปรมกำลังคุยอยู่กับใครบางคน ท่าทางกำลังจะตึงเครียดพอดู ลองลืมตาขึ้นดูก็เจอพี่เอื้อ พี่ยุ้ย ส่วนเจ้าของห้องนี้ไปอยู่ที่ไหนผมก็ไม่รู้ขี้เกียจสงสัย ผมอ้าปากหาวอย่างเกียจคร้าน นอนตากแอร์กินเผือกกินมันกับบทสนทนาที่ได้ยินอยู่ดีกว่า
“เซ็งมาก” พี่ยุ้ยเขี่ยๆ ของบนโซฟาแล้วทิ้งตัวลงนั่งด้วยท่าทางเซ็งสุดขีด
“แต่กูได้ข่าวว่าอาจารย์หมอที่นั่นดีนะเว้ย” พี่เอื้อตอบพี่ยุ้ยแล้วเดินไปนั่งตรงเก้าอี้โต๊ะคอมพิวเตอร์ ส่วนพี่เปรมหันมามองผมแว่บนึง ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ พี่ยุ้ย
“ไอ้ยุ้ยมันเซ็งเพราะมันต้องห่างเฮียโก้ต่างหาก” เสียงทุ้มนุ่มแบบนี้ แค่ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าต้องหล่อมาก
“เอาน่ามึง กูมั่นใจว่าเฮียโก้แกไม่ไปมีกิ๊กที่ไหนหรอก เพราะใครก็รู้ว่ามึงดุยิ่งกว่าหมา”
“นี่มึงด่ากูอยู่เหรอไอ้สัตว์เอื้อ”
“กูชมมึงอยู่ต่างหาก ดูอย่างกูสิได้ไปอยู่ทางใต้ห่างจากน้องน้ำหวานของกูหลายร้อยกิโลกูยังไม่รู้สึกเซ็งเลย”
“ก็สันดานมึงจะไปหาใหม่แถวโน้นนี่หว่า” พี่ยุ้ยตอกกลับอย่างสมน้ำสมเนื้อมากจนผมอยากจะลุกขึ้นปรบมือแปะๆ
“เออ กูยอมรับ” พี่เอื้อก็ยิ้มรับในสันดานตัวเองหน้าบานเชียว
“ใครจะโชคดีเหมือนไอ้เปรมว่ะ ได้ไปจังหวัดเดียวกับภาพฟ้า ทำบุญคู่กันมารึเปล่าเนี่ยถามจริง?” เพื่อนทั้งสองคนมองพี่เปรมเป็นตาเดียว รวมทั้งผมด้วยที่หูตั้งขึ้นแทบจะทันที
“หึ..” กระตุกยิ้มมุมปากแล้วหัวเราะในลำคอ แม่จ้าวโว้ยยพี่จะหล่อไปไหนครับเนี่ย
ทั้งพี่ยุ้ยและพี่เอื้อคงคิดแบบเดียวกับผม ทั้งคู่ส่ายหน้าแล้วมองพี่เปรมด้วยสายตาเหยียดหยาม หน้าตาดีไม่แบ่งปันเพื่อนฝูงก็มักจะเป็นแบบนี้แหละครับ
“ว่าแต่มึงเถอะไอ้เปรม ไปอยู่โน่นเนี่ยจะหอบเอาไอ้เปี๊ยกไปด้วยมั๊ยว่ะ?” คำถามจากพี่ยุ้ยทำเอาผมหูตั้งยิ่งกว่าเดิม พี่เปรมเหลือบมองผมเล็กน้อย หัวใจของผมเต้นตุบตับรุนแรง
“ไม่เอาไปว่ะ” ชัดถ้อยชัดคำ
มันเป็นคำตอบที่รุนแรงยิ่งกว่าเวลาที่ผมได้ยินเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าซะอีก จากมุมที่ผมนอนอยู่ผมมองเห็นพี่เปรมเพียงเสี้ยวหน้า ผมไม่รู้ว่าพี่เปรมคิดอะไรอยู่แต่สิ่งที่รับรู้ได้จากน้ำเสียงเมื่อครู่คือความเย็นชา ถ้าเปรียบว่าหัวใจของผมเป็นแก้วน้ำ ตอนนี้แก้วใบนั้นมันได้หล่นลงมาจากโต๊ะกระแทกกับพื้น แม้มันจะไม่แตกกระจายแต่ก็ร้าวไปหมดทั้งใบ
“แล้วเด็กมึงล่ะ?” หัวใจของผมกระตุกอีกครั้งกับคำถามจากพี่เอื้อ เด็กพี่เปรมคือใคร? ยัยภาพนรกนั่นอีกแล้วเหรอ ก็ไหนบอกว่าไปด้วยกันไง หรือว่าพี่เปรมมีเด็กมีกิ๊กซ่อนไว้อีก
คำถามนี้ทำเอาพี่เปรมเงียบไปนาน แล้วบรรยากาศในห้องก็ดูอึดอัดชอบกล ไม่มีใครพูดอะไร ทุกคนต่างนั่งนิ่งเงียบเฝ้ารอคำตอบจากพี่เปรมเช่นเดียวกับผม
“..........รอเวลา” น้ำเสียงนั้นดูอ่อนแรงผิดไปจากเดิม
อะไรคือรอเวลา?
ผมไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ทุกคนกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่ พี่เปรมจะไปไหน? ไปทำไม? แล้วยัยภาพนรกนั่นมาเกี่ยวอะไร? พี่เปรมไม่เอาผมไปด้วยนั่นหมายถึงพี่เปรมจะทิ้งผมเหรอ? เด็กนั่นคือใคร? แล้วทำไมพี่เปรมถึงดูเศร้าแบบนั้นเมื่อพูดถึงเด็กคนนั้น? คำถามมากมายลอยเต็มไปหมด ซึ่งแต่ละคำถามที่ผมสงสัยเหมือนยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่าผมไม่เคยรู้จักโลกของพี่เปรมเลยแม้แต่น้อย ผมไม่เคยเข้าถึงจิตใจผู้ชายคนนี้เลยสักนิด
“มึงไม่ได้หลอกตัวเองอยู่ใช่มั๊ยว่ะ?” พี่ยุ้ยยกมือขึ้นวางบนหัวไหล่พี่เปรม
“กูมั่นใจว่าเด็กนั่นจะกลับมาแน่นอน” ครั้งนี้พี่เปรมตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่ทว่ามีความเศร้าเจือปนอยู่ในนั้นอย่างชัดเจนด้วยเหมือนกัน
“มึงโอเคใช่มั๊ยว่ะเปรม?” พี่เอื้อถามด้วยความเป็นห่วง
ครืดๆๆ
พี่เปรมยังไม่ได้ตอบคำถามของพี่เอื้อ เสียงโทรศัพท์ของพี่ยุ้ยก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน พี่ยุ้ยกดรับแล้วเออๆ ออๆ อยู่สักพักก็วางสายก่อนจะหันมาบอกเพื่อนทั้งสองคน
“ไอ้ริยากับไอ้โบว์เสร็จธุระแล้ว ไอ้เจมส์กับไอ้วิทย์กำลังจะไปรับให้พวกเราไปรอที่ร้านได้เลย ไม่เกินสามสิบนาทีมันจะตามไป” พูดจบทุกคนก็ลุกขึ้นเก็บของสะพายกระเป๋าเตรียมพร้อมออกเดินทาง
“ไอ้เปี๊ยก ลุกขึ้น กูไม่อุ้มนะเว้ย ตามมาเลย ถ้าช้ากูทิ้งมึงแน่” พี่เปรมทำเสียงดุแล้วหันมาชี้หน้าใส่ผม
แค่ได้ยินคำว่า ‘ทิ้ง’ ผมก็กระเด้งตัวลุกขึ้นวิ่งไปที่พี่เปรมทันที ผมเกลียดคำนี้จังเลย เกลียดมากจนอยากจะงับคนพูดให้เลือดกบปาก ออกจากห้องรกนั่นออกมาพี่เปรมก็ไม่ได้อุ้มผมจริงอย่างที่พูด ผมก็ได้แต่รีบจ้ำตามต้อยๆ หัวใจบีบรัดจนขอบตาร้อนผ่าวไปหมด แต่พอถึงหน้าลิฟท์ไอ้ผู้ชายปากพร่อยเมื่อกี้ก็ก้มลงมาจับผมอุ้มไว้ด้วยแขนข้างเดียว พร้อมกับหยดน้ำตาของผมที่ร่วงลงหยดแหมะบนพื้น
.
.
.
.
สำหรับเรื่องเมื่อวันก่อนผมพอจะรู้แล้วว่าที่พี่เปรมคุยกับพี่ยุ้ยและพี่เอื้อในวันนั้นมันเป็นการฝึกงานของนักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่หกหรือที่เรียกว่าเอ็กซ์เทอร์น ผมจำได้ดีว่าตอนพี่ดินจับฉลากได้ไปเป็นแพทย์ฝึกหัดที่จังหวัดแถบภาคเหนือ คุณป้ามักจะรีบเคลียร์งานแล้วบินไปอยู่กับพี่ดินเป็นอาทิตย์ คุณป้าแกเป็นห่วงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนน่ะครับ ที่ห่วงเนี่ยไม่ใช่เรื่องความเป็นอยู่หรืออาหารการกินอะไรหรอกแต่ห่วงว่าพี่ดินจะโดนสาวบ้านนางาบไปกินมากกว่า และผมก็จำได้ดีว่าการเป็นหมอเอ็กซ์เทอร์นของพี่ดินมันโหดมากขนาดไหน พี่ดินที่ว่าหุ่นดีนักกีฬาถึงกับโทรมและผอมลงไปถนัดตาภายในไม่กี่เดือน และผมก็ได้เจอหน้าพี่ดินแทบจะนับครั้งได้ จนเมื่อพี่ดินจบหลักสูตรกลายเป็นคุณหมออินเทอร์นแบบเต็มตัวนั่นแหละถึงได้ดูดีมีสง่าราศีอีกครั้ง และเหตุผลของการเป็นหมอเอ็กซ์เทอร์นนี้ใช่มั๊ยที่ทำให้พี่เปรมทิ้งผม
สภาพจิตใจของผมในเวลานี้ถึงจุดที่เรียกว่าย่ำแย่ถึงขีดสุด ความอยากอาหารของผมลดน้อยลงโดยอัตโนมัติ นอนไม่ค่อยหลับ สะดุ้งตื่นบ่อยกับฝันร้าย และที่ยิ่งแย่กว่านั้นคือตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อวันนั้นจนถึงตอนนี้ก็เกือบอาทิตย์แล้วผมแทบจะไม่ได้เจอพี่เปรมเลย แม้แต่ช่วงเช้าที่พี่เปรมจะต้องออกไปวิ่งจ๊อกกิ้งก็ถูกงดไป เพราะพี่เปรมออกจากบ้านเช้ามาก และกลับดึกมากเช่นเดียวกัน กลับมาแค่เรียกชื่อทักทายผมครั้งเดียวแล้วก็อาบน้ำนอน หรือบางคืนก็แค่เหลือบมองเท่านั้น แม้ผมจะรู้ตัวดีว่าตอนนี้พี่เปรมมองผมเป็นแค่หมาตัวหนึ่งเท่านั้น แต่พี่เปรมลืมไปรึเปล่าว่าหมามันก็มีหัวใจเหมือนกัน
อีกสองวันพี่เปรมก็ต้องเดินทาง วันนี้พี่เปรมจึงกลับบ้านเร็วมาจัดกระเป๋าเดินทาง ผมมองแผ่นหลังร่างสูงที่ก้มๆ เงยๆ เลือกหนังสือใส่ลงในกระเป๋า แม้โรงพยาบาลที่พี่เปรมจับฉลากได้จะอยู่แค่ชลบุรี เดินทางจากกรุงเทพไปก็แค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่การเป็นหมอเอ็กซ์เทอร์นมันค่อนข้างหนักหนาสาหัสพี่เปรมคงจะไม่ได้กลับบ้านมาบ่อยๆ จึงต้องพักบ้านพักของทางโรงพยาบาล แล้วมันจะลำบากตรงไหนที่พี่เปรมจะพาผมไปด้วยไม่ได้ ผมจะไม่ทำตัวแย่หรือน่ารำคาญ ผมจะไม่บ่นเวลาพี่เปรมพ่นคำหยาบใส่ ผมจะไม่งอนหรือน้อยใจอะไร หรือพี่เปรมต้องการจะอยู่กับคุณภาพฟ้านั่นแล้วให้ผมไปอยู่แบบไร้ตัวตนก็ได้ ขอแค่อย่าทิ้งผมไว้ก็พอ
“บ๊อกๆ” พี่เปรมพาผมไปด้วยไม่ได้รึไง
มันคือคำอ้อนวอนจากผม ถ้าหากพี่ไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมกำลังสื่อสาร ก็ได้โปรดมองตาผมสักนิด ว่าผมต้องใช้ความกล้าและความพยายามมากแค่ไหนเพื่อเอ่ยคำนี้ออกมา ถ้าผมทำได้ผมอยากจะจับแขนพี่ไว้แล้วพูดซ้ำๆ ย้ำๆ ว่าอย่าทิ้งผมไปได้รึเปล่า เพราะผมไม่มีใครแล้วจริงๆ
“มีอะไรเหรอไอ้เปี๊ยก?” พี่เปรมหันมามองผมแว่บนึงก่อนจะหันกลับไปจัดของต่อ
แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมกล้าที่จะเดินเข้าไปหาพี่เปรมใกล้ๆ ผมนอนลงแล้วเอาคางวางลงบนหลังเท้าใหญ่นั่น ผมดูน่าสมเพชมากใช่มั๊ย? ดูอ่อนแอ ดูงี่เง่าและไร้ศักดิ์ศรี แต่ถ้ามองว่าผมเป็นแค่น้องหมา เป็นแค่เจ้าเปี๊ยกตัวน้อย มองแบบที่พี่เปรมและคนอื่นๆ มองมันเป็นแค่เรื่องธรรมดาที่หมาตัวหนึ่งกำลังจะไขว่คว้าหาที่พึ่งพิง
“อ้อนจะเอาอะไรอีกเนี่ยมึง?” มือคู่ใหม่จับผมอุ้มขึ้นมาห้อยต่องแต่งระดับเดียวกับใบหน้าหล่อคมที่กระตุกยิ้มน้อยๆ แบบผู้ชายขี้เล่น
“ผอมลงนะมึง พี่ชมพู่เค้าฟ้องว่ามึงไม่แดกข้าวเลย ตัวเท่าเมี่ยงคิดจะไดเอททำพ่องมึงเหรอว่ะไอ้เปี๊ยก”
“หงิง” ฮึก..
บ่อน้ำตาแตกจนได้ น่าแปลกที่ผมไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองวาจาเชือดเฉือนของพี่เปรมแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามผมกลับรู้สึกดีใจด้วยซ้ำ หลายวันที่ผ่านมาผมคิดถึงพี่เปรมที่ปากจัดแต่ใจดีคนนี้จริงๆ
พี่เปรมวางผมลงบนเตียงส่วนตัวเองก็นั่งลงจัดกระเป๋าบนเตียงเหมือนกัน ผมรู้ว่าพี่เปรมรู้ว่าผมเป็นแบบนี้เพราะอะไร แม้พี่เปรมจะไม่ได้เรียนสัตวแพทย์แต่พี่เปรมก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดมองไม่ออกว่าหมาที่กำลังตรอมใจมันเป็นยังไง
“กูจะไม่อยู่พักใหญ่ นานๆ จะได้กลับบ้านสักที เพราะฉะนั้นมึงอยู่ทางนี้ก็ทำตัวดีๆ กับน้องปิ่นด้วยล่ะ” ในที่สุดพี่เปรมก็พูดออกมา แม้จะไม่มีคำว่าทิ้งอยู่ในประโยคแต่ความหมายโดยรวมมันก็ไม่ได้แตกต่างกันเลย ในเมื่อพี่เปรมก็ทิ้งผมอยู่ดี
ผมเกลียดพี่เปรม!
กระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งออกนอกไปนอกห้องนอน โชคดีที่เมื่อครู่ป้าน้อยแง้มประตูเอาไว้ ผมวิ่งลงบันไดแล้วผ่านห้องโถงใหญ่แล้วหยุดยืนกลางสนาม ก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ผมร้องไห้อยู่นานแค่ไหนไม่รู้ รู้แค่ว่าท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีรัตติกาล และพี่เปรมก็ไม่ได้ออกมาตามผม ตอนนี้ผมเป็นแค่หมามันจะมีความหมายอะไรนักหนา สำหรับพี่เปรม ที่ผ่านมาแค่เค้าใจดีด้วยหน่อยก็หลงระเริงคิดไปไกล อย่าสำคัญตัวเองนักเลยพบรัก นายมันก็แค่ไอ้เปี๊ยกนั่นแหละ
มองซ้ายขวารอบตัว ค่ำคืนนี้ผมรู้สึกหนาวแปลกๆ บรรยากาศก็ดูวังเวงชอบกล ปกติเวลาค่ำแบบนี้ผู้คนในบ้านยังเดินกันให้เห็นบ้าง แต่วันนี้กลับดูเงียบผิดปกติ ผมเดินช้าๆ อยู่ในสนาม ผมไม่เคยออกมาเดินกลางคืนแบบนี้ ผมจึงรู้สึกได้ว่าทุกอย่างดูน่ากลัว บางทีมันอาจจะเป็นเพราะจิตใจที่ย่ำแย่ของผมจึงทำให้มองดูอะไรก็เคว้งคว้างไปหมด
เดินไปเดินมาผมก็หยุดยืนอยู่หน้าศาลพระภูมิของบ้าน ผมนั่งลงแล้วมองไปที่ดอกไม้และพวงมาลัยที่ยังสดอยู่ ท่าทางจะมีคนมาไหว้ศาลเมื่อเช้านี้ ปกติผมไม่ได้เป็นประเภทที่เชื่อพวกเรื่องที่มองไม่เห็นพิสูจน์ไม่ได้แต่ก็ไม่เคยคิดลบหลู่ แต่ตั้งแต่ที่ผมหลุดเข้ามาอยู่ในร่างของเจ้าเปี๊ยกมันทำให้ผมเชื่อว่าเรื่องแบบนี้มีอยู่จริง ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่สามารถอธิบายด้วยวิทยาศาสตร์ได้ ถ้าเล่าให้ใครฟังก็คงจะมีแต่คนหัวเราะเยาะหรือไม่ก็คงคิดว่าผมบ้าไปเลยก็ได้ แม้แต่แม่ก็คงจะไม่เชื่อผมหรอก ที่ผ่านมาไม่ว่าจะทุกข์ใจหรือทรมานอึดอัดแค่ไหนผมก็ไม่สามารถบ่นหรือระบายให้ใครฟัง จะมีก็แต่พี่เปรมที่ทำให้ผมลืมเรื่องพวกนั้นไปได้ ทำให้ผมมีกำลังใจที่อยากจะมีชีวิตอยู่อย่างมีความหวัง แต่แล้วพี่เปรมก็มาทิ้งผมไว้กลางทาง ปล่อยให้ผมเป็นพี่ปั๊ปมันฝรั่งซะงั้น
ผมน้อมตัวลงกับพื้นหญ้าสนามแล้วก้มหัวตรงหน้าศาล ทำความเคารพในแบบที่หมาตัวหนึ่งพอจะทำได้ จากนั้นก็ตั้งจิตอธิษฐาน
‘ท่านพระภูมิเจ้าที่ขอรับ ผมชื่อนายพบรัก รัชชารักษ์ ร่างของผมในขณะนี้นอนป่วยเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ที่โรงพยาบาล แต่ดวงจิตของผมอยู่ในร่างของน้องหมาตัวนี้ ผมทรมานเหลือเกินขอรับ ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม ได้โปรดเมตตาช่วยให้ผมกลับคืนสู่ร่างของผมด้วย และช่วยเรียกดวงจิตของน้องหมาตัวนี้กลับคืนสู่ร่างของมันด้วยเถิดขอรับ ถ้าหากท่านช่วยให้ผมกลับคืนสู่ร่างได้ ผมจะ........’
นั่นสิ ผมจะทำอะไรดีนะ??
ขณะที่กำลังเอียงคอ ครุ่นคิด ใช้สมองประมวลผลอย่างตั้งใจอยู่นั้น กลางท้องฟ้าก็เกิดแสงวาบ ผมรับรู้ด้วยสันชาตญาณว่ามันคือแสงฟ้าแล่บ ผมหลับตาปี๋ยกขาหน้าขึ้นปิดหูในทันที
เปรี้ยงงงง!!
ลมแรงพัดมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวนับล้านเมื่อครู่ถูกกลบด้วยเมฆดำทะมึน สมองของผมบอกว่าให้วิ่งหลบเข้าไปในบ้าน แต่ร่างกายเจ้ากรรมกลับแข็งทื่อจากเสียงฟ้าเมื่อครู่ ผมกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาขึ้นมองรอบตัวด้วยซ้ำ ทำไมอากาศมันถึงแปรปรวนในตอนนี้ด้วยนะ
หมับ!
“เอ๋งง” เฮ้ยย!
ผมที่ไม่ทันได้ระวังตัว จู่ๆ ขาหลังข้างหนึ่งของผมถูกจับเหวี่ยงขึ้นจากพื้นอย่างแรง ผมตกใจอย่างสุดขีด และยิ่งได้เห็นว่าคนที่กระทำรุนแรงแบบนี้คือใครความกลัวก็แล่นวาบไปทั่วสันหลัง
“สวัสดี.. เจอกันอีกแล้วนะมึง” เขื่อนเป็นเด็กผู้ชายที่หน้าสวย แต่ดวงตาที่แข็งกร้าว และการกระทำที่ไร้จิตใจทำให้ใบหน้าสวยๆ นั้นดูเหมือนซาตานไม่มีผิด
“บ๊อกๆ” ไอ้เด็กเปรต ไอ้สันดานต่ำ มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ
“หึ คราวนี้มึงคิดว่ามึงอย่าคิดว่าจะรอด”
“บ๊อกๆๆ” มึงต้องการอะไร กูไปทำอะไรให้มึงตอนไหนไม่ทราบ!!
“เห่าใส่หน้ากูเหรอว่ะ ปากดีนักนะมึง” ผมเพิ่งเห็นว่าไอ้เด็กเลวนี่มันเตรียมของอะไรบางอย่างมาด้วย อย่างกับว่ามันเตรียมพร้อมทุกอย่างมาดีแล้ว
“หงิ๊.....” เทปกาวถูกปิดพันรอบปากของเจ้าเปี๊ยก ผมรับรู้ถึงความเจ็บปวดของเส้นขนที่ถูกกาวเหนียวดึงรั้งนั้นไว้ มันเจ็บจนน้ำตาไหลออกมา และมันก็ทำให้ผมหายใจไม่ออก
ยิ่งผมดิ้นรนเท่าไหร่ ไอ้เด็กเลวก็ออกแรงหนักขึ้นเท่านั้น มันเอาเชือกมามัดพันธนาการขาทั้งสี่ข้างไว้อย่างแน่นหนาจนผมไม่สามารถจะกระดิกตัวไปไหนได้ เจ้าเปี๊ยกเป็นหมาพันธุ์เล็กระดับพละกำลังมีน้อยอยู่แล้ว หนำซ้ำผมที่ใช้ร่างมันอยู่ยังไม่ดูแล ปล่อยให้ร่างอายมันอ่อนแอ ถ้าหากว่าร่างนี้เป็นอะไรไปแล้วผมจะมีหน้าไปเจอเจ้าเปี๊ยกที่ยมโลกได้ยังไง ผมทำผิดกับมันมากเหลือเกินที่เลินเล่อไม่ระวังตัวถึงเพียงนี้
“กูจะทำลายทุกอย่างที่ไอ้เหี้ยเปรมมันรัก กูจะทำให้ไอ้เหี้ยเปรมเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด” เสียงที่กดต่ำนั้นฟังดูน่ากลัวราวกับมัจจุราช
ทำลายทุกอย่างที่พี่เปรมรัก และทำให้พี่เปรมเจ็บปวดที่สุดอย่างนั้นเหรอ? ทำไม? เด็กคนนี้โกรธแค้นอะไรพี่เปรมถึงขนาดต้องฆ่าต้องแกงสิ่งมีชีวิตกันขนาดนี้ แล้วคิดรึไงว่าฆ่าผมไปแล้วพี่เปรมจะเจ็บปวด ถ้าผมพูดได้ในตอนนี้ผมอยากจะถามมันเหลือเกินว่ามึงเอาเซลล์ประสาทสมองส่วนไหนมาคิดว่ากูที่เป็นหมาและกำลังจะโดนทิ้งมีความสำคัญขนาดที่จะทำให้พี่เปรมเจ็บปวดอย่างถึงที่สุดอย่างนั้นเหรอ
ไอ้จัญไรสมองเง่า!
เพราะด่าไม่ได้ ผมจึงทำได้เพียงส่งสายตาสาปแช่งมันออกมา แต่ไอ้เด็กเลวมันก็ไม่ได้สะทกสะท้านสักนิด ผมสาบานว่าถ้าผมรอดและกลับร่างไปได้เมื่อไหร่ผมจะต่อยให้หมอนี่ให้คว่ำคาตีนงามๆ ของผมให้ได้ มันเอากระสอบมาจากไหนไม่รู้แล้วจับผมโยนใส่ลงไป ก่อนจะผูกปิดปากกระสอบไว้ ผมมองเห็นเพียงแค่ความมืด รับรู้เพียงความเคลื่อนไหวและแรงกระแทก มันคงจะเอากระสอบนี้ไปทิ้งที่ไหนสักแห่ง
ตุบ!
‘โอ๊ยย!! เจ็บ!’ ผมได้แต่ร้องด้วยความเจ็บปวดอยู่ในใจ
“กูอยากเห็นตอนมันมาเจอศพมึงจริงๆ ว่ามันจะทำหน้ายังไง ฮ่าๆ” นี่มันเข้าขั้นโรคจิตชัดๆ
ไม่เข้าใจว่าในครอบครัวที่มีหมอที่เก่งระดับประเทศอยู่ในบ้านถึงสองคน และยังจะว่าที่คุณหมอที่หล่อที่สุดในประเทศอีกหนึ่งคนทำไมถึงปล่อยให้มีเด็กโรคจิตแบบนี้อยู่ในสังคมได้ และผมก็ไม่เชื่อว่ามันจะทำกับผมเป็นตัวแรก เพราะเท่าที่รู้ตอนเด็กๆ พี่เปรมเคยเลี้ยงหมาพันธุ์โกลเด้น รีทรีฟเวอร์ไว้ด้วย แต่มันหายไปหาเท่าไหร่ก็ไม่มีใครเจอ หลังจากนั้นพี่เปรมก็ไม่เคยเลี้ยงหมาหรือแมวอีกเลย
เสียงฝีเท้านั่นค่อยๆ ห่างไปจนเหลือแค่ความเงียบ ผมกลัวเหลือเกิน เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ราวกับนานนับชั่วกัปชั่วกัลป์ ผมกระเสือกกระสนอย่างสุดความสามารถ ผมยังไม่อยากตาย ผมจะต้องไม่ตายแบบนี้ แต่เหมือนว่ายิ่งออกแรงมากเท่าไหร่ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจก็เต้นช้าลงทุกที มันอ่อนแรงเสียจนแค่จะหายใจก็ยังรู้สึกเหนื่อย และมันก็อ่อนล้าเสียจนเปลือกตารู้สึกหนักไปหมด ราวกับว่าผมกำลังร่วงหล่นลงสู่หลุมมืดดำที่ไม่รู้ว่าก้นเหวนั้นลึกเพียงใด รอบด้านมีแต่ความมืดทะมึนที่ทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด
แต่แล้วในช่วงเวลาที่ทุกสิ่งทุกอย่างใกล้หมดสิ้นแล้วนั้น ร่างของผมก็ถูกอะไรบางอย่างกัดที่ต้นคอ แล้วกระชากให้กลับขึ้นสู่ปากเหว
‘บ๊อกๆ’ ผมได้ยินเสียงเห่าแว่วอยู่ใกล้ๆ พร้อมๆ กับสัมผัสชื้นที่แล่บเลียอยู่บนหน้า
ผมพยายามลืมตาขึ้นมอง ท่ามกลางความมืดมิดนั้นผมมองเห็นน้องหมาตัวหนึ่งอยู่ตรงหน้า น้องหมาที่มีสีขน รูปร่าง และหน้าตาเหมือนเจ้าเปี๊ยกไม่มีผิดเพี้ยน และมันกำลังยิ้มให้ผม
‘บ๊อกๆๆ’ มันเห่าเพื่อเรียกสติของผม จากนั้นมันก็หันหลังแล้ววิ่งหายไปในความมืด ผมรู้ว่ามันกำลังจะไปตามคนมาช่วยผม
ผมได้ยินเสียงฟ้าคำรามโครมคราม ถ้าผมจำไม่ผิด ผมเคยบอกว่าในโลกนี้สิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือเสียงฟ้า แต่ตอนนี้ผมขอเพิ่มความกลัวอีกอย่างหนึ่งเข้ามานั่นคือ ‘ความตาย’
อ๊ะ! ความตาย..
ผมนึกออกแล้ว ผมจำได้แล้ว ความทรงจำที่สูญหายไปนั้น..
และก่อนที่สติของผมจะดับวูบไปผมได้ยินเสียงใครบางคนกำลังเรียกผมอยู่ไกลๆ เป็นสองเสียงที่ซ้อนกัน
‘ไอ้เปี๊ยก’ เสียงพี่เปรม..
‘น้องไอ’ และนั่นคือเสียงของพ่อ..
TBC..
กลับมาแล้วค่าาาา
นั่งอ่านความคิดเห็นของทุกคน กดน้องเป็ด + ให้ทุกคนเลยคะ o13
ขอบคุณมากๆ นะคะที่ชอบนิยายเรื่องนี้กัน :m1:
นี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นคะ เรื่องราวยังอีกยาวไกล(มาก)
ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งน้องเปี๊ยก น้องไอ และพี่เปรมไปก่อนนะคะ :กอด1:
และเพื่อเป็นการขอบคุณ เดี๋ยวรินจะเขวี้ยงเด็กเขื่อนไปให้ทุกคนเป็นรางวัล :laugh:
ปล. เดี๋ยวตอนต่อไปรินขอลงให้วันจันทร์หน้านะคะ ขอเคลียร์ชีวิตสักสามสี่วันนะคะ :กอด1:
-
:hao7: ลุ้น :hao5: :hao5: เจ้าเปี๊ยก จริงเหรอเนี่ย
ไอ้สันเขื่อนไปตายซะ :z6:
ขอบคุณคุณริน จะรอเสมอ เอาใจช่วยนะคะ
-
ตรงช่วงท้าย เจ้าเด็กนั่นฆ่าเจ้าเปี๊ยกตายหรือเปล่า แล้ววิญญาณของน้องไอออกมาจากหมาแล้วใช่ไหม
แสดงว่าจะได้เข้าร่างแล้วสิ (แต่หวังว่าเจ้าเปี๊ยกจะไม่ตายนะ ถึงไม่ชอบหมาตัวเล็ก แต่ก็ไม่อยากให้มันตาย)
คนที่พี่เปรมน่าจะเอาไปด้วยก็คือน้องไอนั่นแหละ แม่นก่อ (มโนล้วนๆ) ไม่ใช่ภาพฟ้าภาพเหวอะไรนั่นหรอก อิๆ
:L2: :3123: :pig4:
Sarawatta
-
น้องไอจะกลับร่างแล้วใช่มั้ยค่ะ
ไอ้เขื่อนไอ้เด็กเลววววววว
-
เขื่อน :angry2:
-
วิ่งมาปาดอย่างไว แต่ก็ไม่ทันคนแรก
เดี๋ยวกลับมาคะ ขอไปทัศนาแป๊ป :katai1:
-
โธ่ น้องเปี๊ยกของพี่ :mew6: :mew6: :mew6:
-
เจ้าเปี๊ยกมันก็เป็นแค่หมาตัวเล็กๆ ทำงี้ได้ไง จิตใจทำด้วยอะไรวะ
ตอนนี้เกลียดไอ้เขื่อนมากกก และ โกรธพี่เปรมด้วย ชิ!!
ขอให้ปลอดภัยนะเจ้าเปี๊ยก *^*
-
พี่เปรมคะ? ..ถึงจะฝึกงานจนยุ่งสักแค่ไหนก็พาน้องไปอยู่ที่ชลบุรีด้วยเถอะค่ะ เพราะถ้าทิ้งให้น้องอยู่บ้านเดียวกันกับเด็กเขื่อนนี่ต่อไปอีก ไม่มะรืนนี้ หรือพรุ่งนี้น้องคงได้ถูกรังแกอีกแน่ๆ เลย
-
ไอ้สารเลว
-
ผู้ชายแบบเขื่อนเนี้ย จิตใจทำด้วยอะไรอยากจะชำแหละดูนัก
ขอให้สลับร่างซักที งื่อออออ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
งืออออ :katai4: :katai4:
-
ขอให้คืนร่างงงๆๆๆ
ขอให้เด็กเขื่อนกรรมตามสนอง
ฮิมเลวมาก
-
ฆ่าไอ้เด็กน้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
บังอาจมาทำไอ้เปี๊ยกแบบนี้ได้ยังไงงงงงงงงง
น้องไอจะได้กลับเข้าร่างรึยัง?? ทำไมพี่เปรมไม่ลงมาหา??
ไม่ทันมอง หรือคิดว่ายังไง ทำไมไม่มาช่วยไอ้เปี๊ยก เอ้ย น้องไอออออออออ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
น้องไอของเจ๊ เข้มแข็งนะคะลูกกกกกก
รอตอนต่อไปเนาะะะ
-
:hao5: :hao5: :hao5: มาต่อเถอะนะ :ling3: :ling3:
ไอ้เด็กโรคจิตนั้นต้องโดนกรรมตามสนองนะไล่ออกบ้านไปเลยนิสัยเลวจริงๆ :angry2: :angry2:
-
อืมนะ สุดท้ายก๋ยังไม่มีอะไรคืบหน้าอยู่ดี กับความสัมพันธ์พวกนั้น...ตอนแรกก็นึกว่าคนแต่งจะให้นายเอกอยู่ในร่างหมานานๆว่าจะเลิกอ่านแล้วล่ะ ถึงมันจะน่ารักแค่ไหน แต่มันก็ไม่ใช่คนอยู่ดี พอกลับมากว่าอะไรหลายๆอย่างจะลงตัวก็คงนานอีก เพราะผมเชื่อว่าคนแต่งคงไม่ให้ไอจำอะไรได้หรอกถ้าได้กลับเข้าสู่ร่างเดิมแล้ว ที่รู้ๆมาคงลืมหมดเรื่องมันยิ่งยืดไปอีก..
กว่าจะนักจะเข้ากันกันได้คงใช่เวลานานไหนจะครอบครัวอีก ยิ่งเป็นหมอด้วยแล้วยิ่งเป็นผลต่อหน้าที่การงาของพนะเอกด้วย
-
ไอ้เด็กเลววววว :angry2:
:z6: :z6:
ตอนนี้โกรธพี่เปรมมากอะ ทำไมทิ้งน้องไว้แบบนั้น
แค่หมาตัวเดียวเอาไปด้วยไม่ได้รึไง หมามันก็มีหัวใจนะ
:ling1: :ling1:
น้ำตาไหลเลยอะ ฮือออออออ :katai1:
-
ถ้าร่างน้องหมาตาย ไอจะได้กลับเข้าร่างซินะ
-
จิตขั้นรุนแรงนะมึงงงง
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เอ่อ คือ มันน่ารักนะ แต่มันนานไปป่ะ พระเอกแค่รักหมา ของนายเอกที่น่าจะแอบรัก มันไม่คืบหน้า ตัวร้าย ที่ดูร้ายแบบโง่ๆ โผล่มา แต่ตัวเอกนอนอยู่ เอ่อ อธิบายลำบาก เอาเป็นว่าเขียนดีมากค่ะ แต่ยื้อเกินไป อ่านคนกับหมาแล้วไม่ฟินค่ะ รออ่านตอนกลับมาเป็นคนดีกว่าค่ะ จะรอนะ
-
สงสารน้องเปี๊ยกอะ ฮือฮือ พี่เปรมจะเจอมั้ยอะ
-
อืมนะ สุดท้ายก๋ยังไม่มีอะไรคืบหน้าอยู่ดี กับความสัมพันธ์พวกนั้น...ตอนแรกก็นึกว่าคนแต่งจะให้นายเอกอยู่ในร่างหมานานๆว่าจะเลิกอ่านแล้วล่ะ ถึงมันจะน่ารักแค่ไหน แต่มันก็ไม่ใช่คนอยู่ดี พอกลับมากว่าอะไรหลายๆอย่างจะลงตัวก็คงนานอีก เพราะผมเชื่อว่าคนแต่งคงไม่ให้ไอจำอะไรได้หรอกถ้าได้กลับเข้าสู่ร่างเดิมแล้ว ที่รู้ๆมาคงลืมหมดเรื่องมันยิ่งยืดไปอีก..
กว่าจะนักจะเข้ากันกันได้คงใช่เวลานานไหนจะครอบครัวอีก ยิ่งเป็นหมอด้วยแล้วยิ่งเป็นผลต่อหน้าที่การงาของพนะเอกด้วย
เห็นด้วยอ่ะ พอกลับเข้าร่างคงลืมหมด แล้วก็ยาววววไป
-
อ๋อยยย ทิ้งไว้กลางทางเหลือเกิน
ชิวาวาตัวนิดเดียว เคยเห็นมาวิ่งเล่นแถวบ้าน ตัวสูงเลยข้อเท้ามานิดเดียวเอง TT
ไม่ยอมค่ะ เด็กเขื่อน ทำแบบนี้พี่จะฟ้อง WWF กรีนพีช? เกรียนพีช? จะเอา พรบ. คุ้มครองสัตว์มาสู้
แต่คิดว่าเด็กคนนี้ต้องมีปมแน่นอน รอเฉลยค่ะ
นายเอกในร่างจริงไม่ค่อยมีบทบาทเลย สงสารน้อง ตอนเป็นคนก็น่าสงสาร ตอนเป็นเจ้าเปี๊ยกก็น่าสงสาร
ไม่อยากให้เจ้าเปี๊ยกตายเลยค่ะ ถึงอยากจะให้ไอกลับร่าง สงสารรร TT
-
ไอ้เด็กเลว ทำกับน้องเปี๊ยกได้ไง :angry2:
ตอนนี้น้องไอฟื้นขึ้นมารึเปล่าอ่ะ
-
แบบนี้ก็แปลกใหม่ดี หลังตอนนี้ถ้ากลับร่างเดิมก็จะดีใจมากกกแต่นั่นก็แล้วแต่คนเขียนค่ะ
เรายืนยันคำเดิมว่าอยากดูโมเม้นในร่างคนมากกว่า
เรารู้ว่าที่ให้เป็นหมานานๆเพราะจะให้นายเอกเริ่มชอบพระเอกที่ละนิดๆ จากที่เคยชอบอีกคน
รอติดตามค่ะ
-
อืมนะ สุดท้ายก๋ยังไม่มีอะไรคืบหน้าอยู่ดี กับความสัมพันธ์พวกนั้น...ตอนแรกก็นึกว่าคนแต่งจะให้นายเอกอยู่ในร่างหมานานๆว่าจะเลิกอ่านแล้วล่ะ ถึงมันจะน่ารักแค่ไหน แต่มันก็ไม่ใช่คนอยู่ดี พอกลับมากว่าอะไรหลายๆอย่างจะลงตัวก็คงนานอีก เพราะผมเชื่อว่าคนแต่งคงไม่ให้ไอจำอะไรได้หรอกถ้าได้กลับเข้าสู่ร่างเดิมแล้ว ที่รู้ๆมาคงลืมหมดเรื่องมันยิ่งยืดไปอีก..
กว่าจะนักจะเข้ากันกันได้คงใช่เวลานานไหนจะครอบครัวอีก ยิ่งเป็นหมอด้วยแล้วยิ่งเป็นผลต่อหน้าที่การงาของพนะเอกด้วย
เห็นด้วยอ่ะ พอกลับเข้าร่างคงลืมหมด แล้วก็ยาววววไป
เราไม่ใช่นักเขียนนะ เราก็ไม่รู้หรอกนะว่านักเขียนเค้าจะเขียนให้นิยายเค้าไปเป็นในแนวทางไหน มโนต่อได้ แต่เราว่าอย่าเพิ่งไปตัดสินใจและตีกรอบความคิดของนักเขียนโดยเอาความคิดของตัวเองเป็นหลักดีกว่านะคะ
เราให้กำลังใจนักเขียนนะคะ เราชอบแบบนี้ รอติดตามค่ะ :mew1:
-
ลุ้นมากๆครับ....จิตของน้องไอจะกลับเข้าร่างได้ไหมนะ :katai1:
ขอให้กลับเข้าร่างได้ทีเถอะครับ :m15: :katai2-1:
-
ไอจะกลับร่างแล้ววว ?
แล้วเปี๊ยกตัวจริงไปไหนมา
-
ตอนนี้โกธรเปรมมากอ่ะ รู้ทั้งรู้ว่าบ้านหลังนี้มีอิเด็กนั่นอยู่ก็ยังจะทิ้งน้องเปี๊ยกไว้อีก :fire:
-
กรี๊ดดดดดด อีสันเขื่อน สันขวาน สันจอบ สันๆๆๆๆๆๆๆ!!!!! ฉันขอสาปแช่งงงงว
//ส่วนอีพี่เปรม.... ฉันหมั่นไส้แก ขอให้อีเปี๊ยกทิ้งแก ชิ่วววว
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย อีเด็กมหาเลวววววววววววว ใครส่งเมิงมาเกิดว่ะเนี่ยถึงได้ชั่วขนาดนี้ :z6: พี่เปรมรีบมาช่วยน้องเปี๊ยกเร็วๆ อย่าเป็นไรนะ เปี๊ยก อดทนหน่อย เดี๋ยวพี่เปรมก็มาแล้ว ถ้าพี่เปรมมาทัน คิดว่าคงไม่ปล่อยให้น้องเปี๊ยกอยู่ที่นี่แน่คงต้องเอาไปด้วย ไม่รู้จะเรียกว่า เป็นความโชคดีบนความโชคร้ายหรือเปล่ามาเร็วๆนะพี่เปรม :z3: ชอบตอนน้องเปี๊ยกบนเจ้าที่อ่ะ มันทั้งน่ารัก ขำ น่าสงสาร ขอให้น้องไอและน้องเปี๊ยกรอดทั้งคู่นะ สู้สู้ :กอด1:
-
คุณพ่อน้องไอเสียไปแล้วนี่ แสดงว่า วิญญาณคุณพ่อมาช่วยเหรอคะ
-
จิตของไอจะกลับเข้าร่างยังน้อ
แต่สงสารเปี๊ยกอ่ะ T^T ไม่อยากให้ตายเลย
เด็กเขื่อนอะไรนั่นก็โรคจิต อิจฉาพี่เปรมไม่จบไม่สิ้น
ทำได้แม้กระทั่งหมา เลวมาก
-
ฟ้าจ๋า.. ผ่าน้องเขาซักทีซิ! :katai5:
-
สนุกมากเลยอ่า รอๆลุ้นต่อไป
-
ตอนนี้หลากหลายอารมณ์มาก :katai1: จะแจงให้ฟัง 7 บรรทัด
1.โกรธพี่เปรม :serius2:
2.สงสารเปี๊ยก :o12:
3.เอา ผญ ที่ชื่อภาพฟ้าไปเก็บที ชื่อนี้มาทีไรหงุดหงิด :fcuk:
4.ไอ้เลวเขื่อน กุเกลียดมึงมาก :z6:
5.อยากให้น้องไอกลับเข้าร่าง :m17:
6.พ่อน้องไอเสียไปแล้วนี่นา :m28:
7.ลุ้นตอนต่อไปมากกกกกกกกก จะรอนะคะ :a1:
ฝากถึงนักเขียน สู้ๆ นะคะคุณริน :m9: ขอบคุณมากๆ ที่แต่งนิยายดีๆ มาให้อ่านค่ะ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด อีน้องเขื่อนนนนนนนนนนนน ตบกับพี่ไหมคะ เอาเลยไหมมมมม ฮือออออออ เด็กบ้า ใจร้ายที่สุด น้องเปี๊ยกไปทำอะไรให้แกถึงต้องทำขนาดนี้ฮ้าาาา เกลียดพี่เปรมก็ไปหาเรื่องพี่เปรมสิเฮ้ย
น้องเปี๊ยกน่าสงสารอย่างต่อเนื่องค่ะ ฮืออออ พี่เปรมเอาน้องไปด้วยเถอะค่ะะะ น้องดูแลตัวเองได้แน่นอนค่ะ แงงงงงง อย่าทิ้งน้องสิค้าาาาาาา
เค้าว่างานนี้ชัวร์ค่ะ พี่เปรมแอบชอบน้องไอใช่ม้ายยยยยย ฮือออออ อยากให้น้องกลับร่างแล้วววว จะได้มาต่อหน้าอีกน้องเขื่อนแล้วตีพี่เปรมสักที จะทิ้งน้องได้ไง ฮืออออ คุณเจ้าที่ช่วยน้องด้วยนะคะะะะะ น้องจำได้แล้ววว คืนร่างได้แล้วค่ะะะะะะ
รอติดตามต่อนะคะ สู้ๆค่าาา :mew1:
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: ได้สันเขื่อน ไอ้เลว ไอ้เด็กเปรต ไอ้สันดานต่ำ :angry2:
พี่เปรมทำอะไรอยู่ จะจัดกระเป๋าไปถึงไหนไม่ทราบคะ น้อยใจแรงงงง :katai1:
แต่เดี๋ยวนะ นั่นร่างของน้องเปี๊ยกตัวจริงใช่มั๊ย แล้วน้องไอก็จะได้กลับร่างแล้วใช่รึเปล่า
เสียงเรียกของพ่อน้องไอ โอ๊ย ลุ้นๆๆๆๆ :katai1:
สู้ๆ นะคะ ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆ คะ :m3:
-
สงสารเปี๊ยกและไอมากๆเลย :katai1: :katai1: :ling1:
-
หูย ตอนนี้น่าสงสารมากอ่ะ T_T
-
ชะเเวบเข้ามาอ่าน แบบว่าพล็อตเรื่องน่าสนใจมาก 555 น้องไอน่ารัก และน่าสงสารด้วย สู้ๆค่ะน้องไอ สู้ๆค่ะคนเขียน
:pig4: :pig4:
-
ตอนนี้กำลังลุ้นเลยว่า ถ่าพบรักในร่างหมาตาย แล้วน้องหทาจะเข้าร่างตัวเองได้ไหมแล้วพบรักจะเข้าร่างตัวเองได้หรอ ชักกลัวแล้วอ่ะ
-
ตอนนี้บีบหัวใจมาก :katai1:
ถ้าทำได้นะอยากจิกหัวพี่เปรมออกมาให้ตามน้องเปี๊ยก
อยากกระโดนถีบหน้า :z6: ไอ้เขื่อนเลวนั่น
อยากช่วยน้องเปี๊ยก อย่าเป็นอะไรไปนะ
และอยากช่วยน้องไอให้กลับเข้าร่างสักที :katai1:
จบตอนนักเขียนทิ้งท้ายไว้ 'เสียงของพ่อ' น่าคิดมากกเพราะพ่อน้องไอตายไปนานแล้ว
ฮึ่ยๆๆ ลุ้นมากคะ รอติดตามนะคะ
ปล. นักเขียนสู้ๆๆ น๊าคะ เราชอบนิยายเรื่องนี้นะ ยังไงก็จะติดตามต่อไปคะ :กอด1:
-
สงสารน้องไอมาก อยากให้น้องไอคืนร่างเร็ว ๆ :monkeysad:
แล้วไปเอาคืนกับนังเด็กเขื่อนโรคจิตนั้นสักที เกลียดมัน นังเด็กโรคจิต :z6:
-
อืมนะ สุดท้ายก๋ยังไม่มีอะไรคืบหน้าอยู่ดี กับความสัมพันธ์พวกนั้น...ตอนแรกก็นึกว่าคนแต่งจะให้นายเอกอยู่ในร่างหมานานๆว่าจะเลิกอ่านแล้วล่ะ ถึงมันจะน่ารักแค่ไหน แต่มันก็ไม่ใช่คนอยู่ดี พอกลับมากว่าอะไรหลายๆอย่างจะลงตัวก็คงนานอีก เพราะผมเชื่อว่าคนแต่งคงไม่ให้ไอจำอะไรได้หรอกถ้าได้กลับเข้าสู่ร่างเดิมแล้ว ที่รู้ๆมาคงลืมหมดเรื่องมันยิ่งยืดไปอีก..
กว่าจะนักจะเข้ากันกันได้คงใช่เวลานานไหนจะครอบครัวอีก ยิ่งเป็นหมอด้วยแล้วยิ่งเป็นผลต่อหน้าที่การงาของพนะเอกด้วย
เห็นด้วยอ่ะ พอกลับเข้าร่างคงลืมหมด แล้วก็ยาววววไป
เราไม่ใช่นักเขียนนะ เราก็ไม่รู้หรอกนะว่านักเขียนเค้าจะเขียนให้นิยายเค้าไปเป็นในแนวทางไหน มโนต่อได้ แต่เราว่าอย่าเพิ่งไปตัดสินใจและตีกรอบความคิดของนักเขียนโดยเอาความคิดของตัวเองเป็นหลักดีกว่านะคะ
เราให้กำลังใจนักเขียนนะคะ เราชอบแบบนี้ รอติดตามค่ะ :mew1:
เห็นด้วยกับคุณ simpleyaoi นะคะ เป็นกำลังใจให้นักเขียนคะ
ต่างคนต่างความคิดนะ และยังยืนยันคำเดิมคะว่าชอบเรื่องนี้มาก :heaven
:กอด1: o13 :mew1:
-
เศร้าอ่ะ สงสารเปี๊ยก โกรธพี่เปรมแล้ววววว ทำเหมือนเปี๊ยกไม่มีความหมายจริงๆแหละ ก็แค่หมาที่เก็บได้นี่นะ เพิ่งอยู่ด้วยกันไม่นานจะผูกพันอะไรมากมายล่ะ งอน น้อยใจ เสียใจ :o12:
พ่อกับพี่เปรมเรียกพร้อมกัน ไปหาพ่อดีกว่าเนอะ อยู่กับพี่เปรมก็มีแต่จะเสียใจ :เฮ้อ:
ค้างด้วย! อยากอ่านอีก! ต้องรอวันจันทร์! :hao4:
-
ค้างงงงงมากกกกก :ling1:
พูดอะไรไม่ออก ระหว่างจะด่าพี่เปรม หรือฆ่าไอ้เด็กเขื่อนนั่นดี
:katai1:
จะรอวันจันทร์ค่าาาา :katai1:
นักเขียนสู้ๆๆๆๆๆๆๆ :z2:
-
ค้างมากหนูจะฟ้องแม่!!
555 ล้อเล่นนะคะ หมั่นไส้พี่เปรมจังอะละเลยเจ้าเปี๊ยกมาก :sad4:
-
ปกติเป็น cat lover
และไม่ชอบน้องหมาเลย
แต่น้องเปี๊ยกเป็นน้องหมาตัวแรกที่ทำให้เสียน้ำตา
รัก และเอ็นดูน้องเปี๊ยกจริงๆ
เอาใจช่วยน้องเปี๊ยก(น้องไอ)ค่ะ
-
สงสารน้องงงงง
ชิวาวาตัวสูงกว่าข้อเท้ามาคืบเดียวเองนะ
คือตัวเล็กมากกก ทำร้ายอะไรน้องขนาดนี้
อิพี่เปรมก้รุทั้งรุว่าบ้านมีอิเด็กผีเปรตนั่นอยุ ยังจะเมินน้องอีกกก
เคืองงงงงง
แล้วตอน2บรรทัดสุดท้ายนี่ขอเดาค่ะว่า
ใกล้ตาย วิญญาณน้องเปี๊ยกมาเรียกให้อย่าพึ่งตาย
พี่เปรมตามมาเจอร่าง
ส่วนคุณพ่อ(คือเสียไปแล้ว)อาจจะมาเตือนว่าอย่าพึ่งยอม หรืออาจจะมาเอาไปอยุด้วย
รอค่าาาาา
-
แวะเข้ามาอ่านอีกรอบก่อนนอน
แบบคาดหวังเล็กๆ ว่านักเขียนจะแวะมาลงตอนใหม่ :katai1:
รอต่อไป วันจันทร์ๆๆๆ :katai1:
-
โถ เจ้าเปี๊ยก
:mew4:
-
:katai1: :katai1: เจ็บปวดดดด
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ฮืออออ ไอ่เขื่อนสันดานต่ำ นิสัยไม่ดี รังแกเจ้าเปี๊ยกกก
-
อีเด็กเปรตตตตต
-
แวะมารอค่าาาา อยากอ่านๆๆๆ ตอนต่อไปแล้ว :katai1:
-
สนุกมากกกกค่ะ ชูป้ายไฟพี่เปรม
น้องเปี๊ยกตั้ลล๊ากกกกก
ติดตามนะคะ ถ้าเรื่องจะยาวววก็ขอให้มาต่อบ่อยๆ คนอ่านไม่ทิ้งหรอกค่ะ
-
อยากรู้มากว่าทำเขื่อนถึงเกลียดพี่เปรมขนาดนี้ ยอมทำร้ายสัตว์ตัวเล็กๆแบบนี้ พี่เปรมเคยไปทำอะไรไว้หรือป่าว
-
ค้างมากมาย มาต่อเร็วๆนะคะ สนุกมากกกก
-
ขอที่อยู่อีเขื่อนหน่อยได้มะจะไปตบมัน :z6: :beat: :fire:
-
อย่ายือนาน อยากอ่านต่อแล้ววว คิดถึงอ่ะ :mew1:
ปล.คลายปมเขื่อนด้วยนะ พลีสสสสส :mew2:
-
มาต่อได้แล้ว คนอ่านให้อภัยแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-10-
ปีสุดท้ายของการเรียนแพทย์ ถือว่าเป็นการเรียนที่หนักที่สุดในบรรดาหกปี นักศึกษาแพทย์ทุกคนจะต้องทำงานเปรียบเสมือนเป็นแพทย์จริงๆ ได้ตรวจผู้ป่วย ให้การรักษาผู้ป่วยด้วยตนเอง และต้องทำหัตถการหลายๆอย่างได้เอง โดยมีอาจารย์คอยดูแลอย่างใกล้ชิด ซึ่งจะผิดพลาดไม่ได้โดยเด็ดขาด เราเรียกการฝึกงานเช่นนี้ว่าเอ็กซ์เทอร์น เพราะเมื่อจบปีนี้ไปก็จะต้องปฏิบัติงานเป็นแพทย์จริงๆ อาจารย์จึงจะค่อนข้างเคี่ยวกับเอ็กซ์เทอร์นมาก ดังนั้นการเรียนปีนี้จึงทั้งหนัก และเครียด บางครั้งอาจจะได้นอนเพียงวันละสามสี่ชั่วโมงติดต่อกันเป็นสัปดาห์เลยก็ได้ ด้วยเหตุนี้ผมจึงตัดสินใจว่าจะไม่เอาไอ้เปี๊ยกติดสอยห้อยตามไปลำบากด้วย เพราะอย่างที่รู้กันว่าสัตว์เลี้ยงทุกชนิดโดยเฉพาะน้องหมาน้องแมวค่อนข้างจะขี้เหงา ขืนปล่อยทิ้งไว้บ่อยๆ มันคงจะกลายเป็นหมาซึมเศร้า และอีกเหตุผลของผมก็คือผมอยากจะให้มันอยู่ที่บ้าน เพื่อรอเจ้านายของมันมากกว่า ผมคิดว่าอีกไม่นานเจ้านายของมันจะกลับมาและคงจะดูแลมันได้ดีกว่าผมแน่นอน
การคัดเลือกสถานที่ฝึกการปฏิบัติงานของหมอเอ็กซ์เทอร์นใช้วิธีการจับฉลาก งานนี้ก็แล้วแต่บุญแต่กรรมครับ ต่อให้ผมมีเส้นสายใหญ่โตแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์ ยิ่งคุณตาและคุณแม่ของผมเป็นประเภทชอบให้ลูกหลานได้เรียนรู้ประสบการณ์ชีวิตด้วยตัวเอง ต่อให้ผมจับฉลากได้ไปอยู่โรงพยาบาลแถวชายแดนท่านก็สนับสนุนครับ เพราะไม่ว่ายังไงสุดท้ายแล้วเมื่อถึงเวลาที่พวกท่านเห็นว่าเหมาะสมตัวผมก็จะต้องกลับมาดูแลโรงพยาบาลของตระกูลอยู่ดี และสำหรับผมแล้วไม่ว่าจะได้เอ็กซ์เทอร์นที่ไหนผมก็พร้อมที่จะทำมันให้เต็มที่และสุดความสามารถ
ผมมีเวลาไม่กี่อาทิตย์ในการเตรียมตัวหลายๆ อย่าง รวมถึงเรื่องของเด็กที่ชื่อพบรัก หรือไอ ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงต้องทำอะไรหลายๆ อย่างเพื่อเด็กคนนี้ ผมรับเลี้ยงไอ้เปี๊ยกทั้งๆ ที่ผมเคยสัญญากับตัวเองว่าจะไม่เลี้ยงหมาหรือแมวอีกเด็ดขาด ทุกวันผมจะต้องตื่นเช้าเพื่อไปเลือกดอกไม้ที่ร้านของพี่ทิพย์เพียงเพื่อจะได้ดอกไม้ที่สดใหม่ก่อนใคร ผมที่ไม่ชอบอะไรเกี่ยวกับวงการเกาหลีก็ต้องมานั่งเปิดอ่านและติดตามข่าวสารแฟชั่นใหม่ๆ ที่เกี่ยวกับนักร้องที่ชื่อจีดราก้อน หรือแม้กระทั่งผมที่ไม่มีความรู้เรื่องศิลปะเลยสักนิดกลับต้องมาทำความเข้าใจในเรื่องงานศิลป์ ผมที่ไม่ชอบจะทุ่มเทและทำอะไรเพื่อใครเท่าไหร่แต่กลับรู้สึกอยากจะทำอะไรมากมายเพื่อคนๆ เดียว คนที่ไม่ใช่แฟน ไม่ใช่คนรัก แม้แต่สถานะของคนรู้จักผมก็ยังไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะเคยรู้มั๊ยว่าผมคือใครและมีตัวตนอยู่จริงบนโลกใบนี้ ไม่ใช่เป็นเพียงแค่เงาที่ถูกปิดบังไว้เท่านั้น
“คุณเปรมจะกลับแล้วเหรอคะ?” ทันทีที่ผมลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้นั่งข้างเตียงผู้ป่วย คุณแม่ของคนบนเตียงผู้ป่วยก็ถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“ครับ”
“ต้องขอบคุณมากเลยนะคะ มาอยู่เป็นเพื่อนน้องไอทุกวันแบบนี้”
“ผมเต็มใจครับ” แม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าใจตัวเองสักเท่าไหร่ว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้ แต่ผมไม่เคยรู้สึกเบื่อสักนิด บางทีนั่นอาจเป็นเพราะว่าผมเต็มใจที่จะทำ
คุณน้าเจโกะยิ้มให้ผม แต่ผมคิดว่ามันเป็นรอยยิ้มที่เศร้าเหลือเกิน เธอหันไปมองลูกชายเพียงคนเดียวที่นอนนิ่งคล้ายคนหลับลึกในห้วงนิทราอยู่บนเตียง เกือบสองเดือนแล้วที่ลูกชายของเธอนอนอยู่แบบนี้ เป็นเจ้าชายนิทราที่ไม่รู้ว่าจะฟื้นเมื่อไหร่ ไม่มีใครสามารถให้คำตอบที่แน่ชัดได้แม้กระทั่งคุณแม่ของผม
“น้องไอหลับนานจังเลยน๊า” ถ้าฟังเพียงผิวเผิน ก็เหมือนกำลังบ่นธรรมดา แต่ผมรู้ได้ว่าหัวใจของคนเป็นแม่กำลังร้องไห้และเจ็บปวดแสนสาหัส
“คุณแม่บอกเองไม่ใช่เหรอครับว่าน้องไอไม่เคยขาดเรียนเลย อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะเปิดเทอมแล้ว ผมคิดว่าน้องไอต้องฟื้นแน่ๆ ครับ” ผมคิดแบบนั้นจริงๆ ยิ่งตั้งแต่ได้รับรู้ผลตรวจของคนบนเตียงผมก็ยิ่งมั่นใจว่าเด็กนี่ต้องฟื้นแน่ๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเอาความมั่นใจแบบนี้มากจากไหน แต่ผมก็ยังยืนยันในคำเดิม
“นั่นสินะ” คุณน้าเจโกะหันมายิ้มให้กับผมอีกครั้ง เป็นรอยยิ้มขอบคุณ
เดินออกมาจากห้อง โดยคุณน้าเจโกะเดินออกมาส่งขึ้นลิฟท์ ก็ได้เจอกับสามีของคุณน้าเจโกะซึ่งมากับเพื่อนสนิทของเด็กพบรักนั่น คุณโทมัสเป็นนักธุรกิจชาวสวิสเซอร์แลนด์ ถือว่าเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงพอตัวเพราะคุณพ่อผมก็ยังรู้จักและดูออกว่าเป็นคนดีมากคนหนึ่ง ส่วนเพื่อนสนิทของเด็กนั่นเป็นน้องชายของพี่ดินพี่รหัสของผม เคยเจอกันอยู่หลายครั้งตั้งแต่เข้าค่ายซัมเมอร์เพราะไอ้เด็กดีนนี่มาขายขนมจีบน้องปิ่นน้องสาวของผม ท่าทางดูเจ้าชู้ใช่ย่อย อีกอย่างหนึ่งคือมันชอบมองผมแปลกๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องชายพี่ดินผมคงจะเตะโด่งให้หลุดจากวงโคจรของชีวิตน้องปิ่นไปนานแล้ว
ผมทักทายกับคุณโทมัสนิดหน่อย ส่วนกับไอ้ดีนผมแค่รับไหว้เฉยๆ ก็ถือว่าใจดีมากแล้ว จากนั้นคุณน้าเจโกะก็ไล่สามีและเพื่อนสนิทของลูกชายให้ไปรอในห้อง เพราะเธอจะอยู่รอส่งผมก่อน
“คุณเปรมจะเดินทางวันไหนเหรอคะ?”
“อีกสองวันครับ แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้ช่วงบ่ายผมจะแวะเข้ามาอีกครั้งครับ”
“ลำบากคุณเปรมแย่เลย”
“บอกแล้วยังไงครับว่าผมเต็มใจ”
คุณน้าเจโกะเป็นคนสวยที่ดูน่ารัก ไม่ว่าจะกิริยาท่าทางหรือคำพูดคำจาที่แสดงออกมาแบบสาวญี่ปุ่นทำให้ดูมีสเน่ห์มากขึ้น มันทำให้ผมคิดถึงลูกชายของเธอ ลูกชายเพียงคนเดียวที่ถอดสำเนาถูกต้องทางด้านกายภาพมาอย่างไม่มีผิดเพี้ยน
“ถ้าน้องไอเป็นลูกสาว คุณแม่จะยกให้คุณเปรมจริงๆ น๊า” คุณน้าเจโกะยิ้มจนดวงตาหยักโค้ง
“ผมคิดว่าควรจะถามน้องไอก่อนดีกว่านะครับ” อยากจะหัวเราะอยู่หรอกครับ แต่มันขำไม่ออกนี่สิ ตรงกันข้ามผมรู้สึกว่าก้อนเนื้อด้านซ้ายของตัวเองมันเต้นจังหวะแปลกๆ
“น้องไอไม่กล้าขัดคุณแม่หรอกนะ หรือว่าคุณเปรมรังเกียจลูกคุณแม่คะ?”
“ผมไม่เคยคิดรังเกียจน้องไอเลยครับ” ก็ถ้าลูกคุณน้าเจโกะเป็นผู้หญิงก็คงน่ารักเหมือนคุณน้าแล้วผมจะไปรังเกียจได้ยังไงล่ะครับ แต่นี่ลูกของคุณน้าเป็นผู้ชายแล้วเราก็ไม่เคยรู้จักกันเลยนะครับ ไม่ใช่สิ เป็นผมคนเดียวมากกว่าที่รู้จักลูกชายของคุณน้าเจโกะ แต่ลูกชายของคุณน้าไม่เคยรู้จักผมที่ชื่อเปรมนทีป์คนนี้เลยต่างหาก
“ดีใจจัง” ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนถูกใจอะไรสักอย่าง
เสียงลิฟท์ดังขึ้นว่าหมดเวลาและประตูลิฟท์ก็เปิดออก
“คุณแม่ไม่รบกวนแล้ว ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ” ผลักผมเข้าไปในลิฟท์เบาๆ จากนั้นก็ยืนส่งโบกมือด้วยรอยยิ้มที่ผมรู้สึกเสียวสันหลังนิดๆ
“ครับ สวัสดีครับ” ผมตะโกนออกไปบอกลา เมื่อประตูลิฟท์ปิดลงผมก็ได้แต่ยืนงงอยู่อย่างนั้น ผมคิดว่าคุณน้าเจโกะกำลังเข้าใจอะไรบางอย่างระหว่างผมกับน้องไอผิดอยู่นะครับ หรือไม่บางทีผมก็คงจะคิดมากไปเอง
ผมกดปุ่มหมายเลขชั้นสูงสุดของโรงพยาบาล รอจนเสียงลิฟท์ดังขึ้นอีกครั้ง ประตูเปิดออกผมก็เดินไปยังห้องที่มีป้ายติดว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาล คุณเลขาหน้าห้องส่งยิ้มหวานให้ผมก่อนจะรีบกุลีกุจอลุกขึ้นไปเตรียมของว่าง ผมจึงเคาะประตูหน้าห้องเพื่อรอฟังคำอนุญาตก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ก็เจอคุณแม่กำลังนั่งคุยอยู่กับคุณตาตรงชุดโซฟารับแขก ทั้งสองท่านหันมาส่งยิ้มให้ผม คุณตาเรียกผมไปนั่งข้างๆ แล้วชี้ให้ดูแผ่นกระดาษเกี่ยวกับผลการรักษาและแผ่นเอ็กซ์เรย์ที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ผลตรวจล่าสุดของผู้ป่วยพบรัก รัชชารักษ์” คุณตาบอกผมพลางหยิบแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งส่งให้ผมดู
มันเป็นผลการตรวจคลื่นไฟฟ้าสมอง หรือที่เรียกย่อๆ ว่าอีอีจี ซึ่งเป็นการบันทึกประจุไฟฟ้าจากส่วนต่างๆ ของสมองผ่านออกมาถึงกะโหลกศีรษะมายังเครื่องมือตรวจอีอีจีในลักษณะรูปคลื่น ความถี่ และความสูงต่ำของคลื่น โดยจะอ่านผลจากการตรวจจากคลื่นความถี่เหล่านี้ ผมอ่านค่าตามความรู้ที่ร่ำเรียนมาอย่างตั้งใจอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบสายตาของคุณตาและคุณแม่กำลังมองผมราวกับต้องการจะทดสอบความรู้ของผมไปในตัว
“จากผลอีอีจี บอกชัดเจนว่าน้องไอแค่กำลังนอนหลับไปเฉยๆ ครับ” แม้ผมจะมีความรู้แค่ขั้นพื้นฐานในการอ่านค่าผลวินิจฉัย แต่ดูคร่าวๆ ก็พอจะรู้ว่าจากผลการตรวจนั้นค่อนข้างจะมีเปอร์เซ็นต์ในการฟื้นตัวค่อนข้างมากเพราะระบบประสาทในร่างกายของผู้ป่วยยังคงทำงานปกติราวกับว่าผู้ป่วยเพียงแค่นอนหลับพักผ่อนอยู่เท่านั้น
“ใครสอนให้เรียกผู้ป่วยแบบนั้น” ดวงตาใต้กรอบแว่นหนามองผมอย่างตำหนิ คุณตายึดถือและเคร่งครัดในเรื่องจรรยาบรรณในวิชาชีพยิ่งสิ่งใด และผมก็พลาดไปแล้วครับ
“ขอโทษครับ”
มันไม่ง่ายเลยครับสำหรับการทำหน้าที่หมอที่ดี คุณตาสอนผมให้คิดเสมอว่าผู้ป่วยทุกคนก็คือญาติของเรา เพราะฉะนั้นเราต้องรักษาพวกเค้าให้ดีที่สุดและเท่าเทียมกัน แต่กระนั้นในการเรียกขานผู้ป่วยก็ต้องให้เกียรติอีกฝ่ายด้วย จะมาเรียกสนิทสนมแบบที่ผมใช้เมื่อครู่ไม่ได้เด็ดขาด
“เมื่อครู่แม่ให้พยาบาลไปเชิญคุณเจโกะมาแล้วจ๊ะ” คุณแม่ที่เข้าใจสถานการณ์ดีส่งยิ้มมาให้ผม พร้อมกับรอยยิ้มปลอบโยน
“แล้วนี่คุณเปรมจะกลับเลยรึเปล่า หรือจะรอทานข้าวเย็นกับคุณแม่และคุณตาก่อนคะ” คุณแม่กำลังเบี่ยงเบนประเด็นความสนใจจากเรื่องเมื่อครู่
“ผมว่าจะกลับไปจัดกระเป๋าสักหน่อยน่ะครับ” ผมบอกคุณแม่ไปตามความจริง
อีกสองวันผมก็จะเดินทางไปเป็นหมอเอ็กซ์เทอร์นที่โรงพยาบาลในจังหวัดชลบุรี แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้จัดกระเป๋าเก็บของอะไรสักอย่าง จึงคิดว่าจะกลับไปเตรียมตัวสักหน่อย ส่วนเรื่องคุณตาของผมจริงๆ แล้วท่านเป็นคนใจดีมากครับ จะมีอยู่ไม่กี่เรื่องเท่านั้นที่ท่านจะเข้มงวดอย่างจริงจัง ซึ่งผมเข้าใจดีว่าเป็นเพราะท่านรักและเป็นห่วง
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบกลับเถอะ ถ้าช้ากว่านี้รถจะติดเดี๋ยวก็ไม่ทันไปทานข้าวเย็นกับคุณยาย” ผู้อาวุโสสูงสุดในที่นี้พยักเพยิดบอกผมให้รีบกลับบ้าน คงจะกลัวว่าคุณยายจะต้องทานข้าวเย็นคนเดียวล่ะสิท่า
“ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับ” ผมลุกขึ้นลาพวกท่าน แต่คุณแม่ก็ยังลุกขึ้นเดินมาส่งผมถึงหน้าลิฟท์
“คุณเปรมดีใจใช่มั๊ย?” ใบหน้าที่อ่อนโยนระบายยิ้มอ่อน
ผมส่งยิ้มให้คุณแม่ ผมเข้าใจและรู้ดีว่าคุณแม่กำลังพูดถึงเรื่องใด ผลการตรวจครั้งล่าสุดของผู้ป่วยพบรัก รัชชารักษ์ มันเป็นผลวินิจฉัยที่อยู่ในเคสกรณีพิเศษเพราะขนาดคุณตาที่เป็นแพทย์ศัลยประสาทมากว่าครึ่งชีวิตยังเพิ่งเคยพบเจอเป็นครั้งแรก แต่จากผลเมื่อครู่เปอร์เซ็นต์การฟื้นจากนิทรามีมากกว่าหกสิบเปอร์เซ็นต์ เพียงแค่ต้องรอเวลาเท่านั้น ซึ่งผมก็คิดว่าอีกไม่นานนี้แน่นอน
“คำถามนี้คุณแม่ควรจะถามปลื้มมันมากกว่านะครับ” นี่คือความจริงที่คุณแม่และทุกคนควรจะรับรู้
เด็กนั่นเป็นแฟนของปลื้มชลล์ ไม่ใช่เปรมนทีป์ คุณแม่ก็รู้เรื่องนี้ดี จะเรียกว่ารู้ทุกอย่างเลยก็ได้ เพราะวันที่ไอ้ปลื้มกลับบ้านไปทั้งที่หน้าปูดบวมเพราะโดนผมต่อยนั้น คุณแม่ก็จัดการซักฟอกมันจนขาวสะอาด ผลจากการกระทำครั้งนั้นทำให้ไอ้ปลื้มโดนคุณแม่หักค่าขนมรายเดือนไปครึ่งหนึ่ง โดนยึดบัตรเครดิตไปสองใบ เหลือไว้ให้ใช้แค่ใบเดียวซึ่งมีวงเงินไม่มากมาย และที่สำคัญก็คือคุณแม่สั่งห้ามไอ้ปลื้มมีแฟนใหม่จนกว่าเด็กพบรักจะฟื้นและหายเป็นปกติดีเพราะไอ้ปลื้มจะต้องมาชดใช้ในสิ่งที่ได้กระทำไว้ งานนี้แม้แต่คุณพ่อก็ช่วยอะไรไม่ได้เพราะคุณพ่อเองก็เคารพรักคุณแม่ยิ่งกว่าสิ่งใด คุณแม่ว่ายังไงคุณพ่อก็ว่าอย่างนั้น แต่เรื่องนี้ห้ามเข้าหูคุณตาเด็ดขาดนะครับ ก็อย่างที่บอกว่าคุณตาเป็นคนเข้มงวดในเรื่องความถูกต้อง และเรื่องที่หลานจะเป็นเกย์คุณตาก็ไม่มีวันเห็นด้วยเหมือนกัน
“อ่อ นั่นสินะ แม่ขอโทษนะคะ” มือคู่ที่แสนอบอุ่นบีบมือผมไว้เบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่ ยังไงผมกลับก่อนนะครับ” ผมดึงผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดในชีวิตเข้ามากอดไว้เบาๆ เพื่อให้ท่านรู้ว่าผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ หรือจะพูดให้ถูกก็คือผมไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้สึกอะไรมากกว่า
“ขับรถกลับบ้านดีๆ นะลูก แล้วเจอกันที่บ้านนะคะ” คุณแม่ส่งผมจนบานประตูลิฟท์ปิด
ผมมองตัวเลขที่ค่อยๆ ไต่ระดับลงเรื่อยๆ ก่อนจะเบนสายตาไปมองเงาตัวเองที่สะท้อนจากกระจกในลิฟท์ ผมกำลังยิ้ม ผมยอมรับก็ได้ครับว่าผมดีใจที่ความหวังว่าเด็กนั่นจะฟื้นมีมากขึ้น ผมอยากจะเห็นเด็กคนนั้นตื่นขึ้นมายิ้ม หัวเราะ และได้ทำอะไรๆ ในสิ่งที่ตัวเองรัก แต่ในขณะเดียวกันผมก็รู้ตัวดีว่าเมื่อไหร่ที่เด็กนั่นลืมตาขึ้นมา เปรมนทีป์ก็จะต้องหายสาบสูญไป ถ้าอย่างนั้นจริงๆ แล้วผมควรดีใจหรือเสียใจกันแน่ ผมยกมือขึ้นเกาท้ายทอยด้วยความเคยชินเมื่อเวลาที่ค่อนข้างจะสับสน
.
.
.
.
กลับมาถึงบ้านตอนสี่โมงเย็น พี่ชมพู่ก็ฟ้องเรื่องไอ้เปี๊ยกเหมือนเคย พี่ชมพู่บอกว่าไอ้เปี๊ยกไม่ยอมแตะข้าวแตะน้ำเลย ขนาดเอาช้อนจ่อถึงปากก็ยังเมิน วันๆ เอาแต่นั่งทำเอ็มวีเพลงอกหักรักคุด นี่ไอ้เปี๊ยกกลายเป็นหมาหงอยหมาซึมเศร้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ผมก็ไม่ทันได้สังเกต แต่ผมจะไม่ปล่อยให้มันผอมโซตายไปก่อนจะได้เจอเจ้านายของมันแน่นอน
หลังจากทานมื้อเย็นและนั่งคุยเล่นกับคุณยายเสร็จ ผมก็ขึ้นไปจัดกระเป๋า ไอ้เปี๊ยกที่นอนอยู่ในตะกร้าที่ผมสั่งทำมาเป็นพิเศษหันมามองหน้าผมเล็กน้อย มองแล้วก็หันกลับไม่มีแม้แต่จะกระดิกหางต้อนรับเหมือนอย่างเคย ซึ่งผมรู้ได้ทันทีว่านี่คืออาการของไอ้เปี๊ยกตอนกำลังงอน ว่าแต่มันงอนผมเรื่องอะไรกันหว่า??
ผมเดินไปหยิบเลือกของใช้ที่จำเป็น รวมทั้งหนังสือเรียนบางเล่มออกมาวางเพื่อเตรียมจัดใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ผมกะว่าจะเอากระเป๋าเดินทางไปแค่ใบเดียวกับเป้อีกหนึ่งใบแค่นั้นก็พอ
“บ๊อกๆ” จู่ๆ ไอ้เปี๊ยกก็เห่าขึ้นเบาๆ
น่าแปลกที่เสียงเห่านั้นทำให้ผมยิ้ม ที่ผมไม่ง้อไอ้เปี๊ยกเพราะไม่อยากให้มันเหลิง ยิ่งวันนี้ที่ผมได้เห็นผลตรวจของเด็กนั่นกับตาผมก็ไม่อยากจะตามใจมันมากนักกลัวจะติดนิสัยเอาไปใช้กับเจ้านายของมัน
“มีอะไรเหรอไอ้เปี๊ยก?” ผมหุบยิ้มแล้วเก๊กหน้านิ่งหันไปมองไอ้เปี๊ยกแว่บนึง
มันเดินเข้ามาใกล้ๆ นอนลงแล้วเอาคางวางลงบนหลังเท้าใหญ่ของผม ถ้าจะบอกว่าตั้งแต่ผมเลี้ยงมันมาได้สองเดือนนี่เป็นครั้งแรกที่มันอ้อนได้น่าเอ็นดูมากกว่าน่าถีบให้กระเด็น ไอ้เปี๊ยกเป็นหมาที่ใช่ว่าจะอ้อนใครง่ายๆ นะครับ เห็นมันอ้อนแบบนี้ผมก็อดจะหมั่นเขี้ยวไม่ได้จริงๆ
“อ้อนจะเอาอะไรอีกเนี่ยมึง?” ผมจับอุ้มขึ้นมาห้อยต่องแต่งระดับเดียวกับใบหน้า มันทำหน้าหงอยได้ปัญญาอ่อนมากเหมือนเด็กอมตีนไม่มีผิด
“ผอมลงนะมึง พี่ชมพู่เค้าฟ้องว่ามึงไม่แดกข้าวเลย ตัวเท่าเมี่ยงคิดจะไดเอททำพ่องมึงเหรอว่ะไอ้เปี๊ยก” ไอ้เปี๊ยกมองผมตาแป๋ว
ที่จริงก็อยากจะเล่นต่ออีกหน่อยแต่คงต้องหลังจากจัดกระเป๋าให้เสร็จก่อน ผมวางมันลงบนเตียง
“หงิง” ร้องหงิงแล้วมุดหน้าลงในกองผ้าห่ม
ไอ้เปี๊ยกมันชอบปีนขึ้นมานอนบนเตียงของผมครับ เผลอไม่ได้เป็นต้องขึ้นมาขดตัวอยู่ข้างหมอน ผมเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกนะ เพียงแต่กลัวว่าจะเผลอไปนอนทับมันตายก็แค่นั้นเลยต้องจัดที่นอนให้มันใหม่
“กูจะไม่อยู่พักใหญ่ นานๆ จะได้กลับบ้านสักที เพราะฉะนั้นมึงอยู่ทางนี้ก็ทำตัวดีๆ กับน้องปิ่นด้วยล่ะ” ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะเข้าใจอะไรที่ผมพูดบ้างรึเปล่า แต่ก็แอบคิดว่ามันคงจะฉลาดบ้างล่ะนะ
ผมไม่ได้พาไอ้เปี๊ยกไปด้วยเพราะนอกจากจะกลัวลำบากแล้วยังอยากให้ไอ้เปี๊ยกรอเจ้านายมันอยู่ที่นี่ ผมบอกน้องปิ่นเอาไว้แล้วว่าถ้าหากวันที่เด็กนั่นฟื้นขึ้นมาและหมออนุญาตให้กลับบ้านได้เมื่อไหร่ก็ช่วยส่งไอ้เปี๊ยกกลับคืนสู่อ้อมอกเจ้าของที่แท้จริงมันด้วย แม้ผมจะไม่ได้อยู่เห็นวันนั้นด้วยตาตัวเองแต่ผมก็พอจะจินตนาการออกว่าเด็กนั่นจะทำหน้ายังไงตอนที่ได้เจอไอ้เปี๊ยกเป็นครั้งแรก
ขณะที่ผมกำลังคิดพร้อมๆ กับจัดกระเป๋าอยู่นั้น จู่ๆ ไอ้เปี๊ยกก็กระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งออกจากห้องไป ผมตะโกนตามก็ไม่ทัน ป้าน้อยดันเปิดประตูทิ้งไว้ไอ้เปี๊ยกตัวแสบเลยวิ่งตัวปลิวออกไปเลย หรือว่ามันจะปวดท้อง แต่ปกติมันจะถ่ายในกระบะทรายที่วางอยู่ในห้องน้ำนี่นา หรือว่ามันคงแค่ออกไปวิ่งเล่น ถ้าเป็นอย่างนั้นเดี๋ยวก็คงจะกลับมาเอง
ผมจัดกระเป๋าต่อไปเรื่อยๆ ผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีก็ยังไม่มีวี่แววไอ้เปี๊ยก ผมจึงเดินไปตรงหน้าต่างมองออกไปที่สนามหน้าบ้าน เห็นชัดเจนว่ามีก้อนกลมๆ นอนแหมะอยู่ตรงนั้น มันทำให้ผมขำเล็กน้อยนี่ไอ้เปี๊ยกคิดจะไปนอนอาบแสงจันทร์เล่นรึไง จากนั้นผมก็กลับมาจัดกระเป๋าต่อกะว่าจะจัดให้เสร็จเลยทีเดียว พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องวุ่นวายออกไปทำธุระต่างๆ ได้เต็มที่ แต่ผ่านไปครู่ใหญ่ตอนที่ผมรูดซิปปิดกระเป๋าเดินทางเสร็จพอดีก็ได้ยินเสียงฟ้าร้องโครมใหญ่ ไอ้เปี๊ยกมันกลัวเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่ายังกับอะไรดีเดี๋ยวคงได้วิ่งหางจุกตูดขึ้นมาแน่ๆ ผมจึงผิวปากอารมณ์ดีหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป
ใช้เวลาอาบน้ำกว่าครึ่งชั่วโมงออกมาแทนที่จะได้เจอไอ้เปี๊ยกกลับเจอแต่ความว่างเปล่า นี่มันไปไหนของมันนะ ผมชักเป็นห่วงแล้วสิ ผมรีบแต่งตัวแล้วลงไปตามหามัน เวลาห้าทุ่มกว่าคนในบ้านคงจะพักผ่อนกันหมดแล้ว คุณตากลับมาเมื่อตอนสามทุ่มป่านนี้คงจะเข้านอนแล้ว น้องปิ่นค้างที่หอพักเพื่อน ส่วนคุณแม่ออกเวรตอนเที่ยงคืนและคุณพ่อก็คงจะอยู่ไปรอรับที่โรงพยาบาลนั่นแหละ แล้วไอ้เปี๊ยกมันไปแอบอยู่ที่ไหนกันนะ
“ไอ้เปี๊ยก!” ผมตะโกนหามันตรงลานสนามหน้าบ้าน เพราะก่อนหน้านี้ผมเห็นมันนอนอาบพลังงานจากแสงจันทร์อยู่ตรงนี้
“คุณเปรมมาทำอะไรดึกๆ ดื่นๆ ครับเนี่ย?” ลุงจั่นคนสวนของบ้านเดินเข้ามาถามผม
“ลุงจั่นเห็นไอ้เปี๊ยกบ้างมั๊ยครับ เมื่อกี้ผมเห็นมันวิ่งเล่นอยู่แถวนี้” ลุงแกหันซ้ายขวามองรอบทิศ ก่อนจะส่ายหน้าให้ผมเป็นคำตอบว่าไม่เห็นหมาสักตัว
“ดึกแล้ว คุณเปรมขึ้นไปรอบนตึกดีกว่าครับ เดี๋ยวผมกับไอ้บอลจะตามหาให้ คงจะวิ่งเล่นอยู่แถวนี่แหละครับ”
“ขอบคุณครับ แต่ผมอยากตามหาไอ้เปี๊ยกเองด้วย” บอกไปแบบนั้นเพราะผมคิดว่าถ้าไอ้เปี๊ยกมันกำลังหลงทิศหลงทางอยู่ แล้วได้ยินเสียงของผมเรียกมันคงจะคุ้นชินและวิ่งออกมาหาถูกทางแน่ ลุงจั่นแกก็ตกลง ก่อนจะวิ่งไปตามพี่บอลซึ่งเป็นหลานชายของแกให้มาช่วยกันตามหา
“ไอ้เปี๊ยก! อยู่ไหนว่ะมึงดึกแล้วนะเว้ย กูไม่เล่นซ่อนแอบกับมึงหรอกนะ” ผมเดินตะโกนหามันจนทั่วสนามหน้าบ้านก็ยังไม่เจอ จึงตัดสินใจแยกย้ายกันไปดูรอบๆ บ้าน
ผมสั่งให้ลุงจั่นเปิดไฟสนามและไฟในสวนทุกดวง และขอแรงให้คนงานผู้ชายอีกสองคนออกมาช่วย เพราะปกติไอ้เปี๊ยกไม่ใช่หมาที่ซนอย่างลูกหมาทั่วไป ยิ่งอากาศค่อนข้างหนาวๆ ครึ้มฝนแบบนี้มันชอบที่จะอยู่ในบ้านซุกตัวอยู่บนที่นอนมากกว่า ผมจึงรู้สึกเป็นกังวลที่ไอ้เปี๊ยกหายไป
“ตามหาหมาเหรอครับคุณเปรม” แค่ได้ยินเสียงผมก็ไม่อยากจะหันหน้าไปมอง
ท่าทางไอ้คนที่ทักทายผมจะหงุดหงิดน่าดูที่ผมไม่ได้สนใจ ไอ้เขื่อนอายุน้อยกว่าผมหลายปีมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกับผม ไอ้เขื่อนเป็นแค่เด็กมอปลายแต่ดันไปหาเรื่องตีกับชาวบ้านจึงถูกไล่ออก พ่อกับแม่ของไอ้เขื่อนหรือว่าลุงกับป้าของผมก็ไม่ค่อยจะสนใจ วันๆ ก็เอาแต่เล่นหุ้นกับออกงานสังคมบ้าบอ อันที่จริงไอ้เขื่อนถือว่าเป็นเด็กที่น่าสงสารคนหนึ่ง ตอนเด็กๆ มันเป็นเด็กน่ารัก ว่านอนสอนง่ายและเราก็สนิทกันมาก อาจพูดได้ว่าผมสนิทกับไอ้เขื่อนมากกว่าไอ้ปลื้มน้องชายฝาแฝดของผมอีกก็ได้ แต่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ความสัมพันธ์ของเราเข้าขั้นติดลบ จนถึงตอนนี้ที่ผมแทบไม่อยากจะเห็นหน้ามันเลย
“ขอให้ตามหาให้เจอเหอะมึง กูกลัวว่าจะเจอแต่ศพมากกว่า”
“มึงหมายความว่าไง?” เพราะประโยคน่าสงสัยนั่นทำให้ผมต้องเผชิญหน้ากับมัน
“กูก็แค่อวยพรมึงไง ฮ่าๆ” มันพูดจบก็เดินหัวเราะจากไป ซึ่งเสียงหัวเราะที่ได้ยินอยู่นั้นทำให้ผมแทบจะต่อยมันให้คว่ำ แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาหาเรื่องทะเลาะวิวาท เพราะผมชักรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ กับการที่ไอ้เปี๊ยกหายไป
“ไอ้เปี๊ยก! กูบอกให้มึงออกมาเดี๋ยวนี้ไงว่ะ!”
ผมไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเดิม ตอนผมสิบสองปีผมเคยเลี้ยงหมาพันธุ์โกลเด้น รีทรีฟเวอร์ ผมรักมันมาก และมันก็ติดผมยังกับอะไรดี แต่แล้วจู่ๆ วันหนึ่งมันก็หายไป ทุกคนในบ้านช่วยกันตามหา แม้กระทั่งคุณพ่อที่ไม่ชอบมันสักเท่าไหร่ก็ยังช่วยเต็มที่ ผ่านไปเป็นอาทิตย์ และนานเป็นเดือนทุกคนบอกกับผมว่ามันหายไปแล้ว ไม่มีใครเจอมัน แต่ผมรู้ดีว่าทุกคนกำลังโกหก ผมจะไม่มีวันได้เจอมันอีกเพราะมันกลายเป็นศพไปแล้ว ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาผมก็ไม่เคยคิดจะเลี้ยงสัตว์เลี้ยงชนิดใดอีกเลย แต่ในกรณีของไอ้เปี๊ยกมันแตกต่างกัน ผมไม่ใช่เจ้านายของมัน ผมแค่รับเลี้ยงมันไว้ชั่วคราวแทนใครอีกคนก็เท่านั้น
‘บ๊อกๆ’
เสียงของไอ้เปี๊ยกร้องอยู่ไกลๆ ผมจำได้ดี ผมรีบวิ่งไปตามต้นทางเสียงพร้อมกับพี่บอล ผมเห็นร่างของไอ้เปี๊ยกอยู่หลังพุ่มไม้ริมรั้วหลังบ้าน มันไปทำอะไรตรงนั้น
“ไอ้เปี๊ยก! มานี่เลยมึง ตรงนั้นรกจะตายห่า” ผมเรียกให้มันออกมา
ไอ้เปี๊ยกหยุดยืนแล้วหันมามองหน้าผม มันเห่าอีกครั้งก่อนจะหายเข้าไปในพุ่มไม้
“ไอ้เปี๊ยก!!” จู่ๆ มันก็หายไปต่อหน้าต่อตาของผม อย่างกับที่ผมเห็นนั้นเป็นเพียงเงาวูบหนึ่ง
พี่บอลเอาไฟฉายส่องก็ไม่เจอสิ่งมีชีวิตใดๆ จะมีก็แต่สิ่งแปลกปลอมอะไรบางอย่างที่อยู่หลังพุ่มไม้นั่น พี่บอลเดินเข้าไปดูแล้วก็หันมาบอกผมว่าเป็นกระสอบป่าน ผมพยักหน้าให้พี่บอลลากกระสอบนั้นออกมา ตอนนี้ผมรู้สึกใจคอไม่ดีเอามากๆ เฝ้ามองพี่บอลแกะปากกระสอบอย่างเป็นกังวล
“ไอ้เปี๊ยก!” หัวใจของผมหลุดลงไปอยู่ที่ตาตุ่มทันทีที่พี่บอลเปิดกระสอบออกมา
ไอ้เปี๊ยก! ใครทำกับมึงแบบนี้
มึงอย่าเป็นอะไรนะเว้ย มึงตื่นมาเห่าใส่หน้ากูสิว่ะ!!
มึงตื่นมาเดี๋ยวนี้นะไอ้เปี๊ยก!
.
.
.
.
.
.
TBC..
มาแล้วค่ะ :katai2-1:
วันนี้รู้สึกไม่สบาย ปิดไฟนอนไปแล้ว แต่นึกได้ว่าลืมลงนิยายนีหว่า o22
รีบกระเด้งตัวตื่นมาเปิดคอมพ์ลงให้ตามสัญญาค่ะ :katai4:
ขอบคุณทุกกำลังใจเลยนะคะ และขอขอบคุณที่ติดตามนิยายของรินค่ะ :กอด1:
ใครอยากติชมหรือแสดงความคิดเห็นอะไรบอกได้นะคะ
รินยินดีน้อมรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ :oni2:
ฝันดีค้าบบบป๋ม :heaven ม๊วฟๆๆ :z9:
-
มาต่อได้แล้ว คนอ่านให้อภัยแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ป้าดดดดดดดดด มาแล้วคะ
ตกใจมากกกกกกกกกก 55555555555 :sad4:
ขอบคุณมากเลยนะคะ ที่มาเรียก ไม่งั้นลืมจริงๆ ค่ะ 555 :katai1:
-
มาต่อได้แล้ว คนอ่านให้อภัยแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ป้าดดดดดดดดด มาแล้วคะ
ตกใจมากกกกกกกกกก 55555555555 :sad4:
ขอบคุณมากเลยนะคะ ที่มาเรียก ไม่งั้นลืมจริงๆ ค่ะ 555 :katai1:
กดเข้าไปดู เห็นยังออนอยู่ในเล้า เลยรีบทวง 555555555555555555555555555555555
-
อืมนะ สุดท้ายก๋ยังไม่มีอะไรคืบหน้าอยู่ดี กับความสัมพันธ์พวกนั้น...ตอนแรกก็นึกว่าคนแต่งจะให้นายเอกอยู่ในร่างหมานานๆว่าจะเลิกอ่านแล้วล่ะ ถึงมันจะน่ารักแค่ไหน แต่มันก็ไม่ใช่คนอยู่ดี พอกลับมากว่าอะไรหลายๆอย่างจะลงตัวก็คงนานอีก เพราะผมเชื่อว่าคนแต่งคงไม่ให้ไอจำอะไรได้หรอกถ้าได้กลับเข้าสู่ร่างเดิมแล้ว ที่รู้ๆมาคงลืมหมดเรื่องมันยิ่งยืดไปอีก..
กว่าจะนักจะเข้ากันกันได้คงใช่เวลานานไหนจะครอบครัวอีก ยิ่งเป็นหมอด้วยแล้วยิ่งเป็นผลต่อหน้าที่การงาของพนะเอกด้วย
สวัสดีคะ คุณชัดเจนกาบ :oni1:
ขอบคุณมากนะคะสำหรับความคิดเห็นและคำติชม รินน้อมรับด้วยความยินดีคะ :m1:
แต่นิยายของรินยังไม่ได้ถึงตอนเลยนะคะ :confuse:
รินยังคงยืนยันนะคะว่านิยายของรินยังไม่ถึงตอนสุดท้ายคะ มันเป็นเพียงแค่เริ่มต้นเรื่องเองคะ
ส่วนโครงเรื่องทุกอย่างรินก็ตั้งเอาไว้แล้วทั้งหมด จะไปในแนวไหน ยังไง ยาวกี่ตอน รินไม่สามารถบอกได้ในตอนนี้ค่ะ
และคิดว่าคงจะไม่เปลี่ยนโครงเรื่องค่ะ
ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่ไม่มีสปอยให้ด้วยค่ะ เพราะรินอยากจะให้คนอ่านทุกคนติดตามกันเองค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะความคิดเห็นและคำติชม :oni2:
ขอบคุณค่ะ
ริริน
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
โอ้ยอย่าเป็นอะไรนะ ไอ้คนเลวเขื่อนทำงี้ได้ไงน้องน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้
:angry2: :m31: :fire: :fire:
-
หวังว่า ถ้าน้องไอฟื้นขึ้นมา น้องเปี๊ยกก็จะยังอยู่นะคะ
-
คืือบั่บบบ...
ขออีกตอนเถอะ พลีสสส
:katai1:
-
เจอตัวแล้วววววววว ใจเย็นๆนะพี่หมอ น้องไอไม่ตายง่ายๆหรอก!!!
-
เปี๊ยกอย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะ
-
:z3: :hao5: :o12:
-
ขอให้เจ้าเปี๊ยกปลอดภัย
ส่วนน้องไอ ตื่นๆได้แล้วค่ะลูก ทุกคนรออยุ่ ^^
-
สงสารพี่เปรมจังเลย~ :monkeysad: หลงรักน้องเขาแล้วสิน้าาา อีกอย่างคุณแม่ไ่ม่เข้ามายุ่งได้ไหมคะ? เรื่องของหัวใจบังคับกันไม่ได้หรอกค่ะ ในเมื่อปลื้มก็ออกตัวว่าไม่ได้รักไม่ได้ชอบน้องแบบคนรักอย่างนั้นแล้ว คุณแม่ก็อย่าไปดึงปลื้มเข้ามาในวงโคจรของน้องอีกเลย..
ปล. ถ้าน้องฟื้นแล้วจำอะไรไม่ได้ขึ้นมาจริงๆ เราก็อยากให้ความรู้สึกของน้องเลือกที่จะปฏิเสธคนที่น้องคิดว่าเป็นเปรมอย่างปลื้มเสียเหลือเกินนะคะ ^^
-
อืมนะ สุดท้ายก๋ยังไม่มีอะไรคืบหน้าอยู่ดี กับความสัมพันธ์พวกนั้น...ตอนแรกก็นึกว่าคนแต่งจะให้นายเอกอยู่ในร่างหมานานๆว่าจะเลิกอ่านแล้วล่ะ ถึงมันจะน่ารักแค่ไหน แต่มันก็ไม่ใช่คนอยู่ดี พอกลับมากว่าอะไรหลายๆอย่างจะลงตัวก็คงนานอีก เพราะผมเชื่อว่าคนแต่งคงไม่ให้ไอจำอะไรได้หรอกถ้าได้กลับเข้าสู่ร่างเดิมแล้ว ที่รู้ๆมาคงลืมหมดเรื่องมันยิ่งยืดไปอีก..
กว่าจะนักจะเข้ากันกันได้คงใช่เวลานานไหนจะครอบครัวอีก ยิ่งเป็นหมอด้วยแล้วยิ่งเป็นผลต่อหน้าที่การงาของพนะเอกด้วย
เห็นด้วยอ่ะ พอกลับเข้าร่างคงลืมหมด แล้วก็ยาววววไป
เราไม่ใช่นักเขียนนะ เราก็ไม่รู้หรอกนะว่านักเขียนเค้าจะเขียนให้นิยายเค้าไปเป็นในแนวทางไหน มโนต่อได้ แต่เราว่าอย่าเพิ่งไปตัดสินใจและตีกรอบความคิดของนักเขียนโดยเอาความคิดของตัวเองเป็นหลักดีกว่านะคะ
เราให้กำลังใจนักเขียนนะคะ เราชอบแบบนี้ รอติดตามค่ะ :mew1:
เห็นด้วยทุกประการ ^__^
-
หวังว่าไอ้เปี๊ยกคงไม่ตายนะ ถ้าน้องไอฟื้นแล้วอ่ะ สงสารไอ้เปี๊ยกมันยังไม่ได้อยู่กับน้องไอเลย
-
เจ้าเปี๊ยก สัตว์โลกอมตีน ของพี่หมอเปรมจะเป็นยังไงบ้างนะ
-
ตายแล้ว!!!!!!!
-
ฮือๆ สงสารน้องอะ สงสารพี่เปรมด้วย
-
เฮ้ยยย จิร้องงงงง :o12: :o12:
-
แง้ เปี๊ยก ;----; พี่เปรมอย่าเพิ่งไป
อิเด็กเขื่อนจิตใจทำด้วยอะไร เลวมาก ฆ่าหมาที่ไม่มีทางสู้
-
โอ้ยค้างหนักมากกกก
-
อืมนะ สุดท้ายก๋ยังไม่มีอะไรคืบหน้าอยู่ดี กับความสัมพันธ์พวกนั้น...ตอนแรกก็นึกว่าคนแต่งจะให้นายเอกอยู่ในร่างหมานานๆว่าจะเลิกอ่านแล้วล่ะ ถึงมันจะน่ารักแค่ไหน แต่มันก็ไม่ใช่คนอยู่ดี พอกลับมากว่าอะไรหลายๆอย่างจะลงตัวก็คงนานอีก เพราะผมเชื่อว่าคนแต่งคงไม่ให้ไอจำอะไรได้หรอกถ้าได้กลับเข้าสู่ร่างเดิมแล้ว ที่รู้ๆมาคงลืมหมดเรื่องมันยิ่งยืดไปอีก..
กว่าจะนักจะเข้ากันกันได้คงใช่เวลานานไหนจะครอบครัวอีก ยิ่งเป็นหมอด้วยแล้วยิ่งเป็นผลต่อหน้าที่การงาของพนะเอกด้วย
เห็นด้วยอ่ะ พอกลับเข้าร่างคงลืมหมด แล้วก็ยาววววไป
เราไม่ใช่นักเขียนนะ เราก็ไม่รู้หรอกนะว่านักเขียนเค้าจะเขียนให้นิยายเค้าไปเป็นในแนวทางไหน มโนต่อได้ แต่เราว่าอย่าเพิ่งไปตัดสินใจและตีกรอบความคิดของนักเขียนโดยเอาความคิดของตัวเองเป็นหลักดีกว่านะคะ
เราให้กำลังใจนักเขียนนะคะ เราชอบแบบนี้ รอติดตามค่ะ :mew1:
เห็นด้วยทุกประการ ^__^
7247.msg3123012#msg3123012 date=1436805241]
หวังว่าไอ้เปี๊ยกคงไม่ตายนะ ถ้าน้องไอฟื้นแล้วอ่ะ สงสารไอ้เปี๊ยกมันยังไม่ได้อยู่กับน้องไอเลย
[/quote]
เราก็ไม่ได้เรียกร้องอยากให้เป็นแบบที่เราต้องการหรอก เราก็แค่พูดไปตามความรู้สึก เพราะเขาก็ให้อิสรัะทางความคิดเห็นนะ ถึงคำพูดจะทำให้เสียความรู้สึก ก็อย่างที่บอกว่าบนโลกนี้มีสองด้านเสมอ ทั้งดีและไม่ดี ทั้งชอบและไม่ชอบ ยังไงก็ขออภัยที่มาก่อความวุ้นวาย...ต่อไปก็จะไม่มารบกวนแล้วครับ
-
หวังว่าไอ้เปี๊ยกจะไม่เป็นอะไร อยากให้วันที่น้องไอตื่นขึ้นมากลับบ้านได้แล้วได้เจอไอ้เปี๊ยก
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^
-
อืมนะ สุดท้ายก๋ยังไม่มีอะไรคืบหน้าอยู่ดี กับความสัมพันธ์พวกนั้น...ตอนแรกก็นึกว่าคนแต่งจะให้นายเอกอยู่ในร่างหมานานๆว่าจะเลิกอ่านแล้วล่ะ ถึงมันจะน่ารักแค่ไหน แต่มันก็ไม่ใช่คนอยู่ดี พอกลับมากว่าอะไรหลายๆอย่างจะลงตัวก็คงนานอีก เพราะผมเชื่อว่าคนแต่งคงไม่ให้ไอจำอะไรได้หรอกถ้าได้กลับเข้าสู่ร่างเดิมแล้ว ที่รู้ๆมาคงลืมหมดเรื่องมันยิ่งยืดไปอีก..
กว่าจะนักจะเข้ากันกันได้คงใช่เวลานานไหนจะครอบครัวอีก ยิ่งเป็นหมอด้วยแล้วยิ่งเป็นผลต่อหน้าที่การงาของพนะเอกด้วย
เห็นด้วยอ่ะ พอกลับเข้าร่างคงลืมหมด แล้วก็ยาววววไป
เราไม่ใช่นักเขียนนะ เราก็ไม่รู้หรอกนะว่านักเขียนเค้าจะเขียนให้นิยายเค้าไปเป็นในแนวทางไหน มโนต่อได้ แต่เราว่าอย่าเพิ่งไปตัดสินใจและตีกรอบความคิดของนักเขียนโดยเอาความคิดของตัวเองเป็นหลักดีกว่านะคะ
เราให้กำลังใจนักเขียนนะคะ เราชอบแบบนี้ รอติดตามค่ะ :mew1:
เห็นด้วยทุกประการ ^__^
7247.msg3123012#msg3123012 date=1436805241]
หวังว่าไอ้เปี๊ยกคงไม่ตายนะ ถ้าน้องไอฟื้นแล้วอ่ะ สงสารไอ้เปี๊ยกมันยังไม่ได้อยู่กับน้องไอเลย
เราก็ไม่ได้เรียกร้องอยากให้เป็นแบบที่เราต้องการหรอก เราก็แค่พูดไปตามความรู้สึก เพราะเขาก็ให้อิสรัะทางความคิดเห็นนะ ถึงคำพูดจะทำให้เสียความรู้สึก ก็อย่างที่บอกว่าบนโลกนี้มีสองด้านเสมอ ทั้งดีและไม่ดี ทั้งชอบและไม่ชอบ ยังไงก็ขออภัยที่มาก่อความวุ้นวาย...ต่อไปก็จะไม่มารบกวนแล้วครับ
[/quote]
ทุกคนมีความเห็นที่แตกต่างกันนะคะ :katai4:
เห็นด้วยที่คุณชัดเจนกาบ ค่อนข้างจะใช้คำพูดที่ใช้ความรู้สึกในแง่ลบเกินไป
แต่นักเขียนเค้าก็บอกอยู่ชัดเจนนะคะว่า ขอบคุณ และ น้อมรับทุกความคิดเห็นและคำติชม
เท่าที่อ่านมาก็ยังไม่มีใครว่าคุณชัดเจนกาบ หรือใช้ข้อความอันก่อให้เกิดความวุ่นวายเลยนะคะ :ruready
เพราะฉะนั้นไม่อยู่ให้กำลังใจนักเขียนต่อไปเหรอคะ เพราะนักเขียนเค้ายังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ :mew6:
-
ตอนที่แล้วโกรธพี่เปรมมากกกก
ตอนนี้สงสารมากกกก
เปี๊ยกกก อย่าเป็นไรไปนะลูกก
ฮือออ อยากอ่านต่อมาก :katai1:
นักเขียนสู้ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้คะ :mew1:
-
ในธุรกิจที่ผมทำ ผมได้ฟังเรื่องราวอาชีพหมอหลายคนมาก เห็นชีวิตที่ต้องทำงานหนัก เข้าเวร ไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง สุขภาพแย่
พออ่านเรื่องนี้แล้วก็นึกถึงที่หลายๆ คนเล่าให้ฟังเลยครับ อาชีพหมอต้องเสียสละจริงๆ นะครับ ดูดี มีเกียรติ รายได้ดี แต่ก็ต้องแลกมากับงานที่หนัก
เดาว่าคนเขียนน่าจะอยู่ในแวดวงนี้แน่ๆ เลย แม่นก่อ
กำลังสงสัยว่าทำไมเปรมถึงรู้สึกพิเศษกับพบรักทั้งๆ ที่คนที่เจอกันมากกว่าก็คือปลื้ม ไม่ใช่เปรม หรือว่าฝาแฝดถ่ายทอดความรู้สึกกันได้
หรือว่าเป็นรักแรกพบ แค่เห็นก็รัก มันต้องมีอะไรสักอย่างที่คนอ่านยังไม่รู้แน่ๆ เลย ไม่งั้นไม่น่ารู้สึกขนาดนี้ อันนี้สงสัยเป็นการส่วนตัว
อาการที่เหมือนหลับไปนี่ในทางทางการแพทย์มีจริงๆ ใช่ไหมครับ ถ้างั้นก็เหมือนกับพบรักไม่ได้ป่วย ไม่ได้กระทบกระเทือนอะไร
ส่วนเจ้าเปี๊ยก ถ้าถึงขนาดวิญญาณหลุดออกมาเพื่อบอกให้เปรมหาร่างมันให้เจอแล้วก็น่าจะตายแล้วหรือเปล่า
หรือไม่ก็น่าจะเป็นวิญญาณของเจ้าเปี๊ยกที่ยังเข้าร่างไม่ได้เพราะมีน้องไออยู่แทน แสดงว่าร่างน้องไอไม่มีวิญญาณอยู่เลย
วิญญาณเจ้าเปี๊ยก็เร่ร่อน วิญญาณของน้องไอก็มาอยู่กับหมา อยากรู้แล้วล่ะวิญญาณน้องไอจะเข้าร่างตัวเองได้ยังไง
ป.ล. อาจจะคอมเมนต์แบบแบ๊วๆ ไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่นะครับ ได้แค่นี้แหละ
Sarawatta
-
นักเขียนคงดีใจน่าดู คนอ่านอินจัด :D
ไม่อยากให้เจ้าเปี๊ยกตายเลย จริงๆนะคะ
(แต่อิเขื่อนนี่ต้องได้รับบทเรียนจริงๆนะ)
-
เกลียดเด็ก
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
:ling3: ยังลงแดงอย่างต่อเนื่อง
ขออีกตอนค่ะ :hao7:
-
สงสารน้องเปี๊ยกไอ สงสารพี่เปรมด้วย
เดี๋ยวน้องไอน่าจะตื่นแล้ว แต่พี่เปรมก้จะไปแล้วเหมือนกัน
ไหนจะเรื่องความทรงจำตอนเปนเปี๊ยกอีกจะจำได้มั้ยยย
เดาไม่ถูกเลยค่ะ รออ่านดีกว่า
-
:ling3: :katai1: :katai1:
เรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง จุดที่ค้างมากและสงสารพี่เปรมเหลือเกิน
อย่าเป็นอะไรนะเว้ยเปี๊ยก :katai4:
-
เปียกตัวจริงไปอยู่ที่ไหนหละ ?
รอค่ะ
-
มาต่อด่วนๆ
-
ทำไมอ่านละสงสารโกลเด้น555
-
:ling1: :ling1: :ling1:
ขอโทษนะคะพี่เปรมที่เข้าใจผิด
ตอนนี้อยากจะชูป้ายไฟเชียร์พี่มากๆๆ
สงสารเปี๊ยก สงสารน้องไอ
สงสารหมดเลย สงสารนักเขียนด้วย :katai1:
สู้ๆ นะคะ มาต่อไวๆด้วยนะคะ
-
พรบ.คุ้มคริงสัตว์ออกมาแล้ว เอาอิเด็กเขื่อนไปเข้าคุกค่ะ
-
ฮืออออออออออ มันติดอยู่ในหัว
มันค้างคาอยู่ในใจ
รีบมาต่อไวๆ นะคะ นักเขียน ก่อนจะระเบิด
:ling1: :katai1: :ling1: :katai1:
ปล.ลืมบอกว่าช่วยเขวี้ยงอิเด็กเปรตนั่นมาที :z6:
-
ทึ้งหัวตัวเอง เจ็บปวดดดดดดดดดดดดดด
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ได้โปรดมาต่อไวๆ นะคะ มันจุกแน่นไปหมดแล้ว
แต่ก่อนอื่นขอฆ่าอิเด็กเขื่อนก่อนได้ป่ะ :fire:
ปล.นักเขียนสู้น๊าาา เลิฟยูว์น๊าค๊า :กอด1:
-
ฮืออออ เราลุ้นมากเลยค่ะ :hao5:
เมื่อไหร่น้องไอจะกลับร่าง
กลับร่างแล้วน้องเปี๊ยกจะเป็นยังไง
พี่เปรมนี่ตกลงยังไงกับน้องไอ
อีน้องเขื่อนเมื่อไหร่จะโดนกระทืบ(เฮ้ยยยยย!!!!!!! // แค่ก... พิมพ์ผิดค่ะ)
แต่เอาจริงๆเรื่องนี้ที่อ่านมานี่สงสารคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ ต้องมาทนดูลูกหลับอยู่แบบนี้นี่มันจะทรมานขนาดไหนนะ :mew6:
รอคอยตอนต่อไปนะคะ อยากให้คุณแม่มีความสุขสักทีค่ะ ฮืออออ ฟื้นเร็วๆนะคะน้องไอ มีคนรอให้หนูตื่นอยู่เยอะแยะเลย
ขอบคุณที่แต่งออกมานะค้าา :mew1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
ไม่ได้เข้าเล้าเป็ดมาอาทิตย์หนึ่ง พลาดไป 2 ตอน
ขอไปอ่านก่อนนะคะ
:กอด1: :กอด1:
-
อิเด็กสันเขื่อนนั่น แค้นอะไรเปรมนักหนาเนี่ยะ ถึงได้มาลงกับหมาที่เขาเลี้ยง
สงสัยๆ
-
:katai1: :katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
ค้างงงงมากกกกกก และเจ็บปวดมาก
รู้สึกและรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของพี่เปรม
น้องรู้นะว่าพี่เปรมไม่ได้สับสนหรอกคะ
พี่เปรมรักน้องไอแน่นอน
เพียงแต่มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนกันนะ ใช่รักแรกพบรึเปล่า
ไอ้เด็กเปรต ไอ้สันเขื่อน ไอ้เลววววววว :fire:
-
มารอค่าาา
:katai4: :katai4:
-
ม่ายน้า เปี๊ยอกอย่าเป็นอะไรนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ตามทันละเน้อ
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-11-
ผมรู้สึกมึนหัวและเปลือกตาหนักอึ้งไปหมดอยากจะนอนต่อเหลือเกินเหมือนยังนอนไม่อิ่ม
‘น้องไอตื่นได้แล้วลูก อย่านอนทับตะวัน ประเดี๋ยวได้หลับตายกันพอดี’ เสียงของพ่อดังอยู่ข้างเตียง มือใหญ่ของพ่อจับผมเขย่าตัวเบาๆ
‘น้องไอไม่เอาอย่าเป็นเด็กขี้เซาแบบนี้’ รับรู้ด้วยสันชาตญาณว่าถ้าผมไม่ลืมตาขึ้นในทันทีพ่อคงได้หยิบไม้เรียวมาตีผมแน่ๆ
พ่อไม่เคยตีผมจริงๆ หรอกครับ แค่ขู่ไปแบบนั้น แต่ผมก็ไม่ค่อยถูกชะตากับไม้เรียวนักอย่าได้เจอหน้ากันจะดีที่สุด เพราะฉะนั้นผมจึงพยายามเปิดเปลือกตาขึ้น ในแสงสีขาวสลัว ผมเห็นพ่อส่งยิ้มมาให้ มันเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นละมุน มือใหญ่ข้างเดิมที่เขย่าผมเมื่อครู่ยกขึ้นลูบหัวผมเบาๆ
‘เก่งมากลูก น้องไอของพ่อเก่งที่สุด’ ผมส่งยิ้มให้พ่อ แล้วคว้ามือพ่อมาจับไว้ มือของพ่อใหญ่กว่ามือของผมมาก ทั้งใหญ่และอบอุ่น
‘ก็น้องไอลูกพ่อนี่นา’ แม้ใครๆ จะบอก ว่าผมเป็นลูกแม่ ถอดแม่มายังกับพิมพ์เดียวกัน แต่ผมก็มั่นในว่าผมได้รับความหล่อ เท่ห์ เก่งและฉลาดมาจากพ่อแบบเต็มๆ เช่นเดียวกัน
ผมกระพริบตาอยู่หลายครั้งเพื่อจะปรับสมดุลทางสายตา สมองยังมึนตุบๆ เล็กน้อย และผมก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของผมเหมือนจะเป็นเหน็บชา นี่ผมนอนอยู่ท่าเดียวนานกี่ชั่วโมงกันละเนี่ยถึงได้ขยับแขนขาแทบไม่ได้เลย ด้วยความตกใจผมกำลังจะหันไปร้องเรียกให้พ่อช่วย แต่กลับเจอแม่แทน
“น้องไอจัง” ดวงตาของแม่แดงก่ำบวมช้ำ ในขณะที่ริมฝีปากกำลังระบายรอยยิ้มกว้าง
“แม่...” ผมร้องเรียกแม่ด้วยเสียงที่แหบแห้งจนน่าตกใจ
คุณป้าในชุดสีขาวสะอาดที่รู้ได้ทันทีว่าคือคุณพยาบาล จู่ๆ ก็โผล่มายังกับซุปเปอร์วู๊แมนแทรกตัวเข้ามาแยกผมกับแม่ออกจากกันด้วยมารยาทที่ดีงาม จากนั้นคุณป้าพยาบาลก็ให้ผมค่อยๆ จิบน้ำอุ่นจนรู้สึกชุ่มคอ จังหวะนี้เองที่ผมเพิ่งได้สังเกตรอบตัว พร้อมๆ กับสัมผัสได้ถึงความเคว้งคว้างที่ลอยวนอยู่ในห้วงหัวใจที่รับรู้ความจริงว่าพ่อได้จากผมไปแล้ว จากไปอย่างไม่มีวันกลับ..
คุณป้าพยาบาลถอยทัพไปยืนอีกฟากเตียง แล้วคุณหมอที่มีชื่อปักตรงหน้าอกว่า แพทย์หญิง ดร.สายธาร อัศววิรุณฉาย เดินเข้ามายืนส่งยิ้มที่แสนคุ้นเคยให้ผม
“สวัสดีค่ะ”
“ค... ครับ”
“รู้สึกปวดหัวหรือปวดตรงไหนของร่างกายบ้างรึเปล่าค่ะ” คุณหมอถามไปก็จดอะไรยิกๆ ในกระดานที่ถือไว้ไปด้วย
“ปวดหัวนิดหน่อยครับ”
“นั่นคงเกิดจากการผ่าตัดค่ะ แต่อีกไม่กี่วันก็หายดีแล้วค่ะ” พูดจบก็ตรวจชีพจร อัตราการเต้นของหัวใจ และอะไรอีกมากมายบนร่างกายผมโดยมีคุณป้าพยาบาลคอยช่วย ซึ่งผมก็แอบมองนามสกุลที่ปักอยู่บนเสื้อกาวน์ของคุณหมออยู่หลายครั้ง จนคุณหมอตรวจเสร็จก็หยิบกระดานขึ้นมาจดอีก
“บอกคุณหมอสิคะว่าชื่ออะไร นามสกุลอะไร?” ส่งยิ้มให้ผม มันเป็นรอยยิ้มที่ผมเคยเห็นบ่อยๆ
“ชื่อพบรัก นามสกุลรัชชารักษ์ ครับ” คำตอบของผมทำให้คนทั้งห้องยิ้มได้
“ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกับผู้ป่วยคะ?” ทันทีที่คุณหมอหันไปทางแม่
ผมมองหน้าแม่ที่ปาดน้ำตาป้อยๆ ยืนลุ้นอย่างกับว่าผมกำลังตอบคำถามรอบชิงมงกุฎฝังเพชรร้อยยี่สิบกะรัตพร้อมสายสะพายจากเวทีมิสไทยแลนด์กาแลคซี่
“โอก้าซัง.. เอ่อ ผมหมายถึงเป็นคุณแม่ของผมน่ะครับ” แม่ยกมือปิดปากกลั้นเสียงกรีดร้องด้วยความดีใจ ในแววตาคู่นั้นบ่งบอกชัดว่าแม่อยากจะตะโกนให้โลกรู้ว่า ‘เค้าคือลูกชายของชั้น’ เห็นแล้วผมอยากจะย่อตัวลงไปรับมงกุฎพร้อมสายสะพายให้แม่ภูมิใจเสียตอนนี้เลยจริงๆ
“แล้วจำได้มั๊ยคะ ว่าทำไมถึงมานอนอยู่ที่โรงพยาบาล?” มันเหมือนคำถามจิตวิทยานะครับ ทดสอบความทรงจำอะไรทำนองนี้
ผมนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ หลับตาลงแล้วคิดทบทวนเรื่องราวมากมายที่พอจะจำได้ เรื่องอะไรไม่สำคัญก็ข้ามผ่านมันไป เก็บเอาไว้แค่เรื่องที่อยากจำก็พอ
“ผม.... โดนรถชนครับ” ได้ยินคำตอบนี้ของผมเข้าไป ผมก็ได้รับรอยยิ้มอันปลื้มปิติจากทุกคน
คุณหมอลดกระดานลงไว้ข้างกาย แล้วมองผมด้วยสายตาเอ็นดู
“ตอนที่ผู้ป่วยหลับไป ฝันถึงอะไรอยู่คะ บอกคุณหมอได้มั๊ย?”
ตอนหลับไปผมฝันถึงอะไรอยู่อย่างนั้นเหรอ? ผมทบทวนคำถามแล้วมองเพดานสีขาวสะอาดตาด้านบน มองแล้วมองเล่าก็ไม่เจอจิ้งจกเดินผ่านมาให้ทักทายสักตัว ผมจึงหันกลับไปหาคุณหมอพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
“ผมไม่ได้ฝันอะไรเลยครับ” ตอบตามความจริงทุกอย่าง
คุณหมอพยักหน้ายิ้มๆ กับผม ก่อนจะหันไปพูดอะไรบางอย่างกับคุณป้าพยาบาลอีกสองสามประโยค หลังจากนั้นก็หันไปพยักหน้าให้แม่ที่ราวกับกำลังยืนรอช่วงเวลานี้อยู่นานแล้ว พอได้รับสัญญาณจากคุณหมอ แม่ก็ถลาตัวเข้ามาอย่างไว จับมือผมไว้แน่น
“เดี๋ยวจะมีการตรวจร่างกายโดยรวมอีกรอบนะคะ และพรุ่งนี้จะต้องมีการทำเอ็มอาร์ไอ ซีทีแสกน รวมทั้งทำกายภาพด้วย เพราะนอนมานานกล้ามเนื้อจะอ่อนแรงได้ง่าย ยังไงอยู่ดูอาการต่ออีกสามสี่วันก่อน ถ้าผลออกมาปกติดีก็กลับบ้านได้ค่ะ”
“ครับ” ผมส่งยิ้มให้คุณหมอ และมองส่งจนคุณหมอและคุณป้าพยาบาลเดินออกจากห้องไป ซึ่งสวนทางกับคุณลุงโทมัสพอดี ทั้งคู่ทักทายกันเล็กน้อย
คุณลุงโทมัส เป็นพ่อเลี้ยงของผมครับ ผมเรียกพ่อเลี้ยงว่าคุณลุง ส่วนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ผมบลอนด์ ที่คุณลุงอุ้มอยู่นั้นคือน้องสาวของผมครับ อายุสองขวบ เรามีแม่คนเดียวกัน เธอชื่อไอด้า รูปร่างหน้าตาได้คุณลุงมาทั้งหมด จะมีก็แค่สีผิวและลักยิ้มข้างแก้มเท่านั้นที่เหมือนแม่และผม
“ลูกรักของแม่ ฮึก..” น้ำตาของแม่ไหลออกมา
ไม่รู้ว่าผมมาอยู่จุดนี้ได้ยังไง จุดที่ทำให้แม่ร้องไห้เสียใจด้วยความเจ็บปวดเพราะผมที่ไม่คิดดูแลตัวเองให้ดี ถ้าผมคิดถึงแม่มากกว่านี้ ผมคงไม่ทำตัวงี่เง่าแบบนั้น ประสบการณ์อันเลวร้ายครั้งนี้เป็นบทเรียนที่ดีสำหรับผมไปจนวันตาย
“น้องไอขอโทษครับแม่” ขอโทษสำหรับทุกๆ อย่าง
ผมอยากจะโอบกอดแม่ แต่ด้วยสภาพอาการทางร่างกายในตอนนี้ผมทำได้แค่นอนร้องไห้นิ่งๆ รับอ้อมกอดของแม่ อ้อมกอดที่ผมโหยหายิ่งกว่าสิ่งใด ราวกับได้ปลดแอกพันธนาการแห่งความทุกข์ระทมออกไปจากชีวิตนี้เสียที
เราแม่ลูกมัวแต่กอดรัดกันจนลืมอีกสองชีวิตที่ยืนมองและส่งยิ้มมาให้ ผมหันไปมองคุณลุงโทมัสแล้วพยายามจะยกมือไหว้ แต่ก็ไม่สำเร็จ ท่านจึงเดินมาหาผมด้วยรอยยิ้มที่แสนใจดี ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน ส่วนน้องสาวของผมก็อ้อแอ้ไปตามเรื่องตามราวของเด็ก ผมกับน้องไอด้าไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะเราไม่ได้โตมาด้วยกัน ตั้งแต่ไอด้าลืมตาดูโลก นี่เป็นครั้งที่สองที่ผมได้เจอน้องสาว ส่วนครั้งแรกก็ตอนที่น้องอายุได้แค่แปดวัน
สถานการณ์กลับมาสู่สภาวะปกติ แม่บอกว่าพี่ดิน ไอ้ดีนและคุณลุงเด่นกับคุณป้าพิมพ์กำลังรีบมาที่โรงพยาบาล ทุกคนเป็นห่วงผมมาก นอกจากนั้นก็เป็นเรื่องสัพเพเหระในระหว่างที่ผมนอนหมดสติอยู่ ผมหันมองข้างหัวเตียง ดอกไม้หลากสีสันถูกจัดเป็นช่อกลมๆ ปักอยู่ในแจกัน มันยังสดอยู่ แต่ก็ดูรู้ว่าคงอยู่แบบนี้มาตั้งแต่เมื่อวาน
“แม่ครับ วันนี้วันที่เท่าไหร่แล้วครับ?”
“วันที่สิบห้าพฤษภาคมจ๊ะ”
อีกสองอาทิตย์ก็จะเปิดเทอมแล้วสินะ
“แม่ครับ..”
“ว่าไงจ๊ะ?”
“น้องไอคิดถึงแม่ และน้องไอก็รักแม่มากนะครับ”
“แม่ก็เช่นกันจ๊ะ”
ผมสัญญานะครับแม่ว่าจากนี้ถ้าผมจะรักใครสักคน ผมจะมีสติให้มากกว่าเดิม และจะไม่เป็นไอ้โง่ให้ใครมาหลอกง่ายๆ อีกครับ..
.
.
.
.
อยู่รอดูอาการต่อที่โรงพยาบาลอีกสี่วันเต็ม คุณหมอก็อนุญาตให้ผมกลับมาพักฟื้นที่บ้านได้ แต่ยังคงต้องไปตรวจร่างกายตามที่คุณหมอนัดอยู่ตลอด และตอนนี้ผมก็กลับมาอยู่บ้านได้สองวันแล้ว มีหลายอย่างเปลี่ยนไปในช่วงที่ผมไม่อยู่ อย่างแรกคือห้องนอนของผมถูกย้ายจากห้องเดิมให้มาอยู่ห้องใหญ่ ซึ่งเคยเป็นห้องนอนของพ่อกับแม่ ส่วนห้องนอนเก่าของผมก็ยกให้น้องไอด้าไป ในขณะที่แม่และลุงโทมัสนอนที่ห้องรับรองแขก ผมไม่ได้ถามเหตุผลกับแม่ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ เพราะผมรู้จักแม่ดีกว่าใคร และรู้ว่าแม่รักผมและรักพ่อมากแค่ไหน
ผมขยับมือข้างขวาที่จับดินสอไว้ลงบนกระดาษปอนด์ เพราะไม่ได้จับดินสอวาดรูปมานาน การขยับข้อมือยังค่อนข้างติดขัด อีกแปดวันก็จะเปิดเทอม ผมจึงต้องซ้อมมือให้มากเพื่อที่จะได้กลับไปเป็นปกติได้ทันเปิดเรียน แต่ผมก็แทบจะไม่มีสมาธิเลยเพราะว่ามีสายตาตี๋ๆ คู่หนึ่งกำลังจับจ้องผมอยู่แทบจะตลอดเวลา
“มีอะไรก็พูดมา” ความอดทนของผมมันหมดลงแล้วครับ
“มึงรู้ว่ากูกำลังจะถามอะไร?” ไอ้เพื่อนรักมันทำเสียงเข้ม แต่ขอโทษนะเพื่อน กูไม่กลัวสักนิด
“กูจะไปตรัสรู้กับมึงได้ไงว่ะ”
“งั้นถ้ากูถามมึงต้องตอบกูตรงๆ”
“อืม” จะพยายามละกัน
“มึงไปทำอะไรที่คอนโดของพี่ชายปิ่น” ไอ้ดีนมันถามผมพร้อมๆ กับพยายามใช้สายตากดดัน ผมรู้ได้โดยที่ไม่ต้องเงยหน้าหันไปมองไอ้ดีนด้วยซ้ำ ผมเองก็ไม่ได้แปลกใจอะไรในคำถามของมันเหมือนกัน จะมีสักกี่เรื่องกันเชียวที่ทำให้ไอ้ดีนอยากกินเผือกจนถึงขนาดต้องยอมเสียมาดคุณชายแบบนี้
“ไปหาผัวมั้ง” ผมตวัดปลายดินสอลงน้ำหนักในจุดที่ควรจะเป็นเงา จากนั้นก็ลากเส้นในส่วนอื่นๆ ให้ภาพออกมาสมบูรณ์
แต่ผมว่ามันมีอะไรผิดปกตินะ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยกับความเงียบที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นแล้วหยุดจังหวะพักมือครู่หนึ่ง เพื่อจะหันไปมองเพื่อนรักสักนิดว่ายังสบายดีอยู่รึเปล่า และผมก็ได้พบว่าเพื่อนของผมโดนสต๊าฟไปเสียแล้ว จะบอกว่าไงดีครับ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นไอ้ดีนอ้าปากเหวอ ตาค้าง พูดอะไรไม่ออกได้แต่ทำหน้าแดกจุดยาวเป็นหมื่นลี้
ด้วยความเป็นห่วงและความปรารถนาดี ผมจึงยกบาทาอันสะอาดบริสุทธิ์ของตัวเองขึ้นมาแล้วนาบลงบนใบหน้าหล่อตี๋นั่น มันสะดุ้งสบถเสียงดังแล้วด่าผมเป็นไฟแล่บพร้อมกับปัดตีนผมออกพัลวัน ผมก็ได้แต่หัวเราะ ท่าทางสติมันจะกลับมาครบถ้วนแล้วครับ
ผมกลับมาสนใจงานในมือต่อ ปล่อยให้ไอ้ดีนยกมือขึ้นถูหน้าไปพ่นคำด่าไปอยู่คนเดียว จนบรรยากาศกลับมาเงียบอีกครั้ง แต่ผมรู้ว่าครั้งนี้จะเงียบไม่นาน ผมจึงนับหนึ่งถึงสามในใจ
“พบรัก มึงเป็นเกย์เหรอว่ะ?”
ผมตวัดหางตาใส่ไอ้ดีน ดูเหมือนมันจะตกใจกับปฏิกิริยาของผม
“กูถามเฉยๆ ไม่ได้รังเกียจนะเว้ย ไม่ต้องมามองกูแบบนั้น ไอ้ห่านี่” ไอ้ดีนหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย แล้วแกล้งทำเป็นหลบตาไปทางอื่น ยกมือขึ้นเกาแก้ม ผมเห็นแล้วก็อยากจะหัวเราะเสียงดัง ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้ดีนมันกลัวผมขนาดนี้ มีเพื่อนตัวโตเท่าควายแต่ป๊อดชิปหาย
“เกย์นี่มันคือผู้ชายชอบผู้ชายใช่ป่ะว่ะ แต่กูก็ยังชอบผู้หญิงนะ” ผมพูดขึ้นโดยที่สายตายังคงจ้องอยู่ที่ปลายดินสอ
“อ้าว แล้วเมื่อกี้มึงบอกว่าไป....”
“กูก็พูดไปอย่างนั้นแหละ กูเองก็จำไม่ได้แระว่าไปที่นั่นทำไม” ผมยักไหล่ แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าวันนี้สวยดีแฮะ
ด้วยท่าทางของผมที่คงไปโดนปุ่มหมั่นไส้ของไอ้ดีนเข้า มันจึงสบถเสียงดังก่อนจะหยิบตุ๊กตาปาใส่ผมที่กำลังใจลอยไปกับก้อนเมฆสีขาวบนท้องฟ้า ผมจึงถูกตุ๊กตาเต่าแซมมี่อัดเข้ากลางหน้าจังๆ เลยครับ
“มึงเกือบทำกูตกใจหมดเลยไอ้เพื่อนเชี่ย”
“มึงตกใจ??.. งั้นถ้าสมมติว่ากูบอกว่ากูไปหาผัวจริงๆ แล้วกูเป็นเกย์จริงๆ มึงก็คงรังเกียจกูสินะ” ผมจับตุ๊กตาเต่าวางไว้ข้างๆ แล้วหันกลับไปมองหน้ามัน จ้องเข้าไปในดวงตาเล็กจิ๋วคู่นั้น
เราเป็นเพื่อนกันมานาน นานมากจนที่สามารถอ่านความรู้สึกจากสายตานั้นได้ และตอนนี้ไอ้ดีนกำลังสับสน แต่ก็แค่ไม่นานความสับสนของมันก็จางหายไป หลงเหลือแค่ความมั่นใจและรอยยิ้มกวนเบื้องล่าง
“กูว่ามันก็เหมาะกับมึงดีนะ ตัวเล็กๆ บางๆ น่ารักยังกับตุ๊กตาญี่ปุ่น ผิวนี่ก็โคตรขาวโคตรเนียน ตากลมๆ ขนตาก็ยาว แก้มโคตรใส มีลักยิ้มอีกต่างหาก มึงก็เหมาะสมที่จะมีผัวว่ะ ไม่แปลกและกูก็ไม่รังเกียจด้วย มีแต่จะสนับสนุนให้เพื่อนมีผัวอย่างเป็นทางการ” ไอ้ดีนยืดอกฉีกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ แต่ขอโทษนะ
“ไอ้สัส” ผมสบถออกมาเบาๆ ก่อนจะยกเท้ายันตรงอกแน่นๆ ของไอ้ดีนไปโครมใหญ่ จนมันลงไปนอนหงายอยู่บนพื้น แต่ก็ไม่ได้เข็ดหลาบอะไรหรอกนะ ปากของไอ้ดีนยิ่งกว่ากรรไกร พ่นด่าผมไฟแล่บกว่าเดิมอีก
ออด
เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ทำให้ไอ้ดีนที่กำลังรวบรวมเอาสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำมายำรวมกันต้องหยุดชะงักลงกลางคัน ผมหันไปมองทางฝั่งระเบียง ตรงประตูรั้วมีรถยุโรปคันหรูคันหนึ่งจอดอยู่ แต่ก็ไม่คิดจะสนใจอะไรมากกว่านั้นเพราะคิดว่าคงเป็นเพื่อนแม่หรือไม่ก็เพื่อนของลุงโทมัส ไอ้ดีนเองก็ไม่ได้สนใจว่าใครจะมาใครจะไป มันหันไปมองแว่บนึงแล้วก็ตั้งท่าเตรียมจะจับผมมาซักฟอกต่ออย่างไม่ยอมลดละ ส่วนผมก็ได้แต่อืมๆ เออๆ ไปตามเรื่องตามราวแค่ไม่อยากให้เพื่อนรักน้อยใจก็เท่านั้น เพราะเอาจริงๆ แล้วผมก็จำอะไรไม่ได้หรอก ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก่อนหน้าผมก็จำไม่ได้ทั้งนั้น
ถามตอบอยู่หลายคำถาม เรื่องราวก็ยังไม่ไปถึงไหน ไอ้ดีนที่อยากกินเผือกร้อนๆ ก็เลยเริ่มหงุดหงิดกับความพิรี้พิไรของผม ไอ้ดีนหยิบหมอนข้างมาฟาดใส่ผมหลายยก และสุดท้ายก็คว้าผ้าห่มจะเอามารัดคอผม แต่เสียงกุกๆ กักๆ ตรงหน้าประตูห้องทำให้ผมกับไอ้ดีนได้แต่มองหน้ากัน กลางวันแสกๆ แบบนี้คงไม่มีผีออกมาหลอกนะ ผมในฐานะเจ้าของบ้าน เจ้าของห้อง และผู้ชายที่แมนเกินร้อยจึงอาสาลุกขึ้นไปแง้มประตูดู หันซ้ายหันขวาก็ไม่เจออะไร แต่พอทำท่าจะปิดประตูเท่านั้นแหละ ผมก็แทบเยี่ยวราดกับลูกกะตาดำกลมโตโปนๆ ที่กำลังมองผมอยู่
“บ๊อกๆ” สตั๊นไปห้าวินาที
“น้องเปี๊ยก....” อาการช็อคทำให้เสียงของผมเบาหวิว
เมื่อสติค่อยๆ กลับมา ผมจึงย่อตัวลงนั่งมองน้องหมาตัวน้อย ผมรู้สึกได้ทันทีว่าขอบตาของผมร้อนผ่าว
“บ๊อกๆ” มันทักทายและยิ้มให้ผม
พูดอะไรไม่ออกสักคำ ผมปาดน้ำตาบนแก้ม แล้วอุ้มน้องหมาชิวาวาขึ้นมากอดแนบอก ก้มลงจูบกระหม่อมเล็กๆ ซ้ำๆ ความรู้สึกมากมายจนไม่สามารถบรรยายออกมาได้
“เฮ้ย! หมาใครเนี่ย?” ไอ้ดีนโผล่มาก็เสียงดังใส่จนน้องหมาจนมันสะดุ้งตกใจ
“หมากู” ผมเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมลูบหัวปลอบโยนเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขน
“หมามึง?! เมื่อไหร่ ทำไมกูไม่เห็นจะรู้เรื่อง” มันทำอย่างกับว่าเรื่องที่ผมเลี้ยงน้องหมาเป็นเรื่องใหญ่โตระดับชาติ คุณมึงจะโอเว่อร์ไปไหนเนี่ย
“งั้นก็รู้ซะสิ” ตวัดหางตาใส่มัน พร้อมกับรอยยิ้มที่จุดขึ้นตรงมุมปาก แค่นั้นแหละไอ้ดีนเงียบเป็นเป่าสากเลยครับ
“บ๊อกๆๆ” น้องเปี๊ยกบอกว่าอย่าเพิ่งเงียบสิ นี่มันเป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเองนะ
ถูกต้องแล้วครับ ชีวิตของผมกับน้องเปี๊ยกยังมีอะไรต้องทำอีกเยอะ ผมวางน้องเปี๊ยกลงบนเตียง ลูบหัวมันด้วยความคิดถึง สักพักก็มีคนมาเคาะประตู รอบนี้ไอ้ดีนลุกขึ้นไปเปิด แม่ของผมก็เดินเข้ามาพร้อมตะกร้าใบใหญ่ โดยมีลุงโทมัสยกกล่องกระดาษลายมิกกี้เมาท์เดินตามหลังเข้ามา
“ขอบคุณครับแม่ ขอบคุณครับคุณลุง” ผมลุกขึ้นรับของจากแม่ ส่วนไอ้ดีนก็ช่วยรับกล่องจากลุงโทมัส
“แม่เคยเจอน้องเปียกด้วยนะ” แม่บอกผมด้วยรอยยิ้ม น้องเปี๊ยกก็เห่าบ๊อกๆ อย่างน่าเอ็นดูกลับไปด้วย แต่แม่ครับ น้องชื่อเปี๊ยกครับ ไม่ใช่เปียก...
“น้องเผียกน่าล๊าก” นี่เป็นสำเนียงของลุงโทมัสครับ
“บ๊อกๆ” แม้แต่น้องเปี๊ยกยังหัวเราะเลย
สำเนียงญี่ปุ่นก็เปียก สำเนียงฝรั่งก็เผียก ช่างเป็นชื่อที่น่ารักจริงๆ ผมส่งยิ้มให้แม่และลุงโทมัสที่เดินออกจากห้องไป แต่พอหันกลับมาก็เจอหน้าไอ้ดีนที่เอ๋อแดกยิ่งกว่าเดิม
“มีกูคนเดียวที่เพิ่งรู้ว่ามึงเลี้ยงหมา” มันชี้หน้าตัวเองประมาณว่ามีกูโง่อยู่คนเดียวงั้นเหรอ เห็นแล้วก็สงสารมันนะ ไอ้ดีนมันคงจะน้อยใจที่มันเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่องนี้ ผมควรจะพูดปลอบใจเพื่อนรักของผมยังไงดีนะ
“เออ” คำเดียวสั้นๆ กะทัดรัดและชัดเจน
จบคำตอบของผม เพื่อนสุดที่รักก็ยกตีนขึ้นยันผมเต็มแรง แล้วผมพูดอะไรผิดเหรอ ไอ้ดีนถึงได้ทำกับผมแบบนี้ กระซิกๆ เสียใจจังเลย T^T
.
.
.
.
.
.
.
TBC...
ลืมนิยายเรื่องนี้กันรึยังค่ะ??
มาต่อให้แล้วน๊า อย่าเพิ่งเบื่อและทิ้งกันไปก่อนะคะ
:กอด1: :กอด1:
-
สรุปคือน้องเปี๊ยกรอด น้องไอก็ฟื้น โชคดีแล้ว
-
สรุปว่าไอจำเรื่องที่อยู่ในร่างน้องเปี๊ยกได้หรอคะ หรือยังไง เรางงๆ 55555555 :sad4:
-
มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
แอบรู้สึกว่าตอบนี้สั้นจุง
ดีใจที่น้องไอและไอ้เปี๊ยกรอด อยากอ่านทางฝั่งพี่เปรมตอนเห็นไอ้เปี๊ยกจัง
รู้สึกเหมือนมันโดดมา...หรือเปล่า?
เป็นกำลังใจให้น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
อ่าเข้าร่างแล้ว คงไม่ได้ลืมเรื่องราวทั้งหมดแชะแมะ
-
ดีใจ :mc4: นึกว่าน้องเปี๊ยกจะตายซะแล้ว
-
รู้สึกว่า เรื่องโดดเหมือนกัน แต่คนเขียนอาจตั้งใจเอาไว้ย้อนก็ได้นะ
พี่เปรมจะมาเจอน้องไอหรือป่าววว
-
น้ีสมควรต้องขอบคุณไอ้คนเลวนั้นไหมที่มีส่วนให้พบรักเข้าร่างได้
-
น้องเปี๊ยกมาแว้ววว
พี่หมอออออออออออยู่ไหน T T
-
ไอจำได้หรือไม่ได้เนี้ยยย
:mew5:
-
น้องไอมาเเล้ว เจ้าเปี๊ยกมาเเล้ว พี่หมออออออ พี่ยังอยู่ไหมมมม พี่หายไปไหนนนน
-
เดี๋ยวๆ น้องไอจำได้รึเป่าคะเนี่ยยยย แลดูงงๆ
แต่ก็ดีใจที่ฟื้นซะทีนะจ๊ะ
รอตอนต่อไปเนาะะะ
-
ตกใจกับน้องไอมาก "ไปหาผัว" 555555555555555555555
เอาอย่างงั้นเลยเหรอน้อง เป็นวิธีบอกว่าเป็นเกย์ที่เยี่ยมมาก :z1:
เข้าร่างแล้วก็ยังจำเหตุการณ์ได้ทุกอย่าง แต่ที่สงสัยคือ เหตุการณ์ตอนอยู่ในร่างเจ้าเปี๊ยกจะจำได้ไหม
โดยหลักวิทยาศาสตร์ไม่น่าได้ เพราะสมองที่ประมวลผลเป็นของไอ้เปี๊ยก ไม่ใช่ของน้องไอ
ดังนั้น สมองของน้องไอไม่น่ารับกระแสไฟฟ้าช่วงนั้นมาเก็บในหน่วยความจำของสมองตัวเองได้
ยกเว้นว่าจะไปเอาสมองของเจ้าเปี๊ยกมาใส่แทนนั่นแหละถึงจะจำได้ (ซึ่งก็ไม่น่าจะทำอย่างงั้นนะ ถ้ายังสติดีอยู่) :hao3:
แต่ก็แอบสงสัย ตอนเป็นวิญญาณไปเข้าร่างเปี๊ยก น้องไอใช้ส่วนไหนประมวลผลแทนสมองล่ะ เพราะไม่ได้เอาสมองไปด้วย
หรือว่าวิญญาณประมวลผลได้โดยไม่ได้ต้องใช้สมอง
เวิ่นเว้อใหญ่ละ รออ่านตอนต่อไปละกัน แต่ถ้าจะให้ดี น้อง RIRIN เฉลยให้หน่อยก็ดีนะครับ อยากรู้เป็นการส่วนตัว
Sarawatta
-
:mew6: ปลาบปลื้มดีใจ
น้องไอมา หนูเผียกมาแล้วทำไมพี่เปรมไม่มาเช็คชื่อคะ
รอตอนย้อนฝั่งพี่เปรมอยู่นะคะ
เราว่าน้องไอจำได้แหละแต่อยากลืมๆบางเรื่องที่ทำร้ายจิตใจ โกหกตั้งแต่ไม่ได้ฝันอะไรเลยละ.
คนเขียนสู้ๆๆๆจ้า
-
คุณพระคุ้มครองนะน้องไอ น้องเปี๊ยก เรื่องที่ไม่ดีก็ปล่อยมันไป
ปล. อิพี่เปรมหายไปหนายยยยยยยย
-
ตอนแรกเหมือนไอจะบอกว่า จำไม่ได้กับเรื่องที่ผ่านมา แต่จำเจ้าเปี๊ยกได้อย่างนั้นหรอ??
แลงงๆ คงต้องรออ่านต่อในตอนต่อไป แล้วพี่เปรมอยู่ไหนละเนี่ยยย มาเยี่ยมน้องหน่อยๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนแรกไอจังบอกว่าตัวเองจำอะไรไม่ได้ แล้วรู้ชื่อเปี๊ยกได้ยังไง ชื่อนี้พี่เปรมเป็นคนเรียกคนแรกหลังจากที่น้องโดนรถชน แล้วก็ยังไม่ได้มีใครบอกน้องด้วยว่าเจ้านี่ชื่อเปี๊ยก แต่พอน้องเห็นหมาปุ๊บน้องก็พูดชื่ออกมาเลย แสดงว่าน้องไอจำได้แน่ๆ
-
ไอ กับ พี่เปรม จะโคจรมาเจอกันได้ไงอีกนะ
-
นางกลับร่าง ฉันดีใจ
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
อยากจับนักเขียนมาเขย่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เพราะตั้งแต่ต้นจนถึงตอนที่ 11 คนอ่านคนนี้เดาอะไรล่วงหน้าไม่ได้เลย ผิดหมด :katai1:
ดีจายยยน้ำตาไหลพรากที่น้องไอฟื้น
และน้องเปี๊ยกปลอดภัย
แล้วพี่เปรมล่ะ พ่อคุณของบ่าวว ไปไหนละเจ้าคะ :ling1:
น้องไอบอกว่าจำอะไรไม่ได้ หรือไม่อยากจำกันแน่ อิอิ
แต่ก็จำน้องเปี๊ยกได้นี่เนอะ อิอิ :z2:
คิดว่านักเขียนตั้งใจเขียนกระโดดนะ
ตั้งใจใช่มั๊ย เขียนให้คนอ่านค้าง เขียนให้มันกระโดดแบบเนียนๆ :katai1:
เป็นวิธีการเขียนที่ทำร้ายจิตใจคนอ่านมาก เพราะมันทำให้ต้องมานั่งรอทุกวัน :ling1:
รอติดตามคะ o13
-
ขนาดว่าน้องไอหลับไปนานขนาดนั้น น้องยังไม่ยอมตกเทรนด์เลยนะคะเนี่ย ^^ 'ไม่รู้ว่าผมมาอยู่จุดนี้ได้ยังไง จุดที่..' // ทำเสียงหล่อ :laugh:
-
อย่าเชียวนะน้องไอ!!!
ช่วงเวลาที่อยุ่กับพี่เปรมในร่างเจ้าเปี๊ยก ห้ามลืมนะ *^*
-
ดีจัง น้องเปี๊ยกไม่เป็นอะไร
-
ทำไมพี่เปรมไม่ขึ้นมาหาน้องล่ะ ไอ้พี่ปลื้มก็ด้วยจะไม่มาขอโทษน้องหน่อยเหรอ
-
น้องไอฟื้นแล้ว น้องเปี๊ยกก็ยังอยู่ :ruready
แต่บรรยากาศมันไม่สดใสเลยเนาะ มันกลายเป็นเศร้าๆเหงาๆเหมือนตอนเริ่มเรื่องเลยอ่าาาา :m15:
ต่อแต่นี้คงไม่มีเปรม-เปี๊ยกอีกแล้ว :sad11: แต่เราจะเก็บป้ายไฟไว้นะ เปรม-เปี๊ยกforever :กอด1:
น้องไอคงกำลังวางแผนจับผู้ชายอยู่สินะ :hao7:
แต่พี่เปรมต้องไปฝึกงานตั้ง1ปีแน่ะ ไหนจะไปกับยัยฟ้าอีก :serius2:
รอตอนต่อไปนะคะ พรุ่งนี้ใช่ป่ะ 555555
-
เปี้ยกปลอดภัยแล้ววว น้องไอจะลืมพี่เปรมหรือเปล่าน้าา รอตอนต่อไปจ้าา :)
-
น้องไอจำได้ค่ะ ที่นางบอกว่า จะไม่ให้ใครหลอกได้อีกแล้ว หลังจากที่ตื่นมาอะ
-
แล้วไอจำตอนที่อยู่ในร่างน้องเปี๊ยกได้ไหมอ่ะ
-
ทำไมสั้นนนนน งื่ออออออออ จะเอาอีกกกกกกก
จำได้ใช่มั้ย จำได้ใช่ม๊ายยยยย ขอให้จำได้
คิดถึงหมอเปรมแล้ววววว
-
พี่เปรมหายไปไหนนนน น้องไอฟื้นแล้วน่ะ
-
ตกลงจำได้ใช่ไหม???
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย
นักเขียนใจร้ายแรงงงง :katai1: โหดร้ายกับคนอ่านมาก :ling1:
มาต่ออย่างไว คืนนี้เลย ตอนนี้เลยนะ :katai4:
-
อยากจับนักเขียนมาเขย่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เพราะตั้งแต่ต้นจนถึงตอนที่ 11 คนอ่านคนนี้เดาอะไรล่วงหน้าไม่ได้เลย ผิดหมด :katai1:
ดีจายยยน้ำตาไหลพรากที่น้องไอฟื้น
และน้องเปี๊ยกปลอดภัย
แล้วพี่เปรมล่ะ พ่อคุณของบ่าวว ไปไหนละเจ้าคะ :ling1:
น้องไอบอกว่าจำอะไรไม่ได้ หรือไม่อยากจำกันแน่ อิอิ
แต่ก็จำน้องเปี๊ยกได้นี่เนอะ อิอิ :z2:
คิดว่านักเขียนตั้งใจเขียนกระโดดนะ
ตั้งใจใช่มั๊ย เขียนให้คนอ่านค้าง เขียนให้มันกระโดดแบบเนียนๆ :katai1:
เป็นวิธีการเขียนที่ทำร้ายจิตใจคนอ่านมาก เพราะมันทำให้ต้องมานั่งรอทุกวัน :ling1:
รอติดตามคะ o13
เห็นด้วยอย่างแรง :katai1:
-
คิดว่าจะได้ตามคุณหมอเปรมไปด้วยซะอีก :mew6:
ตอนนี้หมอเปรมไปฝึกงานแล้วซิ :hao5:
-
น้องไอตื่นแล้ววววววว น้องเปี๊ยกก็กลับมาแล้ววววว พี่เปรมค้าาาา อย่าลืมกลับมาหาน้องน้าา แต่เอาจริงๆน้องไอจำน้องเปี๊ยกได้แต่จำคนตั้งชื่อให้น้องเปี๊ยกไม่ได้หรอคะ :hao5: เสียจัยยยยยย
ตอนน้องบอกว่าผมไม่ได้ฝันอะไรเลยครับนี่เราจะร้องเลยนะคะ น้องจำพี่เปรมไม่ได้หรอค้าาาาาาาาาา พี่เปรมที่แสนดีและอบอุ่นเชียวนะคะน้องไออออ :o12:
เรารอลุ้นตอนต่อไปนะคะ นี่ก็เดาไม่ออกว่าเรื่องมันจะไปทางไหนต่อ เอ้อ ดีใจกับคุณแม่ด้วยนะคะ คุณแม่ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะคะะ :mew1:
ขอบคุณที่เขียนออกมาให้อ่านนะคะะ :bye2:
-
ตอนนี้รู้สึกกระโดดๆนะ .. ต่อจากตอนที่แล้วหรือป่าวเนี่ย
-
นึกว่าการที่พบรักกลับมาจะแลกกับชีวิตน้องเปี๊ยกซะแล้วเกือบน้ำตาไหลล่วงหน้าแล้วไหมละ
-
ดีใจมากที่น้องไอฟื้น และน้องเปี๊ยกปลอดภัย
ชอบประโยคที่น้องไอตอบเพื่อนมาก "ไปหาผัว" :laugh:
แล้วจะได้เจอพี่เปรมเมื่อไหร่กันละเนี่ย
แต่ที่แน่ๆ นักเขียนกำลังทำให้คนอ่านค้างคาใจมาก :katai1:
สู้ๆ นะคะ ติดตามคะ :กอด1:
-
ดีใจจังที่น้องเปี๊ยกรอด แต่คิดถึงหมออะ คุณเปรมอยู่ไหน โผล่มาเถอะน๊าาา
-
โอ้ยยย ไอจำได้มั้ยยยเนี่ยย
งงๆ
-
ตอนแรกเหมือนจะลืม
แต่เรียกชื่อไอ้เปี๊ยกถูกนี่นา
+1 ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
อยากให้คุณคนเขียนช่วยชี้แจงหน่อยอะค่ะว่าอาการที่เกิดขึ้นกับตัวละครเป็นอาการที่มีอยู่จริงๆในทางการแพทย์
หรือแต่งขึ้นเพื่อความสนุกของพล็อตในนิยาย (เขียนเป็นหมายเหตุไว้สักนิดนึงก็น่าจะดีค่ะ)
เพราะเห็นนักอ่านบางท่านสงสัยและโยงเข้ากับหลักการทางวิทยาศาสตร์ ซึ่งจริงๆดิชั้นเองก็สงสัยเช่นกันค่ะ
เพราะนิยายที่เกี่ยวข้องกับหลักการแพทย์กรณีที่เป็นอาการที่มีจริงนี่น่าจะมีการอธิบายให้ละเอียดก็จะทำให้เนื้อเรื่องเกิดความสมบูรณ์ยิ่งขึ้นค่ะ
ขออภัยหากอ่านความเห็นนี้แล้วรู้สึกจุกจิกใจ
-
ตื่นแล้วๆๆๆๆๆๆ
น้องไอฟื้นแล้ว น้องเปี๊ยกก็รอดด้วย
ดีใจมากกก :กอด1:
รอวันที่เจอกับพี่เปรมสินะ
รอติดตามตอนต่อไปค่าา :hao6:
-
ดีใจด้วยที่น้องไอฟื้น และ ไอ้เปี๊ยก ปลอดภัย :mc4: แต่ น้องไอ หนูจำได้แต่เปี๊ยกเหรอลูก ไม่ได้นะ หนูต้องจำพี่เปรมได้สิ พี่เปรมที่หนูบอกว่า ซิคแพ็คสวย หล่อ ๆ ไง ไม่งั้นหนูจะอดพี่เปรมนะลูก :hao5:
-
ดีใจด้วยที่น้องไอฟื้น และ ไอ้เปี๊ยก ปลอดภัย :mc4: แต่ น้องไอ หนูจำได้แต่เปี๊ยกเหรอลูก ไม่ได้นะ หนูต้องจำพี่เปรมได้สิ พี่เปรมที่หนูบอกว่า ซิคแพ็คสวย หล่อ ๆ ไง ไม่งั้นหนูจะอดพี่เปรมนะลูก :hao5:
เราชอบความคิดเห็นนี้
ตามนั้นคะ พี่เปรมสุดเพอร์เฟค หนูต้องจำได้นะลูก :laugh:
-
ฟื้นแล้ว ดีใจจริงๆ เลย
น้องเปี๊ยกก็ไม่เป็นอะไร
ปลอดภัยทั้งคู่ :กอด1:
รอพี่เปรมสินะ พ่อแม่ลูก อร๊ายยยย :impress2:
-
น้องเปี๊ยกกลับมาแล้ว แล้วพ่ออีกคนของน้องเปี๊ยกหายไปไหน
-
น้องเปี๊ยกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:impress: :impress: :impress:
-
พี่เปรมมมม ทำไมเอามาให้แค่หมา ตัวพี่ไม่มาด้วยล่ะะ :katai1:
-
ฟื้นแล้ว? น้องเปี๊ยกก็รอด?
แต่ไอลืมเรื่องตอนเป็นน้องหมา(ก็น่าจะลืมอยู่) แต่จำน้องเปี๊ยกได้?
แงงงง เรางงอ้ะ รีบมาต่อน๊าาา
แล้วใครเอามาคืน พี่เปรมแน่ๆเลย ต้องเริ่มกันใหม่หมดสินะ ดีๆๆๆๆๆ รอน๊าา
-
น้องฟื้นแล้วววว. พี่เปรมไปไหนนนนน :hao7:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-12-
เปิดเทอมแล้วครับ..
ผมเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สามแล้ว ปีนี้งานค่อนข้างเยอะ พวกวิชาพื้นฐานแทบไม่มี จะมีเฉพาะวิชาทางการออกแบบภายในโดยเฉพาะ แค่เปิดเรียนได้ไม่กี่วันอาจารย์ก็สั่งงานมาได้โหดมาก อาจารย์ให้โจทย์เป็นแปลนห้องๆ หนึ่งมา แล้วให้เราใช้จินตนาการลงไปว่าอยากจะทำร้านอาหารอะไรโดยใช้แปลนที่อาจารย์กำหนดให้เป็นหลัก ผมรู้ขั้นตอนดีว่าตามโจทย์ที่อาจารย์กำหนดขั้นตอนแรกคือเราต้องศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับประเภทของร้านอาหารก่อน จากนั้นก็ค่อยเลือกจุดที่เราสนใจมาใช้เป็นคอนเซ็ปต์ในการออกแบบ แต่น่าแปลกมากที่ผมคิดอะไรไม่ออกเลย รูปพื้นที่สี่เหลี่ยมผืนผ้าที่อยู่บนกระดาษเหมือนหลุมสีขาวขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นในสมอง ผมมองดูเพื่อนๆ รอบกาย ทุกคนกำลังปรึกษาหารือกันเบาๆ แม้แต่ไอ้ดีนก็ยังนั่งบ่นงึมงำกับแปลนงาน กำหนดส่งงานคืออีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ผมจึงเก็บแปลนเตรียบลุกออกจากห้องเมื่อหมดคาบเรียนของวันนี้
“เฮ้ย! ไปไหนว่ะมึง” ไอ้ดีนคว้าแขนผมไว้ มันทำหน้าแปลกใจที่เห็นผมลุกขึ้น
“กลับบ้าน...” ก็แค่จะกลับบ้านทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย
คิ้วเข้มๆ ของไอ้ดีนขมวดแทบจะเป็นปม ดวงตาเล็กๆ หรี่มองผมราวกำลังจับผิดอะไรบางอย่าง ผมยกยิ้มมุมปากส่งให้มัน ไอ้ดีนจึงยอมปล่อยแขนของผม แล้วรีบเก็บข้าวของเดินตามผมออกมา
ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาไอ้ดีนทำตัวแทบจะเป็นเงาของผม ยิ่งเปิดเทอมมานี่มันไม่ยอมให้ผมห่างจากสายตาเลยด้วยซ้ำ ขนาดจะไปห้องน้ำมันยังลุกตามผมไปด้วย ผมรู้ดีว่าไอ้ดีนมันเป็นห่วงผม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมนั้นไอ้ดีนก็โทษตัวมันเองว่าถ้าหากตอนนั้นมันไม่ติดสาวจนแทบไม่ได้เจอหน้าผมเรื่องราวทั้งหมดอาจจะไม่เกิดขึ้น แม้แต่แม่ก็ยังคงแอบร้องไห้เมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่ผมเป็นเจ้าชายนิทรา แม่โทษตัวเองว่าเพราะทิ้งผมไปมีครอบครัวใหม่ จึงไม่ได้อยู่ดูแลผมอย่างเต็มที่ ทุกคนที่รักผมต่างโทษว่าเป็นความผิดของตัวเองทั้งนั้น ไม่มีใครตำหนิว่าเป็นความผิดของผมเลย นั่นมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่มากกว่าเดิม
เรานั่งรถเมล์กลับบ้าน ที่จริงไอ้ดีนก็มีรถนะครับ คุณลุงเด่นกับคุณป้าพิมพ์ซื้อให้มันเป็นของขวัญตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ แต่การจราจรที่โคตรจะเป็นอัมพาตแถวๆ มหาลัยบวกกับพื้นที่ที่มีจำกัด นานทีปีหนมันจึงจะเอาลูกรักมาเรียนด้วย ดังนั้นพาหนะที่ใช้ในการเดินทางสำหรับคุณหนูอย่างพวกเราก็คือรถเมล์นี่แหละครับ สะดวกดี นั่งรวดเดียวจากมหาลัยยาวถึงหน้าหมู่บ้านเลย เดินต่อเข้าบ้านอีกกิโลกว่าๆ ถือว่าออกกำลังกาย มันก็ชิลๆ ดีครับ
“กลับมาแล้วครับ”
“บ๊อกๆ” น้องชายตัวน้อยของผมวิ่งหลุนๆ กระดิกหางมาต้อนรับแทบจะทันที
“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ” แม่โผล่หน้ามาจากครัวพร้อมรอยยิ้ม
ผมจับน้องเปี๊ยกขึ้นมาอุ้มแล้วเดินเข้าไปหาแม่ในครัว สงสัยวันนี้แม่จะอาบน้ำให้น้องเปี๊ยกตัวหอมสะอาดเชียว
“แม่ทำอะไรอะ ห๊อมหอม” ผมเดินเข้าไปหอมแก้มแม่แล้วชะโงกมองหม้อที่อยู่บนเตา
มันคือแกงมัสมั่นหมูแบบที่พ่อชอบทาน และเป็นอาหารไทยแค่ไม่กี่อย่างที่แม่ทำได้ ผมแทบจำไม่ได้ว่ากินแกงมัสมั่นหมูครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หรือบางทีอาจจะเป็นวันที่พ่อจากผมไป
“ขึ้นไปอาบน้ำสิจ๊ะ เดี๋ยวจะได้ลงมาทานข้าวกัน วันนี้บ้านโน้นจะมาทานกับเราด้วยนะ” บ้านโน้นของแม่ก็คือบ้านไอ้ดีนนั่นแหละครับ
ลุงโทมัสกับน้องไอด้ากลับสวิสเซอร์แลนด์ไปเมื่อสองวันที่แล้ว เพราะจะทิ้งบริษัทให้ผู้จัดการดูแลอยู่เป็นเดือนมันจะส่งผลไม่ดี ส่วนน้องไอด้าปีนี้ต้องเข้าเรียนชั้นเตรียมอนุบาล แม่เลยให้กลับไปกับลุงโทมัสก่อน ส่วนแม่ขออยู่ดูแลผมที่ไทยอีกสักพักใหญ่แล้วค่อยตามกลับไป
ผมเดินขึ้นบนห้องพร้อมกับน้องเปี๊ยก วางกระเป๋าและน้องเปี๊ยกลงบนเตียงจากนั้นก็เดินเข้าไปอาบน้ำ อาบเสร็จเดินพันผ้าเช็ดตัวออกมา น้องเปี๊ยกของผมก็ถูกผู้ชายตัวอย่างกับยักษ์นอนกอดอยู่บนเตียงซะแล้ว ดีนะที่น้องเปี๊ยกเป็นผู้ชายไม่งั้นผมคงได้เรียกร้องค่าเสียหายจากไอ้ดีนแน่นอน
“บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกร้องขึ้น ทำให้ผมที่กำลังทาโลชั่นสำหรับผิวกายอยู่จึงต้องหันไปมอง
“มึงปล่อยน้องมันดิว่ะ มันอึดอัดนะเว้ย”
“มึงรู้ได้ไง มึงอ่านใจหมาได้อ่อ?” ช่างเป็นคำถามที่กวนส้นตีนมากสำหรับผม
“เออ กูอ่านใจน้องเปี๊ยกได้ น้องกูกำลังรำคาญมึงอยู่ ไม่ชอบกลิ่นน้ำหอมมึงด้วย เพราะฉะนั้นปล่อยน้องกูลงได้แล้ว”
“บ๊อกๆ” เด็กน้อยของผมเห่ายืนยันว่าผมพูดถูกทุกอย่าง
ไอ้ดีนมองหน้าผมกับน้องเปี๊ยกสลับกันไปมาครู่หนึ่งก่อนจะยอมปล่อยลง เจ้าตัวเล็กก็วิ่งดุ๊กๆ มาอยู่ข้างๆ ผม
“พบรัก.. กูมีเรื่องจะถามมึงมานานแระ เรื่องนี้จริงจังนะเว้ย มึงอย่าปิดบังกูเด็ดขาด” เสียงไอ้ดีนจริงจังผิดปกติ ท่าทางว่าคงเป็นเรื่องที่ทำให้มันเครียดพอดู ผมจึงไม่คิดจะพูดจากวนบาทา แค่เหลือบตามองนิ่งๆ เป็นคำตอบว่าอนุญาตให้มันเผือกได้
“มึงไปสนิทสนมกับพี่เปรม พี่ชายของปิ่นตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ?”
คำถามจากไอ้ดีนทำให้มือที่กำลังจะหยิบเสื้อยืดจากในตู้ชะงักลง ชื่อ ‘พี่เปรม’ ดังก้องกังวานราวกับเสียงระฆังเตือนความจำ แต่ก็แค่เพียงแว่บเดียวเท่านั้น ผมก็กลับมาเป็นปกติ ผมสวมเสื้อยืดกับกางเกงผ้ายืดขาสั้นใส่อยู่บ้านสบายๆ เสร็จแล้วก็เดินไปนั่งตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะดราฟ ข้างๆ มีแจกันที่ปักดอกไม้เหี่ยวแห้งวางอยู่ มันเป็นดอกไม้ที่ผมขอให้แม่เก็บมาจากแจกันที่โรงพยาบาล ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้วมันจึงเหี่ยวเฉาไร้ชีวิตชีวาและดูไร้ค่า
“ไม่รู้...” เสียงตอบของผมค่อนข้างจะเบา
ผมมองอุปกรณ์วาดภาพที่อยู่บนโต๊ะดราฟ ดินสอ ยางลบ และไม้ที ทุกอย่างวางอยู่ในตำแหน่งเดิมตั้งแต่วันที่ผมกลับมาถึงบ้าน และตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้ขยับหรือจับอะไรบนโต๊ะ ผมไม่ค่อยเข้าใจตัวเองสักเท่าไหร่ แต่ความรู้สึกมันบอกว่าไม่อยากให้มันเปลี่ยนไป อยากให้มันอยู่อย่างนั้น แบบเดิมของมัน
ไอ้ดีนลุกขึ้นจากเตียงแล้วลากเก้าอี้โต๊ะคอมพ์มานั่งจ้องหน้าผมใกล้ๆ มันคงจะอึดอัดกับท่าทีของผมจนทนไม่ไหวแล้วล่ะครับ
“ไม่รู้ได้ไง พี่เปรมเค้าไปเฝ้ามึงที่โรงพยาบาลทุกวัน ซื้อดอกไม้ไปให้ ไปนั่งคุยกับมึงเป็นวันๆ ทำอย่างกับมึงเป็นเมียพี่เค้าอย่างนั้นแหละ มึงไม่ต้องปิดบังกูหรอกบอกมาเหอะว่ามึงกับพี่เปรมเป็นอะไรกัน กูรับได้ทุกอย่าง ต่อให้มึงบอกว่ามึงเป็นฝ่ายรุก แล้วพี่เปรมเป็นฝ่ายรับ กูก็จะพยายามเชื่อมึง”
ประโยคของไอ้ดีนมันเกือบจะทำให้ผมเคลิ้มแล้วครับ ถ้าไม่ติดตรงที่จบไม่ค่อยสวยสักเท่าไหร่ ถ้ามันจบประโยคแบบอื่นนี่ผมคงได้หลับหูหลับตาเออออห่อหมกกับมันไปแล้ว
“อืม..” นี่คือคำตอบแบบตัดความรำคาญครับ
“อืมเหี้ยไรมึงเนี่ย”
“ก็.. อืม.. ไม่รู้ดิ” ผมไหวไหล่เล็กน้อย ก็ไม่รู้สินะ
“ไอ้เหี้ย! มึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่มั๊ยเนี่ย!” ไอ้ดีนพุ่งตัวเข้ามาหาผม ถ้าผมไม่ทำอะไรสักอย่างผมคิดว่าไอ้ดีนอาจจะถึงขั้นจับผมถ่วงน้ำได้แน่นอน
“มึงเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่กูรักมาก” ประโยคเดียว จอดครับ
เพื่อนร่างยักษ์ของผมยืนง้างแขนค้างกลางอากาศเลยทีเดียว มันหรี่ตามองผมอย่างใคร่ครวญ จากนั้นก็ลดมือที่ง้างลงมากอดอกไว้ แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก ถ้าหากไม่ติดว่าไอ้ดีนทั้งสูงและใหญ่กว่าผมหลายเท่าผมคงจะกระโดดถีบยอดหน้าหล่อๆ มันไปนานแล้ว
“บ๊อกๆๆ” พระเอกของผมมาแล้วครับ
“ไปเหอะ น้องเปี๊ยกหิวข้าวแล้ว” บอกตัดบทแล้วรีบอุ้มน้องเปี๊ยกพาเดินลงชั้นล่าง ไอ้ดีนก็เดินตามลงมา
แม่กับคุณป้าพิมพ์แม่ของไอ้ดีนกำลังช่วยกันจัดโต๊ะอาหารอยู่ในครัว ส่วนคุณลุงเด่นพ่อของไอ้ดีนก็นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ตรงห้องรับแขก ผมกับไอ้ดีนจึงไปช่วยสาวๆ จนเสร็จ คุณป้าพิมพ์จึงเดินไปตามสามี พวกเรานั่งกินข้าวกันพูดคุยโน่นนี่นั่นไปเรื่อย ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องสารทุกข์สุขดิบของแม่เวลาอยู่ที่สวิสเซอร์แลนด์มากกว่า
เท่าที่ได้รับรู้ แม่มีความสุขดี ลุงโทมัสเป็นคนดี และน้องไอด้าก็น่ารัก ผมดีใจที่เห็นแม่มีความสุขแต่ทำไมลึกๆ แล้วผมถึงรู้สึกว่าความสุขของแม่คือช่องว่างที่ทำให้ผมกับแม่ต้องห่างออกจากกันไปเรื่อยๆ ผมไม่เคยคิดรังเกียจลุงโทมัส เพียงแต่ผมไม่สามารถจะให้ใครมาแทนที่พ่อของผมได้ เช่นเดียวกับน้องไอด้า น้องสาวของผม เรามีแม่คนเดียวกันก็จริงแต่ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่บ่งบอกชัดเจนว่าน้องไอด้าแทบจะไม่ได้เชื้อสายชาวเอเชียของแม่ มันจึงทำให้ผมไม่สนิทกับน้องสาวของตัวเองเช่นกัน และบางทีผมก็คิดว่าหลังจากที่ผมหายดีและแม่กลับสวิสเซอร์แลนด์ไปครั้งนี้ คงอีกนานกว่าผมจะได้เจอกับแม่อีกครั้ง คงจะนานเลยทีเดียว
“สัปดาห์หน้ามีวันหยุดยาว ไปเที่ยวทะเลกันมั๊ยครับ?” ทุกวันหยุดยาวๆ พ่อมักจะพาผมกับแม่ไปเที่ยวทะเลเสมอ บางครั้งครอบครัวไอ้ดีนก็ไปด้วย ผมคิดถึงบรรยากาศแบบนั้นเหลือเกิน
“นั่นสินะ ตั้งแต่น้องไอออกจากโรงพยาบาลเรายังไม่ได้ฉลองกันเลย” คุณป้าพิมพ์พูดเสริม
“ก็ดีเหมือนกันนะคุณ” คุณลุงเด่นก็เห็นด้วย
แม่หันมายิ้ม พร้อมตักมัสมั่นใส่จานให้ผม แม่บ่นตลอดว่าผมผอมลงไปมากอยากจะให้ดูมีน้ำมีนวลกว่านี้จะได้น่ารักเหมือนตุ๊กตาจนบางทีผมก็แอบคิดว่าแม่ลืมไปรึเปล่าว่าลูกของแม่เป็นผู้ชาย
“น้องดีนโทรหาพี่ดินสิลูกว่าสัปดาห์หน้าติดเข้าเวรอะไรรึเปล่า?” คุณป้าพิมพ์หันไปพูดกับลูกชายของตัวเองที่นั่งกินข้าวอร่อยอยู่คนเดียวไม่ได้สนใจใคร ไอ้ดีนที่กำลังเคี้ยวข้าวเพลินๆ ถึงกับขมวดคิ้วที่ถูกขัดจังหวะการกิน แต่ก็ยอมหยิบไอโฟนออกมาโทรหาพี่ดิน
“ว่าแต่เราจะไปไหนกันดี”
ทุกคนเงียบกับคำถามของคุณลุงเด่น คำถามง่ายๆ แต่ดูเหมือนว่าจะหาคำตอบได้ยากเหลือเกิน คุณแม่กับคุณป้ามองหน้ากันไปมา ผมเหลือบมองไอ้ดีนที่ยอมวางช้อนแล้วลุกขึ้นไปคุยพี่ดินตรงหน้าห้องครัว
ผมหันไปมองน้องเปี๊ยกที่กำลังกินข้าวของตัวเองเป็นระยะ ถ้วยใส่ข้าวของน้องเปี๊ยกลายคิตตี้สีชมพูหวานแหววมันก็ดูน่ารักเหมาะกับน้องเปี๊ยกดี น้องเปี๊ยกไม่ชอบทานอาหารเม็ด แต่ชอบทานข้าวคลุกกับเนื้อต่างๆ ถ้ามีผักเล็กน้อยก็ยิ่งชอบ วันนี้แม่คลุกข้าวกับเศษหมูทอดให้ท่าทางจะถูกใจน่าดู กินจนข้าวเลอะติดจมูก น้องเปี๊ยกคงรู้ว่าผมมองอยู่ ดวงตาคู่โตๆ จึงหันมามองผมเล็กน้อย พอน้องเปี๊ยกหันกลับไปสนใจข้าวของตัวเองต่อ ผมก็ตักข้าวเข้าปากตัวเองบ้าง เคี้ยวช้าๆ เอียงคอไปมา ดื่มด่ำกับความอร่อยของกับข้าวฝีมือแม่ จนเมื่อข้าวคำนั้นถูกกลืนลงคอจนหมด ผมจึงระบายรอยยิ้มออกมา
“ผมอยากไป.. ชลบุรีครับ”
.
.
.
.
.
.
ในที่สุดกำหนดการเดินทางก็มาถึง เราออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ของวันศุกร์ซึ่งเป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์ เดินทางด้วยรถตู้พร้อมคนขับรถจากบ้านเสี่ยเด่น ผู้โดยสารก็มีผม แม่ น้องเปี๊ยก ไอ้ดีน คุณลุงเด่นและคุณป้าพิมพ์ รวมทั้งพี่ดินที่อุตส่าห์ลางานมาเพื่อผมโดยเฉพาะ พี่ดินแกบอกแบบนั้นครับ แต่ผมรู้ว่าจริงๆ แล้วพี่ดินอยากพักผ่อนมากกว่า เพราะนอกจากตอนนี้พี่ดินจะเป็นคุณหมอแบบเต็มตัวแล้วก็ยังต้องเรียนเฉพาะทางไปด้วย พี่ดินเลือกเรียนทางกุมารเวชครับ เหตุผลง่ายๆ และดูดีของพี่ดินที่เลือกเรียนเฉพาะทางด้านนี้ก็คือ ‘หล่อแล้วต้องรักเด็กด้วย’ ซึ่งผมคิดว่ามันก็เหมาะกับพี่ดินดีครับ
การเดินทางแบบสบายๆ ไม่เร่งรีบ ใช้เวลาเกือบห้าชั่วโมงก็ถึงโรงแรมที่พักในเวลาเที่ยงพอดี พวกเราแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเอง ผมนอนห้องเดียวกับแม่และน้องเปี๊ยก ห้องพักหรูหราสมราคา มีชายหาดแบบส่วนตัว โรงแรมก็จำกัดคนเข้าพัก ทำให้บรรยากาศเงียบสงบไม่พลุกพล่าน แถมวิวดีอีกต่างหาก เห็นแล้วก็อยากจะร้องเพลงโอทะเลแสนงาม ฟ้าสีครามสดใส มองเห็นเรือใบ เล่นอยู่ในทะเล
“บ๊อกๆ” แหม น้องเปี๊ยกช่างขัดจังหวะอารมณ์สุนทรีของพี่ซะจริงเลย
“ชอบละสิ” ผมลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดู
น้องเปี๊ยกกับผมเรารู้ใจกันดี ผมเข้าใจทุกความหมายในเสียงเห่าของน้องเปี๊ยก ในตอนแรกผมเองก็ยังแปลกใจตัวเองว่าทำไมผมกับน้องเปี๊ยกมีบางอย่างที่สามารถสื่อถึงกันได้ แต่ความสงสัยนั้นก็ค่อยๆ เลือนหายไป ผมรู้แค่ว่ามีหลายคำถามที่ผมยังไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้ และมีความลับอีกมากมายที่ผมไม่สามารถบอกกับใครได้เหมือนกัน มันเป็นความลับระหว่างผมกับน้องเปี๊ยกเท่านั้น
หลังจากล้างหน้าล้างตาและเก็บกระเป๋ากันเรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลาออกเดินทางไปหาอะไรลงท้อง แน่นอนว่าผมกับไอ้ดีนทำการบ้านมาอย่างดี หาร้านอาหารทะเลสดๆ อร่อยๆ ที่สามารถพาน้องเปี๊ยกเข้าไปได้ด้วย ร้านอาหารที่เป็นมื้อเที่ยงของเราในวันนี้อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมมากนัก ผมอุ้มน้องเปี๊ยกลงจากรถแล้วเดินตามพวกผู้ใหญ่เข้าร้าน ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของพี่ดินก็ดังขึ้น ผมก็ไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่หรอกนะแต่ก็เดาได้ว่าคงจะเป็นเพื่อนสนิทของพี่ดินเพราะภาษาที่ใช้คุยค่อนข้างจะไพเราะเพราะพริ้งเหลือเกิน
“เออๆๆ ไม่เป็นไร ไว้ถ้ามึงว่างก็ค่อยๆ แวะมา อย่าไปลองดีกับอาจารย์หมอเลยว่ะ ไม่คุ้ม”
“อืมๆ โชคดีไอ้น้อง”
พี่ดินวางสายไปตอนที่เดินถึงโต๊ะพอดี ผมจึงหันไปมอง แต่ดันเจอกับสายตาสอดรู้สอดเห็นของไอ้ดีนซะก่อน ทำให้ผมต้องรีบหันกลับมาแล้วนั่งลงข้างๆ แม่โดยมีน้องเปี๊ยกนั่งบนตักของผม ฝั่งตรงข้ามคือคุณลุงเด่นและคุณป้าพิมพ์ ไอ้ดีนก็นั่งฝั่งนั้น พี่ดินเลยต้องนั่งข้างผม
แต่ละคนเปิดเมนูสั่งอาหารกันพัลวันด้วยความหิว และแน่นอนว่าทุกเมนูก็ต้องเป็นอาหารทะเล แค่คิดท้องผมก็ร้องประท้วงด้วยความหิว
“ว่าไงเปี๊ยก อยากกินไรอะเรา” พี่ดินจับน้องเปี๊ยกจากตักของผมไปนั่งบนตักตัวเองแทน
“บ๊อกๆๆ”
“น้องเปี๊ยกบอกว่าอยากกินข้าวคลุกปลานึ่งครับ”
“อ้าว ไหนไอ้เปรมบอกว่ามันชอบกินข้าวเละๆ แบบโจ๊กไงล่ะ หรือพอเปลี่ยนเจ้านายแล้วมึงก็เปลี่ยนใจไปเลย”
“บ๊อกๆๆ”
น้องเปี๊ยกถูกพี่ดินจับอุ้มขึ้นมาจ้องหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำเอาผมใจคอไม่ดีไปด้วย โดยเฉพาะคำว่า ‘เปลี่ยนใจ’ มันเหมือนเข็มจิ้มจี๊ดลงกลางใจเลยทีเดียว
“พี่ดิน เบาๆ สิ น้องเปี๊ยกตกใจหมดแล้วนะ” เพื่อเป็นการปกป้องน้องเปี๊ยกสุดที่รัก ผมตั้งท่าจะอุ้มน้องเปี๊ยกกลับ แต่ก็ถูกจอมมารอย่างไอ้ดีนแย่งไปซะก่อนดวงตาคู่ตี๋หรี่ลงมองผมอย่างกับจะจับผิดอะไรบางอย่าง
“บ๊อกๆๆ” น้องเปี๊ยกเริ่มเห่าประท้วง ผมเองก็ชักจะเป็นห่วงสวัสดิภาพของน้องชายสุดที่รัก แต่ไอ้ดีนก็ไม่ได้ทำอะไรน้องเปี๊ยกมากไปกว่าจับวางบนตักแล้วลูบหัวปลอบโยน ทำเอาน้องเปี๊ยกเคลิ้มไปเลยทีเดียว
“เสียดายไอ้เปรมปลีกตัวมาไม่ได้ เลยไม่ได้เจอเปี๊ยกเลย” พี่ดินบ่นพึมพำ แต่ผมได้ยินชัดเจนเลยครับ ผมเริ่มรู้สึกว่าอากาศมันร้อนอบอ้าวยังไงชอบกล แล้วนี่เมื่อไหร่อาหารที่สั่งไปจะมาสักทีละเนี่ย
“รุ่นน้องของพี่ดินมาไม่ได้เหรอจ๊ะ?” คุณป้าพิมพ์ถามลูกชายด้วยความสงสัย แล้วพอพี่ดินตอบว่าใช่ครับ เท่านั้นแหละ บุพการีของผมก็ฉีกยิ้มหวานเชียว
“คุณเปรมสินะ แย่จังเลยน๊า น้องไอจังเนอะ”
อะไรของแม่ครับ ทำไมต้องมาพยักเพยิด ‘น้องไอจังเนอะ’ ใส่ผมด้วย แล้วยิ้มแบบนี้ให้ผมหมายความว่ายังไง ผมไม่เข้าใจสักนิดเลย แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือทุกคนครับเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย จู่ๆ ก็มาทำสายตาวิบวับใส่ผมซะอย่างนั้น ไม่เว้นแต่น้องเปี๊ยกที่ตอนนี้เหมือนจะแปรพักตร์ไปเรียบร้อยแล้ว โดยเฉพาะไอ้เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดอย่างไอ้ดีนไม่รู้ว่าคุณมึงเป็นอะไร ส่งสายตามายังกับจะควักลิ้นปี่ผมออกมาวางบนโต๊ะอย่างนั้นแหละ
“อุตส่าห์ตั้งใจมาชลบุรีทั้งที ไม่ได้เจอก็แย่จังเลยน๊า” แม่ยื่นมือมาหยิกแก้มผมด้วยท่าทางเหมือนจะมันเขี้ยวแต่ผมนี่สิอยากจะร้องไห้ให้หนักมากๆ
กำลังจะร่ำร้องออกมาเป็นหยาดน้ำตาอยู่รอมร่อ แต่อาหารจานร้อนก็เข้ามาช่วยชีวิตไว้ได้ทัน ทุกคนหันไปสนใจกุ้ง หอย ปู ปลา กันทั้งหมด ผมก็เลยได้หายใจหายคอโล่งอกไปได้บ้าง ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทุกคนเป็นอะไรกันไปหมด จะอะไรนักหนากับคนที่ชื่อ ‘เปรม’ ทำไมถึงได้ทำอย่างกับว่าอีกฝ่ายสำคัญกับผมจังเลย บอกเอาไว้ก่อนนะที่ผมเลือกมาชลบุรีเนี่ยเพราะเห็นว่ามันใกล้กับกรุงเทพฯ การเดินทางสะดวก ทะเลสวย อาหารทะเลอร่อย แค่นั้นจริงๆ
ผ่านไปพักใหญ่ อาหารก็พร่องไปเยอะ น้องเปี๊ยกก็เอร็ดอร่อยกับข้าวคลุกปลานึ่งที่คุณป้าพิมพ์ลงทุนคลุกให้เอง อ้อ ผมลืมบอกไปว่าผมพกเอาถ้วยน้องคิตตี้มาให้น้องเปี๊ยกด้วยนะครับ มันเป็นถ้วยประจำตำแหน่งของน้องเปี๊ยกผมจะลืมได้ยังไง น้องเปี๊ยกอิ่มแล้วก็วิ่งเล่นอยู่ใต้โต๊ะ ไม่ได้ซุกซนไปไกลกว่านั้น เลยไม่ต้องเป็นห่วงอะไรมากมาย
ผมเป็นคนชอบกินอาหารทะเล แต่ไม่ชอบแกะกุ้ง แกะปู ถ้าเป็นเมื่อก่อนพ่อจะเป็นคนแกะให้ผม ตอนนี้พ่อไม่อยู่แล้วจะให้แม่มานั่งแกะให้กินก็คงจะไม่ไหว ผมเองก็โตแล้วด้วย เพราะฉะนั้นผมจึงใช้สายตาอ้อนให้พี่ดินแกะให้ พี่ดินก็ใจดีครับ แกะใส่จานให้ผมกินอย่างอร่อยเลย และอีกนิดก็ใกล้จะอิ่มแระถ้าคุณลุงเด่นไม่พูดประโยคเด็ดขึ้นมาซะก่อน
“สมัยนี้มัวแต่ให้เค้ามาหามันไม่ทันหรอกนะ ถ้าเค้ามาไม่ได้ก็ไปหาเค้าเองเลยสิ” น้ำเสียงเนิบนาบของคุณลุงเด่นทะลุกลางปล้องขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศอันร้อนระอุของแสงแดดและลมทะเลยามเที่ยง
ผมคิดว่าเรื่องนี้มันจบไปตั้งแต่พนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟแล้วซะอีก นี่ผมโดนหลอกให้ตายใจเหรอเนี่ย และมันก็เป็นอีกครั้งที่ทุกสายตาหันมามองผมอย่างพร้อมเพรียงด้วยรอยยิ้มกรุบกริบ ส่วนผมนะเหรอครับก็ได้แค่ทำตาปริบๆ แล้วยกมือขึ้นพัดหนังหน้าที่ไหม้เสียงดังฉ่าแข่งกับหม้อไฟทะเลเดือด
อากาศมันร้อนจริงๆ
.
.
.
.
.
.
TBC
สวัสดีคะ รินมาต่อให้แล้วนะคะ
ตอนที่แล้วมีคนบ่นว่าทำไมสั้นจัง :a5:
รินเลยต้องไปเปิดนับจำนวนหน้า word ดู
ไม่ได้สั้นเลยนะคะ จำนวนหน้า word เท่ากันทุกตอน
จะแตกต่างกันก็แค่จำนวนบรรทัดที่มากน้อยกันไป แต่ออกมาแล้วรวมจำนวนหน้าเท่ากันค่ะ :a1:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: ได้ยินเสียงหัวเราะของรินมั๊ยคะ 55555555555
ก็ไม่รู้จะหัวเราะให้ตัวเองทำไม 5555555 สติไปหมดแล้วค่ะ
รินจะพยายามมาลงนิยายให้ได้สัปดาห์ละสองตอนนะคะ
:a2: :a2: :a2: นังริรินสู้ๆๆ ฮึบๆๆ :oni2:
-
อยากให้คุณคนเขียนช่วยชี้แจงหน่อยอะค่ะว่าอาการที่เกิดขึ้นกับตัวละครเป็นอาการที่มีอยู่จริงๆในทางการแพทย์
หรือแต่งขึ้นเพื่อความสนุกของพล็อตในนิยาย (เขียนเป็นหมายเหตุไว้สักนิดนึงก็น่าจะดีค่ะ)
เพราะเห็นนักอ่านบางท่านสงสัยและโยงเข้ากับหลักการทางวิทยาศาสตร์ ซึ่งจริงๆดิชั้นเองก็สงสัยเช่นกันค่ะ
เพราะนิยายที่เกี่ยวข้องกับหลักการแพทย์กรณีที่เป็นอาการที่มีจริงนี่น่าจะมีการอธิบายให้ละเอียดก็จะทำให้เนื้อเรื่องเกิดความสมบูรณ์ยิ่งขึ้นค่ะ
ขออภัยหากอ่านความเห็นนี้แล้วรู้สึกจุกจิกใจ
ด้วยความยินดีค่ะ o13
จากความคิดเห็นที่อ้างถึงของคุณ twenty8 ริน จึงขอชี้แจงเกี่ยวกับข้อมูลของนิยายเรื่องนี้นะคะ
เกี่ยวกับโรคเจ้าชาย-เจ้าหญิงนิทรา หรือที่เรียกว่าสภาพผัก (Vegetative state) สาเหตุเกิดจากการได้รับการกระทบกระเทือนทางสมอง
แหล่งข้อมูล Vegetative state (http://haamor.com/th/%E0%B8%AA%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%9E%E0%B8%9C%E0%B8%B1%E0%B8%81/#article101)
โรคเจ้าชาย-เจ้าหญิงนิทรา ที่ยังไม่สามารถอธิบายทางการแพทย์ได้อย่างแน่ชัดว่าเกิดจากสาเหตุใด
แหล่งข้อมูล เด็กสาวหลับยาว 64 วัน (http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1353217072)
โรคเจ้าชาย-เจ้าหญิงนิทรา กับความเชื่อทางธรรมชาติ
แหล่งข้อมูล โรคเจ้าชาย-เจ้าหญิงนิทรา (http://www.namayava.com/index.php/2014-07-23-10-12-32/vegetative-state)
จากข้อมูลที่มีนำมาบวกผสมกับจินตนาการอันมหาศาลของรินเอง จึงเกิดเป็นนิยายเรื่องนี้ค่ะ
ข้อมูลเกี่ยวกับนักศึกษาแพทย์และการทำงานต่างๆ ในส่วนนี้รินสัมภาษณ์มาจากพี่หมอที่รู้จักกันค่ะ
**พี่เค้าถามว่าถามเยอะแยะจะเอาไปทำอะไรนักหนา รินตอบว่าเอาไปแต่งนิยาย
พี่หมอแกสตั๊นไปหลายวิเลยค่ะนี่ถ้าบอกว่านิยายวายด้วย อาจมีไล่เตะเลยก็ได้ 555*** :laugh:
ข้อมูลเกี่ยวกับการเรียนมัณฑนศิลป์ นี่มาจากเพื่อนรินเองค่ะ :katai2-1:
ข้อมูลอื่นๆ ตัวละคร และสถานที่ต่างๆ ที่อยู่ในเรื่องเกิดจากจินตนาการของรินเช่นเดียวกันค่ะ
บางที่อาจจะมีชื่ออยู่จริง แต่ก็เป็นแค่การนำมาเพื่อให้เนื้อเรื่องดูสมจริงขึ้นเท่านั้น ไม่ได้เกี่ยวข้องใดๆ กับรินสักนิดเลยค่ะ
อย่างเช่น จีดราก้อน นักร้องเกาหลี คนนี้มีตัวตนอยู่จริง แต่รินแค่เอามาเสริมเพื่อเพิ่มอรรถรสในเนื้อเรื่องเท่านั้น :katai2-1:
หากคนอ่านมีส่วนใดสงสัยหรือข้องใจถามได้นะคะ ตอบได้ก็จะตอบค่ะ
ยกเว้นถามเรื่องเงินนะ ไม่มีให้ยืมค่ะ :m23:
-
สรุปคือไอจำไม่ได้?
-
รอเค้ามาหามันไม่ทันกินนะลูก
บุกไปโลดดด
-
คือยังไง
-
ร่วมด้วยช่วยกันดีมาก
-
น้องเปี๊ยกน่ารัก :hao6:
-
อยากให้เปรมไอเจอกันนนน รอความฟินนะคะ คึคึ
-
ไอจำไม่ได้หรอ หรือจำได้แต่ไม่อยากพูดถึง
น้องเปี๊ยกน่ารัก อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
พี่เปรมเมื่อไหร่จะมา เชียร์พี่ดินกับน้องไอซ่ะดีไหม 5555555555
-
กองหลังหนุนขนาดนี้แล้ว
สู้ไม่สู้
-
ไม่ต้องรอให้เขามาหาหรอกน้องไอ สมัยนี้แล้ว ไปเองเลย..
โดนใจวัยรุ่นจริงๆค่ะคุณลุง 5555
พี่ดินก็พาไอจังไปสิคะ ไปขับรถเล่นไปเยี่ยมน้รุ่นอง
มาถึงนี่แล้วก็ไปเจอกันสักหน่อย / +1+เป็ดให้ค่ะ
-
ถึงน้องไอจะยังจำอะไรไม่ได้ แต่ถูกทุกคนจ้องขนาดนั้นก็ต้องมีเขินกันบ้างนั่นล่ะ..เราเข้าใจน้าา :-[
ปล. น้องเปี๊ยกยังฮอตเหมือนเดิมเลยนะคะ ^^
-
ขื่นใจไปด้วยเลยยิ่งดีนะไอจัง
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
ไอจังกับเปี๊ยกน่ารักมากๆ
ใจสื่อใจ. เจ้าของถ้วยข้าวคิตตี้อยู่ที่ไหนน้อ. รอเขามาหาทำไมล่ะเนอะ
น้องไอพอเห็นหน้าพี่เปรมแล้วคงพอนึกอะไรออกบ้างใช่มะ. ลุ้น
ขอบคุณค่ะคุณริน. :katai2-1:
-
เดี๋ยวๆ นี่สรุปไอจำได้รึเปล่าว่าตัวเองเคยเป็นเปี๊ยก
แล้วพี่เปรมกับพี่ปลื้มคนละคนกัน
ยิ่งอ่านยิ่งงง รอตอนต่อไปละกันเนาะ
-
ตกลงไอจำไม่ได้เหรอ แต่ก็เหมือนจำได้อ่ะ ดูมีลับลมคมในกับเจ้าเปี๊ยก
หรือจำได้บางเรื่อง บางเรื่องจำไม่ได้ อย่างเช่นเรื่องเกียวกับพี่เปรม?
หรือจำได้หมดจริงๆ แต่แค่ไม่ยอมรับว่าตัวเองจำได้
แต่ตอนสุดท้ายนั่นเขินใช้มั้ยที่บอกว่าอากาศร้อนน่ะ 55555
-
เราว่าจำได้นะ ยังไงก็จำได้อะ เพราะไอรู้ใจน้องเปี๊ยกดี5555
-
ตกลงนี่ใครๆ ก็รู้กันทั้งบ้านเลยเหรอครับว่าพี่เปรมชอบน้องไอ
แล้วไปรู้จักจนรักกันได้ตั้งแต่ตอนไหน อันนี้แหละคนอ่านอย่างผมยังสงสัย
ถ้าจะชอบในร่างเจ้าเปี๊ยกก็ไม่น่าจะใช่ คนไม่น่าจะรักกับหมาได้ (แต่จำได้ว่าเคยรีเควสขอคนรักกับหมา 555)
คุณ RIRIN เก็บความลับของน้องไอจังไว้เยอะซะจนคนอ่านอยากรู้เลย
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
ก็งง แต่รออ่านไปเรื่อยๆก่ะด้ายยย ~~
-
คนแต่งทำให้งง ตกลงจำได้ไหมเนี้ย แล้วทำไหมอยากมาชลบุรีครับไอ มีอะไรแอบแฝงรึเปล่าเนี้ยรึไอ
-
น้องไอปากแข็งหรือไม่รู้จริงๆกันเนี่ย อยากเผือกเรื่องความลับระหว่างน้องไอกับเจ้าเปี๊ยกจัง ฮา
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
ตกลงจำได้หรือไม่ได้ ปฏิกิรยาตอบสนองเหมือนจะจำได้แต่เลือกที่จะทำไม่สนใจ เพราะ?????
ถ้าจำได้แต่ทำเหมือนจำไม่ได้นี่สงสัยนะว่าเพราะอะไร ถ้าจำได้ก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าคนที่ตัวเองคบมาตลอดไม่ใช่พี่เปรม แล้วทำไมท่าทางเหมือนจะต่อต้านพี่เปรมนิดๆ เวลามีคนพูดถึง
รออ่านค่ะ
-
ก่อนอื่นขอยก o13 ให้คุณรินก่อนนะคะ
ใครเดาใจน้องไอได้บ้างยกมือขึ้น :laugh:
เราเป็นคนหนึ่งที่เดาผิดตลอด :katai5: เหมือนนิยายจะดำเนินไปธรรมดาเรื่อยๆ
แต่ทุกอย่างในเนื้อเรื่องมันมีบางจุดที่ทำให้จับได้ยากและสับสนจนเราเดาไม่ได้
แต่ก็ยังอยากจะเดา :laugh:
เราเดาว่าน้องไอจำได้แต่กำลังแกล้งว่าจำไม่ได้ เอ๊ะ เราก็ยังงงตัวเอง
แต่ชอบอะ o13 ตั้งแต่ตอนแรกมาอ่านซ้ำไปหลายรอบมาก
เสียดายที่มี + เป็ดให้แค่ครั้งละ 1
และเสียดายที่ยัง + คะแนนชื่นชมให้นักเขียนไม่ได้
ไม่งั้นจะจิ้มให้รัวๆๆๆ เลยค่ะ
สู้ๆ นะคะ เอาใจช่วยคุณรินเต็มที่ ชอบเรื่องนี้มากๆ คะ :m3:
-
จริงเนาะ เขาไม่มาเราก็ไปเองไม่เห็นยากเลยอะน้องอ :katai3: :katai3:
-
ทำไมเหมือนไอจำพี่เปรมไม่ได้เลย - - หรือยังงงๆอยู่ แต่น้องเปี๊ยกกลับจำได้แฮะ
แล้วจะยังจำเปรมกับปลื้มสลับกันอยู่มั้ยอ้ะ
รอตอนต่อไปนะค๊าาา เค้าได้เจอกันเราอาจจะฟินเนาะๆๆๆ
-
ไอจังจำได้แต่ไม่พูดใช่มั้ยค่ะ อยากให้พี่เปรมมาเจอน้องไอจังจังเลย
และก็อยากให้น้องเจอพี่ปลื้มด้วยจะได้เคลียเรื่องต่างๆ
ให้จบๆ ไป แต่คงเป็นประมาณกลางๆ เรื่องใช่มั้ยค่ะ
-
อยากอ่านตอนพี่เปรมเจอเปี๊ยกนอนร่อแร่ในกระสอบ
แล้วชะตากรรมอิสันเขื่อนคนเถื่อนทรมานสัตว์
หลังฟื้นเปรมไม่ได้เจอหน้าไอเลย? แต่พาเปี๊ยกมาส่ง??
-
ไปเลยลูก ไปหาพี่เค้าเองเลยสิลูก แม่สนับสนุน *ดันหลังน้องไอ**
:z1: :z1:
-
อ๊ายยยยยยยยย รู้สึกจะมีแต่คนชง น้องไอ กับ พี่เปรม :-[ เมื่อไหร่จะได้เจอกันหนอ อยากให้เจอกันจังเลย อยากรู้ว่าน้องไอจะมีปฏิกิริยายังไงถ้าเจอ น้องไอต้องแกล้งจำไม่ได้แน่เลย ไม่ใช่ไร เขิน เพราะตอนเป็นน้องเปี๊ยกแผลงฤทธิ์ไว้เยอะ อยากให้น้องไอเริ่มต้นใหม่กับพี่เปรมตัวจริง ส่วนอีตัวปลอมปล่อยมันไปเถอะ มันมาง้อก็อย่าไปสนใจ :m16:
-
กรีดร้องงงงงง แปะไว้ก่อน :katai1:
เดี๋ยวเคลียร์งานเสร็จจะรีบมาอ่าน
-
หุหุหุ
-
ตอนต่อไปจะเจอกันไหมเนี่ย TT
-
เหมือนจะจำได้นะ แต่ก้ไม่แน่ใจ
มาสะดุดตรง'คนที่ชื่อคุณเปรม'เนี้ยแหละ
เพราะถ้าจำไม่ได้ก้รุจักปลื้มที่ใช้ชื่อเปรม
ถ้าจำได้ ทำไมพูดแบบนั้น?? งอน? 5555
-
รอตอนเปรม ไอเจอกันฮะ ลุ้นๆ
-
รอพี่เปรม~~~~~~~
-
แดดมันร้อนจริงๆ
-
ไปเลยลูก ไปหาพี่เค้าเองเลยสิลูก แม่สนับสนุน *ดันหลังน้องไอ**
:z1: :z1:
:laugh: ชอบค่ะ ช่วยดันอีกคน ทั้งผลักทั้งดัน ไปเลยลูก ไปหาพี่เค้าเลย :oni1:
-
น้องไอจำได้ เรามั่นใจว่าจำได้
แต่ต้องแกล้งทำเป็นจำไม่ได้แน่ๆ เลย
เอ๊ะ หรือว่าจำไม่ได้อะ ไม่นะๆ ต้องจำได้สิ
ไม่งั้นอากาศจะร้อนทำไม :laugh:
-
ยัง งงๆอยู่ แต่จากที่อ่านๆ
เราว่าไอจำทุกอย่างได้นะ
อยากให้เจอพี่เปรมไวๆจัง ^^
-
เอาใจช่วยพบรัก ไปหาเลยลูกจะรอช้าอยู่ใย
... :katai2-1:
-
น้องไอจ๋า ฟังแม่นะลูก
หนูควรจะพาน้องเปี๊ยกไปหาเจ้าของถ้วยคิตตี้
หนูควรจะพาน้องเปี๊ยกไปเจอคุณพ่อ
ถ้าหนูจำไม่ได้ หนูก็ยิ่งสมควรไปให้ไว :hao6:
-
ไอกับเปี๊ยกคุยกัยรู้เรื่องด้วยยยยย ดีจังเลย o13 ต่อไปนี้ดีนอาจตกกระป๋องนะ :laugh:
ไอจำไม่ได้จริงๆหรือแกล้งทำมึนอ่ะ เราว่าน่าจะแกล้งนะแต่ไม่รู้อ่ะ รอลุ้นต่อไป :mew6:
-
กรี๊ด น้องเปี๊ยกยังอยู่ววว
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องไอต้องจำเหตุการณ์ตอนอยู่ในร่างน้องเปี๊ยกได้แน่ๆเลย จำได้แน่ๆ
-
ตามมาอ่านเรื่องนี้จากกระทู้แนะนำนิยาย ไม่ผิดหวังจริงๆค่ะ สนุกกำลังดี เปี๊ยกน่ารักมาก ทั้งเวอร์ของไอ และเวอร์ของเจ้าเปี๊ยกเอง
ยิ่งโมเม้นต์ที่พี่เปรมอยู่กับเปี๊ยก (ไอ) ยิ่งชอบเลยค่ะ อยากให้ยาวกว่านี้อีกนิด อุตส่าห์แอบลุ้นว่าสัตว์เลี้ยงก็ต้องอาบน้ำ นึกว่าจะได้เห็นพี่เปรมอาบน้ำให้ให้น้องหมาหยิ่งอย่างเปี๊ยกซักหน่อย 55555
แต่ไม่เป็นไรค่ะ ถึงโมเม้นต์นั้นจะสั้นแต่ก็ถือว่ากลมกล่อมอยู่นะ ^^ (ปล.รึที่เราดูว่ามันสั้นเพราะมาอ่านรวดเดียว 12 ตอนกันน้าาา ถ้าตามอ่านที่ละตอนอาจจะรู้สึกยาวกว่านี้) เอาเป็นว่ารอติดตามค่ะ มาต่อเร็วๆยาวๆบ่อยๆนะค๊าาา น่ารักมาก <3
-
กว่าจะได้มาอ่าน :katai5:
น้องไอทำอะไรอยู่เหรอลูก
แกล้งทำเป็นลืมพี่เปรมใช่มั๊ย
เขินอยู่ใช่มั๊ย :o8: :laugh:
รอลุ้นตอนต่อไป จะได้เจอพี่เปรมมั๊ยน๊า :katai2-1:
-
คนอ่านให้อภัยแล้ว มาต่อได้แล้วค่า :sad4:
-
จำได้แต่แกล้งซึนแน่ ๆ 55555
-
มารอตอนต่อไปค่ะ
-
น้องเปี๊ยกยังอยู่ ค่อยยังชั่ว ตอนหน้าจะได้เจอคุณ(ว่าที่)หมอเปรมใหมนะ
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-13-
เมื่อวานหลังจากทานมื้อเที่ยงกันอย่างอิมหนำสำราญ โปรแกรมแรกก็คือไปสักการะหลวงพ่อเฉยที่วัดใหญ่อินทาราม และก็แวะถ่ายรูปสวยๆ ที่ปราสาทสัจธรรม จากนั้นตอนเย็นก็เดินตลาดนัดกลางเมือง หาของกินมื้อเย็นกันที่นั่นเลย กว่าจะกลับถึงที่พักก็เกือบสองทุ่ม ทุกคนต่างแยกย้ายเข้าห้องพักของตัวเองเพื่อพักผ่อน เพราะฉะนั้นเช้าวันนี้ทุกคนจึงสดใสและกระปรี้กระเปร่าเป็นพิเศษ
วันนี้โปรแกรมหลักของเราคือเกาะสีชัง ที่เลือกเกาะนี้แทนจะเป็นเกาะล้านเพราะคุณป้าพิมพ์อยากจะไปสักการะรอยพระพุทธบาท ที่อยู่บนยอดเขาเหนือศาลเจ้าพ่อเขาใหญ่บนเกาะสีชัง และเพื่อความสะดวกสบายคุณลุงเด่นได้ให้เพื่อนติดต่อเช่าเรือส่วนตัวเอาไว้ให้สำหรับการเดินทางเรียบร้อยแล้ว กำหนดเรือออกจากท่าตอนแปดโมงตรง ดังนั้นช่วงเช้าตรู่ก่อนพระอาทิตย์จะขึ้นทักทายขอบฟ้า พี่ดินจึงพาแม่และคุณป้าพิมพ์ไปเดินดูของทะเลสดๆ ที่ตลาดเช้ากันก่อน ส่วนไอ้ดีนยังนอนหลับอยู่บนห้อง ในขณะที่ผมและคุณลุงเด่นออกมาเดินเล่นที่ชายหาด แต่เมื่อครู่คุณลุงเด่นแกปวดท้อง เลยขอกลับเข้าห้องพักไปก่อน ตอนนี้จึงเหลือแค่ผมกับน้องเปี๊ยกเท่านั้น
“น้องเปี๊ยก” ผมเรียกน้องชายตัวน้อย
“บ๊อกๆ” น้องชายผมขานรับ แต่ก็ไม่ได้คิดจะสนใจผมสักนิด เพราะกำลังติดพันกับการวิ่งหมุนวนรอบตัวงับหางของตัวเองอยู่ครับ เห็นแล้วก็อดจะหัวเราะกับความไร้เดียงสาออกมาไม่ได้
น้องเปี๊ยกอายุสามเดือน เป็นน้องหมาชิวาวา ขนสีขาวแซมน้ำตาล ตาโตโปน หูตั้ง น่ารักน่าเอ็นดูมากๆ น้องเปี๊ยกจัดเป็นน้องหมาที่ถูกสั่งสอนมาดี นอกจากไม่ซุกซนจนน่ารำคาญแล้วยังเชื่อฟังคำสั่งอีกต่างหาก ทุกคนจึงหลงรักน้องเปี๊ยกกันทั้งนั้น
“น้องเปี๊ยก บอกพี่ไอได้รึยังว่าระหว่างเรามันเกิดอะไรขึ้น?” มองซ้ายมองขวาให้แน่ในว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ ผมจึงเอ่ยเรื่องความลับระหว่างผมกับน้องเปี๊ยกขึ้นมา
น้องชายตัวน้อยของผมหยุดงับหางตัวเอง แล้วมองหน้าผมนิ่งๆ ผมจึงยื่นมือไปลูบหัวเล็กๆ พร้อมกับเอนกายนอนลงบนหาดทราย ใช้แขนอีกข้างรองหนุนหัวเอาไว้ ท้องฟ้าที่มืดครึ้มค่อยๆ มีแสงสีส้มอ่อนๆ ปรากฏ อีกไม่นานแสงตะวันของวันใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น
“หงิงงง” น้องเปี๊ยกขยับตัวมานอนลงข้างๆ ผม เอาหัวเกยตรงสีข้างของผมไว้
ถ้าจะให้พูดกันตามตรงว่าผมจำเรื่องราวหลังจากเกิดอุบัติเหตุได้บ้าง ผมก็บอกได้ว่าผมจำได้แทบทุกเรื่องโดยเฉพาะในส่วนที่ทำให้หัวใจของผมบอบช้ำ แต่ภาพความจำมันลางเลือนราวกับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝัน ภาพเหล่านั้นไม่ชัดเจนสักเท่าไหร่จนทำให้ผมไม่แน่ใจว่ามันคือเรื่องจริงหรือแค่ฝันไปเอง
ผมมองเห็นตัวเองในห้องสี่เหลี่ยมคล้ายห้องคอนโด และแผ่นหลังกว้างที่อบอุ่นของใครคนหนึ่ง กำลังยืนทำอาหารอยู่ในครัว ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ตรงระเบียง นั่งดูทีวีตรงโซฟา นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงเก้าอี้ริมหน้าต่าง นอนอยู่บนเตรียง แทบจะทุกอิริยาบถและทุกความเคลื่อนไหวของคนๆ นั้นอยู่ในสายตาของผมตลอด ผมจำได้แม้กระทั่งเสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยเรียก ‘ไอ้เปี๊ยก’ มันเป็นคำที่ไม่ได้เพราะพริ้งแต่กลับสัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่และเอ็นดูจนบางครั้งผมรู้สึกอิจฉาเจ้าของชื่อนี้ ผมเรียกคนๆ นั้นว่า ‘พี่เปรม’ ซึ่งเป็นชื่อเดียวกับคนที่ผมเคยรัก ผมจำชื่อนี้ได้ดี ชื่อที่ทำให้ผมเจ็บเจียนตายและในขณะเดียวกันก็เป็นชื่อที่ทำให้ผมอบอุ่นและอยากจะพึ่งพิง แต่เสียงที่ผมเรียกกลับไม่เคยไปถึงอีกฝ่ายเลย และสำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือทุกครั้งที่ผมเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกภาพๆ นั้นก็เหมือนกับน้องเปี๊ยกในตอนนี้ อย่างกับว่าผมคือน้องเปี๊ยก
นั่นคือสิ่งที่ผมจำได้และไม่แน่ใจว่ามันคือความฝันหรือความจริง และมีเหตุการณ์ใดหรือส่วนสำคัญใดที่ผมพลาดไปบ้าง แต่ที่แน่ๆ คือทุกครั้งที่ได้ยินชื่อ ‘เปรม’ หัวใจของผมก็สั่นไหวแปลกๆ และผิวหน้าก็ร้อนผ่าวๆ มันเป็นปฏิกิริยาที่ผมเองก็ยังคงสับสน และคนที่จะตอบคำถามของผมได้มีเพียงแค่น้องเปี๊ยกเท่านั้น
“เล่ามาทั้งหมดเลยนะ ตั้งแต่เริ่มเลย” ผมยังคงลูบหัวน้อยๆ อยู่
“บ๊อกๆๆ” เสียงเห่าที่น้องชายของผมกำลังพูดมีความหมายว่า ‘ผมจะเล่าทั้งหมดที่ผมรู้นะครับพี่ไอ’ และ ‘ขอให้มันเป็นความลับระหว่างเราเท่านั้น’
ผมพยักหน้าให้สัญญา น้องเปี๊ยกจึงเริ่มเล่าตั้งแต่จุดเริ่มต้นของเราทั้งคู่ ผมรับฟังเรื่องราวมากมายจากน้องเปี๊ยก แสงตะวันยามเช้าทอผืนฟ้าเป็นสีส้มเรืองรอง ไออุ่นของเช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นอย่างสดใส เสียงคลื่นที่ซัดสาดหาดทรายราวกับจังหวะดนตรีอันไพเราะที่ธรรมชาติได้รังสรรค์ขึ้น บนโลกใบนี้มีอะไรอีกหลายอย่างที่ไม่สามารถหาคำตอบได้ และไม่เคยคิดเลยว่าครั้งหนึ่งกับเพียงแค่การได้ช่วยหนึ่งชีวิตให้อยู่รอดปลอดภัยกลับกลายเป็นผลอันยิ่งใหญ่ที่ทำให้ได้ผมกลายเป็นพบรักคนใหม่ที่มีหัวใจแข็งแกร่งมากกว่าเดิม
จะเรียกมันว่า ‘ปาฏิหาริย์’ ได้มั๊ยนะ??
ผมนึกสงสัยอยู่ในใจ แต่เหนือสิ่งอื่นใดจากเรื่องราวทั้งหมดที่ได้รับรู้จากน้องเปี๊ยก มีอยู่เพียงเรื่องเดียวที่ไม่ว่ายังไงจะต้องแก้แค้นให้ได้นั่นคือเรื่องเกี่ยวกับไอ้เด็กที่ชื่อ ‘เขื่อน’ ไม่เป็นไรนะน้องเปี๊ยก พี่ชายคนนี้จะจัดการในส่วนที่น้องไม่สามารถทำได้เอง
“พบรัก! โว้ย! เล็ทสะโก!” เสียงไอ้ดีนตะโกนเรียกมาจากระเบียงโรงแรมให้รู้ว่าโปรแกรมเที่ยวสำหรับวันนี้ได้เริ่มขึ้นแล้ว ผมและน้องเปี๊ยกจึงพากันเดินย่ำพื้นทรายกลับเข้าโรงแรมด้วยรอยยิ้ม
.
.
.
.
.
กลับมาจากเกาะสีชังถึงโรงแรมก็ตะวันคล้อยต่ำ วันนี้เราทานมื้อเย็นกันที่โรงแรม ทานกันเสร็จทุกคนก็ออกมาเดินย่อยกันที่ชายหาด อย่างที่บอกว่าโรงแรมมีชายหาดส่วนตัวค่อนข้างจะกินพื้นที่กว้าง บรรยากาศจึงค่อนข้างจะสงบและปลอดภัย เดินมาได้สักพักพวกผู้ใหญ่ก็หยุดเดินแล้วกลับไปนั่งรับลมตรงระเบียงของโรงแรม ส่วนน้องเปี๊ยกที่หลังจากโดนคลื่นซัดใส่จนตัวเปียกม่อล่อกม่อแลก พี่ดินคุณหมอสุดหล่อที่รักเด็ก และเพิ่มรักสัตว์เข้าไปด้วย ก็ใจดีอุ้มน้องชายของผมไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้แห้ง ตอนนี้จึงยังเหลือผมกับไอ้ดีนแค่สองคน
ไอ้ดีนหยุดเดินแล้วนั่งยองๆ ลงขีดเขียนรูปทรงต่างๆ บนพื้นทราย น้ำซัดมาทีก็หายไปที เหมือนยางลบขนาดใหญ่จากธรรมชาติ ถ้ามองจากมุมนี้ไอ้ดีนมันก็เท่ห์อยู่หรอกนะ ดีกรีเดือนคณะก็การันตีความหน้าตาดีของมันอยู่ทนโท่ แต่ทำไมผมถึงอยากจะเตะมันให้หน้าคว่ำลงกับผืนทรายก็ไม่รู้
ขณะที่ผมมองไอ้ดีนกำลังเขียนทรายเล่นเพลินๆ อยู่นั้น สายตาก็ไปจ๊ะเอ๋กับเปลือกหอยขนาดใหญ่เท่ากำปั้น มันโผล่ขึ้นมาจากพื้นทรายที่ถูกคลื่นน้ำซัด ลักษณะขรุขระมีแหลมๆ เต็มเปลือก ผมมองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะอ้าแขนออกรับแรงลมที่หอบกลิ่นไอทะเลเข้าเต็มปอด จากนั้นก็เดินเตะทรายเล่นไปมา ไอ้ดีนก็ไม่ได้คิดจะสนใจผมสักเท่าไหร่เพราะมัวแต่สนุกกับการเล่นวาดรูปบนทรายให้ทันก่อนจะถูกคลื่นซัดลบหายไป
“โอ๊ยยย!”
“เฮ้ย!!”
เสียงแรกเป็นของผม ส่วนเสียงตกใจนั่นเป็นของไอ้ดีนครับ มันลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วพุ่งตัวด้วยความไวมาหาผมที่ล้มนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่บนทรายที่เปียกชื้น
“เหี้ย! ปัญญาอ่อนจริงมึง เดินยังไงมึงเนี่ย!” ถึงปากมันจะหมา แต่ใบหน้าที่ซีดก็บอกให้รู้ว่าไอ้ดีนตกใจมากที่เห็นเท้าข้างซ้ายของผมอาบไปด้วยเลือด โดยมีหลักฐานเป็นเปลือกหอยชิ้นใหญ่ปักอยู่กลางฝ่าเท้าแบบทนโท่
“กูเจ็บ..” เจ็บจริงๆ นะ ไม่ได้โกหกเลย ฮืออ
ไอ้ดีนจับผมอุ้มขึ้นหลังแล้วพาวิ่งกลับไปทางโรงแรม ดีที่มันตัวใหญ่กว่าผมมากมันจึงแบกผมได้สบาย และทันทีที่แม่กับคุณป้าพิมพ์เห็นของเหลวสีแดงสดที่เท้าผม ทั้งคู่ก็โวยวายเสียงสั่นเครือด้วยความตกใจ
“น้องดีนไปเรียกพี่ดินสิลูก” คุณลุงเด่นมีสติมากที่สุด ทริปนี้เรามีคุณหมอมาด้วยก็ต้องใช้งานให้เป็นประโยชน์สักหน่อย
“น้องไอเจ็บมากมั๊ยจ๊ะ” ดวงตาแม่แดงก่ำ ทำเอาผมรู้สึกถึงคำว่าบาปที่เกาะกินอยู่กลางใจ
“น้องไอไม่ระวังตัวเอง น้องไอขอโทษครับแม่” ขอโทษนะครับแม่
ไม่นานนักก่อนที่ผมจะร้องไห้โฮเพราะความเจ็บและความรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ คุณหมอดินสุดหล่อก็วิ่งหน้าตาตื่นมาพร้อมไอ้ดีนที่อุ้มน้องเปี๊ยกไว้ ผมสบตากับน้องเปี๊ยกแว่บนึง
“เฮ้ย! ไม่ใช่เล็กๆ เลย เดินไงว่ะเนี่ย” ไม่แปลกหรอกครับที่พี่ดินเองก็ตกใจ เพราะเปลือกหอยมันใหญ่มาก แถมหนามแหลมยังขรุขระอีก ฝังจมลงลึกในฝ่าเท้าจนเลือดอาบขนาดนั้นแม้แต่พี่ดินก็ไม่กล้าจะดึงเปลือกหอยออกเองเพราะมันจะเสี่ยงต่อการที่เศษของเปลือกหอยจะหักติดอยู่ด้านใน
“บอกลุงทินเตรียมไปโรงพยาบาลกัน” คุณหมอเด็กตัดสินใจได้เฉียบขาดสมกับเป็นมืออาชีพจริงๆ ครับ
คนที่ไปโรงพยาบาลกับผม มีแม่ คุณป้าพิมพ์ พี่ดิน และลุงทินที่ทำหน้าที่ขับรถ ไอ้ดีนอยากจะตามมาด้วย แต่ผมสั่งให้มันอยู่กับน้องเปี๊ยกที่โรงแรม คุณลุงเด่นจึงต้องอยู่เป็นเพื่อนกับลูกชายคนเล็ก ผมไม่รู้ว่าพี่ดินจะพาผมไปโรงพยาบาลไหน หรืออาจจะเป็นคลินิกใกล้ๆ แถวนี้เพราะได้ยินพี่ดินถามถึงคลินิกจากพนักงานโรงแรมก่อนจะขึ้นรถ แต่ไม่ว่าจะพาไปหาคุณหมอที่ไหนตอนนี้ผมก็ได้ทั้งนั้น เพราะโคตรเจ็บเลยครับ เจ็บจนขาข้างซ้ายของผมชาไปหมดแล้ว แล้วดูท่าปฐมพยาบาลเบื้องต้นของพี่ดินสิ ให้ผมยกขาข้างซ้ายไว้สูงๆ เพื่อจะให้เลือดหยุดไหล กางเกงก็สั้น ยกขาซะสูงขนาดนั้นไม่คิดว่าผมจะอายบ้างรึไง แต่ ณ จุดนี้คงไม่ต้องคิดถึงเรื่องอายแล้วล่ะครับ
เร็วที่สุดเท่าที่ลุงทินแกจะสามารถขับรถได้ เราก็มาถึงโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง บุรุษพยาบาลช่วยกันอุ้มผมลงนั่งบนรถเข็นอย่างง่ายดาย แล้วพาเข็นยังกับผมเป็นตัวเอกในเรื่องฟาสต์แอนด์ฟิวเรียส สิ้นสุดปลายทางที่เตียงผู้ป่วยในห้องๆ หนึ่ง คุณพยาบาลคนสวยใส่มาร์คปิดไปครึ่งหน้ามาดูแผลที่ฝ่าเท้าของผมอย่างพินิจพิเคราะห์ ผมเริ่มใจคอไม่ดีแล้วครับ ผมกุมมือแม่ไว้แน่น
“เชิญญาติผู้ป่วยรอข้างนอกก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณหมอจะเข้ามาดูแผลค่ะ” พี่พยาบาลไล่แม่อย่างสุภาพ ทำให้แม่ต้องออกไปรอผมนอกห้องอย่างจำใจ มันช่างเป็นการพรากแม่พรากลูกที่โหดร้าย
ฮือออ จะหาแม่ จะหาแม่!
ผมร่ำร้องโอดครวญอยู่ในใจ คุณพยาบาลเมื่อครู่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ทิ้งให้ผมนอนหวาดกลัวอยู่บนเตียงคนเดียว ผมไม่ชอบบรรยากาศโรงพยาบาลในตอนนี้เลยจริงๆ มันเคว้งคว้างน่ากลัวยังไงชอบกล ยิ่งคุณพี่พยาบาลทำตัวเย็นชายังกับหุ่นยนต์ก็ทำเอาผมจิตตกยิ่งกว่าเดิม
ไม่นานนักบานประตูก็ถูกเลื่อนออก พี่พยาบาลเมื่อครู่กลับมาพร้อมกับผู้หญิงในชุดกาวน์สีขาวสะอาดปิดมาร์คไปครึ่งหน้า ขนาดเห็นแค่ดวงตาผมก็รู้ได้ว่าอีกฝ่ายคงจะสวยมาก สิ่งแรกที่ผมทำคืออ่านชื่อตรงหน้าอกหลังคำนำหน้าวิชาชีพ ‘ภาพฟ้า ตฤณวิกุลชร’ คิ้วของผมกระตุกเล็กน้อยกับคุณหมอฝึกหัดคนสวย ไม่แปลกหรอกครับที่หมอเอ็กซ์เทอร์นจะมาดูอาหารของผมเพราะมันเป็นแค่อุบัติเหตุเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น
“เดินยังไงคะเนี่ย ถึงได้เหยียบเปลือกหอยใหญ่ขนาดนี้ได้” น้ำเสียงของคุณหมอไพเราะมากครับ แต่ผมกลับรู้สึกว่าไม่อยากตอบเลยจริงๆ
“ทนเจ็บหน่อยนะคะ เดี๋ยวหมอจะต้องเอาเปลือกหอยออกก่อน” คุณหมอหันไปสั่งพยาบาลให้ทำความสะอาดแผลและเตรียมอุปกรณ์การแพทย์
ผมยังคงนอนเงียบ ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ทะลักไหลออกมาไม่หยุด ผมแค่เจ็บแผลครับอย่าเข้าใจผิดว่าผมเจ็บอย่างอื่น
“คุณหมอฟ้าคะ อาจารย์หมออารีย์เชิญที่ห้องตรวจสองค่ะ” พี่พยาบาลคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา ทำให้คุณหมอภาพฟ้าต้องพยักหน้ารับแล้ววางอุปกรณ์ในมือก่อนจะเดินออกไป มาไวไปไวจริงๆ ครับ การทำงานของโรงพยาบาลนี้ แล้วคุณหมอเค้าทิ้งผู้ป่วยกันง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอว่ะ??
“สักครู่นะคะเดี๋ยวคุณหมออีกท่านจะมาแทน” พี่พยาบาลที่อยู่ก่อนหน้าหันมาบอกผม ดวงตาคู่นั้นหยีเล็กลงบอกให้รู้ว่าภายใต้มาร์คปิดหน้าเธอกำลังยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มปลอบใจและขอโทษ เอาเป็นว่าผมจะให้อภัยก็ต่อเมื่อช่วยทำให้ผมหายเจ็บ อย่างน้อยก็ช่วยเอาเปลือกหอยนั่นออกไปที
น้ำมูกและน้ำตาผสมกันจนเลอะเทอะไปทั้งหน้า ปล่อยแมร่มมันแล้วครับ ขี้เกียจปาดขี้เกียจเช็ด เจ็บจะตายห่าทำไมหมอถึงไม่มาสักที รู้มั๊ยว่าแค่วินาทีเดียวผมก็ไม่อยากจะรอแล้ว
“ขอโทษครับ” บานประตูถูกกระชากออกอย่างไวพร้อมคำขอโทษ อยากด่าว่าไอ้จั๊ดง่าว! มึงลองมาเป็นกูมั๊ยให้กูรอทั้งที่เจ็บเหี้ยๆ เนี่ยแล้วยังจะมาให้ยกโทษได้ยังไง แต่ผมเจ็บแผลอยู่ครับ แค่จะให้พูดสวัสดีสักคำยังไม่มีอารมณ์จะพูดเลย
“ไหนขอคุณหมอดูแผลหน่อยครับ” เดี๋ยวนะๆ เสียงนี้ เสียงแบบนี้....
ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาแบบลวกๆ มีน้ำมูกเหนียวๆ ติดมาด้วย เลยยื่นมือไปจับแขนเสื้อกาวน์สีขาวของคุณหมอสักนิดเอาพอให้ไอ้เหนียวๆ ข้นๆ มันออกจากง่ามนิ้ว คุณหมอที่ยังคงคอนเซ็ปต์ปิดมาร์คครึ่งหน้าก็ใจดีไม่ได้ว่าอะไรสักคำ ก้มหน้าก้มตาสำรวจเปลือกหอยบนฝ่าเท้าของผมอย่างระเอียดราวกับศิลปินผู้ชื่นชอบงานศิลปะ
“อ๊ากก จ เจ็บ” จู่ๆ คุณหมอก็เอามือขยับเปลือกหอย ผมรู้ว่าหมอแค่แตะเบาๆ เบาหวิวเลยนะแต่แรงสะเทือนน้อยๆ นั่นมันโคตรเจ็บเลย
“เจ็บนิดนึงนะครับ เพราะหมอจะต้องเอาเปลือกหอยนี่ออกก่อน” พูดเสร็จก็จิ้มเข็มฉีดยาชาแบบไม่รอช้า ก่อนจะหันไปหยิบอุปกรณ์คล้ายๆ แหนบ ทำงานไวดีมาก แต่ไม่คิดจะให้ยาชาออกฤทธิ์ก่อนรึไง ไม่ไหวนะ เฮ้ยยยย
“เจ๊บบ จ เจ๊บบบบบบบ อ๊ากกกก” เจ็บก็ต้องร้องสิครับ แหกปากน้ำตาไหลพรากๆ เลยทีเดียว
ขาทั้งสองข้างของผมโดนพี่พยาบาลจับหนีบเอาไว้แน่น ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อล่ะครับว่าเห็นพี่พยาบาลตัวเล็กๆ แบบนั้นแต่แรงมหาศาลเชียวนะ สองแขนที่หนีบขาผมไว้ไม่ต่างจากคีมเหล็กอย่างดี แน่นจนผมขยับไม่ได้เลย ความเจ็บปวดที่ถาโถมทำให้เวลาหนึ่งวินาทีราวกับสิบนาที สิบนาทีก็ราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ ผมไม่ได้โอเว่อร์แอคติ้งแต่อย่างใด นี่คือของจริง เล่นจริง ร้องจริง ไม่มีแสตนอินใดๆ ทั้งสิ้น
“เรียบร้อยแล้วครับ”
ห๊ะ!!??
อะไรคือเสร็จแล้ว เร็วไปมั๊ย? เพิ่งแหกปากได้แป๊ปเดียวเอง ผมกระพริบตาไล่หยดน้ำ ขาข้างซ้ายของผมเป็นอัมพาตไปชั่วขณะเพราะฤทธิ์ยาชาและผลจากแรงหนีบของพี่พยาบาล งานนี้เลยได้แต่วางขาไว้นิ่งๆ อย่างเรียบร้อยให้พี่พยาบาลเช็ดทำความสะอาดแผลและพันผ้าก็อต
ผมที่สติสตางค์กลับมาครบครับบริบูรณ์ หันไปมองคุณหมอที่กำลังล้างมือตรงอ่างเล็กๆ แผ่นหลังกว้างแบบนั้นที่คุ้นเคย ระดับความสูงที่คุ้นตา น้ำเสียงที่คุ้นชิน และอะไรอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้หัวใจดวงน้อยในอกด้านซ้ายมันเต้นระทึกครึกโครม อะไรๆ ก็กำลังจะเป็นไปตามที่วางไว้ จะติดอยู่อย่างเดียวก็ตรงที่น้ำมูกนี่แหละ และวิถีเด็กไทยก็ได้สอนเอาไว้ว่าเมื่อถึงคราวจำเป็นให้ถลกชายเสื้อขึ้นแล้วสั่งมันออกมาเต็มอัตรากำลังแรงสูบเลยครับ
ฟืดดด
จมูกโล่งเลยทีเดียว พี่พยาบาลมองหน้าผมแบบอึ้งๆ แกมรังเกียจ แต่ผมก็ไม่คิดจะแคร์สื่อ ก็ผมหาทิชชู่ไม่ทันจะให้ผมกลืนน้ำมูกลงคอหรือเอาหมวกพี่พยาบาลมาสั่งน้ำมูกก่อนรึไงละครับ เสื้อก็เสื้อผม น้ำมูกก็ของผม ไม่ได้เอาไปป้ายทำเสน่ห์ใส่ใครสักหน่อย อ้อ ยกเว้นคุณหมอนะ
พี่พยาบาลเก็บข้าวของแล้วเดินออกไปจากห้อง ไม่คิดจะช่วยผมลงจากเตียงก่อนรึไง ผมมองเท้าข้างที่พันผ้าก็อตไว้แล้วก็ค่อยๆ ขยับช่วยตัวเอง แต่ท่าทางของผมคงจะดูทุลักทุเลมากไปหน่อย คุณหมอที่กำลังจดอะไรอยู่ยิกๆ จึงต้องรีบวางปากกาและกระดานลงบนโต๊ะแทบจะทันที พุ่งตัวทั้งท่าจะเข้ามาประคองช่วยผม แต่ก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปดึงทิชชู่จากกล่องติดมือมาสี่ห้าแผ่น แล้วเอาเช็ดตรงคราบเหนอะหนะตรงชายเสื้อให้ผม
“กลับบ้านไปแล้วทานยาตามที่หมอสั่งด้วยนะครับ แผลจะได้ไม่อักเสบ แต่คืนนี้อาจจะเจ็บแผลมาหน่อยก็ให้ทานยาแก้ปวด ไม่กี่วันก็หายแล้วครับ” คุณหมอพูดอะไรบ้างมันไม่ได้เข้าหูผมสักนิด เพราะผมเอาแต่จ้องมือของคุณหมอที่กำลังเช็ดคราบน้ำมูกให้ผม เช็ดเสร็จก็เอาทิชชู่ไปทิ้ง ล้างมืออีกครั้งแล้วหันมามองผม และปลดมาร์คปิดหน้าออก
ผมเคยได้ยินและเคยเห็นคนฮิตติดแฮชแท็กร้องไห้หนักมากกัน แต่ผู้คนเหล่านั้นกำลังร้องไห้หนักจริงรึเปล่าผมก็ไม่รู้ เพราะผมในตอนนี้เรียกได้ว่าทำนบน้ำตาแตกเลยก็ว่าได้ น้ำตามันไหลทะลักออกมาด้วยความดีใจ ความตื้นตันใจ ความสุขใจ อิ่มเอมใจ และอีกๆ หลายความรู้สึกที่มันอัดแน่นอยู่ในอกราวกับได้รับการปลดปล่อยให้เป็นอิสระ มันเป็นช่วงเวลาที่ผมอยากจะประกาศให้คนทั้งโลกรู้ว่า ผมเจอเค้าแล้ว คนที่อยู่ในฝันของผมมาตลอด..
ใบหน้าหล่อคมแสดงอาการตกใจพอควร มันก็ควรจะตกใจอยู่หรอกที่จู่ๆ ผมก็ร้องไห้โฮเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้ อีกฝ่ายแสดงอาการลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยอมเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้
เพียงแค่คิดว่าถ้าหากไม่คว้าเอาไว้ทุกสิ่งทุกอย่างจะหายไปในพริบตา ผมจึงยกแขนขึ้นคล้องคอคุณหมอเอาไว้แล้วกระชากใบหน้าคมเข้าหาตัว ประกบริมฝีปากของตัวเองแนบกับริมฝีปากบาง ผมหลับตาลงเพื่อปิดกั้นสายตาคู่คมที่ตกตะลึงนั้น ก่อนจะเริ่มละเลียดริมฝีปากบางที่อ่อนนุ่มด้วยลิ้นอย่างช้าๆ ตอดเม้มเบาๆ ทั้งบนและล่างสลับกันไป จนลิ้นร้อนสนองตอบรับและค่อยๆ ลอดผ่านกลีบปากเข้ามาทักทายในปากของผมเพียงชั่วครู่ แล้วก็ผละจากไป
ผมลืมตาขึ้น หยดน้ำยังคงไหลจากดวงตา ผมจ้องมองดวงตาคู่คมที่อยู่ตรงหน้า มันมีเงาสะท้อนของผมอยู่ในนั้น ทำไมกันนะผมถึงได้รู้สึกดีใจขนาดนี้ ดีใจจนหุบยิ้มไม่ได้
“เด็กโง่ หยุดร้องได้แล้ว” มือใหญ่ที่ผมจดจำไออุ่นจากสัมผัสนี้ได้ดียกขึ้นปาดหยาดน้ำบนแก้มของผม แล้วถอยออกเว้นระยะห่างเล็กน้อย ซึ่งพอดีกับที่บุรุษพยาบาลเปิดประตูเข้ามาพร้อมรถเข็น ผมอยากจะหันไปขอบคุณพี่เค้าจริงๆ ที่เข้ามาได้ถูกจังหวะ แต่ผมก็ขอโทษอีกเช่นกันที่ตอนนี้ในสายตาของผมมีเพียงแค่คุณหมอตรงหน้าเพียงคนเดียว
เมื่อตอนวันเกิดครบสิบเก้าปีของผม วันนั้นผมนั่งรอคนที่ผมรักเพื่อกลับมาฉลองวันเกิดด้วยกัน ผมยอมยกเลิกนัดทุกคนเพื่อเค้าคนนั้น ผมจำได้ดีในช่วงเวลาที่ผมนั่งมองเข็มนาฬิกาที่เดินผ่านไปเรื่อยๆ จนเหลืออีกไม่กี่สิบนาทีก็จะเลยผ่านวันเกิดของผม คนๆ นั้นก็เพิ่งจะมาถึง ผมร้องไห้ออกมาทั้งดีใจที่อีกฝ่ายมาทันแต่ในขณะเดียวกันความน้อยใจก็ยังมีอยู่เต็มอก วันนั้นผมได้สารภาพรักไป คำตอบที่ผมได้รับคือรอยยิ้มและอ้อมกอดที่อบอุ่น ไม่มีคำพูดที่หวานหู ไม่มีของขวัญหรือช่อดอกไม้สักช่อที่ทำให้ดูโรแมนติก ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ดึงผมเข้าไปกอด แต่ทำเพียงแค่ยื่นมือมาเช็ดน้ำตา ลูบหัวปลอบโยนพร้อมกับพูดว่า ‘เด็กโง่ หยุดร้องได้แล้ว’ มันเป็นประโยคที่ราวกับมีเวทมนต์ทำให้ผมตกหลุมหลงรักผู้ชายคนนั้นจนถอนตัวไม่ขึ้น ผู้ชายที่ชื่อ ‘เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย’
ตอนนี้ผมก็ได้เจอเค้าอีกครั้ง
นับว่าการลงทุนของผมได้ผลเกินคุ้มเลยล่ะครับ
.
.
.
.
.
.
TBC
มาแล้วคะ รินมาตามสัญญา ขอเวลาอีกนานๆ
ไม่ใช่แระ มาพร้อมกับบอกว่าราตรีสวัสดิ์ค่ะ :กอด1:
-
เม้นแรก ฮ่อลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล (เกี่ยวมั้ย?)
น้องไอตอนนี้น่ารัก เหมือนเด็กผู้ชายซนๆคนนึง ที่ดีใจเมื่อเตอในสิ่งตัวเองตามหา 555555
ชอบตอนที่น้องไอคุยกับเปี๊ยก เพราะไม่เคยเจอ อิอิ
ยาวกว่านี้อีกสิ อีกนิดนึงก็ยังดีน้าาาาาาาาา
-
:z13:
คุณ Pawaree มาไวมากตลอดเลย
สะกิดจนสะดุ้งทุกครั้ง :laugh:
สวัสดีค่าาาา และ ฝันดีค่าาาา :heaven
-
ตกลงนี่ใครๆ ก็รู้กันทั้งบ้านเลยเหรอครับว่าพี่เปรมชอบน้องไอ
แล้วไปรู้จักจนรักกันได้ตั้งแต่ตอนไหน อันนี้แหละคนอ่านอย่างผมยังสงสัย
ถ้าจะชอบในร่างเจ้าเปี๊ยกก็ไม่น่าจะใช่ คนไม่น่าจะรักกับหมาได้ (แต่จำได้ว่าเคยรีเควสขอคนรักกับหมา 555)
คุณ RIRIN เก็บความลับของน้องไอจังไว้เยอะซะจนคนอ่านอยากรู้เลย
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
คนรักกับหมา 555555555 จำได้คะว่าคุณ sarawatta รีเควสไว้
แต่รินฝีมือไม่ถึง มันเกิดจิตมโนจะหยั่งถึงได้จริงๆ คะ :laugh:
รินไม่ได้เก็บความลับน๊าาา น้องเปี๊ยกนั่นแหละตัวดีเลย อิอิอิ
ขอบคุณจากใจที่ติดตามและคอยให้กำลังใจกันมาตลอดตั้งแต่เริ่มต้นนะคะ :กอด1:
-
:z13:
คุณ Pawaree มาไวมากตลอดเลย
สะกิดจนสะดุ้งทุกครั้ง :laugh:
สวัสดีค่าาาา และ ฝันดีค่าาาา :heaven
อัพนิยายของตัวเองเสร็จ เลยมานั่งหาอ่านนิยายของคนอื่นๆ เจอคุณ RIRIN อัพปุ๊บก็รีบเข้ามาปั๊บเลย 5555555
-
เจ็บตัวคราวนี้คุ้มเลยนะน้องไอ
-
โอ้ยยยย น้องไอซกมก 5555555555
หมายความว่าวันเกิดตอนโน้นก็เป็นพี่หมอเปรมคนนี้ใช่มั้ยคะ ???
ใช่แน่ๆ ถ้าใช่แสดงว่าคนที่น้องไอรักจริงๆตั้งแต่แรกก็คนนี้แหละค่าา
ทั้ง ที่ค่าย วันเกิด ตอนนิทรา อุ้วววววว โผล่มาเป็นช่วงๆแต่ไคลแมกซ์ทั้งนั้น
ไอที่เจออยุ่ทุกวันนั่นแค่หลงผิด
โรแมนติกมาก อ่านแล้วตื้นตัน
อยากอ่านต่อๆๆๆๆ แงๆๆๆๆ
-
แหมๆๆๆ น้องไอ คริคริ :katai3:
-
ไอคุยกับน้องเปี๊ยกรู้เรื่อง?
เจอกันแล้วๆ อิอิ
-
:pig4:
-
น้องไอมาแล้วววว
ตอนนี้น่ารักมากก ได้เจอกันแล้ววว
ไอเหมือนจะรักตัวพี่เปรมมาแต่แรกสินะ แค่อยู่กับปลื้มบางเวลา
จะเปนไงต่อเนี่ยลุ้นๆ พี่เปรมจะปล่อยน้องไปหรออ
-
เจอกันเเล้วววว เย้เย้
-
และแล้วก็เจอกัน :กอด1:
-
:m3: แอบอยากรู้ว่าตอนที่น้องไออยู่ในร่างน้องเปี๊ยก แล้วน้องเปี๊ยกไปอยู่ที่ไหน :hao4:
-
ลุ้นกันเข้าไปซิ
-
น้องไอเจ้าเล่ห์จอมวางแผน ดีนะที่บุรุษพยาบาลไม่รีบเข้ามาอะ ไม่งั้นดังแน่ ๆ
-
:haun4: :hao5:
-
โฮ่ๆๆ น่องไอแผนสูงนะย๊ะลงทุนเหยียบเปลือกหอยเพื่อจะได้มาหาผู้ชาย นอโผลนะลูก อิอิ
-
เรื่องนี้เค้าจะเจอกันทีต้องมีโรงพยาบาลเป็นสื่อกลาง โดยที่นายเอกเราต้องเป็นคนไข้ตลอด 55555555
หมอเปรมน่ารักมากตอนอยู่กับไอ สิบผ่าน 555555
-
ชอบน้องไอ ไอ้เปียกหน้ารัก. เปรมพบจะแกล้งน้องไอต่อไปยังไงล่ะเนี่ย
-
พี่เปรมกับไอได้เจอกันแล้ววววว
-
อ่านทันแล้วจ้า ทีเดียว 13 ตอนเลย. ไอจังและเปี๊ยก น่ารักทั้งคู่เลย
น้องไอลงทุนมากเลยนะ หอยอันใหญ่ด้วย แต่ได้เจอพี่เปรมก็สมใจแล้วเนอะ
-
น้องไปจำได้แล้วววว นี่แสดงว่าคุยกับน้องเปี๊ยกรู้เรื่องจริงจัง
พี่เปรมจะรู้สึกอะไรบ้างไหมมมมม
รอตอนต่อไปนะคะ
-
:L1: o13. คุณรินสุดยอด
น้องไอทำดีมากจ้า. นี่พี่เปรมไม่ได้ตั้งใจจะเป็นคนเข้ามาทำแผลให้น้องใช่ไหม
พบรักคนใหม่. แต่พี่เปรมยังคงเสียใจที่คิดว่าน้องยังรักปลื้ม จูบปลื้ม ใช่ไหมเนี่ย โอ๋ๆ
คราวหน้าเข้าใจกันแล้วแก้ตัวจูบใหม่นะ
-
น่ารักจุงเบยยย
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
พี่เปรม~ ถ้าน้องไอกลับไปที่พักก่อนจะได้คุยอะไรกัน พี่ก็อย่าเพิ่งนอยด์ไปเสียก่อนล่ะ เพราะน้องไอตั้งใจจูบพี่ที่เป็นพี่เปรมจริงๆ ไม่ใช่การเข้าใจผิดไปว่าพี่เปรมเป็นใครอีกคนที่ใช้ชื่อของพี่เข้าหาน้องแน่นอน ^^ รอลุ้นก็แต่น้องไอจะบอกพี่เปรมแบบไหนให้พี่เขาเข้าใจนี่ล่ะค่ะ เพราะความลับที่เกี่ยวกับ 'ความทรงจำ' ของน้องนั้น น้องเปี๊ยกขอไว้ว่าอย่าบอกใคร..
-
ไอจังรู้ คือรู้หมดทุกเรื่องแล้วสินะ อย่างนั้นก็ดีแล้วนะ แต่ไม่รู้พี่เปรมจะคิดว่าน้องนึกว่าพี่เปรมคือปลื้มหรือเปล่า ต้องหาทาง หาจังหวะคุยกันเคลียร์ๆ เรื่องราวจะได้แฮปปี้เอนดิ้ง อิ้ง อิ้ง อิ้งงงงงงงงงง
-
อืม นะอยากรู้ว่าเจ้าเปี๊ยกมันจำได้ได้ไง ไอนี้ก็นะไม่หักห้ามใจตนเองเลย มีรุกก่อนด้วย เดียวเถอะๆ คงอีกนานละมั่งถึงจะได้อยู่ใกล้กัน
-
อิอิ น่ารักอะ
-
กลัวพี่เปรมคิดว่าตัวเองเป็นเงาพี่ปลื้มมากกกกก
อย่าพึ่งนอยน้าคนดี
น้องไอเคลียด่วนๆ
-
เอิ่มมมมม
น้องไอคุยกับน้องเปี๊ยกรู้เรื่องได้ยังไงคะเนี่ย คุยภาษาอะไรกันนนน
-
ชอบที่น้อง RIRIN เล่าบรรยากาศการไปเที่ยวนะครับ เพลินๆ ดี ได้ความรู้ไปด้วย เผื่อจะไปเที่ยวตามมั่ง
นี่น้องไอตกหลุมรักพี่เปรมเพราะประโยคนั้นประโยคเดียวเลยเหรอ
แต่ถ้าใครมาพูดกับผมแบบนี้ผมโกรธนะ อิๆ ต้องบอกว่าเด็กฉลาดเท่านั้น
เอ่อ...น้องไอจูบกับพี่เปรมในห้องพยาบาลเลยเหรอ กึ๋ยๆ แล้วใครจะเห็นไหมล่ะนั่น
มาลุ้นต่อครับว่าพระเอกนายเอกของเราจะสานสัมพันธ์ต่อไปยังไง
อ้อ ว่าแต่น้องเปี๊ยกกับไอใช้กระแสจิตคุยกันหรือเปล่า ไม่ได้ยินตอนเขาคุยกันน่ะ
Sarawatta
-
ความลับระหว่างน้องเปี๊ยกและน้อง พี่เข้าใจนะลูก แต่พี่อยากเผือกจังเลยอะ :laugh:
ถถถถ น้องไอลูกแม่ หนูซกมกได้น่ารัก
แล้วยังรวดเร็วได้ใจแม่จริง
ดีนะที่พี่บุรุษพยาบาลเข้ามาก่อน
ไม่เช่นนั้น... อาจมีต่อบนเตียง :hao6:
นักเขียนเก่งอ่า o13 รอๆๆ ตอนต่อไปค่า :katai2-1:
-
เดี๊ยวนะ!! น้องไอบอกว่า โชคดีที่ได้เจออีกครั้ง นับว่าการลงทุนของผมมันคุ้มที่เดียวล่ะครับ <<< หมายความว่าไง นี่ไอลงทุกเตะเปลือกหอยหรอ 5555555555 ถ้าใช่นี่เธอร้ายมาก รอคุณริรินมาตอบละกันนะคะ
-
คุยกับหมา และ จูบหมอ
โอ้ยยย น้องไอ หนูล้ำมากลูก
เจอกันสักที น้องไอจีบพี่เปรมเลยค่ะ จัดไปๆ อิอิ +1 ค่ะ
-
เดี๊ยวนะ!! น้องไอบอกว่า โชคดีที่ได้เจออีกครั้ง นับว่าการลงทุนของผมมันคุ้มที่เดียวล่ะครับ <<< หมายความว่าไง นี่ไอลงทุกเตะเปลือกหอยหรอ 5555555555 ถ้าใช่นี่เธอร้ายมาก รอคุณริรินมาตอบละกันนะคะ
เฮ้ยยยย เอะใจกับเม้นนี้
เอ๊ะ! แต่ว่า ก่อนไปเหยียบหอยนั่น น้องไอเห็นมันก่อนแล้วนี่
ไอจางงง ถ้าจริงนี่หนูร้ายมากอ่ะ 5555
-
น่ารักก เจอกันแล้ววว น้องไอคุยกับเจ้าเปี๊ยกรู้เรื่องด้วย
-
เดี๊ยวนะ!! น้องไอบอกว่า โชคดีที่ได้เจออีกครั้ง นับว่าการลงทุนของผมมันคุ้มที่เดียวล่ะครับ <<< หมายความว่าไง นี่ไอลงทุกเตะเปลือกหอยหรอ 5555555555 ถ้าใช่นี่เธอร้ายมาก รอคุณริรินมาตอบละกันนะคะ
เฮ้ยยยย เอะใจกับเม้นนี้
เอ๊ะ! แต่ว่า ก่อนไปเหยียบหอยนั่น น้องไอเห็นมันก่อนแล้วนี่
ไอจางงง ถ้าจริงนี่หนูร้ายมากอ่ะ 5555
ขอด้วยได้ม๊ายยยยยย นั่นแผนของหนูเหรอลูก แม่ยอมมมม 555555555
-
น้องไอกล้ามากลูกสั่งน้ำมูกเสียงดังเชียว...
เรากลับไปอ่านน้องเปี๊ยกคุยกับไอหลายรอบมาก แบบนึกว่าอ่านผิดไวงี้สรุปคือคุยกันจริงหรอคะ5555
-
อยากบอกว่าอ่านกี่ครั้ง ก็รู้สึกว่ามันสั้น หรือว่าเพราะมันสนุกกันนะ
อยากอ่านต่อเรื่อยๆ
น้องไอกับน้องเปี๊ยกมีบางอย่างสื่อถึงกันได้
น้องไอนั่งคุยกับหมา แล้วก็กระชากคอจูบพี่เปรม :hao6:
มีเอาน้ำมูกป้ายสเน่ห์ใส่คุณหมอด้วย :laugh:
รอๆๆๆๆๆ รีบมานะคะคุณริน :impress2:
-
น่ารักจัง
-
อ่านรวดเดียวจบ น้ำตาแตกเป็นช่วง ๆ เมื่อไหร่จะหวานซะที :monkeysad:
เค้ารออ่านนะตัวเอง :o8:
-
คนที่น้องไอรักมาแต่แรกก็คุณเปรมตัวจริงนี่นาาาาา แค่โดนนังปลื้มสวมรอยเฉยๆ
ดีใจจังง TT น้องอยังจำได้นึกว่าจะลืม แต่หนูจำถูกคนจริงๆใช่มั้ยลูก
ส่วนอีเด็กเขื่อนแล่นมันให้หนักๆเลยค่ะ!
-
น้องไอรักขี้อ่อย(?) น่ารักจัง สู้ๆนะคะทั้งสองคน ขอให้รักกันได้เร็วค่ะ #สาธุ :call:
-
อี๋ น้องไอซกมกอะ 555
แต่หนูก็ร้ายไม่เบานะเนี่ย วางแผนเพื่อมาเจอหมอเปรมเนี่ย
-
น้องไอคะ เดี๋ยวพี่จะซื้อทิชชู่ให้หนูสักโหลเลยลูก
ว่าแต่นี่คือแผนการของหนูใช่มั๊ย เด็กอะไรร้ายจริงๆ พี่ช้อบชอบ :laugh:
ดีใจที่น้องไอจำพี่เปรมได้ ว่าแต่พี่เปรมจะเข้าใจผิดรึเปล่านะ
รอตอนต่อไปค่ะ ชอบเรื่องนี้มากๆ เลยคะ :m1:
-
ชอบๆๆๆ :m3: บอกได้คำเดียวว่าชอบมาก
-
น้องเปี๊ยกน่าเอ็นดูมาก และน้องไอ ลูกแม่หนูร้ายมากนะนั่น :laugh:
-
ตกลง ไอ รู้แล้วใช่มั้ย
ว่าคนไหนเปรม คนไหน ปลื้ม
:mew2:
-
หืออออ. ยังไงเนี่ยยย :hao7:
-
อ่านแล้วอ่านอีก รอนักเขียนทุกวัน :z13:
-
น้องไอซกมก อี๋ :laugh:
ป้ายน้ำมูก คว้าคอมาจูบ
และอย่าบอกนะว่าลงทุนเจ็บตัวด้วย
ร้ายยยยมากน้องไอ :laugh: แต่พี่ชอบมาก o13
-
อ่านแล้วอ่านอีก รอนักเขียนทุกวัน :z13:
รอค่ะ รอด้วย :katai4:
-
น้องไอจะได้สมหวังกับพี่เปรมตัวจริงสะที :กอด1:
-
น้องไอร้ายจริงๆ เลยลูก แม่เอาใจช่วยนะ :laugh:
-
พี่เปรมขาาาาาา เอาไงต่อล่ะทีนี้ :katai3:
โดนน้องไอจับจูบซะงั้น พี่เปรม...อ่อนวะ :hao3:
-
อร๊ายยยยยยย ตามทันแล้วๆๆๆ แล้วพี่เปรมจะเอายังต่อคะ รอๆๆๆๆๆ :katai4: :katai4:
-
:z13: แวะมารอๆๆ :katai4:
-
น้องไอแกซกมกมากกก 5555
รอตอนต่อไปค่า :)
-
อาาาาา ในที่สุด :heaven
น้องรักพี่เปรมมาตลอดตั้งแต่ตอนเข้าค่าย
วันที่สารภาพรักก็เป็นพี่เปรม ดีใจจริงๆ
แต่เดี๋ยวก่อน! ทำไมหนูแร๊ดแรดลูก
มีการเล็งหอยแหลมไว้ก่อนด้วย55555
เวลาเรียนหนูตั้งใจอย่างนี้มั้ยยย
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-14-
นักศึกษาแพทย์โดยส่วนใหญ่จะพยายามสอบใบประกอบโรคศิลป์ให้ผ่านในตอนปลายเทอมก่อนจะจบชั้นปีที่ห้า เพราะจะได้ไม่ต้องมาลำบากลำบนอ่านหนังสือไปพร้อมกับเอ็กซ์เทอร์นในปีที่หก ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่สามารถสอบผ่านมาได้ และอาจจะโชคดีตรงที่จับฉลากเอ็กซ์เทอร์นได้โรงพยาบาลในจังหวัดที่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ มากนัก แต่ในความโชคดีก็มาพร้อมกับความโชคร้ายเพราะโรงพยาบาลที่ผมจะต้องไปเป็นแพทย์ฝึกหัดหรือที่เรียกว่าเอ็กซ์เทอร์นนั้นขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวดของอาจารย์หมอ ผมเองก็เตรียมใจที่จะรับมือในเรื่องนี้เอาไว้แล้ว อย่างน้อยผมก็ได้รับภูมิคุ้มกันที่แข็งแกร่งเข้มงวดทุกรายละเอียดมาจากคุณตามากมาย ดังนั้นผมจึงคิดว่ามันก็คงจะไม่หนักหนาเกินความสามารถที่ผมมี
เช้าวันที่ผมต้องเดินทางมารายงานตัวที่โรงพยาบาลในจังหวัดชลบุรีไม่ค่อยจะสดใสมากนัก เพราะสองคืนก่อนหน้านั้นมีเรื่องที่ทำให้ผมนอนไม่หลับ ผมยังจำได้ดีในวินาทีที่เห็นร่างของไอ้เปี๊ยกโดนทารุณกรรมอยู่ในกระสอบป่าน ลมหายใจของมันผะแผ่วเต็มทน ผมพยายามดึงเครื่องพันธนาการอันโหดเหี้ยมออกจากตัวไอ้เปี๊ยกอย่างเบามือและรวดเร็วที่สุด ก่อนจะขับรถพาไอ้เปี๊ยกไปโรงพยาบาลสัตว์ ซึ่งโรงพยาบาลสัตว์ที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงในประเทศไทยก็มีน้อยเหลือเกิน ในเมืองหลวงก็มีเพียงแค่ไม่กี่แห่งและมันก็อยู่ไกลจากบ้านของผมพอสมควร แต่ก็ยังดีที่มาถึงทันเวลาและที่โรงพยาบาลก็มีสัตวแพทย์อยู่ประจำ ไอ้เปี๊ยกจึงรอดมาได้
ในคืนนั้นผมอยู่เฝ้าไอ้เปี๊ยกจนสัตวแพทย์ยืนยันอาการว่ามันปลอดภัย เพียงแต่ต้องอยู่ให้น้ำเกลือและรอดูเผื่อมีอาการแทรกซ้อนจะได้ช่วยได้ทันท่วงที ผมจึงคิดว่าจะกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนและพรุ่งนี้ค่อยกลับมาดูไอ้เปี๊ยกอีกรอบ
ขณะที่ผมกำลังขับรถกลับบ้าน เสียงเตือนข้อความก็ดังขึ้น ผมเปิดดูตอนที่ติดสัญญาณไฟ จึงรู้ว่าเป็นข้อความจากไอ้ปลื้มน้องชายฝาแฝดของผม และก็มีอีกข้อความที่ถูกส่งมาตั้งแต่เมื่อตอนเที่ยงคืนกว่าๆ มันเป็นข้อความจากแม่ ตอนนั้นผมกำลังวุ่นวายกับไอ้เปี๊ยกจึงไม่ได้เปิดอ่าน ผมจึงเลือกเปิดอ่านข้อความจากแม่ก่อนข้อความของไอ้ปลื้ม
‘น้องไอรู้สึกตัวแล้วนะคะ’ จากนั้นก็ตามด้วยอีโมหน้ากลมสีเหลืองอมยิ้มแก้มแดง
ข้อความเพียงสั้นๆ แต่ทำให้ผมต้องชะลอรถแล้วจอดลงข้างทาง หยุดอ่านทุกตัวอักษรซ้ำไปซ้ำมานับครั้งไม่ถ้วน หัวใจของผมเต้นแรงโดยไม่ทราบสาเหตุ และนั่นก็ทำให้ผมพอจะรู้ว่าทำไมจู่ๆ ไอ้ปลื้มถึงได้ส่งข้อความหาผม ทั้งๆ ที่ปกติถ้ามันไม่มีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจก็ไม่มีทางติดต่อผมก่อน ผมจึงยังไม่คิดจะเปิดอ่านข้อความของไอ้ปลื้ม แต่ตัดสินใจขับรถกลับบ้านไปพักผ่อนแทน
สามชั่วโมงคือเวลาที่ผมได้นอน และหลับไม่ค่อยจะสนิทสักเท่าไหร่ เพราะมีเรื่องมากมายให้คิดและเป็นกังวล ผมออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อกลับไปดูอาการไอ้เปี๊ยก หวังว่ามันคงจะไม่มีอาการแทรกซ้อนใดๆ และมันก็โชคดีที่ไอ้เปี๊ยกเป็นชิวาวาที่อึดสุดยอด ตอนนี้เหลือแค่ให้มันฟื้นตัวจากอาการอ่อนเพลียเท่านั้น ซึ่งต้องรอให้น้ำเกลือหมดถุงซะก่อน สัตวแพทย์ก็ใจดีบอกให้ผมกลับไปก่อนเย็นๆ ค่อยแวะเข้ามารับมันกลับบ้านได้ ผมรู้สึกโล่งอกเรื่องไอ้เปี๊ยกเป็นอย่างมาก และยังรู้สึกโกรธตัวเองที่ประมาทเลินเล่อไม่ดูแลมันให้ดี แม้แต่คุณพ่อที่ไม่ชอบหมาแมวสักเท่าไหร่เพียงแค่รู้ว่าไอ้เปี๊ยกโดนกระทำยังไง คุณพ่อก็ถึงกับออกปากว่าสงสาร ความจริงผมก็พอจะรู้ว่าไอ้คนที่โหดเหี้ยมทำร้ายมันขนาดนี้เป็นใคร เพียงแต่ยังหาหลักฐานมัดตัวไม่ได้ก็เท่านั้น ไว้มีหลักฐานเมื่อไหร่ผมไม่มีวันปล่อยไว้เฉยๆ แน่
ติ๊ง
เสียงเตือนข้อความ ทำให้ผมที่เพิ่งเดินออกจากโรงพยาบาลสัตว์ต้องหยุดหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู ข้อความจากพี่ทิพย์เจ้าของร้านดอกไม้ที่ผมเป็นลูกค้าประจำ พี่ทิพย์ส่งข้อความแจ้งมาว่าดอกไม้ที่ผมสั่งไว้จัดช่อให้เรียบร้อยแล้ว ให้ผมเข้าไปรับได้เลย ผมตอบข้อความพี่ทิพย์ไปว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะเข้าไปที่ร้าน จากนั้นก็ได้แต่ถามใจตัวเองว่าทำแบบนี้มันดีแล้วเหรอ? สิ่งที่ผมกำลังทำอยู่มันถูกต้องแล้วรึเปล่า? ผมก้มลงมองข้อความที่ยังคงโชว์ตัวเลขสีแดงว่ายังไม่ได้เปิดอ่าน ข้อความจากไอ้ปลื้ม ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ผมไม่คิดอยากจะเปิดอ่านข้อความหรือรับสายทางไกลจากน้องชายฝาแฝดคนนี้ ผมคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเปิดอ่าน
‘อีกสามเดือนจะเรียนจบปอโทแล้วนะ’
‘คุณแม่บอกว่าแฟนชั้นรู้สึกตัวแล้ว’
‘จะว่าไปตั้งแต่กลับมานี่ก็คิดถึงตลอดเลยนะ’
สามประโยคที่ทำให้ผมพ่นลมหายใจออกมากับความอึดอัดใจและความสับสนที่ปนเปกันอยู่ในอก ผมขับรถออกไปโดยที่ในสมองยังคงวนเวียนอยู่กับประโยคจากไอ้ปลื้ม ผมไม่ได้ส่งข้อความใดๆ กลับ และไม่คิดอยากจะถามว่า ‘แฟน’ ที่มันพูดถึงคือใคร? เพราะผมรู้ดีว่าต่อให้ไอ้ปลื้มเป็นผู้ชายที่เจ้าชู้สักแค่ไหน แต่สันดานของมันก็ไม่เคยมั่วและไม่เคยคบใครซ้อนกัน ไอ้ปลื้มจะคบและรักทีละคน จะมีคนใหม่ก็ต่อเมื่อได้เคลียร์และเลิกรากับคนเก่าแล้วเท่านั้น แต่ในกรณีของเด็กนั่นคือยังไม่ได้บอกเลิก และคุณแม่ก็สั่งห้ามไม่ให้ไอ้ปลื้มทำแบบนั้น บางทีไอ้ปลื้มอาจจะรู้ใจตัวเองแล้วก็ได้ว่ารักเด็กนั่นจริงๆ และกำลังจะกลับมาไถ่โทษในสิ่งที่ตัวเองเคยทำลงไป ผมในฐานะพี่ชายก็ควรจะดีใจที่เห็นน้องชายคิดได้สักที
ในสมองคิดเรื่องไอ้ปลื้มกับเด็กนั้นวกไปวนมา จนผมขับรถเลยร้านพี่ทิพย์ไปทำให้ต้องเสียเวลาวนกลับมาอีกรอบ จากที่บอกว่าจะถึงร้านพี่ทิพย์ในครึ่งชั่วโมง แต่กลายเป็นใช้เวลาเกือบชั่วโมงแทน แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหา ผมรับดอกไม้แล้วไปต่อที่โรงพยาบาล คุณแม่เพิ่งจะออกเวรกลับบ้านไปเมื่อตอนเช้า และคุณตาก็มารับเวรต่อ ผมจึงเลือกใช้ลิฟท์ของอีกตึกแล้วเดินอ้อมอีกหน่อย เพราะผมไม่อยากจะให้คุณตารู้ว่าผมมาเยี่ยมเด็กนั่นพร้อมดอกไม้ทุกวัน ถ้าหากเรื่องนี้เข้าหูคุณตามันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
ตรงหน้าห้องผมเจอคุณน้าเจโกะที่กำลังจะออกไปรับสามีกับลูกสาว คุณน้าเจโกะจึงฝากคนในห้องไว้กับผม ผมเดินเข้ามาในห้องมองเจ้าชายนิทราบนเตียง เพราะเมื่อคืนคุณแม่บอกว่าจู่ๆ เจ้าชายนิทราก็รู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาพูดคุยหลายๆ อย่างอยู่หลายนาที แม้จะดูเหมือนคนละเมอที่คุยไม่ค่อยรู้เรื่องแต่นั่นถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ยิ่งได้เห็นสีหน้าที่ดูสดใสขึ้นอย่างผิดหูผิดตากว่าที่ผ่านๆ มาผมยิ่งมั่นใจว่าเวลาแห่งการหลับใหลอันยาวนานกำลังจะหมดลงในอีกไม่ช้านี้แน่นอน
“ว่าไงเจ้าชายนิทรา เมื่อคืนนอนละเมอรึไง ฝันถึงอะไรอยู่นะ?” ทักทายเจ้าชายพร้อมกับเอาดอกไม้ช่อใหม่ใส่ในแจกันข้างหัวเตียงแทนช่อเก่าที่เริ่มเฉา
“ตื่นมาเล่าให้ฟังหน่อยสิ” ผมนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างเตียง
ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ไม่เคยมีคำตอบใดๆ กลับมา ยังคงมีแต่ความเงียบ จะมีแตกต่างกันก็ตรงที่จังหวะผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอมันคล้ายกับคนที่กำลังนอนหลับมากกว่าทุกวัน
“วันนี้อากาศดีนะ ฟ้าใสเชียว” ผมหันมองออกไปนอกหน้าต่าง ฤดูร้อนของไทยร้อนระอุแต่ท้องฟ้าก็สดใสทุกครั้งที่มอง
“อ้อ วงเกาหลีของจีดราก้อนน่ะ จะมาจัดคอนเสิร์ตที่ไทยนะ กำหนดอีกสองเดือนข้างหน้า จะไม่ไปดูรึไง” ผมเพิ่งเห็นโฆษณาแว่บๆ ผ่านตาจากในทีวีไปเมื่อหลายวันก่อน จึงลองเสิร์ชหาข่าวในอินเตอร์เน็ตดูจึงรู้ความเคลื่อนไหว เจ้าชายนิทราชื่นชอบวงนี้มาก เป็นแฟนบอยพันธุ์แท้เลยก็ว่าได้โดยเฉพาะหัวหน้าวงที่ชื่อจีดราก้อนจะปลาบปลื้มมากเป็นพิเศษ
“นอนนานๆ สมองฝ่อ โง่กว่าเดิมไม่รู้ด้วยนะเว้ย” ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อนึกถึงสีหน้าของเด็กนั่น
เสียงหัวเราะของผมดังก้องอยู่ภายในห้องเพียงลำพัง ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเสียงหัวเราะของตัวเองในวันนี้มันเหมือนตัวตลกโง่ๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น
“พรุ่งนี้... พี่ต้องไปเอ็กซ์เทอร์นล่ะนะ” นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้มาเยี่ยมอีกฝ่าย ยิ่งเมื่อได้รู้ว่าไอ้ปลื้มกำลังจะกลับมา สิ่งที่ผมควรจะทำก็คือกลับไปเป็นเปรมนทีป์คนเดิมเสียที
จบประโยคนั้นผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย ผมทำเพียงแค่นั่งมองเจ้าชายน้อยเงียบๆ และยังคงมีเพียงความเงียบที่เป็นคำตอบเช่นกัน ไม่ใช่ว่าไม่มีเรื่องที่อยากจะคุย แต่มันมีมากมายเสียจนคิดว่าวันนี้วันเดียวก็คงไม่พอ ผมไม่ใช่คนพูดมาก ไม่ใช่คนช่างพูด แต่ที่ผ่านมาผมนั่งพูดได้เป็นวันๆ สารพัดเรื่อง ยกเว้นแค่วันนี้เท่านั้น อาจจะเป็นเพราะว่านอนน้อยสมองเลยตื้อไปหมด คิดอะไรแทบไม่ออก หรือบางทีมันอาจจะถึงสุดทางตันแล้วก็ได้ ผมควรที่จะหยุดเดินแล้วเปลี่ยนทางใหม่เสียที เดินไปยังทางที่เป็นของผมเองโดยไม่ทับซ้อนกับใคร
ถ้าไม่นับวันแรกๆ ที่ผมมาเยี่ยมเจ้าชายนิทราที่นี่ ผมยังคงทำตัวไม่ถูก วันทั้งวันก็ได้แต่นั่งมองอีกฝ่ายเงียบๆ โดยไม่พูดไม่จา จนเมื่อคุณน้าเจโกะเดินทางกลับมาถึงประเทศไทย คุณน้าได้ขอร้องให้ผมช่วยชักชวนลูกชายของเธอคุยบ้างสักเล็กน้อยก็ยังดี แต่จนแล้วจนรอดผมก็กลายเป็นคนพูดมากไปโดยปริยาย สรรหาเรื่องมากมายมาเล่าให้เจ้าชายได้ฟังทุกวี่วัน โดยเฉพาะเรื่องของไอ้เปี๊ยก แต่ตอนนี้แม้แต่บทสนทนาดีๆ สักประโยคผมยังไม่รู้ว่าควรจะเริ่มยังไง
มันคงจะนานหลายชั่วโมงที่ผมนั่งเงียบมองอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้น มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่คุณน้าเจโกะเปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมคุณโทมัสและน้องไอด้าที่หลับคาบ่าคุณพ่อ ผมลุกขึ้นทักทายคุณโทมัส อีกฝ่ายพยักหน้ารับไหว้ผมด้วยรอยยิ้มจากนั้นก็อุ้มลูกสาวไปวางนอนบนโซฟา คุณน้าเจโกะชวนผมทานมื้อเที่ยงด้วยกันก่อน เธอบอกว่าซื้อของกินมาเยอะแยะ แต่ผมต้องเสียมารยาทปฏิเสธไปเพราะต้องฝ่ารถติดไปอีกซีกเมืองหลวงเพื่อรับไอ้เปี๊ยกกลับบ้าน
“พี่ไปก่อนนะ” นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของผมก่อนจะเดินจากมา และตั้งใจไว้ว่าจะไม่กลับไปอีก ทุกสิ่งทุกอย่างจบลงแล้ว
.
.
.
.
โรงพยาบาลศูนย์กลางชลบุรี ตั้งอยู่กลางเมืองชลบุรี และเพราะเป็นเมืองท่องเที่ยว อุบัติเหตุจึงมีค่อนข้างเยอะ มีตั้งแต่โดนหอยบาดนิ้วไปจนถึงรถเฉี่ยวรถชน แผนกที่ผมต้องเอ็กซ์เทอร์นมีทั้งหมดสามแผนก คือ อายุรกรรม ศัลยกรรม และออร์โธปิดิคส์ อาจารย์หมอของผมคือศาสตราจารย์นายแพทย์วิโรจน์ แต่งงานแล้วแต่ยังไม่มีลูก ภรรยาของท่านก็เป็นพยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาลเดียวกันนี่แหละครับ อาจารย์หมอท่านเป็นลูกศิษย์คนเก่งของคุณตา และเคยเป็นว่าที่คู่หมั้นของคุณแม่ด้วย ฟังแบบนี้เหมือนว่าผมจะได้อาจารย์หมอที่ดีและคงจะผ่านเอ็กซ์เทอร์นแบบสบาย แต่เปล่าเลยครับ มันถือว่าเป็นความซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างมหันต์เลยก็ว่าได้ จริงอยู่ที่อาจารย์หมอท่านยังคงเป็นเพื่อนที่ดีกับคุณแม่ของผม แต่กับคุณพ่อนี่เรียกได้ว่าเป็นไม้เบื่อไม้เมากันเลยทีเดียว สาเหตุก็ตามเนื้อผ้าครับ คุณพ่อมาแย่งคุณแม่ไปจากท่าน เห็นคุณตาเล่าให้ฟังว่าตอนนั้นอาจารย์หมอท่านเสียใจหนักมากจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน กว่าจะดึงกลับมาได้ก็ใช้เวลานานพอดู และจนถึงตอนนี้แม้ต่างฝ่ายจะมีครอบครัวแล้วแต่ท่านก็ยังไม่ถูกชะตากับคุณพ่อของผมอยู่ดี ดังนั้นการผมที่ได้สำเนาถูกต้องจากคุณพ่อมาตั้งแต่หัวจรดเท้าจึงถือว่าผิดครับ ทำอะไรก็ขัดหูขัดตาไปหมดทุกอย่าง ซึ่งผมในฐานะเอ็กซ์เทอร์นก็ทำได้เพียงแค่ต้องอดทนและทำให้ดีที่สุด คุณแม่ของผมก็คอยเป็นกำลังใจให้ตลอด แต่อย่าให้คุณพ่อรู้เรื่องว่าอาจารย์หมอของผมเป็นใครนะครับ ไม่เช่นนั้นเรื่องยาวแน่นอน
แพทย์ฝึกหัดหรือเอ็กซ์เทอร์นจะถูกจัดให้อยู่หอพักของโรงพยาบาล ห้องค่อนข้างกว้างและสะอาดสะอ้าน อยู่คนเดียวเดี่ยวๆ ไม่ต้องแชร์กับใคร แต่มันก็ไม่ค่อยจะจำเป็นสักเท่าไหร่เพราะตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ได้หนึ่งเดือน ผมแทบจะนับชั่วโมงที่ได้นอนบนเตียงในหอพักได้เลยครับ แม้แต่ภาพฟ้าเองที่ได้มาเอ็กซ์เทอร์นโรงพยาบาลเดียวกัน ในแต่ละวันได้เจอหน้ากันแทบจะนับครั้งได้ แต่ภาพฟ้าถือว่าเป็นหญิงสาวที่มีความพยายามและอดทนสูงครับ ถ้าเธอว่างเมื่อไหร่เป็นต้องมาหาผมทุกครั้ง
แผนกแรกที่ผมต้องเรียนรู้คือแผนกอายุรกรรม ถ้าจะให้พูดกันตามตรงของแผนกนี้ก็คือมีสภาพเหมือนตลาดสด นั่นคือมีเตียงเสริมมากมาย กระทั่งเตียงผ้าใบยังมี แทรกทุกที่จนแทบไม่มีช่องให้เดินต้องค่อยๆ ตะแคงตัวเดิน แล้วก็จะมีชื่อเรียกเตียงแบบแปลกๆ หวังว่าไม่นานคงจะชิน เช่น เตียงเสริมระเบียง เสริมหน้าบันได เสริมหน้าลิฟท์ ฯลฯ ก็แล้วแต่ว่าคุณพยาบาลจะเรียกว่ายังไง ตั้งแต่มาถึงจนเริ่มงานอาจารย์หมอท่านมาคุยกับผมแค่ไม่กี่ประโยค หน้าก็แทบจะไม่มองด้วยซ้ำ บอกแค่ว่าให้รับผิดชอบคนไข้ในวอร์ดและรับผิดชอบคนไข้อายุรกรรมแบบฉุกเฉิน ฟังดูเหมือนงานจะน้อย แต่ไม่ใช่หรอกครับ แค่วันแรกกว่าข้าวจะได้ตกถึงท้องก็ตอนหกโมงเย็น วันต่อๆ มาก็ไม่ต่างกัน จะมีเพิ่มก็ตรงที่อาจารย์หมอมักจะให้ผมขึ้นเวรแทนในช่วงดึกจนถึงหกโมงเช้า ผมมีเวลาพักแค่วันละสามชั่วโมง ถ้าง่วงมากจริงๆ ส่วนใหญ่ก็อาศัยนอนแถวๆ หน้าห้องดับจิตเอา
วันนี้ก็เช่นกัน ผมที่เพิ่งออกเวรเมื่อตอนหกโมงเช้า และมีเวลาพักแค่ไม่กี่สิบนาที จึงแอบมานั่งหน้าห้องดับจิตแบบเงียบๆ คนเดียว ทานแซนวิชกับนมถั่วเหลืองที่ภาพฟ้าฝากให้คุณพยาบาลเอามาให้ แต่เพราะข้อความจากน้องปิ่นน้องสาวของผมที่ขยันส่งคำโอดครวญร่ำร้องว่าคิดถึงไอ้เปี๊ยกมากมาย อยากจะให้ผมช่วยคุยกับคุณพ่อขออนุญาตให้น้องปิ่นเลี้ยงน้องหมาแบบไอ้เปี๊ยกให้ได้ ผมก็ได้แต่ยิ้มกับตัวสติ๊กเกอร์ที่น้องปิ่นระรัวส่งมา และตอบไปเพียงสั้นๆ ว่าจะลองพูดกับคุณพ่อให้ดูนะ แค่นั้นน้องปิ่นก็ดีใจมากแล้วครับ
ก่อนผมจะมาที่นี่ผมฝากไอ้เปี๊ยกไว้ให้น้องปิ่นช่วยดูแล รอว่าเมื่อไหร่ที่เจ้าของไอ้เปี๊ยกฟื้นขึ้นมาและคุณแม่อนุญาตให้กลับบ้านได้ ก็ให้ช่วยเอาไอ้เปี๊ยกไปคืนให้ถึงบ้าน วันรุ่งขึ้นซึ่งตรงกับวันที่ผมเดินทางมาถึงชลบุรีพอดี เจ้าของไอ้เปี๊ยกก็ฟื้น และอีกสี่วันต่อมาก็ได้รับอนุญาตให้กลับบ้าน ผมไม่ได้ถามคุณแม่ว่าอาการของอีกฝ่ายหลังจากฟื้นขึ้นมาเป็นยังไงบ้าง คุณแม่ก็ไม่ได้บอกอะไรผมเพราะคนที่ควรจะรู้เรื่องพวกนั้นคือไอ้ปลื้มไม่ใช่ผม ผ่านไปหลายวันน้องปิ่นก็เริ่มงอแงเพราะติดไอ้เปี๊ยก จนผมต้องโทรไปดุ น้องปิ่นจึงยอมส่งไอ้เปี๊ยกคืนสู่เจ้าของสักที ตอนนี้ไอ้เปี๊ยกก็คงจะมีความสุข ไม่ต้องถูกทิ้งถูกขว้างเหมือนตอนที่อยู่กับผม
ผมเปิดเฟสบุ๊คดูความเป็นไปของเพื่อนๆ แต่ละคนอีกเล็กน้อย เห็นพี่ดินพี่รหัสของผมลงรูปกับผู้หญิงสองคนที่ตลาดเช้าเมื่อสิบห้านาทีที่ผ่านมา คนหนึ่งน่าจะเป็นคุณแม่ของพี่ดินส่วนอีกคนผมจำได้แม่นยำว่านั่นคือคุณน้าเจโกะ ว่าแต่คุณน้าเจโกะมาเที่ยวชลบุรีกับครอบครัวพี่ดินด้วยอย่างนั้นเหรอ? เพราะผมรู้แค่ว่าพี่ดินมาเที่ยวพักผ่อนกับครอบครัว เมื่อสัปดาห์ที่แล้วพี่ดินโทรมาก็นัดแนะกันเป็นอย่างดีว่าจะเจอกันที่ไหนยังไงบ้าง โรงแรมที่พี่ดินมาพักก็ไม่ได้ไกลจากโรงพยาบาลเลยสักนิด แต่มันติดตรงที่ผมไม่สามารถจะปลีกตัวไปไหนได้เลยต่างหาก ขนาดเมื่อวานผมมีว่างช่วงเที่ยงสามชั่วโมงและได้ฝากเคสสำคัญไว้กับภาพฟ้าเรียบร้อยแล้ว แต่อาจารย์หมอกลับให้ผมไปอ่านผลวินิจฉัยของคนไข้แทน ทำให้ผมต้องพลาดนัดทานข้าวมื้อเที่ยงกับครอบครัวพี่ดินไปอย่างน่าเสียดาย ส่วนวันนี้อาจารย์หมอก็ทิ้งงานไว้ให้ผมเต็มวันเลยครับ
หมดเวลาพักผมก็เข้าตรวจวอร์ด แต่ก็โดนตามาดูเคสฉุกเฉินหรืออีอาร์ที่แผนกอายุรกรรมเป็นระยะๆ เคสฉุกเฉินที่หนักสำหรับผมในวันนี้เป็นช่วงเที่ยง ตอนที่ผมกำลังจะตักข้าวเข้าปากพอดี คุณพี่พยาบาลก็วิ่งมาตามทำให้มื้อเที่ยงของผมเป็นอันต้องปิดฝากล่องไว้ก่อน ผู้ป่วยอาเจียนเป็นเลือดเพราะไปกินแมงดา แต่ดันกินผิดไปกินตัวเหรา อ่านว่า เห-รา นะครับ ชาวบ้านที่พาคนป่วยมาเค้าบอกว่าตัวเหรามันเหมือนกับแมงดาแต่มีพิษถึงตาย ผมให้ผู้ป่วยล้างท้องและต้องใช้ท่อช่วยหายใจ กว่าจะเสร็จเคสนี้ผมก็ได้กินข้าวมื้อเที่ยงตอนบ่ายสามโมงเย็น และต้องเดินตรวจดูคนไข้ในวอร์ดต่อให้ครบทุกเตียงซึ่งต้องใช้เวลาประมาณสองถึงสามชั่วโมง ผมตรวจไปเรื่อยๆ คุยกับคนไข้ไปด้วยก็เพลินดีครับ ได้ความรู้อะไรใหม่ๆ จากชาวบ้านเพิ่มมาด้วย และอีกไม่กี่เตียงก็จะเสร็จแล้วครับ
“คุณหมอเปรมคะ เชิญที่ห้องอีอาร์ค่ะ” คุณพี่พยาบาลวิ่งกระหืดกระหอบมาตามผม ทำให้ผมต้องขอโทษผู้ป่วยที่เหลือแล้วรีบไปห้องยังฉุกเฉิน
“คนไข้เป็นอะไรครับ?”
“เปลือกหอยตำเท้าค่ะ”
ผมแทบจะหยุดเท้าที่กำลังวิ่งลง เพราะไม่เข้าใจว่าแค่เปลือกหอยตำเท้าทำไมถึงต้องเข้าห้องอีอาร์ และคุณพี่พยาบาลคงจะรู้ได้จากคิ้วของผมที่ขมวดเข้าหากันแทบจะทันทีที่ได้รับรู้อาการของผู้ป่วยฉุกเฉิน เธอจึงรีบอธิบายต่อ
“เปลือกหอยใหญ่มีหนามแหลมขรุขระ ตำลงไปในฝ่าเท้าของผู้ป่วยค่อนข้างลึกค่ะ”
แบบนี้ค่อยฟังดูดีขึ้นมาหน่อย ผมพยักหน้ารับแล้วเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีกเพราะกลัวว่าผู้ป่วยจะเสียเลือดเยอะ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อผมได้เจอกับพี่ดินและสองสาวที่ผมเห็นรูปจากในเฟสบุ๊คเมื่อเช้านี้ด้วย
“อ้าว ไอ้เหี้ยเปรม กูกำลังจะโทรหามึงพอดีเลย” ผมยกมือไหว้พี่ดินและผู้ใหญ่อีกสองท่าน
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าครับ?” ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“มึงเข้าไปดูน้องกูหน่อย แมร่มร้องไห้ยังกับควายจะออกลูกแล้วโน่น” พี่ดินผลักผมเข้าไปในห้องอีอาร์
น้องพี่ดินก็ไอ้ดีนสินะ ถ้าอย่างนั้นไอ้ดีนก็โดนเปลือกหอยตำเท้า แล้วไอ้ดีนผู้ชายตัวโตๆ ความสูงก็ไล่เลี่ยกับผมกำลังร้องไห้ยังกับควายออกลูกนี่ผมนึกภาพไม่ออกเลย แต่ตอนที่ผมหยุดทำความสะอาดมือ ใส่ถุงมือ และมาร์คปิดหน้าอยู่หน้าห้องผมได้ยินเสียงร้องไห้ดังออกมาชัดเจนเลยครับ มันเหมือนควายออกลูกจริงๆ
“ขอโทษครับ” ผมเปิดประตูอย่างเร็ว
ลมหายใจของผมสะดุดแทบจะทันทีที่เห็นเด็กผู้ชายรูปร่างบอบบางคนหนึ่งกำลังร้องห่มร้องไห้น้ำมูกน้ำตาเลอะเทอะเปรอะไปทั้งหน้า ตาบวมเป่ง จมูกและหน้าเน่อก็แดงเถือกไปหมด ร้อยทั้งร้อยเห็นแล้วก็ต้องใจอ่อนยวบด้วยความสงสาร แต่ทำไมผมถึงต้องกลั้นขำจนปวดขากรรไกร แต่ผมก็มีจรรยาบรรณในวิชาชีพที่จะไม่หัวเราะออกไป
“ไหนขอคุณหมอดูแผลหน่อยครับ” ผมเห็นแผลแล้วก็ต้องตกใจแผลค่อนข้างจะลึก และลักษณะของหนามเปลือกหอยขรุขระจะดึงออกตรงๆ ไม่ได้ กรณีนี้อาจต้องมีการเย็บแผลหลายเข็มพอดู และบอกได้เลยว่าคงมีแต่คนตาบอดหรือไม่ก็คนโง่เท่านั้นที่จะเหยียบเปลือกหอยใหญ่ขนาดนี้ได้
ขณะที่ผมกำลังตรวจดูแผล ผมรู้สึกได้ถึงแรงดึงตรงชายแขนเสื้อ เหลือบตามองไปหน่อยก็เห็นของเหลวหนืดติดอยู่บนแขนเสื้อกาวน์ของผมก้อนใหญ่เชียว แต่ผมก็ไม่ได้หันไปสนใจเท่าไหร่เพราะตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือต้องเอาชิ้นส่วนจากธรรมชาติชิ้นใหญ่นี่ออกไปจากฝ่าเท้าผู้ป่วยให้ได้ก่อน
“อ๊ากก จ เจ็บ” เด็กโง่ร้องเสียงหลงตอนที่ผมลองแตะขยับเปลือกหอยเบาๆ
เห็นว่าเป็นเคสเล็กๆ แต่ดูแล้วไม่เล็กอย่างที่คิด ผมบอกให้คุณพี่พยาบาลเตรียมอุปกรณ์ เราจะทำการผ่าตัดขนาดย่อยเอาเปลือกหอยออกกัน
“เจ็บนิดนึงนะครับ เพราะหมอจะต้องเอาเปลือกหอยออกให้หมดก่อน” ผมขยิบตาให้คุณพี่พยาบาลอย่างรู้กัน และทันใดนั้นเรียวขาขาวเนียนๆ ก็ถูกคุณพี่พยาบาลรวบไว้แบบแน่นหนาชนิดที่อีกฝ่ายขยับไม่ได้เลย
“เจ๊บบ จ เจ๊บบบบบบบ อ๊ากกกก” เด็กโง่แหกปากร้องลั่นน้ำมูกน้ำตาไหลพรากๆ ตอนนี้ผมชักจะสงสารแล้วล่ะครับ
หน้าที่ของหมอคือรักษาผู้ป่วย ผมพยายามทำทุกขั้นตอนอย่างเบามือและรวดเร็วที่สุดเพื่อที่จะให้เด็กโง่เจ็บปวดน้อยลง จะว่าไปผมเคยเจอเคสผู้ป่วยที่หนักกว่านี้มาแล้วนับสิบ แต่ทำไมครั้งนี้แค่ผมถึงรู้สึกประหม่าพอดู ผมรู้สึกได้ถึงเหงื่อที่ซึมอยู่ตรงหน้าผาก ผมใช้เวลาเกือบสิบนาทีกว่าจะจัดการกับเศษซากเปลือกหอยนั่นจนหมดพร้อมเย็บปิดแผลให้อย่างดี
คุณพี่พยาบาลจัดการเช็ดทำความสะอาดแผลและพันผ้าก็อตในขั้นตอนสุดท้าย ส่วนผมก็ล้างทำความสะอาดมือด้วยน้ำยาฆ่าเชื้ออีกครั้ง เสียงแหกปากเงียบไปแล้วแต่ก็ยังไม่เสียงสะอึกสะอื้นเป็นระยะ พร้อมกับเสียงสั่งน้ำมูกฟืดใหญ่จนผมแทบจะหลุดขำออกมา
คุณพี่พยาบาลจะเดินออกไปแล้ว ผมหยิบกระดานการตรวจขึ้นมาจดบันทึกแล้วเหลือบมองเด็กโง่ที่นั่งทำหน้าโง่ๆ อยู่บนเตียงแล้วก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ แถมยังจะอวดเก่งขาเดี้ยงขนาดนั้นยังจะลุกเดินลงจากเตียงเอง ผมเห็นแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าวางกระดานลงบนโต๊ะตั้งใจว่าจะไปช่วย แต่สายตาก็ไปจ๊ะเอ๋เข้ากับคราบสีเขียวข้นเสียก่อน จึงต้องดึงทิชชู่มาสี่ห้าแผ่น เอาไปเช็ดคราบเหนอะหนะตรงชายเสื้อให้
“กลับบ้านไปแล้วทานยาตามที่หมอสั่งด้วยนะครับ แผลจะได้ไม่อักเสบ แต่คืนนี้อาจจะเจ็บแผลก็ให้ทานยาแก้ปวด ไม่กี่วันก็หายแล้วครับ” ผมพูดโดยไม่ได้มองหน้าคนฟังแม้แต่น้อย
เช็ดเสร็จก็เอาทิชชู่ไปทิ้ง ล้างมืออีกครั้งก่อนจะหันกลับมามองอีกฝ่ายที่ดวงตาบวมๆ นั่นจ้องมองผมตาแป๋ว ผมจึงตัดสินใจปลดมาร์คปิดหน้าออก เพียงเท่านั้นทำนบน้ำตาของเด็กโง่ก็แตกพลั่กสะอึกสะอื้นตัวสั่นจนผมตกใจ หากจะปล่อยให้ร้องไห้อยู่อย่างนั้นก็ดูจะใจร้ายใจดำเกินไป สุดท้ายผมจึงยอมเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้หวังจะลูบหัวปลอบโยนอย่างที่ครั้งหนึ่งเคยทำ แต่วงแขนเล็กนั่นกลับคว้าคอผมไว้อย่างไวแล้วโน้มลงไปแนบกับริมฝีปากอ่อนนุ่ม มันเป็นวินาทีที่โลกทั้งโลกของผมแทบจะหยุดเคลื่อนไหว นี่ไม่ใช่จูบแรกของผม และไม่ใช่คนแรกที่ผมเคยจูบด้วย แต่หัวใจที่เต้นรุนแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอกนี้ผมยืนยันได้ด้วยตัวเองว่าเป็นปฏิกิริยาทางร่างกายครั้งแรกที่ผมเพิ่งเคยพบเจอ รวมทั้งความรู้สึกอบอุ่นและสุขซ่านที่อิ่มล้นอยู่ในหัวใจก็เป็นครั้งแรกสำหรับผมเช่นกัน
ดวงตาคู่สวยที่บวมช้ำปิดลง ก่อนจะเริ่มละเลียดริมฝีปากของผมด้วยลิ้นอย่างช้าๆ ตอดเม้มเบาๆ ทั้งบนและล่างสลับกันไป ให้ตายเหอะ นี่มันเป็นจูบของเด็กอนุบาลชัดๆ แต่ทำไมถึงทำให้ผมขาดการควบคุมตัวเองได้ อีกทั้งยังต้องการมากกว่าเดิม ราวกับว่านี่คือสิ่งที่ผมรอคอยและเฝ้ารอมานานแสนนาน ผมตอบรับด้วยการค่อยๆ แทรกลิ้นผ่านกลีบปากนุ่มเข้าไปทักทายลิ้นเล็กพอเป็นพิธีแล้วจึงผละออก ผมจ้องมองเข้าไปในดวงตาที่ชื้นฉ่ำไปด้วยน้ำ มันมีเงาสะท้อนของผมอยู่ในนั้น เงาที่ผมมั่นใจว่าเป็นของ ‘เปรมนทีป์’ ไม่ใช่ของใครอื่น แล้วใบหน้าแดงซ่านที่แสนน่ารักก็ฉีกยิ้มกว้างให้ผมโดยที่น้ำตาก็ยังไหลอาบแก้ม
“เด็กโง่ หยุดร้องได้แล้ว” ผมปาดเช็ดน้ำตาให้เด็กโง่ ซึ่งพอดีกับที่บุรุษพยาบาลเปิดประตูเข้ามาพร้อมรถเข็น ผมจึงต้องถอยห่าง แล้วให้พี่บุรุษพยาบาลทำหน้าที่แทน โดยที่ทุกการเคลื่อนไหวอยู่ในสายตาของผมตลอด หรือจะให้พูดให้ถูกก็คือ ตั้งแต่วันแรกจนถึงตอนนี้ผมไม่สามารถละสายตาไปจากเด็กที่ชื่อ ‘พบรัก’ ได้เลย
สิ่งที่ผมกำลังทำอยู่นี้มันผิดหรือถูกกันนะ คำถามผุดขึ้นมาในห้วงลึกของหัวใจ ทำไมผมถึงหนีเด็กโง่คนนี้ไม่พ้นสักที และผมควรจะทำยังไงกับความรู้สึกสับสนเช่นนี้ดี
.
.
.
.
.
.
TBC..
ตอนนี้เป็นพี่เปรมค่ะ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามกันมาจนถึงตอนที่ 14 ค่ะ
เดี๋ยวรินขอเอาผ้าเย็นไปซับหน้าให้พี่เปรมหน่อยนะคะ :bye2:
-
เดี๊ยวนะ!! น้องไอบอกว่า โชคดีที่ได้เจออีกครั้ง นับว่าการลงทุนของผมมันคุ้มที่เดียวล่ะครับ <<< หมายความว่าไง นี่ไอลงทุกเตะเปลือกหอยหรอ 5555555555 ถ้าใช่นี่เธอร้ายมาก รอคุณริรินมาตอบละกันนะคะ
เฮ้ยยยย เอะใจกับเม้นนี้
เอ๊ะ! แต่ว่า ก่อนไปเหยียบหอยนั่น น้องไอเห็นมันก่อนแล้วนี่
ไอจางงง ถ้าจริงนี่หนูร้ายมากอ่ะ 5555
ขอด้วยได้ม๊ายยยยยย นั่นแผนของหนูเหรอลูก แม่ยอมมมม 555555555
:laugh: :laugh: นี่ยังน้อยไปค่ะ รินตอบได้แค่นี้ :laugh:
-
หึหึ หึหึ ขำไออะ กร๊ากกกกก
-
พบรักเป็นเด็กร้ายกาจ555555 อิปลื้มมาทางไหนกลับทางนั้นเลยนะ
-
อยากอ่านอีกกกก
โอ้ยน่ารักจริงๆ ไอจัง
-
555555555555 ตลกน้องไออ่ะ
พี่เปรมอย่ายอมสิ ต้องสู้นะ
น้องไอชอบพี่เปรม ไม่ได้ชอบพี่ปลื้มซักหน่อย
-
กร๊ากกกกกก ไม่ไหวจะฮาล่ะนะ :m20:
เด็กน้อยขี้มูกเขียว หน้าใสๆตาซื่อๆ แต่เต็มไปด้วยพิษสง ร้ายนะยะ :laugh:
จัดการพี่เปรมให้อยู่หมัดนะน้องไอ :katai2-1:
-
น่ารักว่ะ ฮ่อลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
-
o13
-
งื่ออออ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่าาา
พี่เปรมต้องสู้นะ อย่าปล่อยพบรักให้ปลื้มนะ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ :pig4: :L1: :3123: :L2:
-
ไอจังงงงงง
อย่างงี้ต้องเรียกว่าอะไรเนี่ยยย ร้ายใสๆ ร้ายเพื่อรัก
5555555555
-
ทำถูกที่สุดแล้วค่ะพี่หมอเปรม
ไม่ต้องแคร์ใคร สนแค่น้องไอแสนซกมกก็พอ
น้องเค้าอ่อยลงทุนกระทืบหอยเพื่อเจอพี่หมอขนาดนี้แล้ว
รัก โลดดดดดดดดด 5555555
ปล. คนเห็นความรู้สึกคนอื่นเป็นของเล่นอย่าง 'ปลื้ม'
สมควรได้รับบทเรียน เกลียดดดดดดๆๆๆๆ
-
ยี้ อิปลื้ม ไปไหนก็ไปๆ ชิ้ววววว อย่ามายุ่งกับหนูไอของพี่เปรมนะ :angry2:
อินจัด ขออภัยคนเขียนด้วยค่ะ :katai1: ที่บรรยายตอนพี่เปรมดึงเปลือกหอยออกจากเท้าหนูไอนี่เราอ่านไปแล้วเสียวเท้ามากเลย 55555555555455
-
o13. สุดยอดค่ะ คนเขียนมาเหนือตลอดและเราชอบมากๆ
รอวันที่จะหัวเราะอย่างสะใจตอนที่ได้เห็นปลื้มเงิบ
และวันที่น้องไอได้แก้แค้นไอ้เวรเขื่อน
-
ก็ทำตามที่หัวใจเรียกร้องเลยสิคะะะะะะะะะะะ
น้องอุตส่าห์เริ่มก่อนแบบนี้ มันต้องมีเหตุผลอยู่แล้วล่ะ
รอตอนต่อไปเนาะะะะะ
-
เอ่อ.....เจ็บตัวมากไปมั้ยนั่น
:mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
ฝากบอกพี่เปรมนะครับ ดูแลสุขภาพดีๆ กินอาหารเป็นเวลา ครบห้าหมู่
เห็นหมอใช้ชีวิตอย่างนี้แล้วก็ไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงป่วยเสียเองตอนอายุมากขึ้น
ตอนนี้พอเข้าใจรางๆ ละว่าเปรมกับพบรักน่าจะเคยทำอะไรด้วยกันมาก่อนถึงผูกพันกัน
อยากอ่านเรื่องตอนนั้นให้หายคาใจจังเลยครับ
บรรยายฉากและให้ความรู้เกี่ยวกับอาชีพแพทย์ดีเลยครับ
:กอด1: :3123: :pig4:
Sarawatta
-
เรื่องความรู้สึกของพี่เปรม..ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของน้องไอเถอะนะคะ :laugh3: ถอยตอนนี้ก็คงจะไม่ทันแล้วล่ะค่ะพี่เปร๊มมมม >< น้องไอไม่ปล่อยพี่ไปแน่นอนนนน..
-
พี่เปรมต้องคิดว่าน้องคิดว่าเป็นปลื้มแน่เลย
พยายามขนาดนี้แล้ว...ก็เห็นจะต้องบอกว่าสู้ๆนะจ๊ะน้องไอ
-
เปรมคือคนที่ไอจัง รักมาตั้งแต่ต้น คนที่ผิดคือปลื้มที่สวมรอยเป็นพี่ชาย ไอจังสู้ๆทำให้พี่เปรมเห็นว่าคนที่นู๋รักคือเปรม ทำให้พี่เปรมเชื่อให้ได้นะว่า นู๋รักพี่เปรม
-
ไม่รอดๆๆ บอกได้คำเดียวว่าพี่เปรมไม่รอดแน่ๆ :laugh:
อินมากอะคะ แบบบรรยายอาชีพของพี่เปรมจนรู้สึกเหนื่อยและสงสารแทนเลย
และก็ขำมาก ขำน้ำตาไหลเลยอะ เด็กโง่ขี้มูกเขลอะ แร๊ดแรด :laugh: แต่พี่ก็ชอบมากๆ เลยนะ :m3:
จับพี่เปรมให้อยู่หมัด ปล้ำให้ไปไหนไม่รอดเลยนะน้องไอ
-
ขำแรงมาก :laugh:
นักเขียนสุดยอดมาก o13
-
เรื่องความรู้สึกของพี่เปรม..ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของน้องไอเถอะนะคะ :laugh3: ถอยตอนนี้ก็คงจะไม่ทันแล้วล่ะค่ะพี่เปร๊มมมม >< น้องไอไม่ปล่อยพี่ไปแน่นอนนนน..
เห็นด้วยคะ :laugh:
-
ท่าทางพี่เปรมจะหลีกทางให้ปลื้ม
น้องไอก็เลยต้องรุกเข้าหาซะเอง จัดไปค่ะน้องไอ มารยาแบบใสๆแบ๊วๆ
-
น้องไอพร้อมถวายตัวให้"พี่เปรม"คนนี้สินะ
-
ตามมาอ่านด้วยคนค่ะ
สนุกมากเลย
รอลุ้นโมเม้นท์ฟินๆ ของพี่เปรมกับนัองไออยู่นะคะ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
:-[ :-[
-
หนูไอสู้ๆ พิชิตใจตาเปรมให้ได้นะ อยากอ่านหวานๆเเล้ววว
-
น้องไอเคอะ ช่างหัวปลื้มมันเถอะค่ะ อย่าได้เหลียวแลถึงแม้หน้าตาจะเหมือนกัน
หมอเปรมอบอุ่นน่ารักกว่ากันเย๊อะเลยยยย
-
น้องไอพร้อมถามตัวให้แล้ว พี่เปรมอย่าชักช้าสิ ช่างหัวพี่ปลื้มไป
-
หมอเปรม เด็กมันอ่อยขนาดนั้นแล้วก็จัดให้หน่อยเถอะ จะถูกจะผิดก็ชั่งแล้วตอนนี้ ก็ลองเปิดใจตนเองทำในสิ่งที่ใจมันเรียกร้องบ้าง ถึงจะออกมาไม่ดีมันก็ยังคุมค่าที่เราได้ลงมือทำนะเว้ย หมอเปรมก็กล้าๆหน่อยเด็กมันอ่อยซขนาดนี้แล้ว หมอเปรมสู้ๆ
-
ทีมหมอเปรม จัดน้องสักยกสิคะพี่หมอ
น้องไอเค้าพร้อมตัวพร้อมใจให้พี่หมอเอ็นดูและดูเอ็นอยู่นะคะ :m3:
นักเขียนทำคนอ่านแบบเราอินจัดมากอะ นี่เตรียมปูเตียงรอน้องไอพี่เปรมเลย :hao6:
-
งือออออออออออ น้องไอน่ารักน่าฟัด
อย่ามัวแต่คิดมากคะพี่หมอเปรม จัดเลยๆๆๆ
เอาใจช่วยให้ได้กันเต็มที่ สงสารเด็กมันหน่อย :hao6:
-
หมอเปรม เด็กมันอ่อยขนาดนั้นแล้วก็จัดให้หน่อยเถอะ จะถูกจะผิดก็ชั่งแล้วตอนนี้ ก็ลองเปิดใจตนเองทำในสิ่งที่ใจมันเรียกร้องบ้าง ถึงจะออกมาไม่ดีมันก็ยังคุมค่าที่เราได้ลงมือทำนะเว้ย หมอเปรมก็กล้าๆหน่อยเด็กมันอ่อยซขนาดนี้แล้ว หมอเปรมสู้ๆ
นั่นสิคะ กล้าๆ หน่อย :hao6:
-
น้องไอสู้ๆ น้องไอ รุกเลยลูก รุกเลย รุกไปให้เป็นรับให้พี่เขาเลยลูก :oo1: พี่เปรม พี่ไม่ต้องคำนึงอะไรแล้วค่ะ น้องน่ารักแถมอ่อยเงียบๆเนียนๆขนาดนี้ เอาเถอะค่ะ อย่าปล่อยให้เป็นภาระในการฟินของคนอ่าน เรารออยู่ :haun4: แต่น้องไอนี่ฮาดีนะ แบบนางน่ารัก มีมุมฮาแบบไม่เหมือนใครดีอ่ะ ดูไม่น่าขำก็ขำได้ แต่ชอบน้องตอนร่างน้องเปี๊ยกมากๆเลย เวลามโนนางน่ารักมากๆ แต่ออกมาก็ดีจะได้จิ้นกับพี่เปรมสักที :-[
-
น้องรุกพี่
-
น้องไอจัดหนักเลยทุ่มสุดต้วมากถ้าปลื้มกลับมาอย่าลืมจัดการคนสวมรอยด้วยเอาให้หนัก
-
น้องอายจางของแม่ :z1:
หนูเอาใจแม่ไปเลยลูก
พี่หมอเปรมคะยอมๆน้องเค้าเถอะคะ ลงทุนหนักมาก :laugh:
-
ไอจำทุกอย่างได้สิน่ะ
-
เหอๆ พี่เปรมเสร็จน้องอัยย์แน่ :z1:
-
น้องไอคงกำลังคิดว่า รู้งี้จะให้หอยตำอีกซัก 5 ตัว นอน รพ. กับพี่เปรมเลยดีกว่า ฮ่าๆ
-
พบรักตั้ีนหน้าอิปลื้ม แล้วคบกับพี่เปรมเถอะค่ะ
นุ้งกราบบบบบ
-
อ่านจบปุ๊บก็อยากอ่านต่อปั๊บ
ขอวันละสองตอนได้มั้ย
+1 +เป็ด เซ่นไหว้ให้มาต่อไวๆ ค่ะ
ปล.ประโยคที่ว่าโรงพยาบาลมีสามแผนกนี่คงต้องแก้นะคะ ฝึกแค่สามแผนกอะไรงี้ก็ว่าไป โรงบาลอะไรมีแค่ศัลย์ ออร์โถ med??
-
ทำไมพี่เปรมน่ารักอย่างงี้ งือออออ
-
อิอิ น้องไอ ขโมยจูบหมอเปรม อิอิ
-
ไม่ต้องทำอะไรเลยพี่เปรม ปล่อยไปตามที่ใจต้องการ คึคึ :katai2-1:
-
ขอถีบปลื้มออกไปได้ไหมคะ? ให้เด็กหน้าใสแต่ร้ายกาจ(สุดๆ)มัดตัวมัดหัวใจพี่เปรมซะดี ๆ
-
กรี้ดดดดดด ไอเธอร้ายจริงๆด้วย
555555555555555 พี่หมอเปรมคะต่อไปพี่ต้องใช้สติปัญญาของพี่เเล้วค่ะถ้าได้น้องไอมาพี่ไปไหนไม่รอดแน่ค่ะ นี่ก็หนาวสันหลังแทนปลื้มไม่รู้ว่าถ้ากลับจากเมืองนอกมาเจอน้องไอสุดเเบ๊ว จะโดนเล่นงานอะไร แต่กรณีนี้เรารอซ้ำเติมค่ะ 5555
-
ณ เวลานี้คิดซะว่าอินังปลื้มไม่มีตัวตน น้องไอยังโสดนะคะพี่เปรมมมมมม
-
ปลื้มควรถอยให้เปรมนะ และน้องไอน่าจะรู้อยู่แล้วว่ารักคนไหน :mew1: น้องไอสู้ๆ
-
น้องไอลูกแม่ :laugh:
นี่แม่แอบคิดไปว่าถ้าหนูยอมลงทุนเจ็บตัวมากกว่านี้แล้วได้แอดมิดนอน รพ เนี่ย หนูจะคิดมิดีมิร้ายกับพี่เปรมเลยรึเปล่าคะลูก แม่จะได้ปูเตียงรอ :hao6:
ปล.มาต่อไวๆ นะคะ o13
-
แวะมารอๆๆๆ อยากอ่านแล้วๆๆ :hao7:
-
ลงทุนมากน้องไอ ก็ว่าอยู่เห็นว่ามองเปลือกหอย มันแปลกๆนะ :hao3:
-
สงสารพี่เปรมจังเลยคะ งานหนักแล้วต้องเจอศึกรักด้วย ไม่รอดแน่ๆ ยอมน้องไอซะดีๆ :laugh:
-
เรื่องความรู้สึกของพี่เปรม..ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของน้องไอเถอะนะคะ :laugh3: ถอยตอนนี้ก็คงจะไม่ทันแล้วล่ะค่ะพี่เปร๊มมมม >< น้องไอไม่ปล่อยพี่ไปแน่นอนนนน..
คือใช่เลย เรื่องความรู้สึกของพี่เปรม..ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของน้องไอเถอะนะคะ :laugh:
-
:z13: :z13: :z13:
-
มารึยังเอ่ย :katai5:
-
คิดถึงน้าาาาาา เข้ามารอ :z13: :katai5:
-
ได้ข่าวปลื้มแล้วเซ็งอ่ะ เอาให้เงิบไปเลยนะ คนนิสัยไม่ดี สวมรอยคนอื่น แย่มากๆอ่ะ ไม่รู้จะบรรยายไงถูก
ดีใจที่น้องไอรู้ใจและรู้ตัวคนที่ตัวเองรัก 555+ แต่พี่เปรมนี่่ต้องรอลุ้น ยังไงๆก็มีคนเอาใจช่วยอยู่แล้ว
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ
-
พี่เปรมเสร็จน้องไอแน่ๆ เด็กร้ายกาจ 555555
เรื่องของปลื้มช่างมันเถอะ กรั่กๆๆๆ
-
มารยานางเริ่ดมาก บอกได้คำเดียว 555
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-15-
ยาชาหมดฤทธิ์ตั้งแต่เมื่อคืน ผมกินยาแก้ปวดตามที่คุณหมอบอกก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก เลยต้องนอนร้องไห้กระซิกๆ ให้แม่ปลอบจนผล็อยหลับไปเองแบบไม่รู้ตัว ชีวิตของพบรักน่าสงสารจริงๆ ที่ต้องมากลายเป็นเฮียเป๋ที่เท่ห์ที่สุดในปฐพีให้สาวๆ หัวใจสลายเล่น
“เจ๊บบบ ไอ้สัตว์!” กำลังนั่งครึ้มใจอยู่ดีๆ ไอ้เพื่อนเลวก็แกล้งเดินเฉี่ยวขาข้างซ้ายของผม
“บ๊อกๆ” ดีมากน้องเปี๊ยก ด่ามันแรงๆ เลย
“ไอ้ห่านี่ก็แกล้งมันอยู่ได้ ไปช่วยพ่อทางโน้นไป๊” ขอบพระคุณพี่ดินมากครับ ใจพี่หล่อเหมือนหน้าตาจริงๆ เลยครับ
“ส่วนมึงตัวโตจนไอ้เปี๊ยกมันเลียตูดไม่ถึงอยู่แล้ว ยังทำสำออยอยู่ได้” คำชมเมื่อครู่ผมขอถอนรากถอนโคนคืนให้หมดเลยครับ แล้วขอโทษนะ น้องเปี๊ยกตัวเท่าเมี่ยงแค่นั้นจะเลียตูดใครได้นอกจากเด็กทารก และที่สำคัญกว่านั้นก็คือแมนๆ อย่างพบรักไม่เคยสำออยหรอกนะจะบอกให้ ชิส์!
ไอ้สัตว์ดีนหัวเราะเยาะผมดังลั่น ก่อนจะโดนคุณป้าพิมพ์ไล่ให้ไปไกลๆ ด้วยความรำคาญ ส่วนพี่ดินก็เดินไปหาคุณลุงเด่นที่เคาท์เตอร์ของโรงแรมเพื่อจัดการเช็คเอาท์กลับกรุงเทพ เวลาแห่งการพักผ่อนหย่อนใจของผมกำลังจะหมดลง น้ำทะเลก็ยังไม่ได้เล่นให้หนำใจ รูปก็ได้ถ่ายไปแค่ห้าร้อยกว่ารูป แล้วดูสิผมเพิ่งลงรูปในไอจีและเฟสบุ๊คได้แค่สิบกว่ารูปเอง
อ้อ ผมยังไม่ได้บอกใช่มั๊ยครับว่าถึงแม้ว่าผมจะไม่ใช่เน็ตไอดอล แต่ก็มีคนติดตามในเฟสบุ๊คและไอจีหลักหมื่นเลยนะ ก็เป็นปกติของคนหน้าตาดีแบบผมย่อมป๊อปปูล่าเป็นธรรมดา ยิ่งเวลาที่ผมลงรูปตัวเองในวันที่แต่งตัวบ้านๆ อย่างใส่เสื้อกล้ามบางๆ กับกางเกงขาสั้น ก็มีสาวๆ มากรี๊ดกันให้ตรึม แล้วตั้งฉายาผมว่า ‘เคะน้อย’ ซะน่ารัก ซึ่งผมเดาว่ามันคงแสลงมาจากคำว่า คาวาอิเนะ ในภาษาญี่ปุ่น ที่แปลว่าน่ารักจังแน่ๆ ผมรู้นะว่าทุกคนกำลังอิจฉาผมอยู่ หุหุหุ
“ออกเดินทางได้แล้วครับสาวๆ” เสียงพี่ดินทำให้แม่และคุณป้าพิมพ์ลุกขึ้น แล้วก็เดินจากไป
เฮ้ยๆๆ แม่ครับแม่ลืมผมรึเปล่าเนี่ย น้องไอของแม่ขาพิการอยู่นะ ถึงจะมีไม้ค้ำยันช่วย แต่ผมก็ยังไม่ชินใช้ไม่ถนัดจะไม่มีใครคิดเข้ามาช่วยผมเลยรึไง และเหมือนแม่จะได้รับกระแสจิตจากผม แม่จึงหันกลับมามอง
“น้องไอจัง สู้ๆ นะ” แม่ชูกำปั้นให้ผม แล้วควงแขนคุณป้าพิมพ์หัวเราะคิกคักกันไป
“บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกเห่าถามผมด้วยความเป็นห่วงว่าผมไหวมั๊ย ผมก็ได้แต่ส่ายหน้าตอบว่าไม่ไหว แล้วไม่รู้ว่าว่าไอ้เพื่อนโฉดของผมหายหัวไปไหน ผมหาใครไม่ได้นอกจากพี่ดินที่ยืนส่งยิ้มเยาะมาให้อยู่ไกลๆ
“พี่ดินนนนนนนนนนนนนนน” ตีหน้าเศร้าแล้วส่งเสียงอ้อนไปสุดฤทธิ์
“ไม่ต้องเลยมึง โง่เจ็บตัวเอง ก็ต้องช่วยเหลือตัวเองให้ได้” พี่ดินใช้คำพูดโหดร้ายมากจนผมอยากจะร้องไห้โฮออกมา ผมไม่ได้โง่สักหน่อย แค่ตั้งใจ เฮ้ย! มันเป็นอุบัติเหตุต่างหาก
“ใช้ไม้นี่ไม่ถนัดอ่า ช่วยน้องก่อนไม่ได้รึงายยย” ทำตาปริบๆ บีบน้ำตาให้คลอเบ้าหน่อยๆ เดี๋ยวพี่ดินก็ใจอ่อน
พี่ดินยกมือขึ้นกอดอกมองผมยิ้มๆ มันเป็นรอยยิ้มแบบไม่ค่อนจะชอบมาพากลสักเท่าไหร่ แต่อย่าไปสนใจครับ วินาทีนี้ผมต้องการคนมาช่วยประคับประคองให้เดินได้สะดวก หรือถ้าให้ดีที่สุดคือช่วยให้ผมขี่หลังแล้วพาไปส่งถึงรถได้ยิ่งดี
“หงิงงงงงงงง” น้องเปี๊ยกวิ่งไปคลอเคลียที่ขาพี่ดินแล้วส่งเสียงอ้อนช่วยผมอีกแรง แต่ท่าทางพี่ดินจะเข้าใจผิด คิดว่าน้องเปี๊ยกอ้อนให้อุ้ม พี่ดินจึงจับน้องเปี๊ยกขึ้นอุ้มแล้วลูบหัวอย่างเอ็นดู น้องเปี๊ยกแพ้ทางเลยครับ เจอสัมผัสแบบนี้ทีไรเป็นเคลิ้มแล้วต้องทิ้งผมทุกที จำไว้เลยนะน้องเปี๊ยก
“พอดีพี่ต้องอุ้มเจ้าเปี๊ยก ไว้เดี๋ยวพี่ไปตามคนมาช่วยน้องละกัน” พูดซะเป็นผู้ดีเชียว แล้วดูเหตุผลของพี่ชายอันแสนประเสริฐศรีซะก่อน น่าหมั่นใส้จริงๆ
ก็ได้ ก็ได้ พบรักช่วยเหลือตัวเองก็ได้ เดี๋ยวนี้ผมมันน่ารักน้อยกว่าน้องเปี๊ยก ผมอ้อนร้อยได้สิบ แต่น้องเปี๊ยกอ้อนร้อยได้พัน นี่เห็นว่าเป็นน้องเปี๊ยกนะพี่ชายคนนี้จึงยอม ผมจัดไม้ค้ำยันให้เข้าที่เข้าทางแล้วขยับขาทีละนิด พยายามลงน้ำหนักที่ขาข้างขวาให้มากที่สุด แต่เพราะไม่เคยใช้ไม้ค้ำยันมาก่อน ผมจึงพลาดทิ้งน้ำหนักผิดข้างตลอด
“ฮือออ เจ็บ” ขยับมาได้แค่ไม่กี่ก้าวน้ำตาก็ร่วงแหมะ นี่ผมไม่ได้สำออยนะ ผมเจ็บจริงๆ ไม่ไหวแล้วโว้ย ทำไมวันนี้ทุกคนใจร้ายกับผมจังเลย งอนแล้ว โป้งด้วย ทุกคนเลย น้องเปี๊ยกด้วย
“ไหวมั๊ย?” ไม่ต้องมาแกล้งถามแบบนี้หรอก เหมือนน้องเปี๊ยกเมื่อกี้นั่นแหละ ขนาดตอบว่าไม่ไหวก็ยังทิ้งไปเลย มันน่าน้อยใจนัก
“ไหวสิ ฮึก สบายมากด้วย ฮึก ไม่เจ็บสักนิด ฮึก” พูดประชดพร้อมสะอื้นไปด้วยเอาให้คนถามสำนึกผิดแบบสุดๆ
“แน่นะ?” ยังมาทำเป็นถามเสียงหล่ออีก อย่ามาแกล้งโง่ไม่รู้ว่าคนกำลังพูดประชด
ว่าแต่ผมกำลังพูดอยู่กับใคร???
“................... เอ๋????” กระพริบตาปริบๆ รัวๆ ไล่น้ำตาแทบไม่ทันเลยครับ กับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ผมไม่มั่นใจว่าผมกำลังฝันไปรึเปล่า ฝันตอนกลางวันแดดเปรี้ยงๆ แต่กลิ่นน้ำหอม รวมทั้งรูปร่างหน้าตาทุกอย่างมันช่างชัดเจนแทบไม่มีผิดเพี้ยน ผมคงไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย ก็ไหนเมื่อวานตอนออกจากโรงพยาบาลคุณหมอบอกพี่ดินว่าวันนี้ไม่ว่าง แล้วทำไมถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ หรือว่าที่นี่มีคนไข้ให้คุณหมอต้องตามมาดูแล ถ้าอย่างนั้นคนไข้คนนั้นก็คงจะสำคัญมากสินะถึงได้มีบริการดูแลนอกสถานที่แบบนี้
“..........เจ็บ” ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้มันเจ็บตรงไหน ตรงฝ่าเท้าข้างซ้าย หรือตรงก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายที่กระหน่ำทำงานอย่างหนักกันแน่ แต่ที่รู้คือผมก็เป็นคนไข้ของคุณหมอ เพราะฉะนั้นคุณหมอต้องดูแลผมก่อน ถ้าไม่ดูแลผมจะทิ้งไม้ค้ำยันแล้วล้มตัวลงนั่งจ้ำเบ้าให้ดูเดี๋ยวนี้เลย
“ต้องค่อยๆ เดิน แรกๆ ก็ยังไม่ชินหรอกแต่เดี๋ยวก็จะคล่องเอง อย่างน้อยหนึ่งเดือนนี้ก็ต้องใช้ไม้ค้ำยันนี้นะ เวลาไปเรียนจะได้ไม่ลำบากมาก” นี่คือคุณหมอกำลังเป็นห่วงผมอยู่ใช่มั๊ย เคลิ้มจนแอบมโนไปว่าคุณหมอกำลังย่อตัวลงตรงหน้าเพื่อให้ผมขี่หลัง
บนโลกแห่งความเป็นจริงพี่เปรมไม่ได้ทำแบบที่ผมคิดหรอกครับ แค่ช่วยเดินข้างๆ ประคองแบบหลวมๆ เว้นระยะห่างไว้พอหอมปากหอมคอ จนผมต้องเดินเซซ้ายเซขวา สะอึกนิด สะอื้นหน่อย เพื่อลดระยะห่างลง แต่ระยะทางมันก็ช่างสั้นยังไม่ทันได้ล้มชนหน้าอกแน่นๆ ก็เดินมาถึงลานจอดรถซะแล้ว ผมหันซ้ายแลขวาก็ไม่เจอรถตู้ของคุณลุงเด่นสักคัน จะมีที่คุ้นๆ ก็แค่เมอร์ซิเดสเบนซ์ สปอร์ตคูเป้ สองศูนย์หนึ่งห้า สีขาวมุกกระแทกตาเท่านั้น หนังตาข้างซ้ายของผมกระตุกยิกๆ เลยครับ หัวใจและมือไม้สั่นจนล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมากดหาแม่แทบไม่ทัน และยังไม่ทันจะได้อ้าปากพูดอะไร แม่ที่กดรับสายไวมากจนผิดปกติก็ระรัวใส่อย่างกับรอให้ผมโทรไปอยู่นานแล้วจนภาษาไทยสำเนียงเพี้ยนไปหลายคำ
‘น้องอายจางเป็นเด็กดีนะคะ อย่าดื้อกับคุณเปรม เดินทางปลอดภาย เจอกันที่บ้านจ้า’ ผมได้ยินเสียงไอ้ดีนและเสียงน้องเปี๊ยกเห่าฮิ้ววววเป็นแบล็คกราด์วอยู่ด้านหลัง แล้วแม่ก็กดวางสายอย่างไว ทิ้งให้ลูกชายสุดที่รักยืนงงด้วยรอยยิ้มและความเขินอายเพียงลำพัง
เพราะรู้ว่าหนังหน้าของตัวเองคงไม่ต่างจากสีลูกตำลึง ผมจึงไม่กล้าหันไปมองพี่เปรมที่ยืนซ้อนหลังอยู่ใกล้ๆ สักเท่าไหร่ แต่เงาสะท้อนจากหน้าต่างรถก็แอบเห็นใบหน้าหล่อคมมีรอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปาก
แมร่มเอ้ย หล่อทำลายล้างชัดๆ
“พี่เปรม พี่เจอน้องเปี๊ยกรึยัง?” หาเรื่องคุยแก้เขินตอนที่อีกฝ่ายเปิดประตูรถให้เข้าไปนั่งบนเบาะข้างคนขับ
“เจอแล้ว เมื่อเช้า” ตอบพร้อมกับโน้มตัวลงมาขยับเบาะให้ผมได้นั่งสบายขึ้นแล้วยังช่วยคาดเข็มขัดให้อีก ไรผมดำขลับปัดผ่านปลายจมูกไปนิดเดียว ถ้าผมหัวใจวายตายเพราะถูกออร่าของคุณหมอเปรมนทีป์ทำร้าย ผมจะโทษใครดี
พี่เปรมขึ้นประจำตำแหน่งคนขับ แล้วสี่ล้อก็เคลื่อนออกจากโรงแรมสู่ถนนใหญ่ ผมหันมองใบหน้าหล่อคม สันจมูกโด่ง คิ้วเข้ม เป็นระยะ เหมือนในความฝันไม่มีผิด ผมเคยนั่งตรงตำแหน่งตุ๊กตาหน้ารถแบบนี้ ในรถคันนี้ โดยที่มีสุดหล่อคนนี้เป็นสารถี และผมก็ได้แต่มองอีกฝ่ายอยู่แบบนี้ จนคนถูกมองรู้ตัว ละสายตาจากถนนหันมามองผมแว่บนึง
“พี่ดินกับคุณน้าท่านกลัวว่าเราจะลำบาก เพราะทางนั้นต้องแวะทำธุระอีกหลายที่กว่าจะถึงกรุงเทพ เลยฝากเราให้กลับกับพี่ก่อน” ผมเข้าใจเหตุผลที่คุณหมอกำลังพูด เข้าใจมากกว่านั้นด้วยซ้ำ
“แล้วพี่เปรมหยุดงานได้เหรอ?” สงสัยจริงๆ ครับ เพราะเท่าที่รู้มาเอ็กซ์เทอร์นของพี่เปรมหนักกว่าพี่ดินหลายเท่ามาก
“เพิ่งรู้เมื่อเช้านี่แหละว่าได้หยุด จู่ๆ อาจารย์หมอก็เกิดใจดีขึ้นมา” ผมพยักหน้ารับแล้วปิดปากเงียบ
จากประโยคก่อนหน้ามีใครรู้สึกถึงความห่างเหินระหว่างผมกับพี่เปรมได้บ้างครับ ผมเหลือบมองซีกใบหน้าหล่ออีกหลายครั้งด้วยความสงสัย หัวใจที่เต้นโครมครามก่อนหน้าบีบรัดแปลกๆ ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เอาซะเลย ความรู้สึกเหมือนเมื่อก่อนที่ใครคนนั้นไม่ชอบเอ่ยเรียกชื่อของผม ผมเกลียดช่วงเวลาเหล่านั้น และเกลียดตัวเองในตอนนั้น ผมไม่ต้องการให้มันกลับมาซ้ำรอยเก่า มันจะต้องไม่เป็นแบบนั้นอีกเด็ดขาด
“พบรัก” จ้องมองอีกฝ่ายนิ่งๆ ก่อนจะเอ่ยชื่อตัวเองออกมาแบบห้วนๆ
“หืม?” คิ้วเข้มเลิกสูงขึ้นเล็กน้อย สายตาคู่คมหันมามองผมแว่บหนึ่ง
“ชื่อ พบ-รัก” ย้ำอีกครั้ง เน้นๆ ชัดๆ
รถจอดลงเพราะติดสัญญาณไฟจราจรพอดี ใบหน้าคมจึงหันมาเผชิญหน้ากับผมตรงๆ ริมฝีปากไม่มีรอยยิ้ม และในแววตาก็ยากจะเดาความหมาย
“รู้แล้ว” ตอบสั้นๆ แล้วหันกลับไปมองแสงสีแดงบนเสาไฟตรงสี่แยก
“ก็ทำไมไม่เรียก” ทำไมถึงไม่เคยเรียกชื่อกันสักครั้ง
ผมถามออกไปด้วยความน้อยใจ บางทีชื่อของผมมันอาจจะน่าเกลียดจนไม่อยากเอ่ยหรือไม่มันก็อาจจะขยะแขยงมากสำหรับพี่เปรมใช่มั๊ย? ที่ผ่านมาจึงไม่เคยเรียกชื่อของผมเลย ขอบตาของผมร้อนผ่าวไปหมด และอีกไม่กี่วินาทีต่อมน้ำตาคงได้ทำงานหนักอีกแน่นอน ผมไม่ใช่คนขี้แย แต่ผมเป็นคนที่อ่อนแอกับคนที่แคร์เสมอ และผมก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้โง่ถึงขนาดที่จะไม่เข้าใจในความรู้สึกของผม
ไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว คนหลังพวงมาลัยยังคงเงียบ ผมเองก็เงียบเช่นเดียวกัน ผมมองออกไปดูวิวทิวทัศน์ที่รถขับผ่าน บรรยากาศอึดอัดค่อยๆ แผ่กระจายช้าๆ ผมไม่ชอบเลยให้ตายเหอะ นี่ถ้าหากตีนไม่เจ็บ ผมจะขอให้จอดรถแล้วลงไปเรียกแท็กซี่หรือโบกรถกลับบ้านเองไปนานแล้ว แต่มาคิดๆ ดูอีกทีอุตส่าห์ลงทุนเจ็บตัวขนาดนี้ถ้าไม่บรรลุจุดมุ่งหมายจะยอมแพ้ง่ายๆ ได้ยังไง
“พบรัก” จู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงแว่วๆ แผ่วๆ มาตามช่องแอร์ในรถ
“ห๊ะ?” ผมต้องรีบหันไปมองหาว่ามีผีช่องแอร์ซ่อนอยู่ตรงไหน
ดวงตาคู่คมเหลือบมองผมเล็กน้อย เราสบตากันเพียงชั่วครู่ ก่อนที่อีกฝ่ายจะหันกลับไปมองถนน ใบหูนั้นแดงจนคิดว่าถ้าเอามือไปจับมันคงจะร้อนน่าดู และตรงแก้มขาวๆ ก็ขึ้นริ้วแดงๆ มันเป็นปรากฏการณ์ที่ทำให้หัวใจของผมเต้นระทึกโครมคราม
“พบรัก” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยออกมาชัดเจนเต็มสองหูและดังก้องไปทั้งหัวใจ
ครับ.. ผมขานรับอยู่ในใจ ริมฝีปากฉีกยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่อยู่ หน้าของผมในตอนนี้มันบานยิ่งกว่าดอกทานตะวันอีกครับ ผมเพิ่งรู้วันนี้แหละแค่พี่เปรมเรียกชื่อของผมแค่นี้มันจะทำให้คนเรียกเขินได้ เห็นใบหน้าคมนิ่งเรียบแบบนั้นแต่ตอนนี้ทั้งหูและหน้าแดงเถือกไปหมด แล้วยังลามมาถึงคออีก
เซ็กซี่จังเลยน๊า
อุ๊ย! นี่ผมคิดอะไรออกไปเนี่ย ไม่นะครับ ผมไม่ได้คิดแบบนั้น ผมแค่ว่ากันไปตามเนื้อผ้า อย่าเอาไปบอกน้องเปี๊ยกนะ เดี๋ยวล้อผมแย่เลย ผมยกมือขึ้นจับแก้มของตัวเองที่ร้อนผะผ่าวเหมือนเป็นไข้และป้องกันไม่ให้มันบานแฉ่งไปมากกว่านี้
“แปลว่า.. รักแรกพบ?” พบรัก แปลว่า รักแรกพบ.
ผมส่งสายตาจ้องมองใบหน้าคมนั้นตลอด พี่เปรมปล่อยมือจากพวงมาเลยมาเกาท้ายทอยนิดหน่อย ส่วนผมก็ยังไม่ได้เอามือออกจากแก้มที่เหมือนลูกตำลึงของตัวเอง ยิ่งได้ยินเสียง “อืม” ที่ฮึมฮำเบาๆ อยู่ในลำคอของพี่เปรม มันก็ยิ่งทำให้ผมอยากจะระเบิดตัวเองออกมาเป็นพลุรูปหัวใจซะเดี๋ยวนี้ให้ได้
สี่ล้อของยานพาหนะคันหรูยังคงขับเคลื่อนไปเรื่อยๆ ท้องฟ้าวันนี้สดใส หัวใจของผมก็อิ่มเอมเหลือเกิน แต่ผมเป็นประเภทโลภมากซะด้วยสิ
“พี่เปรม”
“อือ”
“พบรัก.. หิวแล้วอะ” รักแรกพบของพี่ หิวข้าวแล้วนะ และถ้าพี่ไม่จอดแวะร้านข้าวภายในห้านาทีนี้ ผมอาจจะกินพี่เปรมเป็นอาหารมื้อเที่ยงได้ เห็นผมตัวเล็กๆ แบบนี้ แต่ผมกินจุนะเออ
.
.
.
.
.
สรุปว่ามื้อเที่ยงวันนี้ก็เป็นเหมือนเดทแรกของเราก็ว่าได้ พี่เปรมช่วยประคองผมเฉพาะตอนขึ้นลงรถและขึ้นลงบันไดเท่านั้น ที่เหลือปล่อยให้ผมใช้ไม้ค้ำยันด้วยตัวเอง แต่ทุกย่างก้าวของผมอยู่ในสายตาของพี่เปรมตลอด
ร้านอาหารที่พี่เปรมเลือกเป็นร้านที่ดีไซด์กิ๊บเก๋น่ารัก เห็นแล้วคิดว่าเป็นร้านเค้กหรือร้านเบเกอรี่ซะอีก ผมเป็นพวกที่ชอบงานดีไซด์การตกแต่งมากๆ เจอร้านถูกใจแบบนี้ไม่ว่าจะสั่งอะไรมาก็อร่อยทุกอย่าง กินของคาวเสร็จก็ตามด้วยของหวาน อิ่มจนแน่นท้องไปหมด แอบเรอออกมาเสียงดังอีกต่างหาก ถามว่าอายมั๊ย? มันก็อายอยู่นะ แต่มันเรอออกไปแล้วจะให้ตามกลืนเก็บลงคอก็ไม่ได้ เอาเป็นว่าอย่างน้อยมันก็ทำให้ผมเห็นมุมน่ารักอีกมุมของพี่เปรม นั่นคืออมยิ้มน้อยๆ แล้วยกมือขึ้นขยี้หัวผมเล่น เพราะฉะนั้นที่ผมเรอออกไปเมื่อกี้มันเป็นเรอทักพี่เปรมละกันนะครับ
จบจากมื้อเที่ยงเหมือนเราจะเข้าใกล้กันมากขึ้นอีกนิด ระหว่างทางผมชวนพี่เปรมคุยหลายๆ เรื่อง ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องงานของพี่เปรม ผมพยายามใช้ไหวพริบเจาะลึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างพี่เปรมกับคุณหมอที่ชื่อภาพฟ้า แต่พี่เปรมก็ฉลาดพอที่จะเลี่ยงคำตอบออกไปแบบไม่ให้ผมตามไปจิกตบได้ พี่เปรมถามผมเกี่ยวกับเรื่องเรียนบ้าง แอบดีใจที่พี่เปรมก็สนใจในความเป็นไปของผม จะติดก็ตรงหนังท้องที่อิ่มแปร้ มันทำให้หนังตาเริ่มหย่อนลงเรื่อยๆ นี่แหละ ยิ่งได้แอร์เย็นๆ เบาะรถนิ่มๆ เล่นเอาผมง่วงหาวจนน้ำตาซึม พี่เปรมคงจะรู้ว่าผมง่วงจึงไม่ได้ชวนผมคุยต่อ คงอยากให้ผมปลีกวิเวกวังเวงอย่างสงบ แต่ไม่ได้เด็ดขาด พบรักเอ๋ย เจ้าจะเอาเวลาอันมีค่าเช่นนี้ไปนอนเฉยๆ ได้ยังไง เบิกตาให้กว้าง แล้วหาอะไรทำสิ ว่าแล้วก็แอบมองซีกหน้าของคนขับรถสุดหล่อ หยิบหูฟังเสียบเข้าที่หูเปิดเพลงของไอดอลเกาหลีจีดราก้อนฟังเพลินๆ และเปิดเช็คโลกโซเชียลของตัวเองไปเรื่อย ผมเห็นพี่ดินโพสรูปเมื่อสามชั่วโมงที่แล้ วเป็นรูปคู่กับคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยในตอนนี้ มีคนมากดถูกใจหลักพันและคอมเมนต์อีกหลายร้อย ผมอ่านบรรดาข้อความทั้งหมดแล้วก็พอจะคาดคะเนได้ว่าเป็นแฟนคลับพี่ดินร้อยยี่สิบและอีกสามร้อยสี่สิบเป็นของพี่เปรม
ชิส์ หมั่นไส้จริง
แต่เดี๋ยวนะ ผมยังไม่ได้เป็นเพื่อนในเฟสบุ๊คกับพี่เปรมนี่นา แล้วพี่เปรมเล่นไอจีกับทวิตเตอร์ด้วยรึเปล่า ที่สำคัญเบอร์โทรกับไลน์ผมไม่มีอะไรสักอย่างเลย ผมลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี่ย
คิดได้แล้วก็รีบเปิดรายชื่อผู้ติดต่อ ค้นหาเชื่อ ‘พี่เปรม’ แล้วลบทิ้ง เปิดไลน์ข้อความสนทนาระหว่างผมกลับพี่เปรมที่เคยคุยเมื่อนานมาแล้วก็ลบทิ้งไปให้หมด อะไรก็แล้วแต่ที่เกี่ยวข้องกับพี่เปรมในอดีตผมจัดการลบมันออกไปจากโทรศัพท์จนเกลี้ยงโดยไม่คิดเสียดายสักนิด ผมแอบมองใบหน้าหล่อคมเข้มเป็นระยะพลางก็คิดหาวิธีที่จะขอใจแลกเบอร์แบบไหนดี เพราะถ้าขืนขอไปตรงๆ แล้วพี่เปรมถามกลับมาว่าเอาไปทำไม ผมจะตอบว่าไงดีล่ะ เอาไปซื้อหวยครับ อย่างนั้นเหรอ? สมองขบคิด ดวงตาก็ไล่มองรายชื่อเพลงเกาหลียอดฮิตที่เก็บไว้ในเครื่องไปด้วย
อ่า นึกออกแระ
ผมขยับตัวยืดหลังตรงแล้วพิงเบาะ ยกมือเสยผมให้ดูเท่ห์ หันมองพี่เปรมซึ่งพอดีกับที่พี่เปรมหันมามองผม กระแสไฟฟ้าแล่นวูบวาบทั่วร่างของผมอีกแล้ว แต่ก็แค่แป๊ปเดียวเพราะพี่เปรมต้องหันกลับไปมองถนนต่อ ผมกระแอมให้ลูกคอเข้าที่เล็กน้อย รอจังหวะดนตรีอินโทรจากหูฟัง จากนั้นก็..
“แวบเดียวแค่ดู ก็ทำให้รู้ว่าเธอน่ะโดนหัวใจ
อยากบอกเหลือเกินว่าเธอน่ารักแค่ไหน
จริตมากไปกลัวมันไม่ดีไม่งาม”
มีหันมามองแบบอึ้งๆ เล็กน้อย งงละสิ หึๆ
“ก็เลยเก๊กฟอร์ม ทำเป็นอ้อมค้อมทำเป็นว่าดูเฉยเมย
จนเธอมาขอเบอร์โทรเข้าทางแล้วเอ๋ย
อยากบอกจังเลยถึงบ้านให้รีบโทรหา”
คราวนี้ยิ้มหล่อวัวตายควายล้มมาเต็มเลยครับ
“เบอร์โทรอื่นจะได้ยินเสียงรอสาย
แบบ แบบ แบบ ว่าให้รอ
แต่เบอร์นี้ จะได้ยินเสียงใจบอกว่า...”
เตรียมจะเข้าท่อนฮุคแล้วครับ ขยับขาลำบาก ใช้เด้งหน้าอกเอาละกัน ฮึบๆๆ
“ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝาก หัวใจ
ลงทะเบียนฝากไว้ตัวเอากลับไป ใจให้เก็บรักษา
ยอมจำนนเธอแล้ววันนี้แค่แรก เห็นหน้า
ฝากไว้กับฉันนะหัวใจของเธอ แลกเบอร์โทร โอ๊ะ โอ โอย”
“เฮ้ย!” ผมคว้าโทรศัพท์ไอโฟนที่ลอยหวือมาแทบไม่ทัน
อะไรอ่า เพิ่งจบท่อนฮุคเองนะ ยังไม่จบเพลงสักหน่อย ผมยังไม่ได้ร้องท่อนสุดท้ายเลยนะ พี่เปรมทนฟังไม่ได้ถึงขนาดต้องโยนโทรศัพท์ใส่กันเลยเหรอเนี่ย ผมได้แต่ยิ้มแป้นมองพี่เปรมตาแป๋ว โดยที่มือก็กดสไลด์หน้าจอโทรศัพท์ของพี่เปรมรอไว้แล้ว
“ศูนย์สี่หนึ่งหนึ่ง” พี่เปรมบอกมาแค่นั้น แล้วจะช้าอยู่ทำไมละครับ จิ้มปลดล็อคอย่างไวเลย
แอดเฟสบุ๊คและไลน์ ฟอลโล่ไอจีและทวิตเตอร์ จัดเก็บเบอร์โทรของผมลงไปใช้ชื่อว่า ‘รักแรกพบ’ แล้วหารูปของตัวเองใส่ไว้ด้วย เวลาผมโทรเข้าหาพี่เปรมจะได้โชว์หน้าหล่อๆ ของผม เสร็จแล้วก็โทรออกกลับเข้าเครื่องของผมเพื่อจะได้จัดการเก็บเบอร์ของ ‘คุณหมอสุดหล่อ’ ไว้ ส่วนรูปพี่เปรม เดี๋ยวค่อยไว้โอกาสหน้าละกัน
“พี่เปรม”
“อืม”
“เรียกว่าไอก็ได้นะ ชื่อเล่นน่ะ ไอจัง เป็นภาษาญี่ปุ่น”
“อืม”
“เรียกสิ”
“ไอ”
“อะไรนะ?”
“ไอจัง”
“รักนะ” ความหมายของชื่อไอจังไงครับ อึ้งละสิ งานนี้มีอึ้ง
พี่เปรมถอนมือจากพวงมาลัย แล้วยื่นเอาหลังมือมาถูแก้มของผมเบาๆ ก่อนจะผละออกไป ใบหน้าคมระบายรอยยิ้มโดยที่ไม่ได้หันมามองผมแม้แต่น้อย และสภาพของผมตอนนี้ก็ไม่ต่างจากคนกำลังเป็นไข้ ทั้งตัวร้อน หน้าร้อน และหัวใจเต้นเร็วเกินอัตราปกติ อีกอย่างผมก็อยากจะร้องเพลงของพี่หญิงลีท่อนสุดท้ายให้จบจริงๆ นะ ร้องในใจดังๆ ก็ได้ พี่เปรมไม่ได้ยินหรอก เอ้า! สาม สอง หนึ่ง
‘ใจคงขาดหวิว หากเธอโดนซิวเพราะมีมือดีโฉบไป
รักแรกของฉันไม่รู้มีอีกเมื่อไร
เอาใจแลกใจอย่างนี้ไว้ก่อนและดี...’
.
.
.
.
.
.
TBC
ก่อนอื่นขอขอบคุณคนอ่านทุกท่านมากเลยนะคะที่คอยให้กำลังใจและติดตามกันมาตลอด
ขอบคุณทุกคำติชม คำแนะนำ และทุกๆ ข้อความที่บอกให้รินมีกำลังใจที่จะเขียนนิยายเรื่องนี้ต่อไป
:กอด1: อย่าเพิ่งทิ้งรินไว้กลางทางนะคะ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดด ดีนะยังไม่นอน :mew1:
-
อ่านจบปุ๊บก็อยากอ่านต่อปั๊บ
ขอวันละสองตอนได้มั้ย
+1 +เป็ด เซ่นไหว้ให้มาต่อไวๆ ค่ะ
ปล.ประโยคที่ว่าโรงพยาบาลมีสามแผนกนี่คงต้องแก้นะคะ ฝึกแค่สามแผนกอะไรงี้ก็ว่าไป โรงบาลอะไรมีแค่ศัลย์ ออร์โถ med??
ขอบคุณมากๆๆ เลยค่าาาา ย่อตัวงามๆ สำหรับของเซ่นไหว้ :laugh:
รินได้รับเรียบร้อยแล้วค่ะ :call:
ปล.แก้ไขให้แล้วนะคะ ขอบคุณมากที่แนะนำนะคะ :กอด1:
รินพิมพ์ตกไปประโยคนึงค่ะ แต่ตอนนี้แก้ไขเรียบร้อยแล้วค่ะ :a1:
-
กรี๊ดดดดดดด ดีนะยังไม่นอน :mew1:
มาไวมากเลยค่ะ :laugh:
งั้นบอกฝันดีราตรีสวัสดิ์เลยนะคะ :กอด1:
-
มาเร็วมากเลยค่ะ. ขอบคุณนะครับ.
-
อดเม้นแรก (ม่ายช่ายยยยย)
ตอนนี้น้องไอน่ารักมากกกกกกกกกก
-
กรี๊ดดดด วันนี้รอทั้งวันในที่สุดก็มา
ดีนะยังไม่นอน ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
น้องไอ ทุ่มสุดตัวเลย
-
โอยฮาพบรักอ่ะ 555555555 ร้องเพลงขอเบอร์
พยายามมากค่ะลูกกกกไอ 55555555
-
ชั้นว่าต้องพาน้องไอ ไปตะไปนอบ้างแล้ว หลังๆนางเริ่มมาเต็ม ทั้งแกล้งเหยียบเปลือกหอย ร้องเพลงอ่ออยผู้ชาย ตายๆ จะเป็นลบ
สกิลขั้นเทพเลยนะเนี่ย
-
น้องไอจัง มั่นหน้ามากกกกก
แอ๊บสักนิดก็ได้นะลูก
เขิลแทนพี่หมอ
555555555
-
พบรักน่ารักจังเลยยยยยย :-[
-
อ่านจบไม่เม้นไม่ได้แล้วค่ะ
โอยยยย น่ารักไปนะไอจัง หยอดเข้าไปลูก
วิธีขอเบอร์ ขอไลน์ ทำคนอ่านถึงขั้นอุทาน อั๊ยยะ
อ่านไปเอาหมอนปิดหน้า ดิ้นไปดิ้นมา :ling1:
รักนะ รักนะ รักนะ :hao7:
แต่กลัวมาก กลัวพี่เปรมจะขับรถไม่ถึงกรุงเทพ ฮ่าๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ น้องไอร้ายจริงๆ :hao3:
-
หนูไอ ไปฝึกวิชามารสำนักไหนมาคะลูก แพรวพราวมาก
-
:o8: :-[
-
ไอจังคะ
นอกจากจะเเผนเยอะแล้วมุกยัง..... 55555 พี่เปรมถึงกับทนไม่ได้
เเต่เอาจริงๆคนที่น่าทึ่งกว่าคือพี่เปรม พี่เดาออกได้ไงคะยอมใจในสติปัญญา แสดงให้เห็นว่าต่อไปถ้าคบกันคงตามกันทันชัวร์
ขอตัวไปหัวเราะต่อก่อนนะคะ คุณรินมาต่อเร็วๆน้าาา
-
งื้อออออ น่ารักอ่ะ ชอบมากๆๆ 5555555
น้องไอแผนสูงจีจี ยอมๆ
-
ไอจัง แรดเรียกแม่เลยค่ะลูก
เปลือกหอยตำเท้านี่เปลี่ยนนิสัยรึเปล่า
ทั้งฮาทั้งสงสารแทนพี่เปรม
รอตอนต่อไปเนาะ
-
น้องไอทำดีมากลูก....สู้ต่อไป
-
โอ๊ยไอจัง. เคะน้อยของป้า
:hao7:
หนูมีมุมนี้ด้วยเหรอ 55555 สะเด็ดสะแด่วมาก
พี่เปรมไม่รอดละ
-
:ling3:
น้องไอรอพี่เปรมจีบไม่ได้ งั้นเราไม่ต้องเล่นตัว จีบพี่เขาเองก็ได้เนอะ
สู้ๆน้องไอ
-
ไอจังเปลี่ยนไป....
ฮาาาาาา
ถ้าหนูจะอ่อยพี่เปรมขนาดนี้ หนูจับพี่เปรมปล้ำเลยก็ได้ลูก นี่เชียร์และสนับสนุนมาก 555555555
-
น้องไอ ทำถูกใจจริงๆ
แต่ท่าทางเลี้ยงน้องไอจะป่วนกว่าเลี้ยงน้องเปี๊ยกนะพี่เปรม
-
อั่ยยะน้องไอลูกแม่ หนูคือความภาคภูมิใจของแม่จริงๆ :laugh:
-
น่ารักจังเลยลูกกกกก :hao6:
-
อิอิ ฮาอะไอจัง
-
น้องไอน่ารักจุงเบยอย่างนี้พี่เปรมจะไปไหนรอด
-
พบรัก โหยยแกถ้าจะขนาดนี้เขินแทนพี่เปรมเลยอ่ะ ขยันหยอดจริ๊งงง
-
โอ๊ยยยยย ทำไปได้ไอจางงง
แฮ่นจริงๆ แบบนี้พี่เปรมก็น่าจะรู้แล้วเนอะว่าน้องรู้แล้วว่าเป็นคนละเปรมกะแฟนเก่า
+ + เช่นเคยให้กับความใจกล้าของหญิงลี :กอด1:
-
ทุ่มทุนมากจริงๆ น้องไอ
-
ไม่ผิดหวังจริงๆที้ทำป้ายไฟเชียร์น้องไอมาตั้งแต่ต้น
น้องไอบอกว่าฟื้นขึ้นมาแล้วจะเป็นคนใหม่น้องทำได้จริงๆ
แม่นี้ลุกขึ้นปรบมือให้แทบไม่ทัน :hao6: พี่เปรมไปไหนไม่รอดแน่ๆงานนี้
ปล.ตอนน้องไอร้องเพลงขอใจแลกเบอร์ ถึงกับร้องอั่ยยะ! หัวเราะเสียงดังมาก อินเนอร์มาเต็ม :laugh:
-
โอ๊ยยยยยยยยยย มันไม่อิ่ม มันไม่พอ อยากจะขออีก2ตอน :ling1:
อ่านแล้วมีความสุขมากค่ะ มันน่ารัก รู้สึกเขินอาย ไปไม่เป็น และอยากจะกรี๊ดดดดดดดดด :heaven
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องไอคะ หนูเป็นไอดอลพี่นะลูก เลิฟมากกกก
นางมั่นมากอ่ะ โดนใจ :katai2-1:
-
ไอจังสู้ๆ
-
น้องไอแผนเยอะอะ ชอบ ๆ o13
-
ไอจังงงงงงงงงงงงงงงงงงง
น่ารักกกกกกกกกก :katai2-1: :katai2-1:
-
รุกหนักจังนะน้องไอ น่ารักจริงๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องไอจังตลกจังเลย 5555 :m20:
ถ้าเราใช้วิธีแบบไอจังจะได้ผลมั้ยน้า หุหุ
-
ไอ นี่ อ่อยเก่งจริงเชียวววว
ว่างๆก็บอกพี่เปรมตัวจริงหน่อยนะ
ว่าน้องไอรู้ความจริงแล้ว
พี่เปรม(ตัวจริง)จะได้ไม่คิดว่าตัวเองเป็นแค่ตัวสำรอง
:mew2:
-
5555 มันก๊าวใจดีจริงๆคู่นี้
-
โห ไอนี้สุดยอดไปเลย ถ้าไอ้พี่เปรมมันไม่มีใจนี้ ส่งสัยคงโดนทิ้งไว่้กลางทางอ่ะ เมื่อเปรมไม่รุก ไอเลยขอรุกเองสินะ
-
ไอเอ้ย
-
เอิ่ม...บางทีก็คิดนะ ว่าน้องไอ ตกลงเป็นคนขี้อายรึ คนต๊องกันแน่555
-
น่ารักจังเลย น้องไอ :impress2:
-
น้องไอรุกหนักมาก 5555555
-
ไม่รู้ว่าจะเขิน :-[ หรือขำก่อนดี :laugh:
น้องไอทั้งหยอด ทั้งอ่อย เห็นแล้วก็สงสารพี่เปรมนะ ความอดทนเป็นเลิศมากคะ :z1:
ต้องขับรถไปแล้วเจอน้องไอรุกหนักขนาดนี้
มัวแต่รอพี่เปรมอยู่ไม่ทันใจน้องไอสินะ จัดเต็มแร่ดได้อีก ช๊อบชอบ :m3:
มาอีกๆๆ นะคะ รอจะไม่ไหวแล้วเนี่ย :hao6:
-
ไอจัง สู้ๆ
-
เพราะพี่เปรมชักช้าไม่ทันใจ น้องไอก็เลยรุกแรง 5555
-
น้องไอตอนเป็นคน แลดูรั่วมากกกกกก 555555
-
รุกหนักมากค่ะ 5555
-
น้องไอรุกหนักมากก
พี่หมอเปรมตั้งรับไม่ทันทำไรไม่ได้
ได้แต่เขินและยอมอย่างเดียวเลย
55555555555555
นี่เหมือนความทรงจำอยู่ครบเลยน้าาา
ไว้ว่างๆก้เล่าให้พี่เปรมฟังสิ ไอจัง
จะได้รู้ว่าเนี่ยตัวจริง ตอนหลงรักครั้งแรกก้หลงพี่เปรมนี่ไม่ใช่ปลื้ม
รอค่าา
-
ไอจังรุกหนัก!! :jul1:
-
จะรอไม่ไหวแล้วคะ อยากอ่านตอนต่อไปมากๆ :katai1:
น้องไอน่าร๊าก แร่ดได้น่าร๊ากก หลงเด็กมาก :hao6:
-
อ้อยยย!! รวดเดียวจบแบบไม่นอน ชอบงะ ><
หมอเปรมดูอบอุ่นดีจัง แบบผู้ชายดี้ดี อยากได้ฮ่า
ขอตามด้วยคนน้า^^
-
ทำไปได้นะไอ 555
-
สงสัยต้องยืมมุกขอเบอร์โทรแบบน้องไอมาใช้ซะแล้ว ท่าจะเวิรค์นะนั่นน่ะ 555 :hao7:
-
ตั้งแต่อ่านมา ผมว่าผมเดาโทนเรื่องนี้ผิดไปหลายอย่างเลย 555
ตอนแรกเห็นมีบรรยากาศฝนตก มีชะตากรรมที่พลิกผัน คิดว่าน้องไอน่าจะออกแนวเรียบร้อย น่าสงสาร
ไปๆ มาๆ พลิกล็อคกันน่าดู ถล่มทลาย พลิกล็อกกันมากมาย แบบเทกระเป๋า...(ขอร้องเพลงรุ่นป้าละกัน)
(http://i.ytimg.com/vi/__0ruZWWx_o/maxresdefault.jpg)
น้องไอไปซะแล้ว ถ้าเป็นผม จะกล้าทำอย่างน้องไอไหมนั่น 555
นี่ผมเดาผิดหมดเลยเหรอเนี่ย :z1:
Sarawatta
-
อั่ยยะ!!! มันถูกใจจริงๆเลยคะน้องไอ :hao6:
-
ตั้งแต่อ่านมา ผมว่าผมเดาโทนเรื่องนี้ผิดไปหลายอย่างเลย 555
ตอนแรกเห็นมีบรรยากาศฝนตก มีชะตากรรมที่พลิกผัน คิดว่าน้องไอน่าจะออกแนวเรียบร้อย น่าสงสาร
ไปๆ มาๆ พลิกล็อคกันน่าดู ถล่มทลาย พลิกล็อกกันมากมาย แบบเทกระเป๋า...(ขอร้องเพลงรุ่นป้าละกัน)
(http://i.ytimg.com/vi/__0ruZWWx_o/maxresdefault.jpg)
น้องไอไปซะแล้ว ถ้าเป็นผม จะกล้าทำอย่างน้องไอไหมนั่น 555
นี่ผมเดาผิดหมดเลยเหรอเนี่ย :z1:
Sarawatta
เห็นด้วยทุกประการค่า o13
-
ขอบคุณ :)
-
พี่เปรมเก่งมากเลยนะคะที่ถูกน้องไอทั้งจีบ ทั้งหยอดซึ่งๆ หน้าขนาดนี้แล้ว ยังประคองรถให้ตรงทางอยู่ได้อีก :laugh:
-
น้องไอ พ่อขนุนหนังของคุณพี่ พี่ยอมมมน้องแล้วจร้า :hao6:
-
เปิดเรื่องมาตอนแรกๆนี่น้องไอจังดูเป็นเคะที่น่ารักใสๆ แต่มาพักหลังๆนี่ขยันอ่อยมากกกก อีนังเขื่อนแตกฉันยังไม่ลืมแกนะ รอน้องไอแก้แค้นแทนเปี๊ยกอยาางใจจดใจจ่อ :fire:
-
ไปอยู่ไหนมานะ ทำไมเพิ่งมาอ่านนิยายเรื่องนี้ แต่ยังไงก็ขอสมัครเป็น FC พี่เปรม น้องไอ น้องเปี๊ยกด้วยคนนะคะ :-[
อ่านทันตอนล่าสุดแล้วเขินเลย เป็นแฟนกันจริงๆเถอะนะ :impress2:
แต่ถ้าพี่ปลื้มกลับมาแล้ว หวังว่าไม่ต้องซดมาม่านะฮะ ไหนจะไอ้เด็กเขื่อนอีก ไม่ชอบๆๆเลย ทำร้ายน้องไอในร่างน้องเปี๊ยก แต่ก็ดีที่ทำให้น้องไอกลับร่างซักที ลุ้นเหนื่อยมาก กลัวจะกลายเป็นน้องเปี๊ยกตลอดไปอ่ะ :katai1:
รอตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
น้องไอเด็กดีของแม่ แม่รักหนูที่สุดดด :m3:
-
อยากอ่านรวดเดียวจบเลย ไม่พอๆๆ ฮือออ :katai1:
ชอบมากคะ อินมาก o13
-
กำลังจะนอน แต่แวะมาดู ว่านักเขียนจะมารึเปล่านะ :katai5:
-
:z13:
-
เป้าหมายมีไว้พุ่งชนลูกกกกก
อ่านแบบนี้แล้วอยากอ่านมุมพี่หมอเลยจะช๊อคขนาดไหน 55454
-
น้องไอรุกหนักเลยนะ 5555+
:hao7:
-
น้องไอตัวแสบ ตอนเเรกคิดว่าเป็นเด็กเรียบร้อย ว่าง่าย ไม่ดื้อไม่ซน มาตอนนี้แสบจริงๆ แต่ก็รักกกกกก >///<
-
รักแรกพบ ฮืออออ น่ารักมากเคะน้อยยย -///-
-
น้องไอ ตั้งแต่คืนร่าง รู้สึกหนูจะรั่ว และ ขี้อ่อย มากเลยลูก คิดได้ไงขอเบอร์โทรแอนด์ไลน์พี่เปรม นึกภาพแล้วมัน :m20: แหม่ ๆ ต้นๆ นี่คิดว่าหนูอ่อนไหว อ่อนแอ เจ้าน้ำตา แต่ตอนนี้เกินคาดกับหนูมากลูก ดีแล้ว ด้านได้อายอดกินแพคพี่เปรม สู้สู้ :haun4:
-
น้องไอ ขี้อ่อยยยยยยยยยยยย
:hao6: :hao7:
-
รอๆๆๆ :z13:
-
โอยยยยย ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายตอนเลยยย สรุปน้องจำได้ แงงงง ดีจายยยยยยยย แต่น้องอย่าไปทำพี่เปรมเข้าใจผิดว่าน้องรักพี่ปลื้มที่เป็นพี่เปรมนะคะ พี่เปรมหล่อ ใจดีขนาดนี้ น้องต้องจีบให้ติดนะคะ 55555555555555555 ให้ไอ้เปี๊ยกของพี่ปลื้มมาเป็นกามเทพน้อยให้เลย อิอิ
ส่วนพี่เปรม พี่หลงน้องแล้วสินะคะ อย่าไปแคร์พี่ปลื้มค่ะ หลงแล้วก็รับรักน้องซะ น้องอ่อยขนาดนี้แล้วค่ะ ปล่อยอีตาพี่ปลื้มไป เดี๋ยวเฮียแกก็หาคนใหม่ได้ พี่ไม่ต้องรู้สึกผิดค่ะ พี่ต้องทำตามเสียงหัวใจเรียกร้องไปอยู่กับพบรักนะคะพี่ แงงงงงง
หวานมากเลยค่ะคุณนักเขียน ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เขียนออกมา เราอาจจะมาติดตามบ้าง หายบ้างเป็นช่วงๆแต่เราก็รออยู่ตลอดจริงๆนะคะ สู้ๆนะคะ มีคนรออยู่เยอะแยะเลย เค้าด้วยย :L1:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-16-
..หนึ่งอาทิตย์กับการใช้ชีวิตคู่กับไม้ค้ำยัน มันก็โอเคนะครับ ถือว่าเป็นคู่ชีวิตที่ดีในระดับหนึ่งเลยทีเดียว ไม่มีบ่น ทนแดด ทนฝน เป็นหลักยึดให้สองขาของผมมีพลังก้าวเดินต่อไป.. ใส่ฟีลลิ่งว่ารู้สึกมีพลัง อัพโหลดรูปขาข้างซ้ายคู่กับไม้ค้ำยัน เสร็จแล้วก็กดโพส เป็นอันเรียบร้อยสำหรับสเตตัสหน้าเฟสบุ๊ค
“วินาทีนี้ไม่มีใครเว่อร์เกินเพื่อนกูแล้ว” ไอ้เพื่อนรักกดถูกใจเป็นคนแรก ไอ้ดีนถือว่าเป็นหน้าม้าแฟนคลับอันดับต้นๆ ของผมเลยครับ
“บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกส่งเสียงว่าอยากรู้บ้างว่าผมกับไอ้ดีนกำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่
“อ้อ นี่ไง พี่ไออัพสเตตัสในเฟสบุ๊ค เหมือนที่เคยอัพรูปกับน้องเปี๊ยกบ่อยๆ นั่นแหละ” ผมเปิดเฟสบุ๊คของตัวเองให้น้องเปี๊ยกดูและอธิบายไปด้วย แค่ไม่ถึงนาทีก็มีคนกดถูกใจไปเกินครึ่งร้อยแล้วครับ
วันนี้ผมพาน้องเปี๊ยกมามหาลัยด้วยครับ เพราะแม่ต้องออกไปทำธุระนอกบ้านทั้งวันผมไม่อยากทิ้งน้องเปี๊ยกไว้ลำพัง จึงตัดสินใจพามาด้วย อีกอย่างขาของผมเจ็บแบบนี้ไอ้ดีนเลยต้องขับลูกรักของมันมาคอยบริการผมอยู่แล้ว ดังนั้นจึงพาน้องเปี๊ยกมาได้แบบสบายๆ ตอนเข้าห้องเรียนผมเลือกนั่งแถวหลังๆ น้องเปี๊ยกเด็กดีก็นอนหมอบกัดตุ๊กตาน้องเน่าเล่นอยู่ข้างๆ ขาของผม ไม่มีซุกซนหรือส่งเสียงรบกวนใดๆ แต่กลับเรียกความสนใจจากสาวๆ ไปได้แบบเต็มๆ นั่นเพราะความน่ารักน่าเอ็นดู ใครได้พบสบตาเป็นต้องหลงรักแทบทุกราย
อ้อ เกือบลืมไปเลยครับ เรามาย้อนความหลังไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนิดหนึ่งดีกว่า เพราะตั้งแต่กลับมาจากทริปที่ชลบุรี ชีวิตของผมก็ดี๊ดี แม้ว่าระยะทางระหว่างชลบุรีกับกรุงเทพฯ จะเดินทางแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่ถือว่าเป็นเวลาอันมีค่าที่ครอบครัวอุตส่าห์มอบโอกาสทองให้ผมเลยก็ว่าได้ และผมก็ใช้มันได้แบบคุ้มค่าที่สุดเก็บทุกรายละเอียดไม่ให้หลุดรอดสักเม็ด
ในวันนั้นพี่เปรมมาส่งผมถึงหน้าประตูรั้วบ้านในตอนบ่ายสี่โมงนิดๆ ซึ่งแม่และครอบครัวไอ้ดีนยังเดินทางมาไม่ถึง ผมโทรไปถามแม่ก็ได้คำตอบว่าคุณลุงเด่นจะแวะทำธุระก่อนคงจะถึงบ้านตอนค่ำ ผมก็เลยต้องให้พี่เปรมช่วยประคองผมเข้าบ้าน ตอนแรกก็กะจะให้พี่เปรมพาไปส่งถึงห้องนอน แต่มันก็ดูจะไม่งามสักเท่าไหร่เพราะพี่เปรมเพิ่งมาบ้านผมเป็นครั้งแรก เพราฉะนั้นต้องเอาไว้รอบหน้าละกัน พี่เปรมดูลังเลเล็กน้อยกับการที่จะต้องทิ้งผมไว้ที่บ้านคนเดียว ไอ้ตัวผมเองก็เกรงใจ๊เกรงใจ พี่เปรมขับรถมาเหนื่อยๆ แล้วต้องมาคอยดูแลผมอีก ผมจึงหลุบตาเล็กน้อย พูดเสียงอ่อยว่า ‘ไอรอแม่กลับมาทำกับข้าวให้กินได้ แค่สี่ห้าชั่วโมงเอ๊ง’ เสียงสูงตอนท้ายนิดเดียวแค่นั้นแหละครับ พี่เปรมสุดหล่อจึงเดินเข้าครัวไปทำอาหารมื้อเย็นง่ายๆ แต่อร่อยสุดๆ ให้ผมกิน แล้วยังใจดี๊ใจดีอยู่รอเป็นเพื่อนจนแม่กลับมา ทำเอาหัวจงหัวใจของนายพบรักแตกกระจุยกระจายเป็นกลีบดอกไม้สะพรั่งบานเต็มต้น
พี่เปรมกลับชลบุรีในตอนเย็นวันรุ่งขึ้นซึ่งผมมีเรียนเต็มวัน แต่ก็ไม่ลืมที่จะส่งไลน์ไปอวยพรให้อีกฝ่ายเดินทางปลอดภัย ถึงแล้วให้บอกด้วย พี่เปรมอ่านข้อความของผมตอนสี่โมงเย็น แต่ตอบกลับมาตอนเกือบจะห้าทุ่มว่า ‘พี่ถึงชลบุรีแล้ว ฝันดีนะ’ ไม่มากไป ไม่น้อยไปกว่านั้น มันกำลังดีสำหรับความสัมพันธ์ที่เพิ่งเริ่มต้น แค่นั้นผมก็ฝันดีไปตลอดทั้งคืน และเมื่อไหร่ที่คิดถึงใบหน้าหล่อๆ นั่นหัวใจก็สั่นไหวระทึก แบบนี้รึเปล่านะที่เค้าเรียกว่าอาการของคนมีความรัก
“มึงกับน้องเปี๊ยกนี่ยังไง คือกูว่ามันแปลกๆ มั๊ยว่ะ?” กำลังอารมณ์ดีๆ อยู่เชียว ไอ้เพื่อนสุดหล่อตาตี๋ก็ทำให้ผมต้องหลุดออกจากมโนจิตอย่างไว ไอ้ดีนก้มลงใต้โต๊ะมองน้องเปี๊ยก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม คิ้วของมันขมวดแทบจะเป็นปม
“ตรงไหน?” อะไรที่ว่าแปลก
“ตกลงมึงคุยกับหมารู้เรื่อง??”
“น้องเปี๊ยกไม่ใช่หมา” ต่อให้ใครมองน้องเปี๊ยกว่าเป็นแค่สัตว์ตัวหนึ่ง แต่สำหรับผมน้องเปี๊ยกเป็นน้องชายตัวน้อยที่ผมรัก จนบางทีผมก็คิดว่าผมอาจจะรักและผูกพันกับน้องเปี๊ยกมากกว่าน้องไอด้าน้องสาวของผมซะอีก
“เอ่อ แล้วไอ้หูตั้ง สี่ขา นั่นมันเรียกว่าอะไรว่ะ?”
“น้องเปี๊ยกเป็นน้องชายกู”
“งั้นมึงก็เป็นหมา?”
“กูไม่ใช่หมา แต่กูเป็นเพื่อนกับหมา” ผมพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ และไม่ได้มองหน้าไอ้ดีนด้วยซ้ำ เพราะผมกำลังเขียนร่างแบบแปลนตามโจทย์ที่อาจารย์ให้ไว้เมื่อสามอาทิตย์ก่อน ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมจะทำแปลนนี้ให้เป็นร้านอะไร
“อ่อ” ไอ้ดีนพยักหน้าแบบงงๆ แล้วก้มลงขีดเขียนงานของตัวเองบ้าง และหลังจากที่ผมนับหนึ่งถึงห้าในใจ ไอ้เดือนคณะก็เงยหน้าพรวดขึ้นมาโวยวาย
“ไอ้สัตว์พบรัก มึงด่ากูว่าหมางั้นเหรอว่ะ?!” ก็ยังดีนะที่มันรู้ตัว แม้จะช้าไปห้าวินาทีก็ตาม
ผมไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงกับไอ้ดีนต่อ แค่ปล่อยให้มันโวยวายโหวกเหวกอยู่สักพัก งึมๆ งำๆ อีกหน่อย แล้วมันก็จะกลับมาเป็นปกติของมันเอง
“แล้วมึงจะทำร้านอะไรว่ะ?” เห็นมั๊ยละครับ ไอ้ดีนมันกลับมาโหมดคนหล่อเหมือนเดิมแล้ว
“เพ็ทช็อป”
“ได้แรงบันดาลใจจากน้องเปี๊ยกว่างั้น?”
“อืม” ตอบตามตรงครับไม่มีปิดบัง
“แล้วมึงล่ะ?” ถามมันบ้างครับ เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่สนใจเพื่อน
“ร้านขายแร่ด มีมึงเป็นมาสคอส” มันทำหน้าทำตาโรคจิตซาดิสใส่ผม แต่คิดเหรอว่าจะทำให้ผมสะทกสะท้านได้
“ด้วยความยินดี” ถ้ามึงทำร้านนี้จริง กูจะแต่งตัวเป็นมาสคอสให้ร้านมึงเลย ผมยักคิ้วให้ไอ้ดีนอย่างลูกผู้ชาย ไอ้ดีนก็หัวเราะขำใหญ่ ดีครับมีเพื่อนบ้าก็ต้องบ้าตามมันให้ทัน
เราสงบศึกน้ำลายลงแค่นั้น แล้วต่างคนก็ต่างมุ่งมั่นทำงาน เพราะวิชาตอนบ่ายต้องเอางานไปเสนอให้อาจารย์ตรวจเช็คความคืบหน้าอย่างน้อยสามสิบเปอร์เซ็นต์ จนเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าใกล้จะได้เวลาเข้าเรียน ผมกับไอ้ดีนบิดขี้เกียจยืดเส้นยืดสายและเก็บข้าวของลงกระเป๋า ผมไม่ลืมที่จะขอเปิดเช็คสเตตัสที่ลงไปก่อนหน้า แล้วก็พบว่าเมื่อห้านาทีที่แล้ว ‘Preamnatee’ มากดถูกใจ ‘FIRST LOVE’ ผมรีบเอาให้น้องเปี๊ยกดูด้วยความดีใจ น้องเปี๊ยกจะเข้าใจรึเปล่าผมก็ไม่มั่นใจ แต่ที่รู้ก็คือพี่เปรมติดตามความเคลื่อนไหวของผมอยู่เหมือนกัน
โบราณว่าไว้ช้าๆ ได้พล้าเล่มงาม แต่สำหรับผมขอยึดสุภาษิตที่ว่าน้ำขึ้นให้รีบตัก มีโอกาสแล้วต้องรีบคว้า สะพานทอดมาก็ต้องรีบข้าม ผมยิ้มให้ตัวเองอยู่ในใจพร้อมส่งกระแสจิตไปหาคุณหมอเอ็กซ์เทอร์นที่ชลบุรีว่า ‘พี่หนีผมไม่รอดหรอก’ หึหึ
.
.
.
.
วันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่ไม่ต้องกังวลกับงานส่งอาจารย์ มันเป็นอะไรที่ทำให้ผมมีความสุขมากสำหรับชีวิตนักศึกษา เพราะแปลนงานร้านเพ็ทช็อปสำหรับสัตว์เลี้ยงของผมไปได้สวย อาจารย์ที่ว่าเคี่ยวที่สุดในคณะถึงกับออกปากชม ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องยกความดีความชอบให้น้องเปี๊ยกเค้าล่ะครับ ที่ทำให้ผมปิ๊งไอเดียอันเจิดจรัสนี้ขึ้นมาได้ ตอนนี้ก็เหลือแค่เก็บรายละเอียดเท่านั้นและก็ยังมีเวลามากพอที่จะจัดการให้เสร็จทันส่ง
แผลที่ฝ่าเท้าซ้ายของผมดีขึ้นเยอะแล้วครับ อาจจะยังลงน้ำหนักได้ไม่เต็มที่และยังต้องพึ่งไม้ค้ำยันอยู่แต่ถือว่าสามารถเดินเหินได้สะดวกขึ้นมากโข ดังนั้นวันเสาร์ผมจึงตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ไปทำกับข้าวใส่บาตรกับแม่ ช่วงนี้ผมกับแม่จะตื่นเช้ามาใส่บาตรพระทุกวัน เพราะเสาร์หน้าเป็นวันคล้ายวันเกิดของพ่อ ปกติในทุกปีแม่ก็จะกลับไทยมาในช่วงนี้ เราไม่ได้ทำบุญครบรอบวันตายแต่จะทำบุญในเดือนเกิดของพ่อแทน โดยแม่ให้เหตุผลว่าพ่อยังอยู่กับเราเสมอ พ่อไม่เคยจากไปไหน ผมเองก็คิดแบบนั้นเช่นกัน ผมยังจำวันที่ผมตื่นจากนิทราอันยาวนานได้ดี พ่อเป็นคนมาปลุกผม พ่อยังมองผมอยู่เสมอจากบนนั้น บนท้องฟ้าอันกว้างไกล
แม่จะกลับสวิสเซอร์แลนด์หลังจากทำบุญครบรอบวันเกิดของพ่อ เพราะน้องไอด้างอแงร้องหาแม่ตลอด ในมุมหนึ่งของจิตใจผมก็อยากจะลองงอแงบ้างแต่มันก็ทำได้แค่เก็บความคิดนั้นไว้ในหลืบซอกเล็กๆ ผมอยากจะเห็นแม่ยิ้มมีความสุขมากกว่าต้องมาร้องไห้เพราะผม
เมื่อวานเสร็จจากทำบุญ ผมก็ต้องไปโรงพยาบาลตรวจร่างกายตามที่คุณหมอนัดไว้ ผลออกมาปกติดีทุกอย่าง จากนั้นผมก็พาแม่ไปช้อปปิ้งต่อ แต่เพราะผมใช้ไม้ค้ำยันจนล้า แม่เลยให้ผมนั่งรออยู่กับน้องเปี๊ยก ตั้งแต่กลับชลบุรีมาแม่เอาแต่บ่นเรื่องที่ผมไม่ยอมให้แม่ซื้อรถให้ จะไปไหนมาไหนกับแม่แต่ละทีก็ยืมลูกรักไอ้ดีนตลอด แม่ว่าผมไม่หัดเกรงใจเพื่อนและอีกสารพัด จะเอาไงดีล่ะ เกรงใจมันก็เกรงใจอยู่นิดหน่อยละนะ แต่ไอ้ดีนมันเป็นคนโยนกุญแจรถใส่หน้าผมเองนี่นา ผมไม่ได้ร้องขอใดๆ สักคำ นอกจากแค่ส่งสายตาเจียมเนื้อเจียมตัวก็เท่านั้น
เช้าวันอาทิตย์เราเพิ่งใส่บาตรพระกันเสร็จ ผมเดินอ้อมด้านหลังแม่เพื่อจะตักโจ๊กใส่ถ้วยให้แม่และตัวเอง โดยไม่ลืมเอาถ้วยคิตตี้ใส่โจ๊กให้น้องเปี๊ยกด้วย
“โอก้าซัง” ผมเรียกแม่หลังจากที่จัดการเรื่องอาหารให้น้องเปี๊ยกเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมไม่ค่อยเรียกแม่ด้วยภาษาญี่ปุ่นสักเท่าไหร่ จะเรียกก็ต่อเมื่ออยากเรียกจริงๆ เท่านั้น
ผมนั่งลงตรงโต๊ะทานข้าว แล้วแม่ก็เดินมานั่งฝั่งตรงข้ามกับผม แม่เลิกคิ้วถามว่ามีอะไร พร้อมกับตักโจ๊กทานไปด้วย ผมกับแม่สนิทกันมาก พ่อกับแม่เลี้ยงผมแบบเพื่อนที่สามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง และผมเองก็ไม่เคยมีความลับกับพวกท่าน จะมีอยู่แค่เรื่องเดียวเท่านั้นที่จนถึงตอนนี้ผมก็รู้สึกผิดอยู่ในใจ
“แม่จะผิดหวังมั๊ยถ้าน้องไอจะมีความรู้สึก... เอิ่ม... ชอบผู้ชาย” ชอบผู้ชายด้วยกันไม่ได้หมายความว่าผมจะเป็นเกย์นะครับ ผมเองยังชอบผู้หญิงอยู่ โดยเฉพาะผู้หญิงแบบแม่นี่คือต้นแบบสาวในฝันของผมเลย
“คุณเปรมน่ะเหรอจ๊ะ” แม่ส่งยิ้มมาให้ผม มีขยิบตาด้วย
“แค่ก!” ผมสำลักโจ๊กจนข้าวทะลุออกทางจมูกเลยทีเดียว
แม่คร้าบบบบบบบ แม่จะตรงประเด็นไปไหนเนี่ย อ้อมบ้างไรบ้างก็ได้ ว่าแต่แม่รู้ได้ยังไง ใครมาฟ้องแม่ ไอ้ดีนกับพี่ดินเหรอ? แต่ผมมั่นใจนะว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้ นอกจากน้องเปี๊ยก ผมตวัดสายตาไปเค้นหาความจริงจากน้องเปี๊ยกทันที น้องชายตัวน้อยของผมที่กินโจ๊กจนเลอะไปทั้งหน้าก็ส่ายหัวไปมาปฏิเสธใหญ่ว่าไม่ใช่เปี๊ยกนะ
“ไม่ต้องบอกแม่ก็รู้น๊า น้องไอจังกับคุณเปรมเป็นแฟนกันใช่มั๊ยเล่า” แม่อมยิ้มแล้วหัวเราะคิกคักซะน่ารักเชียว
“ม แม่ รู้ได้ไงอะ” ปาดน้ำตาและน้ำมูกผลจากการสำลักโจ๊กเมื่อครู่
“แม่อาบน้ำร้อนน้ำเย็นมาก่อนน๊า” แค่อาบน้ำร้อนเฉยๆ ครับแม่ อาบน้ำทั้งร้อนและน้ำเย็นนี่ไม่มีในสุภาษิตคำพังเพยของไทยครับ
“ตอนแรกที่เจอคุณเปรมแม่ก็ตกหลุมรักทันที ทำไมผู้ชายคนนี้หล่อจังเลยน๊า ยิ่งได้เห็นว่าเค้าดูแลเอาใจใส่น้องไอตอนป่วย แม่ก็คิดว่าถ้ามาขอเมื่อไหร่ แม่จะยกให้แบบไม่เอาขันหมากสักบาทเลยล่ะ” เค้าเรียกว่าไม่เอาสินสอดสักบาทครับแม่ แต่แม่จะยกผมให้เค้าฟรีๆ ได้ยังไงกันล่ะ ผมไม่ยอมหรอกนะ
“แล้วแม่เคยถามพี่เปรมมั๊ยล่ะว่าเค้าเป็นอะไรกับผม บางทีเค้าแค่มาเพราะสงสารผมก็ได้นะ”
“ไม่ได้ถามหรอก แต่คุณเปรมเค้าแนะนำตัวเองเลยว่าเป็นแฟนของน้องพบรัก”
“ห๊ะ??!!” พี่เปรมนี่นะแนะนำตัวเองแบบนั้น ไม่จริง ผมไม่เชื่อ เป็นไปไม่ได้ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ
“ตอนนั้นแม่ตกใจมากเลย ร้องเอ๋ เสียงดังมาก แต่คุณเปรมก็ยืนยันและขอโทษที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้มาก่อน และยังไม่มีใครรู้ แต่ก็อยากบอกให้แม่รับรู้เอาไว้ เป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ เลยน๊า” แม่ยิ้มจนตาปิด ดูเหมือนว่าแม่จะชอบพี่เปรมจริงๆ แต่ผมคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้
เอ๊ะ หรือว่า?!
ใครคนหนึ่งโผล่เข้ามาในความคิด ทั้งที่ทำผมไว้เจ็บแสบขนาดนั้น ผมไม่มีวันลืมเด็ดขาด ผมควรจะอธิบายเรื่องนี้ให้แม่ฟัง แต่ผมควรจะเริ่มเล่าตั้งแต่ตรงไหนดีนะ เพราะถ้าหากแม่รู้เรื่องทั้งหมดไม่แน่แม่อาจจะเหมารวมโกรธพี่เปรมไปด้วยก็ได้
“น้องไอจัง” แม่คงเห็นผมทำหน้าเครียดเหมือนคนปวดท้อง แม่จึงเรียกแล้วยื่นมือมากุมมือผมไว้
“จำเอาไว้นะว่าอะไรก็ตามที่ทำให้น้องไอมีความสุขและไม่ทำให้ใครเดือดร้อน แม่และพ่อที่อยู่บนฟ้าก็จะมีความสุขด้วย เพราะน้องไอเป็นลูกรักของพ่อกับแม่ คือหัวใจของเรา” มือที่แสนอบอุ่นบีบมือผมเบาๆ ความอบอุ่นนั้นแผ่ซ่านเข้าถึงหัวใจ
“ชิอะวะเซะ นิ นะริตั้ย โนะ นะระ, นะรินะไซ. ไฟท์โตะ!” มันเป็นประโยคที่แม่มักจะพูดให้กำลังใจผมมาตั้งแต่เด็ก ‘ถ้าอยากมีความสุขก็จงมีซะ สู้ๆ’ แม่ยกกำปั้นขึ้นให้ผมพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้ผมต้องยิ้มตาม แล้วถลาลุกขึ้นไปกอดแม่ หอมแก้มซ้ายขวาด้วยความสุขหัวใจ
“เซกาอิเดะ, โอก้าซังกะ ดาอิสุกิเดะสุ” น้องไอรักแม่ที่สุดในโลกเลยนะครับ
.
.
.
.
เกี่ยวกับความรักของผมแม่ไฟเขียวให้ผ่านตลอดแบบที่ผมเองก็ยังงงๆ แต่การที่แม่ยอมรับในเรื่องนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องราวดีๆ เรื่องหนึ่งในชีวิตของผมเลยทีเดียว เอาจริงๆ ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมผมถึงได้ชอบพี่เปรมมากขนาดนี้ บางทีผมอาจเป็นเกย์?? แต่ที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยชอบผู้ชายคนอื่นแบบนี้มาก่อนเลย และก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเริ่มชอบพี่เปรมตั้งแต่ตอนไหน หรืออาจจะเป็นช่วงเวลาที่เกิด ‘ปาฎิหาริย์’ ระหว่างผมกับน้องเปี๊ยกตอนนั้นก็เป็นไปได้??
วันนี้มีเรียนบ่ายแต่ผมก็ยังคงต้องตื่นก่อนไก่โห่ เพราะต้องมาช่วยแม่ทำกับข้าวใส่บาตรเหมือนทุกวัน และวันเสาร์นี้ก็วันครบรอบวันเกิดของพ่อแล้วครับ หนึ่งปีได้ทำบุญใหญ่สักครั้งผมก็อยากจะให้คนสำคัญมาร่วมด้วย ดังนั้นเมื่อใส่บาตรเสร็จผมก็รีบกลับขึ้นห้องนอน สลัดเสื้อคลุมกับกางเกงวอร์มออกจากตัว ผมไม่ได้แต่งตัวโป๊นะครับ ก็แค่ปกติเวลานอนผมใส่เสื้อยืดบางๆ ย้วยๆ กับกางเกงผ้ายืดขาสั้น จะให้ผมไปใส่บาตรชุดนอนแบบนั้นมันไม่ดีแน่ๆ ก็เลยหาเสื้อเชิ้ตมาคลุมทับกับใส่กางเกงวอร์มขายาวทับขาสั้นไว้เท่านั้นเอง
ผมอุ้มน้องเปี๊ยกแล้วกระโดดขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ขยี้หัวให้ยุ่งเหยิงเหมือนเพิ่งตื่นนอน ขยับจัดเสื้อให้เข้าที่เข้าทางโดยทิ้งคอเสื้อย้วยๆ ให้ไหลตกจากไหล่โชว์ผิวหัวไหล่ขาวๆ ข้างหนึ่ง แต่ท่าทางเสื้อมันจะย้วยมากไปหน่อยเลยกลายเป็นโชว์หัวนมชมพูแทน เอาเป็นว่าอย่าคิดอะไรมากครับผมก็ผู้ชายพี่เปรมก็ผู้ชายมีอะไรเหมือนๆ กัน อีกอย่างคือผมไม่ใช่ผู้ชายแบบที่ไอ้ดีนมันกล่าวหาว่า ‘แร่ด’ หรอกนะครับ ไอ้ดีนมันปากหมาแบบนั้นมาตั้งนานแล้ว ผมน่ะทั้งแมนและแฮนด์ซั่ม สาวๆ ติดตรึม ถ้าผมไม่เตี้ย ความหล่อของผมก็สูสีกับพี่เปรมนั่นแหละครับ
เรียกความมั่นใจกันแล้ว ผมก็เปิดโทรศัพท์แอพฟลิเคชั่นสุดฮิตอย่างไลน์ ขณะนี้เวลาหกโมงเช้ากับอีกสี่สิบนาที ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่พี่เปรมจะได้พักผ่อนหลังจากต้องเข้าเวรมาทั้งคืนและต้องรับงานอีกครั้งตอนเจ็ดโมงเช้า ในแต่ละวันพี่เปรมได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมง ช่างน่าสงสารจริงๆ ผมเองก็อยากจะไปดูแลปรนนิบัติพัดวีใกล้ๆ เอาให้ได้คะแนนนำคุณหมอภาพฟ้าชนิดที่ใครก็ตามไม่ทัน แต่ติดตรงที่ระยะห่างของเราทั้งคู่ ผมจึงต้องเร่งพัฒนาความสัมพันธ์อย่างสุดตัว โดยมีน้องเปี๊ยกเป็นผู้ช่วยที่ดี และจุดประสงค์หลักในครั้งนี้ก็คือจะต้องชวนพี่เปรมให้มาร่วมทำบุญให้พ่อด้วยให้ได้
“โทรหาพ่อเปรมกัน บอกพ่อเปรมว่าสู้ๆ พร้อมนะน้องเปี๊ยก”
“บ๊อกๆ”
โอเครับ น้องเปี๊ยกพร้อม ผมก็พร้อม วิดีโอคอลได้ และทันทีที่เสียงรอสายดังขึ้น ผมก็เริ่มนับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจ ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายของผมดังกระหึ่มยังกับกลองรบ จนน้องเปี๊ยกยังต้องเงยหน้าขึ้นมองแล้วส่งเสียงแซว และนับได้ถึงเจ็ด หน้าของพี่เปรมก็โผล่มาเต็มจอ นี่ขนาดพี่เปรมไม่ได้นอนแต่ความหล่อก็ยังสามารถทำลายล้างชีวิตของผมได้
“มอร์นิ่ง พ....”
‘เฮ้ย! ไอ้เปี๊ยกอมตีน’
“บ๊อกๆๆ”
‘ไม่เจอแค่ไม่กี่อาทิตย์ตัวโตพอดีตีนกูเลยนะมึง’
“บ๊อกๆ”
‘แล้วนี่มึงตื่นเช้าได้ไงว่ะ ปกติมึงสันหลังยาวจะตายห่า นอนทั้งวัน’
“บ๊อกๆๆ”
‘แมร่มโคตรคิดถึงมึงว่ะ ไอ้เปี๊ยกปัญญาอ่อน’
“บ๊อกๆๆ”
บทสนทนาระหว่างคู่รักที่พลัดพรากกันมานานยังคงดำเนินต่อไป กระหนุงกระหนิงน่ารักน่าชังแตกต่างจากเวลาที่คุยกับผมลิบลับ ถ้าคุยกับผมก็แค่ถามคำตอบคำหรือไม่ก็อืมๆ อือๆ ทำให้ผมรู้เลยว่าที่ผ่านมาผมเข้าใจผิดมาตลอดว่าผมคือตัวเอกของเรื่อง และคู่แข่งของผมก็คือคุณหมอภาพฟ้า นี่ผมมองข้ามเปรมเปี๊ยกไปได้ยังไงกัน ทั้งๆ ที่ผมก็นั่งโชว์หัวนมชมพูอยู่ตรงนี้ แต่พี่เปรมก็ไม่คิดจะทักทายผมสักคำ หรือว่าผมไม่ได้อยู่ในสายตาของพี่เปรมสักนิด ที่ทำดีกับผมมาตลอดเพราะน้องเปี๊ยกใช่มั๊ย
ไม่ต้องเลย น้องเปี๊ยกไม่ต้องหันมาเลียหัวนมพี่ไอเลยนะ งอนแล้ว งอนทั้งน้องเปี๊ยกและพี่เปรมนั่นแหละ ผมดึงคอเสื้อที่หล่นเปิดโชว์เม็ดเชอรี่น้อยของตัวเองขึ้นแล้วมัดคอเสื้อให้ปิดถึงลูกระเดือก จากนั้นผมก็เอาโทรศัพท์วางพิงกับหมอนให้คู่รักเค้าคุยกันให้หายคิดถึงกันไปข้างหนึ่งเลย
ส่วนตัวประกอบอย่างผม ก็ทำแค่ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง ปิดแมร่มให้หมด ขอหลบไปนั่งร้องไห้ตรงปลายเตียงก่อนนะ
เศร้าแพ๊พ T^T
.
.
.
.
.
.
.
TBC
ขอกระดาษทิชชูให้น้องไอด้วยค่ะ :o12:
ขอบคุณมากๆ นะคะสำหรับทุกกำลังใจและการติดตาม
และขอบคุณงามๆ สำหรับ +ชื่นชม และ +เป็ด นะคะ
:กอด1: :pig4: :กอด1: :pig4:
-
ตั้งแต่อ่านมา ผมว่าผมเดาโทนเรื่องนี้ผิดไปหลายอย่างเลย 555
ตอนแรกเห็นมีบรรยากาศฝนตก มีชะตากรรมที่พลิกผัน คิดว่าน้องไอน่าจะออกแนวเรียบร้อย น่าสงสาร
ไปๆ มาๆ พลิกล็อคกันน่าดู ถล่มทลาย พลิกล็อกกันมากมาย แบบเทกระเป๋า...(ขอร้องเพลงรุ่นป้าละกัน)
(http://i.ytimg.com/vi/__0ruZWWx_o/maxresdefault.jpg)
น้องไอไปซะแล้ว ถ้าเป็นผม จะกล้าทำอย่างน้องไอไหมนั่น 555
นี่ผมเดาผิดหมดเลยเหรอเนี่ย :z1:
Sarawatta
ขอบคุณมากนะคะ อ่านข้อความของคุณ sarawatta จบ รินถึงขนาดเปิดยูทูปฟังเพลงพลิกล็อคกันเลย :laugh:
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :pig4: :กอด1:
-
กดอ่านรัวๆๆๆๆ แม้พรุ่งนี้จะต้องไปมหาลัยแต่เช้าาาาาาา :mew4: :mew4: :mew4: :hao7: :hao7: :hao7:
-
โอ๋ๆ น้องไองอนแล้วน่ะ แรดน้อยเศร้า ก๊ากๆ
-
โถถถ น่าสงสาร ให่พ่อลูกเค้าคุยกันก่อนเนอะน้องไอ :m20:
-
นมชมพูไม่มีผลใดๆต่ออัตราการเต้นของหัวใจคุณหมอ
แร่ดไม่รุ่งนะไอจัง
น้องเปี๊ยกมาวิน
ฮาาาาาามาก 55555
-
:laugh: :m20:
อ่านเจอเปรมเปี๊ยกถึงกับต้องเอามือปิดปากไม่ให้หัวเราะดังเพราะเค้านอนกันหมด
คู่แข่งของน้องไอจังอยู่แค่ปลายจมูก ถึงขั้นคลุมโปงร้องเลยสิ ฮ่าๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ :bye2:
-
โถววววว วงสารน้องไอ ลงทุนไม่ได้คุ้มค่าเลยลูกกกก
-
โถ....น้องไอ. :laugh:
-
โถน้องไอ :jul3:
น้องเปี๊ยกมาวิน
-
น้องไอสู้เจ้าเปี๊ยกไม่ได้หรอก อิอิ
-
พี่เปรมเขาไม่อยากหื่นขึ้นตาต่างหากล่ะคะน้องไอ ถึงได้บ่ายเบี่ยงทำเป็นคุยกับน้องเปี๊ยกกลบเกลื่อนอาการ >\\<
-
ตลกดี...พี่เปรมแกล้งทำเป็นไม่เห็นว่าน้องอ่อยรึเปล่าอ่ะ ฮา
-
55555 น้องเปี๊ยก น่ารักอะ
-
ยังไม่ได้อ่านนะครับ ตอนนี้อารมณ์หดหู่และหน่วงมาก ขอใช้ประโยชน์จากอารมณ์ตรงนี้เขียนนิยายต่อก่อน
แล้วจะมาอ่านนะครับ ขอแปะไว้เป็นกำลังใจให้คนเขียนก่อนละกัน :m15: :monkeysad:
Sarawatta
-
พี่เปรมไปวัดสายตาด่วนๆ เห็นแต่หมาไม่เห็นหัวนม :laugh:
ขอบคุณค่ะ :mew1:
น้องไอโอ๋ๆนะคะ รุกต่อไปค่ะลูก คราวนี้อย่าเจ็บตัวอีกล่ะ
-
ผมว่าไอ้พี่เปรมมันแกล้งทำเมินไอจัง แน่ทำไมจะไม่รู้กับหัวนมสีชมพูนั้น พี่เปรมแค่หาเรื่องปกปิดความรู้สึกตังหากเล่า ถ้าไม่คุยเนี้ยไอ้พี่เปรมมันจะได้มาไหมไอจัง
-
น่าสงสารน้องไอแพ้น้องเปี๊ยกผู้เป็นตัวเอกของเรื่อง
-
นมชมพู แพ้น้องเปี๊ยก :laugh:
-
:laugh:ไม่ผิดหวังที่เข้ามารอทุกวัน
รักคนเขียน ขำน้องไอ :laugh:
-
อ่อย หนัก มาก น้องไอ
-
"ขำหนักมากกกกกกกกกกกกก" :jul3: :m20: โอ้ย น้องไอ หนูนี่สุดๆไปเลยอ่ะ แหมทำเป็นปฏิเสธกับแม่ แต่ลับหลังนี่หนูเนื้อเต้นระริกระรี้มากๆ มีแอบจิตในใจว่า พี่เปรมไม่รอดหนูแน่นอน แถมยังใช้น้องเปี๊ยกเป็นสื่อยัดเยียดพี่เปรมเป็นพ่อเปี๊ยกซะแล้ว แล้วเป็นไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หัวเราะจนน้ำลายแทบไหลตอนพี่เปรมทักน้องเปี๊ยก แต่ไม่คิดว่าน้องไอจะนั่งเปิดจุกนมสีชมพูอ่อยแต่ไม่ได้รับการเหลียวแลจากสองตาพี่เปรม อีน้องเปี๊ยกก็เข้าใจปลอบแม่มันเน๊าะ เอาลิ้นเลียนมแทนพ่อมันให้ :m20: นึกภาพตามแล้วมันขำหนักมาก ไม่รู้จะบอกยังไง :jul3:
-
อ่าาา น้องไอแพ้น้องเปี๊ยก :m20:
-
ช่างทำกันได้ลงคอ 5555
-
น้องอ่อยขนาดนี้พี่เปรมยังไม่สนใจ 555555 นี่พี่ไม่สนจริงๆหรือแกล้งไม่สนคะ น้องน้อยใจหมดแล้วค่ะ :mew6:
ระวังน้อยใจไปน้อยใจมาพี่เปรมจะโดนน้องวางยาแล้วปลุกปล้ำนะคะ แลดูมีโอกาสเป็นไปได้อยู่ 555555
-
ศัตรูหัวใจอยู่ใกล้แค่นี้เองน้องไอ 55555555555555555555
-
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: โถ ๆๆ น้องไอ เศร้าแพร๊บ แพ้น้องเปี๊ยก 555
-
โธ่ สงสารน้องไอ พี่เปรมอย่าแกล้งน้องไอซิค่ะ หรือพี่เขินกันแน่เนี่ย
-
หัวเราะเสียงดังมากกกกก
ขำหนักมากกกกกกก
:m20: :m20: :m20:
ทานข้าวไปอ่านไป หัวเราะจนเลิกหิวข้าวไปเลย นี่นึกภาพคอนน้องเปี๊ยกเลียหัวนมปลอบพี่ไอแล้วคือขำแรงงง :laugh: ข้าวแทบพุ่ง 5555 คนเขียนสุดยอด ยอมเลยคะ 555555 สู้ๆ นะน้องไอ ถ้าหากไม่ไหวก็จับพี่เปรมปล้ำซะเลย :laugh:
-
อ่านจบปุ๊ป นี่ฮาเลยคะ น้องไอ ช่างน่าสงสาร เปรมเปี๊ยก ก็คิดได้นะคะ หุหุ
-
:mew1: :mew1:
-
5555 โดนเเย่งซีนซะงั้น
-
แหม..น้องไอ
ขอบคุณ :)
-
จะสงสารน้องไอดีมั๊ยคะ? โถ่ หนูมาซบอกป้าก็ได้ค่ะ :impress2:
-
น่าสงสารไอนะ แพ้น้องเปี๊ยก 555555555 :laugh: :laugh:
-
นั่งขำน้องแร่ด เฮ้ย น้องไอจนท้องคัดท้องแข็ง :m20: พี่เปรมอย่าแกล้งน้องแบบนี้สิ น้องอุตส่าห์โชว์หัวนมชมพูดขนาดนี้ ก็ทักน้องหน่อยสิ :laugh: แม่น้องเค้ายกให้แล้วนะ เอาใจน้องหน่อย ว่าแต่ดูสินั่นน้องเปี๊ยกได้ตำแหน่งตัวเอกไปเลย :m20:
ไม่เป็นไรนะลูก ไว้ครั้งหน้าโอกาสดีๆ หนูลองโชว์อย่างอื่นดูสิ พี่เปรมไปไหนไม่รอดหรอก :hao6:
-
ไม่แรดเลย ไม่เลยสักนิดน้องไอ
พี่ชายกับน้องชายเปี๊ยก ไม่แรดพอกันทั้งคู่เลยจ้าาา ฮ่าๆๆ
-
น้องไอลูกแม่ :m20: หนูคือความภาคภูมิใจของแม่จริงๆ คะลูก :m20: หนูทำแม่หัวร่อจนปวดท้องไปหมดแล้ว โถ เด็กน้อย ไม่เศร้านะคะคนเก่ง น้องเปี๊ยกอุตส่าห์เลียหัวนมของลูกโชว์พี่เปรมเป็นการปลอบใจแล้วไง :z1:
-
ฮ่าๆๆๆ โถวววววน้องไอ อุตส่าห์โชว์หัวนมชมพูวววว ดูคุณหมอกับน้องหมาเขารักกันดีนะคะ อยากได้น้องเปี๊ยกมาเลี้ยงแรงมาก
-
ฮือออออออ อยากอ่านไวๆ จังเลยอะคะนักเขียน วันนี้เข้ามาดูหลายรอบแระ แบบว่าอินกับน้องไอมากเลยคะตอนนี้ :m3:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกก สงสารน้องไอจังเลยยยยย :m20:
ในที่สุดก็ต้องพ่ายแพ้ต่อความรักของเปรมเปี๊ยกสินะ :laugh:
-
สงสารหนูไอจัง
ศัตรูหัวใจตัวจริงแล้วคือคนใกล้ตัวหนูเองสินะคะ
แหมๆๆๆ ลงทุนไปซะขนาดนั้น ก็ยังแพ้น้องเปี๊ยกอยู่ดีสินะ :laugh:
-
5555++ เปรม เปี๊ยก เชียร์ๆ
-
มาสค็อตแรดยังแพ้เปรมเปี๊ยก
โถๆๆ
+ + เช่นเคยค่า
-
555555+ :m20: หัวเราะแทบตกเก้าอี้
โอ๋ๆๆๆ น้องแร่ด เฮ้ยน้องไอคนดีคนน่ารัก แพ้เปรมเปี๊ยกเหรอลูก 555 มาๆ เดี๋ยวพี่กอดปลอบนะคนดี :hao6:
-
น้องอ่อยขนาดนี้พี่เปรมยังไม่สนใจ 555555 นี่พี่ไม่สนจริงๆหรือแกล้งไม่สนคะ น้องน้อยใจหมดแล้วค่ะ :mew6:
ระวังน้อยใจไปน้อยใจมาพี่เปรมจะโดนน้องวางยาแล้วปลุกปล้ำนะคะ แลดูมีโอกาสเป็นไปได้อยู่ 555555
จริงๆ พีเปรมระวังโดนน้องไอวางยาแล้วปล้ำเอานะ :hao6:
-
สงสารน้องไอ 5555 พี่เปรมแค่เขินเลยหันไปคุยกับน้องเปี๊ยกอ๊ะเปล่า?
-
เปิ๊ยกมาวิน 5555
-
อยากอ่านทุกวันเลย :hao5:
-
สงสารน้องไอ 5555 พี่เปรมแค่เขินเลยหันไปคุยกับน้องเปี๊ยกอ๊ะเปล่า?
คิดเหมือนกันเลยคะ พี่เปรมเขินรึเปล่าแล้วเอาน้องเปี๊ยกมาอ้าง :hao6:
-
:z13: อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่า :hao5:
-
เปี๊ยกชนะนมชมพูแหละ :jul3:
-
:laugh: :laugh: ตกหลุมรักเรื่องนี้มากๆ
-
โถ่ๆๆๆๆๆๆๆ
น่าสงสาร 5555
น้องไอจังโดนแย่งซีน
:mew4:
-
55555555 โถถถ น้องไอ
สายแรดไม่รุ่งซะแล่วเมื่อเจอเปรมเปี๊ยกเข้าไป
แต่พี่เปรมคุยกะน้องเปี๊ยกอยุแปลว่าต้องมองน้องอยุสิ
แล้ว...น้องเปี๊ยกเลียนมชมพูวววอยุ
พี่เปรมยังอยุดีมั้ยคะ 5555555
เหนแน่ๆ กลบเกลื่อนละสิ
-
ไอจัง ต้องจำไว้เสมอว่าการอ่อยมีความเสี่ยง ครั้งหน้าต้องปรึกษาน้องเปี๊ยกก่อนอ่อยพี่เปรม :m20:
แต่เปรมเปี๊ยกทำพี่ฮานะ. โอ๋ๆๆๆ
-
:z13:
-
ที่แท้เรื่องนี้ก็เปรมเปี๊ยกนี่เอง 5555555
-
นักเขียนขาาาาาา มาได้แล้วววว :katai4:
-
คิดถึงเปรมเปี๊ยก อุ๊ย เปรมไอ แล้วค่ะ อิอิ รอๆๆๆ :katai5:
-
ก๊อกๆๆๆๆ :z13:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-17-
“น้องไอจัง หนูไม่สบายรึเปล่าจ๊ะ?” แม่ยกหลังมือขึ้นอังหน้าผากของผมเป็นรอบที่สิบแล้วตั้งแต่ออกจากบ้านมา
ตอนนี้เราอยู่ที่วัดกันครับ วันนี้เป็นวันทำบุญในวันครบรอบวันเกิดของพ่อ ครอบครัวไอ้ดีนมากันพร้อมหน้า เพื่อนสนิทของพ่ออย่างคุณน้ายศและคุณน้าจันทร์ก็มาร่วมด้วยเหมือนเช่นทุกปี แต่ครอบครัวฝั่งพ่อไม่มีใครมาสักคน ผมเองก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าพี่น้องของพ่อหน้าตาเป็นยังไง ตอนเด็กๆ เคยเห็นแค่คุณปู่กับคุณย่าแต่ท่านก็เสียไปนานมากแล้วจนผมจำความแทบไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะครอบครัวของพ่อไม่ชอบแม่หาว่าแม่มาเกาะลูกชายเค้ากินและครอบครัวของแม่ก็ไม่ชอบพ่อที่เป็นคนต่างชาติ ความรักของพ่อกับแม่เป็นความรักที่ครอบครัวไม่ยอมรับแต่ทั้งคู่ก็ข้ามผ่านมันมาได้ แม่ยอมจากบ้านเกิดเมืองนอนมาเพื่อพ่อในขณะที่พ่อก็ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อแม่ นี่คือความรักที่ผมคาดหวังเสมอว่าอยากจะได้พบเจอกับตัวเองในสักวัน
กลับมาเรื่องที่ผมไม่สบาย ตั้งแต่เช้าวันนี้มาทุกคนถามคำถามเดียวกับแม่นั่นแหละครับว่าผมไม่สบายรึเปล่า? เพราะหน้าผมซีดเป็นไข่ต้ม ดวงตาก็ลึกโหลยังกับหมีแพนด้ามาเข้าสิง จึงไม่แปลกที่ใครต่อใครจะถามด้วยความเป็นห่วงแบบนั้น ผมก็ได้แต่บอกว่าผมสบายดีไม่ได้เจ็บป่วยอะไร จะมีก็แค่เจ็บใจเท่านั้น มันร้าวไปหมดทั้งหัวใจและหนังหน้ากับการได้รู้ความจริงว่าผมเป็นแค่ตัวหลอก
กระซิกๆ ได้ยินเสียงร้องไห้จากหัวใจผมมั๊ยครับ?
ผมไม่ได้โกรธน้องเปี๊ยกหรอกนะครับ เพราะน้องเปี๊ยกเองก็คงจะไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร น้องยังเด็กขนาดนั้นวันๆ ก็มีความสุขกับการกิน นอน และวิ่งเล่นงับตุ๊กตาน้องเน่า แต่ที่ผมโกรธ น้อยใจ และรู้สึกเจ็บปวดจนกินไม่ได้ นอนไม่หลับก็คงจะเป็นอีกคนต่างหาก พี่เปรมทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง พี่ทำให้ความมั่นใจของผมลดฮวบฮาบชนิดที่ผมไม่กล้าสู้หน้าจีดราก้อนไอดอลเกาหลีของผมได้อีกเลย ศักดิ์ศรีเป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับลูกผู้ชาย แล้วทำไมพี่เปรมถึงทำกับผมแบบนี้
“นั่นดิมึง ไหวปะเนี่ย?” ไอ้เพื่อนรักใช้นิ้วจิ้มกลางหน้าผากของผมจึกๆ
“พี่ว่ากินยาแล้วไปนอนในรถก่อนไป ทางนี้เดี๋ยวพวกพี่จัดการเอง” พี่ดินโบกมือไล่ปัดๆ เหมือนผมเป็นผีเสื้อแสนสวยก็ไม่ปาน เอ๊ะ หรือว่าเป็นแมลงวันกันว่ะ
“ผมไม่เป็นไร” คำตอบของผมทำให้ไอ้ดีนกับพี่ดินมองผมแล้วก็ส่ายหน้าไปมาแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อเพราะยังไงวันนี้ก็เป็นวันสำคัญมากๆ วันหนึ่งของผม
“ถ้าอย่างนั้นดื่มน้ำหวานสักหน่อยละกัน เป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาทิ้งให้นอนที่วัดนี่นะเว้ย” พี่ดินส่งแก้วน้ำหวานสีแดงให้ผมดื่ม ซึ่งความเย็นจากน้ำแข็งและความหวานช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย
ผมยึดที่สั่งตรงเสาในศาลาวัดช่วยแม่ คุณป้าพิมพ์ คุณน้าจันทร์ พี่ดิน และไอ้ดีนจัดของสำหรับถวายพระ ส่วนคุณลุงเด่นกับคุณน้าศักดิ์นั่งพูดคุยเรื่องข่าวสารบ้านเมืองอย่างออกรสออกชาติ นี่ถ้าหากพ่ออยู่ด้วยวันนี้ทั้งวันก็ถกปัญหาบ้านเมืองกันไม่จบ
“หงิงงง” น้องเปี๊ยกเอาหัวมาวางบนตักผม แล้วส่งเสียงถามด้วยความเป็นห่วง
“พี่ไม่ได้เป็นอะไร” เด็กหนอเด็ก ผมลูบหัวน้องเปี๊ยกอย่างเอ็นดู
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็เข้าสู่วันที่สามแล้วที่ผมแทบจะไม่ได้คุยกับพี่เปรม ไลน์มาผมก็ไม่ตอบ โทรมาก็ไม่รับ จะมีรับก็ครั้งเดียวเพราะแม่อยู่ด้วยแต่ก็ไม่ได้คุยอะไรเพราะผมบอกว่ากำลังยุ่งอยู่ ไม่ใช่ว่าผมหมดรักพี่เปรมนะครับ แต่เข้าใจหัวอกผมบ้างว่าคนมันน้อยใจและเสียหน้าแค่ไหนที่หัวนมชมพูของผมสู้น้องเปี๊ยกไม่ได้
“อุ๊ยตาย! น้องไอจัง หนูทำแบบนั้นไม่ได้นะลูก” เสียงแม่ที่ดังขึ้นทำให้ผมดึงสติกลับมาแล้วหันมองรอบตัว ทุกคนจับจ้องมาที่ผมคนเดียว ผมทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ?
“งิ๊งงง” ผมก้มลงมองน้องเปี๊ยกที่อยู่บนตัก
เฮ้ยย! ใครเอาน้องเปี๊ยกสุดที่รักของผมไปยัดใส่ในถุงปัจจัยแบบนั้น ไอ้พวกใจชั่ว ไอ้คนใจร้าย อย่าให้จับได้นะกูจะอัดให้น่วมเลย ผมรีบเปิดปากถุงใส่ของถวายพระออกอย่างไว น้องเปี๊ยกก็รีบตะกุยกระโดดออกมาทันที แต่แทนที่จะให้ผมปลอบขวัญ น้องเปี๊ยกกลับวิ่งไปที่แม่ของผมแทน
“หงิงง”
“โอ๋ๆ น้องเปียกของแม่”
ทำไมน้องเปี๊ยกไม่มาหาผมล่ะ นี่ขนาดน้องเปี๊ยกก็เมินผมอย่างนั้นเหรอ ใช่ซี๊! ผมมันแค่ตัวประกอบจะสู้ตัวเอกได้ยังไง
“ไอ้พบรักมึงเป็นเหี้ยไรว่ะเนี่ย จะฆาตกรรมน้องชายมึงรึไง?”
“กู?” ชี้เข้าหาตัวด้วยความงวยงง ผมนี่นะจะทำร้ายน้องเปี๊ยก ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด เถียงขาดใจ
“มึงนั่นแหละ ไอ้เหี้ย!” ไอ้ดีนผลักหัวผมจนหน้าแทบคว่ำลงบนถาด
“น้องดีนกับพี่ดิน พาพบรักไปล้างหน้าล้างตาหน่อยสิลูก” คุณป้าพิมพ์ส่งสายตาเป็นห่วงเป็นใยมาให้ แม่ก็พยักหน้าเห็นด้วยว่าผมควรจะลุกขึ้นไปทำแบบที่คุณป้าพิมพ์บอก
“น้องเปี๊ยก” ผมเรียกน้องเปี๊ยกที่แอบอยู่หลังแม่
“หงิงงิ๊ง” น้องเปี๊ยกส่งเสียงสะอื้น เล่นเอาผมต้องเบะปากอยากจะร้องไห้ไปด้วย เมื่อกี้ผมทำร้ายน้องเปี๊ยกจริงๆ เหรอเนี่ย ผีห่าซาตานตัวไหนเข้าสิงผมนะ โถ่ น้องเปี๊ยก พี่ไอขอโทษ พี่ไอไม่รู้ตัวสักนิด อย่ามาเมินพี่แบบนี้ได้มั๊ย พี่เกลียดการถูกเมินที่สุด
“เฮ้ยๆ เหี้ยมึง ร้องไห้ทำพ่อง” ไอ้ดีนตกใจจริงจังมากครับที่เห็นน้ำตาของผมไหล และเสียงกระต่ายตื่นตูมของมันก็ทำเอาทุกคนแตกตื่นไปทั้งศาลาวัด
ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบผู้ชายมาตั้งแต่กำเนิด ผมเป็นผู้ชายธรรมดาที่ใช้ชีวิต ดื่มเหล้า หน้าหม้อใส่สาวๆ เหมือนคนอื่นๆ และผมก็ไม่ใช่ผู้ชายที่อ่อนแออะไรนิดอะไรหน่อยก็เบะปากร้องไห้ ถ้าไม่นับตอนที่ผมเอาเท้าไปแหย่เปลือกหอย ก็มีแค่ตอนที่คุณพ่อเสียชีวิตเท่านั้นที่ผมร้องไห้อย่างหนัก ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมช่วงนี้ถึงได้จิตใจอ่อนไหวง่ายนัก โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับพี่เปรม
แม่ขยับตัวเข้ามาดึงผมเข้าไปกอดปลอบ พี่ดินก็รีบจับน้องเปี๊ยกมาประเคนให้ผมถึงหน้าตัก น้องเปี๊ยกก็ไม่ได้ดิ้นหนีอะไร มองหน้าผมตาแป๋ว ส่วนไอ้ดีน และคุณลุงป้าน้าอาทั้งหลายต่างก็พากันล้อมหน้าล้อมหลัง ประหนึ่งว่าถ้าผมอยากได้อะไรแล้วทำให้หยุดร้องไห้ได้ทุกคนจะทำให้เดี๋ยวนี้ แต่มันกลับยิ่งทำให้น้ำตาของผมทะลักออกมาเหมือนเขื่อนพัง ไอ้ที่เก็บกดมาหลายวันพังทลายลงวันนี้แหละครับ
“หลวงปู่มาแล้วครับ” คุณน้ายศที่เห็นหลวงปู่กับหลวงน้าอีกสามรูปเดินขึ้นศาลามาเป็นคนแรกร้องเตือนทำให้ทุกคนเริ่มแตกกระจายแยกไปนั่งประจำที่ ผมเองก็รีบปาดน้ำหูน้ำตาออกอย่างไว
“หงิงง” น้องเปี๊ยกเลียแผล่บบนหน้าผมพร้อมกับส่งเสียงปลอบ
“พี่ไอขอโทษนะน้องเปี๊ยก” จับเด็กน้อยขึ้นมากอด แล้วจุ๊บกระหม่อมไปสองสามฟอด ก่อนจะขยับไปนั่งใกล้ๆ แม่
หลวงปู่และหลวงน้าคุยทักทายกับคุณลุงเด่นและคุณน้าศักดิ์อยู่ครู่หนึ่ง ผมก็ได้แต่ฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ซืดน้ำมูกสองสามครั้งให้จมูกโล่ง แล้วก็ก้มหน้าก้มตามองพื้นศาลาเพื่อทำสมาธิให้จิตใจเลิกฟุ้งซ่านซะที ซึ่งขณะที่ใกล้จะบรรลุถึงชั้นปูนของศาลาวัด ไอ้ดีนที่นั่งฝั่งซ้ายของผมก็ขยับตัวยุกยิกและน้องเปี๊ยกก็ส่งเสียงเห่าดีใจกับอะไรบางอย่างเบาๆ แต่ผมก็ไม่ได้หันไปมอง
เมื่อได้เวลาคุณลุงเด่นก็ส่งแผ่นกระดาษที่เขียนชื่อของพ่อให้หลวงปู่นำไปใส่พาน แล้วหลวงปู่ก็โยงสายสิญจน์มาที่พาน ผมเงยหน้าขึ้นมองขั้นตอนเหล่านั้นก่อนจะกลับมานั่งก้มหน้าสงบเสงี่ยมเช่นเดิม หลวงปู่เริ่มสวดบังสกุล อุทิศส่วนกุศลจนจบ แล้วจึงเผากระดาษลงในถ้วยกรวดน้ำรอจนแผ่นกระดาษไหม้เหลือแค่เถ้า จากนั้นก็ส่งถ้วยกรวดน้ำนั้นคืนมาที่คุณลุงเด่นให้พวกเราได้กรวดน้ำแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลให้พ่อ แม่ดึงมือผมให้ไปจับโถกรวดน้ำไว้ด้วยกัน ส่วนคนอื่นๆ ก็จับชายเสื้อหรือไม่ก็แตะแขนต่อๆ กันไป ซึ่งไอ้ดีนที่นั่งฝั่งซ้ายเลือกที่จะแตะมือลงบนแขนของผม ว่าแต่ทำไมรู้สึกเหมือนน้ำหอมของไอ้ดีนจะเปลี่ยนกลิ่นไปว่ะ ความสงสัยทำให้ผมหันไปมอง และมันก็ทำให้ผมเบิกตากว้างที่สุดในชีวิตก็ว่าได้
“เหี้ย?!” ตกใจขี้หดตดหายหมด มาได้ยังไง มาตอนไหน แล้วใครสั่งให้มา อย่ามาเล่นมุกว่าใจสั่งมานะมันเชยมาก
“ชู่วว์” ใบหน้าหล่อคมตีหน้าดุ คิดว่าผมจะกลัวรึไง ไม่มีทางหรอกนะ แต่ที่ยอมหันกลับมาแล้วนั่งเรียบร้อยเนี่ยเพราะกำลังจะกรวดน้ำให้พ่อต่างหาก
พระท่านเริ่มสวดบทกรวดน้ำ ผมเองจึงต้องตั้งจิตให้นิ่งเพื่อจะส่งผลบุญผลกุศลให้ถึงพ่อ เสร็จแล้วก็ถึงขั้นตอนการถวายอาหารและปัจจัย ผมยกชุดปัจจัยขึ้นแล้วหันไปมองแม่แต่แม่กลับผลักให้ผมไปถวายเองโดยอ้างว่าจะถวายอีกชุดกับคุณป้าพิมพ์และคนอื่นๆ ผมจึงคลานเข่าเตรียมถวายปัจจัยให้หลวงปู่ แต่แล้วก็มีมืออีกคู่เข้ามาประคองชุดปัจจัยด้วย ผมเหลือบสายตามองก็เห็นคุณป้าพิมพ์ทั้งผลักทั้งดันคุณหมอรูปหล่ออยู่ด้านหลัง จะให้ผมโวยวายตอนนี้ก็ดูจะไม่ดีเลยต้องร่วมกันถวายปัจจัยกับพี่เปรมแบบจำยอม
ถวายปัจจัยเสร็จหลวงปู่ก็ประพรมน้ำมนต์ ผมก้มหัวลงรับพรแล้วบังเอิญหัวไปชนกับพี่เปรมเสียงดังป๊อก ทำเอาผมกลับพี่เปรมอุทานออกมาด้วยความเจ็บพร้อมกัน จนแม่กับคุณป้าพิมพ์เหลือบมองด้วยสายตาล้อๆ นี่ผมเจ็บนะ และมันก็เป็นอุบัติเหตุไม่ต้องมาส่งสายตาล้อแบบนั้นเลยนะครับ
ขั้นตอนเสร็จสิ้น แต่ต้องอยู่รอให้พระฉันเพลเสร็จก่อนแล้วทุกคนก็จะทานมื้อเที่ยงกันที่วัดกันเลย ระหว่างที่พระฉันเพลผมก็ถูกไล่ให้เอาน้ำที่กรวดมาเทใต้โคนต้นไม้ใหญ่ด้านหน้าศาลาวัด ผมจึงถือโอกาสเดินเล่นรับลมซะเลย วัดนี้เป็นวัดแถบชานเมือง สงบร่มรื่น เมื่อก่อนไม่ว่าจะวันเกิดพ่อ แม่ หรือว่าผม พ่อก็จะพามาทำบุญที่วัดนี้เสมอ เพราะตอนเด็กๆ พ่อเคยบวชเณรอยู่ที่วัดนี้
“จะไปไหน?” เสียงทุ้มที่มีอิทธิพลต่อจิตใจของผมดังมาจากด้านหลัง ทำให้ผมต้องชะงักเท้าลง แต่ถึงจะหยุดเดิน ผมก็ไม่ได้หันกลับไปตอบหรอกนะ เพราะผมงอนและโกรธอยู่นี่นา
เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นโครมครามจนอึดอัดไปทั้งอกด้านซ้าย อยากจะเดินหนีก็ก้าวขาไม่ออก ได้แต่ยืนเกาแก้มเพราะรู้สึกมันร้อนวูบวาบแปลกๆ หรือว่าผมจะไม่สบายจริงๆ
“งอนกูเรื่องอะไร?” พี่เปรมมายืนประจันหน้า จนผมต้องเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคม เพราะแปลกใจเล็กน้อยกับลักษณะการพูดที่เปลี่ยนไป แต่แบบนี้ก็ดีพี่เปรมแบบหล่อเถื่อนก็ดูเร้าใจดี ผมชอบและรู้สึกคุ้นเคยมากกว่าแบบนิ่มนวลซะอีก
“งอนไร? ใครงอน?” ผมหลุบตาลงมองไหปลาร้าของพี่เปรม ผู้ชายอะไรแม้แต่ไหปลาร้าก็ยังดูดีชะมัด ว่าแต่นี่ผมเตี้ยมากขนาดที่ระดับสายตาอยู่ตรงไหปลาร้าของพี่เปรมเท่านั้นเองเหรอ
เสียงถอนหายใจหนักๆ ดังอยู่บนหัว ทำเอาหัวใจผมหล่นวูบ พี่เปรมเหนื่อยและเบื่อกับผมขนาดที่ต้องถอนหายใจดังขนาดนี้เลยเหรอ ใช่ซี๊! ผมไม่ใช่น้องเปี๊ยกนี่นา ทำอะไรก็ขัดหูขัดตาไปซะหมด
ต่างฝ่ายต่างเงียบ ผมอยากจะขยับขาแล้ววิ่งหนีไปไกลๆ แต่ร่างกายก็ทรยศจึงทำได้แค่ยืนสูดกลิ่นกาย และฟังเสียงลมหายใจของพี่เปรมอย่างทรมานอยู่แบบนี้ ผมชำเลืองสายตาขึ้นมองใบหน้าคมเล็กน้อยสายตาเราสบกันพอดี แล้วก็มองนิ่งกันอยู่อย่างนั้น ราวกับว่านี่คือการแข่งขันจ้องตา และสุดท้ายพี่เปรมก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ หลบตาไปทางอื่นแล้วยกมือขึ้นเกาท้ายทอย
“กูง้อใครไม่เป็น” เสียงทุ้มเข้มแผ่วเบาเหมือนคนขาดความมั่นใจฟังแล้วไม่เหมือนพี่เปรมที่ผมรู้จักสักนิด แต่ทำไมมันทำให้ผมรู้สึกดีแบบนี้นะ
ใจจริงผมก็อยากจะตอบกลับไปนะว่ามาบอกกูทำไม จากนั้นก็สะบัดหน้าใส่แล้วหันหลังเดินจากไปแบบนางเอกใจเด็ดในซีรี่ย์เกาหลี แต่เพราะว่าผมเป็นแค่ตัวประกอบของเรื่องนี้จึงไม่มีสิทธิจะทำตัวแบบเป็นตัวเอก จะทำได้มากสุดก็แค่กลั้นยิ้มไว้เต็มที่
“ก็หัดไว้บ้างสิ”
ป๊อก!
เสียงที่ทุกท่านได้ยินคือเสียงจากแรงดีดนิ้วลงกลางหน้าผากของผมเองครับ
“เหี้ย! เจ็บ!” ผมยกมือปิดตรงหน้าผาก รู้ได้เลยว่าตอนนี้มันคงแดงเป็นปื้นแน่ๆ ดีดได้แรงควายมาก เจ็บจนน้ำตาเล็ดเลยครับ
“บอกมาว่างอนเรื่องอะไร?” จะขอโทษ หรือโอ๋สักคำก็ไม่มี ยังมาทำเสียงดุใส่อีก ตกลงนี่จะง้อหรือจะจับผมไปฆาตกรรมกันแน่เนี่ย แต่ต่อให้ดุแค่ไหนผมก็ไม่กลัวหรอก
‘บอกให้โง่สิ’ ผมยักคิ้วให้พี่หมอสุดหล่อไปหนึ่งทีพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก แล้วรีบเดินหนีทันที
ผมเดินมาด้านหลังของวัดที่ค่อนข้างจะเปลี่ยวเพราะมันเป็นที่รวมโกศบรรจุอัฐิของผู้ล่วงลับทั้งหลาย รวมทั้งของพ่อผมด้วย อ๊ะๆ อย่าคิดว่าผมจะล่อลวงพี่เปรมมาทำมิดีมิร้ายนะครับ ผมรู้จักกาลเทศะ สถานที่และเวลาไหนควรไม่ควร ไว้ถ้าหากเป็นที่บ้าน โรงแรม ห้องน้ำ ห้องนอน ห้องครัว ก็ค่อยว่ากันอีกที
ผมหยุดยืนหน้าโกศของพ่อ ดอกไม้ พวงมาลัย อาหาร ขนมเค้ก และเครื่องดื่ม วางอยู่หน้าโกศ ผมคิดว่าพี่เปรมคงจะฉลาดพอที่จะไม่ต้องรอให้ผมแนะนำว่า ‘นายปิติ รัชชารักษ์’ ตรงหน้าเป็นใคร
“รอแป๊ปนึง” จู่ๆ พี่เปรมก็หันมาบอกผมแล้วหันหลังเดินจากไปอย่างไว ทิ้งให้ผมยืนงงเป็นไก่ตาแตกมองแผ่นหลังกว้างที่วิ่งหายไปตาปริบๆ
อ่อ แล้วผมหายงอนพี่เปรมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย??
งงกับตัวเองเล็กน้อย แต่ก็ช่างมันเถอะครับ ผมไม่ใช่ผู้หญิงจะเล่นตัวมากมันก็ไม่ดี เสียเวลาเปล่าๆ ผมหันกลับมามองหน้าโกศ สิบปีแล้วที่พ่อจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ ผมชอบใบหน้าที่ยิ้มแย้มของพ่อในรูปที่ติดอยู่หน้าโกศและมันก็เป็นรูปเดียวกับที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอนของผม เป็นรูปที่ผมชอบที่สุดและคิดว่าพ่อหล่อที่สุด เพราะผมเป็นคนถ่ายรูปนี้เอง ดังนั้นทุกครั้งที่มองก็เหมือนว่าพ่อกำลังยิ้มให้ผมอยู่ตลอดเวลา
ไม่นานนักพี่เปรมก็กลับมาพร้อมพวงมาลัยในมือ พี่เปรมยกมือขึ้นไหว้พ่อ แล้ววางพวงมาลัยลงข้างๆ แจกันดอกไม้ ผมกำลังคิดว่าสถานการณ์มันคุ้นๆ เหมือนลูกเขยกำลังแนะนำตัวกับพ่อตายังไงชอบกล แล้วทำไมผมถึงรู้สึกเขินด้วยนะ
“ชิส์” ผมแค่รู้สึกหมั่นไส้ แล้วก็รู้สึกว่าแก้มมันร้อนๆ จึงยกมือขึ้นเกา
“เป็นอะไร?” เป็นคำถามที่ดีมากครับ คนเกาแก้มอยู่ให้ตอบว่าเกาตูดอยู่รึไง
“สนใจด้วย?” ยักไหล่ตอบ
ไม่แปลกหรอกครับที่พี่เปรมจะหันมาหรี่ตาแบบดุๆ ให้กับความกวนส้นตีนของผม
“คุณน้าครับ ปกติแล้วลูกชายคุณน้าดื้อแบบนี้เหรอครับ?” แน่ะ มีฟ้องพ่อผมด้วย
“พ่อ” ผมพูดขึ้นเสียงค่อนข้างดังเอาให้คนฟังได้ยินเต็มสองหู
คิ้วเข้มๆ ของพี่เปรมเลิกขึ้นมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่าคนไอคิวสองร้อยก็สามารถโง่ได้ในบางเรื่องเหมือนกัน
“ไม่ใช่คุณน้า แต่ให้เรียกคุณพ่อ” ชัดรึยังครับพี่หมอสุดหล่อ
พี่เปรมยกยิ้มมุมปากนิดๆ เป็นอะไรที่หล่อโคตรเหี้ย เล่นเอาหัวใจของผมเต้นระริกระรี้
“แล้วไม่คิดจะแนะนำพี่ให้พ่อรู้จักหน่อยรึไง?” มียักคิ้วข้างเดียวให้ด้วย
สัตว์! เขินเหี้ย! ผมสบถด้วยความเขินอายอยู่ในใจ ให้มันได้แบบนี้ตั้งแต่แรกสิครับผมจะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยอ่อยอยู่ตั้งนาน แบบนี้ก็จะได้ข้ามไปอีกขึ้นเลย และต่อให้ผมจะเขินแล้วหน้าแดงหูแดงสักแค่ไหน แต่ด้วยศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย ผมก็ต้องยืดอกพูดความจริงออกไปต่อหน้าพ่อให้เสียงดังฟังชัดที่สุด
“พ่อครับ นี่พี่เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย นักศึกษาแพทย์ปีหก รูปร่างหน้าตาหล่อหรู การเรียนดี กีฬาเก่ง และบ้านรวยมากครับ” ผมหันไปยักคิ้วให้คนที่ส่งสายตาคมกริบมาให้
“พี่เปรมเค้าเป็นแฟนน้องไอครับพ่อ ว่าที่ลูกเขยของพ่อไงครับ” ถูกใจพ่อมั๊ยละครับ
ผมหันกลับมามองพี่เปรมอีกครั้ง รอบนี้ใบหน้าคมและดวงตาสีเข้มมองผมแน่นิ่งจนผมรู้สึกใจคอไม่ดี ผมพูดอะไรผิดไปอย่างนั้นเหรอ?
“ทีนี้พี่ก็บอกพ่อสิว่าจะดูแลน้องไอให้ดียังไงบ้าง?” ผมแกล้งทำเป็นเมินสายตาที่ทิ่มแทงผมอยู่ แล้วหันกลับไปส่งยิ้มให้พ่อ
เงียบ.. ไม่มีคำตอบใดๆ อยู่เกือบนาทีจนผมเผลอเม้มปากแน่นด้วยความอึดอัด แต่แล้วพี่เปรมก็ย่อตัวนั่งคุกเข่าแล้วยกมือไหว้พ่อ ดวงตาคู่คมจ้องมองไปยังรูปของพ่อแน่นิ่ง ผมรู้ได้ทันทีว่าพี่เปรมกำลังบอกอะไรบางอย่างกับพ่อโดยที่ไม่อยากให้ผมได้รับรู้ ใบหน้าของพี่เปรมเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกใดๆ มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกคับแน่นไปทั้งอก พี่เปรมคิดอะไรอยู่ หวังว่าคงจะไม่ได้ปฏิเสธผมหรอกนะ
นานหลายนาทีที่ผมต้องทนอยู่กับสภาวะทิ้งตัว พี่เปรมก็ลุกขึ้น หันมามองหน้าผมแล้วยกมือขึ้นลูบหัว สัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ที่ผมรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างดีทำให้หัวใจที่บีบรัดเมื่อครู่ฟื้นตัวกลับมาอย่างไว ผมก็คงเหมือนกับน้องเปี๊ยกที่ชอบให้คนที่เรารักสัมผัสอย่างอ่อนโยน
ผมกับพี่เปรมบอกลาพ่อ แต่ผมก็แอบได้ยินพี่เปรมพูดกับพ่อว่า ‘ผมจะมาเยี่ยมอีกครับ’ และมันก็ทำให้ผมหุบยิ้มไม่ได้
“บอกหน่อยดิ เมื่อกี้พี่เปรมบอกอะไรพ่ออะ?” ผมถามระหว่างทางที่เดินกลับไปยังศาลาวัด
พี่เปรมหันมายักคิ้วแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก มันเท่ห์มากชนิดที่ว่าผมแทบจะละลายให้ได้ตรงนั้น ถ้าไม่ติดตรงที่ว่ามันคุ้นๆ อย่างกับพี่เปรมกำลังตอบผมอยู่ในใจว่า ‘บอกให้โง่สิ’ เหมือนก่อนหน้าที่ผมทำกับพี่เปรมเลย เจอของจริงเข้าแล้วมั๊ยล่ะพบรักเอ๋ย
“ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก ไม่เห็นจะอยากรู้เลย”
“ก็ดี” มียักไหล่ด้วย
เฮ้ย! เมื่อกี้ผมประชด อย่ามาทำแกล้งโง่แล้วกวนตีนแบบนี้นะเฟ้ย ผมหยุดยืนฟึดฟัดด้วยความขัดเคืองใจ พี่เปรมจึงต้องหยุดเดินแล้วหันกลับมามองผม ใบหน้าหล่อคมนิ่งเรียบไร้ซึ่งอารมณ์กวนตีนหรือล้อเล่นใดๆ
“เรื่องที่มึงบอกว่ากูเป็นอะไรกับมึง อย่าเอามาพูดล้อเล่นอีก”
สะเทือนใจผมมากครับ น้ำตาแทบกระเฉาะเลยทีเดียว นี่พี่เปรมคิดว่าผมล้อเล่นอย่างนั้นเหรอ
“ไม่ได้ล้อเล่นสักหน่อย จริงจังทุกคำพูด” จริงใจด้วย จะควักใจผมเอาไปพิสูจน์มั๊ยล่ะ ผมแอบเห็นแววตาของพี่เปรมสั่นไหวเล็กน้อย แต่ก็แค่แว่บเดียว
“กูไม่ใช่คนที่มึงกำลังคิดอยู่หรอก”
“แล้วพี่เปรมรู้เหรอว่าไอกำลังคิดถึงใครอยู่?”
พี่เปรมเงียบไป ตอนนี้เหมือนว่าเรากำลังเล่นเกมส์จ้องตากันครั้ง ใครหลบตาก่อนคนนั้นเป็นคนแพ้ แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่ผมแน่นอน ผมไม่เคยยอมแพ้กับความรู้สึกของตัวเอง
“ถ้าพี่เปรมไม่รู้ ก็ช่วยไปบอกไอ้หล่อที่ชื่อเปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย ให้ไอหน่อยล่ะกัน” ขยับเดินเข้าหาพี่เปรมให้เหลือระยะห่างแค่ครึ่งเมตร จะได้จ้องตากันให้ชัดๆ เอาให้ทะลุทะลวงกันไปเลย
“แน่ใจนะว่าเป็นกู”
“ยิ่งกว่าแน่ใจ”
“มึงจะไม่เสียใจ?”
“จะเสียใจมากถ้าไม่ใช่คนนี้” ผมเดินเข้าไปใกล้อีกระดับแล้วจิ้มไปที่หน้าอกแน่นๆ ของพี่เปรม
กระตุกยิ้มมุมปากอีกแล้ว มีหรี่ตามองผมด้วยสายตากรุบกริบด้วย นี่ถ้าอยู่ที่บ้านผมอาจจะได้แก้ผ้ากระโดดลงสระน้ำเพื่อดับความร้อนที่ระอุไปทั่วกายแน่ๆ
“มึงอยากได้กูเป็นผัวขนาดนั้น?”
“แล้วพี่เปรมอยากได้ไอเป็นเมียรึเปล่าล่ะ?”
“โคตรแร่ดเลยว่ะ”
“แล้วชอบป่ะล่ะ?”
ยักคิ้วแล้วกระตุกยิ้มกลับบ้าง คราวนี้ริมฝีปากบางของพี่เปรมระบายเป็นรอยยิ้มละมุนทำลายล้างหัวใจของผมให้เป็นจุล ใบหน้าหล่อคมค่อยๆ โน้มเคลื่อนมาใกล้ ใกล้ทีละนิด ทีละหน่อยจนผมเผลอกลั้นหายใจ
ช้าจริงเว้ย!
ด้วยความเป็นคนใจร้อน สองแขนของผมจึงกอดร่างสูงใหญ่ไว้แน่นแล้วซุกหน้าลงกับหน้าอกแกร่ง ก็คิดอยากจะจูบอยู่หรอกนะแต่เกรงใจสถานที่นิดนึง ตอนนี้ขอแค่กอดก่อนละกัน วันหน้าวันหลังค่อยเต็มที่เลย
“ไอจัง” พี่เปรมหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะเอ่ยชื่อของผมออกมา มือใหญ่ลูบแผ่นหลังของผมขึ้นลง รู้สึกได้ถึงความสยิวจนต้องค่อยๆ ผละตัวเองออกมาด้วยกลัวว่าจะถลำลึกไปกว่านี้
หลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็เดินกลับไปยังศาลาวัดโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย เพราะแค่หันมองหน้าแล้วสบตากันต่างฝ่ายก็ต่างหน้าแดงหูแดง และผมก็แอบท่องยุบหนอพองหนออยู่ในใจ
เอ๋??
จู่ๆ ผมก็นึกถึงบทสนทนาสุดท้ายเมื่อครู่อะไรขึ้นมาได้ ผมถามพี่เปรมว่าชอบรึเปล่า? แล้วพี่เปรมก็ตอบว่า ‘ไอจัง’ ก็แปลว่า ‘รัก’ สินะ ถ้าเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ ก็แย่แล้วล่ะครับทุกคน พี่เปรมทำกับผมแบบนี้ ผมไปไหนไม่รอดแน่ๆ
.
.
.
.
.
TBC
มาแล้วคะ มาแล้วๆๆ ลืมกันรึยังคะ อย่าเพิ่งลืมกันนะ :o12:
ขอบคุณทุกแรงสนับสนุนมากๆ เลยนะคะที่ทำให้นิยายเรื่องนี้เดินทางมาได้ไกลถึงขนาดนี้ :กอด1: อย่าเพิ่งทิ้งน้องไอไปไหนนะคะ ดูสิคะน้องน่าดูเอ็นมากเลย :impress2:
-
"ขำหนักมากกกกกกกกกกกกก" :jul3: :m20: โอ้ย น้องไอ หนูนี่สุดๆไปเลยอ่ะ แหมทำเป็นปฏิเสธกับแม่ แต่ลับหลังนี่หนูเนื้อเต้นระริกระรี้มากๆ มีแอบจิตในใจว่า พี่เปรมไม่รอดหนูแน่นอน แถมยังใช้น้องเปี๊ยกเป็นสื่อยัดเยียดพี่เปรมเป็นพ่อเปี๊ยกซะแล้ว แล้วเป็นไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หัวเราะจนน้ำลายแทบไหลตอนพี่เปรมทักน้องเปี๊ยก แต่ไม่คิดว่าน้องไอจะนั่งเปิดจุกนมสีชมพูอ่อยแต่ไม่ได้รับการเหลียวแลจากสองตาพี่เปรม อีน้องเปี๊ยกก็เข้าใจปลอบแม่มันเน๊าะ เอาลิ้นเลียนมแทนพ่อมันให้ :m20: นึกภาพตามแล้วมันขำหนักมาก ไม่รู้จะบอกยังไง :jul3:
อ่านความคิดเห็นนี้แล้วคือรินขำหนักมาก :laugh3: ขอบคุณแทนน้องไอนะคะ เอ๊ะ หรือขอบคุณแทนเปรมเปี๊ยกดี :laugh:
-
พี่เปรมน่าหมั่นไส้จริง
ไอจังยั่วบ่อยๆลูก
-
ยังไม่ทันได้ตกลงเป็นแฟนกันแบบจริงๆ จังๆ เลย น้องไอก็จะเลื่อนขั้นไปเป็น 'เมีย' ของพี่เปรมเขาแล้วเหรอค้าา >\\< ร้ายนักนะคะเด็กคนนี้นี่~~ ว่าไงล่ะคะพี่เปรม น้องไอพูดชัดถ้อยชัดคำขนาดนี้แล้วว่าต้องเป็น เปรมนี้ เท่านั้น!!! พี่ก็วางใจได้แล้วล่ะเน้ออ.. :-[ เชิญรักน้องไอได้ตามสบายเลยจ้าา แล้วก็..อย่าได้ไปแคร์ 'ปลื้ม' ผู้ชายไร้ตัวตนคนนั้นอีกเลยนะค้าา :haun5:
-
บ้าาาาาาาา เขินนนนนนนนนน ><
พี่เปร๊มมมมมมมมมม มาแบบนี้นุ้งเขินน๊าาา
ไอจังยังคงตลกเหมือนเดิมเลย น้องเปี๊ยกเกือบเอาชีวิตไม่รอดแหนะ สู้ลูก 555
รอตอนต่อไปน๊าาาา จะเป็นไงต่อเนี่ยย
แอบคิดว่าพี่เปรมต้องยังลังเลว่าที่ไอหมายถึงเนี่ยตัวเองหรือปลื้ม แง อย่าคิดมากนะพี่
แล้วพี่เปรมพูดอะไรกับพ่อไอจังเนี่ยย อยากรู้ววว
-
:impress2: :-[
เขินแทนน้องไอ พี่เปรม
-
ต่อไปน้องจะหึงกระทั่งเจ้าเปี๊ยกอีกไหม??
คนอะไรอิจฉาหมา = =
-
อย่างแรดอ่ะไอจัง
55555555555
-
หวานอะ
-
:pig4: :pig4:
-
แร่ดจริงๆ ไอเอ้ยยยยยย พี่เปรมคงไม่รอดพ้นมือน้องไอเป็นแน่แท้ ฮ่าๆๆๆ
-
อ้าว...เราสงสัยนิดนึงอ่ะ ทุกคนไม่สงสัยน้องไอบ้างเหรอว่าน้องรู้ได้ไงว่าพี่เปรม
มีฝาแฝดอ่ะ ตอนน้องโดนชนน้องยังไม่รู้เรื่องนะ ตอนโดนชนก็เห็นแฝดอีกคนพาคนอื่นมาด้วยอ่ะ
พอฟื้นก็ยังไม่มีใครบอก แล้วน้องจะไม่ไปเคลียร์กับแฝดอีกคนหน่อยเหรอ
(ไม่นับที่น้องไอรู้เพราะอยู่ในร่างเปี๊ยกนะ)
-
นี่คือ ตกลงเป็นแฟนกันแล้วใช่ป่ะคะ????
-
น้องไอน่ารักมาก ขี้ยั่ว ขี้อ้อนด้วย งอนจนเขาต้องมาง้ออ่ะลูก พี่เปรมเดินหน้าเถอะเป็นพี่ที่ทำเพื่อไอจังมาตลอด
ดีกว่าน้องชายไม่เอาไหนนั่นเยอะ น้องไอรู้ความจริงหมดแล้วน่า ขำน้องไอเกือบฆ่าหมกน้องเปี๊ยกแล้ว 555 คนไรอิจฉาหมา
นี่หนูจะเอาฮาไปไหนลูก
ขอบคุณค่ะ
-
ยัดเยียดให้คุณพ่อมีลูกชายเพิ่มอีกคนซะงั้นนะน้องไอ ไม่ได้ถงไม่ถามคุณพ่อซักคำ
น่ารักน่าหมั่นไส้
-
มีกี่เล่มเกวียนก็ต้องขุดเอามาใช้ให้้หมดน่ะไอจัง
-
รู้สึกว่าจะข้ามขั้นไปหน่อยรึเปล่าจ๊ะ
ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน ก็จะเป็นผัว เมีย แล้วหรอ :oo1:
-
ไอแมร่งอย่างแร่ดดดดด แต่เป็นแรดที่น่าเอ็นดูมากก
งื่อออออ พี่เปรมแมร่งกวนตีน ตั้ลร๊ากกกกกกกกกกก
-
อรัยยยย >< หมอบ้า นี่แหนะๆ
-
พี่เปรมหนีไปไหนไม่รอดแน่นอน
น้องไอแม่งร้าย 555555555
ชอบค่ะ
-
เนี่ๆ ขนาดอิพี่เปรมยังบอกว่าหนูแรดเลย บอกแล้วนอมันโผล่ แต่อิพี่เปรมชอบแรด
-
ชี้ตัวแล้วนะห้ามสับสนอีก. ในวัดก็ฟินได้. อิอิ. :L2:
-
โอ๊ยยยยยยย แรดได้ใจป้าๆมากเลยไอจัง
แต่นี่เป็นพี่เปรมจริงๆใช่ไหมมม
รอตอนต่อไปเน้ออออ
-
ตอนนี้สงสารน้องเปี๊ยกอ่ะ โดนยัดใส่ถุงไม่รู้ตัว เกือบได้เป็นน้องหมาวัดแล้วไหมล่ะน้องเปี๊ยก :jul3:
แต่พี่ไอจังกับพี่เปรมของน้องเปี๊ยก เค้าเริ่มหวานกันแล้วน้าาา น่ารักๆ :o8:
-
น้องไอลูกแม่ :laugh: พ่อขนุนหนังของแม่น่ารักน่าแร่ดน่าเอ็นดู๊เอ็นดู :z1: ตอนนี้อ่านแล้วเขินมาก พี่หมอก็เอาจริงได้แล้ว เด็กมันยั่วและจนถึงขนาดจะจับน้องเปี๊ยกยัดถุงแล้วนั่น :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ก็สงสารน้องไออยู่นะเรื่องเสียศักดิ์ศรีหัวนม แต่แบบขำมากกว่า ขำหนักมากกก 555
-
พี่เปรมบอกคุณพ่อว่าตัวเองคือพี่เปรมไม่ใช่พี่ปลื้มพี่เปรมรักน้องมาก จะดูแลน้องให้เอง 5555555555555 ส่วนน้องไอ อืม...ทำลายภาพลักษณ์ใสซื่อบ๊องแบ๊วในหัวเราตอนแรกเริ่มที่อ่านไปกระจุยเลยค่ะ ไม่เหลือแล้ว เหลือแต่ความฮา 5555
เมื่อไหร่ความอึดอัดบางๆในเรื่องจะหายไปน้า รอให้อีพี่ปลื้มกลับมาสินะ..... // จับพี่ปลื้มคู่กับเขื่อน ก๊ากกกกกกกกกกก
-
ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าพูดอะไร ไอ้พี่เปรมที่ถามเนี้ยเพราะไม่มั่นใจว่าไอจะจำคนผิดอีกรึเปล่าสินะ กับคนที่ชื่อปลื้ม สรุปไอรู้ความจริงรึยังไม่รู้อ่ะ ส่วนเปรมเคลียร์ตัวเองรึยัง ถ้าเคลียร์แล้วก็ไม่ว่ากว่าไม่เคลียร์ไม่อยากเห็นรักหลายเศร้า
-
นางแร่ดมากอ่ะ แถมยังขี้ตู่มัดพี่เปรมต่อหน้าพ่อด้วย 555
-
ป้าดดดดดด เรื่องที่รอคอยมาแล้ว เดี๋ยวจะรีบเคลียร์งานมาอ่านอย่างไว :katai4:
-
นิยามของนิยายเรื่องนี้คือ
'พระเอกเป็นหมอ นายเอกเป็นหมา หลังจากเลิกเป็นหมา นายเอกก็พัฒนาไปเป็นแรด' :laugh:
-
ขอบคุณ :)
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย ไอจัง หนูแค้นฝังหุ่นมากเลยลูก แค่เรื่องหัวนม หนูจะคิดทำม๊ายยยยยยยย :m20: น้องไอนี่เกินคาดหลายอย่างว่ะ แมนๆ แต่นางแอบอ่อยได้ใจมากๆ รวบรัดตัดตอนพี่เปรมซะไปไหนไม่รอด หลังจากนี้พี่เปรมคงไม่แค่มองหัวนมชมพูหนูอย่างเดียวแล้วล่ะ เจ๊ว่าหัวชมพู ช่องแคบชมพู ของหนูได้โดนพี่เปรมทำมากกว่ามองแน่ สมใจหนูเลยสิทีนี้ :haun4: แอบฮาน้องไอ จิตสำนึกดารค์ๆ จับน้องเปี๊ยกยัดถุงปัจจัย สาบานว่าหนูไม่ได้แค้นน้องเปี๊ยก :jul3:
-
น้องไอ อ่อย ยั่ว รั่ว ได้อีก
ขำที่พี่เปรมถึงกับออกปากว่า โคตรแรด
-
น้องไอแร่ดอย่างพี่เปรมว่าเลย แต่เราชอบมากกก 555555
-
น้องไอออ :laugh: เอาจริงเอาจังมาก ถึงขนาดลืมตัวยัดน้องเปี๊ยกลงถุงปัจจัยถวายพระ :laugh: เอากับเค้าสิ พี่เปรมไปไหนไม่รอดแน่ๆ :hao6:
-
โอ๊ยยยขำหนักมากกกกกก น้องไอแรงและแร่ดมากค่า ถูกใจเจ้มากกก :laugh:
-
พี่เปรมมม หล่อเถื่อนได้ใจจริงๆ :heaven น้องไอก็น่ารัก สนุกมากคะ เนื้อเรื่องน่ารัก มาต่ออีกไวๆนะคะ
-
ไอจัง อ่อยแรงมากลูก
-
ไม่อยากให้ปลื้มกลับมาค่ะ :mew2:
-
หนูไอน่ารักจัง พี่กลัวพี่เปรมจะตบะแตกเอา
-
เขินแทนน้องไอก็เขินอยู่นะ แต่ฮามากกว่า จะทำมิดีมิร้ายน้องเปี๊ยก แล้วมัดมือชกพี่หมอเปรมต่อหน้าพ่อ น้องไอร้ายมากจร้าลูก 555 คิดดูว่าพี่เปรมถึงกับออกปากว่าแร่ด 5555 แร่ดแต่พี่เปรมก็รักนะเออ :-[
รอตอนต่อไปค่า
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ก็สงสารน้องไออยู่นะเรื่องเสียศักดิ์ศรีหัวนม แต่แบบขำมากกว่า ขำหนักมากกก 555
ขำหนักมาก :laugh: :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องไอ!! ของแม่ :hao6:
-
แนะนำตัวต่อหน้าพ่อแล้วนะ :o8: :-[
-
ปูเสื่อรอ :katai5:
-
นี่ใช่พี่เปรมตัวจริงใช่มั๊ย?? ดูจากสไตล์การพูดคงใช่แหละ
ไอจัง แหม....เขินเลยนะนั่นโดนพี่หมอบอกรักทางอ้อม อิอิ
ไม่อยากให้ไอ้ปลื้มกลับมาหรือถ้ากลับมาจริงก็ให้เอาคืนกลับหนักๆเลย บังอาจมาเล่นกับความรู้สึกคนอื่น
เอ๊ะ!! หรือว่าพี่เปรมเครียล์กับปลื้มแล้วเรื่องไอจัง แต่ยังไงก็มั่นใจในตัวไอจังว่าจะไม่กลับไปหาพี่เปรม(ตัวปลอม)อีก เพราะไอจังน่าจะรักพี่เปรม(ตัวจริง)มาตั้งแต่แรกแล้วพอๆกับหมอเปรมนั่นแหละ
รอตอนต่อไปอยู่นะคร้า กำลังสนุกเลย
-
สะกิดๆๆ :z13: รออยู่นะคะ
-
สะกิดๆๆ :z13: รออยู่นะคะ
ขอกระทุ้งเลยได้มั๊ยคะ :hao7:
-
เด็กอะไรแรกได้น่าดูเอ็น เอ๊ย เอ็นดูแบบนี้ น่ารักแบบนี้พี่เปรมจะไปไหนรอด? 5555
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-18-
งานปาร์ตี้ปิ้งย่างบาร์บีคิวเลี้ยงส่งแม่จัดขึ้นก่อนวันเดินทางหนึ่งวัน นอกจากครอบครัวไอ้ดีนก็มีแค่คุณน้าศักดิ์กับคุณน้าจันทร์สองสามีภรรยาเพื่อนสนิทของพ่อเจ้าเก่าเจ้าเดิมเท่านั้น ทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านตั้งแต่บ่าย จัดเตรียมของกันคึกคัก น้องเปี๊ยกขวัญใจมหาชนก็เริงร่าเป็นพิเศษ จะขาดก็แต่พี่ดินที่จะตามมาสมทบตอนค่ำเพราะติดงานที่โรงพยาบาล ส่วนว่าที่ลูกเขยของบ้านนี้ไม่ต้องพูดถึงหรอกครับ แค่โผล่มางานทำบุญของว่าที่พ่อตาได้ก็สุดยอดมากแล้วครับ
เสี่ยเด่นตั้งวงกับคุณน้าศักดิ์ตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน ไอ้ดีนกับผมก็ไปแจมนิดๆ หน่อยๆ ให้พอหอมปากหอมคอ แม่กับป้าพิมพ์ทำอาหารประเภทกับแกล้มยำและต้มโคล้งรสเด็ดมาเพิ่ม แม่บ้านสามสาวจากบ้านเสี่ยเด่นมาทำหน้าที่ปิ้งย่างบริการคุณๆ ท่านๆ ให้กินกันอย่างสบาย และกว่าคุณหมอดินสุดหล่อจะมาถึงก็ตอนเกือบจะสองทุ่ม
ผมเดินไปเปิดประตูให้พี่ดิน แล้วก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นกับพาหนะสุดคลาสสิคที่พี่ดินขับเข้ามาจอดในโรงรถ พี่ดินเดินลงมาจากรถอย่างเท่ห์ ระบายรอยยิ้มหล่อ พร้อมกับโยนกุญแจรถมินิ คันทรีแมน คูเปอร์ สีเขียวหัวเป็ดให้ผม ทำเอาผมรีบคว้าไว้สุดชีวิต แล้วก็ได้แต่มองกุญแจในมือไม่วางตา
“ชอบมั๊ยจ๊ะ?” ผมเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำถาม ผู้หญิงที่ให้กำเนิดและให้ชีวิตผม
พ่อของผมชอบรถมินิมาก หรือจะเรียกว่าเป็นเซียนรถมินิเลยก็ได้ ไม่ว่าจะรุ่นไหนปีอะไรแค่มองปราดเดียวพ่อก็รู้หมดไปถึงแบตเตอรี่ แต่ด้วยสถานะของครอบครัวที่ไม่สามารถซื้อรถราคาหลายล้านแบบนั้นได้ พ่อจึงทำเพียงแค่ชื่นชมมันเท่านั้น หลายครั้งที่ผมเคยได้ยินพ่อพูดกับแม่ด้วยรอยยิ้มว่า ‘ทำงานเก็บเงินไว้ซื้อให้น้องไอขับตอนโตดีกว่า’ และผมก็เกือบจะลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ
“แม่” ผมเดินเข้าไปกอดแม่ไว้ ซบหน้าลงบนบ่าเล็กแต่ทว่าแข็งแกร่ง
“พ่อเค้าตั้งใจเก็บเงินไว้ซื้อรถมินิให้น้องไอมานานแล้ว ตอนนี้ก็ได้ใช้แล้ว พ่อเค้ามองน้องไออยู่ตลอดเวลาเลยน๊า น้องไอชอบมั๊ยจ๊ะ?” มือแสนอบอุ่นลูบแผ่นหลังของผมอ่อนโยน
“ชอบมากครับแม่ น้องไอชอบมากที่สุด ขอบคุณมากนะครับ” ขอบคุณพ่อและแม่มากครับที่มอบความสุขที่ล้ำค่าที่สุดให้กับผม
ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดว่าตัวเองกำพร้าพ่อ หรือขาดแม่ เพราะผมรู้เสมอว่าพวกท่านไม่เคยทิ้งผมไปไหน ต่อให้พ่ออยู่ไกลบนฟ้า หรือแม่จะมีครอบครัวใหม่และต้องอยู่ห่างกันคนละซีกโลก แต่ความรักที่พวกท่านมอบให้ผมไม่เคยเปลี่ยนแปลงหรือจืดจางแม้แต่น้อย ผมได้รับความรักความอบอุ่นจากพ่อและแม่มากซะจนไม่เคยคิดจะอิจฉาครอบครัวของคนอื่นสักนิด
“คุณเปรมเลือกรุ่นนี้ให้ลูกเองเลยน๊า” แม่ยกมือขึ้นประกบสองข้างแก้มของผม แล้วส่งยิ้มล้อมาให้ ทำเอาบรรยากาศซึ้งใจของผมเมื่อครู่หายวับไปแล้วกลบด้วยความเขินอายแทบจะทันที
“อ้าว เขินๆ เขินแบบนั้นไม่ต้องแดกอะไรแล้วมั้ง อิ่มทิพย์แล้วเพื่อนกู” ปากหมาขั้นเทพแบบนี้มีแค่ไอ้ดีนเท่านั้นแหละครับ
ด้วยผู้หลักผู้ใหญ่นั่งกันอยู่เยอะ ผมจึงทำได้แค่ขมุบขมิบปากด่ามันไปว่า ‘สัส!’ ผมก็เลยถูกแม่หยิกที่พูดคำหยาบต่อหน้าผู้ใหญ่ อยากจะเถียงกลับว่าไม่ได้พูดสักหน่อยเมื่อกี้ผมแค่ขมุบขมิบปากเองแต่ก็ไม่ทันซะแล้วเนื้อต้นแขนของผมเขียวช้ำไปซะแล้วล่ะครับ ไอ้ดีนกับพี่ดินก็หัวเราะเยาะขำผมกันตัวงอเลยทีเดียว
ผมกับแม่เดินกลับไปร่วมวง พี่ดินตบหลังของผมดังอั่กแล้วส่งแก้วเครื่องดื่มที่ผสมแบบอ่อนๆ มาให้ เห็นผมตัวเล็กแบบนี้แต่ดื่มเก่งเหมือนกันนะครับ ยิ่งถ้ามีงานคณะหรืองานประเพณีของมหาลัยอะไรแล้วละก็ผมไม่พลาดที่จะนั่งล้อมวงชนแก้ว งานไหนงานนั้นเมายันเช้าก็ยังมี
“หงิงงง” น้องเปี๊ยกร้องเสียงอ่อนขณะที่ผมกำลังซดแอลกอฮอล์เพลินๆ พอก้มลงไปมองน้องชายตัวน้อยของผมก็ทำตาปรือ ผมส่งยิ้มให้แล้วก็อุ้มเด็กน้อยด้วยมือข้างเดียว ได้เวลาพาเด็กไปนอนแล้วครับ
.
.
.
.
ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิยังคงคึกคักเหมือนทุกครั้งที่มาเยือน วันนี้มีเพียงผมกับน้องเปี๊ยกที่มาส่งแม่ เพราะคนอื่นๆ เลี้ยงส่งเมื่อวานแล้ว ผมอุ้มน้องเปี๊ยกยืนมองแม่เช็คอินจนเสร็จเรียบร้อยแล้วแม่ก็เดินกลับมาที่ผมด้วยรอยยิ้ม แม่รู้ว่าผมกำลังพยายามอย่างหนักที่จะไม่ร้องไห้ แม่รู้ว่าผมกำลังพยายามทำตัวเข้มแข็ง เหมือนเมื่อแปดปีก่อนที่ผมตัดสินใจไม่ยอมตามไปอยู่กับแม่ และแม่ก็รู้ว่าแค่แม่หันหลังเดินเข้าไปด้านในผมจะต้องร้องไห้ออกมาแน่นอน แต่มีสิ่งหนึ่งที่แม่ยังไม่รู้ก็คือน้องไอลูกชายของแม่คนนี้แข็งแร่งกว่าเมื่อก่อนมากแค่ไหน
“บ๊อกๆ” เด็กน้อยบอกลาแม่
“น้องเปียกเป็นเด็กดีน๊าจ๊ะ แม่ฝากดูแลพี่ไอด้วยน๊าคนเก่ง” แม่จุ๊บกระหม่อมน้องเปียกแฉะเปียกชื้นไปฟอดใหญ่
“บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกรับปากแม่เสียงดังเลยครับว่าจะเป็นเด็กดีและจะดูแลผมอย่างดี จนผมต้องหรี่ตามองเด็กน้อยอย่างนึกขำ
“แม่ไปก่อนน๊าน้องไอจัง ดูแลตัวเองดีๆ รักตัวเองให้มากๆ ไว้แม่จะหาเวลามาเยี่ยมใหม่ หรือไม่น้องไอจังก็บินไปเยี่ยมแม่ตอนปิดเทอมได้น๊า” แม่จุ๊บหน้าผากของผม และผมก็หอมแก้มแม่กลับ
“น้องไอของแม่จะไม่ทำอะไรให้แม่ต้องเป็นห่วงและเป็นกังวลอีกแล้วล่ะครับ แม่อยู่ทางโน้นก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ น้องไอรักแม่นะ” ผมหอมแก้มแม่อีกหลายฟอด
ผมยืนรอส่งแม่กระทั่งแม่ผ่านเข้า ตม. ไปและแม่ก็โทรกลับมาบอกให้ผมขับรถกลับบ้านดีๆ ไว้ตอนเครื่องใกล้จะออกแม่จะโทรหาผมอีกครั้ง พอวางสายแม่ปุ๊ปและตรงหน้าไม่มีแม่ยืนอยู่ในสายตาน้ำตาของผมก็ไหลออกมา มันไม่ใช่น้ำตาที่เกิดจากความอ่อนแอเหมือนเมื่อก่อน แต่เป็นน้ำตาที่เกิดจากความห่วงหาและอาทร อีกนานกว่าผมจะได้เจอกับแม่อีก แต่ทุกเวลาและนาทีนับจากนี้ผมใช้ชีวิตให้คุ้มค่าสมกับที่พ่อกับแม่ให้กำเนิดผมมาด้วยความรัก
เพราะพ่อกับแม่ตั้งชื่อผมว่า พบรัก
และยังให้ชื่อเล่นผมว่า ไอ ที่แปลว่า รัก
พลังความรักอันยิ่งใหญ่ถูกบรรจุอยู่ในหัวใจของผม นั่นหมายความว่าพวกท่านหวังจะให้ผมได้เจอความรักที่ดีและมีความสุขกับมันเหมือนอย่างที่พ่อกับแม่มอบความรักให้แก่กัน
.
.
.
.
นับจากวันที่แม่กลับสวิสเซอร์แลนด์จนถึงวันนี้ก็สิบเจ็ดวันพอดีครับ และก็เป็นสิบเจ็ดวันที่ผมไม่ได้เจอพี่เปรมเลย ครั้งล่าสุดก็ตั้งแต่วันทำบุญพ่อ ผมว่ามันนานเกินไปนะสำหรับคนที่เรียกว่า ‘แฟน’ แม้ว่าจะคุยโทรศัพท์หรือวีดีโอคอลคุยกันทุกวันแต่มันก็ไม่เหมือนได้เจอหน้ากันจริงๆ ทั้งๆ ที่อยู่ในประเทศเดียวกัน ชลบุรีก็ไม่ได้ไกลถึงขนาดต้องเดินทางเป็นวัน และบ้านพี่เปรมก็อยู่ในกรุงเทพฯ แต่ทำไมมันดูเหมือนว่าผมกับพี่เปรมห่างไกลกันเหลือเกิน
คร่อก..
อืม... ผมเหล่มองเพื่อนรักที่หลับคออ่อนคอพับอยู่ข้างๆ แม้แต่น้องเปี๊ยกที่อยู่ในถุงย่ามก็ยังโผล่หัวขึ้นมามอง ผมเคยนึกสงสัยหลายครั้งว่าไอ้ดีนมันทำได้ยังไงกับการนั่งรถเมล์แบบโอเพ่นแอร์โดนลมร้อนๆ ตีจนหัวฟูขนาดนี้แต่มันก็ยังหลับได้ ดีที่เสียงกรนไม่ดังมากยังอยู่ในระดับที่รับได้และความหล่อของไอ้ดีนก็ช่วยกลบความน่ารังเกียจลงไปได้เยอะ
ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับว่าทำไมผมกับไอ้ดีนที่ตอนนี้มีรถด้วยกันทั้งคู่แต่ก็ยังใช้บริการขนส่งมวลชน เพราะมหาลัยของพวกเรามีที่จอดรถน้อยมากถึงมากที่สุด ทุกวันนี้สนามบาสเก็ตบอลก็ถูกเปลี่ยนเป็นลานจอดรถไปแบบถาวร การจราจรก็แน่นขนัดอีกต่างหาก ถ้าหากไม่จำเป็นจริงๆ ก็จอดลูกรักไว้ที่บ้านนั่นแหละครับ แล้วปกติผมกับไอ้ดีนก็ไม่คิดจะนั่งหรอกนะรถเมล์แบบลมร้อนโกรกจนหน้าไหม้หัวฟูเนี่ย แต่เพราะเป็นขนส่งมวลชนเพียงอย่างเดียวที่อนุญาตให้น้องเปี๊ยกของผมใช้บริการได้ แล้วถ้าถามว่าทำไมไม่นั่งรถแท็กซี่ ขอตอบว่าผมกับไอ้ดีนเอือมระอากับประเภทตัวอักษรสีแดงโชว์หราว่าว่างแต่ไม่ไปสักที่ เพราะฉะนั้นนั่นจึงเป็นการเดินทางที่ผมกับไอ้ดีนขอเลือกไว้ลำดับท้ายสุด
ลูบหัวน้องเปี๊ยกที่ตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้ออกมาเปิดโลกกว้าง หัวเล็กๆ กับดวงตาโตๆ เดี๋ยวผลุบเดี๋ยวโผล่จากย่ามที่วางอยู่บนตักของผมเพื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมมองปลอกคอแบรนด์หรูของน้องเปี๊ยกแล้วก็ยิ่งทำให้คิดถึงพี่เปรม นี่ถ้าความคิดถึงมันฆ่าคนได้จริงๆ ให้ทายว่าในหนึ่งวันผมจะต้องตายกี่ครั้ง แล้วผมก็ยังไม่อยากตาย ถ้าอย่างนั้นผมจะทำยังไงดีนะที่จะใกล้พี่เปรมให้มากกว่านี้ ทำให้พี่เปรมรู้สึกว่าคิดถึงแทบตายเช่นเดียวกับที่ผมเป็น
ด้วยการจราจรของกรุงเทพมหานครในช่วงบ่ายที่แสนแออัด และผมก็ไม่สามารถนอนหลับแบบไอ้ดีนได้ ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดโน่นอ่านนี่แก้เซ็งไปเรื่อย ผมเลื่อนไทม์ไลน์ในทวิตเตอร์ติดตามข่าวสารและเรื่องสัพเพเหระมากมาย จนเจอกับข้อความที่พาดหัวไว้อย่างน่าสนใจว่า ‘ลีลาเด็ดพิชิตกายและใจพี่เมะสุดหล่อให้อยู่หมัด’ ตามด้วยที่อยู่เว็บไซด์ และติดแฮชแท็กเรื่องวายวายกับวายดีแบบนี้ต้องบอกต่อ มีคนรีทวิตและกดเป็นรายการโปรดหลักหมื่น ด้วยความสงสัยใคร่รู้ว่า ‘เมะสุดหล่อ’ คือใคร ผมจึงลองกดเว็บไซด์เข้าไปดู มันเป็นไดอารี่บล็อกของคนที่ใช้ชื่อว่า ‘ไอแอมเคะ’ คิ้วของผมขมวดแทบจะทันทีเพราะคนๆ นี้ใช้ฉายาเดียวกับที่สาวๆ แฟนคลับในโลกออนไลน์ตั้งให้ผม ทำให้ผมเพิ่งรู้ว่าฉายาของผมมันช่างโหลเสียจริง แต่ก็ช่างมันเถอะจะเอาอะไรมากกับโซเชียล ผมกวาดสายตาอ่านแบบคร่าวๆ ผ่านๆ แต่ก็ทำเอาหัวใจเต้นอย่างแรง ผมเหล่มองไอ้ดีนอีกครั้งแล้วรีบกดเรื่องนี้ไว้เป็นรายการโปรด เอาไว้คืนนี้จะกลับไปอ่านศึกษาอย่างตั้งใจเงียบๆ คนเดียวดีกว่า
“ตื่นๆ ไอ้สัส” ผมปลุกไอ้ดีนเมื่อใกล้จะถึงป้ายหน้าหมู่บ้าน
ไอ้ดีนสะลึมสะลือขยี้ตาปาดน้ำลายลวกๆ แล้วก็กระเด้งตัวหันมายักคิ้วประหนึ่งว่าตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาการเดินทาง ไอ้ดีนลุกขึ้นกดกริ่ง ป้ายรถเมล์อยู่ตรงหน้าหมู่บ้านเลยครับ เดินเข้ามาในตัวหมู่บ้านผมก็ปล่อยให้น้องเปี๊ยกวิ่งเล่นบนทางฟุตบาท และเสียงโทรศัพท์ของไอ้ดีนก็ดัง มันดูหน้าจอแล้วหันมายักคิ้วให้ผมก่อนจะกดรับสาย
“ว่าไงครับปิ่น”
“ดีนเพิ่งลงรถเมล์เมื่อกี๊ครับ ตอนนี้กำลังเดินอยู่กับไอ้เตี้ยและน้องเปี๊ยก” ดูไอ้เพื่อนชั่วสิครับ เรียกผมซะอยากตะจับมาจูบปากด้วยฝ่าตีนซะจริง
เดี๋ยวนี้ไอ้ดีนกับปิ่นพัฒนาการความสัมพันธ์กันถึงขั้นเรียกว่าแฟนมาได้พักใหญ่แล้วครับ เข้าออกคฤหาสน์อัศววิรุณฉายเป็นว่าเล่น ดังนั้นไอ้ดีนก็มีสถานะเป็นน้องเขยของผม แต่จะว่าไปผมก็เป็นแค่พี่สะใภ้แค่ในมโนจิตเท่านั้น อย่าว่าแค่หัวบันไดบ้านเลย แค่จะควงผมออกงานแล้วแนะนำผมให้เพื่อนพ้องน้องพี่ของพี่เปรมรู้จักยังไม่มีวี่แววเลย คงมีแต่ทางบ้านผมนี่แหละที่รับรู้กันหมดว่าพี่เปรมเป็นอะไรกับผม แต่ฝ่ายพี่เปรมไม่มีใครรู้สักคน
ไอ้ดีนยังคงคุยโทรศัพท์มุ้งมิ้งกับปิ่นจนถึงบ้าน เราก็แยกย้ายเข้าบ้านใครบ้านมัน แต่ไอ้ดีนก็หันมาตะโกนว่าอย่าลืมมากินข้าว แล้วเดี๋ยวคืนนี้จะมานอนด้วยโดยที่โทรศัพท์ก็ยังแนบหูอยู่ ให้ฟีลลิ่งเหมือนผมเป็นเมียหลวงแล้วปิ่นเป็นเมียน้อยยังไงก็ไม่รู้
ผ่านไปแป๊ปเดียวก็ค่ำแล้วครับ ผมกลับมาจากบ้านไอ้ดีนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็สองทุ่มครึ่ง ส่วนไอ้ดีนก็ช่วยคุณลุงเด่นดูแคตตาล็อคงานก่อนเดี๋ยวค่อยตามมาทีหลัง บางทีผมก็ไปนอนบ้านโน้น บางทีไอ้ดีนก็มานอนบ้านผม เรามีกุญแจบ้าน กุญแจห้องของกันและกัน เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้วครับเป็นมากเกินกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่คนรัก นั่นคือเป็นเหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน
“บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกงับตุ๊กตาน้องเน่าเข้าไปนอนในตะกร้าแสนคิกขุน่ารัก
“ฝันดีน้องเปี๊ยก” สงสัยวันนี้คงจะวิ่งเล่นที่มหาลัยของผมเยอะไปหน่อย เลยง่วงตั้งแต่หัวค่ำ
“หงิงงง” บอกฝันดีผมเสียงน่ารักเชียว
ผมเดินไปจุ๊บกระหม่อมหนึ่งทีแล้วเดินกลับมานั่งหน้าโต๊ะคอมพ์ กว่าไอ้ดีนจะมาก็คงสามสี่ทุ่ม ผมจึงใช้ช่วงเวลานี้เปิดอ่านกรณีศึกษาจากคุณไอแอมเคะสักหน่อย ว่าแล้วก็หันซ้ายหันขวาสำรวจอีกรอบว่าไอ้ดีนจะไม่โผล่พรวดพราดมาทำให้การเรียนรู้ของผมต้องชะงักลง เมื่อแน่ใจก็เริ่มเลยครับ
คุณไอแอมเคะเค้าแนะนำตัวเองว่าเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ใช่เกย์ ไม่ใช่ตุ๊ดหรือกระเทยใดๆ ทั้งนั้น แต่สาววายก็มักจะเรียกเค้าว่าเคะ จนปัจจุบันแทบจะลืมชื่อเล่นของตัวเองไปแล้ว ส่วนพี่เมะใช้เรียกแทนผู้ชายหล่อคนหนึ่ง ที่ไม่รู้ว่าอะไรชักนำให้คุณไอแอมเคะไปตกหลุมรักพี่เมะคนนั้นได้ อ่านๆ ไปก็แอบคิดในใจว่าคุณไอแอมเคะมีอะไรหลายๆ อย่างที่คล้ายกับผมมาก โดยเฉพาะที่บอกว่าไม่ใช่เกย์ ไม่ใช่ตุ๊ดหรือกระเทย เพราะผมเองก็ไม่ใช่อย่างหนึ่งอย่างใดตามที่กล่าวมาทั้งหมดเช่นเดียวกัน
เจ้าของบล็อคเล่าเรื่องความเป็นไปเป็นมาแบบคร่าวๆ เอาเป็นว่าตอนนี้คุณไอแอมเคะและพี่เมะสุดหล่อเค้าเป็นแฟนกันมาสิบกว่าปีแล้วครับ ดังนั้นคุณไอแอมเคะจึงได้เขียนบล็อคนี้ขึ้นมาเพื่อบอกเล่าเคล็ดลับลีลาเด็ดพิชิตกายและใจพี่เมะสุดหล่อให้อยู่หมัดให้เป็นวิทยาทานแก่พวกที่ด้อยประสบการณ์อย่างผม
ผมอ่านทุกข้อความ ทุกบรรทัด และทุกตัวอักษรอย่างตั้งใจ เริ่มแรกก็แค่ใจสั่นน้อยๆ แต่ไปๆ มาๆ ผมรู้สึกว่าร่างกายมันร้อนวูบร้อนวาบยังไงแปลกๆ การอ่านมันต้องใช้จิตมโนเป็นหลัก แล้วคุณไอแอมเคะก็บรรยายซะจนผมเห็นภาพตัวเองกับพี่เปรมเต็มสมองไปหมด ตอนนี้เลยให้ความรู้สึกเหมือนกำลังดูหนังเอวีอย่างไรอย่างนั้น อ่านจบไปหลายบท ก็มาเจอกับคลิปตัวอย่างที่คุณไอแอมเคะบอกว่าตัวเองก็ศึกษาจากคลิปนี้เหมือนกัน ผมลองกดไปดูก็ได้แต่อ้าปากค้าง
เปิดตัวผู้ชายร่างผอมบางผิวขาวจัดนั่งอยู่บนเตียงด้วยชั้นในสีขาว แล้วก็มีพี่ยักษ์กล้ามปูหน้าตาหื่นเดินเข้าฉากมานั่งซ้อนหลัง จากนั้นทุกอย่างก็ดำเนินไปตามครรลองของอารมณ์ที่ผมไม่สามารถบรรยายออกมาได้ จะมีก็แค่สงสัยจริงจังว่ารูปร่างต่างกันขนาดนั้นมันจะไหวเหรอ??
“โอ้วแม่จ้าว!” ร้องออกมาเสียงดังเมื่อทุกอย่างมันโล่งโจ้งโล่งเตียน ด้วยภาพเคลื่อนไหวแบบเฮชดีมันละเอียดยิบ เห็นทุกซอก ทุกมุม ทุกขั้นตอน ชัดมาก แจ่มมาก เขินมาก และไอจังน้อยก็ค่อยๆ ผงาดด้วยความอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน
ระหว่างที่กำลังอยู่ในช่วงเข้าได้เข้าเข็ม ผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องนอน แต่มันไม่ใช่เวลาที่จะต้องมาอายหรือปิดบังอะไรทั้งนั้น ไอ้ดีนมันชอบเผือกจะตายสักวันมันก็ต้องรู้ ผมเลยไม่ได้สนใจ แค่เหล่มองน้องเปี๊ยกที่ผงกหัวขึ้นมาจากตะกร้าเท่านั้น คงจะแค่ตื่นมาทักทายไอ้ดีนเฉยๆ แล้วก็หมุนตัวหันหลังซุกตุ๊กตาน้องเน่านอนหลับต่อ
“อื้อหือ” เสียงมาจากด้านหลังของผม ไอ้ดีนคงมายืนดู แต่ขอโทษนะเพื่อน กำลังมันส์ได้ที่จนกูไม่อาจจะละสายตาหันไปมองมึงได้
“ที่แท้มึงก็ชอบแบบนี้นี่เอง”
“กูจะเอาไปจัดการพี่เปรม”
“มึงเนี่ยนะ?”
“ก็กูนี่แหละ แมร่มจะเอาให้พี่เปรมอยู่หมัดเลย” ผมยกกำปั้นขึ้นต่อยกับฝ่ามืออีกข้าง ศึกนี้ผมต้องชนะให้ได้
“จริงดิ”
‘ก็เออดิว่ะ’ ผมตอบอยู่ในใจ อีกฝ่ายก็เงียบไปแต่ผมก็รู้ว่ามันยังยืนซ้อนหลังเก้าอี้ผมอยู่ ถ้าให้เดามันคงกำลังตาค้างอยู่เหมือนผมแน่ๆ
ปกติผมกับไอ้ดีนดูแต่หนังเอวี เน้นนางเอกหน้าตาแบ๊วๆ อกตู้มๆ พอมาเจอหนังจีวีเข้าจึงถือว่าเป็นของแปลกใหม่ในชีวิต มันช่างร้อนแรงจริงๆ ครับ ผมแอบมโนไปด้วยว่าเป็นตัวผมกับพี่เปรม ดังนั้นผมคิดว่าถ้าหากดูจบผมคงได้ลุกขึ้นเดินไปจัดการตัวเองในห้องน้ำแน่ๆ
“พี่เปรมแมร่มชักช้า ไม่ทันใจกูเลย” ผมบ่นถึงคนที่อยู่ในจินตนาการ ที่ไม่ว่าจะพูดคำว่ารัก จะบอกว่าชอบ หรือแค่จะมาหาแต่ละที ผมก็ต้องรอจนเหี่ยวแล้วเหี่ยวอีก
“รู้ได้ไงว่ากูชัก-ช้า”
“เอ๋??” ผมกำลังพูดถึงพี่เปรมไม่ได้พูดถึงไอ้ดีนสักหน่อย ทำไมมันต้องทำเสียงเข้มด้วยฟร๊ะ!
ผมหันมองด้านหลังอย่างไว และต้องตกใจจนไอจังน้อยที่ผงาดกล้ากลับหดกลัวอย่างน่าสมเพช ผมเบิกตากว้างอ้าปากค้างเงิบแดกจุดไปต่อไม่ถูกเลยครับ แม้แต่คำอุทานว่า ‘เหี้ย!’ ก็ยังทำได้แค่ตะโกนอยู่ในใจ
ร่างสูงใหญ่กระตุกยิ้มมุมปาก ดวงตาคู่คมหรี่ลง โคตรพ่อหล่อเหี้ยๆ โคตรแม่หล่อสัส บาดจิตบาดใจจนผมแทบจะก้มลงกราบแทบอกเพื่อร้องขอชีวิต แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างมันจะสายไปเสียแล้ว ใบหน้าคมคายโน้มเข้ามาใกล้ชิดริมหู ขบเบาๆ จนผมสะท้านไปทั้งตัว
“มึงมาลองเอากับกูมั๊ยว่ากูชัก-ช้า อย่างที่มึงว่าจริงรึเปล่า?”
.
.
.
.
.
.
TBC
กำลังใจของคนเขียน ขึ้นอยู่กับคนอ่านจริงๆ นะคะ
แค่ไม่กี่ข้อความของคนอ่านสามารถสะท้อนถึงหัวใจของคนเขียนนิยายได้โดยตรง
รินเขียนนิยายด้วยเพราะรักที่จะเขียน และนิยายของรินจะสำเร็จได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับคนอ่าน
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ :กอด1:
-
นิยามของนิยายเรื่องนี้คือ
'พระเอกเป็นหมอ นายเอกเป็นหมา หลังจากเลิกเป็นหมา นายเอกก็พัฒนาไปเป็นแรด' :laugh:
ขำหนักมากกกกกกกกกกกกกกก :laugh: น้อมรับนิยามนี้ค่ะ ดีใจแทนน้องไอจริงๆ :heaven
-
5555555555555555
พี่เปรมตัวจริงมา น้องไอจะทำยังไงละเนี่ย
-
พี่เปรมท้าทายน้องไอแบบนี้ก็เข้าทางน้องเลยสิค้าา~ :hao7:
-
เอาแล้วไง จะ ชัก-ช้า หรือว่า ชัก-เร็ว
เดี๋ยวไดิรู้กันนะจ๊ะ น้องไอ
-
555555
พี่เปรม อย่ายอม ไอสบประมาทพี่อยู่น่ะ
พี่ต้องพิสูจน์เลยว่าพี่ไม่ได้ชัก ช้า
-
:laugh: :laugh: :m20: :m20:
-
จัดเลยค่ะพี่เปรม น้องไอพร้อมนานแล้วค่ะ
แอร้ยยยยยยย :z3: :katai1:
-
โดนท้าขนาดนี้น้องไออย่ายอมๆ ต้องสู้กันสักตั้ง
-
5555555 จัดเลยพี่เปรม ไอจะได้รู้ว่าพี่ชักเร็วหรือชักช้า
กรี๊ดดดดดดดดด :-[ :o8:
-
เดี๋ยวโดนพี่เปรมจัดแล้วมาอัพเดตด้วยนะคะว่าพี่เปรมชัก-ช้าจริงหรือเปล่า :laugh:
//แอบตั้งกล้องรอ
-
#หัวเราะหนักมาก
-
ค้างเลยค่ะ น้องไอหดแต่พี่ค้าง โอ้ยยย พี่เปรมน่าตะครุบมาก ฮ่าๆๆๆ :hao7:
-
จัดเลย
-
จัดไปเลยรอดูอยู่เนี่ย
-
ป๊าดดด ถ้าเราเป็นพี่หมอนี่เราขำหนักมาก 55555
น้องไอวางแผนแร่ดทีไร ล่มทุ้กกกกกกที
-
ลองเลยยยย 555
-
:m20: ไอจังจะได้ลองหรือได้จริงลูก 555555
-
ฮ่าๆๆๆ แรดน้อยของเราจะทำไงต่อ
เมื่อพี่เปรมต้องการพิสูจน์ตัวเอง :hao6:
รอตอนหน้าแบบใจจดจ่อค่ะ :hao7:
-
:laugh: :mew4:
ไอจัง #o#
เผด็จศึกเลย อิอิ
ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกตอนอ่านจบยังไงดี
จะขำก็ขำ ตลกก็ตลกอ่ะค่ะ
มาต่อเร็วๆน้า อยากรู้ว่า ไอจังจะว่ายังไงต่อ อิอิ
o13
-
ท้ารบกันแล้ว. :-[. ไอจังน้อยสู้ตายนะ
-
ตอนต่อไปด่วนๆๆๆเลยค่ะ
-
อ่านตอนคุณแม่เจโกะจะกลับสวิสแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ :hao5: แต่พอมาเจอน้องไอน้อยผงาดหาญกล้าและหดตัวกลัวตายในเวลาไล่เลี่ยกัน หัวเราะจนน้ำตาเล็ด :laugh: เสร็จแน่ๆ น้องไอเอ๋ย พี่เปรมไม่ปล่อยไว้แน่ :z1: ปูเสื่อนอนรอตอนต่อไปเลยได้มั๊ยคะ แบบอยากพิสูจน์ว่าพี่เปรมชัก-ช้าฮ้าไฮ้จริงป่าว :hao6:
-
เสร็จแน่ไอจัง :m20:
-
อ้าววว ซวยเลยพี่เปรมเองหรอ :m20: รึเข้าทางน้องไอพอดี โอ้ยยยยขรรรรรรรรรมน้องไอ 55555555555
-
เฮ้ย...ดูถูกขนาดนี้ยอมไม่ได้นะ o18
-
เผด็จศึกสยบคำสบประมาทเลยค่ะพี่เปรม
-
ไม่รู้ใครจะจัดการใครนะ 555555
น้องเปี๊ยกก็ไม่เห่านะ แค่ตื่นมามองเฉยๆเเล้วซุกตุ๊กตาต่อ
ปกติคงเห่าไปแล้ว ดวงคนมันจะเจอมันก็เจอเนอะ 555555
-
พี่เปรมมมม น้องไอเขาสบประมาทพี่เปรมอยู่อะ
ยอมได้หรอๆๆๆ ของแบบนี้อะมันยอมกันไม่ได้นะพี่เปรม
โดยเฉพาะกับผู้ชายเนี่ยยยย พี่เปรมจัดเลยพีี! :hao7: :hao7: :hao7:
-
หึหึหึ
o18
-
o3 o3 o3 o3 o3 โดนแน่น้องไอโดนแน่ ๆ
-
เพื่อนดีนก็นะ...ไม่มีการเตือนน้องไอล่วงหน้าเลย ฮา
-
ชักช้าจริงๆด้วยยยยยย
แอร๊ยยย เค้าต้องรอตอนหน้า หุหุ ไอจัง จัดการพี่เปรมให้อยู่หมัดเลยนะ เอิ๊กๆ
-
อ่านจบตอนนี้แล้วอยากต่อตอนต่อไปเลยอะคะ :hao6: พี่เปรมคะ อย่าให้เด็กมาสบประมาทได้ง่ายๆ นะ ต้องทำให้รู้ว่าพี่เปรมเด็ดแค่ไหน :hao6:
-
กลับไปอ่านบทหลังๆสองรอบ เฮ้ย มาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง ไอจังถึงหดกันเลยทีเดียว จะจัดไหมเนี้ย พอเจอหน้าพี่เปรมถึงกับจอด ฮ่าๆๆๆ ไอ้พี่เปรมจัดหนักจัดเต็มเลยนะ ถ้าเป็นไอพี่เปรมจริงๆอ่ะนะ คึคึ
-
55+ ไอจังเจอพี่เปรมถึงกับเงิบ :hao7:
-
ฮาอะ น้องไอจะทำงัยจ๊ะ
-
#ทีมพบรัก
เชียร์พบรักเต็มที่
-
:katai2-1: สนุกมากกกกกกกเลยค่ะ น่ารักมากกก(ก.ไก่ล้านตัว) และตลก เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี่ยยย :katai1:!!!
อ่านแล้วฟินมากจริงๆ เราอ่าน2วัน จนถึงตอนล่าสุด (เป็นพวกชอบอ่านต่อเนื่อง) มันบอกไม่ถูก รู้แต่อ่านแล้วมีความสุข feelgood จริงๆเลย
ตอนแรกคิดว่านายเอกจะดราม่าอ่อนแอที่โดนแฟนหลอกมาเป็นปี ที่ไหนแต่ไม่เลย เอ็งตลกมากเปี๊ยก เอ้ย!ไอ 55 ตอนเป็นหมาก็น่ารักน่าหยิก เถียงพระเอกในฉบับหมาๆ อ่านแล้วขำนางจริงๆ ทั้งน่าสงสารน่าเอ็นดู ได้แต่บ๊อกๆ แต่คำแปลนิ ด่าไฟแลบ :hao7: ตอนเป็นคนก็น่ารัก กวนๆ ปากเปี๊ยก(หมา)ใช่เล่นนะ เข้ากับพระเอกมากมาย (ชอบเวลาพระเอกบอก สัตว์โลกอมตีน 55 อ่านแล้วขำไม่หยุดแบบ เฮ้ย เอ็งคิดได้ไง)
:-[ เปรมเป็นพระเอกที่เราชอบมาก :hao3:(เฮ้ย...ไอ เอ็ง ไม่ต้องเหล่ๆ ) ชอบเวลาที่เค้าที่อยู่กับเจ้าเปี๊ยกหรือพบรักนั่นหละ มันแบบใช่อ่ะ แบบหล่อ รวย นิสัยดี กวนทีน ปากหมาแบบมีชั้นเชิง(อืม..คือ ไม่ใช่ด่าแบบหยาบคาย คืออ่านแล้วสัมผัสได้ถึง ความเอ็นดู กวนทีนในการด่าไอ้เจ้าเปี๊ยก หรือเวลาคุยกับ พบรัก ) มันดูจริงใจดีถึงปากจะทำฟาร์มหมา แต่พี่แกก็มีมุมโรแมนติกนะเออ ...ดอกไม้ที่ห้องผู้ป่วยของเอ็งยังไงหละ พบรัก .. พี่เค้าบอกง้อคนไม่เป็น แต่เค้าง้อหมาเป็นนะ เอ็งลองคิดดูตอนเป็นเปี๊ยกไง... เรียกได้ว่า เค้าเป็น แรร์ไอเทม ของเอ็งนะพบรัก หัวเด็ดตีนขาดยังไง ก็ขอให้เอ็งท่องไว้ว่า "เสียทองเท่าหัว ไม่ยอมเสียผัวให้ใคร" :laugh: (ว่าแต่เอ็ง..ยังไม่ได้เลื่อนขั้นเป็นเ มี ย เค้าซะหน่อย คริคริ)
ส่วนอิตาแฝดปลื้มนั้น ..ก่อนอื่น ขอซัดเอ็งสักหน่อย :beat: ทำกันได้ หลอกให้เค้ารักมาเป็นปี - -* ผู้ชายอย่างเอ็งมันเป็นแค่แฝดขี้เล็บของพ่อเปรมสุดหล่อเท่านั้น(อวยเต็มที่) แต่ช่างเอ็งเถอะ .. ข้าคิดว่า พบรัก คงไม่มีวันกลับไปรักคนแบบเอ็ง เพราะตอนนี้เค้าเจอ ปาฏิหาริย์แห่งรักหละ :laugh:
สุดท้าย ขอขอบคุณผู้แต่งเรื่องนี้ ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายน่ารักที่แสนประทับจิต 55 น่ารักมากจริงๆ คงความfeelgood ต่อไปนะเจ้าคะ (กราบที่อกพี่เปรม 555555555) :hao6:
-
ตอบตกลงไปเลยคร๊าาาา :hao7: :hao7: ชอบไม่ชอบตรงไหนจะได้บอกกัน :hao6: :z1:
-
เงิบไปพร้อมกับน้องไอ :o8:
แฟนโผล่มาเซอร์ไพรส์ ตอนกำลังดูหนังโป๊นี่แบบ.....โอ๊ยยยย ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเลยอ่ะ :a5:
ความแรดเป็นเหตุจริงๆน้องไอเอ๊ยยยยย :laugh:
-
:z1: ตอนหน้าจักหนักเลยน้าเฮียเปรม โดนเด็กดูถูกยอมได้ที่ไหน
-
แล้วมาลองดูกันว่าพี่จะ ชัก ช้า หรือเปล่า 555555555 :hao7:
-
จะ "ชัก-ช้า" หรือ "ชัก-เร็ว"
พี่แนะนำให้ทดลองค่ะน้องไอ :hao6:
-
กร๊ากกกกกกกก ตอนหน้าต้องเตรียมเลือดไว้ไหม๊
ไอจังก็ หันมาดูคนเข้าห้องบ้างสิลูกกกกก
รอตอนต่อไปปปป อร๊ายยยย พี่เปรมมมม
-
กลายเป็นนิยายตลกไปแล้ว หมดกันที่วาดฝันไว้ว่าคงโรแมนติก หวานๆ ตามชื่อเรื่อง 555555555555555555
-
ขอบคุณ :)
-
จะบอกยังไงดีอะ คือแบบตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ตอนแรกเริ่ม อะไรหลายๆ อย่างที่เดาทางไว้ก็ไม่ค่อยจะไปถูกทางเท่าไหร่ แต่ที่แน่ๆ คือชอบมากกกกกกกกกกกก :heaven อ่านทีไรอารมณ์ดีตลอด แม้แต่ตอนซึ้งๆ หรือมีดราม่าเข้ามาให้น้ำตาซึมเป็นพักๆ เป็นสีสันของเรื่อง แต่หัวเราะหนักมากกว่า นักเขียนแต่งเรื่องดีมากอะ อ่านไม่เบื่อเลย ลื่นไหลมาก บางตอนบางช่วงอ่านไปหลายรอบมาก กะว่าเหมือนอ่านหนังสือสอบ :z1:
ตอนนี้คือยังไงดี หัวเราะลั่น เอาแล้วไงน้องไอ ไม่คิดใช่มั๊ยว่าพี่เปรมจะโผล่ออกมาจากในมโน แบบนี้ก็ไม่ต้องไปปลดปล่อยในห้องน้ำแล้วล่ะลูก มีพี่เปรมอยู่ทั้งคน ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วให้พี่เค้าช่วยทำให้สิจ๊ะว่าชัก-ช้า หรือชัก-เร็ว :haun4:
รอตอนต่อไปจร้าาา :hao6:
-
ไงล่ะน้องไอ ชักช้าป่ะล่ะ มาถึงก็ชวนชักเลย 555 พี่เปรมมาเหนืออ่ะ
-
ถ้าเราเป็นน้องไอคงแทบเอาหัวมุดกำแพงหนีแน่ๆ อับอายอย่างหนัก 555 บุคคลที่สามที่กำลังนินทา ดันมายืนฟังอยู่ข้างหลัง
-
แบบนี้ต้องลองเนอะ
ว่าชัก ช้า จริงไหม อิอิ
รอตอนต่อไปจ้าคนเขียน
-
อ่านตอนนี้แล้ว นั่งกรี๊ดเหมือนคนบ้า ทำไมเราเขินแทนไอจังว่ะเนี่ยะ
ไงล่ะน้องไอ เจอของจริงตัวเป็นๆ จัดเลยป่ะล่ะ5555 พี่เปรมก็สนองให้น้องไอหน่อยสิค่ะ #กรี๊ดหนักมากกกกก
-
อ้ากกกกกกก พี่เปรม
-
อุ้ย พี่เปรมมายังไงน่ะ :laugh:
-
ไม่ต้องลอง เอาจริงเลย
หุหุ
-
โถ ไอจังผู้ใสซื่อดูหนังจีวีเป็นครั้งแรกก็ดั๊นมาดูโชว์แฟนซะงั้น ขำจ๊ะ ขำหนักมาก น้องไอเป็นคนตลกกกกก
พี่เปรมคะ จุดนี้จะยอมให้น้องหยามว่าชักช้าเหรอพี่ จัดค่ะจัด (ทีมยุยงส่งเสริม) อยากให้ได้กันค่ะ 555
น้องเปี๊ยกน่ารักอ่ะ คนอ่านรักน้องเปี๊ยกจัง รักเท่าน้องไอเลยลูก ไม่ต้องน้อยใจนะคะ
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก รออ่านต่อนะคะ
-
รอให้หนูไองานเข้า และ ให้พี่เปรมจัดให้หนักโดยเร็ววัน o22 :call: :pig4:
-
ตอนหน้าน้องไอจะได้พิสูจน์ปะคะ? ว่าพี่เปรมชักช้าจริงๆ หรือเปล่า 5555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
ซึ้งบทรักวันแม่ระหว่างแม่ลูกอยู่ดีๆ แต่อ่านจบปุ๊ปหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง :m20: อยากอ่านตอนหน้าไวๆ อยากจะรู้ว่าพี่เปรมชัก-ช้าจริงมั๊ย พิสูจน์ให้น้องไอได้เห็น ได้รู้ และได้ลองหน่อยสิคะพี่หมอ :hao6: อย่าให้เด็กมันมาหยามเราได้ จัดไปเลยค่าาาา :z1: ตั้งกล้อง และปูเสื่อรอ :heaven
-
5555555 บอกได้คำเดียวว่าอาย
-
ชิบหายแล้วววววว
-
:o8: :o8:
-
ไอจังนี่ยิ้มรับคำท้าพี่เปรมเลย 555555555555555 เงิบแทนน้องเลยบ้าจริง 55555555555555
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน เรื่องนี้น่ารักสุดๆ
น้องไอสู้สิอย่ายอมนะ รับคำท้าไปเล้ย :laugh:
-
กรี้ดดดดดดด!! น้องยอม
-
กรีดร้องแทนน้องไอ เพราะน้องไอคงช็อกไปแล้ว :m20:
พี่เปรมตัวเป็นๆมาเซอร์ไพรส์ถึงห้องเลย o13
ว่าแต่ใครจะได้จัดการใครกันแน่นะ อิอิ :impress2:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดด
โอ้ยฮาหนูไอ จะโดนพี่เปรมจัดการแทนละมั้งเนี่ย
-
หัวเราะจนปวดท้อง :laugh: อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว อยากรู้ว่าน้องไอจะเสร็จพี่เปรมหรือพี่เปรมจะเสร็จน้องไอ :haun4:
-
อย่าได้ชัก-ช้าอีกต่อไป รีบจักมาเลยพี่เปรมมม #อาจจะเป็นเสียงในมโนจิตของน้องไอ
ปล. หนูไอคนก่อน(ก่อนที่เป็นน้องเปิ๊ยก)หายไปไหน แต่เวอร์ชั่นนี้ก็แซบค่ะ!
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ลองกับพี่เปรมเลยจ๊ะน้องไอ เรารอเชียร์อยู่ :hao6: :hao6:
-
น้องไอนี่ไม่รู้จะด่าหรือจะสรรเสริญเพื่อนดีเลยมั้งคะเนี่ย ดีนนี่คงได้สินบนจากพี่เปรมเป็นน้องปิ่น เปิดทางจริงๆ 555555 นี่คงไม่ใช่ว่าโทรไปบอกพี่เปรมว่าน้องไอคิดถึงด้วยนะ เพื่อนดีเป็นศรีแก่ตัวค่ะน้องไอ เพื่อนเสียตัวทำไงเนี่ยดีนนนนน :hao7:
-
5555555 :laugh: :laugh: จะรออยู่ใยคะ :z1:
-
อ่านตอนนี้แล้ว นั่งกรี๊ดเหมือนคนบ้า ทำไมเราเขินแทนไอจังว่ะเนี่ยะ
ไงล่ะน้องไอ เจอของจริงตัวเป็นๆ จัดเลยป่ะล่ะ5555 พี่เปรมก็สนองให้น้องไอหน่อยสิค่ะ #กรี๊ดหนักมากกกกก
ความรู้สึกเดียวกันเลยค่ะ กรี๊ดดังมาก และขรรมหนักมากด้วย :laugh:
-
พี่เปรม จัดเลย :ling1:
-
5555แอบดูยังไงเนี้ยบอกว่าจะเอาไว้จัดการกับพี่เปรมเจ้าตัวมารออยู่แล้วต้องทำนะ :z1:
-
55555555/น้องไอตลกจัง
-
น้องไอออออออออ เจ๊อยากจะบอกว่า ตอนนี้ แรดเรียกพี่แล้วหนูน่ะ ไม่แรดธรรมดาแล้วลูก :m20: แหม่ๆ คิดจะเคลมพี่เปรม ไม่ใช่กดพี่เปรมนะ ตัวซีดตัวสั่นอยากให้เปรมกด พี่เปรมจะชักช้า ชักเร็ว เจ๊ว่า หนูได้รู้เร็วๆนี้แน่ ไม่ต้องห่วงแล้วนะว่าหัวนมชมพูหนูไม่มีความหมาย คราวนี้ทุกอย่างทีชมพูหนูโดนแน่ลูก :laugh: นึกภาพแล้วโคตรขำหนักมาก กินขนมอยู่กระเด็นออกจากปากไปติดหน้าคอมเลย ซ๊กม๊กจริงๆ ต้องโทษอีหนูไอที่ทำให้เป็นแบบนี้ :jul3:
-
เดี๋ยวๆๆๆๆ อิน้องไอลูก เดี๋ยวนะ พี่ขอหัวเราะแป๊ป :laugh: :laugh:
-
นิยามของนิยายเรื่องนี้คือ
'พระเอกเป็นหมอ นายเอกเป็นหมา หลังจากเลิกเป็นหมา นายเอกก็พัฒนาไปเป็นแรด' :laugh:
ขำหนักมากกกกกกกกกกกกกกก :laugh: น้อมรับนิยามนี้ค่ะ ดีใจแทนน้องไอจริงๆ :heaven
ขรรมมมมมมม :laugh: รบกวนพี่เปรมช่วยจัดการหน่อยคะ คนอ่านไม่ไหวแล้ว :laugh:
-
อะ อ่านรวดเดียวสิบแปดตอน 55555555
นิยายเรื่องนี้ผิดจากที่เปิดเรื่องเอาไว้มากโข ตอนแรกนึกว่าจะมาแนวดราม่าซะอีก
ไอ้เรานี้แบบเตรียมทิชชู่ซับน้ำตาเลย
หลังๆมาถึงจะผิดแปลกไปจากเปิดเรื่องแต่ก็จัดว่าเป็นนิยายที่สนุกและน่าติดตาม
ไอจังนี่โกะได้โล่จริงๆ 555555555
ปรกติแล้วเป็นคนที่ชอบเสพนิยายดราม่า แต่ขอยอมกับเรื่องนี้อีกเรื่องละกัน
แต่เราว่ากลางๆเรื่องอาจจะต้องมีดราม่าแน่เพราะยังมีปลื้มและภาพฟ้ารอเราอยู่
อย่างไงก็ขอดราม่าแบบหนักหน่วงล่วงหน้าเลยแล้วกันนะคะ 555555
ถึงจะบ่นมายาวขนาดนี้แต่ก็จะติดตามนิยายต่อไปจ้า
-
น้องไอถึงกับเงิบ....รอดูอยู่นะจ๊ะว่าจะจัดการพี่เปรมยังไงให้อยู่หมัด :impress2:
-
คนเขียนคะ จัดให้น้องไอสักทีค่ะ น้องว้อน 555555 เงิบเลยดิพี่เแรมมาหาเนี้ยยย นู๋ไอโดนแน่
-
ชักช้า แต่ซ_ยนี้ไม่ยั้ง55555
-
น้องไอแรดมากลูกกก :m20:
คนเขียนจัดเลยตอนต่อไปปป อ๊ายยยยยยยๆ :-[ :katai2-1:
-
:z1: พี่เปรมพิสูจน์เลยว่า ชัก-ช้าจริงไหม
กลัวแต่น้องไอจะบอกว่า ชัก-อึด ชัก-นาน และ ชัก-บ่อย มากกว่าหรือเปล่า :oo1: :oo1: :oo1:
-
เอาเลยสิน้องไอย์รอเห้ไรอยู่ นอนหง่ายชันเข่า กางออกช้าๆให้เป็นรูปตัว M
-
กรี๊ดดดดดดด เพิ่งตามอ่านทีเดียว 18 ตอนรวด คือแบบว่าสนุกมากกกค่ะ
อ่านแรกๆไอเราก็แบบ นี่ต้องเป็นนิยายสายน้ำตาแน่ๆ พออ่านมาถึงตอนนี้
อ๋ออออ นี่มันสายฮาาาา น้องไอแรดมากแต่เราชอบ พี่เปรมก็เถื่อนมาก แอร๊ยยย
คือบางซีนนี่อ่านแล้วกรี๊ด ตะกุยจอและถีบผ้าห่มอย่างบ้าคลั่ง เขิลแรงมากกก
ชอบมากๆเลยค่ะ ต้องแอบขอบคุณคนแนะนำเรื่องนี้ในกระทู้นิยายแนะนำนะเนี่ย
ถึงเข้ามาเจอช้า แต่ชัวร์นะคะ *เดี๋ยวอะไรอ่ะไม่เกี่ยว 555555
ติดตามตอนต่อไปนะคะ สู้ๆ ^^
-
นานแล้วที่ไม่ได้อ่านนิยายแล้วให้ความรู้สึกดีขนาดนี้ ยิ่งตอนหลังๆนี่เขิลตัวแทบแตกกับความแร่ดของน้องไอจัง แหมมมม อยากรู้จริงๆพี่เปรมนี่จะชักช้าจริงรึเปล่า แอร้ยยยย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจนทันตอนล่าสุด ไอตลกดี สำนวนการเขียนดีนะครับ โดยส่วนตัวผมไม่ค่อยชอบนิยายที่บรรยายเยอะๆ แต่อ่านได้ อ่านไปอมยิ้มไป อยากรู้ว่าถ้าปลื้มกลับมาไอจังจะแยกเปรมกับปลื้มออกใช่ไหม แล้วจะไม่กลับไปหาปลื้มใช่ไหม จะติตามไปเรื่อยๆ ครับ เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้
อยากจะบอกว่าสนุกมากกกกก
เป็นสำนวนภาษาที่เราชอบเลยค่ะ ไม่หยาบคายจนเกินไป แล้วก็ไม่เนิบๆ จนเกินไป
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
ปล.พี่เปรมจัดน้องไอหน่อย อ้อยเหลือเกิ๊นนนน
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-19-
เวลาที่ผมแอบทำผิดแล้วโดนพ่อกับแม่จับได้ ผมจะสารภาพผิดออกไปตามความจริง เพียงแค่นั้นพ่อกับแม่ก็ให้อภัยแล้วครับ แต่ถ้าเกิดทำผิดที่โรงเรียนแล้วโดนอาจารย์จับได้ โดยเฉพาะอาจารย์ฝ่ายปกครอง ไม่ว่าเรื่องจะเล็กน้อยหรือใหญ่โตผมก็มักจะกลัวขี้เยี่ยวหดแทบทุกครั้ง และตอนนี้ผมก็รู้สึกไม่ต่างจากตอนนั้นเลย
“ค คือ... อ ไอ...แค่ล้อเล่น” เรื่องที่กล่าวหาว่าพี่เปรมชัก-ช้า ผมแค่ล้อเล่นจริงๆ นะ แต่ทำไมเสียงของผมโคตรสั่นเลยอะ
กระพริบตาปริบแล้วลองช้อนตามองผู้ชายร่างสูงสมส่วนที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า แต่พอได้สบตาผมก็ต้องรีบหลบก้มหน้างุดทันที ไม่ไหวครับ สายตาของพี่เปรมมันเฉียบคมราวกับเป็นคมดาบที่ปลิดเสื้อผ้าอาภรณ์ของผมให้ขาดวิ่นจนเหลือแค่ร่างเปลือยเปล่า แล้วก็ตอนนี้ก็ดันมีธีมดนตรีประกอบเป็นเสียงพั่บ พั่บ กับเสียงอื้อ อ้า ที่ดังมาจากคอมพ์ รวมๆ แล้วมันช่างเป็นสถานการณ์ที่ทำให้ผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบไปถึงร่องก้น
“ถอด” น้ำเสียงและสีหน้าราบเรียบไร้อารมณ์ล้อเล่นใดๆ
“ห ห๊า?” ตกใจสิครับ แค่พี่เปรมมองเนี่ยผมก็รู้สึกล่อนจ้อนแล้ว จะให้ถอดอะไรอีก
“ถอดให้หมด เดี๋ยวนี้ อย่าให้กูหงุดหงิด”
“ด เดี๋ยวสิ.. ค คือ”
“พบ-รัก”
‘สัส!’ ผมแค่สบถด่าตัวเองอยู่ในใจครับ ไม่ได้เอ่ยออกเสียง และย้ำว่าด่าตัวเอง เพราะทุกครั้งที่พี่เปรมเรียกชื่อของผมด้วยน้ำเสียงแบบนี้ ไม่ว่าจะเรียกว่าพบรัก หรือไอจัง หัวใจของผมต้องอ่อนยวบทุกทีให้ตายเหอะ
ผมเหลือบมองน้องเปี๊ยกเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ก็เจอแค่หางน้อยๆ ที่โผล่ออกมาจากกองผ้า แหมน้องเปี๊ยกของพี่ไอครับทำไมจู่ๆ คืนนี้ถึงได้ขี้เซานอนซุกเข้าไปในกองผ้าขนาดนั้น อย่ามาทิ้งกันแบบนี้สิน้องรัก แล้วก็ไอ้ดีนไอ้เพื่อนเวรมึงอีกคน จำไว้เลย พรุ่งนี้กูจะถีบมึงให้กระเด็นติดรั้วบ้านโทษฐานที่เอากุญแจบ้านกูไปให้พี่เปรมโดยไม่บอกกูล่วงหน้า ฮือออ
ลองช้อนตาอ้อนพี่เปรมอีกครั้งแต่กลับเจอสายตาดุแถมมีเร่งอีก ประหนึ่งว่าถ้าหากผมยังอ้อยอิ่งมากกว่านี้ผมอาจโดนไม้เรียวได้ ผมเป็นประเภทไม่ถูกชะตากับไม้เรียวจริงๆ เลยทำได้แค่ค่อยๆ เลื่อนมือจับชายเสื้อนอนแสนย้วยแต่ราคาแพงถลกขึ้นโชว์หน้าท้องเรียบขาว สูงอีกนิดให้เห็นหน้าอกเรียบสวย และอีกหน่อยให้หลุดออกจากตัว แล้วพาดมันไว้ที่เก้าอี้คอมพ์ หลังจากนั้นก็เริ่มลังเลเล็กน้อยเพราะเหลือแค่กางเกงนอนขาสั๊นสั้นกับอันเดอร์แวร์ตัวบางๆ ผมไม่รู้ว่าควรจะถอดทั้งที่ยืนหันหน้าให้พี่เปรมแบบนี้หรือหันหลังแล้วถอด แบบไหนดีกว่ากัน?
อีกรอบที่ผมลองช้อนตามองพี่เปรม ดวงตาคู่คมยังคงเย็นยะเยือกทะลุผิวเนื้อของผมจนหลบตาแทบไม่ทัน ให้ตายเหอะ ทำไมพี่เปรมโหมดโหดแล้วมันถึงได้น่ากลัวขนาดนี้เนี่ย แต่เอาไงก็เอาว่ะ มาถึงขนาดนี้แล้วต้องใจกล้าหน้าด้านเท่านั้นเว้ย!
ผมค่อยๆ หมุนตัวหันหลังให้พี่เปรมแล้วจับขอบกางเองเอวยืด แอ่นก้นหน่อยๆ ร่นมันลงช้าๆ ยกขาทีละข้างดึงกางเกงออก แล้ววางพาดไว้กับเสื้อ ผมมั่นใจว่าอุณหภูมิในห้องต่ำกว่ายี่สิบห้าองศาแน่นอน แต่ทำไมผมกลับร้อนจนเหงื่อซึมหน้าผากแบบนี้นะ ถอดหมดแล้วก็เครียดอีกว่าจะเอามือปิดจุดยุทธศาสตร์ข้างบนหรือข้างล่างดี
“ไอ-จัง”
‘แมร่ม!’ เวลาแบบนี้จะเรียกบ่อยทำไมฟร๊ะ รอบนี้ด่าพี่เปรมครับ ปกติอ้อนแทบตายกว่าจะเรียกชื่อของผมได้แต่ละครั้ง แต่ตอนนี้เรียกคล่องเชียว แถมเน้นชัดกดต่ำทุกพยางค์ ยอมใจพี่หมอสุดหล่อเค้าเลยครับ
เอาไงก็เอา หลังจากตัดสินใจได้ว่าควรสงวนส่วนไหนของร่างกายดี ผมก็กระดึ๊บๆ ตัวหมุนกลับมาเผชิญหน้ากับพี่หมอจอมบงการ ด้วยการใช้มือทั้งสองข้างปิดหนังหน้าที่ร้อนระอุของตัวเองไว้อย่างหนาแน่น จะให้พี่เปรมรู้ได้ยังไงว่าผมกำลังเขินแค่ไหน
“เหลืออีกหนึ่งชิ้น”
“อ เอ๋” อ้าง่ามนิ้วเปิดลูกกะตามองคนตรงหน้าตาปริบๆ
“ไปรอในห้องน้ำ” ออกคำสั่งแล้วพยักเพยิดไปทางห้องน้ำ ผมก็ได้แต่กระทืบเท้าเดินปังๆ แบบแมนๆ เดินเข้าห้องน้ำไป เดี๋ยวจะล็อคประตูขังตัวเองไว้ในนั้นให้ดู
“ห้ามล็อค”
‘เยดด!’ ฉลาดแสนรู้ขึ้นมาอีก ถ้าอย่างนั้นไม่ล็อคก็ได้ เปิดอ้าซ่าโชว์มันเลยครับ
ผมเปิดประตูห้องน้ำไว้กว้างๆ อย่างประชด ปากก็ขมุบขมิบด่าพี่เปรมไปด้วย ใจคอของพี่เปรมทำด้วยอะไรนะ นี่ใจคอจะให้ผมถอดกางเกงในเองอย่างนั้นเหรอ ขนาดพี่ยักษ์กล้ามปูในคลิปยังถอดให้น้องตัวบางเลย แล้วพี่เปรมเป็นแฟนผมนะ ทำไมถึงถอดให้ไม่ได้ล่ะ และที่สำคัญก็คือนี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะตกเป็นเมียของเพศเดียวกันนะ ไม่คิดจะเอาอกเอาใจผมบ้างรึไง
น้อยใจแรง T^T
“ทำอะไรน่ะ?”
“ก็เปิดน้ำใส่อ่างไง” คิดว่ากำลังซักผ้าอยู่รึไง? ไม่เคยเห็นรึไงในหนังเอวีน่ะ ลุงหื่นชอบลากสาวๆ ลงอ่างจะตายไป
“ใครสั่ง?”
อ้าววว คือผมผิดอีก เงิบแดกอีกรอบเลยครับ ต่อให้พี่เปรมจะจับผมปล้ำตอนนี้ก็ไม่มีอารมณ์จะทำเป็นสาวน้อยแล้วล่ะ ผมยกมือเท้าสะเอวมองพี่หมอสุดหล่อด้วยสายตาที่บ่งบอกชัดว่าต่อยกันสักหมัดมั๊ยครับคุณหมอ สั่งให้ผมถอดหมดขนาดนี้แล้วไล่มาในห้องน้ำถ้าไม่ปัมปั่มปั๊มกันแล้วจะมาเล่นขายหม้อข้าวหม้อแกงรึไง แต่คนหล่อเค้าไม่เคยคิดจะสะทกสะท้านหรอกครับ ร่างสูงยืนพิงกรอบประตูแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก เป็นท่าทางที่ทารุณกรรมหัวใจคนมองมาก
“วันนี้มึงขี้รึยัง?”
ถามไรเหี้ยๆ เนี่ย พี่เปรมบ้าไปแล้วรึไง ถามแบบนี้แล้วคิดว่าผมจะต้องตอบรึไง
“ข ขี้แล้วสิว่ะ” แล้วทำไมผมต้องเสียงสั่นด้วยอะ
“สวนออกมาให้หมดอีกรอบ เสร็จแล้วเรียกกู”
ห๊าาา!?
ออกคำสั่งเสร็จก็ปิดประตูห้องน้ำใส่หน้า มีการตะโกนดังเข้ามาว่าห้ามล็อคอีกรอบ คิดว่าผมจะทำตามรึไง ใครจะบ้าจี้ทำตามละโว้ย!!
.
.
.
.
บางทีผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆ ที่คิดต่อต้านแต่ทำไมร่างกายมันขยับทำตามคำสั่งของพี่เปรมตลอด แล้วยังต้องมานั่งสวนตูดให้สะอาดยันลำไส้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพอใจคุณพี่หมอรึยัง
“เพ่เปรมมมมม” เสร็จแล้วก็เรียก ผมเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายครับ
เปิดประตูชะโงกหน้าออกไปก็เจอพี่เปรมกำลังลูบหัวน้องเปี๊ยกส่งสายตากันมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกันอยู่ ภาพมันช่างบาดตาบาดใจผมมากครับ ที่แท้ก็แบบนี้ใช่มั๊ย หาเรื่องถ่วงเวลาให้ผมสวนตูดอยู่ในห้องน้ำเพื่อที่จะได้จู๋จี๋กัน
ช้ำใจหนักมาก ฮือออ T^T
ผมคงจะหน้างอ เบะปากมากเกินไป ร่างสูงที่เดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าจึงทำท่าขมวดคิ้ว แล้วค่อยๆ ดันผมกลับเข้าห้องน้ำ แผ่นหลังของผมแนบไปกับผนังเย็นเยียบโดยมีสองมือใหญ่คร่อมเอาไว้ แล้วเราก็ยืนจ้องตากันใต้ฝักบัว อารามตกใจบวกความเขินอายที่ร่างเปลือยเปล่าแนบชิดกับพี่เปรมจนแทบไม่มีช่องว่าง ทำเอาผมใจเต้นแรงยังกับแด๊นซ์หมอลำซิ่งอยู่ในดิสโก้เทค
“อ..ไอ อื้อออ” ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรปากของผมก็ถูกปิดด้วยปากของพี่เปรม
มันไม่ใช่จูบที่รุนแรงและไม่ใช่จูบที่อ่อนหวาน แต่เป็นจูบที่หลอมละลายให้หัวใจและร่างกายของผมเคลิ้มไหวอ่อนแรง พี่เปรมสอดสิ้นเข้ามาทักทายลิ้นเล็กและควานชิมความหวานภายในโพรงปากของผมด้วยความชำนาญขั้นเทพ จนผมหายใจหายคอแทบไม่ทันต้องยกแขนขึ้นคล้องคอพี่เปรมเอาไว้เป็นที่ยึด มือใหญ่ของพี่เปรมที่คร่อมร่างของผมไว้จึงเลื่อนลงมาประคองสะโพกที่เปล่าเปลือยแล้วกระชับอ้อมกอดให้แนบแน่นยิ่งขึ้นจนผมสัมผัสได้ถึงข้าวหลามหนองมนด้ามโตที่ดุนดันอยู่ตรงท้องน้อย มันร้อนซ่านและเสียววาบในช่องท้องราวกับผมกำลังล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ
“อาาา” ทันทีที่พี่เปรมยอมปล่อยให้ริมฝีปากของผมเป็นอิสระ ผมก็รีบโกยอากาศเข้าปอด
“ยั่วกูขนาดนี้ ถ้ากูผ่อนแรงไม่ได้มึงอย่ามาโทษกูละกัน” เสียงทุ้มพร่ากระซิบชิดริมหู แล้วงับติ่งหูและแก้มของผมเบาๆ
ก็อยากจะเถียงออกไปนะว่าใครยั่ว?! คนอย่างพบรักไม่เคยยั่วใคร ยิ่งกับพี่เปรมยิ่งไม่เคยเลยสักครั้ง อย่ามาขี้ตู่ใส่ผมนะ แต่ผมก็ไม่สามารถจะขยับตัวหรือแม้จะอ้าปากได้เพราะตอนนี้ผมถูกพี่หมอสะกดจุดไว้ด้วยเข็มฉีดยาด้ามโต
ดวงตาคู่คมที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาในตัวผมจ้องมองมาอย่างเร่าร้อน พี่เปรมถอดเสื้อออกแล้วเขวี้ยงทิ้งไปทางไหนผมก็ไม่อาจจะทราบได้ ตอนนี้ผมรับรู้แค่ว่าซิกแพคและกล้ามเนื้อตรงหน้าอกของพี่เปรมมันเซ็กซี่มากกกกกกก ก.ไก่เป็นล้านตัว
พี่เปรมบดขยี้ริมฝีปากของผมอีกครั้ง พร้อมกับที่มือใหญ่นวดคลึงสะโพกและแก้มก้นของผมอย่างเมามัน จนผมเสียวสะท้านไปทั้งตัว พี่เปรมปล่อยริมฝีปากแล้วลดระดับลงมาขบเม้มซอกคอ ลากลิ้นเรื่อยลงมาที่ไหปลาร้า และหยอกล้อกับยอดอกของผม
“อ่ะ.. ด เดี๋ย.. อ๊า” ผมพยายามผลักพี่เปรมออกจากหน้าอกเพราะมันซ่านสยิวจนผมแทบจะละลายกลายเป็นของเหลวเสียเดี๋ยวนี้ให้ได้
ดวงตาคู่คมแสนเร่าร้อนช้อนมองผม แค่นั้นผมก็ไปไหนไม่รอดแล้วครับ นี่ขนาดว่าที่ผ่านมาเตรียมตัวเตรียมใจพร้อมที่จะเป็นเมียพี่เปรมทุกเมื่อเชื่อวันแต่เมื่อเจอสถานการณ์จริงผมถึงได้รู้ว่าผมไม่พร้อมเอาซะเลย แต่มาถึงขนาดนี้จะให้ถอยทัพมันก็ไม่ได้อีกเช่นกัน
ผมก้มลงมองใบหน้าพี่เปรมที่ละเลงเล่นยอดอกของผม แล้วสายตาก็เลยไปเห็นน้องไอน้อยที่ตื่นตัวถูไถอยู่กับซิกแพคของพี่เปรม ความร้อนในกายทั้งหมดก็พุ่งสู่น้องไอน้อยและแผ่กระจายมายังใบหน้า และขณะที่กำลังเคลิ้มกับแรงกระตุ้นที่พี่เปรมปรนเปรอให้ด้วยความชำนาญจนอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าพี่เปรมเคยแอบไปซ้อมอะไรกับใครที่ไหนมาก่อนรึเปล่า แต่ก็ยังไม่ทันจะได้เอ่ยถาม จู่ๆ ก็มือใหญ่ก็แยกอ้าแก้มก้นของผมออกจากกัน
“ต ตรงนั้น ม ไม่ อ๊ะ” นิ้วของพี่เปรมที่ฉ่ำลื่นและอุ่นไปด้วยอะไรสักอย่างกดแตะลงตรงจุดลี้ลับของผม ทำเอาผมสะดุ้งจนตัวโยน
“ขั้นตอนนี้สำคัญมาก มันจะช่วยให้มึงเจ็บน้อยลง” พี่หมออธิบายอะไรมาตอนนี้ผมก็ไม่เข้าใจทั้งนั้นแหละ เพราะสติของผมลางเลือนเหลือเกิน แต่ที่รู้ๆ ก็คือหลังจากพี่เปรมใช้ข้าวหลามหนองมนที่ตุงตุ่ยอยู่ใต้กางเกงของตัวเองขยี้น้องไอน้อยของผมย้ำๆ พร้อมกับขบกัดเม็ดเชอรี่ของผมที่แข็งเป็นไตจนแดงเห่อ นิ้วชี้ของพี่เปรมก็หลุบสู่ภายในตัวผม
“อ๊ะ อ๊า พ พี่เปรม อื้อออ จ เจ็บ” ร่างกายของผมเครียดเกร็งตามสัญชาตญาณการถูกรุกรานทางร่างกายเป็นครั้งแรก มันทั้งเจ็บและอึดอัด
“ใจเย็นๆ ผ่อนแรงอีกนิด” พูดจบพี่เปรมก็บดขยี้ริมฝีปากของผมอย่างเร่าร้อน
“อือ อื้อมม” สองลิ้นนัวเนียพัวพัน ช่วงล่างด้านหน้าก็ทำความรู้จักกันถี่ยิบ ในขณะที่ด้านหลังเริ่มขยับเข้าออก ผมก็ได้แค่ร้องครางอยู่ในลำคอ
แรกเริ่มพี่เปรมค่อยๆ ขยับนิ้วเข้าออกช้าๆ จนเหงื่อของเราทั้งคู่โทรมกาย แต่พี่เปรมก็ยังอดทนกับประสบการณ์ครั้งแรกของผม จนเมื่อร่างกายของผมผ่อนลงบวกกับของเหลวอุ่นลื่นช่วยให้ความเจ็บเจือจางและการขยับเคลื่อนไหวคล่องตัวมากขึ้น ไม่นานนักพี่เปรมก็ส่งนิ้วที่สองเข้าไป
“อ๊ะ อ๊ะ” ในช่องท้องเบาโหวง ผมรู้สึกเหมือนกำลังเมามายไร้สติขึ้นทุกที และร่างกายก็ร้อนทุรนทุรายจนแทบจะทนไม่ไหว
พี่เปรมขยับสองนิ้วเข้าออกเนิบนาบไม่เร่งรีบ แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันทรมานจนแทบจะระเบิด และตอนที่พี่เปรมกำลังจะส่งนิ้วที่สามเข้าช่องทางด้านหลัง ผมก็กรีดร้องและปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าท้องแกร่ง
“อ๊าา” สุดเสียงเลยครับ
“ใจร้อนใช่เล่นนะมึง” พี่เปรมระบายยิ้มบางเบา จูบผมตรงขมับชื้นเหงื่อ แล้วดึงนิ้วทั้งหมดออกจนผมสะท้านเฮือก
เรี่ยวแรงหดหายไปในพริบตา ขาเข่าอ่อนจนประคองตัวแทบไม่อยู่ ดังนั้นไม่ว่าพี่เปรมจะด่าหรือแซวอะไรมาตอนนี้ผมก็มีแต่จะเรียบร้อยไม่โต้ตอบ และผมก็ไม่อายกับการที่พี่เปรมแค่ใช้นิ้วไม่เท่าไหร่ก็ปล่อยออกมาซะแล้ว เพราเรื่องนี้พี่เปรมเป็นคนผิด ถ้าพี่เปรมเซ็กซี่น้อยกว่านี้ความอดทนของผมก็คงจะแข็งกล้าขึ้นเช่นกัน
พี่เปรมประคองให้ผมนั่งลงตรงขอบอ่างอาบน้ำแล้วพรมจูบผมไปทั้งใบหน้า ทำความสะอาดให้ผมอย่างอ่อนโยนจนผมอดที่จะเขินอายม้วนบิดไม่ได้
“หวา!” จู่ๆ พี่เปรมก็จับผมขึ้นพาดบ่า พอผมโวยวายก็มีตีแก้มก้นของผมดังเผี้ยะ ก่อนจะพาเดินมาปล่อยทิ้งลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล
หลังจากจัดท่านอนของตัวเองด้วยการพ้อยเรียวขาให้ดูเซ็กซี่ ผมก็ชันข้อศอกมองพี่เปรมที่ยืนอยู่ข้างเตียง พี่เปรมถอดเข็มขัด ปลดตะขอและรูดซิปถอดกางเกงของตัวเองพลางมองผมทั่วร่างด้วยสายตาคมกริบจนแทบจะทำให้ผมสำเร็จไปอีกรอบ
น นั่น!?
ทันทีที่ความลับของพี่เปรมถูกเปิดเผย ลูกกะตาของผมก็แทบจะหลุดออกจากเบ้า แล้วรีบหนีบขาแอบซ่อนหนอนชาเขียวของตัวเองอย่างไว โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม ให้รูปร่างหน้าตาของพี่เปรมมาเลิศเลอแล้วยังให้กระบอกข้าวหลามยักษ์มาเป็นโบนัสอีก แล้วจะยัดเข้ามาในตัวผมยังไง ใหญ่กว่านิ้วเป็นร้อยเท่าขนาดนั้นผมว่าไม่ไหวแล้วมั้ง
ผมถดตัวจนแผ่นหลังชิดหัวเตียง หนีบขาหลบซ่อนหนอนน้อยของตัวเองเต็มที่ พี่เปรมก็ตามขึ้นมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า มือใหญ่จับวางบนเข่าของผม
“เปลี่ยนใจไม่ทันแล้วมึง” รอยยิ้มหล่อร้ายปรากฏบนใบหน้าคม
“ก ก็... บ แบบ..” ของพี่เปรมมันบิ๊กเบิ้มมากอะ ผมเลยรู้สึกเกรงใจหน่อยๆ แต่เห็นแก่ความความหล่อเซ็กซี่เร้าใจของพี่เปรมผมยอมให้ก็ได้ ว่าแล้วก็ขาทั้งสองข้างของผมยอมอ้าออกตามแรงมือของพี่เปรม
“น่ารักเหมาะกับมึงดี กูชอบ”
ห ห๊ะ อะไรนะ!?
ชอบ?! พี่เปรมพูดว่าชอบผม เฮ้ย! ชอบหนอนชาเขียวน้อยของผมอย่างนั้นเหรอ ไม่ได้หูฝาดไปใช่มั๊ยเนี่ย
“ชอบทุกอย่างที่เป็นมึงนั่นแหละ” พี่เปรมโน้มตัวลงมาจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากแล้วเราก็เล่นจ้องตากัน
ผมคิดว่าผมยอมแล้วล่ะครับ ยอมให้พี่เปรมหมดเลยทั้งตัวและหัวใจ ผมยอมเป็นทาสรักของพี่เปรมโดยไม่มีเงื่อนไข แต่เรื่องค่าสินสอดทองหมั้นเรื่องนั้นตกลงกับแม่ของผมเอาเองละกัน เพราะผมแอบกระซิบบอกแม่ไว้แล้วว่าสำหรับน้องไอจังยอดดวงใจของพ่อและแม่ต้องแปดหลักขึ้นเท่านั้น
ลมหายใจอุ่นๆ ที่รดอยู่ตรงหน้าทำให้ผมต้องยกแขนขึ้นโอบรอบคอพี่เปรมแล้วหลับตาพริ้มลงรับสัมผัสที่อ่อนหวาน ริมฝีปากหยักบางไล้ริมฝีปากอิ่มนุ่มช้าๆก่อนจะใช้ลิ้นอุ่นง้างให้มันแยกจากกันเพื่อลิ้มรสหวานในโพรงปาก ในขณะที่มือใหญ่ก็จับหนอนน้อยของผมทักทายได้เสียกับข้าวหลามยักษ์ของพี่เปรม
จูบที่แสนดูดดื่ม
และสัมผัสที่แสนเร่าร้อน
นานพอดูกับจูบสูบวิญญาณและการเล้าโลมทางร่างกายให้เข้าที่เข้าทาง เมื่อพี่เปรมเห็นว่าพร้อมจึงกลับขึ้นไปนั่งชันเข่า เอาหมอนมารองใต้สะโพกของผมไว้ โชว์สัดส่วนอะหล่างฉ่างจนผมทั้งเขินและอาย ซุกหน้าร้อนๆ เข้ากับหมอน พี่เปรมใช้นิ้วแตะวนรอบช่องทางคล้ายว่ากำลังประเมินสถานการณ์อันล่อแหลมและตรวจเช็คความปลอดภัยของผม
“ครั้งแรกแบบไม่ใช้ถุงอาจจะเจ็บสักหน่อย ถ้ามึงไม่ไหวก็บอก กูจะหยุดให้” น้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใยทำให้ผมดึงหน้าออกจากหมอนแล้วมองพี่เปรมด้วยความซาบซึ้ง
ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่เปรมถึงรักษาความสะอาดอย่างพิถีพิถัน เพราะเราเตรียมถุงยางกันไม่ทันนี่เอง ผมก็ไม่ได้มีสำรองพกติดห้องไว้ด้วย แล้วยังเตรียมร่างกายของผมให้พร้อมทั้งกายและใจอย่างใจเย็นไม่เร่งรีบ แต่แค่เร่าร้อนเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง พี่เปรมชโลมเบบี้ออยจนชุ่มแล้วใช้นิ้วเบิกทางให้ผมอีกครั้ง
“ไอ พี่จะใส่แล้วนะ”
ผมพยักหน้ารับแล้วซุกหน้ากับหมอนอีกครั้ง แท่งเนื้อแข็งร้อนราวกับเหล็กลาวาแตะลงตรงจุดยุทธศาสตร์ของผม
“อ๊ะ” แค่ส่วนปลายที่พยายามดันแทรกเข้ามาทำเอาสะดุ้งเฮือกเลยครับ
จะให้สารภาพตอนนี้ยังทันมั๊ยว่าแม้ผมจะดูแร่ดไปหน่อย แต่ใจจริงผมก็กลัวไม่ใช่น้อยนะครับ อย่าลืมสิว่าผมไม่เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับชายรักชายมาก่อนเลยในชีวิต นี่เป็นครั้งแรกของผม และพี่เปรมจะเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวในชีวิตที่ผมให้เกียรติเรียกว่า ‘ผัว’
“ไอจัง” เสียงทุ้มเรียกชื่อผมอย่างอ่อนโยน ยกขาของผมขึ้นพาดบ่า ท่อนใหญ่ก็ค่อยๆ ดุนดัน ริมฝีปากบางก็พี่เปรมจูบเล้าโลมผมไปทั้งตัว จนผมระทดระทวยย้วยเลยครับ
ใช้เวลานานพอสมควรเลยทีเดียวในการที่พี่เปรมต้องอดทนแบบค่อยเป็นค่อยไปในดันส่วนร้อนใหญ่โตเข้ามาในร่างของผม เครื่องปรับอากาศในห้องนอนเหมือนจะหยุดทำงานเพราะทั้งผมและพี่เปรมเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อทั้งร่าง แต่การกระทำของพี่เปรมก็แสดงให้เห็นถึงความเอาใจใส่และความอ่อนโยนทีพี่เปรมมีให้ผมอย่างชัดเจน ในขณะที่ผมก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะผ่อนคลายร่างกาย จนในที่สุดลำด้ามใหญ่ก็ใส่มาได้จนมิดลำ
“อ๊ะ จ เจ๊บบ” ทันทีที่ความร้อนผ่าวที่พองขยายใหญ่ยักษ์เต้นตุบๆ อยู่ในร่างกาย ทำให้อึดอัด คับแน่นไปทั่วร่าง ผมก็ร้องออกมาเสียงดังลั่นเพราะมันเหมือนร่างกายถูกฉีกขาดเป็นริ้วๆ เลยครับ
ผมสะบัดหน้าไปมา น้ำตาไหลอาบแก้ม แล้วใช้มือทั้งผลักทั้งดันท้องน้อยของพี่เปรม แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ด้ามข้าวหลามมหึมาที่อยู่ในร่างลดขนาดลงได้เลย
“อืมมม” เสียงทุ้มที่ครางอย่างทรมานทำให้ผมพยายามไล่น้ำตาออกแล้วมองไปที่ใบหน้าคมกำลังอดกลั้นอย่างเต็มที่เพื่อหยุดรอให้ร่างกายของผมคุ้นเคยกับความใหญ่โต เพราะฉะนั้นไม่ใช่ผมที่กำลังทรมานพี่เปรมเองก็ทรมานไม่ต่างกัน
“น ไหนบอกว่า ม ไม่ชักช้าไง” นี่ไม่ใช่คำท้าทายนะครับ แต่แค่กำลังคิดว่าอยู่นิ่งๆ แบบนี้กับขยับเร็วๆ แบบไหนมันจะเจ็บน้อยกว่ากัน
แม้ว่ากำลังทรมานแต่พี่เปรมก็ยังกระตุกยิ้มแบบที่มีอานุภาพการทำลายล้างหัวใจของผมอย่างรุนแรง พี่เปรมจับขาของผมอ้าให้กว้างขึ้นแล้วเริ่มโยกสะโพกเบาๆ
“อ๊ะ อ๊ะ” ความร้อนจากแท่งเนื้อใหญ่ขยับตัวเนิบนาบ ผมกดหน้าลงกับบ่ากว้างแน่น รู้สึกได้ถึงลมหายใจของตัวเองที่เริ่มติดขัด ผมจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างที่โอบกอดอยู่เต็มแรง พี่เปรมจูบปลอบที่ขมับของผมซ้ำๆ ไล้ลิ้นและดูดเม้มซอกคอ ใบหู และหน้าอก
“ไอ อืมม ไอจัง” พี่เปรมค่อยๆ เพิ่มความแรงและหนักหน่วงขึ้นตามลำดับ
“อ่ะ อ๊ะ” ความเจ็บก่อนหน้าค่อยบรรเทาบางเบาและเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่าน
ทุกครั้งที่พี่เปรมกระแทกเข้าโดนจุดๆ หนึ่งร่างของผมก็ร้องครางเสียงดังด้วยความเสียวสะท้าน พี่เปรมก็ช่างรู้ใจการกระแทกกระทั้นลงที่จุดนั้นจนผมหายใจหายคอแทบไม่ทัน เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องทั่วห้องนอน เสียงครางทุ้มของพี่เปรมเร้าอารมณ์ของผมให้ทวีมากยิ่งขึ้น พี่เปรมเร่งจังหวะขยับเข้าออกเร็วถี่ยิบเมื่อทุกอย่างลงตัวเป็นจังหวะเดียวกัน ผมจึงต้องเกาะเกี่ยวยึดบ่าของพี่เปรมไว้แน่นราวกับว่านี่คือที่ยึดสุดท้ายของชีวิต
“อ๊ะ อ๊า พ พี่เปร๊มม อ๊ะ” ประสาทการรับรู้ของผมแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ กับความเร็วที่เน้นเข้าจุดกระสันในระดับที่เสียวสะท้านซ่านสยิวทะลวงไปถึงช่องท้องน้อยให้บิดเกรียว ผมผิดเองที่สบประมาทว่าพี่เปรมชัก-ช้า
ร่างของผมสั่นคลอนไปมาตามจังหวะการใส่ไม่ยั้ง แต่กระนั้นพี่เปรมก็ยังเอาใจใส่ทุกรายละเอียด ในขณะที่สะโพกรับบทหนัก ริมฝีปากก็ดูดเม้มผมไปทั่งร่าง และมือใหญ่ข้างที่ว่างก็รูดรั้งหนอนน้อยของผมด้วยความเอ็นดู
“อ๊า อ๊า” ร้องครวญครางกระเส่าไม่ได้ศัพท์ สมองของผมขาวโพลนไปหมด ความสุขสม เสียวซ่าน ทุกอย่างที่ไม่เคยได้รับและไม่เคยรู้จักมาก่อนในชีวิตเกิดขึ้นพร้อมกันจนข้างในร่างกายร้อนระอุและระเบิดออกมา
“อ๊าา” กรีดร้องลั่นห้องเมื่อน้องหนอนของผมพ่นน้ำสีขาวข้นออกมาเต็มมือพี่เปรม
พี่เปรมผ่อนแรงกระแทกลงเว้นจังหวะชั่วครู่ ดึงออกจนเกือบสุดแล้วจ้วงแทงเข้าไปจนลึกรวดเร็วย้ำลงตรงจุดสุขสันต์ ผมกรีดร้องเสียงดังยิ่งกว่าเดิมกับความเสียวสะท้านระลอกใหม่ที่ถูกจุดขึ้นแบบฉับพลัน
“อืมมม” พี่เปรมดึงด้ามข้าวหลามออกมาจากร่างกายผมจนผมสะดุ้งเฮือกราวกับว่าวิญญาณถูกดึงออกจากร่างชนิดที่ตั้งตัวแทบไม่ทัน
มือใหญ่รูดเอาน้ำสีขุ่นออกมาเต็มหน้าท้องของผม จากนั้นเราก็หยุดจ้องตากัน พี่เปรมส่งยิ้มละมุนมาให้ผมได้เขินอาย ก่อนจะเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดให้ผมและให้ตัวเอง เสร็จแล้วพี่เปรมก็ล้มตัวลงนอนทับผม ปลายจมูกของเราชนกัน ผมสัมผัสได้ถึงหายใจอุ่นๆ ที่รดอยู่บนผิวแก้ม ริมฝีปากของเราแตะกันเบาๆ ย้ำๆ ถ้าผมไม่ได้คิดไปเอง ผมว่าผมได้ยินเสียงหัวใจของเราทั้งคู่กำลังเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
“พ พี่เปรม” ผมเรียกชื่อพี่เปรมเสียงแผ่วๆ แล้วขบติ่งหูพี่เปรมเบาๆ
พี่เปรมที่ซุกหน้าอยู่ตรงซอกคอของผมตอบรับ ‘อืม’ ในลำคอ
“อ อีกรอบ ด ได้มั๊ยอะ” แบบว่าเมื่อกี้มันค้างๆ ยังไงก็ไม่รู้
ใบหน้าคมเงยขึ้นมามองหน้าผมอย่างกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เพื่อเป็นการยืนยันผมจึงต้องกระพริบตาปริบๆ ระรัวเร็วไปให้
“รู้มั๊ยว่ากูทั้งรักทั้งหลงมึงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว”
ถ้าหากว่านี่คือคำสารภาพรักของพี่เปรม คุณคิดว่าผมควรจะระเบิดตัวเองเป็นพลุรูปหัวใจหรือเป็นดอกไม้ไฟสีชมพูอมม่วงดีครับ แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ผมขอฝึกขยับสะโพกให้เข้ากับจังหวะอันร้อนแรงของพี่เปรมก่อนนะครับ
.
.
.
.
.
.
TBC..
ขอโทษที่มาลงช้านะคะ :sad4: พอดีโดนน้องไอจับมัดไว้กับเสาเตียงอะค่ะ น้องไอขู่ว่าถ้าไม่ถ่ายคลิปไว้ให้จะไม่ปล่อยให้มาลงตอนนี้ ฮืออออ :m10:
ขอบคุณสำหรับกำลังใจอันล้นหลามจากตอนที่แล้วนะคะ นั่งอ่านทุกข้อความทุกคอมเม้นต์ทุกตัวอักษรแบบว่าหัวเราะไปปาดน้ำตาไปด้วยความซาบซึ้งใจจริงๆ ค่ะ :กอด1:
-
:katai2-1: สนุกมากกกกกกกเลยค่ะ น่ารักมากกก(ก.ไก่ล้านตัว) และตลก เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี่ยยย :katai1:!!!
อ่านแล้วฟินมากจริงๆ เราอ่าน2วัน จนถึงตอนล่าสุด (เป็นพวกชอบอ่านต่อเนื่อง) มันบอกไม่ถูก รู้แต่อ่านแล้วมีความสุข feelgood จริงๆเลย
ตอนแรกคิดว่านายเอกจะดราม่าอ่อนแอที่โดนแฟนหลอกมาเป็นปี ที่ไหนแต่ไม่เลย เอ็งตลกมากเปี๊ยก เอ้ย!ไอ 55 ตอนเป็นหมาก็น่ารักน่าหยิก เถียงพระเอกในฉบับหมาๆ อ่านแล้วขำนางจริงๆ ทั้งน่าสงสารน่าเอ็นดู ได้แต่บ๊อกๆ แต่คำแปลนิ ด่าไฟแลบ :hao7: ตอนเป็นคนก็น่ารัก กวนๆ ปากเปี๊ยก(หมา)ใช่เล่นนะ เข้ากับพระเอกมากมาย (ชอบเวลาพระเอกบอก สัตว์โลกอมตีน 55 อ่านแล้วขำไม่หยุดแบบ เฮ้ย เอ็งคิดได้ไง)
:-[ เปรมเป็นพระเอกที่เราชอบมาก :hao3:(เฮ้ย...ไอ เอ็ง ไม่ต้องเหล่ๆ ) ชอบเวลาที่เค้าที่อยู่กับเจ้าเปี๊ยกหรือพบรักนั่นหละ มันแบบใช่อ่ะ แบบหล่อ รวย นิสัยดี กวนทีน ปากหมาแบบมีชั้นเชิง(อืม..คือ ไม่ใช่ด่าแบบหยาบคาย คืออ่านแล้วสัมผัสได้ถึง ความเอ็นดู กวนทีนในการด่าไอ้เจ้าเปี๊ยก หรือเวลาคุยกับ พบรัก ) มันดูจริงใจดีถึงปากจะทำฟาร์มหมา แต่พี่แกก็มีมุมโรแมนติกนะเออ ...ดอกไม้ที่ห้องผู้ป่วยของเอ็งยังไงหละ พบรัก .. พี่เค้าบอกง้อคนไม่เป็น แต่เค้าง้อหมาเป็นนะ เอ็งลองคิดดูตอนเป็นเปี๊ยกไง... เรียกได้ว่า เค้าเป็น แรร์ไอเทม ของเอ็งนะพบรัก หัวเด็ดตีนขาดยังไง ก็ขอให้เอ็งท่องไว้ว่า "เสียทองเท่าหัว ไม่ยอมเสียผัวให้ใคร" :laugh: (ว่าแต่เอ็ง..ยังไม่ได้เลื่อนขั้นเป็นเ มี ย เค้าซะหน่อย คริคริ)
ส่วนอิตาแฝดปลื้มนั้น ..ก่อนอื่น ขอซัดเอ็งสักหน่อย :beat: ทำกันได้ หลอกให้เค้ารักมาเป็นปี - -* ผู้ชายอย่างเอ็งมันเป็นแค่แฝดขี้เล็บของพ่อเปรมสุดหล่อเท่านั้น(อวยเต็มที่) แต่ช่างเอ็งเถอะ .. ข้าคิดว่า พบรัก คงไม่มีวันกลับไปรักคนแบบเอ็ง เพราะตอนนี้เค้าเจอ ปาฏิหาริย์แห่งรักหละ :laugh:
สุดท้าย ขอขอบคุณผู้แต่งเรื่องนี้ ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายน่ารักที่แสนประทับจิต 55 น่ารักมากจริงๆ คงความfeelgood ต่อไปนะเจ้าคะ (กราบที่อกพี่เปรม 555555555) :hao6:
ตกใจมากค่ะ ไม่เคยเจอคอมเม้นต์ยาวขนาดนี้ :sad4: ขอบคุณมากนะคะ :กอด1: #ขำแรงมากกกก ก.ไก่ล้านตัว เหมือนน้องไอเลยค่ะ 5555555555555555555
-
กลายเป็นนิยายตลกไปแล้ว หมดกันที่วาดฝันไว้ว่าคงโรแมนติก หวานๆ ตามชื่อเรื่อง 555555555555555555
รินก็เพิ่งรู้ตัวค่ะ ว่าตั้งชื่อเรื่องผิด 5555555555555555555555555555555
-
น้องไอออออออออ เจ๊อยากจะบอกว่า ตอนนี้ แรดเรียกพี่แล้วหนูน่ะ ไม่แรดธรรมดาแล้วลูก :m20: แหม่ๆ คิดจะเคลมพี่เปรม ไม่ใช่กดพี่เปรมนะ ตัวซีดตัวสั่นอยากให้เปรมกด พี่เปรมจะชักช้า ชักเร็ว เจ๊ว่า หนูได้รู้เร็วๆนี้แน่ ไม่ต้องห่วงแล้วนะว่าหัวนมชมพูหนูไม่มีความหมาย คราวนี้ทุกอย่างทีชมพูหนูโดนแน่ลูก :laugh: นึกภาพแล้วโคตรขำหนักมาก กินขนมอยู่กระเด็นออกจากปากไปติดหน้าคอมเลย ซ๊กม๊กจริงๆ ต้องโทษอีหนูไอที่ทำให้เป็นแบบนี้ :jul3:
5555555555555555555555555 :laugh: :laugh: ขอบคุณมากนะคะ :laugh:
-
"อีกรอบ ด ได้มั้ยอ่ะ" คือ ไอจัง นางเป็นนายเอกของปีไปเลย ทำอะไรเหนือความคาดหมายตลอด 55
-
5555 คือไม่ใช่อารมณ์หวานซึ้งเลยนะพี่เปรม นิมันหลอกโหดเเล้วอึ๊บน้องนิหว่า
คนน้องก็นะ รอบเดียวไม่พอ 5555 ต้องจัดเเบบโหดหนักเเล้วนะ
-
ไอจ๊างงงงงงงง ไม่มีสักช่วงที่รู้สึกว่าหนูจะขัดขืนเลยนะ
ฮือออออออลูกสาวจะก๋ากั่นเกินไปแล้วนะ
-
ขำหนอนชาเขียว
เจอพี่เปรมไปติดใจล่ะสิ มีขออีกรอบเว้ยเฮ้ย นายเอกเราถึกอึดทนจริงๆ
-
ได้กันแล้ว ก็เตรียมตัวต้อนรับเทศการ มาม่าเฟสติวัลกันได้เลย
ปลื้มเอย ภาพฟ้าเอย คุณปู่พี่เปรมเอย ซื้อทิสชู่แบบร้อยม้วนไว้รอเลยเหอะ
:ling3: :katai1:
-
:pighaun: :pighaun:
หนูไอคะ คุณแม่ไม่อยู่นี่หนูจัดเต็มเลยนะลูก
โอยยยยย ไม่มีคำบบรยายให้นางแล้ว
อีพี่ก็พอกัน เหมาะสมกันแล้วคู่นี้ ฮ่าๆๆ
-
ไม่ค่อยหื่นเลยนะไอจัง ขออีกรอบหรือเนี้ย :m25:
-
คำเดียว แรดดดดดด อ่ะลูก 55555 ล้อเล่นนะคะ น้องไอแค่พูดตรงกับที่คิดผิดตรงไหน อยากได้อีกก็บอก
เพราะพี่เขาก็อยากจัดอยู่แล้ว เอาให้รักให้หลงกันไปข้าง ต่อไปคุณหมอคงทรมานที่ต้องห่างเมียที่แสนจะน่ารัก
ไม่คิดว่าจะได้กันเล้ย แต่ได้ก็ดีค่ะ น้องไอยั่วจนเหนื่อยละ
ขอบคุณค่ะ
-
ตายยยยยยยยยยยยยยยยย
ไปปปปปปปปปปปปปปปปปป
แล้วววววววววววววววววววววว
ดีเหลือเกินที่นอนดึก ฟินไปยันเช้า ฮ่าๆๆๆ :hao5:
-
ตอนแรกนึกว่าจะเล่นๆแบบแกล้งกันเฉยๆ ไปๆมาๆเริ่มไม่ใช่ละมันเอาจริงเว้ยเฮ้ย และแล้วแรดน้อยก็ได้ผัวสมใจ คลิปคเลิฟไม่ต้องสนแล้วน่ะของจริงมาเองเลย
-
ของเขาดีจริง :laugh:
-
"วันนี้มึงขี้รึยัง"
โอ๊ยยย ขำหนักมาก ฮาๆๆๆๆๆ จริงจังอ่ะ โอ๊ย ฮาอ่ะ5555
-
เป็นอดีตชิวาวาที่......พัฒนาเป็นแรดน้อยที่น่ารักมากกก กอไก่สักล้านตัว 55555
น่ารักขนาดนี้จะไม่รักได้ไง
-
น้องไอ หนูแน่ใจนะว่าสลับร่างกับน้องเปี๊ยกมา 55555
ตอนนี้เป็นแรดน้อยที่น่ารักของพี่เปรมอ่ะเนอะ
-
:laugh:
ขออีกรอบ
ไอจังนะไอจัง
คิดได้ไง 555
:-[
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อ่านตอนที่แล้ว ไม่สังหรณ์ใจเลยนะว่าตอนนี้น้องไอจะโดนกินจริงๆ
คือก็แซวๆไปงั้น ไม่คิดว่าพี่เปรมจะขย้ำน้องไอจนต้องขออีกรอบเลย :laugh:
น้องไออย่าหักโหมนะลูก เดี๋ยวจะไม่สบาย :m20:
-
ไอจัง. อย่าลืมกินยาหลังอาหารนะคะ เพราะคาดว่าหนูอาจจะได้ 3
พี่เปรมชอบหนู หลงหนู ขอ 2 อาจดูน้อยไปเดี๋ยวจะว่าพี่เค้าได้ว่าไม่"ใจ"เลย
เพราะแค่ ขักช้า พี่แกยังจัดเต็ม ทั้งภาพและเสียง :jul1: :laugh:
-
ต้องจุดพลุให้ไอจังหน่อยแล้วววววว :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
น่ายินดีๆ มีผัวแล้วนะลูกกกกก :laugh:
-
ความจริงน้องไอไม่ต้องดูคลิปเป็นกรณีศึกษาก็ได้นะคะเนี่ย เพราะไม่ว่าจะเป็นตอนหันหลังถอดกางเกงออกจากตัวเอย หรือว่าตอนที่ทำความสะอาดเสร็จแล้วออกมาเรียกพี่เปรมทั้งเนื้อตัวเปลือยเปล่าเอย และรวมไปถึง
ตอนพ้อยเท้าแล้วท้าวแขนมองข้าวหลามพี่เปรมนี่ก็อินเนอร์มาแรงเสียจนป่านนี้พระเอก-นายเอกในคลิปหนีอายน้องไอไปลาออกจากวงการแล้วล่ะมั้งค้าา ที่คลิปของตัวเองดันเป็นหมันสู้ลีลาน้องไอไม่ได้เลยสักกะนิดเดียว :m20:
เป็นห่วงก็แต่น้องเปี๊ยกนะคะ ^^ เพราะไม่รู้ว่าป่านนี้จะหลับตาลงไหมน้อ เพราะพี่ชายน้องไอของตัวเองส่งเสียงแห่งความฟินออกมาเสียดังขนาดนั้นเลยนี่นา และดูท่าทางคงจะสองไม่พอขอเพิ่มเป็นสามอีกแน่ๆ เลยนะคะนั่น เพราะประสบการณ์แบบนี้น้องไอบอกว่าตัวเองยังไม่เคยเจอก็ย่อมต้องอยากรู้อยากลองเป็นธรรมดา เรื่องแร่ดเริ่ดอะไรนั่นไม่มีจริง
จริ๊งงงง เพราะน้องแค่ไร้เดียงสาเท่านั้น
เอ๊งงงง :hao7:
หลงรักเด็กขี้ยั่วแท้หนอ~ :กอด1:
รอตอนหน้านะค้าา..^^
-
โธ่น้องไอ :m20: สมใจอยากเลย มีปั้วสักที ขออีกทีด้วย :pigha2:
-
:katai2-1: อิคนอ่านก็ขออีกรอบด้วยคน :jul1:
ไอจังกินพี่เปรมแล้วเย้. พี่เปรมนี่เตรียมการมาดีใช่ไหม
กับดีนด้วยแต่ไม่นึกว่าจะโดนไอจังเผด็จศึกเอาวันนี้
ฮ่า ยังดีที่มีเบบี้ออยนะ
-
:jul1: น้องไอร้อนแรงจนต้องร้องอีกรอบ :jul1:
-
ไม่คิดว่าพี่เปรมเอาจริง :m20: เจอคำถามฮาร์ดคอร์ของคุณพี่ วันนี้มึงขี้รึยัง เงิบบบบม๊วก :z3: :jul3:
-
ไอจังออกเรือนแล้วววววววว เย้! :hao7: :haun4:
มีขออีกรอบด้วยนะลูกสาว :hao6:
-
น้องไอเสร็จพี่เปรมจนได้นะลูก
อย่าหักโหมมากนะคะลูก
:z1: :z1:
-
อืมนะ ตอนแรกการกระทำของไอ้พี่เปรมแม้งน่าต่อย บอกกันดีๆก็ได้ ไอจังที่ไม่พอเพราะไอ้พี่เปรมไม่แตกข้างในใช่ป่ะ. คึคึ ก็แอบห่วงเหมือนกันนะเรื่องมาม่าอ่ะ ยิ่งลึกซึ้งแบบนี้แล้วด้วย คงทรมานน่าดู ไอจังจะเป็นยังไงล่ะทีนี้ ตื่นมาคงไม่ป่วยนะ รอต่อไป
-
น้องไอลูกกกก อะไรจะเด็ดดวงขนาดนี้ นู๋เยี่ยมไปเลยค่ะ รอบ2รอบไม่พอเนอะ. 55555 พี่เปรมหลงจนไม่รู้จะว่างัยแระ
-
:pighaun:
น้องไอ ร้อนแรงมากกก พี่แทบกรี๊สเลย ถูกใจพี่มาก
เปรม หลงรักน้องจนโงหัวไม่ขึ้นเลยหรอ คึคึ
จะมีดราม่าไหมอ่า อย่าน๊า ตอนนี้เจ้กำลังมีความสุขอยู่ 5555+
-
ไอจัง จับ พี่เปรมกินเรียบร้อย..!?!!.;,,
นั่นแหละ อิอิ
-
ในที่สุด ในที่สุด o18 o18
พี่เปรมก็เสร็จน้องไอจังจนได้ :hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่เปรมผู้หยามไม่ได้ พี่เปรมคนจริงทำจริงด้วย :hao6:
น้องไอหนูแรดมากลูก หนึ่งไปพอขอสอง พี่เปรมจัดไปเลยสามสี่ห้า ขอให้ตื่นมาไม่ไข้นะน้องไอ :laugh:
-
อยากบอกว่า น้องไอแรดดดดดดดดดมากลูก
ได้พี่เปรมเป็นผัวสมใจแถม1รอบไม่พอขอเพิ่มอีก
พี่เปรมจัดไปอย่าได้เสียน้ำใจนาง
:hao6: :hao6:
-
เร้าร้อนที่สุด แรดนะเราอะ
-
น้องไอเปิดเผยมาก
-
แวะมารอ
-
กรี๊ดดดดดดดดด น้องไอมีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้วเว้ย อิจระดับ 10 อยากมีสามีแบบหมอเปรม อร๊ายยยย แซ่บจนต้องร้องขออีกรอบ
แถมเคลิ้มไปกับคำบอกรักของพี่หมออีก กรี๊ดรัวๆๆๆ
-
นางอยากถึงขนาดรีเควสอีกรอบอ่ะ 555
พี่หมอจัดไปอย่าขัดใจเมีย!!
-
ของไอน่ารักจังงงงงง
-
น้องไอลูกแม่ :haun4: หนูทำแม่ขรรมกำเดาพุ่ง :laugh: รักเรื่องนี้ มีความสุข หัวเราะดังมากทุกครั้งกับความแซ่บของน้องไอ :haun4:
-
น้องไอออออออออ เจ๊อยากจะบอกว่า ตอนนี้ แรดเรียกพี่แล้วหนูน่ะ ไม่แรดธรรมดาแล้วลูก :m20: แหม่ๆ คิดจะเคลมพี่เปรม ไม่ใช่กดพี่เปรมนะ ตัวซีดตัวสั่นอยากให้เปรมกด พี่เปรมจะชักช้า ชักเร็ว เจ๊ว่า หนูได้รู้เร็วๆนี้แน่ ไม่ต้องห่วงแล้วนะว่าหัวนมชมพูหนูไม่มีความหมาย คราวนี้ทุกอย่างทีชมพูหนูโดนแน่ลูก :laugh: นึกภาพแล้วโคตรขำหนักมาก กินขนมอยู่กระเด็นออกจากปากไปติดหน้าคอมเลย ซ๊กม๊กจริงๆ ต้องโทษอีหนูไอที่ทำให้เป็นแบบนี้ :jul3:
5555555555555555555555555 :laugh: :laugh: ขอบคุณมากนะคะ :laugh:
ขรรมหนักมากกกกกจริงๆ นี่ทานข้าวอยู่ถึงกับวางช้อนนั่งหัวเราะปาดน้ำลายกับความแร่ดที่แสนน่าน่าดูเอ็นของน้องไอ แซ่บจริงๆนายเอกพระเอกเรื่องนี้ :haun4:
-
เด่วๆๆๆๆๆ อ่านซ้ำ 3 รอบ :haun4: แม่รักหนูผัวหนูมากเลยลูกกก
-
ในที่สุดหนูแรดไซส์มินิของเราก็ได้พี่เปรมเป็นปั๊วจริงจังง ตอนน้องอ่อยละไม่สนใจ พอมาทีนี้ชักเร็วกระแทกรัวเลยจ้าา
-
ขออีกรอบบบบบ :ling1: :ling1:
-
ขอบคุณ :)
-
พี่เปรมสุดยอดดดดด
:hao6:
-
เดี๋ยวค่ะ น้องไอเป็นโสรยาหรอคะ อิพี่เปรมถึงต้องทำเป็นโหดใส่น้องก่อนแบบนั้น 5555
น้องไอก็ว่านอนสอนง่ายไปซะทุกอย่าง เค้าสั่งให้ทำอะไรก็ทำเนอะ แต่ไหงกลับกลายเป็นว่า
น้องไอขออีกรอบคะ แซ่บไปมั้ย 55555
-
ขำ 5555555555555555555555555555555555555555555555555 :m20:
-
โอยยย ตอนแรกรู้สึกสงสารเห็นนางกังวลลังเลตอนถอดกางเกง
ที่ไหนได้! ลังเลว่าจะหันหน้าถอด หรือหันหลังถอด!!
แรดมากกกกกก
-
พี่เปรมหื่นใช่เล่น
จริงๆนึกว่าไอเคยมีอะไรกับปลื้มที่สวมรอยเปรมไปแล้วซะอีก
-
:haun4: :haun4: ยอมใจนายเอกเรื่องนี้ และอยากบอกพี่เปรมว่า ดิชั้นก็หลงรักน้องไอหัวปักหัวปำเช่นกัน :z1:
-
โอยยย ตอนแรกรู้สึกสงสารเห็นนางกังวลลังเลตอนถอดกางเกง
ที่ไหนได้! ลังเลว่าจะหันหน้าถอด หรือหันหลังถอด!!
แรดมากกกกกก
ตอนแรกก็เป็นห่วงนางเหมือนกัน แต่ที่ไหนได้! :laugh:
-
แรดน้อยในที่สุดก็โดนยิงประตูแล้ววววว
-
คุ้มค่ากับการรอคอย :haun4: พี่ก็รักน้องไอจนโงหัวไม่ขึ้นเหมือนกันจร้า :hao6:
จะโดนพี่เปรมจับเหวี่ยงมั๊ย :z1:
-
น้องไออออออออออออออ นี่เป็นผลที่ได้จากการดูคลิปxxxหรืออย่างไรคะ? ทำไมน้องทำลายภาพลักษณ์ใสซื่อในตอนแรกไปเกลี้ยงแบบนี้คะ!! 5555555555555 พี่เปรมนี่..... เป็นผู้ใหญ่ค่ะ อืม...ทั้งเรื่องสุขภาพอนามัย(?) และร่างกาย(??) เอ่อ... เขินจังค่ะ งื้ออออ แต่พี่เปรมก็ยอมรับออกมาแล้วนะคะว่าหลงจริงรักจริงคนนี้ แอร๊ยยยย ซวยแล้วค่ะพี่เปรม น้องไอจังของพี่ไไม่ปล่อยพี่ให้หลุดมือแน่ พี่เสร็จน้องแน่ 5555555555 เราว่าครั้งแรกน้องไอยังขอต่อจนฟ้าสาง(ผิด) แล้วครั้งต่อๆไปน้องจะขออีกกี่รอบกัน? เราร้องเพลงให้นะคะพี่เปรม.... มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย ไม่ต้องนึกอาย เป็นลูกผู้ชายต้องกล้า..... แล้วอย่าลืมทานสมุนไพรและอาหารบำรุงร่างกายเป็นประจำนะคะ ดูน้องไอน่าจะไม่ปล่อยพี่ไปง่ายๆค่ะ งดช็อกโกแลตน้องด้วยนะคะ เค้าว่าช็อกโกแลตช่วยกระตุ้นเรื่องความต้องการทางเพศ น้องกินเยอะไปเดี๋ยวพี่เปรมไม่มีแรงออกเวรนะคะ......... ด้วยรัก :-[
-
รอตอนต่อไปนะคะ พอกันทั้งคู่ คือไร 5555
ครั้งแรกก็สะเด็ดสะเด่าเลยนะไอจัฝ คริคริ
เขินนนนน
-
น้องไอ เออมีขอต่อรอบ2 ด้วย
-
คือสนุก ทำให้เรายิ้มได้ ฮาลั่นเลย
สาบานว่าเป็นฉากเข้าด้ายเข้าเข็ม
ชอบไอจัง ยกตำแหน่งนางเอกแห่งปีไปเลย
แบบนี้ดีแล้วลูก ช้าๆเดียวหมาคาบไป
-
หลังจากตามอ่านมานาน...ในที่สุด!!!!!
พี่เปรมกับพี่ไอจังก็ได้กันแล้ววววว *จุดพลุแรง* :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
ฟินค่ะ พี่เปรมแซ่บมาก :haun4:
ขอตายอย่างสงบ... :heaven
คนเขียนสู้ๆนะคะ คนอ่านเป็นกำลังใจให้~ :really2:
-
นังพบรัก แกนี่เอาฮาได้ทุกตอนจริงๆ :laugh:
โอยยย คือตอนนี้ฟินมากก พี่เปรมชักเร็วฝุดๆ :haun4:
รอตอนต่อไปค่าาา :katai2-1:
-
จากคนเป็นหมา ตอนนี้กลายเป็นแรดๆปแล้วนะไอจัง
-
สมใจพบรักแล้ววววววววววววววววววว :angry2:
-
ตายแล้ววววว >< อิจ
-
นอกจากน้องไอจะเเรดแล้วยังแฝงความหื่นไว้ในตัวอีกด้วย ถถถถถถ :m14:
-
ในที่สุดหัวนมชมพู หัวหนอนชมพู รวมถึงรูตู๊ดดดด สีชมพู๊ชมพู ก็โดนพี่เปรมชักเข้าชักออกจนได้ :haun4: แล้วเป็นไงลูก น้องแรดจัง เอ้ย ไอจัง ได้ผลสรุปว่าไงลูก พี่เปรม นอกจากชักช้า ชักเร็ว พี่เปรมมันชักถี่ๆ ยิกๆ ด้วยใช่ไหมลูก :hao6: แอบฮาอีน้องไอมันหึงน้องเปี๊ยก คิดไปได้ว่าโดนอีพี่เปรมหลอกให้ล้างตูด เพื่อหาเรื่องจะฟรุ้งฟริ้งกับอีน้องเปี๊ยก คราวนี้น้องไอไม่ได้แอ้มเจ๊หรอก เพราะเจ๊ไม่ได้กินขนม แต่เจ๊กินข้าวเอามือปิดปากกลั้นขำจนพรืดเต็มรอบปากตัวเอง เกือบโดนคนข้างตัวถีบเข้าให้ คือมันขำยิ่งกว่าหนักมาก ตอนมันได้กัน อีพี่เปรมก็พูดซะตรงเรื่องขี้ กินข้าวอยู่คิดดูเถอะ อร่อยเต็มปากเต็มคำ แม่ง ไอ้เราก็เสือกนึกภาพตาม ถ้าเจ๊เป็นหนูนะหมดอารมณ์จะเสียตูดตั้งแต่มันบอกให้ไปเอาขี้ออกแล้วลูก แต่สกิลความแรดของหนู มันเนื้อเต้นระริกๆ อยากจะโดนชัก ยอมใจเลย ไม่แรดนี่ทำไม่ได้นะลูก ว้อนมากค่ะ ขออีกรอบ :m20:
-
:haun4: หัวเราะแบบอร่อยมาก ณ ที่นี้คือการที่น้องไอได้กินพี่เปรมมันอร่อยมาก แซ่บมาก เริ่ดมาก จนพี่ไม่อาจจะข้ามข้อความเนื้อหาได้เลย น้องไอมีโมเม้นต์ที่ทำให้พี่และพี่เปรมอึ้งทึ่งเสียวตลอดเวลามากเลยลูก พ่อขนุนหนังชมพูของพี่ มีต่อขออีกรอบ :haun4:
อ่านแล้วอารมณ์ดี อ่านแล้วมีความสุข ปริ่มกับเรื่องนี้สุดๆ เลยค่ะ :heaven
-
:haun4: หัวเราะแบบอร่อยมาก ณ ที่นี้คือการที่น้องไอได้กินพี่เปรมมันอร่อยมาก แซ่บมาก เริ่ดมาก จนพี่ไม่อาจจะข้ามข้อความเนื้อหาได้เลย น้องไอมีโมเม้นต์ที่ทำให้พี่และพี่เปรมอึ้งทึ่งเสียวตลอดเวลามากเลยลูก พ่อขนุนหนังชมพูของพี่ มีต่อขออีกรอบ :haun4:
อ่านแล้วอารมณ์ดี อ่านแล้วมีความสุข ปริ่มกับเรื่องนี้สุดๆ เลยค่ะ :heaven
-
น้องไอจัง ไม่ค่อยจะเลยน๊าาาาา อิอิ
-
อยากจะถามไอจังว่า หนูลืมน้องเปี๊ยกไปแล้วหรือคะ โอ้ยยยยยย น้องเปี๊ยกคงไม่ได้หลับไม่ได้นอน 55555555
ตื่นเช้ามาไอจังโดนน้องเปี๊ยกล้อแน่ๆ จะโทษเปี๊ยกไม่ได้นะ ตัวเองดันยอมพี่เปรมขนาดนี้ ขัดขืนสักนิดยังไม่มี 5555555
-
น้องไอออออออ มีการขอเพิ่มด้วย :m25:
-
ยอมใจ น้องไอจริงๆ :haun4:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่าาาา ไม่ไหวแล้วววววว หลงเด็กแร่ดมาก :z1:
-
เป็นฉากขึ้นต้น nc ที่ฮาร์ดคอร์มากเรียลสมจริงสุดๆ ไล่ไปสวนเนี่ยนะ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาา แถมปิดท้ายด้วย อีกรอบได้มั้ย ฮ่าาาาาาาาา ไม่ไหวแล้วตลก เหนือคาดทุกอย่างเลยจ้าา ไม่คิดด้วยซ้ำว่าฉากนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้ นึกว่าจะได้ลุ้นนู่นนี่นั่นไปอีกซักพัก เรื่องของปลื้มก็ยังไม่เคลียร์ ต้องรอลุ้นหลังจากนี้ซินะคะ
ปล.เซ็งเป็ดปีนี้คงต้องโหวตเรื่องนี้ในหมวดนิยายตลกแห่งปีนะคะ ตอนแรกนึกว่าจะจัดอยู่ในพวกสุดโศก อะไรประมาณนี้ซะอีก อ่านไปอ่านมาก็มาโผล่แนวฮาแบบเต็มตัว ทั้งที่ยังไม่รู้ตัวเลย รั่วเลขห้ามอบให้ค่ะ 55555555555555555555
-
:z13: คิดถึงน้องไอจังเลย
-
:a5: ห๊ะ!!!!! อะไรนะ!!? เค้าอะเซเดเฮ กันแล้วหรือเนี่ย ???? 555 :hao6:
ว่าแต่เรามาถึงจุดนี้ได้ไง? จุดที่พระเอกถามนายเอกว่า “วันนี้มึงขี้รึยัง?” ก่อนที่จะ อะเซเดเฮกัน โอ้ยยยย (ขำาาาาาา :laugh:)
พี่เปรมพระเอกในอุดมคติของบ่าว ช่างโรแมนติกเสียนี่กระไร โรแมนติกมั๊กๆมาก มาถึงสั่ง ถอดๆๆ (ดีนะไม่สั่ง มอบ คลาน 55)
ส่วนน้องไอจัง นายเอกแห่งปี นางน่ารักอ่ะ มาเหนือเมฆตลอด *ขออีกรอบ* พี่เปรมยัง ตะลึง ตึ๊งตึง คนอ่านก็ขำ หัวเราะจนเหนื่อย เพิ่งเคยเจอนายเอกแบบนี้ นางอยู่กึ่งกลางของความแฮดกับความน่าเอ็นดู :katai2-1: แท็กนี่ให้ไอจัง #สามีหล่อมาก
-
เดี๋ยวๆ ไอจังควรจะขืนสักนิดไหม :angry2: :angry2: :angry2:
-
วันนี้เริ่มอ่านตั้งแต่อินโทรจนถึงตอนที่ 19 รอบ 2 คือนั่งหัวเราะบ้าคนเดียวหน้าคอมพ์ ทำไงดี รักเรื่องนี้มาก :z1:
-
เข้ามาเม้นให้ก่อนแล้วจะตามมาอ่านทีหลังนะจ๊ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ๊ะโฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ จัดหนักเลยน่ะน้องไอออออออออออออออ :z1: :z1: :z1: :laugh: :laugh: :laugh:
-
กลายพันจริงๆ สนุกมาก
-
ไม่ได้อ่าน 4 ตอนล่าสุด ตอนนี้อ่านแล้วนะครับ ไม่รู้จะพูดยังไง :a5:
น้องไอคงจะเป็นตัวละครที่ผมไม่กล้าเขียนเท่าไหร่ 555
แต่เอาเป็นว่าน้องเขากล้าดีนะ สงสัยผมไม่ได้ทำเหมือนน้องไอก็เลยพลาด คิกๆ
:กอด1: :L2: :3123: :pig4:
Sarawatta
-
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ :katai5:
-
แหมน้องไอ ไม่ค่อยเลยนะลูก
มีการขอพี่เค้าอีกรอบ :mew1:
-
เราก็นึกว่ามันจะหื่นจะอีโรติกสักหน่อย แต่แบบ... นั่งฮาท้องคัดท้องแข็งรัว ๆ จ้า
น้องไอ นี่แบบ โอ๊ยยย ＃หัวเราะหนักกว่านี้มีอีกไหมมม
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน น่ารักมากเลยเคย ไอจังน่ารักมาก น้องเปี๊ยกก็น่ารัก ส่วนพี่เปรมนี่น่าหลง จนเราหลงรักพี่เปรมตามไอไปเลยล่ะค่ะ
เอาใจช่วยพี่เปรมกับไอจัง ต่อไปนี้คงมีอุปสรรคที่ต้องฝ่าฟันกันอีกเยอะ และเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย
มาต่อเร็วๆ นะคะ ^^
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-20-
“พบรัก”
การตื่นนอนขึ้นมาแล้วได้เจอกับใครคนหนึ่งที่เป็นเหมือนดั่ง ‘รักแรกพบ’ นับว่าเป็นความปรารถนาของใครหลายคน และผมก็คิดว่าเรื่องแบบนี้จะมีอยู่แค่ในนิทาน นิยาย จินตนาการ หรือความเพ้อฝันเท่านั้น จนวันนี้ที่ผมได้เจอกับตัวเอง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมไม่อาจละสายตาไปจากเจ้าของแก้มนิ่มที่มีลักยิ้มนี่ได้ บางทีอาจจะตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอ
ผมยกมือขึ้นเกลี่ยแก้มนิ่มสีระเรื่อ ดวงตาเรียวหลับพริ้ม ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ มันทำให้ผมคิดถึงช่วงเวลาสองเดือนกว่าที่เฝ้ารอคอยให้เจ้าชายนิทราลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ความรู้สึกของผมในเวลานั้นมันทั้งหดหู่ เงียบเหงา ทั้งที่ได้เจอกันทุกวันแต่เหมือนมีกำแพงกั้นให้ห่างกันจนเกินที่ผมจะเอื้อมถึง หากแต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป และหลายคนอาจจะมองว่าเร็วเกินไปแต่ผมคิดว่ามันช้าไปด้วยซ้ำ แต่ผมคิดว่าผมเสียเวลาให้กับความขี้ขลาดของตัวเองมามากพอแล้ว
“บ๊อกๆ”
“ว่าไงไอ้เปี๊ยก หิวดิมึง” หันมองนาฬิกาสิบโมงเช้า เลยเวลาอาหารเช้าของไอ้เปี๊ยกมานานแล้ว
ไอ้เปี๊ยกมันเห่าเรียกร้องความสนใจอยู่ข้างเตียงทำให้ผมต้องจับมันอุ้มขึ้นมาแล้ววางมันลงบนหน้าท้อง ผมจำได้ดีว่าวันแรกที่ผมอุปการะมันไว้ตัวมันเล็กเท่ากำปั้นของผม ตอนแรกผมคิดว่าจะไม่รอดเพราะมันนอนนิ่งมาก ผมเองก็กะจะทิ้งมันไว้อย่างนั้น แต่เพียงแค่เห็นว่ามันอยู่ในอ้อมอกของร่างที่ชุ่มไปด้วยเลือด แม้เจ้าของอ้อมแขนจะไร้สติแต่ก็ยังกอดมันไว้แน่น ผมจึงทิ้งมันไม่ลงและตัดสินใจเอามันไปรักษาที่โรงพยาบาลสัตว์อยู่นานเกือบอาทิตย์กว่ามันจะฟื้นตัวและสัตวแพทย์อนุญาตให้กลับบ้าน ในขณะที่เจ้านายของมันนอนหมดสติอยู่ที่โรงพยาบาลผมจึงต้องเอามันมาเลี้ยงที่บ้าน ผมตั้งชื่อมันว่า ‘ไอ้เปี๊ยก’ เพราะตัวมันเล็ก หน้าตาปัญญาอ่อน และนิสัยอินดี้ เหมือนเจ้านายของมันไม่มีผิดเพี้ยน และทุกครั้งที่เรียกชื่อมันก็ทำให้ผมคิดถึงเจ้านายของมันทุกที
ผมหันกลับไปฝังจมูกลงบนแก้มนิ่มและแตะริมฝีปากลงบนริมฝีปากนุ่ม ทำให้คนหลับขมวดคิ้วน้อยๆ แล้วครางอือในลำคออย่างรำคาญ ผมอมยิ้มขำกับท่าทางนั่นแต่ก็ยอมผละออกมา
“ปล่อยให้แม่มึงนอนพักผ่อนก่อนนะไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวกูอาบน้ำเสร็จแล้วจะลงไปหาอะไรกินกัน” มันส่งเสียงรับผมก็จับมันอุ้มด้วยแขนข้างเดียวลงจากเตียงวางลงบนพื้น จากนั้นจึงผมก็เดินเข้าห้องน้ำไป
ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานนัก ตอนนี้ตัวของผมหอมไปด้วยกลิ่นหอมแบบเด็กๆ เพราะสบู่เหลว แป้ง และยาสระผม มันเป็นยี่ห้อยอดฮิตของเด็กน้อยทั้งนั้น จะมีก็แค่ยาสีฟันนี่แหละที่ดูเป็นผู้ใหญ่หน่อย เดินออกจากห้องน้ำเห็นไอ้เปี๊ยกกำลังงับตุ๊กตาเน่าๆ เล่นอยู่ ผมจึงเดินมาหยุดยืนตรงโต๊ะหน้ากระจก กวาดสายตามองโลชั่นบำรุงผิว โลชั่นกันแดด และอีกสารพัดบำรุงผิวแบบที่ผสมน้ำนมแทบจะทั้งหมด ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนที่นอนอยู่บนเตียงถึงได้หอมเหมือนน้ำนมไปทั้งตัวแบบนั้น และผมก็เป็นคนชอบดื่มนมซะด้วยสิ
เปิดตู้เสื้อผ้ากะจะหาเสื้อและกางเกงใส่สักตัว แต่มันกลับทำให้อารมณ์ดีๆ เมื่อครู่หายวับไปในพริบตา คิ้วของผมกระตุกเมื่อเห็นสิ่งที่แขวนเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่ในตู้ ใครก็ได้ช่วยบอกผมหน่อยว่าเศษผ้าบางๆ พวกนี้เรียกว่าเสื้อ แล้วไอ้ที่ขาดๆ ยุ่ยๆ เปื่อยเน่านี่คือกางเกง แฟชั่นบ้าบออะไรว่ะเนี่ย เสื้อคอลึกจนแทบถึงสะดือแล้วผ้ายังบางหวิวอีก แล้วดูกางเกงแต่ละตัว ขาลีบเล็กแล้วยังขาดวิ่นจนแทบจะไม่เป็นกางเกง ส่วนขาสั้นนี่คืออะไร เดี๋ยวนี้ผู้ชายเค้าใส่กางเกงยีนส์แค่คืบกันแบบนี้แล้วเหรอ?! นี่ผมแก่เกินไปหรือว่าแฟชั่นมันล้ำยุคเกินไปกันแน่ว่ะ?! แม้ผมพอจะรู้ว่าพบรักเป็นเด็กที่บ้าแฟชั่นแต่ไม่คิดว่ามันจะมากถึงขนาดนี้ ผมส่ายหน้าให้กับแฟชั่นบ้าบอแล้วลงมือหาเสื้อผ้าที่จะใส่ เจอชุดบาสเก็ตบอลแบบฟรีไซด์ที่พับอยู่ตรงด้านล่างมันเป็นชุดกีฬาของ
มหาวิทยาลัย ผมจึงพลิกดูด้านหลังหมายเลยสิบแปด ‘R.POPRAK’
“เป็นนักกีฬาบาสด้วยเหรอว่ะเนี่ย?” แปลกใจเล็กน้อยครับ เพราะสำหรับผมแล้วเด็กชายพบรักตัวโตกว่าไอ้เปี๊ยกแค่นิดเดียว
ได้ชุดเรียบร้อยผมก็อุ้มไอ้เปี๊ยกลงมาชั้นล่าง เปิดสำรวจตู้เย็นก็ทำให้ยิ้มได้สักหน่อยที่อย่างน้อยก็มีของสดติดเอาไว้บ้างพอควร จะว่าไปครั้งหนึ่งผมก็เคยได้กินอาหารฝีมือพบรักอยู่ครั้งหนึ่งนั่นคือเมื่อปลายปีที่แล้วตอนวันเกิดของเจ้าตัวและผมที่อยู่ในฐานะเงาของไอ้ปลื้ม
เมื่อคิดถึงไอ้ปลื้ม เมื่อเดือนที่แล้วผมคิดจะเคลียร์ปัญหาที่ค้างคาอยู่ทั้งหมดกับไอ้ปลื้ม ผมเปิดดูข้อความล่าสุดที่ผมถามไอ้ปลื้มไปว่า ‘เรื่องของเด็กนั่นมึงจะเอายังไง’ ไอ้ปลื้มตอบมาสั้นๆ แค่ ‘ไม่รู้’ หลังจากนั้นแค่ไม่กี่อาทิตย์ช่วงที่ผมกับพบรักได้เจอกันที่ชลบุรี ไอ้ปลื้มก็โทรมาหาผมบอกว่าติดต่อพบรักไม่ได้เลย โทรไม่ติด ส่งข้อความก็ไม่อ่านไม่ตอบ ราวกับว่าโดนบล็อกเบอร์และไลน์เอาไว้ ผมจึงแนะนำให้มันลองติดต่อทางอื่นเพราะพบรักเล่นโซเชียลแทบทุกอย่าง แถมอัพเดทสถานะและสเตตัสแทบทุกวัน แต่ไอ้ปลื้มกลับตอบมาว่า ‘ไม่มี’ ซึ่งก็คือนอกจากเบอร์และไลน์ไอ้ปลื้มก็แทบจะไม่รู้รายละเอียดความเป็นไปของพบรักเลยสักนิด ทำเอาผมแปลกใจไม่น้อยกับความรักที่ผ่านมาของคนทั้งคู่ และผมค่อนข้างมั่นใจว่าไอ้ปลื้มรักพบรักในระดับที่สามารถเรียกว่าแฟน เพราะโดยปกติต่อให้ไอ้ปลื้มจะเจ้าชู้สักแค่ไหนแต่ถ้าหากไม่รักไม่จริงจังคนอย่างไอ้ปลื้มจะไม่มีวันให้อีกฝ่ายเข้าใกล้ชีวิตส่วนตัวของตัวเองเด็ดขาด แต่สำหรับเด็กพบรัก ไอ้ปลื้มอนุญาตให้เข้าออกห้องคอนโดของผม ทำอาหาร ทำความสะอาดห้องนอน และใช้ชีวิตประจำวันด้วยกัน มิหนำซ้ำยังใช้ชื่อของผมไปแอบอ้าง จริงอยู่ว่ามันทำแบบนั้นบ่อยแต่แค่ไม่นานไอ้ปลื้มก็จะเฉลยให้อีกฝ่ายรู้ไม่เคยหลอกใครนานเกินหนึ่งเดือนด้วยซ้ำ แล้วทำไมกับเด็กพบรักถึงแตกต่างจากทุกคนที่มันเคยคบ ไอ้ปลื้มกำลังพยายามเก็บคนที่ตัวเองรักไว้ราวกับไม่ต้องการให้ใครได้รู้ได้เห็น หรือในอีกแง่ไอ้ปลื้มกำลังกลัวอะไรบางอย่างอยู่กันแน่
ทำไมผมถึงลืมคิดเรื่องนี้กันนะ?
ผมกดคอลหาไอ้ปลื้มแทบจะทันทีด้วยความร้อนใจ ผมควรจะคุยกับน้องชายฝาแฝดให้รู้เรื่องก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไปกว่านี้ ผมกับไอ้ปลื้มแม้จะเป็นฝาแฝดแต่เราก็ถูกเลี้ยงดูมาค่อนข้างจะแตกต่างกัน ผมเติบโตมาด้วยความเข้มงวดของคุณตาและคุณยาย ในขณะที่ไอ้ปลื้มโตมาด้วยแรงสนับสนุนจากคุณปู่และคุณย่าที่ให้ชีวิตและความคิดอิสระกับมันแทบทุกอย่าง แต่ถึงอย่างนั้นเราทั้งคู่ต่างก็มีความสุขในแบบของตัวเอง และเราก็มีจุดศูนย์กลางแห่งความรักเป็นคุณพ่อกับคุณแม่เหมือนกัน ผมรอสายอยู่นานไอ้ปลื้มก็ไม่รับ ผมจึงคอลซ้ำไปอีกรอบ ดูเวลาแล้วทางโน้นคงประมาณสี่ทุ่มไอ้ปลื้มคงยังไม่นอน
“บ๊อกๆ” ไอ้เปี๊ยกทั้งเห่าทั้งตะกุยขาของผมอย่างเอาเป็นเอาตาย มันคงจะทนหิวอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว
“เออๆ กูรู้แล้ว ทำให้เดี๋ยวนี้แหละ” จำเป็นต้องพักเรื่องไอ้ปลื้มไว้ก่อน ผมวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ เพราะคิดว่าเดี๋ยวไอ้ปลื้มคงโทรกลับมาเอง
คลุกข้าวกับปลาทูให้ไอ้เปี๊ยกแล้วยืนดูมันกินอยู่ครู่หนึ่ง ไอ้เปี๊ยกมันมีพัฒนาการความเป็นหมาเพิ่มขึ้นเยอะ หรือจะเรียกว่ามันคงรู้ตัวแล้วว่าตัวเองเป็นหมา ดูได้จากการกิน การวิ่งเล่น การเห่า และอีกหลายๆ อย่าง จะมีก็แค่หน้าตาที่ดูปัญญาอ่อนเหมือนเด็กอมตีนนี่แหละที่ยังไงก็ยังคงเป็นแบบนั้น และเห็นทีไรก็ด่ามันไม่ลงสักที
ผมหันกลับมาทำข้าวต้มหมูแบบง่ายๆ ให้ตัวเองและคนที่ยังนอนอยู่บนห้อง เสร็จแล้วก็เดินออกไปหยิบยาแก้ปวดลดไข้ กับยาแก้อักเสบที่ติดไว้ในรถ วางไว้บนถาดเดียวกับข้าวต้มและน้ำเปล่าแบบไม่แช่เย็นอีกหนึ่งขวด
“แดกเสร็จก็เล่นไปก่อนนะมึง กูเอาข้าวเอายาไปให้แม่มึงก่อน” ผมวางน้ำให้ไอ้เปี๊ยก ข้างๆ ถ้วยข้าวที่มันกำลังกินอย่างเมามัน
“บ๊อกๆๆ” มารยาทดีมากครับ ข้าวเต็มปากก็ยังตอบรับอีก
ลูบหัวมันหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้ ล้างมือล้างไม้แล้วยกถาดอาหารขึ้นไปบนห้อง แค่เปิดประตูเข้าไปเสียงแหกปากร้องไห้โฮปานใจจะขาดก็ดังระงมไปทั้งห้อง เสียงมันดังพอๆ กับเสียงร้องครางสุดเซ็กซี่เมื่อคืน เสียงดีไม่มีตกจริงๆ นี่ถ้าเอาโทรโข่งมาจ่อตรงปากผมคิดว่าอาจจะได้ยินกันทั้งหมู่บ้าน ผมรีบเอาถาดวางบนโต๊ะข้างหัวเตียงอย่างไว จากนั้นก็นั่งลงบนเตียงข้างกองผ้าห่มที่คลุมโปง
“ฮืออออ ฮื๊อออออออ”
“ร้องไห้ทำไม เจ็บตรงไหนบอกกูสิว่ะ?” ดึงผ้าห่มออกด้วยความเป็นห่วงกลัวจะขาดใจตายซะก่อน
“ฮื๊ออออ ฮึก...” พอได้มองหน้ากันก็หยุดร้องไห้ซะงั้น
ผมดึงร่นผ้าห่มออกไปกองไว้ที่ปลายเตียง ร่างเล็กที่นอนคว่ำแล้วจ้องหน้าผมตาแทบไม่กระพริบ จนผมอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“ว่าไง เจ็บตรงไหน?” ถามพลางดึงขากางเกงขาสั้นของคนที่นอนคว่ำให้ปิดแก้มก้นที่มีรอยจ้ำแดงสักหน่อย
ผมเข้าใจนะว่าชุดนอนแบบกางเกงขาสั้นและเสื้อย้วยใกล้เน่ามันใส่สบาย ช่วงหน้าร้อนผมยังชอบใส่บ๊อกเซอร์กับเสื้อกล้ามบางๆ นอนเลย แต่สำหรับบางคนใส่แล้วก็กระตุ้นอารมณ์ได้ดีเกินไป อย่างเช่นคนที่นอนอยู่ตรงหน้าผมนี่แหละครับ
“...................” ไม่ตอบครับ เอาแต่จ้องหน้าผมอย่างเดียว น้ำมูกก็ยืดหนืดหยดลงบนหมอนอีกต่างหาก ผมชักไม่แน่ในแล้วว่าเมียหมาดๆ ของผมอายุยี่สิบปีหรือแค่สิบสองขวบกันแน่
“เป็นอะไร หืม?” หาทิชชู่มาเช็ดน้ำมูกให้ แล้วยีหัวยุ่งเล่น
“พี่เปรม” เรียกเสียงอ่อน ดวงตาบวมช้ำกระพริบปริบๆ พร้อมกับมือเล็กก็ค่อยๆ ไต่กระดึ๊บๆ ล้วงลูบกล้ามเนื้อหน้าท้องของผม ให้มันได้แบบนี้สิครับ ผมจะพยายามทำเป็นไม่รู้ตัวละกัน
“ตอบได้ยังว่าเป็นอะไร เจ็บตรงไหน?” แตะหน้าผากดู มีไข้อ่อนๆ
“ฮึก.. พี่เปร๊มมมมมมม” ใช้จังหวะที่ผมโน้มตัวลงวัดไข้คว้าคอของผมไปกอดไว้แน่นเลยครับ
“เออ.. ตะโกนทำเหี้ยอะไรเนี่ย กูได้ยินแล้ว” แสบแก้วหูแทบทะลุ
ผมต้องล้มตัวลงนอนเป็นหมอนข้างให้เด็กขี้แยกอด ลูบแผ่นหลังที่สะอื้นเบาๆ แล้วก็ลดระดับลงไปลูบสะโพกเล็กด้วย ไม่นานนักอาการสะอื้นก็สงบลง
“บอกได้ยัง?” ผมมองใบหน้าที่แดงจัดด้วยความเป็นห่วง คนถูกถามก็อ้ำอึ้งเล็กน้อย
“ก็ไอกวึพ่พวสห่ดยน พี่เปรมจดกรดห ไปห่ดย ไม่ชอบาอทวนหฟรกำ นี่นา”
“ห๊ะ? อะไรของมึง?” สาบานได้ว่าผมฟังไม่ทัน จับใจความแทบไม่ได้กับประโยครัวเร็วเป็นจรวดเมื่อครู่
ดวงตาคู่บวมกลอกไปมา เม้มปากแน่น จากนั้นก็เอาหน้ามาซุกกับหน้าอกของผมไว้
“ก็ไอคิดว่าพี่เปรมทิ้งไอไว้พี่เปรมกลับไปแล้วเพราะไม่ชอบที่ลีลาของไอไม่เด็ดนี่นา”
ระดับความเร็วของการรัวคำยังคงเส้นคงวา แต่ครั้งนี้ผมได้ยินชัดครับ แม้จะเสียงเบายังกับแมลงหวี่กระพือปีก แต่ผมก็สามารถจับใจความได้ทั้งหมด ผมจ้องเข้าไปในดวงตากลมสีดำ ผมบอกมันผ่านสายตาย้ำให้รู้ว่า ‘แค่นี้กูก็หลงมึงจะตายห่าอยู่แล้ว’ ไม่ได้บอกเป็นคำพูดออกไปอีกรอบ เพราะกลัวเด็กจะเหลิง
ความสัมพันธ์ชั่ววูบไม่ได้อยู่ในความคิดของผมแม้แต่น้อย ผมรู้ตัวและมีสติในทุกการกระทำของตัวเองและพร้อมจะรับผิดชอบกับทุกสิ่งทุกอย่างที่จะเกิดขึ้น ผมไม่เคยชอบหรือคิดเกินเพื่อนกับผู้ชายคนไหน ยกเว้นแต่กับเด็กหนุ่มในอ้อมแขนคนนี้เท่านั้นที่มีอิทธิพลต่อหัวใจ อารมณ์ ความรู้สึกของผมยิ่งกว่าใครคนไหนที่ผ่านมา และผมเองก็คิดว่าพบรักก็คงจะเป็นแบบเดียวกับผม เราทั้งคู่ไม่ใช่เกย์ แต่เรากลับต้องการกันและกัน ซึ่งผมมั่นใจในความรู้สึกนั้นว่ามันเรียกว่า ‘ความรัก’
พบรักเป็นเด็กผู้ชายที่ได้รับกรรมพันธุ์มาจากคุณแม่แทบจะทั้งหมด หน้าตาน่ารักมีเอกลักษณ์เฉพาะตรงลักยิ้มบนแก้ม จึงยิ่งทำให้ดูน่ารักขึ้นไปอีก บวกกับความสูงที่ไม่ได้มาตรฐานชายไทย รูปร่างบอบบางเอวก็เล็ก สะโพกก็เล็ก แต่ก็มีมัดกล้ามเนื้อที่ทำให้รู้ว่าเจ้าตัวออกกำลังกายอยู่เป็นประจำ ผิวขาวเรียบเนียนลื่นมือซึ่งอาจจะได้มาจากการบำรุงด้วยบรรดาโลชั่นน้ำนมทั้งหลาย รวมทั้งกลิ่นกายเฉพาะตัวแบบเด็ก ล้วนเป็นเสน่ห์ที่น่าหลงใหล แต่สิ่งที่ทำให้ผมหลงจนโงหัวไม่ขึ้นคงจะเป็นทุกการกระทำที่อีกฝ่ายแสดงออกมามันดูไร้เดียงสาน่ารัก รวมทั้งหนอนชาเขียวตัวแดงๆ ที่ขยันพ่นน้ำเหลือเกิน ขนาดขยายตัวเต็มวัยก็ยังใหญ่ไม่ถึงครึ่งของผม มันก็ช่างน่าเอ็นดูสมกับเจ้าของมันนั่นแหละครับ
ย้อนกลับไปเริ่มต้นของเรื่องเมื่อคืน ตอนแรกผมแค่จะแหย่เล่นเท่านั้น แต่พอเจอร่างขาวๆ ที่สั่นกึกๆ พยายามทำเป็นใจกล้าความยับยั้งชั่งใจของผมก็พังทลายลงทันที ถึงจะไม่เคยมีประสบการณ์ชายชาย แต่ผมก็รู้ว่าครั้งแรกของผู้ชายมันอันตรายและเจ็บมากแค่ไหน ผมจึงต้องระมัดระวังทุกขั้นตอน และผมก็รู้ด้วยว่าพบรักเองก็พยายามและอดทนอย่างถึงที่สุดเพื่อให้ทุกอย่างมันผ่านไปด้วยดี จะมีแค่ความใจเด็ดที่อ้อนขอผมอีกรอบนี่แหละที่เหนือความคาดหมายไปหน่อย ผมเองก็ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำอะไรจัดไปตามคำขอ แล้วแถมให้อีกรอบปิดท้าย สรุปเมื่อคืนผมเสร็จไปสามรอบ ในขณะที่เมียเด็กของผมที่แตะๆ ลูบๆ ไม่เท่าไหร่ก็ถึงฝั่งแล้วเลยเสร็จไปเป็นสิบกว่ารอบ ทำเอาหมดแรงสลบยาว ขนาดผมอุ้มพาไปอาบน้ำยังไม่รู้สึกตัว ทั้งนี้ทั้งนั้นคงต้องขอบคุณไอ้ดีนที่ยัดใส่มือของผมพร้อมคำอวยพรให้โชคดีก่อนจะวิ่งหายกลับเข้าบ้านของตัวเองไป
“กินข้าว กินยา แล้วนอนต่ออีกสักพักจะได้รู้สึกดีขึ้น” ผมขยับตัวหันไปหยิบถ้วยข้าวต้ม
“ไอเจ็บ” กระพริบตา ยู่หน้า ยู่ปาก บอกเสียงอ่อน
เจ็บก้นแต่ลามมาถึงมือด้วย ในฐานะหมอเอ็กเทอร์นก็ต้องตามใจผู้ป่วยล่ะครับ ไม่งั้นคงได้ร้องไห้ขี้มูกโป่งอีกรอบ ผมช่วยประคองให้เด็กขี้อ้อนนั่งพิงหัวเตียง ดูจากสีหน้าและหยดน้ำตาที่ซึมอยู่ตรงหางตาก็พอจะรู้แล้วว่าเจ็บจริง สะโพกเล็กแค่นั้นแต่รับของผมได้ถึงสามรอบในครั้งแรกย่อมไม่แปลกที่จะเจ็บระบมและมีไข้ ผมปลอบด้วยการจูบย้ำตรงขมับ คนถูกจูบก็ยิ้มแฉ่งหน้าบานแก้มแดง
ป้อนข้าว ป้อนยา เช็ดตัวให้สบายตัวขึ้น ไม่นานเด็กหนุ่มแก้มแดงก็หลับปุ๋ย ผมจึงเอาถ้วยลงมาเก็บที่ครัว โดยไม่ลืมหยิบตุ๊กตาน้องเน่าของไอ้เปี๊ยกติดมือมาให้ด้วย ไอ้เปี๊ยกเห่ากระโดดดีใจราวกับว่าได้เจอคนรัก จับงับแล้ววิ่งรอบบ้าน ผมจึงถือโอกาสสำรวจเดินดูรอบๆ บ้านบ้าง ผมรู้มาว่าพบรักรักบ้านหลังนี้มาก โดยเฉพาะการตกแต่งภายในเพราะเป็นฝีมือของคุณพ่อ และยังเป็นอิทธิพลที่ทำให้พบรักเรียนมัณฑนศิลป์ด้วย
ผมมองรูปในกรอบเล็กสามกรอบตรงห้องนั่งเล่น มีรูปเด็กตัวขาวแก้มยุ้ยน่าฟัดมองแทบไม่ออกว่าเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย อีกรูปเป็นรูปครอบครัวพร้อมหน้าทั้งสามคนถ่ายที่สวนสัตว์เขาดินเด็กน้อยในรูปอายุราวห้าหกขวบยิ้มหน้าบานแฉ่งอยู่ระหว่างอ้อมกอดของคุณพ่อคุณแม่ รูปสุดท้ายเป็นรูปงานวันเกิดอายุสิบขวบดูได้จากตัวเลขบนเค้กก้อนโต ใบหน้าเหมือนตุ๊กตายิ้มกว้างท่ามกลางอ้อมกอดของบุพการี เพียงแค่นี้ก็ทำให้รู้ว่าเด็กที่อยู่ในรูปเติบโตมาด้วยความรักมากมายเพียงใด
สำรวจบ้านจนทั่ว จากนั้นก็เปิดโน๊ตบุ๊คทำงานวิจัยที่อาจารย์หมอยัดเยียดมาให้ทำอย่างเลี่ยงไม่ได้ กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็บ่ายสองกว่าแล้ว ผมจึงพักสายตาด้วยการเดินออกมาตรงสวนหน้าบ้านที่ไม่เล็กไม่ใหญ่ มีไม้ต้นและไม้ดอกให้พอได้ร่มรื่นตามประสาคนในเมืองกรุง ผมนั่งมองต้นไม้ใบหญ้าตรงม้าหินไปเรื่อยๆ
“เฮ้ย! นี่คุณน้าเจโกะจ้างคนสวนใหม่ให้ลูกชายเหรอว่ะ หน้าตาคุ้นๆ เหมือนไอ้หมอเหี้ยที่ชื่อเปรมนทีป์เลย”
“หึหึ” ผมยกมือไหว้รุ่นพี่ที่เคารพ อีกฝ่ายพยักหน้ารับแบบกวนบาทาสุดๆ
“เป็นไง?” พี่ดินไขประตูรั้วเดินเข้าบ้านมาแบบสบายๆ ทำให้ผมคิดว่าหลังจากนี้ผมคงต้องเปลี่ยนแม่กุญแจประตูบ้านทั้งหมดซะแล้ว
“อะไรเป็นไงเหรอพี่?”
“สัส! อย่ามากวนส้น ทำน้องกูแหกปากลั่นทั้งคืน ดีนะห้องพ่อกับแม่กูอยู่ฝั่งโน้นไม่งั้นมึงโดนเพ่นกบาลแน่” พี่ดินโวยวายยกนิ้วกลางใส่หน้าผมแล้วหย่อนก้นลงนั่งฝั่งตรงกันข้าม ผมได้แต่หัวเราะเบาๆ ในลำคอเพราะเรื่องเสียงครางดังลั่นเป็นเรื่องจริง และผมก็ชอบมากๆ ด้วย
ผมไม่ได้ตอบหรือพูดอะไรต่อ พี่ดินเองก็เช่นกัน เราเงียบไปทั้งคู่ ผมมองไปตรงประตูบ้าน ไอ้เปี๊ยกเบียดตัวออกมาทางช่องประตูที่แง้มไว้ ปากมันก็ยังคาบตุ๊กตาน้องเน่าอยู่ มันไม่เคยปล่อยให้ห่างจากตัวเลยสงสัยจะรักมากจริงๆ มุดออกมาได้ก็เอาน้องเน่าไปวางไว้ข้างกระถางต้นไม้ ส่วนตัวเองก็วิ่งเริงร่าท้าแดดท้าลมตามประสาหมาน้อย
“มึงจริงจังกับน้องกูแค่ไหนว่ะ?” ผ่านไปหลายนาทีพี่ดินก็พูดขึ้น ผมจึงหันไปมองหน้าพี่ดิน
“ถึงพบรักจะไม่ใช่น้องชายแท้ๆ แต่กูก็รักมันเหมือนไอ้ดีนนั่นแหละ กูล้างขี้ล้างเยี่ยวพวกมันมาด้วยกัน เพราะฉะนั้นเรื่องนี้กูซีเรียส” ใบหน้าที่จริงจังและน้ำเสียงที่นิ่งเรียบทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าพี่รหัสของผมกำลังจริงจังกับคำถามและคำตอบของผมมากแค่ไหน
ผมหันกลับไปมองไอ้เปี๊ยกอีกครั้งคิดทบทวนความรู้สึกของตัวเองเงียบๆ ไอ้เปี๊ยกนอนเกลือกตัวไปกับสนามหญ้า มันเป็นหมาชิวาวาที่ผมเคยอุปการะเลี้ยงดูอยู่เกือบสองเดือน ถ้าถามเหตุผลว่าทำไมผมถึงทำแบบนั้นก็คงจะมีแค่คำตอบเดียว
“ผมอยากจะให้พบรักอยู่กับผมไปเรื่อยๆ อยู่ด้วยกันไปจนกว่ามันจะเบื่อและไม่อยากอยู่กับผมอีกต่อไป” ในตอนนี้ผมตอบได้แค่นี้จริงๆ ผมแค่อยากจะเดินไปข้างหน้าโดยที่กุมมือเล็กนั่นไว้ให้เดินไปด้วยกัน แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเจ้าของมือจะยอมเดินไปด้วยกันนานแค่ไหน
“มึงรักน้องกู แต่มึงไม่มั่นใจว่าน้องกูจะรักมึง?” พี่ดินจ้องหน้าผมเพื่อต้องการคำตอบ แต่ผมก็มีเพียงความเงียบให้เท่านั้น จนพี่ดินถอนหายใจออกมาเสียงดัง
“เห็นน้องกูตัวเล็กน่ารักแบบนั้นแต่ใจมันแมนเกินร้อยเลยนะ แล้วนี่ถึงขนาดที่มันยอมเป็นเมียมึงขนาดนี้ก็ไม่ต้องคิดมากแล้วล่ะ” มือใหญ่ยกขึ้นวางบนบ่าของผมแล้วบีบเบาๆ
“พี่เปรมคิดมากเรื่องอะไรเหรอ?” เสียงบุคคลที่สามทำให้ผมและพี่ดินเสียวสันหลังวาบเลยครับ
เรามองไปยังคนที่ยืนถ่างขาอยู่หน้าประตูบ้าน คิ้วของผมกระตุกยิกๆ กับสภาพหัวยุ่งๆ หน้ามึนๆ ภายใต้ชุดนอนเสื้อย้วยและกางเกงขาสั้น
“ฮิ้วววววววว” พี่ดินโห่ฮิ้วแซวน้องตัวเอง ไหนเมื่อกี้บอกว่ารักน้องนักหนาไงละครับ
คนที่ถูกแซวก็ไม่ได้ยอมง่ายๆ หรอกนะ ดูจากดวงตาเรียวที่จิกด้วยหางตานั่นก็รู้ได้ทันทีว่าเอาเรื่องแค่ไหน แม้แต่ผมเองเจอโหมดนี้เข้าไปยังขนลุกเลยครับ
“เออๆ กูขอโทษ กูผิดเอง กูยอมรับผิด” คนเป็นพี่ยกมือยอมแพ้
เจอพี่ชายยอมอ่อนให้ คุณน้องก็ระบายรอยยิ้มร่าเริงอย่างพอใจ ทำเอาผมอดจะอึ้งไม่ได้ว่าใบหน้าบูดบึ้งกับสายตาพิฆาตเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมามันเป็นเพียงแค่ภาพมายาอย่างนั้นเหรอ??
“พี่ดินนนนนน” เสียงอ้อนออเซาะอย่างเดียวไม่พอครับ เจ้าของเสียงเดินถ่างขากระเผลกๆ มาเกาะแขนพี่ชาย
“สัส! ไม่ต้องมาอ้อน กูไม่อยู่เป็นก้างขวางคอมึงก็ได้” พี่ดินดึงแขนออกแล้วใช้นิ้วชี้จิ้มกลางหน้าผากมนพร้อมออกแรงผลักเบาๆ ก่อนจะเดินจ้ำไปทางรั้วข้างบ้านแล้วมุดไปโผล่อีกฝั่งโดยไม่บอกลากันสักคำ
เห็นแบบนี้แล้วนอกจากผมจะต้องเปลี่ยนกุญแจประตูทุกบานยังต้องเอาปูนมาโบกปิดทุกช่องทางด้วยสินะ และขณะที่กำลังคิดวางแผนจะบูรณะซ่อมแซมรั้วบ้านอยู่นั้น ผมก็สัมผัสได้ถึงความอุ่นจากฝ่ามือที่วางประสานกับมือของผม
“ว่าแต่พี่เปรมคิดมากเรื่องอะไรเหรอ?” ใบหน้าน่ารักน่าเอ็นดูยื่นเข้ามาใกล้จนเห็นขนตาดำขลับที่เรียงกันเป็นแพสวยงาม
“ตื่นนานรึยัง?” ผมไม่ได้ตอบแต่เลี่ยงกลับเป็นอีกคำถาม
“ไม่นาน.. อ้อ เอานี่..” ไอโฟนของผมถูกยื่นมาตรงหน้า ทำให้ผมเพิ่งนึกได้ว่าลืมวางทิ้งมันไว้บนโต๊ะในครัวตั้งแต่ตอนสายโน่น ผมรับโทรศัพท์มาแล้วมองใบหน้าแดงระเรื่อที่อมยิ้มแก้มตุ่ย
“มีอะไรรึเปล่า?” อดไม่ได้ที่จะเกลี่ยแก้มนิ่มเล่น
“เมื่อสามปีก่อนตอนไอเข้าค่ายซัมเมอร์ พี่เปรมมองไอมาตลอดเลยใช่ม๊า?” เอียงคอถามซะน่ารัก ทำเอาผมไปต่อแทบไม่ถูก
“เรามาเจอกันอีกครั้งที่คณะอักษร ตอนที่ไอเดินสะดุดหินล้มหัวเข่าแตก พี่เปรมทำแผลให้ไอ” คางเล็กวางลงบนหัวไหล่ของผม
เมื่อสามปีที่แล้วตอนเข้าค่ายซัมเมอร์ คือตอนที่เราได้เจอกันครั้งแรก ในตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่ามองอีกฝ่ายบ่อยแค่ไหน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่บังเอิญได้เจอกันที่คณะของน้องปิ่น ผมเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินสะดุดขาตัวเองล้มหัวคะมำหัวเข่าแตกอยู่ข้างโรงอาหาร เมื่อได้เห็นหน้าว่าเป็นใครและอีกฝ่ายทำอย่างกับว่าดีใจมากที่ได้เจอผม อีกทั้งยังเรียกชื่อของผมออกมา เพียงแค่นั้นหัวใจของผมก็เต้นแรงซะจนแทบจะทุออกมาจากอกแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“และอีกครั้งก็ตอนวันเกิดไอเมื่อปลายปีที่แล้ว ไอสารภาพรัก... กับพี่เปรม” ริมฝีปากนุ่มนิ่มแตะเบาๆ ตรงต้นคอของผม
ร่างกายของผมแข็งทื่อ สมองประมวลผลด้วยความสับสนกับทุกคำพูดและทุกประโยคที่ได้ยิน เราเจอกันไม่กี่ครั้งในตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ครั้งแรกที่ได้ยินอีกฝ่ายเรียกผมว่าพี่เปรม ผมดีใจจนแทบบ้าอยู่คนเดียวที่คิดว่าเด็กหนุ่มจำชื่อของผมได้ ผมอยู่กับความสับสนของตัวเองไม่กล้าแม้แต่จะทำความรู้จักกับอีกฝ่ายให้มากขึ้น จนเมื่อทุกอย่างมันจบลงตอนที่ผมได้กลับไปยังคอนโดและได้เจอกับ ‘พบรัก’ ที่เรียกผมว่า ‘พี่เปรม’ ซ้ำร้ายยังสารภาพรักกับผมที่ไม่ใช่เปรมนทีป์คนนี้ แต่เป็นผมที่เป็นเพียงตัวแทนและเงาของใครอีกคน ซึ่งคนๆ นั้นก็คือปลื้มชลล์ น้องชายฝาแฝดของผมเอง
หัวใจของผมเจ็บปวดมาโดยตลอด แต่ผมก็ไม่เคยโทษว่าเป็นความผิดของไอ้ปลื้มทั้งหมด และแม้จะรู้ว่าเจ็บแค่ไหนแต่ผมก็ไม่สามารถที่จะทนเห็นน้ำตาของเด็กหนุ่มคนนั้นได้ ผมจึงอยู่ในฐานะพี่เปรมแทนไอ้ปลื้มในบางครั้ง จะว่าไปผมเองก็เลวไม่ต่างจากไอ้ปลื้มหรอกครับ และอาจจะเลวกว่าไอ้ปลื้มด้วยซ้ำตรงที่ผมแย่งแฟนของน้องชายตัวเอง
“มึงรู้?” ลำคอของผมแห้งผาก ความกลัวทำให้ผมกระชับมือเล็กที่สอดประสานกันไว้แน่นขึ้น
“ก็ไม่ได้โง่” ตอบกลับมาเสียงแผ่วๆ สบายๆ พร้อมถ่ายน้ำหนักเอียงตัวมาพิงผมไว้ทั้งหมด
“ขอบคุณนะพี่เปรม” ร่างเล็กขยับตัว แนบริมฝีปากลงที่ปลายคางของผม และยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามกลับว่าขอบคุณเรื่องอะไร อีกฝ่ายก็ระบายยิ้มเต็มแก้ม
“ขอบคุณที่ตอนนั้นดูแลน้องเปี๊ยกอย่างดี” ทั้งดวงตาและรอยยิ้มเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์จริงใจ
“ไอ...” ปัดเส้นผมที่ปรกปิดหน้าผากออก เจ้าของชื่อก็ยิ้มกว้างมากขึ้นแล้วโผเข้ากอดผมไว้ทั้งตัว
แม้สถานการณ์จะดูผ่อนคลาย แต่ภายในหัวใจของผมยังคงอัดแน่นไปด้วยความสงสัย
“ตั้งแต่เมื่อไหร่?” พบรักรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
พบรักยังคงไม่ตอบ ใบหน้าน่ารักอมยิ้มน้อยๆ ดวงตาคู่สวยมองไปที่ไอ้เปี๊ยกที่กำลังตะกุยหญ้าอยู่ตรงปลายเท้า ทำให้ผมต้องมองตาม ความเงียบดำเนินไปอย่างช้าๆ แต่ทว่าความสงสัยและอึดอัดใจเมื่อครู่ค่อยๆ บางเบาลงด้วยแรงบีบจากฝ่ามือเล็ก
“ตั้งแต่ปาฏิหาริย์ได้เกิดขึ้นมั้ง”
“ปาฏิหาริย์?”
คนในอ้อมแขนเงยหน้าขึ้นมามองผม ดวงตาของเราสบกัน
“อืม.. ผมกับน้องเปี๊ยกเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก”
จบประโยคไอ้เปี๊ยกก็เห่า ‘บ๊อกๆ’ กระโดดโหยงเหยงจนน่าหมั่นไส้ ในขณะที่เจ้านายของมันหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี แต่มันก็น่าแปลกที่ไม่ว่าจะกี่ครั้งกี่หน เด็กหนุ่มธรรมดาคนนี้ก็สามารถทำให้ความกลัว ความตึงเครียด และความกังวลมากมายที่อยู่ในจิตใจของผมจางหายไปได้ในพริบตา เด็กคนนี้มีเวทมนต์อะไรกันนะถึงทำให้ผมยิ้มและหัวเราะได้บ่อยขนาดนี้ หรือว่ามันคือ ‘ปาฏิหาริย์แห่งรัก’ อย่างที่ว่าจริงๆ
.
.
.
.
.
.
TBC..
ขอบคุณ ทุกแรงใจและแรงเชียร์เลยนะคะ o15 รินปริ่มแทนน้องไอจริงๆ ค่ะ ที่ทุกคนร่วมยินดีกับการที่น้องไอสมหวังกับพี่เปรม :give2:
รักคนอ่านและทุกคอมเม้นต์มากๆ ค่ะ
-
ความจริงน้องไอไม่ต้องดูคลิปเป็นกรณีศึกษาก็ได้นะคะเนี่ย เพราะไม่ว่าจะเป็นตอนหันหลังถอดกางเกงออกจากตัวเอย หรือว่าตอนที่ทำความสะอาดเสร็จแล้วออกมาเรียกพี่เปรมทั้งเนื้อตัวเปลือยเปล่าเอย และรวมไปถึง
ตอนพ้อยเท้าแล้วท้าวแขนมองข้าวหลามพี่เปรมนี่ก็อินเนอร์มาแรงเสียจนป่านนี้พระเอก-นายเอกในคลิปหนีอายน้องไอไปลาออกจากวงการแล้วล่ะมั้งค้าา ที่คลิปของตัวเองดันเป็นหมันสู้ลีลาน้องไอไม่ได้เลยสักกะนิดเดียว :m20:
เป็นห่วงก็แต่น้องเปี๊ยกนะคะ ^^ เพราะไม่รู้ว่าป่านนี้จะหลับตาลงไหมน้อ เพราะพี่ชายน้องไอของตัวเองส่งเสียงแห่งความฟินออกมาเสียดังขนาดนั้นเลยนี่นา และดูท่าทางคงจะสองไม่พอขอเพิ่มเป็นสามอีกแน่ๆ เลยนะคะนั่น เพราะประสบการณ์แบบนี้น้องไอบอกว่าตัวเองยังไม่เคยเจอก็ย่อมต้องอยากรู้อยากลองเป็นธรรมดา เรื่องแร่ดเริ่ดอะไรนั่นไม่มีจริง
จริ๊งงงง เพราะน้องแค่ไร้เดียงสาเท่านั้น
เอ๊งงงง :hao7:
หลงรักเด็กขี้ยั่วแท้หนอ~ :กอด1:
รอตอนหน้านะค้าา..^^
นิยายเรื่อง (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀ มาถึงจุดนี้ได้ รินต้องขอบคุณคุณ Mouse2U ที่ได้แนะนำนิยายเรื่องนี้ให้ทุกคนได้รู้จักกัน ตลอดจนยังคอยติดตามให้กำลังใจกันมาตลอด :กอด1:
รวมถึงอีกหลายๆ คนที่รินไม่ได้เอ่ยชื่อ ที่ได้แนะนำนิยายและรีวิวนิยายเรื่องของรินด้วยนะคะ รินขอขอบคุณมากๆ ค่ะ :กอด1:
-
:o8: โอ๋ๆนะพี่เปรม เชื่อเถอะว่าปาฏิหารย์ได้เกิดขึ้นแล้วจริงๆ
ชอบตอนพี่เปรมเล่าจัง โดยเฉพาะ 3ต่อ10 รอบนั่นน่ะ ไม่ได้คุยโวเลยเนอะ ฮ่าๆ
ไอจังน่าฟัดน่าเอ็นดู ต่อไปนี้หนูคงได้เสื้อผ้าใหม่ทั้งตู้อะจ้ะ ดูแล้วสามีจะหวงมาก
ไอ้พี่ปลื้มจะไปไหนก็ไปไปี
ขอบคุณคุณรินจ้า :mew1:
-
ลำดับต่อไปก็ถึงคราวเคลียร์กับพี่ปลื้มชลล์แล้วรึเปล่า หวังว่าพี่น้องจะไม่ถึงกับต้องหมางใจกันนะ
-
เคลียร์กันเข้าใจแล้วนะพี่เปรม ว่าน้องไอไม่ได้จำคนผิด ไม่ได้ผิดตัว แต่ทั้งสองคนรักกันมาตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแค่มีตัวแปรเพิ่มเข้ามาเท่านั้น คิดซะว่ามาทดสอบความสัมพันธ์ล่ะกันนะ
หลังจากนี้พี่เปรมก็แค่เคลียร์กับน้องชายตัวเองซะ เคลียร์กับครอบครัว ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี #ปาฏิหารย์แห่งรัก
-
ขอบคุณ :)
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:กอด1 :กอด1:
รอพี่เปรมเคลียร์กับน้องชายนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องไอเคลียร์แล้วเหลือพี่เปรมไปเคลียร์กับพี่ปลื้มสินะ
-
นึกว่าไอจะกังวลใจเรืองได้แล้วทิ้งเลยร้องไห้โฮ ที่ไหนได่กลัวลีลาไม่เด็ดพอ :ruready
-
พี่เปรมไม่ปลื้มอย่างแรงกับตู้เสื้อผ้าน้องไอ ได้ใหม่แน่เลยน้องไอ
น้องไอน่ารักน่าหยิกกกก ชอบบบบ :mew1: :mew3:
พี่เปรมไม่ค่อยจะอวดเลยนะว่าน้องไอเสร็จไปเท่าไหร่และตัวเองเสร็จไปเท่าไหร่ แหมมพ่อคนอึด ถนอมๆน้องหน่อยนะ
-
น้องไอเสร็จไป 10 ในขณะที่พี่เปรม 3 รอบ :haun4: ไม่ได้อวดเลยค่ะพี่เปรม 55 ชอบความรู้สึกของพี่เปรมอะ แล้วก็ขำแรงมากตอนน้องไอร้องไห้ ถถถถถ ลูกแม่ แม่ก็คิดว่าหนูจะกลัวอะไร ลีลาเด็ดขนาดนี้พี่เปรมไม่ทิ้งหนูหรอกลูก :hao6:
ปล.เตะไอ้พี่ปลื้มไปไกลๆ ไม่ต้องกลับมา
-
สงสัยว่าพี่ปลื้มคงจะชอบน้องไออย่างที่พี่เปรมว่าจริงๆ นั่นล่ะค่ะ และดูท่าว่าเจ้าตัวน่าจะบังเอิญไปรู้ไปเห็นมาว่าพี่เปรมกับน้องไอมีใจปฏิพัทธ์ต่อกันก็เลยสวมรอยเป็นพี่เปรมแล้วตัดหน้าชิงเอาตัวน้องไอมาไว้กับตัวเองเสียก่อน โดยหวังให้น้องไอเปลี่ยนใจมารักมาชอบตัวเองแทน
แต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลวเพราะขนาดคำว่ารักที่น้องไอสารภาพออกมาคนที่ได้ฟังยังเป็น 'พี่เปรมตัวจริง' แทนเลย และอาจจะด้วยความที่พี่ปลื้มไม่อยากแพ้พี่เปรมด้วยส่วนหนึ่งหรือเปล่า? เจ้าตัวเลยเลือกที่จะโกหกน้องไอต่อไป ประมาณว่าตัวเองไม่ได้พี่เปรมก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน..
พี่ปลื้มออกมาน้อยก็จริงนะคะ แต่เราว่าดูพี่เขามีปมอะไรในใจกับพี่เปรมน่าดู ไม่อย่างนั้นคงไม่ใช้ชื่อของพี่เปรมในการคบใครต่อใครเขาไปทั่วแบบนั้นหรอกค่ะ
-
เข้าใจความรู้สึกพี่เปรมนะ
เหมือนมันยังมีอะไรค้างๆคาในใจ
แต่ก็ยังดีที่พี่เปรมกับน้องไอเข้าใจกันมากขึ้นแล้ว
:pig4: :mew1:
-
:o8:
อ่านแล้วชอบมากเลย เปรมน่ารักมาก ถึงจะผิดลุค ที่เราจินตนาการไว้ แต่ก็เถื่อนแบบนี้เราชอบ
น้องไอน่ารักมากค่ะ แมนมากเลยหนู จะรุกพี่เขานะ
-
ว๊าววววววววววววว ตอนบอกรักก็ยังเป็นพี่เปรมตัวจริงเลยอ้ะ
น้องไอน่ารัก กลัวลีลาไม่ดีพอ 555555
ชักติดใจเวลาพี่เปรมสวีทกับน้องเปี๊ยกแล้วอ้ะ 5555
-
นี่ถ้าตอนนี้ขึ้น The End ตอนท้ายนี่เราคงหลงเชื่อแน่เลยค่ะ 5555555555555 อารมณ์แบบปริ่มมาก พี่เปรมไม่ต้องกังวลนะคะ น้องไอเป็นหมอดูค่ะ (ฮะ?) รอพี่เปรมเคลียร์กับพี่ปลื้มและพี่ปลื้มไปได้กับน้องเขื่อน(???) นะคะ :mew3:
-
5555 ความจริงคือนางก็รู้เรื่องมาตลอดนิเอง
-
อย่ามีดราม่ามาเลยน้อออ ขอให้รักราบรื่นนะคะ
ชอบผู้ชายแบบพี่เปรมจัง
-
ผมก็นึกว่าจบ เห็นตัดฉับตรงประโยชน์สำคัญนี้สะอีก รอต่อไป ยังไงไอก็ทิ้งคำถามให้เปรมอยู่ดี แสดงว่าไอจำเรื่องทั้งหมดได้ตอนที่อยู่ในร่างเปียก
-
จบบริบูรณ์ หุหุ จบแบบนี้ได้เลยนะเนี่ย ฟินละ
-
:-[
พบรัก
รอ รอ รอ ตอนต่อไป
o13
-
ไม่ว่าตอนไหนๆ น้องไอก็ฮาได้ตลอด
-
เพิ่มเม้นตอนที่ 19 เมื่อวันก่อน มาดูอีกที ตอน 20 แล้วหรือนี่
เป็นกำลังใจให้จ้า ริรินสู้ๆ
o13 o13 o13
-
เดี๋ยวปลื้มจะกลับมาป่วนรึเปล่า
-
พี่เปรมงงไปเลยล่ะสิ นี่คือความลับระดับจักรวาลลลลลล
อย่าลืมปรับปรุงรั้วบ้านกับแม่กุญแจล่ะ
เคลียร์เรื่องปลื้มกันเถอะ ค้างคาใจมากกกกก
รอตอนต่อไปเนาะ
-
เรารอวันที่ไอเจอปลื้ม อยากจะรู้ว่าจะเป็นงัย ลุ้นจัง ว่าแต่น้องไอเด็กขี้ยั่ว5555
-
พี่เปรมคือแบบฉบับผู้ชายที่ชอบเลยอะ นิ่งๆ แต่จริงใจ เงียบๆ แต่เร่าร้อน :hao6: เดี๋ยวๆๆ น้องไออย่าเพิ่งจิกตามองพี่แบบนั้น พี่ไม่กล้าแย่งสามีของน้องหรอกค่ะ :laugh: แอบกังวลกับไอ้ปลื้มนะเนี่ย แล้วก็สงสัยว่าน้องไอไปหยิบโทรศัพท์พี่เปรมมาเนี่ยหยิบมาเฉยๆ หรือทำอะไรอีกหนอ นายเอกเรื่องนี้ยอมใจจริงๆ :z1:
-
น้องไอข้ามไปแอดวานซ์เลยนะคะ อัพเลเวลรวดเร็วทันใช้
พี่เปรมรัก พี่เปรมหลงหัวปักหัวปำ :o8:
-
น้องไอน่ารักมากน้องเปี๊ยกด้วย
-
โอ๊ยไอจัง สงสัยได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่แน่ดูทรงพี่เแรมำม่ปลื้ม
-
หุหุ น่ารักอะ
-
ไอจะบอกพี่เปรมว่าไปอยู่ในร่างน้องเปี๊ยกมารึเปล่า????
-
รู้สึกตัวเองพลาดอย่างแรงที่เพิ่งจะมาอ่านเรื่องนี้ :z13: อ่านรวดเดียวจบปุ๊บ ต้องรีบเม้นท์ทันที
คือแรกๆไอเปิดตัวมาด้วยโมเม้นท์ที่อ่อนโยน แต่ยิ่งผ่านไปเหมือนคนแต่งเริ่มใส่รายละเอียดความเป็นไอจังเข้ามาเรื่อยๆ
จนเราไม่คิดเลยว่าน้องไอจะมาถึงจุดๆนี้ได้ คนอะไรก็ไม่รู้ทั้งฮาทั้งแฮ่ดมากกกก :laugh: น่ารักน่าหยิกเป็นที่สุด
เราชอบงานเขียนสไตล์นี้อ่านแล้วอารมณ์ดีจนอยากอ่านต่อ และที่ชอบเป็นพิเศษเลยก็คือคำพูดคำจาของไอจัง
น่ารักและตลกได้โดยไม่ต้องใช้คำหยาบ คือมันฮาด้วยตัวมันเองอันนี้ต้องยกความดีความชอบให้คนแต่งเลย
เอ่ๆๆไม่แน่ใจว่านี่มาถึงจุดไคล์แมกซ์ของเรื่องรึยัง แต่เหมือนยังมีตัวปัญหาให้น้องไอได้แก้เผ็ดคืนอยู่เลย ทั้งปลื้ม ทั้งเขื่อน
มาตามลุ้นว่าไอจังจะจัดการกับพวกนี้ยังไง คงจะแสบซ่าน่าดู ยังไงจะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
อย่าว่าแต่พี่เปรมเลย คนอ่านก็หลงรักน้องไอมาก เด็กอะไรน่ารักแบบนี้ ขำตอนนางร้องไห้งอแง โถ..
แค่นี้พี่เขาก็หลงจะแย่แล้วค่ะลูก อ้อนกันเข้าไป พี่เปรมน่ารักดูแลน้องดีเชียว แอบรักเขามานานมาก
ชอบน้องเปี๊ยกที่ร่าเริงเล่นนู่นงับนี่จัง รักน้องด้วย ขำพี่ดินแซวอ่ะ ไอร้องเสียงดังม้าก โอย เขินแทนนะ แต่ไออาจไม่เขิน กร้ากก
เรื่องพี่ปลื้มรีบเคลียร์นะพี่เปรม มีอะไรน่าสงสัยหลายอย่างจัง เหมือนจะมีมาม่า
ขอบคุณค่ะ
-
เด่วๆ ไม่เอาจิ เค้าไม่ให้จบน้าาาา
-
น้องเปี๊ยกน่ารัก 55555
ไปเคลียร์กับพี่ปลื้มเป็นรายต่อไปค่ะ
-
:o8:
-
ขออย่ามีดราม่าเลยน้าาาเพราะเปิดเรื่องมาก็จัดหนักกันเลย ขอหวานๆเยอะเลยน้า
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากจะตีตู๊ดดด น้องไอจังจุงเบย แม่จะบิดให้เป็นหนุ่มเป็นนาย แทนที่จะห่วงเรื่องอื่น ดันห่วงเรื่องลีลาตัวเองไม่เด็ด กลัวพี่เปรมไม่ตอกก้นต่อ :m20: คือ นิสัยนางแมนนะ แต่กิริยานางมันน่าหยิกน่าฟัดมากๆเลยอ่ะ พี่เปรม พี่ไม่ค่อยอยากเลยเน๊าะ ครั้งแรกอีน้องขอก็จัดให้ซะไม่บันยะบันยัง ทำไปได้ ไม่ใช่ไรอยากได้มั่ง :hao6: น้องไอฉลาดกว่าที่คิดใช่ไหมล่ะพี่เปรม ยังมีอะไรที่พี่คาดไม่ถึงอีกเยอะ อยู่ไป อยู่ไป เดี๋ยวอีน้องเขาก็โชว์ให้ดูเองแหละ รักน้องให้มากๆนะพี่เปรม อีพี่ปลื้มแกไม่มีสิทธ์แล้วนะ อย่ามาทำดราม่าใส่เป็นอันขาด คะแนนแกติดลบเยอะ :z6:
-
แหะๆ น้องไอ เอาอย่างงี้เลยเหรอ น้องเป็นแมนที่เหมือนผู้หญิงมากเลย เอ๊ะยังไง ทำไมชุดน้องไอแต่ละชุดนี่มัน :laugh:
ส่วนพี่เปรม มาถึงขนาดนี้แล้วก็ต้องเดินหน้าต่อไปนะ น้องไอก็ทะนุถนอมพี่เปรมบ้าง ใช้งานหนักเกินไปเดี๋ยวโทรม คิกๆ
Sarawatta
-
อร๊ายยยยยยยยย น่าร๊ากกกกก พี่เปรมน่าร๊ากกกก สามีน้องไอน่ารักมากเลยค่า :hao6: ทำไงดีอยากอ่านต่อแล้วอะ แบบอยากเตะไอ้พี่ปลื้มออกจากวงโคจรนี่ไปเลย :z6:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: พี่เปรม ดูแล น้องไอ แล้วก็น้องเปี๊ยกดีดีนะคะ
-
เมฆฝนเริ่มก่อตัวแล้วสินะ :ling2:
-
:กอด1:
ขอบคุณมากๆนะ ^ ^
ที่มีเรื่องดีๆมาให้พวกเรา
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ
ติดตามผลงานมาตลอดเลยนะ
-
ตอนนี้นี่คือหวานที่สุดแล้วใช่มั๊ย จิกหมอนหัวเราะ :laugh: พี่เปรมรีบๆ จัดการไอ้ปลื้มเลยนะ :z6:
-
พี่เปรมคนดี น้องไอคนน่ารัก เจ้าเปี๊ยก หมาน้อยน่าอิจฉา
อยากให้พี่ดินชอบปลื้มอะ (อุ่ย มองค้อนป้าทำไม) จริงๆนะ
-
:mew1:
แอ่นอกรับอ้อมกอดแน่นๆ
ชอบมากเลยคะ พี่เปรม ♥
-
พี่เปรมมั่นใจในตัวเองได้แล้ว
:mew3:
-
เคลียร์กับปลื้มเร็วๆนะ อย่าดราม่าเลย
-
แม่รู้สึกปลื้มใจมากจริงๆที่น้องไอลูกชายของแม่ได้สามีดีขนาดนี้ :hao6: แม่อยากจับลูกเขยมากอดซบอก น้องไอจะจิกหัวแม่มั๊ยลูก :z1:
-
แม่รู้สึกปลื้มใจมากจริงๆที่น้องไอลูกชายของแม่ได้สามีดีขนาดนี้ :hao6: แม่อยากจับลูกเขยมากอดซบอก น้องไอจะจิกหัวแม่มั๊ยลูก :z1:
-
น่ารักสุดๆๆๆ
-
พี่เปรมมุ้งมิ้งจุงง
-
ไอนี่น่ารักน่าจับตีก้นตลอดเลยน้าาา
-
หมั่นเขี้ยวพบรัก น่ารักน่าฟัดจริงๆ รอตอนต่อไปคร้า
-
ตอนนี้น่ารักมากๆ เลยคะ แต่ก็ยังมีหลุดแอบขำน้องไอจัง :z1: อะไรคือการที่น้องร้องไห้กลัวว่าพี่เปรมจะทิ้งเพราะลีลาน้องไม่เด็ดพอคะ :laugh: เพราะน่ารักแบบนี้ไงพี่เปรมถึงไปไหนไม่รอด พี่เปรมเองก็สบายใจได้แล้วว่าน้องไอรักพี่เปรมถูกคนจริงๆ ส่วนเรื่องไอ้พี่ปลื้ม รอเคลียร์ค่ะ :m16:
-
น่าร๊ากกกก ชอบพี่เปรมลุคนี้ :sad4:
-
ตอนที่ 6 นั้น เพื่อนพี่เปรมเยอะนะ นึกว่าไม่มีคนคบซะอีก ฮ่าๆๆ
ดูแบดบอยนะ แต่ก็ดูคุณชายนะ เอ๊ะ .. ยังไง
ความเอาใจใส่นิดีมากจริงๆ อยากเป็นไอ้เปี๊ยก
ติดตามเรื่อยนะคะ ถึงแม้ว่าจะเพิ่งอ่านถึงตอนที่ 8 เอง จะตามในทันตอน 20 ให้ได้
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
:กอด1:
-
สวัสดีค่ะ คุณริริน ปฏิหารแห่งรักเป็นนิยายที่น่าติดตามมากค่ะ อ่านๆๆๆๆๆ :mew1:
-
พี่เปรม อะไรจะดีงามตามท้องเรื่องขนาดนั้นคะ น้องไอก็น่าร๊ากกกก
แต่เราแอบกลัวกับปมของปลื้มชลแล้วนะ ฮือออออมันต้องมีอะไรแน่ๆ
ขอให้เคลียร์กันได้ด้วยดีน๊าาาา
-
กลัวพี่ปลื้มจะโผล่มาจริงๆเลย
-
ไอ้พี่ปลื้มไม่ต้องกลับมาเลยจะดีมากเลยนะ :z6:
จะบอกว่าหลงรักพี่หมอเปรมมากก็กลัวน้องไอจะจับตบ เพราะงั้นขอเป็น #ทีมพี่หมอดิน นะคะ :-[
-
เราไม่กลัวปลื้มโผล่มาเลยนะ เราเชื่อมากๆอะว่าน้องไอเอาอยู่
พี่หมอเปรมอะ ไม่ต้องทำอะไรนะอยู่เฉยๆเล่นกับไอ่เปี๊ยกรอไปเลย
เด๋วน้องไอเคลียร์เอง วิธีนี้แหละดีที่สุด!! กลัวว่าถ้าให้พี่เปรมมาเรลียร์อาจจะยุ่งยากกว่าไอจัดการก็เป็นได้
-
แวะมารอเหมือนเดิมค่ะ :katai5:
-
เหมือนจะจบแล้ว แต่สงสัยปลื้มจะต้องโผล่มาอีกก่อนสินะ :mew2:
-
:z13:
-
หวานๆ ตุนเก็บไว้ ตอนไฟท์กับปลื้มและภาพฟ้า
-
มาต่อได้แล้วค่ะ ปูเสื้อรอนานแล้ว :katai1:
-
แบบว่า.... ไอจัง สะดิ้งไปมั้ยลูก
จะเผด็จศึกพี่เปรมนิ รอให้คบกันนานกว่านี้ดีมั้ยคะ
แล้ว..เพื่อนดีน
ทำไมให้ผู้ชายเข้ามาหาไอจังได้เร็วขนาดนี้
ไหนว่าเพื่อนแรด ก็ไปเพิ่มความแรดให้เขาอ่ะ
ไม่ห้ามกันเลยนะคุณเพื่อน
ติดตามผลงานเรื่อยๆนะ
เป็นเรื่องที่อ่านไปหัวเราะไป ยิ้มปริ่มมาก
ขอบคุณคะที่มีผลงานดีๆให้อ่านแบบนี้
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-21-
ผมแวะกลับมาบ้านอีกครั้งก่อนจะกลับชลบุรี วันนี้คุณตากับคุณยายไปเยี่ยมเพื่อนแถบชานเมืองคงจะกลับประมาณสองทุ่ม ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่และน้องปิ่นก็คงจะอยู่บ้านเพราะเป็นวันหยุด ดังนั้นหลังมือเย็นแบบนี้คุณพ่อกับคุณแม่น่าจะอยู่ในห้องนั่งเล่น ผมตั้งใจว่าจะออกเดินทางกลับชลบุรีประมาณหนึ่งทุ่มครึ่ง ตอนนี้จึงยังพอมีเวลาที่จะคุยกับบุพการีสักครู่แล้วค่อยอาบน้ำและเตรียมตัวออกเดินทาง
“อ้าว คุณเปรม” คุณแม่ที่นั่งปอกผลไม้อยู่หันมามองผมแล้วทักทายด้วยรอยยิ้ม
“คุณพ่อ กับน้องปิ่นละครับ?”
“คุณพ่อเดินไปเอาเอกสารที่ห้องทำงาน ส่วนน้องปิ่นทำรายงานอยู่บนห้องค่ะ” คุณแม่เลื่อนจานผลไม้ที่ปอกเรียบร้อยแล้วมาวางไว้ตรงหน้าผม รอยยิ้มของคุณแม่เป็นรอยยิ้มเหมือนเช่นปกติที่ไม่ว่าจะมองสักกี่ครั้งก็ให้ความรู้สึกที่อบอุ่น
“เมื่อคืนคุณเปรมไม่ได้นอนที่บ้าน?”
ผมหยิบแอปเปิ้ลขึ้นทาน ในขณะที่คุณแม่ก็กำลังหั่นแก้วมังกรผลไม้โปรดของคุณพ่อไปด้วย คุณแม่ไม่ได้มองหน้าผมเพื่อรอคำตอบ เพราะมันไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าหากผมจะไปค้างบ้านเพื่อนหรือไปเที่ยวและดื่มบ้าง เพราะผมไม่ใช่เทพบุตรอย่างที่ใครๆ ตัดสินจากหน้าตา ฐานะ และการศึกษา ผมก็คือผมผู้ชายที่ชื่อ เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย มนุษย์ธรรมดา ที่มีรัก โลภ โกรธ หลง และมีสังคมแบบคนทั่วไป
“ครับ”
“เพื่อนรุ่นเดียวกัน หรือว่ารุ่นพี่คะ?”
คิ้วของผมขมวดกันเล็กน้อยตามความรู้สึกผิดปกติ ผมมองคุณแม่ที่ตั้งอกตั้งใจกดคมมีดลงบนเนื้อแก้วมังกรให้มีขนาดพอคำเท่าๆ กัน ผมไม่ได้ตอบคำถามของแม่ แต่นั่งมองทุกอิริยาบถของคุณแม่อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งท่านหั่นแก้วมังกรจัดลงบนจานให้คุณพ่อเสร็จเรียบร้อย ท่านก็เช็ดมือด้วยผ้าขาวสะอาดแล้วหันมามองผมด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนดังเดิม แต่ในแววตามีบางอย่างที่ผมคิดว่ามันแปลกไปเล็กน้อยมันมีความกังวลปะปนอยู่ด้วย ผมจึงส่งยิ้มกลับไปให้ท่าน
“ผมไปนอนบ้านแฟนมาครับ”
คำตอบของผมทำให้คุณแม่เลิกคิ้วตาโต ผมรู้ว่าท่านคงตกใจไม่น้อยที่ผมตอบออกไปตรงๆ แบบนี้ แต่เพียงครู่เดียวท่านก็ปรับสีหน้าให้กลับมายิ้มได้แม้มันจะดูฝืนเฝื่อนไปบ้างก็ตาม
“คุณเปรมหมายถึง.. หนูภาพฟ้าใช่มั๊ยคะ?” ผมไม่ค่อยแน่ใจนักว่าคุณแม่กำลังคิดอะไรอยู่ แต่เท่าที่ผมรู้ก็คือคล้ายว่าคุณแม่กำลังจะลองใจผมทั้งๆ ที่ท่านก็รู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้ว
ผมส่งยิ้มกลับให้คุณแม่แล้วหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาทานอีกชิ้น ผมไม่ใช่ประเภทเอาใจคนเก่งและอ้อนใครไม่เป็นแต่ออกจะติดขวานผ่าซากด้วยซ้ำ ถ้าหากทำอะไรผิดมาผมก็จะยอมรับผิดตรงๆ นั่นจึงเป็นสาเหตุให้ผมโดนทำโทษบ่อย แตกต่างจากไอ้ปลื้มน้องชายฝาแฝดของผมที่ลูกเล่นแพรวพราว ถ้ามันรู้ว่าผิดมันก็จะจับจุดอ่อนเข้าอ้อนคุณแม่และคุณยายก่อนใครเพื่อน แต่ถึงไอ้ปลื้มไม่อ้อนก็ไม่มีใครกล้าทำโทษแรงๆ เพราะกลัวจะผิดใจกับคุณปู่คุณย่าที่ประคบประหงมไอ้ปลื้มยิ่งกว่าไข่ในหิน ยังดีที่มีคุณพ่อกับคุณแม่คอยปรามไว้บ้างไม่เช่นนั้นไอ้ปลื้มคงได้เสียคน
“ว่าไงค่ะคุณเปรม?” ท่าทางสบายๆ ของผมคงจะทำให้คุณแม่อึดอัดจนต้องถามย้ำอีกรอบ
“ภาพฟ้าเป็นแค่เพื่อนของผมครับ”
“ถ้าไม่ใช่หนูภาพฟ้า แล้วเป็นลูกสาวบ้านไหนล่ะคะ?” น้ำเสียงของคุณแม่ดูร้อนรนผิดจากเมื่อครู่มาก
“ไม่ใช่ลูกสาวบ้านไหนทั้งนั้นแหละครับ”
“คุณเปรม” คุณแม่เรียกชื่อเพื่อปรามผมเล็กน้อย
“คุณปลื้มบอกอะไรคุณแม่เหรอครับ?”
คุณแม่นิ่งไปเพราะไม่คิดว่าผมจะถามตรงประเด็นและโดนจุด ผิดกับผมที่ยังคงระบายรอยยิ้มอย่างสบายใจ ท่านอ้ำๆ อึ้งๆ กระวนกระวายที่โดนผมจับผิดได้ ทำให้ผมต้องยื่นมือไปกุมมือของท่านไว้ ลูบหลังมือของท่านเบาๆ มือที่อุ้มชูเลี้ยงดูผมมาตั้งแต่ได้ลืมตาบนโลกใบนี้ แม้ว่าคุณแม่จะดูภายนอกเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งและเก่งมากแค่ไหน แต่ในฐานะแม่ท่านอ่อนโยนและอ่อนไหวกับลูกๆ ยิ่งกว่าใคร จึงไม่แปลกที่คุณแม่จะเอ็นดูไอ้ปลื้มและน้องปิ่นมากกว่าผมที่เป็นพี่ชายคนโตของบ้าน
“คุณเปรมกำลังคิดจะทำอะไรคะ?” คำถามของคุณแม่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองดูน่ากลัวเหมือนผู้ร้ายเลยก็ว่าได้ แต่ผมก็ชินซะแล้วครับ
“ก็ไม่นี่ครับ” ผมปล่อยมือที่กุมคุณแม่ไว้
“แต่นั่น.. นั่น..”
“แฟนคุณปลื้ม” ต่อประโยคให้คุณแม่ครับจะได้ไม่ต้องมีอารัมภบทนาน
“คุณแม่กำลังจะบอกผมว่า ผมกำลังแย่งแฟนของน้องชายตัวเองอยู่ใช่มั๊ยครับ?” ยังใจดีช่วยพูดความคิดของคุณแม่ออกมา
“คุณเปรมทำแบบนั้นจริงมั๊ยคะ?” ดวงตาที่สั่นไหวน้อยๆ มองผมอย่างคาดหวัง แต่ครั้งนี้ผมคงจะต้องทำให้แม่ผิดหวัง
“คำตอบนี้คุณปลื้มและคุณแม่เองก็น่าจะรู้ดีนี่ครับ”
“คุณเปรมกำลังจะบอกอะไรกับคุณแม่รึเปล่าคะ?”
“ก็บอกตามความเป็นจริงนั่นแหละครับ”
“แต่คุณเปรมคะ คุณแม่คิดว่าเรื่องนี้..” ประโยคของคุณแม่ถูกตัดขาดตอนไปกลางอากาศโดยคุณพ่อที่เดินส่งยิ้มมาแต่ไกล
“คุยอะไรกันเอ่ยคุณแม่คุณลูก ท่าทางเครียดเชียว?”
คุณพ่อของผมเป็นนักธุรกิจที่เก่งกาจ ถึงขนาดที่คุณพ่อมีฉายาในวงการธุรกิจว่าพญาเหยี่ยว นั่นหมายความว่าถ้าหากคุณพ่อเล็งเป้าหมายใดไว้ก็จะไม่มีผิดพลาด ประสบความสำเร็จทุกครั้งไป ซึ่งผมคิดว่าในอนาคตข้างหน้าไอ้ปลื้มก็จะยืนได้ถึงจุดนั้นเหมือนกัน
“ไม่มีอะไรค่ะคุณ ชั้นคุยกับลูกสัพเพเหระน่ะค่ะ คุณทานผลไม้สิคะ” คุณแม่พยายามกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มและผลไม้ในจาน
“คิดว่ากำลังจะจับคู่คุณเปรมกับลูกสาวบ้านไหนอยู่ซะอีก” คุณพ่อส่งสายตาล้อมาที่ผม
“ถ้าหากเปลี่ยนเป็นลูกชายบ้านไหนละครับคุณพ่อ?” ผมส่งยิ้มให้คุณพ่อที่อ้าปากค้างเหวอๆ เล็กน้อย ผิดกับคุณแม่ที่ขึงตาดุผมยกใหญ่ นี่ถ้าหากนั่งอยู่ใกล้ๆ ผมคงได้โดนหยิกจนเนื้อเขียวแน่
“ถ้าคุณเปรมรักจริงหวังแต่ง คุณพ่อก็ไฟเขียวทั้งหมดนั่นแหละ จริงมั๊ยคุณ?” สติของคุณพ่อกลับมาหลังจากสตั๊นไปหลายวินาทีกับคำตอบของผมก่อนหน้า ท่านหันไปถามความเห็นของคุณแม่ด้วย แต่กลับเจอหน้าบึ้งๆ แทน คุณพ่อก็แกล้งร้อง ‘อูย’ ออกมา แล้วหันมาขยิบตาให้ผม สักพักคุณแม่ก็ถอนหายใจออกมาแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ
คุณพ่อของผมท่านเป็นคนร่าเริงและเปิดโลกกว้างให้กับลูกๆ เสมอ ในขณะที่คุณแม่จะเป็นฝ่ายเข้มงวดมากกว่าโดยเฉพาะในเรื่องระเบียบวินัยและความรับผิดชอบในด้านต่างๆ ทั้งนี้ทั้งนั้นคุณพ่อและคุณแม่ก็ไม่ได้ขีดเส้นบังคับลูกว่าต้องเรียนเก่ง ต้องเป็นที่หนึ่ง แค่เห็นลูกมีความสุขรู้จักใช้ชีวิตในสังคมในแบบที่ลูกพอใจโดยไม่เดือดร้อนใครแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว แต่ในกรณีนี้คงติดที่ลูกชายฝาแฝดทั้งคู่ดันชอบผู้ชายเหมือนกันแล้วยังเป็นผู้ชายคนเดียวกันอีก
ทั้งนี้ปัญหาเรื่องความรักของผมและไอ้ปลื้มไม่ได้อยู่ที่คุณพ่อและคุณแม่หรอกครับ เพราะผู้ทรงอิทธิพลของบ้านนี้รวมทั้งผู้กุมอำนาจในชีวิตของผมไม่ใช่พวกท่านทั้งคู่ แต่เป็นคุณตาและคุณยายของผมต่างหาก นั่นแหละคือปัญหาใหญ่ที่ผมจะต้องเจอ มิหนำซ้ำถ้าหากว่าเรื่องผมแย่งแฟนไอ้ปลื้มไปถึงหูคุณปู่คุณย่าคงมีแรงหนุนของปัญหาเพิ่มมาอีก แต่อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดไม่ใช่เหรอครับ มันเป็นสัจธรรมของโลกใบนี้ มีปัญหาเอาไว้ให้แก้ เรียนผูกเองก็ต้องเรียนแก้เอง ในเมื่อผมตัดสินใจลงไปแล้วผมก็ต้องเดินหน้าให้ถึงที่สุด แม้จะใช้เวลานานหน่อยแต่มันก็มีทางออกในตัวของมันเองเสมอ หรือต่อให้อีกฝ่ายจะบอกให้หยุดผมก็จะอุ้มแบกพาไปให้ถึงฝั่งเอง
“แล้วนี่ต้องเปลี่ยนโรงพยาบาลเมื่อไหร่ล่ะ?” สถานการณ์เริ่มผ่อนคลายคุณพ่อก็เปลี่ยนเรื่องคุย
“สัปดาห์หน้าครับ ที่ชลบุรีเหมือนเดิม แต่คนละอำเภอครับ”
เอ็กซ์เทอร์นไม่ได้ฝึกอยู่ที่โรงพยาบาลเดียวนะครับ ต้องวนไปฝึกกับโรงพยาบาลหลายๆ ระดับ อาจารย์หมอก็เปลี่ยนด้วยครับ ซึ่งครั้งนี้ก็ออกไปโรงพยาบาลอำเภอนอกๆ ไม่ได้อยู่ในอำเภอแหล่งท่องเที่ยวเหมือนเดิม ปริมาณงานและผู้ป่วยก็คงจะลดลงมาหน่อย ผมหวังไว้แบบนั้นนะครับ
“ขับรถกลางค่ำกลางคืนก็ระวังด้วยล่ะ ว่างๆ คุณพ่อกับคุณแม่ก็คิดกันไว้ว่าจะแวะไปให้กำลังใจถึงโรงพยาบาลสักครั้งเหมือนกัน”
“ขอบคุณครับ”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ยกมือไหว้บุพการี คุณพ่อก็ยกมือขึ้นข้างหนึ่งเพื่อรับไหว้ผมพร้อมให้พร
“ไปดีมาดีคุณลูกชาย ไว้อย่าลืมพาว่าที่ลูกสะใภ้มาไหว้คุณพ่อคุณแม่ด้วยนะ”
คุณพ่อพูดด้วยรอยยิ้มกริ่ม ต่างจากคุณแม่ที่เบือนหน้าหนีไปอีกทาง ผมรู้ว่าคุณแม่ไม่ได้โกรธอะไรผมหรอกครับ เพียงแค่ท่านไม่พอใจเท่านั้นที่ลูกชายสองคนของท่านรักคนๆ เดียวกัน
ผมเข้าห้องอาบน้ำแต่งตัวเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง แล้วจึงเดินลงมาชั้นล่างตอนหนึ่งทุ่มสี่สิบห้านาที ผ่านตรงห้องโถงก่อนถึงประตูใหญ่ผมก็เจอกับใครบางคนที่ยืนพิงกรอบประตูด้วยท่าทางสบายๆ
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับคุณเปรม”
ก็คงจะจริงที่เราแทบจะไม่ได้เจอกันเลย ครั้งสุดท้ายก็คงจะตั้งแต่เกิดเรื่องกับไอ้เปี๊ยก ซึ่งก็ผ่านมานานหลายเดือนแล้ว แต่ก็ไม่เห็นจะแปลกเพราะต่อให้ผมอยู่บ้านหลังนี้ทุกวันก็ใช่ว่าจะได้เจอหน้าไอ้เขื่อนซะเมื่อไหร่ ไอ้เขื่อนมีการเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อยที่เห็นได้ชัดคือส่วนสูงที่คาดว่าน่าจะเพิ่มขึ้นจากเดิมประมาณสองเซนติเมตร
“อืม” ผมตอบรับคำทักทายที่แสนจะสุภาพแปลกหู
ผมเดินผ่านไอ้เขื่อนไปโดยไม่ได้หลุดทักทาย ท่าทางของผมคงจะขัดใจไอ้เขื่อนไม่น้อย มันทำเสียงฟึดฟัด แล้วขยับตัวก้าวเดินตาม
“รู้มั๊ยครับว่าตั้งแต่คุณเปรมไม่อยู่เนี่ย ทุกคนในบ้านนี้ดูมีความสุขขึ้นเยอะเลย”
‘โดยเฉพาะมึงสินะ’ ผมพูดตอบอยู่ในใจ เพราะถ้าหากพูดออกไปคงได้เป็นเรื่องยาวแน่นอน ผมไม่อยากมีเรื่องกับใครก่อนเดินทาง แต่ชั่ววูบที่เดินลงมาจากตัวบ้านผมได้กลิ่นน้ำมันเครื่องจางๆ มันทำให้ผมต้องหยุดเดินแล้วหันไปมองหน้าไอ้เขื่อนที่มีศักดิ์เป็นน้องชายของผมคนหนึ่ง แม้จะเป็นญาติห่างๆ กันแต่ก็เห็นหน้ากันมาตั้งแต่เด็กเพราะเราโตมาในรั้วบ้านเดียวกัน
“เขื่อน ปีนี้มึงอายุสิบเจ็ด มึงโตพอที่จะรู้จักแยกแยะผิดชอบชั่วดีได้แล้ว และอีกอย่างก็ควรจะกลับไปตั้งใจเรียนได้แล้ว อยากเรียนอะไรด้านไหนก็บอกคุณตาท่านไป ท่านสนับสนุนมึงเต็มที่ หรือว่าไม่กล้าบอก กูจะได้ช่วยบอกให้”
“อย่ามาเสือกเรื่องของกู อย่ามาทำเป็นรู้ดี มึงเอาตัวของมึงให้รอดก่อนเหอะ”
“แต่กูว่ามึงเรียนสายบริหารน่าจะไปได้สวยกว่าพวกช่างนะ สายช่างไม่น่าจะเหมาะกับมึงโดยเฉพาะช่างยนต์” ย้ำเสียงตรงประโยคสุดท้ายแล้วกระตุกยิ้มให้เด็กหนุ่มตรงหน้า ที่ตอนนี้หน้าถอดสีแทบจะเป็นไข่ต้ม
“ลุงศักดิ์ครับ” ผมหันไปเรียกลุงศักดิ์ คนขับรถเก่าแก่ของบ้านที่เพิ่งเดินมาจากทางหลังบ้านเมื่อครู่
“ครับคุณเปรม”
“ผมฝากเอารถของผมไปเช็คสภาพที่ศูนย์ด้วย แล้วขอกุญแจรถอีกคันให้ผมด้วยครับ” ลุงศักดิ์ทำหน้าแปลกใจและสงสัยที่จู่ๆ ผมคิดจะเปลี่ยนรถกะทันหันแต่ก็ยอมทำตามคำสั่งโดยไม่ถามอะไร
ปกติรถคันโปรดของผมคือเมอร์ซิเดสเบนซ์ สปอร์ตคูเป้ สองศูนย์หนึ่งห้า สีขาวมุก ไปไหนไปกันตลอด ทั้งๆ ที่ผมมีรถปอร์เช่ เคย์แมน สีขาวอีกคันที่คุณพ่อคุณแม่ให้เป็นของขวัญตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ผมชอบมันมากแต่ติดตรงที่คุณพ่อคุณแม่ให้ของขวัญผมกับไอ้ปลื้มแบบเดียวกันจะต่างกันก็แค่สี ของไอ้ปลื้มเป็นสีดำ และไอ้ปลื้มก็รักรถของมันมาก ผมจึงไม่ค่อยจะใช้ปอร์เช่สักเท่าไหร่ แต่วันนี้คงต้องพึ่งมันแล้วล่ะ ผมสตาร์ทรถลองเครื่องสักพัก เพราะไม่ได้จับมานาน แต่ลุงศักดิ์ก็ดูแลรถทุกคันให้พร้อมใช้งานอยู่เสมอ
ผมขับรถออกมาจากตัวบ้าน มองกระจกหลังก็เห็นเด็กหนุ่มที่ยืนก้มหน้ากำมือแน่นจนสั่นไปทั้งร่าง ไอ้เขื่อนไม่ใช่เด็กที่เลวโดนสันดาน เมื่อก่อนมันเป็นเด็กอ่อนโยนและอ่อนไหวด้วยซ้ำ แต่มีอะไรบางอย่างที่ทำให้มันถึงขั้นมาทำอะไรกับรถของผมแบบนี้ บางอย่างที่ผมคิดว่ามันน่ากลัวเกินไปสำหรับเด็กอย่างไอ้เขื่อน
.
.
.
.
สัปดาห์ถัดมาผมก็ต้องย้ายตัวเองไปรายงานตัวที่โรงพยาบาลเล็กๆ ในอำเภอที่ห่างออกจากตัวเมืองชลบุรี ซึ่งคือสถานที่เอ็กซ์เทอร์นที่สองของผม อาคารโรงพยาบาลมีแค่อาคารเดียว ชั้นเดียว ส่วนที่พักของผมก็เป็นบ้านพักแพทย์ในรั้วของโรงพยาบาล มีแพทย์ประจำรวมทั้งผู้อำนวยการโรงพยาบาลแค่สี่คน ถือว่าน้อยมากทีเดียวและแพทย์ก็ต้องเข้าเวรทุกวัน ดังนั้นเอ็กซ์เทอร์นแบบผมก็เหมือนการแบ่งเบาภาระของแพทย์ประจำนั่นแหละครับ อย่างเช่น ฝากเวร และเข้าเวรแทน ซึ่งผมคิดว่าคงเหมือนกันทุกโรงพยาบาล ครั้งนี้ผมแยกกับภาพฟ้าไกลกันเลยทีเดียว เพราะโรงพยาบาลของภาพฟ้าอยู่ที่ลพบุรี ผมคิดว่าเป็นเรื่องที่ดีครับห่างๆ กันบ้าง เผื่อภาพฟ้าจะได้เจอคนที่ดีสักที
ผ่านไปไม่เท่าไหร่ผมก็อยู่ที่นี่มาได้เกือบสองอาทิตย์แล้วครับ แต่ผมก็ได้คุยกับอาจารย์หมอแค่ไม่กี่คำ อาจารย์หมอของผมก็คือผู้อำนวยการโรงพยาบาล ท่านติดประชุม ติดงานสัมมนา ติดสารพัดงาน แทบจะไม่ได้อยู่โรงพยาบาลเลย จนผมแอบสงสัยว่าโรงพยาบาลแห่งนี้อยู่มาได้ยังไงกัน ไม่แปลกหรอกครับที่ผู้ป่วยจะน้อย และส่วนใหญ่ก็เป็นเคสเล็กๆ เพราะถ้าหากเคสด่วนฉุกเฉินก็จะส่งไปยังโรงพยาบาลประจำอำเภอทันที แต่เห็นงานน้อยก็ใช่ว่าจะได้หยุดเพิ่มขึ้นจากเดิมนะครับ เพราะงานฝากเวร เข้าเวร เป็นหน้าที่หลักของเอ็กซ์เทอร์น บางทีก็เข้าติดกันทีเดียวสามวันรวด ยังดีหน่อยตรงที่ได้กินข้าวตรงเวลาเท่านั้นเอง
หลังจากที่อดหลับอดนอนมาหลายวันก็ได้ฤกษ์หัวถึงหมอนตอนตีหนึ่ง ตั้งใจว่าจะปิดโทรศัพท์แล้วหลับพักผ่อนแบบเต็มๆ สักที แต่เพราะจู่ๆ ก็นึกถึงน้องชายฝาแฝดที่ขาดการติดต่อมาหลายอาทิตย์ไปจนน่าสงสัย
ทุกอย่างในห้องแชทของผมกับไอ้ปลื้มยังเหมือนเดิมไม่มีตัวสีแดงแสดงข้อความเข้าแต่ผมก็ยังกดเข้าไปดู ข้อความสุดท้ายคือเมื่อสองอาทิตย์ก่อนเวลา ‘2:15pm’ เป็นรูปโทรศัพท์และตัวเลขระบุ ‘3:56’ นาทีจากไอ้ปลื้ม ถ้าให้เดาในตอนนั้นไอ้ปลื้มคงคอลกลับหาผมหลังจากที่ผมคอลหามันหลายรอบแล้วมันไม่ได้รับ และคนที่รับคอลจากไอ้ปลื้มจะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่เด็กสุดแสบของผม ซึ่งผมก็ไม่ได้อยากรู้ว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน เพราะรู้ว่าเดี๋ยวพบรักก็คงจะบอกผมเอง แต่ที่แน่ๆ นี่สินะสาเหตุที่ทำให้คุณแม่ร้อนรน แต่มันก็ไม่น่ากลัวเท่าการที่ไอ้ปลื้มหายไป แม้จะเป็นฝาแฝดกันแต่มีหลายอย่างที่ผมเดาความคิดของไอ้ปลื้มไม่ได้ ไอ้ปลื้มมันพลิกแพลงและมีกลยุทธ์ในหัวมากมายเหมือนนักธุรกิจที่มันได้เรียนรู้มาตั้งแต่เด็ก ซึ่งผมก็ยอมรับว่าบางครั้งผมก็กลัวความคิดของมัน รวมกระทั่งครั้งนี้ด้วย
ผมพยายามสลัดเรื่องปวดหัวออกไปเพราะยิ่งคิดกังวลมากสมองก็ยิ่งทำงานได้ช้าลง กำลังจะหลับตาอยู่แล้วครับแต่เสียงเรียกสายวีดีโอคอลก็ดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน ทำเอาหงุดหงิดไม่น้อย แต่เมื่อเห็นหน้าจอว่าเป็นใครอารมณ์ฉุนเมื่อครู่ก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง สองอาทิตย์กว่าแล้วที่ไม่ได้เจอกัน เห็นแค่หน้าผ่านโทรศัพท์ก็ยิ่งคิดถึง แต่ก็ยังอยากที่จะคุยแบบเห็นหน้าแบบนี้ทุกวัน
“ทำไมยังไม่นอน?”
‘นอนเปลี่ยวเดียวดายอยู่นี่ไง’ มีทำปากจู๋ด้วยครับ แล้วนั่นคืออะไรเสื้อผ้าท่อนบนหายไปไหนหมด
“ไปใส่เสื้อแล้วก็นอนได้แล้ว นอนแก้ผ้าไม่อายไอ้เปี๊ยกมันบ้างรึไง?” พูดออกไปแบบนั้น แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะสำรวจร่างกายขาวอมชมพูแสนน่าหลงใหล
‘แก้ผ้าตรงไหน ใส่กางเกงอยู่นี่ไง’ ยังจะมาทำตอแหลได้น่าฟัดอีก แล้วมีการขยับกล้องโชว์(เป้า)กางเกงจนเต็มหน้าจอด้วยนะครับ เพื่อให้รู้ว่าใส่กางเกงอยู่ แต่สำหรับผมกางเกงที่สั้นเสมอจู๋แบบนั้นผมไม่อยากจะเรียกว่ากางเกงได้ มีเมียแร่ดน่ารักน่าเอ็นดูก็แบบนี้แหละครับ ต้องยอมอย่างเดียว
“ไว้ถ้าเปลี่ยวมากกูกลับคราวหน้าจะจัดเต็มให้สมใจมึงเลย”
‘ท ทะลึ่งตึงตัง’ มีต่อท้ายแผ่วๆ ว่า ‘จะรอนะ’ แร่ดได้อีกครับสุดที่รักของผม
“ไปหาเสื้อใส่แล้วนอนได้แล้วไป พรุ่งนี้มีแข่งรอบแรกไม่ใช่รึไง?” พรุ่งนี้พบรักมีแข่งบาสเก็ตบอลงานกีฬามหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นการแข่งขันระดับมหาวิทยาลัยทั่วประเทศไทยเลยครับ
หลายคนสงสัยเหมือนผมใช่มั๊ยครับว่าตัวเท่าเมี่ยงอย่างพบรักเนี่ยเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลของมหาลัยได้ยังไง แถมเป็นตัวหลักซะด้วย แต่ก็เอาเถอะครับคุณเมียผมคงเก่งจริงๆ นั่นแหละ แค่มาตรฐานความสูงไม่ผ่านเกณฑ์ก็ใช่ว่าจะชู้ตลูกบาสไม่ลงห่วงสักหน่อย
‘อีกนิดไม่ได้เหรอ?’
“อย่าดื้อ”
‘ก็ได้’ สะบัดเสียงหน้าคว่ำไปแล้วครับ แต่ก็ยังวางโทรศัพท์ให้หน้าจอหันไปฉายภาพตอนใส่เสื้อด้วย
ผมก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา แล้วแกล้งทำเป็นมองไอ้เปี๊ยกที่วิ่งเล่นอยู่แถวนั้น ไม่ใช่ว่าอะไรหรอกนะครับ ผมชอบมากซะด้วยซ้ำ แต่ที่ต้องทำดุไปบ้างมองข้ามไปบ้างเพราะสงสารตัวเอง เนื่องจากการช่วยตัวเองบ่อยๆ มันไม่ดีต่อสุขภาพจิตครับ
อีกฝ่ายแต่งตัวเสร็จก็อุ้มไอ้เปี๊ยกมาไว้บนเตียง แล้วล้มตัวลงนอน หน้าตาจิ้มลิ้มฉีกยิ้มกว้างเต็มจอจนผมต้องยิ้มให้กับความน่ารักสดใสแบบเด็กๆ และใกล้ๆ มีเงาตะคุ่มของไอ้เปี๊ยกยุกยิกๆ เล่นอยู่กับตุ๊กตาน้องเน่า
‘พี่เปรม..’
“อืม”
‘ชอบหัวนมของไอรึเปล่าอะ?’ ถ้าผมจะหัวเราะออกมาเสียงดังผมจะโดนเด็กงอนรึเปล่าครับ
“อืม” ตอบไปเสียงนิ่งๆ ทั้งที่กำลังกลั้นหัวเราะไว้เต็มที่
‘แล้วทำไม..’
ผมรู้ว่าพบรักกำลังจะถามเรื่องอะไร สงสัยจะยังคาใจเรื่องที่เคยวีดีโอคอลโชว์หน้าอกแบนๆ ให้ผมดูเมื่อครั้งก่อนโน้นแล้วผมไม่สนใจเป็นแน่ เอาตามตรงก็คือตอนนั้นผมก็ไม่ทันมองเหมือนกัน เปิดรับสายปุ๊ปหน้าไอ้เปี๊ยกก็บานเต็มจอ ผมจึงเห็นแค่อะไรแว่บๆ ด้านหลังเท่านั้น เพิ่งมาอึ้งไปต่อไม่ถูกก็ตอนที่ไอ้เปี๊ยกแล่บลิ้นเลียหัวนมโชว์อย่างเย้ยหยัน ผมจึงเพิ่งถึงบางอ้อว่าไอ้เม็ดสีระเรื่อๆ นั่นคือเม็ดเชอร์รี่น้อยนั่นเอง ซึ่งผมก็จัดการชิมรสชาติกัดขยี้จนบวมเต่งทับรอยไอ้เปี๊ยกไปเรียบร้อยแล้ว
“มากกว่าหัวนมกูก็ชอบ ชอบหมดยันเล็บขบของมึงเลย โอเครึยัง ไปนอนได้แล้ว”
ได้รับคำตอบถูกใจ ก็ยิ้มหน้าบานลักยิ้มบุ๋มน่ารักน่าหยิก แค่นั้นไม่พอยังมีการยกบาทาขึ้นมาแนบแก้มโชว์นิ้วโป้งเท้าขึ้นให้ผมดูด้วยว่าไม่มีเล็บขบสักหน่อย ผมรู้แล้วล่ะครับว่าที่แท้ไอ้เปี๊ยกก็ปัญญาอ่อนอมตีนได้แม่มันนี่เอง
‘บ๊อกๆ’ ไอ้เปี๊ยกก็คงจะขำแม่มันเหมือนกัน
“ดูแลแม่มึงดีๆ นะไอ้เปี๊ยก” อย่าให้หมาตัวผู้มาจีบแม่มึงตอนกูไม่อยู่ล่ะรู้มั๊ย
‘บ๊อกๆๆ’ ไอ้เปี๊ยกรับคำอย่างกับเข้าใจที่ผมสั่ง แต่มันก็ฉลาดแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วครับ
‘พี่เปรม..’ เสียงอ้อนมาอีกแล้วครับ ไม่ยอมนอนสักที
ผมนิ่งไม่ตอบครับ ตีหน้าดุกลับไปด้วย อีกฝ่ายก็ทำหน้าจ๋อยซะจนน่าสงสาร ผมก็แค่เป็นห่วงดึกดื่นป่านนี้แล้วยังจะมาอ้อนโน่นอ้อนนี่ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน พรุ่งนี้ก็จะต้องแข่งกีฬาอีก นอนไม่เต็มอิ่มเดี๋ยวก็ไม่มีแรงกันพอดี
‘ชุดนี้ยังมีกลิ่นพี่เปรมติดอยู่เลย ห๊อมหอม’ คว้าเสื้อบาสที่คงวางไว้แถวๆ นั้นขึ้นมาดมแล้วทำหน้าตาเคลิ้มยังกับเด็กเมากัญชา
จำได้ว่าผมใส่ชุดนั้นตั้งแต่เมื่อสองอาทิตย์ก่อนที่จะกลับมาชลบุรี แม้จะใส่แค่ไม่กี่ชั่วโมงแต่ก็ทำโน่นทำนี่จนได้เหงื่ออยู่เหมือนกัน
“ซกมกนะมึง” ว่าไปแบบนั้นแต่ในใจทั้งขำและเอ็นดู
เด็กหน้าใสเก็กหน้าเข้มแล้วทำมือปาดตรงคอให้ผมรู้ว่าต่อให้ซกมกแค่ไหนก็ต้องรับให้ได้เพราะถ้าหากผมรับไม่ได้หรือคิดจะทิ้งมีโทษคือต้องตายสถานเดียว เห็นแล้วผมกลัวจนตัวสั่นเลยครับ
“มีอะไรก็พูดมา แล้วไปนอนซะ” คุยกับเด็กเรื่องเยอะ ท่ามากแล้วยังชอบท่ายากก็ต้องตามใจกันหน่อยครับ
‘พรุ่งนี้ไอแข่งบาสรอบแรก พี่เปรมอวยพรไอหน่อย’
“โชคดี วิ่งให้ทันลูกล่ะ” เป็นห่วงจริงๆ ครับ ขาสั้นๆ แบบนั้นจะวิ่งตามลูกทันรึเปล่ายังไม่รู้ ผมนึกภาพไม่ออกเลยครับ
‘พี่เปรมอะ’ ทำปากยื่นแก้มป่องไม่พอใจใส่ผมอีก ก็อวยพรไปแล้วไงไม่พอใจอะไรอีกล่ะ
“สู้ๆ”
‘พี่เปรมอ่า’ หน้างอเป็นปลาทูคอหักเลยครับ
“ขอให้ผ่านเข้ารอบ”
‘พี่เปรมอ้าาาา’
อ้ายาวขนาดนี้ผมคงต้องยอมแล้วล่ะครับ ผมมองใบหน้างอๆ ที่ส่งสายตาละห้อยด้วยความเอ็นดู จนอยากจะจับมาจูบให้หายใจไม่ทันไปเลยทีเดียว
“ไอจัง..”
แค่เรียกชื่อก็ทำตาวิ้งเป็นประกายเชียวครับ สมแล้วที่เป็นแม่ของไอ้เปี๊ยก สำเนาถูกต้องกันมาเป๊ะเลย
“พี่เปรมรักน้องไอนะครับคนดี..” จิ้มไปตรงรอยบุ๋มตรงข้างแก้มไปหนึ่งที
จากหน้างอกลายเป็นบานแฉ่งในฉับพลัน มีการร้องเยสดีใจอีกต่างหาก แอบมีเสียงไอ้เปี๊ยกเห่าแซวมาด้วย ทำไมกันนะถึงชอบให้ผมเรียกชื่อและบอกรักบ่อยๆ ไม่รู้บ้างรึไงว่าเรียกชื่อออกไปทีไรไม่ว่าจะชื่อจริงหรือชื่อเล่นที่มีความหมายว่ารักนั้นทำให้ผมต้องเขินทุกที
‘ถ้าไอได้เข้ารอบชิงจะให้พี่เปรมยิงประตูหลังไม่ยั้งเลย สู้โว้ยยย!!’ ตะโกนลั่นประสานกับเสียงเห่าของไอ้เปี๊ยก
เอ่อ..
พูดไม่ออกครับ ได้แต่หัวเราะ ‘หึหึ’ รู้สึกหน้าร้อนๆ ยังไงชอบกล อีกฝ่ายบอก ‘ฝันดีนะพี่เปรม’ แล้วกดวางไป ผมยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เขิน แล้วได้แต่มองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับไปนานแล้วอยู่อย่างนั้น ผมรู้สึกได้ว่าพักนี้ผมจะเขินและยิ้มบ่อยเกินไปรึเปล่านะ
.
.
.
.
.
.
.
TBC :oni2:
-
(http://upic.me/i/ot/0image1.jpg)
คุณ Unnie ส่งนี่มาให้ รินขอบคุณมากนะค๊าาาาาาา :heaven ชอบมากเลยค่ะ :m3: ปริ่มจริงๆ อิอิ
เรื่องนี้น้องเปี๊ยกเป็นตัวเอกนะคะ :laugh:
แล้วพระเอกอย่างพี่เปรมนทีป์ กับตัวประกอบอย่างน้อง พบรัก ล่ะเนี่ย จะเป็นข้อความแบบไหนดีน๊า :m28:
-
นี่ถ้าตอนนี้ขึ้น The End ตอนท้ายนี่เราคงหลงเชื่อแน่เลยค่ะ 5555555555555 อารมณ์แบบปริ่มมาก พี่เปรมไม่ต้องกังวลนะคะ น้องไอเป็นหมอดูค่ะ (ฮะ?) รอพี่เปรมเคลียร์กับพี่ปลื้มและพี่ปลื้มไปได้กับน้องเขื่อน(???) นะคะ :mew3:
ผมก็นึกว่าจบ เห็นตัดฉับตรงประโยชน์สำคัญนี้สะอีก รอต่อไป ยังไงไอก็ทิ้งคำถามให้เปรมอยู่ดี แสดงว่าไอจำเรื่องทั้งหมดได้ตอนที่อยู่ในร่างเปียก
จบบริบูรณ์ หุหุ จบแบบนี้ได้เลยนะเนี่ย ฟินละ
เด่วๆ ไม่เอาจิ เค้าไม่ให้จบน้าาาา
เห็นหลายคนบอกว่าตอนที่แล้วเหมือน The end
ยังๆๆๆ ยังไม่จบนะคะ :dont2: **คว้าขาอย่างไว** อย่าเพิ่งหนีไปนะ รอก่อนๆ ค่ะ :laugh: :laugh:
-
:L2: ชอบมาก
รอแก้แค้นไอ้เวรเขื่อนอยู่นะ
พี่เปรมมุ้งมิ้ง :o8:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
น้องไอทะลึ่งตึงตัง ชะมัด
-
น้องไอแรดมากกกก ทำพี่เปรมเขินนน :laugh: :o8:
รอตอนต่อไปจ้าาาา :katai2-1:
-
เป็นกำลังใจให้พี่เปรมเคลียร์ทุกปัญหาสำเร็จและได้ยิงประตูหลังไอจังไม่ยั้งด้วย
-
ไอจังอ่ะ ฉลาดจะตาย คงเคลียร์กะไอ้ปลื้มนั่นแล้ว แต่ไม่รู้คุยอะไรกันบ้าง ส่วนพี่เปรมไม่ต้องกังวลหรอกนะค่ะ แค่เชื่อมั่น เชื่อใจในตัวน้องไอ ให้น้องไอเป็นคนจัดการ แล้วทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี (หวังว่าคงไม่ใช้วิธีสกปรกหรอกนะ ไม่งั้นจะสาปแช่งไม่ให้ได้ผุดได้เกิดเลย คอยดู)
-
เงิบ เขื่อนนี่อันตรายมาก
นางเจออะไรมา ทำไมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้??
เอาชีวิตคนนี่ไม่ใช่เล่นๆแล้วนะ ผู้หลักผู้ใหญ่ควรจะทราบปัญหานี้ได้แล้ว
-
อยากรู้ว่าไอจังเคลียร์อะไรกับปลื้ม
-
เปรม แกได้เมีย ต๊อง ดีใจด้วย :hao7:
แต่น่ารักมากเลยน้องไอ พี่ชอบ
แต่อยากรู้ ว่า ปลื้มจะทำอะไรต่อ อย่ามีดราม่านะ สงสารน้องไอ
-
อยู่ดีๆ ก็สังหรณ์ใจค่ะว่าที่เด็กเขื่อนแค้นฝังหุ่นพี่เปรมขนาดนี้ อาจเป็นเพราะพี่ปลื้มไปทำอะไรไม่ดีเอาไว้แล้วใช้ชื่อของพี่เปรมอีกหรือเปล่า? ส่วนเรื่องของน้องไอ พี่ปลื้มจะมากล่าวหาว่าพี่เปรมไปแย่งแฟนของตัวเองมาก็ออกจะเกินไปหน่อยนะคะ เพราะน้องไอแค่เลือกในสิ่งที่ดีกว่าเท่านั้นเอง ถ้าตัวเองไม่ใช่ก็ถอยไปเสียเถอะค่ะ ชิ่ว!
พี่เปรมสู้ๆ เข้านะคะ เพราะเรื่องของหัวใจเรา ไม่ใช่หน้าที่ที่คนอื่นจะเข้ามาบงการ :a2:
แต่พอน้องไอโผล่มาทีบรรยากาศนี่เปลี่ยน
จากอึมครึมเป็นสดใสขึ้นมาทันตาเห็นเลยนะคะ ^^ แถมมีการวิดีโอคอลมาหาพี่เปรมแบบนี้นี่จงใจฆ่ากันชัดๆ :haun4: หนูไม่สงสารพี่เปรมบ้างเหรอลูก ถ้ามือพี่เปรมเขาไม่มีแรงจับเครื่องมือตรวจคนไข้ขึ้นมาใครจะรับผิดชอบล่ะค้าน้องไอ๊~ :hao7:
-
ต่อไปจะมีดราม่าเรื่องปู่ย่าตายายของพี่เปรมอีกใช่มั้ย... อันนี้ก็พอเข้าใจ
แต่ทำไมคุณแม่ดูเข้าข้างปลื้มจังเลย เรื่องแบบนี้ต้องให้พบรักเป็นคนตัดสินรึเปล่า เพราะตอนที่พบรักคบกับปลื้มก็เพราะถูกทำให้เข้าใจผิดว่าเป็นเปรม แล้วน้องไอกับพี่เปรมก็รักกันจริงๆ อ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจความคิดคุณแม่อยู่บ้าง
เขื่อนทำอะไรกับรถของเปรมนะ ดีนะที่เปรมไหวตัวทัน ในอดีตเกิดอะไรขึ้นกับเขื่อนกันแน่ถึงทำให้ปัจจุบันเป็นคนอย่างงี้
ปมเหลืออีกเพียบ... รอจ้า
-
เขื่อนเจออะไรมา :katai5: :katai5:
-
ปลื้มคู่เขื่อนก็ดีนะ ผีเน่ากับโลงปุ :katai3:
คุณแม่ก็อย่าฟังที่อี here ปลื้มพูดคนเดียวได้มั้ยละ โกรธ
น้องไอนี่แรดแรงดีไม่มีตก55555 อะไรคือหนูหยอดจนผช.อายคะลูกกก
-
พี่เปรมน่ารักอ่ะ ตอนหน้าจะเป็นยังไงต่อไปน่ะ ลุ้นต่อไปว่าจะเคลียร์กับคุณปลื้มยังไง คุณแม่คุณเปรมเหมือนจะรู้เรื่องแต่รู้ไม่หมดนะว่าคุณปลื้มนั่นแหละที่สวมรอยเป็นคุณเปรมเพื่อจะเป็นแฟนกับไอจังของเราอ่ะ
-
น้องไอ น้องเปี๊ยก พี่เปรมน่ารัก
-
นางอ่อยเยอะจริงๆ5555
-
ไอจังแวร๊งงงงง :hao6: :hao6:
ชอบอ่ะ นายเอกไม่ซึน :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องไอสู้ๆชนะให้ได้นะ :impress2:
เรื่องไอ้เขื่อนนี่ควรบอกผู้หลักผู้ใหญ่ได้แล้วนะ
นี่มันเกินไปแล้ว :z6:
-
อร๊ายยยยยมาแล้วเรืองที่รอคอยยยย คืนนี้จะกลับไปอ่านที่บ้าน รอแป๊ปนะน้องไอของแม่ :hao6:
-
แรดได้อีก 555
-
สวัสดีค่ะคุณริริน
อยากบอกว่าแค่อ่านบทนำก็ทำให้ใจสั่นไหว :z3:แอบปาดน้ำตา
-
ไอจังน่าฟัดที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น่าหยิกจิงๆ :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ยังไม่ทิ้งประเด็นพี่ปลื้ม น่าสงสัยๆ
ความจริงควรบอกคุณแม่ไปนะคะ ว่าไอจังเข้าใจผิด
จริงๆแล้วชอบพี่เปรมมากกกกก มาตั้งนานแล้วต่างหากเนาะ
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
สงสัยว่าไอ้พี่ปลีื้มแอบอ้างเป็นพี่เปรมไปทำอะไรกับเขื่อนรึเปล่า :o9:
-
น้องไอจังน่ารักมาก ขี้อ้อนมาก พี่ดปรมจะไปไหนรอดหลงเมียไม่มีทางออก
หวั่นใจกับปลื้มจังดูเป็นคนรับมือยาก เล่นเล่าให้แม่ฟังหมดแล้ว ก็ตัวเองทำตัวแย่เองนี่ปลื้ม น้องไอเขารักคนอื่นแล้ว
ชอบท่าทีของเปรมกับที่บ้านมาก เป็นต้วของตัวเองดี ความมั่นใจสูงงงงง ผมจะเลือกแบบนี้อ่ะครับ เจ๋ง
คุณพ่อน่ารัก คุณแม่ก็น่ารัก แค่เป็นกังวล
ขอบคุณค่ะ
-
ไอลูก ทำไมนู๋แรดและขี้อ่อยจังลูก แต่น่ารักพี่ชอบบบบบบ
-
อยากรู้เรื่องไอจังกับปลื้มคุยไรกันอ่า
แล้วนังเด็กเขื่อนนั่นครั้งนี้เล่นแรงขนาดนี้เลยหรอ ดีนะพี่เปรมจมูกไว(?)
ทำไมถึงโกรธอะไรพี่เปรมนักหนา รอลุ้นอยู่นะคะ จุ๊ฟๆ * 3 *)/
-
เมื่อไหร่พี่ปลื้มจะกลับมาาาาา คือค้างคาค่ะะะ แต่นองไอก็จะบอกว่า "ผมเป็นเมียพี่เปรมคนนี้ พี่ปลื้มไปไกลๆเลยไป" แน่ๆเลยค่ะ แต่คุณแม่คุณย่า คุณยายนี่จะว่ายังไงกันล่ะค่ะ เฮ้ออออออ แล้วยังมีประเด็นอีน้องเขื่อนอีก นี่ลุ้นมากอ่ะค่ะว่าสุดท้ายจะออกมาในรูปแบบไหนไม่เดาแล้วค่ะ เดาไม่เคยถูก 55555555
ปล.น้องไอนี่ ยิ่งนานยิ่งแรดแบบกู่ไม่กลับนะคะ แต่แรดแบบน่ารักน่าขย้ำแบบนี้พี่เปรมคงปริ่มอ่ะค่ะ ขอให้ชนะนะคะคุณน้อง นี่กะว่าชนะปุ๊บจะไม่ไปไหน อยู่แต่บนเตียงไม่ก็ออนทัวร์ทั้งบ้าน(?)กับพี่เปรมรึเปล่าคะเนี่ย.... พี่เปรมก็.... รักระยะไกลมันก็ต้องช่วยตัวเอง(?)แบบนี้ล่ะค่ะ :ling1:
-
อยากให้รู้ว่าไม่ปลื้ม ปลื้มนะคะ o18
ดูแล้วคงก่อปัญหาไว้ให้พี่ชายเยอะ ไอ้ที่รู้และยังไม่รู้ จะตามมาอีกเท่าไหร่
-
เปิดฉากมาตรึงเครียดมาก คือ แค่ขุ่นแม่นะคะ พี่เปรมดูชิวๆมาก เหมือนรู้ล่วงหน้ามาแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น อีพี่ปลื้มขนาดไม่ปรากฎตัวยังแอบมาหยอดระเบิดอีกนะเมิง คิดว่าพี่เปรมจะถอยล่ะสิ ไม่ทางหรอก มีแต่ถอยเข้าถอยออกถอยถี่เท้านั้นละยะ ไหนจะน้องไอจังจอมหื่นอีกคงจะยอมหรอก ว๊อนพี่เปรมซะขนาดนั้นบอกเลย ยากสสสสสสสสสสสสส o18 ส่วนอีเด็กเขื่อนนี่ ไม่ไหวนะ ไม่ใช่นิสัยแล้ว เรียกสันดานดีกว่า ร้ายมากคิดร้ายทำร้ายคน สัตว์ ตั้งแต่อายุเท่านี้ ไม่รู้เป็นอาการทางจิตหรือเปล่า มันเกินไปอ่ะกับการกระทำแต่ละอย่าง บอกตามตรงน่าจะดัดสันดานได้แล้ว พี่เปรมอย่าปล่อยไว้เลย บอกพ่อแม่หรือคนดูแลอีเด็กนี่ให้รู้บ้างเถอะ ว่าทำอะไรบ้าง นี่ถึงกับจะเอาชีวิตกันเลยนะ อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเกลียดพี่เปรมนักหนา แต่ขอเถอะดัดสันดานฮีหน่อย จัดหนัก :z6: อ๊ายยยยยยยยยยยย แรดจังของเจ๊ นึกว่าหนูจะไม่โผล่ซะแล้ว ดีนะมีหนูออกมาคลายเครียดตอนท้าย จัดหนักจัดเต็มตลอด แต่หนูยังจะสนเรื่องหัวนมอีกเหรอ โดนพี่เปรม :oo1: ไปยันลำไส้ใหญ่แล้ว หัวนมมันจิ๊บๆมากเลยค่ะ แหม ไม่เสียชื่อน้องไอแรดจัง มีเตรียมพร้อมจะมอบรางวัลประตูทองคำให้พี่เปรมซะด้วย อีพี่ก็รอสิคะ เพราะไม่อยากเมื่อยมือและเสียน้ำด้วยตัวเอง มีเมียแรดน่ารักแอ๊บใสก็อย่างนี้แหละพี่เปรม :hao6:
-
:pig4: :pig4:
-
พี่เปรมเป็นผู้ชายที่เป็นตัวของตัวเองมาก ชอบก็คือชอบ รักก็คือรัก เกลียดก็คือเกลียด แมนๆ เป็นลูกผู้ชายดีมาก ประทับใจพี่หมอที่สุด :-[ คุณพ่อน่ารักมาก คุณแม่แม้จะกังวลบ้างแต่ก็โอเค จะห่วงแค่คุณตาคุณยาย ปู่ย่านี่แหละ ท่ามางปัญหาจะเยอะ ส่วนไอ้พี่ปลื้มกับไอ้น้องเขื่อน จับมือกันไปพบจิตแพทย์ทั้งคู่จะดีมาก o18 ปิดท้ายตอนนี้ได้แบบสุดยอดรางวัลทองคำประจำปียกให้นายเอกเรื่องนี้ น้องไอ(แร่ด)จัง แม่รักหนูจังเลยค่ะลูกกกก :hao6:
-
โอ๊ยยย พบรักน่ารักไม่ไหวแล้ว อยากได้มากอดบ้าน เป็นกำลังใจให้น้องไอและพี่หมอ เอาชนะอุปสรรคไปให้ได้
-
เอิ่ม...น้องไอ อ่อยมากไปมั้ยคะ
:hao3: :hao3: :hao3:
-
พี่เปรมมีเมียแรดต้องหมัีนตรวจเช็ครีางกายนะจ๊ะ :laugh:
-
อ้อยยยยย!! น่ารัก
-
ตั้งใจกะจะเม้นต์พี่เปรมเต็มที่เลย แต่คือไร?? เจอน้องไอตอนท้ายทีเดียวเขียนเรื่องพี่เปรมไม่ถูกเลย :laugh: แร่ดได้น่าร๊ากกกมากกกก :-[
-
พี่เปรมมีเมียแรดต้องหมัีนตรวจเช็ครีางกายนะจ๊ะ :laugh:
คือใช่ค่ะ :z1:
-
ไอทำไมหนูทะลึ่งอย่างนี้ล่ะ :o8: :o8: :o8:
จะเคลียร์กับปลื้มยังไงนะ ปลื้มจะยอมจบไหม
เขื่อนนี่น่ากลัวนะ ระวังตัวไว้นะพี่เปรมน้องไอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องไอ อ่อย ยั่วสุดๆ พี่เปีมจะหนีไปไหนได้
คาใจเรื้องเขื่อน เรื่องปลื้ม เรื่องครอบครัว ปลื้มมันต้อบไปทำอะไรร้ายๆไว้อน่
-
เขื่อนทำไมถึงเกลียดเปรม
ไม่ใช่ว่าโดนปลื้มไปทำอะไรไว้
แล้วบอกว่าเปรมทำหรอกนะ
เอิ่ม
:hao4:
-
55555555555
น้องไอน่ารัก น้องเปี๊ยกน่ารัก พี่เปรมน่ารัก
พี่ปลื้มรีบกลับมาเคลียร์ดิ๊ เค้าจะได้ครอบครัวสุขสันต์กัน
-
พี่เปรม พี่หล่อมากกกก ตัวหล่อแล้วใจยังหล่อด้วย :-[ ส่วนน้องไอค่ะ พี่ไม่รู้จะพูดยังไงกับน้องดี เพราะพี่อิจฉาน้องเหลือเกินที่นอกจากจะได้สามีหล่อและแสนดีแล้ว น้องยังแฮ่ดได้น่าเอ็นดูมากอีกด้วย :hao6: น้องเปี๊ยกมีพ่อและแม่แล้วน๊า น่ารักจริงจัง :กอด1:
-
นี่ของพี่เปรม กับของน้องไอค่ะ ไม่รู้ว่าจะถูกใจคุณรินมั๊ย :m23:
(http://upic.me/i/jw/img_7182.jpg)
(http://upic.me/i/6q/0img_7183.jpg)
-
ไอจังทำหนูแรดและขี้อ่อยขนาดนี้คะ 555555 แต่ทำดีแล้วค่ะ
พี่เปรมก็น่าร๊ากกกกกก แอบกลัวดราม่าละ ดูมีหลายปมเหลือเกิน
พี่ปลื้มก็ปล่อยน้องไปเหอะ ทำกับน้องไว้ขนาดนั้นใครมันจะไปรัก ชิ
-
นี่ของพี่เปรม กับของน้องไอค่ะ ไม่รู้ว่าจะถูกใจคุณรินมั๊ย :m23:
ถูกใจมากค่าาา ขอบคุณมากๆๆ เลยนะคะ :m3:
ขออนุญาตเอาฟรีแลนซ์ไปแปะไว้หน้าสารบัญนะคะ :m18:
-
พี่เปรมน้องไอมาโชว์ฉากสวีตกันอีกแบ้วว ตอนนี้ติดหนึบเรื่องนี้มากอ่ะ
หลงรักความแรดของน้องไอ และความซึนของพี่เปรม แอบกลัวดราม่าจัง
แต่ถ้ามีน้องไออยู่คงดราม่าไม่มากมั้ง น้องแกพาฮาตลอด รอปลื้มกลับมา
ดูสิจะยอมปล่อยไอไปง่ายๆไม๊ ถ้ายังฤทธิ์เยอะ เด๋วจะให้น้องไอเล่นงานให้หนัก
-
เด็กเขื่อนทำแบบนี้แล้วขนลุกเลยอ่ะ จะเอาถึงตายกันเลยเหรอ
เปรมทำไรให้เคียดแค้นขนาดนั้นอ่ะ
พี่เปรมเจ๋งจิง มิน่าไอถึงรัก อิอิ รออ่านตอนทำประตู เอ้ย ตอนต่อไป :mew1:
-
ไอชนะแน่นอน
-
น้องไอเอาถ้วยรางวัลให้ได้นะลูก แม่รอดูพี่เปรมยิงประตูหนูอยู่ :hao6:
-
แวะมาเม้นค่ะ ตอนที่ 21 เเล้วสินะ
รอออออออตอนต่อปายยยยยยยย
สู้ๆจ้า มาเป็นกำลังใจให้
:mew1: :katai2-1:
-
ขอบคุณ :)
-
เขินมากกกก :-[
ตามอ่านรวดเดียวจนทันแล้วดีใจจจ
ไอจังหนูแรดน้อยๆหน่อยลูกกก
แต่เจ้ชอบนะะ
-
หุหุ น้องไอคุยอะไรกับพี่ปลื้มนะ
-
ตอนที่ 21 มาแล้ว ๆ
ยิ่งอ่านยิ่งคิดว่าไอจัง ... เยอะนะเรา :hao3:
ยั่วพี่เปรมตลอดเลย
เขื่อน น่ากลัวตั้งแต่ทำกะไอ้เปี๊ยกล่ะ
แล้วนี้คิดจะทำไรอีก :katai1:
เป็นกำลังใจให้นะคะ
รอตอนต่อไป มาต่อเร็วๆนะ
-
ฮือออออออ :katai1: ยุ่งทั้งอาทิตย์เลยยังไม่ได้อ่าน รอแม่แป๊ปนะน้องไอจังงง เด๋วแม่เคลียร์ชีวิตแป๊ปนะลูก :katai4:
-
ทำไมพ่อกับแม่ของเปรมถึงรับได้ง่ายดายจังที่มีลูกมีแฟนเป็นผู้ชาย เป็นผมนี่ต้องดราม่ากันอย่างน้อยซักยกสองยก 555
ในบ้านนี้ใครๆ ก็เป็น "คุณ" กันหมด ยกเว้น "ไอ้เขื่อน" ทำไมถึงไม่เป็น "คุณเขื่อน" หนอ แสดงว่าต้องมีอะไรแน่ๆ เลย
ทั้งน้องไอและเปรมนี่ไม่สเป๊กผมเลย แต่สงสัยจะเป็นสเป๊กสาววาย 555
เวลาอ่านน้องไอยั่วพี่เปรมผมจะรู้สึกแปลกๆ จะเขินก็ไม่เขิน
จะขำก็ไม่ขำ จะหื่นก็ไม่หื่น จิ้นตามไม่ได้ ไม่เคยมีแฟนแบบนี้มาก่อน :m20:
แต่เอาเถอะนะ คนเราสเป๊คคนที่ชอบไม่เหมือนกันทุกคน ผู้ชายหลายคนก็อาจจะชอบที่แฟนยั่วเก่งแบบนี้ :z1:
ยังไงๆ น้องไอก็คงน่ารักสำหรับคุณเปรม
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
หลังจากเครียดงานมาหลายวัน วันนี้ได้อ่านตอนแรกคิดว่าน้องไอจะไม่โผล่แระ แต่ที่ไหนได้ :laugh: ยอมใจน้องไอจริงๆ สงสารพี่เปรม ต้องช่วยตัวเองอีกสินะ :z1: รอเด็กแร่ดโดนยิงประตู :hao6:
ขอบคุณคุณรินมากนะคะสำหรับนิยายดีๆ สู้ๆค่า :3123:
-
:hao6: จบตอนได้แบบอารมณ์เดียวกับพี่เปรมเลยค่ะ :hao6:
-
ตกลงว่าไอคุยกับปลื้มแล้ว :hao4:
-
รอวันอิปลื้มโผล่
อยากรู้ว่าเขื่อนเป็นบ้าอะไร ทำไมต้องถึงขนาดจะฆ่าแกงกัน?!?
ต้องเป็นเพราะอิปลื้มใส่ร้ายคุณเปรมแน่ๆ
-
คำเดียวเน้นๆ แรดดดดดดดดดดดดดด
-
ไอ้ปลื้มกับไอ้เขื่อนเริ่มน่ากลัวแฮะ
พี่เปรมโดนน้องไอยั่วตลอดจะไหวมั๊ยนั่น :z1:
-
คำเดียวเน้นๆ แรดดดดดดดดดดดดดด
o13 :hao6:
-
คืนนี้น้องไอจงมา :z13:
-
ทำไมพ่อกับแม่ของเปรมถึงรับได้ง่ายดายจังที่มีลูกมีแฟนเป็นผู้ชาย เป็นผมนี่ต้องดราม่ากันอย่างน้อยซักยกสองยก 555
ในบ้านนี้ใครๆ ก็เป็น "คุณ" กันหมด ยกเว้น "ไอ้เขื่อน" ทำไมถึงไม่เป็น "คุณเขื่อน" หนอ แสดงว่าต้องมีอะไรแน่ๆ เลย
ทั้งน้องไอและเปรมนี่ไม่สเป๊กผมเลย แต่สงสัยจะเป็นสเป๊กสาววาย 555
เวลาอ่านน้องไอยั่วพี่เปรมผมจะรู้สึกแปลกๆ จะเขินก็ไม่เขิน
จะขำก็ไม่ขำ จะหื่นก็ไม่หื่น จิ้นตามไม่ได้ ไม่เคยมีแฟนแบบนี้มาก่อน :m20:
แต่เอาเถอะนะ คนเราสเป๊คคนที่ชอบไม่เหมือนกันทุกคน ผู้ชายหลายคนก็อาจจะชอบที่แฟนยั่วเก่งแบบนี้ :z1:
ยังไงๆ น้องไอก็คงน่ารักสำหรับคุณเปรม
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
ถ้าอ่านตอนแรกๆ เวลาพี่เปรมอยู่กับพี่ปลื้มสองคนก็เรียกไอ้ปลื้ม มึง กู ว่ากันไป แต่ที่เรียกสุภาพว่าคุณปลื้มเพราะกำลังคุยอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ และที่พี่เปรมจะไม่เรียกเขื่อนว่าคุณ ก็เพราะเขื่อนเป็นน้อง และเขื่อนเองก็ใช้คำหยาบกับพี่เปรมเหมือนกัน จึงคิดว่ามันขึ้นอยู่กับกาลและเทศะมากกว่านะคะ :katai2-1:
ส่วนน้องไอเราชอบนะ :laugh: เป็นการยั่วแบบตั้งใจที่ได้น่าเกลียดแต่ดูตลกและน่าเอ็นดูมากกว่า :z1:
ทั้งหมดนี้คือความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ อิอิ ไม่เกี่ยวกับนักเขียนและใครทั้งนั้นค่ะ :กอด1:
-
มองหน้า ไอ้น้องเขื่อน....(เพลงเด็กมีปัญหาาาาาาาาาา ของโฟร์มด ลอยมาเบยยยย) อืม...น้องเป็นอะไร จิตใจน้องทำไมมันแลดูบิดเบี้ยวเช่นนั้น.. แล้วนิทำอะไรกับรถพี่เปรมเนี่ย!!! :beat: ดีนะที่พี่เปรมของบ่าวฉลาดกินเพดดีกรี เฮ้ยไม่ใช่หละ 555 ดีที่รู้ทันอิน้องสันเขื่อนเรื่องรถ (ว่าแต่พี่เปรมจมูกดีจริงๆ..ได้กลิ่นน้ำมันเครื่อง 555 ) ...รู้สึกเรื่องมันชักเลยเถิดไปเรื่อยๆ
การแก้แค้นของสันเขื่อน ขยายสเกลงานขึ้นเรื่อยๆ ขนาดจะให้เกิดอุบัติเหตุ?? :a5: บ่าวเห็นควรว่าพี่เปรมควรบอกวงศาคณาญาติของพี่เปรมนะเจ้าค่ะ จะได้ช่วยกันหาทางออกที่ไม่มาม่า
ส่วนน้องไอ ...น้องเค้าแร่ดแบบน่ารักน่าเอ็นดูอ่ะ ทำเหมือนอ่อยแต่เอาเข้าจริงก็ไปไม่เป็นเหมือนกันบางที :hao3:แต่อย่าเยอะไปกว่านี้ 555 พอดีๆนะก๊ะ แค่นี้ก็ สามีรักสามีหลงจะแย่แล้ว :mew1:
-
:katai5: มารอทุกตอน 4 วันครั้ง
-
มีเมียน่ารักและแรดพี่เปรมต้องทำใจ
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-22-
“ไอ้ดีนมึงดูนี่สิว่ะ แมร่ม แฟชั่นสนามบินล่าสุดของจีดราก้อน โดนใจกูชิปเป๋ง” ผมยื่นรูปในหน้าจอไอโฟนให้ไอ้เพื่อนรักดู ไอ้ดีนที่กำลังปรับเลื่อนสายรองเท้าอยู่แค่ชำเลืองมองด้วยหางตา
“ตุ๊ด” เต็มหน้าผมเลยครับ แต่ผมก็ยังใจเย็นเพราะรู้ว่าไอ้ดีนมันปากมอมเป็นปกติ
“ดูนี่ดิ จีดราก้อนใส่เสื้อลูกไม้ซีทรูโชว์ไลฟ์เมื่อวานด้วย เจ๋งว่ะ”
“ตุ๊ด” อีกครั้งครับเต็มๆ กลางแสกหน้าแบบไม่มีกั๊กไว้บ้างเลย
“ไอ้สัสดีน! มึงหยุดว่าไอดอลกูเป็นตุ๊ดได้มั๊ยว่ะ” ต่อให้เป็นเพื่อนรักก็เหอะ ผมเคืองนะเว้ย!
ผมผลักไอ้ดีนจนแทบตกเก้าอี้ ใบหน้าหล่อตี๋มองผมด้วยสายตาเอือมๆ ส่ายหัวไปมาแล้วก้มลงผูกเชือกรองเท้าต่ออย่างบรรจง ปล่อยให้ผมนั่งกัดฟันกรอดๆ อยู่เพียงลำพัง แต่อย่าคิดว่าผมจะยอมง่ายๆ นะครับเพราะจีดราก้อนเป็นไอดอลของผมนี่นา แถมยังเป็นแฟชั่นนิสต้าในดวงใจของผมด้วย การแต่งตัวเสื้อผ้าหน้าผมของผมทุกวันนี้ก็ได้รับอิทธิพลมาจากไอดอลเกาหลีคนนี้ทั้งนั้น ผมตั้งท่าจะยกหมัดขึ้นยันไอ้ดีนไปอีกโครม แต่มันก็ยืดตัวขึ้นมานั่งหลังตรงแล้วหันมามองผมพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“มึงนั่นแหละ ตุ๊ด!”
ห๊า?!
ตกใจตาเหลือกเลยสิครับ มันย้ำชัดขนาดนั้นผมก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา ผมยกนิ้วชี้หนังหน้าหล่อๆ ของตัวเองเพื่อจะเตือนสติให้คุณเพื่อนรักได้เห็นกันชัดๆ ว่า
“หล่อเกาหลีสาวกรี๊ดอย่างกูนี่นะตุ๊ด มึงเอาตาตุ่มมองรึไง?”
ไอ้ดีนมองหน้าผมแล้วถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ราวกับจะปลงชีวิต
“เออ ไอ้คนหล่อ” พูดเสียงเนือยๆ เหนื่อยๆ แต่ผมก็ทำให้ผมพอใจในระดับหนึ่ง
“มึงอิจฉากูล่ะสิ” กอดคอปลอบใจสักหน่อย ไอ้ดีนคงจะน้อยใจล่ะสิท่าเพราะตั้งแต่เริ่มงานกีฬาประเพณีมาสาวๆ กรี๊ดผมมากกว่ามันนะสิครับ
งานกีฬาประเพณีระหว่างมหาลัยเป็นงานกีฬาที่รวมมหาลัยทั่วฟ้าเมืองไทยไว้ด้วยกัน ซึ่งผมกับไอ้ดีนเป็นหนึ่งนักกีฬาบาสเก็ตบอลของมหาวิทยาลัย เมื่อถึงงานกีฬาประเพณีระหว่างมหาวิทยาลัยทีไรผมกับไอ้ดีนก็กลายเป็นซุปตาร์ของทีมกันตลอด ต่อให้ไม่ได้ถ้วยรางวัลหรือแม้กระทั่งตกรอบตั้งแต่รอบแรกก็ไม่เป็นไรเพราะผมกับไอ้ดีนคว้ารางวัลนักกีฬาขวัญใจมหาลัยมาครองทุกปี
ปีนี้ก็เช่นเดียวกันกองเชียร์ของพวกผมมาจนแน่นอัฒจันทร์ และยิ่งคึกคักมากกว่านั้นก็คือทีมบาสเก็ตบอลมหาลัยของผมทะลุเข้ามาถึงรอบชิงชนะเลิศได้แบบงงๆ ก็จะไม่ให้งงได้ยังไงละครับ ก็เด็กมหาลัยศิลป์อย่างพวกผมเล่นกันเอามันส์มากกว่าเอาจริง เห็นซ้อมๆ กันทุกวันหลังเลิกเรียนนั่นก็ซ้อมแบบติสสไตล์นั่นคือขอท่าสวยให้สาวกรี๊ดไว้ก่อน แต่ไม่ใช่ว่าพวกเราจะเล่นกันไม่เอาไหนนะครับฝีมือทีมของพวกผมนี่ขั้นเทพเชียวนะ และในเมื่อหลุดมาถึงรอบชิงชนะเลิศได้พวกผมก็ขอเอาจริงบ้างละครับยังไงซะก็จะขอสร้างตำนานด้านกีฬาให้มหาลัยสักหน่อย
“เฮ้ยๆ ผัวเมียคู่นั้นสวีทกันพอรึยังว่ะ?” ไอ้อ๊อฟปากหมามาอีกคนแล้วครับ ผมล่ะเบื่อพวกนี้จริงๆ ชอบกล่าวหาว่าผมเป็นผัวไอ้ดีนอยู่เรื่อย แต่ก็ชินซะแล้วล่ะครับ ล้อผมกับไอ้ดีนแบบนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสามเหลืออีกปีเดียวก็จะจบกันไปแล้วไอ้พวกนี้จะได้ตาสว่างสักทีว่าผมกับไอ้ดีนเคมีไม่เข้ากันสักนิด
“เอ๊าๆๆ” โค๊ทโตที่เป็นทั้งรุ่นพี่ อาจารย์ และโค๊ทของทีมเดินมายืนกลางห้องพักนักกีฬาแล้วปรบมือเรียกนักกีฬาในทีมทุกคน
ลูกทีมอย่างพวกผมทั้งตัวจริงตัวสำรองก็เดินอย่างห้าวหาญมากอดคอล้อมวงกันโดยมีโค๊ทโตเป็นจุดศูนย์กลาง วันนี้คู่แข่งของเราเป็นทีมมหาหินเป็นเจ้าของแชมป์ติดต่อกันแทบทุกปี มีนักกีฬาเก่งๆ เยอะมาก แถมเป็นนักกีฬาหัวกะทิอีกด้วย เป็นมหาลัยที่ขึ้นชื่อเรื่องนักศึกษาเก่งทั้งเรียนและกีฬา ผมพูดขนาดนี้แล้วคงไม่ต้องเดากันแล้วละมั้งครับว่ามหาลัยที่ว่าก็คือมหาลัยที่พี่เปรมกับพี่ดินเรียนนั่นแหละครับ ดูอย่างพี่เปรมกับพี่ดินที่เรียนหนักขนาดนั้นก็ยังเป็นนักกีฬาฟุตบอลของมหาลัย ยิ่งพี่เปรมเนี่ยเคยเป็นกัปตันทีมถึงสองปีซ้อนเลยนะครับ แต่พอขึ้นปีห้าก็ปลดระวางจากกีฬาและกิจกรรมต่างๆ มุ่งหน้าเรียนอย่างเดียว ผมเลยอดเห็นความเท่ห์ของพี่เปรมตอนที่อยู่กลางสนาม เสียดายจริงๆ ครับ
“พร้อมกันมั๊ยพวกเรา?!”
“พร้อม! ฮุย! ฮุย ฮุย ฮุย!!”
พวกเราปรบมือให้กำลังใจตัวเองกันอีกรอบก่อนจะเดินออกไปสู่สนามการแข่งขันที่เต็มแน่นไปด้วยกองเชียร์จากทั้งสองทีมแน่นขนัดทั้งอัฒจันทร์
กรี๊ดดดดดด
ไม่ต้องตกใจครับ นั่นคือเสียงของสาวๆ ที่มีทั้งชายแท้ ชายเทียม สาวแท้ สาวเทียม รุ่นน้อง รุ่นพี่ และรุ่นเดียวกันจากหลากหลายคณะที่รวมตัวพร้อมใจกันตั้งกลุ่มแฟนคลับ ‘ดีน-ไอ’ ไว้เชียร์ผมกับไอ้ดีนโดยเฉพาะ สาวๆ คงเห็นว่าผมกับไอ้ดีนเป็นเพื่อนคู่หูดูโอ้อะไรประมาณนั้นแหละครับ
ผมรู้นะว่าหลายคนคงจะสงสัยว่าในเมื่อผมเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลระดับนี้แล้วทำไมความสูงถึงยังได้เท่านี้ จะให้โทษกรรมพันธุ์อย่างเดียวก็คงดูไม่ดี เอาเป็นว่าผมสูงได้ขนาดนี้พ่อกับแม่ก็ภูมิใจจะแย่แล้วครับ อีกอย่างกีฬาระดับมหาลัยก็ไม่ได้วัดส่วนสูงของนักกีฬาสักหน่อย ผมมาถึงจุดนี้ได้ด้วยความสามารถล้วนๆ ส่วนเรื่องหน้าตาและผิวพรรณนั่นคือของแถมที่ผมมาเสริมสร้างภาพลักษณ์ให้กับทีมครับ
ไอ้ดีนหันไปมองอัฒจันทร์ฝั่งตรงข้ามอยู่หลายครั้ง แถมยังโบกมือให้อีกด้วย อิจฉานิดนึงครับเพราะไอ้ดีนมีดาวคณะอักษรอย่างน้องปิ่นหรือปิ่นธารามานั่งเด่นยิ้มหวานงามสง่าเป็นกำลังใจให้ถึงขอบสนาม ต่อให้อยู่คนละฝ่ายแต่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าน้องปิ่นมาเชียร์ใคร ผมจึงลองกวาดสายตามองหาสุดที่รักของผมบ้าง
ว่างเปล่า..
ในอกด้านซ้ายมันร้องไห้กระซิกๆ ไหนพี่เปรมบอกว่าถ้าผมเข้ารอบชิงก็จะมาเชียร์ยังไงล่ะ อีกไม่กี่นาทีก็จะเริ่มแข่งแล้วยังไม่โหล่หน้ามาเลย เดือนกว่าแล้วนะที่ไม่ได้เจอกัน ทั้งคิดถึงและอยากได้กำลังใจ ผมอยากให้พี่เปรมมาเห็นว่าพบรักของพี่เปรมนั้นเก่งและเท่ห์แค่ไหนตอนที่อยู่ในสนามการแข่งขัน
กำลังปลงตกอยู่แล้วครับ จู่ๆ สายตาก็เหลือบไปเห็นชั้นบนสุดของอัฒจันทร์ฝั่งตรงข้าม พี่ดินที่อุ้มน้องเปี๊ยกอยู่ในอ้อมแขนยืนหล่ออยู่กับพี่หมอโก้ และเพื่อนๆ ของพี่เปรมอย่างพี่เจมส์ พี่วิทย์ พี่เอื้อ พี่โบว์ พี่ยุ้ย และพี่ริยา พี่ๆ เค้ายืนถือป้ายตัวอักษรกันอยู่ครับ ผมอ่านได้ว่า ‘แม่-ไอ้-เปี๊ยก-สู้-สู้’ แล้วพี่ดินที่ยืนอยู่คนสุดท้ายก็ยกชูน้องเปี๊ยกจนสุดแขนจนผมกลัวว่าน้องเปี๊ยกจะหลุดมือหล่นลงมาจริงๆ พวกพี่มารวมกันครบองค์ประชุมขนาดนี้ทั้งๆ ที่ทุกคนอยู่ในช่วงเอ็กซ์เทอร์น สงสัยพี่เปรมจะยัดเงินมาเยอะแน่ๆ แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่นาก็สามีผมรวย
โค๊ทโตเรียกประชุมทีมเสริมสร้างกำลังใจอีกนิดหน่อยพอเป็นพิธี จากนั้นกรรมการก็เรียกให้นักกีฬาทั้งสองทีมได้ทักทายกัน แน่นอนว่าในบรรดาคู่แข่งทุกรายจะต้องมีสายตาดูถูกเหยียดหยามในความสูงของผม แต่ไอด๊อนท์แคร์ครับ เพราะเดี๋ยวผมจะทำให้รู้ว่าเล็กพริกขี้หนูมันเป็นยังไง
เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มอีกครั้งเมื่อนักกีฬาทั้งสองฝ่ายพร้อมเพรียงกันอยู่กลางสนาม แต่ชั่วอึดใจก็เงียบลง กรรมการเดินถือลูกบาสมายืนจุดกึ่งกลาง หัวใจของผมไม่สงบเลยครับ มันยังไม่มีสมาธิ ผมเหลือบมองขึ้นไปบนอัฒจันทร์อีกรอบ แต่คราวนี้น้องเปี๊ยกถูกเปลี่ยนมือให้ไปอยู่ในอ้อมแขนของใครอีกคน
พี่เปรม..
ริมฝีปากบางเฉียบนั้นขยับว่า ‘สู้ๆ’ ให้ตายเหอะ! หัวจิตหัวใจของผมสั่นระริกระรี้เลยครับ ในที่สุดพี่เปรมก็มาทันเวลา พี่เปรมมาเชียร์ผมตามที่ให้สัญญาไว้ เพราะฉะนั้นศึกครั้งนี้ผมสู้ยิบตาครับ เป้าหมายของผมไม่ใช่ถ้วยรางวัลแต่ที่ผมมุ่งมั่นก็คืออยากจะให้พี่เปรมภูมิใจในตัวผมต่างหาก
สู้ๆ เว้ยพบรัก!
เสียงนกหวีดยาวดังขึ้นพร้อมกับที่ลูกกลมๆ สีแดงอิฐลอยขึ้นสูงจากมือกรรมการ ทีมคู่แข่งปัดลูกได้ และไม่กี่วินาทีก็นำไปก่อนสองคะแนนตามที่คาดไว้ ไม่ต้องซีเรียสครับทีมของผมถือคติไว้ว่าอย่าไปยึดติดกับลูกกลมๆ กลิ้งไปฝั่งโน้นได้เดี๋ยวก็กลิ้งมาฝั่งเราได้เหมือนกัน
ผ่านไปสิบกว่านาทีสกอร์คะแนนทีมของผมยังไม่พ้นหลักสิบในขณะที่อีกฝ่ายนำไปมากกว่าสิบแต้ม แต่ลีลาของทีมผมนี่คะแนนเกินร้อยไปแล้วครับ เล่นกันตามแบบฉบับนักกีฬามหาลัยศิลป์ที่พลิ้วไหวดั่งปลายพู่กัน ซึ่งเรียกเสียงกระหน่ำกรี๊ดจากสาวๆ ได้อย่างล้นหลาม
การแข่งขันดุเดือนขึ้นตามลำดับ เมื่อทีมของผมทำคะแนนได้ติดๆ กันถึงสามครั้ง คู่แข่งไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่หรอกครับ เพราะไม่ค่อยจะมีใครส่งลูกบาสมาให้ผมและที่สำคัญคือผมแทบจะไม่อยู่ในสายตาของศัตรูด้วยซ้ำ ผมก็ไม่แยแสหรอกครับ วิ่งเท่ห์ๆ เรียกเสียงกรี๊ดไปเรื่อยๆ เอาให้คู่ต่อสู้ตายใจ จนจบครึ่งแรกคะแนนทีมผมก็ยังคงเป็นรองอยู่พอสมควร แต่พวกเราก็ยังยิ้มได้
“พร้อมกันรึยังพวกเรา?!” เสียงห้าวหาญปลุกกำลังของโค๊ทโตตะเบ็งถามพวกเราในทีมด้วยรอยยิ้มที่เหี้ยมโหดโฉดชั่ว ซึ่งทุกคนในทีมก็พวกเรากอดคอกันล้อมวงตะเบ็งเสียงตอบกลับเหมือนเดิม
“ฮุย! ฮุย ฮุย ฮุย!!” พร้อมเอาจริงแล้วโว้ย!
เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้งส่งสันญาณเริ่มการแข่งขันครึ่งหลัง แค่เริ่มเกมส์ก็มันส์เลยครับ ใช้จังหวะที่ทีมคู่แข่งชะล่าใจสอยคะแนนมาได้อย่างไวหลายแต้ม จากนั้นก็ถึงคิวพระเอกตัวจริงอย่างผมสักที ขณะที่ไอ้โต๊ดโดนสกัดรอบด้าน มันก็หันมาสบตากับผมที่ไม่มีใครสนใจสักคน ผมใช้ความพลิ้วและความไววิ่งอ้อมไปด้านหลัง รับลูกบาสมาอย่างเหนือความคาดหมาย จากนั้นก็วิ่งไปหยุดยืนเกือบชิดเส้นหัวกะโหลก กระโดดลอยตัวสูงแล้วปล่อยลูกกลมๆ ในมือให้หมุนแบบแบ็คสกินลงห่วงไปอย่างสวยงามสามคะแนนท่ามกลางสายตาอึ้งทึ่งเสียวของทีมคู่แข่งและเสียงกรี๊ดสนั่นของกองเชียร์
มีลูกที่หนึ่งก็ต้องมีลูกที่สองสามสี่ห้าและเรื่อยๆ จนคะแนนตีตื้นมาเสมอกัน และอีกทีมต้องขอเวลานอกไปตั้งหลักใหม่อีกครั้ง ระหว่างนั้นผมกับไอ้ดีนก็ขอเซอร์วิสแฟนๆ หน่อยครับ กอดคอกันส่งยิ้มหวานพร้อมโบกมือให้กองเชียร์ทั้งอัฒจันทร์ เล่นเอาหลายคนกรี๊ดแบบชักดิ้นชักงอ ผมล่ะมีความสุขจริงๆ กับการเป็นซุปตาร์ แต่พอหันกลับไปอีกฟากอัฒจันทร์ พี่หมอสุดหล่อของผมยืนหน้านิ่งเป็นรูปปั้นกรีกเลยครับ ผมเลยต้องทำท่าส่งวิ้งรูปหัวใจไปให้สักหน่อย พี่หมอที่รักก็กระตุกยิ้มขึ้นนิดนึง ทำเอาผมอยากจะได้กระด้งมากระพือขึ้นไปกินตับพี่เปรมซะเดี๋ยวนี้เลย
หมดเวลานอก ได้ลงสนามกันอีกยก แน่นอนว่ารอบนี้ผมต้องโดนสกัดดาวรุ่งจากคู่แข่งอย่างหนัก แล้วก็เป็นจริงตามคาด พี่ถึกพี่ยักษ์พี่โย่งมายกแขนโชว์รักแร้ให้ผมชมความงามกันจริงจังมาก ขยับตัวไปไหนแต่ละก้าวก็ยากลำบาก แต่บอกแล้วไงว่าอย่าวัดความสามารถกันแค่ความสูงและขนาดตัว ผมหันไปสบตากับไอ้อ๊อฟตอนที่ถูกหนุ่มๆ สูงใหญ่กำยำล้อมหน้าล้อมหลัง จากนั้นไอ้อ๊อฟก็วิ่งเข้ามาหาผม ในขณะที่อีกฝั่งไอ้ดีนก็ตั้งท่ารอรับลูกจากผม คู่ต่อสู้จึงแยกออกไปสกัดไอ้อ๊อฟกับไอ้ดีนเพิ่ม เหลือที่ผมแค่คนเดียว ผมจึงบิดซ้าย บิดขวา กะระยะแป้นบาสด้วยสายตาจากนั้นก็กระโดดขึ้นกลางอากาศ ดันลูกบาสให้ลอยหวือเข้ามือกาวของไอ้ดีน ผมก็ได้รับอิสรภาพ สามารถขยับตัววิ่งไปข้างหน้าได้อีกสองสามก้าว แล้วกระโดดตัวขึ้นอีกรอบเมื่อไอ้ดีนส่งลูกบาสกลับมา จากนั้นก็ย่อตัวลงก่อนจะเขย่งจิกปลายเท้าให้แน่นเพื่อถีบตัวเองให้ลอยสูงสู่อากาศแล้วส่งลูกกลมๆ ลงห่วงสามแต้มไปอย่างง่ายดาย และยังทำให้คะแนนของทีมผมขึ้นนำด้วยครับ
ไอ้โต๊ด ไอ้อ๊อฟ วิ่งมาเคาะหัวผมคนละที ในขณะที่ไอ้ดีนวิ่งมาหยิกแก้ม แค่นั้นแหละครับเสียงกรีดร้องโหยหวนก็กระหึ่มดังทั้งสนามยิ่งกว่าตอนผมชู้ตลูกลงห่วงซะอีก และอีกไม่กี่สิบนาทีก็จะหมดเวลาคะแนนทั้งสองทีมสูสีกันมาก ผลัดกันนำผลัดกันตามตลอด ตอนแรกทีมผมก็กะว่าจะเล่นเอามันส์แต่เมื่อครู่โค๊ทโตบอกว่าถ้าหากชนะคณบดีจะมอบเงินรางวัลพิเศษให้เป็นขวัญกำลังใจ นักศึกษาศิลปะผู้หิวโซอย่างพวกผมจึงสู้ยิบตาครับ ยิ่งเวลากระชั้นชิดขึ้นเรื่อยๆ ก็เล่นกันมันส์เลยทีเดียว จนทีมแชมป์เก่าเริ่มฟึดฟัด มีพลาดศอกพลาดกระแทกกันแรงขึ้น แต่ทีมผมก็ใช่ย่อยครับเค้าเนียนๆ มาเราก็เนียนๆ ไป เพราะลูกล่อลูกชนเรามีเยอะ
เหลืออีกหนึ่งนาทีสุดท้าย คะแนนทีมผมยังตามอยู่สองแต้ม ผมเหลือบไปมองพ่อน้องเปี๊ยกนิดนึง เป้าหมายอันยิ่งใหญ่ในการชนะของผมไม่ได้อยู่ที่เงินรางวัล แต่อยู่ที่พ่อน้องเปี๊ยกนี่แหละครับ เพราะถ้าหากชนะผมก็จะได้มีข้ออ้างไปฮุยเลฮุยเล่นยิงประตูกับพี่เปรมได้แบบไม่น่าเกลียดเท่าไหร่ และตอนนี้ลูกบาสก็อยู่ในมือของผมซึ่งมีกำแพงห้อมล้อมรุมรักมากมาย ถ้าหากเปรียบกับสถานการณ์ในหนังเอวีก็คงคล้ายๆ ว่าผมกำลังจะโดนรุมโทรม แต่ขอโทษด้วยนะครับ ผมมีผัวแล้วและผัวกับลูกชายผู้น่ารักก็กำลังมองผมอยู่ ดังนั้นผมต้องฮึดสู้ขาดใจ
นับถอยหลังอีกสามสิบวินาที เพื่อนๆ ในทีมไม่สามารถวิ่งเข้ามารับลูกจากผมได้อย่างแน่นอน ผมจึงต้องอาศัยความสามารถของตัวเองล้วนๆ ในเมื่อผมเตี้ยและถูกสกัดด้วยร่างสูง ทำให้ผมกระโดดไม่ได้ วิ่งกระแทกออกไปก็หมดหวัง เหลือทางเดียวเท่านั้นก็คือมุดครับ ผมใช้จังหวะการเคลื่อนไหวจากการเคยเรียนบัลเล่ย์สมัยเด็กๆ สไลด์ตัวลอดใต้หว่างขาพี่โย่งเสาไฟฟ้าออกไป และท่ามกลางความมึนงงและสับสนทั้งหมดทั้งมวล ผมก็สะพานโค้งยกตัวขึ้นราวกับนักยิมนาสติกลีลากระโดดส่งลูกลงห่วงเก็บสามแต้มสุดท้ายได้ทันเสี้ยววินาทีของเสียงนกหวีดยาวเฟื้อยที่บอกให้รู้ว่าหมดเวลาการแข่งขัน
“เยส!” ผมกระโดดด้วยความดีใจเสียงดัง แล้วตั้งท่าจะหันไปแตะมือกับเพื่อนร่วมทีม ที่วิ่งเข้ามาหาผมแบบอึ้งๆ
“สุดยอดเลยพี่!!” ไอ้แมครุ่นน้องเข้ามากอดผมเป็นคนแรก แล้วทุกคนก็กระหน่ำซัมเมอร์เซลล์กันตามมา
ไอ้โต๊ดจับผมขึ้นขี่คอแห่เป็นนางแมวรอบสนาม พอลงจากคอไอ้โต๊ดได้ ผมก็กระโดดขี่หลังไอ้ดีนทันที งานเซอร์วิสแฟนต้องมา คราวนี้ทำเอามิตรรักแฟนเพลงกรี๊ดชักดิ้นชักงอกันยกใหญ่
ไอ้ดีนขยี้หัวผมจนยุ่งเหยิง ใครจะคิดล่ะครับว่าเราจะได้เป็นแชมป์ และใครจะคิดบ้างครับว่าผมกลายเป็นฮีโร่ซุปเปอร์สตาร์ภายในพริบตา
“ไอ้สัสพบรัก มึงเหี้ยมาก!” คำชมสุดประเสริฐจากไอ้ดีนเพื่อนรักครับ
“พวกมึงเลี้ยงเหล้ากูเลย” ผมหันไปชี้หน้าบอกทุกคน แค่คิดก็เปรี้ยวปากขึ้นมาแล้วครับ
และเพื่อเป็นการตอบแทนกองเชียร์ ทีมของผมก็เต้นโชว์เพลงเชียร์มหาลัยกันอย่างเมามันส์ ส่วนผมนะเหรอ ได้แต่ยืนยิ้มมองพวกบ้าๆ มันเต้นแร้งเต้นกากันครับ ผมไม่ถนัดเรื่องเต้นจริงๆ ผมไม่ได้มาสายนี้ ถ้าหากเป็นแนวเกาหลีผมจะจัดเต็มที่เลย ขณะที่ความครื้นเครงกำลังดำเนินไป ผมก็ส่งสายตามองไปอัฒจันทร์ฝั่งตรงข้ามแล้วอารมณ์ดีๆ ก็ลดวูบในทันทีที่คนสำคัญของผมหายไป
รับเหรียญรางวัลกันเสร็จ โค๊ทโตก็นัดฉลองทีมกันเย็นวันนี้เลย แต่ผมไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ทั้งนั้น พี่เปรมหายไปไหนนะ ทำไมไม่อยู่รอดูตอนผมรับเหรียญ นี่เป็นครั้งแรกและอาจจะครั้งเดียวในชีวิตของผมเลยนะเนี่ย
“ทำหน้ายังกับขี้ไม่ออก เป็นไร?” ไอ้ดีนถามผมตอนที่เรากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว
“เออ ขี้ไม่ออก”
“สัส!” ผลักหัวผมจนหน้าแทบทิ่มเลยครับ พอผมเงยหน้าขึ้นมาจะด่าสักหน่อย ไอ้ดีนก็พูดขึ้นเบาๆ ดักปากผมซะก่อน
“ไปหาผัวมึงเห๊อะไป๊ เดี๋ยวทางนี้กูรับหน้าให้เอง” มันโยนกระเป๋าเป้ให้ผม แล้วชำเลืองตาไปยังประตูอีกฝั่ง
จะบอกยังไงดีกับความรู้สึกขอบคุณในครั้งนี้ สมแล้วล่ะครับที่มันเป็นเพื่อนรักของผม ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้ใจไปซะทุกอย่าง ผมยกมือตบไหล่เป็นการขอบคุณ
“กูก็หวังว่าความดีความชอบในครั้งนี้จะส่งให้กูเป็นน้องเขยพี่เปรมในเร็ววัน”
คิดซะว่าความรู้สึกของคุณเมื่อครู่เป็นเพียงเสียงลมๆ แล้งๆ แล้วกันนะครับ ผมจิกตาใส่ไอ้ดีนไปหนึ่งที ไอ้ดีนก็หัวเราะหึหึแล้วยกตีนถีบส่งผมออกจากห้องมาอย่างนิ่มนวลจนหน้าแทบคว่ำลงในถังขยะ โชคดีที่การทรงตัวของผมดีเยี่ยมเลยรอดมาได้
ผมหยิบไอโฟนขึ้นมาดู มีข้อความจากพี่เปรม เปิดดูก็มีข้อความที่ส่งมาตั้งแต่เมื่อสี่สิบห้านาทีที่แล้วว่า ‘รออยู่ที่รถ ข้างโรงยิม’ กับรูปภาพป้ายทะเบียนรถ ที่ผมไม่คุ้นชิน ผมเดินออกจากโรงยิมทางด้านหลังเพื่อหลบหลีกบรรดาแฟนคลับที่มายืนรอแสดงความดีใจ เช็คกลิ่นตัวนิดหน่อยเพื่อความมั่นใจ แล้วจึงมุ่งหน้าไปยังลานจอดรถ
เดินมายังไม่ทันจะพ้นเขตโรงยิม ผมก็เจอผู้ชายร่างสูงสมส่วน หน้าตาหล่อคมเข้ม แต่งตัวในชุดเสื้อเชิ้ตพอดีตัวกับกางเกงสแล็ค หล่อหรูดูดีมีระดับ ยืนอยู่ข้างๆ เสาอาคาร ฝ่ายนั้นหันมามองผมด้วยใบหน้านิ่งเรียบ
“พ..”
ครืดๆๆๆ
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยเรียกหรอกครับ เสียงคอลก็ดังขึ้นก่อน ผมก้มลงมองชื่อหน้าจอแล้วกดรับสายทันที
“โอก้าซางงงงงงงงงงงง”
“ชนะสิครับ น้องไอลูกแม่สุโค่ยยยย”
“กำลังจะกลับครับ พี่เปรมรอ... เอ๋??” ผมกวาดสายตามองจนทั่ว และยังเดินวนรอบเสาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่ยืนอยู่ตรงนี้เมื่อครู่
“อ่อ ไม่มีอะไรครับแม่”
“ครับๆ เดี๋ยวน้องไอกลับถึงบ้านแล้วจะรีบคอลกลับหาแม่นะครับ โอก้าซังไดสุกิ”
วางสายแล้วก็หมุนตัวมองรอบๆ อีกครั้ง นักศึกษาและผู้คนเดินกันประปราย แต่ไม่มีคนที่ผมกำลังหาอยู่
“เล่นอะไรของเค้ากันเนี่ย?” ผมบ่นกับตัวเองแล้วเดินไปยังลานจอดรถ
เดินไปแค่ไม่กี่ก้าว เท้าของผมก็ต้องหยุดลงเพราะสมองของผมก็ฉุกคิดขึ้นได้ พี่เปรมแอบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตั้งแต่เมื่อไหร่?? ตอนอยู่บนอัฒจันทร์พี่เปรมใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สีซีดไม่ใช่รึไง และที่สำคัญคือถ้าเป็นเวลาส่วนตัวพี่เปรมแทบจะไม่เคยใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแล็คเลย
คิ้วของผมกระตุก มือเผลอกำโทรศัพท์แน่นจนชื้นไปด้วยเหงื่อ ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วผ่อนออกมายาวๆ จากนั้นก็ก้าวเดินต่อไปโดยไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองหาอะไรทั้งนั้น เดินไปยังทันจะถึงลานจอดรถสายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับรถปอร์เช่ เคย์แมน สีขาวอย่างหรูคันหนึ่งที่จอดโดดเดี่ยวอยู่ใต้ร่มเงาของต้นหูกวาง สองเท้าของผมนำให้เดินเข้าไปใกล้ เห็นป้ายทะเบียนมาแต่ไกลก็รู้ว่าใช่ รถคันนี้ก็หรูและสวยดีแต่ผมรู้สึกชอบเมอร์ซิเดสเบนซ์ สปอร์ตคูเป้ สองศูนย์หนึ่งห้า สีขาวมุกคันเดิมมากกว่า
เดินเข้ามาจนถึงประตูฝั่งคนขับ ตอนแรกตั้งใจจะเคาะกระจกเรียก แต่ที่ไหนได้พี่เปรมเปิดกระจกฝั่งคนขับลงทั้งหมด แล้วเจ้าตัวก็นอนหลับอยู่บนเบาะที่เอนลงจนแทบราบ น้องเปี๊ยกนอนขดอยู่เบาะข้างๆ ชะโงกหน้ามามองผม
“บ๊อกๆ”
“ชู่วว์” ผมยกนิ้วชี้ขึ้นชิดริมฝีปากของตัวเอง น้องเปี๊ยกก็เงียบลงแล้วมองผมตาแป๋วน่าเอ็นดู
ผมขยับริมฝีปากถามอะไรบางอย่างกับน้องเปี๊ยกไป ฝ่ายนั้นทำหน้างง ส่ายหน้าไปมา แล้วคราง ‘หงิงง’ เบาๆ บอกผมว่าพี่เปรมหลับไปเป็นชั่วโมงแล้วตั้งแต่ออกมาจากโรงยิม
‘เข้าใจแล้วล่ะ’ ผมบอกกับตัวเองในใจแล้วถอยหลังลงไปนั่งลงบนม้าหินเก่าๆ ที่วางอยู่ชิดโคนต้นหูกวาง ทิ้งระยะห่างจากรถประมาณสามเมตร แต่ก็ยังมองเห็นคนที่หลับอยู่ในรถได้ชัดเจน
นั่งมองใบหน้าเรียวคม คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ยามหลับนิ่งสงบราวกับประติมากรรมชิ้นเอก ผู้ชายคนนี้ขับรถเกือบห้าชั่วโมงเพื่อมาให้ทันดูผมแข่งบาสตอนบ่าย และไม่รู้ว่าก่อนหน้านั้นได้หลับได้นอนบ้างรึเปล่าแต่ถ้าให้เดาคงจะอยู่เวรทั้งคืนเป็นแน่ตอนนี้ถึงได้หลับลึกขนาดนี้
นานพอดูจนแสงแดดขยับเลื่อนลอดเงาไม้ส่องโดนซีกใบหน้าคม ผมจึงลุกขึ้นเดินไปยืนข้างรถแล้วเอาเสื้อบาสในกระเป๋าเป้กางออกบังแสงแดดให้คนหลับ ไอโฟนในกระเป๋ากางเกงของผมสั่นครืดๆ แต่ผมก็ไม่คิดจะลดมือลงไปหยิบขึ้นมารับสายเพราะรู้ว่าเป็นพวกในทีมที่คงจะตามตัวผมให้จ้าละหวั่น เพื่อนก็สำคัญสำหรับผมนะครับ แต่คนที่อยู่ตรงหน้าสำคัญมากกว่าเท่านั้นเองและที่ผมอยากจะชนะให้ได้ในวันนี้ก็เพราะคนๆ นี้นี่แหละ ดังนั้นขอผมฉลองกับคนสำคัญที่สุดสองต่อสองก่อนนะครับ
โทรศัพท์สั่นสะเทือนอยู่นานคงจะเกือบยี่สิบสาย แดดร่นจากใบหน้าหล่อเหลาลงมาอยู่ตรงต้นแขนมัดกล้าม ผมก็เลื่อนเสื้อบังตามแสงแดด แล้วพลิกข้อมือดูนาฬิกาห้าโมงเย็นกับสามสิบแปดนาที พี่เปรมหลับสนิทแบบนี้นานเกือบสองชั่วโมง และผมก็มายืนบังแดดให้อยู่แบบนี้ได้ยังไงนะตั้งชั่วโมงกว่า ส่วนน้องเปี๊ยกก็หลับสลับตื่นอยู่อย่างนั้นสองสามรอบ ไม่ใช่ว่าไม่เมื่อยแขนนะครับแต่พอดีความสุขมันมีมากกว่าผมเลยทำได้ ต่อให้ยืนจนแสงแดดลับฟ้าผมก็ยังทำได้เลย
“คิดถึงชะมัด” บ่นไปตามเสียงที่ดังอยู่ในหัวใจครับ
เงยหน้ามองฟ้า ชมนกชมไม้เพลินๆ สลับกับการจ้องหน้าคนหล่อ ใจจริงก็อยากจะมองหน้าพี่เปรมอย่างเดียวนั่นแหละครับ แต่กลัวจะอดใจไม่ไหวได้ลักหลับไปซะก่อน
“เหี้ย!” จู่ๆ ข้อมือถูกกระชากจับไว้แบบไม่ทันตั้งตัว พี่เปรมตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่ยักกะรู้ตัว แล้วน้องเปี๊ยกก็ไม่มีบอกกล่าวกันบ้างเลย แน่ะ ขยับตัวนอนหันหลังให้อีก
“เอาดีๆ เหี้ยหรือผัว”
สติมาปัญญาเกิดครับ ผมมองผู้ชายที่นั่งกระตุกยิ้มอยู่ในรถ พี่ดินเคยบอกผมว่าพี่เปรมเป็นเสือยิ้มยาก ถ้าหากไม่อยู่ในชุดกาวน์ก็อย่าหวังจะได้เห็นพี่เปรมยิ้ม แต่สำหรับผมพี่เปรมเป็นผู้ชายที่ยิ้มง่ายมาก
“ผัว” เติมคำว่า ‘ที่เคารพรัก’ ต่อท้ายด้วย
“มานานแล้วทำไมไม่เรียก” มือใหญ่เปลี่ยนจากจับที่ข้อมือเป็นกุมมือเอาไว้แทน
“ก็ไม่อยากเรียก” อยากให้พักผ่อนบ้างนี่นา
พี่เปรมดึงเสื้อในมือของผมไปวางไว้ข้างๆ น้องเปี๊ยก แล้วหันกลับมาส่งยิ้มละมุนให้ผม เป็นรอยยิ้มที่มอบให้ผมเพียงคนเดียว
“พบรัก”
“ครับ” ตอบพี่เปรมแล้วก้มหน้างุดด้วยความเขินสุดๆ แต่ก็ยังช้อนตามองใบหน้าหล่อคมปริบๆ
คนที่เรียกไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ทำเพียงดึงให้ผมโน้มตัวลงไปใกล้ ใกล้มากจนลมหายในรินรดและริมฝีปากของเราแตะชิดกันนิ่งๆ แต่ก็เล่นเอาหัวใจของผมสะท้านไหว เมื่อเราผละออกจากกันผมก็รู้สึกวูบโหวงในใจอยากบอกไม่ถูก
“พี่เปรม” ผมเรียกพี่เปรมที่กำลังปรับเบาะที่นั่งให้พอดี
พี่เปรมคราง ‘อือ’ รับในลำคอ แล้วพยักเพยิดให้ผมขึ้นรถ แต่ผมกลับเลือกที่จะส่งกระเป๋าเป้ให้พี่เปรมก่อน แล้วยื่นมือออกไปตรงหน้าพี่เปรม
“รางวัล”
“ขึ้นรถ” พี่เปรมมองหน้าผมแล้วบอกเสียงเข้มซะจนผมที่กำลังที่ยืนยิ้มแฉ่งได้แต่ยืนยิ้มค้างเลยครับ
ผมตั้งใจเล่นเต็มที่เพื่อพี่เปรมเลยนะ มาดุหน้านิ่งคิ้วขมวดแบบนี้หมายความว่าไง
“กูบอกให้ขึ้นรถเดี๋ยวนี้ ไม่อยากกลับบ้านไปรับรางวัลรึไง?”
อ่อ...
แล้วจะชักช้าอยู่ใย ผมกระโดดขึ้นเป็นตุ๊กตาหน้ารถคู่กับน้องเปี๊ยกในทันที จะเว่อร์ไปมั๊ยนะถ้าผมจะยิ้มหน้าบานแบบนี้จนถึงบ้าน ก็มันตื่นเต้นนี่นา หุหุ
.
.
.
.
.
TBC... :oni1:
-
พี่เปรมมีเมียแรดต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายนะจ๊ะ :laugh:
คือใช่ค่ะ :z1:
:laugh: :laugh:
-
:m5: ขอบคุณทุก +เป็ด
:m5: ขอบคุณทุก +ชื่นชม
:m5: ขอบคุณทุกความคิดเห็น
:m5: ขอบคุณทุกคนอ่าน
:m5: ขอขอบคุณทุกกำลังใจอีกครั้งนะคะ :pig4: :กอด1: :L2:
-
:mew1:
จัดพิธีมอบรางวัลเลยค่ะพี่เปรม. หลับเอาแรงไปแล้วด้วยเนาะ 5555
ท่าบัลเล่ต์มันช่วยหนูได้จริงๆเหรอลูก หรือว่าหนูพลิ้วอยู่แล้ว กอดน้องไอจังแรงๆ :กอด1:
ปล. โค้ชผู้ฝึกซ้อมเทรนกีฬาจะสะกดด้วยช. ช้างนะคะ ไม่ใช่โค้ทแบบเสื้อคลุม
-
สัมผัสได้ว่า สิบปลื้มก็ไม่สามารถแรกเข้ามาได้ :z2:
-
ช่ายยยยยยยยยยยยยยย ถ้วยรางวัลมันเล็กไปน้องไอ กับไปรับกระบองทองคำพี่เปรมดีกว่าลูก :z1: ดีแล้วที่หนูยังรู้จักเขินอาย กระดากใจบ้าง อยู่ๆจะไปบอกว่าอยาก มันก็ดูไม่ดี ต้องหาข้ออ้างบ้างไรบ้างในการจะขอให้พี่เปรมซัลโวประตูหนู เดี๋ยวเขาจะหาว่าเราง่ายและเบื่อเร็วเน๊าะ :m20: แต่ตัดจบทำมายยยยยยยยยยยยยยย อยากไปดูน้องไอมอบประตูทองคำให้พี่เปรมง่ะ ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นอีพี่ปลื้มใช่ไหม มาทำมายยยยยยยยยยยย กลับไปเลย น้องไอจังไม่เอาเอ็งแล้ว พี่เปรมหล่อแมนแอนด์(ใจ)ใหญ่กว่า กลับไป ชิ่วๆ :z6:
ปล. เขียนเลขหน้าอัพผิดหรือเปล่าคะ ต้องเป็น 37 นะ ไม่ใช่ 39 หน้า 39 เอาไว้ให้คนอ่านเม้นฝ่า :impress2:
-
ท่าทางน้องไออดอยากปากแห้งมากเลยนะคะเนี่ย ไม่อย่างนั้นเจ้าตัวเขาคงไม่ทุ่มทุนสร้างงัดทุกลีลาเพื่อคว้าชัยชนะไปเป็นข้ออ้างทวงเอาของรางวัลจากพี่เปรมขนาดนี้หรอกเน้อ~ :laugh:
แล้วผู้ชายคนนั้นมาทำอะไรน้อ? :m28:
-
o13 สุดยอดมากเลยพบรัก รอดูพี่เปรมจัดรางวัลชุดใหญ่ขนาดไหนให้ไอรักกัน :hao7:
-
ทำไมเรารู้สึกแปลกๆคะ หรือเเราคิดมากไป เอ๊ะ คือนั่นพี่เปรมจริงๆ? หรือพี่ปลื้ม? เอ๊ะ งง 555555 สงสยเราคิดมากไป น้องไอไม่มีทางจำพ่อของลูกผิดหรอกเนอะ 55555555
ปล. แอบตกใจนิดนึงตรงน้องไอเึยเรียนบัลเล่ค่ะ คุณแม่คะ นี่มันควรส่งลูกสาวไปเรียนมากกว่าหรือเปล่าคะ? 555555555
-
ปล. เขียนเลขหน้าอัพผิดหรือเปล่าคะ ต้องเป็น 37 นะ ไม่ใช่ 39 หน้า 39 เอาไว้ให้คนอ่านเม้นฝ่า :impress2:
เขียนผิดจริงๆ ค่า :a5: แก้ไขแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ :กอด1:
***อายจุงเบย 555 o22
-
ไม่ได้เข้าเล้ามาหลายอาทิตย์ รู้สึกพลาดมาก :o12: ขอไปตามอ่านก่อนนะคะ o7
-
แหมน้องไอไม่ค่อยเลยนะคะ :z1:
-
คนใส่เสื้อเชิ้ตคือปลื้้มพี่เปรมมานอนรออีกที่
-
อยากเห็นรางวัลพี่เปรมอ่ะ :hao6: :-[
-
นั่นพี่ปลื้มรึเปล่าค้าาาาาาาาาาาา
จู่ๆก็โผล่มาแบบนี้ จะเคลียร์กันแล้วใช่ไหมมมม
รอตอนต่อไปเนาะ
-
นู๋ไอคะลูก ไม่กระสั่นขนาดมั้ยคะ ใจเย้นเนาะ
-
คือน้องไอคะ เก็บอาการนิดนึงนะคะ เดี๋ยวมันจะไม่งามค่ะ :laugh3:
-
พอพี่เปรมบอกว่า กลับบ้านไปรับรางวัล
หนูนี่รีบเลยนะจ๊ะ :hao6:
-
แรดดี ไม่มีตกเลยจริงๆ55
-
พบรักน่ารักน่าหยิกมากๆ
ปลื้มไหนว่าจะเลิกไงกลับมาทำไม
-
แรดจริงๆ อีหนูเอ๊ย 55555
ไหนๆ ก็ไหนๆ ขอฉากรับรางวัลด้วยนะพบรัก
#ชอบผู้ชายแบบพี่เปรม :hao5:
-
รางวัลที่จะให้ใหญ่ไหมพี่เปรม
-
น้องไอลีลาเล่นบาสพริ้วขนาดนี้ จัดพริ้วๆให้พี่เปรมซักหน่อยนะคืนนี้ :-[
-
ฮาร์ดคอร์ดีอะ เปรมเนี่ยเรามโนว่าคุณชาย พูดค่ะ พูดครับ
แต่มาแนวนี้ก็ชอบนะ ฟินอีกแบบ รางวัลน้องไอ เนี่ย แบบ... จนถึงเช้าเลยป่ะ คุคุ
:hao6: :hao7: :katai2-1:
-
o13 แม่น้องเปี๊ยกสุโค่ย เล็กพริกขี้หนูจริงๆ o13
ปลื้มกลับมาแล้ว จะเป็นยังไงต่อล่ะทีนี้
หวังว่าพี่เปรมจะไม่คิดว่าตัวเองเป็นพี่ต้องเสียสละให้น้องนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ถถถถ หวังผลจริงๆเลยนะ 5555555
-
เป็นชื่อที่ดีจริงๆนะ เวลาแฟนเรียกได้ยินแล้วคงมีความสุขน่าดู :man1:
-
น้องไอ ออกนอกหน้ามากไปมั้ยคะ ^^
:hao3: :hao3: :hao3:
-
ตัวเล็กแต่ไวได้ใจ กำลังก็เต็มเปี่ยม จะไม่ได้แชมป์ได้ไง อิอิ
อยากรู้พี่เปรมจะให้รางวัลอะไรน้าา???
ติดตามตอนต่อไปค่า
:mew1:
-
พลาดมากจริงๆ ที่หายไปหลายอาทิตย์
สนุกมากกกกกกกกก อ่านแล้วมีความสุข :heaven
แม้จะลุ้นว่ามีดราม่ารึเปล่า แต่คือชอบ ชอบความเป็นพี่เปรม ชอบความแฮ่ดที่น่าเอ็นดูของน้องไอ
และชอบน้องเปี๊ยกแสนซน :m3: คุณรินแต่งได้ดีมาๆ ค่ะ เราอินและฟินมาก สู้ๆ นะคะ
รอตอนต่อไป :hao6:
-
โอ๊ยยยยย น้องไอลูกรักของแม่ ลีลาในสนามหนูเด็ดมาก แม่ยอม เพราะงั้นตอนพี่เปรมให้รางวัลหนูก็ต้องสู้ขาดใจด้วยนะลูก :hao6:
ปล.ไอ้พี่ปลื้มกลับมาแล้วใช่มั๊ย??!! :z6:
-
:katai2-1: เราชอบนางเอกแบบนี้ ฉลาด น่ารัก ไม่งี่เง่า และอ้อร้อดี
มีปัญหาอะไรมาเราว่าพี่เปรมกับพบรักเอาอยู่
ขอบคุณ สำหรับเรื่องสนุกๆน่ะค่ะ :L1:
-
รีบเลยนะน้องไอ กบัวไม่ได้รางวัล
อิพี่ปลื้มมาแล้วแน่
-
จะสิบจะร้อยปลื้มก็สู้พี่เปรมไม่ได้อยู่ดี
ตอนแรกก็สับสนนะ แต่เราคิดว่ามาถึงขนาดนี้แล้ว พบรักคงไม่จำคนผิดแน่นอน ทั้งการแต่งตัว ทั้งการพูด แล้วไหนจะเรื่องน้องเปี๊ยกอีก
กลับมาแล้วสินะปลื้ม แต่เราว่านายอย่ามาแทรกดีกว่า ดูไงก็รู้ว่านายไม่มีวันมาแทรกแทรงได้หรอก ดูไม่ออกหรอ? เค้ารักกันจะตายไป หายๆไปซะเหอะ แล้วนี่พี่เปรมเคลียร์กะปลื้มยัง??
ไม่ว่าเกิดไรขึ้น ผ่านมันไปให้ได้เนาะ เราเชื่อใจไอจัง
-
แรดจริงๆด้วย นายเอกของฉัน :laugh:
-
55555 น้องไอน่ารักว่ะแม่ง
พี่ปลื้มสิบคนก็มาแทรกพี่เปรมไม่ได้หรอก
-
ให้พี่เปรมกับน้องไอเค้าทำพิธีมอบรางวัลกันก่อนนะ :m25:
ตัวประกอบ?อย่างปลื้มค่อยเข้ามาป่วนทีหลัง :laugh:
-
ตอนแรกไม่กล้าเข้ามาอ่านกลัวเจอมาม่า แต่พออ่านเท่านั้นแหละ ไม่มีมาม่าค่ะมีแต่แรด ฮ่าๆๆๆ ชอบน้องไอมากเป็นนายเอกในอุดมคติ :katai5:
-
ต้นเหตุทั้งหมดของความยุ่งยากในชีวิตเปรมต้องเป็นปลื้มแน่ๆ
-
น้องไอเก่งอ่ะลูกกกก ตบมือๆๆๆ ตัวเล็กแต่พริ้วมาก
กลัวอ่ะกลัวน้องโดนฉุด สรุปพี่ปลื้มมาเหรอหรืออะไร
ตอนไอคุยกับโอก้าซังก็น่ารักม้าก
ขอบคุณค่ะ
-
น้องไอน่ารักกกกก เลิฟๆ
-
ไอ้พี่ปลื้ม??? โผล่มาทำไม :angry2:
ไอจังเก่งมาก เพื่อรางวัลจากพี่เปรมน้องไอทำได้ทุกอย่าง :hao6:
ชอบตอนน้องไอยืนเอาเสื้อบังแดดให้พี่เปรมมากๆ ไม่ค้องพูดอะไรก็ละมุนละไม :-[
-
:katai2-1: เราชอบนางเอกแบบนี้ ฉลาด น่ารัก ไม่งี่เง่า และอ้อร้อดี
มีปัญหาอะไรมาเราว่าพี่เปรมกับพบรักเอาอยู่
ขอบคุณ สำหรับเรื่องสนุกๆน่ะค่ะ :L1:
o13
-
เก่งขนาดนี้พี่เปรมให้รางวัลชิ้นใหญ่สินะ :hao6:
ปลื้มมาแล้วใช่มั๊ย?
-
เพลีย ไม่ทีคำยรรยายสำหรับไอ แต่อิปลื้มมาแล้ว
-
ไออยากได้รางวัลอันไหนมากกว่ากันนะ
และพี่เปรมมาเชียร์ก็ยิ่งได้ผลนะ
รีบกลับไปรับรางวัลซะดีๆ
พี่เปรมเตรียมพร้อมล่ะ นอนเอาแรงแล้วด้วย
:katai2-1:
-
น่ารักอีกแล้ว เอาเป็ดไปเลยยยยยยยยยย ><
ว๊าวๆ ไปรับรางวัลกันยังไงน๊าาาา
ที่น้องไอเห็นตอนแรกคือพี่ปลื้มหรอ...... ดีนะน้องไอเป็นคนช่างสังเกตุ
พี่เปรมนี่หล่อจังเลย หงากๆ เอาดีๆเหี้ยหรือผัว หงากกกกกก ขำพรืด แต่เป็นพี่เปรมอ่านแล้วเขิน ><
-
ขอบคุณ :)
-
ไม่ค่อยเลยน่ะน้องไอ ไม่ค่อยเล้ยยยจริงจริ๊งงงงงงง :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ปูเสื่อรอดูรางวัลของพี่เปรม :z1:
-
อร๊ายยยย มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ขอแปะไว้ก่อนนะคะ ถึงบ้านแล้วจะรีบอ่านจร้า o13
-
รอๆๆ รอพี่เปรมจัดรางวัลให้น้องไอ :hao6:
ปล.ขอโทษนะคะ พิมพ์ซ้ำ พอดีพิมพ์กับมือถือ จิ้มยากค่ะ
-
โอก้าซังส่งหนูไปเรียนบัลเล่ย์มาเหรอลูก :laugh: น้องไอจังพริ้วจริงๆ เก่งแบบนี้พี่เปรมจัดรางวัลใหญ่เลยนะคะ :z1:
-
:katai2-1: เราชอบนางเอกแบบนี้ ฉลาด น่ารัก ไม่งี่เง่า และอ้อร้อดี
มีปัญหาอะไรมาเราว่าพี่เปรมกับพบรักเอาอยู่
ขอบคุณ สำหรับเรื่องสนุกๆน่ะค่ะ :L1:
o13
อีกเสียงจร้า o13
-
อิปลื้มกลับมาแล้วววว ออกไปปปปชิ้ววว
-
ปกติเห็นแต่เมะหื่น เรื่องนี้เท่านั้นที่เคัหื่นมากกกกกก 55555
-
:hao6: รออยู่นะพี่เปรม
-
:z13:
-
ตั้งหน้าตั้งตารอรางวัลมากเลยนะพบรัก
-
เคลียร์เรื่องปลื้มเถอะค่าาา
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากเลยค่ะ หัวเราะไปกับน้องไอมากมาย อ่านรวดเดียว22 ตอน
-
แหม่! เล่นเต็มที่เพื่อรางวัลสินะ
ปล. แรดน้อยคิดว่าแฟนๆ จิ้นนางเป็นผัวดีนหรอลูกหรอ เอาที่สบายใจนะลูกนะ
-
พบรักอย่างฮา และก็น่ารักมากๆเลย
-
หึๆ เล่นเพื่อของรางวัลนี่เองถึงได้ไม่ยอมแพ้
หวังว่าคุณสามีจะมอบรางวัลให้หนำอกหนำใจนะครับน้องไอ
:L2: :3123: :pig4:
Sarawatta
-
เกิดมาเพิ่งเคยเจอะเคยเจอนายเอกแบบนี้ 555555 บางทีเเรดกับหื่นก็มีเส้นบางๆกลั้น สงสัยไอ้เส้นบางๆของน้องไอคงขาดผึงแล้วมารวมกัน แรด+หื่น = รื่น หรือ แหด ดี 55555555555555555555555
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
:z13:
-
มาต่อได้แล้วค่า :katai5:
-
พี่ปลื้มกลับมาแล้วใช่ไหม..
-
หายไปหลายวันเลย สงสัยคนเขียนคงคิดหนักว่าจะให้พี่เปรมมอบรางวัลชุดใหญ่ให้น้องไอยังไงดี :laugh:
แฟนคลับมารอกันเต็มเลยนะครับ
Sarawatta
-
คิดถึงแล้ว
-
ตามทันแล้ววว :mew3:
ปลื้มกลับมาแล้วหรออ พี่เปรมไปเคลียด่วน!! :hao7:
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน วันนี้เข้ามาในเล้าคิดว่าจะได้อ่าน :z3:
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai5: :katai4:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-23-
อาบน้ำ สระผม เล็มขน ขัดผิว สวนทวาร ล้างง่ามนิ้ว ลอกสิวเสี้ยน แปรงฟัน และบ้วนปาก จนมั่นใจว่าสะอาดสะอ้านใสกิ๊กทั่วเรือนร่างยันลำไส้ ก็ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันรอบเอวเอาไว้แล้วแง้มประตูห้องน้ำแอบดูพี่หมอเปรมสักนิด บนเตียงมีแล็ปท็อปวางอยู่อย่างโดดเดี่ยว ในขณะที่น้องเปี๊ยกนอนแหมะอยู่บนพื้นข้างประตูระเบียงที่เปิดทิ้งไว้ครึ่งหนึ่ง ผมได้ยินเสียงพี่เปรมเหมือนกำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคนเสียงเข้มกดต่ำฟังดูน่ากลัวชอบกล และด้วยสันชาตญาณการรับรู้ทำให้น้องเปี๊ยกหันมามองผมทันที
“บ๊อกๆๆ” น้องเปี๊ยกบอกผมว่าพ่อเปรมกำลังคุยโทรศัพท์อยู่จริงๆ
ผมส่งเสียง ‘ชู่ว์’ เบาๆ น้องเปี๊ยกก็เงียบ จากนั้นผมก็ค่อยๆ เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ได้โปรดอย่ามองว่าผมเป็นพวกชอบเผือกนะครับ แต่แค่ผมอยากจะแปลงร่างเป็นนักสืบจิ๋วโคนันเท่านั้นเอง
‘กูไว้ใจเมียกู’
ได้ยินแค่ประโยคเดียวแจ่มชัดเต็มสองหูเลยครับ ไม่ต้องใช้ความสามารถดัดเสียงแบบโคนันผมก็พอจะรู้แล้วล่ะครับ แต่อีกนิดได้มั๊ยล่ะ? แบบว่ายังอยากฟังต่ออีกหน่อย ผมขยับเท้าด้วยวิธีแมวย่องออกจากห้องน้ำแต่ยังไม่ทันจะพ้นประตู พ่อของน้องเปี๊ยกก็ขยับตัวหันมามองซะก่อน ด้วยความตกใจจึงรีบปิดประตูห้องน้ำ หัวใจของผมเต้นตึกตักจนต้องยกมือกุมหน้าอกด้านซ้ายไว้เพราะกลัวมันจะทะลุออกมา หวังว่าพี่เปรมคงจะไม่ทันได้เห็นผมหรอกนะ เมื่อตั้งสติได้ผมก็แนบหูกับประตูฟังเสียงด้านนอก แทบไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเพราะพี่เปรมคงยังคุยโทรศัพท์อยู่นอกระเบียง นานเกือบสิบนาทีจึงได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว
“ไอ้เปี๊ยกมึงไปนอนได้แล้ว”
“บ๊อกๆ”
“อย่าลืมห่มผ้าแล้วกอดน้องเน่านะมึง”
“บ๊อกๆๆ”
ได้ยินเสียงพ่อลูกเค้าสนทนากันผมก็ได้แต่ยิ้มอยู่คนเดียวครับ น้องเปี๊ยกก็ช่างเป็นเด็กดีเหลือเกิน ไม่ว่าพ่อเปรมสั่งอะไรลูกเปี๊ยกก็ทำตามอย่างว่าง่ายไม่มีเถียงสักคำ ผมยืนฟังอยู่สักพักเสียงทุกอย่างก็เงียบลง หัวใจโครมครามเมื่อครู่ก็ค่อยสงบลงไปด้วย ผมจึงถอยกลับมาตรวจเช็คร่างกายหน้ากระจกในห้องน้ำอีกรอบ
หมุนซ้าย เอียงขวา ชูแขนขึ้นแล้วหมุนๆ ชูมือขึ้นโบกไปมา กางแขนขึ้นและลง พับแขนมือแตะไหล่ ไม่ว่าจะทำท่าไหนหรือจะทำสักกี่ครั้งผมก็เห็นแค่ผู้ชายหล่อหน้าตาดีสไตล์ญี่ปุ่นผสมเกาหลีอยู่ในกระจกเงาเท่านั้น หล่อๆ แบบนี้ทำให้ผมคิดถึงไอดอลในดวงใจของผมขึ้นมาทันที ลองเชิดหน้า จิกตา กัดริมฝีปากล่างเบาๆ อื้อหือ! นี่มันฝาแฝดของจีดราก้อนชัดๆ ว่าแล้วก็ขอออกสเต็ปเบาๆ เรียกน้ำย่อยแก้อาการตื่นเต้นก่อนจะไปรับรางวัลกับพี่เปรมสักนิดดีกว่า
เอ้า! วัน ทูว์ ทรี!
เริ่ม..
“ใหญ่จริงไหมครับพี่ ถึงเร็วจริง ๆ หรือเปล่า
สะใจน้องจะอยู่ยาว เป็นสก๊อยหนุ่ม ของพี่คนเดียว”
จบท่อนสก๊อยผมก็ต้องอันเชิญองค์พี่แจ๊สชวนชื่นมาประทับร่างแบบจัดเต็ม
“หนุ่มฟ้อ หล่อเฟี้ยว มีผมคนเดียว รูปหล่อจริง ๆ นะเนี่ย
เมื่อวาน แว้นไปเมืองชล เมื่อวาน แว้นไปเมืองชล
สาว ๆ หนองมน ถามว่าแฟนพี่หมอเปรมใช่ไหมเนี่ย”
เอ้า! เชิ้บ เชิ้บ โยกเอวพริ้วๆ ส่ายสะโพกแรงๆ กระดกกระเด้าหน้าหลังด้วย ฮึบ ฮึบ
“กูรอแว้นกับมึงอยู่นานแล้วเนี่ย”
เฮือก!!
ตกใจจนเยี่ยวแทบเล็ดหยุดค้างอยู่ในท่าแว้นกระเด้าหน้าเลยครับ เปิดประตูโผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่มีใครสะกิดเรียกผมสักคน แต่มันคงจะไม่ทันแล้วล่ะครับ ผมจึงทำได้แค่ค่อยๆ ยืดตัวขึ้นยืนหลังตรง จัดผ้าที่พันอยู่รอบเอวให้เรียบร้อย แล้วหันไปมองพี่หมอเปรมที่ยืนกอดอก กระตุกยิ้ม พิงกรอบประตูห้องน้ำ ตามแบบฉบับพระเอกในนิยายหื่นๆ เพียงแต่ในสายตาของผมพี่เปรมหล่อโคตรเหี้ยเหมือนท็อปบิ๊กแบงในเรื่องไอริสเวอร์ชั่นแรกเป๊ะ
“พี่เปรมมาตะ.. เฮ้ยยย!!” กำลังกระพริบตาปริบๆ ด้วยท่าเจี๋ยมเจี้ยมให้ดูน่าเอ็นดู แต่กลับก็โดนพี่เปรมจับอุ้มพาดบ่าเฉยเลย
เดี๋ยวๆๆ ผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่รอบเอวของผมหลุดแล้วนะ ช่วยหยิบขึ้นมาคลุมหนอนน้อยให้ผมก่อน แล้วก็ช่วยบอกผมทีว่าผมไปจุดต่อมคึกของพี่เปรมตรงไหนเนี่ย ผมสาบานได้ว่าเมื่อกี้ไม่ได้ร้องและเต้นรูดเสา I will survive หรือเต้นสะบัดส่ายสะโพกและจิกตาเซ็กซี่อย่างเพลง Who you? ของจีดราก้อนสักหน่อย ทำไมพี่เปรมใจร้อนขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าพี่เปรมแอบชอบพี่แจ๊ส!??
‘โน่วววววววววววววว!!’ ส่งเสียงหวีดร้องอยู่ในใจ
พี่เปรมวางผมลงบนเตียงปุ๊ปก็ไม่รอให้ผมเคลียร์เรื่องพี่แจ๊สสักนิด จับผมจูบเร่าร้อนทันที แค่จูบผมก็อ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงซะแล้วครับ ทั้งหนักหน่วงและอ่อนโยนสลับกันไปจนผมแทบจะขาดอากาศหายใจอยู่รอมร่อ พี่เปรมจึงยอมผละจูบออกให้ผมหอบหายใจเข้าปอด แต่พี่เปรมก็ยังวนเวียนอยู่ตามมุมปากและใบหน้าของผม ก่อนจะเคลื่อนไปขบติ่งหูให้ผมสะท้าน
“คืนนี้กูจะพามึงแว้นไม่ให้พักเลย”
อื้อ หือออ ถ้าอย่างนั้นพี่เปรมอย่าช้าเลยครับ ผมพร้อมจะซิ่งแล้ว จะท่ายากท่าผาดโผนก็จัดมาได้หมด เฮ้ย! ไม่ใช่แล้วครับ นั่นก็เกินไป ไอ้ที่ผมพูดแร่ดๆ ก่อนหน้าว่าจะยอมให้ยิงประตูสิบนัดอะไรนั่นก็เหมือนกันผมแค่พูดท้าพี่เปรมเล่นๆ เท่านั้นเอง เอาจริงๆ แค่สามยกของพี่เปรมผมก็สลบคาเตียงแล้วล่ะครับ
กำลังจะอ้าปากพูดต่อรองสักหน่อย แต่ก็โดนจมูกโด่งสูดไล้พวงแก้มแล้วไล่ลงซุกไซร้ตรงต้นคอขาว มือใหญ่สอดห้านิ้วประสานกับมือของผมไว้ ทำเอาสิ่งที่คิดไว้ในสมองกระเจิงกระจายไปคนละทิศคนละทาง มาถึงขนาดนี้แล้วเอาไงก็เอากัน ตามความพอใจของพี่เปรมเลยครับงานนี้ น้องไอยินดีเป็นสก๊อยให้พี่เปรมพาแว้นเข้าซอยแบบถี่ยิบไม่ยั้งทั้งคืนเลยครับ
“พี่เปรม อ อื้ออ” แอ่นอกรับฟันคมที่ขบหัวนมของผม
คนถูกเรียกครางตอบเบาๆ หลังจากดูดหัวนมของผมทั้งสองข้างดัง ‘จ๊วบ’ ทำเอาแกนกลางลำตัวของผมลุกขึ้นยืนเลยครับ
“พ พี่เปรม ด เดี๋ยว” ทุบไหล่ไปสองสามครั้ง ใจเย็นนิดนึง พอดีผมเพิ่งนึกอะไรออก
“หืม?” ยอมปล่อยหัวนมหนึ่งวินาที ใจดีจริงๆ ผัวใครเนี่ย
“ปล่อยข้างในนะ” พยายามหาโทนเสียงของตัวเองให้เจออย่างสุดความสามารถ
ความจริงก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ เมื่อกี้ผมแค่เห็นแว่บๆ ว่ารอบนี้พี่เปรมเตรียมถุงยางมาเป็นแผง ผมก็เลยเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อวันก่อนอ่านเจอว่าการปลดปล่อยข้างในมันสุดยอดเกินบรรยาย ก็เลยอยากจะลองบ้างอะไรบ้างเท่านั้นเอง
“ไม่ได้” เสียงนิ่งและเฉียบขาดมากครับ ดวงตาคู่คมมองดุจนน้องหนอนแทบหดเลย
“ท ทำไมอะ?”
“มันสกปรก”
สกปรก!?
‘ฉึก’ นี่คือเสียงมีดที่ปักลงกลางอกทะลุถึงบั้นท้ายของผมครับ
พี่เปรมว่าผมสกปรกอย่างนั้นเหรอ ถ้าสกปรกแล้วมาเอาผมทำไมล่ะ?! อยากจะถามออกไปแต่เสียงมันไม่ออกจากลำคอ การกระทำทุกอย่างหยุดนิ่ง หนอนชาเขียวของผมก็กลับไปฟีบหดตัวอยู่ในพงหญ้าอ่อน แม้อยากจะหุบขาแล้วถีบเบ้าหน้าหล่อๆ ไปสักที แต่ก็ทำได้เพียงแค่จ้องดวงตาคู่คมอยู่อย่างนั้น ทั้งโกรธ น้อยใจ และความรู้สึกอีกมากมายทะลุทะลวงเข้ามาอย่างไวจนมือที่จับอยู่ตรงหัวไหล่ของพี่เปรมสั่นกึก
เสียงถอนหายใจของพี่เปรมดังขึ้นเบาๆ จากนั้นก็ยืดตัวขึ้นนั่งชันเข่า ก่อนจะจับขาของผมอ้าออกแล้วพาดไว้บนบ่าจนสะโพกผมลอยหวือขึ้นจากเตียง มือใหญ่ประคองบั้นท้ายของผมให้สูงขึ้นไปอีก มันรวดเร็วมากจนร้องถามไม่ทัน แต่คงจะไม่ต้องถามแล้วมั้งครับ
“อ่ะ อ๊ะ” อ้าปากครางแล้วจิกนิ้วกับเตียงเกร็งไปทั้งตัวเลยทีเดียว
จู่ๆ พี่เปรมก็ก้มลงงับกลางลำตัวของผมแล้วดูดดัง ‘จ๊วบ’ แค่สองสามครั้งน้องหนอนก็ทรยศลุกขึ้นยืนตะเบ๊ะใส่หน้าพี่เปรมอย่างเต็มภาคภูมิ จากนั้นพี่เปรมก็จับผมพลิกตัวให้นอนคว่ำ ยกสะโพกของผมให้แอ่นสูงขึ้น มือใหญ่บีบแก้มก้นแล้วเบะออกก่อนจะซุกใบหน้าลงตรงรอยแยก
“อ๊ะ พ พอแล้ว อ๊า” ลิ้นอุ่นชื้นไล้เลียทั่วบั้นท้ายและยังชอนไชตรงจุดอันตรายของผม
ซุกหน้าลงกับหมอน มือและเท้าจิกเกร็งด้วยความเสียว เรื่องน้อยใจก่อนหน้าได้โปรดลืมมันไปเถอะครับ เชื่อแล้วครับที่รัก ผมเชื่อแล้วล่ะว่าพี่เปรมเป็นผู้ชายที่อธิบายและพูดง้อใครไม่เก่งจริงๆ แต่แมร่ม จู่โจมจุดยุทธศาสตร์แบบไม่ทันตั้งตัวกับเมียรุ่นฝึกงานแบบผมก็ทำเอาเสียวซะจนจะเสร็จซะให้ได้ตั้งแต่นกกระจอกยังไม่ได้กินน้ำเลยด้วยซ้ำ ฉะนั้นช่วยหยุดก่อนเถอะ ผมจะไม่ไหวแล้ว
ดูเหมือนพี่เปรมจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ จึงจับผมกลับมานอนหงายแล้วทาบทับลงมาจ้องตากัน ส่วนผมก็ได้แต่นอนหอบหายใจแฮ่กกับความเสียวแบบใหม่ที่เพิ่งได้เรียนรู้
“ตกลงปล่อยในนะพี่เปรม ไออยากลองอะ” ยกแขนคล้องคอ ยกขาพันรอบเอวสอบ แล้วถูๆ ไถๆ ไปกับด้ามข้าวหลามยักษ์
“นะ พี่เปรมนะ น๊า” จุ๊บปากไปสองที แล้วถูช่วงล่างให้ได้เสียกันเข้าไปอีก แม้ขนาดจะต่างชั้นแต่ลูกล่อลูกชนของน้องหนอนก็มีเยอะนะครับ
เสียงถอนหายใจดังขึ้นอีกแล้วครับ แหม ผมล่ะกลัวพี่เปรมจะแก่เกินวัยอันควรจริงๆ มีอะไรต้องให้เครียดมากมายเนี่ย คนอื่นๆ เค้าปล่อยในแล้วมาแชร์ประสบการณ์กันเต็มโลกออนไลน์กันเยอะแยะ ทำไมพี่เปรมคนเก่งของน้องไอจะทำบ้างไม่ได้
“ถ้ามึงสลบไปก่อนกูก็จะเอามึงทั้งหลับอย่างนั้น”
ขู่ซะเสียงเข้มเลยครับ ผมงี้กลัวจนสะโพกสั่นพั่บๆ เลยทีเดียว และยังไม่ทันได้อ้าปากเจรจาต่อรองอีกสักหน่อย พี่เปรมก็ปิดปากของผมซะก่อน ลิ้นตวัดเกี่ยวกันและสำรวจโพรงของผมได้ทุกซอกทุกมุม ในขณะที่มือใหญ่ก็จัดการเอาพี่ข้าวหลามยักษ์มาได้เสียกับน้องหนอนน้อยของผมไปด้วย กระตุ้นให้อารมณ์กระพืออย่างรวดเร็ว
เมื่อลมหายใจของผมริบหรี่ พี่เปรมก็ยอมปล่อยแล้วเลื่อนริมฝีปากอ้อยอิ่งอยู่บนผิวกาย
“อ๊า อ๊ะ” จะให้นอนนิ่งๆ ก็ไม่ไหว ผมเลยร้องครางและบิดส่ายสะโพกที่ร้อนแทบระเบิดให้เสียดสีกับแท่งเนื้อใหญ่มากยิ่งขึ้น
“อ๊าา” ครางเสียงดังลั่นห้องตามระดับความสุขที่ปลดปล่อยออกมาเลยครับ
พี่เปรมขยับตัวจัดท่าทางให้ผม ความจำของผมดีครับ เรื่องแบบนี้ผมรู้งานเร็ว เมื่อครั้งก่อนพี่เปรมเอาหมอนมาวางรองสะโพกของผมไว้ ผมจึงหยิบหมอนมารองสะโพกของตัวเองไม่ให้รอช้า แล้วอ้าขาแยกออกเพื่อเปิดทางให้พี่เปรมแทรกตัวเข้านั่งตรงกลางป้ายของเหลวอุ่นลงตรงปากทาง
“อ๊ะ อ่ะ” นิ้วแรกผลุบหายเข้าไปในร่าง ผมก็จิกมือเกร็งกับเตียงเพื่อหาที่ยึด
มือใหญ่อีกข้างรูดคลำด้านหน้าไปพร้อมๆ กับการขยับนิ้ว เมื่อผมเริ่มผ่อนคลายร่างกายนิ้วที่สองและที่สามก็ตามมาติดๆ ความรุ่มร้อนครอบงำทั่วร่างโดยเฉพาะส่วนที่กำลังถูกรุกราน ผมเองก็ใกล้จะสำเร็จรอบที่สองอยู่รอมร่อ ให้มันได้แบบนี้สินะพบรักเอ๋ย ทีตอนมือตัวเองใช้เวลานานเชียว แต่พอเป็นมือพี่เปรมระทดระทวยถี่ยิบเลย
“อะ อ่า” นิ้วทั้งสามดึงออกพร้อมกัน
ใบหน้าหล่อสุดเซ็กซี่จ้องผมแล้วกระตุกยิ้มก่อนจะค่อยๆ ยัดความใหญ่โตรุ่มร้อนเข้ามาเต็มตัว ร่างกายของผมเกร็งเครียดอัตโนมัติ ในอกและสะโพกร้อนวูบวาบ คับแน่นและอึดอัด น้ำตาไหลพร่ามัวไปหมด
“พบรัก” พี่เปรมเรียกชื่อของผมด้วยเสียงทุ้มนุ่มชวนหลงใหล แล้วโน้มตัวลงมายกขาของผมพาดไว้บนบ่า มอบจูบให้ผม จนผมผ่อนคลายมากขึ้น สะโพกหนาจึงเริ่มขยับ
“อ๊า อ่ะ” ทุกครั้งที่ความใหญ่โตกระแทกกระทั้นเข้ามา ร่างกายของผมก็สั่นคลอนไปตามแรง แรกเริ่มยังเนิบนาบแต่แค่อึดใจพี่เปรมก็ใส่ไม่ยั้ง
“อ๊ะ อ๊า พ เปรม อ่ะ ต ตรงนั้น”
“ตรงนี้?”
ยังไม่ทันได้พยักหน้าตอบเลยครับ พี่เปรมก็ย้ำลึกเอาใจตรงจุดถี่ยิบจนผมต้องเอาแขนดันหัวเตียงเอาไว้เพราะกลัวคอจะหักก่อนเสร็จกิจ ขาของผมลอยสูงปลายเท้าจิกเกร็ง ร้องครางตามอารมณ์ดิบที่พุ่งสูงจนไม่อาจจะควบคุมได้ ส่วนกลางลำตัวที่เพิ่งปลดปล่อยไปตื่นตัวเต็มที่อีกครั้ง
“อู้วว อ๊า” ผมปล่อยเสียงออกมาด้วยความเสียวซ่านสะท้านทรวง
ทุกครั้งที่พี่เปรมกระแทกสะโพกเข้ามาปลายแก่นกายของผมก็เสียดสีกับหน้าท้องแกร่ง เสียวซ่านหฤหรรษ์ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง สมองพร่าเลือน จนในที่สุดก็ปลดปล่อยออกมา พี่เปรมจึงชะลอความแรงและความเร็วลงสองระดับเพื่อให้ผมได้หอบหายใจ แต่ก็แค่ไม่กี่วินาที แท่งเนื้อใหญ่ก็กระแทกแรงลึกรัวอีกครั้ง ผมยกแขนคล้องคอพี่เปรมไว้แน่น อ้าปากส่งเสียงตามความรู้สึก
“อืมมมม” เสียงครางทุ้มโคตรเซ็กซี่
พี่เปรมกระตุกเกร็งแล้วกระแทกลึกๆ สองสามครั้งก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักทั้งหมดเข้าสู่ภายในร่างของผม ความรู้สึกที่น้ำอุ่นฉีดซ่านเข้ามาภายในร่างกายผมไม่อาจจะบรรยายออกมาได้ นอกจากได้แต่บอกตัวเองซ้ำๆ ว่านี่สินะที่เค้าเรียกว่าดินแดนสุขาวดี
“ชอบ?” ริมฝีปากยกยิ้ม ดวงตาคู่คมหรี่มองเชิงหยอกล้อแต่ดูดีดูหล่อแบบสุดๆ
ผมพยายามปรับลมหายใจของตัวเองให้เข้าสู่สภาวะปกติ แล้วค่อยๆ ดึงสติกลับมา ผมกระพริบตาปริบๆ มองใบหน้าคมที่ชื้นเหงื่อ ยกมือขึ้นเช็ดคราบเหงื่อบนหน้าผาก
“รักต่างหาก” ยักคิ้วให้ไปหนึ่งที
“กูก็รักมึง” พูดจบก็ก้มลงมาดูดลิ้นและกัดริมฝีปากล่างของผม
“เดี๋ยวกูเช็ดให้มึงก่อน” พี่เปรมยืดตัวขยับลุกขึ้นนั่ง ผมล่ะเกลียดที่สุดคือช่วงจังหวะที่พี่เปรมถอนตัวออกจากร่างของผมนี่แหละครับ มันรู้สึกเคว้งเหมือนจะขาดใจ
ร่างสูงลงจากเตียงแล้วเดินไปในห้องน้ำ พี่เปรมเป็นผู้ชายรักความสะอาดและค่อนข้างจะเจ้าระเบียบ เพราะฉะนั้นจึงไม่ปล่อยให้ผมเหนอะหนะเหนียวตัวอยู่นาน
“เร็วๆ นะพี่เปรม” ถ้ารอนานไม่งั้นจะเดินไปให้ทำความสะอาดลำไส้ถึงในห้องน้ำเลย
พี่เปรมหันมามองผมแล้วหัวเราะ ‘หึหึ’ ในลำคอ ผมก็ได้แต่ส่งยิ้มขยิบตาไปให้ ผมมองแผ่นหลังและบั้นท้ายของพี่เปรมตาแทบไม่กระพริบ แข็งแรง บึกบึน และดูดีมากจนรู้สึกอิจฉา ว่าแต่ทำไมแค่มองรูปร่างของพี่เปรมแล้วน้องหนอนของผมถึงขยับลุกขึ้นยืนตัวตรงแบบนี้ล่ะครับ
ไม่นานเกินรอพี่เปรมก็เดินออกมาแต่ไม่ได้มาหาผมที่เตียง แต่พี่เปรมเดินไปหาผ้าขนหนูผืนเล็กในตู้เสื้อผ้าเพื่อจะเอาไปชุบน้ำมาเช็ดบั้นท้ายให้ผม ก็ลืมคิดไปนะว่าในห้องน้ำไม่มีขัน
ระหว่างนั้นผมก็คิดว่าควรจะทำอะไรสักอย่าง พี่เปรมอุตส่าห์ใจดีกับผมขนาดนี้ แทนที่ผมจะนอนรอเฉยๆ ก็ควรที่จะเตรียมตัวตั้งท่าให้พร้อมเดี๋ยวพี่เปรมเดินออกมาจะได้เช็ดล้างได้สะดวกรวดเร็ว กิจกรรมเข้าจังหวะของเราจะได้ไม่ขาดช่วงนาน รอยหยักในสมองของผมทำงานชั่วเสี้ยววินาทีผมก็พลิกตัวนอนคว่ำ แนบหน้าลงกับหมอนแล้วยกสะโพกแอ่นสูง ท่านี้แหละครับ มาปุ๊ปเช็ดปั๊บ ขยับต่อได้เลย
มองพี่เปรมที่ขยับตัวในห้องน้ำแล้วเดินออกมา ทันทีที่เห็นผมส่งยิ้มให้ พี่เปรมก็หยุดยืนนิ่ง ดวงตาเบิกกว้างชั่วครู่ก่อนจะหรี่ลงจ้องมาที่ผม แล้วพี่เปรมจะหยุดยืนทำไมละครับ?
“เร็วๆ ดิพี่เปรม” ผมเร่งพี่เปรมด้วยการส่ายสะโพกไปมา ช้าแบบนี้เดี๋ยวผมก็เปลี่ยนใจเช็ดเองซะเนี่ย
คราวนี้ผ้าขนหนูในมือพี่เปรมร่วงลงพื้นเลยครับ เอ่อ ใช้คำว่าเขวี้ยงดีกว่าครับ พี่เปรมเขวี้ยงทิ้งไปแบบไม่ใยดีแล้วพุ่งตัวเข้ามาหาผมอย่างไว
อ้าว!??
อย่าว่าแต่จะอ้าปากถามเลยครับ แค่จะประมวลสถานการณ์ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่ผมยังคิดไม่ทันเลย รู้แค่ว่าตอนนี้มีบั้งไฟร้อนผ่าวจ่อตรงปากทางของผม
“กูจะขย้ำมึงให้แหลกเลย” มือใหญ่จับสะโพกของผมไว้แน่น
“อย๊ะ พี่เปรม อ๊าา” พี่เปรมยัดบั้งไฟพญานาคเข้ามารวดเดียว ทั้งเจ็บ ทั้งเสียว
บทเพลงรักรอบสองบรรเลงอย่างเร่าร้อน ทุกจังหวะที่สามีโถมเข้าใส่ล้วนลึกตรงจุดที่ทำให้ร่างกายและสะโพกแทบระเบิดร่างกายอ่อนแรงลงเรื่อยๆ
“โอ้วว พ เปรม อ๊า อู้ว อ๊า” กรีดร้องลั่นด้วยความเสียวสะท้าน เมื่อจู่ๆ พี่เปรมก็จับผมเปลี่ยนท่ามานั่งซ้อนตัก แผ่นหลังของผมชนกับหน้าอกมัดกล้าม
สะโพกหนาซอยแรงและเร็วขึ้นจนรู้สึกเหมือนร่างจะแตกปริออกเป็นเสี่ยงๆ แรกๆ ก็รู้สึกเจ็บแต่สักพักเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านพุ่งพล่านไปจนทั่ว มือใหญ่ข้างหนึ่งคลึงหัวนมของผมเล่น อีกข้างก็รูดกลางลำตัวของผมรัวเร็ว
เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงชื้นแฉะจากการเสียดสี และเสียงร้องครางของผม ดังก้องทั่วห้องนอน ไม่นานผมก็ฉีดน้ำออกมาเต็มมือใหญ่ แล้วพี่เปรมก็เปลี่ยนอีกท่าให้ผมหันหน้ามาเจอกันโดนที่ส่วนล่างยังเชื่อมกัน เสียวจนจุกร้องไม่ออกเลยทีเดียว จากนั้นพี่เปรมก็สูบวิญญาณของผมด้วยจูบ และเริ่มขยับจ้วงแทงทำประตูถี่ยิบต่อไปทั้งคืน
.
.
.
.
ผลสรุปเกมส์การแข่งขันในครั้งนี้ พี่เปรมทำประตูไปห้ายก แต่ละยกก็นานซะจนน้องหนอนชาเขียวของผมร้องชิเมโจได๋ทั้งคืน ถ้าหากเปรียบผมเป็นแม่พันธุ์ชั้นดี เมื่อคืนผมถูกโดนรีดน้ำนมหมดตัว แม้ร่างจะพัง แต่ความรู้สึกนี่สุดติ่งกระดิ่งแมวไปเลยล่ะครับ
.
.
.
.
TBC :oni2:
ขออภัยคนอ่านทุกท่านเป็นอย่างสูงนะคะที่ทำให้รอ(รางวัล)จากพี่เปรม o1
อยากจะเข้ามาลงให้อ่านกัน แต่ยุ่งมากจริงๆ แต่ละวันผ่านไปอย่างอ่อนล้า หัวถึงหมอนปุ๊ปหลับเป็นตาย o6
แต่สุดท้ายก็ดีใจจริงๆ ที่วันนี้หาเวลาให้ตัวเองได้ o7
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ขอบคุณที่ทวงถามกันมาตลอด :กอด1:
และเช่นเคยค่ะ รินขอขอบคุณ +เป็ด , +ชื่นชม และทุกความคิดเห็นติชมนะค่ะ
ได้รับกำลังใจจากคนอ่านแบบนี้ รินจะสู้ๆๆ ฮึบๆๆ :a2:
-
น้องไอของป้าไปแดนสุขาวดีแล้ว ยังไม่สติจะนับอีกเนาะ
พี่เปรมจะต้องได้เห็นช็อตลาวาแน่นอน หลุดมาดคุณหมอเลยทีเดียว
น้องเปี๊ยกก็หลับได้เนาะ เก่งจัง :m20: :o8:
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ น้องไอฮามากๆตอนนี้
-
ฮาน้องไอจริงๆ 555555+ :jul3:
:pig4: :pig4:
-
น้องไอ ยั่วขนาดพี่เปรมทนไม่ได้เลยนะคะ อิอิ
-
ทำอะไรไม่เกรงใจน้องเปี๊ยกเลยหลับสนิทหรือเปล่า เดี๋ยวน้องเปี๊ยกหน้าเหี่ยว :heaven
-
:m10: พี่เปรมพาน้องไอแว้นทั้งคืนแถมยังแว้นเบรกแตกเสียด้วยสิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
น้องไอเอ๊ยยย ไม่รู้จะพูดยังไงกับหนูดีเนี่ย ความไร้เดียงสาของหนู กลายเป็นการยั่วพี่เปรมซะงั้น
-
อ่านไปก็ขำไป ไม่มีใครจะแร่ดได้เท่าหนูแล้วน้องไอจัง 5555 ขำหนักมากกกกกกก
พบรักช่างยั่วเนาะพี่เปรม เล่นซะคุณหมอหลุดมาดเลยอ่ะ 5555
ว่าแต่ไอ้ปลื้มนี่มันคิดจะทำไรอีกว่ะ อย่ามาเกะกะระรานเชียวนะ คนเค้ากำลังมีความสุข ไปให้พ้นเลย จะอยากได้อะไรตอนนี้ สายไปแล้ว ทีตอนนั้นมีอยู่ไม่เห็นสนใจ แต่ทำไงได้ก็ไอจังไม่ได้รักนายมาตั้งแต่แรกแล้วอ่ะ เค้ารักพี่หมอเปรมต่างหาก นายน่ะแหละมาสวมรอยเค้า
-
แสดงว่าน้องไอเซอร์วิสพี่เปรมดีจนเกินไปใช่ไหมคะเนี่ย พี่เปรมถึงได้เขวี้ยงผ้าขนหนูทิ้งไปแบบไม่ไยดีกันเลย :laugh:
สงสัยพี่ปลื้มเขาจะรู้ตัวแล้วนะคะว่าน้องไอไม่มีทางกลับไปหาตัวเองแน่นอนถึงได้โทรศัพท์มายั่วอารมณ์พี่เปรมแบบนี้ แต่ขอโทษทีเถอะค่ะ เพราะพี่ปลื้มยังรู้จักน้องไอน้อยเกินไปจริงๆ
-
o13 o13 o13 สุดยอดไอรัก
-
ไอยั่วสุดๆ
-
ฮาน้องไอจังอะ
-
แรด&ร่าน เป็นนิยามเดียวที่เหมาะกับไอมากสุดละ
-
:haun4:
ตอนแรกที่อ่านนะค่ะ นึกว่าน้องไอ จะเป็นเคะ หนุ่มน้อย ไร้เดียงสา
พออ่านไปเรื่อย น้องไอเหมาะมากกับคำนี้ เคะเกรียน แต่น่ารักค่ะ
:katai2-1:
-
เดี๋ยวนะท่าที่น้องไอยกก้นนี่คือเตรียมให้พี่เปรมมาทำความสะอาดให้แต่พี่เปรมจัดน้องต่อเพราะความแซ่บของท้านางใช่ป่ะ (เข้าใจถูกป่ะ) ไม่รู้มโนไปไกลแระ สรุปคู่นี้พอกัน เมียแรดผัวหื่น จัดหนักเลยจ้าาาาาาาาา. ยาวไป เรืีองเครียดค่ดยว้ากันจะไม่สนใจเสียงทีีพี่เปรมบอกว่าไว้ใจเมียกู มันคืออัลไร
-
ตอนนี้เกินบรรยายจริง
-
น้องไอคะ ลองจับจมูกตัวเองดูหน่อยมั้ย
พี่ว่าจมูกน้องไอเนี้ย จะต้องมีกระดูกเล็กๆโค้งๆงอกออกมาแล้วแน่เลย แร๊ดดดดแรด 555555 :laugh:
-
ตอนสั้นๆแต่ได้ใจความ
-
คำเดียว แรดดดดดด 55555 โอ้ย เพลียนายเอกแต่ก็เอ็นดูเธอมาก น้องไอใสๆ แอ่นรอให้พี่เขามาเช็ด
สมควรที่โดนขย้ำจนแทบแหลก ถามว่าไอหวั่นไหม ไม่จ้า ฟินไปอีก ขำอ่ะ โอ้ย สาบานว่าฝึกงาน แหม่
ขนาดนี้พนักงานประจำละมั้งน้องไอ น่ารักน่าปล้ำที่สุด พี่เปรมคุยกับใคร พี่ปลื้มเหรอ
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นพิธีมอบรางวัลที่โซฮอตมากค่ะ น้องไอทำอะไรนิดๆหน่อยๆก็ยั่วพี่เปรมขึ้นตลอด
ชักไม่แน่ใจแระว่าน้องไอแซ่บมากหรือพี่เปรมหื่นจัดกันแน่ :m25: ช่วงนี้หลงน้องไอ
ชอบตัวเอกสไตล์นี้อ่านแล้วน่ารักน่าหยิก ถึงแม้ว่าจะยังไม่เคลียร์เรื่องของปลื้มแต่คิดว่าน้องไอเอาอยู่แน่นอน o13
-
น้องไอ ฮ่าๆๆๆๆ หนูยั่วโดยไม่ได้ตั้งใจใช่มั้ย ตอบ!!!!
หรือหนูตั้งใจ แต่แค่ทำมึนกลบเกลื่อน
รู้สึกสงสารพี่หมอเปรม มีเมียเด็กและแรดต้องทำใจ ฮ่าๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ร้ายกาจ
-
ยั่วไม่รู้เรื่องรู้ราวแบบนี้ พี่เปรมก็ตบะแตกสิค่ะลูกกกกกก
เอาเลือดมาเติมคนอ่าน เอาน้ำเกลือไปเติมไอจังด่วน!!!!
-
น้องไอลูกแร่ดเวอร์มากกกกกกกกกกกกกก 5555555555555555
-
พี่เปรม5น้องไอมิ10เรอะ :laugh3:
บทนี้ไอจังสู้ชีวิตมาก อ่านแล้วเจ็บตูดแทน :m29:
-
ในที่สุดก็มาสักที มาแบบตายคากองเลือดกำเดาเลยค่ะ :m25: หัวเราะด้วยความแซ่บของนาง จร้าสุดหล่อของพี่ หนูทั้งหล่อทั้งแซ่บจนพี่หมอเปรมจัดเต็มเลย :hao6:
รอตอนต่อไปนะคะ
คุณรินสู้ๆ ค่า
-
:haun4:
ตอนแรกที่อ่านนะค่ะ นึกว่าน้องไอ จะเป็นเคะ หนุ่มน้อย ไร้เดียงสา
พออ่านไปเรื่อย น้องไอเหมาะมากกับคำนี้ เคะเกรียน แต่น่ารักค่ะ
:katai2-1:
o13
-
กรี๊ดดดด มาแล้วๆๆๆ :hao6: เดี๋ยวเย็นๆแวะมาอ่าน ตอนนี้เล่นมือถือไม่สะดวกค่า
-
ตายๆๆๆตายแน่พี่เปรมได้เมียขี้ยั่วขนาดนี้ หมดตัวแน่ :m20: :pigha2:
-
น้องไอใสๆไม่มีอยู่จริงค่ะ กร๊ากกกก
-
น้องไอ นี่11รด จังเลยนะลูก
ดีๆ เราชอบ
5555
เหมือนจะได้กลิ่นอะไรแปลกๆ
รีบเคลียร์กะปลื้มเลยนะ
:serius2:
-
ขำไอมากกว่าเสียวเลยนะเนี่ย คือมันไม่รู้จะพุดยังไงกับนาง คือแบบใสแบบโพดโพ ใส่แบเกินเหตุ 55555
วุ้ย ตรงที่ยกสะโพกขึ้นมาปบบนั้นน่ะจะให้พี่เปรมเช็ดหรือจะให้ทำอะไรคะ สำหรับสามีตีความได้อย่างเดียวนะลูกเอ้ย :heaven
-
น้องไอแรดน้อยมากลูก หวังไว้สิบ พี่เปรมยิงแค่ห้าเอง
คราวหน้าหนูต้องฟิตร่างกายมากกว่านี้นะจ๊ะ
-
ตอนแรกๆน่ารักมาก :mew1: เนื้อเรื่องน่าสนใจ
แต่ตอนนี้หนูไอทำไมแรดจัง 555 เหมือนๆหลายรีด้านบน
ขอบคุณคนเขียนค่าาาาาาาาาาาาา
-
:jul1: :jul1: :oo1:
-
แรดพอกันทั้งคู่ 55555555 เหมาะสมกันจริงจริ๊งงงงง ว่าแต่ปลื้มนี่เอางัยดี
-
ชอบบบบบบบ เราชอบมากกกก น้องไอเป็นนายเอกที่แร่ด แต่คือนางน่ารักอะ นางแร่ดแบบใสๆ ไปแบบซื่อๆ(?)ของนาง สงสารแต่พี่เปรม งานราษฎร์งานหลวง จัดเต็มเลยค่า :hao6:
-
ยืนยันอีกครั้ง เราชอบนายเอกแบบน้องไอมาก!! :z1:
-
เย้ๆ มาแล้วๆๆ แปะอย่างไว
เคลียร์งานด่วนๆ คืนนี้เจอกันนะหนูไอ พี่คิดถึงหนูมากกก :sad4:
-
โอยยยยย ฟ้าเหลืองมั้ยคะน้องไอ 5555
ยั่วมากกก พี่เปรมต้องหลงมากแน่ๆ 5555
-
ขอบคุณ :)
-
น้องไอยั่วได้น่ารักสุดติ่งกระดิ่งแมวมากกกก
-
แร่ดเกินเมียพี่เปรมหามีไม่ 555
-
55555555
ตั้งท่ารอ ไม่ต้องนอนเลยนะลูก
-
สรุปว่าเราโดนชื่อเรื่องและบรรยากาศในตอนแรกๆหลอกจนตายใจแล้วถูกตะปยด้วยความฮาปนหื่นสินะคะ น้องไอ.... ความเป็นกุลสตรีไทยน้องหายไปไหน 5555555555555555555
-
คือท่ารอเชดทำความสอาดเอ็งแรดไปน้องไอ เห็นแมะไม่ได้เดเลย โอ๊ตรูละฮา :m20: :m20:
-
น้องไอ ได้เดินผ่านดงกล้วยตานีมาหรือเปล่าเนี่ย
สงสัยโดนผีตานีขี้ยั้วเข้าสิง แรดเกิ๊น เอ๊ะ หรือโดนผี พี่แจ๊สเด็กแว๊นส์เข้าสิง(เฮ๊ย พี่แจ๊สยังไม่ตาย)
พีหมอเปรมไล่ปล้ำผีเหนื่อยเลยโน๊ะ ป๊าดดดดด 5 ยก (อ๋อย ปวดเอวแทน ฮ่าๆๆๆๆๆ)
-
ไอยั่วซะจนพี่เปรมตบะแตกแล้ว
-
น้องไอนี้ยั่วสุด ๆ ไปเลย พี่เปรมจะทนไหวเหรอ คิ ๆ :o8:
-
มาแล้วๆๆ อ่านซ้ำไปซ้ำมาวนอยู่ 4 รอบ
คือชอบมากค่ะ หัวเราะจนน้ำตาไหล แต่ก็แซ่บล่ะนะ น้องไอคือความแปลกใหม่ของนายเอกนิยายวายที่เราค้นหามานาน :interest: แต่เอาจริงๆ นะ ฮาขนาดนี้กลัวดราม่าเหมือนกันค่ะ ขำแรง ฮาแรง น้ำตามักจะกระเซ็นแรง กลัวจริงๆ แต่เอาไงก็เอา หลงรักเรื่องนี้ไปแล้วนี่นา :give2:
-
สุดติ่งกระดิ่งแมวเลยหราาาาาา :laugh:
-
พบรัก พี่เปรม พบรัก พี่เปรม :pighaun:
ทำอารายกันนนน
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
:jul1: :jul1: :jul1:
ยั่วจนตบะแตกเลยนะไอ
-
อั่ยย่ะ :haun4: แซ่บเว่อร์ แต่แม่ก็หัวเราะดังมากเช่นเดิมค่ะลูกไอของแม่ หนูไม่เคยทำให้แม่ผิดหวังเลย และแม่ก็ชักเป็นห่วงลูกเขย โถ พี่หมอเปรม มีเมียเด็กแร่ดได้น่าเอ็นดูแบบนี้ สงสัยต้องทำงานหนักแทบทุกคืน :m11:
-
ไม่รู้จะขำ หรือจะเขินดี
พบรัก ทำอย่างนั้นเขาเรียกยั่วนะแก 55555
ตอนปาผ้าทิ้ง พี่เปรมคงคิดว่า "เปรมจะไม่ทน!" แน่ๆ :jul1: :hao5:
-
ไอจังหื่นกว่าพี่เปรมอีก :hao6: :hao6: :hao6:
-
น้องไอตอนนี้หนูแซ่บเวอร์มากกกก
-
น้องไอออออออออ ขี้ยั่วละเกิน
ใครมันจะไปทนได้ :katai5:
-
น้องไอใสๆไม่มีสินะคะ :m20:
-
เห็นตอนที่ 23 มาลง ก็รีบจิ้มเข้ามาทันที
ตอนนี้เป็นncที่ขำจริงๆอะเเหละ ใครไม่ขำให้ถีบ
เข้าใจท่านผู้อ่านคนอื่นเลย 55555
เป็นกำลังใจให้นะริริน สู้ๆจ้า
:o8: o13 :katai2-1:
-
หื้อออ สกิลความยั่วของน้องไอนี่พัฒนาขึ้นทุกวันนะ :haun4:
-
:haun4: ยอมใจ ยอมใจน้องไอของพี่
-
อ่านหลายรอบมาก :haun4: รอตอนต่อไปด่วนๆ นะคะ และที่สำคัญคือกลัวดราม่ามากๆๆ :katai1:
-
:haun4: หลงน้องไอมาก หวังว่าพี่เปรมจะไม่เคืองเค้านะ :hao6:
-
น้องไอยั่วได้ยั่วดี แล้วพี่เปรมจะไปไหนได้อีก
-
ไอจัง ~ น้องพร้อมมากกว่าคนมอบรางวัลนะ
อ่านแล้วขำ เตรียมมาดีจริง มีเมียเด็กต้องทำใจนะเฮียเปรม ร่างกายต้องฟิตตลอดเวลานะ
-
สมกับการรอคอย :m25: :pighaun: ของน้องไอถึงจะไม่ถึงสิบประตูดังที่หวัง แต่แค่นี้ก็ทำเอาคนอ่านกระฉูดฟินตามไปด้วย นึกถ้าท่าทางตอนหนูแรดจังอ่อยแบบไม่รู้ตัว ยั่วให้กระบองทองพี่เปรมเข้ามาเสียบอีกนี่ทำเอาอิฉันถึงกับสำลักน้ำที่ดื่มอยู่ ไม่รู้จะหื่นหรือจะฮาดีกับการแอคติ้งของนาง อะไรจะเตรียมพร้อมขนาดนั้น ถามจริงเถอะไอจัง สปีชี่แรดใสๆ หนูไปได้แต่ใดมา เจ๊อยากฝึกเอาไปใช้มั่ง แต่ให้ทำท่าเหมือนหนูก็คงไม่ไหว รับตัวเองไม่ได้ มันไม่น่ารักเท่าหนูแน่ๆ :-[ เอาไว้คราวหน้าหนูก็ทวงอีกห้าประตูที่เหลือนะลูก รับรองพี่เปรมอัดฉีดให้มากกว่าแน่นอน o13 อีคุณปลื้มมันกำลังจะกลับมาทวงน้องไอใช่ไหม อย่ายอมนะคุณเปรม เพราะน้องไอไม่ยอมเสียกระบองทองดีๆ รวมถึงนิสัยดีๆ ไปแน่ๆ :katai2-1:
-
มาช้าไปนิด แต่ฟินเกินร้อย :haun4: น้องไอลูกแม่ หนูทำให้แม่ภูมิใจมาก :heaven
-
ตอนนี้เกินบรรยายจริง
จริงๆค่ะ เกินบรรยายมาก :haun4:
-
:haun4:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่า :katai1:
-
ตายยยยย :pighaun: :pighaun:
รอตอนต่อไปนะค่ะ นักเขียนสู้ๆ
-
พักบ้างนะน้องไอ เอ๊ะ หรือควรจะบอกพี่เปรม อืมม หรือว่าควรจะบอกตัวเอง อ่านวนหลายรอบมาก :hao6:
-
แวะมาสะกิดน้องไอค่ะ :z13:
-
ขอแปะไว้ก่อนนะคะ กำลังตามอ่านอยู่ค่ะ :katai4:
-
คงไม่มีการพิสูจน์อะไรหรอกนะ
-
โอ๊ย น้องไอเวลาหนูยั่วพี่เปรมดันขำ แต่เวลาหนูไม่ได้ยั่วพี่เปรมดันตบะแตก ฮาน้องไออย่างแรง
-
:z13:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-24-
“หน้าซีดๆ ไม่สบายรึไง?”
“อือ ปวดหัว”
“กินยารึยัง?”
“อือ”
“นอนดึก?”
“สี่ทุ่มเองนะ”
“เครียด?”
“ไม่มีอะ”
“เป็นมานานแค่ไหน พี่หมายถึงว่าปวดตั้งแต่เมื่อไหร่? ปวดแบบนี้บ่อยรึเปล่า?”
“ก็....... เพิ่งเป็นหนักๆ แบบทนไม่ไหวต้อนตื่นขึ้นมากินยาก็เมื่อคืนนี้แหละ” ตอบพร้อมกับเขี่ยเส้นขนมจีนในจานไปมาก่อนจะตักเข้าปาก แล้วเคี้ยวช้าๆ เพื่อลิ้มรสความกลมกล่อม
ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับ ตอนนี้ผมไม่ได้กำลังนั่งอยู่ที่คลินิกหรือโรงพยาบาลแต่อย่างใด ผมแค่กำลังนั่งกินอาหารมื้อเที่ยงอยู่กับน้องเปี๊ยกและพี่ดิน ซึ่งเมนูวันนี้ก็คือขนมจีนแกงไก่ฝีมือคุณป้าพิมพ์อยู่ครับ คุณป้าพิมพ์และคุณลุงเด่นออกไปสมาคมกับเพื่อนฝูง แต่ก็ยังใจดีทำอาหารไว้ให้พวกเราได้กินกันอย่างอร่อย
วันนี้ไอ้ดีนเพื่อนรักก็หนีไปเดทกับน้องปิ่นให้ผมอิจฉาเล่น ตอนแรกก็อยากจะตามไปเป็นก้างขวางคอมันอยู่หรอกนะครับ แต่มาคิดๆ ดูเมื่อสัปดาห์ที่แล้วมันอุตส่าห์ช่วยรับหน้างานฉลองแชมป์บาสเก็ตบอลแทนผมเพื่อให้ผมได้มีความสุขกับพี่เปรมอย่างเต็มที่ ดังนั้นรอบนี้ผมจึงปล่อยให้ไอ้ดีนมีความสุขบ้าง และคนที่ซักไซ้อาการของผมอยู่ตอนนี้คือกุมารแพทย์ที่ชื่อภูริช พี่ชายของนายภูฤกษ์ หรือเรียกง่ายๆ ว่าพี่ดิน พี่ชายของไอ้เหี้ยดีน และยังเป็นพี่ชายสุดที่รักของผมด้วย พี่ดินเพิ่งออกเวรเมื่อเช้าหลังจากหลับยาวจนอิ่มก็ตื่นมากินมื้อเที่ยงกับผม จะว่าไปผมเองก็เพิ่งตื่นเหมือนกันครับ เมื่อคืนปวดหัวแทบทั้งคืนกว่าจะได้หลับก็เกือบเช้าเหมือนกัน
“หมายความว่าก่อนหน้านี้มึงก็เคยปวดหัวบ่อย?”
“สักประมาณหนึ่งเดือนที่ผ่านมาได้มั้ง แต่กินยาก็หายนะ”
ผมเคี้ยวขนมจีนรสชาติกลมกล่อมพลางมองพี่ดินที่คิ้วขมวดแทบจะติดกันดูจริงจังซะจนผมรู้สึกเกร็ง มองตาพี่ดินกลับปริบๆ ตกลงพี่เป็นห่วงผมหรือกำลังสอบสวนผมอยู่ครับเนี่ย ไม่ต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นก็ได้ เวลาพี่ตรวจเด็กน้อยพี่ดุแบบนี้รึเปล่า เด็กๆ ไม่กลัวกันขี้เยี่ยวเล็ดรึไงครับ
“มึงไปหาหมอตามตารางนัดรึเปล่า?”
เจอคำถามนี้ของพี่ดินเข้าไป ก็ทำให้ผมเพิ่งระลึกได้ว่าเมื่อวันก่อนโรงพยาบาลส่งข้อความเตือนแจ้งเรื่องวันนัดพบหมอ จะว่าไปผมก็ผิดนัดมาสองรอบแล้วนี่นา ก่อนหน้านั้นทางโรงพยาบาลก็โทรมาแต่ผมก็มัวยุ่งอยู่กับการแข่งกีฬาเลยไม่ได้รับและไม่ได้ติดต่อกลับ และที่ยิ่งรู้สึกแย่กว่านั้นก็คือคุณแม่พี่เปรมเป็นคุณหมอประจำตัวของผม นี่ผมลืมนัดกับคุณแม่สามีเหรอเนี่ย?!
ตายห่าล่ะ!
“ว่าไง?” กดเสียงต่ำ หน้าก็ดุ เล่นเอาไม่กล้ากลืนเส้นขนมจีนเลยครับ
“ล ลืมครับ” ตอบเบาๆ แล้วก้มหน้าช้อนตามองหน่อยๆ ให้ดูน่าสงสาร
“ลืม!?” มือใหญ่ตบโต๊ะเสียงดังแข่งกับเสียงที่ตะโกน
ปังงง!
ตกใจแทบสำลัก พี่ดินจะตะโกนทำไมล่ะครับเนี่ย นั่งกันอยู่ใกล้แค่นี้เอง หูผมก็ไม่ได้ตึงสักหน่อย ผมรีบยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม เหลือบมองน้องเปี๊ยกที่รอบปากเลอะน้ำแกง ยืนตัวแข็ง มองนิ่งเลยครับ สาบานได้ว่าถ้าหากพี่ดินถือไม้เรียวอยู่ด้วยผมจะวิ่งให้เร็วยิ่งกว่าสี่คูณร้อยไปจากตรงนี้ทันที
“ไอ้เปรมรู้บ้างรึเปล่าเนี่ย?!”
“ก เกี่ยวอะไรกับพี่เปรมเล่า อ่อ ครับ” ก็ไม่เคยบอกพี่เปรมจะรู้ได้ไง อีกอย่างตอนอยู่กับพี่เปรมก็ไม่เคยมีอาการอะไรนี่นา
ผมพยายามหดตัวให้เล็กลงกว่าเดิมเผื่อพี่ดินจะสงสารบ้างอะไรบ้าง ปกติพี่ดินใจดียิ่งกว่าพ่อพระ ดุไปงั้นแต่สุดท้ายใจอ่อนตลอด แต่ก็นานๆ ครั้งที่พี่ดินจะมาแนวโหดแบบนี้ครับ ผมจึงรู้สึกเกรงใจเป็นธรรมดา
“หยิบโทรศัพท์โทรหาผัวมึงเดี๋ยวนี้ บอกว่ากูสั่งให้มันกลับมาพามึงไปหาหมอ!”
ตกใจตาเหลือกเลยครับ พี่ดินก็รู้ว่าพี่เปรมเอ็กเทอร์นอยู่ชลบุรีโน่น กว่าจะลางานกลับมาได้ยากเย็นแค่ไหน แล้วเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมาก็เพิ่งลางานตั้งสี่วันเพื่อฉลองรางวัลให้ผมโดยเฉพาะ ยังไม่ทันจะครบอาทิตย์ก็จะให้มาอีกเนี่ยนะ แบบนั้นคงไม่ไหวมั้งครับพี่ชาย
“ผมไปเองก็ได้จะให้พี่เปรมขับรถกลับมาทำไมไม่ใช่ใกล้ๆ นะ แล้วพี่ดินอ่ะ ไปกับน้องไม่ได้รึไง” ขยับดึ๊บๆ ไปใกล้พี่ดินอีกนิด แล้วส่งสายตาปริบๆ มองพี่ชายสุดหล่อ
“ไม่ได้! มีผัวแล้วก็ต้องให้ผัวมึงดูแล กูสั่งให้โทร! เดี๋ยวนี้!!”
อยากจะเถียงแทบขาดใจว่ามีผัวแบบไม่ได้ตบแต่งหรือจดทะเบียนแล้วจะเรียกร้องให้เค้ามารับผิดชอบได้ยังไงล่ะครับ ถ้าให้ดีพี่ดินช่วยไปบังคับให้พี่เปรมยกขันหมากมาสู่ขอผมก่อนจะดีกว่านะเนี่ย แต่ก็ทำได้แค่เถียงอยู่ในใจนั่นแหละครับ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มองหน้าจอพร้อมกับพยายามบีบน้ำตากระซิกๆ เพื่อขอความเห็นใจ
“กู-สั่ง-ให้-โทร-เดี๋ยว-นี้” ช้าๆ ชัดๆ ทุกคำอีกรอบ
“หรือถ้ามึงไม่โทร เดี๋ยวกูโทรเอง”
“โทรแล้วๆ” กดเบอร์อย่างไวเลยครับ สมองก็คิดหาคำพูดไปด้วย และก็ภาวนาขอให้พี่เปรมกำลังยุ่งอยู่ไม่สามารถรับสายได้ในตอนนี้
เสียงสัญญาณรอสายแต่ละวินาทีทำผมเหงื่อตก อย่ารับนะพี่เปรม อย่ารับสายตอนนี้นะ ผมบอกความจริงให้ก็ได้ว่าผมไม่ได้เกรงใจเรื่องที่พี่เปรมจะต้องบึ่งขับรถมาเพื่อผมหรอกนะครับ แต่ผมกลัวว่าผมจะโดนพี่เปรมสวดยับยิ่งกว่าพี่ดินหลายเท่าแน่นอน ลืมอะไรไม่ลืมแต่ลืมไปตรวจร่างกายตามนัดหมอ แล้วแถมหมอคนนั้นยังเป็นคุณแม่ของพี่เปรมอีก แค่คิดถึงอารมณ์โหดโหมดเปรมนทีป์ผมก็รู้สึกเสียวสันหลังแล้วล่ะครับ
“คุณพบรักคะ พี่นิดเห็นมีแขกมาหาน่ะค่ะ เห็นยืนอยู่หน้ารั้วบ้านสักพักนึงแล้ว” ผมกดวางสายแล้วรีบเก็บไอโฟนลงในกระเป๋ากางเกงทันทีที่ได้ยินเสียงที่สวรรค์ส่งมา
“ขอบคุณมากครับพี่นิด” กระเด้งตัวลุกขึ้นราวกับติดสปริงที่ก้น
“เดี๋ยว ผมไปก่อนนะพี่ดิน” หันไปบอกพี่ดินที่กำลังอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง แต่โชคก็เข้าข้างอีกรอบเมื่อน้องไอโฟนของพี่ดินร้องแหกปากขึ้นขัดจังหวะซะก่อน ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องงานซะด้วย
ไม่ให้เสียเวลา ผมใช้ความพลิ้วและความไวคว้าตัวน้องเปี๊ยกขึ้นอุ้มแล้วเอาตัวรอดออกมาแบบเนียนๆ แต่ก็เกือบลืมไปครับว่าทั้งผมและน้องเปี๊ยกยังกินไม่อิ่ม
“รบกวนพี่นิดยกของกินไปบ้านโน้นให้ผมด้วยนะครับ” หันไปตะโกนบอกพี่นิดแล้ววิ่งฉิวติดจรวดเลยครับ
ผมกับน้องเปี๊ยกใช้วิธีมุดรั้วจากบ้านไอ้ดีนกลับบ้านตัวเอง โผล่มาปุ๊ป ก็มองไปตรงประตูรั้วทันที ตรงนั้นมีรถปอร์เช่ เคย์แมน รุ่นเดียวกับของพี่เปรมจอดอยู่ จะต่างกันก็ตรงที่สีของรถที่เปลี่ยนจากสีขาวมาเป็นสีดำ
น้องเปี๊ยกเงยหน้ามองผมในขณะที่ผมก็ก้มลงมองดวงตาคู่โตนั่นเหมือนกัน เราทั้งคู่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเพราะแค่มองตาก็เข้าใจกันทุกอย่าง ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วผ่อนออกมายาวๆ อยู่สองสามครั้ง จากนั้นผมและน้องเปี๊ยกจึงเดินไปที่ประตูรั้ว
“บ๊อกๆๆ” น้องเปี๊ยกทักทายผู้ชายร่างสูง หน้าตาคุ้นเคย แต่อยู่ในชุดเรียบหรูที่ไม่คุ้นชิน
ฝ่ายที่ยืนอยู่นอกรั้วขมวดคิ้วแสดงออกถึงความไม่ชอบใจเล็กน้อยกับเสียงทักทายของน้องเปี๊ยก แต่เมื่อเจอรอยยิ้มของผม ใบหน้าหล่อคมก็ปรับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนได้แนบเนียนในพริบตา
“จะให้พี่ยืนอยู่ตรงนี้ทั้งวันรึไงครับ?”
ผมปลดล็อคประตูรั้วเล็ก แล้วส่งยิ้มเชื้อเชิญให้ผู้มาเยือน ก่อนจับน้องเปี๊ยกขึ้นอุ้ม รอจนอีกฝ่ายผ่านประตูรั้วเข้ามาผมจึงค่อยหันไปปิดล็อคแล้วเดินนำเข้าบ้าน และให้นั่งตรงห้องรับแขก ผมไม่ได้รู้สึกตื่นเต้น แปลกใจ หรือหวาดกลัวอะไรทั้งนั้นกับการปรากฏตัวของ ‘พี่ปลื้มชลล์’ เพราะผมเป็นคนขอให้พี่เปรมอนุญาตให้อีกฝ่ายมาหาผมที่บ้านได้ และเหตุผลที่ต้องเป็นที่บ้านเท่านั้นก็เพราะว่ามันเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด ต่อให้เป็นวันหยุดหรือวันไหนๆ ผมก็ไม่เคยถูกปล่อยให้อยู่ในบ้านหลังนี้คนเดียว แม่บ้านและพี่ๆ คนรับใช้เดินเข้าออกกันแทบตลอดเวลา ยิ่งวันนี้เป็นเวรของพี่นิดกับป้าสวย โน่นแน่ะครับ ทั้งคู่ยกขนมจีนและของกินมากมายมาวางไว้ในครัว แล้วเดินไปหยิบไม้ถูพื้น ไม้กวาดเตรียมตัวทำความสะอาดบ้านตามหน้าที่อยู่แถวๆ นี้ไม่ไกลจากสายตา
ระหว่างนั้นหลายนาทีไม่มีใครพูดอะไร แต่ในขณะที่ผมเข้าไปรินน้ำและหาขนมว่างอยู่ในครัว ผมได้ยินเสียงพี่ปลื้มคุยโทรศัพท์กับใครบางคน น้ำเสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยนในแบบที่ผมเคยชอบเมื่อในอดีต ผมเดินถือถาดน้ำและของว่างไปยังห้องรับแขก โดยมีน้องเปี๊ยกเดินประกบอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา คนที่กำลังคุยโทรศัพท์หันมามองทางผม ส่งยิ้มบางๆ ให้ตอนที่ผมวางจานคุกกี้ที่อบทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อวานตอนค่ำลงตรงหน้า
“เดี๋ยวค่อยคุยกันนะเขื่อน ตอนนี้พี่ติดธุระอยู่”
คิ้วของผมกระตุกทันทีที่ได้ยินชื่อ ‘เขื่อน’ แต่ด้วยความมีมารยาทอันดีงาม ผมไม่ได้แสดงอาการใดๆ ออกไป จะทำก็แค่อุ้มน้องเปี๊ยกที่ส่งเสียง ‘แง่งงง’ ขึ้นมานั่งบนตักแล้วลูบหัวปลอบโยน
อีกฝ่ายเก็บโทรศัพท์กลับเข้าในกระเป๋ากางเกง ดวงตาคู่คมจ้องมองผม ใบหน้าหล่อระบายรอยยิ้มบางเบา ดูสุขุม นุ่มนวล ไม่มีท่าทีของการคุกคามใดๆ ซึ่งท่าทางแบบนี้ครั้งหนึ่งเคยทำให้หัวใจของผมสั่นไหวและลุ่มหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น ในตอนนั้นผมคิดว่ามันคืออาการของ ‘ความรัก’ ในแบบที่อยากอยู่ใกล้ตลอดเวลา อยากดูแล อยากเข้าใจ อยากเอาใจใส่ในทุกสิ่งทุกอย่างและอยากจะให้เค้ารักเราเพียงคนเดียว เป็นเพียงหนึ่งเดียวในหัวใจเท่านั้น แต่มาในตอนนี้เมื่อได้ลองย้อนกลับไปคิดถึง ผมก็รู้สึกสมเพชความโง่ของตัวเองขึ้นมาแทบจะทันที
“น้องพบรักของพี่ดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ” หลังจากส่งยิ้มและสำรวจด้วยสายตาอยู่นานเสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นก่อน
“ของพี่?” ผมเลิกคิ้วขึ้นเป็นคำถามแบบงงๆ
เสียงถอนหายในหนักๆ ดังขึ้น ร่างสองเอนแผ่นหลังพิงโซฟาแล้วมองผมด้วยสายตาสำนึกผิด
“ไม่เอาน่า พี่รู้ว่าพี่ผิด พี่มาขอโทษแล้วนี่ไง”
สงสัยมั๊ยล่ะครับว่าทำไมผู้ชายตรงหน้าของผมถึงพูดแบบนี้ นั่นเพราะเหตุเกิดเมื่อกลางเดือนก่อนโน้นครับ ในวันนั้นผมที่ผ่านศึกรักอันร้อนแรงครั้งแรกและได้ตื่นขึ้นมาจากการพักผ่อนร่างกายเต็มที่ เดินลงมาจากห้องนอนก็ได้ยินเสียงคอลโทรศัพท์ดังอยู่ในครัว ผมเดินไปดูจึงได้รู้ว่าเสียงมาจากไอโฟนของพี่เปรม มองดูชื่อหน้าจอแล้วใช้เวลาห้าวินาทีในการไตร่ตรองก่อนจะตัดสินใจกดรับสาย ผมแนะนำตัวไปว่า ‘พบรัก เป็นคนรักของพี่เปรมครับ’ เพียงเท่านั้นแหละรู้เรื่องเลยครับ เราคุยยาวกันสามนาทีกว่า อันที่จริงผมแทบจะไม่ได้คุยอะไรเลยด้วยซ้ำ เป็นปลายสายมากกว่าที่พร่ำพรรณนาร่ายยาวยกแม่น้ำห้าสายมารวมเป็นความเศร้าโศกเสียใจและตัดพ้อพร้อมขอคืนดี แบบพระเอกในละครน้ำเน่าหลังข่าวทุกอย่าง ซึ่งผมเองก็ยืนฟังไปอ้าปากหาวไปเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
“ผมให้อภัยพี่ปลื้มนานแล้วครับ” ส่งยิ้มที่แสนจะใสซื่อ
“เพราะไอ้เปรมใช่มั๊ย?” แม้น้ำเสียงจะแข็งกระด้าง แต่ในแววตาคู่คมนั้นสั่นไหว
“พี่ชายแท้ๆ กับแฟนของตัวเอง หึ” มือใหญ่กำแน่นราวกับกำลังโกรธแค้น
“แฟนผมชื่อเปรมครับ ‘เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย’ ชีวิตนี้ของผมมีแฟนเป็นผู้ชายแค่คนนี้คนเดียวเดียว คนแรก และคนสุดท้ายครับ” ชัดถ้อย ชัดคำ และชัดเจน
“พบ.. รัก..” ชื่อของผมถูกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราวกับเชือกเส้นสุดท้ายได้ขาดลง
ผมมองปฏิกิริยาของผู้ชายที่มีท่าทีเหมือนหัวใจแตกสลายแล้วก็ได้แต่แอบถอนหายใจเบาๆ เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกแย่กับรูปร่างหน้าตาที่แสนเพอร์เฟคของตัวเอง เกิดมายี่สิบปีเคยเจอแต่สาวๆ มาตบตีแย่งชิง ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าจะกลายเป็นชนวนแห่งความรักของเพศเดียวกันแบบนี้ แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่นา จะให้ผมลดความหน้าตาดีลงกว่านี้ผมก็ทำไม่ได้จริงๆ
ผู้ชายตรงหน้ามีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับคนรักของผมแทบจะทุกระเบียบนิ้ว ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่มีทางแยกออกว่าคนไหนเป็นใคร แต่ในตอนนี้หลังจากได้พิจารณาใกล้ๆ อย่างถี่ถ้วนผมก็พบว่ามีหลายจุดที่แตกต่างกัน อย่างเช่น การแต่งกายที่เนี๊ยบเรียบหรู ท่าทางและการพูดสุภาพอ่อนโยน หรือแม้กระทั่งไฝตรงต้นคอด้านซ้าย และการเจาะหู ทั้งหมดนี้ไม่มีอยู่ในพี่เปรมเลย ถ้าหากตอนนั้นผมฉลาดสักนิด เรื่องมันคงไม่ยุ่งยากเหมือนในตอนนี้ แต่ถ้าคิดอีกทีถ้าหากไม่มีคนตรงหน้าบางทีผมอาจจะไม่มีวันเจอความรักที่แท้จริงก็เป็นไปได้ อย่างน้อยหนึ่งปีนั้นก็ทำให้ผมฉลาดขึ้นเยอะเลยล่ะครับ
ก้มลงมองน้องเปี๊ยกที่ร้อง ‘หงิงง’ ให้กำลังใจผมอยู่ ผมสูดลมหายในเข้าปอดลึกๆ และผ่อนออกมาอีกครั้ง ยืดอก หลังตรง ก่อนจะมองใบหน้าหล่อคมแบบจริงจัง
“ผมยอมรับนะครับว่าแรกๆ ก็คิดจะแก้แค้นพี่ปลื้มเหมือนกัน แต่คิดไปคิดมาผมเองก็ตอแหลกับพี่ปลื้มมาตลอด จริงๆ แล้วผมไม่ได้ใสซื่อ แอ๊บแบ๊ว ว่านอนสอนง่ายขนาดนั้นหรอกครับ ที่แสดงออกไปทั้งหมดก็แค่ละครฉากหนึ่งที่อยากจะให้คนๆ หนึ่งมาหลงรัก” คนฟังขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เรื่องนี้ผมควรจะขอบคุณพี่ปลื้มด้วยซ้ำที่ทำให้ผมกับพี่เปรมได้รักกัน เพราะถ้าหากตอนนั้นพี่ปลื้มไม่หลอกผมว่าเป็นพี่เปรม เราทั้งคู่ก็คงยังจมอยู่ในความขี้ขลาดของตัวเอง ไม่ได้คุยกันและไม่กล้าเปิดใจกันสักที” ผมส่งยิ้มขอบคุณให้พี่ปลื้ม
“หึ.. ตอแหลสินะ” มุมปากกระตุกยิ้ม ไม่ผิดหรอกครับที่พี่ปลื้มจะด่าผมแบบนี้ เพราะมันคือเรื่องจริง
“ก็ไม่ต่างจากพี่ปลื้มหรอกครับ จริงมั๊ย?” เอียงคอถาม พร้อมส่งสายตาใสๆ
พี่ปลื้มไม่ได้ตอบ แต่ก็ไม่คิดจะหลบตา ผมจึงพูดต่อ
“เพราะฉะนั้นเรื่องทั้งหมดถือว่าเจ๊ากันไปนะครับ แต่ขออย่างเดียวคือพี่ปลื้มอย่าหลอกตัวเองอีกเลยครับ ผมรู้นะว่าพี่ปลื้มรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าผมแอบชอบพี่เปรม แล้วพี่ปลื้มก็รู้ด้วยว่าพี่เปรมคิดยังไงกับผม เพราะถ้าหากว่าพี่ปลื้มรักผมจริงๆ พี่ปลื้มจะต้องแสดงตัวจริงออกมาให้ผมรู้ตั้งแต่แรก ไม่ใช่เป็นแค่ ‘เงา’ ของพี่เปรมอยู่แบบนั้น” ผมจ้องตาพี่ปลื้มไม่กระพริบ และผมก็เห็นว่าในแววตาคมคู่นั้นสั่นไหวเล็กน้อย แค่เพียงเศษเสี้ยวแล้วก็หายไป แต่มันก็ทำให้ผมพอจะเดาได้ลางๆ ว่าสิ่งที่ผมพูดไปคงจะโดนจุดโดนใจเข้าบ้างไม่มากก็น้อย
“บ๊อกๆๆ” น้องเปี๊ยกที่เห็นด้วยกับที่ผมพูดออกไปทุกอย่าง แต่ทันทีที่น้องเปี๊ยกส่งเสียง ปฏิกิริยาของพี่ปลื้มก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ใบหน้าคมดุกร้าวจ้องเขม็งไปที่น้องเปี๊ยกด้วยสายตารำคาญเต็มทน
“แง่งงงงงง!”
“ไอ้!”
“พี่ปลื้มครับ” ผมรีบเรียกสติพี่ปลื้ม แล้วยกมือลูบหัวน้องเปี๊ยกเพื่อปลอบโยน
พี่ปลื้มถอนหายใจแรงๆ อีกครั้งแล้วส่ายหัวไปมาก่อนจะหลบสายตาของผมไปมองหน้าจอทีวีที่มืดทึบไร้เสียงและภาพเคลื่อนไหว ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของผมสั่นครืดๆ สะเทือนไปทั้งต้นขายันสะโพก ผมปล่อยให้สั่นแล้วดับ ดับแล้วสั่น วนอยู่แบบนั้นหลายรอบจนสงบนิ่งไปเอง
“อย่าคิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆ นะ” จู่ๆ พี่ปลื้มก็พูดขึ้น
หนึ่งปีที่อยู่ด้วยกันทำให้ผมรู้จักพี่ปลื้มในหลายๆ มุม พี่ปลื้มชอบหรือไม่ชอบอะไร ลักษณะนิสัยเป็นแบบไหน ผมรู้ทุกอย่าง ยิ่งหลังจากที่ผมได้รู้ความจริงผมก็คิดว่าผมได้รู้จักผู้ชายตรงหน้ามากขึ้น และอีกอย่างที่ผมสัมผัสได้ก็คือเหมือนกับว่าเราทั้งคู่กำลังแสดงละครกันอยู่ พี่ปลื้มมีหน้ากากหนึ่งอัน ส่วนผมก็มีหัวโขนเป็นของตัวเอง แม้แต่ตอนนี้มันก็ยังเป็นแบบนั้น ตรงกันข้ามกับพี่ปลื้มที่อีกฝ่ายแทบจะไม่รู้จักอะไรผมเลย แม้แต่บ้านหลังนี้พี่เปรมคงเป็นคนบอกทางมา หรือแม้กระทั่งชื่อเล่นจริงๆ ของผมที่พี่ปลื้มจะไม่มีวันได้เรียกผมด้วยชื่อนั้นเด็ดขาด
“รู้อะไรมั๊ย? แม้ไอ้เปรมจะเป็นฝาแฝดกับพี่ แต่ไอ้เปรมมันเป็นหลานรักหลานโปรดหัวแก้วหัวแหวนของคุณตาคุณยาย ซึ่งพวกท่านรังเกียจและเกลียด ‘เกย์’ ยิ่งกว่าอะไร” ใบหน้าคมยังไงมองไปทางอื่น แต่ผมก็ยังเห็นรอยยิ้มที่แสยะขึ้นตรงมุมปากนั่นอย่างชัดเจน
“ถ้าอย่างนั้นก็รังเกียจพี่ปลื้มด้วยสิครับ..” แบบนี้ใช่มั๊ย พี่ปลื้มถึงไม่ค่อยจะไปเหยียบคฤหาสน์หลังงาม หรือแม้แต่โรงพยาบาลก็น้อยครั้งที่จะย่างกลายไป
“พี่ไม่สนใจหรอก” พี่ปลื้มยักไหล่ แล้วหันกลับมาส่งยิ้มให้ผม
“เพราะพี่ปลื้มมีคุณปู่คุณย่าสินะครับ”
“ฉลาดนี่นา”
“ผมรู้ครับว่าเรื่องไหนควรโง่ เรื่องไหนควรฉลาด” ผมยักไหล่บ้าง
คู่สนทนาหัวเราะ ‘หึหึ’ ในลำคอ หลังจากนั้นหัวข้อของเรื่องก็เปลี่ยนไป ผมถามเกี่ยวกับการเรียนและเรื่องงานของพี่ปลื้ม ในขณะที่พี่ปลื้มก็ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของผม ถ้าหากมีใครมาได้ยินเราทั้งคู่คุยกันคงคิดว่าสนิทสนมคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี ทั้งที่ความจริงเราทั้งคู่ต่างกำลังแอบซ่อนมีดคมเอาไว้ด้านหลังพร้อมจะจ้วงแทงกันได้ทุกเมื่อ
เราคุยกันต่ออีกครึ่งชั่วโมง พี่ปลื้มดื่มน้ำและทานคุกกี้หน้าตาแย่ๆ แต่รสชาติยอดเยี่ยมหมดจาน ก็ลุกขึ้น ผมจึงลุกขึ้นตาม และเดินมาส่งถึงรถ
“หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะครับ”
คิ้วเข้มเลิกสูง ดูเหมือนจะแปลกใจกับประโยคของผมไม่น้อย เพราะถ้าหากเป็นคนอื่นคงจะไม่อยากพบเจอกันอีก ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อนผมก็คิดแบบนั้น และเพราะประสบการณ์ในอดีตทำให้ผมไม่อยากจะอ่อนแอและงี่เง่าซ้ำสอง ผมในตอนนี้เข้มแข็งและแข็งแกร่งมากพอที่จะไม่เอาอดีตมาทำร้ายตัวเอง ต่อให้ผมไม่อาจจะอ่านจิตใจของศัตรูหรือคู่ต่อสู้ได้แต่ผมก็ไม่เคยคิดจะประมาท
“แหม ก็พี่ปลื้มเป็นน้องพี่เปรมนี่ครับ แม้คนอื่นๆ ในครอบครัวของพี่เปรมจะไม่ชอบและไม่ยอมรับผม แต่อย่างน้อยผมก็รู้ว่าพี่ปลื้มไม่ใช่คนใจร้ายแบบนั้น”
พี่ปลื้มกระตุกยิ้ม ดูหล่อร้ายแบบที่สามารถทำให้คนมองใจสั่นได้ แต่ผมกลับคิดว่าพี่เปรมทำแล้วหล่อกว่าเป็นล้านเท่า ไม่ใช่แค่ทำให้ผมใจสั่น แต่ยิ้มของพี่เปรมทำให้ผมสั่นไปทั้งตัวเลยทีเดียว
เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น ผมยังคงยืนอุ้มน้องเปี๊ยกอยู่ที่เดิม กะจะรอให้รถคันหรูเคลื่อนตัวออกไปก่อนจึงค่อยเข้าบ้านปิดประตู แต่จู่ๆ เจ้าของรถก็เลื่อนกระจกลง
“คุกกี้.. ฝีมือพัฒนาขึ้นเยอะนะ” ใบหน้าคมระบายรอยยิ้มเต็มแก้ม ก่อนจะเลื่อนกระจกปิดขึ้นจนสุด แล้วสี่ล้อก็เคลื่อนตัวออกไป
ผมมองส่งจนรถปอร์เช่ เคย์แมน จนลับตา พร้อมกับที่รอยยิ้มบนใบหน้าของผมจางหายไป พี่ปลื้มเป็นผู้ชายที่อันตราย และยิ่งเพิ่มความน่ากลัวมากยิ่งขึ้นเมื่อมีบุคคลที่ชื่อ ‘เขื่อน’ เข้ามาเกี่ยวข้อง ผมไม่แน่ใจว่าพี่เปรมรู้เรื่องนี้รึเปล่า แต่การที่พี่เปรมอนุญาตให้พี่ปลื้มมาเจอกับผมในครั้งนี้อาจจะเพราะรู้จักน้องชายของตัวเองดี และที่สำคัญก็คือพี่เปรมไว้ใจผม เราไว้ใจซึ่งกันและกัน
หลังจากปิดประตูรั้วเข้ามาในบ้าน วางน้องเปี๊ยกลงบนพื้นให้วิ่งเล่น ผมก็รีบล้วงหยิบไอโฟนที่สั่นครืดๆ อีกระลอกขึ้นมากดรับสายอย่างไว
‘โทรตั้งหลายรอบทำไมไม่รับ’ เสียงเข้มมาเชียว
“ขอโทษครับ พอดีไอคุยอยู่กับพี่ปลื้มน่ะ”
‘ไอ้ปลื้ม?’
“อืม พี่ปลื้มมาหาที่บ้าน เพิ่งกลับไปเมื่อกี้” ผมตอบตามความจริงทุกอย่างขณะที่เดินเข้าไปในครัว เปิดฝาชีดูของกินที่พี่นิดขนมาจัดวางไว้ให้ตอนที่ผมกำลังคุยอยู่กับพี่ปลื้มในห้องรับแขก
พี่เปรมเงียบไป ผมจึงดูหน้าจอเพราะคิดว่าสายหลุด แต่ปรากฏว่าพี่เปรมยังอยู่ในสาย มันทำให้ผมยิ้มกว้างออกมาแล้วอยากจะเปลี่ยนเป็นวิดีโอคอลหรือเฟสไทม์คุยกันจริงๆ เลยครับ เพราะผมรู้ว่าตอนนี้พี่เปรมคงกำลังคิ้วขมวดหน้าเรียบตึงอยู่แน่ๆ
“คุยกันรู้เรื่องแล้ว” ผมหุบยิ้มไม่ได้เลย
‘ว่า?’
“ไอ-รัก-พี่เปรม” จูบม๊วฟใหญ่บนหน้าจอ
‘หึ’ ใบหน้าโคตรหล่อคงกำลังกระตุกยิ้มด้วยความชอบใจ ถ้าหากอยู่ใกล้ๆ ผมจะจับจูบให้หายใจไม่ทันเลยทีเดียว
ผมขัดจังหวะอารมณ์ของตัวเองด้วยการหยิบคุกกี้ที่เหลือในเตาอบออกมาเทลงในถังขยะ
‘แล้วก่อนหน้านี้โทรมามีอะไรรึเปล่า?’
ผมลืมสนิทเลยครับว่าก่อนหน้านี้ถูกพี่ดินบังคับให้โทรหาพี่เปรมเรื่องอะไร นี่ถ้าหากพี่เปรมไม่ถามผมก็ลืมไปแล้วจริงๆ
“อ้อ.. พอดีจะถามว่าพี่เปรมจะกลับกรุงเทพอีกทีวันไหนเหรอ?”
‘น่าจะอีกสองอาทิตย์ มีอะไรรึเปล่า?’
“แค่อยากจะให้พี่เปรมไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนไอหน่อยน่ะ”
‘ไม่สบาย?’
“เปล่า แค่ไปตรวจตามนัดเฉยๆ”
‘อืม’ ความหมายก็คือตกลง
‘วันนั้นมึงห้ามแต่งตัวโป๊เด็ดขาด’
“อ เอ๋?!” งงสิครับ ปกติพี่เปรมไม่เคยสนใจเรื่องการแต่งตัวของผมนี่นา
‘คิดถึงมึงโคตรๆ เลยว่ะ’
ผมได้ยินเสียงจุ๊บเบาๆ กับเสียงหัวเราะ ‘หึหึ’ ก่อนพี่เปรมจะวางสาย ส่วนผมได้แต่ยืนอึ้ง แต่หัวใจเต้นโครมคราม ผมมองหน้าจอที่เพิ่งดับไปตาปริบๆ แล้วก็คิดโทษตัวเองว่าผมพลาดไปแล้วล่ะครับ พลาดที่ไม่เปลี่ยนไปเป็นเฟสไทม์หรือวิดีโอคอลตั้งแต่แรก ผมเลยอดเห็นผู้ชายหล่อเถื่อนอย่างคุณหมอเปรมนทีป์มุ้งมิ้งเลย ฮืออออ T^T
.
.
.
.
.
.
TBC.. :oni1:
-
ขำไอมากกว่าเสียวเลยนะเนี่ย คือมันไม่รู้จะพุดยังไงกับนาง คือแบบใสแบบโพดโพ ใส่แบเกินเหตุ 55555
วุ้ย ตรงที่ยกสะโพกขึ้นมาปบบนั้นน่ะจะให้พี่เปรมเช็ดหรือจะให้ทำอะไรคะ สำหรับสามีตีความได้อย่างเดียวนะลูกเอ้ย :heaven
ใสแบบโพดโพ ขำแรงมากค่ะ :laugh: :laugh:
-
สมกับการรอคอย :m25: :pighaun: ของน้องไอถึงจะไม่ถึงสิบประตูดังที่หวัง แต่แค่นี้ก็ทำเอาคนอ่านกระฉูดฟินตามไปด้วย นึกถ้าท่าทางตอนหนูแรดจังอ่อยแบบไม่รู้ตัว ยั่วให้กระบองทองพี่เปรมเข้ามาเสียบอีกนี่ทำเอาอิฉันถึงกับสำลักน้ำที่ดื่มอยู่ ไม่รู้จะหื่นหรือจะฮาดีกับการแอคติ้งของนาง อะไรจะเตรียมพร้อมขนาดนั้น ถามจริงเถอะไอจัง สปีชี่แรดใสๆ หนูไปได้แต่ใดมา เจ๊อยากฝึกเอาไปใช้มั่ง แต่ให้ทำท่าเหมือนหนูก็คงไม่ไหว รับตัวเองไม่ได้ มันไม่น่ารักเท่าหนูแน่ๆ :-[ เอาไว้คราวหน้าหนูก็ทวงอีกห้าประตูที่เหลือนะลูก รับรองพี่เปรมอัดฉีดให้มากกว่าแน่นอน o13 อีคุณปลื้มมันกำลังจะกลับมาทวงน้องไอใช่ไหม อย่ายอมนะคุณเปรม เพราะน้องไอไม่ยอมเสียกระบองทองดีๆ รวมถึงนิสัยดีๆ ไปแน่ๆ :katai2-1:
:laugh: :laugh:
-
ปลื้มจะกลับมาทำไมอีกกกกกก
-
o13 :mew1: น้องไอเด็ดมาก
ว่าแต่ปลื้มกับเขื่อนพยายามทำอะไรกันอยู่ คงไม่พ้นเรื่องชั่วๆใช่ไหมล่ะ ชิ :z6:
-
อ่านตอนนี้แล้ว ทำให้คิดว่าปลื้มเป็นตัวการหลักที่ทำให้เขื่อนเกลียดเปรมเลยอ่ะ
และดูเหมือนปลื้มเป็นตัวร้ายสุดๆในเรื่องนี้ จริงๆนะ
รอตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
คุณปู่กับคุณย่ารักพี่ปลื้มได้ไม่มากพอหรือยังไงกันคะ พี่ปลื้มถึงได้คอยมาระรานชีวิตพี่เปรมเขาจังน่ะค่ะ เฮ้อ~~ เจอผู้ชายคนนี้เข้าไป..เพลียเลยค่ะ o6
-
แอบฮาพี่ดิน โทรหาผัวมึงเดี๋ยวนี้ ช่างเป็นพี่ที่ดีของน้องไอ และเป็นเพื่อนผัวที่ดีจริงๆ ดูแลเมียเพื่อนไม่มีขาดตกบกพร่อง o13 ในที่สุดก็เจอกันจนได้นะ อีพี่ปลื้ม เป็นไงคะ เงิบ เลยดิเจอไอจังเวอชั่นนี้เข้าไป แหม มาด่าน้องไอว่า ตอแหล น้องไอไม่ได้ตอแหลโว้ย เขาเรียก "แอ๊บสตรอ" หรอกย่ะ นี่ใช้คำพูดไม่ถูก :beat: ว่าแต่น้อง ตัวเองนี่ยิ่งกว่าตอแหลได้โล่ อีห่าน หลอกน้องมาตลอด มันก็สาสมแล้วที่น้องไอจะแอ๊บใส่แกเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นจะได้เข้าใกล้พี่เปรมตัวจริงเหรอไง ต้องขอบใจความดีที่แทบหาไม่ได้จากแกนะ อย่างน้อยก็ทำให้น้องไอพาถ้ำไปพบเทียนแท่งใหญ่สว่างวาบอาบทองของพี่เปรมตัวจริง o18 มาทางไหนไสหัวไสตูดกลับไปเลยแกอีพี่ปลื้ม อีกอย่างคงเป็นแกนี่เองที่ทำให้อีเด็กเขื่อนทำตัวเห้ๆ ใส่พี่เปรม ต้องเป็นเรื่องร้ายแรงแน่ๆ อีเด็กเปตรนั่นถึงได้สันดานเสียมากๆ จะสงสารดีไหมเนี่ย คงต้องรอให้กระจ่างก่อนสินะว่า ทำไม เขื่อนถึงได้เกลียดพี่เปรมจนถึงขั้นลามมาถึงคนรอบข้างพี่เปรมด้วย รอดู และหวังว่า อีพี่ปลื้ม อีเด็กเขื่อน จะได้รับบทเรียน :katai2-1: ตอนท้ายน้องไอจังยังไม่ทิ้งลายแรดได้น่ารักน่าชังจริงๆ ระริกระริ้เนื้อเต้นเชียวนะ ผัวสั่งห้ามเรื่องแต่งตัว เอาไว้แก้ให้พี่ดูคนเดียวก็พอเน๊าะ :-[
-
พี่ดินโหมดโหดนี่ใช่ย่อยเลยนะ น้องมีผัวก็ต้องให้ผัวดูแล พี่ดินมีเหตุผลที่ดีมาก :laugh: มาแล้วสินะอิพี่ปลื้ม ความตอแหลไม่ได้มีอยู่แค่ในน้องไอหรอกนะ ตัวพี่ปลื้มเองนั่นแหละยิ่งกว่าตอแหลอีก พี่ปลื้มดูร้าย แล้วยังมีไอ้สันเขื่อนมาเกี่ยวข้อง งานนี้จะมีดราม่ามั๊ยนะ ตืดตามตอนต่อไป
-
ปลื้มกับเขื่อนมีแผนอะไรอีกรึป่าวเนี่ย
-
น้องไอก็ไม่ใช่คนซื่อบื้อหรอกนะคะ
ไม่งั้นคุณแม่จะกล้าปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ยังไง
-
ปลื้มกับเขื่อนนี่อะไรกันคะ...
-
นั่น...กะแล้วว่าไอ่ปลื้มต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง
เรื่องไอ่เขื่อน
:beat: :z6:
-
ปลื้มกับเขื่อนมีเงื่อนงำ -..-
หุยย พี่เปรมกับน้องไอน่ารัก
-
น้องไอพลาดได้ไง
-
เคะราชินี นี่มันเคะราชินีชัดๆ น้องไอมาดราชินีมากค่ะหนู
-
น้องไออาการปวดหัวนี่เป็นอะไรมากรึป่าว
ทำไมไม่ไปตามที่หมอนัดดด
แล้วปลื้มกับเขื่อนนี่มีอะไรกัน :katai1:
รอค่าาา รอตอนต่อไป
-
อิปลื้มกับอีเด็กเฬวเขื่อนนี่ไม่จบใช่มั้ยยะ เดะตีตาย :katai1:
-
อาการปวดหัวของไอ นี่ถ้าจะไม่ธรรมดา ปัญหาเรื่องนี้คงกลับมามีผลในอีกไม่ช้าแน่เลย
-
ผมว่าปลื้มกับเขื่อนต้องมีเงี่ยนงำอะไรกันอยู่แน่ๆ คนตอแหลกับคนโรคจิตนี่จะเป็นไปกันยังไง โปรดติดตามตอนต่อไป #บอกตัวเอง
-
หนูอยากได้พี่ดินเป็นผัวค่ะ!!!!!!
เอ๊ย!!! ผิดประเด็น!!! หมายถึงพี่ดินให้น้องไอโทรหาผัวค่ะ
นี่ยังมีพายุตั้งเค้าอยู่ไกลๆสินะ ทั้งปลื้ม เขื่อน บ้านพี่เปรม คุณตาคุณยาย ฮึ่มมมมมม
รอตอนต่อไปปปปปปน้าาาาาาาา
-
อยากรู้จังปลื้มกับเขื่อนมีซัมติงอะไรกันหรือเปล่าน่ากลัวนะคู่นี้ เลวกะเลว
-
น้องไอเป็นอะไรมากรึเปล่า รู้สึกไม่ดีกับอาการปวดหัวของน้องไอเลยค่ะ แล้วพี่ดินค่ะ พี่เป็นสเป็คของหนูเลยค่ะ :hao6:
ส่วนไอ้พี่ปลื้มกับไอ้สันเขื่อน คู่นี้ไม่ชอบมาพากลจริงๆ น่ากลัวชะมัด อย่ามาทำอะไรน้องไอของชั้นนะเว้ย :m16: เอ๊ะ น้องไอของพี่เปรมนี่นา :z1:
รอติดตามตอนต่อไปค่า o13
-
เป็นห่วงน้องไอจังเลยค่ะ :katai1: ส่วนตัวร้ายทั้งสองคนอย่ามาทำอะไรพี่เปรมกับน้องไอนะ! o12
ไม่รู้รึไงว่าพี่เปรมกับน้องไอเค้ารักกันมากแค่ไหน พวกแกมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยนะ :angry2:
แต่ชอบน้องไอมาก นายเอกในดวงใจ ไม่โง่ ไม่งี่เง่า และตลกจนขำลำไส้บิด :laugh:
กลิ่นไอดราม่าลอยมาเชียว
-
ขำลั่นมากกกกก :laugh:
ชอบๆ ชอบเรื่องนี้ ชอบนายเอกมากเลยค่ะ
ตอนอยู่ในร่างหมาโคตรฮาเลย :laugh:
ปล.เพิ่งเข้ามา กำลังตามอ่านอยู่ค่ะ :heaven
-
อดเป็นห่วงพบรักไม่ได้กับอาการปวดหัว
ขออย่าได้มีอะไรเลย
พี่เปรมดูแลด้วยนะ
ชอบพบรัก ไม่น่อมแน้ม เก่งเอาการอยู่
แต่ต้องระวังด้วย อย่าประมาท
-
รู้สึกเย็นวาบขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าไอปลื้มดูมีซัมติงกับเขื่อน มันชอบกลแฮะ
แถมน้องไอยังมีอาการปวดหัวรุนแรงอีก เริ่มจะกังวล :katai1: งืออออ
-
มาแล้วสินะ ไอ้พี่ปลื้ม หึหึ อย่ามาว่าคนอื่นเค้าแหลเลยแกอ่ะแหละแหลก่อนแถมยังปลอมเป็นคนอื่นอีก แล้วนี่ยิ่งรวมหัวกะอีเด็กเขื่อนนั่นน่ะ มันต้องมีเรื่องชั่วๆเกิดอีกแน่
ชอบไอจังมาดนี้แหละ ดูเป็นราชินีเคะเลยอ่ะ ส่วนพี่เปรม แมร่งหลงเมียหรอ?? 5555 ออกอาการหวงเว่อร์ ก็แน่ล่ะ เมียสวยนิ่ใช่ม๊า??
พายุกะลังตั้งเค้า แต่อย่ามาไซโครนเหอะ เอาพอหอมปากหอมคอ และขอให้ทั้งคู่ผ่านไปให้ได้นะ
-
เกลียดอิเขื่อนแรงมาก แค่ได้ยินชื่อยังสยองขนาดนี้ คนอะไรเลวจริงๆแล้วยังมาสมคบคิดกับปลื้มอีก ตายยยยยยย :ling1:
-
ร้ายพอกันหมด
-
เขื่อนแลดูเป็นมนุษย์ที่ร้ายกาจ
-
พอเจอปลื้มน้องไอเข้มแข็งกว่าที่คิด รู้เท่าทัน
แต่ระวังตัวด้วยน้องไอ เมื่อปลื้มร่วมมือกับเขื่อน คงไม่ธรรมดา
ส่วนเวลาอยู่กับพี่เปรมก็แร๊ดแรดลูก แรดแบบใสๆ 555
-
ยกให้น้องไอเป็นนายเอกในดวงใจ :m3: แต่บอกตามตรงว่ากังวลไม่น้อยในหลายๆ เรื่อง อาการปวดหัวของน้องไอจะมีอะไรรึเปล่านะ แล้วยังไอ้พี่ปลื้มกับไอ้เด็กนรกเขื่อน จะมาไม้ไหน สองคนนี้มีความสัมพันธ์กันยังไง แต่ที่แน่ๆ มันต้องไม่ใช่เรื่องดี :katai1:
น้องไอตอนที่อยู่กับพี่เปรมนี่น่าร๊ากที่สุดแระ :hao6:
-
เคะราชินี นี่มันเคะราชินีชัดๆ น้องไอมาดราชินีมากค่ะหนู
ชอบมากอะคะ เคะราชินี
-
ไอจัง เธอนี้สุดยอดมากอะ หวังว่าอาการปวดหัวคงจะไม่เป็นอะไรมากน่ะกังวลจัง
-
ทำไมรู้สึกว่าคนที่แย่ที่สุดคือ ปลื้มอ่ะ แบบเหมือนกับเขื่อนก็หลอกใช้ป่ะ
-
ปล่้มกับเขื่อนนี่น่ากลัวมาก
แต่หนูไอก็ใช่ย่อย 55555555
ไอพลาดมากจริงที่ไม่เปลี่ยนเป็นเฟสไทม์ กร๊าก
-
แปะด่วนนนนน :impress2:
-
ปลื้มกับเขื่อนดูน่ากลัว เด็กผี
น้องไอไม่บอกแฟนว่าผิดนัดหมอสองรอบนะ พูดไม่ครบ ถ้ารู้โดนดุแน่
พี่เปรมนี่ขนาดมาอย่างเถื่อนยังน่ารักมาก เท่สุดๆ กรี๊ดดดด
ขอบคุณค่ะ
-
ตามอ่านจนทันแล้วค่ะ ดีใจมาก :heaven
อิพี่ปลื้มนี่ตัวร้ายสุดๆ เลยใช่มั๊ยค่ะเนี่ย แล้วยังมีอิเด็กเขื่อนนั่นอีก :z6: น่ากลัวมาก อย่ามาทำอะไรน้องไอนะเฟ้ย แต่น้องไอก็ใช่ย่อยนะ ชอบมากเลยค่ะ น่ารัก แร่ด เก่ง ไม่อึนและไม่งี่เง่า สมกับพี่เปรมสุดหล่อดั่งกิ่งทองใบหยก ความรักครั้งนี้ต้องผ่านอุปสรรคต่างๆ ไปได้อย่างแน่นอน
แอบเป็นห่วงอาการปวดหัวของน้องไอ คงไม่ได้เป็นอะไรใช่มั๊ยค่ะ พี่เปรมมาดูแลเมียด่วนๆ เลยนะ
ติดตามตอนต่อไปค่ะ :-[
-
อิปลื้มกับอิเขื่อนนี่คืออะไร วางแผนไรกันป่าว
-
สนุกๆ ชอบน้องเปี๊ยก น่ารักอ่าาาาาา
ติดตามชีวิตน้องเปี๊ยกต่อไป หึ ไม่ใช่ละ
ติดตามชีวิตน้องไอพี่เปรมต่อไปค๊าาาา
-
ตอนนี้หลากหลายอารมณ์มาก
เป็นห่วงอาการปวดหัวของน้องไอ :katai1:
รู้สึกเกรงใจพี่ดิน :m23:
กลัวพี่ปลื้มกับเด็กเขื่อน :z6:
และก็มุ้งมิ้งกับพี่เปรม :hao6:
เนื้อเรื่องเริ่มจะหักเหแล้วใช่มั๊ย รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
ชอบอ่ะ....
-
เป็นห่วงน้องไอจริงๆ อยากจะวิ่งไปเตะไอ้ปลื้มสักที :z6:
-
บอกตรงๆว่าไม่ไว้ใจปลื้มสุดๆ ไม่รู้ว่าวางแผนอะไรไว้กับเด็กเขื่อนรึป่าว
-
พี่ดิน พี่คือสุดยอดในดวงใจเลยค่ะ :impress2: อาการปวดหัวของน้องไอคงไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยค่ะ แล้วผิดนัดแม่สามีแบบนั้น ถ้าพี่เปรมรู้คงโดนทำโทษหนักแน่ๆ :hao6:
ผู้ร้ายปรากฏตัวแล้ว บอกตรงๆ เป็นบุคคลที่ไม่น่าไว้ใจมากถึงมากที่สุด :m16:
-
ร้ายพอกันหมด
เห็นด้วยสุด :z1:
-
น้องไอเอาให้ไอ้คุณพี่ปลื้มและไอ้จิตเขื่อนมันจำจนตายเลยนะลูก
-
ได้กลิ่นดราม่า :katai1: เอาไงก็เอานะคะนักเขียน รออ่านและติดตามตลอดค่ะ น้องไอสู้ๆนะลูก :katai2-1:
-
เหอๆๆๆชอบอะชอบชอบชอบมากกกก สก๊อยเราแรดได้อีก5555555เอาสะเลือดเกือบหมดตัว
-
น้องไอ รีบไปหาหมอเถอะลูก ไม่ต้องรอพี่เปรมหรอก พี่กลัวดราม่านะคะ :z3:
เดี๋ยวไม่สบายอดฟีทเจอริ่งกับพี่เปรมนาาาาาาา :hao4:
-
กระโดดถีบไอ้พี่ปลื้มสองขาคู่
-
ขอบคุณ :)
-
เป็นห่วงน้องไอมาก จากใจแม่ :katai1:
-
รออยู่ รีบมาต่อไวๆนะคะ :katai4:
-
รอๆๆ
-
แอบกังวลว่าน้องไอคงไม่ได้ปวดหัวธรรมดา
พี่ปลื้มกับเขื่อนจับมือกันเลวสองเท่าแน่ๆ
รอน้องไอกับพี่เปรมต่อค่ะ
:pig4:
-
เห็นตอนที่24มาลงเเล้ว เลยรีบมาเมินเป็นกำลังใจให้เลยละ
หมอเปรมกับน้องไอน่ารัก
รอฉากวิวาห์ของเพื่อนหมอเปรมค่ะ 5555
:hao7:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-25-
จบงานกีฬาประเพณีมาไม่เท่าไหร่ ก็ถึงเวลาปั่นงานและเคลียร์โปรเจคของปีสาม เด็กศิลป์สาขาออกแบบภายในอย่างผมเน้นเรื่องการออกแบบศิลปะเชิงพานิชเป็นหลัก ซึ่งจะไม่เหมือนกับสาขาจิตรกรรมที่เน้นเรียนศิลปะเพื่อศิลปะให้ลึกซึ้ง ผมเรียนศิลปะเพื่อนำมาใช้แก้ปัญหาของผู้ใช้ และก็ดึงดูดสายตาคน งานต่างๆ นอกจากจะใช้พื้นฐานด้านศิลปะแล้วยังต้องใช้คอมพิวเตอร์กราฟิกเยอะมากเหมือนกัน เช่น Photoshop flash และ acrobat ซึ่งบางมหาวิทยาลัยอาจจะเน้นด้านเทคโนโลยี แต่ที่มหาลัยของผมก็ยังเน้นพื้นฐานทักษะศิลปะเป็นหลักครับ ต้องยึดน้ำหนัก แสงเงา และสัดส่วน ให้ถูกต้อง ดังนั้นการเรียนเกี่ยวกับใช้โปรแกรมต่างๆ จึงมีน้อย ส่วนใหญ่ก็เลยต้องใช้วิธีไปฝึกกันเอาเองที่บ้านด้วยครับ ดีหน่อยที่ผมได้วิชาความรู้จากการที่นั่งดูพ่อทำงานมาตั้งแต่เด็กและไอ้ดีนก็ช่วยคุณลุงเด่นทำงานออกแบบให้บริษัทเป็นประจำเราเลยไม่มีปัญหาเกี่ยวกับโปรแกรมพวกนี้ ใช้ได้คล่องมือและรู้ทุกเทคนิค และอาจจะเป็นเราะเราเป็นเพื่อนกันมานานเวลาจับคู่ทำโปรเจคทีไรจึงไม่ค่อยจะมีปัญหาเท่าไหร่เพราะความคิดค่อนข้างจะตรงกัน
ใกล้จะถึงเส้นตายที่อาจารย์กำหนดส่งงานผมกับไอ้ดีนก็อดหลับอดนอนสองอาทิตย์ติดกันเพื่อจะปิดโปรเจคนี้จนสำเร็จ นาฬิกาบอกเวลาตีสองเป๊ะ ได้มีเวลาหายใจหายคอและเก็บรายละเอียดอีกนิดหน่อย แต่ตอนนี้พลังงานของพวกเราเหลือน้อยมาก สภาพไม่ต่างจากซากศพ ไอ้ดีนลงไปนอนแผ่หลาบนฟูกข้างเตียงของผมทันที เมื่อก่อนไอ้ดีนก็นอนกับผมบนเตียงนี่แหละครับ แต่ตั้งแต่ผมกับพี่เปรมเป็นภรรยาและสามีกันถูกต้องโดยทางพฤตินัย ไอ้ดีนก็หอบฟูกหอบหมอนมายึดพื้นที่ข้างเตียงไปโดยปริยาย
“ไหวป่าวว่ะ?” มันเอ่ยถามเมื่อเห็นผมเดินไปหยิบยาแก้ปวดมายัดใส่ปากแล้วตามด้วยน้ำแก้วใหญ่
ผมไม่ได้ตอบอะไร ทำแค่หันไปมองน้องเปี๊ยกที่ผงกหัวขึ้นมาดูผมแว่บนึง จากนั้นผมก็เดินไปปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง พยายามข่มเปลือกตา
“เฮ้ย! พบรัก มึงโอเคมั๊ยว่ะ?” ด้วยความเป็นห่วง ไอ้ดีนถึงกับลุกขึ้นมานั่งมองผมหน้าเครียด
“อืม”
“ถ้าไม่ไหวมึงรีบบอกกูเลยนะเว้ย กูจะได้โทรหาพี่ดิน”
“กูง่วงแระ”
“เออๆ ถ้างั้นก็ฝันดี”
ไอ้ดีนยอมนอนสักที เงียบไปนานจนได้ยินเสียงกรนเบาๆ แต่อาการปวดหัวของผมก็ยังไม่บรรเทา ผมข่มเปลือกตาจนมันร้อนผ่าว พร้อมกับภาวนาขอให้ยาแก้ปวดสามเม็ดที่กินเข้าไปออกฤทธิ์ไวๆ อยากจะลุกขึ้นไปยัดเพิ่มอีกสักเม็ดแต่กลัวจะทำให้ไอ้ดีนกับน้องเปี๊ยกตื่น เดี๋ยวได้พลอยเป็นกังวลใหญ่โต ผมก็แค่ปวดหัวธรรมดา ช่วงนี้เครียดเรื่องปั่นงาน นอนน้อยก็เลยปวดหัวบ่อย และคงจะดื้อยาด้วย สามเม็ดแต่ยังเอาไม่อยู่ ผมอดทนกัดฟันจนร้าวไปทั้งสันกราม เม็ดเหงื่อเต็มหน้าผากและชื้นแผ่นหลังทั้งๆ ที่เปิดแอร์เย็นเฉียบ แต่ละนาทีผ่านไปราวชั่วโมง นานซะจนผมเผลอหลับไปในตอนใกล้รุ่ง
.
.
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้นคือวันศุกร์แห่งชาติ ผมมีเรียนตอนบ่ายโมงแถมเป็นวิชาอาจารย์มหาโหด เช็คชื่อรายตัว ผมสะลึมสะลือตื่นจากเสียงเรียกและแรงเขย่าของไอ้ดีน พอผมลืมตาขึ้นมามันก็บอกให้ผมนอนต่อ เพราะดูจากสภาพของผมแล้วไม่น่าจะไหว ตอนแรกผมก็ดื้อเพราะไม่อยากจะขาดเรียน แต่ไอ้ดีนกลับบอกว่าการที่ผมขาดเรียนเพราะไม่สบายแค่วันเดียวไม่มีผลใดๆ กับผลการเรียนแน่นอน ด้วยเหตุผลของนายภูฤกษ์ทำให้นายพบรักปิดเปลือกตาแล้วหลับยาวด้วยความสบายใจ
ผมตื่นขึ้นมาตอนเที่ยงด้วยความหิว แล้วเดินตามหาน้องเปี๊ยกลงมาชั้นล่าง เจ้าตัวน้อยของผมวิ่งคาบน้องตุ๊กตาเน่าเล่นอยู่หน้าทีวี และได้ยินเสียงคุณป้าพิมพ์สั่งงานลูกน้องอยู่ในครัว กลิ่นหอมของอาหารลอยแตะจมูกส่งผลให้น้ำย่อยส่งเสียงประท้วง
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอลูก” คุณป้าพิมพ์แทบจะพุ่งตัวเข้ามาลูบหน้าลูบหัวของผมด้วยความเป็นห่วง
คุณป้าพิมพ์ก็เหมือนแม่คนที่สองของผมนั่นแหละครับ ดูแลทุกสิ่งทุกอย่างแม้กระทั่งบ็อกเซอร์ ซื้อให้ไอ้ดีนกับพี่ดินยังไงก็ซื้อให้ผมแบบนั้น
“หิวมั๊ยลูก ป้าให้เด็กอุ่นข้าวต้มไว้ให้ หอมเชียว” หันไปเร่งให้พี่นิดตักข้าวต้มใส่ถ้วยยิกๆ ผมก็ได้แต่อมยิ้มแล้วนั่งลงตรงโต๊ะทานข้าว
“โทรตามพี่ดินให้มาดูสักหน่อยดีกว่านะเนี่ย”
“อ่า ไม่เป็นไรครับคุณป้า ผมโอเคแล้วครับ”
“แน่ใจนะลูก”
ผมพยักหน้ารัวๆ แน่ใจมากครับ อย่ารบกวนพี่ดินเลยครับ ผมตักข้าวต้มแสนอร่อยและอุ่นกำลังดีเข้าปากด้วยความหิว คุณป้าพิมพ์ลูบหัวผมด้วยความอ่อนโยนไม่แล้วเดินไปหาน้ำและผลไม้มาวางไว้ให้ผมเพิ่มเติม จากนั้นก็ไปสั่งงานลูกน้องให้ถอดผ้าม่านหน้าต่างไปซัก และอื่นๆ อีกสารพัด
ข้าวต้มหมดไปสองถ้วย ผลไม้ก็หมดจาน ผมอิ่มจนพุงกาง จึงย้ายตัวมานั่งเล่นกับน้องเปี๊ยกและเปิดรายการทีวีไปด้วย ส่วนคุณป้าพิมพ์ก็ยังวุ่นอยู่กับการสั่งเด็กรับใช้ให้ทำความสะอาดบ้านผม ระหว่างนั้นผมหยิบไอโฟนมาเปิดดูหน้าจอหลายร้อยรอบ พี่เปรมส่งข้อความมาตั้งแต่เมื่อเมื่อวานตอนเย็นว่าถึงบ้านแล้ว และวันนี้ต้องไปธุระกับคุณยายที่สระบุรีทั้งวัน จะเข้ามาหาผมตอนค่ำๆ ผมอ่านข้อความวนซ้ำหลายล้านรอบจนจำขึ้นใจ แรกๆ ก็ไม่คิดอะไรแต่ตอนนี้ทำไมถึงรู้สึกเหมือนเป็นเมียเก็บ เมียน้อย เมียนอกสมรส ยังไงชอบกล และนี่ปาเข้าไปบ่ายสองแล้วทำไมไม่โทรมาหากันบ้าง หรือสักข้อความก็ไม่มี
“พ่อเปรม แมร่ม!” หงุดหงิดครับ
“บ๊อกๆๆ” นี่ก็อีก ว่าอะไรพ่อเปรมไม่ได้เลย ออกรับแทนตลอด
“ไม่ต้องมาแก้ตัวแทนเลยนะ”
ถอนหายใจยาวแล้วเอนตัวลงนอนบนพื้น น้องเปี๊ยกก็วิ่งเข้ามาซุกและเลียแก้มเพื่อปลอบโยน ผมจึงเปลี่ยนเป็นนอนตะแคงยกมือลูบหัวเล็กๆ และมองดวงตาคู่ใสตรงหน้า
“บ๊อกๆ”
“ไม่รู้สิ.. แค่รู้สึกโหวงเหวงในอกยังไงก็ไม่รู้”
“บ๊อก”
“เฮ้อออ” ถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่
ผมไม่รู้จริงๆ ครับว่าความรู้สึกของตัวเองในเวลานี้มันคืออะไร งอน น้อยใจ คิดถึง เหงา หรืออะไรกันแน่ ที่รับรู้ได้เพียงแค่ในอกของผมมันวูบโหวงเหมือนว่าอะไรบางอย่างกำลังจะหายไป
“หงิงงงง” เด็กน้อยของผมเสียงสั่นขึ้นมาทันที ผมจึงรีบดึงน้องเปี๊ยกเข้ามากอดลูบหัวลูบหลังปลอบ แล้วฉีกยิ้มกว้างให้เด็กขี้แย พร้อมกับปลอบตัวเองว่าผมคงจะคิดมากไปเอง
ครืดๆๆ
ไอโฟนสั่นสะเทือนขึ้นมาขัดจังหวะ ผมหยิบขึ้นมาดูหน้าจอด้วยความไวแสงแห่งความหวังว่าต้องใช่พี่เปรมแน่นอน แต่แค่เห็นตาตี๋ๆ โชว์หราหน้าจอ อารมณ์พีคเมื่อครู่ก็ละลายหายไปในอากาศโดยฉับพลัน ผมกรอกเสียงตามสายไปอย่างเซ็งสุดชีวิต แล้วฟังไอ้ดีนบ่นเรื่องนั่งรถไปเรียนสองชั่วโมง แต่เรียนไม่ถึงครึ่งชั่วโมงอาจารย์ก็เลิกคลาส แถมไม่มีการเช็คชื่ออีกต่างหาก แหม โชคดีเป็นของผมครับ ผมปล่อยให้ไอ้ดีนบ่นพึมพำจนพอใจ จากนั้นไอ้ตี๋หล่อขี้บ่นก็ชวนผมออกไปหาอะไรกินในห้าง เดินตากแอร์เย็นๆ ให้หายเซ็ง ผมใช้เวลาคิดไม่เกินสามสิบวินาทีก็ตัดสินใจตอบตกลง
.
.
.
.
.
ออกจากบ้านตอนบ่ายสอง ด้วยยานพาหนะลูกรักอย่างรถมินิ คันทรีแมน คูเปอร์ สีเขียวหัวเป็ดที่นานๆ จะได้จับพวงมาลัยสักครั้ง น้องเปี๊ยกดูจะตื่นเต้นไม่น้อย ตะกายสองขาหน้าชะเง้อคอบนคอลโทรลหน้ารถแทบจะตลอดเวลา ใช้เวลากับการจราจรไทยเกือบชั่วโมง แล้วต้องมาขับรถวนหาที่จอดอีกครึ่งชั่วโมง
ผมใส่น้องเปี๊ยกลงในถุงผ้า หัวเล็กๆ โผล่มามองรอบตัวเหมือนเด็กในวัยอยากรู้อยากเห็น ผมนัดไอ้ดีนที่ร้านประจำ เมื่อมาถึงแทนที่จะเจอไอ้เพื่อนรักคนเดียว ผมกลับเจอน้องปิ่นอยู่ด้วย
“สวัสดีค่ะ” น้องปิ่นลุกขึ้นทักทายประหนึ่งว่าผมเป็นประธานในพิธี
ผมทักทายกลับ แล้วนั่งลงเก้าอี้ว่างข้างไอ้ดีน ส่งยิ้มให้น้องปิ่น ก่อนจะหันไปแอบส่งสายตาเป็นคำถามกับไอ้ดีนว่าน้องปิ่นมาได้ไง
“เซอร์ไพร้ไงมึง” ไอ้ดีนกระซิบบอกผม
อืม เซอร์ไพร้กูมากเลยเพื่อน และน้องปิ่นก็หูไวมากครับ สามารถได้ยินกระแสเสียงการพูดคุยแบบยุงกระพือปีกระหว่างผมกับไอ้ดีนได้
“เพราะดีนบอกว่านัดกับพบรักไว้ ปิ่นจึงขอดีนมาเองค่ะ แค่อยากจะมาเจอน้องเปี๊ยกน่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะถ้าหากทำให้ไม่สะดวก”
“อ่อ ไม่เป็นไรครับ ทุกอย่างสะดวกราบรื่นดี” ฉีกยิ้มหวานให้กับสาวสวยตรงหน้า ใบหน้าสวยใสจึงดูผ่อนคลายมากขึ้น
“หวัดดีน้องเปี๊ยก จำพี่ปิ่นได้มั๊ยจ๊ะ?” เสียงหวานทักทายเด็กน้อยที่ซ่อนตัวอยู่ในกระเป๋าผ้า
ผมอยากจะตอบแทนน้องเปี๊ยกจริงๆ แต่ทำได้แค่ตอบอยู่ในใจว่าจำได้ครับแต่ไม่ค่อยแม่นยำเท่าไหร่ เพราะมันเลือนรางอย่างกับอยู่ในความฝัน ยกเว้นเรื่องของพี่เปรมและไอ้เขื่อนที่ค่อนข้างฝังแน่นในความทรงจำ ส่วนน้องเปี๊ยกตัวจริงก็รู้งานครับ ไม่ส่งเสียงดังให้พนักงานมาไล่ มือขาวๆ ของน้องปิ่นลูบหัวเล็กที่ดุ๊กดิ๊กอยู่ในถุงผ้า
พวกเราสามคนนั่งทานอาหารกันพร้อมพูดคุยเรื่องสัพเพเหระ ไม่ต้องห่วงน้องเปี๊ยกหรอกนะครับ รายนั้นแม้จะต้องซ่อนตัวอยู่ในถุงผ้าแต่ก็มีสาวสวยคอยเอาอกเอาใจป้อนโน่นป้อนนี่ให้ตลอดไม่ขาดปาก จนไอ้ดีนทำปากขมุบขมิบบ่นอุบอิบด้วยความอิจฉา
น้องปิ่นไม่รู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างผมและพี่เปรมมากนัก เพราะผมกำชับไม่ให้ไอ้ดีนเล่าหรือบอกอะไรไป และผมก็ไม่แน่ใจนักน้องปิ่นรู้อะไรบ้างเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในเมื่อน้องปิ่นไม่ถามผมก็ไม่พูด หรือต่อให้ถามผมก็ไม่พูดอยู่ดี ไม่ใช่ว่าผมจะปิดบังอะไรหรอกนะครับ เพียงแต่น้องปิ่นควรจะรู้จากปากของพี่ชายตัวเองมากกว่าจะให้ผมหรือให้เพื่อนของผมมาประกาศชี้แจงแถลงข่าว แต่จะว่าไปพี่เปรมก็ไม่ได้ปิดบังอะไรเพื่อนๆ รุ่นพี่รุ่นน้องของพี่เปรมในกลุ่มก็รู้สถานะของผมกันหมดแทบทุกคน คงจะเหลือแต่ในครอบครัวนี่แหละครับที่ค่อนข้างจะละเอียดอ่อนสักหน่อย
เราทานอาหารกันเสร็จก็เดินย่อยด้วยการช้อปปิ้ง ซึ่งผมกับน้องปิ่นเข้ากันได้มากทีเดียวในเรื่องแฟชั่น ผมได้กางเกงมาหนึ่งตัว และก็ซื้อของเล่นให้น้องเปี๊ยกอีกสองสามชิ้น ในขณะที่น้องปิ่นเลือกเสื้อให้ไอ้ดีนสองตัว ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับไอดีนมาผมเพิ่งเห็นว่ามันดูจริงจังกับความรักมากที่สุดก็คงเป็นครั้งนี้แหละครับ
ได้ของติดไม้ติดมือกันมาคนละชิ้นสองชิ้น ผมก็ตั้งใจจะแยกจากการเป็นก้างขวางคอคู่รักด้วยการจะไปเดินหาซื้อของกินของใช้ในซุปเปอร์มาร์เก็ต ตั้งใจว่าเย็นนี้จะทำอะไรง่ายๆ ทานกับพี่เปรมสักหน่อย ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข้อความหรือเบอร์โทรเข้า ซึ่งไม่เจออะไรนอกจากความนิ่งสนิทและเงียบกริบ ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะขอแยกตัวไปตามทางของตัวเอง แต่ไอ้ดีนกับน้องปิ่นกลับไม่ยอมทิ้งผมและน้องเปี๊ยกไว้กลางทาง สุดท้ายเลยต้องหอบกันไปทั้งหมดนี่แหละครับ
ผมวางถุงผ้าลงบนตะแกรงที่นั่งเด็กบนรถเข็น น้องเปี๊ยกโผล่หัวออกมายิ้มร่ามองซ้ายขวาด้วยความสนใจ ไอ้ดีนทำหน้าที่เข็นรถ ผมเป็นคนเลือกซื้อของลงตะกร้า ให้อารมณ์เหมือนคู่สามีภรรยาและลูกน้อยกำลังช่วยกันซื้อของเข้าบ้าน ส่วนน้องปิ่นก็เดินดูของเพลินๆ ไปเรื่อยๆ
แชะ!
เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นตอนที่ผมหันไปถามไอ้ดีนเกี่ยวกับยี่ห้อซอสมะเขือเทศ ทำให้ต้องหันไปทางน้องปิ่นที่ส่งยิ้มหวานน่ารักสดใสมาให้พวกเรา
“ปิ่นก็เป็นแฟนคลับดีนไอนะคะ” พูดจบก็ขยับตัวเข้ามายกกล้องหน้าเซลฟี่ด้วยกันเป็นหมู่คณะ แล้วจะชักช้าอะไรอยู่ครับ ฉีกยิ้มหวาน และกระตุกยิ้มมุมปากเท่ห์ๆ ให้สมกับการเป็นสามีไอ้ดีนไปสองสามรูป
“ปิ่นขออนุญาตลงรูปอวดเพื่อนๆ นะค่ะ”
ต่อให้ผมบอกว่าไม่อนุญาต มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกครับ เพราะไอ้ดีนมันพยักหน้าฉีกยิ้มตกลงไปตั้งแต่น้องปิ่นยังพูดไม่จบประโยค ผมจึงหันมาเลือกผักไปทำสลัด แต่สิ่งที่น้องปิ่นเอ่ยออกมาถัดจากนั้นทำให้มือของผมที่กำลังหยิบผักเรดโอ๊คชะงักลง
“อ๊ะ! ต้องแท็กพี่ปลื้มด้วยสินะ”
“พี่ปลื้ม? ทำไมต้องแท็กพี่ปลื้มด้วยล่ะ?” นี่ไม่ใช่คำถามจากผมครับ แต่เป็นคำถามจากไอ้ดีน งานเผือกแบบนี้มันเร็วมากครับ
จนถึงตอนนี้ไอ้ดีนก็ยังไม่รู้เรื่องผมกับพี่ปลื้ม แม้ไอ้ดีนที่เข้าออกคฤหาสน์อัศววิรุณฉายบ่อยยังแทบไม่เคยเจอหน้าพี่ชายอีกคนของน้องปิ่น อาจจะเพราะพี่ปลื้มอยู่เมืองนอก หรือต่อให้พี่ปลื้มอยู่เมืองไทยก็แยกไปอยู่บ้านคุณปู่คุณย่า เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลกที่ไอ้ดีนจะสงสัยเรื่องพี่ปลื้ม
“อ้าว! ดีนไม่รู้หรอกเหรอคะว่าพบรักกับพี่ปลื้มเค้าเป็นแฟนกันนะ”
“ห๊า!!” ผมกับไอ้ดีนประสานเสียงกันด้วยความตกใจสุดขีด แล้วมีเสียง ‘บ๊อกๆ’ เป็นลูกสร้อยตามมา
น้องปิ่นทำหน้างงๆ ปนตกใจ กับปฏิกิริยาเอฟเฟคที่ได้รับ กว่าแต่ละคนจะตั้งสติกลับมาได้ก็ตอนที่เสียงเตือนข้อความในโทรศัพท์มือถือของไอ้ดีนดังขึ้นขัดจังหวะ ไอ้ดีนหยิบขึ้นมาดูแล้วหันมาบอกผมว่าแม่ฝากซื้อของด้วย ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะหันกลับไปที่น้องปิ่นอีกครั้งด้วยสายตาที่แจ้งความประสงค์ว่าขอคำอธิบายด้วยครับ
“อันที่จริงปิ่นก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรมากหรอกค่ะ เพียงแต่เมื่อวันก่อนคุณยายเค้าพูดเรื่องจะชวนพี่ปลื้มกับพี่เปรมไปเยี่ยมเพื่อนที่สระบุรีน่ะค่ะ แล้วพี่ปลื้มก็บอกไปว่าตัวเองมีแฟนแล้ว” สาวสวยเล่าไปด้วยอาการประหม่าเล็กน้อยเพราะมีสายตาของผมและไอ้ดีนกดดัน
“ไม่เข้าใจครับปิ่น ขอแบบละเอียดกว่านี้หน่อยครับ” ขอบคุณมากเพื่อนรักที่ถามแทนกู ผมเหลือบมองไอ้ดีนที่แสดงสีหน้าอยากเผือกเต็มที่
“คืองี้ค่ะ..” น้องปิ่นเว้นจังหวะสูดลมหายใจเล็กน้อย
“คุณยายวางแผนจะให้หลานชายทั้งสองคนไปดูตัวว่าที่หลานสะใภ้ ซึ่งผู้หญิงคนนั้นเป็นหลานสาวของเพื่อนสนิทของคุณยาย เห็นบอกว่าหมายหมั้นปั้นมือมาตั้งแต่เด็กว่าต้องเป็นผู้หญิงคนนี้เท่านั้นที่จะมาเป็นสะใภ้ชนะวิรุณพล แต่พี่ปลื้มรู้ทันความคิดของคุณยายและก็รู้ด้วยว่าจริงๆ แล้วคงอยากให้พี่เปรมไปมากกว่าตัวเอง พี่ปลื้มเค้าเลยปฏิเสธโดยบอกว่าตอนนี้ผมมีแฟนแล้ว และย้ำชัดเจนปิ่นได้ยินเต็มสองหูว่าแฟนชื่อพบรัก รัชชารักษ์ เพราะฉะนั้นเรื่องดูตัวขอให้เป็นหน้าที่ของพี่เปรมที่ยังโสดอยู่” พูดรัวยาวเหยียดก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
“พี่เปรมมาถึงบ้านเมื่อคืนตอนกลางดึก ไม่ทันได้รู้เรื่องราวอะไร วันนี้ตอนเช้าก็ถูกคุณยายลากตัวไปคลุมถุงชนซะแล้วค่ะ” น้องปิ่นทำตาละห้อยสงสารพี่ชาย
ไอ้ดีนหันมามองหน้าผมที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่ามึน งง สับสน แต่ผมนี่สิหัวใจกระตุกและลมหายใจสะดุดไปตั้งแต่ประโยคแรกแล้วล่ะครับ นี่ใช่มั๊ยคือเหตุผลที่วันนี้ทั้งวันพี่เปรมไม่ติดต่อมาหาผมเลย
“บ๊อกๆ” ผมหันไปมองน้องเปี๊ยกที่ส่งความห่วงใยและกำลังใจมาให้อย่างเต็มเปี่ยม
“ผมไม่ได้เป็นแฟนกับพี่ปลื้มครับ” ส่งยิ้มให้น้องปิ่นที่ยืนอึ้งกับประโยคของผม
“ใช่ๆ ดีนยืนยันครับปิ่น ไอ้พบรักมันไม่เคยเจอพี่ปลื้มมาก่อน แล้วจะเป็นแฟนกันตอนไหนล่ะครับ” ไอ้ดีนหันไปพูดกับน้องปิ่นด้วยสีหน้าจริงจังและเคร่งเครียดจนผมอยากจะตะโกนใส่หูเพื่อนรักดังๆ ว่ากูรักมึงมากไอ้ดีน
“บ๊อกๆๆ” น้องเปี๊ยกก็ช่วยสนับสนุนอีกแรง
น้องปิ่นยังคงงงกับสถานการณ์ ผมก็ทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้เท่านั้น เรื่องพี่ปลื้มแม้ผมจะไม่เข้าใจในเจตนาของการกระทำนั้น แต่เพราะพี่ปลื้มไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับชีวิตและจิตใจของผมเลยสักนิดเดียว ผมจึงมองข้ามมันไปก่อน ตอนนี้เรื่องของพี่เปรมต่างหากที่ทำให้แค่จะหยิบผักกาดแก้วมือของผมก็สั่นแทบจะไม่มีแรง
“ซื้อของต่อเถอะครับ” วางผักกาดแก้วลงในรถเข็นแล้วโปรยยิ้มให้ทุกคน ซึ่งนี่คงเป็นรอยยิ้มที่ฝืดเฝื่อนที่สุดในรอบหลายเดือนของผม
.
.
.
.
.
กลับมาถึงบ้านผมก็จัดการเข้าครัวทันที มื้อเย็นเป็นสลัดผักปลอดสารพิษกับเนื้อไก่ฉีกและไข่ต้มง่ายๆ สไตล์ผู้ชายรักสุขภาพแบบพี่เปรม ผมทำเสร็จภายในครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็นั่งรอเวลา..
สิบนาทีผ่านไป..
ยี่สิบนาทีผ่านไป..
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป....
“หงี๊งงงง”
“อุ๊ย! พี่ไอขอโทษ” เพิ่งนึกได้ครับว่าน้องเปี๊ยกยังไม่ได้กินอะไรเลย ลุกขึ้นอย่างไวรีบตักข้าวใส่ถ้วยให้น้องเปี๊ยก
ครืดๆ
ผมหันไปมองหน้าจอที่สว่างวาบแทบจะทันที เมื่อเห็นว่าเป็นใครผมก็ส่งสายตาขอโทษน้องเปี๊ยกอีกรอบ แน่นอนว่าน้องเปี๊ยกเข้าใจผมครับ ผมจึงรีบกดรับสาย
‘กูยังอยู่สระบุรี’
ประโยคแรกของพี่เปรมทำให้น้ำลายในลำคอของผมหนืดจนกลืนลำบาก จึงได้แค่ส่งเสียงเบาๆ ว่า ‘อ่อ’ ออกไปเท่านั้น และมันก็ทำให้พี่เปรมเงียบไปครู่หนึ่งด้วยเช่นกัน
‘กูขอโทษ’ จู่ๆ พี่เปรมก็พูดขึ้น ซึ่งคำขอโทษของพี่เปรมทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบๆ ในอก
“เรื่อง?”
‘กูผิดนัดมึง’
“อ่อ”
‘แล้วกูก็ไม่ได้ติดต่อหามึงทั้งวัน’
อยากจะถามกลับไปว่าแล้วทำไมถึงไม่ได้ติดต่อมาล่ะ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไป สมองมันรู้สึกชาๆ คิดอะไรไม่ค่อยออกจริงๆ ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง ผมเกลียดบรรยากาศแบบนี้
‘ไอ’
“อืม” ครางตอบเบาๆ
‘พรุ่งนี้กูจะรีบไปหามึงแต่เช้า’
“อือ”
น่าแปลกนะครับ ปกติผมเป็นคนพูดมาก ในขณะที่พี่เปรมก็มักจะตอบแค่สั้นๆ ถามคำตอบคำ แต่ทำไมวันนี้มันสลับกันได้นะ และที่สำคัญคือทำไมต้องเงียบใส่กันบ่อยด้วย
ผมสบกับดวงตาคู่โตของน้องเปี๊ยกเพื่อบอกว่าผมไม่ได้เป็นอะไร แต่เจ้าตัวเล็กที่แสนรู้ใจกลับเดินมาคลอเคลียร์ที่เท้าร้อง ‘หงิงงง’ ปลอบใจ
‘ไอ’
“อือ”
‘มึงอยากได้อะไรมั๊ย ไวน์องุ่นหรือกะหรี่ปั๊ป?’
ในที่สุดผมก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วส่ายหน้าไปมากับน้ำเสียงทุ้มที่ค่อนข้างจะประหม่าเล็กน้อย มันช่างเป็นวิธีการง้อของพี่เปรมที่ซื่อบื้อชะมัด ซึ่งช่วงจังหวะนั้นผมได้ยินเสียงผู้หญิงเรียกพี่เปรมดังเข้ามาในโทรศัพท์ ผมแน่ใจว่าไม่ใช่เสียงของผู้สูงวัยอย่างแน่นอน แต่ผมก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
“ไออยากได้พี่เปรม”
‘หึ’
“พี่เปรมให้ไอได้มั๊ยล่ะ?”
‘เท่าไหร่?’
“ทั้งหมด”
‘กูให้มึงทั้งชีวิตของกูเลย’
ผมระบายยิ้มออกมากับคำตอบของพี่เปรม แต่เมื่อได้ยินเสียงใสๆ ที่ร้องถามว่า ‘คุณเปรมคุยกับใครค่ะ?’ คิ้วของผมก็กระตุกทันที
‘เมียครับ’ เสียงทุ้มพูดขึ้นนิ่งๆ
แต่เดี๋ยวๆ นะ ไม่ทราบว่าพี่เปรมกำลังใช้สรรพนามนี้กับผมหรือกับผู้หญิงคนนั้นกันแน่ และเสี้ยววินาทีที่ผมกำลังสับสนและอารมณ์ใกล้จะเดือดปุดๆ เสียงทุ้มเย็นยะเยือกก็ดังขึ้นอีกครั้ง
‘ขอโทษนะครับปุ๋ยน้อย ผมกำลังคุยกับเมียของผมอยู่ ขอความเป็นส่วนตัวด้วยครับ’
เยสสสสสสสสสส!
ผัวใครว่ะเนี่ย โคตรดาร์คเลย และมัวแต่ตะลึงตึงตึงกับประโยคของพี่เปรม ผมเลยไม่ทันได้วัดระดับเสียงของแม่หญิงที่ชื่อปุ๋ยน้อยเลยว่าแผดร้องไปกี่เดซิเบล
“พี่เปรมโคตรใจร้ายอ่ะ” ผมเอ่ยแซวด้วยรอยยิ้ม พลางลูบหัวน้องเปี๊ยกไปด้วย
‘กูไม่ใช่เทพบุตร’
“แล้วพี่เปรมเป็นอะไร?”
‘ผัวมึงไง’
เขินสิครับ ลำไส้บิดเกลียวเป็นรูปหัวใจเลยทีเดียว ยกมือขึ้นจับแก้มเพราะยิ้มคนเดียวจนหน้าบนแฉ่ง จากนั้นเราะก็คุยกันเรื่องทั่วไป พรุ่งนี้พี่เปรมจะรีบมาหาผมให้เร็วที่สุด แล้วผมก็ต้องแต่งตัวเรียบร้อยเพื่อไปพบคุณหมอตามนัด แค่คิดผมก็รู้สึกตื่นเต้นแล้วล่ะครับ
.
.
.
.
.
TBC..
ตอนที่แล้วคนอ่านเงียบๆ ไป
แต่ยังไงก็ขอขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
และก็ขอขอบคุณสำหรับการถามไถ่ มารอ มาคอย น้องไอ น้องเปี๊ยก และพี่เปรมกันค่ะ
รินในฐานะคนเขียนรู้สึกดีใจและซาบซึ้งใจทุกข้อความค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
เกือบไปแระ ดีนะที่เปรมเป็นคนตรงๆ
รีบกลับมาพาหนูไอไปหาหมอเถอะ ปวดหัวบ่อยไปแล้ว
-
ใจไม่ดีเลยอ่า เห็นน้องไอปวดหัวแบบนี้
น่าตีก้นจริงๆเลยเด็กคนนี้นี่ ไม่ยอมไปหาหมอตามนัดได้ไง หวั่นๆมาม่าแหะ
:L2: ขอบคุณค่ะ
-
ขำน้องไอ ลำไส้บิดเป็นรูปหัวใจนี่แหละ :laugh:
-
อยากจะตั้นหน้าไอปลื้มจริงๆ โมเมตลอดแสดงว่าที่เคลียร์กันไปนี่ยังไม่เข้าใจสินะ
พาร์ทนี้เหมือนเมฆฝนเริ่มตั้งเค้า พี่เปรมรีบกลับมาหาน้องไอเลยนะ :ling1:
-
พี่เปรมชัดเจนมากๆ เลยค่า~~ :m3: ป่านนี้แม่ปุ๋ยน้อยไม่รีบวิ่งแจ้นไปฟ้องคุณยายเสียแล้วเหรอคะนั่น :m20:
-
เป็นห่วงน้องไอไม่รู้ว่าป่วยเป็นอะไรปวดหัวบ่อยๆ แบบนี้ ทำให้เราคิดว่าเป็นเนื้องอกในสมองอ่ะ
พี่เปรมเจ๋งสุดๆ บอกแบบเต็มปากเต็มคำเลยว่า "เมียครับ" o13
-
น้องไอต้องรีบๆไปหาหมอนะ เป็นห่วง :L2:
สาวนพี่เปรมพี่โหดได้ใจมาก ชอบบบบบบ :-[
-
ทำไมรู้สึกช่วงนี้ไอจังปวกหัวบ่อยๆ จะเป็นอะไรมาไหมนะ เป็นห่วงจัง รีบไปหาหมอไวๆนะคะ
จะว่าไป ปลื้มต้องการอะไรคะเนี่ย ตั้งแต่ตอนที่แล้วละ ไม่น่าไว้ใจเลย
รอตอนต่อไปเนาะ
-
อ๊ายยยยยยยยยย ไอจัง หนูไม่ต้องห่วงว่าจะเสียผัวอย่างพี่เปรมแล้วนะคะ พี่เปรมแรงชัดจัดเต็มมาก ไม่สั้น ไม่ยาว แต่เน้นๆ ชะนีคงไม่น้อยนางนั้นคงเหวอปนแหกไปเลยค่ะหน้า ให้รู้ซะมั่งว่าผัวใคร เสียทองท่วมหัว ใหญ่เท่าหัว ก็ไม่เสียผัวหัวเท่าทอง ให้หรอกย่ะ :laugh: อีปลื้ม เล่นอย่างนี้เลยเหรอแก :z6: ฝันไปเถอะว่าน้องไอกับพี่เปรมเขาจะแยกจากกัน เขาผูกพันกันมากกว่าที่แกคิด แทรกไม่ได้หรอกแก แม้แต่หว่างขาก็รอดไปหาน้องไอไม่ได้ บอกเลย ถึงรอดไปก็เจอตีนพี่เปรมดักรอตรงหน้า สั่งสอนมันเลยพี่เปรม ไอ้น้องนิสัยเชี่ย ทำพี่เปรมเดือดร้อนมาตลอด อีกที หมั่นไส้ :z6: แต่ตอนนี้ที่น่าห่วงคือ น้องไอ หนูปวดหัวบ่อยๆไม่ดีนะ ไปหาหมอดีกว่า อาจจะเป็นเพราะสมองกระทบกระเทือนตอนได้รับอุบัติเหตุแน่ๆ อย่าดื้อนะเดี๋ยวไม่ได้มีผัวอย่างพี่เปรมไปนานๆนะลูก สู้สู้ :katai2-1:
-
คุณพ่อของน้องเปี๊ยกตรงมาก แต่รีบกลับมาพาแม่น้องเปี๊ยกไปหาหมอด้วยปวดหัวหนักมาก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
o13
พี่เปรม สุดยอด เท่ห์อ่ะ เราชอบพี่เปรมมากๆ
-
:3123: :L1: :pig4:
-
โหย ปลื้มร้ายมากอ่ะ ยิ่งถ้าได้รวมหัวกับเขื่อนด้วยนี้ไม่อยากคิด อำมหิตไปป่ะ ขนาดฆ่าหมาตัวเล็กๆได้ลงคอ
คนใจร้ายสองคนมาอยู่ด้วยกันนี่ หวั่นว่าเรื่องชั่วๆจะเกิดขึ้นได้นะเนี่ย
ยกมือให้พี่เปรมรูปหล่อ กล้าชนด้วยนะเนี่ย หวังว่าคงหลุดจากดราม่าคุณตา คุณยายไปได้ด้วยดีนะฮะ
รออ่านตอนต่อไปฮะ กำลังเข้มข้นเลย :mew2:
-
เรื่องคลุมถุงชนพี่เปรมก็น่าจะเคลียร์
แต่ตอนนี้ห่วงน้องไปมากกว่า ว่าปวดหัวบ่อยๆเพราะอะไร
-
โถอิพี่ปลื้ม ทำให้เขาเกลียดมากกว่าเดิมน่ะสิ
-
ผช คนนี้แรงจริงๆ ขอไปนอนซักคืนได้มะ ไอจัง
-
เกือบดราม่าแล้ว ชอบพี่เปรมตรงที่มีความชัดเจนนี่แหละ o13
-
ดราม่ากำลังจะมารึเปล่า ไหนจะเรื่อง ตายาย ไหนจะเรื่องที่ไอปวดหัว
-
งานใหญ่กำลังรออยู่ :mew6:
-
กรี๊ดดดดดด พี่เปรมเด็ดมากค้าาาาาา ปริ่มแทบพบรัก
พี่ปลื้มต้องมีแผนแน่ๆ รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณค้าาาา :pig4:
-
เอาหล่ะสิจะดราม่ากันมั้ยเนี่ย
-
เหมือนจะมีมาม่ามารอแจกที่หน้าบ้านพี่่เปรมกับน้องไอ
ถึงพี่เปรมจะชัดเจนกับสาวเจ้าแต่อย่าลืมนะว่ายังมีตัวตั้งตัวตีจะจับพี่เปรมคลุมถุงชนอยู่
คิดว่าคุณยายคงไม่ยอมรามือง่ายๆ
พี่เปรมอย่ายอมนะ ถ้ายอมจะยุให้น้องไอหาปั๋วใหม่
-
อือหือ ปลื้มบอกว่า " มีแฟนแล้ว " เปรมบอกว่า " มีเมียแล้ว " ชัดเจนกันเลยทีเดียว แต่ ปลื้มกับเขื่อนต้องมีการสร้างปัญหาตามมาให้แน่ๆ ก็ต้องรอดูกันต่อไป
-
เจ๋งอะ พี่เปรม
-
เป็นห่วงน้องไอ :katai1:
อิพี่ปลื้มมาไม้ไหนเนี่ย :z6: มาทางไหนไปทางนั้นได้รึเปล่า อีกสักรอบ :z6:
ยัยยยยปุ๋ยน้อยยยยยยย o18 ได้ยินชัดมั๊ยย่ะ เค้ามีเมียแล้ว หุหุหุ หลงรักพี่เปรมจริงๆ :hao6:
-
พี่เปรม ตรงได้อีก ชอบบบบบ รักเลยแบบนี้ เหอๆ
-
นึกว่าจะขำไม่ออกซะแล้วเห็นอารมณ์ดราม่ากำลังมา
-
พี่เปรมคะ เอาใจไปเลยคะ ยกตัวและใจให้พี่เปรมเลยคะ เป็นไงย่ะ คุณปุ๋ยน้อย สะใจจริงๆ :laugh:
น้องไอทำไมไม่ไปหาหมอเนี่ย พี่เปรมตีก้นสักทีนะ เป็นห่วงจริงๆ
-
:กอด1: พี่เปรม :katai2-1:
-
ปุ๋ยน้อย...แล้วต้นไม้จะโตเหรอคะ :laugh:
แซวเล่น อย่ามายุ่งกับพี่เปรมเลย เมียเค้าน่ารักนะ สู้ไม่ได้หรอก :katai2-1:
-
ตรงกว่าพี่เปรมหาไม่มีอีกแล้ว
คุยกับเมีย กับ ผัวมึงไง 2 วลีเด็ดประจำวันนี้ 555+
-
เบื่อไอ้ปลื้ม :katai1:
-
คนอะไรชื่อปุ๋ยน้อย
ปุ๋ยคอกจะมีประโยชน์กว่านะ ปลอดภัยไร้สารพิษ
แต่ถ้าปุ๋ยน้อยนี่พืชจะไม่โต เกร็นๆ
แนะนำให้ปุ๋ยน้อยเปลี่ยนชื่อเป็นปุ๋ยคอก จริงจัง
-
ชัดเจน กูเป็นผัวมังไง 5555555
-
ขอบคุณ :)
-
แล้วปัญหาจุกจิกพวกนี้ก็ยังมีอยู่เรื่อยๆ ตราบใดที่พี่เปรมยังไม่พาน้องไปเปิดตัวกับที่บ้านให้รู้จัก น้องไอแฟนพี่เปรม ไม่ใช่แฟน(ที่(คิดว่า)เลิกกันไปแล้ว)ของปลื้ม
-
เมียครับ และ ผัวมึงไง
จัดว่าเด็ดค่ะ ยอมให้พี่เปรมเลย ต้องแบบนี้แหละค่ะถึงจะเอาน้องไออยู่หมัด เอ๊ะ หรือว่าน้องไอเอาพี่เปรมอยู่หมัดกันแน่หว่า :laugh:
ปุ๋ยน้อย เธอมาทางไหนก็ไปทางนั้นเลยนะ ไปทางเดียวกับไอ้ปลื้มหรือเด็กผีสันเขื่อนก็ได้ :z6:
เป็นห่วงน้องไอจริงจัง :katai1:
-
น้องไออออออ ทำไมน่ารักอย่างนี้
อ่านเรื่องนี้แล้วชอบมากๆ ทั้งน้องไอทั้งพี่เปรม
พี่เปรมนี่ พระเอกในดวงใจเลยค่ะ เมะตัวอย่าง!!
ส่วนน้องไอนี่ เคะแบบจียงชัดๆ กรี๊ดมากมายย
แอบอยากมีน้องหมาฉลาดแบบน้องเปี๊ยกด้วย (ลูกเค้ามันดื้อนักก :hao5:)
ติดตามตอนต่อไปค่าา
รอๆๆ :mew1:
-
น้องไอทำไมหนูไม่ไปหาหมอละลูก ปวดหัวหนักขนาดนั้นนนนนน
อีแม่ละใจบ่ดีเลยลูก อีแม่กลัวมาม่า :ling3:
พี่เปรมพี่โคตรแมนอ่ะ 55555
-
สงสารน้องไอ ปวดหัวมากนี่เป็นไรไหมลูก ความกระทบกระเทือนตอนอุบัติเหตุอาจแสดงอาการ
ช่ววแรกน้อยนอยพี่ไอมา แต่จบดีค่ะ พี่เปรมชัดเจน ลองถ่ายรูปกับผู้ชายสิคะ รับรองจะแล่นมา
ขอบคุณค่ะ
-
หน่องเปี๊ยกกกก พี่คิดถึงงงงงงงงงง มากอดหน่อยยย
ไอรีบไปตรวจเสียน่า เป็นหัว ปวดหัวขนาดนี้ กลัวจะดราม่าาาา
พี่ปลื้มคือไรอ่ะ ต้องการอะไร ไม่จบเสียทีน่าเบื่อ เค้าไม่เอายังจะเยอะ ไม่แมนเลย
พี่เปรมดี๊ดีมาดแมนมั๊กๆ ทำน้องไอลำไส้บิดเป็นรูปหัวใจได้เนี่ย สุดยอดดดด
-
กรี๊ด!!!! รักเปรมเว่อร์ หลงเปรมมาก #แฟนคลับหมอเปรมค่ะ
-
ใจไม่ดีเลย น้องไอปวดหัวแบบนี้ กลัวจะมีอะไรร้ายแรง
-
ไอทำไมหนูดื้อไม่ยอมไปหาหมอล่ะลูก ลุงๆป้าเค้าเป็นห่วงกันนะ
เดี๊ยะๆ เดี๋ยวให้พี่เปรมจัดซะนี่
-
เอาอีปลื้มและอีเขื่อนไปถ่วงน้ำนาวววววว สะใจที่น้องไอไม่สนว่าอิปลอมจะพูดอะไร แต่แคร์พี่เปรม
น้องไอไปหาหมอเร็วๆจิ ทุกคนเป็นห่วง
-
ไอ่เชี่ยปลื้ม นิสัยเสียแก้ไม่หายจริงๆ
-
พี่เปรมคือที่สุดของพระเอกสามารถดับดราม่าได้ด้วยตัวของนางเอก พระนายเรื่องนี้คือแจ่มจาแดมแจ่มว้าวมาก เอาตรงๆเห็นชื่อเรื่องตอนแรกไม่กล้าอ่านบ่งบอกถึงความซึนแน่ๆ แต่พอหลงเข้ามาปุ๊บ อาาา ความกามที่รอคอย
คนเขียนสู้สู้ :mew1:
-
ง้อวววว!! พี่เปรมแมร่งชัดเจน
-
55555555 เกือบไปแล้ว ดีนะพี่เปรมเป็นคนตรงๆ
พี่ปลื้มง่ายไปไหม พูดอะไรออกไปน่ะ
-
ปลื้ม นายคิดจะทำอะไรกันแน่ ยังไม่เคลียร์อีกหรอว่าเค้าไม่เอาแกน่ะ
ส่วนเปรม รีบกลับมาดูน้องเหอะ ปวดหัวบ่อยไม่รู้เป็นไร หวั่นใจจะมีดราม่า ไม่ชอบเอาซะเลยจริงๆ
-
ได้สามีเป็นคนชัดเจนขนาดนี้ พบรักอย่าได้ปล่อยให้หลุดมือเชียว
-
ไอรีบไปหาหมอเลย
-
ชอบอ่ะ....พี่เปรมเอาใจไปเลย :L1:
-
แอบกังวนว่าพี่เปรมจะมาบอกเลิกไอ แต่เห็นแบบนี้แล้วซั่มบายใจจจจจ 555555555
-
เป็นห่วงน้องไอ แต่รู้สึกสบายใจที่มีพี่เปรมคอยดูแล มั่นใจในพี่เปรมและน้องไอมากๆ ว่าจะผ่านทุกอย่างไปได้ :katai2-1:
แด่ปุ๋ยน้อย :z6:
-
ตรงกว่าพี่เปรมหาไม่มีอีกแล้ว
คุยกับเมีย กับ ผัวมึงไง 2 วลีเด็ดประจำวันนี้ 555+
:laugh:
-
เป็นห่วงพบรักเรื่องปวดหัวนี่จังเลยอ่ะ อย่าปล่อยผ่านสิ ฮื้ออออ ส่วนพี่เปรม นายเยี่ยมมาก! o13 o13
-
พี่เปรมค่ะ นู๋อยากเป็นเมียพี่ **โดนน้องไอถีบกระเด็น** :z6:
-
พี่เปรมดีงามมากค่ะ พลิกสถานการณ์พลิกอารมณ์คนอ่านสุดๆ
อิจฉาไอจังขึ้นมาเลยทีเดียว แอร๊ยยยยย
-
ฝากข้อความถึงพี่ปลื้ม ....
ถ้าพี่ปลื้มยังไม่เข้าใจและยังไม่เคลียร์ว่าตัวเองควรอยู่ตรงไหน แนะนำปุ๋ยน้อยให้ค่ะ
เอาไปบำรุงผลผลิตอาจจะไม่งอกงามเท่าไหร่ เพราะปุ๋ยน้อยเกินไป
แถมเด็กเขื่อน เด็กผี เด็กนรก นั่นให้อีกคน :laugh:
ฝากข้อความถึงน้องไอ... พี่เป็นห่วงน้องมาก :katai1:
ฝากข้อความถึงพี่เปรม... พี่คือสุดยอดเมะในดวงใจ :hao6:
-
พี่เปรมชัดเจนดีค่ะ
ปลื้ม นางโมเมทึกทักอะไรเอาเองเนี่ยะ
-
น้องไอรีบไปหาหมอซะนะลูก
-
พี่เปรม o13 ผัวน้องไอน่ารักจริงๆ
ไอจังพี่ห่วงหนูจังเลย ไม่ยอมไปหาหมอ ปวดหัวแบบนี้อันตรายนะ
พรุ่งนี้พี่เปรมมารับไปหาหมอเลยนะ อย่ามัวชวน...พี่เปรมอยู่ :hao3:
-
พี่เปรม รีบมาหาน้องไอนะ >3<
-
กลัวไอจะไม่สบายมากจัง
พี่เปรมดูแลน้องดีๆ นะ
และจัดการเรื่องหญิงๆ ให้หมดไป บอกคุณยายด้วย
-
พี่เปรมมมมมมมมม เด็ดจัดดด ! อ่ะ โอ้ยยย อิจฉาน้องไอออออออออ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อยากได้แบบพี่เปรม น้องไอน่าอิจฉามากก เป็นห่วงน้องไอจังง
-
ขอให้น้องไออย่าเป็นอะไรเลยนะ สงสารน้อง พึ่งจะได้มีความสุข ไม่อยากให้เศร้าเลยอ่ะ
-
พี่เปรมขาาาาาา นี่แหละคือยอดเมะในดวงใจ น้องไอได้สามีดีจริงๆ
พี่เปรมรีบพาน้องไอไปหาหมอนะคะ
-
พบรักปวดหัวบ่อยไม่เป็นอะไรร้ายแรงใช่ไหม...ปลื้มทำแบบไปเพื่ออะไร...
-
ไอ้ปลื้ม ทำอะไรอีกเนี่ยยยยยย :m16:
-
แอบอยากตบปลื้ม แง่งงง
-
ปุ๋ยน้อยนี่ใช่เนื้อคู่ของปลื้มป่ะ o18
-
พี่เปรมคนจริงสิงคะนองนา อิอิ จบนะจ๊ะปุ๋ยน้อย 55555
แต่อีพี่ปลื้มนี่ โมเมตลอดดดดดดดด / ฟาดๆ
น้องไอปวดหัวบ่อยแบบนี้ใจคอไม่ดีเลยย
-
เครัยดกะบอาการของน้องไอ แต่พี่เปรมทำให้ทุกอย่างดีขึ้น พ่อยอดชาย :impress2:
-
ปุ๋ยน้อยนี่ใช่เนื้อคู่ของปลื้มป่ะ o18
อย่าเลย ให้ปลื้มคู่เด็กผีเขื่อนดีกว่า :laugh:
-
มียัยปุ๋ยน้อยเพิ่มมาอีกคน
พี่เปรมรีบพาน้องไอไปหาหมอนะ
-
:mew1
-
แวะมารอ :katai5:
-
:z13:
-
คุณยายนิก็นะ หมดยุคคลุมถุงชนแล้วคะ
พี่เปรมออกตัวแรงขนาดนี้ น้องไอไม่ต้องกลัวนะ
ชะนีนางนั้นไม่สามารถทำให้พี่เปรมหวั่นไหวได้แน่นอน
ถ้าไม่เชื่อพี่เปรมกลับมาน้องไอก็ให้พี่เขาจัดเต็มดูสิ ไปไหนไม่รอดแน่ๆพี่เปรมเอ๋ยยยย
-
จิ้ม 2 จึก เลยค่ะ :z13: :z13:
-
คิดถึงพี่เปรม กับน้องไอ
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-26-
ผมคือลูกชายคนโตของคุณพ่อคุณแม่ เป็นความหวังและความภูมิใจของวงศ์ตระกูล เป็นหลานชายคนแรกของสองตระกูลใหญ่ ‘ชนะวิรุณพล’ และ ‘อัศววิรุณฉาย’ แม้ว่าทุกคนจะไม่พูดออกมาหรือไม่มีใครแสดงออกอย่างชัดเจนว่าต้องการให้ผมเดินไปในทางไหน แต่ผมก็รู้ว่าพวกท่านได้ขีดกรอบของผมไว้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ผมปฏิสนธิขึ้นมาบนโลกใบนี้ แต่สำหรับนั้นได้ถือคติที่ว่าถ้าหากทำแล้ว ‘โอเค’ ผมก็จะทำ แต่ถ้า ‘ไม่’ ก็คือไม่ทำเด็ดขาด และที่สำคัญก็คือขอแค่อย่าล้ำเส้นความเป็นส่วนตัวของผมมากเกินไป
“อธิบายให้คุณยายฟังสิคะคุณเปรมว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”
ผู้หญิงวัยเกษียณที่ดูอ่อนกว่าวัยตรงหน้ามองผมด้วยสายตาตำหนิ ท่านเป็นอดีตนางพยาบาลที่ได้ชื่อว่าสวยและเก่งที่สุด เก่งทั้งงานในสายอาชีพและงานบ้านงานเรือน ท่านเป็นผู้หญิงที่เข้มงวด รักความเป็นระเบียบเรียบร้อย ท่านคือคุณยายของผมเองครับ
“เมื่อครู่ปุ๋ยน้อยแค่ตกใจแมลงสาปเท่านั้นเองค่ะ” หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับผมร้องตอบออกมาโดยที่ผมไม่ได้ร้องขอใดๆ และมันก็ทำให้ผมต้องหัวเราะขำกับฉากละครตรงหน้าอยู่ในใจ
“แน่ใจนะลูกว่าเจอแมลงสาป” คุณยายหันไปถามย้ำ ก่อนจะหันมามองผมอีกครั้งราวกับกำลังจะจับผิด ซึ่งผมก็ทำได้แค่ยืนเงียบๆ นิ่งๆ รอฟังละครบทต่อไป
“จริงๆ ค่ะคุณยายวรรณ เมื่อครู่ปุ๋ยน้อยแค่ตกใจแมลงสาปค่ะ มันบินตัดหน้าปุ๋ยน้อยพอดี ปุ๋ยน้อยก็เลยร้องกรี๊ดเสียงดังไปหน่อย ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเปรมทั้งนั้นแหละค่ะ” สาวสวยส่งยิ้มอ่อนหวานปิดท้าย
สามสาวสองวัยหันมามองผมเป็นตาเดียว คุณย่าอรส่งยิ้มขอโทษ ในขณะที่ปุ๋ยน้อยส่งสายตาเหมือนว่ากำชัยชนะอยู่เหนือผม มีเพียงแค่คุณยายของผมเท่านั้นดูเหมือนว่าจะยังไม่ปักใจเชื่อเท่าไหร่ ท่านมองผมจนทะลุถึงแกนกลางใจ และผมเองก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ตอแหลเก่งซะด้วย สำคัญก็คือผมไม่ชอบแพ้ใครโดยที่ผมยังไม่ได้ต่อสู้ ถ้าคิดว่าการกุมความลับของผมไว้แล้วจะชนะ ผมขอบอกว่าคิดผิด เพราะผู้ชายแบบผมไม่ชอบทำอะไรแบบลับๆ
“ถ้าหากแมลงสาปคือต้นเหตุ ผมก็จะได้สบายใจว่าไม่เกี่ยวอะไรกับการที่ผมคุยกำลังโทรศัพท์อยู่กับคนรักของผมนะครับ” ไม่รู้ว่าผมพูดอะไรผิดไปรึเปล่า ปุ๋ยน้อยถึงได้ปล่อยรังสีตกใจปนเคียดแค้นใส่ผม
“คนรัก?!” ผู้อาวุโสสองคนประสานเสียงพร้อมกันแล้วมองหน้าผมราวกับผู้ต้องหาคดีฆาตกรรม
“ครับ ผมมีคนรักแล้ว” และรักมากด้วยครับ
“คุณเปรม!” คุณยายของผมตวาดกร้าว
“นี่มันอะไรกันคะ?” คุณย่าอรซึ่งเป็นคุณย่าของปุ๋ยน้อยและเป็นเพื่อนสนิทของคุณยายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก
“ขอโทษด้วยนะอร คุณเปรมคงแค่ล้อเล่น” คุณยายหันไปขอโทษเพื่อน
ผมคงเป็นผู้ชายที่โง่เอาการเพราะไม่เข้าใจความคิดของผู้หญิงว่าต้องการอะไรกันแน่ ผมพูดจริงก็หาว่าล้อเล่น
“ผมพูดจริงครับ ทุกคำพูดไม่ได้ล้อเล่นแม้แต่คำเดียว”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณเปรม!”
“คุณเปรมมีคนรักแล้วค่ะคุณย่า” จากผู้กำชัยชนะเมื่อครู่ เปลี่ยนมาเป็นบทโศกได้ฉับพลัน บีบน้ำตาได้รวดเร็วยังกับเปิดก๊อก
“ว่าไงคะวรรณ?”
“คุณเปรมยังไม่มีใครทั้งนั้นแหละค่ะ” คุณยายตอบคำถามแทนผมอีกครั้ง ซึ่งมันไม่ใช่ความจริง
“ผมมีคนรักแล้วครับ” ย้ำอีกครั้ง หนักแน่น และมั่นคง
“คุณเปรม! หยุดพูดเรื่องไร้สาระสักที!” นานมากแล้วที่ผมไม่ได้เห็นคุณยายโกรธมากขนาดนี้
ผมตัดปัญหาด้วยการหุบปากเงียบ
“ขอโทษนะอร ขอโทษหนูปุ๋ยน้อยด้วยนะ ไว้คุณยายจะจัดการเรื่องนี้ให้นะลูก” เสียงคุณยายที่ขอโทษเพื่อนและปลอบใจหลานของเพื่อนทำให้ผมต้องแอบส่ายหน้าเบาๆ
“ยังไงซะคนรักของคุณเปรม และตำแหน่งสะใภ้คนโตของชนะวิรุณพล ก็ต้องเป็นหนูปุ๋ยน้อยคนเดียวแน่นอน” นั่นคือประโยคที่คุณยายทิ้งท้ายไว้อย่างหนักแน่นก่อนที่ผมจะยกมือไหว้ลาคุณย่าอร แล้วหันหลังเดินออกมา
เมื่อวานผมกลับจากชลบุรีมาถึงบ้านเกือบจะเที่ยงคืน ทั้งที่ตั้งใจว่าจะแวะไปหาพบรักก่อนแต่เพราะคุณยายโทรไปขอให้ผมช่วยมาเป็นเพื่อนเยี่ยมคุณย่าอรที่สระบุรี ผมจึงต้องเปลี่ยนแผนยกหนึ่งวันให้คุณยายด้วยความเต็มใจ แม้จะพอรู้เจตนาของคุณยายอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะถึงขั้นมัดมือชกให้ผมนอนค้างที่นี่เพื่อที่จะได้ทำความคุ้นเคยและสนิทกับปุ๋ยน้อยมากขึ้น ซึ่งผมคิดว่ามันค่อนข้างจะก้าวข้ามความเป็นส่วนตัวของผมเยอะเกินไป
ผมรู้จักคุณย่าอรและปุ๋ยน้อยมาตั้งแต่เด็ก ท่านเป็นเพื่อนสนิทของคุณตาคุณยาย และยังเป็นคุณย่าของริยาซึ่งเพื่อนสนิทในกลุ่มของผมด้วย ส่วนปุ๋ยน้อยก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกับริยา ผมจึงมองปุ๋ยน้อยเป็นเพียงน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น
ลงจากบ้านไม้เรือนไทยหลังใหญ่มายืนรอคุณยายใกล้รถตู้ของครอบครัว ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูรูปภาพและข้อความที่ถูกส่งมาจาก ‘รักแรกพบ’ แล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้ว
“คุณเปรมยิ้มอะไรเหรอครับ?” ลุงศักดิ์ที่วันนี้ทำหน้าที่พลขับมองผมด้วยสายตายิ้มๆ
ผมนี่นะกำลังยิ้มอยู่?
ลุงศักดิ์คงจะตาฝาด ผมขมวดคิ้วอยู่ชัดๆ มามองว่าผมยิ้มได้ยังไง ผมเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง แล้วเงยมองท้องฟ้าที่มีดวงดาวพราวระยับ และไม่นานนักคุณยายก็เดินลงมาจากบ้านเรือนไทยด้วยสีหน้าบึ้งตึง ผมเปิดประตูรถตู้ให้คุณยายก่อนจะตามขึ้นไปนั่งถัดหลังไปอีกแถว ไม่กี่นาทีสี่ล้อก็ขับไกลออกมาสู่ถนนใหญ่
“คุณยายจะต้องบอกเรื่องนี้กับคุณตา และเราจะต้องคุยกัน” คุณยายพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งที่ฟังก็รู้ได้ทันทีว่าท่านกำลังพยายามข่มอารมณ์โกรธอยู่
หลานชายอย่างผมก็ได้แต่เงียบ เพราะรู้ดีว่าเรื่องนี้คงไม่ได้จบง่ายๆ และผมก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบหนีปัญหา
.
.
.
.
จากสระบุรีกลับถึงกรุงเทพฯ ไม่มีบทสนทนาใดๆ ระหว่างผมกับคุณยายอีกเลย ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงตอนเที่ยงคืนครึ่ง ตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะออกจากบ้านตอนเช้าเพื่อไปหาพบรัก แต่ปรากฏว่าผมนอนไม่หลับ เพราะจิตใจถูกรบกวนด้วยรูปถ่ายของหมาหนึ่งตัวกับเด็กหนุ่มที่งับกล้วยหอมไว้คาปากพร้อมข้อความบอกว่าฝันดี ด้วยเหตุนี้ผมจึงต้องลุกขึ้นมาหยิบกุญแจรถและขับออกไปหาตัวการร้ายตอนตีสาม
ผมจอดเมอร์ซิเดสเบนซ์ สปอร์ตคูเป้ คู่กับ รถมินิ คันทรีแมน คูเปอร์ แล้วเดินเข้าไปในบ้านที่เงียบเชียบ แม้จะไม่ได้เปิดไฟให้สว่าง แต่แสงจากเสาไฟฟ้าตรงประตูรั้วบ้านก็ทำให้พอมองเห็นได้เลือนราง ผมล็อคประตูบ้านแล้วเดินขึ้นไปชั้นสองด้วยความคุ้นเคย ผมชอบบ้านหลังนี้ มันทำให้ผมรู้สึกสงบและสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของความเป็นครอบครัวอย่างแท้จริง และเมื่อผมเปิดประตูห้องนอนที่ใหญ่ที่สุดของบ้าน ผมก็ถูกเจ้าของดวงตากลมโปนจ้องมองทันที
“บ๊อกๆ” ก้อนตะคุ่มๆ ขยับเคลื่อนตัวอย่างไวแล้วพุ่งเข้าหาผมด้วยสันชาตญาณของสัตว์โลกอมตีน
“เบาๆ แม่มึงนอนอยู่” ผมจับไอ้เปี๊ยกขึ้นอุ้ม แล้วพากลับลงไปนอนในตะกร้า ห่มผ้าและเอาไอ้ตุ๊กตาน้องเน่าสุดที่รักของมันวางข้างๆ ลูบหัวเล็กๆ อยู่ครู่หนึ่งไอ้เปี๊ยกก็เคลิ้มงีบหลับไป ผมจึงได้ลุกขึ้นไปหาเป้าหมาย
ร่างที่นอนซุกหลับอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาบนเตียงใหญ่ทำให้ผมต้องค่อยๆ ก้าวอย่างระมัดระวัง ปกติถ้าไอ้ดีนไม่มานอนที่นี่ พบรักก็จะไปนอนที่บ้านโน้น แต่เพราะผมบอกว่าผมจะมาหาในตอนเช้าตรู่ พบรักเลยนอนคนเดียวด้วยกลัวว่าผมจะมาถึงก่อนที่ตัวเองและไอ้ดีนจะตื่น ดูๆ ไปก็เหมือนว่าเมียกำลังมีชู้ ประมาณว่าเมื่อผมมาเค้าจะไปยังไงชอบกล นี่ถ้าไม่ติดว่าผมเชื่อใจเมียตัวเอง ไอ้ดีนคงได้ตายคาตีนผมไปนานแล้ว
ผมค่อยๆ แทรกตัวเข้าใต้ผ้าห่ม แม้จะพยายามขยับตัวแผ่วเบาแค่ไหน แต่ก็ทำให้เจ้าของเตียงก็รู้สึกตัวจนได้
“พี่เปรม?” ถามออกมาทั้งที่เปลือกตายังไม่ลืมด้วยซ้ำ
“นอนต่อเถอะ” ผมรวบเอวคอดเข้ามาไว้ในอ้อมแขน แล้วจูบหน้าผากไปสองสามฟอด
ร่างเล็กส่งเสียง ‘อือ’ ตอบรับในลำคอ จากนั้นไม่ถึงนาทีใบหน้าที่ซุกอยู่แนบอกก็หายใจเข้าออกสม่ำเสมออีกครั้ง และความอบอุ่นและกลิ่นกายที่คุ้นเคยก็ทำให้ผมเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดาย
.
.
.
.
ได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมง ผมก็ตื่นขึ้นมาทำอาหารมื้อเช้าง่ายๆ ให้เมียเด็กและหมาน้อยกินก่อนจะออกไปโรงพยาบาล
“มึงผอมลง?” ถามเด็กหนุ่มที่กำลังกัดแซนวิชเข้าปาก
ผิดสังเกตตั้งแต่นอนกอดบนเตียงแล้วล่ะครับ จนเมื่อเช้าตอนที่พบรักเดินออกมาจากห้องน้ำยิ่งเห็นได้ชัดว่าผอมลงไปเยอะ แค่สามอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอกันไม่น่าจะผอมลงขนาดนี้
คนถูกถามเบิกตากว้างแล้วก้มลงสำรวจตัวเอง ในปากก็เคี้ยวตุ้ยๆ ไปด้วย จนเมื่อกลืนลงคอจนหมดจึงค่อยตอบ
“คงเพราะไอเร่งปั่นโปรเจคน่ะ เครียดๆ นิดหน่อย” ตอบเสร็จก็กินต่อ ท่าทางอร่อยจนผมอดยิ้มไม่ได้ ยิ่งหันไปมองไอ้เปี๊ยก รายนั้นผมเอาทูน่ากระป๋องคลุกมายองเนสให้กิน ไม่ถึงสองนาทีไอ้เปี๊ยกก็จัดการเรียบแถมเลียจนถ้วยสะอาด
“สอบปลายภาคเมื่อไหร่?”
“ต้นเดือนหน้า อ่อ พี่เปรมก็จะเอ็กเทอร์นจบด้วยสินะ”
ผมพยักหน้าตอบแล้วรินนมใส่แก้วให้คนตรงหน้าและตัวเอง ที่เหลือก็เทใส่ถ้วยให้ไอ้เปี๊ยก
ไม่แปลกใจว่าทำไมผมถึงหลงรักเด็กหนุ่มคนนี้ได้ง่ายดาย ยิ่งรู้จักก็ยิ่งรักมากขึ้น พบรักเป็นประเภทที่ไม่จู้จี้มากความ รู้จักว่าเวลาไหนควรทำตัวยังไง ใช้ชีวิตแบบมีเหตุและผล อย่างเช่นเรื่องเมื่อวานหลังจากเสียงกรี๊ดแหลมของปุ๋ยน้อยเงียบไป ผมก็ได้ยินแค่เสียงหัวเราะเบาๆ ของพบรัก แค่นั้นจริงๆ แล้วก็ไม่มีการพูดหรือถามอะไรต่อ ซึ่งทั้งหมดเกิดขึ้นจากความเชื่อใจและเข้าใจในกันและกัน
“ต้องฝึกงานมั๊ย?” ผมชวนคุยต่อ
“ฝึกๆ ไอกับไอ้ดีนดูๆ ไว้แล้วล่ะ”
“อืม” ผมพยักหน้าอีกครั้ง
ปลายเดือนหน้าพบรักก็จะจบปีสามและขึ้นปีสี่ซึ่งเป็นปีที่จะต้องฝึกงาน ส่วนผมก็ฝึกเอ็กซ์เทอร์นจบแล้วล่ะครับ หลังจากนั้นก็รอจับฉลากโรงพยาบาลเป็นคุณหมออินเทอร์นแบบเต็มตัว ซึ่งไม่ว่าจะจับฉลากได้โรงพยาบาลไหนผมก็พร้อมจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ผมตั้งใจไว้ว่าจะเรียนด้านศัลยศาสตร์เพื่อเป็นศัลยแพทย์ควบคู่ไปด้วย แต่ที่ห่วงมากกว่าอะไรทั้งหมดก็คือเด็กหนุ่มตรงหน้าผมนี่แหละครับ สมมติว่าถ้าผมจับฉลากได้ไปโรงพยาบาลไกลปืนเที่ยง พบรักเองก็ฝึกงานคงยุ่งพอดู โลกของพบรักจะต้องกว้างขึ้น เจอผู้คนมากขึ้น ผมหวงและห่วงจริงๆ กลัวจะมีปลิงมาเกาะติดเมียของผม งานนี้ผมคงจะต้องติดสินบนไอ้ดีนหนักๆ แล้วล่ะสิครับ
“งานแต่งงานของพี่หมอโก้และไอ้ยุ้ยจัดปลายเดือนหน้า มึงสอบเสร็จพอดี” พี่หมอโก้เป็นเพื่อนสนิทกับพี่หมอดินซึ่งเป็นพี่รหัสของผม ส่วนไอ้ยุ้ยก็เพื่อนสนิทของผมเองครับ ทั้งคู่คบหาดูใจกันมาหลายปี จึงถือโอกาสอันดีฉลองมงคลสมรสคู่กับฉลองเรียนจบเลยครับ
“เฮ้ย! เจ๋งอะ! พี่ยุ้ยเรียนจบปุ๊ปแต่งปั๊บเลย” ทำท่าทางตื่นเต้นได้น่าหมั่นเขี้ยวมากครับ
“ไอไปร่วมงานกับพี่เปรมด้วยได้ป่ะ?”
“มึงไม่ไปกับกูแล้วจะไปกับเหี้ยที่ไหน”
ริมฝีปากสีชมพูซีดอมยิ้มจนแก้มป่องกับประโยคของผม แต่สักพักก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าเศร้า
“เป็นไร?”
“เป็นแขกรับเชิญ”
“หื๊อ?”
“งานแต่งที่ใด เป็นได้แค่แขกรับเชิญ
อยากแต่งกับเขาเหลือเกิน ขัดเขินที่ยังไร้คู่”
กำลังยกนมขึ้นซด พอเพลงมาทำเอาผมแทบสำลักเลยครับ ร้องเพลงไปก็ทำตาละห้อยเป็นหมาหงอยไปด้วย อินเนอร์มาเต็มตลอด
“อวยพรบ่าวสาว หลายคราวแอบนึกอดสู
ตัวเราไม่รู้ เนื้อคู่จะมาขอวันไหน”
จบเพลงด้วยเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ราวกับว่าปลงชีวิตซะเหลือเกิน ผมกลั้นหัวเราะจนปวดกรามไปหมด ไม่รู้จะพูดว่ายังไงดีครับ แล้วดูสิมีการส่งสายตารันทดมาให้ผมด้วย
“มึงเรียกกูแพงหูฉี่ ชาตินี้ไม่รู้ว่ากูจะทำงานเก็บเงินได้พอค่าสินสอดมึงรึเปล่า”
“พี่เปรมรู้ได้ไงว่าไอเรียกเท่าไหร่อะ?”
ผมไม่ตอบ แค่ยกยิ้ม แล้วยกนมขึ้นซดรวดเดียวจนหมดแก้ว
“อย่าบอกนะว่าพี่เปรมคุยเรื่องนี้กับแม่แล้ว” ฉลาดจริงๆ ครับเมียผม
ยักคิ้ว และกระตุกยิ้มให้สุดที่รักแทนคำตอบว่า ‘ใช่’ ผมคุยเรื่องนี้กับคุณน้าเจโกะตั้งแต่ได้ลูกชายของคุณน้าเจโกะเป็นเมียนั่นแหละครับ และตอนนี้ก็พยายามหาเงินค่าสินสอดอยู่ แม้ครอบครัวของผมจะฐานะดีชนิดที่เหลือกินเหลือใช้ แต่สำหรับคนที่ผมรัก ผมก็อยากจะสร้างฐานะและใช้ชีวิตกับคนๆ นั้นด้วยตัวของผมเองมากกว่า
“อั่ยย่ะ!!” ใบหน้าน่ารักทำหน้าทำตาถูกใจแล้วยิ้มเต็มแก้ม ส่งสายตาฟรุ้งฟริ้งกรุบกริบให้ผม
“ไม่ต้องมาทำตาเชื่อม มึงจะแดกข้าว หรือจะให้กูแดกมึง”
“ทั้งสองอย่าง” ยักคิ้วท้าทาย
ยอดเยี่ยมครับ ผมเลือกเมียได้ดีจริงๆ นี่ถ้าหากไม่ติดว่ามีนัดพาคนตรงหน้าไปตรวจร่างกายกับคุณแม่ ผมคงได้จัดการตรวจสภาพภายในเมียเด็กก่อนแน่ๆ
.
.
.
.
เวลานัดคือสิบโมงครึ่ง เรามาถึงกันก่อนเวลาสิบห้านาที ผมเอาไอ้เปี๊ยกใส่ถุงผ้าหอบหิ้วพาไปยังตึกตรวจเฉพาะทาง ตึกนี้ไม่มีข้อห้ามเรื่องการนำสัตว์เลี้ยงเข้ามา ผมจึงพาไอ้เปี๊ยกเข้ามาให้กำลังใจแม่มันด้วย หลังจากยื่นบัตรนัดตรงเคาท์เตอร์พี่พยาบาลก็เดินนำไปยังห้องตรวจเลยโดยไม่ต้องรอคิว ซึ่งป้ายหน้าห้องติดชื่อแพทย์หญิง ดร.สายธาร ชนะวิรุณพล ไว้ชัดเจน คุณแม่ของผมแม้จะแต่งงานจดทะเบียนกับคุณพ่อแต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนนามสกุล ยังคงใช้นามสกุลของคุณตาเหมือนเดิม
“จะให้กูเข้าไปด้วยมั๊ย?” ผมแค่เป็นห่วงครับ ท่าทางพบรักเหมือนจะตื่นเต้นและประหม่า ตรวจเช็คเสื้อผ้าหลายรอบ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมเป็นคนพามันมาหาหมอหรือจะเรียกว่าพามาหาแม่ผัวก็ได้ครับ
วันนี้พบรักแต่งตัวได้เป็นที่พอใจมากครับ กางเกงยีนส์ขาเต่อสีซีดมีรอยขาดหน่อยๆ กับเสื้อยืดคอวีลายขวาง แล้วทับด้วยเสื้อสูทพอดีตัวสีเข้ม ผมสีอ่อนก็จัดทรงเรียบร้อย ดูดีไปทั้งตัวจนผมอยากจะเก็บไว้ดูคนเดียว
“ไม่ต้องเลยนะ พี่เปรมกับน้องเปี๊ยกรอข้างนอกนี่แหละ”
โอเคครับ เมียว่ายังไงผมก็ว่าอย่างนั้น ผมจึงถอยไปนั่งรอตรงเก้าอี้กับไอ้เปี๊ยก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากะว่าจะเปิดเล่นเกมส์ฆ่าเวลาสักหน่อย แต่เพิ่งนึกได้ว่าแบตหมดตั้งแต่เมื่อคืน และยังไม่ได้ชาร์จ ผมจึงเก็บมันกลับเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วเปลี่ยนมานั่งคุยกับไอ้เปี๊ยกแทน เห็นพบรักคุยกับไอ้เปี๊ยกได้เป็นวรรคเป็นเวรก็อยากจะลองบ้าง แต่ไปไม่รอดครับ
ผ่านไปเกือบสิบห้านาทีบานประตูเปิดออก พี่พยาบาลเดินนำออกมาก่อน เธอส่งยิ้มแล้วค้อมศีรษะให้ผมเล็กน้อย ผมเองก็ค้อมศีรษะกลับไปตามมารยาทเช่นกัน ถัดไปอีกไม่กี่สิบวินาทีร่างเล็กก็เดินออกมา หน้าตาไม่สู้ดีนัก ทำเอาผมคิ้วขมวดด้วยความเป็นห่วงทันที โดนคุณแม่ดุมารึไง?!
“เป็นไร?”
“ปวดฉี่”
พูดเสร็จก็วิ่งฉิวตัวปลิวไปห้องน้ำ ทิ้งให้ผมยืนขำอยู่กับไอ้เปี๊ยก ผมตั้งท่าจะเคาะประตูเข้าไปทักทายคุณหมอสักหน่อย แต่บานประตูห้องตรวจก็เปิดขึ้นก่อน
“ว่าไงจ๊ะน้องเปี๊ยก จำคุณแม่ได้มั๊ยเอ่ย?”
“บ๊อกๆๆ”
“โตเป็นหนุ่มแล้วนะคะ หล่อเหมือนคุณเปรมเลยค่ะ”
ผมโดนไอ้เปี๊ยกขโมยซีนอีกแล้วครับ และก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนเป็นตัวประกอบจนกว่าจะถึงคิวของผม แต่ก็ไม่นานหรอกครับ แค่อึดใจเดียวคุณหมอก็เปลี่ยนมาส่งยิ้มให้ผม
“พรุ่งนี้คุณเปรมต้องพาน้องมาหาคุณแม่อีกรอบนะคะ” คุณหมอหรือคุณแม่ของผมพูดด้วยรอยยิ้ม แต่คนฟังอย่างผมคิ้วผูกโบว์แทบจะทันที
“มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“คุณเปรมไม่รู้เหรอคะว่าน้องผิดนัดคุณแม่มาสองครั้งแล้ว และที่สำคัญเมื่อกี้น้องบอกว่ามีอาการปวดหัวตอนกลางคืนค่อนข้างบ่อย คุณแม่จึงคิดว่าควรจะทำเอ็มอาร์ไอ”
เอ็มอาร์ไอ คือการตรวจวินิจฉัยโรคของผู้ป่วยด้วยเครื่องสร้างภาพด้วยสนามแม่เหล็กไฟฟ้า ให้ความถูกต้องและแม่นยำสูง สามารถใช้ตรวจได้ทุกระบบของร่างกาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในส่วนของระบบสมอง แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับการที่พบรักผิดนัดตรวจกับคุณแม่มาถึงสองครั้ง แล้วยังมีอาการปวดหัวอีก ทำไมผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน ทั้งที่คุยโทรศัพท์กันทุกวัน แล้วตลอดสี่เดือนที่ผ่านมาทุกครั้งที่ผมกลับมาจากชลบุรีผมก็มาหาและอยู่ด้วยกันตลอด แล้วทำไมพบรักถึงไม่เคยบอกผมเลย
“คุณเปรมอย่าไปดุน้องเลยนะคะ น้องคงไม่ได้ตั้งใจจะผิดนัดหรอกค่ะ” คงจะเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของผมคุณแม่จึงพูดดักทางไว้ก่อน แต่จะไม่ให้ดุได้ยังไงล่ะครับ ถ้าจับตีก้นได้ผมทำไปนานแล้ว
“คืนนี้คุณเปรมไม่กลับบ้านใช่มั๊ยคะ?” คุณแม่แกล้งเปลี่ยนเรื่องคุยด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“ครับ”
ผมรู้ว่าคุณแม่ไม่ได้ยินดีเรื่องที่ผมมีคนรักเป็นผู้ชายสักเท่าไหร่ และคุณแม่เองก็ปวดหัวกับการกระทำของไอ้ปลื้มอยู่ไม่น้อย ยิ่งล่าสุดที่ไปโกหกคุณยายว่าผมยังโสดแล้วตัวเองเป็นแฟนกับพบรัก ทำให้คุณแม่ไม่พอใจมากแต่ไอ้ปลื้มก็ยังคงเป็นไอ้ปลื้ม ก่อเรื่องเสร็จก็ชิ่งหนีหายหัวไป
“คุณแม่ไม่ได้ว่าอะไรหรอกค่ะ แต่เมื่อวานคุณเปรมไปก่อคดีอะไรไว้คะ เมื่อเช้าตื่นมาคุณตากับคุณยายไม่เจอคุณเปรมท่านโกรธมากเลยรู้มั๊ยคะ?” น้ำเสียงของคุณแม่เต็มไปด้วยความห่วงใย
“ผมไม่ได้หนีครับ ตั้งใจไว้ว่าพรุ่งนี้ตอนเย็นผมจะเข้าไปครับ” ผมตั้งใจไว้อย่างที่พูดจริงๆ
“พาน้องไปด้วยมั๊ยคะ?”
“ครับ”
“แสดงว่าคุณเปรมแน่ใจ ไม่เปลี่ยนใจแน่นอนแล้วนะคะ”
“ครับ” ยืนยันด้วยเสียงหนักแน่นให้คุณแม่มั่นใจ ท่านจึงส่งยิ้มให้ผม
“ไว้คุณแม่ออกเวรแล้วจะรีบกลับบ้านไปเตรียมมื้อเย็นไว้ให้นะคะ ว่าแต่น้องชอบทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าคะ?”
“เห็นตัวเล็กๆ แบบนั้นกระเพาะหลุมดำมากเลยครับ ทานได้ทุกอย่าง” ตอบคุณแม่ตามความจริง แล้วหันมองร่างเล็กที่กำลังเดินมาทางนี้ คุณแม่หันไปมองตามสายตาของผมด้วยสายตาเอ็นดู
“ไว้พรุ่งนี้เจอกันนะคะ” ท่านบอกเด็กหนุ่มคนไข้ในการดูแล ฝ่ายนั้นก็รีบรับปาก ‘ครับ’ แล้วก้มหัวค้อมตัวยกมือไหว้ตามแบบฉบับเด็กมารยาทงาม จนผมต้องกลั้นยิ้มขำกับท่าทางนอบน้อมนั้นจนเมื่อยแก้ม
“ยังไงก็ย้ำเรื่องเตรียมตัวมาทำเอ็มอาร์ไอกับน้องอีกรอบนะคะ” คุณแม่ตีต้นแขนของผมเบาๆ แล้วส่งสายตาดุที่ผมบังอาจไปหัวเราะคนไข้ของท่าน
“ครับ ขอบคุณมากครับคุณแม่” นี่แหละครับคุณแม่ของผม ท่านเป็นแม่ที่รักลูกมากกว่าตัวเอง เป็นแม่ที่ยินดีกับการเห็นลูกมีความสุขในการดำรงชีวิต ดังนั้นคุณแม่จึงยอมสละเสียงคัดค้านในหัวใจของตัวเองทิ้งแล้วเลือกที่จะฟังเสียงหัวใจของลูกแทน
จากห้องตรวจ มาถึงลานจอดรถผมก็ไม่ได้เอ่ยอะไรกับพบรักสักประโยค ฝ่ายนั้นชวนคุยผมก็นิ่งไม่ตอบ จนพบรักเงียบไปเอง ถ้าหากไม่มีเสียงเห่าของไอ้เปี๊ยกดังเป็นระยะผมคงคิดว่านั่งอยู่ในรถคนเดียว และเมื่อรถแล่นมาได้ครึ่งทาง ระหว่างที่รถจอดติดสัญญาณไฟจราจร ผมนั่งมองตัวเลขสีแดงสามหลักค่อยๆ นับถอยหลังเป็นวินาที
“พี่เปรม โกรธไอเรื่องอะไรรึเปล่า?” ในที่สุดเสียงอ่อนก็เอ่ยขึ้นเบาๆ ทำให้ผมต้องหันไปมอง ดวงตาเรียวเล็กนั่นสบตากับผมอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ทำไมไม่บอกว่ามึงผิดนัดตรวจมาหลายรอบแล้ว”
“อ่อ”
“แล้วทำไมมึงไม่เคยบอกกูว่ามึงปวดหัวหรือไม่สบายตรงไหน”
“ไอไม่ได้เป็นอะไรมากนี่นา กินยาแล้วก็หาย” เถียงเสียงงุ้งงิ้งอยู่ในลำคอ แถมยังก้มหน้าหลบตาซะจนคางชิดอก คงรู้ตัวแล้วสินะว่าทำผิด
“ต่อให้มึงปวดหรือเจ็บเท่าขี้เล็บมึงก็ต้องบอกให้กูรู้ มึงเห็นกูเป็นอะไร?” ทำไมถึงไม่รู้บ้างว่าผมเป็นห่วงมากแค่ไหน ถ้าเป็นเรื่องอื่นผมอาจจะไม่โกรธมากขนาดนี้ แต่เพราะพบรักเคยเจออุบัติเหตุร้ายแรงมาก่อน ผมจึงเป็นห่วงสุขภาพมากกว่าทุกๆ เรื่อง
“มึงมัน! แมร่ม!” ผมทุบกำปั้นลงบนพวงมาลัยเพื่อระบายความโกรธ ทำเอาอีกฝ่ายลนลานด้วยความตกใจ ขนาดไอ้เปี๊ยกยังสะดุ้งแล้วรีบหลบหลังเจ้านายมันอย่างไว
จริงๆ แล้วผมไม่ได้โกรธพบรักทั้งหมด เพราะจะโทษพบรักอย่างเดียวก็คงไม่ได้ เป็นผมเองด้วยเช่นกันที่ไม่ดูแลพบรักให้ดี นี่ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นคนที่ไม่ควรได้รับการอภัยที่สุดก็คงจะเป็นผมนี่แหละครับ
“ไอขอโทษ ต่อไปไอจะบอกพี่เปรมน๊า ปวดขี้ ปวดเยี่ยว เล็บขบ หรือตาปลาอักเสบ ไอจะบอกพี่เปรมหมดเลย” มือบางจับแขนของผมแล้วเขย่าเบาๆ
“พี่เปรม ไอขอโทษ” ดวงตาเรียวเล็กแดงเรื่อ
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ อยากจะโกรธให้มากกว่านี้แต่ก็ทำไม่ลงจริงๆ ผมลูบผมนุ่มสีอ่อนแล้วจูบหน้าผากเพื่อปลอบโยนพร้อมกับขอโทษที่ทำให้ตกใจ แต่เพราะผมเป็นห่วงจริงๆ ผมเองก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน มีแฟนมาหลายคนแต่ก็ไม่เคยมีใครที่ผมจะทั้งรักและห่วงขนาดนี้มาก่อน
ตัวเลขสีแดงหายไป เปลี่ยนเป็นตัวเลขสีเขียว รถเคลื่อนตัวไม่ช้าไม่เร็วไปข้างหน้า สถานการณ์ทุกอย่างกลับมาปกติ พบรักนั่งปลอบไอ้เปี๊ยกที่เมื่อครู่ตกใจผมจนขี้แทบขึ้นหัว ผมเหลือบไปมองอยู่หลายรอบ อดจะยิ้มออกมาไม่ได้ที่เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งคุยกับหมาได้เป็นเรื่องเป็นราว จนเมื่อรถติดสัญญาณไฟอีกรอบ ผมจึงปล่อยมือจากพวงมาลัยข้างหนึ่งแล้วดึงมือบางมาจับไว้ ประสานนิ้วเข้าไว้ด้วยกัน
“พรุ่งนี้เย็นกูจะพามึงไปบ้านกู”
“เอ๋???”
“หลังจากหาหมอกูจะพามึงไปรู้จักกับทุกคนที่บ้านกู”
ผมจ้องมองเข้าไปในดวงตาเรียวที่เบิกกว้างเล็กน้อย พร้อมกระชับมือที่กุมไว้ให้แน่นขึ้น และบอกกับตัวเองว่าจะไม่มีวันปล่อยมือนี้ไปเด็ดขาด
.
.
.
.
.
TBC.. :oni1:
ดีใจที่มีคนอ่านมารอ และคิดถึงน้องไอกับพี่เปรม :heaven
ปล.แก้ไข ค่ะ และ คะ ให้แล้วนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ เมื่อคืนมาลงดึกไปหน่อย เลยไม่ทันได้ตรวจก่อนค่ะ
-
ทำไมตอนนี้มันสั้นนน ฮืออออออ แต่ดีใจที่คนเขียนมาต่อออออ ค้างมาก อยากตบอิปลื้ม อิเวรรรรรรรร ช่างไม่เหมือนพี่เปรมของบ่าวววววว พ่อยอดขมองอิ่มของน้อง ชาบูๆ คนเขียนเห็นไอปวดหัวบ่อยๆงี้ ไม่เอาความจำเสื่อมนะ ไม่เอาอิปลื้มนะ เกลียดมันนน ขนลุก นี่ขึ้นๆๆๆ 555555555555555
-
ปุ๋ยน้อยนี่จับไปเป็นปุ๋ยคอกดีมั้ย ดูเบอร์รี่เกินหน้าเกินตาน้องไอ
พี่เปรมดูอีเว้นเยอะจัด ไหนจะตายาย อย่ามาคลุมถุงชนนะ รักหลานให้หลานเลือกเอง อิปลื้มอิเขื่อนอีก ดักตีจ้าา
-
:mew1:
-
คือบางทีพวกคนแก่ก็เยอะไปเนาะ วุ่นวายวึ่นวือ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สู้ตายเลยค่ะพี่เปรม น้องไอรีบตรวจรีบรักษานะลูก
รอตอนต่อไปเนาะ
-
สงสารน้องเปี๊ยกอะ ขวัญเอ้ย ขวัญมานะ
-
คุณตากับคุณยายคงไม่สามัคคีกันเรียกให้ปุ๋ยน้อยขึ้นมาจากสระบุรีเพื่องัดกับน้องไอเองโดยเฉพาะหรอกนะคะนั่น
-
ปุ๋ยน้อยนี่จับไปเป็นปุ๋ยคอกดีมั้ย ดูเบอร์รี่เกินหน้าเกินตาน้องไอ
พี่เปรมดูอีเว้นเยอะจัด ไหนจะตายาย อย่ามาคลุมถุงชนนะ รักหลานให้หลานเลือกเอง อิปลื้มอิเขื่อนอีก ดักตีจ้าา
ปุ้ยน้อยแค่เบอรี่ไม่พอหรอกค่ะ อย่างเธอต้องวีต้าค่ะ(แหล่งรวมเบอรี่) เพราะเบอรี่มันน้อยไป คุณเธอไม่อยากจะว่าหรอกนะยัยปุ้ยน้อย ตอแหลมากกก อยากให้คุณยายพี่เปรมได้เห็นสันดานจริงๆ ของยัยนี่จริงๆ
-
:กอด1: พี่เปรมอย่าลืมกินน้องไอด้วยน้า 5555 เดี๋ยวจะไม่มีแรงคุยกับคุณตาคุณยาย
-
พี่เปรมชัดเจนดี อีกไม่นานทุกคนจะตกหลุมรักน้องไอ
ไม่เหมือนปุ๋ยคอกสตอจริงๆ
-
มาต่อแล้วๆ :-[ :-[
ฝากคนเขียนเรื่องการใช้ คะ ค่ะ ด้วยนะคะ
อ่านไปแล้วมันสะดุดมากเลย :serius2: :serius2:
-
สู้ๆนะน้องไอกับพี่เปรม :กอด1:
-
พี่เปรมคนจริง ขอยกนิ้วให้
-
หวังว่า น้องไอจะไม่เป็นไรมากนะคะ
-
:mew5: เพลียคนแก่
แต่ก็ยังดีที่คุณแม่พี่เปรมน่ารักมากๆ น้องไอต่อไปนี้ต้องอ้อนพี่เปรมเยอะๆนะ
บุกบ้านพี่เปรมกัน เอาให้ไอ้พี่ปลื้มเงิบหงายไปเลย :L1: :pig4:
-
ขอให้เพ่เปรม และน้องไอ ผ่านพ้น อุปสรรคด่านใหญ่ ไปเร็วๆนะ เป็นห่วง
:mew2:
-
คุณยายใจร้ายกับหลานไปไหมคะ ถ้าคุณยายรู้นิสัยคุณเปรมดี ก็น่าจะรู้ว่าคุณเปรมเป็นยังไงนะ และคุณยายก็อาบน้ำร้อนมาก่อน ถามจริงดูอีนังปุ๋ยคอกนั่นไม่ออกเหรอว่า ตอปิโดขนาดไหน น่าจะมีแมลงสาปบินมาเข้าปากหล่อนจริงๆ ให้สมกับที่ตอจนได้จริงไปซะ คิดจะจับคุณเปรมไม่ง่ายนะขอบอก เห็นแล้วนี่ว่าคุณเปรมแรงชัดจัดเต็มขนาดไหน คิดว่ามีย่ากับยายคุณเปรมให้ท้ายจะได้แต่งเหรอ ถ้าเป็นอีพระเอกโง่ๆ ก็คงได้ล่ะนะ แต่นี่พี่เปรมเขาฉลาดเลือกว่าจะกินอะไร ระหว่างปลาดิบ กับ ปุ๋ยคอก o18 พี่เปรม ถึงพี่จะพูดจา กูมึง แต่ทำไมฟังแล้วเขินก็ไม่รู้ :-[ อิจฉาน้องไอจังเลย ได้ผัวเป็นดั่งทองเช่นนี้ ไม่สิ ต้องบอกว่า เป็นเพชรแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไร เชื่อว่าน้องไอไม่ปล่อยมือพี่เปรมแน่ เพราะพี่เปรมรักน้องไอ จะต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน คุณพ่อคุณแม่ก็เข้าใจลูก คุณตาคุณยาย ถ้าได้เจอน้องไอเข้าไปอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ สู้สู้ น้องไอ ไม่ต้องกลัวมีผัวอยู่ด้วย อะไรๆ ก็สำเร็จ o13 แต่ที่น่าห่วงคืออาการของหนูนี่แหละ มีอะไรอย่าปิด บอกพี่เปรมเขาไป เขาจะได้จัดยาพร้อมเข็มฉีดบำรุงควบคู่การรักษาไปด้วย :haun4:
-
มาต่อแล้วๆ :-[ :-[
ฝากคนเขียนเรื่องการใช้ คะ ค่ะ ด้วยนะคะ
อ่านไปแล้วมันสะดุดมากเลย :serius2: :serius2:
รินแก้ไขให้แล้วนะคะ ขอบคุณมากๆ นะคะ :กอด1: และขอโทษด้วยค่ะที่ไม่รอบคอบ :sad4:
-
ปุ๋ยน้อยนี่จับไปเป็นปุ๋ยคอกดีมั้ย ดูเบอร์รี่เกินหน้าเกินตาน้องไอ
พี่เปรมดูอีเว้นเยอะจัด ไหนจะตายาย อย่ามาคลุมถุงชนนะ รักหลานให้หลานเลือกเอง อิปลื้มอิเขื่อนอีก ดักตีจ้าา
ปุ้ยน้อยแค่เบอรี่ไม่พอหรอกค่ะ อย่างเธอต้องวีต้าค่ะ(แหล่งรวมเบอรี่) เพราะเบอรี่มันน้อยไป คุณเธอไม่อยากจะว่าหรอกนะยัยปุ้ยน้อย ตอแหลมากกก อยากให้คุณยายพี่เปรมได้เห็นสันดานจริงๆ ของยัยนี่จริงๆ
ขอติดแฮชแท็ก #ขำหนักมากกกกกกกกก นะคะ :m20:
-
คุณยายใจร้ายกับหลานไปไหมคะ ถ้าคุณยายรู้นิสัยคุณเปรมดี ก็น่าจะรู้ว่าคุณเปรมเป็นยังไงนะ และคุณยายก็อาบน้ำร้อนมาก่อน ถามจริงดูอีนังปุ๋ยคอกนั่นไม่ออกเหรอว่า ตอปิโดขนาดไหน น่าจะมีแมลงสาปบินมาเข้าปากหล่อนจริงๆ ให้สมกับที่ตอจนได้จริงไปซะ คิดจะจับคุณเปรมไม่ง่ายนะขอบอก เห็นแล้วนี่ว่าคุณเปรมแรงชัดจัดเต็มขนาดไหน คิดว่ามีย่ากับยายคุณเปรมให้ท้ายจะได้แต่งเหรอ ถ้าเป็นอีพระเอกโง่ๆ ก็คงได้ล่ะนะ แต่นี่พี่เปรมเขาฉลาดเลือกว่าจะกินอะไร ระหว่างปลาดิบ กับ ปุ๋ยคอก o18 พี่เปรม ถึงพี่จะพูดจา กูมึง แต่ทำไมฟังแล้วเขินก็ไม่รู้ :-[ อิจฉาน้องไอจังเลย ได้ผัวเป็นดั่งทองเช่นนี้ ไม่สิ ต้องบอกว่า เป็นเพชรแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไร เชื่อว่าน้องไอไม่ปล่อยมือพี่เปรมแน่ เพราะพี่เปรมรักน้องไอ จะต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน คุณพ่อคุณแม่ก็เข้าใจลูก คุณตาคุณยาย ถ้าได้เจอน้องไอเข้าไปอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ สู้สู้ น้องไอ ไม่ต้องกลัวมีผัวอยู่ด้วย อะไรๆ ก็สำเร็จ o13 แต่ที่น่าห่วงคืออาการของหนูนี่แหละ มีอะไรอย่าปิด บอกพี่เปรมเขาไป เขาจะได้จัดยาพร้อมเข็มฉีดบำรุงควบคู่การรักษาไปด้วย :haun4:
:laugh: :laugh: :laugh: ปลาดิบ กับ ปุ๋ยคอก ชอบมากเลยค่ะ :laugh:
-
น้องไอจะป่วยมากไม๊อ่ะ น้องเปี๊ยกดูแลพี่ไอดีๆนะ :sad4:
-
เดี๋ยวชะนีที่ชื่ออะไรน้อยๆนะ จำไม่ได้เพราะนางไม่ได้สำคัญ
นางจะมางัดกับน้องไอรึป่าว
น้องไอมีคู่มางัดเยอะอ่ะ ทั้งปลื้ม ทั้งชะนีน้อย
น้องไอสู้ๆนะลูก
-
ยอมนางจ้าาา เด็ดจริงไรจริงน้องไอของป้าาาาาาาา :katai3: :katai3: :katai3: :laugh: :laugh: :laugh:
-
แงงงง เราหายไปหลายตอนเลยยย ตามมาอ่านแล้วค่ะะะะ
เกลียดพี่ปลื้มแล้วอ่ะ ฮือออออ น้องไอก็บอกอยู่ว่ารักพี่เปรม เอ๊ะๆ เดี๋ยวโยนเขื่อนให้เลย แล้วยังมีการโทรหากันอีกนะ อื้มมม 2 คนนี้ต้องมีเบื้องหลังบางอย่าง โยนออกนอกวงโคจรทั้งคู่เลย เชอะ ส่วนคุณยายนี่คงต้องให้เวลาท่านแหละค่ะ ถ้าได้มาเจอน้องไอท่านก็คงจะเกลียดไม่ลงหรอก น้องออกจะน่ารักปานนั้น แงงง ขอโทษนะคะปุ๋ยน้อย เราเชียร์เธอไม่ได้จริงๆ ไม่รู้เรื่องจะเป็นยังไงต่อ แต่เราจเป็นกำลังใจให้น้องไอกับพี่เปรมผ่านทุกอย่างไปได้นะคะ ยังไงก็จะไม่ปล่อยมือจากกันใช่ม้าา :mew1:
-
แอบกังวลอการปวดหัวของพบรัก กลัวจะเป็นหนักอะ
-
ป๋ยคอกยังดีไป มีประโยชน์ เอาแบบปุ๋ยขี้ควายสดเลยม่ะ แหม่...ทำตัวตอลงตอแหล ต่อหน้าผู้ใหญ่นี่ก็ดีนะ แต่พออยู่กับผู้ชายล่ะระริ้กระรี้ โพดโพ!!!นี่บอกเลย ขอให้พี่ปลื้มได้ไอ้เถื่อน อุ้ยเขื่อน คนแก่ก็บังคับกันแบบเกินเหตุ ขอให้น้องไอกับพี่เปรมสู้ๆนะคะ :oni1:
-
เดี๋ยวคุณตาคุณยายก็ต้องตกหลุมรักน้องไออออออออ
น้องจะเป็นอะไรหนักมั้ยเนี่ย TT อย่าเป็นไรน๊าน้องไออออ
จากมุมพี่เปรมก็รู้เลยว่าต้องโดนกดดันขนาดไหน แต่พี่เปรมก็คือพี่เปรม 5555555
คุณแม่พี่เปรมสุดยอดไปเล๊ย แล้วไปคุยเรื่องสินสอดแล้วอีก วรั๊ยยยย น้องไอนี่ปลื้มหนักมาก 5555555555
-
พี่เปรมน่ารักที่สุดเลยยย
ถ้ามีแฟนแบบพี่เปรมนี่ หลงตายเลยอ่ะ อะไรจะหวง ห่วงน้องขนาดนี้คะ น่ารักจริงๆเลย :mew3:
เอาใจช่วยน้องไอนะ!! สู้ๆ
รอตอนต่อไปค่าา :mew1:
-
น้องไอจะเจอ ดราม่าที่บ้านพี่เปรมไหมนี่ แล้วเป็นอะไรร้ายแรงไหม ลุ้นๆ
-
คุณแม่พี่เปรมชนะเลิศ
คุณตาคุณยายทำตามจะดีใจมากเลยนะคะ
น้องเปื๊อกกกก มาให้กอดหน่อย สบายดีเนอะ เค้าคิดถึงงงงง
-
น้องไอสู้ สู้ :กอด1:
-
อยากได้แบบพี่เปรมสักคน :hao6:
คุณตากับคุณยายนี่อะไรนักหนา ปุ๋ยน้อยมีดีอะไรถึงได้จะเอามาเพาะพันธ์ุพืข ปุ๋ยหมัก ปุ๋ยคอก ปุ๋ยสด ปุ๋ยอินทรีย์ ยังดีกว่าเยอะ
เป็นห่วงอาการปวดหัวของน้องไอมาก พี่เปรมอย่าดุน้องนักสิ
ปล.พี่เปรมแอบไปคุยเรื่องสินสอดกับคุณแม่น้องไอแล้วเว้ย ฮุ้ยยย เขินนนน :-[
-
แรงกดดันด้านพี่เปรมเยอะทีเดียว แต่ยังไงก็คิดว่าทั้งพี่เปรมและน้องไอจะต้องผ่านมันไปให้ได้ เริ่มเป็นห่วงน้องไอมากขึ้นแล้วอะ ส่วนปุ๋ยน้อย :z6: อุ๊ย โทษที วิ่งชนแรงไปหน่อย o18
-
ป๋ยคอกยังดีไป มีประโยชน์ เอาแบบปุ๋ยขี้ควายสดเลยม่ะ แหม่...ทำตัวตอลงตอแหล ต่อหน้าผู้ใหญ่นี่ก็ดีนะ แต่พออยู่กับผู้ชายล่ะระริ้กระรี้ โพดโพ!!!นี่บอกเลย ขอให้พี่ปลื้มได้ไอ้เถื่อน อุ้ยเขื่อน คนแก่ก็บังคับกันแบบเกินเหตุ ขอให้น้องไอกับพี่เปรมสู้ๆนะคะ :oni1:
จัดว่าเด็ด o13
-
ขอบคุณ :)
-
รางวัลหลังสอบที่ดีงาม.....รักเธอ และรอลุ้นค่ะ
-
จะพาไปพบคนที่บ้านแล้ว
น้องไอสู้ๆนะ :)
-
น้องไอตัดชุดแต่งงานรอเลยลูก
-
พี่เปรมสู้ๆ น้องไอ้สู้ๆ
คุณยายไม่ต้องสู้นั่งดูเฉยๆ
-
ขำน้องเปี๊ยกคงตกใจน่าดูตอนพี่เปรมดุน้องไอ ถถถ ขวัญเอ๋ยขวัญมาเด็กน้อย :laugh:
น้องไอรีบไปตรวจนะ เป็นห่วงมาก เป็นไงล่ะ โดนพี่เปรมดุซะเลย
คุณยายคะ ถ้าหากคุณยายอยากได้ยัยปุ๋ยน้อย ปุ๋ยคอก นั่นไปเป็นสะใภ้ คุณยายคงต้องผิดหวังแล้วล่ะค่ะ
เพราะพี่เปรมคู่กับน้องไอ อิพี่ปลื้มคู่กับเด็กเขื่อน o18
แล้วแอบกรี๊ด พี่เปรมร้ายไม่เบานะ แอบไปคุยเรื่องสินสอดกับคุณแม่ หุหุหุ ตอนหน้าจะพาน้องไอเข้าบ้าน หวังว่าจะผ่านฉลุยนะคะ รอลุ้นค่า :m3:
-
พี่เปรมสู้ๆ
น้องไอใจเย็นๆนะจ๊ะ :mew1:
-
พี่เปรมสู้ๆมีคุณแม่เป็นกองหนุนอยู่แล้ว
-
ปุ๋ยน้อยจะเป็นปุ๋ยใต้ต้นสตอ หรือเป็นปุ๋ยบำรุงแรดดี
เลิกหวังกับพี่เปรมเลย พี่เปรมเป็นของไอคนเดียวเท่านั้น
-
น้องไอสู้สู้นะ ไปสาดพลังดาเมจใส่คุณตาคุณยายให้อยู่หมัดเลย
แต่ถึงมีอุปสรรคอะไร พี่เปรมก็พร้อมเคียงข้างอยู่แล้ว งื้อออ ฟินมากก
-
น้องไอร้ายนักส่งรูปคาบกล้วยไปยั่ว 555 แฟนนี่นอนไม่รู้เรื่องไม่หลับกันเลย ต้องมาหาที่บ้านด่วนๆ
นั่นไงๆ เจอพี่เปรมดุแล้ว ก็หนูอ่ะดื้อ คุณแม่พี่เปรมน่ารักจัง แต่ที่บ้านพี่เปรมนี่สิ น้องไอ สู้วๆ
ขอบคุณค่ะ
-
รีบๆตรวจเถอะค่ะ ไม่สบายใจเลย
-
อุ้ต้ะ!!
-
ผู้ชายที่ชัดเจนกว่าพี่เปรมไม่มีอีกแล้ว ฮรึกกกกก :hao5:
-
ไอปวดหัวบ่อยๆนี่ ไม่เอาความจำเสื่อมนะ เกลียดไอ้ปลื้มชิบหาย มาทำเลวๆแบบนี้ได้ไง
แม่พี่เปรมนี่โคตรน่ารักเลยเนอะ ไม่เหมือนยายอ่ะ จะอะไรหนักหนา ยึดติดเกินไปรึเปล่า ไม่รู้จะเยอะอะไรนักหนานะคนแก่เนี่ย ที่จริงต้องเห็นความสุขของลูกหลานเป็นสำคัญดิ่
แต่พี่เปรมแมร่งโคตรหล่อเหี้ยๆ ทั้งหน้าตา นิสัย แถมชัดเจน ชอบนะดูมีจุดยืนเป็นของตัวเอง
ปัญหาและอุปสรรคมีเข้ามาทุกคู่ ผ่านมันไปให้ได้ล่ะ จับมือกันไว้ให้แน่นๆแล้วผ่านมันไปด้วยกันเนาะ
ขอแบบพี่เปรมเทคโฮมที่นึงได้ไหมค่ะ อยากได้โคตรๆ
-
ดีใจจังเลยมาต่อแล้วววว :katai2-1:
พี่เปรมสุดยอดมากค่า o13 สุดยอดเมะเลยค่ะ อิจฉาน้องไอนะเนี่ย แต่จะว่าไปน้องไอก็สุดยอดเหมือนกันนะคะ เหมาะสมกับพี่เปรมมากๆ จับมือกันแล้วฝ่าฟันปัญหาต่างๆ ไปให้ได้ เชียร์สุดชีวิต :impress2:
แต่เป็นห่วงอาการของน้องไอมากเลยค่ะ
-
ป๋ยคอกยังดีไป มีประโยชน์ เอาแบบปุ๋ยขี้ควายสดเลยม่ะ แหม่...ทำตัวตอลงตอแหล ต่อหน้าผู้ใหญ่นี่ก็ดีนะ แต่พออยู่กับผู้ชายล่ะระริ้กระรี้ โพดโพ!!!นี่บอกเลย ขอให้พี่ปลื้มได้ไอ้เถื่อน อุ้ยเขื่อน คนแก่ก็บังคับกันแบบเกินเหตุ ขอให้น้องไอกับพี่เปรมสู้ๆนะคะ :oni1:
จัดว่าเด็ด o13
ชอบอ่ะ :laugh:
-
สู้ๆนะพี่เปรมน้องไอ o13
-
พี่เปรมสู้ๆ :mc4:
ขอให้น้องไอไม่เป็นอะไรมาก...กลัวอ่ะ
กลัวน้องลืมว่าเกิดไรขึ้นเงี้ย....ไม่เอาน้า :ling1:
-
แปะไว้ด่วนๆ เดี๋ยวค่ำๆ ตามมาอ่านค่ะ
-
ทำไมมันสั้นจัง :katai4:
-
ท่าทางคู่นี้ต้องเจอศึกหนักแน่ๆ โชคดีที่คุณแม่เปรมเข้าใจลูก
เอาใจช่วยทั้งคู่ หวังว่าสุขภาพพบรักจะไม่เป็นเรื่องดราม่าทั้งๆที่ผ่านศึกหนักมาแล้ว
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ มาเร็วๆ พลีสสสสสส
-
กลิ่นดราม่าแต่ยังไงก็เอาใจช่วยเต็มที่
ปล.ยัยปุ๋ยน้อย :beat:
-
ปุ๋ยน้อยอาร๊ายยยย อย่างนี้เค้าไม่เอาไปทำปุ๋ยหรอกค๊าาา อย่าคิดจะมาเป็นมือที่สาม เธอไม่มีทางเบียดเบียนความรักของน้องไอและพี่เปรมได้หรอกย่ะ
เป็นห่วงอาการปวดหัวของน้องไอ และก็สู้ๆนะ พี่เปรมจะพาไปเปิดตัวแระ ฮิ้วววว ตัดชุดรอ
-
ทำไมมันสั้นจัง :katai4:
อยากอ่านอีกเยอะๆๆ :katai4:
-
น้องไอร้ายจริงๆ ส่งรูปคาบกล้วยไปให้พี่เปรม เป็นไงล่ะ พี่เปรมนอนไม่หลับต้องรีบขับรถไปหา :z1:
เป็นห่วงอาการน้องไอจริงๆ
เบื่อคุณยายมากกกกกกกก อะไรนักหนากับยัยปุ๋ยหมักนั่น :m16:
ตอนต่อไปมาต่อไวๆ นะค่ะ :กอด1:
-
สู้ๆ นะคะ พี่เปรมน้องไอ
-
ปุ๋ยน้อย ~ อย่าเข้ามายุ่งกะชีวิตครอบครัวเขาเลย
แค่วันแรกที่เจอก็โกหกแหล่ะ ต่อไปยิ่งกว่านี้แน่ๆ
กลับไปซะ !!
ส่วนไอจังจะเป็นอะไรมั้ยนะ อย่าเป็นไรเลยนะ
-
ทำไมถึงเพิ่งมาเจอเรื่องนี้กันนนนน! :katai1: พลาดดดดด
น้องเปี๊ยกน่าร๊ากกกกกก พี่เปรมหล่อลากกกกกก น้องไอหร่อยมากกกกก 55555
รอตอนต่อไป เราจะไปเปิดตัวกันเนาะไอเนาะ ยืนยันสถานะให้รู้โดนทั่วกัน
ตอกหน้าคุณปลื้มหน่อย เคืองมากเลยคนนี้ มาโมเมเองได้ไง ตื่นได้แล้วค่ะ o18
-
แรงกดดันทางฝั่งพี่เปรมคือหนักพอควร แต่ดูแล้วพี่เปรมน่าจะเอาอยู่นะ พี่เปรมนี่คือสุดยอดแห่งเคะจริงๆ อยากได้พี่เปรม แต่กลัวน้องไอกินหัวซะก่อน :laugh:
ส่วนยัยปุ๋ยน้อย ปุ๋ยคอก ปุ๋ยหมัก ปุ๋ยอินทรีย์ ปุ๋ยเคมี อะไรนั่น แหม่ นะตอแหลได้เรื่องจริงๆ ท่าทางจะไม่จบง่ายๆ เดี๋ยวๆๆ ป้าด :beat:
อาการปวดหัวของน้องไอคงไม่เป็นอะไรหรอกนะ เป็นห่วงจริงๆ :katai1:
-
เห็นนักเขียนหลังไวๆ :katai5: มาได้แล้วค่าาา
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-27-
ผมเคยผ่านการตรวจร่างกายโดยการเข้าอุโมงค์หรือที่เรียกว่าเอ็มอาร์ไอมาแล้วครั้งหนึ่งก่อนที่จะได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล ซึ่งในครั้งนั้นผลตรวจเป็นปกติดีทุกอย่าง และตอนนี้ผมก็ยังคงคิดว่าผมไม่ได้เป็นอะไร แค่ปวดหัวไมเกรนธรรมดาแต่พี่เปรมก็ยังเป็นห่วงและเป็นกังวลยิ่งกว่าผมเสียอีก ผมถูกพี่เปรมสั่งงดอาหารและน้ำหลังห้าทุ่มเป็นต้นไป และโชคดีเป็นที่สุดก็คือเมื่อคืนผมไม่ได้ปวดหัว ดังนั้นผมจึงหลับยาวจนถึงเช้า
พวกเรามาถึงโรงพยาบาลก่อนเวลานัดครึ่งชั่วโมง พี่เปรมพาน้องเปี๊ยกไปฝากไว้กับคุณแม่ในห้องทำงาน แล้วก็ตามมาดูแลผมทุกขั้นตอน ตั้งแต่เรื่องเอกสารไปจนถึงควบคุมการเปลี่ยนเสื้อผ้า แม้กระทั่งบอกให้ผมไปขี้เยี่ยวให้เรียบร้อยก่อนเข้าตรวจ
“มึงทำใจให้สงบ นอนให้สบาย ไม่ต้องกลัว”
ผมพยักหน้ารับ
“ตอนเครื่องทำงานจะมีเสียงดัง มึงไม่ต้องตกใจ นอนนิ่งๆ”
พยักหน้าอีกรอบ
“เจ้าหน้าที่จะดูแลมึงตลอดเวลา และกูก็รอมึงอยู่ตรงนี้”
พยักหน้าพร้อมฉีกยิ้ม ให้กับพี่หมอส่วนตัวของผมที่ย้ำประโยคเดิมๆ แบบนี้มาเป็นรอบที่สิบแล้วครับ
“รับทราบครับพี่หมอ!” ตะเบ๊ะใส่แบบลูกเสือดาวคะนอง
ตอนนี้ผมกับพี่เปรมยืนอยู่หน้าห้องตรวจครับ ซึ่งเดี๋ยวผมจะต้องเข้าไปนอนในเครื่องที่มีลักษณะคล้ายอุโมงค์ แล้วก็จะมีอุปกรณ์รับสัญญาณภาพครอบอยู่บริเวณหัว ซึ่งผมจะต้องนอนนิ่งๆ อยู่ในอุโมงค์นั่นเกือบชั่วโมง ผมจำได้ว่าเมื่อครั้งก่อนหลังจากออกมากจากอุโมงค์ ทำเอาผมก็หลับยาวไปเลยครับตื่นมาก็ค่อยฟังผลจากคุณหมอ และครั้งนี้ก็ไม่ได้ต่างกัน
เกือบสองชั่วโมงที่ผมหลับไปหลังจากตรวจเอ็มอาร์ไอเสร็จ อยู่ในอุโมงค์นานไปหน่อยเลยมึนๆ เบลอๆ ตื่นขึ้นมาก็อยู่ในห้องพักฟื้นแล้วล่ะครับ หลับสบายเหมือนนอนอยู่ที่บ้าน ทั้งที่เพิ่งตื่นกระเพาะของผมก็ประท้วงว่าหิวทันที ผมจึงส่งยิ้มให้กับผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างเตียง แล้วจับน้องชายตัวเล็กที่นอนเอาหัวมาเกยกับสีข้างของผมขึ้นมาวางบนอก
“ปวดหัวมั๊ย?” มือใหญ่วางลงบนหัวของผมแล้วลูบเบาๆ อ่อนโยน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมคลายความหิวลงไปได้ ผมส่ายหัวปฏิเสธเรื่องปวดหัว แล้วยกมือลูบท้องแทน น้ำย่อยกัดกระเพาะจนจะทะลุแล้วครับ
“หิวจังเลยพี่เปรม” ตั้งแต่เช้ามาจนถึงตอนนี้เที่ยงกว่ายังไม่มีอะไรตกลงไปในกระเพาะสักนิด
“ไออยากกินเสต็กหมูพริกไทยดำ อยากกินกุ้งแม่น้ำเผา อยากกินส้มตำยกครก โอ๊ยยย หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้วเนี่ย”
พี่เปรมกระตุกยิ้ม ก่อนจะจับน้องเปี๊ยกขึ้นอุ้มด้วยมือข้างเดียว แล้วใช้มืออีกข้างมาจับต้นแขนของผมไว้เพื่อช่วยประคองตอนที่ผมลงจากเตียง รอผมเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ถึงสิบนาที เราก็พร้อมเดินทางฝ่ารถติดกว่าครึ่งชั่วโมงไปถึงห้างที่ใกล้ที่สุด
มื้อเที่ยงของเราจบลงที่ร้านอาหารญี่ปุ่นแบบบุฟเฟ่ต์ชื่อดังในห้างหรูครับ ผมใช้วิธีแอบซ่อนน้องเปี๊ยกไว้ในถุงผ้าแบบเดิม จากนั้นก็กินแบบคุ้มเกินคุ้ม แตกต่างจากพี่เปรม รายนั้นแตะแค่ไม่กี่คำเพราะเอาแต่นั่งดูผมยัดสารพัดสิ่งลงท้องอย่างเดียว
“พี่เปรมไม่หิวเหรอ? หรือไม่ชอบ?” ผมถามขณะกำลังจัดการกับซาซิมิจานใหญ่
“แค่เห็นมึงแดกได้เยอะ กูก็อิ่มแล้ว” คีบแซลมอนมาจ่อตรงปากของผม สายตาของเราสบกัน
ผมงับแซลมอนแล้วค่อยๆ เคี้ยวด้วยความเขิน วาซาบิที่ว่าจี๊ดถึงก้านสมอง ตอนนี้ผมกลับรู้สึกหวานละมุนจนต้องแล่บลิ้นเลียริมฝีปาก โดยที่สายตายังไม่ละออกจากดวงตาคู่คม
“รีบๆ แดก” เสียงทุ้มเข้มมาเชียวครับ
หมดกันครับ อารมณ์วาบหวามที่ส่งผ่านทางสายตาเมื่อครู่หายไปอย่างสิ้นเชิง และผมก็ทำอะไรมากไม่ได้นอกจากแดกต่อไปตามคำสั่ง สำหรับพี่เปรมไม่ต้องใช้ถ้อยคำหวานซึ้งมุ้งมิ้งหรอกครับ มาเถื่อนๆ ขวานผ่าฟืนทั้งดุ้นมาแบบนี้นี่แหละที่ทำเอาผมไปไหนไม่เคยรอด กินไปกินมาทั้งผมและน้องเปี๊ยกก็อิ่มจนพุงกางลุกแทบไม่ไหว
“เอิ๊กกก” เพราะอิ่มมากผมจึงเรอเสียงดังตอนออกมาจากร้าน ทำให้คุณผู้หญิงสองสามคนที่เดินสวนกันไปทำหน้าเต้าหู้ยี้ใส่ผม แต่กลับปรายสายตาหวานให้พี่เปรม ผมจะแกล้งทำเป็นไม่เห็นนะครับ
ขึ้นมานั่งบนรถผมก็ปล่อยให้น้องเปี๊ยกไปวิ่งเล่นย่อยอาหารตรงเบาะหลัง ส่วนผมก็นั่งลูบพุงป่องๆ ของตัวเอง
“พี่เปรม.. สงสัยไอจะท้องแล้วล่ะ”
“เดี๋ยวมึงเข้าส้วมก็คลอดแล้ว”
เยียดเปียดดดด..
ผมนี่อ้าปากพะงาบๆ ง่อยแดกไปเลยครับ พี่หมอสุดที่รักของผมพูดได้หน้านิ่งมาก นี่ถ้าไม่เห็นว่าหล่อนะ ผมได้ถีบยันหน้าไปสักโครม ไม่รับมุกไม่พอ ยังไม่สานต่อความรู้สึกมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกันสักนิด ใจร้ายมาก ผมจึงขมุบขมิบปากด่าไปสองสามประโยค แล้วจึงค่อยชวนคุยใหม่อีกรอบ
“เรากำลังจะไปไหนเหรอพี่เปรม?”
พี่เปรมบอกว่าจะพาไปแนะนำตัวกับที่บ้านตอนหกโมงเย็น แล้วนี่เพิ่งจะบ่ายกว่าๆ เองครับ พี่เปรมจะไปไหนก่อนรึเปล่า? รออยู่ครู่หนึ่งพี่เปรมก็ยังเงียบ เอากับเค้าสิครับ ผมบอกว่าท้องก็ไม่ยอมรับ ถามว่าจะไปไหนก็ไม่บอก ผมเลยหันไปถามน้องเปี๊ยกที่นอนผึ่งพุงตากแอร์ฉ่ำอยู่ตรงเบาะหลังแทน
“น้องเปี๊ยก เรากำลังจะไปไหนกันเหรอ?” พ่อไม่ตอบ ถามลูกก็ได้
“บ๊อกๆ” อ้าว น้องเปี๊ยกก็ไม่รู้เหรอ??
เออ งั้นไม่อยากรู้แล้วก็ได้ ผมหุบปากเงียบไปเลยครับ
สี่ล้อคันหรูขับออกจากเมืองหลวงไปยังเขตชานเมือง ผมก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรอีก พี่เปรมจะพาผมไปปู้ยี่ปู้ยำที่ไหนผมก็คงจะไม่ขัดขืน เพราะมันคงจะไม่มีอะไรที่ต้องยอมไปมากกว่าการเป็นเกย์ฝ่ายรับและถูกสาวๆ มองเมินอีกแล้วล่ะครับ
เมื่อรถจอดลงจุดหมาย ซึ่งเป็นสถานที่ที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี ผมลงจากรถ มองไปรอบๆ ท้องฟ้าสดใส ลมโกรกเย็นสบาย เงาไม้ร่มรื่น ทำให้ผมต้องสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด หันไปมองพี่เปรมที่จับน้องเปี๊ยกมาอุ้มไว้ และผมก็แอบเห็นพี่เปรมหยิบถุงพลาสติกยี่ห้อเซเว่นออกมากเบาะหลัง
“บ๊อกๆ” พี่เปรมปล่อยให้น้องเปี๊ยกลงบนพื้น เจ้าตัวน้อยก็ดีใจวิ่งดุ๊กดิ๊กทันที แต่ก็ไม่ไปไหนไกล วิ่งอยู่รอบๆ ผมกับพี่เปรมนี่แหละครับ
มือใหญ่ยกขึ้นลูบหัวของผม เราสบตากัน อาการหงุดหงิดก่อนหน้าหายไปอย่างสิ้นเชิง ผมยิ้ม พี่เปรมยิ้ม และมือของเราก็จับกุมกันโดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ จากนั้นเราก็เดินอ้อมไปทางด้านหลังของวัด ซึ่งพ่อของผมกำลังรออยู่ที่นั่น
“พ่อ..” ผมย่อตัวลงนั่งหน้าหน้าโกศ ยกมือไหว้และเรียกพ่อเบาๆ
“บ๊อกๆ” เจ้าตัวน้อยของผมก็มารยาทงามเช่นกันครับ
ผมหันไปมองพี่เปรม ที่กำลังปัดกวาดเศษไม้ใบหญ้าบริเวณหน้าโกศ เสร็จแล้วก็หยิบของออกมาจากถุงพลาสติก มีธูปเทียน ขวดน้ำดื่ม แก้วน้ำ และพวงมาลัย แบบเตรียมมาพร้อมครบเซ็ท พี่เปรมจุดเทียนและธูปหนึ่งดอก เปิดขวดน้ำแล้วรินใส่แก้ว ยกมือพนมพร้อมพวงมาลัย ดวงตาคู่คมมองตรงไปยังรูปภาพของพ่อ นิ่ง และเงียบอยู่อย่างนั้นนานหลายนาที ก่อนจะปักธูปลงบนกระถางทราย แล้วหันมามองหน้าผม
“พี่เปรมคุยอะไรกับพ่อเหรอ?”
“ขอเป็นลูกชายคุณพ่ออีกคน”
“เฮ้ย! ได้ไง ไอไม่อยากมีพี่ชายสัก อืมม” ยังพูดไม่ทันจบ ผมก็โดนพี่เปรมปิดปากด้วยปากซะก่อน ตกใจตาเหลือกอยู่สองวินาที หลังจากนั้นก็ปล่อยเลยตามเลยครับ ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าแค่แตะสัมผัสริมฝีปากกันเท่านั้น แต่เพราะมันเป็นการกระทำที่เกิดขึ้นต่อหน้าพ่อ ดังนั้นเมื่อพี่เปรมถอนริมฝีปากออกไปแล้วหันไปมองเห็นรูปพ่อกำลังส่งยิ้มเต็มหน้าก็ทำเอาผมเขินจนแทบจะระเบิดตัวเองให้ได้ซะเดี๋ยวนั้น
มัวแต่เขินอายจึงไม่ทันรู้ตัวว่ามีดวงตาคู่คมจ้องมองอยู่ จนกระทั่งน้องเปี๊ยกมาเขี่ยยิกๆ นั่นแหละครับถึงได้หันไปมองสบตากับพี่เปรม แล้วทุกอย่างก็เหมือนถูกกดหยุดเอาไว้แค่ตรงนั้น
“กูไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง และกูก็ไม่มีคำสัญญาอะไรที่สวยหรู กูมีก็เพียงแต่ความจริงจากใจที่จะดูแลมึงให้ดีที่สุดเท่าที่ลูกผู้ชายอย่างกูจะทำได้” พี่เปรมบีบมือของผมเบาๆ
สายลมอ่อนๆ พัดพาเสียงกระดิ่งที่ห้อยเรียงรายอยู่ชายหลังคาศาลาวัดราวกับเสียงดนตรีกล่อมให้จิตใจสงบลง ผมไม่ได้พูดอะไรตอบออกไปจะทำก็แค่ตอบรับแรงบีบที่มือกลับไปด้วยรอยยิ้ม แล้วหันกลับไปคุยกับพ่อด้วยเรื่องทั่วไปอีกเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นกลับ ผมรู้ว่าพ่ออยู่กับผมตลอดเวลา พ่อรู้และเห็นทุกอย่างเกี่ยวกับชีวิตของผม ดังนั้นผมจึงมั่นใจว่าพ่อจะต้องมองเห็นความจริงใจที่พี่เปรมมีให้ผมอย่างแน่นอน
.
.
.
.
กลับเข้ามาในกรุงเทพฯ เป็นช่วงเวลาที่สภาพการจราจรเป็นอัมพาต และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกดีกับการติดแหง็กอยู่บนท้องถนนนานๆ เพราะอะไรน่ะเหรอครับ ก็เพราะว่าพี่เปรมกำลังจะพาผมไปเปิดตัวที่บ้านเป็นครั้งแรก
ความรักในแบบของเราไม่ได้เป็นที่ยอมรับในสังคมและวัฒนธรรมมากนัก แต่ปัจจุบันก็ถือว่าเปิดโอกาสและเข้าใจกันมากขึ้น อย่างครอบครัวของผมที่ยึดหลักเหตุผลเพียงแค่ว่าขอให้ลูกมีความสุขโดยไม่เบียดเบียนใครพวกท่านก็จะมีความสุขไปด้วย ส่วนครอบครัวของพี่เปรม ผมได้ยินเพียงแค่คำบอกเล่าจากไอ้ดีน พี่ดิน และคำขู่จากพี่ปลื้มเท่านั้น แม้จะเคยเจอคุณแม่ของพี่เปรมมาแล้วหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่เจอก็เป็นในฐานะคุณหมอกับผู้ป่วย เราไม่เคยคุยเรื่องอื่นที่นอกเหนือจากการรักษาเลยสักนิด ผมเองก็ไม่อาจคาดเดาได้ว่าท่านจะยอมรับความสัมพันธ์ระหว่างผมและพี่เปรมสักแค่ไหน แต่เท่าที่ดูพี่เปรมก็ไม่ได้ปิดบังอะไรคุณแม่ ค่อนข้างจะเปิดเผยออกนอกหน้าด้วยซ้ำ
“วันนี้พี่ไอดูดีใช่ป่ะ?” ถามแผ่วๆ กับน้องเปี๊ยกเพื่อเรียกความมั่นใจครับ
ปกติผมเป็นคนมั่นใจในการแต่งตัวของตัวเองมาก แต่ตอนนี้กลับรู้สึกประหม่ายังไงชอบกล
“บ๊อกๆๆ” เด็กน้อยชมผมว่า ‘พี่ไอหล่อที่สุด’ เสียงดังฟังชัดเลยล่ะครับ
ปลื้มใจจริงๆ ที่ในสายตาของน้องเปี๊ยกผมหล่อกว่าพ่อเปรม ว่าแล้วก็แอบเหลือบไปมองพ่อน้องเปี๊ยกนิดนึง แต่บังเอิญสายตาชนกันกลางอากาศก่อให้เกิดประจุไฟฟ้าแล่นแปลบปลาบ ผมจึงรีบหลบตากลับมาเล่นจ้องตากับน้องเปี๊ยกแทน
“กูอยู่กับมึง ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น” พี่เปรมมีองค์อับดุลประทับร่างครับ สามารถล่วงรู้ได้ว่าตอนนี้ความตื่นเต้นและประหม่าของผมอยู่ในระดับไหน และจะเพิ่มสูงขึ้นอีกเท่าไหร่ในอีกไม่กี่สิบนาทีข้างหน้า
มือใหญ่เอื้อมมากุมมือของผมเอาไว้ จากนั้นก็แนบริมฝีปากลงบนหลังมือ
อุ๊ต๊ะ!
บทจะหวานขึ้นมา ก็เล่นเอาเบาหวานขึ้นตาจนต้องเบิกตาค้างเลยครับ พอพี่เปรมผละจูบออก ผมก็ค่อยๆ ดึงมือกลับมา แล้วพยายามเม้มปากกลั้นยิ้มเต็มที่ เมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนสี รถเริ่มขยับเคลื่อน พี่เปรมหันกลับไปมองถนนด้านหน้า ผมจึงยกมือข้างนั้นขึ้นมาจูบทับรอยของพี่เปรม
กำลังใจผมดีขนาดนี้แล้วผมจะต้องกลัวอะไรอีกล่ะครับ เข้าเกียร์เดินหน้าพุ่งชนอย่างเดียว ผมมองสันญาณไฟจราจร แยกข้างหน้าก็จะเลี้ยวเข้าซอยคฤหาสน์หลังงามของตระกูล ‘ชนะวิรุณพล’ แล้วล่ะครับ เป็นตระกูลเศรษฐีผู้ดีเก่าทางฝั่งคุณแม่ของพี่เปรม ซึ่งก็คือคุณตาคุณยายนั่นแหละครับ
ในที่สุดรถคู่ใจของพี่เปรมก็เข้ามาจอดภายในรั้วคฤหาสน์หลังงาม จะว่าไปผมก็รู้สึกคุ้นเคยอยู่บ้างนะครับโดยเฉพาะตรงศาลพระภูมิ ผมลงมาจากรถก็ยกมือไหว้ก่อนเป็นอันดับแรก เอาฤกษ์เอาชัยครับ
“ฝากพี่ชมพู่ดูแลไอ้เปี๊ยกให้ผมด้วย อย่าปล่อยให้วิ่งเล่นอยู่ตัวเดียวเด็ดขาดนะครับ” คุณพ่อฝากฝังลูกชายไว้กับพี่สาวใช้ที่ชื่อชมพู่ ให้ช่วยดูแลในระหว่างที่ผมกับพี่เปรมขึ้นไปบนตึกใหญ่
พี่เปรมให้เหตุผลว่าตอนนี้เป็นช่วงอาหารเย็น ทุกคนอยู่ในห้องอาหาร มันจึงไม่ค่อยเหมาะที่พาน้องเปี๊ยกเข้าไปด้วย และที่สำคัญก็คือคุณพ่อของพี่เปรมไม่ค่อยชะถูกชะตากับบรรดาสัตว์เลี้ยงซักเท่าไหร่ ผมเลยต้องจำยอมครับ น้องเปี๊ยกเองก็เข้าใจไม่มีดื้อดึง แถมให้กำลังใจผมเต็มที่ ผมจึงจุ๊บกระหม่อมเล็กๆ นั่นไปหนึ่งที ก่อนจะยื่นมือให้พี่เปรมกุมไว้แล้วเดินเข้าประตูหลังใหญ่ด้วยกัน
ทุกคนเคยดูละครหลังข่าวใช่มั๊ยครับ? ประเภทที่บ้านรวย ไฮโซหรู บ้านที่เปรมก็ไม่ต่างจากในละครสักนิด โดยเฉพาะห้องทานข้าวที่มีโต๊ะยาวเฟื้อยประมาณยี่สิบที่นั่ง แต่นั่งกินกันจริงๆ แค่สี่ห้าคนตรงหัวโต๊ะด้านใดด้านหนึ่งเท่านั้น และการปรากฏตัวของผมและพี่เปรมก็ทำให้สมาชิกทั้งหมดหันมามองเป็นตาเดียวโดยไม่ได้นัดหมาย ผมจึงรีบปล่อยมือใหญ่แล้วยกขึ้นไหว้ผู้อาวุโสทั้งหลายทันที ซึ่งมีแค่เพียงคุณแม่กับคุณพ่อของพี่เปรมส่งยิ้มพร้อมกับพยักหน้ารับไหว้
“พบรัก?” น้องปิ่นทักผมเป็นคนแรกด้วยสีหน้าเหวอยังกับเห็นผมเป็นแคสเปอร์ผีน้อยผู้น่ารัก
“มานั่งทานข้าวด้วยกันสิลูก” ผู้ชายซึ่งเป็นต้นฉบับของพี่เปรมทั้งหน้าตาและรูปร่างชักชวนด้วยรอยยิ้ม
“ป้าน้อย รบกวนด้วยค่ะ” คุณแม่หันไปสั่งให้คุณป้าร่างอวบท่าทางใจดีตักข้าวให้ผมและพี่เปรม
พี่เปรมนั่งลงข้างๆ คุณพ่อ ซึ่งฝั่งตรงข้ามคือ คุณผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูดีมีสง่า น้องปิ่นแสนสวย และเด็กผู้ชายวัยรุ่นอีกคนที่หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู เพียงแต่กิริยาการใช้สายตามองผมสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าทำให้ผมค่อนข้างมั่นใจได้ว่าเด็กคนนี้จะต้องเป็น ‘เขื่อน’ อย่างแน่นอน
“น้องปิ่นรู้จักเพื่อนคุณเปรมด้วยเหรอคะ?” คุณผู้หญิงที่นั่งอันดับแรกของฝั่งตรงข้ามเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับเหลือบมองผมสลับกับพี่เปรม
“พบรักเป็นเพื่อนสนิทของดีนค่ะคุณยาย”
เฮ้ย! นี่คุณยายเหรอครับ ทำไมยังสาวขนาดนี้ ถ้าบอกผมว่าเป็นพี่สาวของคุณแม่ผมก็เชื่อนะเนี่ย แต่นอกจากจะยังสาวและสวยแล้วท่าทางยังดูระเบียบจัดอีกด้วย แค่เห็นคิ้วขมวดแล้วมองสำรวจผมด้วยใบหน้านิ่งๆ ผมก็เกร็งไปทั้งตัวแล้วครับ
“เพื่อนของดีน แล้วไปมายังไงถึงได้มากับคุณเปรมได้ล่ะคะ?”
“พบรักเป็นคนรักของผมครับ” พี่เปรมตอบชนิดที่ว่าไม่ต้องมีเกริ่นนำหรืออารัมภบทใดๆ แถมยังดูสบายๆ มีตักกับข้าวมาใส่จานให้ผมด้วย เคยถามกันสักคำมั๊ยว่าตอนนี้ยังมีความรู้สึกหิวอยู่บ้างรึเปล่า?
ไม่ต้องถามถึงปฏิริยาของทุกคนในตอนนี้นะครับว่ามันเป็นยังไงกันบ้าง เงียบสนิทไม่มีใครนั่งยิ้มระรื่นหัวเราะยินดีกับสถานะของผมกับพี่เปรมเลยสักคน อาจจะมีแค่คุณพ่อกับคุณแม่เท่านั้นที่ส่งยิ้มบางๆ เป็นกำลังใจมาให้ ส่วนน้องปิ่นนี่อ้าปากเหวอไปเลยครับ ในขณะที่คุณตาและคุณยายของพี่เปรมหน้าตึงคิ้วขมวดจ้องผมกับพี่เปรมตาแทบไม่กระพริบ
อ้อ แต่มีอยู่หนึ่งคนครับที่กำลังมองและยิ้มให้ผมแต่เป็นสายตาและรอยยิ้มคล้ายว่ากำลังมองเรื่องตลก และกระแสจิตของผมได้ยินเสียงหัวเราะ ‘หึ’ ในลำคอของฝ่ายนั้น ผมจึงจ้องตากลับ กระตุกยิ้มมุมปาก แล้วหัวเราะ ‘หึ’ ในลำคอเลียนแบบกิริยาของอีกฝ่ายทุกอย่าง ทำเอาใบหน้าน่ารักนั่นตึงขึ้นมาทันที
“หมายความว่ายังไง?” คำถามจากบุคคลอาวุโสซึ่งนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะด้วยน้ำเสียงที่ทรงอำนาจ จนผมยังรู้สึกเสียวสันหลัง
“ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานหมายถึง ผู้เป็นที่ชอบพอรักใคร่ คู่รัก สามีหรือภรรยาครับ ไม่ได้เป็นคำแสลงแต่อย่างใด” คำตอบของพี่เปรมทำผมอ้าปากค้างอึ้งรับประทานไปเลยครับ
ปัง!!! คุณตาตบโต๊ะฉาดใหญ่
“คุณเปรม!!”
ไม่แปลกหรอกครับที่คุณตาจะโกรธ แล้วตวาดใส่พี่เปรมแบบนั้น ส่วนพี่เปรมนี่ก็นิ่งได้อีก ตอบกลับไปนิ่งมาก ไม่ดูสถานการณ์และคนรอบข้างบ้างเลยว่าตอนนี้ทุกคนยกเว้นคุณยายครับ คนอื่นๆ กำลังแข่งกันหดตัวให้เล็กลงโดยมีกติกาว่าใครสามารถหดตัวได้เล็กที่สุดถือว่าเป็นผู้ชนะ ซึ่งผมเกือบจะคว้าแชมป์ไว้ได้ถ้าไม่ติดตรงที่ไอ้เด็กเขื่อนนั่นมันตัวเล็กกว่าผม และตอนนี้หน้ามันก็ซีดมาก ที่สำคัญก็คือผมสังเกตเห็นว่ามือที่กำช้อนและส้อมไว้แน่นนั่นกำลังสั่น จนผมสงสัยว่าไอ้เด็กกวนบาทาเมื่อครู่หายไปไหนซะแล้ว
“คุณเปรมทำแบบนี้ต้องการอะไรคะ? ประชดเรื่องหนูปุ๋ยน้อยอย่างนั้นเหรอ?” คุณยายถามพี่เปรมด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่เรียบนิ่ง แม้จะเอ่ยถามหลานชายตัวเอง แต่สายตาที่ตำหนิและไม่พอใจนั่นส่งมาทิ่มแทงผมโดยตรงจนแทบจะพรุนไปทั้งร่าง
“เรื่องปุ๋ยน้อยไม่เคยอยู่ในสมองของผมสักนิดครับ และผมก็ไม่ได้ประชดอะไรทั้งนั้น ผมแค่อยากจะพาคนรักของผมมาให้ทุกคนรู้จักครับ” พี่เปรมเสียงอ่อนลง มือใหญ่ยื่นมากุมมือของผมที่วางอยู่บนหน้าขาไว้แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยบนหลังมือเพื่อปลอบโยน
ความกดอากาศต่ำปกคลุมทุกพื้นที่ คุณตาคุณยายและคุณหลานชายเล่นจ้องตาฟาดฟันกันกลางโต๊ะอาหาร ท่าทางเรื่องนี้จะยาวและหนักพอดู ผมเบนสายตาไปทางน้องปิ่นนิดหนึ่ง ดูเหมือนว่าน้องปิ่นจะฟื้นคืนสติขึ้นมาแล้วครับ เธอส่งยิ้มแล้วแอบชูสองนิ้วให้ผม
“รู้ใช่มั๊ยว่าทำแบบนี้แล้วผลมันจะเป็นยังไง?” คุณตาเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปเกือบนาที
“ครับ”
คำตัดสินอะไรครับ ผมไม่เข้าใจ ใครก็ได้อธิบายผมหน่อย
“คุณพ่อคะ ลูกคิดว่าคุณเปรมโตแล้วนะคะ เราน่าจะ..” คุณแม่ที่เงียบมานานพูดแทรกแสดงความคิดเห็นบ้างแต่ก็ถูกคุณตาสวนกลับก่อนจะจบประโยค
“เพราะให้ท้ายลูกแบบนี้ยังไง คุณเปรมและคุณปลื้มถึงได้สิ้นคิดและวิปริตกันไปหมด!”
อะไรคือ ‘สิ้นคิด’ และ ‘วิปริต’ เหรอครับ?
ผมมองท่านศาสตราจารย์ด๊อกเตอร์นายแพทย์ด้านศัลยประสาทอันดับต้นๆ ของเมืองไทยอย่างไม่เชื่อหูตัวเองว่าคนที่เป็นถึงนายแพทย์เป็นคุณหมอที่ผู้คนยกย่องนับถือทำไมถึงได้พูดอะไรแบบนี้ออกมา และมันก็ทำให้ผมนึกถึงสีหน้าและแววตาของพี่ปลื้มตอนที่เคยบอกผมว่า ‘คุณตาคุณยายรังเกียจและเกลียดเกย์ยิ่งกว่าอะไร’ ซึ่งทำให้ผมพอจะเข้าใจอะไรได้ลางๆ แล้วล่ะครับว่าทำไมพี่ปลื้มถึงไม่สนิทกับคุณตาคุณยาย และค่อยมาที่บ้านหลังนี้ รวมถึงที่โรงพยาบาลด้วย
“คุณเปรมต้องกลับชลบุรีวันนี้ไม่ใช่รึไง?” คุณพ่อหันมาทางพี่เปรมและผม
“นั่นสิคะพี่เปรม นี่ก็ค่ำแล้วนะคะ” พอคุณพ่อเปิดทางน้องปิ่นก็รีบสนับสนุนเลยครับ
พี่เปรมลุกขึ้น ผมจึงลุกขึ้นตาม พี่เปรมยกมือไหว้ลา ผมเองก็เช่นกัน
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
ก่อนจะเดินออกจากห้องอาหารอันแสนอึมครึมและมืดหม่นนั่น เสียงอันเย็นยะเยือกแต่มีพลังดังขึ้นส่งท้าย
“ออกไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมาจนกว่าจะคิดได้”
พี่เปรมหยุดฟังแค่แว่บเดียวแต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ มือใหญ่เอื้อมมือมากุมมือผมไว้ จากนั้นก็พาเดินขึ้นไปชั้นสองบนห้องนอน พี่เปรมไม่พูดไม่จาหยิบกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาแล้วจัดการเอาเสื้อผ้า หนังสือ ของใช้ที่จำเป็นอีกหลายอย่างใส่ลงในกระเป๋า จากนั้นก็ลากกระเป๋าเดินออกมาจนถึงรถที่มีพี่ชมพู่และน้องเปี๊ยกยืนรออยู่แล้ว
หลังจากขับรถออกมาผมกับพี่เปรมคุยกันก็แทบจะนับคำได้ เพราะไอ้ดีนโทรหาผมเรื่องงานโปรเจคที่จะต้องนำเสนอในวันพุธที่จะถึงนี้ ผมเลยต้องคุยกับไอ้ดีนยาวเกือบครึ่งชั่วโมง กว่าจะรู้ตัวอีกทีว่าสองข้างทางไม่คุ้นเคยก็ตอนที่วางสายจากไอ้ดีน
“จะไปไหนเหรอพี่เปรม?”
“ชลบุรี”
เอ๋------------???
ลากยาวด้วยน้ำเสียงเดียวกับโอก้าซังของผมเลยครับ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังหนีตามกันเลยครับ
“พรุ่งนี้มึงโดดเรียนได้ใช่มั๊ย?”
“ได้จนถึงวันอังคาร” ตอบพร้อมผมมองเสี้ยวใบหน้าคมของพี่เปรมแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม
“รักนะ” และขอบคุณสำหรับความจริงใจที่มีให้ผม
“อืม” พี่เปรมตอบโดยไม่ได้หันมามอง แต่ริ้วสีแดงจางๆ บนใบหน้าคม ทำให้ผมต้องฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม
.
.
.
.
ถึงบ้านพักในโรงพยาบาลตอนห้าทุ่มกว่า โรงพยาบาลที่พี่เปรมเอ็กเทอร์นเป็นโรงพยาบาลเล็กๆ ในอำเภอที่ห่างออกจากตัวเมืองชลบุรี อาคารโรงพยาบาลมีแค่อาคารเดียว ชั้นเดียว ส่วนที่พักของพี่เปรมก็เป็นบ้านไม้สองชั้นที่ค่อนข้างจะผ่านร้อนผ่านฝนมาหลายสิบปี แต่ก็ถือว่ายังอยู่ในสภาพที่ดี ไม่ห่างไปนักมีบ้านพักแบบเดียวกันอีกสามหลัง ซึ่งพี่เปรมบอกว่าเป็นบ้านพักของนายแพทย์ประจำโรงพยาบาล บรรยากาศโดยรวมคือเงียบมาก มองไปทางโรงพยาบาลที่เปิดไฟสว่างอยู่ไกลๆ ก็แทบจะหาความเคลื่อนไหวไม่เจอ
ภายในบ้านพักแทบจะไม่มีเฟอร์นิเจอร์ใดๆ เลย ยังดีที่ห้องรับแขกมีทีวีและเก้าอี้โซฟาเก่าๆ วางไว้ให้ พี่เปรมพาผมเดินขึ้นชั้นสองซึ่งเป็นห้องนอน ห้องนี้ดูดีสักหน่อยเพราะมีสมบัติของพี่เปรมวางไว้ให้เห็นบ้าง เข้ามาปุ๊ปผมก็รีบขอผ้าเช็ดตัวจากพี่เปรมแล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที เพราะผมรู้สึกเหนื่อยมากครับ อยากอาบน้ำและล้มตัวลงนอนเต็มแก่แล้ว ซึ่งคิดว่าพี่เปรมก็คงคิดไม่ต่างกัน
ผมใช้เวลาอาบน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง เดินออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวพันรอบเอว ส่งยิ้มให้น้องเปี๊ยกที่นอนแหมะสบายอารมณ์อยู่บนหมอนฟูกใบใหญ่ ส่วนเจ้าของห้องในชุดนอนเรียบร้อย เส้นผมดำขลับเปียกชื้นน้ำ นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะข้างหน้าต่าง ใบหน้าคมหันมามองผมจึงรีบยกมือขึ้นปิดหัวนมไว้
“ไอใส่เสื้อผ้าพี่เปรมนะ” ผมมาแต่ตัวและหัวใจจริงๆ ครับ
“จะแก้ผ้านอนก็ได้” ดวงตาคมจ้องมองทั่วร่างของผม ริมฝีปากบางจุดรอยยิ้มกรุบ
ถ้าหากไม่ติดว่าเหนื่อยและง่วงผมคงได้สลัดผ้าเช็ดตัวเขวี้ยงทิ้งไปไกลๆ ในทันที แต่ตอนนี้มันเหนื่อยจริงๆ ครับ ผมจึงทำได้แค่ส่งยิ้มปรายตาเท่านั้น ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่มีอยู่แค่ไม่กี่ชุด แต่ผมก็ได้เสื้อกล้ามมาหนึ่งตัว ลองใส่ดูก็กลายเป็นเดรสสั้นไปเลยครับ ยาวลงมาปิดสะโพกให้พอดูวับๆ แวมๆ ใส่คู่กับกางเกงบ๊อกเซอร์ที่เกือบจะต้องเอายางรัดถุงแกงมามัดเอวไว้ เพราะขนาดไซด์ของพี่เปรมนั้นต่างจากผมเยอะพอสมควร
ได้ชุดนอนสุดเซ็กซี่แล้วก็กระโดดขึ้นเตียงที่มีพี่เปรมนอนรออยู่แล้วครับ ส่วนน้องเปี๊ยกชิงหลับไปก่อนผมซะอีก “ฝันดีนะพี่เปรม” แค่หัวแตะหมอน และได้อ้อมกอดอุ่นๆ ผมก็แทบจะลืมตาไม่ขึ้นแล้วครับ บอกฝันดีเสร็จผมก็หลับสนิทคาอกแน่นๆ ไปเลยครับ
ผมคิดว่าคืนนี้ผมจะได้นอนยาวฝันดีเหมือนคืนก่อน แต่เปล่าเลยครับ หลับไปได้ไม่เท่าไหร่ผมก็ต้องลืมตาตื่นตอนตีสองเพราะทนต่ออาการปวดหัวไม่ไหว พี่เปรมยังคงหลับอยู่ข้างๆ และผมก็ไม่อยากจะรบกวนทำให้พี่เปรมต้องตื่น วันนี้พี่เปรมเหนื่อยมาทั้งวันแล้วยังต้องมารับแรงกดดันจากที่บ้าน พรุ่งนี้ก็ต้องไปรับเวรตอนหกโมงเช้าอีก ผมจึงค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นท่ามกลางความมืด แม้จะมีเซเกือบจะล้มหลายครั้งจนต้องประคองตัวไว้กับฝาผนังห้อง ปวดหัวหนักๆ ทีไรแขนขาของผมก็จะสั่นไปหมด แม้แต่การมองเห็นบางครั้งก็พร่ามัว
จู่ๆ ไฟในห้องก็สว่างพรึ่บขึ้นจนผมตกใจ คนที่คิดว่าหลับสนิทอยู่บนเตียงไม่ได้หันมามองผมด้วยซ้ำ พี่เปรมเดินไปเปิดกระเป๋าเป้ แล้วหยิบขวดยาออกมา จากนั้นก็เดินไปรินน้ำสะอาดใส่แก้ววางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะเดินมาหาผมแล้วประคองให้กลับไปนั่งบนเตียง ส่งยาและน้ำให้ผม รอจนผมกินเสร็จก็เดินกลับไปปิดไฟแล้วนอนกอดผมไว้แน่น
“ฮึก” ทุกครั้งผมจะทนได้ แต่ครั้งนี้ทำนบน้ำตามันไหลออกมาเหมือนเด็กขี้แย
อาการปวดหัวรุมเร้ามากขึ้น ผมเกร็งมือจิกต้นแขนอย่างแรงเพื่อต่อสู้กับความทรมาน กว่ายาจะออกฤทธิ์ก็เป็นเวลาที่พี่เปรมต้องออกไปทำงานพอดี
.
.
.
.
.
.
.
TBC :oni1:
ตอนนี้รินมาลงแบบด่วนๆ นะคะ
ถ้าหากคนอ่านท่านใดเจอคำผิด กรุณาคอมเม้นต์บอกไว้ได้เลยนะคะ เดี๋ยวรินจะมาอีดิทค่ะ :m5:
-
ป๋ยคอกยังดีไป มีประโยชน์ เอาแบบปุ๋ยขี้ควายสดเลยม่ะ แหม่...ทำตัวตอลงตอแหล ต่อหน้าผู้ใหญ่นี่ก็ดีนะ แต่พออยู่กับผู้ชายล่ะระริ้กระรี้ โพดโพ!!!นี่บอกเลย ขอให้พี่ปลื้มได้ไอ้เถื่อน อุ้ยเขื่อน คนแก่ก็บังคับกันแบบเกินเหตุ ขอให้น้องไอกับพี่เปรมสู้ๆนะคะ :oni1:
จัดว่าเด็ด o13
โพดโพ!! :laugh:
-
น้องไอเป็นอะไรกันแน่ พี่เปรมถึงได้เตรียมยาไว้พร้อม
-
พี่เปรมเท่ที่สุด ไม่เถียงไม่โวยวาย แต่ ไม่ทำตาม
คุณยายกับคุณตานี่ อคติครอบงำจนจิตใจจน เหยียบได้แม้จิตใจของหลานๆ ทั้งเปรมและปลื้ม(อาจแถมเขื่อนน้อยด้วย)
น้องไอ หนูป่วเป็นอะไรเนี่ยห๊ะ อาการท่าจะหนักแล้วนะ
-
น้องไอป่วยเป็นอะไรกันนะ หวังว่าจะไม่ร้ายแรงมากจนเป็นอันตรายต่อชีวิตนะ
-
:z3: ปวดหัวอีกแย้วววว
-
เจ็บเล็กป่วยน้อยแค่ไหนก็ต้องบอกพี่เปรมนะคะน้องไอ ดีกว่าปล่อยเอาไว้ให้หนักแล้วไม่มีโอกาสได้รบกวนพี่เปรมอีกเลยน้า :กอด1:
ปล. คำผิดจ้า ^^ ผ่ารถติด = ฝ่ารถติด
-
ตอนนี้มโนไกลไปดาวพฤหัสแล้ว อาการป่วยของน้องไอ คงเกี่ยวกับระบบประสาทสินะ เห็นอาการน้องแล้วทรมานแทน
แล้วคุณตาพี่เปรมก็เป็นหมอศัลย์ด้านนี้ที่เก่งมากๆ ซึ่งคุณตาต่อต้านการที่พี่เปรมจะมีแฟนเป็นผู้ชายมากๆ
โอ้ว เห็นแววมาม่ามาแต่ไกลลิบ องค์ประกอบครบองค์เหมือนมีหม้อ น้ำ เส้นมาม่า เครื่องปรุงพร้อม รอปรุงเลย
ทั้งนี้ทั้งนั้นข้างบนนี้เกิดจากการมโนล้วนๆ อาจไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้
เราค่อนข้างกลัวดราม่าอยู่เป็นทุน เลยชอบคิดนู่นคิดนี่ไว้ก่อน เกิดจริงขึ้นมาจะได้ไม่ช็อค ฮ่าาาา
เรื่องผู้ใหญ่ที่อยากจับพี่เปรมแต่งงานหรือต่อต้านชายรักชายนี่ จริงๆไม่รู้ว่าเกิดจากความเป็นห่วง หวังดี หรือเห็นแต่ตัวเองกันแน่
ช่วยไม่ได้ละน้า พวกเค้าเกิดมาในยุคก่อนๆที่ความคิดเรื่องสิทธิเสรีภาพในเรื่องเพศอาจไม่ได้เปิดกว้าง ด้วยกรอบของขนบต่างๆ
เชื่อว่าซักวันนึงคงยอมรับได้ น้องไอออกจะน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ แต่ไม่รู้กว่าวันนั้นจะมาถึงจะสะบักสะบอมกันขนาดไหนเนอะ
สู้ๆนะน้องไอ พี่เปรม
:mew1:
-
ตายายนี่ก็บังคับหลานแบบเกินขนาด ก็อายุมากแล้วนะคะ เตือนด้วยความหวังดีเดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้วเป็นภาระของลูกหลาน คุณตาค่ะเกลียดอะไรได้อย่างนั้นเคยได้ยินไหมคะคำโบราณ ออกโทนสั่งสอนคนอายุเยอะกว่า หลานชายน่ะจะหวงไว้ทำแป๊ะอะไร แล้วดูด้วยชะนีปุ๋ยขี้ควายน่ะ ตรวจภายในมันซะ อย่าดูแค่ภายนอก
โพดโพนี่ติดมาใช้จากเพื่อนอีกที งานหยิบยืมก็มา
เป็นห่วงน้องไอแบบเกินเหตุ ขอให้ปลอดภัยนะลูกนะ :hao5:
-
ทั้งปลื้มใ๗ทั้งกังวลใจกับอาการของไอ
-
เป็นห่วงอาการของน้องไอมากกว่าดราม่าคุณตาคุณยาย เห็นปวดหัวรุนแรงมาสักพักแระ
ไม่รู้มีนัยอะไรอีกไม๊ หนูต้องแข็งแรงทั้งกายและใจเพื่อไฟท์ไปกับพี่เปรมนะลูก
-
สรุปน้องไอเป็นอะไรกันแน่ ;3;
พอคุณตาดุเขื่อนดูเป็นเด็กน้อยไปเลยย
พี่เปรมแข็งแกร่งมาก ยืนหยัดสุดยอดเป็นยอดวีรบุรุษ น้องไอต้องเป็นหนักรึเปล่าพี่เปรมถึงเตรียมพร้อมขนาดนี้
-
น้องไอจะเป็นอะไรมากไหมเนี่ย :z3:
-
น้องไอออออออออออออออ
อย่าเป็นอะไรนะ
พี่เปปรมสู้ๆนะคะ
-
เป็นห่วงน้องไอ ปวดหัวรุนแรงขึ้นนะ
ส่วนเรื่องความรัก ส่งใจเป็นแรงเชียร์พี่เปรม น้องไอ
-
น้องไอเวลาเป็นอะไรต้องบอกพี่เปรมสิลูก
ขอให้น้องไอไม่เป็นอะไรมาก :กอด1:
-
กำลังจะเตรียมเครื่องปรุงใช่มั้ยยยยย
-
ขอบคุณ :)
-
สู้ๆนะพี่เปรมกับน้องไอ :กอด1:
-
อิจฉาน้องไอจางงงงงงงงงงงงงง ทำบุญด้วยอะไรหนอถึงได้ปั๋วดีอย่างพี่เปรม :ling1: ดูแลน้องไอดีมากๆเลย ไม่ใช่แบบพะเน้าพะนอแต่มีความฟรุ้งฟริ้งในแบบตัวเอง พาน้องไอไปกราบพ่อด้วย อีน้องไอก็เน๊าะคนเขาโรแมนติก อีน้องก็คิดได้ว่าพี่เปรมขอเป็นลูกพ่อเพราะอยากเป็นพี่ แหม พี่ที่ไหนจะแนบแน่นหนูยันลำไส้ขนาดนั้นคะน้องไอพูดไม่คิดเดี๋ยวพี่เปรมจัดหนักจัดเต็มหนูก็ชอบใจอีก :laugh: แต่พี่เปรมนี่สุดยอด นิ่งๆ เข้มๆ แต่เน้นย้ำทุกจุด ทำเอาอึ้งกันเป็นแถบ กระชับได้ใจ คุณตาคุณยายก็น่าจะเข้าใจหลานบ้างนะ ยุคสมัยมันเปลี่ยนไป ทำใจยอมรับบ้างเถอะ พ่อแม่เขายังยอมรับได้เลย ปล่อยวางซะบ้าง หรือว่า คุณตาเคยอกหักรักคุดกับเกย์ตุ๊ดมาก่อนได้คุณยายเลยจำฝังใจแค้นฝังหุ่น :katai2-1: แต่น้องไอเป็นอะไรนี่สิ ต้องเกี่ยวกับอุบัติเหตุแน่ๆ พี่เปรมคงรู้แต่ยังไม่บอกกลัวน้องไอกังวล คงต้องหาทางรักษากันแน่ อย่าเป็นไรนะน้องไอ ไม่งั้นคนรอเสียบพี่เปรมอีกเพียบ อย่างน้อยก็อีนังปุ๋ยคอก ถึงพี่เปรมไม่เอาแต่มันจ้องจะเอานะ น้องไอสู้สู้ พี่เปรมสู้สู้ :mew1:
-
สู้ๆนะคะ ทั้งคู่เลย จับมือกันแน่นๆนะคะ :กอด1:
เป็นห่วงไอจัง เป็นอะไรมากลูก หายไวๆนะ
รอตอนต่อไปเน้อออ
-
น้องไอเป็นอะไรรรร เป็นห่วงแรง พี่เปรมดูแลน้องนะ
ตายายนี่เป็นไรมากมั้ย บังคับจิตใจหลานมากมาย ไร้สาระ คู่ชชมันไม่วิปริตหรอกนะ คนที่คิดน่าจะวิปริตมากกว่า
-
เนื้องอก?
-
เอิ่มคือบับ
-
พี่เปรมเป็นสุภาพบุรุษตัวจริง หลงรักพี่เปรมมาก แต่ห่วงน้องไอด้วยอะ จะเป็นอะไรมั๊ย พี่เปรมต้องรู้แน่ๆ พี่เปรมต้องช่วยน้องไอนะ :katai1:
-
อิจฉาน้องไอจางงงงงงงงงงงงงง ทำบุญด้วยอะไรหนอถึงได้ปั๋วดีอย่างพี่เปรม :ling1: ดูแลน้องไอดีมากๆเลย ไม่ใช่แบบพะเน้าพะนอแต่มีความฟรุ้งฟริ้งในแบบตัวเอง พาน้องไอไปกราบพ่อด้วย อีน้องไอก็เน๊าะคนเขาโรแมนติก อีน้องก็คิดได้ว่าพี่เปรมขอเป็นลูกพ่อเพราะอยากเป็นพี่ แหม พี่ที่ไหนจะแนบแน่นหนูยันลำไส้ขนาดนั้นคะน้องไอพูดไม่คิดเดี๋ยวพี่เปรมจัดหนักจัดเต็มหนูก็ชอบใจอีก :laugh: แต่พี่เปรมนี่สุดยอด นิ่งๆ เข้มๆ แต่เน้นย้ำทุกจุด ทำเอาอึ้งกันเป็นแถบ กระชับได้ใจ คุณตาคุณยายก็น่าจะเข้าใจหลานบ้างนะ ยุคสมัยมันเปลี่ยนไป ทำใจยอมรับบ้างเถอะ พ่อแม่เขายังยอมรับได้เลย ปล่อยวางซะบ้าง หรือว่า คุณตาเคยอกหักรักคุดกับเกย์ตุ๊ดมาก่อนได้คุณยายเลยจำฝังใจแค้นฝังหุ่น :katai2-1: แต่น้องไอเป็นอะไรนี่สิ ต้องเกี่ยวกับอุบัติเหตุแน่ๆ พี่เปรมคงรู้แต่ยังไม่บอกกลัวน้องไอกังวล คงต้องหาทางรักษากันแน่ อย่าเป็นไรนะน้องไอ ไม่งั้นคนรอเสียบพี่เปรมอีกเพียบ อย่างน้อยก็อีนังปุ๋ยคอก ถึงพี่เปรมไม่เอาแต่มันจ้องจะเอานะ น้องไอสู้สู้ พี่เปรมสู้สู้ :mew1:
ใช่ทุกอย่าง
-
เป็นธรรมดาของผู้ใหญ่ แถมหัวโบราณ ถึงยังไงก็เป็นผู้มีพระคุณเนอะ พี่เปรมเองก็เป็นผู้ใหญ่มาก ไม่มีตอบโต้เลย พี่เปรมกับน้องไอต้องผ่านมันไปด้วยกันได้แน่ๆ :กอด1:
แต่อาการปวดหัวของน้องไอ กลัวมากว่าจะไม่ใช่แค่ไมเกรนธรรมดาอ่ะดิ น้องไอห้ามเป็นอะไรนะ :hao5:
-
เจ็บเล็กป่วยน้อยแค่ไหนก็ต้องบอกพี่เปรมนะคะน้องไอ ดีกว่าปล่อยเอาไว้ให้หนักแล้วไม่มีโอกาสได้รบกวนพี่เปรมอีกเลยน้า :กอด1:
ปล. คำผิดจ้า ^^ ผ่ารถติด = ฝ่ารถติด
แก้ไขเรียบร้อยแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆๆ นะคะ :กอด1:
-
น้องไอปวดหัวอีกแล้ว
น้องไอเป็นอะไรกันแน่ T^T
สู้ๆนะน้องไอ
-
เนื้องง เนื้องอกในสมองไหมเนี่ย
หนูไอออออออ
-
น้องไอเป็นอะไร หวังว่าคงไม่เป็นอะไรที่ร้ายแรงและรักษาไม่หายนะ
-
ตายๆๆๆๆ น้องไอเป็นอะไรค้าาาาาา
แสดงว่า พี่เปรมคงรู้แล้วว่าน้องไอเป็นอะไรถึงมียาแก้ปวดให้น้องกิน
แต่พี่เปรมนิ่งมาก หวังว่าน้องไอคงไม่เป็นไรมากนะคะ
-
:mew1:
-
น้องไออย่าเป็นอะไรนะ
-
น้องเปี๊ยกกกก กอดหมับ จุ๊บๆ เค้าคิดถึง
ผลตรวจไอเป็นยังไงบ้าง ยังปวดหัวขนาดนี้
ไอจะเป็นอะไรรึเปล่า
คุณตาคุณยายรักหลานผิดนะ
ทำไมไม่พยายามทำความเข้าใจก่อนที่จะต่อต้าน
โตๆกันแล้วเนอะเปี๊ยกเนอะ คุยกันด้วยดีสิไม่ใช่บังคับอย่างเดียว
-
น้องไอปวดหัวอีกแล้ววววว
ตกลงน้องไอเป็นอะไรคะลูกกกก
หนูป่วยเป็นอะไร พี่ใจไม่ดีเลยลูก สู้ๆนะลูกนะ
กลัวใจนางคนแต่ง
ถ้ามีดราม่านะจะเอาระเบิดไปปาบ้านจริงด้วยยย
-
หวั่นใจกับอาการปวดหัวของน้องไอ
-
น้องไอคงไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ยย
คุณตาใจร้ายมากกกกกกกกกกกก :katai1: :katai1:
-
ไอจะเป็นอะไรหรือป่าว รู้สึกว่ากลิ่นมาม่าเริ่มโชยมาเลย :เฮ้อ:
-
มันมาแล้ว น้องไออย่าเป็นอะไรน้าาาา :ling1:
-
น้องไอเป็นอะไรมากรึป่าว?? พี่เปรมรู้ใช่มั๊ยว่าน้องไอเป็นอะไร ถึงได้เตรียมพร้อมขนาดนั้น
ขออย่าให้น้องไอเป็นหนักเลยนะ สงสารทั้งพี่เปรมทั้งน้องไอ ต้องสู้ไปพร้อมๆกันสิ #ทีมเปรมไอ
ถ้าไอเป็นอะไรขึ้นมาแล้วคนที่ต้องรักษาคือคุณตาของพี่เปรมล่ะ มันคงต้องแลกด้วยอะไรสักอย่างแน่เลย โอ๊ย!! คิดไปไกล ขอให้ไม่เป็นไร ผ่านไปได้
คุณตากับคุณยายคิดว่าทำแบบนี้แล้วอะไรๆมันจะดีขึ้นหรอ?? มีแต่แย่ลงล่ะสิไม่ว่า ทำไมไม่เห็นความสุขของหลานมาก่อนล่ะ ไม่รู้ว่าควรจะเรียกว่าทำเพื่อหลานหรือเห็นแก่หน้าตาทางสังคมกันแน่
-
พี่เปรมก็ยังคงเป็นพี่เปรม ผู้ชายที่ซื่อตรงต่อความรู้สึก แต่แม้จะมั่นใจว่าพี่เปรมสามารถดูแลน้องไอได้ ก็ยังเป็นห่วงน้องไออยู่ดี ยิ่งคุณตาคุณยายชัดเจนว่าไม่ชอบเกย์ขนาดนี้ กลัวจะมีผลกระทบต่อการรักษาอาการของน้องไอจริงๆ ยังไงก็เอาใจช่วยนะ รักและเชียร์พี่เปรมน้องไอ
-
พี่เปรมเท่อีกละอ่ะ ลุกมาปลอบแฟน เฮ้อ หนูเป็นไรลูกถึงต้องปวดหัวตลอด รอผลการตรวจ
ที่บ้านพี่เปรมมาแรงเลย ดีนะคุณพ่อคุณแม่ใจดี สู้ๆ นะคะสองคน แต่พี่เปรมแก strong พอที่เราจะอุ่นใจ
ว่ามันจะผ่านไปด้วยดี ชอบตอนน้องไอคุยกับหมาน้อย น่ารักมาก
ขอบคุณค่ะ
-
น้องไอจะเป็นอะไรร้ายแรงรึป่าวคะ กลัวจัง ปวดหัวอีกแล้ว พี่เปรมน้องไอสู้ๆ เดียวทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปค่ะ
-
มาต่อไวๆเลยยยย
-
นับถือพี่เปรมมาก ทั้งด้านจิตใจและการแสดงออก พี่เปรมเป็นผู้ชายที่ถวิลหามานาน :hao6: มั่นใจนะว่าพี่เปรมจะดูแลน้องไอได้ แม้คุณตาคุณยายจะไม่เห็นด้วย แต่คิดว่าด้วยความเข้มแข็งของพี่เปรมและความมั่นคงของน้องไอ ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี ติดอยู่แค่อาการของน้องไอนี่แหละ เป็นห่วงจริงๆ
-
มาต่อไวๆเลยยยย
เห็นด้วยมากๆๆ มาต่อไวๆนะคะ
-
ขออนุญาตแปะไว้ก่อนนะคะ ถึงบ้านแล้วจะรีบมาอ่าน :heaven
-
เป็นห่วงน้องไอ :katai1:
-
มาต่อไวๆเลยยยย
เห็นด้วยมากๆๆ มาต่อไวๆนะคะ
อีกเสียง
-
น้องไอคงไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ยอะ ฮือฮือ สงสารน้องไออะ
-
เง้อออออออออ เป็นห่วงน้องไออ้ะ จะเป็นไรมากป่าวเน้อออ :hao5: :hao5: :hao5: :katai1: :katai1: :katai1:
-
สตรีมกลิ่นมาม่าลอยมาแต่ไกล :katai1:
แรงกดดันทางพี่เปรมก็เยอะ แล้วน้องไอยังจะมาป่วยอีก พี่เปรมต้องรู้แล้วแน่ๆ ฮือออ อย่าเป็นอะไรนะน้องไอ :sad4:
-
น้องไอไปตรวจมาแล้ว ทำไมไม่บอกพี่ว่าผลตรวจเป็นไง พี่อยากรู้ พี่เป็นห่วงน้องไอนะ :hao5:
คุณเปรมบอกมาเดี๋ยวนี้นะ เราเป็นแฟนคลับน้องไอเรามีสิทธิ์รู้นะ :angry2:
-
o13
-
อยากอ่านต่อเร็วๆๆๆ เป็นห่วงน้องไอมาก พี่เปรมต้องมีเหตุผลอะไรใช่มั๊ยถึงไม่บอกน้องให้รู้ คนอ่านอึดอัดจริงๆ คุณคนเขียนรีบมาเลยนะ :katai4:
-
อย่าให้น้องไอเป็นไรน๊าาา ไม่งั้นจะไปวางระเบิดคนเขียน :serius2:
-
เฮ้ยๆๆ ไม่เอานะคนเขียน อย่าให้น้องไอเค้าเป็นอะไรนะ :serius2:
-
ห่วงน้องไอ พี่เปรมเองก็คงห่วงน้องมาก
เป็นกำลังใจให้เสมอนะ
:กอด1:
-
ไหวมั้ยเนี่ย
-
555555สะใจอะ โดนพี่เปรมตอกสะหน้าฝังดินไปเลย
-
สู้ๆๆนะค่ะทั้งพี่เปรมและน้องไอ
-
ตามมาจากเพจแนะนำนิยายค่ะ
อ่านตอนแรกแหมเราอินจัดเลยที่น้องไอโดนหลอกกัดฟันกรอดเลย
ตอนถัดมาถึงรู้ว่าอ๋อฝาแฝด ความโกรธเลยลดระดับอย่างฮวบฮาบ
ฮามากับแรดน้อยในบางตอน แบบอื้อหือได้อีกนะลูกสาว
พี่เปรมนี่หล่อทั้งกายทั้งใจไม่แปลกที่เปี๊ยกน้อยจะแปรพักตร์บ้างเหอๆ
อีกอย่างที่ชอบคือแนวคิดของพ่อแม่ของทั้งคู่ แม้จะเห็นว่าเป็นเรื่องที่ผิด แต่ถ้าไม่
เดือดร้อนคนอื่นและที่สำคัญ 'ลูกมีความสุข' ก็ไม่ขัดขวาง
สู้ๆนะคะ รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ
-
น้องไอป่วยเป็นอะไรเนี่ย ฮือออ
-
น้องไออย่าเป็นอะไรหนักมากนะ
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-28-
อาหารที่กินไปเมื่อเที่ยงเหมือนจะไม่ย่อย และรู้สึกว่ามันกำลังจะขย้อนออกมาแบบไม่มีการบอกกล่าวล่วงหน้า ผมจึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ โก่งคอกับชักโครก แล้วอ๊วกออกมาหมดไส้หมดพุงเลยครับ
แทบจะคลานออกมาจากห้องน้ำ หมดแรง เข่าอ่อนไปหมด เมื่อคืนก็ปวดหัว ตื่นมาตอนใกล้เที่ยง ทานโจ๊กที่พี่เปรมแวะเข้ามาทำไว้ให้ไปได้ไม่ถึงครึ่งถ้วยก็รู้สึกอิ่ม และหลังจากคุยโทรศัพท์กับแม่และนั่งเล่นกับน้องเปี๊ยกได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผมก็เป็นแบบนี้แหละครับ
“บ๊อกๆ”
“สงสัยพี่ไอจะเป็นโรคกระเพาะ”
“บ๊อกๆๆ”
“เดี๋ยวพี่ไอนอนพักสักงีบก็คงจะหายแล้วล่ะ”
น้องเปี๊ยกเป็นห่วงผมมากครับ ผมจึงต้องส่งยิ้มอันแสนจะเหนื่อยอ่อนไปให้เพื่อยืนยันว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ แต่น้องเปี๊ยกก็ยังไม่เชื่อ ตั้งหน้าตั้งตาจะวิ่งออกนอกบ้านไปตามพ่อเปรมอย่างเดียว
“น้องเปี๊ยก” ผมเรียกน้องเปี๊ยกด้วยเสียงที่อ่อนล้า ยกมือที่ควบคุมไม่ให้สั่นขึ้นลูบหัวน้อยๆ
เมื่อคืนพี่เปรมก็แทบจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนกับอาการปวดหัวของผม กลางวันก็ยังต้องมาคอยดูแลผมอีก แม้โรงพยาบาลกับบ้านพักจะอยู่ใกล้กันแค่ไม่กี่ร้อยเมตร แต่ผมไม่ใช่เด็กสาวผู้อ่อนแอที่จะต้องให้พี่เปรมมาคอยเอาอกเอาใจดูแลยี่สิบสี่ชั่วโมง เพราะฉะนั้นผมจึงไม่อยากจะรบกวนเวลางานของพี่เปรม ยกเว้นถ้าหากพี่เปรมว่างจริงๆ เมื่อไหร่ผมจะอ้อนให้หนักเลยครับ
ผมพยายามพยุงตัวลุกขึ้นยืนกะจะเดินไปหาอะไรแก้เลี่ยนกิน แต่ก้าวได้แค่ไม่กี่ก้าว ร่างก็ยวบทรุดลงบนพื้น
“บ๊อกๆๆ” เด็กน้อยตกอกตกใจโวยวายเสียงดังลั่น และยังไม่ทันที่ผมจะได้ขยับตัว เจ้าตัวเล็กก็วิ่งฉิวออกนอกบ้านไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของผมสักนิด ร่างน้อยๆ นั่นหายไปพร้อมกับสติของผมที่พร่าเลือน
.
.
.
.
ไม่รู้ว่าผมมานอนอยู่บนเตียงได้ยังไง นอนตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะจำได้ว่าก่อนหน้านี้ผมยังนั่งหมดแรงข้าวต้มอยู่ตรงห้องรับแขกชั้นล่างกับน้องเปี๊ยกอยู่เลย
“ไอ้เปี๊ยกไปแดกข้าวได้แล้วมึง”
“บ๊อกๆๆ”
ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมอาการหนักหัว แต่เสียงพ่อลูกเค้าสนทนาภาษาดอกไม้กันอย่างหวานชื่นรื่นหูอยู่ที่ชั้นล่างทำให้ผมยิ้มได้ทั้งที่ยังมึนงง
“เฮ้ยๆ จะรีบไปหาพ่องมึงรึไง ไม่มีใครแย่งมึงกินหรอก ค่อยๆ กินสิว่ะ” พี่เปรมคงจะดุน้องเปี๊ยกที่รีบกินข้าวครับ ความจริงน้องเปี๊ยกไม่ได้รีบกินเพราะหิวหรอกครับ แต่เพราะฝีมือการคลุกข้าวของพ่อเปรมอร่อยถูกปากน้องเปี๊ยกต่างหาก และผมก็อยากบอกจริงๆ ว่า ‘พ่อง’ ของน้องเปี๊ยกก็คือพี่เปรมนั่นแหละ แต่ด้วยความเกรงใจผมจึงขอเก็บไว้ในใจคนเดียวดีกว่า
ผมลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง มองไปทางบานประตูห้องนอนที่เปิดอยู่และฟังเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินขึ้นบันไดมา เมื่อร่างสูงสมส่วนปรากฏสู่สายตาผมก็ส่งยิ้มให้ทันที
“ไอ” พี่เปรมส่งยิ้มกลับให้ผม แล้วนั่งลงบนเตียงข้างๆ
“พี่เปรมออกเวรแล้วเหรอ?”
“พักช่วงเย็น”
ผมพยักหน้ารับทราบ แล้วหันไปมองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะหกโมงเย็นเป็นเวลาพักของพี่เปรมจริงๆ แต่เดี๋ยวนะครับ หกโมงเย็นอย่างนั้นเหรอ?? ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะจำได้ว่าก่อนหน้านี้เพิ่งจะบ่ายสอง นี่ผมหลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอ?!
“ปวดหัวมั๊ย?” มือใหญ่จับมือของผมไปกุมไว้ ผมส่ายหน้า
“ไอเป็นอะไรอ่ะ แล้วพี่เปรมพาไอมานอนบนเตียงเหรอ?”
“มึงนอนเล่นอยู่บนพื้นหน้าทีวี ไอ้เปี๊ยกมันเลยแบกมึงขึ้นมา”
ขออนุญาตเหวี่ยงตาใส่พี่หมอหน่อยนะครับ ถ้าจะกวนตีนกันแบบนี้จับผมปี้สักยกสองยกซะยังดีกว่า แต่ผู้ชายแบบพี่เปรมไม่รู้สึกรู้สาหรอกครับ ใบหน้าหล่อๆ ยังคงนิ่ง ยกมือขึ้นลูบแก้มผมเบาๆ
“ยังรู้สึกคลื่นไส้อยู่มั๊ย?”
ผมส่ายหน้าอีกครั้ง ตาก็จ้องดวงตาคู่คมไปด้วย แต่พี่เปรมกลับหลบตาผม หันไปมองทางประตูแทน
“ถ้ามึงรู้สึกทรงตัวไม่อยู่ก็ให้หยุดนั่งพัก อย่าฝืน เพราะถ้าเกิดหกล้มขึ้นมาจะเป็นอันตราย ลงไปกินข้าวกัน จะได้กินยา” พี่เปรมพูดเร็วแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องจบประเด็นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ก่อนจะลุกขึ้นช่วยผมประคองให้ลงจากเตียง
เดินลงบันไดมาก็เจอเจ้าตัวน้อยยืนรออยู่ตรงตีนบันได ผมหันไปมองถ้วยข้าวน้องเปี๊ยกที่เกลี้ยงกริบก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันที
“พี่เปรมทำอะไรอะ หอมจัง” หอมจริงๆ นะครับ
“แกงจืดหมูสับ กับไข่เจียว”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ไอขอแสดงฝีมือบ้างนะ ว่าแต่แถวนี้มีตลาดรึเปล่า?”
“มีตลาดเมื่อตอนเย็น กูซื้อของสดมาใส่ไว้ในตู้เย็นแล้ว มึงอยากกินหรืออยากทำอะไรก็ได้”
โอเคเลยครับ ผมขยิบตาให้ แล้วรับจานข้าวสวยร้อนๆ สองจานมาวางตรงโต๊ะเตี้ยหน้าทีวี ส่วนพี่เปรมก็ยกถ้วยแกงจืดกับไข่เจียวเดินตามมา บ้านพักหลังนี้มีครัวและอุปกรณ์ทำครัวพร้อมใช้งาน ซึ่งผมคิดว่าพี่เปรมน่าจะเตรียมมาเองทั้งหมดเพราะพี่เปรมไม่ชอบซื้อข้าวถุงแกงถุง และไม่ชอบร้านอาหารตามสั่งสักเท่าไหร่
ผมเปิดทีวีเก่าๆ ให้พอมีเสียงดังสร้างบรรยากาศตอนกินข้าวบ้าง ผมหันมองน้องเปี๊ยกวิ่งเล่นสำรวจสถานที่อยู่แถวๆ นั้น พี่เปรมตักไข่เจียวใส่จานให้ผม เรานั่งกินข้าวกันและคุยเรื่องสัพเพเหระ ดูข่าวในทีวีแล้ววิจารณ์บ้างอะไรบ้างไปตามประสา บรรยากาศธรรมดา นั่งกินข้าวกับพื้นแบบธรรมดา อาหารที่กินก็แสนจะธรรมดา แต่ความสุขที่เกิดขึ้นมันคือความพิเศษที่ไม่สามารถประเมินราคาได้
“ถ้าพี่เปรมอินเทอร์นได้อยู่โรงพยาบาลต่างจังหวัด ไอมาอยู่ด้วยได้มั๊ย?”
“แล้วถ้ากูได้ในกรุงเทพฯ ล่ะ?”
“พี่เปรมไปอยู่บ้านไอไง” พูดจริงๆ นะครับ ไม่ได้พูดเล่น
ใบหน้าคมจุดยิ้มตรงมุมปาก แล้วตักหมูสับในแกงจืดใส่จานให้ผม ผมยิ้มตาหยีแล้วตักข้าวใส่ปากกินอย่างอร่อยและมีความสุขจนอิ่มแน่นไปหมด กินเสร็จผมจึงอาสาล้างถ้วยล้างจานเอง ส่วนพี่เปรมนั่งเล่นกับลูกชายครู่หนึ่ง คุยอะไรกันก็ไม่รู้งุ้งงิ้งอยู่ครู่หนึ่งก็เตรียมตัวจะกลับไปโรงพยาบาล
“พี่เปรมไปทำงานเถอะ ไออยู่กับน้องเปี๊ยกได้” โรงพยาบาลก็แค่นี้เองครับ มองจากตรงนี้ไปก็เห็นชัดเจนแล้วว่ามันเวิ้งว้างมากแค่ไหนเมื่อตะวันตกดิน
“มึงไม่ต้องอยู่รอกูหรอก อาบน้ำแล้วก็นอนก่อนได้เลย กูออกเวรแล้วจะรีบกลับ” มือใหญ่ยกมือลูบหัวผมอ่อนโยน
แหม บรรยากาศเหมือนสามีภรรยาและลูกน้อยมั๊ยละครับ ผมยกมือโบกให้คุณสามี ฝ่ายนั้นเดินออกไปไม่กี่ก้าวก็หันกลับมามอง พี่เปรมทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จนแล้วจนรอดก็เดินจากไป และผมก็ยืนมองจนพี่เปรมขึ้นตึกโรงพยาบาลไป แล้วจึงปิดประตูบ้าน หันกลับมาย่อตัวลงนั่งตรงหน้าน้องเปี๊ยก
“พ่อเปรมคุยอะไรกับน้องเปี๊ยก บอกพี่ไอมาให้หมดเลยนะ”
“บ๊อกๆ” เจ้าตัวเล็กส่ายหน้าหวือ ปฏิเสธแบบนี้มีพิรุธร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ ซึ่งถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อให้ง้างปากน้องเปี๊ยกก็ไม่มีทางคายความลับออกมาเด็ดขาด ยกเว้นจะมีไพ่ใบสำคัญมาล่อครับ
“แต๊นแต่น อยากได้มั๊ย?” ตุ๊กตาน้องเน่าสุดที่รักของน้องเปี๊ยกลอยต่องแต่งอยู่ในมือของผม แค่นั้นแหละครับดวงตาโตๆ แทบจะหลุดออกจากเบ้า
“บ๊อกๆ บ๊อกๆ” กระโดดดึ๋งๆ เชียวครับ แต่ผมไม่ให้ง่ายๆ หรอก
“ถ้าคืนนี้อยากได้สุดที่รักไปนอนงับนอนกอดก็บอกมา”
“หงิ๊งงงง” ยอมจำนนอย่างง่ายดายโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้น
ผมอุ้มเด็กดีขึ้นมานั่งคุยกันตรงโซฟา น้องเปี๊ยกมองหน้าผมและผมก็จ้องตาน้องเปี๊ยก เรามีบางอย่างที่สื่อถึงกันได้ น้องเปี๊ยกกำลังกังวลและลำบากใจ ซึ่งนั่นทำให้ผมยิ่งอยากรู้ และเมื่อผมลูบหัวลูบหลังกล่อมอยู่พักหนึ่งน้องเปี๊ยกจึงยอมบอกออกมา
.
.
.
.
พี่เปรมบอกว่าไม่ต้องรอ ผมก็ไม่ได้รอหรอกครับ อาบน้ำเสร็จก็นอนเลย แต่นอนเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหลับ พลิกไปพลิกมาอยู่หลายรอบ ส่วนน้องเปี๊ยกนอนกอดตุ๊กตาน้องเน่าหลับอยู่ข้างเตียงไปตั้งแต่ผมยังไม่ปิดไฟด้วยซ้ำ ผมจึงได้แต่นอนมองน้องเปี๊ยกอยู่แบบนั้น ความรู้สึกหลายอย่างตีวนอยู่ในอก
ผมรู้สึกว่ารอบตัวมันเงียบจนวังเวง ผมได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาที่เดินบอกเวลาว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะเข้าสู่วันใหม่ ผมได้ยินเสียงลมแรงด้านนอกราวกับว่ามีใครกำลังมาวิ่งอยู่รอบบ้านแต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกลัว
แสงจากโคมไฟหัวเตียงสะท้อนให้เห็นปลอกคอของน้องเปี๊ยก มันเป็นเข็มขัดหนังแบรนด์เนมเส้นเล็กๆ ตรงปลายมีแผ่นหนังสี่เหลี่ยมสลักตัวอักษรภาษาอังกฤษ P E A K
“เผียก” ออกเสียงเบาๆ แล้วยกยิ้มให้กับตัวเอง
น้องเปี๊ยกเป็นน้องชายของผม ถ้าหากวันนั้นผมไม่ได้ช่วยน้องเปี๊ยกก็คงไม่มีผมในวันนี้ และถ้าหากไม่มีพี่เปรมบางทีผมและน้องเปี๊ยกก็คงไม่ได้มีชีวิตอย่างเช่นตอนนี้ ผมได้กลับมาเป็นตัวเอง เป็นนายพบรัก รัชชารักษ์ เด็กหนุ่มธรรมดาที่หน้าตาดีมากคนหนึ่ง ซึ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับผมในช่วงเวลาเพียงแปดเดือนที่ผ่านมาทำให้ผมเรียกมันว่าเป็นปาฏิหาริย์
ผมคิดถึงหลายสิ่งหลายอย่างในช่วงเวลาที่ผ่านมาอยู่เงียบๆ เพียงลำพัง และอย่างกับรู้ว่ามีคนมอง น้องเปี๊ยกปรือตาขึ้นมามองผม ผมจึงส่งยิ้มให้พร้อมยื่นมือไปลูบหัวเล็กๆ นั่น
“นอนซะเด็กดีของพี่ไอ”
“หงิงงง”
เด็กน้อยรับคำแล้วเลียฝ่ามือของผมเพื่อปลอบโยน ผมจึงยิ้มกว้างกว่าเดิมเพื่อให้น้องเปี๊ยกได้วางใจ ไม่ถึงนาทีน้องเปี๊ยกก็งีบหลับไป เหลือไว้เพียงผมที่ยังคงหลับตาไม่ลง ซึ่งความเงียบมันก็ทำให้ผมคิดย้อนไปถึงวันแรกที่ได้เจอพี่เปรม และช่วงเวลาที่พี่ปลื้มเข้ามาแทรกทำให้ชีวิตของผมหักเหและเปลี่ยนไปจนไม่สามารถย้อนกลับมาบรรจบลงที่เดิมได้ ผมเกลียดการหลอกลวงและคิดว่าคนทั้งโลกก็คงจะเกลียดเหมือนกับผม ดังนั้นผมจึงเข้มแข็งและเดินหน้าต่อไปโดยไม่ย้อนกลับไปมองอดีต
เสียงเปิดปิดประตูบ้านด้านล่างทำให้ผมหยุดคิดเรื่องต่างๆ ไม่นานนักน้องเปี๊ยกก็ลืมตาแล้วผงกหัวขึ้นมองร่างสูงที่ค่อยๆ เข้ามาให้ห้องนอน ในขณะที่ผมหลับตาลงแล้วนอนนิ่งในท่าเดิม
“บ๊อก” น้องเปี๊ยกทักทายพ่อเปรม
“ชู่วว์ แม่มึงนอนอยู่ไม่เห็นรึไง?” พ่อเปรมดุลูกชายว่าเสียงดัง ทำเอาน้องเปี๊ยกต้องบ่นน้อยใจหงิงๆ เบาๆ ที่พ่อเปรมไม่เคยเข้าใจอะไรเปี๊ยกเลย ผมล่ะอยากจะจับอุ้มเจ้าตัวน้อยมาโอ๋ปลอบใจ แต่ก็ทำได้แค่นอนนิ่งๆ ทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
จากเสียงฝีเท้าทำให้รู้ว่าพี่เปรมกำลังเดินมาที่เตียง พี่เปรมห่มผ้าให้ผม จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงน้องเปี๊ยกร้องหงิงอีกครั้ง พ่อเปรมคงจะลูบหัวง้อ เด็กน้อยจึงหายงอนพ่อเปรมแล้วครับ ผมรอจนพี่เปรมเดินเข้าห้องน้ำจึงค่อยลืมตาขึ้น ฟังเสียงน้ำกระทบพื้นและความเคลื่อนไหวเบาๆ อยู่หลายสิบนาที แล้วค่อยหลับตาลงอีกครั้ง
เตียงยวบเบาๆ แขนแกร่งค่อยๆ พาดลงบนเอวของผม แล้วร่างของผมก็ค่อยๆ ถูกรั้งให้แนบชิดกับอกแกร่ง กลิ่นสบู่หอมสะอาดแตะจมูก แล้วจู่ๆ ความง่วงก็พุ่งเข้าโจมตีจนเปลือกตาหนักอึ้ง ผมพลิกตัวกลับเข้าหาอกแน่น ขยี้จมูกสูดกลิ่นสะอาดแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมๆ กับความรู้สึกอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่ที่ลูบแผ่นหลังกล่อมผมเบาๆ ทำให้คืนนี้ผมนอนหลับฝันดีให้ถึงเช้า
.
.
.
.
เพราะได้นอนเต็มอิ่ม ผมจึงตื่นพร้อมพี่เปรม และลงมาทำอาหารมื้อเช้าง่ายๆ กินกันก่อนพี่เปรมจะออกไปอยู่เวร ถ้าหากไม่ติดว่าพรุ่งนี้ผมต้องมีนำเสนอโปรเจ็คผมคงจะโดดเรียนอยู่กับพี่เปรมอีกสักวัน
พี่เปรมออกไปทำงานก็เหลือแค่ผมกับน้องเปี๊ยก ผมไม่ชอบพวกงานทำความสะอาดบ้านแต่เพื่อพี่เปรมผมสามารถทำได้ครับ และหลังจากซักผ้า กวาดบ้าน ขัดห้องน้ำให้พี่เปรมเสร็จแล้วก็ได้เวลาต้องเข้าครัวทำมื้อเที่ยง ผมสำรวจวัตถุดิบที่มีอยู่เยอะพอสมควรในตู้เย็นก็ได้เมนูทอดมันข้าวโพดกุ้งสับ เห็ดฟางผัดใบโหระพา และซุปเต้าหู้สาหร่ายสูตรเด็ดจากแม่เอาไว้ซดให้คล่องคอครับ ทำมื้อเที่ยงเสร็จก่อนเวลาที่พี่เปรมจะได้พักเที่ยงเกือบสี่สิบนาที หันไปมองโรงพยาบาลแล้วหันกลับมามองน้องเปี๊ยกที่กำลังกินข้าวฝีมือผมอย่างอร่อย มองสลับไปสลับมาอยู่หลายครั้งจนน้องเปี๊ยกจัดการอาหารหมดถ้วย เจ้าตัวน้อยก็มองหน้าผม
“ไปดีมั๊ยน้องเปี๊ยก?”
“บ๊อกๆ” ดีครับผม เหมาะสมครับพี่ไอ
ได้รับคำยืนยันจากน้องชายสุดที่รักผมก็ลุกขึ้นทันที จัดเอาหารใส่ปิ่นโตเถาเล็ก เตรียมช้อนและน้ำดื่มเอาใส่ในตะกร้ายังกับว่าจะไปปิ๊กนิก แต่เมื่อจัดอาหารเรียบร้อยก็ก้มลงมองตัวเอง เพราะมาแบบกะทันหันเสื้อผ้าจึงต้องใช้ของพี่เปรม ขนาดว่าเลือกหาไซด์เล็กสุดแล้วนะครับ เสื้อยืดก็ต้องคอยถลกคอเสื้อที่ชอบไหลตกจากไหล่บ่อยๆ ส่วนกางเกงขาสั้นที่พี่เปรมใส่ระดับเหนือเข่า ผมเอามาใส่แทบจะกลายเป็นกางเกงสามส่วนขาก๊วย และเพื่อให้ดูดีขึ้นมาหน่อยผมจึงเอาชายเสื้อที่ยาวรุ่มร่ามยัดลงไปในขอบเอวยืดของกางเกง จากนั้นก็ดึงเอวกางเกงให้ต่ำลงอีกหน่อยให้ดูว่าเป็นแฟชั่นฮิปฮอปเสื้อผ้าตัวใหญ่ และด้วยที่ผมมีความหน้าตาดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ต่อให้จะแต่งตัวแบบไหนก็ไม่สามารถกลบรัศมีความหล่อไปได้หรอกครับ
ผมเดินออกจากบ้านพร้อมน้องเปี๊ยกด้วยความมั่นหน้าและมั่นใจ ช่วงกลางคืนโรงพยาบาลดูสงบเงียบจนน่ากลัว แต่กลางวันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง แม้จะเป็นโรงพยาบาลเล็กๆ แต่ก็มีคนใช้บริการพอสมควร และเจ้าหน้าที่ พยาบาลก็เดินไปเดินมา ผมพยายามเล็งคุณพยาบาลหน้าตาใจดีสักคนเพื่อที่จะถามหาคุณหมอเปรม แต่เจ้าที่เจ้าทางกลับส่งคุณป้าพยาบาลหน้าตาถมึงทึงมาให้แทน
“สวัสดีครับคุณพยาบาล ผมมาหาคุณหมอเปรมนทีป์น่ะครับ ไม่ทราบว่าจะพบคุณหมอได้ที่ไหนเหรอครับ?” พูดจาเพราะพริ้ง ส่งรอยยิ้มอ่อนหวาน
คุณป้าปลายตามองผมตั้งแต่ปลายเส้นผมยันเล็บขบ แต่ผมก็ยังคงยิ้มสดใสส่งไปให้ด้วยมั่นใจว่าความหล่อของผมจะเข้ากระแทกใจให้คุณป้ายิ้มอ่อนให้สักครั้ง
“แฟนคลับ?”
ห ห๊า?
“เป็นเด็กเป็นเล็กไม่ไปโรงเรียนรึไง?”
ด เดี๋ยวๆ ครับป้า ผมเรียนมหาลัยแล้วนะครับไม่ใช่เด็กน้อย กรุณาอย่ามองแค่หน้าตาอันอ่อนใสและส่วนสูงอันน้อยนิดของผมแล้วมาตัดสินว่าผมนั้นเล็ก ของผมไม่เล็กนะครับ มันบิ๊กเบิ้มเหิมเกริมสมอายุ ยกเว้นเมื่อเทียบกับพี่เปรมเท่านั้นแหละของผมกลายเป็นหนอนน้อยทันที
“วันๆ มากันเยอะแยะ หมอเปรมเค้าไม่ว่างให้ใครมาเล่นหูเล่นตาใส่หรอกนะ หมอเค้าต้องทำงานทำการ น่าเบื่อจริงๆ”
เฮ้ยยย! อะไรนะ?!
“หมอเปรมมีแฟนคลับเยอะเหรอครับ?” ทำหน้าตาแบ๊วๆ เป็นหมางง
คุณป้าทำหน้าเอือมโลกแล้วปรายสายตาไปทางซ้ายมือ ผมจึงหันตาม
แม่จ้าววว!! ผมอยากจะกรีดร้องออกมาให้เป็นภาษาดาวแม่ ที่ได้เห็นสาวน้อยสาวใหญ่นั่งเรียงรายตรงระเบียงทางเดิน แต่ละคนมีอาวุธเป็นปิ่นโต บ้างก็หอบหิ้วตะกร้าผักผลไม้ แต่นั่นไม่เท่ากับเสื้อผ้าหน้าผมที่แต่ละนางแต่งกันมาประชันกันเต็มที่ แล้วผมล่ะ แทบไม่มีอะไรเลยนอกจากความหน้าตาดีที่พ่อกับแม่ให้ติดตัวมาตั้งแต่เกิด
“ตัดใจซะเถอะไอ้หนู หมอเปรมเค้ามีเมียแล้ว รักเมียมากด้วย เดี๋ยวเค้าก็กลับบ้านพักไปกินข้าวกับเมียไม่มาสนใจใครหรอก”
“อ่อ ครับ” ทั้งอึ้งและก็เขินในเวลาเดียวกันครับ
คุณป้าพยาบาลบ่นอะไรพึมพำอีกสองสามประโยคแล้วเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย ระหว่างนั้นมีพี่พยาบาลสาวสวยสองคนเดินสวนทางมา ผมสังเกตเห็นในมือของคุณพี่ถือถุงขนมเดินผ่านบรรดาแฟนคลับของคุณหมอเปรมนทีป์ผ่านไปทางห้องริมสุดของตึก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคุณพี่พยาบาลสองคนนั้นใช้เส้นสายในอาชีพเข้าถึงตัวคุณหมอ ผมกับน้องเปี๊ยกจึงมองหน้ากันว่าจะเอายังไงดี
“บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกยังยืนยันคำเดิมครับ
ผมจึงพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งต่อแถวตามลำดับคิวครับ พ่อแม่ผมสอนมาดีต่อให้มีเส้นสายใหญ่โตมาจากไหนก็ต้องทำตามลำดับขั้นตอน ผมนั่งต่อจากสาวหมวย ผิวขาว หน้าอกหน้าใจล้นทะลัก อายุน่าจะยี่สิบต้นๆ เธอมาในชุดลายดอกสีสันสดใส เธอหันมามองสำรวจผมไม่ต่างจากคุณป้าพยาบาลเมื่อครู่ เธอแสยะยิ้ม ก่อนเปิดกระเป๋าหยิบตลับแป้งขึ้นมาส่องและซับหน้า
หลังจากพี่พยาบาลสองคนเมื่อครู่เดินออกมา เสียงซุบซิบและสายตาจากหลายคู่ก็พุ่งตรงเข้าฟาดฟัน แต่พี่พยาบาลเค้าไม่สนใจหรอกครับ เธอทั้งคู่เดินเชิดหน้าอย่างผู้ที่อยู่เหนือกว่าจากไปแบบสวยๆ
เข็มนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงสิบห้านาที บานประตูห้องตรวจก็เปิดออก ทุกคนที่นั่งอยู่ริมระเบียงต่างพร้อมใจกันลุกขึ้นพรึ่บพร้อมกับเสียงราวกับผึ้งแตกรัง ทำเอาผมกับน้องเปี๊ยกตกใจแล้วรีบกระเด้งตัวยืนตาม จากอันดับสุดท้ายปลายแถวก็ขอชะเง้อชะโงกมองสักนิดครับว่าเค้ามีเคารพธงชาติกันตอนเที่ยงเหรอ? แต่ผมก็ไม่เจอเสาธงสักต้น จะมีก็แค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่มีใบหน้าคมเข้มและจมูกโด่งสันยังกับหลุดมาจากประติมากรรมกรีกโบราณ แต่ด้วยรังสีและรัศมีแห่งความเรียบเฉยและเย็นชาที่แผ่กระจายทำให้บรรดาแฟนคลับต่างไม่กล้าจะอ้าปากทักสักคน ยกเว้น..
“คุณหมอคะ นุ่มเอากับข้าวมื้อเที่ยงมาให้คุณหมอค่ะ” สาวสวยหมวยเอ็กซ์ที่อยู่ลำดับก่อนหน้าผมใช้ความกล้าพุ่งตัวขึ้นไปดักหน้าคุณหมอ และดวงตาคมคู่นั้นก็ได้สบกับผม
“นุ่มทำเองกับมือเลยนะคะ ป๊ากับม๊าชมว่าอร่อย จึงคะยั้นคะยอให้นุ่มเอามาให้คุณหมอค่ะ” มือขาวส่งปิ่นโตเถาใหญ่ให้คนตรงหน้าเธอ
แน่นอนครับว่าคู่แข่งทั้งหลายต่างส่งสายตาดั่งมีดดาบมาให้เธอกันยกใหญ่ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ ณ วินาทีนี้ใครกล้าหน้าด้านกว่าถือว่าเป็นผู้ชนะ แต่สุภาพบุรุษแบบผมไม่แย่งชิงอำนาจอย่างผู้หญิงหรอกครับ ผมทำแค่ยืนถือตะกร้าแล้วมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยรอยยิ้มอันนุ่มละมุนอยู่ที่เดิม
“ขอบคุณครับ” เสียงทุ้มบอกกับหญิงสาวที่ชื่อนุ่มตามมารยาท แล้วเบี่ยงตัวเดินหลบออกมาด้วยใบหน้านิ่งเรียบ ไม่แม้แต่จะแตะปิ่นโตสักนิด
คุณหมอย่อตัวลงอุ้มเจ้าตัวเล็กที่ยืนอยู่บนพื้นด้วยมือข้างเดียว แล้วยกแขนข้างที่ว่างขึ้นพาดไหล่ผม แล้วลากออกมาจากจุดเกิดเหตุท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่อึ้ง ตะลึง งง และอีกหลากหลายความรู้สึกที่ผมไม่สามารถบรรยายได้ สาบานนะครับว่าผมไม่ได้ตบตีแย่งชิง ลัดคิว หรือใช้วิธีสกปรกใดๆ กับบรรดาแฟนคลับพี่เปรมสักคน ผมยืนอยู่กับน้องเปี๊ยกแบบเจียมเนื้อเจียมตัว ถ้าจะผิดก็คงเป็นคุณหมอสุดหล่อที่ลากผมออกมานั่งบนม้าหินใต้ต้นชงโคข้างโรงพยาบาลต่างหาก
ดวงตาคู่คมมองผมไม่วางตาตั้งแต่หย่อนก้นลงนั่ง จนตอนนี้ผมจัดอาหารให้เรียบร้อยเตรียมกินก็ยังมองอยู่ จนผมคิดว่าพี่เปรมคงจะมองผมทะลุให้ไปถึงลิ้นปี่เลยกระมัง
“มองอะไร?”
“ผัวมองเมียไม่ได้?” โอเค ชัดเจนดีครับ ผมฉีกยิ้มแทบไม่ทัน
พี่เปรมกระตุกยิ้มแล้วจับช้อนตักทอดมันข้าวโพดกุ้งสับชิ้นใหญ่ที่สุดใส่จานให้ผม ก่อนจะตักชิ้นเล็กกว่ากินเอง ดูแล้วอาจจะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยแต่สำหรับผมมันคือการเอาใจใส่ที่ทำให้ผมรู้สึกดีเสมอ เริ่มต้นเป็นยังไงปัจจุบันก็ยังคงเป็นแบบนั้น มันเป็นความสุขแบบเรียบง่ายไม่ได้เฟอร์เฟคสวยหรูแบบที่ใครหลายคนใฝ่ฝัน ซึ่งมันเป็นอะไรที่พอดีสำหรับผม
“มีอะไร?” พี่เปรมคงจะสงสัยน่ะครับ เพราะผมกินไปแล้วก็อมยิ้มไปด้วย
“มีความสุข”
คำตอบของผมทำให้ใบหน้าหล่อคมระบายยิ้มเต็มแก้ม มันเป็นความหล่อระดับร้อยล้านที่ผมคงจะได้เห็นเพียงคนเดียว พี่เปรมตักเห็ดฟางผัดใบโหระพาใส่เพิ่มในจานให้ผม
“พี่เปรมกินเยอะๆ นะ เพราะพี่เปรมต้องใช้พลังงานเยอะกว่าไอ” ผมตักให้พี่เปรมบ้าง แต่ดวงตาคู่คมกลับหรี่ลงจ้องมองผมวิบวับ
“กินมึง?”
“อ อะไรเล่า ไอหมายถึงกินข้าว” จะมากงมากินอะไรตอนนี้
ผมรีบเปลี่ยนประเด็นบทสนทนาแก้เขิน ไม่งั้นผมคงได้ลุกขึ้นนอนแผ่ให้พี่เปรมกินตรงนี้ล่ะครับ พี่เปรมเติมข้าวสองครั้ง กินทุกอย่างเรียบไม่เหลือแม้แต่ใบโหระพา
“ฝีมือไออร่อยล่ะสิ”
คิ้วเข้มยักขึ้นพร้อมยกยิ้ม ผมล่ะภูมิใจในเสน่ห์ปลายจวักของตัวเองจริงๆ ครับ
“ฝีมือมึงอร่อย แต่ที่อร่อยสุดคือมึง” แค่พูดไม่พอยังส่งสายตากรุบกริบมาให้ด้วย
พอเห๊อะ!!
เขินจนปิ่นโตในมือแทบร่วง และไม่รู้จะเอาหน้าไปแช่น้ำที่ไหนให้หายร้อนวูบวาบ ตอนนี้หน้าของผมคงจะแดงแจ๋แน่ๆ
“บ๊อกๆ บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกที่คงจะทนฟังไม่ไหวอยู่นานร้องแซวขึ้น ผมจึงจับอุ้มขึ้นมาวางบนโต๊ะ แล้วเกาพุงน้องเปี๊ยกให้อีกฝ่ายจั๊กจี้โดยมีพ่อเปรมคอยเป็นแรงหนุนในการแกล้งลูกชาย
นั่งเล่นกันอีกครู่ใหญ่ พี่เปรมก็เดินมาส่งผมที่บ้านพัก แต่ก่อนที่พี่เปรมจะกลับไปทำงานโทรศัพท์มือถือของพี่เปรมก็ดังขึ้น คุยกันอยู่แค่ไม่กี่ประโยค ผมเองก็ไม่ค่อยได้สนใจที่จะฟังเพราะมัวแต่ล้างปิ่นโตและถ้วยชามที่ใช้กินมื้อเที่ยงเมื่อครู่ ผมดูเป็นศรีภรรยาที่ดีใช่มั๊ยล่ะครับ เอาจริงๆ แล้วผมถนัดแค่งานครัวเท่านั้น ถ้าเป็นประเภทงานบ้าน ปัด กวาด เช็ด ถู และซักผ้า ไว้เป็นหน้าที่ของพี่แม่บ้านที่คุณป้าพิมพ์จัดมาให้ดีที่สุดแล้วล่ะครับ ยกเว้นเมื่อได้มาอยู่กับพี่เปรมนี่แหละที่ผมต้องทำเอง
“อ้าว พี่เปรมไม่ไปทำงานเหรอ?” ผมมองนาฬิกาสลับกับพี่เปรม บ่ายโมงกว่าแล้วแต่พี่เปรมยังนั่งเล่นกับน้องเปี๊ยกอยู่เลย
“หมอยุทธ์ขอแลกเวร”
หมอยุทธ์คือหมอเอ็กเทอร์นเหมือนกับพี่เปรมนี่แหละครับ เพิ่งมาฝึกที่โรงพยาบาลนี้ได้เดือนกว่าๆ เวลาพี่เปรมจะไปไหนมาไหนหรือได้หยุดกี่วันก็จัดสับเปลี่ยนกันอยู่แค่สองคน
“ถ้างั้นพี่เปรมนอนสักงีบก่อนมั๊ยล่ะ?” ถามด้วยความเป็นห่วงครับ ผมว่าในแต่ละวันพี่เปรมได้นอนน้อยเหลือเกิน
ผมนั่งลงบนโซฟาข้างๆ พี่เปรม แต่ก็โดนมือใหญ่ดันเบาๆ ให้ผมเขยิบไปนั่งชิดพนักพิงอีกฝั่ง จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนบนตักของผม ใบหน้าคมหันมาซุกกับหน้าท้องจนผมรู้สึกเสียววูบจนเผลอแขม่ว สองแขนโอบรอบเอวผมไว้ แล้วเปลือกตาคมก็ปิดลง ผมยกมือขึ้นลูบเส้นผมหนาแต่ลื่นมือของพี่เปรมเบาๆ ไม่กี่นาทีต่อมาพี่เปรมก็หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
เมื่อก่อนผมเคยคาดหวังความรักในแบบที่อยากอยู่ใกล้กันตลอดเวลา อยากดูแล อยากเข้าใจ อยากเอาใจใส่ในทุกสิ่งทุกอย่างและอยากจะให้เค้ารักเราเพียงคนเดียว เป็นเพียงหนึ่งเดียวในหัวใจของเค้าเท่านั้น แต่ตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับพี่เปรมมุมมองความรักของผมก็เปลี่ยนไป ผมเพียงแค่ต้องการมีใครสักคนที่เข้าใจและพร้อมที่จะเผชิญปัญหาต่างๆ ด้วยกันเพียงแค่นั้นผมก็มีความสุขแล้วล่ะครับ และผู้ชายคนนี้ เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย คือคนที่ทำให้ผมมีความสุข และคือความรักของผม
“พี่เปรม” ผมเรียกชื่อพี่เปรมแผ่วเบา มองเสี้ยวใบหน้าคมแล้วยกยิ้มอยู่คนเดียว
“คุณหมอควรจะบอกอาการป่วยกับคนไข้นะ” เสียงของผมดังขึ้นในระดับเดียวกับยุงกระพือปีก เพราะไม่ต้องการให้คนที่นอนหลับได้ยิน
.
.
.
.
.
TBC :oni3:
มาต่อแล้วค่าาาา :oni1:
ณ วันหนึ่งของน้องเปี๊ยก
น้องเปี๊ยก : อะไร ไหนใครต้มมาม่า ได้กลิ่นลอยมานะ ฟุดฟิดๆ :z1:
ตอนนี้รินตรวจคำผิดไปรอบหนึ่งแล้ว แต่ถ้าคนอ่านผู้ใจดีเจอจุดไหนอีกก็บอกได้นะค๊าาาาา :m23:
รินรักคนอ่านทุกคนเลย และรักที่สุดคือทุกๆๆๆ ความคิดเห็น เพราะทุกข้อความของคนอ่านคือแรงสะท้อนและกำลังที่ยอดเยี่ยมมากๆ ค่ะ :กอด1:
-
อย่าให้น้องไอเป็นไรน๊าาา ไม่งั้นจะไปวางระเบิดคนเขียน :serius2:
นักเขียนย้ายบ้านด่วนนนนนนน หนีระเบิด :laugh:
-
มาต่อแล้วๆ
อ่านๆอยู่แล้วต้องหัวเราะกับ
“มึงนอนเล่นอยู่บนพื้นหน้าทีวี ไอ้เปี๊ยกมันเลยแบกมึงขึ้นมา” พี่เปรมจะกวน...ไปถึงไหนคะ
มาต่อเร็วๆนะ ไอมีิอาการอีกแล้ว น่าเป็นห่วงจริงๆ
-
:z6: :z6: :z6: โดดถีบชามมาม่าซะก่อนเลย อิอิ
-
ม่ายอยากกินมาม่าาาาา :serius2:
-
กำลังเครียดๆ และเป็นห่วงกับอาการน้องไอ :katai1: แต่ทำไมภาพน้องเปี๊ยกกับน้องเน่าลอยมา :laugh:
(http://upic.me/i/35/img_7902_resize_resize.jpg)
เครดิต จำไม่ได้ :sad4: เห็นปุ๊ปรีบเซฟมา พอกลับไปหาตามไม่เจอแล้วค่ะ ใครรู้บอกเค้าไว้ได้นะ เดี๋ยวมาแปะเครดิตให้ค่ะ
-
น้องไอเป็นอะไร
แงๆไม่อยากกินมาม่าาา
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ อย่าเพิ่งย้ายบ้านค่ะ
จะเมนูไหนก็เอามาเถอะ :L2:
-
น้องไออย่าเป็นอะไรเลยน้าาาา :hao5:
กว่าจะมีความสุขได้แบบนี้ ก็ต้องผ่านอะไรมาเยอะแยะ :mew4:
-
เขินแทน ไอมาก พี่เปรมดูแลไอดีมากเลย อยากได้ๆ
แต่คนเขียนค่ะ อย่าให้น้องไอเป็นอะไรนะค่ะ เค้ากลัว ดราม่า
:mew4:
-
เป็นตอนที่ทั้งสุขและทั้งเศร้าในคราวเดียวเลย.. :monkeysad:
-
ไอเป็นอะไร เนื้องงเนื้องอกในสมองหรืออะไรที่ร้ายแรงกว่านั้น :ling3:
-
น้องไออย่าเป็นอะไรที่รักษาไม่หายเลยนะ เค้าไม่อยากกินมาม่าอ่ะ :hao5:
-
แม่น้องเปี้ยกชนะเลิศ (ปรบมือ)
ไม่ต้องใช้เส้นสาย ไม่ต้องตู้ม แค่มีลูกชาย เสริมพรอบด้วยปิ่นโต(เหมือนคนอื่น) แล้วยืนนิ่งๆ
แล้วน้องไอเป็นไรน้า~ กลิ่นมาม่าโชยมาเชียว
-
น้องไอป่วยเป็นอะไรเนี่ยยย
-
:mew1:
-
น้องไอป่วยเป็นไรกันแน่
พี่เปรมถึงไม่ยอมบอก แต่ก็ดูแลน้องไออย่างดี
ขอบคุณน้องเปี๊ยกที่ไปตามพี่เปรมมาช่วย
-
ตอนรถชนสลับวิญญาณก็ปาฏิหาริย์แล้วนะ
นี่น้องไอยังมามีอาการป่วยแบบนี้จะมีปาฏิหาริย์รอบ 2 อีกไหมล่ะ
-
คนอ่านพากันกระวนกระวายเป็นห่วงน้องไอมากว่าจะเป็นอะไรรุนแรงรึเปล่า เราก็เช่นกัน
-
น้องไอเป็นอะไรอ่ะ .____.
งื้ออออ อย่าเป็นอะไรนะลูกก
-
ไม่นิยม "มาม่า" นะคะ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ตกลงน้องไอเป็นอะไร เราเริ่มคิดมากแล้วนะเนี่ยะ
แต่ก็หวังว่า น้องไอจะเป็นแค่ไมเกรนนะคะ
-
น้องไอเป็นอะไรพี่เปรมดูเครียดมาก
-
ต้มน้ำรอใช่ไหมครับ :heaven
-
ขอบคุณ :)
-
น้องไอต้องไม่เป็นอะไรน้าาาา :monkeysad:
-
การแสดงออกของพี่เปรมบอกตรงๆว่าแนบเนียนมาก แต่ในความแนบเนียนนั้นก็มีจุดให้รู้ว่าพี่เปรมกำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่ น้องไอฉลาดซะด้วย ยังไงก็ขอให้น้องไออย่าเป็นอะไรนะ เป็นห่วงมากๆ จริงๆ
นุ่มก็นุ่มเถอะ นมโตมาจากไหนก็สู้น้องไอหัวนมชมพูไม่ได้หรอกนะ :laugh:
เป็นกำลังใจให้นักเขียนจร้าาาาาา :กอด1:
-
ป่วยเป็นอะไรง่าาา เนื้องอก?
-
ไอจังคงไม่เป็นอะไรนะ
-
ไม่นะ น้องไอของพี่ :m15:
-
ถ้าจะมาม่าก็อย่าเยอะนะคะ ตอนนี้ก็อิ่มตื้ออยู่เลย
-
:pig4:
-
ไอจัง :mew4:
-
เป็นห่วงน้องไออออออออออออออออออออ :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
หว๊านหวานเนอะว่ามั้ย :ling1:ชอบอะ
สู้ๆๆนะรอตอนต่อไปจร้าแต่อย่ามาพร้อมมาม่านะ :mew2:
-
น้องไอป่วยหนักใช่มั้ย T v T
ฮือ คว่ำถ้วยไว้ก๊อนนนนนนนนนนนนน
-
เป็นห่วงน้องไอที่สุด หนูเป็นอะไรลูก พี่เปรมก็ไม่ถาม ดูเหมือนน้องจะเป็นหนักอ่ะ
ชอบตอนไอกับน้องเปี๊ยกคุยกัน น่าเอ็นดู
คุณหมอเปรมมีแฟนคลับเพียบ 5555 หล่อขนาดนี้นี่เนอะ แต่เดินมาจนถึงแฟนคลับปลายแถวไปงุ้งงิงกินข้าวกันสองคน
กับข้าวฝีมือเมียอร่อยเนอะหมอเนอะ น่ารักมาก
ขอบคุณค่ะ
-
น้องไอเป็นอะไร :katai1:
-
:mew2:ขอให้น้องไออย่าเป็นอะไรมากไปเลยนะ เพราะน้องไอกำลังมีความสุขมากๆ
คนอ่านก็รอลุ้นตอนต่อไปว่าจะเป็นยังไง
-
พี่เปรมต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆ ที่ไม่บอกอาการน้องไอ เราเชื่อมั่นในพี่เปรม
ผู้ชายที่ดีงาม ดูแลดีทุกอย่าง พูดไม่หวาน แต่เข้าถึงจิตใจ น้องไอแทบลงไปนอนแผ่ให้ปล้ำ :laugh:
เป็นห่วงน้องไอมาก แต่มาม่ายังไงก็มาค่ะ จะรอกิน เอาให้ผมร่วงกันไปข้างนึงเลย :katai1:
สู้ๆ นะคะคุณริน :กอด1:
-
การแสดงออกของพี่เปรมบอกตรงๆว่าแนบเนียนมาก แต่ในความแนบเนียนนั้นก็มีจุดให้รู้ว่าพี่เปรมกำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่ น้องไอฉลาดซะด้วย ยังไงก็ขอให้น้องไออย่าเป็นอะไรนะ เป็นห่วงมากๆ จริงๆ
นุ่มก็นุ่มเถอะ นมโตมาจากไหนก็สู้น้องไอหัวนมชมพูไม่ได้หรอกนะ :laugh:
เป็นกำลังใจให้นักเขียนจร้าาาาาา :กอด1:
ขำตรง นุ่มก็นุ่มเถอะ นมโตมาจากไหนก็สู้น้องไอหัวนมชมพูไม่ได้หรอกนะ
:laugh: :laugh:
-
เหมือนจะต้องต้มน้ำ
ขอต้มจืดก็พอนะ อย่ามาแบบต้มยำเลยยยย :hao5:
-
ขอให้น้องไอหายไวไว (ไม่กินมาม่ากินแต่ไวไว) :กอด1
-
อย่าให้ไอเป็นไรเลยนะ
:mew2: :mew2: :mew2:
-
เอามาม่าชามกรุบกริบพอให้เป็นสีสันพอน้าน้องเปี๊ยกก
หัวใจพี่อ่อนแอออออ
อาการป่วยของน้องไอคืออะไร ท้อง?
ลุ้นมากเลย ขออย่าให้เป็นอะไรร้ายแรงงงง
-
น้องไอนิ่งนิ่มๆ มาดนางเอกมากลูกขาาา :กอด1:
:oak: แพ้มาม่า
-
ชอบน้องไออะ อยู่ลำดับสุดท้ายแล้วไง ความสำคัญมันต่างกันนะจ๊ะ :katai2-1:
ส่วนน้องนุ่มนิ่มหนังหน้าหนาและนมโตคนนั้น มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะจ๊ะ :z6:
อยากรู้ว่าน้องไอเป็นอะไร เป็นห่วงน้องไอมาก
น้องเปี๊ยก ลูกได้กลิ่นมาม่าที่ไหนค่ะ แม่จะตามไปคว่ำหม้อมาม่า หรือจะเอาไปสาดหน้าน้องนุ่มนิ่มดี :m32:
-
แปะไว้ก่อน :กอด1:
-
น้องไอป่วยเป็นอะไรคะพี่เปรม
คนอ่านเครียดตามมมมมมมม
คนอ่านใจบ่ดีค่าาาาาา :ling3:
:pig4:
-
พี่เปรมแสนดี สุดหล่อของน้อง บอกเถอะค่ะว่าน้องไอเป็นอะไร เป็นห่วงน้องไอมากเลย o9
ขอมาม่าหมูสับนะน้องเปี๊ยก ไม่จัดจ้านจนเหงื่อแตกพลั่ก :hao5:
-
ไอมานอนนี่ได้ไง ไอ้เปี๊ยกอุ้มมึงมา ตอบอย่างนี้ปี้สักยกสองยกดีกว่า :m20: เออ เป็นความคิดเข้าท่าดีนะน้องไอ เผลอๆอาจจะคลายอาการปวดหัวไปด้วยก็ได้ หนูอาจจะเครียดเรื่องนี้เพราะไม่ได้โดนหรือเปล่าลูก :laugh: ไม่ ไม่ ล้อเล่นน้องไอ ที่จริงเจ๊เป็นห่วงหนูนะ มันต้องเกี่ยวกับอุบัติเหตุแน่ๆเลย พี่เปรมรู้อยู่แล้วล่ะว่าน้องเป็นอะไร เพราะเป็นหมอแต่สำคัญคือเป็นผัว และแม่ผัวก็เป็นหมอที่รักษาน้องไออีก คงไม่อยากให้น้องไอกังวล และคงกำลังหาทางรักษาอยู่แน่ๆ น้องไอก็รอนะ พี่เปรมไม่ทิ้งหนูอยู่แล้ว :กอด1: ส่วนอีนังเน่าน่วม แค่อกโต ไม่ได้แดกพี่เปรมหรอกค่ะ พี่เปรมนิยมจอแบนแกนชมพูของหนูไอเท่านั้น อีกอย่าง สกิล ความแรดมันต่างกัน หล่อนน่ะแรดแบบน่าโดน :beat: แต่น้องไอเขาแรดแบบน่าโดน :oo1: จำใส่อกโตๆน่วมๆเน่าๆของหล่อนไว้ด้วย :angry2:
-
แบบเค้านึกภาพตอนน้องไอในแบบฮิพฮอพบอยออกเลยอะ :laugh: แล้วแบบน้องไอไม่ต้องแย่งชิงกับใคร อยู่คิวสุดท้ายแล้วยังไงละจ๊ะ ความสำคัญมันต่างกันนะ และยิ่งกว่านั้นก็คือพี่หมอเค้าชอบหัวนมชมพูแบนๆ ประเภทอกโตอย่างน้องนุ่มนั่นไม่ได้อยู่ในสายตาของพี่เปรมหรอกค๊า :hao3:
พี่เปรมค่ะ น้องไอเป็นอะไรอะ อย่าให้น้องเป็นหนักนะ เค้าเป็นห่วง :katai1:
-
ไอมานอนนี่ได้ไง ไอ้เปี๊ยกอุ้มมึงมา ตอบอย่างนี้ปี้สักยกสองยกดีกว่า :m20: เออ เป็นความคิดเข้าท่าดีนะน้องไอ เผลอๆอาจจะคลายอาการปวดหัวไปด้วยก็ได้ หนูอาจจะเครียดเรื่องนี้เพราะไม่ได้โดนหรือเปล่าลูก :laugh: ไม่ ไม่ ล้อเล่นน้องไอ ที่จริงเจ๊เป็นห่วงหนูนะ มันต้องเกี่ยวกับอุบัติเหตุแน่ๆเลย พี่เปรมรู้อยู่แล้วล่ะว่าน้องเป็นอะไร เพราะเป็นหมอแต่สำคัญคือเป็นผัว และแม่ผัวก็เป็นหมอที่รักษาน้องไออีก คงไม่อยากให้น้องไอกังวล และคงกำลังหาทางรักษาอยู่แน่ๆ น้องไอก็รอนะ พี่เปรมไม่ทิ้งหนูอยู่แล้ว :กอด1: ส่วนอีนังเน่าน่วม แค่อกโต ไม่ได้แดกพี่เปรมหรอกค่ะ พี่เปรมนิยมจอแบนแกนชมพูของหนูไอเท่านั้น อีกอย่าง สกิล ความแรดมันต่างกัน หล่อนน่ะแรดแบบน่าโดน :beat: แต่น้องไอเขาแรดแบบน่าโดน :oo1: จำใส่อกโตๆน่วมๆเน่าๆของหล่อนไว้ด้วย :angry2:
ชอบเม้นต์ของคุณ manutty มากๆ เลยค่ะ อ่านแล้วแบบโดนใจทุกครั้งเลย :laugh:
-
น้องไอเป็นอะไรอ่ะ...กลัวจัง
ขอมาม่าน้อยๆ น้า. :mew2:
-
มาแล้วๆ จร้า
เปิดมาน้องไออ๊วก เป็นห่วงมากๆ :katai1:
แต่อะไรอะคะพี่เปรม คำตอบของพี่ทำข้าวแทบพุ่ง :laugh:
มึงนอนเล่นอยู่บนพื้นหน้าทีวี ไอ้เปี๊ยกแบกมึงขึ้นมา
แต่นั่นยังไม่พอ ดูคนเหวี่ยงซะก่อน ยอมให้ปี้สักยกสองยก :hao6: เด็ดดวงมากเลยจร้าน้องไอของแม่ ยิ่งตอนที่นู๋ขโมยซีนแบบมาดนางพญาจากบรรดาแฟนคลับโดยเฉพาะนางนุ่มอกนิ่มตูดเน่านั่น แม่แทบยกธงเชียร์ o13
น้องเปี๊ยก อยากกินมาม่าเหรอครับมาม่ามันไม่ดีนะครับ ผงชูรสมันเยอะ
-
คุณหมอ คนไข้ที่รักไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหมคะ :mew2:
-
รู้สึกใจไม่ดี ขออย่าให้ไอเป็นอะไรร้ายแรงไปมากกว่าตอนนั้นเลยนะ
-
อย่ามาม่า!!! ไม่เอา ไม่หิว ไม่กิน โฮกกกก :ling1:
-
ไม่นะ น้องไอเป็นอะไร
-
คู่นี้น่ารักจริงๆ น้องไออย่าเป็นอะไรหนักเลยนะ :monkeysad:
-
ถ้าเป็นอะไรไปจะโกรธน้องไอนี่ล่ะค่ะ ได้ร่างกายกลับมาจากความตายก็ไม่ดูแลให้ดี หมอให้ไปหาก็ไม่ไป
-
คือมันดี
คือชอบ :mew1: :hao7:
-
อยากรู้จังว่าน้องไอเป็นอะไร ไห้เดาจากอาการคงเกี่ยวกับสมอง เนื้องอก อะไรสักอย่าง มาม่าไม่มีสารอาหารน้าอย่ากินบ่อยเลย ไม่ดีต่อสุขภาพ
-
:pig4:
ขอแปะจองไว้ก่อน
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตามมาอีดิทค่ะ :impress2:
-
พี่เปรมน้องไอยังน่ารักเสมอ คืออ่านแล้วรับรู้ได้ถึงความรักที่มีให้กันเลย
มันไม่มาก ไม่น้อย กำลังดี คีฟคาแรคเตอร์ได้อย่างลงตัว งื้อออ น่ารักกกก
จนไม่อยากให้มาม่าเล๊ยย แต่เนื้อเรื่องมันก็ต้องดำเนินต่อไปไม่งั้นเด๋วไม่พีค ฮาา
-
อย่าให้น้องไอเป็นไรน๊าาา ไม่งั้นจะไปวางระเบิดคนเขียน :serius2:
นักเขียนย้ายบ้านด่วนนนนนนน หนีระเบิด :laugh:
นักเขียนหนีไปไหนไม่รอดหรอกค่ะ :laugh: เพราะเราจะจับน้องเปี๊ยกเป็นตัวประกัน :laugh:
-
ที่พี่เปรมไม่บอกเพราะเป็นห่วงไอจังอ่ะแหละ
อย่าให้น้องไอเป็นอะไรเลย คงจะมีคนเสียใจหลายคน
แล้วแบบนี้ไอรู้แล้วใช่ไหมว่าตัวเองเป็นไร
ไม่เอามาม่า กระโดดถีบขาคู่ใส่ชามมาม่าเลย
เอาระเบิดปาบ้านไรท์ดีกว่า คิคิ
-
กลัวน้องไอเป็นอะไรที่ร้ายแรง....
-
ถ้าน้องไอป่วยเป็นอะไรก็ขอให้หายนะ มาม่าชามเล็กก็พอน้า
-
:z13:
-
“มึงนอนเล่นอยู่บนพื้นหน้าทีวี ไอ้เปี๊ยกมันเลยแบกมึงขึ้นมา” :laugh: พี่เปรมทูลหัวของบ่าวเป็นคนกวนทิงยิ่งนัก 55555
ว่าแต่ ไม่อยากบริโภคมาม่า อ่ะ ทานจนเบื่อแล้ว ฮื่อๆ :o12: แต่ถ้ามันต้องมาม่า ขอเบาๆ รสหมูสับก็พอ ..T_T อย่านักหน่วงนักเลยเจ้าค่ะ
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-29-
เทศกาลสอบปลายภาคจบลงแล้วล่ะครับ แล้วหลังจากนั้นปิดเทอมและขยับขึ้นเรียนปีสี่ ซึ่งเป็นช่วงเวลาของการฝึกงานตามบริษัทต่างๆ โดยส่วนใหญ่ก็จะหนีไม่พ้น สำนักพิมพ์โปรดัคชั่นเฮาท์ หรือ กราฟฟิคเฮาท์ โดยผมกับไอ้ดีนจะไปฝึกงานที่บริษัทของคุณลุงศักดิ์บุคคลซึ่งเป็นเพื่อนรักของพ่อครับ และในขณะที่ผมฝึกงานพี่เปรมก็เป็นคุณหมออินเทอร์นหรือคุณหมอที่ต้องทำงานใช้ทุน ระหว่างนั้นพี่เปรมก็จะเรียนต่อด้านศัลยแพทย์ไปด้วย และจนกว่าจะเรียนจบก็ใช้เวลาถึงห้าปี พี่เปรมจึงจะสามารถย้ายเข้ามาเป็นนายแพทย์ในโรงพยาบาลของครอบครัวได้ แต่กว่าจะถึงจุดนั้นผมก็กลุ้มใจไม่น้อยว่าพี่เปรมจะจับฉลากได้ไปเป็นคุณหมออินเทอร์นที่โรงพยาบาลไหนเนี่ยแหละครับ
“โอ๊ย อิจฉาจริงเว้ย!” ไอ้หมาดีนเห่าใส่ผมหลังจากเดินออกมาจากห้องสอบแล้วเจอรถเมอร์ซิเดสเบนซ์สีขาวจอดอยู่ตรงลานบาสเก็ตบอลของมหาลัย ผมล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าพี่เปรมไปติดสินบนพี่ยามรึยังไงเนี่ยทำไมถึงได้จอดที่ดีแบบนี้ได้
“กูไปก่อนนะ ไว้เจอกันที่บ้าน” ผมหันไปตบบ่าไอ้ดีนแล้วเดินฉิวตัวปลิวไปหาเจ้าของรถคันหรู
ไม่ต้องห่วงไอ้ดีนหรอกนะครับ มันไม่มีวันโดดเดี่ยวหรอกเพราะเดี๋ยวไอ้ดีนก็ต้องไปรับน้องปิ่นสวีทหวานกันสองต่อสองหลังสอบเหมือนกัน
“รอนานมั๊ย?” คนตอบส่ายหน้าแล้วใช้สายตาบอกให้ผมขึ้นรถ
พี่เปรมเอ็กซ์เทอร์นเสร็จตั้งแต่เมื่อสามวันที่แล้วครับ ดังนั้นสามวันที่ผ่านมาพี่เปรมอยู่ดูแลผมระหว่างสอบได้ตลอดเวลา แต่จะว่าไปตั้งแต่ผมกลับมาจากชลบุรีเมื่อคราวก่อน พี่เปรมก็ขยันขับรถไปกลับชลบุรี-กรุงเทพมากขึ้น จากที่ได้เจอกันเดือนละครั้งเปลี่ยนมาเป็นได้เจอกันแทบทุกอาทิตย์ แม้แต่ละครั้งจะอยู่ได้แค่อาทิตย์ละวันพี่เปรมก็ไม่เคยบ่น แถมยังกำชับเรื่องกินยาและถามคำถามเกี่ยวกับร่างกายของผมซ้ำๆ แบบเดิมทุกครั้งจนแทบจะกลายเป็นคุณลุงขี้บ่น และผมก็ไม่แน่ใจว่าพี่เปรมไปติดสินบนไอ้ดีนกับพี่ดินไว้รึเปล่า ไอ้ดีนมานอนเฝ้าผมทุกคืนไม่พอยังทำตัวติดหนึบกับผมมากกว่าเก่า ในขณะที่พี่ดินถ้าว่างปุ๊ปก็ขนอุปกรณ์การแพทย์มาตรวจวัดความดันโน่นนี่นั่นสารพัดทำอย่างกับผมเป็นเด็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นผมเองก็ไม่คิดจะถามเกี่ยวกับความเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้
“หิวมั๊ย?”
“มากกก” ผมพยักหน้าตอบพร้อมกับจับน้องเปี๊ยกมาวางบนตัก
มือใหญ่ยื่นมาลูบแก้มผมเบาๆ ก่อนจะสตาร์ทรถ ผมมองเสี้ยวหน้าคมที่จ้องไปยังถนนเบื้องหน้า ความเปลี่ยนแปลงอีกอย่างหนึ่งที่ผมสัมผัสได้ก็คือความตึงเครียดและกังวลที่แฝงอยู่ในดวงตาคมเข้ม
ผมไม่ได้ถามว่าพี่เปรมจะขับรถไปที่ไหน และผมก็ไม่ได้เสนอว่าอยากจะกินอะไรในมื้อเที่ยงนี้ ฉลองที่ผมสอบเสร็จและพี่เปรมฝึกเอ็กซ์เทอร์นจบครับ ผมทำเพียงนั่งคุยกับน้องเปี๊ยกบ้างพี่เปรมบ้าง จนพาหนะราคาแพงของพี่เปรมพาพวกเรามาจนถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งกลางกรุงเทพฯ แต่เพราะว่าเป็นวันธรรมดาและช่วงเวลาก็แค่เที่ยงกว่าๆ ผู้คนเลยยังบางตาไม่พลุกพล่าน ผมลงมาจากรถพร้อมน้องเปี๊ยกแล้วมองไปรอบๆ ด้วยความแปลกใจและคุ้นชินเหมือนว่าผมเคยมาที่นี่กับพี่เปรมแล้วครั้งหนึ่งแต่ก็นึกไม่ออกจริงๆ ว่าเมื่อไหร่
ประตูท้ายรถถูกเปิด พี่เปรมหยิบตะกร้าใบใหญ่ออกมาถือไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วมืออีกข้างก็กุมมือของผมไว้ ผมก้มลงมองน้องเปี๊ยกเพื่อถามว่าอยากจะวิ่งเล่นหรืออยากจะให้ผมอุ้ม แต่พี่เปรมกลับตอบคำถามนั้นแทนว่าที่นี่หมาเยอะ ให้อุ้มไปก่อน ถึงที่โล่งๆ แล้วค่อยวาง ดังนั้นด้วยสวัสดิภาพอันปลอดภัยของลูกชายตัวน้อยผมจึงอุ้มไปตลอดทาง เพราะเอาเข้าจริงระหว่างนั้นก็เจอน้องหมาเยอะอยู่เหมือนกัน บางตัวมีส่งเสียงขู่คำรามด้วยความอิจฉาใส่น้องเปี๊ยกด้วยนะครับ
เดินมาสักพักเราก็หยุดลงตรงริมสระน้ำใต้ร่มไม้ต้นใหญ่ เพราะเป็นเวลาเที่ยงกลางสระน้ำจึงว่างเปล่าไร้เรือถีบสำหรับคู่รัก ไกลๆ ออกไปมีครอบครัวพ่อแม่และลูกฝาแฝดตัวน้อยกำลังนั่งเล่นพักผ่อนกันอยู่ บนถนนเส้นเล็กก็มีจักรยานปั่นผ่านไปผ่านมาเป็นระยะและผู้คนเดินเล่นอยู่ประปราย บรรยากาศรอบตัวมันดูอ้อยอิ่งเชื่องช้า ผ่อนคลาย และคุ้นเคยมากจริงๆ ครับ
พี่เปรมหยิบเสื่อพับในตะกร้าออกมาปู จากนั้นก็หยิบกล่องอาหารอีกสี่ห้ากล่องออกมาเรียงราย เมื่อผมเปิดฝาออกน้ำลายก็สอฟูมปากทันทีล่ะครับ เมนูง่ายๆ แต่ของโปรดของผมทั้งนั้น หมูทอดกระเทียมพริกไทย ไข่ลูกเขย ผัดพริกแกงไก่ใส่ถั่วฝักยาว และที่ขาดไม่ได้ก็คือน้ำซุปเต้าหู้สาหร่ายเอาไว้ซดให้คล่องคอครับ
“พี่เปรมทำเองหมดนี่เลยเหรอ?” ผมส่งสายตาวิ้งวับไปให้พี่เปรม มีสามีดีก็แบบนี้แหละครับ
“คุณป้าพิมพ์ทำ”
เอ่อ.. บางทีผมก็อยากให้พี่เปรมโกหกบ้างก็ได้นะ
“แต่นี่กูทำเอง” พี่เปรมชี้ไปที่ถ้วยน้ำซุป ด้วยใบหน้านิ่งเรียบ
แค่นี้ก็ทำให้ผมฉีกยิ้มแทบไม่ทัน เพราะอะไรรู้มั๊ยครับ ก็เพราะว่าทุกมื้ออาหารของผมจะต้องมีน้ำซุปเป็นองค์ประกอบที่สำคัญ และน้ำซุปเต้าหู้สาหร่ายสไตล์ญี่ปุ่นก็เป็นหนึ่งเมนูที่แม่ทำมาให้กินตั้งแต่จำความได้ มื้อไหนขาดไปถือว่ารสชาติของอาหารกร่อยลงไปล่ะครับ
“กินด้วยกันนะ” ผมส่งช้อนให้พี่เปรม แล้วก็ตักกับข้าวกินจากกล่องเดียวกัน
ข้าวมีอยู่กล่องเดียวครับ กล่องใหญ่มาก ขนาดแบ่งไปคลุกให้น้องเปี๊ยกกินแล้วก็ยังเหลือเยอะแต่ก็ถือว่าพอดีสำหรับผู้ชายสองคน
อาหารมื้อนี้แม้จะไม่เลิศหรูแต่ประทับใจผมสุดๆ ไปเลยล่ะครับ ดังนั้นผมจึงอดไม่ได้ที่จะแชะภาพเก็บไว้ ระหว่างที่พี่เปรมหันไปบ่นใส่ลูกชายเรื่องกินมูมมาม ผมก็อัพโหลดรูปที่ถ่ายไว้เมื่อครู่ลงอินสตาแกรมแล้วแชร์ไปเฟสบุ๊คและทวิตเตอร์เอาให้ครบทุกโซเชียลเลยครับ เป็นรูปอาหารที่วางอยู่บนเสื่อ เน้นกล่องข้าวที่มีช้อนส้อมสองชุดแต่บังเอิญผมตะแคงกล้องเยอะไปหน่อยจึงติดขาเรียวยาวภายใต้กางเกงจ๊อกเกอร์สีโอลีฟและน้องเปี๊ยกที่ตะกุยอยู่แถวรองเท้าลูเซอร์ สคูลเลอร์ โลว์ ไวท์ ผมพิมพ์แคปชั่นใต้รูปว่า ‘Jubilant’ แล้วแท็กชื่อ Preamnatee จากนั้นก็เก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋าไว้ค่อยเช็คกระแสตอบรับทีหลัง
เรากินข้าวกันไปเรื่อยๆ คุยเรื่องทั่วไปตามสภาพดินฟ้าอากาศ เรื่องงานของพี่เปรม และเรื่องความฝันของผม ฝันที่อยากจะเดินตามรอยพ่อ เป็นมัณฑนากรที่ประสบความสำเร็จในอาชีพ และหลังจากข้าวหมดกล่อง กับข้าวหมดเกลี้ยง เราก็ล้างปากด้วยผลไม้ที่พี่เปรมเตรียมมานั่นแหละครับ เราทั้งคู่ต่างนั่งมองไปข้างหน้า ผมไม่รู้ว่าพี่เปรมมองที่เดียวกับผมรึเปล่า พี่เปรมเงียบไป ผมก็เงียบด้วยเช่นกัน
“กูเคยมาที่นี่ครั้งแรกกับแฟนกู” จู่ๆ เสียงทุ้มก็พูดขึ้น ทำให้ผมต้องหันไปมอง อะไร ‘แฟนกู’ นะ? หูฝาดรึเปล่า?
“ครั้งที่สองมากับไอ้เปี๊ยก” พี่เปรมพูดโดยที่สายตายังมองไปข้างหน้า
ผมร้องอ๋อในใจเมื่อจบประโยคที่สอง แฟนคนแรกคือใครผมไม่ใส่ใจ ส่วนแฟนคนที่สองคือน้องเปี๊ยกรักกันมากแค่ไหนผมรู้ดี แต่ไม่ทราบว่าพี่เปรมจะมาย้อนรำลึกความหลังครั้งเก่าอะไรกันตอนนี้ครับ
“และนี่เป็นครั้งที่สาม กูมากับมึง” จะย้ำให้รู้ว่าผมมาเป็นลำดับที่สาม??
ใช่สิ ผมมันไม่น่ารัก ไม่หุ่นกระชับมือเหมือนแฟนอันดับหนึ่งและสองสินะ เหวี่ยงตาใส่เลยสิครับ ซึ่งพอดีกับที่ดวงตาคู่คมหันมา ใบหน้าคมจุดรอยยิ้มเล็กๆ ตรงมุมปาก
“กูมีความสุขที่สุด”
“หืม?” อารมณ์เปลี่ยนกระทันหัน จากเหวี่ยงกลายเป็นเบิกตาโตแบ๊วใส่พี่เปรมแทบไม่ทัน
“เมื่อก่อนกูเคยสงสัยว่าไอ้ปลื้มมันมีความสุขกับการเป็นเกย์ยังไง รักแบบชายรักชาย หรือรักเพศเดียวกันมันจะมีความสุขได้จริงๆ อย่างนั้นเหรอ จนเมื่อมาเจอมึง ความสงสัยทุกอย่างของกูก็หมดลง”
ตั้งใจฟังและพยักหน้าทำความเข้าใจตามที่พี่เปรมพูด มือใหญ่เอื้อมมากุมมือของผมไว้ พี่เปรมในเวลานี้โรแมนติกน่าดูนะครับ ทำเอาผมนิ่งค้างอย่างกับต้องมนต์
“บางทีปาฏิหาริย์แห่งรักอย่างที่มึงเคยบอกอาจจะมีจริงก็ได้ ซึ่งมึงนั่นแหละคือปาฏิหาริย์สำหรับกู มึงทำให้กูยิ้มแบบคนปัญญาอ่อนได้ เวลาที่อยู่ใกล้มึงกูรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด มึงทำให้กูรู้ความหมายของคำว่ารักที่ไม่ใช่แค่เปลือกนอกและฉาบฉวย ถ้าจะพูดให้น้ำเน่าสักนิด ‘มึงก็คือสิ่งที่มีค่าสำหรับกู’” นิ้วใหญ่เกลี่ยบนหลังมือของผมเล่น
“กูไม่ใช่พระเอกในนิยายที่จะให้สัญญาว่ากูจะรักมึงและสามารถแลกชีวิตของตัวเองเพื่อมึงได้ แต่กูรู้แค่ว่ากูจะทำทุกอย่างและทุกทางเพื่อที่จะรักษามึงไว้ให้ดีที่สุด” เราไม่ได้มองตากันหวานซึ้ง ผมทำเพียงก้มมองมือข้างที่พี่เปรมกุมไว้ และพี่เปรมก็ยังคงมองไปข้างหน้า ณ จุดใดจุดหนึ่งที่ผมไม่อาจจะรู้ได้
มาถึงตรงนี้ผมพอจะเข้าใจอารมณ์ของพี่เปรมแล้วล่ะครับ และมันก็ทำให้ผมรู้สึกหวั่นในหัวใจ ผมหันไปมองน้องเปี๊ยกครู่หนึ่ง เจ้าตัวเล็กของผมเล่นเขี่ยดินเขี่ยหญ้าอยู่ใกล้ๆ ดูเหมือนไม่ได้สนใจอะไรแต่หูตั้งๆ นั่นกำลังทำงานอย่างดีเยี่ยมครับ
“ขอบคุณนะพี่เปรม” บีบมือใหญ่เบาๆ แทนคำขอบคุณและความรู้สึกทุกอย่าง
ผมเอียงคอชะโงกหน้าน้อยๆ ไปให้พออยู่ในสายตาของพี่เปรม เมื่อใบหน้าคมหันมา ดวงตาของเราจ้องกัน และผมก็ระบายรอยยิ้มจนเต็มแก้ม ก่อนจะพูดจาสุภาพไพเราะกับคุณหมอ
“ถ้าผมเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับคุณหมอ ถ้าอย่างนั้นผมขอให้คุณหมอช่วยอธิบายทุกอย่างและทุกทางเพื่อที่จะรักษาผมไว้ให้ดีที่สุดหน่อยได้มั๊ยครับ?” คำถามของผมทำให้คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย
ดวงตาคู่คมหรี่ลงจ้องมองเข้ามาในดวงตาผมอย่างกับว่ากำลังอ่านอะไรบางอย่างอยู่
“ถ้ากูไปแอบมีกิ๊ก กูคิดว่าไม่เกินยี่สิบสี่ชั่วโมงกูคงโดนมึงจับได้แน่นอน”
ถ้าจะสร้างเรื่องสมมติแบบนี้ ผมคิดว่ามันไม่ดีต่อตัวพี่เปรมเองนะครับ ผมดึงมือกลับมาแล้วเปลี่ยนเป็นนั่งขัดสมาธิหักนิ้วดับกรอบ ทว่าใบหน้ายังประดับรอยยิ้มนางงามไว้เหมือนเดิม
“ลองดูมั๊ยล่ะ?”
“ภูมิใจชะมัด เมียกูเป็นอับดุล”
“อย่าแถ”
ผู้ชายตัวโตตรงหน้ายอมแพ้ด้วยการยกมือขึ้นทั้งสองข้าง จากนั้นเราก็กลับเข้าสู่โหมดที่ค้างไว้ก่อนหน้า เงียบกันไปครู่หนึ่ง แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันเป็นความเงียบที่ยาวนาน มันเหมือนเวลาถูกเบรคไว้ให้เชื่องช้าด้วยเสียงลมพัดทำให้ใบไม้ไหวกิ่งไม้กระทบกัน เสียงล้อจักรเบียดพื้นถนน เสียงนกร้องอยู่ไกลๆ หรือแม้กระทั่งเสียงหัวเราะพูดคุยที่ลอยมาตามลม ผมมองใบไม้ที่หลุดปลิวร่วงลงมาจากต้น ผมหยิบมันขึ้นมาดู ใบของมันยังเขียวสดแต่ตรงกลางใบมีรอยด่างสีน้ำตาลและก้านของมันก็เป็นสีเหลือง ให้ผมเดาใบไม้ใบนี้คงไม่ได้ร่วงโรยเหี่ยวเฉาแต่เพราะคงเกิดจากแมลงใบไม้หรืออะไรสักอย่างที่ทำให้มันต้องปลิดตัวเองลงจากต้นก่อนเวลาอันควร
เสียงพี่เปรมที่ถอนหายใจออกมาเบาๆ ทำให้ผมหยุดความคิดทุกอย่างแล้วหันไปมอง
“เบรน ทูเมอร์” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างเคร่งเครียด
ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยกับศัพท์ทางการแพทย์ที่ไม่เคยกระดิกหู
“ภาวะเนื้อเยื่อที่มีการเจริญเติบโตผิดปกติเป็นค่ากลางๆ มีอัตราการเจริญเติบโตและแพร่กระจายช้า ซึ่งอาจจะเป็นมะเร็งหรือไม่ใช่มะเร็งก็ได้”
ผมก็ไม่ได้หลบสายตาคมที่จ้องอยู่ ผมตอบไม่ถูกเหมือนกันว่าอารมณ์และความรู้สึกของผมในเวลานี้ แม้จะรู้ว่าร่างกายของตัวเองกำลังป่วย และพอจะทำใจล่วงหน้าไว้บ้างแล้ว แต่เมื่อถึงเวลาจริงผมทำได้แค่มองพี่เปรมนิ่งๆ แม้จะไม่เข้าใจแต่ก็ยังอย่างตั้งใจฟังต่อไป พี่เปรมจึงขยับตัวเปลี่ยนท่านั่งหันหน้าเข้าหาผมแล้วใช้มือกุมมือของผมไว้ทั้งสองข้าง
“ผลตรวจเอ็มอาร์ไอ เจอก้อนเนื้อผิดปกติในสมอง แต่อยู่ในตำแหน่งที่ไม่เป็นอันตราย และขนาดของก้อนเนื้อก็ไม่ใหญ่มากแต่ก็ปล่อยเอาไว้ไม่ได้เช่นกัน”
ในหูของผมได้ยินเสียงวิ๊งเหมือนมีใครมาเคาะแก้วใสอยู่ใกล้ๆ แต่สักพักก็หายไป
“สาเหตุที่เกิดโรคนี้ไม่มีแน่ชัด แต่ในกรณีของมึงอาจจะเป็นผลกระทบจากอุบัติเหตุ”
ใช่สินะ อุบัติเหตุครั้งนั้น... ผมหันไปสบตาน้องเปี๊ยกที่ยืนมองพ่อเปรมนิ่งค้างราวกับโดนสต๊าฟเอาไว้
“กูคุยกับคุณแม่แล้ว กรณีของมึงสามารถรักษาให้หายขาดได้ ซึ่งจะใช้วิธีการฉายรังสี ส่วนการผ่าตัดจะเป็นทางเลือกสุดท้าย”
มือใหญ่ยกขึ้นแนบลงบนแก้มของผมทั้งสองข้าง นิ้วโป้งเกลี่ยบนแก้มของผมเบาๆ และนั่นทำให้ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมกำลังร้องไห้
“ที่กูเพิ่งบอกมึงเพราะอยากให้มึงสอบให้เสร็จก่อน กูไม่อยากให้เรื่องนี้มาทำลายอนาคตและความฝันของมึง และมันก็ยังอยู่ในช่วงเวลาและขอบเขตที่ปลอดภัย แต่หลังจากนี้ไปมึงต้องรักษาอย่างจริงจัง และเพราะผลข้างเคียงจากการฉายรังสีในแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน กูและคุณแม่เองก็ไม่รู้ว่ามึงจะได้รับผลข้างเคียงอะไรบ้าง แต่จงจำไว้ว่ากูอยู่กับมึง กูจะดูแลมึงอย่างดีที่สุด”
ผมยิ้มให้พี่เปรม ผมไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องยิ้มทั้งๆ ที่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ผมตกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้ แต่ในขณะเดียวกันก็ดีใจที่พี่เปรมยอมอธิบายทั้งหมด ผมถูกสองแขนแกร่งโอบกอดไว้ มือที่แสนอบอุ่นลูบหัวของผมที่ซบลงบนบ่ากว้างแผ่วเบา
“กูจะทำทุกอย่างและทุกทางเพื่อที่รักษามึงไว้ให้ดีที่สุด”
นั่นไม่ใช่คำสัญญา แต่เป็นคำที่บอกว่าผู้ชายคนนี้จะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อผม ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันต้องพยายามมากแค่ไหน และต้องใช้เวลานานเท่าไหร่เพื่อให้ความพยายามบรรลุผล สิ่งเดียวที่ผมทำใจตอนนี้ก็คือปล่อยโฮออกมาโดยไม่คิดจะอายใครเพื่อให้ความกลัวและความอึดอัดที่คับแน่นอยู่ในอกมันถูกระบายด้วยน้ำตา และผมก็ได้ยินเสียงร้องไห้ ‘หงิงงง’ เบาๆ ทับซ้อนกับเสียงร้องไห้ของผม
.
.
.
กลับมาถึงบ้าน คุณป้าพิมพ์ คุณลุงเด่น รอรับผมอยู่ที่หน้าบ้าน แม้ไม่พูดแต่ผมก็รู้ว่าทุกคน รวมทั้งไอ้ดีน พี่ดิน หรือแม้แต่แม่ที่อยู่ไกลถึงอีกซีกโลกก็คงจะรู้เรื่องอาการป่วยของผมมาพักใหญ่แล้ว และอีกไม่นานแม่คงจะบินมาหาผมแน่นอน แต่ทันทีที่เหยียบเข้ามาในบ้าน ความคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น น้ำตาที่คิดว่าหยุดไหลไปแล้วกลับทะลักล้นออกมาอีกครั้งเมื่อได้เจอหน้าใครบางคน
“โอก้าซัง...” เสียงของผมทั้งเบาและสั่นเครืออย่างน่าทุเรศ ก่อนจะโผเข้ากอดแม่
แม่มาเร็วกว่าที่ผมคิดไว้ พี่เปรมคงจะบอกแม่นานแล้ว ไม่ใช่สิ ตั้งแต่ไปตรวจเอ็มอาร์ไอเมื่อครั้งนั้น พี่เปรมคงจะเตรียมทุกอย่างเพื่อผมมาโดยตลอด
“มุสุโขะซัง.. มุสุโขะซัง..” แม่พูดว่า ‘ลูกชายของฉัน’ ซ้ำไปซ้ำมาปนเสียงสะอื้นเบาๆ
อ้อมกอดของแม่อบอุ่นเหมือนสายน้ำเย็นที่ปลอบประโลมผมได้ทุกเมื่อ ผมไม่อายถ้าใครจะหาว่าผมอ่อนแอและทำตัวเป็นลูกแหง่ ยิ่งในเวลานี้ต่อให้คนทั้งโลกกำลังหัวเราะและด่าผมว่าใจตุ๊ดผมก็จะไม่โต้เถียงใดๆ ผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาและคงจะเหมือนกับแม่ที่กำลังร้องไห้อยู่เช่นกัน
นานพอดูกว่าผมจะหยุดน้ำตาและเรียกสติให้กลับมาได้ ผมมองหน้าแม่ที่เต็มรื้นไปด้วยน้ำตา แม่ของผมที่เคยสดใสและสวยอ่อนวัย แต่กลับมีรอยคล้ำรอบดวงตาจางๆ มันทำให้ผมรู้ว่าตลอดระยะเวลาที่แม่รู้เรื่องอาการป่วยของผมแม่เป็นห่วงและจะต้องทำใจให้เข้มแข็งมากแค่ไหน มันไม่ต่างจากตอนที่ผมนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่เลยสักนิด ทั้งๆ ที่ผมเคยสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดี แต่สุดท้ายผมก็ทำให้แม่ต้องมาร้องไห้เพราะผมอีกจนได้
“โกะเมนนาไซ โอก้าซัง...” ขอโทษนะครับแม่
มือที่ดูแลเลี้ยงดูให้ผมเติบโตและมีชีวิตที่ดีมาจนถึงทุกวันนี้ลูบแก้มที่เปื้อนคราบน้ำตาของผมอย่างอ่อนโยน ด้วยรอยยิ้ม
“วะตาชิโนะมุซะโกะ วะ วะรูอิโดโตะโว ชิเตอิไน..” ลูกของแม่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย แม่บอกอย่างนั้น แต่ผมก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี และถ้าผมยิ่งอ่อนแอมากเท่าไหร่ผมก็จะกลายเป็นลูกชายที่แย่มากขึ้นเท่านั้น
ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเอง แล้วระบายยิ้มเต็มแก้ม กอดและหอมแก้มแม่ไปหลายฟอด แล้วก็หันไปยิ้มให้กับทุกคนที่ยืนมองอยู่ คุณป้าพิมพ์ร้องไห้จนตาบวมจนผมต้องเข้าไปกอดปลอบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นผมก็พยายามทำตัวให้ปกติเพื่อไม่ให้สถานการณ์แย่ลงไปกว่านี้ และผมก็เป็นเด็กหนุ่มที่อายุย่างเข้ายี่สิบเอ็ดปี ผมไม่ใช่เด็กน้อยที่ต้องให้ทุกคนมาโอ๋ปลอบใจแบบทั้งวันทั้งคืน
“แม่มานานแล้วเหรอ? แล้วใครไปรับแม่? แล้วทำไมแม่ไม่บอกไอก่อนว่าจะมา?”
“แม่เพิ่งมาถึงเมื่อตอนสาย คุณป้าพิมพ์กับคุณลุงเด่นไปรับแม่ที่สนามบิน ก็ถ้าแม่บอกน้องไอก่อน น้องไอก็รู้สิ” อ่อ นั่นสินะ ผมไม่น่าถามแม่เลย
ระหว่างนั้นพี่เปรมและน้องเปี๊ยกก็เดินมานั่งร่วมวงที่ชุดโซฟาด้วย แม่เห็นน้องเปี๊ยกปุ๊ปก็ร้องเรียก ‘น้องเปียก’ ทันที เจ้าของชื่อเปียกแฉะก็รู้งานเหมือนเดิม กระดิกหาง กระโดดดึ๋งๆ ดีใจอ้อนให้แม่อุ้ม
“น้องไอเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าทุกคนสนิทกับพี่เปรม” ผมมองน้องเปี๊ยกที่อยู่ในอ้อมแขนแม่แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
แม่ไม่ตอบผมครับ แต่ผมเห็นนะว่าแม่แอบขยิบตาให้ลูกเขยน่ะ ส่วนคุณป้าพิมพ์กับคุณลุงเด่นก็ส่งสายตากรุบกริบกับพี่เปรมด้วย
ผมไม่ได้โกรธหรือน้อยอกน้อยใจกับเรื่องที่ได้รับรู้เป็นคนสุดท้าย เพราะผมรู้ดีว่าที่ทุกคนทำไปทั้งหมดเพื่อผม สำหรับผมการเรียนมันคือเส้นทางที่จะทำให้ผมได้ไปยืนอยู่ ณ จุดเดียวกับพ่อ ทุกคนรู้ถึงความมุ่งมั่นและตั้งใจของผมเป็นอย่างดี ผมต่างหากที่ควรจะขอบคุณครอบครัวที่แสนอบอุ่นนี้ที่คอยดูแลเข้าอกเข้าใจ และคอยรับฟัง ให้กำลังใจผมตลอด แต่ที่ผมจะงอนก็มีอยู่เรื่องเดียวนี่แหละครับ คือเรื่องที่พี่เปรมไปแอบกุ๊กกิ๊กกับญาติผู้ใหญ่ของผม อย่าคิดว่าพี่เปรมทำแบบนี้แล้วจะได้ส่วนลดค่าสินสอดนะ ระดับนายพบรัก รัชชารักษ์ มาตรฐานมีแต่เพิ่มขึ้น ไม่มีลดลงนะครับพี่น้อง
.
.
.
.
เย็นวันนั้นทุกคนมารวมตัวดินเนอร์กันที่บ้านของผม คุณป้าพิมพ์โชว์ฝีมือปลายจวักระดับชาววังโดยมีแม่ของผมเป็นลูกมือ ทุกคนพยายามทำตัวเป็นปกติที่สุดเก็บซ่อนความกังวลไว้ในใจแม้จะไม่ค่อยแนบเนียนเท่าไหร่ แต่ก็ไม่มีใครพูดถึงอาการป่วยของผมให้เสียบรรยากาศ
เมื่อถึงเวลานอน ผมขอนอนกับแม่ แต่ถูกแม่ไล่ให้มานอนห้องตัวเอง ก่อนจะกลับห้องแม่มองหน้าผมแล้วยิ้ม
แม่ไม่ได้ปลอบใจ ‘ไม่เป็นไร’
แม่ไม่ได้บอกว่า ‘อย่าเครียดและเป็นกังวล’
และแม่ก็ไม่ได้ห้ามว่า ‘อย่ากลัว’
“กัมบัตเตะคุดะไซ..” แม่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่ทว่าเข้มแข็งในเวลาเดียวกัน
‘พยายามเข้านะ..’
แม่บอกผมแบบนั้น และมันก็เหมือนมีพลังลี้ลับมาทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อัดแน่นอยู่ในอกของผมเบาบางลงอย่างน่าประหลาด
เดินกลับมาที่ห้องนอนตอนสี่ทุ่มกว่า เปิดประตูเข้ามาน้องเปี๊ยกก็วิ่งพุ่งมาหาผมทันที ผมรับเจ้าตัวน้อยมาอุ้มไว้ แล้วมองไปทางประตูห้องน้ำที่ปิดอยู่ บนเตียงมีไอโฟนและหนังสือเล่มใหญ่หน้าปกเขียนว่า ‘Brain’ วางไว้
“พี่ไอจะพยายามนะ” ผมก้มลงบอกน้องเปี๊ยก
“บ๊อกๆ” แน่นอน! น้องเปี๊ยกบอกผมเสียงดังและหนักแน่น ผมจึงจุ๊บกระหม่อมเล็กๆ ไปหนึ่งที
วางน้องเปี๊ยกลงบนพื้นแล้วเดินไปที่โต๊ะคอมพ์ เปิดคอมพ์พิวเตอร์เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับ ‘โรคเนื้องอกในสมอง’ ซึ่งอาการของโรคตรงตามที่เกิดขึ้นกับผมแทบทุกอย่าง ผมจึงลองหาข้อมูลหัวข้อใหม่นั่นคือ ‘การฉายรังสีรักษาโรคเนื้องอกในสมอง’ มีการอธิบายไว้มากมายจากหลายเว็บไซด์ ซึ่งผมก็เปิดอ่านทุกเว็บ โดยเฉพาะประเด็น ‘ผลข้างเคียงระหว่างฉายรังสีรักษาบริเวณสมอง’ ยิ่งอ่านความกลัวและกังวลก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้น และมันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าเหนื่อยและอ่อนล้าเหลือเกิน ผมจึงปิดทุกอย่างลงแล้วนึกถึงคำพูดของแม่เมื่อครู่ ผมจะพยายามต่อสู้กับโรคนี้ด้วยตัวของผมเอง เพื่อตัวเอง และเพื่อทุกคนที่ผมรักและรักผม
บานประตูห้องน้ำถูกเปิดออก ร่างกายสมส่วนเต็มมัดกล้ามเดินออกมาด้วยผ้าขนหนูพันรอบเอวเพียงผืนเดียว มองนานไม่ได้ครับเดี๋ยวพี่เปรมจะหาว่าผมหื่น ผมจึงหันกลับมามองหน้าจอคอมพ์อีกครั้ง แล้วเปิดเฟสบุ๊ค อินสตาแกรม ขึ้นมาเช็คกระแสตอบรับจากรูปที่ลงไปเมื่อวันนี้สักหน่อย ตอนลงรูปยังหวานโรแมนติกอยู่เลยแต่หลังจากนั้นไม่นานผมก็หลายเป็นนกกระปูดตาบวมแดงจนถึงตอนนี้
มีคนกดถูกใจรูปในเฟสบุ๊คเกือบห้าหลักแล้วครับ ส่วนในอินสตาแกรมก็ปาเข้าไปหลายพันแล้วเหมือนกัน ให้ตายสิทำไมผมถึงได้โซฮ็อทแบบนี้นะ แต่นั่นก็ไม่น่าตื่นเต้นเท่ากับมีคนชื่อ Preamnatee แท็กรูปให้ผมพร้อมแคปชั่นสั้นๆ ‘Adored’ ซึ่งเพิ่งลงไปเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้วให้ผมเป็นรูปแผ่นหลังของผมตอนที่กำลังเดินอยู่ในสวนสาธารณะโดยมีหัวเล็กๆ ของน้องเปี๊ยกชะโงกมองกล้องตาแป๋ว มีคนกดถูกใจไปหลายพันและก็มีข้อความอีกหลายร้อย แปลกนะครับแม้ผมกำลังมีเรื่องให้คิดกังวลมากมายแต่ผมกลับยิ้มได้
ผมปิดคอมพ์แล้วเดินไปจัดที่นอนให้น้องเปี๊ยก ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนเตียงมองพี่เปรมที่กำลังติดกระดุมเสื้อนอน
“พี่เปรม.. ถ้าเกิดไอฉายรังสีแล้วไม่หายล่ะ”
พี่เปรมไม่ได้ตอบในทันที ใบหน้าคมหันมามองผม จากนั้นก็เดินมาเก็บหนังสือและโทรศัพท์บนเตียงไปวางไว้บนโต๊ะ
“ยังไงมึงก็ต้องหาย เพราะอาการมันอยู่ในขอบเขตที่รักษาได้และยังไม่ได้กลายเป็นเนื้อร้าย”
ผมพยักหน้าเข้าใจ ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วไม่ได้เข้าใจเลยสักนิด
“แล้ว.. ถ้าผลข้างเคียงจากการรักษาทำให้ไอเปลี่ยนไปล่ะ?” ผมก้มลงมองมือที่วางอยู่บนตักของตัวเอง
ในหัวของผมมีแค่ตัวอักษรและข้อความเกี่ยวผลข้างเคียงอะไรบ้างระหว่างฉายรังสีรักษาบริเวณสมองที่ได้อ่านจากในอินเตอร์เน็ตเมื่อครู่อยู่เต็มไปหมด
“นอนได้แล้ว ดึกแล้ว” นอกจากจะตอบไม่ตรงคำถาม พี่เปรมยังหลบสายตาของผม
ผมล้มตัวลงบนเตียงมองพี่เปรมที่เดินไปพาลูกชายเข้านอน เสร็จแล้วก็ปิดไฟ ก่อนจะกลับขึ้นมานอนบนเตียงกอดเอวผมไว้หลวมๆ
“พี่เปรม..” ไอกลัว...
ผมอยากจะพูดออกไปแบบนั้น แต่มันกลับจุกอยู่ในอกและแน่นอยู่ในลำคอจนไม่สามารถกลั่นออกมาเป็นคำพูดได้ และมันก็ทำให้น้ำตาของผมก็ไหลออกมา
“พบรัก” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“ไม่ว่าผลข้างเคียงจากการรักษาจะเป็นยังไง สำหรับกูแล้วมันไม่สำคัญเท่ากับมึงสามารถรักษาโรคให้หายขาดได้หรอก” ริมฝีปากประทับลงบนหลังต้นคอของผม
“กูห้ามไม่ให้มึงกลัวไม่ได้ แต่กูแค่ไม่อยากจะให้มึงคิดหมดหวังทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ลงมือสู้” แขนแกร่งกระชับกอดแน่นขึ้น
แผ่นหลังของผมแนบกับแผ่นอกของพี่เปรม มือใหญ่ที่กระชับกอดกุมมือของผมเอาไว้แล้วประสานนิ้วเข้าด้วยกัน
“ต่อให้มึงล้มสักกี่พันครั้ง กูก็จะฉุดให้มึงลุกขึ้นมาให้ได้ เพราะมึงเป็นคนที่กูรัก..”
ผมยิ้มออกมาทั้งๆ ที่น้ำตายังไม่หยุดไหล ผมปาดน้ำตาแบบลวกๆ แล้วพลิกตัวกลับเข้าหาพี่เปรม ใบหน้าของเราอยู่ระดับเดียวกันบนหมอน ดวงตาของเราจ้องกันในระยะใกล้ แม้จะไม่มีแสงไฟแต่เราก็มองเห็นกันในความมืด พี่เปรมขยับหน้าเข้ามาใกล้ และผมก็หลับตาลงรับจุมพิตที่ไล่จากหน้าผากลงมาตามสันจมูกและหยุดที่ริมฝีปากของผม แผ่วเบาแต่หนักแน่นในความรู้สึก
“ไอจัง...” พี่เปรมกระซิบแผ่ว
ทุกครั้งที่ชื่อ ‘ไอจัง’ ถูกเอ่ยเรียก นั่นหมายถึง ‘คำบอกรัก’ จากพี่เปรม
ผมขยับตัวเข้าสู่อ้อมแขนแกร่งที่แข็งแรง หลับตาลงแล้วหลับไปอย่างง่ายดาย และผมก็ฝัน..
ในความฝันผมเห็นตัวเองในวัยเด็กกำลังนั่งวาดรูปอยู่กับพ่อ ผมจำช่วงเวลาเหล่านั้นได้ดี ผมมองภาพตรงหน้าและพยายามยื่นมือจะไขว่คว้าและเรียกพ่อเสียงดัง แต่ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนผมก็ทำได้เพียงแค่ยืนมองอยู่ไกลๆ อย่างไร้ตัวตน ผมทรุดตัวลงนั่งร้องไห้จนตัวโยน และในขณะนั้นเองก็มีมือคู่หนึ่งมาประคองให้ผมลุกขึ้นยืน คนๆ นั้นทำหน้าดุ แต่ก็ยังก้มลงปัดเศษใบไม้ใบหน้าที่ติดตามแข้งขาให้ผมและเช็ดน้ำตาให้ผม
‘เข้มแข็งหน่อยสิน้องไอ ลูกผู้ชายเค้าต้องสู้นะลูก’
อย่างกับมีเวทมนต์ทำให้น้ำตาที่กำลังไหลของผมหยุดลงได้อย่างอัตโนมัติ
‘ก้าวผ่านความกลัวและความอ่อนแอนั้นไปให้ได้ อย่างที่น้องไอเคยทำมาสิลูก’
ใช่ครับ ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าผมตรงนี้คือ ‘พ่อ’ ของผม พ่อที่เฝ้ามองดูผมตลอดเวลา ผมไม่ใช่ผู้หญิง ผมเป็นผู้ชาย เป็นลูกชายที่พ่อกับแม่ภูมิใจและรักมากกว่าสิ่งใด เพราะฉะนั้นผมจะมาอ่อนแอแบบนี้ไม่ได้
‘ผมจะสู้ครับพ่อ’ ผมบอกพ่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นราวกับหัวใจได้ถูกเติมพลังให้แข็งแกร่ง
‘พยายามเข้านะ’ พ่อพูดประโยคเดียวกับที่แม่พูดกับผม มือใหญ่ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้ม
ผมพยักหน้าหนักแน่นรับคำของพ่อ และนี่คงเป็นฝันดีในรอบหลายๆ เดือนที่ผ่านมา และดีที่สุดก็คือผมนอนหลับยาวสบายถึงเช้าโดยไม่มีอาการปวดหัวมารบกวนเลยแม้แต่น้อย..
.
.
.
.
TBC.. :oni3:
แถมข้างล่างอีกนิดค่ะ :a11:
-
ณ ความฝันของน้องเปี๊ยกและน้องเน่า
น้องเปี๊ยก : หม้อมาม่าโดนใครไม่รู้มาถีบคว่ำไป เดี๋ยวเปี๊ยกจะให้พี่รินต้มให้ใหม่อีกหม้อก็ได้นะ
(http://upic.me/i/35/img_7902_resize_resize.jpg)
ขอบคุณภาพจากคุณ Unnie น่ารักมากๆเลย :impress:
ว่าด้วยเรื่องเทศกาลโหวตนิยาย Sengped Awards 2015 มีคนอ่านโหวตนิยายเรื่องนี้ด้วย :impress:
แม้จะแค่น้อยนิดกระจิดริดกระจ้อยร่อย แต่มันยิ่งใหญ่มากสำหรับความรู้สึก รู้สึกตื้นตันและดีใจเป็นที่สุด :give2:
ขอบคุณมากๆนะคะ :heaven
-
น้องไอของแม่ ฮือออออออออออออ
สู้ๆนะคะลูกกกกกกกกกกกกก
-
พยายามเข้านะน้องไอ o13
-
พยายามเข้าน้องไอ
จะต้องผ่านมันไปให้ได้
ยังไม่ใช่เนื้อร้าย รักษาได้แน่นอน
มีพี่เปรมอยู่ทั้งคน อย่ากังวลน่าาา
-
พยายามเข้านะน้องไอ เดี๋ยวหายแล้วก็ปวนพี่เปรมเหมือนเดิม
-
:hao5: ไอจังพยายามเข้าน่ะ
-
สู้ๆทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี
-
น้องไอสู้ๆ เป็นกำลังใจให้เสมอ เดี๋ยวมันก็หาย
พี่เปรมก็อยู่ข้างไน้องไอนะ น่ารักมากคู่นี้ มีน้องเปี๊ยกด้วยอีกตัว
-
พี่หมอเปรม น้องไอจัง พยายามเข้านะ สู้ๆ
-
ไอจังสู้ๆนะ นายต้องหาย
พี่เปรมก็สู้ๆนะ
-
น้องไอสู้ๆนะลูกกกกกกก
เฮ้อออออ :เฮ้อ:
-
น้องไอสู้ๆ นะลูก ป้าเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
-
ไอจังสู้สู้
-
ไม่มีอะไรมากมาย แค่อยากบอกน้องไอ ว่า สู้ๆ
-
สู้ไปด้วยกันนะพี่เปรมน้องไอ :กอด1:
-
:L1:
-
น้องไอสู้ๆๆๆ พบรักสู้ตาย ><
-
น้องไอ สู้ๆนะ ผ่านมันไปให้ได้ จับมือพี่เปรมแล้วก้าวผ่านมันไปพร้อมๆกันนะ ทุกคนจะอยู่เคียงข้างและเป็นกำลังใจให้เสมอ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น้องไอสู้ ๆ นะ พี่จะตามถีบหม้อม่าม่าให้เองอย่างต่อเนื่อย คริคริ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
น้องไอ สู้ๆนะ พี่เปรมพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้น้องไอหายจากโรคนี้ เพราะงั้นน้องไอต้องมีกำลังใจสู้ต่อไปนะคะ
-
น้องไอ สู้ๆน้า o13
-
น้องไอพยายามเข้านะ ต้องหายอยู่แล้ว :hao5:
-
แล้วน้องไอจะผ่านมันไปได้ด้วยดีนะคะ :กอด1:
-
น้องไอสู้ๆ น้องไอจะต้องหายดี พี่เป็นอีกหนึ่งกำลังใจนะ :L2:
-
น้องไอเดี๋ยวก็หาย สู้ๆ
-
สงสารไออออออออ
-
:mew1:
-
จุกอะ เครียดและกังวลกับน้องไอมากๆ แต่เชื่อนะว่าพี่เปรมจะดูแลให้น้องไอหายได้ เชื่อมั่นในพี่เปรม และเป็นกำลังใจให้น้องไอด้วย พยายามไปด้วยกันนะ พี่เปรมไม่มีวันปล่อยมือน้องไอแน่ๆ :กอด1:
ปล.บอกนักเขียนด้วยนะคะ พยายามไปด้วยกันนะ สู้ๆ ค่ะ
-
ช็อคไปพร้อมๆ กับน้องไอ :katai1:
พยายามเข้านะ สู้ๆ นะ น้องไออย่าท้อนะ พี่เปรมไม่ทิ้งน้องไอไปไหนแน่ๆ
กอดนักเขียน :กอด1:
-
สงสารน้องไออ่ะ หายเร็วๆนะ
-
หมดเรื่องนั้นมาต่อเรื่องนี้ เฮ้อ
กำลังจะจ้้วงขนมหวานเข้าปากอยู่ร่อมร่อ ริรินก็เสิร์ฟมาม่ามาหม้อใหญ่ซะแล้วววววววว
-
:monkeysad: ไอจังสู้ๆ อย่าลืมสิว่ามีผัวเป็นหมอน้าาาาา
-
พยายามเข้านะไอจัง!
พี่เปรมต้องทำให้เต็มที่แน่ๆ ฮึบ!
-
น้อวไอต้องหายดี
-
ไอจังของป้า
สู้ๆนะลูกนะ :กอด1:
-
น้องไอคนดี พยายามเข้านะลูก
-
Tumor จริงๆด้วยคุณพระ ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวก็หาย กินมาม่าจนแสบท้องแล้ว ฮือออออ
-
หายไวไวนะน้องไอ :katai2-1:
-
สู้นะคะน้องไอ
-
พยายามเข้านะน้องไอ สู้ๆค่ะ :sad4: :sad4:
-
ในที่สุดก็ได้รู้สักทีว่าน้องไอเป็นอะไร :เฮ้อ: จะว่าโล่งก็ว่าโล่งนะที่พี่เปรมบอกว่าไม่อันตรายรักษาได้ แต่พอฉายแสงหรือผ่าตัดจะมีอาการข้างเคียงหรือเปล่านี่สิ แบบความจำหายไปส่วนหนึ่ง จำช่วงเวลาที่อยู่กับพี่เปรมไม่ได้แต่จำไอ้เชี่ยพี่ปลื้มได้อะไรแบบนี้ ไม่เอานะ :serius2: มโนไปก่อนแล้วกรู ไม่อยากให้มายุ่งกับไอจังอีก ถ้าจำไม่ได้จริงๆ หนูใช้ใจสัมผัสนะไอจัง ความอบอุ่น ความรัก มันต่างกันแน่นอน รวมถึงกระบองทองพี่เปรมด้วยถ้าหนูสัมผัสต้องรู้แน่ว่า ONLY ไอจัง ไม่มีก๊อป :haun4: เป็นกำลังใจให้น้องไอและพี่เปรม น้องเปี๊ยก ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขร่วมกันนะ :กอด1:
-
ขอบคุณ :)
-
น้องไอของแม่ สู้ๆ นะลูก พี่เปรมไม่มีวันให้น้องไอเป็นอะไรหรอกนะ
-
น้องไอสู้ๆ
-
ขอบคุณพี่เปรมนะจริงๆ ที่ทำทุกอย่างเพื่อน้องไอ แต่ก็ยังเป็นกังวลนะว่าผลข้างเคียงจะร้ายแรงรึเปล่า แบบเป็นห่วงน้องไอมากๆ พยายามเข้านะน้องไอ ผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้นะ
-
เชื่อพี่เปรม พี่เปรมบอกว่าไม่เป็นอันตราย พี่เปรมบอกว่าจะต้องหาย น้องไอต้องพยายามเข้านะ เชื่อพี่เปรมนะ
ปล.เป็นห่วงน้องไอมาก อย่าดราม่ามากนักนะคะ :hao5:
-
เข้มแข็งนะคะน้องไอ หนูต้องหายค่ะ มีคนรักหนูมากมาย
ชอบแคปชั่น Adored ของพี่เปรมมาก มองใครจากข้างหลังคือรักเค้าอ่ะ
พี่เปรมก็โรแมนติกสุดๆ ปิกนอกในสวน โอ้ย อยากได้แบบนี้บ้าง
ขอบคุณค่ะ
-
ไม่น่ะ อิ่มม่าๆเเล้ว :oak:
-
น้องไอสู้ๆ นะลูก
หายไวๆ น้า :กอด1:
-
น้องไอ สู้ ๆ นะ ถ้าเป็นไรไป พี่แย่งพี่เปรมจิง ๆ นะ #โดนไอจังถีบ :z1:
-
สงสารน้องไอ
-
สู้ๆนะคะน้องไอ
-
สงสารน้องไอ
สู้ๆนะ พยายามเข้านะ น้องไอ
-
เรื่องนี้มันน่ารักกกกกกก
ชอบความขี้อ้อน ขี้อ่อยของน้องไอ
ชอบลุคเถื่อนๆแบบพี่เปรม
ชอบความอมตีนของน้องเปี๊ยก5555
ตอนที่อยู่ในร่างน้องเปี๊ยก ชอยตอนที่พี่เปรมกำลังไปชลบุรี
อ่านแล้วแบบโอ๊ยยยยย น่าสงสารจัง อยากลูบหัวมากกกกกก
นี่ชอบความอบอุ่นที่อยุ่ในซอกในลืบของพี่เปรม
จริงๆนางมุ้งมิ้งนะแต่ชอบเถื่อนใสตลอดดด
-
น้องไอ อย่ายอมแพ้นะ ทุกคนรักและเป็นห่วงน้องไอนะ ถ้าน้องไอยอมแพ้ พี่เปรมจะตกเป็นของเค้านะ *อ้าว* เพราะงั้นสู้ๆ นะน้องไอ :sad4:
-
สู้ๆน่ะน้องไออออออออ :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
-
น้องไอต้องผ่านมันไปได้ พี่เปรมไม่ยอมปล่อยให้น้องไอเป็นอะไรหรอก :a2:
-
:mew6:
สู้ๆนะไอ ทุกอย่างต้องดีกว่านี้ชัวร์
อย่ากังวลเลยนะ รักษาตัวเองให้หายนะ
ทุกคนเป็นกำลังใจให้ มีพี่หมออยู่ข้างๆด้วย
ไม่กลัวนะ ไม่กลัว
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-30-
“คุณเปรมตัดสินใจแบบนี้แล้วจะไม่เสียใจในภายหลังแน่นะคะ”
“ผมแน่ใจครับคุณแม่”
ผมมองใบหน้าของบุพการีที่แม้จะประดับรอยยิ้มอ่อนๆ ทว่าในแววตากลับฉายแววความกังวลและผิดหวังเอาไว้ แต่คุณแม่ก็ให้โอกาสผมในการตัดสินใจด้วยตัวเอง คุณแม่ของผมเป็นแพทย์หญิงที่เก่ง เข้มแข็ง และอ่อนโยน ท่านเป็นแบบอย่างของผู้หญิงในอุดมคติที่ผมวาดหวังเอาไว้ว่าอยากจะได้มาเป็นแม่ของลูก ซึ่งผมคิดว่าผมได้เจอคนๆ นั้นแล้ว แม้เค้าจะไม่ใช่ผู้หญิงและมีลูกให้ผมไม่ได้ ก็ไม่สำคัญเท่ากับผมมีความสุขในทุกวันที่มีเค้าอยู่ข้างๆ
“ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไง คุณเปรมก็ยังคงเป็นลูกชายที่คุณแม่และคุณพ่อภูมิใจเสมอ คุณแม่และคุณพ่อรักและจะคอยเป็นกำลังใจให้คุณเปรมนะคะ”
“ขอบคุณครับคุณแม่”
ดวงตาของคุณแม่แดงก่ำแต่ก็ยังพยายามยิ้มให้ผม
“คุณเปรมจะกลับเลยใช่มั๊ยค่ะ?”
“ใช่ครับ คุณแม่ไม่ต้องห่วงครับผมเรียกแท็กซี่ไว้แล้ว”
ผมลดตัวจากนั่งบนเก้าอี้ลงมานั่งบนพื้นด้านหน้าคุณแม่ จากนั้นก็ก้มลงกราบลงบนตักท่าน เพื่อขอบคุณที่ให้ชีวิตและเลี้ยงดูผมมาอย่างดี และเพื่อขอโทษที่ทำให้ท่านต้องผิดหวังและเสียน้ำตา
คุณแม่รีบปาดเช็ดน้ำตาบนแก้ม แล้วระบายยิ้มสดใสให้ผม สองมือที่เลี้ยงดูผมมาลูบหัวอย่างอ่อนโยน
“ไว้เดี๋ยวให้การรักษาของน้องผ่านไปด้วยดีและเสร็จสิ้นลงเมื่อไหร่ เราค่อยนัดดินเนอร์กันนะคะ”
“ครับ” รับคำจากคุณแม่
“ส่วนเรื่องน้องเขื่อน ถ้ามีข่าวอะไรคืบหน้าบอกคุณแม่ด้วยนะคะ คุณพ่อกับคุณปลื้มก็ให้คนออกตามหาอยู่ น้องเขื่อนยังเด็ก คุณแม่เป็นห่วงจริงๆ ค่ะ” คุณแม่ถอนหายใจเบาๆ กับเรื่องราวของไอ้เขื่อน
ไอ้เขื่อนหายไปหลังจากวันที่ผมพาพบรักมาแนะนำตัวที่บ้านหลังนี้ คุณตากับคุณยายไม่ให้คนออกตามหาเพราะคิดว่าเดี๋ยวไอ้เขื่อนก็กลับมาเองเหมือนทุกครั้ง ส่วนพ่อกับแม่ไอ้เขื่อนยิ่งแล้วใหญ่ไม่สนใจจะถามด้วยซ้ำว่าลูกชายหายไปไหน แต่จนถึงวันนี้ก็เกินครึ่งเดือนแล้วที่ไอ้เขื่อนหายไป คุณแม่อยากจะไปแจ้งความให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็โดนคุณตาห้ามทุกครั้ง คุณพ่อกับไอ้ปลื้มจึงให้คนจากบ้านคุณปู่คุณย่าช่วยกันออกตามหาแทน
“ถ้ามีอะไรคืบหน้าผมจะรีบส่งข่าวครับคุณแม่” ผมเองก็เป็นห่วงไอ้เขื่อนยังไงซะก็ญาติกันเห็นกันและยังเห็นกันมาตั้งแต่เด็ก
ผมกำลังจะลุกขึ้นเพื่อขอลากลับ แต่เพราะได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ จากด้านหลังทำให้ผมและคุณแม่ต้องหันไปมอง ไม่ใช่ใครหรอกครับ คุณป้าแม่บ้านที่คอยดูแลผมกับไอ้ปลื้มรวมทั้งน้องปิ่นมาตั้งแต่แบเบาะ
“โถ่ คุณเปรมของป้า” มืออวบยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ
คุณแม่พยักเพยิดหน้าให้ผมไปปลอบป้าน้อยสักหน่อย ผมจึงลุกขึ้นไปเดินไปหาป้าน้อย
“ดูแลตัวเองด้วยนะครับป้าน้อย และฝากดูแลคุณแม่ด้วยนะครับ” สองแขนของผมโอบร่างอวบอ้วนเอาไว้
“ทางนี้ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ป้าน้อยเป็นห่วงแต่คุณเปรมนั่นแหละ” มีการส่งสายตาตัดพ้อใส่ผมซะด้วย ผมได้ยินเสียงคุณแม่หัวเราะเบาๆ
“จะเป็นห่วงคุณเปรมทำไมล่ะป้าน้อย คุณเปรมของป้าจะไปอยู่กับคนที่เค้ารักนะ” คุณแม่กระเซ้าใส่ป้าน้อย ทำให้ป้าน้อยต้องส่งเสียงกระเง้ากระงอดกลับไปเบาๆ คุณแม่ก็ยิ่งหัวเราะชอบใจ
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวป้าออกไปส่งหน้าประตูใหญ่ค่ะ”
ผมพยักหน้ารับ
“พรุ่งนี้เจอกันที่โรงพยาบาลนะคะ” คุณแม่บอกส่งท้าย
ผมยกมือไหว้ท่านอีกครั้งก่อนจะออกจากรั้วคฤหาสน์ชนะวิรุณพลที่ผมอาศัยอยู่มาตั้งแต่ลืมตาดูโลก ไม่ว่าตอนนี้หรือในอนาคตจะเป็นยังไงผมก็จะคิดเสียดายหรือเสียใจใดๆ กับการตัดสินใจในครั้งนี้
.
.
.
.
วันรุ่งขึ้น ผมพาพบรักมาที่โรงพยาบาลตามนัด วันนี้จะเป็นวันแรกที่พบรักจะต้องเข้ารับการรักษาด้วยการฉายรังสีครับ บ้านพี่ดินตามมาให้กำลังใจกันยกครัว ซึ่งไม่รู้ว่าเพราะกำลังใจดีรึเปล่าพบรักถึงได้ดูเข้มแข็งขึ้นมากกว่าวันแรกที่ได้รู้อาการของเอง มันทำให้ผมจึงรู้สึกเบาใจลงไปได้เยอะเพราะสภาพจิตใจเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในการรักษา
การรักษาเนื้องอกในสมองด้วยการการฉายรังสี เป็นการรักษาโรคในรูปของคลื่นที่มีพลังงานสูงและมีความสามารถในการทะลุผ่านสิ่งต่างๆ ได้ดี ซึ่งจะใช้รังสีในปริมาณที่สูงเพียงพอที่จะสามารถทำให้เซลล์ตายหรือทำให้เซลล์หยุดการเจริญเติบโตและหยุดการแบ่งตัวได้ โดยแพทย์จะใช้ความระมัดระวังในการกำหนดขอบเขตและปริมาณรังสีทั้งหมด กรณีของพบรักคุณแม่กำหนดการรักษาเบื้องต้นว่าจะฉายรังสีครั้งละไม่เกินสิบนาที แต่เมื่อรวมกับการจัดตำแหน่งและอื่นๆ อีกหลายอย่างรวมเวลาทั้งสิ้นประมาณครั้งละเกือบครึ่งชั่วโมง โดยพบรักจะต้องมาทำการฉายรังสีสัปดาห์ละห้าวัน ประมาณห้าถึงหกสัปดาห์ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับผลจากการรักษา
เมื่อถึงเวลาคุณพยาบาลก็เดินมาเชิญให้พบรักไปเตรียมตัวในห้อง ผมมองแผ่นหลังร่างที่เดินห่างออกไป พบรักในสายตาของผมตอนนี้ดูตัวเล็กและบอบบางลงไปมากกว่าเมื่อหลายเดือนที่ผ่านมา แต่ท่วงท่าเดินด้วยแผ่นหลังที่ตรงและการก้าวย่างที่มั่นคงทำให้ผมวางใจได้ว่าพบรักพร้อมจะสู้กับโรคนี้จริงๆ
วันแรกผ่านไปด้วยดีครับ พอให้กองเชียร์ได้หายใจหายคอกันคล่องขึ้น กลับมาถึงบ้านพบรักก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาแล้วหลับยาว ผมก็ไม่ได้ห้ามเพราะจนกว่าการรักษาจะเสร็จสิ้นพบรักจะต้องนอนกลางวันวันละอย่างต่ำสองชั่วโมง และกลางคืนอีกหกถึงแปดชั่วโมง
“มึงโอเคนะ?” ผมถามตอนที่พบรักตื่นนอนในตอนบ่ายสามโมงเย็น
“อืม” เจ้าตัวพยักหน้า
“บ๊อก!” ไอ้เปี๊ยกก็เป็นห่วงไม่ต่างกันครับ ตอนเจ้านายมันนอนหลับไอ้เปี๊ยกก็นอนเฝ้าไม่ห่างเลย แถมยังอุตส่าห์ลากตุ๊กตาน้องเน่ามาซุกกอดไว้ด้วยนะครับ
“หิวรึยัง?” ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลก็ยังไม่ได้กินข้าวครับ มาถึงปุ๊ปก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาเลย
“น้องไอจางงง แม่กับคุณป้าพิมพ์ทำชิคเก้นฮิจิกิไว้ให้ด้วยน๊า” สำเนียงญี่ปุ่นดังมาจากห้องครัว
“ถ้ามึงช้ากูกินหมดนะเว้ย!” ไอ้ดีนเดินถือส้อมที่จิ้มเนื้อไก่ชิ้นพอดีคำมายั่วเพื่อน
คนที่เพิ่งตื่นนอนยกมือชี้หน้าแล้วทำปากด่าขมุบขมิบ ผมส่ายหน้าไปมาก่อนจะสั่งให้คนป่วยลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา แล้วกลับมาทานอาหารที่คุณแม่และคุณป้าพิมพ์เตรียมไว้
ในการฉายรังสี ร่างกายจะต้องการพลังงานสูงครับ ดังนั้นพบรักต้องทานอาหารที่มีพลังงานและโปรตีนสูงกว่าปกติ เพื่อให้น้ำหนักคงที่และมีสภาพร่างกายแข็งแรงพอที่จะรับการรักษาจนครบ ผม น้าเจโกะและคุณป้าพิมพ์ จึงช่วยกันทำตารางอาหารให้พบรักโดยเฉพาะครับ และมื้อเย็นวันนั้นพบรักทานอาหารได้ดีครับ ยังคงสดใสร่าเริง ผม อยากเห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะแบบนี้ตลอดไป
แต่อย่างที่ใครหลายคนบอกไว้ว่าความสุขมักจะสั้นเสมอ หลังจากที่พบรักเข้ารักษาตัวได้แค่เจ็ดครั้ง คุณน้าเจโกะก็ได้รับโทรศัพท์ทางไกลบอกว่าคุณโทมัสและลูกสาววัยสองขวบเศษประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ คุณโทมัสขาหักต้องเข้าเฝือกส่วนลูกสาวแค่หัวแตกและร้องไห้หาแม่ทุกวัน คุณน้าเจโกะพยายามเข้มแข็งและไม่อยากบอกเรื่องนี้กับลูกชายที่ยังป่วย แต่มีเหรอที่ร่างทรงอับดุลอย่างพบรักจะไม่รู้
คืนนั้นพบรักบอกผมว่าจะไปนอนกับแม่ ผมก็ไม่ได้ห้ามหรอกครับเพราะแม่กับลูกนานๆ จะเจอกันทีและอีกอย่างก็อยู่ในช่วงสถานการณ์ที่ควรดูแลสภาพจิตใจด้วยกันทั้งคู่ ผมไม่รู้ว่าเมื่อคืนแม่ลูกคุยอะไรกัน แต่เช้าขึ้นมาคุณน้าเจโกะก็ลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากห้องแล้วพบรักก็บอกกับผมว่าเสร็จจากโรงพยาบาลแล้วให้ผมช่วยขับรถไปส่งคุณน้าเจโกะที่สนามบินด้วย แม้จะสงสัยแต่ก็ต้องตอบตกลงอย่างเดียวครับเพราะรถที่ผมใช้อยู่ทุกวันนี้คือรถมินิ คันทรีแมน คูเปอร์ และบ้านที่อยู่อาศัยปัจจุบันก็บ้านของเจ้าของรถครับ
ระหว่างทางพบรักกับคุณน้าเจโกะก็ยังคงคุยกันมุ้งมิ้งตามประสาแม่ลูกเหมือนเดิม จนกระทั่งหลังจากส่งคุณน้าเจโกะที่สนามบินแล้วกลับขึ้นรถเท่านั้นแหละครับ ผมสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่เปลี่ยนไป แม้แต่ไอ้เปี๊ยกที่เป็นหมาไฮเปอร์ก็กลับนิ่งเงียบไปด้วย
.
.
.
.
ระหว่างการยื่นเรื่องขอจบกับทางมหาลัยฯ รอใบรับรองการเอ็กซ์เทอร์นจากโรงพยาบาล จับฉลากเลือกโรงพยาบาลอินเทอร์น และการเตรียมตัวเพื่อไปรายงานตัว ผมจึงมีเวลามากพอที่จะดูแลพบรักจนกว่าจะทำการรักษาเสร็จ และนี่ก็ย่างเข้าสู่สัปดาห์ที่สามของการรักษาแล้วล่ะครับ
ช่วงสองสัปดาห์แรกพบรักสามารถปรับตัวได้ดีแม้แต่คุณแม่ยังเอ่ยปากชม แต่พอถึงสัปดาห์ที่สามดูเหมือนว่าหลายอย่างค่อนข้างแย่ลงโดยเฉพาะสภาพจิตใจ ซึ่งผมคิดว่าสาเหตุน่าจะเป็นเรื่องที่คุณน้าเจโกะต้องกลับสวิสเซอร์แลนด์ด่วนในครั้งนั้น เพราะพบรักรักแม่มาก ดูจากภายนอกอาจเป็นคนที่เข้มแข็งแต่ภายในอ่อนไหวพอดู ต้องเสียพ่อไปตั้งแต่เด็ก แล้วแม่ก็แยกไปมีครอบครัวใหม่อยู่ไกลอีกซีกโลก บางครั้งผมก็ยังสงสัยว่าพบรักอยู่บ้านหลังนี้คนเดียวมาตั้งแต่อายุน้อยๆ แค่นั้นได้อย่างไร ต่อให้มีครอบครับของพี่หมอดินคอยดูแลแต่ก็ต้องมีเวลาที่เหงาบ้างไม่มากก็น้อย
เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้นตอนที่ผมทำกับข้าวเสร็จพอดี ผมหันไปมองประตูหลังบ้านพบรักอาบน้ำให้ไอ้เปี๊ยกตรงลานซักล้างครับ ชั้นสองของบ้านก็ได้ยินเสียงเครื่องดูดฝุ่นยังทำงาน แม่บ้านจากบ้านพี่ดินกำลังทำความสะอาดบ้านเหมือนอย่างปกติ ผมถอดผ้ากันเปื้อนแล้วเดินไปดูที่หน้าประตูรั้ว ซึ่งแค่เห็นรถปอร์เช่ เคย์แมน สีดำจอดอยู่และถ้าไม่ติดตรงที่ผู้ชายที่มีรูปลักษณ์ภายนอกเหมือนกับผมยืนจ้องมองมาอย่างท้าทาย ผมก็คงจะเดินกลับเข้าบ้านไปแล้วล่ะครับ
“ชั้นมาเยี่ยมพบรัก”
“พบรักกำลังพักผ่อน”
“พี่ชาย.. นายทำตัวเป็นหมาหวงก้างตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ใบหน้าที่มีพิมพ์แบบเดียวกับผมกำลังส่งรอยยิ้มและสายตากวนเบื้องล่างของผมอยู่ครับ
“อย่าทำตัวเป็นพระเอกไปหน่อยเลย คิดรึไงว่าทำแบบนี้แล้วจะมัดใจเด็กนั่นอยู่”
“เรื่องของกู”
มันเป็นเรื่องระหว่างผมกับพบรักจริงๆ นะครับ และผมก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกแสนดีเหมือนนิยาย ผมแค่ทำทุกอย่างตามที่ผมคิดและอยากจะทำ อยากอยู่กันแบบเงียบๆ ตามแบบของเราโดยไม่คิดจะทำให้ใครเดือดร้อนก็เท่านั้น ที่ผ่านมาก็เห็นมีแต่คนอื่นที่พยายามเหลือเกินที่จะมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของผมและพบรัก
“อย่าโง่หน่อยเลยพี่ชาย โดนไล่ออกจากบ้านเพราะเป็นเกย์ บ้านก็ไม่มีอยู่ รถก็ไม่มีขับ เงินในบัญชีก็ทุ่มรักษาเด็กนั่นไปเกือบครึ่ง ความก้าวหน้าในสายอาชีพก็ดับวูบ นายคิดเหรอว่าเด็กนั่นจะทนได้ เด็กนั่นอยู่สบายมาตลอดนะ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อแบบนั้นจะทนอยู่กับหมอจนๆ ที่บ้านนอกได้รึไง นี่มันชีวิตจริงไม่ใช่นิยาย” ไอ้ปลื้มพูดด้วยเสียงจริงจังโดยเฉพาะในแววตาไม่มีความเจ้าเล่ห์อยู่เลยแม้แต่น้อย
“กูรู้จักเมียกูดี”
“เชื่อชั้น ไปหาคุณปู่คุณย่ากับชั้นดีกว่า ยังไงท่านก็เป็นห่วงนาย”
“ไว้กูจะเข้าไปเยี่ยมท่านตอนที่รู้ผลการเลือกโรงพยาบาลอินเทอร์น” ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วครับว่าจะต้องเข้าไปเยี่ยมคุณปู่คุณย่า ต่อให้ท่านไม่ได้รักผมเท่าไอ้ปลื้มแต่พวกท่านก็ไม่เคยลืมว่าผมเป็นหลานชายอีกคน
“เรื่องไอ้เขื่อนเป็นไงบ้าง?” ผมเปลี่ยนเรื่องคุย
“ตอนนี้คิดว่ามันโอเค”
คิดไว้แล้วครับว่าไอ้ปลื้มจะต้องรู้เรื่องที่ไอ้เขื่อนหายตัวไป
“ที่ไอ้เขื่อนเป็นแบบนี้เพราะมึงใช่มั๊ย?” ยังไม่ทันที่ไอ้ปลื้มจะได้ตอบผมก็เพิ่งนึกได้ว่าผมใช้ประโยคคำถามผิดไป
“ไม่ใช่สิ กูต้องถามมึงว่าที่ไอ้เขื่อนเกลียดกูเพราะมึงใช่มั๊ย?”
ไอ้ปลื้มหรี่ตามองผมก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น
“ไม่คิดจะให้ชั้นเข้าไปเยี่ยมพบรักหน่อยรึไง” พอหมดทางไปไอ้ปลื้มก็แถวกกลับเข้ามาเรื่องเดิม
“เลิกวุ่นวายกับเมียกูสักที”
“ไม่ได้หรอกว่ะ”
กลับมากวนตีนอีกครั้ง ไอ้ปลื้มกระตุกยิ้มแล้วขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ดวงตาคู่คมของเราที่ถอดแบบมาจากคุณพ่อจ้องมองกันอย่างไม่มีใครยอมแพ้
“เพราะเมียนายเคยเป็นของชั้นมาก่อน และชั้นก็ยังไม่หมดรัก ยังคิดถึงคืนวันที่แส..”
อั่ก!
ผมปล่อยหมัดใส่ไอ้น้องชายปากหมาไปเต็มแรงแบบที่ไอ้ปลื้มไม่ทันได้ตั้งตัว
“สัส!” ไอ้ปลื้มสบถพร้อมกับถุยน้ำลายปนเลือดออกมา มันจ้องหน้าผมอย่างคาดโทษ
“กลับไปก่อนที่กูจะกระทืบมึงตายหน้าบ้าน” ผมเองก็คาดโทษมันเหมือนกัน
“ชั้นจะคอยดูว่าพวกนายจะไปได้สักกี่น้ำ”
ไอ้ปลื้มยอมกลับขึ้นรถไปครับ เพราะคนที่ผ่านไปผ่านมาเริ่มหันมามอง
“เรื่องของนายไม่ได้จบง่ายๆ หรอกนะ ชั้นขอเตือนในฐานะน้องชาย ว่านายยังไม่รู้จักคุณตาและคุณยายดีพอ ดูแลเมียนายดีๆ ละกัน” ยังอุตส่าห์เปิดกระจกลงมาต่ออีกครับ
“ขอบใจละกัน” เรื่องนี้ไอ้ปลื้มก็พูดด้วยความหวังดีจริงๆ ครับ
“เอานี่!” ไอ้ปลื้มโยนซองสีน้ำตาลขนาดเอสี่ให้ผม
“คุณปู่คุณย่าฝากมาให้ แล้วอย่าลืมเข้าไปหาท่านบ้างล่ะ” พูดจบก็เลื่อนกระจกขึ้นแล้วขับรถออกไปฉิวเลยครับ ผมเปิดดูของในซองก็พบกุญแจรถยี่ห้อออดี้และซองสีขาวที่ใส่บัตรเครดิตการ์ดแพลตตินั่มแบบไม่จำกัดวงเงินเอาไว้ พร้อมด้วยการ์ดใบเล็กๆ หนึ่งใบที่ระบุข้อความสั้นๆ
‘ของขวัญแด่นายแพทย์เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย
คุณปู่และคุณย่า’
ท่าทางงานนี้ถ้ารู้ถึงหูคุณตาและคุณยายคงได้เป็นเรื่องใหญ่โตแน่ แต่ผมคิดว่าคุณปู่คุณย่าคงจะเตรียมหาเหตุผลแก้ตัวไว้แล้วล่ะครับ ผมเก็บของขวัญที่อยู่ในมือเข้ากลับไปในซองแล้วเดินเข้ามาในบ้าน พบรักกำลังนั่งเอาไดร์เป่าผมเป่าขนให้ไอ้เปี๊ยกอยู่บนพื้นหน้าทีวี
“ใครมาเหรอพี่เปรม?”
“ไอ้ปลื้ม”
“เอ๋??” เอียงคอด้วยความแปลกใจ
ผมไม่ได้ตอบหรืออธิบายอะไร ทำเพียงหันไปมองในครัวแล้วหันกลับมามองใบหน้าขาวซีดแต่ยังคงน่ารักสำหรับผม
“หิวรึยัง?”
พบรักส่ายหน้าไปมา ปิดสวิทซ์ไดร์เป่าผมแล้วปล่อยให้ไอ้เปี๊ยกวิ่งเล่น
“ไอขอนอนหนุนตักพี่เปรมได้มั๊ย?”
ไม่ตอบเป็นคำพูด แต่ใช้วิธีนั่งลงบนโซฟาแล้วยกมือตบหน้าตักของตัวเอง พบรักก็ระบายรอยยิ้มออกมาก่อนจะค่อยๆ ล้มตัวลงนอน
“วันนี้ไอรู้สึกเหนื่อยจังเลยล่ะพี่เปรม”
“เหนื่อยก็นอนพัก”
ผมยกมือลูบหัวให้คนบนตักอย่างที่ชอบทำ แต่แล้วก็ต้องชะงักมือลง
“มีอะไรเหรอพี่เปรม?”
ส่ายหน้าแล้วใช้ข้อนิ้วเกลี่ยแก้มที่ไร้เลือดฝาด
“นอนพักเถอะ”
ดวงตาคู่เรียวที่ดูเหนื่อยคู่นั้นก็ค่อยๆ ปิดลง ผมนั่งฟังเสียงลมหายใจแผ่วเบาที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอของอีกฝ่ายอยู่เงียบๆ แต่ขณะเดียวกันมืออีกข้างของผมที่ยังวางอยู่บนหัวของอีกฝ่ายไว้กลับสั่น และหัวใจของผมบีบรัดจนเจ็บร้าวไปทั้งอกเมื่อเส้นผมที่ย้อมสีอ่อนนุ่มมือบางส่วนได้ถูกเปลี่ยนเป็นสีขาวดอกเลาและบางส่วนก็ร่วงหลุดติดมือโดยไม่ได้ออกแรงกระชากสักนิด
.
.
.
.
การเป็นหมอที่ดีไม่ควรเลือกปฏิบัติกับคนไข้ ให้คิดว่าทุกคนเป็นญาติของเราและปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน นี่เป็นจรรยาบรรณในวิชาชีพขั้นพื้นฐานที่นักเรียนแพทย์ทุกคนรู้ดี แต่เมื่อถึงเวลาปฏิบัติจริงผมกลับทำไม่ได้ ยิ่งถ้าหากคนไข้ของผมคือพบรัก ผมคงจะไม่สามารถทำใจให้สงบได้ บางทีผมไม่อาจจะทำใจจับมีดผ่าตัดกรีดลงบนผิวขาวๆ นั่นได้ด้วยซ้ำเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะต้องเจ็บ น้ำตาจะต้องไหล ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดขึ้นกับคนที่ผมรักแม้แต่น้อย
ในเวลานี้ก็เช่นเดียวกัน เหลืออีกแค่สัปดาห์เดียวการรักษาก็จะเสร็จสิ้นสมบูรณ์ เซลล์ก้อนเนื้อไม่มีการเจริญเติบโตเพิ่ม ที่เหลือก็แค่ฉายรังสีซ้ำเพื่อให้เซลล์ก้อนเนื้อนั้นตายสนิทแล้วพบรักจะหายทรมานจากโรคนี้เสียที แต่สิ่งที่คุณแม่และผมกำลังวิตกอยู่ก็คือสภาพจิตใจของพบรัก ที่พักหลังมานี้แม้แต่คุณป้าพิมพ์ คุณลุงเด่น ไอ้ดีน และพี่หมอดินก็พากันเครียดและกังวล พยายามหาทางช่วยทุกทางถึงขนาดที่ไอ้ดีนแทบจะจับไอ้เปี๊ยกมาเล่นตลกให้เพื่อนดู แต่ก็ถูกคุณป้าพิมพ์ดุว่าไร้สาระ ถือว่าโชคดีของไอ้เปี๊ยกไปครับ
ผมไม่แน่ใจว่าสาเหตุหลักมาจากคุณน้าเจโกะรึเปล่า แต่สิ่งที่ผมรู้ก็คือผมไม่สามารถจะปล่อยพบรักให้เป็นแบบนี้อีกต่อไปได้ เพราะสภาพจิตใจมีผลต่อการรักษาเป็นอย่างมาก และเพราะผมไม่อยากเห็นคนรักต้องร้องไห้แบกความทุกข์ไว้เพียงคนเดียว ดังนั้นผมต้องทำอะไรสักอย่างกับเสียงสะอื้นเบาๆ ที่ดังอยู่หลังบานประตูห้องน้ำนั่น
“พบรัก” เคาะประตูห้องน้ำเรียกคนที่อยู่ด้านใน
เสียงจากด้านในเงียบไปในทันที พบรักคงไม่อยากให้ผมรู้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้ ตอนนี้คงกำลังปาดเช็ดน้ำตาแล้วหาทางกลบเกลื่อนผมอยู่อย่างแน่นอน
“ไอจัง” เปลี่ยนมาเรียกชื่อเล่นแทนเมื่อยังไม่ได้ยินเสียงตอบรับ
ยังไม่มีการขานตอบ แต่ผมได้ยินเสียงน้ำไหลและเสียงกุกกักอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่บานประตูจะเปิดออก
“ม มีอะไรหรือพี่เปรม?” เหลือบตามองผมแค่แว่บเดียวก่อนจะรีบก้มหน้าหลบ แต่ผมก็ยังทันเห็นดวงตาที่บวมช้ำนั้นได้ชัดเจน
ผมกุมมือเล็กเอาไว้แล้วพาเดินมาหยุดยืนหน้ากระจก เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนตัวโปรดให้อีกฝ่าย จังหวะนั้นผมสังเกตเห็นว่าพบรักไม่แม้แต่จะมองสำรวจตัวเองในกระจกอย่างภูมิใจแบบที่เคยทำและมือบางที่อยู่ข้างลำตัวกำแน่นจนสั่น เพียงเท่านี้ก็ทำให้ผมรู้ว่าสาเหตุที่ทำให้คนรักของผมอ่อนแอลงไม่ใช่เพราะเรื่องของคุณน้าเจโกะเพียงอย่างเดียว แต่เพราะผลข้างเคียงที่เกิดขึ้นจากการรักษาด้วยการฉายรังสีทำให้เส้นผมกลายเป็นผมหงอกทั้งหมดเหมือนคนอายุหกสิบปี และจุดบริเวณที่ถูกรังสีฉายลงโดยตรงเส้นผมก็ร่วงหายไปทั้งกระจุก ซึ่งต่อให้รักษาโรคนี้ได้หายขาดผมก็ไม่สามารถงอกใหม่หรือทำให้กลับมาเป็นดังเดิมได้อีก
พบรักเป็นคนที่มั่นใจในหน้าตาและรูปลักษณ์ของตัวเอง เพราะฉะนั้นเรื่องนี้จึงกระทบต่อจิตใจไม่น้อย ผมดึงร่างผอมบางนั่นเข้ามาในอ้อมกอด จูบซับบนขมับย้ำๆ คนในอ้อมแขนก็ร้องไห้ออกมาจนตัวโยน การร้องไห้ไม่ได้หมายความว่าต้องอ่อนแอเสมอไป ในน้ำตาของคนเรามีแร่ธาตุชนิดหนึ่งที่เรียกว่าแมงกานีสอยู่มากกว่าเลือดถึงสามสิบเท่า ซึ่งเจ้าแร่ธาตุชนิดนี้นี่ล่ะที่มีส่วนทำให้ร่างกายเกิดความเครียด การร้องไห้จึงเป็นวิธีขจัดแมงกานีสที่ดีที่สุด และยังทำให้ความเครียดลดลงได้อย่างน่าอัศจรรย์ ดังนั้นผมจึงปล่อยให้อีกฝ่ายร้องไห้จนพอใจโดยไม่คิดจะห้าม จนเหนื่อยและผล็อยหลับไปเอง ผมก็ได้แต่หวังว่าพรุ่งนี้เช้าผมจะได้เห็นรอยยิ้มสดใสจากเด็กหนุ่มที่มีจิตใจเข้มแข็งและร่าเริงคนเดิมกลับมา
.
.
.
.
.
.
TBC :oni3:
อยากจะบอกดังๆ ว่า รินรักคนอ่านทุกคนจังเลยค่ะ ติชมและแสดงความคิดเห็นได้ทุกอย่างเลยนะคะ รินเปิดกว้างและรับฟังค่ะ :give2:
-
ในที่สุดก็ได้รู้สักทีว่าน้องไอเป็นอะไร :เฮ้อ: จะว่าโล่งก็ว่าโล่งนะที่พี่เปรมบอกว่าไม่อันตรายรักษาได้ แต่พอฉายแสงหรือผ่าตัดจะมีอาการข้างเคียงหรือเปล่านี่สิ แบบความจำหายไปส่วนหนึ่ง จำช่วงเวลาที่อยู่กับพี่เปรมไม่ได้แต่จำไอ้เชี่ยพี่ปลื้มได้อะไรแบบนี้ ไม่เอานะ :serius2: มโนไปก่อนแล้วกรู ไม่อยากให้มายุ่งกับไอจังอีก ถ้าจำไม่ได้จริงๆ หนูใช้ใจสัมผัสนะไอจัง ความอบอุ่น ความรัก มันต่างกันแน่นอน รวมถึงกระบองทองพี่เปรมด้วยถ้าหนูสัมผัสต้องรู้แน่ว่า ONLY ไอจัง ไม่มีก๊อป :haun4: เป็นกำลังใจให้น้องไอและพี่เปรม น้องเปี๊ยก ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขร่วมกันนะ :กอด1:
รวมถึงกระบองทองพี่เปรมด้วยถ้าหนูสัมผัสต้องรู้แน่ว่า ONLY ไอจัง ไม่มีก๊อป
หัวเราะลั่นมากค่ะ :laugh:
-
:กอด1: :L1: :L2: ให้คุณริน ให้หมอเปรมและน้องไอ เป็นกำลังใจให้ป่านไปด้วยดี คุณแม่ด้วยนะ
อันนี้ให้ไอ้ปลื้ม :z6: นี่แฝดกันจริงๆเหรอ สะใจค่ะต่อยมันๆ
-
:กอด1: :L1: :L2: ให้คุณริน ให้หมอเปรมและน้องไอ เป็นกำลังใจให้ป่านไปด้วยดี คุณแม่ด้วยนะ
อันนี้ให้ไอ้ปลื้ม :z6: นี่แฝดกันจริงๆเหรอ สะใจค่ะต่อยมันๆ
ติดตามกันมาตลอด ขอบคุณมากๆๆ เลยนะคะ :กอด1: :L2: :3123:
-
สงสารน้องไออ่ะ จะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นอีกมั้ยอ่ะ :m15: :monkeysad: :sad11:
-
น้องไออย่าร้องไห้มากนะ หนูต้องเข้มแข็งนะลูก :กอด1:
-
:mew1:
-
ฟ้าหลังฝนสวยงามเสมอนะคะน้องไอ :กอด1:
-
สงสารไอจังอะ สู้ๆ น๊า ไอจัง
-
:กอด1: กอดไอจังแรงๆ สู้ๆนะ อุปสรรคมีเอาไว้ให้เราได้ก้าวข้าม ถ้าข้ามคนเดียวไม่ไหวก็ใช้ผัวให้มีประโยชน์ รักเธอนะโอจัง
เกลียดปลื้มกับเขื่อนจัง
-
สู้ๆพบรักเพื่อคนที่รักทุกคน
-
เคยเห็นผู้ป่วยที่ต้องทำคีโมเหมือนกัน รู้สึกว่าเป็นอะไรที่ทรมานอ่ะ ต้องอาศัยแรงใจทั้งของตัวเองและคนใกล้ชิดมากๆ
น้องไอกับพี่เปรมสู้ๆนะ
-
ต่อจากนี้ไม่รู้หรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้น ยังไงก็ต้องพยายามก้าวข้ามพายุร้ายไปให้ได้ ไอจังไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ยังมีพี่เปรม และทุกๆคนคอยเป็นกำลังใจ
:ped149: :ped149: :ped149:
-
โธ่ สงสารน้องไอ สภาพจิตใจคงแย่น่าดู ลองคิดว่าเป็นตัวเราที่เคยหน้าตาดีภูมิใจในรูปทรัพย์
มาเจอแบบนี้ต่อให้เข้มใจ กำลังใจดีแค่ไหนก็มีเป๋แน่ๆ แต่น้องไอมิต้องกังวลนะลูกถึงผมเปลี่ยนสี
และหลุดร่วงเป็นหย่อมๆ แต่เบ้าหน้าหนูเริด ยังไงก็มั่นหน้าได้เหมือนเดิมจ้า :katai2-1:
-
น้องไอสู้ๆนะลูก :sad4: :sad4:
-
หนูไอต้องผ่านพ้นทุกอย่างด้วยดี
กำลังใจจากพี่เปรมมีให้น้องไอเต็มที่
:ped149:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่เป็นไรนะน้องไอ ถึงยังไงพี่เปรมก็ยังรักน้องไอเหมือนเดิม ทำใจให้เข้มแข็งนะ จะได้หายไวๆ สู้ๆ #ทีมเปรมไอ
-
น้องไอ สู้ ๆ :กอด1:
-
น้องไอสู้ๆ นะคะ เรื่องผมเดี๋ยวนี้มีวิธีการปลูกผมแบบใหม่เยอะแยะยังไงก็ไม่ต้องกังวลไปนะคะ
เราว่ามีวิธีที่ทำให้ผมขึ้นได้อีกแน่ๆ ตอนนี้ใส่วิกผมไปก่อนถือว่าได้เปลี่ยนทรงผมไปแถมได้หลายแบบอีกนะคะ
หรือหาหมวกเก๋ๆ ใส่ไว้ก็ได้อย่าคิดมากนะคะ เข้มแข็งไว้นะคะน้องไอ
-
ไอจางงงงงงงงงงงงงงงงงง สู้ๆน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
น่าสงสารน้องไอหวังว่าจะผ่านไปได้รำคาญตาคนสวมรอย
-
พบรักสู้ๆนะ ต้องผ่านมันไปให้ได้
สงสารพบรักจัง
-
รักษามาขนาดนี้ต้องหายซิ พี่ปลื้มโผล่มาทำไมเนี้ยแล้วมาพูดจาทุเรศๆ :angry2:
-
ไอ้ปลื้มนี่ก็จังไรแบบโพดโพ ไม่ไหวๆ อย่าทำอะไรกระบือๆล่ะ
พี่เปรมฝ่าฟันปู่ย่าให้ได้นะ นี่ต้องใช้คำว่าฝ่าฟัน :z3:
-
ทรมานแทนจิงๆ TT
ของให้มันผ่านพ้นไปโดยเร็วด้วยเถอะนะ
ปล. ปลื้มไปไกลๆ นี่มันใช่เวลามาวุ่นวายไหม!!!
-
สงสารน้องไอ~~~ ต้องสู้ๆนะ :mew6:
-
มาให้ป้ากอดหน่อยสิคะเด็กๆ
สู้นะพี่เปรม น้องไอ เข้มแข็งนะคะ
-
สู้ๆนะไอจัง T^T
มันจะต้องผ่านไปด้วยดี
-
:mew6:
ขอให้พบรัก หายป่วยไวๆนะ อ่านไปแล้วเราร้องไห้เลย สงสาร น้องไอ
พี่เปรมสู้ๆนะ ผ่านอุปสรรคต่างๆมันไปให้ได้ทั้งน้องไอและพี่เปรม
-
ส่งกำลังใจให้น้องไอและพี่เปรม
-
สงสารน้องไอ พี่เปรมก็ด้วย อยากให้น้องไอหายป่วยเร็วๆ
:monkeysad: :monkeysad:
-
ขอให้น้องไอผ่านมันไปได้นะลูก :กอด1:
-
น้องไอสู้ๆนะ :hao5:
-
แอบสงสารไอจังอ่ะ สงสารพี่เปรมด้วย
คุณตากับยายนี่หัวโบราณอ่ะ ไร้สาระความรักไม่ผิดนะเห้ยยยย
ไจังกับพี่เปรมสู้ๆนะค่ะ
-
พี่เปรมและน้องไอสู้นะลูก :m15: อย่ายอมแพ้กับสิ่งที่เกิดขึ้นนะ! ไม่ว่าจะอาการของน้องหรือก้อนเนื้อร้ายที่ชื่อเปรม และปัญหาของตายาย ให้หายไปจากทั้งคู่ พลีสสส
-
น้ำตาซึมเลยอะ :monkeysad:
สู้ๆ นะน้องไอ มันต้องมีทางแก้นะ ไม่เป็นไรนะน้องไอ ยังไงน้องไอก็น่ารักในสายตาพี่และพี่เปรมเสมอ :กอด1:
ไอ้ปลื้ม ขอสักทีเหอะ โผล่มาทำไมเนี่ย o12
-
ไอจังต้องเข้มแข็งนะ ยังไงพี่เปรมก็รักไม่เปลี่ยนใจแน่ๆ
กอดๆนะไอจัง :กอด1:
-
น้องไอคงรักษาให้หายดรได้แน่ๆ ถึงหลายๆอย่างจะเปลี่ยน แต่พี่เปรมคงไม่เปลี่ยนแน่ๆ
หวังว่า คุณตาคุณยาย จะเข้าใจว่าพี่เปรมรักน้องไอมาก จนยอมรับได้นะคะ
-
ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีค่ะน้องไอ ยังไงพี่เปรมก็รักหนูนะ ผมขาวๆก็เท่ดีออกลูก
้แค่หนูหายทุกอย่างจะดีขึ้น หายไวๆน๊า
แล้วเขื่อนหนีออกจากบ้านทำไม มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นน
รอต่อนะคะ อยากให้น้องไอหายแล้ว TT
-
เข้มแข็งไว้นะไอจัง
ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น
อย่ากังวลจนทำให้การรักษาแย่ลง
จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว เพราะฉะนั้นคิดบวกเข้าไว้
น้องไอของพี่เปรมจำได้อยู่แล้ว
ว่าล่ะว่าทุกอย่างที่เกิดกับพี่เปรม เกิดจากอิพี่ปลื้ม ชิ น่าถีบ
ขอต่อยหน้าอิพี่ปลื้มได้ป่ะ หมั้นไส้
-
ร้องให้พอแล้วก็หยุดนะ ตาบวมหมดแล้วคนดี
-
สงสารน้องไอ พี่เปรมก็ด้วย อยากให้น้องไอหายป่วยเร็วๆ
:monkeysad: :monkeysad:
-
อดทนนะคะ คำเดียวเลย ถ้าน้องไอไม่สู้คนรอบข้างจะเฉาไปด้วยนะ
น้องไอน่ารักอยู่แล้ว ไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตายังไง เชื่อเถอะว่าคุณหมอเปรมก็ทั้งรักทั้งหลงอยู่แล้ว
สู้ๆ นะคะ
อินจัดมากเลยตอนนี้อ่ะ แบบว่าเครียดแทนเลย
คิดว่าทำไงดีน้า ทำไงดี ตลอดจนอ่านจบตอนเลย
เรื่องบ้านคุณหมอเปรมยังไม่เคลียร์
น้องไอก็มาป่วย แถมคุณปลื้มยังจะก่อกวนอีก
แล้วคุณแม่เจโกะก็ไม่อยู่
กำลังใจแค่น้องเปี๊ยกคงเอาไม่อยู่
ไหนจะคุณปลื้ม น้องเขื่อนอีก
ปัญหาเข้ามาขนาดนี้ พี่เปรมรับศึกหลายด้านเลย
สู้ๆ นะ
-
สงสารน้องไอ :mew2: สู้ๆ นะ
-
เห้อ
-
สงสารทั้งสองคนเลย ไม่ว่าจะเปรม หรือว่าพบรักก็ตามแต่อ่ะน่ะ
มันเป็นอะไรที่บีบหัวใจจริงๆ
-
โอ๋ๆๆๆน้องไอ เข้มแข็งนะลูก
-
ฮรือ จะร้องงงง พบรักน่าสงสาร น่าสงสารมาตลอด แม่มีครอบครัวใหม่เหมือนอยู่ตัวคนเดียว
ผลข้างเคียงจากการรักษาน่ากลัวมาก เป็นกำลังใจให้หนูนะไอจัง อินมากค่ะน้ำตาซึม
ขอบคุณค่ะ
-
พึ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่าน ครั้งแรกก็อึ้งเลย เห้ยนายเอกกลายเป็นหมา!
อ่านแล้วสนุกมากเลย แต่ตอนนี้ไม่ไหว ไปนอนก่อน
-
แล้วมันจะผ่านไปด้วยดี
-
ขอบคุณ :)
-
ปลื้มนี่ เห้ เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
-
สงสารน้องไอ สู้ๆนะนะ
เค้าเป็นกำลังใจให้
อย่ามีดราม่าเลย แค่นี้ก็แย่แล้ว
-
สงสารน้องไอจังเลยอ่ะ สู้น้าคนดีของพี่เปรม
-
ต้องบอกว่าเป็นตอนแรกเลยที่อ่านแล้ว น้ำตาซึม :mew6: สงสารน้องไอที่ต้องอดทนกับโรคของตัวเอง และ ต้องปกปิดความอ่อนแอไว้ในใจ ในเรื่องของความอบอุ่นในครอบครัว ถึงคุณแม่จะรักน้องไอ รวมถึงพ่อเลี้ยงที่ดีกับน้องไอ แต่การที่ไอจังอยู่คนเดียวมันต้องมีบ้างที่เหงา โดดเดี่ยว อยากมีคนปรึกษาเวลาที่มีปัญหา แต่ด้วยความที่คุณแม่มีน้องยังเล็กทำให้ต้องเอาใจใส่น้อง น้องไอก็รักน้องเลยต้องยอมเสียสละความสุขให้น้องไป ยิ่งตอนนี้น้องไอไม่สบายก็คงอยากให้คุณแม่อยู่เคียงข้างเป็นกำลังใจให้ แต่ก็เกิดอุบัติเหตุกับทางโน้นอีก คุณแม่คงทำใจลำบาก น้องไอเลยไม่งอแงให้คุณแม่เป็นกังวล น้องไอเข้มแข็งมากๆ แต่เชื่อว่าถ้าไม่มีอะไรแล้วคุณแม่ต้องรีบกลับมาหาน้องไอแน่นอน :katai2-1: สำหรับพี่เปรมที่ตอนนี้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของน้องไอ รู้สึกอบอุ่น และ สัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่ ความรักที่มีให้ ถึงจะพูดไม่หวานแต่การแสดงออกของพี่นอกหน้าตลอด บอกได้เลยผู้ชายคนนี้รักน้องไอมากกกกกกกกก :กอด1: มากจนยอมเสียสละด้วยการยอมถูกตัดออกจากบ้าน มาอยู่ดูแลน้องไอ แต่ยังดีที่พี่เปรม มีคุณพ่อคุณแม่ ที่เข้าใจในสิ่งที่พี่เปรมเป็น และอีกไม่นานคุณตาคุณยายก็จะยอมรับทั้งคู่ด้วย คุณปู่คุณย่า ถึงจะรักไอ้เชี่ยพี่ปลื้มมากกว่า แต่ก็รักและเป็นห่วงพี่เปรมไม่น้อยเช่นกันยังไงก็หลาน แต่อยากรู้จังเลยว่า คุณปู่คุณย่ารู้สันดานหลานรักบ้างไหม ว่าเป็นยังไง ถ้ารู้และไม่ว่ากล่าวตักเตือนก็ผิดนะ แต่เดาว่าคงไม่รู้ ต่อหน้าคงไม่ทำหรอก คนอย่างไอ้ปลื้ม พี่เปรมต่อยปากน้อยไปคะ น่าจะ :z6: ถีบปากมันรัวๆๆๆๆๆๆ ยังจะมาสร้างความหวังอะไรของเมิงอีก น้องไอเขาไม่สนตะบองเพชรปลอมเมิงหรอก เขารักกระบองทองเหลี่ยมทองพี่เปรมเท่านั้นแหละ ไสตูดกลับไปเลยเมิง ไปอยู่กับอีเด็กเขื่อนโน่นไป ไปรับผิดชอบที่ทำให้มันสันดานเสียตามเมิงโน่น :angry2:
-
อ่านจบตอนแล้วเพิ่งรู้ตัวว่าน้ำตาไหล
น้ำตามันมาเงียบๆ เรียบๆ เหมือนการดำเนินเรื่อง ไม่หวือหวา ไม่รีบร้อน ไม่ถึงกับจุกแต่สะท้อนตรงจุดหัวใจคนอ่านมาก :o12:
อยากจะบอกน้องไอว่าสู้ๆ นะ ผู้ชายแบบพี่เปรมไม่มีวันทิ้งน้องไอไปไหน มั่นใจมาก :กอด1:
-
สวัสดีครับ
อ่านมาคิดว่าไอจังต้องตายแน่เลยตอนสุดท้าย เนื้อเรื่องมันทำให้คิด
หวังว่าคนแต่งจะใจดีไม่รังแกหนูไอนะ
จะรอตอนต่อไปครับ
-
เป็นตอนที่อึดอัดและทำน้ำตาซึมเลยค่ะ สงสารทั้งน้องไอและพี่เปรม
น้องไอเองก็ต้องการกำลังใจอย่างมาก น้องไอรักแม่มากแต่แม่ก็มีครอบครัวใหม่ แต่ในช่วงที่ต้องการกำลังใจแม่กลับไม่อยู่ เข้าใจเลยนะ น้องไอสู้ๆ นะลูก ก้าวผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้ ผลข้างเคียงจะเป็นยังไงก็ช่าง ขอแค่ให้หนูหายก็พอแบบที่พี่เปรมว่านั่นแหละ
ส่วนพี่เปรม ณ จุดนี้ถูกกดดันอย่างรุนแรงจากหลายด้าน แต่พี่เปรมก็ยังคงเป็นพี่เปรม เป็นผู้ชายที่มั่นคงและก็เชื่อด้วยว่าพี่เปรมไม่มีวันปล่อยมือน้องไอไปไหน
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ #ทีมเปรมไอ ติดแฮชแท็กเชียร์อีกคน
สำหรับอิพี่ปลื้ม :z6:
-
ลืม ต่ออีกนิด
สู้ๆ นะคะคุณริน #ทีมเปรมไอ o13
รอตอนต่อไปนะคะ
-
#ทีมเปรมไอ ด้วยคนค่ะ สู้ๆ นะน้องไอ พี่เปรมด้วยนะ ต้องผ่านมันไปให้ได้
-
ขอสักทีได้มั๊ยคะ ไอ้พี่ปลื้มจะโผล่มาทำไมตอนนี้ อย่ามาสร้างปัญหาอะไรให้คู่รักเค้าอีกเลย ไปตามทางของตัวเองเถอะ :z6:
-
โอยยยย น้องไอของพี่ :ling1:
-
อย่ายอมแพ้นะไอจัง!!
-
หน่วงมากค่ะ สงสารน้องไออ่ะ :z3:
-
น้องไอสู้ๆนะ
-
สงสารไอจังมากกกกกกกกกกกกกกก เราว่าตอนนี้น้องคงต้องการกำลังใจจากพั่เปรมแล้วก้คุณแม่มากที่สุด แต่คุณแม่ก้ดันต้องกลับไปหาพ่อใหม่ น้องต้องคิดมากแน่เลยย
-
น้องไอสู้ๆ นะ ต้องผ่านไปให้ได้นะ :katai1:
-
สงสารไอจังมากกกกกกกกกกกกกกก เราว่าตอนนี้น้องคงต้องการกำลังใจจากพั่เปรมแล้วก้คุณแม่มากที่สุด แต่คุณแม่ก้ดันต้องกลับไปหาพ่อใหม่ น้องต้องคิดมากแน่เลยย
เห็นด้วยค่ะ สงสารไอจังมากกกกกกกกก :o12:
-
:sad4:น้องไอสู้ๆ
-
:z13: #ทีมเปรมไอ อยากอ่านต่อแล้ว
-
เศร้าและสะเทือนใจมาก :ling2:
สงสารไอจัง
-
สงสารน้องไอและยังคงหงุดหงิดคุณตาคุณยายพี่เปรมเหมือนเดิม แอบอยากรู้เรื่องเขื่อนอ่ะ เรายังไม่ได้เกลียดเขื่อนอาจมีแอบไม่ชอบเล็ก เราเชื่อว่ามันมีเหตุผลที่เป็นแบบนี้ เลยอยากรู้เรื่องของเด็กคนนี้มากกกกกกกก ว่ามันอะไรยังไง
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ สนุกมากๆ อ่านรวดเดียวมาจนตอนล่าสุดเลย
ยอมรับนะว่าปกติเราไม่ใช่คนที่วี๊ดว๊ายกับสัตว์ คือน่ารักก็คือน่ารัก แอบดูอยู่ห่างๆจพไม่เข้าไปลูบไปกอด คือเกรงใจค่ะ ให้สัตว์มีความสุขตามปกติไป
แต่พอมาเจอน้องเปี๊ยกเรื่องนี้แล้วอยากกอดอยากเล่นด้วยเลยทีเดียว โมเมนท์ที่น้องงอนพ่อนี่แบบ.....สุดยอด
ชอบน้องไอค่ะคือน้องไอดูเป็นมีมิติมากๆ อ่านตอนแรกๆนึกว่าน้องใสๆ ยอมรับว่าโมเมนท์ที่น้องโดนรถชนนี่แบบ ไหวไหมนี่? นายเอกใสๆแบ๊วๆอีกแล้ว แต่พออ่านมาเจอตัวตนน้องที่ค่อยๆแสดงออกมารักน้องเลยค่ะ ยิ่งมาตอนที่น้องแปลงร่างอ่อยไม่อยากเรียกว่าแรดเลยนะคะ ขอเรียกว่าน้องรู้ใจตัวเองดีกว่าค่ะว่าน้องอยากได้ ต้องการอะไร แล้วตามใจตัวเอง เริ่ดมากค่ะลูก ชอบอีกอย่างคือน้องไอไม่ใช่คนที่จมปลัก รู้ว่าเจ็บ โดนหลอก แต่น้องไอก็เคลียร์ใจเดินหน้าต่อไป อาจะเพราะว่าน้องเองก็แอ๊บก็ได้ เรามองเป็นว่าชีวิตน้องไอเองก็เจอกับสิ่งที่ไม่สมหวังมาเยอะ ก็เลยทำใจได้เร็ว มาเจอด่านล่าสุดที่เป็นปัญหาหนัก ทั้งร่างกายและจิตใจ สงสารน้องมากๆค่ะ ปราการด่านนี้ยังไงน้องก็ต้องข้ามกลับไปให้ได้
ขอกรีดร้องไปกับพี่เปรมค่ะ เป็นพระเอกที่เริ่ดมากๆ พี่มีทั้ง IQ & EQ ชอบที่คุณเปรมพอรู้ใจตัวเองก็เดินหน้าอย่างเดียว ไม่มีลังเล มั่นคงมากๆ อย่างตอนที่คุณเปรมตอบโต้กับคุณตาคุณยายนี่แบบดีงามค่ะ ไม่มากมาย ไม่เยอะ สั้นๆ มั่นคง คุณตาคุณยายควรภุมิใจนะคะที่หลานท่านทั้งสองไม่ทิ้งแฟนที่ป่วยไข้ คุณเปรมมี strength of the character ที่น่านับถือจริงๆค่ะ หวังว่าความรักของคุณเปรมจะสามารถสื่อถึงใจน้องไอกับคุณตาคุณยายได้
ปลื้มนี่เป็นส่วนของความตรงข้ามของคุณเปรมหรือเปล่าคะ? มองหาปมของปลื้มอยู่นะเนี่ย ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในเงาของคุณเปรม เหมือนอยากทำให้คุณเปรมมัวหมองด้วยการแอบอ้างชื่อ ตัวเองก็ได้การเลี้ยงดูที่ดี เป็นหลานคนโปรดของคุณปู่คุณย่า แต่ก็ไม่วายถมเต็มใจส่วนที่มีเงาของตัวเองไม่ได้หรือไร เราคิดว่าปลื้มอาจจะแอบอ้างเป็นคุณเปรมไปทำอะไรกับเขื่อน ไม่อยากคิดว่าล่อลวงทางเพศหรือเปล่า แล้วก็ทิ้งเขื่อนในนามของคุณเปรม เขื่อนถึงได้เกลียดคุณเปรมขนาดฆ่าสัตว์ กับลงมือกับเครื่องยนต์ เจตนาเอาให้ถึงตายเลย ที่คุณเปรมไม่ให้คุณตาคุณยายรู้ อาจจะพยายามปกปิดให้ปลื้มหรือเปล่า? เขื่อนอาจจะทั้งรักทั้งเกลียดคุณเปรม มาหายตัวไปตอนที่คุณเปรมเอาน้องไอมาที่บ้าน คุณปลื้มที่มาตามตื๊อน้องไอเป็นเพราะว่าน้องมองเห็นตัวตนที่แท้จริงของปลื้มหรือเปล่า? นางถึงพยายามเยื้อไว้ คนอื่นอาจจะมองนางเป็นแค่เงาของคุณเปรมก็ได้ แต่ Sorry , you had your chance but you blew it!
คุณตาคุณยายนี่คือเยอะค่ะ มีอะไรในชีวิตมากมายเกินคนอื่นก็เลยต้องแบกหัวโขนที่เยอะกว่าคนอื่นด้วย แต่ก็เอาเถอะ คุณเปรมสามารถดูแลตัวเองได้ โดยไม่จำเป็นต้องมาอาศัยอำนาจคุณตาคุณยาย เรากลัวอย่างเดียวเท่านั้นแหละค่ะที่คุณตาเป็นศัลย์แพทย์สมองที่เก่งที่สุดในวงการเมืองไทยก็กลัวว่าน้องไอต้องจำเป็นเข้ารับการผ่าตัดแล้วคุณตาจะเอาสิ่งนี้มาบังคับพี่เปรม ถึงตอนนั้นจรรยาแพทย์ก็อย่าลืมเสียนะคะคุณตาขา ป.ล เรามีหลานอย่างคุณเปรมนะคะ หนุ่มบ้านไหนป้าจะไปขอมาให้จงได้ค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ มารออ่านตอนต่อไป ขอบคุณมากค่ะ ที่เขียนเรื่องสนุกๆดีๆมาให้อ่าน
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-31-
เมื่อปิดเทอมปีที่แล้วผมนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ที่โรงพยาบาล ผมเคยผ่านจุดที่เรียกว่าเสี่ยงกับการตายดังปาฏิหาริย์มาแล้วรอบหนึ่ง และผ่านมาแค่หนึ่งปีปิดเทอมรอบนี้ผมต้องรักษาตัวด้วยโรคเนื้องอกในสมองเข้าออกโรงพยาบาลสัปดาห์ละห้าวัน ต้องกลับมาเผชิญหน้ากับความกลัวเช่นเดิมอีก ต่อให้มีรอบที่สามหรือสี่ผมก็ยังกลัวอยู่ดี ผมไม่เชื่อหรอกครับกับคำพูดที่ว่าเจ็บบ่อยๆ ค่อยๆ ชินน่ะ สมมตินะว่าคุณโดนมีดบาดมาสามครั้ง จนครั้งที่สี่คุณก็ยังโดนมีดบาดอีก ถามว่ายังเจ็บเหมือนเดิมมั๊ยครับ? เลือดยังไหลอยู่แบบเดิมรึเปล่า? ถ้าหากความรู้สึกของคุณยังเหมือนเดิม นั่นแสดงว่าคุณยังไม่ชินกับมัน และผมก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่มีวันจะชินกับความเจ็บปวดและความกลัวเหล่านั้นได้
ผมไม่ชินกับความรู้สึกแบบนี้
ผมไม่ชินกับสภาพตัวเองในตอนนี้
และผมก็ไม่ชินกับความรู้สึกเหมือนคนขี้แพ้ของตัวเอง
และแม้ว่าผมจะไม่มีวันชินกับมัน แต่ผมจะต้องข้ามผ่านมันให้ได้ ผมรู้ว่าตัวเองโชคดีกว่าอีกหลายๆ คนที่เป็นโรคเดียวกับผม บางคนหน้าเบี้ยว หูหนวก หรือตาเป็นฝ้า แค่เส้นผมเปลี่ยนสภาพแค่นี้ถือว่าน้อยนิดมากๆ และมันก็ทำให้ผมนึกถึงคำพูดของพี่เปรมที่เคยบอกผมว่าไม่ว่าผลข้างเคียงจากการรักษาจะเป็นยังไง มันก็ไม่สำคัญเท่ากับผมหายจากโรคได้ เอาเป็นว่าผมจะพยายามครับ จะพยายามฮึดสู้กับความรู้สึกของตัวเองดูสักครั้งเพื่อคนที่ผมรักและทุกคนที่รักผม
เหลือแค่สัปดาห์หน้าการรักษาก็ครบแล้วล่ะครับ ช่วงหลังมานี้ผมก็แทบไม่มีอาการปวดหัวอีกเลยเพราะผลการรักษาเป็นไปด้วยดี แต่เพราะว่าพรุ่งนี้เป็นงานแต่งงานของพี่หมอโก้และพี่หมอยุ้ย เมื่อวานผมจึงชวนไอ้ดีนไปไถผมหงอกทิ้งจนกลายเป็นทรงสกินเฮด อาจจะดูทุเรศก็ตรงที่หนังหัวล้านๆ เป็นหย่อมๆ นี่แหละครับ อาศัยใส่หมวกปิดบังไว้แก้ขัดไปก่อน ดังนั้นวันนี้เมื่อเสร็จจากโรงพยาบาล เราก็ออกเดินทางไปปราณบุรีซึ่งเป็นสถานที่จัดงานแต่งงาน ได้หยุดพักการรักษาสัปดาห์ละสองวันถือว่ามาพักผ่อนแล้วค่อยกลับไปลุยรักษาตัวกันต่อ
“ทำไมเสิร์ทหาชื่อโรงพยาบาลแล้วเจอแต่ทุ่งนาล่ะ?” ผมมองรูปภาพธรรมชาติท้องทุ่งเขียวขจีจากในเว็บสืบค้นยอดฮิต
เมื่อสองวันก่อนพี่เปรมไปจับฉลากเลือกโรงพยาบาลมาครับ ตอนแรกผมตั้งใจว่าจะตามไปให้กำลังใจแต่เพราะติดไปโรงพยาบาลจึงต้องแยกกับพี่เปรมหนึ่งวัน ผมจำได้ดีว่าเมื่อกลับถึงบ้านแล้วเห็นรถยี่ห้อ ออดี้ ทีที สปอร์ตคูเป้ สีขาวรุ่นใหม่ล่าสุดที่จอดอยู่เคียงข้างกับน้องมินิสีเขียวหัวเป็ดของผม มันทำให้ผมตื่นเต้นกว่าเรื่องโรงพยาบาลของพี่เปรมซะอีก พี่เปรมบอกว่าเป็นของขวัญจากคุณปู่คุณย่าที่มอบให้วันเรียนจบ แม้ราคามันจะเทียบชั้นปอร์เช่ที่พี่ปลื้มขับอยู่ไม่ได้ แต่แค่นี้ก็หรูสุดๆ สำหรับผมแล้วล่ะครับ หลังจากนั้นผมก็ลืมเรื่องสถานที่ทำงานของพี่เปรมไปซะสนิทจนเพิ่งนึกได้นี่แหละครับ
“แล้วสนใจจะไปเป็นเมียหมอที่โรงพยาบาลเล็กๆ ในต่างจังหวัดมั๊ยล่ะ?”
“บ๊อกๆ บ๊อกๆ”
อืม น้องเปี๊ยกตอบแทนผมแล้วล่ะครับ เลยโดนพี่เปรมผลักหัวเล็กเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว และมันก็ทำให้ผมขำกับการน้องเปี๊ยกที่กระตือรือร้นอยากให้พี่เปรมพาผมไปอยู่ด้วยที่ต่างจังหวัดเหลือเกิน
ผมไม่ได้ตอบคำถามของพี่เปรม เพราะคิดว่าพี่เปรมคงจะรู้คำตอบของผมดี และบทสนทนาจะหมดลงแค่นั้น เพราะผมเริ่มรู้สึกง่วง พี่เปรมให้ผมปรับเบาะเอนลงเพื่อจะได้นอนพักผ่อนก่อนจะถึงจุดหมาย และก่อนที่ผมจะหลับไปผมก็ลองเปิดข้อความของแม่ดู ตั้งแต่แม่กลับไปครั้งนั้นการติดต่อของเราก็เหมือนจะถูกตัดทอนให้ห่างกันออกไปเรื่อยๆ แม่ไม่ได้เปิดอ่านข้อความที่ผมส่งไปมาหลายวันแล้ว บางครั้งผมลองโทรไปหาแม่เหมือนที่เคยทำแต่ก็กลายเป็นฝากข้อความทุกครั้ง ต้องรอให้แม่ติดต่อมาเองเท่านั้น ผมจึงคิดว่าอาจจะถึงเวลาที่ผมควรจะโตเป็นผู้ใหญ่ได้แล้วล่ะครับ
.
.
.
.
ปราณบุรี.. ทั้งที่อยู่ใกล้กรุงเทพฯ แต่ผมกลับไม่เคยมาที่นี่เลยสักครั้ง
ผมก็ได้นอนพักผ่อนช่วงกลางวันจนเต็มอิ่ม จากนั้นก็ตื่นมานั่งมองท้องทะเลสีครามเบื้องหน้าไกลสุดลูกหูลูกตาตัดกับเส้นขอบฟ้ายามบ่าย หลายครั้งที่ผมยกมือขึ้นลูบบริเวณผิวหนังที่ไร้เส้นผมบนหัวจนแทบจะกลายเป็นนิสัยและมันก็จะยิ่งทำให้บุคลิกของผมดูแย่ลงไปอีก แต่ก็ยังดีที่มีน้องเปี๊ยกคอยร้องเตือนทุกครั้งที่สติของผมหลุดลอย
เสียงบานประตูห้องพักเปิดปิด ทำให้ผมต้องหยุดคิดเรื่องต่างๆ แล้วหันไปมองร่างสูงที่เดินเข้ามาหยุดนั่งบนเตียงข้างๆ ผม พี่เปรมเพิ่งกลับมาจากไปช่วยดูความเรียบร้อยของงานที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้เย็นครับ
“ตื่นนานรึยัง?” มือใหญ่ลูบหัวผมแบบที่ชอบทำบ่อยๆ
ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ไปล้างหน้าล้างตา เดี๋ยวลงไปหาอะไรกินกัน กูสั่งอาหารซีฟู้ดไว้ให้มึงเยอะเลย”
“สั่งมากินบนห้องไม่ได้เหรอพี่เปรม” ทั้งๆ ที่บอกกับตัวเองว่าจะสู้ แต่จิตใต้สำนึกก็เร็วกว่าความคิด ผมแค่ยังไม่พร้อมที่จะเจอผู้คนในสภาพคนป่วยแบบนี้ โดยเฉพาะคนเหล่านั้นคือเพื่อนของพี่เปรม
ดวงตาคู่คมจ้องหน้าผม และผมก็รีบหลบในทันที แกล้งทำเป็นหันไปมองน้องเปี๊ยกแทน พี่เปรมยกมือขึ้นลูบหัวผมอีกครั้งก่อนจะเดินยกหูโทรศัพท์เพื่อสั่งอาหารให้ขึ้นมาส่งบนห้องพัก
“พี่เปรม.. ไอเปลี่ยนใจแล้ว เราลงไปกินที่ห้องอาหารกันเถอะ”
คิ้วเข้มเลิกสูงขึ้นเป็นการถามผมว่าแน่ใจแล้วเหรอ? ผมจึงรีบพยักหน้า พี่เปรมก็วางหูโทรศัพท์ลง
ห้องอาหารของโรงแรมช่วงบ่ายค่อนข้างเงียบ มันทำให้ผมไม่เกร็งเครียดสักเท่าไหร่ และทุกเมนูที่พี่เปรมสั่งล้วนเป็นของโปรดผมทั้งนั้นครับ ผมพยายามทานให้ได้มากที่สุด ซึ่งถ้าหากเป็นเวลาปกติผมสามารถฟาดเรียบหมดโต๊ะแบบสบายๆ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ แค่ทานกุ้งไปไม่กี่ตัวและปลาไม่กี่คำ ผมก็รู้สึกอิ่มและผะอืดผะอม
“ไปเดินเล่นกันมั๊ย?” พี่เปรมถามผมหลังจากส่งยาหลังอาหารให้ผมกิน
พยักหน้ารับ ผมอยากออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์บ้าง เผื่อจิตใจที่ฟุ้งซ่านจะได้สงบขึ้น ผมควรจะเข้มแข็งและหยุดทำให้พี่เปรมเป็นห่วงและลำบากใจสักที
แสงแดดในช่วงบ่ายสี่โมงเย็นยังคงร้อนระอุ แต่เสียงคลื่น หาดทราย และสายลมที่อวลไปด้วยกลิ่นเค็มของทะเลทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น หาดแห่งนี้เป็นหาดส่วนตัวของโรงแรมที่พัก นักท่องเที่ยวมีไม่มากนัก ผมหันมองรอบตัวต่างคนก็ต่างไม่สนใจใคร ทุกคนต่างมีโลกของตัวเอง แต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่าเหมือนมีใครกำลังมองผมอยู่ตลอดเวลา
“มีอะไร?”
ผมส่ายหน้าไปมาแล้วส่งยิ้มให้กับพี่เปรม บางทีผมอาจจะคิดมากไปเอง
น้องเปี๊ยกลิงโลดกับการตะกุยพื้นทรายวิ่งหนีเกลียวคลื่น พี่เปรมดุน้องเปี๊ยกไปหลายรอบเพราะกลัวว่าจะถูกคลื่นซัด ผมหันมองผู้ชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ห่างไปไหน เราไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก เพราะปกติผมเป็นคนชวนคุยแต่เมื่อผมเงียบพี่เปรมก็มักจะเงียบด้วย แต่ถึงเช่นนั้นผมก็รู้สึกอบอุ่นใจและปลอดภัยเป็นที่สุดที่ทุกย่างก้าวของผม
เราเดินกันไปสุดหาดแล้วเดินกลับ จากนั้นก็หยุดนั่งบนพื้นทรายเมื่อตะวันเริ่มบ่ายคล้อย ผมหันไปมองรอบตัวอีกครั้งเพราะยังคงรู้สึกว่ากำลังถูกใครสักคนจับจ้อง แต่ก็ไม่เจอใครที่กำลังหันมองมาทางผมสักคน
“บ๊อกๆ บ๊อกๆ” นั่นไงครับ น้องเปี๊ยกก็รู้สึกเช่นเดียวกับผม
ผมตวัดสายตาหันไปมองอีกครั้งอย่างไว
“อะไร?”
“ไอรู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่”
“ทางไหน?”
“ไม่รู้ แต่รู้สึกจริงๆ น้องเปี๊ยกก็รู้สึก ตั้งแต่ออกมาจากห้องพักแล้วอะ”
ใบหน้าคมที่ดูผ่อนคลายมาตลอดเริ่มตึงเครียดขึ้นอย่างชัดเจน พี่เปรมหันมองไปรอบๆ แล้วก็ไม่เจอใครเหมือนผม พี่เปรมหันกลับมามองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่ง และผมก็เดาได้ว่าพี่เปรมคงกำลังจะบอกว่าผมคิดมากแน่นอน
“งั้นกลับขึ้นห้องกันเถอะ”
ผิดคาดครับ พี่เปรมไม่ได้ว่าอะไรผม แต่ชวนกลับห้องพักแทน พี่เปรมจับน้องเปี๊ยกขึ้นอุ้มด้วยแขนข้างเดียวและมืออีกข้างก็กุมมือผมไว้ ระหว่างทางมีคนหันมามองแต่พี่เปรมก็ไม่สนใจและไม่คิดจะปล่อยมือของผมออก จนกระทั่งตอนที่ยืนรอลิฟท์ เสียงทักทายที่ดังขึ้นทำให้ผมและพี่เปรมต้องหันไปมอง
“ไอ้เปรมกูกำลังจะไปหามึงที่ห้องอยู่เลย” ผู้ชายสามคนตรงหน้าคือเพื่อนในกลุ่มของพี่เปรมครับ พี่เจมส์ พี่วิทย์ พี่เอื้อ
“เรื่อง?” พี่เปรมก็ห้วนได้เสมอต้นเสมอปลายครับ
“พี่หมอโก้กับไอ้ยุ้ยชวนไปดินเนอร์ที่ห้องตอนหนึ่งทุ่ม น้องพบรักไปด้วยนะครับ ไปร่วมถล่มเจ้าภาพกันหน่อย” พี่เจมส์หันมาคะยั้นคะยอผม
“มึงโทรบอกกูก็ได้”
“กับมึงกูโทรได้ แต่กูให้เกียรติน้องพบรักเว้ย จึงต้องมาด้วยตัวเอง” พี่เอื้อกับพี่วิทย์ช่วยผสมลงโรง
ใบหน้าคมดุโหดขึ้นมาแทบจะทันทีครับ แต่พี่ๆ สามหนุ่มไม่ได้สะดุ้งสะเทือน ยังคงส่งยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร
“ขอบคุณมากครับ ผมไปแน่นอนครับ” พี่เปรมหันมาส่งสายตาดุใส่ผม แต่ผมก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น
จนกระทั่งเสียงสัญญาณลิฟท์ดังขึ้น พี่เปรมดันผมให้เข้าไปในลิฟท์ แล้วกดปิดประตูอย่างไว พวกพี่ๆ ก็โบกมือยิ้มร่ามาให้ผม พร้อมบอกว่าคืนนี้เจอกัน
“พี่เปรมไม่อยากให้ไอไปเหรอ?” แกล้งถามไปอย่างนั้นแหละครับ เพราะผมรู้ดีว่าที่พี่เปรมหน้าโหดอยู่ตอนนี้เป็นเพราะอะไร
“กูสั่งให้มึงยิ้มให้คนอื่นตั้งแม่เมื่อไหร่?” นั่นไงล่ะครับ ทายผิดซะเมื่อไหร่
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นโดยไม่มองหน้าผม และมันก็ทำให้ผมต้องยิ้มกว้างให้กับตัวเองและน้องเปี๊ยก ซึ่งมันคงจะเป็นยิ้มที่กว้างที่สุดในรอบเดือนกว่าๆ ที่ผ่านมา
.
.
.
.
ดินเนอร์ที่ว่าถ้าพูดภาษาบ้านๆ ก็คือล้อมวงก๊งเหล้านั่นแหละครับ สมาชิกก็มีเฉพาะเพื่อนสนิทเท่านั้นซึ่งก็มีแค่สิบคนครับ ซึ่งแน่นอนว่ามีพี่ชายแสนดีของผมอย่างพี่ดินร่วมด้วยแน่นอน และจากที่พี่ๆ เค้าแซวกันทำให้ผมเพิ่งรู้ครับว่าพี่ยุ้ยไปบนบานศาลกล่าวเรื่องจับฉลากเลือกโรงพยาบาลและก็ได้ตามที่ขอไว้ครับนั่นคืออยู่ในจังหวัดเดียวกับพี่หมอโก้ แม้จะอยู่กันคนละอำเภอแต่ก็เดินทางได้สะดวก จบงานแต่งงานพี่ยุ้ยกับพี่หมอโก้ต้องไปแก้บนอีกหลายที่เลยล่ะครับ แต่ก็ถือว่าคุ้มค่ามากทีเดียว
น่าแปลกนะครับ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าผมเป็นกังวลกับหลายๆ อย่าง แม้กระทั่งเรื่องที่กลัวว่าพี่เปรมจะอาย แต่พอเอาเข้าจริงผมในตอนนี้ก็โอเคดีทุกอย่าง พี่ๆ ทุกคนก็เป็นปกติไม่มีใครมองผมด้วยสายตาหรือท่าทีแปลกๆ สักนิด หรืออาจจะเพราะว่าพี่ๆ เค้าคุ้นเคยกับคนไข้เป็นอย่างดี หรือบางทีเพราะผมมีทั้งคนรักและพี่ชายที่น่ารักคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ ผมจึงไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองแปลกแยกจากคนอื่น
“โอเคนะหนุ่มๆ เดี๋ยวขอสาวๆ ไปพักผ่อนกันก่อนนะ” ได้เวลาสี่ทุ่มเป๊ะ พี่ยุ้ยก็ลุกขึ้นจากโต๊ะเป็นคนแรก
“พี่หมอและพวกมึงก็อย่าแดกเหล้าเยอะ พรุ่งนี้ถ้าโทรมชั้นไม่ให้ถ่ายรูปคู่นะย่ะ” พี่โบว์กวาดสายตาเชิดๆ ใส่หนุ่มๆ ทั้งหลาย
“กูเสียใจมากเลยนะเนี่ยที่จะไม่ได้ถ่ายรูปคู่มึง” พี่เอื้อพูดประชดครับ เรียกเสียงฮาจากทุกคน
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นสวยแล้วอย่ามาง้อนะเว้ย” สาวผิวโอโม่อย่างพี่ริยาเชิดหน้าใส่บ้างครับ
“รีบๆ ไปเลยไป” พี่วิทย์ยกมือโบกไล่เลยครับ
ส่วนผมก็ได้แต่นั่งขำกับการแกล้งกันไปแกล้งกันมาของพวกพี่ๆ
“ไอ้เปรมมึงจะไปส่งน้องกูเอง หรือจะฝากน้องกูไปกับสาวๆ” พี่ดินหันไปถามพี่เปรมเสียงเข้ม พี่เปรมไม่ได้ตอบแต่ลุกขึ้นยืนทันที ผมได้ยินเสียงพี่ดินชมพี่เปรมว่า ‘ดีมาก ส่งน้องกูให้ถึงเตียงนอนนะมึง’ ซึ่งผมคิดว่ามันทะแม่งๆ อยู่นะครับ
“เดี๋ยวไอกับน้องเปี๊ยกไปพร้อมพวกพี่ยุ้ยได้ครับ” ห้องพักของพวกเราก็อยู่ชั้นเดียวกันทั้งหมด ไม่ได้ไกลกันคนละตึกสักหน่อย ผมไม่เข้าใจว่าพี่ดินกับพี่เปรมจะเป็นห่วงอะไรผมนักหนา ที่สำคัญคือผมเป็นผู้ชาย อย่ามาทำเหมือนผมเป็นสาวน้อยต่อหน้าเพื่อนๆ ได้มั๊ยเนี่ย
ดูเหมือนว่าพี่เปรมกับพี่ดินจะเข้าใจกระแสจิตที่ผมส่งไปให้ จึงยอมให้ผมมากับพวกสาวๆ ครับ เปิดประตูออกมาก็พี่ๆ ก็แยกเดินไปทางขวา ส่วนผมเดินไปทางซ้ายถัดไปแค่สี่ห้อง และระหว่างที่ผมกำลังเดินกลับไปห้องกับน้องเปี๊ยกนั้น มีใครคนหนึ่งวิ่งตัดหน้าผมไป มองแว่บเดียวก็รู้ว่าเป็นเด็กผู้ชายวัยรุ่น ซึ่งถ้าหากน้องเปี๊ยกไม่ส่งเสียงขึ้นมาเด็กคนนั้นก็ไม่ได้อยู่ในความสนใจของผมสักนิด
“บ๊อกๆ บ๊อกๆๆ”
ขาของผมชะงักหยุดในทันที เสียงของน้องเปี๊ยกทำให้เด็กคนดังกล่าวหันมามอง ในระยะห่างประมาณแปดเมตรและแสงสลัวตามทางเดินทำให้ผมมองสีหน้านั้นไม่ถนัด แต่ผมก็มั่นใจอย่างแน่ชัดว่าคนๆ นั้นคือใคร
เขื่อน??
“แง๊งงงงงงงงง” น้องเปี๊ยกขู่คำรามโชว์เขี้ยวเล็กๆ
ผมไม่ได้กลัว แต่รู้สึกตกใจและแปลกใจมากกว่ากับการที่เจอเด็กเขื่อนที่นี่
“ไอ.. มีอะไรรึเปล่า?” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ผมสะดุ้งเฮือก
“พี่เปรม”
“กูไปส่งมึงดีกว่า เดี๋ยวมึงต้องกินยาด้วย”
ไม่ได้ฟังที่พี่เปรมพูดหรอกครับ ผมรีบชี้ไปทางเด็กคนนั้นทันที
“เด็กคนนั้น.. เอ๋???” หายไปไหนแล้วอะ??
“อะไร? ใคร?”
“เขื่อนไง ญาติพี่เปรมอะ ไอเห็นเค้าอยู่ตรงนั้น ตรงหน้าห้องพี่ดินเมื่อกี้ น้องเปี๊ยกก็เห็นนะ เด็กนั่นยังตกใจอยู่เลยที่เจอไอกับน้องเปี๊ยก”
“ไอ้เขื่อน?” พี่เปรมทวนชื่อ และผมก็รีบพยักหน้ารัวๆ ไม่มีทางที่ผมและน้องเปี๊ยกจะตาฝาดพร้อมกันเด็ดขาด
“ไอ้ปลื้มไม่ได้มางานนี้นะ” เสียงทุ้มพึมพำเบาๆ เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าพูดกับผม คิ้วเข้มขมวดแน่นอย่างใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินนำผมไปถึงห้องแล้วเปิดประตูห้อง
“เข้าห้องเถอะ”
ผมก็ไม่รู้ว่าพี่เปรมกำลังคิดอะไรอยู่ และผมก็ไม่ได้ถามออกไป ทุกอย่างจบลงและทิ้งไว้ตรงหน้าห้องพักครับ เพราะเมื่อผมกินยาแล้วหัวถึงหมอนก็หลับยาวไม่มีแม้กระทั่งความฝันอะไรทั้งสิ้น
.
.
.
.
วันงานมาถึง เราแต่งตัวใส่สูทผูกไทน์เหมือนกันก็จริง แต่แตกต่างกันอย่างชัดเจน พี่เปรมสูงสมส่วนดูดีทุกอย่าง ในขณะที่ผมซูบโทรมใบหน้าก็ซีดเซียว มิหนำซ้ำบนศีรษะยังดูทุเรศทุรัง ผมเลือกหมวกแบบคลาสสิคมาเป็นเครื่องประดับ ยืนสำรวจความเรียบร้อยอยู่หน้ากระจกอยู่แค่เดียวผมก็ถอยออกมา จะว่าไปตอนนี้ผมก็เหมือนกับคนที่กลัวเงาสะท้อนของตัวเอง
พี่หมอโก้เป็นลูกชายของผู้อำนวยการโรงพยาบาลของรัฐบาลแห่งหนึ่ง ส่วนพี่หมอยุ้ยก็เติบโตมาในครอบครัวที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องมือแพทย์ ดังนั้นงานในวันนี้จึงมีผู้หลักผู้ใหญ่จากในวงการแพทย์ของเมืองไทยมาเป็นสักขีพยานกันเยอะ รวมทั้งคุณตาและคุณยายของพี่เปรมด้วย ผมยังจำเหตุการณ์ในห้องอาหารของคฤหาสน์หลังใหญ่นั้นได้ดี คิดถึงทีไรก็รู้สึกขนลุกซู่
“บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกทำให้ผมหยุดความคิดเหล่านั้น แล้วย่อตัวลงเพื่อจัดเสื้อผ้าให้เจ้าตัวน้อย
“ลูกชายใครน๊า หล่อเหมือนพ่อเลย”
“บ๊อกๆ” มีรับด้วยครับว่าน้องเปี๊ยกลูกชายพ่อเปรม
“หล่อเกินหน้ากูนะมึงไอ้เปี๊ยก” แน่ะ นี่ก็อิจฉาลูกชายครับ
ผมจับอุ้มน้องเปี๊ยกขึ้น แล้วมือใหญ่ก็ยื่นมาตรงหน้าของผม
“ถ้าไอจับแล้วจะไม่มีวันปล่อยนะ”
“มึงคิดว่ากูจะให้มึงปล่อยรึไง?” ไม่ต้องรอครับ พี่เปรมดึงมือของผมไปกุมไว้แน่น ส่วนผมก็ทำได้แค่ยิ้มและก็ยิ้มเท่านั้นครับ
ข้างหน้าจะเจออะไร หรืออนาคตจะเป็นแบบไหน ผมคงจะไม่สามารถให้ความกลัวมาครอบคลุมจิตใจได้อีกแล้ว เพราะความอบอุ่นที่สัมผัสผ่านฝ่ามือใหญ่นี้ทำให้ผมรู้ว่าผมควรจะต้องปล่อยวางจากเรื่องทุกข์ใจสักที ผมควรจะใช้ชีวิตที่มีอยู่อย่างมีความสุขได้แล้วครับ
.
.
.
.
.
.
-
.
.
.
.
ห้องบอลรูมที่ใช้จัดงานเป็นห้องกระจกที่สามารถมองวิวท้องทะเลยามค่ำคืนได้ชัดเจน ภายในงานถูกตกแต่งประดับประดาน่ารักแต่หรูหราด้วยธีมงานแบบวินเทจ คนแรกที่ผมเจอเมื่อเข้ามาในงานคือพี่ดิน ช่างเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวที่โคตรหล่อจนแทบจะกลบรัศมีของเจ้าบ่าวไปเลยครับ พี่โบว์กับพี่ริยาเป็นเพื่อนเจ้าสาวมาในชุดเดรสสีโอรสแต่งหน้าจัดเต็มไม่มีใครยอมใคร แต่คงต้องยอมให้เจ้าสาวของงานอย่างพี่ยุ้ยล่ะครับ สวยจนผมแทบจะจำไม่ได้
ผมกับพี่เปรมอวยพรคู่บ่าวสาวและถ่ายรูปร่วมกันเล็กน้อย สภาพหนังหน้าที่แป้งก็ปิดไม่มิดแบบนี้ทำให้ผมไม่อยากจะถ่ายรูปเยอะครับ เข้ากล้องไปแค่สองสามแชะก็เนียนๆ เดินหลบออกมากับน้องเปี๊ยกปล่อยให้พี่เปรมกับเพื่อนๆ กระหน่ำร้อยกว่าแอคชั่นกันดีกว่า
งานเลี้ยงเป็นแบบบุฟเฟ่ต์ครับ แต่ก็มีโต๊ะรับรองสำหรับแขกผู้ใหญ่อยู่หลายโต๊ะ ส่วนเพื่อนๆ ของคู่บ่าวสาวก็จัดเป็นเก้าอี้เก๋ๆ เรียงรายประปรายตามมุมต่างๆ ให้ได้นั่งเมาท์กัน แต่ส่วนใหญ่จะเกาะกลุ่มยืนคุยกันมากกว่า
“ไอ้พบรัก” มาแล้วครับไอ้ดีนเพื่อนรักของผม เดินหล่อเคียงคู่มากับน้องปิ่นให้คนทั้งงานอิจฉาครับ
ผมกับน้องปิ่นทักทายกันครู่หนึ่ง พิธีกรบนเวทีก็เชิญคู่บ่าวสาวจึงถูกเชิญขึ้นบนเวที ทั้งคู่สวยและหล่อเหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก จากนั้นก็เป็นการเชิญให้แขกผู้ใหญ่อย่าง ศาสตราจารย์ ดร. นายแพทย์กระแสธาร ชนะวิรุณพล ขึ้นกล่าวอวยพรคู่บ่าวสาว ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่พี่เปรมเดินถือจานของกินและแก้วน้ำมาส่งให้ผม
“ท่านผู้มีเกียรติทั้งหลาย ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับเชิญมาร่วมในงานมงคลสมรสของนายแพทย์วิฑูร และแพทย์หญิงกรรณิกา ซึ่งทั้งคู่เป็นแพทย์รุ่นใหม่ที่จะเติบใหญ่ในสายอาชีพในวันข้างหน้า การได้เห็นเจ้าบ่าวและเจ้าสาวต่างมีความรักใคร่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันอย่างแน่วแน่ ตัดสินใจร่วมครองรักครองชีวิต เป็นทองแผ่นเดียวกันทำให้ผมรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง”
ผู้ใหญ่บนเวทีกล่าวออกมาอย่างซาบซึ้งมากครับ ผมและทุกคนในงานต่างอมยิ้มฟังอย่างตั้งใจ ยกเว้นพี่เปรมเท่านั้นแหละครับ ที่ทำหน้ายังกับกำลังฟังบรรยายอภิปรายหัวข้อกายวิภาคชั้นสูง
“บ่าวสาวในวันนี้ก็เปรียบเสมือนลูกหลานของผม แม้จะไม่ได้สั่งสอนร่ำเรียนกันมาแต่ในสายวิชาชีพก็ถือว่าเป็นญาติกัน อันที่จริงผมเองก็มีหลานชายที่เรียนแพทย์เหมือนกัน และยังเป็นเพื่อนของบ่าวสาวในวันนี้ด้วย”
พูดขนาดนี้ ก็แน่นอนครับที่เกือบทุกสายตาจะหันมาทางเดียวกัน แต่พี่เปรมยังคงนิ่งและเงียบ และผมก็สัมผัสได้ถึงรังสีสีทะมึนที่ปกคลุมไปทั่วร่างของพี่เปรม
“พูดถึงความรักของหนุ่มสาวในสมัยปัจจุบันนี้ ดูออกจะเป็นการยากอยู่ไม่น้อยที่จะประคับประคองให้ ดำรงมั่นจนถึงวันแต่งงาน ส่วนมากมักจะลงเอยด้วยความใคร่แทบทั้งสิ้น”
ผู้อาวุโสบนเวทีเว้นจังหวะนิดหนึ่งก่อนจะเบนสายตามาทางหลานชายของตัวเอง แต่ผมมีความรู้สึกว่าสายตาคู่นั้นกำลังทิ่มแทงมาที่ผมซะมากกว่า
“ต่างจากความรักของคนบ่าวสาวในวันนี้ที่สามารถดำเนินมาอย่างราบรื่น จนถึงการแต่งงานได้ และผมเองในฐานะของคนแก่คนหนึ่งก็หวังเช่นเดียวกันว่าในอนาคตอันใกล้นี้หลานชายของผมกับคู่หมั้นผู้น่ารักของเค้าก็คงจะมีงานอันน่ายินดีนี้เช่นเดียวกัน”
สายตาของทุกคนในงานเปลี่ยนทิศทางกลับไปยังโต๊ะที่อยู่หน้าเวที นับว่าเป็นการเปิดตัวที่ยอดเยี่ยมมากครับ หญิงสาวที่นั่งเคียงข้างคุณยายของพี่เปรมดูโดดเด่นกว่าใครทั้งหมด เธอมีผิวขาวน้ำนม ผมยาวประบ่า นัยน์ตาสดใส ยิ่งเมื่อสวมชุดเดรสสีอ่อนและการแต่งหน้าที่เน้นดูเป็นธรรมชาติบวกกับท่าทางที่ดูเขินอายนั่นทำให้อีกฝ่ายดูน่ารักและเต็มไปด้วยสง่าราศีที่ชวนหลงใหล ซึ่งขณะที่ผมกำลังพิจารณาความเหมาะสมดีงามของคู่หมั้นของพี่เปรมอยู่นั้น ภาพตรงหน้าก็ถูกบดบังด้วยร่างสะโอดสะองของสตรีนางหนึ่ง
“อาจารย์หมอท่านพูดเรื่องอะไรเหรอคะคุณเปรม? คู่หมั้นอะไรกัน ฟ้ากับคุณเปรมยังไม่ได้เลิกกันสักหน่อย แล้วคุณเปรมจะมีคู่หมั้นได้ยังไงคะ?” หญิงสาวบุคคลที่สามโผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย แถมยังเบียดให้ผมที่ยืนอยู่ข้างพี่เปรมต้องถอยร่นลงไปชนกับไอ้ดีนที่ยืนเยื้องอยู่ด้านหลัง และผมก็ขอเดาว่าเธอคนนี้คือพี่ภาพฟ้า ดาวคณะแพทย์ศาสตร์ที่ใครๆ ก็ลงความเห็นว่าเหมาะสมและคู่ควรกับพี่เปรมมากที่สุด
ดูเหมือนว่าพี่เปรมจะไม่ได้สนใจใยดีกับการมีตัวตนของผู้มาใหม่เลยสักนิดครับ ดวงตาคู่คมยังจับจ้องอยู่บนเวที ในขณะที่ผมต้องเขย่งเท้ามองผ่านบ่าของหญิงสาวที่อ้างตัวว่าเป็นแฟนของพี่เปรมไปยังหญิงสาวอีกคนที่ถูกอ้างถึงว่าเป็นคู่หมั้นของพี่เปรม คุณคู่หมั้นกำลังหันมองมาทางนี้ คุณแฟนก็ควงแขนโชว์แนบชิด สองสาวกำลังฟาดฟันทางสายตากันอย่างเมามันส์ครับ จนผมกับน้องเปี๊ยกลุ้นกันตัวโก่งว่าใครจะแพ้ใครจะชนะ
“ไปกันเถอะ” กำลังสนุกอยู่เลยครับ พี่เปรมก็ตัดบทด้วยการกุมมือผมไว้แล้วออกแรงดึงพาเดินออกไปจากงานท่ามกลางสายตาของใครต่อใคร ผมเหลือบไปมองคนบนเวทีที่ยังกล่าวอวยพรไม่จบแว่บหนึ่ง สาบานได้ว่าทำเอาผมขนลุกซู่ไปทั้งตัวกับความน่ากลัวนั่น
“จะไปไหนเหรอพี่เปรม?”
“ดึกแล้ว” ความหมายคือได้เวลาที่ผมจะต้องเข้านอนแล้วครับ
ตอนนี้เราอยู่หน้าห้องบอลรูมครับ พี่โบว์ พี่ริยา และพี่วิทย์กำลังยกกล่องซองเงินและสมุดอวยพรไปเก็บ ทุกคนหันมามองผมกับพี่เปรมอย่างสงสัยแต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยถามอะไรออกมา ก็ดูหน้าพี่เปรมก่อนสิครับ ยังกับพร้อมจะฆ่าทุกคนได้ขนาดนั้น แม้แต่น้องเปี๊ยกยังทำตัวเรียบร้อยไม่กล้าส่งเสียงสักแอะ
“คุณเปรมคะ” สองเสียงประสานพร้อมกัน ทำเอาผมที่กำลังจะถูกลากให้เดินต่อต้องชะงักเท้าลง แล้วหันไปมองผู้กล้าที่เรียกรั้งพี่เปรมเอาไว้
ดวงตาคู่คมตวัดไปมองสองสาว
“โอเคค่ะ” คุณแฟนคนสวยที่ชื่อภาพฟ้ายกมือขึ้นยอมแพ้แทบจะทันที จากนั้นก็หันหลังกลับถอยทัพเข้างานไปแบบง่ายๆ อะไรของเค้าน่ะ??
ตอนนี้ก็ยังเหลือแค่คุณคู่หมั้นครับ ผมมองเธอสลับกับพี่เปรม แล้วจึงตัดสินใจย่อตัววางน้องเปี๊ยกลงบนพื้น เพราะดูท่าเรื่องจะยาวครับ ผมเองก็เริ่มเมื่อยมือแล้วด้วย
“คุณเปรมทำแบบนี้ทำไมคะ?”
เจอคำถามนี้เข้าไป ผมรีบมองหน้าพี่เปรมเลยล่ะครับ แต่ใบหน้าหล่อคมก็ยังคงเต็มไปด้วยรังสีของฆาตกรอำมหิตอยู่ทำให้ผมต้องหันกลับไปมองคุณสุภาพสตรีอีกครั้ง
“คุณตากับคุณยายท่านขอร้องให้ปุ๋ยน้อยมาในวันนี้เพราะท่านคิดจะให้โอกาสคุณเปรมนะคะ” เธอปรับเสียงให้อ่อนลงมากครับ และจากสรรพนามที่ใช้ทำให้ผมรู้ว่าเธอชื่อปุ๋ยน้อยครับ
“คุณเปรมไม่ใช่คนโง่ ปุ๋ยน้อยคิดว่าคุณเปรมน่าจะคิดได้ว่าควรจะทำยังไง จะยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อเด็กขี้โรคคนนี้เหรอคะ คุณเปรมคิดว่าความรักที่ผิดปกตินี่จะยั่งยืนและทำให้คุณเปรมมีความสุขไปได้ตลอดอย่างนั้นเหรอคะ”
พี่เปรมยังคงนิ่งไม่ตอบและไม่สะทกสะท้านใดๆ แต่ผมนี่สิแทบจะทนไม่ไหวกับคำว่า ‘เด็กขี้โรค’ ถูกเรื่องผมเป็นเกย์ยังเจ็บปวดน้อยกว่าการมาหาว่าผมขี้เหร่และขี้โรค ถ้าไม่ติดว่าเป็นสุภาพสตรีเพศเดียวกับแม่ ผมจะขอตั๊นหน้าไปสักหมัดครับ
“มันจะมากไปแล้วนะปุ๋ยน้อย อย่ามาต่อว่าเพื่อนของชั้น และอย่ามาทำนิสัยแย่ๆ ในงานมงคลของเพื่อนชั้นด้วย” พี่ริยาตวาดขึ้นเสียงดัง จนผมอยากปรบมือเชียร์เลยครับ
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“เอ๊ะ ยัยนี่!” พี่ริยาตั้งท่าจะพุ่งตัวเข้ามา แต่ถูกพี่วิทย์กับพี่โบว์จับเอาไว้ได้ก่อน
“ไม่เป็นไรริยา” ในที่สุดพี่เปรมก็ยอมเปิดปากแล้วครับ
ดวงตาคู่คมจ้องมองไปที่คุณปุ๋ยน้อย เรียบนิ่งและเย็นชา ไร้ความรู้สึกใดๆ
“ผมไม่ได้ทิ้งทุกอย่างเพื่อใคร ผมมีอาชีพ มีเงินเดือน มีรถขับ และผมก็มีคนรักที่รักผมและผมก็รักเค้ามากด้วย” มือใหญ่กระชับมือของผมแน่นขึ้น
ฮื้อหือออออออ น้ำตาของผมแทบไหลริน แค่ประโยคนี้ประโยคเดียวจากพี่เปรมทำเอาสิ่งที่หนักอึ้งอยู่ในจิตใจมาหลายสัปดาห์ของผมระเบิดตูมเป็นผุยผง
“มีน้องเปี๊ยกด้วย” ผมรีบเสริมให้ครับ กลัวน้องเปี๊ยกจะน้อยใจ
“อืม” พี่เปรมก็ยังอุตส่าห์พยักหน้ารับนะครับ
คำพูดของพี่เปรมทำให้คุณปุ๋ยน้อยเสียศูนย์ไปเยอะ แต่เธอก็สามารถดึงสติกลับมาได้อย่างไวครับ
“อาชีพหมอบ้านนอกที่รับเงินเดือนเท่าหยิบมือนะเหรอคะ แล้วความฝันที่คุณเปรมจะเรียนศัลยแพทย์ล่ะคะคุณเปรมทิ้งมันเหรอ คุณเปรมทำแบบนี้ก็เหมือนตัดอนาคตของตัวเอง อย่าโง่แบบนั้นสิค่ะคุณเปรม”
“แล้วแบบไหนคือฉลาด?”
คำถามของพี่เปรม ทำให้คุณปุ๋ยน้อยระบายรอยยิ้มอย่างผู้ถือไพ่อยู่เหนือกว่า
“ก็แค่คุณเปรมกลับบ้านไปกับปุ๋ยน้อย คุณตากับคุณยายก็จะมอบอนาคตอันสดใสคืนกลับให้กับคุณเปรมไงล่ะคะ”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอเป็นคนโง่ดีกว่าครับ”
“คุณเปรมหมายความว่ายังไงคะ?!”
ผมมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ นี่เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เปรมพูดจริงๆ เหรอครับ
ช่วงเดือนกว่าที่ผ่านมา ผมรู้สึกและคิดว่าตัวเองน่าสงสารและน่าสมเพชมาโดยตลอดที่ต้องเผชิญกับโรคร้ายและผลข้างเคียงที่ทำให้ชีวิตของผมจมอยู่กับความหดหู่ แต่ตอนนี้ผมกลับรู้แล้วล่ะครับว่ามีคนที่น่าสงสารมากกว่าผมอีกเยอะ เพราะถึงแม้ร่างกายของผมในปัจจุบันจะทรุดโทรมลงเพียงไร ทว่าในอนาคตก็ยังฟื้นฟูให้กลับมาสดใสได้ แต่คุณผู้หญิงตรงหน้าของผมนี่สิครับ ท่าทางเธอจะไม่ค่อยเข้าใจและรู้เรื่องราวของตัวเองเอาซะเลยว่าต่อให้พยายามแค่ไหนปัจจุบันและอนาคตของเธอก็ยังคงเป็นแบบเดิม
“พี่เปรมกำลังบอกว่า ไม่ว่าจะตอนนี้หรือในอนาคตพี่เปรมก็ไม่เลือกคุณและไม่คิดจะรักคุณสักนิดครับคุณปุ๋ยน้อย” ผมแค่ช่วยอธิบายให้เธอเข้าใจมากยิ่งขึ้น เพราะผมสงสารเธอจริงๆ ครับ
ก่อนที่ระดับเสียงเกินมาตรฐานจะทะลุทะลวงแก้วหูของผม ประตูลิฟท์ก็เปิดพอดี พี่เปรมจึงรีบฉุดผมกับเรียกน้องเปี๊ยกเข้าลิฟท์ไป พวกเราจึงมาถึงห้องพักอย่างปลอดภัยครับ และหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ถามหรือพูดถึงเรื่องเหตุการณ์เมื่อครู่อีก ทำเพียงอาบน้ำ กินยา และเข้านอนตามปกติ แต่ทว่าในสมองของผมยังฉายภาพสายตาของคุณตาที่มองมาจากบนเวทีและเรื่องที่คุณปุ๋ยน้อยพูดเกี่ยวกับอนาคตของพี่เปรมวนอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ จนกระทั่งหลับไป
.
.
.
.
.
.
TBC... :oni3:
เป็นครั้งแรกที่มีการแจ้งเตือนว่า
มีตัวอักษรมากเกินที่อนุญาตสูงสุด...
งงว่าเกิดอะไรขึ้น :a5: กว่าจะเก็ทงมโข่งอยู่นานมาก :laugh: ทำให้ต้องลง 2 ครั้งซ้อน :sad4:
ย่อตัวงามๆ ขอบพระคุณคนอ่านที่ติดตามกันมาจนถึงบัดนี้ o15 o7
ไปด้วยกันต่อและอยู่ด้วยกันจนจบนะคะ :กอด1:
-
เขื่อนแกเป็นผีเรอะ :a5:
เป็นกำลังใจให้น้องไอหายป่วยและครอบครัวพี่เปรมยอมรับเร็วๆน้าาา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หึย เราไม่ชอบตายายพี่เปรมเลย
น้องไอของป้า สู้ๆนะลูกนะ :กอด1:
-
มีเรื่องไม่จบไม่สิ้นสักที ตกลงนี่เปรมเป็นหลานชังใช่มั้ย รู้สึกปู่ย่าตายายนี่ใหญ่เหลือเกิน เฮ้อออ
สงสารไอด้วย แม่นี่คงไม่ห่วงลูกแล้วมั้ง อย่างนี้แหละมีสามี มีลูกใหม่ ต้องสนใจครอบครัวใหม่ตัวเอง ไอไม่เหลือใครแล้ว
หวังว่าเปรมจะไม่ทิ้งน้องนะ
-
คนเราถ้ามีความพยายามเสียอย่าง อะไรที่ว่าไกลเกินฝันเขาก็คว้ามันมาไว้ในมือได้ค่ะปุ๋ยน้อย กลับกันถ้าพี่เปรมยอมแพ้ให้กับคุณตาแล้วได้เรียนต่อด้านศัลยแพทย์อย่างที่ต้องการจริงๆ แต่ 'ไม่มีใจจะเรียน' การกลับมาครั้งนี้มันก็ไร้ค่าเหมือนกันนะคะ
กอดน้องไอ :กอด1: เป็นกำลังใจให้พี่เปรมค่ะ :L2: ..
-
ชอบคุณเปรม จริงๆ :katai2-1: :katai2-1:
ดูแลไอจังให้ดีๆ นะคะ เรื่องถ้าจะยังไม่จบ เป็นห่วง :mew2:
-
o13 o13 o13 o13
-
o13. พี่เปรมขรา. คนดีพึ่งได้จริงๆค่ะ
น้องไอจังอย่าไปสนใจแมงหวี่แมงวันค่ะ
กอดคุณรินค่ะอัพยาวสะใจแม่ยกมากๆ. :กอด1: :pig4:
-
สู้ๆกับทุกปัญหา
-
ความรู้สึกบอกว่าเขื่อนจะเป็นตัวแปรสำคัญ
ไม่รู้ว่าระหว่างคู่ปู่ย่าตายายนั้นมีอะไรเขม่นกันหรือเปล่า?
หลานก็แบ่งแยกไปแล้ว เปรมหลานตาหลานยาย
ปลื้มหลานปู่หลานย่า อาจจะมีแข่งกันก็ได้ระหว่าง 2 คู่ผู้เฒ่านี้
ที่คุณตาทำในงานนั้นน่ารังเกียจเป็นที่สุด
คือมัดมือหลานชกเพื่อให้ได้ดังใจ
ความรักของคุณตาคุณยายเปรมเป็นความรักที่มีข้อแม้
ตราบใดที่เปรมทำตามที่ผู้ใหญ่ต้องการเปรมก็ได้ความรัก
แต่พอไม่ผู้ใหญ่ก็ใช้ความรักที่ว่ามาบังคับใจลูกหลาน
คุณเปรมอยากเรียนศัลย์กรรมทุนก็มีค่ะ ค่อยๆหาไปเดี๋ยวก็ได้
ดีเสียอีกที่เรียนจบมาแล้วก็ใช้ทุนจะได้ไม่ต้องอยู่ใต้อำนาจของตายาย
สั้นๆให้คุณตาคุณยายค่ะ - ท่านท่าจะอยู่นานเกินไปแล้วค่ะ
บุคลิกของน้องไอกับพี่เปรมตอนนี้ยังทำให้เรารู้สึกดีมากๆเลยค่ะ
มีความเข้มแข็งใต้ความอ่อนล้า
ใต้ความแกร่งก็มีความอ่อนโยนเยี่ยมมากค่ะ
ที่ออกมากันสองคนก็อุตส่าห์ไว้หน้าผู้ใหญ่
ที่กล้าใช้งานมงคลของคนอื่นมัดมือชกหลานตัวเอง
อายุมากก็แล้วน่าจะรู้นะคะว่าไม่ควรทำ
ปุ๋ยน้อยขาเอาตัวหนู + ทรัพย์ศฤงคารมาประเคนให้ผู้ชายเขาก็ยังไม่เอา
แถมหนูยังไม่เข้าใจอีกว่าเขาไม่แม้แต่จะชายตาแล
โง่ดักดานปานนี้ปุ๋ยน้อยก็ควรกลับไปทำหน้าที่ตามชื่อหนูเถอะค่ะ
อย่าเอาหน้าตัวเองออกมาเร่ขายให้ราคาตกติดลบไปมากกว่านี้เลยค่ะ
-
น้องไอกับพี่เปรมสู้ๆ :กอด1:
-
เขื่อนไปทำอะไรหน้าห้องพี่ดินล่ะนั่น พี่เปรมพี่สุดยอดมากต้องแบบนี้ซิถึงเป็นสุดที่รักของไอจัง
-
สงสารคุณตาคุณยายนะ อคติจนจวนจะเข้าโลง จะเหลือลูกหลานไว้เคียงข้างตอนใกล้ตายสักกี่คน
-
มีแบบคุณเปรมอีกสักสามสี่คนไหมคะ
อยากได้มากกกกก 55555555
ความดุดัน ความมุ่งมั่น และความแน่วแน่ของคุณเปรม
ถ้าเป็นเรา เราก็กล้าที่จะฝากชีวิตไว้ให้เลย
แต่กลัวน้องไอจะคิดน้อยใจ สุด้ายก็ปล่อยพี่เปรมไปเสียก่อนน น
อย่านะน้องไออออ อย่าทำพี่เปรมหลุดมือ เพราะพี่คนต้งอตบตีกับผู้หญิงหลายคนที่รอเสียบแน่ๆ55555
-
ตายายนี่ดูท่าจะหนักมากแต่ไอกับพ่อน้องเปี้ยกฝ่าฟันไปได้
-
อิเขื่อนน่าสงสัยมากอ่ะ อยามาทำอะไรน้องไอนะ :z3: :z3: :z3:
-
เดาใจน้องไอไม่ออกเลยว่าจะแก้ปัญหายังไง ถ้าตอนที่สุขภาพกายและใจสมบูรณ์
เราคิดว่าน้องคงสู้และทุ่มสุดตัวเพื่อพี่เปรม แต่อาการที่เป็นอยู่มันน่าเป็นห่วงมาก
แต่ยังไงตัวบอสก็คือ พี่เปรม ทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้ ไม่มีทางปล่อยน้องไอแน่นอน :impress2:
-
ผู้ชายพูดขนาดนี้ปุ๋ยน้อยยังไม่ยอมแพ้อีก ศักดิ์ศรีของผู้หญิงอยู่ตรงไหน
รึถือว่า มีผู้ใหญ่ถือหางแล้วจะชนะเหรอ
ถ้าพี่เปรมไปขอความช่วยเหลือจากคุณปู่คุณย่าขึ้นมา งานนี้ยาวแน่ๆ
-
มอบสายสะพายให้พี่เปรมเลยค่ะ คนที่มั่นคงและชัดเจนแบบนี้สิถึงจะเหมาะสมเคียงข้างคนรักอย่างน้องไอ สู้ๆนะพี่เปรมน้องไอ จับมือกันไว้แล้วก้าวผ่านอุปสรรคทุกอย่างไปด้วยกันนะ #ทีมเปรมไอ
เขื่อน?? แกมาทำไรที่นั่นอ่ะ??
-
สาบานเดี๋ยวนี้!!!!!
ว่ามันจะไม่ดราม่ามากกว่านี้แล้วนะ!!!
-
คุณตามาพูดแบบนี้ในงานแต่งของคนอื่นใช้ได้ที่ไหน คิดจะมัดมือชกหลานหรือไง
ยัยปุ้ยน้อยน่าหมั่นไส้จริงๆ :m16:
-
ตกใจกับสันเขื่อนมากเลย มาโผล่ได้ยังไงอะ แล้วมาทำอะไรที่หน้าห้องพี่ดิน แกจะทำอะไรพี่ดินของช้านนนนนนนนน ชั้นอุตส่าห์จ้องมาตั้งนานอย่าทำอะไรพี่ดินนะเฟ้ยยย :z6:
ขอตำหนิการกระทำของคุณตาและคุณยายมากเลยนะคะ ท่านเป็นผู้ใหญ่แต่ใช้งานมงคลของเพื่อนหลานชายมามัดมือชกกันขนาดนี้ หมดความนับถือเลยค่ะ ถึงไม่เห็นแก่หลานแต่เห็นแก่พี่หมอโก้และพี่หมอยุ้ยบ่าวสาวเจ้าของงานบ้าง :m16:
กรณีของปุ๋ยน้อย เธอดูสวยงามล้ำค่ามาก แต่ทำไมถึงเอาศักดิ์ศรีของตัวเองมาทิ้งแบบนี้ล่ะ พี่เปรมไม่มองเธอสักนิด อย่างน้อยถ้าเธอฉลาดเธอควรทำตัวแบบภาพฟ้านะ รู้ตัวเองว่ายื้อไปไม่เกิดประโยชน์ก็ยอมปล่อย แต่เธอล่ะปุ๋ยน้อย ทำไมถึงลดค่าตัวเองแบบนั้น หรือเพราะว่าปุ๋ยน้อยเกินไปสมองจึงน้อยตาม คิดบ่างสิคิด ก่อนที่ชั้นจะทนไม่ไหวนะ :beat:
พี่เปรมกับน้องไอนี่คือสุดยอดไอดอลพระเอกนายเอกในแบบที่ใฝ่ฝันเลยนะ รักมากอะ #ทีมเปรมไอ :m3:
คุณรินสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เค้ารักเรื่องนี้มากกกกกกก
-
ไม่กลัวเรื่องผญ เพราะรู้ว่าพี่เปรมจะจัดการได้
แต่อิเด็กเขื่อน จะมาไม้ไหน จะมาทำร้ายน้องไอหรือเปล่า
-
ต้มน้ำรออยู่ กลิานมันเนิ้มโชยมาแล้ว
-
รู้สีกว่าดราม่าขั้นสุดกำลังจะมา ขออย่าให้มีใครเป็นอะไรเลยนะคะ โดนเฉพาะน้องเปี๊ยก บ๊อกๆ
-
คุณตาแก่แล้วก็เข้าวัดเข้าวาฟังธรรมบ้างนะ น่าจะปลงได้แล้ว
นังปุ๋ยคอกเพาะดอกสตอนี่ก็ด๊านด้านผู้ชายไม่เอายังตามไม่เลิก
ที่บ้านให้กินคอนกรีตเสริมเหล็กเหรอถึงได้ด้านขนาดนี้
พี่เปรมน้องไอขอให้ฝ่าฟันอุปสรรคไปให้ได้นะจับมือไว้อย่าโปเตโต้นะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
5555555555555555555555555555555 o13
-
ใครแอบมองน้องไอกันนะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
กลัวดราม่าขั้นสุด แต่ก็ยังไม่เท่ากลัวใจน้องไอ :katai1:
แด่ยัยปุ๋ยคอกดอกกระหล่ำปลี :z6:
-
คุณตาแก่แล้วก็เข้าวัดเข้าวาฟังธรรมบ้างนะ น่าจะปลงได้แล้ว
นังปุ๋ยคอกเพาะดอกสตอนี่ก็ด๊านด้านผู้ชายไม่เอายังตามไม่เลิก
ที่บ้านให้กินคอนกรีตเสริมเหล็กเหรอถึงได้ด้านขนาดนี้
พี่เปรมน้องไอขอให้ฝ่าฟันอุปสรรคไปให้ได้นะจับมือไว้อย่าโปเตโต้นะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขำเม้นต์นี้หนักมากกกกกกกกก :laugh: o13
-
ปุ้ยน้อย ขอร้อง อย่าเยอะะ !!!!!!!! :beat: :beat: :beat: :beat:
-
น้องไอพี่เปรมสู้ๆ ฟันฝ่าอุปสรรคไปด้วยกันให้ได้
-
เรามั่นใจว่าไอจังจะไม่ปล่อยพี่เปรมไปง่ายๆ ถ้าตอนที่ยังไม่ป่วยน่นะ แต่ตอนนี้ไอจังเป็นแบบนี้และสภาพจตใจก็ยังไม่ดีอะไรมาก ก็แอบๆกลัวใจอยู่ ไอจังหนูเป็นคนฉลายและเเข้มแข็งมานะะะ อย่าให้ใจมันจิตใจติดจนยอมปล่อยพี่เปรมไปง่ายๆนะลูกกก แต่อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับเขื่อนเร็วๆแล้ว ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งอยากรู้
-
พี่เปรมพระเอกมาอ่ะ อย่าท้อนะพี่เปรมมมมมมม :กอด1:
น้องไอก็ด้วย อดทนเข้าไว้นะ :L2:
-
เพิ่งมาลองอ่าน รหัสมือถือพี่เปรมนี่มันวันเกิดอิปู่ชัดๆ
คุณรินเป็น วีไอพี นี่หน่าาาาา555
-
อั้ยย่ะ!!!
ปรบมือให้พี่หมอเปรม
คุณพี่เด็ดขาดมากขอรับกระผม
ความสุขมันไม่ได้วัดกันที่ความสบายทางร่างกายเสียหน่อย
ความสบายทางใจต่างหากที่เรียกว่าความสุขอ่ะ
มีพร้อมทุกอย่างแต่ขาดอิสระ ก็ไม่ต่างอะไรกับอยู่ในกรงทอง
ภาพฟ้าสวยแล้วยังฉลาดอีกต่างหาก รู้เวลาควรรุกควรถอย
ต่างกับอีกคนที่ เฮ้อ
น้องไอ(กอดแน่นๆ)
สู้ๆ นะลูกมีสามีที่ดีและลูกที่น่ารักให้กำลังใจอยู่
เราจะผ่านมันไปด้วยกัน เนอะ
-
พี่เปรมเด็ดขาดมากกกกก o13
-
ตอนนี้อยากกระโดดขึ้นเวทีไปฉะกับคุณตาสักรอบ แล้วก็นะ ยัยปุ๋ยน้อยปุ๋ยเน่าปุ๋ยไร้ประโยชน์ ผู้ชายเค้าพูดขนาดนั้นยังกล้าน่าด้านนะย่ะเธอ :beat:
เอาใจช่วยน้องไอกับพี่เปรมสุดฤทธิ์ ยังไงต้องผ่านมันไปให้ได้นะ :a2: :a2:
-
กลัวใจน้องไอ... :ling3:
-
เพิ่งอ่านทันนนนนนน โอ๊ยยยยยยยยยยย จะบอกว่าครบรสชาติมากเลยคนเขียน ตอนแรกอ่านนึกว่าพบรักจะหงิ๋มๆ แต่ไหนได้อ่านไปอ่านมาอัพสกิลขึ้น(แรง)มาก ตอนที่ป่วยก็น่าสงสารมากเลย อ่านไปแอบน้ำตาไหลด้วยแหละ (อายจุง :mew6:)
ถ้าถามว่าชอบใครมากที่สุดก็ต้องบอกชอบหมอเปรมค่ะ (พบรักอย่ากระทืบเค้านร้า) คือเป็นผู้ชายที่แบบไม่เยอะแต่จริงจัง ไม่พูดมากแต่ชอบทำมากกว่าพูด น้องเปี๊ยกก็น่ารักกกกกกกกกก แต่ขัดใจอิพี่ปลื้มมากเลย เขื่อนด้วย ฝากคนเขียนตบๆ ให้นิสัยกลับเข้าที่เข้าทางหน่อยนะค่ะ จริงๆ สองคนนี่ก็ไม่ได้เลวโดยสันดาน แต่ต้องมีเหตุผลอะไรมากกว่านี้แน่นอนเลย
สู้ๆ นะคนเขียน เรารออ่านผลงานอยู่ :mew1:
-
ขอบคุณ :)
-
ใครแอบมองน้องไอกันนะ แล้วเขื่อนมาทำอะไรหนอ
-
คุณตานี่ไม่น่าเป็นหมอนะ ไม่มีความน่านับถือ เกลียด :fire:
-
จะผิดไหมที่จะบอกว่า แอบหลอนนเช้องเขื่อนเบาๆ 55555 :hao4:
-
เเก่เฉยๆ เเต่ดูสันดารคนที่ตัวเองยัดเยียดให้หลานไม่ออก เห๊อะ หรือคุณผู้มีอายุตอนหนุ่มตอนสาวก็มีนิสัยเหมือนอิปุ้ยคะ
-
ตอนนี้รวมดาวมาก ทั้งเขื่อน นังปุ๋ยน้อย คุณตา ภาพฟ้า ว๊าวเลย
พี่เปรมแมนเสมอต้นเสมอปลาย ร๊ากกกกกก
สู้ต่อไป ต้องผ่านไปให้ได้ สู้ๆ!
-
น้องไอสู้ๆพี่เปรมสู้เราจะผ่านมันไปด้วยกัน หายไวไวนะอยากเห็ดแรดน้อย ไม่อยากให้เศร้า
-
เขื่อนโผล่มาได้ไงอะ มันต้องมีเงื่อนงำอะไรแน่เลย
ตอนนี้เกลียดคุณตามาก ดูยัยปุ๋ยน้อยสตอเบอรี่หอยเน่านั่นไม่ออกรึไง อยากได้นักก็แต่งเองเลยสิคะ :m16:
พี่เปรมเด็ดมาก น้องไอต้องสู้ๆ นะ พี่เปรมไม่มีวันทิ้งน้องไอหรอก :a9:
-
สะเทือนใจกับคุณตามาก เล่นแบบนี้เลยเหรอคะ :angry2:
-
ตอนนี้อยากกระโดดขึ้นเวทีไปฉะกับคุณตาสักรอบ แล้วก็นะ ยัยปุ๋ยน้อยปุ๋ยเน่าปุ๋ยไร้ประโยชน์ ผู้ชายเค้าพูดขนาดนั้นยังกล้าน่าด้านนะย่ะเธอ :beat:
เอาใจช่วยน้องไอกับพี่เปรมสุดฤทธิ์ ยังไงต้องผ่านมันไปให้ได้นะ :a2: :a2:
ขอตบด้วยคนค่ะ :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
หลงพี่เปรมมาก น้องไอไม่ต้องห่วงอะไรเลย ไม่ต้องคิดมากด้วย แค่เชื่อใจพี่เปรมอย่างเดียว ทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ :กอด1:
สันเขื่อนมาทำอะไรย่ะ? ไม่น่าไว้วางใจ :ruready
คุณตาและปุ๋ยน้อยคะ ประตูอยู่ทางโน้นค่ะ เชิญญญญญ o18
-
มันต้องโอเคเนาะ
-
ขอจองพื้นที่ไว้ พรุ่งนี้ตามมาอ่านนะคะ :hao5:
-
#ทีมเปรมไอ ยังไงทุกอย่างก็ต้องผ่านไปได้ แต่ก่อนจะผ่านไปขอ :beat: ยัยปุ๋ยน้อยสักทีได้ปะ
เขื่อน แกมาทำอะไรที่นี่ ตกใจแรง :a5:
-
พี่เปรม น้องไอสู้ๆ
-
ตอนนี้น้ำเพิ่งเดือด รึเอาลงหม้อต้มแล้วเนี่ย ขอทำใจแพรบท่าทางมาม่าจะหลายมื้อ :mew4:
-
ตอนนี้กระชากอารมณ์ปรี๊ดมากคะ คุณตากับปุ๋ยน้อยน่ารักมาก o18
#ทีมเปรมไอ
-
ไม่ชอบตายายกับปุ๋ยน้อยเลย .____.
งื้ออออ ทีมเปรมไอค่ะ
-
แปะไว้ก่อนจ้า :z2:
-
ความรู้สึกนี้มันช่างทรมานหัวใจเหลือเกิน ขอให้น้องไอจังกับพี่เปรมผ่านมันไปให้ได้นะ สู้ๆๆๆๆ :กอด1:
-
อายุ ไม่ได้ช่วยให้ความคิดกว้างขึ้น :3125:
เป็นกำลังใจให้พี่เปรมกับน้องไอ เชื่อว่าต้องผ่านจุดนี้ไปได้ :a2: :a2:
ว่าแต่เขื่อนมาทำอะไรลับๆล่อๆ แบบนั้น ไม่ไว้ใจเลยยย :katai1:
-
:z13:
-
บอกแค่ว่า น้องไอสู้สู้ ไม่ว่าน้องไอจะเป็นยังไง น้องไอก็คือน้องไอ ของพี่เปรมอยู่ดี ตอนนี้สิ่งที่น้องไอคิดได้อย่างเดียวคือ ต้องหาย ต้องเข้มแข็ง ต่อสู้ไปพร้อมกับพี่เปรมที่รักน้องไอมากๆ น้องไอโชคดีที่มีคนรักดี มีคุณแม่ดี มีเพื่อนๆที่ดีอยู่รอบตัวเป็นกำลังใจให้ อ้อ มีน้องเปี๊ยกด้วย ลืมไม่ได้เลยเจ้าตัวเล็ก ลูกชายสุดที่รักของพ่อเปรมกับมาม้าไอ ว่าแต่น้องไอคงไม่ได้ตาฝาดหรอกนะที่เห็นเด็กเขื่อน คิดว่าคงมาที่นี่รวมทั้งอีเชี่ยพี่ปลื้มด้วย อยากรู้เหมือนกันว่า ถ้าอีพี่ปลื้มเห็นน้องไอตอนนี้ ไอ้คำว่าอยากแย่งไปเป็นของตัวเอง อยากเหนือกว่าเปรม ยังจะอยากได้อยู่ไหม บางครั้งที่น้องไอเป็นแบบนี้ถ้ามองแง่ดี ก็เหมือนพิสูจน์ใจคนไปด้วย และพี่เปรมก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ONLY ไอจัง :กอด1:
อยากจะบอกคุณตาว่ามันไม่เสมอไปหรอกที่คนแต่งงาน และ เพศปกติ จะใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันไปตลอดเหมือนสมัยรุ่นคุณตา สมัยนี้แต่งได้ก็เลิกได้ ยิ่งฐานะดีนี่ยิ่งเลิกกันเร็วมากเลย ถามจริงๆเถอะ คุณตาคุณยายก็ผ่านมาหลายน้ำ ยังไม่เห็นพฤติกรรมนังปุ๋ยคอกอีกเหรอว่าเป็นยังไง ยังอยากจะได้อีก ไม่สวยยังโง่อีก พี่เปรมพูดออกจะชัดเจน ยังจะดันทุรังทำหูตึง สมองฝ่อแปลภาษาคนไม่ออก ต้องให้น้องไอแปลให้ฟังอีกทอดถึงเข้าใจ สมน้ำหน้าหล่อน :katai2-1:
-
บางทีคุณตาก็แค่ต้องเปิดใจป่ะ
อย่าให้ต้องเสียหลานไปเพราะเรื่องหัวโบราณของตาเลย
ชายหญิงทั่วไปไม่รักกันแต่งไปแล้วยังไง
คนที่เค้ารักกัน คุณตาจะมาแยก ใจร้ายเกินไปแล้ว
-
สนุกมากค่ะ ตามอ่านรวดเดียวเลย เรื่องนี้มีหลายรสหลายอารมณ์จริงๆ
-
คนโง่ๆ แบบปุ๋ยน้อยนี่นะที่ท่านจะเอาไปเป็นหลานสะใภ้ ไปเป็นปุ๋ยซะเถอะย่ะยัยปุ๋ยน้อง ดัดจริตที่สุด หน้าด้านด้วย
น่าตบด้วย ว่าน้องไอหลายคำมาก อีบ้า เกลียด แต่พี่เปรมน่ารักเข้มแข็ง การปรากฎตัวของเขื่อนคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไร
ขอบคุณค่ะ
-
อ่านด้วยความหวาดระแวง เมื่อจะเคลียร์ปมสักทีคะ อึดอัดแต่ก็อยากรู้ หน่วงจนตอนแรกจะไม่เข้ามาอ่าน มันเริ่มเข้ากับชื่อเรื่องแล้วค่ะ ฮือออออออออ แต่รักพี่เปรมเหมือนเดิม
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-32-
คุณเคยรักใครสักคนมั๊ย?
รักในแบบที่อยากอยู่ใกล้ตลอดเวลา อยากดูแล อยากเข้าใจ อยากเอาใจใส่ในทุกสิ่งทุกอย่างและอยากจะให้เค้ารักเราเพียงคนเดียว เป็นเพียงหนึ่งเดียวในหัวใจของเค้าเท่านั้น..
ผมไม่ได้คาดหวังกับความรักมากเกินไปใช่มั๊ยครับ?
ผมเคยถามประโยคนี้กับตัวเองบ่อยๆ เมื่อนานมาแล้ว จนกระทั่งพี่เปรมได้ก้าวย่างเข้ามาในชีวิตอย่างเต็มตัว ผมก็เลิกคาดหวังในความรักและหยุดตั้งคำถามแบบนั้นกับตัวเอง และจะว่าไปตั้งแต่กลับมาจากงานแต่งงานของพี่หมอโก้และพี่หมอยุ้ยที่ปราณบุรีเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ผมก็รู้สึกว่าจิตใจและร่างกายเข้มแข็งขึ้นเยอะเลยล่ะครับ ต้องขอบคุณคุณตาและคุณปุ๋ยน้อยจริงๆ ที่ทำให้ผมเลิกกังวลกับหลายๆ เรื่องได้สักที
“พี่เปรม”
“อืม?” เสียงทุ้มครางตอบในลำคอ ใบหน้าคมก็ไม่ได้หันมามองผม แต่ผมก็ยังยิ้มหน้าบานอยู่อย่างนั้น
ท้องฟ้าในช่วงเวลาที่เที่ยงของวันนี้มืดครึ้ม อีกไม่นานฝนคงจะกระหน่ำเทลงมา และการจราจรของประเทศไทยก็จะกลายเป็นอัมพาต พี่เปรมจึงอยากจะกลับให้ถึงบ้านก่อนที่ฝนจะตก ผมและน้องเปี๊ยกก็คิดแบบนั้นเช่นกัน มันไม่สนุกเลยกับการติดอยู่ในรถหลายๆ ชั่วโมง แต่ผมกลับรู้สึกอารมณ์ดี ฟ้าจะมืดมากแค่ไหน อากาศจะอึมครึมเพียงใด ผมก็รู้สึกว่ารอบกายสดใสเบิกบานไปหมด ขนาดน้องเปี๊ยกที่นอนแทะน้องเน่าอยู่เบาะหลังผมยังคิดว่าเป็นภาพที่ช่างหวานซึ้งน่าประทับใจเหลือเกิน
“พี่เปรม”
“ว่า?”
ดวงตาคู่คมเหลือบมามองผมเล็กน้อย และมันก็ทำให้ผมยิ้มกว้างกว่าเดิม ซึ่งจริงๆ แล้วผมไม่ได้มีอะไรหรอกครับ ที่เรียกชื่อพี่เปรมก็เพราะแค่อยากจะเรียกเท่านั้น รู้สึกอุ่นใจและสุขใจที่ได้เรียกชื่อๆ นี้
“พี่เปรม”
“.......”
รอบนี้พี่เปรมไม่ได้ส่งเสียงตอบกลับใดๆ คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย แล้วละสายตาหันมามองหน้าผมตอนที่รถหยุดติดสันญาณไฟจราจรพอดี ผมยิ้มกลับจนตาปิด
“พ..”
“กูจะดูดปากมึง”
ยังเอ่ยชื่อไม่ทันจบ ก็โดนสวนกลับซะแล้วครับ เวลาที่พี่เปรมทำหน้านิ่งๆ แบบนี้หล่อเถื่อนสะเทือนใจผมจริงๆ ครับ
“งั้นจอดรถ” ให้ไวเลยครับที่รัก ผมยักคิ้วบอกอย่างครึ้มอกครึ้มใจ
“เดี๋ยวกูจะดูดมากกว่าปาก” กระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับยื่นมือมาหยิกคางผมเบาๆ
“เปลี่ยนใจไม่ต้องจอดล่ะ ไอขอเวลาสักสองอาทิตย์ก่อนละกัน”
“เพื่อ?”
“ฟิตร่างกาย” เพิ่งพ้นจากความตายมาหมาดๆ ยังไงก็ขอเวลาฟื้นฟูสภาพหน่อยครับ
พี่เปรมหัวเราะ ‘หึ’ ในลำคอ ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้ จับคางของผมไว้แล้วบดขยี้ริมฝีปากลงมาหนักหน่วง จนผมต้องรีบยกแขนขึ้นคล้องคอพี่เปรมไว้เพื่อช่วยประคองตัว ลิ้นของเราตวัดพันกันอย่างโหยหาไม่มีใครยอมใคร จวบจนได้ยินเสียงแตรที่กระหึ่มดังนั่นแหละครับ ถึงต้องยอมปล่อยจากกัน
“ค่ามัดจำ” พี่เปรมทิ้งท้ายไว้ก่อนที่รถจะขยับเคลื่อนไปข้างหน้า
ผมเอี้ยวตัวไปอุ้มน้องเปี๊ยกมาจากเบาะหลัง เจ้าเด็กน้อยมองผมตาเชื่อมอย่างล้อเลียน เขินมันก็เขินอยู่หรอกนะครับ แต่อารมณ์นี้อยากอวดคนทั้งโลกมากกว่าว่าผมกำลังมีความสุขมากแค่ไหน
สงสัยกันใช่มั๊ยครับว่าทำไมผมถึงได้อารมณ์ดีขนาดนี้ ก็เดาไม่ยากหรอกนะ ผมกับพี่เปรมเพิ่งกลับจากโรงพยาบาล ซึ่งแน่นอนว่าผลการรักษาของผมออกมาชัดเจนแล้วว่าเซลล์ก้อนเนื้อพวกนั้นได้ตายหายไปจากชีวิตของผมแล้ว ประโยคจากคุณหมอ ‘ดีใจด้วยค่ะ คนไข้หายขาดจากโรคนี้แล้วนะคะ’ ทำผมร้องไห้หนักมากโดยที่ไม่รู้ตัว มันเป็นการเสียน้ำตาที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต เหมือนภูเขาลูกใหญ่ที่หนักอึ้งอยู่ในอกได้ถล่มพังครืนลงมาเหลือเพียงสายน้ำเย็นฉ่ำ หายใจได้สะดวกขึ้น ยิ้มได้กว้างขึ้น สมองโล่งปลอดโปร่ง ต่อให้มีผลข้างเคียงจากการรักษาหลงเหลือไว้เป็นหลักฐานทิ่มแทงใจไปตลอดชีวิต มันก็ดูไร้ค่าไปทันทีกับความรู้สึกราวกับอิสรภาพที่ผมได้รับกลับคืนมา และจากนี้ไปผมจะต้องดูแลตัวเองให้มากขึ้น ผมสามารถก้าวผ่านความตายมาได้ถึงสองครั้ง ครั้งแรกด้วยปาฏิหาริย์ซึ่งมันทำให้ผมได้พบกับพี่เปรม และปาฏิหาริย์ในครั้งนั้นก็ทำให้ผมได้รับความรักและกำลังใจจากพี่เปรมเพื่อสู้กับความตายในครั้งนี้ ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถ้าหากผมไม่มีผู้ชายที่ชื่อเปรมนทีป์คนนี้อยู่ด้วยชีวิตของผมและน้องเปี๊ยกจะเป็นยังไง
ครืดๆๆ
ไอโฟนในกระเป๋ากางเกงสั่นสะเทือน ผมหยิบขึ้นมาดู แค่เห็นหน้าจอแว่บเดียวก็รีบกดรับสายทันทีครับ
“โมชิโมชิ โอก้าซางงงง นิ อาอิตัยยยย”
‘ไอจางงงงงงงงงง นิ อาอิตัยยยยย’
ผมคิดถึงแม่มากๆ และแม่ก็คิดถึงผมเหมือนกันครับ ถ้าตัดฉากเป็นหนังซีรี่ย์ได้ ตอนนี้คงเป็นฉากที่ผมกับแม่กำลังวิ่งเข้าหากันแล้วโอบกอดกันกลางทุ่งดอกไม้ที่ไหนสักแห่ง แม่จะรู้มั๊ยนะว่าตอนที่ผลการรักษาออกมา ผมอยากจะกอดแม่ อยากจะให้แม่อยู่ด้วยกันกับผม มีความสุขกับผมมากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่คิดที่จะพูดอ้อนเหมือนเด็กน้อยอย่างเมื่อก่อนออกไป ผมเลือกที่จะเก็บความรู้สึกเบาหวิวนั้นไว้ในใจ แล้วถามออกไปว่าแม่สบายดีรึเปล่าแทน
“โอก้าซัง เก็นกิ เดะสุ กะ?”
‘ไฮ้! เก็นกิ เดะสุ’
แม่ตอบเสียงดังหนักแน่นว่าสบายดี มันทำให้คำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับแม่ก็เลือนหายไปจากสมองเอาดื้อๆ ผมควรจะดีใจที่แม่สบายดีและมีความสุขไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมผมถึงได้รู้สึกเสียดในอกแปลบๆ แบบนี้นะ ผมก้มลงมองน้องเปี๊ยก ดวงตาคู่โตกำลังมองผมอยู่ ผมจึงสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อเรียกกำลังใจของตัวเองกลับมา
‘น้องไอเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลใช่มั๊ย? อยู่กับคุณเปรมใช่มั๊ย?’ แม่จำได้ว่าวันนี้เป็นวันฟังผลของผม นั่นแสดงว่าแม่ยังเป็นห่วงผมอยู่ตลอดเวลา ผมยิ้มออกมาแทบจะทันที แล้วหันไปมองพี่เปรม ซึ่งใบหน้าคมนั่นหันมามองผมแว่บนึงพอดี พี่เปรมยิ้มให้ผม
“ไฮ้!” ทุกคำถามที่แม่ถามมาคำตอบคือ ‘ใช่’ ทั้งหมดครับ
‘น้องไอจังเสียงใสสดแบบนี้มีเรื่องดีใช่มั๊ยน๊า?’ สดใสครับแม่ไม่ใช่ใสสด เวลาแม่ตื่นเต้นแล้วพูดภาษาไทยเร็วๆ ทีไรจะน่ารักแบบนี้ทุกทีล่ะครับ และมันก็ทำให้ผมยิ้มทุกครั้ง
“ไฮ้!”
‘นานิ?’ แม่ถามว่าเรื่องอะไรเสียงตื่นเต้นเชียวครับ ผมยิ้มจนหน้าบานเป็นกระด้ง แล้วก็แกล้งแม่ด้วยการเงียบ
‘มันไม่อยู่กับน้องไอแล้วใช่มั๊ย?’ ความหมายของแม่ก็คือก้อนเนื้อนั่นมันหายไปจากชีวิตของผมแล้วใช่มั๊ย?
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ยกมือข้างซ้ายขึ้น ชี้นิ้วชี้ไปข้างหน้าพร้อมกับกระดกนิ้วโป้งตั้งฉากกับนิ้วชี้ ณ จุดนี้ผมอยากได้ธีมประกอบเป็นเพลงสามแบงของวงกาแลคซี่ระเบิดจริงๆ แต่ด้วยกลัวว่าแม่จะตกใจผมจึงทำได้แค่นึกหน้าของคุณลุงปัญญา
“ท ท ท ท ทะดาชิ!” ถ ถ ถ ถ ถูกต้องแล้วคร้าบบบบ!
เสียงหัวเราะของพี่เปรมดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับเสียงถอนหายใจของแม่จากปลายสาย แม่พูดแผ่วๆ ว่า ‘อุเรชิ’ ที่แปลว่า ‘มีความสุขจัง’ เหมือนว่าแม่กำลังพึมพำกับตัวเองมากกว่าพูดอยู่กับผม แต่ผมก็รู้ดีว่าแม่คงกำลังยิ้มกว้างและน้ำตาไหลอยู่แน่ๆ ที่ผมผ่านพ้นโรคนั้นมาได้เสียที
พี่เปรมยิ้ม แม่หัวเราะ ผมก็หัวเราะ น้องเปี๊ยกเองก็ยังหัวเราะ ทุกคนกำลังมีความสุขครับ
“แม่ทำอะไรอยู่เหรอ?”
‘แม่กำลังทำข้าวหน้าอิคูระสำหรับมื้อเย็นอยู่จ๊ะ ของโปรดน้องไอนี่นะ ไว้แม่จะทำให้กินน๊า’
อิคูระหรือไข่ปลาแซลมอน ของโปรดผมเลยล่ะครับ ว่าแต่เดือนพฤษภาคมของสวิตเซอร์แลนด์จะช้ากว่าไทยประมาณหกชั่วโมง ตอนนี้ที่ไทยบ่ายสองโมง ที่โน่นก็เพิ่งจะแปดโมงเช้าเองไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมแม่ถึงบอกว่ากำลังอยู่ในครัวทำอาหารมื้อเย็นอยู่ล่ะ? แล้วถ้าหากหูของผมทำงานไม่ผิดเพี้ยน ผมได้ยินเสียงเพลงและใครหลายคนกำลังพูดภาษาญี่ปุ่นแว่วเข้ามาทางโทรศัพท์
“โอก้าซัง วา โดะโกะ เดสุ กะ” แม่อยู่ที่ไหนกันน่ะ?
แม่เงียบไปครู่หนึ่ง ผมพยายามเงี่ยหูฟังแต่ตอนนี้กลับไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น
‘ไอจัง คิโอะสึเคะเตะ เนะ’ แม่ไม่ตอบคำถามแต่บอกให้ผมดูแลตัวเอง แม่ย้ำประโยคนี้หลายครั้งและยังบอกว่าจะรีบกลับมาหาผมก่อนจะตัดสายทิ้งไป
หน้าจอโทรศัพท์ดับไปแล้วแต่ผมก็ยังมองมันอยู่อย่างนั้น ได้สติก็ตอนที่น้องเปี๊ยกเลียแผล่บลงบนหลังมือและเสียงพี่เปรมที่เรียกถามว่ามีอะไรรึเปล่า? ผมลูบหัวน้องเปี๊ยกและหันไปส่ายหน้าพร้อมส่งยิ้มให้พี่เปรม หากแต่ในหัวของผมกำลังบอกว่าแม่มีอะไรบางอย่างที่ปิดบังผมอยู่..
.
.
.
.
งานเลี้ยงฉลองพ้นโรคภัยของนายพบรักถูกจัดขึ้นอย่างอลังการ ณ สนามหน้าบ้านของคุณลุงเด่นและคุณป้าพิมพ์ครับ ดาวเด่นของงานยังคงเป็นน้องเปี๊ยกเหมือนเดิม น่ารักจริงๆ ครับน้องชายตัวเล็กของผม ซึ่งงานนี้คุณลุงคุณป้าเชิญผู้จัดการในบริษัทมาครบทุกฝ่าย เครื่องดื่มแอลกอลฮอล์พร้อมและอาหารทุกชนิดที่ถูกคัดเลือกมาล้วนเป็นของโปรดของผมทั้งนั้น แต่ทว่าผมกลับถูกห้ามดื่มของมึนเมาทุกชนิด ซึ่งผมก็ยอมครับ เพราะผมยังอยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกนานๆ ผมจึงต้องเชื่อฟังพี่เปรมให้มากขึ้นโดยเฉพาะเรื่องดูแลตัวเอง
สาเหตุที่เชิญหัวหน้าและผู้จัดการฝ่ายต่างๆ มาเพราะเป็นการบอกให้รู้กลายๆ ว่าสามเดือนนับจากนี้ไอ้ดีนและผมจะเข้าไปฝึกงานในฝ่ายออกแบบผลิตภัณฑ์ที่บริษัทครับ ทั้งๆ ที่ผมกับไอ้ดีนเลือกบริษัทกันไว้แล้วแต่สุดท้ายก็ถูกคุณลุงเด่นและคุณป้าพิมพ์มัดมือชกเข้าจนได้ เหตุผลก็มีแค่เรื่องเดียวครับถ้าคือเป็นห่วงผม เพิ่งหายป่วยก็ไม่อยากให้ไกลหูไกลตา เอาจริงๆ ผมคิดว่ามันก็ดีนะครับ ฝึกงานกับบริษัทคุณลุงเด่น นอกจากได้หยุดเสาร์อาทิตย์แล้วเจ้าของบริษัทยังใจดีสุดๆ ให้นักศึกษาฝึกงานแบบผมออกนอกสถานที่ไปหาโลเคชั่นคิดแบบแปลนงานโดยยึดหลักเศรษฐกิจพอเพียงแถวๆ โรงพยาบาลในต่างจังหวัดได้ ถือว่าเป็นข้อเสนอที่ดีเยี่ยมเพื่องานโดยเฉพาะ ไม่ได้เอาความเป็นลุงหลานมาเกี่ยวข้องเลยสักนิด จริงๆ นะครับ
ปาร์ตี้เลิกไม่ดึกครับ แค่สี่ทุ่มครึ่งพวกผู้ใหญ่ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ส่วนผมก็ได้เวลาเข้านอน กลับมาอาบน้ำเสร็จผมก็เอาน้องเปี๊ยกเข้านอน ลูบหัวกล่อมแค่ไม่กี่ทีเจ้าตัวน้อยก็หลับตาพริ้ม
“พรุ่งนี้พี่เปรมไปทำธุระที่มหาลัยใช่มั๊ย?”
ผมนอนอยู่บนเตียงมองร่างกายสูงสมส่วนเต็มไปด้วยมัดกล้าม ที่กำลังเช็ดผมชื้นน้ำอยู่หน้ากระจก
“อืม”
“งั้นไอออกไปซื้อของกับไอ้ดีนและน้องปิ่นนะ” นัดกับไอ้ดีนและน้องปิ่นไว้ครับ ผมจะไปซื้อของใช้จำเป็นให้พี่เปรมที่ต้องไปทำงานใช้ทุนที่ต่างจังหวัด
คิ้วเข้มขมวด หรี่ตามองผมอย่างกับผมทำอะไรผิด ก่อนจะเดินไปปิดไฟในห้องเหลือไว้แค่โคมไฟตรงหัวเตียง
“ทำไมมองไอแบบนั้นเล่า?”
“มึงขอกู?” พี่เปรมชี้เข้าหาตัวเอง
ก็เข้าใจอยู่หรอกครับว่าปกติเวลาผมจะไปเที่ยวกับเพื่อนหรือจะไปไหนผมไม่เคยขออนุญาตพี่เปรมอย่างเป็นทางการแบบนี้ แต่ก็แล้วทำไมล่ะ อยากทำตัวเป็นเด็กดีบ้างไม่ได้รึไง?
“ขอพ่ออยู่มั้ง?”
“กวนตีนนะมึง” พูดจบก็ดึงผมเข้าไปกอด ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเราทั้งคู่เอาไว้
“แล้วพี่เปรมไม่ใส่เสื้อนอนรึไง?”
“กอดมึงอุ่นกว่า”
ไปต่อไม่ถูกเลยครับ บทจะสวีทขึ้นมาก็เล่นเอาเบาหวานขึ้นตาเลยทีเดียวครับ ผมยกแขนขึ้นกอดเอวสอบแล้วซบหน้าหลับตาบนแผงอกแน่นๆ หลับฝันดีราตรีสวัสดิ์ครับ
.
.
.
.
วันรุ่งขึ้นผมตั้งใจจะขับรถไปเองครับเพราะไอ้ดีนต้องไปรับน้องปิ่นก่อน แต่พี่เปรมยังไม่ยอมให้ผมขับรถเพราะกลัวจะง่วงและเป็นห่วงสารพัดสารเพตามประสาคนมีสามีเป็นหมอนั่นแหละครับ สุดท้ายพี่เปรมจึงต้องไปส่งผมกับน้องเปี๊ยกก่อนแล้วจึงไปทำธุระของตัวเอง ขากลับก็จะแวะมารับและหาอะไรกินมื้อเย็นด้วยกันที่ห้างเลย
ไอ้ดีนกับน้องปิ่นก็มาถึงล่วงหน้าครู่ใหญ่แล้วล่ะครับ เราเดินซื้อพวกเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นกัน ซึ่งน้องปิ่นถือว่าเป็นน้องสาวที่รู้ใจพี่ชายมากทีเดียวผมแทบไม่ต้องทำอะไรเลยครับ เดินหล่อๆ สะพายถุงผ้าน้องเปี๊ยกกับพยักหน้ารับเวลาน้องปิ่นหันมาถาม ส่วนหน้าที่คนถือของคงเป็นสุภาพบุรุษอย่างไอ้ดีนไป
“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่า พบรักจะเป็นแฟนพี่เปรม”
“ทำไมล่ะครับ?” คำถามนี้ไม่ใช่ของผมครับ งานเผือกแบบนี้ต้องไอ้ดีนคนเดียว
“ก็ไม่รู้สิคะ ปิ่นยังเชื่ออยู่เลยนะเนี่ยว่าพบรักเป็นแฟนพี่ปลื้ม”
“เหลวไหลน่ะปิ่น” ไอ้ดีนหัวเราะเบาๆ แล้วโยกหัวน้องปิ่น
ผมเข้าใจครับว่าทำไมน้องปิ่นถึงคิดแบบนั้น ก็เพราะพี่ปลื้มเป็นเกย์แบบเปิดเผยน่ะสิครับ แตกต่างจากพี่เปรมที่ทนต่อความหล่อกระแทกใจของผมไม่ไหว พี่เปรมเลยยอมเป็นเกย์ดีกว่าปล่อยให้คนหล่อแบบผมต้องหลุดมือไปครับ
“จะพี่เปรมหรือพี่ปลื้ม ยังไงปิ่นก็ดีใจที่ได้พบรักเป็นพี่สะใภ้” คนสวยส่งยิ้มหวานให้ ผมก็ต้องรีบส่งยิ้มกลับครับ แม้จะแอบไม่คุ้นชินกับคำว่าพี่สะใภ้ก็เหอะ
“ส่วนเรื่องคุณตากับคุณยาย ทุกคนในบ้านไม่มีใครกล้าขัดพวกท่านหรอกค่ะ ปิ่นเคยลองเข้าไปคุยแล้วโดนเอ็ดกลับมาเป็นเรื่องใหญ่โต แต่คุณพ่อคุณแม่และปิ่นเอาใจช่วยพี่เปรมกับพบรักนะคะ ไม่ว่าจะยังไงความสุขของพี่เปรมก็คือความสุขของปิ่นค่ะ” ความจริงใจสื่อออกมาทางสายตาอย่างชัดเจน
“ขอบคุณครับ” ขอบคุณจากใจครับ
เรื่องผู้ใหญ่บ้านพี่เปรมผมขอไม่ออกความเห็นใดๆ ครับ แม้จะพอเดาออกว่าจริงๆ แล้วคุณตาคุณยายและคุณปู่คุณย่าเหมือนว่ากำลังจะแข่งกันในเรื่องการเลี้ยงหลาน เนื่องจากทั้งสองครอบครัวมีวิธีการดูแลลูกหลานที่แตกต่างกัน แถมทั้งคู่ยังมีอิทธิพลอำนาจเงินและชื่อเสียงอยู่ในมือ หากหลานทางฝ่ายใครได้ดีกว่าก็ถือว่าได้หน้าตาไป นี่ผมแค่เดาทางนะครับ ไม่กล้าฟันธงให้ร้าย เพราะยังไงซะผมก็เป็นแค่คนนอก
เราเดินกันจนเหนื่อยจึงเข้าร้านอาหารยอดฮิตของวัยรุ่นไทยเพื่อหาของคาวและของหวานลงกระเพาะกันสักหน่อย นั่งคุยและนั่งกินกันได้สักพักโทรศัพท์น้องปิ่นก็ดังขึ้น ท่าทางจะเป็นเรื่องด่วนครับ น้องปิ่นดูร้อนรนทีเดียว วางสายปุ๊ปก็ขอตัวทันที น้องปิ่นบอกว่าเพื่อนสนิทโดนรถชน จึงเหลือแค่ผมกับน้องเปี๊ยกนั่งละเลียดของหวานกันต่อไป เรานั่งกันอยู่มุมด้านในสุด ไม่เป็นที่สะดุดตา น้องเปี๊ยกโผล่หัวออกมามองหน้าผม
“งิ๊งงง”
“เรื่องนั้นนะเหรอ? ไม่เป็นไหรหรอก ไม่มีใครแยกพี่ไอกับพี่เปรมได้หรอก น้องเปี๊ยกไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“หงิงๆ”
“พี่ไอก็รักน้องเปี๊ยก รักมากเลยล่ะ”
เรื่องที่น้องปิ่นพูดก่อนหน้าเกี่ยวกับคุณตาคุณยายของพี่เปรมทำให้น้องเปี๊ยกเป็นกังวลครับ เห็นน้องเปี๊ยกเป็นเด็กน้อยไม่ค่อยประสีประสาแต่จริงๆ แล้วหูกระดิกเก็บรายละเอียดทุกอย่างที่เกี่ยวกับผมและพี่เปรมมาโดยตลอด ผมลูบหัวเล็กๆ และส่งยิ้มให้น้องเปี๊ยก อยากจะจับมากอดมาจูบกระหม่อมแต่สถานที่ไม่เอื้ออำนวยครับ เดี๋ยวพนักงานมาเจอได้โดนไล่ออกไปทั้งพี่ทั้งน้องแน่ๆ
“อีกไม่เกินชั่วโมงพ่อเปรมก็มาถึงแล้วล่ะ” อ่านข้อความที่พี่เปรมส่งมาแล้วก้มลงบอกน้องเปี๊ยก
ผมสั่งอาหารประเภทของว่างมาอีกจานเพราะน้องเปี๊ยกบอกว่ายังไม่อิ่ม และก็สั่งไอศกรีมมาให้ตัวเองอีกถ้วยเพื่อกินฆ่าเวลาระหว่างรอพี่เปรม ขณะที่ผมกำลังตักไอศกรีมเข้าปากสลับกับป้อนน้องเปี๊ยกไปด้วยนั้น ใครบางคนก็เดินมายืนหน้าโต๊ะของผม ตอนแรกผมตกใจคิดว่าถูกพนักงานจับได้เรื่องน้องเปี๊ยก แต่ไม่ใช่ครับ ยิ่งกว่าพนักงานก็ตรงที่ผมตาฝาดเห็นเป็นนางยักษ์สองตนนี่แหละ
ผมลุกขึ้นและยกมือไหว้บุคคลตรงหน้า
“คนแก่จะขอนั่งด้วยคนคงไม่เป็นไรหรอกนะ”
แหม ออกตัวว่าแก่ขนาดนี้ ผมจะกล้าไล่ได้ยังไง
“เชิญครับ” รอให้คนแก่นั่ง และให้คนสาวนั่งตาม ผมก็นั่งบ้าง แล้วรีบลูบหัวกล่อมน้องเปี๊ยกที่ตั้งท่าอ้าปากจะส่งเสียงให้เงียบลง
ผู้หญิงตรงหน้าของผมคนแรกคือคุณยายของพี่เปรม ส่วนอีกคนที่นั่งข้างๆ คุณยายเธอแต่งตัวหวานราวกับคุณหนูผู้อ่อนโยนนั่นคือคุณปุ๋ยน้อยครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าลมอะไรหอบคุณผู้หญิงทั้งสองมาหาผมถึงที่นี่ นัดกันไว้ก็ไม่ใช่หรือบางทีจงใจสะกดรอยตามผมมา
“เมื่อครู่ฉันเดินซื้อของอยู่ เห็นเธอเดินอยู่กับน้องปิ่น”
อ้อ โอเคครับ มันเป็นแค่ความบังเอิญที่เรามาเดินห้างเดียวกัน
“ไม่ต้องอ้อมค้อมละนะ พูดกันตรงๆ เลย ชั้นไม่มีวันยอมรับเรื่องของเธอกับคุณเปรมเป็นอันขาด”
เข้าประเด็นเร็วและแรงมากครับคุณยาย แต่ไม่ทราบว่าคุณยายดูละครน้ำเน่าหลังข่าวเยอะไปรึเปล่าครับเนี่ย ที่สำคัญคือผมไม่ใช่นางเอกละครแบบนั้นด้วยนะครับ
“ครับ ผมเข้าใจ” ก็คุณตาและคุณยายแสดงออกโจ่งแจ้งขนาดนี้มาบอกผมอีกทำไม
“อนาคตของคุณเปรมคือศัลยแพทย์ นั่นเป็นความฝันของเค้า”
“ครับ” ผมทราบ
“คุณตาของคุณเปรมคือศัลยแพทย์มือหนึ่งของประเทศ ซึ่งถ้าเกิดคุณตาแค่เพียงเอ่ยคัดค้านเพียงเสียงเดียว แน่นอนว่าย่อมมีอิทธิพลต่ออนาคตของคุณเปรม”
“ครับ” ผมทราบดีครับ
“ถ้าเธอรักคุณเปรมจริง เธอก็ควรจะปล่อยคุณเปรมไป”
“ปล่อยไปไหนครับ?” จะปล่อยเข้าป่า หรือปล่อยไว้กลางทุ่งนา เรื่องนี้ผมไม่ทราบจริงๆ ครับ
“อย่ามาเล่นลิ้นกับชั้น”
อ้าว ก็ผมไม่รู้จริงๆ นี่ครับ จู่ๆ มาบอกให้ผมปล่อยพี่เปรม แล้วผมไปล่ามโซ่พี่เปรมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ผมมองหน้าคุณยายอย่างไม่เข้าใจจริงๆ คุณยายเองก็มองผมอย่างไม่พอใจกลับมาเช่นกัน ส่วนคุณปุ๋ยน้อยผมขอมองผ่านครับ เธอสวยหวานเกินไป ผมกลัวว่ามองแล้วน้ำตาลในเลือดจะสูงเกินพิกัดเดี๋ยวได้ลำบากต้องไปโรคพยาบาลกันอีก
“ชั้นรู้ว่าเธอฉลาดพอที่จะเข้าใจ เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าที่เธอยังมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ได้ก็เพราะเงินของหลานชายชั้น”
ใครๆ ก็บอกว่าผมฉลาดทั้งนั้นแหละครับ ส่วนเรื่องเงินผมก็พอจะรู้มาบ้างครับว่าพี่เปรมออกค่ารักษาให้ผมทั้งหมด แต่นั่นคือสิ่งที่พี่เปรมเต็มใจทำเพื่อผม ไม่มีใครเอ่ยขอร้องสักคน มันคือความเต็มใจล้วนๆ ครับ
“เรื่องนี้คุณยายคงต้องไปคุยกับหลานชายของคุณยายเองดีกว่าครับ” มาคุยกับผมคงไม่มีประโยชน์อะไร เพราะหลานชายคุณเป็นคนขุดหลุมล่อผมให้ตกลงไปนะครับ ผมอยู่หล่อๆ ให้สาวกรี๊ดของผมดีๆ หลานของคุณยายก็เข้ามาเกี่ยวพันกับชีวิตของผมเอง
“ชั้นมีหลานแค่สามคน” เสียงและสายตาเฉียบขาดจนผมต้องยืดอกนั่งหลังตรง
“อ่อ ขอโทษครับ คุณผู้หญิง”
อยากบอกไปนะว่าคุณยายของผมมีแค่คนเดียวอยู่ที่ญี่ปุ่นโน่น ถึงจะไม่เคยเจอหน้าค่าตาแต่คิดว่าต้องสวยกว่าคุณผู้หญิงตรงหน้าแน่ๆ ดูได้จากเบ้าหน้าอันเพอร์เฟคของแม่และผมครับ
“การเป็นนายแพทย์ที่จะให้คนมานับหน้าถือตา นอกจากความเก่งแล้ว พื้นฐานทางด้านครอบครัวก็เป็นส่วนสำคัญ ถ้าหากมีใครรู้ว่าคุณเปรมเป็น... มันไม่ใช่เรื่องที่ดีสำหรับคุณเปรมแน่ๆ”
เงียบครับ ที่เงียบนี่ไม่ใช่อะไรหรอกนะครับ กำลังนั่งเสียดายไอศกรีมที่เพิ่งสั่งมาเมื่อกี้ มันละลายจนกลายเป็นของเหลวไปต่อหน้าต่อตา จะตักกินก็กลัวจะเป็นการเสียมารยาทและทำให้คุณผู้หญิงหงุดหงิดใจไปมากกว่านี้
“อยากได้เงิน หรืออะไร? ..ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงชั้นจะจัดการให้ แลกกับการที่เธอจะออกไปจากชีวิตของหลานชายชั้น”
ขอเว้นจังหวะถอนหายใจกับคนแก่ติดละครน้ำเน่าสักเฮือกนะครับ
“เงินผมมีเยอะแล้วครับ สามารถใช้จ่ายได้สบายทั้งชาติ ส่วนความรักผมก็ได้จากครอบครัวและพี่เปรมพอแล้ว ชีวิตของผมไม่ต้องการอะไรจากคุณผู้หญิงแล้วล่ะครับ ขอบคุณมากครับ”
“อวดดี! คุณยายให้โอกาสขนาดนี้ยังมาอวดดีอีก!”
สาวสวยแสนหวานดุจนางฟ้าผู้อ่อนโยนที่นั่งเงียบสงบเสงี่ยมมานานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดแตกต่างจากภาพลักษณ์มากครับ ผมล่ะอยากจะถามจริงๆ ว่าใครไปเหยียบหางคุณปุ๋ยน้อยตอนไหนไม่ทราบเนี่ย? ถึงได้กระวีกระวาดฟาดงวงฟาดงาขนาดนี้
“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ฉันขอสั่งให้เธอออกไปจากชีวิตหลานชายของชั้น”
“ผมก็จะบอกคุณผู้หญิงเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกันครับ ว่า.. คุณผู้หญิงไม่มีสิทธิมาสั่งหรือบงการชีวิตของผม เราไม่ได้เป็นอะไรกัน และคุณผู้หญิงก็ไม่ได้ทำตัวให้ดูน่านับถือพอที่ผมจะต้องทำตามและเชื่อฟัง”
ซ่า!
น้ำดื่มในแก้วถูกสาดมาเต็มหน้าของผมชนิดที่ไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ดีหน่อยครับที่ผมใส่หมวก ปีกหมวกช่วยได้เยอะ แต่เสื้อนี่เปียกหมดเลยล่ะครับ ผมได้ยินเสียงหัวเราะเยาะจากคุณปุ๋ยน้อย สาบานได้ว่าถ้าคู่ต่อสู้เป็นผู้ชายผมลุกขึ้นต่อยหน้าทั้งคู่ไปนานแล้วครับ แต่นี่ดันเป็นคนแก่กะโหลกกะลากับสตรีผู้มีปัญญาน้อย ผมจึงทำได้แค่แผ่เมตตาให้ครับ
ผมถอนหายใจแล้วลุกขึ้นถอดหมวก ลูบหน้าและหัวเกรียนๆ ของตัวเอง ใครจะมองก็ช่างแมร่มมันแล้วล่ะครับ ความอายหายไปจากชีวิตของผมพร้อมกับเส้นผมบนหัวนั่นแหละ ผมหยิบถุงผ้าน้องเปี๊ยกที่ขู่แง่งๆยิงฟันเตรียมจะงับศัตรูขึ้นบ่า
“ถ้าหากคุณผู้หญิงถือว่ามีวุฒิภาวะมากพอคงจะพอเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดไปทั้งหมด” ยกมือไหว้ลาตามมายาทครับ
ผมเดินออกจากร้านท่ามกลางสายตาของหลายๆ คู่ แต่วินาทีนี้ไม่มีเวลาจะมาสนใจใคร และก่อนจะผ่านเคาท์เตอร์ของร้านไป ผมหันไปบอกพนักงานว่าค่าอาหารทั้งหมดเก็บที่คุณผู้หญิงทั้งสองนั้นได้เลย ถือว่าเป็นค่าทำขวัญที่มาสาดน้ำใส่ผมละกันครับ
“พี่เปรมอยู่ไหนแล้วอะ?”
โทรหาพี่เปรมตรงทางออกไปยังลานจอดรถ ไม่มีอารมณ์จะดินเนอร์ที่นี่แล้วล่ะครับ อยากกลับบ้านไปอ้อนให้พี่เปรมทำอะไรๆ อร่อยให้กินดีกว่า
‘ติดอยู่ตรงแยกจะเข้าห้างนี่แหละ’
“งั้นเดี๋ยวไอไปรอที่ทางออกนะ ไออยากกลับไปกินข้าวบ้านแล้วล่ะ”
‘อืม เดี๋ยววนไปรับ’
พี่เปรมกับผมเหมือนกันตรงที่ไม่ชอบเรื่องมากต้องมาซักไซ้ไล่เรียงว่าทำไม อะไร ยังไง ให้มากเรื่อง ผมวางสายแล้วเดินไปยังจุดรอรถตรงทางออก
“บ๊อกๆ บ๊อกๆ” ทันทีที่ออกจากห้างมา น้องเปี๊ยกก็ส่งเสียงรัวคำด่าสารพัดจนผมอดยิ้มไม่ได้
“เดี๋ยวพี่ไอจะฟ้องพี่เปรมให้หมดเลย” จะฟ้องแม่ คุณลุงเด่น คุณป้าพิมพ์ ฟ้องให้หมดทุกคนเลยครับ
อ๊ะๆ อย่ามองว่าผมเป็นคนขี้ฟ้องนะ และไม่ได้คิดจะแก้แค้นอะไรทั้งนั้น เพียงแต่เรื่องนี้ควรที่จะให้ผู้ใหญ่รับรู้ไว้บ้างว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะแม้ผมจะบรรลุนิติภาวะแล้วแต่ก็ยังอยู่ในการดูแลของผู้ปกครองครับ
ขณะที่กำลังท่องยุบหนอพองหนออยู่ในใจ และเดินบ่นกับน้องเปี๊ยกอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งพุ่งมาจอดตรงหน้าผมในระยะกระชั้นชิดจนทั้งผมและน้องเปี๊ยกตกใจจนแทบกรี๊ด แต่สุดท้ายก็กรี๊ดไม่ออกครับเมื่อประตูรถเปิดออกแล้วปรากฏร่างของชายฉกรรจ์ที่ผมไม่รู้จักมาก่อนสองคน ทั้งคู่เดินเข้ามาหาผมอย่างไวพร้อมกับใช้อะไรบางอย่างที่แหลมคมและเย็นเฉียบจี้ไว้ตรงสีข้างของผม มันเป็นวินาทีที่ความกลัวของผมถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง..
.
.
.
.
.
.
TBC... :oni3:
-
คุณตาแก่แล้วก็เข้าวัดเข้าวาฟังธรรมบ้างนะ น่าจะปลงได้แล้ว
นังปุ๋ยคอกเพาะดอกสตอนี่ก็ด๊านด้านผู้ชายไม่เอายังตามไม่เลิก
ที่บ้านให้กินคอนกรีตเสริมเหล็กเหรอถึงได้ด้านขนาดนี้
พี่เปรมน้องไอขอให้ฝ่าฟันอุปสรรคไปให้ได้นะจับมือไว้อย่าโปเตโต้นะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
โปเตโต้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :laugh: :laugh: เกือบตามมุกไม่ทันแน่ะคะ :laugh:
-
ทำไมม่าเยอะจังอ่า ไม่จบไม่สิ้นสักที. :เฮ้อ:
ไหนจะเรื่องแม่น้องไออีก :ling1:
-
จัดการให้น้องไอเลิกยุ่งกับพี่เปรมด้วยตัวเองไม่ได้ก็ใช้วิธีสกปรกๆ จนได้สิน่า -*-
-
มันมากไปนะ เข้าใจล่ะว่า ยังไงคงไม่ชอบแน่ๆ ที่หลานมีคนรักเป็นผู้ชาย
แต่วิธีการมันไม่ถูก ทั้งข่มขู่ ดูถูก พอทำอย่างนี้ กลายเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่น่านับถือนะ
อย่างนี้พี่เปรมไปหาคุณปู่คุณย่าดีกว่ามั้ย
-
ทำตัวเยี่ยงอาชญกรนี่เป็นวิถีของคนตระกูลนี้เหรอ??
ภาวนาใหปาฏิหารย์บังเกิดอีกครั้งค่ะ
:pig4:
-
หืม ตัดจบตอนกันแบบนี้เลย ทำร้ายจิตใจกันจริงๆ
-
เรื่องนี้จบเรื่องนั้นมาไม่หยุดไม่หย่อน จะได้เรียนจบแล้วมีชีวิตที่เรียบง่ายและมีความสุขบ้างไหมเนี่ย
-
ชีวิตน้องไอจังเจออุปสรรคไม่จบสิ้นซะที
-
ฮึ่มมมมมมม ไอจังพระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรกสินะ
ถถถถถภภ คุณยายดูละครมากไปรึเปล่านะ ไอจังไม่ใช่ชะนีที่จะบีบน้ำตากระซิกแล้วเดินอย่าหดหู่จากไปหรอกนะ
รอพี่เปรมมาช่วยยยยยย
-
เดี๋ยวพี่พาไปรดน้ำมนต์นะน้องไอ
เคราห์ซ้ำกรรมซ้อนมากกกกกก
คุณยายนึกว่าจะดีกว่าคุณตาที่ไหนได้ สุดๆ
แทนที่จะอยู่ในลูกหลานเคารพเนอะ
สู้นะน้องไอ พี่เปรมมาเร็ววววว
-
คงจะไม่เกิดอะไรขึ้นนะ ใครอะมาจับตัวน้องไอได้งัย พี่เปรมมาให้ไวเลย
-
ไอจังงงงงงงงงงงงง ชีวิตแกทำไมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเช่นนี้
ไอ้คนชั่วนั่นเป็นใคร ใครสั่งมันมา เลวมากกกกกกกกกก
-
ชีวิตหนูน่าลุ้นยิ่งกว่าละครหลังข่าวจริงๆนุ้งไอ อิเเม่ใจ๋จะบ่ดี จบเรื่องแล้วชวนพี่เปรมไปทำบุญครั้งใหญ่ด้วยนะลูกนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอยยยย ไม่จบไม่สิ้นกันทั้งตระกูล เมื่อไหร่น้องจะมีความสุขสักที ยิ่งป่วยอยู่ด้วย โพดโพ!!!! เกินเหตุ!!! :hao5:
-
คุณยายของน้องไอคงไม่ได้อยู่ในตระกูลมาเฟียใช่มั้ยเนี่ย
แล้วพวกที่มาจับน้องไอเรามาคงไม่ใช่พวกคุณยายของคุณเปรมแน่ๆ
เอ๊ะ!! หรือว่าใช่หว่าเนี่ยะ ไม่แน่ใจแฮะ
-
ลุ้นไปกับน้องไอ น้องไอสู้ๆ
-
งานนี้ถ้าว่าน้องไอจะเจอศึกหนัก
สู้ๆนะน้องไอกับพี่เปรม
ส่วนคุณตาคุณยายนี่โลกแคบทัศนคติแย่มากกกกก
เป็นตั้งหมอแต่สมองเท่าเม็ดถั่วเขียว
มองโลกแคบไป ชื่อเสียงหน้าตาแดกได้มั้ยฝากถามทีค่ะ :pig4:
-
วิบากกรรมเยอะจริงๆ นะน้องไอ
ทั้งกบในกะละอย่างคุณตาคุณยายของพี่เปรม
ทั้งปุ้ยน้อยที่เหมือนขาด EQ อย่างแรง
ทั้งเขื่อน ทั้ง....นึกชื่อไม่ออก
เมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรมนะน้องไอ
-
ชีวิตน้องไอนี่อย่างกับละครน้ำเน่า แต่น้องไอไม่เหมือนนางเอกละครน้ำเน่าน้า...
-
ใครมาจับตัวน้องไอไปอีกละเนี่ย
แล้วพี่เปรมก็มาช้าอีก เฮ้ออออออออออ
ดีนเพื่อนแกโดนจับตัววะ
-
:z3: :z3: :z3: ค้าง คนเขียนแกล้งเค้า
-
สงสารน้องไอ ปัญหาเยอะจริงๆ
มีเข้ามาตลอด
-
ขอให้พี่เปรมมาทันทีเถอะ :call: :call: :call: :call: :call:
พี่เปรมเป็นศัลย์แพทย์ที่มีคนรักอย่างน้องไอมันผิดยังไง
เวลารักษาคนไข้เขาใช้ความรู้ความสามารถในการรักษานะ
ไม่ได้เอาความถูกต้องและหน้าตาทางสังคมใช้รักษาคนไข้เสียหน่อย
จะห่วงหน้าตาห่วงชื่อเสียงไปถึงไหน แทนที่จะคิดถึงความสุขของหลานๆ
สุดท้ายทั้งคุณตาคุณยายเวลาตายแล้วถูกเผานี่เหลือหน้าตาที่ไม่ไหม้ไฟไหม
ก็ไม่เหลือมีก็แค่โครงกะโหลกเหมือนกันทุกคน จะมีชื่อเสียงยังไงเสียงสุดท้ายที่ได้ยิน
ก็มีแค่เสียงพระสวดกับเสียงเพลงธรณีกรรแสงเท่านั้นแหละ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มากันยังไงเนี่ย?
คุณยายนี่อยู่นานไปจริงๆ ยังหลงอยู่ในโลกที่องก์ประกอปอื่นๆสำคัญกว่าเนื้อแท้
น่าจะไม่เคยได้ยินว่า Respect is earned not demanded.
หัวหงอกถึงได้กลายเป็นหัวหลักหัวตอไงคะ คุณยาย
เหมือนที่เราคิดไว้เลยว่าคู่ปู่ย่าตายายนี่แข่งกันจริงๆ ปลื้มเองก็ท่าจะจะได้รับความกดดันมามากพอดู น่าจะจากตายายด้วยที่น่าจะลอยหน้าว่าหลานเรา (เปรม)ดีกว่า เก่งกว่า หลานคุณ(ปลื้ม) ปลื้มมันถึงได้สวมรอยทำเรื่องร้ายๆในชื่อเปรมไว้เยอะ
น้องไอมี strength of character จริงๆค่ะ มีความเข้มแข็งภายใต้ความอ่อนโยน
เรียกว่าแบ๊วเคลือบเหล็กได้เลยมั๊ง น้องไอแกร่งทางใจมากๆ ไม่ต้องออกไปตบตีกับใคร แต่มั่นคง ไม่ถอย คุณเปรมกับน้องไอนี่เหมาะสมกันมากๆ เติมเต็มให้กัน รับมุกกัน คนหนึ่งท้ออีกคนดัน คนหนึ่งถอยอีกคนลาก
เดาเอาว่าฝั่งคุณตาคุณยายน้องไอน่าจะเป็นผู้มีอิทธิพลที่ญี่ปุ่น เวลาที่ญี่ปุ่นเร็วกว่าไทย อาหารที่คุณแม่ทำเลยน่าจะเป็นอาหารเย็น คนสวมชุดดำที่มาจับน้องไอน่าจะมาจากญี่ปุ่น ใหญ่มากพอที่จะลงมือในที่สาธารณะคนเยอะๆแบบนี้ เป็นลักษณะของ Organised crime ถ้าไม่ใช่คุณตาคุณยายเอามือที่สวมถุงมือผ้าไหมไปจุ่มกับอะไรคะ?
ที่น้องไอจัดการกับการโดนสาดน้ำได้ดีค่ะ เก็บเงินกับฝ่ายนั้นเลย รวมค่าเช็ดค่าเสียหายรอบๆด้วยนะคะ มารยาทผู้ดีนะคะ โปรดสังเกตด้วย คราวหน้านัดกันที่ร้านสุกี้หรือร้านชาบูดีกว่านะคะ จะได้เอาน้ำซุปสาดเลย
-
เป็นคุณตาของไอใช่ไหม แบบเห็นตอนคุยโทรศัพท์กับแม่แล้วมีเหตุการผิดปกติ
เลยคิดว่าน่าจะเป็นคนของทางแม่ไอ ยากูซ่าป่าวว 555 แต่คงเป็นไปไม่ได้ ถ้าเป็นคนของแม่คงไม่ใช้มีดจี้นะ
คือพยายามคิดในเชิงบวก ไม่อยากให้เป็นพวกของคุณตาเปรมเลย ถ้าเป็นแบบนั้นก็ขอแค่คุยกันอย่างเดียวเถอะ
ไม่อยากให้คุณตากดดันเปรมมากไป ทำนองว่าบังคับให้เลิกกันแล้วให้แต่งหรือหมั้นกับยายปุ้ยน้อย โดยจะใช้ไอเป็นเครื่องมือ
ในการกดดัน
โอ้ยยย จะเป็นยังไงแล้วแต่คนแต่งครับ
ผมจะรออ่านตอนต่อไปนะครับ
-
มันจะมากไปแล้วนะ!!!!!
ทำไมชีวิตน้องไอมรสุมเยอะขนาดนี้
แล้วใครมาจี้น้องละ คุณปลื้มกะยัยเขื่อนหรอ
ถ้าคุณตาคุณยายทำนี่มันมากไปนะะ ะ
น้องไอน่ารักจะตาย ทำไมไม่รักกกกก
-
what the อะไรเนี่ยยยย TT
-
สงสารไอจัง มีเรื่องราวไม่จบไม่สิ้นเลย :mew2: :mew4:
-
ชอบตัวละครเรื่องนี้มาก คาร์เรคเตอร์ของพี่เปรม แน่น หนัก และตรงไปตรงมา พูดน้อยต่อยหนักว่างั้น ส่วนพบรักหรือน้องไอคือสุดยอดของนายเอก พัฒนาการของน้องไอทำให้เห็นว่าเป็นเด็กที่จิตใจดี อ่อนโยน อ่อนไหว แต่ก็เข้มแข็งในคราวเดียวกัน และยิ่งเมื่อเจอสถานการณ์อย่างที่คุณยายเอาน้ำสาด น้องไอจัดการได้ดีมาก ไม่ผลุนผลัน แต่คือเด็ดเลยอะ ชอบมาก o13
มาม่ามาอีกแล้วใช่มั๊ย พี่เปรมจะมาทันรึเปล่า จบได้ค้างมากเลยค่ะคนเขียน อย่าให้น้องไอเป็นอะไรไปอีกนะ แค่ที่เจอมาก็มากพอแล้ว :katai1:
-
คุณตาคุณยายนี่ ทำตัวไม่สมกับคนมีวุฒิภาวะ มีการศึกษา ผ่านโลกมามากเลยนะ ใจคอคับแคบทีเดียว เป็นหมอก็น่าจะรู้ดีว่า คนเรามันเกิดแก่เจ็บตายกันทุกเวลา ชีวิตสั้นแล้วสั้นอีก ควรจะใช้ให้มีความสุข ให้คุ้มค่ามากกว่า นี่อย่างกับเด็กไม่รู้จักโต เอะอะใช้กำลัง เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ใช้ได้ที่ไหน สมควรแล้วให้เด็กมันถอนหงอกเอาน่ะ
-
ขอโทษทีนะครับ อยากทราบว่าอีคุณยายนี่เมื่อไหร่มันจะตายซักที
ไม่ไหวจะเคลียร์แล้วอ่ะ หวังว่าคราวนี้ไอคงไม่ยอมยกโทษให้มันง่ายๆหรอกนะ
ถ้ามันเป็นคนทำจริงก็แจ้งความจับมันเลย หลักฐานก็มีตั้งแต่ที่มันสาดน้ำใส่คงมีคนเห็น
ไหนจะกล้องวงจรปิด คนแบบนี้เราใช้ไม้อ่อนกับมันไม่ได้หรอก ต้องไม้แข็งเท่านั้น
เราก็ลูกมีพ่อมีแม่เหมือนกัน คงถึงเวลาที่มันจะได้รับกรรมซักที เอาชนิดที่ลูกหลานก็ไม่คิดจะอยู่ข้างมันซักคนไปเลย
ปล.หวังว่าทั้งตาทั้งยายมหาภัยนี่มันจะได้บทเรียนหนักๆให้สาสมกับสิ่งที่ทำให้คนอ่านอึดอัด รำคาญ
หรือหน่วงๆในใจมาตั้งหลายตอน มากกว่าแค่ให้มันสำนึกหรือแค่คิดได้แล้วลูกๆหลานๆหรือแม้แต่ไอก็ยกโทษให้ง่ายๆนะครับ
ขอเถอะ พลีสสสสสสสสสส!
-
:mew1:
-
เดี๋ยวนะคุณยาย มาเพื่อเอาเงินฟาดใส่คนที่รวยพอๆกัน
แน่ใจนะว่าตัวเองเป็นครอบครัวมีการศึกษาแบบสามียายเป็นศัลยแพทย์มือดี อย่าไปบอกใครนะอายเค้า
สงสารสามียายบ้างว่า ภรรยาเป็นผู้หญิงไม่มีมารยาท
แถมยังตาต่ำเป็นตาตุ่มอยากได้หลานสะใภ้ปริ๊ดแตกเป็นนกหวีด อยากได้ผช.จนออกไล่ล่าออกนอกหน้าแบบนี้ยังจะเอาอีก
โว๊ะ มีอะไรไปอุดตันสมองป่ะเนี่ย เรียบเป็นสมองไก่เลย
-
มีวุฒิภาวะแน่เหรอ???
-
เริ่มต้นทำให้ยิ้มออกละนะ แต่เจอคุณยายกับยัยปุ๋ยน้อยเข้าไป แบบว่าปรี๊ดแตกมาก :z6:
นั่นใครมาทำแบบนั้นกับน้องไอ ไม่นะๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่าทำร้ายน้องไอนะ ไม่งั้นจะบีบคอคนเขียน :katai1:
-
ค้างมากกกกก รีบมาต่อด่วนเลยยยยย
คุณยายก็งคงหวังดีกับหลาน แต่ก็สนใจชื่อเสียงกน้าตาจนลืมความรู้สึกหลานซะงั้น
ไอ้ที่มาขู่ว่าแค่คุณตาคัดค้านอนาคตคุณเปรมจะบลาๆๆๆ
ถึงกับเบ้ปากเลย ใครกะนแน่ที่ดับอนาคตหลายตัวเอง คุณตาคุณยายหรือน้องไอกันแน่ ฮึ่ม!
-
แก่แล้วแก่เลย เสียดายเวลาที่ใช้มา ไร้ความเป็นคน
-
น้องไอนี่งานงอกตลอดๆๆ
-
นั่นคงไม่ใช่พวกคุณตาคุณยายหรอกนะ ไม่ใช่แน่ๆ ภาวนาให้เป็นแบบนั้น มันต้องดีกว่านั้น มันต้องไม่ดราม่าไปมากกว่านี้ กระโดดถีบหม้อมาม่า :z6:
-
แก่แล้วแก่เลย เสียดายเวลาที่ใช้มา ไร้ความเป็นคน
จัดว่าเด็ดค่ะ o13
-
เฮ้ยยยยยย ใครทำอะไรอีกละเนี่ย
ไม่นะน้องไอ T^T
เพิ่งจะหายแท้ๆ
-
ก่อนอื่นดีใจกับน้องไอที่หายจากโรคแล้ว :mc4: คงเพราะจิตใจที่เข้มแข็งของน้องไอ และกำลังใจที่ดีจากคนรอบข้าง ทำให้น้องไอต่อสู้จนหาย โดยเฉพาะพี่เปรมที่เป็นหมอประจำตัว เป็นผัวเฉพาะน้องไอ :laugh: ดูแลเอาใจใส่ให้ความรักเป็นอย่างดี เลยทำให้น้องไอหายเร็วขึ้น ถึงคุณแม่จะไม่ได้อยู่ข้างๆ แต่คุณแม่ก็ห่วงและรักน้องไอไม่น้อย อาจจะมีน้องไอแอบเหงา แอบน้อยใจ บ้าง แต่ยังไงน้องไอก็มีเหตุผล ว่าแต่คุณแม่เป็นอะไรหรือเปล่านะ เหมือนมีอะไรปิดบังน้องไออยู่แต่ไม่อยากให้น้องไอกังวล ขอให้อย่าเป็นอะไรเลย แค่นี้น้องไอก็เจ็บปวดพอแล้ว :katai2-1: และก็ปรบมือให้น้องไอที่ไม่ทำตัวนางเอก ยอมถอยเวลาที่คนในครอบครัวของคนรักมาขอร้องให้ถอย ไม่ต้องน้องไอหรอก ถ้าเป็นเค้าก็ไม่ถอยเหมือนกัน ยิ่งเจอคนที่คุณยายหาให้ เป็นแบบอีนังปุ๋ยคอกยิ่งต้องตอกหน้าให้จมปลักอย่าให้ผุดขึ้นมาหายใจ ดูก็รู้ว่า สตรอแหล ดวกเรืองรอง คุณยายยังอยากจะให้มาเป็นสะใภ้อีก ถามจริงเถอะ หัวที่ขึ้นดอกเลานี่ไม่มีปัญญาหาสะใภ้ได้ดีกว่านี้หรือไง และต้องบอกว่า คุณยายมารยาทแย่มาก อายุขนาดนี้ เป็นผู้ดีมีตระกูลไม่น่าทำกับเด็กอย่างน้องไอแบบนี้เลย สมควรที่น้องไอจะไม่นับถือ ดีแล้วที่น้องไอคิดจะบอกพี่เปรมกับญาติผู้ใหญ่ให้รู้ว่าเป็นยังไง แต่ยังไม่ได้บอกเลยยยยยยยยยยย ครายใจร้ายยยยยยย มาทำน้องไออีกแล้ว พี่เปรมรีบมาเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
สู้ๆนะไอจัง o13
-
จุดพลุ น้องไอหายแล้ว :mc4:
ชอบมากกับการวางตัวของน้องไอ ต่อคุณยายและยัยปุ๋ยเน่าไร้ประโยชน์นั่น น้องไอเป็นนายเอกที่สุดยอดจริงๆ o13
แต่ๆๆ ใครมาทำอะไรน้องไออีกน่ะ ไม่ๆๆ นะ ไม่เอาดราม่าแล้วนะ :katai1:
-
ตายายพี่เปรมนี่โตเพราะกินข้าวแก่เพราะเกิดนานสินะ EQ ต่ำทั้งตายายทั้งอีปุ๋ยคอก เอาไปใส่ต้นไม้ต้นไม้ยังตายเลย ละนี่ใครมาทำอะไรน้องไออีกกกกก พ่อเปรมช่วยเมียและลูกเปี๊ยกด่วนจ้า อุตส่าห์ดีใจที่น้องไอหาย ขอให้พี่เปรมจัดคนเลวหนักๆ ไม่ต้องไว้หน้าแม่ม
-
พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกจริงๆน้องไอเอ๊ย
-
เอ้ย คราวนี้อะไรอีกเนี่ย
เพิ่งหายป่วย กันมาเจอยักษ์มารเข้าอีก
แต่น้องไอทำดีมากลูก( ปรบมือ)
ผู้ดีเขาไม่แสดงออกทางการกระทำค่ะ คำพูดอย่างเดียวพอ
แล้ว แล้ว นั่นอะไรยังไง
ยังไม่มันจะเห็นหน้าพี่เปรมมีคนดักฉุด!!
ใครอ่ะ อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือคุณปลื้มอ่ะ
-
ใครมาทำอะไรน้องไออีกละเนี่ย กำลังดีขึ้นแล้วเชียว :katai1:
-
ตายายพี่เปรมนี่โตเพราะกินข้าวแก่เพราะเกิดนานสินะ EQ ต่ำทั้งตายายทั้งอีปุ๋ยคอก เอาไปใส่ต้นไม้ต้นไม้ยังตายเลย ละนี่ใครมาทำอะไรน้องไออีกกกกก พ่อเปรมช่วยเมียและลูกเปี๊ยกด่วนจ้า อุตส่าห์ดีใจที่น้องไอหาย ขอให้พี่เปรมจัดคนเลวหนักๆ ไม่ต้องไว้หน้าแม่ม
o13
-
เกิดอะไรกับน้องไออีกละเนี่ย :katai1:
-
เพิ่งหายป่วย ก็มาโดนคนแก่ที่ปลงไม่ได้ด่าปล้วยังสาดน้ำใส่ แถมยังมาโดนคนร้ายจี้อีก ชีวิตน้องไอเจอแต่มรสุม :katai1:
-
พวกแรกน่ารังเกียจ พวกที่สองเลว (ปลื้มกับเขื่อนแน่ๆ)
-
ใครก็ได้ถีบหม้อมาม่าให้เค้าที น้องไอของเค้า :o12:
-
ยายทำไมร้่ย นังปุ๋ยน้อยนั่นปุ๋ยเน่า รับเกียจอ่ะ
น้องไอโดนทำร้ายจิตใจอีกแล้ว ละนั่นใครจับไปอี๊ก น่าสงสาร
ขอบคุณค่ะ
-
เหอะๆ แก่กะโหลกกะลาจริงๆ
น้องไออออ ปัญหารุมเร้าหนูจริง
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-33-
เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ผมยังเดินอยู่ในห้างหรูใจกลางเมือง แต่ตอนนี้กลับอยู่ในโกดังร้างที่ส่งกลิ่นน่าสะอิดสะเอียนที่ไหนสักแห่งในเมืองหลวงเหมือนในหนังหรือละครที่ดูๆ กันนั่นแหละครับ สภาพแวดล้อมและคนพวกนี้มันก็ไม่ได้ทำให้ผมสะเทือนใจเท่ากับการเห็นน้องชายสุดที่รักถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตา
“เอ๋งง!!!”
“หยุด!!! กูบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้!!”
ไอ้เหี้ย! ไอ้สัส!! ไอ้จัญไรนรก!!! ถ้าผมไม่โดนมัดมือมัดเท้านอนงออยู่บนพื้น สาบานเลยครับว่าผมจะลุกขึ้นฆ่าได้ควายเผือกสองตัวนั่นให้ล้มตายคาตีนของผมโทษฐานที่มันบังอาจมาทำร้ายน้องชายสุดที่รักของผม
“กูบอกให้มึงหยุด!! มึงอยากได้อะไรมาเอากับกูนี่!!!” ไอ้ชาติชั่ว!!
ไอ้เลวหัวหน้ามันยกมือขึ้นห้าม ไอ้ควายเผือกก็หยุด
“น้องเปี๊ยก!! อย่าเป็นอะไรนะ!” ผมตะโกนบอกก้อนสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่บัดนี้ดูเล็กยิ่งกว่าเดิมขดตัวแน่นิ่งอยู่ตรงมุมห้อง พยายามอย่างที่สุดเพื่อจะไม่ร้องไห้และไม่ให้เสียงสั่น แต่น้ำตามันไหลออกมาไม่ยอมหยุด
“น้องเปี๊ยก ขานรับพี่ไอสิ น้องเปี๊ยกกก!!!” ได้โปรดขานรับพี่ไอ บอกพี่ไอว่าน้องเปี๊ยกไม่เป็นอะไร อย่านอนนิ่งแบบนั้น ได้โปรดลืมตามามองพี่ไอสักนิดก็ยังดี
“แม่มึงอยู่ไหน?”
“มึงไม่รู้แล้วกูจะรู้เหรอ?!” ไอ้กร๊วก!
เพี้ยะ!!
ผ่ามือใหญ่ซัดเข้ามาจนหน้าของผมหันไปตามแรง
เพี้ยะ!!
ซ้ำลงมาอีกครั้งมันเจ็บและทำให้ผมสัมผัสได้ถึงคาวเลือดที่คลุ้งอยู่ในปาก
“ตอบกูดีๆ ไม่งั้นกูจะกระทืบมึงเหมือนไอ้หมานั่นให้ตายคาตีนเดี๋ยวนี้!”
ผมถุยน้ำลายลงบนพื้น ซึ่งมีแต่ของเหลวสีแดง แต่มันไม่ได้ทำให้ผมเจ็บใจเท่ากับที่ไอ้พวกห่านี่ทำกับน้องเปี๊ยก ถ้าน้องเปี๊ยกเป็นอะไรไปผมก็ไม่มีหน้าที่จะยืนอยู่บนโลกนี้อย่างมีความสุขได้หรอก ผมมองหน้าไอ้ฝรั่งตัวโตที่ผมรู้จักมันดีในฐานะนักธุรกิจชาวสวิตเซอร์แลนด์ เพื่อนทางธุรกิจของคุณลุงเด่นและคุณป้าพิมพ์ ผู้ชายต่างชาติที่พูดไทยได้แค่นิดหน่อย ใจดีอ่อนโยน และคนรักใหม่ของแม่ ถูกต้องแล้วล่ะครับ คนตรงหน้าของผมคือลุงโทมัส หรือไอ้เหี้ยคนหนึ่งที่พูดไทยได้ชัดแจ๋วและชั่วจัญไรแบบสุดๆ ทำร้ายแม้กระทั่งสัตว์ตัวน้อยที่ไร้ทางสู้
อย่าถามผมนะครับว่าเกิดอะไรขึ้น? เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่านี่มันเรื่องเหี้ยอะไร แรกๆ ก็พยายามหลอกตัวเองว่าคงเป็นรายการอะไรสักอย่างที่มีกล้องแอบถ่ายไว้ พอใกล้ถึงจุดพีคพิธีกรก็กระโดดออกมาเซอร์ไพร้ ซึ่งมันไม่มีในความเป็นจริงสักนิดครับ
นัยน์ตาสีเทาฟ้าของมันจ้องผมเขม็ง ผมเองก็จ้องมันกลับ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่คิดว่านี่คงจะเป็นสาเหตุที่ทำให้แม่ของผมเปลี่ยนไป และต่อให้ผมสงสัยในตัวแม่แค่ไหนสิ่งหนึ่งที่มั่นใจก็คือแม่รักผมมากกว่าใครทั้งหมดบนโลกนี้และไม่มีวันคิดจะทำร้ายผมเด็ดขาด และมันก็ทำให้ผมนึกอะไรขึ้นมาได้
“แม่อยู่กับผู้ชายไทยคนหนึ่ง กูโทรไปทุกครั้ง ผู้ชายคนนั้นรับสายตลอด” พูดโดยไม่แม้แต่จะหนีสายตาไปไหน ผมอยากจะกระตุกยิ้มให้ดูเท่ห์สักนิด แต่เจ็บไปหมดทั้งปาก เลยทำได้แค่กัดฟันอย่างอดทน
ไอ้โทมัสยกมือขึ้น ลูกน้องของมันก็เอาไอโฟนของผมมาส่งให้ทันที มันเปิดโทรศัพท์แล้วดวงตาคู่ชั่วๆ ก็มองผมสลับกับหน้าจอไอโฟนแว่บนึง
“ศูนย์แปดหนึ่งแปด” พาสโค้ดของผมครับ
บอกเสร็จผมก็ละสายตาไปมองน้องเปี๊ยกที่ยังคงนอนนิ่งอยู่ที่เดิม ลมหายใจแผ่วๆ นั่นทำให้หัวใจของผมบีบรัดอย่างรุนแรงและมันก็พอกพูนเป็นความแค้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันกลับมาจ้องไอ้โทมัสที่รอคำตอบจากผม ผมรู้ได้ทันทีว่ามันไม่รู้ว่าชื่อไหนเป็นเบอร์ของแม่เพราะทุกคนที่อยู่ในรายชื่อผมพิมพ์ด้วยตัวอักษรญี่ปุ่นทั้งหมด
“เบอร์ล่าสุดก่อนที่มึงจะให้คนจับกูมา”
ดวงตาโฉดหรี่มองผมอย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็จิ้มกดโทรออกครับ มันมองรูปหน้าจอซึ่งผมเพิ่งเปลี่ยนเป็นรูปรถออดี้คันหรูอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดเป็นโหมดสปี๊กเกอร์โฟนตอนที่มีคนกดรับสาย
‘Hello’ ปลายสายกรอกเสียงทุ้มเรียบนิ่งสำเนียงชัดเป๊ะ อย่างกับรู้ล่วงหน้าว่าใครจะโทรมา
“Where’re Chieko?”
‘I don’t know’ ชัดถ้อยชัดคำมากครับ
และขาดคำของพี่เปรมไอ้โทมัสตัดสายแล้วเขวี้ยงน้องไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดของผมไปกระแทกผนังแตกกระจายในพริบตา แต่ผมไม่เสียดายหรอกครับ สิ่งของพังไปแล้วก็หาใหม่ได้ แต่ชีวิตของน้องเปี๊ยกถ้าเป็นอะไรไปผมจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเด็ดขาด
“Son of a bitch!!”
อั่ก!!
หมัดเน้นๆ เข้าเต็มหน้าเจ็บจนชาไปหมด ผมล้มลงแล้วงอตัวหลับตาปี๋ทันทีที่รับรู้ว่าเท้าใหญ่ๆ นั่นกำลังจะยกกระทืบตามลงมา
ตุบ!!
ผมตั้งกาดปิดหัวกับหน้าแล้วเหวี่ยงตัวไปทางขวา
พลั่ก!!
หมุนตัวหลบด้วยความพลิ้วไปทางซ้าย
อั่ก!!
ขดตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อลดแรงกระแทก
แต่......
รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีความเจ็บปวดใดๆ เอิ่มม.. เดี๋ยวนะ ผมพลาดอะไรไปรึเปล่า? ผม ลดแขนที่ตั้งกาดลงช้าๆ พร้อมกับค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง และผมก็ได้พบกับภาพอันน่าสยดสยองชวนคลื่นไส้อาเจียนอย่างถึงที่สุด เพราะห่างจากสายตาของผมไปแค่ไม่กี่ฟุต มันคือซากสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิดหนึ่งที่อาศัยอยู่ตามแหล่งอับชื้นและสกปรก ร่างของมันอืดบวมจนขนาดตัวไม่ต่างจากน้องเปี๊ยก แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับแมลงตัวเล็กสีเข้มนับสิบที่บินตอมไปทั่วพร้อมกันนั้นก็มีสิ่งมีชีวิตอีกชนิดเคลื่อนไหวยั้วเยี้ยเต็มไปหมด พลันของกินที่ลงกระเพาะไปเมื่อบ่ายก็เริ่มออกฤทธิ์ ขย้อนม้วนตัวเป็นเกลียวก่อนพุ่งตัวออกมาทักทายโลกกว้างอย่างสวยงาม
“อ๊วกกก!!”
กำลังมึนงงได้ที่ โสตประสาทก็แว่วเสียงแม่ลอยมา
“ไอจางง โดอุ ชิมาชิตะ ก๊า!?”
“อ่อกก อ๊วกก!” กินไปเท่าไหร่ปล่อยออกมาให้หมด เรี่ยวแรงก็หายเกลี้ยงไปพร้อมกับสติที่เหมือนจะดับวูบลงทุกที
“ไอ!! เหี้ยเอ้ย!!”
มีคนเคยบอกว่าช่วงเวลาที่ใกล้ตายคนเราจะคิดถึงคนที่รักมากที่สุด สงสัยผมคงจะใกล้ตายเต็มแก่แล้วละครับ ได้ยินทั้งเสียงของแม่และเสียงของพี่เปรมพร้อมกันก่อนที่โลกของผมจะกลายเป็นสีดำทะมึน..
.
.
.
.
ไม่บ่อยนักที่ผมจะฝันถึงพ่อ แทบจะนับครั้งได้ด้วยซ้ำ ซึ่งโดยส่วนใหญ่ก็เป็นช่วงเวลาที่ชีวิตของผมคล้ายจะดิ่งลงเหวและทุกครั้งในความฝันนั้นก็ราวกับว่าผมสัมผัสพ่อได้จริงๆ เช่นเดียวกับครั้งนี้ที่พ่อยืนอยู่ตรงหน้าผม ในอ้อมแขนของพ่อมีน้องชายที่ผมรักมาก และผมก็จำได้ว่าก่อนที่ผมจะได้มายืนอยู่ตรงหน้าของพ่อ น้องเปี๊ยกและผมมีสภาพไม่ต่างกัน หรือว่าบางทีนี่อาจจะเป็นดวงวิญญาณของเราทั้งคู่ เราถึงได้มาเจอพ่อพร้อมกัน
“พ่อ” ผมเรียกพ่อก่อนจะเดินเข้าไปหา กอดพ่อไว้โดยที่มีน้องเปี๊ยกอยู่ตรงกลาง
“หงิงง” เด็กน้อยส่งเสียงสุขใจที่ได้อยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นและแข็งแรง
ซึบซับความเข้มแข็งจากพ่ออยู่ครู่หนึ่ง อ้อมกอดก็คลายออก พ่อมองหน้าผม ใบหน้าหล่อคมคายประดับรอยยิ้มบางๆ ของพ่อไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อสิบกว่าปีก่อนแม้แต่น้อย
“พ่อมารับน้องไอกับน้องเปี๊ยกใช่มั๊ย?”
ไม่มีคำตอบ พ่อทำเพียงมองผมด้วยสายตาอ่อนโยน แต่ผมก็พอจะเดาออกว่าคำตอบของพ่อคืออะไร พ่อหันหลังกลับแล้วออกเดินนำ น้องเปี๊ยกชะโงกหน้ามามองตาแป๋ว ผมเดินตามหลังพ่อเหมือนตอนเด็กๆ ไม่ผิดเพี้ยน แต่ตอนนี้ต่างกันที่ไม่ว่าผมจะหันมองไปทางไหนก็มีแต่ความเงียบและมืดครึ้ม มองไม่เห็นแม้กระทั่งถนนที่กำลังเดินไปข้างหน้า ผมจับชายเสื้อของพ่อไว้
“เราจะไปไหนกันเหรอพ่อ?” พ่อยังคงไม่ตอบ ผมจึงไม่ถามอะไรอีก เดินตามพ่อไปเงียบๆ นานเกือบยี่สิบนาทีพ่อก็หยุดเดิน
พ่อหันมามองผม แล้วก้มมองน้องเปี๊ยกที่ยังคงอยู่ในอ้อมแขน
“พ่อคงต้องไปแล้ว”
“กับน้องเปี๊ยก?” งงสิครับ? พ่อไปกับน้องเปี๊ยกแล้วจะทิ้งผมไว้คนเดียวนะเหรอ?
“แล้วน้องไอล่ะพ่อ?” ไม่ยอมนะงานนี้ ยังไงพ่อก็ต้องพาผมไปด้วยสิ
พ่อส่ายหน้า
“น้องไอต้องกลับไป” แม้ใบหน้าจะระบายรอยยิ้มอ่อน แต่เสียงนิ่งของพ่อบอกให้รู้ว่ามันคือคำสั่ง
ผมมองพ่อ และมองน้องเปี๊ยกที่ตอนนี้กลายเป็นเด็กดีเรียบร้อย น้องเปี๊ยกสบตาของผมครู่หนึ่งก่อนจะซุกเข้าในอ้อมแขนของพ่อ ทำไมนะ ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายของผมถึงได้รู้สึกปวดร้าวแบบนี้
“น้องไอขอแลกกับน้องเปี๊ยก”
ดวงตาของพ่อฉายแววตกใจแค่วูบหนึ่ง วูบเดียวเพียงเศษเสี้ยวแล้วหายไป พ่อมองผมอย่างอ่อนโยนเพื่อรอฟังคำอธิบายจากผม และผมก็มองพ่อไม่ได้หลบสายตาไปไหน
“พ่อก็รู้นี่นาว่าน้องเปี๊ยกสำคัญกับน้องไอมากแค่ไหน พ่อเป็นคนสร้างปาฏิหาริย์นั้นขึ้นมา พ่อก็ต้องให้ปาฏิหาริย์นั้นอยู่ต่อไปสิ” เรื่องที่ผมพูดออกไปถือเป็นความลับอันยิ่งใหญ่ระหว่างผมกับน้องเปี๊ยกครับ
“และถ้าน้องไอกลับไปก็มีคนที่รักรอน้องไออยู่เยอะแยะ แต่ถ้าน้องไอไม่กลับน้องไอก็ยังได้อยู่กับคนที่รักเหมือนกัน เพราะฉะนั้นน้องไอจะไม่มีวันเหงาหรือรู้สึกโดดเดี่ยว แต่น้องเปี๊ยกไม่ใช่ น้องเปี๊ยกจะต้องกลับไปเท่านั้น” ชีวิตของน้องเปี๊ยกมีแค่ผมกับพ่อเปรม ถ้าหากน้องเปี๊ยกกลับไปก็ยังมีพ่อเปรมคอยดูแลและมอบความรัก ตรงกันข้ามถ้าผมกลับไปแล้วน้องเปี๊ยกจะเหลือใคร
เพราะผมเคยอยู่ในร่างเล็กๆ นั้นมาแล้ว เคยใช้หัวใจดวงน้อยนั่นเลี้ยงจิตวิญญาณให้อยู่รอดปลอดภัยมาได้ ผมจึงเข้าใจดีครับว่าความรู้สึกตอนที่ถูกมองข้ามและละเลยในฐานะที่เป็นแค่สัตว์ตัวหนึ่งนั้นมันเจ็บปวดแค่ไหน ผมจึงไม่สามารถเห็นแก่ตัวทำร้ายหัวใจเล็กๆ ที่บริสุทธิ์ด้วยการคิดเพียงแค่ว่า ‘หมาตัวนึงตายไปก็ไม่เป็นไร’ ได้ ผมทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ
“น้องไอจะไม่เสียใจ?”
“น้องไอดีใจที่ได้อยู่กับพ่อ” นี่คือความรู้สึกจากใจของผมครับ แม้จะรู้ว่าคนที่รออยู่อีกฝั่งจะเสียใจมากแค่ไหน แต่ผมรู้ดีว่าในสักวันหนึ่งแม่กับพี่เปรมจะต้องเข้าใจว่าทำไมผมถึงเลือกแบบนี้
พ่อเงียบไปนาน แต่ดวงตาคู่นั้นยังมองผม มันเป็นความรู้สึกกังวลปนความห่วงใย จนในที่สุดพ่อก็ระบายยิ้มออกมา
“ลูกชายของพ่อโตขึ้นมากจริงๆ”
“น้องไอสูงตั้งเกือบร้อยเจ็ดสิบนะพ่อ” ผมไม่ไห้หมายถึงระดับมาตรฐานความสูงของชายไทยนะครับ แต่ผมกำลังเปรียบเทียบกับตัวเองในวัยเด็ก สูงได้แค่นี้แม่ก็ภูมิใจจะแย่แล้วครับ
เสียงถอนหายใจดังขึ้นแล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ พ่อยกมือขึ้นลูบหัวเกรียนๆ ของผม ผมจึงจับมือของพ่อไว้ มือใหญ่ที่แข็งกร้านเพราะผ่านการทำงานมาโชกโชนแต่ทว่าอบอุ่นและแข็งแกร่งสำหรับผม
“เพราะพ่อเป็นห่วงน้องไอและเป็นห่วงแม่ พ่อถึงยังไม่ไปไหน น้องไอรู้นะว่าพ่อเหนื่อยแค่ไหน” ถ้าจะให้พูดกันตามตรง นายพบรัก รัชชารักษ์ ถึงคราวมรณะไปนานแล้วล่ะครับ แต่ที่มีชีวิตอยู่ถึงทุกวันนี้ได้เพราะบุญบารมีที่พ่อสะสมไว้ทั้งนั้น พ่อทำทุกวิถีทางแม้กระทั่งการแลกชีวิตกับน้องเปี๊ยก เพื่อให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้ และมันก็ส่งผลให้พ่อยังวนเวียนอยู่กับผมและแม่ไม่ได้ไปในที่ที่สุขสว่างสักที
“ให้น้องไอไปกับพ่อนะ” มันคือคำขอร้องจากของผม
พ่อมองตาผมอยู่ครู่ใหญ่โดยไร้คำพูดใดๆ ก่อนจะก้มลงมองเจ้าตัวน้อย
“ว่าไงน้องเปี๊ยก?”
“บ๊อกๆ บ๊อกๆ” เมื่อได้โอกาสน้องเปี๊ยกก็รีบเชียวครับ นั่นคือน้องเปี๊ยกไม่ยอมรับในการตัดสินใจของผม แต่มีเหรอที่ผมจะยอม ผมส่งสายตาดุใส่ไปทีเดียวน้องเปี๊ยกก็ร้องหงิงแล้วเงียบกริบไปเลยครับ
“ถ้าน้องไอตัดสินใจดีแล้ว พ่อก็จะเคารพในการตัดสินใจของลูกนะ”
“ขอบคุณครับพ่อ”
หลังจากนั้นพ่อก็พาผมออกเดินอีกครั้ง โดยที่พ่อไม่ได้ปล่อยน้องเปี๊ยกลงจากอ้อมแขน บนถนนสายที่โอบล้อมด้วยความมืดเย็นยะเยือกแต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกลัวหรือเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด แต่ทำให้ผมรู้สึกถึงช่วงเวลาวัยเด็ก และผมก็ร้องเพลงออกมา เป็นเพลงที่ผมเคยร้องกับพ่อเมื่อนานมาแล้ว เสียงของพ่อยังก้องกังวานเหมือนเดิม ผมมีความสุขที่ได้เดินตามแผ่นหลังกว้างของพ่อ ได้จับมือพ่อ และร้องเพลงไปด้วยกัน ผมจำไม่ได้ว่าเราเดินไปอีกไกลแค่ไหน นานเท่าไหร่ มีเพียงสิ่งเดียวที่รับรู้คือความรักอันยิ่งใหญ่จากผู้ชายคนหนึ่ง
พ่อ.. ของผม..
.
.
.
.
ปวดหัว..
ความรู้สึกนั้นแล่นจี๊ดไปทั่วทั้งสมอง มันไม่ได้รู้สึกปวดเหมือนตอนเป็นโรคเนื้องอกในสมอง แต่มันคืออาการของคนเป็นไข้มากกว่า ผมพยายามบังคับเปลือกตาอันหนักอึ้งให้ลืมขึ้น แสงจากภายนอกจ้าเกินไปเล็กน้อยจึงต้องหรี่ตาอยู่หลายครั้งกว่าจะเปิดตาได้เต็ม ซึ่งถ้าเป็นนางเอกในละครไทย ตื่นมาต้องถามว่าที่นี่ที่ไหนใช่มั๊ยครับ? แต่คือตื่นมาแล้วแค่เห็นสีฝ้าเพดาน ชุดที่ใส่ และองค์ประกอบรอบกาย คำตอบก็ชัดเจนว่ามันคือโรงพยาบาล แล้วจะถามอีกทำไมล่ะครับ
“คอนนิจิวะ” เสียงแรกที่ได้ยินคือเสียงของแม่สวัสดียามบ่ายกับผมครับ
“อ..” แค่ขยับจะอ้าปากตอบแม่ ก็เจ็บร้าวไปหมดทั้งสันกรามจนต้องร้องซี๊ดเบาๆ
“ดื่มน้ำก่อนน๊า น้องไอจะได้รู้สึกแช่มชื่นขึ้นไงจ๊ะ” แม่ยื่นแก้วน้ำให้ผม และผมก็ซดจนหมดแก้ว มันทำให้รู้สึกดีขึ้นจริงๆ ครับแม้จะแค่นิดหน่อยก็ตาม
“น้องไอไม่ได้เป็นอะไรน๊า แค่อ๊วกแล้วหมดสติไป ตามร่างกายก็มีแค่แผลฟกช้ำ ดีจริงๆ เลยน๊า” แม่ยิ้มแย้มบอกผม และที่แม่ว่าดีนี่ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมเข้าใจว่าที่ผ่านมาผมเจอเรื่องร้ายๆ มาเยอะ เพราะฉะนั้นแค่แผลฟกช้ำจึงถือว่าเล็กน้อยมากสำหรับคนที่เคยเหยียบเส้นตายมาแล้วถึงสองครั้ง
ผมมองไปรอบห้องของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งที่ไม่ค่อยจะคุ้นตาสักเท่าไหร่ ผมพยายามคิดว่าทำไมตัวเองถึงได้มานอนอยู่ที่นี่ ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมจำได้เกือบทั้งหมดครับ ตั้งแต่ที่ห้างยันโกดังร้าง จะมีเลือนรางราวกับความฝันอยู่แค่เรื่องของพ่อเท่านั้น ผมเจอพ่อแล้วเราก็คุยอะไรกันสักอย่างซึ่งเป็นเรื่องที่ผมจำไม่ได้แม้แต่น้อย มองรอบห้องอีกครั้งทั้งห้องไม่มีใครนอกจากแม่ที่กำลังมองผมด้วยรอยยิ้มละมุน ผมจึงขยับตัวลุกขึ้นนั่งโดยมีแม่ช่วยประคองเพราะรู้สึกว่าเนื้อตัวระบมไปหมด จากนั้นก็หยุดมองหน้าแม่
“ฮนโทนิ โกะเมนนาไซ ไอจางงง” แม่ขอโทษผมยกใหญ่ ทำหน้าเศร้าตาละห้อยอีกต่างหาก แบบนี้ใครจะโกรธลงละครับ ผมยังไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง จับต้นชนปลายก็ยังไม่ถูกด้วยซ้ำ แต่ที่แน่ๆ แม่ของผมนี่แหละคือตัวแปรสำคัญ
“คินิ ชินะอิเดะ โอก้าซัง” เรื่องขอโทษน่ะช่างมันก่อนเถอะครับแม่ ลูกชายขอคำอธิบายดีกว่าครับว่ามันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
แม่ส่งยิ้มอ่อน ถอนหายใจเบาๆ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง แม่จับมือผมไว้ เรามองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่แม่จะเป็นคนเริ่มต้น
“แม่กับลุงโทมัสไม่ได้รักกัน แม่ไม่ได้รักคนชั่วคนนั้น ทั้งหมดเป็นแผนการ” เสียงของแม่หนักแน่นเหมือนในดวงตาที่แข็งกร้าวแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน และมันก็ทำให้ผมเงียบเพื่อฟังอย่างตั้งใจ
“โอจีซังและโอบาซังของน้องไอเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงมากคนหนึ่งในญี่ปุ่น แม่มีพี่น้องสามคน และแม่ก็เป็นลูกสาวคนกลางเพียงลำพัง”
ขอเว้นจังหวะแปลภาษาไทยของแม่นิดหนึ่งนะครับ คุณแม่กำลังพูดถึงคุณตาคุณยาย และแม่ของผมก็เป็นลูกคนกลาง และเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว
“การที่แม่แต่งงานกับพ่อ โอจีซังและโอบาซังไม่ยอมรับ ท่านมีคนที่อยากให้แม่แต่งงานด้วยอยู่แล้วแต่แม่ก็หนีมากับพ่อ แม่ไม่รู้หรอกว่าคนที่โอจีซังและโอบาซังเลือกไว้คือใคร แต่เมื่อแม่หนีออกมาแล้วแม่ก็ไม่คิดจะกลับไปอีก จนเมื่อวันที่พ่อจากเราไป แม่สงสัยว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ แม่จึงตัดสินใจติดต่อกลับไปญี่ปุ่น”
แม่มองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหลบสายตาไปทางอื่น ผมรับรู้ได้จากน้ำเสียงและแววตาของแม่เมื่อได้พูดถึงพ่อว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน ผมบีบมือแม่เบาๆ และรอแม่อยู่เงียบๆ เป็นผู้ฟังที่ดี จนแม่เริ่มปรับอารมณ์ได้จึงหันกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง ซึ่งรอบนี้แม่เล่ายาวไม่มีสะดุดอารมณ์เลยครับ จะมีก็แค่ภาษาไทยที่เพี้ยนๆ ไปบ้างเท่านั้น แต่เอาเป็นว่าผมฟังเข้าใจทั้งหมด
สิ่งที่แม่เล่ามาคือสิ่งที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนทั้งสิ้น โดยเฉพาะเรื่องของพ่อที่ทำให้ผมกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ พ่อของผมถูกฆาตกรรมแล้วสร้างอำพรางว่าเป็นอุบัติเหตุ ซึ่งเมื่อแม่ติดต่อกลับไปญี่ปุ่นเล่าเรื่องที่สงสัยให้พี่ชายหรือคุณลุงของผมฟัง ท่านจึงช่วยแม่ตามหาหลักฐานจนเจอว่าพ่อเสียชีวิตอย่างทรมานและโหดเหี้ยม ด้วยฝีมือของไอ้โทมัส มันแค้นที่พ่อมาแย่งแม่ไป ทำให้มันไม่ได้ฮุบสมบัติของตระกูลแม่ และไอ้โทมัสก็ไหวตัวทันจึงส่งคนมาปิดปากคุณลุงที่ญี่ปุ่นอีกคน ซึ่งการเสียชีวิตของคุณลุงทำให้คุณตาและคุณยายตาสว่างยอมรับให้แม่กลับสู่ตระกูล จากนั้นก็วางแผนจัดการกับไอ้โทมัส โดยคุณแม่ขอเป็นคนลงมือแก้แค้นเอง ทั้งนี้มีคุณลุงเด่นและคุณป้าพิมพ์เป็นหนึ่งในแผนการด้วยการติดต่อธุรกิจกับไอ้โทมัส แล้วทำเป็นแนะนำให้รู้จักกับแม่ ฟังมาถึงตรงนี้แล้วผมก็ได้แต่คิดว่าคุณลุงเด่นกับคุณป้าพิมพ์แสดงละครเก่งจริงๆ เลยนะครับ ที่ผมเห็นพูดคุยกันเรื่องชีวิตครอบครัวของแม่ในต่างแดนอย่างมีความสุขนั้นก็แค่ให้ผมตายใจสินะ ผมยกนิ้วให้เลย
แม่บอกว่าที่ใช้เวลานานร่วมสิบปีเพราะต้องค่อยๆ ยักย้ายถ่ายโอนทรัพย์สินทั้งหมดของไอ้โทมัสออกมาอย่างแนบเนียนที่สุด ซึ่งปัจจุบันก็อยู่ในบัญชีของผมหลายสิบหลักเชียวล่ะครับ แหม ที่ผ่านมาผมก็คิดว่าพ่อเลี้ยงใจดีส่งเงินมาให้ผมใช้จ่ายอย่างสบายซะอีก ที่ไหนได้ฝีมือแม่ผมเองทั้งนั้น จนกระทั่งปัจจุบันธุรกิจของไอ้โทมัสล้มไม่มีชิ้นดี ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ผมป่วย แม่จึงหาข้ออ้างหนีออกมา และในที่สุดไอ้โทมัสก็รู้ตัวแกล้งให้คนโทรมาบอกว่าตัวเองเกิดอุบัติเหตุเพื่อให้แม่กลับไปแล้วจะได้ล้างแค้น แต่แม่ของผมไหวตัวเร็วกว่าครับ แม่จึงต้องตัดใจทิ้งผมไว้แล้วกลับไปผนึกกำลังกับคุณตาคุณยายที่ญี่ปุ่น จนกระทั่งไอ้โทมัสตามมาที่ไทยและจับตัวผมไว้ ทางแม่เองก็ซ้อนแผนไว้แล้วเช่นเดียวกันเพราะเดาเกมส์ออกว่าไอ้โทมัสต้องใช้ผมเป็นตัวบีบให้แม่ออกมา เพราะแบบนี้สินะตอนที่ผมหลอกให้ไอ้โทมัสโทรหาพี่เปรม พี่เปรมถึงได้รับสายเหมือนรู้ว่าใครโทรมา แล้วหลังจากวางสายไม่กี่นาทีผมก็จำอะไรไม่ได้อีก
หนังสือพิมพ์กรอบข่าวเช้านี้ถูกยื่นมาตรงหน้า ผมรับมันมาจากแม่แล้วอ่านพาดหัวข่าวใหญ่การเสียชีวิตของนักธุรกิจข้ามชาติรายหนึ่ง ผมดูรูปประกอบเห็นแค่รูปรถคันหนึ่งที่ถูกอัดกับเสาไฟฟ้าจนพังยับเยิน
“มันมาตบหน้าน้องไอได้ยังไง คุณเปรมเลยซัดไม่ยั้งเลย” แม่พูดไปยิ้มไปอย่างกับว่ามันเป็นเรื่องตลก แต่ผมไม่ตลกด้วยนะครับแม่ เพราะลูกเขยแม่คือว่าที่ศัลยแพทย์คนเก่งของประเทศเชียวนะครับ แล้วทำไมมือหนักตีนหนักแบบนี้ล่ะ น่ากลัวชะมัด และอย่าบอกนะว่าพี่เปรมซ้อมไอ้โทมัสจนตาย
“แม่ มันตายยังไง?”
แม่ยักไหล่แทนคำตอบเหมือนไม่ยี่หระต่ออะไรทั้งนั้น ทำไมผมถึงได้รู้สึกกลัวแม่แบบนี้นะ ผมจึงเปิดอ่านเนื้อข่าวด้านใน ตำรวจสรุปประเด็นว่าเป็นอุบัติเหตุรถชนกับเสาไฟฟ้าข้างทาง ไม่มีชื่อผม ไม่มีชื่อครอบครัวหรือตระกูลของแม่ และไม่มีแม้กระทั่งบุคคลที่ทำร้ายร่างกายก่อนเสียชีวิตไม่ยั้ง แต่ทั้งหมดนั้นไม่ได้ทำให้ผมตกใจเท่ากับความรู้สึกที่สะเทือนใจอยู่ลึกๆ ในขณะนี้ เรื่องของพ่อ ตอนนั้นพ่อคงจะโดนแบบนี้สินะ
ผมปิดหนังสือพิมพ์ลง แม่ก็รับมันกลับไปแล้วทิ้งลงถังขยะ เพื่อบอกให้รู้ว่าเรื่องทุกอย่างได้จบลงแล้ว จากนี้ชีวิตของผมและแม่ก็จะกลับเข้าสู่วงจรปกติ และพ่อก็ได้รับความยุติธรรมเสียที ผมจึงล้มตัวลงนอนอีกครั้ง มองแม่นั่งร้องเพลงและปักผ้าแบบที่ชอบทำ ใบหน้าของแม่สดใส รอยยิ้มมีความสุข ทำให้ผมต้องยิ้มตาม
“น้องไอด้า?” เพิ่งนึกออกครับแม่ไม่ได้พูดถึงน้องไอด้าเลย
“นั่นไม่ใช่ลูกแม่ เป็นแค่เด็กในสถานสงเคราะห์ที่แม่เอามาใช้หลอกไอ้โทมัส แต่แม่ก็จะส่งเสียเด็กนั่นจนเรียนจบละน๊า” แม่เงยหน้ามาส่งยิ้มให้ผม
มิน่าละครับ ผมสงสัยมานานว่าทำไมน้องไอด้าไม่มีส่วนไหนคล้ายแม่หรือผมเลยสักนิด ผมนอนใช้ความคิดกับเรื่องราวมากมายอยู่คนเดียวอีกครั้ง พร้อมกับฟังเสียงฮัมเพลงของแม่ไปเพลินๆ แค่ไม่กี่สิบชั่วโมงที่ผ่านมาผมเจอเรื่องอะไรเยอะแยะไปหมด คุณยายของพี่เปรม ไอ้โทมัส การตายของพ่อ และครอบครัวของแม่ อย่างกับว่ามีคลื่นลูกใหญ่สาดโครมลงมาบนตัวผม ทั้งเร็วและแรงจนสำลักน้ำเกือบจมหายไปในทะเล แต่แล้วก็รอดชีวิตมาได้อย่างกับปาฏิหาริย์ แต่เดี๋ยวนะครับผมคิดว่าผมลืมบางอย่างไปนะ..
“แม่..”
“หืม?”
“น้องเปี๊ยกละแม่?”
“อ่อ?”
แม่มีท่าทางอึกอักทันทีที่ผมถามเรื่องน้องเปี๊ยก มันผมถูกจู่โจมด้วยความสงสัยและเป็นกังวลทันที และยังไม่ทันที่จะได้ถามอะไรแม่ต่อ บานประตูห้องนอนก็เปิดออก พี่เปรมเดินเข้ามาในห้องพร้อมด้วยถุงมากมายที่หอบหิ้วเข้ามา รวมทั้งช่อดอกไม้น่ารักหนึ่งช่อ แต่มันไม่ได้ทำให้ผมสนใจไปมากกว่าเรื่องน้องเปี๊ยกครับ
“พี่เปรม น้องเปี๊ยกล่ะ?”
สองขาเรียวยาวของพี่เปรมชะงักลงกลางห้อง แล้วมองมาที่ผมนิ่งๆ ด้วยสายตาที่ผมไม่สามารถอ่านความหมายได้ ริมฝีปากของผมยังคงระบม สองข้างแก้มก็ยังบวมช้ำ แต่มันก็ไม่เท่ากับในอกด้านซ้ายที่มันเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างกระทันหัน
“ทำไมไม่ตอบ!” จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าขอบตาของตัวเองร้อนผ่าว
ผมมองแม่และพี่เปรมสลับกันไปมา พี่เปรมยังคงนิ่งในขณะที่แม่มีท่าทางร้อนรน
“ไออยากเจอน้องเปี๊ยก!” ใครจะมองว่าผมเอาแต่ใจก็ช่างมันประไรครับ น้องเปี๊ยกไม่ได้ทำผิดอะไรและไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องราวมากมายที่พวกมนุษย์เป็นคนก่อไว้แล้วทำไมถึงต้องมารับกรรมแทนผมด้วย
“ไปพาน้องเปี๊ยกมาให้ไอเดี๋ยวนี้นะ!!” ผมตวาดออกไปสุดเสียงเท่าที่มีพร้อมๆ กับน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไหลทะลักอาบแก้มและกลางอกจุกแน่นจนหายใจไม่ค่อยสะดวก
.
.
.
.
.
.
TBC :oni3:
รินมาลงตอนนี้ไวไปมั๊ยคะ :confuse:
เดี๋ยวรินอาจจะหายไปหลายวันเพราะต้องเอาหม้อมาม่าไปแอบ :laugh:
จะมีคนคิดถึงรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่จะพยายามกลับมาให้ไวที่สุดคะ :oni2:
อ่านความคิดเห็นของทุกคนแล้วชอบจังเลย รักจังเลย มีใครเดาตอนต่อไปถูกบ้างน้า ขอบคุณมากๆ นะคะสำหรับทุกการติดตามและกำลังใจ :m1:
-
โห คุณ RIRIN ผมไม่ได้อ่านมาหลายตอน ไม่คิดว่าจะดราม่าซับซ้อนซ่อนเงื่อนขนาดนี้
ช่างเป็นแผนซ้อนแผนที่แสนจะแยบยล สรุปว่าโทมัสนี่ตายแล้วใช่ไหมครับ
ส่วนลุงเด่นกับป้าพิมพ์นี่ก็สุดยอดเหมือนกัน แต่ละคนนี่สุดๆ ไปเลย
หวังว่าคงจะคลี่คลายไปในทางที่ดีนะครับ :)
Sarawatta
-
แอร้ยย น้องไอสะบักสะบอมมาก ๆๆๆ
กระโดดเตะหม้อมาม่าอีกรอบ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
น้องเปี๊ยกกกก ขอให้น้องเปี๊ยกไม่เป็นไร (โฮ)
ไอจังเข้มแข็งไว้นะ เรื่องต่างๆต้องดีขึ้น
-
คุณรินล้อเล่นใช่ไหมคะ น้องเปี๊ยกต้องซ่อนอยู่ในถุงใดถุงหนึ่งที่พี่เปรมถืออยู่แน่ๆ เลย :mew6: น้องเปี๊ยกต้องไม่เป็นอะไร~~
-
หม้อมาม่าเนี่ย ไม่ต้องเอาไปแอบหรอก เปลี่ยนเป็นต้มซุปน้ำใสดีกว่าเยอะ
น้องเปี๊ยกกกกกก :hao7:
ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูกนะไอจัง
-
ลูกเขยบ้านน้องไอ พี่เปรมเหมาะสุดแล้ว
-
น้องรินทำไมทำแบบนี้อ่าาาาาาาาาาาาาาาาา
-
น้องเปี๊ยก ได้กลับมารึป่าวคะ
-
อ่าาาา น้องเปี้ยกไปอยู่กีบคุณพ่อนนะ้องไอนะ
-
ฮือๆ น้องเปี๊ยกตายจริงๆ เหรอ สงสารน้องเปี๊ยกอะ
-
:katai1: :monkeysad: :katai1:
-
พี่เปรมคุณหมอดีเด่น
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ไม่นะน้องเปี้ยก
ต้องไม่เป็นอะไรนะ
น้องไอ เจ็บตัวตลอดเลย
-
:katai1:
-
สงสารน้องไอ สงสารน้องเปี๊ยก
โอ๊ยยยย อีโทมัสเลวววว
-
ย๊ากกกกกกกก คุณแม่สุดยอดดดดดดดดดดดดดดด
น้องเปี๊ยกกกกกก อย่าเป็นอะไรนะลูก :sad4:
-
อื้อหืออออ ซับซัอนสุดๆ
-
เป็นกำลังใจให้น้องไอ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องเปี๊ยกไปไหน น้องเปี๊ยกต้องไม่เป็นอะไรนะ :call: :call:
เดี๋ยวๆๆ หาค้อนปอนด์ทุบหม้อมาม่าแป๊บ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1:
-
o13 หักมุมแบบเยี่ยมมากค่ะ เราเดาออกได้แค่ปลายยอดภูเขาน้ำแข็ง
คุณแม่แกร่งมากๆค่ะ ที่จะวางแผนซ้อนแผนมาได้ถึงขนาดนี้ แถมยังกัดฟันยอมนอนยอมใช้ชีวิตกับผู้ชายที่เลวโพดๆ คนที่ฆ่าสามีตัวเองมานานหลายปี น้องไอเองก็ลูกคุณแม่จริงๆค่ะ คิดทันกันเรื่องโทรศัพย์
ชอบฉากที่น้องไอเดินไปกับพ่อแล้วร้องเพลง นึกถึงหนังญี่ปุ่นเลยค่ะ อบอุ่นมากๆ อยู่เมืองไทยไม่เคยทำเพราะว่าไปไหนก็มีแต่คนกลัวจะรบกวนคนอื่นเขา แต่มาอยู่ต่างประเทศได้ไปเดินเล่น คนน้อยๆ เดินร้องเพลงไปกับลูกสนุกมากๆค่ะ
คุณตาคุณยายคุณเปรมกับปุ๋ยน้อยจะทราบไหมคะว่าตอนนี้คุณเปรมได้เป็นเขยตระกูลผู้มีอิทธิพลของญี่ปุ่น น้องไอก็น่าจะเป็นนายน้อยว่าที่ผู้นำรุ่นต่อไป ผู้เป็นเจ้าของสินทรัพย์ 10 หลัก คุณเปรมตกบ่อเพชรค่ะ โชคดีไปที่ไม่ได้ตกบ่อปุ๋ย(คอก)ของคุณตาคุณยาย
อยากเดาว่าน้องเปี๊ยกไม่เป็นไร เพราะน้องเปี๊ยกเป็นตัวนำเรื่อง ฉากหน้าน่าจะกลับไปจัดการกับสมาชิกพรรคบ่อปุ๋ยกันนะคะ แต่กลัวมาม่าของคนเขียน ไม่รู้ว่ามาระดับมาม่าเจ๊โอหรือเปล่านี่สิ
-
เฮ้ยยย อะไรเนี่ย หักมุมมาเป็นไอ้ชั่วพ่อเลี้ยงได้ยังไง!!
แต่ขอบอกว่าน้องไอได้ความแกร่งของคุณแม่มาเต็มๆ
ไม่แปลกใจเลยที่นายเอกของเรื่องนี้อึดได้สุดยอด แร่ดได้น่าเอ็นดู คิดถึงโหมดแร่ดน้อย เด่วจะตามไปทุบหม้อมาม่าให้ราบเลยคอยดู :katai4:
น้องเปี๊ยกลูกแม่~~~ กรีดร้องลั่นมากกก กลัวใจคุณรินจริงๆ ได้โปรดนะอย่าพรากน้องเปี๊ยกไปเลย :katai1:
ส่วนพี่เปรม พี่สุดยอดมากคะ สมแล้วที่ได้เป็นเขยตระกูลนี้ o13
-
o13 หักมุมแบบเยี่ยมมากค่ะ เราเดาออกได้แค่ปลายยอดภูเขาน้ำแข็ง
คุณแม่แกร่งมากๆค่ะ ที่จะวางแผนซ้อนแผนมาได้ถึงขนาดนี้ แถมยังกัดฟันยอมนอนยอมใช้ชีวิตกับผู้ชายที่เลวโพดๆ คนที่ฆ่าสามีตัวเองมานานหลายปี น้องไอเองก็ลูกคุณแม่จริงๆค่ะ คิดทันกันเรื่องโทรศัพย์
ชอบฉากที่น้องไอเดินไปกับพ่อแล้วร้องเพลง นึกถึงหนังญี่ปุ่นเลยค่ะ อบอุ่นมากๆ อยู่เมืองไทยไม่เคยทำเพราะว่าไปไหนก็มีแต่คนกลัวจะรบกวนคนอื่นเขา แต่มาอยู่ต่างประเทศได้ไปเดินเล่น คนน้อยๆ เดินร้องเพลงไปกับลูกสนุกมากๆค่ะ
คุณตาคุณยายคุณเปรมกับปุ๋ยน้อยจะทราบไหมคะว่าตอนนี้คุณเปรมได้เป็นเขยตระกูลผู้มีอิทธิพลของญี่ปุ่น น้องไอก็น่าจะเป็นนายน้อยว่าที่ผู้นำรุ่นต่อไป ผู้เป็นเจ้าของสินทรัพย์ 10 หลัก คุณเปรมตกบ่อเพชรค่ะ โชคดีไปที่ไม่ได้ตกบ่อปุ๋ย(คอก)ของคุณตาคุณยาย
อยากเดาว่าน้องเปี๊ยกไม่เป็นไร เพราะน้องเปี๊ยกเป็นตัวนำเรื่อง ฉากหน้าน่าจะกลับไปจัดการกับสมาชิกพรรคบ่อปุ๋ยกันนะคะ แต่กลัวมาม่าของคนเขียน ไม่รู้ว่ามาระดับมาม่าเจ๊โอหรือเปล่านี่สิ
ชอบคุณ Freja แสดงความคิดเห็นมากๆ เลยคะ o13
-
ง่าาาา
-
เรื่องนี้จะขาดน้องเปี๊ยกไปได้ยังไง :sad4:
-
น้องเปี๊ยกลูกพี่เปรมกับแม่ไอต้องไม่เป็นอะไรนะ :mew2:
-
น้องเปี๊ยกอย่าเป็นอะไรนะลูก
-
รอตอนเคลียร์ด่านต่อไปค่ะ
ส่วนตัวคิดว่าน้องเปี๊ยกไม่เป็นไร เด็กน้อยดวงแข็งอยู่แล้ว เรื่องนี้จะขาดน้องเปี๊ยกได้ยังไงเนอะะะ
น้ำตาไหลตอนน้องไอเจอคุณพ่อ ถ้าน้องไอไปจริงๆคนทางนี้ต้องแย่แน่เลยน๊า พี่เปรมต้องแย่แน่ๆ ;3;
ทั้งน้องไอท้้งน้องเปี๊ยกอยู่ต่อไปจะดีที่สุดดดดดด
-
โอวเรื่องราวซับซ้อน ดีแล้วที่น้องไแปลอดภัย แต่น้องเปี๊ยกล่ะ ฮือ
ขอบคุณค่ะ
-
T^T น้องเปี๊ยกกก ยังไงละเนี่ย
โห ซับซ้อนซ่อนเงื่อนจริงๆ
คุณแม่เก่งมากๆเลย
-
สงสารพ่อน้องไอจัง
-
โอ้ยย!! อ่านตอนนี้ละแย่ เลี้ยงน้องหมาสองตัว ถ้าเปงเราคงแย่หนักมาก
-
สงสารแต่แม่ปลาบู่เลยครัช คือพ่อไอน่าสงสารมาก แล้วน้องเปี๊ยกนี่คงยังไม่มงเท่งนะ หวังว่า :m5:
-
โถ๋...ุณพ่อตายอย่างทรมาณ เพราะไอ้เลวโธมัสนี่เอง
พี่เปรมเก่งมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องไอปลอดภัยแล้วดีจัง
น้องเปี๊ยก อย่าตายน๊าาาาาาาาาาา
-
น้องเปี๊ยกอย่าเป็นอะไรน้าาา :z3:
-
ม่ายยยยยยยน๊าาา
น้องเปี๊ยกต้องไม่เป็นอะไร :katai1:
-
นับถือคุณแม่กับน้องเปี๊ยกน้องไอเลยยยยยยยยยยยย ฉลาด+แกร่งสุโค่ยยยยยยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทรมานจิตใจหนักมาก แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้รู้ว่าพี่เปรมเหมาะกับการเป็นลูกเขยบ้านนี้เพียงใด
-
นับถือคุณแม่กับน้องเปี๊ยกน้องไอเลยยยยยยยยยยยย ฉลาด+แกร่งสุโค่ยยยยยยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
o13
-
เดี๋ยวจะกลับมาอ่านค่ะ :mew1:
-
เปี๊ยกต้องไม่เป็นอะไรสิ ขอพ่อไว้แล้วนิ :hao5:
-
:katai1: คุณรินไม่ต้องเอาหม้อมาม่าไปแอบเลยนะ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยย กรีดร้องงงงงงงงงงงงง :o12:
-
นับถือคุณแม่กับน้องเปี๊ยกน้องไอเลยยยยยยยยยยยย ฉลาด+แกร่งสุโค่ยยยยยยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
o13
เห็นด้วยค่ะ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านแค่ตอนเดียว
วันนี้มาอ่านแล้วอึ้งกับการหักมุมเลยคะ
พ่อเลี้ยงแย่มาก ๆ แต่นับถือใจคุณแม่จริงๆ
มีความอดทนมากๆ น้องไอเลยได้ความอดทนแบบแม่มาเต็มๆ เจ็บมาเยอะแต่สู้เสมอ
น้องเปี๊ยก ไปหาย กลับมาเล่นกับไอจังเร็ว ๆๆ ตะโกนหาสุดเสียง
-
ตกใจ และหน่วงจิตมากกกกกกก เอาน้องเปี๊ยกคืนมานะน้องรินนนน :z3:
ชอบฉากกับคุณพ่อมากๆค่ะ น้องไอแกร่งเหมือนคุณแม่นี่เอง
-
น้องเปี๊ยกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ป๊าดดดแปะจอง อ่านด่วนๆๆ
-
โล่งใจที่น้องไอไม่เป็นอะไรมาก ถึงจะมีน่วมๆบ้าง :เฮ้อ: แต่ไม่คิดว่า เรื่องราวชีวิตของน้องไอจะหนักขนาดนี้ o22 หลงคิดว่าเป็นพ่อเลี้ยงแสนดี ที่ไหนได้ ไอ้เลววววววววว ทำกับครอบครัวน้องไอไม่พอ ยังทำกับสัตว์ตัวเล็กๆอย่างน้องเปี๊ยกได้ลง :m31: แต่จะแปลกอะไรกับคนสารเลวแบบนี้ ขนาดพ่อน้องไอมันยังฆ่าได้ลงคอ ทำให้น้องไอขาดความอบอุ่นเพราะมันนี่เอง ทำให้น้องไอน้อยใจคุณแม่ ในขณะที่คุณแม่ก็รู้แต่ไม่สามารถบอกน้องไอได้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ด้วยเพราะห่วงความปลอดภัยของน้องไอ สงสารและเห็นใจคุณแม่มากๆที่ต้องอดทนกล้ำกลืนอยู่กับคนที่ฆ่าสามีตัวเองมาตลอด คุณแม่เข้มแข็งมาก o13 ทีนี้น้องไอคงไม่ต้องน้อยใจหรือเก็บความรู้สึกแล้ว คุณแม่รักน้องไอมากที่สุด ทำทุกอย่างเพื่อลูกได้อย่างไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น โชคดีที่น้องด้าไม่ใช่ลูกของไอ้คนเลวนั่นกับแม่น้องไอ ไม่อย่างนั้นคงทำใจลำบาก แต่ถ้าเป็น เชื่อว่า แม่กับน้องไอไม่รังเกลียดน้องอยู่แล้ว เพราะน้องไม่รู้อะไรด้วย นอกจากแม่แล้ว คุณพ่อที่จากไปก็ยังคอยปกป้องคุ้มครองน้องไอด้วย ไหนจะครอบครัวเพื่อน น้องไอโชคดีที่มีแต่คนดีๆรอบตัว และยังมีคนรักที่ดีอย่างพี่เปรมคอยปกป้องอีกคนด้วย :กอด1: แต่ที่ลืมไม่ได้ น้องเปี๊ยก :katai1: จะเป็นอะไรหรือเปล่า อย่าเป็นอะไรเลยนะ สงสารน้องไอที่จะต้องเสียน้องเปี๊ยกที่เป็นเหมือนน้องชายไม่ใช่แค่สัตว์เลี้ยง น้องเปี๊ยกเหมือนดวงผูกกับน้องไอมาตลอดตั้งแต่แรก ขอให้น้องเปี๊ยกรอดด้วยนะคนเขียน ไม่อย่างนั้น จะเอาหม้อต้มเดือดปุดๆไปจ่อตูดให้พองไปเลย ฮือออออออออออออ :hao5:
-
เเวะมาให้กำลังใจสหายรัก
เเล้วก็น้องนุ่มฝากบอกว่า .... ขอคุณริรินมาก ที่ทำให้หนูมีบทบาท เเม้จะเเค่ฉากเดียวหนูก็ภูมิใจ...
เเล้วจะมาติดตามเป็นระยะนะจ๊าาา
สู้ต่อปายยยย ริรินนนนนนน
-
เเวะมาให้กำลังใจน้องไอ พี่เปรม กะริริน
สู้ต่อไปค่า brain tumor รักษาได้นะเออ ไม่เป็นไรหรอก
กำลังใจก็เป็นสิ่งสำคัญทั้งญาติเเละคนไข้อะนะ
เพราะฉะนั้นก็รับกำลังใจที่เรามอบให้ไปเลย ㅋㅋㅋ
-
ถ้าเราเชื่อมั่นในปาฏิหาริย์(อย่างเเท้จริง)...เมื่อนั้นปาฏิหาริย์ย่อมสัมฤทธิ์ผล
เราเชื่ออย่างนั้นนะ
-
ริริน ลิ้งตอนที่ 31 เเทนที่มันจะลิ้งไปหน้า 58 ม่นดันลิ้งไปหน้า 57 อะจ้า
ไม่รู้เเก้ได้ปะนะ ไอ้เราก็ไม่เคยทำ
ติดตามกันต่อไป
-
โฮ่...ในมี สุดก็ถึงฉากเเต่งงานของหมอยุ้ยเเละพี่โก้ โฮ่ๆ ซาบซึ้งโรเเมนติกมากๆ
ตอนนี้ปุ๋ยน้อยฝากบอกว่า...บทปุ๋ยเเรงเเต่ก็เป็นที่นิยมใช่ปะ อิอิ
นางฝันหวานไปไกลเลยละ 5555
-
อ่านคอมมเม้นเรื่องนี้ของนักอ่านท่านอื่นๆเเล้วยิ้มกว้าง หัวเราะเสียงดังมากกกก
อ่านสนุกไม่เเพ้นิยายที่ริรินเขียนเลยค่ะ
ติดตามเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้ทู๊กกกกกคนเลย 555
-
สู้ต่อปายยยยยย สงสารไอกะน้องเปี๊ยกอ่าาาาาา
นีขนาดยังไม่อ่านเเบบจริงจังเท่าไรนะ ยังอินอะ
เดี๋ยวเรื่องนี้ใกล้จบเมือไร จะกลับมาอ่านเเบบจริงจัง เก็บรายละเอียดทุกหน่วยทุกเม็ดเลย
สู้ๆจ้าาาาาา เอากำลังไจยกให้เธอเยอะๆๆๆเลย o13
-
อ๊ากกกกก
-
คุณแม่เจโกะเข้มแข็งมากจริงๆ ค่ะ
-
ขอบคุณ :)
-
ถอนหายใจแรงมาก รีบมาต่อตอนต่ไปเร็วๆๆๆๆเลยนะคะ :katai1:
-
ทีแรกอ่านนึกว่าคนที่จับตัวน้องไอไป ที่ไหนได้โทมัสนี่เอง หักมุมดีแท้เหลา 555555 :hao7: :hao6:
-
:z13: :z13: :z13:
-
บอกไอจังำปเลยเซ่ ว่านัองเปี๊ยกอยู่โรงบาลมาไม่ได้
ว่าแต่ น้องเปี๊ยกยังไม่ตายชิมิ T_T
-
โอ้ววว เราแทบหัวทิ่มกับการหักมุมของเรื่องนี้ ไม่น่าเชื่อว่าพลอต
จะมาแนวนี้ได้ ปรบมือๆๆ คนแต่งเก่งจังทำเราอินได้ทุกรูปแบบทั้งเศร้า ซึ้ง
ตลกโปกฮา ลุ้นระทึก เอาเป็นว่าต่อไปเราจะไม่คาดเดาเรื่องนี้อีกแล้ว
มีอะไรไม่คาดฝันโผล่มาเรื่อยๆแบบนี้มันก็ลุ้นดีนะ :katai2-1:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ พลาดไปได้ไงเนี่ย :ling3:
ทั้งภาษา การเดินเรื่อง ตัวละคร ทำได้ดีมากเลยค่ะ o13
น้องเปี๊ยกน่ารักน่าชังจริงๆ :m3:
พบรักก็น่ารัก ติ้งต๊อง พี่เปรมนี่เกินบรรยาย :m1:
ขอเป็น fc น้องเปี๊ยกอีกคน อ่านแล้วอยากเลี้ยงหมาจังง่า :m17:
*********************************************
อ่านมาถึงตอนล่าสุด เรื่องราวมันลึกลับซับซ้อน จนต้องแปลงร่างเป็นโคนันแป๊ป หักมุมหลายมุุมมาเลยเรื่องนี้
หวังว่าน้องเปี๊ยกคงไม่ไปกับคุณพ่อน๊า :serius2:
-
:o12: :o12: :o12:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-34-
หลังจากอาละวาดแบบสติหลุดที่โรงพยาบาล แม่และพี่เปรมก็พาผมกลับบ้านทันที เมื่อถึงบ้านไอ้ดีนกับน้องปิ่นยกกล่องกระดาษกล่องหนึ่งมาให้ผม มันดูธรรมดาเหมือนกล่องทั่วไป แต่สันชาตญาณของผมกลับบอกว่ามันเป็นของขวัญที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่เคยพบเจอ
ภายในกล่องกระดาษสีขาวสะอาด มีผ้านวมนุ่มรองรับร่างน้อยเอาไว้อย่างถนอมและบนร่างนั้นก็มีผ้าห่มผืนเล็กคลุมปิดไว้ ใบหน้าน่าเอ็นดูและดวงตากลมโตที่มักจะมองมาที่ผมเสมอบัดนี้ถูกปิดสนิทเรียบนิ่งราวกับว่าเจ้าของร่างกำลังหลับสบายอยู่ในห้วงนิทราอันยาวนานแสนนาน
ผมพยายามอย่างที่สุดเพื่อไม่ให้เสียงของตัวเองสั่นและไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ผมกำลังลูบหัวและยิ้มให้กับน้องชายตัวน้อยที่กำลังนอนหลับอย่างสบายเหมือนเช่นทุกค่ำคืน
“น้องเปี๊ยกรีบตื่นมาเล่นกับพี่ไอนะ” พี่ไอจะรอ..
พี่เปรมบอกกับผมว่าน้องเปี๊ยกนอนหลับเพราะกะโหลกแตกร้าวและกระดูกซี่โครงหักจากแรงกระแทกอย่างรุนแรง สาเหตุทั้งหมดเกิดจากน้องเปี๊ยกพยายามปกป้องผมจากไอ้พวกคนเลว แม้จะตัวเล็กเท่ากำปั้นรู้ว่าสู้ไม่ได้แต่ก็ไม่เคยถอย ทั้งๆ ที่อยู่ด้วยกันแต่ผมกลับช่วยเหลือหรือปกป้องน้องเปี๊ยกไม่ได้สักนิด ช่วงเวลานั้นน้องเปี๊ยกคงจะทรมานและเจ็บปวดน่าดู แต่ก็ไม่สามารถที่จะบอกหรือร้องขอชีวิตจากใครได้ เพราะเห็นว่าเป็นแค่หมาและคิดว่าเป็นแค่สัตว์ตัวหนึ่งจึงสามารถกระทำสิ่งใดลงไปก็ได้โดยไม่รู้สึกสำนึกผิดชอบชั่วดี สมควรแล้วล่ะครับที่ไอ้คนสารเลวนั่นตายแบบทรมานยิ่งกว่าสิ่งที่พวกมันเคยกระทำเอาไว้เป็นร้อยเท่าพันเท่า
“ไอ... รู้สึกง่วง” ผมบอกกับทุกคนที่กำลังยืนมองผมอยู่ด้วยสายตาห่วงใย
ถ้าหากสลับกันเป็นผมที่นอนนิ่งอยู่ในกล่องไม้สี่เหลี่ยมขนาดใหญ่กว่านี้ แม่คงจะร้องไห้หนักมาก ไอ้ดีน พี่ดิน คุณลุงและคุณป้าก็คงจะเสียใจมากเช่นกันแต่เมื่อเวลาผ่านไปทุกอย่างจะดีขึ้นเอง ส่วนพี่เปรมผมคิดไม่ออกจริงๆ ว่าถ้าผมไม่อยู่ด้วยแล้วพี่เปรมจะเป็นยังไงบางทีอาจจะหาเมียสักคนมีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองใช้ชีวิตที่มีความสุขกับครอบครัวอย่างปกติก็เป็นไปได้ แต่ในเวลานี้ผมยังอยู่ และอาจจะมีแค่ผมเท่านั้นที่ในอกมันเสียดแสบจนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แบบนี้
แม่บอกให้ผมขึ้นไปพักผ่อนบนห้องนอนก่อน ตอนเย็นจะได้ลงมาทานข้าว ผมพยักหน้ารับ และก่อนจะเดินออกมาผมส่งยิ้มให้น้องเปี๊ยกอีกครั้ง ผมรู้ดีว่าหลังจากที่ผมขึ้นไปแล้วไอ้ดีนกับน้องปิ่นคงจะพาน้องเปี๊ยกไปที่ไหนสักแห่ง ที่ๆ น้องเปี๊ยกจะได้นอนหลับอย่างสงบเพียงลำพัง
พี่เปรมเดินตามผมขึ้นมาบนห้องนอนเงียบๆ ไม่มีคำพูดใดๆ ซึ่งผมคิดว่าการเงียบในช่วงเวลาที่ผมอ่อนแอแต่ขอแค่ยังอยู่ข้างๆ กัน สำหรับผมแล้วถือเป็นการปลอบใจที่ดีที่สุด ผมล้างหน้าล้างตา ใบหน้าบวมช้ำเลือดตัดกับผิวสีซีดที่ยังไม่ทันจะได้ฟื้นตัวจากโรคเนื้องอกในสมองทำให้ร่องรอยการถูกทำร้ายเด่นชัดขึ้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะเครียดจนแทบบ้ากับหน้าตายับเยินของตัวเองแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองเลิกยึดติดกับรูปร่างหน้าตาตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดแค่ว่ามีแผลเดี๋ยวมันก็หาย ทรุดโทรมก็ฟื้นขึ้นมาใหม่ได้ก็เท่านั้น
ผมล้มตัวลงนอนบนเตียง มองรูปภาพของพ่อ
“พี่เปรม ถ้าคนที่จากไปคือไอ แล้วน้องเปี๊ยกรอด พี่เปรมจะดูแลน้องเปี๊ยกอย่างดีแทนไอมั๊ย?” ผมแค่อยากจะรู้ว่าจะมีใครห่วงใยน้องเปี๊ยกบ้างก็เท่านั้น
“มึงเป็นคนเจอไอ้เปี๊ยกก็จริง แต่กูเป็นคนเลี้ยงมันมาก่อนมึงซะอีก”
คำตอบที่ได้รับทำให้ผมละสายตาจากพ่อหันไปมองพี่เปรม ดวงตาคู่คมนั้นกำลังจ้องมองผมมาโดยตรง มันเป็นสายตาที่นิ่งและจริงจัง และมันก็ทำให้ผมอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ
นั่นสินะ.. ผมลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง เพราะไม่ใช่พี่เปรมหรอกเหรอผมและน้องเปี๊ยกถึงได้มาเจอกันอีกครั้ง พี่เปรมเลี้ยงน้องเปี๊ยกมาอย่างดีแค่ไหนผมนี่แหละที่รู้ดีที่สุดและรู้ดีกว่าใครทั้งหมด แล้วมีเหรอที่พี่เปรมจะไม่เสียใจกับการจากไปของน้องเปี๊ยกในครั้งนี้
พี่เปรมหลบสายตากับผมแต่ในเศษเสี้ยววินาทีผมก็ทันที่จะเห็นแววตาสั่นไหวนั่น
“เสาร์นี้ไออยากจะไปทำบุญให้พ่อ” ผมบอกพี่เปรมที่เสแกล้งทำเป็นเลือกหนังสือในกล่องกระดาษ วันอาทิตย์ที่จะถึงนี้พี่เปรมก็ต้องไปรับราชการอย่างเต็มตัวแล้วล่ะครับ
“อืม” เสียงทุ้มตอบกลับมาโดยไม่ได้หันมามอง
ผมหันกลับมามองรูปของพ่ออีกครั้ง ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดคลุมแล้วหลับตาลงพร้อมความอัดอั้นทั้งหมดที่เก็บกดไว้ถูกปล่อยออกมาเป็นหยดน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ผมจะร้องไห้แค่วันนี้วันเดียวเท่านั้น
แค่วันนี้เท่านั้นจริงๆ
.
.
.
.
เช้าวันเสาร์ ผมตื่นมาช่วยแม่กับคุณป้าพิมพ์ทำกับข้าวไปวัดตั้งแต่ตีสี่ กว่าทุกอย่างจะเสร็จอย่างพร้อมเพรียงก็เกือบเจ็ดโมงเช้า
เมื่อวานผมได้มีโอกาสนั่งคุยกับแม่ คุณลุงเด่นและคุณป้าพิมพ์แบบเปิดอกเป็นครั้งแรก มันทำให้ผมเพิ่งได้รู้ว่าชีวิตของแม่แข็งแกร่งมาตั้งแต่เด็กๆ คุณปู่กับคุณย่าให้แม่เรียนทั้งเคนโด้ เทคควันโด้ และยิงปืน ไปพร้อมๆ กับการเรียนรู้ตามวิถีของกุลสตรีญี่ปุ่น แม่ยิงปืนแม่นกว่าพี่น้องที่เป็นผู้ชายซะอีก และตอนสาวๆ ก่อนจะมาเจอพ่อ แม่ตามพี่ชายไปทวงหนี้อยู่บ่อยครั้ง ได้ลงไม้ลงมือบ่อย แม่บอกว่ามันสนุกดีแล้วก็หัวเราะคิกคักกับคุณลุงเด่นและคุณป้าพิมพ์กันยกใหญ่ เหมือนว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่เอาจริงๆ ผมนึกภาพของแม่ในแบบโหดไม่ออกสักนิด ถ้าภาพแม่ควงตะหลิว จับไม้กวาด จ่ายตลาด หรือทำงานบ้านสารพัดแบบนั้นต่างหากคือแม่ที่ผมรู้จัก แต่ยังไงก็ช่างเถอะครับ สำหรับผมแล้วผู้ใหญ่สามคนนี้แม้จะน่ากลัวสักแค่ไหน ผมก็รักหมดใจครับ
เดินทางมาถึงวัดบรรยากาศเดิมๆ จึงกลับมาอีกครั้ง พี่ดินที่เพิ่งออกเวรก็ยังอุตส่าห์ขับรถมาสมทบครบองค์ประชุม เราทุกคนทำตามขั้นตอนทางศาสนา และรอจนพระฉันท์เพลเสร็จทุกคนก็ล้อมวงทานข้าวพูดคุยกันสัพเพเหระ ในขณะที่ผมและแม่ขอแยกกันออกมาหาพ่อที่ด้านหลังวัด
“อานะตะ...” แม่รินสาเกใส่แก้วแล้ววางหน้าโกศของพ่อ พร้อมกับเลื่อนจานขนมโมจิขนมโปรดของพ่อไปใกล้แก้วสาเก
แม่นั่งมองรูปของพ่ออยู่นิ่งๆ อย่างนั้น รอยยิ้มและสายตาที่เต็มไปด้วยความสุขที่ส่งผ่านถึงกันนั้นเต็มไปด้วยความสัมพันธ์ของความรัก เมื่อก่อนผมรู้แค่ว่าพ่อกับแม่รักกันมากแค่ไหน แต่ตั้งแต่เรื่องเลวร้ายที่เพิ่งผ่านพ้นไปทำให้ผมรู้ว่าความรักที่พ่อและแม่มีให้แก่กันนั้นมันยิ่งใหญ่จนสามารถทำให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งแกร่งถึงขนาดที่ยอมเอาชีวิตของตัวเองเป็นเดิมพันเพื่อคำว่า ‘รัก’ นั้นได้ และเชื่อว่าหลายคนอาจจะมองว่าสิ่งแม่ทำดูเป็นเรื่องโง่ แต่สำหรับผมแล้วความรักที่บริสุทธิ์ใจนั้นมันเป็นเหมือนพลังผลักดันให้ชีวิตของเราก้าวเดินต่อไป นอกจากแม่จะทำเพื่อพ่อ แม่ยังทำเพื่อพี่ชายที่เสียชีวิตไปและทำเพื่อครอบครัวของแม่เอง คุณตากับคุณยายก็คงจะภูมิใจในตัวแม่ไม่น้อย และผมก็มีลางสังหรณ์ว่าในเร็ววันนี้ผมคงจะได้เจอกับพวกท่านแน่ๆ
“คุณคะ วันนี้ฉันมีความสุขจังเลยน๊า.. อุเรชิ โอ โมทเตะ อิมาสุ ก๊ะ?” แม่ถามพ่อว่ามีความสุขเหมือนกันมั๊ย?
ต่อให้ไม่ต้องตอบผมก็รู้ว่าพ่อเองก็กำลังมีความสุขเหมือนกัน พ่อกำลังยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มแบบเดียวกับแม่เป็นยิ้มที่มีความสุขที่สุดเท่าที่ผมสัมผัสได้ในตลอดสิบปีที่ผ่านมา แต่ต่างกันตรงที่ผมรู้สึกคล้ายกับว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่พ่อจะอยู่กับพวกเรา
ผมนั่งฟังแม่เล่าเรื่องมากมายให้พ่อฟังอยู่เงียบๆ เสียงสายลมเย็นในยามบ่ายพัดหอบเอาความร้อนอบอ้าวให้ผ่อนคลายลง เสียงกระดิ่งจากมุมหนึ่งมุมใดของวัดลอยมาตามลม แม่ฮัมเพลงเบาๆ ซึ่งผมจำได้ดีว่าเป็นเพลงที่พ่อกับแม่ชอบร้องให้แก่กัน เมื่อก่อนพ่อกับแม่จะร้องเพลงจีบกันลั่นบ้านโดยมีผมนั่งเขินอยู่ตรงกลาง ความรู้สึกของผมตอนนี้ก็เหมือนกับตอนนั้น มันทำให้ผมอดจะยิ้มออกมาไม่ได้ แม่ร้องไปสักพักก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ แก้มของแม่ขึ้นสีจางๆ บอกให้รู้ว่ากำลังเขิน
“อานะตะ.. อาอิ ชิเตรุ.. ” คำบอกรักของแม่มีให้พ่อเสมอครับ
“น้องไอก็รักพ่อนะ” นั่งเงียบมานานก็ขอแทรกบ้างอะไรบ้าง
แม่หันมามองหน้าผมแล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง นั่นไงผมกะไว้แล้วเชียวว่าแม่ลืมไปแน่ๆ ว่ามีลูกชายนั่งหล่ออยู่อีกคน แม้หน้าจะยังมีรอยบวมช้ำแต่ผมก็ไม่สามารถบดบังเบ้าหน้าดีเลิศของผมไปได้หรอกนะครับ
“แม่กับพ่อก็รักน้องไอที่สุด และพ่อก็ภูมิใจในตัวน้องไอมากๆ น๊า” บุพการีอาโนเนะดึงผมเข้าไปกอดแล้วจูบหนักๆ ลงบนแก้มที่ไม่มีรอยช้ำของผม ผมจึงหันไปหอมแก้มแม่กลับไปหลายฟอด
“บอกลาพ่อสิน้องไอ.. คุณพ่อจะกลับขึ้นเทนโกกุแล้วน๊า” เทนโกกุคือสวรรค์ครับ แม่คงนึกคำไทยไม่ทันเลยใช้ศัพท์บ้านเกิดซะเลย
“พ่อจะอยู่ตรงนี้ของน้องไอและแม่เสมอ น้องไอจะดำเนินชีวิตในทุกวันให้ดีที่สุดและจะดูแลแม่ไม่ให้ใครมาแย่งไปอีกเด็ดขาด เพราะฉะนั้นพ่อไม่ต้องห่วงทางนี้แล้วนะครับ” ทุกอย่างมันจบและมันผ่านไปแล้ว สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงร่องรอยของวันวานที่เราจะฝังมันไว้ในก้นเหวลึกที่จะไม่มีวันโผล่ขึ้นมาได้อีก
เสียงหัวเราะของแม่ดังขึ้นมาเบาๆ จะว่าไปก็นานแล้วที่ผมไม่เห็นแม่ยิ้มและหัวเราะอย่างจริงจังทั้งใบหน้าและดวงตาแบบนี้
“ขอบคุณครับพ่อ” ผมพนมมือแล้วก้มกราบพ่อ ขอบคุณที่มอบชีวิตนี้ให้กับผม ขอบคุณสำหรับพระคุณอันยิ่งใหญ่ที่ทำเพื่อผมมาโดยตลอด และทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับผมเป็นครั้งสุดท้าย
พ่อไม่เคยผิดสัญญากับผม..
นั่นคือสิ่งที่ผมมั่นใจและผมก็เชื่อว่าสิ่งที่แม่ทำเพื่อพ่อในครั้งนี้จะสามารถปลดปล่อยห่วงที่ยึดติดพ่อเอาไว้ให้หลุดพ้นได้ขึ้นไปอยู่บนฟ้ามองผมและแม่อย่างมีความสุขเสียที
.
.
.
.
ไหนๆ วันนี้ก็เป็นวันพิเศษและถือเป็นการเลี้ยงส่งนายแพทย์เปรมนทีป์ ดังนั้นคุณลุงเด่นจึงพาทุกคนมากินมื้อเย็นที่ร้านอาหารชื่อดังแถวชานเมือง กินกันอย่างเอร็ดอร่อย เมาท์กันมันส์ ผมกินจนท้องตึงไปหมดเลยล่ะครับ เพราะต้องกินในส่วนของตัวเองและของน้องเปี๊ยกเข้าไปด้วยกัน
ก่อนจะกลับผมขอตัวไปถ่ายของเหลวออกจากร่างกายสักหน่อย พี่เปรมกับไอ้ดีนก็ตามมาด้วย ส่วนพี่ดินต้องรีบกลับครับเพราะคืนนี้ต้องอยู่เวรแทนหมออีกคน ช่วงนี้ผมกับพี่ดินไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ คงยุ่งตามประสาคุณหมอนั่นแหละครับ ใครมีแฟนทำอาชีพนี้คงต้องทำใจ ว่าแล้วก็เหล่มองผู้ชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ฝั่งขวามือก่อนจะไล่สายตาลงต่ำ
“อิจฉาอะดิมึง” เสียงมาจากฝั่งซ้ายครับ
ถ้าไม่ติดว่ากำลังสะบัดน้องหนอนอยู่ ผมจะยกขาขึ้นจระเข้ฟาดหางไอ้เพื่อนปากมอมไปให้เต็มรัก ไม่เห็นจะมีอะไรให้ต้องอิจฉาเลย เล็กๆ แบบนี้ผมก็ภูมิใจในประสิทธิภาพของมันนะเฟ้ยยย! ไม่เชื่อถามพี่เปรมดูก็ได้ ผมหันไปหาพี่เปรมเพื่อขอเสียงสนับสนุน และสิ่งที่ผมเจอก็คือ เสียงหัวเราะ ‘หึ’ กับรอยยิ้มกระตุกมุมปาก ให้มันได้แบบนี้สิครับทั้งเพื่อนทั้งผัว ดีเลิศประเสริฐศรีกันซะจริง
ผมเดินฟึดฟัดออกจากห้องน้ำเป็นคนสุดท้าย พี่เปรมกับไอ้ดีนเดินกลับไปที่โต๊ะเพื่อช่วยแม่กับคุณป้าพิมพ์หิ้วกระเป๋าคุณนาย ผมจึงไปที่ลานจอดรถก่อน และผมก็เห็นพี่ดินกำลังเดินหน้าบึ้งไปที่รถพอดี แปลกใจเล็กน้อยครับเพราะพี่ดินออกมาก่อนหน้าผมตั้งครู่ใหญ่แล้ว ผมคิดว่าพี่ดินจะออกไปแล้วซะอีกหรือว่าลืมอะไรรึเปล่านะ? ผมอ้าปากจะเรียกพี่ชาย แต่ก็ต้องหุบลงอย่างฉับพลันแล้วสไลค์ตัวหลบเข้าซอกหลืบมุมมืดที่อยู่ใกล้ๆ จากนั้นก็จ้องมองจนลูกกะตาแทบจะหลุดออกจากเบ้าไปยังร่างผอมบางที่ยืนยิ้มร่าอยู่ข้างรถของพี่ดิน ต่อให้แสงไฟตรงลานจอดรถจะสลัวสักแค่ไหนแต่ผมก็จำได้อย่างแม่นยำ
พี่ดินกดรีโมททั้งๆ ที่ยังอีกตั้งหลายเมตรกว่าจะถึงรถ ทั้งนี้เพื่อให้คนที่ยืนรออยู่ที่รถเปิดประตูเข้าไปนั่งประจำที่ข้างคนขับ จากนั้นพี่ดินจึงตามขึ้นไปแล้วสี่ล้อก็ทะยานออกจากร้านอาหารอย่างเร็ว ทิ้งให้ผมยืนมองด้วยความสับสนปนตกใจอยู่เพียงลำพังในเงามืด
“ทำอะไรของมึง?”
“สัส!” ตกใจขี้แทบไหลเลยครับ
ดวงตาคู่คมหรี่มองผม
“พี่เปรมมาทำไมเงียบๆ ถ้าไอตกใจจนขี้ไหลจะทำไง”
ไม่มีคำตอบครับ จะมีก็แค่เพียงสายตาที่บ่งบอกถึงการดูถูก เหยียดหยาม รังเกียจ เหน็บแนม ซึ่งทำเอาผมซึ้งใจจนน้ำตาแทบร่วงกันทีเดียว
“กูตามมึงออกมาก่อน แล้วมายืนแห้งตายอะไรตรงนี้”
แห้งตาย?? ช่างเป็นคำศัพท์ที่เชือดเฉือนใจผมมากเลยครับ เรื่องในห้องน้ำยังไม่ชำระ มาเรื่องนี้อีกดีจริงๆ เลย ผมสะบัดหน้ากลับ กอดอกแล้วเชิดหน้าหายใจฟึดๆ
“น่าแปลกจริงๆ ที่เด็กในบ้านชนะวิรุณพลหนีออกจากบ้านไปตั้งนานทำไมไม่มีใครตามตัวได้ อย่าให้รู้นะว่ามาวุ่นวายวอกแว่กให้คนในครอบครัวของไอต้องลำบาก ไม่งั้นอย่าหาว่าไอไม่เตือน” เหวี่ยงหางตาไปมองร่างสูงนิดๆ
“มึงหมายความว่าไง?”
ไม่ต้องมาทำหน้าขรึมหล่อไม่บันยะบันยังใส่ผมจนน่าหมั่นไส้ ไม่ทำให้หายงอนหรอกนะ
“ก็ไม่รู้สินะ.. ก็แค่เห็นเด็กคนนั้นนั่งรถออกไปกับพี่ดินก็แค่นั้นเอง” ผมยักไหล่ตอบแล้วรีบตั้งท่าชิ่งหนีแบบเนียนๆ แต่ไม่รู้เพราะร่างกายยังไม่เต็มร้อยหรือเพราะกินอิ่มจนเกินไปผมจึงโดนแขนแกร่งคว้าคอไว้ได้ทัน
“พี่หมอดินกับใคร?”
ไม่ต้องมาทำเสียงเข้มหน้าโหดโฉดหล่อใส่ผมหรอกครับ อย่าคิดว่าจะบอกกันง่ายๆ ระดับพบรักที่ผ่านสมรภูมิยมฑูตมาแล้วหลายครั้งเพราะฉะนั้นแค่นี้ไม่สะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย ผมจ้องตาพี่เปรมแบบไม่ยอมแพ้ในขณะที่ดวงตาคู่คมค่อยๆ หรี่ตาลงทีละนิด นี่มันซาตานชัดๆ
“ไอเห็นพี่ดินเดินมาจากตรงนั้น แล้วเด็กเขื่อนรออยู่ที่รถ จากนั้นก็นั่งรถออกกันไปด้วยกัน แต่พี่ดินไม่เห็นไอหรอกนะ ไอยืนแอบอยู่ตรงนี้” ทุกคนอย่ามองผมแบบนั้นสิครับ ผมไม่ได้กลัวพี่เปรมนะ แค่เกรงใจผู้ใหญ่นิดหน่อยเท่านั้น จริงๆ นะ เชื่อผมนะครับ
คิ้วเข้มขมวดกันแทบจะผูกเป็นโบว์ และเงียบไปหลายนาที กว่าใบหน้าหล่อคมจะกลับมาเรียบนิ่งเป็นปกติ
“กลับกันเถอะ” มือใหญ่กุมมือผมไว้แล้วพาเดินไปที่รถ และพี่เปรมก็ไม่ได้พูดหรือถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นอีกเลย
และเป็นอีกครั้งที่ผมไม่สามารถความหมายจากแววตาและสีหน้าของพี่เปรมได้ พี่เปรมกำลังคิดอะไรอยู่ผมไม่รู้และเดาไม่ได้จริงๆ แต่ที่ไม่ต้องเดาก็คือคืนนี้ผมจะไปนอนกับแม่ครับ!
.
.
.
.
เช้าวันที่พี่เปรมจะต้องเดินทางไปเริ่มงานใหม่ในฐานะ นายแพทย์เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย แบบเต็มตัวมาถึงพร้อมกับฝนที่เทกระหน่ำลงมาจากฟ้า ทำให้จากแผนการเดิมที่จะออกเดินทางกันในตอนเช้าตรู่ต้องเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนดจนกว่าฝนจะซาลง
ผมตื่นตั้งแต่ตีสี่เหมือนเมื่อวาน ไม่ใช่เพราะตื่นเต้นที่จะได้ไปส่งพี่เปรมในฐานะ ‘เมียหมอ’ อย่างที่ไอ้ดีนปากมอมมันชอบแซวและไม่ใช่เพราะอยากจะไปดักรอกินเผือกเรื่องเมื่อวานกับพี่ดินที่เพิ่งออกเวรกลับมาบ้านหรอกนะครับ แต่เพราะผมมีบางอย่างที่กำลังรออยู่ ผมนั่งมองออกไปยังสนามหน้าบ้านสายตากวาดมองไปทุกมุมท่ามกลางเม็ดฝนตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย หูก็ฟังเสียงแม่บ่นเป็นกังวลเรื่องฝนไม่ยอมหยุดตกสักทีจนสายขนาดนี้ลูกเขยก็ยังไม่ได้ออกเดินทาง กลัวจะไปถึงค่ำมืดดึกดื่น ไม่คุ้นชิน ไม่คุ้นทาง ซึ่งนานๆ แม่จะบ่นยาวแบบนี้สักทีผมกับพี่เปรมจึงไม่ห้าม
เวลาผ่านไปจนใกล้เที่ยงฝนจึงซาลง ผมกับพี่เปรมจึงทานมื้อเที่ยงกับแม่ก่อนออกเดินทาง ซึ่งผมไปแค่อาทิตย์เดียวแล้วเดี๋ยวก็ต้องกลับมาฝึกงานต่อ และขณะที่ออดี้คันหรูขับผ่านสวนสาธารณะของหมู่บ้าน หูของผมก็แว่วเหมือนได้ยินใครบางคนกำลังขอความช่วยเหลือ
“พี่เปรมจอดรถก่อน”
“อะไร?”
“ไอบอกให้จอดก่อนไง จอดตรงนั้น”
“มีอะไร?”
ถึงจะถามออกมาด้วยความไม่พอใจ แต่พี่เปรมก็ยอมจอดรถชิดริมฟุตบาท ผมเปิดกระจกลงแล้วเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังแผ่วแว่วผ่านสายฝนที่เริ่มเม็ดหนาขึ้นอีกครั้งจนมั่นใจว่าผมไม่ได้หูฝาดไปเอง ผมหันไปมองพี่เปรมที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดมองมาที่ผม
“เดี๋ยวไอมานะ” บอกเสร็จก็ปลดล็อคเปิดประตูวิ่งฉิวไม่แม้แต่จะรอฟังเสียงตะคอกทุ้มกร้าวที่เรียกห้ามสักนิด
สายฝนตกหนักลงกว่าเดิม ลมโหมพัด ฟ้าคำรามลั่น ทำให้เสียงที่ชัดเจนเมื่อครู่ถูกบดบังด้วยอุปสรรคจากธรรมชาติไปหมดสิ้น แต่ผมก็ไม่คิดจะหยุดความตั้งใจ ผมก้มมองใต้ม้าหินและเครื่องเล่นทุกชนิด แม้แต่ในพุ่มกอไม้ผมก็จะแหวกหาให้เจอ
เสียงฟ้าร้องที่ดังเป็นระยะมันทำให้ผมต้องหยุดชะงักนั่งงอตัวปิดหูทุกครั้ง ต่อให้กลัวจนขาสั่นและบางจังหวะที่ฟ้าแรงจนหัวใจแทบหยุดเต้น ผมก็ได้แต่บอกตัวเองว่าห้ามหยุดเด็ดขาด ยังไงก็ต้องหาให้เจอ ดังนั้นผมจึงต้องข่มความกลัวอย่างสุดชีวิต เพื่อเจ้าของเสียงอันเศร้าสร้อยที่กำลังรอผมอยู่
เปรี้ยง!!
“อ๊ากก!” แสงแว่บฟาดลงกลางฟากฟ้าแล้วตามมาด้วยเสียงเปรี้ยงโครมใหญ่กว่าครั้งที่ผ่านมา ผมยกมือปิดหูหลับตาปี๋แล้วขดตัวลงนั่งอย่างไว ร่างกายของผมสั่นเทิ้ม สติเหมือนกำลังจะขาดหลุดออกจากร่าง วินาทีนี้ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแม้กระทั่งเสียงเรียกของพี่เปรม
มือใหญ่จับต้นแขนของผมแล้วกระชากขึ้นอย่างแรง พร้อมตวาดเสียงกร้าว ถ้าเป็นเวลาอื่นผมคงจะกลัวพี่เปรมจนต้องวิ่งไปฟ้องแม่ แต่ตอนนี้สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือเสียงฟ้า ต่อให้ว่าพี่เปรมกำลังโกรธจัดแค่ไหนผมก็ไม่มีแรงจะสู้หรือป้องกันตัวอะไรทั้งนั้น
“วิ่งตากฝนทำเหี้ยไรของมึงเนี่ย! ร่มมีไว้ทำสากกะเบือรึไง!!”
ไม่ได้คิดจะแก้ตัวอะไรทั้งนั้นหรอกครับ แค่กำลังจะอธิบายให้พี่เปรมฟังว่าทำไมผมถึงได้บ้าบิ่นวิ่งเล่นเอ็มวีกลางสายฝนแบบนี้ทั้งที่กลัวฟ้าร้องใจแทบขาด แต่ติดตรงที่พอเจออกแน่นๆ ให้พึ่งพิงของพี่เปรมเข้าเท่านั้น ผู้ชายแมนๆ แบบผมก็หลุดสำออยเป็นตุ๊ดทันที เรื่องแบบนี้มันห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ ครับ
“มึงนี่มันน่านัก!!” ปากก็ตะคอก แต่มือใหญ่ข้างที่ไม่ได้ถือร่มก็โอบลูบหลังปลอบใจผมอยู่
กระแสลมสงบ สายฝนบางลงไปเยอะ และเสียงฟ้าก็หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่มันก็นานหลายนาทีกว่าผมสามารถกลับมามีสติครบถ้วนสมบูรณ์ดังเดิม และเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ผมก็ตั้งสมาธิอีกครั้ง ใช้หัวใจสัมผัสถึงใจอีกดวงที่กำลังร้องหาอย่างน่าสงสาร
“ส เสียง.. พี่เปรมได้ยินเสียงร้องมั๊ย?”
ผมเขย่าแขนพี่เปรมรัวๆ แล้วหันมองรอบตัว เสียงนั้นดังอยู่ใกล้ ใกล้มากๆ
“พี่เปรมได้ยินรึเปล่า? ต้องหา.. ไอต้องหาให้เจอ..”
ดวงตาคู่คมมองผม คิ้วเข้มขมวด จับต้นแขนของผมไว้แน่นไม่ให้ผมขยับออกจากร่มไปไหน และก่อนที่ผมจะอ้าปากเถียงออกไป พี่เปรมก็เอาร่มยัดใส่ในมือผมแล้วย่อตัวลงนั่งยองๆ มองไปใต้ม้าหินที่อยู่ใกล้ที่สุด ทำให้ผมต้องย่อตัวลงนั่งแล้วมองตาม ซึ่งมันทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างอิ่มเอมใจที่สุดในรอบหลายวันที่ผ่านมา
ในที่สุดก็กลับมา..
พี่เปรมค่อยๆ อุ้มสิ่งมีชีวิตตัวจ้อยเท่ากำปั้นออกมาจากซอกม้าหิน และผมก็รับมันมาด้วยมืออันสั่นเทา ร่างเล็กปกคลุมด้วยขนอ่อนๆ ที่แทบจะมองไม่เห็นเพราะคงพ้นจากท้องแม่มาได้แค่ไม่กี่ชั่วโมง ดวงตายังปิดสนิท และสั่นระริกเปียกปอนด้วยความหนาวและหวาดกลัว ผมพยายามใช้อุณหภูมิของของร่างกายโอบอุ้มมันไว้ บริเวณหูมีรอยแผลเลือดยังสดๆ จากการโดนกัดทำร้าย พี่เปรมบอกว่าอาจจะโดนหนูแทะ ทุกอย่างเหมือนย้อนเวลากลับไปในวันที่ผมเจอน้องเปี๊ยกไม่มีผิดเพี้ยน
“หงิงงง” เสียงอันน่าสงสารชวนสมเพชเวทนาดังขึ้นแผ่วเบา
ผมเงยหน้ามองพี่เปรม เราสบตากันก่อนจะยิ้มออกมา พี่เปรมยกมือขึ้นลูบหัวผม
“กูกะว่าออกเดินทางตอนตีสามก็ดีเหมือนกันไม่ร้อนและรถไม่ติด” ที่พี่เปรมพูดแบบนี้ก็เพราะต้องพาผมเปียกยันกางเกงในกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่และยังต้องจัดการกับเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขนนี่อีกยังไงล่ะครับ
สี่ล้อวนรถกลับบ้านอีกครั้ง และขณะที่ผมลงจากรถเดินเข้าบ้านพร้อมกับเด็กน้อยผู้น่าสงสาร ผมเงยหน้ามองบนท้องฟ้าที่กลับมาเปิดโล่งอย่างอัศจรรย์ ผมส่งยิ้มจากหัวใจไปยังฟ้าไกลสุดตา
ขอบคุณครับพ่อ..
บนฟ้านั่นพ่อกำลังยิ้มให้ผมอย่างสุขใจและนี่คงเป็นสิ่งสุดท้ายที่พ่อได้ทำเพื่อผม แต่ถึงอย่างนั้นเราสามคนพ่อแม่ลูกยังอยู่ด้วยกันเสมอข้างในก้อนเนื้อตรงอกด้านซ้ายที่เรียกว่าหัวใจครับ
.
.
.
.
.
.
TBC... :oni3:
อั่ยย่ะ!! ใครมาแอบทุบหม้อมาม่าของรินแตกหมดเลยค่ะเนี่ยยยยย :sad4:
-
โล่งใจที่น้องไอไม่เป็นอะไรมาก ถึงจะมีน่วมๆบ้าง :เฮ้อ: แต่ไม่คิดว่า เรื่องราวชีวิตของน้องไอจะหนักขนาดนี้ o22 หลงคิดว่าเป็นพ่อเลี้ยงแสนดี ที่ไหนได้ ไอ้เลววววววววว ทำกับครอบครัวน้องไอไม่พอ ยังทำกับสัตว์ตัวเล็กๆอย่างน้องเปี๊ยกได้ลง :m31: แต่จะแปลกอะไรกับคนสารเลวแบบนี้ ขนาดพ่อน้องไอมันยังฆ่าได้ลงคอ ทำให้น้องไอขาดความอบอุ่นเพราะมันนี่เอง ทำให้น้องไอน้อยใจคุณแม่ ในขณะที่คุณแม่ก็รู้แต่ไม่สามารถบอกน้องไอได้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ด้วยเพราะห่วงความปลอดภัยของน้องไอ สงสารและเห็นใจคุณแม่มากๆที่ต้องอดทนกล้ำกลืนอยู่กับคนที่ฆ่าสามีตัวเองมาตลอด คุณแม่เข้มแข็งมาก o13 ทีนี้น้องไอคงไม่ต้องน้อยใจหรือเก็บความรู้สึกแล้ว คุณแม่รักน้องไอมากที่สุด ทำทุกอย่างเพื่อลูกได้อย่างไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น โชคดีที่น้องด้าไม่ใช่ลูกของไอ้คนเลวนั่นกับแม่น้องไอ ไม่อย่างนั้นคงทำใจลำบาก แต่ถ้าเป็น เชื่อว่า แม่กับน้องไอไม่รังเกลียดน้องอยู่แล้ว เพราะน้องไม่รู้อะไรด้วย นอกจากแม่แล้ว คุณพ่อที่จากไปก็ยังคอยปกป้องคุ้มครองน้องไอด้วย ไหนจะครอบครัวเพื่อน น้องไอโชคดีที่มีแต่คนดีๆรอบตัว และยังมีคนรักที่ดีอย่างพี่เปรมคอยปกป้องอีกคนด้วย :กอด1: แต่ที่ลืมไม่ได้ น้องเปี๊ยก :katai1: จะเป็นอะไรหรือเปล่า อย่าเป็นอะไรเลยนะ สงสารน้องไอที่จะต้องเสียน้องเปี๊ยกที่เป็นเหมือนน้องชายไม่ใช่แค่สัตว์เลี้ยง น้องเปี๊ยกเหมือนดวงผูกกับน้องไอมาตลอดตั้งแต่แรก ขอให้น้องเปี๊ยกรอดด้วยนะคนเขียน ไม่อย่างนั้น จะเอาหม้อต้มเดือดปุดๆไปจ่อตูดให้พองไปเลย ฮือออออออออออออ :hao5:
เดี๋ยวๆๆๆ เอาค้อนทุบหม้อต้มเดือดแล้ววิ่งหนี :laugh:
-
ริริน ลิ้งตอนที่ 31 เเทนที่มันจะลิ้งไปหน้า 58 ม่นดันลิ้งไปหน้า 57 อะจ้า
ไม่รู้เเก้ได้ปะนะ ไอ้เราก็ไม่เคยทำ
ติดตามกันต่อไป
อุ๊ยย อายจัง :hao5: เดี๋ยวว่างๆ รินจะเข้ามาแก้ค่ะ ขอบคุณมากน๊าาา Riya Kwon :กอด1:
-
o13 หักมุมแบบเยี่ยมมากค่ะ เราเดาออกได้แค่ปลายยอดภูเขาน้ำแข็ง
คุณแม่แกร่งมากๆค่ะ ที่จะวางแผนซ้อนแผนมาได้ถึงขนาดนี้ แถมยังกัดฟันยอมนอนยอมใช้ชีวิตกับผู้ชายที่เลวโพดๆ คนที่ฆ่าสามีตัวเองมานานหลายปี น้องไอเองก็ลูกคุณแม่จริงๆค่ะ คิดทันกันเรื่องโทรศัพย์
ชอบฉากที่น้องไอเดินไปกับพ่อแล้วร้องเพลง นึกถึงหนังญี่ปุ่นเลยค่ะ อบอุ่นมากๆ อยู่เมืองไทยไม่เคยทำเพราะว่าไปไหนก็มีแต่คนกลัวจะรบกวนคนอื่นเขา แต่มาอยู่ต่างประเทศได้ไปเดินเล่น คนน้อยๆ เดินร้องเพลงไปกับลูกสนุกมากๆค่ะ
คุณตาคุณยายคุณเปรมกับปุ๋ยน้อยจะทราบไหมคะว่าตอนนี้คุณเปรมได้เป็นเขยตระกูลผู้มีอิทธิพลของญี่ปุ่น น้องไอก็น่าจะเป็นนายน้อยว่าที่ผู้นำรุ่นต่อไป ผู้เป็นเจ้าของสินทรัพย์ 10 หลัก คุณเปรมตกบ่อเพชรค่ะ โชคดีไปที่ไม่ได้ตกบ่อปุ๋ย(คอก)ของคุณตาคุณยาย
อยากเดาว่าน้องเปี๊ยกไม่เป็นไร เพราะน้องเปี๊ยกเป็นตัวนำเรื่อง ฉากหน้าน่าจะกลับไปจัดการกับสมาชิกพรรคบ่อปุ๋ยกันนะคะ แต่กลัวมาม่าของคนเขียน ไม่รู้ว่ามาระดับมาม่าเจ๊โอหรือเปล่านี่สิ
"สมาชิกพรรคบ่อปุ๋ย" รินหยุดขำนานมาก :laugh: ขอบคุณมากๆ ค่ะ :กอด1:
-
' “อาตะนะ.. อาอิ ชิเตรุ.. ” คำบอกรักของแม่มีให้พ่อเสมอครับ "
ต้องเป็น อานะตะ รึเปล่าครับ
-
น้องเปี๊ยกกลับมาอีกครั้ง
-
อบอุ่นมากๆค่ะ โดยเฉพาะตอนที่พูดถึงความรัก
เวลาที่เรานึกถึงแม่จ้องไปนี่ก็นึกถึงแม่บ้านญี่ปุ่นเลยนะคะ
มาตอนนี้พาลนึกไปถึง Gokusen ไปโน่น
ว่าแต่คุณพาอคุณแม่ของโอก้าซังนี่ต้องเรียกคุณตาคุณยายไม่ใช่หรือคะ?
หรือว่าเราพลาดตอนไหนไป คุณปู่คุณย่าน่าจะเป็นพ่อแม่ของพ่อน้องไอมากกว่า
ปมดิน-เขื่อนโผล่ขึ้นมา
ไว้อาลัยน้องเปี๊ยกก่อน น้องแมนมากลูก
ตอนนี้ก็มีอวตารมาแล้ว เป็น His highness Piak II หรือเปล่าคะ?
รักคำสอน+ข้อคิดจากหลายๆตอนเลยค่ะ
เสน่ห์อย่างหนึ่งที่เรารักเรื่องนี้ก็คือความเข้มแข็งของตัวละคนค่ะ
ให้ความรู้สึกของความเป็นญี่ปุ่นในนิยายไทยมากๆเลยค่ะ
-
น่ารักที่สุดดดดดดดดด ทุบหม้อมาม่าไปหนึ่งหม้อ เหลืออีก××××หม้อ :z3:
คราวนี้จะตั้งชื่อว่าอะไรน้อออออ
รอตอนต่อไปน้าาา
-
:hao5: :hao5: คุณพ่อ พาน้องเปียก(จริงๆ)มาให้ :mew6: :mew6:
-
' “อาตะนะ.. อาอิ ชิเตรุ.. ” คำบอกรักของแม่มีให้พ่อเสมอครับ "
ต้องเป็น อานะตะ รึเปล่าครับ
จริงๆๆๆ สลับคำจริงๆ ด้วยยย ขอบคุณมากๆๆค่ะ :กอด1:
-
ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆสำหรับเรื่องนี้
-
น้องเปี๊ยกกลับมาแล้ว เย้ๆๆๆ o13
เรื่องอิเขื่อนก็น่าสงสัย :serius2:
-
ไม่ได้มาอ่านตั้งนาน พอมาอ่านวันนี้อัพกระจายเลยเชียว
-
ตอนแรกเราเศร้าเลยที่น้องเปี๊ยกจากไป สงสารน้องเปี๊ยกอ่ะ แต่ดีจังตอนท้ายที่น้องไอก็ได้น้องเปี๊ยกกลับมา
-
โอ๋ววว. คุณพ่อน้องไอเป็นฮีโร่จริงๆค่ะ. :man1: กอดโอ๋น้องไอแล้วน้องเปี๊ยกนะ.
ขอบคุณค่ะริริน
-
:mew1:
-
สงสารน้องเปี๊ยก :o12:
แต่ก็ดีใจที่มีตัวแทนของน้องเปี๊ยกกลับมาหาพี่ไอ
มรสุมชีวิตน้องไอคงยังไม่หมดง่าย ไหนจะเรื่องเขื่อน
ไหนจะนังปุ๋ยคอกกับคุณตาคุณยายอีก :เฮ้อ:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณแม่น้องไอเป็นตัวละครที่พลิกบทบาทจากหน้ามือเป็นหลังมือทีเดียว
เคยทำงานกับคนญี่ปุ่น ผู้หญิงญี่ปุ่นดูอ่อนหวาน อาโนเนะ แต่เอาเข้าจริงๆ ก็เข้มแข็งนะ
แอบฮาที่เคยเห็นเจ้านายญี่ปุ่นแสนสวยไฮโซซื้อเอ็มร้อยห้าสิบเปิดกินกลางปั๊ม ไม่เอะใจเล้ยยย แม่คุณ
ทุกอย่างดูเหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดีแล้ว ต่อไปคงไม่มีเรื่องหนักๆ เท่าที่ผ่านมาอีกแล้วนะ
ว่าแต่น้องหมาตัวใหม่เป็นแบบตัวเล็กๆ อีกหรือเปล่า อยากได้แบบฮัสกี้มั่ง อิๆ
ป.ล. เห็นพี่เปรมคุยกับน้องไอทีไรสะดุ้งทุกที เมียนะพี่เปรม 555
-
ดีจัง น้องไอ
-
"ร่มมีไว้ทำสากกะเบือรึไง"
ประโยคนี้คือขำแรงมาก
-
น้องเปี๊ยกกลับมาแล้ว ดีใจแทนน้องไอกับพี่เปรมด้วยที่ได้ลูกชายคืนมา :กอด1:
-
อย่าบอกนะ ไอ้เขื่อนเป็นแฟนดิน หรือว่ามีอะไรเกี่ยวข้องกับเปรม แล้วทำไม่ต้องมีอะไรปิดบังด้วย หวังว่า คงไม่ได้เกี่ยวข้องกับเปรมนะ แบบว่าเคยเป็นแฟนเปรม หรือแอบชอบเปรม หวังว่า คงไม่ทำให้ไอเสียใจอีกนะ แค่นี้ก็มาม่าเยอะแล้วนะ เบื่อแล้ว ปัญหามันเยอะไปหมด ไหนจะปู่ย่าอีก ถ้าไอ้เขื่อนอีก ไอจะเปฺนงัยเนี่ย
-
ขึ้นต้นเรื่องมาน้ำตาซึมเลยค่ะ แต่บอกเลยว่าน้องไอเป็นคนที่เข้มแข็งมาก ซึ่งไม่ต้องแปลกใจเลยนั่นเพราะทั้งพ่อและแม่ของน้องไอแข็งแกร่งจริงๆ แม้ภายนอกจะอ่อนแอบอบบางแต่จิตใจสุดยอดมาก ส่วนพี่เปรมผู้ชายนิ่งๆขรึมๆไม่ค่อยพูดแต่ถ้าพูดจึ้นมานี่สะอึกทุกครั้ง :laugh: การกระทำชัดเจนมาก และดีใจจริงๆนะคะที่น้องเปี๊ยกได้กลับมา ขอบคุณคุณพ่อจริงๆ ฮีโร่เลยค่ะ :katai2-1:
-
น้องเปี๊ยกกลับมาแล้วววววว
-
น้องเปี๊ยกกลับมาแย้วววววววววววว :oni2: :oni2:
-
ท้องฟ้าเริ่มสดใส เรื่องที่เหลือคงเหลือแค่คุณตากับคุณยายของพี่เปรมสินะคะ ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี อยากเห็นน้องไอกับพี่เปรมมีความสุข
-
โอ้โห ได้น้องเปี๊ยกคืนด้วย
-
อ่านรวดเดียวเลย ยังต้องรอลุ้นอีกตั้งหลายเรื่องแหนะ
-
ถึงตัวจะอยู่ไกลแต่ใจก็ยังใกล้กันเสมอเลยนะคะสำหรับความรักดีๆ ที่คุณแม่และน้องไอมีให้กับคุณพ่อเสมอมา ^^
ส่วนทางคุณพ่อเองก็ไม่น้อยหน้าคนทางนี้เหมือนกันนะคะนั่น ขอบคุณจริงๆ เลยค่ะที่ส่งของขวัญสุดพิเศษอย่างน้องเปี๊ยกคืนกลับมาอีกครั้ง เรานี่ถึงกับน้ำตาซึมเลย คิดถึงเสียง
บ๊อกๆ ของน้องมากๆ :m3:
อยากจะรู้เสียแล้วสิคะว่าน้องไอกับน้องเปี๊ยกจะยังคงสื่อสารกันได้เหมือนเดิมไหม
รอตอนหน้าจ้า..
-
น้องเปี๊ยกกกกกกก
-
น้องเปี๊ยกคัมแบ็ค :mc4:
รีบโยนค้อนทิ้งในทันใด :laugh:
-
ขอบคุณ :)
-
นึกว่าจะมีดราม่ามากกว่านี้ เฮ้อสงสารใจมากกกกก
สงสารน้องเปี๊ยกอ่ะในที่สุดก็กลับมา เย้
ต่อจากนี้ขอให้เจอแต่เรื่องดีๆนะน้องไอ :mew1: :pig4:
-
จองพื้นที่ไว้ก่อนค่าาา :katai4:
-
น้องเปี๊ยกกลับมาแล้ว
รักไอจัง รักพี่เปรม :mew1:
-
แม้มรสุมชีวิตของน้องไอจะยังไม่หมดไป แต่ก็ยังดีที่คุณพ่อช่วยส่งตัวแทนน้องเปี๊ยกมาให้น้องไอ
-
อ้อยยย!! น้องชื่ออะไรเนี่ย ><
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้ทำให้อยากมีน้อง แร้วตอนนี้ก้อมีแร้ว 2 ตัว อิอิ
ชื่อ ""ชัมมี่ กับ อพอลโล่" น้องน่ารักมากๆ น้องตัวใหม่ก้อต้องน่ารักเนาะ น้องเปียกจูเนียร์!!
-
มาม่าไม่อร่อยทุบให้หม้อแตกอ่ะดีแล้ววว :katai3: :katai3: :katai3:
ไปกินก๋วยเตี๋ยวอร่อยกว่าเยอะะะะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
งื้อออ น้องเปี๊ยกคัมแบ็ค > <
เด็กเขื่อนมาทำอะไรอ่ะ
-
คุณพ่อออ ขอบคุณมากนะคะที่ไม่ทำให้ร้องไห้หนักไปมากกว่านี้ น้องเปี๊ยกกลับมาแล้ว ฮือออ ดีใจมากกกก :sad4: น้องไอกับพี่เปรมเป็นคู่รักแห่งปีจริงๆ และพี่เปรมก็ทำให้รู้ด้วยว่า ร่มไม่ได้มีไว้ทำสากกระเบือ :laugh:
เขื่อน??? มาเกี่ยวอะไรกับพี่ดิน ไม่นะไม่ดราม่าแล้วนะ :katai4:
-
ดีใจกับน้องไอ ที่ได้น้องเปี๊ยกกลับมา
อิพีดิน แอบไปกินเด้กเขื่อนแล้วเก็บเงียบนะ ร้ายนะเรา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คนเขียน รอดตูดไปนะ ไม่โดนหม้อต้ม o18 ซาบซึ้งใจกับความรักของพ่อแม่ที่มีต่อน้องไอมาก บอกได้เลยว่า รักลูกและทำเพื่อลูกได้ทุกอย่าง ให้ได้ทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิต ทำเอาน้ำตาซึมกับคำพูดหลายๆประโยคของสามคนพ่อแม่ลูกเลย :mew6: พี่เปรมก็ยังทำหน้าที่สามีได้ดีไม่มีขาดตกบกพร่อง ถึงจะทำหน้าดุ เสียงเข้ม แต่การกระทำที่เป็นห่วงเกินร้อยค่ะพี่เปรม :กอด1: แอบสงสัยอีเด็กเขื่อนกับพี่ดิน อย่าบอกนะมีซัมติงกัน o22 และที่ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกก คือน้องเปี๊ยกอวตารกลับมาแล้ววววววววว :mc4: ดีใจที่ลูกชายพ่อเปรมแม่ไอ ได้กลับมาอยู่ด้วยอีก ถึงจะเกิดใหม่ก็เถอะ :mew1:
-
กิ๊บกิ้ว ปมใหม่ พี่ดินเด็กเถื่อน เอ้ย เขื่อน
-
น้องเปี๊ยกของพี่ มาเกิดใหม่แล้วใช่มั้ย
สงสารน้องเปี๊ยก ร้องไห้เลย
ต่อไปขอให้มีแต่เรื่องดีๆนะ
-
น้องเปี๊ยกกลับมาแล้วววววว :hao7:
-
ดีใจสุดขีดกับน้องเปี๊ยกกกก แต่เด็กสันเขื่อนกับพี่ดินคืออะไร ไม่นะไม่ๆๆๆๆ
-
น้องเปี๊ยกกลับมาแล้ววววววววว กลับมาครั้งนี้หวังว่าจะไม่โดนอะไรแล้วนะตัวน้อยย
แล้วทำไมเขื่อนไปอยู่ก้บพี่ดินได้ล่ะเนี่ยยยย
-
เรื่องราวเลวร้ายก็ผ่านพ้นไปแล้ว เหลือแค่ครอบครัวของพี่เปรมสินะ ตากับยายก็กระไรอยู่ เป็นผู้ใหญ่แท้ๆทำไมคิดไม่ได้นะ หรือต้องให้ตายายของไอจังปรากฏตัว อยากเห้นพี่เปรมกับไอจังมีความสุขซะที
แล้วพี่ดินกับเด็กเขื่อนนี่มันยังไงกันนะ มีอะไรกันแน่ๆ อย่าบอกนะว่ามีซัมติ้งกันง่ะ
-
ดีใจที่สุดด หม้อมาม่าแตกแล้วใช่มั๊ย จากนี้ต้องมีแต่เรื่องดีดี รอๆๆ
-
เย้ๆๆๆๆ น้องเปี๊ยกกลับมาแล้ว :katai2-1:
ปมเขื่อนกับพี่ดินน่าสงสัยมาก :ruready
-
ดีใจที่สุด ขอบคุณคุณพ่อมากเลยนะคะ ฮีโร่เลยค่ะ :กอด1:
-
อยากอ่านแล้วน่ะ
-
มาต่อได้แล้วค่าาาาาาาาา :z13:
-
ชอบนิยายที่ดำเนินเรื่อแบบนี้มากๆค่ะ เหมือนตัวละครทุกตัวมีอยู่จริง
อารมณ์คนอ่านนี่เปลี่ยนอารณ์ยังกะกิ้งงก่าเปลี่ยนสี #เดี๋ยวๆ
เนื้อเรื่องมีอะไรให้ตื่นเต้นตลอด จะวางก็วางไม่ได้เพราะมีปมต้องให้ลุ้นต่อ
ความหวานเอาไป10ดาว ไม่มีมากไปม่มีน้อยไป โดนใจทุกอย่าง ><
สนุกมากจริงๆค่ะ คนเชียนมารับผิดชอบมาต่อเบยย
ปล.มาอ่านช้าไป ไม่ทันโหวตเซ็งเป็นอวอร์ด เค้าเสียใจT/_\T
-
อ่านไปได้สามตอนแล้ว. น่ารักมาก พี่เปรมเท่ห์น้องพบรักในร่างเปี๊ยกน่ารัก บรรยายเรื่องได้ดีเลยคะ
-
อ่านถีงตอน14แล้ว. หลงรักน้องไอและพี่เปรมมากๆคะ. หมาเปี๊ยกก็น่ารัก
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-35-
เกือบสิบชั่วโมงสำหรับการเดินทางจากเมืองหลวงมาสู่โรงพยาบาลในอำเภอเล็กๆ ในจังหวัดสกลนคร หลงทางกันหลายรอบกว่าจะได้มาจอดรถลงหน้าโรงพยาบาลตอนเที่ยงตรงพอดิบพอดี ผมรีบเข้าไปรายงานตัวกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลก่อนจะกลับเข้าบ้านพักที่ทางโรงพยาบาลจัดไว้ให้เพื่อเตรียมตัวทำงานในฐานะนายแพทย์แบบเต็มตัวในวันรุ่งขึ้น
บ้านพักข้าราชการก็เหมือนกันแทบจะทุกที่ เป็นบ้านไม้เก่าๆ สองชั้นตามอายุของหน่วยงาน แต่อาจจะแตกต่างกันตรงที่เฟอร์นิเจอร์ภายในบ้านพักของโรงพยาบาลแห่งนี้แทบจะไม่มีอะไรเลย โซฟาหรือทีวีเก่าๆ สักเครื่องก็ไม่ปรากฏให้เห็น จะมีแค่พัดลมติดเพดานรุ่นดั้งเดิมคาดว่าอายุการใช้งานน่าจะมากกว่ายี่สิบปี แต่ก็ยังถือว่าดีมากตรงที่ท่าน ผอ. ได้ส่งคนมาทำความสะอาดและซ่อมแซมบ้านหลังนี้ไว้ให้เรียบร้อยแล้ว แม้บ้านจะเก่าแต่ก็สะอาดสะอ้านพร้อมอยู่อาศัย และบ้านพักหลังนี้ทางโรงพยาบาลยกให้ผมอยู่คนเดียวไม่ต้องแชร์กับแพทย์คนอื่นเพราะบ้านพักมีเยอะกว่าจำนวนแพทย์
เราทั้งคู่ช่วยกันขนของที่คุณแม่ยายและคุณป้าพิมพ์จัดเตรียมมาจนแน่นทั้งกระโปรงหลังและเบาะหลัง อันประกอบด้วย ไมโครเวฟ เตาและกระทะไฟฟ้า อุปกรณ์ทำครัวครบครัน ตลอดจนผ้าห่ม ผ้านวม หมอนและมุ้ง และอาหารแห้งอีกสารพัด นี่ยังไม่นับรวมของใช้จำเป็นจิปาถะและกล่องอาหารที่เตรียมมาให้สำหรับมือเที่ยงของวันนี้อีกนะครับ ซึ่งตอนแรกผมกับพบรักคิดเหมือนกันว่าจะขนมาทำไมเยอะแยะแต่ก็ไม่คิดจะปฏิเสธน้ำใจ จนมาถึงตอนนี้รู้แล้วครับว่าสิ่งที่พวกท่านทำทั้งหมดนั้นมีประโยชน์มากมายจริงๆ
“หิวมั๊ย?” ผมวางกระเป๋าเสื้อผ้าลงรวมกับข้าวของมากมาย ก่อนจะเอ่ยถามเด็กหนุ่มหัวเกรียนที่ยืนอุ้มสิ่งมีชีวิตตัวเท่ากำปั้นหันซ้ายแลขวาสำรวจรอบบ้านพัก
ออกเดินทางกันตั้งแต่ตีสาม ขับรถมาไกลเป็นสิบชั่วโมงแบบแทบไม่ได้พักเพื่อมารายงานตัวให้ทันเวลา มื้อเช้าก็มีเพียงแค่กาแฟกับแซนวิสหนึ่งชิ้น ตอนนี้ก็บ่ายโมงแล้วทั้งผมและพบรักยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ลำพังแค่ผมคนเดียวไม่เท่าไหร่จะห่วงก็แค่พบรักต่างหาก
“หิวดิ” หันมาตอบผมตาแป๋วแล้วฉีกยิ้มโชว์แก้มบุ๋มน่ารัก
“พี่เปรมขับรถมาเหนื่อยๆ ไปล้างหน้าก่อนดีกว่า เดี๋ยวไอไปขนของกินมาจัดการอุ่นให้เอง” พูดจบก็เอาก้อนกลมๆ ในอ้อมแขนวางไว้ในกระกร้าผ้าแล้วถือหิ้วพาเดินเข้าไปในครัวด้วยกัน จัดแจงต่อไมโครเวฟและเอาอาหารกล่องที่คุณแม่และคุณป้าพิมพ์เตรียมไว้ให้ออกมาอุ่น
ผมเดินไปเปิดประตูใต้บันได ซึ่งทันทีที่เปิดบานประตูกลิ่นฉุนของน้ำยาล้างห้องน้ำก็ลอยแตะจมูก โถชักโครกและพื้นห้องน้ำถูกขัดจนเงาวับ แต่ขนาดห้องน้ำมันเล็กและแคบเกินไป ผมจึงหันไปยกกระเป๋าเสื้อผ้าทั้งของตัวเองและพบรักเดินขึ้นชั้นสองซึ่งมีห้องนอนอยู่สองห้อง ผมเลือกห้องฝั่งซ้ายเพราะเป็นห้องที่หันทางเดียวกับหน้าบ้าน ภายในห้องมีเพียงแค่ตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเก้าอี้ทำงานที่สภาพดีกว่าที่คิดวางอยู่ริมหน้าต่าง ผมเดินตรงไปยังห้องน้ำเปิดดูก็ได้กลิ่นเดียวกับห้องน้ำชั้นล่างแต่ขนาดห้องใหญ่กว่าพอสมควร ผมจึงหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้างแล้วจึงลงกลับไปชั้นล่าง
“เดี๋ยวกูจัดการต่อเอง” ผมเอาผ้าขนหนูพาดบ่าให้คนที่กำลังเอากับข้าวเข้าอุ่นในไมโครเวฟ
ดวงตาคู่เรียวมองหน้าผมครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าด้วยรอยยิ้มแล้ววิ่งขึ้นชั้นบนไปโดยในมือก็ถือตะกร้าผ้าที่บรรจุไอ้หน้าอมตีนไปด้วย ผมเห็นแล้วก็ได้แต่อมยิ้มกับแม่ลูกฉบับรีเทิร์นที่ท่าทางรอบนี้คงจะติดหนึบกันยิ่งกว่าเก่าเสียอีกครับ
หมูทงคัตสึและมากิซูชิที่ห่อฟอยล์ใส่กล่องมาอย่างดีตอนนี้ถูกอุ่นจนร้อนส่งกลิ่นหอมน่าทาน ที่ขาดไม่ได้คือซุปผมจัดการเทแบ่งใส่ถ้วยเล็กที่เตรียมมาแล้วยกไปวางบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเตี้ยที่ผมซื้อไว้ใช้งานตอนเอ็กเทอร์นและเอาติดมาด้วย ตอนนี้อาหารของผมและพบรักพร้อมแล้วครับ เหลือแต่อาหารของลูกชายแม่ไอจัง ผมเดินไปเปิดถุงร้านสะดวกซื้อเทนมกล่องใส่ขวดนมสำหรับเด็กทารกเขย่าสามสี่ครั้งแล้วเอามาวางบนโต๊ะเดียวกัน
“พบรัก” ตะโกนเรียกคนที่ขึ้นไปล้างหน้าจะครบครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะลงมาสักที
เงียบ.. ด้วยความเป็นห่วงจึงเดินขึ้นไปดู ทันทีที่ผลักบานประตูห้องนอนเข้าไปก็พบว่ามีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเปลือยท่อนบนมีผ้าขนหนูพันรอบเอวแค่ผืนเดียวเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี เอากับเค้าสิครับบอกให้ขึ้นมาล้างหน้าล้างตาแล้วรีบลงไปกินข้าวก่อนแต่นี่เล่นอาบน้ำเลย
“ไอเหนียวตัวอะ”
“อืม” ผมพยักหน้ารับแล้วยืนกอดอกพิงกรอบประตูดูเด็กหนุ่มร่างบางสลัดผ้าเช็ดตัวทิ้ง แล้วหันมาขยิบตาให้ก่อนจะยกเรียวขาขึ้นบรรจงใส่บ๊อกเซอร์ ตามด้วยกางเกงผ้ายืดขาสั้นเอวผูกและเสื้อกล้ามแบบบาง นี่ถ้าไม่ติดว่าร่างกายยังอ่อนเพลียจากการเดินทางผมคงได้กินอาหารหวานมื้อใหญ่ก่อนแน่นอน
เดินตามร่างบอบบางที่อวลไปด้วยกลิ่นหอมของสบู่ลงชั้นล่างพร้อมกับแอบสำรวจสรีระทางกายภาพไปด้วย พบรักนั่งลงฝั่งตรงข้ามพร้อมกับจับอุ้มลูกรักมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะหยิบขวดนมที่ผมวางไว้ป้อนร่างเล็กๆ นั่นเหมือนป้อนนมเด็ก มันเป็นภาพที่น่าเอ็นดูดีครับถ้าไม่ติดว่าสายตาของผมถูกเม็ดเล็กๆ สีเชอร์รี่ที่โผล่วับๆ แวมๆ พ้นเสื้อกล้ามตัวย้วยนั่นขโมยซีนไปซะก่อน จนผมต้องหลบสายตามาคีบมากิซูชิและหมูทงคัตสึกินไปหลายคำสลับกับป้อนให้คุณแม่ลูกอ่อนไปด้วย บ้านพักหลังนี้ไม่มีทีวีบรรยากาศจึงค่อนข้างเงียบได้ยินชัดสุดก็คงจะเป็นเสียง 'ม๊วพๆ' พยายามดูดนมของไอ้ตัวน้อย
“พี่เปรมตั้งชื่อใหม่ให้น้องเปี๊ยกหน่อยดิ” กินไปได้หลายคำพบรักก็เอ่ยขึ้น
ผมมองหน้าคนถามสลับกับเด็กดีอมตีนที่แม้กำลังตั้งอกตั้งใจบริโภคนมจากขวดแต่ก็ยังมีการเหลือบลูกกะตากลมๆ มาทางผมเล็กน้อยอย่างกับว่าฟังภาษาคนออก
“ไอ้มู่ทู่”
“น้องเปี๊ยกไม่ชอบอะ”
“ไอ้ย่น”
“น้องเปี๊ยกไม่เอาชื่อนี้”
“ไอ้ยับ”
“ไม่เอาๆ น้องเปี๊ยกไม่ชอบ”
บอกชื่ออะไรไปก็โดนแม่ไอจังปฏิเสธหมด ผมชักจะไม่แน่ใจครับว่าหมาไม่ชอบหรือคนไม่ชอบกันแน่ แต่ก็ต้องยอมล่ะครับเพราะรู้ดีว่าถ้าหากเถียงเรื่องอื่นผมอาจชนะแต่ถ้าเถียงเรื่องลูกชายสุดที่รักผมแพ้ชัวร์ ผมจึงมองลักษณะทางกายภาพของสัตว์โลกปัญญาอ่อนตรงหน้าอีกครั้ง หน้ายับมู่ทู่ ตัวอ้วนสั้นตันเท่ากำปั้น ขนอ่อนๆ ที่ปกคลุมผิวหนังย่นยู่เป็นสีด่างๆ ทั้งนี้เพราะยังเด็กมากจึงยังไม่เด่นชัดว่าสีไหนเด่นกว่ากัน
“ไอ้ด่าง” ชื่อนี้แหละครับน่าจะเหมาะสุด
พบรักนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มมองไอ้ตัวเล็กในอ้อมแขน ผมคิดว่าพบรักคงจะตกลงเอาชื่อนี้แต่ที่ไหนได้จู่ๆ ใบหน้าน่ารักนั้นก็เงยขึ้นมองผมด้วยหน้าตาตกใจเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้
“นั่นมันชื่อจระเข้นี่นาพี่เปรม ให้น้องเปี๊ยกชื่อน่ากลัวแบบนั้นได้ยังไง ไอไม่เอาด้วยนะ” เสียงสูงแหวขึ้นมาจนผมแทบสำลักหมูทงคัตสึเลยทีเดียวครับ
“หืม??” มองคนน่ารักนั่งอมลมจนแก้มป่องแบบงงๆ
ผมอึ้งไปหลายวินาที กว่าจะเข้าใจและระลึกชาติไปถึงไอ้ด่างเกยชัยกับไอ้ด่างบางมุดจระเข้ยักษ์กินคนแห่งดินแดนสยามในสมัยรัชกาลที่ห้า แล้วหมูหมากาไก่ที่ชื่อไอ้ด่างทั่วพระนครนั่นมันอะไร ตั้งชื่อว่าไอ้ด่างแล้วจะเป็นจระเข้หมดรึไง คุณเมียของผมคิดได้ยังไงครับเนี่ย ผมล่ะยอมใจจริงๆ ครับ
“ไอ้นั่นคือตัวอะไร?” ใช้ตะเกียบชี้ไปที่ก้อนกลมๆ ในอ้อมแขนของพบรัก
“น้องเปี๊ยกไง น้องเปี๊ยกมาเกิดใหม่ไงพี่เปรม ถึงรูปร่างจะเปลี่ยนแต่ก็ยังเป็นน้องเปี๊ยกนะ” ตอบมาเสียงฉะฉาน แต่ก็มีการส่งสายตาค้อนผมด้วยนะครับ ให้รู้กันว่าห้ามแตะต้องลูกชายสุดที่รักเด็ดขาด
“ไอ้เปี๊ยก?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“งั้นในเมื่อมึงบอกว่ามันคือไอ้เปี๊ยกแล้วจะตั้งชื่อใหม่อีกทำไม” นี่ผมพูดเรื่องจริงนะครับไม่ได้ประชด เพราะตั้งแต่วันแรกที่ได้ตัวไอ้ลูกหมาตกน้ำนี่มาพบรักก็เรียกกว่าน้องเปี๊ยกๆ ตลอด
ดวงตาคู่เรียวกระพริบตามองผมปริบๆ ก่อนริมฝีปากจะคลี่กว้างโชว์ลักยิ้ม
“อ่อ นั่นสินะ”
“หงิงงง” นมหมดขวดปากเพิ่งว่างตัวต้นเหตุเลยเพิ่งได้ส่งเสียงครับ ส่วนผมก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจให้คู่แม่ลูก
“จะเกิดใหม่กี่ชาติ อยู่ในร่างใหม่กี่หน มันก็คือไอ้เปี๊ยกสัตว์โฃกปัญญาอ่อนอมตีนเหมือนเดิมนั่นแหละ” พูดจบก็คีบมากิใส่ปากให้คุณเมียไปอีกหนึ่งชิ้น ก่อนจะออกความเห็นส่วนตัวเสริมอีกนิด
“หน้าย่น ตาโปน ตัวยับแถมยังสั้นตันเป็นไส้กรอกแหนมขนาดนี้กูว่าปั๊กชัวร์”
“พี่เปรมพูดซะน้องเปี๊ยกขี้เหร่เลย น้องเปี๊ยกน่ารักจะตาย เนอะๆๆ”
“หงิงงง”
รับส่งลูกคอกันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ต่อให้ผมไม่เชื่อว่าไอ้เปี๊ยกจะกลับชาติมาเกิดได้คงต้องทำใจเชื่อคราวนี้แหละครับ
“หยุดพูด วางไอ้เปี๊ยกลง แล้วมึงก็กินเข้าไปให้หมดไม่งั้นกูจะกินมึงแทน” นี่ไม่ใช่คำขู่นะครับ ผมพูดจริงทำจริงเสมอ
พบรักมองผมแบบอึ้งๆ เหวอๆ แต่ก็ยอมทำตามที่ผมพูด ผมจึงยักคิ้วให้ไปทีหนึ่ง ก่อนจะวางตะเกียบแล้วลุกขึ้นไปเก็บข้าวของกองพะเนินให้เข้าที่เข้าทาง ผ่านไปไม่ถึงนาทีผมก็ได้ยินเสียงแผ่วๆ ดังขึ้น
“แย่จัง ไออิ๊มอิ่ม กิน-ไม่-หมด แล้วอ่า” มีการเน้นย้ำคำด้วยนะครับ
หันไปมองก็เจอคนน่ารักนั่งเอาตะเกียบเขี่ยหมูทงคัตสึที่เหลืออยู่แค่ไม่กี่ชิ้นไปมา ดวงตาคู่สวยช้อนมองมาทางผมแล้วกัดริมฝีปากล่างหน่อยๆ แขนเสื้อกล้ามตัวย้วยข้างหนึ่งไหลหล่นลงมาจากลาดไหล่พอดิบพอดี อวดโชว์ผิวเนื้อขาวเรียบเนียนแล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมหลุดยิ้มออกมาได้ยังไงล่ะครับ
.
.
.
.
รอบบ้านล้อมรอบด้วยต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น สวนหน้าบ้านเลี่ยนเตียนดูก็รู้ว่าคงจะมีการตัดแต่งต้นไม้และหญ้าให้ใหม่เมื่อเร็วๆ นี้ บ้านพักแต่ละหลังก็อยู่ห่างกันพอสมควรและบ้านหลังนี้ตั้งอยู่หลังสุดท้ายริมรั้วโรงพยาบาลอีกทั้งหอพักสำหรับพยาบาลและบุคลากรของโรงพยาบาลก็อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตรจึงถือว่าค่อนข้างจะเงียบสงบและมีความเป็นส่วนตัว ซึ่งผมชอบมากทีเดียวครับ
ผมดึงร่างบอบบางเปลือยเปล่าพราวด้วยเม็ดเหงื่อที่นอนหอบหายใจอยู่บนผ้านวมที่ยับยู่ยี่ขึ้นมานั่งคร่อมตัก จากนั้นก็สอดแท่งเนื้อร้อนใหญ่โตให้ค่อยๆ แทรกผ่านรอยจีบของช่องทางอ่อนนุ่มที่เปิดกว้างรออยู่จนหมดความยาว ผมขยำเนื้อก้นพร้อมกับบดขยี้ริมฝีปากนิ่มเกี่ยวตวัดดุนดันลิ้นเล็ก ช่วงล่างก็เริ่มขยับเนิบนาบช้าๆ
“อ๊า อ๊ะ” เสียงครางแหบพร่าปลุกเร้าอารมณ์ของผมได้เสมอ
เรามีเซ็กส์กันตั้งแต่แสงแดดยังแยงตาจนตอนนี้ดวงตะวันเริ่มลับขอบฟ้า เพราะผมกับพบรักห่างหายจากเรื่องเซ็กส์มานานพอสมควรนี่จึงเป็นกิจกรรมเพศสัมพันธ์ครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา ผมจึงไม่สามารถที่จะโหมแรงได้ทันที ร่างกายของพบรักไม่ได้แข็งแรงและพร้อมจะสมบุกสมบันเหมือนเมื่อก่อนทำให้ผมต้องระมัดระวังเรื่องนี้มากเป็นพิเศษ ดังนั้นทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไปครับ แต่ถึงจะพยายามทะนุถนอมมากแค่ไหนสะโพกที่ขยันส่ายยั่วทำให้ผมไม่สามารถจบได้แค่ยกเดียว และเป็นผลให้มียกที่สองตามมาแบบนี้
“อ๊ะ ร๊ะ.. เร็วหน่อยสิพี่เปรม”
ท่าทางผมจะขยับได้ไม่ทันใจ เมียเด็กจึงส่ายสะโพกยิกๆ เร่งถี่ยิบ
“ใจเย็น เดี๋ยวมึงจะเจ็บตัว”
ฝ่ามือพาดลงไปบนสะโพกเล็กไม่หนักไม่เบา พบรักจึงจิกเล็บลงบนหัวไหล่ของผมพร้อมกับเกร็งตัวตอดรัดแท่งเนื้อของผมอย่างขัดใจ ก่อนจะซุกหน้าลงกัดหัวไหล่ผมซ้ำแบบเต็มแรง ให้มันได้อย่างนี้สิครับคุณเมียที่เคารพ
ปกติพบรักเป็นผู้ชายที่รูปร่างเล็กแต่ก็ยังมีกล้ามเนื้อที่เกิดจากการออกกำลังกายอยู่เป็นประจำทำให้ร่างกายสมส่วนไม่ผ่ายผอมเกินไป แต่หลังจากอาการป่วยแม้จะพยายามบำรุงสักเท่าไหร่กล้ามเนื้อและน้ำหนักก็แทบไม่กระเตื้องขึ้น ถ้าหากผมออกแรงเหวี่ยงสักหน่อยพบรักก็ปลิวแล้วล่ะครับ แต่เพราะผมจะไม่มีวันทำแบบนั้น ที่จะทำก็แค่จับยกสะโพกบางขึ้นแบบไม่ให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัวแล้วก็ปล่อยลงมาจนสุดความยาวของด้ามเอ็นร้อนๆ
“อะ....” พบรักอ้าปากร้องครางเบาหวิว เกร็งตัวสั่นเทิ้มและนิ่วหน้าเหยเกด้วยความจุกและเสียวแปลบในเวลาเดียวกัน หยดน้ำตาไหลลงจากหางตาในทันที
ผมถือคติตบหัวแล้วให้ลูบหลังครับ หลังจากทำโทษเมียเด็กใจร้อนแล้วต้องตามด้วยจูบปลอบขวัญแบบดูดดื่มและขยันซอยถี่ยิบให้ตรงจุดเสียว
“อ๊ะ อ๊ะ” เสียงครางกลับมากระเส่าเหมือนเดิมแล้วครับ และผมก็แว่วได้ยินเสียงสั่นครืดๆ ของโทรศัพท์แต่ไม่ใช่เวลาที่จะไปสนใจว่าใครช่างโทรมาขัดจังหวะ
ช่องทางรักตอดรัด ผมบีบเคล้นสะโพกเล็กอย่างมันส์มือ แม้ร่างกายของพบรักจะเปลี่ยนไปบ้างแต่ก็ยังถูกใจผมไปทุกส่วนเหมือนเดิม และต่อให้ไม่มีเส้นผมนุ่มคลอเคลียระหน้าผากและแก้มมันก็ไม่ได้ทำให้ความน่ารักและเซ็กซี่ของพบรักลดน้อยลงไปสักนิดเดียว ใบหน้าแดงจัดที่ชื้นเหงื่อ ปากนิ่มสีสดเจ่อเผยอร้องครางหวาน ตาเรียวปรือปรอยยั่วยวน ร่างกายขาวเนียนเรียบที่มีรอยประทับสีกุหลาบทั่วทุกอณูบิดเร้าเคลื่อนไหวตามจังหวะที่ผมเป็นคนควบคุม มันช่วงเร้าอารมณ์ให้ร้อนรุ่มแทบไหม้
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” เมื่อความใหญ่โตของผมขยับได้ถูกจังหวะ พบรักก็ครางหวานตามแรงกระแทกระงมทั่วห้อง ผมจึงเอาใจด้วยการขยับรูดแท่งเนื้อเล็กที่ผลิบานฉ่ำน้ำให้เป็นรางวัลและไม่นานนักเมียเด็กผู้ไว้ต่อสัมผัสก็ปลดปล่อยความสุขออกมาจนเลอะหน้าท้องเป็นครั้งที่ห้าและรอบนี้ก็ออกมาเยอะซะด้วย คงเพราะจากการทำโทษของผมเมื่อครู่จึงได้กระตุ้นพบรักขนาดนี้
“อ๊า พ๊ะ เปรมมม” เห็นปริมาณน้ำรักของตัวเองก็ร้องเขินหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเชียวครับ
“ดี” คำชมจากผมครับ
ปล่อยออกมาเยอะๆ แบบนี้แหละครับผมจะได้รู้ว่าเมียผมมีความสุขแค่ไหน พูดชมเสร็จก็อย่าให้เสียเวลา ผมขยับขับเคลื่อนสะโพกต่อทันที ประกบปากนิ่มสีสวยที่เผยอล่อตาควานหาความหวานหยอกล้อลิ้นเล็ก พบรักครางอื้ออึงในลำคอ ร่างกายสั่นไหวไปตามแรงที่ผมถาโถมเข้าใส่
เวลาล่วงเลยผ่านไปเท่าไหร่ก็ไม่แน่ใจ ผมจ้วงแทงเข้าตรงจุดลึกสองสามครั้งติดกันก่อนจะปลดปล่อยออกมาในร่างบางทั้งหมดเป็นรอบที่สอง
“อ๊าาา” เสียงครางของผมถูกกลบด้วยเสียงหวีดดังของพบรัก
เราหยุดหอบหายใจด้วยกันทั้งคู่อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นผมจึงยกตัวของพบรักออกจากจุดเชื่อมที่สอดประสานกันแล้ววางให้พบรักนอนลงบนผ้านวม เป็นจังหวะเดียวกับที่ผมได้ยินเสียงโทรศัพท์อีกครั้ง แต่มันก็ยังไม่ได้อยู่ในความสนใจของผมมากไปกว่าร่างตรงหน้า ผมเดินไปกดเปิดสวิตซ์ไฟเพราะท้องฟ้าด้านนอกมืดแล้ว ก่อนจะเดินกลับมาสำรวจร่างกายของพบรัก รวมทั้งช่องทางด้านหลังที่บวมแดง
“อยากอาบน้ำมั๊ย?”
“อืม”
ผมอุ้มพบรักขึ้นแล้วพาเดินเข้าไปในห้องน้ำ ถ้าหากเป็นที่บ้านผมจะให้พบรักอาบน้ำด้วยน้ำอุ่นเพื่อจะได้สบายตัวแต่ตอนนี้เราอยู่บ้านพักข้าราชการในต่างจังหวัด อย่าว่าแต่เครื่องทำน้ำอุ่นเลยครับแม้กระทั่งเตียงนอนคืนนี้ยังต้องใช้ผ้านวมปูบนพื้นนอนไปก่อน ลำพังผมคนเดียวสามารถนอนได้สบายจะห่วงก็แต่พบรักนี่แหละครับเพิ่งเสร็จจากกิจกรรมที่ทำให้ต้องเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวแล้วยังไม่มีที่นอนนุ่มๆ ให้เอนกายอีกคงจะทรมานน่าดู
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะไปซื้อเตียงมาให้” บอกขณะที่ช่วยพบรักทำความสะอาดร่างกาย
พบรักเงียบไป ผมจึงเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของเราประสานกัน ใบหน้าน่ารักนั่นระบายรอยยิ้มอ่อนพร้อมกับยื่นมือมาลูบเบาๆ ตรงรอยกัดบนหัวไหล่ของผม พบรักคงจะสำนึกผิดและอยากจะขอโทษ
“ถ้าพี่เปรมแกล้งไออีกไอจะกัดให้แรงกว่านี้”
บางทีผมก็คาดหวังอะไรมากเกินไป ผมหัวเราะเบาๆ ให้กับตัวเอง สรุปง่ายๆ ว่าผมผิดเองครับกับการที่คิดจะทะนุถนอมเมีย ทำให้ดูเหมือนว่าแกล้งและเป็นต้นเหตุให้เมียไม่พอใจ ผมไม่ได้เถียงหรือว่าอะไรต่อแค่ทำหน้าที่บริการเช็ดทำความสะอาดร่างกายอย่างเบามือให้พบรักเท่านั้น เสร็จแล้วก็หาเสื้อผ้าให้ใส่พร้อมบริการทาครีมบำรุงผิวให้ด้วย
ผมเดินไปหยิบยาทาบริเวณช่องทางด้านหลังให้พบรัก ระหว่างนั้น พบรักก็เดินกะเผลกไปดูไอ้เปี๊ยกในตะกร้าว่านอนหลับซุกตุ๊กตาน้องเน่าสบายรึเปล่า
“น้องเปี๊ยกเด็กดีของพี่ไอ” เสียงคุยงุ้งงิ้งกันมันทำให้ผมยิ้มออกมา
พบรักก็ยังคงคุยกับไอ้เปี๊ยกรู้เรื่องเป็นวรรคเป็นเวรแถมยังเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยรู้ใจทุกอย่าง และที่สำคัญคือปกติแล้วหมาจะไม่ทับรอยทับกลิ่นกันหรอกนะครับ แต่ไอ้เปี๊ยกปัจจุบันกลับใช้ข้าวของเครื่องใช้ของไอ้เปี๊ยกสมัยเป็นชิวาวาได้แบบไม่มีง้องแง้ง โดยเฉพาะตุ๊กตาน้องเน่าที่ไอ้เปี๊ยกปัจจุบันแทบจะถลาใส่ตั้งแต่แรกเจอ บางทีผมควรจะเชื่อในเรื่องที่วิทยาศาสตร์ไม่สามารถพิสูจน์สักหน่อยแล้วล่ะครับ
นาฬิกาบอกเวลาหนึ่งทุ่ม โทรศัพท์ของผมส่งเสียงสั่นสะเทือนอยู่ในกระเป๋าแต่ผมก็ยังไงไม่คิดจะสนใจ ผมเดินไปเปิดหน้าต่างทุกบานในห้องนอนเพื่อให้ลมโกรกเข้ามา บานหน้าต่างและประตูห้องนอนมีมุ้งลวดเพราะฉะนั้นคงไม่ต้องใช้มุ้ง ถ้าจะนอนเวลานี้อาจจะเร็วไปสักหน่อยครับ แต่วันนี้เราเหนื่อยมาทั้งวันแม้แต่ผมยังรู้สึกเพลียและง่วง แล้วจะนับประสาอะไรกับร่างกายที่บอบบางอย่างพบรักล่ะครับ ผมมองพบรักกับไอ้เปี๊ยกแล้วพับผ้านวมให้เป็นสองทบเพื่อเพิ่มความหนา คืนนี้ให้พบรักนอนบนผ้านวมไปก่อนส่วนผมเอาผ้าขนหนูผืนใหญ่มารองสักผืนก็นอนได้แล้วครับ
“มานอนได้แล้ว เดี๋ยวกูทายาให้” พบรักหันมามองหน้าผมแว่บนึง ก่อนจะจัดแจงห่มผ้าและลูบหัวกล่อมไอ้เปี๊ยกต่ออีกครู่หนึ่งแล้วจึงขยับตัวมาล้มตัวลงนอนคว่ำบนผ้านวมที่ผมจัดไว้ให้
ผมร่นกางเกงนอนของพบรักลง แล้วนวดยาลงเบาๆ ตรงจุดที่บวมแดง
“พี่เปรม”
“หืม?”
“ไอรักพี่เปรมนะ”
มีแค่พบรักคนเดียวนี่แหละครับที่ทำให้ผมยิ้มได้บ่อยขนาดนี้ ผมดึงกางเกงปิดให้เรียบร้อยหลังจากทายาเสร็จ แล้วโน้มตัวกดจมูกลงบนขมับ แนบริมฝีปากลงบนแก้มและแตะแผ่วบนริมฝีปากนุ่ม
“กูก็รักมึง” เป็นความรักที่ผมไม่สามารถจะมอบให้ใครได้นอกจากคนๆ นี้เพียงคนเดียว
ห่มผ้าให้พบรักแล้วนั่งรอครู่หนึ่งพบรักก็หลับสนิท ผมตั้งใจจะอาบน้ำและเข้านอนเหมือนกันครับ แต่เพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังกระทบโสตประสาทหูอยู่หลายครั้งทำให้ต้องลุกขึ้นไปหยิบมันมาดูสักหน่อย และมันก็ทำให้คิ้วของผมขมวดทันทีเมื่อเห็นเบอร์โทรไอ้ปลื้มโชว์หรามากกว่าสิบสายที่ไม่ได้รับ และมีข้อความอีกหลายสิบข้อความ ผมเลือกที่จะเปิดข้อความขึ้นก่อน มันเป็นรูปภาพเหมือนภาพแอบถ่ายในหนังสือกอสซิปบันเทิงเกือบทั้งหมด มันไม่ใช่ภาพหวือหวา เป็นแค่ภาพคนสองคนเดินจูงมือกัน แต่ประเด็นหลักอยู่ที่ประโยคคำถามไอ้ปลื้มต่างหากครับ ‘มันเป็นใคร?’ ซึ่งสรรพนาม ‘มัน’ ในความหมายของไอ้ปลื้มคงจะเป็นคนในรูปที่มันส่งมาแน่นอน
ผมหันไปมองพบรักอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องแล้วเปิดประตูห้องนอนอีกห้องที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเปิดสวิตซ์ไฟและหน้าต่าง กดเบอร์โทรกลับหาไอ้ปลื้มพร้อมกับหยุดยืนมองไปยังแสงสว่างและความเคลื่อนไหวจากหอพักของโรงพยาบาลที่อยู่ห่างออกไปในระยะสายตา
‘มันเป็นใคร?’
นั่นคือประโยคแรกที่ไอ้ปลื้มพูดขึ้นทันทีเมื่อกดรับสาย
“แล้วมึงกับไอ้เขื่อนเป็นอะไรกัน?” ผมเองก็ถามสวนกลับไปอย่างเร็วเช่นเดียวกัน
‘อย่ามายอกย้อนตอนนี้ได้มั๊ยว่ะ’
“กูถามมึงดีๆ มึงตอบกูมาก่อนแล้วกูจะบอกมึง”
ไอ้ปลื้มส่งเสียงฟึดฟัดกับสบถแรงๆ สองสามคำ ซึ่งไม่บ่อยนักที่ไอ้ปลื้มจะพูดคำหยาบแบบนี้แสดงว่ามันกำลังร้อนรนจริงๆ ครับ
‘ชั้นก็ถามนายดีๆ ตอบมาสิว่ะว่าไอ้นั่นมันเป็นใคร มันมายุ่งกับไอ้เขื่อนได้ยังไง นายต้องรู้เพราะบ้านมันอยู่ใกล้กับบ้านของพบรัก’
“มึงยังไม่ตอบกู”
‘สัส! มึงจะตอบกูดีๆ มั๊ย? ไม่อย่างนั้นกูจะให้คนไปลากมันมาจัดการเดี๋ยวนี้’
น่าแปลกนะครับที่น้ำเสียงเดือดกับคำหยาบของไอ้ปลื้มทำให้ผมหัวเราะออกมาเบาๆ
“มึงไม่มีสิทธิและห้ามทำอะไรเค้าเด็ดขาด”
‘กูจะฆ่ามัน’
ประโยคที่พูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมของไอ้ปลื้มทำให้คิ้วของผมกระตุกแทบจะทันที
“เค้าเป็นพี่ชายของพบรัก”
ถูกต้องแล้วล่ะครับ รูปแอบถ่ายที่ไอ้ปลื้มส่งมาทั้งหมดต่อให้เห็นหน้าไม่ชัดผมก็มองออกได้ในแว่บเดียวว่าคนในภาพเป็นใคร เพราะคนทั้งคู่เป็นคนที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี คนหนึ่งคือไอ้เขื่อนญาติผู้น้องของผมกับไอ้ปลื้มและอีกคนคือพี่ดินพี่รหัสของผมและยังเป็นพี่ชายที่พบรักรักมากด้วยครับ ผมไม่รู้ว่าระหว่างพี่ดินกับไอ้เขื่อนมาเชื่อมโยงกันได้ยังไง ในขณะเดียวกันผมก็ไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ระหว่างไอ้ปลื้มกับไอ้เขื่อน ซึ่งสำหรับเรื่องนี้คนที่สามารถตอบโจทย์ปัญหาทั้งหมดได้คงมีเดียงไอ้เขื่อนเพียงคนเดียวเท่านั้น
‘พี่ชาย?’
ไอ้ปลื้มทวนคำหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่บอกก็รู้ว่าพบรักยังคงมีอิทธิพลต่อจิตใจไอ้ปลื้มอยู่เช่นเดิม แต่จะมากน้อยแค่ไหนผมก็ไม่สามารถเดาได้
“ถ้ามึงทำอะไรเค้าก็เหมือนทำร้ายเมียกูด้วย เพราะฉะนั้นกูก็จะฆ่ามึงเหมือนกัน” ไอ้ปลื้มรู้ดีว่าคนอย่างผมพูดจริงทำจริงแค่ไหน
‘เหี้ยเอ้ย!’
คำสบถหลุดออกมาอีกครั้ง ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างถูกกระแทกหนักๆ ไอ้ปลื้มคงจะอยู่ในสภาวะที่เครียดเต็มทน
“ปัญหาอยู่ที่มึงกับไอ้เขื่อน อย่าไปดึงคนอื่นเข้ามาเกี่ยว” พยายามกล่อมไอ้ปลื้ม
‘.................’
“และมึงอย่าลืมนะว่าไอ้เขื่อนมันยังเด็ก และมันก็เป็น ‘น้องชาย’ ของเรา” ผมเตือนสติไอ้ปลื้มก่อนที่มันจะชิงวางสายไป
ไอ้ปลื้มเป็นคนที่ถ้าหากได้โกรธแล้วจะน่ากลัว เหมือนหมาบ้าที่สามารถทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้าได้ทั้งหมด และสิ่งเดียวที่จะทำให้ไอ้ปลื้มหยุดได้นั่นคือ ‘แม่’ ผมจึงกดโทรศัพท์หาแม่ทันที ผมบอกแม่ไปแค่ว่าไอ้ปลื้มกำลังเป็นบ้า แม่ตกใจเล็กน้อยแต่ก่อนจะวางสายจากผมแล้วรีบไปจัดการกับไอ้ปลื้ม ซึ่งผมมั่นใจครับว่าแม่เอาไอ้ปลื้มอยู่หมัดแน่นอน
ผมเดินกลับห้องนอน แอบชะโงกดูไอ้เปี๊ยกเวอร์ชั่นหน้ามู่ทู่ตัวยับยู่ ฝ่ายนั้นลืมตาโปนๆ มองผมเล็กน้อย ผมยกมือลูบหัวเล็กๆ นั่นสองสามครั้ง ไอ้เปี๊ยกก็เคลิ้มหลับตาพริ้ม
“นอนซะไอ้เปี๊ยก” บอกไอ้หมาหน้าตาอมตีนแล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำจนสบายตัว
ผมล้มตัวลงนอนบนผ้าขนหนูผืนบาง พร้อมกับพาดแขนลงบนเอวคอด สูดกลิ่นหอมของสบู่ผสมกลิ่นน้ำนมจากผิวนวล ไม่มีเตียงนอนนุ่ม ไม่มีแอร์คอนดิชันเนอร์ แต่บรรยาการแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน ยิ่งเมื่อความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดกว่ายี่สิบชั่วโมงเข้าพุ่งโจมตี ผมก็หลับสนิททั้งคืนไม่มีเรื่องใดเข้ามารบกวนการนอนหลับแม้กระทั่งเรื่องของไอ้ปลื้ม
.
.
.
.
.
.
TBC... :oni3:
กราบขออภัยคนอ่านทุกท่านนะคะที่รินหายไปนาน ช่วงนี้ชีวิตวุ่นวายพอสมควรค่ะ
และขอบคุณมากๆ ค่ะสำหรับการถามไถ่และคิดถึงนิยายเรื่องนี้
มาต่อให้แล้วนะคะ และตอนต่อไปจะพยายามเคลียร์ตัวเองให้เร็วที่สุดนะคะ
อีกเรื่องที่อยากขอบคุณก็คือ ขอบคุณทุกคะแนนโหวตเซ็งเป็ดอวอร์ดที่มีให้เรื่องนี้นะคะ :heaven
ขอบคุณมากๆ อีกครั้งค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ดิน ? เขื่อน ? ปลื้ม ? อะไรยังไงกันนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมากค่ะที่มาต่อ. เป็นเหมือนครอบครัวเล็กๆน่ารักของน้องไอ พี่เปรม และน้องเปี๊ยกโฉมใหม่
ถ้าไม่ติดว่ามีปลื้มกับเขื่อนแทรกเข้ามา. 555. แต่ก็เชื่อมือพี่เปรมค่ะ
:L1:
-
พี่เปรมมมมมมม ห่างหายมาหลายเดือน (ก็น้องไอป่วย)
จัดน้องไอแต่หัววัน ฉลองพี่พักใหม่เบย
น้องเปี๊ยกลูกแม่ไอยังน่ารักเดิม
ส่วนสามคนอลเวง จะเป็นไง รอเผือกในตอนต่อไป
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-35-
เกือบสิบชั่วโมงสำหรับการเดินทางจากเมืองหลวงมาสู่โรงพยาบาลในอำเภอเล็กๆ ในจังหวัดสกลนคร หลงทางกันหลายรอบกว่าจะได้มาจอดรถลงหน้าโรงพยาบาลตอนเที่ยงตรงพอดิบพอดี ผมรีบเข้าไปรายงานตัวกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลก่อนจะกลับเข้าบ้านพักที่ทางโรงพยาบาลจัดไว้ให้เพื่อเตรียมตัวทำงานในฐานะนายแพทย์แบบเต็มตัวในวันรุ่งขึ้น
หมอเปรมมาบ้านป้าาาาาาาาาาาาาาาาา :oni1: :oni1:
หมอเปรมอยู่อำเภอไหนค่ะ ป้าจะไปรักษาโรคขาดความอบอุ่น :m1: :m1:
รักหมอเปรมรักน้องไอ รักนู่เปี๊ยกที่ซู๊ดดดดดดดดดด :กอด1:
-
น้อง RIRIN เขียนบทจุดจุดจุดได้เห็นภาพดีจริงๆ นะครับ
ขนาดผมเป็นผู้ชายยังไม่กล้าเขียนขนาดนี้เลยอะ แป่ว
ดูเหมือนว่าจะยังมีเงื่อนงำบางอย่างที่กำลังรอการคลี่คลาย
อยากรู้จริงๆ ว่าเขื่อนกับปลื้มนี่อะไรยังไง
ป.ล. เห็นหายไปนานเลย คนอ่านมารอกันเพียบ
Sarawatta
-
ประเด็นใหม่มาแล้ว
เรื่อง ปลื้ม
แต่หมอน่ารัก
-
คิดถึงมากมาย
-
นึกภาพน้องเปี๊ยกวิ่งถลาเข้าไปหาตุ๊กตาน้องเน่าตามที่พี่เปรมบอกแล้วยิ่งรู้สึกว่าน่าเอ็นดูเข้าไปกันใหญ่เลยค่า~ :m3:
-
มาเฮือนเฮาตั๋วหนิ บ้านพักอยู่ไสสิไปจอบบบบ อ่านวนสามรอบถึงได้แน่ใจ มาเป็นหมอที่นี่จริงดิ มโนแปป อยากไปส่องน้องไอ~ :jul1:
-
น้องไอยังไงก็คงเป็นน้องไอสินะ เรื่องบนเตียงยอมไม่ได้ อ่อนข้อไม่ยอมพี่เหรมจำไว้สำหรับน้องไอต้องจัดหนักอย่างเดียว 5555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
สมกับเป็นไอจัง ช้าๆไม่เอาต้องแรงเท่านั้น
พี่เปรมนี่ไม่ทันใจเมีย :-[
น้องเปี๊ยกหนูเป็นหมาหน้าอมตีนเหรอคะ
พันธ์อะไรคะลูกเดี๋ยวป้าหามาเลี้ยง
-
พี่เปรม น้องไอ น้องเปี๊ยก
ได้กลับมาอยู่ด้วยกันซะที
-
น้องเปี๊ยกกับพี่ไอน่ารักตลอดแต่เรื่องของเขื่อนจะเป็นอย่างไง
-
มาแล้วววว คิดถึงไอจัง :mew1:
-
กรี๊ดดดน้้องเปี๊ยกเป็นปั๊กเหรอคะ พันธุ์โปรดเค้าเลย
-
หืมมม ปั๊กเด็กก็น่ารักดี แต่พ่อเปรมก็ยังว่าหน้าลูกอมตีนเช่นเคย
ปากหมอนี่..............
เรื่องเขื่อนมาอีกแล้ว อย่าบอกว่าจะกินน้องชาย(?)ตัวเองนะปลื้ม
รอตอนต่อไปเนาะ
-
มาแล้ววววววววว นิยายที่รอคอยยยยย :katai4:
น้องเปี๊ยกเกิดใหม่เป็นปั๊กเหรอ อร๊ายยยยน่ารักอ่า ชอบๆๆ
เอิ้มม คนเขียนบรรยายฉากรักได้แบบคนอ่านแทบกระอักเลือดกำเดา :haun4:
น้องไอก็ยังคงเป็นน้องไอ น่ารักอะ :hao6:
ประเด็นเพิ่มเติม เขื่อน ปลื้ม ดิน??????
คุณรินสู้ๆๆนะคะ รอติดตามค่ะ :กอด1:
-
ปลื้มเป็นรัยมากมั้ย :mew4:
-
น้องเปี๊ยกกกกก
-
ขอบคุณ :)
-
น้องเปี๊ยกกกกกกก มาให้ป้าฟัดหน่อย
ป้าคิดถึงงงงงงงงงงง
เรื่องของอิพี่ปลื้มช่างมัน เอาให้อกแตกตายไปเลย
มาโฟกัสที่น้องเปี๊ยกดีกว่า เด็กดีๆๆ
น้องชายน้องไอน่ารักที่สุดดดดด
-
พี่ดิน + ไอ้เขื่อน + พี่ปลื้ม = อะไร?? ยังไง??
กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว พ่อแม่ลูก(หมาอมตีน)
-
เค้าหาอิมเมจน้องเปี๊ยก เวอร์ 2 มาให้ดู
แต่ภาพนี้เป็นพันธ์ เฟรนซ์ บูลด๊อก
ไม่ใช่ปั๊กนะพี่เปรม เพราะหมาปั๊กตัวไม่ด่างจ้า
[attachment deleted by admin]
-
แอบขำพ่อเปรมกับน้องเปี๊ยก น้องยังเด็กนะพ่อเปรมเลยยังแยกไม่ออกว่าเป็นพันธุ์อะไร แต่พ่อเปรมมั่นใจว่าเป็นหมาอมตีนแน่ :laugh: ดีใจที่ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีก :heaven
ส่วนฉากนั้น :haun4: ยอมให้น้องไอค่ะ สตรองมากค่ะน้องไอของพี่
ปม ปลื้ม เขื่อน ดิน คืออะไร?????
-
พี่ดินสงสัยจับเขื่อนมาดัดสันดานหรืออะไร ส่วนปลื้มถ้าเดือนร้อนขนาดนี้มีซัมติงกับเขื่อนใชาไหม
น้องเปี๊ยกน่ารัก ชอบตอนคุยกันงุ้งงิ้งๆ กับพี่ไอ
ไอจังร้ายนะะะะะ แหม่ กินไม่หมด ขี้ยั่วว่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:o8:
-
น้องเปี๊ยกคัมแบคน่ารักเหมือนเดิมมมมมม
ขนาดยังไม่ทันโตก็เป็นสัตว์โลกอมตีนสำหรับพี่เปรมแล้ว ดี๊ดี 5555555
เขื่อนกับปลื้มแล้วก็พี่ดินนี่เป็นปมที่น่าติดตามมม
-
พี่ดิน ปลื้ม เขื่อน เกี่ยวอะไรกันยังไงเนี่ย
น้องไอน่ารัก น้องเปี๊ยกน่ารัก 5555
-
พี่เปรมมาทำงานอยู่บ้านเรานี่นา อยากไปแอบดูพี่เปรมกับน้องไอจัง 555555
ส่วนน้องเปี๊ยกเกิดใหม่เป็นปั๊กใช่มั้ยลูก ตอนแรกนึกว่าเป็นชิวาว่าเหมือนเดิมซะอีก
-
มาวันนี้ งง
-
แหม พี่เปรมกับน้องไอร้อนแรงกันจริงๆ
ว่าแต่ประเด็นพี่ปลื้ม พี่ดิน กับน้องเขื่อนนี่ยังไงกันคะ
-
หลงน้องไอกับน้องเปี๊ยกกกกกกกกกกก :hao6:
พี่เปรมขาาาาหมาอมตีนนั่นลูกพี่เปรมนะค๊าา :laugh:
-
อิอิ พี่เปรมจัดหนักน้องไอเลย
-
อืมมมมม เป็นฉากNCที่ชอบมากค่ะ ไม่หวือหวาแต่ชัดเจน เหมาะสมกับผู้ชายแบบพี่เปรมที่สุด :jul1:
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
น้องไอน่ารัก พี่เปรมชัดเจนมากกกก อยากให้มัความสุขไปนานๆ
ปล. เรื่องปลื้มเขื่อนพี่ดินนี่ยังไงอ่ะ
-
น้องเปี๊ยกมาเป็นบั๊กเหรอ บรรยายซะนึกภาพออกเลย :katai2-1:
-
พี่เปรมคือยอดชายนายเมะของเค้าเลยอะ จัดการน้องไอได้อยู่หมัดเชียว :hao6:
น้องเปี๊ยกกลับมารอบนี้พี่ดีใจมาก มาให้พี่จูบกระหม่อมกล่อมขวัญหน่อยสิลูกก :กอด1:
คืออะไร มันคืออะไร ปลื้ม ดิน เขื่อน???
-
มาไกลมาก ถึงสกลนครเลย แต่ก็อยู่กันพร้อมหน้าพ่อ แม่ ลูก เนอะ :katai2-1:
แล้วเขื่อนกับพี่ปลื้มนี่มีอะไรในกอไผ่ ทำไมต้องทำท่าหึงหวงกันด้วยล่ะฮะ :mew2:
ป.ล. ตัวเอง เค้าเห็นชื่อน้องไอเป็นชื่อจียงที่หนึ่งแหละ :z1:
-
กรี๊ด~~~ อยากยิ้มแก้มแตก
-
ขอบคุณมาต่อค่ะะะะ รอนานมากกก :katai4:
พี่เปรมเป็นบุรุษผู้ซึ่งเหมาะสมกับน้องไอทุกประการทั้งปวง เกินคำบรรยาย :haun4:
น้องเปี๊ยกลูกแม่ :sad4: ดีใจมากที่หนูกลับมาลูก ยับ ย่น อมตีน ยังไงก็ช่างมันนะ ยังไงซะหนูก็เป็นลูกพ่อเปรมกับแม่ไอนั่นแหละ :laugh:
อืมมม น่าติดตามมาก ปลื้ม เขื่อน ดิน
-
สนุกครับ^^ รอตอนต่อนะครับ
-
เรียน คนอ่านทุกคนเลยนะคะ
รินมาขอรับผิดในความผิดพลาดที่เกิดขึ้นค่ะ
ช่วงนี้งานเข้าเยอะมาก สมาธิไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว จึงทำให้เกิดความผิดพลาดเยอะมาก รินขอน้อมรับทุกคำติชมเช่นเดิมนะคะ
ขอโทษและขอขอบคุณคนอ่านทุกคนมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ :call: :กอด1:
อบอุ่นมากๆค่ะ โดยเฉพาะตอนที่พูดถึงความรัก
เวลาที่เรานึกถึงแม่จ้องไปนี่ก็นึกถึงแม่บ้านญี่ปุ่นเลยนะคะ
มาตอนนี้พาลนึกไปถึง Gokusen ไปโน่น
ว่าแต่คุณพาอคุณแม่ของโอก้าซังนี่ต้องเรียกคุณตาคุณยายไม่ใช่หรือคะ?
หรือว่าเราพลาดตอนไหนไป คุณปู่คุณย่าน่าจะเป็นพ่อแม่ของพ่อน้องไอมากกว่า
ปมดิน-เขื่อนโผล่ขึ้นมา
ไว้อาลัยน้องเปี๊ยกก่อน น้องแมนมากลูก
ตอนนี้ก็มีอวตารมาแล้ว เป็น His highness Piak II หรือเปล่าคะ?
รักคำสอน+ข้อคิดจากหลายๆตอนเลยค่ะ
เสน่ห์อย่างหนึ่งที่เรารักเรื่องนี้ก็คือความเข้มแข็งของตัวละคนค่ะ
ให้ความรู้สึกของความเป็นญี่ปุ่นในนิยายไทยมากๆเลยค่ะ
ขอบพระคุณ คุณ Freja มากนะคะ รินแก้ไขแล้วนะคะ
ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ผิดพลาดเองและยอมรับผิดแต่โดยดีค่ะ :call:
มาไกลมาก ถึงสกลนครเลย แต่ก็อยู่กันพร้อมหน้าพ่อ แม่ ลูก เนอะ :katai2-1:
แล้วเขื่อนกับพี่ปลื้มนี่มีอะไรในกอไผ่ ทำไมต้องทำท่าหึงหวงกันด้วยล่ะฮะ :mew2:
ป.ล. ตัวเอง เค้าเห็นชื่อน้องไอเป็นชื่อจียงที่หนึ่งแหละ :z1:
เค้าเห็นชื่อน้องไอเป็นชื่อจียงที่หนึ่งแหละ // เค้าอายมากจนมุดลงไปนั่งปิดโต๊ะหัวเราะเบาๆ ทั้งน้ำตาให้ตัวเอง
ขอบคุณมากๆ นะคะ ยอมรับผิดแต่โดยดีค่ะ ยอมรับสารภาพว่าตอนแต่งฉาก NC เป็นช่วงเวลาที่กำลังหวีดเชียร์งานประกาศรางวัลราชินีแห่งแตงอยู่ค่ะ
มโนเลยทับซ้อนไปออกฟิคคู่ชิปเปอร์ มันเป็นความผิดพลาดที่น่าอายและควรโดนตำหนิอย่างยิ่งค่ะ :a6: :call:
-
รับทราบค่า กอดคุณรินน๊าาา ไม่เป็นไรนะ คนอ่านคนนี้เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
น้องไอกับพี่เปรมฉลองบ้านพักกันเลยทีเดียวน้องเปี๊ยกยังน่ารักเหมือนเดิม
ส่วนปลื้มเขื่อนไม่ขอพูดถึง แต่เสียดายพี่ดิน พี่ดินขาคัมแบ็คค่ะอย่าไปยุ่งกับพวกนั้น
-
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ น้องไอยังคงน่ารักเหมือนเดิม พี่เปรมจัดน้องไอจนเค้าเขินเลย :-[
น้องเปี๊ยกตกลงเป็นปั๊กใช่มั๊ยเนี่ยย หมาอมตีนลูกพ่อเปรมกับแม่ไอ :laugh:
รอตอนต่อไปนะคะ อยากรู้เรื่อง ปลื้ม เขื่อน ดิน มากๆๆ เลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้คุณรินนะคะ
-
ดิน... เขื่อน... ปลื้ม...
เอ๊ะๆ ยังไงกัน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาแล้วววววววววววววววววว :mc4: ก่อนอื่นขอขำพี่เปรมหน่อยเถอะ ตั้งชื่อให้ลูกชายที่คัมแบค แต่ละชื่อ :m20: คุณเมียเด็กก็พอกัน นึกว่าจะบ่นเรื่องชื่อไอ้ด่าง ดันไปนึกถึงจรเข้ ป้ายังนึกอยู่เลยว่า จรเข้ที่ไหนวะชื่อ ด่าง ไม่ได้แอ๊บนะน้องไอ ป้านึกไม่ออกเจงๆ :laugh: แต่ฉากที่รอคอยที่สุดๆๆๆๆๆ ก็คือ :oo1: นั่นแหละ ทำเอาป้ากระฉูดเลย :pighaun: พี่เปรมนี่ทั้งหลงทั้งรัก น้องไอ จริงๆ ไม่ว่าน้องไอจะเวอชั่นไหน ก็ sexy ถูกใจพี่เปรมไปหมดเลยเน๊าะ :hao6: ว่าแต่ สามคนนั้น พัวพันกันยังไงนะ แล้วทำไมอีพี่ปลื้มถึงได้ออกอาการขนาดนั้น แสดงว่า แกมีซัมติงกับอีเด็กเขื่อนใช่ไหม หรือว่า แกจะแอบรักพี่ดิน :a5:
-
นั่นไงว่าแล้วว่า พี่ปลื้มกับเขื่อนนี่ดูจะมีอะไรๆ แต่ไม่คิดว่าจะพ่วงพี่ดินมาด้วย
-
แหม.....พี่เปรมแค่เห็น"จุก"ก็ขึ้นเลยเนาะ :haun4:
-
มาต่อได้แล้วค่าา :katai4:
-
คิดถึงหมอเปรม
-
อ้ากกกกกกกก
พ่อเปรมยังคงเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉาที่สุดในโลกอ่ะ ToT
-
พี่เปรมกับน้องไอ จัดบ้านเสร็จหรือยังคร้าบ
-
ไม่รู้คิดไปเองป่าว รู้สึกว่าตอน 10 ไปตอน 11 มันกระโดดๆ ชอบกล
เหมือนแปปๆ น้องไอฟื้นเฉย
อ่านต่อกันแล้วมันแปลกๆ อะค่ะ แหะๆ
อ่านต่อปรัยยยยย
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-36-
“อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิน ออกหากินร่าเริงแจ่มใส เราเบิกบานรีบมาเร็วไว ยิ้มรับวันใหม่ยิ้มให้แก่กัน...”
ได้นอนเต็มอิ่มแล้วตื่นเช้ามาพบเจอกับอากาศบริสุทธิ์และธรรมชาติสดใสผมก็อดไม่ได้ที่จะต้องแหกปากร้องเพลงโชว์พลังเสียงสักหน่อยครับ
“สดชื่นจังเลยนะน้องเปี๊ยก” ก้มลงบอกน้องเปี๊ยกที่นอนชูคออยู่ในตะกร้า
ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ยืดเส้นยืดสายบิดกายไปมาพอเป็นพิธีแล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำอาบท่าจนสบายตัวเสร็จแล้วก็พาน้องเปี๊ยกไปขับถ่ายและเดินเล่นรอบบ้านกันพักใหญ่ ก่อนจะกลับเข้าบ้านมากินมื้อเช้า
พี่เปรมออกไปทำงานก่อนไก่โก่งคอขันอีกครับ แต่ก็ยังอุตส่าห์ทำแซนด์วิชไว้ให้ผมและยังวางนมกับขวดนมไว้ให้ลูกชายตัวน้อยวัยกระเตาะอีกด้วย ผมป้อนนมน้องเปี๊ยกก่อนแล้วจึงจะกินในส่วนของตัวเอง ล้างจานทำความสะอาดและจัดของภายในบ้าน เรื่องตกแต่งบ้านผมชอบมากเป็นสิ่งที่ผมถนัดที่สุด แต่เรื่องทำความสะอาดนี่แหละครับเรื่องใหญ่สำหรับลูกผู้ชายอย่างนายพบรักจริงๆ ตอนที่จับไม้กวาดและไม้ถูพื้นผมก็คิดอยากจะโทรไปให้แม่และคุณป้าพิมพ์ส่งแม่บ้านมาสักสองสามคน สุดท้ายก็ได้แต่คิดครับ เพราะถ้าขืนผมทำแบบนั้นจริงๆ พี่เปรมคงจะมองผมด้วยสายตารักใคร่น่าดู
กว่างานบ้านจะเสร็จก็เกือบเที่ยง ก้มๆ เงยๆ กวาดบ้านถูพื้นจนปวดเมื่อยเอวไปหมดเลยล่ะครับ และจังหวะที่กำลังจะหย่อนก้นลงนั่งพักให้หายเหนื่อย เสียงแตรรถกระหน่ำรัวจากหน้าบ้านก็ทำผมสะดุ้งตัวโยน ในขณะที่น้องเปี๊ยกตกใจตัวสั่นตาเหลือกเลยครับ
“โอ๋ๆๆ” ผมรีบอุ้มเจ้าตัวเล็กวัยแบเบาะมาปลอบขวัญก่อนจะรีบชะโงกหน้าออกไปดูหน้าบ้านจากบานหน้าต่างในห้องนอน
“คุณหมอเฟอร์นิเจอร์มาซ๊ง!!” ผู้ชายวัยสี่สิบส่งเสียงร้องบอกด้วยสำเนียงท้องถิ่น ผมจึงรีบตอบรับก่อนจะวิ่งลงไปชั้นล่าง
รถกระบะสามคันจอดอยู่หน้าบ้านพัก มองของที่อยู่บนหลังรถกระบะก็ได้แต่อึ้งนิดๆ ว่าพี่เปรมไปเลือกสั่งเฟอร์นิเจอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้กระทั้งช่างแอร์ก็มาแบบพร้อมติดตั้ง ระหว่างนั้นพี่เปรมก็โทรเข้ามาถามไถ่เรื่องการส่งของและให้สิทธิผมในการจัดบ้านตามใจชอบทุกอย่างและก็กำชับหลายรอบเรื่องให้ผมนั่งรออยู่นอกบ้านตรงที่โล่งๆ ซึ่งเสียงบ่นของพี่เปรมมันทำให้ผมยิ้มกว้างออกมากับความเป็นห่วงและความหวงที่ไม่อยากให้ผมอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้า ทั้งที่โรงพยาบาลอยู่ห่างจากบ้านพักแค่ไม่กี่ร้อยเมตร ผมยืนอยู่หน้าบ้านหันไปก็เห็นโรงพยาบาล และแถวนี้ก็มีคนเดินผ่านไปผ่านมาเป็นระยะแต่พี่เปรมก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี ก็ช่วยไม่ได้นี่นาเพราะผมหน้าตาดีแบบนี้พี่เปรมจึงต้องหวงเป็นธรรมดา
ผมนั่งรออยู่นอกบ้านกับน้องเปี๊ยก เฟอร์นิเจอร์จัดเสร็จตั้งแต่บ่าย แต่กว่าเครื่องปรับอากาศจะติดตั้งเสร็จเรียบร้อยก็ตอนบ่ายสามโมงเย็น ผมกลับเข้าบ้านแล้วลงล็อคปิดประตูตามคำสั่งพี่เปรม
“เฮ้อออออ” เปิดพัดลมเป่าระบายความร้อนก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาโดยมีน้องเปี๊ยกนอนอยู่บนหน้าท้อง
จะว่าไปก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรหรอกครับ เรื่องจัดบ้านผมก็แค่ยืนชี้ตำแหน่งบอกจุดตามที่ผมวางแปลนไว้ก่อนหน้าตั้งแต่แรก แต่คงนั่งรอข้างนอกในตอนบ่ายที่แดดระอุบวกกับอาการปวดเมื่อยตัวจากกิจกรรมเมื่อวาน ซ้ำด้วยเมื่อเช้าทำงานบ้านสารพัดผมจึงรู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวเหมือนจะเป็นไข้ ดังนั้นเมื่อได้เจอลมเย็นๆ กับโซฟานุ่มๆ หนังตาก็เริ่มหย่อน ทั้งที่ข้าวยังไม่ตกถึงท้องสักเม็ดแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกหิวแต่อย่างใด ตอนนี้ผมอยากนอนหลับกลางวันสักงีบมากกว่าครับ
“พี่ไอขอนอนสักงีบนะ”
“หงิงง” น้องเปี๊ยกส่งเสียงขานรับอย่างน่ารัก ผมจึงจูบกระหม่อมเล็กๆ นั่นไปหนึ่งทีก่อนจะวางใส่ลงในตะกร้าคู่กับน้องเน่า ก่อนจะปิดเปลือกตาและหลับไปอย่างง่ายดาย
ผมไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน และผมก็ไม่ได้ฝันถึงเลขเด็ดประจำงวดนี้แต่อย่างใด รู้แค่ว่าเป็นการนอนหลับที่อิ่มเอม แต่เพราะกลิ่นหอมของอะไรบางอย่างมันทำให้น้ำย่อยในกระเพาะทำงานอย่างหนักจนผมต้องตื่นขึ้นมาพร้อมกับการรับรู้ถึงอาการปวดหัวหนึบๆ ผมใช้เวลาปรับสมดุลทางสายตากับแสงสว่างจ้าจากหลอดไฟนีออนบนเพดานอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนผ้านวมที่ทบเป็นสองชั้น มีผ้าห่มคลุม แต่เดี๋ยวนะครับผมจำได้ว่าผมนอนอยู่บนโซฟาไม่ใช่เหรอ?? ผมมองผ้านวมสลับกับโซฟาที่อยู่ใกล้ๆ กันอย่างงงๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงตระหง่านในชุดเสื้อกล้ามกับกางเกงบอล ขนาดใส่แบบนี้พี่เปรมยังโคตรเท่ห์ระเบิดระเบ้อเลยล่ะครับ
“พี่เปรม..” เสียงของผมที่เอ่ยออกมาแหบแห้งจนตัวเองยังตกใจ
พี่เปรมไม่ได้ตอบรับหรือพูดอะไร ทำเพียงย่อตัวลงนั่งแล้วยกมือขึ้นนาบบนหน้าผากของผม
“ลุกขึ้นไปล้างหน้าจะได้มากินข้าว” พี่เปรมสั่งเสร็จก็ลุกขึ้นเดินกลับเข้าครัวไป ทิ้งให้ผมนั่งมองแผ่นหลังกว้างตาปริบๆ และในอกก็รู้สึกวูบโหวงแปลกๆ แต่ก็ต้องลุกขึ้นครับ
หลับไปตอนบ่ายตื่นมาอีกทีตอนหนึ่งทุ่ม ผลจากการหลับยาวมาราธอนทำให้ผมรู้สึกตื้อๆ ในหัว ผมกวักน้ำล้างหน้าแบบลวกๆ เอาให้พอสดชื่น ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว บนโต๊ะทานข้าวที่เพิ่งถอยมาหมาดๆ วันนี้มีผัดกระเพราหมูสับกลิ่นหอมวางอยู่แล้ว ส่วนพี่เปรมกำลังหั่นต้นหอมผักชีใส่ลงในถ้วยต้มจืดไข่น้ำถ้วยใหญ่ ใส่หมูสับกับเต้าหูด้วยเป็นแบบฟูลอ๊อฟชั่นมากครับ ท้องผมลั่นด้วยความหิวแทบจะทันที ผมจึงเดินไปตักข้าวในหม้อใส่จานสองจาน
“พี่เปรมไปตลาดมาเหรอ?”
“อืม ห่างจากโรงพยาบาลประมาณกิโลกว่าๆ”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก ไม่ต้องถามหรอกครับว่าไปกับใคร ไปเมื่อไหร่ วันนี้พี่เปรมเริ่มทำงานวันแรกคงมีคนอาสาพาไปโน่นไปนี่เยอะแยะตามประสาหมอใหม่ไฟแรงแถมยังหล่อสะบัดช่ออีกต่างหาก พี่เปรมทำเสร็จก็เอามาวางไว้บนโต๊ะแล้วเราก็เริ่มลงมือทานมื้อเย็น ผมตักซดน้ำซุปอุ่นร้อนกำลังดีลงคอก่อนเลยครับ
“อร่อย”
“กินเยอะๆ”
พี่เปรมตักหมูสับ และไข่ในซุปใส่จานให้ผมจนแทบล้น ในขณะที่ตัวเองกินแค่เต้าหู้ พี่เปรมมักจะเลือกของดีๆ อร่อยและมีประโยชน์ให้ผมก่อนแบบนี้เสมอครับ และดูเหมือนว่าทุกอย่างจะดำเนินไปแบบปกติถ้าไม่ติดตรงที่สีหน้าพี่เปรมดูเครียดๆ และเรียบนิ่งเกินไป ผมสามารถจับรังสีความอึดอัดนั้นได้ครับ
“พี่เปรมมีอะไรรึเปล่า?”
แม้จะตะหงิดๆ ว่าตัวต้นเหตุคงจะไม่พ้นตัวผมเอง แต่ก็ยังใจกล้าหน้าด้านถามออกไป ดีกว่าต้องมานั่งลำบากใจอยู่ครับ พี่เปรมมองหน้าผมนิ่ง ก่อนจะหลบสายตาตักข้าวกินแบบเงียบๆ ไปอีกสองคำ ช่วงเวลาแค่นาทีกว่าๆ นั้นผมรู้สึกราวกับว่ามันนานเป็นชั่วโมง และมันก็ทำให้ผมไม่สามารถกลืนข้าวลงคอได้ ผมทำเพียงนั่งมองพี่เปรมเพื่อรอคำตอบอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งพี่เปรมวางช้อนส้อมลง ดื่มน้ำ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นก็มองหน้าผม
“กูเป็นหมอและมึงก็เป็นเมียกู” เสียงทุ้มเน้นย้ำทุกคำชัดเจน พร้อมกับที่นิ้วชี้เรียวยาวชี้มาที่ผมตรงคำว่า ‘มึง’ และชี้เข้าหาตัวเองตรงคำว่า ‘เมียกู’ ทำเอาผมนี่รีบวางช้อนส้อมลงแล้วนั่งหลังตรงรอฟังสามีสุดที่รักพูดต่ออย่างเจียมตัว
“ในขณะที่กูออกไปทำงานดูแลใครต่อใคร แต่เมียกูนอนไม่สบายอยู่ที่บ้าน.. มึงรู้มั๊ยว่ากูรู้สึกยังไง?”
พูดแบบนี้ผมรู้แล้วล่ะครับว่าคงเป็นเรื่องที่ผมเผลอหลับไปบนโซฟาเป็นแน่ และผมก็ผิดเต็มประตู ผมยกมือขึ้นเกาแก้มทำหน้าละห้อย แล้วช้อนสายตามองพี่เปรมอย่างสำนึกผิด แต่สิ่งที่ผมเจอในแววตาคู่คมนั้นไม่ใช่ความเกรี้ยวกราดหรือโกรธขึ้งแต่อย่างใด สิ่งที่ผมเห็นเด่นชัดคือความเจ็บปวดที่เก็บกักไว้ต่างหาก
“กูไม่สามารถตายแทนมึงได้ แต่กูสามารถจะทิ้งทุกอย่างเพื่อแลกกับมึงได้เพราะมึงคือความสุขของกู เพราะฉะนั้นถ้ากูดูแลรักษาความสุขของตัวเองไว้ไม่ได้ กูก็ไม่สามารถจะดูแลรักษาชีวิตของคนอื่นได้เช่นกัน”
น้ำเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความอัดอั้นและหนักแน่นนั้นทำให้ผมรู้สึกแน่นตื้อขึ้นมาในอกแทบจะทันที เหมือนใครสักคนเอาไม้หน้าสามมาตีกลางแสกหน้าแล้วตะคอกใส่เสียงดังว่า ‘มึงรู้มั๊ย?! ว่าผู้ชายคนนี้รักมึงมากแค่ไหน?!’ ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไป ร่างกายเย็นวาบ และสมองก็ถูกสั่งการให้หยุดคิดและหยุดทำงานชั่วขณะ
“อ.. ไอ.. ไอ.. ไอรักพี่เปรมนะ” ฮึก.. บ่อน้ำตาแตกเลยครับ โรคสำออยอ้อยสร้อยมาเยือนในทันทีทันใด
พี่เปรมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะคว้าคอแล้วโน้มหัวของผมไปแล้วจูบกลางกระหม่อมหนักๆ และนี่คือข้อดีของหัวเกรียนๆ ครับนั่นคือสามารถรับรู้สัมผัสที่แนบลงบนหนังหัวนั้นได้ชัดเจนและซึมลึกเข้าสู่ทุกโสตประสาทอย่างรวดเร็ว
มือใหญ่ปาดเช็ดน้ำมูกน้ำตาให้ผม เราจ้องสบตากันท่ามกลางความเงียบ แล้วจู่ๆ ใบหน้าคมที่นิ่งเรียบเยือกเย็นมาตลอดก็หลุดยิ้มออกมา
“พี่เปรมก็รักไอ”
“..............”
“ต่อจากนี้ถ้าหากไอรู้สึกไม่สบาย ไม่ว่าจะแค่ปวดหัวหรือเป็นหวัดธรรมดาก็ต้องบอกให้พี่รู้เข้าใจมั๊ย? และยิ่งถ้าหากพี่อยู่ใกล้แค่นี้ถ้าไอไม่อยากโทรศัพท์ไอก็เดินไปหาพี่ที่โรงพยาบาลได้ตลอดเวลา”
“............................”
“เพราะรักถึงต้องบ่นและต้องดุเข้าใจมั๊ย? หืม?”
“...................................................”
“ไอ?”
“.................................................................”
‘ครับ’ ผมขานรับอยู่ในใจ ผมจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาคมคายไร้ที่ติตรงหน้าด้วยความลุ่มหลง ผมลืมไปแล้วครับว่าครั้งสุดท้ายที่พี่เปรมพูดกับผมด้วยสรรพนามและด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสุดซึ้งตราตรึงใจแบบนี้มันคือเมื่อไหร่ พี่เปรมในโหมดนี้แม้จะไม่คุ้นชินแต่ก็ทำให้ผมหลงแรงกว่าเดิมเป็นล้านเท่าทวีคูณ
“ไอจัง!?”
“ห๊ะ?!!” ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์แห่งรักจนแทบตกเก้าอี้
“ฟังที่กูพูดป่าวเนี่ย?”
“อ่อ” พี่เปรมนทีป์คนดีเมื่อครู่หลุดออกจากร่างไปแล้วสินะ ตอนมาก็มาแบบไม่ตั้งตัว ตอนไปก็ไปแบบไม่ล่ำลา เปลี่ยนโหมดไวแบบนี้ผมตามแทบไม่ทันครับ
“ฟ ฟังสิ เข้าใจมากด้วย” ฉีกยิ้มกว้างหวายเยิ้มพร้อมกับถูหลังมือพี่เปรมเบาๆ
“เข้าใจแล้วก็กินข้าวต่อสิ” ใบหน้าหล่อคมจุดรอยยิ้มตรงมุมปาก
“คร้าบบบ” กระพริบตาปริบๆ ช้อนตามองพี่เปรมให้พอดูน่ารักแล้วหยิบช้อนตักข้าวเข้าปาก น่าแปลกจังทำไมรสชาติถึงได้หวานแบบนี้นะ
บรรยากาศกลับมาเป็นปกติแล้วครับ แต่มีเพิ่มเติมคือความมุ้งมิ้งของผมเองนี่แหละ กินอะไรก็รู้สึกว่าหวานไปซะหมด แม้กระทั่งพี่เปรมในความรู้สึกของผมตอนนี้หล่อออร่ามากครับ
“ศุกร์นี้โรงพยาบาลจะมีงานเลี้ยงต้อนรับกู มึงต้องไปด้วยนะ”
“ครับ”
คิ้วพี่เปรมขมวดเป็นปมเล็กๆ ทันทีที่ได้ยินคำตอบรับอันไพเราะและมีมารยาทจากผม และเมื่อผมช้อนตาปริบๆ มอง ริมฝีปากบางน่าจูบนั้นก็กระตุกยิ้มหล่อแบบพระเอกจอมโฉดทันที
“ไปในฐานะเมียหมอ”
แทบสำลักข้าวเลยครับ หมดกันบรรยากาศมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งเมื่อครู่ นี่พี่เปรมจะประกาศให้เค้ารู้ว่าเป็นหมอเกย์ จะเอางั้นเลยเหรอครับที่รัก??
“ทำไม?” ดวงตาคู่คมหรี่ลง
“ก ก็ไม่ทำไมครับ” ข้าวไม่ต้องกินมันแล้วล่ะครับ มาเล่นนั่งจ้องตากันดีกว่า จ้องไปจ้องมาจนผมร้อนไปทั้งหน้า ลามไปถึงหู ไหลลงตรงคอ และอีกไม่นานความร้อนก็คงจะลุกลามไปทั้งตัวแล้วครับ
ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะ ‘หึ’ เบาๆ ก่อนพี่เปรมจะเป็นฝ่ายเลื่อนสายตาไปที่จานข้าวของผม
“กินข้าว”
“อ่อ ครับ” เป็นเมียเด็กที่ดีและเชื่อฟังสามี ผมรีบจับช้อนตักข้าวเข้าปากทันทีครับ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะช้อนสายตาไปมองสามีบ่อยๆ
พี่เปรมไม่ได้มองผมหรอกครับ มองข้าวในจาน มองกับข้าว และก็มีหันไปมองน้องเปี๊ยกบ้าง แต่ทว่าใบหน้าคมนั่นเหมือนจะกลั้นยิ้มไว้ตลอดเวลาและบนแก้มขาวๆ ก็มีริ้วสีแดงจางๆ ปรากฏ นานๆ พี่เปรมจะหลุดเขินสักทีครับ เพราะฉะนั้นผมจึงไม่ละสายตาไปไหน จนพี่เปรมต้องยอมหยุดสายตาลงที่ผม ริมฝีปากคลี่เป็นรอยยิ้มที่เสริมสร้างความหล่อระดับทำลายล้างให้หัวใจของผมระทดระทวย ผมยิ้มตอบ ยิ้มกว้างหน้าบานกว่าจานข้าวอีกครับ
.
.
.
.
คืนนั้นผมเป็นไข้ ตื่นมาก็นั่งๆ นอนๆ ทั้งวัน จนวันนี้เข้าสู่วันที่สามของการมาใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังกับพี่เปรม ผมโทรหาแม่ตอนตื่นนอน แล้วก็ป้อนนมน้องชายตัวน้อยก่อนจะทานข้าวเช้าของตัวเอง น้องเปี๊ยกยังเด็กเกินไปที่จะพูดคุยหรือปรึกษาหารือเรื่องใดๆ และผมก็ยังแยกไม่ออกว่าน้องเปี๊ยกเป็นสายพันธุ์อะไรกันแน่ เพราะทั้งผมและพี่เปรมไม่มีใครเชี่ยวชาญด้านสัตว์เลี้ยงสักคน แต่พี่เปรมฟันธงว่าเป็นปั๊ก ในขณะที่ผมคิดว่าคล้ายเฟรนช์บูลด็อกมากกว่า หรือบางทีอาจจะเป็นชาเป่ยก็เป็นไปได้เหมือนกัน ผมมองหน้าตายับย่นมู่ทู่ของน้องเปี๊ยกแล้วอมยิ้ม
“น้องเปี๊ยกของพี่ไอน่ารักที่สุด” ไม่เห็นจะหน้าตาอมตีนแบบพี่เปรมว่าสักหน่อยครับ หน้าตาแบบนี้เรียกว่าอมยิ้มต่างหาก
ไหนๆ วันนี้อากาศสดใสร่างกายก็กลับมาเข้าที่ ผมกะว่าจะพาน้องเปี๊ยกออกไปเดินเล่นรอบๆ โรงพยาบาลหน่อยครับ ดังนั้นผมจึงต้องเลือกเสื้อผ้าที่เรียบร้อยสักหน่อย ซับหน้าบางๆ ลงลิปกลอสนิดๆ ไม่ต้องแต่งอะไรมากหรอกครับ แค่ได้นอนเต็มตื่นกินเต็มอิ่ม หน้าตาหล่อเหลาของผมก็กลับมาสดใสปิ๊งปั๊งได้เหมือนเดิม
ตรวจตราความดูดีของตัวเองอย่างมั่นใจว่าไม่มีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง ผมก็จับน้องเปี๊ยกใส่กระเป๋าขนาดเล็กที่พี่เปรมถอยมาให้จากร้านเพ็ทช็อปแล้วก็ออกเดินทางไปสำรวจโลกกว้างกัน
ออกจากบ้านตอนสายนิด แดดกำลังดี ท้องฟ้าสดใส อากาศบริสุทธิ์อวลอยู่รอบกาย บ้านพักในส่วนของแพทย์ค่อนข้างเงียบครับ พี่เปรมบอกว่าหมอส่วนใหญ่เป็นเพิ่งจบใหม่และมาใช้ทุนที่นี่ จึงยังไม่มีครอบครัว จึงทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลมากกว่าอยู่บ้าน และหมอที่นี่ก็มีน้อย อุปกรณ์และเครื่องมือทางการแพทย์ก็มีจำกัดดังนั้นถ้าเป็นการรักษากรณีใหญ่ๆ จะส่งไปที่โรงพยาบาลประจำอำเภอ
ผมเดินมาถึงหน้าโรงพยาบาล ถือว่าเป็นโรงพยาบาลที่ร่มรื่นมากทีเดียวครับ ผมหยุดอ่านป้ายที่เขียนว่า ‘โรงพยาบาลเต่าเงย’ ถ้าเป็นเต่าก็ต้องเงยหน้าแหงนมองฟ้า แต่ผมเป็นแค่คนหล่อที่ดูดีมากเป็นพิเศษเพราะฉะนั้นผมไม่จำเป็นต้องเงยหน้าตามเต่าครับ ชื่นชมธรรมชาติพอหอมปากหอมคอแล้วก็เดินเข้าไปในตึกสักนิดครับ ไหนๆ ศุกร์นี้พี่เปรมก็จะพาไปเปิดตัว ดังนั้นอย่างน้อยผมควรจะรู้จักสถานที่ทำงานของพี่เปรมบ้างใช่มั๊ยล่ะครับ
ครืดๆๆ
แรงสั่นสะเทือนในกระเป๋ากางเกง หยิบขึ้นมาดูหน้าจอที่โชว์หราชื่อเพื่อนรัก
“ว่าไง”
‘เป็นไงบ้างวะ หนีไปเป็นคุณนายหมอบ้านนอกแล้วทิ้งกูไปเลยนะมึง’
“เพราะเป็นมึงไงกูถึงทิ้ง”
ไอ้ดีนสบถเบาๆ ก่อนจะหัวเราะร่วนอย่างชอบใจ สงสัยจะไม่มีใครให้ลับฝีปากครับ ผมเองก็ขำเหมือนกันจะว่าไปผมก็คิดถึงไอ้ดีนเหมือนกันครับ
'กูแค่จะโทรมาบอกมึงว่าพี่ดินหาพี่สะใภ้มาให้พวกเราแล้วนะเฟ้ย’
“พี่ดินพี่แฟน? ใคร? ลูกสาวบ้านไหน? นิสัยเป็นไง? สเปคกูหรือสเปคมึง?” จากที่กำลังจะเหยียบขึ้นบันไดหน้าโรงพยาบาลเป็นต้องหยุดชะงักทันที
‘ไม่ใช่ทั้งสเปคกูและสเปคมึง’
ไอ้ดีนเว้นวรรค ผมก็เงียบรอฟังอย่างตั้งใจ
‘ยังเด็กอยู่เลย สิบหกสิบเจ็ดปีได้มั้ง ตัวเล็กๆ บางๆ เล็กกว่ามึงอีก ขาว หน้าตาน่าเอ็นดู แม่ก็เอ็นดูมันชิปหาย แต่กูว่าแม่งมันกวนตีนให้กู’
“ผู้ชาย?”
‘เออ’
เอาจริงๆ ผมตกใจนะครับ พี่ดินพี่ชายที่เคารพของผมไม่เคยมีวี่แววทางด้านนี้มาก่อน ที่พี่ดินป๊อปมาตั้งแต่ไหนแต่ไร พี่ดินก็ไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้ ถึงจะมีสาวๆ มากมายห้อมล้อมแต่ถ้าพี่ดินก็ไม่เคยมีประวัติคบซ้อน และไม่เคยมีประวัติเรื่องคบผู้ชาย ผมรู้เลยว่าตอนนี้คิ้วของผมขมวดเป็นปมมากแค่ไหน ผมไม่ได้รังเกียจเรื่องชายรักชายเพราะผมเองก็เป็นแบบนั้น ความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอกครับ แต่ที่ทำให้ผมรู้สึกกังวลก็ตรงคำอธิบายรูปล่างลักษณะของแฟนพี่ดินอยู่ต่างหาก และแล้วเมื่อภาพของใครคนหนึ่งแว่บขึ้นมาในสมอง ผมก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ
“ไอ้เด็กเขื่อน!?”
‘อ้าว มึงรู้จักด้วยเหรอวะ?’
“พี่ดินพาไปที่บ้าน? พี่ดินแนะนำมันว่าเป็นแฟน?”
‘จริงๆ พี่ดินไม่ได้แนะนำว่าเป็นแฟนหรอก พี่ดินบอกแค่ว่าคนไข้ที่ดูแลอยู่ แต่แม่งคนไข้อะไรพากันมานอนที่บ้านแทบทุกวัน กูเลยคิดว่าแฟนแน่นอนฟันธง!’
สิ่งที่ไอ้ดีนกำลังบ่นไม่ได้เข้าหูผมสักนิดครับ
“ตอนนี้พี่ดินอยู่ไหน?”
‘เพิ่งออกไปโรงพยาบาล’
“แล้ว.... เด็กนั่น?”
‘ไปด้วย ตัวติดกันยังกับกาวตราช้าง’
ไม่จริงน่า.. ผมได้แต่บอกตัวเองอยู่ในใจวนไปวนมาแบบนั้น พี่ดินกับไอ้เด็กนั่นโคจรมาเจอกันได้ยังไง หรือตั้งแต่เมื่อตอนที่ร้านอาหารนั่น ผมไม่ห้ามหรือว่าอะไรถ้าพี่ดินจะมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ต้องไม่ใช่ไอ้เด็กเขื่อน ผมไม่น่าปล่อยให้เรื่องมันมาไกลถึงขนาดนี้ และผมจะต้องคุยกับพี่เปรมให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้ครับ
‘อ้อ ว่าแต่มึงรู้จักแฟนพี่ดินได้ไง?’
“เดี๋ยวกลับไปกูจะเล่าให้มึงฟัง”
วางสายแล้ววิ่งขึ้นตึกทันที พี่เปรมเคยบอกว่าช่วงเช้าพี่เปรมจะต้องเข้าไปตรวจในหอผู้ป่วยในก่อนแล้วถึงจะมาอยู่ประจำที่ห้องตรวจ และดูจากเวลาแล้วพี่เปรมก็คงจะอยู่ที่ห้องตรวจแล้วครับ ผมจึงเดินตามป้ายบอกทางไปยังห้องตรวจผู้ป่วยนอกครับ
ผมหยุดนั่งลงหน้าห้องตรวจที่มีชื่อติดไว้ว่า ‘นายแพทย์เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย’ มีคนไข้นั่งรอตรวจอยู่สามสี่คนครับ ผมเลือกนั่งริมสุดไกลออกมาหน่อย ห่างออกไปนิดเป็นคุณยายท่านหนึ่งอายุอานามน่าจะเกินวัยเกษียณมาหลายสิบปีแล้ว คุณยายท่านหันมามองและยิ้มให้ผมโชว์ฟันสีดำ ด้วยเป็นบุรุษมารยาทดีงามผมจึงยิ้มกลับไปพอเป็นพิธีครับ เพราะในสมองและอารมณ์ของผมตอนนี้มีแต่เรื่องพี่ดินเต็มไปหมด
“เป็นพิเหรอ?”
เอาแล้วไงครับ ความหล่อของผมไปสะกิดต่อมสาวรุ่นคุณยายเข้าให้แล้วไงครับ เมื่อกี้มัวแต่คิดเรื่องพี่ดินจึงไม่ทันได้ฟังว่าคุณยายพูดว่าอะไร พิ พิ อะไรหว่า?? เอาเป็นว่าขอยิ้มหวานเข้าสู้แทนไปก่อนครับ
“เฮียนอยู่เสอ?”
ห ห๊ะ?? อะไรนะ อีกครั้งสิครับคุณยาย เฮียน? เงี่ยน!?? นี่ผมฟังผิดไปใช่มั๊ย? หน้าตาของผมออกจะแบ๊วใสซื่อนะครับ ผมหันซ้ายแลขวาเอามือถูหัวเข่าแบบร้อนๆ หนาวๆ กลัวใครจะมาได้ยิน
“เจ๊บโหโข่ยบ่?”
สมองรีบทิ้งเรื่องพี่ดินไปอย่างไวแล้วรีบตั้งใจฟังพร้อมผวนพยัญชนะไล่วรรยุกต์ในประโยคของคุณยาย โข่ย? โคย? K?? เหยดดดดดด K!!!
อุ้มน้องเปี๊ยกแล้วกระเด้งตัวลุกขึ้นอย่างอัตโนมัติเลยครับ ผมมองหน้าคุณยายใกล้ฝั่งอย่างฟาดฟันกันทางสายตาราวกับจอมยุทธ์ฟาดฟันกระบี่อยู่ครู่นึง จนในที่สุดคุณยายก็ส่ายหน้าป้อยๆ และถอนหายใจหนักๆ ออกมา
“หน้าตาคื๊อซวย คือผู้งาม บ่เป็นต๋า เป็นกึ๊ก เป็นเอ๋อเสีย”
โอเคครับมากล่าวหาถึงหน้าตาอันเป็นสิ่งที่ผมภาคภูมิใจว่าซวย แล้วยังมีเอ๋ออีก คนไข้ที่นั่งอยู่แถวนั้นหันมามองผมเป็นตาเดียว นี่ถ้าไม่ติดว่าเห็นแก่หน้าตาของคุณหมอเปรมนทีป์ผมคงได้ทะเลาะกับคนแก่ไปนานแล้วครับ ผมสูดหายในเข้าออกลึกๆ ส่งยิ้มให้คุณยายส่งท้ายก่อนจะเดินออกมา
“มีอะไรให้หมอช่วยมั๊ยคะ?”
“ไม่มีครับ”
“อ้าว หมอก็คิดว่ามาหาคุณหมอเปรมนทีป์ซะอีก”
หันขวับกลับไปทันทีครับ ตรงหน้าของผมคือผู้หญิงผิวขาวโอโม่ใส่แว่นหนาเตอะแบบเด็กเรียนทั่วไป อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพี่เปรม ใส่เสื้อกาวน์สีขาวสะอาดปักชื่อตรงหน้าอกว่าแพทย์หญิงวิริยา ผมหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อวิเคราะห์คนตรงหน้า ผมแน่ใจว่าเราไม่เคยรู้จักกัน และพี่เปรมก็ยังไม่เคยแนะนำผมให้ใครรู้จัก ตลอดสามวันที่ผ่านมานอกจากช่างแอร์และคนขนเฟอร์นิเจอร์ผมไม่ได้เจอใครแปลกหน้าอีกเลย
“อย่ามองหมอแบบนั้นสิ หมอแค่เดาเอาน่ะ”
“เดา?”
“ก็เดาว่าน้องน่าจะต้องมาหาคุณหมอเปรมนทีป์แน่ๆ น่ารักขนาดนี้เป็นแฟนคุณหมอเปรมใช่มั๊ยล่ะ พี่มองปราดเดียวก็รู้แล้ว สายตาสาววายอย่างหมอมองอะไรแบบนี้ไม่เคยพลาด”
“หืม?” สาววาย?? นี่ความแมนของผมดูออกขนาดนั้นเลยเหรอครับ??
“ว่าไงคะ?”
“ขอบคุณมากนะครับ แต่ผมแค่ผ่านมาเฉยๆ ครับไม่ได้มีธุระอะไรกับคุณหมอเปรมนทีป์ ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมโน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อขอตัวครับ แล้วหันหลังเดินออกมาจากโรงพยาบาลทันที
จริงๆ แล้วคุณหมอวิริยาไม่ได้มีวี่แววของนางร้ายหรือการคุกคามใดๆ หรอกครับ ดูเป็นผู้หญิงที่เต็มได้ด้วยกัลยาณมิตรด้วยซ้ำ แต่เป็นผมเองนี่แหละที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เป็นกังวลเรื่องพี่ดินแล้วยังมาหงุดหงิดกับคุณยายเมื่อครู่อีก ผมจ้ำเท้ากลับมาถึงบ้านพักอย่างไว จากนั้นก็ส่งข้อความหาพี่เปรมว่าเลิกงานแล้วให้กลับบ้านไวๆ
“หงิงงง” เด็กน้อยที่นอนผงกหัวน้อยๆ อยู่บนเตียงส่งเสียงด้วยความเป็นห่วงครับ
“น้องเปี๊ยกโตไวๆ นะ” ลูบหัวน้องชายตัวจ้อยที่ยังไม่ประสีประสา ฉีกยิ้มกว้างไปหนึ่งที ก่อนจะตัดสินใจโทรหาพี่ดิน เสียงรอสายดังอยู่ครู่หนึ่ง
‘สวัสดีครับ’
ไม่ใช่พี่ดิน...
“เขื่อน?”
‘ครับ’ ถ้าหูไม่แว่ว ผมคิดว่าผมได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ จากปลายสาย และมันก็ทำให้คิ้วของผมกระตุก
“พี่ดินอยู่ไหน?”
‘ทำงานสิ’
“กวนประสาทนะมึง”
‘หึ’
ผมวางสายแทบจะทันที จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นโทรเข้าเบอร์โรงพยาบาลครับ ยังไงวันนี้ผมต้องคุยกับพี่ดินให้ได้ หลังจากสายถูกโอนไปโอนมาอยู่ครู่ใหญ่ในที่สุดเสียงที่ผมคุ้นเคยก็ทำให้ผมถอนหายใจออกมา
‘สวัสดีครับ นายแพทย์ภูฤทธิ์ พ..’
“พี่ดิน ไอเอง” รีบแทรกก่อนที่คุณหมอท่านจะรายงานตัวยาวเป็นหางว่าวจบครับ
‘พบรัก? แล้วทำไมไม่โทรเข้ามือถือพี่ล่ะ??’
“แล้วโทรศัพท์พี่ดินอยู่ไหนล่ะ”
‘ก็อยู่กับพี่นี่ไง ไม่เห็นมีเบอร์.. เออ.. มีโทรเข้าเมื่อสิบห้านาทีที่แล้วนี่หว่า’
ผมเชื่อพี่ดินครับ และมันก็ทำให้ผมต้องกระตุกยิ้มเบาๆ
“สงสัยว่าเบอร์โทรของน้องชายคนนี้คงถูกใครบางคนตั้งโอนสายไว้มั้ง.. ใครกันนะที่ไม่อยากให้ไอคุยกับพี่ดิน.. ใจร้ายจังเลย..” ทำเสียงเศร้าไปในตอนท้ายเล็กน้อยครับ
‘พบรักเป็นน้องชายของพี่.. จะคุยเมื่อไหร่ก็ได้.. เพราะฉะนั้นไม่ต้องคิดมาก.. ไม่เกินสิบนาทีเดี๋ยวพี่จะโทรกลับ’
พี่ดินวางสายไปด้วยเสียงที่หงุดหงิด แต่มันกลับทำให้ผมกระตุกรอยยิ้มมาดพระเอกตรงมุมปากอีกรอบ
.
.
.
.
.
.
.
TBC
:oni3:
ขอบคุณที่ยังไม่ทั้งกันไปไหนนคะ :กอด1:
หมายเหตุ***
ชื่อ โรงพยาบาล ขอไม่ใช้ชื่อจริงของสถานที่นะคะ แค่เอามาอ้างให้ใกล้เคียงกันค่ะ จึงจำเป็นต้องเปลี่ยนชื่อ เพราะพื้นเรื่องใช้สถานที่นั้นค้าบป๋ม ส่วนคำแปลภาษาภูไท รินลืมใส่ให้ แต่ก็มีคนอ่านที่น่ารักแปลไว้ให้แล้ว กระทู้แรกหน้า 69 เลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ :กอด1:
-
เค้าหาอิมเมจน้องเปี๊ยก เวอร์ 2 มาให้ดู
แต่ภาพนี้เป็นพันธ์ เฟรนซ์ บูลด๊อก
ไม่ใช่ปั๊กนะพี่เปรม เพราะหมาปั๊กตัวไม่ด่างจ้า
อร๊ายยย ตั๊ลลล๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคค :m3: :m3: น่ารักแบบนี้จะมาเป็นไอ้เปี๊ยกอมตียนของพี่เปรมได้มั๊ยเนี่ย :hao6: ขอบคุณมากนะคะ
[attachment deleted by admin]
-
ไม่รู้คิดไปเองป่าว รู้สึกว่าตอน 10 ไปตอน 11 มันกระโดดๆ ชอบกล
เหมือนแปปๆ น้องไอฟื้นเฉย
อ่านต่อกันแล้วมันแปลกๆ อะค่ะ แหะๆ
อ่านต่อปรัยยยยย
อ่านต่อไปอีกสักตอนสองตอนค่ะ แล้วจะรู้ว่ามันไม่กระโดด :m13:
-
เรียน คนอ่านทุกคนเลยนะคะ
รินมาขอรับผิดในความผิดพลาดที่เกิดขึ้นค่ะ
ช่วงนี้งานเข้าเยอะมาก สมาธิไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว จึงทำให้เกิดความผิดพลาดเยอะมาก รินขอน้อมรับทุกคำติชมเช่นเดิมนะคะ
ขอโทษและขอขอบคุณคนอ่านทุกคนมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ :call: :กอด1:
อบอุ่นมากๆค่ะ โดยเฉพาะตอนที่พูดถึงความรัก
เวลาที่เรานึกถึงแม่จ้องไปนี่ก็นึกถึงแม่บ้านญี่ปุ่นเลยนะคะ
มาตอนนี้พาลนึกไปถึง Gokusen ไปโน่น
ว่าแต่คุณพาอคุณแม่ของโอก้าซังนี่ต้องเรียกคุณตาคุณยายไม่ใช่หรือคะ?
หรือว่าเราพลาดตอนไหนไป คุณปู่คุณย่าน่าจะเป็นพ่อแม่ของพ่อน้องไอมากกว่า
ปมดิน-เขื่อนโผล่ขึ้นมา
ไว้อาลัยน้องเปี๊ยกก่อน น้องแมนมากลูก
ตอนนี้ก็มีอวตารมาแล้ว เป็น His highness Piak II หรือเปล่าคะ?
รักคำสอน+ข้อคิดจากหลายๆตอนเลยค่ะ
เสน่ห์อย่างหนึ่งที่เรารักเรื่องนี้ก็คือความเข้มแข็งของตัวละคนค่ะ
ให้ความรู้สึกของความเป็นญี่ปุ่นในนิยายไทยมากๆเลยค่ะ
ขอบพระคุณ คุณ Freja มากนะคะ รินแก้ไขแล้วนะคะ
ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ผิดพลาดเองและยอมรับผิดแต่โดยดีค่ะ :call:
มาไกลมาก ถึงสกลนครเลย แต่ก็อยู่กันพร้อมหน้าพ่อ แม่ ลูก เนอะ :katai2-1:
แล้วเขื่อนกับพี่ปลื้มนี่มีอะไรในกอไผ่ ทำไมต้องทำท่าหึงหวงกันด้วยล่ะฮะ :mew2:
ป.ล. ตัวเอง เค้าเห็นชื่อน้องไอเป็นชื่อจียงที่หนึ่งแหละ :z1:
เค้าเห็นชื่อน้องไอเป็นชื่อจียงที่หนึ่งแหละ // เค้าอายมากจนมุดลงไปนั่งปิดโต๊ะหัวเราะเบาๆ ทั้งน้ำตาให้ตัวเอง
ขอบคุณมากๆ นะคะ ยอมรับผิดแต่โดยดีค่ะ ยอมรับสารภาพว่าตอนแต่งฉาก NC เป็นช่วงเวลาที่กำลังหวีดเชียร์งานประกาศรางวัลราชินีแห่งแตงอยู่ค่ะ
มโนเลยทับซ้อนไปออกฟิคคู่ชิปเปอร์ มันเป็นความผิดพลาดที่น่าอายและควรโดนตำหนิอย่างยิ่งค่ะ :a6: :call:
-
มาต่อได้แล้วค่าา :katai4:
พี่เปรมกับน้องไอ จัดบ้านเสร็จหรือยังคร้าบ
ขอบคุณนะคะที่คิดถึงกัน :กอด1: และขอโทษด้วยค่ะที่ทำให้รอ ยอมรับผิดค่ะ :o12:
-
หลงตัวเอง และอวยตัวเองขั้นสุดนะไอจัง
-
เด็กเขื่อนมาทำอะไรรร .___.
สู้ๆนะไอจัง
-
“พี่เปรมก็รักไอ”
อย่าแต่น้องไอเลยค่ะ คนอ่านก็ยังเอ๋อเลยค่ะ อ้าปากค้าง
แต่ตอนนี้พี่เปรมหล่อแบบทั้งนอกทั้งในไม่ต้องอาศัยศรีทะนนไชย
เฮียในหล่อมากๆค่ะ เทกระจาดความรักให้เลยค่ะ
แถมจะเปิดตัวน้องไอด้วย
ท่าทางที่รพรู้กันหมดแล้วมั๊งว่าหมอเปรมมีแฟนเป็นหนุ่มน้อย
ดิน - เขื่อน อาจจะแค่หมอ-คนไข้ก็ได้ กลัวแต่ว่าเขื่อนจะเกาะติดกับดินเพราะไม่มีใครแล้ว ไม่รู้ว่าปลื้มคิดว่าเขื่อนเป็นของตายหรือเปล่า เราเชื่อว่าที่เขื่อนเกลียดพี่เปรมน่าจะมีสาเหตุจากปลื้มคือเหมือนที่น้องไอเจอ ปลื้มสวมรอยเป็นเปรมแล้วทิ้ง เสียแต่น้องไอมองออก เขื่อนอาจจะมองไม่ออกก็ได้ ถ้าหากว่าหลังจากเปรมทิ้งเขื่อนไปแล้วปลื้มเข้าหาเขื่อนแทน
เฟรนช์ บูลด็อก นะคะ เห็นมีสะกด เฟรนช์ บลูด็อก อยู่
ป.ล เขื่อนเอ๊ย อีกนานหรอกค่ะ ถ้าอยากจะมาเทียบระดับกับน้องไอ
-
ดินกับเขื่อนสินะ ปราบเด็กเขื่อนให้หยุดดื้อไปเลนนะดินทำแสบเอาไว้ซะเยอะเชียว
-
เดี๋ยวๆ พี่ดินกับเขื่อนจริงอะ ม่ายยยยยยยยยยยยย
พี่ดินของเจ้!!!!
เขื่อนแลดูนิสัยไม่ดีเลย
-
ทำนิสัยไม่ดีมากๆ ระวังจะไม่เหลืออะไรเลยนะคะเขื่อน แม้แต่ที่พึ่งสุดท้ายอย่างพี่ดิน
-
อ้าวทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ
เหมือนได้ยินเสียงระฆังเริ่มยก
-
เรื่องราวของพี่ดิน เด็กเขื่อนและปลื้มมันจะเป็นยังไงน้อ
-
เด็กเขื่อนมีเงื่อนงำ
แต่ไม่นึกว่ารูปลักษณ์จะตัวบางขาวจั๊วะแบบนั้น
-
น้องไอกับน้องเปี๊ยกน่ารักจริงๆเลย
รอการเปิดตัวคืนวันศุกร์
-
ผมเดินมาถึงหน้าโรงพยาบาล ถือว่าเป็นโรงพยาบาลที่ร่มรื่นมากทีเดียวครับ ผมหยุดอ่านป้ายที่เขียนว่า ‘โรงพยาบาลเต่าเงย’ ถ้าเป็นเต่าก็ต้องเงยหน้าแหงนมองฟ้า แต่ผมเป็นแค่คนหล่อที่ดูดีมากเป็นพิเศษเพราะฉะนั้นผมไม่จำเป็นต้องเงยหน้าตามเต่าครับ
“เป็นพิเหรอ?”
เอาแล้วไงครับ ความหล่อของผมไปสะกิดต่อมสาวรุ่นคุณยายเข้าให้แล้วไงครับ เมื่อกี้มัวแต่คิดเรื่องพี่ดินจึงไม่ทันได้ฟังว่าคุณยายพูดว่าอะไร พิ พิ อะไรหว่า?? เอาเป็นว่าขอยิ้มหวานเข้าสู้แทนไปก่อนครับ
“เฮียนอยู่เสอ?”
ห ห๊ะ?? อะไรนะ อีกครั้งสิครับคุณยาย เฮียน? เงี่ยน!?? นี่ผมฟังผิดไปใช่มั๊ย? หน้าตาของผมออกจะแบ๊วใสซื่อนะครับ ผมหันซ้ายแลขวาเอามือถูหัวเข่าแบบร้อนๆ หนาวๆ กลัวใครจะมาได้ยิน
“เจ๊บโหโข่ยบ่?”
สมองรีบทิ้งเรื่องพี่ดินไปอย่างไวแล้วรีบตั้งใจฟังพร้อมผวนพยัญชนะไล่วรรยุกต์ในประโยคของคุณยาย โข่ย? โคย? K?? เหยดดดดดด K!!!
อุ้มน้องเปี๊ยกแล้วกระเด้งตัวลุกขึ้นอย่างอัตโนมัติเลยครับ ผมมองหน้าคุณยายใกล้ฝั่งอย่างฟาดฟันกันทางสายตาราวกับจอมยุทธ์ฟาดฟันกระบี่อยู่ครู่นึง จนในที่สุดคุณยายก็ส่ายหน้าป้อยๆ และถอนหายใจหนักๆ ออกมา
“หน้าตาคื๊อซวย คือผู้งาม บ่เป็นต๋า เป็นกึ๊ก เป็นเอ๋อเสีย”
สกลนครไม่มีตำบลเต่าเงยน๊า มีแต่เต่างอยจ้า
พบรักเจอภาษาภูไทถึงกับเงิบเลย :jul3: :jul3:
+1 จ้า
-
คนอ่านมึนไปกับภาษาของคุณยายด้วยคนค่ะ o2
-
เงิบกับภาษาด้วยคน อ่านไปแบบมึนๆ 55555555+ :a5: o22
มาต่อบ่อยๆนะคะ
-
น้องเปี้ยกน่ารักน้องไอด้วยส่วนเขื่อนนี่ยังไง
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ดินเขื่อนชื่อมันพอดีกัน แต่ไม่เข้าใจเด็กเขื่อน อ่านตรงไหนพลาดไปหว่าา งง :mew2:
-
เมียหมอ. :L1:
ไม่เข้าใจดิน ไม่เข้าใจเขื่อน
รอเสมอค่ะ.
-
ผมเดินมาถึงหน้าโรงพยาบาล ถือว่าเป็นโรงพยาบาลที่ร่มรื่นมากทีเดียวครับ ผมหยุดอ่านป้ายที่เขียนว่า ‘โรงพยาบาลเต่าเงย’ ถ้าเป็นเต่าก็ต้องเงยหน้าแหงนมองฟ้า แต่ผมเป็นแค่คนหล่อที่ดูดีมากเป็นพิเศษเพราะฉะนั้นผมไม่จำเป็นต้องเงยหน้าตามเต่าครับ
“เป็นพิเหรอ?” ( เป็นอะไรหรือ )
เอาแล้วไงครับ ความหล่อของผมไปสะกิดต่อมสาวรุ่นคุณยายเข้าให้แล้วไงครับ เมื่อกี้มัวแต่คิดเรื่องพี่ดินจึงไม่ทันได้ฟังว่าคุณยายพูดว่าอะไร พิ พิ อะไรหว่า?? เอาเป็นว่าขอยิ้มหวานเข้าสู้แทนไปก่อนครับ
“เฮียนอยู่เสอ?” ( เรียนอยู่ไหน )
ห ห๊ะ?? อะไรนะ อีกครั้งสิครับคุณยาย เฮียน? เงี่ยน!?? นี่ผมฟังผิดไปใช่มั๊ย? หน้าตาของผมออกจะแบ๊วใสซื่อนะครับ ผมหันซ้ายแลขวาเอามือถูหัวเข่าแบบร้อนๆ หนาวๆ กลัวใครจะมาได้ยิน
“เจ๊บโหโข่ยบ่?” ( ปวดหัวมากไหม )
สมองรีบทิ้งเรื่องพี่ดินไปอย่างไวแล้วรีบตั้งใจฟังพร้อมผวนพยัญชนะไล่วรรยุกต์ในประโยคของคุณยาย โข่ย? โคย? K?? เหยดดดดดด K!!!
อุ้มน้องเปี๊ยกแล้วกระเด้งตัวลุกขึ้นอย่างอัตโนมัติเลยครับ ผมมองหน้าคุณยายใกล้ฝั่งอย่างฟาดฟันกันทางสายตาราวกับจอมยุทธ์ฟาดฟันกระบี่อยู่ครู่นึง จนในที่สุดคุณยายก็ส่ายหน้าป้อยๆ และถอนหายใจหนักๆ ออกมา
“หน้าตาคื๊อซวย คือผู้งาม บ่เป็นต๋า เป็นกึ๊ก เป็นเอ๋อเสีย” ( หน้าตาก็สวย ก็งาม ไม่น่าจะเป็นใบ้ เป็นเอ๋อเลย )
ก็แปลได้ประมาณนี้แหละ บางคำอาจไม่ตรงมากนักเพราะบางคำเป็นศัพท์เฉพาะ คนพื้นถิ่นจะเข้าใจตรงประเด็นมากกว่า
-
อิอิ เล่นกะใครไม่เล่น เล่นกะน้องไอจัง
-
ไม่ชอบเขื่อนเลย ให้ปลื้มมันไปเถอะ
นิสัยแย่เหมือนกันเหมาะสมกันดี :z6:
น้องไอจัดเต็มเลยลูก
-
ตกลงคุณยายคุยอะไรกับน้องไอน่าาา
แถมมีสาววายด้วยยยยย ดี๊ดี
พี่ดินกับอิเด็กเขื่อนโคจรมาเจอกันได้ไง
เหวี่ยงเด็กเป-รตนั้นไปไกลๆเลยนะ
อิคนฆ่าน้องเปี๊ยกก
-
:hao3: :hao3:
-
โอ๋ย พี่เปรมแอทแทค พี่แกน่ารักมากจริงรักน้องไอมาก คิดว่าอึมรึมอะไร โถ ห่วงเมีย
ชอบตรบที่พี่เปรมไม่เคยปิดบังด้วย แบบอยากเปิดตัวแฟนสุดๆ แฟนเขาน่ารักอ่ะเนอะ
หวานกันไป เขินกันไป กริ๊บกริ้ว
เขื่อนมาดีมาร้ายเนี่ย อะไรยังไง เขื่อนกับปลื้ม เขื่อนกับพี่ดิน อยากรู้อ่ะ
มีตั้งโอนสายด้วย ร้ายมาก
ขอบคุณค่ะ
-
เจ็บหัวเข่าาาาา บ้านเราหัวโค้ยเป็นหัวเข่า 55555
งานเป็นกืกก็มา
พี่ดินก็มีเงื่อนงำอะไร
-
น้องไอมาแล้วววว รีบกดเข้ามาอ่านอย่างเร็ว
แอบเขินตรงพี่เปรมบอกรักน้องไอ :mew3:
ชอบมากๆเลยค่ะ
มาต่อเร็วๆน้า :mew1:
-
ไม่เอาเขื่อนสิพี่ดินต้องได้คนที่ดีกว่านี้สิ เพราะเขื่อนโหดร้ายเกินกว่าจะรับได้จริงๆทำร้ายน้องไอเวอร์ชั่นน้องเปี๊ยกได้โหดมาก
-
ดินกับเขื่อนนี่ยังไงนะ??
แหมๆๆ เมียหมอน่ารักเนอะ พี่เปรมก็น่ารัก
-
เราไม่เอาดินเขื่อนนะ เราเสียดายพี่ดิน หาคนที่ดีกว่านี้ได้อีกเยอะแยะ :ling1:
-
เอาจริงๆ พี่ดินกับเขื่อนเหรอ เราไม่เชียร์อ่ะ ขอให้เป็นแค่หมอกับคนไข้ก็พอแล้วได้มั้ยเนี่ย 555
-
มาแล้ววงวว :katai4:
เขินตรงพี่เปรมบอกรัก
"พี่เปรมก็รักไอนะ"
อร๊ายยยยย เขินแรงมากกกกก :-[
ขำน้องไอกับคุณยายมาก แม้จะไม่เข้าใจแต่น้องไอก็กล้าคิดนะลูก แต่ละสิ่งอย่างยอมใจจริงๆ :laugh:
ดินเขื่อน โนววววว :z6:
-
รอเรื่องพี่ดินกับเขื่อนเฉลยอยู่น๊าาาาา
เมียหมอไปอีก ฮาาา
ตอนนี้พี่เปรมทำเขินมาก หล่อเลยยยย
-
นู๋เพิ่งจะโอเคขึ้น นู๋จะเปรี้ยวอีกละหราลูก
-
เขื่อนคงแค่อิจฉาไอใช่ป่ะ :เฮ้อ:
-
น้องไอเป็นเมียที่เชื่อฟังสามีดีมาก
ดินเป็นคนรักษาเขื่อน หรือว่า ดินเป็นคนรักเขื่อน กันแน่
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องไอคนเดิมกลับมาแบบเต็มพิกัดแร่ด เฮ้ยย พิกัดน่ารักแล้วสินะ :m3:
พี่เปรมยังคงเป็นยอดชายเมะในใจเราเสมอ :m1:
ส่วนเรื่องดินเขื่อน :ruready ได้โปรดค่ะ พี่ดินแสนดีอย่าได้เมียแบบนั้นเลย :katai1:
-
ไม่อยากให้พี่ดินได้เมียแบบเขื่อน :serius2:
ม่ายอาวววววววววววววว :katai1:
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
"พี่เปรมรักน้องไอ" "น้องไอรักพี่เปรม" แต่ เจ๊ ฮึก ฮึก รัก ทั้งคู่เลย รักจนอยากได้ปั๋วแบบพี่เปรมบ้าง :ling1: (อีเจ๊แอบแฝงโดนน้องไอ :z6: รัวๆๆๆๆ) ประทับพีเ่ปรมมาก พี่หล่อทังในและนอก พี่ใหญ่ทั้งทั้งใจและกาย o13 น้องไอไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วนะ มีคนดูแลดีขนาดนี้ ไม่ว่าน้องไอจะเป็นอะไร จะรูปกายแบบไหน พี่เปรมก็รักไม่เปลี่ยน :กอด1: แต่ที่ขัดใจคือ อีเด็กเชี่ย อีเด็กเลว อย่าบอกนะว่า จะได้ปั๋วดีๆ แบบพี่ดิน ไม่ย๊อมไม่ยอมมมมมมมมมมมมมมมม :z3: ก่อนจะได้ดีขอให้ได้รับบทเรียนราคาแพงๆๆๆๆ ด้วยเถอะ นิสัยไม่ดีเลย ถือสิทธิ์อะไรมาตั้งสายโอนของพี่ดินและยังกวนติงน้องไออีก ดีนะน้องไอฉลาดมีเอาคืนเนียนๆ จัดเลยลูก จัดหลายๆๆๆๆ ดอกให้ดอกเต็มตัวมันหลายลูก :z6:
-
แปะหนักๆ เดี๋ยวกลับมาอ่าน รอนานมากเลยนะตอนนี้ :katai4:
-
ขอบคุณ :)
-
อย่าว่าแต่น้องไอเลยยยยย ทางนี้ก็หลงพี่เปรมมากกกก :-[ อิจฉาเมียหมอจริงๆ :impress2:
ดินเขื่อน ไม่เอานะ ไม่อาวววว :katai4:
-
น้องไอแอบร้ายยยย
-
ณ จุดนี้ขออิจฉาน้องไอแพร๊นนะ :heaven
อะไรคือ ดินเขื่อน โนวววววววววววววววว :katai4:
-
ตอนนี้พี่เปรมหล่อมากกกกกกกกก เขินแทนน้องไอเลย :o8:
น้องไอเมียเด็ก ของพี่เปรมก็น่ารักตลอดดดด :laugh:
ปอลอ.... ไม่ไว้วางใจเด็กเขื่อนเลย เด็กมีปม :katai1:
เมื่อไหร่จะเฉลยปมคะ ทำไมถึงเกลียดพี่เปรม
ต้องเกี่ยวกับปลื้มแน่เลย
ไม่อยากให้พี่ดินได้คนไม่ดีเลย :mew2:
-
ได้สามีดีแล้วชีวิตมันก็ดี๊ดีใช่มั๊ยล่ะน้องไอ พี่เปรมเป็นพระเอกที่แบบโดนใจมาก หลงรักมาก น้องไออย่าเพิ่งเหวี่ยง :laugh: ลุ้นน้องเปี๊ยกต่อไปว่าจะเป็นพันธุ์อะไร แต่ที่แน่ๆ ไม่เอานะะะะ ดินเขื่อนนน อย่ามาแย่งพี่ดินไปนะ ไม่ยอม! :katai1:
-
กำลังเคลิ้มกับพี่เปรม มาเจอดินเขื่อนเข้าไป :katai4: :katai4:
-
เราอยากรู้จังว่าเด็กเขื่อนไปอยู่กับพี่ดินได้ยังไง ไหนจะเกี่ยวข้องกับปลื้มอีก แต่ยังไงตอนนี้ก็ยังเอ่ยว่าชอบเด็กเชื่อนไม่ลงจริงๆ
ปล. น้องไอน่ารัก พี่เปรมโคตรชัดเจน ขอให้รักกันนานๆนะ
-
เตรียมเปิดศึกระหว่างเด็กเขื่อนกะแม่ไอ้เปี๊ยก
-
มาบอกรัก :mew1: พี่เปรมมมม พี่เปรมชัดเจนเสอมอ่ะ ขำมากตอนไอ คุยกับ ยาย 5555555555
ปล. หมั่นไส้เด็กสันเขื่อนเจรงๆ
-
:z13:
-
เรื่องนี้เขียนดีอะ ปรบมือรัวๆให้นักเขียนเลย :beat: (สติ๊กเกอร์ตบมือไม่มีเอานี่ไปแทนเนอะ :z6: (โดนคนเขียนเตะ)//เค้าล้อเล่นนะ)
ชอบฉากรักล่าสุดนี่มาก น้องไอคนมั่นทำไมอ่อยแรงจังลูก
เลือดพี่นี่สูบฉีดเกือบไม่ทันเชียว
ปล.ดูจากหลายๆอย่างแล้วน้องเปียกเวอชั่นสองนี่หน้าคล้ายชาเป่ยเซเลปย่นๆตัวนั้นมั้ย :laugh:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-37-
“พี่เปรม..”
“อืม”
เสียงทุ้มครางตอบในลำคอ แต่ทว่าสายตากลับไม่หันมามองผมสักนิด อุตส่าห์อาบน้ำประแป้งจนตัวหอมฟุ้ง พยายามนอนเปลือยช่วงไหล่และถลกขากางเกงให้สูงสักแค่ไหนก็ไม่ได้ทำให้พี่เปรมหลุดความสนใจจากหนังสือเล่มหนาที่มีชื่อว่า Anatomy and physiology ได้เลย พี่เปรมจะต้องอ่านหนังสือแบบนี้ก่อนนอนเสมอ และผมเองก็ไม่เคยรบกวน แต่เพราะเรื่องพี่ดินทำให้ผมอึดอัดใจจนนอนไม่หลับ ผมมองคุณสามีที่นั่งพิงหลังอ่านหนังสือวิชาการราวกับว่ามันเป็นนิยายขายดีติดอันดับต้นๆ ของโลกด้วยความหงุดหงิดใจ
ผมพลิกตัวนอนหันหลังให้พี่เปรม มองเจ้าตัวน้อยที่นอนขดตัวอยู่ในตะกร้า ในสมองก็คิดหาวิธีสารพัดเพื่อจะมาดึงดูดความสนใจจากพี่เปรม จะให้อ่อยเป็นสาวน้อยช่างยั่วมันก็ไม่ใช่ตัวผม และนอกจากไอดอลสุดแมนจากแดนกิมจิอย่างจีดราก้อนแล้วอย่างอื่นผมก็ไม่เชี่ยวชาญเลยครับ ทุกวันนี้ก็ฟังแค่เพลงของบิ๊กแบง วินเนอร์ ไอค่อน ซุปเปอร์จูเนียร์ หรือว่าผมควรจะเลือกมาสักเพลง รัวเกาหลีให้พี่เปรมอึ้งกันสักยกดีกว่าครับ ว่าแล้วก็วอร์มเสียงเขย่าลูกคอสักหน่อยดีกว่า
อะแฮ่มๆ
น้องเปี๊ยกผงกหัวขึ้นมองผมแล้วทำตาโต ผมเลยยักคิ้วให้ไปหนึ่งที ก่อนจะเริ่มโซโล่แบบจริงจังครับ
“มีเวลาสักสองสามนาทีไหม.. ถ้าเธอไม่ยุ่งอะไร .. ขอฉันคุยด้วยสองสามคำ..
.. มีเรื่องค้างใจมากมายอยู่เป็นล้านคำ.. ย่อมาแล้วเหลือแค่สั้นๆ.. แค่ที่มันสำคัญจริงๆ”
เสียงหนังสือถูกพับปิดไปตั้งแต่ประโยคแรกแล้วครับ และไหนๆ ก็เริ่มแล้วขออีกหน่อยละกัน
“กรุณาฟะ...”
“ว่ามา..”
เสียงทุ้มดังขึ้นก่อนที่ผมจะได้รัวแร๊พแบบจีดราก้อน แม้จะขัดใจเล็กน้อย แต่ผมก็ไม่ปล่อยให้เสียเวลาครับ ผมรีบพลิกตัวกลับทันทีแบบไม่มีอ้อยอิ่ง พี่เปรมยังนั่งพิงหัวเตียงแบบเดิม แต่ดวงตาคู่คมจ้องมองมาที่ผมพร้อมกับรอยยิ้มจุดที่มุมปาก ผมจึงกระเถิบตัวลุกขึ้นนั่งข้างๆ พี่เปรม แล้วดึงมือใหญ่มากุมไว้
“พี่เปรมรู้เรื่องเด็กในบ้านพี่เปรมมาเป็นปลิงดูดพี่ชายไอแล้วใช่ปะ?” เข้าประเด็นเลยครับ
“ไม่รู้เรื่องปลิง แต่รู้เรื่องที่ไอ้เขื่อนไปอยู่กับพี่หมอ”
อยากจะเหวี่ยงตาใส่คำตอบที่โคตรจะกวนของพี่เปรม แต่ติดที่ว่าจมูกโด่งๆ กดจูบลงบนขมับอย่างอ่อนโยนนี่แหละครับ อารมณ์จึงเบาบางลง
“แล้วทำไมพี่เปรมไม่เห็นเคยเล่าให้ไอฟัง” หอมแก้มกลับไปเต็มฟอดครับ
“ก็ไม่รู้จะเล่าอะไร เพราะกูเองก็ไม่ได้รู้อะไรมาก”
“แล้วพี่เปรมรู้เรื่องนี้มาจากไหน?”
“ไอ้ปลื้ม”
“พี่ปลื้ม?”
“อืม”
ตอบอืม.. มาสั้นๆ แบบนี้พี่เปรมหมายถึงจบไร้ซึ่งคำอธิบายต่อครับ ดวงตาคู่คมเบนกลับไปหาหนังสือเล่มหนาอีกครั้ง ทำเอาผมอยากจะลุกขึ้นไปจับหนังสือเขวี้ยงออกไปนอกหน้าต่างโทษฐานที่บังอาจมาดึงความสนใจจากพี่หมอสุดที่รักไปจากผมได้ แต่เพราะมันทำแบบนั้นไม่ได้และก็ปล่อยให้จบแบบนี้ไม่ได้อีกเช่นกัน
“ไอรู้นะว่าพี่เปรมโทรไปคุยเรื่องนี้กับพี่ดินแล้ว” จากนั่งข้างๆ ผมขยับตัวขึ้นนั่งบนตักเลยครับ เอาให้มันรู้กันไปว่าหนังสือทฤษฎีเกี่ยวกับกายวิภาคศาสตร์และสรีรวิทยา จะสู้ภาคปฏิบัติอย่างพบรักไม่ได้
พี่เปรมกระตุกยิ้ม สองมือใหญ่ประคองสะโพกของผมเอาไว้
“กูแค่เป็นห่วงว่าน้องชายกูจะไปรบกวนพี่หมอ”
ได้ยินพี่เปรมเรียกไอ้เด็กนั่นว่าน้องชาย ทำเอาคิ้วผมกระตุกเลยครับ
“แล้วพี่ดินตอบว่าไง?”
“ไอ้เขื่อนมันป่วย.. พี่หมอก็ต้องรักษาคนป่วย”
ป่วย?? ป่วยเป็นอะไร เป็นเด็กสันดานเสียสิไม่ว่า แล้วพี่ดินเป็นกุมารแพทย์นะ ไอ้เด็กนั่นจะมาเป็นกุมารให้พี่ดินรักษาได้ยังไง อย่ามาแถครับคุณสามี
“แต่..”
“พอแล้ว..” พี่เปรมตัดบทของผมอย่างไร้เยื่อใยด้วยการใช้จมูกโด่งปัดปลายจมูกของผมเบาๆ
หัวใจอ่อนยวบ เกือบใจอ่อนยอมปิดคดีแล้วล่ะครับ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็ยังค้างคาอยู่ในใจ ผมใช้สองมือประคองใบหน้าคมเอาไว้ให้ดวงตาของเราสบกันในระยะแค่คืบ ยังไงก็ขอพูดอีกสักนิดครับโดยใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนและเซ็กซี่ที่สุด
“ไอหวงและเป็นห่วงพี่ดินเพราะพี่ดินเป็นพี่ชายไอ และยังเป็นเหมือนพ่อคนที่สองของไอด้วย ไอจึงไม่อยากให้เด็กสันดานแย่แบบนั้นมาเกี่ยวข้องกับพี่ดิน” ยิ้มอ่อนตบท้าย แต่ทำไมคิ้วเข้มๆ ของพี่เปรมถึงได้ขมวดเป็นปมแบบนั้นล่ะครับ
พี่เปรมถอยกลับไปนั่งพิงหัวเตียงเหมือนเดิม อารมณ์อ้อยอิ่งเมื่อครู่กระเจิงหายไปไวยิ่งกว่าความเร็วแสง ดวงตาคู่คมจ้องผมนิ่งๆ พี่เปรมโหมดนี้ทำเอาผมอยากหดตัวหนีไปมุดอยู่ในตะกร้ากับน้องเปี๊ยกให้รู้แล้วรู้รอด มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?? หรือว่าเพื่อกี้ผมพูดอะไรผิดเหรอครับ?? สมองอันเฉียบแหลมของผมประมวลผลการวิเคราะห์อย่างไว ก็ได้คำตอบเพียงว่าพี่เปรมคงจะหึงผมกับพี่ดินอย่างแน่นอน ผมอมยิ้มและหรี่ตามองใบหน้าคมที่เรียบนิ่ง โธ่.. พี่เปรมล่ะก็คิดมาก แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรออกไปพี่เปรมก็ตัดหน้าขึ้นมาซะก่อน
“มึงรู้จักนิสัยไอ้เขื่อนได้ยังไง?”
ป๊าดดดดดดดดดด ผมสบถกับตัวเองเสียงดังลั่นอยู่ในใจ จากที่อมยิ้มมั่นอกมั่นใจเมื่อครู่ตอนนี้ตกใจจนไปไม่เป็นเลยครับ ว่าแล้วก็เหลือบไปมองน้องเปี๊ยกสักนิด รายนั้นตกใจจนตาโปนแทบหลุดออกมาจากเบ้าแล้วกระเด้งบนพื้น และด้วยความยำเกรงในพ่อเปรมมาแต่ไหนแต่ไร น้องเปี๊ยกจึงมุดตัวกลับลงในตะกร้า ไม่แม้แต่จะรอให้ผมร้องเรียกด้วยซ้ำ ทิ้งพี่ชายที่น่ารักอย่างผมให้เผชิญชะตากรรมเพียงลำพัง T^T
“พบรัก กูถามมึงอยู่”
รู้แล้วๆ อย่ากดดันได้มั๊ยล่ะพี่เปรม กำลังคิดหาคำตอบอยู่เนี่ย
“พบรัก!!”
เหี้ย! จะตะคอกทำไมเนี่ย สถานการณ์พลิกผันเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน จนสมองของผมฝ่อหมดแล้วครับ
“จะให้กูทวนคำถามมั๊ย?” กดเสียงซะต่ำจนผมแทบจะก้มลงไปกราบแทบตักเพื่อขอชีวิตเลยครับ
“อ.. ไอ.. ขอโทษ..” น้ำตาหยดแหมะลงบนแก้ม
ด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมาสอนให้รู้ว่าเมื่อเข้าตาจนกับคนในครอบครัวให้รีบเก็บความแมนทิ้งถังขยะไปก่อนครับ
“มึงจะขอโทษกูทำไม” ใบหน้าเรียบนิ่งตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด ผมจึงบีบน้ำตาลงอีกหยด
พี่เปรมสบถออกมา แล้วตามด้วยเสียงถอนหายใจหนักๆ จากนั้นก็ดึงผมไปกอดพร้อมลูบแผ่นหลังและจูบกระหม่อมเพื่อปลอบโยน เห็นมั๊ยล่ะครับ วิธีนี้ได้ผลจริงๆ
พี่เปรมผละอ้อมกอดแล้วเช็ดน้ำตาให้ผม ดวงตาของเราจดจ้องประสานกัน ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ แต่ผมสามารถสัมผัสได้ถึงความห่วงใยนั้น และมันก็เป็นเหมือนแรงโน้มถ่วงที่ทำให้ริมฝีปากของผมถูกดึงดูดให้เข้าไปหาแบบอัตโนมัติ ร่างกายของเราสัมผัสกันแนบชิด ผมยกสองแขนโอบรอบคอของพี่เปรมไว้ ในขณะที่มือใหญ่ก็เคล้นคลึงสะโพกของผมไปด้วย และก่อนที่กิจกรรมจะเข้าสู่กระบวนการเรียนรู้อย่างสร้างสรรค์แบบเต็มตัว เสียงทุ้มแหบพร่าแต่ทว่าเน้นหนักทุกคำพูดก็กระซิบประโยคหนึ่งออกมา
“อย่าให้กูรู้ด้วยตัวเองว่าไอ้เขื่อนมันทำอะไรมึง..”
ทันทีที่ประโยคของพี่เปรมจบ ผมเสียววูบทั่วแผ่นหลัง เพราะผมรู้ดีว่าพี่เปรมรักผมมากพอที่จะสามารถฆ่าใครสักคนหนึ่งได้ ดูได้จากเมื่อครั้งผลจากการกระทำของไอ้โทมัส แต่ครั้งนี้แตกต่างกัน พี่เปรมทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆ ผมกอดแผ่นหลังของพี่เปรมไว้แน่น จูบซับบนขมับย้ำๆ หลายครั้ง
“มีพี่เปรมอยู่ตรงนี้แล้วจะมีใครกล้าทำอะไรไอได้ล่ะ..” ผมส่งยิ้มให้พี่เปรม แล้วแนบหน้าผากชนกัน สายตาของเราจ้องมองกัน ลมหายใจรินลดกันและกัน
ผมอยากจะพูดขอโทษพี่เปรมสักร้อยครั้งพันครั้งสำหรับเรื่องที่จำเป็นต้องปิดบังไว้ ผมไม่ได้กลัวถ้าหากพูดออกไปว่าผมเคยอยู่ในร่างน้องเปี๊ยกมาก่อนแล้วจะทำให้ใครต่อใครจะมองว่าผมบ้า แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องเก็บงำเรื่องนี้ไว้กับตัวไปจนวันสุดท้ายของชีวิตนั้นเป็นเพราะคำสัญญาที่มีให้ไว้กับพ่อและน้องเปี๊ยกต่างหาก
ริมฝีปากของผมแตะแผ่วเบาบนดวงตาคู่คมและสันจมูกโด่งของพี่เปรม ผมยิ้ม พี่เปรมยิ้ม และหลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็ดำเนินไปตามครรลองของอารมณ์ ส่วนเรื่องพี่ดินผมขอพับเก็บไว้เป็นการบ้านให้ไปจัดการเมื่อถึงกรุงเทพครับ
.
.
.
.
และแล้ววันงานเลี้ยงต้อนรับ นายแพทย์เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย ก็มาถึง ผมเองก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับการที่จะต้องไปเปิดตัวในฐานะคนรักของพี่เปรมหรอกนะครับ ก็แค่ตื่นเช้าพาน้องเปี๊ยกออกไปวิ่งจ๊อกกิ้งให้เลือดสูบฉีด และพอพี่เปรมออกไปทำงานก็เอามะเขือเทศมาโปะหน้าบ้างไรบ้าง คืนนี้ผมจะได้ดูสดใสเปร่งปรั่งไงล่ะครับ
“มีใครอยู่มั๊ยคะ?..”
เสียงผู้หญิงมาร้องถามแว่วๆ อยู่หน้าประตูบ้าน น้องเปี๊ยกรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นอย่างไวตามสันชาตญาณครับ
“บ้านคุณหมอเปรมนทีป์.. มีใครอยู่มั๊ยคะ?”
รอบนี้ผมคงจะนอนเพิ่มความหล่ออยู่นิ่งๆ ไม่ได้แล้วล่ะครับ ผมหยิบมะเขือเทศออกจากหน้าด้วยความหงุดหงิดใจ จะมีใครรู้บ้างว่าคนที่มาขัดจังหวะตอนที่คนกำลังจะเสริมความดูดีเนี่ยถือว่าเป็นบาปนะครับ
ผมเปิดประตูต้อนรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ แต่ต่อให้ในใจอยากจะก่นด่าแค่ไหนริมฝีปากของผมก็ทำได้แค่ระบายยิ้มอ่อนออกมาพร้อมกับสองมือยกพนมไหว้ให้กับแพทย์หญิงวิริยา ที่เจอกันเมื่อวันก่อน
“สวัสดีจ๊ะน้องพบรักคนน่ารักแฟนคุณหมอเปรมนทีป์สุดหล่อและเคะน้อยกลอยใจของพี่หมอคัท จำพี่หมอได้ใช่มั๊ย?”
ช่างเป็นคำทักทายที่ดูเป็นทางการมากซะจนผมไม่รู้ว่าควรจะยิ้มดีใจหรือร้องไห้ดีครับ และไอ้ที่บอกว่าเคะน้อยกลอยใจของพี่หมอคัทเนี่ยมันคืออะไรครับ?
“จำได้สิครับ” ผมพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มหวาน
“พี่หมอชื่อวิริยา เรียกกว่าพี่หมอคัทก็ได้ พอดีพี่หมอเพิ่งออกเวรเดินผ่านบ้านพักเลยแวะมาทักทาย นี่น้องพบรักอยู่บ้านคนเดียวแบบนี้ทุกวันไม่เหงาเหรอ ไม่คิดจะออกไปเดินเล่น หรือเดินไปตลาดบ้างเหรอ?”
โอ้โห รัวเป็นแร๊พยิ่งกว่าซีแอลทูเอ็นนี่วันอีกครับ แล้วรอยยิ้มกับดวงตาที่อยู่ภายใต้แว่นตากรอบหนาก็ส่องประกายอันน่าขนลุกแปลกๆ
“อ่า ไม่ครับ” ผมไม่ชอบอากาศร้อน ขอหลบแดดอยู่ในบ้านและตากแอร์อยู่ในห้องนอนดีกว่าครับ
“ที่นี่ร้านเจ็ดสิบเอ็ด กับดอกบัวเร่งด่วนด้วยนะ ตรงหัวมุมตลาด เผื่อน้องพบรักอยากได้อะไร เดินออกจากโรงพยาบาลข้ามถนนแล้วเลี้ยวซ้าย เดินตรงไปเรื่อยๆ เจอวงเวียนเลี้ยวขวาก็ถึงแล้วค่ะ พี่หมอเดินประจำ”
“อ่อ.. ครับ ขอบคุณครับ” มีอะไรอีกมั๊ยครับ พอดีเวลาของผมมีไม่มาก ผมต้องเตรียมตัวและมีภาระหน้าที่ต้องจัดการอีกเยอะครับ และเหมือนว่ากระแสจิตของผมจะเดินทางไปถึงเธอ
“โอเค.. หมอไม่รบกวนแล้วนะ แค่ได้เห็นหน้าน้องพบรักวันละนิด พี่หมอก็ฟินแล้วค่ะ พักผ่อนต่อเถอะนะ คืนนี้พรุ่งนี้เจอกันนะ”
เธอยิ้มให้ผมก่อนจะเดินจากไปอย่างไวชนิดที่ผมไม่ทันจะได้ยกมือไหว้ลา ทิ้งเอาไว้เพียงรอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ พิลึก กับคำศัพท์ของสาววายซึ่งผมไม่ค่อยจะเข้าใจในความหมายสักเท่าไหร่ เอาเป็นว่าปล่อยให้มันผ่านไปละกันครับ
ผมกลับเข้ามาในบ้าน มองนาฬิกาบอกเวลาสิบโมงครึ่ง พี่เปรมบอกว่าวันนี้จะกลับมาทานมื้อเที่ยงด้วย ผมจึงเดินเข้าครัวไปเปิดตู้เย็นคิดเมนูไปด้วย ซึ่งในตู้เย็นตอนนี้มีแค่ไข่ เต้าหู้ และเบคอนครับ ผมปิดตู้เย็นมองไปรอบครัวเจอวุ้นเส้นอยู่หนึ่งห่อ เห็นแล้วก็คิดอยากจะกินกุ้งอบวุ้นเส้นขึ้นมาครับ แต่ดูจากส่วนผสมที่มีอยู่แล้วไม่ครบแน่ๆ เอาไงดีเนี่ย ถ้าออกไปร้าน ‘ร้านเจ็ดสิบเอ็ด’ หรือ ‘ดอกบัวเร่งด่วน’ เพื่อซื้อของคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง พี่หมอคัทบอกว่าอยู่ไม่ไกลนี่นา รีบไปแล้วจะได้รีบกลับมาทำกับข้าวทันพี่เปรมกลับมาตอนเที่ยงพอดี
“ไปเที่ยวกันมั๊ยน้องเปี๊ยก?”
“หงิ๊งงง” เจ้าตัวน้อยสนับสนุนเต็มที่ไม่เคยมีห้ามครับ
เมื่อมีกองหนุน ผมก็ไม่รอช้าครับ กลัวว่าเดี๋ยวจะกลับมาไม่ทันพี่เปรม สะพายกระเป๋าผ้าข้างซ้าย และกระเป๋าใส่น้องเปี๊ยกข้างขวา สวมหมวกกันแดดสักหน่อย ผมเดินเลาะสนามกีฬาและอาคารของโรงพยาบาล เมื่อถึงหน้าโรงพยาบาลก็ข้ามถนน เลี้ยวขวา เดินตามที่คุณหมอวิริยาบอกนั่นแหละครับ แต่ผ่านสถานีตำรวจก็แล้ว ที่ว่าการอำเภอก็แล้ว เกือบจะหนึ่งกิโลเต็มๆ เหงื่อไหลโชกเต็มแผ่นหลังผมก็ยังไม่ถึงวงเวียนสักที สงสารก็แต่น้องเปี๊ยกครับ อยู่ในกระเป๋าที่โยกไปโยกมาจนเมาสลบยาวหลับไปแล้วครับ ผมยังคงเดินไปเรื่อยๆ จนเกือบครบสองกิโลนั่นแหละครับถึงจะได้เห็นวงเวียนอยู่กลางถนน เมื่อถึงวงเวียนก็ถึงตลาด เลี้ยวขวาอย่างว่องไวเห็นป้ายเขียวๆ ก็พุ่งเข้าไปตากแอร์เย็นๆ ทันทีครับ
เลือกซื้อของในเจ็ดสิบเอ็ดแค่ไม่กี่อย่าง ที่เหลือจะเน้นหนักไปทางของสดและเครื่องปรุงที่ใช้ในครัวซึ่งร้านดอกบัวเร่งด่วนที่นี่มีของสดเยอะพอสมควรครับ ซื้อจนเต็มถุงผ้าใบใหญ่ ผมเดินกลับออกมาอย่างเสียดายแอร์เย็น และพอคิดถึงระยะทางกับแดดตอนเที่ยงที่ร้อนเปรี้ยงๆ เท่านั้นเหงื่อก็ซึมขึ้นมาทันที หันซ้ายแลขวาหาพี่วินแมงกาไซด์เท่ห์ๆ สักคันก็ไม่เจอ รถสองแถวก็ไม่เห็นสักคัน จะเจอก็แต่รถเข็นผลไม้ของคุณป้าท่าทางใจดีคนหนึ่งเท่านั้น และผมก็รู้สึกเปรี้ยวปากขึ้นมาทันทีครับ จนแล้วจนรอดก็ได้มะม่วงกับกะปิหวานมาในราคายี่สิบบาทแต่ขนาดและปริมาณแตกต่างจากในกรุงเทพมาถุงใหญ่
หน้าร้านดอกบัวเร่งด่วนมีเก้าอี้ม้าหินเก่าๆ วางอยู่ ผมจึงยึดเป็นที่พักเหนื่อย เปิดประเป๋าให้น้องเปี๊ยกได้หายใจหายคอ เจ้าตัวน้อยปรือตาขึ้นมองผมอย่างน่าสงสาร ผมลูบหัวกล่อมเบาๆ น้องเปี๊ยกก็หลับไปอีกรอบ ผมจึงได้จัดการหยิบมะม่วงมาจิ้มกะปิหวานสักทีครับ มะม่วงเปรี้ยวๆ ตัดกับรสชาติเค็มๆ หวานๆ ของกะปิบอกได้คำเดียวว่ามันสุดยอดมาก ชิ้นเดียวไม่พอ กินไปพร้อมกับนั่งมองรถที่วิ่งผ่านไปผ่านมาและมองวิถีชีวิตของคนท้องถิ่นที่นี่ไปด้วยเพลินเลยครับ ว่าแต่รถคันหรูที่มาจอดตรงหน้าผมนี่ทำไมมันคุ้นๆ แบบนี้ล่ะครับ ผมกัดมะม่วงที่เยิ้มฉ่ำไปด้วยกะปิเข้าปากพลางมองบานประตูรถที่เปิดออก และวินาทีนั้นผมก็รู้สึกหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม
“พ.. พี่เปรม..” มาโผล่ที่นี่ได้ยังไง แล้วทำไมถึงต้องทำหน้าเหมือนโจรป่าจะฉุดพระเอกขนาดนั้น ไม่รู้บ้างรึไงว่ากำลังทำให้พระเอกกลัวจนเยี่ยวแทบราดแล้วครับ
“ก.. กินมะม่วงมั๊ย?” ส่งมะม่วงชิ้นที่กินค้างไว้ส่งให้ผู้ชายสูงหล่อที่เต็มไปด้วยรังสีอึมครึมตรงหน้า
ไร้ซึ่งคำตอบ และไร้ซึ่งความปราณี.. อินโทรเพลงจำเลยรักลอยมาประกอบสถานการณ์
“อ.. อร่อยนะ?” พยายามฉีกยิ้มและแถสุดฤทธิ์ครับ แม้จะรู้ว่าไม่มีประโยชน์ก็ตาม
ยังคงมีแต่ความเงียบปกคลุม พี่เปรมจ้องผมเขม็ง และมันก็ทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ ความอึดอัดที่มีแค่ไม่กี่วินาทีก็ยาวนานราวสิบนาที แต่แล้วจู่ๆ มือใหญ่ก็คว้าถุงผ้าและกระเป๋าใส่น้องเปี๊ยกขึ้นรถไป ผมที่มือหนึ่งถือชิ้นมะม่วง อีกมือถือถุงกะปิก็ได้แต่ทำหน้าเอ๋อ มองสี่ล้อของรถออดี้ออกตัวไปแบบต่อหน้าต่อตา ในขณะที่ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม
พี่เปรมทิ้งไอ..
“ฮึก..”
พี่เปรมทิ้งไอ..
“ฮึก.. ฮือออ”
บ่อน้ำตาแตกโดยไม่ต้องบีบเค้นเหมือนเมื่อคืนเลยครับ ผมปล่อยโฮเป่าปี่ชนิดที่สะกดคำว่าอายไม่เป็น ในสมองมีเพียงประโยคเดียวที่วิ่งวนไปมา ผมถูกทิ้ง พี่เปรมทิ้งผม เจ็บแน่นไปทั้งอก จุกจนแทบกระอัก แรงยิ่งกว่าโดนสายฟ้าฟาด ผมทำอะไรไม่ถูก แม้แต่จะขยับตัวก็ยังทำไม่ได้
“ฮื๊อออ.. ฮึก.. ฮื๊ออออ”
ร้องไห้จนหายใจไม่ทันครับ คนแถวๆ นั้นก็มามุงดูกันยกใหญ่ ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงมากมาย แต่ไม่ได้อยู่ในความสนใจของผมสักนิดครับ โลกนี้หยุดการเคลื่อนไหวไปตั้งแต่พี่เปรมทิ้งผมไปแล้วล่ะครับ แล้วผมต้องทำยังไงดี มันเสียใจ มันเจ็บที่หัวใจ มันเจ็บอยู่ข้างใน
“พบรัก!”
เสียงใครสักคนเรียกชื่อผม แต่หูมันอื้อๆ อึงๆ ผมคงจะหูฝาดไปเองครับ
“ไปขึ้นรถ”
อะไร ใครจะไปขึ้นรถ รถไม่มีแล้ว รถไปแล้ว ไปพร้อมกับน้องเปี๊ยก ผมถูกทิ้ง พี่เปรมทิ้งผมไปแล้ว และขณะที่กำลังแหกปากร้องห่มร้องไห้อยู่นั้น จู่ๆ ร่างของผมก็เหมือนจะลอยหวือ มันเร็วมากบวกกับร่างกายและสมองของผมเหมือนหยุดทำงานไปชั่วขณะ จะมีก็แค่น้ำตาที่ไหลเหมือนก๊อกแตกกับหัวใจที่แหลกเพราะโดนทิ้ง
ผมยังคงอยู่ในความเศร้าโศกเสียใจ ไม่คิดสนใจสิ่งรอบข้าง เสียง ‘หงิ๊งๆ’ หรือเสียงทุ้มของใครสักคนที่เรียกชื่อผมอยู่หลายครั้งผมก็ไม่สนทั้งนั้น
“พบรัก ได้ยินที่กูพูดบ้างมั๊ยเนี่ย?”
คนเพิ่งโดนทิ้งไม่รู้รึไง หัวใจของผมกำลังเจ็บ ใครไม่เคยโดนทิ้งคงไม่เข้าใจ แล้วจะให้ได้ยินอะไรอีกเล่า
มือใหญ่ของคนคนหนึ่งปาดเช็ดน้ำมูกน้ำตาให้ผม ทั้งที่อยากจะปัดป้อง แต่เพราะมือของผมข้างหนึ่งก็ยังถือมะม่วงที่กินค้างอยู่ ส่วนอีกข้างก็ถือกะปิหวาน จึงไม่ว่างมาป้องกันตัว ผมสั่งน้ำมูกแรงๆ ไปหนึ่งทีเพราะร้องไห้หนักมากติดต่อมาเกือบสิบนาที
“มองหน้ากู”
ใบหน้าของผมโดนล็อคให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกับดวงตาคู่คม คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งเป็นสัน เมื่ออุปกรณ์เครื่องหน้าอันแสนจะเพอร์เฟคอยู่รวมกันจึงได้ออกมาเป็นพี่เปรม?
“พ.. ฮึก.. พี่เปรม.. ฮึก..”
ผมพยายามกระพริบตาปริบๆ รัวๆ เพื่อไล่น้ำตา จากนั้นก็ใช้หลังมือข้างที่ถือมะม่วงไว้มาปาดเช็ดน้ำมูกที่ยืดลงมาเกือบจะเข้าปากอยู่รอมร่อออก แล้วก็หยุดสายตามองคนตรงหน้านิ่งๆ พี่เปรมจริงๆ ด้วยครับ ไม่ผิดแน่นอน ผมนอนกอดอยู่ทุกคืนผมจำกลิ่นได้
“พี่เปรมทิ้งไอ.. ฮึก” บ่อน้ำตาตื้นขึ้นมาอีกรอบครับ
“ใครทิ้งมึง?”
ยังจะมาถาม ก็เมื่อกี้ใครล่ะที่ทิ้งผมไปน่ะ
“กูจะทิ้งมึงทำหอกอะไร ตรงนั้นมันที่ห้ามจอด กูแค่ขยับไปจอดตรงหน้าตลาดเท่านั้นเอง”
ไม่จริง ผมไม่เชื่อ พี่เปรมโกหก ฮื๊ออออ แหกปากอีกรอบแมร่มเลย โหดร้าย ทำร้ายจิตใจดวงน้อยๆ ของผมได้ลงคอ แล้วยังมาบอกว่าแค่ขยับรถ ใครจะเชื่อขยับรถไปหน้าตลาดอะไรกันถึงได้หายไปตั้งสามสี่นาที
เสียงถอนหายใจหนักๆ ดังขึ้น พี่เปรมดึงผมออกจากรถแล้วกอดไว้ด้วยสองแขนแกร่ง ริมฝีปากอุ่นๆ ประทับลงบนกระหม่อมของผมซ้ำๆ หลายครั้ง
“กูขอโทษ.. นิ่งซะ”
น่าแปลกนะครับ แค่อ้อมกอด แค่สัมผัส และแค่คำพูด ที่ดูเหมือนจะธรรมดาทั่วไป แต่มันกลับทำให้ก๊อกน้ำตาของผมหยุดทำงานแบบอัตโนมัติ ร่างกายและหัวใจอ่อนยวบไปหมด เอาเป็นว่าไอ้ที่ร้องไห้แทบเป็นแทบตาย และเจ็บปวดโอดครวญแทบขาดใจเมื่อก่อนหน้าถือว่าเป็นโมฆะแล้วกันนะครับ แต่ยังไงไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วครับขอปาดน้ำมูกกับเสื้อพี่เปรมสักหน่อยละกัน
คดีความจบลงแบบง่ายดายชนิดที่ทนายยังยกมือกุมขมับ มันเป็นธรรมดาของคนรักกันครับ และถ้าจะให้พูดจากใจจริง ผมเชื่อใจพี่เปรมและรู้ว่าพี่เปรมไม่มีวันทิ้งผมหรอก เพียงแต่ในตอนนั้นพี่เปรมดูน่ากลัวมากและผมก็วิตกจริตมากไปเท่านั้นเองครับ และสรุปมื้อเที่ยงในวันนี้พี่เปรมก็เป็นคนเข้าครัวลงมือทำเองอีกเช่นเคย และก็เลยพักเที่ยงมาหลายสิบนาที ดังนั้นเมนูกุ้งอบวุ้นเส้นของผมคงต้องเลื่อนออกไปก่อน ผมนั่งกินมะม่วงจิ้มกะปิหวานรอพี่เปรมทำข้าวผัดกุ้งจานด่วนให้ทาน ไม่นานเกินรอครับ ข้าวผัดหอมๆ น่าตาน่ากินก็มาเสิร์ฟตรงหน้า ผมรีบวางมะม่วงแล้วเปลี่ยนมาจับช้อนในทันที ส่วนน้องเปี๊ยกกินนมหมดไปสองขวดด้วยความหิวตั้งแต่เข้าบ้านมาแล้วล่ะครับ พักนี้น้องเปี๊ยกกินจุมาก ตดบ่อยด้วย กลิ่นตัวก็ค่อนข้างแรงขึ้น หรือมันอาจจะเป็นเพราะอยู่ในวัยของเด็กกำลังโต เอาไว้กลับไปกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ผมจะพาน้องเปี๊ยกไปหาสัตว์แพทย์แบบจริงจังสักทีครับ
“กินของแบบนั้นตอนท้องว่างเดี๋ยวก็ได้ขี้แตกหรอก”
พี่เปรมหมายถึงมะม่วงกะปิของผมครับ แต่แหม.. มาพูดเอาตอนที่ผมกำลังจะตักข้าวผัดหอมๆ เข้าปากพอดี.. อืม บางทีพี่เปรมก็สตรองเกินไปแล้วนะครับ
ผมหรี่ตามองพี่เปรมแล้วยู่ปากส่งให้ไปทีหนึ่ง จากนั้นก็จัดการกับข้าวตรงหน้าอย่างอร่อย ข้าวจานของผมเยอะกว่าของพี่เปรมอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่ต้องกังวลครับ ผมไม่เคยกินของแบบทิ้งขว้างแค่นี้ไม่สะเทือนกระเพาะของผมด้วยซ้ำ
เรากินกันเงียบๆ มีเสียงน้องเปี๊ยกที่กำลังเล่นกับน้องเน่าเป็นฉากหลัง จนข้าวของเราทั้งคู่หมดจาน และด้วยความเป็นคนสำนึกในบุญคุณของอาหารมื้อนี้ผมจึงรีบแย่งหน้าที่ล้างจาน ซึ่งขณะที่ผมกำลังทำหน้าที่อันทรงเกียรติอยู่นั้น พี่เปรมก็ถอนหายใจออกมาดังๆ อีกรอบจนผมต้องหันไปมอง
“เคยบอกแล้วใช่มั๊ยเวลาไปไหนมาไหนก็ให้บอกกันก่อน แล้วโทรศัพท์มีไว้บูชารึไง ถึงไม่พกไปด้วย หวังว่ากูคงไม่ต้องพูดเรื่องนี้กับมึงเป็นรอบที่สามนะ”
นานทีปีหนพี่เปรมจะร่ายยาวแบบนี้สักที และทุกครั้งงานก็เข้าผมตลอด ไปๆ มาๆ เรื่องทั้งหมดเกิดจากความผิดของผมเหรอครับ จริงดิ?! ไม่เคยรู้ตัวมาก่อน แล้วทำไมผมถึงรู้สึกว่าหน้ามันชาๆ เหมือนโดนใครตบมาฉาดใหญ่แบบนี้ล่ะครับ ผมกระพริบตาถี่ๆ แล้วตามด้วยการฉีกยิ้มให้พี่เปรมแบบที่คิดว่าเป็นรอยยิ้มที่หวานหยดที่สุด จากนั้นก็รีบหลบสายตาทำเป็นตั้งอกตั้งใจล้างจาน จำไว้นะครับถ้าใครรื้อฟื้นเรื่องนี้ขึ้นมาอีกผมจะงอนไปยันลูกบวชเลยคอยดู!
.
.
.
.
งานเลี้ยงตอนรับนายแพทย์ใหม่ของโรงพยาบาลเต่าเงย ไม่ได้ใหญ่โตอะไรหรอกครับ จัดง่ายๆ ในห้องประชุมของโรงพยาบาลเหมือนเป็นงานเลี้ยงให้บุคลากรของโรงพยาบาลทั้งหมดมาเจอกันซะมากกว่า พี่เปรมไปรับผมกับน้องเปี๊ยกที่บ้านพักตอนหกโมงเย็น และผมขอย้ำอีกครั้งนะครับว่าผมไม่ได้ตื่นเต้น แค่หัวใจมันเต้นตุบตับหนักๆ เท่านั้นเองครับ และที่โหดร้ายที่สุดสำหรับคนหล่อหน้าตาดีแบบผมก็คืออาการตาบวมช้ำนี่ ทั้งที่ตลอดช่วงบ่ายผมจะจะพยายามเอาทั้งแตงกวาและช้อนแช่เย็นมาวางรอบดวงตามันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ดูเหมือนจะยิ่งบวมช้ำหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ ทำไมเวลาออกงานกับพี่เปรมทีไรผมต้องอยู่ในสภาพแย่กว่าพี่เปรมตลอดเลยนะ T^T
ภายในห้องประชุมมีผู้ร่วมงานหลายสิบชีวิตประจำอยู่แล้วครับ การจัดงานเป็นแบบท้องถิ่น มีโต๊ะเตี้ยๆ แบบนั่งพื้นวางเรียงรายและเวทีขนาดย่อม แค่โผล่เข้าไปพี่หมอคัทก็กวักมืออย่างไวประหนึ่งว่าสนิทสนมกันมานานนับสิบปี แต่มันก็ดีนะครับเพราะผมจึงผ่อนคลายไปได้เยอะ
พี่เปรมพาผมไปแนะนำผมกับท่านผู้อำนวยการและแพทย์ว่าเป็น ‘คนรัก’ ยิ่งตอนที่พี่เปรมถูกเชิญขึ้นไปบนเวทีเพื่อแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ตอนที่พิธีกรถามคำถามแทนสาวๆ ว่าหัวใจยังว่างรึเปล่า พี่เปรมก็ทำแค่มองมาทางผม พร้อมยิ้มน้อยๆ แล้วพูดว่า
“ผมมีคนรักแล้วครับ” ชัดเจนทุกคำพูด
ถ้าถามผมว่าเขินมั๊ย? ผมก็ตอบได้ทันทีว่าเขินมาก..
ปฏิกิริยาของคนในงานไม่ได้ดูแตกตื่นหรือมีท่าทางแปลกๆ กับความรักของเรา อาจจะมีหันหน้ามามองแล้วส่งยิ้มให้แต่เป็นยิ้มแบบจริงใจนะครับ และก็คงจะมีแค่พี่หมอคัทเท่านั้นที่นั่งทำตาเชื่อมปริ่มประหนึ่งว่ากำลังมีความสุขแบบสุดๆ ตามประสาสาววาย มันทำให้ผมรู้สึกโล่งอกเหมือนยกภูเขาออกจากอกยังไงก็ไม่รู้ มันเรียบง่าย และให้บรรยากาศอบอุ่นดีครับ
ตอนทานอาหารพี่เปรมนั่งโต๊ะกับท่าน ผอ. และผู้หลักผู้ใหญ่ ผมแยกมานั่งโต๊ะใกล้ๆ กันกับพี่หมอคัทและหมอคนอื่นๆ ทุกคนเป็นกันเองมากครับ และทุกคนก็ไม่ใช่คนในพื้นที่ แต่มาประจำอยู่ที่นี่นานพอควร จึงสามารถแนะนำผมได้หลายๆ อย่าง เช่น ถาดอาหารที่วางบนโต๊ะเรียกว่าพาข้าว การทานอาหารก็เน้นข้าวเหนียวเป็นหลัก และอาหารแบบแปลกๆ สำหรับผมก็มีเยอะ ผมจำชื่อไม่ค่อยได้ เอาเป็นว่าผมเลือกกินเฉพาะที่คิดว่าผมกินได้เท่านั้นครับ ก็มีแกงเห็ดเผาะ ต้มไก่บ้าน ซุปหน่อไม้ ที่แน่ๆ จานเด็ดที่ผมชอบสุดคงไม่พ้นส้มตำลาวครับ ตำมาแบบไม่เผ็ดมาก จกกับข้าวเหนียวร้อนๆ ทำเอาผมคิดถึงไอ้ดีนขึ้นมาทีเดียว อย่ามองว่าผู้ชายจกปลาร้าไม่เป็นนะ ผมกับไอ้ดีนถือว่าตัวพ่อเลยล่ะครับ สำหรับน้องเปี๊ยกตอนแรกดูจะตื่นคนเล็กน้อยแต่พอเห็นอาหารเท่านั้นแหละน้ำลายหยดแหมะเลยล่ะครับ
“อย่ากินเยอะ” พี่เปรมกระซิบบอกผมตอนที่ผมกำลังอร่อยเต็มที่กับอาหารรสจัด
ผมมองพี่เปรมแบบงงๆ ไม่ค่อยเข้าใจในความหมายเท่าไหร่ ในเมื่ออาหารแซ่บลืมความแมนขนาดนี้ทำไมถึงกินเยอะไม่ได้ ผมก็ไม่ได้กินตะกรุมตะกรามนะ ออกจะเรียบร้อยด้วยซ้ำ ผมกินไปก็มองสายตาดุๆ ของพี่เปรมไปด้วย
จนเมื่อกลับมาถึงบ้านพักและในคืนนั้นผมก็ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะท้องเสียทั้งคืนนั่นแหละครับผมถึงได้เข้าใจในสิ่งที่พี่เปรมบอก หนักๆ เข้ามีอ๊วกด้วย ไม่มีแรงแม้กระทั่งจะกระดิกนิ้ว จนพี่เปรมต้องให้ผมขี่หลังมานอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลด้วยอาการของ ‘อาหารเป็นพิษ’
รู้สึกว่าวันนี้มันเป็นวันสตรองของผมจริงๆ ครับ..
.
.
.
.
.
TBC.. :oni3:
สวัสดีคะ o15
2-3 ตอนที่ผ่านมา รินมาลงนิยายแบบเร่งรีบมาก มีความผิดพลาดเยอะ รู้สึกผิดต่อคนมากค่ะ :a6:
ยังไงก็ขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ :call:
-
ขอชี้แจงอีกรอบนะคะ สำหรับสถานที่ คน หรือทุกสิ่งทุกอย่างที่รินได้อ้างถึงและกล่าวถึงในนิยายเรื่องนี้
รินเพียงเพื่อนำมาประกอบความสมบูรณ์ของเนื้อหาเท่านั้นค่ะ :กอด1:
--------------------------
ตอนที่แล้วมีภาษาท้องถิ่นอยู่ด้วย รินลืมใส่คำแปลความหมายไว้ให้ และขอขอบคุณคุณ alt1991 มากๆ นะคะ อุตส่าห์มาใส่ความหมายให้ ขอบพระคุณอย่างสูงนะคะ :กอด1:
alt1991
ยังไงรินขออนุญาตรับผิดชอบลงแก้ตัวอีกรอบนะคะ
ผมหยุดนั่งลงหน้าห้องตรวจที่มีชื่อติดไว้ว่า ‘นายแพทย์เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย’ มีคนไข้นั่งรอตรวจอยู่สามสี่คนครับ ผมเลือกนั่งริมสุดไกลออกมาหน่อย ห่างออกไปนิดเป็นคุณยายท่านหนึ่งอายุอานามน่าจะเกินวัยเกษียณมาหลายสิบปีแล้ว คุณยายท่านหันมามองและยิ้มให้ผมโชว์ฟันสีดำ ด้วยเป็นบุรุษมารยาทดีงามผมจึงยิ้มกลับไปพอเป็นพิธีครับ เพราะในสมองและอารมณ์ของผมตอนนี้มีแต่เรื่องพี่ดินเต็มไปหมด
“เป็นพิเหรอ?” เป็นอะไรเหรอ?
เอาแล้วไงครับ ความหล่อของผมไปสะกิดต่อมสาวรุ่นคุณยายเข้าให้แล้วไงครับ เมื่อกี้มัวแต่คิดเรื่องพี่ดินจึงไม่ทันได้ฟังว่าคุณยายพูดว่าอะไร พิ พิ อะไรหว่า?? เอาเป็นว่าขอยิ้มหวานเข้าสู้แทนไปก่อนครับ
“เฮียนอยู่เสอ?” เรียนอยู่ที่ไหน?
ห ห๊ะ?? อะไรนะ อีกครั้งสิครับคุณยาย เฮียน? เงี่ยน!?? นี่ผมฟังผิดไปใช่มั๊ย? หน้าตาของผมออกจะแบ๊วใสซื่อนะครับ ผมหันซ้ายแลขวาเอามือถูหัวเข่าแบบร้อนๆ หนาวๆ กลัวใครจะมาได้ยิน
“เจ๊บโหโข่ยบ่?” เจ็บหัวเข่ารึไง?
สมองรีบทิ้งเรื่องพี่ดินไปอย่างไวแล้วรีบตั้งใจฟังพร้อมผวนพยัญชนะไล่วรรยุกต์ในประโยคของคุณยาย โข่ย? โคย? K?? เหยดดดดดด K!!!
อุ้มน้องเปี๊ยกแล้วกระเด้งตัวลุกขึ้นอย่างอัตโนมัติเลยครับ ผมมองหน้าคุณยายใกล้ฝั่งอย่างฟาดฟันกันทางสายตาราวกับจอมยุทธ์ฟาดฟันกระบี่อยู่ครู่นึง จนในที่สุดคุณยายก็ส่ายหน้าป้อยๆ และถอนหายใจหนักๆ ออกมา
“หน้าตาคื๊อซวย คือผู้งาม บ่เป็นต๋า เป็นกึ๊ก เป็นเอ๋อเสีย” หน้าตาก็สวย ก็งาม ไม่น่าจะเป็นใบ้ เป็นเอ๋อเลย
โอเคครับมากล่าวหาถึงหน้าตาอันเป็นสิ่งที่ผมภาคภูมิใจว่าซวย แล้วยังมีเอ๋ออีก คนไข้ที่นั่งอยู่แถวนั้นหันมามองผมเป็นตาเดียว นี่ถ้าไม่ติดว่าเห็นแก่หน้าตาของคุณหมอเปรมนทีป์ผมคงได้ทะเลาะกับคนแก่ไปนานแล้วครับ ผมสูดหายในเข้าออกลึกๆ ส่งยิ้มให้คุณยายส่งท้ายก่อนจะเดินออกมา
รินแก้ไขแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะ :กอด1:
เฟรนช์ บูลด็อก นะคะ เห็นมีสะกด เฟรนช์ บลูด็อก อยู่
ป.ล เขื่อนเอ๊ย อีกนานหรอกค่ะ ถ้าอยากจะมาเทียบระดับกับน้องไอ
-
ฮากว่าพบรักก็ไม่มีอีกแล้ว
5555555555+
ขำพบรักตินโดนพี่เปรมทิ้งมากอ่ะ
มันดูฮามาอ่ะ 5555555+
มาต่อบ่อยๆนะคะ
:pig4:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ลั่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
น้องไอลูกสาวแม่ทำไมหนูถึงได้ได้น่ารักน่าหยิกและขยันทำให้แม่หัวเราะแบบนี้ :laugh: :laugh:
ยอมพระเอกและนายเอกเรื่องนี้ค่ะ ถ้าไม่สตรองทั้งคู่ อยู่ด้วยกันไม่ได้ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ห่วงแต่ของกินเนอะคนเรา
-
จะฮาไปไหนนะพบรัก คิดไปได้ว่าพี่เปลมจะทิ่งโถๆๆๆๆ 5555เราชอบพี่เปรมอ่ะ ชัดเจนตลอด
-
ไม่ค่อยตื่นเต้นเล้ยแค่เสริมสวยแต่เช้า พี่หมอคัทน่ารักดีนะ ทุกคนที่โรงบาลก็ดูอบอุ่นมากๆ ดีจัง
ขำตอนไอร้องไห้ขี้มูกยืดมาก คิดย่าพี่เปรมทิ้ง 5555 คนอ่านก็วืดค่ะ คิดว่าพี่แกงอนที่น้องมาไม่บอก
พี่เปรมห่วงน้องมากแบบไม่อยากให้คลาดสายตา ดีงามค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ให้ความรู้สึกเหมือนน้องไอรังแกตัวเองยังไงไม่รู้ :mew5:
-
พี่เปรมเหมือนมีตาทิพย์รู้ว่าน้องไอจะป่วยเมื่อไหร่ก่อนเจ้าตัวทู้กที น้องไอก็ต้องดูแลตัวเองมากๆนะ :กอด1:
-
ร้องตล้อดดด ขัดใจปุ้ปก้อต้องบีบน้ำตา 5555
-
น้องไอสตรองมากกกก
สตรองงงงง
งื้อออ อยากได้พี่เปรมมม งื้อออ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สตรองมากจริงๆน้องไอ :laugh:
งานนี้ไม่ต้องบีบน้ำตา จัดมาเต็ม พี่เปรมทิ้งไอ คิดได้ไง :laugh:
พี่เปรมหล่อมากกกกก ไม่ได้หล่อแค่ตัวแต่ใจหล่อมากๆๆด้วย :impress2:
-
คึคึ
น้องไอ ฮาได้อีกอ่ะ
-
น้องไอ มโนช่างสูงจิงๆ :mew4:
-
อิอิ น้องไอ สู้สู้
-
น้องไอดิแอดเวนเจอร์สินะลูก อะไรชีวิต 1 วันจะอีรุงตุงนังได้ขนาดนี้ :m20: :m20:
โรงพยาบาลนี้มีแต่คนดีๆเนาะ มีความสุขมากๆนะไอจัง
เป็นกังวลเรื่องพี่ดินนิดๆ :hao4:
รอตอนต่อไปเนาะ
-
ขำก๊ากกมากกกก
ไม่รูทำไมแต่ตอนนี้เค้าขำหนักมากอะ
น้องไอคนดี 555555
พี่เปรมคนขรึม อิ อิ 555555
ส่วนน้องเปี๊ยกของเค้า น่ารักที่ซู๊ดดด
รอโตกว่านี้ น้องเปี๊ยกจะได้ทีบทเยอะๆกว่านอนกินนม
-
:laugh: น้องไอจ๋า เคะน้อยกลอยใจของป้า อิอิ
-
น้องไอ
ไม่เป็นไรนะจ๊ะ
-
น้องไอมโนเก่งไปไหมร้องไห้เสียใหญ่โตเพราะคิดว่าพี่เปรมทิ้ง :laugh: :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ที่ผ่าสมองไปคราวก่อน
สงสัยหมอลืมใส่สติมาให้พบรักแน่ๆเลย
รู้สึกว่าน้องใช้ชีวิตโดยขาดพี่หมอเปรมไม่ได้จริงๆนะต่อไปนี้
สงสารพี่หมอ จู่ๆเมียกลายเป็นลูก ฮ่าๆ
-
ขอบคุณ :)
-
พี่เปรมน้องไอยังน่ารักเหมือนเดิม :กอด1: :กอด1:
-
ได้ร้องเพลงเมื่อไรน้องไอเป็นต้องติดลมตลอดเลยนะคะ :m20:
ปล. คำผิดจ้า.. เกือบใจอ่อย(อ่อน)ยอมปิดคดีแล้วล่ะครับ
-
พบรัก ตั้งสติก่อนมั้ยลูก 555
-
น่าสงสาร.....................พี่เปรมนะ แต่อิจฉาตรงเมียน่ารักนี่แหละ คึ
-
พบรัก :m20: สุดยอดมาก
สิ่งที่หนูพบเจอในวันนี้ ไม่สตรองไม่ไดัแล้ว 555555
-
พบรักน่ารักตลอดเล้ยยยยย คนแมนของเรา :laugh:
-
อาหารเป็นพิษ :m20:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :jul3: กร๊ากกกกกก พบรักจอดสนิทกับ ‘อาหารเป็นพิษ’ :jul3: :laugh: :laugh: :laugh:
-
โธ่~~~~ น้องไอ พ่อหนุ่มน้อยเกาหลี :laugh: ไม่สงสารพี่ก็สงสารหมอเปรมบ้างนะ :laugh:
มันก็น่าอยู่หรอก เที่ยงกินมะม่วงกะปิ เย็นซัดตำลาวไปหลายครก :jul3: ถ้าหนูรอดกระเพาะหนูก็สตรองมากแล้วลูก :jul3:
-
โถน้องไอท้องเสียเลย
-
55555 กินแบบจัดหนักจนอี้แตกเลยนะน้องไอ ดื้อนัก :z2:
-
ชอบชื่อนี้จังเลย "เต่าเงย" 555 เห็นภาพเลย
ตอนนี้หวานๆ กันอีกแล้ว พี่เปรมรักน้องไอจนน่าอิจฉาเลย
ฟังจากที่เปรมพูด เหมือนว่าเขื่อนจะมีปัญหาทางจิตใจหรือป่วยทางจิตใจหรือเปล่า
แล้วทำไมถึงมี something special กับดินได้ล่ะ มันคาใจ
น่าจะมีคำตกนิดนึงจะครับ ลองค้นหาคำว่า "ผละอ้อมแล้ว" ดูนะครับ
:) Sarawatta :)
-
น้องไอจุง หนูคิดได้ไงว่า พี่เปรมจะทิ้ง :mew5: มันเป็นไม่ไม่ด้ายยยยยยยยยยย ถ้าพี่เปรมมันจะทิ้ง มันทิ้งตั้งแต่คลี่กิมาโนหนูแล้วลูกเอ้ย คิดไปได้ว่าพี่เปรมทิ้งไอ ใครจะทิ้งเมียขี้เอา(ใจ) ขี้ยั่ว ขี้อ่อย ฉลาด อ่อนโยน เข้มแข็ง โดยรวม สตอง อย่างหนูได้ล่ะ พบรักลิมิเต็ด หาที่ไหนไม่ได้แล้ว เหมือนพี่เปรม ลิมิเต็ด ก็ไม่มีให้ใคร นอกจากน้องไอ เพราะเราคู่กัน :-[ นั่นดิ อีเด็กเขื่อนมันป่วยเป็นโรคจิตหรือเปล่าวะ ดูไม่ปกติเท่าไหร่ แต่โดยรวมคิดว่าการอบรมเลี้ยงดูก็สำคัญนะ อีเด็กบ้านี่เจอคนนิสัยไม่ดีเสี้ยมก็เสียได้ อย่าไปไว้ใจ บอกพี่ดินให้ระวังไว้บ้าง เดี๋ยวจะเสร็จเป็นปั๋วมัน บ่องตง ไม่อาววววววววววววว :z3:
-
ลั่นนนนนนนนนนนนนนนน :laugh: :laugh:
สตรองมากนายเอกเรื่องนี้ แต่ที่สตรองยิ่งกว่าคงจะเป็นพี่เปรม :laugh:
ยังยืนยันคำเดิมนะคะคุณริน ไม่เอาดินเขื่อนนะ ไม่อาววววววววจ้าาาาา :katai4:
-
แม้จะกังวลเรื่องดินเขื่อน แต่ ณ จุดนี้หยุดหัวเราะไม่ได้ :laugh:
-
ขำก๊ากกมากกกก
ไม่รูทำไมแต่ตอนนี้เค้าขำหนักมากอะ
น้องไอคนดี 555555
พี่เปรมคนขรึม อิ อิ 555555
ส่วนน้องเปี๊ยกของเค้า น่ารักที่ซู๊ดดด
รอโตกว่านี้ น้องเปี๊ยกจะได้ทีบทเยอะๆกว่านอนกินนม
อารมณ์เดียวกันเลยค่ะ :m20:
-
:m20: :m20:
-
ฮือออ เดี๋ยวคืนนี้จะรีบกลับไปอ่านกับคอมพ์ที่บ้านนะคะ :heaven
-
สงสารน้องไอ 555555 :laugh: :laugh:
-
น้องไอเก็บความแมนมาจากถังขยะยังลูก ตอนนี้น้ำตามาเต็ม แต่เราขำ :laugh:
-
โอย. เราพลาดอย่างแรงที่ไม่ได้ติดตามเรื่องนี้ตั้งแต่ต้น
ขอบอกว่า สนุกมากกกกกกกก เรารักพี่เปรม รักไอ รักน้องเปี๊ยก
จะคอยติดตามผลงานนะคะ :hao3:
-
:z13: :katai4:
-
คุณหมอเปรม มาอยู่แถบอีสานบ้านเราด้วยอ่ะ
ถ้าเราป่วย(ทางใจ)จะรีบไปรักษาด้วย
จะได้มั้ยคะคุณหมอสุดหล่อของน้องไอ
- - -
อย่าหักโหมกับน้องไอมากนักนะ ร่างกายยังไม่ค่อยเต็ม 100 เท่าไหร่ :mew2:
-
:laugh: น้องไอเป็นอะไรมากมั๊ย :laugh:
ใครจะสู้นายเอกกับพระเอกเรื่องนี้ได้บ้างเนี่ย
-
:z13: :z13:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-38-
เสียงคุ้นเคยที่ดังแว่วๆ อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลทำให้ผมรู้สึกตัว แต่ด้วยร่างกายที่โคตรจะอ่อนเปรี้ยเพลียแรงแค่หายใจแรงๆ ก็ยังรู้สึกเหนื่อย ในหัวก็ปวดหนึบหนับมึนไปหมด ผมจึงทำให้ผมแค่นอนนิ่งๆ มองเสาน้ำเกลือพร้อมกระดิกหูฟังบทสนทนาระหว่างคุณหมอและคนไข้ไปด้วย
“คุณตาเคยมีประวัติเป็นโรคเบาหวาน และไม่ได้ตรวจน้ำตาลในเลือดมานานพอสมควร ยังไงเดี๋ยวหมอจะต้องนัดคุณยายให้มาตรวจน้ำตาลในเลือดอีกครั้งนะครับ”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มของคุณหมอชวนเคลิ้มมากครับ ได้ยินแค่เสียงก็จินตนาการได้เลยว่าหน้าตาต้องอภิมหาหล่อสะท้านทรวงอย่างแน่นอน
“เหี้ยนานแล้วคุณหมอ” สำเนียงท้องถิ่นดังแจ้วฉะฉานทำเอาผมสตั๊นไปสามวินาที
ว่าแต่คุณหมอกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่นะ อยากรู้แต่ก็กลัวจะเสียฟอร์มครับ ขอนอนนิ่งๆ ไปอีกสักแป๊ปละกัน
“เหี้ย แปลว่า หาย ค่ะคุณหมอ คุณตาเค้าหมายความว่าโรคเบาหวานหายนานแล้วค่ะ”
เสียงหวานๆ ของใครอีกคนที่ผมเดาว่าน่าจะเป็นคุณพยาบาลอธิบายขึ้นมา ผมจึงถึงบางอ้อครับและคิดว่าคุณหมอก็คงจะเป็นเหมือนกัน
หลังจากนั้นคุณหมอก็สนทนาปัญหาอาการป่วยกับคนไข้กันต่อ ผมจึงตัดสินใจค่อยๆ ขยับตัวพลิกนอนหงาย แล้วเหลือบมองไปทางต้นเสียงนิดนึง สำรวจรวบๆ ดูแว่บเดียวก็รู้ได้ทันทีครับว่าเป็นห้องผู้ป่วยรวม แต่มีเฉพาะผู้ชายนะครับ มีทั้งหมดเจ็ดเตียงแต่ผู้ป่วยมีแค่สามคน และเตียงของผมก็เป็นเตียงสุดท้าย แยกออกมาโดดเดียวอยู่ริมสุด นั่นหมายความว่าเมื่อตรวจคุณตาเสร็จก็จะถึงคิวของผมครับ
คุณพยาบาลแยกเดินมาที่ผมด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะขออนุญาตวัดความดันและวัดไข้ หลังจากนั้นไม่นานคุณหมอก็เดินตามมา คุณหมอเป็นผู้ชายร่างสูงสมส่วน ใบหน้าหล่อเหลาคมคายไร้ที่ติ เมื่ออยู่ในชุดกาวน์สีขาวสะอาดยิ่งทำให้ดูอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น ราวกับเป็นใครที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน
คุณหมอหยุดยืนที่ข้างเตียงของผมคนละฝั่งกับคุณพยาบาล ใบหน้าคมก้มลงอ่านแผ่นกระดาษที่อยู่กระดานขนาดเอสี่ในมือ คุณพยาบาลบอกตัวเลขผลความดันและจากปรอทวัดไข้ คุณหมอก็จดลงบนแผ่นกระดาน จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองมาที่ผม เราสบตากันนิ่งๆ คุณหมอส่งยิ้มบางๆ อ่อนโยนมาให้ผม ชนิดที่ว่าใครเห็นเป็นต้องหลอมละลาย
“ความดันปกติ แต่ยังมีไข้อ่อนๆ อยู่ เพราะฉะนั้นตอนนี้คนไข้จะยังรู้เพลียอยู่นะครับ ต้องรอให้น้ำเกลือหมดถุงแล้วจะดีขึ้น”
สายตาและรอยยิ้มของคุณหมอยังคงประดับไว้เช่นเดิม
“หมออยากให้คนไข้ระวังเรื่องการเลือกรับประทานอาหาร เพราะอาหารบางอย่างถูกเก็บไว้นาน ถูกเก็บไว้ในอุณหภูมิที่ไม่เหมาะสม หรืออาหารที่เราไม่แน่ใจในความสะอาด ถ้าเป็นไปได้ควรจะหลีกเลี่ยงนะครับ”
ผมยังคงนอนฟังนิ่งๆ ไม่ได้ตอบหรือพูดอะไรออกไป ทำเพียงอ่านชื่อบนหน้าอกของคุณหมอซ้ำไปซ้ำมา
“ช่วงนี้ให้ทานอาหารอ่อนๆ ประเภทโจ๊กหรือข้าวต้มไปก่อนนะครับ และก็อย่าลืมทานยาหลังอาหารตามที่หมอจัดให้ด้วยจะได้หายไวๆ”
จบประโยคของคุณหมอ ผมก็ขยับพลิกตัวหันหลัง ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าอก แล้วมองหน้าคุณพยาบาลที่ส่งยิ้มเจื่อนๆ มาให้ผม
“คุณพยาบาลครับ”
“ค่ะ?”
“คุณพยาบาลเห็นน้องชายผมบ้างมั๊ยครับ ชื่อน้องเปี๊ยก ตัวเล็ก กลม ป้อม ตาโต หน้าย่นเหมือนเครียดตลอดเวลา อายุประมาณสองถึงสามสัปดาห์”
คุณพยาบาลร้อง ‘อ้อ’ จากนั้นก็เบนสายตาไปทางคุณหมอ แต่ดูเหมือนว่าคุณหมอจะไม่ได้สนใจครับ เพราะผมเห็นเงาแว่บๆ ทางหางตาเดินออกไปอีกทาง คุณพยาบาลจึงแสดงอาการลำบากใจออกมาทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัดเจนจนผมต้องยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับ” ผมส่งยิ้มให้คุณพยาบาลคนสวย แล้วปล่อยอารมณ์และความรู้สึกที่แสนงี่เง่าของตัวเองทิ้งไว้เบื้องหลังเปลือกตา
.
.
.
.
ผมได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้ในตอนบ่ายหลังจากน้ำเกลือหมดถุงและได้หลับไปแบบมาราธอน คนที่เข็นรถเข็นส่งผมถึงเตียงนอนก็เป็นคุณหมอนั่นแหละครับ แถมยังใจดีทำข้าวต้มร้อนๆ อร่อยๆ ให้ผมกินอีกถ้วยใหญ่ และด้วยความมีน้ำใจผมจึงยอมอ้าปากพูดว่า ‘ขอบคุณ’ ก่อนจะปล่อยให้คุณหมอกลับไปทำงานเพื่อมวลชนครับ
และในคืนนั้น ณ บนเตียง..
กลิ่นตัวเย็นๆ ของพี่เปรมทำให้ผมต้องยกขาขึ้นก่าย ยกแขนขึ้นกอดเอว ซุกหน้าลงกับหน้าท้องแกร่ง จากนั้นก็ช้อนตามองคนที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสือ ดวงตาคู่คมยังคงมองแต่น้องอักษร ส่วนน้องพบรักก็ได้แต่นอนเปล่าเปลี่ยวอย่างน่าสงสาร
“ไอไม่ชอบคุณหมอที่ตรวจไอวันนี้เลย”
ดวงตาคู่คมละจากหน้าหนังสือแล้วหรี่มองผม
“ทำไม?”
ยู่ปากใส่พี่เปรมไปหนึ่งที ก่อนจะจ้องตากลับ
“หล่อเหี้ยๆ แถมยังขี้เก๊ก เจ้าชู้ ส่งยิ้มเรี่ยราดไปทั่ว ถ้ามีแรงหน่อยไอจะตั๊นหน้าไปสักหมัด”
“หื๊อ?”
คิ้วเข้มขมวดฉับเลยครับ ตอนนี้ใครจะมองว่าผมไร้สาระหรือยังไงก็ช่างแมร่งมันครับ เก็บกดมาทั้งวันยังไงก็ต้องขอปลดปล่อยให้หมด ผมลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิเผชิญหน้าเล่นจ้องตากับพี่เปรม
“ถ้าเกิดไอป่วย ไปไม่สบาย หรือต่อให้ใกล้ตาย พี่เปรมอย่าส่งไอไปรักษากับไอ้คุณหมอนั่นอีกเด็ดขาด ถ้าจะรักษา พี่เปรมก็รักษาไอที่บ้าน หรือส่งไอไปให้คุณหมอคนอื่นก็ได้”
หนังสือถูกปิดลง คิ้วเข้มขมวดแน่น ผมเห็นความเจ็บลึกที่สะท้อนอยู่ในดวงตาคู่คม และมันก็ทำให้หัวใจของผมเจ็บด้วยเหมือนกัน ผมยกมือขึ้นทุบที่หน้าอกตัวเองอย่างมาดแมนสองสามครั้ง
“เพราะไอคุ้นเคยกับการเป็นหนึ่งเดียว ไม่ว่ารอยยิ้มและสายตาทุกสิ่งอย่างที่มีให้ไอต้องแตกต่างจากคนอื่น เพราะไอชินกับการเป็นคนพิเศษ ดังนั้นไอจึงรับไม่ได้ถ้าหากไอจะได้รับความรู้สึกในระดับเดียวกับคนอื่น”
“ไอจัง..”
“ไอรู้ว่าพี่เปรมกำลังทำงาน แต่.. โธ่เอ้ยยย!! ไองี่เง่ามากใช่มั๊ย?”
ยกมือขึ้นเกาหัวเกรียนๆ ของตัวเองแรงๆ ให้ตายเถอะ เมื่อได้พูดออกมาจริงๆ แทนที่จะรู้สึกดีขึ้น ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำตัวปัญญาอ่อนชะมัด ทำไมผมกลายเป็นคนงี่เง่าแบบนี้ไปได้เนี่ย
มือใหญ่จับมือผมเอาไว้ จากนั้นก็ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน คิ้วที่ขมวดแน่นเมื่อครู่คลายออกจากกัน ใบหน้าคมระบายรอยยิ้มบางๆ
“ไว้กูจะต่อยหน้าไอ้หมอนั่นให้มึง”
“ไม่” สวนกลับอย่างไวครับ
ดวงตาคู่คมหรี่ลงเล็กน้อย
“ไอต่อยได้คนเดียว”
เสียงหัวเราะ ‘หึ’ ดังขึ้นในลำคอของพี่เปรม ริมฝีปากเผยรอยยิ้มกว้างแบบที่นานๆ ผมจะได้เห็นสักครั้ง
“ยิ้มอะไร?” ผมสงสัยจริงๆ นะครับ จู่ๆ พี่เปรมก็ยิ้มแบบนี้ในขณะที่ผมกำลังฟุ้งซ่านมันหมายความว่ายังไง
“ดีใจ”
“เรื่อง?”
“เมียหึง”
โอ้โห พี่เปรมพูดออกมาได้หน้าตาเฉย อย่ามาขี้ตู่นะ ใครหึงไม่ทราบครับ ไอ้คุณหมอหล่อนั่นจะไปยิ้มเรี่ยราดหรือพูดจาหวานนุ่มทุ้มลึกกับใครต่อใครก็ไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย คนอย่างพบรักไม่เค๊ยยยย ไม่เคยทำนิสัยเป็นผู้หญิงแบบนั้นครับ
“มั่วแระ ใครหึง” มันไม่ใช่เรื่องจริง เพราะฉะนั้นผมไม่ยอมรับหรอกครับ
ใบหน้าคมขยับเข้ามาใกล้ชิดริมหูของผม
“คนพิเศษของกูขี้หึงได้น่าฟัดชะมัด” ฟันคมๆ งับติ่งหูของผมเบาๆ จนผมต้องหดคอหนี
เขินฉิบหายให้ตายเถอะ!
.
.
.
.
วันอาทิตย์เวลาบ่ายสองโมง คือเวลาไฟท์บินจากสกลนครกลับกรุงเทพของผมและน้องเปี๊ยก ขามานั่งรถกันมาเป็นสิบชั่วโมง ขากลับขอสบายหน่อยครับ
ผมกับพี่เปรมไม่ได้ล่ำลากันหวานซึ้งตรึงใจดั่งในละคร เพราะสกลนครกับกรุงเทพมหานครยังไปมาหาสู่กันได้ วันหยุดของพี่เปรมก็บินไปหาผม วันหยุดของผมก็บินมาหาพี่เปรม ดังนั้นพี่เปรมแค่ลูบหัวผมแล้วบอก ‘กลับไปก็ตั้งใจฝึกงานด้วย’ แล้วก็บอกน้องเปี๊ยกให้เป็นเด็กดี ส่วนผมก็แค่หอมแก้มไปหนึ่งฟอดพร้อมกำชับว่า ‘อย่าให้ใครมาเต๊าะได้ล่ะ’ ผมก็แค่หวงนิดหน่อยเท่านั้นเอง ไม่ได้หึงจริงๆ นะครับ
ไอ้ดีนกับน้องปิ่นมารอรับผมที่สนามบินดอนเมืองครับ คู่นี้เขาพัฒนาไปถึงขั้นที่ว่าเรียนจบปุ๊ปก็จะมีการหมั้นหมายกันไว้ก่อนครับ ดูแล้วเรื่องการยอมรับจากผู้ใหญ่อาจจะแตกต่างจากคู่ของผมลิบลับ แต่เรื่องความรักผมมั่นใจว่าคู่ของผมไม่แพ้ใครครับ
“โอก้าซางงงง ตาไดอิมะ โมโดะริมัสชิตะ” เปิดประตูบ้านเข้ามาก็ต้องตะโกนบอกว่าผมกลับมาแล้วครับแม่
“น้องไอจางงงง โอกาเอะริ นาไซอิ” แม่ตอบรับแล้วเข้ามาโผกอดผมทั้งที่ยังใส่ผ้ากันเปื้อน
ผลัดกันหอมแก้มซ้ายขวากันไปหลายฟอด ผมตั้งท่าอ้าปากจะอ้อนแม่ต่ออีกสักหน่อย แต่ดูเหมือนว่าผู้กำกับจะไม่เขียนบทให้ผมต่อครับ แม่ผละกอดจากผมอย่างว่องไวแล้วดึงน้องเปี๊ยกที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นไปอุ้มในกอด
“น้องเปียกกก โอกาเอะริ นาไซอิ โด๊ะ เดชิทากะ?” ถามน้องเปี๊ยกไถ่สารทุกข์สุขดิบว่าเป็นยังไงบ้าง อีกฝ่ายก็รู้งานครับ ร้องหงิ๊งๆๆ น่าเอ็นดูเชียว ผมจึงหมดความสำคัญไปโดยปริยาย
ปล่อยให้แม่กับน้องเปี๊ยกเค้ากระหนุงกระหนิงกันไป ส่วนผมก็เดินขึ้นไปห้องนอน ผมหยุดตรงบานหน้าต่างเมื่อเปิดม่านออกจะเห็นระเบียงห้องนอนของพี่ดิน ถ้าพี่ดินไม่อยู่บ้านผ้าม่านจะถูกปิดไว้ครับ แต่เวลานี้ผ้าม่านถูกเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง ผมยกยิ้มให้กับเบื้องหลังผ้าม่าน จากนั้นก็ส่งข้อความหาพี่เปรมเพื่อบอกว่าถึงบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงค่อยล้มตัวลงนอน คิดเรียงลำดับเรื่องมากมายที่ต้องจัดการ แต่ตอนนี้ขอพักร่างกายและสมองก่อนนะครับ
.
.
.
.
เอาเข้าจริงเวลามันก็ผ่านไปไวเหมือนโกหก ผมกลับบ้านมาได้หนึ่งอาทิตย์ ใช้ชีวิตปกติทั่วไป กินอิ่ม นอนหลับ สมองโล่งโปร่งสบาย อารมณ์แจ่มใสเบิกบาน การฝึกงานวันแรกของผมก็โคตรจะดีครับ ชีวิตของผมดำเนินไปแบบนี้เรื่อยๆ ไม่เร่งรีบ จนถึงสุดสัปดาห์ ผมจึงได้โอกาสได้พาน้องเปี๊ยกที่อายุครบหนึ่งเดือนเต็มมาหาหมอครับ
“สรุปว่าน้องเปี๊ยกเป็นลูกผสมระหว่างเฟรนช์ บูลด็อก กับปั๊ก เหรอครับคุณหมอ?”
“ใช่ค่ะ น้องเค้าเป็น เฟรนชี้ ปั๊ค”
ผมมองน้องเปี๊ยก และน้องเปี๊ยกก็มองผมตาปริบๆ เจ้าตัวเล็กก็เพิ่งรู้ตัวเองครับว่าตัวเองเป็นสายพันธุ์อะไร ที่แท้ก็สายพันธุ์ผสมนี่เอง
“เฟรนช์ บูลด็อก กับปั๊ก นิสัยรักเจ้าของคล้ายๆ กัน หมอก็มีน้องปั๊กอยู่ตัวนึงน่ารักมาก กินเยอะเห็นของกินเป็นไม่ได้ จะมาอ้อนทำหน้าตาน่าสงสาร นอนกรน ตดเหม็น เดินๆ อยู่อยากตดก็ตด บ้ากาม บ้าพลัง ขนปลิวว่อน เจอคนแปลกหน้าไม่มีเห่า เก่งแต่เห่ากับเจ้าของ ดังนั้นเลี้ยงไม่ยากค่ะ แค่ให้ระวังเรื่องโรคผิวหนัง และระบบการหายใจเป็นพิเศษก็พอ”
เอิ่ม.. คุณหมอแน่ใจนะครับว่าที่พูดมาทั้งหมดนั่นคือนิยามของคำว่า ‘น่ารัก’ และ ‘เลี้ยงไม่ยาก’ แต่ก็ถือว่าดีนะครับที่ผมกับน้องเปี๊ยกเราสื่อสารกันเข้าใจ จะปวดท้อง หรือไม่สบายน้องเปี๊ยกก็สามารถบอกผมได้ ไม่งั้นผมคงได้เครียดไปมากกว่านี้
คุณหมอแนะนำเพิ่มเติมเกี่ยวกับการดูแลน้องเปี๊ยกอีกเล็กน้อย จากนั้นก็ตรวจสุขภาพและให้ยาถ่ายพยาธิ พร้อมกับนัดวันฉีดวัคซีนและถ่ายพยาธิอีกครั้งเดือนหน้า เสร็จจากการตรวจผมก็โทรไปบอกพ่อน้องเปี๊ยกเรื่องสายพันธุ์ของลูกชาย ซึ่งพี่เปรมแค่หัวเราะเบาๆ กลับมา เพราะไม่ว่าน้องเปี๊ยกจะเป็นสายพันธุ์อะไร น้องเปี๊ยกก็ยังคงเป็นน้องเปี๊ยกลูกชายของพ่อเปรมและน้องชายของพี่ไอเหมือนเดิมครับ
ก่อนกลับบ้านผมแวะร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง ผมมีนัดกับใครคนหนึ่ง เป็นผู้ชายเชื้อสายญี่ปุ่นวัยใกล้เกษียณ สวมแว่น ผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง ท่าทางและหน้าตาใจดี ผมไม่เคยเจอตัวจริงเค้าหรอกครับ เคยแค่คุยผ่านโทรศัพท์สองสามครั้ง และเคยเห็นในรูปที่แม่เคยให้ดูเท่านั้น ดังนั้นเมื่อมาถึงผมจึงต้องมองให้แน่ใจก่อนจะเข้าไปทักทาย และตอนนี้ผมก็เห็นเป้าหมายแล้วครับ กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่กับผู้ชายอีกคนอยู่มุมหนึ่งของร้าน
“อะนะตะ วะ นากามุระ ซัง เดะสึ ก๊ะ?” ถามตามมารยาทครับว่าใช่คุณนากามุระรึเปล่า?
“ไฮ้ โอโจ ซามะ, วาตาชิ วะ นากามุระ เดะสึ” คุณลุงนากามุระโค้งให้ผมแทบจะเก้าสิบองศา แถมยังเรียกผมว่าคุณหนูอีก ทำเอาผมรู้สึกกระดากอายยังไงชอบกล
“วาตาชิ วะ ไอจัง เดะสึ โดโสะ โยโรชิคุ โอเนะไกชิมัส” ผมรีบฝากเนื้อฝากตัว โค้งกลับไปอย่างไวด้วยกิริยามารยาทอันอ่อนน้อมตามที่บุพการีสั่งสอนมา จนคุณลุงมีท่าทางตกใจ รีบประคองให้ผมนั่งยกใหญ่ จากนั้นผู้ชายอีกคนที่ผมไม่คุ้นหน้าค่าตาก็ลุกขึ้นยืนตัวตรงแล้วโค้งให้ผมด้วยท่าทางที่อ่อนน้อมแต่ทว่าดูเข้มแข็งในเวลาเดียวกัน
“วาตาชิ วะ โทชิโอะ เดะสึ โดโสะ โยโรชิคุ โอเนะไกชิมัส”
พี่เค้าแนะนำตัวว่าชื่อโทชิโอะครับ สูงใหญ่ หล่อเหลาสไตล์แดนปลาดิบแบบที่สาวๆ หลายคนเห็นแล้วต้องกรี๊ดครับ แต่ผมกลับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศและกลิ่นไอของจิตสังหารแผ่ปกคลุมรอบตัวของฝ่ายตรงข้าม
ทักทายพอเป็นพิธีการกันเรียบร้อย ก็คุยทำความรู้จักกันอีกสักหน่อยก่อนจะค่อยเข้าสู่ประเด็นหลักครับ อยากรู้กันใช่มั๊ยล่ะครับว่าคุณลุงนากามุระเป็นใคร ถ้าจะให้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการคุณลุงนากามุระก็คือพี่เลี้ยงหรือคนดูแลแม่เจโกะของผมมาตั้งแต่เด็ก และตลอดเวลาที่แม่แฝงตัวอยู่กับไอ้โทมัสก็ได้คุณลุงนากามุระนี่แหละครับที่เป็นคนคอยระวังภัยเป็นเงาให้แม่อยู่ข้างหลัง นอกจากนี้แม่ยังมีลูกน้องคนสนิทหลายคน แต่ที่แม่แนะนำคุณลุงนากามุระให้ผมรู้จักเป็นคนแรกเพราะว่าคุณลุงมีตำแหน่งพี่เลี้ยงของแม่พ่วงอยู่ด้วยนี่แหละครับ แม่จึงนับถือเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งและไว้ใจมากที่สุด
ส่วนพี่โทชิโอะ อายุยี่สิบแปดปี มากกว่าพี่เปรมสองปี เป็นลูกชายคนโตของคุณลุงนามามุระ และจากนี้เป็นต้นไปพี่โทชิโอะจะเป็นคนดูแลผมแบบเดียวกับที่ลุงนากามุระดูแลแม่ครับ หรือจะให้พูดดูดีสักหน่อยก็คือเป็นบอดี้การ์ดนั่นแหละครับ ทั้งๆ ที่ผมพยายามปฏิเสธเรื่องนี้ไปหลายครั้ง แต่เพราะเป็นคนที่ทางคุณตาและคุณยายส่งมาโดยตรง ผมจึงต้องยอมรับสถานะ ‘โอโจ ซามะ’ หรือตำแหน่งคุณหนูของตระกูลใหญ่จากดินแดนซามุไรแบบจำยอม ซึ่งเรื่องนี้พี่เปรมก็พอจะรู้อยู่บ้างแล้ว แต่เรื่องของพี่โทชิโอะนี่สิผมจะบอกเรื่องนี้กับพี่เปรมยังไงดีล่ะครับเนี่ย ว่าจากนี้ไปชีวิตของผมจะมีบุคคลที่สามซึ่งเป็นผู้ชายหน้าตาดีเข้ามาดูแลเพิ่มขึ้นอีกคน ต่อให้พี่เปรมเข้าใจเรื่องครอบครัวฝั่งแม่ของผมแต่ผมว่าเรื่องบอดี้การ์ดมันเหนือความคาดหมายไปหน่อย
ผมพยายามสลัดความกลัดกลุ้มในอกออก แล้วเริ่มคุยเรื่องประเด็นในการพบเจอกันครั้งนี้ ซึ่งแน่นอนว่าเป็นเรื่องของไอ้เด็กเขื่อน ผมขอให้คุณลุงนากามุระช่วยสืบเรื่องของเด็กนั่นมาให้ แต่ดูท่าว่าคนที่ทำงานนี้จริงๆ คือพี่โทชิโอะครับ ผมฟังรายละเอียดที่พี่โทชิโอเล่าอย่างตั้งใจด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายครับ ทำไมเรื่องมันถึงกลับตาลปัตรเป็นแบบนี้ไปได้ ยิ่งฟังจบก็เหมือนมีใครเอาก้อนหินมาถ่วงไว้กลางใจ ความแค้นส่วนตัวที่เคยมีก็มลายหายไปหมดสิ้น แต่ผมก็ยังอดทนนั่งฟังต่อไปจนจบโดยที่สมองก็คิดถึงเหตุและผลไปด้วย
“อาริกาโต โกะซาอิมาซ” ผมกล่าวขอบคุณเมื่อเสร็จธุระครับ
“โคะชิระโคะโซะ, โอโจ ซามะ” สองพ่อลูกค้อมศีรษะอย่างนอบน้อม เอาจริงๆ ผมยังไม่ชินนะครับกับการให้คนอายุเยอะกว่ามาทำความเคารพผมแบบนี้
และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท ผมขอเป็นคนเลี้ยงกาแฟเองครับ ในระหว่างนั้นสมองของผมก็คิดอะไรบางอย่างออก
“คนดูแลผมต้องพูดไทยได้นะ เพราะผมเป็นคนไทย” ผมไม่ได้แกล้งนะ ผมพูดความจริง
ทุกคนลองคิดดูสิครับ ว่าถ้าหากว่าพี่เปรมอยู่ตรงนี้ด้วยแล้วผมเอาแต่พูดภาษาญี่ปุ่นกับพี่โทชิโอะ พี่เปรมสุดที่รักของผมจะอึดอัดมากแค่ไหน บางทีอาจถึงขั้นเกิดคดีฆาตกรรมแย่งชิงคนหน้าตาดีแบบผมขึ้นก็เป็นได้ ดังนั้นถ้าพี่โทชิโอะพูดไทยไม่ได้ผมก็จะได้มีข้ออ้างให้คุณตาคุณยายช่วยเปลี่ยนคนดูแลให้ผมใหม่ยังไงล่ะครับ
“ด้วยความยินดีครับคุณหนู ผมยินดีรับใช้คุณหนูครับ”
เฮ้ยย! / หงิ๊งง!
ผมกับน้องเปี๊ยกอุทานด้วยความตกใจจนตาเหลือกพร้อมกัน ตะลึงตึงตึงกันเลยทีเดียวครับ พี่โทชิโอะพูดไทยชัดถ้อยชัดคำกว่าแม่เจโกะซะอีก
“ขอกุญแจรถด้วยครับ”
จะเอากุญแจรถไปทำไม ไม่ให้หรอก ผมกำกุญแจรถแน่นแต่เมื่อเจอสายตาเรียบนิ่งดุดันของฝ่ายตรงข้าม มือก็ดันอ่อนส่งกุญแจรถให้พี่โทชิโอะไป เป็นอันว่าขากลับบ้านผมมีสารถีขับรถไปส่งครับ ส่วนผมก็ทำแค่นั่งเบาะหลังกับน้องเปี๊ยกเป็นคุณหนูผู้น่ารักเลยทีเดียว
กลับถึงบ้านผมแทบจะล้มตึงลงไปอีกรอบเมื่อแม่บอกว่าพี่โทชิโอะจะอยู่กับเราไปก่อนโดยให้เหตุผลว่าเพื่อสร้างความไว้วางใจระหว่างเจ้านายและลูกน้อง แต่แม่ครับแม่ไม่เคยรู้อะไรเลยว่าลูกเขยของแม่เห็นนิ่งๆ แบบนั้นความจริงแล้วหึงโหดขนาดไหน แม้ว่าผมกับพี่โทชิโอะจะไม่ได้มีซัมติ้งในกอไผ่กันแต่อย่างใด แต่ผมก็เข้าใจหัวอกของคนรักกันดี ลองถ้าเป็นผมสิต้องอยู่ห่างแฟนแล้วข้างกายแฟนยังมีคนอื่นคอยดูแล ต่อให้ไว้ใจขนาดไหนผมก็หวงก็หึงทั้งนั้นแหละครับ จะให้พูดกับพี่โทชิโอะก็ลำบากใจเพราะมันคือหน้าที่ที่คุณตาคุณยายสั่งมา ถ้าหากผมจำกัดหน้าที่ของอีกฝ่ายมาก คุณตาคุณยายอาจลงโทษพี่โทชิโอะได้ ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้นครับ และตอนนี้ผมชักจะกลุ้มใจเรื่องตัวเองยิ่งกว่าเรื่องของพี่ดินซะอีก
นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใช้ความคิด แต่แล้วเงาของใครบางคนที่กำลังเดินไปเดินมาอยู่หลังผ้าม่านในห้องพี่ดิน ก็ทำให้ผมต้องหยุดความคิดเรื่องของตัวเองทั้งหมด
“แม่ครับ ไอจะไปบ้านโน้น ฝากน้องเปี๊ยกด้วยนะ” ผมตะโกนบอกแม่ที่กำลังนั่งคุยกับพี่โทชิโอะอยู่ตรงห้องนั่งเล่น แม่ส่งเสียงตอบรับ ในขณะที่พี่โทชิโอะลุกขึ้นจะเดินมาที่ผม ทำให้ผมต้องยกมือห้ามแล้วบอกว่าแค่มองอยู่ห่างๆ ก็พอ ยังไงขอเวลาให้ผมทำความคุ้นเคยกับสถานะคุณหนูที่ต้องมีบอร์ดี้การ์ดสักหน่อยนะครับ
วันนี้ไอ้ดีนก็ออกไปลั๊นล้ากับน้องปิ่น พี่ดินก็เพิ่งออกไปโรงพยาบาลเมื่อเช้า ผมเจอคุณลุงเด่นและคุณป้าพิมพ์ที่กำลังจะออกไปร่วมงานการกุศลตรงประตูเข้าบ้านพอดี ท่านทั้งคู่ไม่เคยถามผมหรอกครับว่ามาทำอะไร เจอหน้าปุ๊ปคุณลุงเด่นก็บอกผมให้ไปกินของว่างที่คุณป้าพิมพ์ทำไว้ให้ ส่วนคุณป้าพิมพ์แค่ดึงผมไปจุ๊บกระหม่อมทีหนึ่งแล้วบอกว่าเย็นๆ จะกลับมาทานข้าวด้วย ประหนึ่งว่าผมเป็นลูกชายคนหนึ่งของบ้านและผมก็สามารถเข้าออกบ้านหลังนี้ตามความต้องการครับ ดังนั้นเป้าหมายของผมในตอนนี้ก็คือชั้นสองห้องนอนพี่ดิน
เคาะประตูห้องนอนสองสามครั้ง บานประตูก็เปิดออก
“สวัสดี นายปรมินทร์ ชนะวิรุณพล”
รอยยิ้มบนใบหน้าของคนที่อยู่ในห้องพี่ดินเหือดหายไปในพริบตา เจ้าของชื่อขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับจ้องผมเขม็ง
“ออกมาคุยกันหน่อยสิ” ผมส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มที่ยืนหน้าตาถมึงทึงตรงหน้า แล้วหันหลังเดินลงบันไดมานั่งรอที่ห้องนั่งเล่น ไม่นานนักเสียงก็ได้ยินฝีเท้าเดินตามมา
เรานั่งเผชิญหน้ากันโดยที่ไม่มีใครพูดอะไร ผมยิ้ม แต่อีกฝ่ายนิ่ง จนกระทั่งพี่แม่บ้านเดินมาถามผมว่าจะรับของว่างมั๊ย ตอนแรกก็กะจะปฏิเสธครับ แต่พี่แม่บ้านบอกว่าคุณป้าพิมพ์ทำขนมจีบแบบที่ผมชอบไว้ให้ตั้งแต่เมื่อเช้า แต่เพราะผมออกไปทำธุระนอกบ้านจึงยังไม่ได้ทานผมจึงต้องรับมาครับ รอจนขนมจีบมาเสิร์ฟ ผมทานไปสองชิ้นด้วยความอร่อย แล้วจึงค่อยเริ่มบทสนทนาอย่างจริงจัง
“ได้ค่าจ้างมาเท่าไหร่?”
“มึงพูดเรื่องอะไร?”
อื้อหือ เป็นเด็กที่พูดจาได้แบบน่าจะตบให้เลือดกบปาก ผมอายุมากกว่าเด็กตรงหน้าตั้งสี่ห้าปียังกล้าใช้สรรพนามมึงกู แต่ก็ดีครับ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
“คุณตากับคุณยายของพี่เปรมจ้างมึงมาเท่าไหร่? บีบหลานชายไม่ได้จึงคิดจะมาเล่นกับญาติพี่น้องกูอย่างนั้นเหรอ?” ชัดเจนพอมั๊ยครับ และมันคงจะชัดเจนพอที่จะทำให้อีกฝ่ายถึงกับกำมือแน่น ขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน มองผมอย่างอาฆาตแค้น
“มึง”
“มึงจะถามกูว่ารู้ได้ไงใช่มั๊ย?”
ในดวงตาคู่สวยนั้นสั่นไหวระริก แต่แค่แว่บเดียวแล้วก็กลับมาเขม้นตึงอีกครั้ง
“กูรู้ว่ามึงไม่ได้อยากได้เงิน แต่เพราะพี่เปรมใช่มั๊ยมึงถึงรับงานนี้”
“มึงเป็นใครกันแน่?”
ผมยกยิ้มให้กับคำถาม สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วผ่อนออกมาเบาๆ แล้วตอบออกไปแบบรัวๆ แต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ
“กูชื่อ พบรัก นามสกุล รัชชารักษ์ นักศึกษาปีสี่ คณะมัณฑนศิลป์ ฉลาด หน้าตาดี และมีผัวแล้ว ผัวกูชื่อเปรมนทีป์ กูเป็นน้องพี่ดิน เป็นลูกพ่อปิติกับแม่เจโกะ หลานคุณลุงเด่นคุณป้าพิมพ์ เพื่อนไอ้ดีน อ้อ.. กูมีตากับยายและคุณลุง คุณน้าด้วยนะ แต่อยู่ที่ญี่ปุ่นโน่น.. เก๋ปะล่ะ?” ไม่ได้กวนตีนนะครับ ที่พูดออกมาทั้งหมดนั่นคือความจริงล้วนๆ หรือใครจะเถียง
“เก๋พ่องมึงดิ”
อ้าว ไอ้เด็กนี่ เล่นถึงบุพการีแบบนี้ต่อยกันเลยมั๊ย? นี่ถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นน้องพี่เปรม และกูยังมีจิตใจเมตตากรุณาต่อสัตว์ร่วมโลก กูต่อยมึงคว่ำไปนานแล้ว ผมยัดขนมจีบใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ เพื่อสงบสติอารมณ์แล้วจึงค่อยเริ่มต่อครับ
“ทำไมมึงถึงได้เกลียดพี่เปรมนักหนา เค้าไปทำอะไรให้มึงขนาดนั้น คนที่มึงควรเกลียดมึงกลับไม่เกลียด แต่มึงก็ยังทำตามคำสั่งเค้าเป็นหมาเชื่องเชียว” ถามไปแบบนั้นแหละครับ เพราะผมรู้คำตอบอยู่เต็มอกทั้งหมดแล้ว
“เรื่องของกู”
ไอ้เขื่อนมันกำลังบอกว่ากรุณาอย่าเสือกเรื่องของมันครับ แต่ผมได้ยินแล้วกลับยกยิ้ม
“ถ้ามึงฆ่ากู.. พี่เปรมก็จะเจ็บปางตาย ในขณะเดียวกันคุณตาคุณยายก็จะเป็นทุกข์ทุรนทุราย ไม่มีใครมีความสุข และอาจจะถึงกับตรอมใจตายไปด้วย มันคือทฤษฎีสังหารหมู่แบบโดมิโน่?” ชื่อทฤษฎีนี้ผมเพิ่งคิดขึ้นมาแบบสดๆ ร้อนๆ ครับ และไม่รู้ว่าผมพูดตรงจุดใจดำเกินไปรึเปล่า ไอ้เขื่อนถึงได้โกรธจนตัวสั่นเลยครับ ผมจึงจิ้มขนมจีบขึ้นกินอีกคำ อร่อยจริงๆ นะครับ
“แต่มึงไม่รู้อะไรไปอีกอย่างนะเขื่อน.. ว่าถ้ากูตาย.. มึงก็จะต้องเจ็บปางตายเช่นเดียวกัน”
ดวงตาที่ลุกวาวด้วยโทสะ หรี่ลงจ้องมองมาที่ผม
“มึงไม่เชื่อเหรอ?” ผมเอียงคอถามตาปริบๆ เมื่ออีกฝ่ายยังเงียบ ผมจึงยิ้มอ่อนโยนแล้วพูดต่อ
“ถ้าอย่างนั้นมึงลองถามพี่ปลื้มดูสิ.. ว่าถ้ากูตายแล้วพี่ปลื้มจะเป็นยังไง?”
“หมายความว่ายังไง...” ได้ผลครับ มันยอมอ้าปากออกมาจนได้
ยังไงซะไอ้เขื่อน ก็ยังเป็นเด็ก จะคิดเทียบชั้นกับผมคงต้องไปเกิดใหม่ซะแล้วล่ะครับ
“หมายความตามที่พูด..” ยักไหล่ตอบ จากนั้นก็ตะโกนบอกพี่แม่บ้านว่าให้จัดขนมจีบให้ผมอีกชุดใหญ่ๆ จะเอากลับไปกินที่บ้านครับ
ผมลุกขึ้นยืน ผมหันมาส่งยิ้มให้เขื่อนอีกครั้ง
“ยังไงถ้าหากมึงคิดเปลี่ยนใจอยากจะเปลี่ยนแผน.. มึงก็ไปหากูที่บ้านได้ทุกเมื่อ.. แต่ตอนนี้กูขอมึงแค่อย่างเดียวคือช่วยเคลียร์เรื่องพี่ปลื้มกับพี่ดินก่อน.. เพราะถ้าหากมึงทำพี่ดินเจ็บ.. กูไม่เอามึงไว้แน่..”
ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นครับ ที่เหลือให้เด็กมันคิดเองบ้าง และผมก็มั่นใจว่าเด็กแบบไอ้เขื่อนมันฉลาดพอตัวครับ และเรื่องทั้งหมดผมจะไม่โทษว่าเป็นความผิดของเด็ก โดยเฉพาะเด็กที่น่าสงสารอย่างไอ้เขื่อน..
ผมใช้วิธีมุดรั้วกลับมาบ้านเหมือนเดิมครับ แต่ต้องสะดุ้งจนตัวโยนเมื่อเจอกับร่างสูงใหญ่ที่ยังไม่ค่อยจะคุ้นชินของพี่โทชิโอะ
“มีอะไร?” ผมเห็นแว่บๆ นะว่าเมื่อกี้มียกยิ้มนิดๆ
อีกฝ่ายส่ายหน้าตอบ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อครับ เดินเข้าบ้านไปเล่นกับน้องเปี๊ยก ทิ้งเรื่องเด็กเขื่อนไว้แบบนั้นรอให้เด็กมันใช้ความคิดบ้าง ในขณะที่ผมเองก็ขอเวลาเคลียร์ปัญหากับพี่เปรมก่อนนะครับเพราะมันคือปัญหาระดับชาติของผมเลยทีเดียว
.
.
.
.
.
TBC.. :oni3:
มาถึงตอนนี้แอบคิดว่าคนอ่านคงจะเบื่อกันแล้วใช่มั๊ยค่ะ แบบว่ายาวจังเลย เมื่อไหร่จะจบเนี่ย อิอิอิอิ :laugh3:
อยากบอกว่าใกล้แล้วค่ะ อดทนอ่านและอยู่เป็นกำลังใจให้กันอีกนิดนะคะ :impress:
น้องไอ ได้เข้ารอบตัดสินในหัวข้อ 'นายเอกยอดเยี่ยม' SENGPED AWARDS 2015 ด้วย
รินร้องไห้หนักมาก o7
ขอบคุณทุกคะแนนที่มีให้น้องไอมาถึงจุดนี้นะคะ ถึงไม่ได้ตำแหน่งก็ไม่เป็นไร แค่เข้ารอบมาก็ดีใจมากๆ แล้วค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ได้ร้องเพลงเมื่อไรน้องไอเป็นต้องติดลมตลอดเลยนะคะ :m20:
ปล. คำผิดจ้า.. เกือบใจอ่อย(อ่อน)ยอมปิดคดีแล้วล่ะครับ
ชอบชื่อนี้จังเลย "เต่าเงย" 555 เห็นภาพเลย
ตอนนี้หวานๆ กันอีกแล้ว พี่เปรมรักน้องไอจนน่าอิจฉาเลย
ฟังจากที่เปรมพูด เหมือนว่าเขื่อนจะมีปัญหาทางจิตใจหรือป่วยทางจิตใจหรือเปล่า
แล้วทำไมถึงมี something special กับดินได้ล่ะ มันคาใจ
น่าจะมีคำตกนิดนึงจะครับ ลองค้นหาคำว่า "ผละอ้อมแล้ว" ดูนะครับ
:) Sarawatta :)
ขอบคุณมากๆๆ นะคะ :กอด1:
รินแก้ไขแล้วค่ะ :L2:
คนอ่านท่านใดเจอคำผิดบอกได้นะคะ รินน้อมรับด้วยความยินดีค่ะ :pig4:
-
อิเขื่อน กลับบ้านไปชิ้ว ๆๆ :z6:
-
คงอีกไม่นานคนอ่านคงรู้ว่าเขื่อนมาทำอะไรที่บ้านพี่ดีนและมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่ระหว่างพี่ปลื้มกับพี่ดีน
-
อีกไม่นานจะได้รู้กันว่าไอ้เด็กเขื่อนนั่นมาทำไม แล้วความสัมพันระหว่างพี่ดิน ไอ้เขื่อน พี่ปลื้ม จะเป็นไง
ไอ รีบบอกพี่หมอเปรมด้วยล่ะ เดี๋ยวมีปัญหาทีหลัง
-
กลายเป็นคุณหนูมาเฟียซะแล้วไอจัง แหม่เท่ซะไม่มี
-
ไอจังหึงโคตรน่ารัก
เขื่อนนี่โตมาแบบผู้ใหญ่รังแกฉันใช่มั้ย
-
ขอได้มิ บอดิการ์ดนะไอจัง ><
-
บอกแล้วว่าคนละชั้นกัน เขื่อนเอ๊ย
ทำไมน้องไอกลายเป็น โอโจ ซามะ? ไม่ใช่ วากะ ซามะ (若様) หรือ Botchan (坊ちゃん)คะ? หรือว่าน้องไอกลายเป็นหลานสาวของตระกูลไปแล้ว?
เรื่องนั้นไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ สามีน้องไอจะว่ายังไงกับพี่โทชิโอะสิ ทสึนามิลงแหงมๆ
ป.ล 1 จัดการไปแล้วนะคะ นายเอกของเล้าปีนี้
ป.ล 2 คุณปู่และคุณย่า - เป็นคุณตาคุณยายสิคะ พ่อกับแม่ของคุณแม่เจโกะ
-
:katai2-1: น้องไอสู้ๆ
-
ไอจังของเจ้ กลายเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลมาเฟียไปซะแล้ววววววว แถมมีคนดูแลส่วนตัวด้วย
หวายๆ พี่เปรมจะว่าไงเนี่ยยย
เรื่องเด็กเขื่อนก็ยังไม่เคลียร์เลย แต่เห็นเค้าความยุ่งยากมาแต่ไกล
รอตอนต่อไปเนาะ!!!
-
น้องไอของเค้าได้เป็นใหญ่เป็นโตแล้ว :katai2-1: เรื่องพี่โทชิโอะ รีบเคลียร์กับพี่เปรมเลยนะ
ชอบโมเม้นต์เวลาน้องไอมุ้งมิ้งกับพี่เปรม :heaven
ส่วนเด็กเขื่อน รู้จักน้องไอน้อยไปแล้วล่ะ อย่าคิดเทียบชั้นกับน้องไอนะ
แต่ดูๆ ไปเหมือนว่าเด็กเขื่อนจะมีปมหลังที่รันทดพอดู
ปล.การที่น้องไอเป็น คุณหนู ไม่ใช่ คุณชาย มันต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆ ใช่มั๊ยค่ะคุณริน :laugh3: อยากเดาบ้าง แม้จะรู้ว่าเดาเรื่องนี้มาผิดทางตลอด
เชียร์น้องไออยู่นะคะ :katai2-1: กดโหวตไปแล้วแต่เค้าบอกว่าระยะเวลาการเป็นสมาชิกยังไม่ถึงกำหนด :o12:
-
พลาดไปหลายตอนเลยขอแปะจองตามอ่านก่อนนะพี่เปรมน้องไอ :katai4:
-
เขื่อนเข้ามาหลอกพี่ดินเหรอเนี่ย ร้ายกาจ :angry2:
-
ถึงคราวพี่เปรมหึงบ้างแล้วสินะ อิอิ
ตกลงเรื่องของเขื่อนนี่มันเป็นยังไงกันล่ะเนี่ย อยากรู้ๆๆ
-
กรี๊ดด ไม่ได้เข้ามาซะนานเรื่องดำเนินไปถึงตอนใกล้จบแล้ว น้องไอก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยน
เป็นนัมเบอร์วันในใจแม่เสมอ จัดการโหวตนายเอกแห่งปีไปแล้วนะค๊าาา
-
"นายเอกแห่งปี"
ช่างเป็นตำแหน่งที่น้องไอคู่ควรจริงๆค่ะ (ปรบมือ)
ยินดีด้วยค่ะ (ยิ้ม)
มาเรื่องน้องไอเป็นผู้ยิ่งใหญ่ก่อน คือก่อนจะมีอำนาจนี้
น้องไอก็เจ๋งแล้วไง
พอมีตำแหน่ง นี้อีก โอโห กลายยิ่งสุดยอดเลยอ่ะ(เห็นอนาคตรำไร)
พี่โทชิโอะ vs พี่หมอเปรม
-
ยกยิ้มแบบเอ็นดูไม่ว่าแต่ถ้ามากไปกว่านี้เห็นทีจะต้องข้ามศพของพี่เปรมไปเสียก่อนแล้วล่ะค่ะโทชิโอะ o18
ปล. คำผิดจ้า.. จะคิดเทียบชั้นกับผมคงต้องไปเกิน(เกิด)ใหม่ซะแล้วล่ะครับ
-
หวังว่าพี่เปรมจะเข้าใจเรื่องบอดี้การ์ดสุดหล่อนะน้องไอ
อยากรู้เรื่อง เขื่อน พี่ดิน พี่ปลื้ม แล้ว :katai1:
มาต่อบ่อยๆนะคะ :mew1: :pig4:
-
พบรักกกกกกกกก ไอจังงงงงงงงงงงงงง ทำไมหนูหึงได้น่าฟัดน่าชังแรดจุงอย่างนี้ แล้วอย่างนี้จะให้พี่เปรมทิ้งหนูได้ยังไง :กอด1: หึงกระทั่งรอยยิ้มการแสดงออกของพี่เปรมกับคนอื่น ประมาณว่า พิเศษและสำคัญ คือไอจัง เท่านั้น คนอื่นต้องแค่ธรรมดา แต่ตอนนี้สิ่งที่หนูควรกังวลคือ จะบอกพี่เปรมยังไงล่ะ กับบอดี้การ์ดแดนปลาดิบ รูปร่างน่ากินประดุจซูชิ พี่เปรมออกอาการหึงไม่ใช่น่ารักน่าชังแบบหนูนะ แต่เป็นแบบพิฆาตให้คนที่เข้าใกล้เมียให้ล้มหายตายไปจากโลกนี้เลยล่ะ แต่เชื่อว่า พบรัก เอาอยู่ :haun4: ส่วน อีเด็กเขื่อน นี่คงมีปมด้อยจริงๆนั่นแหละ น่าจะถูกเลี้ยงดูมาแบบขาดความอบอุ่นและถูกคำพูดยุแยงให้ไปในทางไม่ดีอีก ต้องมีซัมติงกับอีพี่ปลื้มแน่ ส่วนพี่ดินยังไม่อยากคิด ไม่อยากให้มี กับคิดอีกที พี่ดินเป็นปั๋วอีพี่ปลื้มหรือเปล่าหนอ ติดตามกันต่อไป :katai2-1:
แสดงความยินดีกับคนเขียนและน้องไอจังด้วยนะ ที่ได้เข้ารอบชิงกับบทนายเอกยอดเยี่ยม เสียดายพี่เปรมน่าจะติดไปด้วย สู้สู้ o13
-
สงสารมีนองเลือด
แต่เป็นเลือดอิพี่ปลื้มนะ เค้าเบื่อขี้หน้า
มาแค่ชื่อเค้ายังไม่ปลื้มเลย
พี่เปรม ไอมีชู้
กลับมาเคลียร์เร็วววววววว 555
น้องเปี๊ยกน่ารัก ถ่ายพยาธิแล้ว โตไวๆน่าา
-
รอ น้องเปี้ยกทุกวัน
-
สนุกจังเลย ไม่เบื่อหรอกจร้าาาา
น้องไอ น่ารักขนาดนี้ :o8:
-
หุหุ น้องไอจังกลายเป็นคุณหนูไอ แว้ววว
-
ตายายของเปรมไม่ได้ตรวจสอบสินะว่าไอเป็นลูกหลานใคร
น่าจะให้คนที่ญี่ปุ่นส่งคนมาจัดการ
-
:mew1: :mew1:
-
นายเอกเรื่องนี้คือดีงาม ส่วนพระเอกไม่ต้องพูดถึงนะ พี่เปรมคือชายในดวงใจของเค้า โดนน้องไอยำ :z6:
น้องไอคือหึงได้น่าเอ็นดู ไม่มาก ไม่น้อย กำลังน่ารัก ชอบมาก :m3:
คุณหนูไอจัง อร๊ายยย นี่สินะ ต้องแบบนี้ แบบนี้คุณตาคุณยายของพี่เปรมว่าไงค่ะ หุหุ o18
น้องไอรีบเคลียร์กับพี่เปรมด่วนๆ เลยนะ จะเคลียร์บนเตียง หรือในห้องน้ำ ระเบียง โซฟา ตรงไหนก็ได้นะ :hao6:
เด็กสันเขื่อน.. นิสัยแย่มากบอกเลย แต่แอบคิดนะว่ามันต้องมีปมอะไรที่ทำให้เด็กคนนี้กลายเป็นเด็กเปรตแน่นอน
รอติดตามนะคะ เชียร์น้องไออีกเสียง o13
-
มาดนางพญา เลิศค่ะลูกไอ 55555 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ๊ยยยย จะไม่ทนกับน้องไอ แม่หลงหนูมากรู้มั๊ยลูก :hao6:
แต่หนูต้องรีบเคลียร์กับพี่เปรมนะ :oo1: หึๆๆๆ
แด่เด็กเขื่อน :z6:
-
ไอจังจัดการให้ได้นะ เอาใจช่วย
-
ขอบคุณ :)
-
กรี๊ดดด ไปโหวตให้น้องไอแพร๊พนะคะ :katai4:
-
เหมือนได้ทบทวนและเรียนภาษาญี่ปุ่นไปในตัวด้วย อิๆ
Yoroshiku Onagaishimasu
เรื่องน้องเขื่อนนี่ต้องไปหานักสืบญี่ปุ่นมาช่วยเลยเหรอเนี่ย
แถมยังเป็นหนุ่มญี่ปุ่นสุดหล่ออีก ต่อไปจะทำให้น้องไอกับพี่เปรมมีปัญหากันหรือเปล่า
Matta
-
น้องไอน่ารักมาก บอกเลยรักน้องไอมาก **โดนพี่เปรม :z6:
งานเข้าแล้วมั๊ยล่ะน้องไอ เคลียร์ด่วนๆ เลยนะ
แต่แอบคิดว่าถ้าคุณตาคุณยายน้องไอรู้จะเป็นไงนะ คงสะใจน่าดู :t2:
เด็กเขื่อนนิสัยไม่ดี :beat:
-
พบรักกกกกกกกก ไอจังงงงงงงงงงงงงง ทำไมหนูหึงได้น่าฟัดน่าชังแรดจุงอย่างนี้ แล้วอย่างนี้จะให้พี่เปรมทิ้งหนูได้ยังไง :กอด1: หึงกระทั่งรอยยิ้มการแสดงออกของพี่เปรมกับคนอื่น ประมาณว่า พิเศษและสำคัญ คือไอจัง เท่านั้น คนอื่นต้องแค่ธรรมดา แต่ตอนนี้สิ่งที่หนูควรกังวลคือ จะบอกพี่เปรมยังไงล่ะ กับบอดี้การ์ดแดนปลาดิบ รูปร่างน่ากินประดุจซูชิ พี่เปรมออกอาการหึงไม่ใช่น่ารักน่าชังแบบหนูนะ แต่เป็นแบบพิฆาตให้คนที่เข้าใกล้เมียให้ล้มหายตายไปจากโลกนี้เลยล่ะ แต่เชื่อว่า พบรัก เอาอยู่ :haun4: ส่วน อีเด็กเขื่อน นี่คงมีปมด้อยจริงๆนั่นแหละ น่าจะถูกเลี้ยงดูมาแบบขาดความอบอุ่นและถูกคำพูดยุแยงให้ไปในทางไม่ดีอีก ต้องมีซัมติงกับอีพี่ปลื้มแน่ ส่วนพี่ดินยังไม่อยากคิด ไม่อยากให้มี กับคิดอีกที พี่ดินเป็นปั๋วอีพี่ปลื้มหรือเปล่าหนอ ติดตามกันต่อไป :katai2-1:
แสดงความยินดีกับคนเขียนและน้องไอจังด้วยนะ ที่ได้เข้ารอบชิงกับบทนายเอกยอดเยี่ยม เสียดายพี่เปรมน่าจะติดไปด้วย สู้สู้ o13
เมนต์ได้โดนใจมาก แบบนี้เลยๆ o13
-
ใกล้จะรู้แล้วว่าเขื่อนมาทำไม ปลื้มเขื่อนแน่ๆ งี้พี่ดินจะเจ็บหรอ ม่ายยยยยยยยยยยยย
รีบเคลียร์เลยน้องไอ เดี๋ยวคุณหมอจะระเบิดซะก่อน โอยยย
-
น้องไอแบบว่าสุดยอดมากอ่ะ....เอาใจไปเลย
:mew1:
-
ขำน้องไอ หวงพี่หมอขนาดหนัก ทำเอาพี่หมอตกอกตกใจเลยลูก
เขื่อนจะทำอะไร ดูอันตราย พี่ดินชอบเขื่อนยัง น้องไอแบบเจ๋งอ่ะ ขู่ซะ
ปัญหาระดับชาติแน่ค่ะเรื่องบอดี้การ์ด น้องไอสู้ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
หลงน้องไอแรงมาก :hao6:
-
คุณตาคุณยายจะทำอะไรเนี่ยยยยยย :m16:
ฆ่า? โหดไปม้างงงง :sad4: ดูเค้าก็ไม่ได้เป็นคนใจบาปหยาบช้าอะไรนะ :เฮ้อ:
-
เคลียร์กับพี่เปรมดีๆนะไอ
เด็กเขื่อนจะมาฆ่าจริงๆหรอ
ก็ไม่แน่หรอกเนาะ กับน้องเปี๊ยกยังทำได้ลงคอเลย
-
ปมอะไรกันหนอ
-
มีข้อสงสัยเกี่ยวกับภาษาญี่ปุ่นจ้า เราเองก็ไม่ได้เชี่ยวชาญนะคะ แต่อ่านแล้วตะหงิดๆอยู่สองที่ค่ะ ยังไงรบกวนคนเขียนมาตอบเราหน่อยนะ เผื่อเราเข้าใจผิด
1. ตอนไอจังทักทายลุงนากามุระ เจอกันครั้งแรกไม่น่าเรียกห้วนๆนะคะ มันฟังดูไม่สุภาพยังไงไม่รู้อ่า ยิ่งอีกฝ่ายแก่กว่าแล้วด้วย น่าจะเติม ซัง ลงไปตรงท้ายชื่อนะคะ
กับตอนที่ไอจังแนะนำตัวน่ะค่ะ ปกติน่าจะบอกไอ เฉยๆรึเปล่า? ไอจังคือคนอื่นอย่างคุณแม่เรียกแบบเอ็นดู? ปกติเวลาแนะนำตัวไม่ค่อยเห็นใครใส่จังลงในชื่อของตัวเองนะคะ
2. โอโจซามะ (お嬢様 - ojousama) เป็นคำเรียกคุณหนูผู้หญิงค่ะ ส่วนคุณหนูผู้ชาย(นายน้อย)ปกติเห็นเรียกบกจัง (坊っちゃん - bocchan) กันนะคะ ยังไงรบกวนเช็คด้วยจ้า
Edit เพิ่มนิด
ที่ถามนี่ไม่ใช่จะต่อว่าหรือจับผิดนะคะ เราถามเพราะเราชอบนิยายเรื่องนี้ค่ะ ปกติเราเป็นนักอ่านเงาไม่ค่อยโพสต์นะ เจอคำผิดเราก็ข้ามๆไปเลย แต่ชอบเรื่องนี้จริงๅ พออ่านสะดุดเลยอยากถามคุณคนเขียนเผื่อเผลอเขียนพลาดอะไรยังไงจะได้แก้ไขได้
แน่นอนว่าตรงนี้ไม่ใช่ส่วนเรื่องหลัก แต่เราว่าทุกส่วนในนิยายมีความสำคัญทั้งหมดนะ อย่างส่วนนี้ที่เราถามเพราะถ้าคนอ่านญี่ปุ่นออกอาจจะรู้สึกแปลกๆน่ะค่ะ แต่ถ้าคนแต่งตั้งใจเขียนเพราะมีเหตุผลซ่อนอยู่ก็ไม่ได้ว่าอะไรจ้า ถ้าเป็นแบบนั้นเราจะรอเฉลยในเนื้อเรื่องตอนต่อๆไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเช่นกันจ้า
-
น้องไอหึงได้น่ารักมาก ไม่มากไม่น้อย น่าเอ็นดูและดูเอ็นแรงงงง :hao6:
บอกตามตรงไม่ชอบเด็กเขื่อนเลย อยากจับมาตบปาก :beat: พี่ดินคงไม่ได้รักเด็กแบบนี้หรอกนะ ปล่อยให้ไปอยู่กับไอ้พี่ปลื้มโน่น o18
น้องไอเป็นคุณหนูแล้ว มีบอร์ดี้การ์ดซะด้วย ฮิ้ววว เคลียร์กับพี่เปรมยาวๆ เลยนะ :oo1:
เป็นกำลังใจให้คุณรินนะคะ เรื่องภาษาญี่ปุ่นผิดบ้างอะไรบ้างไม่เป็นปัญหาค่ะ เพราะไม่ใช่ภาษาหลักของเรา และไม่ใช่เนื้อหาหลักของเรื่อง ส่วนเรื่องเกี่ยวกับเรียกน้องไอว่าคุณหนู เชื่อว่าคุณรินมีเหตุผลแน่นอนค่ะ เป็นกำลังใจและรอติดตามต่อไปนะคะ :กอด1:
-
:z13: จิ้มๆ
-
ตั้งแต่อ่านมายังไม่เคยถึงขนาดเกลียดเขื่อน มีไม่ชอบบ้างตอนที่ทำร้ายน้องเปี๊ยก ที่ไม่เกลียดเพราะเชื่อว่าเขื่อนน่าจะมีอะไรที่น่าสงสารเกินกว่าจะเกลียดได้ลง และก็จริงๆ ด้วย ขนาดน้องไอยังสงสารเลย เราอยากรู้ปมของเขื่อนมากว่าอะไรที่ทำมลให้เด็กคนนึงเป็นได้ถึงขนาดนี้ คุณตาคุณยายมีส่วนเกี่ยวข้องแน่ๆ
น้องไอรีบบอกพี่เปรมเรื่องโทชิโอะเลย อย่าปล่อยให้พี่เปรมรู้เองไม่งั้นหึงหนักกว่าเดิมแน่
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-39-
ตั้งใจไว้ว่าจะเคลียร์เรื่องบอร์ดี้การ์ดของผมหล่อมากกับพี่เปรม แต่จนแล้วจนรอดผ่านมาสองวันก็ไม่ได้ความอะไร เมื่อวานผมลองเกริ่นเรื่องพี่โทชิโอะไป พี่เปรมก็นิ่งใส่ไม่ได้ถามหรือใส่ใจแม้แต่น้อย และเพราะมีเรื่องอื่นให้คิดมากมายผมจึงเลิกใส่ใจเรื่องนี้ไปครับ
“ขี้ไม่ออกรึไงว่ะ?”
สำนวนวาจาแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้หรอกครับนอกจากไอ้เพื่อนดีน ผมเหวี่ยงตาใส่ไปทีนึง ไอ้ดีนหัวเราะแหะๆ
“สงสัยวันนั้นของเดือน”
ปากมันยังไม่หยุด รอบนี้ผมส่งค้อนวงใหญ่ไปให้ ไอ้ดีนยกมือยอมแพ้ขอศิโรราบแทบไม่ทัน แต่ก็ยังได้ยินเสียงบ่นอุบอิบมากระทบหูเบาๆ ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน อารมณ์ของผมในช่วงนี้ก็ไม่ค่อยจะคงที่ ยิ่งวันนี้น้องเปี๊ยกถูกแม่กักตัวไว้อยู่เป็นเพื่อนที่บ้านผมจึงฟุ้งซ่านหนักเป็นสองเท่า ผมหมุนเก้าอี้หันออกด้านนอกหน้าต่าง มองท้องฟ้าและต้นไม้เพื่อให้จิตใจสงบ
“เฮ้ย! นี่มันโรงพยาบาลของครอบครัวน้องปิ่นนี่หว่า?”
ความเงียบสงบของถูกไอ้ดีนกวาดล้างเผ่าพันธุ์ไปจนสิ้น แต่รอบนี้ผมไม่ได้เหวี่ยงมันแต่อย่างใด ไอ้ดีนเปิดหน้าหนังสือพิมพ์ปักษ์วันนี้ส่งให้ผมอ่าน มันเป็นข่าวซุบซิบในวงสังคม กรอบเล็กๆ ลงไว้ว่าโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งได้ร่วมทุนกับบริษัทต่างชาติเพื่อเพิ่มขีดความสามารถในด้านการแพทย์ของไทย ผมคงไม่ต้องอ่านชื่อโรงพยาบาลออกมานะครับ เอาเป็นว่าขอให้เข้าใจตรงกันว่ามันคือโรงพยาบาลของตระกูลชนะวิรุณพล ซึ่งจากเนื้อหาข่าวก็เป็นไปในทางที่ดี ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ผมจึงลุกขึ้นกะจะไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อย
“อ้าว จะไปไหนอีกว่ะ”
“ส้วม”
“อ้อ จะไปเปลี่ยนผ้าอนามัยล่ะสิ ตามสบายเพื่อน” พูดจบก็เหมือนจะรู้ชะตากรรมของตัวเอง ไอ้ดีนลงไปมุดใต้โต๊ะอย่างว่องไวพร้อมยกแขนขึ้นตั้งการ์ด แต่ช้าไปเพียงเสี้ยววินาที ตีนของผมยันโครมใส่ไปเต็มแรงจนเพื่อนรักลงไปชักดิ้นชักงอร้องโอดครวญขอความเป็นธรรม จากนั้นผมก็เดินจากมาด้วยความรำคาญ
ผมกวักน้ำล้างหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายจนเสื้อเปียกไปครึ่งตัว
“คุณหนู เสื้อเปียกครับ”
สัส!! ตกใจจนแทบกรี๊ดเลยครับ กำลังยืนเป็นพระเอกเอ็มวีอยู่ดีๆ โผล่มาตอนไหนเนี่ยตัวก็ใหญ่ยังกับยักษ์แต่ทำไมมีเสียงสักแอะ
“อ่อ เดี๋ยวก็แห้ง” พยายามควบคุมสติ เก๊กหน้านิ่งๆ เพื่อไม่ให้เสียฟอร์ม
หลังจากแอบสูดลมหายใจเรียกขวัญกลับมาอยู่สองเฮือก ผมก็ดึงทิชชู่มาเช็ดมือแบบลวกๆ ซึ่งในระหว่างนั้นเอง ผู้ชายตัวใหญ่ที่ยืนอยู่นิ่งๆ ก็ดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากในกระเป๋าเสื้อแล้วซับลงบนผิวเนื้อที่เปียกชื้นบนต้นคอของผม
“พี่โทชิโอะทำแบบนี้ทำไม?”
“คุณหนูเป็นเจ้านายของผมครับ”
ตอบโดยที่สีหน้าและแววตายังคงนิ่งเรียบ ผมไม่สามารถจะจับกระแสความรู้สึกหรือความคิดใดๆ ได้เลย
“ไม่ต้องดูแลขนาดนี้ก็ได้”
พี่โทชิโอะไม่ได้ว่าอะไรครับ เก็บผ้าเช็ดหน้ากลับเข้าที่เดิม แล้วยืนมองผมอยู่แบบนั้น ผมจึงต้องเป็นคนหลบสายตาและเดินออกไปเอง
“คุณเปรมนทีป์ยังไม่ได้เข้าพิธีของตระกูลเลยนะครับ”
เสียงทุ้มพูดขึ้นขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูออกจากห้องน้ำ และมันก็ทำให้ผมต้องหยุดชะงัก กลับไปหันมองคนพูด
“ต่อให้คุณเปรมนทีป์เป็นคนของตระกูลอย่างถูกต้องแล้ว เจ้านายของผมมีแค่คุณหนูคนเดียวครับ”
ใบหน้าและดวงตาเล็กเฉี่ยวเหมือนพญาเหี่ยวนั้นยังคงเรียบเฉย สิ่งที่พี่โทชิโอะพูดออกมาคือธรรมเนียมของตระกูลทางญี่ปุ่นของผมเองครับ ซึ่งผมเองก็เพิ่งจะได้เรียนรู้กฎระเบียบและธรรมเนียมต่างๆ จากแม่เมื่อไม่นานมานี้ และเพื่อความสบายใจของแม่ผมก็พร้อมจะปฏิบัติตาม
ข้อตกลงตามธรรมเนียมก็ไม่ได้ยากมากมายอะไร แค่ผมต้องมีบอร์ดี้การ์ด ผมต้องรับงานที่ตระกูลมอบหมายให้ และเพราะว่าผมมีคนรักเป็นผู้ชาย ผมจึงต้องกลายเป็นโอโจซามะหรือคุณหนูที่ต้องเข้าพิธีแต่งงานเพื่อให้สามีเข้ามาเป็นเขยของตระกูลอย่างถูกต้อง แม้ผมจะเกลียดการถูกมองว่าอ่อนแอและเกลียดการถูกล้อว่าเหมือนผู้หญิงสักแค่ไหน แต่สำหรับเรื่องนี้ผมยอมได้แค่ให้ทุกคนยอมรับพี่เปรมแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว จะว่าไปผมกับพี่เปรมเหมือนกันตรงที่ความรักของพวกเราไม่สามารถตายแทนกันและกันได้ แต่ยอมทำในบางสิ่งบางอย่างเพื่อความสุขของกันและกันได้ พี่เปรมทำเพื่อผมตั้งมากมายแล้วทำไมผมจะทำเพื่อพี่เปรมบ้างไม่ได้ล่ะครับ
แต่.. เดี๋ยวนะ..
“พี่โทชิโอะรู้จักพี่เปรมด้วย?”
ทำไมผมถึงได้มองข้ามเรื่องนี้ไปนะ และนี่ก็คงเป็นเหตุผลว่าทำไมพี่เปรมถึงไม่ถามผมเกี่ยวกับเรื่องบอร์ดี้การ์ดเลย ก็เพราะว่าพี่เปรมรู้เรื่องทุกอย่างอยู่แล้วนี่เอง
“ทุกเรื่องของคุณหนู คือเรื่องที่ผมต้องรู้ครับ”
โอเคครับ จบประเด็นแบบไม่ต้องสืบสาวเท้าความให้มากเรื่อง ผมผิดเองที่ถามคำถามโง่ๆ ออกไป
“พี่โทชิโอะขับรถผมกลับบ้านไปก่อนเลยนะ วันนี้ผมจะกลับกับไอ้ดีน”
ศีรษะของผู้ชายสูงใหญ่กำยำตรงหน้าค้อมให้ผมเล็กน้อยเป็นการรับทราบคำสั่ง ผมจึงกลับเข้ามานั่งเคลียร์งานที่นักศึกษาฝึกงานอย่างผมกับไอ้ดีนได้รับมอบหมายให้จัดการจนเสร็จเกือบหนึ่งทุ่มจึงได้กลับบ้าน
ผมกลับมาถึงบ้านก็ต้องตกใจแทบช็อคกับสภาพ เอิ่ม.. ผมควรจะเรียกว่าอะไรดีครับ
“บ๊อกๆ หงิ๊งง”
ไม่ๆ ผมส่ายหน้ารัวให้กับตัวประหลาดที่พยายามส่งเสียงอธิบายว่า ‘ผมคือน้องเปี๊ยกไงพี่ไอ ช่วยเปี๊ยกด้วยยยยย’ แกอย่าคิดมาหลอกกันเลย น้องเปี๊ยกของผมน่ารักน่าเอ็นดูแต่นี่มันตัวอะไร? หลุดมาจากดาวนาเม็กรึไงเนี่ย?!
“หงิ๊งงๆๆ”
ไม่ต้องมาทำเสียงเล็กเสียงน้อยให้ดูน่าสงสาร และอย่าเข้ามานะ ผมมีพระนะเฟ้ยยย
“แม่!!” ผมเรียกพระมารดาอย่างไวครับ
“จ๋า” อื้อหือ แม่ขานรับเสียงหวานมาแต่ไกลเลยครับ
“แม่นี่มันตัวอะไร? แม่เอาน้องเปี๊ยกของน้องไอไปไหน?!”
แม่ทำหน้างง มองหน้าผมสลับกับสัตว์ประหลาดที่ขยับและส่งเสียงร้องตรงหน้า แต่ผมนี่ใจสั่นมากครับ มันกินน้องเปี๊ยกของผมเข้าไปแน่ๆ
“แกกินน้องชายชั้นเข้าไปใช่มั๊ย?! คายออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!”
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือแม่ฟาดเข้าตรงต้นแขนของผมครับ ว่าแต่แม่ตีผมทำไมเนี่ย?! ตีแรงซะด้วย ฮือออ แม่ตีน้องไอ น้องไอจะฟ้องพ่อที่อยู่บนฟ้า ชักช้าอยู่ทำไมครับ ยกมือลูบต้นแขนป้อยๆ แล้วเบะปากตีหน้าเศร้าสิครับ แต่ดูแม่สิ แม่ยังทำหน้าดุใส่ผม แถมยังก้มลงอุ้มสัตว์ประหลาดนั่น ยิ้มหวานให้มันแถมยังชื่นชมว่า ‘คาวาอิ’ ไม่หยุดปาก แม่ไม่ได้สนใจลูกชายที่แสนน่ารักแบบผมเลยสักนิด
“แง้!!!” แหกปากบีบน้ำตาเรียกร้องความสนใจ
“โตจนมีผัวแล้วยังแหกปากร้องอยู่ได้”
แสรดดดดดดดดด! ใครบังอาจมาขัดจังหวะฟร๊ะ! ผมหันขวับไปอย่างไว พร้อมกับต้องหยุดสำออยในทันทีเพราะคนที่เดินเข้าประตูบ้านมาพร้อมกับพี่โทชิโอะคือพี่ชายที่แทบจะไม่เจอหน้ากันมานานนับเดือน
“พี่ดิน”
“เห็นเป็นไอ้หมอเปรมรึไง?”
วาจาเชือดเฉือนขนาดนี้ ผมไม่กล้ามองผิดเป็นพี่เปรมหรอกครับ ว่าแต่ทำไมพี่ดินมาพร้อมพี่โทชิโอะล่ะนั่น อ่อ บางทีคงจะเจอกันตรงหน้าบ้าน ผมมองพี่ดินสลับกับพี่โทชิโอะอย่างสงสัย แต่ก็ไม่มีอะไรผิดสังเกต พี่โทชิโอะค้อมศีรษะให้แม่และผมก่อนจะเดินอ้อมเข้าไปด้านหลังบ้าน ผมจึงเลิกสนใจครับ พี่ดินยกมือไหว้แม่แล้วก็ผลักหัวผมเบาๆ
“ว่าแต่แหกปากร้องทำไม?”
“ผมแค่บอกว่าไอ้ตัวนั่นมันกินน้องเปี๊ยกเข้าไป แม่ก็ตีเลยอ่ะ เจ๊บเจ็บ ฮืออ” ฟ้องสิครับ ฟ้องเลยๆ แม่จึงตั้งท่าจะยกมือขึ้นตีผมอีกรอบ แต่ผมไหวตัวเข้าหลบหลังพี่ดิน แต่พี่ชายที่เคารพไม่ได้ช่วยผมสักนิด มิหนำซ้ำยังมีการทับถมด้วยคำว่า ‘สมน้ำหน้า’ อีก แค่นั้นยังไม่พอยังขออุ้มสัตว์จากดาวนาเม็กนั้นด้วย
“ใส่ชุดนี้เด็กน้อยออกจะน่ารัก แต่ถ้าคุณน้าเจโกะจะพาเจ้าเปี๊ยกออกไปข้างนอกคงต้องถอดชุดออกนะครับ เพราะหมาพันธุ์นี้ทนความร้อนได้น้อยมากครับ”
“ฮนโต๊ะ?” แม่ถามพี่ดินย้ำว่าจริงเหรอ พี่ดินก็พยักหน้าแข็งขันกลับ แม่จึงร้องอ้อยาวอย่างเข้าใจ
จังหวะนั้นผมจึงจัดการเอาน้องเปี๊ยกออกมาจากร่างปิศาจประหลาดนั่นครับ และวินาทีที่ผมรอคอยก็มาถึง ผมได้เจอน้องเปี๊ยกสักที
“บ๊อกๆๆ” น้องเปี๊ยกร้องดีใจว่า ‘เย้! หลุดพ้นแล้ว’ ผมจึงตั้งท่าจะจับน้องเปี๊ยกมาจูบเรียกขวัญสักฟอด แต่ด้วยความที่เจ้าตัวน้อยดีใจจนเกินไปร่างกายจึงผลิตก๊าซพิษออกมา ทำเอาทั้งแม่ พี่ดิน และผม ถึงกับส่ายหน้าและถอยกรู ขำกันยกใหญ่
“วันหลังแม่ไม่ต้องซื้อชุดปัญญาอ่อนแบบนั้นมาให้น้องเปี๊ยกใส่แล้วนะ น้องเปี๊ยกไม่ชอบ” ผมหมายถึงเจ้าซากประหลาดจากดาวนาเม็กนั่นแหละครับ จริงๆ แล้วมันคือชุดน้องหมาธรรมดานี่แหละ เพียงแต่มันเป็นชุดที่ออกแบบมาให้ตรงฮู้ดหน้าตาคล้ายๆ น้องเปี๊ยก ดังนั้นเมื่อน้องเปี๊ยกใส่จึงดูเหมือนถูกปิศาจกินเข้าไปอยู่ในท้อง เชื่อผมเถอะครับว่ามันดูน่ากลัวจริงๆ
“ไม่ใช่แม่สักหน่อยน๊า” แม่ส่ายหน้าไปมาปฏิเสธด้วยท่าทางน่ารัก
“ลูกเขยแม่ซื้อมาให้ต่างหาก”
“พี่เปรม?”
แม่พยักหน้ารัว
“ก็ตอนบ่ายไอ้หมอเปรมไปหาเราที่บริษัทไม่ใช่รึไง เมื่อเที่ยงพี่ยังเจอมันอยู่เลย ไม่เจอกัน?”
พี่เปรมกลับบ้าน แล้วไปหาผมที่บริษัทเมื่อบ่าย นี่ทุกคนไม่ได้อำผมอยู่ใช่มั๊ยครับ แล้วทำไมผมถึงไม่รู้ล่ะ พี่เปรมไม่ได้โทรบอกผม แม้แต่ข้อความก็ไม่มีนะครับ ผมมั่นใจเพราะผมเช็คทุกสิบนาที ว่าแต่ถ้าพี่เปรมไปหาผมก็ต้องเจอกับพี่โทชิโอะ ถ้าอย่างนั้นพี่โทชิโอะจะต้องรู้เรื่องนี้ ผมเดินฉับๆ ไปหาพี่โทชิโอะในห้องนั่งเล่นทันที
“วันนี้พี่เปรมมาหาผมที่บริษัทแล้วเจอกับพี่โทชิโอะด้วยใช่มั๊ย?”
“ครับคุณหนู”
“แล้วทำไมพี่โทชิโอะถึงไม่บอกผม”
“คุณหนูไม่ได้มีคำสั่งให้ผมรายงานทุกเรื่องครับ”
ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง หน้าตาก็นิ่ง แต่อารมณ์ของผมขึ้นสูงเลยครับ
“มันไม่ใช่ความผิดของโทชิโอะ” แม่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ร้อยปีพันชาติแม่จะทำเสียงดุใส่ผมแบบนี้ ซึ่งนั่นหมายความว่าผมเป็นคนผิดจริงๆ
แม้จะรู้ว่าทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ผมจะต้องเรียนรู้ในฐานะคุณหนูของตระกูล แต่ผมก็ห้ามความโกรธของตัวเองไม่ได้อยู่ดี และก่อนที่มันจะระเบิดออกมาผมจึงหันกลับไปอุ้มน้องเปี๊ยกแล้วเดินหนีขึ้นห้องนอน ถ้าถามผมว่ากำลังโกรธใครมากที่สุด ผมขอตอบว่าผมโกรธตัวเองครับ
ผมเปิดฝักบัวใช้น้ำเย็นรดหัวเพื่อสงบสติอารมณ์ ชีวิตเรียบง่ายสบายๆ ของผมดูหักเหและเปลี่ยนแปลงไปแทบทั้งหมด ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนผมคงจะไม่เดือดร้อนอะไร แต่เพราะครั้งนี้มีพี่เปรมเป็นเดิมพัน และเงื่อนไขของคุณตาคุณยายก็ไม่ได้ยากถึงขั้นฮาร์ดคอร์ เพียงแค่มันเป็นเงื่อนไขที่ผมเกลียดที่สุด นั่นคือผมจะต้องอยู่ในฐานะคุณหนูหรือจะพูดให้ถูกต้องก็คือถ้าผมมีสามีก็ต้องเป็นหลานสาวไม่ใช่หลานชาย แค่นี้พอจะเข้าใจกันรึยังครับ แม้ว่าไม่ได้ร้ายแรงถึงขนาดจะต้องแปลงเพศ หากทว่ามันเป็นสิ่งที่ผมเกลียดที่สุด และผมก็ต้องยอมรับและทำในสิ่งที่ตัวเองกำลังเกลียดด้วยเหตุผลเดียวนั่นคือผู้ชายที่ชื่อเปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย ผู้ชายคนนี้ทำเพื่อผมมามาก แล้วทำไมผมจะทำเพื่อพี่เปรมบ้างไม่ได้ครับ
ได้อาบน้ำก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย แต่ที่ทำให้ผมยิ้มได้คงเป็นเจ้าตัวน้อยที่ยืนคอยด้วยความเป็นห่วงอยู่หน้าห้องน้ำนี่แหละครับ
“พี่ไอไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ เดี๋ยวโทรหาพ่อเปรมกันดีกว่าเนอะ”
“บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกดีใจใหญ่ครับ
อุ้มน้องเปี๊ยกขึ้นวางบนเตียง ผมดูเวลาแล้วพี่เปรมคงจะกำลังเข้าเวร แต่ก็เลือกโทรแบบวิดีโอคอลครับ เพราะผมอยากจะเห็นหน้า เสียงรอสายดังอยู่ไม่กี่อึดใจใบหน้าหล่อๆ ก็ฉายเต็มจอไอโฟนของผม
“พี่เปรมไอถึงบ้านแล้วนะ” ฉีกยิ้มกว้างๆ ให้คนหล่อในชุดกาวน์สีขาว
‘งานเยอะ?’ เพราะผมกลับถึงบ้านสองทุ่มครึ่ง มันผิดเวลาไปมากครับ
“อืม”
‘อาบน้ำแล้วพักผ่อนซะ’
“อืม”
ปกติผมเป็นคนพูดมากเมื่อเทียบกับพี่เปรม แต่ตอนนี้ผมไม่อยากจะพูด ผมแค่อยากมองหน้าพี่เปรมอยู่อย่างนี้ และมันคงทำให้พี่เปรมผิดสังเกต ดวงตาคู่คมหรี่ลงเล็กน้อย
‘เป็นไร?’
อยากตอบออกไปว่า ‘เป็นเมียพี่เปรมไง?’ แต่ในอกมันแน่นจุกไปหมดครับ ผมยกนิ้วจิ้มบนหน้าจอโทรศัพท์ สงสัยพี่เปรมจะจั๊กจี้ ริมฝีปากบางจึงได้ระบายรอยยิ้มออกมา
“พี่เปรมไม่คิดถึงไอเหรอ?”
‘คิดถึง’
ตอบไวมากครับ แม้จะเป็นคำสั้นๆ แต่ในน้ำเสียงทุ้มนั่นผมกลับได้ยินว่า ‘คิดถึงมากที่สุด’
‘เมื่อเช้าคุณแม่โทรมาบอกว่ามีธุระด่วนอยากจะเจอ กูรีบจึงไม่ทันได้โทรหามึง กูเข้าไปหาคุณแม่ที่โรงพยาบาล กลับบ้านแล้วก็ไปหามึง โทรศัพท์ดันแบตหมดเลยไม่ได้โทรบอกล่วงหน้า แต่บอร์ดี้การ์ดมึงบอกว่ามึงยุ่งอยู่ กูเลยฝากเค้าบอกมึง’
พี่เปรมไม่ใช่คนที่ชอบอธิบายอะไรยืดยาว แต่เป็นเพราะผมพี่เปรมจึงได้ทำอะไรน่ารักแบบนี้ วันนี้พี่เปรมบินมากรุงเทพฯ โดยไม่ได้บอกผมล่วงหน้า แล้วก็กลับสกลนครในตอนเย็นเลยแสดงว่าต้องมีธุระอะไรเร่งด่วนอย่างที่บอกนั่นแหละครับ ผมเข้าใจในจุดนี้ แต่ประโยคสุดท้ายนั่นต่างหากคือสิ่งที่ตอกย้ำว่าผมพลาด ผมประมาทเอง มันเป็นความผิดของผมเอง ผมจะไม่โทษใครทั้งนั้น
“ไอคิดถึงพี่เปรม”
ผมเอนตัวลงนอนตะแคงมองหน้าคนที่คิดถึง น้องเปี๊ยกมาคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ
‘กูรู้’
ใบหน้าคมจุดยิ้มตรงมุมปาก และมันก็ทำให้ผมยิ้มตาม
“ไอเหนื่อย” เหนื่อยกับหลายๆ เรื่องที่กำลังพบเจอ แม้เรื่องเหล่านั้นเมื่อเทียบกับเรื่องของพี่เปรมแล้วมันแทบจะไม่ได้ครึ่งหนึ่งของความเหนื่อยด้วยซ้ำ แต่พี่เปรมก็ไม่เคยบ่นหรือแสดงความเหนื่อยออกมาให้ผมเห็นหรือได้ยินแม้แต่นิดเดียว แตกต่างจากผมที่อยากจะได้กำลังใจจากพี่เปรมเป็นเครื่องเยียวยา
‘เหนื่อยก็พักผ่อนซะ’ นิ้วเรียวยาวเกลี่ยไปมาอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์
“อืม”
‘พบรัก..’ เสียงเรียกจากพี่เปรมทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นอีกครั้ง
ผมหยุดรอฟังเงียบๆ เรามองตากันนิ่งๆ ผ่านเครื่องมือสื่อสารอิเล็กทรอนิกส์
‘มึงคือรักแรกพบของกู.. และจะเป็นรักสุดท้ายของกู..’
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมอยากจะร้องไห้เพราะคำบอกรักจากพี่เปรม ความเหนื่อยล้า ท้อแท้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่อัดอั้นไว้ทั้งหมดถูกทำลายหายเป็นซากเศษฝุ่นละออง ไม่หลงเหลือแม้ตะกอนให้ได้เห็น
“พี่เปรมคือปาฏิหาริย์แห่งรักของไอนะ”
รอยยิ้มบางๆ กับเสียงหัวเราะเบาๆ ทำให้ผมหยดน้ำที่เอ่ออยู่ตรงหางตาของผมร่วงลงบนหมอน พี่เปรมมักจะขำทุกครั้งที่ผมพูดแบบนี้ เพราะมันเหมือนคำพูดของเด็กน้อยในนิทาน และผมก็ชอบที่จะเป็นแบบนั้นให้เจ้าชายในนิทานเอ็นดูแบบนี้ตลอดไป..
.
.
.
.
วันหยุดสุดสัปดาห์มาถึง ผมมองกากบาทสีแดงปฏิทินที่ขีดเอาไว้เพื่อให้รู้ว่าอีกเจ็ดวันข้างหน้าผมจะได้เจอพี่เปรม วันนี้ผมตื่นเช้ามาทำบุญตักบาตรกับแม่ แล้วผมกับไอ้ดีนก็พาน้องเปี๊ยกออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะในหมู่บ้าน จนสายๆ แดดเริ่มแรงจึงพากันกลับ พี่โทชิโอะรอรับผมอยู่หน้าบ้าน
“มีคนมารอเจอคุณหนูครับ”
ผมหรี่ตามองดวงตาที่เหมือนเหยี่ยวนั่น ไม่ต้องถามว่าใครผมก็รู้ได้ในทันที หลุมที่ผมขุดไว้ล่อเหยื่อเมื่อสัปดาห์ก่อนสำเร็จแล้วสินะ ผมพยักหน้าให้พี่โทชิโอะอย่างพอใจ แล้วหันมาหาไอ้ดีน แต่ฝ่ายนั้นเดินคุยโทรศัพท์กับน้องปิ่นกลับบ้านไปแล้วล่ะครับ ผมจึงอุ้มน้องเปี๊ยกเข้าบ้านของตัวเอง
ริมฝีปากของผมวาดรอยยิ้มอ่อนให้เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา ฝ่ายนั้นไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าผมหรือยกมือไหว้ผมสักนิด แต่ผมก็ไม่ยี่หระครับ ผมนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงกันข้าม จัดท่วงท่าให้เป็นแบบเดียวกับที่ไอดอลเกาหลีเค้าชอบทำกัน นั่นคือยกขาขึ้นไขว่ห้าง เอียงตัวเล็กน้อย เท้าแขนพิงพนักโซฟาไว้ แล้วมองตรงไปยังด้านหน้า
“ว่ามาสิ”
“มึงมีวิธีอะไร?”
“ไม่รู้จักมารยาทรึไงว่าเวลาพูดกับผู้ใหญ่หรือคนที่อายุมากกว่าควรพูดยังไง?”
เด็กหนุ่มตรงหน้ามองผมตาข้นเลยครับ แต่ผมก็จ้องกลับแบบไม่กลัวเหมือนกัน จนในที่สุดฝ่ายตรงข้ามก็ทนไม่ไหวตั้งท่าจะลุกหนี พอดีกับที่พี่โทชิโอะยกถาดของว่างและเครื่องดื่มเข้ามา
“โอกาสมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้น”
ประโยคเดียวของผมทำให้ขาที่กำลังก้าวต้องหยุดชะงักครับ แม้จะเห็นแค่แผ่นหลังแต่ผมก็มั่นใจว่าสีหน้าของอีกฝ่ายกำลังลังเลมากเพียงใด ซึ่งไม่นานเกินรอ ร่างเล็กนั่นก็ถอยกลับมานั่งที่เดิม และพี่โทชิโอะก็เดินออกไป แต่ผมรู้ว่าพี่โทชิโอะไม่ได้ไปไหนไกลหรอกครับ
“บอกเรื่องม... กับพี่ปลื้มก่อน และไปรู้เรื่องมาจากไหน? และรู้อะไรบ้าง?”
ดีนะที่ไม่หลุดคำว่า ‘มึง’ ออกมา ไม่งั้นผมคงได้สั่งสอนเด็กไปอีกยกแน่ ผมยิ้มอ่อนให้เขื่อน
“เรื่องชั้นกับพี่ปลื้มไว้นายไปถามกับพี่ปลื้มเองจะดีกว่า” ที่ไม่ตอบเนี่ยไม่ใช่อะไรหรอกครับ เพราะจนถึงปัจจุบันผมเองก็ยังไม่สามารถตอบความสัมพันธ์อันน่าอดสูนั้นว่าอะไรดี แต่ผมมั่นใจว่าพี่ปลื้มรู้สึกดีๆ กับผมแน่นอนครับ
“ส่วนคำถามที่ว่ารู้เรื่องมาจากไหน ง่ายๆ ชั้นก็แค่ให้คนไปสืบมา.. และคำถามสุดท้ายชั้นรู้อะไรบ้าง” เว้นจังหวะเพื่อสบตา “ชั้นรู้ทุกอย่างแม้กระทั่งกรุ๊ปเลือดและเลขบัตรประจำตัวประชาชนของนาย..”
ดวงตาเหมือนกวางน้อยเบิกโตขึ้นแว่บนึงก่อนจะหลุบหลบลงต่ำ แต่ผมก็สามารถจับกระแสความตื่นตกใจ ความหวาดกลัว และความเจ็บปวดที่สะท้อนออกมาจากดวงตาคู่นั้นได้อย่างชัดเจน
ถ้ามองแค่ผิวเผินเด็กตรงหน้าผมก็เป็นแค่เด็กผู้ชายธรรมดาที่น่าสงสารคนหนึ่งเท่านั้น แต่เพราะต้องผ่านเรื่องราวอะไรมามากมายทำให้จิตใจที่บริสุทธิ์ต้องกลายเป็นสีดำ ภายนอกดูหยาบกระด้างแต่ในจิตใจบางเบายิ่งกว่าปุยนุ่น และจุดอ่อนนี้ก็ทำให้ผมจัดการได้ง่ายขึ้น ผมนั่งเล่นกับน้องเปี๊ยกเพื่อปล่อยเวลาให้อีกฝ่ายได้คิดและตัดสินใจ ผ่านไปหลายนาที ความเงียบจึงถูกทำลาย
“กูเกลียดไอ้แก่กับอีแก่นั่น” มือขาวกำแน่น
ผมไม่ได้ตกใจ แปลกใจ หรือประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ยิน แต่กลับดีใจจนต้องยิ้มออกมา ผมใจเย็นรอให้เด็กหนุ่มระบายความในใจที่เก็บกดไว้ออกมาทั้งหมด
“มันเป็นคนผลักให้ชีวิตของกูตกนรกทั้งเป็น”
การเป็นผู้รับฟังที่ดีคือต้องนิ่งและเงียบครับ สิ่งที่ผมต้องการในเวลานี้ไม่ใช่การเอาชนะหรือแก้แค้นเหมือนเมื่อก่อนแต่ผมต้องการที่จะให้เด็กคนหนึ่งได้ระบายระเบิดก้อนใหญ่ที่ฝังอยู่กลางใจออกมาเท่านั้น
ชีวิตของเขื่อนก็เหมือนนิยายเรื่องหนึ่งมันทั้งน้ำเน่าและรันทด ทั้งๆ ที่เขื่อนถือว่าเป็นเด็กโชคดีคนหนึ่งที่เกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวยในสายของตระกูลชนะวิรุณพล ในวัยเด็กทุกอย่างสดใสพ่อแม่รักใคร่ปรองดอง แต่โชคชะตาพลิกผันเมื่อพ่อแม่ของเขื่อนติดการพนัน ซ้ำยังไม่ช่วยบริหารงานในตระกูลแถมยังผลาญเงินตระกูลจนหมด จึงต้องเกาะผู้นำตระกูลสายหลักซึ่งนั่นก็คือคุณตาของพี่เปรม
ความเลวร้ายที่ทำให้ชีวิตของเด็กผู้ชายคนหนึ่งพลิกผันชนิดที่ตกเหวลงสู่นรกได้เกิดขึ้นตอนที่เขื่อนมีอายุเพียงสิบสองปี เมื่อบุพการีอับจนหนทางจนต้องขายลูกกิน ฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมขอใช้คำนี้แหละ ‘ขาย’ เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ที่ไร้เดียงสาเพียงเพื่อให้ได้เงินบำเรออบายมุข และทั้งที่คุณตาและคุณยายของพี่เปรมรู้เรื่องนี้ดีแต่กลับเพิกเฉย ปล่อยให้เด็กตาดำๆ โดนย่ำยี ถึงขึ้นที่เขื่อนถึงกับคลานเข่าขอความเมตตาช่วยเหลือแต่ก็ถูกปฏิเสธด้วยความรังเกียจและเย็นชามาโดยตลอด เมื่อไหร่ที่มีคนสงสัยคุณยายก็จะใช้เหตุผลว่าเขื่อนเป็นเด็กเกกมะเหลกเกเรมีเรื่องทะเลาะวิวาทจึงได้แผลกลับบ้านมาบ่อยครั้ง จึงไม่มีใครสงสัยและก็ปล่อยให้มันผ่านพ้นไป จนกระทั่งพี่ปลื้มได้มาล่วงรู้ความลับทั้งหมด ด้วยความโกรธแค้นและสงสารน้องชาย พี่ปลื้มจึงลงไม้ลงมือกับพ่อแม่เขื่อนจนถึงขั้นปางตาย แต่แทนที่คุณตาและคุณยายจะช่วยหลาน กลับขับไล่พี่ปลื้มออกจากตระกูลโดยไม่เปิดโอกาสให้พี่ปลื้มได้อธิบายใดๆ สักคำ
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพี่ปลื้มก็ไปอยู่กับคุณปู่คุณย่า แต่ก็ยังพยายามหลายต่อหลายครั้งเพื่อที่จะพาเขื่อนหนีออกไปด้วยกัน แต่ก็ถูกจับได้ตลอด เรื่องทั้งหมดพี่ปลื้มไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้สักคนแม้กระทั่งคุณพ่อคุณแม่หรือพี่เปรม ทั้งนี้เพราะเป็นห่วงสวัสดิภาพของเขื่อน และด้วยความคับแค้น ผิดหวัง เสียใจ กับการที่ตัวเองไม่สามารถช่วยน้องชายได้ พี่ปลื้มกินไม่ได้นอนไม่หลับและกลายเป็นคนเก็บตัวไม่ยอมสุงสิงกับใครจนคุณปู่และคุณย่าต้องส่งพี่ปลื้มไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ แต่ก่อนที่จะไปพี่ปลื้มตัดสินใจขอถอนหุ้นและส่วนได้ส่วนเสียทั้งหมดในตระกูลชนะวิรุณพล ยอมที่จะเป็นคนนอกตระกูลเพื่อแลกกับพันธนาการจากนรกที่ผูกติดอยู่กับน้องชาย ซึ่งนับว่าเป็นการลงทุนที่ได้ผล เขื่อนหลุดพ้นจากขุมนรกนั่น แต่สิ่งที่หลงเหลือไว้นั้นยากจะลบเลือน
“ฮึก...” มือขาวอันสั่นเทายกขึ้นปิดกั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง
ผมมองเด็กหนุ่มข้ามที่ตัวสั่นกึกๆ ใบหน้าซีดเผือด ขดตัวงอเกร็งเหมือนกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่างก็รู้สึกใจคอไม่ดี ผมลุกขึ้นแล้วเข้าไปโอบกอดร่างแบบบางนั้นไว้ และผมก็ได้รู้ว่าเขื่อนนั้นตัวเล็กกว่าผมมากเพียงไร เขื่อนเป็นแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ คนหนึ่งอย่างที่พี่เปรมบอกผมบ่อยๆ
v
v
v
v
v
v
v
ต่อด้านล่างจ้า
-
v
v
v
v
v
“จากนี้ไปจะไม่มีใครมาทำอะไรนายได้ทั้งนั้น..” นี่คือคำยืนยันอันหนักแน่นจากผมครับ เพราะหลุมที่ผมขุดไว้นั้นเจตนาไม่ใช่จะทำร้ายแต่เพราะอยากจะช่วยต่างหาก และผมจะไม่มีวันปล่อยให้ใครมาทำร้ายเด็กคนนี้ได้อีกครับ
ฟังมาตั้งนานหลายคนคงสงสัยว่าในช่วงเวลานั้นพี่เปรมกับน้องปิ่นหายไปไหน? น้องปิ่นติดคุณพ่อคุณแม่มาก ดังนั้นชีวิตของน้องปิ่นไม่มีอิทธิพลกับใคร คุณตาและคุณยายรักน้องปิ่นมากก็จริงแต่ก็ไม่ได้ให้ความสำคัญเท่าหลานชายคนโต พี่เปรมเป็นหลานชายคนโปรดของคุณตาและคุณยาย พี่เปรมถูกแบ่งให้อยู่อีกโลก แม้จะไม่ถึงขั้นปิดหูปิดตา แต่ก็มีกรอบกระจกใสที่มองแทบไม่เห็นคอยปิดกั้นไว้ตลอดเวลา จึงดูเหมือนว่าพี่เปรมไม่ใส่ใจกับคนรอบข้าง เป็นคนเย็นชาต่อคนรอบตัว ซึ่งนั่นเป็นเพียงเกราะที่พี่เปรมสร้างขึ้นเพื่อหลีกตัวเองออกจากปัญหามากมาย บ่อยครั้งที่พี่เปรมเป็นห่วงเขื่อนและพยายามหลายต่อหลายครั้งเพื่อเข้าหาเขื่อน แต่มันก็สายไปซะแล้ว เพราะหลังจากพี่ปลื้มออกจากตระกูล เขื่อนก็ได้สร้างเกราะขึ้นมาป้องกันตัวเองเหมือนกัน เพียงแต่เกราะของเขื่อนเป็นสีดำสนิทนั่นคือความก้าวร้าว แข็งกระด้าง และหยาบคาย ด้วยเหตุนี้ความเกลียดและความแค้นที่สะสมจึงทำให้เขื่อนเกลียดพี่เปรมไปด้วย ยิ่งพี่เปรมสำคัญต่อคุณตาคุณยายและตระกูลมากเท่าไหร่ เขื่อนก็ยิ่งเกลียดมากขึ้นเท่านั้น เพราะเขื่อนคิดว่าถ้าหากทำลายพี่เปรมได้ก็เหมือนได้ล้างแค้น จนกระทั่งวันที่พี่เปรมถูกตัดออกจากตระกูลและกองมรดกนั่นแหละครับ เขื่อนจึงรู้ว่าสิ่งที่ทำมาทั้งหมดไม่มีประโยชน์อะไรแม้แต่นิดเดียว
และแล้ววันหนึ่งที่ฟ้าเป็นใจก็ได้ส่งพี่ดินไปเยือนตระกูลชนะวิรุณพล ด้วยเหตุผลว่ารถของคุณน้องชายต้องเข้าศูนย์เช็คสภาพ พี่ชายจึงต้องขับรถไปส่งน้องชายที่บ้านว่าที่น้องสะใภ้ และไปส่งอิท่าไหนไม่รู้ ขากลับมีเด็กนั่งขดตัวแอบอยู่เบาะหลังติดมาด้วย เขื่อนมีไข้สูงน่าจะไม่สบายมาหลายวันแล้ว พี่ดินจึงพาเขื่อนไปรักษาที่โรงพยาบาลจากนั้นก็โทรหาพี่เปรม จุดพีคอยู่ตรงนี้แหละครับ ตรงที่พี่เปรมรู้เรื่องทุกอย่างระหว่างพี่ดินกับเด็กเขื่อนแต่ไม่บอกผมแถมแสดงละครได้เก่งชะมัดยาด แค่คิดก็หมั่นไส้แล้วครับ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ให้อภัยเพราะผมรู้ว่าพี่เปรมมีเหตุผลของตัวเอง
ในวันที่เขื่อนหายป่วย คนที่มารับเขื่อนที่โรงพยาบาลในฐานะผู้ปกครองคือพี่ปลื้ม เขื่อนได้รับความรักและการดูแลอย่างดีจากพี่ปลื้ม เขื่อนบูชาพี่ปลื้มยิ่งกว่าใครทั้งหมด และด้วยความรู้สึกที่เกินคำว่าพี่ชายทำให้เขื่อนรู้สึกละอาย จึงหนีจากพี่ปลื้มมาหาพี่ดินอีกครั้ง พี่ดินของผมจึงกลายเป็นพ่อพระในบัดดล และครั้งนี้พี่เปรมขอให้พี่ดินส่งเขื่อนเข้ารักษาบำบัดจิตใจโดยเก็บประวัติของเขื่อนไว้เป็นความลับ แม้แต่คุณตาของพี่เปรมก็ยังตามหาไม่เจอ ส่วนเรื่องพี่ปลื้ม รายนั้นแม้จะรู้ความจริงเกี่ยวกับพี่ดินกับเขื่อนแล้วแต่ก็ยังหึงแทบตลอดเวลา ผมเรียกว่า ‘หึง’ คงไม่ผิดหรอกนะครับ แถมพี่ปลื้มโหมดหึงยังน่ากลัวซะด้วย ถ้าไม่ติดว่ามีเขื่อนเป็นตัวกลางและพี่ดินเป็นพี่ชายของผมป่านนี้พี่ปลื้มคงได้จับพี่ดินไปเผานั่งยางแน่นอน ก็จะทำยังไงได้ล่ะ พี่ดินทั้งหล่อ จิตใจดี และดีกรีเป็นถึงกุมารแพทย์ที่เชี่ยวชาญเรื่องจับเด็ก เฮ้ย! เรื่องดูแลเด็กซะด้วยสิ เพราะฉะนั้นงานนี้ถ้าพี่ปลื้มไม่หึงก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะครับ
พี่ปลื้มรักเขื่อน ในขณะที่เขื่อนเองก็รักพี่ปลื้มเหมือนกัน แต่ทั้งคู่กลับไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกออกมา คนหนึ่งติดคำว่าน้องชาย ในขณะที่อีกคนก็มีเรื่องเลวร้ายฝังใจ ระหว่างสองคนนี้คงต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่ครับ และผมเพิ่งเข้าใจวันนี้ว่าจริงๆ แล้วพี่ปลื้มไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ที่ชอบแกล้งให้พี่เปรมโกรธก็เพราะหมั่นไส้คุณตาคุณยายเท่านั้น ยกเว้นกรณีของผมครับที่ผมจะขอจดชื่อพี่ปลื้มไว้ในบัญชีเป็นอันดับต้นๆ
“ไม่ต้องกลัว” ผมเช็ดน้ำตาและส่งยิ้มให้กับเด็กหนุ่ม รอคอยจนร่างที่สั่นและเสียงสะอื้นค่อยบรรเทาเบาบางลง
ฟังเรื่องของเขื่อนมาถึงตรงนี้ คุณคิดว่าผมควรจะให้อภัยและช่วยเหลือเด็กคนนี้ เรื่องทั้งหมดนี้มันใกล้จะจบแล้วล่ะครับ และต้องจบแบบที่ผมต้องเป็นตัวเอกของเรื่องด้วยนะครับ
.
.
.
.
.
.
TBC.... :oni3:
เอาน้องเปี๊ยกมาฝากค่าาา วันนี้มาเปิดตัวน้องเปี๊ยกพันธุ์ เฟรนชี้ ปั๊ค ค่ะ :give2:
ปล.รูปที่ 2 คือรูปน้องเปี๊ยกเวอร์ชั่นดาวนาเม็กที่อยู่ในตอนนี้ค่ะ o3
[attachment deleted by admin]
-
ยกยิ้มแบบเอ็นดูไม่ว่าแต่ถ้ามากไปกว่านี้เห็นทีจะต้องข้ามศพของพี่เปรมไปเสียก่อนแล้วล่ะค่ะโทชิโอะ o18
ปล. คำผิดจ้า.. จะคิดเทียบชั้นกับผมคงต้องไปเกิน(เกิด)ใหม่ซะแล้วล่ะครับ
บอกแล้วว่าคนละชั้นกัน เขื่อนเอ๊ย
ทำไมน้องไอกลายเป็น โอโจ ซามะ? ไม่ใช่ วากะ ซามะ (若様) หรือ Botchan (坊ちゃん)คะ? หรือว่าน้องไอกลายเป็นหลานสาวของตระกูลไปแล้ว?
เรื่องนั้นไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ สามีน้องไอจะว่ายังไงกับพี่โทชิโอะสิ ทสึนามิลงแหงมๆ
ป.ล 1 จัดการไปแล้วนะคะ นายเอกของเล้าปีนี้
ป.ล 2 คุณปู่และคุณย่า - เป็นคุณตาคุณยายสิคะ พ่อกับแม่ของคุณแม่เจโกะ
มีข้อสงสัยเกี่ยวกับภาษาญี่ปุ่นจ้า เราเองก็ไม่ได้เชี่ยวชาญนะคะ แต่อ่านแล้วตะหงิดๆอยู่สองที่ค่ะ ยังไงรบกวนคนเขียนมาตอบเราหน่อยนะ เผื่อเราเข้าใจผิด
1. ตอนไอจังทักทายลุงนากามุระ เจอกันครั้งแรกไม่น่าเรียกห้วนๆนะคะ มันฟังดูไม่สุภาพยังไงไม่รู้อ่า ยิ่งอีกฝ่ายแก่กว่าแล้วด้วย น่าจะเติม ซัง ลงไปตรงท้ายชื่อนะคะ
กับตอนที่ไอจังแนะนำตัวน่ะค่ะ ปกติน่าจะบอกไอ เฉยๆรึเปล่า? ไอจังคือคนอื่นอย่างคุณแม่เรียกแบบเอ็นดู? ปกติเวลาแนะนำตัวไม่ค่อยเห็นใครใส่จังลงในชื่อของตัวเองนะคะ
2. โอโจซามะ (お嬢様 - ojousama) เป็นคำเรียกคุณหนูผู้หญิงค่ะ ส่วนคุณหนูผู้ชาย(นายน้อย)ปกติเห็นเรียกบกจัง (坊っちゃん - bocchan) กันนะคะ ยังไงรบกวนเช็คด้วยจ้า
Edit เพิ่มนิด
ที่ถามนี่ไม่ใช่จะต่อว่าหรือจับผิดนะคะ เราถามเพราะเราชอบนิยายเรื่องนี้ค่ะ ปกติเราเป็นนักอ่านเงาไม่ค่อยโพสต์นะ เจอคำผิดเราก็ข้ามๆไปเลย แต่ชอบเรื่องนี้จริงๅ พออ่านสะดุดเลยอยากถามคุณคนเขียนเผื่อเผลอเขียนพลาดอะไรยังไงจะได้แก้ไขได้
แน่นอนว่าตรงนี้ไม่ใช่ส่วนเรื่องหลัก แต่เราว่าทุกส่วนในนิยายมีความสำคัญทั้งหมดนะ อย่างส่วนนี้ที่เราถามเพราะถ้าคนอ่านญี่ปุ่นออกอาจจะรู้สึกแปลกๆน่ะค่ะ แต่ถ้าคนแต่งตั้งใจเขียนเพราะมีเหตุผลซ่อนอยู่ก็ไม่ได้ว่าอะไรจ้า ถ้าเป็นแบบนั้นเราจะรอเฉลยในเนื้อเรื่องตอนต่อๆไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเช่นกันจ้า
ขอบคุณมากๆๆ เช่นเดิมค่ะ สำหรับคำติท้วงเรื่องคำผิดและจุดตกหล่นบกพร่อง
ขอบคุณจากใจเลยค่ะ :pig4: :กอด1:
ในส่วนของภาษาญี่ปุ่น ทั้งนี้ทั้งนั้นรินเองก็ขอสารภาพว่าไม่รู้ภาษาญี่ปุ่นเหมือนกันค่ะ
เพราะฉะนั้นขอบคุณสุดซึ้งสำหรับคำแนะนำค่ะ รินจะได้นำมาปรับปรุงแก้ไข :pig4: :กอด1:
และเรื่องที่สงสัยว่าทำไมน้องไอถึงเป็น โอโจซามะ เป็นคุณหนู ไม่ใช่คุณชาย มีคำตอบในตอนนี้ค่ะ :impress2:
ขอโทษด้วยนะคะที่ลงตอนนี้ช้าไป เลยทำให้สงสัยกันยาวเลย อิอิอิ
รินขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆ เลยนะคะ สำหรับกำลังใจ คำติชม และทุกสิ่งทุกอย่างที่มีให้กันมาจนถึงตอนนี้
รวมไปถึงนักอ่านเงาทุกท่านด้วยนะคะ :กอด1:
อยากบอกว่าดีใจมากๆๆ เลยและขอบคุณมากๆ ที่นักอ่านเงายอมเปิดเผยตัวตน o7
ถ้าไม่บอก รินก็ไม่รู้ค่ะ ไม่รุ้จริงๆ นะ ยังไงเปิดเผยมาให้รู้จักหรือทักทายกันบ้างก็ดีนะคะ
กำลังใจเล็กๆ น้อยๆ จากคนอ่านคือกำลังใจของนักเขียนนะค่ะ :o7:
ขอบพระคุณนักอ่านทุกท่านเป็นอย่างสูง
รักจากใจ
ริริน [RIRIN] :give2:
-
ที่บอกว่าพี่ปลื้มมีความรู้สึกดีๆให้ไอ คือความรู้สึกแบบไหน แบบเดียวกับที่ให้เขื่อนมั้ย? หรือยังไง?
แล้วตกลงเขื่อนกับปลื้มรักกัน แล้วดินล่ะ แล้วไอเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าพี่ปลื้มมีความรู้สึกดีๆให้ยะ 555
-
ไอจังนี้หลานยากูซ่าแท้ๆเลยเนาะ 5555
-
ชีวิตเขื่อนน่าสงสารจัง ทำไมคุณตาคุณยายของพี่เปรมโหดร้ายขนาดนี้
เป็นหมอแท้ๆกลับไม่มีมนุษยธรรมเอาซะเลย หรือว่าทิฐิ ความยึดมั่นถือมั่นมันบังตาบังใจไปซะหมด
-
:mew1:
-
ซับซ้อนจริงๆ
-
เป็นคุณตาคุณยายที่เลวร้ายมากๆ :beat: :z6:
-
อยากให้พวกแก่แต่ร่างสองคนนั้นมันได้รับกรรมหนักๆหน่อยนะครับ
-
กำลังพยายามเรียบเรียงความรู้สึกหลังจากอ่านตอนนี้
ไม่ทราบเหมือนกันว่าการที่คนดีมีหน้ามีตาของสังคมแต่เบื้องหลังนี่เลวร้ายจะเป็น Secondary theme ของ เรื่องนี้หรือเปล่า คือเห็นมาจากอดีตสามีใหม่ของแม่เจโกะแล้วมาเจอคู่สร้างคู่สมที่อยู่นานเพราะกินหญ้าแบบตายายพี่เปรมอีก คือเลวร้ายพอแล้วที่เห็นเด็กมีความทุกข์ถูกล่วงละเมิดแล้วไม่ช่วยอย่าว่าแต่ลูกหลานญาติตัวเองเลย แต่นี่รู้ทั้งรู้ยังกักขังหน่วงเหนี่ยวเพื่อใช้ประโยชน์อีก เขื่อนเองก็ยิ่งกว่าเจ็บเพราะว่านางป่วยมากๆ จนต้องหาทางออกด้วยการทำร้ายสิ่งมีชีวิต จนถึงกับพยายามฆ่าพี่เปรมเพียงเพื่อทำให้ตายายเจ็บเพราะพี่เปรมเป็นหลานโปรด ซึ่งพี่เปรมเองถ้าหากว่าไม่มีกำแพงกระจกครอบตัวเองเพื่อให้ห่างออกมาจากปัญหาก็อยู่ไม่ได้แน่ๆ เราเคยแปลกใจว่าทำไมพี่เปรมไม่ซัดจัดการกับปลื้มที่ทำอะไรร้ายๆใต้ชื่อพี่เปรม มาตอนนี้เข้าใจแล้วค่ะ ปลื้มป่วยต้องการทางระบาย แต่เราก็ยังไม่สามารถเข้าใจความเจ็บปวดของปลื้ม เพราะว่ายังไม่มีให้อ่าน
ทั้งตายายของปลื้มกับพ่อเลี้ยงน้องไอนี่คือหลายหน้าของความเลว พ่อเลี้ยงนี่คือความเลวที่ตรงกว่าโดยมีฉากหน้าปิดบัง ของตายายนี่ซับซ้อนกว่าเพราะว่าเหมือนไม่ผิดแต่ก้ถือว่าผิดเพราะหาประโยชน์จากความป่วยไข้ของคนอื่น คนที่ทำอาชีพรักษาคนจะต้องมีจริยธรรมแพทย์ ซึ่งเป็นที่ปฏิบัติกันทั่วโลกอย่าง Hippocratic Oath, คำปฏิญาณจริยธรรมแห่งวิชาชีพแพทย์ (Declaration of Geneva) รู้สึกเศร้าชอบกลที่เป็นหมอแต่ให้ร้ายคน ที่อยากให้พี่เปรมเป็นหมอก็เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวมากกว่าเพื่อจิตสาธาณะ
เราเชื่อว่าน้องไอน่าจะเตรียมอะไรดีๆให้ตายายคู่นี้แล้ว เห็นแว๊บๆเรื่องร่วมทุนของโรงพยาบาล
เรื่องโอโจ้ซามะเราเข้าใจแล้วค่ะว่าคนเขียนตั้งใจให้เป็นแบบนั้น
ที่น่าห่วงก็คือคุณหน้าเหยี่ยวจะมาขัดขวางน้องไอกับพี่เปรมสิคะ เห็นนิดๆแล้วนะเราว่า มีดหมอมันน่ากลัวนะพี่โทชิโอะ ระวังเดี๋ยวเจอมีด(หมอ)บิน
-
เดี๋ยวไ้เจอฤทธิ์ยากูซ่าน้อย
-
ไอจัง เป็นคนฉลาดอีกไม่นานก็ปรับสภาพเป็นคุณหนูของตระกูลได้
คุณตาคุณยายพี่เปรมนี่ หลุมดำในใจน่าจะมืดมิดและชั่วเสมอกัน
สนใจแค่สิ่งที่ตัวเองต้องการ ลูกหลานคือคนอื่น
-
ทำไมคุณตาคุณยายของพี่เปรมถึงจิตใจโหดร้ายอย่างงี้ นั่นลูกนั่นหลานนะ ไม่ชอบพ่อแม่เค้าก็ไม่ต้องสนพ่อแม่แต่นั่นเด็กนะแค่อายุ 12 เค้ายังบริสุทธิ์ไม่รู้เรื่องของพ่อแม่แต่ถึงรู้จะไปทำอะไรได้ แล้วทำไมไม่ช่วยเขื่อนรู้ทั้งรู้ยังจะปล่อยไปให้เจอกับเรื่องร้ายๆ ตายายของพี่เปรมนี่คงถือเรื่องหน้าตาในสังคมมากสินะ มากจนเห็นชีวิตของเขื่อนนี่ไม่มีความสำคัญ ไม่มีค่าอะไรเลยซินะ แล้วแบบนี้ยังจะหวังให้ลูกหลานมาดูแลตอนบั้นปลายไม่ได้นะ ตายไปอย่างโดดเดียวเถอะ ถ้าไม่มาดูดำดูดีแบบนี้
-
เดี๋ยวๆ ก่อนจะพูดถึงเนื้อเรื่อง
สัตว์ประหลาดน่ากลัว กรี๊ดดดดดดดดดด ข้าวแทบพุ่งค่ะ!!!
ตอนนี้พอรู้เรื่องเขื่อนแล้ว ตายายนี่ยังเป็นคนอยู่รึเปล่าคะ?
ตระกูลแย่ๆแบบนี้อย่าไปอยู่เลยค่ะพี่เปรม แต่งเข้าตระกูลไอจังโลด!!!!!
-
:z6:
รู้สึกอ่านคอมเม้นท์มันส์มาก เห็นด้วยกับทุกๆเม้นเลยอะ
:3123: เอาใจช่วยไอจังและคุณรินค่ะ
-
ว๊าวว ... น้องเปียกน่ารักจิง ๆ :-[ :-[ :-[ :-[
อ่านเรื่องของเขื่อนก็น่าสงสารนะ น้องไอเอาน้องเขื่อนไปอยู่ญี่ปุ่นเลยก็น่าจะดี :hao5: :hao5: :hao5:
-
เป็นตายายที่หมาจะเกิดชิงหมาเกิดหรือเปล่า
คิดแต่เรื่องหน้าตาฐานะทางสังคมและความพอใจของตัวเอง
ลูกหลานตัวเองแท้ๆยังทำได้ลง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณตา คุณยายพี่เปรมนี่แก่กะโหลกกะลามากๆ เป็นผู้ใหญ่ที่ไม่น่านับถือเอาซะเลย
ตอนนี้แอบสงสารเขื่อนแหะ
-
หลากหลายอารมณ์ในตอนเดียว
พี่โทชิโอะคะ ขอแนะนำว่าอย่าคิดเกินกว่าคำว่าเจ้านายเด็ดขาดนะคะ นี่คือคำเตือนจากทาสรักพี่เปรม o18
น้องเปี๊ยกลูกกกกกกกกกกกก แม่ขอฟัดทีนึงได้มั๊ย แต่หนูอย่าตดใส่แม่นะ :laugh:
บอกตรงๆ ว่าน้องไอเป็นนายเอกที่ชอบมากๆ ไม่เยอะเกินไปและไม่น้อยเกินไป เป็นแบบที่ตามหามานาน น้องไอสามารถปรับตัวเองและเข้าใจสถานการณ์ได้ง่าย ในขณะเดียวกันก็มีมุมที่น่ารัก ในแบบของตัวเอง ที่ต้องอมยิ้มขำตลอด รักน้องไอนะ :กอด1:
สำหรับเขื่อน เด็กคนนี้อ่านไปก็ถอนหายใจไป
คุณตาคุณยายของพี่เปรมจิตใจทำด้วยอะไรนะ :z6: เกลียดมากๆๆๆ
-
ไม่น่าเชื่อเนอะ โหดร้ายจัง
-
อ้าว! ตกลงว่าพี่ปลื้มรักเขื่อน แต่มาแย่งไอเพราะรู้ว่าพี่เปรมชอบไองั้นเหรอ? งงงวย :hao4:
ตา-ยายพี่เปรมนี่ใจร้ายมากนะ คนแบบนี้ไม่น่าจะเป็นหมอเลย ไม่มีคุณธรรมแม้แต่น้อย :angry2:
-
ซับซ้อนจริงๆ ไม่คิดว่าเขื่อนจะโดนขนาดนี้
คุณตาคุณยายก็นะ เห้อมมม
ขอให้เรื่องร้ายๆผ่านไปซะที
-
คุณตาคุณยายร้ายอะ ทำกับเขื่อนเกินไปนะ
หวังว่าปมนี้จะคลี่คลายได้เร็วๆนะคะ
ปล.พี่การ์ดนี่แปลกๆนะ เราจะคอยจับตาต่อไป. 5555
-
สงสารเขื่อนเลยนะพอได้รู้ความจริงของเขื่อน
คุณตาคุณยายของพี่เปรมนี่ใจดำใจร้ายมาก
ไม่มีความน่าเคารพเลยสักนิดอ่ะ
กับหลานตัวเองแท้ๆยังไม่สนใจ
รอน้องไอมาจัดการเรื่องน้องเขื่อนและเรื่องทั้งหมดค่ะ
น้องไอสู้ๆนะลูก :mew1: :pig4:
-
น้องเปี๊ยกน่ารัก :mew1:
แตาตา ยาย พี่เปรมมันต้องโดน :beat: :beat::z6: :z6:
-
น่าสงสารเขื่อน
-
ไม่ชอบตากับยายพี่เปรมเลยอ่ะ อย่างนี้ันต้องให้โดนซะบ้าง คิดว่าตัวเองเริ่ด ตัวเองดีแบบนี้ :katai1:
-
ประโยคที่ว่า “ถอนงอก” คงไม่พอ อย่างนี้ต้อง ถกหนังกบาลติดออกมาด้วย :z6: แบบถอนรากถอนโคนไม่ต้องมีอีก มีสมอง มีการศึกษา มีอาชีพที่มีจรรยาบรรณ มีฐานะเพียบพร้อม แต่จิตใจยิ่งกว่าอยู่ใต้โคลนตม ทำกับเด็กอายุแค่นั้นได้ยังไง เด็กที่มาขอความช่วยเหลือ มาพึ่งความเมตตา ของคนที่ชื่อว่าเป็นสายเลือดตระกูลเดียวกัน เป็นหลาน แต่กลับไม่ใยดี ทีอีปุ๋ยคอกหมักเน่าเชิดชูมันเข้าไป ไม่รู้จะหาอะไรมาเปรียบกับคนแก่จิตใจต่ำ สารเลว ชั่วช้า ไม่พอจริงๆ ไม่แปลกใจที่เขื่อนมีนิสัยแบบนี้ เพราะเติบโตมาจากความเกลียดชังของผู้ใหญ่ เคยด่าอีพี่ปลื้ม แต่พอมารู้ความจริงแบบนี้ พี่ดีมากเลย ทำเพื่อช่วยเหลือคนที่นับว่าเป็นน้อง ในขณะที่ไอ้อีแก่ มองเป็นแค่อากาศธาตุ ไม่ต้องไปเอามันหรอกไอ้ความรักจากตายายโสมม และอยากจะโกรธเคือง พ่อแม่ พี่เปรมกับพี่ปลื้มเหมือนกันนะ คือถ้ารู้แต่ทำอะไรไม่ได้ เพียงแค่เพราะเขาเป็นพ่อแม่ มันเหมือนไม่เอาความถูกต้องของมโนธรรมเป็นหลัก กตัญญูก็ส่วนหนึ่ง แต่นี่มันเกินจะทน ถ้าจะเลี้ยงแล้วเป็นแบบนี้ปล่อยให้เด็กมันไปเลวด้วยตัวเองดีกว่า รักษาจังกับหนังหน้าเหี่ยวๆ หรือ ตึงเพราะฉีดฟอร์มาลีน จรรยาบรรณทางอาชีพไม่ได้ทำให้จิตใจดีเลย คนฆ่าสัตว์ยังทำเพราะมีเหตุผล เพราะเป็นอาชีพ เพราะมีคนกิน แต่การกระทำที่ไอ้อีแก่สองตัวทำกับเขื่อนมันไม่มีเหตุผลอะไรมารองรับเลย เด็กก็คือเด็ก พ่อแม่เขาเลว แต่ขอให้รับกรรมอย่างสาสมด้วยเถอะ ตอนนี้สงสารเขื่อนกับพี่ปลื้มจริงๆ เปิดใจให้กันเถอะ ยังไงคุณปู่คุณย่าก็รับได้อยู่แล้ว ขึ้นอยู่กับทั้งสองคนว่าจะตัดสินใจยังไง เอาใจช่วยนะ :katai2-1: สำหรับน้องไอกับพี่เปรม ตอนนี้คงบอกได้แค่ มากกว่ารักไปแล้วล่ะ :กอด1:
ปล. ขอโทษถ้าเม้นท์หยาบคาย อินจัด เพราะคนเขียนนั่นแหละ :hao5:
-
โอเค เราให้อภัยเขื่อนละ 5555555 อยากรู้จังว่าไอจังจะทำยังไงกับคุณตาคุณยายของพี่เปรม
-
ขอบคุณ :)
-
:a5: นคุณตาคุณยายที่ร้ายกาจจริงๆ
น้องเปี๊ยก Ver. ดาวนาเม็ก นี่มันอาร๊ายยยยย :m20:
-
ไม่เข้าใจว่า คุณตาคุณยายพี่เปรมถึงได้ใจร้ายขนาดนั้น ทั้งๆที่เลี้ยงดูลูกสาวกับหลานๆ ให้เป็นคนดีมีน้ำใจได้ แต่กับหลานที่ถึงจะไม่ใช่หลานแท้ๆ ถึงใจร้ายไม่ช่วยเหลือ จนทำให้เขื่อนกลายเป็นแบบนี้
-
พี่ตาเหยี่ยวโทชิโอะ พี่คิดอะไรอยู่รึเปล่านะ อย่าเข้าไปแทรกน้องไอกับพี่เปรมเลย ไม่มีวันเป็นไปได้หรอก : 222222: ส่วนคุณตาคุณยายของพี่เปรม............. :z6: :beat: ไม่ไหวค่ะ บอกตามตรงว่าไม่ไหวจริงๆ เลวร้ายมากกกกก เข้าใจเลยว่าทำไมเขื่อนถึงได้เป็นแบบนี้
ปล.น้องเปี๊ยกเวอร์ชั่นดาวนาเม็กนั่นนนนนนนนน กร๊ากกกกกกกกกกก :laugh:
-
เดี๋ยวๆ ก่อนจะพูดถึงเนื้อเรื่อง
สัตว์ประหลาดน่ากลัว กรี๊ดดดดดดดดดด ข้าวแทบพุ่งค่ะ!!!
ตอนนี้พอรู้เรื่องเขื่อนแล้ว ตายายนี่ยังเป็นคนอยู่รึเปล่าคะ?
ตระกูลแย่ๆแบบนี้อย่าไปอยู่เลยค่ะพี่เปรม แต่งเข้าตระกูลไอจังโลด!!!!!
เรานี่ข้าวพุ่งไปแระ :laugh: :laugh:
-
ทำไมตายายของพี่เปรมถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้นะ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
เด็กอายุสิบสองนะแถมเป็นหลานตัวเองด้วยแม้จะไม่ใช่ตระกูลหลักแต่ก็ญาติกันป่ะโกรธพ่อแม่แต่ไม่เห็นต้องลงที่หลานนิ
ความเป็นหมออยู่ที่ไหนจิตสาธารณะหายไปไหน ความเป็นคนก็หายไปด้วย ขอบอกค่ะถ้าฉันเป็นตระกูลแกก็ไม่ขอยุ่งค่ะ
อยากจะขอเปลี่ยนนามสกุลบัดนาว ปลื้มออกไปได้นี่ถือว่าพ้นทุกข์เลยค่ะ
-
เรื่องค่อยๆ ชัดขึ้นแล้ว แต่ผมก็ยังมีเรื่องสงสัย ต้องขอให้น้อง RIRIN ช่วยอธิบายหลังไมค์อีกที เดี๋ยวว่ากัน
ปกติผมอ่านนิยายหรือดูหนังละครที่มีตัวละครเยอะๆ ไม่ค่อยได้ ผมจะงง โยงสัมพันธ์ไม่ถูกและมักจับประเด็นผิด
เกือบจะมี incest หรือว่ามีไปแล้วครับระหว่างปลื้มกับเขื่อน หรือลูกพี่ลูกน้องไม่น่าเรียก incest
ฟังพี่เปรมบอกรักน้องไอทีไรสะดุ้งทุกที นึกว่า "อ๊อฟ พงษ์พัฒน์" บอกรักแฟน แมนๆ โหดๆ อิๆ
คำผิด
ผมเห็นอะไรสักอย่างคล้ายๆ กรงเล็บของ "เหี่ยว" ไม่แน่ใจว่าหมายถึง "เหยี่ยว" หรือเปล่า
เกกมะเหรกเกเร เขียนแบบนี้ครับ
-
สะอึกกับเรื่องของเขื่อน :monkeysad: เป็นคนแก่ที่โหดร้ายมาก ทำร้ายลูกหลานเพียงเพื่อรักษาหน้าตาทางสังคมของตัวเองสินะ :m16:
ปล.น้องเปี๊ยกกกกกกก :laugh:
-
ดีมากไอจัง
-
แอบตกใจนิดๆ ตอนเห็นน้องเปี๊ยกนิวเวอร์ชั่น เหอๆ
ตอนนี้พี่ปลื้มใจหล่อมากคุณพี่~
เขื่อนเป็นดาวพระศุกร์ทันทีเลย
พ่อเปรมยังหล่อทั้งตัวและใจเหมือนเดิม
ส่วนตัวร้ายอย่างคุณตาคุณยาย อันนี้เราว่า จริงค่ะ!!!
ท่านทำได้ทุกอย่างเพื่อ ตระกูล ชื่อเสียง หน้าตา นั่นเป็นความสุข(?)ของท่าน ใช่มั้ย ถามจริง
ตั้งแต่คุณหนูปุ๋ยเคมีล่ะ
สุดท้าย น้องไอพระเอก(?)ตัวจริง คึคึ
-
สตั๊นกับเรื่องเขื่อน ตายายพี่เปรมเหี้ยมเกรียมมาก :beat:แต่สตั๊นการเปิดตัวน้องเปี๊ยกแรงกว่า โถ~ ลูก น่าเอ็นดู :laugh:
-
มอบแด่คนแก่กะโหลกกะลา :z6: :z6:
-
ประโยคที่ว่า “ถอนงอก” คงไม่พอ อย่างนี้ต้อง ถกหนังกบาลติดออกมาด้วย :z6: แบบถอนรากถอนโคนไม่ต้องมีอีก มีสมอง มีการศึกษา มีอาชีพที่มีจรรยาบรรณ มีฐานะเพียบพร้อม แต่จิตใจยิ่งกว่าอยู่ใต้โคลนตม ทำกับเด็กอายุแค่นั้นได้ยังไง เด็กที่มาขอความช่วยเหลือ มาพึ่งความเมตตา ของคนที่ชื่อว่าเป็นสายเลือดตระกูลเดียวกัน เป็นหลาน แต่กลับไม่ใยดี ทีอีปุ๋ยคอกหมักเน่าเชิดชูมันเข้าไป ไม่รู้จะหาอะไรมาเปรียบกับคนแก่จิตใจต่ำ สารเลว ชั่วช้า ไม่พอจริงๆ ไม่แปลกใจที่เขื่อนมีนิสัยแบบนี้ เพราะเติบโตมาจากความเกลียดชังของผู้ใหญ่ เคยด่าอีพี่ปลื้ม แต่พอมารู้ความจริงแบบนี้ พี่ดีมากเลย ทำเพื่อช่วยเหลือคนที่นับว่าเป็นน้อง ในขณะที่ไอ้อีแก่ มองเป็นแค่อากาศธาตุ ไม่ต้องไปเอามันหรอกไอ้ความรักจากตายายโสมม และอยากจะโกรธเคือง พ่อแม่ พี่เปรมกับพี่ปลื้มเหมือนกันนะ คือถ้ารู้แต่ทำอะไรไม่ได้ เพียงแค่เพราะเขาเป็นพ่อแม่ มันเหมือนไม่เอาความถูกต้องของมโนธรรมเป็นหลัก กตัญญูก็ส่วนหนึ่ง แต่นี่มันเกินจะทน ถ้าจะเลี้ยงแล้วเป็นแบบนี้ปล่อยให้เด็กมันไปเลวด้วยตัวเองดีกว่า รักษาจังกับหนังหน้าเหี่ยวๆ หรือ ตึงเพราะฉีดฟอร์มาลีน จรรยาบรรณทางอาชีพไม่ได้ทำให้จิตใจดีเลย คนฆ่าสัตว์ยังทำเพราะมีเหตุผล เพราะเป็นอาชีพ เพราะมีคนกิน แต่การกระทำที่ไอ้อีแก่สองตัวทำกับเขื่อนมันไม่มีเหตุผลอะไรมารองรับเลย เด็กก็คือเด็ก พ่อแม่เขาเลว แต่ขอให้รับกรรมอย่างสาสมด้วยเถอะ ตอนนี้สงสารเขื่อนกับพี่ปลื้มจริงๆ เปิดใจให้กันเถอะ ยังไงคุณปู่คุณย่าก็รับได้อยู่แล้ว ขึ้นอยู่กับทั้งสองคนว่าจะตัดสินใจยังไง เอาใจช่วยนะ :katai2-1: สำหรับน้องไอกับพี่เปรม ตอนนี้คงบอกได้แค่ มากกว่ารักไปแล้วล่ะ :กอด1:
ปล. ขอโทษถ้าเม้นท์หยาบคาย อินจัด เพราะคนเขียนนั่นแหละ :hao5:
สุดยอดมาก ตามนี้เลยค่ะคุณริน
-
:hao3: :hao3:
-
กรี๊ดดด แปะไว้เดี๋ยวปั่นงานเสร็จจะรีบตามมาอ่านค่ะ :katai4:
-
น้องไอเมพมากลูกกกกกก
เด็กเขื่อนน่าสงสารนะ แต่เค้าก็ยังเคืองอยู่
เอาเป็นว่าจะอ่านหลายๆรอบ เพื่อนางแล้วกัน
พี่เปรมยังคงค่าตัวแพง ออกมาแค่วีดีโอเองเนี่ย
น้องเปื๊ยกของพี่ ก็ไม่ได้น่าเกลียดขนาดนั้นป่าวไอ
ออกจะน่ารักใสๆ 5555
-
พ่อแม่ รังแกฉันขนานแท้....เฮ้อ
-
อ่านรวดเดียว บอกความรู้สึกไม่ถูกเลย สงสารเขื่อนนะ แม้จะยังโกรธอยู่ แต่ก็สงสารอะ ขอตีสักทีแล้วจะหายโกรธ ส่วนคุณตาคุณยาย แก่แล้วนะคะ ช่วยปลดเกษียณตัวเองไปที่ชอบที่ชอบเถอะค่ะ o18
นั่นน้องเปี๊ยกเหรอลูก น่ารักจนแม่ลั่น :laugh:
-
อยากเห็นไอจังใส่ชุดกิมิโนอิอิ
-
หลานสาวยากูซ่าก็ไอจังนี่แหละ ได้สายเลือดมาเต็มๆ จัดการให้เรียบร้อยทุกเรื่องนะไอจัง
-
เขื่อนน่าสงสารนะ อืมๆ เข้าใจละ น้องไอช่วยเลยค่ะ ตอนนี้น้องไอเป็นผู้มีอิทธิพลแล้ว 555
ชอบตอนพี่เปรมอธิบายยาวๆ น่ารักมาก ทำไมพี่การ์ดต้องกีดกัน นานๆ จะได้เจอกันที
ขอบคุณค่ะ
-
:z13:
-
คิดถึงน้องไอแล้วค่ะคุณริน :katai4:
-
น่องเขื่อนจะสามพีเหรอคะ พั๊ว!!!โดนนักเขียนโบก
ตอนแรกก็แบบไม่ชอบน่องเขื่อนนะ ทำร้ายน้องเปี๊ยก
ต่อมารู้ว่าน้องป่วยก็แบบสงสารอ่า รอให้ไอจัดการเรื่องนี้อยู่ค่ะ
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-40-
หลังจากทำงานได้ตามกำหนดของแพทย์บรรจุใหม่ผมจึงขอใช้สิทธิในการลางานสี่วัน แต่การลางานของแพทย์ไม่ใช่ว่าลาได้ง่ายๆ นะครับ ผมจะต้องฝากคนไข้ในการดูแลให้ไว้กับเพื่อนร่วมงานอีกคนเพราะถ้าหากเกิดกรณีฉุกเฉินเร่งด่วนขึ้นมาจะได้ช่วยเหลือคนไข้ได้ทันท่วงที และเพื่อนร่วมงานที่ผมฝากไว้คือแพทย์หญิงวิริยาหรือหมอคัทครับ
เธอบอกผมว่าเธอเป็นสาววายสายเคะ ยกให้พบรักเป็นเคะในดวงใจ เอาจริงๆ ผมไม่เข้าใจที่หมอคัทพูดหรอกครับ รู้แค่ว่าเธอปลื้มเมียผมมากประหนึ่งพวกแฟนคลับไอดอลเกาหลี จะหึงก็ไม่รู้จะหึงยังไงดีเพราะดูจากท่าทางจะไม่ได้ไปในทางชู้สาว ผมจึงปล่อยเลยตามเลย เอาไงก็เอา ขอแค่อย่ามาคิดเกาะแกะเกินเลยกับเมียผมก็พอ อย่างอื่นก็เอาที่สาววายเธอสบายใจนั่นแหละครับ
ผมมาถึงกรุงเทพฯ ในตอนสาย คนที่มารับผมที่สนามบินดอนเมืองคือน้องชายฝาแฝดของผมเอง เมื่อวานไอ้ปลื้มโทรมาหาผม ถามเรื่องกลับบ้านและก็อาสาบอกว่าจะมารับ ผมไม่ได้ปฏิเสธและไม่ได้ถามเหตุผล เพราะพักหลังมานี้ไอ้ปลื้มค่อนข้างจะมีเรื่องเครียดพอดู ผมเองก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่องและเข้าใจมากนัก แต่การที่ไอ้ปลื้มโทรหาผมบ่อยขึ้น และถึงขั้นอยากเจอนั่นแสดงว่ามันมาถึงจุดที่อึดอัดเต็มทนแล้ว และนานมากแล้วครับที่เราไม่ได้นั่งบนรถคันเดียวกัน หรือจะพูดง่ายๆ ว่านานมากแล้วที่เราทั้งคู่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง
“อยากเจอเมียกูทำไม?”
ไอ้ปลื้มไม่ได้บอกผมหรอกครับ แต่ผมรู้ว่าที่มันมารับผมด้วยเหตุผลอะไร
“คิดถึง”
เพราะไอ้ปลื้มมันเป็นแบบนี้ยังไงล่ะครับ ผมจึงไม่อยากจะคุยด้วย ไอ้ปลื้มเป็นประเภทที่ชอบกวนประสาท และแม้ผมจะรู้ว่าสิ่งที่ไอ้ปลื้มพูดออกมาเป็นความจริงแต่ผมก็จะทำเป็นว่าไม่ได้ยิน และหลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็เงียบ ผมนั่งมองการจราจรในกรุงเทพไปเรื่อยๆ ผ่านไปครู่ใหญ่โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของผมสั่นครืดๆ พบรักส่งข้อความมายาวพรืดบอกว่ากำลังรอทานมื้อเที่ยงพร้อมรูปประกอบเซลฟี่ตัวเองคู่กับคุณแม่และไอ้เปี๊ยก เห็นแล้วก็อดจะยิ้มตามไม่ได้
“เมื่อก่อนพบรักก็ทำแบบนี้กับชั้น”
ผมหันไปมองไอ้ปลื้ม ฝ่ายนั้นก็หันมามองผม เรากำลังต่อสู้ทางสายตากันเงียบๆ ระหว่างที่สัญญาณไฟจราจรเป็นสีแดง
“ชั้นไม่ได้พูดเล่น”
“มึงอยากบอกอะไรกู?”
“ชั้นแค่อยากจะบอกว่าความรู้สึกของชั้นที่มีให้พบรักไม่ใช่เรื่องเล่นๆ”
คำพูดและสายตาบ่งบอกชัดเจนถึงความจริง และมันก็ทำให้ผมต้องเก็บกดอารมณ์ด้วยความเงียบ ไอ้ปลื้มหันหน้ากลับไปมองถนนเบื้องหน้า ผมเองก็เช่นกัน บางทีการที่เราคุยกันน้อยลงทำให้ความสัมพันธ์ของเราเหมือนมีถนนมากั้นตรงกลาง ซึ่งถนนสายนั้นยาวแบบไม่มีที่สิ้นสุดทำให้เราทั้งคู่เดินไปข้างหน้าเป็นเส้นขนานของกันและกัน ตราบใดที่เราทั้งคู่ไม่หยุดเดินแล้วหันมาคุยกันก็จะไม่มีวันที่จะบรรจบกันได้ เพราะฉะนั้นในฐานะพี่ชายผมจะเป็นฝ่ายหยุดก่อนเพื่อให้เราเข้าใกล้กันมากขึ้น
“ชั้นเจอพบรักตอนที่ไปรับน้องปิ่นที่มหาวิทยาลัยหลายครั้งแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปคุย จนวันหนึ่งน้องปิ่นพูดชื่อของพบรักขึ้นมาให้ชั้นได้ยิน หลังจากนั้นชั้นจึงลองเสี่ยงเข้าไปชวนคุยดู”
คนเล่าเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง ผมเหลือบมองไอ้ปลื้มเล็กน้อย ซึ่งใบหน้าพิมพ์เดียวกับผมกำลังยกยิ้มบางๆ แต่ก็แค่แว่บเดียว ไม่กี่วินาทีถัดมาก็เปลี่ยนเป็นความเย็นชา
“ประโยคที่เด็กคนนั้นพูดออกมาตอนเห็นหน้าชั้นคือ..พี่เปรม.. ” ไอ้ปลื้มเหลือบหางตามาที่ผมพร้อมกับจุดยิ้มตรงมุมปาก
“นั่นหมายความว่า.. ชั้นแพ้นายอีกแล้วล่ะพี่ชาย..”
ผมไม่แน่ใจว่าเพราะเราเป็นฝาแฝดกันหรือเพราะไอ้ปลื้มไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ผมถึงสัมผัสได้ในน้ำเสียงที่เจ็บปวดนั้นได้อย่างชัดเจน
“กูเจอกับพบรักตอนค่ายซัมเมอร์ของเด็กเตรียมเข้ามหาวิทยาลัย”
เสียงหัวเราะ ‘หึๆ’ เบาๆ ดังในลำคอของไอ้ปลื้ม
“ทุกครั้งที่เจอ.. เด็กนั่นก็เอาแต่เรียกชั้นว่าพี่เปรม.. ทั้งน้ำเสียงและแววตาเวลาที่เอ่ยชื่อนายมันทำให้ชั้นเจ็บปวดก็จริงแต่ชั้นก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มนั่น.. จนชั้นกลัวว่าถ้าหากบอกความจริงออกไปว่าชั้นไม่ใช่นายแล้วเด็กนั่นจะยังยิ้มให้ชั้นแบบเดิมรึเปล่า..”
เพราะแบบนี้สินะไอ้ปลื้มถึงต้องหลอกพบรักว่าเป็นผม เพราะมันชอบพบรักจริงๆ
“ยิ่งได้รู้จัก.. ยิ่งได้อยู่ด้วยกัน.. ชั้นก็ชอบพบรักมากขึ้น.. แต่การที่ยิ่งชอบและยิ่งรักก็เหมือนว่าเรายิ่งห่างกันมากขึ้นเพราะไม่ว่าจะยังไงในสายตาของพบรักชั้นก็คือนาย.. ชั้นจึงต้องตัดใจทิ้งพบรักไว้ให้นายรับผิดชอบ” ไอ้ปลื้มหันมายักคิ้วให้ผมด้วยท่าทางที่กวนบาทา
“ขอบคุณที่นายไม่ผลักไสเด็กคนนั้น.. และขอบคุณที่นายรักษารอยยิ้มของพบรักไว้ได้อย่างดี”
น่าแปลกครับที่ประโยคของไอ้ปลื้มทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก ผมว่าผมเข้าใจความรู้สึกของไอ้ปลื้มแล้วล่ะครับ เพราะถ้าเป็นผมบางทีผมอาจจะทำแบบนั้นก็ได้ ความรักไม่ใช่เพียงเพื่อต้องการครอบครองแต่เพียงแค่ต้องการจะรักษาซึ่งความรู้สึกดีๆของคนๆ นั้นเอาไว้ต่างหาก
ผมมองไอ้ปลื้มนิ่งๆ โดยไร้ซึ่งคำพูดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเบือนหน้าไปมองสัญญาณไฟจราจร
“ชั้นอยากไปเจอพบรักเพราะคิดถึงก็จริง แต่ชั้นก็อยากจะไปดูให้เห็นกับตาว่าเขื่อนสบายดีรึเปล่า”
“พี่หมอดูแลไอ้เขื่อนเป็นอย่างดี.. ที่นั่นปลอดภัยและดีที่สุดสำหรับเขื่อน” ผมพูดความจริงครับ เพราะสิ่งที่ชีวิตของเขื่อนขาดมาตลอดคือความอบอุ่นและการเอาใจใส่ที่ดี ซึ่งครอบครัวของพี่ดินมีให้อย่างเพียบพร้อม การที่ให้เขื่อนไปอยู่กับไอ้ปลื้มก็ดีครับ แต่บ้านหลังใหญ่แบบนั้นถ้าไอ้ปลื้มไม่อยู่บ้าน ไอ้เขื่อนก็ต้องอยู่คนเดียว สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ต่างจากสภาพเดิมๆ
“นายอยากรู้มั๊ยว่าทำไมเขื่อนถึงเป็นแบบนั้น?”
“กูไม่อยากรู้”
เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นอีกครั้ง
“นายรู้แล้วสินะ”
และผมก็เงียบไม่ได้ตอบหรือพูดอะไรต่อเพราะสำหรับผมแล้วอดีตของไอ้เขื่อนเป็นสิ่งที่ไม่ควรจะรื้อฟื้น สิ่งที่ผมจะทำเพื่อน้องชายที่น่าสงสารคนหนึ่งได้คือปูพื้นอนาคตที่ดีให้ไอ้เขื่อนได้เดินไปอย่างมั่นคงต่างหาก ไอ้เขื่อนต้องเดินไปข้างหน้าโดยไม่ต้องหันกลับไปมองข้างหลังอีกเป็นอันขาด..
สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว สี่ล้อขยับ พร้อมกับที่ไอ้ปลื้มได้ทำลายความเงียบ
“เขื่อนเป็นน้องชายที่น่าสงสาร”
คิ้วของผมขมวดเล็กน้อย
“กูเป็นพี่ชายที่แสนดีของน้องเท่านั้น”
คำพูดของไอ้เขื่อนชัดเจนจนผมไม่สามารถปฏิเสธความจริงตามที่ไอ้ปลื้มบอกได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างไอ้ปลื้มกับไอ้เขื่อนเป็นเพียงพี่และน้องเท่านั้น แม้อาจจะมีบ้างที่ผมสงสัยในพฤติกรรมของทั้งคู่ เพราะคนหนึ่งก็ดูจะหวงน้องชายจนเกินเหตุ ในขณะที่อีกคนก็บูชาพี่ชายไว้บนหิ้งห้ามใครแตะต้อง ทั้งนี้เพราะไอ้ปลื้มและเขื่อนต่างผ่านเรื่องอะไรต่อมิอะไรมาด้วยกันมากมายความผูกพันจึงมีมากเป็นธรรมดา ซึ่งถ้าจะให้พูดกันตามตรงผมต่างหากที่ดูเป็นพี่ชายที่แย่ ไม่เคยรู้และไม่เคยสนใจอะไรน้องชายของตัวเองเลย มันจึงสมควรที่ผมจะโดนน้องชายทั้งสองคนเกลียดครับ ว่าแต่ทำไมจู่ๆ ไอ้ปลื้มถึงได้เอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะครับ ผมหันไปมองไอ้ปลื้ม แต่ยังไม่ทันไรเจ้าตัวก็เฉลยความสงสัยของผมออกมา
“พบรักชอบมีสมมติฐานแปลกๆ คงคิดว่าชั้นหลงรักน้องชายตัวเองอยู่” คิ้วของไอ้ปลื้มขมวดน้อยๆ ก่อนจะเผยรอยยิ้มบางๆ
“แต่ก็น่ารักดี” ประโยคแผ่วเบาเหมือนว่าไอ้ปลื้มกำลังพูดกับตัวเอง แต่ผมได้ยินชัดเต็มสองหูเลยครับ ถ้าไม่ติดว่าไอ้ปลื้มกำลังขับรถอยู่คงได้โดนไปซักหมัด
“ไม่เกี่ยวกับพบรัก” ผมไม่ได้หึงนะครับ เพียงแต่บอกก่อนที่ไอ้ปลื้มจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้
หลังจากนั้นราวกับว่าบทสนทนาจบลงโดยปริยาย ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีก เราทั้งคู่ต่างเงียบจนถึงบ้านของพบรัก แต่ก่อนจะลงจากรถไอ้ปลื้มรั้งผมไว้ด้วยคำถามของไอ้เขื่อน
“เรื่องเขื่อนนายจะเอาไงต่อ?”
“ให้ไอ้เขื่อนอยู่กับพี่หมอไปก่อน.. มึงเชื่อกูสักครั้ง.. พี่หมอดูแลไอ้เขื่อนได้ อีกอย่างพบรักก็อยู่ด้วยทั้งคน”
ไม่รู้เพราะชื่อของพบรักรึเปล่าไอ้ปลื้มจึงยอมพยักหน้าอย่างง่ายดาย ผมสาบานเลยครับว่าถ้าไม่เป็นแก่ความเป็นพี่น้องไอ้ปลื้มไม่มีวันเจอหน้าเมียผมแน่ๆ
เดินเข้าประตูรั้วมาก็เจอเจ้าของบ้านยืนอุ้มลูกชายยิ้มกว้างจนลักยิ้มบุ๋มลงไปทั้งสองข้างแก้ม ผมเดินเข้าไปกอดร่างบอบบางนั่นเต็มอ้อมอกแทบจะทันที
“คิดถึง” คนในอ้อมแขนบอกตอนที่เราผลัดกันหอมแก้มคนละฟอดสองฟอด
“บ๊อกๆ” เกือบลืมไปครับว่ามีไอ้เปี๊ยกอยู่ด้วย
“นี่มันหมาหรือหนอน?”
“บ๊อกๆ”
“พี่เปรมอ่ะ.. น้องเปี๊ยกงอนแล้วเนี่ย น้องเปี๊ยกก็คิดถึงพี่เปรมนะ”
“เออๆ กูก็คิดถึงมึง” ลูบกระหม่อมปลอบไปสองสามทีครับ ไม่ได้เอาใจไอ้เปี๊ยกหรอก เอาใจแม่ไอ้เปี๊ยกนี่แหละครับ
“อะแฮ่มๆ” เสียงขัดจังหวะดังขึ้นอย่างจงใจทำให้พบรักต้องผละอ้อมกอดของผมออก
“พี่ปลื้ม?”
“อย่าบอกนะว่าเพิ่งเห็นพี่.. แล้วนี่ใคร?”
“อ่อ.. นั่นพี่โทชิโอะ.. พี่ชายของผมเองเพิ่งมาจากญี่ปุ่น”
“พี่ชาย?” ไอ้ปลื้มทำหน้าตาเหมือนไม่เชื่อแต่เอาจริงๆ ถ้าผมเป็นไอ้ปลื้มผมก็ไม่เชื่อครับ
“มายืนคุยอะไรกันตรงนี้.. เข้ามาคุยในบ้านสิจ๊ะ” ขอบคุณคุณแม่เจโกะที่มาช่วยลูกชายได้ทันเวลา
ผมมองไปที่คุณโทชิโอะ ฝ่ายนั้นมองผมกลับแบบนิ่งๆ ซึ่งด้วยอีกฝ่ายอายุมากกว่าดังนั้นตามมารยาททางสังคมผมจึงต้องเป็นฝ่ายค้อมศีรษะลงก่อน ทักทายกันแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าบ้านไปเงียบๆ
อาหารมื้อเที่ยงผ่านไปด้วยดี แม้ว่าผมอยากจะลุกขึ้นคว่ำโต๊ะหลายรอบเพราะสายตาและคารมกรุบกริบของไอ้ปลื้มที่ทำเอาแม่ยายของผมเขินอายม้วนหรือแม้แต่คุณเมียตัวดียังหัวเราะชอบใจไปกับมุกฝืดๆ ของไอ้ปลื้มด้วย แต่นอกจากผมแล้วคงมีคุณโทชิโอะอีกคนมั้งครับที่นิ่ง สงบ สยบทุกอย่างจริงๆ
“เดี๋ยวพี่ขอไปหาเขื่อนก่อนนะ” หลังจากสนทนาพาเพลินหลังมื้อเที่ยงกับคุณแม่ยายของผมได้พักใหญ่ไอ้ปลื้มก็ขอตัวไปหาไอ้เขื่อนครับ
พบรักอาสาไปส่งไอ้ปลื้มที่บ้านโน้น ผมอยากจะรั้งเอาไว้ แต่เพราะมีสายตานิ่งๆ ของคุณโทชิโอะคอยจับจ้องอยู่ ผมจึงต้องเก็บความรู้สึกและนิ่งขรึมให้มากที่สุด ก่อนจะขอตัวคุณแม่ยายขึ้นมาพักผ่อนบนห้องนอน
ผมโทรหาคุณแม่คุยเรื่องกำหนดการงานเลี้ยงของโรงพยาบาลที่จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ มันเป็นงานเลี้ยงที่โรงพยาบาลได้ร่วมทุนกับบริษัทผลิตเครื่องมือแพทย์รายใหญ่ของต่างชาติแห่งหนึ่ง คุณตากับคุณยายดูจะภูมิใจมากเพราะนอกจากจะถือเป็นความก้าวหน้าทางการแพทย์อีกขั้นของไทยแล้วยังหมายถึงกำไรมหาศาลด้วยยังไงล่ะครับ ถ้าจะให้พูดกันตามตรงผมก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ แต่เนื่องจากเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมาจู่ๆ คุณแม่ก็โทรมาหาผมบอกว่ามีธุระด่วนจะคุยด้วยทำให้ผมรีบมาจากสกลนคร ซึ่งเรื่องที่ว่าก็คือคุณแม่ขอร้องให้ผมไปร่วมงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้ด้วยในฐานะลูกชายของคุณพ่อและคุณแม่ ซึ่งถ้าหากคุณแม่ลงทุนขอร้องผมขนาดนี้แน่นอนครับว่าไอ้ปลื้มก็ไม่รอดเหมือนกัน
นัดแนะกับคุณแม่เสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินไปดูตรงหน้าต่างว่าทำไมป่านนี้แล้วพบรักถึงยังไม่กลับมา ไปส่งกันถึงไหน บ้านพี่หมอก็อยู่แค่นี้ ใจหนึ่งอยากจะตามไปดูแต่อีกใจก็คิดว่าผมควรจะใจเย็นให้มากกว่านี้ ผมควรให้พบรักมีชีวิตของตัวเองบ้าง เพราะฉะนั้นผมจึงต้องลดระดับความฟุ้งซ่านของตัวเองด้วยการอาบน้ำ
ผ่านไปหลายสิบนาที อารมณ์ของผมกลับมาคงที่ และมันยิ่งดีขึ้นเมื่อเปิดประตูห้องน้ำมาแล้วได้เจอเด็กหนุ่มหัวเกรียนกับน้องหมาที่หน้าตาอมตีนตลอดเวลา ผมยักคิ้วให้เด็กหนุ่มที่ส่งสายตาลวนลามมาให้ ก่อนจะเดินไปหาเสื้อผ้าใส่ จากนั้นจึงหยิบผ้าขนหนูมาซับผมที่ชื้น
“ไอช่วย” ผ้าขนหนูในมือโดนแย่งไป ผมถูกลากให้มานั่งตรงเก้าอี้หน้ากระจกจากนั้นก็ยัดเยียดสัตว์โลกหน้าย่นหูตั้งมาให้ ผมจับมันอุ้มขึ้นห้อยโตงเตงตรงหน้า เมื่อได้มองหน้าไอ้เปี๊ยกแบบชัดๆ ก็อดที่จะยิ้มไม่ได้
“โตขึ้นนะมึง” จากตัวแค่คืบโตขึ้นเป็นสองคืบแล้วครับ
“บ๊อกๆ”
“ไม่ต้องมาเห่าใส่กูเลย เหม็นน้ำลาย”
“พี่เปรม”
ว่านิดว่าหน่อยไม่ได้ครับส่งเสียงต่ำปรามมาทันที
“บ๊อกๆๆ”
ไอ้เปี๊ยกก็ใช่ย่อยมีแม่ให้ท้ายหน่อยส่งเสียงข่มผมใหญ่เชียวหมั่นไส้จริงๆ
“หล่อสัส! เลยนะมึง”
“พี่เปร๊ม!”
นอกจากเสียงที่สูงปรี๊ด แล้วยังมีหมัดหลุนๆ ต่อยลงบนต้นแขนผมด้วย เห็นพบรักตัวเล็กๆ แบบนี้แต่ก็แรงผู้ชายนะครับ เจ็บใช่ย่อย แต่ผมจะทำอะไรได้ล่ะครับนอกจากวางไอ้เปี๊ยกลงบนตักแล้วลูบหัวปลอบ
“หงิ๊งงงง” ร้องเสียงเคลิ้มแบบนี้แสดงว่าผมทำถูกใจไอ้เปี๊ยกครับ แล้วก็ยังทำให้แม่ไอ้เปี๊ยกพอใจอีกด้วย ผมมองใบหน้าน่ารักที่กำลังอมยิ้มแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า
พบรักช่วยเช็ดผมจนหมาด ผมก็ลุกขึ้นไปนั่งทำงานที่โต๊ะคอมพ์ ในขณะที่พบรักนั่งเล่นอยู่บนพื้นตรงปลายเตียงกับไอ้เปี๊ยก และนานพอดูที่ผมตกอยู่ในโหมดของการทำงานอย่างจริงจัง กว่าจะรู้สึกตัวก็ตอนที่เหมือนมีสายตาของใครบางคนกำลังจับจ้องอยู่ ทำให้ผมต้องหันไปมอง ก็ได้พบกับดวงตาสีดำกลมโตกำลังมองผมจากพื้นตาแป๋ว มีการเอียงคอไปมาทำหน้าตาเป็นเด็กปัญญาอ่อนขี้สงสัยอีกต่างหาก
“มีไร?”
“บ๊อกๆ บ๊อกๆ”
“น้องเปี๊ยกอยากถามพ่อเปรมว่าพี่ปลื้มกับเขื่อนไม่ได้.. ซัมติ้งกันเหรอ?”
ไอ้เปี๊ยกเห่าตอบ แต่เสียงพูดอธิบายเป็นเสียงของแม่ไอ้เปี๊ยกครับ แม่ลูกคู่นี้เค้าเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยมาตั้งแต่สมัยไอ้เปี๊ยกยังเป็นเวอร์ชั่นชิวาวาโน่นแหละครับ
ผมปิดคอมพ์ แล้วหันไปมองพบรักที่นั่งส่งสายตาใสๆ มาให้ เห็นแล้วก็อยากจะเดินไปเขกกบาลเหม่งๆ เกรียนๆ นั่นสักที ก่อนหน้านี้ผมอุตส่าห์มั่นใจแก้ตัวไปกับไอ้ปลื้มว่าพบรักไม่ได้เกี่ยวข้องกับความสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งคู่แม้แต่น้อย แล้วนี่มันอะไรกัน มาตอกย้ำเข้าไปอีกว่าไอ้ปลื้มรู้จักพบรักดีแค่ไหน แต่แม้จะรู้สึกหงุดหงิดในหัวใจก็จริงแต่ก็ใช่เรื่องที่ผมจะต้องมานั่งหึงกับอดีตที่ไม่มีทางกลับไปได้ ผมจับไอ้เปี๊ยกขึ้นอุ้มด้วยแขนข้างเดียวแล้วลุกขึ้นเดินไปหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ แม่ไอ้เปี๊ยก
“ไปญาติดีกับไอ้เขื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่?” เรื่องนี้ผมสงสัยมาตั้งแต่ตอนมื้อเที่ยงแล้วครับ พบรักเรียกเขื่อนว่าน้อง และดูจากที่ฟังๆ แล้วเหมือนว่าไอ้เขื่อนเองก็นับถือพบรักมากๆ
“เมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว เดี๋ยวไอค่อยเล่าให้พี่เปรมฟัง ตอนนี้ตอบคำถามไอมาก่อนเรื่องพี่ปลื้มกับเขื่อน”
“แค่พี่น้อง” ตอบตามความจริง แต่คนฟังนี่เบิกตาโตไม่เชื่อเต็มที่ ผ่านไปหลายวินาทีพบรักคงจะเห็นว่าผมยังคงนิ่ง จึงยอมเชื่อครับ
“พี่โทชิอะทำงานพลาดนะเนี่ย” บ่นพึมพำเบาๆ ก่อนจะทำปากยื่นกลบเกลื่อนอาการเสียฟอร์ม น่ารักดีเหมือนกันครับ นานๆ ที่ผมจะได้เห็นพบรักในท่าทางแบบนี้ และจากประโยคพึมพำเมื่อครู่ก็ทำให้ผมรู้ว่าพบรักคงจะให้คุณโทชิโอะไปสืบอะไรมาแน่ๆ บางทีตอนนี้พบรักอาจจะรู้เรื่องของไอ้เขื่อนดีกว่าผมอีกก็เป็นได้
“ไอ้ปลื้มมันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” หยิกจมูกไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นเขี้ยว
“นั่นสินะ” เอียงคอกลอกตาไปมาก่อนจะระบายยิ้มเจ้าเล่ห์
ใบหน้าน่ารักยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกของเราแทบจะชนกัน
“หึงเหรอ?”ดวงตาคู่ใสทอประกายวิบวับแฝงไปด้วยความขี้เล่น
ผมประคองใบหน้าของพบรักไว้ แล้วจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากนิ่ม
“ถ้ากูหึงจริงๆ มึงได้นอนซมอยู่บนเตียงทั้งอาทิตย์แน่” ขู่ขนาดนี้ แต่สุดที่รักของผมกลัวซะที่ไหน มีการยักคิ้วและกระตุกยิ้มท้าทายซะด้วย
ผมจับพบรักขึ้นมานั่งคร่อมตักแล้วแรงโน้มถ่วงของโลกก็ทำให้ริมฝีปากของเราดึงดูดเข้าหากันแบบอัตโนมัติ นอกจากความคิดถึงก็คงจะเป็นความโหยหาซึ่งกันและกัน ทุกสิ่งทุกอย่างของพบรักทำให้ผมคลั่งได้เสมอ ริมฝีปากนิ่มๆ กลิ่นกายหอมๆ และร่างเล็กที่ไม่ว่าจะบีบขย้ำตรงไหนก็พอดีมือไปซะหมด แต่ผมต้องควบคุมอารมณ์เอาไว้แค่นี้ครับ
พบรักจ้องหน้าผมแบบงงๆ และแฝงไปด้วยความไม่พอใจ ผมเกลี่ยแก้มใสที่ขึ้นสีระเรื่อเบาๆ
“พรุ่งนี้กูไปงานเลี้ยงของโรงพยาบาล มึงต้องไปกับกู” บอกให้รู้ว่าที่หยุดเพราะพรุ่งนี้มีงาน เพราะถ้าสานต่อผมไม่หยุดแค่หนึ่งหรือสองยกแน่นอนครับ
ผมไม่มั่นใจว่าผมพูดอะไรผิด ทำไมพบรักถึงได้ดูตกใจและลนลานผิดปกติ
“พรุ่งนี้? พี่เปรมต้องไปด้วยเหรอ?”
“อืม”
“คุณตากับคุณยายของพี่เปรมให้อภัยแล้วเหรอ?”
ที่แท้พบรักก็คงจะกังวลเรื่องครอบครัวของผม
“เปล่า”
“แล้ว พ พี่เปรมไปทำไมอะ?”
“ไปในฐานะลูกชายของคุณพ่อคุณแม่” แม้คุณตากับคุณยายจะตัดผมออกจากความเป็นหลาน แต่ผมก็ยังเป็นลูกชายของคุณพ่อและคุณแม่ครับ
แก้มใสๆ เมื่อครู่เปลี่ยนเป็นซีดเผือดจนผมแปลกใจ ในขณะที่ผมพยายามจ้องในดวงตาคู่ใส แต่พบรักกลับหลบสายตา ดูไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างชัดเจน
“เป็นไร?”
“คือพรุ่งนี้ ไอ ไอนัดกับไอ้ดีนไว้ ว่าจะ..”
“ยกเลิก”
“แต่คุณป้าพิ..”
ขณะกำลังจะหาข้ออ้างพบรักเงยหน้าขึ้นพอดี เราจึงได้สบตากันตรงๆ และมันก็ทำให้พบรักเปลี่ยนคำตอบออกมาเสียงแผ่วว่า ‘ยกเลิกก็ได้’ แถมยังทำปากยื่นแก้มป่องให้รู้ว่างอนอีก ผมจึงต้องยกมือขึ้นลูบหัวเกรียนเพราะใจไม่แข็งพอ
“นัดกี่โมง”
“แต่เช้าเลย เช้ามาก แบบตั้งแต่หกโมงเช้าเลย”
“งั้นเจอกันที่โรงแรมตอนสิบเอ็ดโมง”
คนฟังทำท่าคิดนิดนึง ก่อนจะพยักหน้าแบบจำยอม
.
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น พบรักออกไปตั้งแต่เช้าจริงๆ ครับ พาไอ้เปี๊ยกไปด้วยออกไปพร้อมกับคุณแม่ยายและคุณป้าพิมพ์ โดยมีคุณโทชิโอะเป็นสารถี ในขณะที่ผมนัดกับคุณพ่อ คุณแม่ และน้องปิ่นไว้สิบโมงที่โรงแรม ผมจึงไม่รีบเท่าไหร่ ไปถึงงานก็ไม่ต้องไปยืนต้อนรับแขกเหมือนเมื่อก่อนแล้วครับ เพราะแค่ผมจะเข้าไปทักทายคุณตากับคุณยาย ท่านทั้งสองยังไม่รับไหว้หรือมองหน้าผมด้วยซ้ำ
“น้องพบรักล่ะคะ คุณเปรม?” คุณแม่เดินมาถามผมหลังจากที่ผมแยกออกมาจากไอ้ปลื้มและน้องปิ่นได้พักใหญ่เพื่อมารอพบรัก
“นัดไว้สิบเอ็ดโมงครับ ยังไงคุณพ่อกับคุณแม่เข้าไปด้านในก่อนดีกว่าครับ”
“ไว้เดี๋ยวถ้าลูกสะใภ้คุณพ่อมาก็พาเข้ามาเลยนะ วันนี้คุณตาคุณยายไม่สนใจใครหรอกนอกจากผู้ร่วมทุน” คุณพ่อเอ่ยล้อคุณตาคุณยาย แต่ผมก็เห็นด้วยกับคุณพ่อนะครับ ตั้งแต่งานเริ่มคุณตากับคุณยายยังไม่ห่างจากเจ้าของบริษัทผลิตเครื่องมือแพทย์ยักษ์ใหญ่จากญี่ปุ่นที่มาร่วมทุนกับโรงพยาบาลเลยแม้แต่วินาทีเดียว
คุณพ่อคุณแม่เดินเข้างานไปครู่ใหญ่แล้ว ไอ้ปลื้มเพิ่งมาเมื่อครู่ทักทายกันแค่ไม่กี่คำน้องปิ่นก็ออกมาตาม ผมจึงให้ทั้งคู่เข้าไปก่อน และตอนนี้อีกห้านาทีจะสิบเอ็ดโมง แต่ผมโทรหาพบรักเป็นสิบรอบก็ไม่ยอมรับสาย
“คุณเปรม?”
ผมหันมองตามเสียงที่เรียก
“ไม่คิดว่าคุณเปรมก็มาด้วย ปุ๋ยน้อยดีใจจังเลยค่ะ ว่าแต่ทำไมคุณเปรมไม่เข้าไปด้านในล่ะคะ?”
เธอมองหน้าผมอย่างคาดหวัง จะว่าไปปุ๋ยน้อยก็นับว่าเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่งเลยครับ ยิ่งวันนี้เธอสวมชุดเดรสสั้นสีหวานดูเรียบร้อยยิ่งทำให้เธอดูน่ารักสดใสมากยิ่งขึ้น แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่ผมจะมอบหัวใจให้อยู่ดี
“ไปกับปุ๋ยน้อยมีแต่คุณตากับคุณยายจะดีใจนะคะ”
เพราะผมไม่ตอบ ปุ๋ยน้อยจึงคะยั้นคะยอและเพิ่มลูกอ้อนด้วยการเกาะแขนของผมเขย่าเบาๆ
“ขอโทษนะปุ๋ยน้อย ผมรอเมียอยู่”
ผมไม่ได้สะบัดมือของเธอออกครับ แต่คำตอบของผมทำให้ปุ๋ยน้อยชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาสดใสที่เต็มไปด้วยประกายเริงร่าเมื่อครู่หายไปทันที
“ไม่กระดากปากบ้างรึไงคะ เรียกผู้ชายด้วยกันว่าเป็น...”
“เมียก็คือเมีย” จะเปลี่ยนให้เมียเป็นแม่หรือเป็นผัวมันก็ไม่ใช่วิถีชีวิตของผมครับ
“คุณเปรม!”
“พี่เปรม”
ชื่อของผมถูกเปล่งออกมาพร้อมกันจากคนสองคนที่ต่างอารมณ์
“คุณแม่ให้มาตามค่ะ” น้องปิ่นเดินมาเกาะแขนของผมอีกข้างแล้วพาลากเข้างานโดยไม่สนใจหรือรออะไรทั้งนั้น
สิบเอ็ดโมงสามสิบนาทีผมยังติดต่อพบรักไม่ได้ ลองถามจากเพื่อนสนิทของพบรักอย่างไอ้ดีนฝ่ายนั้นก็ส่ายหน้าท่าเดียว ขนาดน้องปิ่นช่วยถามมันก็ยังส่ายหน้าบอกไม่รู้เลยครับ อาการแบบนี้ส่อพิรุธอย่างชัดเจน แต่ผมก็ไม่โทษคนอื่นหรอก คนที่ทำให้อารมณ์ของผมก็อยู่ในระดับที่หงุดหงิดและเป็นกังวลคือพบรักคนเดียวต่างหาก
ผมเดินแยกออกมาจากน้องปิ่นและไอ้ปลื้ม แต่เพราะถูกเพื่อนของคุณตาเรียกไว้ก่อนจึงทำให้ปุ๋ยน้อยได้โอกาสเข้ามาเกาะแขนผมอีกรอบและผมก็มีมารยาทพอที่จะไม่สะบัดเธอออกไปต่อหน้าผู้ใหญ่ คุยกันไม่นานผมก็ขอปลีกตัวออกมา แต่สายตาของผมก็บังเอิญไปเจอกับใครบางคนที่สะดุดตาจนทำให้ผมต้องหยุดมอง เธอเป็นเด็กสาว ผมยาวเป็นลอนด์ช่วงปลาย สวมเสื้อแขนยาวสีอ่อนคู่กับกระโปรงบานลายสก๊อตสีเข้ม สวมรองเท้าทรงบัลเลย์สีเดียวกับกระโปรง เป็นการแต่งตัวที่ดูง่ายๆ แต่งตัวดูดี มีชาติตระกูล เพียงแค่นี้ก็รู้แล้วว่าเด็กสาวคงเป็น ‘คุณหนู’ อย่างแท้จริง และตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะมองมาทางผม ในเศษเสี้ยววินาทีที่เราสบตากันและก่อนที่เธอจะหันกลับไปนั้นผมเห็นสีหน้าที่แสดงถึงความไม่พอใจ
“ปุ๋ยน้อยเรียกคุณเปรมตั้งนานแล้วนะคะ ใจลอยไปถึงไหนเนี่ย?”
แรงกระตุกที่แขนทำให้ผมออกจากภวังค์ ผมมองปุ๋ยน้อยก่อนจะดึงเอาแขนตัวเองออกจากการเกาะเกี่ยวอย่างมีมารยาทที่สุด จากนั้นสองเท้าของผมก็เดินตรงไปยังเป้าหมาย โดยไม่ได้สนใจสายตาหรือคนอื่นใด ผมจึงไม่รู้ว่าคุณตาและคุณยายกำลังทำสีหน้าแบบไหนตอนที่ผมเดินเข้าไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เพราะตอนนี้คนที่อยู่ในความสนใจของผมในขณะนี้มีแค่คนเดียวนั่นคือสาวน้อยตรงหน้านี่แหละครับ
ใบหน้าที่ฉาบด้วยเครื่องสำอางโทนอ่อนทำให้เด็กสาวดูสวยใสและน่ารักสมวัย แม้การแสดงออกจะเรียบนิ่งและออกจะติดบึ้งตึงด้วยซ้ำ แต่ผมก็คิดว่ามันน่ารักอยู่ดี
“ท่านนี้คือคุณอิเคดะ ยูมิโกะ ผู้บริหารระดับสูงของอิเคดะกรุ๊ป ส่วนนั่นหลานสาวคนเดียวของท่าน คุณหนูอิเคดะ ไอ.. ส่วนนี่หลานชายดิชั้นเองค่ะ ชื่อเปรมนทีป์ เพิ่งเรียนจบแพทย์เมื่อไม่นานมานี้” คุณยายแนะนำผมให้อีกฝ่ายรู้จักด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ผมรู้ครับว่าคุณยายทำไปเพียงเพราะรักษามารยาททางสังคมเท่านั้น เพราะจะให้ไล่ผมออกไปตอนนี้คงจะดูไม่ดีแน่ๆ
ผมค้อมศีรษะให้อีกฝ่าย ซึ่งเป็นผู้หญิงอายุน่าจะไล่เลี่ยกับคุณยาย ท่านแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเรียบหรูสมวัย กิริยามารยาทและบุคลิกท่าทางสมกับเป็นผู้ดีตามแบบฉบับสาวญี่ปุ่นโดยแท้ ซึ่งรูปร่างหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับคนที่ผมรู้จักมากๆ แต่นั่นไม่สำคัญไปกว่า..
หลานสาว?
ขณะที่ล่ามกำลังอธิบายภาษาไทยจากคุณยายให้ฝ่ายตรงข้ามฟัง ผมก็ไม่สามารถละสายตาไปจากคุณหนูอิเคดะได้เลยครับ ฝ่ายคุณหนูเองก็ไม่ได้หลบตาผมแต่อย่างใด จะมีเพียงแค่ปฏิกิริยาเผลอกัดริมฝีปากตัวเองเพราะกำลังรู้สึกประหม่า ยิ่งทำแบบนั้นอารมณ์หงุดหงิดขุ่นมัวและความกังวลต่างๆ ก่อนหน้านี้ได้หายไปในพริบตา
จนเมื่อคุณอิเคดะ ยูมิโกะ พยักหน้ารับคำแปลจากล่ามแล้วมองผมด้วยรอยยิ้มบางๆ ท่านเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็ไม่พูดแต่เปลี่ยนไปทางหลานสาวแทน ก่อนจะมองมาที่ผมด้วยใบหน้านิ่งเรียบแตกต่างจากเมื่อครู่
“คุณเปรม.. กำลังเสียมารยาทอยู่นะ” คุณยายปรามผมด้วยเสียงไม่พอใจ
ผมหันไปมองคุณตาและคุณยาย แล้วกลับมาค้อมศีรษะให้คุณคุณอิเคดะ ยูมิโกะ
“ผมว่าผมเจอแล้วล่ะครับ”
“เจออะไร?” คุณตาถามด้วยเสียงนิ่งทุ้มต่ำนั่นแสดงว่าท่านกำลังโกรธ แต่ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสนใจ ใครหรืออะไรทั้งนั้น เพราะวินาทีนี้ในสายตาของผมมีเพียงคนๆ เดียว ผมกระตุกยิ้มให้ตัวเองก่อนจะตอบคำถามของคุณตาอย่างมั่นใจ
“ผมเจอภรรยาของผมครับ”
จะมีผู้ชายสักกี่คนที่จำ ‘เมีย’ ของตัวเองไม่ได้บ้างครับ?
.
.
.
.
.
TBC.. :oni3:
ขอบคุณทุกคะแนนจากการโหวต SENGPED AWARDS 2015 [ครั้งที่ 9] รอบตัดสิน หัวข้อ นายเอกยอดเยี่ยม ที่มีให้น้องไอนะคะ แม้จะรั้งท้ายแต่ก็ดีใจมากๆ ที่มีคนอ่านคิดถึงและรักน้องไอ ในฐานะแม่น้องไอ(?) รินขอขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆๆ นะคะ
:pig4: o1 :pig4: o1 :pig4: o1 :pig4: o1 :pig4: o1 :pig4:
รินขอฝากเพจด้วยนะค่ะ (http://upic.me/i/e7/fanpage.jpg) (https://www.facebook.com/RirinRiya-207466036257412/)
รินยังเป็นนักเขียนมือใหม่เพจแรกในชีวิต บอกตามตรงว่าตื่นเต้นมากค่ะ
ยังไงฝากเพจไว้แนะนำ ติชม และติดตามกันด้วยนะคะ o1 o1 o1
-
ขอบคุณคนอ่านทุกคน และทุกความคิดเห็นเลยนะคะ
รินอ่านทุกความคิดเห็นไม่ต่ำกว่า 2 รอบทุกครั้ง เพราะเหมือนเป็นการสูบเอากำลังใจเข้าปอดเอาไว้เยอะๆ เป็นพลังให้เดินหน้าต่อไป ขอบคุณมากจากใจค่ะ
:pig4: o1 :pig4: o1 :pig4: o1 :pig4: o1
เรื่องค่อยๆ ชัดขึ้นแล้ว แต่ผมก็ยังมีเรื่องสงสัย ต้องขอให้น้อง RIRIN ช่วยอธิบายหลังไมค์อีกที เดี๋ยวว่ากัน
ปกติผมอ่านนิยายหรือดูหนังละครที่มีตัวละครเยอะๆ ไม่ค่อยได้ ผมจะงง โยงสัมพันธ์ไม่ถูกและมักจับประเด็นผิด
เกือบจะมี incest หรือว่ามีไปแล้วครับระหว่างปลื้มกับเขื่อน หรือลูกพี่ลูกน้องไม่น่าเรียก incest
ฟังพี่เปรมบอกรักน้องไอทีไรสะดุ้งทุกที นึกว่า "อ๊อฟ พงษ์พัฒน์" บอกรักแฟน แมนๆ โหดๆ อิๆ
คำผิด
ผมเห็นอะไรสักอย่างคล้ายๆ กรงเล็บของ "เหี่ยว" ไม่แน่ใจว่าหมายถึง "เหยี่ยว" หรือเปล่า
เกกมะเหรกเกเร เขียนแบบนี้ครับ
ได้ค่ะพี่ sarawatta ไว้รินจะอธิบายให้ฟังค่ะ :L2:
และขอบคุณมากนะค่ะสำหรับคำผิด รินแก้ไขแล้วค่ะ :กอด1:
-
พี่เปรมเก่งมากอ่ะ จำน้องไอได้ทุกเวอร์ชั่น
เรางานนี้ตายายพี่เปรมเงิบแน่ค่ะ 55555555
:pig4: :pig4:
-
พี่เปรม กล้ามากกกก. เจอเมียผมแล้ว
น้องไอต้องเป็นคุณหนูจริงๆ เพื่อครอบครัว เพื่อพี่เปรม
ปล.คุณตาคุณยาย. งานนี้มีล้ม
-
อ๋อ การเป็นคุณหนูหมายถึงแบบนี้น่ะเอง
ร้ายนะเนี่ย อิอิ ดัดหลังคุณตาคุณยายของพี่เปรมเลยค่ะ
-
o13. Sugoi
-
พี่เปรมสุดเจ๋งอะ จำเมียได่ด้วย :-[
-
พึ้ิปรมคือดีงาม
ใครจะจำเมียตัวเองไม่ได้ เนอะๆๆ
เอาละคุณตาคุณยายจะเกลียดตัวกินไข่หรือเปล่า
อยากได้เงินเค้าใจจะขสด ถ้ารู้ว่าเป็นพบรีกแล้วจะหนาววว
-
พี่ดปรมจัดหนักน้องไอเลยค่ะ มีอะไรไม่เคยจะบอกแถมมาในเวอร์ชั่นสาวญี่ปุ่นอีก จัดไปยาวๆๆ55555
-
หัวเราะด้วยความสะใจ
-
นั่งหัวเราะมาสักพักแล้วยังไม่หยุดเลย คุณหนู ไอ โอโจซาม้าาาา
นี่สิคือเรื่องที่น่าจะเป็น จะมีผัวที่ไหนจำเมียไม่ได้มั่ง อยากรู้ว่ารักระหว่างคุณหมอเปรมกับคุณหนูไอของตระกูลใหญ่ญี่ปุ่นนี่คุณตาคุณยายจะสนับสนุนขนาดไหน สงสัยมีได้ลืมน้องปุ๋ยคอกไปเลย เปลี่ยนพรรคทันที
จนชั้นกลัวว่าถ้าหากบอกความจริงออกไปว่าชั้นไม่ใช่พี่นายแล้วเด็กนั่นจะยังยิ้มให้ชั้นแบบเดิมรึเปล่า..”
น่าจะเกินมาคำหนึ่งนะคะ
ว่าด้วยเรื่องการร่วมประเวณีในหมู่ญาติ (Incest) ถ้าตามหลักการความหมายในภาษาอังกฤษก็ถือว่าปลื้มกับเขื่อนเป็นได้นะคะ เพราะว่าเป็นผู้มีความผูกพันธ์ตามสายเลือด อาจจะไม่ได้ใกล้กันมากๆแต่ก็มาจากบรรพบุรุษเดียวกัน ( Consanguinity) แต่ก็ถือว่าอยู่ในบ้านเดียวกัน (same household) ตามกฏหมายก็อาจจะต้องนับว่านามสกุลเดียวกันหรือเปล่า ในบางบริบทก็ถือว่านับส่วนที่เป็นญาติจากการแต่งงานเข้าไปด้วย (affinity) ซึ่งก็รวมไปถึงพวกที่พ่อ-แม่-พี่-น้อง(เลี้ยง) รับมาเลี้ยง (adoption)
แม้ว่าตอนนี้พี่เปรมยังยืนยันว่าปลื้มกับเขื่อนเป็นแค่พี่น้องกันก็เถอะ
-
โอ๊ยยยยยยย รอสะใจไม่ไหวละค่ะ ><
คุณหนูไออออออ ใครจะจำเมียตัวเองไม่ได้เนอะ อิอิ
-
นางสวย น่ารักคะคุณหนู
-
กรี๊ด~~~~~!!!!! กรีดร้องทะลุจอ....ชอบเว่อร์~~~
-
:mew1:
-
ไอจังของป้าาาาาาาาา นี่หนูลงทุนสุดๆไปเลยนะลูก
ป้าเป็นปลื้มมม พี่เปรมก็ปลื้มมมมมม ตอนหน้าขอมีรายการตายายพี่เปรมหงายเงิบได้ไหมคะ? :laugh:
แล้วพี่เปรมมมมมมม แต่งเข้าตระกูลอิเคดะโลด!!!!!
-
อิอิ พี่เปรม น้องไอน่ารักช่ายม๊า
-
นี่คือแผนของทางไอเหรอ
-
เจอคุณตาคุณยายของน้องไอออกโรง คราวนี้แหละคุณตาคุณยายพี่เปรมพูดไม่ออกแน่ๆ
แต่พี่เปรมจะผ่านด่านเอาหลานสาว? มาได้ไม๊?? 555
-
พี่เปรมไปบอกว่าเจอภรรยาแบบนี้คุณตาคุณยายคงได้ถีบน้องปุ๋ยหนีจากพี่เปรมแน่ๆ
คงจะรีบให้พี่เปรมจีบน้องไอให้ได้
รอวันที่รู้ความจริงตายายคงช็อคน่าดู
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบนิยายเรื่องนี้มากครับ
ฮาตอนที่ น้องเปี๊ยก อ้อนจะฟัดน้องเน่า 55 เข้าใจเลย แบบว่าเอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม
-
555555555555555555555555555555
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
พี่เปร๊มมมมมม ชนะเลิศ (ตามหาเมียเจอแล้ว)
น้องไอคนสวยดีใจมั้ย สามีจำได้
มีแอบหึงสามีนะจ๊ะ
-
โอ๊ยยย โดนใจมาก ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกยังไง แต่แบบชอบมากๆ :katai2-1:
น้องไอลูก หนูแน่มาก มีงอนๆ ด้วยนะนั่น หึงพี่เปรมกับคุณปุ๋ยหมักโคลนนั่นสินะ ไม่ต้องหึงแล้วลูก หนูวินตลอดกาล :laugh:
-
แล้วพี่ปลื้มจะคู่กับใครล่ะคะ
การ์ดน้องไอก็ดีนะ 5 5
เมียเขามาแล้วค่ะ จำแลงมาเลย
แผนนี้ใครคิด คุณแม่?
-
สะใจอะ ถ้าคุณตาคุณยายมหาประลัยรู้ความจริงจะเป็นไงนะ หึหึ มันต้องสนุกมากแน่ๆ
-
อั้ยยะ!!! สาวน้อยน่ารักคนนั้น :hao6:
คืนนี้พี่เปรมคงได้เมียใหม่แน่เลย 555555 :laugh:
-
โค้งให้พี่หมอเปรมเลย พี่ท่านสุดยอดจริงๆ
ภรรยาเป็นคุณหนูเต็มตัวยังอุตส่าห์จำได้อีก
คุณตาคุณยายหงายเงิบแน่ๆ เจ้าค่ะ
-
ขอบคุณ :)
-
ก็ลองจำภรรยาตัวเองไม่ได้สิ หึหึ
-
Happy New Year 2016
Wishing you all the best! ^_^
-
เค้าลางความสะใจเริ่มมา 55555555 เอาให้ขุ่นตาขุ่นยายเงิบไปเลยนะคะ
-
:mew1: :mew1:
-
ก็ลองจำเมียไม่ได้ดูสิ หึหึ คงโดนงอลแน่
เอาให้คุณตาคุณยายแกหงายเงิบไปเลยนะ เค้าลางความสะใจกำลังมาถึง
-
ชอบพี่เปรมม "ผมเจอภรรยาของผมแล้วครับ" เอาใจไปเลยยยยยยยยยยยย :impress2: :impress2: :impress2: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L1: :L1:
-
มาตามอ่าน 2 ตอนรวด
สงสารเขื่อนอยู่นะ แต่แบบว่าไงล่ะ ก่อนหน้านั้นด่าไปเยอะแล้ว ไม่ขอคืนนะ สงสาร กับด่า คนละอารมณ์กัน :laugh: ส
ส่วนตอนนี้ ตอนที่ 40 แบบว่าถูกใจมาก พี่เปรมคือวิน น้องไอคือดีงาม เป็นคู่ที่เหมาะสมมาก เอาสิ คุณตาคุณยาย ทำอะไรไว้ได้เอาคืนแล้วนะ o18
-
ตามทันแล้วววว :katai5:
40 ตอน แทบปาดเหงื่อ จะคอมเมนต์อะไรดีหล่ะ นิยายเรื่องนี้ดีมาก สนุกมาก ชอบมากๆเลยค่ะ
อยากระบายความชอบเยอะกว่านี้แต่พิมพ์คีย์บอร์ดมือถือไม่มันเท่าพิมพ์คีย์บอร์ดคอมฯ
เอาเป็นว่าขอสมัครเป็นแฟนคลับดรื่องนี้เลยแล้วกัน :กอด1: :mew1:
-
เจอภรรยาของผมครับ ทำไมรู้สึกสะใจ :z1:
กอดนักเขียน เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ไอจังแปลงร่างเป็นหญิงสินะเนี่ย
-
ถูกใจมากกกกกกกก ปรบมือรัวๆ ให้ทั้งพี่เปรมและน้องไอ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ต้องแบบนี้สิ ให้มันได้แบบนี้สิ :laugh:
-
555555555 ใครคิดละนั่น
น้องไอน่ารักกก หึหึ ใครจะจำเมียตัวเองไม่ได้ละเนอะ
สู้ๆนะพี่เปรม
-
:laugh: :laugh: ปูเสื่อรอเลย
-
คุณหนูไอออออออ :o8: :-[ :impress2: พี่เปรมคนจริงค่ะ :กอด1:
-
กำลังจะด่าพี่เปรมว่าสนใจคนอื่น ผมนี่หันหัวเรือแทบไม่ทันเลยจ้า ขุ่นน้องไอนี่เอง ขุ่นหนู น่ารักน่าดูอ่ะ
พี่ปลื้มยังรักน้องจริงเหรอพี่พอฟังความคิดแกเออก็เป็นคนดีนะ แต่น้องไอไม่รักไง งึ้ด หาใหม่นะพี่นะ
ขอบคุณค่ะ
-
น้องไอและพี่เปรมคือความดีงาม :กอด1:
สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณริน มีความสุขมากๆ นะคะ :L1:
-
วิน วิน อยู่แล้วหนูไอจางงงงงงง
-
คิดถึง :o11:
-
แหมๆๆๆๆๆ จัดหนักจัดเต็มเลยนะคะคุณหนูไอจัง แต่ยังไง๊ยังไงคุณสามีก็จำเมียได้ค่ะ สีหน้าแววตาแสดงออกถึงความเขินอายและหึงหวงมันใช่เลย หนูไอจังคนแมนๆนั่นเอง :-[ ชอบพี่เปรมจังเลย ความรักที่มีให้น้องไอมันเกินร้อยมากๆ มันตีเป็นตัวเทียบอะไรไม่ได้เลย ไม่ว่าหนูไอจะสภาพ เอ้ย อยู่ในรูปไอจังแบบไหน พี่เปรมก็รัก และ หื่น กับหนูเสมอต้นทบดอกตลอด :haun4: พี่ปลื้มคิดกับเขื่อนแค่พี่น้องจริงเหรอ ถ้าจริงแต่เขื่อนรักพี่ปลื้มแบบแฟนล่ะก็ คงได้เจ็บแน่ๆ แต่ถ้าแค่พี่น้องกันก็ดีใจด้วย และขอให้เจอคนที่ใช่ของตัวเอง แต่ที่แน่ๆ อยากจะยก พี่ปลื้มให้ โทชิโอะ จุงเบย ไม่เอาพี่หมอดีนและ :katai2-1: อีปุ๋ยหมักเน่าไวรัสแรดเข้ากระแสเลือด ยังอยู่อีกเหรอหล่อน นึกว่าฝังเอาขี้กลบหน้าไปแล้วซะอีก :z6: หึ ตายายหัวหงอกนี่ ย้ายตาไปอยู่ที่ตีนปลาจริงๆ ถึงได้อยากได้มาเป็นหลานสะใภ้ แต่อาจจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ ถ้ารู้ว่า น้องไอเป็นหลานใคร หึหึ o18
-
สรุปน้องไอแต่งตัวเป็นผู้หญิงใช่มั้ย ก็นึกสงสัยอยู่ว่าทำไมพี่เปรมถึงเกิดจะเปลี่ยนใจทำไมตอนนี้ อิๆ
ว่าแต่ทำไมถึงต้องแต่งตัวเป็นผู้หญิงล่ะ เหอๆ
ภาษาของน้อง RIRIN สลวยวันสลวยคืนเลย ยินดีด้วยที่น้อง "ไอ" เข้ารอบเซ็งเป็ดอวอร์ดไปด้วย
เรื่องนี้ไม่ได้ เรื่องต่อไปแม่แน่นะ
Sarawatta
-
คิดถึงน้องไอ
-
:z13:
-
เห็นนักเขียนออนไลน์ รีบเข้ามารอ :katai4:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เห็นแว่บๆ รออยู่เหมือนกันค่ะ :laugh:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-41-
ขณะนี้เวลาสามทุ่มสิบห้านาที ผมยืนมองแม่ที่กำลังเตรียมตัวกลับบ้าน ด้วยความรู้สึกราวกับเด็กกำลังจะถูกทิ้ง วันนี้เป็นวันที่โหดร้ายที่สุดสำหรับผมเลยก็ว่าได้
“เน.. เกงคิ๊ ด๊ะชิเต๊ะ!” แม่ตบลงบนแผ่นหลังของผมไม่หนักไม่เบาแล้วบอกให้ผมร่าเริงหน่อย!
แม่ครับ ใครจะร่าเริงไหวครับแม่
“โอก้าซางงงงงงงง” น้องไออยากกลับบ้านไปกับแม่ด้วยอะ ฮืออ กระซิกๆ
“ไอจัง... จิบุน โอะ มตโตะ ชินจิโย!” แม่ทำเสียงเข้มและดุบอกผมให้เชื่อในตัวเองมากกว่านี้ แต่แม่ครับ แม่ไม่เข้าใจน้องไอเลย น้องไอแค่อยากจะไปหาพี่เปรมเท่านั้นเอง
ตั้งท่าอ้าปากจะพูดอธิบายแม่ออกไป แต่ก็โดนแม่ขโมยซีนแย่งพูดฝันดีตัดหน้าและตัดบท
“โอยาซึมิ ไอจัง” บอกฝันดีผมเสร็จแม่ก็หันหลังออกจากห้องไปอย่างไว ทิ้งให้ผมยืนอ้าปากเหวอเคว้งคว้างเพียงลำพัง
“โอซากิ นิ ชิทสึเรอิ ชิมาสึ.. โอโจซามะ” คุณลุงนากามุระค้อมศีรษะให้ผมเพื่อขอตัวกลับไปกับแม่ ทำให้ผมต้องรีบดึงสติกลับมาแล้วปรับสีหน้าและท่าทางใหม่ก่อนจะค้อมศีรษะตอบ
บานประตูปิดสนิทลงแล้ว ถ้าหากผมหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาพี่เปรมบอกว่าให้มารับ ผมเชื่อว่าไม่เกินครึ่งชั่วโมงพี่เปรมต้องมารับผมแน่ๆ แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้
“คุณหนู.. พักผ่อนเถอะครับ” เสียงของพี่โทชิโอะทำให้ผมต้องกลืนเอาความรู้สึกที่หม่นหมองทั้งหมดลงในกระเพาะให้น้ำย่อยจัดการย่อยสลายไป
ผมมองไปรอบๆ ภายในห้องพักหรูของโรงแรมระดับห้าดาว ประกอบด้วยห้องนอนสองห้อง คุณยายพักผ่อนอยู่ในห้องนอนใหญ่ ท่านเดินทางมาถึงเมื่อเช้า ซึ่งนั่นเป็นการเจอกันครั้งแรกของผมกับท่าน คุณยายใจดีและเอ็นดูผมมากๆ และท่านก็ไม่ได้แตกต่างไปจากที่ผมคิดไว้มากนัก นั่นคือคุณยายกับคุณแม่ของผมนั้นพิมพ์เดียวกันเลยครับ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาและผิวพรรณ และข้อดีเหล่านั้นก็ตกมาถึงผมด้วย แต่ผมดันเป็นผู้ชายและได้ความสูงมาจากพ่อนิดหน่อย ดังนั้นเวลาที่ผมต้องฝืนทนใส่ชุดสตรีเพศมันจึงดูไม่ทุเรศสายตาสักเท่าไหร่ และแม้ทุกคนจะชมไม่ขาดปากว่า ‘คาวาอี้เน’ น่ารักจังเลยนะ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีหรือภูมิใจสักนิด เพราะระดับผมต้องชมว่า ‘ขั่กโคอี้เน’ หล่อสุดๆ หรือเท่ห์โคตรๆ ถึงจะเหมาะสมกว่าครับ
“พี่โทชิโอะก็ไปพักผ่อนเถอะ.. วันนี้ขอบคุณมากครับ” ค้อมศีรษะขอบคุณสำหรับการทำงานเพื่อดูแลผมดุจเจ้าหญิงอย่างหนักในวันนี้
“พรุ่งนี้เก้าโมงเช้า โอคามิซังมีนัดกับผู้ร่วมทุนเพื่อไปท่องเที่ยวตามสถานที่สำคัญในกรุงเทพมหานครนะครับ” พี่โทชิโอะและทุกคนเรียกคุณยายว่าโอคามิซังหรือนายหญิงครับ แต่เดี๋ยวนะ?! พรุ่งนี้คุณยายนัดกับคุณตาคุณยายของพี่เปรมด้วยเหรอ? ผมคิดว่าการที่คุณยายให้ผมนอนค้างคืนเป็นเพื่อนที่นี่เพราะพรุ่งนี้จะให้ผมพาเที่ยวกันสองคนซะอีก
แม้ภายในใจจะรู้สึกอ่อนเปรี้ยเพลียแรง แต่ผมก็พยักหน้ารับแบบนิ่งๆ ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกไป จากนั้นผมก็เดินกลับเข้าห้องพักของตัวเอง ก่อนเข้าห้องไปผมแอบสังเกตตรงห้องโถงซึ่งนอกจากจะมีพี่โทชิโอะแล้วยังคนของคุณยายอีกสองคนคอยเป็นเวรยามดูแลความเรียบร้อย ดังนั้นเรื่องที่ผมคิดจะหนีออกไปนอนกอดกับพี่เปรมให้หนำใจในคืนนี้นั้นคงเป็นไม่ได้แน่นอน
หลังจากได้อาบน้ำจนสบายเนื้อสบายตัว แต่หัวใจของผมยังหนักอึ้งเหมือนเดิม ผมถอนหายใจออกมาหนักๆ ในเวลาแบบนี้อย่างน้อยถ้ามีน้องเปี๊ยกอยู่ด้วยก็คงจะดีมาก แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด คุณยายท่านแพ้ขนน้องเปี๊ยกครับ เป็นเดือดเป็นร้อนให้ไอ้ดีนต้องพาน้องเปี๊ยกกลับไปส่งที่บ้านฝากให้คุณป้าพิมพ์ดูแลไปก่อน ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดวีดิโอคอลหาคนที่คิดถึง เสียงรอสายดังอยู่ไม่นาน ใบหน้าที่แสนคิดถึงก็โผล่มาเต็มจอ
“น้องเปี๊ยกกกกกกกกกกคนดีของพี่ไอ”
“บ๊อกๆ”
“มาให้พี่ไอจุ๊บปลอบขวัญหน่อย จุ๊บๆ” ผมจูบหน้าย่นๆ น่ารักน่าเอ็นดูผ่านหน้าจอโทรศัพท์
ปกติเราไม่เคยอยู่ห่างกันเกินหนึ่งชั่วโมงครับ ตอนที่น้องเปี๊ยกรู้ว่าจะต้องถูกส่งกลับบ้านไปก่อน เด็กน้อยเสียขวัญมากครับและผมเองก็รู้สึกเศร้าใจไม่แพ้กัน
“พ่อเปรมล่ะน้องเปี๊ยก?” แกล้งถามไปครับ เพราะรู้ว่าพี่เปรมกำลังถือโทรศัพท์ส่องหน้าน้องเปี๊ยกอยู่
“บ๊อกๆ บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกได้ทีฟ้องใหญ่เลยว่าพ่อเปรมอารมณ์ไม่ดี หงุดหงิดตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน ไม่พูดไม่จา หน้าตายังกับจะฆ่าหั่นศพใครก็ได้ที่เข้ามาคุยด้วย ได้ยินแค่นี้หัวใจของผมก็หดเหลือแค่ไม่กี่มิลลิเมตรแล้วครับ
น้องเปี๊ยกหันไปส่งเสียงเรียกพี่เปรมให้ผม แต่ผ่านไปเกือบนาทีพี่เปรมก็ไม่มีสัญญาณใดๆ ตอบกลับ ผมรู้ครับว่าผมเป็นคนผิดเอง ผมน่าจะบอกเรื่องนี้ให้พี่เปรมรู้ก่อน และทั้งที่คิดเอาไว้ว่าการที่ผมยอมทำตามเงื่อนไขของคุณตาคุณยายยังส่งผลดีไปถึงอีกหลายๆ เรื่องให้บรรลุเป้าหมายได้ง่ายขึ้น ผมกลับทำให้มันยากเพียงเพราะอายและไม่อยากให้พี่เปรมต้องมาเห็นผมในสภาพที่แม้แต่ตัวผมเองยังไม่อยากจะมอง
“พี่เปรม ไอขอโทษ”
เงียบ
“พี่เปรมไม่อยากคุยกับไอแล้วเหรอ ไม่อยากเห็นหน้าไอแล้วใช่มั๊ย?”
ยังคงเงียบ
“ไอปวดหัว ไอปวดท้อง ไอปวดแขน ปวดขา ไอปวดตรงนี้.. ตรงนี้!” ยกกำปั้นทุบหน้าอกด้านซ้ายสองสามที ขอบตาของผมร้อนผ่าวไปหมด ไม่ได้สำออยนะครับ ผมแค่อยู่ในสภาวะจิตใจที่ต้องการพี่เปรมมาดูแลเท่านั้น
“ไม่สบายก็ไปกินยาแล้วนอน” มาแล้วครับพระเอกของผม
“พี่เปรม ไอขอโทษ ไอมีเหตุผลนะ ไอ.. ไอแค่อายน่ะ ไอไม่อยากให้พี่เปรมเห็นไอในสภาพทุเรศๆ นี่นา” ส่งสายตาละห้อยและทำเสียงอ่อนสำนึกผิดครับ
พี่เปรมยังคงเงียบ ใบหน้าหล่อดุจเทพบุตรของผมยังคงนิ่งเฉยไร้ความรู้สึกหรืออารมณ์ใดๆ แต่มีเหรอที่ผมจะยอมแพ้
“ไอจำเป็นต้องทำ เพราะนี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้คุณตาคุณยายของไอยอมรับพี่เปรมเข้าตระกูล มันไม่ได้ยากมากมายอะไร แค่ไอหลับหูหลับตาทำๆ ไปแค่นั้นเอง เพราะฉะนั้นพี่เปรมอย่าโกรธไอเลยนะ ไอยอมรับผิด พี่เปรมจะลงโทษไอแบบไหนก็ได้นะ เอสเอ็มก็ได้ไอสู้ตายแค่ให้พี่เปรมหายโกรธ ไอยอมหมดเลยทุกท่า” คนอย่างพบรักพูดจริงทำจริงนะครับ
ในที่สุดพี่เปรมก็กระตุกยิ้มมุมปาก
“ไปนอนได้แล้ว”
“พี่เปรมหายโกรธไอแล้วใช่มั๊ย?”
“ยัง”
อ้าว เวรแล้วไงล่ะครับ อุตส่าห์ยอมให้เล่นท่ายากแล้วนะยังโกรธอยู่อีก
“ไปนอน” พี่เปรมไล่ผมไปนอนเป็นรอบที่สามแล้วครับ และฟังจากน้ำเสียงถ้าหากมีครั้งที่สี่งานนี้คงได้โกรธแบบจริงจังแน่นอน
ผมพยักหน้าด้วยท่าทางหมาหงอย แล้วค่อยๆ เอนตัวลงนอน ผมวางโทรศัพท์พิงไว้กับหมอน กระพริบตาปริบๆ มองพี่เปรม
“หลับตา”เสียงทุ้มออกคำสั่ง ผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย ตอนนี้ต่อให้พี่เปรมจะสั่งให้ผมแก้ผ้าเต้นโชว์ก็ยอมหมดแล้วล่ะครับ
เปลือกตาของผมปิดลง แต่หูก็ยังเงี่ยฟังปลายสาย ในความเงียบผมได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วๆ ของพี่เปรม มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลายได้เสมอ และไม่รู้ว่าฟังไปฟังมาอิท่าไหนผมถึงเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
.
.
ครืดๆ
ผมกำลังฝันว่ามีใครสักคนกำลังโทรหา เสียงโทรศัพท์สั่นครืดๆ อยู่ใกล้ๆ แต่ผมก็ไม่มีกะจิตกะใจจะรับ ในฝันผมปล่อยให้การสั่นสะเทือนนั้นดังแล้วเงียบไป ดังแล้วเงียบ อีกครั้ง และอีกครั้ง จนผมคิดว่ามันคงจะไม่ใช่ความฝันแล้วล่ะครับ ผมจึงใช้มือควานหาที่มาของเสียงรบกวน และชื่อหน้าจอก็เป็นต้นเหตุทำให้ผมต้องลืมตาตื่นแบบจริงจัง
“พี่เปรม?”
“รออยู่ล็อบบี้”
สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความตามแบบฉบับเปรมนทีป์ สายถูกตัดไปแล้วแต่ผมยังนั่งตาเหลือกเป็นคนหล่อตาแตกอยู่บนเตียง กว่าจะเข้าใจในความหมายของพี่เปรมก็กินเวลาไปหลายสิบวินาที ผมจึงต้องรีบกระเด้งตัวเข้าห้องน้ำจัดการสภาพง่วงงุนอย่างไว คว้าเสื้อคลุมได้ก็ห่อตัววิ่งออกจากห้องทันที
“คุณหนูจะไปไหนครับ?”
“ล็อบบี้”
“คุณหนูจะไปแบบนี้ไม่ได้นะครับ”
เท้าที่กำลังก้าวชะงักลง ผมหันไปมองพี่โทชิโอะอย่างไม่พอใจ แต่พี่โทชิโอะก็ยังคงนิ่งไม่มีไหวติงหรือเดือดร้อนใดๆ กับการแสดงออกของผม ห่างออกไปไม่ไกลนักคนของคุณยายอีกสองคนก็กำลังมองมาที่ผมด้วยเช่นกัน มันเป็นกระแสความกดดันที่ผมต้องยอมรับโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ ผมหันหลังเดินกลับเข้าห้อง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความบอกพี่เปรมว่าอีกไม่เกินสิบห้านาทีจะลงไป
ตีสี่ยี่สิบห้านาทีคือเวลาที่ผมลงมาถึงชั้นล็อบบี้ พี่โทชิโอะเดินแยกออกไปดูแลผมอยู่ห่างๆ ผมกวาดตามมองไปรอบๆ พี่เปรมนั่งอยู่ตรงชุดโซฟาข้างเสาด้านในสุด ผมสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดเพื่อลดความตื่นเต้นและประหม่า
“บ๊อกๆ” เด็กน้อยส่งเสียงทักทายผมอย่างสดใส
“น้องเปี๊ยกของพี่ไอ คิดถึงจังเลย” ผมนั่งลงบนโซฟาตัวยาวข้างๆ กับพี่เปรม แล้วอุ้มน้องเปี๊ยกขึ้นจุ๊บหน้าผากย่นๆ ไปหนึ่งฟอด จากนั้นก็วางให้น้องเปี๊ยกแทะโลมกับตุ๊กตาน้องเน่าต่อ
ผมหันมองพี่เปรมแบบเกร็งๆ ดวงตาของเราสบกันแบบจังๆ ใบหน้าคมนิ่งเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ และผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเกร็งขนาดนี้ ถ้าไม่นับวิกผมยาวที่ดัดลอนด์ตรงปลาย อย่างอื่นก็แทบเป็นปกติ หน้าตาก็ไม่ได้แต่งแต้มอะไรผมแค่ทาแป้งเด็กบางๆ เท่านั้น เสื้อผ้าก็ออกจะเรียบร้อยเป็นเสื้อแขนยาวตัวยาวปิดคลุมสะโพก ส่วนรองเท้าอาจจะดูสาวไปหน่อย แต่โดยรวมผมคิดว่ามันโอเคกว่าเมื่อวานในงานเลี้ยงนะครับ
เพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองด้วยการหันซ้ายแลขวาไปรอบๆ เวลาเช้าขนาดนี้ที่แม้แต่พระก็ยังไม่ออกมาบิณฑบาต ดังนั้นนอกจากพี่โทชิโอะที่นั่งอยู่ไกลๆ แล้วในส่วนล็อบบี้ของโรงแรมก็มีแค่พนักงานที่อยู่ตรงแผนกบริการส่วนหน้าแค่ไม่กี่คนเท่านั้น และไม่มีใครสนใจมาทางนี้สักคน ผมจึงใช้โอกาสนี้ทำลายความกดดันด้วยการจูบหนักๆ ลงบนแก้มขาวๆ ของพี่เปรมไปฟอดใหญ่ให้หายคิดถึง
“หึ” พี่เปรมจุดยิ้มตรงมุมปากพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอ แค่นี้ก็ทำให้หัวใจผมเต้นระส่ำแล้วครับ
“ไอดูทุเรศมากใช่มั๊ยล่ะ ไอเองก็รำคาญนะ แต่จะทำไงได้ล่ะ” ถึงผมจะเป็นผู้ชายที่มีสามี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะชอบแต่งตัวเป็นผู้หญิงหรือทำอะไรแบบสาวๆ นะครับ
“ก็น่ารักดี”
“หืม?” หันมองพี่เปรมแบบจริงจัง เอาจริงๆ เมื่อกี้ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่มั๊ย
“แค่มึงไม่ตัดไข่กับเสริมนม.. กูก็โอเค”
อื้อหือ ชัดเจนเต็มสองหูเลยครับ แม้จะสตั๊นไปสองวินาที แต่หลังจากนั้นผมก็ยิ้มแป้นเลยทีเดียว
“คุณหมอตรวจดูได้นะว่ายังอยู่ครบรึเปล่า” ยักคิ้วให้คุณหมอสุดหล่อไปหนึ่งทีด้วยความยินดีและเต็มใจ จะตรวจภายนอกหรือตรวจภายใน ผมก็ยินดีทั้งสิ้นครับ
พี่เปรมหัวเราะในลำคอเบาๆ และไม่ได้ตอบอะไร แต่นั่นก็ทำให้ผมมีความสุขและผ่อนคลายลงมาก
“นอน” มือใหญ่ตบลงบนหน้าขาของตัวเอง
ในฐานะภรรยาที่ดีผมก็เอนตัวลงนอนใช้หน้าขาของพี่เปรมแทนหมอนอย่างว่าง่าย แต่ก็แอบขยิบตาให้น้องเปี๊ยกที่แอบมองผมด้วยสายตาหยอกล้อไปทีหนึ่ง พี่เปรมปัดวิกผมที่น่ารำคาญออกจากแก้มและลำคอให้ผม แล้วก็ใช้นิ้วเกลี่ยข้างแก้มของผมเบาๆ สัมผัสเพียงน้อยนิดแต่ทว่าอุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ
“กูอยู่กับมึงตรงนี้..” ข้อความสั้นๆ ไม่ได้หวานซึ้ง แต่เหมือนดั่งเวทมนต์ที่ทำให้ความตึงเครียดที่อัดแน่นอยู่เต็มอกของผมมลายหายไปในพริบตา
ผมดึงมือใหญ่มากุมไว้แล้วประสานนิ้วเข้าด้วยกัน จูบประทับลงบนหลังมือของพี่เปรมแทนคำขอบคุณในความรักและความเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน ความรักของเราไม่ได้หวานซึ้ง ไม่ได้สวยหรู และไม่ได้หวือหวาแต่อย่างใด มันเป็นความรักแบบเรียบง่าย ตรงไปตรงมา แต่ทว่าลงตัวที่สุด
ในเวลาเช้าตรู่แบบนี้ ถนนด้านนอกและผู้คนในเมืองหลวงเป็นยังไงผมไม่รู้ ผมรู้แค่ว่าในสมองของผมโล่ง และในหัวใจของผมก็รู้สึกสงบ ผมหลับตาลงโดยที่ไม่คิดจะปล่อยมือจากพี่เปรม ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนผมจะไม่มีวันปล่อยมือนี้เด็ดขาด และความรู้สึกที่เงียบสงบก็ค่อยๆ พาผมเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
.
.
อากาศเมืองไทยว่าร้อนตลอดปีแล้ว ยังสู้ความร้อนผ่าวๆ บนผิวแก้มของผมในเวลานี้ไม่ได้เลยครับ ผมยกมือขึ้นพัดแก้มตัวเองหลายต่อหลายครั้งเมื่อนึกถึงสถานการณ์เมื่อเช้า ซึ่งหลังจากที่ผมปล่อยให้ตัวเองหลับสบายบนหน้าขาของพี่เปรมไปงีบใหญ่ ผมก็ตื่นขึ้นมาท่ามกลางสายตาของผู้ใหญ่ถึงสี่คน ซึ่งดวงตาทั้งสี่คู่แสดงความรู้สึกแตกต่างกัน ของแม่ผมเข้าใจครับว่าแค่หยอกล้อ แต่ของคุณยายนี่ผมมองไม่ออกจริงๆ ในขณะที่คุณตาและคุณยายของพี่เปรมเป็นไปในลักษณะแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเพื่อรักษามารยาททางสังคม ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากพี่เปรม แต่ฝ่ายนั้นทำเพียงยกยิ้มบางๆ แล้วยังช่วยปัดเส้นผมที่ติดอยู่บนแก้มให้ผมอีก งานนี้แทนที่ผมจะได้เป็นพระเอก กลายเป็นว่าถูกพี่เปรมขโมยซีนไปแบบเต็มๆ เลยครับ
“ไอจัง โดอุชิตะ โนะ โยะ, คุราอิ คาโอะ โอ๊ะ ชิเต๊ะ?” แม่เดินเข้ามาหาผมแล้วถามด้วยความเป็นห่วงว่าลูกชายของท่านเป็นอะไรรึเปล่าถึงได้ทำหน้าทำตาเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“อะนะ กะ อัตตะระ ไฮริตั้ยยยยย” น้องไออายจนอยากจะมุดหัวลงเดินอยู่แล้วเนี่ย น้องไออยากเป็นพระเอกนะ ลงทุนแต่งหญิงเพื่อจะดัดหลังผู้ใหญ่ใจร้ายสักหน่อย แต่โดนพี่เปรมแย่งบทไปซะงั้น จะโทษใครดีล่ะ? ผู้กำกับหรือคนเขียนเรื่องนี้ดีที่ทำร้ายจิตใจผมได้ลงคอ
แทนที่แม่จะเห็นใจ แม่กลับหัวเราะขบขันชอบใจยกใหญ่ แถมชมลูกเขยว่าฉลาดได้ดั่งใจทุกเรื่องไม่ขาดปาก จากนั้นก็แม่ตบหลังผมไม่หนักไม่เบาแล้วตัดบทลากไปขึ้นรถเพื่อจะไปทานข้าวมื้อเที่ยงกัน
คุณตาคุณยายของพี่เปรมพาพวกเรามาเที่ยววัดพระแก้วและแถวท่าช้างยาวไปถึงท่าพระจันทร์ครับ ผมเดินไปก็เกร็งไปเพราะย่านนี้มันย่านมหาวิทยาลัยของผม กลัวจริงๆ ว่าจะมีรุ่นพี่รุ่นน้องจำได้ อ้อ ลืมบอกไปว่าตอนนี้ผมแต่งตัวยังไง วิกยังเหมือนเดิม แต่เพิ่มเติมคือชุดที่สุดแสนจะไฉไล ผมใส่เดรสยีนส์สีเข้มทรงเอยาวเหนือเข่า แขนยาวพองๆ เหมือนแขนตุ๊กตา และมีลายปักเป็นรูปดอกเดซี่เล็กๆ ใส่คู่กับรองเท้าผ้าใบและหมวก แถมด้วยกระเป๋าสะพายแบรนด์เนมเล็กๆ สีสดใส เอาเป็นว่าใครเห็นผมวันนี้ต้องชมว่าน่ารักทั้งนั้นแหละครับ
ร้านอาหารสำหรับมื้อเที่ยงเป็นร้านชื่อดังริมแม่น้ำเจ้าพระยา เข้ามาในร้านแล้วผมก็รู้สึกดีขึ้นหน่อยที่ได้โดนแอร์เย็นๆ ผมดึงทิชชู่ขึ้นจะเช็ดเหงื่อให้ตัวเอง แต่ไม่ทันแล้วล่ะครับ สุภาพบุรุษสุดที่รักเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาซับเหงื่อบนหน้าผากให้ผมซะก่อน
“น้ำอ้อยหรือน้ำมะพร้าว?” พี่เปรมถามผม ถ้าจะตอบจริงๆ ตอนนี้ผมก็อยากจะซดน้ำมะพร้าวเย็นๆ ซักลูก แต่ติดตรงที่ผมจะต้องมานั่งตักเนื้อมะพร้าวกินอีก เดี๋ยวเสียลุคคุณหนูหมดครับ
“น้ำอ้อย”
ตอบน้ำอ้อย แต่พี่เปรมกลับสั่งน้ำมะพร้าวให้ผมแทน แล้วจะถามผมไปเพื่ออะไร? ช่วยเปลี่ยนจากรู้ใจเป็นโหมดจีบกันสักนิดจะได้มั๊ย เอาให้ผู้ใหญ่ได้ตายใจสักหน่อยว่าเด็กมันจีบกันแล้ว ไม่ใช่สบตากันปุ๊ปก็ตกลงได้เสียเป็นผัวเมียกันเลย นี่มันแผนการเปรมนทีป์สไตล์ชัดๆ รวบรัดและรวดเร็ว ไม่ต้องพูดมาก ไม่ต้องท่าเยอะพิรี้พิไรให้น่ารำคาญ บอกว่าจะเอาเป็นเมียก็คือเอาจริงจัง และคุณหนูไอก็ถูกมองว่าแร่ดแบบแก้สถานการณ์อะไรไม่ทันเสียแล้ว
ระหว่างรออาหารทยอยมาเสิร์ฟคุณยายของพี่เปรมพยายามชวนผมคุยหลายต่อหลายครั้ง แต่ผมเป็นประเภทพูดน้อย ไม่ใช่หยิ่งอะไรหรอก ขี้เกียจดัดเสียงตัวเองต่างหากล่ะครับ
“คุณหนูไอพูดไทยเก่งจังเลยนะคะ และดูคุ้นเคยกับเมืองไทยมากๆ” คุณยายของพี่เปรมไม่ลดความพยายามครับ ไม่ว่าแม่และคุณยายของผมจะเบี่ยงไปเรื่องอื่นแต่สุดท้ายก็กลับมาจนได้ ถึงท่านไม่ได้แสดงออกชัดเจน แต่ประกายในแววตาก็บอกแจ่มแจ้งว่าพออกพอใจกับการกระทำของหลานชายมาก
บทสนทนาถูกแปลอย่างรวดเร็วโดยล่ามส่วนตัวของคุณยาย ซึ่งคนที่ตอบแทนผมก็จะเป็นแม่หรือไม่ก็คุณยายนั่นแหละครับ ผมก็แค่นั่งยิ้มสวยๆ พูดน้อยๆ กินเยอะๆ โดยเฉพาะกุ้งแม่น้ำ ของโปรดเลยล่ะครับ พี่เปรมก็รู้ใจว่าผมเป็นประเภทชอบกินแต่ไม่ชอบแกะ ฝ่ายนั้นก็แกะกุ้งให้ผมโดยไม่ต้องร้องขอแต่อย่างใด
“ทั้งคู่ดูเหมาะสมกันมากเลยนะคะ”
นั่นไง ไม่ทันไรคุณยายของพี่เปรมก็วกกลับมาที่ผมอีกแล้ว ท่านคงจะทนไม่ไหวจริงๆ อยากจะได้ผมเป็นลูกสะใภ้จนแทบจะให้พี่เปรมปล้ำผมตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด ซึ่งรอบนี้ผมส่งสายตาขออนุญาตคุณยายและแม่เพื่อจะปิดประเด็นเองครับ เมื่อได้รับอนุญาต ผมก็ทำหน้าแบ๊วใสซื่อมองคุณยายและหลายชายสลับกันไปมาอยู่สองสามครั้ง
“คุณเปรมมีคนรักแล้วไม่ใช่เหรอคะ?” ผมเป็นคนลูกกระเดือกเล็ก แค่บีบเสียงลงนิดหน่อยก็ไถไปได้แล้วครับ
พี่เปรมมองหน้าผม กระตุกยิ้มมุมปากเล็กๆ หล่อแบบไม่บันยะบันยัง ผมเองก็ส่งยิ้มกลับแถมยักคิ้วให้ด้วย
“มีครับ รักมากด้วย” พี่เปรมตอบไวและชัดเจนเหมือนเดิม ทำเอาคุณตาและคุณยายของพี่เปรมหน้าถอดสีเป็นไข่ต้มสุก
“รักมาก แสดงว่าต้องน่ารัก?”
“น่ารักเหมือนคุณหนูไอนี่แหละครับ”
“คุณเปรม” เสียงกดต่ำเรียกชื่อหลานชายเบาๆ ฟังแล้วรู้ได้ทันทีว่าคุณตาของพี่เปรมกำลังโกรธมากแค่ไหน ผมแอบเห็นคุณยายของพี่เปรมกำช้อนส้อมแน่นเชียวครับ คงกำลังเก็บอารมณ์อยู่ แต่มีเหรอที่คนอย่างพี่เปรมจะหยุด
ผมอมยิ้มแล้วดูดน้ำมะพร้าวเย็นๆ ให้ชื่นใจอึกใหญ่ ก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“แต่ไอไม่อยากแบ่งคนรักกับใครนะ”
“ก็ไม่ต้องแบ่งนี่ครับ”
“หืม?” เอียงคอ กระพริบตาสองที สบตากับผู้ชายตรงหน้าแบบตรงๆ
ใบหน้าคมระบายยิ้มอ่อนโยนให้ผม แล้วหันไปค้อมศีรษะเล็กน้อยให้คุณยายและแม่ของผมคล้ายกับกำลังขออนุญาต จากนั้นก็กลับมาสบตากับผมอีกครั้ง พี่เปรมหยิบกระดาษเล็กๆ มาหนึ่งแผ่น เขียนตัวอักษรภาษาอังกฤษลงไป แล้วใช้สายตาถามผมว่า ‘รู้มั๊ยว่านี่คืออะไร?’
“หืม?” รอยหยักในสมองฝ่อชั่วคราวครับ สำหรับผมตอนนี้ท่าทางโง่ๆ และแบ๊วเท่านั้นที่จะครองโลก
สายตาคมที่เต็มไปด้วยเงาสะท้อนของผมจ้องมองมาแบบไม่มีปิดบังทำให้หัวใจของผมเต้นระรัว
“ไอ.. ในภาษาอังกฤษแปลว่าฉัน ไอ.. ในภาษาญี่ปุ่นแปลว่ารัก และ ไอ.. คือเลขหนึ่งของโรมัน.. คุณหนูชื่อไอ คุณหนูจึงเป็นเพียงความรักหนึ่งเดียวของผม.. ไม่ต้องแบ่งกับใครทั้งนั้นครับ” เราจ้องตากันนิ่งๆ ถ้าแค่มองแล้วท้องได้ป่านนี้ผมคงได้ท้องเป็นร้อยโหลแล้วครับ
นี่คงเป็นประโยคยาวๆ และโรแมนติกที่สุดในรอบปีที่ผมได้ยินจากพี่เปรมและมันก็ทำให้หัวใจของผมพองโตเป็นลูกบอลลูนที่ลอยสูงขึ้นในอากาศ หรือถ้าหากตอนนี้เป็นฉากหนึ่งในการ์ตูนของวอลต์ดิสนีย์ จะต้องมีพลุรูปหัวใจเต็มท้องฟ้า ดอกไม้บานเต็มทุ่งหญ้า ผีเสื้อ แมลงปอ นก รวมไปถึงสัตว์น้อยใหญ่ในป่ากำลังเต้นรำด้วยความยินดี ไม่ต่างจากใบหน้าของคุณตาคุณยายของพี่เปรมในตอนนี้ที่บานเบ่งเต็มที่เพราะหลานชายสุดที่รักทำดีได้ถูกใจ และผมเชื่อแล้วล่ะครับว่าผมได้สามีที่นอกจากหล่อแล้วยังฉลาดจริงๆ เพราะฉะนั้นผมยอมให้พี่เปรมเป็นพระเอกก็ได้ครับ
“อะแฮ่ม..” แม่ของผมกลั้นขำจนทนไม่ไหวต้องแกล้งกระแอมออกมา แม่ทำเป็นฟังภาษาไทยเมื่อครู่ไม่เข้าใจ แล้วเปลี่ยนอารมณ์หวานเลี่ยนให้กลับสู่สถานการณ์ปกติโดยการบอกผมให้ทานข้าวเยอะๆ แทน
คุณยายของผมเองก็ขอเปลี่ยนประเด็นเข้าโหมดเรื่องงานครับ ผมเองก็ตั้งใจฟังบทสนทนานั้นด้วยเพราะหลังจากที่ผมเรียนจบผมจะต้องรับงานนี้แทน ในช่วงแรกคุณตาและคุณยายจะให้คนของตระกูลมาช่วยดูแลและสอนงานให้ผมจึงไม่ต้องกังวลสักเท่าไหร่ แม้จะไม่ใช่งานที่ถนัดและงานตามที่ฝันแต่ผมก็จะพยายามทำออกมาให้ดีครับ ส่วนงานเกี่ยวกับมัณฑนศิลป์ผมก็ไม่ได้ทิ้งไปไหน ความฝันที่จะเดินตามรอยพ่อก็ยังมีเหมือนเดิมครับ คุณยายรับปากแล้วว่าผมจะได้ทำงานตามที่รักแน่นอนเพียงแต่ต้องผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้ก่อนเท่านั้นเอง
.
.
V
V
V
มีต่อด้านล่างนะคะ
-
.
.
.
.
ภารกิจของคุณหนูอิเคดะไอเสร็จสิ้น พี่โทชิโอะมาส่งผมถึงบ้านในตอนค่ำ คืนนี้ผมได้กลับมานอนบ้านครับ เพราะพรุ่งนี้คุณยายจะกลับญี่ปุ่น แม่เลยอยู่โรงแรมเป็นเพื่อนคุณยายเอง และเพื่อความแนบเนียนผมกับพี่เปรมต้องแยกกันกลับ แต่สุดท้ายแล้วตอนนี้พี่เปรมก็อาบน้ำอยู่ในห้องน้ำบ้านผมและห้องนอนของผมนี่แหละครับ ถ้าคุณตากับคุณยายของพี่เปรมรู้ผมว่างานนี้ได้มีโกรธจนอกแตกตายกันแน่ๆ
“บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกกำลังหัวเราะชอบใจกับเรื่องที่ผมเล่าให้ฟัง วันนี้น้องเปี๊ยกอยู่กับพี่โทชิโอะทั้งวันเลยพลาดช็อตสำคัญๆ ของผมไปครับ
เสียงบานประตูห้องน้ำดังขึ้น น้องเปี๊ยกรู้งาน งับตุ๊กตาน้องเน่าแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กลงตะกร้าทันที ผมเดินไปห่มผ้าให้ลูบหัวกล่อมอยู่ครู่หนึ่งน้องเปี๊ยกก็เคลิ้มหลับ ผมจึงเดินมานั่งรอพี่เปรมบนเตียง
“อยากทำโทษมั๊ย?”
พี่เปรมกระตุกยิ้มเป็นคำตอบ ผมจึงส่งยิ้มอย่างสำนึกผิดไปให้ พร้อมกับค่อยๆ เอนตัวลงนอนหงาย โดยที่ดวงตาของเรายังคงสบประสานกัน ผมเลื่อนมือเลิกเสื้อนอนขึ้นเผยหน้าอก และร่นกางเกงนอนขาสั้นลงให้เผยสะโพกไว้แบบหมิ่นเหม่
อย่าหาว่าผมอ่อย ให้ท่า หรือใจง่ายนะครับ ได้โปรดเข้าใจผมบ้าง ผัวเมียนานๆ เจอกันทีแถมพอได้เจอกันก็มีเรื่องมากมายประดังประเดเข้ามา แต่ถึงอย่างนั้นเรื่องบนเตียงก็ไม่ควรขาดตกบกพร่อง และที่สำคัญก็คือผมรับปากกับพี่เปรมไว้แล้วว่าจะให้ลงโทษ ซึ่งการลงโทษนั้นก็เพื่อเชื่อมกระชับความรักและความสัมพันธ์ของเราให้เป็นหนึ่งเดียวมากขึ้นยังไงล่ะครับ
“บอกมาสิ.. ระหว่างพบรัก รัชชารักษ์ กับคุณหนูอิเคดะ ไอ.. แบบไหนถูกใจพี่เปรมมากกว่ากัน”
พี่เปรมยังคงไม่ตอบ ร่างสูงสมส่วนขยับเดินมาที่เตียง และขึ้นมานั่งคร่อมผมเอาไว้ สายตาของพี่เปรมกำลังจะหลอมละลายให้ผมร้อนรุ่มไปทั้งตัว
มือใหญ่จับมือของผมที่กำลังจับร่นกางเกงของตัวเองเอาไว้ และในพริบตาเดียวทั้งกางเกงขาสั้นพร้อมอันเดอร์แวร์ก็ลอยปลิวหายไปแบบไร้ทิศทาง ตามมาติดๆ ด้วยการดึงผมขึ้นแล้วกระชากเสื้อนอนตัวย้วยของผมออกอย่างไว เหลือไว้เพียงร่างกายของผมที่โล่งโจ้งเปลือยเปล่า ผมอยากรู้จริงๆ ครับว่าพี่เปรมไปฝึกวิทยายุทธ์วิชาปลดเปลื้องเสื้อผ้านี้มาจากไหน แต่เอาไว้ค่อยถามทีหลังล่ะกัน
“ทำไมวันนี้แร่ดจัง”
จบประโยคแบบไม่ให้ผมได้ใช้สมองคิดหาคำมาเถียง พี่เปรมก็จัดการปรนเปรอจูบจนผมมึนเมา และขณะที่กำลังนอนบิดเร่าจากแรงกระตุ้นจากจูบและลูบคลำคลึงเคล้นอยู่นั้น ผมก็ถูกยกขึ้นมานั่งคร่อมตัก
“อ่ะ.. อา”
นิ้วเรียวที่ชุ่มด้วยโลชั่นอุ่นเหนียวหลุบหายไปสำรวจภายในร่างกายของผมทีละนิ้วจนครบสามนิ้ว พี่เปรมรู้จังหวะและร่างกายของผมดีกว่าใคร เพราะฉะนั้นเรื่องเจ็บตัวกลายเป็นเรื่องรองไปเลยครับ ระดับคุณหมอเปรมนทีป์มีแต่ชั้นเชิงที่ยอดเยี่ยมเต็มเปี่ยมไปด้วยความเสียวล้วนๆ
“อุ่.. อ๊ะ..”
ท่อนเนื้อที่ทั้งร้อนผ่าวและใหญ่โตค่อยๆ ชำแรกผ่านเข้ามาในร่างกายของผมทีเป็นจังหวะ ผมซุกหน้าลงบ่าของพี่เปรมพร้อมกับส่ายสะโพกน้อยๆ ตอบรับการรุกรานด้วยความยินดี
พี่เปรมเริ่มจังหวะด้วยการกระแทกเบาๆ แต่ตรงจุดเป้าหมาย และเพราะร้างลาจากกิจกรรมเข้าจังหวะไปนาน ทำเอาความเสียวซ่านถูกกระตุ้นอย่างรวดเร็ว ขนาดแค่เริ่มต้นร่างกายของผมอ่อนยวบจนแทบจะประคองนั่งไม่ไหว
“พบรัก” เสียงทุ้มกระซิบเรียกชื่อผมข้างๆ หู ผมขานรับด้วยเสียงครางกระเส่า
“ไอ” พี่เปรมเรียกชื่อผมอีกครั้ง พร้อมกับกระแทกเข้าแรงๆ อย่างหนักแน่น และผมก็ยังคงขานรับด้วยเสียงครวญครางเหมือนเดิม แต่สิ่งหนึ่งที่ผมสัมผัสได้จากความหมายในน้ำเสียงของพี่เปรมก็คือไม่ว่าพี่เปรมจะเรียกผมด้วยชื่อไหน คนๆ นั้นก็คือผมอยู่ดี
“พ พี่เปรม อ่ะ” สองแขนโอบกอดแผ่นหลังกว้างแน่นขึ้น พี่เปรมก็ขยับสะโพกแรงขึ้นเช่นกัน
แท่งเนื้อใหญ่ที่พองตัวแบบเต็มที่กระแทกจุดเสียวกระสันของผมย้ำๆ อยู่อย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ประกอบกับมือใหญ่ที่รูดรั้งเอาอกเอาใจหนอนน้อยของผมตลอดเวลา ไม่นานนักผมก็ระเบิดความสุขอันพุ่งพล่านออกมาเต็มหน้าท้องแกร่งพร้อมกับกรีดร้องลั่นแบบไม่ออมแรง
ยกแรกของผมจบลงอย่างรวดเร็วเหมือนอย่างเคย ในขณะที่ของพี่เปรมยังขยายอำนาจตัวโตเต็มวัย พี่เปรมเว้นจังหวะให้ผมได้หายใจหายคอเล็กน้อย แค่เล็กน้อยจริงๆ ครับ เพราะยังไม่ทันได้ตั้งตัวร่างของผมก็ถูกพี่เปรมจับอุ้มลงจากเตียงโดยที่เบื้องล่างของเรายังเชื่อมติดกัน
“โอ้ววว.. พ พี่เปร๊ม. อ๊ะ.. อ๊า..” ผมกรีดร้องด้วยความจุกและเสียวกระสันกับลำใหญ่ร้อนของพี่เปรมที่จ้วงลึกเข้ามาจนสั่นไปทั้งร่าง ผมรีบยกขาขึ้นพันเอวสอบและยกแขนพันรอบคอของพี่เปรมเอาไว้เพื่อกันหลุดร่วง
“อย่าเกร็ง”
ไม่เกร็งได้ไงล่ะครับ ทั้งจุกและเสียวแถมยังกลัวจะหล่นขนาดนี้
“มึงตัวแค่นี้ กูอุ้มแตงทั้งคืนยังไหว”
เชื่อครับเชื่อ เชื่อว่าพี่เปรมเอาผมอยู่ เอาทั้งคืนก็ยังไหว เพราะแค่ความสูงก็ต่างกันเกือบฟุต นับประสาอะไรกับขนาดร่างกายล่ะครับ แต่มันเสียวอะ พี่เปรมเข้าใจตรงจุดนี้มั๊ยครับ
เพราะมัวแต่เกาะเป็นลูกลิง ผมจึงไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ พี่เปรมหัวเราะเหมือนชอบอกชอบใจอะไรสักอย่างออกมา พี่เปรมวางผมกลับมานอนบนเตียงเหมือนเดิม ผมก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก พี่จูบหน้าผากของผมหนักๆ แล้วหัวเราะเบาๆ
“ไม่แน่จริงนี่หว่า”
หืม? อะไร? ใครไม่แน่จริง? เรื่องอะไร? ผมกระพริบตาปริบๆ มองใบหน้าคมที่อยู่ใกล้แค่คืบ
“ไหนบอกจะยอมหมดเลยทุกท่าไง”
อ้าว เหี้ยแล้วไงครับ ผมเคยพูดแบบนั้นด้วยเหรอ? แกล้งเอ๋อ แกล้งแบ๊ว กลอกตาไปมา ทำไมผมถึงรู้สึกว่าจำอะไรไม่ค่อยได้ล่ะ?
พี่เปรมหัวเราะขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะจูบลงมาเบาๆ เราสบตากันนิ่งๆ อยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง แล้วแรงโน้มถ่วงก็ดึงดูดเราเข้าหากันอีกรอบ จวบจนถึงเช้าพี่เปรมก็ไม่ได้เล่นท่ายากกับผมหรอกครับ ท่าเบสิคนี่แหละ แถมยังทะนุถนอมเน้นเสียวและสุขแบบที่ให้ผมเจ็บตัวน้อยที่สุด ซึ่งก็ทำเอาน้องหนอนน้อยของผมสำลักความสุขจนนับครั้งไม่ถ้วน ผมถูกพี่เปรมรีดน้ำจนแทบหมดตัว และผมเองก็จำไม่ได้ด้วยว่าพี่เปรมเสร็จในตัวผมไปกี่ยก ได้นอนกันกี่โมงกี่ยาม แต่ยกสุดท้ายเท่าที่จำได้ผมร้องหวีดแบบสุดเสียงอย่างสุขสมอยู่ในห้องน้ำครับ
.
.
.
.
TBC.. :oni3:
เอิ่มมมม รู้สึกว่าตอนนี้จะยาวไปมั๊ยคะ? :hao4:
ฝากตามน้องไอไปที่เพจของรินนะคะ
น้องไอมีอะไรจะบอกทุกคนค่ะ >> (http://upic.me/i/e7/fanpage.jpg) (https://www.facebook.com/RirinRiya-207466036257412/) :m3:
-
ขอบคุณมากๆๆ นะคะ รินแก้ไขเรียบร้อยแล้วค่ะ :กอด1: :pig4:
จนชั้นกลัวว่าถ้าหากบอกความจริงออกไปว่าชั้นไม่ใช่พี่นายแล้วเด็กนั่นจะยังยิ้มให้ชั้นแบบเดิมรึเปล่า..”
น่าจะเกินมาคำหนึ่งนะคะ
-
:pig4: :heaven. ฟินนนนนน
-
อิอิ น้องไอ น่ารักอะ
-
จริงๆแล้วครั้งนี้น้องไอต้องปลอมตัวเพื่อให้ทุกคนเข้าใจว่า เป็นผู้หญิงเพื่อให้แต่งพี่เปรมเข้าตระกูลได้ถูกต้องรึป่าวคะ แต่เรารู้สึกว่า งานนี้เป็นการวางแผนหักหน้าคุณตาคุณยายพี่เปรมยังไงไม่รู้
-
พี่เปรมคนจริง!!! :sad4:
อยากได้แบบพี่เปรมสักคน ต้องแร่ดและน่ารักให้ได้แบบน้องไอใช่มั๊ยเนี่ยถึงจะได้แบบพี่เปรมมาครอบครอง **สงสัยรอไปอีกหลายชาติ** :laugh: :laugh:
เข้าสุภาษิตไทยที่ว่า ยิงนัดเดียวได้นกหลายตัว ใช่มั๊ยจ๊ะน้องไอ ได้ทั้งพี่เปรมและยังได้หักหน้าคุณตาคุณยายพี่เปรมอีก เริ่ดค่ะลูก :laugh:
-
ชอบน้องไอที่ซู๊ดดดด
นายเอกในดวงใจเลย นางเริดน่าา
พี่เปรมก็ดีงาม รู้ใจไอจังเป็นที่สุด
ของเค้าคู่กัน อิอิ
รอคุณตาคุณยายพี่เปรมรู้ความจริง ดูสิว่าจะรังเกียจน้องไอลงรึเปล่า
น้องเปี๊ยกกก ป้าคิดถึงงงงง มาจุ๊บๆหน่อย
น่ารักจริงเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
แร่ด แต่ก็ชอบใช่ไหมล่ะ555
อยากได้แบบพี่เปรมสักคนอ่ะ
-
>>>ไม่ยาวไปเลยค่ะ!!!!! ดีใจได้อ่านเยอะๆ<<<<<
ไอจังสุดยอดดดดดดดดดด อยากเห็นคนแก่ตกใจหงายเงิบ ฮิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
ปิดท้ายด้วยเอ็นซี พี่เปรมจัดหนักจัดเต็มเลยทีเดียว อร๊ายยยย :hao7:
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
ร้ายกาจมากน้องไอพี่เปรม
-
งานนี้พบรักทำแสบมาก 55555555
ถ้าคุณตากับยายพี่เปรมรู้คงอกหักแตกตายแหงมๆ 5555555
แหมพี่เปรมอุ้มพบรักทั้งคืนจะไหวหรอ พรุ่งนี้คงปวดแขนปวดหลังแน่ เพราะพี่เปรมแก่แล้ว 55555 :impress2: :pig4:
-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:heaven สวรรค์
-
สวยจิงๆเลย
-
จุดประสงค์ก็น่าจะทั้งสองอย่าง ++ นั่นแหละ
ทั้งการเข้าตระกูลแต่ก็ต้องกันทางตายายพี่เปรมไว้ด้วย
เพราะว่าท่าทางทางนั้นก็ร้ายและงกมากเอาการ
เห็นชัดๆตอนนี้พอมีเป้าหมายใหม่ที่ดีกว่าคุณยายพี่เปรมก็ทิ้งน้องปุ๋ยคอกโดยทันที
-
ไหนน้องไอบอกพี่เปรมว่าจะเอสเอ็มก็ได้ ท่าไหนก็ได้ไงลูก :laugh: :laugh: :laugh:
-
น้องไอ o13
-
พี่เปรมชนะเลิศ :hao6: :hao6: :hao6:
-
น้องไอค่ะ น้องจะแต่งหญิงหรือไม่แต่งหญิง พี่เปรมก็รักล่ะค่ะ เพราะน้องไอเป็นน้องไอไงค่ะ
-
ยังยืนยันคำเดิม...ว่าเกลียดตายายของพี่เปรม ร้ายกาจเกิน
-
ตอนนี้ยอมใจพี่เปรมจริงๆค่ะ :m25: พูดน้อยต่อยหนักจริงๆ
-
:o8: :m25:
-
ทั้งหวานทั้งเลือดทะลักเลยทีเดียว
-
ขอบคุณ :)
-
ยันเช้า สตรองมากกกกค่ะ
เป็นเมียพี่เปรมต้องอดทน แต่คุ้มค่าเพราะสามีทั้งหล่อทั้งหลงเมียมาก
ขอบคุณค่ะ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
นิพพานเลยค่ะ :m3: :heaven
-
ตายายต้องเงิบจริงๆ บรัย
เป็นการลงโทษที่ได้กำไรคนดูจริงๆค่ะ -.,-
-
จะคนไหนพี่หมอเปรมก็ฟิน~
ตอนนี้พี่หมอ เปรมสมชื่อเลยล่ะสิ อิอิ
-
555555555
แรดแค่ก็ชอบใช่ไหมพี่เปรม
ไอน่ารักอ่ะะะ
-
รักเรื่องนี้ :hao6:
-
สนุกมากกกกกกก 5555 น้องไอไหนยอมให้พี่เปรมเล่น sm ไงจ๊ะ
แต่เหนืออื่นใดคือ พี่เปรมหล่อมากกกกกกกกกกกกก หลงรักรอบที่ 10 :m3:
-
พบรักนี่ไม่แน่จริงนี่หว่า 555555555 :laugh: พี่เปรมคนจริง :impress2:
-
:L1: ตามตอนต่อด้วยใจจรดจ่อ
-
เอาไปเลย ให้ใจไปทั้งดวงเลยยยย :m3: :m3:
-
เจอพี่เปรมอุ้มแตงน้องไอไป ไอ้ที่คิดไว้ว่าจะคอมเม้นต์อะไรลืมหมดเลย
ฟิน :heaven :heaven :heaven
-
อูยยยยยยย เจอบทลงโทษ หมออุ้มลิง เอ้ย ลิงอุ้มแตงเข้าไป :haun4: :m25: ทำเอาเม้นท์ไม่ออกเหมือน รีบน เลย มัน :heaven อยากให้ตายายพี่เปรมรู้ความจริงจังเล๊ยยยยยยยยยยยยยย ว่าน้องไอกับคุณหนูไอที่ชื่นชมจนอยากจะจับเป็นสะใภ้แทนอีปุ๋ยหมักเน่า ซะจนตัวซีดตัวสั่นจนลืมว่าโกรธพี่เปรมอยู่ถึงขั้นตัดขาด แก่ผมสองสีแบบนี้จัดหนักจัดเต็มหน่อยเถอะน้องไอ เอาให้ความดันวิ่งจากอกลงตูดไปเลย :laugh:
-
:katai5::katai5: :katai5:
-
ตามอ่านทันแล้ววว :hao7: และมาทวงง5555555555555
-
สนุกมากๆ คะ รออ่านต่อนะคะ :mew1:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-42-
ชีวิตของผมกลับสู่สภาวะปกติ เพราะคุณยายกลับไปญี่ปุ่นและพี่เปรมก็กลับไปทำงานตามหน้าที่ได้หนึ่งเดือนแล้วครับ และวันเกิดพี่เปรมอายุครบยี่สิบหกปีเพิ่งจะผ่านมาเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ซึ่งผมก็ทำได้แค่ร้องเพลงและเป่าเค้กวันเกิดผ่านวีดีโอคอล แตกต่างจากวันเกิดของเขื่อนในวันนี้ เราจัดงานปาร์ตี้บาร์บีคิวเล็กๆ กันที่สนามหน้าบ้านของผม และไหนๆ ก็ใกล้จะถึงวันคริสมาตส์และวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ คุณลุงเด่นจึงถือโอกาสจัดรวบเป็นงานเดียวกันซะเลย เชิญแขกประจำอย่างคุณลุงศักดิ์และน้าทิพย์ อีกทั้งยังมีแขกพิเศษอย่างพี่ปลื้มและน้องปิ่นก็มาด้วยครับ และซึ่งถ้าหากพี่เปรมอยู่ด้วยก็คงดี แต่ผมก็ได้แค่คิดเท่านั้นครับ
เขื่อนบอกกับผมว่าครั้งสุดท้ายที่มีงานวันเกิดคือเมื่อตอนอายุเจ็ดขวบ แต่พี่ปลื้มไม่เคยลืมวันเกิดของเขื่อนและยังเป็นคนเดียวที่มอบของขวัญให้เขื่อนมาโดยตลอด ซึ่งของขวัญที่ได้จากพี่ปลื้มไม่ว่าจะเป็นอะไรเขื่อนก็ดีใจจนร้องไห้ทุกครั้ง อย่างครั้งนี้ที่ผมเพิ่งได้มาเห็นกับตา เขื่อนเลือกแกะของขวัญจากพี่ปลื้มเป็นกล่องสุดท้าย และรเขื่อนก็โผเข้ากอดพี่ปลื้ม ฝ่ายนั้นรับกอดอย่างเดียวไม่พอยังมีจูบกระหม่อมไปสองสามครั้งด้วย แล้วดูสิขนาดงานใกล้จะเลิกทั้งคู่ยังไม่ห่างจากกันเลย แบบนี้จะไม่ให้ผมคิดว่าคู่นี้มีอะไรเกินพี่น้องได้ยังไงล่ะครับ
“กูจะฟ้องพี่เปรม” จู่ๆ ไอ้เพื่อนรักก็เอ่ยชื่อบุคคลอันเป็นที่เคารพของผมขึ้นมา ผมจึงต้องหันไปมองไอ้ดีนอย่างไว
“มึงหึงพี่ปลื้มกับน้องเขื่อน กูมีคลิปเป็นหลักฐาน สายตาและสีหน้าของมึงชัดเจนมาก และกูก็มีน้องปิ่นกับน้องเปี๊ยกเป็นพยาน งานนี้มึงดิ้นไม่รอดแน่ พี่เปรมเอามึงจนลุกไม่ขึ้นแน่”
ไอ้ดีนพล่ามจบ ผมนี่ขึ้นเลยครับ ไม่ใช่ลุกขึ้นนะครับ แต่ตีนกระดกขึ้นถีบเก้าอี้มันไปแบบเต็มแรงจนไอ้ดีนกลิ้งไปนอนหงายเงิบอยู่บนสนามหญ้า ส่วนน้องปิ่นก็แทนที่จะช่วยแฟนตัวเองกลับนั่งหัวเราะจนน้ำตาเล็ดน้ำตาไหล ไอ้ดีนลุกขึ้นมาโอดครวญโกรธแค้นผมอยู่พักใหญ่ น้องปิ่นคงจะสงสารเลยชวนไอ้ดีนให้ช่วยยกถาดผลไม้ไปให้ผู้ใหญ่ที่กำลังร้องคาราโอเกะกันอยู่ในบ้านครับ ซึ่งสวนทางกับพี่ดินที่เดินออกมาพอดี
“น้องอยากกินกุ้ง” ทำหน้าตาปริบๆ อ้อนไปด้วย พี่ชายที่กำลังจะเดินมาทางผมเลยต้องวกกลับไปตรงเตาปิ้งย่าง ให้พี่แม่บ้านช่วยหนีบกุ้งหนีบปูเผาใส่จานพร้อมน้ำจิ้มซีฟู้ดมาให้
นอกจากพ่อ ก็มีพี่ดินนี่แหละครับที่คอยแกะกุ้งแกะปู ปอกโน่นปอกนี่ให้ผมกินตั้งแต่เด็กยันโตจนป่านนี้ก็ไม่เคยบ่นสักคำ
“พี่ดิน”
“อืม?”
“พี่ดินคิดยังไงกับเขื่อน?”
“หืม?” พี่ชายเลิกคิ้วแล้วมองผมสลับกับเขื่อนแว่บหนึ่ง จากนั้นก็ส่งกุ้งที่แกะเสร็จแล้วให้ผม
“พี่รักเรามากกว่าอยู่แล้ว อิจฉาเป็นเด็กไปได้”
แทบสำลักกุ้งเลยครับ โอเค ผมยอมรับว่าเรื่องอิจฉามันก็มีบ้างอะไรบ้าง แต่สำหรับคำถามนี้พี่ชายกำลังเข้าใจน้องผิดประเด็นอยู่นะ เอาเป็นว่าผมจะขอต้องตั้งคำถามใหม่ล่ะกัน
“พี่ดินแยกห้องนอนกับเขื่อนแล้วเหรอ?”
“ตอนนี้เขื่อนสามารถควบคุมอารมณ์และเปิดใจยอมรับคนรอบข้างได้มากขึ้น สามารถอยู่คนเดียวได้และรู้จักที่จะอยู่ร่วมกับคนอื่นได้แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอยู่ในระยะที่ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด” ร่ายยาวมาเป็นวิชาการงานหมอกันเลยทีเดียว
“การรักษาล้วนๆ?”
“อะไรของมึง?” คิ้วเริ่มขมวดแล้วครับ ผมจึงต้องรีบหาเรื่องแถออกนอกประเด็น
“น้องอยากกินปู” ทำปากจู๋น่ารักไปด้วย และมันก็ได้ผล พี่ดินเลิกขมวดคิ้วแล้วแกะปูให้ผมต่อ
สรุปประเด็นดินเขื่อน ไม่มีอะไรซัมติ้งในกอไผ่ ผมหันสบตาโตๆ ของน้องเปี๊ยกที่กำลังเล่นมุ้งมิ้งอยู่กับน้องเน่า เด็กน้อยส่งซิกสัญญาณไปทางเตาปิ้งย่าง ตรงนั้นมีพี่แม่บ้านกำลังจัดเก็บของและมีพี่โทชิโอะกำลังช่วยเขี่ยถ่ายในเตาไฟ
ผมหันกลับมารับก้ามปูเนื้อแน่นๆ ชุ่มไปด้วยน้ำจิ้มซีฟู้ดรสเด็ดฝีมือคุณป้าพิมพ์ ทันทีที่เข้าปากผมสัมผัสได้ถึงความสดที่ผสานลงตัวกับความแซ่บ อร่อยเหาะไปเลยครับ
“พี่ดิน”
“อืม?”
“พี่ดินว่าเขื่อนกับพี่โทชิโอะดูเหมาะสมกันป่ะ?”
พี่ดินส่งปูที่แกะแล้วให้ผมอีกชิ้น จากนั้นก็หันมองพี่โทชิโอะกับเขื่อนสลับกันไปมา แล้วหันมามองผม
“ก็เค้าเป็นแฟนกัน”
“อ้อ” แบบนี้นี่เอง
เฮ้ย!! ไม่ใช่สิ! เดี๋ยวนะ!?!
“เห๋-----------?!” ลากเสียงยาว เบิกตาโต อ้าปากค้าง
นี่คืออาการของการตกอยู่ในสภาวะเงิบบวกสตั๊นอย่างสมบูรณ์แบบ ผมพลาดเรื่องนี้ตอนไหน?! อะไร? เมื่อไหร่? ยังไง? แวร์ ว๊อท เว็น ฮาววววว?!! ผมมองพี่โทชิโอะสลับกับเขื่อนไปมาจนรู้สึกว่าโลกมันหมุนได้
คิ้วเข้มๆ ของพี่ดินเลิกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นใบหน้าหล่อตี๋ก็ระบายยิ้มออกมา พี่ดินใช้ข้อนิ้วชี้และนิ้วกลางเคาะหน้าผากของผมเบาๆ
“เอาปูอีกมั๊ย?”
พยักหน้ารัวๆ เอาครับเอา แม้จะงงปนสะอื้นรู้สึกช้ำใจ ปวดใจ เจ็บใจ ร้องไห้กระซิกๆ กับการพลาดจุดพีคของการกินเผือกกินมัน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็คนละเรื่องกับการที่ผมยังอยากกินปู
“ไม่ต้องกลัวเสียฟอร์ม ยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้”
แน่ะ มีรู้ทันอีกว่าที่ผมทำหน้าเศร้าชอกช้ำอยู่นี่เพราะเสียฟอร์ม เบื่อพี่ชายคนนี้จริงๆ แต่เอาเถอะถ้าเรื่องนี้มีพี่ดินรู้แค่คนเดียว ผมก็ใจชื้น ยืดอก ขึ้นมาหน่อยครับ
“จริงอะ?”
“เออ”
พี่ดินยืนยันขนาดนี้ผมก็ยิ้มออกแล้วครับ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้วล่ะ เพราะ ณ เวลานี้คนที่ใกล้ชิดเขื่อนมากที่สุดก็คือพี่ดินนี่แหละ ว่าแต่พี่ชายของผมทั้งหล่อ ใจดี แสนดี อาชีพดี ฐานะดี ทุกอย่างดีไปหมดขนาดนี้ทำไมยังโสดล่ะครับเนี่ย
“พี่ดิน”
“อืม?”
“พี่ดินคิดจะหาพี่สะใภ้ให้น้องรึยังเนี่ย?”
กุ้งตัวใหญ่เนื้อแน่นถูกส่งมาให้ ผมรับเข้าปากอย่างไว
“ไว้แน่ใจแล้วจะบอก”
ตอบแบบนี้แสดงว่ามีคนที่คบอยู่แล้วแน่นอนครับ
“ผู้หญิง หรือ ผู้ชาย?”
“แม่ของลูก” ผู้หญิงชัวร์ครับ
“บอกน้องคนแรกนะ”
“เออ”
แม้จะเป็นการตอบเหมือนตัดรำคาญ แต่ผมรู้ว่ายังไงพี่ดินก็จะบอกผมเป็นคนแรกอยู่ดี เพราะอะไรน่ะเหรอครับ ก็เพราะถ้าผมงอน พี่ดินจะขี้เกียจมาตามง้อน่ะสิ อิอิ พอคิดถึงตรงนี้ก็ทำให้ผมนึกถึงพี่ปลื้มกับเขื่อนได้ครับ ผมมีพี่ดินที่ดูแลและเอาใจรักและเคารพมากมายเหมือนพ่อคนที่สอง เขื่อนเองก็คงจะคิดแบบนั้นกับพี่ปลื้มเหมือนกัน
จุ๊บ...
ผมจุ๊บแก้มพี่ดินตอนที่เจ้าของแก้มไม่ทันตั้งตัว
“สัส! หน้ากูเลอะหมด” พี่ดินโวยวายเสียงดังลั่น ในขณะที่ผมหัวเราะขำด้วยความสนุก
ผมหอมแก้มพี่ดินบ่อยครับ ไม่ใช่เฉพาะพี่ดินหรอก ไอ้ดีนผมก็จับมันมาหอมบ่อยๆ มันเป็นการแสดงออกถึงความรักในครอบครัว แต่แค่ตอนนี้ปากของผมเลอะน้ำจิ้มซีฟู้ด พี่ดินเลยโวยวายยังไงล่ะครับ
“เช็ดเลยมึง!” รีบดึงทิชชู่เช็ดแก้มให้พี่ดินจนสะอาด เมื่อพี่ดินพอใจก็นั่งแกะกุ้งให้ผมต่อ
“ทำอะไรกัน?” ผมเงยหน้าขึ้นมองคนถาม พี่ปลื้มมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“แกะกุ้ง แกะปู” พี่ดินตอบพี่ปลื้มแบบสบายๆ แต่ผมเห็นนะในแววตาของทั้งคู่มีประกายไฟต่อสู้กันอยู่
เอาง่ายๆ คือพี่ปลื้มไม่พอใจพี่ดินเรื่องเขื่อนอยู่ก่อนหน้าแล้ว และครั้งนี้ก็ดันมีผู้ชายหน้าตาดีแบบผมเข้ามาเพิ่ม ก็ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองหรอกครับพี่ปลื้มกำลังหึงผม
“ผมถามถึงเมื่อกี้”
“ก็... แกะกุ้ง แกะปู”
นี่เค้าเรียกตอบแบบกวนตีนแล้วครับพี่ชาย พี่ปลื้มเค้าแค่อยากได้คำตอบว่าผมจูบแก้มพี่ดินทำไมต่างหาก ใจจริงผมก็อยากเห็นทั้งคู่กวนตีนใส่กันอีกหน่อย แต่ดูจากสีหน้าของเขื่อนแล้ว ผมคิดว่าผมคงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้สถานการณ์ดีขึ้นโดยเร็วที่สุด
“เมื่อกี้ผมแค่แกล้งพี่ดิน ว่าแต่พี่ปลื้มกินด้วยกันมั๊ย? สดๆ ทั้งนั้นเลยนะ” เอียงคอเชิญชวนให้กิน(ของทะเล)เต็มที่ ใบหน้าหล่อคมเข้มที่บึ้งตึงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ผมควรจะภูมิใจในเสน่ห์ของตัวเองดีมั๊ยครับ
“เอ๋ พี่ปลื้มแพ้อาหารทะเลนี่นา” แอ๊บแบ๊วตกใจเล็กน้อย
“จำได้?” พี่ปลื้มกระตุกยิ้มมุมปาก หล่อทีเดียวครับ แต่ไม่ได้ทำให้หัวใจของผมเต้นแรงแบบพี่เปรม
“จำได้สิ” ผมยิ้มหวาน และเวลาเดียวกันนั้นผมก็ได้ยินเสียง ‘อ๊วก’ ดังมาจากพี่ชายที่นั่งข้างๆ
ใจเย็นๆ ครับพี่ชายอย่าเพิ่งอาเจียนออกมา ได้โปรดทนดูน้องสกิลแอ๊บแบ๊วอีกนิดนึง
“พี่ปลื้มเอาเป็นบาร์บีคิวหมูกับไก่ดีกว่านะ อร่อยเหมือนกัน” พูดจบก็หันไปส่งซิกให้เขื่อน ฝ่ายนั้นรีบวิ่งไปหาอาหารมาทันทีครับ
ครืดๆ
แรงสั่นสะเทือนจากน้องไอโฟนในกระเป๋ากางเกงทำให้ผมต้องหยิบขึ้นมาดู แค่เห็นรูปหน้าจอผมก็รีบอุทานออกมาอย่างน่ารัก
“อุต๊ะ! สามีโทรมา”
ไม่ต้องสนใจว่าพี่ดินจะหัวเราะขำเสียงดังแค่ไหน และพี่ปลื้มจะทำหน้าผิดหวังเพียงใด ผมลุกขึ้นขอตัวออกไปจากตรงนั้นในทันที ซึ่งพอดีกับที่ไอ้ดีนกับน้องปิ่นเดินออกมาจากบ้าน ผมเลยกวักมือให้สองคนนั่นมานั่งร่วมวงสร้างบรรยากาศกระชับความสัมพันธ์ให้พี่ปลื้มกับพี่ดิน ส่วนผมขอพักยกเข้าสู่โหมดส่วนตั๊วส่วนตัวฉบับครอบครัวกับสุดที่รักและน้องเปี๊ยกก่อนนะครับ
.
.
.
.
วันเกิดเขื่อนเพิ่งผ่านไปไม่ทันไรก็เข้าสู่ปีใหม่ ซึ่งพี่เปรมก็ยังไม่ได้กลับบ้าน เนื่องจากช่วงเทศกาลงานฉลองรื่นเริงถือเป็นช่วงของการเฝ้าระวังอุบัติเหตุ คุณหมอทุกคนต้องอยู่ประจำที่โรงพยาบาล ผมเข้าใจครับ พบรักซะอย่างไม่เจอคนรักแค่สองสามเดือนและไม่ได้อยู่ด้วยกันในคืนข้ามปีผมไม่มีงี่เง่าแน่นอน ก็แค่นอนไม่หลับและให้พี่เปรมเปิดวีดีโอคอลอยู่ด้วยกันจนถึงเช้าเท่านั้นเอง
ในวันที่อากาศดี๊ดีหลังปีใหม่ ผมช่วยแม่ทำอาหารมื้อเที่ยง ในขณะที่หลังบ้านพี่โทชิโอะกำลังทำความสะอาดอ่างปลาให้แม่โดยมีเขื่อนคอยเป็นลูกมือ ผมแอบมองทั้งคู่อย่างพินิจวิเคราะห์ แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่มีวี่แววว่าทั้งคู่จะสวีทหวานกันแม้แต่น้อย ยิ้มให้กันสักนิดก็ไม่มีให้เห็น หรือจะพูดกันแต่ละครั้งก็แค่ประโยคสั้นๆ พี่โทชิโอะหน้าตานิ่งเรียบเช่นใดก็ยังคงเช่นนั้น ส่วนเขื่อนก็ยังคงหน้าตาบึ้งตึงเหมือนโกรธใครมาสักสิบชาติ หากจะมีพิรุธก็เพียงจุดเดียวนั่นคือทั้งคู่เข้ากันได้ดีเกินไปครับ
“น้องไอจางงง!”
เสียงแม่ที่ดังขึ้น ทำให้ผมรีบดึงความเผือกกลับมาและตระหนักได้ว่าเกือบจะได้เทแกงทั้งหม้อลงในอ่างล้างจานแล้วครับ แม่ทำหน้าดุใส่ ผมจึงต้องขอโทษอย่างไว
“ซึมิมาเซน โอก้าซัง”
“โด๊ ชิมาชิตะ กะ?” แม่ถามผมด้วยความเป็นห่วงว่าเป็นอะไรรึเปล่า?
จะตอบยังไงดีล่ะครับ ถ้าตอบไปตามความจริงว่าน้องไอมัวแต่กินเผือกกินมันเรื่องชาวบ้าน แม่คงได้ตีผมแน่ๆ แต่ถ้าไม่ตอบเลยก็กลัวแม่จะเป็นกังวล ผมกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด แต่แม่ไม่รอคำตอบของผมสักนิด แม่ขอเดาไปก่อนครับ
“คินิกาการุ? เคคคงชิคิ?” กังวลใจ? พิธีแต่งงาน?
“เอ๋-------- เคคคงชิคิ? นานิ???” ผมทำตาโตกับเรื่องที่แม่กำลังคิดอยู่ พิธีแต่งงานอะไรล่ะแม่? ไปกันใหญ่แล้ว
แม่อมยิ้มอย่างมีพิรุธ และผมก็รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ กับรอยยิ้มของแม่
“ชิมไป ดะเนะ” น่าเป็นห่วงจังเลยนะ... นั่นคือประโยคสุดท้ายที่แม่ทิ้งไว้ก่อนจะเดินไปตามพี่โทชิโอะและเขื่อนมาทานข้าวด้วยกัน
“แม่พูดเรื่องอะไรเหรอน้องเปี๊ยก??” ไม่ได้คำตอบจากแม่ผมก็ขอถามร่างทรงอับดุลตัวน้อยของผมแทนละกันครับ
น้องเปี๊ยกเอียงคอมองหน้าผมตาแป๋ว จากนั้นก็ส่ายหน้าไปมา ท่าทางแบบนั้นของเด็กน้อยทำให้ผมรู้สึกถึงเขาที่งอกอยู่บนหัวของตัวเอง
“บ๊อกๆ บ๊อกๆ” เด็กน้อยบอกผมว่า ‘ทำไมพี่ไอน่าเป็นห่วงแบบนี้นะ’ จากนั้นก็หันหลังเดินไปอ้อนแม่
เดี๋ยวสิครับ ทำไมไม่มีใครสนใจหรือคิดจะอธิบายผมสักคน ได้โปรดอย่าทิ้งไว้แบบนี้ ใครจะแต่งงาน? พิธีแต่งงานอะไร? ผมยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่พักใหญ่ แต่สุดท้ายรสชาติแกงกะหรี่สูตรเด็ดของแม่ก็ทำให้ผมลืมมันไปเสียสนิท กินอิ่มนอนหลับสบายดีเป็นปกติครับ
.
.
.
.
เสาร์ที่สองของเดือนมกราคม พี่เปรมบินกลับมาวันนี้ไฟท์เจ็ดโมงเช้า แต่ผมกับน้องเปี๊ยกมายืนรอรับที่สนามบินก่อนเวลาเกือบสามชั่วโมง ไม่ได้ตื่นเต้นหรอกนะ แค่กลัวรถติดเท่านั้นเอง
“รอนานมั๊ย?” ประโยคแรกที่เจอกันครับ จากนั้นพี่เปรมก็โอบไหล่รั้งผมเข้าไปจูบกระหม่อม ก่อนจะลูบหัวทักทายน้องเปี๊ยก
ปากของผมมันฉีกยิ้มจนหุบไม่ลงแล้วล่ะครับ รู้สึกว่าไม่ได้เจอกันเกือบสามเดือนพี่เปรมคล้ำขึ้นนิดหน่อย ซึ่งคงเป็นเพราะต้องลงพื้นที่ไปตรวจรักษาดูแลชาวบ้านที่อยู่ห่างไกลออกไป พี่เปรมดูหล่อคมเข้ม สมบูรณ์แบบเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ยิ่งเวลาที่ยิ้มมุมปากนิดๆ หล่อซะจนผมแอบหลงคิดว่าเป็นพี่ท็อปบิ๊กแบง
เราเดินกันไปลานจอดรถ ระหว่างทางไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย วันนี้คนค่อนข้างเยอะและวุ่นวาย ดังนั้นกว่าจะเดินกันมาถึงรถก็ใช้เวลาหลายสิบนาทีครับ แต่พอขึ้นรถมาเท่านั้นแหละผมกระชากคอพี่เปรมมาจูบทันที เป็นจูบที่ไม่ได้ดูดดื่มลึกล้ำแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ล้นอยู่ในอก
“คิดถึง” คำสั้นๆ จากผมแต่ในความรู้สึกคือมากถึงมากที่สุดครับ
“อืม” พี่เปรมหอมแก้มของผมตอบรับว่าคิดถึงมากที่สุดเช่นกัน
“บ๊อกๆ” อ่อ น้องเปี๊ยกรีบส่งเสียงว่าตัวเองก็อยู่ตรงนี้นะ
“อ้าวไอ้เปี๊ยก กูคิดว่าหนอนด้วง”
“พี่เปร๊ม!!”
“หงิ๊งงงงง”
อารมณ์สวีทหวานเมื่อครู่หายวับไปกับอากาศ ผมรีบอุ้มน้องเปี๊ยกที่น้อยอกน้อยใจตัดพ้อว่าพ่อเปรมรังเกียจอย่างน่าสงสารมาโอ๋ปลอบ
“พ่อเปรมไม่รักแต่พี่ไอรักน้องเปี๊ยกนะ น้องเปี๊ยกของพี่ไอน่ารักจะตายไป เห็นมั๊ยน้องเน่าก็รักน้องเปี๊ยกนะ” เด็กดีของพี่ไอไม่เสียใจนะคนเก่ง
กำลังจะร้องไห้อยู่รอมร่อเพราะสงสารเด็กน้อยเหลือเกินครับ จริงๆ น้องเปี๊ยกน่ารักนะครับ เฟรนชี้ ปั๊ค ถึงจะตาโต หูตั้ง หน้าย่น ตดเหม็น คอสั้น ตัวตัน แต่ผมเชื่อครับว่าใครเห็นน้องเปี๊ยกเป็นต้องหลงรักทุกคน และผมก็ยังคงรักน้องชายของผมเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
“ขี้งอนนะมึง”
ผมยู่หน้าใส่พี่เปรมไปหนึ่งที ชิส์ ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย และจังหวะที่กำลังจะสะบัดหน้าใส่ พี่เปรมก็แย่งน้องเปี๊ยกไปจากอก จะแย่งกลับก็ไม่ทัน น้องเปี๊ยกไปห้อยต่องแต่งอยู่หน้าพ่อเปรมแล้วครับ
“บอกสิแม่มึงน่ารักมั๊ย?”
“บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกต้องตอบว่าน่ารักแน่นอนครับ
“เตี้ย แขนสั้น ขาสั้น ตาชั้นเดียว แต่กูก็รัก”
ไม่ทราบว่าพี่เปรมกำลังหมายถึงใครครับ ทำไมฟังดูขี้เหร่จัง
“มึงเองก็เหมือนกัน”
“หงิ๊งงงงง” อ้าวเฮ้ย! พ่อเปรมพูดแค่นั้นแต่ทำไมน้องเปี๊ยกซึ้งใจจนน้ำตากระเฉาะเลยครับ
พี่เปรมจุ๊บหน้าผากย่นๆ ของน้องเปี๊ยกหนึ่งทีแล้วส่งกลับมาให้ผม
“เมื่อกี้พี่เปรมพูดถึงใคร?” ไอ้ขี้เหร่เตี้ย แขนสั้น ขาสั้น ตาชั้นเดียวที่พี่เปรมไปหลงรักมันเป็นใคร ไอจะสั่งให้พี่โทชิโอะไปจับมันถ่วงน้ำ
พี่เปรมหันมายักคิ้วให้ผม
“คนในกระจก” จากนั้นก็สตาร์ทรถมินิคูเปอร์ของผม สี่ล้อเคลื่อนตัวออกไปข้างหน้า ในขณะที่ผมก็ได้แต่นั่งมองกระจกตาปริบๆ แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก
“สุดหล่อ” ผมยักคิ้วให้คนในกระจก และได้ยินเสียงหัวเราะ ‘หึ’ เบาๆ ลอยมา
เห็นทีผมคงต้องให้พี่โทชิโอะหายาลดความหน้าตาดีมาให้ผมหน่อยซะแล้วมั้งครับ
.
.
.
.
ออกจากสนามบินพี่เปรมก็ขับรถออกไปนอกเมือง ฝ่าสภาพการจราจรที่แน่นขนัด ยิ่งจุดไหนที่ผ่านสถานที่จัดงานวันเด็กตรงนั้นแทบจะเป็นอัมพาต เราจึงแวะร้านอาหารทานมื้อเที่ยงกันก่อนแล้วค่อยเดินทางต่อ ซึ่งจุดหมายของเราก็คือพ่อของผมครับ
“พ่อ” ผมนั่งลงยกมือไหว้พ่อ มองรูปพ่อ และยิ้มให้ท่านเหมือนอย่างเคย
แม้ว่าตอนนี้พ่อของผมจะไม่ได้คอยดูแลและปกป้องผมและแม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นพ่อก็ยังอยู่ในใจของผมและแม่เสมอ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พ่ออยู่ที่ไหน อยู่บนฟ้านั่น หรือบางทีพ่ออาจจะมาเกิดใหม่อยู่ที่ใดสักที่บนโลกใบนี้ หรือไม่พ่ออาจจะรอแม่อยู่ในภพภูมิที่ดีที่ไหนสักแห่ง ตั้งแต่วันที่พ่อส่งน้องเปี๊ยกกลับคืนมา ผมก็ไม่เคยฝันหรือสัมผัสถึงพ่อได้อีกเลย
พี่เปรมวางดอกไม้ รินน้ำใส่แก้ว จากนั้นก็พนมมือ มองรูปพ่อนิ่งๆ อยู่นานสองนาน ผมไม่รู้ว่าพี่เปรมอยากจะมาหาพ่อของผมทำไม แต่ผมก็ไม่ได้ทักท้วงใดๆ เพราะผมเองก็คิดถึงพ่อเช่นกัน ผมนั่งมองรูปพ่ออย่างเงียบๆ ภายในจิตใจของผมจะเบาโล่ง รอบตัวมีแต่ความเงียบสงบ ไม่มีสายลมเย็นสบายพัดผ่านมาให้ชื่นใจเหมือนทุกครั้ง จนเวลาผ่านไปนานพอสมควรเราทั้งคู่ลุกขึ้นแล้วบอกลาพ่อ
“พี่เปรมรู้มั๊ยว่าพ่อเป็นคนสร้างปาฏิหาริย์ให้เราเจอกันนะ”
“หืม?”
ผมยิ้ม ไม่ตอบหรืออธิบายอะไรมากกว่านั้น พี่เปรมเองก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ หรือต่อให้พี่เปรมถาม ผมเองก็ไม่คิดจะอธิบายอะไรเหมือนกัน น้องเปี๊ยกเงยหน้ามองผมแล้วยิ้ม ผมจึงกดจูบไปบนหน้าผากย่นๆ หนึ่งที ถ้าไม่มีพ่อและไม่มีน้องเปี๊ยกผมคงไม่ได้เดินอยู่ข้างพี่เปรมแบบนี้
“ว่าแต่พี่เปรมอยากจะเจอพ่อทำไมเหรอ?” ผมอยากรู้จริงๆ ครับ พี่เปรมชวนผมมาหาพ่อแบบนี้แสดงว่าต้องมีอะไรแน่ๆ แต่คำตอบของพี่เปรมมีเพียงรอยยิ้มมุมปาก ประโยคสนทนาจึงจบลงแค่นั้น
สี่ล้อคู่ใจของผมเคลื่อนตัวมุ่งหน้ากลับบ้าน ระหว่างทางเราคุยกันเรื่องสัพเพเหระ ส่วนใหญ่ผมจะถามเรื่องงานของพี่เปรมครับ และคนตอบก็ตอบแค่สั้นๆ เอาแค่รู้แต่ไม่มีการอธิบายเจาะลึกใดๆ ส่วนน้องเปี๊ยกก็ส่งเสียงแซวผมกับพี่เปรมเป็นระยะ จนกระทั่งเข้าเขตกรุงเทพฯ เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นตอนที่สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีแดงพอดี
“เรียนจบเมื่อไหร่?”
“อีกสามเดือน”
พี่เปรมเงียบไปครู่หนึ่ง เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
“อีกสามเดือนคุณตาจะสั่งย้ายให้กูกลับมาทำงานที่โรงพยาบาล”
“หืม?” แสดงว่าอีกสามเดือนพี่เปรมได้กลับเข้าตระกูลชนะวิรุณพลแล้วสินะ
สายตาของผมประสานกับดวงตาคู่คมพอดี พี่เปรมดีดจมูกผมเบาๆ
“คุณตาคุณยายจะขอเมียให้กู”
วินาทีนี้นี่เองที่ผมได้ยินเสียงของแม่ลอยแว่วเข้ามาในโสตประสาทว่า ‘เคคคงชิคิ..’ ถึงบางอ้อเลยครับ นี่สินะพิธีแต่งงานที่แม่พูดถึงในวันนั้น
“คิดว่าจะเป็นหลานเขยยากูซ่าได้ง่ายๆ รึไง?” ผมจึงยักคิ้วให้พี่เปรม
“แล้วมึงคิดว่าง่ายมั๊ยล่ะ?”
อื้อหือออ ย้อนกลับแบบนี้สู้บีบคอกันให้ตายไปเลยดีกว่ามั๊ยครับ คนอย่างผมไม่เคยง่ายหรอกนะ แมนๆ ชวนกันเตะบอลแบบพบรัก ไม่เคยอ่อย ไม่เคยให้ท่า ไม่เคยมารยา แม้แต่นิดเดียว
“ถึงจะถนัดท่าง่าย แต่ใช่ว่าจะเอาได้ง่ายๆ นะ” ผมเชิดหน้าตอบอย่างมั่นใจ
ดวงตาคู่คมทอประกายกรุ่มกริ่ม เวลาพี่เปรมทำท่าทางเจ้าชู้ใส่แบบนี้ทีไร ในอกด้านซ้ายของผมนี่เต้นระริกเลยครับ ผมเหลือบหางตามองคนพูดเล็กน้อย
“ทำไงดีวะ?” ใบหน้าคมหันมามองหน้าผม
ทำไงดีอย่างนั้นเหรอ? พี่เปรมถามผมแต่ความหมายในคำถามนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบ เราจ้องตากันนิ่งๆ อยู่หลายสิบวินาที ตัวเลขสีแดงที่นับถอยหลังบนเสาสัญญาณไฟค่อยๆ เหลือน้อยลงทุกที แต่หัวใจของผมกลับเต้นระทึกราวกับจะกระเด็นออกมาจากนอกอก
“แต่งงานกับกูมั๊ย?”
การรับรู้ดับวูบไปหลายวินาที เมื่อกี้พี่เปรมพูดว่าอะไรนะ ผมได้ยินไม่ชัด ฟังไม่ถนัด รู้แค่ว่าในดวงตาคู่คมนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงจัง และฉายชัดถึงความจริงใจ ทำเอาก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายของผมเต้นตุบตับรุนแรงจนแทบจะกระเด็นออกมา
“ไอ.. จะแต่งงานกับพี่เปรมรึเปล่า?”
สันญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว
“แต่งดิ” รีบตอบอย่างไว กลัวพี่เปรมจะเปลี่ยนใจ
ใบหน้าคมเผยรอยยิ้มเต็มแก้มแบบที่นานทีปีหนผมจะได้เห็นสักครั้ง ส่วนผมนะเหรอฉีกยิ้มทั้งเขินทั้งดีใจจนหน้าบานเป็นจานดาวเทียมเลยครับ
.
.
.
.
.
.
.
TBC.. :m3:
ขออภัยที่มาลงช้านะคะ ตั้งแต่ปีใหม่มางานมะรุมมะตุ้มรุมรักรินจนแทบไม่มีเวลาว่างเลย
และขอบคุณมากๆ สำหรับการติดตาม
ตอนหน้าก็จบแล้วค่ะ ดีใจกันใช่มั๊ย จบสักทีสินะ :mc4:
ติดตามการอัพเดทนิยายเรื่องนี้ได้ทางเพจนะคะ >> (http://upic.me/i/e7/fanpage.jpg) (https://www.facebook.com/RirinRiya-207466036257412/)
ใครมีเรื่องสงสัยหรือติชม หรืออยากพูดคุยเชิญที่เพจได้เลยนะคะ
เพจจะมีแอดมินชื่อริยาคอยดูแลอยู่อีกคนนะคะ
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการติดตามและกำลังใจที่มีให้กันมาตลอดค่ะ :m1:
ตอนจบ... ขอลงให้อ่านในเดือนแห่งความรักล่ะกันนะคะ :m4:
-
พี่เปรมทำไมพี่เปรมถึงไม่โรแมนติกเอาซะเลย
เป็นการขอที่ทื้อมากกกกก :katai5:
น้องไอหนูง่ายไปมั้ยลูก :hao7:
ไหนจะพ่อบอดี้การ์ดกับน้องเขื่อนอีกอะไรยังไง :hao3:
ไปคบกันตอนไหน วอททท :laugh:
-
แต่งงานกันเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย * v *)/
พี่เปรมไปขอน้องไอจากคุณพ่อใช่มั้ยเนี่ย
คุณตาคุณยายตต้องช๊อคแรงๆ ฮุฮุฮุ
ว่าแต่พี่โทชิโอะกับเขื่อนนี่ไปยังไงกันตอนไหน 555555555555
-
ปลื้มปริ่ม
-
ตายแร้ววว!! จะแต่งงาน อิอิ
-
แต่งแล้ว ดีใจๆๆๆๆ
-
งื้อออออ น่ารักกกก
ชอบมากกก
ว่าแต่ เขื่อนเป็นแฟนกับพี่โทชิโอะจริงดิ
-
ไหนบอกไม่ง่ายไงไอ แต่ตอบเร็วมาก :laugh:
-
รองานแต่งน้องไอกับพี่เปรม
-
อิอิ พี่เปรมนี่ อร๋ายยยย
-
"แต่งงานกับกูไหม" 555 ช่างเป็นการขอแต่งงานที่แมนสุดๆ เท่าที่เคยเห็นมา
แต่น้องไอคงชินแล้ว ถึงจะพูดไม่เพราะแต่ก็รักจริง Actions louder than words เนอะ
Sarawatta
-
อยากรู้จริงถ้าตากับยายรู้ว่าเป็นน้องไอจะทำหน้ายังไง คงขำกันไม่ออกแน่ หึหึ สมอยากกีดกั้นกันนักต้องโดนดัดหลังคืนซักบ้างตายายคู่นี้
-
:mew1:
-
แหมพี่เปรมก็ยังคงเป็นหมอเถื่อนกระทั่งตอนขอแฟนแต่งงาน
5555. เอ้าแต่งเดือนกุมภานี่แหละดี
-
พี่เปรมขอไอจังแต่งงานได้สมเป็นพี่เปรมจริงๆ
ตรงๆ ถื่อๆ แต่โดนใจไอจังที่สุดดดดดดดดด
-
ขอบคุณ :)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
จะแต่งงานแล้วววววว ขอแบบญี่ปุ่นเลยนะคะ
แต่ที่เงิบบบบ ที่สุด พี่โทชิกับเขื่อนเนี่ยนะ!!!!!
ว้อท!!!!!! :a5:
-
เดี๋ยวๆ ขอแต่งงานแบบนี้เลยเหรอคะพี่เปรม 555555 :laugh: จะจบแล้วว แงงง :sad11:
-
ปลื้มมมมม แทนน้องไอ
พีรเปรมขอแต่งแล้ว หนูไม่มีเล่นตัวเลย
ไหนบอกว่ายากไงลูก
แต่กับพี่เปรมใครจะกล้าเนอะ
ช๊อคคู่เขื่อนนิดหน่อย ไปได้กันตอนไหนนนนน
นึกว่าพี่บอร์ดดี้การ์ดชอบน้องไอเสียอีก
งง
-
ชัดเจนมากน้องไอจัง
ไม่ใช่คนง่ายๆ
-
น่ารักเชียวน้องไอพี่เปรมน้องเปี้ยก
-
โทชิโอะเขื่อน มายังไง? อ่านเรื่องนี้จิ้นตามไม่ทันจริงๆ อย่าบอกนะว่าเด่วอีกสักพักจะมี ดินปลื้มอีกคู่ 55555
-
เค้าขอแต่งงานกันแล้วค่ะคุณแม่
"แต่งงานกับกูไหม" แมนมากค่ะ ขอแต่งงานแมนสุดๆ แต่ก็เนอะ ถ้ารอให้พี่เปรมขอแต่งงานหวานๆ ไอคงไม่ได้แต่งกันพอดี
ตอนหน้าจะจบแล้ว แง๊งๆๆ
-
เป็นซีนขอแต่งงานที่ อืมมมมม เปรมนทีสไตลล์สินะ :laugh:
-
แมนๆ ไม่ง่าย แต่ไวยิ่งกว่าติดไฟแดง 555
-
น้องเปี๊ยกกกก แม่น้องเปี๊ยกกก จะแต่งงานแล้วนะ 555+
-
ขอแต่งงานแบบ...แมนๆ เตะบอล ป่ะคะ :laugh:
-
พี่เปร๊มมมมม ขอแต่งงานกันกลางแยกดื้อๆเลยงี้ ให้ไฟแดงและไฟเขียวเป็นสักขีพยานเหรอคะ :laugh: :laugh:
-
หูยยย น้องไอจะเป็นฝั่งเป็นฝาแย้ว สรุปเขื่อนคบกับพี่หน้านิ่งจริงเหรอ
ดีใจที่พี่ดินไม่ได้ชอบเขื่อน แกเป็นคนดีเนอะ ดูแลน้องจริงจังมาก
น้องไอขี้หวงว่ะ น้องน้อยของพี่ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ขอแต่งงานได้ทื่อมะลื่อมากค่ะ สมแล้วที่เป็นพี่เปรม :o8:
น้องไอ...ก็...นะ...เล่นตัวเกิ๊น 55555 รีบตอบด้วยความกลัวว่าพี่เปรมจะเปลี่ยนใจ :m20:
-
ชอบ~ เพิ่งมาตามอ่านและตอนหน้าก็จบ อื้อหือ โค้งสุดท้ายเลย... เกือบไม่ทัน ฮา
ชอบเปรมไอมากๆ เลย ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป
ปอลิง อยากรู้เรื่องเขื่อนกับโทชิโอะอ่ะ ดูมุ้งมิ้งสายเถื่อนดี :z2:
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร มีความสุขทุกครั้งเลยจร้าาาาาา :กอด1:
-
พี่เปร๊มมมมมมมมมมม การขอแต่งงานของพี่สุดยอดมาก แต่สุดยอดกว่าคือน้องไอผู้ใจแข็ง :laugh:
น้องไอไม่ง่ายนะ ไม่เลย เล่นตัวสุดยอดมาก พี่ยอม :laugh:
เขื่อนโทชิโอะมายังไงละเนี่ย แต่ก็โอเคนะ ดูลงตัวดี คนนึงหน้านิ่งอีกคนหน้าหงิก :z1:
ตอนหน้าจะจบแล้วอะ แง้ :sad4:
-
จะจบแล้วเหรออออออ ม่ายยยยยยย :katai4: รักเรื่องนี้ไม่อยากให้จบเลย :katai1: แต่ดีใจมาก ปริ่ม ลูกชายโดนขอแต่งงาน แบบฮาร์ดคอร์ น้องไอก็ไม่ง่ายเลย ไม่ง่ายเลยจริงๆ :laugh:
-
โอ๊ยยยยยยยย ฟิน~~~~~
แมนๆ เตะบอลแบบพบรัก อ่ะนะ ไม่ง่าย ไม่ง่ายจริงๆ
ขอปุ๊บ หายสตั้นปั๊บ ตกลงครับทันที
ให้มันได้แบบนี้น้องไอ
-
"แต่งงานกับกูไหม"
เป็นการขอแต่งงานแบบดิบๆ เถือนนิดๆ สไตล์หมอเปรม อิอิ
-
เราไม่เข้าใจพี่ปลื้มเลยอ่ะ ตอนแรกนางเป็นคนจะเลิกกับไอ ดูเหมือนหมดรักไปแล้วไม่ใช่หรอ แล้วทำไมตอนนี้ถึงดูอาลัยไอจัง หรือเราเข้าใจผิดตั้งแต่แรก แต่ดีแล้วที่ทำให้ไอได้รักกับพี่เปรมตัวจริง น่ารักมาก
-
มีความสุขจริงๆ มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องนี้ ชอบพี่เปรม รักน้องไอ เอ็นดูน้องเปี๊ยก
จะแต่งงานแล้วนะไอจังงงง อิจฉา :laugh:
ตอนหน้าจะจบแล้ว!! โนว!! :katai4:
รออุดหนุนค่ะ o13
-
ใครว่าน้องไอง่ายน้องไอไม่ง่ายน๊า
-
ม่ายยยยยยย อย่าเพิ่งจบ :o12:
-
:o8: :o8:
-
:กอด1: รักไอจังรักพี่เปรม น่ารักรักกกก
-
น้องไอหนูเร็วมากลูก ตอบแบบไม่คิดเลยเชียว
-
น้ำตาซึมน้องไอกับพี่เปรมจะแต่งงานและเรื่องนี้จะจบลงแล้ว สั้นๆเลย รอรวมเล่มนะค๊าาา :mew1:
-
ตายายพี่เปรมรู้คงเงิบหลังหัก 55555
-
:katai5:
-
พบรัก หนูยังแรงได้ใจเหมือนเดิมนะลูกนะ แต่ไอจังจะแฮด จะแม๊นแมน จะขี้ยั่วขี้อ่อย จะอะไรก็ช่างเถอะ พี่เปรมชอบทุกโหมด อิจชี่หนูจริงๆได้ปั๋วดีถือมีชัยไปเกินครึ่งแล้ว ยิ่งขอแต่งงานด้วยนี่ :heaven คำพูดไม่หวานแต่การกระทำเกินร้อย เอาใจไปเลยพี่เปรม o13 อยากเห็นหน้า ตากับยาย แหกแตกร้าวจริงๆเล๊ยยยยยยยยยย ถ้ารู้ว่าหลานสะใภ้ที่หมายมั่นเอาไว้เป็นหนู ไอจัง ที่ตัวเองเกลียดนักเกลียดหนาหาว่าไม่คู่ควรทั้งเพศและฐานะ จะทำหน้ายังไง แต่เชื่อว่า ต้องยอมรับด้วยความที่ ไอจัง เป็นหลานมหาเศรษฐีที่ลงทุนด้วยแน่นอน สำหรับหัวหงอกทั้งคู่คิดได้แค่นี้แหละ แค่สิ่งติดตัวมาตายไปก็เอาไปไม่ได้ แต่สำหรับพี่เปรม น้องไอมีค่ามากกว่าสิ่งจอมปลอมนั่นเยอะ ถึงไม่รวยพี่เปรมก็รัก พบรักมีดีที่ :haun4: ด้วยนะคะคุณตาคุณยาย ตั้งแต่เกิดจนแก่จะลงโลงเคยมีบ้างเปล่าหรือเวลา :oo1: ในหัวมีแต่เรื่องเงินทอง อย่างเดียวเลยไม่รู้จักว่า เสียว เป็นยังไง :laugh:
แต่ที่ :a5: ณบอดี้การ์ดไปเป็นแฟนกับเขื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ o22 ขอความกระจ่างด้วยจ้า คนเขียน อยากกินเผือกกินมันเหมือนน้องไอบ้าง :katai2-1:
-
รอ o4
-
คิดถึงน้องไอกับพี่เปรมมมมมมมมมมม
จับกระแสดินปลื้มได้ไหม 55555555 :katai1:
-
Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-43-
สามเดือนกับการปั่นโปรเจคชิ้นสุดท้ายของชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยเป็นอะไรที่มหาโหดสุดๆ แม้จะเป็นงานเดี่ยวแต่เวลาทำงานผมกับไอ้ดีนถนัดที่จะใช้สมองร่วมกันมากกว่า ช่วยกันคิดและช่วยกันทำแล้วทุกอย่างจะออกมาดี ดังนั้นหลังจากพี่เปรมกลับสกลนครไป ผมกับไอ้ดีนก็แทบจะได้รวมเป็นร่างเดียวกัน หรือถ้ามีคนกล่าวหาว่าเราเป็นชู้กันก็ไม่แปลกครับ เพราะหนึ่งวันมียี่สิบสี่ชั่วโมง ผมเจอหน้าไอ้ดีนแทบตลอดเวลา หนึ่งสัปดาห์มีเจ็ดวันผมครอบครองไอ้ดีนแทบทุกวัน แม้แต่น้องปิ่นยังต้องเป็นรองจากผม และนี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้พักหลังมานี้ผมกับพี่เปรมก็แทบไม่มีเวลาได้คุยเล่นกันเลย
ผมเชื่อว่าในช่วงเวลาแบบนี้นักศึกษาปีสุดท้ายทุกคนต้องเริ่มเป็นกังวลกับอนาคตของตัวเองว่าจบแล้วจะทำงานอะไรที่ไหนดี สำหรับผมและไอ้ดีนเรามีความฝันเดียวกันครับ แต่ก่อนที่จะไปถึงฝันเราก็ต้องเก็บเกี่ยวหาประสบการณ์กันก่อน ไอ้ดีนก็เริ่มจากการช่วยคุณลุงเด่นทำงานที่บริษัท ในขณะที่ผมเริ่มจากการรับผิดชอบงานในฐานะคุณหนูของตระกูลอิเคดะ จะว่าไปตอนนี้ผมก็เริ่มชินกับการที่มีพี่โทชิโอะมาเป็นบอร์ดี้การ์ด เพราะถ้าให้พูดกันตามตรงพี่โทชิโอะก็ไม่ได้เข้ามาวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของผมเท่าไหร่ ไม่มีอะไรต้องปรับเปลี่ยนมากมายยกเว้นเรื่องเดียว นั่นคือ การทำตัวเป็นคุณหนูอิเคดะไอ ที่ต้องน่ารัก สวย และรวยมาก ที่สำคัญคือในบางครั้งผมจะต้องทนหลับหูหลับตาเข้าห้องน้ำหญิงให้ได้ครับ
เรื่องเรียนผ่านไปด้วยดีไม่มีสะดุด ตอนนี้ก็เหลือแค่รอรับปริญญาครับ ไอ้ดีนเองก็ได้เริ่มงานที่บริษัท ผมเองก็เริ่มงานที่คุณตาคุณยายมอบหมายให้ ขั้นแรกคือคุณหนูอิเคดะไอต้องเรียนรู้งานของโรงพยาบาล คุณยายบอกกับผมว่าผมไม่จำเป็นต้องเข้าไปที่โรงพยาบาลทุกวัน เพียงแต่ต้องเข้าประชุมผู้ร่วมทุนและผู้บริหารทุกครั้ง อีกทั้งต้องตรวจสอบเอกสารทุกอย่างด้วยตัวเองและยังต้องส่งคนเข้าไปตรวจสอบเครื่องมือและอุปกรณ์ทางการแพทย์ตามเวลาที่กำหนด ดูเหมือนง่ายแต่โคตรยากเลยครับ โดยเฉพาะงานที่เกี่ยวกับเอกสาร ส่วนคนที่คุณตาคุณยายส่งมาสอนงานให้ผมนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ก็พี่โทชิโอะสุดล่ำของน้องเขื่อนนี่แหละ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าจริงๆ แล้วพี่โทชิโอะเรียนจบปริญญาโทด้านการบริหารจากมหาลัยอันดับหนึ่งของญี่ปุ่นเลยนะครับ สงสัยว่าหลังจากนี้ผมคงต้องหาเวลาว่างสนใจเรื่องราวของพี่โทชิโอะให้มากขึ้นกว่านี้แบบจริงจังสักที
กลับมาเข้าเรื่องของผมกันต่อดีกว่าครับ หลังจากที่พี่เปรมขอผมแต่งงานเมื่อตอนวันเด็กครั้งนั้น ผมยอมรับครับว่าผมวุ่นอยู่กับโปรเจคมาโดยตลอด จนเมื่อสามอาทิตย์ก่อนพี่เปรมบอกผมว่าจะย้ายกลับเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ ในฐานะ เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย ทายาทอันดับหนึ่งของชนะวิรุณพล และรับงานเต็มตัวที่โรงพยาบาล แม้ผมจะเข้าใจสถานการณ์ดีทุกอย่าง ยังคงคุยโทรศัพท์วีดีโอคอลเห็นหน้ากันทุกวัน แต่ในระยะหนึ่งเดือนที่ผ่านมาที่ผมได้เข้ามาศึกษางานในโรงพยาบาลสัปดาห์ละสองถึงสามครั้ง ซึ่งตลอดระยะเวลาทั้งหมดผมกลับไม่ได้เจอหน้าของพี่เปรมเลยสักครั้ง ยิ่งวันนี้ แม่ของผมนัดคุยกับทางผู้ใหญ่ฝั่งพี่เปรมเรื่องการแต่งงานของเรา ผมก็อยู่ที่นี่มาครึ่งค่อนวันแล้ว และพี่เปรมก็ทำงานอยู่ที่นี่ตั้งแต่เช้า แต่ความรู้สึกของผมราวกับว่าเราอยู่ไกลกันคนละซีกโลก
ผมปล่อยให้พวกผู้ใหญ่คุยกัน แล้วก็อุ้มน้องเปี๊ยกออกมาเดินเล่นคลายความอึดอัดใจ
“เดี๋ยวผมจะขอเดินเล่นกับน้องเปี๊ยกแถวๆ นี้แหละ” หันไปบอกพี่โทชิโอะเพื่อขอความเป็นส่วนตัว ก่อนจะเดินเข้าไปยังตึกผู้ป่วยนอกของโรงพยาบาล
สองเท้าของผมหยุดลงหน้าเคาท์เตอร์ที่มีเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลหน้าตาจิ้มลิ้มสองคนที่กำลังช่วยกันเปิดหาเอกสารบางอย่างจากในแฟ้มอยู่
“ขอโทษนะคะ”
“อุ๊ย.. สวัสดีค่ะ”
สองสาวหยุดงานในทันทีที่เห็นว่าผมเป็นใคร ทั้งคู่พนมมือไหว้แล้วยิ้มหวาน
“ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณหมอเปรมนทีป์อยู่ที่ไหนเหรอคะ?”
“ตอนนี้คุณหมอเปรมนทีป์อยู่ที่ห้องทำงานชั้นสี่ค่ะ”
“ถ้าหากดิฉันจะไปที่นั่น.. ไม่ทราบว่าจะเป็นการรบกวนการทำงานของคุณหมอรึเปล่าคะ?”
“ช่วงบ่ายคุณหมอไม่มีคนไข้ค่ะ ว่างยาวเลยค่ะ”
ไม่มีคนไข้... พี่เปรมว่าง แล้วทำไมถึงไม่คิดแม้แต่จะโทรหาผม
“ขอบคุณค่ะ” ผมส่งยิ้มหวานกลับไปพร้อมคำขอบคุณ
ทั้งสองเหมือนจะตะลึงค้างไปครู่หนึ่ง แล้วก็รีบดึงสติกลับมายกมือไหว้ผมอย่างนอบน้อม ซึ่งก่อนจะเดินจากมาผมเห็นสายตาที่ลอบสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความชื่นชม
วันนี้ผมใส่วิกทรงเดิมนั่นแหละครับ และก็ยังคงแต่งตัวสไตล์คุณหนูเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นกางเกงผ้าเนื้อดีขาสั้นเอวสูงสีแดงก่ำใส่คู่กับเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีครีมมีโบว์ระบายสีดำน่ารักตรงคอเสื้อ คลุมทับด้วยเสื้อสูทสีดำเพิ่มความเรียบร้อย ถึงผมจะเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างจะผอมและตัวเล็ก แต่เมื่อแต่งตัวเป็นคุณหนูอิเคดะไอผมก็กลายเป็นผู้หญิงที่สูงเพรียวจนแม้แต่ผู้หญิงด้วยกันยังชื่นชมและอิจฉา และผมก็รู้ว่าคุณก็กำลังอิจฉาผมอยู่ใช่มั๊ยครับ
“ไปหาพ่อเปรมกัน” ผมก้มบอกเด็กน้อยในอ้อมแขนตอนที่ก้าวเข้าไปในลิฟต์
“หงิ๊ง” น้องเปี๊ยกส่งเสียงตอบรับเบาๆ ซึ่งในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความน้อยใจปนเศร้า ผมลูบหัวน้องเปี๊ยกเพื่อปลอบใจ ทว่าในหัวใจของผมก็ต้องการการปลอบประโลมเช่นเดียวกัน
สัญญาณลิฟต์ดังขึ้นเมื่อถึงชั้นสี่ ผมเดินเลี้ยวไปตามป้าย แค่ไม่กี่เมตรก็ถึงห้องที่มีชื่อ ‘นายแพทย์เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย’ ติดไว้หน้าประตู พี่เปรมอยู่ในห้องนี้ เพียงแค่ผมเปิดประตูเข้าไปเราก็จะได้เจอกัน แต่สองขาของผมกลับไม่ขยับ ผมยืนนิ่งอ่านชื่อนั้นซ้ำไปซ้ำมาราวกับว่าตัวเองเป็นเด็กเตรียมอนุบาลที่อ่านสะกดคำไม่ออก
“บ๊อก!”
สะดุ้งกับเสียงน้องเปี๊ยกที่เรียกชื่อผมเพื่อเตือนสติ ผมยกนิ้วขึ้น ‘ชู่วว์’ เบาๆ น้องเปี๊ยกทำหน้าหงุดหงิดแต่ก็ยอมเงียบครับ ผมจึงถอยห่างออกมาจากประตูบานนั้น แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตรงริมทางเดิน
ความรู้สึกของผมในเวลานี้มันสับสนไปหมด ผมก้มลงมองเท้าของตัวเอง ผมใส่รองเท้าหนังคุณภาพดีทรงบัลเล่ย์พื้นเตี้ยคู่ใหม่ที่ไปซื้อกับแม่เมื่อวันก่อน แม้ผมจะชอบที่มันใส่สบายเท้าแต่มันก็ไม่ใช่ตัวผมอยู่ดี ผมอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก ผมอยากจะอาละวาดโวยวายแต่ร่างกายกลับนิ่งเฉย ผมอยากจะร่าเริงสดใสแต่ภายในหัวใจของผมมันหม่นหมองเกินไป ในสมองของผมว่างเปล่า ผมคิดอะไรไม่ออกจึงได้แค่นั่งมองเท้าของตัวเองอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ และตลอดเวลาน้องเปี๊ยกก็ไม่ได้ส่งเสียงใดๆ จะมีก็แค่ใช้ลิ้นเลียบนหลังมือผมเป็นครั้งคราวเพื่อให้ผมรู้ว่าน้องเปี๊ยกยังอยู่กับผมตรงนี้
เข็มนาฬิกาเลื่อนไปจนเกือบจะครบหนึ่งรอบ ในที่สุดบานประตูสีขาวที่ปิดอยู่นั้นก็เปิดออก ผมเงยหน้าหันไปมองเจ้าของเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดตาแทบจะทันที เธอคือใครคนหนึ่งที่ผมคุ้นหน้า ใครคนหนึ่งที่แม้จะเคยเจอกันเพียงแค่ผ่านสายตาแต่ผมกลับจำได้ไม่มีวันลืม ซึ่งใครคนนั้น คือ ‘แพทย์หญิงภาพฟ้า ตฤณวิกุลชร’
ใบหน้าเรียวสวยระบายยิ้มสดใส ดวงตาทอประกายวิบวับไปด้วยความสุข เธอเดินผ่านผมไปโดยไม่ได้หันมามองหรือบางทีเธออาจจะมองไม่เห็นว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้ ราวกับว่าผมไร้ซึ่งตัวตน
“บ๊อกๆ บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกไม่พอใจบ่นเสียงดังว่า ‘พ่อเปรมทำไมทำอย่างนี้’ แต่เสียงนั้นก็หยุดลงทันทีเมื่อมีมือใหญ่มาลูบลงบนกระหม่อมเล็กๆ ผมเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของผม ดวงตาของเราสบกัน ผมจ้องเข้าไปในดวงตาคู่คมนั้น
“เป็นอะไร?”
ผมหลบสายตาของพี่เปรมด้วยการก้มลงมองเท้าของตัวเองอีกครั้ง ไม่กี่วินาทีถัดมาผู้ชายร่างสูงตรงหน้าก็ย่อตัวลงคุกเข่า เราสบตากันอีกรอบ จากนั้นก็เงียบด้วยกันทั้งคู่ แม้แต่น้องเปี๊ยกก็ยังเงียบสนิท จนผ่านไปหลายนาที พี่เปรมจึงได้ลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วยื่นมือมาตรงหน้าของผม
“ไปเดินเล่นด้วยกันมั๊ย?”
ถ้าผมบอกว่าไม่ไปพี่เปรมจะทำยังไงกับผมเหรอ? ผมมองมือข้างนั้น แล้วเงยมองใบหน้าคม
“บ๊อกๆ บ๊อกๆๆ หงิ๊งง” เด็กน้อยที่เงียบมานานกระตือรือร้นขึ้นมาแทบจะทันที ‘เปี๊ยกอยากไปเดินเล่น ไปๆ กันนะพี่ไอ’ ส่งเสียงอ้อนพร้อมส่งสายตาเว้าวอนซะขนาดนี้ ถ้าหากไม่ไปคงจะใจร้ายเกินไป ทั้งหมดนี่เพราะผมเห็นแก่น้องเปี๊ยกล้วนๆ นะครับ ดังนั้นเพื่อไม่ให้เสียฟอร์มผมจึงลุกขึ้นเดินนำไปก่อน แต่เมื่อถึงหน้าลิฟต์พี่เปรมก็รับเอาน้องเปี๊ยกไปอุ้มไว้เอง
จากที่ผมเดินนำตอนนี้กลายเป็นเดินตามไปเงียบๆ และแน่นอนครับว่าโรงพยาบาลเอกชนระดับต้นๆ ของประเทศต้องมีสวนที่ร่มรื่นและสวยงามไว้ให้คนป่วยคนไข้ได้พักผ่อน แต่ช่วงบ่ายที่แดดค่อนข้างแรงภายในสวนจึงค่อนข้างโล่ง ผมหันมองรอบๆ ดูเหมือนว่าจะมีแค่ผม พี่เปรม และน้องเปี๊ยกครับ
เจอสนามหญ้าสะอาดๆ โล่งและกว้างแบบนี้ก็สนุกน้องเปี๊ยกเค้าล่ะครับ ลงจากอ้อมแขนพ่อเปรมปุ๊ปก็รีบวิ่งมาอ้อนขอตุ๊กตาน้องเน่าจากผม จะแกล้งก็คงจะไม่ได้เพราะแค่เห็นลูกกะตาใสๆ กลมโตผมก็รีบเปิดกระเป๋าหยิบน้องเน่าออกมาส่งให้น้องเปี๊ยกแทบจะทันที และหลังจากนั้นโลกของน้องเปี๊ยกก็มีแค่ตุ๊กตาน้องเน่าเท่านั้น ลืมพ่อเปรมกับพี่ไอไปโดยปริยาย
พี่เปรมนั่งลงบนเก้าอี้ใต้เงาต้นไม้ใหญ่ แล้วผมจะโง่ยืนอยู่ให้เมื่อยทำไมล่ะครับ นั่งด้วยสิ แต่เว้นระยะห่างกันสักหน่อยเท่านั้นเอง
“ภาพฟ้าแค่มาบอกข่าวดี”
เปิดประเด็นมาก็ทำเอาหัวใจของผมกระตุกเลยครับ ผ่านไปครู่ใหญ่จนผิดสังเกตว่าทำไมพี่เปรมเงียบไปนานผมจึงค่อยๆ หันไปมอง แล้วก็พบว่าดวงตาคู่คมกำลังจ้องผมอยู่ เมื่อเห็นว่าผมยอมมองตากันโดยไม่หลบ พี่เปรมจึงเริ่มพูดต่อ
“เธอท้อง”
หื๊ม? อะไรนะ?!
ใจหนึ่งผมอยากจะถามออกไปว่ามาบอกผมทำไม แม้จะรู้และมั่นใจอยู่เต็มอกว่าพ่อของเด็กในท้องของคุณภาพฟ้าไม่ใช่พี่เปรมอย่างแน่นอน แต่เพราะใบหน้าที่อิ่มเอมเปี่ยมสุขของคุณภาพฟ้าหลังออกมาจากห้องทำงานของพี่เปรมทำให้ผมกลัวจนเผลอกำมือที่วางอยู่บนหน้าขาแน่น
“ไม่ได้ถาม” และไม่ได้อยากรู้ ผมจึงขอปิดบทสนทนาเรื่องของบุคคลที่สามลงเพียงเท่านี้
ใบหน้าคมจุดระบายยิ้มอ่อน ก่อนจะยื่นมือมาหยิกจมูกของผมเบาๆ นั่นเป็นการแสดงออกที่ผมรู้ได้ทันทีว่าเรื่องเด็กในท้องของคุณภาพฟ้าไม่ได้เกี่ยวข้องใดๆ กับพี่เปรมอย่างแน่นอน
“กูคิดว่ามึงยังอยู่คุยกับพวกผู้ใหญ่”
ผมเชิดหน้าขึ้นแล้วหลบสายตาไปทางอื่นแทนคำตอบ จากนั้นเราก็เงียบด้วยกันไปทั้งคู่นานหลายนาที มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ระยะห่างของเราถูกทำลายและหัวไหล่ของเราก็ชนกันแล้วครับ
“เวลาผ่านไปเร็วนะ”
พี่เปรมพูดยังกับคนแก่อายุสักห้าสิบ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังจะพยักหน้าเห็นด้วยกับคนแก่อยู่ดี
“ระยะทางระหว่างบ้านมึง มหาลัยมึง กับมหาลัยและคอนโดกู อยู่ไกลกันคนละฟากเมือง แต่ทำไมมึงยังอดทนมาที่คอนโดกูได้แทบทุกวัน”
จู่ๆ พี่เปรมก็พูดอะไรยาวๆ แถมเป็นเรื่องในอดีตสมัยที่ผมทำอะไรโง่ๆ ขึ้นมา ภาพเรื่องราวมากมายระหว่างเราทั้งคู่ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนถึงปัจจุบันฉายขึ้นในห้วงคำนึง ว่าแต่นี่ใช่คำถามที่ผมต้องตอบรึเปล่า? หรือแค่คำบอกเล่าเรื่องราวเมื่อครั้งที่ผมยังอ่อนด้อยไร้เดียงสาในเรื่องความรักกันแน่
“ถ้ากูรู้ใจตัวเองเร็วกว่านั้นก็ดี”
ผมหันมองเสี้ยวใบหน้าคมแทบจะทันที
“แต่สำหรับไอ คิดว่าแบบนี้แหละดีแล้ว”
“หืม?”
“ที่เราได้รู้จักกันแบบนี้ไอเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรักนะ”
ใบหน้าคมระบายรอยยิ้ม ส่วนผมกลั้นยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วครับ
“ปาฏิหาริย์ของมึงคืออะไร?”
ปกติพี่เปรมไม่เคยถามกลับ ทำไมรอบนี้ถึงอยากรู้ขึ้นมาได้ แต่คนฉลาดอย่างผมก็หัวไวพอที่จะตอบ
“มีบางอย่างที่พิเศษสำหรับไอ ซึ่งสิ่งพิเศษนั้นก็ทำให้ไอได้รักกับพี่เปรม”
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของพ่อลอยขึ้นมาในมโนจิตของผม และเป็นเวลาเดียวกับที่น้องเปี๊ยกหันมาสบตาพร้อมกับส่งยิ้มให้ผม
“หายงอนแล้ว?”
อ้าว บรรยากาศกำลังดีเปลี่ยนเรื่องแบบนี้ผมหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“ใครงอน? ไม่มี๊”
เสียงหัวเราะ ‘หึ’ ดังขึ้นเบาๆ อย่าบอกนะไอ้ที่หลอกชวนคุยเรื่องอดีตเมื่อกี้คือวิธีการง้อ โถพ่อคุณสุดที่รัก น่าเอ็นดูจริงๆ ครับ
จู่ๆ เราก็มองหน้ากันแล้วก็คั่นด้วยความเงียบลงครู่หนึ่งเพื่อปรับเปลี่ยนโหมดอารมณ์ ลางสังหรณ์ของผมบอกให้รู้ว่าพี่เปรมกำลังจะพูดอะไรที่จริงจังกับผม และมันก็เป็นจริง
“มึงคิดจะแก้แค้นคุณตาคุณยาย”
คิ้วของผมขมวดแทบจะทันที
“ถ้าหากมึงทำแล้วสบายใจกูก็จะไม่ห้าม”
มือใหญ่ดึงมือของผมไปกุมเอาไว้ ผมมองหน้าพี่เปรมแบบไม่เข้าใจว่าพี่เปรมต้องการจะบอกอะไรผมกันแน่
“กูแค่เป็นกังวลว่าถ้าหากคุณตาคุณยายรู้ว่าจริงๆ แล้วคุณหนูไอคือมึง มันจะมีปัญหากับข้อตกลงที่มึงทำกับทางตระกูลอิเคดะรึเปล่า?”
สมองของผมเริ่มทำงานหนักอีกครั้งครับ วิเคราะห์เหตุผลจับต้นชนปลายทั้งหมดทั้งมวลตามที่พี่เปรมพูด และผมก็เพิ่งได้รู้แจ้งแล้วครับว่าคุณตาคุณยายคิดนำหน้าผมไปหลายขุม พวกท่านให้ผมอยู่ในฐานะหลานสาวแถมยังมีเงื่อนไขข้อตกลงว่าผมห้ามทำพลาดเด็ดขาด ผมได้พี่เปรม แต่ตระกูลอิเคดะได้มากกว่านั้น เพราะตราบใดที่ผมยังคงอยู่ในสถานะนี้นอกจากจะได้พี่เปรมมาเป็นลูกเขยแล้ว การที่ผมเข้าไปเป็นสะใภ้คนโตของตระกูลชนะวิรุณพลอย่างออกหน้าออกตา สมเกียรติและฐานะ ก็เท่ากับว่าตระกูลอิเคดะได้กำไรทางธุรกิจเช่นเดียวกัน แต่ถ้าในทางกลับกัน เมื่อไหร่ที่ผมเปิดเผยตัวตนจริงๆ ออกมา คิดเหรอว่าคุณตาคุณยายของพี่เปรมจะยอมให้เรื่องจบง่ายๆ ท่านมีสิทธิฟ้องร้องกลับตามกฎหมายและเมื่อนั้นเกมส์ก็จะพลิกกลับทันที ไพ่ตายของผมก็คือพี่เปรม แต่ไพ่ตายของตระกูลอิเคดะคือผม ทุกอย่างคือธุรกิจ.. นับว่าเป็นการดำเนินธุรกิจอย่างเลือดเย็นมากครับ และมันทำให้ผมคิดไปถึงแม่ วิธีการที่แม่จัดการล้างแค้นแทนพ่อนั้นเลือดเย็นกว่าผมหลายสิบเท่า แค่คิดก็ขนลุกแล้วครับ
ผมคงจะหยุดนิ่งเพื่อคิดนานไปหน่อยครับ พี่เปรมจึงลูบแก้มของผมอย่างอ่อนโยน
“ถ้ามึงโอเค กูก็โอเค”
“ไม่! ใครจะบ้าโอเคล่ะ!”
มาอีกแล้วครับเสียงหัวเราะ รอบนี้ยิ้มละมุนแล้วหัวเราะเบาๆ เล่นเอาซะผมเขินเลย
“ขอไอแต่งงานแล้วจะมายกเลิกไม่ได้หรอกนะ แล้วอีกอย่างไอลงทุนแต่งตัวสาวซะขนาดนี้ แม้นมจะแบนไปหน่อยก็เหอะ แต่เป้าหมายหลักก็เพราะรักของเรานะ” ที่ผมยอมรับเงื่อนไขจากตระกูลอิเคดะเพราะเหตุผลของพี่เปรมเป็นหลัก ส่วนผลพลอยได้อื่นๆ ช่างแมร่มทิ้งมันไปให้หมดครับ
“แน่ใจ?”
“แน่ใจสิ ต่อให้ไม่สามารถเปิดเผยตัวได้ตลอดชีวิต แต่ไอก็ยังเป็นไอคนนี้คนเดิมที่หน้าตาดี โคตรแมน นมแบน และมีไข่ แบบที่พี่เปรมชอบไม่ใช่รึไงล่ะ?” มาถึงขนาดนี้แล้วผมจะถือคติที่ว่าได้คืบแล้วอย่าเอาศอก ไม่งั้นจะพลาดหมดครับ
“เมียกูโคตรแมน”
“เพิ่งรู้?”
“น่ารัก”
เหยดดดดดดดด หยอดมาแบบนี้เขินจนลำไส้บิดเกลียวเป็นรูปหัวใจแล้วครับ และเราก็นั่งมองหน้ากันอยู่อย่างนั้นอีกเกือบนาที
“ไอคิดถึงพี่เปรมนะ”
“อืม”
“บ้านที่ไม่มีพี่เปรม มันเหงามากรู้ไหม”
เกือบสี่เดือนที่ไม่ได้เจอกัน มันนานเกินไปสำหรับผม และยิ่งได้รู้ว่าพี่เปรมกลับไปอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหญ่หัวใจของผมก็รู้สึกว่างเปล่าเหมือนน้ำที่ค่อยๆ ถูกแดดแผดเผาให้ระเหยแห้ง
“อดทนอีกนิด”
มือใหญ่ยกขึ้นวางบนแก้มของผมแล้วใช้นิ้วเกลี่ยเบาๆ
“กูก็ไม่ต่างจากมึง”
ความอบอุ่นจากฝ่ามือและปลายนิ้วของพี่เปรมทำให้ผมรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก
“ขอบคุณปาฏิหาริย์ของมึง”
พ่อครับ ไม่ว่าตอนนี้พ่อจะอยู่ที่ไหน ผมก็ยังอยากให้พ่อได้รู้ว่าสิ่งที่พ่อได้ทำเพื่อผมนั้นมันมีค่าและยิ่งใหญ่มากแค่ไหน ผมมีความสุขมากจริงๆ ครับ
“บ๊อกๆ” เด็กน้อยส่งเสียงแซวมาแต่ไกลเลยครับ เห็นทำเป็นไม่สนใจแบบนั้นแต่หูน้องเปี๊ยกกระดิกฟังอยู่ตลอด
“ไอ้เปี๊ยก มึงนั่นแหละตัวดีเลย”
พี่เปรมกวักมือเรียกปุ๊ปน้องเปี๊ยกก็รีบคาบน้องตุ๊กตาเน่าวิ่งดุ๊กดิ๊กมาทันที พี่เปรมจับน้องเปี๊ยกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ด้วยกัน ผมคิดว่ามันจะดูเป็นครอบครัวสุขสันต์มากกว่านี้ถ้าหากในเวลานี้ผมสามารถสลัดภาพลักษณ์ของคุณหนูอิเคดะไอออกแล้วกลับไปเป็นพบรัก รัชชารักษ์ สุดมาดแมนและแฮนด์ซั่ม
“พี่เปรม”
“อืม”
“จูบหน่อย”
ใบหน้าคมจุดยิ้มมุมปาก
“ไม่กลัวใครจะมองว่าคุณหนูไอแร่ดรึไง?”
หมดอารมณ์เลยครับ มองบน ปากคว่ำแล้วสะบัดหน้าไปทางอื่น
“พบรัก”
ไม่ต้องมาเรียก ชิส์
“ถ้าไม่หันมากูจะจับมึงปล้ำตรงนี้นะ”
“ตรงนี้ไม่ได้! ถ้าในห้องทำงานพี่เปรมก็ว่าไปอย่าง..” เปลี่ยนบรรยากาศบ้างไรบ้างก็ดีเหมือนกันนะ
ใบหน้าคมระบายรอยยิ้มแล้วพยักหน้า แสดงว่าตกลงครับ ผมนี่รีบหรี่ตามองเลย เมื่อกี้ผมพูดเล่นๆ นะ จะมาพยักหน้าตกลงอะไรกันเล่า
ท่ามกลางความร่มรื่นในยามบ่าย เราทั้งคู่มองหน้ากันเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง แล้วผมก็ค่อยๆ หลับตาลง ถ้าเปรียบว่าริมฝีปากเป็นแม่เหล็ก ผมเป็นขั้วบวกพี่เปรมเป็นขั้วลบ เมื่ออยู่ใกล้กันก็จะมีแรงดึงดูดกันอย่างรุนแรง แนบชิด บดเบียด และโหยหา
“ไอจางงง!!”
เฮือกกกกกกกกกกกกกก! ด้วยสันชาตญาณผมผลักอกพี่เปรมสุดแรงอย่างไว
“โอ โอก้าซัง?!”
แม่ผมไม่เท่าไหร่ แต่ด้านหลังแม่เป็นคุณตาคุณยายและคุณพ่อคุณแม่ของพี่เปรมนี่สิครับ มันทำให้ผมอยากจะเอาเสื้อสูทครอบหัวแล้วมุดหายลงไปใต้ดินซะเดี๋ยวนี้
พี่เปรมกระตุกแขนผมเพื่อเรียกสติว่าสถานะของผมในเวลานี้คือคุณหนูอิเคดะไอ ผมจึงรีบลุกขึ้นวิ่งไปหาแม่เบะปากบีบน้ำตาร้องไห้กระซิกๆ ดัดจริตได้ทันท่วงทีโดยไม่ต้องมีใครสอน ‘น้องไอไม่ได้แร่ดนะแม่ น้องไอแค่ทำตามหัวใจเรียกร้องเท่านั้นเอง’
“ไอจางง โยะฉิ.. โยะฉิ..” สองมือที่แสนอบอุ่นยกขึ้นประกบสองแก้มที่เปื้อนน้ำตาของผมเอาไว้เพื่อโอ๋ปลอบใจ แต่เพียงครู่เดียวแม่ก็หันไปตะคอกเสียงดังใส่ครอบครัวพี่เปรม
“อะนะตะตะชิ โนะ โคอุโดะ นิ เซกินิน โวะ โม๊ตเตะกุดาไซ!” แม่บอกให้ครอบครัวพี่เปรมรับผิดชอบในการกระทำครั้งนี้ ในขณะที่ผมได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ ด้วยตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นเวลาแม่โกรธจริงๆ แบบนี้
คุณตาคุณยายของพี่เปรมหน้าซีดเผือด ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ของพี่เปรมก็หน้าตาเครียดเชียวครับ และช่วงเวลาที่ผู้หลักผู้ใหญ่กำลังตึงเครียด เสียงทุ้มของพระเอกก็ดังขึ้น
“โกเม็นนาไซ วะตะชิ งะ วารุกัตตะ”
อื้อหืออ สามีของผมเป็นสุภาพบุรุษมากครับ พี่เปรมบอกยอมรับผิดคนเดียวเต็มๆ แถมมีการย่อตัวลงคุกเข่าสำนึกผิดด้วย ใบหน้าหล่อคมดุจพี่ท็อปวงบิ๊กแบงฉายความจริงจังในแบบที่ผมแทบจะคลานเข่าเข้าไปหาเพื่อร้องขอชีวิต
“วะตะชิวะ อิเคดะ โอโจซามะ โวะ ไอชิเตรุ”
โอ้วว มายก้อดด! พี่เปรมบอกว่ารักผมต่อหน้าพวกผู้ใหญ่ ผมยกมือขึ้นป้องปิดปากที่อ้าค้างตาเหลือกด้วยความตกตะลึงประหนึ่งได้ยินเสียงประกาศว่าผู้ชนะคว้ามงกุฎฝังเพชรเก้าร้อยเก้าสิบเก้ากะรัต เมื่อก่อนผมเคยสงสัยว่าทำไมเวลาที่มิสยูนิเวิร์สได้รางวัลต้องยกมือปิดปาก ทาบหน้าอก แล้วทำหน้าทำตาเหมือนจะร้องไห้ทั้งๆ ที่อยากจะกรีดร้องแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้จนหน้าบิดเบี้ยว ซึ่งตอนนี้ผมเข้าใจพวกเธอแล้วครับ และถ้าหากเบ้าหน้าไม่ดีก็ไม่สามารถทำได้หรอกนะครับ
ระหว่างที่ผมกำลังตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับมิสยูนิเวิร์ส ผมได้ยินเสียงจากคุณยายของพี่เปรมบอกล่ามของแม่ว่า ‘เรื่องเมื่อครู่เราคงต้องคุยกันใหม่ค่ะ’ จากนั้นผมก็ถูกแม่ทั้งผลักทั้งดันให้เดินตามเข้าไปในตึกของโรงพยาบาลอีกครั้งด้วยกัน
แต่เดี๋ยวนะ... พี่เปรมพูดและเข้าใจภาษาญี่ปุ่นด้วยเหรอ?! เฮ้ย?! ทำไมผมเพิ่งรู้??
.
.
.
.
-
.
.
.
.
.
.
ในห้องรับรองแขกของโรงพยาบาลผมนั่งสวยๆ อยู่ข้างแม่ เหลือบตามองพี่เปรมเป็นระยะ ไม่กล้ามองตรงๆ กลัวจะเขิน ตอนนี้ผู้ใหญ่ทางฝั่งผมและฝั่งพี่เปรมกำลังตกลงกันเรื่องของเรากันแบบจริงจังอีกรอบ
และผมก็คิดว่าผมอ่านเกมส์เหตุการณ์ทั้งหมดในวันนี้ได้แล้วครับ เป็นแผนการของแม่และพี่เปรมครับ แม่แกล้งทำเป็นปฏิเสธไม่ยกผมให้พี่เปรมเพราะอ้างเหตุผลว่าเพิ่งรู้จักกันไม่นาน แล้วที่พี่เปรมไม่ติดต่อหาผมทั้งวันเพราะรู้ว่าผมต้องไปหาไปอ่อยถึงที่ จากนั้นพี่เปรมก็ทำเป็นชวนผมออกไปเดินเล่น ผมไม่น่าหลงกลในความหล่อของพี่เปรมเลยครับ แต่ที่แน่ๆ รางวัลตุ๊กตาเงินตุ๊กตาทองเกี่ยวกับการแสดงปีนี้ขอยกให้แม่กับพี่เปรมล่ะกันครับ
พวกผู้ใหญ่ตกลงกันเกือบชั่วโมง ก็ได้ข้อสรุปแบบที่พอใจทั้งสองฝ่าย ทุกคนจึงไปทานดินเนอร์กันอย่างแฮปปี้ แถมจบมื้อเย็นยังมีการเปิดทางให้พี่เปรมกับผมอยู่ด้วยกันสองต่อสองพ่วงด้วยน้องเปี๊ยก ดังนั้นตอนนี้ผมจึงนั่งอยู่ในรถคันหรูของพี่เปรม และน้องเปี๊ยกก็นอนเล่นกระหนุงกระหนิงกับน้องตุ๊กตาเน่าอยู่ตรงเบาะหลัง
“แผนการของพี่เปรมกับแม่ใช่มั๊ย?”
“หื๊ม?”
“ไม่ต้องมาหื้มเลย”
พี่เปรมกระตุกยิ้ม
“ผิดแผนไปนิด”
“อะไร?”
“เมียกูแร่ดขอจูบ”
กวนบาทาขนาดนี้ ถ้าหากไม่รักไม่หลงผมคงได้ถีบพี่เปรมตกรถไปนานแล้วครับ ภาพลักษณ์คุณหนูไอดังไกลไปทั่วโลกแล้วมั้งตอนนี้
“พี่เปรมเรียนภาษาญี่ปุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ตั้งแต่มีเมียเป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น”
“หล่อแล้วยังฉลาด”
“หึ”
“คุณพ่อกับคุณแม่พี่เปรมรู้เรื่องไอมั๊ย?”
“ไม่ได้บอก แต่ก็ไม่ได้ปิด”
อืมม ความหมายของพี่เปรมก็คือพวกท่านรู้จักลูกชายของตัวเอง ต่อให้ไม่พูดแต่ก็คงจะรู้มั้งครับ
“แล้วคุณปุ๋ยน้อยล่ะ คุณตาคุณยายของพี่เปรมว่าไง?”
พี่เปรมไม่ตอบคำถามนี่ครับ ทำแค่เลิกคิ้วนิดๆ และก็เงียบไปนั่นแสดงว่าพี่เปรมไม่ได้สนใจว่าคุณตาคุณยายจะจัดการเคลียร์กับคุณปุ๋ยน้อยยังไง จะว่าไปผมก็รู้สึกสงสารเธอเหมือนกันนะครับ คนผิดคือคุณตาคุณยายของพี่เปรมนั่นแหละที่ดึงให้เธอเข้ามาเกี่ยวข้องแต่เมื่อหมดประโยชน์ก็ผลักไสเธอไป เอาเป็นว่าผมขออวยพรให้เธอได้พบผู้ชายดีๆ แล้วกันครับ
ตอนนี้ความรักของผมและพี่เปรมก็เดินทางกันมาถึงจุดที่พอดีและดีพอสำหรับเราทั้งคู่ ผมคิดว่าการยอมทิ้งบางเรื่องที่ไม่จำเป็นเพื่อบางสิ่งที่สำคัญและเพื่อผลลัพธ์ที่ทำให้เรามีกันและกันมันเป็นอะไรที่เรียบง่ายดีนะครับ ผมเชื่อว่าถ้าหากทุกคนทำได้แบบนี้โลกใบนี้ก็จะไม่มีการแก่งแย่งชิงดี การแก้แค้น ทำร้าย และการอิจฉาริษยากัน แต่นั่นก็เป็นเรื่องของคนอื่น เอาเป็นว่าผมกับพี่เปรมมีความสุขและจบแฮปปี้เอนดิ้งแค่นี้ก็พอแล้วครับ
“แต่งงานแล้วพี่เปรมต้องมาอยู่บ้านไอนะ”
“อืม” ถึงไม่บอกพี่เปรมก็ต้องทำแบบนั้นอยู่แล้วล่ะครับ เพราะมันอยู่ในข้อตกลงการแต่งงานของเรา และที่สำคัญก็คือพิธีแต่งงานจะต้องเป็นไปตามขนบธรรมเนียมประเพณีญี่ปุ่นและต้องจัดพิธีที่ตระกูลอิเคดะเท่านั้น
“พี่เปรมรักไอมั๊ย?”
“รัก” ตอบสั้นๆ แต่ชัดเจนแบบเปรมนทีป์สไตล์เหมือนเคย
มือใหญ่ละจากพวงมาลัยมาจับมือผมขึ้นประทับจูบลงบนหลังมือหนักๆ
“ไอรักพี่เปรมนะ” ผมประทับจูบบนหลังมือของพี่เปรมกลับ
“หงิ๊งงง” เสียงน้อยใจเล็กๆ ดังมาจากเบาะหลัง ผมจึงหันไปจับอุ้มเด็กน้อยมานั่งตัก
“พี่ไอกับพ่อเปรมก็รักน้องเปี๊ยกนะ ใช่มั๊ยพ่อเปรม?”
“อืม” ใบหน้าคมหันมาส่งยิ้ม
“บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกดีใจใหญ่เลยครับ น่าเอ็นดูจนผมต้องจุ๊บกระหม่อมไปหลายฟอด
ใบหน้าคมหันมาส่งรอยยิ้มละมุน ถ้าหากไม่ติดว่าพี่เปรมกำลังขับรถอยู่ผมคงได้คว้าคอมาจูบแล้วครับ และเพราะมัวแต่นั่งเขินผมจึงเพิ่งรู้ว่าเส้นทางที่เรากำลังจะไปนั้นมันไม่ใช่ทางกลับบ้าน แต่นี่มันทางไปโรงพยาบาลของพี่เปรมต่างหาก
“พี่เปรมจะกลับไปทำงานเหรอ?”
ใบหน้าคมหันมากระตุกยิ้มกระชากใจ
“ไปห้องทำงานกู”
อ๋ออออ พี่เปรมจะกลับไปทำงาน
แต่...
ไอ้หัวเราะหึๆ ตอนท้ายกับประกายวิบวับในดวงตาคู่คมนั่นคืออะไร แล้วทำไมน้องเปี๊ยกต้องบอกว่า ‘เสร็จแน่ๆ’ อย่าบอกนะว่าที่ผมเผลอพูดไปเมื่อตอนบ่ายนั่นพี่เปรมจะเอาจริง!
‘ฮั่นน่อวววว!’ ผมอุทานด้วยภาษาดาวแม่ที่แสลงมาจาก 'นั่นแน่' อยู่ในใจแล้วหันไปยิ้มให้กล้องและผู้กำกับ *ชูสองนิ้วด้วยนะครับ*
The End
จบแล้วค่ะ จบจริงๆ นะคะ o7
ต้องขอโทษจริงๆค่ะ ที่มาลงให้ช้า กว่าจะเคลียร์งานทุกอย่างได้ก็เลยวันแห่งความรักมาซะแล้ว (สาวโฉด)ยอมรับผิดทุกอย่างค่ะ :call:
ขอบพระคุณคนอ่านทุกท่านที่ติดตามกันมาจนถึงตอนจบค่ะ ขอบคุณที่คนอ่านทุกท่านช่วยสานฝันของนักเขียนมือสมัครเล่นคนเล็กๆ คนหนึ่งให้เป็นจริงได้ :pig4: :กอด1: :pig4:
หลังจากนี้ สามารถติดตามพูดคุยติชมสอบถามเกี่ยวกับนิยาย รวมทั้งอัพเดทเกี่ยวกับรายละเอียดการรวมเล่มของนิยายเรื่องนี้ ได้ที่ เพจ RirinRiya นะคะ
:bye2:
-
:heaven
-
:bye2: ขอบคุณค่ะ สนุกมากๆๆเลย
-
ขอบคุณมากน้า ชอบมากเลย ❤ เปรมไอตลอด ตล๊อด
จะรอติดตามผลงานใหม่ๆ สู้จ้า...
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
จะเอาฉากในห้องทำงานนนน :z1:
น่ารักมากเลยค่ะ แอบไม่อยากให้จบเลย
:pig4: :pig4:
-
เด่วๆ มันต้องมีต่อเส่ มีอีกกกกก!!
-
น้องไออย่าเพิ่งจบ เอาฉากห้องทำงานมาก่อนน
แหมชูสองนิ้วแล้วคัทจบแบบนี้พี่ตะเตือนไต
ยินดีกับความรักของไอจังกับพี่เปรมด้วย
แม้ต้องยอมเปลี่ยนเป็นคุณหนู แต่ตัวตันก็ยังเป็นพบรัก
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :pig4:
-
แฮปปี้จริงๆเลย
พ่อเปรมแมไอน้องเปี๊ยก ครอบครัวสุขสันต์
ขอตอนพิเศษห้องทำงานพี่เปรมค๊าาาา
-
:pig4: :pig4:
-
o13
-
พี่เปรมมมมมม ชวนไอไปทำงานที่ห้องเหรอ?
อยากมุดอยู่ใต้โต๊ะด้วยคน
-
กรี๊ดดดดดดดด พี่เปร๊มมมมมม เตียงก็มีนะพี่ :m25:
ชอบเอ้าท์ดอร์ตลอด สถานที่มีผลกับความ........รึเปล่า :impress2:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :กอด1:
-
ตอนพี่เปรมพูดภาษาญี่ปุ่นคงเท่น่าดู
-
ขอบคุณมากๆค่ะ
เปรมจริงๆ
-
ทีนี้ไอก็ระวังไว้บ้างนะเผื่อจะเผลอเสนอสถานที่ :oo1:อะไรกับพี่เปรมไป
ดูซิพี่เปรมก็ใจดีพากลับไปห้องทำงานที่ รพ.ด้วย :hao7: :hao6:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบล้าวว น้องไอยังคงคอนเซพ แรดใสใส(?) ได้อย่างคงเส้นคงวาจนนาทีสุดท้าย ส่วนพี่เปรมก็ยังคงเป็นคุณหมอเจมส์บอนด์ ผู้เงียบขรึม หื่น และเป็นจอมวางแผน ได้อย่างไม่ขาดตอน 5555
เป็นเรื่องที่น่ารักอีกเรื่องค่ะ พล๊อตเรื่องแปลก ตัวละครแต่ละตัวมีคาแลกเตอร์น่าสนใจ น่าติดตาม สำหรับเราอาจมีบางช่วงที่อ่านแล้วงงๆ บางทีก็สงสัย เอ... ฉันอ่านข้ามตอนไหนไปป่าวหว่า อันนี้มันมาไง? (เช่นเรื่องของเขื่อนกับคุณบอดี้การ์ด เป็นต้น) แต่ก็สามารถค่ะ และยังติดตามต่อจนจบ
ขอบคุณคุณ RIRIN นะคะ ถ้าบอกว่าเป็นนักเขียนมือใหม่สมัครเล่น คุณถ่อมตัวเกินไปแล้ว ฝีมือการเขียน สำนวน ฝีไม้ลายมือไม่ธรรมดา ถ้าไม่ออกตัวมาก่อนก็ต้องเข้าใจว่าเขียนมาหลายเรื่องแล้วแน่นอนเลย ขอบคุณอีกครั้งค่ะสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้ จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ สู้ๆ ค่ะ :กอด1: :3123: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อิอิ น่ารักอะ ชอบน้องเปี๊ยกจริงๆ
-
ขอบคุณค่ะ นิยายสนุกมาก :pig4:
ปอลอ อยากได้ฉากในห้องทำงาน :hao6:
-
จบแล้วง่อววววว ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :mew1:
-
:pig4: :pig4: :3123: :L2:
-
ฮั่นน่อววว. :impress2:
:pig4: :L2: :ling2:
-
แงงงงงง จบแล้วววววววววว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :o8: :-[ รักหมอเปรมที่สุด :กอด1:
-
สนุกมากกกกก ลุ้นจนตอนสุดท้าย พี่เปรมหล่อมาดแมนแฮนด์ซั่มเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
-
อย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา จับนักเขียนล็อคคอ
ไม่อยากให้จบเลย เพราะมันสนุกมากกกกกกกก ก.ไก่ล้านตัว
ฮั่นน่อวววว .. :heaven ฟินสิค่ะฟิน
ปล.รอรวมเล่มแน่นอนค่ะ
-
ฮั่นน่อวววว :mc4: :กอด1: :pig4:
-
ลุ้นจนถึงตอนสุดท้ายจริงๆ
-
โฮกกกกกก TT ติดตามเรื่องนี้มานาน
ตั้งแต่ขึ้นม.6 อ่ะ ถึงแม้จะยุ่งกับการเตรียมสอบเราก็แวะเวียนมาอ่านเสมอ
ใจหายอ่ะ เหมือนเติบโตมาด้วยกัน แล้วมาจบพร้อมกันอีก ปิดเทอมเราคงว่างมากอ่ะ
ขอตอนพิเศษเยอะๆนะนะนะนะนะ คงคิดถึงพี่เปรมน้องไอจริงๆ
รู้สึกเหมือนกำลังจะจากเพื่อนคนหนึ่งเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่แต่งออกมานะคะ
เราจะคอยติดตามผลงานเรื่องอื่นๆของคนแต่งเสมอค่ะ จุ๊บๆๆ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
ชอบน้องไอจัง
พี่หมอเปรมก็แมนมาก
อบอุ่นจัง
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
ไอจางงงงงง น่ารักนิ พี่เปรมก็น่ารักลงทุนเรียนภาษาญี่ปุ่นเลยทีเดียว
ขอตอนพิเศษเยอะๆ นะคะ
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากค่ะ เกือยพลาด ชอบ เปรม กับไอจัง อ่ะ ฟินมากค่าาาา :ling1:
-
จริงๆ เราอยากเห็นผลของการกระทำของสองคนแก่นั่นนะ คือไม่ใช่แก้แค้น และไม่ใช่เพราะสองคนนั้นกีดกันน้องไอกับพี่เปรม แต่สิ่งที่ทำกับเขื่อนอ่ะค่ะ มันเลวร้ายมากเลยนะคะ ฮือออออ คือชอบเขื่อนค่ะ แอบเอ็นดูตั้งแต่ตอนแรกๆ ที่ยังไม่เฉลยปมแล้ว รู้สึกว่าเด็กคนนี้น่าสงสารต้องมีเป็นอะไรแน่ๆ แพ้ทางเด็กมีปมค่ะ... จะให้สองคนแก่นั่นอยู่ดีแบบนี้จริงๆ เหรอออ ขอแค่รู้สึกผิดที่เคยทำกับเขื่อนบ้างก็ยังดี :katai4:
-
น้องไอ แรดจิงงงงงงง 55555
ตอนพิเศษด่วนคร้าาาาาา :hao6:
-
:z6:
แด่ปลื้ม
-
ขอบคุณริรินมากค่ะ สำหรับนิยายน่ารักๆ มีมาม่ากรุบกริบพอรับได้... ขอให้แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านอีกนะคะ จะคอยติดตามผลงานค่ะ
ปล.จะรอตอนพิเศษ น้องไอ&พี่หมอเปรม หลังแต่งงานนะคะ :laugh:
-
แฮพพี่เอนดิ้ง~~~ น้องไอคนสวยกับพี่เปรมคนหล่อและน้องเปี๊ยก เกิดเป็นคุณหนูคุณชายนี่ก็ลำบากเนอะ
ชีวิตไม่ใช่จะง่าย คุณแม่ของไอชนะเลิศตลอด
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องไอ หนูจะมาเสนอสถานที่มั่วๆซั่วๆไม่ได้แล้วนะลูก
พี่เค้าจริงจังว่ะ เป็นคนรักษาคำพูด 5555+
-
อ่านไปขำไป ไอจังแรด.. เอ้ย น่ารักมากค่ะ 555 สรุปเรื่องนี้น้องเปี๊ยกเป็นพระเอกนะคะ ย้ำ น้องเปี๊ยกพระเอกค่ะ!! ตัวประกอบที่เหลือจงถอยปายยย :hao7:
เรน่าอ่านรวดเดียวจบ เลยรู้สึกว่าพล็อตสะเปะสะปะไปนิด อย่างตอนไอจังป่วยหนัก อ่านแล้วก็อินก็สนุกนะคะ แต่เรน่าว่ามันไม่เข้ากับโทนของเนื้อเรื่องโดยรวมเท่าไหร่ เหมือนมันอยู่ผิดที่ผิดทางอ่ะค่ะ
-
ชอบมาก ก.ไก่ล้านตัว เราชอบนิสัยตัวเองแบบนี้ ไม่งี่เง่าเกินไป มีเหตุผล โอ้ย ยังมีความรู้สึกว่าอยากอ่านต่อ ขอตอนพิเศษเพิ่มได้ไหมคะ แฮ่ :hao3:
-
ชอบและสนุกมากค่ะ ขอตอนพิเศษด้วยนะค่ะ
-
สนุกอ่ะ o13
-
สนุกมากเลยค่ะ
-
ถามจริงงงงงงงงง จบและอ่อ เรายังอยากเห็นฉากแต่งงาน ฉากสวีวี่วีในห้องทำงานหมอ :haun4: และอีกหลายๆฉาก อ่อเราอยากเห็นน้องเปี๊ยกมีเมียด้วยอ่ะ 555555 สนุกนะค่ะ เนื้อเรื่องดีอ่านได้เรื่อยๆไม่เครียด ไม่ดิ่งมาก เราชอบค่ะ o13
-
ไม่ย๊อมมมมมมมมมมมม ไม่ยอม จบแบบนี้ได้ไง :ling1: ยังไม่ได้ดูน้องไอ indoor ในห้องทำงานพี่เปรมเลย ต่อเถอะคนเขียน ขอเลือดดดดดดดเติมหน่อย :haun4: ในที่สุดก็ได้แต่งงานกันเน๊าะ ถึงจะยังไม่มีพิธีให้เราได้อ่าน แต่ต้องได้อ่านแน่ รวมถึงตอนห้องทำงานด้วย (อีนี่ยังหวัง :oo1: ) ไม่แปลกใจทำไมน้องไอ แรดใสๆ จุง ติดคุณแม่นี่เอง :laugh: น่ารักนะ มันต้องอย่างนี้แหละ ไม่งั้นก็ไม่ได้แต่งและต้องมีข้อต่อรองอะไรอีกจาก อีคุณตาคุณยาย เป็นมนุษย์ตายายที่แย่มากๆ เห็นแก่ตัว ทำทุกอย่างเพื่อหน้าตาและฐานะ ไม่นึกถึงใจใครเลย แม้แต่หลานตัวเองแท้ๆ ยังมีแต่ผลประโยชน์ หมดความนับถือจริงๆ อยากให้โดนสั่งสอนหนักๆหน่อย :call: คนเขียนต้องมีตอนพิเศษแน่ๆ เพราะยังเหลือคู่ คุณบอดี้การ์ด กับ เขื่อน ปลื้ม กับ ????? กับพี่ดินหรือเปล่าหนอ ก็ดีนะ :-[
ปล. คนเขียนบอกเป็นเรื่องแรก แต่ขอชมว่า แต่งได้ดี ไหลลื่น ผูกเนื้อหาไม่ซับซ้อน o13
-
:pig4:
-
น่ารักโคตร ๆ อะ :o8:
-
อยากได้รวมเล่ม รออออ :katai4:
-
น้องไอน่ารักมากกกก น้องเปี๊ยกก็น่ารัก คึคึคึ ว่าแต่พี่เปรมนี่...ประจำอยู่โรงบาลไหนคะ? อยากไปให้รักษา คึคึคึ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
[Pre-Oder] มาแล้วค่ะ ｡◕‿◕｡
ขอโทษนะคะที่ให้รอนาน ตอนนี้นิยายเรื่อง Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
กำลังอยู่ในขั้นตอนดำเนินการ ความสมบูรณ์อยู่ที่ 70% แล้วค่ะ
วันนี้รินจึงพร้อมมาเปิด Pre-Oder สำหรับรอบไปรษณีย์นะคะ
1.รายละเอียดหนังสือนะค่ะ
ขนาด : A5
กระดาษ : กระดาษถนอมสายตา 75 แกรม
เนื้อหา : มี 2 เล่ม (ไม่ขายแยก)
- เล่มที่ 1 ประมาณ 270 หน้า
- เลมที่ 2 ประมาณ 270 หน้า (รวมตอนพิเศษ 5 ตอน)
รายละเอียดตอนพิเศษ (อาจมีปรับเปลี่ยนเพิ่มเติมชื่อตอนค่ะ)
- งานแต่งงาน
- ฮันนีมูน
- พี่หมอดิน
- น้องเปี๊ยก
- ชีวิตคู่
ภาพปก : สี เคลือบ UV ด้าน
ราคา : 1 ชุด (2เล่ม) 630 บาท
2.ค่าจัดส่งทางไปรษณีย์
-จัดส่งแบบลงทะเบียน 70 บาท
-จัดส่งแบบ EMS 100 บาท
รายละเอียดเพิ่มเติมอื่นๆ อ่านต่อที่เพจของรินนะคะ จิ้มๆ ที่ Link ใต้โพสนี้เลยค่ะ
^_________^
-
น่ารัก...
เจ้าเปี๊ยกก็เป็นหมาตัวน้อยที่น่ารักจริงๆ เป็นด้ายแดงให้ทั้งคู่มีโอกาสได้รู้จักกัน
กล้าเปิดใจกัน แอบสงสัยปลื้มนะ เสียดาย
จะจับคู่ปลื้มกับดินก็ไม่ได้สินะ เพราะ ดินเล่นบอกว่ามีแม่ของลูกแล้ว
-
กำลังตามอ่านอยู่
เปี๊ยกน่ารักที่ซู้ดดดด
:impress2:
-
:mew1: :mew1:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
มาอ่านรวดเดียวเลย น่ารัก ชอบน้องไอ กะพี่หมอ มีสีสันดีอะ ทำให้รู้ว่ารักมันมีหลายรสชาติ
รักแท้ต้องแย่งชิง รักไม่จริงต้องเสียสละสินะ เริ่ดดดดดด รักพี่หมอก็ต้องมัดพี่หมอไว้ อย่าปล่อยให้หลุดมือเนอะ
หล่อ ฉลาด เซ็กซี่ ป.....เก่ง นิต้อง พี่เปรม เลย
-
มานั่งอ่านรวดเดียวจนจบอีกรอบ o13
-
พี่เปรมกับไอจังงงง :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ตั้งแต่แรกยันจบ น่าร้ากกกกกกกกกกรอสเป :mew1: :mew1:
-
พี่เปรมกับไอจัง น่ารักที่สุ้ดดดดดดดด :-[
ปล.ไอจัง ชื่อเดียวกันกับเค้าเลยอ่ะ อิอิ :impress2:
-
ฮันหน่อวววว พี่เปรมน้องไอจบแล้ว
น้องเปียกน่ารักมากกก :katai1:
-
:man1:
-
นั่งอ่านรวดเดียวจบเลย 55
-
เหมือนจะเป็นแนวเหนือธรรมชาติเลย 5555 น้องไอใจกล้าด้านได้อาบอดสินะ
-
ตอนแรกจะไม่เข้ามาอ่านเพราะคิดว่าต้องดราม่าหนักๆแน่ๆเลย
แรกๆจะเลิกอ่านอยู่ร่อนร่อ เพราะดราม่าปวดใจนิดๆ
แต่พอผ่านไปสักพักมันไม่ใช่นิยายดราม่า 555555
มันคือนิยายที่ไม่ได้แรวตายตัวจริงๆ
ผันเปลี่ยนตามนิสัยของน้องไอจริงๆ รักพี่หมอนะคะ
ป.ล.เรานี่แหละคือว่าที่พี่สะใภ้ของน้องไอและน้องดีน
555555 บอกดินหลายรอบแล้วว่าให้เก็ยเป็นความลับ เอะๆ
-
สนุกมากก ตอนแรกไม่กล้าเข้ามาอ่าน เพราะกลัวว่าจะเป็นแนวดราม่าฮืออ พอมาอ่านก็มีแอบดราม่าที่ร้องไห้อยู่หลายตอน ในเรื่องนี้บอกเลยว่าชอบน้องเปี๊ยกที่สุดดด :mew1:
-
เปรมกับไอ้เปี๊ยกเคมีเข้ากั๊นเข้ากัน :jul3: :hao7:
-
คุณเปรมเลี้ยงน้องเปี๊ยกได้ดีมากกก เหมือนเลี้ยงเด็ดอ่อนไงงั้นอ่ะ น่ารักจุง :o8: ส่วนนังเขื่อนพัง เดี๊ยะๆไม่ตายดีแน่ :fire:
-
น้องไอหายดีแล้วก็ไปตามอ่อยคุณเปรมโดยเร็วลูก ว่าที่ผัวของเราก็คือของเราอย่ายอมให้ชะนีภาพนรกหรือชะนีหรืออุเคะหน้าไหนมาฉกไปนะลูก :katai3:
-
ให้มันได้อย่างอย่างนี้สิลูกไอ แรดน้อย ยุคนี้นายเอกต้องแรด แซ่บ สู้ ถึงจะเริ่ดค๊าลูก อุ๊ยๆๆๆ อิแม่ปลื้มปริ่ม ลูกชายมีผัวแล้ว :mc4: o13 :katai2-1:
-
เป็นนิยายที่ตัวพระตัวนายเคมีเข้ากันดีมากค่ะ :-[ พระเอกนายเอกเรื่องนี้สำหรับเราทุกอย่างนี่มีสิบเราให้ร้อยเลยอ่ะ ไอนางก็น่ารัก เปรี้ยวๆซ่าๆไม่โง่ไม่อ่อนแอ ชัดเจนมาก ส่วนพี่เปรม แหมๆ อะไรๆก็เมียๆเต็มปากเต็มคำ ชัดเจนยิ่งกว่า hd อีกพ่อคุ๊ณ รักไอจังม๊ากมาก ใส่ใจดูแลนางดี๊ดี คือเราอ่านทุกประโยคของเรื่องนี้นะ มันทำให้เรารู้ว่าเปรมอ่ะ โครตรักไอจังเลย ปลื้มปริ่มเต็มอิ่มกับนิยายเรื่องนี้มากเลยค่ะ ขอบคุณๆสำหรับผลงานดีๆและขอเป็นกำลังใจให้มีผลงานดีๆออกมาอีกนะคะ :3123: :กอด1:
-
เรื่องนี้ดีมาตลอด แต่มันจะดีกว่านี้มากถ้าไอไม่ต้องแต่งตัวเป็นผู้หญิงในตอนท้าย
:m7: :m7: :m7:
-
รออยู่เสมอนะคะ :z13:
-
ขอบคุณมากค่า อ่านรอบเดียวจบเลย
:กอด1:
-
น่ารักมากๆค่า
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
เพิ่งได้ตามอ่านค่ะ สนุกมากเลย ชีวิตน้องไอต้องสู้อะไรขนาดนี้ รถชนตั้งแต่ต้นเรื่อง อยากเจอผู้ชาย
ก็ต้องยอมโดนหอยตำเท้า เป็นโรคเนื้องอก แถมยังต้องมาโดนอิตาพ่อเลี้ยงทำร้าย คุณตาคุณยายกีดกันความรัก
นับถือใจน้องไอจริงๆ ToT เราชอบตอนที่น้องไออยู่ในร่างหมามากๆเลย น่าจะมีตอนในร่างหมานานนนนนๆๆ
ชอบที่นางอยากเถียงแต่พูดไม่ได้นี่แหละ 555555 ส่วนพระเอกของเรา ปากร้ายแต่ใจดีตลอด ทำมาเป็นขรึม
สุดท้ายก็ต้องยอมศิโรราบให้เมียและน้องเปี๊ยกอยู่ดี
:mew1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆคะ
-
สนุกมากกกกกก
อยากอ่านฉากห้องทำงาน อิอิ
จะมีตอนพิเศษช่วงแต่งงานไหม
อยากอ่านตอนนั้นเหมือนกัน
ขอบคุณที่แต่งมาลงจนจบค่า
-
อ่านจบแล้ว หนุกมากกกกกกก
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักพล็อตดีนะคะ
รักแรกพบจริงๆเรื่องนี้ o13
-
เพิ่งอ่านจบสดๆร้อนๆเลย สนุกมากเลยค่ะ o13
ชอบพี่เปรม ชอบน้องไอ และพระเอกของเรา น้องเปี๊ยกกกก
ไม่ว่าจะเป็นสุนัขพันธ์ไหนก็น่ารักน่าฟัดตลอด
ปกติเราเป็นคนรักสุนัขอยู่แล้ว ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก
ต้องบอกว่าเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ต้องอ่านแบบรวดเดียว
แล้วก็ไม่รู้ว่าเราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงกัน ต้องมาอ่านตอนจบแล้ว
คงได้แต่ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายสนุกอย่างนี้มาให้อ่าน
จะรอติดตามผลงานเรื่องอื่นๆค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :L2:
-
ไอน่ารัก แซ่บได้ใจอ่ะ
ชอบน้องเปี๊ยกที่สุดล่ะ :mew1: :mew1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบบ
สนุกมากกกเหมือนเดิม
น้องเปี๊ยกน่ารัก ชอบังเลยยย
ขอบคุณค่ะ สำหรับนิยายดีๆ
-
น่ารักกกกก หลงรักน้องไอ กับหมอเปรม อย่างจัง
น้องไอน่ารัก ฝุดๆ หมอเปรมก็รักเมียโคตรๆ ฟินมาก
อยากเห็นหมอเปรมหึงโหดบ้าง ท่าจะเลือดสาด ไม่ต้องลุกเป็นอาทิตย์เลย อิอิ
-
รักพี่เปรม รักไอจัง รักน้องเปียก เอ้ย! รักน้องเปี๊ยกกกกกก :กอด1:
-
หยิบเรื่องนี้มาอ่านรอบที่ 3 แล้วนะคะ :impress2:
-
คิดถึงเรื่องนี้จังเลย :hao5:
-
นิยายจบนานแล้วแต่ก็ยังติดตามให้กำลังใจกัน ขอบคุณมากๆๆ นะคะ :m1: :m1:
[/size][/color]
-
รอบที่ 2 สำหรับเรื่องนี้ ก็ยังสนุกครบรสไม่เบื่อเหมือนเดิมค่ะ
-
สนุกมากกกกกกก
-
ชอบนายเอกเรื่องนี้จัง 55555555555 o13 o13
-
อ่านกี่รอบๆ ก็ชอบบบบอ่ะ น่ารัก o13 o13
-
คิดถึงน้องไอ :hao5:
-
สนุกดีครับ ชอบน้องพบรัก
ใครจะคิดว่าแรงขนาดนี้ 555
แต่ชอบนะ ตรงไปตรงมาดี
ขอบคุณผู้แต่งสำหรับเรื่องสนุกๆนะครับ
มีครบทุกรสเลย
-
อ่านจบแล้วค๊า นุ้งไอแร๊ดแรดฮ่าดี พี่เปรมมาซะมาดดีแต่แอบเถื่อน อยากรู้จังพี่ปลื้มจะมีคู่กับเค้าไหม สงสาร
-
:mew1: :mew1: :hao7: :hao7:
-
สนุกกกกก รักน้องเปี๊ยกมากกกกกกกก ร้องไห้ตอนน้องเปี๊ยกตายด้วยฮือออ หมอเปรมคือผัวในอุดมคติมากกกกก ส่วนไอจัง เหอะ หมั่นใส้ได้ผัวหล่อ จบค่ะ แยกย้าย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีความคิดถึงน้องเปี๊ยก :กอด1:
-
เนื่องนี้น่ารักแบบแปลกๆ :hao3:
ขอบคุณครับ :L2:
-
ขอเกริ่นก่อนเลยว่า เป็นมนุษย์ที่ไม่อ่านนิยายวายไทยเลย.... แต่อาจจะเป็นเพราะนักเขียน ^^
เค้าเปิดใจกับนิยายวายของตัวมากๆเลยนะคะ เค้ามองข้ามความเป็นจีท็อปไป มโนอิมเมจกับคาเรคเตอร์ที่ตัวสร้างขึ้นมา
สำหรับเรื่องนี้เค้าก็หวังว่าคงดราม่ากระจายแบบที่ตัวชอบ(ชอบให้แฟนนิยายร้องไห้อินกับบท นางจะดีใจมากค่ะ 5555)
แต่เปล่าเลย เรื่องนี้มีทั้งความเขิน ความรักในทุกๆรูปแบบ ตลก เศร้า ลุ้น
และสบถคำหยาบคายด่าคุณตาคุณยายของหมอเปรมลั่นบ้าน ฉากเขินก็มีเยอะแยะมากมาย
ฉากกวนตีนกันก็หัวเราะจนพี่ที่ทำงานมองหน้า ฉากซึ้งก็น้ำตาคลอเบ้าตามพบรัก มีทุกอย่างไม่ขาดไม่เกิน
มีการแทรกภาษาต่างเข้าไปเพื่อให้เกิดความสมจริง อย่างภาษาอีสานเค้าขมวดคิ้วเลยนะ แปลไม่ออก ฮ่าๆๆๆ
มานั่งตามอ่านคอมเม้นก็ร้องอ๋อออออ แฟนนิยายก็น่ารัก สงสัยเหมือนกันก็มีคนถามให้ ตัวก็มาตอบ ไม่ต้องถามซ้ำ
อ่านถึงตอนที่42 เค้ายังนั่งบ่นกับตัวเองเลยว่าไม่อยากให้จบเลย.. ยังไม่อิ่มเลย มีต่อได้ไหม
พลอตเรื่องดีนะคะ มีฉากหักมุมกระจุยกระจาย คิดไว้แบบนั้นพออ่านไปเรื่อยๆ อ้าวไม่ใช่ซะงั้น
นี่อ่านแล้วคิดว่าเขื่อนกับพี่ปลื้มต้องเป็นตัวร้ายแน่นอน อ๋อป่าวจ้า สรุปร้ายสุดคือคุณแม่ของพบรักกับพี่เปรม 5555
บทของพบรักก็แปลกสำหรับตำแหน่งนายเอก เคยเจอแต่แรด ยั่ว แต่พบรักจะออกแนวตรงๆมากกว่า(ทำตามหัวใจ)
ส่วนบทหมอเปรมก็สมกับความคุณหมอค่ะ กวนตีนนี่ของแถมแต่ก็เหมาะกับพบรักดี เวลาเถียงกันชอบมากเลยอะ น่าร้ากก
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่านนะคะ ตัวคือคนแรกที่ทำให้เค้าอ่านนิยายวายไทย รับมงไปค่ะ
วันไหนท้อก็นึกถึงเค้า ที่อ่านเพราะมันเป็นนิยายที่ตัวเขียน กำลังใจอยู่ทางนี้เสมอค่ะ
สรุปสุดท้ายนี้ มีบ้างบางประโยคที่อ่านแล้วรู้สึกขัดเล็กน้อยแต่รวมๆแล้วดีมากจนไม่ติดขัดอะไรแล้วค่ะ
เค้าขอโทษด้วยที่ติดอิมเมจเทมป์จีไปมาก พอตัวเปลี่ยนมาเป็นแนวนี้เค้าก็ไม่ตามมาอ่าน กลัวตัวรู้สึกไม่ดี
แต่พอมาได้อ่าน รักเต็มใจและเรื่องนี้ ก็รู้แล้วค่ะว่า จริงๆแล้วเราชอบภาษาเขียนนิยายของตัว :)
จะสนับสนุนต่อไปและจะตามอ่านจนกว่าจะเลิกเขียน
พิมพ์คุยกันแล้วเขินบอกในนี้ดีกว่า รักนะคะะะ รักนิยายของตัวด้วย :กอด1:
-
สงสารน้องหมา สงสารเปี๊ยกเพราะถ้าหากไอฟื้น
เปี๊ยกก็ต้องตายแน่ๆ :hao5: เจ้าของฟื้นมาไม่ทันเลี้ยง
เปี๊ยกก็ตายไปแล้วอ่ะ ไออุตส่าช่วยมาตอนฝนตก :mew6:
-
:z6: :beat: เขื่อน! ฟาดด้วยไม้หน้าสามดีไหม
กล้าดียังไงมาทำน้องเปี๊ยก แง้ สงสารน้อง โห
เจ็บมากไหมลูก ฮือ น้ำตาคลอ ใจหาย กลัวน้องจะตาย :sad12:
-
:o12: ไอเขื่อนนนนน :beat: กล้ามาก ฮือออิ
อิพี่เปรมไปไหน ทำไมไม่ตามหาน้อง ฮือออ
อย่าปล่อยไอ้เลวคนนั้นไว้นะ ทำร้ายน้องเปี๊ยกเรา ฮือ
เรื่องหมาเราอ่อนไหวมาก แง้ เปี๊ยกอย่าเพิ่งตายนะ
อยู่รอเจอไอก่อนลูก ฮือ มีวิ่งมากัดให้ฟื้นด้วย
-
โอเค เขื่อนแม่มน่าตบให้ฟันหลุดหมดปาก
แต่ก็พอเข้าใจแล้วว่าบ้านมีปม ปมท่าทางจะใหญ่อยู่
เห้อมมม แต่ก็สงสารเปี๊ยกอ่ะ :mew4: หนูลูกกก
ยังไม่ทันเจอพี่ไอเลยลูก
-
กรี๊ดดดด :katai2-1: :กอด1: ดีใจที่น้องเปี๊ยกรอด น้องไอฟื้น
แง้ อยู่กับพี่ไอนานๆนะลูก
-
น้องอายยยยยยยยยย ตายแล้วลูก! ทำไมทำแบบนั้นคะ
อกอีแม่จิแตก :hao7:
-
โอ้ย เขินนนน ฮือ :-[ เขิน.มาก :hao7: ใครสั่งใครสอนนน
อ่อยกันไป อ่อยกันมา สงสารคนอ่านกันบ้าง ฮือ บิดซ้ายบิดขวา
น้องไอนี่ร้ายไม่เบานะลูก พี่คิดว่าหนูใสๆมาตลอด
แต่หลุดคำตรง "เคะน้อย" :laugh: 555 อยากขำดังๆ 55555
-
เรื่องนี้คงไม่ง่ายแล้วสิ เมื่อเขื่อนกับปลื้มมาพร้อมกัน
เป็นห่วงแต่น้องเปี๊ยกอ่ะ จะเอาตัวรอดยังไง ถ้าหากถูกทำร้ายอีกล่ะ
น้องไอนี่เชื่อว่าเอาตัวรอดได้แน่ๆแถมยังมีหลายคนคอยดูแล
-
:o12: สงสารทุกคน คุณเปรมต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะคะ
เป็นที่พักพิงให้น้องไอ เป็นกำลังใจให้น้องไอได้ฮึดสู้กับโรค
น้องไอ~ สู้ๆนะ ต้องไว้ใจและก็แบ่งปันสิ่งที่เก็บในใจกับคุณเปรมบ้าง
ส่วนปลื้มนี่ยังไงนะ เมื่อไรถึงจะหยุด ไหนจะเรื่องเขื่อนที่ไปปลูกผัง
อะไรให้เขื่อนเป็นแบบนั้น ไม่สงสารเขื่อนมันบ้างหรอ
ทำไมใจร้ายและเห็นแก่ตัวแบบนี้ ไหนจะพวกตายายคร่ำครึนั่นอีก
-
:katai1: กังวล ระแวงไปหมดตอนที่น้องไอบอกว่าเหมือนมีคนมอง
ยิ่งเป็นห่วงที่งน้องเปี๊ยกกับไอเมื่อเห็นเขื่อนมาแถวนี้ด้วย :z3:
-
:katai1: เอาอีกแล้ววววว ใครอีกล่ะ เขื่อน? ปลื้ม? ภาพฟ้า?
หรือคุณผู้หญิงสองคนนั่น โอ่ยย เราอิ่มม่าละเด้อ
-
:o12: น้ำตาไหล อืออออออ น้องเปี๊ยกลูกกกกก :hao5:
อ่านตอนนี้ไป แอบเช็ดน้ำตาไป โถ่ว น้องเปี๊ยก ㅠㅠㅠㅠㅠㅠ
-
แง้ง น้องเปี๊ยกกลับมาใช่ไหมลูก :hao5:
ไม่เสียแรงที่เราเสียน้ำตาไปจริงๆค่ะ ฮือ ดีใจ
-
ฮือ จบแล้ว สนุกมากๆ ขอบคุณมากนะคะ
น้องเปี๊ยกน่ารักน่าเอ็นดู น้องไอก็น่ารัก พี่หมอเปรมก็หล่อ
เหลือแต่อยากตามเรื่องของปลื้ม เขื่อน หมอดินและก็โทชิโอะ
-
น้องไอเป็นนายเอกที่แรดและน่ารักโดยธรรมชาติมากกกกก 555 ถึงว่าพี่เปรมรักพี่เปรมหลง
น้องเปี๊ยกก็น่ารักแสนรู้จริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ะครับ พี่เปรมกับพี่ปลื้มน่ะ ตอนแรกก็เกือบแยกไม่ออก ดูมีความแฟนตาซี
ส่วนพบรัก เสียดายบางครั้งก็ดูอ่อนแอเกินไปมีความสาวไปนิดหน่อยอะไรๆก็ร้องไห้ คุณแต่งวางบุคคลิกยังไม่นิ่งเท่าไรน่ะครับ
แต่เนื้อเรื่องสนุกมาก เป็นกำลังใจให้แต่งนิยายมาให้อ่านกันอีกน่ะครับ
-
พี่เปรม ไอจังน่ารักมากๆเลยค่ะ แต่ที่ได้ใจไปไม่พ้นน้องเปี๊ยกกก
-
มีครบทุกรสเลยเรื่องนี้
ลุ้นแต่ต้นจนจบ
อารมณ์พลิกไปมาสนุกจนหยุดอ่านไม่ได้เลย
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
กลับมาอ่านอีกรอบก็สนุก
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เป็นนิยายอ่านแล้วสนุก ตลกในความมั่นใจและความสดใสแบบไร้ขีดจำกัดของไอจัง น่าักมากเลยค่ะ จะหดหู่มากคือนอนได้รู้เรื่องน้องเขื่อน ทำใจไม่ได้เลย :mew4:
บอบคุณสำหับนิยายสนุกๆ และน่ารักแบบนี้นะคะ
:katai3:
-
ดีมากก
Sent from my CPH1723 using Tapatalk
-
สนุกมากๆ ค่ะ
ครบทุกรสเลย :pig4:
-
เพิ่งได้อ่านสนุกมาก อ่านเพลิน ไม่ยอมหลับยอมนอนเลย :mew1:
ตอนแรกเปิดเรื่องมานึกว่าจะดราม่าที่ไหนได้นายเอกฮามาก ตลกมาก
จะขอติดตามผลงานนักเขียนนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
o13 o13 o13 o13 o13
-
สนุกสนานมากๆ มีครบทุกบทบาท
น่ารักใสๆ หลากหลายสไตร์ แต่พี่เปรมสุดหล่อ ขอบอกว่ารักมากๆเลย
อยากได้พระเอกแบบนี้ น่าลุ่มหลง
สรุป...เอาให้ใจไปเลย :mew1: :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกม๊ากกกก เสียน้ำตาเป็นลิตรตอนไอป่วย
อยสกมีสามีเหมือนพี่เปรมมั่งค่า หาได้จากที่ไหนค้าา 5555555555555
-
ชอบ5555 ยิ่งช่วงแรกๆที่น้องไอสิงเปี้ยกเนี่ยโหยเขิลตัวบิด ตอนเปิดเรื่องมาแรกๆเรานึกว่าไอเรียบร้อยแต่พอได้กลับมาเจอเปรมคือแบ่บน้องเป็นแรดน้อยๆดีๆนี่เอง ซึ่งเราชอบมากอะ มันน่าเอ็นดูจริงๆ และจะมีซีนที่ไอคุยกับปลื้มว่าตัวเองเฟคใส่ปลื้มมาตลอด เราก็ร้องอ่อเลยและเข้าใจทันทีว่าทำไมคอนแรกถึงคิดว่าน้องเรียบร้อย ที่แท้น้องแอ๊บ5555
พี่เปรมผัวแห่งชาติ เรารักนางอะ ช่วงแรกที่นางเก็บไอในร่างเปี้ยกมาเลี้ยงและด่า/บ่นหมาคือขำแรง แอบภาวนาให้นางเป็นพระเอกเพราะความห่ามล้วนๆ ปรกติเราจะไม่ค่อยชอบพระเอกที่พูดไปด่าไปแต่กับพี่เปรมเรารู้สึกว่ามันไม่ขัด สรุปคาแรคเตอร์พระนางเรื่องนี้คือโดนใจเรามากเอ็นดูทั้งคู่
พี่ปลื้มผู้น่าสงสาร ตอนแรกเกลียดนางค่ะแต่หลังจากอ่านจนจบเราสงสารนางและหวังว่าปลื้มจะเจอคนที่ใช่เป็นของตัวเองจริงๆสักที
สุดท้ายนี้เราขอบคุณคนเขียน เรื่องของคุณน่ารักมากจริงๆ อ่อ พระเอกของเรื่องนี้คือน้องเปี้ยกนะ น่ารักระดับโลก><
-
:z13: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
‘อีกสามเดือนจะเรียนจบปอโทแล้วนะ’
เปรมเรียนหมอกำลังขึ้นปี6 ปลื้มจะจบป.โทแล้ว timeline มันเขย่งกัน1ปี หรือเปรมเรียนช้าไป1ปี???
-
:pig4: