หัวข้อ: ◣♥◥ Precinct ►◄ อาณาเขตรักของหัวใจ ◣♥◥ →►อาณาเขตพิเศษ◄ P.9 14/02/59

[HanATarO]

จะชนะ บัตเตอร์ บางมั้ยละเนี่ย พี่คุณ

555

[nicedog]

◣♥◥ อาณาเขตรักที่16►►เพื่อนสนิท?

 


วันนี้จันทร์ที่ภายในบริษัทดูจะตื่นตัวกันเป็นพิเศษเพราะว่าคนที่ถูกส่งไปอบรมที่ต่างประเทศเมื่อ4เดือนที่แล้วจะกลับมาในวันนี้และหนึ่งในคนที่ถูกส่งไปก็มี...นาย บริพัฒน์ รัตนศีรัตหรือบอสซึ่งเป็นหนุ่มรูปร่างสูงสมส่วนหน้าตาดีตามสไตล์ลูกครึ่งทำให้ผู้หญิงมากมายในบริษัทนี้หมายปองเขาแต่ด้วยความที่เขาไม่ค่อยสนใจเรื่องผู้หญิงสักเท่าไหร่เอาแต่ทำงานเลยทำให้ความนิยมตกลงจนกระทั่งเขากลับมาที่บริษัทนี่แหละ...พวกผู้หญิงดูจะคิดถึงเขามากจนแทบจะกระโดดกอดแล้ว...

ถ้าถามว่าทำไมนายปภิณวิทย์ถึงต้องมาพูดถึงผู้ชายคนนี้ด้วย?

ก็เขาน่ะเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผมนี่นา...ผมกับบอสอายุเราเท่ากันเริ่มรู้จักกันตอนม.6เพราะไปสมัยคณะเดียวกันมหาลัยเดียวกันก็เลยทำให้พวกเราค่อนข้างสนิทกันพอสมควร...บอสเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ผมเรียกชื่อเล่นเหมือนกับบัตเตอร์

ถ้าถามถึงบัตเตอร์ละก็วันนี้เป็นการทำงานครบ3เดือนในบริษัทนี้พอดีทางมหาลัยเลยเรียกนักศึกษาทั้งหมดกลับไปเป็นการชั่วคราวเห็นว่าจะมีการซ้อมจัดงานอะไรสักอย่างนี่แหละ...วันนี้ผมเลยมาทำงานคนเดียว

หลังจากวันที่ผมกับบัตเตอร์เป็นแฟนก็ผ่านมาเกือบ2เดือนแล้ว....ทุกๆอย่างในชีวิตผมมันดูจะสนุกสนานไปซะหมด...ไม่ใช่แค่บัตเตอร์ที่สร้างรอยยิ้มและความสุขให้ผมเท่านั้นพวกน้องๆของบัตเตอร์เหล่าสุนัขทั้ง4ตัวก็แสบซนใช่ย่อยแต่นั่นก็ทำให้ผมมีความสุขที่ได้อยู่แบบนี้

ส่วนเรื่องไปค้างบ้านบัตเตอร์...ผมยังคงไปทุกวันศุกร์และกลับมาในวันอาทิตย์เหมือนเดิมแม้จะถูกบัตเตอร์บอกว่าให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันก็เถอะ...ใครจะกล้าไปอยู่ด้วยเล่า

แค่อยู่บ้านนั้น2วันผมก็ถูกทั้งจูบทั้งหอมทั้งฟัดจนซ้ำไปทั้งตัวแล้ว...บอกตรงๆว่าเหนื่อยมากที่ต้องมาบอกให้พอหรือผมเหนื่อยแล้วแต่บัตเตอร์ก็แทบจะไม่ฟังผมเลยเอาแต่จูบหอมฟัดอยู่นั่นแหละ

ถึงผมจะมีส่วนผิดที่ไม่ปฏิเสธอย่างจริงจังก็เถอะ

ก็ทำไงได้ล่ะ....ผมชอบให้บัตเตอร์ทำแบบนั้นนี่นา

แต่ถึงผมจะชอบไม่ได้หมายความว่าจะให้ทำได้บ่อยๆนะ

“เจ้าคุณณณณ~”เสียงเรียกชื่อเล่นเต็มๆผมดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ผมหันไปมองตาขวาง...คนที่เรียกผมด้วยชื่อเล่นเต็มๆแบบนั้นมีแค่คนเดียว...ไม่สิ...ต้องบอกว่าทั้งบริษัทมีแค่คนเดียวที่รู้แม้แต่บัตเตอร์ยังรู้แค่ คุณ  ไม่ใช่ เจ้าคุณ

ไม่ใช่ผมไม่บอกหรอกนะ

ก็บัตเตอร์ไม่ถามนี่นา

แบบนี้บอกว่าผมเป็นฝ่ายผิดไม่ได้นะ

“บอกว่าอย่าเรื่องแบบนี้ในบริษัทไง”ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ...ก็นะ...ผมพูดกับบอสไปไม่รู้กี่ร้อยรอบตั้งแต่รู้จักกันใหม่ๆแล้วแต่พูดยังไงก็ไม่เคยได้ผลจนผมเริ่มเอือมที่จะพูดแล้ว

“ไม่ได้เจอกันตั้ง4เดือน...จะไม่คิดถึงกันหน่อยรึไง?”บอสถามผมด้วยน้ำเสียงทุ้มออกแนวขี้เล่นที่ตอนนี้เริ่มงอนแล้ว
 
“4เดือนไม่ใช่4ปี”ผมตอบกับไปก่อนจะยักคิ้วให้ข้างนึงอย่างกวนๆ

“ถ้า4ปีคงได้แฟนเป็น100คนแล้ว”บอสตอบผมกลับมาด้วยรอยยิ้ม

“แล้วกลับมานี่...ตำแหน่งเดิม?”ผมถามขึ้นก่อนจะเดินนำเข้าไปในลิฟท์ไม่ใช่ว่าผมพึ่งมาทำงานนะแต่ผมพึ่งกลับมาจากไปคุยงานกับบริษัทที่มีปัญหาอยู่มา

เล่นซะเหนื่อยเลย

“อืม...กรรมกรอ่ะ”บอสตอบผมด้วยเสียงเศร้าๆ

“หึ...กรรมกรเหรอ?...ดีเลยช่วยไปจัดการที่ห้องผมหน่อยสิตอนนี้กำลังรกได้ที่เลย”ผมแกล้งแหย่กลับไป


นาย บริพัฒน์ รัตนศีรัต ไม่ใช่ตำแหน่งกรรมกรแต่เป็นตำแหน่งกรรมการบริษัทที่เรียกได้ว่าถือเป็นหัวกะทิในบรรดากรรมการที่มีอยู่และเป็นคนที่คาดว่าจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นกรรมการผู้จัดการในอีกไม่นาน...ความจริงก็ควรจะได้ขึ้นมาพร้อมๆกับผมแหละแต่เพราะเมื่อตอนปีก่อนเกิดเรื่องไร้สาระขึ้นทำให้บอสหยุดงานไปเกือบเดือนจนเกือบจะถูกไล่ออกดีหน่อยที่เป็นคนมีความสามารถทางบริษัทเลยยอมให้แค่ครั้งเดียว


ถามว่าเรื่องอะไรงั้นเหรอ?


ถูกแฟนทิ้งไง


เลยเฮิตอย่างหนัก...ข้าวปลาไม่กินเอาแต่ดื่มเหล้า...กว่าผมจะทำให้ยอมกลับมาทำงานเหมือนเดิมได้นี่ผมก็เหนื่อยใช่เล่นนะ...ถึงบอสจะเป็นพวกเฟรนรี่แต่เพื่อนที่สนิทจริงๆมีไม่มากนักหนึ่งในนั้นคือผม...ผมก็เลยหาวิธีง่ายๆเช่นบอกว่าถ้าไม่ไปทำงานจะไม่มีเงินมาซื้อเสื้อผ้ามิคจังใส่นะ

แค่นั้นแหละวันต่อมาแทบจะวิ่งมากราบไหว้ขอโทษท่านประธานเลย

มิคกี้จังเป็นสุนัขพันธุ์ชิวาว่าขนสีขาวทั้งตัวเป็นสุนัขที่บอสรักมากที่สุดและซื้อเสื้อผ้าให้ใส่เกือบทุกวันตอนนี้ในบ้านคงมีแต่เสื้อผ้าของมิคกี้นี่ล่ะ...ตอนที่ต้องไปอบรมต่งประเทศผมก็กล่อมแทบตายกว่าจะยอมฝากมิคกี้ไว้กับคุณน้า(แม่ของบอส)

เฮ่อ...แค่คิดถึงตอนนั้นผมก็เหนื่อยแล้ว

“วันนี้เจอกันในรอบ4เดือน...ไปดินเนอร์ด้วยกันหน่อยม๊ะ?”บอสกระซิบผมเบาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพร้อมกับยกมือขึ้นมาทำท่าเหมือนคนยกแก้วน้ำขึ้นดื่มซึ่งผมก็รู้ความหมายของสิ่งที่คนตรงหน้าต้องการทันที...ท่าทางแบบนั้นคงอยากจะเมาแล้วล่ะสิ

“เฮ่อ...รู้แล้วๆ...ที่ไหนล่ะ?”ผมถอนหายใจอย่างอ่อนใจก่อนจะถามบอสอย่างปลงๆ...ไม่ใช่ว่าไม่อยากปฏิเสธหรืออะไรหรอกนะแต่ถ้าหมอนี่เมาแล้วชอบไประรานคนอื่นถ้าผมไม่คุมไว้ได้ไปหาเรื่องโต๊ะอื่นแน่ๆ


ตึ๋ง!


“งั้นก็ที่เดิมละกัน...เจอกันตอน1ทุ่ม...ถ้ากลับไม่ไหวก็นอนคอนโดกูเหมือนเดิมก็ได้...บาย”บอสบอกผมก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินออกจากสิฟท์เมื่อถึงชั้น7ซึ่งเป็นชั้นทำงานของกรรมการทั้งหลาย...ผมขึ้นไปจนถึงชั้น9แล้วเดินเข้าไปให้ห้องทำงานของตัวเองก่อนจะเริ่มลงมือเขียนรายงานเรื่องที่ไปคุยงานที่บริษัทxxxเมื่อกี๊นี้

การนั่งทำงานไปเรื่อยแบบนี้ทำให้ผมใช้สามาธิอย่างหนักจนแทบไม่รู้วันเวลาพอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็ได้เวลาเลิกงานแล้ว...ผมก็เลยรีบจัดการเอกสารต่างๆเก็บให้เป็นระเบียบก่อนจะขับรถออกจากบริษัทไป
 

ครื่นนนนน~  ครื่นนนนน~


“...”เสียงโทรศัพท์ผมสั่นขึ้นอย่างต่อเนื่องแต่ผมกำลังขับรถอยู่ทำห้ำม่สามารถละสายตาไปได้...ก็พอรู้อยู่แล้วน่ะนะว่าเป็นใครมีคนเดียวที่โทรมาหาผมเวลานี้...

บัตเตอร์แน่นอนเลย

ผมได้แลกเบอร์โทรศัพท์กับบัตเตอร์ไปตั้งแต่วันแรกๆที่เราคบกันแล้วหลังจากนั้นเขาก็มักจะโทรมาบ่อยๆหรือส่งข้อความมาบ้างถึงส่วนมากจะใช้โทรมากกว่า...ผมว่ามันก็สะดวกดีในหลายๆอย่างนะแม้ว่าการได้ยินเสียงมันจะรู้สึกดีไม่เท่าเห็นหน้าก็เถอะ


ครื่นนนนน~  ครื่นนนนน~

 
“...”ผมยังคงขับรถต่อไปท่ามกลางเสียงสั่นของโทรศัพท์ที่ดังขึ้นไม่หยุด...


ไม่รู้ว่าจะโทรอะไรนัก?


ในไม่ช้าผมก็มาถึงหน้าคอนโดตัวเองพร้อมกับมองผู้ชายคนนึงที่ยืนพึงกำแพงอยู่หน้าคอนโดผม...ในมือเขาถือมือถืออยู่พร้อมกับกดอะไรบางอย่างด้วยใบหน้าที่หงุดหงิด

ตื๊ดดด~

“...”ผมหันไปมองเสียงข้อความเข้าตรงกระเป๋าทำงานด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก

โทรไม่ติดก็เลยส่งข้อความมาแทน?

“...บัตเตอร์”ผมกดกระจกลงแล้วเรียกชายที่ยืนพิงกำแพงเมื่อครู่เบาๆ

“พี่คุณ!!”บัตเตอร์หันมาตามเสียงเรียกก่อนจะวิ่งเข้ามาหาผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม...ผู้ชายที่หน้าบึ้งหงุดหงิดเมื่อกี๊มันหายไปไหนแล้วล่ะ?

“ไม่ได้รับโทรศัพท์เพราะขับรถอยู่”ผมบอกบัตเตอร์ไปเพราะผมรู้ว่าเดี๋ยวบัตเตอร์ต้องถามแน่ๆว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์

“ครับๆ...ผมรู้แล้วล่ะ...ขอโทษที่โทรไปกวนสมาธิครับ...ผมพึ่งกลับจากมหาลัยมาเลยอยากเจอหน้าพี่เท่านั้นเอง”บัตเตอร์บอกผมด้วยรอยยิ้ม

“...ขอไปจอดรถก่อนได้ไหม?”

“ขอขึ้นไปห้องพี่ได้ไหมล่ะ?”บัตเตอร์ไม่ตอบแต่ถามกลับผมซะงั้น...แถมยังขอผมขึ้นไปบนห้องด้วย?

ห้องผมเนี่ยนะ?

ตั้งแต่ที่รู้จักกับบัตเตอร์มาผมก็ไม่เคยให้เขาขึ้นมาบนห้องเลยนี่นา

รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเลยแฮะ

แต่...คงไม่เป็นไรมั้ง?

“เอาสิ...ขึ้นมาได้แล้ว”ผมบอกบัตอร์ก่อนจะขับรถเข้ามาจอดข้างใต้คอนโดพร้อมกับบัตเตอร์ที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ...ผมไม่รู้ว่าทำไมบัอร์ถึงได้อารมณ์ดีแบบนั้นแค่ผมยอมให้ขึ้นห้องมันเป็นเรื่องที่น่ายินดีขนาดนั้นเลยเหรอ?

ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบหรอกนะ...บัตเตอร์บอกจะแสดงออกว่าดีใจกับเรื่องเล็กน้อยเสมอซึ่งบางครั้งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแต่ผมก็มักจะยิ้มตามรอยยิ้มนั้นไปเสมอ...ถ้าให้ยกตัวอย่างก็...บัตเตอร์มักจะยิ้มแก้มปริเมื่อผมบอกว่าจะตักข้าวให้หรือจัดเสื้อผ้าอะไรแบบนี้

มันเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ผมว่าควรจะทำให้ในฐานะแฟนพอมาเห็นรอยยิ้มที่ดีใจจนเว่อร์แบบนั้นมันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอายๆ
 

ตึ๋ง!
 

ผมพาบัตเตอร์ขึ้นมาจนถึงชั้น8ที่ผมอาศัยอยู่...ห้อง811คือห้องของผมเองแต่ละชั้นจะมีทั้งหมด12ห้องแบ่งเป็นฝั่งละ6ห้อง

“พี่คุณอยู่ห้องไหนครับ?”บัตเตอร์ถามระหว่างที่เดินมองซ้ายขวาด้วยความสนใจ

“811...ถึงแล้ว...ห้องนี้แหละ”ผมบอกบัตเตอร์ก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าห้องของตัวเองและไขกุญแจเข้าไป

“เข้ามาสิ”ผมหันไปบอกบัตเตอร์เมื่อผมถอดรองเท้าไว้หน้าตู้รองเท้าแล้วเดินเข้าไปแต่บัตเตอร์มองเข้ามาภายในแต่ยังไม่ยอมตามผมมาสักก็เลยต้องหันไปบอก

“...ขอรบกวนด้วยนะครับ”บัตเตอร์พึมพำเบาๆก่อนจะเดินตามผมเข้ามา

ผมเดินเข้ามาเรื่อยๆจนถึงห้องรับแขกขนาดเล็ก...นี่ถือว่าเป็นครั้งที่2ที่มีแขกเข้ามาในห้องผมเลยนะ...คนแรกคือบอสเพื่อนสนิทผมนั่นแหละ...เพราะผมไม่ค่อยจะชวนใครมาเท่าไหร่ห้องรับแขกเลยมีแค่โซฟายาวตัวเดียวกับโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆวางไว้ด้านหน้าพร้อมกับโทรทัศน์ขนาด27นิ้วที่วางอยู่บนโต๊ะที่ถูกขนาบข้างด้วยตู้หนังสือ2ตู้

“แคบๆหน่อยนะ...นั่งๆไปเลย”ผมบอกบัตเตอร์ก่อนจะเดินถัดออกไปอีกหน่อยแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของตัวเองแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นเสื้อธรรมดา


แกร็ก!

 
“ว้าว~...นี่ห้องพี่คุณเหรอครับ?”บัตเตอร์เปิดประตเข้ามาตอนที่ผมกำลังถอดกางเกงขายาวพอดี

“เฮ้ย!...ออกไปก่อนเลย!!”ผมตะโกนเสียงดังลั่นแต่บัตเตอร์ก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจเลยสักนิดแถมยังมองมาที่ผมก่อนจะค่อยๆไล่สายตามาหยุดที่ต้นขาผมเพราะกางเกงผมถูกปล่อยลงมาถึงข้อเท้าแล้ว...ผมรีบยกมือขึ้นมาบิดทันที

ไอ้เด็กลามกนี่!!

“พี่คุณจะอายทำไมละ?...ผมเห็นมาหมดแล้วน่า”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มๆซึ่งผมว่ามันน่าโดนชกสักหมัดเลยจริงๆ

เห็นมาหมดบ้าอะไรเล่า!!

“ไอ้เด็กบ้า!...บอกให้ออกไปไง!!”ผมบอกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแข็งๆ

“ไม่เอา...อยากมอหน้าแดงของพี่คุณแบบนี้นี่นา”

“บ้า!...ใครหน้าแดงกัน!”ผมตอบกลับไปทันที...จากที่อายอยู่แล้วยิ่งรู้สึกอายมากขึ้นไปอีก

บ้าจริง

“พี่คุณไง...ผมอยากฟัดพี่จังเลย”บัตเตอร์บอกก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาผมช้าๆ

“ไม่ให้”ผมตอบแทบจะทันทีแล้วถอยหลังไปตามสัณชาตญาณ...ผมรู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้สิ


กึก!


 “เฮ้ยย!!...”ผมร้องเสียงหลงทันทีเมื่อขาผมพันเข้ากับกางเกงที่ถอดคาไว้ทำให้ตัวผมเซจนล้มลงไป

ตุบ!


“...”ผมแทบหยุดหายใจเลย...ดีนะที่ล้มลงบนเตียงน่ะ...เมื่อผมงยหน้าขึ้นไปก็ต้องชะงักเมื่อเห็นบัตเตอร์มองมาที่ผมด้วยแววตาที่เป็นประกายระยิบระยับ...สายตาของคนตรงหน้าเหมือนกำลังโลมเลียผมงั้นแหละแถมยังมองมาด้วยท่าทางที่เหมือนจะพอใจซะด้วยแล้วไอ้สายตานั่นน่ะจ้องอยู่ตรงไหนไม่ทราบครับ?

“อย่ามองนะ!!”ผมตะโกนดังลั่นแล้วรีบเด้งตัวขึ้นมาใช้มือของข้างปิดกางเกงในของตัวเองที่โผล่ออกมาจากเสื้อเชิตของตัวด้วยความอาย

ทำไมบัตเตอร์ต้องมาเห็นผมตอนบ้าๆแบบนี้ด้วยนะ

“ไม่มองได้ไงละครับ...พี่เล่นยั่วขนาดนี้ถ้าไม่มองผมก็ขาดทุนสิครับ”บัตเตอร์บอกผมด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์โดยที่สายตาของเขายังคงจับจ้องมาที่ผม

ผมละอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปจริงๆเลย

“คะ..ใครยั่วกัน?...เด็กลามกเอ้ย!!”ผมพูดเสียงดังก่อนจะมองหน้าบัตเตอร์อย่างโกรธๆ

ผมไม่ได้ยั่วสักหน่อย

“...พี่คุณรู้ใจผมดีชะมัด...ตอนนี้ผมน่ะกำลังคิดเรื่องลามกๆกับพี่อยู่เลย...พี่รู้ไหมว่าท่าทางของพี่มันยั่วยวนผมขนาดไหน?...ผมพยายามที่จะข่มใจอย่างสุดๆแต่พี่ก็ยังมาถอดกางเกงอ่อยผมอีก...”บัตเตอร์บอกผมก่อนจะค่อยๆขยับขึ้นมาบนเตียงที่ผมอยู่

“ไม่ได้อ่อยนะ!...ถอยไปเลยบัตเตอร์!!”ผมบอกบัตเตอร์เสียงดังก่อนจะถอยหลังไปเรื่อยๆจนตอนนี้หลังผมชนเข้ากับหัวเตียงแล้ว...ซวยแล้วไง?

“พี่คุณ...ท่าของพี่ตอนนอนแผ่อยู่บนเตียงมันกระตุ้นอารมณ์ผมสุดๆเลยรู้ไหม?”บัตเตอร์บอกผมก่อนจะใช้ลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอาเบาๆ...ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพที่โดนบัตเตอร์คร่อมอยู่

อีกแล้วเหรอ?

ทำไมพักหลังผมโดนคร่อมบ่อยจังเลยล่ะ?

“...”ผมไม่ตอบอะไรไปแต่พยายามที่จะหาทางหนีซึ่งผมคิดว่ามันคงไม่มี

“ผมอยากจะเข้าไปในตัวพี่จัง...แต่ผมรู้ว่าครั้งที่แล้วผมทำให้พี่รู้สึกไม่ดีไว้มากเพราะงั้นผมไม่คิดจะทำอะไรถ้าพี่ไม่ยอม...แต่ผมขอแค่กอดกับหอมแก้มได้ไหมครับ?”บัตเตอร์กระซิบถามเบาๆที่ข้างหูผมพร้อมกับจูบที่ใบหูผมก่อนจะผละออกแล้วมองหน้าผมด้วยรอยยิ้ม

นี่บัตเตอร์?...รู้ว่าผมรู้สึกยังไงอยู่งั้นเหรอ?

ก็จริงที่ตั้งแต่ที่คบกันมาบัตเตอร์ก็ไม่ได้ทำอะไรผมอีกเลย...ทำให้ผมคิดว่าเขาคงไม่ใช่เด็กที่หมกวุ่นกับเรื่องพวกนี้นักหรือเพราะวันที่โดนยาระบายออกซะเยอะจนไม่เหลือน้ำแล้ว...แต่ไม่คิดว่าความจริงจะเป็นแบบนี้...เขาใส่ใจผม

ใส่ใจในทุกๆเรื่อง

แล้วทำไมแค่กอดกับหอมผมจะยอมไม่ได้ล่ะ?...ถึงความจริงบัตเตอร์จะทำมันเป็นปกติอยู่แล้วก็เถอะ...ไม่เห็นต้องมาขอเลย

คนตอบอนุญาตมันอายนะ

“อืม”ผมครางในลำคอเบาๆเป็นการให้คำตอบ

หมับ!


“พี่คุณ...”บัตเตอร์ดึงผมเข้าไปกอดแน่นก่อนจะซุกตัวอยู่แถวๆคอผม

“...รอพี่สักพักละกันนะ”ผมพึมพำออกไปเบาๆก่อนจะกอดตอบบัตเตอร์...ความอบอุ่นที่แผ่ออกมาแบบนี้ผมละชอบจริงๆเลย


ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นก่อนจะซุกหัวเข้ากับคอของบัตเตอร์แล้วถูหัวกับไหล่ของคนตรงหน้าเบาๆ...บัตเตอร์อดทนเพื่อผมเพราะงั้นผมก็ไม่อยากให้รอนานนักหรอก

“พี่อ่า~...ยั่วผมอีกแล้ว”บัตเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นก่อนจะจูบเบาๆที่คอผมแล้วไล่ขึ้นมาที่ปลายคางก่อนจะไปที่แก้มและหน้าผากตามลำดับ

“อื้อออ~...บัตเตอร์”ผมครางออกมาเบาๆเมื่อบัตเตอร์จูบเบาๆที่ปากผมก่อนผละออกอย่างรวดเร็ว

“ไปกินข้าวกันดีกว่า...ก่อนที่ผมจะกินพี่คุณแทน”บัตเตอร์บอกผมแล้วลุกขึ้นนั่งข้างๆผม

กินข้าวเหรอ?

“เฮ้ย!!...กี่โมงแล้วเนี่ย?”ผมเด้งตัวขึ้นแล้วมองที่นาฬิกาข้อมือตัวเองทันที

6โมงแล้ว...ร้านที่จะไปใช้เวลาครึ่งชั่วโมงกว่าจะไปถึง...แปลว่าผมต้องออกจากบ้านตอน6โมงครึ่ง...ไม่งั้นไปสายแน่ๆและถ้าไปสายผมต้องโดนให้เลี้ยงต้อนรับที่บอสกลับมาแน่ๆแค่คิดกระเป๋าก็ลีบแล้ว

“มีอะไรเหรอพี่คุณ?”บัตเตอร์ถามผมด้วยความสงสัย

“พี่ต้องออกไปกินข้าวกับข้างนอกน่ะ...ลืมไปสนิทเลยโทษทีนะบัตเตอร์พี่คง...”

ตุบ!

พึ่บ!

“ใคร?!!”บัตเตอร์ผลักผมนอนลงบนเตียงก่องจะขึ้นคร่อมผมแล้วถามเสียงแข็งแทบจะทันที...ผมยังพูดไม่จบประโยคเลย...แถมสายตาที่แสดงออกมาหงุดหงิดนั่นทำให้ผมสงสัยเหลือเกิน

เมื่อกี๊ยังอารมณ์ดีอยู่เลย?

“เพื่อนพี่”สายตาที่บัตเตอร์มองมาทำให้ผมตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

“เพื่อน?...คนไหน?...ผมไม่เคยเห็นพี่จะมีเพื่อนเลย?”

“ไอ้เด็กปากเสีย!...ใครไม่มีเพื่อนกัน!!”ผมพูดขึ้นด้วยอารมณ์ที่เริ่มหงุดหงิด...คำพูดของบัตเตอร์หมายความว่าเห็นผมเป็นคนที่ไม่มีใครคบรึไง?

เดี๋ยวปั๊ดงดกอดหอมถาวรเลย!!

“พี่คุณ...ตอนนี้ผมไม่เล่น...ตอบมาว่าใคร?”บัตเตอร์บอกผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ก็เพื่อนที่พึ่งกลับมาจากการไปอบรมที่ต่างเทศน่ะ”ผมตอบออกไปตามตรง

“...แค่เพื่อนใช่ไหม?”บัตเตอร์นิ่งไปพักนึงก่อนจะถามผมต่อ

แค่เพื่อนใช่ไหม?

คำถามมันดูแปลกๆไหม?

ก็เป็นเพื่อนแล้วจะให้ตอบว่าไง?

คือผมไม่เข้าใจว่าบัตเตอร์ต้องการให้ผมตอบอะไรกลับไปกันแน่?

“อืม...ก็เป็นเพื่อน”ผมบอกบัตเตอร์พร้อมกับมองใบหน้าของคนตรงหน้าที่ขมวดคิ้วจนจะเป็นโบว์อยู่แล้ว

“ไม่ไป...ได้ไหม?”บัตเตอร์ถามผมเสียงอ่อย

“ทำไมล่ะ?”ผมถามกลับด้วยความอยากรู้...ทำไมถึงไม่อยากให้ผมไป?

“...ไม่รู้...ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละ...แต่ผมไม่อยากให้พี่ไปกับใครทั้งนั้นแค่คิดว่าพี่ต้องไปพูดคุยไปยิ้มให้กับคนอื่นผมก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว”บัตเตอร์บอกด้วยอย่างหัวเสียก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งหันหลังให้ผมแล้วขยี้หัวตัวแรงอย่างแรง

“...”ผมมองไปทางบัตเตอร์อย่างงงๆ...ทั้งคำพูดและท่าทางที่บัตเตอร์แสดงออกมาแบบนั้นมัน...หรือว่าจะ...

“หึงพี่เหรอ?”ผมเอ่ยถามเบาๆก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆบัตเตอร์มากขึ้น

“...ถ้าบอกว่าใช่...พี่จะโกรธผมไหม?”บัตเตอร์ถามผมเสียงอ่อยโดยไม่หันมาหาผม

“ไม่โกรธ...เป็นแฟนกันบัตเตอร์มีสิทธิที่จะหึง...แต่พี่จะบอกอะไรให้นะ...เพื่อนยังไงก็เป็นได้แค่เพื่อนไม่มีทางเป็นแฟนเหมือนกับที่บัตเตอร์เป็นแฟนพี่ได้...เพราะงั้น...”

หมับ!

“อย่าคิดมากนะครับ”ผมกอดบัตอร์เตอร์จากด้านหลังแล้วกระซิบบอกเบาๆ

“...พี่คุณ...ก็ได้...ผมให้พี่ไปแต่พรุ่งนี้พี่ต้องมารับผมไปทำงานด้วย...แลกกันไงได้ไหม?”บัตเตอร์เงยหน้าขึ้นมาถามผมก่อนที่สายตาของเราจะประสานกันอย่างตั้งใจ

“ได้สิ”ผมตกลงแทบจะทันที...เรื่องแค่นี้ไม่มีปัญาอะไรเลย

“...พรุ่งนี้ต้องมาค้างบ้านผมด้วยนะ”บัตเตอร์พูดต่ออีก

“ห๊ะ?...พรุ่งนี้ไม่ใช่วันศุกร์นะ”

อีกแล้วเหรอ?...ทำไมถึงชอบให้ผมไปค้างด้วยจังนะ

“ผมรู้...พี่ให้เวลาเพื่อนได้แต่ให้เวลาแฟนไม่ได้เหรอครับ?”บัตเตอร์ถามผมด้ววยน้ำเสียงงอนๆ

เอาแล้วไง?

แล้วพูดแบบนี้ผมจะกล้าปฏิเสธได้ยังไงล่ะ?

เด็กเจ้าเล่ห์เอ้ย!!

“...รู้แล้ว...ค้างก็ได้”ผมตอบกลับไปอย่างจำยอม

“เยส!!...งั้นผมกลับบ้านก่อนดีกว่า...จะนอนรอหน้าบ้านจนกว่าพี่คุณจะมารับเลย”บัตเตอร์ลุกจากเตียงแล้วหันมาบอกผมด้วยรอยยิ้มที่กลับมาเป็นปกติแล้ว

“นอนตากยุงไปละกัน!!”ผมสวนกลับแล้วลุกขึ้นบ้าง

 “ฮะฮะฮะ...ถ้าผมป่วยพี่ต้องมาเฝ้าผมด้วยนะ...ไว้เจอกันพรุ่งนี้ครับ”บัตเตอร์บอกผมแล้วยกมือขึ้นบ๊ายบายแล้วเดินออกจาห้องผมไป

“...”ผมมองบัตเตอร์ไปจนลับสายตา...กว่าจะคุยกับบัตเตอร์รู้เรื่องก็ปาไป6โมงจะครึ่งแล้วไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อมันแล้วหากางเกงมาสวมก็พอ...ใช้เวลาประมาณ10นาทีผมก็ลงมาที่จอดรถก่อนจะขับออกไปที่ร้านซึ่งเป็นที่นัดหมายของผม

ร้านที่ว่าเป็นร้านอาหารกึ่งบาร์สถานที่ค่อนข้างกว้างขวางมาและดูหรูหรามีระดับพอสมควรแต่อาหารในเมนูนั้นกลับถูกกว่าคิดไว้พอสมควรทำให้ผมกับบอสมักจะมาที่นี่บ่อย...ความจริงผมก็ถูกบอสลากมานี่แหละเพราะคอนโดของหมอนั่นอยู่ข้างๆเดินมาไปกี่100เมตรก็ถึงแล้ว

ผมใช้เวลาไปเกือบค่อนคืนในการดื่มเป็นเพื่อนบอสที่เอาแต่เล่าประสบการณ์ที่ไปเจอมากจากประเทศอเมมริกาอย่างออกรสชาติ...มีทั้งเรื่องงานเรื่องเพื่อนหรือแม้แต่เรื่องผู้หญิง...ผมก็นั่งฟังบ้างเหม่อบ้างตอบกลับบ้างตามแต่จะสนใจกว่าจะฟังบอสเล่าจบก็ปาไปเกือบเที่ยงคืนแล้วผมก็เลยตัดสินใจนอนค้างที่คอนโดของบอสซะเลยแล้วพรุ่งนี้ค่อยออกเร็วหน่อยเพื่อไปรับบัตเตอร์
 
ส่วนเรื่องเสื้อผ้าไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงเพราะผมใส่เสื้อผ้าไซน์เดียวกันกับบอส...ความจริงบอสใส่ใหญ่กว่าผมหน่อยแต่ก็พอให้ผมใส่ได้แหละแม้ว่าจะหลวมนิดหน่อยก็เถอะ....ไว้พรุ่งนี้ผมค่อยกลับไปอาบน้ำแต่ตัวที่คอนโดอีกทีนึง
 
หวังว่าบัตเตอร์คงจะไม่โกรธที่ผมมาค้างห้องเพื่อนหรอกนะ

..............................................................................

สวัสดีคะ

มาอัพหลังจากไม่ได้อัพมาซะนาน

ตอนหน้าพี่คุณงานเข้าคะบอกได้เลย555+

เรื่องนี้มาอ่านทวนทีไรก็รู้สึกแปร่งๆ

ถ้าอัพจนจบแล้วจะทำการรีไรท์ใหม่อย่างด่วยเลยคะ

ซึ่งคาดว่าใกล้จบแล้ว

น่าจะจบพร้อมๆกับอีกเรื่องที่แต่งอยู่

นิยายสองเรื่องกำลังจะจบพร้อมๆกับแอบเศร้าเล็กๆแฮะ

ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจและคอมเม้นท์นะคะ

คำติชมที่ได้จะนำไปปรับปรุงคะ^^

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪

[badbadsumaru]

บัตไม่โกรธพี่คุณหรอกมั้ง(?) 5555
รอดูต่อไปค่ะ

[❣☾月亮☽❣]

นับวันบัตเตอร์ก็ยิ่งจะกลายเป็นหมาน้อยช่างฟัดเข้าไปทุกทีๆ
ต้องหึงแน่ๆเลยไม่กลับห้องแบบนี้   
ขอบคุณคนเขียนจ้า

[Mouse2U]

บัตเตอร์อาจจะไม่โกรธแต่คงมีอาการงอนนิดๆ ให้พี่คุณตามง้อเสียล่ะมากกว่าค่า >< 

[●GreenTEA●]

โดนบัตเตอร์งอนแน่เลย 

[poppycake]

หสเรื่องแร้วพี่คุณ~~~~~!!! หึหึ

[B52]

ถ้ารู้ต้องโดนจัดหนักแน่พี่คุณ

[BlueCherries]

เห้ยยยยยยยยย

ทำไมเซโครจะจบแล้วคะ ม่ายอาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


T T



งอแง*100เท่า

[HanATarO]

ถ้า บัตเตอร์ รู้ว่า พี่คุณ ไปนอนค้างที่อื่นจะต้องงอนหนักแน่ๆ เลย

[nicedog]

◣♥◥ อาณาเขตรักที่17►►งานเข้า




“เจ้าคุณไหนบอกว่าจะรีบไปแต่เข้าไง?”

“....อื้ออ~...”สติที่หายไปของปภิณวิทย์เริ่มกลับเข้าร่างเมื่อได้ยินเสียงอะไรก็ไม่รู้ดังขึ้น

น่ารำคาญจริงๆเลย

ง่วงจะตายอยู่แล้ว....รู้ไหมว่าผมกว่าจะได้นอนมันกี่โมงแล้วน่ะ

“เจ้าคุณ...เฮ้!...ตื่นๆๆๆ...”เสียงปลุกดังขึ้นอีกครั้งพร้อมๆกับแล้วเขย่าตัวผมแรงๆ

“...อื้อ~...อะไร?....บอสเองเหรอ?...ขอผมนอนต่ออีกหน่อยเถอะ”ผมปรือตาขึ้นมามองก่อนจะเห็นบอสยืนตีหน้ายักษ์กอดอกมองผมอยู่

 “เฮ้ย!!...ไหนบอกว่าจะรีบกลับไงนี่จะ7โมงแล้วนะเว้ย!”บอสพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เริ่มหงุดหงิด

หื้อ?...7โมง!

7โมงเช้า!

พรึ่บ!!

“7โมง!!!”ผมตะโกนลั่นแล้วเด้งตัวลุกขึ้นมาจากเตียงนอน

บอกได้แค่ว่าตอนนี้ผมตื่นเต็มตาเลยล่ะ

ผมต้องไปรับบัตเตอร์ไปทำงานแล้วตอนนี้ผมพึ่งตื่น

ให้สิ...กว่าจะขับรถไปถึงนู้นได้สายแน่ๆ

“ทำไมพึ่งปลุกเล่า!!”ผมหันไปขึ้นเสียงใส่บอสที่ยืนอยู่ข้างๆ

“พึ่งปลุกบ้าอะไร!!...ปลุกมาจะชั่วโมงแล้วเนี่ยะนอนกินบ้านกินเมือง!...รีบลุกได้แล้ว!!”บอสตอบกลับมาด้วยเสียงดังไม่แพ้กัน

“ชิ...ไปก่อนนะ”ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วคว้ากุญแจรถก่อนจะเดินออกไปจากห้องของบอสทันที...ห้องที่ผมนอนเมื่อกี๊ไม่ใช่ห้องนอนของบอสนะอย่างเข้าใจผิดเป็นห้องรับแขกต่างห่าก

ผมเหยีบคันเร่งเรียกได้ว่าเกือบมิด...ผมกลับมาถึงคอนโดตัวเองตอน7โมงเกือบ20เรียกได้ว่าผมวิ่งผ่านน้ำเลยทีเดียวดีนะที่ผมรีดเสื้อผ้าไว้แล้วสำหรับทั้งอาทิตย์ไม่งั้นคงต้องใส่ยับๆไป...ผมออกจากคอนโดเพื่อไปรับบัตเตอร์ตอน7โมง30กว่าๆ

อย่างน้อยก็ยังไม่สายน่า

ครื่นนนน~  ครื่นนนน~

“...รู้แล้วน่า”ผมพึมพำเบาๆเมื่อเสียงโทรศัพท์สั่นดังขึ้นที่กระเป๋ากางเกง

จะเป็นใครได้ละถ้าไม่ใช่บัตเตอร์

ผมขับรถไปจอดที่หน้าบ้านของบัตเตอร์ที่มีคนยื่นเล่นกับสุนัขทั้ง4ตัวอยู่...ไม่สิ...จะบอกว่าเล่นก็ไม่ถูกซะทีเดียวเมื่อเจ้าของพยายามชูโทรศัทพ์ขึ้นสูงๆเพื่อหนีสุนัขทั้ง4ตัวที่ทำท่าจะงับโทรศัพท์ด้วยใบหน้าที่ตื่นตกใจ

“คิก...”ผมขำเบาๆกับท่าทางแบบนั้นของบัตเตอร์...ถึงผมจะรับตอนนี้จะได้คุยกันไหมล่ะ?

“บัตเตอร์เดี๋ยวสายนะ”ผมกดเปิดกระจกก่อนจะตะโกนให้บัตเตอร์ได้ยิน

“...อ๊ะ!...พี่คุณ...แป๊บนึงนะครับ...โอ้ย!...อย่ากระโดดสิยูเนี่ยน...เจ็บนะ...เฝ้าบ้านดีๆละรู้ไหมเดี๋ยวตอนเย็นพี่คุณจะมาค้างด้วยนะ”บัตเตอร์บอกกับผมก่อนจะหันไปคุยกับสุนัขทั้ง4ตัวก่อนล๊อกประตูหน้าบ้านแล้วขึ้นมานั่งบนรถผม

“เหนื่อยเลยนะ”ผมพูดขึ้นหลังจากที่มองสภาพของบัตเตอร์ที่เต็มไปด้วยเหงื่อจากการเล่นกับสุนัขทั้ง4ตัว

“...ครับ...วันนี้รู้สึกว่าคึกกันสุดๆเลย...ว่าแต่ทำไมพี่มาช้าละครับ?”บัตเตอร์บอกผมแล้วถามต่อ

“ก็...ตื่นสายนิดหน่อย”ผมตอบบัตเตอร์ก่อนจะขับรถตรงไปที่บริษัท

ผมไม่ได้โกหกนะ

ก็ผมตื่นสายจริงๆนี่นา

“หื้ออ~...กลับดึกเหรอครับ?”บัตเตอร์ถามต่อ

“...อืม...ค่อนข้างดึกน่ะ”ผมเอ่ยออกไปโดยพยายามควบคุมไม่ให้เสียงตะกุกตะกัก

มีคนบอกว่าถ้าเราเริ่มโกหกครั้งนึงก็จะมีครั้งต่อๆไปตามมา...รู้สึกว่าจะจริงแฮะ...หรือผมควรจะบอกความจริงไปดีนะ...ที่ผมพยายามโกหกนี่มันเหมือนผมไปทำผิดอะไรร้ายแรงเลยนะทั้งๆที่ความจริงผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย

ใช้เวลาไม่นานผมกับบัตเตอร์ก็มาถึงบริษัทจนได้...ผมจอดรถก่อนจะเดินเข้าไปในบริษัทพร้อมๆกัน

“จริงสิ...เมื่อวานกลับไปมหาลัยเป็นไงบ้าง?”ผมหันไปถามบัตเตอร์บ้าง

“ก็เรียกไปประชุมน่ะครับ...เห็นว่าเดี๋ยวพวกรุ่นน้องจะมีการจัดงานเลี้ยงให้พวกผมที่จะจบด้วยก็เลยไปหาลือกันว่าเราจะตอบแทนรุ่นน้องยังไงดี...สุดท้ายเห็นว่าจะแสดงละครน่ะครับ”บัตเตอร์เล่าให้ผมฟังด้วยท่าทางเซ็งๆ

“แล้ว?...ทำไมทำท่าแบบนั้นล่ะ?”ผมถามบัตเตอร์อย่างสงสัย

เท่าที่ดูบัตเตอร์เป็นพวกที่ชอบงานรื่นเริงพวกนี้นี่นา...แล้วทำไมครั้งนี้ถึงทำท่าแบบนี้ล่ะ...แบบว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆเลย

“ก็...มีคนเสนอบอกว่าถ้าเป็นละครธรรมดามันดูจะน่าเบื่อไปเลยทำแบบสลับเพศน่ะครับ...เฮ่อ”บัตเตอร์ตอบผมอย่างเซ็งๆก่อนจะถอนหายใจออกมา

สลับเพศ?

แปลว่าผู้ชายให้แต่เป็นหญิง

ส่วนผู้หญิงให้แต่งเป็นผู้ชาย

อย่างนั้นสินะ...คิดสภาพบัตเตอร์แต่งหญิงแล้วก็...

“คิก...”ผมรีบปิดปากตัวเองทันทีแต่ดูท่าจะไม่ทันแล้วเพราะบัตเตอร์หันมามองผมตาขวางเลย

“มันไม่ใช่เรื่องตลกนะครับพี่คุณ!”บัตเตอร์บอกเสียงแข็งแถมยังทำหน้าตึงๆอีกด้วย

ตลกชะมัดเลย

“แล้วทำไมถึงอารมณ์เสียแบบนั้นล่ะ...ได้บทอะไรงั้นเหรอ?”ผมถามบัตเตอร์ออกไป

“...ไม่บอกได้ไหม?”บัตเตอร์ถามเสียงอ่อย

แบบนี้ก็ยิ่งน่าแกล้งน่ะสิ

“ไม่ได้”

“พี่คุณอ่า...ก็ได้ๆคณะผมเล่นเรื่องซินเดอร์เลล่า...ผมได้เป็นแม่เลี้ยง...”บัตเตอร์บอกผมด้วยเสียงอันเบาหวิวจนผมต้องตั้งใจฟังแต่พอรู้ว่าบัตเตอร์จะแสดงเป็นอะไรมันก็ยิ่งทำให้ผมหุบยิ้มไม่ได้

บัตเตอร์แสดงเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย!

โอ้ย...ใครกันที่คิดให้บัตเตอร์เป็นเนี่ย!!

“เหมาะดีนะ”ผมเอ่ยชม

“พี่คุณอ่า”

“ฮะฮะฮะ...”ผมหัวเราะกับท่าทางเด็กๆของบัตเตอร์ทำท่าเหมือนงอนผมอีกแนะ

“เจ้าคุณณณณณณณณ~”

หมับ!

“เฮ้ย!!!...”ผมสะดุ้งทันทีเมื่อถูกกระโดดกอดจากทางด้านหลังพร้อมๆกับเสียงตะโกนเรียก...ผมว่าทั้งบริษัทคงรู้ชื่อเล่นผมเพราะหมอนี่แหละแต่ก็ดีที่ไม่มีใครกล้าเรียก

“ปล่อยเลยบอส...อึดอัดนะ”ผมบ่นเสียงดังแล้วพยายามดิ้นให้หลุด

“ไม่ปล่อยๆ”บอสนตอบผมด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะกอดผมแน่นขึ้น

ให้ตายสิ!

“...พี่คุณ”เสียงของบัตเตอร์ดังขึ้นก่อนจะมองมาที่ผมกับบอสเขม็ง

“บอสปล่อย!”ผมเอ่ยเสียงแข็ง

“เออๆ...ชิ...ไม่สนุกเลย”บอสว่าอย่างเซ็งๆก่อนจะปล่อยผม...บอสรู้ดดีว่าน้ำเสียงแบบไหนที่เล่นได้หรือควรหยุดเล่นเพราะหมอนั่นเคยทำผมโกรธมาแล้ว

“บัตเตอร์”ผมเรียกพร้อมกับเดินไปหาบัตเตอร์

“ใคร?...ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?”บัตเตอร์ขึ้นเสียงแล้วชี้ไปทางบอสที่มองมาอยู่

“อ้าวๆ...ชี้นิ้วใส่ผู้ใหญ่แบบนี้ได้ไง?”บอสเองก็มองมาที่บัตเตอร์ก่อนที่ทั้งคู่จะจ้องหน้ากันเขม็ง

เอาเข้าไปสิ!

“พอทั้งคู่นั่นแหละ”ผมพูดพร้อมกับเดินเข้าไปแทรกระหว่างบัตเตอร์และบอส...ขืนทะเลาะกันที่นี้ได้ถูกเรียกขึ้นไปพบท่านประธานโดยตรงแน่

แล้วคนที่ต้องแก้ตัวให้จะเป็นใครล่ะถ้าไม่ใช่ผม

“พี่คุณก็ตอบผมมาก่อนสิว่ามันเป็นใคร?!”บัตเตอร์พูดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้แล้วมองบอสอย่างเอาเรื่อง

“พ่อแม่ไม่สอนมารยาทให้รึไงไอ้หนู?”บอสพูดต่อด้วยน้ำเสียงตักเตือนอย่างชัดเจน

“ว่าไงนะ?”บัตเตอร์ง้างมือขึ้นเตรียมชกบอสเต็มที่แต่ผมจับบัตเตอร์เอาไว้แน่น

เอาแล้วไง

ผมว่างานเข้าแน่ๆเลย

“อย่าเรียกบอสว่ามันบัตเตอร์”ผมบอกบัตเตอร์เสียงเรียบ

เวลาทำผิดก็ควรที่จะถูกตักเตือนไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม

“...พี่คุณ”บัตตอร์เรียกผมเสียงแผ่วแล้วมองมาด้วยแววตาที่สั่นระริก

“หึ...สั่งสอนสักหน่อยก็ดีนะเจ้าคุณ”บอสหันมาคุยกับผมแล้วเหลือบมองบัตเตอร์ที่จ้องเขม็งมาทางนี้

“บอส...นายเองก็ไม่ควรพูดแบบนั้นเหมือนกัน...ลูกทุกคนถูกพ่อแม่สั่งสอนมาทั้งนั้นไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิไปว่าถึงพ่อแม่”ผมบอกกับบอสด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดียวกับที่บอกบัตเตอร์

ผมสังเกตว่าพนักงานหลายคนเริ่มมองมาทางนี้ด้วยความสงสัยแล้วแต่พอเห็นว่าผมยืนอยู่ก็สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะก้มหัวเล็กน้อยแล้วเดินจากไป

“ชิ...ก็เด็กนั่นมันเริ่มก่อน”บอสพูดขึ้นแล้วหันไปมองหน้าบัตเตอร์อย่างเอาเรื่อง

“แต่นายเป็นผู้ใหญ่ไม่ควรจะเออออตามแบบนี้”ผมบอกต่อ

“เออๆ...กูผิดก็ได้แล้วไอ้เด็กนี่เป็นอะไรกับมึงอ่ะ?”บอสบอกปัดๆแล้วถามผมด้วยแววตาที่อยากรู้

แล้วผมควรจะบอกว่าเป็นอะไรดีล่ะ?

ก็จริงอยู่ที่ผมกับบัตเตอร์เป็นแฟนกันแต่การที่จะให้บอกใครจ่อใครแบบนั้นมันจะดูไม่ดีต่อบัตเตอร์รึเปล่า?

เพราะบัตเตอร์ยังเป็นแค่นักศึกษาอยู่...ผมคิดว่าไม่ควรจะบอกใครเพื่อตัวบัตเตอร์เอง

“...ลูกน้อง...คนสนิท”ผมบอกออกไปตามที่นึกได้

จะให้บอกว่าเป็นรุ่นน้องมาก็ดูจะห่างไปไหมอายุน่ะ?

ความจริงจะบอกว่าเป็นน้องก็ได้อยู่หรอกแต่บอสรู้ว่าผมมีแค่พี่สาวเพราะงั้นผมได้ถูกถามยาวแน่ๆก็เลยตอบว่าเป็นลูกน้องแต่ถ้าเป็นลูกน้องธรรมดาคงไม่ค่อยดีเลยเติมคำว่าคนสนิทเข้าไปด้วย

“พี่คุณ!!!”บัตเตอร์เรียกผมเสียงดังลั่นพร้อมๆกับจ้องผมด้วยแววตาโกรธๆ

“อ้อ!...ลูกน้องนี่เอง...ช่างเถอะๆ...ไปทำงานดีกว่า...เออใช่...เจ้าคุณลืมของอะไรรึเปล่า?”บอสถามผมก็จะยิ้มที่มุมปากอย่างน่าถีบ

ถ้าพูดแบบนี้แปลว่าต้องมีอะไรแน่ๆ

ผมรีบล้วงเข้าไปในกางเกงอย่างรวดเร็ว...กุญแจรถอยู่....โทรศัพท์มือถือมี...สมุดโน้ตเล่มเล็กกับปากกาก็ยังอยู่ดี...แล้วอะไรล่ะของที่ผมลืมไว้น่ะ?

“อ๊ะ!...กระเป๋าเงิน?!”ผมพูดขึ้นเมื่อหากระเป๋าเงินไม่เจอ

“ปิ๋งป่อง~...นี่ถ้าไม่ทักคงไม่รู้ใช่ไหมเนี่ย?...บ๊องจริงๆเลยนะ...เลิกนิสัยวางกระเป๋าเงินที่อ่างล้างหน้าก่อนจะอาบน้ำได้แล้วคราวหน้าได้หายจริงๆหรอก”บอสบอกผมก่อนจะยื่นกระเป๋าเงินสีดำสนิทมาให้ผมก่อนจะยิ้มให้

“กระเป๋า...อยู่ที่?”

“อ้าว!...จะที่ไหนล่ะก็ห้องน้ำคอนโดกูไงเมื่อคืนมึงคงรีบอาบน้ำละสิกลัวกูนอนก่อนรึไง?”บอสพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก

“บ้าสิ!...ไปทำงานเลยไป!!”ผมรีบไล่บอสทันทีพูดเล่นอะไรแบบนี้เนี่ย

“ครับๆ...อ้อ...อย่าลืมไปเอาเสื้อผ้าที่ถอดไว้ที่ห้องกูล่ะหรือจะให้เก็บไว้คราวหน้าจะได้ไม่ต้องยืมเสื้อกูอีก”บอสหันกับมากถามอีกครั้งนึง

“เออๆ...จะทำอะไรก็ทำเถอะ”ผมบอกปัดๆอย่างเซ็งๆ

“งั้นไว้ห้องกูละกันคราวหน้ามาค้างใหม่นะเจ้าคุณณณณณ~”บอสบอกก่อนจะเรียกชื่อผมยานๆ

“บอกว่าอย่าเรียกชื่อนั้นที่บริษัทไง!!!”ผมตะโกนไล่หลังบอสไปอย่างหงุดหงิด

บอกกี่ครั้งก็ไม่เคยจำ

น่าโมโหจริงๆ

“...อ่อ....บัตเตอร์”ผมบอกเงียบเสียงลงเมื่อหันกลับมามองบัตเตอร์ที่จ้องมาทางผมเขม็งด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน

ในหัวผมประเมินเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทันที

งานเข้าของจริงละทีนี้

บัตเตอร์เข้าใจผมผิดแน่ๆเลย

“บัตเตอร์...คือ...”

“พี่โกหกผม!”บัตเตอร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามระงับอารมณ์   

“ไม่นะ...คือ...”

“พี่ไปค้างกับมันมาแถมยังนอนด้วยกันอีก!....พี่ทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง?พี่เห็ผมเป็นตัวอะไร?....ไหนพี่บอกว่าเพื่อนก็เป็นได้แค่เพื่อนไง?!!”บัตเอตร์ถามผมรัวๆน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโมโห โกรธหงุดหงิดและไม่เข้าใจปะปนกันไปหมดจนผมรู้สึกอึดอัด

“คือพี่...”

“แล้วชื่อของพี่น่ะ!...พี่ไม่คิดจะบอกผมเลยใช่ไหม?...กว่าพี่จะยอมให้ผมเรียกว่าพี่คุณผมก็แทบแย่แล้วแล้วหมอนั่นมันได้เรียกชื่อพี่ที่ผมไม่เคยรู้!!...พี่จะบอกว่าผมไม่จำเป็นต้องรู้ใช่ไหมล่ะ?...ผม...ฮึ้ย!!!...”บัตเตอร์พูดขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยที่กำมือแน่นก่อนจะวิ่งออกไปจากบริษัท

“บัตเตอร์!!!”ผมตะโกนแล้วพยายามวิ่งตามไปแต่บัตเตอร์เร็วกว่าผมมากทำให้ผมคาดสายตาไปอย่างง่ายดาย

นี่ผมจะทำยังไงดี?

เพราะคำโกหกของผมทำให้บัตเตอร์ต้องรู้สึกแย่แบบนั้น

ถ้าผมเลือกที่จะบอกความจริงทุกอย่างแต่แรกทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้ใช่ไหม?

“บ้าเอ้ย!!...”ผมสถบออกมาอย่าลืมตัว

นี่ผมควรจะทำยังไงต่อไปดีนะ?

ทำยังไงให้บัตเตอร์หายโกรธผมและฟังที่ผมอธิบายว่าเรื่องมันไม่ใช่อย่างที่เขาคิดเลยสักนิดเดียว…

ผมควรทำยังไงดี?!!

.............................................................................

สวัสดีคะ

ห่างหายการอัพไปนานทั้งสองเรื่องเลย

ตอนแรกกะจะอัพเรื่องนี้ตั้งแต่วันเสาร์แต่คอมดันเป็นอะไรสักอย่างเปิดเรื่องนี้ไม่ได้(เป็นหลายเรื่องเลย)

สงสัยต้องลงโปรแกรม

ที่ลงครั้งนี้ได้ถือว่าโชคช่วยมากที่เปิดติด

สำหรับตอนนี้รู้สึกเหมือนมาสั้นๆ(555+)

ตอนหน้ามารอดูว่าพี่คุณจะทำไง?

บัตเตอร์จะหายงอนไหม?

หรือจะมีอะไรเกิดขึ้น?

ใครหวังncบอกได้ว่าต้องรอตอนจบนู้นเลยคะแต่ก็ใกล้จบแล้วล่ะคะ

ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจนะคะ

nicedog


♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ

[❣☾月亮☽❣]

   งานเข้าเต็มๆค่ะพี่เจ้าคุณเจ้าขา

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ ได้อารมณ์ประมาณหมาตัวโตสะบัดหน้าใส่เจ้าของเลยอ่า
รีบๆง้อน้องเลยนะ คำว่ารุ่นน้องคนสนิทนี่มันไม่จี้ดเท่าที่โดนโกหกเลยน้า

[maemix]

งานเข้าแล้วพี่คุณ บัตเตอร์อ่อนไหวเรื่องพี่คุณเสมอ

[aiyuki]

บัตเตอร์เชื่อใจพี่คุณหน่อยสิ พี่คุณก้แสดงให้ชัดเจนหน่อยสิ สงสารยัตเตอร์ เข้าใจผิดใหญ่เลย

[Mouse2U]

รู้งี้พูดความจริงตั้งแต่แรกก็ดี..ใช่ไหมคะพี่คุณ ^^

[poppycake]

พี่คุณคะ พูดคสามจริงดีที่สุดค่ะ
ถ้ามัวแต่แคร์คนอื่นมากกว่าที่เรารัก และรักเรา
สุดท้ายจะเสียเค้าไปนะคะ

[nicedog]

◣♥◥อาณาเขตรักที่18►►มาอยู่ด้วยกันนะ



ปึก!

“โธ่เว้ย!!...”เด็กหนุ่มนามปิณชาน์ยกมือชกเข้าที่ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆก่อนจะสถบออกมาอย่างหมดความอดทนในใจผมตอนนี้มันรู้สึกสับสนวุ่นวายไปหมดไม่รู้เลยว่าควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดี

ผมโกรธพี่คุณ!

ผมโมโหพี่คุณ!

ผมงอนพี่คุณ!

ผมหวงพี่คุณ!

ผมหึงพี่คุณ!

นี่ผมควรจะทำยังไงกับความหงุดหงิดนี้ดีนะ!!

จะต้องระบายมันออกมายังไง?

แค่รู้ว่าพี่คุณที่ผมคิดเสมอว่าผมเรียกได้คนเดียวกลับมีคนอื่นเรียกชื่อนั้นได้อยู่อีกแถมยังเป็นชื่อเล่นเต็มที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยด้วย...ทำไมพี่คุณถึงไม่บอกผม?

ผมไม่ควรที่จะรู้?

พี่ไม่อยากให้ผมเรียก?!

หรือพี่อยากเก็บไว้ให้ไอ้หมอนั่นเรียกได้คนเดียว?!

ยิ่งคิดก็หงุดหงิด!!

“...พี่เจ้าคุณ...ไม่สิ!...พี่เขาคงไม่อยากให้เราเรียกแบบนั้น”ผมพึมพำเบาด้วยความรู้สึกเศร้าๆที่เกิดขึ้นภายในหัวใจ

จริงๆก็ไม่ได้อยากจะเรียกว่าพี่เจ้าหรอกแค่พี่คุณเฉยๆก็ดีแล้วคุ้นปากกว่าด้วย

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่คุณถึงโกหกผม...พี่เขาไม่บอกว่าไปนอนค้างที่คอนโดหมอนั่น...เท่าที่ผมฟังๆดูพี่คุณกับหมอนั่นต้องนอนห้องเดียวกันแน่ๆ...พอคิดว่าจะมีคนอื่นที่ได้เห็นผิวขาวๆของพี่คุณนอกจากตัวเองมันก็ยิ่งทำให้ผมอารมณ์ขึ้นแต่เหตุผลที่ผมหงุดหงิดมากขนาดนี้

ไม่ใช่เพราะหมอนั่นที่พูดจากวนประสาทผม!

ไม่ใช่เพราะพี่คุณที่โกหกผม!

แต่เป็นตัวเอง!!

ตัวเองที่ไม่เคยรู้ถึงนิสัยของพี่คุณ!!

สิ่งที่หมอนั่นพูดเหมือนกับว่ารู้จักนิสัยของพี่คุณดี...ไม่เหมือนกับผมที่ไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง...ผมไม่เคยสังเกตถึงนิสัยเล็กๆน้อยอย่างพี่คุณมักจะวางกระเป๋าเงินไว้ที่อ่างล้างหน้าก่อนอาบน้ำ...เป็นครั้งแรกที่ผมฟังเรื่องของพี่คุณจากปากคนอื่นแล้วนั่นเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบเลย
ไม่ชอบเลยจริงๆ

พี่คุณเป็นของผม

เป็นของผมคนเดียวเท่านั้น...เพราะงั้นคนที่รู้จักพี่คุณดีที่สุดต้องเป็นผมสิ...

ทั้งๆที่ผมเคยคิดแบบนั้นแทนแต่พอได้รู้ความจริงว่าสิ่งที่ผมได้รู้มันช่างเล็กน้อยเหลือเกินมันยิ่งทำให้ผมโกรธตัวเองและพาลไปโกรธพี่คุณจนวิ่งหนีออกมาอย่างหน้าอับอายแบบนี้

พอผมเริ่มตั้งสติได้ผมก็อยากจะชกหน้าตัวเองจริงๆ

ผมรู้ตัวเลยว่าทำเรื่องงี่เง่าลงไปมากแค่ไหน?

“บ้าเอ้ย!!...นี่เราทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย?!”ผมด่าตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งตรงเก้าอี้สาธารณะ...ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าวิ่งมาถึงนี่ได้ยังไง...จำได้แค่ว่าผมไม่พร้อมที่จะคุยกับพี่คุณในตอนนั้นจริงๆ

ใบหน้าและน้ำเสียงของพี่คุณที่ตะโกนเรียกพร้อมกับวิ่งตามผมมายังติดอยู่ในความทรงจำ...ผมทำให้พี่คุณต้องมาคิดมากไปด้วยแท้ๆ...

ผมปล่อยให้อารมณ์มันเข้ามาเป็นใหญ่และเลือกที่จะหนีปัญหา

ถ้าผมยอมหยุดและหันกลับไปฟังที่พี่คุณอธิบายมันอาจจะไม่ต้องมาลงเอยที่ผมนั่งเครียดอยู่แบบนี้ก็ได้...ผมอยากกลับไปคุยกับพี่คุณเดี๋ยวนี้เลย

สวนสาธารณะที่ผมอยู่ตอนนี้อยู่ไม่ไกลมากจากบริษัทเดินไปไม่ถึง10นาทีก็ถึงแล้วแต่ผมยังไม่มีหน้าไปพบพี่คุณในตอนนี้น่ะสิ...ถ้าผมเข้าไปหาพี่เขาในห้องแล้วจะให้ผมบอกว่าอะไร?

‘ผมพร้อมจะฟังสิ่งที่พี่จะบอกแล้วครับ’

งั้นเหรอ?

ผมไม่หน้าด้านขนาดนั้นหรอก

อย่างน้อยผมต้องเข้าไปขอโทษพี่เขาก่อน

บอกพี่คุณว่าผมขอโทษที่ทำตัวงี่เง่าแบบนั้นใส่พี่ไป

ตอนนี้พี่คุณอาจจะมองผมว่าเป็นแค่เด็กที่เอาแต่ใจคนนึง...ถ้าพี่คุณมองผมเป็นแบบนั้นแล้ว
เกิดไม่ชอบขึ้นมาล่ะ?

พี่เขาจะขอเลิกกับผมไหม?

“ผมไม่ยอมหรอกนะ...”ผมไม่ยอมเลิกกับพี่แน่ๆ

ไม่มีวันเด็ดขาด...ต่อให้พี่คุณจะไม่ชอบนิสัยเด็กๆแบบนี้ผมก็คงทำได้แค่ปรับปรุงตัวให้เป็นไปตามที่พี่เขาต้องการเท่านั้น...ตอนนี้ผมไม่เหลือใครให้รักแล้วนอกจากพี่คุณ

ทุกคนที่ผมรักได้จากผมไปหมดแล้วถ้าพี่คุณจากผมไปอีกคนแล้วผมจะเหลืออะไรล่ะ?

“พี่คุณ...พี่คุณ...พี่คุณ”ผมซุกหน้าลงที่ฝ่ามือตัวเองก่อนจะเรียกชื่อของพี่คุณซ้ำไปซ้ำมา
อยากเจอจังเลย

พี่คุณ

“บัตเตอร์!!”

“...”ผมเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงทันที...คนที่จะเรียกชื่อผมแบบนี้มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น

“พี่คุณ..”ผมพึมพำชื่อของคนตรงหน้าที่ยืนหอบแฮ่กอยู่ตรงหน้าผม...ใบหน้าของพี่คุณแดงก่ำและมีเหงื่อออกเยอะมากเสียงหอบหนักๆที่ผมได้ยินทำให้ผมรู้เลยว่าพี่คุณต้องวิ่งตามหาผมแน่ๆ

ทั้งๆที่ผมวิ่งหนีพี่เขาแท้ๆแต่แทนที่พี่คุณจะไม่สนใจแล้วขึ้นไปทำงานต่อก็ได้แต่พี่เขาเลือกที่จะวิ่งออกมาตามผม...

ตามผมมาถึงที่นี่

หมับ!

“พี่คุณ...ผมขอโทษ...ขอโทษนะครับ”ผมวิ่งเข้าไปกอดพี่คุณไว้แน่นทันที....กลิ่นเหงื่ออ่อนๆกับเสียงหอบเบาๆทำให้หัวใจผมมันพองโตและเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ

พี่คุณเป็นห่วงผม

พี่คุณยังสนใจผมอยู่

“บัตเตอร์...แฮ่ก!....บัตเตอร์...พี่ก็ขอโทษเหมือนกันนะ”พี่คุณบอกผมดวยเสียงหอบๆก่อนจะกอดตอบผมแน่นแล้วซุกหน้าลงที่ต้นคอผมแล้วถูเบาๆ...เหมือนกับพี่คุณกำลังอ้อนผมอยู่เลย
นี่พี่เขากำลังง้อผมอยู่ใช่ไหม?

“...พี่คุณ”ผมรักคนที่อยู่ในอ้อมกอดตอนนี้มากเหลือเกิน...มากจนไม่อยากปล่อยให้หลุดมือไปไหนอยากจะอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา

“บัตเตอร์...ฟังพี่ก่อนนะ...พี่ไม่ได้ทำอย่างที่บัตเตอร์คิดนะ....พี่ขอโทษที่โกหกไปแบบนั้นพี่ไม่มีข้อแก้ตัวจริงๆแต่พี่ไม่ได้นอนกับบอสจริงๆนะ...ถึงจะนอนค้างที่คอนโดบอสแต่พี่นอนแยกห้องกันไม่ได้นอนด้วยกันเลย...”พี่คุณอธิบายให้ผมฟังด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรนจนผมรู้สึกได้

“...”ผมพึ่งเคยเห็นพี่คุณดูร้อนรนแบบนี้เป็นครั้งแรก

“แล้วก็เรื่องชื่อ...พี่ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเลยนะแต่พี่ก็ไม่รู้ว่าควรจะบอกไปดีไหม?...อยู่จะให้มาบอกมันก็ดูแปลกๆพี่ก็เลยปิดเงียบมาแบบนี้...ขอโทษที่ทำให้บัตเตอร์เข้าใจผิด...ขอโทษที่ทำให้รู้สึกแย่แบบนี้นะ...พี่มีแฟนแค่คนเดียวคือบัตเตอร์นะ”พี่คุณอธิบายต่อพร้อมๆกับกระชับกอดผมแน่นขึ้นเรื่อยๆ

ทุกสิ่งที่พี่คุณพูดมันทำให้หัวใจผมเต้นถี่รัวด้วยความสุขที่เกือบจะล้นทะลัก...ผมรับรู้ได้ถึงน้ำเสียงของพี่คุณที่แสดงออกมาว่าพี่เขานึกถึงผมมากแค่ไหนเพียงแค่นี้มันก็เพียงพอแล้วล่ะ

ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว

“พี่คุณ...ผมเรียกชื่อเล่นจริงๆของพี่ได้ไหม?”ผมถามออกไปเบาๆแล้วจูบเบาๆที่ต้นคอของพี่คุณ...ถึงจะอยู่ในที่สาธารณะแต่ผมก็อดใจไว้ไม่ไหวหรอกนะก็ตัวพี่ทั้งนุ่มทั้งหอมแบบนี้นี่นา

“ได้สิ”พี่คุณตอบผมกลับมาในทันทีด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีความลังเลด้วยกันสักนิด

มันทำให้ผมมีความสุขมาก...พี่คุณยอมให้ผมเรียกชื่อของพี่เขาแล้ว

“พี่เจ้าคุณ”ผมเรียกชื่อของพี่เขาออกมาเป็นครั้งแรก

“อืม...แต่อยู่ที่บริษัทเรียกแค่พี่คุณเหมือนเดิมได้ไหม?”พี่คุณถามผม

“ทำไมละครับ?”ผมถามกลับไปด้วยความสงสัย

“ก็พี่ไม่อยากให้คนในบริษัทรู้น่ะแค่บอสเรียกคนเดียวก็อายพนักงานจะตายอยู่แล้ว”พี่คุณตอบผมเสียงเบา

“แปลว่าหมอนั่นเรียกได้แต่ผมไม่ได้เหรอครับ?”ผมพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ...ความจริงผมไม่ได้งอนพี่เขาจริงๆหรอกนะแค่อยากลองแหย่เล่นๆเท่านั้นเอง

“ไม่ใช่นะ...พี่ก็แค่...ก็ได้...เรียกตามใจเลย”พี่คุณพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปลงๆทำให้ผมแอบยิ้มกว้างออกมาแล้วกอดพี่คุณแน่น

พี่คุณตอนนี้เหมือนจะยอมผมทุกอย่างเลยแฮะ

หื้อ?...ยอมทุกอย่าง?

จริงสิ

ลองดูหน่อยก็ไม่เสียหายนี่นา

“พี่คุณ....ผมขออะไรอีกสักอย่างได้ไหม?”ผมกระซิบเบาๆแล้วจูบที่ขมับของพี่คุณก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมกอดออกแล้วจ้องหน้าพี่คุณอย่างอ้อนวอน

“...อะไรล่ะ?”พี่คุณนิ่งไปแป๊บนึงก่อนจะถามผม

“พี่ย้ายมาอยู่กับผมได้ไหมครับ?”ผมถามออกไปด้วยใจที่ลุ้นระทึก

ผมอยากให้พี่คุณย้ายมาอยู่กับผมที่บ้าน...ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงจะมีเวลาร่วมกับพี่คุณมากขึ้นและถ้าเป็นแบบนั้นผมว่าตัวเองคงจะลดอาการหึงหวงลงแน่ๆเพราะถึงพี่คุณจะออกไปดื่มกับเพื่อนคนไหนสุดท้ายพี่คุณก็จะกลับมานอนกับผมอยู่ดี

แค่คิดแบบนั้นผมก็อารมณ์ดีสุดๆเลยล่ะ

เหลือแค่คำตอบของพี่คุณเท่านั้นเอง

“...ย้ายเหรอ?...อ่อ...ไม่ย้ายได้ไหม?คือพี่...”

“ผมทนไม่ได้แน่ๆถ้าต้องปล่อยให้พี่ไปนอนค้างกับคนอื่นแบบนั้นผมไม่ชอบเลยจริงๆ...ผมหวงพี่คุณ....ผมหึงพี่คุณ...และผมอยากอยู่กับพี่คุณให้นานๆนี่...ไม่ได้เหรอครับ?”ผมรีบพูดแทรกด้วยน้ำเสียงเศร้าๆทันทีที่รู้ว่าพี่คุณจะปฏิเสธ

“อ่อ...พี่...”พี่คุณทำหน้าเหมือนกำลังคิดหนัก

“...”ผมเองก็ไม่ได้เร่งรัดอะไรเพียงแค่ทำหน้าหง๋อยๆเท่านั้น

“...ก็ได้...แต่..”

หมับ!

“ขอบคุณครับๆ...มาอยู่ด้วยกันนะครับพี่คุณ”ผมคว้าตัวพี่คุณมากอดแน่นอีกครั้งทันทีที่พี่เขาตอบตกลง...ตอนนี้ผมมีความสุขที่สุดเลย

มีความสุขมากๆจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

หลังจากนี้ผมจะได้อยู่กับพี่คุณในทุกๆวัน

ได้นั่งเล่นดูโทรทัศน์กับพี่คุณ

ได้กินอาหารด้วยกันทั้ง3มื้อ

และได้นอนกับพี่คุณในทุกๆวัน

“...ดะ..เดี๋ยวบัตเตอร์...พี่บอกว่ามีแต่ไงเล่า?!!”พี่คุณพยายามดิ้นก่อนจะพูดขึ้นเสียงดัง

“แต่อะไรครับ?”ผมถามพี่คุณออกไปโดยยังไม่ยอมคลอยอ้อมกอดออก

“แต่..ต้องนอนแยกห้องกันนะ”พี่คุณบอกผมเสียงนิ่ง

“พี่คุณณณ~...ไม่เอานะผมอยากนอน...อุ๊บ!...”ผมยังพูดไม่จบก็โดนพี่คุณเอามือมาปิดปากซะงั้น

“จะพูดบ้าอะไรในที่สาธารณะห๊ะ!...ถ้าอยากให้พี่ไปอยู่ด้วยต้องนอนแยกห้องไม่งั้นพี่จะกลับไปนอนคอนโดตัวเอง!!”พี่คุณเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดแล้วเดินนำผมออกไป

“โหย~...พี่คุณณณ~...อย่าทำแบบนี้กับผมสิครับ”ผมตะโกนพร้อมกับวิ่งตามพี่คุณไปด้วยรอยยิ้ม

ถ้าพี่คุณคิดว่าจะหนีผมพ้นก็ลองดูสิ

เมื่อพี่เข้ามาอยู่ในบ้านผมแล้วอย่าหวังเลยว่าผมจะยอมให้พี่กลับไปนอนที่คอนโดนั้นอีกน่ะ

................................................................................

สวัสดีคะ

มาอัพต่อแล้วนะคะ

เหลืออีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้ว

เรื่องนี้เขียนไว้จนจบนานแล้วทุกครั้งที่กลับมาอ่านก็จะรู้สึกขำที่ตัวเองแต่งออกมาแบบนี้

ทั้งพี่คุณขี้โวยวายแต่ใจดีทั้งบัตเตอร์ที่ขี้อ้อนและเจ้าเล่ห์

รู้สึกว่าตัวละครนี้เป็นเอกลักษณ์มากจริงๆ

ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจและคอมเม้นท์ให้นะคะ

ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าคะ^^

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ

[❣☾月亮☽❣]

บัตเตอร์กระดิกหางพับๆเชียวนะ แหม  ถ้าไม่แยกห้องก็โดนหมาหื่นแทะทุกคืนน่ะสิ
พี่คุณมองการณ์ไกลมาเชียว   
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า รอตอนจบหวานๆนะคะ

[rayaiji]

หุหุหุหุ.........แกก็เจ้าเล่ห์ไม่เบานะไอ้เนย 5555

[Mouse2U]

แยกห้องก็เท่านั้นล่ะค่ะพี่คุณ อย่าลืมสิคะว่าบัตเตอร์มีกุญแจสำรอง~~ ไขได้ทุกห้องสบายใจเขาเลยเชียวล่ะ

[Jibbubu]

เราว่าแยกหรือไม่แยกผลก็ไม่ต่างกันหรอกค่ะ เพราะน้องบัตเตอร์คนเจ้าเล่ห์ต้องมีวิธีให้อยู่ห้องเดียวกันแน่ๆ เราว่านะ

[neverland]

จะจบซะแล้วสนุกมากเลย
 น้องบัตขอให้ฟัดพี่คุณได้นะคะ 5555555

[poppycake]

แน่ะๆๆๆ เจ้าเล่ห์จิงๆนะบัตเตอร์~~~!!!

[arnis]

อยากให้มีตอนน้องๆของบัตเตอร์ออกมาเยอะๆบ้างอะ คิดถึง

[iamtoon]

ง้อหนักๆนะคะพี่เจ้าคุณ ทำน้องบัตเตอร์เสียขวัญขนาดนี้ 55555555

[กาลณัฐ]

น่ารักมุ้งมิ้งมากครับ 5555555
โอ้ยยยยยย พี่คุณณณณ 

[nicedog]

◣♥◥ อาณาเขตรักที่19►►ความสุข



ก็อก ก๊อก ก๊อก


เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ปภิณวิทย์ที่กำลังมองหน้าจอคอมอยู่ละสายตาออกมาแล้วมองที่ประตูห้องอย่างสงสัย...วันนี้เป็นเช้าของวันศุกร์ที่ผมต้องมานั่งหัวหมุนตั้งแต่เช้าเพราะมีการประชุมอย่างกระทันเรื่องสินค้าตัวใหม่ที่อยู่ในขั้นทดลอง...ทางบริษัทได้ปล่อยสินค้าไปเมื่อหลายเดือนก่อนกระแสตอบรับนั้นดีมากทำให้วันนี้ได้มีการเรียกประชุมอย่างกระทันหันแต่ทุกอย่างคงจะโอเคถ้าไม่ติดที่ทางบริษัทยังไม่ได้ติดต่อกับทางเจ้าของปัจจัยการผลิต ผมเลยต้องรีบส่งงานแล้วดำเนินการอย่างเร็วที่สุด

เพราะเหตุนั้นผมเลยต้องมานั่งดูข้อมูลที่ทางบริษัทนั้นส่งมาให้ทางเมลล์นี่ไง...แล้วใครกันที่มาขัดจังหวัตอนผมกำลังใช้สมาธิเดี๋ยวปัดต่อยเลยนิ

“เข้ามา”ผมบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“พี่คุณ”บัตเตอร์เรียกผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาหาผมใกล้ๆพร้อมกับในมือที่ถือแฟ้มเอกสารไป2แฟ้ม

“...นั่นอะไร?”ผมถามบัตเตอร์โดยที่สายตาผมยังมองไปที่แฟ้มเอกสาร2แฟ้มนั้นอยู่...หวังว่าคงไม่ได้มีงานอะไรมาสุมเอาวันนี้อีกหรอกนะ

“เอกสารของฝ่ายธุรการครับเห็นว่ามีเรื่องที่ต้องขอการอนุมัติจากพี่คุณน่ะครับ”บัตเตอร์ตอบผมทันทีพร้อมกับวางแฟ้มลงข้างผม

“อืม...ขอบใจมาก”ผมบอกก่อนจะหยิบเอกสารเปิดูผ่านๆตา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งทำให้ผมและบัตเตอร์หันไปมองอย่างพร้อมเพรียง

ใครกันอีกละเนี่ย?

“เข้ามา”ผมบอกเสียงห้วน

จะมีงานอะไรเข้ามาอีกล่ะ?

“ไง~เจ้าคุณ”เสียงของบอสดังขึ้นแล้ววิ่งเหยาะๆมาหาผมที่โต๊ะท่ามกลางสายตาของบัตเตอร์ที่จ้องเขม็งตามบอสมาติดๆ

หวังว่างานคงจะไม่เข้าอีกรอบหรอกนะ

ครั้งที่แล้วกว่าจะแก้ไขความเข้าใจผิดกับบัตเตอร์ได้ผมก็ต้องแลกกับการย้ายไปอยู่กับบัตเตอร์...คิดว่ามันเป็นเรื่องเล่นๆรึไง?

ทั้งๆที่บอกไปแล้วว่าให้นอนแยกห้อง...แยกห้องน่ะหมายถึงการที่นอนคนละห้องกันตลอดทั้งคืนไม่ใช่แยกห้องกันก่อนเข้านอนแล้วพอดึกๆหน่อยก็ย่องเข้ามานอนด้วยแบบนั้นแถมยังกอดผมซะแน่นทำอย่างกับผมจะหนีไปไหนงั้นแหละ

ถ้าครั้งนี้บอสพูดอะไรให้ชวนเข้าใจผิดอีกโดนผมจัดการแน่

“มีอะไร?”ผมถามเสียงห้วนด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดมากเต็มที

“โอ๊ะ!...หงุดหงิดอะไรเพื่อนรัก...ยิ้มหน่อยๆเดี๋ยวแก่เร็วนะ”บอสแหย่ผมก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างน่าโมโห

“บอส”ผมเรียกคนตรงหน้านิ่งๆ

“ครับๆ...เย็นนี้ไปดื่มกันไหม?”บอสถามผมน้ำเสียงระรื่นก่อนจะยิ้มกว้างออกมา

ดื่มอีกแล้ว?

ผมเหล่มองไปทางบัตเตอร์ที่จ้องอยู่เล็กน้อย...พอบัตเตอร์เห็นว่าผมสบตาก็รีบทำปากขะมุบขะมิบบางอย่างซึางผมอ่านได้ประมาณว่า....

‘เย็นนี้พี่มีนัดกับผมนะครับ’

ใช่...เรื่องนั้นผมจำได้...รู้สึกว่าตอนเช้าบัตเตอร์ชวนผมให้ไปกินข้าวข้างนอกด้วยกันที่ห้าง...พอกินเสร็จจะได้เดินซื้อพวกของสดเข้าบ้านด้วยเพราะเสาร์อาทิตย์นี้คงไม่ออกไปไหนแล้ว

“ไม่ว่าง...มีนัดแล้ว”บัตเตอร์ยิ้มหน้าบานทันทีที่ผมปฏิเสธออกไปแบบนั้น

เหอะ...ดูหน้าแล้วคงไม่ค่อยดีใจเล๊ย~

“นัด?...กับใคร?”บอสถามต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย

นั่นสิ...จะบอกว่ากับใครดีล่ะ?

ถ้าบอกว่าเพื่อนหรือรุ่นน้องจะถูกบัตเตอร์โกรธไหม?

หรือควรจะบอกว่าเป็นแฟนดี?

ผมเหลืบตาไปมองบัตเตอร์อีกครั้งนึง...สิ่งที่เห็นคือสายตาที่จ้องมาที่ผมด้วยความคาดหวังอะไรสักอย่างที่ผมก็ไม่รู้ว่าบัตเตอร์หวังอะไร?

เอาเถอะ

ไหนๆก็เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของนี่นะ...

บอกๆไปเลยละกัน

“แฟน”ผมหันไปสบตากับบอสนิ่งแล้วบอกออกไป

“ห๊ะ?...เมื่อกี๊ว่าไงนะ?”บอสทำท่าตกใจก่อนจะถามผมอีกครั้งนึง

“เฮ่อ...บอกว่ามีนัดกับแฟนไง”ผมบอกบอสไปอีกครั้งนึงด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ...รีบพูดให้จบซะทีงานผมกองจนจะท่วมหัวอยู่แล้วเนี่ย

“แฟน?...นี่มีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่?ทำไมไม่บอกกันเลยเล่า?...ไม่สิๆ...หน้าตาล่ะ?...สวยไหม?”บอสรัวคำถามใส่ผมด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นปนอยากรู้...ท่าทางดี๊ด๊าของบอสเหมือนกับว่าได้แฟนแทนผมงั้นแหละ

“...”ผมไปตอบอะไรเพียงแค่ส่งสายตาไปทางที่บัตเตอร์ยืนอยู่

“หื้อ?...ทางนั้นมีอะไร?...เห้ย!....อย่าบอกนะว่า...”บอสมองตามผมไปจนเห็นบัตเตอร์ยืนยิ้มมาให้แล้วหันควับมามองผมแล้วทำปากขะมุบขะมิบ

“...ตามนั้น”ผมรู้ว่าบอสเข้าใจในสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อออกไป

“ตะ...แต่นั่นมัน...ผู้ชายนะเฮ้ย!!”บอสพูดขึ้นเสียงดังลั่นแล้วชี้หน้าบัตเตอร์อีกด้วย

“เป็นผู้ชายแล้วยังไงครับ?”บัตแตอร์พูดแทรกขึ้นมาแล้วเดินมายืนอยู่หลังเก้าอี้ผมท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของบอส

“ก็...ไม่เป็นไงหรอกแค่...เจ้าคุณมึงรุกหรือรับเนี่ย!”

ผั๊วะ!!

“โอ๊ย!...เจ็บ!”บอสร้องออกมาเมื่อผมฟาดแฟ้มลงบนหัวของบอสอย่างแรง...

สมแล้วที่โดนมาพูดบ้าอะไรเล่า?!!

“ไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปซะ!!”ผมบอกบอกบอสออกไปตามตรง...ตอนนี้ผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองเริ่มร้อนๆแล้วล่ะ...รุก รับ บ้าอะไรเล่า?!!

“แน่ะๆ...คิดจะปิดบังเพื่อนฝูงละสิ...ไม่เอาน่า...เท่าที่ดูนะ...เจ้าคุณ...”บอสมองผมกับบัตเตอร์สลับกันแล้วหรี่ตาจ้องผมนิ่ง

“...”ผมไม่ตอบอะไรแต่จ้องไปที่บอส

อยากรู้เหมือนกันว่าในสายตาของคนอื่นผมดูเป็นยังไง?

ความจริงผมอาจจะรุกก็ได้นะ...คราวหน้าลองของบตเตอร์ดูจะยอมไหมนะ?

“มึงเป็นรับแน่นอนและคงโดนสอยไปแล้วไม่ต่ำกว่า5รอบ!”บอสพูดขึ้นเสียงดังแล้วยืนกอดอกนิ่งมองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มประมาณสิ่งที่พูดออกมามันถูกต้องแน่นอน

เออ!!

ถูก...

ถูกชกนี่แหละไอ้เพื่อนบ้า!!

ผั๊วะ!!

“โอ๊ย!...หัวคนนะเว้ยไม่ใช่ผนังห้อง!”บอสกุมหัวตัวเองทันทีที่ผมใช้แฟ้มเล่มเดิมตบเข้าที่หัวของบอสอีกครั้ง

“แล้วพูดบ้าอะไรออกมาเล่า!!”ผมตะโกนด่ากลับไป

“อ้าว...ไม่จริงเหรอ?...ว่าไงไอ้น้อง...ดูหน้าตาแล้วคงไม่ใช่เล่นถนอมเพื่อนพี่หน่อยละกันเห็นแบบนี้มันอ่อนแอนะ”บอสเลิกสนใจผมแล้วหันไปคุยกับบัตเตอร์แทน

“ไม่ต้องห่วงครับ...ผมถนอมอยู่แล้ว...ครั้งก่อนต้องขอโทษที่พูดจาไม่ดีนะครับ”บัตเตอร์ตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“โหย~...มารยาทงาม...ไม่เป็นไรๆ...เรียกพี่บอสก็ได้แล้วชื่ออะไรล่ะ?”

ผมรู้สึกว่าผมถูกกันออกจากการสนทนายังไงไม่รู้สิ

“เรียกบัตก็ได้ครับ...ชื่อเต็มๆคือบัตเตอร์...ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่บอส”

“เออๆ...น่าสนใจดีนี่ไว้วันหลังไปดื่มกันหน่อยไหม?”

“ได้เลยครับ...นัดวันมาได้เลย”

เฮ่ย...ทำไมถึงไม่มีใครสนใจผมเลยล่ะ

แล้วไปสนิทกันตอนไหนไม่ทราบครับไอ้สองคนตรงนั้นน่ะ?

“...นี่ๆรู้ไหมว่าเจ้าคุณน่ะมันโครตชอบสัตว์เลยโดยเฉพาะหมาตัวใหญ่ๆนะ...อื้อฮือ~...ยิ้มหน้าบานเลยเวลาเจออ่ะ”

“รู้ครับ...แถมยังชอบทำเสียงอ้อนๆด้วย”

“ไม่ใช่แค่เสียงอ้อนๆนะเว้ย...ยังมีการบีบเสียงแทนตัวเองว่า ‘พี่คุณครับ~’   ‘พี่คุณขา~’ ด้วย”

“ใช่ๆ...ผมก็เคยได้ยิน”

“แล้วก็นะ...รู้ไหมว่า....บลาๆๆๆ...”

“อ๊ะ!...จริงเหรอครับ...ผมก็ว่า...บลาๆๆๆๆ”

“...”เสียงพูดคุยของ2หนุ่มยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจนคิ้วผมเริ่มกระตุก

ถึงผมจะพยายามทำไม่สนใจโดยการหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านแต่...

“พี่คุณนะเวลาเขินน่ะน่ารักสุดๆเลย...”

“น่ารัก?...ไอ้กการตวาดลั่นนั่นอะนะ...น่ากลัวจะตายไป...”

ถ้าคุยกันธรรมดาผมจะไม่บ่นเลยแต่นี้มันนินทากันระยะเผาขน

ไม่สิ

เรียกว่านิทากันต่อหน้าต่อตาเลยดีกว่า!

ปัง!!

“ถ้าจะคุยกันก็ออกไปซะฉันมีงานการต้องทำไม่ได้มานั่งว่างเหมือนพวกนายนะ!!”ผมตวาดเสียงดังพร้อมกับตบโต๊ะดังปังก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วมองไปที่ทั้งคู่ด้วยสายตาที่เชือดเฉือน

“....”ทั้งคู่ถึงกับเงียบกริบเลย

“พะ...พี่คุณ...ขอโทษที่เสียงดังครับงั้นผมไม่รบกวนแล้วเจอกันตอนเย็นนะครับ”บัตเตอร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงติดขัดก่อนจะค่อยเดินไปที่ประตูอย่างสงบเสงี่ยม

“อ่อ...ขอโทษนะเว้ย...ไว้ว่างๆมาดื่มด้วยกันนะชวนไอ้บัตมาด้วยก็ได้...ไปก่อนล่ะ”บออสเองก็เอ่ยเบาๆก่อนจะโบกมือให้ผมแล้วรีบวิ่งไปที่ประตูในทันที

ตุบ!

“เฮ่อ....”ผมมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้แล้วถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน

พึ่งจะ11โมงทำไมผมถึงรู้สึกเหนื่อยล้าขนาดนี้นะ

ผมพักสายตาสักพักก่อนจะเริ่มลงมืออ่านเนื้อหาที่ถูกส่งมาทางเมลล์อีกครั้งนึง...หลังจากที่ตรวจสอบว่าเรียบร้อยแล้วผมก็สั่งให้คุณพรพัฒน์จัดการต่อส่วนผมก็หยับแฟ้มเอกสารที่ฝ่ายธุรการส่งมาแล้วเริ่มอ่านอย่างจริงจัง

การทำงานในวันนี้ผ่านไปได้ด้วยดีตลอดช่วงบ่าย...กว่างานทุกอย่างจะเสร็จก็ปาไปเกือบเลิกงานแล้ว...ผมใช้เวลาตรวจทานอีกไม่นานก่อนจะขับรถออกจากบริษัทพร้อมกับบัตตอร์ที่คุยเรื่องของบอสอย่างออกรสชาติเห็นว่ามีการแลกเบอร์กันแล้วด้วย

วันก่อนจ้องเขม็งหยั่งกับคู่แค้นคู่อาฆาตร...วันนี้กลับพูดคุยกันเหมือนพี่น้องคลานตามกันมา...ผมละตามอารมณ์ทั้งคู่ไม่ทันจริงๆ...

ใช้เวลาประมาณ15นาทีก็มาถึงห้างที่ผมมาซื้อ…ของขวัญครั้งที่แล้ว

“กินอะไรดีครับพี่คุณ?”บัตเตอร์ถามผมระหว่างที่เราขึ้นมาถึงโซนร้านอาหาร...ร้านอาหารต่างๆเรียงรายกันมากมายจนผมเลือกไม่ถูก...ครั้งที่แล้วไปฟูจิมาแล้ววันนี้เปลี่ยนไปกินอย่างอื่นบ้างดีกว่า

“แล้วบัตเตอร์อยากกินอะไรล่ะ?”ผมถามบัตเตอร์กลับแล้วมองร้านต่างๆที่เราค่อยๆเดินผ่านอย่างครุ่นคิด

“แล้วแต่พี่คุณเลยครับ...ผมได้ทุกอย่าง”บัตเตอร์ตอบผมด้วยรอยยิ้ม

“ตามใจพี่ไปก็ไม่มีอะไรให้หรอกนะ”ผมพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

“นั่นสินะ...ก็พี่ให้ผมมาหมดแล้วนี่นาทั้งหัวใจแล้วก็....ร่างกาย”บัตเตอร์เดินมากระซิบที่ข้างๆหูผมด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่พร้อมกับจูบเบาๆที่ใบหูผม

ฉ่า!

“อะ...ไอ้เด็กบ้า!...ทำอะไรในที่แบบนี้เนี่ย!!”ผมรีบผละออกมาทันทีแล้วยกมือข้างนึงปิดหูที่พึ่งถูกจูบด้วยหัวใจที่เต้นรัว

“ฮะฮะฮะ...พี่เขินน่ารักจริงๆ”บัตเตอร์หัวเราะอย่างมีความสุขแล้วมองมาที่ผมด้วยรอยยิ้ม
ให้ตายสิ

ผมควรจะทำยังไงกับเด็กตรงหน้าดีนะ

“ชิ...ไปกินพิซซ่าละกัน”ผมบอกก่อนจะเดินเข้าไปในร้านเดอะ พิซซ่า คอมปะนี ที่อยู่ใกล้ๆ
ผมเลือกที่นั่งตรงมุมด้านในสุดเพื่อความเป็นส่วนตัว...ผมกับเทมสั่งกันคนละ2อย่างมีทั้งสปาเก็ตตี๊...สลัด...ขนมปังกระเทียมและไก่ทอดส่วนพิซซ่าผมเลือกหน้าซุปเปอร์เดอลุกซ์ถาดกลางไป

พอพนักงานรับออเดอร์เสร็จผมกับบัตเตอร์ก็นั่งรอกันเงียบๆ...ผมน่ะนั่งเงียบๆมันก็ปกติอยู่หรอกแต่บัตเตอร์นั่งเงียบนี่สิแปลกผมก็เลยหันหน้าไปมองทำให้สายตาผมสบเข้ากับสายตาของบัตเตอร์ที่มองอยู่พอดี

“มะ...มองอะไร?”ผมถามขึ้นอย่างอายๆ...

นี่นั่งมองผมตลอดเลยใช่ไหม?

แค่คิดก็เขินแล้ว...บ้าเอ้ยถ้าผมเป็นลมไปบัตเตอร์โดนแน่

“มองแฟนครับ”บัตเตอร์ตอบพร้อมยักคิ้วให้ข้างนึง

“...”คำตอบที่ได้มาทำให้ผมถึงกลับพูดไม่ออกมีเพียงแค่ใบหน้าผมที่แหละที่ร้องออกมาดัง ฉ่า! ฉ่า! เนี่ย

หลังจากที่ผ่านมือค่ำไปเรียบร้อยผมกับบัตเตอร์ก็เดินมาซื้อของที่ซุปเปอร์ด้านล่าง...สิ่งที่บัตเตอร์หยิบใส่รถเข็นก็มีพวกผักกับเนื้อสัตว์ต่างๆ...ผมแทบไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากเดินเข็นรถตามไปเพราะผมเลือกไม่เป็นนี่นาแถมถ้าปล่อยให้เป็นหน้าที่ของบัตเตอร์มีแนวโน้วว่าผมจะได้กินอาหารอร่อยๆมากกว่าที่ตัวเองเป็นคนเลือกนี่นา

“พี่คุณชอบมะเขือเทศไหมครับ?”บัตเตอร์ถามผมก่อนจะชูมะเขือเทศลูกหนึ่งขึ้นมา

“ชอบนะ....อร่อยดี...บัตเตอร์ไม่ชอบเหรอ?”ผมตอบบัตเตอร์ก่อนจะถามกลับไปด้วยความมอยากรู้

“เปล่าครับ...ชอบที่สุดเลยล่ะ...มะเขือเทศแดงๆเหมือนกับแก้มแดงของพี่คุณเวลาเขินเลย...ผมชอบมากเลย”บัตเตอร์ตอบผมด้วยรอยยิ้มกว้าง

“เด็กบ้า!...เลือกผักต่อไปเลย!”ผมบ่นแก้เขินทันที

เล่นอะไรก็ไม่รู้

พอได้ของที่ต้องการครบแล้วผมกับบัตเตอร์ก็ตรงกลับบ้านทันที...พอมาถึงบ้านสิ่งแรกที่ต้องเจอคือฝูงสุนัขที่กระโดดใส่ด้วยความตื่นเต้นปนดีใจ...ตั้งแต่ที่ผมมาอยู่นี้ที่แขนขาผมก็เต็มไปด้วยรอยข่วนของเหล่าน้องๆของบัตเตอร์นี่แหละ...แสบซนพอๆกันเลย

ผมกับบัตเตอร์นั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันสักพักก่อนจะแยกย้ายกันขึ้นห้อง...ครั้งนี้ล่ะที่ผมตรวจสอบอย่างดีแล้วว่าล๊อคห้องเอาไว้แน่นอน..วันนี้บัตเตอร์ไม่มีทางเข้ามาได้แน่ๆ

ตุบ!

“อ่า...สบายตัวจัง”ผมพูดขึ้นเบาๆหลังจากทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม...การได้นอนเตียงนิ่มๆหลังจากอาบน้ำเสร็จนี้ผมมีความสุขสุดๆเลยขอบอก

วันนี้ผมหวังว่าจะได้นอนอย่างสบายโดยไม่ต้องมีใครแอบเข้ามานอนด้วยนะ...ผมกลิ้งไปบิดโคมไฟที่อยู่ตรงหัวเตียงก่อนจะหลับตาลงแล้วปล่อยให้สติล่องรอยไปในความฝันอย่างช้าๆ



ตุบ!

“อื้อ~...”ผมสะสึมสะลือก่อนจะปรือตามองภาพตรงหน้าอย่างพร่ามัว...ความมืดที่ปกคลุมอยู่ทำให้รู้ได้ทันทีว่ายังไม่ถึงเวลาตื่น

“ชู่ว์~...ขอโทษที่ทำให้ตื่นนะครับ...หลับเถอะพี่คุณ”เสียงที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับอ้อมแขนที่อบอุ่นได้คว้าตัวผมแล้วโอบกอดอย่างอ่อนโยนจนผมต้องขยับซุกตัวเข้าไปใกล้ๆมากขึ้น

“...อื้ออ~...”ผมครางในลำคออย่างเป็นสุขเมื่อหาที่ที่ตัวเองชอบได้แล้ว...ฝ่ามือที่ลูบอยู่บนเส้นผมสีดำสนิทของผมมันทำให้ผมเคลิ้มและสติผมก็หลุดไปอีกครั้งพร้อมๆกับถ้อยคำที่แสนอบอุ่นกับน้ำเสียงที่แสนคุ้นเคย

“ฝันดีนะครับ”




“พี่คุณ...”เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นเบาๆทำให้สมองผมเริ่มทำงานอย่างช้าๆ

จุ๊บ!

“อื้ออ~...”สัมผัสเบาๆที่หน้าผากทำให้ผมพลิกตัวหนีด้วยความรำคาญ

หมับ!

“พี่คุณ...”เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นอีกครั้งพร้อมๆกับถ่อนแขนที่โอบกอดผมแล้วดึงผมไปด้านหลังจนหลังผมชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่อบอุ่น

จุ๊บ!

จุ๊บ!

“...อื้ออ~...”ผมสะบัดหน้าหนีด้วยความรำคาญเมื่อถูกอะไรสักอย่างสัมผัสที่ขมับแล้วไล่ลงมาจนถึงแก้ม...ด้วยความที่ผมไม่อยากให้มีอะไรมายุ่งอีกก็เลยพลิกตัวเข้าหากำแพงอุ่นๆนั้นแล้วใช้มือเกาะเอาไว้แน่นพร้อมกับพยายามซุกหัวเข้าไปให้ได้มากที่สุด

“ฮะฮะ...พี่คุณ...พี่นี่มันน่ารักชะมัดเลย...แค่นี้ผมก็หลงจะแย่อยู่แล้วจะให้ผมหลงอะไรนักหนาล่ะ”เสียงทุ้มเสียงเดิมดังขึ้นมาอีกก่อนที่ผมจะสัมผัสได้วามีอะไรสักอย่างมีลูบเส้นผมของผมเบาๆ

“...ฟรี้~....”ผมชอบจังเลย...

เวลาที่ถูกลูบแบบนี้

“เล่นทำหน้าแบบนี้ผมจะอดใจไหวได้ยังไงล่ะครับ...จุ๊บ...”สัมผัสหนักๆที่ผมรู้สึกทำให้ผมปรือตาขึ้นมามองอย่างุนงงก่อนปรับสายตาที่ไม่ค่อยให่ชัดขึ้น...ตรงหน้าผมเหมือนเป็นกำแพงอะไรสักอย่าง...แต่กำแพงใส่เสื้อผ้าด้วยเหรอ?

ผมคิดก่อนลูบกำแพงนิ่มๆตรงหน้าเบาๆ...สัมผัสอุ่นแล้วเสียงหายใจเข้าออกที่ไม่ใช่ของตัวเองทำให้ผมชะงักมือแทบจะทันที

“อื้ออ~....พี่คุณลูบต่อสิ...ผมชอบนะ”

“...”ผมเงยหน้าขึ้นไปก่อนที่สายตาผมจะประสานเข้ากับสายตาของคนตรงหน้าที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว...

ผลัก!

“โอ๊ย.!!..พี่ถีบผมทำไม?”

“ทำไม?...ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?!!”ผมไม่สนใจเสียงโอดครวนของบัตเตอร์เลยสักนิด...สิ่งที่ผมอยากร็ตอนนี้คือบัตเตอร์เข้ามาได้ยังไงในเมื่อผมมั่นใจว่าล๊อคห้องแล้วแน่ๆ

แถมสิ่งที่ผมทำเมื่อกี๊อีก?...

ผมนอนซุกอกบัตเตอร์?!

ฉ่า!

พระเจ้า!!

พึ่งตื่นแท้ๆอย่าได้ทำอะไรให้ผมหัวใจเต้นรัวเลย...เดี๋ยวก็ได้เป็นลมกันพอดีหรอก

“ครับ?...อรุณสวัสดิ์ครับพี่คุณ”บัตเตอร์เมินสิ่งที่ผมถามแล้วกล่าวทักทายหน้าตายเฉย

“บัตเตอร์”ผมเรียกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“...พี่คุณอ่า~...อย่าทำเสียงแบบนั้นสิครับ”บัตเตอร์บอกผมก่อนจะทำหน้าเศร้า

ไม่สงสารหรอกนะขอบอกเลย

“บอกมา...เข้ามาได้ยังไง?...พี่มั่นใจว่าล๊อคห้องแล้ว”ผมถามย้ำอีกครั้งนึง

“....”บัตเตอร์งียบไม่ยอมตอบผม

“....”ผมเลยเงียบบ้างแล้วจ้องบัตเตอร์ตอบ

มาดูกันสิว่าใครจะแพ้ก่อน...วันนี้ถ้าผมไม่ได้คำตอบอย่าหวังว่าผมจะให้บัตเตอร์ลุกจากเตียง...เดี๋ยวจะได้รู้กันนายปิณชาน์

“...ผมก็แค่...ไขกุญแจเข้ามาน่ะครับ”บัตเตอร์นิ่งไปสักพักก่อนจะยอมแพ้แล้วบอกออกมาในที่สุด

“กุญแจ?...ว่าแล้วเชียว...เอามาให้พี่เดี๋ยวนี้เลย”ผมบอกบัตเตอร์แล้วยื่นมือไปตรงหน้าบัตเตอร์แล้วจ้องเขม็ง

ไม่คิดเลยว่าจะไขกุญแจเข้ามา...แปลว่าวันก่อนๆผมไม่ได้ลืมล๊อคห้องแต่ถูกไขเข้ามาสินะ
ว่าแล้วเชียว...ผมไม่คิดว่าตัวเองจะหลงๆลืมๆถึงขนาดจำไม่ได้ว่าล๊อคประตูห้องรึเปล่าหรอกนะ

“พี่คุณ...อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ”บัตเตอร์บอกผมด้วยน้ำเสียงหง๋อยๆ

“แล้วที่บัตเตอร์ทำล่ะ?...ไหนเราสัญญากันแล้วไงว่าถ้าพี่ย้ายมาอยู่ด้วยต้องแยกห้องกันนอนน่ะ...หรือจะให้พี่กลับ...”

“ไม่นะๆ...ก็ได้ครับผมยอมแล้ว...อย่ากลับเลยนะครับ”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจำยอมแล้วส่งกุญแจมาให้ผม

“ถ้าทำตามที่สัญญาพี่ก็ไม่กลับหรอก”ผมถือกุญแจไว้ในมือแล้วบอกกับบัตเตอร์

ไม่ใช่ว่าไม่ชอบที่บัตเตอร์มานอนด้วยหรอกนะแต่ผมว่าคนเป็นแฟนกันไม่ควรที่จะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา...บัตเตอร์ยังเป็วัยรุ่นเขาอาจต้องการเวลาส่วนตัวที่จะคุยเล่นเฟสบุ๊บ แชทไลน์กับเพื่อนบ้างแต่ตลอกเวลาที่ผมอยู่กับเขาผมแทบไม่เห็นบัตเตอร์แตะคอมพิวเตอร์หรือโทรศัพท์เลย

ผมก็เลยคิดว่าเพราะบัตเตอร์อาจให้ความสำคัญกับผมมากเกินไปจนไม่สนใจเพื่อนฝูงอาจเป็นไปได้ที่เขาอาจอยากแสดงให้ผมรู้ว่าตัวเองนั้นรักผมมากแค่ไหนเลยตามติดผมตลอดเวลาแบบนี้

ผมรู้ดีว่าบัตเตอร์รักผมแค่ไหน

ความรู้สึกของเขามันแสดงออกมาทุกการกระทำเมื่ออยู่กับผม...ดังนั้นผมเลยอยากให้บัตเตอร์รู้ว่าไม่จำเป็นต้องมาอยู่ข้างๆกันตลอดเวลาผมก็รู้ดีว่าเขารักผมมาก

“เข้าใจแล้วครับ”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อยๆ

ฝุบ!

“...พี่อยากกินข้าวต้มไก่จัง”ผมลูบเส้นผมสีดำสนิทของบัตเตอร์เบาๆแล้วพูดขึ้นก่อนจะยิ้มให้บางๆ

“...ครับ...เอาของหวานอะไรไหมครับ?”บัตเตอร์ขานรับก่อนจะถามผมต่อ

“อืม...ของหวานไว้ค่อยทำกลางวันก็ได้อยากกินโดนัททอดจัง”ผมตอบบัตเตอร์หลังจากที่นึกเมนูของหวานที่อยากกิน...ความจริงก็อยากกินบานาฟเฟ่อ่ะนะแต่กินบ่อยๆเดี๋ยวน้ำตาลในเลือดจะสูงเอา

“ได้เลยครับ...พี่คุณอาบน้ำก่อนเลยเดี๋ยวผมลงไปทำมื้อเช้าเตรียมไว้ให้”บัตเตอร์บอกผมด้วยน้ำเสียงที่กลับมาร่าเริงอีกครั้งนึง

“ได้”

ผมใช้เวลาอาบน้ำประมาณ15นาทีก่อนจะลงมาช่วยบัตเตอร์ตักข้าวต้มใส่ชามแล้วยกมานั่งกินด้วยกัน...มื้อเช้าสบายๆผ่านไปอย่างมีความสุข

“ทำอะไรกันดีครับพี่คุณ?”บัตเตอร์ถามผมหลังจากที่ล้างชามเสร็จแล้ว

“นั่นสิ...ดูหนังกันไหม?”ผมออกความเห็น

วันว่างๆแบบนี้ผมอย่างนั่งสบายๆปล่อยเวลาให้ค่อยๆผ่านไปมากกว่าเพราะงั้นการดูหนังถือเป็นสิ่งที่ผมค่อนข้างชอบทำในวันหยุดเลย

“โอเคครับ...วันก่อนพึ่งมีหนังใหม่ส่งมาด้วยเดี๋ยวผมไปหยิบก่อนนะ”บัตเตอร์บอกผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะวิ่งขึ้นไปที่ชั้น2

ผมรู้ว่าบัตเตอร์ชอบดูหนังมากแต่เขาไม่ค่อยชอบไปดูในโรงแต่มักจะสั่งหนังเป็นแผ่นให้มาส่งที่บ้าน...ทุกอาทิตย์ผมเลยได้ดูหนังใหม่ๆอยู่ตลอด...วันนี้ก็เหมือนกันบัตเตอร์เลือกหนังเกี่ยวกับการสืบสวนสอบสวนซึ่งผมค่อนข้างชอบหนังแนวนี้นะ

พวกเรานั่งดูที่โซฟาตัวยาวกลางบ้าน...ตลอดเวลาการดูหนังผมกับบัตเตอร์คุยกันอย่างออกรสชาติว่าใครจะเป็นคนร้ายเนื้อเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป

การดูหนังจะสนุกที่สุดเมื่อมีคนดูด้วย

“เยส!!...ผมบอกแล้วว่าหมอนี่เป็นคนร้าย”บัตเตอร์ชูมือขึ้นด้วยความดีใจก่อนจะหันมาทางผมที่กำลังทำหน้ามุ่ยอยู่...ผมกับบัตเตอร์พนันกันไว้ว่าใครทายตัวคนร้ายถูกจะสั่งคนแพ้ได้1อย่าง

ซึ่งผมแพ้

“...จะให้ทำอะไรล่ะ?”ผมถามบัตเตอร์ด้วยน้ำเสียงงอนๆ

“อะไรก็ได้เหรอครับ?”บัตเตอร์ถามพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

หน้าตาแบบนั้นต้องคิดเรื่องลามกอยู่แน่ๆ

“ห้ามสั่งอะไรที่ลามกหรืออะไรก็ตามแต่ที่ถึงเนื้อถึงตัว!”ผมบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“โหย~...พี่คุณอ่า...ขอแค่นั่งตักผมได้ไหมครับ?”บัตเตอร์ถามผมเสียงอ่อย

นั่งตัก?

ให้ผมนั่งตักเพื่อ?

ผู้ชายนั่งตกผู้ชายมันน่าดูตรงไหนเนี่ย?

“เอาจริง?...พี่หนักนะ”ผมถามออกไปอีกครั้ง

ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอกนะ

แต่ผมแค่ไม่มั่นใจว่าบัตเตอ์จะได้ประโยชน์จากการที่ผมนั่งตักตรงไหนเลย

“ไม่หนักหรอกครับ...นะครับ”บัตเตอร์บอกผมเสี้ยงอ้อน

“ก็ได้”ผมตกลงในที่สุด

หมับ!

“อ๊ะ!...”

ตุบ!

“บัตเตอร์...”ผมเรียกทันทีที่ถูกดึงให้มานั่งตักบัตเตอร์อย่างไม่ทันตั้งตัว

“พี่คุณ...ขอบคุณครับ”บัตเตอร์กอดผมแน่นจากทางด้านหลังแล้วเกยหน้าบนไหล่ข้างนึงของผม

“อืม...พี่ก็ขอบคุณเหมือนกัน”...ทุกๆอย่างเลย

วันหยุดๆที่แสนธรรมดาแต่มันเต็มไปด้วยความสุขสำหรับผมและบัตเตอร์

ผมมีความสุขมากจริงๆตั้งแต่ที่ได้เจอกับเขา

................................................................................

สวัสดีคะ

อัพต่อแล้วนะ...นิสัยบัตเตอร์นี่น่ารักซะจริงคนแต่งยังชอบเลย555+

ไม่เหมือนกับนายเอกบางคนที่เวลาเขินแล้วชอบตะโกนเนอะ(คนนี้ก็น่ารักไม่แพ้กันหรอก55)

มีหลายคนคอยเอาใจช่วยเด็กเจ้าเล่ห์ครั้งนี้โดยยึดกุญแจล่ะทำไงดีล่ะพระเอก

น้องหมาๆไม่ค่อยมีบทเลยเดี๋ยวจะแต่งเพิ่มบทให้ตอนอื่นนะคะ อิอิ

ตอนหน้า...สปอยดีไหม?

ก่อนจบก็ต้องมีฉากเศร้านิดหน่อยเนอะ

รออ่านตอนต่อไปคะ

ดราม่าเล็กๆ(เล็กกมากคะ)

ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจที่มีให้สมอมาคะ

บ๊ายบาย

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ

[Mouse2U]

ที่แยกห้องกันนอนก็เพราะว่าอยากให้บัตเตอร์ได้ใช้เวลากับเพื่อนๆ บ้างนี่เอง พี่คุณใส่ใจบัตเตอร์จนแม้แต่รายละเอียดเล็กๆ ก็ไม่เคยมองข้ามเลยจริงๆ นะคะ ^^

[❣☾月亮☽❣]

ง่า. ความสุขอย่าสั้นนักสิคะ

อยากให้มีน้องหมาออกอีกเยอะๆค่ะ. สมทบค่าอาหารน้องๆห้าบาท

[poppycake]

อุ๊ปปปปปป ดราม่าหรอ TOT