ขอโทษนะคับ มาต่อให้ซะตอนเย็นเลย ไงก็ไปอ่านกันเลยคับ
วันนี้เป็นวันแรกที่กัณตินันท์จะต้องมาสอนหนังสือลูกศิษย์คนเก่า ฝ่ายลูกศิษย์โทรศัพท์ตามเจ้าตัวให้ไปรอรับที่หน้าโรงเรียน เพราะจะให้เป็นเพื่อนช่วยไปเอารถของตัวเองที่จอดทิ้งไว้อยู่ที่พักของคนคิดจะลวนลามตนเมื่อหลายวันก่อน
“แล้วจะเอามายังไงอ่ะไต๋ ถ้าเกิดไม่เจอภูมิ”คนมาตามนัดเอ่ยถามเจ้าของรถ เมื่อวิตกเรื่องกุญแจ
“ไม่เจอมันสิดี ผมมีวิธีสตาร์ทของผมแล้วกัน ไปเถอะ จะได้รีบกลับบ้านไปเป็นศิษย์รักของพี่”
“พูดอยู่นั่นแหละ เกิดฉันรักขึ้นมาจริงๆจะยุ่งนะจะบอกให้”
“ก็รอให้รักอยู่เนี่ย เมื่อไหนดีล่ะ คุณพี่ตฤณ”
“พูดมาก จะไปก็ไปสิ แล้วเงียบไปเลยด้วย ไม่งั้นฉันปล่อยให้นายไปคนเดียวแน่”
“คร้าบคุณครู ขู่อยู่นั่นแหละ”
สองคนกำลังจะเดินคู่กันไป แต่ต้องชะงักไปพลันเมื่อเจอเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งเดินมาดักหน้าซะก่อน
“ไอ้แซนด์ มีอะไรวะ”เตชสิทธิ์เอ่ยทักหัวหน้าแก๊งค์กลุ่มนั้น
“กูอยากคุยกับมึงเรื่องณิชา”ศัลชัยบอกตรงๆ
“เรื่องอะไร”
“มึงจะแย่งณิชากลับไปใช่มั๊ย”
“ใครไปแย่งอะไรของมึง ตอนนี้กูขอเรียนอย่างเดียวก่อนโว้ย เรื่องอื่นกูไม่ขอคิดแล้ว”
“มึงพุดเองนะ”
“ก็เออสิ”
“แล้วทำไมกูยังเห็นมึงไปไหนมาไหนกับณิชาอยู่”
“มึงไปถามแฟนมึงเองสิ มาถามอะไรกะกู กูไม่ได้เป็นฝ่ายชวนเขา พวกมึงสองคนไปเคลียร์กันเอาเองละกัน แล้วก็หลีกทางกูด้วย กูจะกลับบ้าน”
คนพูดเดินแหวกกลุ่มนักเรียนกลุ่มนั้นออกไปเมื่อเอ่ยจบ อีกคนที่มาด้วยกัน จึงรีบวิ่งตามไป
“มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า”ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นฝ่ายเดินนำเริ่มหน้ายุ่ง
“ไม่มีอะไรหรอก พี่อย่าใส่ใจเลย ไอ้แซนด์มันหวงณิชาน่ะ กลัวว่าเขาจะกลับมาคบกับผม”คนถูกถามตอบตรงๆ
“แสดงว่าตอนนี้นายไม่ได้คบอยู่กับคุณหนูนั่นหรอกเหรอ”
“คบอะไรล่ะพี่ เราจบกันไปตั้งนานแล้ว”
“วันนั้นก็เห็นป้อนไอติมกันอยู่นี่”
“ไม่มีอะไรหรอกพี่อย่าคิดมากน่า เหตุการณ์มันพาไป”
“แล้วทำไมฉันต้องคิดมากด้วยล่ะ”
“ถ้าไม่คิดแล้วพี่จะจำภาพนั้นไว้ทำไม”
เงียบ คนตั้งคำถามถึงกับสะอึกเมื่อโดนดักทาง เออนะ หรือว่าจริงๆแล้วเขาเองแอบคิดเรื่องนั้นมาตลอด
“ตอนนี้ผมอยากเป็นลูกศิษย์ที่ดีของพี่ เรื่องอื่นอย่าเพิ่งไปสนใจเลยนะพี่ตฤณ ทำหน้าที่ของพี่ให้ดีเถอะ ผมก็จะทำหน้าที่ของผมให้ดีเหมือนกัน ผมสัญญา”
สองคนมองหน้ากัน คนเป็นลูกศิษย์เปิดยิ้มให้อย่างจริงใจ ส่วนคนเป็นอาจารย์เพียงยิ้มให้แค่มุมปากเท่านั้น ก่อนจะเดินคู่กันต่อไป
.
.
.
.
.
.
“นั่นไงรถผม”เตชสิทธิ์เอ่ยบอก เมื่อเห็นทรัพย์สินของตัวเองจอดอยู่ตรงหน้า หลังจากที่เดินทางมาถึงตึกที่ไม่อยากมาซักเท่าไหร่
“อืม แล้วยังไง จะเข้าไปเอาแบบนี้คนอื่นเขาจะหาว่าเราเป็นขโมยมั๊ยอ่ะ”คนมาด้วยเอ่ยบอกด้วยสีหน้ากังวลนิดๆ
“ใครก็ลองว่าสิ”คนนำมาเอ่ยอย่างไม่กลัว ก่อนจะรีบเดินตรงไปที่รถเพื่อหาวิธีเอากลับบ้าน แต่เท้าที่ก้าวเดินพลันชะงักเมื่อมีร่างสูงของใครบางคนเดินมาขวางทางไว้ก่อน
“ภูมิ”เป็นกัณตินันท์ที่เอ่ยชื่อฝ่ายนั้นออกมา
“ใช่ภูมิเอง”เจ้าของชื่อรับคำยิ้มๆ แต่ภายในรู้สึกครุกรุ่นอย่างประหลาดที่เห็นคนรู้จักสองคนนี้มาด้วยกัน
“เอากุญแจผมมาพี่ภูมิ ผมจะเอารถกลับบ้าน”เตชสิทธิ์ไม่สนใจรอยยิ้มปกปิดความรู้สึกของคนตัวสูง นอกจากยื่นมือไปขอของๆตัวเองคืน
ภูมิยกมือขึ้นสัมผัสกับมือหนุ่มน้อยตรงหน้า ทำท่าว่าจะยกขึ้นชนจมูก กัณตินันท์มองภาพนั้นอย่างรู้สึกสะอิดสะเอียน นี่อดีตคนรักของตนเป็นไปได้มากขนาดนี้เลยหรือ
“ไอ้โรคจิตเอ้ย”เตชสิทธิ์รีบสะบัดมือตัวเองออก และเตรียมที่จะเหวี่ยงกำปั้นไปใส่คนที่ตนด่าแทน แต่ต้องชะงักเอาไว้เมื่อมีเสียงร้องห้าม
“อย่าไต๋”กัณตินันท์นั่นเองที่ร้องห้ามเอาไว้
“เห็นแก่พี่ตฤณนะมึง”เตชสิทธิ์ยอมลดมือลงเพราะเข้าใจว่าคำเตือนของคนเป็นครูมันคงเจือมาด้วยความหวังดี
“นายหลบไปก่อนไป เดี๋ยวพี่จัดการเอง”คนร้องห้ามเดินมาบอกคนที่กำลังโกรธด้วยน้ำเสียงที่น่าฟัง เพราะรู้ดีว่าถ้าฝ่ายนี้อารมณ์ร้ายขึ้นมาแล้วเรื่องจะบานปลายไปกันใหญ่
เตชสิทธิ์ยอมถอยตัวเองออกไป เมื่อสบสายตากับคนขอจัดการเรื่องนี้แทน ลับหลังหนุ่มน้อยนั่นไปแล้ว สองคนที่เคยคบกันจึงเปิดฉากต่อรองกันขึ้น
“ทำไมถึงเป็นไปได้ขนาดนี้ภูมิ”กัณตินันท์เริ่มก่อน
“อย่าแส่น่า”อีกคนสะบัดเสียงบอก
“ไม่แส่ไม่ได้หรอกเพราะคนที่ภูมิกำลังคิดอกุศลด้วยน่ะเป็นลูกศิษย์ตฤณ”
“อ้อ กลับมาดีกันแล้วเหรอ ดีใจด้วยนะที่จะได้กินเด็กน่ะ”
“หยาบคาย นี่หัวสมองภูมิคิดแต่เรื่องพวกนี้หรือไงเนี่ย”
“คนเราทุกคนมันก็คิดเรื่องแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ เพียงแต่ใครจะพูดหรือไม่พูดแค่นั้นเอง ตฤณก็เหมือนกันเลิกทำตัวเป็นคนดีซะทีเถอะ เห็นแล้วมันทุเรศ”
“กี่ครั้งแล้วที่พูดกับตฤณแบบนี้ แต่ช่างเถอะนะ ภูมิจะมองตฤณแบบไหนตอนนี้มันไม่สำคัญแล้ว ตฤณจะถือว่าเราไม่เคยรู้จักกัน คืนกุญแจรถให้ลูกศิษย์ตฤณซะ แล้วปล่อยให้เขาไปตามทางของเขา อย่าคิดแค้นเคืองอะไรกับเด็กที่กำลังจะสร้างอนาคตตัวเองเลย มันดูไม่ดีหรอกกับภาพผู้ใหญ่รังแกเด็ก”
“ช่างเป็นบุญของเด็กนั่นเหลือเกินนะที่ได้คุณครูเทวดาอย่างตฤณไปรดมันเนี่ย บอกมัน ถ้าอยากได้คืนให้มันมาขอโทษภูมิที่มันหยาบคายใส่ภูมิเมื่อครู่”
“แต่ภูมิทำกิริยาไม่ดีใส่เด็กมันก่อนนะ”
“จะยังไงก็ช่าง เด็กนั่นต้องขอโทษภูมิเดี๋ยวนี้ และตรงนี้ด้วย ไม่งั้นภูมิจะพังรถมันทิ้งซะ”
“ทำแบบนั้นเจ้าของรถเขาแจ้งความได้นะ”
“ก็เอาสิ ถ้ามันกล้า เชื่อสิว่ามันไม่กล้าหรอก”
“ทำไมถึงคิดว่าไต๋จะไม่กล้า”
“ถ้ามันกล้า ภูมิก็จะเปิดโปงมันต่อคนที่มันรู้จักไง ที่บ้าน ที่โรงเรียน หรือที่ไหนๆก็ช่างว่ามันน่ะเป็นเกย์ที่แอบคบลับๆอยู่กับคนเป็นครูสอนพิเศษอย่างตฤณ และมันยังเป็นเด็กเกเร ดื่มเหล้า ดูดบุหรี่เป็นว่าเล่น และตอนเป็นเด็กมันก็เคยเสียความบริสุทธิ์ให้กับคนสนิทของมันที่เป็นผู้ชายด้วย ดูซิว่ามันจะกล้ามองหน้าใครๆมั๊ย”
“ภูมิ นี่ภูมิต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ตฤณกับเด็กนั่นสอนและเรียนหนังสือกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ เรื่องนี้แม่ของไต๋เขาก็รับรู้ ภูมิจะเอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างเพื่อแก้แค้นเด็กไม่ได้หรอก”
“แล้วที่โรงเรียนมันล่ะ”
“ที่นั่นไต๋ก็มีแฟนเป็นผู้หญิง”
“ยัยคุณหนูณิชานั่นน่ะเหรอ”
“ใช่ ลูกสาวเจ้าของตึกที่ภูมิทำงานอยู่น่ะแหละ”
“แล้วเรื่องที่มันดื่มเหล้า ดูดบุหรี่นั่นล่ะ ถ้าที่โรงเรียนมันรู้ รับรองสนุกแน่”
“ภูมิจะทำลายอนาคตเด็กไปเพื่ออะไร”
“ก็มันจองหองด่าภูมิเสียๆหายๆทำไมล่ะ”
“แล้วภูมิไปทำอะไรให้เด็กนั่นหรือเปล่าล่ะ”
“จะให้ภูมิไปทำอะไรมันได้ล่ะ มันน่ะจองหองเอง มาขอค้างกับภูมิแล้วก็เรื่องมาก ภูมิก็สั่งสอนนิดหน่อยก็แค่นั้น”
“สั่งสอนหรือจะปล้ำกันแน่”
“นี่ตฤณเอาอะไรมาพูด”
“บอกแล้วไงไต๋เป็นลูกศิษย์ตฤณ มีอะไรไม่ชอบมาพากลเขาก็ต้องรายงานตฤณสิ”
“หึ ไว้ใจกันได้ขนาดนี้มันคงไม่ใช่ครูกับลูกศิษย์แล้วมั้ง”
“ประเด็นนั้นตัดไปได้เลย ตฤณกับไต๋ ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นกันไปได้นอกจากอาจารย์กับลูกศิษย์ สอนจบคอร์สนี้แล้ว เราก็คงต่างคนต่างอยู่”
“ให้มันจริงเถอะ”
“รอดูก็แล้วกัน แล้วตกลงจะคืนกุญแจรถให้เจ้าของเขาได้หรือยัง”
“บอกแล้วไงว่าให้มันมาขอโทษภูมิก่อน”
“จะให้เขาทำแบบนั้นได้ไง ในเมื่อเขาไม่ผิด”
“ไม่ผิดได้ไง ตฤณไม่รู้หรอกว่ามันด่าภูมิเสียๆหายๆยังไงบ้าง”
“เช่นอะไรบ้างล่ะ”
“ก็หลายอย่างที่มันหยาบคาย”
“ไต๋ไม่เคยเห็นบอกตฤณเลยนี่”
“มันจะบอกได้ไงมันไม่ได้ด่าภูมิต่อหน้านี่”
“แล้วภูมิรู้มาจากใครว่าถูกด่า”
“นายเอส เพื่อนสนิทของเด็กนั่นตอนเด็ก”
กัณตินันท์ถึงบางอ้อทันที ชายหนุ่มไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมคนตรงหน้าถึงได้คิดเคืองแค้นอะไรหนักหนากับลุกศิษย์ของตน แน่ล่ะ เขาเคยโดนนายกฤตภาษนั่นพ่นไฟใส่มาแล้วแล้วรอบนึง ลูกศิษย์ของเขาก็คงจะเหมือนกัน
“ได้ยินอะไรมาฟังหูไว้หูก็ดีนะภูมิ”ชายหนุ่มเอ่ยเตือนอดีตคนรัก
“ไม่ต้องมาสอน เราไม่มีอะไรเกี่ยวกันแล้ว อย่าลืมสิ”คนถุกเตือนเหวเข้าใส่
“งั้นก็ขอโทษ แต่ตอนนี้ขอกุญรถไต๋ให้ตฤณเถอะ ตฤณต้องรีบกลับไปสอนหนังสือเขา”
“หูแตกหรือไงวะ บอกมันให้มาขอเอง แล้วก็กราบขอโทษภูมิซะ ไม่งั้นก็อย่าหวังว่าภูมิจะให่”
“ทำไมต้องทำเรื่องเล็กให้บานปลายด้วยนะภูมิ”
“มันไม่บานปลายหรอก ถ้ามันจะขอโทษภูมิ แล้วทุกอย่างก็น่าจะจบ”
“จบแน่นะ”
“จบก็ได้”
“ถ้างั้นตฤณจะลองคุยให้”
คนอาสาเดินจากไปหาลูกศิษย์ตัวเอง คนยื่นข้อเสนอมองตามอย่างเยาะๆ คิดจะจบง่ายๆงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ วันนี้สั่งมันได้ วันหน้าก็ต้องสั่งได้สิ ชิส์!!
“ไม่มีทางพี่ตฤณ มันเป็นฝ่ายลวนลามผมนะ ทำไมผมต้องขอโทษมันด้วย”เตชสิทธิ์โวยลั่นทันที เมื่อได้ยินสิ่งที่คนเป็นครูเอามาบอก เพื่อแลกกับการราวีทุกอย่างให้จบไป
“พี่เข้าใจนะ แต่คำขอโทษคำเดียวแลกกับที่นายจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายปวดหัวกับพวกเขาอีก พี่ก็ว่ามันคุ้มกันนะ”กัณตินันท์เกลี้ยกล่อม
“พี่คิดว่าพวกมันจะยอมจบจริงๆเหรอ ไม่มี่ทางหรอก เชื่อผมสิ”
“อันนั้นพี่ก็หนักใจอยู่ แต่ไม่ลองเราก็ไม่รู้”
“ไม่มีทาง หัวเด็ดตีนขาดยังไงผมก็ไม่ยอมเอ่ยคำว่าขอโทษกับนายนั่นแน่ๆ มันต่างหากที่ควรจะขอโทษผม”
“เออ แรงกันทั้งคู่ ไม่ยอมก็ไม่ยอม ฉันยอมที่จะกราบขอโทษภูมิเขาแทนนายเองก็ได้ ถ้าเรื่องระหว่างนายกับเขาจะได้จบๆกันไป”
คนเป็นครูเดินแยกออกจากลูกศิษย์แล้วตรงไปหาอดีตคนรัก เตชสิทธิ์นึกเอะใจอะไรบางอย่างเลยวิ่งตามไป ทันพอดีกับที่สองคนนั้นๆกำลังสนทนาต่อรองกันอยู่
“ต้องกราบที่เท้านะ ที่อื่นภูมิไม่รับ”ประโยคนั่นภูมิเป็นคนเอ่ย คนวิ่งมาถึงพอจะเดาอะไรได้บ้างจึงตรงเข้าไปกระชากแขนคนของตัวเองเอ่ยตะคอก
“พี่คิดจะทำอะไรน่ะพี่ตฤณ พี่อย่าได้คิดก้มกราบคนแบบนั้นเพื่อผมนะ ผมไม่ให้พี่ทำหรอก”
“เขาเคยเป็นคนรักเก่าพี่นายก็รู้ กราบเขาแค่นี้เพื่อแลกกับอนาคตของนาย พี่ไม่คิดมากหรอก”กัณตินันท์สะบัดตัวเองให้หลุดจากการจับกุม แล้วตรงเข้าไปคุกเข้าก้มกราบคนที่ยืนเชิดอยู่อย่างไม่รอช้า จังหวะนั้นชายหนุ่มต้องสะดุ้งหน่อยๆเมื่อรู้สึกถึงวัตถุบางอย่างหล่นตกกระทบเข้าที่ศีรษะ
มันคือกุญแจรถของลุกศิษย์นั่นเอง ชายหนุ่มรับรู้ตอนหลังเมื่อวัตถุนั่นร่วงวางหล่นอยู่ตรงหน้า
“ไอ้ภูมิ ไอ้สารเลว”คนเป็นเจ้าของกุญแจทนไม่ได้กับภาพที่เห็นเมื่อครู่ ภูมิตั้งใจทิ้งกุญแจรถเขาให้ตกใส่บนศีรษะของครูสอนพิเศษของตน ตอนที่ฝ่ายนั้นก้มกราบ เด็กหนุ่มปรี่เข้าจะไปทำร้ายคนทำพฤติกรรมน่าเกลียดนั่น แต่ช้ากว่าที่คนก้มอยู่กับพื้นที่ลุกขึ้นมาฉุดรั้งตัวเขาไว้
“มันจบแล้วไต๋ อย่าให้มีเรื่องอะไรกันอีกเลย เรากลับกันเถอะ บอกแล้วไง เรื่องแค่พี่ไม่คิดมาก ขอแค่ให้ภูมิเขารักษาคำพูดก็พอ”
“ช่างเป็นคนดีเหลือเกินนะตฤณ ทำไปนี่หวังอะไรจากลูกศิษย์สุดหล่อหรือเปล่านะ”ภูมิเอ่ยว่าด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปอย่างผู้ชนะ ทีทำให้เตชสิทธิ์เดือดดาลได้
“จะหนีไปไหนวะ ไอ้เลวเอ้ย แน่จริงมึงมาต่อยกะกูดิ”เตชสิทธิ์ส่งเสียงร้องตามอย่างเคียดแค้น
“พอแล้วไต๋ คนเขาเริ่มมองกันแล้วนะ ไปเถอะ กลับบ้าน จะได้เรียนหนังสือกัน”กัณตินันท์เอ่ยบอก พอเห็นฝ่ายนั้นสงบสติอารมณ์ลงจึงยื่นกุญแจรถให้เจ้าตัว
.
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
ใกล้แล้วนะ สำหรับบทสรุปของนิยายเรื่องนี้ อดใจรออีกนิด ตอนจบมาแน่ๆ พร้อม เซอร์ไพส์ชุดใหญ่ อิอิ
ขอบคุณครับ
Boy
เอ่อ คือ อยากจะบอกว่า ดึก ๆ จะมาต่อให้อีกตอนนะค๊าบ......
พอดีช่วงนี้พี่บอยขยันมากมาย 555++ ขอบคุณคับพี่บอย
หัวข้อ: Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร By Bboyseries (อ่าน 573749 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก