Chapter : 28: วันเกิดวุ่น ๆ
(น้ำฝน...♡)
♡
♡
Up....100%
_______________________________________________________________
ผมกินไปแอบเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ไป พอดีไผ่มันนั่งข้างพี่ฟ้าไปแล้ว พ่อกับแม่ก็นั่งตรงข้ามกัน พี่หมอเลยมานั่งอยู่ข้าง ๆ ผมแทน ผมกินไปอึดอัดไป พ่อกับแม่ไผ่มันน่ารักครับ ดีที่ท่านรักและเอ็นดูผมกับพี่ฟ้าเหมือนลูกคนหนึ่งจริง ๆ
แม่จะป้อนอาหารวันเวย์ แต่ผมเบรกไว้ ไม่อยากให้มันเสียนิสัย แม่ทำท่าจะไม่ยอม ผมรีบอ้อนทันที บอกแม่ว่าถ้าแม่ให้มันวันนี้วันหลังผมกับพี่ฟ้าต้องลำบากแน่ ๆ แม่เลยยอม พอเรากินเสร็จก็ไปช่วยกันทำขนมบัวลอยกันต่อ แต่แปลกที่คราวนี้ ทั้งไผ่กับพี่หมอพร้อมใจกันปั้นบัวลอยด้วยกัน
คงเพราะพ่อกับแม่อยู่ สองคนนั้นเลยกลบแรงอาฆาตของตัวเองลง แม่มาช่วยผมกับพี่ฟ้าปรุงด้วย ถือว่าเป็นการทำที่สนุกดี พ่อก็ปั้นด้วย แต่ฝีมือยังอนุบาลมากจนไผ่ต้องสอน มันยังไม่ลืมสอนพ่อปั้นบัวลอยเป็นรูปอึด้วย
พอเรียบร้อย เราก็ยกหม้อร้อน ๆ นั้นขึ้นรถ ขับตรงไปยังบ้านเด็กกำพร้าทันที เราโทรบอกทางนู้นแล้ว พอไปถึง ทางนั้นก็เตรียมถ้วยช้อนไว้ให้พร้อม เราพากันแจก เด็ก ๆ ชมเปาะว่าขนมอร่อย
เสียดายพ่อกับแม่ผมไม่ได้มาด้วย แต่ก็ยังดี เพราะได้พ่อแม่ไผ่มาช่วยหนุน
ไม่นาน ขนมที่เราเตรียมมาก็หมดเกลี้ยง ไม่เพียงแจกเด็ก ๆ เท่านั้น เรายังแจกเจ้าหน้าที่และชาวบ้านแถบนั้นอีกด้วย
พอดีมีน้องคนหนึ่งป่วยอยู่ คุณพ่อเลยช่วยดูให้ เลาะเลยไปถึงเด็กคนอื่น ๆ ไป ๆ มา ๆ พี่หมอเลยยกเซตอุปกรณ์การแพทย์แบบเคลื่อนที่ของตัวเองจากหลังรถมานั่งตรวจสุขภาพเด็ก ๆ จริง ๆ จัง ๆ แบบฟรี ๆ เลย โดยมีคุณพ่อช่วยด้วย ค่าหยูกค่ายาพี่หมอกับพ่อก็พากันเขียนและบอกว่าจะออกค่าใช้จ่ายเอง
ผมมองพี่หมอที่กำลังฉายไฟส่องตาให้เด็ก ๆ พี่มันใส่ผ้าปิดจมูกไว้ ใส่ถุงมือยางไม่ต่างกับคุณพ่อ โดยมีคุณแม่ลำเลียงเด็ก ๆ มาตรวจเบื้องต้น ผม ไผ่และพี่ฟ้าไม่รู้เรื่อง เลยได้แต่เล่นกับเด็ก ๆ ไป
วันนั้นเราอยู่ตรวจกันจนค่ำ พ่อเริ่มหมดแรง บ่นหิวอีกรอบ
ตอนแรกไผ่จะแวะหาไรกิน แต่พี่ฟ้าบอกให้กลับไปทำอะไรกินกันเองที่บ้านดีกว่า ทุกคนเห็นด้วย พอกลับถึงบ้าน ผมกับพี่ฟ้ารีบเข้าครัว คราวนี้พี่หมอกับไผ่ไม่เข้ามาช่วยแล้ว คงเริ่มรู้ว่าตัวเองนั้นเกะกะแค่ไหน หรือไม่ก็คงหิวกันจัด ๆ จนอยากให้ผมกับพี่ฟ้าช่วยกันทำให้เสร็จเร็ว ๆ
ไม่เกินชั่วโมงอาหารหน้าตาพร้อมกินหอม ๆ ก็มา พวกเรากินกันจนแทบจะเลียจาน
“ฟ้านี่เก่งจังนะ ทำอาหารอร่อยทุกอย่างเลย” แม่ชม
“ฟ้าทำแค่สองอย่างค่ะ นี่กับนี่ฝนทำ” พี่ฟ้าชี้จานสองจานตรงหน้าผมด้วยปลายช้อน
“เหรอลูก อร่อยทั้งคู่เลย” แม่ชมต่อ ผมยิ้มรับคำ ช้อนตามองคนที่ตอนนี้ไปนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมแล้ว ในขณะที่พี่ฟ้านั่งอยู่ข้าง ๆ ผม ไผ่นั่งตรงข้ามพี่ฟ้าอีกที
“ไม่เป่าเค้กกันหน่อยเหรอลูก” พ่อถาม
“ไม่ได้เตรียมไว้ฮะ”
“โทรสั่งเอาก็ได้นี่ ของเอสแอนพี เดี๋ยวพ่อเลี้ยงเอง”
“ไอเดียดีแฮะ กูอยากกิน” พอไผ่มันพูดจบก็ล้วงหยิบมือถือมากดสั่งทันที ไม่เกินชั่วโมง เค้กก้อนใหญ่ก็มาวางตรงหน้า ผมยิ้ม มองพี่ฟ้าที่กำลังปักเทียน
“อยากได้ธูปนะ มาจุดเรียกมึงกิน”
“ห่า” ผมเบิ้ดหัวมันไปที “กูเป็นเจ้าของ กินได้เลย ต้องจุดเรียกมึงมากกว่า” ผมแซวมันกลับ และค่ำนั้น เราก็ได้กินเค้กเอสแอนด์พีอร่อย ๆ กัน
ครอบครัวนั้นอยู่กันไม่นานก็กลับ สี่ทุ่มแม่กับพ่อผมก็โทรมาอวยพร ผมยิ้มอย่างมีความสุข เป็นวันที่ดีของผมจริง ๆ
…
…
…
…
…
เช้าวันอาทิตย์ ผมลุกมาทำอาหารกับพี่ฟ้าเพื่อออกไปใส่บาตรอีกวัน พอเรียบร้อยก็มานั่งดูหนังกันในห้องนั่งเล่น หนังตลกครับ ผมนั่งขำ เกาคางวันเวย์ไปเรื่อย ได้ยินเสียงออดดังเบา ๆ ผมกับพี่ฟ้าหันไปมองแต่ไม่ได้ขยับ เพราะรู้ว่าป้าพิณต้องเดินไปเปิด สักพักป้าก็เดินกลับมาพร้อมดอกไม้ช่อโตและกล่องของขวัญอันเล็ก ๆ ในมือ
“เขาบอกฝากมาให้คุณฝนค่ะ” เธอยื่นมาให้ผม พี่ฟ้ารีบเขยิบเข้ามาชิด
“ใครให้มาเหรอฝน”
ผมพยายามพลิกหาชื่อ แต่ไม่เจอ ผมส่ายหน้า พี่ฟ้ามองหน้าผมงง ๆ ไม่มีการ์ดหรืออะไรเพื่อบอกชื่อผู้ส่งเลย
“พ่อกับแม่ก็ไม่น่าจะใช่” พี่ฟ้าคาดเดา ผมไม่รู้จริง ๆ พี่ฟ้าเร่งให้แกะของขวัญ ผมแกะออก ข้างในเป็นนาฬิกาเรือนหรู
“โห ของแพงนะเนี่ย ใครให้อ่ะ” พี่ฟ้าพยายามมองหาที่มา ผมมองด้วย แต่ไม่เจอ
“บางทีอาจส่งผิด”
“ไม่หรอก ก็เขาบอกให้ฝนนี่ ลองใส่ดูสิ” พี่ฟ้ารีบเสนอ ผมยิ้ม ใส่มันเข้ากับข้อมือ เข้ากับลุคผมเปะ ๆ เลย
คนให้รู้ใจผมดีจังแฮะ
…
…
…
…
…
วันนี้ผมพาพี่ฟ้ามาหาหมอครับ จริง ๆ ว่าจะให้ป้าพิณพามานั่นแหละ แต่ป้าไม่ว่าง ผมเลยต้องพามาแทน พี่ฟ้าอาการดีขึ้นมากแล้ว จนพี่หมอบอกว่าต่อไปจะให้มาแค่เดือนละครั้งเท่านั้น ผมกับพี่ฟ้าดีใจมาก ผมแอบมองตาพี่มันนิดหน่อย พี่มันก็มองตอบ
ผมแอบใจเต้นหน่อย ๆ แต่พยายามทำเป็นไม่ใส่ใจ พี่หมออาสาไปส่งเหมือนเดิม พี่ฟ้าปฏิเสธ แต่พี่หมอยืนยันจนพี่ฟ้ายอมใจอ่อน พี่ฟ้าขอตัวเข้าห้องน้ำก่อน ตอนแรกผมจะเดินไปกับพี่ฟ้า แต่พี่ฟ้าบอกให้รออยู่กับพี่หมอในห้อง ผมทำท่าอึดอัด พี่ฟ้ารีบเดินออกไปทันที ผมจะเดินตามไป แต่ถูกฉุดแขนไว้
“ผมจะไปยืนรอด้านนอก”
“รอที่นี่ก็ได้ ฟ้าไม่หายไปไหนหรอก”
“ผมไม่ได้กลัวพี่ฟ้าหาย”
“แต่ไม่อยากอยู่ใกล้ฉัน”
ผมเงยหน้ามองตาคนพูด รู้แล้วยังจะห้ามอีก ผมดึงมือตัวเองออก พี่หมอมองบางสิ่งที่ข้อมือผม ยิ้มนิด ๆ แต่ไม่พูดอะไร
“ปล่อย เดี๋ยวพี่ฟ้ามาเห็น”
พี่มันคลายมือออก ผมกุมมือตัวเองไว้ รู้สึกแปลก ๆ กับสัมผัสนั้น ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ พี่ฟ้าก็กลับมา ไม่เกินครึ่งชั่วโมงพวกเราก็กลับถึงบ้าน พอก้าวเข้าบ้านได้ ก็เห็นใครบางคนนั่งเอกเขนกเล่มเกมอยู่บนโซฟา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเราพากันกลับมาแล้ว
“ไผ่” ผมเดินไปแตะไหล่มันเบา ๆ ให้มันรู้ตัว มันดึงหูฟังออกมามอง กำลังจะทักผมแต่เหลือบไปเห็นพี่หมอเข้าก่อน มันชะงักปากไว้ ขมวดคิ้วมุ่น ทำหน้าประมาณว่า มึงมาทำไม มันไม่พูดด้วยปาก แต่ถามด้วยสายตา ก่อนละกลับมามองผมต่อ
“กูหิว”
ไอ้นี่ เห็นที่นี่เป็นร้านอาหารรึไง
“มึงจ่ายค่าข้าวมาด้วย มื้อละร้อย”
“โห แพงไป ลดเหลือบาทเดียวพอ”
“ถูกไป”
มันหัวเราะ จับมือผมที่มีพลาสเตอร์ไปดู พอดีมันติดเชื้อครับ บวมนิดหน่อย
“ยังไม่หายอีกรึไง” มันเกลี่ยนิ้วบนพลาสเตอร์ผมเบามือ
“เพราะมึงทำแผลห่วยนั่นแหละ”
“หาเรื่อง” พูดจบมันก็ดึงผมข้ามโซฟาไปนั่งตักมัน ผมร้องเหวอเลย
“ห่า เล่นไร” ผมพยายามดันตัวเองออก วันเวย์รีบกระโดดขึ้นโซฟามาบนตัวผม มันคงคิดว่าผมกับไผ่กำลังเล่นกันอยู่ มันโตเยอะแล้ว หนักใช่เล่น นิสัยน่ารักทุกอย่างครับ เสียอย่างเดียวคือชอบเลียหน้าคน แก้ยังไงก็แก้ไม่หายสักที ผมรีบจับมันเบี่ยงออกหันไปทางไผ่แทน ไอ้นี่มันก็ไม่ชอบให้หมาเลียหน้าครับ มันกลัวสิวขึ้น ผมได้ทีจับวันเวย์ใส่หน้ามันมากขึ้น วันเวย์พยายามเลียหน้ามันใหญ่ มันรีบปัดป้องแต่เขยิบหนีไม่ได้เพราะผมนั่งทับอยู่
“ผมกลับก่อนนะ” ได้ยินเสียงพี่หมอพูดขึ้น ผมหันไปมอง จังหวะนั้นวันเวย์มันดิ้น ผมเลยเสียหลักจะตกโซฟา ไผ่รีบรั้งไว้จนตกลงไปด้วยกัน
พอลุกขึ้นได้ หันไปมองอีกทีพี่หมอก็ไม่อยู่แล้ว
“เล่นกันพอยัง คิดว่ามีน้อง ๆ เป็นเด็กสามขวบซะอีก”
“งั้นสนใจมาเป็นเด็กสามขวบด้วยกันไหมครับ” พูดจบมันก็ดึงพี่ฟ้าที่ยืนกอดอกมองลงมาคลุกด้วย ทับกันอยู่สามคนนั่นแหละ มันอยู่บนตัวผมครึ่งหนึ่ง พี่ฟ้าอยู่บนตัวมันอีกที ผมโวยวาย พี่ฟ้าด้วย ผมรีบดันมันออก ไผ่มันหัวเราะร่วน กอดเอวพี่ฟ้าไว้ด้วยแขนเดียว ซึ่งพี่ฟ้าก็ยอมให้กอดดี ๆ
ผมมองภาพนั้นยิ้ม ๆ ไม่ได้พูดอะไร ลุกขึ้นยืน
“กูปวดขี้ มึงเล่นกับพี่ฟ้าไปก่อนละกัน” อยากให้เวลาสองคนนั้นได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง
กำลังจะก้าวขึ้นบันไดก็ได้ยินเสียงมือถือดัง ผมล้วงหยิบขึ้นดู เห็นเป็นเบอร์พี่หมอ ผมยืนชั่งใจ มองไปยังสองคนด้านล่างที่ยืนคุยกันอยู่ ก่อนมองมือถือ ผมไม่รับ กดตัดสายเดินขึ้นห้องไป
สักพักสัญญาณก็ดังขึ้นอีก ผมถอนหายใจเบา ๆ กดรับเอามาแนบหู
“ครับ”
ปลายทางเงียบสนิท
“ครับ” ผมส่งเสียงกลับไป แต่ปลายทางยังเงียบอยู่
“พี่หมอ” ผมเรียกอีกรอบ แต่อีกฝ่ายยังเงียบ หรือว่าพี่มันจะเผลอไดอัลออก ผมกดตัดสาย แต่เสียงใหม่ก็ดังขึ้นมาอีก
“พี่หมอ” ผมเรียกกลับไปทันที ปลายทางยังเงียบ
เผลอไดอัลออกแน่ ๆ ผมกำลังจะกดตัดสาย ถ้าไม่ได้ยินเสียงพูดดังขึ้นมาก่อน
“ออกมาเจอกันหน่อย”
“พี่หมอ ผมไม่สะดวก”
“ภาพ” คำเดียวสั้น ๆ แต่มีอนุภาพห้ำหั่นคำปฏิเสธผมได้ ผมเม้มปากแน่น รับปากไป
....................50%.................
“พี่ฟ้า ฝนไปซื้อของก่อนนะ” ผมเดินกลับไปบอกคนสองคนที่กำลังยืนคุยกันอยู่ พี่ฟ้าหันมามองไม่ต่างกับไผ่
“ไปซื้อไรเดี๋ยวกูไปด้วย”
“ไม่เป็นไร มึงอยู่กับพี่ฟ้าไปเถอะ กูต้องไปทำธุระบางอย่างด้วย”
มันจ้องตาผมเขม็ง
“ฝน...” เหมือนมันจะพูดอะไรสักอย่าง หันไปมองพี่ฟ้าแล้วหันกลับมามองผมอีกรอบ
“มันใช่ไหม” มันถามกลับสั้น ๆ พี่ฟ้ามองไผ่งง ๆ ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร มันก็เข้ามาจับข้อมือผมไว้หันกลับไปทางพี่ฟ้าอีกที
“เดี๋ยวมาพี่ฟ้า ทำไรไว้ให้กินด้วย” มันไม่รอให้พี่ฟ้ารับปาก ลากผมออกจากตัวบ้านทันที
“มึงจะไปหามัน” มันถามผมเสียงเครียด อยากปฏิเสธนะ แต่มันคงจะเดาออก
“อื้ม”
“ฝน”
“โทษทีนะ อย่าเพิ่งถามเพิ่งห้ามอะไรกูตอนนี้เลย กูรีบ” ผมตัดบทก่อนมันจะพูดหรือถามอะไรขึ้นมาก่อน มันพยักหน้ารับอย่างจำใจ ลูบหัวผมเบา ๆ
“ถ้ามันทำอะไรรุนแรง กูจะไม่ปล่อยมันไว้แน่ ๆ”
ผมยิ้ม
“ไม่หรอก ขอบใจนะ” ผมบอกให้มันเดินเข้าบ้านไปก่อน พอเห็นว่ามันเข้าบ้านแล้วจริง ๆ ถึงได้เดินออกจากบ้านไป แค่ก้าวพ้นประตูรั้ว ข้อมือผมก็ถูกคว้าจับแน่นลากลิ่ว ๆ ไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ห่าง
“พี่หมอ” ผมเรียก พี่มันไม่พูดอะไร จับผมยัดเข้าไปข้างใน ปิดประตู เดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ ขึ้นนั่งประจำที่ สตาร์ทเครื่อง กระชากรถออกไปทันที
ผมนั่งนิ่งมาตลอดทั้งเส้นทาง เพราะรู้อยู่แล้วว่าที่พี่หมอฉุดผมมาด้วยเพื่ออะไร ใช้เวลาไม่นานรถก็มาจอดสนิทบนลานจอดใต้คอนโด หัวใจผมเต้นไม่เป็นส่ำ พี่หมอยังนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอะไรเหมือนเดิม ผมเองก็นิ่งตาม
พอนานเข้าผมชักเริ่มทนไม่ไหว หันไปหา กำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง แต่พี่หมอหันขวับมาปลดเบลท์ผมออก กระชากดึงตัวผมไปนั่งคร่อมบนตัก ผมหน้าตื่น อยากดิ้นแต่หลังติดพวงมาลัย หนำซ้ำพี่หมอยังรัดเอวผมไว้ด้วย เขาไม่พูดอะไร ก้มหน้าซุกซอกคอทันที
“พี่หมอ!” ผมท้วงห้าม จะดันตัวออกแต่ดิ้นไม่ได้เลย พี่หมอซุกปากไล่งับไปทั่วจนความหวิวเริ่มเข้ามาแทนที่
“พะ พี่หมอ นี่มันข้างนอก” ผมท้วงเพื่อเตือนสติ แต่พี่มันไม่หยุด คลายวงแขนที่รัดผมออก ดันตัวผมขึ้นนิด ๆ มาอ้าปากงับหัวนมผมผ่านเสื้อ ผมผวาเฮือก ปฏิกิริยาอัตโนมัติคือผมรีบยกสองมือกุมหัวอีกคนทันที ผมครางแผ่วอย่างเผลอไผล บางส่วนตื่นตัวขึ้นมานิด ๆ
รู้สึกช่วงนี้จะตื่นตัวง่ายมาก ยิ่งพี่หมอขยับปากมากเท่าไหร่ ผมยิ่งหลงลืมวิธีการดิ้นรนมากขึ้นเท่านั้น บางส่วนที่ผมนั่งทับอยู่ขยับชนอยู่ด้านล่าง ของผมเองก็เต็มที่แล้ว แต่จะให้มาทำอะไรในที่แบบนี้ผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“พี่หมอ” ผมขยุ้มหัวอีกคนไว้ ดันออกเรียกสติ พี่หมอเงยหน้าขึ้นมามองตาเชื่อม ผมจ้องกลับดวงตานั้นอึ้ง ๆ พี่หมอไม่พูดอะไร กดหัวผมลงไปหาปากตัวเอง ผมครางสะอึก พี่หมอกดหัวผมแน่นอย่างไม่ยอมให้ขัดขืน ลิ้นร้อนภายในกวาดต้อนจนผมต้องขยับตอบรับ ผมเลื่อนมือลงไปโอบรอบลำคอแกร่งไว้
พี่หมอเลิกกดหัวผม เลื่อนมือข้างนั้นต่ำลงไปลูบไล้แผ่นหลัง แทรกผ่านเสื้อเข้าไปสัมผัสผิวเนื้อภายใน ผมไหวร่างตอบรับ
มือนั้นเลื่อนผ่านมาด้านหน้า คลึงยอดอกผมเบา ๆ ผมครางในลำคอ ได้ยินเสียงรถดังใกล้เข้ามา ผมรีบดันพี่หมอออกทันที
“พี่หมอ ที่นี่ อย่า”
พี่หมอเบรกตัว สายตาบ่งบอกว่ากำลังเสียดายขนาดไหน แต่ก็ยอมพยักหน้า คลายปล่อยผมออก ผมรีบลุกไปนั่งที่เดิมทันที
พี่หมอก้าวลงจากรถ ผมก้าวตาม พี่หมอเดินนำ ผมตามไปไม่ห่าง ก้มหน้ามาตลอดทั้งเส้นทาง ผมยืนห่างคนตัวสูงตอนขึ้นลิฟท์ ทำเหมือนไม่รู้จักกันเหมือนครั้งที่แล้ว จนมาถึงห้องนั่นแหละ พี่หมอโยนกระเป๋ากับกุญแจรถไว้บนโต๊ะ ผมยังยืนอยู่แถว ๆ หน้าประตู
มาถึงตอนนี้ ผมรู้ว่าไม่ควรจะหนี แต่จะให้อยู่มันก็ดูเหมือนจะยินยอมเกินไป ผมเม้มปากแน่น หันหลังคว้าจับลูกบิด กำลังจะเปิด แต่ก็ช้ากว่าวงแขนแกร่งที่คร่อมร่างผมไว้กับประตู ผมชะงักกึก ไม่ได้หันไปมอง และคนด้านหลังก็ไม่ได้บังคับดึงผมกลับไปด้วย ผมยืนก้มหน้ามองเพียงปลายเท้า แสงจากดวงไฟส่องให้เห็นเงาของพี่หมอด้านล่าง ได้กลิ่นน้ำหอมลอยคลุ้ง
ผมสะดุ้งตอนมีปากร้อน ๆ ซุกลงมาที่หลังคอ สัมผัสนั้นผะแผ่วแต่สร้างความสยิวให้ผมได้ทั้งร่าง พี่หมอขยับเลื่อนมายังซอกคอ ผมเอียงหน้านิด ๆ ตอบรับ มือยังค้างอยู่ที่ลูกบิด
พี่มันละมือจากประตูมาวางไว้แถว ๆ หน้าท้องผม เกลี่ยลูบแผ่วเบา แทรกมือผ่านชายเสื้อเข้ามาสัมผัสผิวเนื้อผมตรง ๆ ผมครางออกมาเบา ๆ มือร้อนไล้วนจนดึงสติผมให้หลุดลอยอีกรอบไม่ต่างกับปากร้อน ๆ ที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่แถว ๆ ซอกคอ
พี่หมอเลื่อนมือต่ำลงไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวผมไว้ ผมทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ ครับ มันรู้สึกดีมากๆ ผมจับมือพี่หมอไว้ พลิกหันไปเผชิญหน้า ใจยังสั่งให้ร่างกายขัดขืน แต่ร่างกายมันไม่ยอมทำตาม
พี่หมอทำหน้าเซ็กซี่นิด ๆ มองผมตาเชื่อม ผมเป็นผู้ชายนะครับ รู้ว่าพี่หมอมีความต้องการขนาดไหน มือร้อนเลิกถอดเสื้อออกจากตัวผม แอร์เย็นปะทะผิวทันที แอร์ที่นี่น่าจะเป็นระบบอัตโนมัติ เปิดเองตอนรูดการ์ดเข้าห้อง(พอ ๆ กับไฟ)
สองมือใหญ่จับเอวผมไว้ ซุกปากลงมาที่ซอกคออีกรอบ พี่หมอจัดการปลดปราการเบื้องล่างผมออกจนเหลือไว้แค่เรือนร่างในชุดวันเกิด
อายครับ แต่ไม่มาก เพราะตอนนี้ความหวิวมีมากกว่า พี่หมอจูบซับจากลำคอไล่ต่ำลงไปยังหน้าอกผ่านหน้าท้อง ก่อนครอบครองน้องผมไว้ในปาก ผมจับหัวพี่มันไว้อีกรอบบีบคลึงระบายแรงอารมณ์ที่มี ครางในลำคอตอบรับ
ไม่รู้พี่หมอไปเรียนรู้เทคนิคทำกับผู้ชายแบบนี้จากที่ไหน อาจเป็นสัญชาตญาณปกติก็ได้ แต่ยอมรับว่าเก่งมาก ๆ
ผมหลับตาลง ครางตามจังหวะของปากนั้น สองมือยังตรึงอยู่ที่หัวพี่หมอ สภาพผมตอนนี้เหมือนอยู่บนปุยเมฆนิด ๆ
ผมเอนหลังพิงประตู แอ่นสะโพกให้พี่หมอทำได้ง่ายขึ้น มือใหญ่ข้างหนึ่งบีบเนินเนื้อผมไว้ ขยับเคลื่อนนิ้วสอดเข้ามาภายใน ความอึดอัดแล่นพล่าน จริง ๆ ตอนทำด้านหน้า ผมไม่ชอบให้แตะต้องด้านหลังหรอก ผมรีบดึงมือพี่หมอออก แต่อีกคนยังยืนยันจะแทรกนิ้วเข้ามาให้ได้ ขยับเหมือนจะเตรียมความพร้อมให้ผม
พี่หมอละปากออก ลุกขึ้นจับผมพลิกหันหน้าเข้าหาประตู ได้ยินเสียงปลดเข็มขัด เสียงรูดซิป ผมไม่ได้หันไปมอง หลับตาลงรอเวลาให้บางสิ่งเข้ามาในร่างกาย
ไม่นานผมก็ได้รับสิ่งนั้น มันไม่ง่ายเลยสักนิด ผมจำต้องขยับกางขาออกมากขึ้นเพื่อให้สิ่งนั้นเข้ามาได้ง่ายขึ้น ได้ยินเสียงทุ้มครางเบา ๆ
เสียงครางแบบนั้นมันบีบหัวใจผมยังไงพิกล
พอเข้ามาได้จนหมด พี่หมอก็เริ่มต้นขยับ ผมครางรับเป็นจังหวะ พี่หมอก้มลงมาซุกซอกคอ มันสยิวสุด ๆ แต่ผมอยากให้เขาขยับอย่างเดียวมากกว่า ผมหันไปมองคนตัวสูง พี่หมอมองกลับแล้วมอบจูบให้ผมเป็นสิ่งตอบแทน
ผมคว้าคอพี่หมอไว้ ตอบรับรสจูบดี ๆ ก่อนผละปล่อยออกมาครางอย่างเดียว พี่หมอจับผมพลิกหันไปเผชิญหน้า ยกขาผมขึ้นข้างหนึ่ง บรรเลงใส่ในจังหวะรุนแรงขึ้น ผมก็ได้แต่คราง คราง ครางแล้วก็คราง
ยิ่งทำ ผมยิ่งหลงลืมว่าตัวเองนั้นเป็นแค่เหยื่อ หลงลืมทั้งเวลา หลงลืมทั้งเพื่อนที่รอคอยอยู่ที่บ้าน หลงลืมทั้งพี่สาวที่อาจเป็นห่วง
สิ่งเดียวที่ผมรับรู้ตอนนี้ มีเพียงตอบรับทุกสัมผัสจากคนตรงหน้านี้เท่านั้น
“พี่หมอ...”
...
...
...
...
...
...
ผมนอนคว่ำหน้า หายใจหอบ ๆ อยู่บนเตียง ผมเพิ่งวิ่งขึ้นสวรรค์ไปเมื่อกี้ ไม่ต่างกับคนด้านหลัง คราบอะไรต่อมิอะไรเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด พี่หมอเลิกใส่ถุงยางกับผมแล้ว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน จะเที่ยงคืนแล้ว ผมน่าจะกลับบ้านได้แล้ว ไผ่กับพี่ฟ้าคงรอแย่ พี่หมอหยิบโทรศัพท์ของผมมายื่นให้
“โทรบอกฟ้าว่านอนค้างบ้านเพื่อน”
“ไม่” ผมปฏิเสธทันที
“ตามใจ” พี่มันพูดแค่นั้น โยนมือถือผมไว้ที่เดิม โหมจูบลงมาอีก แต่ผมไม่ไหวแล้วจริง ๆ ครับ
“พอแล้ว” ผมรีบห้าม ทั้งผลักทั้งพลิกหน้าหนี เล่นมาตั้งหลายรอบแล้ว ยังไม่หมดอารมณ์อีกรึไง ผมออกแรงผลักมากขึ้น พี่มันคงรำคาญถึงได้รวบจับสองมือผมไปกดตรึงไว้เหนือหัว ซุกปากลงมาใหม่
“พอแล้วพี่หมอ!!” ผมตะโกนห้ามเสียงดังหวังหยุดอีกคนลง ขยับดิ้นหนีเป็นพัลวัน แต่ทุกอย่างเหมือนถูกดับเครื่องเมื่อพี่หมอเลื่อนปากลงไปตวัดงับหัวนม ผมอ้าปากค้าง สติถูกสาดด้วยเมฆขาวลอยฟ่อง
มะ แม่ง หัวนมกูนี่นะ เซ้นท์ซิทีฟจริง ๆ
“พอแล้ว อืม พี่หมอ…” ผมครางห้าม พี่หมอไล้ปลายลิ้นวนอยู่อย่างนั้นสลับกันไปมาสองข้าง จนผมต้องเปลี่ยนจากครางห้ามมาเป็นครางสยิวแทน พี่หมอปล่อยมือผมออก เลื่อนมือข้างนั้นไปลูบไล้ผิวเนื้อแถว ๆ โคนขา
แล้วอารมณ์ที่ผมคิดว่าไม่มีทางจะตื่นขึ้นมาอีกก็เกิดขึ้นอีกครั้ง
ผมลืมตาตื่นอีกทีก็ตีห้า ขยับตัวจะลุก พี่หมอตื่นตามหันไปมองนาฬิกา ผมไม่พูดอะไร กำลังจะก้าวออกจากเตียง แต่ถูกลากกลับไปที่เดิม
“ผมต้องกลับบ้าน ต้องไปโรงเรียน”
พี่หมอมองหน้าผม พยักหน้า คลายปล่อย ผมรีบคว้าเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป ออกมาอีกทีพี่หมอก็อยู่ในชุดคลุมเรียบร้อยแล้ว
“ลบภาพผมออกก่อน” ผมทวง พี่มันพยักหน้าอย่างว่าง่าย เดินไปหยิบมือถือมากดลบ “ผมอยากให้พี่กดลบภาพที่พี่เก็บไว้ที่อื่นด้วย”
เขามองหน้าผม
“อันนั้นฉันจะลบหลังจากภาพในนี้หมดแล้ว”
ผมจะเชื่อได้ไหม ผมกัดปากมองกลับด้วยสายตาไม่พอใจ จะเดินออกจากห้อง แต่พี่มันคว้าแขนไว้
“จะไปส่ง”
“ไม่ต้อง ผมไม่อยากให้ไผ่รู้”
แววตาพี่หมอเปลี่ยนไปนิด ๆ กรามคมบดเข้าหากัน คลายปล่อยมือผมออก ผมเดินออกจากห้องลงไปขึ้นรถแท็กซี่ นั่งเหม่อ ๆ กลับบ้าน แล้วผมจะแก้ตัวกับพี่ฟ้ายังไงดี
พอกลับถึงบ้าน ก็เห็นวันเวย์วิ่งออกมารับ ป้าพิณคงตื่นแล้ว พี่ฟ้าก็คงจะตื่นแล้วเหมือนกัน ผมรีบเดินหลบ ๆ เข้าห้องทันที ไม่รู้ไผ่มันค้างหรือกลับบ้านไปแล้ว
ผมเปิดประตู ไฟในห้องเปิดอยู่ ไผ่นั่งอยู่ข้างเตียง มือหนึ่งกำมือถือไว้ มันหันมามองทันที ลุกเดินเข้ามาหา กอดผมแนบอกแน่น
“เพิ่งตื่นเหรอมึง นี่มันชุดเดิมนี่ ไม่ได้อาบน้ำรึไง”
“กูนั่งรอมึงตลอดทั้งคืน”
“ห่า รอทำไม นอนไปก่อนก็ได้ สมองเบลอเรียนไม่รู้เรื่องกันพอดี” ผมดันมันออกมาตำหนิ
“กูคงจะหลับได้หรอกนะ มึงเล่นหายไปตลอดทั้งคืน กูอยากโทรหาแทบตาย แต่ก็รู้ว่าไอ้เหี้ยนั่นมัน...” มันเงียบเสียงลง เม้มปากแน่น “ช่างเถอะ มึงปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้ว กูบอกพี่ฟ้าว่ามึงโดนไอ้ตันลากไปช่วยงานกลางทาง”
ผมยิ้มตบหลังมันเบา ๆ
“ขอบใจนะที่เป็นห่วง อีกนิดเดียวเท่านั้นแหละไผ่”
...คิดว่านะ
“ได้นอนบ้างรึยัง” มันถามผมต่อด้วยสีหน้าเป็นห่วง ผมพยักหน้ารับนิด ๆ
“ตื่นก็มานี่แหละ”
มันมองหน้าผม ลูบหัวเบา ๆ มันคงอยากรู้อยากถาม แต่ก็คงจะรอให้ผมเป็นคนบอกด้วยตัวเองเอง
มีเพื่อนดี ๆ แบบนี้ ผมจะไปหาได้ที่ไหนอีก
To be Con...
ก่อนอื่นขอตอบข้อความคุณ naoai ก่อนนะ(ไม่ขอยกข้อความมาน้าา ^^)
ขอออกตัวไว้ก่อนว่านิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องยาวนะคะ ยาวมากด้วย มีร้อยกว่าตอน
ถ้าเป็นเรื่องสั้น คนเขียนจะดำเนินเรื่องค่อนข้างกระชับ รู้ความคืบหน้าเร็ว รู้ผลเร็ว จบเร็ว
แต่เรื่องนี้จะดำเนินเรื่องค่อนข้างละเอียด บอกเล่าถึงพัฒนาการทางความรู้สึกไปทีละสเต็ป
อาจชักช้าไม่ทันใจคนอ่านบ้างก็ขออภัย
คนเขียนแนะนำว่าถ้าอ่านแล้วอึดอัด รอนิยายจบก่อนแล้วค่อยมาอ่านทีเดียวเลย
หรือรอให้ลงได้หลายตอน ๆ ก่อน แล้วค่อยกลับมาอ่านก็ได้ค่ะ
(มันจะอัดอัดขัดใจน้อยกว่านี้มาก - แต่ถ้าอ่านไหวก็อ่านน้า ^^)
___________________________________
มุมคนเขียน :
ปล.1 เรื่องนี้มีพระเอกหลักสองคนนะคะ จริง ๆ โผล่มาแล้วรอบหนึ่ง(มีใครจำได้ไหมเอ่ย) แล้วก็หายไปเพราะคนเขียนไม่อยากให้เขาเป็นพระเอก(อ้าว = = )
คืองี้ คนเขียนอยากให้มีคู่หลักคู่เดียวไง ตอนนั้นไม่คิดว่านิยายมันจะยาว แต่สุดท้ายก็ต้องคืนบทพระเอกให้ ช่วงนี้จึงเป็นช่วงที่พระเอกคนนี้หายไป แต่อีกไม่นานเขาจะกลับมาทวงบัลลังก์คืน จะกลับมาทวงคู่ของเขาคืนด้วย อุวะฮ่า ๆ
ปล. 2 ตอนหน้ามุ้งมิ๊งสุด ๆ ขอบอก >///<
ตัวอย่างตอนต่อไป
“ขอบคุณที่พามาแนะนำร้านใหม่” มันทำท่าจะลุก ผมรีบคว้าข้อมือมันไว้ทันที สั่งด้วยสายตาให้นั่งลง
“ผมจะรีบกลับไปทำการบ้าน”
“ไม่ต้องรีบ ได้ทำแน่” ผมบอกไป มันมองหน้าผม พยายามบิดข้อมือออก
“ผมจะกลับไปทำที่บ้าน”
ผมแกล้งยกยิ้ม “ก็ลืมไป ว่านายชอบที่ที่มันเร้าใจ”
มันทำหน้าอึ้ง ๆ
“ผมหมายถึงการบ้านจริง ๆ ไม่ได้หมายถึงอย่างอื่น”
“ฉันก็ไม่ได้หมายถึงอย่างอื่น นายกำลังคิดอะไรอยู่” ผมเล่นมันกลับ มันทำหน้าอึ้งกว่าเดิม “ตอนแรกไม่คิดนะ แต่ตอนนี้นายทำให้ฉันคิดแล้ว” มันกรอกตาไปมา คงคิดว่าตัวเองทำผิดเข้าให้แล้ว ผมอาศัยจังหวะที่มันกำลังน็อกหมัดผม ยกมือเรียกพนักงานเพื่อคิดเงินทันที
_______________________________
อัพช้ากว่าเด็กดีเกือบสองวัน ขออภัยจริง ๆ พอดีใช้เวลานั่งเกลานานหน่อย - พาร์ทหลังค่อนข้างยาก TT (เนื้อหาที่ลงที่นี่คือผ่านการตรวจสอบมาแล้วมากกว่าสิบ ๆ รอบ / แต่มันก็ยังมีหลุด = = ; โอ้ละหนอสายตาข้า)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
