~~ เออกูผิด...ตอนที่ 5 ~~" บึกเตียงนี้โอเคปะ " วันนี้ผมว่างครับหลังจากที่เจอมุขต่าย พญาไทเข้าไปก็นึกขึ้นได้ว่าผมควรซื้อเตียงใหม่ซะที
" แล้วแต่มึงไงก็ก็บอกมึงไว้ตรงนี้เลยว่ากูไม่มีทางปีนขึ้นไปนอนเป็นเด็ดขาด "
" ตามใจมึงกูอุส่าหวังดี มึงอยากจะนอนพื้นแล้วเอาชั้นสองไว้เก็บของก็ตามใจมึง "
" อุ๊ยตายน่ารักจัง คริกๆๆ " ผมหันไปตามต้นเสียงก็เจอกับชายหญิงคู่ข้าวใหม่ปลามันกระมังกำลังมองมาที่ผมกับไอ้บึก
" บึกมีสาวแอบมองมึงแหนะ " ผมบุ้ยปากให้มันหันไปมองชายหญิงคู่นั้น
" เดี๋ยวผัวเค้าก็ถีบเอาหรอกมึง "
" ผัวแม่งน่าตาน่ารักวะ " อันนี้ผมพูดเล่นครับไม่ได้จริงๆ จังอะไร
" รสนิยมต่ำ " มันหันกลับไปมองผู้ชายคนนั้นก่อนที่จะหันมาต่อปากต่อคำกับผม
" โหหหหห ไปด่าเค้ามึงอ่ะเชยกว่าพี่เค้าอีก "
" อย่าบอกนะว่าน้องแหนบ "
" แน๊บโว๊ยไม่ใช่แหนบ คนเชี่ยไรชื่อแหนบ "
" เออๆ น้องแน๊บของมึงอะแบบนี้เลย " ผมหันกลับไปมองผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง ครั้งนี้พี่เค้าเองก็มองมาที่ผมเช่นกันผมเองก็ได้แต่ยิ้มให้เค้าก่อนจะหันมาสานสัมพันธ์กับไอ้ปลาบึกของผมต่อ
" เชี้ยยย น้องแน๊บกูอะน่รักกว่านี้พันเท่าโว๊ย ตางี้นะกลมโต แก้มใสน่าหอม ปากแดงสดน่า.. "
" น่าถีบ " ไอ้บึกสวนกลับมา
" ไร้มารยาทกูยังพูดไม่จบ พ่อแม่มึงไม่สอนเหรอว่าอย่าพูดแซงคนอื่นมันเสียมารยาท "
" สอนแล้วกูก็จำได้ด้วย "
" จำได้แล้วไม่เสือกทำตามอ่ะ "
" ทำ แต่กูเลือกปฎิบัติเพราะมึงเป็นข้อยกเว้น มี อะ ไร ไหม ไอ้ สาดดดดดดดด " มีงอนครับๆ มันงอนได้งอนดีไม่เกิดมาเป็นผู้หญิงซะเลยวะ
" เดี๋ยวมึงมีสิทธิ์อะไรจะมาถีบน้องแน๊บกู "
" โอ๊ยๆๆๆ ใครจะไปกล้าถีบน้องแหนบน้องแน๊บของมึง ไอ้ที่กูบอกน่าถีบเมื่อกี้นะกูหมายถึงมึง คนเค้าทิ้งมึงไปตั้งแต่ปีมะโว้และยังเสือกเก็บเอามาฝันกลางวันอยู่ได้หน้าด้านนน "
" เอ๊ามึงจะมาด่ากูทำไมเนี้ย "
" กูเอาเตียงนี้ " อยู่ดีๆ มันก็ชี้ไปที่เตียงสองชั้นที่ดูแล้วน่าจะแพงที่สุดในร้านนี้
" โหมึง ก่อนจะแอ๊บพรูฟอะไรอ่ะช่วยหันมาปรึกษากูซะหน่อยมึงจะตายไหมสาด "
" ก็เมื่อกี้มึงถามกูว่าเตียงโน้นดีไหมเตียงนี้ดีไหมนั่นก็หมายความว่ามึงให้สิทธิ์กูในการตัดสินใจ ใช่ปะ "
" ใช่ "
" งั้นกูตัดสินใจได้แระมึงมีปัญหาอะไร "
" ไอ้แม่เย็. "
" ไปจ่ายเงินกูจะไปรอมึงในรถ "
" เฮ้ยเดี๋ยวดิมึง ไอ้บึก ไอ้บึก บึกโว๊ยยย " มันเดินลิ่วๆ ออกจากร้านตรงไปที่รถจริงๆ ครับ
" เร็วๆ นะมึง " มันยังไม่วายตะโกนมาเร่งผมอีก
และแล้วห้องผมก็ได้เตียงนอนสองชั้นสมใจ เจ๊เจ้าของร้านก็แสนจะใจดีครับน้องจากเค้าจะรับจัดส่งให้แล้วเค้ายังให้ช่างมาช่วยประกอบฟรีๆ อีกด้วย ( ว่าแต่ถ้าเราซื้อของพวกนี้มาเราต้องเสียค่าประกอบให้ช่างด้วยเหรอเปลาครับ ) แต่ก็น่าจะประกอบให้ฟรีอยู่หรอกครับก็นอกจากผมจะเสียเงินซื้อเตียงใหม่แล้วผมยังอุส่าห์อุดหนุนฟูกมาด้วยเลยอีก 2 ขากลับบ้านงี้กระเป๋าผมเบา โล่ง โปร่งสบายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยครับ
" บึกตกลงมึงนอนข้างบนนะ "
" ไมมึงไม่นอนเองอ่ะ กูบอกแล้วไงว่ากูจะไม่ปีนขึ้นไปนอนหรอก "
" กูตัวหนักกว่ามึง เพราะงั้นมึงตัวเบามึงก็ต้องขึ้นไปนอน อย่ามาลีลา "
" เย็นนี้จะกินอะไร " ไอ้บึกถอดเสื้อเตรียมตัวจะเข้าไปอาบน้ำหลังจากที่กลับมาจากซื้อเตียง
" กิน "
กรี๊งงงงง กรี๊งงงงงง
" สวัสดีครับห้อง 203 ครับ "
" พี่โจ๊ก ผมเอง "
" แน๊บ " ผมหลุดปากเรียกชื่อน้องเค้าออกมา
" คิดถึงพี่จัง "
" ครับพี่ก็คิดถึงแน๊บ " ปังงงงง เวงกำประตูห้องน้ำกูจะพังไหมเนี้ย
ผมหันไปดูไอ้บึกที่ตอนนี้มันเข้าไปอาบน้ำแล้วแถมยังแหกปากตะโกนร้องเพลงเสียงดังอีกต่างหาก
คำถามสุดฮอต..อีหยังคึดฮอดแต่กอดบ่ได้
เคยถามหยอกกันม่วนใจ คำตอบง่าย-ง่าย ก้อคือแฟนเขา
แต่คิด..บ่ถึง ว่าวันหนึ่งสิโดนกับเรา
พบรักบ่นานก็เศร้า เพราะอ้ายมีเขาเป็นเจ้าหัวใจ
พบรักบ่นานก็เศร้า เพราะอ้ายมีเขาเป็นเจ้าหัวใจ
" แน๊บสบายดีไหมครับ "
" ครับ พอดีแน๊บไปเข้าค่ายฝึกงานนะครับ ขอโทษที่ไม่ได้บอกพี่ก่อน "
ออกแบบ..บ่ได้ เพียงแค่พบอ้ายก้อถูกใจหญิง
ฮักแล้วจึงรู้ความจริง ต้องเก็บใจนิ่งหาทางแก้ไข
..บอกเลิกคบหา..แต่น้ำตาบ่ยอมหยุดไหล..
เลิกคบแต่จบบ่ได้ คิดฮอดอ้ายหลาย ใจมีน้ำตา
เลิกคบแต่จบบ่ได้ คิดฮอดอ้ายหลาย ใจมีน้ำตา
" ไม่เป็นไรครับ แค่แน๊บไม่ได้เป็นอะไรพี่ก็สบายใจแล้ว เฮ้ยยยมึงเบาๆ หน่อยดิกูคุยโทรศัพท์อยู่นะ ไอ้บึก "
" เพื่อนพี่นี่กวนตีนไม่เลิกนะ "
" อ๋อมันก็เป็นของมันอย่างนี้แหละครับ แน๊บอย่าไปสนใจมันเลย แล้วนี่ "
..หัก..ใจลา..ผู้มาช้าย่อมหมดสิทธิ์..
แฟนเขาเราตีสนิท..แค่คิดก้อผิดกติกา
หัก..ใจลา..แต่ยังห่วงหาอ้ายอยู่ตลอด
ขณะที่เราคิดฮอด อ้ายคงนอนกอดกับภรรยา
อยากกอดแฮง-แฮง บ่อาจแสดงได้ยามพบหน้า
..สิทธิ์ผู้มาช้า..ได้แค่ส่งสายตามอง..
สิทธิ์ผู้มาช้า..มีวาสนาแค่เพียง..คิด..ฮอด
" ไอ้บึก แหะๆ แปปนะครับแน๊บขอ 1 นาทีครับ "
" ครับ "
" ไอ้บึก ไอ้บึก " ผมวางหูน้องเค้าไว้ก่อนจะเดินมาทุบประตูห้องน้ำเพื่อจัดการไอ้ตัวมารอย่างไอ้ปลาบึก
" เรียกทำคว. ไร "
" สาดนี่มึงเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ เปิด เปิด กูบอกว่าให้เปิด ไอ้บึก "
" กูขี้อยู่ "
" สาด มึงนี่มันกวนประสาทกูจริงๆ " อารมณ์ขึ้นปรี๊ดๆ กันเลยทีเดียวครับ
" เออๆ กูมันทำอะไรก็ผิดหมดแหละ โน้นมันต้องคนโน้นคนของมึงโน้นขนาดตดในที่สาธารณะยังไม่ผิดเลย "
" อย่ามาพาลนะมึงน้องเค้าไปทำอะไรให้มึง เดี๋ยวๆ มึงออกมาเมื่อไหร่มึงเจอกูแน่ไอ้เชี้ย "
" ฮาโหลแน๊บครับ รอพี่นานไหมขอโทษนะทุกอย่างเคลียร์แระพี่ไปจัดการกับไอ้ " กำลังจะโชว์พาวร์ซักหน่อย
คำถามสุดฮอต..อิหยังคึดฮอดแต่กอดบ่ได้
คิดทวนคำถามยามใด..เฉลยในใจก้อเหมือนไฟช๊อต
บ อ ก อ้ า ย แ ฟ น เ ข า น้ อ ง ข อ สิ ท ธิ์
..แค่เพียงคิดฮอด..เก็บอ้ายในใจตลอด..
ถึงแม้สิกอดบ่ได้คือเก่า..เก็บอ้ายในใจตลอด
. . ถึ ง แ ม้ สิ ก อ ด บ่ ไ ด้ คื อ เ ก่ า . .
" 555+ ไม่ได้มั้งครับ เอางี้พี่ว่างไหมครับออกมาเจอผมหน่อยดิ ตอนนี้ผมอยู่ที่มาบุญครอง "
" ตอนนี้เลยเหรอ " ผมดูนาฬิกากว่าจะไปถึง กว่าจะกลับ เหนื่อยขนเตียงประกอบเตียงช่วยช่างเมื่อกี้ยังไม่ทันจะหายดีเลยนี่จะให้เหนื่อยเดินทางอีกแล้วเหรอ จะไหวไหมกู
" แน๊บครับ เอาไว้วัน "
" ไม่มีวันไหนทั้งนั้นต้องวันนี้ และเดี๋ยวนี้เลยออกมานะแน๊บจะรอ "
" แน๊บครับคือพี่พึ่งจะ "
" ตู๊ดดดดดดด ตู๊ดดดดดดด ตู๊ดดดดดดด " ใครบอกกูเป็นตู๊ดดดกูเป็นเกย์โว๊ยย
เอาไงดี ผมนั่งมองนาฬิกาแล้วคิดไม่ตกแล้วจะยังไอ้ปลาบึกอีกไมทีงี้แม่งเงียบวะ เอ๊ะ...เหรอมันจะตกส้วมตายไปแล้ว
" บึก บึก ไอ้ปลาบึกกกกกกกกก "
" ทำไม "
" กูจะออกไปข้างนอก กูจะใช้ห้องน้ำมึงอาบเสร็จยังวะ "
" ไปไหนอีกอ่ะ กูว่านะมึงไปเปิดร้านขายเซ็กไปแม่งเค้าโทรมาทีไรมึงต้องเป็นรีบแจ่นออกไปหาเค้าทุกที " ไอ้บึกเปิดห้องน้ำมาได้ก็ยืนด่าผมฉอดๆ
" ทำไม มันเรื่องของกู กูจะไปจะมามันไปหนักกะบาลมึงตรงไหน "
" เออๆ ไปเลยรีบๆไปเลยข้าวยงข้าวเย็นมึงก็ไม่ต้องแดกแระกูไม่ทงไม่ทำแม่งแระ "
" ก็เรื่องของมึงกูก็ไม่ได้ขอร้องให้มึงทำนี่มึงทำของมึงเอง " ไม่ได้มีเจตนาจะว่าแรงๆ หรอกครับแต่ปากมันพาไปเอง
" อ๋อ กูเสือกเองสินะ "
" บึก " ไอ้บึกน้ำตาคลอๆ มันเดินหนีผมไปเปิดตู้หยิบเสื้อผ้าออกมาใส่
" มึงจะไปไหน " ผมเห็นมันหยิบกางเกงยีนส์ตัวเก่งออกมาใส่
" ถ้ากูไม่ต้องการบอกมึงแล้วมึงยังเสือกอยากรู้ แถวบ้านกูเค้าเรียกเสือก "
" ไปไหน " ผมกอดเอวมันจากด้านหลังแล้วกระชากเสื้อยืดตัวเก่งออกจามือมันทันที
" เอาคืนมา "
" ไม่ บอกกูก่อนมึงจะไปไหน "
" เอา เสื้อ กู คืน มา " มันหันหน้ามาพูดเหมือนๆ จะหาเรื่องผม
กรี๊งงงงงงงงง กรี๊งงงงงง ใครโทรมาอีกแล้ว ผมไม่เดินไปรับ...ไม่แม้แต่จะขยับตัวออกไปห่างจากตัวไอ้บึก
" หลีกกูจะไปเอง "
" ก็ไปดิ " ผมยังคงกอดมันไว้ มันเองก็ยังคงฝืนที่จะเดินไปรับโทรศัทพ์ให้ได้แต่ก็นะมันก็ต้องลากเอาผมไปด้วย
" สวัสดีครับห้อง 203 ครับ "
" ...... "
" ของมึง " ไอ้บึกส่งหูโทรศัทพ์มาให้ผม
" ฮาโหลโจ๊กครับ "
" นี่พี่ยังไม่ออกมาอีกเหรอ "
" ยังครับ " ไอ้บึกแกะมือผมออก มันจะเดินหนีผม แต่มีเหรอที่ผมจะปล่อยมันไปง่ายๆ ผมกอดมันแน่นขึ้นกว่าเดิม
" รีบออกมาเดี่ยวนี้เลยนะ พี่อยากเห็นผมโกรธใช่ไหม "
" เอาไว้วันหลังได้ไหมครับ วันนี้พี่ไม่ว่างจริงๆ โอ๊ยย " ไอ้บึกเอาข้อศอกกระแทกเข้าที่ท้องผมอย่างจัง
" ทำไม พี่โจ๊กพี่เป็นอะไร พี่โจ๊ก อ๋อไอ้เพื่อนร่วมห้องมันไม่ยอมปล่อยพี่มาเหรอไง ไปตามมันมาผมจะคุยกับมันเอง "
" ปล่อยกูไอ้โจ๊ก มึงจะกอดกูไปถึงไหนเนี้ย " ไอ้บึกหันหน้ามาถามผมเหมือนแกล้ง
" อ๊ายยยยยยยย นี่มันอะไรกันพี่โจ๊ก นี่พี่กับมัน " เสียงกรี๊ดโวยวายจากปลายสาย
" ไม่มีอะไร เออใจเย็นๆ ครับคือพี่ " ผมพยายามจะแก้ตัวกับแน๊บ
" ไม่ อย่าโจ๊ก อาาา อาาา ไม่ อาาาา ซี๊ดด อะ " ผมตกใจจนต้องปล่อยมือออกจากการกอดไอ้บึก
" อ๊ายยยยยยยย ไหนพี่บอกว่าไม่มีอะไรกับมันไง "
" ไม่มีจริงๆ ครับพี่สาบานได้ เพื่อนมัน "
" จะบอกว่าเพื่อนมันแกล้งเหรอไง ไอ้พี่โจ๊ก ไอ้เลว "
" โอ้ววววว ดีโจ๊กๆๆๆๆๆ เอาอีกๆ อาาาาาา " ผมหันไปดูไอ้ปลาบึกที่ตอนนี้มันยืนกอดอกยิ้มให้ผมอยู่ข้างๆ แต่ปากกับร้องซี๊ดซ๊าดดดให้คนปลายสายเข้าใจผิดผมไปมากขึ้นกว่าเดิม
" ไอ้พี่โจ๊ก ไอ้เลวไปเลยนะมึงจะไปตายที่ไหนก็ไปไอ้เลว "
" แน๊บครับๆ ฮาโหลๆ "
" ตรู๊ดๆๆๆๆ " แน๊บวางไปแล้ว ผมหันไปวางโทรศัทพ์มือไม้สั่นด้วยความโกรธ ถึงผมจะไม่ได้รู้สึกกับน้องเค้าเหมือนเดิมแล้วก็ตามแต่การที่ไอ้บึกเลยแรงขนาดนี้ก็ทำให้ผมโกรธมันจริงๆ
" ไอ้บึกมึงมาเคลียร์กับกูก่อนดิ๊ " ผมโมโห มากกกกด้วย
" จำเป็น "
" ใช่ จำเป็นมากด้วย มึงทำอย่างนี้ทำไม มึงต้องการอะไร ทำไมในเมื่อมึงก็รู้ว่ากูเป็ยเกย์แล้วมึงก็รู้ว่ากูกับน้องเค้าเราเป็นอะไรกัน ทำไม...กูถามว่าทำไมมึงต้องทำถึงขนาดนี้อีกไอ้บึก "
" กูไม่พอใจ "
" เรื่องอะไร "
" ........ "
" มึงเข้าใจอะไรผิดเหรอเปล่าไอ้ปลาบึก คนที่ไม่พอใจนะควรจะเป็นกูไม่ใช่เหรอ "
" ............ "
" กูแค่ไม่อยากเห็นมึงโดนหลอก "
" โดนหลอก โดนใครหลอก "
" เด็กมึงไง "
" มึงเคยเจอเค้าเหรอไงถึงได้รู้ไปหมดว่าเค้าเป็นคนอย่างไง "
" ไม่ต้องเจอก็รู้ โจ๊กกูเป็นห่วงมึงจริงๆ นะ "
“ มึงไม่ต้องมาเสือกเรื่องของกู กูจะโดนหลอกเหรอไม่โดนหลอกมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับมึง อย่ามาเสือก ”
“ เสือกเหรอ การที่กูหวังดีกับมึงมึงเห็นว่าเป็นการเสือกเหรอ ”
“ เออ กูไม่ได้ต้องการความหวังดีจากมึง หวังดีกับตัวเองให้มากๆ เถอะไอ้เหี้ย ” อยู่ไม่ไหวแล้วเบื่อมันอย่างแรงครับ
“ มึงจะไปไหนโจ๊ก ” มันเดินเข้ามากระชากแขนผมให้หันหน้าไปตอบคำถามมัน
“ บอกอยู่แหมบๆ ว่าอย่ามาเสือกเรื่องของกู ”
“ อย่าไปเลยนะโจ๊ก กูผิดเองกูขอโทษมึงก็ได้นะๆ กูขอโทษโจ๊กกูขอโทษ ”
“ หลีก ”
“ ไม่นี่มันห้องมึงนะมึงจะไปไหน ถ้าจะต้องไปคนนั้นคนต้องเป็นกูไม่ใช่มึง ”
“ งั้นมึงก็ไปซะสิตอนนี้กูไม่อยากเห็นหน้าคนอย่างมึง ”
“ มึง ไล่กูเหรอ ” คำหลังเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่ผมได้ยิน
“ …….. เหรอมึงจะให้กูเป็นคนไป...........” ผมทำท่าจะเดินออกจากห้อง
“ ไม่ๆ กูไปเอง กูจะไปเอง มึงไม่ต้องออกไปหรอกฝนจะตกแล้ว ” น้ำตามันไหล แต่มันก็ยังมีน้ำใจเป็นห่วงคนเลวๆ อย่างผม
" เพราะอะไรมึงถึงทำอย่างนี้ไอ้บึกกูไม่เข้าใจ "
" กู..."
ไอ้บึกไม่ตอบคำถามผมมันใส่เสื้อแล้วก้าวเดินออกไปจากห้องผมทันที ผมยืนนิ่งแวบนึ่งคิดถึงคำว่าฝนกำลังจะตก ในเมื่อมันรู้ว่าฝนกำลังจะตกแล้วมันล่ะจะไปไหน มึงจะไปไหน....ขาผมวิ่งก้าวตามมันไปติดๆ
" บึกกูขอโทษ " ผมตามมันทันถึงแม้มันจะวิ่งออกนำผมมาก่อนก็ตาม
" อึก อึก " ไอ้บึกพยายามเอามือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นเต็มที่
" บึกกูขอโทษ " ผมพูดย้ำอีกครั้งเพราะอยากให้มันรู้ว่าผมต้องการจะขอโทษมันด้วยใจจริง
" อืม "
" กู " ผมพูดได้แค่นั้นไอ้ปลาบึกก็โผตัวเข้ามากอดผมไว้ เป็นกอดที่แนบแน่นแน่นที่สุดเท่าที่มันจะเอาสองแขนของมันบีบรัดตัวผมเอาไว้ได้ น้ำตาที่อุ่นๆ ของมันไหลอาบบ่าผม
" เป็นกูได้ไหม ได้ไหม ได้ไหมโจ๊ก "
" ....... " ผมคิดหาคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้
" ได้ไหม "
" เพราะอะไร " ผมอยากรู้เหตุผล
" กูรักมึงนะโจ๊ก "
" รัก " มึงรักกูงั้นเหรอ
" อืมมมม " มันกอดผมแน่นกว่าเดิม
" รักกู มึงรักกูจริงๆ เหรอ "
" อืม "
" จูบได้ไหม " รู้สึกอยากจูบจริงๆ ไม่ใช่แค่ลองใจมัน
" ถ้าเป็นมึง "
" จริงเหรอถ้าเป... " ยังไม่ทันจบประโยคดีผมก็ถูกไอ้บึกโน้มหน้าเข้ามาจูบ จูบที่เหมือนเด็กฝึกหัด ถ้าการแค่เอาริมฝีปากแตะกันเบาๆ แล้วเรียกว่าจูบผมก็ขอเรียกมันว่าจูบฝึกหัด ริมฝีปากสั่นๆ สองแก้มที่มีคราบน้ำตา ตาเศร้าๆ ของมันซึ่งกำลังจะเป็นของผม...มันเป็นของผม...ของผมคนเดียว
ตลอดเวลาที่คบกับแน๊บมา ผมคิดมาเสมอว่าน้องเค้าคือคนที่เข้ามาเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไปของชีวิตผม ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับเค้าแต่มันกลับกลายเป็นว่าผมเข้าใจผิดมาเองตลอดเวลา จริงๆ แล้วผมก็แค่มีความสุขชั่วครั้งชั่วคราวก็เท่านั้น แต่ยามใดที่ผมต้องกลับมาห้องความสุขนั้นก็ค่อยๆ จางหายไปทีละนิดๆ น้องเค้าไม่ใช่ส่วนเติมเต็มของชีวิตผมทั้งหมด เค้าไม่รู้แม้กระทั่งว่าผมชอบอะไร เกลียดอะไร ชอบสีไหน ชอบเที่ยว ชอบกินอะไร เค้าทำได้แค่ให้ความสุขกับผมเป็นครั้งคราวก็แค่เท่านั้น แต่กับไอ้ปลาบึกคนนี้มันไม่ใช่มันรู้ทุกๆ อย่างที่เป็นผม
" อีก อีกครั้งได้ไหม "
" บ้า " ไอ้บึกยิ้มได้อีกครั้ง
" ต๊ายย ใครเอาอะไรมาวางเกะกะแถวนี้เนี้ย " เสียงแม่บ้านประจำหอออกเดินตรวจความสะอาด
" กลับห้องเถอะอายเค้า " ไอ้บึกกระซิบที่ข้างหูผม
" อีกนิดนะ " เสียงเดินของแม่บ้านเข้ามาใกล้กว่าเดิม ผมกอดไอ้บึกแน่นขึ้นแล้วพรมจูบไปทั่วหน้ามัน
" ไอ้โจ๊ก ไอ้สาดปล่อยก่อน " ไอ้บึกยังคงกระซิบกระซาบด้วยเสียงที่เบาที่สุดเท่าที่มันจะทำได้ มือมันก็สาละวนอยู่กับการแกะมือผมออกจากตัวมันจนวุ่นวายไปหมด
" กลัวเหรอ " ผมจูบที่หน้าผากมัน
" เปล่า "
" เปล่าแล้วสั่นทำไม " ผมหอมแก้มขวามัน
" ปล่อยกูก่อน "
" ไหนมื่อกี้มึงบอกว่ารักกูไง " ผมหอมแก้มซ้ายมัน
" กูไม่ได้หน้าด้านเหมือนมึงนี่ "
" จริงดิ " ผมดูดคอมันอย่างแรง
" เชี้ยยย "
" 555+ โอ๋ๆ อะๆ ปล่อยแระๆ " ผลงานรอยแดงๆ ที่คอมันคงทำผมยิ้มไปได้อีกหลายวัน
" ไอ้บ้า " ประโยคสั้นๆ ก่อนที่ไอ้ปลาบึกของผมจะหน้าแดงแล้ววิ่งหายกลับเข้าห้องไป
เผอิญแบบว่าของโจ๊กยาวววววไง
ขอให้ไปทำให้สั้นซัก 3 - 4 วันนะค๊าบบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
