~~ เออกูผิด...ตอนที่ 4 ~~
เดือนที่ 6
" ไอ้บึกวันนี้เดี๋ยวไปซื้อเตียงนอนเข้าห้องกันดีกว่า "
" ซื้อทำไมเปลืองกูนอนพื้นได้ไม่เป็นไรๆ "
" ซื้อเถอะน่าแขกไปใครมาเค้าจะงงว่าพวกเรานอนกันอย่างไง "
" แขกที่ไหนจะไปจะมาวะมึง "
" เออน่าๆ เผื่อมีกูก็พูดไว้งั้นๆ แหละ "
" ไม่อ่ะ ไอ้โจ๊กก่อนที่มึงจะซื้อของเข้าห้องอ่ะโปรดกรุณาแหกตามองดูสภาพห้องมึงด้วยนะ ที่มดเดินก็แทบจะไม่มีให้มันอยู่แระมึงยังจะขนโน้นนี่เข้ามาอีกเหรอวะ ไม่กลัวเจ๊เจ้าของห้องเค้าเปิดประตูมาแล้วคิดว่านี่มันห้องเก็บของเหรอวะมึง "
" เอาน่าๆ อย่าขี้บ่นไปหน่อยเลยมึง เอางี้ถ้ากลัวห้องมันจะรกก็นี่เลยซื้อเตียงสองชั้นไง เอาปะๆ "
" แล้วใครจะปีนขึ้นไปนอนชั้นบน " มันเดินมาจ้องหน้าผม
" ........มึงไงไม่น่าถามโง่ๆ........"
" เหอะๆ ฝันไปเถอมึง "
" งั้นเป่ายิ้งฉุบ "
" ปัญญาอ่อนอีกแระ "
" บึกกูหวังดีนะโว๊ยยย เห้ยยยย " มันเดินออกไปตากผ้าแล้วครับ เฮ้อออออ
ครึ่งปีแล้วสินะที่ไอ้ปลาบึกมันมาสิงสถิตย์อยู่กับผม ตอนนี้หน้าที่การงานและทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดียกเว้น...ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับน้องแน๊บทุกอย่างเหมือนมันไม่มีอะไรคืบหน้าไปกว่าเดิมเลย ผมเคยคิดเล่นๆ ว่าถ้าเมื่อไหร่ที่ผมได้เข้ามาทำงานที่ในกรุงเทพฯ วันนั้นผมคงเป็นวันที่มีความสุขมากๆ เพราะผมได้อยู่ใกล้ๆ คนที่ผมรู้สึกดีๆ กับเค้าไม่แน่บางทีเราอาจจะได้เข้ามาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในห้องเช่าเล็กๆ ซักห้องที่ไหนก็ได้ตามแต่ใจน้องเค้า แต่ความเป็นจริงมันช่างตรงกันข้ามกับความฝันเอามากๆ เพราะครึ่งปีที่ผ่านมานี้ไม่มีเลยซักครั้งที่น้องแน๊บจะมาเยี่ยมเยือนผมซักครั้งถึงห้อง คงมีแต่ผมเท่านั้นที่ต้องเดินทางข้ามฝั่งไปหาน้องเค้า
แรกๆ ตอนผมยังไม่ได้เข้ามาทำงานที่กรุงเทพฯ เรานัดเจอกันเดือนละครั้งโดยที่ผมจะเป็นฝ่ายเดินทางเข้ามากรุงเมพฯ เอง ต่อมาเมื่อผมย้ายเข้ามาทำงานอยู่ในกรุงเทพฯ แรกๆ ก็อาทิตย์ละ 2 - 3 ครั้ง ผ่านไป 3 เดือนเห็นจะได้เหลืออาทิตย์ละครั้ง ด้วยเหตุผลที่น้องเค้าบอกว่าเค้าต้องเรียนหนักเพราะใกล้จะจบแล้ว
จากนั้นก็กลายเป็นเดือนล่ะ 2 - 3 ครั้ง ไม่ต้องถามถึงปัจจุบัยนะครับเพราะมันไม่มีจำนวนครั้งให้นับแล้ว น้องแน๊บหายไปอย่างไร้ร่องรอยผมไปหาที่หอก็ไม่เจอ เพื่อนๆ บอกว่าตอนนี้แน๊บย้ายออกไปอยู่หอนอกกับเพื่อนชายที่เรียนอยู่คณะเดียวกัน แน๊บไปแล้ว...แต่ผมกลับไม่ยักกะเศร้าหรือเสียใจเลยซักนิดกับรู้สึกโล่งๆ ในอกอย่างบอกไม่ถูก
" โอ๊ยยยยย " เสียงไอ้ปลาบึก
" เป็นไร มึงเป็นอะไร " ผมแทบจะกระโดดลงจากเตียงในทันที
" ตา ตากู " ไอ้บึกเอามือปิดตาไว้ข้างหนึ่ง มันกำลังดาวไข่...เหรอว่าน้ำมันจะกระเด็นเข้าตามัน
" ไหนๆ เจ็บตรงไหนขอกูดูหน่อย "
" โอ๊ยๆๆ ตากู " มันทิ้งตัวลงนอนกับพื้น
" บึกๆ " ผมวิ่งเข้าไปอุ้มตัวมันขึ้นมานอนที่เตียงแล้ววิ่งไปเอาผ้าสะอาดๆ กับน้ำเปล่ามาทันที
" โอ๊ยๆๆๆ "
" มาแล้วๆ ไหนๆ เอามือออกก่อนดิมึงไม่งั้นกูจะรู้ได้ไงว่ามึงโดนตรงไหน "
" เจ็บ "
" ไหนตรงไหน " ไอ้บึกเอามือออกจากตาให้ผมดูแผล แต่มันยังคงนอนหลับตาอยู่เหมือนเดิม
" ตรงนี้ " มันเอามือชี้ที่อกด้านซ้าย ผมก็เห็นแต่ตอนนั้นคิดว่ามันแค่เอามือจับที่อกตัวเองเฉยๆ ไม่ได้มีมุขอะไรเพราะตอนนี้ที่ผมให้ความสำคัญที่สุดคือที่ตาของมันเท่านั้น
" ไหนมึงลองลืมตาดิ๊ ค่อยๆ นะเดี๋ยวกูดูให้ " มันค่อยๆ ลืมตาแล้วมองจ้องตามาที่ผม
" เห็นอะไรไหม "
" ไหนมึงลองกรอกตาไปทางซ้ายดิ๊ " มันทำตามที่ผมบอกแล้วก็กลับมาจ้องตาผมอีกครั้ง
" เห็นอะไรไหม "
" ไม่เห็นวะ ตกลงมึงเจ็บตรงไหนอ่ะ "
" มึงไม่เห็นอะไรเลยเหรอ "
" ไหนๆ ขอกูดูใหม่อีกที " ผมต้องเข้าไปที่ลูกตาดำของมันเผื่อมันอาจจะกระเด็นเข้าไปโดนแต่...ไม่มี
" ว่าไงเห็นอะไรไหม "
" ไม่ว่ะ "
" แต่กูเห็น ทำไมมึงไม่เห็นเหมือนกูนะ "
" อ้าวสาดก็มันกระเด็นเข้าตามึง มึงก็ต้องเห็นลางๆ เป็นธรรมดา "
" ดูดีๆ อีกทีสิ "
" มึงเห็นอะไรวะ " ผมก้มหน้าเข้าใกล้เพื่อจ้องเข้าไปที่ตาของไอ้บึกอีกครั้ง ครั้งนี้ผมต้องรู้ให้ได้ว่ามันเห็นอะไร ฝุ่น..เศษขาวๆ ไม่เห็นมีอะไรเลย
" ไม่มีวะบึก แต่มึงเห็นใช่ไหมเอางี้กูว่ากูพามึงไปหาหมอดีกว่าไปเร็วลุกๆ "
" ไม่ต้องหรอก "
" ไม่ต้องได้ไงเกิดมึงตาบอดขึ้นมาจะทำไง "
" ถ้าความรักมันจะทำให้กูตาบอดก็ช่างมันเถอะอย่างไงซะกูก็ไม่ตายหรอก " แป่วววว
" สาดดด นี่มึงหลอกกูเหรอ "
" เปล่ากูเห็นจริงๆ นะ "
" มึงเห็นอะไรไอ้บึก " ผมว่ามันแปลกๆ แระ
" ก็ตอนมึงจ้องกูไง กูเห็นมึงอยู่ในสายตา "
" ............ "
" มึงล่ะ เคยมีกูอยู่ในสายตาของมึงบ้างไหม "
" นี่มึงมุขกับกูเหรอ "
" ..............เออ 555+ หลอกควายสบายใจจังหลอกอีกครั้งก็ยังเป็นควายยยยย 55555+ "
" เย็.แม่ " เซ็งเป็ด
" บอกว่าอย่าขอหมอลำ บอกว่าอย่าขอหมอลำ
ไม่รู้หมอหมอลำเค้าลำแบบไหน
ผมเองยังไม่เข้าใจ ผมเองยังไม่เข้าใจ
เค้าลำแบบไหนไม่รู้เรื่องเลย เกิดมาไม่เคยได้ร้องหมอลำ 555+ " สนุกๆ เดี๋ยวมึงเดี๋ยว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
