▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓SPECIAL CHAPTER 02: ผู้ชายคนนี้ยอมแลกทุกอย่างเพื่อความรัก
สนเคยจีบผู้หญิงอยู่คนหนึ่งสมัยที่เข้าเรียนปีหนึ่งใหม่ๆ ช่วงนั้นต้นกับสนยังพักด้วยกันอยู่ที่หอพักในมหาวิทยาลัยอยู่ ความจริงต้นก็ยังไม่รู้เรื่องนี้หรอก ปกติถ้าสนมีแฟนหรือกำลังจีบใครอยู่ สนจะบอกต้นเป็นคนแรกเสมอ แต่น่าแปลกที่คราวนี้สนไม่บอกต้นเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง...
หลังจากเลิกเรียนแล้วเพื่อนๆ ในคณะก็ชวนต้นไปเดินเล่นและหาของอร่อยๆ กินในห้าง ปกติต้นก็จะไปกับเพื่อนๆ อย่างนี้บ้างเดือนละครั้งสองครั้ง คราวนี้มีนิก ปั้นจั่น เต้และเจนี่มาร่วมก๊วนด้วย ทั้งสี่คนนี้ดูจะเป็นเพื่อนที่ต้นสนิทด้วยมากที่สุดในบรรดาเพื่อนคนอื่นๆ ทุกคนตกลงกันว่าจะไปกินเอ็มเคเพราะมีทั้งอาหารคาวและหวานให้กินพร้อมกัน แถมยังราคาไม่แพงจนเกินไป เหมาะกับนึกศึกษาที่ยังไม่มีรายได้อีกด้วย
"กินไอติมกันไหม เราอยากกินน่ะ" เจนี่เอ่ยขึ้นเมื่อเดินผ่านร้านไอศครีมชื่อดังร้านหนึ่งพอดี
"กินที่เอ็มเคก็ได้ เอ็มเคก็มีไอติมให้กินเหมือนกัน" เต้แย้ง
"เฮ้ยๆ ต้น นั่นใช่ไอ้สนหรือเปล่าวะ" นิกถามพลางชี้ชวนให้ต้นดูคนที่คิดว่าน่าจะเป็นสน ตอนนั้นนิกกับปั้นจั่นรู้จักสนแล้วจึงพอจำได้
เนื่องจากร้านไอศครีมร้านนี้อยู่ในพื้นที่เปิดโล่ง มีเพียงแนวรั้วเตี้ยๆ กั้นไว้ พอต้นหันไปมองตามจึงเห็นสนนั่งกินไอศครีมอยู่กับสาวคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ผมยาว ตาโตตามสเป๊คที่สนชอบทุกอย่าง
"มากินไอติมกับสาวที่ไหนวะเนี่ย ไม่เคยเห็นเลย น่ารักซะด้วย ไอ้นี่นี่มันเส่ห์แรงจริงๆ" นิกยิ้ม สายตาเป็นประกาย
"สน"
ปั้นจั่นดันตะโกนเรียก ทำให้เจ้าตัวหันมามองหาต้นตอของเสียง พอเห็นนักศึกษากลุ่มหนึ่งยืนอออยู่นอกร้านก็เพ่งมองอย่างสงสัย มีคนหน้าคุ้นๆ ที่สนพอรู้จักอยู่ด้วยสองสามคน แต่แล้วสนก็ต้องตกใจเมื่อเจอคนๆ หนึ่งที่สนรู้จักดีกว่าใคร กำลังมองมาที่สนด้วยแววตาที่ทำให้สนแทบนั่งไม่ติด แววตาที่ไม่รู้ว่าดีใจหรือน้อยใจกันแน่
ต้นพยายามฝืนยิ้มให้สนเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เพื่อนสงสัย ส่วนสนเองก็ยิ้มกลับมาเช่นกัน รอยยิ้มของต้นดูเศร้าเหลือเกิน ต้นน้อยใจหรือเปล่าที่เห็นสนมากินไอศครีมกับสาวสวยตอนนี้ สนเคยรู้มาว่าเพื่อนที่สนิทกันมากๆ พอเห็นอีกฝ่ายมีแฟนก็อาจจะรู้สึกอิจฉาและน้อยใจได้
"เพื่อนสนเหรอคะ" สาวน้อยที่มานั่งกินไอศครีมกับสนถามขึ้นเมื่อเห็นนักศึกษากลุ่มนั้นทำท่าเหมือนรู้จักสน
"ใช่ๆ...เพื่อนเราเองแหละน้ำผึ้ง" สนหันไปบอกสาวน้อยที่สนเพิ่งตามจีบมาได้สักพัก ยังไม่ถึงขั้นตกลงเป็นแฟนกันหรอก แต่ก็อยู่ในช่วงเริ่มต้นคบหาดูใจกันแล้ว อีกไม่นานก็น่าจะพัฒนาความสัมพันธ์ไปเป็นแฟนกันได้
"ไปกันเถอะ" ต้นบอกเพื่อนๆ ที่ตอนนี้โบกไม้โบกมือทักทายกับสนอยู่
"อ้าว...มึงไม่ไปทักเพื่อนมึงหน่อยเหรอ" ปั้นจั่นสงสัย
"จะไปรบกวนเขาทำไม ไปกันเหอะ กูหิวแล้ว"
ต้นยกมือขึ้นลาสน แล้วก็เดินนำเพื่อนๆ ออกไปเพื่อจะได้หนีภาพที่บาดตาบาดใจนั้นไปเสียที ความรู้สึกเดิมๆ ความเจ็บปวดเดิมๆ ความน้อยใจเดิมๆ และอีกหลายความรู้สึกเดิมๆ กลับมาอีกแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่เหมือนกันที่ต้นต้องเห็นภาพและเหตุการณ์อย่างนี้ให้ต้องเจ็บปวดหัวใจ คิดๆ ไปแล้วก็อดโมโหตัวเองไม่ได้ที่ไม่เคยหยุดรักเพื่อนคนนี้ได้เลย
ต้นได้แต่ท่องไว้ในใจว่าสนไม่ผิดเลยที่มีแฟน แค่เรื่องธรรมดาของผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้นเอง ยิ่งสนเป็นคนหน้าตาดีและดูสุภาพก็ย่อมเป็นที่หมายตาของสาวๆ และหนุ่มๆ ที่นิยมเพศเดียวกัน เพราะฉะนั้น ถ้าต้นยังรู้จักกับสนอยู่ เหตุการณ์อย่างนี้ก็ย่อมต้องเกิดขึ้นอย่างไม่จบไม่สิ้นอยู่แล้ว ต้นก็คงไม่พ้นต้องดูแลหัวใจตัวเองไปตามประสาคนแอบรักเหมือนที่ผ่านมา
เพื่อนอีกสี่คนเดินแกมวิ่งตามต้นมาอย่างงงๆ ส่วนสนก็มองตามต้นไปด้วยสายตาที่ดูกังวลจนพอสังเกตได้ สักพักหนึ่งก็หันมายิ้มกับน้ำผึ้งเพราะไม่อยากให้สาวน้อยตรงหน้าผิดสังเกต แม้ว่าจะคุยกันไปกินไอติมกันไปเหมือนหนุ่มสาวที่เพิ่งชอบกันใหม่ๆ แต่ในจิตใจของสนกลับเห็นแต่ภาพรอยยิ้มและสายตาเศร้าๆ คู่นั้นของต้นคอยแว่บมารบกวนในความคิดอยู่เรื่อยๆ แทบจะไม่มีความสุขกับนัดเดตครั้งแรกกับสาวน้อยแสนสวยคนนี้เลย
ทำไมแววตาและรอยยิ้มเศร้าๆ ของต้นถึงมีอิทธิพลกับความคิดของสนมากขนาดนี้นะ!?
ต้นไม่อยู่ที่ห้อง!?
สนเดินเข้าไปดูในห้องน้ำก็ปรากฎว่าไม่มีใคร พอโทรหาเสียงโทรศัพท์ของต้นก็ดังขึ้นไม่ไกลนัก มองไปที่ต้นเสียงก็เห็นว่าดังมาจากกระเป๋าที่ต้นวางไว้นั่นเอง แสดงว่าต้นไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย สนเหลือบดูนาฬิกาที่ข้างฝาก็เห็นว่าสามทุ่มกว่าแล้ว
ต้นไปไหนนะ?
ระหว่างที่รอสนก็เลยเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำไปก่อน จนกระทั่งอาบน้ำเสร็จและเปลี่ยนชุดที่สนชอบใส่นอน ต้นก็ยังไม่กลับเข้ามาในห้องอีก หรือว่าจะไปห้องเพื่อน คืนนี้จะได้คุยกับต้นหรือเปล่าหนอ สนหยิบรีโมททีวีมาแล้วก็เปิดดูรายการบอลยุโรปที่ชอบ ดูไปก็คอยชำเลืองไปที่ประตูเป็นระยะๆ
จนกระทั่งสี่ทุ่มกว่าๆ คนที่สนรอคอยจึงเปิดประตูเข้ามาในห้อง ต้นอยู่ในชุดที่เตรียมตัวจะนอนเหมือนกัน แสดงว่าอาบน้ำแล้วก็คงออกไปไหนสักแห่งแถวๆ นี้
"ไปไหนมาน่ะต้น เราคอยนายอยู่ตั้งนานแน่ะ"
สนละสายตาจากจอทีวี มองเพื่อนที่เดินเข้ามานั่งบนเตียงของตัวเองแล้วก็ยิ้มน้อยๆ ตอนนี้ห้องถูกจัดใหม่ด้วยการเอาเตียงของต้นกับสนมาชิดกัน จึงนอนคุยกันได้สะดวกมากขึ้น ไม่จำเป็นต้องเดินไปหากันเหมือนก่อนหน้านี้
"ไปห้องนิลมา" ต้นบอกเสียงเรียบ
นิลเป็นเพื่อนใหม่ที่ต้นกับสนเพิ่งรู้จักไม่นาน เรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ รู้จักกันเพราะเล่นบาสเก็ตบอลหน้าหอพักด้วยกันบ่อยๆ เวลาเลิกเรียนตอนเย็นๆ ถ้าไม่ได้ไปไหนแล้วต้นกับสนก็มักจะมาเล่นบาสเก็ตบอลกับเพื่อนๆ ในหอพักเดียวกันเสมอๆ
"อ้อ" สนทำท่าเหมือนอยากพูดหรือถามบางสิ่งบางอย่างแต่ก็ลังเล
ต้นล้มตัวนอนลงบนเตียงของตัวเองแล้วก็ดึงผ้าห่มมาคลุมไว้ครึ่งตัวเหมือนเคย แม้ว่าจะพยายามทำตัวให้เหมือนไม่มีอะไรแต่อีกคนก็รู้ว่ามีบางอย่างไม่เหมือนเดิม
"จะนอนแล้วเหรอ เดี๋ยวเราปิดไฟให้นะ" สนอาสา เห็นต้นทำเงียบๆ อีกแล้วก็ยิ่งอยู่ไม่ติด สนไม่ชอบเลยเวลาที่เห็นต้นมีอาการอย่างนี้
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราดูบอลเป็นเพื่อนนาย"
ต้นรีบร้องบอก สายตาจับจ้องไปที่จอทีวีที่ตอนนี้มีฟุตบอลคู่หนึ่งกำลังแข่งอยู่ ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายคอยลอบสังเกตท่าทีอยู่ ได้ยินอย่างนั้นแล้วสนก็นั่งอยู่กับที่บนขอบเตียงนอนของตัวเองต่อไป
"แล้ววันนี้...นายไปกินอะไรกับเพื่อนมาล่ะ"
"เอ็มเค"
"อร่อยไหม"
"ก็ดี"
"เหรอ...แล้วไปไหนต่อไหม"
"ไม่ได้ไป กลับเลย"
ถามคำตอบคำอย่างนี้ก็น่าจะพอบอกได้แล้วล่ะว่าต้นน่าจะน้อยใจแน่ๆ ต้นเองก็รู้ตัวว่าไม่ควรแสดงอาการอย่างนี้กับเพื่อนหรอก แต่บางครั้งก็อดไม่ได้จริงๆ ที่จะน้อยใจ สนไม่ผิดเลยนะ ต้นไม่ควรจะทำอาการอย่างนี้กับเพื่อนเลย พอคิดได้อย่างนี้แล้วต้นก็เลยต้องพยายามปรับสีหน้าและอารมณ์ใหม่
"แล้ว...คนนั้นเป็นใครเหรอ แฟนใหม่นายหรือเปล่า" ต้นฝืนใจถามออกไป
สนหยุดมองหน้าเพื่อน ไม่มั่นใจนักว่าถ้าบอกต้นไปแล้วคนฟังจะรู้สึกยังไง
"อ๋อ...เขาชื่อน้ำผึ้ง เรียนคณะเดียวกับเรานั่นแหละ ก็...ยังไม่ถึงกับเป็นแฟนกันหรอก แค่..." สนไม่ได้พูดต่อ
ต้นก็เลยเสริมขึ้นมาเอง "กำลังจีบกันอยู่เหรอ"
สนพยักหน้ายอมรับเพราะไม่เคยโกหกเพื่อน
"ก็น่ารักดีนะ เหมาะกับนายเลย สเป๊คนายล่ะสิ" ต้นพยายามขำ แต่ก็ดูไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่ เอาเป็นว่าพอหัวเราะได้บ้างก็ดีแค่ไหนแล้ว
"อืม..." สนพูดแค่นั้น ยิ่งเห็นต้นทำเฉยๆ อยู่ก็ยิ่งร้อนตัว
"แล้วเมื่อไหร่นายจะขอเขาเป็นแฟนล่ะ" ต้นถามโดยไม่หันไปมอง
"ไม่รู้เหมือนกัน ดูๆ กันไปก่อน ว่าแต่...นายอยากให้เรามีแฟนหรือเปล่าล่ะ"
ต้นหันไปมอง ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ
"ก็แล้วแต่นายสิ นายจะรักใครนายก็รักไปเหอะ จะมาถามเราทำไม ยังไงๆ นายก็ต้องมีแฟนอยู่แล้วนี่"
สนยิ้มเฝื่อนๆ ท่าทางคืนนี้ต้นกับสนคงจะยังคุยกันอย่างสนิทสนมเหมือนเดิมไม่ได้แล้วล่ะ หวังว่าจะเป็นอย่างนี้แค่คืนเดียวเท่านั้น พรุ่งนี้ต้นกับสนก็ควรจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว
วันต่อมา สนกลับมาถึงหอพักเกือบๆ หนึ่งทุ่ม กลับมาก็เห็นต้นเล่นบาสเก็ตบอลอยู่หน้าหอพักกับเพื่อนๆ ห้าหกคนอย่างสนุกสนาน แน่นอน หนึ่งในนั้นก็มีนิลด้วย บางทีสนก็เคยรู้สึกว่าต้นสนิทกับนิลมากเกินไปด้วยซ้ำ มากจนบางทีสนอิจฉาเลยล่ะ
"เดี๋ยวมาเล่นด้วยนะ"
สนร้องบอกก่อนจะวิ่งแจ้นเอาสัมภาระไปเก็บบนห้อง ไม่นานนักก็วิ่งกลับลงมาในชุดนักศึกษาเหมือนเดิมแต่พับขากางเกงขึ้น ถอดรองเท้าแล้วก็วิ่งมาเล่นบาสเก็ตบอลกับต้นและเพื่อนคนอื่นๆ ที่ตอนนี้ต่างก็รู้จักกันดีพอสมควรแล้ว
เล่นกันไปเกือบๆ สิบนาทีโทรศัพท์ของสนก็ดังขึ้น สนจึงหยุดเล่นแล้วเดินออกไปยืนโทรศัพท์ข้างๆ สนาม คุยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างนี้ก็คงไม่พ้นคุยกับคนพิเศษสินะ ต้นหันไปเห็นแล้วก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมาทันทีทันใด สนหันมามองต้นบ้างเป็นระยะ บางคราวก็สบตากัน ทำให้สนได้เห็นรอยยิ้มและแววตาเศร้าๆ อย่างนั้นของต้นอีกแล้ว
"เหนื่อยแล้วว่ะ"
เล่นไปสักพักหนึ่งต้นก็บอกเพื่อนๆ ไปอย่างนั้น แล้วก็เดินออกไปนั่งพักตรงโต๊ะมาหินอ่อนที่อยู่ใต้อาคารหอพักหลังแป้นบาส ไม่นานนักคนอื่นๆ ก็ค่อยๆ ทยอยหยุดเล่นทีละคนสองคน แล้วก็ค่อยๆ หายไป เหลือแค่นิลคนเดียวที่เดินตามมานั่งคุยกับต้นด้วย
"ทำไมวันนี้ต้นเหนื่อยไวจัง" นิลถามพลางนั่งลงข้างๆ
"ไม่รู้ดิ สงสัยวันนี้กินข้าวน้อยไปหน่อยมั้ง" ขำแล้วก็เหลือบสายตาไปมองใครอีกคนที่ยังคงคุยโทรศัพท์ไม่เสร็จเสียที
"ไปกินอีกไหม เดี๋ยวนิลพาไป"
"ไม่กินแล้ว กินตอนเย็นๆ เยอะๆ บ่อยๆ ไม่ดีนะนิล เดี๋ยวอ้วน"
"ต้นกลัวอ้วนด้วยเหรอ"
"ก็นิดนึง อ้วนแล้วไม่หล่อไง" ต้นขำแล้วก็นั่งนิ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
"สงสัยสนคุยกับแฟนแน่เลย ดูดิ คุยไปยิ้มไป" นิลพูดในขณะที่มองดูสนเดินวนไปวนมาหน้าหอพัก
"ก็คงงั้น" ต้นบอกแล้วก็หันไปทางอื่นเพราะไม่อยากเห็น
"แล้วต้นมีแฟนยังล่ะ"
ต้นส่ายหน้า "แล้วนิลล่ะ"
"ก็ยังเหมือนกัน ไม่อยากมีตอนนี้หรอก มีแฟนแล้วเปลืองตังค์ง่ะ ตอนนี้เรายังไม่ค่อยมีตังค์เท่าไหร่ เอาไว้ทำงานแล้วค่อยมีดีกว่า" นิลตอบพลางขำ
"เราก็คิดอย่างงั้นแหละ แต่ใครจะไปรู้ เผลอๆ พรุ่งนี้ก็อาจจะเดินไปเจอคนที่ถูกใจก็ได้"
ต้นกับนิลหัวเราะชอบใจด้วยกัน นั่งคุยกันอยู่สักพักสนก็เดินมาหาที่โต๊ะม้าหินอ่อน สีหน้าดูยิ้มๆ แต่ก็ไม่รู้ว่ายิ้มด้วยเรื่องอะไร
"เล่นกันอีกไหม เมื่อกี้เราได้เล่นนิดเดียวเอง"
ไม่รู้ว่าชวนใครเพราะไม่เอ่ยชื่อ ก็คงชวนทั้งสองคนที่นั่งอยู่นั่นแหละ ต้นกับนิลหันมามองหน้ากันแล้วก็ค่อยๆ ลุกเดินตามสนไปเล่นบาสเก็ตบอลต่อ แต่ก็เล่นกันไม่จริงจังนักเพราะคนเล่นมีแค่สามคน เล่นกันได้ไม่นานก็หยุดพักแล้วเดินเล่นไปมา คุยกันไปด้วย
"เราว่าตอนนี้เราตัวสูงกว่านายแล้วนะต้น" สนพูดขึ้นขณะทุ่มลูกบาสเล่นบนพื้น
"จริงเหรอ" ต้นขมวดคิ้วสงสัย
"จะลองดูไหมล่ะ งั้นนายลองเขี่ยลูกบาสให้ตกจากมือเรานะ แต่มีข้อแม้ว่าห้ามเขย่งขา ห้ามถูกแขนเราด้วย โอเคไหม"
ต้นพยักหน้าอย่างนึกสนุก สนหยิบลูกบาสขึ้นมาแล้วก็ชูขึ้นไปจนสุดมือ ต้นไปยืนข้างๆ แล้วก็พยายามเอามือเขี่ยลูกบาสที่สนชูไว้ แต่ยืดจนสุดมือแล้วก็ยังไม่ถึง
"ห้ามเขย่งขานะ"
สนย้ำอีกทีพลางชำเลืองดูขาต้นว่าเขย่งหรือเปล่า พอต้นพยายามยืดตัวยืดแขนขึ้น สนก็ยืดตัวและแขนให้สูงขึ้นเช่นเดียวกัน ทำให้ต้นเขี่ยลูกบอลไม่ได้เสียที พอต้นใกล้จะขยับถึงสนก็เขยิบหนี ต้นก็เขยิบตามไปปัดลูกบอลอีก สนดูมีความสุขมากที่มีเพื่อนรักป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ
"ไม่เอาแล้ว ไม่หนุกเลย" ต้นทำหน้างอ
สนเอามือลง ถือลูกบาสไว้สองมือแล้วก็หัวเราะชอบใจ "งั้นเอางี้ เราให้เขย่งขาก็ได้ แต่เราก็จะเขย่งด้วย"
ต้นยิ้มอย่างพอใจ คราวนี้น่าจะง่ายขึ้น ว่าแล้วสนก็ชูลูกบาสขึ้นเหมือนเดิม เขย่งขาขึ้นด้วย ต้นเขย่งขาตาม พยายามเอามือปัดลูกบาสที่สนชูไว้ให้ตก แต่จนแล้วจนรอดก็ปัดไม่ถึงอยู่ดี
"อีกนิดเดียวๆ" สนเร่งอย่างสนุก
ต้นพยายามยืดเขย่งอีก สุดท้ายก็เสียหลักจนเซ สนทิ้งลูกบาสแล้วรีบคว้าตัวเพื่อนมากอดไว้ก่อนจะล้มก้นจ้ำเบ้า ลูกบาสตกกลิ้งหลุนๆ ออกไปนอกสนาม สายตาวิบไหวของทั้งคู่ก็สบประสานกัน
อีกแล้ว...ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่อยู่ในอ้อมแขนที่แสนอบอุ่นของสน ต้นก็อยากขอให้มีพรวิเศษช่วยหยุดเวลาไว้ หวังว่าจะได้อยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนนี้อย่างคนรักกันสักครั้งในชีวิต
อีกแล้ว...หัวใจของสนเต้นแรงจนรู้สึกได้ ไม่เข้าใจตัวเองที่รู้สึกประหลาดๆ อย่างนี้ทุกครั้งที่สัมผัสถึงเนื้อถึงตัวกัน ความรู้สึกที่แสนพิเศษนี้ช่างน่าหลงใหลเหลือเกิน
พอรู้ตัวว่ามีอีกคนยืนดูอยู่สนก็เลยต้องค่อยๆ ปล่อยต้นให้ยืนอย่างอิสระ
"เห็นไหมล่ะ เราตัวสูงกว่านายแล้ว" สนยิ้มอวดอย่างภูมิใจ
"ไม่จริงหรอก นายแขนยาวเฉยๆ ใช่ไหมนิล เรากับสนสูงเท่าๆ กันใช่ไหม" ต้นหันไปถามเพื่อนอีกคนที่ยืนดูอยู่
นิลเห็นเพื่อนรักเล่นด้วยกันแล้วก็ขำไปด้วย "สนสูงกว่าหน่อยนึง"
"จริงเหรอ" ต้นหน้าจ๋อย เสียความมั่นใจไปเลย
"งั้นมายืนข้างๆ กับเราดิ ให้นิลช่วยดูให้อีกทีก็ได้" สนท้าพิสูจน์
ต้นจึงมายืนเคียงข้างกับสน นิลเข้ามายืนดูใกล้ๆ แล้วก็ค่อยๆ พิจารณา สุดท้ายก็พบว่าสนสูงเลยต้นไปประมาณสามถึงสี่เซ็นติเมตร ก็ไม่สูงกว่ากันเท่าไหร่หรอก
"สนสูงกว่าต้นนิดนึงจริงๆ"
"เห็นไหมล่ะ" สนหันไปยิ้มและหัวเราะกับเพื่อนรักที่หน้าม่อยไปเล็กน้อย
"ก็ได้ เดี๋ยวเราจะกินนมให้เยอะๆ เลยคอยดู จะได้สูงกว่านาย" ต้นทำหน้าทะเล้นแล้วก็หัวเราะ
"ต้นกับสนดูสนิทกันจังเลยนะ ดูๆ ไปก็เหมือนเป็นแฟนกันเลย"
อยู่ดีๆ นิลก็พูดขึ้นมาอย่างนั้น แถมยังยิ้มเหมือนกับเป็นเรื่องธรรมดาเสียอีก ต้นกับสนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ตอนเรียนมัธยมก็โดนเพื่อนล้อว่าเป็นคู่เกย์กันมาแล้ว พอมาเรียนมหาวิทยาลัยก็ไม่พ้นถูกมองอย่างเดิมอีกจนได้
พอกลับมาที่ห้องและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวนอนแล้ว สนก็ชวนต้นมาเล่นเกมส์สนุกๆ ก่อนนอนอีกรอบ คราวนี้สนมีตะปูขนาดสองนิ้วเศษๆ สิบกว่าตัววางอยู่บนโต๊ะที่ใช้ทำงาน ตะปูอีกตัวหนึ่งเสียบลงในแนวตั้งกับขวดเล็กๆ ที่มีกระดาษอุดอยู่จนเต็ม
"เรามีตะปูอยู่สิบสองตัว นายทำยังไงก็ได้ให้ตะปูสิบสองตัวนี้ขึ้นไปอยู่บนตะปูตัวนี้ที่เราตั้งไว้ ห้ามใช้อย่างอื่นช่วยนะ"
ฟังโจทย์แล้วต้นก็โอดครวญ "โห...แล้วเราจะเอาไปวางได้ยังไงล่ะ มันก็ตกหมดสิ"
"ลองดูก่อน"
สนบอกแล้วก็ลุกจากเก้าอี้ ให้ต้นมานั่งแทน จากนั้นต้นก็พยายามหาวิธีเอาตะปูสิบสองตัวไปวางบนตะปูตัวเดียวที่ตั้งอยู่บนขวดให้ได้ ไม่ว่าจะหาจุดสมดุลยังไงก็ตั้งไม่ได้ ต้นพยายามเอาตะปูมาสานกันแต่ก็สานไม่ได้ ทำสารพัดอย่างก็ยังไม่เป็นผล สนพยายามบอกใบ้ให้แล้วต้นก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี
"นายเฉลยดีกว่า งงแล้ว"
สนจึงนั่งลงบนเก้าอี้แทนต้น ต้นคอยยืนดูอยู่ข้างๆ พร้อมกับคอยลุ้นไปด้วย สนเอาตะปูแท่งหนึ่งวางเป็นแกน จากนั้นก็เอาตะปูที่เหลือวางสลับกันไปมาเหมือนก้างปลา ให้ส่วนหัวของตะปูเกาะอยู่ที่แกน จากนั้นก็เอาตะปูตัวสุดท้ายวางทับลงบนแนวก้างปลานั้น สนจับหัวและปลายของตะปูที่ใช้เป็นแกนแล้วก็ยกขึ้น ตะปูที่สลับเป็นแนวก้างปลาทิ้งตัวลงมาเป็นทรงคล้ายหลังคาโดยไม่หลุดออกจากกัน แล้วสนก็นำหลังคาตะปูไปวางไว้บนตะปูที่ตั้งอยู่ ค่อยๆ ปล่อยมือออก สุดท้ายตะปูทั้งสิบสองตัวก็ไปอยู่บนตะปูตัวเดียวจนได้ ต้นปรบมือเปาะแปะชมใหญ่
"โห...สนเก่งจังเลย คิดได้ไงเนี่ย"
ต้นก้มลงไปดูใกล้ๆ อย่างตื่่นเต้น ถ้าไม่เฉลยต้นคงไม่มีทางนึกออกแน่นอน สนว่าจะหันไปคุยอวดกับเพื่อนเสียหน่อย แต่ไม่รู้ว่าหันและยกแขนอีท่าไหน ข้อศอกกระแทกลงบนหน้าผากต้นที่ก้มดูอยู่ใกล้ๆ อย่างจัง
"โอ๊ย!" ต้นร้องอุทานพลางเอามือกุมที่หน้าผาก หน้าตาเหยเก
"เจ็บหรือเปล่าต้น" สนรีบลุกขึ้นมาดูอย่างตกใจ
"เจ็บอ่ะ"
"ไหนๆ ขอดูหน่อย"
ต้นเอามือออกให้สนดูรอยตรงหน้าผาก พอสนก้มลงไปดูใกล้ๆ ก็เห็นรอยแดงและบวมขึ้นมาเล็กน้อย
"เดี๋ยวเราเอายาหม่องมาทาให้นะ" สีหน้าและน้ำเสียงฟังดูเป็นห่วงมาก
ว่าแล้วสนก็วิ่งจู๊ดไปค้นในกระเป๋าของตัวเอง ไม่นานนักก็ได้ยาหม่องมา เปิดฝาแล้วก็ค่อยๆ ทาให้ต้นอย่างเบามือ
"เราขอโทษนะต้น เราไม่ได้ดูน่ะเมื่อกี้" สนทำหน้ารู้สึกผิด ตั้งแต่รู้จักกันมาก็ไม่เคยทำให้ต้นเจ็บตัวเลย สนไม่เคยเล่นแรงๆ กับต้นเหมือนกับเพื่อนผู้ชายคนอื่นๆ มีแต่คอยดูแลทะนุถนอมไม่ให้ใครมาทำอะไร
"ฮือ...จะฟ้องแม่" ต้นนิ่วหน้า
สนขำเบาๆ แต่ก็อดสงสารคนเจ็บไม่ได้ อยู่ดีๆ ความรู้สึกอยากจะกอดคนตรงหน้ามาปลอบใจก็แว่บมาในความคิด สนวางยาหม่องลงบนโต๊ะแล้วก็กอดต้นไว้อย่างที่ใจคิดเสียเลย เขาชอบกอดต้นบ่อยๆ อยู่แล้ว
"ขอโทษนะต้น เราไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะ" สนพูดพร้อมกับลูบหลังเพื่อนไปด้วยเบาๆ
น้ำเสียงและสัมผัสที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยนนั้นทำให้ต้นรู้สึกดีมากทีเดียว อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้จะอยู่กับต้นไปอีกนานแค่ไหนหนอ อีกไม่นานสนก็คงมอบให้คนอื่นไปแล้ว
"นอนดีกว่านะต้น"
พูดแล้วสนก็ปล่อยอ้อมแขนออก
"เจ็บมากไหม"
ต้นพยักหน้า สนจับไหล่สองข้างต้นไว้แล้วก็ยืดตัวขึ้นเป่าหน้าผากของต้นเบาๆ ตรงรอยบวม ระยะประชิดขนาดนี้ทำให้คนตรงหน้าถึงกับมองอย่างประหม่า เขินจนต้องหลบตา
"ดีขึ้นไหม"
ต้นพยักหน้า แล้วสนก็เป่าลงไปที่หน้าผากของต้นอีกรอบ
"พอแล้ว"
"ทำไม หายเจ็บแล้วเหรอ" สนหยุดถามอย่างแปลกใจ
"เปล่า...เหม็นขี้ฟัน"
แล้วต้นก็หัวเราะร่าชอบใจที่แกล้งเพื่อนได้ วิ่งขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วก็เอาผ้าห่มมาคลุมโปงไว้ สนวิ่งตามไปแล้วก็พยายามดึงผ้าห่มของต้นออก เสียงหัวเราะสนุกสนานดังไปทั่วไปห้องเลยทีเดียว
"โอ๊ย"
เสียงร้องของต้นทำให้สนต้องหยุดด้วยความตกใจ
"เฮ้ยต้น เป็นไร"
ต้นค่อยๆ โผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มแล้วก็หัวเราะ "เปล่า"
สนนั่งมองดูเพื่อนแล้วก็ยิ้มชอบใจ เห็นต้นกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วสนก็มีความสุขมากทีเดียว ความสุขและอบอุ่นใจที่เกิดจากความผูกพันที่ยาวนานอย่างนี้ไม่มีใครสามารถให้สนได้เหมือนต้นหรอก จะว่าไปก็ไม่มีใครสามารถทดแทนได้ด้วยซ้ำ
สนนอนลงไปบ้าง เขยิบหมอนเข้ามาใกล้ๆ กับต้นแล้วก็หันไปมองคนที่นอนข้างๆ ด้วยรอยยิ้มเป็นสุข
"นายรู้ไหมต้น ตั้งแต่เรามีนายเป็นเพื่อน...เรามีความสุขมากเลยรู้ไหม"
สนพูดประโยคนี้บ่อยๆ ได้ฟังทีไรต้นก็ยิ้มทุกครั้ง
"วันนี้...เราไปคุยกับน้ำผึ้งมาก็เลยกลับมาช้าหน่อย"
จากที่ยิ้มๆ อยู่ต้นก็เริ่มทำหน้าเศร้า สีหน้าและแววตาอย่างนี้แหละที่สนเห็นแล้วทนดูไม่ได้
"เราบอกเขาว่า...เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า น้ำผึ้งก็โอเคนะ ไม่มีปัญหาอะไร เมื่อกี้ตอนที่เล่นบาสเราก็คุยกับเขาเรื่องนี้แหละ สงสัยเขาจะไม่เชื่อมั้งก็เลยโทรมาถามให้แแน่ใจ แต่เราก็ไม่อยากเป็นมากกว่านี้จริงๆ นะต้น"
ต้นมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ "ทำไมล่ะสน นายไม่ชอบน้ำผึ้งแล้วเหรอ"
"ก็ไม่ถึงกับไม่ชอบหรอก แต่เราคิดว่า...เป็นเพื่อนกันดีกว่า ตอนนี้...เรายังไม่อยากมีแฟนน่ะต้น เราอยู่เป็นเพื่อนกับนายอย่างนี้ก็ดีแล้ว นายรู้ไหม...ต่อไป...พอเราโตขึ้น เราสองคนคงไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้แล้วนะต้น เราสองคนก็คงจะแยกย้ายกันไปทำงานคนละที่แล้วก็มีชีวิตของตัวเอง ตอนนั้นเราค่อยมีแฟนกันก็ได้ แต่ว่าตอนนี้...เราอยากมีเวลาอยู่เป็นเพื่อนกับนายให้มากที่สุด ดีไหมต้น นายคิดเหมือนเราไหม"
ต้นมองเพื่อนด้วยความรู้สึกทึ่ง เป็นไปได้หรือที่ผู้ชายคนหนึ่งจะยอมฝืนความต้องการของตัวเองเพื่อให้เวลากับเพื่อนมากขึ้น สนจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไรกัน
"ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ ถึงนายจะมีแฟนเราก็ยังเจอกันอยู่ ไม่เห็นเป็นไรเลย" ต้นแย้ง
จะไม่เป็นไรได้ยังไงล่ะต้น เราไม่อยากเห็นสีหน้าและแววตาอย่างนั้นของนายอีกแล้วรู้ไหม ตอนที่สนเป็นแฟนกับเฟิร์นต้นก็ทำสีหน้าและแววตาอย่างนี้ แล้วก็หายหน้าหายตาไปเลยจนสนรู้สึกเหมือนชีวิตขาดสิ่งสำคัญไป สนไม่อยากให้ต้นห่างเหินกับสนอย่างนั้นอีกแล้ว
"ไม่รู้สิ แต่เรา...ยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้จริงๆ นะต้น แล้วนายล่ะต้น นายก็ยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้ใช่ไหม"
ต้นส่ายหน้าช้าๆ "ยังหรอก"
"ดีแล้ว เราอยู่เป็นเพื่อนกันอย่างนี้ไปก่อนนะต้น ถ้าเป็นไปได้เราก็อยู่ด้วยกันอย่างนี้จนเรียนจบเลยดีไหม"
"ได้" ต้นลากเสียงยาวแล้วก็ขำ "ว่าแต่นายเหอะ อยู่กับเราอย่างงี้นายจะไม่เหงาแย่เหรอ"
"เราก็ไม่เคยเหงาเลยนะต้นตั้งแต่มีนายเป็นเพื่อน"
ต้นพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้อยู่ดี
"ถามตรงๆ เลยนะสน นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่าถึงได้คิดอย่างงี้ เรา...ทำอะไรให้นายคิดมากหรือเปล่า"
สนนิ่งเงียบและครุ่นคิดอยูสักพัก ก่อนจะตัดสินใจบอกไปตามตรง "ก็...เรากลัวว่านายจะน้อยใจไงถ้าเกิดว่าเรา...ไม่มีเวลาให้นายเหมือนเดิม"
"เฮ้ยสน อย่าคิดอย่างงั้นสิ ถ้านายทำอย่างงี้เพราะกลัวเราน้อยใจเราไม่เห็นด้วยนะ เราจะเสียใจมากเลยรู้ไหมถ้าเราทำให้..."
"ต้น" สนเรียกชื่อเพื่อนสวนขึ้นมาทั้งๆ ที่ต้นยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ
"ฟังเราก่อนนะ ไม่ใช่แค่เราไม่อยากให้นายน้อยใจเท่านั้นนะต้น แต่เราก็อยากมีเวลาอยู่กับนายให้มากที่สุดไง เราบอกนายแล้วไงว่าเรา...มีความสุขมากที่ได้อยู่กับนาย พูดตามตรงเลยนะต้น เราอยู่กับคนอื่นๆ เราก็ไม่มีความสุขเหมือนอยู่กับนายหรอก ไม่ว่าใครก็ทำให้เรามีความสุขเหมือนนายไม่ได้ จริงๆ นะต้น"
"แล้วมันแทนกันได้เหรอ" ต้นถามเพื่อความแน่ใจเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าสนยังยืนยันเหมือนเดิมต้นก็จะไม่เซ้าซี้อีกแล้ว
"แทนไม่ได้หรอกต้น" สนหยุดเว้นจังหวะ "เราหมายถึง...ไม่มีใครทำให้เรามีความสุขเหมือนเวลาที่เราอยู่กับนาย"
"ทำไมล่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
สนตอบแล้วก็เหยียดยิ้ม น่าเสียดายที่สนยังไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้คือความรัก แต่ถึงสนจะไม่รู้ก็ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่ให้สนได้อยู่กับต้นเหมือนเดิมอย่างนี้ ขอแค่ให้ต้นไม่ทำตัวห่างเหินหมางเมินไปเหมือนคราวนั้นสนก็พอใจแล้ว จะต้องแลกด้วยอะไรสนก็ยอม
"เราชอบเวลานายยิ้มแบบนี้ น่ารักดี" ต้นบอกอย่างเขินๆ
"จริงเหรอ"
ว่าแล้วสนก็เขยิบใบหน้าเข้ามาหาต้น เหยียดยิ้มพร้อมกับทำหน้าทะเล้นส่ายไปส่ายมาอย่างสนุก ต้นอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ก็เลยบีบจมูกเข้าให้เบาๆ แล้วก็หัวเราะชอบใจกันสองคน เวลาหมั่นเขี้ยวทีไรต้นมักจะบีบจมูกสนเล่นทุกที
"ยังเจ็บอยู่ไหม"
สนถามอย่างเป็นห่วง ต้นยังไม่ทันจะได้ตอบด้วยซ้ำสนก็เป่าลมลงบนหน้าผากของต้นเสียแล้ว
"หายเจ็บไวๆ นะ"
แล้วสนก็กลับมานอนที่ของตัวเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมสนถึงมีความสุขมากทุกครั้งที่ได้ดูแลผู้ชายคนนี้อย่างทะนุถนอม ก็เพราะมีความสุขมากอย่างนี้นี่แหละสนถึงไม่ต้องการที่จะสูญเสียมันไปอีกแล้ว แค่คิดถึงตอนนั้นที่ต้นหายหน้าหายตาไปสนก็ยังใจเสียไม่หาย ยังไงๆ สนก็ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกไม่ได้
ต้นนอนยิ้มเขินอย่างยากที่จะห้ามได้ แม้ว่าจะเล่นถึงเนื้อถึงตัวกันบ่อยๆ จนเป็นเรื่องธรรมดาก็ยังอดเขินกับการเล่นอย่างนี้ของสนไม่ได้
"เขินอะไร" สนหันมาถาม
ต้นหันไปมองเพื่อนรัก ยิ้มอย่างมีความสุข ดูเหมือนว่าอีกคนก็ดูจะมีความสุขมากเช่นกัน
"ไม่รู้เหมือนกัน"
ในวันข้างหน้า ต่างคนก็อาจจะแยกย้ายกันไปมีชีวิตของตัวเอง แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับตอนนี้หรอก วันเวลาที่เหลืออยู่อีกสี่ปีในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ จะเป็นช่วงเวลาที่พิเศษสุดที่ต้นกับสนจะร่วมกันสร้างให้เป็นความทรงจำที่สวยงามและน่าจดจำ ทำให้เหมือนกับช่วงเวลาที่สองคนเคยผูกพันกันที่หมู่บ้านเล็กๆ ที่นครปฐม
นี่แหละ...มิตรภาพที่แสนอบอุ่นของต้นกับสนที่ไม่มีใครสามารถแทรกกลางได้ มิตรภาพนี้นี่แหละที่ได้แปรเปลี่ยนเป็นความรักที่จะผูกพันสองชีวิตให้รักกันอย่างลึกซึ้งและอบอุ่นตลอดไป
จบตอนพิเศษ 2อ่านจบ บวกเป็ด คอมเมนต์ ทุกเรื่อง ทุกตอน 
หัวข้อ: ▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย - SP6: จากเพื่อนสู่รัก [5.2.2017] ░ ▒ ▓ (อ่าน 193643 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก