❤ถ้ากรี้ดกร้าดในทวิต ฝากติดแทค #ยิ้มหวานของหมอ ด้วยน้า จะเข้าไปส่อง : )❤ใครเล่น ask fm ไปคุยกับยิ้มหวาน&หมอได้น้า ยูสนี้ค่ะ sweetysmileanddoctor-[2]-
ใครก็ไม่รู้พูดไว้ แต่ผมเห็นคนเอามาโพสใหม่ในเฟสบุ๊คเมื่อคืน
ว่า...ถ้าความบังเอิญเกิดขึ้นมากกว่าหนึ่งครั้ง
เราน่าจะเริ่มเรียกมันได้ในคำอื่น
ผมนั่งเท้าคาง มองกระเป๋าสตางค์ตรงหน้าแล้วครุ่นคิด
เราน่าจะเริ่มเรียกมันได้ว่า –
พรหมลิขิต - - - -
* เปล่า
* ^ ^
*ดีใจอยู่
*ดีใจ?
*เอ้ย! พิมพ์ผิดคน
*คือกำลังบอกเพื่อนว่าเจอเจ้าของชีทแล้วเลยดีใจอ่ะ
*ไปแล้วนะ เจอกันวันจันทร์
*อืม
*เจอกันๆ คืนนั้นไลน์ผมดังแจ้งเตือนแบบเอาเป็นเอาตาย ข้อความสั้นๆถูกส่งมาจากไอ้พวกเพื่อนเลว
พวกมันออกไปแดก เอ้ย! ดื่มเหล้ากันอีกแล้ว
และผมก็ตอบกลับไปด้วยความมั่นใจเลยว่าผมไม่ไป...
* สัดเหี้ยสัดหมา
* ไอ้ซาฟารีเวิร์ล มึงอย่ามาอ่อน
* เค้ามากันยกแกงค์ขาดแค่มึงเนี่ย!!!
* สัดด ก็กูบอกว่ากูไม่ออกไป
* เหตุผล!
* กูจะรีบนอนแม่ง
* รีบเหี้ยรีบห่าอะไร
* ปกติมึงเคยนอนหัวค่ำเหรอ!
* กูจะรีบนอน....
.
.
.
.
.
.
* วันจันทร์จะได้มาถึงไวๆ ผมรู้สึกเลยครับว่ามันเงิบแดก...
* ขอให้ไข้หวัดนกแดกมึงเฉียบพลัน
* เอาให้วันจันทร์ไปเรียนไม่ได้แม่ง แช่งกูอีก....
* - _ -
ผมตอบมันกลับไปแค่นั้นแหละครับ แต่การที่มันไม่มาเซ้าซี้กันอีกก็เดาได้ไม่ยากว่ามันคงเข้าใจ...
ผมมุดตัวลงผ้าห่ม ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มหน่อยๆ แต่ผมแม่งโคตรอยากนอนชิบหาย
ว่าแล้วก็ฝันดี...
,
เช้าวันจันทร์ผมรอคอยมาถึง...
วันนี้ผมตื่นแต่เช้า แถมยังขี้เก็กพอจะขับรถออกมาทั้งที่ปกติแล้วผมชอบขึ้นรถไฟฟ้ามากกว่า มาถึงก็ประสาทเสียเลยครับ --
ที่จอดไม่มี! ระหว่างที่กำลังวนรถไปมาอย่างหัวเสียอยู่นั่น ไลน์ผมก็เด้งอีกแล้ว
ถ้าไอ้พวกเชี่ยนั่นส่งมานะ ผมจะบล๊อคแม่งจริงๆด้วย
* ถึงโรงอาหารแล้วนะ
* นั่งอยู่ชั้น2 เช้ดโด้วสิครับ!!จากที่แค่เซ็งๆเรื่องหาที่จอดไม่ได้ ตอนนี้มันเริ่มอัพเลเวลขึ้นเป็นความเฟลครับ ไม่ใช่เฟลธรรมดา
แม่งเฟลเป็นตำนานเล่าขานสืบไป!
ความประทับใจแรกที่ดีคือเหี้ยอะไรครับ ไม่รู้จัก...
ผมมาสาย...
ระหว่างนั้นผมก็สังเกตเห็นที่จอดรถจนได้ ว่าแล้วก็ไม่รอช้า ผมรีบเลี้ยวรถเข้าไปเพื่อจะถึงที่จอดให้เร็วที่สุด
ดีมาก -- ในซอยนี้มีรถผมคันเดียว ไม่มีใครแย่งกูได้แน่นอน...
ระหว่างที่กำลังกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจคนเดียวนั่นเอง เชฟโรเลตนรกแตกจากที่ไหนไม่รู้แม่งก็เลี้ยวปัดล้อสวนเลนเข้ามา แล้วก็มาจอดจ่อตูดรถผมที่กำลังทิ่มหัวไปข้างหน้าเพื่อจะถอยหลังเข้าซองแบบพอดิบพอดี
สังเกตอยู่ไม่นานก็รู้ ว่านั่นรถเพื่อนกูเอง!
ยิงพลังทางสายตาผ่านกระจกใส่กันอยู่ไม่นาน ไลน์ผมก็เด้ง
* หล่อเหี้ย มึงไปจอดช่องอื่นไป เบนซ์มึงคันเล็ก ช่องนี้มันกว้าง ไอ้สัด.... กูนี่ซึ้งกับตรรกะมึงแป้บ
ผมไม่รอช้า โทรหามันทันทีครับ ไม่ต้องทักต้องทายกันละ ผมรีบตะโกนใส่แม่งเลย
“สัด ถอยหลังไปไอ้เหี้ยกูรีบ"
“รีบหน้ามึงสิ เรียนบ่ายโมงนี่สิบเอ็ดครึ่ง"
“ไอ้เหี้ย ไอ้สันดานเสือก!"
“นั่นๆ ทำเป็นด่ากู ไปหายิ้มหวานอ่ะดิ"
โคตรเกลียดคำที่มันเรียกเขาครับ
กูจะเก็บไว้เรียกคนเดียวเหอะแม่ง!
“สัด! เค้ามาถึงละเนี่ย มึงถอยไปเลย กูรีบไอ้เหี้ย"
“รางวัลสำหรับเด็กดีล่ะคร้าบพี่หมอ~~”
ดีกับพ่อมึงสิ!
“เดี๋ยวกูเลี้ยงเหล้าก็ได้แม่ง มึงถอยไปไป๊!”
“คร้าบโผมม~”
“สัด! ถอย!!”
ผมได้ยินเสียง ตุ้บ! เดาว่ามันคงโยนโทรศัพท์ไว้บนเบาะข้างคนขับ เพราะตอนนี้รถมันถอยออกไปแล้ว แต่ผมยังได้ยินเสียงมันมาจากที่ไกลๆ
“เดี๋ยวกูเอาไปจอดเทียบฟุตบาทหน้าคณะนะ ตอนเย็นมาจ่ายค่าปรับให้กูด้วย"
“เออแม่ง!”
ได้ทีละแม่งเอาใหญ่ครับ มึงวนสักพักแม่งก็มีที่จอดละเนี่ย ถามว่าจะเอารถไปให้ตำรวจมันล็อคล้อเล่นเพื่อ?
ตำรวจแม่งก็กวนตีนโคตร บางทีแวะหย่อนงานห้านาทีแม่งมาละ ล๊อคล้อกูเฉ๊ย...
ผมนี่งง...
“มึง! อย่าเพิ่งวาง รถกูจอดรถเสร็จ เดี๋ยวพากูไปแวะส่งหน้าตึกถาปัตย์หน่อยดิ"
พอแม่งได้ยินผมพูดอย่างนั้นก็แซวผมแบบสะใจโคตรครับ แถมยังผิวปากปิดท้ายยกใหญ่
ตอนเด็กๆพี่เลี้ยงมึงเอานกหวีดคลุกข้าวให้แดกเหรอ?
แม่งเหมือนจะรู้ว่าผมด่าอยู่ในใจครับ เชี่ยแม่งทำท่าเหมือนจะไม่รอผม เพราะมันกำลังถอยรถออกไปแล้ว แบบเร็วโคตรเร็ว
“กูเลี้ยงเหล้ามึงสองวันเลยมา! รอกูก่อนไอ้สัด!”
“ได้ครับเพื่อน ถ้าจีบติดต้องเลี้ยงเหล้าอีกรอบด้วยนะ"
“แล้วถ้ากูจีบไม่ติดอะ"
“มึงก็เลี้ยงเหมือนเดิมจ้าา"
เหี้ยจังนะครับมึง... ,
15 นาทีหลังจากที่เขาไลน์มาบอกผมว่ามาถึงแล้ว ผมก็มายืนหอบแดกอยู่หน้าโรงอาหารถาปัตย์
เค้าบอกว่าอยู่ชั้น 2 ว่าแต่บันไดแม่งอยู่ตรงไหนวะ?
งมอยู่ไม่นาน ในที่สุดผมก็มาเหยียบโรงอาหารชั้น 2 ของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ครับ
เพิ่งเคยมาครั้งแรกเนี่ยแหละ...
การหาตัวเขาไม่ใช่เรื่องยากเลยครับ เพราะตัวสว่างมาก เหมือนมีแสงวาวๆวิ้งๆออกมารอบตัวยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก ยิ้มนึงนี่ไอ้โรงอาหารนี่ก็ไม่ต้องเปิดไฟเลยมั้ง สว่างปิ๊งๆทันตาเห็น
...เพ้อเจ้อไปอีกกู
ตึ๊งตึง * อยู่นี่ๆ อ่านไลน์จบผมก็มองไปทางเขา แล้วก็เห็นว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นยกมือขึ้นมาโบกแล้วก็ส่งยิ้มให้ผม พอผมหันไปมองสบตาปุ๊บ เจ้าตัวก็กวักมือเรียกใหญ่เลย ใครอยู่แถวนั้นก็หันมามองหมดอ่ะ เด่นจริงๆคนอะไร
“หวัดดี รอนานป่ะ?”
ทำเหมือนหล่อมากครับ ในใจนี่โคตรสั่นเลย...
“ไม่นานนะ นั่งเล่นไปเรื่อยๆ หิวยัง?”
"นิดหน่อย" ผมตอบพลางวางกระเป๋าแล้วนั่งลงบนเก้าอี้
หันซ้ายหันขวา ดูๆแล้วคนยังไม่เยอะเท่าไหร่ครับ น่าจะเป็นเพราะพวกที่มีเรียนตอนเช้าน่าจะยังไม่ลงมาพักเที่ยงกันมั้ง ไม่ใช่คณะผมนี่ ก็เลยได้แต่เดาไปเรื่อย
"เดี๋ยวเลี้ยง แนะนำหน่อยดิ กินไรดิ"
เขาได้ยินคำพูดผมแล้วหลุดยิ้มหน่อยๆ ก่อนจะทำหน้าครุ่นคิด
น่ารักโคตรบ้า กรุณาพากูไปแอดมิดทีครับ...
“ก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่มั้ย อร่อยนะ"
“อยากกินเองอ่ะดิ?”
ผมถามล้อๆครับ แล้วก็หลุดหัวเราะออกมาตอนเค้าทำหน้ามุ่ย
น่ารักจังโว้ย! แทบวิ่งเอาหัวไปโขกเสาแม่ง ชอบมาก! ช่วยด้วย!
“ก็อยากกินนะ แต่ร้านนี้อร่อยจริงๆนะ นั่งรอแป้บ เดี๋ยวเราลุกไปซื้อให้"
“เดี๋ยว!” ผมเผลอหลุดปาก แล้วคว้าข้อมือเขาเอาไว้ เหยย! ไม่ได้ตั้งใจ! "'นั่งรอนี่แหละ เดี๋ยวไปซื้อให้เอง"
อีกฝ่ายชะงักนิดหน่อย มองหน้าผมเหมือนอยากถามว่า
เอาจริงอ่ะ? “แล้วรู้เหรอว่าร้านไหน?”
“ก็บอกดิ..."
ต่อปากต่อคำกันไปซะอย่างนั้น
แล้วเขาก็บอกชื่อร้านผม...
“น้ำอะ กินอะไร?”
“น้ำเปล่า เอาแบบไม่เย็นนะ"
“อือ นั่งรอนี่แหละ"
ได้ยินอย่างนั้นเขาก็ส่งยิ้มมาให้ผม แล้วพยักหน้ารับครับ
ใจละลายไปเลยกู...
เหี้ยครับผม - บันไดลงชั้น1 อยู่ทางไหนวะ ตาพร่าหาไม่เจอแล้วแม่ง....
,
ตลกดี -- พอกินข้าวเที่ยงกันเสร็จ เขาก็ค้นกระเป๋า และพบว่าน่าจะลืมชีทของผมไว้ในรถ
ผมนั่งเท้าคางมองคนที่คุ้ยทุกอย่างออกมาจากหลุยส์วิตตองใบโต (ขอบอกว่าขนของมาเรียนเยอะโคตร เอามาทำอะไรนักหนาวะ?) แล้วบ่นอะไรก็ไม่รู้อยู่คนเดียวครับ
จับใจความเอารวมๆว่า เจ้าตัวมั่นใจมากครับว่าหยิบชีทผมมาแล้ว ทำไมหาไม่เจอ
พาลไปอีกว่าชีทมันต้องหายตัวได้ เห็นแล้วรู้สึกอยากยิ้มออกมาซะจริงๆ
ผมยิ้มไม่บ่อยครับ แต่นาทีนี้นี่โคตรอยากยิ้มเลย!
“ยิ้มทำไม ถ้าชีทหายนี่ไม่ตลกนะ!”
“อย่าซีเรียสดิ"
“ก็เรากลัวมันหาย รอแป้บนึง ขอเดินไปดูที่รถก่อน"
พอเขาทำท่าจะลุกขึ้น ผมก็ลุกตามเลยครับ แล้วถือจานเปล่าๆทั้ง 2 ใบขึ้นด้วย
“เอาจานไปเก็บแล้วไปด้วยกันนี่แหละ"
เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะส่งสายไปยังกระเป๋าสตางค์ที่วางอยู่ตรงมุมหนึ่งของโต๊ะ – อ้าว ของผมนี่หว่า
“ฝากถือหน่อยดิ มือไม่ว่าง...”
เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ของผมขึ้นมาถือไว้ในมือคู่กันกับโทรศัพท์มือถือของเขา แล้วเดินตามผมไปเก็บจาน
โชคดีที่ชีทของผมมันหล่นอยู่ในรถจริงๆ
เขาส่งชีทคืนมาให้ผมพร้อมรอยยิ้ม แล้วแกล้งแซวหน่อยๆว่าอย่าเอาชีทไปทิ้งไว้ที่ไหนอีกล่ะ
เราแยกกันตรงนั้น -- แต่ผมจะไม่ยอมให้เรื่องของเราจบลงตรงนี้อย่างแน่นอน
,
ฝ่าแดดร้อนฆ่าพ่อมาถึงคณะได้ ผมก็เดินตรงเข้ามาที่ห้องเรียนครับ เหลืออีก 15 นาทีกว่าจะถึงเวลาเรียน ผมเลยไลน์ไปฝากเพื่อนซื้อขนม เรียนไปกินขนมไปไม่ง่วงดี...
ไม่ทันทำอะไร ไลน์ผมก็ดังแจ้งเตือนอีกแล้ว
เป็นเขาที่ส่งข้อความมาให้ผม
เหมือนรู้ใจเลย...คือผมอยากส่งอะไรไปให้เขานะ แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
สิ่งที่เขาส่งมาให้ผมเป็นรูปภาพครับ รูปบัตรนิสิตของผมนี่หว่า...
* กระเป๋าตังค์เราสลับกันอ่ะ ผมอ่านจบก็หยิบกระเป๋าตังค์ตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง อ่าว? นี่ก็กระเป๋าผมนี่หว่า
พอเปิดกระเป๋าออก ผมก็รู้ในตอนนั้นเลยว่าเราใช้กระเป๋ายี่ห้อเดียวกัน แถมยังรุ่นเดียวกันอีก
รูปบัตรนิสิตเขาอยู่ตรงหน้าผมเลยครับ... ขนาดหวีผมเรียบแปล้ถ่ายรูปหน้าตรงยังดูดีโคตร
ก่อนที่ผมจะห้ามใจตัวเองไม่ไหว แล้วเริ่มค้นกระเป๋าสตางค์เขาทุกซอกทุกมุม ผมต้องรีบปิดมันลง แล้วโยนไปที่มุมโต๊ะ เหมือนไอ้กระเป๋าตังค์นี่มันจะลวกมือ แล้วกลับมาตอบไลน์ก่อน
* เออ จริงด้วย
* เดี๋ยวเราเรียนเสร็จแล้วเอาไปคืนนะ
* อาจจะเลิกช้าว่ะ ว่ะ – กูหลุดว่ะใส่เค้าไปได้ยังไงวะ!
ไลน์แม่งเหี้ยตรงนี้ เหี้ยตรงกดส่งอะไรไปแล้วมันลบไม่ได้นี่แหละ
โอ้ยยย!!!
* ไม่เป็นไร
* เราว่างว่ะ
* ^ ^
* อืมว่ะ
* 55555555 เลย ว่ะ แข่งกันไปซะอย่างนั้น?
แล้วเขาก็ส่งสติ๊กเกอร์ OK ! มาให้ผมครับ ก่อนจะพิมพ์่ต่อมาว่า
* ...ว่ะ ^^ โอ่ยยย กูจะบ้าว่ะ!
ไม่ทันได้ตอบเขากลับไปครับ ไอ้พวกเพื่อนเวรก็ยกโขยงกันเข้ามาในห้องเรียนเป็นที่เรียบร้อย
“อ่ะ หนมมึง! -- อ้าว แล้วทำไมมึงโยนเป๋าตังค์ไปไว้โน่นล่ะวะ เดี๋ยวแม่งก็หายหรอก มาๆ เอาตังค์คืนกูมา หนม 2 กล่องสี่สิบ กูคิดห้าสิบครับเพื่อน อ๊ะ! อย่าปฏิเสธ ไม่ต้องเกรงใจกู ไม่ต้องทอนด้วยนะ กันเองๆ"
มันพูดพลางหยิบกระเป๋าสตางค์ของผมขึ้นมาครับ เห็นอย่างนั้นผมก็รีบพุ่งตัวไปคว้ากระเป๋าตังค์มากอดไว้ทันที
ท่าทีของผมทำเอาเพื่อนห้าหกคนในกลุ่มหุบปากเงียบกริบ -- แล้วส่งสายตามองมาอย่างจับผิด
“แค่สิบบาทมึงให้กูไม่ได้หรา~”
เชี่ย – ใช่ที่ไหนเล่า!
มันพูดพลางยื่นมือมาจะฉกกระเป๋าตังค์ไปจากอกผมครับ! กูนี่ก็หวงมากกอดแน่นเชียว!
หวงจนไม่รู้ตัวว่ามีอีกคนที่ขยับอ้อมมาทางด้านหลัง ล็อคแขนผมไว้
แม่งทำงานเป็นทีมกันมากครับพวกมึง เรื่องจริงจังให้มันได้อย่างนี้มั่งสิเว้ย!
ผมมองกระเป๋าตังค์ยอดรักลอยออกไปจากอกด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์
ต้องยอมสารภาพสินะ...
“เฮ้ย! อย่าเปิดนะมึง! นั่นมันกระเป๋าตังค์ของเค้า!”
“เค้า? เค้าแมว?”
เค้าแมวหน้ามึงสิ ไอ้สัด!
“ข...ของ
ยิ้มหวาน...”
โอ้ยเชี่ย แล้วกูเนี่ยจะเขินทำห่าอะไร!!
“หาา? เดี๋ยวๆ นี่ถึงขั้นแชร์กระเป๋าตังค์กันแล้วเหรอวะ?”
“แชร์พ่องสิ! ก็กูไปกินข้าวกับเค้ามาวันนี้ แล้วดันสลับกระเป๋าตังค์กัน คือมันยี่ห้อเดียวกันรุ่นเดียวกันมึงเข้าใจปะ!”
"อืม...อืม..” ตอนนั้นเองที่ไอ้เนิร์ดประจำกลุ่มเดินเอามือลูบคางทำหน้าเคร่งขรึมฝ่าทุกคนมาทางผม แล้วพูดต่อ "ข้าว่าพวกเจ้านั่นช่างมีชะตาที่ต้องกัน..." มึงก็เข้าโหมดอิทธิฤทธิ์มังกรหยกไปซะงั้น
ส่วนไอ้พวกที่เหลือก็เอาแต่
อั้ยยย! ล้อกันไม่ต่างกับเด็กประถม กูนี่ก็บ้าเนาะ ไปเขินตามพวกมันอีก
“เออ พวกมึงแม่งโวยวายจังเว้ย! แยกย้ายนั่งที่ไป จารย์จะมาแล้วแม่ง"
ผมบ่นกลบเกลื่อนหน่อยๆก่อนจะยกขาขึ้นถีบหน้าแข้งพวกมันเรียงตัวไปเลย แล้วนั่งลงแกะขนมที่ได้มา สักพักไลน์ผมก็เด้งอีกรอบ พร้อบกับที่ทุกคนหันมามองผมขวับ!
* ถ้าต้องใช้เงินหยิบในกระเป๋าใช้ไปก่อนได้
* แต่ตอนได้กระเป๋าคืนแล้วต้องคืนเราด้วยนะ ^^
* อ๋อ... ว่ะ!
* โหหหห
* คิดว่าจะเลี้ยง แล้วเขาก็ส่งสติ๊กเกอร์หน้ามุ่ยมาให้ผมครับ
น่ารักโคตร...
ผมเลยรีมพิมพ์ตอบไป
* ไม่เป็นไร
* เดี๋ยวขู่จากเพื่อนเอา
ู* อือ
* ...ว่ะ ^^ "ฮั่นแหน่~~~~~!!”แหน่หน้าพวกมึงสิ!
“เดี๋ยวก็ต้องเอาเป๋าตังค์ไปคืนเค้าอีกดิว้า~ ได้หาเรื่องกินข้าวกันเค้าอีกสิว้า แหมๆ มารยาหมอร้อยเล่มเกวียน"
“สัด! พวกมึงก็หมอมั้ย! เดี๋ยวเค้าแวะเอามาคืนให้ที่คณะตอนเลิกเรียนเว่ย กูคงต้องแว้บออกจากห้องไป”
“โว้วว~~”
“โว้วเหี้ยไร จารย์มาแล้ว ตั้งใจเรียนเหอะแม่ง!”
ไอ้พวกบ้านี่แม่งยุกยิกชิบหายครับ แม่งหาเรื่องกวนผมไม่หยุดจนรู้ตัวอีกที ก็ผ่านไปสองชั่วโมงกว่าๆ พร้อมกับที่ไลน์ผมเด้งอีกครั้ง...
* มาถึงแล้วอะ
* รออยู่ตรงเก้าอี้ใต้ตึกคณะนะ
* อืม
* เดี๋ยวลงไป ผมหันไปมองเพื่อนข้างๆตัวที่หลับกันไปทีละคนสองคน ก่อนจะเจอไอ้เนิร์ดหัวแถวที่นั่งตัวตรงจดเลคเชอร์อยู่ เลยกระซิบเรียกมัน
“มึงๆ กูออกไปข้างนอกแป้บ...”
ได้ยินอย่างนั้นมันก็หันกลับมามองผม ก่อนจะใช้มือดันแว่นขึ้น แล้วหรี่ตามาให้
ไอ้สัด! ตั้งสติก่อน! มึงไม่ใช่โคนัน!
ผมยกมือขึ้นโบกให้มันกลับไปสนใจเรื่องเรียนเหอะ เดี๋ยวมิดเทอมไม่มีใครติวให้ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป พอลงมาข้างล่างก็เจอเขานั่งอยู่คนเดียว
“หมอเค้าอยู่กันโคตรเงียบอ่ะ คณะเรานี่โหวกเหวกสุดๆ"
ผมยิ้มตอบเขา ก่อนจะพยักหน้ารับหน่อยๆ "ก็งี้แหละ"
“อ่ะนี่ กระเป๋าตังค์ เราขโมยตังค์หมดแล้ว ถ่ายรูปบัตรอัพลงเฟสไปแล้วด้วย"
“ถ้าจริงจะตามไปเอาเรื่องถึงที่เลย”
“โห – น่ากลัว" เขาพูดแล้วยิ้มตาหยีเลยครับ
กลัวอะไรน่ารักขนาดนี้~
คืนกระเป๋าตังค์เสร็จเราก็แยกย้ายกัน เขารู้ด้วยอ่ะว่าผมแอบออกจากห้องเรียนมา
ผมได้แต่ยกมือขึ้นมาโบกบ๊ายบายเก้อๆเกร็งๆ ตอนที่เขาโบกมือมาให้พร้อมรอยยิ้ม...
ถ้าความบังเอิญเกิดขึ้นซ้ำๆ เราจะเรียกมันว่าพรหมลิขิต ...แต่ความบังเอิญแรกที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเขามันคือความตั้งใจของผมนี่หว่า?
เอาเหอะ -- ใช่ว่าทุกคำของทุกคนจะมีต้องความหมายเหมือนกันไปหมดซะหน่อย
สำหรับผม พรหมลิขิตมันอาจจะเป็นความบังเอิญที่เกิดขึ้นครั้งนึง แล้วก็เว้นไปอีกสักครั้ง เพื่อจะบังเอิญใหม่อีกรอบก็ได้มั้ง
ระหว่างที่เขากำลังหันตัวกลับไป ผมเลยเอื้อมมือไปจับข้อมือของเขาเอาไว้ นั่นทำให้เขาหยุดชะงัก หันมามองผมแล้วส่งสีหน้าตกใจมาให้
ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยถามอะไรออกมา ผมก็ยกมืออีกข้างขึ้นเกาท้ายทอยตัวเองแก้เขิน แล้วพูดออกไป
“วันเสาร์หน้าถ้าเจอกันที่ร้านกาแฟอีกต้องมานั่งด้วยกันนะ...”
“อืม ^^”
tbc.
- - - - -
ทอล์คหน่อยน้า
ก่อนอื่น : ))
เราดีใจมากเลยค่ะที่ทุกคนเอ็นดูเด็กน้อยสองคนขนาดนี้
30 กว่าเม้นของตอนแรกเราว่าเยอะมากเลย อย่างน้อยก็เยอะกว่าที่เราคิดไว้แหละน่าา
แอบมีคนแถวนี้มากระซิบบอกว่า มีคนเเอา ยิ้มหวานของหมอไปโพสแนะนำในห้องแนะนำด้วย
ขอบคุณทุกๆคนมากเลยนะคะ
แล้วก็มีคอมเม้นเรื่อง เจ้าแฮชแทค #ยิ้มหวานของหมอ ว่าแอบชวนงงนิดหน่อย
เราอธิบายดีกว่า....
ยิ้มหวานของหมอ นี่หมายถึง ยิ้มหวานเป็นคนของหมอ เป็นยาหยีของหมอ เป็นหวานใจขอ
หมอ ประมาณนี้ค่ะ
ไม่ใช่ว่านังน้องหมอแกเป็นคนที่ยิ้มหวานนะ หน้ากวนตีงซะขนาดนั้น -_-
ไม่งงละเน้อ
ยังก็ขอบคุณที่มาอ่านกันค่ะ
ปล.จะพูดเหมือนเดิมว่า เอ็นดูเด็กน้อยสองคนนี้เยอะๆนะคะ ^ ^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
