【*...สุดที่รักษ์...*】Ver. Rewrite แจ้งข่าว P.67 [02/09/59]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: 【*...สุดที่รักษ์...*】Ver. Rewrite แจ้งข่าว P.67 [02/09/59]  (อ่าน 620078 ครั้ง)

ออฟไลน์ QXanth139

  • ♡동해 #Always13
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2315
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #210 เมื่อ09-05-2015 22:56:56 »

คุณชายคะ มันเป็นแผนใช่มะ

ออฟไลน์ Veesi3

  • coHon3 {ต้นฝ้าย}
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 715
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #211 เมื่อ09-05-2015 23:01:30 »

ชอบคุณชายยยย นางน่ารัก จอมวางแผน เป็นครีเอทีพบอยจริงๆ

ออฟไลน์ Meimei

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 102
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #212 เมื่อ09-05-2015 23:51:45 »

มีเรื่องต้องให้เจอกันทุกวันเลย อนุรักษ์สู้ๆนะลูก

ออฟไลน์ TONG

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2535
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-4
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #213 เมื่อ10-05-2015 00:01:40 »

ขอร้องอย่าเรียกคุณชายว่าลุงเลย อายุ33โดนเรียกว่าลุงมันสะเทือนใจจริงๆนะ

อนึ่งคุณชายนี้เหนือเมฆตลอด ขโมยจูบรักษ์ไปเนียนๆเลยนะ

ออฟไลน์ konnarak

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2183
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +182/-0
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #214 เมื่อ10-05-2015 01:57:16 »

งานนี้ลุงกินเด็กเเน่ๆ กินแบบเนียนๆด้วย

ออฟไลน์ QGisuz

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 70
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #215 เมื่อ10-05-2015 02:32:36 »

โอ้ยยยยยยยยยย ลุงต้องกินเด็กแน่ๆค่ะดูท่าแล้ว
อะไรคือการที่เจอกันแค่สี่วันจูบกันแล้ว ไม่ใช่เล่นๆเลยลุงเนี่ย><

ออฟไลน์ Fragrant

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 858
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +38/-0
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #216 เมื่อ10-05-2015 10:56:20 »

คุณชายเจ้าเล่ห์อ่ะบอกเลยมาเหนือเมฆจริงๆ :laugh:

ออฟไลน์ aiLime13

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 462
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1146/-11
    • twitter
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #217 เมื่อ10-05-2015 15:43:57 »

น้องรักษ์นี่ควรเข้าวัดทำบุญจริงๆ ค่ะ
555555555555555555555  :laugh:


แต่คุณชายนี่ร้ายมากกกกกกก
ร้ายแบบลึกมากกกกกกกก เล่ห์เหลี่ยมเยอะสุดอะไรสุด

เผลอแป๊บเดียวน้องรักษ์โดนจูบไปแล้ว แอร๊ยยยยยยย


ออฟไลน์ Pumpkin

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +163/-8
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #218 เมื่อ10-05-2015 16:25:39 »

ความคิดแวบแรกคือ ซิมนั่นเป็นของที่เป็นเหมือนบัตรเชิญmeetingครั้งต่อไประหว่างตาลุงและเด็ก
แต่พอมโนต่อไปว่าอย่างตาลุงเนี่ยนะ จะมีโมเม้นมุ้งมิ้งแบบนั้น เฮอะ หลับแล้วฝันเอาก่อนแล้วกันสำหรับตอนนี้ ตาลุงผู้บ้างานเอ้ย
เลยคิดว่าเรื่องงานแน่ๆ ซิมนั้นมันต้องมีอะไรสำคัญแน่ๆ

งานเขียนคุณ BitterSweet นี่ จะกี่เรื่องๆพออ่านแล้วมันรู้สึกพิเศษทุกฉากทุกตอนเลยแฮะ ถึงแม้ว่าฉากนั้นจะไม่ได้มีอะไรมากมาย แต่บรรยากาศรอบๆมันชวนให้รู้สึกดีอบอุ่นแปลกๆ

ออฟไลน์ ma-prang

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 469
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-1
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #219 เมื่อ10-05-2015 16:31:41 »

ลุงกินเด็กสิดี! เพราะคุณชายแกดูเจ้าเล่ห์เหมือนจะมีแผนการบางอย่าง  #อะไรน้า
คุณชายนี่เดายากจริงๆ ส่วนรักษ์นี่ก็ชีวิตมีสีสันดีนะ 555 คงต้องวนเวียนอยู่ใกล้คุณอีกนานเลยย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
« ตอบ #219 เมื่อ: 10-05-2015 16:31:41 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ alternative

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2316
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +285/-3
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #220 เมื่อ10-05-2015 23:56:23 »

มีผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับร่างกายให้ทดลองอีกไหม????

 :z1:

ออฟไลน์ ceylon

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 389
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #221 เมื่อ11-05-2015 00:22:03 »

เป็นนิยายที่แปลกดี อ่านแล้วคลายเครียดสุดๆ  :hao7:

ออฟไลน์ BaZkon

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 319
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #222 เมื่อ11-05-2015 00:58:02 »

โหหห อิลุง แกติดใจอะไรรักษ์ขนาดนั้นเนี่ย แต่เค้าจุ๊บๆกันแล้วอ่ะ อิอิ เนื้อเรื่องน่าสนใจตรงที่เราเดาไม่ถูกเลยว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ตัวละครตัวนี้คิดจะทำอะไร เราเดาไม่ถูกเลย รอติดตามนะคะ

ออฟไลน์ Rose_Apple

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 68
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #223 เมื่อ11-05-2015 01:26:26 »

เราคิดมาตลอดเลยนะคะเนี่ยว่ารักษ์เมะลุงอ่ะถถถถ พอมาเจอคอมเม้นแรก 'ลุงกินเด็ก' แล้วก็อีกหลายๆคอมเม้น เราท้อใจเลย  :hao5: เราคิดด้วยว่าลุงเตี้ยกว่ารักษ์ แต่คงไม่ใช่สินะ ตอนแรกถ้ามันมีเขียนไว้ว่าลุงสูงกว่ารักษ์เราคงอ่านผ่าน เกรสสสส   :ling1: :ling3: คงทำอะไรไม่ได้นอกจากลุ้นค่ะทีนี้ คอมเม้นอาจจะเยอะหลายหน้าแต่เราก็หวังว่าพี่พลอยจะได้อ่านคอมเม้นเรานะคะ ตอนแรกไม่คิดจะคอมเม้นยาวขนาดนี้ เอาเป็นว่า ตอนต่อไปก็สู้ๆนะคะ เต็มที่เลย เราเคารพการตัดสินใจของพี่พลอยค่ะ(เรื่องยิ่งใหญ่มาก555) จะลุงกินเด็กหรือเด็กกินลุงก็ได้ค่ะ เราคงไม่มีสิทธฺไปยุ่งเรื่องบนเตียงของเค้าขนาดนั้--- ขอโทษค่ะตะกี๊เราไม่ได้พูดอะไรฟฟฟฟ เอาเป็นว่า รักนะจุ้บๆออลเดอะเลิป  :hao7:  :mew1:

ออฟไลน์ zakimi

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 268
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-0
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #224 เมื่อ11-05-2015 01:36:13 »

ชอบสไตล์การเขียนอ่ะ  อ่านแล้วรู้สึกแปลกใหม่ดี

ออฟไลน์ เจ้าหญิงขี้ลืม

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 629
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-4
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #225 เมื่อ11-05-2015 01:43:58 »

เพิ่งเข้ามาอ่านค่าาาา
แค่ตอนแรกก็ติดใจแล้ว
แบบน้องรักษ์จะฮาไปไหน
อ่านไปขำไป
สนุกมากๆ ภาษาเขียนลื่นดี
เข้าใจง่าย
ตอนล่าสุดขอเชียร์ให้ลุงกินเด็กแล้วกันนะคะ
เป็นคู่ที่ลงตัวดีนะ
แบบว่าอีกคนเจ้าระเบียบ
แต่อีกคนชิลๆง่ายๆ
ชีวิตคงมีสีสันไปอีกแบบ
แล้วมาต่ออีกนะคะ

ออฟไลน์ Fujung

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 180
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +17/-0
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #226 เมื่อ11-05-2015 14:02:01 »

เรื่องนี้มันไม่ธรรมดาเลยจริงๆเชียว ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่นอน ไม่รู้หรอกนะ ว่าใครจะกินใคร  แต่กินเด็กเป็นอมตะนะคะ ฮ่าๆ นี่ไม่ได้ยุหรือโฆษนาใดๆ  :katai3:

ออฟไลน์ ่patsaporn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +227/-6
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #227 เมื่อ11-05-2015 23:32:44 »

เป็นการเจอกันที่แปลกดีนะคะตอนเปิดเรื่อง รักษ์คือซวยซับซวยซ้อนและเหมือนจะยังไม่หยุดซวย
เอ หรือจะโชคดีเพราะกำลังจะได้แฟน 5555 คุณชายนี่นะ มาจูบเขาหน้าตาเฉยได้ไงเนี่ย
พักนี้เจอกันบ่อยดีจัง น่าชวนรักษ์ไปทำงานโฆษณาด้วยนะ น้องความคิดเฉียบแหลมดี ชอบอ่ะ

ขอบคุณค่ะ

ออฟไลน์ .hnk

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 313
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-2
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 4 : P.6 [09/05/15]
«ตอบ #228 เมื่อ12-05-2015 16:57:56 »

ลุงกินเด็กเถอะค่ะพลีสสสสสส แง๊กว่าตะหาแบบนี้อ่านได้มันยากมาก ลุงกินเด็กๆๆๆๆๆๆๆ
 :ling1:

ฮึ่มม เข้าเนื้อหาดีกว่า ตาลุง?ติดใจอะไรคะ ฮรั้ยยย ชอบอ่า
น่ารักดี รอค่ะรอ -//////-

ออฟไลน์ BitterSweet

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 235
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +725/-2
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 5 : P.8 [12/05/15]
«ตอบ #229 เมื่อ12-05-2015 22:36:43 »

【*...สุดที่รักษ์...*】


บทที่ 05 : นำสิ่งที่ดีสู่ชีวิต




“สวัสดีครับ ไม่ทราบติดต่อธุระอะไรครับ”


พนักงานรักษาความปลอดภัยวัยสี่สิบค้อมกายสอบถามอย่างสุภาพนอบน้อม  โดยไม่เฉลียวใจเลยสักนิดว่าบุคคลที่เข้ามาเยือนบริษัท จะเป็นคนเดียวกับที่โดนกล่าวหาว่าเป็นหัวขโมยเมื่ออาทิตย์ก่อน


ครั้นจะให้โทษความผิดว่าพี่รปภ.หลง ๆ ลืม ๆ คงไม่ได้ เพราะพนักงานแคชเชียร์ปอน ๆ ในคราวนั้นช่างแตกต่างกับหนุ่มนักศึกษา หุ่นสูง หน้าตามาดแมนใสกิ๊ง สวมแว่นกรอบดำ แถมเซ็ทผมสไตล์บอยแบนด์เกาหลีคนนี้อย่างลิบลับ


“ผมเอาของมาให้คุณชายครับ”


อนุรักษ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน พยายามทำบุคลิกให้ดูเคร่งขรึมและน่าเชื่อถือ แม้จะแอบถอนหายใจโล่งอกที่ผ่านด่านแรกมาได้อย่างแนบเนียบ


 ...ก็ไม่ใช่ว่าเขานึกคึกอยากแต่งตัวประชันความเนี้ยบกับคุณชายหรืออะไร  แต่ขืนเกิดมาด้วยสภาพไอ้หนุ่มซิปเป้ากางเกงแตก คงได้โดนพี่ยามจับโยนออกไปก่อนที่จะบอกธุระของตนเอง สุดท้ายเลยพยายามค้นตู้หาเสื้อผ้าที่ดูเป็นทางการ ซึ่งก็หนีไม่พ้นชุดนักศึกษา เมื่อบวกแว่นทรงเหลี่ยมเลนส์ไร้ค่าสายตา กับการจัดแต่งทรงผมดี ๆ อีกหน่อย เขาก็อัพระดับกลายเป็นเด็กเรียนไม่มีพิษภัย จนพี่รปภ. รีบผายมือนำเขาไปที่ประชาสัมพันธ์ทันที


พอแจ้งเรื่องขอเข้าพบ  สาวประชาสัมพันธ์คนสวยจึงบอกให้รอสักครู่ แล้วดำเนินการติดต่อให้ ใช้เวลาไม่นานคนนัดก็มาหา หากแทนทีจะเป็นคุณชาย กลับกลายเป็นคนอื่นเสียแทน


“สวัสดีค่ะ คุณรักษ์ ดิฉันพิมพิศา เป็นผู้ช่วยของคุณชายค่ะ”


สาวหมวยกรีดอายไลเนอร์เฉี่ยว ซึ่งอนุรักษ์จำที่เธอเรียกคุณชายได้ว่า ‘บอส’   หล่อนยกมือไหว้ทักทาย จนเขาต้องรีบยกมือไหว้บอกสวัสดีกลับ เพราะอายุอีกฝ่ายน่าจะมากกว่าเขาอยู่เกือบห้าหกปี กระนั้นเจ้าตัวก็ยังคงพูดด้วยประโยคเป็นทางการ


“ดิฉันต้องขอประธานโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ ตอนนี้คุณชายติดประชุมอยู่ รบกวนรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะนำทางคุณรักษ์ไปที่ห้องพักรับรอง”


“ขอบคุณครับ  เออ...คือพี่ไม่ต้องพูดสุภาพกับผมก็ได้ครับ มันเกร็ง ๆ ”


แม้บุคลิกของคุณผู้ช่วยจะเปรี้ยวมั่น แต่แววตาเรียวนั้นดูเป็นมิตร ทำให้อนุรักษ์กล้าที่จะใช้คำพูดลดระยะความเหินห่าง


“แล้วก็เรียกผมว่ารักษ์เฉย ๆ ก็พอครับพี่พิมพิศา”


เอ่ยพร้อมส่งรอยยิ้มผูกมิตร ด้วยความที่เขาทำงานในซุปเปอร์มาร์เก็ตกับคนหลากหลายวัย การทำความรู้จักด้วยวิธีเรียกนับพี่นับน้องแบบนี้ ถือเป็นการสร้างความสนิทสนมอย่างรวดเร็ว และก็ไม่ผิดจากที่หวัง เมื่อคู่สนทนาส่งรอยยิ้มกลับ


“งั้นเรียกพี่ว่า พี่พิมก็ได้ค่ะ  น้องรักษ์”


“โอเคครับ พี่พิม”


“แล้วนี่น้องรักษ์จะมาฝึกงานกับคุณชายเหรอคะ แหม...ดีเลย มีเด็กหล่อ ๆ มาให้ออฟฟิตเจริญหูเจริญตาบ้าง”


บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นทันตา ซ้ำสาวหมวยยังเริ่มชวนคุยด้วยน้ำเสียงเชิงหยอกเย้าซึ่งน่าจะเป็นนิสัยแท้จริงของตนเอง ระหว่างเดินนำเขาไปยังลิฟต์  อาจเพราะเห็นว่าใส่ชุดนักศึกษาเลยทำให้เข้าใจผิดจนต้องรีบปฏิเสธ


“เปล่าครับพี่ ผมแค่เอาของมาให้คุณชายเฉย ๆ”


“อ้าว...เสียดายจัง ตอนนี้ออฟฟิตกำลังวุ่นสุด ๆ พี่นี่แทบจะสำเร็จวิชาแยกร่างอยู่แล้ว”


หญิงสาวบ่นด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน ทำเอาเขาแอบเห็นใจอยู่เล็ก ๆ พนักงานคนอื่นเดินสวนออกมาจากลิฟต์ เพื่อแยกย้ายกันไปกินข้าวในเวลาพักเที่ยง ส่วนพี่พิมยังต้องอยู่รับรองแขก กระทั่งคุณชายเองก็ติดประชุมต่อเนื่องไม่เลิก


“ทำงานโฆษณายุ่งขนาดนั้นเลยเหรอครับ”


“อืม...มันก็เป็นช่วง ๆ แล้วแต่ตำแหน่งนะ  ตัวพี่เป็น Copywriter ...น้องรักษ์รู้จักมั้ย? คนที่คิดคำโฆษณาสวย ๆ ให้แบรนด์น่ะ  ถ้าช่วงไหนมีงานที่ต้องใช้ภาษาเยอะ ๆ ก็จะหนักหน่อย ...แต่ถ้าเป็นตำแหน่ง Art Director อันนี้งานเขาเป็นประเภทกราฟฟิคแต่งภาพโฆษณา ซึ่งมันต้องใช้เวลา ถ้าเจอลูกค้าเร่ง ๆ บางทีไม่ได้นอนติดต่อกันสองสามคืนกันก็มี ...แต่ส่วนใหญ่พวกเราทำงานกันเป็นทีม มีอะไรก็เลยพอช่วยกันได้”


พี่พิมอธิบายศัพท์เฉพาะพร้อมรายละเอียดงานให้คนนอกวงการเข้าใจได้ง่าย ๆ แต่ขาดตำแหน่งสำคัญไปอีกหนึ่ง


“แล้วคุณชายล่ะครับ”


“อ๋อ...รายนั้นน่ะเป็น Creative Director พูดง่าย ๆ ก็ใหญ่ที่สุดในสายงานนี้ เป็นหัวหน้าคุมทีมก็อปปี้กับฝ่ายอาร์ตอีกทีหนึ่ง  แต่บอสเค้าไม่ค่อยยอมนำทีมเท่าไร ส่วนใหญ่จะเหมางานทำเองคนเดียวหมด อย่างว่าล่ะนะ...เก่งขนาดจบโทจากฮาร์วาร์ดมาได้ แถมมีรางวัลพ่วงยาวเป็นหางว่าวอีก เป็นใครจะไม่หยิ่งในฝีมือตัวเอง  อุ๊ย...นี่พี่ชมเขานะจ๊ะ ไม่ได้ว่า...”


คนช่างเมาท์รีบแก้ไขความเข้าใจผิด อาจเพราะกลัวถูกกล่าวหาว่านินทาเจ้านายตัวเอง แต่อนุรักษ์กลับพยักหน้าเข้าใจ


“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมพอรู้นิสัยหยิ่ง ๆ ของคุณชายอยู่”


ขนาดไม่ได้ทำงานร่วมกัน เขายังโดนมาเยอะเจ็บมาเยอะ แล้วคนที่เป็นลูกน้องใต้อาณัติโดยตรง จะไม่ตั้งแง่หมั่นไส้กับนิสัยกวนประสาทของคุณชายยังไงไหว ทว่าพี่พิมก็ยังคงยืนยัน


“เปล่า ๆ บอสไม่ได้หยิ่งเลยนะ...ถึงบุคลิกจะดูเป็นแบบนั้นก็เถอะ แต่จริง ๆ บอสขยันตั้งใจทำงานตลอด ถ้าลูกทีมทำอะไรพลาด บอสก็จะเป็นคนรับผิดชอบคนเดียวทั้งหมด ...อย่างตอนนี้ก็กำลังมีปัญหาอยู่กับโฆษณาตัวหนึ่ง พี่เองเป็นหนึ่งในทีมช่วยคิด ต้องเข้าไปฟังลูกค้าคอมเพลน แต่บอสดันบอกให้พี่อยู่รอรับน้องรักษ์ไม่ต้องเข้าประชุมด้วย”


อนุรักษ์นึกแปลกใจกับอีกมุมหนึ่งของคุณชาย ยิ่งรู้จักก็ยิ่งเดาบุคลิกไม่ได้ขึ้นเรื่อย ๆ ว่าคุณชายเป็นคนยังไงกันแน่ แต่เรื่องนั้นเก็บไว้คิดทีหลัง เพราะเขาติดใจกับเรื่องโฆษณาที่มีปัญหา ...หรือจะเป็นลิปสติกที่คุณชายบอกว่าโดนขโมยไอเดียไป?


อยากจะรู้รายละเอียดมากกว่านี้ แต่ลิฟต์ส่งเสียงถึงชั้นที่ต้องลงพอดี พอประตูเปิดออก เขาถึงเห็นว่านี่ไม่ใช่ชั้นออฟฟิตสุดโมเดิร์นของคุณชาย แต่เป็นชั้นที่จัดตกแต่งอย่างมีระดับคล้ายโรงแรม พื้นที่ถูกกั้นไว้เป็นห้อง ๆ มีโต๊ะประดับแจกันดอกไม้ขนาดใหญ่วางตรงหน้าโถงทางเข้า ตัดบรรยากาศเคร่งขรึมเป็นทางการ


“น้องรักษ์ นั่งรอห้องนี้ก่อนนะคะ ห้องประชุมอยู่ถัดไป เดี๋ยวคุณชายประชุมเสร็จจะมาพบค่ะ”


พี่พิมนำเขาไปถึงห้องรับรองขนาดเล็ก ซึ่งมีโต๊ะและโซฟาสีเข้มจัดวางเข้าชุดกัน  เขานึกอยากจะชวนคนคุยสนุกเล่าเรื่องงานโฆษณาต่อ แต่ดันมีสัญญาณเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนของสาวหมวย  แค่ฟังผ่าน ๆ ก็น่าจะเป็นธุระด่วนจากน้ำเสียงร้อนรน หลังวางสายก็อปปี้ไรเตอร์คิวแน่นจึงแจ้งข่าวร้ายด้วยสีหน้าอ่อนแรง


"ขอโทษด้วยนะ พอดีมีเคสด่วนจากโรงพิมพ์เข้ามา พี่ต้องขอไปเช็คงานกับอาร์ตก่อน น้องรักษ์อยู่รอคนเดียวได้ใช่มั้ย"


"ไม่เป็นไรพี่ ผมโตแล้วอยู่คนเดียวได้ครับ"  เขาแกล้งแหย่


"แหนะ ไม่ต้องล้อเลยนะ เดี๋ยวจับเป็นลูกมือช่วยงานให้เข็ด"  คนที่ทำท่าห่อเหี่ยวจึงกลับมายิ้มได้อีกครั้ง ก่อนเอ่ยขอตัว   "งั้นพี่ไปก่อนนะ"


"เดี๋ยวครับพี่พิม!"   สาวหมวยที่กำลังเปิดประตูห้องหันมาเมื่อถูกรั้ง  อนุรักษ์อึกอักแต่ก็ตัดสินใจถาม 


"เออ...ห้องน้ำไปทางไหนครับ"


...เปล่า...เขาไม่ได้ติดใจห้องน้ำในบริษัทนี้ แต่ที่ต้องวอแวเข้าออกบ่อย ๆ ก็เพราะเมื่อคืนเขานอนไม่ค่อยหลับ  มัวแต่คิดเรื่องซิมโทรศัพท์กับเจ้าของที่ฝากเอาไว้ เช้ามาเลยมีสภาพสะโหลสะเหลเหมือนซอมบี้ กลัวจะรับมื้อกับคุณชายไม่ไหว ก่อนมาเขาจึงจัดการซัดกาแฟดำของอาแปะหน้าปากซอยสูตรเข้มข้นพิเศษ จนตาสว่างพร้อมรบ และตอนนี้กาแฟก็กำลังออกฤทธิ์


อนุรักษ์เดินออกมาตามทางที่พี่พิมบอก หลังแยกกับอีกฝ่ายที่ขึ้นลิฟต์ไปยังออฟฟิตทำงาน ภายในห้องน้ำปูกระเบื้องสีดำตัดกับสุขภัณฑ์สีขาวที่เขาเคยเห็นมาแล้ว มีผู้ใช้บริการอยู่เพียงคนเดียว ซึ่งกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ตรงอ่างล้างมือ  เขาเลี่ยงเดินไปโถปัสสาวะจัดการธุระของตน ระหว่างได้ยินเสียงถอนหายใจยาว 


“เฮ้อ...ผู้หญิงนี่เข้าใจยากเนอะ”


คนที่เพิ่งคุยโทรศัพท์จบบ่นพึมพำลอย ๆ  เรียกความสนใจจากอนุรักษ์ให้หันมอง ...ชายหนุ่มอายุไม่น่าจะห่างจากเขาเท่าไร ไว้หนวดเคราสไตล์เซอร์ ๆ ดูไม่ค่อยเข้ากับเสื้อเชิ้ตสีขาวแบบพนักงานบริษัท กำลังแสดงสีหน้ายุ่งยากใจ สงสัยสายที่เพิ่งวางคงทะเลาะกับแฟนมา เลยอึดอัดอยากระบายเต็มที


“ไอ้เราบอกว่าอยากได้แบบนี้ แต่เขาก็งอแงจะเอาแบบนู้น ไม่ยอมแพ้สักที กล่อมตั้งนานไม่รู้ทำยังไงถึงจะเข้าใจ”


สถานการณ์ทำนองนี้มีแค่มนุษย์เพศผู้เท่านั้นที่จะรู้ซึ้งถึงความอาร์ตตัวแม่ อนุรักษ์ไหวไหล่ปลอบตามประสาผู้ชายด้วยกัน


“ก็เป็นธรรมดาของผู้หญิงล่ะครับ ไม่งั้นจะมีคนพูดเหรอว่า...มันผู้ใดเข้าใจผู้หญิง มันผู้นั้นไม่เข้าใจอะไรเลย...”


“เออ ก็จริง”  หนุ่มหน้าหนวดพยักหน้าเห็นด้วย


“แต่ผมว่าก็มีนะ เรื่องที่ผู้หญิงยอมเข้าใจอะไรง่าย ๆ”


“เรื่องอะไร”


“ก็ตอนโดนชมว่า ‘สวย’ ไง คุณเธอเข้าใจง่ายขึ้นมาทันที”


คนฟังหัวเราะฮาครืนกับมุกที่เขาปล่อย แล้วตั้งประเด็นชวนคุย


“นี่คิดว่าผู้หญิงสวยสุดตอนไหน”


“อืม...พูดยาก ถ้าทั่ว ๆ ไปก็คงตอบว่าตอนยิ้ม แต่เพื่อนผมมันเคยบอกว่า ตอนแฟนมันโกรธ น่ารักที่สุด”


เขายกเคสตัวอย่างจากไอ้ทัตเพื่อนสนิท มันเล่นเพ้อถึงน้องส้มโอแทบไม่เว้นวัน ไม่ว่าน้องจะผิดนัด มาสาย วีนแตกขนาดไหน ไอ้ทัตก็ยังเห็นดีเห็นงามไปหมด ขนาดโดนน้องส้มโอทิ้งไปมีคนใหม่ มันก็ไม่คิดจะเลิกรักเลิกหลง ...โชคดีที่ล่าสุดไอ้ทัตได้คนมาดามใจ เขาก็ได้แต่หวังว่า คราวนี้มันจะเจอผู้หญิงที่นิสัยน่ารักและไม่คิดจะทำร้ายหัวใจมันอีก


...และอาจเพราะนึกเรื่องนี้ขึ้นมา เขาจึงเผลอคิดถึงคำพูดโฆษณากับคุณชาย


“แต่ยังไงผมก็เชื่อว่าความสวยที่แท้จริงอยู่ข้างในใจมากกว่าหน้าตานะ”


คนฟังเลิกคิ้ว ทำหน้าอี๋ วิจารณ์สั้น ๆ   “น้ำเน่าว่ะ”


“เฮ้ย! คลาสสิกจะตาย”


อนุรักษ์โต้กลับ แต่อีกฝ่ายแค่หัวเราะขำ แล้วเดินออกไป เป็นครั้งที่สองที่คำคมสุดเท่ห์ของเขาถูกเมิน ...หรือคุณชายจะเล็งเห็นตั้งแต่แรกว่า คอนเซปต์โฆษณานี้มันไม่เข้าท่าเพราะน้ำเน่าจริง ๆ เลยโดนตัดทิ้ง  แล้วเปลี่ยนไปเลือกอย่างอื่นแทน



...อยู่ ๆ อาการกระอักกระอ่วนก็กำเริบ เมื่อนึกได้ว่า 'อย่างอื่น' ในวิธีที่คุณชายใช้คืออะไร



คนร้อน ๆ หนาว ๆ รีบสะบัดศีรษะไล่ความฟุ้งซ่าน จัดการทำธุระให้เสร็จเรียบร้อย แล้วจึงเดินออกมาด้านนอก ตั้งใจจะกลับไปนั่งรอในห้องเหมือนเดิม หากก็นึกเบื่อห้องว่าง ๆ ที่ไม่มีอะไร ถ้าเป็นคนอื่นคงได้งัดเอาสมาร์ทโฟนมานั่งเล่นเกมฆ่าเวลาไปแล้ว แต่โทรศัพท์ของเขาไม่มีเกมอะไรเล่นแก้เซ็งนอกจากเกมงู เขาจึงเปลี่ยนทิศทาง อยากจะกลับไปดูแจกันดอกไม้ใบยักษ์สวย ๆ ที่ตั้งอยู่ด้านหน้าโถงลิฟต์อีกสักรอบ


ทว่าเพียงแค่เดินผ่านห้องแรก บานประตูก็ถูกเปิดผลัวะออกมา พร้อมกับชายในชุดสูทสีดำเหมือนหลุดมาจากหนังเรื่อง Men in Black  ทั้งยังมองเขาเหมือนเจอเอเลี่ยนต่างดาวแปลงกายมาในคราบนักศึกษาเต็มยศ


“เธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ฉันบอกให้พิมพาเธอไปรอที่ห้องรับรองไม่ใช่หรือ”


คุณชายถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ดวงตานั้นเจือแววแปลกใจระคนตำหนิ จนอนุรักษ์ต้องรีบแก้ตัว


"ผมแค่เดินออกมาเข้าห้องน้ำเฉย ๆ" เขาตอบพลางเสมองไปยังประตูด้านหลัง "แล้วนี่คุณประชุมเสร็จแล้วเหรอครับ”


“ยังไม่เรียบร้อยเท่าไร เธอกลับไปรอในห้องก่อน”


คุณชายออกคำสั่ง แต่ยังไม่ทันได้ปฏิบัติตาม บานประตูก็ถูกเปิดอีกครั้งพร้อมด้วยเสียงอื้ออึง


"เดี๋ยวก่อนสิครับคุณดุจดาว"


"ยังไงดิฉันไม่เห็นด้วยที่จะให้ใช้คอนเซปต์นี้"


คุณป้าร่างอวบในชุดผ้าไหมไทยสีม่วงเข้มตีกระบังลมโป่ง ทั้งน้ำเสียงและกิริยาให้มาดคุณหญิงในละครไทยหลังข่าว เดินหน้าเชิดนำออกมาพร้อมเลขาสาว โดยมีคุณเฮง ชายร่างใหญ่นักการตลาดตามรั้ง ไม่สนใจมองคุณชายหรือตัวเขาที่ยืนหลบอยู่ข้าง ๆ พยายามเกลี่ยกล่อมคนที่กำลังหงุดหงิดเต็มความสามารถ


"แต่คอนเซปต์นี้มีข้อดีหลายข้อที่เราอยากให้ทางคุณพิจารณานะครับ"


“นั้นสิครับ ผมว่าไอเดียใหม่ที่เสนอมาก็น่าสนใจดีออกครับ"


เสียงสนับสนุนจากบุคคลที่สามตามมาจากในห้อง แล้วอนุรักษ์ก็นิ่งงันเมื่อพบว่า ใครคนนั้นคือผู้ชายที่เขาเพิ่งพบในห้องน้ำ


"ที่ว่าน่าสนใจ เพราะคุณทิมพยายามคัดค้านคอนเซปต์ 'อยากให้ผู้หญิงไทยกล้ายิ้มอย่างมั่นใจ' ของดิฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้วมิใช่หรือคะ"


คุณดุจดาวเอ่ยค่อนแคะ แต่ก็ยังใช้คำพูดสุภาพทั้ง ๆ ที่อายุห่างจากคนพูดอยู่มาก แสดงว่าคุณทิมน่าจะมีตำแหน่งใหญ่โตไม่เบา หากผู้ชายหน้าหนวดที่ขายลิปสติกกลับอธิบายด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อน


"ผมไม่ได้คัดค้านครับ แต่แค่ไม่อยากทิ้งมุมมองใหม่ ๆ ...คิดดูสิครับ...ที่เอเจนซี่ไทเกอร์เสนอให้เปลี่ยนเป็นคอนเซปต์ 'จูบ' ก็น่าจะเข้าชื่อกับลิปสติก 'Baby Kiss' ด้วย ...แล้วยังให้ใช้เสียงผู้ชายเป็นคนบรรยายบอกถึงสัมผัสของลิปสติกผ่านการจูบจากผู้หญิงอีก... ผมยังทึ่งเลยว่าคิดได้ยังไง ...โฆษณาในสปอดวิทยุได้ยินแค่เสียง ไม่เห็นภาพมาช่วยกระตุ้น ...แต่ถ้าใช้แผนการนี้ มันจะต้องดึงดูดความสนใจของคนฟังได้แน่ ๆ”


ในที่สุดอนุรักษ์ก็รู้แล้วว่า เมื่อคืนคุณชายจูบเขาไปทำไม


...ที่แท้คุณชายต้องการดึงเอาประสบการณ์ที่ได้สัมผัสลิปสติกจากริมฝีปาก แล้วเอามาปรับใช้กับการโฆษณาได้ออกมาเป็นกลยุทธ์สร้างสรรค์สุด ๆ  ถ้าไม่ติดว่าเขาโดนเป็นหนูทดลองด้วย ก็อยากจะชมอยู่หรอกว่าคุณพี่ท่านเก่ง แต่ไอเดียสุดครีเอทนี้กลับมีอีกหนึ่งคนที่ไม่เห็นด้วย


"จะให้โฆษณาด้วยเรื่องบัดสีแบบนี้ผ่านทางวิทยุไม่มีทางเด็ดขาดค่ะ!”


เจ้าคุณป้าหวีดร้อง คนอายุห้าสิบคงมองว่าเรื่องจูบเป็นเรื่องน่าอายอนาจาร ตรงข้ามกับพวกหนุ่ม ๆ สาว ๆ  ยุคนี้ที่ได้รับอิทธิพลจากต่างชาติจนเห็นเป็นเรื่องปกติ


“ทำไมล่ะครับ คุณดุจดาวอยากให้ผู้หญิงไทยกล้าที่อวดริมฝีปากอย่างมั่นใจไม่ใช่เหรอครับ เรื่องจูบก็เป็นการกล้าที่จะแสดงความรักเหมือนกันนะครับ”


คุณทิมพยายามแย้งโดยอาศัยคำพูดเก่าที่อีกฝ่ายใช้มาโต้กลับเนียน ๆ กระนั้นคุณดุจดาวก็ยังยืนกรานเสียงแข็ง


“ยังไงดิฉันก็รับไม่ได้! คอนเซปต์ตั้งแต่แรกที่ดิฉันคิดไว้ก็ดีอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะไปก็อปปี้งานของคนอื่นมา เลยต้องเสียเวลาคิดกันใหม่”


...ก็อปปี้? 


อนุรักษ์สะดุดใจในคำกล่าวหานั้น ...จริงอยู่ที่โฆษณายาสีฟันออกมาก่อน จะโดนหาว่าก็อปปี้ก็ไม่แปลก แต่เขาคิดว่าคนอย่างคุณชายคงไม่ทำ ซ้ำเจ้าตัวยังเคยพูดกับเขาว่าไอเดียนั้นถูกขโมยไป 


ทว่าคุณชายไม่เอ่ยแก้ตัวใด ๆ  เป็นคุณเฮงที่ออกหน้ามารับแทน


“ต้องขอประทานโทษเป็นอย่างสูงครับ”


หนุ่มใหญ่ก้มศีรษะ  คุณป้ายังเชิดหน้าคอแข็งไม่เสียเวลาปรายตามอง ปล่อยให้ผู้บริหารอีกคนรีบไกล่เกลี่ย


“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับคุณเฮง มันมีโอกาสที่ไอเดียซ้ำกันได้ครับ”


“แต่ซ้ำกันทุกระเบียดนิ้วแบบนี้ดิฉันเพิ่งเคยเจอ”


ถ้อยความเหน็บแหนมดังลอย ๆ บ่งบอกว่าคนพูดนั้นกัดไม่ปล่อย ซึ่งคนทำหน้าที่ Account Director แม้จะถูกตำหนิเพียงไรก็ต้องประสานความสัมพันธ์กับลูกค้าเอาไว้


“เป็นความผิดของทางเราเองครับ ถ้าคุณดุจดาวไม่พอใจกับคอนเซปต์ในวันนี้ ทางเราพร้อมจะเสนอคอนเซปต์มาให้ใหม่ครับ”


“ไม่ต้องลำบากทางคุณหรอกค่ะ ดิฉันจะว่าจ้างเอเจนซี่อื่น...”


“แต่ผมวางใจเอเจนซี่ไทเกอร์"


หนุ่มหน้าหนวดรีบแทรกการปฏิเสธอย่างไม่ใยดีนั้น แล้วหันมาหาคุณชายที่ยืนอยู่ไม่ไกล


"ในเมื่อสองคอนเซปต์ที่คิดมายังใช้ไม่ได้ ผมเลยมีไอเดียคอนเซปต์ใหม่อยากให้คุณทำ”
 

“คอนเซปต์อะไรครับ”


คุณชายถาม  แต่คู่สนทนากลับมองมาทางอนุรักษ์แล้วขยิบตา ก่อนเอ่ยคอนเซปต์ใหม่



“ความสวยของผู้หญิงที่แท้จริงอยู่ข้างในใจไม่ใช่รูปร่างหน้าตาภายนอก”



...อ้าว...ไหนว่าน้ำเน่าไงวะ!


อนุรักษ์อยากจะโวยวาย แต่ก็ต้องปิดปากเงียบไว้ เมื่อคุณเฮงรีบพยักหน้าเห็นด้วย


“เป็นคอนเซปต์ที่ดีมากครับ ผมว่ามันจะช่วยเสริมภาพลักษณ์ให้แบรนด์ลิปสติก Baby Kiss ในเชิงบวกได้ด้วย”


“แต่เราขายเครื่องสำอาง ถ้าไม่ให้ผู้หญิงสนใจความสวยที่หน้าตาแล้วลิปสติกเราจะขายออกได้ยังไง”


คุณดุจดาวยังคงคัดค้าน แถมตีได้ตรงจุดตายไม่พลาดเป้า


...เป็นความจริงตามกฏอุปสงค์อุปทาน ถ้าไม่มีคนอยากสวยเครื่องสำอางก็ขายไม่ได้ คอนเซปต์นี้จึงไม่ต่างจากคอนเซปต์โลกสวยช่างฝัน


“แล้วถ้าเพิ่มเงื่อนไขว่า เงินที่ได้จากการขายลิปสติกส่วนหนึ่งจะนำไปบริจาคให้เด็กที่มีปัญหาเป็นโรคปากแหว่งเพดานโหว่ล่ะครับ แบบนี้อาจช่วยกระตุ้นยอดขายให้ได้มากขึ้น”


ทุกคนหันไปมองเจ้าของเสียงราบเรียบ สมกับเป็นนักครีเอทีฟที่พลิกวิกฤตเป็นโอกาสนำเสนอได้รวดเร็วน่าทึ่ง


“แต่บริษัทเราค้าขาย ไม่ได้ทำการกุศล ลิปสติกแท่งหนึ่งรู้มั้ยต้นทุนเท่าไร”


คนในชุดผ้าไหมฮึดอัด ไม่ยอมคล้อยตามง่าย ๆ จนคุณเฮงต้องรีบมาเสริมทัพ ลดแลกแจกแถมฮาร์ดเซลล์
 

“ถ้าอย่างนั้นทางเราจะรับเงินค่าโฆษณาแค่ 30% ครับ ส่วนต่างอีก 70% ที่เหลือคุณดุจดาวสามารถนำไปเป็นทุนในการบริจาคได้ ที่สำคัญ..." ผ่อนเสียงกระซิบอย่างมีเล่ห์นัยตามประสานักการตลาด "...ยอดเงินบริจาคสามารถนำไปลดหย่อนภาษีได้ด้วยนะครับ”


“โอโห...แบบนี้ก็ถือว่าวินวินทั้งคู่พอดีเลยนะครับ”


คุณทิมปรบมือชมเปราะ ข้อเสนอที่มีแต่ได้กับได้เริ่มทำให้ไม้แข็งเริ่มโน้มเอียง กระนั้นก็ไม่เพียงพอจะล้มลง


“ดิฉันยังไม่ตกลงเรื่องนี้ ต้องกลับไปแจ้งท่านประธานให้พิจารณาก่อน”


เป็นข้ออ้างที่ไว้ตัว แต่ทุกคนรู้ดีถ้าปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไป เอเจนซี่ไทเกอร์คงไม่มีทางได้งานชิ้นนี้อีก คุณทิมจึงส่งเสียงกระแอมไอ รีบเข้ากู้สถานการณ์สุดท้าย


“เมื่อกี๊ผมโทรศัพท์คุยกับแม่ ท่านว่าให้คุณดุจดาวตัดสินใจได้เลยครับ เพราะคุณมีประสบการณ์มาก  ผมยังมือใหม่ไม่รู้ประสีประสา ตอนผมสิบขวบ คุณดุจดาวก็เป็นหนึ่งในบอร์ดบริหารแล้ว ผมยังจำได้เลยนะครับว่าคุณทั้งสวยทั้งเก่ง ถึงผ่านมายี่สิบปีแล้วก็ยังไม่เปลี่ยนเลยสักนิดครับ"


อนุรักษ์หายใจสะดุดกับคนที่นำคำพูดของเขามาใช้อีกครั้ง 


...ผู้หญิงเข้าใจอะไรยาก แต่พอโดนชมว่าสวยก็เข้าใจง่ายทันที


ตอนคุยในห้องน้ำผ่าน ๆ เขาคิดว่าอีกฝ่ายแค่หัวเราะเล่นกับมุกที่พูดออกมา ที่ไหนได้กลับเก็บนำมาปรับใช้ให้เข้ากับสถานการณ์รอบตัวอย่างลื่นไหลสุด ๆ เห็นมาดเซอร์ ๆ แต่ภายใต้นั้นเป็นนักบริหารที่ประมาทไม่ได้เลยสักนิด เพราะในที่สุดคุณดุจดาวก็ยอมจำนนตกหลุมพรางโดยไม่รู้ตัว


“ตกลง พรุ่งนี้ฉันจะมาฟังคอนเซปต์ใหม่ แต่คราวนี้หวังว่าคงไม่เกิดปัญหาอีกนะ”


ใบหน้ายังคงเชิดเช่นเดิม เว้นแต่ดวงตาที่เหลือบมองไปทางคุณเฮง ซึ่งรีบยืนยัน


“แน่นอนครับ ทางเราจะทำโฆษณาออกมาอย่างดีที่สุด”


เมื่อข้อเสนอผ่านการอนุมัติ  คู่ค้าก็เดินออกไปทางลิฟท์พร้อมเลขาทันที เหลือแค่หนุ่มหน้าหนวดที่หันกลับมาพูดกับคุณชาย


"แล้วผมจะรอดูงานของคุณนะครับ"


ก่อนจะยิ้มให้กับอนุรักษ์ เอื้อมมือตบบ่า ก้มลงกระซิบเบา ๆ


"ขอบใจนะ"  แล้วจึงหมุนตัวตามคุณดุจดาวออกไป  โดยมีคุณเฮงยืนรอส่งตรงโถงด้านหน้า 


..

..



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 31-08-2016 05:32:01 โดย BitterSweet »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 5 : P.8 [12/05/15]
« ตอบ #229 เมื่อ: 12-05-2015 22:36:43 »





ออฟไลน์ BitterSweet

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 235
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +725/-2
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 5 : P.8 [12/05/15]
«ตอบ #230 เมื่อ12-05-2015 22:37:04 »

..
..


หากเรื่องยังไม่จบสุขสมหวังราบรื่นตามที่คิด เพราะทันทีที่แขกลงลิฟต์ไปหมดแล้ว ชายหนุ่มนักการตลาดผู้สุภาพนอบน้อมกับลูกค้าเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนไปเป็นคนละคน


“คุณรู้มั้ยว่าครั้งนี้ทางเราเสียหายมากเท่าไร”


น้ำเสียงนั้นเยียบเย็น แม้กระทั่งอนุรักษ์ฟังแล้วยังขนลุกวาบ แต่คุณชายก็ยังคงเป็นคุณชาย ถึงจะถูกตำหนิจากลูกค้าหรือเพื่อนร่วมงานก็ยังคงยืนนิ่ง เอ่ยถ้อยคำด้วยโทนราบเรียบเหมือนเดิม


“ขอโทษด้วยครับ”


“กี่ครั้งแล้วที่ผมได้ยินคำนี้ หรือต้องให้ไทเกอร์ล่มจมไปต่อหน้ารึไงคุณถึงจะเลิกพูด”


“คุณก็รู้ว่าผมไม่มีทางทำแบบนั้น”


“งูเห่ามันก็แว้งมากัดเจ้าของที่เลี้ยงมันได้เหมือนกัน”


คำเปรียบเปรยที่อนุรักษ์ไม่เข้าใจ  กลับส่งผลต่อคุณชายโดยตรง  ถึงจะไม่ตอบโต้ แต่เขาสังเกตเห็นมือที่พ้นเสื้อสูทกระตุก ขณะที่คุณเฮงยังคงวางยาพิษด้วยคำถาม


“...แล้วคนที่อยากขายบริษัทนี้ให้กับ ATM มากที่สุดอาจเป็นคุณเองก็ได้ไม่ใช่หรือครับ คุณชาย?”


...คนที่อยากขายบริษัทนี้ให้กับ ATM?


อนุรักษ์คลางแคลงใจกับสิ่งที่ได้ยิน  หวนคิดถึงยอดเงินโอนเข้าจำนวน 80,000 บาทในซิมโทรศัพท์ของคุณชายเมื่อวาน  ...หรือคุณชายก็อปปี้ไอเดียโฆษณาจริง ๆ  เพราะอยากให้เอเจนซี่ไทเกอร์มีปัญหา แต่เท่าที่เห็นวันนี้คุณชายก็ยังคงพยายามปกป้องและหาทางช่วยกู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างเต็มที่่


...ตกลงมันยังไงกันแน่?



อาจไม่ใช่เขาคนเดียวที่ไม่เข้าใจ เพราะคุณเฮงเองก็หาคำตอบไม่ได้


“คุณจะเล่นเกมอะไรอยู่ผมไม่รู้หรอกนะ แต่ผมจะไม่ยอมให้มันเกิดอีกเด็ดขาด”


เอ่ยจบ ร่างสูงใหญ่ก็กดลิฟต์ลงไป  ตอนนี้จากสามเหลือสอง หากบรรยากาศก็ไม่ได้เป็นไปในทางที่ดีขึ้น  เหมือนโดนลมพายุพัดกระหน่ำเข้าใส่หลายระลอก จนไม่ทันได้ฟื้นตัว  ทีแรกอนุรักษ์ก็มาด้วยแรงอารมณ์คิดจะโวยวายเรื่องซิมโทรศัพท์ใส่คุณชายเต็มที่ แต่ประเมินจากสถานการณ์แล้ว หรือเขาไม่ควรจะหยิบยกประเด็นมาซ้ำเติมตอนนี้


“เออ...พักเที่ยงแล้ว ไม่ลงไปทานข้าวเหรอครับ”


เขาเลี่ยงเกริ่นด้วยเรื่องอื่น แต่คุณชายกลับเป็นฝ่ายเริ่มพูดขึ้นมา


“คอนเซปต์ความสวยที่แท้จริงอยู่ข้างใน เธอเป็นคนพูดกับคุณทิมใช่รึเปล่า”


“ใช่ครับ เอ้ย! ไม่ใช่ครับ คือผมไม่รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของทำลิปสติก เราคุยกันเรื่อยเปื่อย แล้วเขาก็ถามผมว่าผู้หญิงสวยสุดตอนไหน ผมนึกถึงเรื่องที่ผมคุยกับคุณเมื่อวานก็เลยตอบไปแบบนั้น”


รีบอธิบายเร็วปรือ ทั้ง ๆ ที่ในใจแอบหวาด ๆ  ...พี่พิมเคยว่าไว้ว่าบอสของตนหยิ่งในฝีมือตัวเอง แล้วดันมาถูกไอเดียมือสมัครเล่นของเขาชิ่งตัดหน้าแบบนี้ ไม่แน่คุณชายอาจจะไม่พอใจอยู่ก็ได้  แต่คุณชายกลับทำแค่เพียงพึมพำ


"...ดีแล้วที่เป็นเธอ"


อนุรักษ์รีบหันมองอีกฝ่ายด้วยความงง


"คุณไม่โกรธเหรอครับ"


"ทำไมฉันต้องโกรธ"


"ก็เหมือนผมไปแย่งงานคุณมา"


"คอนเซปต์นั้นเธอเป็นคนคิด  แล้วลูกค้าก็พอใจในไอเดียของเธอ ฉันควรจะชมเธอมากกว่า และคนที่แย่งงานฉันไปจริง ๆ ก็เป็นคนอื่น"


"คนอื่น?"


"มีคนจาก ATM พยายามทำลายเอเจนซี่ไทเกอร์ และป้ายความผิดมาที่ฉัน"


เรื่องการชิงอำนาจระหว่างบริษัท อนุรักษ์คิดว่ามีอยู่เฉพาะในหนังในละคร แต่ขึ้นชื่อว่า 'โลกของธุรกิจ' อะไรก็ย่อมเกิดขึ้นได้  และการใช้เล่ห์เหลี่ยมเข้าห่ำหั่น จำต้องมีคนเป็นเหยื่อรับเคราะห์


ทว่า...เขาจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเหยื่อตัวนี้ไม่ได้อยู่ในคราบหมาป่าสวมหนังแกะ


"ทำไมถึงต้องเป็นคุณที่โดนป้ายความผิดล่ะครับ"


"เธอเองก็รู้ว่ามีคนไม่ชอบใจฉันมากขนาดไหน"


ก็จริงที่ลักษณะนิสัยหยิ่ง ๆ ของคุณชายอาจจะสร้างศัตรูไว้เยอะ แต่คนดี ๆ ทั่วไปที่ไหนจะขยันหาเรื่องใส่ตัวให้กลายเป็นเป้า ถ้าไม่ใช่เพราะมีความเบื้องหน้าเบื้องหลังเก็บซ่อนไว้ อีกอย่างเขายอมรับว่าคำพูดของคุณเฮงเรื่องที่คุณชายอยากขายไทเกอร์ให้กับ ATM ยังคงติดอยู่ในใจ รวมทั้งเขายังมีบางสิ่งที่ทำให้ไม่หมดข้อสงสัย


"แล้วที่ธนาคารแจ้งยอดเงินโอนเข้าบัญชีในเบอร์นี้แปดหมื่นบาทหมายความว่ายังไงครับ"


ทั้ง ๆ ที่เงินแปดหมื่นนั้น อาจเป็นเงินจากการเล่นหุ้นของคุณชาย ...เงินจากการขายของมือสอง ...หรือเงินที่มีคนยืมคุณชายไว้แล้วเอามาคืน ...แต่ลึก ๆ เซ้นท์เขามันบอกว่าจำนวนเงินนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องบางอย่างกับเรื่องซับซ้อนที่เกิดขึ้น และโชคดีความมั่นใจของเขาถูกต้อง เพราะคุณชายซึ่งมีท่าทางนิ่งเฉย ตลอดเวลาที่คุย กลับเปลี่ยนสีหน้าดุขึ้นมาฉับพลัน


"ทำไมเธอไม่รีบบอก! แล้วโอนมาตั้งแต่เมื่อไร"


...เอ้า! ก็เขาไม่ใช่คอลเซ็นเตอร์ต้องโทรแจ้งนี่เว้ย


อนุรักษ์อยากจะเถียง แต่พอเห็นแววตาซีเรียส จึงต้องรีบลนลานล้วงโทรศัพท์มือถือจากในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเปิดข้อความอ่าน


"มีแจ้งโอนเงินเข้าจากคุณชัยพร เวลาสามทุ่มสี่สิบเจ็ดนาที"


คุณชายรับอุปกรณ์สื่อสารรุ่นเก๋าที่เขาส่งเพื่อให้เช็คตรวจสอบดูอีกที ความเคร่งเครียดนั้นยังไม่คลายลง


"ที่คุณบอกว่าซิมนี้เป็นของสำคัญ หรือจะเป็นเพราะข้อความนี้เหรอครับ?"


อนุรักษ์เอ่ยคาดเดาอีกครั้ง คู่สนทนายื่นมือถือส่งกลับคืน เริ่มต้นอธิบาย


"ซิมนั่น...ฉันสมัครรับข้อความการแจ้งยอดโอนเงินจากธนาคาร มันเป็นหลักฐานรับสินบนจากคนในเอเจนซี่ ATM  ฉันไม่รู้ว่าเป็นใคร ...เพราะชื่อที่ใช้เปิดบัญชีไม่มีอยู่ในรายชื่อคนในบริษัท แต่ฉันมั่นใจว่าต้องเป็นคนที่ทำงานร่วมกับฉัน... เขาเคลื่อนไหวน้อยมาก และใช้แค่บัตรเอทีเอ็มในการกดถอนเงินเท่านั้น....ฉันต้องรู้เวลาที่แม่นยำในช่วงถอนและโอนเงินในบัญชี เพื่อตรวจสอบความเคลื่อนไหวของทุกคน แต่ฉันเก็บซิมไว้กับตัวไม่ได้ โทรศัพท์ฉันเคยถูกขโมยมาแล้วครั้งหนึ่ง และมันก็ไปอยู่ในห้องน้ำ"


คล้ายจิกซอว์แต่ละชิ้นเริ่มประกอบกันเป็นรูปเป็นร่าง ปมปริศนาค่อย ๆ คลายออก ...เหตุผลที่คุณชายหวาดระแวงสงสัยไม่ไว้ใจใคร ก็เพราะมีศัตรูในเงามืดอยู่รอบกายจนขยับเขยื้อนไม่ได้นี่เอง


"ดังนั้น ระหว่างที่ฉันกำลังสืบหาคนใช้บัตร ฉันต้องการให้เธอเก็บหลักฐานนั้นไว้ และโทรแจ้งฉันทันทีที่ได้รับข้อความ"


จะให้รับฝากไว้ก็ไม่เสียหายหรอก แต่เขากลัวการใช้โทรศัพท์สองซิมจะส่งผลกระทบต่อเครื่องรุ่นดึกดำบรรพ์ของตนเอง แถมเขาไม่ใช่ลูกน้องของคุณชาย ถึงจะเห็นใจในสถานการณ์ แต่ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ต้องตกลง


"ผมคงไม่..."


"ฉันมีค่าจ้างให้"


คุณชายเปิดกระเป๋าเงินหนังสีดำ หยิบเช็คใบหนึ่งออกมายื่นให้ จำนวนตัวเลขบนกระดาษระบุชัดเป็นจำนวนเงินหนึ่งแสนบาท มากกว่าเงินเก็บของเขาตั้งเกือบสองเท่า


"นี่แค่ครึ่งแรก ...จบงานแล้วฉันจะให้อีกครึ่งที่เหลือ"


ข้อเสนอที่ถูกยื่นมาเปลี่ยนความเห็นใจให้หายวัยกลายเป็นอาการโกรธเคืองทันที


“คุณอย่าดูถูกผมเกินไป เงินซื้อผมไม่ได้”


เขาเอ่ยเสียงแข็ง ถึงจะเป็นพนักงานแคชเชียร์แต่ก็มีศักดิ์ศรี ไม่เหมือนพวกนักธุรกิจรวย ๆ เอะอะก็ใช้เงินฟาด


“แล้วอะไรที่ซื้อเธอได้”


“เสียใจด้วยครับที่ไม่มี”


อนุรักษ์เปิดฝาหลังโทรศัพท์ ถอดซิมแปลกปลอมออก แล้ววางไว้ตรงโต๊ะที่มีแจกันดอกไม้ใบยักษ์ ก่อนจะกดปุ่มลิฟต์ลง



“...รักษ์ เธอฟังฉันก่อน”



...เสียงนั้นอีกแล้ว เสียงที่มีอิทธิพลกับเขาเหมือนมากระซิบข้างหู


แต่เขารู้สึกว่าต่างจากที่แล้วมา ...มันไม่ได้เป็นเสียงราบเรียบ หากเจือด้วยอารมณ์วอนขอ แม้พยายามสั่งตัวเองว่าอย่าไปสนใจ แต่เขากลับเผลอหยุดฟังอย่างห้ามไม่ได้


“ตั้งแต่เด็กพ่อฉันเอาแต่ทำงาน ไม่เคยสนใจครอบครัว แล้วยังแอบมีบ้านเล็กบ้านน้อย แม่พยายามอดทนและคอยประคับประคองครอบครัวมาตลอด แต่ก็ไม่สามารถยื้อได้ ในที่สุดแม่ก็ตัดสินใจฆ่าตัวตายหนีความทุกข์ไป ฉันทะเลาะกับพ่ออย่างหนัก แล้วตัดขาดกับเขา ระหว่างนั้นเจ้าของเอเจนซี่ไทเกอร์ได้มาช่วยเหลือฉันไว้ ท่านมีพระคุณกับฉันมาก จนเหมือนพ่อแท้ ๆ ของฉัน ฉันไม่อยากทำให้ท่านผิดหวัง”


คุณชายถ่ายทอดเรื่องราวในชีวิตด้วยท่าทีเหมือนกำลังเล่าเรื่องของคนอื่น ถ้าไม่ใช่เพราะเจ็บปวดจนชาชิน ก็เพราะมีเจตนาแอบแฝงตามนิสัยนักโฆษณา ซึ่งเขารู้ดีว่าคืออะไร


“คุณจะสร้างสตอรี่ให้ผมสนใจเหรอครับ”


“เปล่า แต่ที่ฉันเล่า เพราะฉันรู้ว่าเธอเป็นคนดี”


“ผมไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น ที่ผมตกลงช่วยใครก็เพราะเต็มใจทำ แต่ถ้าผมไม่อยากทำ ต่อให้คุณแต่งเรื่องเศร้ามาอีกเป็นร้อยผมก็ไม่มีวันยอมช่วย"


"เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง เธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ฉันอยากให้เธอรู้ว่าซิมนั้นสำคัญกับฉันมากแค่ไหน”


ติ๊ง!


เสียงสัญญาณลิฟต์ดังขึ้นขัดจังหวะ พร้อมกับประตูเปิดออก มีกลุ่มพนักงานออฟฟิตสามสี่คนโดยสารอยู่... อนุรักษ์ควรจะก้าวเท้าเข้าไปเป็นหนึ่งในนั้น ...แต่กลับหยุดนิ่งไม่ยอมขยับ กระทั่งพี่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ใกล้แผงปุ่มกดลิฟต์ต้องถาม


"จะลงมั้ยคะ?"


"ขอโทษด้วยครับ ลงไปก่อนเลยครับ"


คนด้านในมองงง ๆ คงนึกด่าว่าถ้าไม่ลงจะกดลิฟต์เล่นทำไม  ไอ้เขาก็อยากจะด่าตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงเลือกทางนี้ ...ทางที่ต่อไปต้องเจอปัญหาหนักตามมาอีกแน่ ๆ แต่ก็ยังหันกลับมาเผชิญหน้ากับคุณชายตรง ๆ อีกครั้ง


“คุณคิดว่าจะรู้ชื่อคนใช้บัตรได้เร็วที่สุดเมื่อไร”


“ฉันไม่แน่ใจ แต่ทุกครั้งที่ฉันรับงานใหม่ บัญชีนี้อาจมีความเคลื่อนไหว”


“ผมให้เวลาคุณหนึ่งเดือน”


“เธอคิดว่าหลังจากเกิดเรื่องลิปสติก เอเจนซี่จะไว้ใจปล่อยให้ฉันรับงานโฆษณาต่อไปได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ...ฉันขอเวลาสามเดือน”


“ไม่ได้! อีกสองเดือนผมก็จะเปิดเรียนแล้ว ไม่ว่างมารับจ็อบเพิ่ม คุณก็ขยันเสนอตัวรับทุกงานสิครับ บริษัทจ้างคุณมาทำงานก็ต้องป้อนงานให้คุณทำอยู่แล้ว เขาไม่ปล่อยให้คุณนั่งกินเงินเดือนฟรี ๆ หรอกมั้ง”


“งั้นสองเดือน...ฉันจะพยายามหาชื่อเจ้าของบัญชีให้เจอ ระหว่างนั้นเธอจะช่วยรับฝากซิมให้ฉันได้ใช่ไหม”


ประโยคหลังนั้นไม่ได้เป็นการออกคำสั่งหรือยัดเยียด ...เขาตระหนักได้อีกครั้งว่าคุณชายเป็นนักโฆษณาที่เก่งกาจขนาดไหนก็ตอนนี้  ...หลักการโฆษณาที่ดีไม่ใช่การบังคับ แต่ต้องโน้มน้าวให้ลูกค้าอยากยื่นมือเข้าไปซื้อ



 ...และอนุรักษ์ก็สมัครใจเอื้อมมือหยิบซิมบนโต๊ะ มาใส่ไว้ในโทรศัพท์เหมือนเดิมด้วยตัวเอง



“ถ้ามี SMS โอนเงินเข้ามาอีก ผมจะโทรไปแจ้งคุณก็แล้วกันครับ”


“ขอบใจมาก”


คุณชายยังคงตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเคย  ส่วนคนฟังได้แต่ถอนหายใจเหนื่อย ไม่ได้รู้สึกยินดีกับคำขอบคุณนั้นเลย ทั้งยังไม่แน่ใจว่าทำไมถึงยอมตัดสินใจช่วยคุณชาย


...เพราะเขาเป็นคนดี

...เพราะเห็นใจในเรื่องราวชีวิตแสนระทมของคุณชาย

...เพราะเหตุผลตรงไปตรงมา ที่ทำให้เขาเริ่มเข้าใจถึงตัวตนของคุณชายจริง ๆ เป็นครั้งแรก



...หรือเพราะคุณชายจะซื้อใจเขาได้สำเร็จ ตั้งแต่ที่เรียกชื่อเขาแล้ว




------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


TBC



อยากจะตั้งชื่อตอนว่า "You had me at Hello"  น้องรักษ์แพ้คุณชายตั้งแต่หน้าประตูแล้วค่ะลูกเอ้ย ดูจากผลสำรวจก็รู้ มีแต่คนเชียร์ให้ 'ลุงกินเด็ก'  สงสัยจะไม่รอดซะแล้ว  ฮาาา 

ตอนนี้ปริศนาบางส่วนเริ่มคลี่คลายแล้วนะคะ แต่ก็เป็นเหมือนยอดภูเขาน้ำแข็งใต้ทะเล ยังมีอะไรอีกมากมายซ่อนเอาไว้ให้รอลุ้นเพียบ แต่ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ตอนต่อไปอาจมาช้าสักนิดเพราะติดภารกิจไปจีนหนึ่งอาทิตย์ เพราะฉะนั้นตอนที่ 6 เจอกันอาทิตย์หน้านู้นเลยนะคะ

ขอบคุณที่ยังติดตามกันเสมอ ๆ ค่ะ


 o13

BitterSweet


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 23-07-2015 13:29:38 โดย BitterSweet »

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4062
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 5 : P.8 [12/05/15]
«ตอบ #231 เมื่อ12-05-2015 22:50:32 »

ตอนที่แล้วนึกว่าคุณชายจะจีบ ที่แท้มีเบื้องหลัง


หรือจะเป็นพี่เฮง?

ออฟไลน์ someone0243

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-0
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 5 : P.8 [12/05/15]
«ตอบ #232 เมื่อ12-05-2015 23:01:23 »

ลุงกินเด็กอีกเสียงค่ะ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะคะ

ออฟไลน์ วัวพันปี

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1309
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +540/-3
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 5 : P.8 [12/05/15]
«ตอบ #233 เมื่อ12-05-2015 23:01:26 »

เบื้องหลังโฆษณา จริงๆ
น้องรักษ์ ใจอ่อนเพราะเสียงคุณชาย :ling1:

ออฟไลน์ iamtoon

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 78
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 5 : P.8 [12/05/15]
«ตอบ #234 เมื่อ12-05-2015 23:02:18 »

ลุงอยากเป็นอมตะสินะคะ  :hao7: :hao4: :hao3:

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 5 : P.8 [12/05/15]
«ตอบ #235 เมื่อ12-05-2015 23:08:21 »

เข้าไปร่วมวงจนได้

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 5 : P.8 [12/05/15]
«ตอบ #236 เมื่อ12-05-2015 23:10:13 »

น้องรักษ์เดินมาถูกทางแล้วค่ะ เพราะอย่างน้อยๆ แนวความคิดของหนูก็ทำให้คุณชายสามารถต่อยอดไปได้อีกมากโขเลยเชียวล่ะค่า~ >< ถือเสียว่าช่วยเด็กน้อยตาดำๆ คนนึงเถอะนะค้าา.. :กอด1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 13-05-2015 08:44:06 โดย Mouse2U »

ออฟไลน์ Ryoooo

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3146
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +288/-2
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 5 : P.8 [12/05/15]
«ตอบ #237 เมื่อ12-05-2015 23:20:35 »

เริ่มตะหงิดกับอิพี่เฮงไงไม่รู้
อย่าให้รู้นะว่าเป็นใครมาใส่ความคุณชาย แม่จะฟาดให้

รักษ์ช่วยคุณชายแบบนี้
ใกล้ชิดๆ แพ้ตั้งแต่หน้าประตูจริงๆรักษ์เอ๊ยยย  :m11:

ออฟไลน์ เข็มวินาที

  • Those who make the worst use of their time are the first to complain of its shortness
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 5 : P.8 [12/05/15]
«ตอบ #238 เมื่อ12-05-2015 23:21:23 »

คุณชายเอาซะรักษ์อยู่หมัดเลย แหมๆ อนุรักษ์ก็แสนดีเหลือเกิน รอตอนต่อไป ฮืออออ อาทิตย์เลยหรืออออ เป็นกำลังใจให้น้าตัวเอง :katai1: :katai3:

ออฟไลน์ ceylon

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 389
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Re: 【*...สุดที่รักษ์...*】บทที่ 5 : P.8 [12/05/15]
«ตอบ #239 เมื่อ12-05-2015 23:22:22 »

กินเด็กเถอะนะลุง  :hao7:
เดินทางปลอดภัยค่า

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด