-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
【*...สุดที่รักษ์...*】
"Wish Me Luck"
:L2:
สารบัญ
บทที่ 01 : ลูกผู้ชายตัวจริง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3037175#msg3037175)
บทที่ 02 : ไม่มีลิมิต ชีวิตเกินร้อย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3039732#msg3039732)
บทที่ 03 : คุ้มค่าทุกนาที (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3045254#msg3045254)
บทที่ 04 : อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้ามี... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3052231#msg3052231)
บทที่ 05 : นำสิ่งที่ดีสู่ชีวิต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3056836#msg3056836)
บทที่ 06 : ทุกหยดซ่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3069885#msg3069885)
บทที่ 07 : เป็นมากกว่าความอร่อย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3075449#msg3075449)
บทที่ 08 : ผลิตจากวัตถุดิบหลักจากธรรมชาติ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3081941#msg3081941)
บทที่ 09 : เพราะเราใส่ใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3087630#msg3087630)
บทที่ 10 : Keep Walking (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3460703#msg3460703)
บทที่ 11 : เล็กๆ ไม่ ใหญ่ๆ ทำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3101032#msg3101032)
บทที่ 12 : เครื่องฟิต สตาร์ทติดง่าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3112950#msg3112950)
บทที่ 13 : พิสูจน์ด้วยตัวคุณเอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3120130#msg3120130)
บทที่ 14 : สายใยแห่งความผูกพัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3126718#msg3126718)
บทที่ 15 : ช่วงเวลาแห่งความอบอุ่น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3130905#msg3130905)
บทที่ 16 : Just Do It (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3140963#msg3140963)
บทที่ 17 : เป้าหมายมีไว้พุ่งชน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3173784#msg3173784)
บทที่ 18 : Impossible is Nothing (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3223367#msg3223367)
บทที่ 19 : Every Little Help (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3230222#msg3230222)
บทที่ 20 : Ideas For Life (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3230227#msg3230227 date=1447506075)
บทที่ 21: คิดจะพัก คิดถึง... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3239204#msg3239204)
บทที่ 22 : อ่านความจริง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3247627#msg3247627)
บทที่ 23 : Think Different (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3256498#msg3256498)
บทที่ 24 : หนึ่งในใจคุณ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3272618#msg3272618)
บทที่ 25 : ทางใคร ทางมัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3280745#msg3280745)
บทที่ 26 : คุณค่าที่คุณคู่ควร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3287938#msg3287938)
บทที่ 27 : เต็มที่กับชีวิต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3291554#msg3291554)
บทที่ 28 : The power of surprise (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3293647#msg3293647)
END
http://www.youtube.com/v/dSMqosV0LEk
คำร้อง/ทำนอง : CT.hamonigar
ดนตรี/ขับร้อง : KING
--------------- BitterSweet ---------------
-
【*...สุดที่รักษ์...*】
บทที่ 01 : ลูกผู้ชายตัวจริง
อนุรักษ์เคยได้ยินมาว่าประเทศไทยมีสามฤดู คือ ร้อน ร้อนมาก ร้อนนรกแตก
วันนี้อุณหภูมิตอนเที่ยงตรงอยู่ค่อนไปทางสองฤดูหลัง ขณะรีบเร่งลงจากรถเมล์ คลื่นความร้อนระอุฉาบบนถนนจนสัมผัสได้ ถ้ามีใครเผลอทำไข่ตกแตกคงได้กินไข่ดาวภายในสามนาที ทว่าทันทีที่เขาผลักประตูบานกระจกของตึกสำนักงานขนาดใหญ่ ไอเย็นเฉียบกลับปะทะผิวกาย เปลี่ยนอุณหภูมิแบบทะเลทรายซาฮาร่า ให้กลายเป็นขั้วโลกใต้ได้อย่างน่าอัศจรรย์
"สวัสดีครับ ไม่ทราบติดต่อธุระอะไรครับ"
กระทั่งพนักงานรักษาความปลอดภัยยังสวมเครื่องแบบสีกรมท่าแขนยาวติดกระดุมถึงคอ คล้ายอากาศร้อนด้านนอกไม่มีสิทธิกร่ำกรายเข้ามาหากไม่ได้รับการอนุญาต
และอาจรวมถึงตัวเขาเอง...
อนุรักษ์รู้สึกได้ว่า ดวงตาของรปภ.วัยเกินสี่สิบกำลังสำรวจอย่างระแวดระวังปนความสงสัย ไล่ตั้งแต่ผมสีดำยาวระคอยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ใบหน้าชื้นเหงื่อเม็ดโต รูปร่างผอมสูงของผู้ชายอายุยี่สิบเอ็ด และโลโก้ประจำซูเปอร์มาร์เก็ตดังบนเสื้อยูนิฟอร์มพนักงานแคชเชียร์
เมื่อเทียบกับหนุ่มออฟฟิศใส่เชิ้ตเรียบกริบ กางเกงแสล็กกลีบโค้ง รองเท้าหนังมันปลาบที่เดินสวนผ่านเข้าไป สภาพปอนๆ ของเขาคงกระเด้งโดดออกมาจนเห็นได้ชัด
เข้าใจดีว่าตนเองกำลังอยู่ผิดที่ผิดทาง แต่ไม่ใช่เวลามาพะวง
...เพราะตอนนี้เขากำลังอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน!
"ขอโทษครับ ห้องน้ำไปทางไหนครับ"
โพล่งออกไปทั้งอย่างนั้น ลุงยามชะงักขมวดคิ้วตึงเล็กน้อย คงนึกด่าอยู่ในใจว่า นี่มันสำนักงานหรูหราใหญ่โต ไม่ใช่ปั๊มน้ำมันจะได้มีส้วมสาธารณะไว้ให้ใครเข้าออกก็ได้ แต่พอสังเกตเห็นมือที่พยายามปิดเป้ากางเกงประกอบกับสีหน้าร้อนรนของเขา สายตาอีกฝ่ายก็เปลี่ยนเป็นเห็นใจปนเวทนา แปลความหมายออกมาได้ว่า
...โธ่ น่าสงสาร ไอ้น้องนี่คงจะปวดหนักจนกลั้นไม่ไว้สินะ
"เดินเลยลิฟต์ไปทางซ้ายมือครับ"
อนุรักษ์รีบบอกขอบคุณ แม้ใจจริงอยากจะหยุดยืนอธิบายเป็นเรียงความสองหน้ากระดาษเหลือเกินว่า ลุงครับเข้าใจผมผิดแล้ว!
ลูกผู้ชายแมนๆ อย่างไอ้รักษ์ จะปวดหนัก ปวดเบา ก็เดินเข้าห้องน้ำอย่างองอาจสง่าผ่าเผยไม่หวั่นแม้วันมามาก แต่ไอ้ที่เห็นท่าทางกระมิดกระเมี้ยน เดินหนีบขาเป็นปู เพราะมันดันเกิดเหตุสุดวิสัย ซ้ำยังเป็นเหตุที่ทำให้อับอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี
...ต้องขอเล่าย้อนความกลับไปเมื่อห้านาทีก่อน
เขากำลังนั่งอยู่บนรถเมล์ปรับอากาศ ฝ่าถนนอันจอแจและรถติดเป็นปกติของกรุงเทพ ช่องแอร์เป่าอยู่เหนือศีรษะเย็นสบายชวนให้เคลิ้มหลับ คิดถูกที่ตัดสินใจเพิ่มค่าโดยสาร เพื่อแลกกับการไม่ต้องทนเดินในสภาพอากาศร้อนจัดเสมือนอยู่ในกระทะทองแดง
สะลึมสะลือสัปหงกตั้งใจจะงีบระหว่างรอจนถึงจุดหมาย แต่กลางทางกลับมีคนทยอยขึ้นมาเรื่อยๆ ผู้โดยสารเริ่มเต็มขั้นรถ รายล่าสุดเป็นเด็กน้อยน่าจะอยู่ชั้นอนุบาลจูงมือมากับคุณแม่
ในฐานะที่อนุรักษ์เป็นสุภาพบุรุษที่ดี เขาจึงตัดสินใจลุกขึ้นยืน เสียสละเก้าอี้ให้เด็กนั่ง คุณแม่ยังสาวเอ่ยขอบคุณเขา แล้วสะกิดให้น้องผู้หญิงผูกผมเปียพูดขอบคุณบ้าง หากเด็กน้อยกลับเอาแต่กระตุกชายเสื้อแม่ยิกๆ ไม่หยุด ดวงตากลมโตใสแจ๋วจ้องมองบางสิ่งพลางพูดเจื้อยแจ้ว
"แม่ๆ กางเกงในโผล่!"
ทีแรกอนุรักษ์ไม่แน่ใจว่าคำพูดนั้นหมายถึงตัวเอง กระทั่งนิ้วเล็กๆ ชี้มายังเป้ากางเกงแสล็กสีดำ ซึ่งอยู่ตรงสายตาของเด็กน้อยพอดี
คนรู้ตัวสะดุ้งโหยงเอามือกุมเป้าทันควัน พร้อมๆ กับที่แม่ของเด็กร้องว๊าย! รีบปิดตาลูกสาวเอาไว้ และเสียงนั้นเรียกความสนใจจากทุกคนบนรถให้จ้องมาที่เขาเป็นจุดเดียว
อนุรักษ์ลนลานดึงซิปรูดขึ้นมาปิด แต่นรกคงชังสวรรค์คงแกล้ง ตะเข็บซิปดันปริแตกโชว์รอยแยกให้เห็นกางเกงในสีขาวเด่นชัด เขาไม่ละความพยายามรูดซิปขึ้นลงหลายครั้ง ท่าทางชักมือขึ้นๆ ลงๆ แถวเป้ากางเกงต่อหน้าเด็กผู้หญิงวัยอนุบาล เริ่มส่อแววอนาจารเข้าไปทุกที ผู้โดยสารต่างหันไปซุบซิบ ก่อนกระเป๋ารถเมล์หนุ่มจะออกโรงตวาดด่าดังลั่น
"เฮ้ย! มึงทำอะไรวะ! กับเด็กตัวเล็กๆ มึงยังกล้า ไอ้โรคจิต!"
"ปะ..เปล่า ผมไม่ได้..."
อนุรักษ์ละล้ำละลักอธิบาย มือเผลอยกขึ้นปฏิเสธโดยอัตโนมัติ ทำให้สิ่งที่พยายามปกปิด โผล่หน้าออกมาเยี่ยม
"นั่นไง! หลักฐานเห็นอยู่ทนโท่ ยังจะกล้าเถียง จับได้คาหนังคาเขาขนาดนี้ คนอะไรวะหน้าตาก็ดีแต่เสือกเป็นโรคจิต มึงไสหัวรถจากรถไปเลยนะ ไม่งั้นกูจะแจ้งตำรวจ ไป๊!"
ถูกตะคอกไล่ พอดีกับที่รถเมล์จอดเทียบป้าย แม้รู้ทั้งรู้ว่าเป็นความเข้าใจผิด แต่โดนจัดหนักขนาดนี้ เขาก็ไม่อยู่เสียเวลาแก้ตัว รีบเผ่นลงจากรถ แล้วมุ่งหน้าหาห้องน้ำใกล้ที่สุด ซึ่งก็คือตึกบริษัทใหญ่โตที่เห็นอยู่ตรงหน้า
...ไม่ต้องพูดถึงความอับอายว่ามีมากแค่ไหน โดนกล่าวหาว่าเป็นคนโรคจิตทั้งๆ ที่ตัวเองเสียสละเก้าอี้นั่งให้เด็ก เวรกรรมอะไรกันหนอทำให้เขาหยิบกางเกงตัวนี้ขึ้นมาใส่
ความจริงเขาเพิ่งถอยมันมาเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง ป้าคนขายโฆษณาใหญ่โตว่าเนื้อผ้าจากเกาหลี ใส่นิ่มสบาย ซักแล้วไม่มีหด เขาลังเลอยู่นาน หากมาใจอ่อนยวบ เพราะโดนคุณป้าปากหวานชมว่าหล่อๆ อย่างเขาใส่ขึ้น แถมลดราคาให้ด้วย
สุดท้ายคนหน้ามืดหลงคารมเลยตกเป็นเหยื่อโดนเอาคืนเสียเจ็บแสบ!
อนุรักษ์รีบเร่งสาวเท้าไปยังห้องน้ำด้วยท่าทางมือกุมเป้าเลียนแบบไมเคิล แจ็กสัน ยิ่งเห็นสีหน้าแปลกๆ ของกลุ่มพนักงานหญิงหน้าตาน่ารักสามสี่คนซึ่งเดินสวนมาก็ยิ่งอยากให้ธรณีสูบตัวเองหายลงไปกับพื้น ระยะทางที่ลุงรปภ.บอกดูจะไกลเป็นกิโลในความรู้สึก
และแล้วในที่สุดเขาก็มาถึงเส้นชัย
คนรีบร้อนผลักบานประตูแปะรูปสัญลักษณ์ผู้ชายเข้าไป ห้องน้ำในบริษัทนี้สะอาดเรียบร้อย ตกแต่งด้วยสุขภัณฑ์หรูสีขาวตัดกับพื้นกระเบื้องสีดำคลาสสิกประหนึ่งห้องน้ำในโรงแรมไฮโซ มีคนใช้บริการบริเวณโถปัสสาวะสองคน กำลังล้างมืออยู่อีกหนึ่ง
อนุรักษ์เผ่นเข้าห้องแรกสุดอย่างไม่สนใจจะเดินเฉียดใกล้โถ ปิดประตูลงกลอนดังปัง ท่ามกลางสายตางงๆ ของคนอื่น ซึ่งคงสรุปออกมาเหมือนกันว่า ผู้ชายคนนี้คงถูกข้าศึกบุกทะลวงจู่โจมประชิดใกล้แตกพ่าย
แต่โดนกล่าวหาว่ารีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำเพราะเหตุนั้น ยังดีกว่าโดนใส่ความว่าเป็นไอ้โรคจิตชอบโชว์
เขาลงมือถอดกางเกงเนื้อผ้าเกาหลีตัวต้นเหตุ สำรวจดูซิปซึ่งปริรอยแตก พยายามรูดขึ้นหรือรูดลง แงะหัวซิปค่อยๆ ใส่กลับให้เป็นปกติทีละด้าน หากทั้งดึง กระชาก กระทุ้ง จนปวดนิ้ว ซิปก็ไม่ได้ประสานสามัคคี ยังคงแยกทางราวกับโกรธกันแต่ชาติปางก่อน
...ซวยอะไรกันหนักกันหนา!
ขยี้ผมตัวเองด้วยความหัวเสีย ก่อนนั่งบนชักโครกอย่างหมดแรง
แล้วทีนี้เขาจะออกไปข้างนอกได้ยังไง หรือต้องเดินกุมเป้าไปตลอดทาง มีหวังคงถูกตำรวจจับข้อหาอนาจารจริงๆ แน่
หนทางออกมีเพียงต้องซ่อมซิปให้ได้เท่านั้น เอาแค่พอทนๆ ให้เขาขึ้นรถเมล์ก่อน ถ้าเจอที่นั่งเมื่อไร ต่อให้มีเด็ก สตรี คนชรามายืนต่อหน้า พลเมืองดีเด่นอย่างไอ้รักษ์ก็จะไม่ยอมเสียสละลุกให้เด็ดขาด
ตัดสินใจแน่วแน่ได้ก็เริ่มลงมือแก้ไขสถานการณ์ต่อทันที คราวนี้ลองกวาดตาทั่วห้องน้ำ เผื่อจะมีอุปกรณ์มาช่วยงัด ทว่าสายตาดันสะดุดเข้ากับบางสิ่งบนชั้นวางของซึ่งยื่นมาเหนือชักโครก
...ไม่ใช่สิ่งที่ช่วยให้ซ่อมซิปได้แน่ๆ แต่เป็นสิ่งเกินความคาดหมายไปไกล
บนชั้นวางของปูกระเบื้องสีดำมันปลาบ 'สมาร์ทโฟนสีดำ' นอนนิ่งสนิทกลมกลืนอยู่ อาจเพราะมัวพะวงกับกางเกงด้วย จึงไม่แปลกที่ไม่สังเกตเห็นตั้งแต่แรก
แต่ตอนนี้เขาเห็นแล้ว จะให้ใจจืดใจดำมองข้ามก็คงเกินไปหน่อย แน่นอนว่าเขาไม่ได้คิดจะขโมย (ไม่อยากเพิ่มข้อหาต่อจากการอนาจารของตัวเองอีกกระทง) และถึงตอนนี้ตัวเองกำลังเจอวิกฤตหนักหน่วง สามัญสำนึกส่วนดีก็ร้องเตือนว่า เขาต้องเอาโทรศัพท์ไปคืนเจ้าของ...
...แล้วเจ้าของเป็นใคร?
ก่อนหน้านี้เห็นคนใช้ห้องน้ำอยู่สามคน อาจเป็นใครคนหนึ่งในนั้น จะว่าไปเขาขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำมาเกือบสิบนาทีแล้ว ถ้าคนลืมนึกขึ้นได้จริงๆ ก็น่าจะมาเคาะประตูบอกเขา แต่นี่เสียงในห้องน้ำกลับเงียบสนิท
อนุรักษ์ลองปลดล็อกกลอนเปิดประตูแง้มๆ เพราะตัวเองยังไม่ได้ใส่กางเกงให้เรียบร้อย เป็นไปตามคาด
ภายในห้องน้ำหรูเหลือเขาเพียงคนเดียว...
กลับมานั่งพิจารณาของในมืออีกครั้ง สมาร์ทโฟนแบรนด์ดัง ไม่ใช่รุ่นใหม่ล่าสุด น่าจะปล่อยออกมาเกือบสองปีแล้ว มองปราดเดียวก็รู้ว่าผู้ใช้ค่อนข้างรักษาของ ตัวเคสและเครื่องไม่มีร่องรอยการขีดข่วน เทียบกับโทรศัพท์ของเขาซึ่งตกยุคไปสามชาติเศษ สภาพยับเยินทนทึกชนิดปาหัวหมาไม่แตก ช่างต่างกันราวฟ้ากับนรก
หากแม้จะมีเทคโนโลยีไฮเทคราคาหลายหมื่นอยู่ตรงหน้า คนโลโซกลับไม่ได้ตื่นเต้นอะไรมากนัก อานิสงค์จากการมี 'ไอ้ทัต' เพื่อนสนิทเปิดร้านรับซ่อมขายโทรศัพท์ เขาโดนมันเรียกใช้ให้ไปเฝ้าร้านบ่อยๆ จึงมีบุญจับโทรศัพท์เทพๆ ทุกรุ่น และใช้งานแอพพลิเคชั่นต่างๆ จนคล่องแคล่ว
สำหรับสมาร์ทโฟนรุ่นนี้ โดยปกติแล้ว ผู้ใช้มักตั้งรหัสล็อกหน้าจอเอาไว้ ขืนไม่รู้รหัสกดเดาสุ่มมั่วๆ หน้าจอจะล็อกอัตโนมัติ ทำให้ไม่สามารถงานใช้ได้อีกจนกว่าเวลาผ่านไปสามสิบนาที
ดังนั้น ถ้าล็อกหน้าจอก็จบ เขาคงต้องฝากให้รปภ.หรือประชาสัมพันธ์ช่วยตามหา ซึ่งก็คงเป็นใครคนหนึ่งในพนักงานของบริษัทนี้ แต่ถ้าไม่ได้ล็อกหน้าจอล่ะก็...
นิ้วดันไปไวกว่าความคิด รู้ตัวอีกทีเขาก็เผลอกดลงไปตรงปุ่มโฮม
หน้าจอสีดำสว่างวาบขึ้นมาทันที พื้นหลังเป็นรูปเรียบๆ ที่ตั้งมากับตัวเครื่อง บ่งบอกได้ว่าเจ้าของไม่ใส่ใจจะตกแต่งอะไรเพิ่มเติม
จากประสบการณ์ที่เคยเห็นเพื่อนซ่อมโทรศัพท์ ลูกค้าส่วนใหญ่มักจะตั้งหน้าจอเป็นรูปตัวเองบ้าง รูปแฟนบ้าง หรือรูปอื่นๆ ตามรสนิยมความชอบ
ในยุคสมัยนี้ สมาร์ทโฟนเพียงเครื่องเดียวก็สามารถบ่งบอกบุคลิกและตัวตนของเจ้าของ เราเก็บข้อมูลทุกอย่างลงไปในโทรศัพท์เครื่องเล็กๆ ราวกับมันเป็นไดอารี่ แถมเป็นไดอารี่ที่พร้อมจะประกาศความลับให้ชาวบ้านรู้อย่างง่ายดาย
ไอ้ทัตเคยเล่าว่า คนซ่อมโทรศัพท์มือถือสามารถดึงทุกๆ สิ่งออกมาได้เพียงไม่กี่คลิก ทั้งรูปภาพที่ถูกลบทิ้ง ข้อความแชท กล่องอีเมล์เข้าออก เว็บไซต์ที่เคยเปิดดู หากมันไม่เคยเอามาแพร่งพรายเพราะถือจรรยาบรรณในวิชาชีพ แต่ถ้าเป็นคนอื่นก็ไม่แน่ นิสัยของมนุษย์ช่างสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านอยู่แล้ว
...และตอนนี้เขาเองก็กำลังจะเป็นหนึ่งในนั้น
แต่เดี๋ยวก่อน...เขาทำไปด้วยความหวังดีอยากจะช่วยตามหาเจ้าของโทรศัพท์ต่างหาก ไม่ได้คิดอยากล้วงข้อมูลความลับอะไรเลยสักนิด สาบานก็ได้เอ้า!
อนุรักษ์ชูสามนิ้วตามสัญลักษณ์ลูกเสือสามัญแสดงความซื่อสัตย์ในใจ ขณะที่นิ้วในความจริงเลื่อนสไลด์หน้าจอ ลุ้นกับภาพการเปลี่ยนแปลงที่ปรากฏ
...ไม่ได้ล็อกไว้
แอพพลิเคชั่นต่างๆ ผุดเด้งขึ้นมาเรียงติดกัน บางอันก็คุ้นเคย บางอันก็ไม่เคยเห็นมาก่อน ที่แปลกคือในนั้นไม่มีแอพพลิเคชั้นยอดนิยม ประเภทเฟซบุ๊ค ไลน์ ทวิตเตอร์ หรืออินสตราแกรม ตรงข้ามเขาดันเจอแอพธนาคาร แอพเช็คราคาหุ้น และแอพเฉพาะของสำนักข่าวต่างประเทศ
อนุรักษ์เพิ่งเคยเห็นสมาร์ทโฟนที่จืดชืดไร้ชีวิตชีวาแบบนี้เป็นครั้งแรก เกมสักเกมยังไม่มีดาวน์โหลดลงไว้ สงสัยเจ้าของคงเป็นคนบ้างานหน้าดำคร่ำเครียดไม่เข้าสังคม หรือไม่ก็เป็นนักธุรกิจรุ่นลุงระดับพันล้านที่วันๆ ต้องตรวจดูหุ้นกับโอนเงินเข้าออกในธนาคารเป็นประจำแน่ๆ
ถ้ากดดูอัลบั้มรูปส่วนตัวก็อาจเห็นภาพเจ้าของเครื่องถ่ายเก็บเอาไว้ แต่เขายั้งมือไม่ให้ทำ เห็นแบบนี้เขาก็มีจรรยาบรรณของคนที่มีเพื่อนเป็นช่างซ่อมโทรศัพท์เหมือนกัน และไม่ลืมจุดประสงค์หลักว่าตนเองต้องการอะไร
วิธีแก้ปัญหาง่ายๆ เมื่อไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของสมาร์ทโฟน คือให้กดไปยังเบอร์โทรล่าสุดที่มีการสนทนาด้วย เพื่อติดต่อขอให้อีกฝ่ายเป็นคนมารับโทรศัพท์คืน หรือแจ้งกับเจ้าของที่แท้จริง
อนุรักษ์ทำตามขั้นตอนทันที รายชื่อปรากฏยาวเป็นแถวซึ่งตัวอักษรทุกตัวล้วนเป็นภาษาอังกฤษ
...คงไม่ใช่ว่าเจ้าของเป็นคนต่างชาติหรอกนะ ระดับภาษาอังกฤษของเข้าอยู่ในเกณฑ์ Yes No OK Thank you แค่นั้น
แต่พอเพิ่งดูดีๆ บางคำก็คล้ายจะอ่านออก อย่างเช่นเบอร์โทรล่าสุดที่ระบุว่าเพิ่งวางสายไปเมื่อชั่วโมงก่อน
'NAMTAN'
...น้ำตาล น่าจะเป็นชื่อผู้หญิงสักคน เผลอๆ อาจเป็นแฟนก็ได้
สรุปเองเออเองเสร็จสรรพ พร้อมกับกดโทรหา รอสัญญาณเพียงครู่เดียว ปลายสายก็รับ
"ฮัลโหล"
"สะ..."
ยังไม่ทันที่เขาจะทักทายสวัสดี เสียงหวานแหลมเล็กก็สวนเข้ามาทันควัน
"บอกแล้วไงคะว่าไม่ต้องโทรหาน้ำตาลอีก!"
อนุรักษ์รีบยกเครื่องมือสื่อสารออกห่างหู ขมวดคิ้วงง
...อยู่ๆ ก็ถูกโมโหใส่ อย่าบอกนะว่าคุณเจ้าของเครื่องดันเพิ่งทะเลาะกับแฟนมา
"แต่..."
"หยุด! ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น"
กำลังจะอ้าปาก คนคุยกลับไม่ยอมเปิดช่อง สาดกระสุนคำพูดใส่รัวๆ ราวกับระบายความอัดอั้น
"น้ำตาลไม่อยากฟังอะไรจากคุณอีกแล้ว! คุณไม่เคยทำตามที่รับปากน้ำตาลได้เลยสักอย่าง คุณลืมวันครบรอบของเรา ลืมวันเกิดน้ำตาล คนบ้างานอย่างคุณเคยเห็นน้ำตาลสำคัญบ้างไหม!"
...โอโห...อย่างน้อยเขาก็เดาถูกว่าเจ้าของเครื่องเป็นคนบ้างานจริงๆ แต่ลืมแม้กระทั่งวันเกิดแฟนตัวเองได้ลง คุณเธอจะปรี๊ดแตกก็คงไม่แปลกแล้ว
"หึ แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้น้ำตาลมีคนอื่นที่เขาดูแลน้ำตาลดีกว่าคุณแล้ว ลองทายสิคะว่าใคร จำโรเบิร์ตได้ไหมคะ เพื่อนร่วมงานที่นิวยอร์กของคุณไง ใช่ค่ะ น้ำตาลคบเขาซ้อนกับคุณมานานแล้ว ทีนี้ไม่ต้องติดต่อมาอีกนะคะ น้ำตาลจะบล็อกเบอร์คุณด้วย เชิญมีความสุขกับงานบ้าๆ ของคุณต่อไปเถอะ ลาก่อนค่ะ คุณชาย!"
กระแทกใส่ส่งท้าย ก่อนสัญญาณจะถูกตัดทิ้ง
อ้าวเฮ้ย! ยังไม่ทันบอกเลยว่าเขาเก็บโทรศัพท์ได้ และที่สำคัญเขาไม่ใช่แฟนเธอด้วย ถึงจะมาประชดสารภาพว่านอกใจตอนนี้เขาก็ไม่ได้ทุกข์ร้อน อาจรู้สึกผิดนิดหน่อย ตรงที่เผลอไปฟังเรื่องส่วนตัวเข้า แต่ช่วยไม่ได้มันเป็นกรณีฉุกเฉิน แถมอีกฝ่ายยังออกงิ้วใส่ฉอดๆ ไม่ยอมให้เขาพูดครบประโยคเลยด้วยซ้ำ
อนุรักษ์พยายามกดโทรออกเบอร์เดิมอีกครั้ง คราวนี้ตั้งใจชิงอธิบายก่อนจะโดนแย่งพูด หากมีเพียงเสียงบริการฝากหมายเลขตอบรับ สงสัยคุณน้ำตาลเป็นประเภทขู่จริง ทำจริง จัดการบล็อกเบอร์อดีตแฟนไปเรียบร้อยแล้ว
นึกสงสัยว่าตัวเองไปสร้างความร้าวฉานเพิ่มรึเปล่า ถึงก่อนหน้านี้มันจะปริแตกอยู่แล้วก็ตาม ไอ้เขาไม่ได้ร่วมยินดีเป็นพยานในการเลิกกันของคนสองคนหรอกนะ แถมข้อมูลที่ได้มาเหมือนจะไม่มีประโยชน์เพิ่ม
'คุณชาย'
...เป็นชื่อจริง หรือคำเรียกประชด
เดาจากอารมณ์ของฝ่ายหญิงอาจหมิ่นเหม่ไปในทางข้อหลัง สรุปแล้วเขาก็ยังไม่รู้ว่าเจ้าของเป็นใครอยู่ดี
อนุรักษ์จึงสไลด์รายชื่อดูเบอร์โทรล่าสุดอีกครั้ง พยายามมองหาชื่อผู้ชายมากกว่าผู้หญิง (ใครจะรู้คุณชายอาจจะซ่อนกิ๊กเอาไว้อีกก็ได้) ในลำดับการโทรเมื่อสองชั่วโมงก่อนปรากฏตัวอักษร
'LEO'
...ชื่อเหมือนแบรนด์แอลกอฮอล์ยี่ห้อดัง แต่อาจจะเป็นใครสักคนที่เป็นเพื่อนของคุณชายก็เป็นได้
เขากดโทรออก ภาวนาในใจว่าชื่อฝรั่งจ๋าขนาดนี้ คนรับคงไม่ได้พ่นภาษาอังกฤษใส่จนเขาไม่ทันบอกอะไรอีก หากความกังวลล่วงหน้ากลับหมดไป หลังได้ยินภาษาไทยชัดเปรี้ยะ
"ไงคุณชาย บอกไว้ก่อนเปลี่ยนใจมาตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วนะ"
เสียงนุ่มระรื่นหูราวกับพระเอกทีมพากย์หนังพันธมิตร ทำเอาฟังเพลินไม่กล้าขัดเมื่อปลายสายยังคงพูดต่อ
"เฮ้ยล้อเล่น...เอ็งมาเหอะ งานไม่กร่อยอย่างที่คิดหรอก เชื่อดิ ทุกคนอยากเห็นเอ็งทั้งนั้น นานๆ ทีจะรวมตัวกันได้ครบนะเว้ย จะไม่ยอมมาหาเพื่อนเลยเหรอวะ"
...เดาถูกอีกอย่างแล้ว เจ้าของเครื่องไม่ชอบเข้าสังคม เผลอๆ อาจไม่ค่อยพูด เพราะทุกคนเล่นพูดแทนหมด และถ้าเขายังไม่สามารถหาช่องแทรกเข้าบทสนทนาตอนนี้ คงไม่มีทางดึงเข้าประเด็นหลักแน่นอน
"ตกลงจะมาใช่ไหม จะได้บอกคนอื่น"
"เปล่าครับ คือ...ผมไม่ใช่เจ้าของเครื่อง"
ในที่สุดก็บอกออกไปได้เสียที เสียงพากย์พระเอกเงียบไปคล้ายชะงัก เปลี่ยนเป็นคำถามงงๆ
"อ้าว แล้วนั่นใครอ่ะครับ"
"ผมบังเอิญเก็บโทรศัพท์เครื่องนี้ได้จากในห้องน้ำครับ เลยอยากเอาไปคืนเจ้าของ คุณช่วยติดต่อบอกเขาได้ไหมครับ"
พุ่งเข้าประเด็นหลักแบบไม่อ้อมค้อม หวังเต็มเปี่ยมว่าเป็นเพื่อนกันก็น่าจะมีช่องทางอื่นติดต่อได้รวดเร็ว แต่ผลลัพธ์กลายเป็นตรงข้าม เมื่อคู่สนทนาทอนเสียงเป็นเชิงลำบากใจ
"...ไอ้ได้มันก็ได้อยู่หรอก แต่อาจจะช้าหน่อย ตอนนี้ผมอยู่บนเครื่องกำลังจะเทคออฟ คงต้องปิดสัญญาณโทรศัพท์ก่อน แอร์มองผมตาเขียวแล้ว"
...อะไรนะ?
กำลังจะถามซ้ำ แต่ได้ยินเสียงเรียกจากผู้หญิงแทรกขึ้นมาเบาๆ ‘คุณผู้โดยสารคะ...’
"เดี๋ยวจะบอกให้ล่ะกัน แค่นี้นะ"
พี่พระเอกพูดรัวเร็วคล้ายพากย์หนังตอนกำลังรีบวิ่งไปช่วยนางเอก แล้วสายก็ตัดไปทั้งอย่างนั้น...
บอกตามตรง อนุรักษ์ชักจะเริ่มหงุดหงิดหน่อยๆ แล้ว
อุตส่าห์โทรไปตั้งสองสายยังช่วยตามหาเจ้าของมือไม่ได้อีก อยากจะแกล้งทำเป็นลืมวางมือถือทิ้งไว้ตรงที่เก่า รอให้ป้าแม่บ้านหรือใครสักคนมาเก็บไปแทน ก็ไอ้เขาไม่ได้ว่างขนาดมานั่งอยู่ในห้องน้ำกดจิ้มโทรศัพท์ทั้งวัน นี่ละมือจากการซ่อมซิปกางเกงมาช่วยก็บุญเท่าไรแล้ว
แต่ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้ จะลองเสี่ยงโทรไปหาอีกสักคน ถ้ายังไม่ได้เรื่องอีกคงต้องฝากให้ลุงรปภ. ทีหลัง
อนุรักษ์สไลด์ดูสมาร์ทโฟนสีดำเรียบหรูอีกครั้ง เขาไม่เลือกกดไปเบอร์โทรล่าสุด หากเปลี่ยนเป็นกดสารบัญรายชื่อที่เม็มไว้แทนเพื่อมองหาใครคนหนึ่ง
'DAD'
คิดว่าคนเป็นพ่อน่าจะรู้อะไรๆ มากกว่า อย่างน้อยก็ถือเป็นคนในครอบครัวมีความใกล้ชิดเจ้าของที่สุดคงพอหาทางติดต่อได้แน่ๆ แต่หลังได้ยินประโยคทักแรก เขานึกก็เสียใจที่คิดแบบนั้น
"แกดูจะรู้ตัวช้าไปนะว่าเรื่องที่พ่อแกพูดไว้เป็นความจริง"
ถ้าสายเมื่อครู่เป็นพระเอกหนังมาพูด สายนี้ก็คงเป็นเจ้าสัวประธานบริษัทใหญ่ยักษ์พันล้าน น้ำเสียงจึงทรงอำนาจแฝงความเย็นชาเด็ดขาด จนคนฟังต้องรีบอธิบายตะกุกตะกัก
"ขะ..ขอโทษครับ คือผมไม่ใช่เจ้าของโทรศัพท์ ผมบังเอิญเก็บเครื่องนี้ได้จากในห้องน้ำครับ เลยกดโทรหาคุณจากในรายชื่อ เออ...ยังไงรบกวนคุณช่วยติดต่อเขาได้ไหมครับ"
"งั้นหรอกหรือ ผมต้องขอโทษด้วยที่ลูกชายไม่ได้เรื่องของผมไปสร้างความลำบากให้คุณ"
พอได้ยินว่าทักผิดคน ประโยคก็เปลี่ยนเป็นทางการทันที โดยไม่ลดความน่ายำเกรงลงไปด้วย ทำเอาเขาเผลอเกร็งอัตโนมัติ
"ระ...เรื่องแค่นี้เอง ไม่ลำบากหรอกครับ"
"ไม่ใช่เรื่องแค่นี้! โทรศัพท์ของตัวเองยังไม่มีความรับผิดชอบรักษาไว้ได้ แล้วต่อไปจะจัดการเรื่องใหญ่ๆ ได้ยังไง!"
คำตำหนิไม่ได้ส่งถึงเขา แต่ก็เล่นเอาหน้าชา ไม่อยากนึกเลยถ้าเป้าหมายตัวจริงโดนเข้าไปจะเจ็บขนาดไหน ทว่าเรื่องบาดหมางภายในครอบครัวก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขา
"เออ ถ้างั้นคุณช่วย..." เตรียมลากเข้าจุดประสงค์เดิม เสียงทรงอำนาจก็แทรกมาอีก
"เสียใจด้วยครับ ผมคงติดต่อเขาไม่ได้ ลูกชายไม่คุยกับผมมาเป็นปีๆ แล้ว"
ถึงจะเดาถูกว่าเจ้าของมือถือบ้างาน ไม่เข้าสังคม แต่เรื่องไม่ถูกกับครอบครัวตัวเอง ...อันนี้เขาไม่ได้คาดการณ์ล่วงหน้าเอาไว้
"งั้นไม่เป็นไรครับ ไว้ผมจะหาทางอื่นเอง ขอบคุณมากนะครับ"
อนุรักษ์เลือกเป็นฝ่ายวางสายด้วยท่าทีเกรงใจ ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นเลย เพราะเขาอยู่ในฐานะคนช่วยเหลือ ไม่ได้เป็นฝ่ายเดือดร้อน หากมีสักแห่งที่ไหนในใจทำให้เขารู้สึกแปลกๆ
เมื่อเช้า เขาคิดว่าวันนี้ชะตาชีวิตของตัวเองเฮงซวยแล้ว แต่ดูเหมือนจะมีคนซวยบัดซบมากกว่า ...ซิปเป้ากางเกงแตกเทียบไม่ได้เลยกับการทั้งถูกแฟนบอกเลิก ไม่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อน แล้วยังจะตัดขาดจากพ่อตัวเองอีก
กระนั้นจะโทษโชคชะตาอย่างเดียวก็คงไม่ถูก
...เขาไม่ได้เลือกให้ซิปเป้ากางเกงแตก แต่เจ้าของมือถือเครื่องนี้เป็นคน 'เลือก' ผลักไสทุกสิ่งทุกอย่างออกไปเอง
อนุรักษ์ถอนหายใจ วางสมาร์ทโฟนสีดำไว้บนแท่นวางของเหนือชักโครกให้กลืนไปเป็นส่วนหนึ่งในห้องน้ำเหมือนเดิม ตอนนี้เขาชักอยากเห็นหน้าของ 'คุณชาย' ขึ้นมาจริงๆ ซะแล้ว ติดตรงที่ว่าเขาต้องสะสางปัญหาของตัวเองก่อน
กางเกงแสล็กยังคงวางพาดอยู่กับขา ต่อให้พยายามไป ลำพังเขาคงไม่มีทางซ่อมซิปที่แตกได้ แต่ถ้าลองดึงกางเกงให้เอวสูงขึ้นมาหน่อย ปลายเสื้ออาจยาวพอจะปิดตรงเป้า แล้วค่อยไปซื้อเข็มกลัดจากร้านสะดวกซื้อแถวนี้มาติดเอาทีหลัง
เป็นวิธีแก้ปัญหาเฉพาะหน้าง่ายๆ ทำไมก่อนหน้านี้ถึงนึกไม่ออก หรือคงเพราะกำลังลนลาน พอตั้งสติด้วยการไปแก้ปัญหาใหญ่โตน่าปวดหัวของคนอื่น เลยมองเห็นหนทางออกของตัวเอง
อนุรักษ์จึงจัดการลุกขึ้นสวมกางเกงให้เรียบร้อยอีกครั้ง แต่เพียงแค่สอดขาเข้าไปหนึ่งขา เสียงบรรเลงเปียโน Cannon In D จากอุปกรณ์แสนไฮเทคหนึ่งเดียวในห้องน้ำก็ดังลั่น
...มีสายเข้า
เขารีบเอี้ยวตัวเอื้อมไปหยิบสมาร์ทโฟน ขณะกางเกงคาตัวค้างครึ่งๆ กลางๆ สภาพคงอุบาทว์น่าดู แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจ เพราะไม่แน่ว่าคนโทรมาอาจเป็นคนเดียวกับที่กำลังพยายามตามหา
"ฮัลโหล"
ไม่รู้ทำไมหลังจากพูดไปแล้ว ตัวเองถึงเผลอกลั้นหายใจ ระยะเวลาเพียงชั่วสามวินาทีราวกับผ่านไปสามชั่วโมง ในที่สุดเขาก็ได้ยินประโยคเกริ่นสั้นๆ
ตั้งแต่ได้สมาร์ทโฟนเครื่องนี้มา อนุรักษ์ลองคาดเดาบุคลิกของแต่ละคนผ่านทางน้ำเสียงมาตลอด
...เสียงหวานเล็กติดโทนแหลมของคุณน้ำตาล เสียงทุ้มนุ่มรื่นของเพื่อนชื่อลีโอ หรือเสียงเต็มเปี่ยมด้วยอำนาจของผู้เป็นพ่อ
และล่าสุด... เสียงของคนที่ถูกแฟนทิ้ง ไม่เข้าสังคม ตัดขาดจากครอบครัว
เป็นเสียงราบเรียบแทรกผ่านอากาศคล้ายมากระซิบอยู่ข้างหู
"...ของของผมขอคืนด้วยครับ"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
สวัสดีค่ะ หายไปนานเลย คิดถึงเล้ามากจริง ๆ :กอด1:
มาเปิดเรื่องใหม่ ทั้งๆ ที่เรื่องเก่าก็ค้างไว้อยู่สองเรื่อง ต้องขอโทษด้วยค่ะ //ก้มกราบเบญจางคประดิษฐ์
เรื่องนี้สารภาพตามตรง เราเองก็ไม่มั่นใจว่าปลายทางจะเป็นยังไง (โห...เล่นพูดซะดักคอ)
แต่จะพยายามไปให้สุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ ดังนั้น อยากให้ช่วยชี้แนะและติดตามกันต่อไปนะคะ
สำหรับตอนแรก ออกตัวแรงว่าเป็นแนวเลิฟคอมเมดี้ ฮาาา เราอยากให้อ่านกันขำ ๆ เพลิน ๆ
รู้สึกสนุกดีที่ได้เขียนเรื่องของนายอนุรักษ์ค่ะ ส่วนคุณชาย เราเองก็สงสัยเหมือนอยู่กันว่าจะเป็นคนแบบไหนกันนะ
แต่ที่แน่ ๆ ทั้งสองคนคงจะมีเรื่องวุ่นวายคาบเกี่ยวกันอีกเป็นกระบุง
ภาษาอ่านจะต้องเคาะสนิม ไม่ได้เขียนมาเกือบจะครึ่งปีแล้ว ก็ค่อยๆ แก้กันไป ตรงไหนแปลก ๆ บอกได้นะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
:pig4:
BitterSweet
-
แค่ตอนแรกก็น่าสนุกแล้ว ติดตามค่ะ
-
ลุ้นๆอยากเจอคุณชายเร็วๆ
-
เอิ่มมมม อยากรู้ที่สุดค่ะว่าคุณอนุรักษ์จะเอาตัวรอดยังไงกับซิปแตก :hao7:
-
วันซวยของนายอนุรักษ์โดยแท้ เอ๊ะ หรือนี่จะเป็นบุพเพฯ
-
ลงชื่อติดตามจ้า
-
ในที่สุด!!! คุณชายเจ้าของมือถือก็ติดต่อกลับมา กำลังคิดอยู่เลยว่ารักษ์จะทำยังไงต่อ 55
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ (ส่งผ่านกำลังใจอันมีมวลมหึมาไปให้... เพราะอยากอ่านต่อมากกกกกกก) :call:
-
รอออออออเห็นหน้าคุณชายอย่างใจจดใจจ่อเลยค่าาา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คุณเจ้าของเครื่องพูดจาไม่น่าฟังเลยนะคะ
น่าติดตามมากเลยค่าา
-
รักษ์ท่าจะก้าวขาผิดก่อนออกจากบ้านแหง๋ๆ
-
ติดตามๆ :ped149: :ped149: :ped149: :ped149:
-
อยากเจอคุณชายแล้วค่ะ >_<
จะเป็นคนยังไงนะ?
นิ่งๆ ขรึมๆ เย็นชาๆ
ดูจะต่างจากอนุรักษ์มากเลยค่ะ
นี่ก็ไม่รู้ว่าไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ ซิปแตกไม่พอยังได้มารู้เรื่องของชาวบ้านไม่ได้ตั้งใจ
ชีวิตต้องสู้นะอนุรักษ์ 55555555555555
-
:katai2-1: ติดตามค่ะ
-
อรั่ยยย น่าติดตามม มาต่ออีกกก
-
กลัวอย่างเดียว แล้วเสียวกว่าซิปแตก
กลัวไม่จบ
:m15:สุดที่รักขอนะ
-
แต่ตอนแรกก็สนุกแล้วค่ะ
-
มานั่งรอเรื่องเดิม......
เปิดเรื่องใหม่ก็มาแจมอะเอ้า!!!
รอตอนต่อไปน้าาา มาต่อให้จบเถิด
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
o13 o13 o13
-
หลงมาอ่านแล้วชอบจัง ขอนะอย่าทิ้งเรื่องนี้เลย
-
อ่านะ
ซวย จริงๆแน่หร๊อ
o18
-
ติดตามนะค้าา..^^
เกิดอาการหลงรักอนุรักษ์ขึ้นมาเสียแล้วสิ :-[
-
ตอนแรกก็ชอบแล้ว มารอติดตามค่ะ :pig4:
-
ขอเข้ามาเกาะนิยายน่ารักๆเรื่องนี้ด้วยคนค่าาาาาา
นายเอกน่ารักขนาดนี้ หวังว่าพระเอกจะไม่เข้าใจผิดว่าน้องเป็นขโมยแบบในดราม่าพันทิปหรอกนะ
แต่ถ้ามาเอาเเล้ว ตอบเเทนน้องโดยการพาไปเปลี่ยนกางเกงจะดีมากๆเลยค่ะคุณชาย
อิอิ :man1: :hao6:
ดีใจที่มีเรื่องใหม่ซักที ด้วยเกรียนของข้า ข้าสัญญาว่า...
จะติดตามเรื่องนี้จนวินาทีสุดท้ายที่รวมเล่มเบยยยย อิอิ :impress2:
เป็นกำลังใจเช่นเคย รอตอนต่อไปไม่ไหวเเล้ว จู๊ฟฟฟฟฟ :L2: :กอด1:
-
ฝากอีกฝ่ายไปซื้อกางเกงมาให้ แล้วค่อยมาแลกกับโทรศัพท์ที่ห้องน้ำ
วีธีนี้ ดีสุดแล้วนะ เราว่า
รอตอนต่อไปดีกว่า
:katai5: :katai5: :katai5:
-
รอค่ะรอ แบบอ่านไปขำไป 555
คิดถึงมากค่ะ
-
เห็นชื่อ BitterSweet รีบกดเข้ามาอ่านทันที
ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่ เย้ ๆ
รออ่านตอนต่อไปนะ ^ ^
-
มาให้กำลังใจด้วยคน
เรื่องไม่ต้องยาวก้อได้
แต่มาต่อบ่อยๆนะจ๊ะ
-
มาติดตามเรื่องใหม่
:mew1:
-
:o8:
คิดถึงจุงเบย...BitterSweet โพสเรื่องใหม่แล้ว
อ่านเมื่อคืนแล้วล่ะ ...แต่ลืมโพสเมนท์ ชอบๆๆๆ เรื่องรัก หวานละมุนละไม ในสไตล์ K. Bittersweet
คู่นี้ คงจะหวานๆ ฮาๆ ตามสไตล์ที่เราชอบ :mew1:
จะติดตาม คุณชาย กับ นายอนุรักษ์ ...จะลงเอยยังไง
เมะ เมะ อีกใช่ปะเนี่ย :กอด1:
-
ดูพูดเย็นชาสุดๆๆเลย
น่าติดตามคร้าบ
-
คิดถึงบิตเตอร์สวีทมากกกกกก ทุกวันนี้เรายังติดกินนมเย็นอยู่เลยจะบอก รอลุ้นนะคะ ~
-
คุณชายที่ว่านี่คือคนชื่อชาย หรือเป็นคุณชายจริงๆกันนะ
-
ลุ้น "คุณชาย" มากๆ จะเป็นคนยังไง ใจดีกับรักษ์มั้ย
รักษ์อย่าลืมให้คุณชายเอากางเกงมาแลกโทรศัพท์นะ
-
น่าติดตามมากค่ะ แค่ตอนแรกก็สนุกแล้ว
คุณชายจะเป็นคนยังไงน้าาา ><
-
ตาม :katai5:
-
มาต่อไวไวน๊า :katai1: :katai1: .
-
อนุรักษ์ดูเป็นคนตลกนะ 5555555555
คุณชายก้ดูน่าค้นหาทำไมถึงบ้างานขนาดนั้นน้าาา
ไหนจะตัดขาดพ่อ แฟนบอกเลิกอีกชีวิตดราม่าจริง
ค้างงงงง
มาต่อไวๆๆนะค้าา
-
ชอบแนวเรื่องง่ายๆ อ่านแล้วรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
ติดตามต่อว่าคุณชายจะเป็นคนยังไง มาดหล่อมาแต่ไกลเชียว
คิดถึงคนเขียน และหวังว่าจะได้เป็นกำลังใจให้อนุรักษ์ไปจนจบเรื่อง
สู้ๆนะคะ
-
ติดตามจ้า o13
-
【*...สุดที่รักษ์...*】
บทที่ 02 :ไม่มีลิมิต ชีวิตเกินร้อย
...สวัสดีครับ คุณชาย
...สวัสดีครับ คุณชาย
อนุรักษ์ไม่แน่ใจว่าตัวเองควรทักแบบนั้นออกไปดีไหม อารมณ์ตื่นเต้นดีใจหลังเจอเจ้าของโทรศัพท์ซึ่งเฝ้าเพียรตามหามานาน ส่งผลให้เขาเงอะงะทำอะไรไม่ถูก
“เออ...คือว่า...”
แต่เหมือนทุกครั้งที่เขายังไม่ทันเริ่มต้น ปลายสายกลับเป็นฝ่ายแย่งเปิดฉากบทสนทนาขึ้นมา ซ้ำเป็นประโยคที่สร้างความนิ่งอึ้ง
"โทรศัพท์ของผมคุณจะเอาไปก็ได้ แต่ขอข้อมูลทั้งหมดในเครื่องของผมคืน"
ถ้อยคำดูถูกปนการกล่าวหา ทำให้ความรู้สึกยินดีทั้งหมดสลายฉับพลัน
...พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง หรือไอ้คุณชายคิดว่าเขาเป็นขโมย รู้บ้างไหมว่าเขาอุตส่าห์เสียเวลาไล่ตามหาเจ้าของยากลำบากขนาดไหน
เผลอกำสมาร์ทโฟนในมือแน่นขึ้น ติ๊ต่างว่ามันเป็นคอเจ้าของเครื่อง ขณะตอบกลับโดยพยายามข่มความหงุดหงิดไว้
"ผมไม่คิดจะเอาโทรศัพท์ของคุณ บังเอิญเก็บได้ที่ห้องน้ำ ตั้งใจจะส่งคืนอยู่แล้ว"
"ห้องน้ำที่ไหน"
"ชั้นหนึ่ง ตึกออฟฟิศอะไรสักอย่าง ผมไม่ทันได้ดูป้าย"
"คุณไม่ใช่พนักงานในบริษัทนี้หรอกหรือ"
"เปล่า"
"แล้วคุณเข้ามาใช้ห้องน้ำในตึกนี้ได้ยังไง"
"ขอพี่รปภ.เข้ามา"
"แล้วทำไมโทรศัพท์ของผมถึงได้ไปอยู่ในห้องน้ำ"
"มันปวดฉี่เลยงอกขาเดินมาเข้าห้องน้ำเองมั้ง!"
กวนตีนออกไปอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ชายหนุ่มหมดความอดทนแล้ว โดนยิงคำถามเหมือนตัวเองเป็นนักโทษข้อหาอุกฉกรรจ์ ทั้งๆ ที่เขาเป็นพลเมืองดีช่วยเหลือคนอื่นแท้ๆ ตอนเสียสละที่นั่งให้เด็กบนรถเมล์ก็ด้วย ทำไมใครๆ ถึงชอบมองเขาในแง่ร้ายกันนัก
อาจเพราะความหงุดหงิดโมโหสามารถส่งผ่านไปตามสัญญาณ 3G จนคู่สนทนาสัมผัสได้ จึงเลิกซักไซ้ แต่ยังคงออกคำสั่งด้วยเสียงราบเรียบ
"งั้นคุณช่วยเอาโทรศัพท์ฝากไว้ที่แผนกประชาสัมพันธ์ให้ผมทีก็แล้วกัน"
"ได้ครับ คุณชาย”
จงใจเน้นย้ำคำสุดท้าย รู้แล้วว่าทำไมถึงถูกเรียกแบบนั้น เพราะเจ้าตัวนิสัยแย่ขนาดหนัก คนอุตส่าห์ช่วยเก็บโทรศัพท์ให้ คำขอบคุณสักคำก็ไม่มี แถมยังใช้เขาเหมือนเป็นลูกน้อง วางตัวเหนือหัวคนอื่นขนาดนี้ มิน่าใครต่อใครถึงโยนตำแหน่ง ‘คุณชาย’ ให้
...ทว่าอยู่ๆ ปลายสายก็เอ่ยแทรกขึ้นมา
"คุณรู้ชื่อผมได้ยังไง"
อ้าว...ตกลงนั่นชื่อจริงเหรอ
อนุรักษ์นึกชมว่าช่างตั้งชื่อได้เหมาะสมกับนิสัย แต่ควรจะเพิ่มคำต่อท้ายเป็น ‘คุณชายช่างซัก’ ก็เล่นซักเขาประหนึ่งตำรวจสอบสวนผู้ร้าย รู้สึกเหมือนตัวเองถูกจับใส่กุญแจมือ เอาไฟส่องหน้า จนต้องยอมเปิดปากสารภาพ
"ก็ผมต้องรู้ว่าเจ้าของเป็นใคร เลยใช้เครื่องคุณโทรติดต่อคนอื่น"
"คุณดูข้อมูลในโทรศัพท์ของผม?"
น้ำเสียงโมโนโทนมาตลอดกลับเข้มขึ้นอย่างมีนัยยะ และอนุรักษ์ก็เดาสาเหตุได้ว่าเพราะอะไร
"ผมแค่ดูรายชื่อคนโทรเข้าออก ไม่เสียมารยาทเปิดดูอย่างอื่นหรอก หรือว่าคุณมีคลิปลับอะไรซ่อนไว้ กลัวผมเอาไปปล่อยรึไง"
แกล้งถามออกไป แต่ดันไร้เสียงตอบรับ ไม่รู้เข้าใจแล้ว หรือถูกจี้ได้ตรงจุด
...คนเราสมัยนี้ก็แปลก คิดว่าตั้งกล้องถ่ายเก็บไว้ดูเองคนเดียวคงไม่เป็นไร ทั้งที่ความจริงเทคโนโลยีไม่ได้มีระบบป้องกันทรงประสิทธิภาพขนาดนั้น เกิดบังเอิญเจอมือแฮคเก่งๆ หน่อย วันดีคืนดีเผลอหลุดไป อาจเห็นตัวเองโผล่เป็นพระเอกหนังเอ็กซ์ว่อนอินเตอร์เน็ตได้ง่ายๆ
สงสัยคุณชายคงแอบถ่ายคลิปลับหวาบหวิวเก็บไว้เหมือนกัน ถึงได้ร้อนรนกลัวเขาจะเห็น ...โธ่ ไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้รักษ์น้อยมันชอบสไตล์สาวญี่ปุ่นน่ารักตาโต จัดแสงจัดไฟ พร็อพมีพร้อม พวกแอบถ่ายกันเองแบบบ้านๆ ไม่ทำให้ลูกชายเขาคึกคักแน่นอน
คนที่มัวแต่คิดเรื่องใต้สะดือนึกเยาะ หากสิ่งที่ได้ยินกลับผิดไปไกล
"ATM ส่งคุณมาใช่ไหม"
ตัวย่อภาษาอังกฤษส่งผลให้คิ้วขมวดกันอย่างมึนงง
...ตู้ ATM เกี่ยวอะไรด้วย ธนาคารจะส่งเขามาทำไม คุณชายนี่ชักเพี้ยนไปกันใหญ่แล้ว
"หมายความว่าไง ก็บอกแล้วว่าผมแค่บังเอิญเก็บโทรศัพท์ได้ในห้องน้ำ"
เป็นเด็กอนุบาลป่านนี้เข้าใจไปนานแล้ว แต่ผู้ชายคนนี้กลับเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้เขาเบิกตากว้าง
"คุณอาจโกหกก็ได้"
...เฮ้ย แบบนี้มันชักเกินไป กล้ามาล้ำเส้นหยามศักดิ์ศรี ไม่คิดจะขอบคุณยังหาว่าโกหกอีก พูดความจริงหลายรอบแล้วไม่ฟังก็เปล่าประโยชน์จะอธิบาย
"ผมว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว เดี๋ยวผมจะฝากโทรศัพท์ไว้ที่ประชาสัมพันธ์ คุณมาเอาคืนไปเองแล้วกัน”
ตัดบทเตรียมวางสายทำสิ่งที่ควรทำตั้งแต่แรก คิดเสียว่าฟาดเคราะห์ทำคุณบูชาโทษ ไม่แน่ช่วงนี้ดาวศุกร์ในราศีเขาคงโคจรในช่วงขาลง เลยทำให้ชะตาชีวิตดิ่งลงเหว แต่เคราะห์เขาคงหนัก เจ้ากรรมนายเวรจึงยังไม่เลิกจ้องตามล้างตามผลาญด้วยการออกคำสั่งอีกรอบ
"ไม่ต้องหรอก คุณมาคืนให้ผมด้วยตัวเองดีกว่า"
...ตกลงไอ้คุณชายมันคิดว่าเขาเป็นทาสในเรือนเบี้ยรึไง!
โดนเข้าไปหนัก ไอ้ที่ทำใจเย็นก็เย็นไม่ไหว กำลังจะอ้าปากด่าสั่งสอนแทนบุพการี แต่ต้องถูกขัดด้วยเสียงสะเทือนดังสนั่น
ปัง!
อนุรักษ์สะดุ้ง มองประตูห้องน้ำที่เขาล็อกอยู่ถูกกระแทกอย่างแรง พร้อมกับการบุกจู่โจม
“คนที่อยู่ข้างในออกมาเดี๋ยวนี้!”
จำได้ว่าเป็นเสียงลุงรปภ. ที่ช่วยบอกทางไปห้องน้ำกับเขา เจ้าตัวกำลังส่งสัญญาณวิทยุสื่อสาร ’ว.2 พบเป้าหมายแล้วเปลี่ยน’ ก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเอง
“แหม ไอ้เราอุตส่าห์เห็นใจนึกว่าท้องเสีย ที่ไหนได้ดันเป็นหัวขโมยเสียนี่ ฮ่วย!”
...อ้าว เดี๋ยวก่อนครับลุง ผมไม่ได้บอกว่าท้องเสีย คุณลุงคิดไปเองต่างหาก จะมาโทษผมไม่ได้นะ
แต่เถียงไปตอนนี้ก็คงไม่เป็นผล เพราะคนสั่งการตัวจริงคือหัวหน้าใหญ่ซึ่งอยู่อีกฝั่ง
“ไปถึงแล้วสินะ”
อนุรักษ์นึกเสียดายที่โทรศัพท์สมัยนี้ยังไม่พัฒนาเป็นแบบสามมิติ เขาจะได้เอื้อมมือผ่านเครื่องไปบีบคอคนคุย สิ่งที่ทำจึงได้แค่เค้นคำเตรียมด่า
"คุณนี่มัน...!"
ยังไม่ทันครบประโยคก็ต้องสะดุ้งอีกรอบ เมื่อประตูถูกกระแทกปังๆ!
“คนร้ายอย่าคิดหนี! เราล้อมที่นี่ไว้หมดแล้ว จะยอมออกมามอบตัวเสียดีๆ หรือจะให้พังประตูเข้าไป”
ลุงยามสวมวิญญาณมือปราบขู่ซ้ำ โดยไม่ตระหนักเลยว่าห้องน้ำเล็กเท่ารูหนูจะให้มุดหนีไปทางไหน แต่ปฏิบัติการณ์สายฟ้าแลบก็ยังดำเนินต่อรวดเร็ว เสียงลากเก้าอี้ครืดคราดดังจากหลังประตูทันที อนุรักษ์ตาเหลือก ก้มลงมองสภาพตัวเองกางเกงใส่คาไว้ครึ่งๆ กลางๆ พยายามตะโกนร้องห้าม
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งเข้ามา!”
เขารีบดึงขากางเกงอีกข้างขึ้นมาใส่ อารามร้อนรน สมาร์ทโฟนซึ่งหนีบแนบไว้กับหูพอขยับเปลี่ยนท่าก็ดันเผลอหลุดร่วง
“เฮ้ย!”
อุทานได้เพียงแค่นั้น แล้วทุกอย่างก็ถูกตัดเป็นภาพสโลว์
โทรศัพท์ราคาหลายหมื่นลอยค้างอยู่กลางอากาศ ก่อนวัตถุนั้นจะค่อยๆ ร่วงหล่นตามแรงโน้มถ่วงช้าๆ ลงไปในชักโครกสีขาวกลางน้ำบ่อน้อยอย่างเหมาะเจาะ เกิดเสียงดังจ๋อม พร้อมกับเสียงหนึ่งในหัวของเขาสะท้อนก้อง
...ฉิบหาย
"หยุด! อย่าขยับ"
ในที่สุดมือปราบก็โผล่หน้ามาจากเหนือประตูพร้อมคำสั่ง อนุรักษ์รีบยกมือกุมเป้ากางเกงอัตโนมัติ จนคนเห็นเหตุการณ์ต้องย้ำ
“ยกมือขึ้น”
“ยกไม่ได้”
ทุกครั้งในฐานะพลเมืองดี เขามักจะให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่ แต่คราวนี้ยังไงก็ขอปฏิเสธ ลุงยามจ้องคนขัดขืนตาเขียว เหลือบมองไปยังเป้ากางเกงด้วยท่าทางขยะแขยง
“หรือว่าซ่อนของไว้ตรงนั้น”
ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจที่ไอ้รักษ์น้อยลูกชายเขาไซต์ใหญ่ชวนเข้าใจผิด แต่โดนข้อกล่าวหาพิลึกนี้ทำเอาต้องรีบส่ายหน้าพรืด
"ไม่ใช่! ซิปกางเกงผมมันแตก"
“แล้วโทรศัพท์อยู่ที่ไหน”
คนถูกถามอึกอัก สุดท้ายก็ยอมเบี่ยงกายหลบให้คนที่อยู่เหนือบานประตูกวาดมองทั่วห้องน้ำ ก่อนจะหยุดลงเมื่อพบวัตถุผิดปกติตรงชักโครก
สายตาสองคู่สบมองกัน
ทุกอย่างนิ่งเงียบ
มีเพียงเสียงสัญญาณวิทยุดังแทรก
“วอ1 เรียกวอ2 เจอโทรศัพท์ไหม”
ลุงยามทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ขณะกดวอล์กกี้ตอบกลับ
“เจอครับ แต่ว่า...”
...อนุรักษ์คล้ายจะได้ยินเสียงคุณชายลอยมาจากน้ำเบาๆ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
ลิฟต์เปิดออกที่ชั้นสิบห้า
อนุรักษ์กุมมือประสานสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคอตก ซ้ายขวาถูกขนาบข้างด้วยพนักงานรักษาความปลอดภัย ขาดแค่กุญแจล็อกมือกับโซ่ลามข้อเท้า เขาก็จะไม่ต่างไปจากนักโทษกำลังถูกพาไปพิจารณาคดี
แต่ดีหน่อยตรงที่ศาลตัดสินแห่งนี้ตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์น ให้ความรู้สึกโปร่งโล่งสบาย อาจเพราะมีโต๊ะทำงานตั้งอยู่น้อย แม้จะถูกแบ่งสัดส่วนแยกชัดเจน หากก็ได้รับการจัดสรรพื้นที่กว้างขวาง มีทั้งมุมโซฟาพร้อมทีวี มุมโต๊ะพูล มุมบาร์กาแฟ แตกต่างจากออฟฟิศอื่นที่วางโต๊ะเรียงติดกันเป็นพรืดจนอึดอัด
และไม่ใช่แค่นั้น พนักงานหนุ่มสาวยังแต่งตัวโฉบเฉี่ยวอินเทรนด์ สัมผัสได้ถึงความเป็นคนหัวสมัยใหม่ไฟแรง ทว่ามนุษย์ย่อมมีความอยากรู้อยากเห็นซ่อนอยู่ในทุกยุค หลายคนมือง่วนอยู่กับคอมพิวเตอร์และเอกสาร แต่ก็ยังแอบชำเลืองตาขึ้นมองแขกพิเศษในชุดพนักงานแคชเชียร์ซูเปอร์มาร์เก็ต ผู้ถูกรปภ.พาเดินไปถึงสุดทางซึ่งกั้นไว้เป็นห้อง เจ้าหน้าที่เคาะประตูตามมารยาท พอได้ยินคำอนุญาตก็ดันตัวเขาเข้าไป
อนุรักษ์เดาว่าภายในคงจะตกแต่งไฮโซไม่แพ้ด้านนอก แต่ผิดคาด ตรงกลางห้องมีเพียงแค่โต๊ะทำงานไม้สีเข้มเรียบๆ วางอยู่ ตลอดแนวผนังเป็นตู้หนังสือยาวจากพื้นจรดเพดาน ข้าวของจัดวางเป็นระเบียบเรียบร้อย แสงยามบ่ายสีนวลส่องจากหน้าต่างบานใหญ่ที่มีมู่ลี่กั้น ให้อารมณ์ห้องสมุดขลังๆ มากกว่าห้องทำงานในอาคารหรู
สิ่งที่โดดเด่นออกมาจากกองของเก่าคลาสสิกคือ แมคบุ๊คตั้งเป็นสง่าบนโต๊ะ และผู้ชายคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ตรงเก้าอี้บุหนัง ละสายตาจากเครื่องคอมพิวเตอร์ขึ้นมามองเขา
...นั่นเป็นครั้งแรกที่อนุรักษ์ได้พบกับ ‘คุณชาย’
...และเป็นครั้งที่สองที่เขาชมคนตั้งชื่อว่า ช่างตั้งได้สมกับนิสัย และยังเข้ากันกับรูปร่างหน้าตา
เขาเชื่อมาตลอดว่า ‘สูท’ ไม่เหมาะที่จะใส่ในสภาพอากาศร้อนตับแล่บของประเทศไทย มันดูดีเฉพาะบนร่างนายแบบในหน้านิตยสาร ในหนังฝรั่งเจมส์บอนด์ หรือให้เจ้าบ่าวสวมถ่ายเวดดิ้ง แต่คนคนนี้กลับลบความเชื่อของเขาไปจนหมด
สูทสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว เทคไนด์ลายทางเส้นเล็ก ลงตัวเข้ากับรูปร่างสูงโปร่งเสริมเสน่ห์ให้ใบหน้าคม ดวงตาเรียวโศกซึ้ง จมูกโด่ง ผิวพรรณขาวสะอาด และผมสีเข้มหวีเสยจัดทรงเนี้ยบ ทั้งหมดแผ่กระจายรังสีออร่าคนรวยออกมาเป็นหย่อมๆ กระทั่งพนักงานแคชเชียร์ยาจกอย่างเขาถึงกับตาพร่า
แม้มองภาพรวมคะเนอายุอยู่ที่ยี่สิบปลายๆ แต่ความจริงชายคนนี้คงอายุมากกว่านั้น เดาจากบารมีและตำแหน่งงานที่น่าจะสูง เพราะลุงยามเริ่มต้นรายงานด้วยท่าทางนอบน้อม
"พอผมได้รับแจ้งจากคุณชาย ก็รีบบุกไปที่ห้องน้ำทันทีเลยครับ ในนั้นมีห้องล็อกประตูอยู่ห้องเดียว ผมเลยเอาเก้าอี้มาปีนขึ้นไป และก็เห็นไอ้หนุ่มคนนี้กำลังจะซ่อนโทรศัพท์ของคุณชายใน..."
สายตามองไปยังเป้ากางเกงของคนที่เอามือบังไว้โดยไม่ต้องแปลความหมาย
“แต่ผมจับได้ก่อน มันเลยคิดจะเอาโทรศัพท์ทิ้งลงชักโครกทำลายหลักฐาน โชคดีที่ยังไม่ทันกดน้ำ ไม่งั้นป่านนี้โทรศัพท์ของคุณชายได้ลงไปอยู่ในบ่อเกรอะแล้วล่ะครับ”
สมาร์ทโฟนสีดำถูกนำมาไว้บนโต๊ะ คุณชายไม่มีทีท่าจะจับ ไม่รู้กลัวสกปรกเพราะได้ยินว่าตกส้วมมาแล้วรึเปล่า แม้ลุงยามจะพยายามชี้แจง
“ผมเช็ดสะอาดเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องห่วงครับ ยังไงคุณชายลองเปิดเครื่องเช็คดูก่อนก็ได้”
“...อย่าเปิดเครื่อง ถ้าไม่อยากให้มันพัง”
คำแนะนำจากนักโทษหนึ่งเดียว เรียกให้ทุกคนในห้องหันไปมอง
“โทรศัพท์มีความชื้น ขืนเปิดระบบจะช็อตทำให้ข้อมูลเสียหาย”
อนุรักษ์อธิบายตามประสบการณ์ที่เห็นเพื่อนซ่อมโทรศัพท์ลูกค้าช่วงวันสงกรานต์ เขาจัดการแก้ปัญหาเบื้องต้นด้วยการปิดเครื่องไปก่อนแล้ว ที่เหลือแค่เอาโทรศัพท์ไปแช่ถังข้าวสารสักสองสามวัน เพื่อให้ข้าวสารดูดความชื้น แต่ออฟฟิศหรูขนาดนี้จะไปหาถังข้าวสารจากไหน เขาเลยคิดจะขอโทรศัพท์คุณชายไปซ่อมเอง เพราะการที่มันพังเปียกน้ำก็เป็นความผิดของเขาจริงๆ แต่มีความจริงอีกหลายข้อซึ่งเขาต้องแก้ต่าง
"ซิปกางเกงผมแตก ผมไม่ได้จะซ่อนไว้ในนั้น แล้วที่ทำโทรศัพท์ตกน้ำก็เป็นแค่อุบัติเหตุ"
เขาพยายามปกป้องสิทธิของตัวเอง กลับถูกโจทก์ค้านปัดตก
“ช่ะ! ไอ้น้องยังมาจะแก้ตัวอีกเหรอ! คุณชายครับ ปากแข็งแบบนี้เอาฝากขังไว้ที่สถานีตำรวจสักคืนสองคืนดีไหมครับ”
ลุงยามชักอินกับหน้าที่ ถ้าพกปืนคงเอาออกมาควงขู่โชว์ไปแล้ว ทว่าอำนาจการตัดสินใจยังคงอยู่ที่ผู้บัญชาการใหญ่ ซึ่งเปิดปากพูดเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เขาก้าวเท้าเข้ามาในห้อง
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก ที่เหลือผมจัดการเอง"
แม้คนจับกุมจะยังคลางแคลงสงสัยในตัวหัวขโมยอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อเป็นคำสั่งก็จำต้องล่าถอยออกไป บานประตูถูกปิดลง ทุกสิ่งเงียบงันชั่วครู่ ก่อนแทนทีด้วยคำถาม
"คุณมีจุดประสงค์อะไร"
ที่ผ่านมาได้ยินแค่เสียงเรียบๆ ของคุณชายทางโทรศัพท์มาตลอด พอเผชิญหน้ากันตัวต่อตัวจึงอดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้ ยิ่งถูกจ้องมองโดยคนรูปร่างหน้าตาสมบูรณ์พร้อมราวกับติดสินบนพระเจ้ามาเกิดก็ยิ่งเผลอเกร็งตอบตะกุกตะกัก
"เออ...คือแบบว่า..."
"อย่ามัวลีลา พูดกับผมมาตรงๆ ดีกว่า สรุปคุณได้อะไรไปบ้าง"
อนุรักษ์คิ้วกระตุก ถึงภายนอกจะดูดีแค่ไหน แต่ภายในก็ยังเป็นคุณชายงี่เง่ากวนประสาทเหมือนเดิม
ในเมื่อคุณชายอยากเล่นแบบนี้ใช่ไหม...ได้ เดี๋ยวไอ้รักษ์จัดให้!
"ผมได้ไปเยอะเลยครับ" เขาแสร้งยิ้มกว้าง ก่อนตั้งต้นสาธยายทุกอย่างที่รู้มาแบบละเอียดยิบ
"ตอนนี้ คุณน้ำตาลทิ้งคุณไปหาโรเบิร์ตเพื่อนร่วมงานของคุณที่นิวยอร์ก เขาสองคนคบซ้อนกันนานแล้ว และคุณน้ำตาลก็ไม่อยากคุยกับคุณอีก เลยจัดการบล็อกเบอร์คุณไปเรียบร้อย ...ส่วนคุณลีโอ อยากให้คุณไปเที่ยวด้วยกัน เขาบอกว่าคุณนึกไปเองว่างานมันกร่อยไม่สนุก ทั้งที่นานๆ เพื่อนจะมารวมตัวกันครบ ...และสุดท้าย พ่อของคุณเห็นว่าคุณไม่มีความรับผิดชอบ ต่อไปคงจัดการงานใหญ่ๆ ไม่ได้ และคุณควรจะฟังคำที่ท่านเตือนตั้งแต่แรก"
ข้อมูลถูกเก็บมาวิเคราะห์เรียบเรียง ปิดท้ายด้วยการประเมินผล
"สรุป คุณบ้างาน ไม่เข้าสังคม ขาดความอบอุ่นในครอบครัว แถมยังเป็นโรคหวาดระแวงเกินเหตุ...ถูกต้องไหมครับ คุณชาย"
หลังจบการบรรยาย ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ และเป็นความเงียบที่อนุรักษ์รู้ดีว่า มันเหมือนคลื่นลมสงบก่อนพายุใหญ่จะเข้า
ภายนอกคุณชายยังมีสีหน้านิ่งเฉย แต่ภายในกำลังก่อตัวปั่นป่วนโหมกระหน่ำรุนแรงราวกับสึนามิ เพราะเขาสังเกตเห็นปฏิกิริยาเมื่อได้ยินคำพูดถึงพ่อ ดวงตาคู่นั้นวาวโรจน์ราวกับจะแทงให้ทะลุ
ใช่...เขากำลังแหย่รังผึ้ง กระนั้นลึกๆ ก็ยังรู้สึกแอบสะใจ แต่ไม่ต้องห่วง ไอ้รักษ์เป็นลูกผู้ชายพอ กล้าท้าทายใครก็กล้ารับผลที่จะตามมา เขายืดตัวตรงเตรียมพร้อมรับสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดโดยไม่หวั่น รอให้คุณชายเรียกรปภ.มาโยนเขาออกไปนอกบริษัท หรือจับส่งตำรวจฝากขังสักคืน
หากเพชรฆาตยังไม่ทันสั่งประหาร เสียงเคาะประตูก็ดังเป็นสัญญาณระฆังพักยก
“ขออนุญาตค่ะบอส คุณเฮง มาขอพบค่ะ”
สาวหมวยผมสั้นกรีดอายไลเนอร์เฉี่ยว เปิดประตูเข้ามาแจ้ง ซึ่งคุณชายก็พยักหน้ารับ
“ให้เข้ามาได้เลยครับ” แล้วหันมาออกคำสั่ง “คุณอยู่ตรงนี้ ถ้าเป็นคนจาก ATM จะได้รู้”
อนุรักษ์กรอกตาด้วยความระอา สงสัยคุณชายเลื่อนการพิพากษา เปลี่ยนไปเบิกพยานชี้ตัวนักโทษแทน
และเพียงไม่นาน คุณเฮง พยานปากแรกก็ปรากฏตัว ความที่ได้ยินชื่อจีน เลยนึกว่าจะได้เจอหนุ่มตี๋ ที่ไหนได้คุณพี่มาแบบแขกแนวอาหรับเต็มขั้น ทั้งใบหน้าคมเข้มอย่างคนวัยสามสิบกลางๆ ดวงตาดุ ตัวสูงใหญ่หุ่นล้ำซ่อนกล้ามแขนไว้ใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวชนิดที่สาวๆ เห็นแล้วคงกรี๊ดอยากพุ่งตัวเข้าไปซบ
"อ้าว...มีแขกอยู่ก่อนแล้วเหรอครับ"
น้ำเสียงทุ้มกังวานเอ่ยทักเมื่อเห็นอนุรักษ์ยืนอยู่ข้างๆ เขาเองก็เตรียมรอฟังคุณชายอธิบายเรื่องราว แล้วให้พยานยืนยันคนร้าย ทว่าคุณชายไม่แม้แต่จะพูดถึง ซ้ำยังโกหกหน้าตาเฉย
"แค่คนช่วยหาแหล่งข้อมูลของกลุ่มตลาดเฉพาะน่ะครับ"
"กลุ่มตลาดเฉพาะ?"
หนุ่มใหญ่ทวนคำ มองอนุรักษ์ซึ่งขมวดคิ้วงงไม่แพ้กัน ก่อนเขาจะรู้สึกถึงสายตาคมที่จับจ้องไปยังเป้ากางเกงแหวกประตูหน้า คนโชว์ของรีบยกมือกุมเป้าทันควัน แต่อีกฝ่ายกลับพยักหน้าส่งเสียงงึมงำในลำคอเหมือนบรรลุคำตอบ
"อ้อ เข้าใจแล้ว เอ๊ะ! หรือว่าผมมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า"
"ไม่ใช่ครับ! ซิปกางเกงผมมันแตก"
จำไม่ได้แล้วว่าพูดประโยคนี้เป็นรอบที่เท่าไร เขาใช้ภาษาไทยถูกต้องชัดเจน น่าจะง่ายต่อการเข้าใจ แต่ทำไมใครๆ ถึงได้แปลความหมายไปคนละทาง เช่นเดียวคุณเฮงซึ่งเอื้อมมือมาตบบ่าปลอบเบาๆ
“เอาน่าๆ ทำงานกับคุณชายก็ต้องเหนื่อยหน่อย เขาต้องรู้ข้อมูลละเอียดทุกซอกทุกมุมไม่งั้นเดี๋ยวงานจะออกมาไม่เพอร์เฟค คุณชายถึงได้เป็นมือหนึ่งของเอเจนซี่ไทเกอร์ไงครับ”
เป็นคำชมแฝงกลิ่นอายประชดลอยคลุ้งจนอนุรักษ์ยังสัมผัสได้ สงสัยไม่ใช่แค่เขา ไอ้นิสัยเสียๆ ของคุณชายคงแผลงฤทธิ์สร้างศัตรูไว้เยอะ กระทั่งกลายเป็นคนระแวดระวังไม่ยอมไว้ใจใคร และคล้ายเจ้าตัวจะรู้ความจริงข้อนี้ดี จึงเบี่ยงบทสนทนาลากเข้าประเด็นหลัก
"ตกลงมีธุระอะไรหรือครับ"
คุณเฮงเลยละความสนใจจากอนุรักษ์เปลี่ยนเป็นโหมดทำงานทันที
“ผมเอาผลิตภัณฑ์ใหม่ที่ประชุมไปคราวที่แล้วมาให้ครับ”
ของบางสิ่งถูกหยิบขึ้นมาวางบนโต๊ะ อนุรักษ์อยากยกมือขยี้ตาตัวเองซ้ำๆ หลายรอบ เพราะกลัวจะมองภาพเพี้ยนไป แต่ให้ตะแคงซ้ายขวาดูยังไง วัตถุเล็กๆ ก็ยังคงปรากฏชัดเจน ผลิตภัณฑ์ใหม่ท่ามกลางวงล้อมของกลุ่มชายหนุ่มสามคนคือ
...ลิปสติกแท่งสีชมพูแสนสดใสคาวาอี้
‘ไอ้รักษ์เอ้ย...โลกเรามันมีอะไรให้เรียนรู้อีกเยอะ’
คล้ายจะได้ยินเสียงยายลอยมาตามลม เป็นคำพูดติดปากของยายเวลาเห็นอะไรแปลกใหม่พัฒนาแตกต่างจากสมัยก่อน ตอนนี้เขากำลังพยักหน้าเห็นด้วยในใจ ดูจากแอพพลิเคชั่นต่างๆ ในสมาร์ทโฟนก็นึกว่าเจ้าของจะมีอาชีพเป็นซีอีโอ เล่นหุ้น บริหารโรงแรมใหญ่ ใครจะไปคิดว่าผู้ชายมาดแมนหุ่นทรมานใจสาวสองคนจะมาขายลิปสติก!
อนุรักษ์ปลงโลกตามคำสอนของยาย ขณะมองคุณเฮงกล้ามล้ำถือลิปสติกสุดหวานแหววพลางพูดเนื้องานต่อ
“คอนเซปต์ลิปมัน Baby Kiss คือ ‘อยากให้คนไทย มีริมฝีปากสวย และกล้าที่จะยิ้มอย่างมั่นใจ’ แต่ผมคิดไม่ถึงว่าคุณชายจะตีความ เรื่องความกล้าเกี่ยวกับการแสดงออกทางเพศด้วย น่าสนใจดีนะครับ ผมชักอยากเห็นโฆษณาที่คุณทำแล้ว”
ข้อมูลด้านท้ายเบรกความคิดเตลิดเปิงไปไกลให้ย้อนกลับมาประมวลผลทุกอย่างใหม่ ก่อนเขาจะถึงบางอ้อ
ที่แท้คุณชายไม่ได้ขายลิป แต่เป็นเอเจนซี่ทำโฆษณาให้ลิปสติก มิน่าคุณเฮงถึงคิดว่าเขาเป็นคนมาให้ข้อมูลเรื่องลิปในกลุ่มตลาดเฉพาะ เดี๋ยวนะ...
...กลุ่มตลาดเฉพาะ + ลิปสติก + กางเกงแหวกเป้า
สมองเอาคำทั้งหมดมาเชื่อมรวมกัน ได้ผลลัพธ์ออกมาเป็นสัญลักษณ์แสดงรสนิยมทางเพศ งั้นก่อนหน้านี้ที่คุณเฮงกลัวจะเข้ามาขัดจังหวะระหว่างเขากับคุณชาย คุณเฮงนึกว่าเขากับคุณชายเป็น...เฮ้ย!
อนุรักษ์อยากจะส่งซิกให้คนโกหกแก้ไขความเข้าใจผิดใหม่ แต่นอกจากไม่สนใจยังเลือกคุยงานต่อด้วยบรรยากาศคร่ำเคร่ง
“เรื่องนั้นขึ้นอยู่กับว่าคุณจะไว้ใจไอเดียของผมมากแค่ไหน”
“ไม่ต้องห่วง ผมให้สิทธิคุณชายใส่ไอเดียเต็มที่อยู่แล้ว แต่หวังว่างานครั้งนี้คงจะไม่ออกมาเหมือนโฆษณาน้ำยาปรับผ้านุ่มมอร์นิ่งอีกนะครับ”
...น้ำยาปรับผ้านุ่มมอร์นิ่ง
ชื่อสินค้าทำให้อนุรักษ์เผลอนึกภาพโฆษณาที่เขาติดตาและติดใจ
...เป็นโฆษณาเรียบง่ายความยาวแค่สามสิบวินาที เล่าถึงแม่บ้านธรรมดาคนหนึ่งกำลังเก็บผ้าที่ตากบนราวเอาไว้ในวันฟ้าใส เธอสะบัดเสื้อยืดสีขาวซึ่งใส่น้ำยาปรับผ้านุ่มมอร์นิ่งสูดกลิ่นหอมสะอาดของผ้าที่ตากแดดใหม่ๆ ทันใดนั้นโทรศัพท์จากในบ้านก็ดัง แม่บ้านวิ่งเข้าไปรับ เป็นเสียงสามีที่ทำงานอู่ซ่อมรถโทรเข้ามา เธอบ่นเรื่องเสื้อซึ่งเต็มไปด้วยคราบน้ำมันเครื่องกว่าจะซักสะอาด ขณะเดียวกันก็ลูบเสื้อยืดนั้นด้วยรอยยิ้ม เพราะรู้ว่าสามีกำลังตั้งใจทำงานหนักเพื่อเธอและลูกในท้อง
ไม่มีเอฟเฟคดอกไม้ปลิวว่อน หรือการบรรยายสรรพคุณหอมติดทนยาวนานยี่สิบสี่ชั่วโมงเหมือนโฆษณาน้ำยาปรับผ้านุ่มอื่นๆ แต่เขาคล้ายจะได้กลิ่นละมุนกรุ่นไอแดดลอยออกมาจากทีวี ทั้งภาพโทนสีนุ่มๆ และเพลงเพราะๆ พอได้ยินเป็นต้องเผลอมองทุกครั้ง โดยเฉพาะประโยคปิดท้ายโฆษณา
“มอร์นิ่ง ให้กลิ่นหอมโอบกอดคนที่คุณรัก”
เสียงพึมพำของเขาเรียกความสนใจของชายหนุ่มสองคนให้หันมามอง พอรู้ตัวว่าดันเผลอพูดแทรกขัดจังหวะ เลยยิ้มเก้อๆ
"เออ...ผมชอบโฆษณานั้นน่ะครับ"
คุณชายยังมีสีหน้าเรียบเฉย ส่วนคุณเฮงส่งยิ้มตอบอย่างอ่อนใจ
“ถ้าเจ้าของผลิตภัณฑ์คิดเหมือนคุณก็คงดี”
อนุรักษ์ไม่ทันได้ตระหนักถึงความจริงข้อนี้ แม้คนดูในฐานะผู้บริโภคอย่างเขาจะชอบมากเท่าไร แต่เขาไม่ได้เป็นคนจ่ายเงินจ้างให้ทำโฆษณา ดังนั้นลูกค้าที่เอเจนซี่ต้องแคร์จึงมีเพียงบุคคลเดียว ต่อให้งานอลังการมากแค่ไหน ตราบใดที่คนจ้างบอกว่าห่วยก็คือจบ
หากคุณชายยังคงยืนกรานแบบไม่คิดจะเสียศักดิ์ศรี
"ผมทำโฆษณาชิ้นนั้นดีที่สุดแล้ว”
เพื่อนร่วมงานหันไปหาคนที่ปัดความผิด พูดเตือนราวกับจะเน้นย้ำผล
"ถึงอย่างนั้นยอดขายของมอร์นิ่งก็ยังน้อยกว่าที่ ATM ทำให้ออร่า"
...ออร่า ชื่อน้ำยาปรับผ้านุ่มที่เป็นคู่แข่งกับมอร์นิ่งมาตลอด
จำได้ว่าโฆษณายี่ห้อนี้ ดึงตัวดาราสาวกำลังรุ่งคนหนึ่งมาสาธิตวิธีใช้น้ำยาปรับผ้านุ่มออร่า พร้อมกราฟฟิคดอกไม้สีชมพูเต็มหน้าจอโทรทัศน์ บวกสโลแกนทำนอง หอม สะอาด สดชื่น อะไรสักอย่าง
แต่เขามั่นใจว่าไม่ใช่เพราะโฆษณาที่ทำให้ยอดขายของมอร์นิ่งแพ้ มันมีปัจจัยสำคัญอื่นมากกว่านั้น
"...เพราะออร่าซื้อสองแถมหนึ่งต่างหาก แล้วยังตัดซองเปล่าส่งไปลุ้นโชคทองคำได้ด้วย"
คนโฆษณาทั้งคู่หันมาหาเขาทันทีอย่างคาดไม่ถึง
แหม...ลืมไปแล้วเหรอว่าเขาคือใคร ถึงไม่ใช่นักการตลาด แต่พนักงานแคชเชียร์ซูเปอร์ก็เป็นผู้ใกล้ชิดกับคนซื้อมากที่สุด
เขาสังเกตเห็นลูกค้าที่เข้าคิวจ่ายเงิน ใครๆ ก็หยิบออร่ามาทั้งนั้น ขนาดเขาเอง แม้จะชอบโฆษณามอร์นิ่งมากเท่าไร ในหอก็แอบมีออร่านอนกองอยู่สองถุงเหมือนกัน
"อีกอย่าง น้ำยาปรับผ้านุ่มมอร์นิ่งกลิ่นหอมไม่ติดทนเท่าออร่า โฆษณาดีแค่ไหน แต่ผลลัพธ์ของผลิตภัณฑ์ไม่ดี ก็ไม่มีใครอยากซื้อ"
อนุรักษ์วิเคราะห์สวนกลับ แต่หมัดเล็กๆ ของเขาเทียบกับรุ่นเฮฟวี่เวทนักการตลาดผู้ผ่านประสบการณ์มาโชกโชนอย่างคุณเฮงก็คงคล้ายโดนมดกัด ไม่สะดุ้งสะเทือนระคายเคือง ตรงข้ามยังรอจังหวะตอบโต้อย่างไม่ทุกข์ร้อน
"ที่พูดมาก็ถูกครับ" ใบหน้าคมยังยิ้มให้เขาเหมือนเดิม ทว่าแววตานั้นไม่ได้ยิ้มด้วย แล้วจึงปล่อยอัปเปอร์คัทด้วยประโยคย้อนถาม
"แต่...ลูกค้าจ้างให้เราทำโฆษณาก็เพื่อกระตุ้นยอดขาย ข้อนั้นสำคัญที่สุดไม่ใช่เหรอครับ"
อนุรักษ์แพ้น็อคเมื่อโดนข้อเท็จจริงกระทุ้งเอาจนจุก โซเซกลับไปพักที่มุมแดงของตัวเอง แถมคุณชายพี่เลี้ยงก็ไม่คิดจะสนใจช่วยพัดวีดูแล ทั้งๆ ที่เขาออกหน้าว่าอยู่ข้างเดียวกันนะโว้ย!
"เอาเถอะครับ ครั้งนี้ผมคงไม่ต้องห่วงมาก เพราะผมเชื่อมือคุณชายเต็มร้อยอยู่แล้ว ที่สำคัญลิปสติกตัวนี้คุณภาพดี หวังว่าโฆษณาจะทำให้ยอดขายออกมา 'ดี' ไม่แพ้กันนะครับ"
หลังจากเล่นงานลูกกระจ็อกจนหุบปากเสียสนิท เจ้าตัวก็หันกลับไปหาหัวหน้าใหญ่ แววตาหมีกริซซี่ล่าเหยื่อวาบขึ้นเพียงแวบเดียว ก่อนเปลี่ยนกลับเป็นหมีเท็ดดี้อ่อนโยนเหมือนเดิม
"งั้นวันนี้ผมขอตัวก่อน แล้ววันศุกร์จะนัดเรียกประชุมทีมอีกทีครับ"
คุณเฮงกล่าวทิ้งท้าย แล้วเดินออกไป เหลือแค่ชายหนุ่มสองคนในห้องตามเดิม
"คุณไม่ใช่คนจาก ATM จริงๆ"
ตอนนี้อนุรักษ์เข้าใจแล้ว... ATM ไม่ใช่ตู้กดเงินธนาคาร แต่คงเป็นเอเจนซี่โฆษณาคู่แข่ง
คุณชายคงกลัวว่าเขาจะมาสืบความลับ ซึ่งไม่รู้ทำไมถึงมามั่นใจเอาป่านนี้ว่าเขาเป็นแค่คนธรรมดาทั้งที่พูดย้ำจนน้ำลายแห้ง หรือเพราะเมื่อครู่เขาบอกว่าชอบโฆษณาชิ้นที่คุณชายทำ พอชมเข้าหน่อยก็เปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือ แต่อย่าคิดว่าปรับความเข้าใจแค่นี้ จะทำให้เขาลืมความปากเสียกวนประสาทที่เคยทำไว้
เขากำลังเตรียมร่ายมหาเทศน์กัณฑ์ชาติให้สาสมกับความแค้น
“แล้วก็..." ยังไม่ได้เริ่ม อีกฝ่ายก็เอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงเหมือนเช่นครั้งแรกซึ่งเขาเคยได้ยินจากคนคนนี้ ...เสียงที่ราวกับคนพูดมากระซิบอยู่ข้างหูดึงเขาให้สบดวงตาเรียวโศกคู่นั้น
"ขอบคุณที่เก็บโทรศัพท์มาคืนผม”
โดยพื้นฐาน อนุรักษ์เป็นโกรธง่ายหายเร็วอยู่แล้ว พอเจอคำขอบคุณอย่างจริงใจ เลยยอมใจอ่อน ทำเป็นลืมๆ ความบาดหมางก่อนหน้า
“ไม่เป็นไรครับ เพราะผมเองก็ทำโทรศัพท์คุณเปียกน้ำ เดี๋ยวผมจะรับผิดชอบเอาไปซ่อมให้ แล้วค่อยมาคืนคุณทีหลัง”
“แล้วผมจะแน่ใจได้ยังไงว่าคุณจะไม่ขโมยโทรศัพท์ไปเลย"
...มันมาอีกแล้ว ไอ้โรคหวาดระแวง
อุตส่าห์แผ่เมตตาระงับความโกรธ คุณชายกลับเหมือนมารมาผจญยั่วโมโหให้เขาสติแตก
"ถามจริง เมื่อไรคุณจะเลิกมองผมเป็นขโมยสักที หรือเห็นสภาพผมมันยากจนมากรึไง!"
ถึงจะเป็นแค่พนักงานแคชเชียร์ซูเปอร์แต่งตัวปอนๆ รวมราคาข้าวของทั้งเนื้อทั้งตัวอาจถูกกว่าเสื้อสูทคุณชายสามเท่า แต่เขาก็ไม่เคยขอใครกิน ทำงานแลกเงินมาแบบมีศักดิ์ศรี มาโดนย้ำไม่เลิกว่าเป็นหัวขโมย เป็นใครจะไม่ของขึ้นกันบ้าง
หากแม้เขาแปลงร่างเป็นก็อซซิล่าพร้อมพ่นไฟ คุณชายก็ยังคงรักษาอาการสงบปฏิเสธนิ่งๆ
"เปล่า แต่ในโทรศัพท์มีข้อมูลสำคัญสำหรับผมมาก”
อ้อ...เกือบลืมคลิปลับของคุณชายไปเสียสนิท
คนนึกได้ถอนหายใจหน่าย ล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบสิ่งหนึ่งออกมา
“งั้นผมจะเอาเครื่องของผมแลกกับเครื่องของคุณไว้ก่อน”
โทรศัพท์รุ่นเก่าใช้ปุ่มกดไร้ระบบหน้าจอสัมผัสถูกวางไว้บนโต๊ะ ยิ่งมาเคียงกันกับสมาร์ทโฟนสุดไฮเทคก็ยิ่งเห็นชัดถึงความแตกต่าง
แต่สำหรับอนุรักษ์ เขาไม่แคร์...
“ในนั้นมีเมสเสจสุดท้ายที่แม่ส่งให้ผมก่อนท่านจะเสีย เป็นของสำคัญมากสำหรับผมเหมือนกัน”
...ผ่านมาเจ็ดปีแล้วข้อความนั้นยังอยู่ข้างในเครื่อง นับจากวันที่พ่อกับแม่ออกไปหาป้าที่ต่างจังหวัดตั้งแต่เช้า เขาควรจะตามไปด้วย แต่เมื่อคืนเขาเล่นเกมดึก เลยอ้างว่าปวดหัวขอนอนอยู่บ้าน แม่จึงตามใจปล่อยให้เขานอนต่อ
ไม่รู้หลับไปนานเท่าไร พอตื่นก็เพิ่งเห็นว่ามือถือตัวเองแบตหมด และทันทีที่ชาร์ตสัญญาณกลับมาใช้ได้ ริงโทนก็แผดเข้า ป้าเป็นคนแจ้งข่าวร้ายกับเขาว่ารถของพ่อแม่ประสบอุบัติเหตุ
หัวสมองเขาว่างเปล่าหลังได้ฟัง ระหว่างนั้นเสียงแจ้งเตือน SMS ซึ่งคงดีเลย์ส่งเข้ามาหลังเปิดเครื่องก็ดังแทรกขัด เขาละหูจากเสียงพูดปนสะอื้นของป้า แล้วเปิดดูข้อความ
'แม่ซื้อโจ๊กมาให้อยู่ในครัว อย่าลืมกินยา'
แม่คงโทรหาเขาแล้วแต่ไม่ติด เลยส่งข้อความมาให้ โดยไม่รู้เลยว่านั่นจะเป็นข้อความสุดท้าย
...ตั้งแต่นั้น เวลาที่รู้สึกท้อใจหรือเหนื่อยกับเรื่องอะไร เขามักจะเปิดข้อความนั้นดูบ่อยๆ และต่อให้เทคโนโลยีพัฒนาไปมากแค่ไหน เขาก็ไม่เคยคิดจะเปลี่ยน ยังคงใช้โทรศัพท์เครื่องนี้ เพราะมันสำคัญกับเขามากกว่าทุกๆ สิ่ง
ความจริงเขาไม่อยากรื้อฟื้นอดีต แต่เหตุผลนี้คงมีน้ำหนักเพียงพอให้คุณชายยอมรับ
"ตกลง" คนในชุดสูทหยิบเครื่องโทรมๆ ไป ส่วนเขาก็หยิบสมาร์ทโฟนสีดำขึ้นมาบ้าง
...เป็นอันว่าตอนนี้เขากับคุณชายต่างฝ่ายต่างมีโทรศัพท์ของอีกคนเป็นตัวประกัน
“ถ้าซ่อมเสร็จเมื่อไร ผมจะโทรมา”
คุณชายพยักหน้า สิ้นสุดสัญญาการเจรจาแลกเปลี่ยน ครั้นจบงานวุ่นวาย ก็ดันนึกถึงงานอีกหนึ่งอย่างของตัวเองขึ้นมาได้ อนุรักษ์ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ตัวเลขดิจิตอลบอกเวลา 13.30
...เฮ้ย! เขาเข้างานสาย!
พนักงานแคชเชียร์รีบหมุนตัวออกไปนอกห้อง แต่ดันถูกรั้ง
“เดี๋ยว”
บางสิ่งเป็นแท่งโยนมาให้จนเกือบรับไม่ทัน ตอนแรกเขานึกว่าเป็นแท่งลิปสติกสีหวานที่เป็นผลิตภัณฑ์ทดลองใหม่ พอดูของในมือดีๆ กลับกลายเป็นแม็กเย็บกระดาษ
...แล้วคุณชายจะให้แม็กมาทำไม
เงยหน้ามองงงๆ กระทั่งคนส่งต้องเฉลยออกมาสองคำ
"กางเกง"
นอกจากจะลืมเวลาทำงานแล้ว ยังลืมว่าซิปตัวเองแตกอีก!
เขารีบยกมือกุมเป้า ซึ่งคงไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว เพราะปล่อยให้คุณชายเห็นมาตลอดการพูดคุย กระนั้นคนอายก็ยังก้มหน้างุด อาการเก่งกล้าที่ต่อร่อต่อเถียงสลายหายไปสิ้น เหลือเพียงเสียงงึมงำถาม
"เออ...ห้องน้ำไปทางไหนครับ"
...ถ้าหมุนเวลาย้อนกลับไปได้ อนุรักษ์สาบานว่า เขาจะไม่ซื้อกางเกงผ้าเกาหลีใส่อีกเลยตลอดชีวิต!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
มาตอนที่สองอย่างรวดเร็วค่ะ! (แรก ๆ ก็แบบนี้แหละมีไฟ ฮาาา) :katai4:
ลืมแจ้งไปอีกอย่างว่า นิยายเรื่องนี้จะเน้นหนักเรื่องการทำงานค่ะ ความรักเป็นแค่น้ำจิ้มเสริมรสชาติ ดังนั้นใครที่อยากอ่านบรรยากาศหวาน ๆ มุ้งมิ้ง คงนั่งตบยุงรอกันอีกพักใหญ่
อีกเรื่องคือต้องออกตัวก่อนว่าเราไม่ได้คลุกคลีอยู่กับเอเจนซี่โฆษณา อาจมีกระบวนการทำงานบางอย่างผิดพลาดไปบ้าง ถ้าใครคิดว่ามันแปลก ๆ ไม่น่าจะใช่ ก็แจ้งเข้ามาได้เลยนะคะ จะได้ทำการแก้ไข แต่คิดว่าตัวคุณชายวางระบบงานไว้ประหลาดกว่าชาวบ้านอยู่แล้ว เลยอาจออกมาเพี้ยนนิดหน่อย
ตำแหน่งงานของคุณชายจะเป็น Creative Director (Creative group head) ส่วนคุณเฮงมีตำแหน่ง Account Director รายละเอียดอื่นๆ จะลงลึกในภายหลัง ยังไงก็อยากให้รอติดตามนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ ชื่นใจมากกกก มีทั้งคนอ่านที่ตามกันมาก่อนอยู่แล้ว อยากบอกคิดถึงจริง ๆ ค่ะ :-[ ส่วนใครที่เพิ่งติดตามเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก ก็ยินดีต้อนรับ หวังว่าจะได้รับความสนุกสนานตลกโปกฮากันไปตลอดเนื้อเรื่องนะคะ
แล้วพบกันตอนหน้าจ้า
BitterSweet
ป.ล. เม้ามอยในทวิตเตอร์ติดแท็ก #สุดที่รักษ์ ได้นะคะ
-
คุณชายนี่เป็นโรคขี้ระแวงเหลือเกิน T T
กลัวโทรศัพท์ของรักษ์จะเสียแทน เพราะมือถือก็มีอายุของมันอยู่ @ @
fwd ข้อความมาเครื่องใหม่กันไว้ดีไหม?
-
ชอบอ่ะ
กลิ่นอายเลิฟคอมเมดี้ แต่ไม่รู้จริงหรือเปล่า มาลงบ่อยนะคะ ติดตามผลงานเสมอค่ะ
-
:กอด1: :pig4:
-
ชอบค่ะ
ยิ่งบรรยายเกี่ยวกับชีวิตมนุษย์เงินเดือนยิ่งอิน
เข้าใจเลย ตอนที่รักษ์บอกว่าซื้อน้ำยาปรับผ้านุ่มอีกยี่ห้อ
เพราะมีของแถมละได้ลุ้นทอง มันใช่มากๆ อ่ะ
รอตอนต่อไปจ้า
-
สรุปในโทรศัพท์คุณชายมีคลิปจริงหรอ? (สงสัย) :laugh:
-
มาเร็วทันใจมากค่ะ
แบบนี้ก็มีเรื่องต้องเกี่ยวข้องกันแล้วเนอะ
:katai2-1:
-
รอตอนต่อไปปปป
-
สนุกค่ะรอๆตอนต่อไป
-
ตลกมากมากมาก
-
คุณเฮง ออกมาฉากเดียว ฆ่าคุณชายตายสนิท :ling1:
-
นับเป็นวันซวยของรักษ์อย่างแท้จริง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
ตลกดีอ่ะ :m20:
-
ทำไมรู้สึกชอบแบบนี้
อนุรักษ์เป็นบุคลิกที่ชอบมากกกกกกกกกกก
-
ยังดีที่มีการขอบคุณนะเนี่ย
น่าติดตามๆๆรออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
เรื่องซื่อของนี้จริง ชอบกลิ่นไหนยี่ห้อ แต่สุดท้ายเลือกเพราะโปรโมชั่นล้วนๆ
รอดูการพัฒนาของคู่นี้ครับ
-
อนุรักษ์วิเคราะห์เรื่องราวเสียคุณชายรู้สึกเจ็บๆ คันๆ เลยนะคะ ..^^ ก็บอกแล้วว่าไม่ใช่คนของ ATM เสียหน่อยเน้ออ
-
สนุกน่าติดตามมากค่ะ
รอตอนต่อไปค่าาาา
อนุรักษ์ต่อปากต่อคำได้น่ารักหมั่นเขี้ยววววว
-
ติดตามๆค่ะ
-
แค่สองตอนก็สนุกแล้ว.
-
555555สุดท้ายก็ยังไม่พ้นห้องน้ำ
-
เหนื่อยแทนนายอนุรักษ์เสียจริง แต่อีกหน่อยคงได้ติดต่อกับคุณชายอีกเรื่อย ๆ ท่าทางจะให้ข้อมูลการตลาดที่สำคัญ และเดาว่าน่าจะเป็นพระเอกเพราะเป้าล้วน ๆ อิอิ
-
ท่าทางนายอนุรักษ์จะรับศึกหนักนะเนี่ย
มีแต่เรื่องชวนปวดหัว แต่คนดีแบบนายรักษ์คงไม่ปล่อยทิ้งไว้ ต้องยื่นมือเข้ามาช่วยแน่ๆ
สงสารคุณชายอยู่นะ ตอนรักษ์ตอบว่าได้ (ข้อมูล) อะไรไปบ้าง
ก็โดนคนไม่รู้จัก เพิ่งเคยเห็นหน้ากันครั้งแรก จัดชุดใหญ่มาซะขนาดนี้ จะไม่สะเทือนใจบ้างเหรอ
บางเรื่องเราก็ไม่ได้อยากให้ใครรู้ซะหน่อย
-
สนุกมากๆ รอติดตามตอนต่อไป :katai4: :katai4:
-
สนุกมากเลย
-
คุณชายขี้ระแวงจริงๆ
-
เซ็ง ตรงที่เป็นซิบกางเกงลดราคานี่แหละ
:z3:
-
รักษ์เป็นคนตล๊กกกกกกก
ชอบน่าา คุณชายดูท่าจะเครียดน่าดู
มีรักษ์มาเป็นสีสันในชีวิตถ้าจะดี
-
ชูป้ายเป็นแฟนคลับอนุรักษ์ :katai2-1:
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ
:katai2-1:
ทั้งขำทั้งสงสารอนุรักษ์จริงๆ 55555555
อะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้ ฉากในห้องน้ำนี่ไม่รู้จะตบบ่าปลอบใจยังไงดี
ถถถถถถถถถถถถถถถ คุณชายนี่ก็นะ ดูเป็นคุณชายมากๆ จริงๆ นั่นแหละ
แต่สารภาพว่าตอนแรกเรานึกว่าคุณชายจะโหดกว่านี้
แต่พอเจอคำขอโทษแล้วก็เลน อ่ะ น่ารักกว่าที่คิดนี่หว่าาาา
อย่างน้อยถึงจะเป็นคนขี้ระแวงไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ถือฐิติเกินไปล่ะเนอะ
นี่เดาว่าคุณชายเองก็คงจะมีปมอะไรอยู่ในใจด้วยรึเปล่าน้า?
รอติดตามตอนหน้าไม่ไหวแล้วค่ะ >_<
ตอนนี้แลกโทรศัพท์กันแล้วด้วยกัน แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
(นั่นเค้าแลกไปซ่อม ! 555555555555)
-
ขำ เปิ่นดีจริงๆ555
-
สงสารอนุรักษ์อ่ะ ทำไมทำความดีแต่ละอย่างถูกมองแง่ร้ายไปซะหมด โธ่ :heaven
แล้วยังใจดีเอาโทรศัพท์ไปซ่อมให้เขาอีก ความผิดเราก็ไม่ใช่ต้องมาเสียเงินอีก ชิ
เป็นเรา เอาสมาร์ทโฟนปาหัวคุณชายไปละ หมั่นไส้เหลือเกิน :m16:
แต่อย่างว่า รักษ์เป็นคนดี อีกไม่นาน คนอื่น ๆ ก็จะมองเห็นเอง
โดยเฉพาะคุณชาย ขอให้หลงรักษ์ จนโงหัวไม่ขึ้นไปเลย เชอะ
-
หลวมตัวมาอ่านแล้วก็ต้องทำใจ...ดันชอบไปแล้วนิ่
หวังเพียงว่าคนเขียนจะเมตตามาอัพบ่อยๆ
แอบเห็นนะว่าดองเรื่องเก่าไว้อยู่5555
-
สนุกมาก มาต่อไวๆนะ
-
เฮ้ยยยยยยย ดริฟต์หักศอกเข้ามากันเลยทีเดียวเมื่อเห็นชื่อคนแต่ง แอร้ยยยย ดีใจจจจ คิดถึงคนแต่งม้ากมาก :กอด1:
-
รอตอนต่อไปค่ะ
สนุกมากๆ
-
ขี้ระแวงมาก ๆ คู่สนทนาไม่ใจเย็นนี่มีเม้งแตกแน่ๆ
-
น่ารักจริงๆ เลย
ชื่อคนแต่งนี้ไม่มีผิดหวัง
-
:mew1:
-
ชอบคาแรคอนุรักษ์มาก แม๊นแมน โธ่ พ่อไบรอันคำเหลาของเรา :เฮ้อ:
เมื่อไหร่บทที่ 3 จะมาคะ ต้องไปตามจี้พี่พลอยหรือเปล่า 5555 :z13:
-
คุณชายขี้ระแวง 555555555555555
-
:katai2-1:รอตอนต่อไป อิอิ
-
มารอค่าาาาาาาา อนุรักษ์น่่ารักกกกก :กอด1: :กอด1:
-
รอค่า สนุกก
-
ขำรักษ์ง่ะ
คุณชายขี้เก๊กจัง :laugh:
-
【*...สุดที่รักษ์...*】
บทที่ 03 : คุ้มค่าทุกนาที
“เจคิงส์ซูเปอร์ สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าลูกค้ามีบัตรสมาชิกมั้ยครับ”
อนุรักษ์ในตำแหน่งพนักงานแคชเชียร์เอ่ยตามหน้าที่ แต่ของซึ่งยื่นมาตรงหน้าแทนที่จะเป็นบัตรแข็งสีฟ้า กลับกลายเป็นกระดาษเอสี่มีรูปวัดพร้อมรายละเอียดตัวอักษรเต็มพรืดหนึ่งแผ่น
“อะไร” ขมวดคิ้วถามหนุ่มใส่แว่น ผมสั้นไถข้าง เจ้าของร่างสูงโย่ง ซึ่งไหวไหล่ตอบด้วยน้ำเสียงติดทะเล้น
“ทัวร์ทำบุญเก้าวัดไง เห็นช่วงนี้มึงดวงตก น่าไปบริจาคโลงศพสักโลงสองโลก เผื่อจะได้ช่วยสะเดาะเคราะห์ได้”
ถ้าไม่ติดว่าคนพูดเป็นลูกค้าผู้มีอุปการคุณ และเป็นคนเดียวกับ 'ไอ้ทัต' เพื่อนสนิท เขาคงจะได้บริจาคโลงให้มันเป็นรายแรก แต่นึกอีกที ที่ไอ้ทัตว่ามาคงไม่ผิดเท่าไร
...สามวันมาแล้วนับจากเหตุการณ์ ซิปกางเกงแตก ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นโรคจิต โดนป้ายข้อหาหัวขโมย ทำโทรศัพท์ราคาหลายหมื่นตกส้วม ปิดท้ายด้วยการเจอคนกวนประสาทอย่างคุณชาย หลังจากเขาเล่าวีรกรรมที่ได้ประสบพบเจอมา ไอ้ทัตดันหัวเราะกร๊ากขำจนปวดท้อง แต่มันก็ยังอุตส่าห์หวังดีเอาใบโบว์ชัวร์ตารางทัวร์เก้าวัดมาให้ คงเห็นใจความซวยของเพื่อน แถมปีนี้ยังเป็นปีชงอีก หรือเขาควรตระเวนทำบุญสร้างสิริมงคลให้ตัวเองจริง ๆ
อนุรักษ์จึงยินยอมรับแผ่นกระดาษเก็บไว้เป็นตัวเลือก ก่อนหยิบขวดชาเขียวรสน้ำผึ้งผสมมะนาวมาแสกนคิดเงิน พลางถามถึงธุระที่ฝากเอาไว้
“แล้วตกลงซ่อมได้มั้ย”
“มึงพูดกับใคร นี่ ‘ไอ้ทัตมือเทพ’ นะเว้ย ไม่มีอะไรที่ซ่อมไม่ได้”
ไอ้ทัตคุยฟุ้งโชว์พาว แต่เขารู้ดีว่ามันโม้สมราคา ถ้าไม่มีฝีมือจริง คงไม่ได้เป็นเจ้าของร้านรับซ่อมโทรศัพท์มือถือที่งานล้นตั้งแต่อายุยี่สิบ เขาเคยไปช่วยเฝ้าร้านรับออเดอร์ลูกค้าบ่อย ๆ ก่อนจะเห็นใบเปิดรับพนักงานแคชเชียร์ในซูเปอร์ของห้างที่ไอ้ทัตเปิดร้านอยู่ เลยลาออกจากลูกน้องเพื่อนมาสมัครงาน
แรก ๆ ไอ้ทัตบ่นโอดครวญอ้อนวอนขอให้เขากลับมาแถมเงินเดือนให้ก้อนโต แต่เขาเชื่อในหลักการว่าอย่าทำธุรกิจกับเพื่อน เพราะไอ้ทัตมันเป็นเจ้าของร้านอินดี้ วันไหนนึกจะเปิดก็เปิด ไม่มีอารมณ์ก็ปิดหายเงียบเป็นอาทิตย์ ยังดีที่ลูกค้าไว้ใจในเนื้องาน เพราะต่อให้โทรศัพท์พังพินาศขนาดไหนมันก็ซ่อมได้ ยกเว้นเรื่องเดียวที่มือขั้นเทพต้องยอม
"ซ่อมได้ทุกอย่างจริงเร้ออ...แล้วตอนดึก ๆ ใครวะชอบโทรมาร้องห่มร้องไห้กับกูว่าถูกน้องส้มโอทิ้งเป็นอาทิตย์ ๆ"
น่าเสียดายที่คนซ่อมได้ทุกอย่าง ดันซ่อมหัวใจตัวเองไม่ได้ เขาเลยต้องตื่นมารับสายคนเพ้อเป็นประจำ แต่ตอนนี้เขาแลกโทรศัพท์กับคุณชาย เลยสั่งคนอดหักว่าห้ามโทรหาเด็ดขาด ขืนมันไปดีดกีตาร์เล่นเพลงลืมไม่เป็น ตอนตีสองให้คุณชายฟัง มีหวังมือถือแสนสำคัญของเขาแหลกเป็นจุญแน่
หากแทนทีคำแหย่ของเขาจะทำให้เพื่อนสลด ตรงข้ามไอ้หนุ่มแว่นอินดี้กลับยิ้มกริ่มพูดลอย ๆ
"เรื่องนั้นมึงไม่ต้องห่วง ตอนนี้กูมีคนช่วยซ่อมแล้ว"
...เฮ้ยยย ข่าวล่ามาแรง! แค่ไม่ได้รับสายสามวัน มันดันไปหาคนซ่อมใหม่มาดามใจได้แล้ว
"ใครวะ? มึงไปเจอสาวที่ไหน? กูรู้จักเปล่า?"
อนุรักษ์ยิงคำถามใส่รัว ๆ แต่ไอ้ทัตปิดปากทำเป็นเงียบอมพะนำ ซ้ำยังพยักเพยิดมาทางด้านหลังเขา พร้อมกับเสียงหนึ่งดังขัดจังหวะ
"อะแฮ่ม!"
เขาสะดุ้งหันหลังไปหาเจ้าของเสียงทันควัน ผู้จัดการหญิงวัยเกือบห้าสิบ หน้าตามีเค้าความใจดีเหมือนคุณครูอนุบาล รวมทั้งวิธีพูดก็เช่นเดียวกับกำลังสอนเด็ก ๆ
"ไปซักเรื่องส่วนตัวของลูกค้าแบบนั้นได้ยังไงจ๊ะน้องรักษ์ เกิดลูกค้าคอมเพลน ขึ้นมาคราวนี้โทษไม่ใช่แค่เปลี่ยนกะธรรมดานะคะลูก"
ผู้จัดการมาตา หรือที่ใคร ๆ ก็เรียกว่า 'พี่ตา' ผู้ดูแลพนักงานทุกคนเหมือนลูก โดยเฉพาะอนุรักษ์นับเป็นลูกรัก มักโดนพี่ตาชมว่าตั้งใจเรียนรู้ ขยันเอาการเอางาน แต่อาศัยแค่ความใจดี พี่ตาคงไม่สามารถคุมลูกน้องเกือบแปดสิบคนที่ทำงานในซูเปอร์มาร์เก็ตใหญ่ได้อยู่หมัด เมื่อทำดีก็จะได้รับคำชม แต่เมื่อไรที่นักเรียนออกนอกรู้นอกทาง ครูไหวใจร้ายก็จะปรากฏตัว
อนุรักษ์เพิ่งโดนฤทธิ์ไม้เรียวไปหมาด ๆ จากคราวที่เขาเข้างานสาย เพราะถูกกักตัวไว้ที่บริษัทคุณชาย แต่โชคดีเขาหาข้ออ้างว่าเป้ากางเกงขาด พร้อมกลบความอายโชว์หลักฐานให้เห็นตะเข็บซิปที่ถูกแม็กเกือบยี่สิบตัวเย็บเป็นแนวประหนึ่งแฟชั่นใหม่
พี่ตาจึงเห็นใจให้อภัย สั่งเกณฑ์ให้เขาไปช่วยยกของจัดสต็อกดึกดื่น แล้วแลกเวรกะเช้าแทนพี่แคชเชียร์ผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งขอลาไปเฝ้าลูกที่ป่วยเป็นไข้เลือดออก สรุปวันนั้นเขาได้นอนแค่สามชั่วโมง ก่อนรีบแหกตาตื่นมาให้ทันทำงาน นับเป็นการลงโทษสถานเบาในฐานะลูกรักแล้ว ไม่งั้นเขาคงถูกจัดไปคุมสต็อกลงสินค้าเป็นพัน ๆ อยู่หลังร้านแน่ ๆ
ฉะนั้นพอโดนตำหนิ อนุรักษ์จึงรีบกลับมาทำตัวเป็นนักเรียนที่ดี พูดขอโทษลูกค้า พลางเร่งคิดเงินอย่างไว ไอ้ทัตเองก็ได้ยินเกียรติศัพท์ของพี่ตาเลยไม่กล้าหือ แต่ก็ยังแอบกระซิบบอกขณะเขายื่นเงินทอนไปให้
“เครื่องเสร็จแล้ว ไว้มาเอาที่ร้าน”
"อืม ...ขอบคุณที่ใช้บริการ โอกาสหน้าเชิญที่เจคิงส์ซูเปอร์ใหม่นะครับ"
พยักหน้าเบา ๆ พร้อมกับพูดประโยคปิดท้ายตามหน้าที่ แล้วหันไปตั้งใจทำงานต่อ
...ช่วงสาย ๆ วันธรรมดาลูกค้ามักไม่เยอะนัก ส่วนใหญ่มักเป็นแม่บ้านมาจับจ่ายซื้อของบ้างประปราย รายล่าสุดที่เข็นรถมายังเคาท์เตอร์เขา เป็นหญิงยังสาวหุ่นบอบบาง มองอายุแล้วน่าจะไม่เกินยี่สิบห้า แต่ใบหน้าอ่อนใส แต่งแต้มเครื่องสำอางโบกมาแน่นแบบจัดเต็ม เหมาะจะเดินบนแคทวอล์กมากกว่ามาเดินช็อปปิ้งในซูเปอร์ กลบความเยาว์วัยเสียมิด
อนุรักษ์ยังนึกเสียดายอยากเห็นน้องนางหน้าใส ๆ เพราะตรงสเป็คตัวเองอยู่ไม่น้อย แต่พนักงานแคชเชียร์อย่างเขาไม่มีสิทธิแถมขนมจีบลูกค้า เลยต้องยกมือไหว้ต้อนรับ
"เจคิงส์ซูเปอร์ สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าลูกค้ามีบัตรสมาชิกมั้ยครับ"
"ไม่มี!"
เสียงแหลมเล็กกระแทกใส่ห้วน ๆ ไม่รู้ว่าใครเผลอไปเหยียบเท้าคุณเธอเอาตอนไหน แต่ผู้หญิงมักอารมณ์อาร์ตตัวแม่เอาแน่เอานอนไม่ได้อยู่แล้ว อนุรักษ์จึงรีบก้มหน้าก้มต่อหยิบของมาแสกนคิดเงิน
...น้ำมะเขือเทศกล่องใหญ่ 2 กล่อง, โยเกิร์ตไขมัน 0% 1 แพ็ค, เยลลี่ผสมกลูต้าไธโอนพร้อมดื่ม 2 ขวด, ยาชงระบาย 1 ห่อ
...แค่มองสินค้าก็เดาได้ถึงพฤติกรรมคนซื้อ
เหตุผลที่อนุรักษ์ชอบยืนทำหน้าที่พนักงานแคชเชียร์ ก็เพราะเขาชอบเล่นเกมส์แก้เซ็งสนุก ๆ นี้ ผู้คนส่วนมากมักไม่รู้ตัวหรอกว่า พวกเขาได้แสดงลักษณะนิสัย และการใช้ชีวิตประจำวันผ่านทางสินค้าที่ตัวเองจับจ่ายซื้อของ
...อาศัยอยู่คนเดียว หรืออยู่กับครอบครัว
...รักความสะอาดมาก ๆ หรือเลี้ยงแมวไว้ด้วย
...ชอบทำขนม หรือชอบกินอาหารคลีน
...กลิ่นแชมพูสระผมกับกลิ่นสบู่ประจำตัวเป็นแบบไหน
พวกเขาต่างบอกเล่าชีวิตที่แตกต่างกันไปผ่านทางสายพานเลื่อนบนเคาท์เตอร์แคชเชียร์ และอนุรักษ์ก็ชอบเอามาคิดวิเคราะห์เล่น ๆ เป็นประจำ
อย่างลูกค้าผู้หญิงคนนี้ไม่ต้องเสียเวลาเดานาน ก็รู้ว่าเจ้าตัวกำลังลดน้ำหนักคุมอาหารอย่างหนักหน่วง ทั้ง ๆ ที่หุ่นผอมบางจนแทบปลิวอยู่แล้ว เขาไม่เข้าใจเลยว่าผู้หญิงวัดความสวยกันที่ตรงไหน
แน่นอนความสงสัยพวกนี้ย่อมไม่มีวันหลุดปากถาม อนุรักษ์ยังคงทำหน้าที่แคชเชียร์อย่างดี นำของลำเลียงใส่ถุง แจ้งยอดรวมสินค้า รับและทอนเงินแบบไม่มีผิดพลาด เอ่ยขอบคุณ ก่อนเตรียมตัวต้อนรับลูกค้ารายใหม่ที่มาต่อคิว
ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้ยกมือไหว้ เสียงแหลมเล็กก็ดังทะลวงขึ้นมาอีกรอบ
"เอาของวางใส่รถเข็นให้ด้วยสิ!"
คนสั่งปรายตาเคลือบมาสคาร่ามองไปยังถุงซูเปอร์สามถุงซึ่งวางอยู่ตรงที่วางของ ปกติลูกค้าจะยกใส่รถเข็นเอง ไม่ใช่หน้าที่ของพนักงานแคชเชียร์ แต่เพื่อบริการทุกระดับประทับใจ อนุรักษ์จึงส่งยิ้มรับคำอย่างนอบน้อม
"ได้ครับ"
แล้วจัดการนำบรรดาของกินลดน้ำหนักลงรถเข็น ขณะที่เจ้าหล่อนยืดกอดอกมองแบบไม่คิดจะแตะ เมื่อเห็นว่าเรียบร้อยก็เดินเข็นรถเชิดหน้าจากไปโดยไร้คำขอบคุณ ซึ่งเขาเองก็ไม่คิดหวังจะได้ยินอยู่แล้ว
ความจริงผู้ชายอายุเท่าเขา เรี่ยวแรงดีมักถูกเกณฑ์ไปลงสต็อกสินค้ามากกว่ามาทำหน้าที่แคชเชียร์ เพราะการทำงานตรงนี้ต้องเผชิญหน้ากับลูกค้าโดยตรง และต้องรองรับอารมณ์ลูกค้าทุกสถานการณ์ หากคนใจร้อน ไม่รักงานบริการจริง ๆ คงไม่ชอบใจ
ที่สำคัญ ยังต้องมีความรับผิดชอบสูง มีความละเอียดรอบคอบ เมื่อหมดกะถึงเวลาปิดเครื่องเช็ค ยอดเงินจะต้องตรงกับบิล ถ้าเงินขาดก็ต้องจ่ายส่วนต่างออกเอง ถ้าเงินเกินจะงุบงิบไปไม่ได้ แต่ที่เขาอดทนทำงาน เพราะรู้ว่ามันเป็นประประสบการณ์ที่สำคัญ ซึ่งไม่สามารถหาเรียนได้จากที่ไหน ทั้ง ๆ ที่ว่ากันตามตรง เขาไม่จำเป็นต้องลำบากหางานพาร์ทไทม์ทำด้วยซ้ำ
แม้อนุรักษ์จะเสียพ่อและแม่ไปด้วยอุบัติเหตุตอนมัธยมต้น แต่ป้าก็คอยดูแลอย่างดี รักเขาเหมือนลูกชายคนหนึ่ง และเขาเองก็เคารพนับถือป้ามากเช่นกัน หลังเกิดเรื่องเขาย้ายไปอยู่บ้านป้าที่ต่างจังหวัด และป้าส่งเสียให้เรียนจนจบมัธยมปลาย กระทั่งเขาตัดสินใจมาเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ
ทีแรกว่าจะอาศัยอยู่บ้านเดิมของพ่อกับแม่ แต่เนื่องจากบ้านหลังเก่าอยู่ไกลจากที่เรียนค่อนข้างมากเกือบสุดปริมณฑล เขาเลยมาเช่าหออยู่ ว่าง ๆ ก็กลับไปดูแลบ้านตัวเอง และถือโอกาสหางานเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำ ด้วยความที่เขาไม่อยากรบกวนค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ของป้าเพิ่มอีก เพราะป้าเองก็มีลูกชายลูกสาวที่กำลังเรียนอยู่ไม่ต่างจากเขาเช่นกัน
ฉะนั้น ถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากทำงานหาเงินให้ได้มาก ๆ เพื่อออกมาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านของพ่อกับแม่ที่ซึ่งเต็มไปด้วยความทรงจำ แม้จะไม่มีใครอยู่ที่นั้นแล้วก็ตาม...
"เป็นอะไรรึหนู ทำไมทำหน้าเศร้าเชียว อย่าไปถือสาคำพูดของคนอื่นเลยนะ "
ลูกค้าหญิงวัยกลางคนที่ต่อคิวคิดเงินเอ่ยให้กำลังใจ สงสัยคงเข้าใจผิดว่าเขากำลังเหนื่อยใจกับลูกค้าสาวเจ้าอารมณ์เมื่อกี๊ แต่อนุรักษ์ไม่อยากแก้ไขอธิบาย เลยรับคำง่าย ๆ
"ขอบคุณครับ"
แล้วหันไปหยิบของแสกนคิดเงินต่อ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นสินค้าบนสายพานเลื่อน
...น้ำยาปรับผ้านุ่มมอร์นิ่ง
ใบหน้าเฉยชาของคนในชุดสูทเนี้ยบกริบลอยขึ้นมา คนในมาดคุณชายสมชื่อที่ตอนนี้กำลังเก็บของสำคัญของเขาไว้ แม้เขาจะอยากเห็นข้อความของแม่อีกครั้ง แต่ป่านนี้ไม่รู้คุณชายเอาโทรศัพท์เขาไปตกระกำลำบากที่ไหน
ได้แต่หวังว่าคุณชายคงไม่ทำมือถือตกน้ำไปแล้วหรอกนะ เพราะรุ่นนี้ก็พังแล้วพังเลย ต่อให้เทพแบบไอ้ทัตก็คงซ่อมไม่ได้แน่นอน ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ เขาก็คงต้องทำใจ
...ดวงคนมันถึงคราวซวย ต่อให้ทัวร์ทำบุญเก้าสิบเก้าวัดก็คงจะไม่พอ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
งานกะเช้าของพนักงานแคชเชียร์เลิกในเวลาสี่โมงเย็น แต่กว่าเขาจะเช็คเงิน ปิดเครื่อง เคลียร์อะไรต่อมีอะไร ก็เลยห้าโมงมาเล็กน้อยถึงได้ฤกษ์เดินไปหาร้านซ่อมโทรศัพท์ของเพื่อน ซึ่งตั้งอยู่ไม่ห่างจากซูเปอร์มากนัก
พอเห็นเขาไอ้ทัตก็ละมือเล่นเกมบนเครื่อง PS Vista แล้วส่งสมาร์ทโฟนสีดำทั้งเครื่องและเคสมาให้ พร้อมบรรยายสรรพคุณ
"ข้อมูลครบ เหมือนใหม่ ไฉไลกว่าเดิม ร้านทัตเทพรับประกันคุณภาพ"
อนุรักษ์รับสมาร์ทโฟนมาเช็คสภาพ ความที่คุณชายรักษาของอย่างดี จึงทำให้ตัวเครื่องดูเหมือนใหม่อยู่แล้ว หน้าจอไม่ได้ล็อกไว้ แอพพลิเคชั่นหลายอย่างปรากฏขึ้นมาอย่างที่เคยเห็น กระนั้นเขาเองก็ไม่รู้ว่าข้อมูลเดิมในนี้มีอะไรบ้าง คงต้องให้เจ้าของตัวจริงเป็นคนตรวจอีกที
"เออ ฟังจากที่มึงเล่า กูก็นึกว่าเจ้าของเครื่องเป็นตาแก่จู้จี้ แต่ไม่คิดว่าหน้ายังเด็กขนาดนั้น ดูอายุพอ ๆ กับพวกเราเลยว่ะ"
"มึงชมไปหน่อยมั้ง หน้าคุณชายเด็กกว่าอายุจริง แต่มองผ่าน ๆ ยังไงก็เฉียดสามสิบแล้ว เดี๋ยว...แล้วมึงไปเห็นหน้าเขาได้ยังไง"
ท้ายประโยคถึงเพิ่งเอะใจว่าเพื่อนเขาไม่เคยเจอคุณชายมาก่อน ไอ้ทัตใช้นิ้วกระดกแว่นทำสีหน้าเหนือ ประมาณ 'มึงคิดว่ากูเป็นใคร' พลางพยักเพยิดไปยังไดอารี่เก็บข้อมูลเคลื่อนที่
"ก็เจ้าของบ้าถ่ายเซลฟี่สุด ๆ มีแต่รูปตัวเองเต็มเครื่อง"
ถึงการแอบเปิดดูข้อมูลส่วนตัวของคนอื่นจะไม่ดี แต่ไอ้ทัตทำหน้าที่ซ่อมโทรศัพท์มีสิทธิตรวจเช็คความเสียหายทุกซอกทุกมุมของเครื่องอยู่แล้ว และต่อให้มันยึดจรรยาบรรณไม่เอาความลับของลูกค้ามาแพร่พราย อย่างไรก็มีข้อยกเว้นเป็นกรณีพิเศษ
...และกรณีพิเศษที่ว่าก็คือ ความอยากรู้อยากเห็นส่วนตัว หรือภาษาชาวบ้านเรียกกันว่า ส.ใส่เกือก!
ตัวเขาในฐานะเพื่อนสนิทก็มีนิสัยนี้ไม่ต่างกัน โดนกระตุ้นต่อมเผือกขนาดนั้น ก็ต้องขอแอบลองดูหน่อย ...ไม่อยากจะเชื่อว่า บุคลิกหน้าตายอย่างคุณชายเนี่ยนะจะบ้าถ่ายเซลฟี่?
นิ้วกดสไลด์ตรงอัลบั้มรูปภาพโดยพลัน แล้วใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งก็อัดแน่นอยู่เต็มเกือบสามร้อยภาพ ...มองคร่าว ๆ อายุของคนในรูปน่าจะพอ ๆ กับเขาไม่เกินยี่สิบเอ็ดยี่สิบสอง รูปร่างหน้าตาปกติธรรมดาทั่วไป ชนิดว่าเดินสวนกันผ่าน ๆ อาจมีลืม หากสิ่งที่ทำให้ติดใจ คือรอยยิ้มกว้างที่ปรากฏเกือบทุกรูป เป็นรอยยิ้มสดใสที่ชวนให้คนมองยิ้มตาม
...กระนั้นคนคนนี้ก็ไม่ใช่คุณชาย
"เปล่า ไม่ใช่เจ้าของเครื่อง"
อนุรักษ์แก้ไขความเข้าใจผิด ไอ้ทัตตั้งสมมติฐานขึ้นมาทันควัน
"กิ๊กเหรอ"
"เฮ้ย! เขามีแฟนเป็นผู้หญิง เออ...ถึงจะเลิกไปแล้วก็เถอะ"
นึกถึงคุณน้ำตาลที่เขาดันไปเป็นพยานการถูกสลัดรักของคุณชายโดยบังเอิญ ป่านนี้คุณชายจะหาทางไปง้อคืนดีรึยัง หรือกำลังช้ำใจอยู่ หรือจะยังเฉย ๆ ทำตัวบ้างานต่อไป
"ถ้าไม่ใช่เกย์ แล้วจะเก็บรูปผู้ชายไว้เต็มเครื่องทำไมวะ"
ไอ้ทัตยังคงสงสัยไม่เลิก แต่ในเมื่อเขาไม่ใช่เทวดาจะไปประจักษ์แจ้งเห็นจริงได้ยังไง ถามไปก็คล้ายคำถามโลกแตก ไม่มีใครตอบได้นอกจากเจ้าตัว
"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน" ส่ายหน้าจนปัญญา แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ ไอ้ทัตกลับรู้ลึกไปไกลกว่า
"เออเกือบลืมอีกเรื่อง วันนี้วันเกิดเจ้าของเครื่องนะ"
...นี่สกิลความเผือกมันพัฒนาขนาดล้วงข้อมูลไปยันวันเกิดเจ้าของเครื่องเลยเหรอ!
"อะไร มองเหมือนกูผิด ถึงอยากรู้กูก็ยั้ง ๆ ไว้บ้างโว้ย แต่ไอ้นี่มันเข้ามาพอดีตอนกำลังเช็คเครื่องต่างหาก"
คนร้อนตัวรีบหยิบสมาร์ทโฟนจากมือเขาไปพิสูจน์หลักฐาน ด้วยการเปิดข้อความเข้าแล้วโชว์หน้าจอให้เห็น SMS สุขสันต์วันเกิดจากค่ายโทรศัพท์ พร้อมโปรโมชั่นใช้บริการค่าโทรฟรีหนึ่งวัน ก่อนส่งเครื่องกลับมา พลางแนะนำตามประสาช่างซ่อมมีจรรยาบรรณ (อันน้อยนิด)
"คราวหลังก็บอกให้เจ้าของสมัครแอพพวก Find My Phone ด้วยดิ เวลาหายจะได้หาพิกัดเจอ"
"ขอบใจว่ะ"
"ค่าซ่อมขอแจ็กแดเนี่ยลสักขวดก็พอ"
อนุรักษ์เพิ่งตระหนักว่าเพื่อนกินมีจริงก็วันนี้ แค่ให้ซ่อมโทรศัพท์ตกน้ำมันขูดรีดแพงกว่าซื้อเครื่องใหม่อีก แต่ไอ้ทัตรีบดักคอด้วยปรัชญาเดียวกับที่เขายึดถือ
"ธุรกิจไม่มีคำว่าเพื่อน"
คนฟังกำลังจะตอกกลับช่างซ่อมหน้าเลือด พอดีกับลูกค้าใหม่ เป็นน้องผู้หญิงในชุดนักเรียนมัธยมต้นเข้าร้านให้ติดฟิล์มกันรอย เขาจึงแกล้งคืนด้วยการสะกิดบอก
"น้อง ๆ ร้านนี้แพงนะ" แล้วเผ่นหนี ปล่อยให้ไอ้ทัตรีบแก้ตัวกับลูกค้าพัลวัน
...หลังจากหย่อนระเบิดแล้ว อนุรักษ์จึงเดินออกมาหาที่เงียบ ๆ กดเบอร์โทรศัพท์ของตัวเอง ภาวนาว่าคงจะไม่ได้ยินเสียงบริการฝากหมายเลขโทรกลับ
เขาเพิ่งนึกขึ้นได้หลังจากแลกมือถือว่าลืมแถมสายชาร์ตแบตไปให้คุณชายไปด้วย ถึงแม้โทรศัพท์ของเขาจะเป็นรุ่นทนทาน ชาร์ตไฟหนึ่งครั้งใช้ได้นานสามวัน และเขาก็เพิ่งจะให้ไอ้ทัตเปลี่ยนแบตใหม่ไปหมาด ๆ เมื่อต้นปี แต่ใครจะรู้คุณชายอาจจะนึกรำคาญเลยทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ แม้ค่อนข้างมั่นใจว่า คงไม่มีใครโทรเข้ามากวนคุณชายให้วุ่นวาย อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้มีอาชีพเป็นครีเอทีฟเอเจนซี่โฆษณา รายนั้นสมาร์ทโฟนพังไปคงทำงานติดต่อธุระกันลำบาก
หากความกังวลใจหมดไป เมื่อสัญญาณโทรติดอย่างง่ายดาย เขารอให้อีกฝ่ายรับ แต่ปลายสายกลับว่างเปล่ากระทั่งตัดไป พอลองอีกครั้ง ผลก็ยังเป็นเช่นเดิม จวบจนรอบที่ห้า
...แม่งว่าแล้วไอ้คุณชายมันเอาโทรศัพท์เขาไปเป็นลูกเมียน้อยไม่คิดจะดูดำดูดีจริง ๆ ด้วย!
อนุรักษ์กระหน่ำโทรซ้ำอย่างหงุดหงิด เริ่มเข้าใจความรู้สึกที่ผู้หญิงโทรจิกแฟนย้ำ ๆ เป็นร้อยสาย แต่เขาตั้งใจว่าคราวนี้ถ้าไม่รับ จะไปหาคุณชายถึงบริษัท ทว่าก่อนเสี้ยวสัญญาณสุดท้ายจะตัดไป ถ้อยคำที่รอคอยก็ดังขึ้นมา
"สวัสดีครับ"
เป็นเสียงราบเรียบฟังคุ้นหูเหมือนเช่นเคย เขารีบบอกธุระของตนเองรวดเร็ว
"โทรศัพท์คุณซ่อมเสร็จแล้วครับ ผมจะเอาไปให้คืนให้ คุณยังอยู่บริษัทใช่มั้ย ถ้าผมถึงแล้วจะโทรไป คุณลงมารอที่ชั้นหนึ่งเลยนะครับ"
ที่ต้องนัดแนะกับคุณชายก่อน เพราะเขากลัวจะเผชิญหน้ากับพวกพี่รปภ.ที่มีคดีเก่าติค้างกันอยู่ แม้จะเคลียร์เรื่องเข้าใจผิดกับคุณชายไปแล้วก็จริง แต่เขาคงถูกขึ้นบัญชีดำแบล็กลิสต์บุคคลอันตรายเรียบร้อย ดังนั้นจึงต้องพยายามหาทางป้องกันตัวเอาไว้ โดยใช้ตำแหน่งคุณชายเป็นโล่
แต่คุณชายกลับหาทางออกให้เขาง่ายกว่านั้น...
"ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ที่ออฟฟิต คุณอยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมไปหา"
แบบนี้ก็เข้าทาง เขาบอกชื่อเจคิงส์ซูเปอร์มาร์เก็ต คู่สนทนารับคำก่อนตัดสัญญาณ
อนุรักษ์ถอนหายใจ มองสมาร์ทโฟนสีดำตัวปัญหา พอคิดว่าใกล้จะจบเรื่องแล้วก็แอบโล่งใจ แต่เขาคงลืมไป...
...สิ่งของประจำตัวของใครก็มักจะบ่งบอกลักษณะนิสัยของคนนั้น
..
..
-
..
..
รอไม่เกินครึ่งชั่วโมง หมายเลขคุ้นตาก็โชว์ขึ้นมาบนหน้าจอ อนุรักษ์กดรับ ไม่จำเป็นต้องพูดฮัลโหล อีกฝ่ายก็สวนทันควัน
"ผมถึงซูเปอร์แล้ว ไปรอที่หน้าประตู"
ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าคุณชายเป็นนักโฆษณา เขาคงคิดว่าเจ้าตัวเป็นทหารสังกัดกองพลไหนสักแห่ง ถึงติดนิสัยสั่งได้สั่งจริง ส่วนลูกกระจ๊อกอย่างไอ้รักษ์น่ะเหรอ เทียบรัศมีคงเป็นได้แค่ทหารเกณฑ์ ท่านนายพลสั่งอย่างไรก็ต้องตะเบ๊ะ...รับทราบครับผม!
อนุรักษ์จึงเดินออกไปด้านหน้าประตูกระจกอัตโนมัติ ซึ่งเป็นทางเข้าออกของซูเปอร์ มีรถญี่ปุ่นสีดำคันหนึ่งกำลังหยุดให้คนเข็นรถเข็นบรรจุข้าวของที่เพิ่งช็อปปิ้งเสร็จได้เดินผ่าน ก่อนรถคันนั้นจะเคลื่อนตัวมาชะลอตรงหน้า พร้อมกระจกที่ลดระดับลงให้เห็นหน้าคนขับ
“ขึ้นมา”
นึกแปลกใจว่า บุคลิกอย่างคุณชายน่าจะขับเบนซ์ หรือไม่ก็บีเอ็มดับบลิวเปิดประทุน แต่นี่ดันเป็นรถคันเล็กราคาไม่ถึงล้านที่เห็นได้ตามท้องถนนทั่วไป หากพอเปิดประตูเข้าไปนั่ง ถึงได้รู้ว่า ...คุณชายก็ยังคงเป็นคุณชายวันยังค่ำ... เปล่งออร่าหล่อเนี้ยบในชุดสูทสีดำโก้หรูแบบไม่เกรงใจแดดในประเทศไทย เล่นเอายูนิฟอร์มพนักงานแคชเชียร์ฟ้าสดใสของเขาถึงกับหมอง
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อเปรียบเทียบการแต่งกายระหว่างฐานะ แต่มาเพื่อเจรจาธุรกิจ
"นี่ครับโทรศัพท์คุณซ่อมเสร็จเรียบร้อย ข้อมูลยังอยู่ครบ แต่เผื่อตกหล่น จะลองเช็คดูก่อนก็ได้ครับ"
เขายื่นสมาร์ทโฟนสีดำให้ แต่คนรับไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง ตั้งสมาธิอยู่กับการหมุนพวงมาลัยรถ พลางพึมพำส่ง ๆ
"อืม เอาวางไว้ตรงคอนโซลนั่นแหละ"
...อะไรวะ ขมวดคิ้วกับคำพูดขอไปที ไหนบอกว่ามีข้อมูลสำคัญมากนักหนา ไอ้เขารึสู้อุตส่าห์ทะนุถนอมอย่างดี กลัวจะทำข้อมูลหายไปสักไฟล์แล้วอาจจะโดนคุณชายสั่งฆ่าหมกป่า แต่พอได้คืน นอกจากคุณชายจะไม่สนใจเช็ค ยังทำเหมือนเป็นของไม่มีค่า ดูแล้วไม่คุ้มกับการเอามือถือของเขาไปเป็นตัวประกันแลกเลย
อนุรักษ์จำใจวางสมาร์ทโฟนตรงคอนโซลหน้ารถ เตรียมทวงโทรศัพท์ของตัวเองบ้าง ตอนนี้เองที่เขาเพิ่งสังเกตเห็นทางรอบ ๆ ...ทีแรกคิดว่าที่คุณชายสั่งให้ขึ้นรถเพราะตั้งใจจะวนหาที่จอด แล้วค่อยมาเจรจาแลกโทรศัพท์กัน แต่คนขับกลับหมุนพวงมาลัยขับออกไปนอกซูเปอร์มุ่งสู่ถนนใหญ่ จนผู้โดยสารต้องร้องถามตกใจ
“เดี๋ยวคุณจะพาผมไปไหน”
“ไปกินข้าว”
คำตอบที่ได้ยิน ทำเอาชะงัก ...เออเว้ย...วันนี้มาแปลก นึกยังไงถึงใจดีขึ้นมา สงสัยคุณชายคงติดนิสัยตามประสานักธุรกิจ เวลาทำงานต้องมีสินน้ำใจตอบแทน แต่เขาแค่ต้องการแสดงความรับผิดชอบ ไม่ได้เรียกร้องผลประโยชน์สานต่อใด ๆ
“ซ่อมมือถือให้แค่นี้ ไม่ต้องถึงขนาดเลี้ยงข้าวหรอกครับ”
เขารีบบอกปฏิเสธตามประสาพลเมืองดีมีน้ำใจ คุณชายละสายตาจากถนนเป็นครั้งแรก มองคนนั่งข้าง ๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบประจำตัว
“ใครจะเลี้ยง ผมแค่หิวเฉย ๆ”
เพล้ง!
...รู้สึกหน้าตัวเองร้าวเป็นเสี่ยง ว่าแล้วปีศาจนิสัยเสียอย่างคุณชาย อยู่ ๆ จะเปลี่ยนไปมีวงแหวนเทวดาขึ้นบนหัวทันทีคงเป็นไม่ได้
"งั้นคุณเอามือถือผมคืนมาก่อน แล้วจะอยากไปกินข้าวที่ไหนก็ไป"
อนุรักษ์วนกลับมาที่ธุระสำคัญ อยากรีบทำเรื่องให้จบ ๆ จะได้ไม่ต้องอยู่นานให้โดนกวนประสาทอีก แต่การตัดสินใจของเขาคงช้าไป ...นับตั้งแต่เปิดประตูขึ้นมานั่งบนรถคันนี้ เขาก็ตกเป็นเบี้ยตัวน้อยในอาณาเขตของคุณชายผู้คุมกฏ ซึ่งแจงเหตุผลสั้น ๆ
"ผมขับรถอยู่ ถึงร้านแล้วจะคืนให้"
อ้อ...ได้ครับ เอาเลยครับคุณชาย ตามแต่ที่คุณชายสะดวกเลยครับ
คร้านจะออกปากเถียงคนบ้าอำนาจ ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เต็มใจมา แต่จะให้เขากระโดดลงจากรถซึ่งกำลังเคลื่อนตัวแปดสิบกิโลเมตรต่อชั่วก็ใช่ที่ ในเมื่อหนีไปไหนไม่รอดแล้ว ก็ทำตัวเป็นตุ๊กตาหน้ารถที่ดี ดึงเข็มขัดมาคาด นั่งนิ่งเรียบร้อย ตามองวิวข้างทางไปเรื่อย ขณะหูฟังเสียงเปียโนเพราะ ๆ คลาสสิคตามรสนิยมคุณชาย หากพอเพลงเล่นจบลง เขาถึงได้ยินเสียงดีเจพูด ทำให้เพิ่งรู้ว่าเมื่อครู่คุณชายไม่ได้เปิดแผ่นซีดี แต่เปิดคลื่นวิทยุฟัง
...จะว่าไป เขาเองก็ชอบฟังวิทยุเหมือนกัน มันสนุกตรงที่ไม่รู้ว่าเพลงไหนจะถูกหยิบขึ้นมาเปิด ถ้าเป็นเพลงโปรดก็จะแอบดีใจคล้ายตัวเองถูกหวย แต่ถ้าไม่ใช่ก็ยังมีโอกาสได้ฟังเพลงใหม่ ๆ เช่นเดียวกับครั้งนี้ที่ทำนองของเพลงเริ่มต้นเล่น
“จงภูมิใจเถิดที่เกิดเป็นไทย มิเป็นทาสใคร แหละมีน้ำใจล้นปริ่ม ทั่วโลกกล่าวขานขนานนาม ให้ว่าสยามเมืองยิ้ม... "
เสียงของพุ่มพวง ดวงจันทร์ ทำเอาอนุรักษ์เกือบหน้าทิ่ม ไม่คิดว่าต่อจากเพลงเปียโนคลาสสิค ดีเจจะกล้าเปิดเพลงลูกทุ่ง ช่องวิทยุคลื่นไหนจับกลุ่มผู้ฟังได้หลากหลายขนาดนี้ แต่หลังจากเพลงจบท่อน เขาก็ได้รู้ว่าตัวเองเข้าใจผิด
"ยาสีฟันสปาร์กไวท์ สนับสนุนให้คนไทยกล้าที่จะยิ้มอย่างมั่นใจ”
ชื่อผลิตภัณฑ์ถูกแทรกขึ้นมาตอนท้าย สรุปแล้วนี่คือโฆษณายาสีฟันที่นำ 'เพลงสยามเมืองยิ้ม' มาเล่นกับการใช้ยาสีฟันอวดรอยยิ้มของไทยให้ตรงตามชื่อฉายาประเทศที่ทั่วโลกรู้จัก นับเป็นไอเดียน่าสนใจ แต่ไอ้คอนเซปต์ 'ให้คนไทยกล้าที่จะยิ้มอย่างมั่นใจ' เขาคุ้น ๆ ว่าเหมือนเคยได้ยินผลิตภัณฑ์ไหนสักชิ้นใช้มาก่อน
ไม่ต้องเสียเวลาคิดให้เปลืองสมอง คำเฉลยก็ตามมาด้วยการเอื้อมมือดับวิทยุของคนขับรถ แม้หน้าตาจะยังนิ่งเฉย ทว่ารังสีมาคุกลับแผ่กระจายออกมาเป็นหย่อม ๆ คลุ้งไปทั่วรถจนอนุรักษ์ชักเริ่มทำตัวไม่ถูก ปกติถ้าคุณชายเงียบธรรมดาไม่พ่นอะไรกวนประสาทออกมา เขาพอก็รับมือได้อยู่ แต่จู่ ๆ ตอนนี้ดันองค์ลง เป็นใครจะไม่รู้สึกอึดอัดบ้าง แถมมองออกไปนอกหน้าตาสภาพการจราจรด้านนอกก็อึดอัดไม่ต่างจากบรรยากาศด้านใน
...หกโมงเย็น ได้เวลาเลิกงาน รถจากทั่วทุกสารทิศพร้อมใจมาประชุมกันบนถนนโดยมิได้นัดหมาย ทำให้การจราจรเคลื่อนตัวได้ทีละนิด เขาไม่รู้ว่าคุณชายจะไปกินข้าวที่ไหน อยากจะชี้ว่ากินร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางตรงนี้ก็ได้ แก้หิวเหมือน ๆ กัน แต่คนขับก็ยังมุ่งมั่นฝ่าดงรถติดต่อไปโดยไม่สนใจ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ มีหวังคงอึดอัดหายใจไม่ออกตาย หรือเขาควรเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ พูดอะไรออกไปสักคำดีมั้ย
“เออ...วันนี้ผมเห็นมีคนซื้อน้ำยาปรับผ้านุ่มของมอร์นิ่งด้วยนะ”
เลือกชมไว้ก่อน เผื่อคุณชายใจอ่อน คราวที่แล้วจำได้ว่าพอเข้าหลุดปากว่าชอบโฆษณาที่คุณชายเป็นคนทำปุ๊บ อีกฝ่ายก็ยอมเชื่อใจว่าเขาไม่ใช่หัวโขมยทันที แต่คราวนี้แผนกลับไม่ได้ผล เพราะนอกจากคุณชายจะไม่ปริปาก ซ้ำยังส่งสายตาย้อนถามด้วยอารมณ์
'แล้วยังไง'
...ถึงจะมีลูกค้าซื้อมอร์นิ่ง คุณชายก็เป็นคนทำโฆษณาไม่ใช่เจ้าของ คงไม่ดีใจอยู่แล้ว อีกอย่างมันคงเป็นแผลในใจด้วยที่ดันไปแพ้โฆษณาจากเอเจนซี่คู่แข่ง สรุปไอ้ที่เกริ่นไปก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยสักนิด เขาจึงรีบเปลี่ยนไปเลือกหัวข้อสนทนาใหม่
"แล้วคุณทำโฆษณาให้กับสินค้าตัวไหนอีกเหรอครับ”
ประเด็นนี้เขานึกสงสัยมาตั้งนานแล้ว ไม่ใช่อะไร เผื่อเคยดูมาก่อนจะได้หาเรื่อยคุยง่าย ๆ และมันก็เป็นความชอบส่วนตัวของเขาที่สนใจอยู่ก่อน
...บางคนอาจชอบดูละคร ชอบดูข่าว แต่นายอนุรักษ์ ...ชอบที่จะเลือกดูโฆษณา
ชั่วเวลาแค่สามสิบวินาที ซึ่งต้องนำเสนอผลิตภัณฑ์และต้องจบลงเดี๋ยวนั้น เรื่องราวจึงถูกถ่ายทอดไม่ต่างอะไรจากหนังสั้น บ้างสร้างเนื้อหาให้ดราม่า บ้างอาศัยเพลงให้คุ้นหู บ้างใช้มุกตลกให้คนหัวเราะได้ ขึ้นอยู่กับฝีมือนักครีเอทีฟที่ต้องงัดเอากลยุทธ์เทคนิคต่าง ๆ เพื่อดึงดูดความสนใจจากสายตาของผู้ชมจากสินค้าหลายร้อยหลายพันแบรนด์
...โฆษณามอร์นิ่งของคุณชายคือหนึ่งในเรื่องที่เกี่ยวสายตาเขา เขาเลยอยากรู้ว่าคุณชายจะทำโฆษณาตัวอื่นได้ดึงดูดความสนใจอีกมั้ย
แต่คำตอบของคุณชายกลับปิดประตูตาย
“...ก็มีหลายอย่าง”
เคยได้ยินคำพูดที่ว่า 'นิสัยดาราที่แสดงออกเบื้องหน้ากับนิสัยเบื้องหลังต่างกัน'
ตอนนี้นายอนุรักษ์เข้าใจแจ่มแจ้ง ถึงจะประทับใจฝีมือ แต่เจอท่าทางกวนประสาทแบบนี้เข้าไป ความประทับใจก็หดหาย ทุกทีเห็นคุณชายซักเขา แต่พอถูกเขาซักบ้างดันประหยัดคำประหนึ่งกลัวดอกพิกุลจะร่วง หรือคุณชายจะเป็นประเภทพวกชอบตั้งคำถาม ไม่ชอบตอบ ในเมื่อเจ้าตัวไม่พูด เขาก็ขี้เกียจต่อกร อยากเงียบนักก็ตามใจ
คนนึกระอาหันหน้าหนีมองวิวข้างทางแทน หากอยู่ ๆ คนเงียบกลับเป็นฝ่ายพึมพำ
“รถ”
อนุรักษ์หันกลับมามองถนน นึกว่าจะมีอุบัติเหตุรถชนหรืออะไร แต่การจราจรรอบตัวก็ยังเคลื่อนตัวไปได้ปกติ เลยทำให้เขาคิดได้ถึงความหมายความ หรือคุณชายจะตอบคำถามที่ค้างไว้
“โฆษณารถแบรนด์อะไรครับ”
“คันนี้”
รถสัญชาติญี่ปุ่นคันเล็กที่กำลังนั่งอยู่เป็นรุ่นที่ออกมาน่าจะเกือบสองปีแล้ว ทำให้เขาจำโฆษณาไม่ได้ แต่ถ้ามีโอกาสก็อยากกลับไปดูของเก่าเผื่ออาจมีคนลงไว้ในยูทูป ...คุณชายทำโฆษณาทั้งรถ น้ำยาปรับผ้านุ่ม แล้วล่าสุดยังมีลิปสติกอีก นับว่ารับงานหลากหลายเหมือนกัน ไม่เพียงแค่นั้นร่างสูงยังขยายความเพิ่ม
“งานโฆษณาทีวีผมไม่ค่อยได้ทำ ส่วนใหญ่จะเป็นปรินท์แอด”
“ปรินท์แอด?"
“พวกโฆษณาลงในนิตยสาร หนังสือพิมพ์”
อ้อ..เขาพยักหน้าเข้าใจ เกือบลืมไปว่าโฆษณาไม่ได้มีแค่ในโทรทัศน์ มีทั้งพิมพ์ในกระดาษ แขวนไว้บนป้าย ออนไลน์ในอินเตอร์เน็ต ที่ไหนมีมีสื่อ ที่นั้นย่อมมีโฆษณาแฝงติดตามตัวเราไปได้ตลอดทุกเมื่อ
“แล้วโฆษณาลิปสติกเป็นแบบไหนเหรอครับ"
“สปอดวิทยุ”
อนุรักษ์นึกเสียดายความจริงเขาอยากเห็นมันเป็นโฆษณาทีวีมากกว่า แต่ก็อยากรู้ว่าคนอย่างคุณชายจะทำโฆษณาเครื่องสำอางผู้หญิงยังไง
“ไปถึงไหนแล้วครับ”
หลุดปากถามออกไปถึงรู้สึกตัวว่าชักละลาบละล้วง คุณชายคงไม่มีทางยกเรื่องงานมาคุยกับคนนอก แต่ผิดคาด เมื่อคุณชายตอบกลับสั้น ๆ ขณะเปิดไฟเลี้ยว
“เพิ่งโดนขโมยไป”
อนุรักษ์นิ่งอึ้ง ชักจับเค้าลางถึงบางสิ่งได้ ...เหตุผลที่คุณชายปิดวิทยุหลังได้ยินโฆษณายาสีฟันสยามเมืองยิ้ม และแผ่รังสีมาคุออกมา หรือจะเป็นเพราะมีคนจากเอเจนซี่โฆษณา ATM คู่แข่งจ้องขโมยไอเดียเหมือนที่คุณชายนึกระแวงแล้วกล่าวหาเขา
แต่โฆษณาผลิตภัณฑ์คนละอย่างจะกล้าลอกงานกันได้ด้วยเหรอ ทำเป็นเด็กประถมลอกการบ้านส่งครูไปได้ ที่สำคัญคอนเซปต์ 'กล้ายิ้มอย่างมั่นใจ' เขาว่ามันก็เหมาะกับยาสีฟันมากกว่าลิปสติกจริง ๆ
ปริศนาเริ่มพันกันอีรุงตุงนัง แต่พนักงานแคชเชียร์ยังไม่ทันได้สวมบทนักสืบเชอร์ล็อกโฮมไขคดี รถญี่ปุ่นก็จอดตรงหน้าร้านอาหารในซอยเล็ก ๆ อนุรักษ์ขมวดคิ้วเลี้ยวมองรอบด้านขณะที่คนขับดับเครื่อง
...เมื่อกี๊มัวแต่คุย เลยไม่ทันได้สังเกต คุณชายเอาเขามาปล่อยไว้ตรงนี้ แล้วเขาจะกลับยังไงวะ อย่างน้อยน่าจะมีน้ำใจส่งหน้าป้ายป้ายรถเมล์ก่อน หรือเขาต้องนั่งแท็กซี่กลับ ยิ่งใกล้สิ้นเดือน เงินยังไม่ออก แล้วต้องมาเสียให้เรื่องไม่เป็นเรื่องอีก
แต่หลวมตัวมาถึงนี้ขั้นนี้แล้วก็ช่วยไม่ได้ เขาถอนหายใจหน่าย ก่อนทวงถาม "แล้วมือถือผม..."
"ไปกินข้าวก่อน เดี๋ยวผมเลี้ยง เป็นค่าซ่อมโทรศัพท์" คุณชายเอ่ยขัด แล้วเปิดประตูรถออกไป ทิ้งให้คนฟังกระพริบตาปริบ
อ้าว...สรุปที่เขาเข้าใจผิดตอนแรกเป็นจริงเหรอ หรือคุณชายเห็นเขานึกไปอย่างนั้น เลยเห็นใจพาเลี้ยงข้าว แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ตราบใดที่มือถือยังไม่ได้คืน เขาจึงต้องเดินตามเข้าไป
ร้านอาหารเล็กแต่จัดแต่งค่อนข้างเรียบหรู เหมาะกับลูกค้าใส่ชุดสูทแบบคุณชาย ส่วนพนักงานแคชเชียร์อย่างเขาเหมือนคนรับใช้ตามถือของ ...ผู้ชายสองคนต่างสไตล์ มากินข้าวด้วยกันคงเป็นภาพที่แปลกตา หากพนักงานต้อนรับไม่ได้มีสีหน้าสงสัย ยังคงยิ้มแย้มต้อนรับพาเขาสองคนไปนั่งที่โต๊ะ พร้อมยื่นเมนูให้
รายการอาหารส่วนใหญ่ล้วนเป็นเมนูตะวันตก ทั้งฟรัวการ์ สเต็กเซอร์ลอย เป็ดอบซอสส้ม ถึงอนุรักษ์จะมีคุณชายเป็นสปอนเซอร์ แต่เขาไม่คิดจะอยากให้อีกฝ่ายเลี้ยงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ตอนเช็คบิลตั้งใจจะขอแชร์ด้วยซ้ำ เขาจึงไล่สายตาดูเมนูที่คนกระเป๋าตังค์ฟีบตอนสิ้นเดือนพอจ่ายไหว
“รับอะไรดีครับ”
“เอาสปาเกตตี้คาโบนาราครับ”
เลือกเมนูง่าย ๆ ที่ถือซะว่านาน ๆ กินที เพราะปกติเขาถูกปากกับของแซ่บ ๆ ถึงเครื่องถึงรสมากกว่า พวกชีสนมเนยเนื้อสันแพง ๆ คงเหมาะกับบุคลิกไฮโซแบบคุณชาย แต่ผิดคาด เมื่อคนร่วมโต๊ะกลับสั่งตาม
“เพิ่มเป็นสองที่ แล้วขอ BIN 389 ด้วยครับ” แต่คุณชายก็ยังเป็นคุณชาย รักษามาดด้วยการสั่งไวน์ บริกรพยักหน้าเอ่ยทวน
"รับไวน์ทั้งสองท่านนะครับ"
"ผมขอน้ำเปล่าดีกว่าครับ"
อนุรักษ์ปฏิเสธ อันที่จริงก็เคยลองดื่มไวน์อยู่ครั้งสองครั้ง แต่รู้สึกขืนคอแปลก ๆ สไตล์เขาถนัดกับเหล้าเบียร์มากกว่า
TRRRRRR!!
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดัง คุณชายล้วงสมาร์ทโฟนหยิบรับ ...ไม่ใช่เครื่องที่เขาเพิ่งคืน เพราะมันยังนอนอยู่ที่คอนโซลหน้ารถอยู่เลย มิน่าคุณชายถึงไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจ เพราะมีสมาร์ทโฟนอีกเครื่อง แถมใหม่กว่าที่เขาเอาไปซ่อมอีก คนรวยก็แบบนี้ อะไรพังก็หาสำรองง่าย ๆ ได้ทันที
“ครับ...ผมทราบแล้วครับ ...ไม่มีปัญหาครับ ...ผมจะรีบจัดการให้เร็วที่สุด”
บทสนทนานั้นคล้ายพูดกับเจ้านายหรือคนมีอำนาจมากกว่า แต่คุณชายยังคงรักษาน้ำเสียงราบเรียบ ไม่มีความอ้อนน้อมเหมือนเดิม
อนุรักษ์ไม่อยากเสียมารยาท เลยลุกออกมามาเข้าห้องน้ำ ระหว่างทางโซนเคาท์เตอร์ด้านใน เขาถึงเพิ่งสังเกตว่าร้านนี้มีตู้โชว์เค้ก และขนมหวานหน้าตาน่าทานวางอยู่รายชิ้น เห็นแล้วทำให้เขาฉุกคิดถึงบางอย่างขึ้นมาได้...
ครั้นกลับมาที่โต๊ะ คุยชายก็คุยโทรศัพท์จบแล้ว โดยมีบริกรกำลังรินไวน์ด้วยท่าทางเชี่ยวชาญ แต่คุณชายทำเหมือนมันเป็นเหล้าช็อต กระดกแก้วรวดเดียวหมด ถึงเขาไม่ถนัดดื่มไวน์ แต่รู้ว่าวิธีดื่มจริง ๆ ต้องค่อย ๆ ละเลียดลิ้มรสชาติ การดื่มแบบคุณชายจึงมีเหตุผลเดียวคือ...ตั้งใจจะเมา
"อย่าดื่มเยอะ เดี๋ยวคุณต้องขับรถกลับ" มือที่ถือแก้วไวน์ชะงัก หลังได้ยินน้ำเสียงซีเรียสจากปากอนุรักษ์
...พ่อแม่เขาซึ่งเสียด้วยอุบัติเหตุคนเมาแล้วขับ ตอนดื่มน่ะสนุก แต่พอเมาแล้วไม่รู้หรอกว่าผลของมันอาจไปกระทบใครอีกหลายคนมากขนาดไหน
โชคดีที่คำเตือนของเขาไปกระตุ้นต่อมศีลธรรมของคุณชายได้บ้าง ร่างสูงจึงผ่อนการดื่มให้น้อยลง พอดีกับสปาเกตตี้มาเสิร์ฟ เขาสองคนก้มหน้าทานสปาเก็ตตี้เงียบ ๆ ไร้บทสนทนาใด ๆ เหมือนพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์สักอย่าง ...สปาเกตตี้คาโบนาราอร่อย ไม่เลี่ยนครีมมากอย่างที่คิด แต่เจอบรรยากาศแบบนี้อาหารรสเลิศแค่ไหนก็ดูชืดไปถนัด
บริกรเก็บจานออกไปหลังทานเสร็จ ก่อนเสริ์ฟของหวาน
“ดับเบิ้ลช็อกโกแล็ตเค้กครับ”
ขนมเค้กถูกวางลงตรงหน้าคุณชาย ซึ่งเลิกคิ้วเพราะตนเองไม่ได้สั่ง แต่อนุรักษ์กลับชิ่งพูดก่อน
“คุณเลี้ยงข้าวผม ผมขอเลี้ยงเค้กคุณแทน แล้วก็เออ..." เขาอ้างเหตุผลแรกที่พอให้คุณชายรับได้ แล้วจึงอ้อมแอ้มบอกจุดประสงค์หลักที่แท้จริง
"...สุขสันต์วันเกิดครับ...”
เป็นคำอวยพรแบบคาดไม่ถึง สีหน้าเฉยชาของคุณชายจึงมีความประหลาดใจเจืออยู่เล็ก ๆ
“รู้ได้ยังไง”
“SMS จากค่ายโทรศัพท์ของคุณ ผมไม่ได้แอบดูนะ มันขึ้นมาพอดี"
ประโยคหลังรีบออกตัวก่อน แม้จะแอบไขว้นิ้วไว้ในใจ ...ก็จริงที่เขาไม่ได้แอบดูข้อความ เพราะไอ้ทัตเป็นคนเปิดโชว์ให้เห็นเอง ทำให้เขานึกขึ้นได้ตอนเห็นเค้ก
...คนที่ถูกแฟนทิ้ง เพื่อนไม่อยู่ ตัดขาดจากครอบครัว กินข้าวกับพนักงานแคชเชียร์เงียบ ๆ สองคนคงเงียบเหงาพิลึก วันพิเศษแบบนี้ ไหน ๆ ก็สมควรฉลองอะไรเล็ก ๆ บ้าง ถึงเจ้าตัวจะไม่ใช่เด็ก ๆ และคงแก่กว่าเขา...กี่ปีนะ?
"คุณอายุเท่าไรครับ"
“สามสิบสอง”
...แก่กว่าสิบเอ็ดปี แต่ไม่รู้ทำไมทั้งหน้าตาและนิสัยของถึงไม่ได้เหมาะกับคนอายุสามสิบเลย
คุณชายจิบไวน์จนพร่อง แล้วเป็นฝ่ายย้อนถามกลับบ้าง
“เธอยังเรียนอยู่รึเปล่า”
สรรพนามที่เรียกเขาเปลี่ยนไป อาจเพราะอีกฝ่ายตระหนักได้เช่นกันถึงความห่างของอายุ หรือเพราะต้องการตอกย้ำว่าเขาควรจะทำตัวให้เคารพอาวุโสกว่าบ้าง แต่ที่ผ่านมาเขาก็มีมารยาทพอจะพูดสุภาพกับคุณชายทุกคำ
“ปีสามครับ แต่ตอนนี้ปิดเทอมอยู่เลยมาทำงานพาร์ทไทม์”
“อืม”
คู่สนทนายกแก้วไวน์ขึ้นดื่มอีกครั้ง ไม่คิดจะแตะต้องจานของหวาน
“เออ...ไม่กินเค้กสักหน่อยเหรอครับ หรือไม่ชอบขนม”
อนุรักษ์รู้ว่าตัวเองถือวิสาสะสั่งมาโดยไม่ถามก่อน ผู้ชายอายุเท่านี้อาจไม่ชอบกินขนมกันแล้ว แต่วันเกิดมันต้องคู่กับเค้กสิ และเขาก็อุตส่าห์เลือกเป็นช็อกโกแล็ตที่ดูแล้วไม่น่าจะหวานมากมาให้ หรือเขาควรจะเปลี่ยนเป็นพวกชีสเค้กดี
หากคำตอบของคุณชายกลับผิดจากที่คิดไปไกล
“ถ้างั้นลองพูดให้ฉันอยากกินทีสิ”
อนุรักษ์เงยหน้าขึ้นถาม "คุณว่าอะไรนะ?"
“สมมติว่าฉันเป็นเด็กที่ไม่ชอบกินผัก เค้กนี่ก็เหมือนผักขม ๆ ลองพูดให้ฉันอยากกินหน่อย ทำได้มั้ย”
...พูดบ้าอะไรวะ! ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วย ไอ้คุณชายนี่เริ่มกวนประสาทอีกแล้ว!
เขากำลังจะประชดว่า ถ้าไม่อยากกินก็บอกกันมาดี ๆ แต่สายตาเรียวที่มองประเมินเหมือนกำลังท้าทาย กลับเปลี่ยนให้เขาพยักหน้ารับ
“ได้ครับ ผมมีเหตุผลสี่ข้อที่จะทำให้คุณอยากกินเค้ก”
อนุรักษ์ยกนิ้วชี้ขึ้น “หนึ่ง...วันนี้วันเกิดคุณ”
ตามมาด้วยอีกนิ้ว “สอง...ผมซึ่งไม่รู้จักคุณเลย โคตรไม่ประทับใจอะไรสักอย่างในตัวคุณ สั่งเค้กให้คุณกิน เพราะดันนึกขึ้นได้"
“สาม...แทนที่จะกินเค้กแบบรักษาน้ำใจอย่างคนปกติทั่วไป คุณกลับมาท้าผมให้พยายามหาทางโน้มน้าวให้คุณกินเค้กที่อุตส่าห์สั่งมาให้อีก”
“และสี่..." เขาสูดลมหายใจ ก่อนจบข้อสุดท้าย
“ลองสมมติว่า ถ้าคุณเป็นผม ....ตอนนี้คุณคิดว่า ผมยังจะอยากเห็นคุณกินเค้กอยู่อีกมั้ย”
สิ้นการโน้มน้าวที่เหมือนหลอกด่าไปในตัว คุณชายยังคงไม่ขยับ เพียงแค่เอ่ยถาม
“เธอชื่ออะไร”
“รักษ์”
คุยกันมาตั้งนาน เพิ่งนึกได้ว่าตนเองยังไม่ได้บอกชื่อ คุณชายพยักหน้ารับรู้ ก่อนหันไปเรียกบริกรมาเช็คบิล โดยยังปล่อยจานของหวานไว้เช่นเดิม
“ตกลงจะไม่กินเค้กจริง ๆ ใช่มั้ยครับ งั้นเอามาให้ผม”
ถึงผลสรุปออกมาแล้วว่า 'เขาแพ้' แต่ก็ยังรู้สึกเสียดาย ยังไงเค้กนี้เขาเป็นคนออกเงินก็ขอกินเองดีกว่าทิ้งไว้ ทว่าคุณชายกลับแย้ง
“ฉันจะเก็บเอาไปกินที่บ้าน”
อ้าว...ยังไงวะ ตกลงเขาชนะ หรือแค่อยากรักษาน้ำใจ เห็นแบบนี้ไอ้รักษ์ก็แฟร์พอที่จะเล่นในกติกา แต่คู่แข่งอาจไม่แน่
“เดี๋ยวไปถึงบ้าน คุณอาจเอาไปทิ้งก็ได้”
“งั้นตามฉันมาจะได้เห็นกับตา”
“ทำไมผมต้องไปกับคุณด้วย ไหนคุณลองพูดให้ผมอยากไปกับคุณบ้างได้มั้ยครับ”
อนุรักษ์ใช้เกมเดียวกับที่อีกฝ่ายเคยเล่น อยากรู้ว่าอย่างคุณชายจะมีเหตุผลอะไรโน้มน้าวให้ไปได้ง่าย ๆ
แต่หลังจากนั้น...เขาก็ตระหนักได้ว่าตนเองพ่ายแพ้ต่อนักโฆษณามากประสบการณ์หมดรูป ด้วยเหตุผลเพียงข้อเดียวสั้น ๆ
“...เพราะมือถือเธออยู่กับฉัน...”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
คุณชายเห็นเงียบ ๆ แต่แอบร้าย ไม่ทันไรพาหนุ่มเข้าบ้านซะแล้ว :laugh:
จริง ๆ เราเองก็เหมือนรักษ์ที่ชอบดูโฆษณา และเคยได้ยินว่าประเทศไทยมีการครีเอทโฆษณาได้ดีเป็นอันดันต้น ๆ ของโลก..น่าภูมิใจแทนค่ะ
แต่สำหรับนักโฆษณาแบบคุณชาย ไม่รู้น้องรักษ์จะรับมือได้มั้ย ก็ต้องสู้กันต่อไปนะลูก :เฮ้อ:
เรื่องนี้ปมปริศนาค่อนข้างเยอะ แต่ทุกการกระทำของทั้งรักษ์และคุณชายล้วนซ่อนเหตุผลไว้ทั้งนั้น ยังไงก็อยากให้ทุกคนติดตามต่อจนแก้ปลายเชือกได้ทั้งหมดค่ะ ถ้าภาษาไม่ลื่นหรือมีอะไรผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
:L2:
BitterSweet
-
รักษ์แพ้ทางให้คุณชายอยู่ร่ำไปสิน่า.. :laugh:
-
คุณชายดูเย็นชาเหมือนเป็นพวกมีปมในอดีตเลย
คนในโทรศัพท์ต้องมีอิทธิพลบางอย่างต่อจิตใจคุณชายแน่เลย
-
“มือถือคุณอยู่กับผม”
คุณชายชนะขาด!! ประโยคเดียวโน้มน้าวได้ทั้งตอนจริงๆ ตั้งแต่ชวนไปทานข้าวแล้ว :laugh: :laugh:
แบบนี้น้องรักษ์แพ้แน่ค่ะ แพ้โดยสมบูรณ์เลย :hao6: :hao6:
-
คุณชายชั้นเชิงเหลือร้ายจริงๆ หนูรักษ์แพ้อีกแว้ววว
-
เจอคำเดียวจอด 555
-
แหล่วๆๆๆ เอาล่ะเว้ยยยยยยย
ชวนไปบ้านแร่ะค่าาาาาา
-
พาไปบ้านแล้ว :hao7: :hao7:
-
โถ รักษ์เอ๊ย มีแต่ยอมกับยอมสินะ
คุณชายยอมเปิดใจกับรักษ์แล้วรึป่าว มีชวนกลับบ้านด้วยย :impress2:
-
คุณชายนี่คิดไรรอยู่ ไม่ต้องโน้มน้าวไรมากประโยคเดียวรักษ์ก็ไปไม่เป็นละ :laugh:
-
อนุรักษ์นี่ ใจเย็นดีจริง ๆ เลยน้า เหมาะแล้วที่ทำอาชีพให้บริการ เป็นเราคงทำไม่ได้หรอก
รูปหนุ่มน้อยในเครื่องคุณชายเป็นใครเนี่ย หรือว่าคนที่คุณชายรัก หรือว่าน้องชายคุณชาย สงสัย ๆ :ling1:
แล้วคุณชาย คิดอะไรอยู่ จู่ ๆ อยากกินข้าวกับรักษ์ขึ้นมาเนี่ย มีการเอาโทรศัพท์เป็นตัวประกันไว้ด้วย
ถึงจะไม่ค่อยพูด ทำเย็นชา แต่เหมือนคุณชายจะแคร์ความรู้สึกรักษ์มากอยู่เหมือนกันนะ น่ารักดี
มีสุขสันต์วันเกิดกันด้วยอ่ะ :o8: รักษ์ช่างแสนดี รู้สึกว่าถ้าได้อยู่ด้วยนี่คงอุ่นหัวใจดีเนอะ
คุณชาย จะเก็บเค้กไปกินที่บ้านเนี่ย คืออยากค่อย ๆ ละเลียดกินกลัวหมดหรือเปล่าคะ
ชวนน้องรักษ์ไปบ้านอีก คุณชายขี้เหงาเหรอ แล้วตกลงรักษ์จะได้มือถือคืนเมื่อไหร่เนี่ย 555
ชอบเรื่องนี้จังเลย ชอบนิสัยอนุรักษ์ ชอบความสัมพันธ์แบบค่อยเป็นค่อยไป
ปล. คนซ่อมอกหัก ๆ ของเพื่อนทัตเนี่ย ใครหนอ ขอให้ไม่ใช่สาว แต่เป็นหนุ่มน้อยน่ารักแทนน้า
-
โอ๊ยน้องรักษ์คะ555
-
คุณชายมาอารมณ์ไหนเนี่ย เหงาไม่มีเพื่อนคุยหรือไร
-
คุณชายจะเอาไงเนี้ย
เเล้วใครคือคนในรูปมือถือ
-
ถูกใจใช่เลย :m20:
-
สุดที่รัก มาเติมใจคุณชายวันละนิด :ling1:
-
สนุกมากค่ะ เนื้อหาไหลลื่นโดยไม่ต้องใช้ขนบแนวรักๆใคร่ๆ ทะเลาะตบตีมาดึงดูด
ตัวละครดูมีมิติ ดูเป็นคนหาเช้ากินค่ำทั่วไปในสังคม
งานโฆษณาของไทยระดับโลกจริงๆค่ะ โฆษณาของไทยมีชื่อเสียงมากในด้านความคิดสร้างสรรค์
โดยเฉพาะของคุณธนญชัย ฝีมือระดับรางวัลเมืองคานส์ เจ้าของโฆษณา พ่อใบ้ของไทยประกันชีวิต
และเราชอบชุดนีเป็นพิเศษ Dream rangers ที่คุณธนชัยเป็นเอเจนซี่ทำให้ธนาคารที่ใต้หวัน กินใจลึกซึ้งมาก
https://www.youtube.com/v/3KHxfThrXTE
-
:m20: :jul3:
-
:mew1:
-
แน่ะคุณชาย เริ่มสนใจหนุ่มน้อยของเราแล้วล่ะสิ
สนุกมากค่ะ มาต่อไวๆนะคะ รออยู่ ส่วนตัวชอบนิยายแนวนี้มากๆๆๆๆๆๆๆ :katai2-1:
-
รักษ์ถึงกับจอด
ชอบมากมากมากมากมากมากมากมาก
อยากให้อัพเร็วๆ มากกกกกกกกกก
-
“มือถือคุณอยู่กับผม” ประโยคนี้ ชนะไปเลย ฮูเล่ ฮูเล่
-
แอบกรี๊ดเบาๆ และรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ พึ่งเคยอ่านนิยายที่คนเขียนแต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก ขอบอกว่าสนุกมากกกก อหหห.นี่แค่เริ่มนะ หลงเลย :z3:
-
คุณชายย จีบก็บอกกก :hao7:
-
คุณชายไม่ต้องใช้หลายข้อเลย ร้ายจริงๆ :laugh:
-
แหมมม จะรอจนแก้ปมเชือก จนมาผูกกันเองเลยค่ะ
-
คุณชายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:katai5:
ร้ายมากนะคะ ไม่ทันไรชวนน้องรักษ์เข้าบ้านแล้ว ก๊ากกกกกกก
อยากไปบ้านคุณชายด้วยเลยค่ะ นี่รู้สึกว่าจะติดนิสัยช่างสังเกตจากน้องรักษ์มาแล้ว
อยากรู้ว่าบุคลิกแบบคุณชายเนี่ย บ้านจะเป็นแบบไหน? อะไร? ยังไง?
คุณชายเป็นนักโฆษณาที่เหนือความคาดหมายของเรามากๆ เลยค่ะ 55555555
โดยส่วนตัวแล้วแอบคิดว่าพวกครีเอทีฟเนี่ยต้องมีลุคแบบเซอร์ๆ ติสถ์ๆ สดใสๆ
ซึ่งคุณชายตรงข้ามกับความคิดของเราทุกอย่างเลย ก็เลยรู้สึกสนใจว่า เอ๊ะ? จริงๆ แล้วเป็นคนแบบไหนกันนะ? 555
รอติดตามตอนหน้านะคะ
แอบหวังว่าคุณชายจะยังไม่คืนโทรศัพท์ให้น้องรักษ์ง่ายๆ นะเนี่ย จะได้ใกล้ชิดกัน ก๊ากกก
-
น็อคเอาท์ ประโยคเดียวจอด สมเป็นนักโฆษณาจริงๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
แพ้ทางหนุ่มอายุ 32 ด้วยคนค่ะ :-[
-
คุณชาย ต้องการอะไรขอให้บอกนะคะ
ไม่ได้จะหามาประเคนให้ ..แค่เดาใจท่านไม่ถูก
o16
-
งู้ยยยยย ชอบนิสัยต้องรักษ์จัง ชอบเรื่องนี้มากค่ะ เหมือนวางพลอตไว้ดี สมเหตุสมผล สู้ๆนะคะ o13
-
คุณชายยยยยยย ><
ชอบพระเอกนิสัยแบบคุณชายมากๆ
จะติดตามต่อไปนะคะ
:katai5:
-
แหม ไม่ทันไรก็จะชวนรักษ์เข้าบ้านแล้วหรอคุณชาย
ร้ายไม่เบานะเนี่ย o18
-
แก๊งงง!! หมดยก คุณชายชนะ :laugh:
-
สั้น ง่าย ได้ใจความ
แพ้ราบคาบเลยหนูรักษ์ 555555555
-
อายุห่างขนาดนี่ มิน่าถึงมีแพ้ทาง
น้องรักษ์นิสัยดีซื้อเค้กวันเกิดให้พี่ด้วย
-
คุณชายโคตรจะเอาแต่ใจ 55555555
น้องรักษ์เหมาะจะเป็นนักการตลาดมากเลยนะ
เป็นแคชเชียร์ที่ชอบวิเคราะห์บุคลิกภาพคน ช่างสังเกต อยู่ใกล้ชิดประชาชน
-
สีหน้าตอนคุณชายบอกอายุ >>> o22
แต่ละฉากคิดไม่ออกจริงๆค่ะว่ามีอะไรซ่อนอยู่ ไม่สิ ต้องบอกว่าไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ถึงทำอย่างนั้นลงไป อย่างพาไปกินข้าวแล้วก็ไม่ยอมคืนโทรศัพท์ซักที..
อยากอ่านต่อแล้วววววววววว :katai4: :katai1: พี่พลอยสู้ๆนะ พร้อมอ่านตอนต่อไปเสมอ โฮ่โฮ่โฮ่ :katai3:
-
สงสัยว่ารักษ์จะได้งานใหม่ หุหุ
-
ร้ายหลงกลคุณชายปะเนี่ย
-
55555 เหตุผลของคุณชายข้อเดียว ทำน้องรักษ์ไปไม่เป็นเลย
ลุ้นๆคุณชายพาน้องเข้าบ้าน แล้วจะเป็นไงต่อ คริๆ
-
คุณชายการ์ดแข็ง จิตแข็งมาก
น้องรักษ์จะรับมือไหวมั้ยเนี่ย
ที่ผ่านมายังไม่เห็นน้องรักษ์จะชนะเลย
มีแต่โดนคุณชายน็อกตลอด
ร่อนใบสมัครเข้าชมรมกลัวเมียไปเลยครัช
-
ผู้ชายซึนๆสินะ
-
คุณชายร้ายเงียบ5555555
-
น่าสนใจมากมายค่ะ คุณชายสามสิบสอง รักษ์ยี่สิบเอ็ด กรีดร้อง ชอบแนวนี้ค่ะ -/////-
ชอบทั้งคู่เลย เนื้อเรื่องจัดว่าเด็ดดด อั๊ยยย รอต่อนะคะ
-
:hao6: :katai4: :katai4:
-
ได้ยินเสียง กูชนะ ดังมาไกลๆ ในฝั่งของคุณชาย
-
มือถือรักษ์ยังอยู่ดีใช่มั้ย
ทำไมรู้สึกเหมือนคุณชายพยายามเลี่ยงที่จะคืน
หรือจะเก็บไว้ต่อรอง
-
:hao6:
-
:hao7: :hao7:
-
ชอบอ่ะ ขอบคุณนะคะ
-
เพิ่งเขัามาอ่านนนนน น น น พล็อตเรื่องน่าสนใจค่ะ
อายุห่างกันมากโขเลย ดูท่าพ่อพระเอกเราถ้าได้รักใครคงจะน่ารักน่าดูเลย :hao7:
-
เรื่องสนุกน่าสนใจมากครับ
-
ต้องติดตามต่อไป....
เฮ้ย.. คือตอนรปภ. เข้าใจว่ารักษืจะเอามือถือซ่อนไว้ตรงนั้น ขำก๊ากกกอ่ะ
คิดได้ไง แถมยังคิดว่าจะเอามือถือทิ้งลงชักโครกทำลายหลักฐานอีก... 55555555
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
รักษ์เกือบจะชนะอยู่แล้ว แต่แหมหนูมันด้อยประสบการณ์ตามคุณชายไม่ทันหรอกนะ
-
คุณชายสุดยอด
กวน มึน เก่ง
รักษ์เอ๋ย จะเอาชนะคุณชายนะ เร็วไปสิบปีจร้าาาา ฮ่าๆๆๆๆ
-
คุณชายนิ่งมากเหมือนอยู่คนละสังคมกับเรา รักษ์ก็สะท้อนมุมมองคนธรรมดาได้ดีเลยครับ
สนุกมากๆ :ruready
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ อ่านไปก็ลุ้นดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก
สนุกดีค่ะ :กอด1:
-
น่าติดตามมากครับ
-
แหม อิคุณชายยยยย
:o10:
-
คุณชายแอบเปลี่ยนซิมของรักษ์อ้ะป่าวเนี่ย ทำไมแบตโทรศัพท์ยังไม่หมด
-
:z13:
-
แพ้ทางตลอดดดด
-
เจอกันไม่กี่ครต้ง ก็จะพาไปบ้านซะแล้ว งื้ออออออ คุณชายไวไฟมาก 555555555
ปล.เค้ามารอคนแต่งที่ข้างเล้าทุกวันเลยนะ 5555555
-
o13
-
มาดันอนุรักษ์
-
【*...สุดที่รักษ์...*】
บทที่ 04 : อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้ามี...
อนุรักษ์กำลังถูกลักพาตัว!
...ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูก ต้องบอกว่า ‘โทรศัพท์มือถือของเขา’ ถูกลักพาตัวมากกว่า โดยฝีมือของคนร้ายหน้าหยกที่ข่มขู่เอาของสำคัญเป็นตัวประกัน หลอกล่อพาเขามาถึงคอนโดหรู
คุณชายลงจากรถพร้อมหิ้วกล่องเค้กช็อกโกแล็ต (และไม่ลืมหยิบสมาร์ทโฟนซึ่งถูกวางทิ้งส่งๆ ตรงหน้าคอนโซลรถ) ก่อนใช้บัตรผ่านเฉพาะแตะเปิดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นสิบเอ็ด ซึ่งทั้งชั้นมีห้องชุดอยู่เพียงหกห้อง แล้วแสกนนิ้วกดรหัสห้องริมซ้ายสุด เดินนำแขกที่ถูกบังคับมาแบบไม่ตั้งใจ
ครั้นประตูเปิดออก อนุรักษ์จึงสามารถกวาดตาลอบสำรวจคร่าวๆ พยายามไม่ให้ดูโจ่งแจ้งจนเกินไป
พื้นที่ด้านในมีขนาดค่อนขว้างกว้างราว 80 ตารางเมตร ประเมินราคาประกอบกับสถานที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองคงเป็นตัวเลขไม่ต่ำกว่าแปดหลัก ทั้งยังจัดตกแต่งราวกับลอกแม็กกาซีนออกแบบบ้าน เฟอร์นิเจอร์แบบบิวด์อินคุมโทนสีน้ำตาลอบอุ่นคลาสสิกเข้ากันตั้งแต่โคมไฟ โซฟา หรือแม้กระทั่งกรอบรูป มองเนี้ยบไปทุกตารางนิ้วเหมือนกับบุคลิกเจ้าของ
แต่สำหรับเขา ที่นี่ให้ความรู้สึกเย็นเหยียบคล้ายห้องชุดตัวอย่างมากกว่าห้องของคนอยู่อาศัยจริงๆ ยิ่งเมื่อคุณชายถอดรองเท้าหนังแบรนด์อิตาลี แล้วก้มลงจัดวางเข้าคู่เป็นระเบียบเรียบร้อย ก็ยิ่งเห็นความแตกต่าง ถ้าเป็นเขาพอถึงห้องตัวเองก็สลัดรองเท้าข้างซ้ายขวาไปคนละทางแล้ว ความเป๊ะที่ฝังอยู่ในดีเอ็นเอของคุณชาย ทำให้ชาวบ้านเดินดินต้องรีบงัดเอาพจนานุกรมสมบัติผู้ดีมาปฏิบัติตามอย่างเกร็งๆ ไปด้วย
ไม่เพียงแค่นั้น หลังย่างก้าวเข้าสู่พื้นที่ห้องนั่งเล่น กลับมีวัตถุบางอย่างเคลื่อนตัดหน้าจนเขาเผลอสะดุ้ง
“เฮ้ย!”
คนตกใจรีบชักเท้าถอยหลัง เสียงอุทานเรียกคุณชายหันมามอง ก่อนพบตัวต้นเหตุบนพื้น
“อ้อ เจ้านี้คงถึงเวลาที่ตั้งไว้พอดี”
หุ่นยนต์ดูดฝุ่นทรงกลมแบนสีไทเทเนียมรุ่นใหม่ล่าสุดกำลังเคลื่อนทำความสะอาดไปรอบห้อง คุณชายหยิบรีโมทมากดป้อนคำสั่ง และทันทีที่เสียงสัญญาณดังปี๊บเบาๆ หุ่นยนต์ดูดฝุ่นก็ถอยกลับเข้าแท่นชาร์ตแบตซึ่งตั้งตรงมุมห้องเองโดยอัตโนมัติ ไม่ชนมุมโต๊ะหรือเก้าอี้ใดๆ ราวกับสัตว์เลี้ยงแสนเชื่อง
“ว้าว สะดวกดีเหมือนกันนะครับ”
อนุรักษ์พูดชมสิ่งประดิษฐ์อัจฉริยะ อยากจะได้มาไว้ใช้สักอันบ้าง แต่ห้องเขาทั้งแคบทั้งรก ไหนจะสนนราคาแพงไม่ใช่น้อย อุปกรณ์แบบนี้คงเหมาะกับคนประเภทงานรัดตัว ไม่มีเวลามาปัดกวาดห้องทุกวัน ทว่าเหตุผลนั้นไม่ใช่ปัจจัยหลักของคุณชาย
“เมื่อเดือนที่แล้วฉันต้องทำโฆษณาสินค้าตัวนี้เลยซื้อมาทดลองใช้”
นักครีเอทีฟอธิบายเหมือนเห็นการทำความสะอาดเป็นแค่ของแถมจากโปรเจคงาน พลางเปลี่ยนเรื่องเอ่ยเชิญแขก
“เธอไปนั่งรอตรงนั้นก่อน”
เจ้าบ้านชี้ไปยังโซฟาขนาดใหญ่หนังนิ่มสีเบจที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกับโทรทัศน์ติดผนังจอยักษ์ ชวนน่านอนเอกเขนกพักผ่อนสบายๆ ถ้าไม่ใช่เพราะถัดไปจากโซฟา จะมีโต๊ะทำงานไม้เนื้อเข้มให้บรรยากาศเคร่งขรึม พ่วงด้วยอุปกรณ์คอมพิวเตอร์แม็คบุ๊ค เครื่องปริ้นเตอร์ กองหนังสือ และแฟ้มเอกสารมากมายวางยึดพื้นที่ จนห้องนั่งเล่นมีสภาพคล้ายห้องทำงานกลายๆ
และคุณชายก็ทำตัวไม่แตกต่างจากพนักงาน
พอตอกบัตรออกจากออฟฟิศก็กลับมาตอกบัตรเข้าที่คอนโด ลงมือเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ทันที คล้ายกับลืมไปแล้วว่าเชิญใครอีกคนมาด้วยจุดประสงค์อะไร
“...แล้วเค้กล่ะครับ”
อนุรักษ์ทวง มองกล่องเค้กซึ่งถูกวางไว้ข้างๆ โต๊ะ ที่ตามมาก็เพราะคุณชายรับปากไว้ว่าจะกินต่อหน้าให้เขาเห็น แต่นอกจากไม่สนใจแล้ว ยังอ้างเหตุผล
“ฉันขอทำงานก่อน”
นึกถึงคำพูดที่คุณน้ำตาลค่อนแคะว่า 'คุณชายบ้างาน' ถ้าพาสาวมาถึงห้องแล้วมัวแต่เปิดคอมทำงานอยู่แบบนี้ ก็ไม่แปลกที่จะถูกแฟนสลัดทิ้ง แต่เขาไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณชายหิ้วมา และไม่ได้มีเวลามากพอขนาดนั้น
“ตกลงคุณไม่ได้อยากกินเค้กจริงๆ ใช่ไหม งั้นทิ้งไปเลยก็ได้ครับ ไม่ต้องหาข้ออ้างหรอก ผมจะได้กลับ”
อนุรักษ์ลุกขึ้นเดินไปหยิบกล่องเค้กเตรียมจะทิ้งแทน ถึงเสียดาย แต่ถ้าคนรับไม่เต็มใจอยากได้ ก็ไม่เห็นต้องหาประเด็นเลี่ยงเพื่อรักษาน้ำใจเขา หากคุณชายยังคงไม่ละมือจากคอมพิวเตอร์ ขณะพึมพำเสียงเรียบ
“รู้ไหมว่าการโฆษณาแตกต่างจากการขายของทั่วๆ ไปยังไง”
บทสนทนาไปคนละทิศ ถามอีกอย่างดันตอบอีกอย่าง แต่คุณชายไม่รอฟังคำตอบหรือรอคำด่า ลุกขึ้นยืนแล้วดึงกล่องเค้กที่เขาถือไว้มาเปิด
"ถ้าอยากขายเค้กหนึ่งชิ้น... โดยทั่วๆ ไปคนขายจะบรรยายสรรพคุณของเค้กออกมาในแง่มุมดีที่สุด เช่นว่า ใช้วัตถุดิบอะไรทำ เนื้อเค้กนุ่มขนาดไหน พยายามพรีเซนต์ทุกอย่างเพื่อยัดเยียดให้คนซื้อ แต่โฆษณาไม่ได้ทำแบบนั้น เราไม่ได้บังคับใคร เราแค่สร้างแรงจูงใจโน้มน้าวให้คนคล้อยตาม ให้เขาคิดด้วยตัวเองว่า...เขาจำเป็นต้องซื้อเค้กชิ้นนั้น”
นอกจากประโยคสั่ง ก็เห็นจะมีประโยคสอนที่คุณชายพูดได้ยาวมากกว่าทุกครั้ง ฟังไปคล้ายกำลังอยู่ในคาบเรียนวิชาว่าด้วยหลักการโฆษณา 101 โดยมีนักศึกษาอย่างอนุรักษ์แลกเชอร์ตามที่อาจารย์สอน
"...เรื่องกระตุ้นยอดขายเป็นเรื่องเกี่ยวกับการตลาด แต่โฆษณาเป็นศิลปะ เราค้นหาวิธีแปลกใหม่มาดึงดูดความสนใจ เหมือนเวลาเกิดรถชนบนถนนแล้วทุกคนต้องหันมามอง เราไม่เสียเวลายืดยาวอธิบายเรื่อง ...โฆษณาที่ดีคนดูจะต้องเข้าใจทันทีที่ได้เห็น ต้องให้ติดหู ติดตา ติดปาก และกระจายได้ในวงกว้างอย่างรวดเร็ว”
มาถึงตรงนี้นักศึกษาก็ยกมือขึ้นถาม...
"งั้นที่ผมอธิบายเรื่องเค้กไปซะยาว แสดงว่าผมโน้มน้าวใจคุณไม่ได้ใช่ไหมครับ”
ตอนกินเค้ก คุณชายท้าให้เขาพูดแบบนั้น อาจเพราะต้องการทดสอบเขาในฐานะนักโฆษณา ซึ่งเขาดันทำตรงข้ามหลักการทั้งหมด คงไม่แปลกถ้าจะปรับให้เขาสอบตก
"เธอรู้ไหม การโฆษณาให้ได้ผลมีเทคนิคหลายอย่าง" ดวงตาเรียวสบมองเขาเพียงชั่วครู่ "หนึ่งในนั้นคือ...การสร้างเรื่องราวให้กับผลิตภัณฑ์"
"หมายความว่า..."
อนุรักษ์หลุดพูดได้เพียงแค่นั้น เพราะมัวแต่นิ่งงันมองคุณชายหยิบส้อมพลาสติกซึ่งอยู่ในกล่องขึ้นมาตัดเค้กดับเบิ้ลช็อกโกแล็ต และยกขึ้นให้เขาเห็นชัดๆ พร้อมการยอมรับ
"เธอทำให้ฉันอยากกินเค้ก เพราะมันมีสตอรี่น่าสนใจ”
จบประโยค เค้กชิ้นเล็กเนื้อนุ่มก็ถูกส่งเข้าปากต่อหน้าเขาตามข้อตกลง และไม่หยุดอยู่แค่คำแรก คำที่สอง สาม สี่ตามมาอย่างรวดเร็ว จวบจนกระทั่งหมดเกลี้ยง ปิดท้ายด้วยถ้อยคำสั้นๆ
“อร่อย”
...น่าแปลกที่หัวใจของอนุรักษ์พองโตขึ้นมา แม้คุณชายจะชมเค้ก แต่เขารู้สึกดีเหมือนตัวเองได้รับคำชมไปด้วย
เหตุผลที่คุณชายบอกว่า 'สตอรี่น่าสนใจ' พอมานึกถึงที่มาที่ไปของเค้กชิ้นนี้แล้ว ก็คงจะจริงตามนั้น
จุดเริ่มต้นจากความซวยเพราะซิปกางเกงแตก ดันนำไปสู่ความซวยอื่นๆ อีกสารพัดเรียงต่อกันเหมือนโดมิโน พอถูกผลักล้มตัวหนึ่งก็กระทบล้มต่อเนื่องกันไปเรื่อยๆ เรื่องบ้าบอแบบนี้ ครั้งหนึ่งในชีวิต เขาไม่มีทางลืมแน่นอน แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่มันควรจะจบลงเสียที
"งั้นผมขอมือถือของผมคืนด้วยครับ"
อนุรักษ์ยื่นมือมาตรงหน้า ซึ่งอีกฝ่ายก็ยินยอมล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมาวางใส่มือให้แต่โดยดี ผิดตรงที่ว่ามันไม่ใช่โทรศัพท์ เป็นของบางสิ่งซึ่งเขาเคยเห็นมาแล้ว
...ลิปสติกแท่งสีชมพูสดใสคาวาอี้
“เอามาให้ผมทำไม”
จะว่าหยิบผิดก็ไม่น่าใช่ รูปลักษณ์ลิปสติกกับโทรศัพท์ต่างกันขนาดนี้ และเขาก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อคู่สนทนาออกคำสั่ง
“ลองทาแล้วบอกฉันว่าเธอรู้สึกยังไง”
...มันเรื่องบ้าอะไรอีกวะเนี่ย!
อารมณ์เหมือนถูกคนร้ายเรียกร้องค่าไถ่ยื่นเงื่อนไขการต่อรองเรื่อยๆ เรื่องที่ทำท่าจะจบแบบแฮปปี้เอดดิ้งเลยลากยาวออกมาเป็นไตรภาคไม่รู้จุดสิ้นสุด จนต้องร้องโวยวายอย่างหมดความอดทน
“พูดอะไรบ้าๆ! ทำไมผมต้องทาด้วย...”
แต่แล้วก็ชะงัก เมื่อฉุกใจนึกขึ้นมาได้ หรือที่คุณชายอธิบายหลักการโฆษณาไปมากมายให้เขาฟังก็เพราะ...
“...อย่าบอกนะว่า คุณคิดโฆษณาลิปสติกไม่ออกเลยจะให้ผมช่วยคิด”
ใบหน้าคมคายยังคงเรียบเฉย เว้นแค่นัยน์ตาซึ่งมักนิ่งเย็นกลับเลี่ยงแสร้งมองเอกสารที่หยิบขึ้นมาเปิดอ่าน พลางกล่าวอ้าง
“ฉันแค่อยากรวบรวมข้อมูลความเห็นของผู้ใช้ผลิตภัณฑ์เพิ่ม”
ถ้าไอ้ผลิตภัณฑ์ที่ว่ามันเป็นประเภทของกินหรือของใช้ในบ้าน เขาก็ยินดีทดลอง และเต็มใจแสดงความเห็นให้อยู่แล้ว แต่นี่ดันเป็นลิปสติกสีชมพูสุดหวานแหวว ผู้ชายมาดแมนแฮนซั่มที่ไหนมันจะไปยอม!
"เรื่องอะไรผมต้องทำ ถ้าคุณอยากรู้คุณไม่ใช้เองล่ะครับ”
“ฉันทดลองแล้ว”
"..."
อนุรักษ์กระพริบตาปริบ มองลิปสติกในมือ สลับกับดวงหน้าหล่อเหลา ความรู้สึกตีกันระหว่างอยากหัวเราะกับทึ่งในความทุ่มเทให้งาน
เขาจำที่คุณเฮงเคยเปรยให้ฟังว่า เวลาทำงานคุณชายต้อง 'รู้ลึก รู้ละเอียด' ...มานึกๆ ดูอาจเป็นตามนั้น เพราะตัวอย่างคงไม่ใช่แค่ลิปสติก เขาเหลือบมองไปยังแท่นชาร์ตหุ่นยนต์ดูดฝุ่น แล้วไหนจะรถยนต์ที่เจ้าตัวอาจจะซื้อมาทดลองขับ เพื่อให้รู้ถึงผลลัพธ์ของผลิตภัณฑ์อย่างแท้จริงก็เป็นได้
"นี่เป็นคอนเซปต์ลิปสติกที่ฉันเสนอในที่ประชุมวันนี้"
กระดาษเอสี่พิมพ์ข้อมูลชุดหนึ่งถูกยื่นมาให้ อนุรักษ์กวาดตามองรายละเอียดภาษาอังกฤษบ้างไทยบ้าง พร้อมตัวย่อศัพท์เทคนิคทำให้มีบางส่วนที่เขาไม่เข้าใจ กระนั้นก็ยังพอจับใจความคร่าวๆ โดยเฉพาะคีย์เวิร์ดสำคัญ
'ยิ้มสยาม'
'เพลงสยามเมืองยิ้ม พุ่มพวง ดวงจันทร์'
'Baby Kiss อยากให้ผู้หญิงไทยอวดริมฝีปากสวยพร้อมกล้าที่จะยิ้มอย่างมั่นใจ'
...เหมือนกับโฆษณายาสีฟันสปาร์กไวท์
“พรุ่งนี้ฉันต้องไปพรีเซนต์งานใหม่ให้บริษัทลูกค้า และต้องอธิบายว่าทำไมคอนเซปต์เก่าถึงไปเหมือนโฆษณายาสีฟันที่เพิ่งปล่อยมาได้โดยบังเอิญ"
"แล้วทำไมถึงได้เหมือนกันล่ะครับ"
"ฉันเองก็อยากรู้"
คุณชายพึมพำ บรรยากาศรอบตัวไม่ได้แผ่รังสีหงุดหงิดอึมครึมเหมือนครั้งอยู่ในรถ หากฉายแววเหน็ดเหนื่อยและเคร่งเครียดอย่างที่เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก
...ต่อให้เป็นฮีโร่อุลตร้าแมนหรือมนุษย์ธรรมดา การแบกรับปัญหาอยู่คนเดียวย่อมเป็นเรื่องหนักหนาสาหัสเสมอ แต่ถ้ามีใครสักคนมารวมหัวช่วยกันแก้ บางทีเราอาจจะพบทางออกที่มองข้ามไป
ตอนนี้คุณชายคงกำลังเข้าตาจน และกำลังขอร้องให้ใครสักคนช่วย แม้วิธีขอร้องมันออกจะพิลึกไปสักนิด หนักไปทางบังคับขู่เข็ญมากกว่า แต่จะให้เขาใจยักษ์ใจมารไม่ยอมช่วยเลย ก็คงเสียชื่อไอ้รักษ์ยอดพลเมืองดีไปหน่อย สุดท้ายจึงถอนหายใจเอ่ยอย่างเสียไม่ได้
“ก็ได้ครับ ผมจะทดลองใช้ลิปให้ แต่คุณต้องเอาโทรศัพท์มาคืนผมก่อน”
พูดดักคอไว้ เพราะเขาจะไม่ยอมโง่ซ้ำซ้อนให้คนร้ายยกเรื่องเดิมๆ มาขู่อีกแล้ว คุณชายเองก็คงรู้ว่าลูกไม้เก่าใช้ไม่ได้ผล จึงล้วงกระเป๋ากางเกงอีกข้างนำอุปกรณ์สื่อสารเครื่องเก่าโทรมมายื่นให้เจ้าของโดยไม่บิดพริ้ว
...หมูยื่นมาแล้ว ต่อไปเขาก็ต้องยื่นแมวกลับไปบ้าง ตามข้อตกลงที่ต้องบอกผลการทดลองใช้ลิปสติก
ฝาปอก Baby Kiss ถูกเปิดออก เนื้อผลิตภัณฑ์ด้านในเป็นสีชมพูอ่อนๆ น่าจะเป็นลิปมันประเภทเปลี่ยนสีริมฝีปากที่กำลังฮิตในหมู่สาวๆ ซึ่งสำหรับนายอนุรักษ์ นักศึกษาเพศชายวัยยี่สิบเอ็ด ผู้ไม่เคยทาลิปมันมาก่อนในชีวิต ปกติถ้ารู้สึกปากแห้ง ก็อาศัยดื่มน้ำเยอะๆ ให้ชุ่มชื้นเอา จึงรู้สึกเก้ๆ กังๆ กับของที่อยู่ในมือ
แต่สมัยนี้ผู้ชายหันมาสนใจดูแลหน้าตามากขึ้นไม่ต่างจากผู้หญิง ผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางของผู้ชายจึงมีเยอะ รวมทั้งลิปมันด้วย ดังนั้นคงไม่ใช่เรื่องน่าเสียหายอะไรถ้าเขาจะลองใช้ เผลอๆ ต่อไปอาจชอบขึ้นมาก็ได้ แม้จะแอบตะขิดตะขวงใจกับรูปลักษณ์หวานแหววไปบ้างก็ตาม
พอปลอบตัวเองให้ทำใจได้แล้ว เขาก็หมุนลิปให้เนื้อผลิตภัณฑ์สีชมพูขึ้นมา แล้วยกขึ้นเตรียมทาริมฝีปาก ทว่ากลับชะงัก เมื่อเห็นดวงตาของคนตรงข้ามมองเขม็ง
“ยะ..อย่าจ้องได้ไหมครับ มันแปลกๆ”
“ฉันต้องเก็บรายละเอียด”
...งั้นอัดวิดิโอไปด้วยเลยดีไหมครับคุณชาย
อยากจะแนะนำออกไป แต่ก็กลัวคนบ้ายุทำจริง เลยกลั้นใจหลับหูหลับตาทาๆ ไปให้จบเรื่อง
เนื้อลิปสติกให้สัมผัสชุ่มชื้น หนึบๆ มันวาว แถมมีกลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายจะเป็นสตอเบอร์รี่ จนเขาเกือบเผลอเลียปากตัวเอง
“รู้สึกยังไง”
คุณชายเร่งสอบถามติดตามผล อนุรักษ์เม้มริมฝีปากอีกครั้ง พยายามค้นหาคำอธิบายให้ใกล้เคียงกับความรู้สึกตอนนี้
“เออก็...รู้สึกปากมันๆ เหมือนเพิ่งกินไก่ย่างเสร็จ”
เรียวคิ้วบนใบหน้าคมขมวดตึง ส่งเสียงบ่นระอา
"แบบนั้นจะเอาไปเป็นคำโฆษณาได้ยังไงกัน ผู้หญิงคนไหนฟังแล้วจะอยากใช้"
เขารู้ว่าคำพูดตัวเองมันฟังแล้วหมดมู้ด แต่จะโทษเขาอย่างเดียวก็ไม่ถูก
“แล้วทำไมคุณไม่ไปถามผู้หญิงแทนล่ะครับ น่าจะเป็นกลุ่มเป้าหมายของคุณมากกว่า”
“โฆษณาไม่ได้แค่ส่งผลต่อกลุ่มเป้าโดยตรง แต่ต้องสื่อให้น่าสนใจกับคนทุกวัย”
คุณชายสวมวิญญาณอาจารย์สอนวิชาหลักการโฆษณาอีกครั้ง ทว่านักเรียนหัวขี้เลื้อยอย่างเขาจะไปรู้ลึกซึ้งอะไรกับเครื่องสำอางของผู้หญิง อย่างวันนี้เขายังถูกลูกค้าสาวเชิดใส่ในซูเปอร์อยู่เลย ทั้งๆ ที่แต่งหน้าสวยพริ้งเพรา แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้น่ามองเท่ากับการกระทำที่อยู่ข้างใน
“ผู้ชายอย่างผมไม่เข้าใจผู้หญิงหรอกครับ ถึงพวกเธอจะเสียเวลาแต่งหน้านานขนาดไหน แต่สำหรับผมหน้าใสๆ ก็ยังสวยกว่าอยู่ดี แล้วผมก็คิดว่าผู้หญิงมีเสน่ห์ที่ข้างในใจไม่ใช่รูปร่างหน้าตา”
“...นั่นสิทำไมฉันถึงไม่เคยคิดมาก่อน”
คนโฆษณาหลุดพึมพำคล้ายจับไอเดียบางอย่างที่สว่างวาบขึ้นมาได้กะทันหัน
“หรือว่าคุณจะใช้คอนเซปต์ 'ความสวยแท้จริงอยู่ที่จิตใจ' เหรอครับ”
อนุรักษ์ถามด้วยความตื่นเต้น ไม่คิดว่าคำพูดเรื่อยเปื่อยของตัวเองจะมีประโยชน์ แต่คอนเซปต์นี้เป็นคำคมอมตะที่เห็นได้ทุกยุคทุกสมัย ถ้าเอาไปดัดแปลงให้เข้ากับธีมลิปสติกก็น่าจะช่วยเสริมภาพลักษณ์ให้แบรนด์ดูดีขึ้นด้วย
หากคนมากประสบการณ์กลับปัดไอเดียนั้นทิ้งด้วยการบอกปฏิเสธ
“เปล่า แต่จะใช้คอนเซปต์ 'ลิปสติกในมุมมองของผู้ชาย'”
"หมายความว่ายังไงครับ ลิปสติกในมุมมองของผู้ชาย หรือคุณจะโฆษณาให้ผู้ชายทาลิป!”
โพล่งออกไปอย่างตระหนกปนอาการขนลุกวาบ เขาไม่เข้าใจความคิดของนักครีเอทีฟเลยสักนิด คำคมเท่ๆ บาดจิตดันไม่เลือก กลับมาเก็ตไอเดียอยากเห็นผู้ชายทาลิปสติกสีหวานซะงั้น แค่จินตนาการภาพตามก็สยองแล้ว แต่โชคดีที่คุณชายพูดขยายความ
“ไม่ได้ให้ทาโดยตรง แต่จะให้รับรู้ผ่านทางผู้หญิง”
คำอธิบายไม่ได้ช่วยให้ความกระจ่างเพิ่มเติม คนมึนงงยังคงแสดงสีหน้าสงสัย
“ผ่านยังไงครับ”
...กว่าอนุรักษ์จะเพิ่งนึกขึ้นได้ถึงลักษณะนิสัยการทำงานของคุณชายว่าต้อง 'รู้ลึก รู้ละเอียด และทดลองจนเห็นผลจริง' ก็สายเกินไป
เพราะคุณชายยกมือขึ้นเชยปลายคางของเขา ก่อนจะขยับตัวเขามาใกล้ ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันเพียงเล็กน้อยจึงไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามมาก เพียงแค่คุณชายโน้มตัวลงมา ริมฝีปากเคลือบลิปมันของเขาก็ถูกประทับด้วยริมฝีปากอ่อนนุ่มของอีกคน
...เป็นการรับรู้สัมผัสของลิปสติกผ่านทาง 'จูบ'
เพียงชั่วครู่ก็ละออก ทิ้งไว้แค่ไออุ่นจาง และความรู้สึกช็อค
เขาไม่รู้ว่าตัวเองยืนนิ่งอยู่นานเท่าไร แต่รู้อีกทีก็เมื่อได้ยินเสียงราบเรียบของคุณชายซึ่งกลับไปนั่งพิมพ์งานต่อเปรยถาม
"เธอจะกลับเลยไหม เดี๋ยวฉันออกค่าแท็กซี่ให้ ขอโทษด้วยตอนนี้ฉันต้องทำงานต่อให้เสร็จคงไปส่งเธอไม่ได้"
"อ่ะ...เออ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับรถเมล์เอง"
"ถ้าถึงแล้วโทรหาฉันด้วย"
คุณชายสั่งคล้ายคุณแม่ที่ห่วงลูกกลับบ้าน ก่อนปล่อยให้แขกออกมาจากห้องเอง
อนุรักษ์ลงลิฟต์ เดินขึ้นรถเมล์กลับจนถึงหอ ไขกุญแจเข้าห้องตัวเอง ตลอดเวลานั้นราวกับสมองถูกเครื่องเล่นกดปุ่มหยุดพอสเอาไว้ กระทั่งมานั่งแหมะลงบนเตียงแล้วนั่นแหละ...สติที่กระจัดกระจายจึงเริ่มเข้าทีเข้าทางอีกครั้ง
...ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยจูบ แต่ถูกผู้ชายที่รู้จักกันได้สี่วันจูบ ก็ต้องยอมรับจริงๆ ว่า 'ไม่เคย'
ถ้าเป็นคนอื่นอาจมีปฏิกิริยาต่อยคุณชายหน้าคว่ำไปแล้ว แต่ความตกใจของเขาคงมีมากกว่าความโกรธจึงไม่ได้ทำอะไร อีกอย่างเขาก็เป็นผู้ชาย แค่ถูกจูบไม่ได้เสียหายหรือสึกหรอ กระนั้นเรื่องราวมากมายมันดันเกิดขึ้นจนตั้งรับไม่ทัน พรุ่งนี้เป็นวันหยุดพอดี หรือเขาควรเข้าวัดทำบุญปล่อยนกปล่อยปลาเป็นมงคลให้กับชีวิตตัวเองบ้างเหมือนที่ไอ้ทัตบอก
ตี๊ด! ตี๊ด!
เสียงข้อความโทรศัพท์ดังขัดความคิด เขาล้วงกระเป๋า แต่ดันคว้าเจอแท่งลิปสติก Baby Kiss ซึ่งสงสัยคงเผลอติดมือมาด้วย ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกกระอักกระอ่วน ความหนึบหนับของกลิ่นสตอเบอร์รี่ยังคงค้างที่ริมฝีปาก ให้ตายก็คงไม่อยากเอามาใช้อีก จึงรีบยัดลิปสติกเก็บไว้ในลิ้นชักข้างเตียง ก่อนหยิบโทรศัพท์ออกมากดเปิดเช็คข้อความเข้า แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว
"บัญชี 2739462xxx มียอดโอนเงินเข้าจาก นาย ชัยพร รณสิ จำนวน 80,000.00 บาท"
...เลขที่บัญชีธนาคารไม่ใช่ของเขา แล้วข้อความมันส่งเข้ามาในเครื่องเขาได้ยังไง
ความสงสัยพุ่งเข้าปะทะ พร้อมๆ กับที่เริ่มเอะใจในความผิดปกติของมือถือตัวเอง เมื่อเห็นหน้าจอปรากฏสัญญาณโทรศัพท์ต่างกันสองเครือข่าย
อนุรักษ์รีบกดปิดเครื่องทันที บังคับมือให้นิ่งขณะแกะฝาครอบด้านหลังออก ตรงข้ามกับความรู้สึกข้างในที่อัดแน่นด้วยคลื่นอารมณ์หวาดหวั่น
โทรศัพท์ของเขาเป็นรุ่นที่สามารถใส่ซิมโทรศัพท์ได้สองซิม เป็นไปตามคาด...
ซิมหนึ่งเป็นของเขา ส่วนอีกซิมหนึ่ง...ไม่ใช่
และมีเพียงคนเดียวที่สามารถเป็นเจ้าของ
...ไอ้คุณชาย!
เขารีบค้นเบอร์ในรายชื่อโทรเข้าล่าสุด แล้วกดหาทันที เพียงอึดใจเดียวก็ได้ยินเสียงของคนที่เพิ่งแยกจากกัน ตั้งใจจะโวยวายด้วยความโกรธเต็มที่ ถ้าไม่เพราะได้ยินเสียงถาม
"ถึงบ้านแล้วใช่ไหม"
เกือบลืมเรื่องที่อีกฝ่ายสั่งว่า ถ้าถึงห้องแล้วให้โทรกลับมา แต่นั่นยิ่งทำให้เขาเดานิสัยของคุณชายไม่ถูก
...เดี๋ยวก็ชวนไปกินข้าว เดี๋ยวก็กวนประสาทสั่งนู้นนี้ อยู่ๆ ก็ดันจูบ แล้วยังอุตส่าห์เป็นห่วงกัน สุดท้ายกลับทิ้งของบางอย่างให้ดูต่างหน้าโดยพลการ
...ตกลงคุณชายจะเอายังไงกันแน่
อนุรักษ์พยายามทำใจให้เย็นลง ขณะเรียบเรียงคำถาม
"คุณทำอะไรกับโทรศัพท์ผมครับ ทำไมถึงมีอีกซิมหนึ่งอยู่ในเครื่อง"
"ฉันแค่ฝากเอาไว้"
...ฝากเอาไว้เนี่ยนะ? ได้ยินคำพูดราวกับเป็นเหตุผลธรรมดาสามัญ แต่อย่าหวังว่าเขาจะเออออตาม
"แต่มือถือผมไม่ใช่ที่รับฝากของของใคร พรุ่งนี้ผมจะเอาไปคืนคุณที่บริษัท"
"พรุ่งนี้ฉันติดประชุม"
"งั้นผมจะฝากไว้ที่ประชาสัมพันธ์ คุณมาเอาคืนไปเองแล้วกันครับ"
"ไม่ได้ นั่นเป็นของสำคัญ เธอต้องเอามาคืนฉันเองกับมือ"
"ถ้าเป็นของสำคัญขนาดนั้น แล้วคุณจะเอามาฝากไว้ที่ผมทำไม!"
สุดท้ายก็ลืมตัวขึ้นเสียงด้วยความโมโห เพราะทนกับการยั่วประสาทไม่ไหว แต่คุณชายกลับยกเหตุผลไม่คาดฝัน
"เพราะเธอเคยดูแลของสำคัญของฉันได้ดีชิ้นหนึ่งแล้ว"
...เป็นอีกครั้งที่เดาการกระทำของคุณชายไม่ได้
ใช้เรื่องที่เขารับผิดชอบดูแลสมาร์ทโฟนมาเป็นข้อตัดสินให้รับฝากของสำคัญเอาไว้ ฟังแล้วเหมือนคำชม แต่เขาไม่จำเป็นต้องทำซ้ำเพื่อให้ได้รับการเยินยออีก กำลังจะทักท้วง ปลายสายดันแทรกเอ่ยรายละเอียดรวดเร็ว
"ตอนเที่ยงฉันพอมีเวลา เธอบอกคนในบริษัทว่ามาพบฉันก็พอ แล้วอย่าเอาซิมออกจากเครื่องจนกว่าจะมาคืนฉัน"
สั่งจบก็กดตัดสัญญาณไปทันที และแน่นอนเมื่อเขาโทรกลับไปอีกครั้ง คุณชายก็ปิดเครื่องไปเรียบร้อย หมดโอกาสให้คนโดนบังคับอ้อมๆ ปฏิเสธ
อนุรักษ์ล้มตัวนอนบนเตียงอย่างหมดแรง นึกถึงปัญหาอันอลหม่านไม่จบไม่สิ้นของตัวเอง ถ้ามีใครเอาเรื่องเขาไปทำโฆษณา
เชื่อเถอะ...รับรอบว่าคงได้ 'สตอรี่น่าสนใจ' อย่างแน่นอน
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
สวัสดีค่ะ มาพร้อมกับแจ้งว่า "สุดที่รักษ์" ได้ชื่อภาษาอังกฤษแล้วนั่นก็คือ "Wish Me Luck"
เป็นความหมายที่น้องรักษ์ภาวนากับตัวเอง เพราะคุณชายคงเป็นดาวมฤตยูทับลักขณาของรักษ์จริง ๆ ถึงหาเรื่องให้ซวยได้ไม่หยุดไม่หย่อน ฮาาา :laugh: ต่อไปเนื้อหางานก็จะเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ และมีปัญหาให้แก้กันไม่จบสิ้น ยังไงก็ฝากเอาใจช่วยน้องรักษ์ต่อไปนะคะ
อีกเรื่องนี้มีคนสงสัยว่าตกลงใครเคะใครเมะ เอิ่ม..จะบอกว่าเราเองก็ยังไม่มั่นใจเลยค่ะ ด้วยความตัวละครก็แมน ๆ ทั้งคู่กินกันไม่ลง ก็ต้องรอลุ้นกันไปเรื่อย ๆ นะคะว่า "เด็กจะกินลุง" หรือ "ลุงจะกินเด็ก"
ขอบคุณมากสำหรับทุกคอมเมนต์และการติดตามค่ะ
รัก
:mew1:
BitterSweet
-
ลุงต้องกินเด็กสิค้า จะได้เป็นอมตะ! เรื่องนี้สนุกจัง นอกจากได้ลุ้นความรักสองคนนแล้ว ยังได้ลุ้นไอเดีบโฆษณาเด็ดๆด้วย อ่านแล้วยิ้มแป้นไม่รู้ตัวเลยค่ะ
-
โอ้ยยยยย เด็กกินลุง หรือลุงกินเด็กดี ยังก็ต้องลุ้นกันต่อไปปป
แต่ที่รู้ตอนนี้คือ ลุงเนียนจูบเด็กไปแล้วค่าาาาา
ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ แบบนี้ที่ตามหามานาน 55555555
-
โหยยย กว่าคู่นี้จะตกล่องปล่องชิ้นกัน ต้องมีสตอรี่อีกยาวแน่ๆเลย
รออ่านนะคะ
-
โดนไปเบาๆ
-
o13
:pig4:
-
ถถถถว์ โดนขโมยจูจุ๊บไปแบบมึนๆเมาๆซะงั้น แถมมีของแถมเป็นซิมการ์ดอีกซิมอีกตะหาก
-
อ้าว ไม่ใช่เรื่องนี้สื่อกันมาโต้งๆแล้วเหรอคะว่าลุงกินเด็ก :hao7:
คุณชายนิ่งมากกก เป็นครั้งแรกที่อ่านฉากจูบแล้วเอ๋อแดกตามรักษ์
มีครั้งแรก ครั้งที่สองคงตามมาแน่นอน อะจึ๋ยๆ :hao3:
-
:mew1:
-
ลุงน่ารัก ลุงเนียน อยู่ทีมลุงครัช
-
เชียร์ลุงกินเด็กค่าาาาาาา :katai2-1:
รอตอนต่อไปปป
-
ลุงกินเด็กอีกเสียงฮ๊าฟฟหฟห :hao7:
-
สารภาพมาเดี๋ยวนี้ เนียนใช่มั้ยลุง
นี่ดีนะลุงมาเจอคนนิสัยอย่างอนุรักษ์ ยอดมนุดพลเมืองดี
เป็นเรานี่ตั๊นหน้าคุณชายไปตั้งแต่ร้านอาหารโน่นแล้ว
หล่อก็หล่อเถอะ
นิสัยยยยย 5555
-
คุณชายคะ555555555555555
-
ดูแล้วเด็กยังตามลุงไม่ทัน คงจะเป็นลุงกินเด็ก :katai2-1:
-
ภาวนาให้ลุงกินเด็ก จะได้มีพละกำลัง อิอิ
แต่แหม ลุงแอบเนียนจูจุ๊บเสียอย่างนั้น เอาเรื่องงานมาบังหน้าชัดๆ
-
เป็นคนชอบให้เด็กกินลุงนะ
แต่อ่านเรื่องนี้ เชียร์ลุงกินเด็กค่าาาาาาา
เพราะไม่รู้สึกถึงความเมะของหนูรักษ์เลย ฮาาาาาาาาาาาา
-
ลุงต้องกินเด็กสิค้าา :-[ น้องรักษ์แค่อยู่เฉยๆ ให้ลุงจีบก็พอค่าา~
-
ชอบความทุ่มเทในการทำงานของลุงค่า
จูบกันแล้วววว :-[
-
ถือป้ายไฟทีมลุง :m18:
-
ขอบคุณค่า
-
คุณชาย...ตั้งใจหรือแอ๊บมึน พยายามหาเรื่องพัวพันกับน้องเอกตลอดๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
จะช้าอยู่ไย
เขมือบเด็กเลยค่ะลุง!!!
-
ลุงกินเด็กกก แผนสูงมากเลยนะลุง
-
อนุรักษ์คงต้องปวดหัวกับคุณชายเผด็จการไปอีกนาน ถือว่าช่วยกันทำมาหากินเนาะ
ส่วนใครจะกินใครได้ทั้งนั้น คนอ่านรอฟินอย่างเดียว คิคิ
-
คุณชายปากรักษ์หวานหอมเลยสินะเนียนจูบไปซะงั้น
-
คุณชายยยย อะไรคะเนี่ย จู่ ๆ มาขโมยจูบน้อง
แหม่ แต่แอบหมั่นไส้นิด ๆ คิดงานได้เสร็จก็ไม่สนใจน้องเลยนะ
ถึงจูบนี้จะเพราะเรื่องงาน แต่ต่อไปขอมาจากความรู้สึกนะคะคุณชาย
คุณชาย ถึงจะกวนประสาทได้แบบผู้ดี๊ผู้ดี แถมยังชอบสั่ง
แต่ความทุ่มเทให้กับงานนี่ นับถือคุณชายจริง ๆ เก่งแค่ไหน ยังไงก็คนล่ะนะ
ต้องมีเหน็ดเหนื่อยท้อแท้กันบ้าง เรียกว่า บุพเพ ส่งคนเก่ง ๆ และแสนดีอย่างน้องรักษ์
มาช่วยคุณชายได้เวลาเหมาะเจาะพอดีสินะ นอกจากเรื่องงานแล้ว
ต่อไป ก็ต้องช่วยเยียวยาหัวใจที่อ่อนล้าของคุณชายด้วยน้า :m1:
อ่านเรื่องนี้ รู้สึกได้ลุ้น และเอาใจช่วย ไปกับการทำงานของทั้งสองคนเลย
อยากรู้ว่า น้องรักษ์กับคุณชายจะช่วยกันคิดคอนเซปต์อะไรออกมา มันตื่นเต้นดีจัง
แล้วนี่ มาแอบวางยาไว้ที่มือถืออันแสนสำคัญของน้องอีกนะ รู้สึกว่าคุณชาย
จะวางแผนไว้เป็นขั้น ๆ ล่วงหน้าไว้ตลอดเลย น้องรักษ์จะรับมือยังไงน้อ
แต่ที่สำคัญ อยากรู้ว่าคุณชายคิดอะไรอยู่ ถึงอยากติดต่อกับน้องรักษ์เรื่อย ๆ เนี่ย
รอตามติด สตอรี่น่าสนใจ ของคู่นี้ ชอบมาก ๆ เลยค่ะ :กอด1:
-
:hao7: :katai4: :katai4:
-
แหมมม เนียนจูบซะงั้น
แต่ยังคาใจรูปผู้ชายในเครื่องนะเอออ คุณชายยยน
-
แผนสูงจร๊งงพ่อคุณชาย
อนุรักษ์เป็นป่ะเนี้ย?
ทำไมคุณชายถึงได้สนใจเด็กน้อยไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนี้ล่ะ
ยังไม่เกทเลย
:o10:
-
#ทีมลุง
อยากให้ลุงกินเด็ก หุหุหุ
-
เป็นจูบที่ไม่ได้มุ้งมิ้งเลยยยยย
ขำเสียมากกว่า
เหมือนคุณชายจะติดใจรักษ์แบบแปลกๆนะ
อยากได้ร่วมงานก็บอกตรงๆ
มีฝากขงฝากของ อ้อมค้อมจัง กริ๊วๆ
-
ดูจากการจูบแล้วน่าจะเป็นลุงกินเด็ก
-
ทีมลุงกินเด็กค่ะ ฮาา
ลุงดูเจ้าเล่ห์ รักษ์คงตามไม่ทัน 55555555
-
เค้าจูบกันแล้ว!!!
:mew1:
-
นิยายของคุณ BitterSweet ไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆ
แค่ชื่อเรื่องก็ดึงดูดให้สงสัยว่าทำไมถึงเป็น "สุดที่รักษ์"
น้องรักษ์คนดวงซวยนี่น่ารักจริงๆ 5555555
ชอบเรื่องราวในเรื่องมาก เหมือนได้คิดตามไปเรื่อยๆ
เหมือนได้ย้อนเวลาไปนั่งเรียนกับหลายๆวิชาที่ต้องนั่งวิเคราะห์โฆษณา
เข้าใจพฤติกรรมลูกค้า เข้าใจผลิตภัณฑ์แบบหัวแทบแตก
แล้วเรามาตอดเรื่องนี้เหมือนสมัยนั่งเฝ้าเล้ารอพี่อทาิตย์โผล่มาทีละตอนแน่ๆ
นี่เห็นอนาคตเลย 555
รักและรอคอยนะคะ
-
รู้สึกจะมีแต่คนอยากให้ลุง กินเด็ก :laugh: ชอบบบ สนุกมากเลย เป็นกำลังใจให้จ้า
-
เอาล่ะทีนี่ก็เกี่ยวกันยาวแล้ว
-
เห็นชื่อเรื่องครั้งแรก เรานึกว่าจะเป็นเรื่องรักๆ ในห้องสมุดซะอีก คำว่า รักษ์ คำนี้ ทำให้นึกถึง บรรณารักษ์ ที่ดูแลหนังสือ
แต่พอได้กดเข้ามาอ่าน ไม่ผิดหวังเลยค่ะ มันหวานมากๆ เหมือนชื่อผู้แต่งเลยนะ ต่อไปน้องรักษ์คงได้เป็นผู้ช่วยมือ 1 แน่นอนเลย
-
ลุงแผนสูงมากกกกกก อร๊ายยยยยยยยย
-
เนียนเป็นแก้มเด็กนะคะคุณชาย จุ้บน้องเพื่อหาไอเดียโฆษณาจริงน่ะ?
-
แหม มันก็ต้องลุงกินเด็กสิ
แค่นี้ก็เห็นถึงความเนียนของลุงแล้ว :-[
-
ลุงจงกินเด็ก อิอิ
-
คุณชายโคดจะเนียน
:mew3:
-
ยกธง "ลุงจะกินเด็ก"
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ข้ออ้างเยอะดีนะคุณชาย
-
:heaven :heaven :heaven
ไม่รู้จะเมนท์อะไร
แต่อ่านแล้วชอบมากจริงๆ
-
โหวดลุงโดนเด็กจับกินหัวกินกลางตลอดตัว
ชอบเคะแก่ >w<
-
มึนงงพอกับรักษ์ :laugh:
แต่เราก็อยากให้คุณชายจับรักษ์กินเหมือนกันค่ะ เนียนได้โล่ขนาดนี้ o18
-
ติดตาม สตอรี่ต่อไปค่ะ
อยากให้ลุงกินเด็กมากกว่า
-
แหมคุณชาย ไม่ไวไฟเลยน๊า
พาไปถึงห้อง
แล้ว จับน้องบ๊วบปาก
นี่แค่เพื่องาน
หรือมีอะไรแอบแฝงจ๊าาาา
-
ลุงกินเด็กเหอะน้าาาา
แต่อย่าสลับกันกินน้าาาาาา
เราชอบเรื่องนี้มากกกกกกมากกกกกกก
-
อย่าพลาด ต้องลุงกินเด็ก
-
ลุงกินเด็กสิคะ กรุบๆกริบๆ ยิ่งเคี้ยวยิ่งอร่อย :hao7: :hao6:
-
ลุงกินเด็กซิก็ลุงรุกไปแล้วนี่ จูบแบบเนียนๆ
ต้องเรียกว่าพรหมลิขิตแห่งซิป
-
ชอบจัง แต่สงสัยทำไมงานถึงหลุดไปถึงคู่แข่งได้
-
คุณชายคะ มันเป็นแผนใช่มะ
-
ชอบคุณชายยยย นางน่ารัก จอมวางแผน เป็นครีเอทีพบอยจริงๆ
-
มีเรื่องต้องให้เจอกันทุกวันเลย อนุรักษ์สู้ๆนะลูก
-
ขอร้องอย่าเรียกคุณชายว่าลุงเลย อายุ33โดนเรียกว่าลุงมันสะเทือนใจจริงๆนะ
อนึ่งคุณชายนี้เหนือเมฆตลอด ขโมยจูบรักษ์ไปเนียนๆเลยนะ
-
งานนี้ลุงกินเด็กเเน่ๆ กินแบบเนียนๆด้วย
-
โอ้ยยยยยยยยยย ลุงต้องกินเด็กแน่ๆค่ะดูท่าแล้ว
อะไรคือการที่เจอกันแค่สี่วันจูบกันแล้ว ไม่ใช่เล่นๆเลยลุงเนี่ย><
-
คุณชายเจ้าเล่ห์อ่ะบอกเลยมาเหนือเมฆจริงๆ :laugh:
-
น้องรักษ์นี่ควรเข้าวัดทำบุญจริงๆ ค่ะ
555555555555555555555 :laugh:
แต่คุณชายนี่ร้ายมากกกกกกก
ร้ายแบบลึกมากกกกกกกก เล่ห์เหลี่ยมเยอะสุดอะไรสุด
เผลอแป๊บเดียวน้องรักษ์โดนจูบไปแล้ว แอร๊ยยยยยยย
-
ความคิดแวบแรกคือ ซิมนั่นเป็นของที่เป็นเหมือนบัตรเชิญmeetingครั้งต่อไประหว่างตาลุงและเด็ก
แต่พอมโนต่อไปว่าอย่างตาลุงเนี่ยนะ จะมีโมเม้นมุ้งมิ้งแบบนั้น เฮอะ หลับแล้วฝันเอาก่อนแล้วกันสำหรับตอนนี้ ตาลุงผู้บ้างานเอ้ย
เลยคิดว่าเรื่องงานแน่ๆ ซิมนั้นมันต้องมีอะไรสำคัญแน่ๆ
งานเขียนคุณ BitterSweet นี่ จะกี่เรื่องๆพออ่านแล้วมันรู้สึกพิเศษทุกฉากทุกตอนเลยแฮะ ถึงแม้ว่าฉากนั้นจะไม่ได้มีอะไรมากมาย แต่บรรยากาศรอบๆมันชวนให้รู้สึกดีอบอุ่นแปลกๆ
-
ลุงกินเด็กสิดี! เพราะคุณชายแกดูเจ้าเล่ห์เหมือนจะมีแผนการบางอย่าง #อะไรน้า
คุณชายนี่เดายากจริงๆ ส่วนรักษ์นี่ก็ชีวิตมีสีสันดีนะ 555 คงต้องวนเวียนอยู่ใกล้คุณอีกนานเลยย
-
มีผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับร่างกายให้ทดลองอีกไหม????
:z1:
-
เป็นนิยายที่แปลกดี อ่านแล้วคลายเครียดสุดๆ :hao7:
-
โหหห อิลุง แกติดใจอะไรรักษ์ขนาดนั้นเนี่ย แต่เค้าจุ๊บๆกันแล้วอ่ะ อิอิ เนื้อเรื่องน่าสนใจตรงที่เราเดาไม่ถูกเลยว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ตัวละครตัวนี้คิดจะทำอะไร เราเดาไม่ถูกเลย รอติดตามนะคะ
-
เราคิดมาตลอดเลยนะคะเนี่ยว่ารักษ์เมะลุงอ่ะถถถถ พอมาเจอคอมเม้นแรก 'ลุงกินเด็ก' แล้วก็อีกหลายๆคอมเม้น เราท้อใจเลย :hao5: เราคิดด้วยว่าลุงเตี้ยกว่ารักษ์ แต่คงไม่ใช่สินะ ตอนแรกถ้ามันมีเขียนไว้ว่าลุงสูงกว่ารักษ์เราคงอ่านผ่าน เกรสสสส :ling1: :ling3: คงทำอะไรไม่ได้นอกจากลุ้นค่ะทีนี้ คอมเม้นอาจจะเยอะหลายหน้าแต่เราก็หวังว่าพี่พลอยจะได้อ่านคอมเม้นเรานะคะ ตอนแรกไม่คิดจะคอมเม้นยาวขนาดนี้ เอาเป็นว่า ตอนต่อไปก็สู้ๆนะคะ เต็มที่เลย เราเคารพการตัดสินใจของพี่พลอยค่ะ(เรื่องยิ่งใหญ่มาก555) จะลุงกินเด็กหรือเด็กกินลุงก็ได้ค่ะ เราคงไม่มีสิทธฺไปยุ่งเรื่องบนเตียงของเค้าขนาดนั้--- ขอโทษค่ะตะกี๊เราไม่ได้พูดอะไรฟฟฟฟ เอาเป็นว่า รักนะจุ้บๆออลเดอะเลิป :hao7: :mew1:
-
ชอบสไตล์การเขียนอ่ะ อ่านแล้วรู้สึกแปลกใหม่ดี
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่าาาา
แค่ตอนแรกก็ติดใจแล้ว
แบบน้องรักษ์จะฮาไปไหน
อ่านไปขำไป
สนุกมากๆ ภาษาเขียนลื่นดี
เข้าใจง่าย
ตอนล่าสุดขอเชียร์ให้ลุงกินเด็กแล้วกันนะคะ
เป็นคู่ที่ลงตัวดีนะ
แบบว่าอีกคนเจ้าระเบียบ
แต่อีกคนชิลๆง่ายๆ
ชีวิตคงมีสีสันไปอีกแบบ
แล้วมาต่ออีกนะคะ
-
เรื่องนี้มันไม่ธรรมดาเลยจริงๆเชียว ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่นอน ไม่รู้หรอกนะ ว่าใครจะกินใคร แต่กินเด็กเป็นอมตะนะคะ ฮ่าๆ นี่ไม่ได้ยุหรือโฆษนาใดๆ :katai3:
-
เป็นการเจอกันที่แปลกดีนะคะตอนเปิดเรื่อง รักษ์คือซวยซับซวยซ้อนและเหมือนจะยังไม่หยุดซวย
เอ หรือจะโชคดีเพราะกำลังจะได้แฟน 5555 คุณชายนี่นะ มาจูบเขาหน้าตาเฉยได้ไงเนี่ย
พักนี้เจอกันบ่อยดีจัง น่าชวนรักษ์ไปทำงานโฆษณาด้วยนะ น้องความคิดเฉียบแหลมดี ชอบอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ลุงกินเด็กเถอะค่ะพลีสสสสสส แง๊กว่าตะหาแบบนี้อ่านได้มันยากมาก ลุงกินเด็กๆๆๆๆๆๆๆ
:ling1:
ฮึ่มม เข้าเนื้อหาดีกว่า ตาลุง?ติดใจอะไรคะ ฮรั้ยยย ชอบอ่า
น่ารักดี รอค่ะรอ -//////-
-
【*...สุดที่รักษ์...*】
บทที่ 05 : นำสิ่งที่ดีสู่ชีวิต
“สวัสดีครับ ไม่ทราบติดต่อธุระอะไรครับ”
พนักงานรักษาความปลอดภัยวัยสี่สิบค้อมกายสอบถามอย่างสุภาพนอบน้อม โดยไม่เฉลียวใจเลยสักนิดว่าบุคคลที่เข้ามาเยือนบริษัท จะเป็นคนเดียวกับที่โดนกล่าวหาว่าเป็นหัวขโมยเมื่ออาทิตย์ก่อน
ครั้นจะให้โทษความผิดว่าพี่รปภ.หลง ๆ ลืม ๆ คงไม่ได้ เพราะพนักงานแคชเชียร์ปอน ๆ ในคราวนั้นช่างแตกต่างกับหนุ่มนักศึกษา หุ่นสูง หน้าตามาดแมนใสกิ๊ง สวมแว่นกรอบดำ แถมเซ็ทผมสไตล์บอยแบนด์เกาหลีคนนี้อย่างลิบลับ
“ผมเอาของมาให้คุณชายครับ”
อนุรักษ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน พยายามทำบุคลิกให้ดูเคร่งขรึมและน่าเชื่อถือ แม้จะแอบถอนหายใจโล่งอกที่ผ่านด่านแรกมาได้อย่างแนบเนียบ
...ก็ไม่ใช่ว่าเขานึกคึกอยากแต่งตัวประชันความเนี้ยบกับคุณชายหรืออะไร แต่ขืนเกิดมาด้วยสภาพไอ้หนุ่มซิปเป้ากางเกงแตก คงได้โดนพี่ยามจับโยนออกไปก่อนที่จะบอกธุระของตนเอง สุดท้ายเลยพยายามค้นตู้หาเสื้อผ้าที่ดูเป็นทางการ ซึ่งก็หนีไม่พ้นชุดนักศึกษา เมื่อบวกแว่นทรงเหลี่ยมเลนส์ไร้ค่าสายตา กับการจัดแต่งทรงผมดี ๆ อีกหน่อย เขาก็อัพระดับกลายเป็นเด็กเรียนไม่มีพิษภัย จนพี่รปภ. รีบผายมือนำเขาไปที่ประชาสัมพันธ์ทันที
พอแจ้งเรื่องขอเข้าพบ สาวประชาสัมพันธ์คนสวยจึงบอกให้รอสักครู่ แล้วดำเนินการติดต่อให้ ใช้เวลาไม่นานคนนัดก็มาหา หากแทนทีจะเป็นคุณชาย กลับกลายเป็นคนอื่นเสียแทน
“สวัสดีค่ะ คุณรักษ์ ดิฉันพิมพิศา เป็นผู้ช่วยของคุณชายค่ะ”
สาวหมวยกรีดอายไลเนอร์เฉี่ยว ซึ่งอนุรักษ์จำที่เธอเรียกคุณชายได้ว่า ‘บอส’ หล่อนยกมือไหว้ทักทาย จนเขาต้องรีบยกมือไหว้บอกสวัสดีกลับ เพราะอายุอีกฝ่ายน่าจะมากกว่าเขาอยู่เกือบห้าหกปี กระนั้นเจ้าตัวก็ยังคงพูดด้วยประโยคเป็นทางการ
“ดิฉันต้องขอประธานโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ ตอนนี้คุณชายติดประชุมอยู่ รบกวนรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะนำทางคุณรักษ์ไปที่ห้องพักรับรอง”
“ขอบคุณครับ เออ...คือพี่ไม่ต้องพูดสุภาพกับผมก็ได้ครับ มันเกร็ง ๆ ”
แม้บุคลิกของคุณผู้ช่วยจะเปรี้ยวมั่น แต่แววตาเรียวนั้นดูเป็นมิตร ทำให้อนุรักษ์กล้าที่จะใช้คำพูดลดระยะความเหินห่าง
“แล้วก็เรียกผมว่ารักษ์เฉย ๆ ก็พอครับพี่พิมพิศา”
เอ่ยพร้อมส่งรอยยิ้มผูกมิตร ด้วยความที่เขาทำงานในซุปเปอร์มาร์เก็ตกับคนหลากหลายวัย การทำความรู้จักด้วยวิธีเรียกนับพี่นับน้องแบบนี้ ถือเป็นการสร้างความสนิทสนมอย่างรวดเร็ว และก็ไม่ผิดจากที่หวัง เมื่อคู่สนทนาส่งรอยยิ้มกลับ
“งั้นเรียกพี่ว่า พี่พิมก็ได้ค่ะ น้องรักษ์”
“โอเคครับ พี่พิม”
“แล้วนี่น้องรักษ์จะมาฝึกงานกับคุณชายเหรอคะ แหม...ดีเลย มีเด็กหล่อ ๆ มาให้ออฟฟิตเจริญหูเจริญตาบ้าง”
บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นทันตา ซ้ำสาวหมวยยังเริ่มชวนคุยด้วยน้ำเสียงเชิงหยอกเย้าซึ่งน่าจะเป็นนิสัยแท้จริงของตนเอง ระหว่างเดินนำเขาไปยังลิฟต์ อาจเพราะเห็นว่าใส่ชุดนักศึกษาเลยทำให้เข้าใจผิดจนต้องรีบปฏิเสธ
“เปล่าครับพี่ ผมแค่เอาของมาให้คุณชายเฉย ๆ”
“อ้าว...เสียดายจัง ตอนนี้ออฟฟิตกำลังวุ่นสุด ๆ พี่นี่แทบจะสำเร็จวิชาแยกร่างอยู่แล้ว”
หญิงสาวบ่นด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน ทำเอาเขาแอบเห็นใจอยู่เล็ก ๆ พนักงานคนอื่นเดินสวนออกมาจากลิฟต์ เพื่อแยกย้ายกันไปกินข้าวในเวลาพักเที่ยง ส่วนพี่พิมยังต้องอยู่รับรองแขก กระทั่งคุณชายเองก็ติดประชุมต่อเนื่องไม่เลิก
“ทำงานโฆษณายุ่งขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“อืม...มันก็เป็นช่วง ๆ แล้วแต่ตำแหน่งนะ ตัวพี่เป็น Copywriter ...น้องรักษ์รู้จักมั้ย? คนที่คิดคำโฆษณาสวย ๆ ให้แบรนด์น่ะ ถ้าช่วงไหนมีงานที่ต้องใช้ภาษาเยอะ ๆ ก็จะหนักหน่อย ...แต่ถ้าเป็นตำแหน่ง Art Director อันนี้งานเขาเป็นประเภทกราฟฟิคแต่งภาพโฆษณา ซึ่งมันต้องใช้เวลา ถ้าเจอลูกค้าเร่ง ๆ บางทีไม่ได้นอนติดต่อกันสองสามคืนกันก็มี ...แต่ส่วนใหญ่พวกเราทำงานกันเป็นทีม มีอะไรก็เลยพอช่วยกันได้”
พี่พิมอธิบายศัพท์เฉพาะพร้อมรายละเอียดงานให้คนนอกวงการเข้าใจได้ง่าย ๆ แต่ขาดตำแหน่งสำคัญไปอีกหนึ่ง
“แล้วคุณชายล่ะครับ”
“อ๋อ...รายนั้นน่ะเป็น Creative Director พูดง่าย ๆ ก็ใหญ่ที่สุดในสายงานนี้ เป็นหัวหน้าคุมทีมก็อปปี้กับฝ่ายอาร์ตอีกทีหนึ่ง แต่บอสเค้าไม่ค่อยยอมนำทีมเท่าไร ส่วนใหญ่จะเหมางานทำเองคนเดียวหมด อย่างว่าล่ะนะ...เก่งขนาดจบโทจากฮาร์วาร์ดมาได้ แถมมีรางวัลพ่วงยาวเป็นหางว่าวอีก เป็นใครจะไม่หยิ่งในฝีมือตัวเอง อุ๊ย...นี่พี่ชมเขานะจ๊ะ ไม่ได้ว่า...”
คนช่างเมาท์รีบแก้ไขความเข้าใจผิด อาจเพราะกลัวถูกกล่าวหาว่านินทาเจ้านายตัวเอง แต่อนุรักษ์กลับพยักหน้าเข้าใจ
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมพอรู้นิสัยหยิ่ง ๆ ของคุณชายอยู่”
ขนาดไม่ได้ทำงานร่วมกัน เขายังโดนมาเยอะเจ็บมาเยอะ แล้วคนที่เป็นลูกน้องใต้อาณัติโดยตรง จะไม่ตั้งแง่หมั่นไส้กับนิสัยกวนประสาทของคุณชายยังไงไหว ทว่าพี่พิมก็ยังคงยืนยัน
“เปล่า ๆ บอสไม่ได้หยิ่งเลยนะ...ถึงบุคลิกจะดูเป็นแบบนั้นก็เถอะ แต่จริง ๆ บอสขยันตั้งใจทำงานตลอด ถ้าลูกทีมทำอะไรพลาด บอสก็จะเป็นคนรับผิดชอบคนเดียวทั้งหมด ...อย่างตอนนี้ก็กำลังมีปัญหาอยู่กับโฆษณาตัวหนึ่ง พี่เองเป็นหนึ่งในทีมช่วยคิด ต้องเข้าไปฟังลูกค้าคอมเพลน แต่บอสดันบอกให้พี่อยู่รอรับน้องรักษ์ไม่ต้องเข้าประชุมด้วย”
อนุรักษ์นึกแปลกใจกับอีกมุมหนึ่งของคุณชาย ยิ่งรู้จักก็ยิ่งเดาบุคลิกไม่ได้ขึ้นเรื่อย ๆ ว่าคุณชายเป็นคนยังไงกันแน่ แต่เรื่องนั้นเก็บไว้คิดทีหลัง เพราะเขาติดใจกับเรื่องโฆษณาที่มีปัญหา ...หรือจะเป็นลิปสติกที่คุณชายบอกว่าโดนขโมยไอเดียไป?
อยากจะรู้รายละเอียดมากกว่านี้ แต่ลิฟต์ส่งเสียงถึงชั้นที่ต้องลงพอดี พอประตูเปิดออก เขาถึงเห็นว่านี่ไม่ใช่ชั้นออฟฟิตสุดโมเดิร์นของคุณชาย แต่เป็นชั้นที่จัดตกแต่งอย่างมีระดับคล้ายโรงแรม พื้นที่ถูกกั้นไว้เป็นห้อง ๆ มีโต๊ะประดับแจกันดอกไม้ขนาดใหญ่วางตรงหน้าโถงทางเข้า ตัดบรรยากาศเคร่งขรึมเป็นทางการ
“น้องรักษ์ นั่งรอห้องนี้ก่อนนะคะ ห้องประชุมอยู่ถัดไป เดี๋ยวคุณชายประชุมเสร็จจะมาพบค่ะ”
พี่พิมนำเขาไปถึงห้องรับรองขนาดเล็ก ซึ่งมีโต๊ะและโซฟาสีเข้มจัดวางเข้าชุดกัน เขานึกอยากจะชวนคนคุยสนุกเล่าเรื่องงานโฆษณาต่อ แต่ดันมีสัญญาณเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนของสาวหมวย แค่ฟังผ่าน ๆ ก็น่าจะเป็นธุระด่วนจากน้ำเสียงร้อนรน หลังวางสายก็อปปี้ไรเตอร์คิวแน่นจึงแจ้งข่าวร้ายด้วยสีหน้าอ่อนแรง
"ขอโทษด้วยนะ พอดีมีเคสด่วนจากโรงพิมพ์เข้ามา พี่ต้องขอไปเช็คงานกับอาร์ตก่อน น้องรักษ์อยู่รอคนเดียวได้ใช่มั้ย"
"ไม่เป็นไรพี่ ผมโตแล้วอยู่คนเดียวได้ครับ" เขาแกล้งแหย่
"แหนะ ไม่ต้องล้อเลยนะ เดี๋ยวจับเป็นลูกมือช่วยงานให้เข็ด" คนที่ทำท่าห่อเหี่ยวจึงกลับมายิ้มได้อีกครั้ง ก่อนเอ่ยขอตัว "งั้นพี่ไปก่อนนะ"
"เดี๋ยวครับพี่พิม!" สาวหมวยที่กำลังเปิดประตูห้องหันมาเมื่อถูกรั้ง อนุรักษ์อึกอักแต่ก็ตัดสินใจถาม
"เออ...ห้องน้ำไปทางไหนครับ"
...เปล่า...เขาไม่ได้ติดใจห้องน้ำในบริษัทนี้ แต่ที่ต้องวอแวเข้าออกบ่อย ๆ ก็เพราะเมื่อคืนเขานอนไม่ค่อยหลับ มัวแต่คิดเรื่องซิมโทรศัพท์กับเจ้าของที่ฝากเอาไว้ เช้ามาเลยมีสภาพสะโหลสะเหลเหมือนซอมบี้ กลัวจะรับมื้อกับคุณชายไม่ไหว ก่อนมาเขาจึงจัดการซัดกาแฟดำของอาแปะหน้าปากซอยสูตรเข้มข้นพิเศษ จนตาสว่างพร้อมรบ และตอนนี้กาแฟก็กำลังออกฤทธิ์
อนุรักษ์เดินออกมาตามทางที่พี่พิมบอก หลังแยกกับอีกฝ่ายที่ขึ้นลิฟต์ไปยังออฟฟิตทำงาน ภายในห้องน้ำปูกระเบื้องสีดำตัดกับสุขภัณฑ์สีขาวที่เขาเคยเห็นมาแล้ว มีผู้ใช้บริการอยู่เพียงคนเดียว ซึ่งกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ตรงอ่างล้างมือ เขาเลี่ยงเดินไปโถปัสสาวะจัดการธุระของตน ระหว่างได้ยินเสียงถอนหายใจยาว
“เฮ้อ...ผู้หญิงนี่เข้าใจยากเนอะ”
คนที่เพิ่งคุยโทรศัพท์จบบ่นพึมพำลอย ๆ เรียกความสนใจจากอนุรักษ์ให้หันมอง ...ชายหนุ่มอายุไม่น่าจะห่างจากเขาเท่าไร ไว้หนวดเคราสไตล์เซอร์ ๆ ดูไม่ค่อยเข้ากับเสื้อเชิ้ตสีขาวแบบพนักงานบริษัท กำลังแสดงสีหน้ายุ่งยากใจ สงสัยสายที่เพิ่งวางคงทะเลาะกับแฟนมา เลยอึดอัดอยากระบายเต็มที
“ไอ้เราบอกว่าอยากได้แบบนี้ แต่เขาก็งอแงจะเอาแบบนู้น ไม่ยอมแพ้สักที กล่อมตั้งนานไม่รู้ทำยังไงถึงจะเข้าใจ”
สถานการณ์ทำนองนี้มีแค่มนุษย์เพศผู้เท่านั้นที่จะรู้ซึ้งถึงความอาร์ตตัวแม่ อนุรักษ์ไหวไหล่ปลอบตามประสาผู้ชายด้วยกัน
“ก็เป็นธรรมดาของผู้หญิงล่ะครับ ไม่งั้นจะมีคนพูดเหรอว่า...มันผู้ใดเข้าใจผู้หญิง มันผู้นั้นไม่เข้าใจอะไรเลย...”
“เออ ก็จริง” หนุ่มหน้าหนวดพยักหน้าเห็นด้วย
“แต่ผมว่าก็มีนะ เรื่องที่ผู้หญิงยอมเข้าใจอะไรง่าย ๆ”
“เรื่องอะไร”
“ก็ตอนโดนชมว่า ‘สวย’ ไง คุณเธอเข้าใจง่ายขึ้นมาทันที”
คนฟังหัวเราะฮาครืนกับมุกที่เขาปล่อย แล้วตั้งประเด็นชวนคุย
“นี่คิดว่าผู้หญิงสวยสุดตอนไหน”
“อืม...พูดยาก ถ้าทั่ว ๆ ไปก็คงตอบว่าตอนยิ้ม แต่เพื่อนผมมันเคยบอกว่า ตอนแฟนมันโกรธ น่ารักที่สุด”
เขายกเคสตัวอย่างจากไอ้ทัตเพื่อนสนิท มันเล่นเพ้อถึงน้องส้มโอแทบไม่เว้นวัน ไม่ว่าน้องจะผิดนัด มาสาย วีนแตกขนาดไหน ไอ้ทัตก็ยังเห็นดีเห็นงามไปหมด ขนาดโดนน้องส้มโอทิ้งไปมีคนใหม่ มันก็ไม่คิดจะเลิกรักเลิกหลง ...โชคดีที่ล่าสุดไอ้ทัตได้คนมาดามใจ เขาก็ได้แต่หวังว่า คราวนี้มันจะเจอผู้หญิงที่นิสัยน่ารักและไม่คิดจะทำร้ายหัวใจมันอีก
...และอาจเพราะนึกเรื่องนี้ขึ้นมา เขาจึงเผลอคิดถึงคำพูดโฆษณากับคุณชาย
“แต่ยังไงผมก็เชื่อว่าความสวยที่แท้จริงอยู่ข้างในใจมากกว่าหน้าตานะ”
คนฟังเลิกคิ้ว ทำหน้าอี๋ วิจารณ์สั้น ๆ “น้ำเน่าว่ะ”
“เฮ้ย! คลาสสิกจะตาย”
อนุรักษ์โต้กลับ แต่อีกฝ่ายแค่หัวเราะขำ แล้วเดินออกไป เป็นครั้งที่สองที่คำคมสุดเท่ห์ของเขาถูกเมิน ...หรือคุณชายจะเล็งเห็นตั้งแต่แรกว่า คอนเซปต์โฆษณานี้มันไม่เข้าท่าเพราะน้ำเน่าจริง ๆ เลยโดนตัดทิ้ง แล้วเปลี่ยนไปเลือกอย่างอื่นแทน
...อยู่ ๆ อาการกระอักกระอ่วนก็กำเริบ เมื่อนึกได้ว่า 'อย่างอื่น' ในวิธีที่คุณชายใช้คืออะไร
คนร้อน ๆ หนาว ๆ รีบสะบัดศีรษะไล่ความฟุ้งซ่าน จัดการทำธุระให้เสร็จเรียบร้อย แล้วจึงเดินออกมาด้านนอก ตั้งใจจะกลับไปนั่งรอในห้องเหมือนเดิม หากก็นึกเบื่อห้องว่าง ๆ ที่ไม่มีอะไร ถ้าเป็นคนอื่นคงได้งัดเอาสมาร์ทโฟนมานั่งเล่นเกมฆ่าเวลาไปแล้ว แต่โทรศัพท์ของเขาไม่มีเกมอะไรเล่นแก้เซ็งนอกจากเกมงู เขาจึงเปลี่ยนทิศทาง อยากจะกลับไปดูแจกันดอกไม้ใบยักษ์สวย ๆ ที่ตั้งอยู่ด้านหน้าโถงลิฟต์อีกสักรอบ
ทว่าเพียงแค่เดินผ่านห้องแรก บานประตูก็ถูกเปิดผลัวะออกมา พร้อมกับชายในชุดสูทสีดำเหมือนหลุดมาจากหนังเรื่อง Men in Black ทั้งยังมองเขาเหมือนเจอเอเลี่ยนต่างดาวแปลงกายมาในคราบนักศึกษาเต็มยศ
“เธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ฉันบอกให้พิมพาเธอไปรอที่ห้องรับรองไม่ใช่หรือ”
คุณชายถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ดวงตานั้นเจือแววแปลกใจระคนตำหนิ จนอนุรักษ์ต้องรีบแก้ตัว
"ผมแค่เดินออกมาเข้าห้องน้ำเฉย ๆ" เขาตอบพลางเสมองไปยังประตูด้านหลัง "แล้วนี่คุณประชุมเสร็จแล้วเหรอครับ”
“ยังไม่เรียบร้อยเท่าไร เธอกลับไปรอในห้องก่อน”
คุณชายออกคำสั่ง แต่ยังไม่ทันได้ปฏิบัติตาม บานประตูก็ถูกเปิดอีกครั้งพร้อมด้วยเสียงอื้ออึง
"เดี๋ยวก่อนสิครับคุณดุจดาว"
"ยังไงดิฉันไม่เห็นด้วยที่จะให้ใช้คอนเซปต์นี้"
คุณป้าร่างอวบในชุดผ้าไหมไทยสีม่วงเข้มตีกระบังลมโป่ง ทั้งน้ำเสียงและกิริยาให้มาดคุณหญิงในละครไทยหลังข่าว เดินหน้าเชิดนำออกมาพร้อมเลขาสาว โดยมีคุณเฮง ชายร่างใหญ่นักการตลาดตามรั้ง ไม่สนใจมองคุณชายหรือตัวเขาที่ยืนหลบอยู่ข้าง ๆ พยายามเกลี่ยกล่อมคนที่กำลังหงุดหงิดเต็มความสามารถ
"แต่คอนเซปต์นี้มีข้อดีหลายข้อที่เราอยากให้ทางคุณพิจารณานะครับ"
“นั้นสิครับ ผมว่าไอเดียใหม่ที่เสนอมาก็น่าสนใจดีออกครับ"
เสียงสนับสนุนจากบุคคลที่สามตามมาจากในห้อง แล้วอนุรักษ์ก็นิ่งงันเมื่อพบว่า ใครคนนั้นคือผู้ชายที่เขาเพิ่งพบในห้องน้ำ
"ที่ว่าน่าสนใจ เพราะคุณทิมพยายามคัดค้านคอนเซปต์ 'อยากให้ผู้หญิงไทยกล้ายิ้มอย่างมั่นใจ' ของดิฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้วมิใช่หรือคะ"
คุณดุจดาวเอ่ยค่อนแคะ แต่ก็ยังใช้คำพูดสุภาพทั้ง ๆ ที่อายุห่างจากคนพูดอยู่มาก แสดงว่าคุณทิมน่าจะมีตำแหน่งใหญ่โตไม่เบา หากผู้ชายหน้าหนวดที่ขายลิปสติกกลับอธิบายด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อน
"ผมไม่ได้คัดค้านครับ แต่แค่ไม่อยากทิ้งมุมมองใหม่ ๆ ...คิดดูสิครับ...ที่เอเจนซี่ไทเกอร์เสนอให้เปลี่ยนเป็นคอนเซปต์ 'จูบ' ก็น่าจะเข้าชื่อกับลิปสติก 'Baby Kiss' ด้วย ...แล้วยังให้ใช้เสียงผู้ชายเป็นคนบรรยายบอกถึงสัมผัสของลิปสติกผ่านการจูบจากผู้หญิงอีก... ผมยังทึ่งเลยว่าคิดได้ยังไง ...โฆษณาในสปอดวิทยุได้ยินแค่เสียง ไม่เห็นภาพมาช่วยกระตุ้น ...แต่ถ้าใช้แผนการนี้ มันจะต้องดึงดูดความสนใจของคนฟังได้แน่ ๆ”
ในที่สุดอนุรักษ์ก็รู้แล้วว่า เมื่อคืนคุณชายจูบเขาไปทำไม
...ที่แท้คุณชายต้องการดึงเอาประสบการณ์ที่ได้สัมผัสลิปสติกจากริมฝีปาก แล้วเอามาปรับใช้กับการโฆษณาได้ออกมาเป็นกลยุทธ์สร้างสรรค์สุด ๆ ถ้าไม่ติดว่าเขาโดนเป็นหนูทดลองด้วย ก็อยากจะชมอยู่หรอกว่าคุณพี่ท่านเก่ง แต่ไอเดียสุดครีเอทนี้กลับมีอีกหนึ่งคนที่ไม่เห็นด้วย
"จะให้โฆษณาด้วยเรื่องบัดสีแบบนี้ผ่านทางวิทยุไม่มีทางเด็ดขาดค่ะ!”
เจ้าคุณป้าหวีดร้อง คนอายุห้าสิบคงมองว่าเรื่องจูบเป็นเรื่องน่าอายอนาจาร ตรงข้ามกับพวกหนุ่ม ๆ สาว ๆ ยุคนี้ที่ได้รับอิทธิพลจากต่างชาติจนเห็นเป็นเรื่องปกติ
“ทำไมล่ะครับ คุณดุจดาวอยากให้ผู้หญิงไทยกล้าที่อวดริมฝีปากอย่างมั่นใจไม่ใช่เหรอครับ เรื่องจูบก็เป็นการกล้าที่จะแสดงความรักเหมือนกันนะครับ”
คุณทิมพยายามแย้งโดยอาศัยคำพูดเก่าที่อีกฝ่ายใช้มาโต้กลับเนียน ๆ กระนั้นคุณดุจดาวก็ยังยืนกรานเสียงแข็ง
“ยังไงดิฉันก็รับไม่ได้! คอนเซปต์ตั้งแต่แรกที่ดิฉันคิดไว้ก็ดีอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะไปก็อปปี้งานของคนอื่นมา เลยต้องเสียเวลาคิดกันใหม่”
...ก็อปปี้?
อนุรักษ์สะดุดใจในคำกล่าวหานั้น ...จริงอยู่ที่โฆษณายาสีฟันออกมาก่อน จะโดนหาว่าก็อปปี้ก็ไม่แปลก แต่เขาคิดว่าคนอย่างคุณชายคงไม่ทำ ซ้ำเจ้าตัวยังเคยพูดกับเขาว่าไอเดียนั้นถูกขโมยไป
ทว่าคุณชายไม่เอ่ยแก้ตัวใด ๆ เป็นคุณเฮงที่ออกหน้ามารับแทน
“ต้องขอประทานโทษเป็นอย่างสูงครับ”
หนุ่มใหญ่ก้มศีรษะ คุณป้ายังเชิดหน้าคอแข็งไม่เสียเวลาปรายตามอง ปล่อยให้ผู้บริหารอีกคนรีบไกล่เกลี่ย
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับคุณเฮง มันมีโอกาสที่ไอเดียซ้ำกันได้ครับ”
“แต่ซ้ำกันทุกระเบียดนิ้วแบบนี้ดิฉันเพิ่งเคยเจอ”
ถ้อยความเหน็บแหนมดังลอย ๆ บ่งบอกว่าคนพูดนั้นกัดไม่ปล่อย ซึ่งคนทำหน้าที่ Account Director แม้จะถูกตำหนิเพียงไรก็ต้องประสานความสัมพันธ์กับลูกค้าเอาไว้
“เป็นความผิดของทางเราเองครับ ถ้าคุณดุจดาวไม่พอใจกับคอนเซปต์ในวันนี้ ทางเราพร้อมจะเสนอคอนเซปต์มาให้ใหม่ครับ”
“ไม่ต้องลำบากทางคุณหรอกค่ะ ดิฉันจะว่าจ้างเอเจนซี่อื่น...”
“แต่ผมวางใจเอเจนซี่ไทเกอร์"
หนุ่มหน้าหนวดรีบแทรกการปฏิเสธอย่างไม่ใยดีนั้น แล้วหันมาหาคุณชายที่ยืนอยู่ไม่ไกล
"ในเมื่อสองคอนเซปต์ที่คิดมายังใช้ไม่ได้ ผมเลยมีไอเดียคอนเซปต์ใหม่อยากให้คุณทำ”
“คอนเซปต์อะไรครับ”
คุณชายถาม แต่คู่สนทนากลับมองมาทางอนุรักษ์แล้วขยิบตา ก่อนเอ่ยคอนเซปต์ใหม่
“ความสวยของผู้หญิงที่แท้จริงอยู่ข้างในใจไม่ใช่รูปร่างหน้าตาภายนอก”
...อ้าว...ไหนว่าน้ำเน่าไงวะ!
อนุรักษ์อยากจะโวยวาย แต่ก็ต้องปิดปากเงียบไว้ เมื่อคุณเฮงรีบพยักหน้าเห็นด้วย
“เป็นคอนเซปต์ที่ดีมากครับ ผมว่ามันจะช่วยเสริมภาพลักษณ์ให้แบรนด์ลิปสติก Baby Kiss ในเชิงบวกได้ด้วย”
“แต่เราขายเครื่องสำอาง ถ้าไม่ให้ผู้หญิงสนใจความสวยที่หน้าตาแล้วลิปสติกเราจะขายออกได้ยังไง”
คุณดุจดาวยังคงคัดค้าน แถมตีได้ตรงจุดตายไม่พลาดเป้า
...เป็นความจริงตามกฏอุปสงค์อุปทาน ถ้าไม่มีคนอยากสวยเครื่องสำอางก็ขายไม่ได้ คอนเซปต์นี้จึงไม่ต่างจากคอนเซปต์โลกสวยช่างฝัน
“แล้วถ้าเพิ่มเงื่อนไขว่า เงินที่ได้จากการขายลิปสติกส่วนหนึ่งจะนำไปบริจาคให้เด็กที่มีปัญหาเป็นโรคปากแหว่งเพดานโหว่ล่ะครับ แบบนี้อาจช่วยกระตุ้นยอดขายให้ได้มากขึ้น”
ทุกคนหันไปมองเจ้าของเสียงราบเรียบ สมกับเป็นนักครีเอทีฟที่พลิกวิกฤตเป็นโอกาสนำเสนอได้รวดเร็วน่าทึ่ง
“แต่บริษัทเราค้าขาย ไม่ได้ทำการกุศล ลิปสติกแท่งหนึ่งรู้มั้ยต้นทุนเท่าไร”
คนในชุดผ้าไหมฮึดอัด ไม่ยอมคล้อยตามง่าย ๆ จนคุณเฮงต้องรีบมาเสริมทัพ ลดแลกแจกแถมฮาร์ดเซลล์
“ถ้าอย่างนั้นทางเราจะรับเงินค่าโฆษณาแค่ 30% ครับ ส่วนต่างอีก 70% ที่เหลือคุณดุจดาวสามารถนำไปเป็นทุนในการบริจาคได้ ที่สำคัญ..." ผ่อนเสียงกระซิบอย่างมีเล่ห์นัยตามประสานักการตลาด "...ยอดเงินบริจาคสามารถนำไปลดหย่อนภาษีได้ด้วยนะครับ”
“โอโห...แบบนี้ก็ถือว่าวินวินทั้งคู่พอดีเลยนะครับ”
คุณทิมปรบมือชมเปราะ ข้อเสนอที่มีแต่ได้กับได้เริ่มทำให้ไม้แข็งเริ่มโน้มเอียง กระนั้นก็ไม่เพียงพอจะล้มลง
“ดิฉันยังไม่ตกลงเรื่องนี้ ต้องกลับไปแจ้งท่านประธานให้พิจารณาก่อน”
เป็นข้ออ้างที่ไว้ตัว แต่ทุกคนรู้ดีถ้าปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไป เอเจนซี่ไทเกอร์คงไม่มีทางได้งานชิ้นนี้อีก คุณทิมจึงส่งเสียงกระแอมไอ รีบเข้ากู้สถานการณ์สุดท้าย
“เมื่อกี๊ผมโทรศัพท์คุยกับแม่ ท่านว่าให้คุณดุจดาวตัดสินใจได้เลยครับ เพราะคุณมีประสบการณ์มาก ผมยังมือใหม่ไม่รู้ประสีประสา ตอนผมสิบขวบ คุณดุจดาวก็เป็นหนึ่งในบอร์ดบริหารแล้ว ผมยังจำได้เลยนะครับว่าคุณทั้งสวยทั้งเก่ง ถึงผ่านมายี่สิบปีแล้วก็ยังไม่เปลี่ยนเลยสักนิดครับ"
อนุรักษ์หายใจสะดุดกับคนที่นำคำพูดของเขามาใช้อีกครั้ง
...ผู้หญิงเข้าใจอะไรยาก แต่พอโดนชมว่าสวยก็เข้าใจง่ายทันที
ตอนคุยในห้องน้ำผ่าน ๆ เขาคิดว่าอีกฝ่ายแค่หัวเราะเล่นกับมุกที่พูดออกมา ที่ไหนได้กลับเก็บนำมาปรับใช้ให้เข้ากับสถานการณ์รอบตัวอย่างลื่นไหลสุด ๆ เห็นมาดเซอร์ ๆ แต่ภายใต้นั้นเป็นนักบริหารที่ประมาทไม่ได้เลยสักนิด เพราะในที่สุดคุณดุจดาวก็ยอมจำนนตกหลุมพรางโดยไม่รู้ตัว
“ตกลง พรุ่งนี้ฉันจะมาฟังคอนเซปต์ใหม่ แต่คราวนี้หวังว่าคงไม่เกิดปัญหาอีกนะ”
ใบหน้ายังคงเชิดเช่นเดิม เว้นแต่ดวงตาที่เหลือบมองไปทางคุณเฮง ซึ่งรีบยืนยัน
“แน่นอนครับ ทางเราจะทำโฆษณาออกมาอย่างดีที่สุด”
เมื่อข้อเสนอผ่านการอนุมัติ คู่ค้าก็เดินออกไปทางลิฟท์พร้อมเลขาทันที เหลือแค่หนุ่มหน้าหนวดที่หันกลับมาพูดกับคุณชาย
"แล้วผมจะรอดูงานของคุณนะครับ"
ก่อนจะยิ้มให้กับอนุรักษ์ เอื้อมมือตบบ่า ก้มลงกระซิบเบา ๆ
"ขอบใจนะ" แล้วจึงหมุนตัวตามคุณดุจดาวออกไป โดยมีคุณเฮงยืนรอส่งตรงโถงด้านหน้า
..
..
-
..
..
หากเรื่องยังไม่จบสุขสมหวังราบรื่นตามที่คิด เพราะทันทีที่แขกลงลิฟต์ไปหมดแล้ว ชายหนุ่มนักการตลาดผู้สุภาพนอบน้อมกับลูกค้าเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
“คุณรู้มั้ยว่าครั้งนี้ทางเราเสียหายมากเท่าไร”
น้ำเสียงนั้นเยียบเย็น แม้กระทั่งอนุรักษ์ฟังแล้วยังขนลุกวาบ แต่คุณชายก็ยังคงเป็นคุณชาย ถึงจะถูกตำหนิจากลูกค้าหรือเพื่อนร่วมงานก็ยังคงยืนนิ่ง เอ่ยถ้อยคำด้วยโทนราบเรียบเหมือนเดิม
“ขอโทษด้วยครับ”
“กี่ครั้งแล้วที่ผมได้ยินคำนี้ หรือต้องให้ไทเกอร์ล่มจมไปต่อหน้ารึไงคุณถึงจะเลิกพูด”
“คุณก็รู้ว่าผมไม่มีทางทำแบบนั้น”
“งูเห่ามันก็แว้งมากัดเจ้าของที่เลี้ยงมันได้เหมือนกัน”
คำเปรียบเปรยที่อนุรักษ์ไม่เข้าใจ กลับส่งผลต่อคุณชายโดยตรง ถึงจะไม่ตอบโต้ แต่เขาสังเกตเห็นมือที่พ้นเสื้อสูทกระตุก ขณะที่คุณเฮงยังคงวางยาพิษด้วยคำถาม
“...แล้วคนที่อยากขายบริษัทนี้ให้กับ ATM มากที่สุดอาจเป็นคุณเองก็ได้ไม่ใช่หรือครับ คุณชาย?”
...คนที่อยากขายบริษัทนี้ให้กับ ATM?
อนุรักษ์คลางแคลงใจกับสิ่งที่ได้ยิน หวนคิดถึงยอดเงินโอนเข้าจำนวน 80,000 บาทในซิมโทรศัพท์ของคุณชายเมื่อวาน ...หรือคุณชายก็อปปี้ไอเดียโฆษณาจริง ๆ เพราะอยากให้เอเจนซี่ไทเกอร์มีปัญหา แต่เท่าที่เห็นวันนี้คุณชายก็ยังคงพยายามปกป้องและหาทางช่วยกู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างเต็มที่่
...ตกลงมันยังไงกันแน่?
อาจไม่ใช่เขาคนเดียวที่ไม่เข้าใจ เพราะคุณเฮงเองก็หาคำตอบไม่ได้
“คุณจะเล่นเกมอะไรอยู่ผมไม่รู้หรอกนะ แต่ผมจะไม่ยอมให้มันเกิดอีกเด็ดขาด”
เอ่ยจบ ร่างสูงใหญ่ก็กดลิฟต์ลงไป ตอนนี้จากสามเหลือสอง หากบรรยากาศก็ไม่ได้เป็นไปในทางที่ดีขึ้น เหมือนโดนลมพายุพัดกระหน่ำเข้าใส่หลายระลอก จนไม่ทันได้ฟื้นตัว ทีแรกอนุรักษ์ก็มาด้วยแรงอารมณ์คิดจะโวยวายเรื่องซิมโทรศัพท์ใส่คุณชายเต็มที่ แต่ประเมินจากสถานการณ์แล้ว หรือเขาไม่ควรจะหยิบยกประเด็นมาซ้ำเติมตอนนี้
“เออ...พักเที่ยงแล้ว ไม่ลงไปทานข้าวเหรอครับ”
เขาเลี่ยงเกริ่นด้วยเรื่องอื่น แต่คุณชายกลับเป็นฝ่ายเริ่มพูดขึ้นมา
“คอนเซปต์ความสวยที่แท้จริงอยู่ข้างใน เธอเป็นคนพูดกับคุณทิมใช่รึเปล่า”
“ใช่ครับ เอ้ย! ไม่ใช่ครับ คือผมไม่รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของทำลิปสติก เราคุยกันเรื่อยเปื่อย แล้วเขาก็ถามผมว่าผู้หญิงสวยสุดตอนไหน ผมนึกถึงเรื่องที่ผมคุยกับคุณเมื่อวานก็เลยตอบไปแบบนั้น”
รีบอธิบายเร็วปรือ ทั้ง ๆ ที่ในใจแอบหวาด ๆ ...พี่พิมเคยว่าไว้ว่าบอสของตนหยิ่งในฝีมือตัวเอง แล้วดันมาถูกไอเดียมือสมัครเล่นของเขาชิ่งตัดหน้าแบบนี้ ไม่แน่คุณชายอาจจะไม่พอใจอยู่ก็ได้ แต่คุณชายกลับทำแค่เพียงพึมพำ
"...ดีแล้วที่เป็นเธอ"
อนุรักษ์รีบหันมองอีกฝ่ายด้วยความงง
"คุณไม่โกรธเหรอครับ"
"ทำไมฉันต้องโกรธ"
"ก็เหมือนผมไปแย่งงานคุณมา"
"คอนเซปต์นั้นเธอเป็นคนคิด แล้วลูกค้าก็พอใจในไอเดียของเธอ ฉันควรจะชมเธอมากกว่า และคนที่แย่งงานฉันไปจริง ๆ ก็เป็นคนอื่น"
"คนอื่น?"
"มีคนจาก ATM พยายามทำลายเอเจนซี่ไทเกอร์ และป้ายความผิดมาที่ฉัน"
เรื่องการชิงอำนาจระหว่างบริษัท อนุรักษ์คิดว่ามีอยู่เฉพาะในหนังในละคร แต่ขึ้นชื่อว่า 'โลกของธุรกิจ' อะไรก็ย่อมเกิดขึ้นได้ และการใช้เล่ห์เหลี่ยมเข้าห่ำหั่น จำต้องมีคนเป็นเหยื่อรับเคราะห์
ทว่า...เขาจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเหยื่อตัวนี้ไม่ได้อยู่ในคราบหมาป่าสวมหนังแกะ
"ทำไมถึงต้องเป็นคุณที่โดนป้ายความผิดล่ะครับ"
"เธอเองก็รู้ว่ามีคนไม่ชอบใจฉันมากขนาดไหน"
ก็จริงที่ลักษณะนิสัยหยิ่ง ๆ ของคุณชายอาจจะสร้างศัตรูไว้เยอะ แต่คนดี ๆ ทั่วไปที่ไหนจะขยันหาเรื่องใส่ตัวให้กลายเป็นเป้า ถ้าไม่ใช่เพราะมีความเบื้องหน้าเบื้องหลังเก็บซ่อนไว้ อีกอย่างเขายอมรับว่าคำพูดของคุณเฮงเรื่องที่คุณชายอยากขายไทเกอร์ให้กับ ATM ยังคงติดอยู่ในใจ รวมทั้งเขายังมีบางสิ่งที่ทำให้ไม่หมดข้อสงสัย
"แล้วที่ธนาคารแจ้งยอดเงินโอนเข้าบัญชีในเบอร์นี้แปดหมื่นบาทหมายความว่ายังไงครับ"
ทั้ง ๆ ที่เงินแปดหมื่นนั้น อาจเป็นเงินจากการเล่นหุ้นของคุณชาย ...เงินจากการขายของมือสอง ...หรือเงินที่มีคนยืมคุณชายไว้แล้วเอามาคืน ...แต่ลึก ๆ เซ้นท์เขามันบอกว่าจำนวนเงินนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องบางอย่างกับเรื่องซับซ้อนที่เกิดขึ้น และโชคดีความมั่นใจของเขาถูกต้อง เพราะคุณชายซึ่งมีท่าทางนิ่งเฉย ตลอดเวลาที่คุย กลับเปลี่ยนสีหน้าดุขึ้นมาฉับพลัน
"ทำไมเธอไม่รีบบอก! แล้วโอนมาตั้งแต่เมื่อไร"
...เอ้า! ก็เขาไม่ใช่คอลเซ็นเตอร์ต้องโทรแจ้งนี่เว้ย
อนุรักษ์อยากจะเถียง แต่พอเห็นแววตาซีเรียส จึงต้องรีบลนลานล้วงโทรศัพท์มือถือจากในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเปิดข้อความอ่าน
"มีแจ้งโอนเงินเข้าจากคุณชัยพร เวลาสามทุ่มสี่สิบเจ็ดนาที"
คุณชายรับอุปกรณ์สื่อสารรุ่นเก๋าที่เขาส่งเพื่อให้เช็คตรวจสอบดูอีกที ความเคร่งเครียดนั้นยังไม่คลายลง
"ที่คุณบอกว่าซิมนี้เป็นของสำคัญ หรือจะเป็นเพราะข้อความนี้เหรอครับ?"
อนุรักษ์เอ่ยคาดเดาอีกครั้ง คู่สนทนายื่นมือถือส่งกลับคืน เริ่มต้นอธิบาย
"ซิมนั่น...ฉันสมัครรับข้อความการแจ้งยอดโอนเงินจากธนาคาร มันเป็นหลักฐานรับสินบนจากคนในเอเจนซี่ ATM ฉันไม่รู้ว่าเป็นใคร ...เพราะชื่อที่ใช้เปิดบัญชีไม่มีอยู่ในรายชื่อคนในบริษัท แต่ฉันมั่นใจว่าต้องเป็นคนที่ทำงานร่วมกับฉัน... เขาเคลื่อนไหวน้อยมาก และใช้แค่บัตรเอทีเอ็มในการกดถอนเงินเท่านั้น....ฉันต้องรู้เวลาที่แม่นยำในช่วงถอนและโอนเงินในบัญชี เพื่อตรวจสอบความเคลื่อนไหวของทุกคน แต่ฉันเก็บซิมไว้กับตัวไม่ได้ โทรศัพท์ฉันเคยถูกขโมยมาแล้วครั้งหนึ่ง และมันก็ไปอยู่ในห้องน้ำ"
คล้ายจิกซอว์แต่ละชิ้นเริ่มประกอบกันเป็นรูปเป็นร่าง ปมปริศนาค่อย ๆ คลายออก ...เหตุผลที่คุณชายหวาดระแวงสงสัยไม่ไว้ใจใคร ก็เพราะมีศัตรูในเงามืดอยู่รอบกายจนขยับเขยื้อนไม่ได้นี่เอง
"ดังนั้น ระหว่างที่ฉันกำลังสืบหาคนใช้บัตร ฉันต้องการให้เธอเก็บหลักฐานนั้นไว้ และโทรแจ้งฉันทันทีที่ได้รับข้อความ"
จะให้รับฝากไว้ก็ไม่เสียหายหรอก แต่เขากลัวการใช้โทรศัพท์สองซิมจะส่งผลกระทบต่อเครื่องรุ่นดึกดำบรรพ์ของตนเอง แถมเขาไม่ใช่ลูกน้องของคุณชาย ถึงจะเห็นใจในสถานการณ์ แต่ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ต้องตกลง
"ผมคงไม่..."
"ฉันมีค่าจ้างให้"
คุณชายเปิดกระเป๋าเงินหนังสีดำ หยิบเช็คใบหนึ่งออกมายื่นให้ จำนวนตัวเลขบนกระดาษระบุชัดเป็นจำนวนเงินหนึ่งแสนบาท มากกว่าเงินเก็บของเขาตั้งเกือบสองเท่า
"นี่แค่ครึ่งแรก ...จบงานแล้วฉันจะให้อีกครึ่งที่เหลือ"
ข้อเสนอที่ถูกยื่นมาเปลี่ยนความเห็นใจให้หายวัยกลายเป็นอาการโกรธเคืองทันที
“คุณอย่าดูถูกผมเกินไป เงินซื้อผมไม่ได้”
เขาเอ่ยเสียงแข็ง ถึงจะเป็นพนักงานแคชเชียร์แต่ก็มีศักดิ์ศรี ไม่เหมือนพวกนักธุรกิจรวย ๆ เอะอะก็ใช้เงินฟาด
“แล้วอะไรที่ซื้อเธอได้”
“เสียใจด้วยครับที่ไม่มี”
อนุรักษ์เปิดฝาหลังโทรศัพท์ ถอดซิมแปลกปลอมออก แล้ววางไว้ตรงโต๊ะที่มีแจกันดอกไม้ใบยักษ์ ก่อนจะกดปุ่มลิฟต์ลง
“...รักษ์ เธอฟังฉันก่อน”
...เสียงนั้นอีกแล้ว เสียงที่มีอิทธิพลกับเขาเหมือนมากระซิบข้างหู
แต่เขารู้สึกว่าต่างจากที่แล้วมา ...มันไม่ได้เป็นเสียงราบเรียบ หากเจือด้วยอารมณ์วอนขอ แม้พยายามสั่งตัวเองว่าอย่าไปสนใจ แต่เขากลับเผลอหยุดฟังอย่างห้ามไม่ได้
“ตั้งแต่เด็กพ่อฉันเอาแต่ทำงาน ไม่เคยสนใจครอบครัว แล้วยังแอบมีบ้านเล็กบ้านน้อย แม่พยายามอดทนและคอยประคับประคองครอบครัวมาตลอด แต่ก็ไม่สามารถยื้อได้ ในที่สุดแม่ก็ตัดสินใจฆ่าตัวตายหนีความทุกข์ไป ฉันทะเลาะกับพ่ออย่างหนัก แล้วตัดขาดกับเขา ระหว่างนั้นเจ้าของเอเจนซี่ไทเกอร์ได้มาช่วยเหลือฉันไว้ ท่านมีพระคุณกับฉันมาก จนเหมือนพ่อแท้ ๆ ของฉัน ฉันไม่อยากทำให้ท่านผิดหวัง”
คุณชายถ่ายทอดเรื่องราวในชีวิตด้วยท่าทีเหมือนกำลังเล่าเรื่องของคนอื่น ถ้าไม่ใช่เพราะเจ็บปวดจนชาชิน ก็เพราะมีเจตนาแอบแฝงตามนิสัยนักโฆษณา ซึ่งเขารู้ดีว่าคืออะไร
“คุณจะสร้างสตอรี่ให้ผมสนใจเหรอครับ”
“เปล่า แต่ที่ฉันเล่า เพราะฉันรู้ว่าเธอเป็นคนดี”
“ผมไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น ที่ผมตกลงช่วยใครก็เพราะเต็มใจทำ แต่ถ้าผมไม่อยากทำ ต่อให้คุณแต่งเรื่องเศร้ามาอีกเป็นร้อยผมก็ไม่มีวันยอมช่วย"
"เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง เธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ฉันอยากให้เธอรู้ว่าซิมนั้นสำคัญกับฉันมากแค่ไหน”
ติ๊ง!
เสียงสัญญาณลิฟต์ดังขึ้นขัดจังหวะ พร้อมกับประตูเปิดออก มีกลุ่มพนักงานออฟฟิตสามสี่คนโดยสารอยู่... อนุรักษ์ควรจะก้าวเท้าเข้าไปเป็นหนึ่งในนั้น ...แต่กลับหยุดนิ่งไม่ยอมขยับ กระทั่งพี่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ใกล้แผงปุ่มกดลิฟต์ต้องถาม
"จะลงมั้ยคะ?"
"ขอโทษด้วยครับ ลงไปก่อนเลยครับ"
คนด้านในมองงง ๆ คงนึกด่าว่าถ้าไม่ลงจะกดลิฟต์เล่นทำไม ไอ้เขาก็อยากจะด่าตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงเลือกทางนี้ ...ทางที่ต่อไปต้องเจอปัญหาหนักตามมาอีกแน่ ๆ แต่ก็ยังหันกลับมาเผชิญหน้ากับคุณชายตรง ๆ อีกครั้ง
“คุณคิดว่าจะรู้ชื่อคนใช้บัตรได้เร็วที่สุดเมื่อไร”
“ฉันไม่แน่ใจ แต่ทุกครั้งที่ฉันรับงานใหม่ บัญชีนี้อาจมีความเคลื่อนไหว”
“ผมให้เวลาคุณหนึ่งเดือน”
“เธอคิดว่าหลังจากเกิดเรื่องลิปสติก เอเจนซี่จะไว้ใจปล่อยให้ฉันรับงานโฆษณาต่อไปได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ...ฉันขอเวลาสามเดือน”
“ไม่ได้! อีกสองเดือนผมก็จะเปิดเรียนแล้ว ไม่ว่างมารับจ็อบเพิ่ม คุณก็ขยันเสนอตัวรับทุกงานสิครับ บริษัทจ้างคุณมาทำงานก็ต้องป้อนงานให้คุณทำอยู่แล้ว เขาไม่ปล่อยให้คุณนั่งกินเงินเดือนฟรี ๆ หรอกมั้ง”
“งั้นสองเดือน...ฉันจะพยายามหาชื่อเจ้าของบัญชีให้เจอ ระหว่างนั้นเธอจะช่วยรับฝากซิมให้ฉันได้ใช่ไหม”
ประโยคหลังนั้นไม่ได้เป็นการออกคำสั่งหรือยัดเยียด ...เขาตระหนักได้อีกครั้งว่าคุณชายเป็นนักโฆษณาที่เก่งกาจขนาดไหนก็ตอนนี้ ...หลักการโฆษณาที่ดีไม่ใช่การบังคับ แต่ต้องโน้มน้าวให้ลูกค้าอยากยื่นมือเข้าไปซื้อ
...และอนุรักษ์ก็สมัครใจเอื้อมมือหยิบซิมบนโต๊ะ มาใส่ไว้ในโทรศัพท์เหมือนเดิมด้วยตัวเอง
“ถ้ามี SMS โอนเงินเข้ามาอีก ผมจะโทรไปแจ้งคุณก็แล้วกันครับ”
“ขอบใจมาก”
คุณชายยังคงตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเคย ส่วนคนฟังได้แต่ถอนหายใจเหนื่อย ไม่ได้รู้สึกยินดีกับคำขอบคุณนั้นเลย ทั้งยังไม่แน่ใจว่าทำไมถึงยอมตัดสินใจช่วยคุณชาย
...เพราะเขาเป็นคนดี
...เพราะเห็นใจในเรื่องราวชีวิตแสนระทมของคุณชาย
...เพราะเหตุผลตรงไปตรงมา ที่ทำให้เขาเริ่มเข้าใจถึงตัวตนของคุณชายจริง ๆ เป็นครั้งแรก
...หรือเพราะคุณชายจะซื้อใจเขาได้สำเร็จ ตั้งแต่ที่เรียกชื่อเขาแล้ว
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
อยากจะตั้งชื่อตอนว่า "You had me at Hello" น้องรักษ์แพ้คุณชายตั้งแต่หน้าประตูแล้วค่ะลูกเอ้ย ดูจากผลสำรวจก็รู้ มีแต่คนเชียร์ให้ 'ลุงกินเด็ก' สงสัยจะไม่รอดซะแล้ว ฮาาา
ตอนนี้ปริศนาบางส่วนเริ่มคลี่คลายแล้วนะคะ แต่ก็เป็นเหมือนยอดภูเขาน้ำแข็งใต้ทะเล ยังมีอะไรอีกมากมายซ่อนเอาไว้ให้รอลุ้นเพียบ แต่ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ตอนต่อไปอาจมาช้าสักนิดเพราะติดภารกิจไปจีนหนึ่งอาทิตย์ เพราะฉะนั้นตอนที่ 6 เจอกันอาทิตย์หน้านู้นเลยนะคะ
ขอบคุณที่ยังติดตามกันเสมอ ๆ ค่ะ
o13
BitterSweet
-
ตอนที่แล้วนึกว่าคุณชายจะจีบ ที่แท้มีเบื้องหลัง
หรือจะเป็นพี่เฮง?
-
ลุงกินเด็กอีกเสียงค่ะ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะคะ
-
เบื้องหลังโฆษณา จริงๆ
น้องรักษ์ ใจอ่อนเพราะเสียงคุณชาย :ling1:
-
ลุงอยากเป็นอมตะสินะคะ :hao7: :hao4: :hao3:
-
เข้าไปร่วมวงจนได้
-
น้องรักษ์เดินมาถูกทางแล้วค่ะ เพราะอย่างน้อยๆ แนวความคิดของหนูก็ทำให้คุณชายสามารถต่อยอดไปได้อีกมากโขเลยเชียวล่ะค่า~ >< ถือเสียว่าช่วยเด็กน้อยตาดำๆ คนนึงเถอะนะค้าา.. :กอด1:
-
เริ่มตะหงิดกับอิพี่เฮงไงไม่รู้
อย่าให้รู้นะว่าเป็นใครมาใส่ความคุณชาย แม่จะฟาดให้
รักษ์ช่วยคุณชายแบบนี้
ใกล้ชิดๆ แพ้ตั้งแต่หน้าประตูจริงๆรักษ์เอ๊ยยย :m11:
-
คุณชายเอาซะรักษ์อยู่หมัดเลย แหมๆ อนุรักษ์ก็แสนดีเหลือเกิน รอตอนต่อไป ฮืออออ อาทิตย์เลยหรืออออ เป็นกำลังใจให้น้าตัวเอง :katai1: :katai3:
-
กินเด็กเถอะนะลุง :hao7:
เดินทางปลอดภัยค่า
-
กำลังเข้มข้นเลย รู้สึกรักษ์จะแพ้ทางตลอด :katai1: :katai1: :katai1:
-
หง่อววววว สองเดือน เยเย่
ถ้าสองเดือนยังหาไม่ได้ก็รับเลี้ยงต้อยเลยนะคุณชาย
พอรักษ์จบ ก็หางานให้ 55555
รออาทิตย์หน้าจ้าาาา
-
:m15:
-
สตอรี่ของคุณชายน้ำเน่าลอยคลุ้งกันมาเลย
-
ตายละ นี่รักษ์เป็นหนุ่มแว่น (เก๊) เหรอคะเนี่ย มโนด่วนๆ :impress2:
ตรงคำลงท้ายตอนมันอะไรกันคะ ที่รักษ์บอกว่ายอมตั้งแต่คุณชายเรียกเขาด้วยชื่อเล่นแล้ว :m25:
ตายค่ะ บอกเลยว่าตายอย่างเดียว
-
You had me once you call my name.....
I knew it and I still fall wholeheartedly....
-
เรื่องมันซับซ้อนซ่อนเงื่อน รักษ์ก็ควรช่วยลุงเขานะ :katai2-1:
-
รักษ์ของเราก็ยังคงต้องอยู่ในวังวนต่อไป ลุงกินเด็กให้ได้ สู้ๆ
-
:L1:
:pig4:
-
แพ้ทางลุงแกตล๊อด!!!! :hao7:
-
อนุรักษ์ยอมคุณชายตลอดเลยนะ
-
หรือจะเป็นพิม?..... =_= ชื่อนี้มาไง ถถถถถ สงสัยไปเรื่อย แต่มาโหวตให้อีกเสียงถ้ายังไม่มั่นใจ คือให้ลุงเขมือบเด็กซะ !! :hao7: :hao7:
-
รักษ์สู้ๆค่า
-
แหมๆๆๆ ไม่รู้ทำไมแต่แอบหมั้นไส้เบาๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
สงสัยพิมแหละ
ATM คือ บริษัทของพ่อคุณชายป่ะ ????
แต่คุณชายทะเลาะกับพ่อเพราะเรื่องแม่
เลยออกจากบ้านทรายทอง
ระหกระเหินมาอยุ่ค่ายไทเกอร์ที่เปนคู่แข่ง
คุณชายเลยโดนเพ่งเล็ง อิอิ
-
บริษัทพ่อคือATMป่ะ?
-
น้ำกำลังข้น...อยากอ่านต่อยาวๆ =3=
-
:mew1:
-
สงสารรักษ์อ่ะ มาเจอคนยากจะต่อกรอย่างคุณชาย คงสับสนน่าดูว่าที่แสดงออกมาเพราะจริงใจหรือหวังใช้งานกันแน่
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
ลงชื่อติดตามอย่างใกล้ชิดฮะ แม้จะผ่านมาห้าตอนแล้วก็ตาม อายจัง เพิ่งเห็นอ่ะ :o8:
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมั่กๆ อ่านแล้วรู้สึกไม่อยากเรียนจบไปทำงานเล้ย :m15:
-
คุณชายมีศัตรูที่มองไม่เห็น ก็ต้องหาผู้ช่วยเก่ง ๆ หน่อยละ
รักษ์มีประโยชน์ทุกสถานการณ์จริง ๆ
มีเวลาสองเดือนจับผู้ร้ายและอย่าลืมรักกันด้วยนะ
-
อ่าาาาาา
จะว่าไงดี
คุณชายโดนเล่นงานจากลูกน้อง
แล้วก็หาเจ้าของบัญชีเหรอ แล้วทำไมต้องให้ซิมคนอื่นไป ไม่เก็บไว้เอง
หรือว่ากลัวโทรศัพท์หายเหรอ ?
ขอให้จับหนอนได้ไวไวละกันนะ คุณชาย
เอ่อ ใช่ ตกลงชื่อคุณชาย ใช่มั้ย หรือว่าชื่อ ชาย
:ruready
-
อีก2เดือนเองน้องรักษ์
สู้ๆ คิดว่าช่วยญาตผู้ใหญ่นะลูก
ล้อเล่นค่าา
-
ใคร แกเป็นใคร แสดงตัวออกมาตอนนี้เลยนะ
แกบังอาจมาโขมยงานของคุณชายแล้วป้ายความผิดให้เขานะ
รักษ์ต้องช่วยคุณชายสืบนะ จะให้ดีออกมาเป็นเด้กคุณชายเลยดีกว่า
-
2 เดือนนะคุณชาย จะทำไรต้องรีบทำ
-
เรื่องลับลมคมใน อะไรพวกนี้มันต้องเกี่ยวกับผู้ชายในรูปในโทรศัพท์ของคุณชายแน่ๆ
อยากให้คุณชายกับรักษ์มีฉากหวานเยอะๆค่ะ 55555555555
-
โฮ่!!! เรื่องมันมีเงื่อนงำนี่เอง รอตอนต่อไปจ้า :กอด1:
-
เราแอบงงๆ เรื่องซิมกับบัญชีอะค่ะ ปกติเราจะผูกเบอร์ของเรากับบัญชีของเราเอง มันต้องใช้ยืนยันตอนเปิดบัญชีด้วย
แล้วอย่างนี้คุณชายมีเบอร์ที่ผูกกับบัญชีนั่น แต่ตัวเองไม่ใช่เจ้าของบัญชีและไม่รู้ตัวเจ้าของบัญชีได้ยังไงอะคะ แบบถ้าคนนั้นเปิดบัญชี แล้วคุณชายเอาเบอร์ไปผูกทีหลัง มันก็ไม่น่าจะได้ เพราะมันต้องเป็นเจ้าของบัญชีไปผูกเอง หรือเราเข้าใจระบบผิดไป? พอดีอ่านแล้วงงๆ ตรงนี้นิดนึงค่า แหะๆ
......
Bittersweet เองค่ะ ขอโทษความเห็นนี้ด้วยนะคะ เรากดผิด ดันไปลบข้อความเฉยเลย ถ้าเจ้าของข้อความมาเห็นแล้วจะแก้ไขเพิ่มก็ได้นะคะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ sad4:
-
เราแอบงงๆ เรื่องซิมกับบัญชีอะค่ะ ปกติเราจะผูกเบอร์ของเรากับบัญชีของเราเอง มันต้องใช้ยืนยันตอนเปิดบัญชีด้วย
แล้วอย่างนี้คุณชายมีเบอร์ที่ผูกกับบัญชีนั่น แต่ตัวเองไม่ใช่เจ้าของบัญชีและไม่รู้ตัวเจ้าของบัญชีได้ยังไงอะคะ แบบถ้าคนนั้นเปิดบัญชี แล้วคุณชายเอาเบอร์ไปผูกทีหลัง มันก็ไม่น่าจะได้ เพราะมันต้องเป็นเจ้าของบัญชีไปผูกเอง หรือเราเข้าใจระบบผิดไป? พอดีอ่านแล้วงงๆ ตรงนี้นิดนึงค่า แหะๆ
เข้าใจถูกแล้วค่ะ แต่มันมีเบื้องลึกเบื้องหลังนู้นนี้ที่ทำให้คุณชายสามารถผูกเบอร์กับบัญชีได้ ส่วนชื่อเจ้าของบัญชีปริศนาและอื่นๆๆไว้จะเฉลยในโอกาสต่อๆไปนะคะ :-[
-
อยากรู้จริงๆว่าใครอยู่เบื้องหลัง
-
เกาะขอบ
-
:pig4:
-
สนุกค่ะ ใครแบล็คเมล์คุณชายกันนะ รักษ์ฉลาด เป็นผู้ช่วยที่ดีเลยล่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
รักไปใหนไม่รอดแล้ว. 555
-
น้องรักษ์น่ารักมากเลย
คิดถึงพี่อาทิตย์ กับน้องก้องภพมากเลย
-
จะเป็นคนที่ทำท่าร้ายใส่หรือคนที่ยิ้มให้กันนะ?
-
สารภาพว่าเพิ่งได้อ่านทีเดียว 5 ตอนรวด
You had me at the zipper.
ตกหลุมดังโครมค่ะ จนหาทางขึ้นไม่เจอแล้ว
-
คุณชาย สู้ๆ น้องรักษ์สู้ๆ ช่วยคุณชายหาคนร้ายให้ได้นะครับ เชียร์อยู่ห่างนะครับผม o13
-
น้องรักษ์ เข้ากับคนง่ายดีจัง มีปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้างได้ดีเยี่ยมเลย
ตัวละครใหม่ น่าสนใจจริง ๆ พี่ทิม ดูเป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ แต่เก่งเอาเรื่องทีเดียว
พูดคุยกับน้องรักษ์ไปนิดหน่อย สามารถเอาคำพูดน้องรักษ์มาใช้ประโยชน์ได้แล้ว
แต่ก็แสดงว่า พี่ทิม ก็ต้องยอมรับในความคิดของน้องรักษ์มากเลยนะเนี่ย
อ่านไปนี่ ลุ้นไปด้วย ตอนทุกคนช่วยกันเกลี้ยกล่อมคุณดุจดาว
สุดท้าย มาลงตัวที่คอนเซปต์น้ำเน่าของน้องรักษ์ ที่ถูกเมินซะงั้น 555
แต่ก็ชอบตอนคุณชายเสนอเรื่อง นำเงินส่วนหนึ่งไปบริจาคนะ
แบบ คิดได้รวดเร็วมาก ตรงคอนเซปต์แถมช่วยกระตุ้นยอดขายดีแน่ ๆ
ว่าแต่ เบื้องลึกเบื้องหลังคุณชาย กับ ATM เกี่ยวข้องกันยังไงน่ะ
ทำไมคุณเฮงถึงสงสัยคุณชายขนาดนั้น หรือว่า ATM นี่ จะเป็นของคุณพ่อคุณชาย
มีศัตรูอยู่ใกล้ตัว แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร ต้องทำงานร่วมกัน ไม่รู้จะโดนลอบทำร้ายเมื่อไหร่
น่าเห็นใจคุณชาย โชคดี ทีได้มาเจอคนดี ๆ เก่ง ๆ อย่างน้องรักษ์นะ
ระหว่างสองเดือนนี่ คงมีงานเข้าน้องรักษ์ได้ไม่เว้นแต่ละวันแน่ ๆ
เอาใจช่วยน้องรักษ์กับคุณชายจ้า ชอบเรื่องนี้จริงจังมากกก
ปล. เจอจุดผิดนิดหน่อยน่ะค่ะ ตรง โฆษณาที่มีปัญญา ต้องเป็น โฆษณาที่มีปัญหา สินะคะ ^^
-
นานแค่ไหนก็จะรอค่าา
ดูมีเรื่องราวเบื้องลึกเบื้องหลังเยอะแยะเลยนะคะเนี่ย
-
:mc4: ตามอ่านทันแล้วววววว แต่พี่พลอยไม่อยู่ 1 อาทิตย์.. o22
จริงๆก็สงสัยเฮียเฮงอยู่นิดๆนะ แต่ไม่รู้สิ...ลึกๆรู้สึกว่าคนอย่างเฮงถึงจะหมันไส้คุณชายยังไง ก็ไม่น่าจะทำเรื่องแบบนี้ ประมาณว่าถึงเฮงจะหมันใส้แต่ก็ยังนับถือความสามารถคุณชาย(ซึนเดเระ) ดังนั้นก็เลยเชื่อว่าเฮงไม่น่าใช่คนร้าย
อืม...ขอปักหมุดสงสัยพี่พิมไว้ก่อนแล้วกัน :katai5: โบราณท่านว่า "อย่าไว้ใจสตรี" 555555
-
ลุงกินเด็กซินะ ฮ่าๆๆๆ
-
อะหืมมม (-.,-)
สนุกกกก แต่ใครเล่าที่เป็นคนหักหลังคุณชาย
รอค่ะรอ
-
:hao5: ฟฟฟฟฟ ว่าแล้วไงต้องมีคนเชียร์ให้ลุงกินเด็กเยอะแน่ๆ แต่เรามโนไปแล้วว่าลุงเคะอ่ะ :sad4: ยังไงก็ตาม รอตอนใหม่อัพ!! เยสสส :katai4: :katai5:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
ลุงกินเด็ก !!!!!!
เด็กมี 'สตอรี่' เลยน่ากินนนนน
-
:hao7: :hao7: อร๊ายยยยย ้ราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง๊ ดีนะเห็นจากทวิตเตอร์ของน้องอิงคก์ทำให้เรารู้ว่าคุณพลอยมีนิยายใหม่กำลังคิดถึงอยู่เลยแถมเป็นเรื่องเกี่ยวกับคนทำโฆษณาอีกอาชีพในฝันเราเลย รอติดตามชมนะคะ และยินดีต้อนรับการกลับมาค่า
-
ตามอ่านมาได้ 3 ครึ่ง >_< บอกได้คำเดียวว่า "คุณภาพดีไม่มีตก" จริงๆ นะคะ
ทำไมเป็นคนที่เขียนฟิค(นิยาย) ได้น่าอ่านอย่างนี้ ภาษาที่ใช้ บรรยายโวหาร ฯลฯ ดีอ่ะ
ชอบสไตล์การเขียนเรื่องของไรเตอร์เสมอเลยนะคะ "เป็นกำลังใจให้ค่ะ"
กำลังจะอ่านตอนต่อไป
-
เค้าว่า งานนี้ ลุงกินเด็กนะไรเตอร์ขาา ฮ่าๆๆๆ
โอ๊ยย แบบตอนนี้นะ ในหัวนะคะ มโนภาพของคุณชายอ่ะ เป็นนายแบบสิงคโปร์ที่เล่นเป็นพระรองซิทคอมช่อง True4Uอ่ะ เรื่องรับแซ่บมายบอส อะไรสักอย่างนึงอ่ะค่ะ (ขอหนูมโนคุณชายเป็นคนนั้้นนะคะ)
ตามติดชิดขอบทวิตเตอร์ของไรเตอร์แล้วค่ะงานนี้ จริงๆ แล้วแอบเห็นและแอบกดเฟบไว้สักพักหนึ่งแล้วในทวิต แต่ยังไม่มีโอกาสได้เข้ามาอ่านเลยจนถึงวันนี้ที่เวลาและโอกาสอำนวยให้แบบสุดๆ
และมันก็ทำให้หนูรู้ว่า "หนูติดฟิคเรื่องนี้อีกแล้วค่ะ"
ไรเตอร์ใส่ยาอะไรลงไปเวลาพิมพ์ฟิคป่ะคะ? มันอ่านแล้วรู้สึกเหมือนเสพติดมาก ฮ่าๆๆๆ
ชอบค่ะ รักในผลงานของไรเตอร์เสมอๆ เป็นกำลังใจให้นะ >_<
-
ปกติเรา #ทีมเด็กกินลุง นะคะ แต่เรื่องนี้ต้องยอมคุณชายเค้าจริงๆ
หนูรักษ์......ปล่อยลุงเค้า 'กิน' ไปเถอะนะลูก!!!
-
ช่วงเวลาสองเดือนกับการจีบให้ติด(ไม่ใช่ละ)
-
หักเหลี่ยมธุรกิจกันแบบนี้ชอบๆ รักษ์นี่เป็ฯคนดีจริงๆ ติดกับคุณชายตลอด
-
ดูเหมือนจะมีอะไรๆใให้คนอ่านอย่างเราๆค้นหาอีกเยอะเลยแฮะเรื่องนี้
คุณชายก็ยังเป็นคุณชายที่สรรหาเหตุผลมาพูดโน้มน้าวใจเด็กน้อยได้เสมอๆ
-
เข้ามาดิ้น มาดัน :ling1:
-
【*...สุดที่รักษ์...*】
บทที่ 06 : ทุกหยดซ่า
....บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ข้าวสาร โจ๊กคัพ ปลากระป๋อง หอยลายทอดกระป๋อง
ถ้ามองผ่าน ๆ หลายคนคงนึกว่า นี่เป็นของยังชีพเอาไปบริจาคช่วยเหลือผู้ประสบภัยน้ำท่วมที่ไหน แต่สำหรับพนักงานแคชเชียร์อย่างนายอนุรักษ์ เห็นปราดเดียวก็วิเคราะห์ได้ทันทีว่าสิ่งเหล่านี้คืออาหารสำคัญของเหล่าบรรดา 'เด็กหอ'
...ไม่ใช่ว่าอนุรักษ์มีจิตสัมผัสรู้ลึกซึ้งรวดเร็วขนาดนั้น แต่ส่วนหนึ่งเพราะคนซื้อเป็นกลุ่มผู้หญิงสามสี่คนวัยนักศึกษาไล่เลี่ยกับเขา ซึ่งน่าจะเป็นรูมเมทกัน เดาจากการที่พอบอกยอดเงินสินค้าทั้งหมด ทุกคนก็นับนิ้วบวกลบคูณหารไล่เก็บเงินมารวมให้ลงตัว แล้วส่งแบงค์กับเหรียญเป็นยอดพอดีเป๊ะมาให้ แต่ระหว่างที่เขากำลังกดสลิปใบเสร็จ หนึ่งในนั้นกลับเอ่ยรั้ง
"อ่ะ เดี๋ยว ๆ เพิ่มนี่อีกอันด้วยค่ะ"
ลิปสติกแท่งสีชมพูถูกวางบนสายพานแคชเชียร์ พาให้เพื่อนสาวพูดล้อ
"ต๊ายยแม่คุณ! เงินไม่พอกิน ยังจะห่วงสวยอีกนะยะ"
"ก็ปากฉันแห้งพอดีอ่ะ แล้วแกดูสิลิปแท่งละยี่สิบเก้าบาท ถูกจะตาย แถมซื้อไปเหมือนทำบุญด้วย เผื่อตายไปชาติหน้าฉันจะได้มีปากฉ่ำ ๆ เหมือนแอนเจลิน่า โจลี่ มีสามีหล่อแบบแบรด พิตต์"
"กล้าพูดนะแก ไหนเอามาดูบ้างดิ อุ๊ย...ลิปแบบเปลี่ยนสีด้วยเหรอ มีตั้งหลายสี สีนี่สวยป่ะแก..."
ทุกคนหันไปรุมชั้นวางของตั้งอยู่ใกล้ ๆ เคาท์เตอร์แคชเชียร์ ซึ่งเป็นกลยุทธ์ุดักลูกค้าด่านสุดท้ายระหว่างรอเข้าคิวคิดเงิน บนชั้นนั้นจึงมีของจำพวกลูกอม หมากฝรั่ง ถ่านไฟฉาย ...รวมไปถึง 'ลิปสติก Baby Kiss' สินค้าตัวใหม่ล่าสุดที่อนุรักษ์เพิ่งนำของจากสโตร์ไปเรียงเมื่อวาน พร้อมด้วยแผ่นป้ายโฆษณา
ลิปบัตเตอร์ Baby Kiss หนึ่งแท่ง คือหนึ่งการเติมเต็มรอยยิ้มของผู้พิการปากแหว่งเพดานโหว่
...เพราะความสวยแท้จริง ไม่ได้เห็นแค่ด้วยตา แต่รับรู้ได้ด้วยใจ...
เป็นข้อความเชิญชวนเจือด้วยกลิ่นอายของความเมตตาโอบอ้อมอารี แต่ใครจะรู้เบื้องหลังของคอนเซปต์โฆษณาตัวนี้ผ่านการฟาดฟันมาอย่างดุเดือดเลือดพล่านขนาดไหน
บางคนอาจสงสัยว่ากับไอ้แค่ลิปสติก ทำไมต้องวางแผนคิดคอนเซปต์ใหญ่โตให้วุ่นวายด้วย อนุรักษ์ก็เคยตั้งคำถามเช่นเดียวกัน หากพอพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว เขาถึงเข้าใจ
ลิปมันที่ผลิตออกมาวางจำหน่ายในท้องตลาดนั้นมีหลากหลายแบรนด์ และทุกยี่ห้ออาจให้ผลลัพธ์ในด้านความนุ่มชุ่มชื้นกับริมฝีปากเหมือน ๆ กันไปหมด ...เมื่อตัวเลือกมากเช่นนี้ ความต้องการให้ลูกค้าเจาะจงซื้อผลิตภัณฑ์เฉพาะของบริษัทตนเอง จึงจำต้องมีการใส่ 'คอนเซปต์' ...เปรียบไปก็คล้ายการสวมเสื้อผ้าให้กับผลิตภัณฑ์ ยิ่งเสื้อผ้าที่ใส่สวยเท่าไรก็จะยิ่งช่วยทำให้ Baby Kiss โดดเด่น แตกต่าง เป็นที่จดจำมากกว่ายี่ห้ออื่น
...นี่คือเวทย์มนตร์ของการตลาดและโฆษณา
และวันนี้อนุรักษ์ก็ค้นพบผู้โดนร่ายมนตร์ใส่อีกสี่ราย เมื่อลิปสติกสี่แท่งถูกวางบนสายพานเลื่อน เขาหยิบของขึ้นมาแสกนบาร์โค้ดเงียบ ๆ ตามหน้าที่แคชเชียร์ ตรงข้ามกับความรู้สึกตื่นเต้นดีใจลึก ๆ ข้างใน จนแทบกลั้นยิ้มไม่ไหว
...ก็จะว่าไป เขาก็ถือเป็นส่วนหนึ่งที่ร่วมเสกคาถาสร้างโฆษณานี้อ้อม ๆ เหมือนกัน
ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์หลังเหตุการณ์ในบริษัทเอเจนซี่ไทเกอร์ ถึงตัวเขาจะไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไร หากก็ไม่สามารถห้ามความอยากรู้อยากเห็นในชะตากรรมของลิปสติก พอว่าง ๆ เลยมักเผลอเปิดวิทยุหมุนหาคลื่นสปอดโฆษณาฟัง แต่กลับไม่มีโฆษณาลิปสติกหลุดเข้าหู พาลให้นึกว่าคอนเซปต์นี้ล่มไปแล้ว
กระทั่งเมื่อวานที่เขาช่วยจัดเรียงสต็อกสินค้า เขาจึงพบกล่องสินค้าของ Baby Kiss ที่มีการรีแพ็คเก็ตใหม่ โดยนำสติกเกอร์ข้อความจากคอนเซปต์นี้ใส่แปะเพิ่ม ซ้ำพี่ตายังบอกให้เขานำป้ายโฆษณาสั่งทำพิเศษมาติดไว้ตรงชั้นวางผลิตภัณฑ์ให้ลูกค้าเห็นชัด ๆ อีก
...นั่นแหละ อนุรักษ์ถึงเพิ่งรู้...ไม่ใช่แค่สปอดวิทยุ แต่คอนเซปต์ 'ความสวยแท้จริงอยู่ที่ใจ' ได้ขยายกลายเป็นแคมเปญชูโรงหลักของ Baby Kiss ไปแล้ว
แม้คุณทิมจะนำคำพูดเขาไปใช้แบบจับพลัดจับผลู แต่พอได้เห็นไอเดียของตัวเองเป็นรูปร่างก็ทำเอาอดยิ้มปลื้มไม่ได้
...แล้วคนที่ทำโฆษณาบ่อย ๆ จะรู้สึกแบบนี้เหมือนกันมั้ย?
ใบหน้าเฉยชาไม่ยินดียินร้ายของคุณชายแทรกผ่านเข้ามาในความคิด ...ไม่ต้องเสียเวลาวิเคราะห์ก็รู้ รายนั้นต่อให้โดนชมมากแค่ไหนก็คงหน้าแข็งเป็นรูปปั้น จะให้ส่งยิ้มออกมาน่ะเหรอ รอให้หิมะตกในประเทศไทยคงง่ายกว่า ...เสียดายหน้าตาดีขนาดนั้น ถ้าขยันยิ้มสักหน่อยสาว ๆ คงพากันเข้าคิวเป็นทิวแถว ผิดกับเขากว่าจะหาแฟนได้สักคนแสนลำบากยากเย็น เลยยังครองความโสดจนป่านนี้ ทั้ง ๆ ที่ อยากตะโกนบอกฟ้าเหลือเกินว่า
...'ความหล่อแท้จริง มันก็อยู่ที่ใจ' เหมือนกันนะเว้ย!
ปึก!
เสียงตะกร้าวางของบนเคาท์เตอร์แคชเชียร์หยุดอาการตัดพ้อ อนุรักษ์รีบหันไปมุ่งมั่นบริการลูกค้ารายใหม่ พนมมือไหว้อ่อนน้อมตามขนบธรรมเนียมไทย ส่งยิ้มต้อนรับ โดยพยายามใส่หัวใจหล่อ ๆ ลงไปเต็มร้อย
"เจคิงซ์ซูเปอร์ สวัสดีครับ"
ก่อนจะเหลือบมองของภายในตระกร้าสีฟ้า ซึ่งเต็มไปด้วยผงปรุงรสน้ำซุป สำเร็จทั้งแบบซองและแบบก้อน เดาจากปริมาณก็เผลอวิเคราะห์ลูกค้าตามนิสัย ...ถ้าไม่เปิดร้านขายอาหาร ก็ต้องขายก๋วยเตี๋ยวแน่ ๆ แต่คนกินคงซดไปผมร่วงไป เพราะพี่ท่านเล่นใส่ชูรสเยอะขนาดนี้ ...เอ้ยย เกือบลืม วิจารณ์มากไม่ได้ ต้องใจหล่อไว้ก่อน
เขาจึงรีบเปลี่ยนไปถามด้วยความสุภาพ
"ไม่ทราบว่ามีบัตรสมาชิกมั้ยครับ"
"ไม่มีครับ"
น้ำเสียงราบเรียบแสนคุ้นหู อนุรักษ์คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญ แต่เมื่อเห็นเสื้อสูทเนื้อดี ใบหน้าหล่อคม ผมหวีเสยจัดทรงเนี้ยบ และนัยน์ตาเรียวโศกไม่แสดงความรู้สึก องค์รวมทั้งหมดประกอบออกมาได้เป็นคนเดียว
"คุณชายมาทำอะไรที่นี่ครับ!"
โพล่งออกไปอย่างตระหนก แววตานิ่งเฉยของคุณชายจึงเริ่มแสดงความรู้สึกนิด ๆ แปลความหมายออกมาว่า เขาช่างถามอะไรแสนโง่เง่า
"ซื้อของ"
...ถูกครับ มาซูเปอร์ก็ต้องมาซื้อของ แต่ไอ้ที่เขาอยากรู้คือ ทำไมคนอย่างคุณชายถึงได้ออกมาซื้อของตอนสองทุ่มกว่าด้วยชุดสูทเต็มยศ และที่สำคัญสินค้าในตระกร้ามันก็ไม่ได้เข้ากับบุคลิกคนซื้อจนเขาวิเคราะห์เดาผิดไปคนละทิศ
"คุณจะซื้อพวกนี้ไปทำไมตั้งเยอะแยะครับ"
ปกติเจคิงส์ซูเปอร์มีนโยบายสอนให้พนักงานแคชเชียร์ทำงานเหมือนหุ่นยนต์ ...ไม่ใช่ในแง่ไม่ดี แต่หมายถึง ...ไม่ว่าลูกค้าจะหยิบจับซื้ออะไรก็ห้ามแสดงอาการออกมาให้เห็น เพื่อไม่ให้ลูกค้าเกิดอาการเคอะเขินหรือกระอักกระอวนใจ ...ผู้ชายซื้อผ้าอนามัย ...ผู้หญิงซื้อถุงยาง อนุรักษ์ก็ทำหน้าที่คิดเงินหยิบใส่ถุงเป็นเรื่องปกติ แม้จะแอบวิเคราะห์นิสัยคนซื้อเล่น ๆ แต่เขาไม่เสียมารยาทสอดรู้สอดเห็นจุดประสงค์ในการซื้อของของลูกค้า
แต่ครั้งนี้คงต้องขอแหกกฏ เพราะความสงสัยมันท่วมท้น แต่คำตอบที่ได้รับดันเรียบง่ายกว่าที่คิด
"ฉันต้องทำปรินท์แอดผงซุปต้มยำ"
เกือบลืมไป...คนที่จะซื้อของในตระกร้านี้ได้ นอกจากพ่อครัว ก็คงมีแต่เป็นนักครีเอทีฟโฆษณาที่ต้อง 'รู้ลึก รู้ละเอียด ทดลองใช้จริง' เท่านั้น คุณชายจึงลงทุนมาซื้อสินค้าเพื่อทดสอบผลิตภัณฑ์ด้วยตนเอง ซึ่งเขาคงไม่แปลกใจเท่าไรถ้ามีแค่ผงซุปต้มยำเพียงอย่างเดียว
"ทำโฆษณาผงซุปต้มยำ แล้วซุปก้อนแกงกะหรี่เกี่ยวอะไรด้วยล่ะครับ"
อนุรักษ์หยิบเครื่องปรุงสัญชาติญี่ปุ่นออกมาจากกองผงซุปนับสิบ ทั้งผงซุปกระดูกหมู ซุปก้อนไก่ ผงปรุงต้มแซ่บ ต้มข่า สารพัดยี่ห้อ แตกต่างกันทุกรส แต่คุณชายทำให้มันเกี่ยวโยงกันได้ด้วยประเด็นสำคัญ
"ฉันต้องเข้าใจในผลิตภัณฑ์ถ่องแท้ เพื่อเอามาเปรียบเทียบ ถึงจะทำโฆษณาออกมาได้ดี"
เป็นคำอธิบายที่แสนทุ่มเทให้กับงาน จนน่าเรียกร้องให้เอเจนซี่ไทเกอร์มอบโล่ตำแหน่งพนักงานดีเด่นประจำทศวรรษให้
"แต่กินเยอะขนาดนี้จะไม่เป็นไรเหรอครับ"
ถามเพราะรู้ว่าส่วนประกอบของพวกซุปก้อนปรุงสำเร็จล้วนใส่ผงชูรสลงไปทั้งนั้น ทานมาก ๆ ก็เป็นอันตรายกับร่างกายของตัวเอง ถ้าคุณชายห่วงสุขภาพสักนิดคงเข้าใจ ทว่านอกจากจะไม่สน ยังย้อนความกลับ
"อาหารทุกวันนี้ที่เธอกินก็ใส่ของพวกนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ"
อนุรักษ์คิ้วกระตุก นึกถึงสินค้าของกลุ่มเด็กหอรายล่าสุด ...บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป โจ๊กคัพ ปลากระป๋อง ...จริงอยู่ว่าเขาพึ่งพาพวกมันบ่อย ๆ โดยเฉพาะช่วงใกล้สิ้นเดือน เพราะไม่มีปัญญาไปหาซื้อพวกผักปลาออร์แกนิคสดจากธรรมชาติ กระนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่มีสิทธิเลือก
"ผมไม่ได้กินแต่ของสำเร็จรูปอย่างเดียวนะครับ ถึงงบจะน้อย ผมก็ยังเลือกของมีประโยชน์ แต่ถ้าคุณอยากกินทั้งหมดนี้แล้วเป็นไตวายก็เชิญเลยครับ"
โต้กลับไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด คุณชายขยับปากคล้ายจะตอบอะไรบางอย่าง แต่กลายเป็นเสียงหนึ่งดังขึ้นแทน
"อะแฮ่ม!"
เสียงกระแอมไอจากด้านหลังแบบนี้ พนักงานในเจคิงซ์ซูเปอร์คุ้นเคยเป็นอย่างดี โดยเฉพาะอนุรักษ์ที่โดนเดจาวูมาแล้วสองรอบ
"น้องรักษ์ไปแช่งลูกค้าแบบนั้นได้ยังไงคะ พี่เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าถ้าลูกค้าคอมเพลนมาจะเกิดอะไรขึ้น"
พี่ตา ผู้จัดการซูเปอร์เอ่ยเตือนด้วยใบหน้านุ่มนวลใจดีของผู้หญิงวัยห้าสิบ แต่ด้านหลังดันเป็นภาพลวงตาของคุณครูถือไม้เรียว พร้อมลงโทษเด็กเกเรออกนอกลู่นอกทาง พาให้คนแหกกฏเสียวหลังวาบ รีบก้มศีรษะขอขมาต่อผู้มีอุปการคุณทันที
"ต้องขอประทานโทษด้วยครับที่พูดจาลามปามไม่สุภาพ"
"ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือ"
น้ำเสียงราบเรียบยังคงเป็นเช่นเดิม แต่ที่เพิ่มเติม...คือการยกมุมปากเป็นรอยยิ้มน้อย ๆ คล้ายกำลังขำ
อนุรักษ์เห็นมันเพียงแค่เสี้ยววินาทีเมื่อเงยหน้าขึ้นมา แทบไม่แน่ใจจนนึกว่าตาฝาดไปเอง หากก็ต้องเลิกสงสัย เพราะถูกพี่ตาเร่ง
"รีบคิดเงินสิจ๊ะน้องรักษ์ อย่าให้ลูกค้ารอนาน"
พนักงานแคชเชียร์จึงกลับไปทำหน้าที่สแกนบาร์โค้ทสินค้าอย่างไว แจ้งยอดบิล พร้อมรับธนบัตรสีเทาจากคุณชาย และทอนเงินโดยไม่มีการผิดพลาด
"ขอบคุณที่ใช้บริการ โอกาสหน้าเชิญที่เจคิงส์ซูเปอร์ใหม่นะครับ"
พวกเขาสองคนกลับไปอยู่ในสถานะผู้ให้กับผู้ใช้บริการเหมือนเดิม คุณชายหิ้วถุงซูเปอร์มาร์เก็ตเดินจากไป ส่วนอนุรักษ์ก็ต้องต้อนรับลูกค้ารายใหม่ที่เข้ามาพอดี
ทว่า...บางสิ่งยังคงติดอยู่ในใจของใครบางคนไม่หาย
สงสัยวันนี้หิมะคงตกในประเทศไทยแน่ ๆ เพราะแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ใบหน้านิ่งเฉยนั้นแปรเปลี่ยน อนุรักษ์ก็รู้ซึ้งปนความเจ็บใจหน่อย ๆ ว่า...
...เขาไม่อาจงัดเอาความหล่อที่แท้จริงจากข้างใน มาสู้กับรอยยิ้มเดียวของคุณชายได้เลย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หิมะไม่ตก แต่ฝนดันตก
อนุรักษ์เลิกงานตอนใกล้ห้าทุ่มในสภาพเอวแทบเคล็ด เพราะโดนพี่ตาเรียกใช้ให้ไปยกลังสินค้าหนัก ๆ ประเภทผงซักฟอกสูตรห้ากิโล กระสอบข้าวสารหอมมะลิ แกลลอนน้ำยาถูพื้นขนาดสามลิตร มาจัดเรียงเข้าชั้น ถือเป็นการทำโทษที่แสดงกิริยาไม่สุภาพต่อหน้าลูกค้า
นึกเคืองตัวต้นเหตุที่ทำให้ต้องมาเจอเรื่องวุ่นวาย แต่จะโทษว่าอากาศเปลี่ยนเพราะอิทธิพลของคุณชายก็คงไม่ถูก
หมดช่วงหน้าร้อน เริ่มมีคำเตือนเรื่องมรสุมได้ยินบ้าง แต่ทำไมไม่รอให้เขากลับบ้านก่อนค่อยตก ลงเม็ดหนักเหมือนฟ้ารั่วขนาดนี้ จะรอฝนซาก็ไม่ได้เพราะกลัวรถเมล์หมด เขาตัดสินใจลัดเลาะตามมุมหลังคาไปยังป้ายรถเมล์ตรงหน้าซูเปอร์ กระนั้นก็ยังแอบโดนฝนจนหายใจฟึดฟัดหน่อย ๆ เป็นธรรมดาเวลาร่างกายเขาเจออากาศเปลี่ยน ภาวนาให้รถเมล์มาเร็ว ๆ จะได้รีบกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อไม่ให้เป็นหวัด
ตี๊ด ติ๊ด!
โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นเบา ๆ เป็นเสียงข้อความเข้า อนุรักษ์รีบหยิบขึ้นมากดเปิดอ่าน สัญญาณจากสองเครือข่ายซึ่งอยู่ในเครื่อง ทำให้ทราบได้ว่า SMS นี้ถูกส่งมาจากซิมไหน นับจากคราวที่เขารับฝากซิมเอาไว้จากคุณชาย ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอีกเลยเป็นอาทิตย์ จวบจนกระทั่งวันนี้...
อนุรักษ์ปฏิบัติตามเงื่อนไขข้อตกลง ด้วยการกดโทรหาคุณชาย และพอปลายสายรับ เขาก็แจ้งเรื่องทันที
"มีข้อความกดถอนเงินจำนวนสามหมื่นบาท เวลาสี่ทุ่มห้าสิบสามครับ"
"งั้นรึ เข้าใจแล้ว"
เพราะไม่เห็นหน้า จึงไม่อาจเดาได้ว่าคุณชายจะกระตือรือร้นกับข่าวนี้รึเปล่า ครั้นจะเอ่ยปากถามซ่อกแซกเรื่องคุณชายสืบหาสปายของ ATM ไปถึงไหนแล้วก็ไม่กล้า เพราะเพิ่งโดนบทลงโทษฐานสอดรู้สอดเห็นจากพี่ตาไปหมาด ๆ ในเมื่อหมดธุระ เขาเลยเลือกขอวางสาย
"ถ้างั้น แค่นี้นะครับ สวัส..."
แต่ยังไม่ทันจะจบประโยค รถแท็กซี่คันหนึ่งก็แล่นโฉบเข้ามาอย่างเร็ว พาให้น้ำซึ่งเอ่อท่วมถนนเพราะฝนตกกระเซ็นขึ้นมาถึงขอบฟุตบาท ทำเอาเขากระโดดหลบเกือบไม่ทัน
"เฮ้ยย! ขับดี ๆ สิพี่!"
แท็กซี่ตีนผีซิ่งดริฟห่างไปไกล คงไม่มีทางได้ยินเสียงสบถด่า แต่คนในโทรศัพท์ที่เขาถืออยู่กลับได้ยินชัดเจน
"ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน"
"อ้อ...ผมเพิ่งเลิกงาน กำลังรอรถเมล์อยู่ตรงหน้าซูเปอร์ครับ เมื่อกี๊มีแท็กซี่ขับซิ่งด้วย ฝนกำลังตก ถนนลื่น ไม่ระวังไปชนใครขึ้นมาจะทำยังไง"
ด้วยความที่เสียพ่อแม่ด้วยอุบัติเหตุทำให้เขาอ่อนไหวเป็นพิเศษกับเรื่องการใช้รถใช้ถนน ที่บ่นไปก็หวังว่าคุณชายจะเห็นพ้อง ทว่าอีกฝ่ายกลับเอ่ยในสิ่งที่เขาไม่คาดคิด
"เธออย่าเพิ่งกลับ เดี๋ยวฉันจะไปหา"
"คุณจะมาทำไมครับ" ขมวดคิ้วงง ดึกดื่นใกล้ห้าทุ่มเขาเองก็อยากกลับหอไปนอนพัก แต่คุณชายดันอ้างเหตุผล
"ฉันอยากจะเช็คข้อความ"
"เดี๋ยวผมส่งซ้ำไปให้คุณก็ได้"
ระบบโทรศัพท์ยุคนี้พัฒนาแล้ว จะก็อปปี้ข้อความกดแค่ปุ่มเดียวก็ส่งไปได้ ไม่จำเป็นต้องเสียเวลามาดูให้เห็นกับตาจากเครื่องของเขา หากใครบางคนเลือกเมินทำเรื่องง่ายให้กลายเป็นยาก
"รออยู่ตรงนั้น"
คุณชายออกคำสั่ง แล้วตัดสายทิ้ง ถือเป็นการบังคับอ้อม ๆ และอนุรักษ์รู้ดีว่าเปล่าประโยชน์ที่จะเถียง เขาจึงจำต้องปล่อยให้รถเมล์สายที่รอ ซึ่งหยุดจอดเทียบป้ายเมื่อครู่แล่นผ่านไปต่อหน้า
...ไม่เกินสิบห้านาที ฝนเริ่มซาลงไปเล็กน้อย รถญี่ปุ่นสีดำคันเล็กก็เคลื่อนมาหยุดใกล้ ๆ เขาเปิดประตูขึ้นไปนั่ง โดยไม่ต้องให้คนขับลดกระจกมาสั่งซ้ำสอง
คุณชายยังใส่สูทเต็มยศเหมือนที่เขาเห็นในซูเปอร์ คล้ายเจ้าตัวยังไม่ได้กลับบ้าน แน่นอนเขาไม่แปลกใจเลยสักนิด ต่อให้อยู่บริษัทดึก ๆ หรืออยู่ที่คอนโดคุณชายก็ยังหอบงานไปทำอยู่ดี ทีแรกเขานึกว่าคุณชายจะขับต่อไปเรื่อย ๆ แต่รถวิ่งต่อไปไม่ไกล คุณชายก็เปิดไฟเลี้ยวจอดแนบ แล้วหันมาหาผู้โดยสาร
"ขอโทรศัพท์ของเธอหน่อย"
อนุรักษ์จึงส่งมือถือเครื่องเก่าโทรมของตัวเองไปให้ คุณชายรับไปเปิดอ่านข้อความ แววตาเคร่งเครียดตั้งใจพิจารณาไม่ได้ทิ้งขว้างส่ง ๆ เช่นเดียวกับคราวที่แล้ว
เขาไม่ห้ามหรอก ถ้าคุณชายอยากจะจ้องโทรศัพท์ให้ข้อความมันซึมลงไปถึงแก่นสมอง แต่จะขอบคุณมากถ้าทำอะไรสักอย่างกับอุณหภูมิในรถ คุณชายเล่นเปิดแอร์เย็นฉ่ำประหนึ่งสืบสายเลือดเดียวกับเอสกิโม คนใส่สูทสองชั้นอาจไม่หนาว แต่เขาที่มีเพียงเสื้อยูนิฟอร์มแคชเชียร์ซ้ำยังโดนฝนมาก่อน นั่งนาน ๆ ก็ชักจะเกิดอาการสั่น ๆ ครั่นจมูก
"ฮัชชิ่ว!"
สุดท้ายก็เผลอจาม โชคดีที่ไม่มีน้ำมูกไหลย้อยออกมาให้น่ารังเกียจ หากโชคร้ายที่ระบบหายใจของเขาสะดุดเปลี่ยนเป็นอาการสะอึกต่อเนื่องไม่หยุด
“ดื่มมั้ย”
คุณชายส่งแก้วกาแฟมาให้ด้วยความสงสารหรือรำคาญไม่อาจทราบ แต่อนุรักษ์ก็รีบรับน้ำใจ
"ขะ..อึก..ขอบคุณ..อึก..ครับ"
วิธีแก้สะอึกที่ได้ผลสำหรับเขาคือการกลั้นหายใจ แล้วดื่มน้ำตามลงไป เขาจึงเอามือบีบจมูก ก้มลงดูดน้ำผ่านหลอดรวดเดียว แต่ทันทีที่รสชาติผ่านลิ้น... คนดื่มก็แทบจะคายสวนของที่อยู่ในปากออกพรวด! ยังดีที่ยั้งไว้ได้จึงแค่สำลักไอค่อกแค่ก อาการสะอึกหายไปฉับพลัน ไม่ใช่เพราะการดื่มน้ำช่วย แต่เพราะความตกใจ
“นี่อะไรครับเนี่ย!”
อนุรักษ์มองแก้วกาแฟปิดฝาครอบทึบสีน้ำตาลในมือ แก้วแนวนี้มักจะใส่เครื่องดื่มจำพวกมอคค่า ลาเต้ คาปูชิโน่ แต่ของที่อยู่ด้านในไม่ได้ใกล้เคียง ซ้ำยังสยดสยองเมื่อคุณชายเฉลย
“ผงซุปรสต้มยำ เธอชิมแล้วไม่รู้หรือ สงสัยยี่ห้อนี้รสอ่อนเกินไป”
ถึงเขาจะเอามือบีบจมูกทำให้ไม่ได้กลิ่น ลิ้นก็ยังจำรสเปรี้ยว เค็ม หวาน เผ็ดได้ดี และปริมาณที่เพิ่งชิมก็เป็นอัตราส่วนที่ผสมมาไม่ใช่น้อย ๆ ด้วย
“รสอ่อนตรงไหน เข้มจนผมสำลักขนาดนี้ แล้วใครเขามาละลายน้ำดูดกินกันดื้อ ๆ มันต้องใส่เครื่องลงไปต้มด้วย"
“ถ้าใส่อย่างอื่นก็จะไม่รู้รสแท้จริงของซุปน่ะสิ”
“แต่มันจะไปอร่อยได้ยังไง”
“ถ้าเธอไม่ชอบรสนี้ ฉันมีรสอื่นอีก ชิมแล้วบอกฉันด้วยว่าเธอคิดยังไง”
คุณชายหันไปมองทางเบาะหลังของรถ ซึ่งมีแก้ว กระติกน้ำร้อน และถุงซูเปอร์มาร์เก็ตเจคิงส์ ภายในเต็มไปด้วยสารพัดผงซุปที่ดูเหมือนจะถูกแกะกินไปแล้วบางส่วน
...อัจฉริยะกับความบ้าห่างกันแค่เส้นบาง ๆ ...อนุรักษ์สงสัยว่า คุณชายคงข้ามขั้นไปอยู่อีกฝากเรียบร้อยแล้ว
ก็จะมีคนปกติธรรมดาที่ไหนชงน้ำซุปเหมือนชงกาแฟ แล้วพกติดตัวมาด้วย แถมยังสั่งให้เขาชิมอีก หรือความจริงที่เรียกเขามา จุดประสงค์ไม่ใช่เพราะอยากดูข้อความทางโทรศัพท์เพียงอย่างเดียว
“คุณจะใช้ผมเป็นหนูทดลองอีกแล้วเหรอครับ”
“ฉันแค่อยากได้ข้อมูลจากผู้บริโภคเพิ่ม”
คนโดนคาดคั้นหาข้ออ้างเดิม ๆ ฟังแล้วก็ต้องถอนหายใจ
...กี่ครั้งที่คุณชายชอบใช้วิธีบีบบังคับกันอ้อม ๆ ไอ้นิสัยเสีย ๆ ติดตัวทำนองนี้คงไม่มีทางแก้หาย ...เขาว่ากันว่าไม้อ่อนดัดง่ายไม้แก่ดัดยาก แต่ถ้าไม่ลองค่อย ๆ ดัดไม้แก่ที่แข็งแทบกลายเป็นหินของคุณชายดู สักวันคงถูกใครหมั่นไส้ถีบโครมให้หักพังลงมา
"ผมจะยอมช่วยก็ได้ครับ แต่คุณต้องพูดขอร้องผมดี ๆ ก่อน"
เขาลองยื่นเงื่อนไขโดยไม่ลืมดักคอนักโฆษณา "แล้วห้ามใช้วิธีโน้มน้าวด้วย ต้องพูดกันตรง ๆ"
แต่แทนทีจะรับฟังข้อเสนอ ดันถูกอีกฝ่ายพึมพำระอา
"...เล่นอะไรเป็นเด็ก"
โดนคนอายุมากกว่าบ่นใส่แบบนี้ ก็ขยำความหวังดีต่าง ๆ โยนทิ้งถังขยะได้เลย
"งั้นช่างเถอะ ถ้าเรื่องพื้นฐานเด็ก ๆ แค่นี้คุณยังทำไม่ได้ ผมขอโทรศัพท์คืนด้วยครับ"
อนุรักษ์ยื่นมือไปคว้าอุปกรณ์สื่อสารเครื่องเก่าของตนเอง แต่คุณชายรีบยกมันออกห่างไปยังอีกฝั่งของรถ
"เอาโทรศัพท์ผมคืนมา"
โวยวายใส่คนที่ชูมือขึ้นสูงเหมือนแกล้ง ...ตอนนี้ใครกันแน่ที่กำลังเล่นเป็นเด็ก นึกหงุดหงิดในใจว่า พลาดอีกแล้ว เขาไม่น่าปล่อยมือถือตัวเองไปให้ผู้ร้ายชอบจับตัวประกันนี่เลย
อนุรักษ์พยายามโน้มตัวไปใกล้อีกฝั่ง เขาไม่ใช่คนตัวเล็ก รถญี่ปุ่นแคบ ๆ เพียงแค่ขยับไม่กี่ครั้งก็แทบจะเอื้อมมือแตะกระจกฝากคนขับได้ ดังนั้นใช้เวลาไม่นาน ในที่สุดเขาจึงสามารถคว้าโทรศัพท์จากมือคุณชาย ซึ่งเจ้าตัวก็ยอมปล่อยแต่โดยดี หากสภาพองศาร่างกายเขาตอนนี้ แทบจะเบียดชิดกับคนในเสื้อสูท ใบหูอยู่ใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจ รวมทั้งน้ำเสียงราบเรียบแสนคุ้นเคยกระซิบเป็นถ้อยคำ
"...รักษ์ ฉันขอร้อง"
ตลอดมาพอได้ยินทำนองเสียงนี้ อนุรักษ์จะรู้สึกได้ว่ามวลอากาศรอบกายนั้นสั่นไหว นำพาคำพูดทุกพยางค์พุ่งปะทะใส่หู แต่เมื่อคุณชายกระซิบผ่านหูโดยตรงจริง ๆ แล้ว เขาจึงเพิ่งรู้...
...ไม่ใช่แค่อากาศโดยรอบสั่นสะท้อน หากมันคล้ายถูกดูดให้หายวับ กระทั่งเขาไม่สามารถหายใจ
"พอใจรึยัง"
อนุรักษ์ดึงสติกลับมาอีกครั้งหลังได้ยินคำถาม เขารีบขยับตัวออกห่างมานั่งฝั่งตนเองในท่าปกติ พลางพยกหัวเงอะ ๆ งะ ๆ
"อ่ะ...เออ...ครับ"
"งั้นลองชิมดูอีกที"
คุณชายยื่นแก้วบรรจุน้ำละลายผงปรุงรสต้มยำมาให้ แต่ไม่มีทางที่เขาจะรับยาพิษมาดื่มเป็นครั้งที่สอง
"ไม่ครับ" ปฎิเสธชัดเจนโต้ง ๆ จนคู่สัญญาต้องร้องเรียน
"แต่เธอบอกว่าจะช่วย"
"ผมไม่ได้จะช่วยชิม แต่ผมจะช่วยให้ข้อมูล"
"ข้อมูลแบบไหน"
อนุรักษ์ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะยกยิ้ม
"อย่างคุณชาย ผมจะจัดให้แบบซุปเปอร์สเปเชี่ยลเลยครับ"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
และตอนนี้ก็เฉลยไปอีกอย่างว่า รักษ์มีจุดอ่อนสะท้านทรวงอยู่ตรง 'หู' เป็นผู้ชายที่หวั่นไหวง่ายเป็นพิเศษกับหูตัวเองค่ะ ฉะนั้นคุณชายจะหลอกแตะอั๊งเด็กคราวหน้า ก็จำ ๆ เอาไว้ด้วยนะคะ ฮาาา :laugh3:
มีคำถามสงสัยว่า "ตกลงคุณชายชื่อจริงว่า 'ชาย' หรือ 'คุณชาย' กันแน่?" ...จริง ๆ ชื่อ 'ชาย' ค่ะ แต่ทุกคนพร้อมใจกันเรียกคุณชายหมด
ใครมีคำถามอะไรอีก ถามได้เลยนะคะ หรือสงสัยเนื้อเรื่องตรงไหน ถ้ามันไม่เกี่ยวกับการเฉลยปมก็จะพยายามบอกให้
บทนี้มาช้าไปหน่อย ขออภัยที่ให้รอ แต่ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
:mew1:
BitterSweet
-
คุณชายหวังดีจริงๆ ใช่ไหมคะเนี่ย ดูสินั่น~ น่าสงสารน้องรักษ์จริงๆ เลยเชียว เล่นซู้ดดน้ำในแก้วเข้าไปอึกใหญ่เสียขนาดนั้นน่ะ คงจะจี๊ดไปจนถึงก้านสมองเลยสินะค้าา :laugh: ..
-
โจทย์หินนะคราวนี้ ผงซุปต้มยำ
-
อยากให้คุณชายพูดข้างๆหูก็ไม่บอกนะน้องรักษ์ อิอิ :z1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เห็นคุณชายทุ่มเทให้กับงานขนาดนี้ก็อดสงสัยไม่ได้อะครับ
อย่างลิปสติกนี่คือทดลองด้วยการ(ให้รักษ์)ทา(แถมยังไปขโมยจูบเขาอีก) ซุปก้อนทดลองด้วยการชงดื่ม(ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง...) ถ้าเกิดมีบริษัท "ถุงยาง" มาขอให้ช่วยคิดโฆษณาให้นี่....คุณชายจะทดลองสินค้าด้วยวิธีไหนอะครับ
:hao6: :hao6:
-
:hao6: :hao7: :katai4:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
แค่อยากได้ข้อมูลจากผู้บริโภคเพิ่ม หรืออยากได้ข้อมูลอะไรกันแน่คะคุณชายขาาา (หลบแป๊ป ไม่อยากหาเรื่องคุณชายจริงจริ๊งงงงง) เป็นกำลังใจให้เสมอ รออนุกรักษ์ตอนต่อไป :katai3:
-
จะทำอะไรกัน คนอ่านลุ้น >.<
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ตอนนี้มาสั้นนิดเดียวเอง
ยังไม่หายคิดถึงเลยค่า
-
คุณชายอ้อนได้น่ารักมาก :-[
-
:ling1: :ling1:
-
โอ้ยๆๆๆ คุณลุงเอ้ยคุณชาย ใจเย็นๆนะคะ แล้วเขาจะปิ๊งปั๊งกันยังไงนะ :z1:
-
เราเป็นเด็กหอที่ซื้อของทุกอย่างเหมือนสี่คนนั้นเลย
555
สงสารรักษ์ดีมั้ยเนี่ย
โดนคุณชายต้อนทุกตอนเลย
แถมมีจุดอ่อนที่หูแบบนี้ มีเคลิ้มกันบ้างหละ
ผงต้มยำเรอะ ยากจัง รักษ์สู้ๆ
-
คุณชายเจอคนทดสอบสินค้าชั้นยอดแล้ว :katai2-1:
-
คนแก่แอบแต๊ะอั๊งเด็กสิน่ะ เนียนเลยน่ะคุณชาย
-
ชอบบบบ รอตอนต่อไปจ้าา
-
ขอชิดกว่านี้หน่อยได้ไหมจ้ะ ฮ่าๆ :hao7: :hao7:
-
น้องรักษ์นี่ไม่ต้องถึง 'มือ' คุณชายนะคะ แค่เสียงก็แพ้หมดตัวแล้วนะคะลูก
โถ่ :-[ :-[ :-[
-
โอ๊ยสองคนนี้555555
เล่นอะไรกันก็ไม่รู้
-
หืมมมม
ให้ข้อมูลแบบไหนกัน
:mew4:
-
สนุกดีค่ะ
-
เอามาดื่มแบบนั้นมันไม่อร่อยนะคะคุณชายขา T___T
-
รักษ์จะทำอะไรรรร รอค่ะรอ 555555556
-
คุณชายเป็นคนที่
รับมือได้ไม่ง่าย
เลยเน๊าะรักษ์เน๊าะ
คุณชายยัง ร้ายแบบเงียบๆ อยู่คงทน
-
รักษ์จะจัดปาร์ตี้ซุปก้อนกันเลยใช่มั้ย ^^
-
คือ อยากถามว่าตอนต่อไปอยู่ที่ไหนค่ะ แค่นี้จริงๆ :hao7: :hao7:
-
รักษ์จะทำอะไรน้า...
ไม่รู้ทำไมเวลาอ่านรู้สึกเหมือนว่า รักษ์เป็นตัวนำโชคของคุณชายเลยอ่ะ คือ คุณชายชอบขอความเห็นจากรักษ์...
อย่างงี้จีบมาทำงานด้วยเลยดีมั้ย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
คุณชายแมร่งร้ายยยยยย
-
ข้อมูลของรักษ์จะเชิงลึกขนาดไหนเนี่ย หึๆๆ
-
งานคราวหน้าคุณชายคงไม่ไปรับพวกงานโฆษณาสารหล่อลื่นหรือทายาริดซี่หรอกนะ แบบนั้นไม่รู้จะทดลองสินค้ากับตัวเองหรือจะไปทดลองกับขายที่นั่งอยู่ข้างๆแทนล่ะเนี่ย
-
กลายเป็นผู้ช่วยคนสำคัญซะแล้ว
-
รู้สึกรักษ์จะแพ้ทางคุณชายจริงๆ
น่ารักมากๆเลยน้าาาคู่นี้
:mew1:
-
อย่าลืมแบ่งเปอร์เซ็นต์ให้น้องนะคะ ใช้งานอีกแล้ว ชวนน้องไปทำงานด้วยดิ น้องเก่งนะ
คุณชายนี่ดื้อจัง ร้ายด้วย ทำมาเสียงแผ่วกีะซิบข้างหู จริ๊สสสส์ ร้ายๆๆ
แต่น้องรักษ์อ่ะใจดี ยอมตลอดล่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:laugh:
-
รอตอนต่อไปค่าาาา
-
เห็นด้วยกับน้องนะ คุณชายเนี่ยเกินไปจริงๆ :mew5:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ซดต้มยำรอด้วยใจระทึก
-
เมื้อไหร่จะจู๋จี๋ดู๋ดี๋กันสักที 555555
-
คุณชายแค่อยากดูข้อความจริงๆเหรอ ไม่ได้ห่วงใครใช่มั้ยน้อ
ยังคงสงสัยคนในโทรศัพท์คุณชายคือใคร
เพื่อน พี่น้อง หรือแฟนนนน? อันสุดท้ายไม่น่าใช่
-
เริ่มใกล้ชิดกันแล้ว
:katai2-1:
-
เจ้าเลห์มากคุณชาย
รักษ์ก็ใจอ่อนเชียว
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
อ่านเรื่องนี้ที่ไร ยิ้มตามทุกที น่ารักทั้งลุงทั้งเด็กเลย :-[
-
คุณชายคงชอบคำแนะนำของรักษ์มากๆ :hao3:
-
รอจ้าหายไปนานเลย
-
มาต่อได้ไหมค่ กรี๊ดเลยยยย 55555
-
เมื่อตอนพี่ว้ากพี่พลอยก็ทำให้หลายคนติดนมเย็นไปแล้ว คราวนี้เป็นผงซุปต้มยำหรอคะ5555555555 หลังจากอ่านตอนนี้มโนภาพเราเริ่มมองคุณชายเมะขึ้นแล้วล่ะค่ะ! ดีใจกับตัวเอง :heaven (ถ้าเกิดคุณชายเมะขึ้นมาจริงๆ) ตอนหน้าสู้ๆนะค้าาาพี่พลอย โอ้ววว :katai2-1: o13
-
นี่เค้าจีบกันอยู่ใช่มั้ย
ช่วยกันทำมาหากิน
งานมโนขอให้บอก
:o8:
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ
อ่านไปอมยิ้มไปตลอดเวลาเลย
-
หาเรื่องไปเรื่อยนะคะคุณชาย
อร๊ายยยยยยยยย
-
เป่าลมเข้าหูรักษ์คงสยิวกริ้ว :hao7:
-
คุณชายจะมาไม้ไหนรักษ์ก็เสร็จทุกที
-
ชอบคาแรคเตอร์สองคนนี้จัง เดินเรื่องค่อยเป็นค่อยไป มีปมให้ขบคิด
ขอติดตามนะคะ
-
แอบงงเรื่องสมัครรับ sms ในซิมที่คุณชายฝากไว้กับน้องรักษ์นิดๆ ค่ะ
ปกติแล้วถ้าเราไม่ใช่เจ้าของบัญชี หรือมีสมุดบัญชีอยู่ในมือ เราก็ไม่สามารถทำอะไรกับบัญชีนั้นเลยไม่ใช่หรอ?
(พอดีเคยถามเรื่องเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์รับ sms มากับธนาคาร พนักบอกว่าขอสมุดบัญชีกับเลขบัตรประชาชนในการเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์น่ะค่ะ อ่านถึงตรงนี้เราก็เลยรู้สึกว่า เอ๊ะ? ขึ้นมานิดๆ แหะๆ) หรือว่าคุณชายมีบัญชีของผู้ต้องสงสัยอยู่ในมือแล้ว เพียงแค่ยังไม่รู้ว่าเจ้าของบัญชีนั้นเป็นใคร? ยังรู้สึกสงสัยในตรงนี้นิดหน่อยค่า >_<
ว่าแต่น้องรักษ์นี่สุดท้ายก็ตกหลุมคุณชายอีกครั้งจนได้สินะคะ
แหมมมม อยากจะบอกว่าเราก็เชียร์ให้ลุงกินเด็กอยู่เหมือนกันค่ะ มันก๊าวววว :-[
ลุ้นให้คุณชายหาตัวคนใส่ร้ายให้ได้ภายในเวลาสองเดือนนะคะ
ปล.รู้สึกชอบคุณทิมจังเลยค่ะ ประทับใจบุคลิกแบบนี้บอกไม่ถูก ก๊ากกกกก
ปล.อีกที นึกว่าน้องรักษ์จะช่วยทำต้มยำให้คุณชายกินซะอีกนะคะเนี่ย ก๊ากกกกกกก
-
แทบพุ่ง กินน้ำผงชูรส เล่นๆ ผมร่วงหมดหัวแย่คุณชาย
-
โอ้ อ่านรวดเดียว มาถึงตอนที่ 6แล้ว รอติดตามให้กำลังใจด้วยคนค่า า :3123:
-
อยากให้น้องช่วยหรือแค่อยากเจอหน้าคะเนี่ย!!! :hao6:
-
แด้ดิ้นนนนนนนน
อ้ายยย
มันสนุกมากๆๆๆๆๆเลย
-
มาติดตามคุณชายกับน้องรักษ์ค่าาาา
-
สนุก ดำเนินเรื่องดี รอติดตามตอนหน้าค่ะ :pig4:
-
อ่านแล้วเขินจริงๆ ค่ะ เขินแบบเขินเลยอ่ะ พูดจริงๆ นะ ถ้าไม่รู้จักไรเตอร์จากฟิคหลายๆ เรื่องก่อนหน้านี้
เค้าแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ไรเตอร์จะเขียนเรื่องนี้ค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เพราะมันหวานอ่ะ แบบรู้สึกเสมือนว่าเรากำลังเป็นรักษ์อ่ะ
เขินพระเอกจัง คุณชายต้องคิดกินเด็กแน่ๆ อ่ะ ทำเป็นเนียนไงก็ไม่รู้ แปลกๆ
โอ๊ยยย ติดงอมแงม(อีกแล้ว) ฟิคน่ารักมากค่ะ อ่านแล้วยิ้มตามหุบยิ้มไม่ได้เลย น่ารักจริงๆ คุณชายในมโนของเค้าโคตรหล่ออ่ะ ฮ่าๆๆ
ขอบคุณนะคะ >_<
-
ตามมาจิ้มค่า
แปะๆ
:hao7:
-
เรายังคาใจกับรูปผู้ชายยิ้มแฉ่งในโทรศัพท์มากมายมหาศาลอยู่เลยอ่ะ
-
ใช้ตัวประกันตลอดอ่ะ :laugh:
-
รักษ์ใจอ่อนจริง ๆ
-
อ่านรวดเดียวถึงตอนปัจจุบัน..
รู้สึกเจอคำว่า 'ขอโทรศัพท์ผมคืนครับ' บ่อยมาก 5555
#ทีมเด็กกินลุง
.
.
-Zobear-
-
สนุกดี
-
ีอ๊ายยยย มันมีความน่ารักงุ้งงิ้งแบแปลกๆ 55555
คราวนี้จะได้อะไรไปนะ คือเอาจริงๆขนาดนี้แล้วคุณชายเอานุ้งรักษ์เข้าไปฝึกงานเลยก็ได้นะคะ 555555
-
ชอบคุณชายมากเลยค่ะ 555555555 เป็นคาแรคเตอร์ที่มีเอกลักษณ์มากกกกก
เหมือนเราจะเคยรู้จักคนแบบนี้อยู่เหมือนกัน (ผู้จริงจังกับทุกเรื่อง+อารมณ์นิ่งเป็นน้ำแข็ง)
แต่ยังไงก็ไม่ขนาดคุณชายอ่ะค่ะ 5555555 คิดว่าน่าจะเข้ากันได้ดีกับรักษ์เลยนะ ทั้งอาชีพและอะไรต่างๆ
รักษ์เป็นคนแบบเดียวกับเราเลย คือชอบสังเกต ชอบมองและตั้งคำถาม อย่างขึ้นรถแท็กซี่ที่ต่างจังหวัด
เค้ามีระบบแบบแท็กซี่กลาง โทรไปเบอร์นี้ แล้วเค้าจะส่งแท็กซี่มารับ พอเราขึ้นรถไปปุ๊บก็มีวอ มีหน้าจอ เอาไว้สื่อสารกัน
เราก็มองๆดูๆ จนรู้ว่าระบบเค้าทำกันยังไง แล้วก็คิดมานานแล้วว่าพวกอาชีพค้าขายหรืออย่างรักษ์เนี่ยจะได้เจอคนเยอะๆ
ได้ลองวัดสถิติต่างๆน่าจะสนุกดี อะไรแบบนี้ค่ะ ^^
ขอเดาว่ารักษ์เองก็คงไม่ได้มาทำตรงนี้เพราะบ้านไม่มีเงินแน่ๆ ที่จริงคงต้องเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่(?)กว่านี้ล่ะมั้ง - . -
แต่ตอนนี้ก็เป็นพนักงานซุปเปอร์ของคุณชายไปนั่นแหละ ดีแล้ว ; //////// ; ...
ชอบเวลาคุณชายขอร้องหรือ้อนวอนมากเลยค่ะ - .... - เห็นคนหน้านิ่งแบบนั้นยอมสลัดหน้ากาก(นิดๆ)แล้วสะใจ
กว่าจะถึงวันที่มุ้งมิ้งหรือรักกันหวานๆน่าจะท้ายเรื่องสุดๆแน่ๆ แต่ก็จะติดตามต่อไปในทุกๆตอนเลยนะคะ
ขอร้องแค่อย่างเดียวคืออย่าปิดเรื่องอีกเลยนะคะ . _ . .. เราบอกว่าเคารพการตัดสินใจของคุณพลอยทุกอย่าง ซึ่งก็เคารพจริงๆ
แต่ก็ยังแอบเสียใจอยู่ดี ต้องขอโทษด้วยนะคะ ยังไงกับเรื่องนี้ก็จะให้ไปเต็มร้อยเหมือนเดิมค่ะ ^ ^
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณพลอยและจะติดตามต่อไปค่ะ ♡
-
น้องรักษ์ควรมีเงินเดือน สำหรับการทดสอบผลิตภัณฑ์นะคะ
-
ครั้งนี้นี่โจทย์ยากอยู่นะคะ
ผงซุปต้มยำ อยากรู้จังว่ารักจะช่วยคุณชายยังไง
-
คุณชายพูดอ้อนอ่ะ ><
-
ไม่ต้องตกใจ ไม่มีคนปกติธรรมดาสามัญชนคนทั่วไปที่ไหนเขาเอาผงซุปมาละลายน้ำกินเหมือนคุณชายหรอก -/\-
นอกจากท่านเทพนายคุณชายน่ะ = =
-
คุณชายนี่คิดยังไงกับรักษ์เนี้ย...ผู้ช่วยในการหาไอเดียโฆษณา หรือมีอะไรมากกว่านั้น :hao3: ดูคุณชายมีข้ออ้างโน้นนั้น ให้น้องมาเจอตลอด แล้วก็ชอบทำเป็นเนียนๆ ถึงเนื้อถึงตัว o18 รักษ์ก็นะ...ไม่ได้คิดอะไร แถมยังยินดีจัดให้อีก
-
เป็นคู่ที่เหมาะกันจริงๆ
อ่านทันแล้ววววว แฮ่!
มาขอรอตอนต่อไปด้วยคนค่ะ ^^
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ ชอบมาก น่ารักกันทั้งคู่เลย อ่านแล้วเขิน :katai4:
-
รักษ์หวั่นไหวแล้วนิดๆป่ะเนี่ย 555555555
ฟินเบาๆตอนรักษ์โน้มตัวไปหยิบโทรศัพท์ เขินนนนนนนนน
-
【*...สุดที่รักษ์...*】
บทที่ 07 : เป็นมากกว่าความอร่อย
...อนุรักษ์เป็นลูกผู้ชายรักษาคำพูดเสมอ
ในเมื่อสัญญากับคุณชายไว้ว่าจะให้ข้อมูลแบบ 'ซุปเปอร์สเปเชี่ยล' เขาก็จัดให้ตรงตามตัวอักษร
"นี่อะไร"
คำถามเสียงโมโนโทนจากคนในชุดสูทซึ่งนั่งตรงข้ามเขาเอ่ยขึ้น หลังมองชามร้อน ๆ สองใบบนโต๊ะ
"ก็ 'ซุปเปอร์สเปเชี่ยล' ไงครับ หรือถ้าแปลเป็นไทย เขาเรียกว่า...ต้มยำตีนไก่แบบพิเศษ "
อนุรักษ์อธิบายขณะใช้ช้อนคนน้ำซุปสีเข้มด้วยส่วนประกอบของ พริกแห้ง เครื่องต้มยำ และขาไก่ขาวอวบที่ใส่เยอะจนเต็มชาม เพราะเขาสั่งมาในราคาพิเศษ 80 บาท แล้วยังสั่งเพิ่มข้าวสวยสองจานแถมให้ด้วย
"เจ้านี้ผมกินประจำตอนเลิกกะดึก เขาเปิดขายช่วงห้าทุ่มถึงตีสาม ขอบอกเลยน้ำซุปเด็ดมาก แล้วไม่รู้เขาต้มตีนไก่ยังไงถึงเปื่อยสุด ๆ ตอนดูดเนื้อเนี่ยนะ หูยย...ไม่ต้องออกแรง แทบละลายในปาก ...คุณลองชิมดูสิ อร่อยนะ"
จบการบรรยายราวกับเซลล์ชวนชิม อนุรักษ์ก็ไม่รอช้ารีบตักน้ำต้มยำร้อน ๆ ซัดโฮกเข้าไปหนึ่งคำ ฝนหยุดตกไปแล้ว ทิ้งลมหนาวตอนกลางคืนให้พัดมาเย็น ๆ พอได้อะไรอุ่นกระเพาะสักหน่อยจึงรู้สึกสบายตัว คล้ายได้ยาฟื้นกำลังที่เหนื่อยล้ามาตลอดทั้งวัน
กลิ่นหอมเครื่องเทศอ่อน ๆ กระตุ้นความอยากอาหาร บวกกับรสกลมกล่อม เปรี้ยว เค็ม และเผ็ดจี้ดถึงใจ ทำให้หยุดไม่ได้ที่จะเผลอตักเข้าปากเรื่อย ๆ โดยเฉพาะขาไก่เนื้อเปื่อยซึมซับน้ำซุป ซึ่งต้องใช้มือตัวเองหยิบดูดจนกระดูกร่อน ทานพร้อมข้าวเปล่าอร่อยเหาะแทบลืมโลก
เขาเพลิดเพลินกับการแทะขาไก่อย่างเมามันหมดไปเกือบครึ่งชาม จึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าคนร่วมโต๊ะยังไม่ได้เริ่มแม้แต่จะขยับช้อน
"อ้าว ไม่กินล่ะครับ เดี๋ยวก็หายร้อนหรอก"
คุณชายนั่งนิ่งเฉยชากับคำเตือน เพียงแค่ปรายตามองอนุเสาวรีย์กองกระดูกไก่ย่อม ๆ บนกระดาษทิชชู่ของเขา แล้วตอบสั้น ๆ
"ฉันกินไม่เป็น"
อนุรักษ์เลิกคิ้ว ...กินไม่เป็น? มันจะยากตรงไหนก็แค่ใส่ปากเคี้ยว ทีผงซุปต้มยำผสมน้ำรสชาติพิสดารขนาดนั้น คุณชายยังกินเข้าไปได้เลย นี่อุตส่าห์จัดเครื่องมาเต็มครบรสต้มยำไทยแท้ ๆ ดันไม่ยอมแตะ
...หรือบางทีคุณชายอาจจะคุ้นเคยแต่กับพวกอาหารฝรั่ง?
อย่างคราวที่แล้วก็พาเขาไปทานร้านหรู ๆ เมนูตะวันตกทั้งนั้น ...เทียบกับครั้งนี้ ร้านอาหารตั้งอยู่ในตึกแถวเก่าโทรมคูหาเดียว โต๊ะเก้าอี้เป็นพลาสติกมีลูกค้าจับจองอยู่ไม่เกินสามที่ ข้างผนังตกแต่งด้วยโปสเตอร์โฆษณาน้ำอัดลมสีซีดจาง พรีเซนเตอร์ดาราวัยรุ่นยุค 90 ในรูปปัจจุบันท้องลูกสองไปแล้ว โดยรวมเป็นร้านสไตล์ลูกทุ่งข้างทาง ไม่มีแม้กระทั่งป้ายชื่อ หรืออะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ
อนุรักษ์เชื่อว่าของที่ดูหรูหราไฮโซสุดในร้าน ...ก็คงเป็นคนที่นั่งตรงข้ามกับเขาเนี่ยแหละ
ผู้ชายมาดดีใส่สูทเต็มยศมานั่งอยู่ในร้านต้มซุปเปอร์ตอนห้าทุุ่มคงเป็นภาพหายาก ไม่แปลกถ้าจะตกเป็นเป้าสายตาใครต่อใคร และบทสนทนาของพวกเขาสองคนคงลอยเข้าหูโต๊ะข้าง ๆ จนต้องหันมาร่วมวงคุยด้วย
"น้องชาย ต้มซุปเปอร์ร้านนี้ของดีเลยนะ ลุงลองชิมมาหลายร้านแล้ว ที่ไหนก็สู้ที่นี่ไม่ได้ มันบ่แซ่บ ต้องกลับมาตายรังทู๊กที!"
คุณลุงผมบางหุ่นอวบในเครื่องแบบคนขับแท็กซี่ สำเนียงเจือเหน่อแบบคนอีสานพูดเชียร์สนับสนุน อนุรักษ์สังเกตเห็นบนโต๊ะนั้น มีจานข้าวเปล่าว่าง ๆ กับต้มยำสองชามที่น้ำซุปแทบหมดเกลี้ยงถ้วย บ่งบอกว่าเจ้าตัวคงชอบจริง ๆ ตามคำอ้าง
หากแทนทีคนฟังเริ่มมีปฏิกิริยาคล้อยตาม คุณชายใช้ช้อนตักขาไก่ขึ้นมาพิจารณา โดยไม่ปกปิดอาการคลางแคลงใจ
"ของแบบนี้ยังมีคนเอามากินได้ด้วยหรือ"
...อย่าว่าแต่ตีนไก่เลย ขึ้นชื่อว่ามนุษย์ผู้อยู่บนห่วงโซ่ชั้นบนสุดของอาหาร ต่อให้เป็นตีนหมี ม้าน้ำ สมองลิง แมงกระจั๊ว ก็สรรหามากินได้ทั้งนั้น ...ขาไก่ถือเป็นวัตถุดิบเบสิค ไม่ใช่ของประหลาดพิลึกอะไร ถึงรูปร่างของมันจะน่าเกลียดไม่ชวนมอง ความจริงกลับซ่อนความอร่อยไว้อัดแน่น คนที่ทานเฉพาะเนื้อปีก เนื้อน่อง มาตลอดอาจไม่เข้าใจ แต่คุณชายก็ไม่มีสิทธิมาดูถูกรสนิยมความชอบของคนอื่น
อนุรักษ์เตรียมจะสั่งสอนสวนกลับ ทว่ายังไม่ทันเริ่ม ใครบางคนดันเป็นฝ่ายแย่งลงมือแทนด้วยแรงอารมณ์มากกว่าสองเท่า
"ที่นี่เป็นร้านต้มซุปเปอร์ ใครกินไม่เป็นก็ออกไป อย่ามานั่งเกะกะลูกค้าคนอื่น!!"
เสียงดังจากหน้าร้านซึ่งวางหม้อต้มขาไก่ร้อน ๆ คนถือกระบวยตักน้ำซุปคือเด็กหนุ่มอายุไม่น่าเกินสิบแปด ความสูงตามวัยกำลังโตจึงยังอยู่ที่ร้อยหกสิบ แต่ดวงตาคู่นั้นแกร่งกล้าคมกริบ ไร้ความเกรงกลัว ซ้ำยังฉาบแววดุจ้องมองมายังโต๊ะเขาด้วยท่าทางหาเรื่อง
เขาคิดอยู่แล้วว่า สักวันคำพูดแสนกวนประสาทไม่รักษาน้ำใจของคุณชาย คงได้ไปจุดระเบิดต่อมโมโหของใครเข้า แต่คาดไม่ถึงว่าจะเป็นในร้านขายต้มซุปเปอร์เจ้าประจำที่ชอบ ขืนมาทะเลาะกันตรงนี้ เขาคงไม่มีโอกาสเหยียบร้านอีกแน่
อนุรักษ์พยายามหาทางไกล่เกลี่ย แต่เป็นอีกครั้งที่เขาโดนชิ่งตัดหน้า
"ปลื้ม! ไปพูดแบบนั้นได้ยังไงกันลูก"
หญิงชราร่างผอมบางเดินลงบันไดมาจากด้านหลังร้าน นักเลงโตเมื่อครู่รีบวางมาดโหด ๆ ทิ้งลงทันที กลายสถานะเป็นหลานชายผู้พูดด้วยความเป็นห่วง
"ยายออกมาทำไม ไปพักเถอะ ปลื้มทำคนเดียวได้"
"ขืนยายปล่อยให้ปลื้มทำคนเดียว ลูกค้าคงหนีหมดร้านพอดี"
"แต่ยายยังไม่ค่อยหาย"
"ยายดีขึ้นเยอะแล้ว พรุ่งนี้ปลื้มก็ต้องไปเรียนแต่เช้าไม่ใช่เหรอ แล้วมีงานต้องส่งครูรึเปล่า ทำเสร็จหมดรึยัง"
"เรียนช่างศิลป์งานไม่เยอะหรอกยาย"
"อย่าโกหกยายนะปลื้ม ยายบอกแล้วว่าหน้าที่ของปลื้มคือเรียน ไม่ต้องห่วงเรื่องอื่น"
"แต่..."
"กลับไปทำหน้าที่ของเราให้เรียบร้อยแล้วค่อยมาช่วยยาย"
...พอโดนดุเข้าหนัก ๆ ก็ต้องยอมพ่ายแพ้ เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ ก่อนเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง ปล่อยให้ร้านกลับมาอยู่ในดูแลของ 'ยายแม้น' เจ้าของตัวจริงที่อนุรักษ์คุ้นเคย
ใบหน้าร่วงโรยตามวัยขึ้นเลขหก แต่ดวงตาฉายแววเอื้ออารีอยู่เสมอ ...เหตุผลอีกอย่างที่เขาชอบมากินต้มซุปเปอร์ร้านนี้บ่อย ๆ ก็เพราะความใจดีของคุณยาย ...ชอบตักข้าวเยอะ ๆ บ้าง ...ตักขาไก่แถมให้เป็นพิเศษกับลูกค้าประจำบ้าง และหลายครั้งเขายังเห็นยายแม้นตักต้มซุปเปอร์ใส่ถุงให้คนไร้บ้านแต่งตัวซ่อมซ่อเอาไปกินฟรี ๆ ด้วย
วันนี้เขาเองก็แปลกใจที่ไม่เห็นหญิงชราอยู่หน้าร้าน แต่ครั้นสังเกตสีหน้าค่อนข้างซีดเซียวกว่าปกติ และฟังจากบทสทนาเมื่อครู่จึงพอเดาสาเหตุได้ว่าคงเกี่ยวข้องกับสุขภาพ หากยายแม้นก็ยังไม่ยอมละทิ้งหน้าที่บริการลูกค้า เดินตรงมายังโต๊ะของพวกเขา
"ต้องขอโทษด้วยนะที่หลานชายยายพูดไม่ดีแบบนั้น"
"ผมต่างหากครับที่ต้องขอโทษ" คุณชายเป็นฝ่ายออกรับแทน "ผมพูดให้เขาเข้าใจผิดเอง จริง ๆ ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดี แต่ผมไม่เคยทานมาก่อน เลยแปลกใจที่เอาขาไก่มาทำต้มยำได้ด้วย"
อนุรักษ์หันมองอย่างแปลกใจ ตอนตักขาไก่ขึ้นมาดู เขานึกว่าคุณชายรังเกียจ ที่แท้คุณชายแค่กำลังสงสัยอยู่หรอกหรือ แต่สีหน้านิ่ง ๆ ตลอดศกแบบนั้นใครจะไปเดาออกว่ากำลังคิดอะไร
"ถ้าไม่เคยทาน งั้นลองชิมดูก่อนสิ ชอบไม่ชอบไม่เป็นไร"
ยายแม้นคะยั้นคะยอ คราวนี้คุณชายจึงหยิบช้อนขึ้นมาเริ่มตักน้ำซุปอีกครั้ง ชิมคำแรกแล้วก็นิ่ง ก่อนตักคำที่สองโดยติดขาไก่มาด้วย ....อนุรักษ์หวังจะเห็นภาพคุณชายแทะตีนไก่เป็นบุญตา แต่คนเนี้ยบยังคงรักษามาดผู้ดี ใช้แค่ช้อนส้อมจัดการอย่างคล่องแคล่ว เนื้อขาไก่ก็หลุดจากกระดูกได้ง่าย ๆ แล้วจึงส่งเข้าปาก ท่ามกลางสายตาลุ้นของคนที่ถามความเห็นอยู่ข้าง ๆ
"เป็นยังไงบ้างจ๊ะ"
"หอมสมุนไพร เปรี้ยวนำ เค็มตาม แล้วหวานติดปลายลิ้นจากน้ำซุปกระดูก ขาไก่ต้มได้เนื่อเปื่อยนุ่มกำลังดี ส่วนความเผ็ดสำหรับผมอาจเข้มข้นไป แต่โดยรวมแล้วอร่อยมาก ๆ ครับ"
เพียงลิ้มรสสองคำ คุณชายก็สามารถสวมวิญญาณยอดเชฟมิชลินสามดาว วิจารณ์ตรงไปตรงมาเป็นฉาก ๆ ไม่ใช่เจาะจงพูดเอาใจเจ้าของร้าน แต่แค่นี้ก็ทำให้แม่ครัวยิ้มหน้าบาน
"จริงเหรอจ๊ะ เฮ้อ...ได้ยินแล้วยายก็โล่งใจ สมัยนี้น่ะไม่ค่อยมีใครชอบต้มซุปเปอร์กันเท่าไรแล้ว เด็กรุ่นใหม่ ๆ เขาก็ไปอยู่ที่โน้นกันหมด"
...ที่โน้น มองจากร้านตรงนี้ก็ยังเห็นป้ายโลโก้เด่นชัด
ร้านฟาร์ดฟู้ดขายไก่ทอดแฮมเบอร์เกอร์แฟร์ไชน์เจ้าดัง เปิดตลอด 24 ชั่วโมง ตั้งดักอยู่หน้าปากซอย ฝั่งตรงข้ามเป็นเซเว่น ฉะนั้น แม้จะใกล้เที่ยงคืน ถนนในตรอกเล็ก ๆ นี้จึงค่อนข้างสว่างไม่เงียบร้าง ส่วนหนึ่งอาจเพราะบริเวณนี้เป็นแหล่งหอพักนักศึกษา อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยที่เขาเรียน ช่วงดึก ๆ เด็กมหาลัยเลยเลือกฝากท้องที่ร้านฟาร์ดฟู้ด มากกว่าร้านต้มซุปเปอร์เฉิ่มเชย ไม่โมเดิร์น ทำให้ร้านไม่สามารถเรียกลูกค้ากลุ่มวัยรุ่นเข้ามาได้
ทว่าวันนี้ลูกค้ารายใหม่ที่เข้ามากลับเป็นหนึ่งในกลุ่มประเภทนั้น...
เสียงรถมอเตอร์ไซต์ดังกระหึ่มก่อนหยุดลงตรงหน้าร้าน พร้อมกับแก๊งเด็กอายุสิบเจ็ดสิบแปดสไตล์แว๊นบอยสี่คนเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะ คุณยายรีบละจากพวกเขาไปทำหน้าที่เมื่อได้ยินเสียงตะโกนสั่ง
"เอาต้มซุปเปอร์สี่ชาม แล้วขอเหล้ากับโซดาด้วย"
"ที่นี่ไม่ขายเหล้าจ้ะ"
"งั้นเบียร์ก็ได้"
"เบียร์ก็ไม่มีจ้ะ"
"อะไรวะ! เปิดร้านอาหารแล้วไม่ขายเหล้าได้ยังไง"
ไอ้หนุ่มผมทองไถข้างโวยวายเสียงดัง เพื่อนที่มาด้วยกันกวาดตามองรอบร้านด้วยสายตาดูถูก
"นั่นดิ มิหน่าร้านถึงเงียบ ๆ ดูไม่ค่อยมีคนกิน"
"เออ งั้นป้าไปซื้อเหล้ามาให้หน่อย เซเว่นอยู่ตรงนี้เองไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวแถมทิปให้ด้วย"
คนที่ท่าทางเป็นลูกพี่ใหญ่สุดและดูรวยสุดควักแบงค์พันออกมาโบก แต่ยายแม้นก็ยังยืนกราน
"ไม่ได้หรอก ยายให้เข้ามาดื่มในร้านไม่ได้จริง ๆ แล้วพวกเธอก็ยังเด็กอยู่ด้วย"
"ป้าอย่าเรื่องมากได้ป่ะ รู้ไหมผมลูกใคร รีบ ๆ ไปทำตามที่บอกซะ ถ้าไม่อยากให้ร้านของป้ามันเงียบถาวร"
ได้ยินคำพูดจาไม่เคารพกับผู้สูงอายุ อนุรักษ์ชักทนฟังต่อไปไม่ไหว ต่อมเลือดพลเมืองดีมันเดือดพล่าน แต่เขาก็ออกตัวช้าไปตลอด
"น่าสงสารว่ะ! ตัวเองเป็นลูกใครยังจำไม่ได้ ถึงมาเที่ยวถามคนอื่นไปทั่ว!!"
เจ้าของประโยคหยุดอยู่ตรงบันได คงเพราะได้ยินเสียงเอะอะเลยลงมา กลุ่มเด็กแว๊นหันไปเขม่นมอง ผู้เป็นยายจึงรีบเข้าไปเอ็ดหลานชายอีกครั้ง
"ปลื้ม! ยายบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้พูดแบบนั้น"
แต่คราวนี้คนฟังไม่สนใจ เพราะมัวแต่จ้องไปยังนักเลงกลุ่มใหญ่ซึ่งยังคงเอ่ยวาจาถากถาง
"อ้อ...มึงเป็นหลานของอีป้านี่เหรอ กวนตีนไม่แพ้กันเลยนะ สงสัยอยากจะลองดีทั้งคู่"
"ก็เอาสิวะ นึกว่ากูกลัวเหรอ มึงเข้ามาเลย!"
ตะโกนพลางถลกแขนเสื้อเตรียมปรี่เข้าไปตามคำท้า อนุรักษ์ที่อยู่ใกล้ ๆ ต้องรีบลุกมาดึงไหล่ขวางไว้
"ใจเย็น ๆ ก่อนน้อง"
ถึงเขาจะอยากสั่งสอนไอ้เด็กกลุ่มนั้นเหมือนกัน แต่การใช้กำลังชกต่อยไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา ที่สำคัญเขาสังเกตเห็นคนที่เป็นหัวหน้าแก๊งล้วงกระเป๋ากางเกงกำบางสิ่งเอาไว้ ไม่แน่อาจเป็นอาวุธพวกมีดคัตเตอร์หรือปืนก็ได้ ขืนเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าจะทำให้เรื่องเลวร้ายลงกว่าเดิม แต่คนอารมณ์ร้อนกลับพยายามขืนตัวออก
"ปล่อยนะโว้ย อย่ามาห้าม!"
ประมาทว่าตัวเล็กกว่า แต่แรงดันเยอะจนสะบัดมือเขาหลุดง่าย ๆ ก่อนพุ่งตรงดิ่งไปยังเป้าหมาย ฝ่ายนั้นลุกขึ้นยืนทั้งโต๊ะเตรียมพร้อมออกศึก เหลืออีกไม่กี่ก้าวก็จะเข้าปะทะ ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงราบเรียบหยุดเอาไว้
"ที่นี่เป็นร้านต้มซุปเปอร์ ใครคิดจะมีเรื่องก็เชิญออกไปข้างนอก อย่ารบกวนลูกค้าคนอื่น"
เจ้าของประโยคที่โดนย้อนรอยชะงักเท้า ฉุกใจคิดถึงสิ่งที่ตัวเองเคยเตือนใครบางคนด้วยเหตุผลทำนองเดียวกัน ปลื้มหันกลับมามองคุณชาย และเลยมามองโต๊ะข้าง ๆ ของลุงคนขับแท็กซี่ ซึ่งตอนนี้ขยับลงไปหลบข้างโต๊ะเพราะกลัวโดนลูกหลง ก่อนจะหยุดสายตาที่ยายแม้น...คนผู้ให้ความสำคัญกับร้านนี้มากที่สุด
สติเริ่มกลับเข้ามาหลังจากถูกแรงอารมณ์พัดพาไป ปลื้มตัดสินใจหันหลังให้แก๊งค์เด็กแว๊นจึงถูกทั้งกลุ่มสบถโห่ไล่
"โธ่เว้ย! แม่งไม่แน่จริงนี่หว่า"
"คนที่ไม่ได้ตั้งใจจะมาทานก็เชิญด้วย"
...อนุรักษ์เพิ่งรู้ข้อดีของการใส่สูทมานั่งกินต้มซุปเปอร์ก็คราวนี้ เพราะมันช่วยขับบารมีคนสวมให้แผ่รังสีมีอำนาจโดยไม่จำเป็นต้องอ้าปากถามว่า ...รู้ไหมกูลูกใคร? ถ้าที่นี่เป็นประเทศญี่ปุ่น คุณชายคงให้ภาพลักษณ์คล้ายยากูซ่ามาเฟีย พวกนักเลงกระจอกพอโดนบรรยากาศกดดันจากใบหน้านิ่งและนัยน์ตาเยียบเย็นเข้าข่มก็เกรงกันไปหมด
"กะ...กูก็ไม่อยากมาแดกร้านโทรม ๆ นี้ให้เสียปากหรอก ที่เข้ามาเพราะนึกว่าจะมีเหล้ากิน แต่ถ้าไม่มีพวกกูไปกินร้านนู้นก็ได้!"
เจอคนแน่จริงมวยคนละรุ่นเข้าไป กลุ่มเด็กแว๊นก็ยอมถอย ขึ้นขี่มอเตอร์ไซต์ออกไปยังร้านฟาร์ตฟู้ดที่เปิดอยู่ไม่ไกลแทน
...บรรยากาศในร้านกลับสู่ความสงบอีกครั้ง ลุงคนขับแท็กซี่ลุกขึ้นมานั่งเก้าอี้เหมือนเดิมหลังสถานการณ์คลี่คลาย ทำให้ยายแม้นต้องเอ่ยเกรงใจ
"ต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะที่ทำให้ตกใจ"
"บ่เป็นหยังครับ เออ...ว่าแต่แล้วทำไมร้านนี้ถึงไม่ขายเหล้าล่ะครับ"
ต้นเหตุหลักของปัญหาย่อมไม่แปลกที่จะถูกสงสัย ยายแม้นทอดสายตาไปไกลพลางอธิบาย
"...ลูกยายเสียไปเพราะเหล้าน่ะ ยายเลยไม่อยากขายให้ใครดื่ม"
ปลื้มเองก็เบี่ยงสายตาก้มหน้ามองลงพื้น ...กับคนที่เสียพ่อแม่ไปเช่นเดียวกัน อนุรักษ์เข้าใจความหวั่นไหวในแววตานั้นดี
"พอไม่ขายเหล้า ลูกค้าก็เลยไม่ค่อยเข้าร้าน ยายอายุก็มากแล้วชักเริ่มทำไมไหวเปิด ๆ ปิด ๆ บ้าง ไม่รู้ว่าร้านนี้จะอยู่ได้นานแค่ไหน"
หญิงชราถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน ถึงใจจะสู้แต่สภาพแวดล้อมไม่อำนวยก็ยากจะหาหนทางไปต่อ แม้หลานชายจะยังคงยืนกราน
"ปลื้มบอกยายแล้วว่าจะช่วย ยังไงร้านนี้ก็ต้องอยู่"
"แต่ปลื้มอยากเป็นจิตรกรไม่ใช่เหรอลูก ไปทำตามความฝันของปลื้มเถอะ ยายจะอยู่ส่งปลื้มเรียนเอง"
ความรักอันยิ่งใหญ่ของผู้เป็นยายพาให้คนฟังสะท้อนใจ ลุงแท็กซี่แอบปาดน้ำตาเบา ๆ อนุรักษ์เองก็นึกถึงป้าที่คอยส่งเสียเลี้ยงเขามา ทั้ง ๆ ที่การศึกษาของคนคนหนึ่งจำเป็นต้องใช้ทุนค่อนข้างมาก และผู้เรียนก็ตระหนักถึงความจริงข้อนี้
"แต่ร้านขายไม่ดี ยายจะเอาเงินมาจากไหน"
"...แล้วถ้าผมมีวิธีทำให้ร้านกลับมาขายดีได้ล่ะครับ"
..
..
-
..
..
ทุกคนหันมองชายในชุดสูทที่เปรยแทรกเปิดตัวขึ้นมา ราวกับพระเอกในฉากแก้วิกฤตช่วยกู้โลกในหนัง
"วิธีอะไร"
เด็กหนุ่มถามเสียงห้วนสั้น แม้จะถูกอีกฝ่ายช่วยไว้ตอนเกิดเรื่องทะเลาะ แต่เพราะความประทับใจแรกพบเข้าขั้นติดลบจึงไม่อาจญาติดีได้ทันที กระนั้นคุณชายก็ยังคงแจงหลักการ คล้ายกำลังประชุมวิเคราะห์ตลาดกับผู้บริหารใหญ่
"จุดอ่อนของร้านนี้ อยู่ตรงที่สภาพแวดล้อมโดยรวมของตัวร้านไม่สามารถดึงดูดความสนใจของลูกค้าวัยรุ่น ซึ่งเป็นกลุ่มเป้าหมายหลักในย่านนี้ได้ ...วิธีแก้ปัญหาคือต้องปรับปรุงสภาพของร้านใหม่ เพื่อเพิ่มความน่าสนใจให้เพียงพอจะเรียกกลุ่มเป้าหมายหลัก"
“แต่เราไม่มีเงินไปปรับตกแต่งร้านหรอกนะ” ปลื้มแย้ง
ตึกคูหาเดียวโทรม ๆ ถ้าจะรีโนเวทกันคงใช้งบพอ ๆ กับสร้างบ้านใหม่ แต่นักครีเอทีฟหาหนทางแก้ไว้ให้พร้อม
“ไม่ต้องห่วง ขอแค่ร้อยเดียวก็พอ”
...เงินแค่หนึ่งร้อยบาทเนี่ยนะ? ซื้อสีสักแกลลอนยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แล้วจะเอาไปตกแต่งร้านยังไง?
มองจากสีหน้าแล้ว ทุกคนคงคิดสงสัยเหมือน ๆ กัน หากยังไม่มีใครทันได้ตั้งคำถาม คุณชายก็หยิบปากกับกระดาษบนโต๊ะไว้สำหรับจดเมนู แล้วเขียนรายละเอียดยื่นส่งให้พร้อมแบงค์ร้อยหนึ่งใบ
“เธอไปเซเว่นซื้อของตามรายการนี้มา อันแรกเอาคละสีกัน ส่วนอันที่สองเอามาแผงเดียวก็พอ"
อนุรักษ์กลายสภาพเป็นลูกน้องเบอร์หนึ่ง ส่วนลูกน้องเบอร์สองคุณชายจัดการมอบตำแหน่งให้อีกคน
"เธอเรียนศิลป์มาคงมีกระดาษวาดรูปใบใหญ่ ๆ ใช่ไหม ฉันจะขอใช้หน่อย"
ปลื้มพยักหน้าบอกว่ามีอยู่ข้างบน คุณชายจึงสั่งให้เอาลงมาพร้อมอุปกรณ์วาดภาพ แล้วเร่งให้คนซึ่งยังคงยืนงงอยู่ให้ออกไปซื้อของ ทั้ง ๆ ที่เขาอยากรู้ว่าคุณชายจะเอากระดาษมาทำไม แล้วไหนจะพวกนี้อีก
อนุรักษ์ก้มอ่านลายมือภาษาอังกฤษเป็นระเบียบบนกระดาษ...
1. Post-it
2. Paracetamol
...ดูยังไงก็ไม่น่ามีความเกี่ยวข้องกัน ...คุณชายจะเอาโพสอิทมาทำอะไร? ...แล้วยาพาราเอามากินแก้ปวดหัวให้ยายแม้นทำใจเหรอ?
ข้อสงสัยมากมายผุดขึ้นในสมอง แม้จะยังหาคำตอบไม่ได้ แต่เขาก็จัดการซื้อของมาตามคำสั่ง และพอกลับมาถึงร้าน เขาก็เห็นทุกคนกำลังรุมกระดาษแผ่นหนึ่ง ซึ่งกางอยู่บนโต๊ะว่าง ๆ โดยมีปลื้มกำลังใช้ถ่านสีดำลากเส้นตวัดเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมคำชมที่นาน ๆ จะหลุดจากปากคุณชาย
“อืม ใช้ได้ ทำงานได้เร็วดี เสร็จแล้วเอาไปติดที่ผนังฝั่งนั้น”
คุณชายชี้ไปยังกำแพงที่มีภาพโปสเตอร์โฆษณาน้ำอัดลมสีซีดจางติดอยู่ ปลื้มจึงปีนเก้าอี้ขึ้นไปใช้เทปกาวแปะทับโปสเตอร์เก่า ๆ กระดาษสีขาวแผ่นใหญ่จึงคลี่ออกให้เห็นชัด
...ภายในนั้นไม่ใช่รูปวาด แต่เป็นตัวอักษร เขียนด้วยลายมือศิลป์แนวอาร์ตสวยเป็นข้อความ
‘ดึกดื่นป่านนี้ ทำไมยังมากินต้มซุปเปอร์?’
“มีคำถามแล้ว ก็ต้องมีคำตอบ”
คุณชายเดินเข้ามาหาคนที่ถือถุงเซเว่น ล้วงเอาโพสอิทและปากกายื่นให้
“ไหนเธอลองเขียนคำตอบให้หน่อย”
อนุรักษ์เริ่มเข้าใจสิ่งที่คุณชายกำลังจะทำ เขาจัดการเขียนข้อความบทโพสอิทสีชมพูสดใบแรกสุด
'เพราะต้มซุปเปอร์ร้านนี้อร่อยมาก'
ก่อนดึงโพสอิทแปะลงไปตรงกำแพงใต้กระดาษวาดรูป ลุงคนขับแท็กซี่ผู้เฝ้าดูเรื่องอยู่ตั้งแต่ต้น พอเห็นเขาทำก็รีบร้องสนใจ
“โอโหเว้ย! เข้าท่า ๆ ไหนเอามาให้ลุงเขียนบ้าง”
เขาส่งโพสอิทสีเหลืองไปให้ลุงเขียนขยุกขยิก แล้วแปะลงไปบนกำแพงบ้าง
'มาเติมพลังไปรับผู้โดยสารต่อ แท็กซี่ลุงวิทย์ ไกลใกล้ส่งทุกที่ แอร์เย็นฉ่ำ เต็มใจบริการ 08x-xxxx-xxx'
“เดี๋ยว ๆ ลุง ข้างหลังมันโฆษณาตัวเองแล้ว”
อนุรักษ์ทักท้วงคนฉวยโอกาส ซึ่งเกาต้นคำแก้เก้อพึมพำ “แหม...ก็นิดหน่อยเอง”
แต่พอมองกำแพงร้านตอนนี้ ...ไม่น่าเชื่อว่าอาศัยโพสอิทชมพูและเหลืองเพียงสองแผ่น จะช่วยให้ผนังจืดชืดซีดโทรมเริ่มมีสีสันขึ้นมา และยิ่งหากใช้ปริมาณมาก มันก็จะกลายเป็นวอล์เปเปอร์ใหม่โดยไม่จำเป็นลงทุนหนัก ซ้ำยังสามารถเปลี่ยนเข้าออกได้ทุกเมื่อ เหตุผลที่คุณชายสั่งให้ซื้อโพสอิทแบบคละสี คงเพราะวางแผนล่วงหน้าไว้แล้ว
เขาเคยเห็นในร้านกาแฟแนวที่เด็กวัยรุ่นนิยม มักจะนำโพสอิทมาแปะเพิ่มความสดใสฮิปส์เตอร์ให้กับร้าน บ้างก็เป็นรูปวาดหัวใจน่ารัก ๆ หรือให้ลูกค้าเขียนข้อความทิ้งเอาไว้
...แต่กับร้านต้มซุปเปอร์คุณชายเลือกจะตั้งคำถามแทน ซ้ำยังเป็นคำถามน่าสนใจ ชวนให้อ่านเรื่องราวของคนที่เขียนตอบ นับเป็นการสร้างจุดเด่นให้กับร้านด้วยวิธีง่าย ๆ สมกับที่นักครีเอทีฟโฆษณาเคยพูดไว้
"แต่แค่นี้มันจะพอช่วยให้ร้านขายดีขึ้นเหรอ"
กระนั้นหลานชายเจ้าของร้านก็ยังอดไม่ได้ที่จะกังวล กลยุทธ์นี้อาจดูสร้างสรรค์ แต่ไม่รับประกันว่าจะมีลูกค้าเข้าร้านเพิ่มมากขึ้น
"ใช่ มันยังไม่พอ เพราะนี่แค่ขั้นตอนแรก" คุณชายยอมรับ แล้วอธิบายหลักการต่อ
"ขั้นตอนต่อไป เมื่อสร้างแรงดึงดูดที่น่าสนใจของร้านได้แล้ว ก็ต้องกระจายให้กลุ่มเป้าหมายรู้ ส่วนใหญ่มักจะใช้การบอกแบบปากต่อปาก แต่มันมีวิธีเร็วกว่าที่จะทำให้เสียงของเราขยายไปไกล นั่นก็คือ..."
"การโพสลงอินเตอร์เน็ต"
อนุรักษ์แทรกเข้ามาระหว่างประโยคนั้น ดวงตาเรียวหันมาสบเขาก่อนพยักหน้า
"ถูกต้อง"
ไม่ใช่เรื่องยากเย็นที่อนุรักษ์จะเดาได้ ...ในยุคสมัยนี้ถ้าใครอยากจะป่าวประกาศเรื่องใด ๆ เพียงแค่โพสลงในอินเตอร์เน็ต มันก็จะกลายเป็นโทรโข่งกระจายเสียงออกไปได้ดังที่สุด เมื่อผู้คนเป็นล้านใช้ชีวิตอยู่บนโลกออนไลน์ การโฆษณาย่อมไม่พลาดช่องทาง อาศัยวิธีต่าง ๆ เพื่อสร้างกระแสดึงความสนใจของลูกค้า
...และหนึ่งในวิธีเบสิคนั้น เป็นวิธีที่ถูกนำใช้เป็นประจำ หากได้ผลมากที่สุด
"ผมขอซุปเปอร์เพิ่มอีกชามหนึ่งได้ไหมครับ"
คุณชายเอ่ยกับยายแม้นซึ่งรีบกุลีกุจอไปทำให้ ก่อนจะล้วงสมาร์ทโฟนขึ้นมาส่งให้อนุรักษ์
"เธอที่เป็นลูกค้าประจำคงเหมาะกว่า รู้ใช่ไหมว่าต้องยังไง"
เขารับโทรศัพท์ซึ่งเป็นเครื่องเดียวกับที่ตนทำตกน้ำแล้วซ่อมคืนให้คุณชาย ...สมาร์ทโฟนสีดำสนิท ความละเอียดกล้องขนาดแปดล้านพิกเซล ชัดเจนพอจะเก็บภาพต้มซุปเปอร์ร้อน ๆ ควันฉุยที่คุณยายนำมาเสิร์ฟ เพื่อนำไปเขียนรีวิว ซึ่งถือเป็นวิธีเบสิคของการโฆษณา
...การรีวิว คือการแสดงความเห็นต่อร้านค้าหรือสินค้าเพื่อแชร์ให้คนอื่นรับรู้ เราสามารถวิจารณ์ได้ทั้งข้อดีข้อเสียอย่างตรงไปตรงมา แต่เพื่อการโฆษณาแล้ว ส่วนใหญ่มักจะจงใจชม โดยพยายามหลีกเลี่ยงการตำหนิ
ทว่า...อนุรักษ์ตั้งใจเขียนถึงร้านต้มซุปเปอร์จากประสบการณ์จริง ๆ ของตนเองด้วยความเป็นกลาง เพราะตัวอักษรมีน้ำเสียง ถ้าอวยมากเกินไป คนอ่านจะจับได้และจะกลายเป็นผลร้ายต่อร้าน เขาจึงเลือกใช้คำอย่างระมัดระวัง เสร็จแล้วโพสลงเว็บไซต์ที่มีคนเข้ามากที่สุดแต่มีอัตราการแชร์สูง ก่อนส่งมือถือให้คุณชายตรวจสอบ
"เรียบร้อยแล้วครับ เออ...ผมถือวิสาสะตั้งชื่อร้านด้วยคงไม่เป็นไรนะครับ"
คุณชายรับมากวาดตาอ่านคร่าว ๆ พยักหน้าไม่พูดอะไร ก่อนส่งต่อให้ปลื้มนำไปอ่านออกเสียงให้คนอื่นได้ยิน
" 'ร้านซุปเปอร์แม้น (SuperMan)' ...ต้มยำขาไก่สูตรยายแม้น อร่อยรสเด็ดแบบซุปเปอร์สเปเชี่ยล!"
"โอโห! ชื่อร้านโครตเท่ ผมชอบชื่อนี้"
ปลื้มเงยหน้าจากสมาร์ทโฟนขึ้นมาชม เมื่อเห็นหัวข้อกระทู้รีวิวที่เขาตั้ง และใส่รายละเอียดอื่น ๆ พร้อมรูปภาพ หนึ่งในนั้นมีรูปป้ายคำถามกับกระดาษโพสอิทที่เพิ่งนำมาติดสด ๆ ร้อน โดยไม่ลืมบอกสถานที่ตั้งของร้านต้มซุปเปอร์ไว้ชัดเจน
"ที่เหลือก็แค่รอเวลา ขอแค่รักษามาตรฐานรสชาติไว้ได้ก็ไม่มีอะไรน่าห่วง"
คุณชายกล่าวปิดท้าย แต่คนที่ส่งโทรศัพท์คืนกลับมาก็ยังไม่วางใจ
"แล้วมันจะได้ผลจริง ๆ เหรอ"
"ถ้าใจร้อน อีกสามวันผมจะกลับเช็คดูมาใหม่ ถ้าถึงตอนนั้นยอดขายเพิ่มขึ้นกว่าเดิม ผมขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหมครับ"
คำถามนี้คุณชายหันไปหายายแม้นที่ยอมรับเงื่อนไข
"อุตส่าห์ช่วยร้านยายตั้งมากขนาดนี้ พ่อหนุ่มจะขออะไรก็บอกยายมาเถอะจ้ะ"
"...ผมอยากรู้สูตรน้ำซุปต้มยำ"
จริงอยู่ที่อนุรักษ์เป็นคนพาคุณชายมาหาข้อมูลทำโฆษณาผงน้ำซุปต้มยำ แต่เขาไม่คิดว่าคุณชายจะกล้ามาขอสูตรกันดื้อ ๆ ไม่แปลกเลยที่จะถูกโวยวาย
"ทำไมต้องบอก หรือว่าที่ทำมาเป็นช่วย เพราะคิดจะแอบขโมยสูตรไปขาย!"
ปลื้มกลับมาแสดงสีหน้าระแวงอีกครั้ง คุณชายจึงแจกแจงความจริง
"ผมเป็นครีเอทีฟ กำลังทำโฆษณาผงซุปต้มยำสำเร็จรูป เลยอยากหาไอเดียข้อมูลเพิ่ม"
"อ้อ ทำงานโฆษณาทีวีกันนี่เอง มิน่าล่ะถึงได้หน้าดี แต่งตัวดีกันทั้งคู่"
ยายแม้นคงเข้าใจผิดว่า คนทำโฆษณาเป็นประเภทเดียวกับดาราในวงการบันเทิง ร่างสูงที่ใส่สูทแบรนด์อิตาลีเต็มยศน่ะอาจจะใกล้เคียง แต่อนุรักษ์ซึ่งสวมเสื้อพนักงานแคชเชียร์ธรรมด๊าธรรมดามองยังไงก็ห่างไกลจากนิยามดูดี แต่คุณชายไม่เปิดช่องให้เขาแก้ต่าง รีบลากเข้าประเด็นหลัก
"รับรองว่าผมไม่เอาสูตรน้ำซุปไปขายที่ไหน จะตกลงรึเปล่าครับ"
ไม่ต้องรอถึงสามวัน ยายแม้นผู้ขึ้นชื่อเรื่องความใจดีคงบอกสูตรพวกเขาตั้งแต่วันนี้แล้ว แต่เมื่อยังมีหลานชายยืนอยู่ด้วย ปลื้มจึงออกหน้ารับเงื่อนไขแทน
"ก็ได้ ถ้าสามวันหลังจากนี้ยอดขายเพิ่มขึ้น ผมจะยอมบอกสูตรน้ำซุปให้คุณรู้"
ข้อเสนอทางธุรกิจเป็นอันเสร็จสิ้น ยายแม้นจึงรีบออกมาคลายบรรยากาศเคร่งเครียด ให้กลับมาเป็นร้านต้มซุปเปอร์ตามเดิม
"เอาล่ะ ๆ ปลื้มกลับไปทำการบ้านได้แล้วลูก คุณ ๆ เขาจะได้ทานกันต่อ ...ดูสิต้มต้มซุปเปอร์ชืดหมดแล้ว เดี๋ยวยายยกออกมาให้ใหม่นะ"
อนุรักษ์รีบห้ามเจ้าของร้านใจอารีไว้ ไอ้ที่มีอยู่บนโต๊ะก็สามชามแล้ว ตัวเขาทานได้ครึ่งหนึ่ง แต่คุณชายเพิ่งซดน้ำซุปแค่คำเดียว พวกเขาสองคนจึงกลับไปนั่งกินกันต่อ
...ทว่าเหมือนจะมีบางอย่างถูกลืม กระทั่งอนุรักษ์เหลือบไปเห็นถุงเซเว่นบนโต๊ะ
"แล้วยาพาราซื้อมาทำไมเหรอครับ"
นึกขึ้นได้ถึงของที่ฝากซื้ออีกหนึ่งอย่างตามรายการ คุณชายยังไม่ละมือจากการใช้ส้อมร่อนกระดูกขาไก่ ขณะตอบสั้น ๆ
"ให้เธอ"
"ให้ผม?"
"เธอตากฝนมาไม่ใช่เหรอ กินยาซะเดี๋ยวจะเป็นหวัด"
อนุรักษ์นิ่งงัน ไม่คาดคิดกับคำตอบของคุณชาย และยิ่งนึกไม่ถึงเมื่อดวงตาเรียวคู่นั้นสบมองเขาพร้อมคำถาม
"รักษ์...เธอสนใจมาทำงานกับฉันไหม"
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
เป็นบทที่เขียนแล้วเล่นเอาหมดแรง อย่างที่เคยบอกไว้ว่านิยายเรื่องนี้จะเน้นหนักเรื่องการทำงาน แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีความโรแมนซ์มุ้งมิ้งซ่อนอยู่ แหม...คุณชายเนียน ๆ แอบอ่อย หลอกเด็กเอาไว้ขนาดนี้ เหลือแค่ว่ารักษ์จะเดินมาตกหลุมพรางผู้ใหญ่รึเปล่าเท่านั้นแหละ :o8:
...มาถึงช่วง 'Club Fineday' ตอบคำถามคาใจ
คำถามแรกจากคุณ aiLime13
แอบงงเรื่องสมัครรับ sms ในซิมที่คุณชายฝากไว้กับน้องรักษ์นิดๆ ค่ะ ปกติแล้วถ้าเราไม่ใช่เจ้าของบัญชี หรือมีสมุดบัญชีอยู่ในมือ เราก็ไม่สามารถทำอะไรกับบัญชีนั้นเลยไม่ใช่หรอ? (พอดีเคยถามเรื่องเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์รับ sms มากับธนาคาร พนักบอกว่าขอสมุดบัญชีกับเลขบัตรประชาชนในการเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์น่ะค่ะ อ่านถึงตรงนี้เราก็เลยรู้สึกว่า เอ๊ะ? ขึ้นมานิดๆ แหะๆ) หรือว่าคุณชายมีบัญชีของผู้ต้องสงสัยอยู่ในมือแล้ว เพียงแค่ยังไม่รู้ว่าเจ้าของบัญชีนั้นเป็นใคร? ยังรู้สึกสงสัยในตรงนี้นิดหน่อยค่า >_<
...ใช่แล้วค่ะ เวลาจะสมัครรับ SMS จากธนาคารจะต้องนำสมุดบัญชีและบัตรประชาชนไปยืนยันว่าเป็นเจ้าของบัญชีนั้น ๆ ด้วย แต่คุณชายสามารถนำซิมโทรศัพท์ไปผูกกับบัญชีธนาคารได้ ซึ่งจุดนี้ขอเก็บเป็นปริศนาไว้ก่อน จะเฉลยในเรื่องต่อไปจากนี้นะคะ
และคำถามที่สองจากคุณ BlueJay
เห็นคุณชายทุ่มเทให้กับงานขนาดนี้ก็อดสงสัยไม่ได้อะครับ อย่างลิปสติกนี่คือทดลองด้วยการ(ให้รักษ์)ทา(แถมยังไปขโมยจูบเขาอีก) ซุปก้อนทดลองด้วยการชงดื่ม(ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง...) ถ้าเกิดมีบริษัท "ถุงยาง" มาขอให้ช่วยคิดโฆษณาให้นี่....คุณชายจะทดลองสินค้าด้วยวิธีไหนอะครับ
อุเหม่...ก็รู้อยู่ ๆ กันว่าคุณชายเขาคงคอนเซปต์ รู้ลึก รู้ละเอียด ทดลองใช้จริงขนาดนี้ ก็ไม่น่าพลาด แต่จะเอาไปทดลองกับใครด้วยท่า เอ้ย! ด้วยวิธีไหนก็ต้องเดาเอาเองนะคะ -//////-
ขอบคุณสำหรับคำถาม และทุกการติดตามค่ะ
:กอด1:
BitterSweet
-
คุณชายแกสมเป็นนักโฆษณาตัวจริงจริงๆ ค่ะ
-
รีบกระโดดลงหลุมพรางของคุณชายเลยค่า
:laugh: :laugh: :laugh: :katai2-1:
ไม่พลาดหรอก ฮิฮิ
ชอบคุณชายยยยยยย
-
หิวต้มยำขึ้นมาทันใด
-
คุณชายหายใจเข้า-ออกก็มีแต่คำว่า 'โฆษณา' เสมอเลยนะคะเนี่ย สุดยอดจริงๆ ค่ะ o13 .. คราวนี้ร้านซุปเปอร์แม้นคงได้ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลยเน้อ~
-
ตายละคุณชายอ่อยเริ่่มขุดหลุมแล้ว
-
ออยยย หิววววว อยากกินซุปเปอร์ขึ้นมาทันใด
ตอนนี้คุณชายพระเอกมาก สุดยอด
-
จะอ่านตอนต่อปาย...ยยยยยยยยยยยยย 555
-
:hao7: :katai4: :katai4: สนุกมาก ชอบๆ รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
ตกหลุมรักเรื่องนี้มากกกกดคนเขียนต้องลงนะหน้าทองแน่เรย
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
คุณชายเจ๋งที่สุด คุณชายเก่งสุดยอด
หนูรักษ์คนใจดีใจอ่อน ไปทำงานกับคุณชายเถอะนะ
คุณชายนะเขามีดีกว่าที่หนูเห็นนะ ตกลงไปทำกับเขานะ อนาคตหนูได้ดีแน่ๆ
อย่าลืมชวนไอ้ปลื้มจอมกวนไปทำงานด้วยนะคุณชาย
มันกวนตีนดี
-
คุณชายใช้แผนจีบรักษ์แบบเนียนเปล่าเนี่ย
-
เรื่องเพิ่มยอดขายได้ไม่ได้ไม่รู้ แต่โพสอิส น่าเล่นค่ะ ให้กำลังใจเจ้าของร้านด้วยนะ ถ้าได้คำชม เหมือนกันการคอมเพนไปในตัว
-
o13 ในที่สุด!!! คุณชายก็ชวนรักษ์มาทำงานด้วย เฮ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
สุดยอดจริงๆุณชาย o13
-
อ่านตอนนี้ไป ท้องก็ร้องไปด้วย หิวอ่ะ
-
อมยิ้มทั้งตอนเลยทำไมคุณชายน่ารัก น้องปลื้มนี่ต่อไปจะมีบทไหม แลดูมีเอกลักษณ์ ไม่น่าหมดแค่นี้ 555555555555 :katai2-1:
-
o13 ให้คุณชาย
-
ตอนนี้ทำเค้าซึ้งอ่ะ คุณยายคุณหลานช่วยเหลือกัน
แถมเนื้อหาดี แบบว่าผูกเนื้อเรื่องน่าสนใจมาก อ่านแล้วชอบครีเอจมาก ทึ่งกับเนื้อัรื่องที่ดีขนาดนี้ เก่งมากเลยคะ ชอบมากๆๆๆ
คุณชาย เนียนๆเนอะ แม้ๆๆๆๆ
ว่าแล้วว่าต้องชวนมาทำงานด้วย กรี๊ด รับเลยรักษ์
ไปอยู่ข้างๆคุณชาย รับรองฟิน
-
อยากจะกรี๊ด เพราะยาพารา 55555+ มุมอบอุ่นๆ
-
สมกับเป็นครีเอทีฟจริงๆ
รอคำตอบ :katai1:
-
เกือบจะเดินออกไปซื้อซุปเปอร์อยู่แล้วเชียว แต่อากาศร้อน 55555
คุณชายนี่เก่งจริงๆนะยอมรับเลย หัวดีมากกกกก
แอบห่วงเค้าหละซี่ ในที่สุดก็ชวนมาทำงาน เย้ๆ
-
รู้ใจกันขนาดนี้ ก็ต้องทำงานด้วยกันจิ อิอิ
-
ลุงวิทย์ต่างหาก นักโฆษณาตัวตริง 55555555555
-
ในที่สุดคุณชายก็เผยความต้องการส่วนลึก เอิ้กๆ
-
คุณชายช่างเป็นบุคคลล้ำค่าที่หาได้ยากยิ่ง
แต่รักษ์ก็ไม่ใช่ย่อยนะฮะ เรียบ ง่าย แต่เร้าใจ 5555+
ชอบมาก อ่านแล้วได้คิด ใช้สมอง แถมอารมณ์ดีตลอดทาง
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้ได้อ่านอีกฮะ :3123:
-
แหมมมม
ก็อยากลองชิมน้ำซุบนั่นดูสักครั้งเหมือนกันนะ
:mc1:
-
ชื่อโดนมาก SuperMan ซุปเปอร์แม้น ถถถ ต้มซุปเปอร์ตีนไก่ยายแม้นสินะชื่อเต็มๆ
-
ชวนไปทำงานแล้วอะ
เอาไงรักษ์
ลุ้นๆๆๆๆ
-
น่าลุ้น น่าติดตามมากค้าาา กำลังลุ้นโจทย์ที่คุณชายจะได้รับคือสินค้าอะไร ก็คุณชายเล่นทดลองใช้จริงขนาดนี้ อยากให้เป็นพวกครีมอาบน้ำบ้างจัง คุณชายจะได้พาน้องรักษ์ไปทดลองผลิตภัณฑ์ในห้องน้ำ อุ๊ยยย ป้าไม่ไหว กำเดาจะไหลแล้ว
ชอบที่น้องรักษ์เป็นคนหัวไว ฉลาด ช่างสังเกตจังค่ะ
-
สมน้ำหน้าพวกเด็กเเว้น เจอคุณชายของจริงแล้วไง
โอ้ยยย คุณชายเป็นห่วงน้องรักษ์ คนอ่านใจบ่ดีเลย น่ารักมากๆเลยค่ะ :pighaun:
-
คุณชายนี่คุณชายจริงๆ ระหว่างอ่านเรื่องนี้พูดวลีกับตัวเองบ่อยมาก 555
ผู้ทุ่มทุนสร้าง ลงทุนสุดๆเพื่อนดีเทลเบื้องลึกทุกแง่ทุกมุม และแรงบันดาลใจเพื่อประกอบกันออกมาเป็นแอดสักตัวหนึ่ง
ตอนท้ายก็ไม่รู้จะเขินพวกเขาทำไม ลุงเขาชวนเด็กมาทำงานไม่ได้ขอเป็นแฟนเว้ย
เห็นคุณคนเขียนตอบคอมเม้นท์แล้วก็ใจสั่น ยิ่งคุณชายเป็นพวกจริงจังกับการรู้ลึกรู้จริงทุกสิ่งที่เกี่ยวกับ product แหม่ ทุกๆงานเห็นคุณชายเลือกน้องรักษ์เป็นผู้ช่วย หวังว่าพอมีบริษัทถุงยางฯจ้างทำแอดคุณชายจะยังเลือกน้องรักษ์มาเป็นผู้ช่วยเหมือนเดิมนะคะ โฮะๆๆ ทดสอบกันให้สนุกไปเลยนะคะ
-
คุณชายเริ่มน่ารักแระ :mew3:
-
รักษ์ ตอบไปเลย yes, i do.
เอิ่มมม แค่ชวนไปทำงาน ไม่ได้ขอแต่งงาน!!!!
-
ซื้อยาพารา มาให้เธอ กรี๊ดดดดดด อิชั้นปลื้ม :heaven
-
มาอ่านตอนนี้ละหิวเลย อยากกินต้มซุปเปอร์สุดๆ :hao7:
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากกินซุปเปอร์แมนเหมือนกันนะ ไม่ได้กินมาเกือบ 2ปีแล้ว
หากินยากเหลือเกิน แต่ไอเดียคุณชายนี่สร้างสรรค์มากนะค่ะ แอบมีมุมน่ารักด้วย แต่มันนีสเดียวจริงๆ
อยากรู้ว่าจะมีฉากหวานกว่านี้ไหมนะ รอติดตามจ้า า :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มาอ่ะ
เน้นให้เห็นถึงการทำงานเลย ซึ่งน้องมากที่เรื่องอื่นๆจะมีให้เห็น
ส่วนตัวเราชอบอ่านนิยายแบบนี้นะ เพราะว่าความเป็นจริงแล้วมันไม่ได้แต่เรื่องรักๆใคร่ๆอย่างเดียวในชีวิต แต่มันยังมีเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวเข้ามาอีกด้วย
เนื้อเรื่องก็ไม่น่าเบื่อ อ่านแล้วทำให้เราคิดตามไปด้วย o13
ปล.คุณชายอุตสาห์สร้างหลุมไว้ให้แบบเนียนๆแล้ว น้องรักษ์ก็รีบตกลงไปในหลุมซะโดยดีเถอะค่ะ :impress2:
-
พอได้อ่านเรื่องนี้แล้ว นึกถึงข้อสอบ final เลยค่ะ
5555555555555 marketing กะ โฆษณา (น้ำตาจะไหล)
:hao5: :hao5:
เอารักษ์มาทำงานแบบนี้นี่ท่าจะเข้านะคะ ดูเหมือนจะชอบสังเกตุพฤติกรรมผู้บริโภค
สนุกดีค่ะ ไม่รู้ว่าจะมาช่วยหรือจะมาป่วน
คุณชายก็แอบปิ้งเขากลายๆรึป่าววว มารับด้วย :hao7:
อย่าไปยอมแพ้บริษัทตู้กดเงินนะรักษ์ 55555 สู้ๆ
ติดตามตอนต่อไปค่ะๆ
o13 o13
-
คุณชายปังมากกกกก
ขอตายอย่างสงบ :jul1:
น่ารักจังง กลัวน้องรักษ์เป็นหวัด ฮั่นน่อววว ทำดีหวังจะขอน้องรักษ์ละสิ กิ๊วๆๆๆ
(ขอไปทำงานน่ะ..อิอิ)
-
สนุกมากค่ะ ตามอ่านตื่นเต้นตามโจทย์ทุกตอนว่าสองคนนี้จะตอบยังไง
คุณชายนี่ในหัวแกจะครีเอทีฟมากๆเลย แกมองทุกอย่างไปในทางแบบนั้นหมดเลย
น้องก็ไปกับคุณชายเขาเถอะค่ะ วิจัยการตลาดน้องก็ท่าทางรุ่งอยู่นะคะ
-
แค่ร่วมงานหรอค่ะ รอวันที่ร่วมเตียงนะคะ แอร๊ย
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: แอร๊ยยยยยยยยย คุณช้ายยยยยยย อยากจิกรีดร้องกับความสุขุม นุ่มลึกซะจริงๆ เป็นอะไรที่กร๊าวมากคะ แอบอ่อยนิดๆรึเปล่าเนี่ยซุปเปอร์มีตั้งเยอะแยะไหงถึงได้เจาะจงมาที่ที่ทำงานรักษ์ด้วยก็ไม่รู้ #เขินแรง :z2: :z2:
-
กินซุปเปอร์ไม่เป็นค่ะ แต่อ่านแล้วหิวมากเลย ㅠㅠ
รอลุ้นคำตอบของรักษ์
แต่เราว่ารักษ์ไม่น่าปฏิเสธได้เลย
เขาทำงานเข้าขากันดีออกค่ะคู่นี้
-
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
"ให้เธอ"
-
เป็นนิยายที่ชอบพระเอกมากๆๆๆๆ
คนอาร้ายยย มันสุดๆ จริงๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
ชอบค่ะ เน้นการทำงานไม่ได้โฟกัสที่ความรักอย่างเดียว นิยายบางเรื่องอ่านแล้วยังงงว่าตัวเอกทำงาน/เรียนอะไร 555
จริงๆ แค่นี้เราก็ว่าคุณชายเขาก็มุ้งมิ้งแล้วนะ เอาใจใส่น้องรักษ์ดี ขัดกับบุคลิกนิ่งๆ
-
คุณชาย มันต้อง" รักษ์.. มาเป็นแฟนชั้นไหม" ต่างหากล่ะคุณชาย#ไม่ใช่ล่ะ :z6:
-
รักษ์แพ้ทางคุณชายอีกแน่ :katai2-1:
-
อ่านทีไรก็ยังไม่รู้สึกจุใจเลยค่ะ
-
ไอย๊ะๆๆๆ ชวนแล้วๆ :hao7: ไปเลยรักษ์จากที่ดูการทำงานเข้าขากันมากจริงๆ มองหน้าก็รู้ใจและนาทีนี้ต้องทำอะไร :hao7:
-
คุณชายเก่งมากกกกกกก
เป็นนักโฆษณาที่นิ่งมากๆๆ แต่อ่านแล้วรู้สึกก๊าวใจ 5555555555
อยากบอกว่าอ่านตอนนี้แล้วหิวซุปเปอร์ขาไก่เลยค่ะ ฮืออออออออ ;____;
จากที่น้องรักษ์บรรยายความอร่อยมา รู้สึกว่า โหยยย ไม่ได้กินนานแล้วนะเนี่ย หิวว 55555
ชอบน้องปลื้มด้วย ก๋ากั่นได้ใจป้าดีแท้
ขอให้ร้านยายแม้นขายดิบขายดีนะคะงานนี้ จะรอดู >_<
ปล.ขอบคุณที่ตอบคำถามค่า เดี๋ยวจะรอเฉลยปมต่อๆ ไปนะคะ
-
ชอบกลิ่นอายนิยายแบบนี้จังเลย นิยายขอบคุณ bittersweet ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ ชอบๆ :กอด1: เป็นกำลังใจให้จ้า
-
ชอบๆๆคุณชาย
-
แต่งเก่งมากค่ะ คิดถึงพี่ร่มไทรกับเต็มจังเลย
คือคุณชายเนียนซื้อยาให้รักษ์ ด้วยความเป็นห่วงสินะ
เขิน
-
เขียนได้ดีมากๆการใช้คำพูด การกลั่นกรองเรื่องเป้นไปอย่างลงตัว แนวคิดต่างในนิยายแปลกใหม่แตกต่างจากเรื่องอื่นที่เคยอ่านผ่านๆมา ชอบมากๆจะติดตามต่อไป เป้นกำลังใจให้เขียนผลงานดีๆมาให้อ่านอีกต่อไปเรื่อยๆน๊าาาาา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
แหม่ อ่านแล้วเหมือนชวนมาคบกัน...555
-
อ่านรวดเดียวเลยครับ เรื่องราวสนุกผมชอบมากๆๆรอติดตามต่อไปครับ
-
"ให้เธอ" โอ้ยๆ คุณชายยยย สองคำ ทำเราเขินอ่ะ
มีชวนมาอยู่ด้วยกัน เอ้ยทำงานด้วยกันอีก เนียนๆไปนะคูณณณณณ :-[
-
โอ๊ยคุณชายนี่ น่ารักขนาด
อ่อยเบาๆให้ลูกแมวตายใจ
แหมตอนสุดท้ายทำเอาใจอ่อนระทวยเหมือนกันนะคะเนี่ย :hao7:
-
สนุก น่าติดตามมากค่ะ ลุ้นว่าคุณชายกับรักษ์จะช่วยยายแม้นยังไง
อุ๊ยยาพารานี่กิ๊บเก๋มาก ร้ายมากค่ะคุณชาย ไปๆ ทำงานกับคุณชายนะรักษ์ คุณชายเขาเห็นแวว
ขอบคุณค่ะ
-
เรียบร้อย
เจอมือชั้นนี้ไม่รอดแน่ :hao6:
-
:katai2-1:
-
มารีเควสตอนพิเศษ เมื่อคุณชายทำโฆษณาถุงยางนะครับ แค่คิดก็ฟินแล้ว ฟินล่วงหน้าไปไกลมากด้วย
อนึ่งร้านลงโซเซี่ยลดี ดีมาก แต่ถ้ารักษามาตรฐานไม่ได้ก็ดับนะ
-
คุณชายเอ่ยปากขนาดนี้แล้ว อย่าปฏิเสธให้เค้าเสียน้ำใจนะรักษ์
-
แอบใจดีนะเนี่ยคุณชายของเรา
-
o13
o13
o13
:L1:
:pig4:
-
:-[ แค่คุณชายแสดงความเป็นห่วงเป็นใยรักษ์ ตบท้ายนิดเดียวก็ปลื้มล่ะ
-
:z13:
-
ผมร่วงไตวายกันไปข้างแน่ ๆ ทำแบบคุณชายอะ
-
โอ๊ยยยย นึกว่าคุณชายจะไม่ชวนรักษ์ไปทำงานด้วยซะล่ะ :m16:
เห็นใช้งานหนักกว่าลูกน้องตัวเองอีก ฮ่าๆ :m20:
มาต่อไวๆนะฮะรออออ :')
-
มีเป็นห่วงด้วยยย น่ารัก~
-
ชอบคุณชายอ่ะ นี่พูดเลอออออ :ling1:
-
รีบสมัครเลยค่ะน้อง o22
-
เปิดมาตอนแรกก็น่าสนใจแล้วค่า
โถ่ อนุรักษ์ ชีวิตซวยจริงๆ
แต้ดูท่าว่าชีวิตพระเอกของเราจะมืดมนกว่านะคะ 555555
-
คุณชายอ่อยเด็กแบบเนียนมากอ่า 5555555555 :mew1:
-
ตกลงเลย แหมะ เค้าอุตส่าอ่อยซะขนาดนี้นะรักษ์
มีสามีรวยดีนะเออ!!
-
โหย เจ๋งง่ะ คุณชายทุ่มเทม๊ากมาก รอตอนต่อไปค่ะ
-
อยากให้ลุงกินเด็ก~
-
ต้มขาไก่แซ่บทะลุหน้าจอออกมาเลย แต่...เอ....ทำไมตอนขอดก้นชามมันถึงหวานนิดๆ นะ :o8:
-
เนียนชวนเลยนะลุง :hao3:
-
อ่านจบ พรุ่งนี้ไปซื้อซุปเปอร์มาต้มกินมั่งดีกว่า :z2:
คุณชายยย :-[
-
เข้ามาคอมเม้นท์ที่อ่านไปเมื่อตอนเที่ยงค่ะ
ตอนนี้แสดงให้เห็นถึงความห่วงใย (แอบ)ใส่ใจ ของคุณชายที่มีต่อรักษ์นะคะ น่ารักกรุบกริบ พอให้รู้สึกได้ (ดีจัง)
อ่านแล้วเหมือนจะได้ความรู้เกี่ยวกับโฆษณาไปด้วยเลยนะเนี่ย (ไรเตอร์เป็นคลีเอทีฟป่ะคะ?)
ไรเตอร์ รู้ลึก รู้ดี รู้กว่าทีวีพูลอีกค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ (แซวเล่นนะคะ)
เป็นฟิคที่ให้ทั้งความสุข สงบ และให้ความรู้ ครบเครื่องมากๆ เลยนะคะ ขอชื่นชมจากใจจริงค่ะ
สุดท้าย ตอนนี้ ขอบอกไรเตอร์ว่า "คุณเป็นคนที่แต่งนิยายได้น่าอ่านมาก!"
-
ทำเลยคะหนูรักษ์ :z1:
-
ตกลงเลยรักษ์
แหม คุณชาย ผู้ช่วยแบบนี้หาที่ไหนไม่ได้แล้ว ต้องคว้าไว้นะ
ร้านซุปเปอร์แม้นอยู่ที่ไหนคะเนี่ย จะไปช่วยอุดหนุน
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวเลย ใช้ภาษาในการบรรยายได้ลื่นไหลมากค่ะ อ่านแล้วเพลิน
แล้วก็ชอบนิสัยของรักษ์ ดูเหมือนคนธรรมดาๆทั่วไป แต่กลับรู้สึกว่าน่าสนใจมากๆ ชอบบบ
-
ตามมาจากเพจค่ะ แปะเม้นไว้ก่อน เดะมาจิ้มรัวๆทีเดียวตอนจบเรื่อง ไม่อยากค้างคา อิอิ
สู้ๆ ค่ะ รอติดตาม :กอด1:
-
:man1: คิดถึงคนเขียนค่ะ 5555
ชอบเนื้อเรื่องมากเลย วัยทำงาน ><
รอตอนต่อไปค่ะ :hao6:
-
อยากตามไปชิมด้วยคนจัง
-
อ่านเรื่องนี้ตอนกลางคืนขอสารภาพอย่างจริงใจว่าเป็นภัยต่อกระเพาะมากค่ะ 5555555555 หิวเลย ที่เขียนว่าลุงคนขับแท็กซี่ชื่อวิทย์ นึกถึงอาเราเลยค่ะ 55555 อาขับแท็กซี่อยู่ในกรุงเทพ ชื่อเดียวกันเลย เป็นคนอีสานด้วย โห้วว บังเอิญมากๆ มีบทตลกด้วยนิดนึง ชอบใจจจ :mew1:
-
คุณชาย น่ารักกกกกก
-
ชอบการเขียนของ คุณ bittersweet มาก ติดใจการบรรยายบรรยากาศละมุนๆจากพี่ว้าก แต่พอมาอ่านเรื่องนี ถึงบรรยากาศจะค่อยๆเป็นค่อยๆไปแต่ เหมือนจะมีปมให้คิดติดตามหลายปม อย่างเช่น ความลับกับบัญชีที่คุณชาบกุมไว้ เป็นต้น จะรอตอนต่อไปนะคะ เอาใจช่วยค่ะ
-
แบบนี้เรียกว่า จีบ ทางอ้อมได้มั้ยค่ะ คุณชาย
แล้ว น้องรักษ์ จะยอมไปมั้ยน้า
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ อ่านรวดเดียวเลย
หลังจากอ่านแล้วร้องว่า โอ้ย แล้วยิ้มแรงมาก
อ่านแล้วรูสึกมันแน่นอก หัวใจมันฟูแปลกๆ
อ่านแล้วอยากเรียนโฆษณาเลย ยิ่งเล็งหนุ่มๆ โฆษณาไว้อยู่ด้วย 55555
เป็นกำลังใจคนเขียนค่ะ
นิยายสนุกมาก :katai2-1: :katai2-1:
-
:sad4: สนุกอ่ าาาา อัพต่อเถอะ จะลงแดงแล้ววววว :m31:
-
แพ้ทางคุณชายเต็มประตูค่ะงานนี้ โอ๊ย ทั้งหล่อทั้งเท่เสี็เซ็กซี่ โห๊ะ งานนี้น้องรักษ์ของเราคงตกหลุมทัีงตัวในเงลาอีกไม่นานแน่ๆ ฮี่ๆๆ
-
คุณช๊ายยยยยย >//<
-
อ่านแล้วติด เนื่อเรื่องน่ารักมาก คุณชายกับอนุรักษ์เข้าก๊าน..เข้ากัน
-
ชอบสไตล์การเขียนของbittersweet ค่ะ
-
คุณชายห่วงใยว่าที่ลูกน้อง แค่นี้คนอ่านก็ปลื้ม(ไม่ใช้หลานยายแม้นนะ)
-
รอน่ะค่ะ :impress2:
-
ชอบคุณชายอ่ะะะะ ่ารักกกก :ling1:
-
อ่านรวดเดียว 7 ตอน สนุกมากๆ ได้ความรู้ แนวคิดที่น่าสนใจจากการโฆษณา การเป็นแคชเชียร์ด้วย
ชอบอ่านแนวนี้วัยทำงาน ตรงวัย 55
เห็นมีประเด็นใครรุก ขอโบกธงเชียร์คุณชายด้วยคนค่า
แบบว่า 7 ตอนที่ผ่านมา คุณชายแกคะแนนความแมนนำโด่ง หุหุ
ส่วนรักษ์ยอมเป็นคนที่ถูกรักนะลูก คิคิ
-
แค่เห็นชื่อคุณขมหวานก็รู้เลยว่าต้องสนุก แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆอิ้อิ้
-
ไล่อ่านทีเดียว 7 ตอนรวด
เนื้อเรื่องสนุกดี ดีเทลในส่วนงานโฆษณาทำได้ดีเลย o13
นายเอกก็ดูดี บุคลิกแบบนี้เป็นแบบที่ชอบเลย เก่ง ฉลาด ไม่อ่อนแอ แต่ก็ไม่หยาบคาย
เป็นกำลังใจให้นะคะ :3123:
-
ตามมาอ่านแบบรวดเดียวค่ะ สนุกมาก
รอติดตรมตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
โอ้ยยย ชอบแนวนี้มากเลยค่ะ พึ่งได้มาอ่าน อ่านรวดเดียวเลยค่ะชอบบบบ แนวลุงกินเด็กสิดี ถถถ
คุณชายอ่อย อ่อยมากกกก ทำขนาดนี้ขอแต่งงานเลยก็ได้นะคะ 5555
รอตอนต่อค่ะ ไฟท์
-
อยากไปทำงานกับคุณชายบ้างได้เปล่า มีตำแหน่งว่างบ้างไหมคะ
-
คุณชายติดใจรักษ์แล้วล่ะซิ ถึงได้ชวนไปทำงานด้วย :o8:
-
รอตอนต่อไปค่ะ >.<
-
ตอนแรกเปิดอ่านมาก็คิดเลยว่า 'พล็อตนี้มันไม่น่าใช่ ทำไมเรื่องใหม่ของBitterSweetเป็นแบบนี้'
แต่พออ่านไป 'โคตรอยากตามต่ออะ' (ขออภัยที่ใช้คำไม่สุภาพ แต่รู้สึกแบบนั้นจริงๆค่ะ)
พออ่านรวดเดียวครบ7ตอน 'อ่าา... นี่แหละBitterSweet พี่ยังสุดยอดเหมือนเดิม'
ไม่ต้องเปิดมาเป็นพระเอกที่รวยล้นฟ้า อำนาจล้นเหลือ หรืออะไรก็ตามแต่อีหรอบเดิมๆ
แต่ยังให้ความรู้สึกว่า คนนี้แหละ พระเอกของเรื่องนี้ และเรื่องของพี่ยังให้ความรู้สึกอยากตามต่อเรื่อยๆ
ไม่เฉพาะเรื่องนี้แต่ทุกๆเรื่องเลย เหมือนที่เคยบอกพี่ไปเค้าไม่เคยจะเร่งนะคะ เค้ายินดีจะรอ
ความอดทนเค้าสูง 555 ขอแค่พี่ไม่ทิ้งเรื่องไหนไปก็พอค่ะ ^^
- ทุกเรื่องของBitterSweetมีเสน่ห์ในตัวเองจริงๆ-
<3<3<3 สู้ๆนะคะ :))
-
【*...สุดที่รักษ์...*】
บทที่ 08 : ผลิตจากวัตถุดิบหลักจากธรรมชาติ
"ผมกลับแล้วนะครับพี่ สวัสดีครับ"
อนุรักษ์ยกมือไหว้ลากลุ่มพี่ ๆ ผู้ร่วมงานในเจคิงส์ซุปเปอร์ หลังเสร็จจากการลงสต็อกสินค้ามาพร้อมกัน โชคดีวันนี้มีของเข้าไม่เยอะ ทำให้พนักงานกะดึกตอกบัตรออกสี่ทุ่มตรงตามเวลา
โดยปกติแล้วถ้าเลิกงานเร็ว อนุรักษ์จะรีบจับรถเมล์ตรงดิ่งกลับหอ อาบน้ำอาบท่า เปิดเบียร์สักกระป๋อง แล้วคุ้ยหาหนังแผ่นที่ยืมมาจากไอ้ทัต ...เขาชอบหนังแนวแอคชั่น ไม่ว่าจะเป็นหนังแอคชั่นฮอลลิวู้ดถือปืนสู้กันในสนามรบ หรือหนังแอคชั่นญี่ปุ่นสู้กัน(ตัวเปล่าๆ)บนเตียง ซึ่งก็จะเลือกดูสลับ ๆ กันตามวาระความเด็ดที่เพื่อนการันตี
หากคราวนี้ราชรถคันที่เขาเลือกขึ้นหน้าป้ายประจำทาง ไม่ใช่รถคันใหญ่สองประตูห้าสิบที่นั่งเหมือนเช่นทุกที แต่เป็นรถญี่ปุ่นสีดำคันเล็ก โดยมีคนขับกิตติมศักดิ์ดำรงตำแหน่งเป็นเจ้านายคนใหม่ของเขา
"สวัสดีครับ บอส"
อนุรักษ์รักษามารยาทตามขนบธรรมเนียมไทยด้วยการไปลามาไหว้ แม้ที่ผ่านมาเวลาพบคุณชายเขาจะไม่เคยทักทายอีกฝ่ายดี ๆ ทว่าตอนนี้สถานะเปลี่ยน ยังไงลูกน้องก็ต้องเลือกทำตัวสุภาพอ่อนน้อมเอาไว้ก่อน แต่ท่าทางของเขาดันไปขัดใจผู้บังคับบัญชา
"เรียกฉันเหมือนเดิมก็ได้"
คุณชายเอ่ยเสียงเรียบ ขณะเขาพยายามแย้ง
"แต่ผมเป็นแค่เด็กฝึกงานนะครับ"
"งั้นเธอก็ยิ่งต้องทำตามคำสั่งของหัวหน้า"
...ถึงสถานะเปลี่ยน แต่นิสัยชอบออกคำสั่งของคุณชายไม่เคยเปลี่ยน มิหนำซ้ำยังมีสิทธิอันชอบธรรมที่เขาต้องปฏิบัติตามอย่างเลี่ยงไม่ได้
"ครับ คุณชาย"
สุดท้ายก็ต้องรับคำแกน ๆ หน้ากากลูกน้องแสนดีถูกถอดออกด้วยความเซ็ง ...ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจจะสร้างบรรยากาศเป็นการเป็นงานแท้ ๆ กลับล้มเหลวตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่ม
อนุรักษ์ถอนหายใจหน่าย นึกย้อนทบทวนตัวเองว่าตัดสินใจถูกหรือผิด จากคำถามเมื่อครั้งนั้น
...เธอสนใจมาทำงานกับฉันมั้ย?
"ไม่ครับ"
จำได้ว่าตอบปฏิเสธรวดเร็วโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด
"ผมมีงานประจำที่ซุปเปอร์อยู่แล้ว และก็ไม่คิดจะลาออกด้วย"
อนุรักษ์ชอบการเป็นพนักงานแคชเชียร์ แม้เงินเดือนจะน้อยและงานจะหนัก แต่เขาสนุกที่ได้สังเกตผู้คน ได้เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ หากคุณชายยังคงพยายามชักแม่น้ำทั้งร้อยสายมาโน้มน้าว
"...งานนี้จะไม่กระทบงานหลักของเธอ เพราะฉันจะให้เธอเป็นนักศึกษาฝึกงานของบริษัท ทำเฉพาะโปรเจคคล้ายพาร์ทไทม์ ตำแหน่งที่เธอจะได้รับคือ ...ครีเอทีฟของเอเจนซี่ไทเกอร์"
คนฟังเลิกคิ้ว "มีตำแหน่งครีเอทีฟแยกเฉพาะด้วยเหรอครับ? ผมนึกว่ามีแค่ ก็อปปี้ไรเตอร์ กับ อาร์ตไดเร็กเตอร์'"
ตอนพี่พิมอธิบายสายงานโฆษณา เขาเข้าใจว่า 'Creative' เป็นคำเรียกรวม ๆ ของกลุ่มคนทำงานทั้งสองประเภท เพราะคุณชายซึ่งเป็นหัวหน้าใหญ่ก็ยังใช้ตำแหน่ง 'Creative Director' แต่ความจริงแล้วมันมีรายละเอียดซับซ้อนกว่านั้น
"ครีเอทีฟเป็นตำแหน่งพิเศษเฉพาะ ทำหน้าที่นำเสนอความคิดสร้างสรรค์ให้ไกลกว่าตัวอักษรและภาพ ...ไม่ใช่แค่สร้างความแปลกใหม่ในโฆษณา แต่ต้องคำนึงถึงการเชื่อมโยงทุกอย่างรอบด้านให้สมดุล เอเจนซี่ไทเกอร์ระบุตำแหน่งพนักงานตามความสามารถ ...ที่ผ่านมาฉันยังไม่เคยพบใครเหมาะสมพอจะได้รับตำแหน่งนี้"
ฟังแล้วหัวใจรู้สึกพองโต ถ้อยคำเหล่านั้นคล้ายบอกแฝงนัยว่าเขาเป็นผู้ผ่านการคัดเลือกจากคนหลายร้อยหลายพัน ทำเอาคนโดนชมอดเผลอยิ้มกว้างไม่ได้ แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นหุบปากสนิท เมื่อได้ยินประโยคต่อมาจากคุณชาย
"...สำหรับเธอ ฉันก็ไม่คาดหวังว่าเธอจะทำได้ดีถึงขนาดนั้น แต่เหตุผลที่ให้ตำแหน่งครีเอทีฟ เพื่อเธอจะได้มีข้ออ้างไม่ต้องเข้าบริษัททุกวัน เพราะหน้าที่หลัก ๆ ของเธอ แค่ช่วยงานต่าง ๆ ที่ฉันมอบหมายก็พอ"
...หัวใจที่พองโตเหมือนลูกโป่งถูกเข็มเจาะให้ลมรั่วหดฟีบเหี่ยวลงทันที
อนุรักษ์ยอมรับว่าเขาไม่ได้เก่งกาจพอจะช่วยงานโฆษณา แถมยังไม่มีประสบการณ์ แต่ไอ้หน้าที่ให้ช่วยงานต่าง ๆ ของคุณชายขอบข่ายมันกว้าง แบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากจ้างให้เขาไปเป็นเจเนรัลเบ๊ชัด ๆ
"ถ้าคุณต้องการคนช่วยงานจิปาถะ จ้างเลขาไม่ง่ายกว่าเหรอครับ แล้วอีกอย่างผมทำงานกะดึก เข้าบ่ายโมงเลิกสี่ทุ่มจะเอาเวลาที่ไปช่วยคุณ"
"เธอค่อยมาช่วยฉันหลังจากนั้นก็ได้ ฉันบอกแล้วว่าจะไม่ให้กระทบงานหลักของเธอ"
"แล้วเวลาพักผ่อนของผมล่ะครับ!?"
เขาไม่ใช่เครื่องจักรบ้าพลังหอบเอางานไปทำทุกที่แบบคุณชาย พนักงานแคชเชียร์ได้หยุดหนึ่งวันต่อสัปดาห์ถือว่าน้อยแล้ว ขืนหาอะไรใส่หัวเพิ่มอีกคงได้ตายพอดี แต่คุณชายแก้ปัญหาง่าย ๆ ตามสไตล์คนรวย
"ฉันจะมีสวัสดิการให้ตามหลัง เธอจะได้รับเงินเดือนเท่ากับพนักงานในตำแหน่งจริง และมีสิทธิเบิกค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ทุกกรณี"
"คุณก็รู้ว่าเงินซื้อผมไม่ได้"
ข้อเสนอถูกปฏิเสธด้วยการย้ำเตือนคำที่เคยพูดไว้ กระนั้นคุณชายก็ยังเอ่ยราวกับมั่นใจว่าเขาจะยอมตกลง
"ฉันรู้ แต่ฉันแค่กำลังแจกแจงรายละเอียดพื้นฐานของพนักงานให้ฟัง"
"อะไรทำให้คุณคิดว่าผมจะรับงานนี้?"
"...ตั้งแต่ที่ฉันเห็นเธอคิดเงินเจ้านี่"
ชายในชุดสูทล้วงกระเป๋าหยิบวัตถุหนึ่งขึ้นมาวางบนโต๊ะ อนุรักษ์หายใจสะดุดทันทีที่เห็นมัน
...ลิปสติก Baby Kiss
ความรู้สึกตื่นเต้นเมื่อพบว่าไอเดียของตนเองเป็นรูปเป็นร่างย้อนคืนมาอีกครั้ง แม้จะพยายามรักษาสีหน้าเก็บซ่อนอาการปลื้มใจมากแค่ไหน แต่กลับถูกคุณชายซึ่งต่อแถวอยู่หลังลูกค้ากลุ่มนั้นมองออกอย่างง่ายดาย
...ไม่ต่างจากตอนนี้ สายตาของคุณชายก็คล้ายจะอ่านทะลุว่าเขาคิดอะไร
...คุณชายรู้ว่าเขาชอบความท้าทาย
...คุณชายรู้ว่าเขาสนุกกับการคิดโฆษณา
...และคุณชายรู้ว่าเขาอยากเห็นเวทย์มนต์ของมันอีกครั้ง
อนุรักษ์ก้มหน้านิ่ง มองต้มซุปเปอร์ในชามที่เขาเพิ่งรีวิวลงอินเตอร์เน็ตไปล่าสุด ก่อนจะยอมเปิดปากด้วยความพ่ายแพ้
"...จะให้เริ่มงานเมื่อไรครับ"
...และสามวันให้หลัง นายอนุรักษ์ก็กลายเป็นนักศึกษาฝึกงานตำแหน่งครีเอทีฟของเอเจนซี่ไทเกอร์ โดยรับงานแรกเป็นการไปตรวจสอบร้านต้มซุปเปอร์ยายแม้นที่คุณชายยื่นเงื่อนไขเอาไว้
รถญี่ปุ่นคันเล็กจอดแนบกับฟุตบาทก่อนถึงตัวร้านเล็กน้อย บรรยากาศโดยรอบถูกโอบล้อมด้วยแสงไฟจากป้ายร้านอาหารฟาสด์ฟู้ดและเซเว่นเปิดบริการ 24 ชั่วโมง สถานที่เดียวซึ่งดูเหมือนจุดอับของซอย ยังคงเป็นตึกแถวเก่าโทรม ที่ตั้งของร้านซุปเปอร์
อาจเป็นเพราะพวกเขามาตอนสี่ทุ่มครึ่ง ยังไม่ถึงเวลาร้านเปิด จึงไม่แปลกที่ยังไม่มีลูกค้าคนไหนเข้า แต่ลึก ๆ อนุรักษ์ก็ยังแอบหวังจะเห็นภาพคนมายืนรอเข้าคิวแน่น เพราะเขาอุตส่าห์ช่วยโฆษณากันเต็มที่ หากมองสภาพโดยรวมแล้วกลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ หรือเวลาสามวันที่คุณชายรับปากไว้จะน้อยเกินไป?
ความกังวลใจเริ่มก่อตัวขึ้นทีละนิด ขณะเดินเข้าไปใกล้ร้านเรื่อย ๆ ทว่าข้อสันนิษฐานของเขาผิดถนัด เมื่อพบความเปลี่ยนแปลงแรกโดดเด่นอยู่เหนือกรอบประตูเหล็กเลื่อน
'Superman ซุปเปอร์แม้น' ตัวอักษรสีน้ำมันสดใสเด่นชัด บนป้ายไม้สีขาวขนาดสามคูณสามเมตร ข้าง ๆ ยังมีโลโก้ภาพการ์ตูนยายแม้นใส่ผ้าคลุมสีแดง ในมือถือกระบวยตักน้ำซุปเป็นอาวุธ ราวกับเป็นฮีโร่คนใหม่ของมาร์เวล
"โห ไม่คิดว่าจะเอามาตั้งชื่อร้านจริง ๆ ด้วย แถมทำป้ายซะสวยเลย"
อนุรักษ์เอ่ยชมเจ้าของไอเดีย นึกทึ่งว่าอีกฝ่ายไม่ได้เป็นผู้นั่งรอรับความช่วยเหลือเฉย ๆ แต่กระตือรือร้นหาทางพัฒนาร้านด้วยตนเอง
"ขอโทษนะจ๊ะ อีกครึ่งชั่วโมงร้านถึงจะเปิด"
ยายแม้นคงได้ยินเสียงเขาพูดอยู่หน้าร้าน จึงโผล่หน้าออกมาจากประตูเลื่อนซึ่งเปิดเพียงครึ่งบาน ครั้นเห็นลูกค้าคุ้นตาสองคนก็เปลี่ยนเป็นคำทักด้วยความยินดี
"อ้าว...พวกหนุ่ม ๆ นี่เอง เข้ามาก่อนเลยจ้ะ ปลื้มกำลังรออยู่พอดี เดี๋ยวยายไปตามให้ ...ปลื้ม ปลื้มเอ้ย พวกพี่ ๆ เขามากันแล้ว"
หญิงชราเชิญชวน ก่อนหันไปตะโกนเรียกหลานชายจากหลังร้าน อนุรักษ์จึงเดินผ่านประตูเหล็กเปิดเข้าไป ...กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากหม้อซุปเปอร์ซึ่งตั้งอยู่หน้าร้านลอยปะทะต้อนรับเขาเป็นอันดับแรก แต่สิ่งที่ดึงดูดประสาทสัมผัส ไม่ได้มีเพียงแค่จมูกเท่านั้น สายตาของเขาหยุดตรงความเปลี่ยนแปลงอย่างที่สองบนผนังซีดจาง
...โพสอิทสารพัดสีนับจำนวนเกือบห้าสิบใบ ได้กลายเป็นวอล์เปเปอร์ใหม่ อยู่ใต้กระดาษคำถาม
'ดึกดื่นป่านนี้ ทำไมยังมากินต้มซุปเปอร์?'
และคำตอบมากมายจากลูกค้าซึ่งแวะเวียนเข้ามา ก็ถูกบอกเล่าอย่างมีสีสันไม่ต่างกัน
'ต้มซุปเปอร์ร้านนี้เด็ดสุดในสามโลก'
'Superman ยังต้องยอม ซุปเปอร์แม้น'
'วันนี้รู้สึกเปรี้ยวตีน เลยอยากโดนตีน'
'พาแฟนมาเดทครับ'
'แฮงค์มาซัดโฮกไปทีกูตื่นเลย'
'ฉลอง! เด็กหงส์ชนะผีแดง!'
'ยายแม้นใจดี ชอบแถมให้เยอะ อิ่มประหยัดไปอีกมื้อ'
'น้องปลื้มน่ารัก อยากเป็นหลานสะใภ้ยายแม้นค่ะ'
'หลานเขยก็ได้ครับ'
...เออ...ไอ้หลัง ๆ มันชักยังไง ๆ อยู่นะ
คนยืนอ่านนึกตะหงิดใจ เพราะ 'น้องปลื้ม' ในภาพติดตาเขา คือเด็กนักเรียนช่างศิลป์ผมไถเกรียน ท่าทางใจนักเลงโตเกินตัว แต่พอเขาได้ยินเสียงตึงตังจากด้านหลังร้านและหันไปมอง กลับพบเด็กชายที่ส่งรอยยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มบุ๋มลงข้างแก้มเล็ก ๆ ประกายตาสดใสไม่มีเค้าความดุห่าม ทั้งยังเปลี่ยนท่าทีตีซี้สนิทสนม เรียกพวกเขาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"สุดยอดเลยพี่! ผมไม่คิดว่ามันจะได้ผลขนาดนี้"
แล้วคำพูดมากมายก็ทะลักทลาย ประหนึ่งเจ้าตัวอัดอั้นเก็บความดีใจเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป
"พี่รู้ป่ะ ถัดจากวันนั้นคนก็เข้าร้านโคตรเยอะ เขาบอกว่าตามมาจากในเน็ต เมื่อวานผมขายหมดเกลี้ยงตั้งแต่ตีหนึ่ง วันนี้เลยต้องไปซื้อขาไก่เพิ่มจากเดิมอีกตั้งสี่กิโล ...เนี่ยผมกำลังต้มน้ำซุปหม้อสองอยู่พอดี พี่อยากรู้สูตรใช่มั้ย ...มาเลย ๆ เดี๋ยวผมจะบอกให้หมด ไม่มีกั๊กแน่ ๆ"
คงเป็นเพราะปลื้มคิดอะไรก็แสดงออกทางสีหน้าหมด โดเบอร์แมนร้ายที่สู้กับเด็กแว๊นวันนั้น จึงกลายเป็นชิวาวาน้อยแสนเป็นมิตรน่าเอ็นดู ...เปรียบแบบนี้อาจเกินไปหน่อย แต่เขาเห็นภาพลวงตาของหางเล็ก ๆ กระดิกเริงร่าเป็นสัญญาณของความไว้เนื้อเชื่อใจ หายระแวดระวังพวกเขาทั้งสองคน ถึงขนาดเดินนำไปยังด้านหลังร้านซึ่งเป็นห้องครัวหลัก
พื้นที่ค่อนข้างคับแคบ เนื่องจากถูกขนาบข้างตู้เย็น เตาแก๊ส และโต๊ะตัวใหญ่ไว้วางเครื่องปรุง กระนั้นอุปกรณ์ทำอาหารทุกอย่างก็จัดเก็บเป็นระเบียบสะอาดสะอ้านสมกับเป็นร้านอาหาร
ปลื้มยกหม้อสแตนเลสใบใหญ่สภาพผ่านประวัติโชกโชนมาตั้งบนเตา ภายในนั้นมีขาไก่ขาวอวบ ตัดเล็บ ล้างสะอาดใส่เอาไว้ประมาณสองกิโล
"จริง ๆ สูตรนี้ก็ไม่มีอะไรยากหรอก เริ่มจากใส่พวกขิง ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด รากผักชีลงไปต้มพร้อมตีนไก่"
พ่อครัวพูดอธิบาย แล้วจึงเริ่มมีดหั่นขิงเป็นแผ่นอย่างคล่องแคล่ว ก่อนหันซ้ายหันขวาหาของบางอย่าง
"พี่ช่วยหยิบข่าตรงนั้นให้ผมหน่อยได้มั้ย"
ปลื้มพยักเพยิดหน้ามาทางคุณชาย ซึ่งยืนอยู่ใกล้โต๊ะมีถุงใส่พวกผักชี ใบมะกรูด และเครื่องสมุนไพรอื่น ๆ วางไว้หลายใบ ร่างสูงจึงล้วงไปหยิบของจากถุงด้านขวา แต่อนุรักษ์รีบแย้ง
"ไม่ใช่ครับคุณชาย นั่นมันขิง ข่าอยู่ทางซ้ายครับ"
ไม่แปลกถ้าจะมีคนเข้าใจผิด เพราะลักษณะของขิงและข่าเป็นแง่งคล้ายกัน แต่ทั้งกลิ่น รวมถึงรสชาติแตกต่างอย่างสิ้นเชิง ถ้าไม่ใช่คนทำอาหารบ่อยอาจไม่คุ้น ...แรก ๆ เขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ทว่าด้วยอานิสงค์ของการเป็นพนักงานซุปเปอร์ มีบางคราวที่โดนจับไปทำแผนกสต็อกอาหาร ต้องแพ็คของสด ชั่งกิโล แล้วแปะป้ายราคา ...จากผู้ชายที่คุ้ยเคยกับพวกอาหารกึ่งสำเร็จรูป ตอนนี้เลยสามารถแยกออกได้ว่าปลาตัวไหนสดไม่สด
"ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ"
เขาพูดอาสาเป็นลูกมือ จะให้ยืนมองอยู่เฉย ๆ ก็กระไรอยู่ ไหน ๆ มีสองคนช่วยกันน่าจะทำเสร็จเร็วกว่า ส่วนคุณชาย...รายนั้นไม่จำเป็นต้องคาดหวัง ปล่อยให้ยืนสังเกตการณ์เฉย ๆ น่ะดีแล้ว
ปลื้มก็คงเดาความสามารถในงานครัวของผู้ชายสองคนได้ จึงรีบส่งส่งอีโต้มาให้เขาทุบบุตะไคร้โดยไม่คัดค้าน เพียงไม่นานสมุนไพรไทยหลายอย่างจึงลงไปอยู่ในหม้อจนครบ
"ที่นี่ก็ใส่เกลือทะเล แล้วเพิ่มน้ำตาลกรวดตัดรสหน่อย เติมน้ำซุปจากโครงกระดูกไก่ให้ท่วม ...ตอนเริ่มเดือดมันจะมีฟองก็ต้องไล่ช้อนทิ้ง ต้มซุปเปอร์จะได้ไม่ขุ่น ...แล้วก็ตั้งไฟกลางแบบนี้ไปสักชั่วโมงหนึ่ง"
แต่พวกเขาไม่ต้องรอถึงหนึ่งชั่วโมง เพราะมีหม้อที่ทำเสร็จไว้เรียบร้อย ขบวนทัพจึงย้ายไปด้านหน้าร้านจัดการต้มซุปเปอร์ต่อโดยไม่มีการขาดตอน
"พอได้ที่เราจะช้อนเอาเครื่องต้มยำเก่าออก ใส่น้ำปลา ซอสปรุงรสลงไปเพิ่มกลิ่นหอม แล้วค่อยเติมพวกสมุนไพรลงไปใหม่ สีมันจะได้สวย ๆ ...และถ้าลูกค้าสั่ง เราจะตักแยกใส่ถ้วยปรุงชามต่อชาม"
ปลื้มใช้ตะบวยตักน้ำซุปต้มยำพร้อมขาไก่เนื้อนุ่มชิ้นโตลงชาม ปรุงน้ำปลา น้ำมะนาว พริกขี้หนูตำหยาบ ๆปริมาณพอเหมาะให้ได้รสกลมกล่อม ปิดท้ายด้วยการโรยผักชีฝรั่ง ผักชีไทย เป็นอันครบเครื่อง
"เสร็จแล้วครับ ...ต้มซุปเปอร์ขาไก่สูตรยายแม้น"
ต้มซุปเปอร์ร้อน ๆ ควันฉุยน่าทานพร้อมเสิร์ฟ ยั่วกระเพาะคนมองให้เผลอกลืนน้ำลายเอื้อก วิธีทำและวัตถุดิบไม่มีอะไรยุ่งยากซับซ้อน ถ้าทอนส่วนผสมหน่อย ก็สามารถทำกินได้เองที่บ้านง่าย ๆ
"แล้วหม้อนั้นล่ะ"
คุณชายชี้ไปยังหม้อสแตเลสตั้งไฟอุ่น ๆ อีกใบซึ่งบรรจุน้ำซุปสีน้าตาลเข้ม ส่งกลิ่นหอมนวล
"อ๋อ...นั่นสูตรต้มเค็ม วิธีทำก็คล้ายกัน แต่เปลี่ยนจากเครื่องสมุนไพร เป็นเครื่องยาจีน แล้วก็เติมซีอิ๋วหวานกับเหล้าจีนลงไปแทน"
ไม่พูดเปล่า เชฟมือทองยังตักต้มซุปเปอร์อีกสูตรใส่ถ้วยให้ลูกค้าลองชิมด้วย ซึ่งก็ไม่ผิดหวังกับรสชาติ
"เคล็ดลับต้มซุปเปอร์ให้อร่อยน่ะ ต้องใช้วัตถุดิบสดคัดคุณภาพเน้น ๆ มันจะได้ถึงเครื่องถึงรส ถ้าใช้พวกผงปรุงรสสำเร็จจะไปอร่อยสู้ของจริงได้ยังไง ...จริงมั้ยครับยาย?"
ผู้เป็นหลานชายหันไปถามเจ้าของสูตร แต่ยายแม้นกลับโบกไม้โบกมือ
"ยายน่ะไม่มีเคล็ดลับอะไรหรอก รู้แค่ว่าต้มยำต้องครบรส เปรี้ยว เค็ม เผ็ด หวาน ถ้าขาดไปรสใดรสหนึ่งก็ไม่ใช่ต้มยำ อ๋อ...แล้วที่สำคัญต้องใส่ใจลงไปด้วย"
ถ้อยความฟังดูนามธรรม แต่เห็นผลได้ชัดเจน เมื่อคุณยายเอ่ยเตือน
"ปลื้ม หม้อนู้นน้ำเริ่มเดือดแล้วนะ"
"เฮ้ย! แย่แล้ว"
คนลืมอุทาน รีบวิ่งกลับไปดูหม้อหลังร้าน เพื่อช้อนฟองออกไม่ให้น้ำซุปขุ่น
"เห็นมั้ย ถ้าไม่ใส่ใจในอาหารที่ทำ มันก็จะออกมาไม่ได้ดีตามที่เราต้องการ"
รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ซ่อนอยู่ในวัตถุดิบ ตลอดจนการปรุง คือตัวแปรสำคัญทำให้อาหารอร่อย ยายแม้นจึงสามารถรักษารสชาติเอาไว้ได้ ด้วยความพิถีพิถันซึมซับจากประสบการณ์อันยาวนาน
"...แล้วไม่ใช่แค่เรื่องอาหารนะ เรื่องอื่น ๆ ในชีวิตก็เหมือนกัน พวกเธอยังหนุ่มยังแน่นต้องใส่ใจคนที่อยู่รอบข้างให้มาก ๆ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำ"
สายตาอารีนั้นแฝงความเศร้าเจือไว้ คล้ายกำลังหวนนึกถึงความทรงจำเก่า ๆ อนุรักษ์เดาว่าอาจเกี่ยวกับลูกของยายแม้นที่จากไป เพราะเขาเองก็คิดถึงพ่อแม่เสมอว่ายามมีชีวิตอยู่ เขาน่าจะทำดีกับพวกท่านให้มากกว่านี้
ก็อก! ก็อก!
เสียงจากเคาะประตูเหล็ก เรียกความสนใจให้ทุกคนด้านในหันไปมองกลุ่มผู้หญิงวัยนักศึกษาหน้าตาน่ารักสามคนยืนอยู่หน้าร้านด้วยท่าทางลังเล
"ขอโทษนะคะ ร้านเปิดหรือยังคะ"
นาฬิกาแขวนผนังบอกเวลาห้าทุ่มพอดี เจ้าของร้านจึงตระเตรียมทำหน้าที่
"อ้อ เปิดแล้วจ้ะ เข้ามานั่งได้เลย"
อนุรักษ์รีบช่วยคุณยายเลื่อนประตูเหล็กพับอีกข้างที่เหลือต้อนรับลูกค้าตามนิสัยพลเมืองดี (และแอบโชว์แมนไปในตัว) แต่กลุ่มสาว ๆ ดันไปให้ความสนใจกับกำแพงร้านมากกว่า
"นี่ไงแก! ป้ายที่โพสลงเน็ต"
พวกเธอเลือกนั่งโต๊ะใกล้ ๆ กับโพสอิท หนึ่งในนั้นรีบหยิบกระดาษมาส่งให้สาวผมยาว ตาโต ท่าทางสวยเด่นสุดในกลุ่ม
"แกเขียนลงไปเลย มากินซุปเปอร์ เพราะอกหัก"
คำหยอกพาให้ทั้งกลุ่มหัวเราะกันคิกคัก ยิ่งได้ยินผู้หญิงสวย ๆ พูดว่าโสด ไม่แปลกที่ผู้ชายทั้งหลายจะหูผึง รวมทั้งคุณชายซึ่งยังคงมองสาว ๆ กลุ่มนั้นไม่ละสายตา จนเขาต้องสะกิดเตือนหัวหน้า
"คุณชายครับ ผมรู้ว่าสาว ๆ กลุ่มนั้นสวย แต่ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก็ได้ มันเสียมารยาทนะครับ"
ทว่าคุณชายยังไม่เลิกมอง ซ้ำยังตั้งคำถามแบบไม่มีที่มาที่ไป
"เธอคิดว่าผงซุปต้มยำทำอาหารได้กี่เมนู"
อนุรักษ์ขมวดคิ้วงงกับท่าทางประหลาดของคุณชาย แต่ก็ยังพูดตอบ
"ถ้าเอาไปดัดแปลงดี ๆ ก็คงได้เยอะอยู่มั้งครับ"
ต้มยำกุ้งเป็นเมนูที่รู้จักกันไปทั่วโลก อาหารไทยเริ่มเข้าสู่ตลาดสากล ทำให้ให้เห็นพ่อครัวแม่ครัวคิดสูตรอาหารฟิวชั่วผสมผสานกันจนได้เมนูใหม่ ๆ
"แล้วเธอคิดว่าสามารถเปรียบช่วงหนึ่งของชีวิตเป็นรสชาติได้มั้ย"
คุณชายยิงคำถามแปลก ๆ อีกครั้ง หากคราวนี้ไม่อยู่รอฟัง เจ้าตัวกลับเดินตรงไปหาลูกค้าโต๊ะแรกของร้าน
"ขอโทษนะครับ"
"มีอะไรเหรอคะ"
สาวน้อยตาโตถามเสียงหวาน เมื่อเห็นผู้ชายใส่สูทหน้าตาดีเข้ามาทัก แต่คุณชายสนใจเพียงของที่อยู่ในมือ
"ขอผมดูโพสอิทนั่นหน่อยได้มั้ยครับ"
ฝ่ายถูกถามนิ่งอึ้ง พยายามเอามือปิดโพสอิทที่เขียนคล้ายไม่อยากให้เห็น จนเพื่อนต้องรีบยุ
"เอาให้เขาดูไปสิแก"
"ตะ..แต่ว่า..." เธอยังคงอิดออด กระทั่งเพื่อนต้องดึงโพสอิทส่งไปให้คนรอแทน คุณชายรับไปอ่าน แล้วพยักหน้าให้อนุรักษ์ที่ยืนอยู่ไม่ใกล้เข้ามาด้วย
เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องเสียมารยาทเล็ก ๆ แต่กลุ่มสาว ๆ ส่งเสียงวี๊ดว๊าย โดยเฉพาะคนเขียนเอามือปิดหน้าแดงด้วยความเขินอาย ทำให้เขาชักอยากรู้ เลยหยิบโพสอิทสีฟ้าจากมือคุณชายมาอ่านเหตุผลที่ทำไมถึงมากินซุปเปอร์ตอนดึก
'อกหัก เพิ่งรู้ว่าเดือนคณะที่แอบชอบมีแฟนเป็นพี่ว้ากผู้ชาย แต่จริง ๆ ก็แอบอิจฉาเพราะเขาสองคนเหมาะกันดี >///<'
อนุรักษ์ทวนข้อความซ้ำอีกรอบเพื่อไม่ให้เข้าใจพลาด ก่อนกระพริบตาปริบเงยหน้ามองสาวน้องผู้โชคร้าย (หรือโชคดี?) ด้วยความสับสน
"เธอลองเปรียบสิว่ามันเป็นรสอะไร"
คุณชายคงต้องการยกเคสตัวอย่างให้เขาทำ จึงมาขอโพสอิทนี้ไปเป็นโจทย์ ซึ่งเป็นโจทย์ที่สร้างความปั่นป่วนให้สมองสะดุด เผลอตอบตะกุกตะกัก
"อ่ะ...เออ...คงเปรี้ยวมั้งครับ"
"ทำไม?"
"เพราะสถานการณ์นี้จะขมก็ไม่เชิง จะหวานก็ไม่ใช่ ผมคิดว่าความอิจฉาคงอยู่กึ่งกลางระหว่างรสเปรี้ยวจี๊ดนิด ๆ"
อนุรักษ์ยกเหตุผลมั่ว ๆ ที่อ้างอิงจากความรู้สึกเอาเองล้วน ๆ แต่หลังคุณชายพิจารณาตาม กลับพยักหน้าเห็นด้วย พลางออกคำสั่ง
"ถ้านี่เป็นรสเปรี้ยว ต้มยำมีสี่รส เธอลองเลือกอีกสามรสที่เหลือจากในนี้ได้มั้ย"
กำแพงผนังร้านเต็มไปด้วยเรื่องราวคล้ายศูนย์รวมสารพัดรสชาติชีวิต เขากวาดตาอ่านโพสอิทมากมายอีกครั้ง แล้วจึงค่อย ๆ ดึงออกมาทีละใบ
'ฉลอง! เด็กหงส์ชนะผีแดง!'
'ยายแม้นใจดี ชอบแถมให้เยอะ อิ่มประหยัดไปอีกมื้อ''
'พาแฟนมาเดทครับ'
...เผ็ด เค็ม หวาน ไล่ลำดับตามความรู้สึก
พอจับโพสอิทมาเรียงกันเป็นรสชาติต้มยำ เขาก็ชักเริ่มเข้าใจวัตถุประสงค์
"คุณชายจะใช้เรื่องพวกนี้โฆษณาผงซุปต้มยำเหรอครับ"
"แค่ในเชิงสัญลักษณ์ แต่ที่ฉันต้องการจริง ๆ คือสูตรอาหารสี่สูตรที่เน้นรสชาติต่างกันไปตามสถานการณ์ เพราะถ้าใส่วิธีการทำอาหารที่ใช้ผงซุปต้มยำลงไปด้วย ลูกค้าก็จะสามารถนำไปใช้จริงได้"
เมื่อพูดถึงการโฆษณาแบบปริ้นแอด ส่วนใหญ่จะเน้นที่ความคิดสร้างสรรค์แปลกใหม่ โดยเล่นกับภาพและข้อความ เพื่อดึงดูดสายตาคนอ่านทันทีที่เห็น ...แต่ปริ้นแอดอาหารมีข้อจำกัดค่อนข้างมาก ถ้าไม่ซูมภาพกุ้งตัวโต ๆ หรือน้ำซุปเข้มข้นแทบได้กลิ่นต้มยำลอยมาจากกระดาษ ก็จะไม่สามารถกระตุ้นความสนใจของคนอ่านได้
...กระนั้นก็ไม่ได้หมายความว่า ปริ้นแอดอาหารจะไม่มีช่องว่างในการใส่ความคิดสร้างสรรค์ได้เลย
การผูกเรื่องราวลงไปในผลิตภัณฑ์จะช่วยทำให้คนจดจำ และสร้างน้ำหนักให้โฆษณา อีกทั้งการนำสูตรอาหารใหม่ ๆ มาใส่ ยังช่วยเพิ่มทางเลือกให้กับผู้บริโภคอีกด้วย
"...ข้อสำคัญคือสูตรอาหารที่เลือกมาต้องทำได้ง่ายและอร่อย"
คุณชายย้ำ ซึ่งอนุรักษ์ก็เห็นด้วยในใจ หนังสือสอนทำอาหารมักจะบอกปริมาณสัดส่วนเป็นช้อนโต๊ะละเอียดถี่ยิบ ถ้าเผยแพร่ปริ้นแอดที่มีสูตรใช้ผงซุปต้มยำออกไปก็ต้องระบุวิธีทำไม่ให้พลาด
"แล้วจะหาสูตรมาจากไหนครับ"
กับคนที่แยกขิงและข่าไม่ออก บ่งบอกชัดถึงความสามารถว่า 'ถนัดกิน' มากกว่า 'ถนัดทำ' คงไม่สามารถเนรมิตเมนูอาหารขึ้นมาง่าย ๆ แต่เขาลืมไปเสียสนิทว่าคุณชายเพิ่งมีตัวช่วยล่าสุด
"นั่นเป็นงานของเธอ"
"งานของผม?"
"เธอต้องเลือกอาหารมาสี่อย่าง แล้วมาทำให้ฉันทาน"
อนุรักษ์เบิกตากว้าง หลังได้ยินโจทย์ราวกับศึกแข่งชิงแชมป์ยอดกุ๊ก นี่เห็นเขาเป็นเชฟกระทะเหล็กรึไง!?
"แต่คุณชายถามสูตรจากพ่อครัวเก่ง ๆ ก็ได้นี่ครับ ทำไมต้องเป็นผมด้วย"
"แล้วพ่อครัวเก่ง ๆ ที่ไหนจะใช้ผงปรุงรสต้มยำ กลุ่มเป้าหมายคือคนธรรมดาทั่วไปอย่างเธอนั่นแหละ"
เหตุผลจี้ตรงประเด็นเล่นเอาแย้งไม่ออก หากเขาก็พยายามควานหาข้ออ้าง
"แต่ผม..."
"เธอเป็นครีเอทีฟของเอเจนซี่ไทเกอร์ มีหน้าที่อะไรจำไม่ได้แล้วหรือ"
ประโยคย้อนนั้นคล้ายถูกต่อยด้วยหมัดอัปเปอร์คัท อนุรักษ์นิ่งงัน จำขึ้นใจชัดเจนว่า หน้าที่ครีเอทีฟของเขามีเพียงอย่างเดียวคือ
...ทำตามคำสั่งของคุณชาย
"ครับ บอส"
แม้ลึก ๆ จะอยากกระโดดเตะหัวหน้าคนใหม่เพียงไร แต่ก็ต้องหยิบหน้ากากลูกน้องแสนดีมาสวม แล้วยอมรับชะตากรรม ที่ไหนสักแห่งในความรู้สึกย้อนถามตัวเองอีกครั้งว่า
...เขาตัดสินใจถูกหรือผิดกันแน่ที่มารับงานนี้?
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
สรุป คุณชายหลอกน้องรักษ์มาใช้งานค่ะ :hao5:
ตอนที่แล้วเห็นมีคนอ่านหลายคนทนไม่ไหว ถึงขนาดออกต้องไปซื้อซุปเปอร์กันเลยทีเดียว ถ้าใครอ่านนิยายเราบ่อย ๆ ก็อาจพอรู้ว่า ถ้าไม่เขียนของกินแทรกในเรื่องคงไม่ใช่ BitterSweet เพราะฉะนั้น สปอยเลย บทถัดไปจะเจออีกหลายเมนูค่ะ และจะพยายามลงเรื่องให้ได้อาทิตย์ละครั้ง ช้าเร็วตามภาระงาน
ยังไงก็ขอให้อร่อยกับซุปเปอร์หม้อนี้นะคะ
ป.ล. เดือนคณะกับพี่ว้ากคือใคร โปรดเดาเอาเองนะจ๊ะ//แอบเนียนโฆษณา
BitterSweet
-
ไม่ใช่ตำแหน่งครีเอทีฟแล้วรักษ์เอ้ยยยย
นี่มันตำแหน่งJBชัดๆเลยเนี่ย
-
คุณชายแอบอยากกินอาหารฝีมือน้องรักษ์รึเปล่า :-[
คงต้องบอกอีกครั้งว่าเราชอบเรื่องนี้มากอ่ะ เป็นการเป็นงานดี
ส่วนน้องปลื้มอ่านจากคำบอกเล่าของรักษ์รู้สึกถึงราศีเคะ ของน้องมากเลย อยากให้มีบทของน้องเยอะๆจัง หรือไม่ก็หาคู่ให้น้องเลย :-[
-
น้ำจิ้มแทบหกเลยค่าา~ ตอนที่น้องปลื้มบอกเล่าถึงสูตรทำต้มซุปเปอร์หม้อใหญ่ๆ~ :m23:
-
คุณชายสนุกล่ะสิมีลูกน้องสารพัดประโยชน์
จะสงสารหรือจะขำรักษ์ดีนะ คือยังไงก็หนีไม่พ้น
อุ่ย...แอบคิดถึงเดือนคณะกับพี่ว้ากเหมือนกันนะ
-
:L1: มาเป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
แผนคุณชายช่างแยบยลจริงๆ
สุดท้ายก็หลอกน้องรักษ์มาร่วมงานจนได้
นะคะ
-
น้องรักษ์ของพี่โดนคุณชายหลอกมาใช้งานสิน่ะ :hao7:
-
ฮ่าๆๆๆๆ ตำแหน่งเบ๊ชัดๆรักษ์เอ้ย โดนคุณชายเขาหลอกมาได้ ฮ่าๆๆๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รอดูสิว่าจะร่ายเวทมนตร์แบบไหนมาอีก
-
ว้าวมาแล้วววววววว :katai2-1:
ชอบเนื้อเรื่องมากเลยค่ะ สนุกไปกับการทำงานของทั้งสองคนเหมือนกำลังดูหนังอยู่ยังไงยังงั้น
ปล. แอบสงสัยว่า เดือนนี่่ใช่ก้องภพหรือเปล่า :hao6: 5555555
-
งื้อออ ชอบมากๆๆๆ
รอคอยว่าเมื่อไหร่จะมาอัพพพ
-
พี่ว้ากคนไหนคะ ขออนุญาตตามไปส่องได้มั้ย! 655555555
ตอนนี้คุณชายใช้งานรักษ์ซะเยอะเลย งานเบ๊ชัดๆ 555555
-
เราหิวววววววว
-
คิดถึงเดือนคณะ กับพี่ว้ากจัง....
รักษ์เอ๊ย!! ครีเอทีฟสำหรับคุณชาบ อาจจะหมายถึงตำแหน่ง เจเนอรัลเบ๊ ก็ได้นะเนี่ย
-
ตัวเองทำอาหารไม่เป็นก็บอกมาเถอะคุณชาย
-
:ling1:เดาไม่ถูก เดือนกับพี่ว้ากคือ....บอกตัวตรงมาเรย อย่ามาโต๊ด
แหล่วๆๆๆๆ มะไรจะเป็นมายบอสจ้ะ
-
โพสต์อิท นี่พี่อาทิตย์กับน้องก้องภพใช่ไหม 5555555
คุณชายเป็นผู้ชายหน้ามึนนนนนนน
-
ฟังน้องปลื้มพูด อยากกินขึ้นมาทันที
คุณชายได้ลูกน้องที่เหมาะกับงานจริงๆ ต้องทำได้ทุกอย่าง :katai2-1:
-
งานเข้าแล้ว :laugh:
-
คุณชายเนี่ยเนียนจริงๆนะ ได้ทั้งเบ๊ 55 ได้ทั้งที่ปรึกษา ได้ทั้งคนทำอาหารให้กินแบบส่วนตัว
ยิงปืนนัดเดียวได้มากกว่าสองซะอีก หุหุ
-
ขอต้อรับน้องๆสู่เส้นทางวาย
เดือนคณะกับพี่ว๊ากนั้น เหมาะสมที่สุดของที่สุดแล้ววว
อ๊ายยย คิดถึงพี่อาทิตย์ :m1:
คุณชายค่ะ นี่คืองานของน้องรักษ์จริงๆใช่มั้ย
งานแม่ครัวเนี่ย อยากกินฝีมือรักษ์ก็บอกตรงๆ อ้อมค้อมบอกเป็นเรื่องงานอยู่ได้ แม้ๆๆๆๆๆ :m12:
รอดูรักษ์ทำกับข้าว จะรุ่งหรือร่วงต้องพิสูจน์
-
ชอบใจเดือนคณะกับพี่ว้ากค่ะ :katai2-1:
-
ตอนนี้รังสีเคะน้องปลื้มออกแรงมากค่าาาาาา
ดูซิว่ารักษ์จะทำอะไรมาให้คณชายกินมั่ง 55555
-
แอร้ย พี่อาทิตย์กับก้องภพ มาแค่ชื่อก็ฟินแล้ว
-
คุณชายนี่หว่านล้อมเก่งมากกกกกกก นะ
เก่งอ่ะ
คือไม่รู้รักษ์ต้องยอมอีกนานแค่ไหน ฮาาาาา
-
คุณคนเขียนอัพตอนที่แล้วกับตอนนี้ตรงกับวันที่เราตั้งใจงดมื้อเย็นทั้งสองวันเลยค่ะ แล้วเราก็อยากลงไปดิ้นๆเพราะความอยากกิน แต่จะเปลืองพลังงานไปเสียเปล่าๆ :laugh:
ขอให้โฆษณาคราวนี้ก็ปัง! ปัง! ปัง! นะคะ :impress2:
-
คุณชายเย็นชาจัง
-
"หิว" เน้นๆเลย
โธ่วนึกว่าจะมีสวีทวี้ดวิ้ว แต่ที่ไหนได้คุณชายให้น้องมาเป็นเบ๊
ดูๆกันไปก่อนเนอะ ไม่แน่เดี๋ยวคุณชายก็ปิ๊งปั๊งเองแหละ
-
กรี๊ดดยายแม้นจะมีหลานเขยแล้วค่าาา เชียร์ค่าาาาา :katai2-1:
อุ่ย มีเดือนคะณะกะพี่ว๊ากโผล่มาด้วยยย คิดถึงง จริงๆค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เรียกได้ว่าแพ้ทางอย่างแท้จริงสินะ
-
ปลื้มน่ารัก กับ โพสต์อิทหลานเขย555
คิดถึงก้องภพเลย เด็กผญคนนั้นแอบชอบก้องภพสินะ เสียใจด้วยย่ะ
-
แหม่...นี่จะเนียนกินอาหารฝีมือรักษ์ใช่ใหมล่ะ :katai2-1:
-
คนเขียนเรียนการตลาดหรือเปล่า ดำเนินเรื่องได้สนุกมาก รออ่านตอนหน้านะคะ :pig4:
-
5555บอสขี้โกงอะ
-
ตำแหน่งนี้มีหน้าที่เดียวคือ... ทำตามเจ้านายสั่ง :hao6:
-
หนูรักษ์จะโชว์ฝีมือทำกับข้าววววแล้ว
-
:mew1:อ่านรวดเดียวแล้วเม้มท์สั้นนะ น่ารัก นู่รักษ์เธอเสร็จคุณชายแน่ๆ
-
้เห็นมีพี่ว้ากแทรกมาคิดถึง
-
หิวเลยยยย -0-
-
อ่านตอนห้าทุ่มกว่าแปรงฟันแล้วแต่น้ำลายสอเลย รู้สึกเปรี้ยวปากอยากซดต้มยำ
รักษ์ งานหนักล่ะทีนี้ คุณชายคงใช้คุ้มค่าจ้าง
-
เปรี้ยว เผ็ด เค็ม หวาน
ต้องไปซื้อผงซุปต้มยำมาลองทำเมนูพวกนี้ซะแล้ว
-
งานยากนะ :katai5:
-
รู้สึกอยากไปร้านซุปเปอร์แม้นจุงงงง 5555555
-
เดือนคณะเค้าไม่กินต้มซุปเปอร์นะเธ๊อว์ว์ เค้ากินพี่ว๊ากนมชมพูคนนั้นตะหาก แอร๊ยยยย >\\\\< อ่านแล้วทรมาณพุงจริงๆน้า นี่ยังไม่นับเรื่องที่เราติดนมชมพู ขนมไทย น้ำเต้าหู้ ต้มมะระจนถึงทุกวันนี้นะ ฮือออออออ
-
:-[
-
อ่านตอนดึกๆหิวจริงอะไรจริงค่ะ 5555
ต้องคุ้ยตู้กับข้าวกันเลยทีเดียว
-
น้องรักษ์สู้ๆ มีพรสวรรค์ด้านนี้อยู่แล้วหายห่วง o13
-
อกหักจากก้องภพมาใช่มั้ยนั่น 555
-
ว๊ายยยยยยยย
ตอนนี้มีพี่อาทิตย์กะน้องก้องภพมาแจมด้วยอ่ะ
แค่กลิ่น กรุ่นๆให้พอหายคิดถึง 55555555
-
o13 o13
:กอด1: :L2:
:pig4: :pig4:
-
พี่ว้ากนี่ไม่ต้องเดาเลยค่า กรี๊ดเลย :o8:
ชอบความค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้มาก หลงเสน่ห์คุณชายแบบเนียนๆ เลย
อยากให้ร้านนี้มีจริง จะรีบหาพิกัดไปกิน
หิว!!
-
ผมนี่อยากกินตีนไก่ซุปเปอร์เลยขรั่บ...
-
หิวเลยง่ะ
-
ได้ทำงานด้วยกันแล้ว คุณชายสั่งเก่งดีเนอะ ตำแหน่งคนสนิทใกล้ชิดมีเพิ่มเงินเดือนป่ะคะ
ใช้เวลาด้วยกันตล๊อดดดๆ ชอบอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
คุณชายน่าเตะก้นมากค่ะ เอาแต่ใจมากก
-
ร้านซุปเปอร์แย้มอยู่ไหนเนี่ยจะไปอุดหนุนซะหน่อย :katai5:
-
หิวขึ้นมาเลยทีเดียว
-
คุณชายคะ นีคือการทุ่มเท ให้กับงานโฆษณาใช่ใหมคะ
หรือเป็นการหาว่าที่ภรรยา แอบแฝง ให้ทำอาหารให้ทารงี้
เทสความรู้สึกในการทาลิปด้วยการจูบปากงี้
มันให้ความรู้สึกมากก่วาอยากร่วมงานนะคะ
(นักเขียนก็เป็นพนักงานของคุณชายใช่ใหมคะ เห็นโฆษณา แอบแฝงเหมือนกัน พี่ว๊ากกับเดือนคณะ นะ หึหึ รู้นะ )
-
ขอตัวไปจดต้มซุปเปอร์ในรายการกินตอนกลับเมืองไทยหน่อยเถอะ น้ำลายหกเลย
-
ทำงทนคุ้มตำแหน่งมากนอกจากจะทำงานแล้ว ยังต้องทำอาฟารให้เจ้านายด้วย คุ้มไหมจ๊ะ
-
ตัดสินใจถูกที่สุด!
ได้งาน ได้ประสบกาม เอ๊ย! ประสบการณ์ด้วย :laugh:
-
คุณชายเจ้าเล่ห์ :กอด1:
-
อยากกินขาไก่ซุปเปอร์ :hao6:
-
เดือนคณะ กับพี่ว๊าก
น้องก้องภพกับพี่อาทิตย์เปล่า
คุณชายเตรียมฝึกให้รักษ์เป็นแม่ศรีเรือนในอนาคตใช่ไหม
-
:z13:
จิ้ม จองพื้นที่ไว้ก่อน แล้วจะมาอ่าน :mew1:
-
ยินดีต้อนรับน้องรักษ์มาเป็น GB คนใหม่นะคะ
:bye2: :bye2:
(general เบ๊)
-
สนุกมากเลยค่ะ มาต่ออีกนะคะ รักคนเขียนค่าาาา :mew1: :katai2-1:
-
อ่านรวดเดียวเลย ชอบการเขียนมากค่ะ อ่านได้ลื่นไหล สบายๆ แล้วแฝงข้อคิดไว้ด้วย
อ่านตอนนี้แล้ว นึกถึงต้มซุปเปอร์แถวมหาลัยเลยค่ะ แซ่บมากกกกก
-
มีการทำกับขงกับข้าวให้กินด้วยเว้ยย
กะจะเอารักษ์ไปดินเนอร์ด้วยแบบเนียนๆป่ะเนี้ย
o18
-
5555555555555555555555
-
พี่อาทิตย์กับก้องภพแน่ๆเลย
แอบคิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย
-
:pig4: :กอด1:
-
เดือนคณะเป็นแฟนกับพี่ว้าก 555555555555
ปล. ชอบน้องปลื้ม อ๊ายยยยยย
ยายแม้นจะได้หลานเขย 5555
-
ตอนหน้าเค้าจะขึ้นคอนโดกันใช่ป่ะ :hao6:
ปล. อยากเจอพี่อาทิตย์กับก้องภพตัวเป็นๆในนี้จัง คิดถึงงงงง> <
-
โอยยยยยยย ตื่นเต้นไปด้วยเลยนนย
อยากกินซุปเปอร์ อ๊ากกก
-
เป็นกำลัใจให้คนแต่งนะคะ ชอบเรื่องนี้มากๆเลย ขุ่นชายยยยย น้องรักษ์ก็ซื่อๆน่าเอ็นดู อาจจะถูกคนแก่ล่อลวงโดยไม่รู้ตัว 5555555
-
ยังคงท้องร้องต่อไป
รักษ์ กลานเป็นซุปเปอร์เบ๊ส่วนตัวของคุณชายซะแล้วว
ชอบเวลา 2 คนนี้เค้ารวมหัวกันคิดงาน มันเหมือนทันกัน
^^
-
อยากอ่านต่อจังเลย สนุกมากจนอยากอ่านทั้งวันเลยค่ะ555 ชอบคุณชายน่ารักกกก
-
โอ่ พี่พลอยคะ ไม่ต้องเนียนโฆษณาแล้วมั้งคะนั่น พี่ว้ากก็รู้จักกันขนาดนั้นแล้ว 5555555555 สถาณการณ์มันเหมือนจะหวานนะ แต่ก็เหมือนจะไม่หวาน จะว่ายังไงดี 55555 ที่คุณชายทำไปเพราะเป็นนิสัยปกติหรอคะ รึยังไง 55 ไอ่ที่สั่งคนเนี่ย สั่งคนอื่นฉอดๆแบบที่สั่งรักษ์รึเปล่า อ๊าาาา :hao7: รู้สึกตอนนี้แอบมีกระแสจิตความฟินนาเร่จากสาวอกหักลอยและฟุ้งไปมาในอากาศ POST-IT นั่นเผื่อแผ่ความฟินแก่ชาวเรากันถ้วนหน้า อะเฮือกกก U,,y,,U มีพี่ว้ากแล้วก็อย่าให้เรื่องอื่นน้อยใจสิคะ แอบเอามาใส่มั่งซี ฮี่ฮี่ :really2:
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ วี่~~~ :katai2-1:
-
อืมมมมม มาอ่านตอนดึกๆแบบนี้แล้วมัง...จ๊อกกกกกก~~~
-
อ่านไปนี้แบบหิวอะ :hao6:
-
แค่บอกว่าเดือนคณะกับพี่ว้ากนี่เราก็กรี๊ดเลยอะ ก้องภพกับพี่อาทิตย์แน่ๆ ส่วนคุณชายเราไม่รู้ว่าที่คุณชายจ้างรักษ์มาทำงานนี่แค่อยากใช้งานอย่างเดียวหรือคิดอะไรอยู่กันแน่ยังเดาความคิดผู้ชายึนนี้ไม่ออกจริงๆส่วนน้องรักษ์พลาดมาซะขนาดนี้แล้วกลับตัวไม่ทันละมั้ง อิอิ
:L2: ขอบคุณคุณพลอยที่มาคู่นี้มาเสิร์ฟจ้าตอนหน้าออกเราต้องห้ามอ่านตอนที่กำลังหิวสินะ
-
สนุกมากติดตามค่ะ
-
คุณชายจะเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวไปไหน นายเอกเราเป็นเบ๊ซะงั้น :m3:
-
คุณชายเทพเว่ออออ
-
คุณชายจอมเนียน 55555
:hao6: :hao6:
-
เอาจริงๆอ่านตอนที่แล้วแล้วอยากกินต้มซุปเปอร์เลย
555555555555
วันก่อนไปร้านข้าวมันไก่แถวหอเห็นป้ายว่ามีต้อมซุปเปอร์
แต่พอจะสั่งคนขายดันบอกหมดแล้ว เศร้าใจ
-
คิดถึง อนุรักษ์กับคุณชายจัง :mew2:
-
เอาตำแหน่งเบ๊กิตติมศักดิ์ของคุณชายไปเลยลูก
555555555555555555555
:laugh:
-
【*...สุดที่รักษ์...*】
บทที่ 09 : เพราะเราใส่ใจ
13.00 น. คือเวลาที่พนักงานแคชเชียร์กะดึกของเจคิงส์ซูเปอร์เริ่มทำงาน
อนุรักษ์รักษากฎระเบียบอย่างเคร่งครัดด้วยการมาตรงเวลาเสมอ (ยกเว้นตอนเกิดเรื่องซิปเป้ากางเกงแตก ซึ่งเป็นเหตุการณ์เดียวที่เขาเข้างานเข้าสาย) ทุกครั้งพอเริ่มต้นก้าวเท้าเข้าประตูซูเปอร์ เขาจะพยายามสั่งตัวเองให้กระตือรือร้น ตั้งใจทำหน้าที่ให้คุ้มเงินเดือน
วันนี้ก็เช่นกัน เขาหยุดยืนหน้าสถานที่ทำงานอันคุ้นเคย แต่ด้วยสภาพจิตใจห่อเหี่ยว อันเนื่องมาจากเหตุผลสองประการ
หนึ่ง...วันนี้เป็นวันหยุดของเขา
สอง...แทนทีเขาจะได้นอนพักสบายๆ อยู่หอ กลับต้องรับจ็อบพาเจ้านายออกมาช็อปปิ้ง!
"เรียบร้อยรึเปล่า"
คุณชายยังคงใส่สูทเนี้ยบสมมาดนักธุรกิจ เพราะต้องไปประชุมบริษัทช่วงเช้า จึงนัดเขาให้มาเจอกันที่เจคิงส์ซูเปอร์ตอนบ่าย เพื่อรายงานสูตรอาหารสี่อย่างซึ่งใช้ผงปรุงรสต้มยำ โดยให้เวลาเขาคิด...ครึ่งวันถ้วน!
นึกย้อนไปก็เจ็บใจความพาซื่อของตนเอง
หลังออกจากร้านซูเปอร์ยายแม้น คุณชายเอ่ยทันทีว่า 'พรุ่งนี้เลิกงานแล้วให้โทรมา' แต่เขาดันเผลอตอบไปว่า 'พรุ่งนี้ผมหยุด' ...คำสั่งจากให้โทรหา จึงเปลี่ยนเป็นนัดพบตัวต่อตัว แม้เขาจะพยายามขอเลื่อนต่อเวลา แต่คุณชายยกเหตุผลว่าลูกค้าเร่งส่งปริ้นแอดแล้ว เด็กฝึกงานตำแหน่งครีเอทีฟจึงหมดโอกาสเถียง
ถึงจะรู้สึกอยุติธรรมจนน่าฟ้องกรมแรงงานเพียงไร ก็จำต้องรับผิดชอบตามหน้าที่ อนุรักษ์พยายามสะกดจิตตัวเองให้กระตือรือร้นเหมือนตอนเป็นพนักงานแคชเชียร์ ก่อนจะยื่นกระดาษสี่แผ่นส่งให้คุณชาย แล้วพรีเซนต์ราวกับร่ายวิทยานิพนธ์
"...จากหัวข้อที่ต้องใช้ผงซุปต้มยำ ผมพยายามคัดเอาเมนูที่สื่อรสชาติออกมาใกล้เคียงกับอารมณ์ในโพสอิทมากที่สุด
เริ่มจาก 'เปรี้ยว...ต้มซุปเปอร์' ผมดัดแปลงจากสูตรของยายแม้น ส่วนเหตุผลที่เข้ากับสถานการณ์ผมอธิบายไปแล้วเมื่อวาน
ถัดมา 'เผ็ด...ต้มยำทะเลผัดแห้ง' เมนูนี้อาจจะไม่ค่อยคุ้น แต่เป็นการนำต้มยำที่เป็นน้ำ มาผัดให้มีความเข้มข้นเผ็ดร้อนมากขึ้น ทานเป็นกับแกล้มเหล้าเวลาเชียร์บอลกับก๊วนเพื่อนได้พอดี
ต่อไปรส 'เค็ม...ต้มยำปลากระป๋อง' ถึงในปลากระป๋องมีมะเขือเทศปนอยู่ แต่จริงๆ แล้วปลากระป๋องใส่โซเดียมค่อนข้างมาก และราคายังเหมาะกับคนกระเป๋าแห้งช่วงใกล้สิ้นเดือนที่จะต้องงกเค็มประหยัดอดออมมากกว่าปกติ
สุดท้าย 'หวาน...ข้าวไข่ข้นซอสต้มยำ' เมนูนี้ไม่ได้หวานโดด แต่รสจะนุ่มนวล ความเข้มข้นอ่อนกว่าต้มยำทั่วๆ ไป เด็กทานได้ ผู้ใหญ่ทานดี หรือเอาไว้ให้คู่รักทานตอนเดทก็กำลังเหมาะครับ"
รายละเอียดของวัตถุดิบ วิธีการทำ และรูปภาพประกอบ มีพร้อมครบถ้วน เสมือนว่าได้อาจารย์ยิ่งศักดิ์มาจับมือเขาเขียนสูตรอาหาร แต่ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียง เพราะคนให้สูตรเขา คืออาจารย์ผู้มีพระคุณคนเดียวกันของเด็กนักเรียนทั่วโลกชื่อ 'คุณครูกูเกิ้ล'
เพียงคลิกเดียว ข้อมูลต้มยำก็ปรากฏขึ้นกว่าหนึ่งล้านรายการ สมเป็นอาหารประจำชาติไทยที่ดังไกลไปทั่วโลก ทั้งยังมีการนำมาดัดแปลงเป็นเมนูใหม่ๆ อีกหลากหลาย
เขาเลือกจานที่ดูแล้วไม่น่าจะยุ่งยากพิสดาร ทีเหลือก็จัดการสร้างเหตุผลแถนิดแถหน่อยให้พอเข้ากับสถานการณ์ในโพสอิท เพื่อให้คุณชายยอมรับ และก็เป็นไปตามหวัง เมื่อคนตรวจส่งกระดาษคืนให้พร้อมคำสั่ง
"เดี๋ยวเธอไปซื้อวัตถุดิบตามรายการนี้มาให้ครบแล้วกัน"
เหตุผลหนึ่งที่คุณชายนัดให้เขาเจอที่เจคิงส์ซูเปอร์ ก็เพราะต้องการซื้อของแล้วให้เขากลับไปทดลองทำที่คอนโดตนเองเลย อนุรักษ์ผู้รับหน้าที่เป็นอีแจ๋วชั่วคราว จึงเดินนำคุณชายผ่านประตูเข้าไปจ่ายตลาดตามระเบียบ
ภายในเจคิงส์ซูเปอร์มีโซนอาหารค่อนข้างใหญ่พอสมควร ประกอบด้วยแผนกเบเกอรี่ แผนกผักผลไม้ แผนกเนื้อ แผนกอาหารทะเล แผนกกับข้าวปรุงสำเร็จทำวันต่อวัน แล้วยังมีตู้บรรจุอาหารแช่แข็ง และอื่นๆ อีกมากมายให้แม่บ้านยุคใหม่เลือกสรรได้ตามความพอใจ โดยไม่ต้องรีบตื่นแต่เช้า ทนเหนื่อย ทนร้อนไปซื้อของในตลาดสด เพราะเราคัดวัตถุดิบคุณภาพมาให้เรียบร้อยแล้ว
...กระนั้น อนุรักษ์กลับเข็นรถใส่ของตรงไปยังแผนกอาหารแช่แข็งเป็นอันดับแรก
เจคิงส์ซูเปอร์มีของคุณภาพสดๆ น่ะใช่ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะปรุงมันได้ ขืนซื้อกุ้งหอยปูปลาก็ต้องเสียเวลามาปอกเปลือก ล้างหั่น เลาะก้างกันอีก ลูกผู้ชายหัดใช้มีดอย่างเขากว่าจะทำเสร็จมื้อกลางวันอาจกลายเป็นมื้อเย็น สู้ไปใช้อาหารทะเลแช่งแข็งที่แกะเนื้อพร้อมทานเลยดีกว่า สะดวก รวดเร็ว ไม่ต้องเปลืองพลังงาน
ยิ่งไปกว่านั้น พวกเครื่องสมุนไพร ขิง ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด พริกสด ก็ไม่ต้องยากลำบากซื้อแยก เพราะเจคิงส์ซูเปอร์จัดเครื่องต้มยำแพ็คสำเร็จรูปไว้ให้พร้อม เขาแค่ซื้อส่วนประกอบอื่นๆ เพิ่ม จำพวกเห็ดฟาง มะนาว น้ำพริกเผา นมจืด ไข่ไก่ ปลากระป๋อง ยกเว้นผงปรุงรสต้มยำพระเอกของงาน เนื่องจากคุณชายบอกว่าบริษัทแบ่งสินค้าส่วนหนึ่งมาให้ทดลองอยู่ที่คอนโดแล้ว
เพียงเท่านี้ภารกิจเลือกวัตถุดิบก็เสร็จสมบูรณ์ โดยใช้เวลาแค่สิบห้านาที
อนุรักษ์มองหาเคาท์เตอร์แคชเชียร์ว่างๆ ท่ามกลางคิวคนแน่น ...ถ้าเขาทำงานอยู่แล้วเห็นสินค้าที่ตนซื้อมา คงเดาพฤติกรรมลูกค้าได้ไม่ยากเลยว่า เมนูมื้อเย็นของบ้านนี้ต้องเป็นต้มยำแน่ๆ แถมยังเป็นระดับปาร์ตี้ต้มยำหม้อใหญ่ เพราะเล่นจัดชุดเครื่องสมุนไพรมาตั้งสี่แพ็ค
ระหว่างนึกขำกับตัวเองในใจ สายตาดันไปสะดุดเข้ากับป้ายโปรโมชั่นลดราคาซื้อสองแถมหนึ่งของแชมพูยี่ห้อที่เขาใช้ เมื่อวานตอนเรียงสินค้าในสต็อกไม่เห็นมี สงสัยเพิ่งเอามาจัดเข้าชั้นตอนเช้า แชมพูที่หอเขากำลังหมดอยู่พอดีด้วย
"มีอะไร" คุณชายคงเห็นว่าเขาหยุดเข็นรถเลยหันมาถาม
"แชมพูที่ผมใช้น่ะครับ พรุ่งนี้ว่าจะมาซื้อ แต่ไม่รู้จะเหลือพอรึเปล่า"
สินค้าโปรโมชั่นมักมีจำนวนจำกัด ความจริงจะบอกให้เพื่อนพนักงานกั๊กเผื่อไว้ก็ได้ แต่วันนี้เขามาในฐานะลูกค้าธรรมดา ไม่อยากใช้สิทธิพิเศษอะไร แถมยังเกรงใจเจ้านายตนเองเพราะถือว่าเขายังอยู่ในเวลางาน
อนุรักษ์จึงเตรียมเลื่อนรถเข็นผ่าน แต่คนข้างตัวกลับหยิบแชมพูสามขวดใส่แทน
"คุณใช้แชมพูยี่ห้อนี้เหมือนกันเหรอครับ"
คิดไม่ถึงว่าคนมาดเนี้ยบจะมีนิสัยแม่บ้านชอบของแถม
"ฉันซื้อให้เธอเป็นสวัสดิการพนักงาน"
...เดี๋ยวก่อน สวัสดิการพนักงาน มันคือพวกค่าประกันสังคม ค่ารักษาพยาบาลทำนองนี้ไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นรู้เลยว่าเอเจนซี่ไทเกอร์จะครอบคลุมออกเงินให้กระทั่งค่าแชมพูสระผมของลูกน้องด้วย
เขากำลังจะทักท้วง แต่กลายเป็นว่าถูกทักตัดหน้า
"แล้วขาไก่ล่ะ"
คุณชายสังเกตเห็นความผิดปกติในรถเข็น คนซื้อรีบก้มลงตรวจวัตถุดิบแล้วก็ต้องสะดุ้ง
"เฮ้ยเกือบลืม! รอแป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้"
นึกตำหนิความสะเพร่าของตัวเอง ...ต้มซุปเปอร์ขาดขาไก่จะเรียกต้มซุปเปอร์ได้ยังไง เขามัวคิดแค่ว่าเลือกของง่ายๆ จะได้เสร็จเร็วๆ ทำให้เผอเรอไม่ละเอียดรอบคอบ
อนุรักษ์ทิ้งรถเข็นพุ่งตรงไปยังแผนกขายเนื้อทันที โดยปล่อยให้เจ้านายยืนเฝ้า
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ร่างสูงมองลูกน้องใต้อาณัติที่เร่งสาวเท้าจนแทบจะวิ่งจากไปอย่างรีบร้อน แล้วถอนหายใจเบาๆ
สำหรับคนทั่วไปปฏิกิริยาเช่นนี้อาจบ่งบอกความระอา แต่สำหรับคนมักสวมหน้ากากน้ำแข็งเป็นประจำแล้ว เขาไม่ได้เหนื่อยหน่ายหรือตำหนิเด็กหนุ่มเลย
ตรงข้าม เหตุผลแท้จริงที่ทำให้เผลอระบายความอ่อนใจของตัวเองผ่านอากาศ คือแชมพูสามขวดในตะกร้ารถเข็นต่างหาก
...สวัสดิการพนักงาน ข้ออ้างแสนไม่เข้าท่า ทว่าเขาดันเลือกหยิบยกมาพูด หลังเห็นอีกฝ่ายจับจ้องขวดแชมพูอยู่อย่างไม่วางตา จนอดรู้สึกเอ็นดูขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้
และไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาคิดเช่นนี้
คราวเมื่อยืนต่อแถวในซูเปอร์ เขาลอบสังเกตพนักงานแคชเชียร์หยิบลิปสติก Baby Kiss สี่แท่งแสกนคิดเงินด้วยท่าทางกระตือรือร้นมากกว่าปกติ แล้วพอนักศึกษากลุ่มนั้นลับตาไป ใบหน้าเกลี้ยงเกลาก็เผยรอยยิ้มกว้างที่ดูออกว่ากำลังดีใจขนาดไหน
เขาทิ้งความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เห็นผลจากการโฆษณาไปนานแล้ว เหลือแค่เพียงว่ามันเป็นหน้าที่ ซึ่งต้องรับผิดชอบทำให้ดี เขาทำงานราวเครื่องจักร ประกอบกับบุคลิกที่แทบไม่ปฏิสัมพันธ์ต่อผู้คนรอบข้าง ทุกวันจึงแห้งแล้งเหมือนทะเลทรายขาดน้ำ
ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้อนาทรร้อนใจ หากครั้นพบเด็กหนุ่มที่อ่อนกว่าสิบปี ซ้ำยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความมีชีวิตชีวาก็คล้ายได้ฝนโปรยพร่างพรมให้ต้นหญ้าพอชุ่มชื่น
...หรือนี่จะเป็นความแตกต่างด้านอายุ คล้ายพวกตาเฒ่าหัวงูที่ชอบให้มีเด็กสาวๆ คลอเคลียอยู่ข้างๆ กัน?
เรียวคิ้วเริ่มขมวดมุ่น เมื่อตระหนักว่าตนชักฟุ้งซ่านเกินขอบเขตอย่างที่เคยเป็นปกติ ก่อนจะเหลียวมองรอบกาย ส่งเสียงทักกลุ่มหญิงสายวัยเกือบสี่สิบซึ่งเข็นรถเดินผ่านมา
“ขอโทษนะครับ”
เหล่าแม่บ้านพากันหยุดชะงัก แทบจะตาพร่ากับเทพบุตรรูปงามในชุดสูทเสมือนท่านประธานหนุ่มแวะรอชวนเธอไปแล่นรถจากัวร์ ทานมื้อค่ำพร้อมจิบไวน์บนรูฟท็อปบาร์โรงแรมหรู
แม้เด็กรุ่นใหม่จะไฟแรงก็จริง แต่ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถลอกเลียนเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ที่ยิ่งอายุมาก ก็ยิ่งมากประสบการณ์กว่าได้เลย
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แผนกขายเนื้อสดของเจคิงส์ซูเปอร์ เต็มไปด้วยทุกส่วนของ วัว หมู และไก่ มีทั้งที่แพ็คแช่เย็นไว้เรียบร้อยแล้ว และมีบริการให้ลูกค้าสามารถเลือกคีบเนื้อเอาเองปริมาณตามใจชอบ โดยพนักงานจะช่วยนำไปชั่งกิโล แปะป้ายราคาให้พร้อม
อนุรักษ์หยุดตรงชั้นวางเนื้อไก่อวบๆ แล้วร้องบอกกับพนักงานหญิงร่างท้วมใส่ผ้ากันเปื้อนและหมวกคลุมผม
"พี่อ้อย ขอขาไก่ครึ่งกิโลครับ"
เจ้าของชื่อหันมอง พอเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มกว้าง
...พี่อ้อยสาวเหนืออายุยี่สิบปลายๆ เคยทำงานเป็นพนักงานแคชเชียร์กะเช้า ซึ่งเขาเคยแลกเวรกัน เพราะคำสั่งลงโทษของพี่ตาเมื่อคราวที่พี่อ้อยลาไปเฝ้าลูกชายป่วยเป็นไข้เลือดออกในโรงพยาบาล หลังจากลูกหายดี พี่อ้อยจึงเปลี่ยนมาทำแผนกเนื้อสัตว์แทน ทำให้เขาไม่ค่อยได้เจอกันเหมือนเก่า แต่ครั้นพบหน้าก็ยังทักทายอย่างสนิทสนม
"อ้าว น้องรักษ์ วันนี้เวรหยุดไม่ใช่เหรอ"
"พอดีผมมาซื้อของนิดหน่อยอ่ะครับ"
"แหม ซื้อขาไก่ยังต้องลงทุนมาซื้อถึงที่นี่เชียว ไอ้พี่ก็นึกว่าเรามาดูแม่แก้วมณีซะอีก"
"ใครครับแม่แก้วมณี"
"ก็ดาราที่เล่นเรื่องบ่วงบุพเพไง ตอนนี้ดังจะตาย เขาจะโปรโมทสินค้าอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ พี่ยังอยากไปดูเลย เขาว่าตัวจริงส๊วยสวย ผิวดี๊ดี!"
อนุรักษ์ไม่เคยติดตามละครไทย ช่วงเวลาที่ออนแอร์ตรงกับจังหวะเข้างาน ทำให้เขาไม่ค่อยสนใจวงการบันเทิงสักเท่าไร แต่ละครนี้อาจจะสนุกจริง เพราะพี่อ้อยส่งขาไก่แพ็คใส่ถุงเรียบร้อยมาให้ ระหว่างเล่าเรื่องเมามันด้วยความอิน
"นี่จะบอกให้ ดาราคนนี้เขาเล่นร้ายมากเลยนะ นังแก้วมณีรังแกแม่บุษบาซะพี่อยากเขาไปตบ อีตาท่านขุนภิรมย์ก็โง่โง๊! เห็นๆ อยู่ว่านังแก้วมันโกหกก็ยังจะไปเชื่ออีก โอยยย! คนเค้าก็รู้กันหมดทั้งประเทศแล้ว..."
"อะแฮ่ม!"
...เสียงที่คุณก็รู้ว่าใคร
คนโม้เงียบกริบเรียบรีบก้มหน้าขยันคีบจัดเรียงไก่ทันควัน ส่วนอนุรักษ์แม้ไม่อยากหันไปมองแต่ก็ต้องยกมือไหว้พี่ตา ผู้จัดการซูเปอร์ ซึ่งถามเขาพร้อมรอยยิ้มแฝงความเฮี้ยบ
"น้องรักษ์มาช่วยพี่อ้อยทำโอทีวันหยุดเหรอลูก"
"ปะ...เปล่าครับ ผมแค่มาซื้อขาไก่เฉยๆ"
เขารีบชูถุงหลักฐานประกอบว่าไม่ได้ชวนพี่อ้อยคุยในเวลางาน พอเห็นดังนั้นพี่ตาจึงเปลี่ยนท่าทีอ่อนลง
"อ้าวเหรอจ๊ะ...งั้นพี่รบกวนขอแรงน้องรักษ์มาช่วยยกป้ายสแตนดี้ไปตรงเวทีได้ไหม พนักงานคนอื่นยุ่งกันหมด นี่งานก็ใกล้จะเริ่มแล้ว พี่ต้องไปดูไฟกับเช็คซาวน์เสียงก่อน"
ใครๆ ก็บอกว่าอนุรักษ์เป็นลูกรักของพี่ตา แต่พี่ตาคงใช้หลักการ 'รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี' เขาจึงมักโดนอีกฝ่ายเรียกใช้งานบ่อยๆ อยู่เสมอ และแน่นอนถ้ามันเหลือบ่าฝ่าแรงเกินไป พ่อยอดชายพลเมืองดีก็เต็มใจบริการ ฉะนั้น แม้วันนี้จะไม่ใช่วันทำงาน เขาก็รับปากช่วย
ป้ายสแตนดี้เพิ่งเอามาลงจึงยังอยู่ด้านหลังโกดังสต็อกสินค้าของซูเปอร์ ซึ่งสามารถทะลุจากห้องใกล้ๆ กับแผนกเนื้อสัตว์ได้เลย อนุรักษ์ตั้งใจรีบไปเอา เพราะชักกังวลที่ปล่อยคุณชายให้รอนาน แล้วเขาก็พบแผ่นบอร์ดตัดขนาดเท่าคนจริง ประหนึ่งว่าดาราหญิงมายืนอยู่ตรงหน้า
...แม่แก้วมณี เป็นผู้หญิงสวยเปรี้ยว หน้าไทยดวงตาเรียวคม หุ่นสะท้านบาดใจ ในมือถือขวดครีมทาผิวแบรนด์ยอดนิยม สกรีนข้อความโฆษณาประเภทขาวกระจ่างสว่างใส
เขารีบยกสแตนดี้น้ำหนักเบาพอถือคนเดียวไหว กำลังจะเร่งเดินไปยังเวที หากบางสิ่งที่ดังมาจากบริเวณประตูโกดัง ซึ่งเปิดอยู่ติดถนนด้านหลังซูเปอร์เพื่อให้รถจอดส่งของทำให้สองขาหยุดชะงัก
"...คุณยังมีธุระอะไรอีก ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ตกลงแล้วไงคะ"
เสียงหวานเล็กๆ คุ้นหูอย่างน่าประหลาดราวกับเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ตามมาด้วยเสียงทุ้มที่คุ้นเคยยิ่งกว่า
"แต่คุณเล่นหนักเกินไป ทำแบบนี้ผมจะเสียหายไปด้วย"
"อย่าพูดเหมือนฉันเป็นคนผิดคนเดียวสิ คุณเองก็มีส่วนร่วมด้วยไม่ใช่เหรอคะ คุณเฮง"
ชื่อนั้นเรียกความสนใจของเขา มันจะอาจฟังดูโหล แต่ผู้ชายหน้าคมแขกหุ่นหมีที่ใช้ชื่อจีนนี้รับรองมีไม่กี่คน
ส่วนคู่สนทนาก็ถอดแบบจากสแตนดี้ที่เขากำลังหิ้วอยู่ ...แม่แก้วมณีตัวจริงผิวสวยสมเป็นพรีเซนเตอร์ครีมทาผิว ชุดสีแดงเลือดนกโชว์ส่วนเว้าโค้งขับออร่าดาราให้ผ่องเปล่งประกาย ทว่าใบหน้างามกลับขมวดคิ้วบึ้งตึง ยกมือกอดอกด้วยท่าทางหงุดหงิด
อนุรักษ์อยู่ในมุมอับถูกชั้นวางของบังไว้พอดี หากจุดที่เขายืนทำให้เห็นทั้งสองคนจากถนนด้านหลังซูเปอร์ได้ชัดเจน รวมทั้งสีหน้าเคร่งเครียดของหัวหน้าฝ่ายดูแลลูกค้าเอเจนซี่ไทเกอร์
"ผมทำแบบนั้น เพราะผมมีเหตุผลของผม"
"ฉันก็มีเหตุผลของฉันเหมือนกัน หึ! ใจจริงคุณก็ไม่ต่างฉันหรอก ฉันน่ะแค่แก้แค้นอะไรเล็กๆ น้อยๆ แต่คุณคอยหาโอกาสจ้องแทงข้างหลัง เหยียบหัวเขาเพื่อไปให้สูงกว่า จะแสร้งเป็นพ่อพระตอนนี้ก็สายไปแล้วค่ะ อีกอย่างมันก็สาสมกับสิ่งที่เขาทำกับเราสองคนแล้วนี่คะ!"
เขาชักเชื่อที่พี่อ้อยพูดชมว่าแม่แก้วมณีเล่นบทตัวร้ายได้ดี เพราะตอนนี้ดวงตาคู่สวยและน้ำเสียงหวานแหลมเปลี่ยนเป็นวาวโรจน์คุกรุ่นด้วยเพลิงอารมณ์ จนคนแอบมองถึงกับขนลุก
คุณเฮงคล้ายจะโต้ตอบอะไรบางอย่าง แต่สัญญาณเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนในมือดาราคิวทองดังขัดขึ้น ปลายสายน่าจะโทรมาตาม เพราะหญิงสาวรีบแยกออกห่างจากคุณเฮงทันทีที่เห็น
"ฉันต้องไปทำงานแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ"
แม่แก้วมณีเดินกลับไปทางด้านหน้าซูเปอร์ ส่วนคุณเฮงถอนหายใจหน่ายกับผลการเจรจาธุรกิจที่ล้มเหลว เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาบ้างเพื่อกดโทรออกแล้วรายงาน
"ผมเองครับ เธอไม่ยอมเปลี่ยนใจ ท่านยังจะให้รอ หรือจะให้ผมเตรียมเค้กส่งไปให้เขาเลยไหมครับ..."
อนุรักษ์ไม่รู้บทสนทนาต่อจากนั้น เพราะถูกเสียงบ่นจากพนักงานซูเปอร์ด้วยกันดึงความสนใจ
"อ้าว ป้ายสแตนดี้อยู่ไหนวะ วางไว้แถวนี้นี่หว่า"
...เผลอลืมงานตัวเองเสียสนิท!
"อยู่นี่ครับพี่"
เขารีบยกป้ายให้คนมาตาม ซึ่งอาสาเอาไปหน้าเวทีแทน แล้วหิ้วขาไก่วิ่งกลับไปหาคุณชายทันที
...ขอโทษครับ ผู้จัดการเขาช่วยให้ไปยกของ ผมเลยมาช้า
คิดคำแก้ตัวไว้พร้อม ด้วยกลัวจะถูกดุที่ปล่อยให้ยืนรออยู่คนเดียว แต่ภาพที่เห็นกลายเป็นคุณชายยืนโดดเด่นอยู่ท่ามกลางวงล้อมของเหล่าแม่บ้าน มิหนำซ้ำยังพูดคุยอย่างสุภาพ
"ขอบคุณนะครับที่ช่วยเฝ้ารถเข็นให้"
“อูยยย ไม่เป็นไรหรอกค่า แหม...ตอนแรกพี่ก็นึกว่าเป็นเจ้าของซูเปอร์มาตรวจงานเสียอีก แต่จะว่าไปผู้ชายทำขนมนี่หายากนะคะ เปิดร้านที่ไหนไว้จะแวะไปชิม”
คุณน้าย่างสามสิบปลายๆ เอ่ยพร้อมสายตาวิบวับ
อนุรักษ์ชักงงในสถานการณ์ ...คุณชายเนี่ยนะเปิดร้านทำขนม อะไรที่ทำให้เข้าใจผิดไปได้ขนาดนั้น และเขาก็ร้องอ้อในใจเมื่อเห็นของแปลกปลอมที่เพิ่มขึ้นใหม่ในตะกร้ารถเข็น
"นี่เอามาทำไมเหรอครับ"
ยกตราชั่งสีแดงขนาดเล็กสำหรับเบเกอรี่ขึ้นมาถาม หลังกลุ่มแม่บ้านถอนตัวออกไป คุณชายตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ไว้ชั่งปริมาณของจะได้ทำตามสูตรถูกต้อง"
...นั่นไง คนตรงเผงเป็นไม้บรรทัดจะมีฟีลโรแมนติกทำขนมมุ้งมิ้งได้ยังไง และของที่งอกมาในตะกร้า ยังมีถ้วยตวง ช้อนตวง ให้พร้อมสรรพ ดูท่างานนี้จะไม่ง่ายอย่างที่คิด
อนุรักษ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับชะตากรรมตนเอง ก่อนเข็นรถไปจ่ายเงิน หอบหิ้วถุงใส่ของ แล้วขึ้นรถคุณชายไปแปลงร่างเป็นพ่อครัวที่คอนโด
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
..
..
ห้องชุดของคุณชายยังคงคอนเซปต์ห้องตัวอย่างสมบูรณ์แบบไว้ไม่เปลี่ยน กระทั่งการตกแต่งครัวก็คล้ายงัดเอาเฟอร์นิเจอร์บิวอินทั้งหมดมาจากอิเกีย
อนุรักษ์ลงมือทำอาหาร โดยเริ่มต้นจากส่วนที่ง่ายที่สุด นั่นคือ...หุงข้าว
"คุณเก็บข้าวสารไว้ที่ไหนครับ"
หันไปถามเจ้าของห้อง มือที่กำลังปลดเนคไทชะงัก สบตามองคล้ายเพิ่งนึกขึ้นได้ และเขาก็แปลความหมายออก
"อย่าบอกนะครับว่าไม่มี"
ไม่ใช่แค่ข้าวสาร ทั้งน้ำปลา น้ำตาล น้ำมันพืช ก็ไม่เห็นมีวางอยู่ ภายในห้องครัวสะอาดเรียบร้อยนี้ ส่วนที่ถูกใช้งานบ่อยสุดคงเป็นเครื่องชงกาแฟรุ่นไฮเทคที่มีกลิ่นเอสเปรสโซ่จางๆ
"ปกติไม่ได้ทำกับข้าวทานเองเหรอครับ"
"ส่วนใหญ่จะทานที่ร้านอาหารเลย"
...ได้คำตอบสมเป็นคุณชายดี เขาน่าจะคำนึงถึงเรื่องนี้ตอนซื้อของในซูเปอร์ แต่ใครมันจะไปเชื่อว่าต้องซื้อเครื่องปรุงพื้นฐานใหม่หมด ดีที่คุณชายยังมีหม้อกับกระทะเทฟล่อนติดไว้ ไม่งั้นเขาคงยอมแพ้เลิกทำแน่ แต่ไหนๆ มาถึงขนาดนี้แล้วยังไงก็ต้องกัดฟันสู้ต่อ
"ข้างคอนโด ผมเห็นมีเซเว่นอยู่ เดี๋ยวผมจะลงไปซื้อของที่ขาดมาให้แล้วกันครับ"
"ไม่ต้องเดี๋ยวฉันไปเอง เธออยากได้อะไรก็จดมา"
คุณชายอาสา ไม่รู้เพราะเกิดใจดี หรือเพราะรู้สึกผิดที่คอนโดมีของไม่พร้อม ทว่าเขาเป็นลูกน้องจะใช้เจ้านายตัวเองก็คงไม่งาม
"ไม่เป็นไรครับ ผมไปได้"
"คอนโดนี้ต้องใช้บัตรสแกน คุมเข้มเรื่องคนเข้าออก ถ้ายามมาถามมันจะยุ่งยาก"
ประโยคนั้นเหมือนผู้พูดรำคาญปัญหาจุกจิกตามหลัง แต่แปลกที่ฟังแล้วดูแล้วแอบแข็งทื่ออย่างไรพิกล
อนุรักษ์จึงหากระดาษมาจดบรรดาเครื่องปรุงทั้งหลาย โดยให้ซื้อเป็นขวดไซต์เล็ก ส่วนข้าวก็ใช้แบบแช่เย็นหุงสำเร็จมาเลย เขาย้ำทุกอย่างสองรอบ เพื่อให้คนไม่เคยแตะงานครัวเข้าใจ ตอนนี้ความรู้สึกจากตำแหน่งเบ๊เลยกลายสภาพเป็นแม่สั่งลูกให้ไปซื้อของแทน
หลังคุณชายออกจากห้องไป เขาเอาสูตรมากางตรวจเช็ควิธีทำอีกครั้ง แกะแพ็คกุ้ง ปลาหมึก ปลาแช่แข็ง และหั่นเครื่องสมุนไพรทั้งหลาย ตวงวัดด้วยเครื่องชั่งที่เพิ่งถอยมาสดๆ ร้อนๆ แยกแบ่งใส่ถ้วยเล็กๆ เอาไว้คล้ายเวลาออกรายการทำอาหาร ทุกอย่างเตรียมพร้อมขาดแค่ส่วนประกอบสำคัญอีกหนึ่ง
เขากวาดตามองหา 'ผงซุปต้มยำ' ที่บริษัทให้คุณชายเอาไว้ ก่อนจะพบลังปริศนาวางอยู่ใกล้ห้องเล็กห้องหนึ่งซึ่งมีประตูเปิดแง้มไว้ ยี่ห้อผลิตภัณฑ์ผงปรุงรสชื่อดังสกรีนข้างกล่อง เดาได้ไม่ยากว่ามีอะไรอยู่ในนั้น โฆษณาปริ้นแอดตัวเดียว แต่นักครีเอทีฟที่ต้อง 'รู้ลึก รู้ละเอียด ทดลองใช้จริง' ก็ยังไม่ทิ้งนิสัยทุ่มเท
...ทั้งน่าปวดหัวและน่าชื่นชมไปด้วยขณะเดียวกัน ไม่รู้ว่าคนในเอเจนซี่ไทเกอร์จะเห็นความพยายามของคุณชายบ้างไหม
นึกถึงตรงนี้บทสนทนาที่บังเอิญไปได้ยินก็ย้อนกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง...
ความสัมพันธ์ของคุณเฮงกับแม่แก้วมณีจะเกี่ยวข้องกันยังไงเขาไม่อาจทราบ หากที่แน่ๆ ทั้งสองมีเป้าหมายเดียวกันคือต้องการทำลายใครสักคน ...หวังว่าคงไม่ใช่คนชอบสร้างศัตรูไว้เยอะอย่างคุณชายหรอกนะ แต่คุณชายจะกล้าไปมีเรื่องกับดาราหญิงขวัญใจประชาชนได้เลยเหรอ ...หรือเขาอาจแค่คิดมากเกินไป?
อนุรักษ์ไล่จินตนาการเพ้อเจ้อของตัวเอง แล้วหันกลับมาตั้งสติกับสิ่งที่ต้องทำต่อ เขาหยิบซองเครื่องปรุงต้มยำมาจำนวนหนึ่ง ก่อนจะจะบังเอิญเหลือบเห็นของบางอย่างผ่านรอยแง้มประตู
แม้ตระหนักดีว่าตนเสียมารยาท แต่ก็ห้ามความอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ และในเมื่อตอนนี้เจ้าของห้องไม่อยู่ เขาเลยถือโอกาสแอบผลักบานประตูเข้าไป
ด้านในเป็นห้องที่เรียกว่า ‘ห้องเก็บของ’ อย่างแท้จริง เพราะเต็มไปด้วยลังกระดาษบรรจุข้าวของสารพัดวางกองเป็นระเบียบอยู่มากมาย ทั้งหมดล้วนติดยี่ห้อแบรนด์ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นรองเท้า โทรทัศน์ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป น้ำยาเช็ดกระจกดูเผินๆ เหมือนอยู่ในคลังโกดังสินค้าซูเปอร์มาร์เก็ต
ถ้าเป็นคนธรรมดาคงคิดว่าคุณชายเป็นพวกบ้าสมบัติ แต่เซ้นส์ของเขาบอกว่า นี่ต้องเป็นบรรดาสินค้าที่นักครีเอทีฟรับทำโฆษณา แล้วซื้อมาไว้เพื่อทดลองใช้อย่างแน่นอน
กระนั้น สิ่งที่โดดเด่นออกมาจากกองข้าวของทดลอง กลับเป็นลังใบหนึ่งซึ่งมีวัตถุสะท้อนแสงวาวจนสะดุดตาเขา
ลังกระดาษใกล้ประตูบรรจุโล่แก้วรางวัลหกเจ็ดใบวางกองสุมอยู่อย่างไม่ใส่ใจ ทุกใบล้วนสลักตัวอักษรเป็นภาษาอังกฤษบ้าง ภาษาไทยบ้าง ทำให้เขาสามารถอ่านชื่อเจ้าของผลงานชนะเลิศการสร้างสรรค์โฆษณาระดับประเทศได้ชัดเจน
'ชาย พรรณสินทรัพย์ไพศาล'
...เจอนามสกุลเข้าไปก็กินขาด ครอบครัวของคุณชายคงมีฐานะร่ำรวยอยู่ก่อนแล้ว น่าเสียดายที่ความสัมพันธ์กลับเปราะบางไม่แน่นหนาเท่าปริมาณทรัพย์สิน
ด้านในลึกสุดของกล่อง มีกรอบรูปใบหนึ่งคว่ำอยู่ ฝุ่นจับเกาะค่อนข้างหนาอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะมีในห้องสะอาดขนาดนี้ คงเป็นเพราะเจ้าของจงใจเลี่ยงจึงไม่ได้แตะต้องมานาน แล้วพอเงยกรอบรูปขึ้นมาก็ทำเอาเขาถึงกับนิ่งค้าง
ในภาพ...คุณชายกำลังถือโล่รางวัล ใบหน้าที่ปกติมักนิ่งเฉยกลับส่งยิ้มจางๆ ยืนอยู่ข้างใครอีกคนซึ่งอนุรักษ์จำได้ไม่ลืม
...ผู้ชายเจ้าของรอยยิ้มกว้างในสมาร์ทโฟน
เกิดความสงสัยระคนแปลกใจ แต่พอเขาได้ยินเสียงกุกกักจากประตูด้านหน้า ก็ต้องรีบเผ่นออกนอกห้องเก็บของ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
คุณชายกลับมาพร้อมวัตถุดิบครบทุกอย่าง คราวนี้พ่อครัวจึงได้เวลาแสดงฝีมือ
เมนูแรกเริ่มด้วยต้มซุปเปอร์ เพราะต้องอาศัยเวลาต้มทิ้งไว้สักระยะเพื่อทำให้ขาไก่เปื่อย หลังจากนั้นก็ใช้ไมโครเวฟทำต้มยำปลากระป๋องแบบง่ายๆ ส่วนกระทะอีกใบ เขาเตรียมผัดต้มยำทะเลแห้ง คุณชายมาช่วยเปิดเครื่องดูดควัน ไม่ให้เมนูเดือดส่งกลิ่นพริกฉุน พอผัดเสร็จก็เตรียมทำซอสต้มยำไว้ราดข้าวไข่ข้น
แค่สี่เมนูทำคนเดียวก็หัวหมุนแล้ว ไหนจะยุ่งยากตรงต้องกะปริมาณพอดีเป๊ะๆ ไม่ให้พลาดอีก หลังผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเต็ม ในที่สุดจานอาหารทั้งหมดจึงพร้อมเสิร์ฟ
"ต้มซุปเปอร์ ต้มยำทะเลผัดแห้ง ต้มยำปลากระป๋อง ข้าวไข่ข้นซอสต้มยำ เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ"
อนุรักษ์ปาดเหงื่อ กว่าจะทำครบก็เล่นเอาหมดแรงแถมยังกังวลเล็กๆ เขาทำตามสูตรที่ลอกมาจากกูเกิ้ลก็จริง หากไม่ชัวร์ในเรื่องรสชาติ เลยส่งช้อนให้คุณชายพิสูจน์
"ลองชิมดูสิครับว่าใช้ได้ไหม"
"เดี๋ยวฉันต้องถ่ายรูปก่อน"
แน่นอนคุณชายไม่ได้งัดเอาสมาร์ทโฟนมาถ่ายรูปโพสลงอินตราแกรม แต่กลับถือกล้อง DSLR ตัวใหญ่ออกมา แล้วกดชัตเตอร์อย่างคล่องแคล่ว คงจะเอาไปเป็นภาพอ้างอิงทำโฆษณาทีหลัง ครั้นได้รูปจนพอใจก็ถึงเวลาที่รอคอย
คุณชายตักต้มซุปเปอร์ขึ้นชิมเป็นอันดับแรก
"เป็นยังไงบ้างครับ"
"ก็ดี"
คอมเมนต์สั้นๆ ไม่เหมือนคราวที่ชิมต้มซุปเปอร์ยายแม้น อนุรักษ์ใจเสีย แต่พอเขาตักชิมดูบ้างก็เข้าใจความหมาย
"รสชาติเหมือนขาดอะไรสักอย่าง ไม่กลมกล่อมเหมือนต้มซุปเปอร์ของยายแม้นเลยนะครับ"
เขาลองทานเมนูอื่นๆ ผลลัพธ์ก็ไม่ต่าง อาจเพราะใช้ผงปรุงรสต้มยำ รสพื้นฐานจึงไปทางเดียวกันหมด ไม่ใช่ถึงกับทานไม่ได้ ถ้าไอ้ทัตเพื่อนเขามากินคงเอ่ยปากชม แต่หลังจากได้ลิ้มรสของดีไปแล้ว อะไรที่นำไปเปรียบเทียบเลยดูด้อยลง
"เฮ้อ...คงเหมือนที่ปลื้มว่า ยังไงของเลียนแบบมันก็สู้ของจริงไม่ได้" อุตส่าห์ลงทุนลงแรงทำตามสูตรก็ยังไม่ได้เรื่อง หรือฝีมือของเขามันห่วยเอง
"เธอทำอร่อยแล้ว"
"ไม่ต้องฝืนชมหรอกครับ"
"อาหารที่ใส่ใจลงไปมันถึงอร่อย เธอพยายามมากแสดงว่าเธอใส่ใจลงไปด้วย"
คุณชายตอบง่ายๆ แล้วจัดการยกช้อนขึ้นตักอาหารทานอีกครั้ง
คนที่ปากหนักเอ่ยอย่างจริงใจเช่นนี้ ความรู้สึกห่อเหี่ยวในคราวแรก คล้ายถูกเต็มตื้นขึ้นมาเล็กน้อย เขาเองก็ท้องร้องตั้งแต่ตอนทำ จึงลงมือทานด้วย
ผู้ชายสองคนจัดการสี่จานได้เรียบวุธไม่มีเหลือ อนุรักษ์อาสาล้างจานรวมทั้งหม้อกระทะ ส่วนคุณชายหันไปยุ่งอยู่กับคอมพิวเตอร์ที่โต๊ะทำงาน พอเขาออกจากห้องครัวก็ถูกเรียก
"มาดูนี่สิ"
คุณชายถอดเมมกล้องต่อเข้าเครื่อง โหลดเอารูปภาพอาหารที่เพิ่งถ่ายไปเมื่อครู่ มาจัดวางใส่กราฟฟิคคู่กับข้อความในโพสอิท พร้อมทั้งเติมรายละเอียดของวัตถุดิบและวิธีการปรุง จัดวางตัวอักษร สีสัน สเปซพื้นที่อย่างเหมาะเจาะ จนเขาต้องชม
"สวยดีนะครับ ถ้าเห็นแบบนี้ในหนังสือผมก็คงหยุดอ่านเหมือนกัน"
"อืม อาจต้องใส่รูปคนลงไปเพิ่มน้ำหนักของเหตุการณ์ให้เข้าใจง่ายๆ แล้วก็ต้องเน้นรูปผลิตภัณฑ์ด้วย ...เธอช่วยหยิบซองผงปรุงรสในกล่องให้หน่อยได้ไหม"
คนเข้าโหมดทำงานจริงจังออกคำสั่ง เบ๊กิตติมศักดิ์จึงต้องทำตามอย่างว่าง่าย อนุรักษ์เดินไปยังหน้าห้องเก็บของที่ซึ่งมีบางสิ่งหลบซ่อนอยู่หลังประตู และมันไปกระตุ้นต่อมความสงสัยจนทำให้เผลอหลุดปากถาม
"คุณชายมีพี่น้องบ้างรึเปล่าครับ"
ประโยคเดียวส่งผลให้ทุกอย่างหยุดชะงัก คุณชายเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาเรียวสบมองเขานิ่ง
"ถามทำไม"
น้ำเสียงราบเรียบนั้นเย็นเยือกกว่าปกติสามระดับ บ่งบอกชัดถึงการไปแตะถูกในสิ่งที่ไม่ควร
"ถ้าไม่สะดวกตอบก็ไม่เป็นไรครับ ขอโทษที่ผมก้าวก่ายเอง"
อนุรักษ์ตระหนักได้ว่าชักล้ำเส้นเกินไป เขายังไม่สนิทกับคุณชายเกินกว่าตำแหน่งเจ้านายลูกน้อง จึงรีบนำซองผงปรุงรสไปวางไว้บนโต๊ะ หากขณะที่ถอยห่างออกมาเขาก็ได้คำตอบ
"ฉันมีน้องชายคนหนึ่ง"
"แล้วตอนนี้เขา..."
"เสียไปแล้ว"
อ้าปากจะถามต่อ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ รู้ดีว่าเหตุการณ์แบบนี้ใครๆ ก็ไม่อยากย้อนความทรงจำนึกถึง เพราะตนเองเคยเจอมาก่อน
บรรยากาศคล้ายเงียบเชียบลงไปถนัด กระทั่งได้ยินเสียงปี๊บดังเบาๆ จากหุ่นยนต์ดูดฝุ่น ซึ่งเริ่มเคลื่อนออกจากแท่นชาร์ตตามเวลาซึ่งตั้งเซ็ทไว้เพื่อทำหน้าที่ของมัน ส่วนฝ่ายเด็กฝึกงานก็หมดหน้าที่ของตัวเองแล้วเช่นกัน
เขาเลือกเดินไปหน้าประตู อยู่ต่อก็ไม่มีประโยชน์ เพราะจากนี้ขึ้นอยู่กับฝีมือนักโฆษณาล้วนๆ
"งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"
"เดี๋ยวฉันจะไปส่ง"
"ผมกลับเองได้ครับ งานคุณเร่งไม่ใช่เหรอ"
อนุรักษ์ปฏิเสธความหวังดี กระนั้นก็ยังคงมีคำสั่งตามมาเหมือนเช่นเคย
"ถ้าถึงหอแล้วโทรมาบอกฉันด้วย"
"ผมยี่สิบเอ็ด ไม่ใช่เด็กแล้วนะครับ นี่เพิ่งบ่ายสามโมงเอง ฟ้ายังไม่ทันมืดเลย ไม่ต้องกลัวผีที่ไหนมาหลอกผมหรอก มีแต่ผมที่ไปหลอกเขา"
เขาแกล้งยิงมุก แต่คุณชายไม่ขำ
"...ฉันจะรอโทรศัพท์"
คำย้ำสั้นๆ นั้นราวกับเป็นคำประกาศิต ต้องปฏิบัติตามอย่างเลี่ยงไม่ได้
อนุรักษ์หันหลัง เปิดประตู แล้วลงลิฟต์ออกมาหยุดอยู่ตรงหน้าคอนโด ปกติถ้านั่งรถเมล์ถึงหอคงใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง
เขากะเวลาตามนั้น แล้วจึงหยิบโทรศัพท์รายงานผู้ปกครอง
"ผมถึงหอแล้วครับ"
"อืม เธอลืมแชมพูไว้"
...เฮ้ย! จริงด้วย ค่าสวัสดิการของคุณชายสามขวด เขามัวแต่ยุ่งอยู่กับต้มยำเลยลืมสนิท
"พรุ่งนี้เธอเลิกงานเมื่อไร โทรหาฉัน จะเอาไปให้"
"ขอบคุณมากครับ ขอโทษด้วยครับที่รบกวน"
เอ่ยเกรงใจเจ้านาย อีกฝ่ายเงียบไปจนเขานึกว่าจะวางสาย แต่อยู่ๆ ก็เรียกชื่อ
"รักษ์..."
"ครับ?"
"...เปล่าไม่มีอะไร ฉันต้องทำงานต่อแล้ว แค่นี้นะ"
แล้วสายก็ถูกตัดไปดื้อๆ
อนุรักษ์มองโทรศัพท์ด้วยความมึนงง นึกว่าคุณชายจะรู้เรื่องโกหกที่เขายังไม่ยอมกลับหอ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่
พอเริ่มคุยกับคุณชายบ่อยๆ เขาก็ชักจะจับทางได้ ความจริงแล้วมันมีอะไรอีกมากมายซ่อนอยู่ภายใต้น้ำเสียงราบเรียบนั่น
...เรื่องที่คุณชายไม่ยอมเล่า
...เรื่องที่เขาไม่กล้าถาม
แต่ในฐานะเจ้านายและลูกน้อง เขาคงไม่มีสิทธิไปซักไซ้อะไร ถึงแม้ในใจเขาอยากจะรู้คำตอบแค่เพียงเรื่องเดียว
...น้องชายที่เสียไปของคุณชาย อายุเท่าเขาใช่รึเปล่า
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
บนห้องชุดคอนโด ชายหนุ่มยกลังผงปรุงรสต้มยำเข้าไปไว้ในห้องขนาดเล็ก ซึ่งมีหลายสิ่งฝังอยู่ในนั้นรวมทั้งความทรงจำ
โล่รางวัลมากมายที่ครั้งหนึ่งเคยสร้างความภาคภูมิใจให้กับเขา แต่มาตอนนี้มันเป็นได้แค่เพียงเครื่องตอกย้ำความกลวงเปล่า จนเขาต้องเก็บมันลงในกล่อง เพราะไม่อาจทำใจเห็นได้
โดยเฉพาะกรอบรูปใบหนึ่ง
รอยยิ้มกว้างของคนยืนเคียงข้างยังคงกระจ่างชัด คล้ายเพิ่งแล่นชัตเตอร์ขึ้นเมื่อวานทั้งที่ผ่านไปนานถึงสองปี และเหตุการณ์นั้นได้กลายมาเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของเขา
เพราะปกป้องไม่ได้จึงสูญเสีย
แต่โชคชะตาคงเล่นตลก ส่งใครบางคนมาให้เขาค้นพบว่าตนเองกำลังวนกลับมาอยู่ที่เก่า
ชายหนุ่มเหลือบเห็นถุงแชมพูที่ใช้เป็นข้ออ้างสวัสดิการซื้อให้ ไหนจะยังคำสั่งต้องโทรรายงานทุกครั้งหลังกลับถึงบ้าน แล้วยังประโยคที่เผลอเรียกชื่อรักษ์ค้างไว้ ซึ่งไม่ได้มีอะไรอื่นมากกว่าอยากย้ำให้แน่ใจว่าเจ้าตัวยังปลอดภัย
...ทั้งหมดนี้ยังถือว่าอยู่ในขอบเขตสิทธิของความห่วงใยระหว่างเจ้านายกับลูกน้องรึเปล่า?
กรอบรูปถูกพลิกคว่ำลงในกล่องอีกครั้ง บางทีเขาอาจจะต้องกลับไปครุ่นคิดเรื่องนี้ดูให้ดี กระนั้นมีสิ่งหนึ่งที่แน่ใจชัดเจน
...ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม เขาจะไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเดิมอีก
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ตอนนี้อาหารเยอะ แต่ไม่หิว กลายเป็นแอบหน่วงแทน (หรือยังมีบางคนหิวอยู่? ฮาา)
สำหรับบทนี้ ปมเชือกเริ่มถูกแก้อีกนิดหน่อย บางคนที่พอเดาได้แล้วก็จุ๊ ๆ เก็บไว้ก่อนนะ ไม่แน่สิ่งที่คิดอาจไม่ใช่อย่างที่เห็นก็ได้ค่ะ ไว้ต้องรอลุ้นกันเรื่อย ๆ
อันที่จริง น้องรักษ์เป็นเด็กหัวไว ชอบวิเคราะห์คนนู้นคนนี้เป็นนิสัยอยู่แล้ว ก็ไม่แปลกเท่าไรที่เจ้าตัวจะเริ่มสงสัยท่าทางของคุณชาย คงต้องมีบ้างที่คิดว่า ...ทำไมคุณชายถึงชอบมาวุ่นวายกับตัวเองอยู่เรื่อย ชอบบังคับให้ทำนู้นนี้ เหมือนจะไม่ใส่ใจ แต่ก็คอยดูแล ...อารมณ์คล้ายเพลง 'หมอกและควัน' ของพี่เบิร์ด
ส่วนเหตุผลอื่น ๆ ก็ยังคงเป็นปริศนาต่อไป จนกว่าจะคลี่คลายได้หมด ก็อยากให้ติดตามต่อไปเรื่อย ๆ สามารถวิจารณ์ได้นะคะ เราเปิดรับทุกความเห็นจะได้นำไปปรับปรุง หรือแท็ก #สุดที่รักษ์ ในทวิตเตอร์ก็ได้ค่ะ ตอนนี้มีนักอ่านใจดีส่งแฟนอาร์ตมาด้วย อย่าลืมตามไปส่องกันนะ
ขอบคุณสำหรับทุก ๆ กำลังใจค่ะ
:กอด1:
BitterSweet
-
o13 :katai2-1: :hao4:
-
ปมนึงคลาย แต่อีกปมยิ่งแน่นกว่าเก่า
งื้อออ เรื่องเพื่อนพอเดาได้ (รึป่าววว)
แต่เรื่องน้องเดาไม่ถูกจริงๆ
-
รักษ์คิดว่าคุณชายจะเห็นรักษ์เป็นน้องชายเหรอจ๊ะ
พี่ว่าท่าจะเป็นพี่น้องท้องชนหลังซะมากกว่าล่ะมั้ง
-
ทำด้วยใจ เลยแซบ ไม่ใช่เพราะกินกับคนข้างใจด้วยเหรอคุณชาย
-
แอบเศร้าสะงั้น
-
o13 สนใจเมนูข้าวไข่ข้นซอสต้มยำเลย หิววววววว
-
นอกจากจะชอบรักษ์กับคุณชายแล้ว
เรายังชอบไอเดียคนเขียนด้วยค่ะ
บรรยายเกี่ยวกับสายอาชีพที่คุณชายทำได้ดีมากๆเลย ละเอียดยิบมาก อ่านแล้วเห็นภาพเลยค่ะ555
ชอบไอเดียอาหารสี่อย่างกับความรู้สึกด้วยค่ะ รู้สึกมันเจ๋งมากๆเลยยย o13
ว่าแต่ตอนสุดท้ายคุณชายเรียกชื่อรักษ์จริงๆหรือว่าบอกรักกันแน่คะ 55555555555555 :hao6: :hao6:
-
เราหิวค่ะ หิวมากด้วยยยยยยยย
อยากจะซดน้ำต้มยำซุปเปอร์
-
รักษ์ชอบคิดมากพาตัวเองเศร้าทุกที
-
เริ่มต้นด้วยเอ็นดู ต่อด้วยดูเอ็น เดี๋ยวๆ ยังไงก็ฝากคุณชายดูแลรักษ์ด้วยนะคะ ถือว่าเป็นบูกหลานแต่ตอนไปจะขยับขั้นก็ไม่ว่ากันนะ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
สนใจปมคนลอบแทงข้างหลังคุณชาย
น้องรักษ์ น่ารัก
-
ไอคุณเฮงนั่นชักจะยังๆ ละนะ :katai1: :ling1:
-
:katai4:
ปม ยัง มี อีกเยอะ !!
-
บันซายยยยยย!!! กำลังจะนอนอยู่แล้วเชียว สุดท้ายก็อยู่ต่อจนได้
บอกตรงๆ ว่าอ่านตอนแรกนี้หิวข้าวเลย
แต่พออ่านจบแค่นั้นแหละ...จุก ทั้งๆที่ยังไม่ได้กินข้าวเลย ;-;
-
อ่านตอนดึกๆแล้วเจอสี่เมนูนั่น โอ๊ยยยหิวเลย :ling1:
-
คุณชายยยย นามสกุลยาววววได้โล่
-
อยากเป็นคนช่างสังเกตอย่างน้องรักษ์บ้าง
-
คราวนี้ลืมเเชมพู 555
-
เริ่อมเห็นแหละ ว่าคุณเฮง(ซวย)เนี่ย กำลังคิดไม่ซื่อ
อย่ามายุ่งกับคุณชายนะ
ทำด้วยใจเลยอร่อย แม้ๆๆ คุณชายมีหยอดนะจ๊าาา
หิวอ่ะ ถึงจะหน่วงแต่เค้าก็อยากกินอหารฝีมือรักษ์ที่ใส่ใจลงไปน่าาาา
หิวววววด้วย หน่วงนิดๆ
-
แอบหน่วง :katai1:
-
นี่ถ้าบอกว่าเป็นนิยายสืบสวน ซ่อนเงื่อนนี่เชื่อไปแล้ววววว
รอแก้ผ้า เอ้ยยยย แก้ปม อยู่นะ จะว่าไปรักษ์นี่ชักเหมือนนักสืบขึ้นทุกที
-
ตัวร้ายเริ่มเผยโฉมแล้ว :pig4:
-
คนในรูปที่รักษ์ดู ใช่น้องคุณชายหรือเปล่า :katai1:
แล้วคุณเฮงกับแม่แก้วมณี(?) วางแผนจะทำอะไรกับใคร อย่าบอกว่าคุณชาย :serius2:
เริ่มมีปมเยอะแล้ว แต่ยังไงทีมรักษ์ชายก็สู้ๆนะ :กอด1:
-
คุณชายอย่าลืมค้นหาวิธีทำให้อาหารทั้งสี่จานที่ทำจาก 'ซุปก้อนต้มยำ' ยี่ห้อนั้นอร่อยเด็ดได้ยิ่งกว่านี้นะคะ เพราะไม่อย่างนั้นเดี๋ยวลูกค้าที่ซื้อซุปก้อนไปประกอบอาหารตามสูตรที่บอกไว้ในโฆษณาจะโวยวายหาว่าคุณชายคิดโฆษณาที่เกินจริงไปนะค้าา~ :mew1:
-
คุณชายดูเป็นคนมีปมเบาๆ รอน้องรักษ์มาแก้ปมหรือเปล่าเนี่ย
-
เรื่องนี้ปมเยอะ ค่อยดูไปเรื่อยๆ เป็นกำลังใจให้น้องรักษ์ค่ะ :mew1:
-
ดีนะที่ไม่เผลออ่านตอนดึกอีก 555555 :katai3:
-
:mew4: ไม่ได้เห็นน้องเป็นแค่ตัวแทนใช่ม้ายยยย
-
ชอบสโลแกนคุณชายจัง อ่านไปอ่านมาก็มักลืมไปทุกทีว่าคุณชายแก่แล้ว555 //โดนตบ :z10:
ชอบอารมณ์เรื่อยๆแต่ไม่เรื่อยแบบนี้จัง ปูเสื่อรอน้องรักษ์ด้วยคนนะคะ^^
-
คนเขียนทำงานเกี่ยวกับคอลัมนิตยสารอาหารเปล่าเนี่ย
บรรยายจนเห็นภาพ รูป กลิ่น อาหารเลย5555+
-
เมื่อไหร่จะได้ทำ ad สินค้าอย่างอื่นบ้างนะ อ่านไปหิวไปทุกที เฮ้ออออ
-
เกี่ยวข้องกันเรื่องงานไม่พอ น้องรักษ์เริ่มสนใจเรื่องส่วนตัวของคุณชายเข้าแล้ว
ระวังจะถอนตัวไม่ขึ้น
-
คุณชายคงมีศัตรูเยอะ
จริง ๆ :mew2:
-
เห็นรักษ์คล้ายๆน้องตัวเองเรอะ อิตาคุณชาย
-
อยากให้คุณชายห่วงเค้าบ้างอะ
อิจฉารักษ์จัง ได้ใกล้ชิดคุณชาย
-
คุณชายพาหน่วงตอนท้ายซะงั้น เด่วน้องรักษ์ไม่ช่วยงานซะเลยดีม่ะ :hao3:
-
ผัดมาม่าอร่อย(เกี่ยวไรกะเนื้อเรื่อง) ไม่น่าอ่านตอนจะเที่ยวเลย แอบหิว :ruready
-
แชมพูนั่น น้องชายคุณชายชอบใช้แน่ๆเลย...
# ผิด :katai5:
มโนเอง เศร้าเองแท้ :m15:
-
ปมเริ่มมา ปมเริ่มคลายยย โอ๊ยยย ลุ้นนนว่าอะไรยังไง
รอตอนต่อไปค่าา
-
คนในโทรศัพท์นี่เป็นน้องชายหรือรักเก่ากันนะ
แล้วคุณชายเห็นรักษ์เป็นตัวแทนน้องชายหรอ อาจจะไม่ใช่อย่างนั้นก็ได้มั้งงงง
-
o13
-
แก้วมณีนี่ใช่แฟนเก่าของคุณชายหรือเปล่านะ อีกอย่างเฮงนี่ยังไงไม่ซื่อใช่ไหม แล้วคุณชายเคยมีน้องชายด้วยหรอ น้องแท้ๆหรือรุ่นน้องแอบรัก เห็นรักษ์เป็นเหมือนตัวแทนน้องชายหรือเปล่า มีปริศนาเยอะมาก :katai1:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
ปมของคุณชายเริ่มคลายออกมาแล้ว
เรื่องของคุณชายก็น่าสนใจ แต่จริงๆ อยากรู้เรื่องของรักษ์มากกว่าอีก
ว่าเติบโตมายังไง ทำไมถึงเป็นคนเก่ง (แอบๆ) และก็มีนิสัยน่ารักแบบนี้
-
เริ่มมีเรื่องมีราวซะแล้ว
และอาจจะเป็นจุดเล็กๆ สะกิดให้รักษ์ไม่เข้าใจในความรู้สึกของคุณชายได้ในภายหลัง
หวังว่าคุณชายจะไม่ทึ่มนะคะ
-
อาหารเยอะมากตอนนี้ แต่ไม่หิวเหมือนตอนก่อนเลย
เพราะอิ่มแล้ว เอ้ยไม่ใช่
แต่หน่วงแทนอย่างที่คุณนักเขียนบอกจริงๆ
คุณชายเนี่ยต้องมีอะไรซ่อนไว้อีกเยอะแน่ๆ
ปริศนาเยอะจริง น่าติดตามมาก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:สร้างครอบครัวเล็กๆกันแบบไม่รู้ตัวสินะ
-
คุณชายทำดีกับรักษ์เพราะคิดถึงน้องชาย
ดูมีปม แบบทำอะไรเลยต้องโทรรายงานให้รู้
โถ่
-
คุณชายดูลึกลับเล็กน้อย น้องชายใช่มะ ไม่ใช่แฟน แฮ่
ดารานั่นอาจเกี่ยวข้องกับคุณชายสิเนอะ
ใช้เวลาอยู่ด้วยกันอีกแล้ว ชอบนะ
ขอบคุณค่ะ
-
น้องรักษ์นี้ขี้ลืมนะ เอ๋หรือว่าเป็นแผนไว้อ่อยคุณชายกันแน่
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ ชอบน้องรักษ์มาก
น้องฉลาด เป็นคนเก่ง แล้วก็ใจดี
ชอบเรื่องนี้มากๆๆปมเยอะดี สนุกกก
แต่ตอนนี้คือหิวมาก :serius2: *วิ่งไปต้มมาม่า*
-
สนุกน่ารัก ติดตามนะจ๊ะ
-
ชอบกินข้าวไข่ข้น
-
น้องชายตายเพราะอะไร
:ling2: :ling2: :ling2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าคุณชายน่ารักนะถึงจะดูขรึมๆแต่มันก็ดูมีความอ่อนโยนแฝงอยู่ ส่วนน้องรักษ์ถึงจะรู้สึกว่าตัวเองโดนเอาเปรียบแต่ยังไงก็ยอมช่วยคุณชายอยู่ดี น่ารักจริงๆ
-
ไม่หวานนะ ทำงาน ทำงานแต่เราก็ตามอ่านแหละ :mew3:
-
รักษ์สุดยอดมากทำอาหารออกมาได้ดีมากกกก
แล้วน้องชายเสียได้ไงละเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบ
-
รอ รอ ตอนต่อไปรัวๆๆๆ
-
รอตอนต่อไปปป
-
ขำคุณชายมาก 555555555 มาต่อเร็วๆนะคะ
-
รัก รักษ์ 5555 แซวเล่นค่ะคุณชายยยยย
ในเรื่องกว่าจะได้แอดมาแต่ละตัว ต้องลุ้นกลั้นหายใจ จะมีอะไรมาชวนให้ใจเต้นไหมนะ
ตามประสาคนช่างสังเกตสังกา ชอบวิเคราะห์คนอื่นอย่างน้องรักษ์คงเก็บเอารายละเอียดที่เจอมาวิเคราะห์ต่อในใจเป็นฉากๆ
คุณชายคงเพิ่มเป็นอีกหนึ่งtargetที่นายอนุรักษ์จะนำมาวิเคราะห์ต่อไป 555
-
อ่านตอนกินข้าวพอดีเลยไ่ม่หิวค่ะ ฮาาาา
ปมมาบะ
ติดตามๆค่ะ^^
-
ความคิดเห็นจากตอนที่ 4 นะคะ กรี๊ดค่ะ คุณชายน่ารักเกินไปแล้ว แอบขเถียงในใจได้ฮามาก
แถมตอนนี้รักษ์โดนจุ๊บเต็ม ๆ นึกภาพตามตอนรักษ์ทาลิปเลย
-
ชอบฉากกินข้าวจังเลยค่ะ บรรยายจนเห็นภาพ รู้สึกเลยจริงๆว่าความหิวไม่เคยปราณีแม่ผู้ชายสองคนกับอาหาร 4 ชาม 5555555555+ :jul3: อยากเข้าไปร่วมวงกินข้าวด้วยเลย อ่านแล้วขำทั้งเรื่องเลย ทั้งรักษ์ทั้งคุณชาย โดยเฉพาะคุณชายนี้ขำแรงมาก55555555555 แบ๊วๆ มึนๆ 55555555555555 (ไม่ใช่ว่าตอนหลังไม่แบ๊วไม่ใสอีกต่อไปนะ อู้วววว 555555555)
รัก BitterSweet : )
-
อย่าบอกนะว่าน้องชายของคุณชายที่เสียไป คือต้นเหตุของอุบัติเหตุของพ่อแม่รักษ์ ไม่นะ มันจะโลกกลมเกินไป 5555
เราว่าแล้วว่าคุณเฮงแหละ ไม่ใช่คนดี ชิชะๆ
-
ตอนที่3
คุณชายร้ายมาก -..-
ถูกใจน้องรักษ์สิคะเนี่ย หื้ม หืมมมมมม
หนุ่มน้อยที่อยู่ในโทรศัพท์คนรักเก่าหรือเปล่า
ที่ไม่ใช่สาวน้ำตาล.. อาจจะรักมาก ? คลิปในมือถือคืออะไร...
ชอบมากเลย
ตอนแรกก็ไม่ได้ดูคนแต่ง พอดู อ้าว นักเขียนในดวงใจอีกท่านนึงนี่นา หุหุ
ชอบมาก ๆ จะติดตามต่อไปนะคะ :)
-
ขึ้นแท่นเรื่องโปรดไปอีกเรื่องเลย ชอบตัวละครทั้งสองคนมากกก
คืออ่านนิยายแล้วยังได้ความรู้พ่วงไปด้วยอีก เป็นเรื่องที่ดูมีความหลังเยอะแยะมากมาย
มีความเคลือบแคลงสงสัยในตัวคุณชายด้วย แล้วคุณนางเอกแก้วมณีอีก ไม่ใช่ชื่อจริงนางชื่อน้ำตาลนะ
-
เมนูอาหารแต่ละอย่างชวนหิวจริงๆ
ผู้ชายที่อยู่ในมือถือคือน้องชายนั้นเอง
คุณชายเป็นห่วงรักษ์ก็บอกไปตรงๆ เลย
-
ตอนที่ 5
ลุงกินเด็กอีกหนึ่งเสียงงงงงงง
โอย คุรชาย
ยอมใจเลย
-
รักษ์ปกป้องคุณชายด้วยนะคะะ
-
บรรยากาศตอนนี้ค่อนข้างหน่วงพอตัวเลย
จากที่คิดว่าเด็กในโทรศัพท์อาจจะเป็นแฟน นี่สงสัยจะเป็นน้อง
รู้สึกสงสารคุณชาย มีเงื่อนงำบางอย่าง
แต่ก็พอจะเดาทางได้บ้าง ต้องรอลุ้นต่อไปว่าจะหมู่หรือจ่า
หุหุ
ถ่ายทอดเกี่ยวกับตัวละครออกมาได้ดีทีเดียวค่ะ
ความคิดเห็นส่วนตัว รู้สึกชอบมาก -..-
ตอนก่อนนี้มีแอบไปถึงเดือนคณะกับพี่ว้าก คิ >.,<
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ต้องการมาก >.,<
สู้ ๆ นะคะ
-
อ่านมาเรื่อยๆ จนถึงตอนล่าสุด ตอนแรกหิวมากค่ะ จะลุกไปต้มมาม่าต้มยำแล้ว
แต่!! พอเจอประโยคสุดท้ายของรักษ์เท่านั้นแหละ...ความหน่วงเข้าครอบงำความหิว :sad4: :sad4:
น้องรักษ์ดูท่าจะแพ้คำว่า 'รัก(ษ์)' แล้วนะคะ>< ชีวิตคุณชายดูผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกัน อยากฟังคุณชายเล่าบ้าง น้องรักษ์คนนี้ต้องช่วยคุณชายนะคะ คือตั้งแต่อ่านมาจนถึงตอนล่าสุด เรารู้สึกเหมือนรักษ์มาคอยสร้างสีสันให้ชีวิตคุณชายเลยอ่ะ จากที่เมื่อก่อนมีแต่ความเครียด เมฆหมอกปกคลุม เหมือนมาเป็นแสงแดดให้คุณชาย(ว่าไปโน่น)555555
แต่เค้าก็กลัวน้องรักษ์เราจะเสียใจเหมือนกันT____T
อ่านจบตอนนี้ได้แต่อุทานว่า มาต่อเลยได้ม้ายยยยยยยยยยย คุณไรท์เตอร์ขราาาาาาา ฮือๆๆๆ :hao7: :hao7: :katai4: :katai4: :z3: :z3:
ปล.เชียร์ลุงกินเด็กอีกเสียงค่ะ น้องรักษ์โดนลุงจีบ(แบบเนียนๆ)อย่างงี้ก็ต้องลุงกินเด็กเท่านั้นค่ะ!5555555555
-
อ่านเสร็จแล้วถึงกับไปหาตีนไก่กินเลย :laugh3:
-
เห็นมาตั้งแต่ตอนแรกแต่เพิ่งจะมีเวลาว่างอ่าน :กอด1: ก็เลยอ่านรวดเดียว9ตอน ดีใจมากๆค่ะที่อ่านกลางวันเพราะยอมรับว่าหิวมาก 555 คือเครซี่ซุปเปอร์ขาไก่อยู่แล้ว ยิ่งบรรยายละเอียดแบบนี้กลืนน้ำลายไปหลายครั้ง แหะๆ คุณชายกับน้องรักษ์น่ารักมากค่ะ ดูคุณชายจะออกแนวซึนเนอะ ชอบมาก แต่อยากรู้ตัวคนทรยศไวไว สงสารคุณชาย รักษ์ก็น่ารักพูดมากดีค่ะ ฮ่าๆ ติดตามนะคะ สุดท้ายนี้ มีร้านซุปเปอร์แนะนำบ้างมั้ยคะ อยากกิน :sad4:
-
เราจะคิดว่าวันนี้เขามาเดทกันนะ
เดินซื้อของด้วยกัน
ทำอาหารด้วยกัน
กินด้วยกัน
เมื่อไหร่จะนอนด้วยกัน แอร้ยยย :impress2:
-
:mew1: มาปักหลักรอจ้า อิอิ
-
มาอ่านซ้ำอีกรอบ เพราะทนรอไม่ไหว5555555555 เลยคิดได้อย่างนึงว่า
คนที่ขับรถชนพ่อกับแม่น้องรักษ์อาจจะเป็นน้องชายของคุณชายหรือเปล่า...ถ้าใช่นี่จะยิ่งหน่วงไปใหญ่ โอ่ยยยย :katai1: :katai1:
-
คือลั่น คือฮา ซื้อตาชั่ง ที่ตวง โอ๊ยยยยยยยย ละแบบหน้านิ่งๆใส่สูท ถถถถถถถถถ
#คุณชายเป็นคนตลก
-
ปมเก่าคลาย ปมใหม่ก้มาหนักใจกว่าเดิมอีก :ling1:
-
หิว....จัง มาให้เขาคิดถึงเรื่องอาหารตอนนี้ ช่างทำร้ายกันเสียเหลือเกิน บวกเป็ดให้กำลังใจ
-
ผช คนนั้นคือใคร??????????????
-
ตัวร้ายเริ่มปรากฏแล้วสินะ
เอาใจช่วยให้งานผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะ
-
【*...สุดที่รักษ์...*】
บทที่ 10 : Keep Walking
เนื่องจากแก้ไขเวอร์ชั่น Rewrite มีความยาวของตัวอักษรเกินกว่าที่กำหนด เลยข้อตั้งเป็นกระทู้ใหม่
สามารถกดอ่านตามลิงค์นี้เลยค่ะ
บทที่ 10 : Keep Walking (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3460703#msg3460703)
:o12:
-
ชอบตอนนี้จัง โฮรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
-
สงสารคุณชาย โดนลอบกัดอีกแล้ว เหนื่อยฟรี
-
ตอนนี้ดูหน่วงๆจัง
สู้ๆนะคะ
-
รักษ์สู้ๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า
-
ไอ้ทัตแย่งซีน :ling1:
-
ในที่สุดคุณชายก็เผยความรู้สึกตัวเองมาซักทีนะ.. เฮ้อ
เหลือแต่ว่าจะหาหลักฐานว่าใครทรยศ เหอๆ
รอตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
เหมือนปมจะคลาย แต่ไม่
อ่าฮะ ที่ทัตถาม ตรงกับที่คิดเด้ะ
แต่ก็ยังรอคุณ BitterSweet มาตอบ
แต่ก้เคลียรืเท่าไหร่เลย ตกลงว่า... คุณชายจงใจ รึไม่..
พอได้อ่านเรื่องไปก็เหมือนคุณชายจะตกที่นั่งลำบากอยู่นะ
แต่ก้คงต้องรอ ในเมื่อน้องรักษ์บอกว่ายังไม่ถาม กระซิก :sad4:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ดีมาก o13
เปิดใจคุยกันซะที รับรู้อดีตของกันและกัน จะได้ไม่ต้องมาคอยกังวลมึนๆงงๆ
อิอิ เริ่มเข้าใกล้ซีนหวานแหววเข้าไปทุกทีแล้ว จะรอฉากเลิฟซีนของคุณพระเอกกับนางเอก เอ้ย ลูกน้องนะ :z1:
อยากรู้เรื่องซิมด้วยอะ งงเหมือนกันกับรักษ์เลยยย
-
ละมุนขึ้นนะทั้งสองคน :กอด1:
-
ทัตเทพแย่งซีน และแล้วเราก็รู้้ะไรเพิ่มเติมแล้ว(นิดหน่อย)
-
คุณชายนี่มีศัตรูในที่มืดเยอะจริงๆ :pig4:
-
บรรยากาศแบบว่าเน้นไปทางปมปัญหามากกว่าอ่ะน่ะ เราก็ลุ้นตามเหมือนกัน แต่เรื่องความสัมพันธ์มันถอยหน้าถอยหลังแปลกๆ ทั้งคู่เริ่มเปิดใจให้กันก็จริง แต่ดูแล้วรักษ์ก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะรักใคร่ชอบพอในทำนองนั้น ถึงจะมีแอบหวั่นไหวเล็กน้อย แต่มันก็เล็กน้อยจริงๆเลยแหล่ะ ส่วนคุณชายก็บางทีก็ทำเหมือนสนใจ บางทีก็ไม่สนใจ บางทีก็ทำเหมือนปกติ บางทีก็เหมือนจะห่วงใย พอมาตอนนี้ก็ทำให้คิดว่าอาจจะห่วงรักษ์แบบน้องชายจริงๆรึป่าวนะ นี่สิที่งงกว่าปมปัญหาของคุณชายซะอีก :katai1:
-
น่าสงสารทั้ง2คนแต่อดีตก็ได้ผ่านมาแล้ว อย่างน้อยตอนนี้ทั้ง2คนก็ได้พบกันและเป็นคู่แท้กันได้
-
ความสูญเสียที่เกิดขึ้น มันก็ยากที่จะทำใจยอมรับ :hao5:
เข้มแข็งไว้นะทั้งสองคน ค่อยๆฟันฝ่าไปด้วยกันนะ :กอด1:
-
เหมืนจะมีเงื่อนงำอีก ทัตถามได้ตรงใจมาก ทำไมคุณชายนิ่งอย่างงี้ เมื่อมีข้อสังเกตขนาดนี้แล้วอ่ะ 'ไม่อยากรู้ว่าใคร แต่อยากรู้ว่าทำไปทำไม' มันดูแปลกๆนะ คุณชาย คุณชายน่าจะอยากหาหนอนบ่อนไส้ได้สิ แต่นี่ พูดเหมือนรู้ว่าใครเลยอ่า
-
เหมือนปมเริ่มคลายออก
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
เศร้าเลย :katai5:
-
ศัตรูเยอะไปมั้ยน่าา
ช่วยกันแก้ไปที่ละขั้นแล้วกันเนอะ
เราทำดีสักวันจะต้องมีคนรู้
อิคนที่หลบทำร้ายคุณชายเรื่อยๆเนี่ยระวังมิตายดี
สู้กันด้วยความสามารถสิ ไม่ใช่ขโมยผลงานทุกอย่างกันแบบนี้
ไม่มีความคิดเป็นของตัวเองรึไง
อย่างงี้เรียกตัวเองว่ามืออาชีพเรอะ
ขโมยงานกันขนาดนี้ คนคิดเค้าตั้งใจใช้สมองแทบตาย
แต่อีกฝ่ายแค่ลอกไปจบ เกลียด
เปิดใจกันแล้วเนอะ ถึงคุณชายจะมาสั้นๆ
แตาก็ถือว่าดี ต่อไปต้องดีกว่านี้แน่
รักษ์สู้นะลูก ช่วยคุณชายเปิดโปงคนชั่ว
แล้วก็รักกัน อิอิ
-
รู้เขาหลอกแต่เต็มใจให้หลอก .... // เนื้อเพลงบ่งบอกอายุ 5555
-
คุณชายนิ่งมากค่ะ..
-
ไม่อ่ะ ไม่ใช่ลูกน้องแน่ๆ แค่เวลาเท่านั้นแหล่ะที่จะรู้ว่า เมื่อไหร่จะโดนเจ้านายแอบลักหลับ :katai5:
-
ตอนนี้เป็นผู้ช่วยพระเอกไปก่อน อีกหน่อยจะเลื่อนให้เป็นนายเอก คิคิ
-
รักษ์สู้ๆ อีกหน่อยจะเคียงข้างฐานะคู่ใจ
-
รอบตัวพระดแกมีแต่เรื่องบึกลับ ไม่บอกอะไรกันเลยแบบนี้ ร้องรักของเราน้อยใจนะเนี้ยย
-
ใครคือคนที่อยู่ในมุมมืด
คอยลอบกัดคุณชายแบบนี้
อยากรู้จริงๆ รักษ์ ช่วยคุณชาย
สืบหาความจริงให้ได้นะ
-
เพื่อนทัตมองได้ทะลุปรุโปร่งมากเลยล่ะค่ะ โดยเฉพาะเรื่องที่บอกว่าน้องรักษ์เป็นนางเอกที่รู้ว่าเขาหลอกแต่เต็มใจให้หลอก~ :laugh: ถึงแม้เจ้าตัวเขาจะบอกว่าเป็นแค่ 'ผู้ช่วยพระเอก' ก็เถอะนะคะ ^^ แต่เราก็ไม่โส้นนน :laugh3:
-
สู้ๆนะ ทั้งคู่เลย :กอด1:
-
เกลียดอิพวกคนโกงที่สุด.....พวกนั้นต้องได้รับบทเรียนที่สาสมนะคนเขียน
สงสารคุณชายมาก
-
ความรักมันไม่ต้องใช้เหตุผลนะน้องรักษ์
-
ปมเยอะมาก :really2:
ใครกันนะที่อยู่ในมุมมืด รอบกัด ออกมาสู้ตัวๆดิ :ling1:
-
จริงๆอยากให้คุณชายเปิดใจพูดคุยกับน้องรักษ์ให้มากกว่านี้นะ
น้องรักษ์เค้าพร้อมจะอยู่เคียงข้างคุณชายแล้วนะคะ
ตอนนี้ชอบน้องรักษ์น่ารักกกกก
-
รอตอนต่อไปจ้า ตอนนี้เริ่ดเปิดใจ ตอนหน้าเริ่มรักกัน สุดท้ายได้กันเลย :laugh:
-
คุณชายอย่าไปยอมนะะะ คนโกงต้องโดน :angry2:
-
คุณชายเหมือนยังไม่ชัดเจน
-
ทั้งคู่โชคร้ายแต่อนาคต
อาจเจอโชคดีก็ได้ :a1:
-
มีบาดแผลกันทั้งคู่ ดังนั้นจึงต้องอยู่คู่กันเพื่อช่วยกันรักษาแผล
เอาใจช่วยทั้งสองคนคร้าบบ แต่เทใจให้คนแต่งเพราะรอตอนต่อไปอยู่ ^_^
-
หลังจากนี้คงคุยกันมากขึ้นสินะ
เสียดายต้มยำ :katai5:
-
หน่วงกันต่อเนื่องไปยาวๆจ่ะ ฮ่าาๆ ขอผงต้มยำมาต้มมาม่ากินได้มั้ยคุณชาย :hao6:
-
รักษ์ทุ่มสุดตัว เป็นเดือดเป็นร้อนกับเรื่องของคุณชายมากๆ
ไม่รู้ว่าเป็นนิสัยอยู่แล้วหรือคุณชายเป็นคนพิเศษ
-
ถึงกับต้องร้องเพลงนี้
รู้เขาหลอก แต่เต็มใจให้หลอก :hao7:
-
หึหึ ยอมให้รักษ์ถูกหลอก (รึเปล่า) ต่อไป
รักษ์ต้องเป็นกำลังสำคัญของคุณชายแน่ๆ
และจากลูกน้องจะกลายเป็นคนรู้ใจเอง ฮิ้วววว
-
เจ็บใจแทนคุณชายและน้องรักษ์จริงๆนะพยายามกันแทบตายสุดท้ายโดนแย่งไป ฮึ่ยยยย อยากรู้ตัวคนทำเร็วๆอ่าาา :z3: :z3: ไหนจะปมอีกหลายๆเรื่องตามที่น้องรักษ์สงสัยอีก รอๆๆๆ #ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ไม่ใช่แร่ะ ฮ่าๆๆ
:3123: ให้คุณพลอยจ้า
-
ชอบความเข้มแข็งของน้องจัง สู้ๆนะ
หงัวว่าพ่อพระเอกของเราจะคิดได้เร็วๆ อย่าเก็บความทุกข์ไว้คนเดียวอีก
น้องรักสู้ๆ คุณชายสู้ๆ คนเขียนสู้ๆนะคะ^^~
-
ไม่ไว้ใจคุณเฮง
แต่ก็ไม่เข้าใจแผนการจับผู้ร้ายของคุณชาย
รอติดตามต่อค่ะ ^^
-
ขยับเข้าใกล้กันคนละก้าวล่ะ คุยกันในเรื่องที่ลึกซึ้งขึ้น ไม่ใช่แค่เจ้านายและลูกน้องธรรมดา แต่ก็ไม่ใฃ่เลิฟไลน์ ความสัมพันธ์ที่ยังไม่มีชื่อ คึคึคึ อบอุ่นใจนิดๆ >.<
-
เศร้า :hao5: คุณชายและน้องรักษ์สู้ๆน้า
-
ชอบตอนนี้ค่ะ รักษ์เป็นคนน่ารักนะ ห่วงคุณชายอย่างจริงใจ คุณชายก็น่ารัก ห่วงใยรักษ์เหมือนน้องเลย
เป็นความอบอุ่นดีนะคะ นี่อยากให้ได้กัน อยู่บ้านเดียวกัน ชีวิตคงเรียบง่ายและมีความสุข
เพื่อนรักษ์โคตรฉลาดเลย ฟันโช๊ะๆๆๆ ชอบจัง ตอนนี้ชอบตอนรักษ์บอกว่าตัวเองไปดูหนังต่อไม่กลับบ้านมากสุด
ร้ายจริง เล่นเอาคุณชายเหวอ ตลกดีนะ เปิดใจๆๆ กันเถอะ
ขอบคุณค่ะ
-
เหมือนจะเริ่มดีขึ้นนะระหว่าง 2 คนนี้
-
อืมมมมมมมม หน่วงๆแงะ
-
เสียดายโฆษณาจัง :hao4: แนวคิดดีซะขนาดนั้นแต่ก็ไม่ได้ทำ :ling3:
ตอนนี้เหมือนเห็นความสัมพันธ์ของสองคนนี้เพิ่มขึ้นมานิดนึง :hao6:
:mc4: รอตอนต่อไปค่ะ
-
ตะหงิดใจเรื่องผูกบัญชีตั้งแต่ต้น แต่ก็ยังรอการเฉลยปมอยู่ ทัตมาเสริมในส่วนที่สงสัยพอดีอีก น่าติดตาม
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งรัก
-
พอเห็นนิยายอัพแล้วเหมือนได้เครื่องช่วยคลายเครียดจากปัญหาชีวิตช่วงนี้เลย
ขอบคุณครับ ที่อัพวันนี้ (พอดี) ♥
-
อยากรู้ว่าจะสปาร์กกันยังไง55555
-
โอ้ยยยยยยย ทัตดูเป็นเพื่อนที่น่ารักกกก 55555
ขอให้ทั้งคู่เปิดใจให้เข้าหากันมากขึ้นเรื่อยๆๆๆๆๆ คุณชายคิดถึงความรู้สึกน้องรักษ์บ้างน้าาา
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้
และอ่านรวดเดียว
บอกได้เลยว่า เกลียดอินังน้ำตสลตั้งแต่ต้นเรื่องยันตอนล่าสุดเลยค่า
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อ่าาาา
ก้าวไปอีกขั้นเเล้ว
-
แงงงงงงงงง ไอ้คุณชายยยยย ไอ้พระเอกกกกกกกกกก ///_\\\ #ปาหัวใจใส่ร้วๆ
ถ้าสองคนนี้มุ้งมิ้งกันมันต้องน่ารักมากแน่ๆเลยอะ
โฮวววววววววววว
-
ฉันจะยอมปิดตาไปข้างหนึ่งเพื่อยืนอยู่ข้างเธอ
-
แอบสงสารแล้วก็เฟลไปพร้อมๆกันเวลาที่งานโฆษณาแต่ละชิ้นที่ทุ่มเทมันไม่ได้ออกมา
เหมือนพออ่านแล้วก็อินตาม ลุ้นตาม ช่วยคิดตามไปด้วย พอเห็นคุณชายแสดงอิทธิฤทธิ์(?)
โชว์ไอเดียอลังการแล้วก็รู้สึกทึ่งแบบอยากจะลุกตบมือให้เลยว่าคิดได้ไง เก่งชะมัด
ยิ่งพอเห็นความทุ่มเทต่างๆหลังจากปิ๊งไอเดีย ด้วยการลงมือทำจริงจังแบบนั้นยิ่งทำให้เชียร์
คือไม่ได้เชียร์ในแง่ของนิยายวายแล้วอ่ะค่ะ 55555 ใจตอนนั้นกลายเป็นเชียร์แบบปริ๊นแอดตัวนี้แทน
แต่พอลงท้ายโดนขโมย โดนตัดหน้า ไม่ได้ถูกสร้างออกมานี่เฟลตามเลย สงสารคุณชายมาก ; - ; ..
ถึงจะนิ่งยังไงแต่ข้างในก็ยังเป็นหัวใจอยู่ดีไม่ใช่หรอ ฮือ น้องรักษ์ต้องคอยอยู่ข้างๆนะคะ
เอาจริงๆน้องรักษ์เป็นคนดีมากกกกกกกเลย ชอบนายเอกคนนี้มากเลยค่ะ > <
ยังเดาไม่ออกเลยว่าเค้าจะรักกันได้ยังไง แต่ถ้ารักเมื่อไหร่ก็จะรอฟินกับฉากหวานๆนะคะ - / - ..
เป็นกำลังใจให้พี่พลอยค่า <3 สู้ๆนะคะ จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ ♡
-
เราว่าที่คุณชายปิดปากเงียบไม่ยอมบอกคงเป็นเพราะห่วงรักษ์
ยิ่งรู้มากเท่าไหร่อันตรายรอบด้านยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น จะให้คุณชายคอยดูแลตลอดก็คงไม่ไหว คุณชายนะไม่ใช่ยอดมนุษย์ถึงจะแยกร่างออกมาได้ หนูรักษ์ไม่ต้องรีบร้อนไป ปมทุกอย่างจะคลี่คลายไปในตัวมันเองทีละเปลาะ ความสัมพันธ์ของหนูรักษ์กับคุณชายก็เช่นกัน ไม่รีบเนอะ คนอ่านรอได้ :-[
ปล. "พูดจบคุณชายก็ขึ้นรถขับออกไป ปล่อยให้อนุรักษ์ยืนอยู่กับถุงแชมพูสามขวดตอนห้าทุ่มโง่ ๆ" ตรงประโยคนี้...คหสต.ของเรานะคะ เราคิดว่าน่าจะเปลี่ยนเป็น "อนุรักษ์ยืนอยู่กับถุงแชมพูสามขวดโง่ๆตอนห้าทุ่ม" มากกว่า อันเก่าไม่รู้ว่าตั้งใจรึเปล่า แต่คิดว่าคงพิมพ์สลับกันสินะคะ?
ปล.2 ถึงจะช้าไปหน่อย แต่คิดว่าเร็วๆนี้จะซื้อหนังสือคู่เดือนวิศวะกับพี่ว้ากปากแข็งแล้วค่ะ พอดีอ่านในเว็บนานแล้วแต่ยังไม่มีงบ แฮ่....
-
กำลังตื่นเต้นเลย. ติดตามๆ
-
:katai3:
แอร้ยยยยยยยยยยยยยย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โถ่ ลึกๆแล้วในใจลูกน้องก็อยากเป็นนางเอกล่ะสิ
มีการตัดพ้อบอกว่าเป็นได้แค่น้องชายเขาด้วย
ตอนนี้อ่านละอารมณ์หน่วงดีจริง
-
เป็นแค่น้องเองเหรอคะคุณชายยยยยย
-
คุณชายนะคุณชาย ทำให้น้องคิดมากแบบนี้ได้ไง รีบมาไขข้อข้องใจเลยนะ!
:ling1: :ling1:
-
เมื่อไหร่จะปิ๊งปั๊งกันน้า
-
ชอบทัต 5555555555 :katai2-1:
-
เดาว่าบัญชีเป็นของน้ำตาล
-
...
-
มาให้กำลังนักเขียนจ้าาาา ตามอ่านอยู่ตลอด :mew1: :impress2: :-[ :o8:
-
โถ่คู้ณณณ จะเน้นตัวหนาทำตัวเอียงทำไมเล่า นี่นั่งยิ้มกริ่ม เลียปากแบบไม่น่าไว้ใจจนเพื่อนทักว่าหน้าแกน่ากลัวมากเลยอะ 555
จะว่าไปแล้วแผ่นแปะแก้ปวดนี่ ถ้าไม่ปวดมันก็ไม่รู้นะว่าจะใช้ได้ดีจริงไหม จะเอาใครมาเป็นหนูทดลองล่ะเนี่ย หรือสองคนนี้จะต่อยกันคนละตุ้บทุบกันคนละทีแล้วมาแปะแผ่นแก้ปวดเอา ฮ่าๆๆ แซวเล่นนะค้าาา
ไม่ต้องกังวลนะคะ เราอ่านแล้วไม่เบื่ออะ เอาตรงๆเลยคือลืมเรื่องเลิฟไลน์ไปเลยอะ อ่านๆมานี่มีแต่ความสนุกไปกับตัวละคร คอยลุ้นว่าแอดตัวนี้จะแก้ปัญหายังไง แอดตัวต่อไปจะเป็นproductแบบไหนนะ ไม่ก็ไอ้smsแจ้งการเคลื่อนไหวของบัญชีจะทำให้จับคนร้ายได้เมื่อไร เรื่องจิ้นมีบ้านเป็นพักๆ แต่ยังจัดอยู่ในข่าย Bromance พอให้คนขี้มโนได้กรุบกริบบ้าง คึคึคึ
-
ไม่กังวลค่ะเพราะเราชอบซีรีย์ญี่ปุ่น5555
เอาใจช่วยน้องรักษ์ไปช่วยทดลองแผ่นแปะแก้เมื่อยนะคะ
เอ้..จะเมื่อยอะไรดีนะ555
จะช่วยกันแปะก็ได้นะคะ ท่าทางสนุกดี อิ้อิ้
-
จริงๆเป็นคนชอบนิยายแนวนี้มากเลย
รู้สึกว่านอกจากอ่านนิยายแล้วยังได้มุมมองในอาชีพของตัวละครด้วย แต่มันไม่ค่อยมี 555
พอเจอสุดที่รักษ์ปุ๊บเราเลยหลงรักคุณชายบ้างานไปเรียบร้อย
:hao7:
ไม่เบื่อหรอกค่ะ ลุ้นดี ลุ้นว่าคุณชายจะมีไอเดียในการทดลองสินค้าได้แปลกแค่ไหน 555
นี่แค่เอ่ยชนิดสินค้ามา เราก็คิดไปไกลแล้ว ยิ่งน้องรักษ์ชวนขึ้นห้อง ป้ายิ่งคิดไปไกลนะคะลูก :o8:
ป้าจะคอยเชียร์นะ ชวนคุณชาย เอ๊ย! หาตัวคนร้ายให้ได้เร็วๆนะ
:pig4:
-
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนเห็นพนักงานสองบริษัทสวมชุดเกราะ ถือโล่ดาบ เข้าปะทะกัน
ต้องทำยังงัยให้เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว ถึงจะได้ทดสอบแผ่นแปะแก้ปวดนะ อิอิ
-
อยากเห็นโฆษณาของคุณชายกับรักษ์แล้วแหะ ที่ปิดประคบร้อนน่าสนใจมาก ขนาดต้องนัดไปค้างที่ห้องกันเลย 5555
เอาใจช่วยคุณชายเผด็จศึกครับคราวนี้ :hao6:
-
เราชอบนิยายที่ดำเนินเรื่องแบบนี้นะ ตัวเอกค่อยๆพัฒนาความสัมพันธ์ขึ้นไปเรื่อยๆ แล้วไม่ได้มีแต่โมเม้นที่จะอัดเลิฟซีนสนองนี้ดคนอ่านอย่างเดียว แต่เขียนในพล็อตที่คนเขียนได้วางไว้แบบนี้แหละดีแล้วจ้า อาจจะมีปรับบ้างเล็กน้อยเพื่อเซอร์วิสคนอ่าน แต่ไม่ได้ออกนอกพล็อตของตัวเอง ยิ่งเรื่องนี้ เราว่การดำเนินเรื่องกำลังพอดี ไม่เร็วไม่ช้าไปนะ ได้เห็นความสัมพันธ์ที่ค่อยๆพัฒนาไปแบบนี้เราชอบ ได้ลุ้นไปด้วย แถมมีปมให้คอยเดาตลอด ไม่เบื่อจ้าา
เป็นกำลังใจให้คนเขียนน้าา
ปล.รอตอนหน้าที่น้องรักษ์จะไปทดลองสินค้าถึงคอนโดคุณชาย ฮ่าาๆ :mew1:
-
น้องรักษ์ใจกล้ามากขอไปค้างด้วยเลยเหรอ คิคิ
-
หลังจากได้ทดลองสินค้าอันล่าสุด
คงมีสปาร์คกันบ้างใช่มั้ยคะ
555555
น้องรักษ์เสนอเองด้วย :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบตอนได้ลุ้นเรื่อง"รัก"นี่แหละ
-
ไม่ช้าเลยฮะ ชอบทุกรายละเอียด แสดงถึงความใส่ใจของผู้แต่ง
เหมือนเรากำลังตามติดชีวิตของทั้งคู่
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่านฮะ :L2:
-
แหม ๆๆ กระตือรือร้นในการทำงานออกนอกหน้ามากเลยค่ะนายอนุรักษ์
คุณชายควรจะดีใจนะมีลูกน้องขยัน
-
อย่าใจร้อน เด๋วไก่ตื่น อดจับได้กันพอดี
-
แสดงตัวว่าไม่เบื่อค๊า
รักษ์เป็นโคนันน้อยๆ สู้ๆ นะคับบบบ
-
ต้องทำให้ปวดเมื่อยก่อนนะ คิคิคิ
-
ไม่เบื่อค่ะ สนุกดี
ทำให้ลุ้นว่าคนที่
เราคิดน่ะใช่ตัวหนอน
บ่อนไส้หรือป่าว o13
-
ขำกิ๊กเลย คอมเม้นจากคุณ Pumpkin
อ่านแล้วคิดได้ว่าตัวเองก็ยิ้มกริ่มเลียปากอยู่ 55555
ทำตัวหนาแบบนี้ เดี๋ยวก็เกิดปัญหาปะไร
จะใช้แผ่นประคบร้อนกันแบบไหนน้า
ชักอยากจะรู้จริงเชียว!!
ปล. เรื่องที่เน้นการทำงานแบบนี้ ค่อย ๆ ใช้งานสานรักไปแบบนี้ ชอบนะคะ
เขียนตามที่ตัวเองสบายใจและชอบเลยค่ะ ความชอบของคนเราไม่เหมือนกัน
สู้ ๆ นะคะ ยังไงก็รอติดตามตอนต่อไปแน่นอน ค่ะ :กอด1:
-
มันก็ไม่ค่อยมีโมเม้นท์มาให้ฟินจริงๆอ่ะนะ เเต่ก็กดเข้ามาอ่านทุกครั้ง มันสมจริงดี เเบบ ชายเเมนๆมาก่อน จะให้มารักกันมันก็ต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป เเล้วอีกอย่างเอาจริงๆเเล้วความรักก็ไม่ได้เกิดเร็ว รอทุกอย่างที่พี่บอกเลย อยากเห็นคุณชายโหมดมีความรัก ปล.ชอบที่คุณชายเรียกรักษ์ว่าเธอมากอ่ะ เเบบ ถ้าเป็นนายมันก็โอเค เเต่มันดูเเบบสนิทกันไปอีกขั้นนึง ซึ่งเร็วไป เธอดูสุภาพดี ยิ่งถ้ารักกันเเล้วนะ ความสุภาพในความใกล้ชิด โอ๊ยยย ฟิน คิดคนเดียวมั้ง55555555
-
กรี๊ดดด ดีงาม ค้างห้องกันแล้ว เอ๊ะ น้องรักษ์กับคุณชาย จะช่วยกันใช้ แผ่นประคบปวดนี่ยังไงน้าาา
-
ถ้าคิดหื่นๆ เกรงว่าน้องรักษ์จะได้ใช้แทนสิคะ 555
-
แบบนี้ดีแล้วล่ะค่ะ ดูรักกันช้าๆแต่รักกันนานๆ
ฮิฮิ
รอตอนต่อไปค้า
-
ไม่เบื่อหรอกค่ะ กำลังสนุกเข้มข้นเลย
อยากรู้จริงๆว่าเขาจะใช้แผ่นประคบกันยังไงน้า :-[
-
ทดลองใช้ด้วยกันนน :z1:
รักษ์เป็นฝ่ายชวนเองซะด้วย หึๆๆ
ปลลลลล
ไม่เบื่อเลย สนุกมากกกก
-
ชอบแนวนี้มากกว่าเน้นรักใคร่อย่างเดียวค่ะ
-
แบบนี้น่ะดีแล้วค่ะ สนุกมากกกก พอดีชอบสไตล์ซีรีส์เกาหลี-ญี่ปุ่นอยู่แล้วที่มีเรื่องอาชีพเข้ามา และเรื่องนี้คนเขียนก็เขียนได้น่าสนใจด้วยค่ะ อย่างตอนแรกที่รักษ์ช่วยพนักงานเซเว่น ถึงจะไม่ได้มีอะไรกับเนื้อเรื่องแต่เราชอบวิธีการเขียนเปิดตอนแบบนี้อะ (บรรยากาศเหมือนซีรีส์จริงๆ ด้วย) ส่วนเรื่องความรัก เราว่ากำลังดีนะคะ ลุ้นปริศนาไปพร้อมๆ กับความสัมพันธ์ของคู่นี้ มันก็สมจริงแล้วเนอะ สามสัปดาห์กว่าๆ จะให้รักกันแล้วก็เร็วไป อิอิ เราว่านี่ก็มุ้งมิ้งในแบบของคุณชายกับรักษ์แล้วล่ะ 555 ประโยคสุดท้ายของตอนนี่ น้องรักษ์แอบแซ่บนะ มีการไปขอค้าง ถึงจะเพื่องานก็เถอะ เอิ้กๆๆๆๆ
-
เราชอบอ่านเรื่องนี้น่ะ ลุ้นกับรักษ์และคุณชายว่าจะร่ายเวทมนต์แบบไหนมาอีกรวมไปถึงการสวมบทนักสืบตามจับคนร้ายด้วย สนุกดี
-
ตอนนี้เรากำลังสงสัยว่าเขาจะทำอะไรกันเพื่อให้ปวดให้เมื่อยเหรอ
ฮิ้วววววววว
น้องรักษ์โดนคุณชายตบใช่มั้ย
กร๊ากกกกก
ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไปแบบนี้ดีแล้วค่ะ เราชอบความรักแบบที่ค่อยๆ พัฒนาความสัมพันธ์นะ
มันดูสมจริงกว่า มั่นคงด้วย
-
เอ็นดูกับความทุ่มเทในการจับคนร้ายของน้องรักษ์เหลือเกินค่ะ น่ารักจริงๆ เลย ^^ คุณชายไม่เข้าใจน้องเลยนะค้าา น้องก็แค่ระแวงไว้ก่อนเท่านั้นเองน่ะค่ะ เจอคุณชายทำหน้าเอือมใส่หน่อยเดียว วิญญาณเชอร์ล็อคฯในตัวน้องรักษ์นี่ถึงกับเซ็งเลยนะคะน่ะ :laugh:
-
อยากให้ตัวงานแล้วสิ หึหึ
-
เขาขอขึ้นคอนโดเองเลยล่ะตะเอ๊งงงง
น้องรักษ์น่ารักมากค่ะ แต่น้องไม่นิ่ง อาจทำให้ศัตรูรู้ตัว แต่อย่างว่ส ขนาดคุณชายนิ่งๆ ยังโดนไปแล้วทุกงาน 5555
มาคอยเอาใจช่วย 2 คนนี้จับผู้ร้ายค่ะ!
-
เมื่อยเอวจะดีมั้ยนะ
-
ถึงจะบ่นว่าความสัมพันธ์ไม่คืบหน้า แต่ที่อ่านก็เพราะพล็อตเรื่องมันน่าสนใจดีน่ะค่ะ ลุ้นว่าใครจะเป็นคนร้าย ลุ้นว่าตัวเอกของเรื่องจะคิดโฆษณาแบบไหนออกมาอีก มันเลยให้อารมณ์แบบ ดูซีรีย์เรื่องนึงที่มีตัวเอกเป็นผู้ชายสองคนแล้วเราจับมาจิ้นเองทำนองนี้ อาจเป็นเพราะเนื้อเรื่องมันเข้มข้นมากเลยทำให้ฉากที่พระเอกนายเอกอยู่ด้วยโมเม้นมันเลยดูจางทั้งๆที่ก็เจอกันบ่อย แต่เรื่องงานมันเด่นกว่าเวลาอ่านเราเลยหันไปสนใจเรื่องงานมากกว่าซะงั้น แต่มันก็ดูเป็นธรรมชาติดีไปอีกแบบค่ะ
-
แล่วๆๆๆแล้วว
น้องรักษ์คะ ยังไงคะลูก ชวนผู้ชายนอนค้างอ้างแรมกันด้วย
หนูไม่คิดแต้เจ้คิดนะคะลูก
โอ๊ยรอตอนหน้าค่าาาา
คงมีโอกาสได้เห็นโมเม้น มุ้งมิ้งฟุ้งฟิ้ง
ของคุณชายกับน้องรักษ์บ้างนะคะ
-
คราวนี้รักษ์เป็นคนเสนอเองซะด้วย ฮ่าาาาา
เราไม่เน้นหวาน แค่นี้ก็มองเห็นความน่ารักแล้วจ้าาา 555
-
ถึงแม้เนื้อเร่่องคล้ายจะดูดำเนินไปช้าๆ แต่เราว่า...มันเป็นความรักนะ ความรักที่ค่อยๆดำเนินไป ไม่ใช่ปุ๊บปั๊บรักไรงี้ เราว่าไม่ใช่อ่ะ แบบนี้แหละดีแล้วค่ะ
ปล.ประโยคท้ายนั่นมันอาร๊ายยยยยยน
คิดลึกคิดไกลนะคะน้องรักษ์
แฮ่!
-
รักษ์นี่ก็พอจะรุกก็บุกเต็มที่ ว่าแต่ทำการใช้จริงของผลิตภัณฑ์นี่คือ...
ต้องปวดเมื่อยก่อนด้วยนะ จะได้เห็นผล หุหุ
ปล.รักษ์เอาแต่จ้องเฮง แต่เราว่าเป็นอีกคนที่รักษ์ปล่อยผ่านไปเฉยๆอะเปล่า
-
เราว่าเรื่องนี้พัฒนาการเร็วกว่าเรื่องๆอื่นของคนแต่งด้วยซ้ำก็เค้าได้จูบกันตั้งแต่ต้นเรื่องเลยนะ
ถ้าเป็นเรื่องก่อนๆรักกันก็จบพอดี ไม่มีฉากจูบอย่างน้องรักษ์นะ
-
ดำเนินเรื่องไปแบบนี้แหละครับดีแล้ว ไม่ต้องรีบ จะได้นานๆจบ 555
-
ไปนอนค้างอ้างแรมกับผู้ชายจะดีอ่อน้องรักษ์ :laugh: :laugh: :laugh: o18 o18 o18
-
ก่อนจะประคบแผ่น ก็ต้องทำให้ตัวเองปวดเมื่อย ปวดเอว ปวดสะโพก ก่อนใช่ใหมค๊า..... :hao6:
-
เราชอบเรื่องนี้ ได้อ่านเรื่องเกี่ยวกับแวดวงโฆษณา
ได้ร่วมคิดร่วมลุ้นไปกับคุณชายและน้องรักษ์เวลาที่ต้องทำงานส่งลูกค้า
สำหรับเราโทนเรื่องนี้กำลังดี เป็นความมุ้งมิ้งที่น่าเชื่อว่าจะเกิดได้ในชีวิตจริง
อ่านไปก็แอบอมยิ้มเบาๆ
-
เริ่มแผนการ ขอให้จับได้นะ
-
เนื้อเรื่องดำเนินกำลังพอดีเลยค่ะ
ไม่ช้าไม่เร็ว อ่านแล้วไม่หงุดหงิด
ชอบเรื่องนี้มากเห็นอัพปุป พุ่งเข้ามา(แต่ช้ากว่าคนอื่น)
-
รออออออออ
-
หง่าาาาาา เราสองคน
ต้องทำกิจกรรมอะไรเนี่ย 5555
-
เราเป็นลูกค้าประจำของแผ่นปิดประคบร้อนบรรเทาอาการปวดเมื่อยเลยล่ะ
น้องรักษ์กับคุณชายอยากให้ช่วยแปะ เอ๊ย บอกความคิดเห็นในมุมลูกค้ามั้ยคะ
สนใจทิ้งไลน์ไว้ได้เลยค่ะ //ไม่รับฝากร้านนะคะ
-
ไม่เบื่อหรอกค่ะ~ นิยายที่มีรายละเอียดเยอะๆ มีเสน่ห์มากนะคะสำหรับเรา
ที่จริงค่อนข้างชอบตัวเอกเพราะมีความเป็นตัวเองสูงนี่แหละค่ะะ
ประโยคสุดท้ายพีคมากค่ะ~ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชวนเค้าขึ้นห้องเลยนะ :laugh:
-
อ่านหวานเลี่ยนเยอะจนเบื่อแล้ว ได้นิยายแหวกแนวแบบนี้ก็สนุกดีครับ
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ เรื่องนี้สนุกมาก
น้องรักษ์เริ่มทำงานเต็มตัวแล้ว ดีจัง คืนนี้จะไปนอนด้วยกันอีกเนอะ 555
คุณเฮงจะใช่หนอนไหม รอลุ้น
ขอบคุณค่ะ
-
:z1: ตัวหนาช่วงท้ายทำเอากรี๊ดลั่นบ้าน อินี่คิดไปไหนต่อไหนล่ะ คึคึ
เราชอบนะนิยายสไตล์ slice of life มันทำให้เรานึกภาพตามออกอะแบบมันไม่หนีความจริงเท่าไหร่ แล้วอีกอย่างทำให้เราได้สัมผัสบรรยากาศที่เค้าไม่เคยรู้ด้วย
-
ไม่ใช่ว่าสปายเป็นพี่พิมนะ :katai2-1:
-
เป็นสาวเป็นนาง ขอคุณชาย นอนค้างอ้างแรม แบบนี้ได้ไงน้องรักษ์ อิอิ
-
รักษ์น่ารักมากเลย :katai2-1: ชอบฟีลเรื่องแบบนี้นะคะ การดำเนินเรื่องก็เป็นสไตล์ที่อ่านเพลิน อ่านไปยิ้มไป o13 อย่างเวลาคิดไอเดียโฆษณา ก็บรรยายได้เห็นภาพเลย ถึงกับอยากลองกินซุปเปอร์ 555
รอตอนต่อไปว่าเค้าจะลองใช้แผ่นประคบร้อนกันยังไง :hao3: ไม่ได้คิดลึก จริงๆ นะ :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บอกเลยว่าไม่เบื่อ สนุกออกที่ต้องคอยลุ้นว่าใครคือหนอน
ตัวเอก2คนจะทดลองใช้สินค้าอะไรบ้าง(หุหุ)
อีกอย่าง เราชอบที่ความสัมพันธ์เริ่มจากศูนย์มาก เพราะอยู่ไปนานๆตัวเอก2คนจะมีความผูกพันกันเยอะ อิอิ
ปล.รักษ์ หนูเป็นผู้หญิง?นะ จะไปขอนอนค้างบ้านผู้ชายมันไม่งามนะลูก 5555555
-
:hao6:
ประคบ ประหงม กันเลออ
-
เดี๋ยวนะคะคำชวนสองแง่สามง่ามนั่นอะไรคะพ่อคุณณ
-
ไปค้างอ้างแรมต้องทำให้เมื่อยด้วยนะจะได้เป็นการทดลองใช้ที่สมจริง
มาบอกอีกคนว่าไม่เบื่อค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
ดีใจและคิดถึงกับการได้อ่านนิยายของพี่พลอยเช่นกันนะคะ :กอด1:
ถึงจะไม่ค่อยเกี่ยวแต่เมื่อวันก่อนเพิ่งไปรื้อ Sotus ออกมาอ่านรวดเดียวจบอีกรอบ
เพราะกำลังจะเข้าศึกษาในม.ที่จริงจังเรื่องนี้มาก แม้แต่สายแพทย์ยังต้องโดนไปด้วย เลยกลับมาอ่านใหม่ดีกว่า
เผื่อมุมมองของการรับน้องจะเปลี่ยนไป 55555555 พอได้อ่านแล้วก็รู้สึกรักพี่อาทิตย์กับก้องภพขึ้นมาอีกครั้ง
รู้สึกคิดถึงเหมือนเวลาได้พบปะกับเพื่อนเก่าเลยค่ะ .. สำหรับเรื่องนี้เองส่วนตัวเราไม่คิดว่ามันช้าไปเลยแฮะ
อาจจะเพราะเป็นคนชอบแนว Slice of life อยู่แล้ว (ซึ่งปกติแนวนี้ก็ไปแบบเนิบๆเนือยๆ ไม่ได้หวือหวาอะไรมากด้วย)
เพราะฉะนั้นก็ไม่อยากให้พี่พลอยกังวลนะคะ อันที่จริงยังลุ้นเรื่องการทำงานครีเอทีฟกับหนอนบ่อนไส้มากกว่าฉากเลิฟซีนเลยด้วยซ้ำ
รุ่นพี่ที่คณะเราสอนมาคำนึงค่ะ เค้าบอกว่า ไม่ว่าเราจะทำอะไร ก็ไม่มีทางทำให้ทุกคนชอบการกระทำนั้นได้หมดหรอก
ขอแค่ตัวเรารู้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ แค่นั้นก็พอแล้ว .. ยังไงก็รออ่านนิยายพี่พลอยเสมอนะคะ ^^
/เรื่อง ความรัก is following you ก็คิดถึงค่ะ T T
เป็นกำลังใจให้นะคะ ♡
-
ติดตามค่าาาาาาา
-
อยากรู้ว่าตอนหน้าจะเป็นยังไง :hao7:
-
ใช้คำพูดได้สองแง่สองง่ามมากค่ะ 55555555 :hao6:
อยากรู้จังว่าจะพรีเซนซ์โฆษณาออกมาเป็นแบบไหน :katai2-1:
-
o13 อ่านรวดเดียว11 ตอน สนุกมากกกกกกกค่ะ ลุ้นไปกับทุกตอน ชอบการดำเนินเรื่องแบบนี้จริงๆ พระเอกนายเอกฉลาด อ่านแล้วเหมือนเราได้เข้าไปในโลกของการทำงานวงการโฆษณา o13 o13 เยี่ยมมากๆเลยค่ะ :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบเรื่องนี้นะ กำลังดีเลยแหละค่ะ ^^ *รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ*
-
บรรเทาอาการปวดเมื่อยด้วยกัน...
ปวดเมื่อยด้วยกัน...
ด้วยกัน...
#ทำอะไรกันน่ะ!!! :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ถึงขั้นไปค้างอ้างแรมกันแล้วค่ะคุณขาาาา ง้อยยยย :ling1: :ling1:
รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้วค่าาา :katai4: :katai4:
-
มารอมาให้กำลังใจ อิอิ
-
ไปๆไปทดลองใช้กันน่าาา
ฟินกับประโยคของน้องรักษ์มากจริงๆ
จะเป็นคุณเฮงจริงรึเปล่าเนี่ย
รู้ไม่ชอบATM มากเลย
ไม่มีหัวคิดรึไง หรือว่ากลัวคิดแล้วไม่เปี้ยง
ต้องก๊อปเท่านี้น
-
เราเป็นคนชอบอ่านอะไรเรื่อยๆ ค่อยเป็นค่อยไปอยู่แล้ว เหมือนได้ใช้เวลาศึกษาแต่ละคนไปด้วยกัน
เป็นกำลังใจให้นะคะ :)
รักษ์จะค้างแรมกับปู้จายแล้วค่าาา วรั้ยยยย ///_\\\
-
ไม่เบื่อเลยค่า ให้กำลังใจคนเขียนนะ สู้ๆ
-
เราว่านิยายเรื่องนี้ละเอียดมากเลย แบบอ่านแล้วได้รู้อะไรเพิ่มขึ้นเยอะ แต่เราโอเคนะ อ่านแล้วสนุกดี ได้ความรู้ อีกอย่าง สามอาทิตย์ความสัมพันธ์คืบหน้าจากคนแปลกหน้ามาเป็นพนักงาน ก็ไม่ถือว่าแปลกนะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ปล. เค้าจะค้างอ้างแรมกัน อิอิ :katai2-1:
-
ชอบอ่ะ รอตอนต่อไปะคร๊าาาาา
-
เค้าจะทดลองใช้กันยังไงน้าาาาาาาา :hao7:
-
ใครนะะะ คุณเฮง หรือพิม หรือใครรร ฮือ
ไม่เบื่อนะค้าาา สารภาพว่าชอบอ่านนิยายที่เน้นการทำงานมากค่ะ ไม่มีฉากระกๆไม่เป็นไร แบบนี้มันส์มวากกกก ได้ลุ้นๆ :hao6:
-
รัก
-
คิดถึงคุณชายกับน้องรักษ์
-
รอ รอออ ตอต่อไป
-
คุณชายน้องรักษ์
-
ชอบนิยายที่ไปเรื่อยๆ เห็นความพัฒนาของทั้งสองคนก่อนจะมารักกันค่ะ
เห็นแบบนี้แล้วยิ่งลุ้นเลย เดาว่ากว่าจะรักกันคงมีอุปสรรครายทางเพียบ
-
รอนะค้าา.. :impress:
-
ในฐานะคนอ่าน เรากำลังอินไปกับบทตำรวจจับผู้ร้ายของน้องรักษ์ค่ะ
สนุกและน่าติดตามจริงๆนะคะ. :hao3:
-
ลุ้นตามน้องรักษ์ไปด้วย
แล้วแผ่นประคบเนี่ยจะทดลองกันแบบไหนนะ
-
ชอบคับ อ่านทีเดียวลวดเลย o13
-
อุ๊ยตาย ว้ายกรี๊ด ประโยคทิ้งท้ายสองแง่สามง่ามมากค่าา ชอบ 5555
-
รอตอนต่อไปปปป :ling1:
-
รอๆ
-
จะทดลองยังไงกันเน้อ หึๆ เกาะขอบหน้าต่างแน่นเลยนาทีนี้ :o8:
-
อ๊าววววววววว น้องรักทำไมรีบร้อนจังงงง ขอไปค้างอ้างแรมกับคุณชายซะแล้ววว 555555555
-
สิ่งที่คนเขียนแจ้งมาตอนสุดท้าย คือสิ่งที่เราคิดอยู่เลยค่ะ ว่ามันดูไม่คืบหน้า แล้วเนื้อหาละเอียดมาก จะแตกต่างจากเรื่องอื่นๆ ถามว่าเบื่อมั้ย มันเป็นช่วงๆค่ะ แล้วแต่อารมณ์คนอ่านด้วย แต่ไม่ถึงกับจะเลิกอ่านนะคะ เพราเราอ่านแล้วได้ความรู้ด้วยเราชอบ ยิ่งเรื่องของกินนี่ชอบใหญ่ แต่ถ้าจะเป็นอย่างที่บอกว่าต่อไปเรื่องจะดำเนินเร็วขึ้นก็ดีค่ะ รออ่านต่อนะ
-
...
-
..
..
ฝั่งห้องนอนเล็กเงียบสนิทไปแล้ว ส่วนคนด้านนอกหยิบรีโมทขึ้นมากดให้หุ่นยนต์ดูดฝุ่นกลับเข้าแท่นชาร์ต มันทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ไม่มีสีหน้าบึ้งตึง รอยยิ้มแสนกวน หรือท่าทีตอบสนองในประโยคส่งเข้านอน
“ราตรีสวัสดิ์”
ร่างสูงพึมพำกับเครื่องทำความสะอาด เสียงราบเรียบนั้นหลุดออกจากปากอย่างง่ายดาย ทั้งที่เมื่อครู่จำต้องแสร้งเฉไฉไปเรื่องอื่น
...ในบางสถานการณ์กับคนบางคน ถ้อยคำก็ช่างเอ่ยออกมาได้อ้อมค้อมและยากเย็น
ที่สำคัญเขาเพิ่งตระหนักว่า เขาไม่ได้แค่ปล่อยให้รักษ์เข้ามาในคอนโดส่วนตัว แต่ยังปล่อยให้รุกล้ำเข้ามาในใจอีกด้วย
เหลือบดวงตามองแท่นชาร์ตวัตถุทรงกลมอีกครั้ง นึกถึงสัมผัสซึ่งยังไม่คลายความอุ่น
ต่อให้เล่าอะไรไป หุ่นยนต์ก็ไร้การตอบสนองคืนมา ตรงข้ามกับมนุษย์ที่คอยถามไถ่ห่วงใย ถึงจะเป็นบทสนทนาสัพเพเหระ แต่นานเท่าไรแล้วที่หัวใจไม่ได้ผ่อนคลายลง ราวกับเกล็ดน้ำแข็งที่เกาะแน่นในใจ ถูกความอุ่นของมือคู่นั้นช่วยทำให้ละลายไปทีละน้อย
กระนั้น เมื่อนึกสถานะและแผนการที่วางไว้ เขาก็จำต้องห้ามความเผลอไผลของตนเอง แม้ลึกๆ จะสังหรณ์ใจว่ามันคงเป็นไปได้ยากเต็มทน ตราบใดที่เขายังคงปล่อยให้เด็กหนุ่มผู้เริ่มมีอิทธิพลต่อความรู้สึกคอยวนเวียนอยู่ใกล้ตัว
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตีสามสี่สิบห้า ใครเป็นคนบอกว่าจะตื่นตอนนั้น
คนกำลังสะลึมสะลือเพราะเพิ่งถูกเขย่าตัวปลุก ขนาดลืมตามาสติยังเบลอๆ แต่พอคุณชายชี้ไปยังนาฬิกาข้างผนังบอกเวลา 04.20 ความทรงจำทั้งหมดก็ไหลย้อนกลับเข้าร่าง
อนุรักษ์สะดุ้งตกใจ รีบคว้าเสื้อผ้าพุ่งตัวไปห้องน้ำ นึกตำหนิตัวเองที่พลาดท่าเป็นไปตามข้อกล่าวหาจริงๆ เขาคิดหาข้อแก้ตัวระหว่างล้างหน้าแปรงฟัน ว่าควรโทษโทรศัพท์รุ่นเก่าที่ไม่มีประสิทธิภาพในการปลุก หรือโทษเตียงนอนที่ดันนุ่มสบายจนเผลอนอนเพลินดี
แต่คุณชายไม่ได้เยาะเย้ยถากถาง เมื่อคนตื่นสายออกมาจากห้อง กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นก็ลอยต้อนรับเป็นคำอรุณสวัสดิ์ทักทาย
"ทานซะ จะได้มีอะไรรองท้อง ไม่งั้นเธอจะไม่มีแรงวิ่ง"
กล้วยหอมหนึ่งลูกถูกยื่นมาให้ ส่วนคุณชายละเลียดจิบเอสเปรสโซ่เบาๆ ช่างเป็นภาพลักษณ์การกินอาหารเช้าที่ต่างกันลิบลับระหว่างไฮโซกับยาจก
"แล้วคุณดื่มแค่กาแฟอย่างเดียวไม่ปวดท้องเหรอครับ"
"ฉันชินแล้ว"
ร่างสูงสวมเสื้อยืดสีขาวสกรีนโลโก้แบรนด์ถุงเท้าเช่นเดียวกับเขา ทรงผมที่ไม่ได้ถูกจัดให้เนี้ยบปรกหน้าผากลงมา ส่งผลให้ใบหน้าดูเด็กกว่าเดิมเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรร่างกายของคนอายุสามสิบสองที่มีแค่กาแฟ จะให้วิ่งหกกิโลไหวได้ยังไง ถ้าเกิดล้มไปกลางทางก็อย่ามาขอร้องให้เขาช่วยแล้วกัน
อนุรักษ์กัดกล้วยไปพลางคิดอย่างหงุดหงิด
พวกเขาสองคนได้ฤกษ์ออกจากคอนโดในช่วงเวลาใกล้ตีห้า อาจเพราะเป็นวันอาทิตย์ ถนนช่วงเช้าจึงไม่ค่อยมีรถให้เห็น แต่พอไปถึงจุดนัดพบ คนกลับเนื่องแน่นจนแทบหาที่จอดไม่ได้ สมเป็นงานใหญ่ที่โปรโมทติดโปสเตอร์หน้าร้านสะดวกซื้อ ทำให้เรียกความสนใจจากลูกค้าได้มาก
คุณชายพาเขาแทรกผ่านคนไปยังจุดลงทะเบียนเพื่อรับป้ายผ้าเบอร์เลข โดยแบ่งประเภทเป็นผู้เข้าร่วมงานมินิมาราธอนห้าร้อยคน และประเภทฟันรันอีกห้าร้อยคน
ครั้นตีห้าครึ่งก็เข้าสู่ช่วงพิธีเปิดงาน ตามมาด้วยการออกกำลังแอโรบิคนิดหน่อย เพื่ออบอุ่นร่างกายให้เตรียมพร้อม อนุรักษ์ยืดแข้งยืดขาไปสองสามท่าเรียกเลือดลม ป้องกันการบาดเจ็บระหว่างวิ่ง
แล้วสัญญาณรวมตัวนักกีฬาก็เริ่มต้น ครึ่งแรกให้ผู้เข้าร่วมมินิมาราธอนออกสตาร์ทก่อน หลังจากนั้นสิบห้านาทีผู้เข้าร่วมวิ่งฟันรันจึงลงสนาม
เขายืนอยู่ค่อนไปทางด้านหน้า รอบตัวมีคนหลากหลายวัย ไล่ตั้งแต่เด็กประถมไปยันอากงอาม่า ...เห็นแบบนี้จะให้คนหนุ่มๆ อย่างเขาวิ่งแพ้ได้ยังไง
เสียงแตรลมเป่าปลุกความฮึกเหิม อนุรักษ์ออกตัววิ่งไปพร้อมคุณชายด้วยความมุ่งมั่นเต็มที่ ใช้เวลาเพียงหกนาทีก็ผ่านกิโลแรกมาอย่างไม่ยากเย็น ถ้าวิ่งด้วยสปีดนี้ไปเรื่อยๆ ไม่เกินสี่สิบนาทีก็น่าจะถึงเส้นชัย และอาจเป็นหนึ่งในร้อยคนแรกที่ได้เหรียญตามคาดหวัง แต่คุณชายซึ่งวิ่งคู่อยู่ข้างๆ พยายามเอ่ยเตือน
"เธอวิ่งเร็วเกินไป ถ้าไม่ผ่อนให้ช้าลงกว่านี้ เธอจะหมดแรงก่อนถึงเส้นชัย"
"โอยย ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมบอกแล้วว่าผมแข็งแรง เนี่ยเหงื่อผมยังไม่ออกเลย"
ข้อดีของการออกกำลังตอนเช้า คือการได้สูดอากาศเย็นสบายบริสุทธิ์สดชื่น แสงอาทิตย์เริ่มจับเส้นขอบฟ้าบนถนนเรียบทางรถไฟเกิดเป็นภาพวิวสวย ช่วยสร้างขวัญและกำลังใจ เขารู้สึกตนเองฟอร์มดีมากกว่าเคย คราวนี้จะพิสูจน์ให้คนที่ชอบสบประมาทรู้กันชัดๆ ไปเลยว่าเขายิ่งกว่าโอเค
"...งั้นก็ตามใจ"
การตัดบทเรียบๆ ไม่ต่างจากให้ทึกทักเอาว่ามันเป็นคำอนุญาต
อนุรักษ์จึงถือโอกาสวิ่งตามใจตัวเองไปเรื่อยๆ แต่ไม่รู้ทำไมเพียงแค่ผ่านไปอีกกิโลครึ่ง เหงื่อเขาก็เริ่มไหลหยดเป็นน้ำตก ดวงอาทิตย์พ้นมาเกือบครึ่งดวงแล้ว เมฆที่เคยบังแสงค่อยๆ หายไปจนเหลือแต่ไอร้อน ได้ยินเสียงถามจากคนข้างตัวเป็นระยะ
"ไหวรึเปล่า"
"วะ...ไหวครับ สะ..สบายๆ"
คนหอบฝืนยิ้ม ชักรู้ว่าความเร็วเริ่มตก เขาปลอบใจตัวเองว่าเป็นธรรมดาที่ร่างกายออกอาการล้า แล้วพยายามออกแรงวิ่งต่อไป ผ่านหลักสามกิโลมา เหลืออีกแค่ครึ่งทาง แต่....ทำไมมันไกลจังวะ
"รักษ์ เธอไม่เป็นไรแน่นะ ถ้าไม่ไหวก็พักก่อน"
"ยะ...ยัง...แฮ่ก...ยัง...วะ...ไหว...ครับ
ตอบกะท่อนกะแท่นแทบไม่เป็นประโยค ขาอ่อนยวบเหมือนเยลลี่วิ่งไปพาลจะล้ม กิโลเมตรที่สี่มีซุ้มให้บริการน้ำอยู่ เขารีบถลาไปหาประหนึ่งเจอโอเอซิสกลางทะเลทราย แต่คุณชายดึงแก้วไปจากมือ แล้วราดน้ำลงบนหัวเขาทันที
"เฮ้ย! เย็น"
อนุรักษ์สะดุ้งตกใจ คุณชายยกน้ำอีกแก้วให้เขาพร้อมออกคำสั่ง
"เอานี่ จิบแค่สองอึกพอ"
คนเหนื่อยทำตามอย่างว่าง่าย พอได้น้ำชุ่มศีรษะช่วยลดความร้อน ประกอบกับน้ำที่เติมลงสู่ร่างกายก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนปลาที่ได้ว่ายกลับลงทะเล หายใจสะดวก และฟื้นคืนพลังอีกครั้ง
"ดีขึ้นใช่ไหม"
"ครับ"
พยักหน้ามองคนถามที่มีเพียงเหงื่อซึมออกมาเล็กน้อย ตรงข้ามกับเขาซึ่งหอบปางตาย
"ทะ...ทำไมคุณดูไม่เป็นอะไรเลย"
"ฉันวิ่งที่ฟิสเนตคอนโดอาทิตย์ละสี่วัน วันละหนึ่งชั่วโมง ก่อนไปทำงานประจำอยู่แล้ว"
...ถ้าคุณพี่จะฟิตหุ่นหนักขนาดนั้นแล้วทำไมไม่บอกเขาตั้งแต่แรก!
ปกติอีกฝ่ายใส่เสื้อสูทตลอด พอสวมเสื้อยืดถึงเห็นว่าต้นแขนมีกล้ามเนื้อสวยพอเหมาะ ส่วนหน้าท้องก็คงมีซิกแพ็คเป็นลอนอยู่แน่ๆ มิน่าเจ้าตัวถึงคอยพะวงกลัวเขาจะไม่ไหว
หากลองสังเกตคนอื่นๆ จะเด็กประถมหรืออากงต่างก็วิ่งแซงเขาไปข้างหน้าอย่างสบายๆ คมมีดคำพูดของคุณชายจู่โจมเสียบแทงใจซ้ำ เขาไม่น่าออกตัวแรงโม้มากเลย ใครจะไปนึกว่ามาราธอนมันหนักกว่าที่คิด
"คุณวิ่งนำผมไปก่อนเลยก็ได้ครับ ไว้ค่อยไปเจอกันที่เส้นชัย"
บอกออกไปด้วยความที่ไม่อยากให้เห็นสภาพน่าสมเพชของตนเอง แต่คุณชายยืนกรานสั้นๆ
"...ฉันจะเข้าพร้อมกับเธอ"
ฟังดูซาบซึ้ง ถ้าไม่ใช่ประโยคถัดมาปลิดแรงเขาให้เหือดหาย
"เพราะถ้าปล่อยเธอไว้คนเดียว ฉันคงต้องไปตามหาเธอที่รถพยาบาลแทน มันจะยุ่งยาก"
ยังใช้คำเชือดเฉือนเหมือนเดิมจนต้องประท้วง
"โห อย่าดูถูก นี่ผมยังไม่ได้ใช้พลังแฝงที่ซ่อนไว้เลยนะ"
"พลังแฝงแบบไหน"
"ก็อย่างเวลาตกใจมากๆ คนที่บ้านไฟไหม้ เขาจะใช้พลังแฝงแบกโอ่ง ยกตู้ออกมาได้เลย"
"แต่ต้องให้ตกใจก่อนถึงจะมีแรงไม่ใช่เหรอ"
"เออ...ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น"
พูดไปแล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ แล้วตอนนี้เขาจะเอาอะไรมาแกล้งตกใจหลอกตัวเองให้มีแรงกัน แต่คุณชายดันชะลอฝีเท้าพร้อมเรียกรั้ง
"รักษ์ เธอหยุดก่อน"
คนวิ่งเหยาะๆ หยุดตามคำสั่งด้วยความสงสัย แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อร่างสูงย่อตัวลงมาตรงหน้าเขา พร้อมกับผูกเชือกรองเท้าที่หลุดให้
"เฮ้ย! คุณชาย เดี๋ยวผมผูกเองครับ!"
"ร่างกายเธอกำลังเผาผลาญออกซิเจน ถ้าก้มลงมาเร็วๆ เดี๋ยวหน้ามืด"
ไม่ทันขาดคำ คนแข้งขาอ่อนแรงก็ทรุดฮวบนั่งล้มพับกองกับพื้น
"เห็นไหมฉันบอกแล้ว"
เปล่า...เขาไม่ได้ล้มเพราะหน้ามืด แต่เพราะตกใจที่คนอย่างคุณชายก้มลงมาผูกเชือกรองเท้าเขาต่างหาก ไม่เพียงแค่นั้นอีกฝ่ายยังส่งแขนมาให้
"ไปต่อเถอะ เหลืออีกแค่กิโลเดียว"
ใบหน้าคมย้อนแสงอาทิตย์เป็นเงาลางๆ มันเบลอจนเขาคิดว่าตัวเองตาฝาดรึเปล่าที่เห็นริมฝีปากตรงหน้าคลี่ยิ้ม คล้ายดั่งมนต์สะกดให้เขาเอื้อมไปจับมือฉุดตัวเองลุกขึ้น แล้วออกวิ่งอีกครั้ง
ในที่สุด หลังผ่านพ้นไปหนึ่งชั่งโมงเต็ม อนุรักษ์ก็วิ่งเข้าเส้นชัยในลำดับคนที่เกือบสี่ร้อย หมดสิทธิ์ได้เหรียญ แต่ตอนนี้เขาเลิกสนใจไปแล้ว เพราะสำหรับเขามันคือชัยชนะอันยิ่งใหญ่ ความรู้สึกเต็มตื้นเอ่อล้น เพลงวีอาร์แชมเปี้ยนกู้ร้องดังขึ้นในใจ
หกกิโลเมตร เหนื่อยยากแทบรากเลือด กระนั้นก็อุตส่าห์ฝ่าฟันมันมาจนสำเร็จ
เคยได้ยินว่าการวิ่งมาราธอนสามารถเปลี่ยนชีวิตคน ตัวเขาที่สัมผัสแค่เพียงเศษเสี้ยวเดียวก็ยังเผลอประทับใจ แต่ถ้าถามว่าให้วิ่งอีกไหม คงส่ายหัวดิก ตอนนี้อยากล้มตัวนอนเต็มแก่ ทว่าคุณชายยังดึงแขนเขาให้วิ่งต่อไปอีกระยะ เพื่อให้ร่างกายคูลดาวน์ ปิดท้ายด้วยการเหยียดกล้ามเนื้อจะได้ไม่เกิดอาการบาดเจ็บภายหลัง
อนุรักษ์ทำทุกอย่างด้วยความกระปลกกระเปลี้ย ก่อนมานั่งหมดแรงสิ้นสภาพ พลังงานกล้วยสลายหายไปตั้งแต่สองกิโลเมตรแรกแล้ว ที่เหลือวิ่งด้วยแรงอึด ส่วนกิโลเมตรสุดท้ายวิ่งด้วยแรงกระตุ้นเพราะตกใจ
...มีคนมาดดีระดับคุณชายก้มลงไปผูกเชือกรองเท้าให้เป็นใครจะไม่ช็อคบ้าง เขาไม่รู้เหตุผลว่าเป็นเพราะผีสุภาพบุรุษเข้าสิง หรือเพราะแค่ต้องการแกล้งเขาที่พูดถึงพลังแฝงออกไปรึเปล่า ซึ่งถ้าคุณชายจงใจแบบนั้น ขอบอกว่ามันได้ผลดี แต่ถ้าหากไม่ใช่...
"น้ำ"
น้ำแช่เย็นเจี๊ยบถูกยื่นมาให้จากคู่กรณีในห้วงความคิด คนเหงื่อโทรมหยุดฟุ้งซ่าน รีบรับไปเปิดฝากระดกอั่กๆ ระหว่างได้ยินเสียงถาม
"ขาเป็นไงบ้าง"
"แค่ล้าๆ ครับ"
"ให้ฉันดูหน่อย"
การดูของคุณชายคือการใช้นิ้วจิ้มลงไปตรงน่องแรงๆ เล่นเอาคนเจ็บสะดุ้งร้องโอย!
"พรุ่งนี้มันจะปวดมาก ถ้าเป็นไปได้ขอลาหยุดแล้วนอนพักซะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมก็จะได้ทดลองแผ่นบรรเทาอาการปวดเมื่อยด้วยพอดีเลยไง"
นี่เป็นจุดประสงค์ที่เขาตัดสินใจร่วมวิ่งตั้งแต่แรก แทนทีเจ้านายจะชื่นชม นัยน์ตาเรียวกลับดุขึง
"อย่าเห็นเป็นเรื่องเล่นๆ โฆษณาไม่ได้วัดกันที่ผลของผลิตภัณฑ์อย่างเดียว ถึงเธอจะทดลองจนรู้ประสิทธิภาพทุกอย่าง แต่ถ้าหาวิธีบอกเล่าให้คนอื่นสนใจไม่ได้ มันก็ไม่มีประโยชน์"
นักโฆษณาสวมวิญญาณสอนลูกศิษย์มือใหม่อีกครั้ง ย้ำท้ายด้วยการขีดเส้นใต้ใจความหลัก
"ข้อสำคัญ เธอต้องคิดเสมอว่า ไม่ใช่เธอคนเดียวที่ต้องการใช้ผลิตภัณฑ์นี้ แต่ต้องทำให้คนอื่นอยากจะใช้มันด้วย"
...ให้คนอื่นอยากจะใช้
ถ้อยคำนั้นกระตุ้นสมองให้นึกถึงบางอย่าง เขากวาดตามองไปรอบๆ
ผู้คนที่เหน็ดเหนื่อยจากการวิ่งมาราธอน แม้สีหน้าอ่อนล้า แต่ฉาบแฝงด้วยความสุขจากการเอาชนะขีดความสามารถตนเองมาได้
"คุณชายรู้ไหมครับ ตอนวิ่งมีอยู่แวบหนึ่งที่ผมคิดว่า ...นี่กูบ้ารึเปล่าวะ จะมาทรมานร่างกายตัวเองทำไม"
อนุรักษ์ย้อนความจำไปยังห้วงเวลาแห่งความลำบาก "...เหนื่อยก็เหนื่อย ร้อนก็ร้อน ขนาดผมวิ่งแค่หกกิโลยังหอบแทบตาย แล้วพวกที่วิ่งเป็นสิบกิโลจะขนาดไหน แต่พอผ่านเข้าเส้นชัย ผมถึงเพิ่งเข้าใจ ...ถึงจะเมื่อยก็จริง เหนื่อยก็จริง แต่ถ้าไม่ลองพยายามสู้ก็คงไม่รู้ว่าตัวเองทำได้"
คนอื่นๆ ก็อาจไม่ต่างไปจากเขา ในจังหวะที่เหยียบเข้าเส้นชัย คงสัมผัสความรู้สึกได้ในแบบเดียวกัน
"...และเมื่อไรที่ล้า ถ้าได้แปะแผ่นบรรเทาอาการปวดก็คงพร้อมลุกขึ้นลุยต่อ ผมคิดว่าจุดนี้ก็ไม่ต่างไปจากชีวิตคนเลยนะครับ"
เขายกข้อเปรียบเทียบ โดยเอาแผ่นปิดประคบมาเชื่อมโยงกับประสบการณ์ของตนเอง คุณชายนิ่งคิดตามก่อนนำคำพูดมาเรียบเรียงอีกครั้ง
"เธอจะบอกว่า เธอต้องการสร้างภาพลักษณ์ของแผ่นบรรเทาอาการปวดให้เป็นเหมือนตัวช่วยสนับสนุนคนที่พยายามฝ่าฟันไปจนถึงเป้าหมายของตนเองน่ะหรือ"
สมกับเป็นครีเอทีฟมากประสบการณ์จับคอนเซปต์หลักตีความได้แจ่มแจ้ง อนุรักษ์รีบพยักหน้า
"ใช่ครับ ที่มาวิ่งวันนี้ผมเหมือนได้เปิดโลกกว้างไปด้วย คนอื่นก็คงมีเรื่องที่พวกเขาอยากทำ อยากเรียนรู้อะไรใหม่ๆ ถ้าจะทำโฆษณาก็น่าจับประเด็นนี้มาปรับใช้ได้นะครับ"
พูดเสริมไอเดียด้วยความตื่นเต้น คุณชายลูบปลายคางเกลี้ยงเกลาไร้หนวดเคราคล้ายกำลังพิจารณา
"แล้วเธอคิดสตอรี่บอร์ดเป็นแบบไหน"
"สตอรี่บอร์ด?"
"หมายถึงภาพโฆษณาที่เธออยากจะเห็น"
เขาเงยหน้ามองท้องฟ้ายามเช้า จินตนาการว่ามันเป็นคลิปวิดีโอโฆษณาบนอินเตอร์เน็ต แล้วกดปุ่มเริ่มเล่น
"มีคนยืนอยู่ในสนามวิ่งมาราธอน แล้วพอสัญญาณออกสตาร์ทดัง ทุกคนก็วิ่งไปทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ ออกไปปีนภูเขาเที่ยว ออกไปลองเล่นกีฬา ลงมือสร้างธุรกิจใหม่ๆ ...ภาพตัดมาที่เหงื่อพวกเขาหยด ร่างกายปวดเมื่อย แต่พวกเขาไม่ท้อ แปะแผ่นบรรเทาอาการแก้ปวด แล้วพยายามต่อจนสำเร็จ ...เสียงขึ้นปิดท้ายเท่ๆ ว่า 'ชีวิตคือการวิ่งไปหาเส้นชัยของตัวเอง'..."
แล้วภาพหน้าจอโฆษณาก็ดับลง คนลุกขึ้นปรบมือซาบซึ้งดังกระหึ่ม น้ำตาหน่วงคลอเบ้า เออ...ไอ้หลังๆ เขาเพ้อไปหน่อย หากแค่นั้นก็เพียงพอให้เจ้านายยอมรับ
"อืม น่าสนใจ ฉันจะลองเอาที่เข้าประชุมดู แต่ฉันยังกังวลว่ามันจะนำเสนอประสิทธิภาพของสินค้าได้ชัดเจนมากพอรึเปล่า"
คนทดลองใช้แผ่นประคบแล้วรู้สึกเฉยๆ อาจมองว่าโฆษณาที่พรรณนาดูเกินจริงไปบ้าง แต่เขายังไม่เคย ผลลัพธ์ที่มีอาจแตกต่างกัน
"แล้วคุณชายเอาแผ่นปิดประคบมาด้วยรึเปล่าครับ"
ฝ่ายถูกถามล้วงกระเป๋ากางเกง สิ่งที่หยิบขึ้นมาเป็นคูลเจลยาทาคลายกล้ามเนื้อหลอดเล็ก
"เธอใช้อันนี้ทาจะลดอาการอักเสบได้เร็วกว่า"
"แต่ผมตั้งใจวิ่งเพราะจะได้ใช้แผ่นปิดประคบนะครับ" อนุรักษ์ทักท้วง
"ฉันทดลองใช้แล้วเมื่อวาน เธอไม่จำเป็นต้องทำซ้ำหรอก"
"อ้าว งั้นผมจะเสียเวลามาวิ่งทำไม"
"ฉันเห็นเธอทุ่มเทเลยไม่อยากขัด"
"แบบนี้ก็เหมือนตั้งใจแกล้งกันนี่ครับ ตอนผูกเชือกรองเท้าก็ด้วย คุณแค่อยากแกล้งให้ผมตกใจเล่นๆ เหมือนกันใช่ไหม"
คาดคั้นกับความสงสัยที่อยากรู้ คุณชายชะงัก ย้อนถามด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะตึงขึ้นเล็กน้อย
"เธอคิดอย่างนั้นเหรอ"
"แล้วจะให้ผมคิดยังไง"
"...งั้นก็ตามใจ"
เอ่ยจบก่อนลุกขึ้นเดินห่างออกไป ปล่อยอนุรักษ์ให้มองตามแผ่นหลังของผู้ชายอายุสามสิบสองที่คล้ายกำลังงอน
...ก็เพราะไม่อยากคิดตามใจตัวเองไงถึงได้ถาม
สิ่งที่คุณชายคอยทำให้ เขาดูออกว่าเต็มไปด้วยความห่วงใย แต่ยิ่งคุณชายดีกับเขามากเท่าไร เขาก็ยิ่งวางตัวลำบาก โดยเฉพาะในฐานะเจ้านายลูกน้องด้วยแล้ว
เขาไม่แน่ใจว่าคุณชายจะรู้ตัวรึเปล่าว่า ถ้าพิจารณาจากสายตาบุคคลภายนอก เส้นขอบเขตนี้มันชักจะแกว่งไปมาเกินพอดีขึ้นทุกที บางสถานการณ์เขาเลยอยากให้คุณชายสื่อสารออกมาให้ชัดเจน มิเช่นนั้นอาจทำให้คนอื่นแปลเจตนาของการกระทำผิดพลาดไปเองก็ได้
"รักษ์มัวทำอะไรอยู่ กลับได้แล้ว"
เสียงออกคำสั่งดังตามมา อนุรักษ์ถอนหายใจยาว ลุกขึ้นเดินไปหาด้วยแข้งขาอ่อนแรง พร้อมมติตัดสินตามใจตัวเอง
...ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เขาจะขอตีความว่า คุณชายทำทั้งหมดเพราะแค่อยากแกล้งกวนประสาทเขาตามประสา 'เด็กโข่งขี้เหงา' ไปก่อนก็แล้วกัน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังกลับขึ้นรถญี่ปุ่น พอมีแอร์เย็นๆ เป่าสักพักก็ช่วยให้ร่างกายผ่อนคลายได้บ้าง ยกเว้นเพียงสิ่งเดียวที่ถูกกระตุ้น คือน้ำย่อยในกระเพาะอาหาร ซึ่งเริ่มทำงานจนท้องร้องโครกคราก
ระหว่างทางไปคอนโด คนขับจึงหมุนพวงมาลัยแวะจอดใกล้ตลาดเช้า
“ไปกินข้าวกันก่อน”
คุณชายเดินนำลัดเลาะเข้าซอยเต็มไปด้วยแผงขายของสด ผักผลไม้ รวมทั้งข้าวแกงใส่ถุง
แปดโมงยี่สิบไม่นับว่าเช้านัก แต่ตลาดก็ยังไม่ถึงกับวาย อาจเพราะเป็นวันอาทิตย์บรรยากาศจึงแฝงความสบายไม่เร่งรีบมาก
ด้วยเหตุนี้พอพวกเขาหยุดลงตรงหน้าร้านขายโจ๊กเลยยังมีที่นั่งเหลืออยู่บ้าง
“ใส่ไข่รึเปล่า”
ร่างสูงผู้เป็นคนพามาเอ่ยถาม อนุรักษ์พยักหน้าอัตโนมัติ
“โจ๊กหมูสองชาม ใส่ไข่ด้วยครับ”
คุณชายหันไปสั่งกับอาเฮียคนขายด้วยท่าทีเป็นธรรมชาติเหมือนคุ้นเคย
ไม่เกินสามนาที โจ๊กร้อนๆ ก็ถูกนำมาวางบนโต๊ะ ข้าวสีขาวนวล ตัดกับสีต้นหอม พริกไทย ขิงซอย และปาท่องโก๋ตัวเล็กเป็นเครื่องเคียง
อนุรักษ์เจาะไข่ลวกซึ่งยังไม่สุกดีตักคนขึ้นมาชิมพร้อมโจ๊ก รสอุ่นซ่านเต็มไปด้วยความอร่อยช่วยเติมพลังที่หายไปจากการวิ่งมาราธอนได้ชะงัด ไม่ทันไรก็พบว่าช้อนตัวเองตักโจ๊กด้วยความเร็วหมดไปเกินครึ่งชาม มาหยุดอีกทีก็ตอนเห็นจานใส่ปาท่องโก๋ตัวเล็กวางไว้ตรงหน้า
“ฉันสั่งมาให้เพิ่ม”
ความที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตากิน เลยไม่รู้ตัวว่าผู้นั่งร่วมโต๊ะคอยสังเกตมองอยู่ แถมยังตาไวดูออกว่าของโปรดเขาคืออะไร
“ขอบคุณครับ”
“เธอชอบก็ดีแล้ว”
แม้พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบประจำตัว บางสิ่งกลับแปลกไปจากเดิม อาจเพราะคุณชายไม่ได้สวมสูท ทรงผมบางส่วนชี้ออกไร้ความเนี้ยบ นักครีเอทีฟโปรไฟล์ระดับหัวแถวเลยกลายเป็นคนธรรมดาเข้าถึงง่าย จนชักจะสงสัยว่าภาพลักษณ์แบบไหนคือตัวจริง
เขาละมือจากการกินโจ๊ก เกริ่นเริ่มบทสนทนา “ปกติวันหยุดคุณทำอะไรเหรอครับ”
คนถูกถามนิ่งไปเล็กน้อยคล้ายทวนหาคำตอบ แต่คงพบแค่กิจวัตรเดียวของตนเอง
“คิดงาน”
ฟังแล้วละเหี่ยใจแทนหัวหน้าจอมขยัน หากคงไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับอาชีพครีเอทีฟที่จะมีงานค้างอยู่ในหัวตลอดเวลา ต่อให้ยืน เดิน นั่ง ก็ต้องแก้โจทย์โปรเจคของลูกค้าให้ได้ เป็นงานที่ไม่สิ้นเปลืองแรงกาย แต่ต้องใช้สมองอย่างหนัก
“เธอล่ะ?” ถึงคราวตนเองถูกย้อนถาม
“เออ...ผมก็คงนอนล่ะมั้งครับ”
หลุดปากออกไปแล้ว เพิ่งรู้ตัวว่ากิจวัตรของเขาช่างสิ้นคิดไร้ประโยชน์มากกว่าของคุณชายเสียอีก แต่อีกฝ่ายดันพยักหน้าเห็นด้วย
“ก็เหมาะกับเด็กวัยอย่างเธอดี”
เฮ้ๆ เดี๋ยวก่อน เขาไม่ใช่เด็กอนุบาลที่ต้องพักนอนกลางวันนะ ตอนเรียนปั่นงานโมเดลส่งอาจารย์ก็ยังเคยโต้รุ่งสองคืนติดเหมือนกัน ถึงเขาจะอายุห่างจากคุณชายสิบเอ็ดปีก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องถูกจับมาเป็นประเด็นเปรียบเทียบ ศักดิ์ศรีเขามี คงถึงเวลาต้องเคลียร์กันให้ชัดๆ
“ไม่เห็นเกี่ยวตรงไหนเลยครับ จะเด็กหรือผู้ใหญ่ยังไงก็ต้องพักบ้าง ขืนบ้างานตลอดร่างกายจะแย่เอา ...แล้วอีกอย่างคุณก็ควรเลิกมองผมเป็นเด็กซะที เดี๋ยวนี้มีหลายเรื่องที่เขาไม่เอาอายุมาเป็นเกณฑ์ตัดสินกันแล้ว”
อนุรักษ์อธิบายร่ายยาว หวังจะเปลี่ยนมุมมองของคนเกิดก่อน หากเจ้าตัวแค่หยิบปาท่องโก๋มาใส่ชามโจ๊กตนเองราวกับฟังเขาพอผ่านๆ ยังดีหน่อยตรงที่กระตุ้นถามให้ยกตัวอย่าง
“เรื่องไหนบ้างล่ะ”
“เออ...ก็อย่างเช่นเรื่อง...”
เขารีบคว้านหาข้อมูลสนับสนุนกะทันหัน แล้วสายตาก็บังเอิญไปจับตรงคุณตาคุณยายคู่หนึ่งกำลังนั่งกินโจ๊กอยู่โต๊ะข้างๆ กัน
“ความรักไงครับ ...ถ้าคนเรารักกัน จะอายุห่างเท่าไรก็ไม่เป็นอุปสรรค ...แค่ได้อยู่ด้วยกัน ได้ดูแลกันแล้วมีความสุขก็พอ”
เขาใช้ตัวอย่างคลาสสิก ซึ่งพิสูจน์หลักฐานได้ชัดเจนที่สุด แทนที่จะโน้มน้าวคนฟังได้ กลับยังโดนพูดปรามาส
“แต่เด็กอายุเท่าเธอจะดูแลฉันได้จริงเหรอ”
ถูกสบประมาทไม่เลิกก็ทำเอาหมดความอดทน เผลอทุบโต๊ะปึง! พูดโพล่งยืนกรานหนักแน่น
“ผมดูแลคุณได้แน่อยู่แล้ว! เมื่อกี๊ก็เป็นห่วงถึงบอกให้คุณพักบ้างไงล่ะครับ!”
เสียงดังนั้นเรียกสายตาจากโต๊ะคู่ชายหญิงชราข้างๆ และทำให้อนุรักษ์ได้สติ
...เป็นอีกครั้งที่เขาเผลอหลุดปากไปแล้วจึงเพิ่งรู้ตัว หากคราวนี้มันมาพร้อมกับความรู้สึกบางอย่าง
ทั้งที่เขาแค่ตั้งใจจะตอกกลับคุณชาย แต่กลายเป็นถูกหลอกล่อให้ใช้ประโยคแสดงความห่วงใยออกไปโต้งๆ แล้วสิ่งที่พูดตอนอยู่ในภาวะอารมณ์โกรธ ก็มักจะเกิดจากแรงขับซึ่งซ่อนอยู่เบื้องลึกข้างในจริงๆ
“อืม ฉันเข้าใจแล้ว”
ตอนนี้คุณชายไม่ได้ให้ความสนใจกับชามโจ๊ก ดวงตาสบมองเขาตรงๆ ซ้ำยังทอประกายพาให้หัวใจเขาวูบไหวแปลกๆ จนต้องหยุดบทสนทนาทั้งหมด แล้วรีบหันไปหยิบช้อนตักโจ๊กกินต่อโดยไม่ปริปากพูดอะไรอีกเลย
กระทั่งพวกเขาสองคนจัดการมื้อเช้าเรียบร้อย
“เก็บเงินด้วยครับ”
อนุรักษ์ล้วงกระเป๋าตังค์ขึ้นมาเพื่อจะจ่ายส่วนของตน แต่กลับถูกคุณชายชิงยื่นเงินให้เด็กเสิร์ฟเสียก่อน
“ฉันออกเอง”
“ไม่ครับ ผมจะหารด้วย”
สุดท้าย ประเด็นเรื่องอายุก็ยังไม่เห็นจะเข้าใจอย่างปากว่าอยู่ดี เขาเองก็มีศักดิ์ศรี ไม่อยากโดนมองเป็นเด็กต้องมาให้ผู้ใหญ่คอยออกเงินเลี้ยงตลอด
“ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่เด็ก”
คุณชายคงพอจับอารมณ์เริ่มหงุดหงิดได้จึงเปรยตัดหน้าก่อนเขาจะทันได้ท้วง ทว่าก็ยังใช้ประโยคโน้มน้าวตามรูปแบบนักโฆษณา
“...แต่คนเป็นผู้ใหญ่จริงเขาไม่มาคิดเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้หรอกนะ”
นอกจากเหตุผลที่อนุรักษ์เถียงไม่ออก รอยยิ้มมุมปากจากผู้ชายอายุสามสิบสอง ก็หยุดสมองเขาให้แล่นตามไปด้วย หลงเหลืออยู่เพียงความคิดเดียว
...เขาขอเปลี่ยนใจใหม่ คุณชายแกล้งกวนประสาทเขาไม่ใช่เพราะเป็น ‘เด็กโข่งขี้เหงา’ แต่เป็น ‘ผู้ใหญ่แสนเจ้าเล่ห์’ ต่างหาก!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ก่อนอื่นต้องขอโทษที่มาช้าค่ะ //ก้มกราบ :hao5:
เราอยากเขียนฉากให้ตัวละครวิ่งมาราธอนด้วยกันนานแล้ว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่เราคิดว่าช่วงเวลาที่ทั้งสองคนได้เข้าเส้นชัยพร้อมๆ กันมันเป็นโมเมนต์ที่โรแมนติกดี เลยรู้สึกดีใจมากที่ได้เขียนฉากนี้ลงในสุดที่รักษ์ค่ะ
ถึงแม้ตอนจบแอบมีดราม่านิดหน่อย แต่ความหวานเจือขมก็เป็นรสชาติรักของผู้ใหญ่ในอีกรูปแบบหนึ่ง ...น้องรักษ์เริ่มหวั่นไหว ส่วนคุณชายก็ยังไม่ชัดเจน เราไม่แน่ใจว่าจะถ่ายทอดความรู้สึกของทั้งสองให้ทุกคนเข้าใจได้มั้ย ถ้างงตรงไหนก็บอกได้นะคะ
คราวที่แล้วได้กำลังใจจากคอมเมนต์ไปเพียบเลย ขอบคุณที่ติดตามมาก ๆ ค่ะ
:pig4:
BitterSweet
-
:z13:
-
:katai5:
-
:z13: :z13:
-
:z10: :z10: :z10:
-
กำลังอ่านตอนก่อนหน้าพอดี ตอนใหม่ก็มาเลย ฟินนน ><
โถถ รักษ์วิ่งเท่านี้จะร่วงแล้วร่วงอีก ตัวเธอวิ่ง10 โลจะเป็นแบบไหนเนี่ยยย
คุณชายนี่คิดยังไงกันแน่น๊าาา
แล้วใครกันแน่ที่เป็นสายให้ ATM สรุปเป็นพี่พิม.. = =
-
สู้ๆนะฮร่ะ
ดูก็รู้ว่าเป็นนิยายที่เขียนยาก เพราะมันเรื่อยๆ เเต่ต้องดึงเอาสเน่ห์ตัวละครออกมา
เป็นกำลังใจให้เจ้าคะ
-
:L2: :L1:
:pig4: :pig4:
-
คุณชายดับฝันน้องรักษ์เลยนะคะเนี่ย น้องอุตส่าห์จะทดลองประสิทธิภาพของแผ่นประคบเสียหน่อย แต่สุดท้ายกลายเป็นว่าได้ใช้เจลเย็นแทนเสียอย่างนั้นน่ะ :laugh:
-
(https://nkhaeng.files.wordpress.com/2008/09/e0b894e0b8b5e0b983e0b8882.jpg)
-
โธ่ น้องรักษ์ ทำไมอ่อนแองี้ 5.5 กิโล มันจิ๊บจ๊อยออกจะตาย
บอสฟิตเนสบ่อยๆ สงสัยจะซิกแพ๊คแน่น
แอบนึกว่าน้องรักษ์จะลองเอามือแตะๆ แต่ก็ไม่ได้ทำแฮะ 555
-
ชอบตรงที่บอกว่าจะเข้าเส้นชัยพร้อมกัน ตัดแค่นั้นพอ 555555
เราว่าคู่นี้เค้าเหมาะกันดีนะ ฮ่าาาาาาาาา
-
คุณชายแคร์รักษ์ไม่ใช่เล่น
-
เด็กโข่งขี้เหงานี่น่ารักขึ้นทุกตอนเลย....
ฉากผูกเชือกรองเท้านี่จัดว่าเบสิคแมนมากนะครับ
แต่คุณชายทำแล้วแบบ... เหยดแหม่ :hao6: :hao6:
-
ซึน อึน มึน
-
ฟินได้อีกอ่ะ
ถึงไม่ชัดเจนแต่ได้ใจมากๆๆ ชอบโมเมนต์แบบนี้
อีกเรื่อง คุณชายมีกล้ามเว้ยยยย เฮ้!!
-
:L1: :L1: :L1:
-
แสดงออกอย่างงี้รักษ์ก็ยังไม่กล้าคิด
-
ช่วงแรกของตอน ไม่ได้คิดอะไรเลยนะ 555 (ขาหื่น)
ตอนนี้เห็นความเป็นห่วงเป็นใยของคุณชายต่อรักษ์มากขึ้น
และสองคนนี้อารมณ์ความต่างของวัยมันชัดเจนดีค่ะ เราชอบ
สื่อความเป็นเด็กของรักษ์ และความเป็นผู้ใหญ่ของคุณชายดีมาก
ปล.เริ่มได้กลิ่นอายความรักกำลังก่อตัว
ปล.2 รู้สึกว่าจะพิมพ์คำว่า ฤกษ์ ผิดนะคะ ต้องแบบนี้ ไม่ใช่ ฤกธิ์ นะคะ
-
น้องรักษ์นี่ทุ่มเทกับงานมากๆ
คุณชายคงจะประทับใจและเอ็นดูแน่ๆ คิดเองล้วนๆ 55555
ตอนนี้เราว่าน่ารักดีนะคะเหมือนเป็นตอนสะกิดความรู้สึกของน้องรักษ์ คิคิ
-
รักษ์เริ่มหวั่นไหวแล้วสิ
คุณชายแอบเนียนใส่น้องนะ
:mew3:
-
เยี่ยมเลยค่ะ ประโยคเด็ดๆ เยอะมาก
ตอนนี้ไม่ยืดเยื้อรายละเอียดเยอะแล้ว แต่กระชับฉับไว และรู้สึกอยากออกวิ่งเลยทีเดียว ขอบคุณนะคะ
-
สู้นะรักษ์ วิ่งให้ถึงเส้นใจบอส
-
ไอ้บท สนทนาตอนแรกนั้นมันอะไรรรรรร มันจะชวนเข้าใจผิดไปไหม!!
ปล. ในที่สุดก็รู้ว่าคุณชายใส่อย่างอื่นเป็นนอกจากสูท
ปล.ปล. คุณชายอาบเหงื่่อ เฮื่อกกกกกกกกกก :t4:
-
ชอบคุณชาย ที่แอบทำไรหวานๆ แต่หน้าตาย
-
อ่านมาเรื่อยๆแล้วมองว่าคุณชายโชคดีที่เจอรักษ์ ชอบบุคลิก นิสัย รักษ์จังเลยค่ะ
ดูแอคทีฟ กระตือรือร้น นี่แหละคนเจนวาย 555555
-
คุณชายนี่แอบน่าสงสารเบาๆตอนที่อนุรักษ์คิดว่าทำให้ตกใจเฉยๆ
แต่ก็กลัวใจคุณชายเหมือนกันว่าถ้าทำแบบนี้ แต่คิดกับรักษ์แค่เพราะคิดถึงน้องชายเฉยๆ
แอบคืบหน้าเบาๆ รอติดตามชม ว่าจะจะบคนร้ายได้ไหม
งานนี้จะถูกแย่งไปอีกหรือเปล่า แล้วความสัมพันจะเป็นไงต่อ
รอตอนต่อไป ตอนนี้ก็ยาวจุใจดี ขอบคุณค่ะ:)
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
o13 o13
-
คุณชายมองรักษ์เหมือนเป็นน้องชายไงงง
รอตอนต่อไปค่ะะะ
ขยับความสัมพันธ์ทีละนิดๆ ชอบค่ะ
:mew1:
-
หวึย น่ารักน่าเอ็นดู น้องรักษ์ที่แสนจะรู้ใจผู้ชายขี้เหงา คุณชายก็เย็นชาแต่ใจดี อุ้ย เหมาะสม น่ารัก
ตอนก้มไปผูกให้น่ารักจริงๆ เอามือดึงขึ้นด้วย บอกให้ลางานด้วย เต็มไปด้วยความห่วงใยค่ะ กรี๊ดดดดด กองเชียร์คลั่ง
รักกันๆ
ขอบคุณค่ะ
-
น้องรักษ์ได้ข่าวเด็กกว่าคุณชายแต่ไหงถึงกับขนาดหอบแฮ่กๆเลยทีเดียวเชียวหล่ะ
-
เด็กโข่งขี้เหงา55555555555
-
นึกว่ารักษ์จะเดินไปปลดไทด์ให้ :katai5: :ling1: ทำไมรักษ์นางดูถูกคุณชายจัง บนเตียงอาจจะหนาวก็ได้นะจ๊ะ วันนี้ก็พิสูจน์เเล้วนิ
5555555 :hao7: คุณชายเองดูเเคร์รักษ์นะ รักกันไปอาจจะตามใจ(?)ก็ได้ ชอบเเบบนี้ค่อยๆรักกันไป
-
เด็กโข่งจะเต๊าะเด็กน้อยมั้ยน๊าาาาาาาาา หึหึ
สองคนนี้ใส่ใจกันมากเลย น่ารักอ้ะ
คำผิดเล็กน้อย
เนคไทด์ > เนคไท ไม่ต้องมีอะไรต่อเพราะมาจากภาษาอังกฤษ necktie
ออฟฟิต > ออฟฟิศ
ยื่นกราน > ยืนกราน
-
สงสัยคงต้องหาโอกาสไปวิ่งมาราธอนมั้งแล้ว :katai2-1:
ชอบโมเมนต์ตอนผูกเชือกให้มากกก น่ารักกก :o8:
ลองนึกภาพ ผู้ชายตัวโตๆ มานั่งผูกเชือกให้กับอีกคน :hao7:
:mc4: รอตอนต่อไปค่ะ
-
เราว่าคุณชายต้องมีอดีต
-
น้องรักษ์โดนคุณชายแกล้งอ่ะ
โถๆพ่อคู้ณน่าสงสาร
คุณชายต้องรับผิดชอบเลยนะคะ
เพราะแค่แผ่นประคบคงเอาไม่อยู่แน่เลย
-
ชอบความคิดของรักษ์นะ :L1:
-
โถน้องรักษ์เจอจูบเดียวเข้าไปหวั่นไหวซะแล้ว
-
รอบนี้จะโดนใครแกล้งอีกหรือเปล่า :katai5:
-
เด็กโข่งขี้เหงาน่ารัก ส่วนน้องรักษ์ก็เริ่มหวั่นไหว^^
-
คุณชาย ทำเหมือนไม่สนใจอะไรมากมาย
แต่ความจริงกลับใส่ใจรายละเอียดทุกอย่างเลย น่ารักจัง
รักษ์ ได้นอนห้องคุณชายแล้ว ถือโอกาส มาอยู่ด้วยเลยสิ
-
มาแปะโป้งไว้ ชอบทุกงานของคุณคนเขียนเลยค่ะ
ติดตามมาตลอดเลย :mew1: :mew1: :mew1:
-
เริ่มสนิทกันมากขึ้น อีกหน่อยก็พัฒนาไปอีกขั้นเนอะ
-
คุณชายก็ยังเป็นคุณชาย
แต่นายรักษ์ เราคิดว่านายจะอึดกว่านี้
แต่สังหรณ์ไม่ดีตั้งแต่โม้มากๆ จนนอนตื่นสาย
นี่เชียร์ให้รุกคุณชายมาตลอด สงสัยถ้าคุณชายไม่ยอม รักษ์คงโดนถีบ
-
คึคึ น้องรักษ์รู้ใจตัวเองแล้วสินะ แต่พยายามเบี่ยงประเด็นไปเรื่องของการกวนประสาทอีกแน่ะ น่าตีจริงๆๆ
คุณชายนี่อาจจะกำลังสับสนเหมือนกันล่ะสิ คิคิ
ขอให้จับตัวหนอนบ่อนไส้ได้เร็วๆ ค่ะ
เราแอบเดาว่าเป็นคุณเฮงเหมือนกับที่รักษ์คิดเลย
-
ได้นอนค้างบ้านคนชายแล้ว ฮุฮุ ต่อไปก็ต้องเป็นเดต
-
สรุปงานนี้เด็กคงไม่ได้กินลุงแล้วล่ะ ถถถถถถถถถถถถถถ
ถ้าหนูจะเปลี้ยขนาดนี้นะรักษ์ จะเอาแรงที่ไหนไปกดลุง!! //ผิดประเด็นแล้ว!
เป็นกำลังใจให้สองหนุ่มผ่านโปรเจ็คนี้ไปได้ด้วยดี
เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยน้าา :mew1:
-
รักแบบ ผู้ใหญ่จริง ๆ หวั่นไหวสินะรักษ์
-
คุณชายออกแนวซึนมากอ่ะ
ส่วนน้องรักษ์ก็ตลกดี เป็นส่วนผสมที่ลงตัว :hao3:
-
เรื่องนี้ถึงจะมาช้าแต่ก็เรียกความก๊าวใจได้ทุกตอนจริงๆ เริ่มรู้สึกว่าคุณชายน่ารักขึ้นเรื่อยๆนะไม่เย็นชาเท่าตอนแรกๆที่เจอกับรักษ์อีกแล้ว เอ..สงสัยเป็นเพราะมีน้องรักษ์มาคอยป้วนเปี้ยนใกล้ๆสินะคุณชายเลยอ่อนโยนขึ้นเยอะเลย ส่วนตอนจบของตอนนี้เราไม่รู้สึกว่าดราม่านะคุณพลอยแต่ให้อารมณ์เหมือนคนแก่ขี้งอนซะมากกว่า อิอิ งอนที่น้องรักษ์ถามใช่มั้ยละคะคุณชายยยย
-
:o8: :o8: o13
-
แอบจินตนาการถึงซิกแพคคุณชายเล็กๆ ><
แบบขอโมเมนต์ให้น้องรักษ์ได้ยลนิดนึงก็ดีนะคะ555
รักษ์ดูมีไอเดียที่เก๋ดี ส่วนคุณชายก็เหมือนพ่อจริงๆ ก็ไม่แก่ขนาดนั้นนนน 555
รอความชัดเจนค่ะ :pig4:
-
รักษ์เริ่มหวั่นไหวแล้ว แต่อิตาคุณชายนี่สิ เดาใจยากนะ
ถ้ารักษ์รู้ว่าคุณชายเป็นคนขี้เหงา หนูก็อาสามาคลายเหงาให้คุณชายสิลูก หุหุ
-
คุณชายเป็นอะไรที่คุณชายมากค๊าาาาาาา เลอค่า
-
บอกเลยว่าฟินไงไม่รู้
แค่วิ่งไปด้วยกัน ผูกเชือกรองเท้าให้ แล้วก็อยู่ข้างๆจนเข้าเส้นชัย
แค่นี้เค้าก็ฟิน อินมากกกกก
-
สนุกค่ะน่าติดตามแล้วก็มีอะไรซ่อนอยู่ให้คิดตามบ่อยๆ ไม่เบื่อเลยค่ะ พูดจริงๆนะ ชอบมว๊ากกกก การมีสตอรี่มากไปกว่าเรื่องความรักอย่างเดียวมันทำให้อินและฟินไปโดยไม่รู้ตัว คือลุ้นมากกก ดูสมจริงดีค่ะ
ถึงตอนนี้รักษ์เริ่มหวั่นไหว ส่วนคุณชายเนี่ยเราว่าเค้าดูหวังดีกะรักษ์มากนะ เป็นคนอ่อนโยนผิดภาพเย็นชาที่เห็นตอนแรก เหมือนจะเป็นพวกไม่แคร์โลก แต่จริงๆเอาใจใส่มากนะ เพียงแต่ถ้าไม่คุ้นกันจะตีความผิดเท่านั้นเอง เฮ้อ ปลื้มอะ น้ำตาล หล่อนพลาดแล้ว ของดีทำไมไม่เก็บไว้ หรือดูๆแล้วน่าจะเพราะเธอไม่สามารถทำให้คุณชายแสดงตัวด้านนี้ออกมาได้มากกว่า 555 กับรักษ์ก็น่ารักดี แต่ไม่รู้ว่าห่วงใยกันแบบไหน คุณชายอาจจะยังไม่รู้เหมือนกันก็ได้ เพราะจะว่าเหมือนน้องชายก็เป็นคนบอกเองว่าไม่เหมือน ฮ่าๆ ไม่เป็นไร ไม่เห็นต้องรีบ ยังมีภารกิจให้ร่วมทางและเรียนรู้กันไปอีกเยอะ
พูดถึงชื่อคุณชาย เคยมีลูกค้าชื่อชาย เวลาเรียกคุณชายมันก็จั๊กจี้ดี แอบยิ้มๆทุกทีเลย
-
เป็นห่วงก็บอกว่าเป็นห่วงสิคะคุณชาย น้องรักษ์หนูมีดีนะ อย่าไปอ่อนให้คุณชายเยอะ เด่วนางจะได้ใจ :L2:
-
:o8: คุณชายน่ารักมากกกกก และรักษ์ก็เป็นคนน่ารักมากกก
กำลังคิดอยู่ว่าที่คุณชายเอ็นดูรักษ์เพราะดูคล้ายๆน้องของคุณชายหรือเปล่า แต่แค่นิสัยต่างกันไรงี้
อาจจะได้ฟีลประมาณได้น้องชายอีกคน.. หวังว่าจะไม่มีดราม่าหรอกใช่มั้ย!? :ruready
นี่รอหน้าทวีตเตอร์ทุกวันเลยนะคะพี่พลอยย
-
เราขายเสื้อมหาลัย มีคนมาโพสในกลุ่มรุ่นว่าให้ลองโน้มน้าวสิว่าทำไมผมต้องซื้อเสื้อคุณ ใครเขียนดีจะซื้อจริง คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเลยค่ะ55 ไม่คิดว่าจะเจอในชีวิตจริง :katai2-1:
-
หน้านิชคุณลอยทับหน้าคุณชาย กรี้ดดดดดดดดด 55555555
บอสเท่มาก รู้สึกเข้าถึงง่ายมากขึ้น
-
ชอบมากค่ะ เนื้อเรื่องไม่ถือว่าช้าเพราะการจะรักใครสักคนมันต้องใช้เวลาแบบนี้แหละค่ะ
ชอบความสมจริงของการดำเนินเรื่อง ดูสมจริงดี ... เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
หวานเบา ๆ ใกล้กันแบบนี้อยากให้รู้ใจกันเสียที อ๊า~ คุณชายอ่อนโยนน่ารักเชียว
ทำไมอ่านบรรทัดสุดท้ายแล้วแอบปวดหนึบกันนะ
-
ค่อย ๆ เรียนรู้กันไป
-
คุณชายแอบน่ารัก :-[
-
ชอบอ่ะ เป็นเรื่องที่ทั้งได้ลุ้นในเรื่องที่ทั้งสองคนช่วยกันคิดงาน แล้วยังลุ้นว่าเขาจะหวานกันตอนไหน อ่านไปแทบไม่อยากให้จบตอนเลยค่ะ สนุกทุกตอนเลย :o8:
-
อ้อยยยย หลงคุณชายแล้วคับ อบอุ่นเป็นห่วงเป็นใยรักษ์
-
คุณชายน่ารักกกก -////-
รอตอนต่อไปจ้าาาา
-
พอดีเป็นคนชอบอะไรที่เกี่ยวกับสายงานโฆษณาอยู่แล้ว ทำให้อ่านเรื่องนี้แล้วสนุกมากยิ่งขึ้น ไม่เบื่อเลย o13
อ่านไปก็สัมผัสได้กับความผูกพันระหว่างรักษ์กับคุณชายที่นับวันจะเพิ่มมากขึ้น พอให้ได้ยิ้มในแต่ละตอน
เอาเป็นว่าชอบเรื่องนี้และจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
ไอเดียแผ่นบรรเทาปวดของรักษ์สุดยอดดดด แต่จริงๆ แล้วคงใช้ไม่ค่อยได้ผล? ไม่งั้นคุณชายคงไม่ให้เจลคลายกล้ามเนื้อกับรักษ์แทนหรอก
รักษ์เริ่มรู้สึกหวั่นไหวแล้ววววว :-[ แถมคุณชายก็พูดเหมือนมีอะไรให้ต้องคิดอีก :hao3:
-
:)
-
มารอน้องรักษ์กับคุณชายย
-
โอยย ชอบเรื่องนี้ .. เราไม่เร่งรัดเรื่องฉากหวานเลยค่ะ
เรื่องนี้ดำเนินเรื่อยๆแบบนี้ก็สนุก ปม?เยอะ โอ้ยยยย ไปเรียกโคนันมาสืบคดีได้ไหมเนี่ย ?
เอ้อะะะ นี่กำลังหวั่นไหวเหรอคะ ? ฮรั้งง ชอบอ่ะ
คุณชายล่ะ ? คุณชายว่าไงคะ ?
รอค่ะรอ
:-[
-
ถ้าใส่ใจในรายละเอียดของเรื่องที่ตัวเองแต่งตามแนวเรื่องที่ต้องการแล้ว เรื่องอื่นๆก็จะหักล้างกันไปเองแหละค่ะ เราคิดว่างั้น
แต่ส่วนตัวชอบเรื่องนี้นะ ไม่ได้หวานแหววฉากรักอะไรมาก แต่มันน่าอ่าน
ปล.^^
-
มารอ :mew1:
-
ชอบอะ สนุกดี
ไม่ค่อยมีเรื่องแนวนี้ให้อ่านเท่าไหร
จะรอตอนต่อไปนะ :really2:
-
...
-
คุณชายมาหาน้องรักษ์เร็ว
-
ฮือ... รักษ์จะเป็นอะไรมากมั้ยล่ะเนี่ย
-
เป็นงี้เองสินะ อย่างกะดูหนังแหน่ะ สุดยอดเลยพล็อตเรื่องนี้ แล้วตกลงเฮ็งคือหนอนจริงๆใช่ป่ะเนี่ย :katai1:
-
สนุกมากกกกก ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
จะมีใครมาช่วยน้องรักษ์มั๊ยเนี่ย
วันนี้เป็นคนดีมาทั้งวันเลยนะ
-
กรี๊ดดดด คุณชายยยย นี่มันอะไรกันค๊า ทำงานด้วยกันขนาดนี้ ให้น้องมันช่วยขนาดนี้แต่ไม่เล่าอะไรให้ฟังสักอย่างเป็นเราก็น้อยใจอะ เสียใจด้วย งือ
แล้วน้องรักษ์ของฉันจะเป็นอะไรไหมเนี่ย ตายๆๆๆ :katai1: ใช้ขาหนักเกินไป จะบอกว่าเคยโดนชนบนฟุตบาทเพราะการหักหลบเหมือนกัน อยู่บนฟุตบาทไม่ได้ปลอดภัยเลยนะ คือแบบระแวงถนนไปพักนึงเลย รักษาตัวนะน้องรักษ์ของพี่
-
รักษ์จะไม่้ป็นอะไรใช่มั้ย อาขจะช็อคกับเหตุการณ์เฉยเลยพูดไม่ออก แต่อย่าโดนชนเลยนะ ใจหายแว่บอ่าา ค้างงมากกกก
ปมนี้ทำเราร้องอ๋อ~ ไม่น่าหล่ะ คุณชายถึงชนคู่แข่งอย่าง ATM จังๆไม่ชนะซักที แม่ยกเอาใจช่วยนะ แต่ตอนนี้คิดว่าน่าจะรีบไปหารักษ์ก่อนดีกว่านะ :ling1:
-
น้องรักษ์อย่าเป็นอะไรน๊าาาาาา แค่พอเฉี่ยวๆ พอนะ อย่าเป็นหนักเลยสงสารน้องงงงงงงง คุณชายรีบมาดูน้องเร็ว มีคนส่งข้อความขู่ด้วย
คุณชายยยยยยยยยยยยย ดูน้องดีๆ นะะะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
น้องรักษ์นี่เชื่อมโยงเก่งมากเลย
ว่าแต่น้องจะเป็นอะไรไหม :hao5:
-
หรือคุณชายจะเป็นหนอนมาทำลายไทเกอร์ด้วยตัวเอง
-
ช็อค บอกเลย ช็อคกับเรื่องคุณชาย สุดยอดมากๆ เหมือนดูโคนันเลย
แต่ช็อคยิ่งกว่าคือรักษ์ โอย อย่าเป็นอะไรนะลูก
ชาบูๆๆๆตอนต่อไป
-
อุบัติเหตุที่น้องรักษ์เจอเป็นแค่เรื่องบังเอิญใช่ไหมคะเนี่ย เพราะจากข้อความที่ทางนั้นส่งมาข่มขู่น้องก่อนหน้าก็ชวนให้ระแวงอยู่ไม่น้อยเลยเชียวค่ะ ขอให้น้องรักษ์ปลอดภัยและโทรศัพท์มือถือที่มีหลักฐานการโอนเงินอยู่ไม่หายไปเสียก่อนนะค้าา :monkeysad:
-
ช็อค บอกเลย ช็อคกับเรื่องคุณชาย สุดยอดมากๆ เหมือนดูโคนันเลย
แต่ช็อคยิ่งกว่าคือรักษ์ โอย อย่าเป็นอะไรนะลูก
ชาบูๆๆๆตอนต่อไป
-
:a5:
-
o22
ความเข้าใจที่มาพร้อมกับความเจ็บปวด
-
กำ น้องรักษ์ อย่าเป็นไรนะ
-
มันเป็นอุบัติเหตุใช่ไหม :hao5:
น้องรักษ์อย่าเป็นอะไรเลยนะ :katai1:
-
อร๊ากกกกก
น้องรักษ์อย่าเป็นอะไรนะ
คุณชาย รีบมาดูน้องรักเร็วววววว
-
ถ้าเราเป็นคุณชายคงแทบจะมุดร่างผ่านโทรศัพท์มาหาน้องรักษ์เลย ใจจะขาด! รักษ์อย่าเป็นอะไรน๊าาาา
เราว่าเรื่องราวต้องซับซ้อนยิ่งกว่าที่รักษ์คิดแน่ๆ
รอตอนต่อไปด้วยใจระทึก
-
ความลับเยอะจัง
แต่สนุกดี
-
รักษ์อย่าเป็นไรนะะะะะะะ ฮือออออ คุณชายมาเร็ววววว
แล้วสรุปใครเป็นหนอนเนี่ยยยยยย
ชอบค่ะ สนุกมาก ฮืออ
-
รักษ์เจอแต่เรื่องต้องไปทำบุญแล้วล่ะ
-
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
พอถึงตอนจบ เตรียมนับศพทหารได้เลย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เอ่อ... น้องรักษ์จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ถุงมะม่วงถึงกับปลิว :ling3:
ปมเยอะแยะสุด ว่าแล้ว ATM น่าจะเป็นพ่อคุณชาย #จริงๆก็พึ่งเดาออกเอาจากพี่ทิมนี่ล่ะ ถถถถถถ
เป็นตอนจบที่กังวลมาก หวังว่าน้องจะไม่เป็นไร แต่ถึงขนาดนี้ว่าขาแข็งก้าวไม่ออกขนาดนั้นมันก็ออกจะ....
:katai1:
-
โดนทิ้งไว้กลางทาง <---- ตอนอ่านประโยคนี้แอบขำ เข้ายุคเข้าสมัยมากค่ะ
เหมือนน้องรักษ์จะแอบเสียใจ รู้สึกเหมือนว่าโดนคุณชายหลอกหรือเปล่า คุณชายก็คงมีเหตุผลนั้นแหละ อย่าคิดมากน้อยใจไปเลยนะ อย่าให้น้องรักษ์เป็นอะไรไปเลย ไม่งั้นคุณชายจะขาดผู้ช่วยฝีมือดีไปอีกคน :ling3:
-
ว้ายยยย
:katai1:
-
:ling1:
-
น้องรักษ์กรี๊ดดดดดดด ด ด ด ด ด อย่าเป็นอะไรไปนะค่ะลูก :katai1:
คุณชายไม่รักเรา เราก็ปล่อยเค้าไปหนูน่ารักจะตายมาหาเจ๊มา -3- (นอกเรื่องมาก ฮาาาา)
-
รักษ์โดนรถ มันเป็นอุบัติเหตุหรือจงใจชนกันแน่ :ling2:
-
น้องรักษ์ :katai1: :katai1:
-
กรี๊ด ทิ้งได้ค้างมากค่ะ :hao5:
-
มีแต่เรื่องที่คาดไม่ถึง แต่เราว่ามันต้องมีอะไรมากกว่าที่รักษ์คิดไว้แน่ๆเลย ขอให้รักษ์อย่าเป็นอะไรเลยนะ คุณชายทำให้น้องรักษ์น้อยใจ ชิ
-
เกิดอะไรขึ้นนน
-
ร๊ากกกกกกษ์เกิดอะไรขึ้นนน
ช๊อคหนักมาก
ใช้งานขาหนัก แถมยังเจอเรื่องคุณชายให้มึนงงอีก
อย่าเป็นอะไรนะรักษ์ คุณชายมาเร็วๆเลย
รักษ์แย่แล้วววว ฮือออ
-
เรื่องนี้อ่าแล้วได้ฟิลลิ่งซีรี่ย์ญี่ปุ่นจริงๆค่ะ ชอบน้องรักษ์ ติดตามและเป็นกำลังใจต่อไปค่ะ
-
น้องรักษ์อย่าเป็นอะไรน่ะ
ใครขับรถชนรักษ์เนี่ยตั้งใจใช่มั้ย :katai1:
-
น้องรักษ์!!! งื้ออออ อย่าเป็นอะไรรุนแรงนะคะ
หวังว่าเหตุการณ์นี้จะเป็นจุดเปลี่ยนกระเทาะใจคุณชายนะ งือออ
-
เรื่องของคุณชายก็พอเดาออกว่าน่าตะเป็นลูกของทางฝ่ายนั้น ประเด็นหักเหก็น่าจะเกี่ยวข้องกับน้องชายของคุณชายด้วย...
น้องรักษ์มีอาการน้อยใจด้วย ความรู้สึกเริ่มเปลี่ยนแล้วซินะ ทิ้งท้ายให้ลุ้นอีก...
รอตอนต่อไป
สู้ๆค่ะ
-
น้องรักษ์ ฮือออออ อย่าเป็นอะไรนะ
อยากรู้เหตุผลขอลตุณชายที่ออกจากATM จัง
อาจจะเกี่ยวกับน้องชายหรือเปล่าาา
-
ไม่นะ น้องรักษ์อย่าเป็นอะไรเลยนะ ฮือออ..คุณชายเล่าความจริงให้รักษ์รู้บ้างก็ดีนะเพราะตอนนี้น้องโดนขู่แล้วอ่า
-
กรี๊ดดด คุณชาย มาเร็วๆๆ ห่วงรักษ์จะแย่แล้ว อยากแหวกหน้าจอคอมไปช่วยจังเลยย
รอตอนต่อไปด้วยใจระทม ทำไมตัดแบบนี้อ่ะ ไปร้องไห้รอตอนต่อไปแปป
-
:katai1: :ling1: :ling3: :fire: :jul1: :z3:
-
ช็อกกกกมากค่าาาาาาา รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :sad4: :o12:
-
ไอ้ย๊าา น้องรักษ์อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปปป
คุณชายตามหาด่วนน
เห็นชื่อนังน้ำตาลแล้วหมั่นไส้หนักมาก..
เกลียดดดดดดดดดดดด
-
มั่ยยยย์(???)
ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ รักษ์อย่าเป็นอะไรนะ TT
โอเคปมคลายไปหนึ่ง
แต่ก็ยังเหลืออีก รอเฉลยนะคะ
:hao5:
-
กรี๊ดดดดด ม่ายยยยยย
ตัดจบแบบนี้ งอนชริๆ
ชอบที่เรื่องนี้ปมมันมีเยอะ แต่เพราะมีปมเยอะแล้วคุณชายไม่ยอมบอกรักษ์
เลยเมื่อจะมีม่ามา ขอให้คุณชายบอกรักษ์ให้หมดทุกอย่างนะ
-
น้องรักษ์~~~~~~~~ อย่าเป็นอะไรนะลูก
คุณชาย เงื่อนงำเยอะจริง น้องเขาสงสัยนะ
-
คุณชายทำไมปากหนักกก ฮรืออออ น้องรักษ์~~~
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย น้องรักษ์ต้องไม่เป็นอารายยยยยยยยยยยยยยยย
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เย้ยๆๆๆๆ เกิดอะไรขึ้นนนนน :serius2: :serius2:
-
ค้างในระดับที่จะลงแดงให้ได้
ทำไมตัดตรงนี้ งือๆๆๆๆ
สงสารคุณชาย
คิดถึงจิตใจคนอยู่ปลายสายแล้ว เราก็จี๊ดเลย
หวังว่ารักษ์จะปลอดภัยนะ
-
รักษ์อย่าเป็นอะไรนะ :o12:
-
ขอตอนใหม่รัวๆ
-
สงสารรักษ์จัง :katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:L1: :L2:
:pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้มันซับซ้อน สงสารน้องรักษ์ที่ไม่รู้อะไรเลย
ต้องรู้จากคนอื่นหรือไม่ก็ปะติดปะต่อเรื่องเอง
น้องรักษ์อย่าเป็นไรเลยนะ
-
รักษ์อย่าเป็นไรนะ
-
ลุ้น ลุ้น ลุ้น!!!
:o12: :o12: :o12:
:m31: :m31: :m31:
-
รักษ์จะเป็นอะไรมากไหมเนี่ยยยยย
คุณชายช่วยด้วยยยยยย
-
ไม่เข้าใจเลยสักปม คงจะรู้เรื่องตอนจบ
ก็อ่านกันไป
-
รักษ์อย่าเป็นอะไรนะ ฮืออออ
-
รักษ์อย่าเป็นอะไรนะ ฮืออออ
ปมเริ่มคลายแล้ววว รอตอนต่อไปจ้า
-
น้องรักษ์!!!!
เคลียร์ไปหนึ่งปม ยังเหลืออีกเยอะ 555555555555
-
5.5 กิโล สบายบรื๋อมากเลยนะคะ รักษ์ก็วิ่งเต็มฝีเท้าแต่ต้น แถมเป็นผู้ชายใช้เวลาตั้งชั่วโมงเชียว อะไรจะหมดแรงขนาดนั้นจ๊ะรักษ์
-
น้องรักษ์ษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษ :a5: :a5: :a5: :a5: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ว้ายยยย รักษ์ อย่าเป็นอะไรนะ
-
คุณชายคะ รีบบึ่งรถมาดูแลน้องรักษ์โดยด่วน
ถ้าจะให้ดี ไขข้อข้องใจให้น้องเค้ารู้ด้วยน๊า ป่านนี้น้อยใจแย่แล้ว :hao3:
-
ตาชายยยยยยยยยยยยยยย :katai4: ทำไมไม่โทรมาให้มันเรากว่านี้คะ มารับเร็วๆสิคะ กรี๊ดดดด :katai1: รักษ์เราจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ //กระโดดทับคุณชาย
-
o22
-
Oh โห้ เรื่องนี้มาเต็ม เกินคาดการณ์ ตลอด
ชอบสุดๆ เดาตามไม่ทัน :m4: :m4: :m4:
มาต่อเร็วๆไวๆนะ
-
อ๊ากกกก น้องรักษ์ของเจ้ อย่าเป็นอะไรนะ
หรือนี่อาจเป็นแผนการณ์อะไรบางอย่างนั่นคือ
มีคนสงสัยว่ารักษ์ทำงานให้คุณชาย ดังนั้น
จึงจะทำการปิดปากน้องรักษ โอ้ววว
ไม่นะ( จินตนาการซะเป็นฉากๆเลย )
-
เกิดอะไรขึ้น รักษ์อย่าเป็นอะไรนะ ><
-
รักษ์จะเป็นไรไหมน่ะ
คุณชายโปรดเคลียร์
คนทำใจร้าย
-
นิยายเรื่องนี้สนุกมากค่ะ
ติดตามอ่านมาตั้งแต่ลงได้สองตอน
แต่ยังไม่มีโอกาสได้คอมเม้นซักที
ชอบรักษ์ คนอะไรจะเจอแต่เรื่องซวยได้ขนาดนั้น
ยิ่งตอนล่าสุดน่ะ อุบัติเหตุหรือมีคนตั้งใจทำให้เกิดกันแน่
รอตอนต่อไปนะคะ
-
อร๊ากกกก เข้ามารอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่ออออออออออ
-
รักษ์อย่าเป็นอะไรนะ Y^Y
-
...
-
จิ้ม
-
คราวนี้คถณชายรู้แล้วใช่ไหมว่ารักษ์สำคัญกับตัวเองขนาดไหน ดูแลน้องดีๆน้าาา :กอด1:
-
พอได้รู้ว่าน้องรักษ์ปลอดภัยก็โล่งใจไปหลายเปราะเลยล่ะค่ะ :heaven
ว่าแต่คุณชายสนใจรับคุณลุงวิทย์มาเป็นพนักงานในบริษัทเดียวกันบ้างไหมคะ? เพราะคุณลุงมีเลเวลในการโฆษณาสินค้าสูงมากเลยนะคะนั่น ทุกสถานการณ์เลยจริงๆ :laugh:
-
:เฮ้อ: ดีแล้วที่รักษ์ไม่ได้เป็นอะไรมาก
-
สงสารคุณชายจัง คงเจ็บเรื่องน้องชายน่าดู
แต่นังดีนะมี่รักษ์ไม่เป็นอะไร
..สารภาพรักกันเถอะค่ะ ฮ่าาาาาา
-
:hao4: เกือบไปแล้วน่ะรักษ์
คุณชายร้ายกาจ....ดาบนั้นจงคืนสนอง เล่นกะจิตใจคนอื่นน่ะน่าตี
-
ค่อยโล่งหน่อยนึกว่ารักษ์จะเป็นอะไรแล้วซะอีก เรื่องคราวนี้คงทำให้คุณชายรู้ใจตัวเองแล้วนะเนี่ย
-
ตอนนี้รู้รึยังคุณชาย ว่าน้องรักษ์สำคัญแค่ไหน
-
โชคดีที่รักษ์ไม่เป็น
อะไรมาก
-
สู้ๆทั้งคู่เลยนะ
-
หืมมมมมม คุณชายออกมาเรียกเรทติ้ง แล้วตกลงเรื่องราวเป็นยังไงกันแน่เนี่ย
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
กลัวรักษ์เป็นอะไรเเทบตายเเหน่ะ :เฮ้อ: ค่อยโล่งออกหน่อย การสูญเสียคนที่เรารักไปเเบบไม่มีวันกลับนี่มัน เป็นความรู้สึกที่เเบบเเย่สุดๆไปเลย รอตอนต่อไปนะคะ รู้ใจตัวเองสักทีนะคะคุณผู้ชายยยย :hao5:
-
ใจหายมากเลยค่า พอได้อ่านมุมมองของคุณชายก็ได้รู้อีกด้านบ้างนะคะ
ขอบคุณนักเขียนจ้าาา :mew1: :กอด1: :-[
-
หลงเสน่ห์น้องรักษ์แล้วชิมิคะ คุณชาย
-
ค่อยโล่งใจหน่อย
ที่น้องรักษ์ไม่เป็นไร
ที่แท้ก็เป็นแผนล่อลวงลูกแกะตั้งแต่แรกแล้วนี่เองสินะคะ
คุณชายแถมยังตกลงไปในหลุมที่ตัวเองสร้างไว้อีก
หลุมนี้ท่าทางจะขึ้นยากด้วยนะคะเนี่ย
-
ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก เฮ้อ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: โล่งใจที่รักษ์ไม่เป็นไรมาก
-
โอยย ช่วงแรกทำเราใจหายเลย :m15:
รักษ์ช่วยปลอบคุณชายด้วยนะคะ คืนนี้ไปค้างกับคุณชาย นอนกอดกันจนถึงเช้าเลยนะ o18 o18
-
ดีที่รักษ์ไม่เป็นอะไรมาก
-
ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก แต่แอบเจ็บปวดกับคำสอนของพ่อคุณชายเขานะ
-
คุณชายหลงเสน่ห์รักษ์เข้าแล้ว~
คุณชายมีปม :mew4:
-
แหม....ถึงไม่โผล่มาเล่าเราก็หลงรักคุณชายอยู่แล้ว
พอมาแบบนี้...ฉันก็ไม่ต้องถอนตัวเลยสิ อะไรใจห่วงใย ใส่ใจขนาดนั้น
ดีจังที่รักษ์ไม่เป็นอะไร
-
โถคุณชายคงช็อกไปเลย ขวัญเอ๋ยขวัญมา น้องรักษ์ไม่เป็นไรแล้วนะ
ทีนี้ก็เก็บไว้ใกล้ ๆ ตัว อย่าให้คลาดสายตา
-
เปิดตอนมาเราใจหายแว้บเลยค่ะ :เฮ้อ: ดีแล้วที่รักษ์ไม่เป็นอะไรมาก อ่านไปอ่านมา อ่อ.. ตาชายนี้ร้ายไม่หยอก 555555 ชอบเค้าก็บอก แหม่ เบื่อผู้ใหญ่ใจซึนจริงๆ :hao3: ดีใจมากเลยค่ะที่ลุงวิทย์มีบทอีกแล้ว //ปรบมือ!! ชวนนึกถึงลุงของเราจริงๆ (ครั้งนั้นที่บอกไปว่าลุงเราก็ชื่อวิทย์ ขับแท็กซี่เหมือนกันอ่ะนะ55555) ตอนต่อไปยาวแน่นนอนนนนน ( อย่างที่พี่พลอยเคยบอกไว้ว่าตอนไหนสั้นตอนต่อไปจะยาว น้องยังมิลืมหนา :laugh: )
-
อ้าว ลุงวิทย์ 5555555 รู้สึกว่า คนกันเองนี่นาาาา 555555 ลุงฮาตลอดๆ น่ารักดี
อ่านตอนนี้แล้วยิ่งรู้สึกว่ารักษ์เนี่ยน่ารักจังเลยนะ คือคิดถึงความรู้สึกของคุณชายก่อนเลย คือเป็นเด็กดี คือน่ารักมาก ๆ อะ โฮ้ย คุณชายย ถ้าคุณชายไม่คิดอะไรกับเด็กมันล่ะก็เค้าขอออนะ น่ารักน่าเอ็นดู๊ :-[ แต่เสียดายจังเพราะดูท่าคุณชายคงไปไหนไม่รอดนะ ติดเด็กเข้าเต็ม ๆ แต่ไม่รู้ตัวแล้วนั่นไง ส่วนตอนเดินตามพยาบาลเข้าไปไม่คิดจะเข้าไปดูหน่อยเหรอว่าใช่รักษ์รึเปล่า คือมันคิดไปเองจนกลัวไปหมดแล้วใช่มั้ย จนนึกว่าพอเห็นรักษ์ไม่เป็นไรแล้วจะลืมตัวทำอะไรหลุดมาดซะอีก แต่สมเป็นคุณชายมาก ยังนิ่ง แต่ปฏิกริยาร่างกายมันออกมาเอง แววตามันซ่อนไม่มิด โอ๊ย คือเราขอมโน อิน ฟิน มีความสุข ที่จุดนี้ ถึงคุณชายจะตั้งใจทิ้งระยะห่างเอาไว้ แต่รักษ์ก็กลายเป็นคนสำคัญกับคุณชายแล้วนะ สองคนนี้เหมาะจะดูแลกันและกันมากเลย :กอด1:
สติเข้าที่เข้าทางแล้วอย่าลืมบอกคุณชายเรื่องข้อความข่มขู่กับเคลียร์อะไร ๆ ที่คุณชายไม่ยอมบอกด้วยนะ อาจจะมีอะไรที่รักษ์ต้องรู้เอาไว้เพื่อความปลอดภัยก็ได้ อย่าคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องเลยนะคุณชาย
-
ขวัญเอ๊ยขวัญมานะรักษ์ เป็นครั้งแรกเลยที่ได้รู้ว่าคุณชายทำอะไรและคิดอะไร ตอนนี้เห็นได้ชัดจริงๆว่าตั้งใจเข้าหาน้องรักษ์
รอตอนต่อไปนะค่ะ อยากเห็นน้องรักษ์ปลอบใจคุณชาย อยากเห็นคุณชายดูแลรักษ์ :-[
-
ตอนเห็นพยาบาลบอกเสียใจด้วยนะคะตอนแรกนี่ตั้งตัวไม่ทัน
แอบตกใจนิดนึง แต่พอคิดได้เลยอาจจะย้อนอดีต
เกือบแล้ว :hao5:
มุมของคุณชายนี่พอจะทราบอยู่
แต่คุณชายแกก็แอบน่าสงสาร คืออยู่ในจุดที่ว่า ต้องไปต่อ แต่ไม่มีใคร
ตอนขึ้นไปแล้วถามพยาบาล คิดได้ว่า น่าจะเป็นน้องมอไซต์คนนั้น แต่ก็ไม่ทราบว่าเป็นใครนะคะ
ตกลงผู้เสียชีวิตคือน้องมอไซต์คันนั้นใช่ไหม
ลุงแท็กซี่นี่ดีจังเลย ที่ตีนไว ถถถถถ ต้องขอบคุณแก
คุณชายคงช๊อค หลังจากนี้คงจะดีขึ้น
ที่คุณชาอาจจะเปิดใจตัวเองยอมพูดกับน้องมากขึ้น ??
รอตอนต่อไป :hao6:
-
ค่อยยังชั่วหน่อย หายใจโล่งเลย ตอนแรกนี่ถึงกับกลั้นหายใจอ่ะ ขอบคุณที่รักษ์ปลอดภัย คนอ่านไม่อยากฉีกซองมาม่าแล้ว
ขอบคุณ BitterSweet จ่ะ :กอด1:
-
คุณชายตกหลุมน้องจริงๆแล้ว
-
คุณชายลองเปิดประตูออกมาบ้างก็ดีนะ อย่าปิดล็อกไว้ขนาดนั้น
-
ทีนี้ก็ดูแลรักษ์ให้ดีๆนะอิตาคุณชาย
โล่งอกที่ไม่เป็นอะไรมากและก็ไม่ใช่ฝีมือคนร้าย
รักษ์ต้องบอกคุณชายสิ เผื่อมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นนะ
-
:mew2:
-
ในเมื่อรู้ตัวอย่างนี้แล้ว คุณชายก็อย่าทำในสิ่งที่รู้ว่าทำไปแล้วจะเสียใจเมื่อสายเลย รีบพูด รีบเคลียร์ รีบทำ ก่อนจะทำได้แค่คิดเมื่อจากไป มันน่าเสียดายนะคะ เวลาไม่เคยรอใครนะคุณชายยยย
-
ชอบมุมมองของคุณชาย ทำให้เราเข้าใจได้ว่าคุณชายนั้นลูกล่อเยอะนะคะ หุหุ
ดีแล้วที่รักษ์ไม่ได้เป็นอะไรมาก
คุณชายกล้าๆ บอกสิ่งที่อยู่ในใจกับรักษ์หน่อยนะ สู้ๆ
o13
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก
-
ตอนนี้สั้นจังเลยอ่ะแงงงงงงง :katai1: :katai1:
เมื่อไหร่คุณชายจะเลิกเย็นชาสักทีนะ แสดงออกให้รักษ์รู้บ้างก็ได้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง ตอนนี้มันสั้นไปหน่อย อ่านละแอบขัดใจนิดๆ :hao7:
-
พอเห็นเส้นดอทๆ ช่วงท้ายเราก็ลุ้นว่าน่าจะต่ออีกซักหน่อย สนุกมากคะ บรรยายอารมณ์คุณชายจนเราอึดอัด เศร้า เสียใจ ตามเลยคะ ขอบคุณสำหรับนิยายคะ
-
นิสัยพื้นฐานของทั้งสองคนแตกต่างกันสุดๆเลยนะคะ ตอนนี้ได้เห็นความในใจคุณชายบ้างแล้ส หวังว่าจะมาบ่อยๆนะ
น้องปลอดภันก็ดีแล้วค่ะ คราวหน้าดูแลดีๆนะคะ
ว่าแต่โดนขู่ขนาดนี้จะทำยังไงน้า
สู้ๆค่ะ
-
มองในมุมคุณชายบ้าง ก็ดี จะได้รู้ว่าคุณช่ยคิดอะไร คุณชายนะ เห็นหีอยังล่ะ ว่า คนอย่างรักษ์ไม่ได้หากันง่ายๆ ดูแลให้ดีๆนะ
-
ตกใจกับตอนเริ่มเรื่อง 5555555 :z3:
นึกว่ารักษ์ซะอีก สะดุ้งเลย
คุณชายเสียแค่น้องชายไปก็มากเกินพอแล้วถ้าเสียรักษ์ไปอีกคน
คงจะคว้างไปเลย :hao4:
-
ดีจังที่ไม่มีใครเป็นอะไร
-
ดีแล้วที่รักษ์ปลอดภัย โล่งอก เฮ้อออออ
คุณชายตกหลุมเองซะแล้ววว
-
มุมคุณชายแบบตรงๆ ดีค่ะ ชอบอ่านมาก คือเป็นอีกมุมหนึ่งเลยที่เราไม่เคยรู้ ความห่วงกำลังจะกลายเป็ความรัก
โถ น้องรักษ์แกะน้อยไม่ทันเล่ห์คุณชาย แต่คุณชายก็เริ่มผูกพันมากขึ้นเรื่อยๆ ชอบเขาแล้วดิคะ
น้องรักษ์เป็นคนดี ดีมาก คุณชายต้องดูแลดีๆ นะ ห้ามหลอกน้องด้วย น้องรักษ์น่าจะบอกคุณชายเรื่องโดนขู่นะคะ
สนุกมากเลย ขอบคุณค่ะ
-
โอ้ยยยย ดีนะรักษ์ไม่เป็นอะไรมาก บุญรักษาจ้า
-
ชอบน้องรักษ์มากๆค่ะ
ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ :L2:
-
เอาละซิคุณชาย ตกหลุมน้องซะแล้ว
-
ขวัญเอ๋ยขวัญมานะ :กอด1:
-
เย้ อย้างน้อยก็เดาถูกว้ารถคงเบรคทันแล้วเพราะรู้ว่าคุณพลอยไม่ใจร้ายกับคนอ่านหรอก อ่านมุมคุณชายแล้วแอบเขินไงไม่รู้ สรุปว่าคุณชายวางแผนตั้งแต่เริ่มสินะแล้วทีนี้ก็ดันตกหลุมตัวเองซะได้ รอลุ้นว่าจากนี้คุณชายจะทำไงต่อจะลุยซุ่งหน้าหรือจะแอบๆเนียนแบบนี้ต่อไป
-
คุณชายให้ความสำคัญกับรักษ์มาตลอดเลยน้ะ
แต่ถ้าไม่พูดออกมารักษ์ก็คงไม่รู้หรอกน่ะ
-
ดีแล้วที่รักษ์ไม่เป็นอะไร ;-----;)
-
พอมาถึงตอนนี้แล้ว ได้แต่หวังว่าคุณชายจะแสดงอารมณ์มากขึ้นนะคะ
และถ้าจะให้ดี บอกความจริงกะน้องรักษ์ด้วย. คนอ่านรอลุ้นค่ะ :hao3:
-
โล่งใจ หายห่วง
แต่.......
ทำไมมาสั้นจังงงงงงง เบยยยยย
-
ใจหายใจคว่ำหมด นึกว่าจะเป็นอะไรไปซะแล้ว!!!
-
แอบสงสารคุณชาย คงตกใจมาก แต่ดีแล้วที่น้องรักษ์ปลอดภัย ^^
-
:กอด1:
-
ว่าแล้วคุณชายต้องวางแผน 5555555
อ่านในมุมคุณชายแล้ว โอ๊ยยยย ไม่ได้เย็นชาอย่างที่คิดนะเนี่ยยฃฃฃฃ
:hao7:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ 14 ตอนทีเดียวเลย
ชอบเนื้อเรื่องที่ตัวละครค่อยๆพัฒนาความสัมพันธ์แบบนี้มากเลยค่ะ
เนื้อหาแต่ละตอนก็ดูมีอะไร ชอบมากกกก
รักษ์คือดีงาม พ่อคนดี งืออออ ส่วนคุณชาย แอบหวั่นไหวเหมือนกันแล้วสินะคะ นะคะ งือออ
-
เจ้าแผนการณ์อย่างคุณชายมาเจอน้อง
ไม่รู้ใครตกหลุมใครกันแน่
-
สงสารคุณชายจัง
-
ภาพน้องชายมันซ้อนทับขึ้นมาเป็นช่วงๆ...
-
ค่อยยังชั่วววว ดีใจที่ปลอดภัย ฮือ
คุณชายดูแลน้องด้วยนะะ
มุมคุณชายก็น่าสงสารนะ แต่เจ้าเล่ชะมัดดด
-
ดีแล้วที่รักษ์ปลอดภัย รอตอนต่อไปจ้า :)
-
รวดเดียวจบ คือดีงามมม ><
ขอตามต่อด้วยคนนะค้าฟฟ
-
เฮือกกกกกกกก หมาป่าผู้หลงรั-ลูกแกะ
-
แวะมาจิ้ม คิดถึง
-
คุณชายยยยยย><
-
โล่งใจฮะ สงสารคุณชาย กว่าจะได้เจอคนที่เหมาะ ที่ใช่ ก็ยากกว่ายาก แล้วจะเสียไปอีกครั้งนี่ ทรมานสุดๆๆๆ
ดีใจที่รักษ์คนดี ไม่เป็นไร หายไวไวนะฮะ
ยัดเยียด นะฮะ ไม่ใช่ยัดเหยียด ขอบคุณฮะ
-
เรื่องอ่านไปเรื่อย ๆ สนุกดีค่ะ
อ่านแล้วน่ารัก ได้ความรู้เรื่องโฆษณาด้วย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดี ค่ะ
-
สนุกจุง
-
...
-
แอร้ยยยยยนย.... จัดการเลยน้องรักษ์ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบมากกก มาต่ออีกนะคะ :katai5:
-
ตอนนี้หวานเยอะเลย ทั้งตอนมีแค่คุณชายกับรักษ์
อยากให้ฝันของรักษ์เป็นจริง
-
คุณชาย เริ่มแสดงตัวจริงล่ะ นิสัยน่ารักนะ ดูเอาใจใส่ดี
น้องรักษ์ขา ถูกคนมีอิทธิพลข่มขู่นะคะ ไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นแกล้งกัน จะเอาจัดการตัวคนเดียวไหวเร้อ
-
และรักษ์ยังคงหวั่นไหว
คุณชายดูแลขนาดนี้ ไม่หวั่นก็ไม่ไหวแล้ว
-
บัญชีเป็นแบบนี้นี่เองงง
น้องรักษ์ไม่บอกเรื่องถูกขู่จะดีเรอะ
ตอนนี้คุณชายน่ารักที่สุด หวาน ใส่ใจ เขินนนนน
น้องรักษ์มีแผนอะไร จัดไปลูกกก
-
บอกคุณชายดีกว่าไหมรักษ์ มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้
-
คุณชาย :-[
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
นายรักษ์ เริ่มหวันไหวล่ะสิ... คุณชาย เริ่ม รุก หนัก แล้วว
-
โอ้ย...รออ่านตอนต่อไปอ่ะ ลุ้นมากมาย :ling1:
-
คุณชายดูแลดีขนาดนี้รักษ์ก็หวั่นไหวแย่สิ
ว่าแต่โฆษณาอาฟเตอร์เชฟก็ดีนะ อยากเห็นคุณชายอารมณ์มุ้งมิ้ง >///<
-
คุณชาย ย o13
-
นึกว่าคุณชายจะชวนไปนอนด้วยกัน :impress2:
ช่วงนี้เริ่มหวานแล้ว เราที่รอจนเริ่มเหี่ยวก็กลับมามีชีวิตชีวาค่ะ :laugh:
-
ใช่ค่ะน้องรักษ์ ทางฝั่ง ATM จะได้รู้เสียบ้างว่าเราก็ไม่ใช่หมูในอวยที่ทำได้แค่รอวันถูกเขาเชือดแค่ฝ่ายเดียว :interest:
-
คุณชายเริ่มเปิดใจแล้ว
น่ารักอ่ะ
ช่วยดูแลรักษ์ด้วย
แต่คุณชายต้องบอกนะค่ะไม่งั้นน้องรักไม่รู้นะ
-
คุณชายในฝัน
ประคบประหงมขนาดนี้ใจระทวยยยย
-
เวลาคุณชายละมุน เราก็ละลายยยย :m1:
-
คุณชายดูแลรักษ์เหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันเลยอ่ะะะะ
-
แค่นี้ก็หลงจะแย่แล้ว :z2:
-
บทนี้ชุ่มชื่นหัวใจจริงๆแหละค่ะ ยิ้มกับคนใจอ่อนปากอ่อนแบ้ว อิๆ
น่องรักษ์ก็น่าเอ็นดู
-
โอ้โห คุณชายยอมเผยไต๋ก่อนด้วย
-
น้องรักษ์สู้ๆ คงจะแปลกใจคุณชายไม่น้อยเลยอยู่ๆเปลี่ยนท่าที เปิดเผยมากขึ้น
ดีแล้วนะคุณชายเปิดเผยบ้างก็ไม่มีใครว่าหรอกเนอะ น่ารักดีด้วยซ้ำ :-[
-
โง้ยยยยยยยยยยยยยยยยย คุณชายหว่านเสน่ห์ได้ชวนเขินสุดๆเลยอ้ะ!! นี่ขนาดยังไม่หวานสุดๆนะเนี่ย ฮือออออออ
เห็นคุณชายห่วงรักษ์แบบนี้ละมันกระชุ่มกระชวยใจค่ะ :katai2-1: :katai2-1: รักษ์ของเรากลายเป็นคุณหนูรักษ์ไปเยยย หิหิ
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆแล้วววววว หยุดม่ายยยด้ายยยยยยยยยย
-
พอมีอะไรกระตุ้นต่อม คุณชายนี่หน้ามือเป็นหลังมือเลย 55555
ดูแลดีๆ ตอนนี้ดีกว่าจะต้องเสียใจที่หลังเนอะคุณชาย :hao7:
-
คุณชายเปิดใจมากขึ้นแล้ว เราเองก็ได้รู้จักคุณชายมากขึ้นไปด้วย โหมดอ่อนโยนและห่วงใย อรั้ยยยยย
ใครได้รับก็ต้องฟินค่ะ ดูแลดีมาก ตอนเย็นจะยอมปล่อยให้รักษ์กลับหอป่าวไม่รุ กลับไปก็ห่วงเนอะ
ให้อยู่ด้วยกันงี้ล่ะ ฮี่ๆๆ น้องรักษ์เริ่มสับสนขึ้นเรื่อยๆ กับความสัมพันธ์ ดีงามอ่ะ ชอบบบบ
พ่อคุณชายนี่ร้ายม่ก ยังไงน้องรักษ์ก็ควรบอกนา อันตรายออก ว่าแต่มีแผนอะไรคะ อยากรู้
เด็กคนนี้ฉลาดจริงๆ ชอบอ่านความคิดน้องรักษ์ละเอียดละออช่างสังเกตดี
ขอบคุณค่ะ
-
เห็นใสๆ แต่แอบร้ายนะรักษ์ อิอิ
โอ้ยๆ ทำไมตอนนี้เราชอบคุณชายจัง <3 <3 <3
-
:laugh:
-
ถึงกับเก็บไปฝันเลยเหรอรักษ์...555
ถ้าคุณชายใจดีแบบนี้แต่แรก รักษ์ไม่หลงแย่เหรอเนี่ย
-
เรื่องราวเริ่มเข้มข้นขึ้นแล้วล่ะสิ
น้องรักษ์จะทำยังไงต่อไปนะ
คุณชายก็เริ่มอ่อนโยนกับน้องรักษ์แล้ว
ขอให้รักกันไวๆนะคะ
-
สองตอนหลังนี้ผ่อนคลายลงมากค่ะ อ่านแบบไม่เครียด เริ่มมีคำตอบบ้างแล้ว เหลือแค่ความเข้าใจของพระนายทั้งสอง รอความมุ้งมิ้งของคุณชาย และสายแข็งหน้ามึนของน้องรักษ์
-
อ้อยยย!! คุณชายน่ารัก ><
-
เกรงว่าถ้ารักษ์ไม่บอกเรื่องโดนข่มขู่อาจจะเจออะไรไม่คาดคิด
หวังว่าจะไม่ทำร้ายน้องรักษ์นะ :ling1: :ling1:
คุณชายน่ารักจังเลยตอนนี้
อยากรู้ว่ารักษ์จะทำอะไร เอาโฆษณาอาฟเตอร์เชฟมาปะ แล้วลงมือถ่ายเองกำกับเองงี้ ฮาาา
รอติดตามชมตอนต่อไปจ้า
-
คุณชายยยยย คนอะไรน่าหมั่นเขี้ยวจริงๆ แกล้งคนอื่นหน้าตายอีกต่างหาก
-
เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ รักษ์จะทำอะไรต่อไปน้อ
-
คุณชายเปิดใจให้รักษ์มากขึ้นแล้ว
รักษ์นี่ฝันถึงคุณชายตลอดเลยน่ะ :hao7:
-
รักษ์จ๋าน่ารักมากเลย คุณชายนิพูดยอมรับความจริงทุกเรื่องเลยเนาะ แกล้งก็บอกว่าแกล้ง ถ้าตอนรักจะบอกว่ารักอย่างนี้หรือเปล่าน้าา
-
:mew1:
-
รอดูว่ารักษ์จะทำอะไร งานคราวนี้จะสำเร็จไร้รอยต่อมั้ย สรุปว่าบัญชีเป็นของคุณชาย ตังค์โอนมาเยาะลูกนี่เอง ละข้อความข่มขู่พวกนั้น รู้แล้วใช่ไหมว่าซิมอยู่กับรักษ์ ไม่บอกคุณชายจะดีเหรออ
ตอนนี้คุณชายแบบ อ๊ากกก พี่จะทำให้เด็กมันหลงนะคะ 555
-
แล้วใครเป็นคนถอนเงินออกจากบัญชีนั้นล่ะ ไหนว่าไม่ใช้แล้วไง? :ling2:
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มมมม~ รู้สึกออร่าความหวาน ความินมันฟุ้งๆ :impress2: คุณชายน่ารักอ่ะ ส่วนน้องรักษ์ก็เป็นที่น่าเอ็นดูสำหรับแม่ยกเสมอจ่ะ แม้ตอนท้ายๆจะเหมือนหมาป่าในคราบลูกแกะ ก็ร๊ากกกกกก o13
-
โดนขู่ แล้วไม่บอกคุณชายแบบนี้จะดีหรอ...
-
:hao4: รักษ์วางแผนทำไรน้า
-
คุณชายยยยย งือออออ น่ารักกกก งืออออ
รักษ์นี่แอบร้ายนะคะ อิอิ
-
คุณชายตั้งใจแสดงออกให้เด็กรับรู้ใช่ไหมคะ อิอิ :mew4:
-
น้องรักษ์จัดไปเลยค่ะ ร้ายเหมือนกันนะเรา
-
อนุรักษ์ หนู ถึงขั้นเก็บไปฝันนี่มัน ไม่ธรรมดาแล้วนะลูก
-
หวานมาก เขินๆ :-[
-
เอาเลยรักษ์ ATMจะได้รู้จักบ้างว่าเราเจ๋งแค่ไหน :pig4:
-
คุณชายเริ่มแสดงท่าทีมากขึ้นแล้ววว ละมุนอ่าาาาา
:katai2-1:
รอดูน้องรักษ์จะทำอะไรต่อไป
-
แบบนี้นี่เอง....คุณชายเริ่มเปิดใจบ้างแล้ว
บอกตรง อยากได้พยาบาลแบบคุณชายอ่าาาา
-
คุณชายรู้สึกตัวว่ามีใจให้รักษ์ปะเนี่ย
ดูแลดีขนาดนี้เชียว
-
ทึ่งกับท่าทีของรักษ์แฮะ ใช่ย่อยนะเราเนี่ย คึคึคึ
-
รุกเงียบๆ เนียนๆ สมกับเป็นสไตล์คุณชายจริงๆ แอร๊ยยย หวั่นไหวแทนน้องรักษ์อะ อ๊างงง :-[ :-[ ความฝันที่น้องรกษ์ฝันนี่จะสื่ออะไรรึเปล่าหว่าาา อิอิ
-
คุณชายเริ่มรู้ใจตัวเองแล้ววว
อยากรู้ว่ารักษ์จะทำโฆษณาอะไร
รอตอนต่อไปจ้า :)
-
รักษ์รู้ตัวซะทีสิว่าถูกจีบอยู่ อร๊ายยย
-
กระซิบบอกคุณชายเบาๆ
ไม่ต้องค่อยๆแง้มหรอกค่ะ เปิดกว้างๆเลยก็ได้
คนอ่านอย่างเราลุ้นจนตัวโก่งแล้ว 55555 :hao3: :hao3:
-
ฝันกำลังจะเป็นจริงในไม่ช้า แล้วใช่ไหมเนี่ย
เวลาคุณชาย พูดชื่อ รักษ์ ดูหวาน ๆ ไงไม่รู้
-
ชอบคุณชายแบบนี้น่าร๊ากกกก ><
อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ รักษ์จะให้คุณชายทำอะไร *v*
-
น้องรักษ์เหมือนเพชรที่รอเจียรไนอย่างที่คุณชายว่าจริงๆ
ส่วนเรื่องเงินโอนนี่เหนือความคาดหมายมาก พ่อกับคุณชายคงไม่ได้เป็นรอยร้าว แต่เป็นจุดแตกหักหรือเปล่า
ตอนนี้คุณชายน่ารักมากค่ะ
-
ถ้าคุณชายจะดูแลดีขนาดนี้ ยอมค่ะยอม :o8:
รักษ์ไม่ต้องสงสัยแล้วลูก
คุณชายทำขนาดนี้ไม่หวั่นไหวก็บ้าแล้ว555
-
ขอบคุณมากค่าาา ตอนนี้คุณชายน่ารักมาก =W=
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หวานนนนนนนนนนนน
-
:m1: การที่รักษ์ประสบอุบัติเหตุ ทำให้คุณชายแสดงความรู้สึก แล้วก็เปิดเผยกับรักษ์มากขึ้นสินะ
แต่ดูท่าแล้วหนทางจะอีกไกลหรือเปล่า? กว่าทั้งสองคนจะเข้าใจตรงกัน :hao4:
ชอบไหวพริบของรักษ์...อยากรู้แล้วว่าน้องมีแผนการอะไร :m28:
ขออนุญาตนะจ๊ะ ตรงคำว่าพ่อครัวหัวป่าก์ น่าจะจิ้มผิด key นะ เพราะ ตัว ห กับ ตัว ก มันอยู่ใกล้ๆ กัน
:pig4:
-
ดูแลดีแท้ คุณชายยยย
-
เริ่มหวานๆ แล้ว
-
พอคุณชายเริ่มรับฟังหัวใจตัวเองมากขึ้น
รักษ์แถบไปไม่เป็น งงกับพฤติกรรมคุณชาย
แต่แบบนี้นี่แหละ โอ๊ยๆๆ เขินแทนรักษ์ ดูแล ห่วงใย
คุณชายกลายเป็นผู้ชายชัดเจน
-
รักษ์กลายเป็นไข่ในหินไปเลย คุณชายนี่บทจะเป็นพระเอกก็มาเลยนะ อิจฉารักษ์เข้าไปอีก
-
ตามอ่านจนแล้วว เย้!!
ชอบการเดินเรื่องมากเลยค่ะ ปมต่างๆที่ให้เราค่อยๆแก้ไปพร้อมๆกับรักษ์ ลุ้มมากๆเลย ตอนล่าสุดก็หวาน ละมุนๆ ><
มาต่อเรื่อยๆนะคะ ติดตามอยู่
-
ตอนแรกกะดองไว้ก่อน สุดท้ายทนไม่ไหว ต้องมาอ่านจนหมด เห็นใครๆเข้าก็เชียร์ลุงกินเด็ก แต่ทำไมเราชอบโมเม้นท์เด็กกินลุงมากกว่านะ :haun4:
พอยิ่งอ่าน ก็รู้สึกว่าน้องรักษ์เนี่ย แมนมาก ฉลาดมาก แอบร้ายหน่อยๆด้วย และน่ารักมาก #FCรักษ์
คุณชายนี่ ตอนหลังแบบว่า เปลี่ยนสุดๆเลยอะ แกเยอะมาก อาจจะสำนึกได้ว่าเวลามีน้อย รีบๆรู้ตัวเองแล้วก็รุกเข้าไป(?) แสดงความรู้สึกเยอะๆอย่างนี้ก็น่ารักดี
ปล.ยังแอบเชียร์เด็กกินลุง แต่ลุงกินเด็กก็โอ คู่นี้นี่สูสีกันดีค่ะ
-
สนุกม้ากกก ก.ไก่สี่พันล้านตัว
:-[
-
เอาให้ ATM เงิบไปเลยน่ะน้องรักษ์ :hao3: :hao3: :hao3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
คำพูดรักษ์ตอนจบเท่โคตรรรร
รอตอนต่อไปค่ะะะ
-
อ่านตอนล่าสุดแล้วละมุนจังเลยค่ะ
อ่านไปแล้วก็อยากกินข้าวปั้นเลย ฮือออออออ อันนี้หิว 555
คุณชายให้ความรู้สึกสะอาดน่าเข้าใกล้อยู่ด้วยแล้วจะปลอดภัยตลอดเลย
เอาใจช่วยทั้งคู่เลยน้าา :-[ :-[ :-[
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำ
ชอบนิยายที่พูดถึงการทำงานแบบนี้จัง
หายาก ส่วนใหญ่เน้นรักๆ ใคร่ๆ ชีวิตคนปกติมันต้องมีมากกว่านั้นนิ
แต่จะตามไปอ่านอีกเรื่องเพิ่งรู้ว่าคนเขียนคนเดียวกัน
ปล.เคมเปนเรื่องลิปสติกทำให้นึกถึงลิปยี่ห้อหนึ่งเลย
-
รอน้องรักษ์อยู่ครับ
-
ผลิตภัณฑ์ตัวต่อไปเอาแบบที่รักษ์ฝัน ก็ดีเหมือนกันนะคะ
เรื่องนี้ค่อยเป็นค่อยไปดีนะ น่ารักจังค่ะ
-
ความหวานกำลังแทรกซึม :กอด1:
-
เรื่องนี้สนุกมากครับ นับเป็นวาสนาที่เปิดเข้ามาอ่านเรื่องนี้ ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ :L2:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: คิดถึงทั้งคู่แล้ว
-
สนุกมากขึ้นทุกตอน
-
...
-
วาร์ปมาแปะ
-
ดีใจกับพี่ว้าก พอไปทำละครอาจเพี้ยน เหมือนอีกเรื่องของเล้า(สียดายมาก) ขอให้ยืนหยัดกับธีมของเรื่องให้ได้นะคะ
สุดที่รักกำลังเคี่ยวข้นเข้ม เพราะฉะนั้นจะรอต่อไปค่ะ
-
:mew1:
รักษ์ระวังตัวนะๆ
-
หวังว่าคุณเฮงคงจะไม่นึกเอะใจเรื่องที่โทรศัพท์ยังไม่ล็อคหน้าจอจนต้องเข้าไปถามพนักงานหรอกนะคะว่าน้องรักษ์อาสาเอาโทรศัพท์มาคืนตัวเองตั้งแต่กี่นาทีที่แล้ว.. :call:
-
ดีใจกับซีรี่ส์ด้วยนะฮะ ขอให้ประสบความสำเร็จดั่งที่ตั้งใจ :L2:
-
รักษ์นายสอบแกทเชื่อมโยงได้เต็มใช่ไหม!?
เก่งจริงๆ :laugh: :laugh:
-
ชีวิตน้องรักษ์เสี่ยงอันตรายขึ้นไปอีกระดับนึง
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
อันตรายขึ้นอีกแล้ว
-
นี่ตอนรักษ์แอบดูมือถือคุณเฮงเราก็แอบเกร็งและลุ้นไปด้วยนะเนี่ยกลัวถูกจับได้ ฮาา แต่เราไม่ฉลาดเหมือนรักษ์อะเดารหัสลับในข้อความของคุณเฮงไม่ออกจริงๆว่าคือใครบ้างแต่รักษ์ต้องระวังตัวให้มากๆแล้วล่ะ คาดว่าหนึ่งในชื่อพวกนั้นมีรักษ์ร่วมอยู่ด้วยชัวร์ แต่ตอนท้ายที่รักษ์จินตนาการเห็นคุณชายมีหูนี่ลองนึกภาพตามแล้วทำไมรู้สึกว่าคุณชายน่ารักษ์อะ แอร๊ยยยย รอน้องอิงคก์วาดคุณชายโมเม้นท์นี้นะ ส่วน SOTUS ดีใจด้วยอีกครั้งนะคะในฐานะนักอ่านที่ตามเรื่องนี้มาแต่ต้นจนมาเป็นหนังสือและได้มาไว้ในครอบครองรู้สึกปลื้มจริงๆค่ะ อยากให้ทำออกมาได้ตรงกับธีมในหนังสือให้มากที่สุดนะคะอย่าดัดแปลงจนเพี้ยนไปจากความจริงเลย ยังไงๆเราก็อยากให้เรื่องนี้ออกมาดีและมีคนชอบเยอะๆนะ
-
ตอนแรกเครียดๆ แต่พอนึกตามรักษ์แล้วขำค่ะะะ
คุณชายมีหูหมาาาาา งื้อออ นั้ลลั๊คคคคค 555555
ปล.ยินดีกับเรื่อง SOTUS ด้วยนะคะ เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านอย่างจริงจังและเป็นเรื่องที่เปิดเข้าสู้โลกนี้เลยค่ะะ ><
-
จะรอนะค้าบบบบ :katai2-1:
-
ดีใจกับเรื่องพี่ว๊ากด้วยนะคะ ^^
ส่วนคุณเฮง แกรงงมั้ยยย มีแต่ชื่อหมา 55555
-
ดีใจกับซีรีย์ด้วยนะคะ
น้องรักษ์เริ่มเจอเรื่องยุ่งยากเข้าไปอีกแล้ว
-
รักษ์ควรบอกคุณชายนะ
ยินดีด้วยค่ะที่นิยายจะได้ทำเป็นซีรีย์ วายุฟิล์มดังมากตอนทำหนังพี่ชาย ขอให้ประสบความสำเร็จนะคะ :3123:
-
หลอนถึงขั้นเห็นคุณชายมีหูซะแระ
-
เสียวแทนรักษ์ จะโป๊ะแตกมั้ยเอ่ย
-
เหนือน้องรักษ์ยังมีคุณชาย
-
โค้ดลับของคุณเฮงนี่ น่ารักเชียวนะ
-
รักษ์นายเป็นญาติกะโคนันใข่มั้ยตอบบบ :m20:
-
ยินดีด้วยค่ะที่ได้เป็นซีรี่ย์ เรื่องของพี่อาทิตย์กับก้องภพนี่เป็นเรื่องที่เราชอบมากๆ จะว่าเห็นมีพูดถึงแวบๆ ที่ว่าพี่ว๊ากสุดหล่อมีแฟนเป็นผู้ชาย บอกเลยว่าหลุดกรี๊ด เป็นเรื่องที่เหมือนจะเรื่อยๆ แต่เข้มข้นดีค่ะ น้องรักษ์ฉลาดมากเลย แต่แอบพลาดตรงล็อคปุ่ม ลุ้นไปด้วยเลยทีเดียว
-
ดีใจด้วยนะคะ แต่รักษ์เสี่ยง
เหมือนกันนะ
-
เปงเรื่องล้าาา
-
พลาดได้ไง แบบนี้ศัตรูยิ่งจะโจมตีหนัก อันตราย ๆ
-
ลุ้นสุดๆ
:m29:
-
คุณเฮงร้ายกาจนะรักษ์ ระวังตัวด้วย
คุณชายต้องดูแลรักษ์ดีๆนะ
-
คุณฮงนี่น่าสงสัย พี่แกเล่นใช้โค้ดเนมหมดเลยอะ 555 สนุกกับการจินตนาการว่าว่าโค้ดนี่หมายถึ
งใคร
-
น้องรักษ์ระวังตัวหน่อยน่า ยิ่งมีเมสเสจขู่อยู่
แต่คุณเฮงน่าสงสัยขึ้นเรื่อยๆแล้ว
คุณชายดูแลน้องรักษ์ด้วยน่าาา
ดีใจจังเลยมีซีรี่ย์ อยากเห็นพี่อาทิตย์ ก้องภพพพ
-
โธ่ไม่น่าพลาดเลยรัก แต่โค้ดน่ารักเชียว คุณเฮงอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้นะ 555
ดีใจกับ sotus ด้วยค่าา จริงๆก็หวั่นมากว่าจะออกมาเป็นรูปแบบไหน เพราะไม่ประทับใจกับซีรีส์ของนิยายเรื่องนึงเท่าไหร่ แต่ก็ดีใจจริงๆนะคะที่ไปได้ไกลขนาดนี้ คนที่ไม่เคยอ่านก็จะรู้จักเรื่องนี้มากขึ้น เราชอบตัวอักษรและเรื่องราวของตะเองม๊ากกก จนไม่อยากให้ใครพลาดเลยล่ะ
-
ไมคุณชายมันความลับเยอะแบบนี้นะ น้องรักษ์ปะติดปะต่อโคดเก่งเลย :hao7:
-
รักษ์ยอดนักสืบ ว้าวๆ
คุณชายนี่จะบอกว่าโครตเป็นห่วงหรือหวงดีเนี่ย หุหุ
-
ยินดีด้วยค่ะ ทราบข่าวจากทางนาบู
ตั้งใจมาแสดงความยินดีในเล้า
เรื่องโซตัสเป็นเรื่องที่เราชอบมากๆ เรื่องหนึ่ง ถึงขนาดซื้อเก็บ
ก็ได้แต่หวังว่าจะแคสนักแสดงและทำซีรีย์ได้น่าติดตามเหมือนหนังสือนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
คุณชายนี่ร็อคไวเลอร์หรอ...?
-
คุณเฮงตั้งใจวางไว้รึเปล่า แบบให้รักษ์กดไรเงี้ย แผนอ่า //หรือเราคิดมากไปเอง
ยินดีกับโซตัส ขอให้ออกมาเหมือนโซตัสจริงๆนะ สู้ๆคนเขียน
-
ขอแสดงความยินดีด้วยครับ
เรื่องนั้นควรค่าแก่การนำไปต่อยอดจินตนาการด้วยสื่อแขนงอื่นจริงๆ
-
ต้องบอกคุณชายนะรักษ์...มันอันตรายนะ
-
รักษ์ต้องถูกเพ่งเล็งกว่าเดิมแน่ๆ เลย
-
คุณชาย กับ หู คุณชาย กับ หู คุณชาย กับ หู ๆๆๆๆ เอ็คโค้สะท้อนไปมา
-
ดีใจกับเรื่องพี่ว๊ากด้วยนะคะ
จะรอดูพี่อาทิตย์กับก้องพบนะคะ จริงๆก็แอบหวั่นอยู่ว่าจะออกมาเป็นไง แต่เชื่อมือทางวายุฟิล์มกับคุณBitterSweet :)
-
จะรอติดตามพี่อาทิตย์ออกมานะคะ :katai1: #อยากให้มีการโหวตนสดมากค่ะ
น้องรักษ์ตอนนี้ไม่เนียน แล้วเป็นอะไร ชิวาวาหรอ หรือพันธุ์ไหนดี ไม่น่าใช่
น้องไม่น่ามีส่วน ในชื่อพวกนั้น
แต่คุณชายเป็นอะไรกัน ร็อตไวเลอร์รึเปล่า :hao3: :hao3:
จะรอติดตามไปตลอดนะคะ
-
ได้ข่าวโซตัสฯจะไดัทำซีรีย์ ยินดึด้วยนะค่ะ
เรื่องไหนชอบมากๆตอนอ่าน ไม่เคยกล้าดู
แต่เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ อย่าทิ้งคุณชายนาน
-
:hao4:
-
รักษ์คือชิวาว่าหรือเปล่า ส่วนคุณชายก็เป็นร๊อต โฮีะ หนูรักษ์เอ๊ยยย ลืมได้ยังไงนิ
-
รักษ์เก่งไปอีกลูก 555555
-
อีคุณเฮงนี่น่ากลัวจัง ดูอันตราย
น้องรักษ์มีไรก็น่าบอกคุณชายไปบ้างนา จะได้เตรียมรับมือทัน
ยินดีด้วยเรื่อง sotus นะคะ รอติดตามค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
อันตรายแล้วน้องรักษ์เอ๊ยยย
ต้องระวังตัวนะ
-
คุณชายโดเบอร์แมน5555
-
น้องหมาเต็มไปหมดดดดด
ลุ้นกันขึ้นไปอีก ว๊าวๆ
-
เกือบเนียนนะน้องรักษ์555555
คุณชายเป็นโดเบอร์แมนเหรอ?
555
เรื่องทำซีรีย์SOTUS
ก็เคารพการตัดสินใจของคุณพลอยนะ
แต่จริงๆก็ไม่ค่อยเห็นด้วยไง(กลัวทำออกมาไม่ดีเหมือน.....)
แต่ก็เชื่อว่าคุณพลอยต้องทำออกมาได้ดี
รอดูนะครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้น.....
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีคนน่าสงสัยเพียบเลยทีเดียว
-
SOTUS จะทำเป็นซีรี่ย์ รอติดตามน้า :)
-
5555ขำน้องรักษ์เห็นหูโดเบอร์แมน
เร่่องซีรี่ย์เอาใจช่วยค่ะ รอติดตามนะคะ
-
น่ารักดี :mew1:
-
ใจเต้นแทนน้องรักษ์ บรึ๋ยยยยยย
การตั้งชื่อของคุณเฮงนี่มันน่ารักจริงๆ แหม่
-
แอบขำโค้ดเนมของคุณเฮง :m20: :m20:
ถ้าโดเบอร์แมนเป็นคุณชายจริงๆ งั้นคุณเฮงก็ไม่ใช่หนอนอ่ะสิ? แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคือน่ารักอ่ะ โดเบอร์แมนมันก็ดูเป็นคุณชายจริงๆ ก๊ากกกกกกก ว่าแต่น้องรักษ์จะเป็นไรดี โกลเด้น? บีเกิ้ล? รึคอร์กี้ดี หมาอ้วน หมาใจดี งิงิงิ :mew3:
-
ติดตามครับ..^^
-
โอ้วว ตามทันสักที เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้ว
มีครบทุกรสเลยเรื่องนี้ มาต่อไวๆน้าา.....รอ รอ :impress2:
-
เอาใจช่วยน้องรักษ์
เอาใจช่วยคนแต่งด้วย เราชอบเรื่องพี่ว๊ากนะคะ อ่านหลายรอบมากๆ
อยากเห็นตอนเป็นคนแสดงแล้วหละค่ะ :hao3:
-
ดันค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณ :)
-
รักษ์ทำเรื่องน่าหวาดเสียวอีกแล้ว งานนี้โดนคุณเฮงจับได้อย่างแน่นอน
แต่ส่วนตัวเราสงสัยคนอื่นนะไม่ใช่คุณเฮง .... รอดูไปเรื่อยๆ ว่าเราจะเดาถูกหรือเปล่า :mew4:
-
:)
-
น้องรักษ์ต้องระวังตัวมากขึ้นอีกนะ
-
หายไปนานเลย
-
ความอันตรายเริ่มเข้ามา :katai1: :katai1:
-
นักเขียนวุ่นๆกับซีรี่ย์ใช่ปะล่าาาา
อย่าลืมน้าาา พวกเรารอคุณชายกับน้องรักษ์อยู่ :hao3: :hao3:
-
รอ!!!
-
:katai2-1: กำลังเข้มข้นเลย รักษ์เป็นคนช่างสังเกตและมีไหวพริบมากๆ ชอบโค้ดลับพันธ์ุน้องหมาของอีตาคุณเฮง อยากรู้จังใครเป็นพันธุ์อะไร ^__^ ติดตามต่อไปค่ะ
-
ลึกลับซับซ้อน ตกลงยังไงคุณชาย โอ้ยยยย มาต่อไวไวเน้อคนแต่ง
-
:กอด1:
-
น้องรักษ์ครับ คิดถึงน่ะ
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ สนุกมากกกกก น้องรักษ์สู้ๆน้าาา อยากรู้จังว่าใครส่งข้อความมาขู่น้องรักษ์
-
:)
-
รอรัก ( ษ์ ) :o8:
-
รอ รอ รอ คิดถึงคุณชาย คิดถึงน้องรักษ์ คิดถึงคนเขียน
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้าา เนื้อเรื่องมันใช่มากบอกเลยยยย
-
หายไปนานจังเลย เฮ้อออออออออออออ :ling1:
-
เดือนนึงแล้วน้าาาาาาาาาาาาาาาาา
คิดถึงน้องรักษ์กะคุณชายมากเลยยยยยย :hao5:
-
รักษ์หนูเป็นชิวาว่าหรือปอมลูก55555555555555555555555555
-
ตามทันแล้วววววว. แอบรอตอนหวานๆ :hao7:
-
1 เดือนเต็มแล้วน้าที่หายไป มาต่อได้แล้วน้ารออยุ่จ้า :mew1:
-
คิดถึง สุดที่รักษ์ :o12: :mew2:
-
ท่าคนแต่งจะยังยุ่งๆ อยู่
-
:o11: รอนะค้าา..
-
:jul1: รอนะคะ
-
:o8:
-
แวะมาบอกว่าคิดถึงเรื่องนี้้้จังง แวะมาบอกอีกด้วยว่าชอบนักแสดงพี่ว้ากที่แคสมามาก แววตามันใช่ >w<
-
รออออออ มะไรจะมา คถ คุณชายกับน้องรักษ์ หวานอมขมด้วย มาเร็วๆนะครับ :sad4:
-
...
-
...
-
ขำลุงยามหนักมากค่ะ 5555555 คู่ปรับตัวจริงของรักษ์
-
ผู้ร้ายเป็นคร้ายยยย ขัดขวางทุกอย่างเลย จับได้จะตีให้เข็ด
-
ขอบคุณฮะ แวะมาอัพเรื่อยๆแล้วกันนะฮะ
ชอบอ่านเรื่องนี้ มันละมุนละไม แล้วก็ต้องลุ้นไปด้วย 555+
ให้อารมณ์แปลกกว่าเรื่องอื่นๆดีฮะ o13
-
:hao5:
-
ลุงยาม :m20: ไหวมั้ย 55
-
เห้อออ!! มันจะแย่มั้ยเนี่ย
-
มาต่อแร้วหายไปนานม๊ากกกก
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
คุณชายอ่อนโยนกับน้องรักษ์มากๆ เลยเน้อ~~ :-[
-
ลุงยามทำหน้าที่ดีมาก 55555. รอลุ้นว่าใครเป็นคนร้ายกับความสัมพันธ์ของเจ้านายกับลูกน้องคู่นี้ต่อไป. :hao6: :hao6:
-
มันซับซ้อนจนขี้เกียจเดาแล้วว่าใครเป็นคนร้าย :ling2:
-
ยังคาใจ!!!!!!
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่านี่คือนิยายสืบสวนเข้าไปทุกที ฮาา นี่เราลุ้นจริงๆนะ ลุ้นทุกการเคลื่อนไหวของรักษ์กลัวว่าจะโดนจับได้บ้างล่ะ กลัวว่าจะเกิดอันตรายบ้างล่ะ อยากทำตัวเป็นนักสืบตามรักษ์จริงๆ
-
55555 ลุงยามจริงจังกับหน้าที่มากๆ
-
ไม่รู้จะมีโดนลุงยามจับรอบ3มั้ย :laugh:
-
ลุงยามขโมยซีน 5555
-
:pig4:
-
เราลุ้นตาม น้องรักษ์ ไปด้วยเลย
-
นี้สงสัยเหมือนน้องรักษ์เปี๊ยบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ลุงยามวางเรื่องได้เป็นฉากๆๆ เลย เก่งมากข่าาาา
-
มาให้หายคิดถึงใช่มะ
อย่าหายไปนานนะ น้องรักษ์ คุณชาย แทบจะต้องไปอ่านกันใหม่เชียว
-
ลุ้นแทนน้องรักษ์ตอนค้นไอแพดคุณชาย
โอย อกอีเจ้จะแตกค่าา
ขอแสดงความยินดีกับการคัดเลือกนักแสดงเรื่อง
Sotustheserie ด้วยนะคะ โดยเฉพาะพี่อาทิตย์
เจ้ชอบมากเป็นพิเศษ เหมาะกับบทนี้มากเลย น้องคริส
อยากดูเร็วๆแล้วค่าา
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เพิ่งอ่านครั้งแรก รวดเดียวจบเพราะสนุกมากๆๆๆๆ o13
รอวันน้องรักษ์โดนปล้ำอยู่นิ. 55555 :hao7:
สนุกที่ซู้ดดดดด
แล้วก็เพิ่งเห็นค่ะว่า เป็นคนแต่งเรื่องเดียวกับ พี่ว้ากฯ ดีใจด้วยน้าาาา
ได้ทำเป็นซีรีย์ ถึงแม้ว่าการหานักแสดงนำจะทำให้ลุ้นสุดตัว 55555
-
:katai2-1:
-
สั้น
-
ก็คงต้องลุ้นกันต่อไป
-
ลุมยาม ปฏิบัติ หน้าที่แข็งขันดีเยี่ยมมมม !!!
5555 โคดเฟี้ยวอ่ะลุงยามม
-
คุณชายรู้ใช่ใหม ว่าจะเกิดเรื่องกับรักษ์
เลยกลับขึ้นมา
แสดงว่าคุณชายรู้ว่ามีคน เริ่มมุ่งร้ายรักษ์แล้วซินะ
รักษ์ก็ห่วงสืบเรื่องอย่างเดียวไม่ห่วงตัวเองเลย
แบบนี้คุณชายยิ่งเป็นห่วงมากขึ้นไปอีกนะซิ
-
ขอบคุณ :)
-
ใคร๊ มันเป็นใคร อยากรู้
-
อื้อหือ 80,000 ที่โอนให้รักษ์นี่เงินเดือน cd ทั้งเดือนเลยนะคะ คุณชายโหดมากกก
เพิ่งอ่านถึงบทที่4 ค่ะ แปะไว้เดี๋ยวมาอ่านต่อ
เรื่องนี้สุดยอดมากกกกก เป็นเรื่องที่ดีที่สุดของคุณ BitterSweet เท่าที่เราเคยอ่านมาเลย (ติดตามตั้งแต่เรื่องสั้นหวาน-ขม จนถึงพี่ว๊ากฯ เลยค่ะ) เราชอบสุดๆ เยี่ยมยอดมากค่ะ เป็นนิยายที่เราขึ้นหิ้ง ถ้ารวมเล่มเมื่อไหร่จะซื้อแน่นอน มีความฉลาดในทุกๆ ตอนจริงๆ เรายิ่งอ่านยิ่งทึ่ง อยากปรบมือให้รัวๆ มอบช่อดอกไม้ มอบมง o13 :L2: คิดเรื่องช่วนติดตาม มีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับการตลาดและโฆษณาแทรกอยู่อย่างเป็นธรรมชาติมาก
ที่คุณชายไม่ชอบATM เพราะลูกน้องเก่าย้ายไปที่นู่นด้วยรึเปล่าคะ แต่มันก็เรื่องปกตินา ในวงการคนย้ายเอเจนซี่กันเป็นว่าเล่น บางครั้งออกมาเปิดเองแล้วเอเจนซี่เดิมป้อนงานมาให้ก็มี เราเดาไปเรื่อยนะ อ่านถึงบทที่4 เอง ยังไม่ได้อ่านต่อ แต่รู้สึกอยากคอมเม้นท์มาก อยากบอกความรู้สึกหลังอ่าน :o8:
ฮืออ สุดยอดจริงๆ ค่ะ ปรบมือรัวๆ อีกรอบ
ปล.บางครั้งเราแอบรู้สึกว่ารักษ์โตเกินวัย21ไปมาก ในแง่ของความลุ่มลึกทางความคิดน่ะค่ะ แต่ที่บอกอย่างนี้เราชอบนะคะ ฮิฮิ
ปลล. เราเชียร์หลานกินลุงค่ะ ลุงน่ารักขนาดนี้อดไม่ไหวได้ยังไง (หวังว่าถ้าอ่านต่อไปเรื่อยๆจะยังไม่พลิกล็อกนะคะ :hao5: )
ซะยาวเลย เอาเป็นสรุปสั้นๆ ในบรรทัดสุดท้าย ขอบคุณที่คุณ BitterSweet แต่งเรื่องนี้ออกมาค่ะ มันยอดเยี่ยมมาก และเราตกหลุมรักอย่างจังเลย :กอด1: ต้อง +เป็ด รัวๆ
-
ตกลงเรื่องมันยังไงกันน่ะ ซับซ้อนวุ่นวายมาก
-
ลุงยามคัมแบ๊คคคค
ก็จะไม่ได้รู้ง่ายๆว่าสรุปคือใครสินะ ฮอลลลล
-
ลุงยามตลกจัง :m20:
-
คุณเฮงนี่คุณพ่อของคุณชายส่งมาคอยให้ดูแล ติดตามคุณชายแบบไม่ให้รู้ตัวปะเนี่ย
ส่วนใครคือคนร้ายยังไม่รู้ น้องแบ๊วน้องไม่ใช่โคนัน เหมือนกับรักษ์นั้นแหละ
คุณชายอ่อนโยนกับรักษ์ขนาดนี้ รักษ์หวั่นไหวเลยละสิ
-
ตามมาอ่านค่ะ ชอบมาก
ชอบการถ่ายทอดเรื่องราวในมุมคนทำงานด้วย ซึ่งเป็นแนวที่เราชอบที่สุดเลย
ตามผลงานคุณ BitterSweet มาเงียบๆ สักพักแล้ว
ชอบงานเขียนของคุณมากค่ะ ดูมีเสน่ห์
มีอะไรๆ ซ่อนอยู่ในความสัมพันธ์ของตัวละคร ดูสัมผัสได้ในชีวิตจริง
รอตอนต่อไปนะคะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบเเนวนี้มากกกกกกกกเลยขอบอก ขอบคุนน่ะครับเด่วอ่านเรื่องอื่นๆของคนเขียนต่อเลย
-
น้องรักษ์ทำเราตื่นเต้นด้วยเลย คำพูดคุณชายน่ารักอ่ะ กรี๊ดดดดดดดดด
คุณเฮงกับคุณชายนี่โคตรจะเชือดเฉือน #ทีมคุณชาย สู้ๆ นะคะคุณชาย
ขอบคุณค่ะ
-
สนุกมากกกกกกค่ะ ตามอ่านรวดเดียวเลย
รักษ์ทำอะไรไม่คิดเลยนะ แบบว่าสะเพร่าจริงๆ ริจิเป็นนักสืบต้องรดกุมกว่านี้สิพ่อคู๊นนนนนนน
รอตอนต่อไปนะคะ อยากอ่านเร็วๆจุง
-
บอกตรง ๆ ไปไม่ถูก
จริง ๆ เรื่องนี้ :m28:
-
ลุงยามหายไปนาน กลับมาพร้อมบทบาทที่เข้มข้น 5555
รักษ์กับคุณชายก็ดูแบบแมนๆคุยกันครัชน่าาา
ขอสวีทหนึ่งตอน น่าาาาา
ปล.sotustheseries ดูได้ที่ไหนคะ? อยากเห็นพี่อาทิตย์มากกกกกกกก
-
เอ ชักสงสัยคุณชายแล้วสิ
-
มันลุ้นดีแท้
-
ขอให้รักษ์กังวลไปเองแล้วกัน อย่าให้ท้ายที่สุดแล้วเป็นคุณชายหลอกเลย สงสารรักษ์
-
น้องรักษ์เกือบไปแล้ววว 5555555555
-
:katai4: :katai4: :katai4:
เชื่อว่ายังไงคุณชายก็ไม่น่าจะใช่ผู้ร้ายตัวจริง แต่เป็นไปได้ว่าคุณชายรู้คนร้ายตัวจริงมาโดยตลอด แต่ต้องต่อสู้เพียงลำพัง จนกระทั่งอนุรักษ์เข้ามาแล้วคุณชายถึงได้เปิดบางส่วนในใจออก
หรือถ้าคุณชายเป็นผู้ร้ายก็น่าจะมีเหตุผลรองรับ ซึ่งหลักก็คงจะเกี่ยวข้องกับความเสียใจของคุณชายเอง
ยังไงก็อยู่ข้างคุณชายเสมอนะค้าาา แงงงงงง
คือยิ่งอ่านแล้วยิ่งหลงรักบุคลิกคุณชาย ชอบคนประเภทคาดเดาไม่ได้แบบนี้มาตลอด แต่พาร์ทที่เล่ามุมมองคุณชายมันทำให้เรายิ่งปักใจเชื่อว่าคุณชายไม่ใช่คนร้ายจริงๆนะ เขาออกจะเป็นห่วงเป็นใยเด็กดื้อขนาดนี้
นิยายรักไหมไม่รู้ แต่สนุก ลุ้นระทึก น่าติดตาม แรกๆต่อสู้การใช้ไอเดียความคิด หลังๆเริ่มสวมรอยนักสือบแล้ว อยากให้รักษ์ไว้ใจคุณชายนะ พูดๆบอกๆไป อกลัวเด็กดื้อมีอันตรายจัง T^T ไม่อยากให้คุณชายสูญเสียคนสำคัญไปเลย ตอนนี้นี่มโนไปแล้วว่าคุณชายมองอนุรักษ์เป็นคนสำคัญ ฮาาาา การแสดงออกชัดเจนขนาดนี้ แต่อนุรักษ์ยังคงลังเลไม่แน่ใจ แต่ก็สมควรนะคะ
ขำที่ไลน์คุณเฮงมาก พันธ์หมามาเต็ม ปั๊กก็มา!! โอยยย เป็นโค้ทลับที่อ่านแล้วหลุดขำพรืดดด!
มีแก๊กเล็กๆแทรกที่ทำให้เนื้อเรื่องดูสบาย แต่ก็มีปมซ้อนปมที่ทำให้น่าติดตาม
สนุกมากๆเลยค่ะ
นี่เป้นครั้งแรกที่อ่านแล้วพิมพ์เม้น สารภาพว่าปกติอ่านเงียบๆ ._.
แต่ตอนนี้มีไอดีแล้วจะติดตามและคอมเม้นให้ได้ทุกตอน
สู้ๆค่ะ!
-
อื้อหือ
คุณชายช่างร้ายนัก หนึ่งประโยคสยบคลื่นลมในใจ
-
โอ๊ยลุงยามคะ555555555555555
-
เดาไม่ถูกจริงๆอ่ะ
-
คุณชายนี่ดูแลดีมากจริงๆ
-
อ่านเรื่องนี้จบแล้ววว แต่ลืมคอมเม้น หรือเม้นไแล้วหว่าา า55555 5
ชอบวิธีการเล่าเรื่องของเรื่องนี้ค่ะ เปิดเรื่องมาด้วยภาษาง่ายๆ
อ่านสบายๆ แต่เราฮามากนะ55555555555555555555
สิ่งที่ชอบของเรืองคือนายเอก
ชอบความใจดีของนายเอก นางน่ารักมากนะ อยากเอ็นดูเลย
ส่วนคุณชาย ละไ้ในฐานที่เข้าใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ
#ทีมพระเอกค่ะ# 5 5 5 5 55 55 อยากติ่งคุณชายมาก
นอกเหนือจากเรื่องราวความรัก เราชอบนะที่พูดถึงการทำงาน
มันทำให้เรื่องมีอะไรมกขึ้นเลย ตอยพูดถุึงการวิเคราะห์ การโฆษณา หรืออะไรต่างๆ
ปมของเรื่อง และตัวละครอื่นๆ ทำให้เรื่องมีความน่าตื่นเต้น และชวนตืดตามมากกกกกกกกกก
-
:) :)
-
:เฮ้อ: ลุ้นมากๆ กลัวคุณชายเข้าใจรักษ์ผิด ที่แอบมาเปิดดูไอแพด แต่สุดท้ายคุณชายก็ทำเอาอึ้ง...เป็นห่วงสินะ :impress2:
-
ลุ้นและเดาไม่ถูกจริงๆค่ะ
-
รอคุณชายกับรัก :ling1:
-
หายไปนานแล้วน้า
-
คิดถึงน้องรักษ์กับคุณชายจังค่ะ :o8:
-
ตลกลุงยาม มาเยี่ยง FBI เลย 555555
เมื่อไหร่คุณชายจะรุกน้องรักซะทีนะ ร่างกายต้องการความหวานมาเติมเต็ม :impress2:
-
คุณชายยยยยย
-
นี้มันฉากคู่ปรับที่แท้จริง(ลุงยาม)ชัดๆ :katai5:
-
:)
-
เข้ามารอตอนหน้า อ่ะค้าบบบ
-
ลุ้นสุดๆเลยค่ะ
-
หายไปเกินเดือนแล้วน๊า :ruready
-
ชอบๆๆ มาต่อเร็วๆนะคะ :mew1: :mew1:
-
สนุกมากมาลงชื่อไว้ก่อน เดียวมาอ่านต่อ
:pig4:
-
คนแต่งหายไปเดือนกว่าแร้วววววว....คิดถึงงงงงง
-
รักษ์ :o12:
-
:กอด1:
-
ดัน
-
รอคนแต่ง :ling1:
-
บทที่ 17 : P.41 [09/09/15] = อีกไม่กี่วันก็จะครบ 2 เดือนแล้วนะ :katai4:
-
คิดถุง
-
...
-
...
-
มาแล้วกรี้ดดด
-
กำลังคิดถึงเรื่องนี้อยู่พอดีเลยค่ะ แล้วก็เจอว่าอัพพอดี แทบกรี๊ดเลยอะ >_<
ลุ้นไปกับรักษ์ด้วย แล้วก็คุณชายคิดอะไรอยู่อะ เหมือนจะวางแผนอะไรไว้สักอย่างเหรอ? มีลับลมคมในอีกแล้วนะ ฮือ
ละประโยคในมือถือนั่น O____O
-
ปมมาเต็มมมมมมมมมม
แต่ในที่สุดน้องรักษ์ก็มาแล้วววววววววววว :pig4:
-
งึ่ยยยย น้องชายรักพี่ แต่น้องชายเสียแล้วดิ ซับซ้อนจริงๆ :really2:
-
ไม่อยากเดาอะไรแล้ว
รออ่านอย่างเดียวก็แล้ว
กัน :a5:
-
มีอะไรให้ลุ้นอีกแล้ว
แต่เดาไปก็คงจะเดาไม่ถูก อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
:mew1: :mew1:
-
ทำไมเศร้าจัง
คิดว่าโทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของว่าน
เพราะมีรูปแอบถ่ายคุณชาย
และคำสารภาพของว่าน(เดาๆค่ะ)
ส่วนเรื่องอื่นน่าจะมีเหตุผลของมัน
แต่ขนาดไม่เฉลยก็สงสารรักษ์แล้ว
-
มาแล้วววววววดีจายยยยยยยคิดถึงงงงงงงงงง
ซีรี่ย์ราบรื่นดีไหมครับ
รอเบิ่งอยู่เด้ออออออ
-
พอรักษ์เริ่มรู้สึกว่าไว้ใจคุณชายเมื่อไร คุณชายก็ชอบมีลับลมคมในมาให้น้องได้คลางแคลงใจเสมอเลยนะคะ แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะค่ะ รักษ์ก็ยังยอมเจ็บตัวเพื่อแลกกับการได้ของสำคัญของคุณชายกลับคืนมาอยู่ดี อ่อนโยนจริงๆ เลยน้า :heaven
-
ซับซ้อนจริงๆ
-
รึว่านั่นเดิมจะเป็นมือถือของน้องว่าน แล้วคุณชายล่ะรักน้องชายตัวเองในแง่เดียวกับที่น้องรักรึเปล่า เครียดแทนอนุรักษ์ เค้าก็ไม่อยากจะหึงตัวละครที่ตายไปแล้วแทนนายเอกหรอกนะ แต่ว่าเค้าสงสารน้องรักษ์อ่ะ น้องรักษ์ใจแป้วเลยเห็นใหม
-
น้องรักษ์เจ็บตัวอีกแล้ว อยากถามว่าที่ทำนี่มันคุ้มแล้วเหรอ เสี่ยงอันตรายหลายครั้งแล้วด้วย
-
รอบตัวคุณชายมีแต่ปริศนา พออย่างหนึ่งเกือบจะคลี่คลายได้
ก็มีปริศนาเพิ่มมาอีก
-
อยู่ทีมน้องรักษ์ค่ะ ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอตอนต่อไปค่า :3123: :L1: :pig4: :กอด1:
-
โว้ว... แนวค้ำคอร์นี่เอง :a5: ก็อย่างว่านะ มีขุ่นพี่ชายสุดเท่ห์ หล่อสมาร์ท เรียนเก่ง ใครจะไม่หลงบ้าง
-
คุณชายหรือโจทย์เลข เข้าใจยากจริง
-
สนุกมากเลยอ่ะ ลุ้นแบบสุดๆ ตกลงจะอะไรยังไงกันแน่เนี่ย รอตอนต่อไปแทบไม่ไหว
-
ตอนใหม่มาพร้อมกับความอึมครึมและปมที่ดูเหมือนจะซับซ้อนยิ่งขึ้น โดยเฉพาะคุณชายที่คุยโทรศัะท์กับใครแล้วทำไมคำพูดแต่ละอันมันชวนให้คิดว่าคุณชายกำลังหลอกใช้รักษ์อยู่เลยล่ะ ตกลงคุณชายกำลังจะทำอะไรกันแน่ อย่าว่าแต่รักษ์เครียดเลยคนอ่านก็เครียดทุกตัวอักษรเหมือนกัน
-
เครียดอีกแล้ววววววววววววววววววววววว คุณน้องชายต้องชอบคุณชายแน่ๆเลย แล้วมือถือก็เป็นมือถือของว่าน
แต่............ คุณชายคุยโทสับกับใคร เครียดมาก โอยยย Orz
ความลับจะเยอะเกินไปแล้ว คุณชายก็ลึกกลับไปอีก
รอตอนต่อไปจย้า
-
ยิ่งค้นยิ่งเจอความลับ
-
เรื่องนี่ต้องมีเงื่อนงำ อห มีตั้งแต่แรกละปะ555555
คือสรุปน้องชายคุณชายรักคุณชายมากกว่าพี่สินะ
น้องรักษ์ก็เจ็บจนจุกละสิ
ส่วนตัวคิดว่าคุณชายไม่ได้หลอกใช้รักษ์ คงมีเบื้องหลังอะไรอีก
รอวันที่ความจริงเปิดเผยนะคะ
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนจริงๆ สงสารน้องรักษ์นะ หากว่าโดนหลอกใช้จริงๆล่ะก็
มาต่ออีกนะ ลุ้นๆ
-
เดาต่อไปไม่ออกแหล่ววววว งง*งงอย่างเดียวเลยค่ะตอนนี้
สรุปคือมือถือเครื่องที่รักษ์ใช้อาจจะเป็นของว่านตั้งแต่แรกสินะ? :katai1:
-
นี่เป็นสิ่งที่เรารอมาเนิ่นนานนน
ตอนใหม่มาแล้ว :hao5:
กะแล้วว่าข้อความต้องเป็นของน้อง
-
อาไรยังไง ปมมาทีละนิดๆ ไม่อยากเดาเรื่องเลยยยยมาต่อเร็วๆนะคะ
-
จะเป็นอย่างไงต่อไป
-
ไม่อยากให้มีดราม่าเรื่องคุณชายหลอกใช้รักษ์เลย ขอให้มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฮืออออออ
ส่วนน้องว่าน คุณชายรักน้องว่านแบบไหน แล้วรักรักษ์แบบไหน นี่งงไปหมด มาต่อไวๆนะคะ :katai1:
-
ไม่อยากจะเดาเลย ดีใจที่กลับมาต่อนะคะ <3
-
:ling1:
ใจนี่เต้นรัวมาก อย่าทิ้งไว้นานน่ะ รีบๆ มา
-
:katai1: :katai1:
-
หายไปนานกลับมาพร้อมกลับเงื่อนงำมากมาย
-
เห้ออ!! แร้วใช่ที่รักษ์ต้องมาเจ้บมั้ย
-
สรุปน้องชายรักพี่ชายตัวเอง แล้วคุณชายกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมไม่บอกรักษ์ :katai1:
ปริศนาเยอะอ่ะ รอเปิดเผยยยยยยยย
-
ปมมาอีกแล้ว ตามแก้ไม่ทันเลย
รักษ์โดนหลอกใช้จริงๆเหรอ :katai1:
-
:z3:
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก แต่รักษ์เป็นคนดีมากอ่ะ :hao5:
-
คุณชายกำลังทำอะไรนะ น่าสงสัยจริงๆ น้องรักษ์ไม่ค่อยเป็นห่วงตัวเองเลย งือ
ขอบคุณค่ะ
-
โอ้ยยย ลุ้นๆ
-
คิดว่าเป็นมือถือของว่านแล้วว่านก็เป็นหนี้
นอกเหนือจากรักพี่ชายตัวเองแล้ว
ว่านกับคุณชายอาจจะไม่ใช่พี่น้องพ่อแม่เดียวกันก็ได้
ว่านเป็นหนี้ไม่รู้ว่ามีผลกับการแอบขายข้อมูลหรือเปล่า?
ยังอยากเชื่อใจคุณชายอยู่นะ
เอาจริงๆที่รักษ์ได้ยินน่าจะไม่ใช่ทั้งหมด
หรือคุณชายซ้อนแผนฝ่ายที่คุยอยู่ก็ได้
แต่เรื่องมือถือนี่ก็ประจวบเหมาะจริงๆนะ
คนที่มาปล้นด้วย
รอตอนต่อไปค่ะ
-
คุณชายอย่าหลอกน้องน้าาาา
-
เดาไม่ออกถ้าหลอกใช้คงจะเกลียดคุณชายมากๆ
-
ทำไมยิ่งมีปมมีความลับมากขึ้นเนี่ย ยิ่งค้นยิ่งมีเพิ่ม
-
เรื่องเก่ายังไม่คลายเรื่องใหม่มาอีกแล้ว โอยหลุมดำเยอะเหลือเกินคุณชาย
-
คุณชายคะก่อนที่จะทำอะไรต่อไป
ป้าว่าส่งรักไป เรียนศิลปะการต่อสู้ใว้หน่อยก็ดีนะ
ป้าเป็นห่วง เจ็บตัวบ่อยเกิ๊น
-
ดีใจที่กลับมา Up ค่ะ ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมากค่ะ แต่คุณชายอย่าหลอกลวงน้องรักษ์ของเค้าเลยนะค่ะ น้องน่าสงสารนะค่ะ
-
ลุ้นระทึกดีแท้
-
ปมมันเยอะมาก
น้องรักษ์ค่อยๆคลี่คลายนะ
น้องของคุณชายตกลงว่าเกิดอะไรขึ้น
เครียดแทนรักษ์ 555
-
ขอบคุณ :)
-
โอ้ววว น้องว่านรักคุณชายรึ? แล้วคุณชายรู้รึเปล่าว่าน้องตัวเองรักเกินพี่ชายเนี่ย ก็ได้แต่รอ รอ รอ รอนักเขียนมาเฉลยปม
-
อ้ากกกกก อะไรเนี่ย
ช็อค ช็อค ช็อค
ถ้าอิตาคุณชายหลอกใช้รักษ์นะ จะยุให้รักษ์หนีไปเลยคอยดู
-
เป็นอีก1เรืองที่ทำเอาติด
-
โอ๊ยยยยย อะไรยังไง
อ่านมาถึงตอนนี้ รุ้สึกว่ายังไม่เคยได้สัมผัสตัวตนจริงๆของคุณชายเลยอ่ะ
สรุปหลอกใช้รักษ์รึเปล่าเนี่ย สงสารรักษ์ เหมือนโดนปั่นให้หัวหมุนอยุ่คนเดียว
-
เพิ่งจะเริ่มติดตาม กำลังลุ้นจนตัวโก่งเลยค่ะว่าจะเป็นอย่างที่คิดไว้หรอเปล่า :katai1:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
รู้แค่ว่าเป็นมือถือของน้องคุณชาย
นอกนั้น เดาทางไม่ถูก
-
อ๊ากกกกกกกก มาต่อเร็วๆนะครับ อยากอ่านตอนต่อไปมากๆเลย
-
มาแล้ววววว
-
แอบคิดไว้แล้วแหละว่า เฮ้ย คุณชายนี่เป็นบราค่อนหรือเปล่า ทำไมถึงได้ตั้งพาสเวิร์ดเป็นวันเกิดน้องชาย แล้วยิ่งงงกว่าคือน้องชายสารภาพรัก เอ๊า ยังไงเนี่ย ขุ่นน้องชายหรอกหรอที่เป็น แล้วที่โทรศัพท์มีรูปว่านเป็นหลักแล้วมีรูปคุณชายเป็นรองแสดงว่าไอโฟนที่รักษ์ใช้ก็เป็นของว่านอ่ะดิ หรอ? หรือว่าคุณชายยังไม่รู้เรื่องที่ว่าว่านรักตัวเองอยู่ แล้วรักษ์เป็นคนที่เจอคนแรก? หรือไม่ใช่ ตึบเลย คุณชายนี่ยังไง อันไหนที่เป็นความลับ อันไหนไม่ใช่ งงไปหมดแล้ววววว ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
งงใหญ่แล้ว
เมื่อไหร่ความจริงจะเปิดเผย
-
ความลับซับซ้อน :เฮ้อ:
-
เนื้อเรื่องเริ่มเจ้มจ้นแล้ววว
-
ยากที่จะคาดเดา มันซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบาย หึหึ
-
น้องรักษ์สู้นะคะป้าเชียร์หนูอยู่
-
เงื่อนงำสลับซับซ้อนมากกกกกกกกกกกก :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
เดี๋ยวนะ หรือจะบอกว่าโทรศัพท์เครื่องนี้จริงๆแล้วเป็นของ ....น้องชายคุณชาย?
เท่าที่เดาจากเนื้อหาตอนนี้นะคะ เพราะเห็นรักษ์คิดว่า อย่างคุณชายน่ะเหรอจะเป็นหนี้ อันนี้คงเป็นของคุณน้องชายรึเปล่า
เหมือนกับรูปที่รักษ์เห็นที่เหมือนคุณชายโดนแอบถ่าย อันนี้ก็ฝีมือคุณน้องชายรึเปล่า แถมมีบันทึกของน้องชายอีก
รอดูต่อค่ะ จะเป็นยังไงๆ แถมคุณชายก็ดูเหมือนมีเบื้องหลังอะไรอีก ติดตามค่าา :z2:
-
ไอ่รักษ์เอ้ยยยยยย *เอามือตบไหล่ปุๆแล้วถอนหายใจ*
-
รออ่านต่อจ้า กำลังสนุกเลย!
-
รอเรื่องนี้เสมอเลย
อ่านตอนนี้รู้สึกเหมือนนั่งรถไฟเหาะตีลังกา
หลากหลายอารมณ์มาก
-
เป็นคนเดาเนื้อเรื่องไม่เก่งนะ แต่อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกไม่ดีเลยอะ รู้สึกใจคอไม่ดี ฮื่ออ หน้าชาๆยังไงไม่รู้ :m15:
-
...
-
...
-
เจิมก่อนนน :hao6:
-
มาแล้วววว
สงสารรักษ์ อยากให้คุณชายจริงใจกว่านี้จังเลยครับ
แต่ก็ทำไงได้ล่ะ รักเขาไปแล้วนี่
เฮ้ออออออออ
รอตอนต่อไปครับ
-
ใจมันเกเรไม่ยอมฟังเลยใช่มั้ยรักษ์
-
โหหหห อ่านจบตอนนี้รู้สึกเหมือนอ่านเชอลอกโฮมเลย คือปมปริศนา การวางแผนซ้อนแผนลำมากค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
น้องรักษ์สู้ๆน่ะลูกกกกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ยังงมอยู่ต่อไป
-
รักษ์ยอมรับใจตัวเองแล้วแล้วคุณชายละที่ทำกับรักษ์อยู่ทุกวันนี้รู้สึกยังไงกันแน่ ยังรู้สึกว่าคุณชายยังไม่เคลียร์กับอะไรหลายๆอย่าง เงื่อนงำปริศนาก็เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ งงแทนรักษ์เลยจริงๆเครียดทุกตัวอักษร ฮา บางครั้งอ่านไปก็เคยคิดนะว่าตกลงนี่นิยายสืบสวนรึเปล่า นึกภาพรักษ์เดินมาชี้หน้าคุณชายแล้วพูดว่าความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นกันเลยทีเดียว
-
กลัวจัง กลัวรักษ์ต้องเจ็บกับความเชื่อใจที่ให้คุณชาย
อ้ากกกกก
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมากค่ะ น้องรักษ์น่าสงสารจัง ตกหลุมรักคนที่ซับซ้อนอย่างคุณชาย จะยังงัยล่ะเนี่ย
-
รักษ์สู้ๆๆๆๆ
-
กลัวน้องรักษ์ไม่เผื่อใจ กลัวเจ็บ :mew2:
-
ยังหวานปนขม แต่ก็ขมแสนหวาน รักษ์รู้ใจตัวเองแล้ว คุณชายล่ะ?? มีแต่เรื่องให้คิดไปหมดเลย แต่โฆษณาเจ๋งมากก >.<
-
ปมหนักมาก อ่านมา19ตอน คือไม่เก็ทเลย แต่ชอบอ่านต่อ
ป.ล.แอบชอบตรงเนื้อหาโฆษณานะค่ะ น้ำตาไหลจริง อ่านซ้ำด้วย
-
รักษ์ ยอมรับตัวเองแล้วว แล้วคุณชายล่ะ อิอิ
-
พอได้ลองรัก มันก็ยากที่จะถอนตัวซะแล้วนะรักษ์
-
รักษ์น่าสงสารจัง คุณชายคิดอะไรอยู่นะ
-
รักษ์จะเอายังไงต่อดี
เรื่องจะเป็นยังไงนะ
คุณชายอย่าหลอกรักษ์เลย
ไม่สงสารหรอ
-
ปริศนาเยอะ แถมเรื่องหัวใจก็ยังไม่แน่นอน
เป็นห่วงความรู้สึกรักษ์ คุณชายรีบๆ แก้ไขปัญหาต่างๆ ให้ไวๆ นะ
ดูท่าอุปสรรคจะมาอีกเยอะ ต้องใส่ใจรักษ์เยอะๆ นะคุณชาย
-
อยากเห็นคุณชายแสดงออกว่ารู้สึกยังไงกับรักษ์มากกว่านี้ ฮืออออออออ
-
ปมเยอะ จรุงงงงงงงง เอาใจช่วยน้องรักษ์น้ะ
-
กว่ารักษ์จะยอมรับตัวเองงงงง
แล้วมะไหร่คุณชายจะเผยปมซักทีคะะะ นี่นึกว่าอ่านโคนันนน 55555
-
ถ้าคนแต่งไม่บอกว่านี่เป็นนิยายแนวเลิฟคอมมาดี้ นี่ เรานึกว่านิยายสืบสวนเต็มตัวละเนี่ย ฮ่าๆ
-
เรื่องเริ่มจะเฉลยแล้ววว
-
น้ำตาซึมกับประโยคสุดท้าย รักเขาแล้ว เฮ้อ รักจนยอมจะเชื่อทุกอย่าง ไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเป็นยังไงเลย
รักน้องรักอ่ะ งือออออ ขอให้คุณชายรักน้องมากๆ ด้วย ทุกวันนี้ก็ยังไม่เชื่อใจ มันดูมีเงื่อนงำหลายอย่าง
เพื่อนรักษ์เก่งมากอ่ะ สองคนนี้คู่คิดสุดๆ อีตาตฤณนั่นตัวร้ายไหม ประโยคแปลกๆ นั่น
โฆษณาเขาซึ้งมากกกกกกก น้องรักษ์เก่งมาก คุณชายก็เก่ง พี่อ้อยขาจะดังแล้วพี่
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก
-
มันดีงาม ลงตัว
แต่ก็ยังระแวงมากมาย
-
ในขณะที่ก็ยังไม่รู้ว่าศัตรูเป็นใคร แต่น้องรักษ์รู้ใจตัวเองแล้วจ้า
ผ่านอะไร ๆ มาด้วยกันเยอะ คุณชายคงไม่ปล่อยรักษ์ไปง่าย ๆ หรอก
-
รู้สึกเหมือนอ่านเชอร์ล็อกโฮล์ม ตรงที่โฮล์มจะรู้เรื่องอยู่คนเดียว แล้วให้วัตสันวิ่งวุ่นไปทั้งเรื่องแบบงงๆ แล้วก็มาเฉลยเอาตอนจบ มันก็ดีนะ(ถ้าเป็นเรื่องสั้นสามสี่ตอนจบ)แต่มันไม่อิน เราอ่านแบบไม่รู้เรื่องกว่าจะมาบางทีนานจำไม่ได้แล้วว่าอะไรยัง ถ้าคลายปมแบบนี้ใกล้จบค่อยมาอ่านทีเดียวคงได้อรรถรสกว่า
ปล. ไม่รู้เลยว่าเป็นคอมเมอดี้
-
นั่นไงล่ะ
ว่าแล้ว
เพราะความรัก
ยากนักที่จะทำให้อนุรักษ์ ถอนตัว ฮิ้ววว
-
บรรยากาศช่วงหลังๆนี่อ่านแล้วอึดอัดจัง
แบบอะไรๆก็เป็นปริศนาไปซะหมด ขนาดคุณชายเองยังไม่ค่อยน่าไว้ใจเลย
-
:hao5:
-
คอมมิดี้ :pig2:
-
แนวคิดโฆษณาดีมากเลยค่ะ สุดยอดเลย
เหมือนจะหวานแต่ก็....ฮือ TT
คุณชายเหมือนจะดีแต่ก็ยังไงไม่รู้ ฮือ เฉลยเถอะค่าา เครียดเบาๆ
หวานๆขมๆ รักษ์รู้ใจตัวเองแล้ว แต่คุณนี่จะอะไรยังไง เดาไม่ถูกเลย
-
รักษ์ตกหลุมรักคุณชายเข้าแล้วเหรอ :hao7:
-
คุณชายอย่ามาทำให้หัวใจน้องรักษ์สับสนสิคะ
รีบเฉลยได้แล้วววว วว :sad4: :sad4: :sad4:
-
สรุปเรื่องราวมันเป็นยังไงกันนะ สับสนวุ่นวายและมึนงง เริ่มกลัวแทนรักษ์แล้วอ่ะ กลัวโดนทำร้ายหนักกว่านี้
คุณชายนี่ก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดและทำอะไรอยู่ด้วย ช่วยรักษ์จะทันหรือเปล่าถ้าโดนทำร้ายรอบหน้าเนี่ย :katai1:
มาคิดๆดูที่คุณชายโทษตัวเองที่เป็นสาเหตุทำให้น้องชายตาย คงจะโดนฆาตรกรรมอำพรางหรือเปล่า ดูคุณชายจะคิดว่าเพราะตัวเองทำให้น้องตาย :z3:
รอตอนต่อปายยยยยย สู้ๆจ้า :กอด1:
-
พึ่งเริ่มอ่านสุดที่รักษ์ อ่านติดต่อกันจนถึงตอนปัจจุบัน
สิ่งที่ประทับใจจากเรื่องนี้คือ การเข้าถึงอารมณ์ของตัวละคร ทำให้คนอ่านอินไปกับความรู้สึกของรักษ์และคุณชาย
ต่อมาคือนิยายเรื่องนี้ให้ความรู้ ให้เข้าใจสิ่งที่เราเห็นทุกวันแต่มองผ่านไปตลอดอย่าง โฆษณา ต้องบอกก่อนตัวเราไม่ค่อยชอบดูโฆษณา แต่พอได้อ่านเรื่องนี้กลับอยากหันไปตั้งใจดูสิ่งที่ผู้ผลิตต้องการสื่ออีกครั้งจากโฆษณาต่างๆ
ได้ความรู้ในหลักการตลาดอย่างไม่น่าเชื่อ ได้เปิดมุมมองและสังเกตสิ่งรอบตัวมากขึ้น อินไปกับการสร้างโฆษณาและสิ่งที่โฆษณาในเรื่องสื่อออกมาจริงๆ
.
.
.
ชอบพี่ว๊ากอาทิตย์ก้องภพมาตลอด พอได้อ่านเรื่องนี้กลับมีความรู้สึกหนึ่งปรากฎขึ้นชัดเจน
.
.
.
ฉันหลงรักเรื่องนี้แล้ว และจะคอยติดตามตลอดไป
ทุกปริศนาทุกความสัมพันธ์ตัวละครซับซ้อนชวนลุ้นจริงๆ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้ได้อ่านนะคะ ขอบคุณมากๆ :L2:
-
ในที่สุดรักษ์ก็ยอมรับ .___.
เรื่องนี้มันซับซ้อนจริงๆเลย
-
คนเขียนเรียนมาร์เก็ตติ้งหรือโฆษณาไรงี้หรือเปล่าค่ะ เนื้อหาลึก แน่นมากเลย
-
สู้ต่อไปนะรักษ์
-
สงสารคุณชาย อยู่สูงและโดดเดี่ยวมาก
จะใว้ใจใครก็ไม่ได้ คนจ้องจะตัดแข้งตัดขา
ดีที่มีน้องรักษ์อยู่ข้างๆ อย่าง งงๆ แต่ก็ใว้ใจได้ 100% ว่าไม่โดนหักหลังแน่ๆ
กลัวแต่ว่า ความหวาดระแวงของน้องรักษ์ จะเข้าทางของศัตรู ก็ให้เกิดเหตุ
ทำให้ทั้งรักษ์และคุณชายเจ็บปวดนะซิ ดีนะที่น้องรักษ์ รู้ตัวแล้วว่ารักคุณชาย
แต่เมื่อไรล่ะคุณชาย จะรู้ตัว ว่ารักและห่วง ผู้ช่วยคนใหม่คนนี้แค่ใหน
-
คุณชายอย่าหลอกน้องรักษ์เลยนะ สงสารน้องมาก น้องทุ่มเทให้คุณชายมากๆเลยนะ
-
คงจะทั้งสุขและทุกข์ในเวลาเดียวกันนะน้องรักษ์ :กอด1:
-
เออนะ การที่จะทำโฆษณาสักอย่างนี่มันไม่ง่ายเลยจริงๆ
-
:hao5: สงสารหนูรักษ์ แต่ทำไงได้คะ น้องตกหลุมที่พี่ชายขุดไว้แล้วนี่คะ
แถมบ่อนี่ขุดลึกเสียเหลือเกิน
ว่าแต่คุณทิม กับ รักษ์ นี่มีสิทธิ์จิ้นไหมคะ :hao6:
รัก และห่วงใยไรเตอร์เจ้าค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ มีสาระ
ปล. ว่าแต่เรื่องนี่คอมเมดี้หรือคะ น้องคิดว่าแนวสืบสวนสอบสวน ดูลุ้นทุกที่โคนัน เห้ย!!หนูรักษ์สืบเรื่องคุณชายนี่สิคะ
-
สงสารน้องรักษ์อ่ะ อยู่กับความไม่แน่ใจ
-
หวานอมขมจริงๆ
-
กลัวคุณชายทำน้องรักษ์เสียใจ :mew2:
-
อืม ตามนั้น
-
บางทีก็สงสารรักษ์นะเพราะไม่รู้เลยว่าคุณชายคิดอะไรมีแต่จะทำให้หวั่นไหว
อยากให้คุณชายแสดงออกมากกว่านี้ อยากเห็นคุณชายหึงหวงรักษ์
เหมือนคุณชายจะมองรักษ์เป็นแค่น้อง
สุดท้ายสงสารตัวเองที่ต้องรอลุ้นว่าบทสรุปคืออะไร เดาไม่ออกเลย
-
แม้คุณชายยะดูน่าสงสัยในเบื้องลึกเบื้องหลัง แต่รักษ์ก็ยังเลือกที่จะรัก :-[ ช่างเป็นคนที่มั่นคงอะไรอย่างนี้. อยู่ข้างกันแบบนี้ไปตลอดเลยนะคะ :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ.
:katai3:
-
รักษ์เอ้ยยย!! ไหวมั้ยเนี่ย
-
ป้ายังเชื่อมั่นว่า คุณชายเป็นคนดี และดีใจที่รักษ์รู้ตัวเองและยอมรับความรู้สึกตัวเอง คุณชายล่ะเมื่อไหร่จะเปิดตัว
-
เผื่อใจเอาไว้ก่อนเธอ...นั่นยังไม่สาย
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ เห็นชื่อเรื่องสะดุดตาอยู่พักนึงแล้ว หลังจากจดๆจ้องๆมานาน
ในที่สุดตัดสินใจเข้ามาอ่านตอนแรกดู ทีนี้ติดเลยค่ะ ทันที!!! ฮาอ่ะ ภาษาก็ดี บรรยายได้เห็นภาพมาก
เราชอบตรงที่มันมีเรื่องเกี่ยวกับการทำงานเข้ามาด้วย ไม่ได้หวานแหววจีบๆงอนๆกันไปวันๆ อีกอย่างแมนๆทั้งคู่นี่แนวเราเลย แถมมีปมต่างๆมาให้ลุ้นอีก
ชอบมากจริงๆค่ะ ตอนนี้อ่านถึงตอนที่9แล้ว เราอ่านวันละตอนสองตอนกลัวหมด เดี๋ยวลงแดง มาต่อให้จบนะคะ รอ :3123:
คุณชายแกนี่เนียนมากกกกกกก รักษ์นี่ก็หลวมตัว ตกกระไดพลอยโจนตลอด
ป.ล. อ่านแล้วหิวขาไก่ซุปเปอร์มากกกกก แล้วตอนนั้นเราอ่านตอนตี4อ่ะ หิวมาก อ๊อยยย
-
รักษ์นี่เป็นตัวแทนคนอ่านจริงๆค่ะ ถ้าเปลี่ยนจาก 'อนุรักษ์หัวหมุน ภายในสมองของตนเองคล้ายถูกครอบด้วยเขาวงกตขนาดใหญ่ที่วกวนสับสนจนหาทางออกไม่เจอ' เป็น 'คนอ่านหัวหมุน ภายในสมองของตนเองคล้ายถูกครอบด้วยเขาวงกตขนาดใหญ่ที่วกวนสับสนจนหาทางออกไม่เจอ' นะคะ.... 55555 ร้องไห้... พี่พลอยใจร้ายจังหยั่มมาหลอกให้อยากแล้วจากไป :sad4: ฮรึก... :z3: ต้องให้เราปาหมอนอีกกี่ครั้งถึงจะพอใจนะเนี่ยยย (\T U T/) การรอตอนใหม่อัพมันช่างแสนยาวเหมือนฤดูร้อนของประเทศไทยที่ไม่หมดไปซักที ยังไงก็ขอให้พี่พลอยสู้ต่อไปนะคะ ถึงเราจะบ่นที่โดนทำร้าย(ถูกปล่อยให้รอยาวๆแล้วโดนรังสีโมเอะรุกกลับมาแบบแม็กซิมั่ม) แต่เราก็ชอบโดนทำร้ายนะ แฮ่กๆ ร้ากกกกพี่พลอย (//สวมวิญญาณเพลง 5555555)
-
น้องรักษ์ยอมรับใจตัวเองแล้วก็เหลือก็แต่ฝั่งคุณชายแล้วล่ะ :เฮ้อ:
-
หมดแรงเมื่อไรค่อยหยุดก็ได้นะคะน้องรักษ์ :กอด1: ..
-
คืออออ แบ่บว่า ถึงจะเครียด แต่ก็ยังอมยิ้ม สนุกมาก ๆ ค่ะ
-
สงสารน้องรักษ์ ง่าาาาาาา
-
คุณชายเหนื่อย น้องรักษ์ก็เหนื่อยเหมือนกันน่ะ
-
งืออออ :ling1: เมื่อไหร่จะมาง่าาา เค้าอ่านค้างไว้อยู่ถึงตอนที่16 ไม่กล้าอ่านต่อ กลัวหมดแล้วลงแดง รออยู่น้า :3123:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เป็นนิยายที่ซ่อนเงื่อนสุด ๆ 5555 อยากให้คุณชายบอกอธิบายนะ แต่แบบ... แบบนั้นมันก็ไม่ใช่คุณชาย
อ้ะ
-
...
-
กำลังจะถอดกางเกงอยู่แล้วเชียว กร๊าก
-
น้องรักษ์พอรู้ใจตัวเองนี่เอาใหญ่เลยนะ :impress2:
-
รักษ์เอ๊ยยยยยย
ตกหลุมรักคุณชายขนาดนี้
อย่าไปคิดว่ามีแต่ความหวังดีเลยยยย
คุณชายคล้ายๆจะขัดบรรยากาศที่รักษ์มโนตลอดเลย 5555
มีสวีทแบบนี้บเางก็ดีค่ะ
ปมบริษัทมันค่อนข้างซับซ้อน
เอาสวีทๆมาช่วยดีมากเลยยย
-
ไหงเป็นงี้ไปได้ :sad4: :sad4:
-
น้องรักษ์ หนูจะรุกคุณชายหรอลูก ไหวหรอ :hao3:
-
นิยายสืบสวนสอบสวนชัดๆ
-
:z3:
หลับ !!!
-
นึกว่ารักษ์จะแอบลักหลับคุณชายซะแล้ว
-
:pig4: :pig4:
-
ต้องเอาใจช่วยรักษ์ต่อไป
-
โว๊ะ นึกว่าจะจูบกัน ดันหลับซะงั้นนนน :z3: :z3:
-
:pig4:
-
ตั้งตัวไม่ทันค่ะ!!!!!!!!!!!!!!! :a5:
-
คุณชายสู้ไม่ได้
แกล้งหลับหรือเปล่าน้อ
-
รีบพุ่งตัวเข้ามาอย่างไว ได้อ่านต่อแล้วอร๊ายยยย :impress2:
-
แหม่ คุณชายหลับอะไรตอนนี้เนี่ย 55555555
รักษ์เสียเซลฟ์เลย :katai5:
-
อาจจะจะรู้สึกค้างไปนิด แต่ความรู้สึกที่ชัดเจนของรักษ์ก็ทำให้ผ่อนคลายได้ว่านายเอกคงไม่สับสนอย่างแน่นอน :katai2-1: ส่วนความรู้สึกฝั่งคุณชายนั้นจะเป็นเหมือนกันหรือเปล่าก็อยากจะรู้อยู่นะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai2-1:
-
แม่ยกขอหวานกว่านี้อีกค่าาาาาาาา :hao3:
คุณชายเริ่มจะเปิดใจแล้วชิมิ แต่ต้องรีบเคลียปมค้างคาเรื่องโทรศัพท์ปริศนานะคร้าบบบบบ
-
อ๊ายยยยยขัดใจเจ้มาก
ทำไมคะคุณชาย. ทำไม มำไมต้องมาหลับตอนนี้
กรี๊ดดดดดดด
-
สุดที่รักษ์ เหมาะกับคำว่านิยายเลิฟคอมเมดี้ก็ตอนนี้นี่แหละค่ะคุณพลอย ฮาา ส่วนตอนอื่นๆที่ผ่านมานี่สืบสวนสอบสวนชัดๆเลยค่ะ น้องรักษ์ตกหลุมรักคุณชายเข้าจังๆแบบนี้แล้วแล้วคุณชายละคะรู้สึกกับน้องรักษ์ยังไงบ้าง ที่รักษ์บอกว่าไม่มีข้อความขู่ส่งมาอีกแล้วนี่เรากลัวว่าจะเป็นคลื่นลมสงบก่อนเกิดพายุใหญ่จังเลยค่ะ หวังว่าคงไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไรเกิดขึ้นอีกนะ
-
โธ่ คุณชายมาทำให้อยากแล้วหลับทิ้งไปซะงั้นอ่ะ
-
ขอตอนสวีทเยอะๆค่ะ 555555
-
หวานแล้วเหรอเนี่ย :z3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หายใจสะดุดเลยค่ะคุณ ฮ่าๆๆ แต่สุดท้ายก็มานั่งขำนั่งหัวเราะให้กับสถานการณ์ที่สุดจะหวานอมขมของน้องรักษ์เลย เหนื่อยไหมรักษ์ทำนู่นทำนี่สืบนั่นสืบนี่แต่สุดท้ายก็ปัดข้อมูลทิ้งไปเพราะคำว่ารักคำเดียว
-
เรื่องนี้เสมอภาคไม่ได้นะคะ บทบนเตียงมันต้องชี้ชัด #จริงจัง 5555555 นึกว่ามีฉาก จูบจุบจิ๊บซะอีก 55%55 :hao7:
-
ลุ้นทั้งเรื่องสืบสวนและเรื่องความรัก แต่...แต่...ทำม้ายคุณชายจะต้องมาหลับเวลานี้
-
รักษ์น่ารัก :m1:
ลุ้นให้คุณชายเป็นเมะอ่ะ
:mew2:
-
คุณช๊ายยยยยยย ย ทำไมหลับไปซะเฉยๆเลยหล่ะคะ... *แทะฟูก(?)ด้วยความช้ำใจ*
รักษ์ลักหลับคุณชายไปเลยยยยยยยย :hao6: :hao6: :hao6:
-
ไม่่อยเข้าใจสักเท่าไหร่
-
เกือบจะเข้าด้ายเข้าเข็มแล้ว อีกนิดเดียวววว :m31:
..ไม่ได้ลามกนะ แค่อยากเห็นตัวละครมีฟามสุก o18
-
โว๊ะ คุณชายหลับทำไมคะ ไร้รมณ์ กำลังจะบอกความในใจแล้วเชียว
มีการมาฉลองกันสองคน หวานแหววเนอะ มอมคุณชายบ่อยๆ ก็ดีนะ พูดเยอะดี
ขอบคุณค่ะ
-
สู้ๆน้ารักษ์
-
หืมมม?
ปลดเข็มขัด
สั่งให้อยู่นิ่ง ๆ
พอถูกเปลี่ยนตำแหน่งก็ชิงหลับ
อีคุณช๊ายยยยย!
มันค้างงงงงงง!
-
คนอ่านเกือบจะฟินอยู่แล้วเชียว คุณชายดันมาหลับซะได้ หมดกัน :เฮ้อ:
-
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งสงสารรักษ์ล่ะเนี่ย :ling3: :ling3:
-
แอบคิดว่าคุณชายแกล้งหลับหนีปัญหา :hao6:
5555 แบบว่าเมาแล้วรู้ว่าสู้ไม่ไหวแน่ ไรงี้
เพราะเค้าน่ะ #ทีมเด็กกินลุง :haun4:
-
ปมเปิดมาอีกนิดแล้วรักษ์มัวแต่จ้องจะจูบเลยลืมคิด
-
เกือบไปแล้ว คุณชายไม่น่าหลับเลย
-
อื้อหือออออออ เกือบแล้วค่ะคุณชาย อิอิ
-
คุณช้ายยยยย ย ย ย ย ย ย ย ย โรแมนติกอ่ะๆๆๆ อยากได้โรแมนติ๊กกกกกกก หลับได้ไง รักษ์ไม่น่ารักหรอ น่ารักออก
รักษ์เราว่านะคุณชายหลับขนาดนี้ปล้ำเลยเถอะ :hao6:
-
:mew1: :mew1: รอตอนต่อไปนะคะ
-
ขยับทำอะไรเป็นต้องนึกถึงคุณชายตลอดเลยนะคะรักษ์ :-[
-
:sad4:คุณชาย มาหลับอะไรตอนนี้
แล้วยอมให้น้องรักษ์ รุกแน่หรอ
-
โอ้ยยย คุณชายยยยยยยย :ling1:
ฮ่าาาาาาาาา
-
รู้สึกไม่อยากให้รักษ์เทใจให้คุณชายก่อน
เพราะมีปมอะไรที่ไม่น่าไว้ใจอีกเยอะ
กลัวอ่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณชายยยย ตื่นมาก๊อนนนนน
-
ตอนนี้คือดีงาม หวานผสมความเศร้า ฮารักษ์จากปราถนาดีเปลี่ยนทันทีเลยนะ 55+
คุณชายเมาละสินะ ไม่งั้นจะยอมเด็กอย่างรักษ์รึ หึหึ
-
น้องรักษ์รู้ใจตัวเองแล้ว คราวนี้รอคุณชายบ้าง ถึงจะยังมีเงื่อนงำราวกับดูCIA แต่ยังมีแอบหวานๆกุ๊กกิ๊กให้ชุ่มชื่นหัวใจอยู่ ชอบเรื่องนี้จริงๆเลยค่ะ^^
-
ขอบคุณ :)
-
ระกษ์โคนันยอดนักสือ ตอนอ่านเชปที่รักษ์พยายามเปิดอ่านข้อมูลในแทปเล็ตคุณชาย นี้นึกในใจ สอดรู้อีกแล้วนะรักษ์ 5555555555
-
น่ารักที่ซู้ดดดดดด :-[
-
หวานอมขมเลยตอนนี้ ฟินเบาๆ
-
โอยยยยย ลุ้นให้ kiss มาก :katai4:
ไม่น่าชิงหลับก่อนเลยนะคุณชาย
รอ รอ รอ
-
เงื่อนงำซับซ้อนและสับสน
-
น้องรักษ์เป็นผู้ชายอบอุ่นนน
-
ถ้าคุณชายไม่หลับจะดป็นยังไงหน๊อออ :hao6:
กลัวดราม่าจังเลยค่ะ ขอหวานๆเยอะๆก่อนได้มั้ย
-
สนุกอ่ะ ลุ้นๆ เดาไม่ออกเลย
-
ลุ้นสุดตัว...สุดท้ายเป็นแบบนี้ซะงั้น
-
อ่านนิยายสืบสวนสอบสวนแบบนี้
จะลงแดงตายเวลาขาดตอนนนนนน
ยังไงคนเขียนต้องเขียนให้จบน้าาาา
ไม่งั้นเค้าค้างตายเลย :katai1: :katai1:
-
ขุ่นชายยยยย หายไปนานละน๊าาา คนอ่านรอจนหนวดขึ้นละค่ะ 5555555555
คิดถึงน้องรักษ์กับคุณชายอยู่ทุกวัน มาต่อไวๆนะคะ
-
มาส่องทุกวัน :mew3: คนเขียนสู้ๆนะคะ
-
รอ จน ลอย 5555
(http://noelinesmith.files.wordpress.com/2013/04/floating-man.jpg)
cr: http://noelinesmith.files.wordpress.com/2013/04/floating-man.jpg
-
คุณชายตื่น!!!!!!! // จับคอเสื้อเขย่าๆ :ling1:
จะมาหลับอะไรตอนนี้ค๊า :katai4:
-
...
-
...
-
โอ๊ยยยย
ยิ่งอ่านยิ่งงง ว่านคือใคร
เหมือนเป็นนักสืบไปพร้อมกับน้องรักษ์เลย :mew2: :mew2: :a5:
-
อีรุงตุงนังจังเลย พันกันยุ้งไปหมด
-
โอ้ยยยยย ตกลงว่านเป็นใคร U____U
-
งั้นว่านก็คงเป็นคนที่คุณชายรู้สึกดีด้วยแต่คบไม่ได้ รึป่าวหว่าาา
-
เอาใจช่วยนะคะรักษ์ :L2:
-
ใช่ แล้ว ว่าน เป็นใคร
-
ว่าน เป็นใคร!? แฟนเก่าหรือเปล่า??
-
คำว่าน้องนี่คือคำที่ใช้เพราะว่านับถือกันหรือเปล่าเอ่ย?
เป็นพี่เป็นน้องกัน อีกนัยยะหนึ่งก็คือการถอยออกมาจากการเป็นคนรักกัน
เจอฝรั่งถามบ่อยเพราะคำว่าพี่้น้องของคนไทยนั้นมันกว้างมากๆ
ทำไมเราถึงคิดไปโน่นว่าว่านตายเพราะอุบัติเหตุ
จะเกี่ยวอะไรกับการตายพ่อแม่รักษ์หรือเปล่านะ?
คิดว่าไปข้างหน้า 5 เก้า แต่ดันถอยหลังกลับมา 7 เก้า แย่กว่าเดิมอีกมั๊งนี่
-
โอย ความลับคุณชายเยอะเหลือเกิน
เค้าจะรักกันยังไงเนี่ย
-
แอบตามรักษ์ยอดนักสืบต่อไป
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ว่านคือรักต้องห้าม.. ความรัก ความอาลัย อาวรณ์ ยังเกาะกินใจคุณชาย
The end
:a5: o22 :a5: o22 :a5: :a5:
หลุมศพว่านอยู่ใหนเราจะไปขุดเขาขึ้นมาฆ่าอีกรอบ o18
ขอ อภัย อิน จัด
-
ฉันนี้
ทั้งรักทั้งเกียดนิยายเรื่องนี้
ถ้าเป็นหนังสืออยุ่ในมือ
ฉันคงจะขว้างทิ้งไปไกลๆ ตา ด้วยความ "ท่ามาก" ของเนื้อหาตัวละคร
แต่สักพัก ฉันก็ต้องตามไปเก็บมันมาอ่านอีกครั้งจนได้
เพราะความอยากรู้ ที่พออ่านมาแล้ว ก็ต้องตามกันไปจนสุดทาง
ก็น่ะ ลงเรือลำเดียวกันแล้วนี้
(http://i.kapook.com/glitter/2011/th/07/T150711_05CC.gif)
-
สนุกจังเลยยค่ะ
เหมือนได้อ่านนิยายสืบสวน?ดีๆหนึ่งเรื่อง
ได้เห็นพัฒนาการของน้องรักษ์ผู้เป็นนักสืบหน้าใหม่
เรื่องมัยมีปมให้ต้องคลี่คลาย เค้าชอบมากก สนุกจริงๆค่พ
มันไม่ได้มีปมเฉพาะเรื่องรัก
แต่มีเรื่องครอบครัว บริษัทแวดล้อม ทุกอย่างลงตัวมาก
ยิ่งพาร์ทโฆษณานะ
เค้าชอบตั้งแต่ผงปรุงรส มาจนถึงแผ่นปิดกันปวดเลย
เหมือนว่าทำงานด้านนี้ อินๆๆ
น้องรักษ์สู้ต่อไปลูก พิชิตใจคุณชายให้ได้ ป้าเชียร์
-
เอาเลย ตัวโกงเรื่องนี้คือ คุณชายยยยยย. :haun5:
-
รักษ์สู้ต่อไปนะ ถึงจะไม่ใช่เรื่องของรักษ์เลยก็ตาม 5555555555555
-
ทำไมเราคิดว่า ว่าน เป็นลูกชายของ เจ้าของ Tiger เพราะดูแลลูกเค้าไม่ได้ เลยอยากชดใช้ให้ เรื่องที่บอกต้องการชดใช้ คือเรื่องนี้ใช้ไหม :hao5: :hao5: :hao5:
.
.
.
คนที่กอดน้องรักษ์ตอนฝันร้ายนี้ คุณชายใช่ไหม ถ้าจริงนี้ โคตรอบอุ่นเลยอะ
.
.
.
.
.
.
ถ้าตอบจบ รักษ์ เป็นหลานชายของคุณสิงห์... ได้เงิบกันแรงๆเลยทีนี้
-
รักความซับซ้อน ซ่อนเงื่อนแแบบนี้ที่สุดเลย
คลำไปทางไหนก็เจอปม
ลุ้นไปทุกตอน
-
ยิ่งอ่านยิ่ง งง
เหมือนจะเดาได้แต่ก็ไม่
รอรอ
ความจริงเปิดเผยค่ะ
-
^______________^
รอตอนต่อไปคะ
-
แล้วว่านเป็นใครกันแน่ เหมือนตัวเองกำลัเป็นน้องรักษ์เลย
:pig4:
-
ลุ้นตามรักษ์อะ
-
กลับมาสู่โหมดสืบสวนอีกครั้ง ยิ่งอ่านยิ่งมีปมยิ่งสงสัยยิ่งสับสน ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกเลยจริงๆ ต้องอ่านแบบใจจดจ่อ อ่านไปลุ้นไปทุกตัวอักษรจริงๆ ทำตัวเป็นนักสืบไปพร้อมๆกับรักษ์เลย
-
อ้าวเห้ย
งงกว่าเดิมอีกค่ะแง :katai1:
-
ลูกของบริษัทที่ทำงานอยู่รึเปล่านะ รักแต่ไปต่อไม่ได้รึเปล่า
เห้อ!!
-
อะไร ยังงัย พ่อนับสืบบบบบ เค้าอยากรู้ความจริงแล้วววววววววว
-
งื้อออออ งงไปหมด :ling1: งงแทนรักษ์ไปหมดเลย คนอ่านก็งงนิดหน่อย 5555555
คาดว่าเรื่องนี้คงเขียนยากแน่ๆปมดูเยอะแยะเหลือเกิน เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
เราจะรอวันรู้ความจริงทั้งหมดเรารอได้ค่ะ 555555
-
ลุ้นทุกตอนจริงๆเรื่องนี้
หวังว่าการสืบของน้องรักษ์คงจะไม่ทำให้
ตัวเองต้องตกที่นั่งลำบากอีกนะลูก
เจ้เป็นห่วงหนูจริงๆ
-
สุดท้ายก็กลายเป็นนิยายสืบสวนสอบสวนสินะคะ :a5:
ว่าแต่ คดีนี้จะมีพลิกอีกไหมคะ :z6:
ไรเตอร์คะ ตกลงยังไม่เปลี่ยนใจจากเลิฟคอมเมดี้ใช่ไหมคะ
อ่านเรื่องนี้ทีไรลุ้นจนไส้ติ่งแทบแตก
ต้องเดาว่า ใครจะบนจะล่าง :hao6:
เห้ย!!ไม่ช่ายยยยย เดาว่า ใครเป็นคนร้ายกันแน่
ปมดูเยอะ หรือเรื่องนี้เราถูกหนูรักษ์กล่อมให้คิดเช่นเดียวกับนางคะ :katai1:
อิชั้นชักสงสัยแล้วสิว่า .... ติดตามตอนต่อไป ....
#ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว (credit by. โคนานนน) :haun4: :hao7:
ปล.สู้ๆนะคะไรเตอร์ เป็นกำลังใจให้นิยายดีๆค่ะ ^^
-
:serius2:
เครียดๆ ปวดหัวๆ
-
เงื่อนงำ ซับซ้อน ซ่อนเงื่อนมากๆ งงไปหลายตลบ ถ้าเราเป็นรักษ์นี่ถึกกับพูดไม่ออกเลยนะ สับสนแท้ :katai1:
-
ค่อยๆคลายทีล่ะปมแบบนี้ดีแล้วค่ะ เรื่องของว่านก็น่าสนใจ แต่เราขอฉากหวานคุณชายกับน้องรักษ์เพิ่มด้วยนะคะ อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจดีค่ะ
-
เรื่องเริ่มจะยุ่งขึ้นซะแล้วสิเนี่ยยยย ย .. :z3: :z3:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
โอ๊ยยยยยยยหัวหมุนติ้วๆๆๆเลยค่ะ :katai1: :katai1:
-
เราคิดตามแล้วปวดหัวรอวันที่ปมหลุดเลยแล้วกัน :laugh:
-
:pig4:
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนเพื่อนทรยศมากค่ะ สนุกดีค่ะ คุณชายดูมีอะไรปิดบังเยอะแยะไปหมด
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบบอส :katai2-1: :katai2-1:
-
โคนันช่วยด้วย 5555555
-
:katai1:
-
ถ้าว่านไม่ใช่น้องแท้ๆ แล้วคุณชายรักว่านแบบคนรัก
รักษ์ก็คือตัวแทนอะดิ.... ฮือ
-
ขอบคุณ :)
-
โอ้ย อยากให้โคนันมาช่วยไขปริศนาจริงโว้ย
ปล.ใครรุกใครรับ? หรือผลัดกันคะ? :hao7:
-
:katai5: มาช่วยดัน มาจิ้มไว้ก่อน ไว้อ่านทันถึงตอนล่าสุดจะมาเม้นจัดเต็มให้นะคะ อย่างที่บอกเราอ่านวันละนิด5555 ด้วยความโรคจิตกลัวหมดไว เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ เราอ่านแต่ละตอนแล้วรับรู้ได้ถึงความตั้งใจของคุณ และเรื่องนี้ไม่ใช่เขียนง่ายๆเลยแต่ละตอน สู้ๆนะ :L1:
-
อิตาคุณชายความลับเยอะ
โอมมมมม รักษ์จงรับ คุณชายจงรุก เพี้ยงงงง//กราบ3ครั้ง 5555
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
:hao4: :hao4:
โอยยยย ปมคุณชายเยอะมากกกกกกกกกก
-
โอ้วววววววว สรุปว่านนี่เป็นใครกันเนี่ยยย
สรุปคนขู่คือคุณเฮง แล้ววววว
รอเฉลยต่อ 5555555
-
อ่าวนึกว่าจะกระจ่าง......มันมาอีกเรื่องนึงและท้ามแสนปมจริงๆ :ling2:
-
เทียบกับตอนที่ผ่านมากับพอมาอ่านตอนนี้เหมือนอาจารย์ตรวจงานแล้วให้ไปแก้ใหม่เลยค่ะ ปากกาแดงวงแดงเถือกเต็มหน้ากระดาษ ที่สืบมานี่มันคลาดไปเกือบหมดเลย :pighaun:
-
:katai4: นั่งอ่านรวดเดียวจบ สนุกมากฮะ เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ
-
ปมเก่ายังไม่คลายปมใหม่มาอีกแล้ว น้องรักษ์จ๋าถ้าพี่เป็นหนูเลิกเป็นนักสืบไปนานแระ คนที่จะให้ช่วยก็ปากหนักไม่บอกอะไรเลยเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร น้องรักษ์เก่งจริงๆ ทั้งอดทน ทั้งอึดเลย
-
แล้วว่านเป็นใครกันนะ
-
...
-
รักษ์งานเข้าแล้วสิ...
-
รักษ์จะเป็นงัยบ้างอะเนี้ย
-
น้องรักษ์จะรอดไหมเนี่ยยย
-
เง้ออออออ. คุณชายไม่มีบทเลยอะ
คุณยายกะน้องปลื้ม มา ทั้งตอนเลย_ดีใจมากๆๆ :กอด1:
ปริศนา กำลังจะคลี่คลาย. น้องรักษ์ต้องมาเจอท่านประธานเลยหรือ. :serius2:
เราว่าคุณชายมีน้องชายจริงหละ. _ไว่น่าจะใช่แฟนหรอก__//คนเขียนบทต้องหักมุม แบบ Hormones แน่ๆ
-
:pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยย คุณพ่ออย่าทำอะไรรักษ์น้าาาา คุยกันดีๆ น้า :ling3:
-
ตัดแบบค้างๆ :ling1:
-
กลัวว่าถ้ารู้ความจริงเรื่องว่านเราจะบ่อน้ำตาแตกจัง งื้อออ
-
เอาละเว้ย รักษ์
นี่เรัยกงานเข้าจังเบ้อเร้อได้มั้ยเนี่ย
หรือเรียกว่าวิ่งชนโครมใหญ่มากก
กำลังจะได้รู้เรื่องแล้วเชียว
มาขัดจังหวะอ่ะ
อยากรู้ๆๆ o9
คุณชายค่าตัวแพงขึ้นสินะ ไม่ได้ออกเล้ยยย
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
อ๋อยยยยคุณพลอยยยยย นี่ลุ้นมากบอกเลยอ่านไปคิดไป เครียดตามน้องรักษ์แล้วเนี่ยไหนจะเรื่องว่านอีก ยิ่งมาจบบทแบบนี้อีกน้องรักษ์จะเป็นอะไรมั้ย จะรอดรึเปล่าคะเนี่ย
-
อยากรู้เรื่องว่านมากๆเลยค่ะ รอเฉลยนะค่ะ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
สนุกสุดยอดเลยค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
เจอตัวบอสก็ดีล่ะ จะได้ถามให้กระจ่างกันไปเลย
-
หึ้ยยยยยย อย่ามีดราม่าน๊าาา แค่นี้ก็ไม่ค่อยมีวามโรแมนติกแล้ว 55555คุณชายพักหลังบทน้อยมากลเออออยากเห็นหน้าคุณชายแล้วววว ติดตามเสมอนะคะ สนุกมาก รอปมทุกอย่างเคลียร์ จุ๊บๆ
-
โอยยยยยยยย คุณพ่อต้องการอะไร
โอยยย ตอนนี้ไม่มีคุณชายเลย แต่มีเรื่องว่านโผล่มานิดนุงงง
สงสารยายแม้น แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆแหละสังคมมมม ขายครีมไปอีก Orz
-
ความจริงมันคืออะไรกันแน่
-
เป็นห่วงน้องรักษ์ คงไม่ถึงกับฆ่าแกงแต่จะเอาไปข่มขู่อะไรนะ
เรื่องร้านซุปเปอร์กลายเป็นเรื่องวุ่นวายไปได้ กระแสโซเชียลนี่นะ รอติดตามค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เดาออกแระส์
ค่อยยังชั่วหน่อย
สองสามตอนที่ผ่านมา บอกตรง เดาจนหัวปวด 5555
-
รักษ์ของเจ้ จะโดนอะไรมั่งเนี่ย
แล้วคุณชายไปไหนล่ะเนี่ย
รีบมาช่วยน้องรักษ์ก่อนเร็ว
-
ชีวิตมันช่างซับซ้อนเสียเหลือเกิน
ยังมีปมอะไรอีกมั๊ยคะ ขนมาลงให้หมดเลยซะตอนนี้แหละ กำลังเครียดตามได้ที่เลย 555555
-
งานเข้ารักษ์เลย งานใหญ่ซะด้วย :hao7:
-
งะ งานเข้า
-
มาเร็ว ไปเร็ว เคลมเร็ว :a5: รักษ์ยังไม่เจอคุณชายเลย แต่ได้มาเจอคุณพ่อซะก่อน จะถูกใจคุณพ่อฝ่ายชายหรือเปล่าเนี่ย :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ลุ้น ๆ
คล้าย ๆ จะเห็นความเชื่อมโยง แต่ก็จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน
ซ่อนปมเก่งมากอ้ะ
ชอบบบบบบบ
-
โอ๊ยงานเข้าแล้วล่ะรักษ์ จะรอดมั้ยเนี่ย
-
ต้องรักษ์จะเป็นยังไงเนี่ย!!!! มาต่อเร็วๆนะคะ :mew1: :mew1:
-
คนดีผีคุ้มนะคะรักษ์ :กอด1:
-
อึดอัดแทนรักษ์จริงๆ
สู้เค้านะน้องรักษ์
-
งานเข้าอีกแล้ว
-
มันมีเหตุการณ์ทับซ้อนกันจนงงไปหมดไม่รู้อะไรเป็นอะไร
-
:katai1:
-
ใกล้แล้วๆ :katai1:
ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่จีรังสินะ
-
เริ่มตื่นเต้นไปกับรักษ์มากขึ้นเรื่อยๆเลย ปมเริ่มคลี่คลาย แล้วตอนนี้รักษ์เจอกับท่านประธานแล้ว จะทำยังไงต่อไปเนี่ยยนน :katai1:
-
ปลื้มรักษ์ อุ๊บบบบบบบบ
-
รักษ์เอาตัวรอดได้อยู่แล้วววว
-
สนุกทุกตอนเลยค่ะ ลุ้นมากๆเลยว่าน้องรักษ์จะโดนพ่อคุณชายเล่นงานอะไรหรือเปล่า หรือจะให้มาเป็นกาวใจระหว่างพ่อลูก
-
เอาใจช่วยน้องรักษ์
-
รักษ์น่าจะเอาตัวรอดได้อยู่นะ
แต่งานนี้ไม่รู้จะเป็นไงบ้างสิ เจอตัวพ่อเลย 555
-
สงสารลลูกกวาง :sad4:
-
งานเข้าน้องรักษ์แบบจังๆ เลย
-
ขอบคุณ :)
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ปมเยอะไปเนาะ
-
น้องลักษ์จะโดนทำอะไรมัยเนี้ย :ling3:
-
คุณชายน้องรักษ์โดนอุ้มไปแล้วนะคะ
รีบกลับมาช่วยเร็วว
ปมเยอะจนแทบเลยตอนต่อไปไม่ไหวเลยคะ :impress2:
-
:)
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ สนุกมากๆเลยค่ะ เรื่องมีปมคอยลุ้นตลอด ไม่เน้นฉากรักมุ้งมิ้งแต่เน้นฉากงานโฆษณาเสมือนได้ความรู้เรื่องงานโฆษณาและงานสืบสวนเพิ่มเติม(ฮา)
เรื่องกำลังสนุกเลยคนเขียนมาต่อไวๆนะคะ
:กอด1:
-
ติดตามอยู่นะครับ :impress2:
-
รอบนี้หายไปนานนะ 5555
-
ชอบมากๆๆๆๆ ชอบอารมณ์ของเรื่อง ชอบตัวละคร ชอบพล็อต ชอบทุกอย่างเลย (+1)
อยากโหวตให้เรื่องนี้เป็นสุดยอดนิยายประทับใจแห่งปีจริงๆ ...รออ่านต่ออยู่นะคะ
-
อ่านไป ลุ้นไป แต่ละตอน :serius2:
-
แต่ละบทยาวจุใจ ลุ้นทุกฉาก รักษ์เป็นวัยรุ่นที่เป็นแบบอย่างของทุกคน ส่วนคุณชายก็เหมือนลูกคนรวยๆ ที่เป็นความหวังให้สานต่อธุรกิจ จึงโดนกดดันทุกอย่างรอบตัว เป็นเนื้อคู่ที่เหมาะสมกัน รึเปล่าหว่า รู้สึกอยากให้ลีโอเป็นพระรองที่ได้หัวใจรักษ์ จริงๆ นะ
-
...
-
...
-
น่าสงสารน้องรักษ์
-
สลับซับซ้อนจริงๆ
-
เจ็บแทนรักษ์เลย
-
อ่านแล้วตะเตือนไตตตตตตตตต รักษ์คงรู้สึกแย่สุดๆ เพราะสุดท้ายแล้วคุณชายก็ยังไม่พูดความจริงอยู่ดี
ประโยค “...ผมชอบคุณครับ แต่ถ้าคุณไม่ยอมเปิดใจให้ ผมก็ไม่อยากทำร้ายตัวเองอีกแล้ว...” ฟังแล้วหวังว่าคุณชายจะเปิดใจบ้างนะคะ :เฮ้อ:
-
ถึงจะซับซ้อนมากกกก แต่เขียนได้น่าติดตาม มีการผูกเรื่องไว้อย่างดีมากค่ะ
สนุกมากกกกกกก รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
สงสารรักษ์มากเลยอะ :hao5: :hao5: :z3: :z3:
-
เดือดรับปีใหม่
-
“...ผมชอบคุณครับ แต่ถ้าคุณไม่ยอมเปิดใจให้ ผมก็ไม่อยากทำร้ายตัวเองอีกแล้ว...”
ร้องไห้หนักมากกกกกกกกกกกก :z3: :z3: :z3: โอ้ยยย สงสารน้องงงงงงง ฮื่อออออออ ยังมีจุดที่เข้มข้นกว่านี้อีกเหรอคะ มาค่ะ เราสู้สุดใจ!! :m15:
-
ฮือๆ สงสารน้องรักษ์ :hao5:
-
นี่คือรีแอคชั่นของรักษ์ คุณชาย และเราค่ะ
รักษ์: :fire:
คุณชาย: :katai1:
เรา: :a5:
-
ดีแล้วน้องรักษ์...ที่ตรงนี้ไม่ใช่ของเรา!!
อยู่ไปก้อเป็นเพียงเบี้ย..เป็นแค่หมากตัวหนึ่งให้เขาหลอกใช้เปล่าๆ
คงถึงเวลาถอยออกมา แล้วตั้งหลักใหม่!!โฟกัสไปที่เรื่องเรียน ชีวิตต้องเดินต่อไป
-
คุณชายทำไมทำแบบนี้อ่า อย่าลืมมาแก้ตัวนะคะ หรือไม่มีไรจะแก้เพราะมันคือเรื่องจริง
สงสารน้องรักษ์ เธอบริสุทธิ์ใจทุกอย่าง แล้วข่าวพ่อแม่รักษ์คือจะเอามาทำไร อย่าทำร้ายน้องนะ
คนอ่านกางปีกปกป้องเต็มที่ น้องรักษ์สู้ๆ นะลูก
ขอบคุณค่ะ
-
เห็นใจรักษ์ ทั้งที่ทุ่มเทกำลังกายกำลังใจเต็มที่ กลับถูกทำเหมือนเป็นแค่หมากในกระดานของผู้ใหญ่
เหนื่อยเปล่าจริง ๆ กลับไปที่ของเราดีกว่า ปล่อยเขาเล่นกันไป
-
อึมครึม
หน่วง
ปากหนัก
-
สงสารรักษ์อ่ะ :hao5:
-
โอ้ยยยยย เดือดดดดดด สงสารน้องรักษ์แบบสุด แต่คุณชายจะมีเหตุผลอะไรที่ฟังขึ้นหรือเปล่าหนอ แต่ถ้าหลอกรักษ์จริงๆ โดยไม่มีความรู้สึกอะไรให้เลย มันก็น่าตบจริงๆแหละค่ะ 5555555 รอคอยตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อนะคะ
-
สงสารน้องรักษ์อ่ะ
คุณชายไมใจร้ายแบบนี้
-
ไม่พลาดอยู่แล้ว่ะ ตอนต่อไป กลัวแต่จะลืมเนื้อเรืองไปสะก่อนนะสิ 5555555
-
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจ
แต่ก็จะติดตามตลอดไป
-
เครียดมั้ยทุกคนนนน
เราเครียดมากกก งื้อออ คุณชายทำอะไรอยู่กันแน่
แฮปปี้นิวเยียร์นะค๊าา
-
บางทีอะไรที่ซับซ้อนมากไป ก็ต้องใช้ความพยายามมากขึ้นในการอ่าน
และก็ใช่ว่า คนส่วนมากจะมีความพยายามอ่านอะไรที่มันซับซ้อน มาก จนเกินคำว่าพอดี
เจ้สอง
-
2 คนพ่อลูกชอบปั่นหัวคนสินะ
สงสารรักษ์ ที่เป็นเพียงเหยื่อ
-
ตะโกนดังๆว่า ทีมรักษ์!!!! :katai4:
น้องรักษ์สารภาพรัก แต่อัดอั้นเกินทน ต่อให้คุณชายมีใจให้เหมือนกัน แต่มันคนละเรื่องกับการไม่ไว้ใจ การหลอกใช้ให้หัวหมุนแบบนี้ไม่ว่าจะใช้ข้ออ้างอะไร
ถึงจะชอบใช่ว่าจะยอมทุกอย่างนะคุณชาย เฮอะ
-
ไปเลยน้องรักษ์ คุณชายใจร้าย
-
สงสารน้องรักษ์ :katai1: :katai1: :katai1: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ฮือออออ รอตอนต่อไป///ร้องไห้หนักมาก
-
ไปเลยยย ไม่ต้องอยู่กับคุณชายแล้วว สงสารนาง อ่านแล้วน้ำตาเล็ดน้ำตาริน :hao5:
-
เอาใจช่วยน้องรักษ์ตอนนี้น้องสับสนมากจริงๆ เราเองก็เช่นกัน ฮาา
-
มันยังคงน่าสงสัย
ใครพูดจริง
ใครปิดบัง
แต่ที่แน่ ๆ คือคนเป็นหมากบนกระดานได้แต่เจ็บปวด
สวัสดีปีใหม่คุณ BitterSweet ขอให้กายและใจแข็งแรง มีความสุขทุก ๆ วันเลย
-
พูดออกไปก็ดีนะรักษ์
เค้าสนับสนุน
ให้เวลากับตัวองกับคุณชาย
เหนื่อยก็พัก
ให้คุณชายได้รู้บ้างว่าคนที่โดนหลอกมันเจ็บนะ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
:z6:
ก่อนออกจากห้องน่ะ
-
หนูรักษ์สู้ๆ
-
ทำไมเราเข้าไปอ่านแล้วไม่เห็นเจอประโยคสารภาพของน้องรักษ์เลย .... มันหลบไปอยู่ตรงไหน :katai1:
-
:katai1:
สุขสันต์วันปีใหม่นะค้าาา :L1:
-
ขอบคุณ :)
-
สงสารรักษ์มาก :hao5: :mew2:
-
ไม่รู้เรื่องค่ะ โกหกเรื่องอะไร ใครเป็นหนอน จับเรื่องไม่ได้ เพราะนานๆมาต่อที ลืมรายละเอียดไปหมด แต่ปรากฏว่า ทุกเกร็ดคนแต่งต้องการให้สำคัญ ไปซะหมด แล้วที่รักษ์เป็นบ้าเป็นหลัง คุณชายรู้เรื่องด้วยหรือ? เหมือนคิดไปเองข้างเดียวแล้วเอาทุกเรื่องมาวีน งงมาก
-
จะเป็นลมแทนรักษ์ ปัญหามากมายรุมเร้าจริงๆ คุณชายนี่ก็เหลือเกินนะ ทำไมกันทำไมไม่บอกรักษ์บ้าง พูดความจริงด้วยกันบ้าง
อย่างน้อยก็อยากให้มีความจริงสักนิดรักษ์จะได้ไม่รู้สึกแย่มากขนาดนี้ แค่นิดเดียวที่อยากให้มีอย่างน้อยมันก็คงจะเป็นตัวฉุดรั้งให้รักษ์กลับมารักและอยู่ข้างคุณชายอีกครั้งก็ได้นะ สู้ๆนะน้องรักษ์ :กอด1:
ตอนนี้เริ่มรู้สึกถึงความเข้มข้นแล้วค่ะ เริ่มอินโทรแล้ว รอนะค่ะอยากอ่านตอนที่พีคที่สุด ไม่รู้ว่าจะตะเตือนใจขนาดไหน :katai1:
-
ดีแล้วที่รักษ์ถอยออกมา ปล่อยให้พวกหมาป่าเค้าฟัดกันเอง :katai5: โป้งงงงงงง คุณชาย :m16:
-
สงสารน้องรักษ์ TT
-
รักษ์มานี่มา มาซบอกเราเถอะ ปล่อยคุณชายไ------ //โดนคุณชายฆ่า
-
เหนื่อยก็พักซะรักษ์
#สนุกครับ ชอบเรื่องนี้มากกก
-
หน่วงงง
สงสารน้องรักษ์ แต่ก็ยังเชื่อว่าคุณชายคงมีเหตุผลบางอย่าง รอตอนต่อไปค่า
-
ไม่เอาไม่ทะเลาะกันนนนน ฮื้อออ
-
อ่านประโยคสุดท้ายจบ น้ำตาจะไหล :hao5: สงสารรักษ์
-
สงสารรักษ์มากกกกกๆ ตอนต่อไปอย่านานเลยน้าาาาาาา
-
น้องรักษ์ น๊อตหลุดไปแล้วว
-
ทันยังมีปมมาอีกเรื่อยๆ
-
น้องรักษ์ของเค้าาาา :katai1:
-
สวัสดีปีใหม่ 2559 นะคะ ปมค่อยๆคลี่คลายมาทีละเรื่อง เอาใจช่วยน้องรักษ์ รู้สึกว่าคุณชายใจร้ายจัง
-
ต่อไปก็ให้คุณชายเป็นฝ่ายวิ่งวุ่นตามรักษ์บ้างค่ะ :angry2:
-
เจอบทนี้เข้าไป นอกจากจะลืมๆปมเรื่องตอนแรกๆแล้ว ยังเรื่องน้องรักษ์กับคุณชายอีก ช็อคเบาๆ แต่น้องรักษ์เนี่ย ตรงไปตรงมาดีนะคะ ชอบจังเลย รู้สึกยังไงก็บอก คิดแบบไหนก็พูด
ปล. ยังเชียร์ #เด็กกินลุง เหมือนเดิม :katai2-1:
-
งะ
-
น้องรักษ์ กอดแน่นๆ :กอด1:
-
โอ๊ยย น้ำตาจะไหล สงสารรักษ์
ชอบเรื่องนี้มาก ไอเดียโฆษณาแผนธุรกิจแน่นปึ้ก!
-
โถ่รักษ์ รักตัวเองมากๆนะ :hao5:
-
:angry2: :angry2: :angry2:
-
ดีแล้ว ที่เด็กดีแบบน้องรักษ์ พูดตรงๆ
-
:pig4:
-
น้องรักษ์ :hao5: :hao5:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
ลุ้นตลอด
เนื้อเรื่องชวนให้ตามต่อสุดๆ
สงสารน้องรักษ์จัง
รอนะค่ะ
-
:sad4: สงสารรักษ์อ่ะ. คุณชายเหมือนตัวโกงเลย :mew5:
-
สงสารรักษ์ T v T
ไปค่ะ เทุณชายยยยยยยยยยยย
-
แค่ต้องมารับรู้เรื่องราวมากมายภายในวันเดียวแต่น้องรักษ์ยังทรงตัวอยู่ไหวก็ถือว่าเก่งมากๆ แล้วนะคะ :กอด1:
-
กรี๊ดดดด อยากอ่านตอนต่อไปม้ากมาก กำลังมันส์สุดฤทธิ์
การเป็นหมากเป็นเบี้ย ถูกเค้าจับวางล่อให้ตัวม้าตัวขุนเดินเข้าแผน
สุดท้ายก็คงโดนกินฟรี...หายไปจากกระดาน ชั้นรู้สึกเจ็บปวดแทนน้องรักษ์เหลือเกิน
คุณชายคะ! รบกวนไม่ต้องซับซ้อนเล่นใหญ่ ลองพูดอะไรจริงๆหน่อยมั้ยคะมึง ชีวิตอาจจะง่ายขึ้น
ปล.หากต้องเริ่มกระดานใหม่ เกมส์ใหม่ หนูต้องเป็นตัวควีนเท่านั้นนะคะลูก #ทีมรักษ์
-
สงสารรักษ์อ่ะ น่าจะชกคุณชายไปเลย
ไม่น่าทำแค่สะบัดแขนออกอ่ะ
-
ทำไมคุณชายทำแบบนี้กับรักษ์ได้ลง ถอนตัวออกมาเถอะ ให้อีตาคุณชายได้สำนึกซะบ้าง มาหลอกใช้คนอื่นที่เขาหวังดีกับตัวได้ยังไง :z6:
-
เรื่องกำลังเจ้มจ้นเลย รอติดตามนะคะ หวังว่าคุณชายจะไม่ทำร้ายน้องรักษ์นะคะ :mew6:
-
น้องรักษ์ มาหาพี่มา
ชีวิตช่างน่าสงสารนัก
-
เข้าใจน้องรักษ์สุดๆ พยายามปิดหูปิดตาตัวเอง พยายามเชื่อจนถึงที่สุดแล้ว
แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา โดนหลอกซ้ำซาก จะทนอยู่เพื่อไร
อายุก็เยอะแล้วยังเล่นกับความรู้สึกคนอื่น แก่ตายไปอย่างโดดเดี่ยวเถอะค่ะ :z6:
-
คุณชายใจร้ายมาก
นี่ #ทีมรักษ์ นะบอกเลย
สงสารน้องรักษ์เหมือนถูกหลอกใช้
แต่ก็ยังคงงงอยู่ทำไมอ่านแล้วเหมือนคุณชายจะรู้จักรักษ์มาก่อน
แต่คือนี่รอฉากหวานๆอยู่ คิดว่าคงจะยากแล้วแหละ
งอนคุณชายแทนรักจริงๆ!!! อย่าทำเหมือนน้องเป๊นตัวแทนอีกเลย
ลาออกดีแล้วลูก
-
น้องรักษ์คะ คนใจร้ายแบบนั้นไม่ต้องไปรักหรอกค่ะ
มาซบอกพี่มา รักจริงไม่กลิ้งกลอก
-
เจ็บจี๊ดเลย คนเขียนเขียนเก่งมากครับ อ่านไปขนลุกไป จบมาเก็ตตื้งหรอครับ
-
คนใจร้าย......
:katai1:
-
:mc4: สวัสดีปีใหม่ 2559
ขอ อำนาจพระไตรรัตน์เป็นฉัตรแก้ว
ให้ แคล้วคลาดผ่องภัยให้สุขสม
มี ลาภยศปรากฎเกียรติคนชื่นชม
สุข รื่นรมย์ใหม่สมใจ เทอญฯ :3123:
ขอให้ไรท์มีนักอ่านติดตามเพิ่มขึ้นเยอะนะเจ้าคะ :katai2-1:
ส่วนดิชั้นก็กระดึ๊บ(แอบ)ติดตามไรท์ต่อไปค่ะ :katai5: :katai5:
รัก และคิดถึงคุณชายกับน้องรักษ์มากค่า
เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นทุกที ประหนึ่งดูหนังหักเหลี่ยมคม บุ๊นแหลกมากค่า
ตอนนี้ตัวละครปะทะอารมณ์ เล่นซะกดดันแทนน้องรักษ์มาก :katai1:
ทำไมคุณชายทำกับน้องรักษ์แบบนี้ ไม่รัก ไม่ไว้ใจ แล้วจะมาหลอกน้องรักษ์ของเค้าทำมายคะ
ศรีรับไม่ได้ #Team N'Rak ขอให้ยกมือขึ้น (*0*//
-
สงสารรักษ์
-
อยากรู้เหตุผลของคุณชาย
ว่าทำไมต้องปิดบังรักษ์
-
สงสารรักษ์ :sad4: :sad4: :sad4:
-
...
-
...
-
o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :L2:
-
ให้คุณชายวิ่งตามน้องรักษ์มั่งก็ดี
-
น้องรักษ์ตัดฉับความสัมพันธ์กับคุณชายแบบที่เดียวขาดเลยอ่ะ
แต่เราเข้าใจน้องนะ ถ้าเป็นใคร ใครก็ต้องเสียความรู้สึก
ยังไงอีคุณชายก็สู้ๆนะ :laugh:
-
คนที่เรารักและไว้ใจ แต่ไม่ไว้ใจเรา
เศร้าอ่ะ
ถึงแม้ว่าการทำแบบนั้นไปมีเหตุผลก็เถอะ
สงสารรักษ์จัง
-
“คุณรู้ชายมั้ยครับ...” เขาหยุดปลายเท้าบนบันไดขั้นที่เหนือกว่า
"คุณรู้ชายมั้ยครับ" น่าจะพิมพ์ผิดนะคะ น่าจะเป็น "คุณชายรู้มั้ยครับ"
-
สงสารน้องรักษ์ :hao5:
-
ดีมากรักษ์ ถอยออกมาหน่ะดีแล้ว
คนเขียนสู้ๆน้า
-
พลิกล้อคคค
-
ประโยคสุดท้ายของน้องรักษ์นี่มันคำบอกเลิกชัดๆเลยอ่ะ เจ็บปวด
-
:o12: :o12: :mew2:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L2:
-
คุณชายต้องง้อน้องรักษ์นะหลอกเขามาตั้งนาน
-
นั่นสินะ ความเชื่อใจคงไม่เหลือแล้ว เห็นด้วยกับน้องรักษ์สุดๆ
ทีนี้คุณชายจะทำไงล่ะเนี่ย
-
เหมือนจะเคยเดา(มั่ว)ไว้ว่าพี่พิมนี่แหละเป็นหนอน ถูกด้วยแฮะ5555
ตอนที่แล้วสมน้ำหน้าคุณชาย ตอนนี้ก็ยังสมอยู่แต่น้อยลง เป็นไงล่ะโดนน้องว่าเลย
ถึงเราจะหมั่นไส้คุณชายแต่เราก็อยากให้รักกับน้องรักษ์ไวๆนะ TT
-
อร๊ากกกกก ก ก ก เศร้าใจแทนอ่ะ :o12: :o12: :o12:
-
อีกสามตอนจบ ไอ้ความรู้สึกว่าคุณชายรักและห่วง มันยังไม่มีเลย
อย่าว่าแต่รักษ์จะถอย คนอ่านอย่างเรายังอยากหาพระเอกใหม่ให้น้อง
ถ้าความรู้สึกของคุณชายสื่อออกมาหรือแสดงออกมาจนเรา อินว่ารักน้องจริง จะกลับมาขึ้นป้ายพระเอกให้นะคะ
คุณเฮงดูเท่ห์กว่า น่าจะเอาไปส่งเสียงเลี้ยงดูน้อง(หลานยายแม้น) :hao3:
-
น้องร๊ากกกกก
อย่าทำแบบนี้สิ เสียใจ
อย่าเพิ่งตัดรอนคุณชายขนาดนี้เลยนะ
ฟังกันสักนิดดด
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ เค้าเชื่อว่าความตั้งใจมันมีล้นเหลือ
เค้ารักเรื่องนี้ค่ะ รักน้องรักษ์ รักคุณชาย รักคนแต่งด้วยย
สู้ๆ อย่าเครียดมากนะคะ
-
:a5: :a5: :ling1: :ling1:
-
อย่าได้เจอกันอีกเลยนะครับ เจ็บๆๆๆๆๆๆ
-
:ling1:
-
:serius2:
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
รู้สึกเหมือนรักษ์เลย เหมือนทุกอย่างมันพังทลาย พอคลี่คลายคดีได้แล้ว แบบมันแอบมีความรู้สึกว่า รักษ์หมดประโยชน์แล้วยังไงชอบกล เป็นเรา เราก็คงพูดกับคุณชายล่ะ ว่า อย่ามาเจอกันเลย เจ็บปวด!!
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
สงสารน้องรักษ์ :katai1: :katai1:
-
เห้อออออ
-
นั่นสินะ
ใครจะเชื่อคนที่โกหกมาตลอด
แถมคุณชายยังไม่ได้ทำให้มีความรู้สึกว่ารักรักษ์มากไปกว่าความห่วงใยแบบคนที่มีไมตรีจิตต่อกันตามปกติเลย
เจ็บนะ
-
โธ่ น้องรักษ์ คุณชายคะ รีบไปง้อน้องรักษ์เลยนะคะ
-
:L2: :L2:
-
รอๆๆ เห็นด้วยอย่างรุนแรง ถึงเวลาที่คุณชายควรเป็นฝ่ายวิ่งตามรักษ์บ้างแล้ว คึคึคึ
-
จบแล้วคุณชาย หมดสิทธิ์แล้ว :mew2:
-
เดาถูกด้วยยย ว่าเป็นพิม
แต่ก็เดาใจคุณชายไม่ถูกอยู่ดี
สุดที่รักษ์เหลือไม่เกิน 3 ตอน
ยังดูไม่ออกเลยว่าคุณชายเธอชอบรักษ์บ้างหรือยัง
-
คดีพลิก ตอนหน้าอยากอ่าน พารท์คุณชายบ้าง
คุณชายกับคุณเฮงเจ้าแผนการทั้งคู่
-
น้องรักษ์ใจเย็นๆน่ะลูกกกกกกกก :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
น้องรักษ์ หนูไม่ควรโกรธคุณชายนะลูก
หนูต้องเข้าใจนะว่าคุณชายเขาต้องทำแบบนี้เพราธต้อง ต่อกร
กับพ่อที่เป็นเหมือนเจ้าป่าทางธุรกิจ คอยบีบคอยบังคับ คอยดูถูกแบบนั้น
ถ้าคุณชายไม่ยืนหยัดได้ด้วยตนเอง ตัวตนของคุณชาย คงถูกธุรกิจของพ่อกลืนกินแน่ๆ
ให้อภัย และยืนเคียงข้างคุณชายได้ใหม ป้าขอร้อง :hao5:
-
ประโยคสุดท้ายนี่เจ็บจี๊ดจริงๆ :hao5:
ตามคืนดีเร็วๆนะ คุณชาย เดี๋ยวสายไปแล้วจะหาว่าศรีไม่เตือน :hao7:
-
ลุ้นอะ
-
ขอบคุณ :)
-
สนุกมากๆค่า ชอบเรื่องนี้มาก ได้ความรู้ด้วย
-
มันช่างลึกล้ำมากค่ะ 5555
ไม่คิดว่าคุณเฮงจะเป็นผู้ช่วยพระเอกนะเนี่ย :hao3:
เรื่องนี้รักษ์น่าสงสารนะคะ เหมือนถูกหลอกใช้เลยอ่า คุณชายรีบมาง้อเร็วๆนะคะ
-
เจ้มจ้นเลย เอ้ย เข้มข้นเลย
รอตอนต่อไปค่าาา
-
ข้อมูลเป็นเหตุเป็นผลกันดีค่ะ เอาใจช่วยนักเขียนนนะคะ
-
ถึงแม้เรื่องจะคลี่คลายแล้วแต่ความเชื่อใจที่ถูกทำลายไปมันก็เรียกกลับคืนมาไม่ได้อยู่ดี
เห็นช่วงทอล์กคุณบัวแล้วก็พอจะเข้าใจค่ะคือทันพลิกจริงๆจากตอนแรกเหมือนนิยายออฟฟิศทั่วไปกลายเป็นสืบสวนซะงั้นพล็อตที่มีถึงไม่แน่นเป๊ะแต่เราก็ว่ายังโอเคนะคะ จริงๆมันอาจมีเนื้อเรื่องไม่ต่อบ้างนั่นแหละแต่เราลืมไปแล้วว่าเรื่องไหนบ้าง ถ้าคุณพลอยจะอัพแก้พล็อตแล้วลงใหม่เราก็ยินดีอ่านใหม่นะคะหรือถ้ารวมเล่มยิ่งดีค่ะ เก็บตังค์รอเลย
-
คุณชายจะทำยังไงเนี่ยยย
แต่พลิกโพลมาเป็นพี่พิมนี่โอ้โหเลย ลึกซึ้ง!
-
หลังจากตอนนี้ขอความเป็นเลิฟคอมดี้ได้มั้ยคะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
นักเขียนเขียนน้องรักษ์ออกมาได้ประทับใจเรามากเลยค่ะ ตอนนี้สงสารน้องรักษ์เป็นพิเศษ ถึงเวลาที่คุณชายต้องวิ่งตามแล้ว
-
น้องรักษ์ !!!!!! อย่าเพิ่งไป ฟังพี่ชายก่อน!!!! หวังว่าคุณชายจะพิสูจน์ตัวเองให้น้องรักษ์เห็นถึงความจริงใจได้ในเร็ววันนะค้ะ บางทีก็แอบเชียร์ให้น้องรักษ์ใจแข็งไว้มาก ๆ อยากเห็นบทคุณชายง้อเยอะ ๆ o18
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
เราชอบคร้า
-
ตอนแรกคิดว่ารักษ์จะยอมอ่อนข้อให้กับชาย....แอบนอยด์เบาๆ พอมาเจอประโยคหลังนี่...เด็ดมากค่ะลูก 555555
-
ประโยคสุดท้ายจี๊ดมาก ปล่อยน้องรักษ์ไปค่ะคุณชาย ถ้าไม่รักไม่ชอบไปห่างๆ
แต่ถ้ารักชอบก็ขอให้ง้อยากๆ #ทีมน้องรักษ์
ขอบคุณค่ะ
-
ปมจะหลุดก็ง่ายแบบนี้เลย แต่คำพูดรักษ์เจ็บมากบอกเลย เป็นไรล่ะคุณชายยย
-
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนนิยายดีๆออกมาให้อ่านเช่นกันค่ะ
เห็นบอกว่าอีกไม่กี่ตอนจะจบแล้ว ขอฉากหวานๆชื่นใจของคุณชายบ้างนะคะ เจอมาม่าตอนนี้ไปรู้สึกขาดน้ำตาลเบาๆค่ะ 5555
-
รู้สึกยังไงบ้างคะคุณชาย ที่โดนปฏิเสธแบบนี้ ไม่รู้สึกเห็นใจคุณชายเลยสักนิด สงสารน้องรักษ์ ให้คุณชายได้ตามน้องบ้างนะคะ เป็นนางเอกต้องเล่นตัวบ้าง
-
น้องรักษ์สะบัดบ๊อบใส่
ได้เวลาชัดเจนแล้วนะคุณชายขา
-
:pig4: เฮ้อ รอนะคะ
-
:o12: :hao5: :ling1:
-
สมแล้วค่ะคุณชาย เพราะเลือกที่จะปิดบังและโกหก ก็ต้องยอมรับผลของมันด้วยค่ะ
-
:3123:ยังไงเราจะรอซื้อ
หนังสือนะคะ
-
เจ็บแต่จบ หรือเจ็บแต่ไปต่อ....เลือก!!!
-
เอาตามตรงนะ
ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งงง
ลักษณ์ไปเจอเหตุการณ์ต่างๆ ตามที่เขียนมาในตอนนี้เมื้อไหร่ หรือเจ้อ่านพลาดไป
แต่ก็เอาเถอะ ถ้าคิดว่าแก้ไขได้ ก็เขียนใหม่ เมื่อเขียนเสร็จก็อย่าลืมเอามาลงให้อ่านอีกรอบนะ
-
นายช่างมีจิตใจที่แข็งแกร่งมาก
-
เรื่องบางเรื่องถ้าเข้าใจยาก ก็ถอยหลังออกมาข้างนอกก่อนน่ะรักษ์
-
...
-
...
-
ทำไมจะจบแล้ววว ไวจังงงง :o12: :o12:
-
จริงๆแล้วคุณชายนี่เกือบจะเป็นพ่อรักษ์ได้แล้วนะ คิดไปคิดมา555
-
รักษ์โตขึ้นมากกก จากครั้งแรก แต่จะให้เชื่อใจคุณชายอีกครั้งก็ยากแฮะ เหมือนโดนตบหัวแล้วลูบหลังยังไงชอบกล เข้าใจว่ามันคือแผนการ แต่ จะให้มาให้อภัยง่ายๆก็ไม่ใช่อ่ะ ยังไงก็เคืองคุณชายมากนะเนี่ย
-
ประโยคสุดท้ายนั่นอย่างกะขอแต่งงาน ขอแต่งงาน!!
-
ใจหายยยยยยยย จะจบแล้ววว :serius2:
สู้ๆนะคะ :L2:
-
คุณชายคะ คำนี้เขามีไว้พูดตอนไหนรู้มั้ยคะ
ในเมื่อพูดออกมาแล้ว ยกขันหมากได้เลยค่ะ แฟนเกิร์ลจะช่วยรำวงในขบวน #ผิด
-
เอาใจช่วยคุณชายยย :hao7:
-
:hao3: จะสำเร็จมั๊ยเนี่ย รักษ์จะใจอ่อนมั๊ย
-
น้องรักษ์ใจอ่อนแล้วอะ
-
อ๊ายยยย//
ทำไงดีค้างอ่ะ เดี๋ยวได้นอนคิดทั้งคืนแน่ ว่าคุณชายจะง้อน้องรักษ์ยังไง555
โธ่ ><
เฝ้ารอสองตอนสุดท้ายอย่างใจจดใจจ่อ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอให้คุยกันเข้าใจด้วยเถอะ
-
ฟังเหตุผลกันบ้างก็ได้
-
เฮ้อแอบเอาใจช่วยคุณชายนะ
แต่ยังไงเราก็ #น้องรักษ์ นะคะ :pig4:
-
:hao5: :mew2:
-
ไม่อยากให้จบเลย :hao5:
-
อย่าเพิ้งจบเลยยยยย
คุณชายยังไม่ได้สวีทกับรักษ์สักตอนเลยอ่าา
มัวแต่สืบคดี? จนลืมเรื่องสวีทๆหวานๆไป
อย่าเพิ่งจบเลยน่าาาา
ทถกอย่างกำลังจะดีแล้วอ่าาา
ขอหวานๆหวีทๆหน่อยยยย
-
จะจบแล้วเหรอค้าาาาาาาาา อยากจะเห็นจริงๆว่าผู้ชายนิ่งๆอย่างคุณชายจะง้อรักษ์ให้ใจอ่อนยังไงบ้าง
-
ไม่อยากให้จบ เพิ่มความหวานไปอีกได้มั้ย :serius2:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
ชอบบรรยากาศตอนนี้มาก ๆ
การเติบโตมันเจ็บปวดนะ มันไม่ได้ง่าย
แต่เพราะมันยากนี่แหละ เราถึงเติบโตได้อย่างแข็งแรง
-
โอยยยยยยยยยยยยย ไม่อยากเชื่อ คุณชายกับรักษ์จะจบแล้วอ่าาาาาาา เป็นนิยายอีกเรื่องเลยค่ะ ที่ทำให้อ่านไปยิ้มไป อ่านไปร้องไห้ไป ความรู้สึกที่ได้ สมกับเป็นพี่พลอยเลย ขมอยู่ไม่กี่ตอน ก็หน่วงจนจุก พอรักกัน ก็ยิ้มจนแก้มปริ จะติดตามไปเรื่อยๆเลยค่ะ
-
จบแล้วเหรอ ฮือๆๆ :hao5:
-
โอโห คำโน้มน้าวของคุณชายนี่มันแน่นอนจริงๆสิ :katai2-1:
-
อยากรู้คนนิ่งๆอย่างคุณชายจะมีลีลาง้ออย่างไร
-
:z2:เค้าเรียกแพ้ทาง
-
:pig4:
-
อือฮือ ขอแต่งงานเลยหรือเปล่า
-
งื้ออออไม่อยากให้จบเล้ยยย
-
จะตามจนจบน้า
-
เราชอบการเปรียบเทียบของช่างซ่อมกับนักบำบัดจัง
-
จะจบแล้วเหรอ
กำลังสนุกเลย
ชอบเรื่องนี้จัง
แบบว่าได้ความรู้เรื่องโฆษณาเยอะเลยค่ะ
-
ดูสิว่าคุณชายจะโน้มน้าวให้น้องเชื่อได้ยังไง
-
คุณชายจะทำยังไงต่อไปปปปป
โอยยย อยากกินซุปเปอร์อีกแล้วง่ะ 5555555555
-
จะร้องไห้ล่ะค่ะ :hao5: ว่าแต่... รักษ์นี่อุตส่าห์ตั้งใจกินบะหมี่ถ้วยตอนกลางวันเพราะต้องการประหยัดตังแต่ตอนเย็นดั๊นมากินต้มซุปเปอร์เนี่ยนะ โอะโห คนเรานี่ต้องพยายามข่มใจและเติบโตขึ้นทุกวินาทีจริงๆ (ถึงรักษ์จะข่มใจไม่ให้กินของแพงไม่ได้ก็เถอะ 555)
-
ยอมคุณชายตลอดเลย แต่เป็นใครๆก็ยอมเนอะ เล่นพูดมาซะขนาดนั้น อยากเห็นฉากคุณชายง้อรักษ์ อยากเห็นฉากมุ้งมิ้ง :hao3:
-
รู้สึกลึกซึ้งกับนิยาย เขียนดีมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ รู้สึกรักตัวละครคือรักน้องรักษ์นี่แหละ
เอาใจช่วยเธอ อยากให้เจอสิ่งดีๆ แต่น้องรักษ์เป็นคนดีก็ต้องได้รับสิ่งดีๆ แน่นอน
เบื่อหน้าคุณชายไงไม่รุ ขอโทษนะคะ พอดีเลือกทีมแล้ว ก็รอเรื่องราวของคุณชายแล้วกันค่ะ
จะใจอ่อนกับคุณชายไหม เขาง้อน้องรักษ์ไหม ไม่ได้ง้อเธอ 5555
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
สัญญาแล้วต้องทำให้ได้นะคุณชาย
-
ไม่อยากให้จบบบบบ จะเอาอีกๆๆๆ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ตะเตือนไต สงสารน้องรักษ์ แต่ตอนนี้ดูเหมือนทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นอย่างช้าๆ ทั้งยายแม้นต้มซุปเปอร์ ลุงวิทย์คนขับแท็กซี่ และน้องรักษ์เองด้วย ใจเย็นๆค่อยๆคิด ค่อยๆตัดสินใจ ลองดูซิว่าบอสของเราจะโน้มน้ามรักษ์ได้มากจนยอมใจอ่อนไหม :กอด1:
-
รอ!!!
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
แอบสงสารคุณชายเบาๆ :z3: พยายามง้อเข้านะคะ
-
เดี๋ยวๆ รักษ์ เล่นตัวอีกสักนิดนะคะ ถึงแม้ว่าจะแพ้ทางคุณชายก็แถไปให้สุดอีกสักพักเนอะ 555555 #คุณชายกรอกตามองบนกับความคิดไร้สาระ
-
ยังไงๆ จะไปจิงๆหรา
-
:hao3:
-
อืมมมม ประโยคสั้น แต่ได้ใจความค่ะ
-
:ling1:
ใใจอ่อนไปพร้อมกับรักษ์
-
จะจบแล้วเหรอ จะจบแล้วเหรอ ยังไม่อยากให้จบเลย ยังไม่อ่านฉากหวานหวานเลย
-
ขอบคุณ :)
-
รักษ์ใจอ่อนซะแล้ว :ling1:
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มากกก ไม่อยากให้จบเบย
-
รักษ์อย่าเขวง่ายสิ
รักษ์ต้องใจแข็งเข้าไว้นะ
-
ประโยคโน้มน้าวของคุณชาย เป็นรักษ์นี่ละลายเลยนะ
-
อย่าด่วนเชื่อลมปากนักโฆษณา จำไว้!
แต่ในบางกรณี ...เวลาอาจเป็นเครื่องพิสูจน์
ฉะนั้น รบกวนเขียนต่ออีกหลายๆสิบตอนเลยจะได้ไหมคะ ชอบอ่ะ ^^"
-
เข้าทางคุณชายเลยไหมล่ะ น้องรักษ์เปิดโอกาสครั้งใหญ่ให้ถึงขนาดนี้ แพ้ใจคุณชายอย่างราบคาบ อีกครั้งและอีกครั้ง.
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
บางทีการให้อภัยก็เป็นการดีนะน้องรักษ์ แต่ต้องดูความจริงใจของคุณชายด้วย
-
จะจบแล้วยังไม่ฉากสวีตของคุณชายกับน้องรักษ์เท่าเลย ว้าาา
-
จะรอดูนะอิตาคุณชาย อิอิ
-
ไม่อยากให้จบเลย กำลังสนุกเลย
-
เอ้า น้องรักษ์สู้ๆน่ะครับ ลองฟังดูก่อนเนาะ
-
...
-
ตอนหน้าจะเป็นตอนสุดท้ายแล้วหรอ
แอบใจหายนะเนี่ย
ว่าแต่น้องรักษ์ใให้อภัยคุณชายแล้วใช่มะ
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
น่าสงสารคุณชายเนอะ คงรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา :เฮ้อ: เอาใจช่วยทั้งคู่นะคะ
ตอนหน้าจบแล้วเหรอเนี่ย :เฮ้อ: ม่ายยยยยยยย
-
จบแล้วเหรอ ฮือๆๆ :hao5:
ชอบอ่านไอเดียโฆษณาในเรื่อง ><
-
ขัยข้อสงสัยกันไปแล้วทีนี้ก็เหลือแต่ความรู้สึกนะหว่างกันละนะว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป
-
ฮืออ สงสารคุณชาย อีกตอนเดียวเอง
-
คลี้คลายแล้ว
สงสารคุณชายจับใจ
รักษ์อยู่ข้างๆคุณชายนะ
ตอนหน้าสุดท้ายแล้วเรอะ ใจหายย
-
ตอนหน้าก็จบแล้ว
แต่คนอ่านยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ
-
:hao3:
-
ตอนนี้ทำให้เข้าใจคุณชายมากขึ้น
อันที่จริงปัญหาถ้าเป็นคนภายนอกมองคงไม่คิดว่าหนักหนาอะไร
แต่สำหรับคุณชายที่โทษตัวเองเสมอมาคงไม่อยากจะไปแตะต้องหรือหยิบขึ้นมาเป็นประเด็น
ขอบคุณสำหรับตอนนี้นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า
-
ตอนแรกว่ารักษ์จะไม่ยอมอ่อนข้อให้นะ แหม่ะ กลายเป็นว่ารุกเข้าปลอบใจชายเองเลย :katai3:
-
:hao5: :hao5:
-
รีบจบจัง เอาอีกๆ
-
จะจบแล้วเหรอ :hao5:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
อ่านอนนึ้แล้วน้ำตาซึมเลย :mew6:
-
คุณชาย~
-
จะจบแล้ว
-
:hao5: :katai2-1: :katai2-1:
-
จะจบแล้วเหรอคะคุณพลอยใจหายเบาๆไม่อยากให้จบเลยคุณชายยังไม่จีบรักษ์แบบจริงจังเลยนะคะ ฮา
-
ที่ต้องเคลียร์คนสุดท้ายคือคุณพ่อเจ้าของ. ATM สินะ
-
:pig4: :pig4:
-
แอบสงสารคุณชายตอนได้อ่านไดอารี่ของว่านจัง พี่แกคงสะเทือนใจมาก :hao5:
-
เข้าใจเหตุและผลแล้วค่ะ
-
น่าสงสารคุณชายจัง
แต่อดีตคือครูนะค่ะ เมื่อเคยพลาดก็ถือเป็นบทเรียน
สู้ ๆ ค่ะคุณชาย ^^
-
มีกันและกันอยู่อย่างนี้แหละดีแล้ว
-
อ่านไปอ่านมา คิดว่าตัวเองเป็นโคนันไปพร้อมๆกับรักษ์ แล้วคุณชาย คือ ชายชุดดำ สุดท้าย ก็แค่ชายปากหนักที่โลเทคเท่านั้นเอง ชอบมาดนิ่งๆของคุณชายที่สุดอ่ะ
-
จะจบแล้วอ่ะ เสียดายจังเหลืออีกตอนตอนสุดท้ายแล้ว
-
ความทุกข์ในใจของคุณชายก็มีไ่ม่น้อยไปกว่ารักษ์
ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับรักษ์แล้วล่ะว่าจะเยียวยากันอย่างไรต่อไป
-
อ่านไปงงไป แต่ก็ยังอ่านอยุ่เดียว
ก็ตามกันมาแต่ต้น ก็ตามกันไปให้สุดทางละกัน
^^
-
:pig4: :pig4: :3123:
-
ขอบคุณ :)
-
ตอนสุดท้ายหรอแอบใจหายอ้ะ T v T
สู้ๆทั้งรักษ์ทั้งคุณชายนะ
-
ติดตามค่ะ สนุกมากๆค่ะ น้องรักษ์ใจอ่อนแล้วและตอนนี้เฉลยทุกๆอย่าง ตอนหน้าก็จะจบ โห ยังรู้สึกไม่อยากให้จบ สนุกจนอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
-
สรุปว่า ตัวร้าย ตัวเลว ตัวป่วน ตัวทำวุ่นวาย รับไปเต็มๆคนเดียว คืออิคุณพ่อของคุณชายสินะ
แต่เห็นป่วยเข้ารพ.ด้วยใช่มั้ย ชะรอยคงจะกลับเนื้อกลับตัวกลับใจได้ในตอนจบพอดี เอวัง
ถึงตอนนี้ ยังนึกภาพไม่ค่อยออกว่า คุณชายกับรักษ์เวลาคบกันแล้ว จะออกเบอร์ไหน?
...ก็คุณชายเธอดูแข๊งแข็ง คู่นี้คงจะแบบขรึมๆจริงจังๆหน่อยป่ะ เดาๆเอา
-
:L2: :L2:
-
จะจบแล้วววว
ขอหวานๆเป็นสเปสามตอนนะ55555555
-
ก็ช่วยกันรักษาเยียวยากันไป คืนดีกันได้ก็ดีแล้ว
-
อยากให้คุณชายพูดความรู้สึกที่มีต่อรักษ์หรือไม่ก็อยากให้มีฉากหวานๆบ้าง
เพราะเท่าที่อ่านมานี่หาฉากหวานจริงๆได้ยากมาก มีแต่แนวสืบสวน5555
ไม่อยากให้รักษ์เป็นแค่น้องชายแบบที่คุณชายรักว่าน
-
กว่าเรื่องจะจบ สงสารรักษ์อ่าาา
-
...
-
คุยกันส่งท้าย
สุดที่รักษ์ ลงให้อ่านมาถึงตอนนี้ที่เป็นการคลี่คลายปมเรื่องหนอนบ่อนไส้ แต่ยังมีตอนพิเศษบอกเล่ารายละเอียดปมต่าง ๆ ที่อาจยังไม่ค่อยชัดเจนในเรื่อง ซึ่งเราจะขออนุญาตเก็บไว้ในรวมเล่มนะคะ ตอนพิเศษมีอะไรบ้าง
1. เรื่องราวของคุณเฮง ผู้ปิดทองหลังพระ จะบอกเล่าปมอดีตว่าทำไมถึงจับพลัดจับพลูมาช่วยคุณชาย รวมทั้งความรักของคุณเฮงกับทัตด้วย
2. รักษ์กับคุณชายจะมาคิดโฆษณาสนุก ๆ อีกหนึ่งตัว ซึ่งก็คือแคมเปญครีมบำรุงผิวค่ะ แล้วคุณชายยังต้องไปต่อสู้เคลียร์ปัญหากับคุณพ่อ รับรองว่าดุเด็ดเผ็ดมัน ...ที่สำคัญ! เซอร์วิสฉากหวานที่รอคอยระหว่างคุณชายกับรักษ์แบบจัดเต็ม!
3. ใครคิดถึงปลื้ม มีเรื่องความรักของน้องนิดหน่อยด้วยนะ ส่วนหนุ่มปริศนาเป็นใครต้องติดตาม
4. ว่าน ตัวละครผู้เป็นจุดเริ่มต้นความวุ่นวาย จะมีกล่าวถึงทำให้ปริศนาบางส่วนกระจ่างชัดขึ้นค่ะ
‘จุดจบของเรื่องบางอย่างก็เป็นจุดเริ่มต้นในการสร้างความสัมพันธ์’
หลายคนอาจเห็นว่า รักษ์กับคุณชายมีฉากมุ้งมิ้งน้อยเกินไป เน้นเรื่องสืบสวนเสียเยอะ อันนี้ทางเราต้องขออภัยจริง ๆ ค่ะ เพราะตอนเขียนเส้นเรื่อง ปมต่าง ๆ ก็ผูกโยงกันจนหาช่องให้แทรกโมเมนต์หวาน ๆ ไม่ได้เลย
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น แรงบันดาลใจตั้งต้นของ "สุดที่รักษ์" ก็เกิดมาจากความคิดที่ว่าเราอยากเขียนนิยายวายที่ไม่ได้เน้นเนื้อหารัก ๆ ใคร่ ๆ อย่างเดียวอยู่แล้ว
ด้วยความที่เราเป็นคนชอบอ่านนิยายแนวสืบสวนสอบสวน โดยเฉพาะนิยายสไตล์ไลท์โนเวลของฝั่งญี่ปุ่นจะชอบมาก แต่กระนั้นความสามารถเราดันไม่ถึงเซอร์อาเธอร์ โคนันดอลย์ จะคิดทริกหลอกคนอ่านเป็นเจ้าหนูโคนันก็ทำไม่ได้
ลงท้ายก็เลยพยายามหาอะไรง่าย ๆ แต่ยังยึดหลักว่าอยากจะเขียนนิยายที่ดำเนินเรื่องสนุกตื่นเต้น และเซอร์ไพรซ์คนอ่านแบบที่คาดไม่ถึง เราเลยนึกถึงเรื่อง "โฆษณา" ขึ้นมา
โฆษณาเป็นแหล่งรวมไอเดียขนาดใหญ่ เราซึ่งเป็นคนชอบดูโฆษณาจากหลาย ๆ ประเภท รวมทั้งในงานรางวัลคานส์ ก็มักจะเห็นโฆษณาแจ่ม ๆ แบบที่ดูแล้วอยากชมคนทำว่า "เฮ้ย! คิดได้ยังไง" โฆษณาบางตัวเริ่มต้นจากแนวคิดง่าย ๆ แต่สามารถพลิกแพลงได้หลากหลายไม่จำกัด โดยไม่จำเป็นต้องอาศัยความรู้ในตัวสินค้าลงลึก แล้วยังสร้างความเซอร์ไพรซ์ เราจึงบังเกิดพล็อตขึ้นมาว่า "งั้นทำไมไม่ลองเขียนเรื่องเกี่ยวกับโฆษณาดูล่ะ?"
ยอมรับตรง ๆ ว่าเราแทบไม่มีอะไรติดหัวในเรื่องกระบวนการทำโฆษณาเลย แต่ก็อาศัยศึกษาค้นคว้าข้อมูล (ทุกวันนี้ก็ยังไม่แน่ใจว่าตัวเองเขียนถูกรึเปล่า ถ้าเจอตรงไหนหลุด ๆ บอกได้นะคะ) เราจึงพยายามใส่รายละเอียดปลีกย่อยลงไป เพื่ออธิบายให้คนอ่านเข้าใจ บางครั้งมันก็เลยดูเหมือนเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับ "งาน" ล้วน ๆ แทบไม่ได้แตะลงไปในเรื่องความรักเลย จึงทำให้เรื่องนี้เบาหวานไปสักหน่อยบ้าง
ความสัมพันธ์ของ ‘รักษ์’ กับ ‘คุณชาย’ ก็เป็นไปตามคอนเซปต์ที่อยากให้เป็นเรื่องของตัวละครสองตัวที่มีบาดแผลในใจ และต่างฝ่ายต่างช่วยเยียวยากันและกัน
ที่สุดแล้วก็ต้องขอบพระคุณคนอ่านทุกท่านที่คอยติดตามมาตลอด อาจมีบางช่วงที่เราหายไปนานบ้าง แต่ทุกคนก็ยังให้กำลังใจไม่ทิ้งกัน แล้วยังช่วยคอมเมนต์จุดบกพร่องต่าง ๆ ให้ได้แก้ไข ...ดีใจมากจริง ๆ ค่ะ
สุดที่รักษ์ สำหรับเราเป็นนิยายที่ท้าทายตัวเองมาก ทั้งเรื่องความสัมพันธ์ของตัวละคร ทั้งข้อมูลเนื้อหาโฆษณา แต่เราก็พยายามสุดความสามารถเพื่อให้ออกมาดี อย่างที่เคยพูดไว้ว่า...
...เราไม่หวังให้นิยายเรื่องนี้เป็น ‘สุดที่รัก’ ของทุกคน แต่หวังว่าทุกคนจะสนุกกับการอ่าน ‘สุดที่รักษ์’
ขอบคุณอีกครั้งที่ร่วมเดินทางมาด้วยกันค่ะ
รัก
:กอด1:
BitterSweet
-
จบแล้วเหรอ ฮือๆๆๆ :hao5:
ร้องไห้ก่อนอ่าน 5555
-
จ้า ยังไงก็อยากเห็นกุ๊กกิ๊กกันบ้าง ง่ะิ5555
แต่คุณชายก็หายปากแข็งแล้วนะ รุกตลอดเลน
-
:กอด1:
ขอบคุณครับ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จบแล้วหรอ อยากเห็นสองคนกุ๊กกิ๊กหวานแหววกันบ้างอ่า
-
เป็นตอนจบที่ไม่หวานไม่โรแมนติก
แต่อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นเบาๆ
ขอบคุณมากค่ะ :pig4: :pig4:
-
เอิ่ม เหมือนปมมันยังคลายไม่สุดยังไงไม่รู้ ถ้าอยากอ่านตอนจบจริงๆ ก้ต้องซื้อรวมเล่มสินะ
-
จบ...และรอจุดเริ่มต้นพิเศษ..
-
อุหวา... ว่าแล้วเชียว มันต้องจบแบบไม่จบ 55555
สุดที่รักษ์ เป็นนิยายที่อ่านแล้วลุ้นมากค่ะ ลุ้นทุกตอนเลย เรารอรวมเล่มแน่นอนค่ะ เพราะระหว่างที่เราอ่านๆไปเนี่ยจะมีแบบ เอ คนนั้นใครนะ ออกฉากไหน ฟฟฟฟ นิยายสืบสวนรออัพรายวันนี่มันค้างสุดๆ เราน่าจะรออ่านรวดเดียวสามตอนอะไรแบบนี้นะวันหลัง 555 อยากอ่านฉากหวานคุณชายกับรักษ์ในรวมเล่มแล่วว แง้ จะว่าไปตั้งแต่เริ่มเรื่องเราก็ชอบแล้วนะคะ รวมๆแล้วเนี่ยจะเป็นเรื่องของคนใหญ่คนโตในบริษัท(สมมุติว่าคุณชายใหญ่ก็แล้วกันนะ ฟฟฟ) กับพนักงานใหม่(ซึ่งรักษ์เป็นแค่พนักงานฝึกหัดเอง โอะโฮ้) มันคล้ายๆกับจะเป็นภาคต่อของ กุ้งก้ามกาม ในเรื่องสั้นหลากรส (สร้างความตื่นเต้นให้เราเป็นอย่างมากค่ะ555) (ถึงมันจะไม่ใช่ภาคต่อโดยตรงก็เถอะนะ 55555) รอเบยยย พี่พลอยอย่าลืมอัพเพจบ่อยๆนะค้าว่ารวมเล่มออกเมื่อไหร่ รักที่สุดดดด จุ๊บบ o18
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ค่า
รออุดหนุนเล่มนะคะ ไม่พลาดแน่นอน
-
ขอบคุณเช่นกันค่ะที่แต่งนิยายดีไมาให้เราได้อ่านกัน
อ่านไปอ่านมาก็รู้สึกหลงรักโดยไม่รู้ตัวเลย
จากที่ไม่เคยสนใจโฆษณา พออ่านเรื่องนี้
ก็เริ่มที่จะสังเกต เริ่มดูมากขึ้น คุณเก่งมากเลยนะคะ
รอติดตามตอนพิเศษนะคะ
-
ขอบคุณมาก ๆ :กอด1:
เราชอบเรื่องนี้มาก ๆ
มันให้ความรู้สึกว่า ตัวละครและเรื่องราวนี้อาจจะมีอยู่จริงในสังคม
เรื่องรักธรรมดาที่ไม่หวือหวา การทำงานที่มีทั้งอุปสรรคภายใน (ตัวเอง/บริษัท) และภายนอก
อ่านสนุก ภาษาดี
คำผิดเล็กน้อย
ทึกทน > ถึกทน
ซุปเปอร์ > ซูเปอร์ คำนี้ย่อมาจาก ซูเปอร์มาร์เก็ต
สุ่มเสียง> สุ้มเสียง
หน่อนบ่อนไส้> หนอน
รหัสพาสเวิรด์ > รหัสพาสเวิร์ด
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
ถึงในเรื่องจะไม่ค่อยมีฉากหวานๆเหมือนนิยายรักทั่วไป แถมมีปมมากมาย(แอบงงๆบ้างนิดนึง555)
แต่เราก็รู้สึกสนุกทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องราวในแต่ละตอนของ'สุดที่รักษ์'ค่ะ
จะเฝ้ารอทั้งรวมเล่มและผลงานชิ้นต่อไปนะคะ :กอด1:
-
รอรวมเล่มนะคะคุณพลอย เรื่องนี้เป็นนิยายวายแนวสืบสวนที่ชวนติดตามมากจริงๆคืออ่านไปก็คิดไปว่ามันยังไงกันแน่แต่ด้วยความที่ไม่เก่งเรื่องนี้เลยมักตามไม่ค่อยทันปมต่างๆออกบ่อยเลย ถ้าได้เล่มมาคงต้องตั้งใจอ่านอีกรอบค่ะ ฮ่าๆ
-
รักนะคะ :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแบบ งงๆ เพราะตามสืบไม่ทัน
คุณชายเริ่มพูดปากตรงกับใจกับรักษ์แล้ว ดีมากๆๆๆๆ รออ่านฉากหวานๆในเล่มค่าา
-
กอดดดดดดดดดดด
ยังไงก้อ ...รักษ์ :กอด1:เรื่องนี้
ไม่แพ้ พี่อาทิตย์ ก้องภพ นะ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
จบเกร๋ ชอบบบบบ
-
อ่าน talk แล้วใจหายแบบแปลกๆ
งื้ออออ
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
o13o13 o13
-
จบซะล้า
-
อ่านตอนนี้จบ อยากอ่านที่อยู่ในเล่มเร็วๆเลยค่ะ :o8: ปูทางไว้น่าสนุกเชียว
-
จบแล้วววววววววววววววววววววววววว
อยากอ่านหวานๆแต่แบบนี้ก็สนุกดี อิอิ
คุณเฮงกับทัตนี่งงไปแปปนึงเลย 5555555
-
ชอบมากๆเลยค่าา ยังไม่อยากให้จบเลยอะ T^T
รอรวมเล่มน้าาาาาาา
-
ถึงเราจะไม่เคยเม้นเลย (เพราะเพิ่งมาอ่านตอนหลังๆ )
แต่เราสัญญาว่าจะซื้อเรื่องนี้ค่ะ
แล้วเรื่องนี้ของคุณคนเขียน ทำให้เราเห็นพัฒนาการอันก้าวกระโดดมาก
ทุกตัวอักษร ทุกปม ทุกความใส่ใจในเรื่องนี้ ไม่ว่าจะข้อคิด อะไรก็แล้วแต่เราเห็นหมด
สนุกมากเลยค่ะ ;_ ; เราจะซื้อ จะ โฆษณา จะบอกทุกคนว่าเรื่องนี้ดีมากๆ
ขอให้มีกำลังใจเขียนอะไรดีๆแบบนี้มาอีกนะ เราชอบเรื่องนี้มากจริง ๆ
จากใจ :z3:
ปล. กรี๊็ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณเฮง กะ น้องทัต แม่เจ้าโว้ย ต้องการที่จะอ่านนน (นี่คือคำที่เราพูดกับเพื่อนตอนเราอ่านจบและเลื่อนลงมาเห็นว่าทัตจะไปเจอกับคุณเฮงค่ะ)
-
เราจะซื้อเรื่องนี้ค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
จบแล้ววว ว วว
ไม่รู้ซินะ แต่คิดว่าถ้าเรื่องนี้รีไรท์ ขัดเกลามันจะต้องสมบูรณ์แบบแบบสุดๆแน่ๆ
ไม่ได้นึกเสียใจที่มาอ่านตอนตอนรีไรท์ กลัีบชอบด้วยซ้ำ
ชอบทั้งๆที่มีจุดโหว่นี่แหละค่ะ 555555
หาแนวนี้ได้ยากมากเลย จึงมีความสุขทีได้อ่านได้คิดค่ะ
แต่ก้คิดตลอด้วยว่า เว้ยยย เจ๋งว่ะ คิดได้ไง
คนเขียนเก่ง ปรบมือออ><
ติดตามและเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
-
จบแล้ววว ขอบคุณมากนะคะ ยังเหมือนว่ายังไม่อ่านฉากหวานๆ ของ 2 คนนี้เลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: o13 :pig4:
-
มุ้งมิ้งจะไปอยู่ในเล่มเรอะ เสียใจจ
อยากอ่านนนนน
รักษ์กลับมาหาคุณชายแบบนี้
ปลื้มมากกก
ทุกอย่างต้องพูดคุยต้องปรับใจกัน
ดีใจจังเลยย
คุณเฮงกับทัต เฮ้ย ตกใจเบาๆ
สุ่มเบอร์ยังไงนิ
-
ขอบคุณคนแต่งที่ทำให้ได้อ่านนิยายสนุก อมยิ้มตอนรู้ว่าคนที่ทัตชอบคือคุณเฮง รอติดตามค่ะ
-
:กอด1: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: จบซะแระเรียบไปหน่อย อยากอ่านหวานๆบ้างนะ
-
o13 o13 o13
ความสัมพันธ์ของคนเราเกิดจากเหตุบังเอิญ
หรือว่าพรหมลิขิตกันนะ
-
:กอด1: รอตอนพิเศษค่าาา
-
ขอบคุณคร๊าบบบบบ น่ารักมากเลยอะ
-
ขอบคุณมากๆค่า
-
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุก มีแง่คิดทั้งการใช้ชีวิตและการทำงาน
ชอบเรื่องแนวนี้ค่ะ. รอรวมเล่มนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ :pig4:
-
อ่านตอนหนาวๆ
แต่ก็ทำให้หัวใจอุ่นๆขึ้นมาได้
ขอบคุณสำหรับการเขียนเรื่องนี้นะคะ
-
รอตอนพิเศษนะคะ อยากเห็นฉากมุ้งมิ้งคุณชายกับน้องรักษ์ :mew1:
-
:z3: แอบค้างอ่ะ
-
จบแล้วอ่อออออ อ อ อ ไม่อยากให้จบเลย เรื่องนี้มีการดำเนินเรื่องเรื่อยๆนะในมุมมองของเรา จะมีบ้างบางฉากที่ตื่นเต้นตาม มีปมปริศนาให้คิด ซึ่งเราก็ชอบนะจุดนี้ ความหวานระหว่างคุณชายกับรักษ์แม้ไม่ค่อยจะมี แต่เราก็เอามาฟินได้ :hao7: ในความคิดเราเหมือนจะจบไม่สุดค่ะ แม้จะบอกว่าตอนจบก็เป็นจุดเริ่มต้นได้เหมือนกัน แต่มันออกค้างคานิดนึงอ่ะ คุณชายไม่มีแสดงออกให้มากกว่านี้แล้วเหรอ แล้วใยน้องรักษ์ถึงไม่พูดอะไรอีกเลยนับตั้งแต่ไปฟังความจริงจากผู้เฒ่าผู้แก่มา น่าจะให้ทั้งสองมีการพูดคุยให้เคลียกันเรื่องนี้จะก่อนนะค่ะ ถึงแม้คุณชายจะมาง้อกลายๆและรักษ์ก็หายโกรธ แต่ปัญหาก็ยังถูกวางอยู่นะค่ะ ปรับกันให้เข้าใจกันก่อนน่าจะดีเน้อ จะได้เริ่มความสัมพันธ์ที่มั่นคงและยั่งยืนได้ :mew1:
ปล. คาดไม่ถึงจริงๆ ว่า....เฮงและทัตเค้าจะ อะจึ๊ยๆอ่ะ :oo1: เขิลแปป
ขอบคุณคนแต่งค่ะ :กอด1:
-
จบแล้วว อยากอ่านตอนพิเศษแบบหว๊านหวานจังเลยย
ขอบคุณที่เขียนนิยายเรื่องนี้มาให้ได้อ่านกันนะคะ
รอติดตามตอนพิเศษค่ะ :กอด1:
-
สนุกมากเลยค่ะ o13 :katai2-1:
-
ขอบคุนนะ ^ ^
-
นึกว่าอ่านนิยายสืบสวน
แบบว่ามันมีเรื่องให้ต้องหาความจริงตลอด
ลุ้นจริงๆ
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
จบแล้ว.. ที่เหลือต้องจิ้นเอาเองสินะ :hao5:
-
ขอบคุณมากค่า
-
อยากอ่านตอนพิเศษ หลังจากที่เป็นแฟนกันแล้วอ่ะค่ะ :-[
-
จบแบบอุ่นๆ ว่าแต่คู่รองน่าสนนะเนี่ย ทัต&คุณเฮง
-
ขอบคุณ :)
-
สวัสดีคะ นิยายสนุกมากเลยคะ
เราชอบแนวเรื่อง โครงเรื่อง ภาษาที่ใช้
อ่านง่าย อ่านเพลิน น่าติดตามต่อๆไป
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีที่แต่งมาให้อ่าน
จะรอตอนพิเศษ หวานแบบซุปเปอร์ของคุณชายกับน้องรักษ์น่ะคะ
-
ขอบคุณคุณ BitterSweet มากครับ ที่แต่งเรื่องดีๆ อย่างนี้มาให้อ่านกัน
ขอโทษด้วยครับที่ไม่ได้มาเม้นท์ให้กำลังใจเท่าไหร่ แต่ติดตามอยู่เรื่อยๆ ยกเว้นสามสี่ตอนสุดท้ายที่ขอรอจนจบถึงจะมาอ่านรวดเดียว กลัวค้างครับ
-
ขอคอมเม้นท์ทีเดียวเลยนะคะ อ่านรวดเดียวจบเลย
ชอบมากๆ มากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ ชอบที่ไม่ได้มีฉากกุ๊กกิ๊กอะไรมากมายแต่รับรู้ได้ถึงความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนาขึ้น
รู้สึกเขินพอกรุบกริบกับการกระทำหวานๆบางอย่างของคุณชาย ไม่ได้อ่านแล้วเขินบิดม้วนแต่ก็อมยิ้มได้เรื่อยๆค่ะ
แล้วเรื่องก็ยังเน้นที่การทำงานซึ่งเป็นตัวช่วยพัฒนาความสัมพันธ์ของรักษ์และคุณชายโดยไม่ต้องจีบกันโต้งๆ
ชอบค่ะ หยุดอ่านไม่ได้เลย ลุ้นไปด้วยเพราะเนื้อหาเป็นปมให้สืบสวน ถึงจะคิดอยู่แล้วว่ารักษ์ผู้ซึ่งไม่รู้อะไรเลยจะต้องโดนหลอกแน่ๆ
แต่ก็อยากรู้ว่าคุณชายจะทำยังไง คุณชายหลอกลวงรักษ์แค่ไหน แล้วสุดท้ายคุณชายจะง้อไหม ง้อยังไง
โอ้ยยย ตอนที่บอกว่าจะไม่ทำให้เสียใจอีกนี่แบบ โอ้ยยย พ่อคุณชายยย ยอมแล้ววว 55555555
การที่เนื้อหาไม่ได้ออกไปทางหวานแหววมากพอมีแค่ประโยคสองประโยคเป็นอะไรให้คิดมันเลยฟินมากค่ะ
มันแบบ โอ้ยยยย พูดแล้วววว อะไรแบบนี้ 555555
แล้วก็ชอบตอนจบด้วยค่ะ ที่เป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ คือหลังจากนี้ก็ค่อยๆสานต่อกันไปเรื่อยๆ
ถึงสองเดือนที่ผ่านมาจะผ่านมาเยอะ เจ็บมาเยอะ แต่ก็ยังไม่มากพอ ต้องเรียนรู้กันไปเรื่อยๆ พัฒนากันไปเรื่อยๆ ฮือออ
คอมพลีททท ชอบมากๆค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารักๆแบบนี้ให้อ่านนะคะ
จะรอติดตามผลงานต่อไปค่ะ
-
:pig4: ขอบคุณคะ คุณชายนี่ปากหนักเนอะลุ้นแย่เลย :L1:
-
:o8:
ประทับใจอีกแล้ว
ไม่เสียใจที่กดเข้ามาอ่านเลย
เขียนดีมาก ลุ้นไปด้วยตลอดอ่ะ
น้องรักษ์นี่โคนันชัดๆ
55555
คุณชายก็ซึนจนนาทีสุดท้าย
กับเรื่องงานนี่ทุ่มเทจัง ถถถถถถถ
ลงทุนจูบเพราะคิดโฆษณาลิปสติก ซึ่ง!!!
ช่วยคิดอะไรหน่อยเหอะ
ว่าคุณชายน่ะกระชากใจน้องรักมาตั้งแต่จูบนั่นแล้ว
-
สนุกมากๆเลยค่ะ ลุ้นตามตลอด
-
อ่านจบแล้ว :hao5:
รู้สึกดีกับตอนจบที่จบแบบอบอุ่นแฝงประดับไว้ด้วยรอยยยิ้มเล็กๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆอย่างนี้นะครับ :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เต็มอิ่ม สนุก ครบทุกรส
หาข้อมูลเก่งมากๆเลยค่ะ จริงๆข้อมูลไม่เท่าไหร่ แต่ไอเดียที่คิดขึ้นมากับโฆษณาแต่ละตัวนี่เจ๋งชะมัด
ขนาดเราเรียนสายนี้มายังทึ่งเลยอ่ะ
เราคิดอะไรแบบนี้ไม่ได้หรอก
เป็นกำลังใจให้นะคะ รอนิยายสนุกๆเรื่องอื่นๆอีก ^^
-
ขอบคุณสำหรับตอนจบค่า
-
รวดเดียววว ตีสามครึ่งเลยจ้า 55 :z13:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้รวดเดียวจบ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆออกมานะคะ ชอบมากเลยนิยายที่ไม่เน้นรักๆมาก มีฉากทำงานหักเหลี่ยมโหดเยอะแบบนี้
-
สนุกค่าาา ไอเดียโฆษณาดีมากเลยยยยย แต่ในความเปนจริงงานสายนี้โหดหินและหนักหน่วงกว่านี้มากมายมหาศาล แต่ก็สร้างความมุ้งมิ้งได้แบบคนเขียนเนี่ย ตั๊ลล๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค :ling1:
-
สนุกมากเลยค่ะ รอตอนพิเศษอยู่นะคะ
-
คงเป็นเพราะ เป็นแฟนสายนักสืบ ทำให้อ่านตั้งแต่ต้นก็รู้สึกว่า พิม น่าสงสัย
คิดแล้วว่าคุณชายจะต้องเป็นทายาทของ ATM แต่ไม่นึกว่าจะโย้งคนหลายๆ
คนมาไว้ด้วยกันขนาดนั้น เช่นลุงขายมะม่วงเป็นเจ้าของ Tiger
ไม่เข้าใจเรื่องวินัยอยู่ดี การที่ทำโฆษณาดี เป็นที่รู้จักแล้วเกี่ยวอะไรกับการ
ที่บริษัทล้มละลาย ยังไม่เข้าใจตรรกะจุดนี้อยู่
จะรอตอนพิเศษ อยากรู้ตอนที่เฮงกับทัตเจอกันจะเป็นอย่างไร ท่าทางจะฮา
-
คืนดีกันลิ้ววววว เย้
-
จบแล้ว
อ่านเรื่องนี้แล้ว เหนื่อยมากเลย
แต่เป็นเหนื่อยที่มีมีความสุขนะ
ขอบคุณสำหรับผลงานชิ้นนี้ค่ะ ประทับใจจริงๆ
-
จบแล้วเหรอเนี้ยะ
ขอบคุณครับ
-
คือนอยายเรื่องนี้ดีงามมากค่ะ
สนุกมากๆๆๆ
อารมณ์ซีรียญี่ปุ่นจริๆด้วย
เนื้อหาเกี่ยวกับงานเข้มข้นมาก
ฉากมุ้งมิ้ง มานิดๆกรุ๊บกริบมาก
น้อยมากๆๆๆๆๆ
แต่ก็อ่านแล้วฟินนะที่คุณชายแสดงความห่วงใย
น่ารักดี
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
ชอบมากค่ะ
-เรื่องสนุก เป็นแนวที่ค่อนข้างแปลก โดยเอางานโฆษณามาเป็นส่วนสำคัญในการดำเนินเรื่อง
-ภาษาดีมากแทบไม่มีคำผิดเลย
-การเขียนแนวสืบสวนเล็กๆแบบนี้ก็ทำได้ดีมาก เรียกว่าเดาไม่ค่อยออก และวิธีคลี่คลายปมที่ผูกเอาไว้ก็เคลียร์ดีค่ะ
ขอบคุณค่ะ :pig4:
ปล. กล้ามากนะคะที่ไม่มี NC ในเรื่องเลย ซึ่งเมื่อมาลงในห้องนี้ NC ถือว่าเป็นเรื่องจำเป็น ชื่นชมค่ะ ขอปรบมือดังๆให้เลย Product ดี ขายได้แน่นอนค่ะ
-
อ่านจบแล้ว จบได้สวยงามจนอมยิ้ม สนุกมากค่ะ
-
:m20:ฮาน้ำตาร่วง_ชีวิตชั่งน่าสงสารเหลือเกินนนน :hao3:
-
แหม...ซ่อมง่ายขนาดนี้ก็ไม่บอกกันก่อนนะ__คุณชายยยยยยยย :katai4: :ling1: :ling1:
-
สั้น_ง่าย_ได้ใจความจริงๆ.....มือถืออออออออ :ling3:
-
เป็นการทดสอบลิปที่ดีจริงๆ :hao3:
-
ชักมีเรื่องตื่นเต้นเข้ามาแล้วซิ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
ระทวยค่ะ_ระทวย
-
:hao7: :hao7: :hao7:
มาม๊ะ_สุดที่รักษิโณทก!!!ของพี่
-
:o8:
อะไร_ยังไงคะน้องรักษ์..พูดงี้พี่คิดนะจ๊ะ
-
:mew4: :mew4:
อุอุ_ได้ยินเสียงของคุณชายซะที=^^= :hao7:
-
:katai5:
ร้ายนะตัวเล็ก :katai3:
-
ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายอบอุ่น เนื้อหาดีๆคะ
-
อ่านเพลิน ๆ นึกว่านิยายสืบสวนคดี แต่งได้น่าติดตามมาก ๆ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
-
สนุกค่ะ ขอบคุณมากค่ะ :mew3:
-
:pig4:
-
ขอปรบมือกับนิยายเรื่องนี้ดังๆ ผูกเรื่องได้น่าติดตามมาก แต่บางช่วงมีงงบ้างแต่ก็ไม่มาก เสียดายนิดที่ตอนจบเรื่องมันขมวดสั้นไปนิด หวานน้อยไปหน่อย แต่โดยรวมแล้วชอบมาก
-
ชอบมากๆเลยค่ะ
คนแต่งเก่งมากมืออาชีพมากๆค่ะ หายากนะคะนิยายแบบนี้ คนแต่งทำการบ้านมาดีมากเลยค่ะ
-
น่ารักที่สุด ถึงแม้จะไม่หวาน แต่ก็ยังรอความหวานจากคุณชายกับน้องรักษ์อยู่นะค๊าาาา //คิดถึง สุดที่รักษ์ :pig4: :L1:
-
ฉากสวีตน้อยไปจริงๆ
อยากอ่านตอนที่คุณชายไปเคลียร์กับพ่อจัง
2 คนนั้นเหมือนกันจริงๆ
อยากรู้ว่าคุณชัยจะเป็นยังไง
ถ้ารู้ว่ามีลูกสะใภ้เป็นรักษ์
แค่คิดก็สนุกและ
อยากอ่านแต่ไม่รู้จะเอามาลงเป็นตอนพิเศษรึป่าว
จะรอติดตามนะคะ
-
ชอบเรื่องนี้มาก เรื่องนี้ไม่ได้เป็นแค่นิยายรักอ่ะ มันสอดแทรกแนวคิดการสอนอะไรหลายๆอย่างไว้เยอะมาก
อ่านไปก็คิดตามไป ชอบมาก หานิยายแนวแบบนี้อ่านยากมากกก แทบไม่ค่อยมีเลย
ขอบคุณคนเขียนมากๆที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆแบบนี้ออกมานะคะ
-
:L2:
-
เริ่มต้นเรื่องและผูกความเกี่ยวโยงของตัวละครได้น่าสนใจแบะติดตามมากเลยคะ เพิ่งอ่านได้ 2 ตอนแต่ชอบมากเลย ขอไปอ่านต่อก่อน เรื่องจะดำเนินไปยังไงน้า ปล.แอบกดไปฟัง Fansong ก่อนเข้ามาอ่านเนื้อหา ชอบมากเลยแต่แอบกลัวดราม่า
-
อ่านจบแล้วว
คุณชายก็ยังเป็นคุณชายที่พูดจาหวานๆ ไม่เป็น รักษ์ก็ต้องทำใจหน่อยนะเรื่องนี้
-
มัรขัดใจจริงๆพับผ่าาาา นี่รอฉากงุ้งงิ้งอยู่นะรู้รึเปล่า 5555
ขอบคุณนิยายดีๆน่าติดตามนะ เรื่องนี้ออกแนวต่างจากโซตัสเลย
น่าติดตามอ่านไปลุ้นไป อ่านไปเครียดไป ฮ่าๆๆๆ
จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ
-
สนุกมากเลยจ้า
แต่เสียดาย มีฉากหวานๆ น้อยไปนิดนึง อิอิ :hao5:
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆ นะจ๊ะ :L2:
-
รักษ์เรื่องนี้มากกกก..
-
เป็นนิยายที่ดีมากเลย
-
เป็นนิยายที่เขียนได้ยากมาก
นับถือคนแต่งครับที่เขียนได้ดีขนาดนี้
ผูกเรื่องได้ซับซ้อน
แต่พอเฉลยก็สามารถเข้าใจได้
เขียนได้ดีจริงครับ
เป็นอีกแนวที่หาไม่ค่อยได้ สนุกดีครับ
ขอบคุณครับ
-
เยี่ยมมากเรื่องนี้ สุดยอดจริงๆ อ่านสนุกมากๆ เนื้อเรื่องชวนติดตาม สำนวนไหลลื่น ลำดับเรื่องได้ดี เอาเป็นว่าชอบมากๆ แต่แอบเสียดายที่ยังไงไม่มีฉากหวานๆของคุณชายกับน้องรักษ์เลย ฉะนั้นขอตอนพิเศษจัดให้หน่อยเถอะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ผมรักษ์เรื่องเน้
ชอบวิธีเขียนและพลอตมากครับ คุณชายนี่อื้อหือ...ดึงดูดทะลุจอฮะ 5555
คนเขียนอยู่เอเจนซี่ไหนครับ พูด!!! 555
จำได้ว่าเคยอ่านโซตัสเหมือนกัน
แต่เรื่องนี้นี่ทำผมละมือจากงานสองวันเต็ม
จะติดตามผลงานอื่นๆนะครับ
o13
-
ขอบคุณนะค่ะ สนุกมากๆเลยค่ะ ^^
-
โอ๊ยยยยยยย อยากอ่านฉากหวานๆบ้างอะไรบ้างงงงง
เรื่องนี้หวานน้อยสุดๆ แต่ก็ยังคงความสนุกมากๆได้อยู่ o13
ไว้จะไปติดตามในเล่มนะคะ
-
อ่านจบแล้ว...
เป็นเรื่องที่จบแล้วจบ อืม.. (พิมอะไรของเราเนี่ย... -*-)
ในตอนจบนี่เหมือนมันเคลียร์ปมหลักๆ หมดแล้ว รักษ์กับคุณชายก็ได้เริ่มต้นความสัมพันธ์กันตรงๆ ซะที
แต่เป็นตอนจบแบบที่เหลือที่ไว้ให้ตอนพิเศษจริงๆ ค่ะ!
...โดยเฉพาะตอนพิเศษของเรื่องราวหลังจากนี้นี่แหล่ะ!!
อยากรู้ว่าคุณชายกับรักษ์คบกันแล้วเป็นไง ฮา ที่ผ่านมาความสัมพันธ์มันไร้ชื่อเรียก มัวๆ มาตลอด ตอนนี้ชัดเจนแล้ว อยากรู้ อยากรู้ววว อยากรู้มากกกกกกกกก ในตอนพิเศษจะมีไหมอ่า?
:mew2:
-
ชอบบบบบ
-
สนุกดี อ่านแล้วติดเลย
-
ยังกับอ่าน การ์ตูนนักสืบ เรื่องนึงเลย คิดว่าตัวเองคือ เพราะความจริงมีแค่หนึ่งเดียวเท่านั้น555
-
นิยายของคุณBitterSweetเนี่ยไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆ
เรื่องนี้ชอบมาก เราชอบวิธีบรรยายเนื้อเรื่องมันแบบจังหวะดีไม่ช้าไปไม่เร็วไปกำลังดี
ทำให้อ่านแล้วไม่รู้สึกเบื่อเลย เพราะนี้ก็อ่านต่อกันจนจบเลยรวดเดียวโต้รุ่งไม่หลับไม่นอน
จะรอติดตามผลงานของคุณBitterSweetต่อไปนะคะ รอรวมเล่มจะซื้อแน่นอน อิอิ
แต่อยากให้มีเรื่องแยกของทัตกับคุณเฮงอ่ะค่ะ แบบจะรักกันได้ไงเน้ออออ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ นะคะ
อ่านถึงตอนโฆษณาแผ่นแปะแก้ปวดว่ามีไวรัลสูง
เลยแอบไปนึกถึงแคมเปญของรถยนต์เกาหลีขึ้นมา
ชอบเรื่องนี้ตรงที่อ่านไปก็เหมือนตกไปอยู่ในความมึนๆ
ว่าตกลงคุณชายเป็นพระเอกใช่มั้ย เพราะถึงมีคำพูดแสดงความเป็นห่วงอะไรทำนองนี้ แต่กลับไม่รู้สึกถึงความรู้สึกเบื้องหลังประโยคนั้นๆ เลย อ่านแล้วอึดอัดดีค่ะ รู้สึกไม่อิ่ม ตรงคอนเซปต์คุณชายเลย นิ่งๆ เงียบๆ
อธิบายไม่ถูก ที่บอกแบบนี้คือชอบนะคะ ไม่ใช่ไม่ชอบ
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับเรื่องสนุกๆ ค่ะ
-
รักษ์น่ารักน่าเอ็นดู :katai2-1:
สนุกมากเลยยยย :hao7:
ขอบคุณคนแต่งนะคะ :L2:
-
o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
ช่วงแรกๆติดตามอ่านมาตลอด แต่พอซักตอน20เริ่มไม่ค่อยว่าง นี่เพิ่งมีเวลามาอ่านจนจบบบบ
ฉากหวานน้อยนิด แรไอเท็มสุดๆ แต่ก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นนะคะะะ
เสียดายอยากให้ลงตอนพิเศษที่เคลียร์ปมเรื่องพ่อกับคุณชายในนี้ด้วยยย
เพราะรู้สึกว่ามันเป็นปมหลักๆของเรื่องเลยยย
-
เรื่องนี้จะมีหนังสือไหมคะ อยากได้ตอนพิเศษ อยากอ่านเรื่องราวหลังจากเป็นคนรักกันแล้วค่ะ
อยากรู้ว่าคุณชายจะหวานกับเขาเป็นไหม 55555 :laugh: :m20: :jul3:
-
ถึงกับล็อคอินมาตอบ
ชอบเนื้อเรื่องมากค่ะ มันทำให้เรารู้สึกว่า กำลังอ่านนิยายสืบสวนสอบสวน
ถ้ามีตอนพิเศษให้อ่านในนี้ จะดีใจมากค่ะ
-
นิยายดี ๆ อีกเรื่องหนึ่ง ขอบคุณมากนะครับ ไม่ต้องห่วงว่าฉากหวานน้อยหรืออะไร รู้สึกว่ากลมกล่อมแล้ว รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายอุ่น ๆ
แล้วก็.. ตอนพิเศษน่าติดตาม ไม่ทราบว่าจะหาอ่านจากที่ไหนได้
-
เป็นนิยายที่สนุกและน่าติดตามมากเลยค่ะ ถึงจะไม่ค่อยมีฉากเซอร์วิส
แต่ว่าก็ชดเชยด้วยเรื่องของกระบวนการทำงาน เวลาเห็นไอเดียคิดตามแล้วรู้สึกสนุกดี
คุณนักเขียน ก็ยังเขียนได้เยี่ยมเหมือนเดิม ไม่ผิดหวังเลยค่ะ ตั้งแต่เรื่อง sotus
เราค่อนข้างชอบความสัมพันธ์ที่ค่อยเป็นค่อยไปของรักษ์กับคุณชาย
แล้วก็จะบอกว่าไม่ใช่แค่รักษ์นะที่หัวหมุน คนอ่านก็ไม่แพ้กันค่ะ 555555
ชอบน้องรักษ์มากเลยค่ะ เป็นเด็กดี มีน้ำใจ มีความเป็นนักโจรกรรมนิดๆ 55555
-
ปกติเวลาอ่านนิยายที่อธิบายมีหลักการเชิงลึกมากๆจะรู้สึกว่ามันหนักเกินไป
คืออ่านนิยายเพื่อคลายเครียด แต่ยิ่งอ่านยิ่งเครียด จะไม่โอเค (แต่บางคนเขาก็ชอบนะ)
แต่สำหรับเรื่องนี้ ไม่แน่ใจว่าเพราะเป็นเนื้อหาของงานโฆษณาหรือเปล่าเลยทำให้ไม่รู้สึกว่ามันหนักเกินไป
อ่านไปก็แบบ โอ้โห รักษ์แม่งโคตรเก่ง คิดได้ยังไง ชอบมากๆ
ถึงจะไม่ได้หวือหวา หวานแหววมาก แต่ทำมห้เราอ่านรวดเดียวจบเลย
ชอบมากๆ ยังไงก็จะรอรวมเล่มนะคะ อยากรู้เบื้องหลังน้องปลื้มมาก
ปล.บอกคุณชายเพลาๆงานบ้างเถอะ คือกลัวจะน็อคเข้ารพ.ซะก่อนจะได้แฟน :เฮ้อ:
-
ออกเป็นหนังสือหยังหว่า
รอคุณเฮงกับทัตเลย
-
สนุกมากเลนค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลยยย ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยานแบบนี้ออหมา ไม่ๆด้เน้นความหวือหวา แต่เน้นความเป็นๆปของตัวละคร รู้สึกถึงความเรียลในความรู้สึกมาก 5555555 :-[
-
ว๊ายยยยย น้องรักษติดกับคุณชายเเล้ว 5555
-
ไม่เบื่อเลยค่ะ
ได้ทั้งความสนุกเเละสาระ อาจเพราะเราชอบคาเร็กเตอร์พระนายเเบบนี้ด้วยมั้ง
อ่านไปลุ้นไปคิดไป ว่าจะเป่นเเบบที่คิดไหม เลยยิ่งทำให้สนุกเเละน่าติดตามค่ะ
-
สองคนนี้น่าร๊ากกกน่ารัก เป็นคู่ที่คอยส่งเสริมซึ่งกันและกัน
สมกันที่สุด
-
สนุกเเละน่าติดตามเหมือนเดิมค่ะ
-
รักกับแบบเงียบๆมากอิอิ
-
กลับมาอ่านต่อจนจบแบบไม่หลับไม่นอน
แอบอยากอ่าน Side ของทัต หวังว่าจะไม่ใช่..
-
อ่านรวดเดียวเครียดมากค่ะ คุณชายแสดงความรู้สึกบ้างก็ได้นะคะ 55555555 ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคะ :กอด1:
-
กลับมาดันให้คุณชายกับน้องรักษ์
คิดถึงๆๆๆ :katai5: :3123:
ไม่ทราบว่ามีตีพิมพ์ไหมคะ
นิยายดีๆอย่างนี้อยากเก็บไว้ในคลังมากค่ะ :L2:
ด้วยรักและหวงห่วง จุ๊ฟๆ :mew1:
-
【*...สุดที่รักษ์...*】
บทที่ 10 : Keep Walking
"เส้นปลาต้มยำพิเศษสองครับ"
ตอนสั่งอาเฮียร้านก๋วยเตี๋ยวไป อนุรักษ์ก็ยังคิดว่าตัวเองพิลึก
ทั้งที่เมื่อวานจัดเมนูต้มยำไปสี่จาน เที่ยงวันต่อมาก็ยังจะอุตส่าห์ร้องหา ...ไม่ใช่เพราะใจเขามัวพะวงกับโฆษณาผงปรุงรส แต่สาเหตุหลักเพราะร้านก๋วยเตี๋ยวในซอยข้างเจคิงส์ซูเปอร์ขึ้นชื่อเรื่องต้มยำอร่อย เขาเลยชอบมาใช้บริการเติมพลังก่อนเข้าทำงานประจำ
ส่วนสาเหตุรอง เพราะร้านนี้เป็นสถานที่นัดพบกับใครบางคน
"ไงมึง"
อนุรักษ์ทักเพื่อนสนิทที่กำลังจดจ่ออยู่กับหนังสือพิมพ์กีฬา แต่เปล่าหรอก...เขารู้ว่าจริงๆ มันกำลังคร่ำเคร่งอ่านเรื่องย่อละครหลังข่าว ไอ้ที่ต้องแสร้งทำเป็นเก๊ก แค่อยากจะรักษามาดเด็กติสท์เจ้าของร้าน 'ทัตเทพ' ต่างหาก
ไอ้ทัตเคยอ้างว่ามันเอาไว้อ่านเล่นขำๆ แก้เบื่อ แต่ระดับความขำๆ ของมันจริงจังพอๆ กับแม่บ้านแฟนพันธุ์แท้ละครไทย หลังจากเขานั่งร่วมโต๊ะ อีกฝ่ายจึงแค่ส่งเสียงทัก โดยไม่ละสายตาจากตัวหนังสือ
"รอแป๊บ เหลืออีกสองย่อหน้า มึงแม่งมาช้า มิกเซอร์กูหมดไปสองขวดแล้ว"
ขวดน้ำเก๊กฮวยเปล่าๆ วางไว้เป็นหลักฐานประกอบวงเหล้าสมมติ
แม้พวกเขาจะทำงานที่เดียวกัน หากกลับหาจังหวะคุยกันได้น้อยมาก เพราะเริ่มงานคนละเวลา ออกคนละเวลา ...เพื่อนคนอื่นอาจท่องราตรีเข้าผับสังสรรค์ดึกดื่น แต่พวกเขาเปลี่ยนมานัดกินก๋วยเตี๋ยวตอนเที่ยงแทน ทว่าเนื้อหาที่คุยก็ไม่ต่างจากบทสนทนายามเมื่อเหล้าเข้าปาก ...ถ้าไม่บ่นเรื่องงาน ก็ต้องระบายเรื่องรัก
อนุรักษ์จึงเอ่ยตรงเข้าประเด็นโดยไม่อ้อมค้อม
"มึงไปเจออะไรมาวะถึงโทรเรียกให้กูมาหาเนี่ย ไหนมึงบอกว่าเจอคนซ่อมใจได้แล้วไง หรือโดนทิ้งเขาแล้ว"
"ของกูยังโอเคดีเว้ย รักกันหวานชื่น แต่กูมีเรื่องจะถามมึง"
"เรื่องอะไร"
ก๋วยเตี๋ยวถูกนำมาเสิร์ฟ พร้อมๆ กับไอ้ทัตวางหนังสือพิมพ์ในมือลง ขยับแว่นเปลี่ยนไปถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"รักษ์ มึงตอบกูมาตามตรงนะ ตอนนี้มึงเดือดร้อนเรื่องเงินรึเปล่า"
เขาเลิกคิ้วงง ใช้ตะเกียบชี้ชามตรงหน้า "ถ้าเดือดร้อนแล้วกูจะสั่งเส้นปลาพิเศษมาสองชามทำไมวะ"
เส้นปลาคือเมนูแพงสุดของร้าน ยิ่งแบบพิเศษราคารวมจึงมหาโหดปาไปเกือบสองร้อย ปกติเขาไม่ค่อยสั่งเบิ้ล แต่เงินเดือนเพิ่งออก เลยตั้งใจจัดเต็มกับของโปรดให้หายอยาก
พอฟังคำชี้แจงคนกังวลจึงมีท่าทีผ่อนคลายลง "เออ ถ้างั้นกูค่อยโล่งใจหน่อย"
"ทำไมมึงถึงคิดว่ากูร้อนเงิน"
เขาลงมือทานมื้อเที่ยง ระหว่างย้อนถามคนห่วงสวัสดิภาพกระเป๋าตังค์ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนมันเคยขูดรีดค่าซ่อมโทรศัพท์จากเขาแพงๆ แต่ความจริงไอ้ทัตก็แค่แกล้งพูดไปงั้น เพราะมันไม่เคยเอาเงินเขาเลยสักบาท
...'ธุรกิจไม่มีคำว่าเพื่อน' ฉะนั้นหากเลือกจะรักษา 'เพื่อน' เงินจึงไม่ใช่ประเด็นสำคัญมากไปกว่าน้ำใจและความห่วงใย พวกเขาสองคนยึดหลักการนี้มาตลอดหกปีเต็ม
แต่ดูเหมือนความเป็นเพื่อนอาจสิ้นสุดลงวันนี้ เมื่อได้ยินคำตอบจากไอ้ทัต
"กูนึกว่ามึงไปเป็นเด็กเสี่ย"
เส้นปลาแทบสำลักออกจากจมูก อนุรักษ์เบิกตาโตกับคำกล่าวหา
"กูเนี่ยนะเป็นเด็กเสี่ย!"
"ก็เมื่อวานกูเห็นมึงเดินกับเสี่ยที่ใส่สูท"
เสี่ยที่ใส่สูทมาเดินซูเปอร์คงมีเพียงคนเดียว ด้วยมาดและท่าทางผู้ดีเปล่งออร่า ไม่แปลกที่ไอ้ทัตจะเข้าใจผิด แต่อย่างน้อย มันควรมองว่าเขาเป็นคนรับใช้ มากกว่าเป็นคู่ขาไม่ใช่รึไงวะ!
"นั่นเจ้านายกูเอง มึงจำคุณชายที่กูทำมือถือเขาตกน้ำได้ไหม"
อนุรักษ์แก้ไขคำอธิบายใหม่ ทัตพยักหน้า
"อ้อ จำได้ แล้วเขาไปเป็นเจ้านายมึงตั้งแต่เมื่อไร ไหนตอนแรกมึงบอกว่าคุณชายกวนประสาท เป็นโรคหวาดระแวงไง"
คนเผชิญเหตุการณ์พลิกกลับตาลปัตรถอนหายใจ "เฮ้อ...เรื่องมันยาว..."
แล้วเขาก็เริ่มต้นเล่าเรื่อง ตั้งแต่ตอนที่คุณชายฝากซิมโทรศัพท์ ไปจนถึงสปายซึ่งแฝงตัวมาในเอเจนซี่ไทเกอร์ แล้วจบท้ายตรงที่เขาถูกจ้างเป็นเด็กฝึกงานตำแหน่งครีเอทีฟ ไอ้ทัตพิจารณาทุกอย่างเงียบๆ ก่อนออกความเห็น
"ฟังจากที่มึงเล่า กูว่ามันทะแม่งๆ ว่ะ"
"ทะแม่งตรงไหน"
"ซิมโทรศัพท์นั่นอ่ะ ปกติต้องให้เจ้าของบัญชีมายืนยันเท่านั้น ถึงจะสามารถผูกเบอร์เข้ากับบัญชีธนาคารได้ แล้วคุณชายไปสมัครรับข้อความบัญชีเงินใต้โต๊ะเอเจนซี่คู่แข่งมาได้ยังไง ...มึงไม่สงสัยเลยเหรอ"
...ไม่เลย เขาไม่เคยใช้บริการรับข้อความจากธนาคารจะไปรู้กระบวนการสมัครได้ยังไง ตอนนั้นเขามัวแต่โกรธที่คุณชายยัดเยียดซิมมาให้ จึงไม่ทันเอะใจอะไร
"กูรู้แค่ว่าเจ้าของบัญชีไม่ใช่คนในเอเจนซี่ไทเกอร์ หรือคุณชายจะมีสายอยู่ใน ATM ด้วยเหมือนกัน"
อนุรักษ์ลองตั้งข้อสังเกต ถ้ามีคนในเอเจนซี่ ATM คอยช่วยก็คงไม่ยากจะหาเจ้าของบัญชี แต่สมมติฐานอ่อนเหตุผลของเขากลับถูกปัดทิ้งง่ายๆ
"ถ้ามีสายจริง แล้วทำไมเขาต้องฝากซิมไว้กับมึงด้วยล่ะ"
"เออ...ก็คุณชายระแวงกลัวคนในบริษัทจะรู้ กูเป็นคนนอกเขาก็เลยไว้ใจมั้ง"
"แต่ตอนนี้คุณชายกำลังดึงมึงให้มาทำงานกับเขานะ ถ้าอยากเก็บความลับเรื่องซิมให้พ้นจากคนในบริษัทก็ไม่เห็นจำเป็นต้องจ้างมึง"
"ก็...ก็กูไม่ค่อยได้เข้าบริษัทไง กูแค่ช่วยงานจิปาถะกับโทรรายงานเวลามีข้อความจากธนาคารเข้า คุณชายจะได้เช็คว่าพนักงานอยู่ที่ไหน ทำอะไร"
"แล้วถ้าเกิดข้อความเข้าตอนโทรศัพท์ไม่อยู่กับตัวมึงจะทำยังไง ...อย่างตอนนั้นที่มึงบอกว่ามีคนโอนเงินออกช่วงเกือบห้าทุ่ม คุณชายเขาจะแยกร่างเป็นสตอล์กเกอร์ตามดูลูกน้องทุกคนได้เหรอวะ"
"เออ...คือ เรื่องนั้น...."
"ยิ่งเดี๋ยวนี้มันมีอินเตอร์เน็ตแล้วนะเว้ย ถ้าอยากรู้ประวัติโอนเงินเข้าออกก็เช็คผ่านแอพธนาคารเอาเองดิ ...ถึงมือถือจะเคยถูกขโมยไป แต่แอพธนาคารมีความปลอดภัยสูง ต้องกรอก Username กับ Password ให้ถูกต้อง แล้วถ้าไม่ใช้งาน ระบบก็จะ Log out อัตโนมัติในเวลาสิบห้านาที ไม่ใช่ว่าใครจะแฮคข้อมูลไปดูได้ง่ายๆ หรอก ...มึงว่าจริงไหม"
...หมดคำค้าน
อนุรักษ์รู้สึกตัวเองเป็นทนายยืนอยู่ในชั้นศาลพิจารณาคดีความ และกำลังโดนผู้พิพากษาจี้ประเด็นของผู้ต้องหาที่เขาพยายามปกป้อง ราวกับใช้ค้อนตอกกระแทกซ้ำๆ ตรงจุดซึ่งเขาพยายามเลือกเมินมัน หากตอนนี้ทุกสิ่งกำลังปริแตกออกช้าๆ หูอื้ออึ้งได้ยินเพียงเสียงคำประกาศตัดสินดังขึ้นชัดเจน
"สรุปก็คือ ไม่มีเหตุผลที่ต้องทำเรื่องให้มันยุ่งยากซับซ้อนขนาดนั้น ยกเว้นแค่ว่า..."
ทัตหยุดตรงท้ายประโยค มองปฏิกิริยาเพื่อนผู้เอาแต่ก้มหน้าจับจ้องชามเส้นปลาต้มยำ คล้ายจะหลบเลี่ยงผลที่ออกมาเป็นคำตอบเดียว
"คุณชายเขาจงใจเข้าหามึงตั้งแต่แรก"
ไม่ใช่ไม่เคยสงสัย ยิ่งพักหลัง บ่อยครั้งเลยที่อนุรักษ์ตั้งคำถามกับตัวเองว่า เพราะอะไรคุณชายถึงต้องวุ่นวายกับตนนัก ชอบมาบังคับให้ทำนู้นทำนี้ มีท่าทีเหมือนจะไม่ใส่ใจ แต่จริงๆ ก็คอยดูแลห่างๆ คอยสอนงานโฆษณาให้ แสดงความห่วงใยคล้ายเห็นเขาเป็น...เด็กเล็กๆ
"เขาอาจจะแค่ถูกชะตากับกูมั้ง คงเห็นว่ากูเป็นเหมือน...น้องชายคนหนึ่ง"
ภาพเจ้าของรอยยิ้มกว้างนั้นกระจ่างชัดอีกครั้ง
ถ้าคุณชายยังคงเก็บรูปน้องชายที่เสียไปไว้ในสมาร์ทโฟน เหมือนที่เขาเก็บข้อความจากแม่ไว้ในโทรศัพท์ คุณชายก็มีจุดอ่อนไม่ต่างจากเขา
...ยึดติดกับสิ่งของและความทรงจำที่ไม่มีวันคืนกลับมา
ด้วยเหตุผลเดียวกัน อาจทำให้คุณชายนึกสงสารหรือเห็นใจเขา เลยพยายามสร้างข้ออ้างต่างๆ เพื่อหวังจะหาโอกาสชดเชยแทนน้องชายที่เสียไป
ทว่าสิ่งเหล่านี้จะช่วยรักษาแผลในใจให้กับคุณชายได้จริงๆ น่ะหรือ
เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังปลุกอนุรักษ์ที่จมจ่ออยู่กับความคิดของตัวเอง เขาลนลานรีบล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือเก่าโทรมขึ้นมา เบอร์แปลกตาที่ไม่ได้เม็มรายชื่อไว้ปรากฏบนหน้าจอ ที่สำคัญสายซึ่งโทรเข้าเครื่องไม่ได้มาจากซิมของเขา
“สวัสดีครับ”
เขากดรับ แต่ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับจนต้องพูดย้ำอีกรอบ
“สวัสดีครับ...ฮัลโหล...ได้ยินไหม?”
แล้วอยู่ๆ ปลายสายก็ถูกตัดไปทั้งอย่างนั้น เขาขมวดคิ้วมองมือถือตนเองงงๆ จนไอ้ทัตต้องถาม
“อะไรมึง?”
“คงโทรมาผิดมั้ง”
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะเกิดในเมื่อหมายเลขโทรศัพท์มีเป็นหลายล้านเบอร์ อาจมีคนกดผิดโทรเข้าซิมที่คุณชายฝากไว้ก็เป็นได้ กระนั้น มีสิ่งหนึ่งที่ส่งเข้ามาถูกเบอร์อย่างไม่พลาด
ตี๊ด! ตี๊ด!
เสียงเตือนข้อความดังตามขึ้นมา และเพียงแค่เขาเห็นชื่อผู้ส่งก็ใจหายวาบ
"กูขอไปโทรศัพท์แป็บ"
รีบลุกออกไปนอกร้านด้วยความกังวล เพราะรู้ดีว่า SMS แจ้งเตือนเงินเข้าจากธนาคารนี้ มันคือรางวัลหลังเสร็จภารกิจขัดขวางงานจากคุณชาย และตอนนี้อีกฝ่ายกำลังรับงานโฆษณาผงปรุงรสต้มยำอยู่เพียงงานเดียว ฉะนั้นทันทีที่โทรติด เขาจึงรีบร้อนแจ้งข่าวร้าย
"คุณชายครับ มีเงินโอนเข้ามาแปดหมื่นบาทครับ"
"อืม"
คำตอบสั้นๆ ไม่ส่อแววตระหนกตกใจ คล้ายยอมรับชะตากรรมโดยดี ยิ่งทำให้ความกลัวเพิ่มขึ้นสูง อนุรักษ์ภาวนาขอให้ไม่เป็นไปอย่างที่คิดเมื่อเขากลั้นใจถาม
"แล้วเรื่องโฆษณาเป็นยังไงบ้างครับ"
"เธอพยายามดีแล้ว แต่มันเป็นความผิดฉันเอง"
"หมายความยังไงครับ!? หรือว่าเขาไม่ชอบไอเดียที่เสนอไป"
"เปล่า ไอเดียได้รับคำชม แต่บริษัทลูกค้าจะเปลี่ยนไปใช้พรีเซนเตอร์แทน"
"แล้วเอเจนซี่ไทเกอร์ยังได้ทำงานนี้อยู่รึเปล่าครับ"
“...”
"คุณชายครับ?"
"...เราถูกยกเลิก เพราะพรีเซนเตอร์คนนั้นเซ็นสัญญาจ้างกับ ATM ไว้ก่อนแล้ว"
อนุรักษ์นิ่งงัน เข้าใจความรู้สึกของการถูกศัตรูที่มองไม่เห็นเชือดคอนิ่มๆ โดยไร้หนทางต่อสู้
"คืนนี้ฉันจะเอาแชมพูไปให้ ไว้เธอค่อยโทรมาอีกทีหลังเลิกงาน"
คุณชายตัดบทแล้ววางสายไป ปล่อยให้สมองเขายังคงชากับความพ่ายแพ้
...โฆษณาผงปรุงรสต้มยำที่อุตส่าห์ทุ่มเทคิดดันถูกปฏิเสธ เขาจะไม่มีโอกาสเห็นสูตรต้มซุปเปอร์ของยายแม้นตีพิมพ์เผยแพร่ให้คนอื่นอีกแล้ว
ก้าวที่เดินกลับไปยังโต๊ะเดิมนั้นช่างหว่างโหวง ไอ้ทัตกำลังเปิดอ่านเรื่องย่อละครฆ่าเวลาอีกครั้ง เขาทรุดตัวนั่งฝั่งตรงข้าม แต่แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นภาพนางแบบในชุดว่ายน้ำบนหน้าหนังสือพิมพ์
"คนนี้ใช่แม่แก้วมณีรึเปล่า"
เขาชี้ไปที่รูปขนาดครึ่งตัวของดาราหุ่นดีในบิกินี่สีดำสุดเซ็กซี่ ไอ้ทัตเลิกคิ้วแปลกใจ
"หือ? เด็กไม่ติดละครอย่างมึงรู้จักด้วย"
"เปล่า กูจำมาจากพี่อ้อยเห็นเขาเรียกแบบนั้น เมื่อวานก็บ่นว่าอยากเจอตัวจริง"
"เออกูก็ไปมา แต่แม่งคนเยอะโคตร กูเลยได้เซลฟี่กับเขาแค่รูปเดียวเองวะ แต่ก็มีรูปเดี่ยวๆ ที่พอใช้ได้นะ ...มึงจะดูไหม น้ำตาลตัวจริงโคตรสวย"
คนโม้เตรียมล้วงโทรศัพท์ออกมาโชว์ แต่เขาสะดุดใจกับชื่อที่ลอยผ่าน
"ไอ้ทัต เมื่อกี๊มึงเรียกชื่อแม่แก้วมณีว่าอะไรนะ"
"น้ำตาลไง 'น้ำตาล อลิสสา' นี่อย่าบอกนะว่ามึงไม่รู้จักเขา ...โหยย ตอนนี้ดังจะตาย เสียดายข่าวเพิ่งออกว่าโดนฝรั่งคาบไป"
อัพเดทข่าวก็อซซิปพลางสไลด์เปิดรูปถ่ายคู่หวังให้เพื่อนอิจฉา แต่นอกจากอนุรักษ์จะไม่สนใจ ยังรีบหยิบหนังสือพิมพ์มาเปิดอ่านคอลัมน์ ใต้กรอบรูปดาราสาวกับหนุ่มผมทองตาน้ำข้าวมีตัวอักษรพิมพ์พาดหัวใหญ่
'นางร้ายดาวรุ่ง 'น้ำตาล อลิสสา' เปิดตัวหวานใจนักธุรกิจหนุ่มอเมริกัน 'โรเบิร์ต ไซม่อน' เผยปิ๊งรักกันที่นิวยอร์กแฟชั่นวีค'
จิกซอว์แต่ละส่วนถูกนำมาใส่เข้ากันลงล็อก เขาเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราว
...ทั้งเสียงหวานแหลมซึ่งเคยได้ยินผ่านโทรศัพท์ คำพูดโกรธเคืองคล้ายมีอดีตแย่ๆ ร่วมกันมาก่อน และที่คุณชายบอกว่าการพลาดโฆษณาผงปรุงรสต้มยำเป็นความผิดของตนเอง
พอคำนวณสมการทุกอย่างก็ชี้เป้าออกมาเป็นคำตอบ
...น้ำตาล คือ แฟนเก่าของคุณชาย และต้องการแก้แค้นเอาคืน เพราะไม่เคยได้รับความเอาใจใส่คนผู้มัวแต่บ้างาน จึงตกลงเป็นพรีเซนเตอร์ร่วมกับเอเจนซี่ ATM เพื่อตัดหน้าคว้าโฆษณาผงปรุงรสต้มยำไป
"แล้วเป็นไง เมื่อกี๊โทรรายงานคุณชายใช่ป่ะ เขาว่าไงบ้าง"
ไอ้ทัตเองก็เดาสาเหตุที่เขารีบร้อนลุกไปได้เช่นเดียวกัน ซึ่งเขาก็ตอบตามความจริง
"เพิ่งโดน ATM แย่งโฆษณาตัวล่าสุดไป แม่งใช้วิธีลอบกัดกันชัดๆ คืนนี้กูมีนัดกับคุณชายว่าจะไปถามรายละเอียดให้รู้เรื่อง!"
ความเศร้าแปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์ไม่พอใจคุกกรุ่น เขาชักอยากมีส่วนร่วมสืบหาข้อมูลหนอนบ่อนไส้ในเอเจนซี่ไทเกอร์ด้วยอีกคน ในหัวเริ่มได้ยินธีมเพลงหนังสายลับ Mission Impossible ลอยมาให้ฮึกเหิม
"กูว่าแล้ววว...ตามพล็อตอมตะเป๊ะๆ" ไอ้ทัตผสมโรงตบโต๊ะเอ่ยเสียงดัง "พอพระเอกถูกตัวโกงทำร้าย..."
"ตัวละครสุดฉลาดก็จะมาช่วย"
"...ต้องได้เวลานางเอกไปปลอบใจ"
แล้วไหงมันออกมาเป็นหนังรักน้ำเน่ายุงชุมได้วะ!
อนุรักษ์รีบโวยวายเถียง "มึงก็จินตนาการไปเรื่อย อย่างกูอ่ะเป็นได้แค่น้องชะ...ไม่ๆ หมายถึงแค่ลูกน้องพระเอกไปช่วยคุณชายตามจับคนร้าย"
ช่วงท้ายรีบแก้ไขคำที่เผลอลืมตัวเรียก แฟนคลับละครหลิ่วตามองเพื่อนฝั่งตรงข้าม
"อ้าวเหรอ ก็กูเห็นว่านางเอกส่วนใหญ่รู้ทั้งรู้ว่าพระเอกเขาหลอก แต่ยอมเต็มใจให้หลอกทั้งนั้น"
"กูไม่ได้ยอมโดนหลอกเว้ย! ...กูแค่ยังไม่รู้ความจริง"
ข้ออ้างที่ยกมา ไม่แน่ใจว่าตอบตนเองหรือคนอื่น
เขาเลี่ยงบทสนทนาต่อด้วยการหยิบตะเกียบคีบเส้นปลาต้มยำกินอีกครั้ง รสชาติของน้ำซุปดูอ่อนกว่าเคย เมื่อเทียบกับความเข้มข้นในปริศนาที่กำลังเผชิญ
...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบัญชีธนาคารกับซิมโทรศัพท์ เรื่องคุณน้ำตาลเป็นพรีเซนเตอร์โฆษณา หรือแม้กระทั่งเรื่องเจ้าของรอยยิ้มในสมาร์ทโฟน ทั้งหมดยังเป็นเพียงสมมติฐาน
และแน่นอนมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถไขข้อข้องใจได้
..
..
-
..
..
คุณชาย
อนุรักษ์กดปุ่มโทรออกในรายชื่อนี้ทันทีที่หลังเลิกงาน
ไม่รู้ทำไมระยะเวลาทำงานวันนี้ดูยาวนานกว่าปกติ หรืออาจเป็นเพราะเขามัวเหลือบมองนาฬิกาบ่อยๆ จนพี่ตาสังเกตเห็นท่าทางกระวนกระวายถึงกับถามว่ามีธุระสำคัญอะไรรึเปล่า พนักงานแคชเชียร์ดีเด่นเลยพยายามดึงสติกลับมาตั้งใจทำงาน ภาวนาให้เข็มนาฬิกาเร่งเดินไวๆ
พอตอกบัตรออกปุ๊บ เขาก็ทำตัวเป็นแฟนโทรจิก ไม่เกินสิบห้านาที รถญี่ปุ่นคันเล็กก็มาจอดรออยู่หน้าป้ายรถเมล์
อนุรักษ์เปิดประตูเข้าไป ยกมือไหว้คุณชายราวกับผู้ปกครองมารับนักเรียนกลับบ้าน
"แชมพูอยู่หลังรถ เดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอที่หอ บอกทางมาด้วยแล้วกัน"
คนขับหมุนพวงมาลัยให้รถเคลื่อนไปบนถนนอีกครั้ง ...สี่ทุ่มครึ่งน่าจะเป็นเวลาพักผ่อน แต่คุณชายก็ยังอุตส่าห์ขับรถเอาแชมพูมาให้แถมยังจะไปส่งเขาอีก ...นึกเกรงใจ แต่ก็ต้องข่มเรื่องมารยาทเอาไว้ เพราะก่อนหน้านี้เขาตัดสินใจว่าจะไม่อ้อมค้อมอีกแล้ว
"คุณชายครับ"
เกริ่นเรียกเจ้านายตัวเองที่ยังคงไม่ละสายตาจากถนน หากท่าทีบางอย่างทำให้รู้ว่ากำลังรอฟังเขาพูด อนุรักษ์สูดลมหายใจลึก เอ่ยสิ่งที่สงสัยมาตลอดทั้งวัน
"พรีเซนเตอร์โฆษณาที่ผูกสัญญากับ ATM คนนั้นคือใครครับ"
มือซึ่งจับพวงมาลัยขยับเข้าหากันเล็กน้อย พร้อมการตอบตัดบทสั้นๆ
"เธอไม่จำเป็นต้องรู้"
"แต่ผมเป็นครีเอทีฟช่วยคิดโฆษณานะครับ ผมมีสิทธิที่จะรู้"
“แล้วสิทธิในการเป็นหัวหน้าของเธออยู่ที่ฉันรึเปล่า"
ประโยคย้อนเล่นเอาแทบจุก ในเมื่อไม้อ่อนไม่ได้ผล เห็นทีคงต้องใช้ไม้แข็ง
"พรีเซนเตอร์โฆษณาคนนั้น...ใช่คุณน้ำตาลแฟนเก่าของคุณรึเปล่าครับ"
คำถามตีแสกหน้าตรงๆ ทำให้ดวงตาเรียวหันมาสบมองเขาเป็นครั้งแรก
"เธอได้ยินมาจากไหน"
อนุรักษ์จึงเล่าเรื่องที่เมื่อวานบังเอิญเจอคุณน้ำตาลคุยกับคุณเฮงด้วยท่าทีลับๆ ล่อๆ และปิดท้ายด้วยการตั้งข้อสงสัย
"ผมว่าคุณเฮงอาจเป็นคนทรยศคุณอยู่ก็ได้"
ยอดนักสืบคาดหวังให้คุณชายตื่นเต้นไปกับการค้นพบคนร้ายของเขา ทว่าเจ้าตัวดันแย้งด้วยท่าทางเคร่งเครียด
"แต่เธอไม่มีหลักฐาน จะกล่าวหาลอยๆ ไม่ได้"
...มันก็จริง ผู้ร้ายส่วนใหญ่มักอ้างเหตุผลนี้ไว้เป็นคาถาป้องกันตัวกันทั้งนั้น
"งั้นคุณหาหลักฐานไปถึงไหนแล้วครับ"
"ยังไม่คืบหน้าเท่าไร ฉันไม่ได้แค่อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ฉันอยากรู้ด้วยว่าเขาทำไปเพราะอะไร"
"แล้วคุณจะปล่อยให้เขาทำลายคุณต่อไปเรื่อยๆ แบบนี้เหรอครับ"
แค่เขาพลาดงานโฆษณาเดียวที่ทุ่มเทแรงใจแรงกายก็เจ็บใจแทบตาย แต่คุณชายยังเลือกยืนเป็นเป้านิ่งให้คนมายิงซ้ำๆ แล้วแล้วยังยึดกับแผนการเดิมๆ
“ขอมือถือเธอให้ฉันดูหน่อย”
อนุรักษ์ยกมือถือของตนเองไปให้อย่างว่าง่าย หากเขาก็ยังหวนคิดถึงบทสนทนาที่ได้คุยกับไอ้ทัต เรื่องช่องโหว่งต่างๆ ที่คุณชายฝากซิมไว้กับเขา
“อาศัยแค่ซิมนั้นเป็นหลักฐานอย่างเดียวจะพอเหรอครับ ผมว่าเรามาลองคิดหาทางอื่นดีไหม เผื่อจะจับสปายได้เร็วขึ้น”
เขาพยายามเสนอตัวเข้าไปช่วย แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นการผลักไสให้ออกห่าง
“ไม่ต้อง เธอไม่เข้าใจ”
ใช่...เขาไม่เข้าใจ เพราะคุณชายไม่ยอมบอกอะไรเขาเลย...
มีหลายเรื่องมากมายที่เขาสงสัย แต่ที่ผ่านมาเขาแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น เพราะคิดว่าถ้าคุณชายอยากจะพูดก็คงพูดออกมาเอง แต่ความอดทนคนเรามีจำกัด การทำงานร่วมกันต้องอาศัยความเชื่อใจ หากความเชื่อมั่นนั้นสั่นคลอน
...เขาอยากรู้ว่าคุณชายจะรู้สึกแบบเดียวกับเขาตอนนี้รึเปล่า
"คุณรู้ไหม เมื่อวานตอนที่ผมโทรบอกคุณว่าถึงหอแล้ว ความจริงผมยังนั่งอยู่หน้าคอนโดคุณอยู่เลย พอวางสายจากคุณ ผมก็ไปดูหนังอีกสองเรื่องควบ กว่าจะกลับหอตั้งเกือบสี่ทุ่ม"
คุณชายละสายตาจากโทรศัพท์ขึ้นมามองเขาทันควัน ด้วยท่าทางตกใจมากกว่าจะโกรธ
"อะไรนะ!? ทำไมเธอทำแบบนั้น"
"ก็ไม่ต่างจากคุณที่เก็บทุกอย่างเอาไว้คนเดียวหรอกครับ ...ถ้าผมไม่บอก คุณก็ยังคิดว่าผมเป็นเด็กดีรีบกลับหอตามคำสั่งคุณใช่ไหมครับ"
"เธอนี่มัน..." ราวกับสรรหาคำมาโต้ตอบไม่ได้คงรู้แล้วว่าโดนจงใจเอาคืน แต่เขาแสร้งทำเป็นชี้ไปยังตึกแถวใกล้สี่แยก
"เดี๋ยวรบกวนช่วยจอดรถตรงเซเว่นข้างหน้าด้วยครับ"
คุณชายไม่เอ่ยถามเหตุผล พอไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวก็จอดรถแนบริมฟุตบาทตามคำขอ อนุรักษ์หายเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ไม่นานก็หิ้วถุงใส่กระป๋องเบียร์กลับขึ้นมา ก่อนเปิดฝาดื่มอึกๆ โดยไม่คิดจะเกรงใจเจ้าของรถที่นั่งข้างๆ อีกต่อไป
เขาไม่ได้ตั้งใจเมา แค่อยากให้แอลกฮอลล์ไปละลายความกลัว เพราะเรื่องที่เขาตัดสินใจเล่าต่อจากนี้ ...มันเจ็บปวดทุกครั้งที่ย้อนความทรงจำกลับไป
"...ตอนพ่อแม่ผมเสีย คุณเชื่อไหมว่าผมไม่ร้องไห้เลย"
ในที่สุดหลังกระดกเบียร์ไปค่อนกระป๋อง อนุรักษ์ก็เริ่มต้นเล่าเรื่องทั้งหมดดังม้วนฟิลม์กรอกกลับ
...หลังอุบัติเหตุ ทุกอย่างผ่านพ้นไปรวดเร็ว งานศพถูกจัดขึ้น ญาติๆ รวมตัวกัน ป้ารับเป็นผู้ปกครองดูแลเขา ทำให้เขาต้องขนข้าวของย้ายไปต่างจังหวัด รวมทั้งจัดการเอกสารย้ายโรงเรียน มีเรื่องหลายเรื่องประดังประเดเข้ามาจนแทบไม่มีเวลาเสียใจ
อนุรักษ์ที่อายุสิบห้ารู้เพียงแค่ว่า เขาต้องไม่ทำตัวมีปัญหา เพราะไม่อยากให้ป้ารับภาระหนักกว่านี้ เขาไม่เรียกร้องเอาแต่ใจ พูดจาน้อยลง ทานอาหารน้อยลง ขังตัวเองไว้กับโทรศัพท์ที่มีข้อความสุดท้ายของแม่ ทุกคืนภาพในฝันซ้ำๆ เขาได้ย้อนเวลากลับไปมองอุบัติเหตุครั้งนั้น และกล่าวโทษทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่เอาตัวเขาไปแทนพ่อและแม่
น้ำหนักเขาหายไปหลายกิโล ร่างกายผอมแห้งจนป้าต้องพาไปโรงพยาบาลเพราะนึกว่าเขาป่วย หลังจากนั้นเขาจึงรู้ว่าตนเองป่วยจริงๆ ...ด้วยโรคซึมเศร้าระยะเริ่มต้น
เขาไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง เพื่อนสนิทอย่างไอ้ทัตเขาก็แค่บอกเรื่องอุบัติเหตุ แต่ไม่เคยรู้ว่าเขาป่วยเป็นโรคซึมเศร้าหวุดหวิดใกล้จะฆ่าตัวตาย เขาปรึกษาจิตแพทย์และทานยาอยู่เกือบปีอาการจึงดีขึ้นเรื่อยๆ
ยกเว้นเพียงอาการเดียวที่ยังไม่หายขาด ...คือการเก็บโทรศัพท์เครื่องสำคัญไว้ไม่ห่างกาย เพื่อเป็นเครื่องย้ำเตือนความเศร้าที่กลายเป็นแผลลึกในใจ
อนุรักษ์กระดกเบียร์อีกครั้ง ก่อนเฉลยความลับอีกเรื่องให้คนซึ่งนั่งเงียบฟังเขามาตลอด
"ตอนที่ผมเอาสมาร์ทโฟนคุณไปซ่อม ผมขอโทษที่เสียมารยาทเปิดดูอัลบั้มรูปของคุณ แต่ทั้งอัลบั้มผมเห็นมีรูปถ่ายแค่คนคนเดียว ...คนนั้นใช่น้องชายคุณรึเปล่าครับ"
เขาไม่คาดหวังว่าคุณชายจะตอบ เผลอๆ อาจโดนดุใส่เพราะดันไปเปิดข้อมูลส่วนตัวโดยไม่ได้รับอนุญาต และที่สำคัญ เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน ...ที่เขาตัดสินใจเล่าออกมา แค่ต้องการให้เห็นว่า เขาเองก็เคยเก็บปัญหามากมายเอาไว้กับตนเองเพียงลำพัง คิดว่าจะแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างไหว แต่สุดท้ายมันกลับย้อนมาทำร้ายตัวเขาเอง
คุณชายทอดสายตามองไปยังกระจกหน้า แสงไฟถนนกระทบใบหน้าคมซึ่งยังนิ่งเฉย ขณะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"สองปีก่อน น้องชายฉันมาหา ฉันควรจะไปส่งเขา แต่ฉันมัวยุ่งอยู่กับโฆษณารถ เขาเลยขอกลับเอง ระหว่างทางแท็กซี่คันนั้นประสบอุบัติเหตุ"
เป็นการอธิบายเรื่องที่สั้นกว่าเขามาก แต่ได้ใจความครบถ้วน และแม้ท่าทีของคุณชายไม่เปลี่ยน หากเขาสังเกตเห็นนัยน์ตาเรียวสะท้อนแสงไฟสั่นไหว คล้ายยังคงติดอยู่กับความผิดกล่าวโทษตัวเองที่เป็นสาเหตุทำให้คนสำคัญต้องจากไป
"ที่คุณเข้าหาผม เพราะคุณเห็นผมเหมือนน้องชายคุณใช่ไหมครับ"
ตัดสินใจถามสิ่งที่อยากรู้มานาน แต่คุณชายกลับส่ายหน้า
"เธอไม่เหมือนน้องชายฉันเลย น้องฉันเป็นเด็กซื่อๆ ฉันบอกอะไรก็จะยอมทำตาม แต่เธอน่ะมันดื้อ หัวรั้น ชอบเอาชนะ"
คำเปรียบเทียบเหมือนเขาเป็นเด็กนิสัยเกเรฟังเอาฉุน ทว่าพิจารณาจากวีรกรรมแสนแสบวันนี้ก็คงเป็นจริงตามนั้น
"แต่...เธอทำให้ฉันนึกถึงน้องชายตัวเอง เวลาฉันอยู่กับเขา ฉันจะคิดไอเดียดีๆ ได้เสมอ เหมือนตอนที่ฉันอยู่กับเธอ...ฉันสบายใจ"
คุณชายน่ะเหรออยู่กับเขาแล้วสบายใจ เห็นมีแต่ทำหน้านิ่งๆ เดาอารมณ์ไม่ค่อยถูก เช่นเดียวกับตอนนี้ที่อีกฝ่ายทำตัวเป็นผู้ปกครองเคร่งระเบียบ ดึงกระป๋องเบียร์จากมือเขาไปใส่ไว้ในช่องว่างแก้วข้างฝั่งตนเอง
"เธอไม่ควรกินเยอะมากขนาดนั้น ดึกป่านนี้กลับกันได้แล้ว"
เป็นอันปิดฉากการสนทนาย้อนความหลัง
อนุรักษ์นั่งเงียบให้คุณชายออกรถไปยังจุดหมายเดิมอีกครั้ง ไม่เกินสิบนาทีก็มาถึงหอพักโดยสวัสดิภาพ
เขาลงจากรถพร้อมคนขับซึ่งออกมาเปิดประตูท้ายหยิบถุงเจคิงส์ซูปเปอร์ที่มีแชมพูสามขวด รวมทั้งถุงใส่กล่องขนมสีชมพูลายวินเทจรูปดอกไม้น่ารัก แบบไม่เหมาะกับบุคลิกของผู้ที่ยื่นส่งมาให้
“อะไรน่ะครับ”
“ฉันซื้อมาฝาก”
เขารับมาเปิดกล่องออกดู คัพเค้กหกชิ้น สีสันตกแต่งหวานไม่แพ้เนื้อขนม เป็นของฝากช่างอยู่คนละขั้วกับการกระดกเบียร์แบบฮาร์ดคอร์ไปเมื่อครู่ ทั้งที่เขาเพิ่งแสดงออกว่าเป็นผู้บรรลุนิติภาวะเสียขนาดนั้น แต่คุณชายยังคงติดมองภาพลักษณ์เขาเป็นเด็กน้อยไม่หาย
ตรงข้าม...ถ้าเป็นบทบาทเรื่องงาน กลับวางใจสั่งการเขาต่อเนื่องทันที
"พรุ่งนี้ช่วยแวะมาบริษัทด้วยนะ เธอต้องเซ็นเอกสารรับรองฝึกงานเป็นครีเอทีฟ ฉันแจ้งฝ่ายบุคคลไว้แล้ว เตรียมแค่บัตรนักศึกษามาก็พอ"
"จะรับผมเข้าตำแหน่งนี้จริงๆ เหรอครับ ไหนคุณบอกว่าผมมีความสามารถไม่พอ"
ก็ใช่ที่เขาสนใจงานโฆษณาและอยากได้ประสบการณ์ แต่การใช้ตำแหน่งครีเอทีฟบังหน้าเจเนรัลเบ๊ก็สร้างความลำบากใจให้ไม่น้อย เกิดโดนสัมภาษณ์ หรือมีใครถามถึงเนื้องานเบื้องลึกขึ้นมาจะทำยังไง
ชั่วขณะนั้นเอง เขารู้สึกถึงสัมผัสของมือที่ลูบศีรษะเบาๆ
"ตำแหน่งของเธอให้ใครมาแทนที่ไม่ได้...อย่าคิดมาก"
...คุณชายทำเหมือนเขาเป็นเด็กอีกแล้ว แต่แปลกตรงคราวนี้เขาไม่ได้หงุดหงิดหรือโกรธเคืองใดๆ เลย
หลังเอ่ยจบอีกฝ่ายก็ขึ้นรถขับออกไปโดยมีอนุรักษ์ยืนส่ง ก่อนเขาจะเดินกลับห้องตนเองบ้าง เปิดประตู วางข้าวของลงบนโต๊ะ แล้วเปิดกล่องคัพเค้ก หยิบขึ้นมากัดชิมลงไปคำหนึ่ง
สมกับที่คุณชายเป็นนักโฆษณา จริงอยู่ว่าคำหว่านล้อมย่อมไม่มีประโยชน์ หากผู้ซื้อใจแข็งมากพอ เขามีสิทธิจะถอยห่างจากคุณชายได้ทุกเมื่อ และถึงจะรู้ความจริงไปบางส่วนก็ยังเหลือข้อสงสัยอีกมากมาย
ทว่า...แค่เพียงความหวานของขนมชิ้นเดียว มันกลับสามารถโน้มน้าวให้เขายอมรับ
ถ้าจะถูกหลอก...ตอนนี้เขาก็จะขอยอมโดนหลอกอยู่ในฐานะ ‘ลูกน้องชื่ออนุรักษ์’ เคียงข้างพระเอกต่อไปอีกสักระยะก็แล้วกัน
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ร่างสูงในชุดสูทก้าวผ่านโถงทางเดินของคอนโดตกแต่งด้วยโคมไฟแชนเดอเลียโอ่อ่าหรูหรา ห้องชุดแต่ละห้องถูกวางตำแหน่งไว้ห่างกันค่อนข้างมาก เหมาะสำหรับผู้อยู่อาศัยที่ชอบความเป็นปัจเจก เฟอร์นิเจอร์สวยงามราคาแพงจึงมีไว้เพื่อกลบเกลื่อนบรรยากาศเงียบงันไร้ความเป็นมิตร
มือขวายกกดแสกนรหัสประตูห้องตนเอง ส่วนมืออีกข้างถือกระป๋องเบียร์ซึ่งเหลือปริมาณอยู่ไม่มาก ครั้นถอดรองเท้าก้าวเข้าไปด้านใน หุ่นยนต์ดูดฝุ่นก็เคลื่อนมาหยุดอยู่ใกล้ๆ พอดี
“ออกมารับฉันหรือ”
พึมพำกับเครื่องทำความสะอาดเหมือนสัตว์เลี้ยงเฝ้ารอคอยเจ้าของอย่างซื่อสัตย์ ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว เพื่อจัดการทิ้งกระป๋องเบียร์ลงถังขยะ แต่เสียงเพลงอิเล็กทรอนิคป็อบดันดังแทรกขึ้นจากสมาร์ทโฟนสีขาว ซึ่งเขาแยกไว้สำหรับติดต่องาน รวมถึงบุคคลสำคัญโดยเฉพาะ ดังนั้นเมื่อเห็นชื่อปรากฏบนหน้าจอ เขาจึงรีบวางกระป๋องเบียร์บนเคาท์เตอร์ครัว กดรับพร้อมกรอกเสียงสุภาพ
“ครับท่าน”
“งานชิ้นล่าสุดมีปัญหาอีกแล้วรึ”
น้ำเสียงทอนไม่เชิงตำหนิ เป็นการถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเสียมากกว่า หากชายหนุ่มรู้ดีว่าข้อผิดพลาดหลักๆ เกิดขึ้นเพราะมีเขาเป็นต้นเหตุ
“ต้องขอโทษด้วยครับ ผมรับรองว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”
“น่าแปลกนะ โฆษณาลิปสติกคราวที่แล้วเธอจัดการแก้ปัญหาได้เร็ว แต่คราวนี้แค่เพราะใช้ดาราเป็นพรีเซนเตอร์ เธอกลับไม่มีแผนรับมือดึงลูกค้าเราคืนมาเชียวหรือ”
ดีที่เป็นการคุยโดยไม่เห็นหน้า มิเช่นนั้นอาการกระตุกมือเข้าหาโทรศัพท์เพียงเล็กน้อยของเขาอาจทำให้ข้อสงสัยลอยๆ เพิ่มน้ำหนักขึ้นราวกับถูกล้วงความลับในใจ
...แผนน่ะมีวางไว้พร้อมแล้ว
ไม่ใช่เรื่องยากที่นักครีเอทีฟจะสามารถนำเสนอบริษัทลูกค้าว่าการใช้พรีเซนเตอร์ก่อให้เกิดผลเสียอย่างไรบ้าง โดยเฉพาะวิธีจ้างดาราซึ่งเป็นกระแสดังและรับงานโฆษณาหลายชิ้นในเวลาพร้อมๆ กัน
ข้อแรก ผู้บริโภคจะเกิดความเบื่อหน่าย เพราะพบเห็นหน้าดาราคนเดิมบ่อยครั้ง
ต่อมาอาจสร้างความสับสนในภาพลักษณ์ เนื่องด้วยพรีเซนเตอร์ที่พ่วงโฆษณาหลายแบรนด์เกินไป ย่อมมีสินค้าที่ไม่สอดคล้องกับบุคลิกได้ทั้งหมด ทำให้ขาดความน่าเชื่อถือ กลายเป็นทัศนคติเชิงลบ
รวมถึงในแง่การลงทุน ค่าตัวผูกสัญญากับดาราซูเปอร์สตาร์ระยะยาวก็ไม่คุ้มค่าเงินที่สูญเสีย
...กรณีโฆษณาผงปรุงรสต้มยำและ ‘น้ำตาล’ เข้าข่ายหลักการนี้ทั้งหมด
แต่สาเหตุหลักที่เขายอมถอนตัวง่ายๆ ไม่ใช่เพราะเขาอยากจะไถ่โทษให้กับผู้หญิงซึ่งตั้งสถานะเอาเองว่าเป็น ‘แฟน’ ทั้งที่ไม่มีเรื่องเกินเลยใดๆ
เขาเจอน้ำตาลในงานอีเวนท์โฆษณาที่เคยรับทำโปรเจคเมื่อสามเดือนก่อน หลังจากนั้นไม่รู้ว่าเธอเอาเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของเขามาจากไหน แต่น้ำตาลเพียรตามเฝ้าถึงที่ทำงาน จนทั้งบริษัทลือกันเองว่าเธอเป็นแฟนเขา คำแก้ต่างเปล่าประโยชน์ เมื่อน้ำตาลยิ่งทำให้ข่าวลือหนักข้อด้วยการบินไปนิวยอร์กพร้อมกับเขาซึ่งต้องไปดีลงานโฆษณาสินค้า แต่นั่นเป็นเรื่องดีที่ทำให้เธอพบหนุ่มคนใหม่ จนยอมปล่อยมือเลิกรา ทว่าก็ไม่วายผูกใจเจ็บเอาคืนภายหลัง
...การมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงมักนำไปสู่เรื่องน่าปวดหัว
ด้วยหน้าตาและฐานะ เขาต้องรับมือกับผู้หญิงมากมายที่เข้ามาหาตั้งแต่สมัยเรียนจวบจนทำงาน แต่เขาไม่เคยคิดอยากจะผูกพันธะใดๆ เพราะสบายใจที่ได้ทำงานมากกว่าไปคอยทุ่มเทดูแลเอาใจใคร มีไม่กี่คนที่สามารถทำให้เขาละจากงานมาได้ ซ้ำล่าสุดยังเป็นผู้ชายอายุน้อยกว่าเกินสิบปี
“เอาเถอะ...อะไรพลาดไปแล้วก็ให้แล้วไป ฉันรู้ว่าช่วงนี้เธอคงเจอเรื่องหนักสักหน่อย ฉันก็ไม่อยากสร้างความกดดันให้เธอมาก แต่งานถัดไปมีคนฝากฝังมา...หวังว่าเธอคงจะเข้าใจนะ”
คำสั่งอ้อมๆ เพียงพอให้ทราบความหมายแฝงนัย ก่อนสายจะถูกตัดไป
ดวงตาเลื่อนมองกระป๋องเบียร์บนเคาท์เตอร์ครัว นึกถึงคำพูดแบบเด็กๆ ที่โมโหแทนเขา
‘แล้วคุณจะปล่อยให้เขาทำลายคุณต่อไปเรื่อยๆ แบบนี้เหรอครับ’
รู้สึกดีที่อีกฝ่ายเป็นเดือดเป็นร้อน หากใจหนึ่งก็อดห่วงไม่ได้
ถึงแม้รักษ์จะเป็นเด็กฉลาดพอจะคิดวิเคราะห์ แต่มักชอบใจอ่อนทำตามความรู้สึกมากกว่าเหตุผล ขนาดยอมเปิดปากเล่าอดีตอันเจ็บปวดที่สูญเสียพ่อแม่ เพื่อช่วยเยียวยาบาดแผลในใจให้เขาที่เสียน้องชายไป
...ตอนเขาแอบซ่อนซิมโทรศัพท์ไว้ในเครื่องก็เช่นเดียวกัน
มันง่ายมากหากเจ้าของจะถอดทิ้ง แล้วแสร้งทำเป็นไม่เห็น แต่รักษ์กลับนำมาคืน และยังเต็มใจช่วยในเรื่องที่เขาร้องขอ โดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆ เลย
ความเป็นธรรมชาติตรงไปตรงมานี้เอง เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ขณะเดียวกันก็ต้องคอยจับตาดูเด็กจอมดื้อรั้น เพราะในเกมธุรกิจอันเต็มไปด้วยคมเขี้ยวเล่ห์เหลี่ยมกลโกง ถ้าไม่ระวังให้ดีก็อาจถูกกัดเป็นแผลใหญ่
...เหมือนหมากตานี้ซึ่งเขาเดินเกมถอย แต่ไม่ได้หมายความว่าเขากำลังเสียเปรียบ
ชายหนุ่มเปิดถังขยะในครัว ข้างในมีกล่องขนมสีชมพูนอนนิ่งอย่างว่างเปล่า มันทำให้เขาหวนคิดถึงเรื่องในอดีต เป็นภาพทับซ้อนของกล่องเค้กลวดลายวินเทจดอกไม้เล็กๆ เหมือนกันกับของที่เขาเพิ่งให้ใครบางคนไป เพียงแต่สิ่งที่บรรจุก่อนหน้านี้ไม่ใช่คัปเค้ก แต่มันคือธนบัตรสีเทาจำนวนมากพอจะซื้อคัปเค้กได้เป็นร้อยๆ ชิ้น มือใหญ่ทิ้งกระป๋องเบียร์ตามลงไป ขณะนั้นเองที่โทรศัพท์อีกเครึ่องหนึ่งดังขึ้น เบอร์โทรสาธารณะไม่คุ้นตา แต่เขากดรับรอให้ปลายสายพูด
ความเงียบทิ้งตัวอยู่นานราวกับวัดใจ กระทั่งสัญญาณถูกตัดไป เช่นเดียวกับที่เคยขึ้นกับรักษ์มาก่อน
ชายหนุ่มจ้องมองจดจำตัวเลขเบอร์โทรศัพท์นั้น เรื่องนี้เขาคงไม่อาจรับมือได้เพียงคนเดียวอีกแล้ว
ร่างสูงรีบต่อสายไปยังเบอร์หนึ่ง เอ่ยประโยคขึ้นทันทีหลังได้ยินเสียงกดรับ
“ผมมีเงื่อนไขมาเสนอ คิดว่าเราน่าจะได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย...”
วงการโฆษณาไม่มีมิตรหรือศัตรูถาวร ถ้าอยากจะชนะ บางครั้งก็ต้องเล่นบท ‘ผู้ร้าย’ ให้เป็น
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
กลับไปอ่านตอนที่ 11 ตามลิงค์นี้เลยค่ะ :pig4:
บทที่ 11 : เล็กๆ ไม่ ใหญ่ๆ ทำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46496.msg3101032#msg3101032)
-
แจ้งข่าวเปิดจอง Wish Me Luck : สุดที่รักษ์
#สุดที่รักษ์ เปิดจองแล้วค่า!!
สำหรับผู้ที่เคยอ่าน #สุดที่รักษ์ เวอร์ชั่นก่อนรีไรท์ ต้องแจ้งให้ทราบว่า แม้เนื้อหาจะมีการปรับเปลี่ยนไปมากพอสมควร แต่ก็ยังมีส่วนขาดๆ เกินๆ อยู่บ้าง
ดังนั้น...เนื้อหาในหนังสือจะเป็นฉบับที่สมบูรณ์ที่สุด...!
แนะนำให้เริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น เพื่อที่จะได้เก็บรายละเอียดของปมต่างๆ รวมทั้งยังเก็บความฟินจากโมเมนต์หวานๆ ของน้องรักษ์กับคุณชายที่แทรกเข้าไปเพิ่มเติมด้วย (สำคัญตรงนี้)
สนนราคาพิเศษสุดๆ เฉพาะรอบจอง ...ลดจากราคาปกจริงเหลือแค่ 549 บาทเท่านั้น!!
จำนวน 2 เล่มจบ เพิ่มตอนพิเศษเฉพาะในเล่มอัดแน่นจุใจกว่าสองร้อยหน้า!
เปิดจองตั้งแต่วันนี้ - 2 ตุลาคม 59 จัดส่งฟรี!! (หนังสือจัดส่งช่วงกลางเดือนตุลาคม)
สามารถสั่งจองได้ที่ https://www.reading.co.th/book-detail/140 (https://www.reading.co.th/book-detail/140)
:pig4:
-
ถ้าสั่งจองแล้วจะได้รับหนังสือช่วงไหนหรอคะไรท์
จะได้คำนวนวันจองค่ะ :hao7:
เคลียร์หิ้งหนังสือรอน้องรักษ์กับคุณชายมาไว้ในอ้อมอก :katai5:
-
จองแล้ววววว. รอรับ อิๆ
-
:mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:jul3: :jul3: :jul3:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หักมุมแล้วหักมุมอีกนะเรื่องนี้
ในเรื่องแทบไม่เห็นพี่พิมเลย กลายเป็นคนขายผลฃานซะงั้น
แล้วตกลงแฟนทัตนี่ใครรร 555
-
มาอ่านรอบ 2 แล้ว ชอบมากๆ ครับ
-
อ่านถึงตอนที่ 8 กรี้ดลั่น sotus !!!! อร๊ายยยยยยยยย
-
บทที่ 22 เนื้อหาช่วงที่สอง(บล็อกสอง) กึ่งแรกมันเกินมานะคะ
-
เรื่องสุดที่รักษ์ ขอจัดเป็นนิยายที่จัดว่าอยู่ในหมวดอบอุ่นได้ไหมคะ :กอด1:
ทั้งตัวของน้องรักษ์เอง หรือแม้กระทั่งคุณชาย ความดราม่าที่เหมือนจะแทรกเข้ามาเป็นปมของตัวละครบ้าง
หรือในเนื้อเรื่องบ้าง ถูกความอบอุ่น โอบอ้อม เอื้อเฟื้อของน้องรักษ์ กับความมุ้งมิ้งเล็กๆของคุณชายกลบเสียมิดเลยละคะ
แค่ฉากสัมผัสปากเล็กๆก็ฟินกระจายได้ 555+ ชอบจริงๆคะ :-[
สุดท้ายคงไม่มีอะไรมากเกินไปกว่า
'รัก'นะคะ จุ๊บๆ :กอด1:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ชอบมากเลยค่ะ อ่านแล้วติด อ่านจบภายใน 2 วัน
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะคะ แนวนี้ก็สนุกดีค่ะ แต่จริงๆก็ชอบให้มีเรื่องความรักมากกว่านี้หน่อยค่ะ 555
ชอบคุณชายยยยยยย :-[
รักษ์เป็นคนดีมากๆเลย ประทับใจ และมีเพื่อนที่ดีมากเลย o13
:pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
ขอสารภาพว่าเห็นเรื่องนี้นานนนนแล้ว
แต่ตอนนั้นยังไม่จบ5555 เลยแอบเก็บไว้ก่อน เก็บในบุ๊คมาร์คนานจนลืมเลยค่ะ
จนไปนั่งดูโซตัส แล้วก้แอบคิดถึงนิยายคุณ bittersweet เลยนึกได้ว่ามีดองเอาไว้555
พอมาอ่านรู้สึกได้ว่าคุณชายเป็นตัวละครที่'มีอะไรบางอย่าง'คือรู้สึกได้ว่าไม่ได้เป็นแบบที่เค้าแสดงออกทั้งหมด
ส่วนรักษ์จะเรียกว่าซื่อตรงสุดๆเลยก้ว่าได้555 จุดนี้คือสงสารน้อง
ชอบการเดินเรื่องที่ปมเยอะไปหมด เงื่อนซ้อนเงื่อนซ้อนเงื่อนอีกที
แต่รู้สึกได้ว่ามันไม่ำด้ซับซ้อน แต่แค่เรากระตุกปลายเชือกไม่ถูกเส้น ปมมันเลยยิ่งพันกันแน่นขึ้นไปอีก
พอรักษ์ดึงเชือกถูกเส้น ปมก้อนใหญ่ๆก้เหมือนจะหลุดออกมาหมด
แต่น้องก้เริ่มล้าจากการพยายามแก้ปมแล้ว ยิ่งมารู้ว่าคนจงใจผูกปมคือคนที่ตัวเองพยายามช่วย
ความรู้สึกยิ่งเสีย ยิ่งพัง คุณชายเลยงานเข้าทันที555
โดยรวมชอบมากกค่ะ ถึงจะไม่ค่อยมีฉากสวีทหวาน ถึงจะโดนหลอกแล้วหลอกอีกจนหัวหมุน
ถึงน้องรักษ์จะโดนคุณชายโมเมเอาเป็นสมบัติส่วนตัวตอนจบเรื่อง แต่มันก้สนุกมากกจริงๆค่ะ
จะรอตืดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ
ปล.แอบดีใจที่เดาได้ว่าเป็นพิมตั้งแต่ฉากกดเอทีเอ็ม รู้สึกได้ว่านางแปลกๆ
ปล2 sotusสนุกมากกค่ะ ตอนแรกอ่านนิยายแล้วก้รู้สึกชอบ อินมากกเพราะอยู่ช่วงรับน้องพอดี
พอมันได้ออกมาเป็นซีรี่ย์ตอยแรกแอบกลัวว่าจะพังเหมือนเรื่องอื่นๆ เรื่องอื่นย่อมรับว่าค่อนข้างผิดหวังค่ะ
แต่พอช่วงปีใหม่ที่ผ่านมาได้ไปนั่งย้อนดูsotusตั้งแต่แรก ดูยาวๆ ประทับใจมากกกก ตอนแรกที่กลัวคือกลังพี่อาทิตย์สาวแตก
แต่พอดูแล้วแบบบ งืออออ มันใช่ นี่แหละ คือดีมากก ประทับใจสุดๆเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับการกำกับดูแลอย่างใกล้ชิดนะคะ
ซีรี่ย์ออกมามีคุณภาพที่ดีมากกกค่ะ ด้วยความเป็นเด็กมก.รูปพี่คริสนี่เซฟไว้ในเครื่องตั้งแต่ช่วงรับน้อง
กลางๆปีเจอว่าแควได้บทพี่อาทิตย์ มันดีแบบมันฟินมากกก ใกล้ตัวสุดกๆ5555
ขอบคุณสำหรับนิยายและซีรี่ย์ดีๆนะคะ
-
:L2:
-
อ่านจบแล้วว อ่านแบบรวดเดียวไม่มีพักใช้เวลาสองวัน :hao3:
แบบสนุกมากอ่ะ หยุดไม่ได้เลย รู้ตัวอีกที อ้าวใกล้จะจบแล้ว
รู้สึกอยากได้ฉากหวานของทั้งคู่มากกว่านี้ 555 คือรู้สึกว่าเคมีเข้ากัน
แต่ที่จุดเด่นที่เรื่องนี้สนุกหลักๆเลยคือ มันน่าติดตาม ทั้งความสัมพันธ์ของทั้งคุณชายและรักษ์
และปมซับซ้อนต่างๆ มันมีความเข้มข้นทุกตอน ยิ่งอ่านยิ่งสนุกอยากรู้ว่าปมจะคลายยังไง
ตัวละครเรื่องนี้เยอะมากนะ และที่น่าทึ่งคือทุกคนจะเกี่ยวข้องเชื่อมโยงกันหมด จนแบบร้องว้าวเลย
จนอ่านเรื่องนี้จบ เราได้อะไรเยอะมากเลยจากเรื่องนี้ ทั้งเรื่องการทำโฆษณา ธุรกิจ ถือว่าเปิดโลกให้เราไปอีกแบบ
และเรื่องนี้ก็มีแนวคิดดีๆมาให้ตระหนัก มาช่วยเตือนสติตลอด ทั้งเรื่องอุบัติเหตุเอย เรื่องคนสำคัญที่อยากปกป้องและเก็บไว้เป็นความทรงจำแม้ว่าเค้าจะจากไปแล้ว และยังสอนให้รู้จักคุณค่าของชีวิตด้วย 'ชีวิตนี้มีอะไรให้ต้องเรียนรู้อีกเยอะ' นี่ตรึงใจมาก
เป็นนิยายที่ดีจริงๆค่ะ สุดท้ายนี้อยากของคุณผู้แต่งนะคะที่แต่งเรื่องดีดีแบบนี้ขึ้นมา จุ้ปป :mew1:
-
พอเฉลยปมออกมาแล้วรู้สึกเหมือนถูกต้มจนเปื่อยเป็นต้มซุปเปอร์ยายแม้นเลยทีเดียว 5555 :a5: :a5:
-
สนุกมากเลยค่ะ จริงๆเราชอบเรื่องแนวการทำโฆษณา พวกครีเอทีพนะคะเราว่างานพวกนี้สนุกดี คนเขียนเก่งมากเลยจ้าไม่ได้ทำงานด้วยนี้แต่สามารถเขียนออกมาให้ดูสนุกน่าติดตามและลุ้นไปขนาดนี้ได้
-
สนุกมาก :mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากอ่านตอนพิเศษ
-
งานเขียนของคุณดีมาก ลื่นไหลทั้งในแง่การใช้ภาษา การวางปมและการคลี่คลาย
ปมที่สร้างไว้อยู่ในระยะเหมาะสม ไม่ใช่ปมรายบท ที่เขียนไปเรื่อยๆ
เราอ่านรวดเดียวจบอย่างไม่มีเบื่อและลุ้นตลอดทั้งเรื่อง ขอชมว่าคุณมีความใจแข็งและยึดมั่นในพล็อตที่วางไว้มาก ไม่มีบทไหนที่จะรู้สึกกระเดิดไม่เข้่าพวก
-
หนุกหนาน หนุกหนานดี คนแก่ชอบ :give2: :give2:
-
รอบที่2 :mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมากๆจ้า
-
แพ้ทางคนเจ้าเล่ห์จนวินาทีสุดท้าย :-[
-
สนุกและลุ้นมากกกก
ขอบคุณค่ะ
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4:
-
:hao3: เรื่องนี้สนุกค่ะ ภาษาดี แม้แต่ชื่อตอนยังเอามาจากสโลแกนโฆษณา ซึ่งเกี่ยวกับเนื้อเรื่อง ผู้เขียนมีความใส่ใจในรายละเอียด
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ค่ะ :pig4:
-
:katai2-1: อ่านแล้วอ่านอีก :hao7:
-
สนุกน่าติดตามมากชอบมาก ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
-
กลับมาอ่านรอบที่ 2 ชอบบรรยากาศของเรื่องมาก
เหมือนมีเมฆหมอกคลุมเครือตลอดทั้งเรื่อง แต่พอตอนจบก็เฉลยปมได้ดี
อีกอย่างทำให้รู้ถึงสายงานโฆษณาว่าทำกันอย่างไร
-
รู้สึกว่าไม่โอเคกับน้องปลื้มแฮะ ก่อนหน้านี้คนน้อยก็มาออกมาโวยวาย พอมีคนช่วยแล้วเกิดปัญหาก็โวยวายอีก ไม่คิดจะช่วยตัวเองเลย โทษแต่คนอื่น แล้วเรื่องใช้กำลังก็คือไม่จำจริงๆ ตัวคนเดียวจะเอาไปเป็นที่รองมือรองไม้นักเลงรึไง ดีนะน้องปลื้มไม่ใช่นายเอก ไม่งั้นคงได้บอกลานิยายเรื่องนี้จริงๆแน่เลย
ส่วนรักษ์นี่เหมือนเพื่อนเราคนนึงเลย ช่างสังเกต ชอบมองแล้ววิเคราะห์เหมือนตอนที่ทำงานในซุปเปอร์555 น้องน่ารักนะ มีเหตุผล มีไหวพริบดีในหลายๆเรื่องแต่บางเรื่องก็คิดช้าไปหน่อย ถถถ
แอบหวัง 18+ แต่จนอ่านตอนจบอย่างมากคือจูบ แง555 รู้สึกเรื่องนี้มีอะไรให้เล่นอีกเยอะเลย ทั้งเรื่องเรียนของนุ้งรักษ์ เรื่องขีวิตคู่ต่อจากนี้ บ.ATM อีก แต่แค่อ่านแต่ละปมก็เหนื่อยแล้ส555555 ซับซ้อนหลอกคนอ่านวิ่งซ้ายขวาจนมึนไปหมดแล้วเจ้าค่าา :heaven
-
เข้ามาอ่านรอบสอง
สนุกดีค่ะ
-
เป็นอีกครั้งที่กลับมาอ่าน สนุกมากจริงๆ ไม่เบืื่ื่ื่ื่ื่อเลย
-
งานคุณภาพ สนุกมากค่ะ
-
เป็นเรื่องที่ฟิลกู๊ดดี อีกมิติของนิยาย คือชอบเลย ต่อไปจะเป็นอีกเรื่องที่อยู่ในใจ ชอบมากกกกก
ตรงๆเลยคือเนื้อเรื่องไปแบบละเอียดใส่ใจ พาลให้อยากอ่านเรื่อยๆและใช่จ้า อ่านติดพันจนไม่เป็นอันทำอะไรเลย 5555555 :mew1:
-
ชอบเนื้อเรื่องของนิยายเรื่องนี้นะ
สลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนดี แต่มีสะดุดตรงสะกดคำผิดไปบ้าง
แล้วก็อ่านไปอ่านมาไหงดึงให้ตัวละครที่มีบทหลักๆมาเป็นเกย์กันหมดในช่วงท้าย งงไปอีก
แต่โดยรวม โอเค สนุก อ่านเพลินๆเลย
o13
-
ขอบคุณมากนะคะ
:L2:
-
:pig4: