【*...สุดที่รักษ์...*】
บทที่ 04 : อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้ามี... อนุรักษ์กำลังถูกลักพาตัว!
...ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูก ต้องบอกว่า ‘โทรศัพท์มือถือของเขา’ ถูกลักพาตัวมากกว่า โดยฝีมือของคนร้ายหน้าหยกที่ข่มขู่เอาของสำคัญเป็นตัวประกัน หลอกล่อพาเขามาถึงคอนโดหรู
คุณชายลงจากรถพร้อมหิ้วกล่องเค้กช็อกโกแล็ต (และไม่ลืมหยิบสมาร์ทโฟนซึ่งถูกวางทิ้งส่งๆ ตรงหน้าคอนโซลรถ) ก่อนใช้บัตรผ่านเฉพาะแตะเปิดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นสิบเอ็ด ซึ่งทั้งชั้นมีห้องชุดอยู่เพียงหกห้อง แล้วแสกนนิ้วกดรหัสห้องริมซ้ายสุด เดินนำแขกที่ถูกบังคับมาแบบไม่ตั้งใจ
ครั้นประตูเปิดออก อนุรักษ์จึงสามารถกวาดตาลอบสำรวจคร่าวๆ พยายามไม่ให้ดูโจ่งแจ้งจนเกินไป
พื้นที่ด้านในมีขนาดค่อนขว้างกว้างราว 80 ตารางเมตร ประเมินราคาประกอบกับสถานที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองคงเป็นตัวเลขไม่ต่ำกว่าแปดหลัก ทั้งยังจัดตกแต่งราวกับลอกแม็กกาซีนออกแบบบ้าน เฟอร์นิเจอร์แบบบิวด์อินคุมโทนสีน้ำตาลอบอุ่นคลาสสิกเข้ากันตั้งแต่โคมไฟ โซฟา หรือแม้กระทั่งกรอบรูป มองเนี้ยบไปทุกตารางนิ้วเหมือนกับบุคลิกเจ้าของ
แต่สำหรับเขา ที่นี่ให้ความรู้สึกเย็นเหยียบคล้ายห้องชุดตัวอย่างมากกว่าห้องของคนอยู่อาศัยจริงๆ ยิ่งเมื่อคุณชายถอดรองเท้าหนังแบรนด์อิตาลี แล้วก้มลงจัดวางเข้าคู่เป็นระเบียบเรียบร้อย ก็ยิ่งเห็นความแตกต่าง ถ้าเป็นเขาพอถึงห้องตัวเองก็สลัดรองเท้าข้างซ้ายขวาไปคนละทางแล้ว ความเป๊ะที่ฝังอยู่ในดีเอ็นเอของคุณชาย ทำให้ชาวบ้านเดินดินต้องรีบงัดเอาพจนานุกรมสมบัติผู้ดีมาปฏิบัติตามอย่างเกร็งๆ ไปด้วย
ไม่เพียงแค่นั้น หลังย่างก้าวเข้าสู่พื้นที่ห้องนั่งเล่น กลับมีวัตถุบางอย่างเคลื่อนตัดหน้าจนเขาเผลอสะดุ้ง
“เฮ้ย!”
คนตกใจรีบชักเท้าถอยหลัง เสียงอุทานเรียกคุณชายหันมามอง ก่อนพบตัวต้นเหตุบนพื้น
“อ้อ เจ้านี้คงถึงเวลาที่ตั้งไว้พอดี”
หุ่นยนต์ดูดฝุ่นทรงกลมแบนสีไทเทเนียมรุ่นใหม่ล่าสุดกำลังเคลื่อนทำความสะอาดไปรอบห้อง คุณชายหยิบรีโมทมากดป้อนคำสั่ง และทันทีที่เสียงสัญญาณดังปี๊บเบาๆ หุ่นยนต์ดูดฝุ่นก็ถอยกลับเข้าแท่นชาร์ตแบตซึ่งตั้งตรงมุมห้องเองโดยอัตโนมัติ ไม่ชนมุมโต๊ะหรือเก้าอี้ใดๆ ราวกับสัตว์เลี้ยงแสนเชื่อง
“ว้าว สะดวกดีเหมือนกันนะครับ”
อนุรักษ์พูดชมสิ่งประดิษฐ์อัจฉริยะ อยากจะได้มาไว้ใช้สักอันบ้าง แต่ห้องเขาทั้งแคบทั้งรก ไหนจะสนนราคาแพงไม่ใช่น้อย อุปกรณ์แบบนี้คงเหมาะกับคนประเภทงานรัดตัว ไม่มีเวลามาปัดกวาดห้องทุกวัน ทว่าเหตุผลนั้นไม่ใช่ปัจจัยหลักของคุณชาย
“เมื่อเดือนที่แล้วฉันต้องทำโฆษณาสินค้าตัวนี้เลยซื้อมาทดลองใช้”
นักครีเอทีฟอธิบายเหมือนเห็นการทำความสะอาดเป็นแค่ของแถมจากโปรเจคงาน พลางเปลี่ยนเรื่องเอ่ยเชิญแขก
“เธอไปนั่งรอตรงนั้นก่อน”
เจ้าบ้านชี้ไปยังโซฟาขนาดใหญ่หนังนิ่มสีเบจที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกับโทรทัศน์ติดผนังจอยักษ์ ชวนน่านอนเอกเขนกพักผ่อนสบายๆ ถ้าไม่ใช่เพราะถัดไปจากโซฟา จะมีโต๊ะทำงานไม้เนื้อเข้มให้บรรยากาศเคร่งขรึม พ่วงด้วยอุปกรณ์คอมพิวเตอร์แม็คบุ๊ค เครื่องปริ้นเตอร์ กองหนังสือ และแฟ้มเอกสารมากมายวางยึดพื้นที่ จนห้องนั่งเล่นมีสภาพคล้ายห้องทำงานกลายๆ
และคุณชายก็ทำตัวไม่แตกต่างจากพนักงาน
พอตอกบัตรออกจากออฟฟิศก็กลับมาตอกบัตรเข้าที่คอนโด ลงมือเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ทันที คล้ายกับลืมไปแล้วว่าเชิญใครอีกคนมาด้วยจุดประสงค์อะไร
“...แล้วเค้กล่ะครับ”
อนุรักษ์ทวง มองกล่องเค้กซึ่งถูกวางไว้ข้างๆ โต๊ะ ที่ตามมาก็เพราะคุณชายรับปากไว้ว่าจะกินต่อหน้าให้เขาเห็น แต่นอกจากไม่สนใจแล้ว ยังอ้างเหตุผล
“ฉันขอทำงานก่อน”
นึกถึงคำพูดที่คุณน้ำตาลค่อนแคะว่า 'คุณชายบ้างาน' ถ้าพาสาวมาถึงห้องแล้วมัวแต่เปิดคอมทำงานอยู่แบบนี้ ก็ไม่แปลกที่จะถูกแฟนสลัดทิ้ง แต่เขาไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณชายหิ้วมา และไม่ได้มีเวลามากพอขนาดนั้น
“ตกลงคุณไม่ได้อยากกินเค้กจริงๆ ใช่ไหม งั้นทิ้งไปเลยก็ได้ครับ ไม่ต้องหาข้ออ้างหรอก ผมจะได้กลับ”
อนุรักษ์ลุกขึ้นเดินไปหยิบกล่องเค้กเตรียมจะทิ้งแทน ถึงเสียดาย แต่ถ้าคนรับไม่เต็มใจอยากได้ ก็ไม่เห็นต้องหาประเด็นเลี่ยงเพื่อรักษาน้ำใจเขา หากคุณชายยังคงไม่ละมือจากคอมพิวเตอร์ ขณะพึมพำเสียงเรียบ
“รู้ไหมว่าการโฆษณาแตกต่างจากการขายของทั่วๆ ไปยังไง”
บทสนทนาไปคนละทิศ ถามอีกอย่างดันตอบอีกอย่าง แต่คุณชายไม่รอฟังคำตอบหรือรอคำด่า ลุกขึ้นยืนแล้วดึงกล่องเค้กที่เขาถือไว้มาเปิด
"ถ้าอยากขายเค้กหนึ่งชิ้น... โดยทั่วๆ ไปคนขายจะบรรยายสรรพคุณของเค้กออกมาในแง่มุมดีที่สุด เช่นว่า ใช้วัตถุดิบอะไรทำ เนื้อเค้กนุ่มขนาดไหน พยายามพรีเซนต์ทุกอย่างเพื่อยัดเยียดให้คนซื้อ แต่โฆษณาไม่ได้ทำแบบนั้น เราไม่ได้บังคับใคร เราแค่สร้างแรงจูงใจโน้มน้าวให้คนคล้อยตาม ให้เขาคิดด้วยตัวเองว่า...เขาจำเป็นต้องซื้อเค้กชิ้นนั้น”
นอกจากประโยคสั่ง ก็เห็นจะมีประโยคสอนที่คุณชายพูดได้ยาวมากกว่าทุกครั้ง ฟังไปคล้ายกำลังอยู่ในคาบเรียนวิชาว่าด้วยหลักการโฆษณา 101 โดยมีนักศึกษาอย่างอนุรักษ์แลกเชอร์ตามที่อาจารย์สอน
"...เรื่องกระตุ้นยอดขายเป็นเรื่องเกี่ยวกับการตลาด แต่โฆษณาเป็นศิลปะ เราค้นหาวิธีแปลกใหม่มาดึงดูดความสนใจ เหมือนเวลาเกิดรถชนบนถนนแล้วทุกคนต้องหันมามอง เราไม่เสียเวลายืดยาวอธิบายเรื่อง ...โฆษณาที่ดีคนดูจะต้องเข้าใจทันทีที่ได้เห็น ต้องให้ติดหู ติดตา ติดปาก และกระจายได้ในวงกว้างอย่างรวดเร็ว”
มาถึงตรงนี้นักศึกษาก็ยกมือขึ้นถาม...
"งั้นที่ผมอธิบายเรื่องเค้กไปซะยาว แสดงว่าผมโน้มน้าวใจคุณไม่ได้ใช่ไหมครับ”
ตอนกินเค้ก คุณชายท้าให้เขาพูดแบบนั้น อาจเพราะต้องการทดสอบเขาในฐานะนักโฆษณา ซึ่งเขาดันทำตรงข้ามหลักการทั้งหมด คงไม่แปลกถ้าจะปรับให้เขาสอบตก
"เธอรู้ไหม การโฆษณาให้ได้ผลมีเทคนิคหลายอย่าง" ดวงตาเรียวสบมองเขาเพียงชั่วครู่ "หนึ่งในนั้นคือ...การสร้างเรื่องราวให้กับผลิตภัณฑ์"
"หมายความว่า..."
อนุรักษ์หลุดพูดได้เพียงแค่นั้น เพราะมัวแต่นิ่งงันมองคุณชายหยิบส้อมพลาสติกซึ่งอยู่ในกล่องขึ้นมาตัดเค้กดับเบิ้ลช็อกโกแล็ต และยกขึ้นให้เขาเห็นชัดๆ พร้อมการยอมรับ
"เธอทำให้ฉันอยากกินเค้ก เพราะมันมีสตอรี่น่าสนใจ”
จบประโยค เค้กชิ้นเล็กเนื้อนุ่มก็ถูกส่งเข้าปากต่อหน้าเขาตามข้อตกลง และไม่หยุดอยู่แค่คำแรก คำที่สอง สาม สี่ตามมาอย่างรวดเร็ว จวบจนกระทั่งหมดเกลี้ยง ปิดท้ายด้วยถ้อยคำสั้นๆ
“อร่อย”
...น่าแปลกที่หัวใจของอนุรักษ์พองโตขึ้นมา แม้คุณชายจะชมเค้ก แต่เขารู้สึกดีเหมือนตัวเองได้รับคำชมไปด้วย
เหตุผลที่คุณชายบอกว่า 'สตอรี่น่าสนใจ' พอมานึกถึงที่มาที่ไปของเค้กชิ้นนี้แล้ว ก็คงจะจริงตามนั้น
จุดเริ่มต้นจากความซวยเพราะซิปกางเกงแตก ดันนำไปสู่ความซวยอื่นๆ อีกสารพัดเรียงต่อกันเหมือนโดมิโน พอถูกผลักล้มตัวหนึ่งก็กระทบล้มต่อเนื่องกันไปเรื่อยๆ เรื่องบ้าบอแบบนี้ ครั้งหนึ่งในชีวิต เขาไม่มีทางลืมแน่นอน แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่มันควรจะจบลงเสียที
"งั้นผมขอมือถือของผมคืนด้วยครับ"
อนุรักษ์ยื่นมือมาตรงหน้า ซึ่งอีกฝ่ายก็ยินยอมล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมาวางใส่มือให้แต่โดยดี ผิดตรงที่ว่ามันไม่ใช่โทรศัพท์ เป็นของบางสิ่งซึ่งเขาเคยเห็นมาแล้ว
...ลิปสติกแท่งสีชมพูสดใสคาวาอี้
“เอามาให้ผมทำไม”
จะว่าหยิบผิดก็ไม่น่าใช่ รูปลักษณ์ลิปสติกกับโทรศัพท์ต่างกันขนาดนี้ และเขาก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อคู่สนทนาออกคำสั่ง
“ลองทาแล้วบอกฉันว่าเธอรู้สึกยังไง”
...มันเรื่องบ้าอะไรอีกวะเนี่ย!
อารมณ์เหมือนถูกคนร้ายเรียกร้องค่าไถ่ยื่นเงื่อนไขการต่อรองเรื่อยๆ เรื่องที่ทำท่าจะจบแบบแฮปปี้เอดดิ้งเลยลากยาวออกมาเป็นไตรภาคไม่รู้จุดสิ้นสุด จนต้องร้องโวยวายอย่างหมดความอดทน
“พูดอะไรบ้าๆ! ทำไมผมต้องทาด้วย...”
แต่แล้วก็ชะงัก เมื่อฉุกใจนึกขึ้นมาได้ หรือที่คุณชายอธิบายหลักการโฆษณาไปมากมายให้เขาฟังก็เพราะ...
“...อย่าบอกนะว่า คุณคิดโฆษณาลิปสติกไม่ออกเลยจะให้ผมช่วยคิด”
ใบหน้าคมคายยังคงเรียบเฉย เว้นแค่นัยน์ตาซึ่งมักนิ่งเย็นกลับเลี่ยงแสร้งมองเอกสารที่หยิบขึ้นมาเปิดอ่าน พลางกล่าวอ้าง
“ฉันแค่อยากรวบรวมข้อมูลความเห็นของผู้ใช้ผลิตภัณฑ์เพิ่ม”
ถ้าไอ้ผลิตภัณฑ์ที่ว่ามันเป็นประเภทของกินหรือของใช้ในบ้าน เขาก็ยินดีทดลอง และเต็มใจแสดงความเห็นให้อยู่แล้ว แต่นี่ดันเป็นลิปสติกสีชมพูสุดหวานแหวว ผู้ชายมาดแมนแฮนซั่มที่ไหนมันจะไปยอม!
"เรื่องอะไรผมต้องทำ ถ้าคุณอยากรู้คุณไม่ใช้เองล่ะครับ”
“ฉันทดลองแล้ว”
"..."
อนุรักษ์กระพริบตาปริบ มองลิปสติกในมือ สลับกับดวงหน้าหล่อเหลา ความรู้สึกตีกันระหว่างอยากหัวเราะกับทึ่งในความทุ่มเทให้งาน
เขาจำที่คุณเฮงเคยเปรยให้ฟังว่า เวลาทำงานคุณชายต้อง 'รู้ลึก รู้ละเอียด' ...มานึกๆ ดูอาจเป็นตามนั้น เพราะตัวอย่างคงไม่ใช่แค่ลิปสติก เขาเหลือบมองไปยังแท่นชาร์ตหุ่นยนต์ดูดฝุ่น แล้วไหนจะรถยนต์ที่เจ้าตัวอาจจะซื้อมาทดลองขับ เพื่อให้รู้ถึงผลลัพธ์ของผลิตภัณฑ์อย่างแท้จริงก็เป็นได้
"นี่เป็นคอนเซปต์ลิปสติกที่ฉันเสนอในที่ประชุมวันนี้"
กระดาษเอสี่พิมพ์ข้อมูลชุดหนึ่งถูกยื่นมาให้ อนุรักษ์กวาดตามองรายละเอียดภาษาอังกฤษบ้างไทยบ้าง พร้อมตัวย่อศัพท์เทคนิคทำให้มีบางส่วนที่เขาไม่เข้าใจ กระนั้นก็ยังพอจับใจความคร่าวๆ โดยเฉพาะคีย์เวิร์ดสำคัญ
'ยิ้มสยาม'
'เพลงสยามเมืองยิ้ม พุ่มพวง ดวงจันทร์'
'Baby Kiss อยากให้ผู้หญิงไทยอวดริมฝีปากสวยพร้อมกล้าที่จะยิ้มอย่างมั่นใจ'
...เหมือนกับโฆษณายาสีฟันสปาร์กไวท์
“พรุ่งนี้ฉันต้องไปพรีเซนต์งานใหม่ให้บริษัทลูกค้า และต้องอธิบายว่าทำไมคอนเซปต์เก่าถึงไปเหมือนโฆษณายาสีฟันที่เพิ่งปล่อยมาได้โดยบังเอิญ"
"แล้วทำไมถึงได้เหมือนกันล่ะครับ"
"ฉันเองก็อยากรู้"
คุณชายพึมพำ บรรยากาศรอบตัวไม่ได้แผ่รังสีหงุดหงิดอึมครึมเหมือนครั้งอยู่ในรถ หากฉายแววเหน็ดเหนื่อยและเคร่งเครียดอย่างที่เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก
...ต่อให้เป็นฮีโร่อุลตร้าแมนหรือมนุษย์ธรรมดา การแบกรับปัญหาอยู่คนเดียวย่อมเป็นเรื่องหนักหนาสาหัสเสมอ แต่ถ้ามีใครสักคนมารวมหัวช่วยกันแก้ บางทีเราอาจจะพบทางออกที่มองข้ามไป
ตอนนี้คุณชายคงกำลังเข้าตาจน และกำลังขอร้องให้ใครสักคนช่วย แม้วิธีขอร้องมันออกจะพิลึกไปสักนิด หนักไปทางบังคับขู่เข็ญมากกว่า แต่จะให้เขาใจยักษ์ใจมารไม่ยอมช่วยเลย ก็คงเสียชื่อไอ้รักษ์ยอดพลเมืองดีไปหน่อย สุดท้ายจึงถอนหายใจเอ่ยอย่างเสียไม่ได้
“ก็ได้ครับ ผมจะทดลองใช้ลิปให้ แต่คุณต้องเอาโทรศัพท์มาคืนผมก่อน”
พูดดักคอไว้ เพราะเขาจะไม่ยอมโง่ซ้ำซ้อนให้คนร้ายยกเรื่องเดิมๆ มาขู่อีกแล้ว คุณชายเองก็คงรู้ว่าลูกไม้เก่าใช้ไม่ได้ผล จึงล้วงกระเป๋ากางเกงอีกข้างนำอุปกรณ์สื่อสารเครื่องเก่าโทรมมายื่นให้เจ้าของโดยไม่บิดพริ้ว
...หมูยื่นมาแล้ว ต่อไปเขาก็ต้องยื่นแมวกลับไปบ้าง ตามข้อตกลงที่ต้องบอกผลการทดลองใช้ลิปสติก
ฝาปอก Baby Kiss ถูกเปิดออก เนื้อผลิตภัณฑ์ด้านในเป็นสีชมพูอ่อนๆ น่าจะเป็นลิปมันประเภทเปลี่ยนสีริมฝีปากที่กำลังฮิตในหมู่สาวๆ ซึ่งสำหรับนายอนุรักษ์ นักศึกษาเพศชายวัยยี่สิบเอ็ด ผู้ไม่เคยทาลิปมันมาก่อนในชีวิต ปกติถ้ารู้สึกปากแห้ง ก็อาศัยดื่มน้ำเยอะๆ ให้ชุ่มชื้นเอา จึงรู้สึกเก้ๆ กังๆ กับของที่อยู่ในมือ
แต่สมัยนี้ผู้ชายหันมาสนใจดูแลหน้าตามากขึ้นไม่ต่างจากผู้หญิง ผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางของผู้ชายจึงมีเยอะ รวมทั้งลิปมันด้วย ดังนั้นคงไม่ใช่เรื่องน่าเสียหายอะไรถ้าเขาจะลองใช้ เผลอๆ ต่อไปอาจชอบขึ้นมาก็ได้ แม้จะแอบตะขิดตะขวงใจกับรูปลักษณ์หวานแหววไปบ้างก็ตาม
พอปลอบตัวเองให้ทำใจได้แล้ว เขาก็หมุนลิปให้เนื้อผลิตภัณฑ์สีชมพูขึ้นมา แล้วยกขึ้นเตรียมทาริมฝีปาก ทว่ากลับชะงัก เมื่อเห็นดวงตาของคนตรงข้ามมองเขม็ง
“ยะ..อย่าจ้องได้ไหมครับ มันแปลกๆ”
“ฉันต้องเก็บรายละเอียด”
...งั้นอัดวิดิโอไปด้วยเลยดีไหมครับคุณชาย
อยากจะแนะนำออกไป แต่ก็กลัวคนบ้ายุทำจริง เลยกลั้นใจหลับหูหลับตาทาๆ ไปให้จบเรื่อง
เนื้อลิปสติกให้สัมผัสชุ่มชื้น หนึบๆ มันวาว แถมมีกลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายจะเป็นสตอเบอร์รี่ จนเขาเกือบเผลอเลียปากตัวเอง
“รู้สึกยังไง”
คุณชายเร่งสอบถามติดตามผล อนุรักษ์เม้มริมฝีปากอีกครั้ง พยายามค้นหาคำอธิบายให้ใกล้เคียงกับความรู้สึกตอนนี้
“เออก็...รู้สึกปากมันๆ เหมือนเพิ่งกินไก่ย่างเสร็จ”
เรียวคิ้วบนใบหน้าคมขมวดตึง ส่งเสียงบ่นระอา
"แบบนั้นจะเอาไปเป็นคำโฆษณาได้ยังไงกัน ผู้หญิงคนไหนฟังแล้วจะอยากใช้"
เขารู้ว่าคำพูดตัวเองมันฟังแล้วหมดมู้ด แต่จะโทษเขาอย่างเดียวก็ไม่ถูก
“แล้วทำไมคุณไม่ไปถามผู้หญิงแทนล่ะครับ น่าจะเป็นกลุ่มเป้าหมายของคุณมากกว่า”
“โฆษณาไม่ได้แค่ส่งผลต่อกลุ่มเป้าโดยตรง แต่ต้องสื่อให้น่าสนใจกับคนทุกวัย”
คุณชายสวมวิญญาณอาจารย์สอนวิชาหลักการโฆษณาอีกครั้ง ทว่านักเรียนหัวขี้เลื้อยอย่างเขาจะไปรู้ลึกซึ้งอะไรกับเครื่องสำอางของผู้หญิง อย่างวันนี้เขายังถูกลูกค้าสาวเชิดใส่ในซูเปอร์อยู่เลย ทั้งๆ ที่แต่งหน้าสวยพริ้งเพรา แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้น่ามองเท่ากับการกระทำที่อยู่ข้างใน
“ผู้ชายอย่างผมไม่เข้าใจผู้หญิงหรอกครับ ถึงพวกเธอจะเสียเวลาแต่งหน้านานขนาดไหน แต่สำหรับผมหน้าใสๆ ก็ยังสวยกว่าอยู่ดี แล้วผมก็คิดว่าผู้หญิงมีเสน่ห์ที่ข้างในใจไม่ใช่รูปร่างหน้าตา”
“...นั่นสิทำไมฉันถึงไม่เคยคิดมาก่อน”
คนโฆษณาหลุดพึมพำคล้ายจับไอเดียบางอย่างที่สว่างวาบขึ้นมาได้กะทันหัน
“หรือว่าคุณจะใช้คอนเซปต์ 'ความสวยแท้จริงอยู่ที่จิตใจ' เหรอครับ”
อนุรักษ์ถามด้วยความตื่นเต้น ไม่คิดว่าคำพูดเรื่อยเปื่อยของตัวเองจะมีประโยชน์ แต่คอนเซปต์นี้เป็นคำคมอมตะที่เห็นได้ทุกยุคทุกสมัย ถ้าเอาไปดัดแปลงให้เข้ากับธีมลิปสติกก็น่าจะช่วยเสริมภาพลักษณ์ให้แบรนด์ดูดีขึ้นด้วย
หากคนมากประสบการณ์กลับปัดไอเดียนั้นทิ้งด้วยการบอกปฏิเสธ
“เปล่า แต่จะใช้คอนเซปต์ 'ลิปสติกในมุมมองของผู้ชาย'”
"หมายความว่ายังไงครับ ลิปสติกในมุมมองของผู้ชาย หรือคุณจะโฆษณาให้ผู้ชายทาลิป!”
โพล่งออกไปอย่างตระหนกปนอาการขนลุกวาบ เขาไม่เข้าใจความคิดของนักครีเอทีฟเลยสักนิด คำคมเท่ๆ บาดจิตดันไม่เลือก กลับมาเก็ตไอเดียอยากเห็นผู้ชายทาลิปสติกสีหวานซะงั้น แค่จินตนาการภาพตามก็สยองแล้ว แต่โชคดีที่คุณชายพูดขยายความ
“ไม่ได้ให้ทาโดยตรง แต่จะให้รับรู้ผ่านทางผู้หญิง”
คำอธิบายไม่ได้ช่วยให้ความกระจ่างเพิ่มเติม คนมึนงงยังคงแสดงสีหน้าสงสัย
“ผ่านยังไงครับ”
...กว่าอนุรักษ์จะเพิ่งนึกขึ้นได้ถึงลักษณะนิสัยการทำงานของคุณชายว่าต้อง 'รู้ลึก รู้ละเอียด และทดลองจนเห็นผลจริง' ก็สายเกินไป
เพราะคุณชายยกมือขึ้นเชยปลายคางของเขา ก่อนจะขยับตัวเขามาใกล้ ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันเพียงเล็กน้อยจึงไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามมาก เพียงแค่คุณชายโน้มตัวลงมา ริมฝีปากเคลือบลิปมันของเขาก็ถูกประทับด้วยริมฝีปากอ่อนนุ่มของอีกคน
...เป็นการรับรู้สัมผัสของลิปสติกผ่านทาง 'จูบ'
เพียงชั่วครู่ก็ละออก ทิ้งไว้แค่ไออุ่นจาง และความรู้สึกช็อค
เขาไม่รู้ว่าตัวเองยืนนิ่งอยู่นานเท่าไร แต่รู้อีกทีก็เมื่อได้ยินเสียงราบเรียบของคุณชายซึ่งกลับไปนั่งพิมพ์งานต่อเปรยถาม
"เธอจะกลับเลยไหม เดี๋ยวฉันออกค่าแท็กซี่ให้ ขอโทษด้วยตอนนี้ฉันต้องทำงานต่อให้เสร็จคงไปส่งเธอไม่ได้"
"อ่ะ...เออ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับรถเมล์เอง"
"ถ้าถึงแล้วโทรหาฉันด้วย"
คุณชายสั่งคล้ายคุณแม่ที่ห่วงลูกกลับบ้าน ก่อนปล่อยให้แขกออกมาจากห้องเอง
อนุรักษ์ลงลิฟต์ เดินขึ้นรถเมล์กลับจนถึงหอ ไขกุญแจเข้าห้องตัวเอง ตลอดเวลานั้นราวกับสมองถูกเครื่องเล่นกดปุ่มหยุดพอสเอาไว้ กระทั่งมานั่งแหมะลงบนเตียงแล้วนั่นแหละ...สติที่กระจัดกระจายจึงเริ่มเข้าทีเข้าทางอีกครั้ง
...ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยจูบ แต่ถูกผู้ชายที่รู้จักกันได้สี่วันจูบ ก็ต้องยอมรับจริงๆ ว่า 'ไม่เคย'
ถ้าเป็นคนอื่นอาจมีปฏิกิริยาต่อยคุณชายหน้าคว่ำไปแล้ว แต่ความตกใจของเขาคงมีมากกว่าความโกรธจึงไม่ได้ทำอะไร อีกอย่างเขาก็เป็นผู้ชาย แค่ถูกจูบไม่ได้เสียหายหรือสึกหรอ กระนั้นเรื่องราวมากมายมันดันเกิดขึ้นจนตั้งรับไม่ทัน พรุ่งนี้เป็นวันหยุดพอดี หรือเขาควรเข้าวัดทำบุญปล่อยนกปล่อยปลาเป็นมงคลให้กับชีวิตตัวเองบ้างเหมือนที่ไอ้ทัตบอก
ตี๊ด! ตี๊ด!
เสียงข้อความโทรศัพท์ดังขัดความคิด เขาล้วงกระเป๋า แต่ดันคว้าเจอแท่งลิปสติก Baby Kiss ซึ่งสงสัยคงเผลอติดมือมาด้วย ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกกระอักกระอ่วน ความหนึบหนับของกลิ่นสตอเบอร์รี่ยังคงค้างที่ริมฝีปาก ให้ตายก็คงไม่อยากเอามาใช้อีก จึงรีบยัดลิปสติกเก็บไว้ในลิ้นชักข้างเตียง ก่อนหยิบโทรศัพท์ออกมากดเปิดเช็คข้อความเข้า แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว
"บัญชี 2739462xxx มียอดโอนเงินเข้าจาก นาย ชัยพร รณสิ จำนวน 80,000.00 บาท"
...เลขที่บัญชีธนาคารไม่ใช่ของเขา แล้วข้อความมันส่งเข้ามาในเครื่องเขาได้ยังไง
ความสงสัยพุ่งเข้าปะทะ พร้อมๆ กับที่เริ่มเอะใจในความผิดปกติของมือถือตัวเอง เมื่อเห็นหน้าจอปรากฏสัญญาณโทรศัพท์ต่างกันสองเครือข่าย
อนุรักษ์รีบกดปิดเครื่องทันที บังคับมือให้นิ่งขณะแกะฝาครอบด้านหลังออก ตรงข้ามกับความรู้สึกข้างในที่อัดแน่นด้วยคลื่นอารมณ์หวาดหวั่น
โทรศัพท์ของเขาเป็นรุ่นที่สามารถใส่ซิมโทรศัพท์ได้สองซิม เป็นไปตามคาด...
ซิมหนึ่งเป็นของเขา ส่วนอีกซิมหนึ่ง...ไม่ใช่
และมีเพียงคนเดียวที่สามารถเป็นเจ้าของ
...ไอ้คุณชาย!
เขารีบค้นเบอร์ในรายชื่อโทรเข้าล่าสุด แล้วกดหาทันที เพียงอึดใจเดียวก็ได้ยินเสียงของคนที่เพิ่งแยกจากกัน ตั้งใจจะโวยวายด้วยความโกรธเต็มที่ ถ้าไม่เพราะได้ยินเสียงถาม
"ถึงบ้านแล้วใช่ไหม"
เกือบลืมเรื่องที่อีกฝ่ายสั่งว่า ถ้าถึงห้องแล้วให้โทรกลับมา แต่นั่นยิ่งทำให้เขาเดานิสัยของคุณชายไม่ถูก
...เดี๋ยวก็ชวนไปกินข้าว เดี๋ยวก็กวนประสาทสั่งนู้นนี้ อยู่ๆ ก็ดันจูบ แล้วยังอุตส่าห์เป็นห่วงกัน สุดท้ายกลับทิ้งของบางอย่างให้ดูต่างหน้าโดยพลการ
...ตกลงคุณชายจะเอายังไงกันแน่
อนุรักษ์พยายามทำใจให้เย็นลง ขณะเรียบเรียงคำถาม
"คุณทำอะไรกับโทรศัพท์ผมครับ ทำไมถึงมีอีกซิมหนึ่งอยู่ในเครื่อง"
"ฉันแค่ฝากเอาไว้"
...ฝากเอาไว้เนี่ยนะ? ได้ยินคำพูดราวกับเป็นเหตุผลธรรมดาสามัญ แต่อย่าหวังว่าเขาจะเออออตาม
"แต่มือถือผมไม่ใช่ที่รับฝากของของใคร พรุ่งนี้ผมจะเอาไปคืนคุณที่บริษัท"
"พรุ่งนี้ฉันติดประชุม"
"งั้นผมจะฝากไว้ที่ประชาสัมพันธ์ คุณมาเอาคืนไปเองแล้วกันครับ"
"ไม่ได้ นั่นเป็นของสำคัญ เธอต้องเอามาคืนฉันเองกับมือ"
"ถ้าเป็นของสำคัญขนาดนั้น แล้วคุณจะเอามาฝากไว้ที่ผมทำไม!"
สุดท้ายก็ลืมตัวขึ้นเสียงด้วยความโมโห เพราะทนกับการยั่วประสาทไม่ไหว แต่คุณชายกลับยกเหตุผลไม่คาดฝัน
"เพราะเธอเคยดูแลของสำคัญของฉันได้ดีชิ้นหนึ่งแล้ว"
...เป็นอีกครั้งที่เดาการกระทำของคุณชายไม่ได้
ใช้เรื่องที่เขารับผิดชอบดูแลสมาร์ทโฟนมาเป็นข้อตัดสินให้รับฝากของสำคัญเอาไว้ ฟังแล้วเหมือนคำชม แต่เขาไม่จำเป็นต้องทำซ้ำเพื่อให้ได้รับการเยินยออีก กำลังจะทักท้วง ปลายสายดันแทรกเอ่ยรายละเอียดรวดเร็ว
"ตอนเที่ยงฉันพอมีเวลา เธอบอกคนในบริษัทว่ามาพบฉันก็พอ แล้วอย่าเอาซิมออกจากเครื่องจนกว่าจะมาคืนฉัน"
สั่งจบก็กดตัดสัญญาณไปทันที และแน่นอนเมื่อเขาโทรกลับไปอีกครั้ง คุณชายก็ปิดเครื่องไปเรียบร้อย หมดโอกาสให้คนโดนบังคับอ้อมๆ ปฏิเสธ
อนุรักษ์ล้มตัวนอนบนเตียงอย่างหมดแรง นึกถึงปัญหาอันอลหม่านไม่จบไม่สิ้นของตัวเอง ถ้ามีใครเอาเรื่องเขาไปทำโฆษณา
เชื่อเถอะ...รับรอบว่าคงได้
'สตอรี่น่าสนใจ' อย่างแน่นอน
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
สวัสดีค่ะ มาพร้อมกับแจ้งว่า "สุดที่รักษ์" ได้ชื่อภาษาอังกฤษแล้วนั่นก็คือ "Wish Me Luck"
เป็นความหมายที่น้องรักษ์ภาวนากับตัวเอง เพราะคุณชายคงเป็นดาวมฤตยูทับลักขณาของรักษ์จริง ๆ ถึงหาเรื่องให้ซวยได้ไม่หยุดไม่หย่อน ฮาาา 
ต่อไปเนื้อหางานก็จะเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ และมีปัญหาให้แก้กันไม่จบสิ้น ยังไงก็ฝากเอาใจช่วยน้องรักษ์ต่อไปนะคะ
อีกเรื่องนี้มีคนสงสัยว่าตกลงใครเคะใครเมะ เอิ่ม..จะบอกว่าเราเองก็ยังไม่มั่นใจเลยค่ะ ด้วยความตัวละครก็แมน ๆ ทั้งคู่กินกันไม่ลง ก็ต้องรอลุ้นกันไปเรื่อย ๆ นะคะว่า "เด็กจะกินลุง" หรือ "ลุงจะกินเด็ก"
ขอบคุณมากสำหรับทุกคอมเมนต์และการติดตามค่ะ
รัก 
BitterSweet
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
