แจ็ค มาแสดงซะทีหายไปนาน กลัวไม่ได้ค่าตัว ฮาๆ ผมได้ไปเที่ยวมัลดิฟ เมากันดิบๆ ทุกวันก็ทำไมละผมเฮิร์ท คนที่ผมรักมากกลับมากับผมแต่ไปหาไอ้แบงค์ ไอ้แบงค์มันเป็นใคร ไม่รู้แต่ถ้ารู้จะกระทืบมันด้วยเท้าผมเอง ผมพูดในใจทุกวัน และผมก็เมาแม่งมันทุกวันเลยจนกระทั้งคืนล่าสุดผมก็เมาตั้งแต่งานเริ่มเลย จน จน จำอะไรไม่ได้เลย
“โอ้ย ใครเอาอะไรมาทุบหัววะเนี๊ยะ ปวดมาก”ผมค่อยๆลืมตาขึ้น แบบยากเย็น ผมเห็นภาพลางๆ นี้มันห้องนอนผมนี้ มายังไงวะ ห้องที่บ้านพ่อภูมินทร์ผมเอง เห้ย ใครพาทะลุประตูโดเรมอนมาส่งวะเนี๊ยะ ผมลืมตาโพรงเลยที่นี้
“มาได้ยังไงวะ ก่อนจะไม่รู้ตัว อยู่มัลดิฟอยู่เลยอะ”ผมพูดขึ้นและประตูห้องผมถูกเปิด พ่อสุดที่รักผมเอง กอดอกมองผมและ
“ตื่นเดี๋ยวนี้และแต่งตัว ชุดอยู่นั้นแจ็ค ไปงานบ้านลุงกฤษณะ “พ่อบอกผม ฮะนี้มันกี่โมง เพิ่งจะ 8 โมงเช้าเองนะ
“ห้ามล้มตัวลงไปนอนต่อ “พ่อผมบอกห้ามผม รู้อีกว่าลูกสุดที่รักจะนอนต่อ
“ไอ้เจฟ ดูน้องด้วยนะ ถ้าแจ็คมันไม่โผ่ไปที่งาน พ่อจะยึดรถเรา ไม่ให้ขับไปซ่าที่ไหนอีก”นั้นพ่อผม ทำโทษพี่ไม่ใช่เรา ทำไปเลยพ่อ
“และแจ็คด้วย”อ้าว ผมด้วยเหรอ รถพ่อซื้อให้ แถบจะไม่ได้ขับรถ ยังจะมาห้ามกันอีกอะ
“ไม่ใช่แค่รถ ทั้งบัตรเครดิตทุกอย่างพ่อจะอาหยัดไม่ให้ใช้ทั้งนั้น ลุกขึ้นแต่งตัว และไปงาน “พ่อผมพูดและเดินออกไป
“ผมแค่รถใช่ไหมพ่อ”พี่เจฟถามพ่อผมพี่เจฟ
“เหมือนกัน ทั้งรถและบัตรเคดิต ดังนั้นลากน้องชายตัวดี ไปงานให้ได้ด้วย เจฟ พ่อไม่ได้ขู่นะ เอาจริง”พ่อพูดผมได้ยิน และพี่เจฟก็เข้ามาในห้องนอนผม
“แจ็คลุกเลย อย่าทำให้พ่อลงโทษพี่ไปด้วยเลยนะ เมื่อวานเมามาเหมือนหมาเลยมรึง พ่อเม้งพวกพี่กันทั้งบ้านแล้วนะ”พี่เจฟดึงผ้าห่มออกจากตัวผม
“ไปทำไมอะ แจ็คไม่ชอบอะไม่นั่งน่าเบื่อ “ผมพูด
“ที่เวลาเขาเชิญก็ไม่อยากไป ที่เขาไม่เชิญทะลึงอยากไปลุกเลยไปอาบน้ำ หรือจะให้พี่ยกน้ำมาราดให้บนที่นอน “พี่เจฟพูด ผมก็ต้องลุกขึ้นและเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ใช่เมื่อก่อนอยากไปตัวสั่น แต่นี้ผมไม่อยากไป ไม่อยากไปเห็นไอ้แบงค์ อะไรนั้นมันต้องมาอยู่ติดกับบอยแน่เลย
“ดูน่าเซ็ง เป็นอะไรไปอีกละแจ็ค”พี่เจฟถามผม ผมลงมาพร้อมที่จะไปงานบ้านลุงณะเรียบร้อยแล้ว พี่เจฟด้วย ผมไม่เห็นใครอยู่บ้านหรือว่าไปกันหมดแล้วนะ
“ไปกันหมดแล้วไม่ต้องมองเลยเหลือแค่นายกับพี่ และเราควรจะรีบไปได้แล้วแจ็ค “พี่เจฟ เร่งผมผมก็เดินออกมา รถพี่ชัช รอพวกผมอยู่แล้ว ผมเข้าไปนั่งแบบเซ็งได้อีก จะไปทำไมนะ
“ฮัลโล ไอ้หลุยส์มรึงพากรูกลับมาบ้านทำไมวะ “ผมโทรไปไอ้หลุยส์
“กรูไม่ได้พา พี่โจมาลากมรึงกลัไบปต่างหาก ไอ้แจ็ค “ไอ้หลุยส์พูด ผมหันไปมองพี่เจฟ
“เมื่อคืนพี่โจไปพาแจ็คกลับมาเหรอ”ผมถามพี่เจฟ
“ใช่ครับคุณแจ็ค คุณแจ็คเมามากเลยครับ ผมกับคุณโจแบกคุณแจ็คขึ่นรถ “พี่ชัชพูด
“แจ็คพ่อเป็นห่วงมรึงเรื่องนี้มากนะ เบาๆ หน่อย แต่นี้ทำไมมรึงกลับมาเมาอีกอะ อย่าบอกนะว่างอนกับบอยอีกอะ”พี่เจฟรู้อีกแล้วว่ามันใช่ ผมไม่ได้พูดอะไร แค่มองไปนอนกรถ
“เขามีคนอื่นอยู่ด้วยพี่เจฟ”ผมพูด ตอนนี้รถกำลังเลี้ยวเข้าบ้านลุงกฤษณะ บ้านหลังใหญ่โต พื้นทีกว่า ร้อยเอเคอร์ได้ มีคนใช้เยอะแยะมากมาย แต่ไม่ค่อยมีใครอยู่เพราะว่าลุงกฤษณะมีธุรกิจที่กรุงโซวและบ้านพักที่นั้น และที่อื่นอีก เยอะแยะไปหมดพอๆกับพ่อผมนั้นแหละครับ ไปทำงานที่ไหนมีที่พักพร้อมรออยู่
“ใครวะแจ็ค ใครมันจะมาแย้งของรักของน้องพี่ บอกพี่มา พี่จะจัดการให้ “พี่เจฟพูด ผมก็เออ นึก นึกมันชื่ออะไรนะ มันติดที่ปากผมนี้ตอนนี้ผมเดินเข้างานมีคนมามากมาย ผมเห็นรถจอดอยู่ ผมเดินผ่านหน้าบ้าน เพื่อนไปทางหลังบ้านที่พื้นทีจัดงานโดยเฉพาะ บ้านลุงณะดูร่มรื่นมาก ลุงกฤษณะชอบต้นไม้
“คุณแบงค์ค่ะ อย่าวิ่งค่ะเดี๋ยวหกขล่มนะค่ะ”ผมก็นึกขึ้นได้ใช่ มันชื่อไอ้แบงค์
“พี่เจฟ มันชื่อไอ้แบงค์พี่”ผมพูดและพี่เจฟที่กำหมัดต่อยที่อุงมือพี่เจฟเอง
“พี่จะจัดการให้น้องเอง มันจะมาเป็นเซี้ยนน้องพี่ไม่ต้องห่วงพี่พวกเยอะ แต่หน้าตาเป็นวะแจ็ค”พี่เจฟพูดและถามถึงหน้าตา เอาละซิ ยังไม่เคยเห็นแม่งเลยนะ
“ไม่รู้อะ มันคงอยู่ในงานนนี้นะพี่”ผมพูด
“คุณแบงค์ค่ะ”เสียงดังแว้วมา
“คงใช่นะเพราะพี่ได้ยินว่า คุณแบงค์วะ แต่ถ้าพี่เจอพี่จะอัดมันให้น่วมและจับมันหยัดเข้ารูถั่วดำ ดีไหมน้องรักของพี่”พี่เจฟ ผมหันมา ใช่เลย ต้องแบบนี้
“คุณแบงค์”นั้นเสียงดังมาใกล้ขึ้นทุกที
“พี่เดี๋ยว ชื่อนี้เหมือนอยู่ใกล้ๆ นี้เอง” ผมหยุดฟัง! เหมือนมีเสียงฝีเท้าวิ่งมาทางผมและผมหันไปก็
“ตุ๊บ “มีอะไรมาชนแข้งผมเข้าอย่างจังแต่ผมไม่เจ็บ และผมก็มอง สิ่งที่มาชน เป็นเด็ก ตัวประมาณ หัวเข่าผมได้ เด็กนั้นกระเด็นถอยหลังไปและ หงานท้องพร้อมเท้าที่ชี้ขึ้นฟ้า ผมก็มอง มาจากไหนเนี๊ยะ
“คุณแบงค์”เสียงผู้หญิงวิ่งตามมาและร้องเรียกชื่อ
“นี้เหรอ ที่ชื่อแบงค์”ผมถาม และจะเข้าไปถามว่าใช่เด็กนี้เหรอ ทำไมบอย ติดเด็กนี้เหรออและนี้สอยมาเก็บไว้ตั้งแต่ตัวแค่นี้เลยเนี๊ยะนะ ไอ้แบงค์
“อย่าแจ็ค มรึงจะบ้าเหรอ นี้เด็ก มรึงไม่จับยังจะซ้ำเด็กอีก “พี่เจฟ ดึงผมไว้และพี่เจฟรีบลงไปจับเด็กน้อยให้ลุกขึ้น เด็กน้อยเอียงคอมองผมและพี่เจฟ
“ขอโทษนะค่ะ คุณหนู วิ่งไม่ระวังเอง “คนที่ดูแลเขาพูดขอโทษผม
“ตกลงเด็กนี้ชื่อแบงค์เหรอ”ผมถามผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นตกใจมาก ผมก้มมองเด็กน้อย เด็กน้อย เงยหน้ามองผมและหันไปกอดพี่เลี้ยงหรือแม่ก็ไม่รู้ ดูยังวัยรุ่นอยู่นะ
“พี่ก้อย เขากลัว “เด็กนั้นบอกว่ากลัวผม ผมยืนเอามือล่วงกระเป๋า และมอง
“คนบ้าแน่ๆเลย”นั้นว่าผมอีกนะ
“อย่าแจ็ค เข้างาน เข้างานเลย “พี่เจฟดึงผมและพี่เลี้ยงเด็กนั้นก็รีบอุ้มเด็กไป ผมนี้ ยังไม่รู้เรื่องเลยว่าตกลง ไอ้แบงค์นี้คือเด็กนี้เหรอ คงต้องหาบอย และถามความจริง พี่เจฟดึงและลากแขนผมออกมาก ก่อนจะมีข่าว เด็กเจ็บหนักเพราะผมเอง
“แจ็ค นี้เหรอ แบงค์ที่มรึงอยากให้พี่ไปกระทืบนะ เด็กแค่นี้นี้นะ มรึงจะบ้าเหรอ “พี่เจฟพูดขึ้น
“ผมไม่รู้ว่าใช่ไหมแต่ เด็กนี้ชื่อแบงค์ และเป็นใครกัน เป็นลูกของใคร ลุงณะเหรอ ที่จะมีลูกเล็กอีกคน เป็นไปไม่ได้พี่เจฟ “ผมพูด ผมถูกลากเข้ามาตรงที่พวกพี่ๆ ผมนั่งกันแล้วแต่ไม่เห็นพ่อผมเลย พี่โจด้วย มีแค่พี่เจสที่นั่งกดโทรศัพท์เล่นอยู่
“ไอ้เจฟ เอาน้องรักมรึงมาได้แล้วเหรอ กรูนึกว่ามรึงโดนยึดรถแน่พร้อมบัตรเครดิต”พี่เจสหันมาแซวพี่เจฟ
“เกือบแล้วดีที่น้องยังรักพี่มันอยู่ ทำไมพ่อไม่ให้พี่เจสปลุกมันเองละ”พี่เจฟพูด
“ถ้าให้พี่ปลุกเอง มันจะเจ็บหนักมาก”พี่เจสพูดผม บีมจมูกและทำนิ้วหัวแม่โป้งคว้ำลง ให้พี่เจส
“ไปห้องน้ำดีกว่า ปวดฉี่เลยเนี๊ยะ พี่เจส ดูแลน้องพี่ด้วยนะ มันจะกระทืบเด็กพี่”พี่เจฟพูดและหันมาบอกพี่เจสอีกว่าผมจะกระทืบเด็ก
“ไม่ใช่เด็กธรรมดา เด็กเล็กมาก “พี่เจฟ
“อ้าวไอ้นี้ อยากไปกินข้าวฟรีเหรอมรึง “พี่เจสถามผม
“ยังไม่ได้กระทืบจะถามว่า เด็กนี้ชื่อแบงค์หรือเปล่า”ผมพูดแอบค่อยพี่เจฟ และพี่เจฟก็เดินออกไป
“ให้มาทำไมอะพี่เจส น่าเบื่อจะตายไป “ผมพูดบ่นกับพี่เจสเลย ผมหันไปเห็นคนของลุหนึ่งด้วยนิ และผมเห็นลูกบุญธรรมลุงหน่าง พี่มาติน และน้องชายพี่มาติน ชื่อ มาคัส คนน้องนี้ไม่ค่อยลงลอยกับใครเลยในตระกูลพวกผม มีแต่คนไม่ชอบ
“พี่โจละพี่เจส”ผมหันไปถามพี่เจส พี่เจสหันมามองผม
“มรึงมาเพื่อสำภาษญ์พี่อย่างเดียวเลยใช่ไหมครับน้องแจ็ค มรึงเป็นนักข่าวเหรอ”พี่เจสเงยหน้ามาทำหน้านอยด์
“โห่แค่อยากคุยด้วย เขาโลนลี่อะ”ผมหันไปบอกพีเจส
“ไม่เห็นมีอะไรทำเลย เขาออกไปนั่งรถเล่นนะ ไปหาที่นั่งดื่มกาแฟ และอะไรทานนะพี่เจส อย่าบอกพ่อนะ พองานเสร็จ พี่ส่งข้อความบอกแจ็คจะรีบเข้ามาเลย “ผมบอกพี่ชายผม พี่เจสหันมามองผม
“เออๆ อยู่ก็ถามพี่ซักอยู่นั้นแหละ ระวังด้วยละอย่าไปนั่งทับตรีนใครเขาเข้า”พี่เจส เป็นห่วงน้องมาก ผมรีบเดินออกทันทีเพราะว่าพี่โจ้กับพี่เจนเดินลงมาแล้วเดี๋ยวจะไปไม่ได้ ผมเรีบเผ่นดีกว่าไปหาอะไรทำดีกว่า ผมชะเงอมองหาเด็กนั้นด้วยถ้าเจอนะจะ ซักให้สะอาดกว่าซักพี่เจสอีกคอยดูนะ ผมเดินออกมาถึงที่รถพวกผมจอดอยู่ ผมก็ เข้าไปหาพี่คนขับ วันนี้พีปีเตอร์และพี่ชัชทำหน้าที่คนขับรถเองเลย เพื่อคุ้มกันด้วย
“พี่ปีเตอร์ แจ็คเบื่ออะ ขับรถพาแจ็คไปหาที่นั่งดื่ม หรือกินหรืออะไรก็ได้ แล้วค่อยกลับมาใหม่”ผมพูดกับพี่ปีเตอร์พี่เขาสะบัดหน้ามามองผม
“คราวที่แล้วพี่เกือบได้งานใหม่เลยนะครับคุณแจ็ค นี้เอาอีกแล้วเหรอครับ”พี่ปีเตอร์
“พี่ปีเตอร์อะ ไปใกล้ๆไม่ไกลเลย นะ และพี่โจไม่ใจร้ายไล่พี่ออกหรอกเชื่อผม “ผมพูดกับพี่ปีเตอร์พื่ชัชยืนอยู่ด้วย
“ไปใกล้ๆ ใช่ไหมครับคุณแจ็ค”พี่ชัชถามผม
“งั้นพี่พาไป ไอ้ปีเตอร์นะมันไม่ค่อยขัดใจคุณแจ็ค แต่มันก็กลัวตกงาน “พี่ชัชพูดและผมก็เดินไปขึ้นรถ พี่ชัชพูดและเดินไปถอยรถออกมาเพื่อมารับผม ผมยืนสักพักก็ขึ้นไปนั่งบนรถ พี่ชัชทำหน้าที่คนขับพาผมออกไป ก่อนที่รถผมจะถึงหน้าประตู ผมเห็นมีรถแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว ผมจำได้รถลุงหนึ่ง นี้ลุงหนึ่งกลับแล้วเหรอ หรือว่าทะเลาะกับพ่อผมอีกแล้ว และถ้ารีบแบบนี้แสดงว่าพ่อผมชนะแน่นอน ฮาๆ
“รถคุณหนึ่งนี้ครับ ทำไมวันนี้รีบขับออกไปอย่างเร็วเลยก็ไม่รู้นะครับ”พี่ชัชถามผม ผมหยักไหล่ ผมไม่ได้สนใจอยู่แล้ว ผมจะสนใจทำไม เขาไม่ชอบหน้าผม แถมยังจะคอยกีดกันบอยจากผมอีก พี่ชัชขับรถออกไป ผมก็ปล่อยให้พี่ชัชทำหน้าที่ไกด์นำผมไปจากบ้านลุงณะ เพราะผมเบื่อไม่มีอะไรทำ
“ฮัลโล ว่าไงไอ้ดิว”โทรศัพท์ผมดังขึ้นได้ดิวมันโทรหาผม
“แม่ปูเสียชีวิตแล้ววะ มรึงจะมางานไหมวะ”ไอ้ดิวมันโทรหาผม แม่ของไอ้ปูเสียชีวิตแล้ว
“จริงเหรอวะ ทำพิธีแบบไหนวะ”ผมถามไอ้ดิว
“คริสเตียน จะทำพิธีที่โบสถ์พรุ่งนี้ และฝั่งที่โบสถ์ มรึงจะมาไหมละ”ไอ้ดิวมันถามผม
“ไปดิ จะบินกลับพรุ่งนี้แต่เช้าเลยตอนนี้กรูมาบ้านลุงณะ “ผมบอกได้ดิว
“มรึงเจอบอยยังละ กรูว่านะมรึงอย่ามานั่งงอนบอยเหมือนเด็กๆเลยวะ”ไอ้ดิวมันพูด
“กรูยังไม่เจอเขากรูออกมาหาอะไรทำข้างนอกกรูเบื่อเดี๋ยวกลับเข้าไปก็จะ ไปง้อ กรูเห็นลุงหนึ่งกลับแล้วด้วย มรึงก็รู้กรูไม่ค่อยอยากเข้าหน้าเขาเท่าไหร่”ผมพูดกับไอ้ดิว
“เออ พวกกรูก็เหมือนมรึงนั้นแหละ และลากไอ้ตัวดี ไอ้ติ๊กมาด้วยนะ ยังไงปูก็เพื่อน “ไอ้ดิวพูด
“เอาอะไรมาลากมันละ มันไม่ด่ากรูหูชาก่อนบินไปถึงหรือไงไอ้ดิว”ผมพูด
“เอานะ ลากมันมาด้วยแค่นี้นะ กรูงานเข้า (พ่อไอ้มิ้นกัด) ตรูดๆ “ไอ้ดิวมันก็ชิ้งวางสายเลยนะ แถมผมได้ยินเสียงใครเรียกพ่อวะ เฮ้ยย นั้นจะโทรกลับมันคงรับหรอกเพราะมันบอกงานมันเข้า ตอนนี้รถผมวิ่งมาจอดไฟแดง สัญญาลักษณ์บอกว่าจะมีรถไฟผ่าน แต่รถลุงหนึ่งนะผ่านออกไปก่อนสัญญาณไฟสีส้มจะขึ้นและไปหยุดตรงกลางระหว่างรางรถไฟ ผมก็ชะโงกมอง และรถลุงหนึ่งก็วิ่งไป
“คุณแจ็คมีเด็กยืนอยู่ “พี่ชัชพูด ผมก็มอง เด็กที่ยืนหน้าตาคุ้น แต่รถไฟกำลังมา
“ปึก”ผมรีบเปิดประตูออกไป และวิ่งรอดเครื่องกีดกั้นออกไปและผมก็คว้าตัวเด็กนั้นไว้ และรีบรอดผ่านเครื่องกีดกัดออกไปอีกฝั่งซึ้งรถไฟวิ่งมาแล้ว นี้มันตั้งใจฆาตกรรมกันชัด
“ฮือๆๆๆ”เด็กน้อยที่ผมช่วยไว้กอดผมด้วยความกลัว ตัวที่สั่นเทา ร้องไห้ใหญ่เลย ผมกอดเขาไว้ ถึงผมจะไม่ชอบเด็กอยากเตะเด็กแต่ผมไม่มีทางทำแบบนี้เด็ดขาดมันโหดร้ายเกินไปนะและทันที่ที่รถไฟไปหมดขบวน รถพี่ชัชก็รีบขับมาหาผม ผมรีบเข้าไปในรถทันทีและพี่ชัชก็ออกรถ ผมก็ดึงเด็กน้อยที่กอดผม และมองหน้าเด็กน้อยนี้ชัด
“ฮึก ๆ หา แด้ด “ผมก็มอง นี้มันเด็กที่ผมเจอที่บ้านลุงกฤษณะนี้
“พี่ชัชเด็กนี้อยู่ที่บ้านลุงกฤษณะพี่ชัช”ผมพูดพี่ชัชมองผมผ่านกระจกหลัง
“พี่ก็ว่าพี่เคยเห็นอยู่กับ เหมือนพี่เลี้ยงเลยครับเพราะว่าเขาเรียกคุณหนูแบงค์”พี่ชัชพูด เด็กนี้มองไปรอบๆ รถและมองผม ดูท่าทางจะกลัวมากตัวนี้สั่นเทาเชียว มองไปรอบ
“นี้ ไม่ต้องรองแล้ว เขาทำร้ายนายหรือไง “ผมถาม มีเงยหน้ามองผม และโผ่เข้ามากอดผมอีกอีก
“ดูท่าจะชอบอยู่กับคุณแจ็คนะครับนะ แสดงว่าคงถูกพามาโดยไม่เต็มใจ “พี่ชัชพูด ผมก็รู้ก็รู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกมันแปลกมาที่เด็กคนนี้กอดผม ผมรู้สึกอยากกอดเด็กคนนี้ ผมกอดเขา จนเด็กคนนี้หยุดตัวสั่น และหันมามองไปรอบๆอีกครั้ง และไม่กลัวแล้ว เหมือนรู้สึกว่าปลอดภัยแล้ว
“พากลับไปส่งดีไหมครับ พี่ว่าคงหากันให้วุ่นวายแล้ว”พี่ชัชพูด ผมก็พยักตอบกลับ ตอนนี้เด็กน้อยนั่งข้างๆผมแล้วตามองไปรอบ เหมือนไม่คุ้นเคยหรือเคยมา
“แบงค์”ผมบองเรียกชื่อชื่อเด็กนี้ดู ปรากฏว่าหันมาทันที มองผม ผมเห็นเอานิ้วโป้งขึ้นมาดูดใหญ่เลย
“สงสัยจะหิวแล้วนะครับ นี้จะเที่ยงแล้วนะครับ “พี่ชัชพูด
“เออ ผมมีขนมพอดีภรรยาพี่ซื้อไว้ให้เพื่อรอคุณนานๆ จะได้มีอะไรไว้ทานนะครับและน้ำผลไม้ “พี่ชัชพูดว่าพี่เขาพกขนมปังมาด้วย เป็นเค้กยูโร่และน้ำผลไม้ ผมก็รับมาและแกะ แบงค์มองที่มือผม คงหิวจริงๆ ผมเปิดออกและจะส่งให้ไปถือเอง
“คุณแจ็คครับ พี่ว่ะบิให้น้องที่ละนิดดีกว่านะครับ ชิ้นใหญ่น้องอาจจะไม่รู้ว่ากลืนได้หรือกลืนไม่ได้ และจะติดคอน้องได้นะครับ”พี่ชัชบอกผม ผมก็บิและให้พี่ชัชดูไม่เคยมีเด็กอยู่ใกล้ๆนี้ครับ พอพี่ชัชพยักหน้าผมก็เอาขนมไปจ่อที่ปากแบงค์ แบงค์ค่อยๆงับเข้าปากไป คงอร่อยถูกใจเขา เลยขยับมานั่งตักผมแทน
“หิวหรือไง เรา”ผมถาม มีพยักหน้า
“น้ำ”กินไปได้สักพักรู้จักขอย้ำผมก็หยิบน้ำผลไม้ และเอาหลอดเจาะให้ดูด แบงค์ดูดน้ำผลไม้และหันมากินขนมที่มือผมจนหมด
“คุณแจ็คนี้เลี้ยงเด็กได้นะครับนี้”พี่ชัชพูด แบงค์ลุกขึ้นเกาะกระจกมองไปข้างนอก
“หมา มา มา”ตอนรถวิ่งผ่านสุนัขที่เขาจูงมาเดินเล่นมีควักมือเรียกหมาอีกนะ
“มันไม่ได้ยินนายหรอกนะ “ผมพูดแบงค์หันมามองผม ผมเพิ่งเห็นดวงตาและสายตาแบบนี้มันช่างคุ้นเคย เหมือนคนที่ผมเคยเจอเหมือนหลายปีก่อนใหม่ ๆ บอยนั้นเอง
“หมับ”นั้นไง ว่าแล้วต้องจับปลายจมูกผมจนได้
“หมับ”ผมจับปลายจมูกเด็กน้อยตอบ เออ คล้ายผมเลย
“อะ”มีตีมือผมด้วยนะไม่ให้จับ ปลายจมูกเขา
“ก็นายจับปลายจมูกฉันก่อนนิ “ผมพูด มียกมือมาปิดปลายจมูกตัวเองไม่ให้จับ พ่อเคยบอกว่าตอนเด็กๆ ใครก็ชอบจับปลายจมูกผม และผมก็เอามือมาปิดเพื่อไม่ให้จับ คงเป็นแบบนี้ซินะ
“อุ้ยย “เด็กน้อยร้องด้วยความตกใจออกไปนอกรถตอนที่จะผ่านสนามเด็กเล่น มองใหญ่เลยหรือว่าไม่เคยมา
“อยากลงไปหรือไง”ผมเอานิ้วจิ้มและถาม
“ไป เล่น กัน”แบงค์พูด ผมก็มองพี่ชัช
“จะพาลงไปไหมครับดูท่าจะไม่เคยไปเล่นนะนั้นนะ มองใหญ่เลย”พี่ชัชพูดผมก็พยักหน้า พีชัชเอารถเข้าจอดข้างทาง และผมก็อุ้มตัวแสบลงจากรถทันที พอลงมาได้วิ่งไปที่เครื่องเล่นเลยนะแต่มองเขาเล่นเพราะคงยังไม่เคยเล่น
“ไม่เล่นละ”ผมเดินไปย่อตัวลงถาม มีหันมามองผม เอานิ้วชี้ จิ้มที่ปากเหมือนทำท่าคิด ผมเคยเห็นรูปถ่ายตอนผมเล็กมากๆ น่าจะสองขวบกว่าๆชอบยืนทำท่านี้ เด็กนี้มีอะไรแปลกๆเหมือนผมหลายอย่างนะเนี๊ยะ
“เล่นม้าโยกไหมละ”ผมถามและชี้ไป แบงค์วิ่งตรงไป และนั่งแต่นั่งคนเดียว แถมมองอันอื่นที่เขามาเล่นกันสองคน ที่โยกเยกกันสนุกสนาน ผมยืนมองมีหันมามองผมทำตาปริบๆ นี้อย่าบอกนะว่าให้ผมนั่งด้วยนะ ผมมองยังมองด้วยสายตาอ้อนวอนได้อีก
“เฮ้อ! นี้ฉันต้องนั่งกับนายใช่ไหม แบงค์”ผมพูดและย่อตัวลงนั่ง เด็กข้างๆก็มอง รู้ว่าตัวโตแล้ว ไม่ต้องมอง ผมหันไปทำหน้าดุ
“ว๊าก”นั้นวิ่งหนีไปเลย
“คิก คิก คิก”แบงค์หัวเราะ ผมก็แกล้งให้นั่งลอยอยู่บนอากาศ ไม่ให้ลง ตอนแรกก็ดีพอสักพักพยายามจะดันตัวให้ดิ่งลงให้ได้
“get down “แบงค์บอกจะลงแล้ว ให้วางเขาลง ผมก็ทำเป็นไม่ได้ยิน
“I’m deaf”ผมพูดแปลว่า ผมหูไม่ดี หูตึง ไม่ได้ยิน มีทำแก้มป่องด้วยนะ
“put me down right now” ผมก็มอง และเอานิ้วแคะหูแบบว่า ว่าอะไรนะ
“Can you put me down, please? “ค่อยน่าฟังหน่อยคือผมรอให้เขาพูดให้มันเพราะๆหน่อยนั้นเอง
“yes I can”ผมตอบและค่อยๆลุกและค่อยปล่อยให้ม้าโยกลดลงช้าๆ พอลุกขึ้นมาได้ ผมก็เดินไปหา
“ที่หลังจะพูดกับใครต้องพูดเพราะๆรู้ไหม “ผมย่อตัวลง ว่าทำไมผมไม่ทำคามที่เขาบอกครั้งแรกเพราะเขาพูดไม่เพราะนั้นเอง
“มาหมี่”ผมได้ยินเสียงเด็กเรียกแม่ของเขา เด็กที่มาเล่นข้างๆ และแม่เขาก็มาจูงไป คงให้มาเล่นและเดินไปธุระน่ะครับ แบงค์ยืนมองแบบว่า งง อะไรนี้ซิ
“แบงค์กลับบ้านกันดีกว่าครับ”ผมเรียกแบงค์ แบงค์เงยหน้ามองผม และ
“มาหมี่ “หันมาเรียกผม มาหมี่มันแปลว่าแม่ ทำไมไม่เรียกแด้ดดี้ ผมสะบัดหน้ามามองและตอนนี้ ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ในสนามเด็กเล่นมองผมกันหมดเลย เอาซิงานเข้าแน่นอน แจ็ค ผมก้มลงมอง ตัวแสบ ทำไมเรียกแบบนั้นละ ผมกระเทิบไปหาแบงค์ใกล้ๆ และ
“เรียกแด้ดดี้ “ผมบอกและยิ้มให้ทุกคนในสวนเด็กเล่นที่ซุบซิบกันแล้ว
“มาหมี่”นั้นเงยหน้าเรียกผมมาหมี่อีก
“อย่าเรียกมาหมี่”ผมหันมาพูด
“มาหมี”ดังขึ้นมาอีก ผมเลยอุ้มแบงค์ตัวลอยเลยวิ่งออกจาสนาม อายเขามากเลย และวิ่งมาที่รถพร้อมเปิดประตูรถเข้าไปและหยัดร่างแบงค์ไว้ในรถผมรีบขึ้นรถมานั่งทันที พยายามจะไม่ หันไปรังแกเด็ก
“มาหมี”แบงค์เรียกผมแต่ร้องไห้ไปด้วย พี่ชัชที่ตกใจมาก
“เกิดอะไรขึ้นครับคุณแจ็ค พี่ชัชถามผมทันที
“ก็เด็กนี้ซิพี่ชัช ดันเรียกผมว่ามาหมี่ ผมไม่ใช่มาหมี่นะพี่”ผมพูดกับพี่ชัช
“ฮาๆ โธ่คุณแจ็ค เด็กคง เออ คง ไม่รู้คำว่ามาหมี่ไว้เรียกได้เฉพาะผู้หญิงที่เป็นแม่หรืออาจจะไม่เคยมีแม่”พี่ชัชพูด ผมหันไปมอง มีนั่งติดกับประตู ก้มหน้าลง น้ำตาไหลอาบแก้ม ผมก็ใจหายโดยไม่รู้ตัว นั่งกอดเขา
“มาหมี่ ฮือๆๆ”นั้นร้องไห้แต่ยังเรียกมาหมี่อีกนะ
“คุณแจ็ค น้องคงไม่เข้าใจ คำว่ามาหมี่หรอกนะครับ “พี่ชัชพูด
“และเราต้องกลับกันแล้ว และถ้าคุณแจ็คไม่โอ๋หรือปลอบตอนนี้ กลับไปสภาพนี้ ใครๆก็คงเชื่อว่าคุณแจ็ค พาไปรังแกมาแน่ๆเลยครับ”พี่ชัชพูดเออ มีเหตุผล
“นะครับ ยอมเด็กหน่อย”พี่ชัชพูด ผมก็พ่นลมออกจากปาก เอาวะ กลับเกิดเด็กนี้เป็นหลานพี่บรูคส์ แจ็คตายแน่
“โอเค ให้วันเดียว “ผมพูดและมองแบงค์ แบงค์เงยหน้ามองผม
“มาหมี่”เรียกผมว่ามาหมี่ชัดเจน
“คิก คิก คิก”พี่ชัช
“พี่ชัช ต้องไม่มีใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด ว่าเด็กนี่เรียกผมว่ามาหมี่”ผมพูดกับพี่ชัช พี่เขาพยักหน่าแต่ขำผม ผมหันมาและ กางแขนให้แบงค์ขยับมาหาผม
“มาหมี่ “เรียกไปเลยให้ แบงค์เรียกผมและเข้ามากอดผม เอาหัวซบลงทีตักผม
“คงง่วงนอนแล้วละครับคุณแจ็ค”พี่ชัชพูด และผมก็มองร่างเล็กๆทีนอนขด คงหนาว ถึงพี่ชัชจะลดแอร์ลงแล้วก็ตาม ผมก็ถอดเสื้อสูทผมห่อร่างแบงค์ไว้ และดึงมาอุ้มไว้
“หมับ “แบงค์กอดผมแน่น
“รักแด้ด ฮือๆ อยู่กับแด้ด ฮือๆ”เสียงสะอื้นทั้งที่หลับนี้นะ ผมก็เอานิ้วเขี่ยผมที่ปกปิดหน้าผากออกอย่างเบามือ ผมรู้สึกพิเศษ มันเป็นอะไรที่แปลกมาก ซึ้งปกติผมแทบจะไม่แตะต้องตัวเด็กเลยผมไม่ชอบ และยิ่งเด็กมอมแมมด้วยนะยิ่งไม่ชอบเลย
หัวข้อ: [Mpreg]เรื่องรักวุ่นวายฯแอ้VSดิว เหตุที่แอ้ไปอยู่กับลุงหนึ่งไม่ได้คือแอ้. (อ่าน 28815 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก