16 ไม่รู้จะให้ชื่อตอนว่าอะไร
ไอ้เอ๋ยตัวสั่นมาก แต่เหงื่อไหลซึมเหมือนร้อนจัด
มันคงสะบัดร้อนสะบัดหนาว เหมือนอาการมันแย่ลงเรื่อยๆ ในขณะที่ฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก
“เด็กหิวป่ะ” ไอ้พัชก้มลงถามเด็กตัวกลมที่ลืมตาแป๋วจับมือไอ้เอ๋ยที่นอนหนุนขาอีกข้างของมันอยู่อย่างห่วงใย เด็กมันเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะส่ายหน้าที่เต็มไปด้วยรอยน้ำตารัว
“ร้องทำไมหนักหนา” ไอ้พัชหงุดหงิด แต่คิดว่าไม่มากเท่าไหร่
“เอ๋ยจ๋าตัวร้อน...พัชจ๋า” พูดเสียงแหบแห้ง เด็กมันก็ดูแล้วไม่น่าจะถึง 2 ขวบ พูดเก่งอ้อนเก่งได้ขนาดนี้เลยหรอวะ?
แล้วนี่ไปเป็นพัชจ๋าตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?
“มันไม่สบาย” เอื้อมมือจะไปลูบหัวปลอบแต่ก็ชะงักค้างไว้ เด็กน้อยมองตามมือหนาที่ยกขึ้นมาค้างกลางอากาศก่อนจะเป็นฝ่ายชะโงกตัวเอาแก้มกลมๆ ไปแนบไว้เสียเอง
“แพจ๋าไม่อยากไม่สบาย ไม่อยากให้เอ๋ยจ๋าไม่สบาย พัชจ๋าด้วย” เด็กน้อยว่าอย่างไร้เดียงสา ไอ้พัชมันหมันเขี้ยว หยิกแก้มนุ่มๆ ไปหนึ่งที
เด็กมันก็น่ารักนะ
ถึงฟันจะหลอก็เถอะ
“พัชจ๋าหิวหรอ” จู่ๆ เด็กก็ถาม ไม่ถามคงแปลก ก็ไอ้พัชมันเอาฟันคมๆ มากัดแก้มกลมเด็กไปที เด็กสะดุ้งตกใจแต่ก็ไม่ได้ถอยหนี
“เออ หิวว่ะเด็ก แดกมึงได้ไหม” ไอ้พัชแม่งหน้ามืดตามัว
“พัชจ๋าพูดไม่เพราะ”
“ใครสอนเด็กนักหนาวะ”
“เอ๋ยจ๋า”
“ทำไมต้องมีจ๋า” ไอ้พัชขมวดคิ้วถามเด็ก ปัญญาอ่อนกันไปใหญ่แล้ว ไม่คิดไม่ฝันว่าวันหนึ่งจะได้มานั่งจ้องตาคุยกันแบบนี้เสียเมื่อไหร่
“เอ๋ยจ๋าเรียกแพจ๋า แพจ๋าเรียกพัชจ๋าด้วย” เด็กน้อยตอบกลับพาซื่อ ก่อนหลบไอ้หน้าหล่อมีหนวดที่ก้มหน้าลงมาฟัดแก้มกัน หัวเราะคิกคักจะตัวสั่น ทำเอาคนหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมา
“แพ...” น้ำเสียงแหบแห้งเรียก ไอ้พัชขยับตัวให้มันรู้ว่ามันก็อยู่ตรงนี้เหมือนกัน
เอ๋ยเลยค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งแบบมึนๆ
“ไปเอาน้ำตรงนั้นมาหน่อยเด็ก” ไอ้พัชมันใช้เด็ก น้องแพเลยปีนลงจากตัวมันวิ่งเต๊าะแต๊ะไปกดน้ำจากแท๊งน้ำดื่มฟรีที่อนามัยเตรียมไว้ให้คนป่วยกับญาติๆ
“แพจ๋าก็หิวน้ำด้วย” น้องแพเอ่ยอ้อน ไอ้เอ๋ยที่กำลังจะกระดกน้ำเข้าปาก ผละแก้วออกทันทีก่อนจ่อเข้าปากเด็กน้อย แต่ไอ้คนที่มองดูอยู่ก็คว้าหมับเอาเสียก่อน
“เด็กไปเอามาใหม่ เอ๋ยจ๋ามันป่วยอยู่”
“เอ๋ยจ๋า???” ไอ้เอ๋ยทวนคำที่อีกฝ่ายพูดอย่างแปลกใจ แทบทำแก้วน้ำตกกระจาย ตาเบิกค้างกว้างเพราะนึกขึ้นได้ว่าคนข้างๆ ที่นั่งอยู่ไหล่ชนไหล่กันเนี่ยคือไอ้พัช สะดุ้งตัวเขยิบหนีแทบไม่ทัน
“อะไรของมึง”
“มา...มาอยู่นี่ได้ไง” เอ่ยถามอย่างมึนๆ ก่อนรับเด็กน้อยหัวเห็ดที่วิ่งไปกดน้ำใหม่แล้ววิ่งกลับมาให้นั่งลงบนตัก
“คิดดูดีๆ ไอ้เอ๋ย” ไอ้พัชบอกเสียงห้วน เหลือบมองแก้วน้ำที่มันถือค้างอยู่ก่อนเป็นคนจับข้อมือมันให้ยกขึ้นสูงเพื่อให้แก้วน้ำจ่ออยู่ที่ปากมันได้
กูเปล่าถือน้ำป้อนมันนะ มันถือแก้วของมันเอง
ไอ้เอ๋ยมันก็นิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะดื่มน้ำเพราะทนอาการแห้งแล้งน้ำของลำคอไม่ไหว กลืนอึกๆ ลงคอจนสำลัก
“ไอ้เอ๋ย! มึงโตมายังไงวะ ถึงไม่รู้ว่าเขาไม่ให้รีบร้อนดื่มน้ำ!!” ไอ้พัชแม่งดุอย่างกับหมา ทั้งผู้ใหญ่ทั้งเด็กที่ดื่มน้ำอยู่พากันชะงักค้างหมด ยิ่งเด็กน้อยยิ่งหน้าซีดไปแล้ว
“กู...” ไอ้เอ๋ยพูดอะไรไม่ออก เป็นใบ้ไปชั่วขณะ สมองมันตื้อๆ ชอบกล
“ค่อยๆ” ไอ้พัชมองเด็กน้อย มองไอ้เอ๋ย ก่อนแย่งแก้วน้ำมาถือเอง
โตเป็นควายแล้วยังจะให้ป้อนน้ำนะ
“กู...” ไอ้เอ๋ยลังเล เบี่ยงหน้าหนีแต่ก็ปวดหัวจี๊ด
“แดก”
ไอ้พัชเป็นอะไรไม่รู้ รู้แต่แม่งขมวดคิ้วใส่กันจนอยากจะจิ้มให้ตาบอด แต่มันไม่ได้ขมวดคิ้วใส่เหมือนเมื่อก่อนนี่สิ ไอ้เอ๋ยเลยไม่นึกอยากต่อกรด้วย ยอมดื่มน้ำจากแก้วที่มันถือให้กันแต่โดยดี
“แพมั่ง” เด็กน้อยไม่ยอม อ้อนผู้ใหญ่สองคนที่ไม่มองหน้ากัน ยื่นแก้วน้ำให้ไอ้เอ๋ยที่รับมาแล้วป้อนให้อย่างยินดี
ไอ้เอ๋ย...มึงเอาน้ำให้เด็กกินเฉยๆ ก็ได้...ไม่ต้องยิ้มบ่อย...หน้าตาประหลาดนะมึง เวลายิ้มน่ะ
“เด็กไปเอามาป้อนด้วยดิวะ หิวน้ำเหมือนกัน” จู่ๆ ไอ้พัชก็อยากทำตัวปัญญาอ่อนบ้าง เด็กเลยยิ้มกว้าง ลุกจากตักเอ๋ยจ๋าไปกดน้ำวิ่งกลับมาป้อนให้ไอ้พัช
เปรี้ยง!!!
พรวด!!
แต่ฟ้าฝนเป็นใจ ผ่าเปรี้ยงมาทำเอาเด็กน้อยตกใจ แก้วน้ำเลยกระตุก น้ำเลยกระฉอด จมูกไอ้พัชเลยรับไปเต็มๆ
“เด็กแม่ง! แค่ก แค่ก” ไอ้พัชไอหน้าดำหน้าแดง น้องแพหน้าเสียนึกกลัวโดนว่า ไอ้เอ๋ยก็เตรียมจะขู่ฟ่อๆ ใส่ถ้าไอ้พัชด่าน้องแพขึ้นมา
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” แต่จู่ๆ ไอ้คนโดนน้ำสาดใส่ก็หัวเราะกว้างขึ้นมา ไอ้เอ๋ยรวบตัวน้องมากอดอยากเขยิบหนีให้ไกล
มันแดกน้ำจนเพี้ยนรึไง
“เด็ก พัชอยากกินน้ำโว้ย ไม่ได้อยากอาบน้ำ ฮ่าๆๆๆ” ไอ้พัชหัวเราะเหมือนคนบ้า ขยับตัวมาใกล้สองคนที่ขยับหนีกันก่อนตวัดแขนโอบคนอุ้มเด็กอยู่มาใกล้ตัว
“ไอ้สัส!” ไอ้เอ๋ยเผลออุทาน (?) ตาเบิกกว้าง แถมจะสะดุ้งตัวหนี ติดตรงไอ้มือปลาหมึกแม่งเกาะหนึบ ไอ้เหี้ยพัชมันจะแกล้งกันแน่ๆ เห็นเอ๋ยป่วยก็ชักจะเอาใหญ่
“มึงก็นอนตักกูมาตั้งเป็นชั่วโมง ยังมาด่ากู” ไอ้พัชขมวดคิ้วมองอีก หน้าใกล้กันเอี้ยๆ
“เอ่ยจ๋าไม่ด่าพัชจ๋านะ” น้องแพสมทบ คนโดนว่าเลยกลอกตาไปมาอย่างจำนน นึกยอมให้ก็ได้เพราะเสียเปรียบด้านพละกำลังอยู่โข ป่วยทีเหมือนคนเป็นง่อย เรี่ยวแรงหายไปไหนก็ไม่รู้
“กูเห็นมึงกับเด็กหนาว ตัวกูหนาที่สุดแล้วในนี้ ซุกกูนี่แหล่ะ”
“ใครอยากจะซุกมึง” แต่ไอ้เอ๋ยก็ซุกนะ แล้วเอาน้องแพซุกมันอีกที
“เออ ไม่มีใครรู้หรอก...ซุกไปเถอะ...”
“...”
“เด็ก...” แล้วไป้พัชก็เรียกเด็กน้อยที่ยิ้มกว้างซุกอกอุ่นๆ ของไอ้เอ๋ยที่ซุกอยู่ตรงอกหนาๆ ไอ้พัชอีกที
“จ๋าพัชจ๋า”
“อย่าบอกใครนะว่าซุกกันอยู่แบบนี้”
“แพจ๋าไม่เข้าใจ” เด็กน้อยงง
“อย่าบอกใครนะน้องแพ” เอ๋ยเลยเป็นคนบอกแทน ขยับตัวเบียดไอ้พัชอีกนิด ตัวมันอุ่นจริงๆ แหล่ะ เคลิ้มๆ จะหลับอีกรอบแล้ว
“แพจ๋าไม่บอกใครหรอก” เด็กน้อยรับคำ แล้วก็กอดเอ๋ยจ๋าเงียบๆ
ก็ไม่มีใครพูดอะไร ...เพราะไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้แค่ยืมร่างกายกันและกันให้ความอบอุ่นก็เท่านั้น
ไอ้เอ๋ยมีการ์ดการป้องกันต่ำไปในวันนี้ เลยยอมให้ไอ้พัชโอบเอวเสียเฉยๆ หรอก
...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน...
แต่คิดว่าอุ่นดี
************************
นิยายน้ำเน่าชอบมีพล็อตให้พระนางเกิดฟีลลิ่งกันตอนฝนตก
แต่นี่มันพายุนะ
ให้มันจุ้งจิ้งกระดิ่งแมวกันไปก่อน กลับ กทม. แล้วเดี๋ยวหาเรื่องให้มันตีกัน
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วย
หัวใจสีเงิน >>
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46856.0ขอบคุณคร้าบบบบ
หัวข้อ: Who are father & mother? เด็กนี่...ลูกใคร? สํารวจการรวมเล่ม น.24 23.01.59 (อ่าน 236612 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก