15 ฉากน้ำเน่าเรียกอาการอยากเบะปาก
ความซวยบังเกิด…
อนามัยเปิดไว้แต่ไม่มีคนอยู่ หายไปไหนกันหมด??
แล้วดูๆๆๆ ดูตรงนิ้วไอ้เอ๋ย เนื้อเยื่อสีขาวปูดทะลักออกมาจากแผลมันแล้วนั่น ไหนจะเด็กแพที่ร้องไห้แทนคนเจ็บไปแล้ว ไอ้คนเจ็บแม่งก็หน้าซีดไม่หันมองแผลตัวเองแถมยังทำท่าจะเป็นลม ทั้งๆ ที่ตากแดดตลอดช่วงเช้ายันบ่ายโมงอย่างนี้ไม่เป็นอะไร
“มึงไปนั่งก่อนไป” ดันตัวทั้งผู้ใหญ่ทั้งเด็กให้ไปนั่งตรงเตียงเขียวๆ ก่อนเหลียวซ้ายแลขวาหาเจ้าหน้าที่หรือพยาบาลหรือหมอ หรือใครก็ได้สักคนมาดูมัน
แต่จนแล้วจนรอดผ่านไปตั้ง 20 นาทีก็ไม่มีใครมา เสื้อไอ้เซ้งที่คว้าหยิบมาก็เอามาพันแผลไว้ก่อนจนเลือดไหลซึมออกมา เมื่อกี้ลองแง้มๆ เปิดดูเลือดก็ยังไหลไม่หยุด
หน้ามันเริ่มซีดแล้ว
“ซี้ด...” เสียงมันซี้ดปากใหญ่ คงเพราะปวดแผล เด็กมันก็สะอึกสะอื้นอยู่ข้างๆ นั่นแหล่ะ
“เอ๋ยจ๋า เอ๋ยเจ็บมากไหม”
“เจ็บแต่ไม่มาก น้องแพหยุดร้องเร็ว” มันบอกเสียงอ่อน เสียงอ่อนแรงจริงๆ พึ่งรู้ว่ามันกลัวเลือด
“เลือดไหล ฮือออ เลือดไหลเยอะเลยเอ๋ย” เด็กมันยังขวัญเสีย ยิ่งมันร้อนไอ้เอ๋ยก็ทำหน้าจะเป็นจะตาย
ยิ่งมองยิ่งเจ็บแทน ไม่รู้เป็นอะไรว่ะ แต่ไม่อยากให้มันเจ็บ
“มึงกินยาพาราแก้ปวดก่อน แล้วก็หยุดร้องไห้ได้แล้วเด็ก ถ้าไม่หยุดร้องเอ๋ยของเด็กตายแน่ๆ” หันไปยื่นยาพาราที่ถือวิสาสะรื้อๆ ค้นๆ มาจากตู้เก็บยา ก่อนจะขู่เด็กตัวจ้อยที่เกาะขามันไม่ไปไหน
“อย่าขู่ลูกกู” ไอ้เอ๋ยตวัดสายตามันส่งมาให้ โห่...ไอ้ลูกเจี๊ยบ จิกจังตาเนี่ย หน้าซีดเป็นกระดาษเอสี่ยังกล้าจิกกูอีกนะ
“กูไม่ได้ขู่ แต่กูรำคาญ” ไม่หันไปมองหน้ามันหรอก กูไม่ว่าง กูค้นอุปกรณ์ทำแผลอยู่
“อึก...แพ...น้องแพ ขอโทษนะพัช ฮึก ฮึก” เสียงเด็กมันพยายามกลั้นเสียงสะอื้น หันไปมองหน้ามันหน่อยก็ได้ ยกความดีความชอบที่เชื่อฟัง
“เออ ดีแล้ว เก่งด้วย อย่าร้องบ่อยไม่สมเป็นผู้ชาย” ลูบหัวให้รางวัลสองสามทีก่อนจะรื้อๆ ค้นๆ ตู้ต่อ ทำไมแม่งหายาก อุปกรณ์เบสิคเลยนะห่า
“มึงค้นเหี้ยไรพัช มึงจะขโมยของหรือไง?”
“กูหายาแดงกับผ้าพันแผลมาทำแผลให้มึงไงเอ๋ย ปากแม่งเปราะนะมึง” ด่ามันแต่ไม่มองหน้ามันหรอก ก็บอกว่าเห็นหน้ามันตอนทำหน้าแบบเจ็บปวดแล้วมันแปลกๆ
กูเสือกเจ็บตามซะงั้น
“เอามือมึงมานี่” เลื่อนเก๊ะในสุดก็เจอชุดทำแผลทั้งชุดเลย สำลีเอย แอลกอฮอล์เอย ยาแดงเอย หึหึ มึงร้องไห้แน่
“ซี้ดดด แสบชิบ เอามานี่ไอ้พัชเดี๋ยวกูทำเอง” ไอ้เอ๋ยทำท่าจะแย่งแอลกอฮอล์ไป แต่คือมันไม่เจียมตัวไง มันนั่งอยู่บนตียง เสือกเอียงตัวมาข้างหน้าแบบไม่เจียม แล้วใคร...แล้วใครรับกรรม
เปล่า...กูไม่ได้รับกรรม
แต่กูรับตัวมันที่ล้มลงมาเนี่ยแหล่ะ!!
โครม!!!
“เอ๋ยจ๋า! พัชจ๋า!”
“อูยยยย ไอ้เอ๋ย เจ็บปล่าววะ ไหนเอามือมึงมาดู ไอ้ห่า เลือดทะลักเลย เล่นเหี้ยไรไม่ดูสังขาร แม่งเอ้ย แผลปริเลยมึง...” บ่นมันไปก็ทำแผลให้มันไป
“ไอ้พัชปล่อยมือกู”
“หัวเข่ามึงช้ำเลย แล้วมึงจะเอื้อมมือมาทำไมขนาดนั้นฮะ”
“ไอ้สัสพัช...ปล่อยเอวกูด้วย...”
“ทำตัวเป็นเด็กน้อยหรือไงเอ๋ย มึงระวังตัวบ้าง กูไม่ได้เจ็บไง แต่มึงเจ็บตัวอยู่...”
“ไอ้เหี้ยพัช!!!”
เปรี้ยง!!!
โครม!!!
ตู้ม!!
พรึ่บ!!!!
ซ่า....
ชิบลอส...
มาเป็นชุดคอมโบเลยมึง
สะดุ้งครั้งแรกนี่เสียงไอ้เอ๋ยตะโกน สะดุ้งครั้งต่อๆ มาคือเสียงฟ้าผ่า เสียงเหมือนต้นไม้โค่น เสียงระเบิด และไฟที่ดับมืดไปหมด พร้อมเสียงพายุฝนที่พัดกระหน่ำแบบรุนแรงจนตีประตูหน้าต่างที่เปิดค้างไว้กระทบกันไปมาเสียงดังจนน่ากลัว
ทีนี้เลยพร้อมใจกันออกสตาร์ทตัววิ่งไปปิดประตูหน้าต่างจนหมดก่อนร่นถอยหลังมานั่งตรงเตียงโดยที่ไป้เอ๋ยคว้าตัวเด็กมากอดไว้
อะไรมันจะนิยายขนาดนี้วะ
มาติดฝนอยู่กับคนที่...เกลียด...เอ่อ...แค่ไม่ชอบเท่าไหร่ ไม่ใช่เกลียดหรอก
“ไอ้พัช เขยิบไปไกลๆ หน่อย เบียดกูกับน้อง” ไอ้เอ๋ยมันกระซิบเสียงลอดไรฟัน คงเพราะความหนาวเย็นที่แผ่ปกคลุมเข้ามา ดีที่เมื่อกี้ตอนบ่นมันก็ทำแผลให้มันจนเสร็จแล้ว แต่ใบหน้ามันที่มองเห็นผ่านความสว่างอันน้อยนิดก็รู้ว่ามันซีดขนาดไหน
สมไหม
มันยังไม่ทันได้หายป่วยดี สลอนหน้าไปตากแดดตากลม แล้วอากาศก็เสือกมาเย็นกะทันหันแบบนี้ แผลก็ปวด ขวัญเสียตอนเห็นเลือดอีก
ไม่อ่อนไม่ล้าให้มันรู้ไป
“เด็กมานี่มา” ผมเรียกเด็กที่ตัวสั่นกอดไอ้เอ๋ยไว้แน่น แต่พอเห็นสายตาสองคู่ที่มองมาอย่างระวังตัวแม่งก็หงุดหงิด แค่เรียกเข้ามาใกล้เองนะเว้ย
“มานี่ดิเด็ก” กดเสียงต่ำลงอีกหน่อย ตาไอ้เอ๋ยแม่งก็ปรือปรอยเหมือนใกล้น็อคเต็มทีแล้ว
เด็กมันคลานมาใกล้ อุ้มมันนั่งตักแล้วกอดไว้แน่น เห็นตัวสั่นเพราะหนาวแล้วสงสาร ห้องนี้มันก็แค่ห้องทำแผลเบื้องต้น เตียงที่มีอยู่ก็ไม่ได้มีหมอนมีผ้าห่มอะไร ไอ้เอ๋ยมันก็ตัวสั่นหงึกๆ ไป
“อ่ะ ห่ม” ถอดเสื้อคลุมที่ตั้งใจเอามาบังแดดบังลมให้คนเก่งศรีมหาลัยที่ตวัดสายตาปรือๆ แบบไม่ยอมอ่อนข้อมา ตามันมองที่มือผมที่กอดเด็กไว้อยู่ด้วยสายตาที่ดูเศร้าลง
“อย่าเอาน้องแพไปเลยไอ้พัช...”
“อะไรของมึง?” ถามมันเพราะรู้สึกว่าไอ้ที่มันพูดมันดูเหมือนจะเพ้อมากกว่า เลยขยับเข้าใกล้มันอีกนิด เออ...แม่งไม่ขยับหนีว่ะ คลุมเสื้อให้เลยแล้วกัน
กอดเด็กมือหนึ่ง จะคลุมเสื้อให้มันอีกมือหนึ่ง กูคิดว่าตัวกูเป็นทศกัณฐ์หรือไงวะ...
หมับ!
พอจะชักมือกลับมา มันก็เสือกคว้าไว้แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ตกใจเกือบกรี๊ด ดีที่กูยั้งปากทัน
“พัช กูขอร้อง...อย่าเอาน้องไป กูเลี้ยงอดๆ ยากๆ แต่กูจะเลี้ยงให้ดี อย่าเอาน้องไปเลย” มันช้อนตาขึ้นมองสบตากัน ดวงตามันวูบไหว ไม่รู้ผีห่าซาตานที่ไหนดลใจมันให้ทำแบบนั้น
แต่บอกเลยว่ากูชอบ
“กูยังไม่ได้บอกจะเอาเด็กไป...” ลูบหัวเด็กที่ซบไหล่มือหนึ่ง อีกมือหนึ่งก็ลองเอื้อมไปรั้งตัวมันให้มาซบไหล่อีกข้าง เห็นมันไม่รั้งตัวเองไว้ก็เลยเขยิบเข้าไปใกล้อีกหน่อย
กูหนาว กูเปล่าคิดอะไร
“แล้วถ้าน้องเป็นลูกมึงจริงๆ”
“กูก็จะพาเด็กไปเลี้ยง”
“พัช...” เสียงอ่อนอ้อนจากทั้งเด็กและผู้ใหญ่เลยคราวนี้ ไม่รู้ว่าเด็กแพเข้าใจความหมายว่าอะไร แต่เสียงที่มันเรียกก็ดูอ่อนไปเหมือนกัน แต่ไอ้เอ๋ยนี่แม่ง ซุกไหล่กูใหญ่ เมื่อกี้กูเอายาอะไรให้มันแดกวะ เบียดกูจัง ทีเมื่อกี้ห้ามกูไม่ให้เข้าใกล้ เดี๋ยวเจอเบียดกลับจะหนาว
“จะอยู่กับเอ๋ยนะ” เด็กแพมันเงยหน้ามาบอก เบะปากเตรียมจะร้องไห้อีก หน้ากลมๆ ก็น่าดึงเล่นให้ย้วยดีนะ เด็กนี่
“อย่าร้องนะเด็ก ร้องอีกทีนี้จะตี” ขู่มันไปอีกดอก ไอ้เอ๋ยมันเลยต่อยท้องมาเต็มแรง
จุกเลยกู
“พอๆ อย่ามาดราม่าเรื่องลูกกันตอนนี้ เอาเป็นว่ากลับจากนี้ไปมึงก็พาเด็กไปกับกู เพราะลุงกูไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ แน่ ถึงกูเอาเด็กไปเลี้ยงจริงๆ มึงก็ไปหาได้นี่ กูอนุญาต”
“มึงจะเลี้ยงแพจริงๆ นะพัช” เสียงมันเริ่มแผ่วแล้ว ลมหายใจที่รดอยู่ตรงต้นคอก็ร้อนๆ ด้วย
เด็กแม่งก็ซบข้างหนึ่ง ผู้ใหญ่แม่งก็ซบอีกข้างหนึ่ง
แหม...อบอุ่นเชียว
“เออ...ถ้าเป็นลูกกูกูเลี้ยงแน่...”
ได้ยินเสียงลมหายใจของทั้งคู่ที่ดังสม่ำเสมอ...
“แต่ถ้าไม่ใช่ลูก กูจะช่วยมึงเลี้ยงแล้วกันนะเอ๋ย...”
ก็เลยลูบหัวให้ทั้งคู่...
หวังว่าจะฝันดีกัน...
***************
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ธีมเรื่องมันต้องไม่ใช่แบบนี้เซ่!!!!
อย่าเบะปากใส่นะ แต่อนุญาตให้อมยิ้ม อิอิ
เอ...ฉากนี้ลืมอมยิ้มอ่ะ
#งดเม้นต์สั้นจัง ตอนนี้ไม่สั้นแหล่ะตัว อิอิ
หัวข้อ: Who are father & mother? เด็กนี่...ลูกใคร? สํารวจการรวมเล่ม น.24 23.01.59 (อ่าน 236595 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก