หัวข้อ: [รับ✖รับ]เริ่มด้วยใคร่ ลงท้ายด้วย..?:[ใคร่พิเศษ - โตยธารเปลี่ยนไป?]P.35 9/1

[14th-friedegg]

มาแล้ววววววว กระโดดกอดแน่นๆหนึ่งที

หลงรักเพราตาขึ้นอีกเป็นร้อยเท่าพันเท่า
อร๊างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
//โดนน้ำตบ//

หวังว่าน้ำจะเคลียร์กลับคุณพ่อได้นะคะ
เจเจอร์นี่เป็นเด็กขี้ฟ้องจริงๆเล้ยยยย นิสัยโคตรเด็กอะ ไม่ชอบอย่างแรง
นี่เป็นไม้ตายที่จะงัดออกมาแล้วใช่ปะ!!
ก็บอกแล้วไงเจว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับวิว เพราะแกดันไปหลงเขาเอง
เจ้าโง่ เอ้ยยยยยยยย

//ส่ายหน้าปลงๆ//

อิมเมจ น้องมะลิกับโชริจัง น่ารักมากเลยค่าาาาาา
ได้ข่าวว่าตอนนี้น้องมะลิสูงมากกกจนเลยโชจังไปแล้วฮ่าๆๆ
ตอนเด็กๆน่ารักมากๆเลยค่าาาาาา

รอตอนต่อปายยยยยยยยยยยยยย
ปล.ฉากอัศจรรย์ยังแซ่บได้ใจเสมอเลยยยยยยย

[Panehove]

  ชอบเพราตาอ่ะ

[me12inzy]

น้องวิวได้ใจมากกก ส่งใจสุดๆ พ่อหน้าชาเลยดิ 

[ammchun]

เรารักเพราตา เรารักโตยธาร เรารักป๊า เรารักอเล็กซ์ อ้อเรารักมิสบันและนิยายเรื่องนี้


 

[sweetbasil]

หลงนางจนหัวปักหัวปรัมเลยค่ะ นางฉลาดและทันคนดี

[Akikojae]

เพราตาคือเดอะเบสค่ะรักนางมากจริงๆ

[leeyaoi]

 นิสัยใจเย็นพึ่งพาได้ไม่คิดมาก

 ทำให้เพราตาเมะสุดในเรื่องแล้ว....

 นิสัยเมะสุดๆ

[myonlyone]

คนตัวเล็กๆเขาว่าหื่นกว่าคนตัวโตๆนะคะน้ำ

[twinmonkey0311]

 เจเจอร์ใช้พ่อมากดดันน้ำเหรอ 

[cowinsend]

บอกได้แค่ว่า แซบเวอร์

[keepout]

เหยยยยยย รักวิวอ่ะ
วิวแบบเป็นคนที่ไม่สนอะไรนอกจากเรื่องที่ตัวเองจดจ่อหรือสนใจ
ออกแนวสนแค่คนของฉัน  รักเลย คนแบบนี้ ><

[patchamai28]

ชอบวิวอ่ะไม่ง้องแง๊งดี ฟังเหตุ ถ้าอยากรู้อะไรก็ถามไม่คิดอะไรไปเอง 

[ทิวลิปสีส้ม]

รักเพราตา การพูดคุยเป็นสิ่งสำคัญดีแล้วเนอะที่มีอะไรก็ถาม
คบกันยาวนานแน่นอน วิวน้ำ น้ำวิว
ขำเจเจอร์ สงสารก็สงสาร 

[kdds]

นางคือผู้ชนะ มีไรทำให้วิวสะเทือนได้มั่งเนี่ยะ 555

[fahsida]

เจเจอร์แย่ที่สุดอ่ะ ตอนนี้ดูเป็นตัวร้ายมากแถมพาพ่อมาดูเป็นตัวร้ายไปด้วยอีก แย่ๆ

[manutty]

ช่างผลัดกันรุกกันรับได้    ไปไกลกว่าฟินแลนด์เลยอ่ะ บทรักของสองเคะ ไม่ต้องมีเมะมาแทรกให้เสียอารมณ์ ทำกันเองก็ได้  แต่ไอ้เจย์ เมิงนี่นิสัยเด็กเกเรจริงๆ ไปเป่าหูพ่อเรื่องวิวกับน้ำมาล่ะสิ พ่อเมิงถึงได้ถ่อสังขารมาถึงนี่ แล้วเป็นไงโดนตอกหน้าหงายทั้งพ่อทั้งลูกสะใจ แค่ประโยคเดียวกัดกินไปถึงหัวใจคนเป็นพ่อเลย มิน่าไอ้เจย์ถึงนิสัยแย่ขนาดนี้ เอาแต่ตัวเองเป็นที่ตั้ง อยากได้อะไรก็ต้องได้ ดีแล้วโดนคนอย่างวิวตอกซะบ้าง คราวนี้ ลูกสะใภ้กึ่งลูกเขยปกป้องภรรยกึ่งสามี ได้ดีมากเลย เหลือแต่น้องวิวแล้วถ้าเกิดต้องกลับไปเป็นทายาทให้ตา น้องน้ำจะทำยังไง เชื่อว่าน้ำต้องทำได้ไม่แพ้วิว วิวคงสืบเรื่องน้ำมาอย่างดีถึงได้มั่นใจและตอบพ่อเจย์ไปอย่างนั้น แสดงว่าแม่น้ำคงเสียไปแล้วสินะ ที่วิวบอกว่า เชื่อว่าน้ำจัดการปัญหาครอบครัวได้ ไม่งั้นไม่อยู่คนเดียวมาได้หรอก คนอ่านก็เชื่อว่าน้ำยังมีของอีกเยอะที่ังไม่ได้ปล่อยออกมา ติดตาม คู่รักที่น่ารักต่อไป รวมถึงป๊ะป๋ากับอเล็กซ์ อับเฉาจิง กับ นายใหญ่ หรือเปล่าหว่า 

[sang som]

เบื่อเจเจอร์ว่ะ น่ารำคาญมากๆ

[Bk borz.]

อยากได้แฟนนิสัยแบบวิวน่ารักขี้อ้อนดื้ออื้อหือครบสูตรแต่เป็นผู้หญิงน่ะที่อยากได้อ้ะ.

[Storm_Dragon]

ตรบมือสามล้านทีให้น้องวิว

ที่เข้าใจผิดไปเองอาจจะเป็นทางน้ำมากกว่า

น้องวิวช่างแกร่ง หายากเหลือเกินค่ะเคะแบบนี้ 5555555

[rayaiji]

น้องเพโหดกว่าที่คิดไว้อีกอ่ะ

[kiolkiol]

  นํ้านี่รุกเคะราชินีชัดๆ จัดการทุกอย่างได้ด้วยตัวเอง

[fuku]

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด เท่มว๊ากกกกกกกเลยเพราตา

[ยาฝิ่น]

นิ่ง มากเลยหนูวิว555

[witchhound]

เจร์เจอร์ยังคงความน่ารำคาญได้เช่นเดิม
ส่วนหนูน้ำกับหนูวิวก็คงความน่ารักไว้เหมือนเดิม
 

[BUNNz4]

           XVI




            “ถึงอย่างไรก็อย่าได้เกลียดอย่าได้โกรธพ่อเขาเลย มันจะเป็นบาปติดตัว ...เข้าใจไหมสายน้ำลูกแม่?”


           ....


           ผมทำไม่ได้

           ยิ่งเห็นหน้าผู้ชายคนนี้ความรู้สึกเกลียดไม่อยากอยู่ใกล้จนอยากจะหนีไปให้ไกลๆก็ผุดขึ้นมาในทุกอณูความรู้สึก ห้ามไม่ได้และยากเหลือเกินที่จะหยุดยั้งความชิงชังนี้เอาไว้


           แม่ตรอมใจเพราะผู้ชายเสเพลหลายใจคนนี้ไม่ใช่หรือ?

           ไม่เพราะเขาหรอกหรือแม่ถึงได้ตาย?

           แล้วจะห้ามไม่ให้ผมเกลียดเขาได้อย่างไรกัน?


           “นั่นลูกจะไปไหน?”ผมเดินผ่านหอพักที่ตัวเองอยู่ตรงไปยังร้านตามสั่งตึกข้างกันโดยที่ไม่คิดจะหยุดรอหรือหันกลับไปสนใจตอบคำถามนั้นของเขา

           ร้านตามสั่งเจ้าประจำมีสองส่วน ส่วนนอกร้านกับส่วนในร้านแบ่งเท่าๆกัน ร้านนี้ค่อนข้างใหญ่และค่อนข้างเป็นที่นิยมของนักศึกษาเพราะนอกจากรสชาติจะอร่อยถูกปากแล้วยังมีอาหารของหลากหลายภาคทั้งเหนือ ใต้ ออก ตก ให้ได้เลือกกิน ส่วนมากนักศึกษาที่นี่ก็มาจากต่างจังหวัดด้วยกันทั้งนั้น

           ผมเดินนำเข้าไปในตัวร้านที่ส่วนมากนักศึกษาหรือแม้กระทั่งลูกค้าทั่วไปจะเลือกนั่งกันตรงนี้มากกว่าส่วนข้างนอกเพราะมันติดแอร์แถมเก้าอี้ก็นั่งสบายมีเพลงเบาๆจังหวะอคูสติกเปิดคลอตลอด

           ผมเคยชอบบรรยากาศผ่อนคลายดีๆแบบนี้ของร้าน แต่ตอนนี้กลับผิดจากที่เคยแค่เพราะมีผู้ชายคนนี้นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยกัน

           ผมยกยิ้มหยันออกมาน้อยๆ เมื่อเขาเองก็รู้ทั้งรู้ว่าผมไม่สบอารมณ์ขนาดไหนที่เขามาที่นี่ ยังจะส่งยิ้มอ่อนโยนเสแสร้งว่ารักใคร่ เอ็นดูกันนักหนาแบบนั้นอยู่ได้ตลอดเวลา ถอนหายใจเสไปมองบรรยากาศภายในร้านส่วนที่นั่งอยู่ก็ให้เห็นว่าตอนนี้คนน้อยกว่าที่เคยเป็น

           ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเกรงใจใครให้มากนัก


           เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ก่อนจะปรายตามองชายวัยกลางคนที่คงจะดูแลตัวเองดีอยู่พอสมควร นอกจากริ้วรอยที่มีให้เห็นประปรายเพียงเล็กน้อยแล้วทุกสิ่งทุกอย่างของเขายังคงเหมือนเดิม ...เหมือนครั้งสุดท้ายที่เจอกันเมื่อหลายปีก่อนในงานศพของแม่


           “ตอนแรกพ่ออยากเห็นห้องของลูกมากกว่า แต่ร้านนี้บรรยากาศก็.....ไม่เลว”

           “มัวอมพะนำอยู่ทำไม มีอะไรจะพูดก็รีบพูดมาผมไม่ได้มีเวลามานั่งฟังคุณพร่ำเพ้อได้ทั้งวันหรอกนะ”

           “โธ่น้ำ พ่อก็แค่คิดถึงลูก พอคิดถึงก็อยากมาหาเฉยๆ”

           “ไม่ใช่เพราะว่ามีหมามันคาบข่าวเรื่องของผมไปบอกคุณอยู่บ่อยๆหรอกหรือ?”

           ผมเหยียดยิ้มส่วนเขาชะงักสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่แค่นี้ก็เป็นอันรู้กันแล้วว่าที่ผมพูดไปนั้นมีมูลความจริงอยู่บ้างไม่มากก็น้อย


           เป็นอย่างที่คิด ไอ้เจร์มันคิดไม่ซื่อมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ที่มาทำดีใส่กันในตอนแรกเจอก็คงเพราะอยากซื้อใจและทำให้ผมไว้ใจจนยอมไปไหนมาไหนกับมัน รวมถึงเล่าเรื่องส่วนตัวบางเรื่องให้มันได้รับรู้ ผมไม่ได้รู้ทันมันมาตั้งแต่แรกหรอก ..แต่ก็ไม่ได้โง่จนไม่นึกสงสัยอะไรมันเลย

           ไม่คิดด้วยซ้ำว่ามันจะเป็นลูกอีกคนกับผู้หญิงคนใหม่ที่เป็นชู้รัก ทั้งๆที่หน้าตาก็ออกจะโขลกมาจากพิมพ์เดียวกันแบบนี้.......

           ส่วนเรื่องที่พูดที่บอกมันไปก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นความลับอะไร เห็นจะมีก็แต่เพียงเรื่องเดียวที่ผมตัดสินใจผิดถนัดที่หลุดปากบอกมันออกไป

           เรื่องของเพราตา


           “น้ำ...”

           “ผมคิดว่าเรื่องที่คุณได้รู้ไปมันก็มากพอแล้วสำหรับความเป็นพ่อที่คุณมี ที่จู่ๆก็เกิดนึกอยากรู้ความเป็นไปของลูกที่ตัวคุณเองทิ้งขวางไปนานแล้วอย่างผม.... ผมไม่ได้ร้องขอหรืออยากได้อะไรจากคุณทั้งนั้น โปรดเข้าใจในเรื่องนี้ เพราะฉะนั้นวันหลังอย่าคิดมาเจอผมอีก”

           “น นี่น้ำกะจะไม่ให้พ่อได้ทำหน้าที่พ่อเลยหรืออย่างไง?”

           ผมนั่งหลังตรงยกมือสองข้างขึ้นประสานกันบนโต๊ะ ยกยิ้มออกมาน้อยๆ ...หากแต่สายตาไร้แววขบขันใดๆ ไม่มีอะไรนอกจากความว่างเปล่าที่ผมใช้มองคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘พ่อ’


           “ยอมรับเถอะครับ ความเป็นพ่อของคุณมันบกพร่องมาตั้งนานแล้ว อาจจะตั้งแต่ตอนผมเกิดเลยด้วยซ้ำไป”

           ปัง!

           “ไอ้สายน้ำ!!”

           นั่นไง ดีได้ไม่ทันไรก็เกิดดีแตกขึ้นมาเสียแล้ว


           ผมส่งเสียเฮอะออกมาไม่เบานัก ละสายตาจากโต๊ะที่เขาใช้เป็นที่ระบายโทสะตวัดขึ้นมองสบตาคมที่เหมือนกับลูกอีกคนกับเมียคนใหม่ของเขาไม่ผิดเพี้ยน


           “ดีจังนะครับ เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก”ผมขยับลุกขึ้นจากเก้าอี้ วางสองมือนาบลงบนพื้นโต๊ะโน้มตัวลงเล็กน้อยพลางจ้องมองเขาด้วยสายตาจริงจังพร้อมทั้งใช้น้ำเสียงที่ผมไม่เคยคิดที่จะให้เพราตามาได้ยินเป็นอันขาดพูดกับเขาอย่างไม่คิดไว้หน้า

           “ผมไม่ใช่ลูกของคุณ ไม่ได้เป็นมาตั้งแต่ตอนที่คุณเลือกผู้หญิงคนนั้นแล้วไล่แม่กับผมออกจากบ้านแล้ว เพราะฉะนั้นอย่ามาทวงสิทธิ์ความเป็นพ่อจากผมอีกเพราะผมไม่มีให้”

           “กะ ....แกมัน!”


           “สุดท้ายนะครับ อย่าคิดเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเรื่องของผม อย่าคิดแตะต้องคนของผมเด็ดขาด เพราะไม่งั้นแล้ว.... ต่อให้คุณจะขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อก็ตาม ผมก็จะไม่คิดไว้หน้าอะไรคุณทั้งนั้น”


           ผมพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนที่จะเดินออกจากร้านอาหารโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองผู้ชายคนนั้นอีก แต่ถึงจะอย่างนั้นคำก่นด่าของเขาก็ยังคงลอยมาให้ได้ระคายหูอยู่ดี

           แย่ชะมัด


           สงสัยคงต้องชวนเพราตาไปทำบุญด้วยกันอีกรอบซะแล้ว

           .

           .


           ถึงจะไม่ได้โกหกเจเจอร์เรื่องใบขับขี่ก็เถอะ


           เราถอนหายใจมองสีข้างของรถคันหรูที่ถลอกสีลอกดูแล้วก็ให้ความรู้สึกว่าน่ากลัวอยู่เหมือนกันสลับกับประตูรั้วบ้านที่บิ่นพร้อมกับสีขาวของมันที่ลอกเล็กน้อย ไม่ได้ตั้งใจขับชน.... เป็นอีกความจริงที่เราไม่ได้บอกเจเจอร์ออกไปว่าถึงจะสอบได้ใบขับขี่มาได้ด้วยตัวเองแต่การขับรถก็ไม่ใช่หนึ่งในเรื่องที่เราถนัดอยู่ดี

           ทิ้งรถเจเจอร์ไว้นอกรั้วแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้านที่ไม่ได้ลงกลอนล็อคทำให้รู้ได้ว่าอเล็กซ์คงไม่ได้ออกไปเถลไถลที่ไหน
 
           ถ้าไม่ได้ออกไปไหนแล้วทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์กัน?


           เพราะเสียเวลากับเจเจอร์รวมทั้งการจราจรบนท้องถนนของกรุงเทพมหานครไปนานพอดู เลยทำให้เวลาตอนนี้เย็นจนเกือบจะมืดคาดว่าไม่น่าจะเกินครึ่งชั่วโมงความมืดมิดคงจะเข้ามาแทนที่ แสงสีส้มของดวงอาทิตย์ส่องผ่านบานหน้าต่างเข้ามาพอให้แสงสว่างแทนไฟที่ยังไม่ได้เปิดได้

           ในตัวบ้านเงียบเชียบจนคล้ายกับว่าไม่มีคนอยู่อย่างไรอย่างนั้น

           เราชะงักขาเมื่อมองไปเห็นประตูกระจกบานเลื่อนที่เชื่อมไปยังสวนหลังเรือนเปิดอยู่ หันเดินตรงไปตรงนั้นไม่ได้เพื่อเลื่อนประตูปิดหากกลับก้าวขาออกไปข้างนอกแทน ไม่ต้องเสียเวลาหาเราก็เจอร่างคุ้นตาของพ่อบ้านประจำตัวที่อยู่ข้างกายเรามาตั้งแต่เด็กนอนแผ่อยู่บนเนินหญ้าตัดสั้นเตียน

           ล้อมรอบกายไปด้วยพุ่มกุหลาบที่เราเลือกแต่อเล็กซ์เป็นคนไปซื้อมาลงแล้วตัดแต่งดูแลกับพุ่มของดอกโบตั๋นที่เราไม่ได้เลือกแต่อเล็กซ์ชอบเลยไปหาซื้อมาปลูกสลับกัน ตอนแรกก็ว่าประหลาดดอกกุหลาบสีแดงสดกับดอกโบตั๋นสีแดงบ้างสมโอรสบ้างมาปลูกรวมกันแล้วไม่ได้ดูเข้ากันเลยสักนิด แต่พออยู่นานๆไปไม่รู้ว่าเพราะความชินตาหรือมันเริ่มโตขึ้นเป็นพุ่มสวยตามความเอาใจใส่ของคนดูแลหรือเปล่า เราถึงได้รู้สึกว่ามันก็สวยดีเหมือนกัน


           ก็ไม่รู้ว่าอเล็กซ์หลับอยู่หรือตายไปแล้ว?

           เรายืนค้ำศีรษะของเขานิ่งๆพลางมองสำรวจ มุ่นคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าของอเล็กซ์ดูจะอิดโรยและโทรมลงเยอะทั้งที่ไม่ได้เจอกันแค่สองวัน

           สองวันที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกัน?

           เราย่อตัวลงนั่งยองๆ ถอนหายใจเมื่ออเล็กซ์ไม่แม้แต่จะขยับหรือรู้สึกตัวว่าเราอยู่ตรงนี้ สงสัยคงต้องทำให้รู้ตัวสักที...

           “งูมา”

           “แค่อสรพิษตัวน้อยๆน่ะ บ่าวไม่กลัวหรอกนะครับ”


           พูดออกมาด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะพร้อมกับดวงตาคมที่ลืมขึ้นมองเรา หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกส่วนเราก็ยังคงนั่งท่าเดิมอยู่อย่างนั้น เราเลิกคิ้วน้อยๆเมื่อจู่ๆอเล็กซ์ก็หัวเราะออกมา ไม่ได้สงสัยว่าหัวเราะบ้าอะไรแต่สงสัย ...ว่าทำไมทั้งที่หัวเราะแต่น้ำเสียงที่ได้ยินกลับฟังดู .....ขมขื่น?

           มือใหญ่ของอเล็กซ์แตะแก้มของเราเบาๆ “มีความรักกับใครเขาแล้วสินะครับ คุณหนูของบ่าวถึงได้ดูอิ่มเอิบขึ้นมากขนาดนี้”


           เรามองแววตาคมที่ไหวระริกทั้งที่พูดจากวนประสาทออกมาแต่สีหน้ากลับดูย่ำแย่ไม่สมกับเป็นอเล็กซ์แล้วก็ให้ถอนหายใจปัดมืออีกฝ่ายออกจากแก้มก่อนที่จะลุกขึ้นยืน “อเล็กซ์คนโง่”

           อเล็กซ์หัวเราะส่วนเราไม่คิดสนใจอะไรคนบ้าที่ชอบทำเรื่องง่ายๆให้กลายเป็นเรื่องโง่ๆอีก แต่ก่อนเดินเข้าบ้าน ....


           “ถ้าเอาแต่ทำตามความต้องการของคนอื่น แล้วชีวิตนี้ยังจะเรียกได้ว่าเป็นของเราอยู่อีกงั้นหรือ?”


           ได้ยินเสียงหัวเราะพร้อมคำพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาทเหมือนอย่างเคยดังไล่หลัง

           “โตแล้ว โตแล้วจริงๆคุณหนูของบ่าว ฮ่าๆ”


           คนที่ไม่โตขึ้นเลยคือนายต่างหากล่ะ อเล็กซ์


           ....


           “ทิ้งให้บ่าวอยู่ที่เรือนเล็กคนเดียว คุณหนูของบ่าวไม่ห่วงว่าบ่าวจะเหงาบ้างหรือยังไงกันครับ”

           เราเอี้ยวตัวเพื่อหยิบกระเป๋าเป้ที่เบาะหลังหันกลับมาอีกทีหน้าอเล็กซ์ก็ยื่นเข้าใกล้เสียจนเราต้องกางมือยันไว้แล้วดันออก ใบหน้ากวนประสาทส่งยิ้มทะเล้นมาให้ในขณะที่เราทำหน้าเหม็นเบื่อ

           “เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็กลับ อย่าให้มันโอเว่อร์นักจะได้ไหม”

           “โธ่ ก็คุณหนูเคยห่างจากอกบ่าวข้ามวันแบบนี้เสียที่ไหน... ฮ่ะๆ โอเคๆ แล้วรถปอร์เช่ 911 Carrera S คันงามแต่สีข้างถลอกไปเป็นแถบคันนี้ล่ะครับ?”อเล็กซ์ว่าพลางเคาะพวงมาลัยรถเบาๆ


           เรายิ้มตบบ่าอเล็กซ์ปุปุ “ก็ฝากเอาไปคืนเจ้าของ เท่านั้น ไม่ใช่เรื่องยากอะไรนี่”

           “ความผิดตัวเองแต่โยนมาเป็นภาระให้คนอื่นแบบนี้ใช้ไม่ได้เลยนะครับคุณหนู”

           “บอกเจเจอร์ตามที่เราบอกให้บอกก็พอ เรารู้นายเอาตัวรอดได้สบายๆอยู่แล้วล่ะ”เรายิ้มหวานก่อนที่จะเปิดประตูแล้วลงจากรถ ไม่รอฟังคำบ่นจุกจิกของอเล็กซ์อีกเดินตรงไปหาโตยธารที่ยืนรออยู่ใต้หอ


           ดูจากสีหน้าก็รู้ว่าเขาคงแคลงใจไม่น้อยที่เห็นว่าเราลงมาจากรถของเจเจอร์

           เรายิ้มให้คนตัวบางก่อนที่จะสอดมือจับประสานกับฝ่ามือเรียว ไม่ใช่คนที่ชอบอธิบายอะไรให้มันมากเรื่องแต่ก็ไม่อยากเห็นสีหน้าไม่สู้ดีแบบนั้นของเขาเราเลยเลือกที่จะพูดมากกว่าที่จะเงียบและปล่อยให้เขาคิดไปเอง


           “รถเจเจอร์แต่คนขับมาส่งเราคืออเล็กซ์นะ”

           “น้ำไม่ได้อยากรู้ซะหน่อย”บ่นอุบอิบพลางคว้าเป้ของเราไปสะพายเสียเอง มือเรียวบีบกำชับฝ่ามือเล็กของเราแน่นขึ้น เรายิ้มแตะแนบแก้มกับแขนของอีกฝ่ายแล้วช้อนตาขึ้นมอง

           “แต่เราอยากบอก ไม่อยากให้น้ำเข้าใจผิด”ร่างบางชะงักขาหยุดเดินพลอยให้เราหยุดตามไปด้วย เอียงคอมองอย่างไม่เข้าใจ

           จุ๊บ


           “น้ำเชื่อใจวิวนะครับ”


           เรานิ่งงันไปกระพริบตาปริบๆมองใบหน้าขาวที่อมยิ้มน้อยๆ เดินตามแรงจูงจากอีกฝ่ายไปยกมืออีกข้างขึ้นลูบแก้มข้างที่ถูกหอมไปพลาง รู้สึกพองฟูในอกชอบกล ในท้องก็ม้วนแปลกๆ ยิ่งนึกถึงรอยยิ้มที่ยิ้มจนตาปิดของอีกฝ่ายเมื่อครู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าหัวใจชักจะเต้นแรงเกินกว่าที่ควรจะเป็น


           อาการแบบนี้น่ะ....

           .

           .


           ทำไมไอ้เจ้าของบ้านถึงไม่โผล่หัวออกมาสักทีนะ!


           อเล็กซ์ยืนพิงรถหรูคันงามที่สีข้างถลอกไปแถบหนึ่งด้วยฝีมือของคุณหนูของบ่าว นิ้วเรียวยาวเคาะหลังคารถไม่เป็นจังหวะตาหรี่มองประตูรั้วเขม็ง บ้านเดี่ยวขนาดกลางหลังนี้เป็นที่สิงสู่ของอดีตคู่ควงของคุณหนูของบ่าวที่เขาเองก็ไม่ค่อยจะชอบขี้หน้านัก

           จากที่เคยสืบมาได้เหมือนว่าจะเป็นบ้านหลังเก่าของคุณแม่ของทางนั้น ซึ่งหลังจากตกลงปลงใจกับสามีใหม่ได้ก็ย้ายสำมโนครัวไปอยู่ที่บ้าน อืม ..ไม่สิ คงต้องเรียกว่าคฤหาสน์ของฝ่ายสามีแทน บ้านหลังนี้เลยถูกทิ้งว่างมานานหลายปีจนมาไม่ว่างก็เมื่อตอนที่คุณอดีตคู่ควงของคุณหนูของบ่าวขึ้นมหาลัยนั่นหละ


           หากหมอนั่นนิสัยดีทำตัวน่าเอ็นดูสักนิด เขาคงจะมองว่าเป็นพรหมลิขิตบันดาลชักพาไปแล้ว พล็อตสตอรี่คล้ายกับคุณหนูของบ่าวเพียงแต่คุณหนูวิวไม่ได้ผิดใจกับทาง ....คุณปิ่น เธอแค่อยากแยกออกมาปักหลักตั้งฐานคนเดียวด้วยเพราะโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ความจริงแล้วรำคาญผู้เป็นปะป๊าที่ชอบมาเกาะแกะเป็นพ่อหมูติดลูกหมูมากกว่า

           แต่ทางนี้จะว่าขาดความอบอุ่นก็คงไม่ผิดนัก ไม่สิ....มันใช่เลยล่ะ

           แม่ไม่ใส่ใจอีกทั้งพ่อยังสนใจลูกชายคนโตมากกว่า ตัวลูกคนเล็กเองก็ถูกเลี้ยงมาด้วยเงิน อยากได้อะไรก็ใช้เงินฟาดซื้อเอามาเป็นของตัวตั้งแต่เด็กยันโตไม่เคยมีอะไรที่อยากได้แล้วจะไม่ได้ พล็อตเรื่องที่มักจะเห็นได้ทั่วไปในสังคมคนรวยที่ปั้นเงินเก่งแต่เลี้ยงลูกไม่เป็น

           มาเจอคุณหนูของบ่าวที่เคี้ยวยากกลืนลำบากคงจะพอทำให้คิดอะไรได้บ้าง ..ล่ะนะ?


           ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง! ๆๆๆๆๆ

           พอป่องที่สามไม่เกิดอะไรขึ้นอเล็กซ์เลยรัวนิ้วกดออดหน้าบ้านรัว ไม่สนใจแม้จะได้ยินเสียงก่นด่าจากข้างบ้านหรือเสียงหมาพากันเห่าหอนระงม ชายหนุ่มหงุดหงิดจนไม่คิดจะทน เนื้อตัวก็ยังปวดไม่หาย ยิ่งสะโพกกับ....ตรงนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง อเล็กซ์ให้เวลามันอีก 1 นาที ถ้ามันยังไม่ออกมาเคลียร์ให้จบเรื่องราวเขาก็จะโยนกุญแจรถผ่านรั้วบ้านไปให้มัน ส่วนเรื่องจะตกตรงไหนยังไงก็ช่างหัวมันก็แล้วกัน

           ปิ๊ง...


           “กดหาพ่อมึงอะไรนักหนาวะ!”

           ไอ้เด็กปากหมาเอ๊ย! อเล็กซ์สบถด่ามันในใจ ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดให้เรื่องมันยิ่งยืดยาวกินเวลาไปนานกว่านี้เพราะต้องมานั่งทะเลาะกันแทนจะได้เคลียร์เรื่องรถให้รู้เรื่อง ได้กลิ่นตุตุจากร่างที่สูงพอกันของเด็กนี่เมื่อมันเดินมายืนตรงหน้า


           “ผมเอารถมาส่งคืนครับ คุณหนูวิวฝากบอกว่าจะเรียกค่าซ่อมเท่าไหร่ก็ให้เรียกมาเลย อ้อ แต่ถ้าตอนนี้ยังคิดไม่ออกว่าต้องเสียเงินซ่อมเท่าไหร่ไว้ส่งบิลมาเก็บได้ที่บ้านใหญ่ทีหลังนะ ...อะไร ...ครับ?”

           ความจริงแล้วอเล็กซ์จะพูดว่า ‘อะไรวะ?’ แต่เพราะคอร์สอบรมพ่อบ้านไม่ได้เรียนจบมาอย่างง่ายดาย ฉะนั้นเขาจึงต้องไม่ให้การร่ำเรียนอันตรากตรำด้วยความลำบากต้องเสียชื่อเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบเมื่อจู่ๆไอ้เด็กหนุ่มตรงหน้าก็ยื่นหน้ามาเสียใกล้จนได้กลิ่นตุตุชัดแจ้งในจมูก

           มันจะดื่มแสงโสมหรือเตกีล่ามาอเล็กซ์ไม่ใคร่สนใจเท่ากับใบหน้าอ่อนวัยที่ยกยิ้มเหยียดหยันออกมาให้เห็น

           ช่างล่อหมัดเหลือเกิน......


           “คุณหนูเหรอ? เฮอะ! เป็นแค่คนรับใช้แต่กลับคิดจะงาบนายของตัวเอง สมเพชว่ะ!”

           “เมาแล้วก็ไปนอน อย่าทำตัวระรานเหมือนหมาข้างถนนสิครับคุณเจเจอร์ ไอ้ที่คุณกำลังทำเนี้ยะมันน่าสมเพชซะยิ่งกว่าอีกนะ”

           “เอ๊ะๆ หรือว่าได้งาบไปแล้ว? ฮ่าๆ วิวนี่คงจะง่ายกับทุกคนเลยสินะ”

           พลั่ก!

           “เหี้ยอะไรวะ!!”


           อเล็กซ์จัดปัดขากางเกงของตัวเองก่อนที่จะหรี่ตามองร่างที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนพื้นที่แม้แต่จะลุกยังพยุงตัวเองขึ้นมาไม่ไหวอย่างเหยียดหยัน แค่ถีบนี่ว่ายังน้อยไปด้วยซ้ำ แต่เขาถือคติอย่าถือคนบ้าอย่าลงมือกับคนเมา เหมือนกับการรังแกคนไม่มีทางสู้ซึ่งไม่ใช่แนวทางของเขาสักเท่าไหร่

           ลองให้มันหายเมาแล้วมาพูดจาหมาๆผสุวาทคุณหนูวิวให้ฟังอีกสิ


           พ่อจะกระทืบให้ลงไปนอนในโลงซะให้เข็ด!

           หมับ


           “จะไปไหน คิดว่าทำกูเจ็บแล้ว เอิ้ก.. จะหนีไปง่ายๆเหรอ”

           อเล็กซ์ก้มมองมือหนาที่จับดึงข้อขาของเขาเอาไว้แน่น ถอนหายใจด้วยความระอาในขณะที่ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมจะค่อยๆใช้ตัวเขาในการไต่ขึ้นยืน ถึงจะยืนขึ้นได้แล้วแต่คนเมาก็คือคนเมา ทรงตัวไม่อยู่แล้วยังจะทำซ่ามากระชากคอเสื้อเขาอีก

           เตรียมเสยหมัดกลับเรียบร้อยแล้วหากมันเริ่มก่อน หากแต่อีกฝ่ายกลับทำสิ่งที่เหนือความคาดหมายด้วยการรวบกอดรอบเอวของเขาแน่น ใบหน้าหล่อเหลาแต่เหม็นกลิ่นน้ำเมาสุดๆซุกซบอยู่บนลาดไหล่กว้างพร้อมน้ำเสียงสะอื้นฮึกที่แว่วเข้าหู

           “วิว ..ฮึก ....วิว เจร์รักวิว ..รักจริงๆ”

           “....”

           “นะ ...อึก .....กลับมานะเจร์นะ”

           พ่อบ้านหนุ่มอึ้งไปไม่นานก็ทอดถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง  กำลังจะผลักอีกฝ่ายออกจากกายแต่กลับต้องชะงัก

           “ทำไมไม่เป็นเจร์ล่ะวิว ....ทำไม ...เป็นเจร์ไม่ได้ล่ะ...”

           ...
           ‘ทำไมเป็นผมไม่ได้ ..ฮึก พี่ปิ่น...ทำไมกัน.......’
           ...

           กว่าจะรู้ตัวมือของเขาก็วางลงบนหัวทุยของคนเมาเสียแล้ว อเล็กซ์ลูบศีรษะที่ยังคงซบอยู่บนไหล่เบาๆ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีเพียงแสงของดาวแต่ไร้ซึ่งแสงจากดวงจันทร์ .........ถอนหายใจออกมาพร้อมกับคำพูดที่เหมือนราวกับว่ากำลังตอกย้ำความจริงให้ทั้งคนเมาทั้งตัวเองได้ตาสว่างเสียที


           “ก็เพราะ ‘ยังไงก็เป็นนายไม่ได้’ ... ก็เท่านั้น”

           .

           .


           เราคิดว่าตัวเราตอนนี้มัน... ประหลาด

           รู้สึก ...ว่าปากจะแย้มยิ้มออกมามากกว่าที่เคยเป็นแค่ได้มองโตยธารทำโน่นทำนี่

           ..ไร้สาระ..

           หัวใจ ....ก็เต้นแรงแปลกๆแค่เห็นโตยธารนุ้งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ

           ..ไร้สาระ..


           “ว. ...วิว?”เราสะดุ้งเล็กน้อยเผลอขยับถอยเมื่ออีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้ โตยธารหัวเราะจนตาปิดมือบางจับลูบแก้มนุ่มของเราอย่างเบามือ ตากลมโตที่ทอดมองมาดูอ่อนโยนและแสดงถึงความรักใคร่ชัดเจนจนเราใจกระตุกไปหลายจังหวะ

           “ไปอาบน้ำได้แล้วครับ เดี๋ยวจะได้ลงไปหาอะไรทานกัน หืม ทำไมขมวดคิ้วยุ่งอย่างนั้นล่ะ?”

           เราคว้ามือเรียวที่กำลังจะผละออกเอาไว้พลางยืนเข่าใช้มืออีกข้างโน้มต้นคออีกคนลงมาใกล้กว่าเดิม ดวงตากลมสวยฉายแววตระหนกให้ได้เห็น เรียวปากบางเม้มแน่นเมื่อเราแตะจูบลงบนกลีบปากอุ่นเบาๆ ไม่ได้สอดลิ้นเข้าไปต้อนชิมลิ้มรสความหวานในโพลงอย่างดูดดื่มเหมือนอย่างเคย เราทำเพียงแค่ ‘แตะ’ ปากบดคลึงเฉยๆเท่านั้น

           หลับตาลง เลือกใช้ความรู้สึกที่มีตัดสินทุกอย่าง

           ....


           ตึกตัก ตึกตัก

           เราค่อยๆผละริมฝีปากออกช้าๆพลางยกมือขึ้นวางบนอกข้างซ้ายของตัวเอง มองดวงหน้าขาวใสที่กำลังหลับตาพริ้ม มองพวงแก้มเนียนแต้มสีระเรื่อของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่ผิดแผกไปจากเดิม


           มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกใคร่เพียงเท่านั้นเหมือนในตอนแรกที่ได้สัมผัสโตยธาร

           ค่อนข้างแน่ใจว่าความรู้สึกที่มีของเราตอนนี้เกินคำว่าชอบไปมากมายเพียงไร


           เราหัวเราะออกมาเบาๆและนั่นทำให้คนที่หลับตาพริ้มอยู่ในคราแรกลืมตาโพลงขึ้นมา ปากบางเม้มแน่นดวงตาคู่กลมที่เห็นนั้นก็ไหวระริกเต็มไปด้วยความสับสน เราเมินสิ่งที่โตยธารถามว่า ขำอะไร ด้วยสีหน้าที่เหมือนจะขาดความมั่นใจไปเยอะพอดู แล้วทวงถึงคำตอบในคำถามที่เราเคยถามกับเขาไปเมื่อนานมาแล้วแทน

           “น้ำยังไม่ตอบคำถามที่เราเคยถามไปเลยว่าจะคบกับเราหรือเปล่า?”

           “ละ แล้วตอนนี้ยังไม่ใช่แฟนกันอีกหรือยังไง เกินกว่านั้นไปมากแล้วด้วยยังจะมาถามอีก....”โตยธารหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆในขณะที่เราหลุดขำออกมาอีกครั้ง

           “ไม่ใช่ในฐานะแฟนสิ แต่เป็นในฐานะคนรัก”

           “.....”

           “คนรักที่จะอยู่ข้างกายเรา ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเราจนกว่าจะถึงวันสุดท้าย ...น้ำจะเป็นคนนั้นของเราได้หรือเปล่า?”


           เพราะไม่เคยเชื่อคำว่าตลอดไปฉะนั้นเราถึงได้ใช้คำว่า‘วันสุดท้าย’ทดแทนคำนั้น  อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เขาอยากอยู่ข้างเราหรืออาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เราไม่ต้องการเขาอีกต่อไป ไม่ก็..... วันสุดท้ายของชีวิตเรากับเขา ไม่ว่าจะเป็นวันสุดท้ายในแบบไหนก็ช่าง

           เราสนแค่ช่วงเวลาที่เรายังมีเขาอยู่เคียงข้างอย่างในตอนนี้เท่านั้น



           แต่


           ไม่รู้ว่าเราพูดอะไรผิดไปตรงไหน..... เขาถึงได้เบะปากน้ำตาร่วงเผาะสะอึกสะอื้นออกมาแบบนั้น?


           "ยัง ...ฮึก ....ยังจะมาถามอีก"


           "คำตอบล่ะ?"ไม่ได้เร่งรัดแค่อยากได้ยินคำตอบเร็วๆ อืม...ก็อาจจะเรียกได้ว่าเร่งรัดก็ได้ล่ะมั้งนะ ตากลมที่มีน้ำตาคลอหน่วยอยู่ค้อนใส่เราเล็กน้อยก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาสะอึก ....พร้อมกับคำตอบที่ทำเอาเรายิ้มกว้างออกมา


           "ถ้าคิดจะจับมือน้ำแล้ว ก็...จับให้แน่นๆนะ"

           "เราไม่จับหรอกแต่จะกอดให้ทั้งตัวทั้งใจของน้ำจอมจมอยู่ในอกของเราจนหนีไปไหนไม่ได้เลยล่ะ"

           "อกเล็กแค่นั้นจะกอดใครจนจมไปได้กันเล่า"เราหัวเราะก่อนที่จะถอดเสื้อออกพร้อมทั้งอ้าแขนกว้าง แย้มยิ้มเจ้าเล่ห์ที่อีกฝ่ายเห็นปุ๊บก็หน้าแดงยิ่งกว่าเดิมปั๊บ


           "ลองดูไหมล่ะ?"


           สุดท้ายแล้วกว่าจะ'ทดลองกอดจนจมอก'กันเสร็จ ร้านข้าวที่โตยธารตั้งใจจะพาเราไปลิ้มรสก็ปิดไปแล้ว เลยต้องไปลงเอยกันที่อาหารกล่องร้านสะดวกซื้อข้างหอที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมง ....


           อืม มันก็ไม่ได้แย่อะไรมากมายหรอกนะ

✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦

20 / 05 / 2015
ตอนนี้นี่สลับสีตัวอักษรกันสนุกมือเลยทีเดียวเชียว สมองหมุนติ๊วๆเลยค่ะ
เดี๋ยวนะ สรุปแล้วไอ้พายุที่ว่าเนี้ยความจริงแล้วคือพายุจากสองคนที่ถล่มลงใส่คนอื่นหรืออย่างไรกันนะ? 555555

มิสบัน.

[Panpearwa]

ชอบเวลาน้ำกับวิวิหวานกันมากกกกเลยค่ะ

[Mouse2U]

.. ดีจังเลยค่ะที่วิวรู้สึกอยากใช้คำว่า 'จนวันสุดท้าย' กับใครสักคนบ้างแล้ว แอร๊ย~ เขินและปลื้มปริ่มไปกับน้องน้ำด้วยเลยค่าา ความรักมักจะเข้ามาหาเราแบบไม่ทันตั้งตัวเสมอเลยนะคะเนี่ย เพราะกว่าจะรู้อีกทีก็ตอนที่เรา 'รัก' เขาเข้าเต็มเปาไปเสียแล้ว เหมือนอย่างวิวกับน้องน้ำงายย~ ><

[ammchun]

 พ่อน้ำนี่ก็นะ มาทำไมตอนนี้ มันสายไปแล้วเหอะ

[Rumraisin]

  เขินเบาๆ ฟินเบาๆ 

[manutty]

สมควรแล้วค่ะ ขุ่นพ่อ ที่ถูกลูกสะใภ้กึ่งลูกเขยเหน็บเข้าให้ตอนที่แล้ว โชคดีมากจริงๆที่น้ำโตมากับแม่ จากคำสอนที่บอกน้ำ แม่เป็นคนดีมาก แต่พ่อน้ำเลวเอง เจ้าชู้ เลือกเมียใหม่กับลูกใหม่ ไล่แม่กับน้ำออกจากบ้าน แล้วยังจะมาคุกคามชีวิตน้ำอีก  ไม่แปลกใจที่เจย์เจอร์จะโตมาเป็นคนแบบนี้ ก็น่าสงสารกับการที่ถูกเลี้ยงมาแบบ พ่อแม่รังแกฉัน ดีแล้วที่มาเจอคนอย่างวิว อย่างน้ำ สั่งสอนเข้าให้บ้าง รวมอเล็กซ์ด้วยที่ถีบไปที อาจจะคิดอะไรได้บ้าง แต่มีแอบจิ้น อเล็กซ์กับเจย์ นิดนุง ตอนปลอบเจย์ ดูน่าสงสารจุงเบย รีบกลับตัวกลับใจซะนะเจย์เจอร์ ก่อนจะไม่มีใครรัก    สองเคะเขาหว๊านนนนนนนนนนหวานกันเน๊าะ น้ำนี่ดูบอบบางมากเลยตอนนี้มีร้องไห้สะอึกสะอื้น ต่างจากตอนคุยกับพ่อลิบลับ อย่างว่าพ่อมาคุยไม่ค่อยดีเท่าไหร่ สู้คุยกับน้องวิวดีกว่าเน๊าะ