-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
(http://image.free.in.th/v/2013/ic/150521124938.jpg)
อารัมภบท
เมื่อก่อนเรามองแต่คนเท่ๆดูแบดบอยมาโดยตลอด
“อ๊ะ..วิว”
ความจริงก็รู้ตัวมาตั้งนานแล้วล่ะว่าชอบผู้ชายมากกว่าผู้หญิง
“ต ...ตรงนั้น อื้อออ ...”
ที่ผ่านมาก็ชอบให้คนอื่นทำให้ ถึงจะเจ็บและอึดอัดไปสักหน่อยแต่ก็สบายดีเพราะไม่ต้องออกแรงอะไรมาก
“หยะ ...วิว อย่าแกล้ง อ๊ะ”
แต่มาตอนนี้ความคิดทุกอย่างมันค่อยๆเริ่มเปลี่ยนไปซะแล้ว..
“อ๊าาาาส์! วิว.... วิว”
.
.
ความจริงแล้วคนที่เป็น “รับ” เหมือนเรานี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ
เร้าอารมณ์กว่าไอ้พวกแบดบอยตัวสูงหนาหุ่นเป็นล่ำสันมัดกล้ามชัดเจนเป็นไหนๆ
.
.
เห็นทีเปลี่ยนมาเป็นฝ่าย “กอด” บ้างก็น่าตื่นเต้นดีเหมือนกัน .
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
05 / 04 / 2015
เรื่องนี้รับชนรับนะคะ ใครไม่ชอบแนวนี้สามารถกดออกได้เลย
แต่งขึ้นสนองนี้ดตัวเองล้วนๆ (สนองนี้ดตัวอีกแล้วนังบัน... จะสอบแล้วยังไม่เจียม)
เพราะงั้นฉากอัศจรรย์อาจจะ"อื้ม"หน่อยล่ะเนอะ
สุดท้าย ..... รับเค้าจะรุกกันยังไงล่ะนี่?
มิสบัน.
-
:mc4: ติดตามค่ะ. อย่าดองแล้วกันนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อ่า~ แบบนี้สินะที่เราตามหามานาน… :hao7:
ติดตามนะคะ
-
สนองนี้อคนอ่านด้วยยยย 5555
ตามหาแนวนี้มานาน ขอร้องอย่าได้ดองเลย ติดตามๆ :katai5: :katai5:
-
กิ๊ดดดดดดดดดดดด เห็นหัวเรื่องแล้วรีบวิ่งมาเลยค่ะ
มันต้องกริ๊บกริ๊วหัวใจมากแน่ๆเลย ;_;
เราก็ตามหาแนวนี้มานานเหมือนกัน
จะเป็นยังไงต่อนะะะ เปลี่ยนมากอด..คนน่ารักๆ
ฮืออๆ คิดแล้วก็ปริ่มละค่ะ
วอนคนแต่งอย่าหายไปนะคะะะ :sad4:
-
ตามมาปูเสื่อด้วยความว่องไว><
หามานานแล้วเรื่องรับรับนี่ ฮุฮุฮุ
-
รอๆๆจะมาวันไหนน้าาา :hao7:
-
วะ...รับรับนี่แบบสุดๆอ่ะ :hao6:
แหกแนวมาก ไม่ค่อยได้เจอแนวนี้ สวรรค์ตูแล้ว :heaven
-
รอค่าา
-
อ่า.....จินตนาการรับกับรับไม่ออกรอติดตามดีกว่า :hao7:
-
☒ (https://youtu.be/gyPBWxa4Fvk)กดฟังเพลงบิ๊วแล้วคุณจะเข้าถึง'อารมณ์'ของเรา
I
ตามทฤษฎีแล้วคนที่มาทีหลังมักจะถูกมองว่าเป็นฝ่ายผิด
มักจะถูกคนอื่นประณามว่าเข้ามาแทรกแซงความรักของคนอื่นอย่างนั้น ถูกรังเกียจต่อต้านว่าหน้าไม่อายเอาเสียเลยอย่างนี้
แต่ดูเหมือนว่าทฤษฎีนั้นจะใช้ไม่ได้กับเรา
“นี่ๆ ทำไมวิวถึงมากับเจเจอร์ได้ล่ะ?”
“เจเจอร์เขี่ยหมอนั่นทิ้งแล้วอย่างนั้นเหรอ?”
“ทำไมถึงเป็นวิวล่ะ?”
“โธ่! นางฟ้ากูถูกไอ้นักล่านั่นสอยไปซะแล้วหรือเนี้ย”
อีกสารพัดมากมายคำพูดแต่เราไม่ได้ใส่ใจอะไรนักหรอก ในโลกสมัยนี้เงินทองมักมีอำนาจเหนือคนหลายกลุ่ม แน่นอนความเหมาะสมเมื่อเห็นอยู่ตำตาก็เป็นสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน ไม่ได้หลงตัวเองแต่ได้ยินจากหลายคนว่าเราเหมาะกับเจเจอร์มากกว่า.... ใครนะ? อืม จำชื่อไม่ได้แล้วล่ะ ขอเรียกว่า‘ของเก่า’ของเจเจอร์ก็แล้วกันนะ
เจเจอร์เป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ น่าจะใหญ่กว่าเราหลายเท่าตัว ใบหน้าคมเข้มกับดวงตาเรียวดุจพญาเหยี่ยวสะกดสายตาเราให้หยุดอยู่ที่เขาได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน บอกตามตรงว่าเจเจอร์ตรงสเปคของเราหลายอย่าง ลุคแบดบอยกับเสน่ห์อันแพรวพราวถูกใจเราส่วนหนึ่ง และอีกส่วนที่เป็นส่วนใหญ่เลยคือ...
ลีลาของเจเจอร์นอกจากจะเร้าใจแล้วบทรักของเขามันทั้งเร่าร้อน ดุดัน ที่สำคัญ....เขาอึดกว่าที่จิตนาการไว้มาก
กับบางคนเจอเราเข้าไปหน่อยแจวไม่กี่ครั้งก็จอดสนิทแล้ว แบบนั้นมันน่าเบื่อ เราอยากสนุกนานๆและแน่นอนว่าเจเจอร์ตอบโจทย์เราได้ดี ถ้าเป็นการให้คะแนนในชั้นเรียนเราคงให้เขา 8 เต็ม 10
อีก 2 คะแนนที่หายไปเป็นเพราะ.....
“อื้อออ”
เรียวลิ้นร้อนสอดเข้ามากวาดต้อนลิ้นเราโลมรันอย่างร้อนแรงจนช่วงท้องน้อยของเราเสียววูบด้วยความรู้สึกวาบหวาม เอวของเราถูกโอบรัดจนลำตัวเราแนบชิดสนิทกันกับลำตัวล่ำสันของเจเจอร์ สัมผัสได้ถึงไอระอุอุ่นของกันและกันและมัดกล้ามภายใต้เสื้อนักศึกษาที่คงจะมีแต่ร่องรอยจิกข่วนอยู่เต็มไปหมด
หลายนาทีทีเดียวกว่าเจเจอร์จะยอมละปากออก นิ้วโป้งของคนตัวใหญ่กว่าปาดเช็ดหยาดน้ำเชื่อมตรงมุมปากเรา แววตาคมส่อประกายวาววับสื่อความหมายยามจดจ้องมาที่เรา
ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะขัดเขินหรืออ่อนระทวยจนยากจะต้านทานต่อสายตาส่อความปรารถนาแบบนั้นของเขาแต่สำหรับเราแล้ว
“อย่าทำแบบนี้อีก เราไม่ชอบ”
เราดันตัวออกจากกายใหญ่แล้วเดินแยกขึ้นตึกเรียนทันที ไม่รอฟังคำแก้ตัวของเจเจอร์หรือคำวิพากษ์วิจารณ์ของใครทั้งนั้น เจเจอร์จูบเราต่อหน้าคนอื่น แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเราจนออกนอกหน้านอกตานั้นคือสิ่งที่เราไม่ชอบ
เพราะเราไม่ใช่ของของใคร
ก็คิดว่าคุยกันรู้เรื่องตั้งแต่แรกแล้วนะ แต่ดูเหมือนว่าคนที่รู้เรื่องจะมีแค่เรา
ปึก
“อ้ะ ขอโทษ”
“เพราตา....”
เราหันกลับไปมองตามเสียงเรียกชื่อ คนที่เราเดินชนเมื่อกี้เป็นคนเรียกเราเอาไว้ เอียงคอน้อยๆอย่างนึกสงสัย ในคณะนี้มีคนรู้จักเราไม่ใช่เรื่องแปลกแต่ที่ทำให้เราแปลกใจก็คือทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ใส่เราอย่างนั้น?
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเมื่อจู่ๆน้ำตาเม็ดโตก็ร่วงเผาะลงจากดวงตากลมสีน้ำตาลอ่อนของคนที่ยืนเม้มปากแน่นอยู่ตรงหน้า...
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะนะ
“ขอโทษนะ เราเดินไม่ระวังเอง รับไปสิ”เรายื่นผ้าเช็ดหน้าให้เขาแต่เขากลับเอาแต่ยืนนิ่งไม่รับมันไปปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มอยู่อย่างนั้น
ตัวเราเองไม่ได้สนใจสายตาหรือความรู้สึกนึกคิดของคนอื่นหรอก แต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะไม่ได้เป็นแบบเรา ซึ่งเราก็ไม่แปลกใจสักเท่าไหร่ ปะป๊าเคยบอกว่าเด็กแบบเรามีคนเดียวในโลกก็ทำให้คนรอบข้างเขาปวดประสาทจนอยากจะฆ่าตัวตายวันละหลายๆรอบก็พอแล้ว อย่าให้มีใครอื่นที่เหมือนเราอีกเลย
เราเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกันล่ะนะ
“ถ้าอยากร้องไห้นักก็ตามเรามานี่”
เราคว้าข้อมือเขาแล้วออกแรงดึงให้เขาเดินตาม ตอนแรกก็มีขัดขืนนิดหน่อยแต่พอเริ่มรู้ตัวว่ากำลังตกเป็นขี้ปากของนักศึกษาคนอื่นในบริเวณก็ยอมก้มหน้าเดินตามเรามาแต่โดยดี
ไม่รู้หรอกว่าจะไปที่ไหนดีรู้แต่ว่าตอนนี้เราเองก็ไม่อยากจะเข้าเรียนสักเท่าไหร่
เราเบื่ออาจารย์ เบื่อวิชาที่เรียน เบื่องานที่อาจารย์สั่ง
มันน่ารำคาญตรงที่หากเป็นงานคู่ทุกคนในเซคชั่นจะพยายามเสนอหน้าเข้ามาขอมีส่วนร่วมขอทำงานนั้นกับเรา พอเราอยู่ของเราเงียบๆพวกนั้นก็จะทะเลาะกันเอง
พวกหว่านพืชหวังผล ใช่ว่าเราจะไม่รู้ว่าคนพวกนั้นต้องการอะไรจากเรา ไม่ว่าจะหน้าตาฐานะทางสังคมเพื่อยกหางให้ตัวเองหรือหวังโกยผลประโยชน์ให้พ่อแม่พี่น้องจากการสนิทสนมกับเราก็ตาม
สุดท้ายเลยต้องขออาจารย์ทำเองคนเดียวเพื่อตัดปัญหาไร้สาระเหล่านี้
พองานเสร็จส่งเมลล์ให้อาจารย์เรียบร้อย วิชานี้ก็ไม่น่าสนใจอะไรสำหรับเราอีก
“จะ ..ฮึก จะไปไหน?”
“เราก็ไม่รู้”
หันไปมองคนที่ถูกดึงให้เดินตามก็ต้องยิ้มออกมาอย่างเสียไม่ได้ ใบหน้าขาวจนค่อนไปทางซีดของเขานั้นบึ้งตึงขึ้นเล็กน้อยก่อนที่ปากบางๆไร้สีสันเหมือนหน้าตาจะคว่ำเบะ ให้เด็กอนุบาลดูยังรู้ว่าคงไม่พอใจในคำตอบนั้นของเราสักเท่าไหร่ แต่เราก็ไม่รู้จริงๆนี่ว่าจะไปไหน
“แล้วคุณมีที่ที่จะแนะนำให้เราไปไหมล่ะ?”
“ทีหลังไม่รู้จะไปไหนก็อย่าดึงคนอื่นเค้าให้ตามมาสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้สิ”
ฝ่ามือเรียวปาดเช็ดคราบน้ำตาที่เกาะอยู่บนพวงแก้มเนียน เราหยุดเดินทันที เรายกมือข้างที่ว่างซึ่งกำผ้าเช็ดหน้าที่ถูกปล่อยให้เป็นหมันตอนยื่นให้ในเขาตอนแรกขึ้นเช็ดคราบน้ำตาให้อีกคน ร่างโปร่งที่สูงกว่าเราอยู่ประมาณ 7 - 8 เซนชะงัก ดวงตากลมสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองเราอย่างอึ้งๆแต่เราไม่สนใจ พอเช็ดจนไม่เหลือคราบน้ำตาบนดวงหน้าขาวเนียนนั้นอีกเราก็จูงมือเขาให้เดินตามต่อ
“นี่ ดะ...เดี๋ยวสิ!”
“เรารู้แล้วล่ะว่าจะไปไหนกันดี”
.
.
“ห้องสมุด?”
“อื้อ เราชอบ ไม่วุ่นวายดี”
เราดันหลังร่างโปร่งให้เดินเข้าห้องสื่อที่มีไว้ให้นักศึกษาเลือกหนังเข้ามาดูเพื่อศึกษาเนื้อหาของหนังแต่ละเรื่องตามงานที่ได้รับมอบหมายจากอาจารย์แล้วเดินตามเข้าไปโดยไม่ลืมที่จะปิดล็อคประตู
ความจริงแล้วห้องสื่อนี้จะเข้าใช้ได้ต้องมีนักศึกษา 5 คน ไม่มากกว่านี้และไม่น้อยกว่านี้ ถ้าจะบอกว่าเราเส้นใหญ่ก็คงจะไม่ผิดนัก ไม่ได้ภูมิใจหรอกแต่บางทีมันก็สร้างความสะดวกสบายให้เราดีเหมือนกัน ก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธที่จะใช้เส้นที่มีบ้างสักนิดสักหน่อยไปทำไม
ใช่ว่าเราจะใช้มันบ่อยๆเสียเมื่อไหร่
“พามาทำไม?”
“พามาให้คุณร้องไห้จนกว่าจะพอใจไง”
เขาเม้มปากอีกแล้ว อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นกดนิ้วโป้งลงบนกลีบปากบางสีซีดนั้นเบาๆ ไม่รู้ว่าเขาเผลอไปหรือเปล่าแต่ที่แน่ๆเราไม่ได้ตั้งใจจะให้ปากที่พอสัมผัสแล้วกลับรู้สึกนุ่มนิ้วดีกว่าที่คิดนี้เผยออ้าออกเล็กน้อยเลยสักนิด
ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำตาน้อยๆขึงมองเราอย่างไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้ปัดมือเราออก ก็ไม่รู้ทำไมแต่เรารู้สึกได้ใจนิดๆ
ขอลองเล่นด้วยสักหน่อยแล้วกัน
เราออกแรงกดนิ้วโป้งลงบนริมฝีปากล่างของเขาจนปากบางอุ่นเผยอมากขึ้นกว่าเดิม เราปาดนิ้วไปตามแนวกลีบปากกดคลึงเล่นเบาๆด้วยความหยามใจ “อ๊ะ”
เราไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงแบบนั้นจากเขาแต่มันก็ทำให้เรารู้สึกวูบวาบแปลกๆ
อยาก...
สอดนิ้วเข้าไปสัมผัสกับความอุ่นร้อนในโพลงปากนั้นจัง............
เพี๊ยะ!
“จ..จะทำอะไรของนาย!”
“ทำไมต้องตีกันด้วย เราเจ็บนะ”
เราเม้มปากช้อนตามองอีกฝ่ายอย่างตัดพ้อ เราเห็นเขาชะงักไป ปากอุ่นนุ่มที่เราใช้นิ้วโป้งสัมผัสไปเมื่อครู่เม้มบ้าง ดวงหน้าขาวเนียนเบนหน้าหนีไปอีกทาง “...ขอโทษ ก็มันตกใจนี่ จู่ๆก็......”
“ช่างเถอะๆ”เราปัดมือไปมาอย่างไม่ใส่ใจ แค่ได้ยินคำว่าขอโทษชดเชยกับความผิดที่ตีเราไปเมื่อกี้ก็พอแล้วล่ะ ไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความเพราะเราขี้เกียจฟังอะไรยาวๆ
เราทิ้งตัวนั่งลงบนเบาะทรงกลม เอนตัวลงน้อยๆ ความจริงก็อยากจะนอนลงไปเลยแต่เดี๋ยวเสื้อนักศึกษายับ
อ่า...จริงสิ
เรายืดตัวนั่งตรงก่อนที่จะถอดเสื้อนักศึกษาออกแล้วพาดมันไว้กับโซฟายาวพอ 2 คนนั่งที่ถูกจัดวางไว้ชิดมุมห้อง ทิ้งตัวลงนอนลงบนเบาะนุ่มอย่างสบายใจขึ้นกว่าเดิม
“มีอะไรจะพูดกับเราล่ะ?”
“หะ เอ๋?”
“ก็ที่มาหาเราถึงคณะ ไม่ใช่เพราะมีเรื่องจะคุยกับเราหรอกเหรอ?”เราเอียงคอมองร่างโปร่งของเขาที่ยังคงยืนอยู่
“นายรู้เหรอว่าผมเป็นใคร?”ใบหน้าเหรอหราของเขาไม่ได้ทำให้เรายิ้มได้อย่างในตอนแรก เราถอนหายใจ เริ่มรู้สึกเหนื่อยหน่ายขึ้นมานิดๆกับท่าทางที่ดูซื่อใสไม่ทันใครแบบนั้น
“ตอนแรกเราก็ไม่รู้หรอก แต่ตอนคุณเป่าปี่ที่ตึกเรียนตอนเราเดินชน บังเอิญได้ยินชื่อคุณจากคนอื่นที่อยู่ในบริเวณตอนนั้นพอดีน่ะ”
“...”
“สรุปแล้ว เราเข้าใจถูกหรือเปล่าล่ะ?”
“ใช่ แต่ผมแค่อยากจะมาดูให้แน่ใจ ..แค่อยากรู้ว่าตอนนี้คนที่เจร์คบอยู่คือเพราตาคนดังของมหาลัยจริงๆหรือเปล่า .....แค่อยากให้แน่ใจเท่านั้น”
ดวงตาคู่กลมไหววูบมันเจือไปด้วยความปวดร้าว ใช่ว่าเราไม่รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร แต่จะให้เราทำยังไงได้ล่ะ? ให้พูดปลอบแล้วบอกว่าที่ได้ยินมามันไม่จริงอย่างนั้นหรือ? ตลกหน่าใครๆก็รู้ว่าเรื่องของเรากับเจเจอร์มันมีมูลของความจริงอยู่
แต่เขาคนนี้จะรู้ไหมนะว่าคำว่า‘คบ’ของเรากับคำว่า‘คบ’ของคนอื่นมันมีข้อแตกต่างกันอยู่นิดหน่อย
“ผมแค่อยากรู้.. นายรักเจเจอร์หรือเปล่า?”
อืม ถามให้ตรงจุดแบบนี้สิถึงจะน่าคุยต่อ
เรายิ้มแล้วรอยยิ้มนั้นของเราทำให้เขาหน้าเสียไป “ถ้าเราบอกว่ารัก คุณจะตัดใจจากเจเจอร์แล้วปล่อยเขามาให้เราง่ายๆงั้นเหรอ?”
เขาเม้มปากอีกครั้ง คราวนี้เงียบไปหลายอึดใจก่อนที่จะตอบเสียงดังฟังชัด แววตาที่เคยสั่นไหวเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นมั่นคงแน่วแน่ “ไม่มีทาง!”
ต้องแบบนี้สิ
หึ น่าสนุกจัง....
“แล้วยังไง คุณจะแย่งเขากลับไปงั้นเหรอ?”
“ผมรักเจเจอร์แล้วผมก็ค่อนข้างจะมั่นใจมากด้วยว่าผมรักเขามากกว่านาย เพราะเรารักกันมาก...ก่อนที่นายจะเข้ามาแทรกกลางระหว่างเราแล้วแย่งเขาไปจากผม!”
ยอมรับว่าเราอึ้งไปเล็กน้อย เนื้อในอกข้างซ้ายมันเต้นผิดจังหวะไปหนึ่งจังหวะเห็นจะได้ แววตาเด็ดเดี่ยวอย่างคนที่ไม่คิดจะยอมแพ้อะไรง่ายๆสะกดเราได้มากกว่าดวงตาดุจเหยี่ยวจอมเจ้าเล่ห์ของบุคคลในหัวข้อสนทนาซะอีก
“เราไม่ได้แย่งเขามาจากคุณ แต่เป็นเขาเองต่างหากที่ทิ้งคุณมาหาเรา”
เรายิ้ม รู้ดีว่ามันเป็นรอยยิ้มปั้นแต่ง ไร้ความจริงใจและเสแสร้งสิ้นดี แต่เราอยากรู้ปฏิกิริยาโต้ตอบของคนคนนี้ อยากรู้ว่าเขาจะโต้ตอบเรามาว่ายังไง
“ฮึก...ก็ถ้าไม่มีนายสักคน .....ถ้าไม่มีนาย อ้ะ!”
ร่างโปร่งล้มทับตัวเราทันทีที่เราดึงขาเขาให้ลงมาหา ไม่ได้ดึงแรงอะไรมากหรอกเป็นเขาที่เสียหลักเอง สองแขนเราโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้ ใบหน้าของเรากับเขาห่างกันเพียงลมหายใจกลั้นเท่านั้น พอได้มาอยู่ใกล้ๆกันอย่างนี้เราถึงได้รู้ว่าตาของเขามันเชื่อมหวานมากขนาดไหน
ภายใต้ใบหน้าที่จะดูให้น่ารักมันก็น่ารักอยู่แต่ก็ค่อนไปทางจืดชืดไร้สีสันมากกว่าซะหลายส่วน ดวงตาของเขากลับโดดเด่นขึ้นมาจนดูแปลกแยกไม่เข้าพวก กับคนคนนี้หากให้มองผ่านๆแบบไม่ใส่ใจไม่มีส่วนไหนเลยที่น่าสนใจหรือดึงดูดใจพวกนักล่าได้ อย่าว่าแต่พวกนักล่าเลยขนาดคนธรรมดาคงจะมองผ่านเลยไปเสียด้วยซ้ำ ไม่แปลกใจที่จะได้ยินใครหลายคนบอกว่าเราเหมาะสมกับเจเจอร์มากกว่า แต่ที่เรานึกแปลกใจก็คือ...
ทำไมคนอย่างเจเจอร์ถึงได้คบกับคนที่ดูจืดชืดแบบนี้มาได้เป็นเดือนๆกันนะ?
ในความแปลกใจของเรามันมีความอยากรู้แทรกอยู่.... และอดจะยอมรับไม่ได้ว่าตอนนี้เราเองก็ค่อนข้างจะมีความ‘สนใจ’ในตัวเขาคนนี้อยู่ไม่น้อย
“ปะ.....ปล่อย”
เสียงหัวใจที่เต้นรัวอยู่บนอกขวาของเราขัดกับคำพูดนั้นของเขาจนเราต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
“ขอกอดหน่อย เราหนาว”
“ถ้าหนาวก็ไปใส่เสื้อสิ!”
“ถ้าใส่เสื้อก็ไม่ได้กอดคุณสิ เราอยากกอดคุณมากกว่านะ”
เห็นพวงแก้มเนียนขึ้นสีปลั่งเราก็รับรู้ได้ในทันทีว่าทำให้เขาไขว้เขวออกจากบทสนทนาเมื่อครู่ได้แล้ว
อ่า...ผู้ชายคนนี้น่ารักจัง
ดูก็รู้ว่าเขาคงเป็นรับเหมือนกันกับเรา ไม่ใช่สเปคหรอกยิ่งเป็นฝ่ายถูกกระทำเหมือนกันยิ่งไม่ใช่....
แต่ก็อยากลอง
“นี่ โตยธาร อยากให้เราเลิกยุ่งกับเจเจอร์อย่างนั้นเหรอ?”
ไม่เคยมีความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนายพรานมาก่อน จนกระทั่งตอนนี้
ลองหย่อน 'บ่วง' ลงไป ที่เหลือก็แค่รอดูว่า 'เหยื่อ' ตัวนี้จะกระโจนเข้าใส่หรือเปล่า
ทั้งๆที่ก็น่าจะรู้อยู่ว่ามันเป็นกับดักนั่นแหละ
ปากบางเม้มเข้าหากันอีกแล้ว ดวงตากลมไหววูบแต่ก็ไม่ละสายตาไปจากตาของเรา เราเองก็ไม่ได้รีบจะเอาคำตอบอะไร อยู่อย่างนี้ก็สบายดีถึงจะโดนทับอยู่ก็เถอะ
เราใช้มือที่คล้องรอบคออีกคนไล้ลูบเบาๆตรงบริเวณต้นคอที่เริ่มชื้นเหงื่อน้อยๆ ขยับตัวบดเบียดกายอีกคนเล็กน้อยพอให้สัดส่วนของเราเสียดสีกันไปมาจนเกิดไอระอุอุ่นกรุ่นๆเท่านั้น ยอมรับว่าจงใจทำลายสมาธิในการขบคิดของเขาและต้องการเร่งเพื่อให้เขาตอบในสิ่งที่เราต้องการออกมา
ถึงจะไม่รีบแต่ยิ่งใช้เวลาคิดน้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดี
“แล้ว...ต้องทำยังไง?”
อยากจะยิ้มอย่างสมใจออกมาแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้
เราขยับยกหน้าขึ้นแลบลิ้นสีสดแตะเลียไปตามกลีบปากอีกคนช้าๆ เขาจะผงะถอยแต่เราไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก เราจับยึดต้นคอของเขาเอาไว้ก่อนที่จะดุนลิ้นเลียจนริมฝีปากนุ่มชุ่มฉ่ำด้วยหยาดน้ำใส
ตาของเราสบกับตาของเขา ใกล้กันเสียจนเห็นใบหน้าที่กำลังขึ้นสีระเรื่อกับดวงตากลมที่เริ่มจะฉ่ำเยิ้มของเราผ่านนัยน์ตาคู่นั้นชัดเจน ...
“ทำให้เราพึงพอใจมากกว่าเจเจอร์สิ”
.
.
"...เพื่ออะไร?"
เรายิ้มอีกครั้งคาดว่าครั้งนี้น่าจะมาจากใจนะ ไม่รู้สิรู้แค่เราอยากยิ้ม... เห็นหน้าเขาตอนนี้แล้วมันตลกดี เขาถามเราว่าเพื่ออะไรอย่างนั้นเหรอ? อ่า....ความจริงมันก็ตอบไม่ยากหรอก คำตอบนั้นเรามีให้ตัวเองตั้งแต่เอ่ยคำพูดประโยคบนไปแล้วล่ะ
.
.
“เราอยากลอง”
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
06 / 04 / 2015
บอกตามตรงถ้าคุณไม่ฟังเพลงบิ๊วของเราคุณจะพลาดมาก :z1:
จัดว่าเป็นเพลงประกอบนิยายเรื่องนี้เลยก็ว่าได้ เพราะแค่เสียง"อื้ม"ในท่อนแรกของเพลงแล้วเนื้อหายังใช่สุดๆ
โตยธารจะตอบว่าอะไรนะ? แน่นอนคิดว่าหลายๆคนคงจะรู้แล้วล่ะ 55555555
ปล. เพราตา อ่านว่า เพ-รา-ตา แปลว่า งามติดตา เห็นชื่อนี้แล้วก็ปิ๊งเลยค่ะคือมันใช่เลยล่ะ
ส่วน โตยธาร อ่านว่า โต-ยะ-ธาร แปลว่า สายธาร ค่ะ
ปล.ที่2 มีใครรู้สึกว่าน้องเพราตาของเรานิสัยแปลกบ้างคะ?
อยากจะบอกว่าน้องมันยังแปลกได้มากกว่านี้อีกค่ะ แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ..
คนที่เฟอร์เฟ็กไปเสียทุกอย่างตั้งแต่หน้าตาไปยันชาติตระกูลถึงจะแปลกยังไงก็ไม่มีใครกล้ามองว่าประหลาดหรอก (หรือเปล่านะ?)
มิสบัน.
-
ว้ายๆ // :-[ เห็นรับสองคนเขาเกี้ยวกันแล้วมีความสุขจังเลยค่ะ มันใช่มากเลย… อ่า~ นี่สินะที่เรียกว่ามีความสุขจนตัวลอย :heaven อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว รอนะค้าา~
-
ทำไมเรารู้สึกอยากให้โตยธารกดเพราตา แต่ไม่เป็นไรยังไงก็ได้
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากอ่ะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
:katai2-1: ได้ฟังเพลงละ. รู้สึกจะน่าสนุก
ชื่อแปลกแต่เพราะนะ. ทั้งสองคนเลย
เป็นเราก็ติดใจนะ. น้องคนนี้ดูเหมือนจะไม่มีอะไรแต่ยิ่งน่าค้นหาเข้าไปอีกเพราะคบกับเจเจอร์มาได้พักนึงเลย
ติดใจจนต้องลุกขึ้นมารุกซะงั้นเลยเนาะ. :hao6: เราตามหาโบ้ทมานานละ น้องเพนี่แหละใช่
-
กรี๊ดดดดสเป๊กมากบอกเลยยย
เคะได้เคะคือยอดเคะ ฮือ น่าร้าก
เบี้ยนอะชอบ ๕๕๕ อยากรู้ว่าน้องวิวลองแล้วจะเป็นไง อิอิ
รออ่านต่อนะคะ ขอบคุณมากค่า
-
แล่วๆๆๆ ติดตามชิดขอบจอค่า :hao7:
-
น่าติดตาม :hao6:
-
อยากอ่านอีก เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆ :ling1: :ling1:
-
ลองแล้วจะติดใจมากๆแน่เลยค่ะเพราตา
น่ารักเนอะะะะ 2คนอยุ่ด้วยกันเนี่ย
เอาอีกๆ ชอบมากๆ :-[
-
น่าสนใจดีน่ะ อยากรู้ว่ารับกับรับมาเจอกันจะเป็นยังไง เพราะเจอแต่รุกกับรุกน่ะ อยากให้มาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ เพราะจะได้เห็นเนื้อหาชัดเจนขึ้นน่ะ ชื่อแปลกดี เพลงประกอบก้อน่ารักดีจ้ะ :mew1:
-
:hao7: :hao7: ตามด้วยคนสิ หุหุ ชอบบบ เคะxเคะ :z1: :z1: เอิ้กกกก สาบานว่าไม่ได้หื่นอะไร #ดูเหมือนร้อนตัว :laugh:
-
เลอค่า :hao7:
-
อ๊ากกก แนวที่ตามหา อยากลองอ่านแบบนี้มานานแล้ว ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะคะ จะคอยติดตามค่ะ
-
:pig4:
-
อ่า งานดีๆ... :hao7:
-
อร้ายยยยยยยยยยยยยย เพราตานางอินดี้มากค่ะ สงสารโตยธารจังเลย หึหึหึ
-
เคยอ่านแต่ชนรุก
จะลองอ่านดูค่ะ น่าสนใจ 5555
-
งานดีน่าอ่าน ตามม มมมมมม
-
หานิยายแนวนี้มานานแล้วว
-
งดงามที่สุด รับเจอรับ
ความรู้สึกเหมือนกำลังอ่านคู่เบี้ยนเล่นกัน
โฮกกก น่ารักมากๆ ตามอ่านนะคะ
:-[
-
เม้นอีกรอบ อย่าว่ากันนะคะ
กลับมาอ่านบทที่ ๑ อีกรอบ ชอบจังเลยค่ะ มันให้อารมณ์กิ๊วก๊าวแปลกๆ ขอเดาจากลักษณะท่าทางแล้ว ดิฉันว่าเพราตาน่าจะเป็นคนจับโตยธารกด เพราะมีแววว่าจะเป็นนักล่า ส่วนโตยธารนั้นดูน้ำตาร่วงง่าย และน่าทะนุถนอมจริงๆ
ชอบนะคะเวลาผู้ชายสวยๆ สองคนกอดกัน จินตนาการโลดแล่นเลยล่ะค่ะ (แม้ว่าอีกคนจะหน้าตาธรรมดาก็ตาม)
แต่ตัวละครชื่อแปลกจริงๆ นะคะ แต่ชอบค่ะ :mew1:
ปล. กดบวกคะแนนให้ ๑ คะแนนนะคะ เป็นของขวัญ
-
แนวนี้แทบไม่เคยเห็นเลย
น่าสนุกดีค่ะ
เราค่อนข้างชอบคาแรกเตอร์แบบเพราตานะ
ชอบที่แทนตัวเองว่า "เรา" อะ
มันให้อารมณ์แบบแปลกๆดี
-
อ้าาามาแล้ว รุกเรื่องคงเป็นได้แค่หมาหัวเน่ารึเปล่า สมหัวค่ะ
อี้ดดด ฟินสุดๆกับยอดเคะ
-
ชืีอจะว่าแปลกก็แปลกจะว่สเพราะก็แปลก55555
ขอเรียกเพาตาเหมือนที่เคยอ่านครั้งแรกนะคะ คือแบบกว่าจะอธิบายชื่อตอนจบตอน อินี่ก็เพาตาไปแล้ว :ling1: :ling1: :ling1:
-
:katai4: มาต่อไวๆๆนะ
-
ทำไม......เราถึงอยากให้โตยธารกดเพราตาซะงั้น5555
-
ชอบจังเลย5555 อยากอ่านแนวนี้มานานละ o13 o13
-
II ( 50% )
“นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!”
นานทีเดียวหลังจากที่เราพูดประโยคนั้นออกไป เขาถึงได้โต้ตอบกลับมา คาดว่าคงจะเพิ่งงมหาเสียงตัวเองเจอ เราถอนหายใจ ไม่นึกว่าจะเป็นคนที่พูดด้วยยากขนาดนี้
“เราพูดอะไรผิดตรงไหน หน้าคุณเหมือนไม่เชื่อคำพูดของเรา?”
“ก็ต้องแหงอยู่แล้วน่ะสิ นาย..นายกับผมน่ะ..เรา......อ๊ะ!”
เรายื่นปากไปชนกับปากนุ่มของอีกคนเบาๆ อาศัยจังหวะที่เขาชะงักไปใช้ฟันขาวเรียงตัวสวยขบกลีบปากล่างไม่แรงแต่ก็ไม่ได้เบาจนทำให้ไม่รู้สึกอะไรเลย ระหว่างนั้นเรามองสบตาของเขาไปด้วย เห็นประกายไหวระริกข้างในนั้น มันเต็มไปด้วยความสับสนแต่ก็แทรกแซงไปด้วยความวาบหวามอยู่ลึกๆ
“เรากับคุณทำไม?”ถามชิดริมฝีปาก นึกอยากบดปากขยี้ปากนุ่มๆนี่ซะเหลือเกิน
แต่ยังหรอก.....ยังไม่ใช่ตอนนี้
ก็รู้อยู่หรอกว่าเขาต้องการจะบอกอะไร แต่บางทีการแกล้งทำเป็นไม่รู้สำหรับเรามันก็ไม่ใช่เรื่องน่าเสียหน้าอะไรนัก ปฏิกิริยาของเขาคือสิ่งที่เราสนใจ ถ้าแสดงออกว่ารู้ทันไปเสียหมดมันจะไปน่าสนุกอะไรกัน
“พอเถอะ!”
เขายันตัวขึ้นแต่เพราะแขนสองข้างของเรายังคล้องอยู่ที่คอของเขาเลยทำให้กลายเป็นว่าตัวเขาเหมือนกับกำลังคร่อมตัวของเราอยู่ เป็นท่าที่หวาดเสียวใช้ได้เหมือนกันแต่ก็เข้าทางเราพอดี
“เลิกพิสูจน์ผมด้วยเรื่องบ้าๆแบบนี้สักที! บอกเลยว่ามันไม่ได้ผลหรอก ผมน่ะรั...”ร่างโปร่งที่คร่อมอยู่บนตัวเราสะดุ้งเฮือก เมื่อเราวางมือลงบนแผ่นอกบางตรงอกข้างซ้ายของเขา
สัมผัสถึงจังหวะหัวใจที่กำลังเต้นระรัว ไม่รู้ว่าเพราะกำลังโกรธหรือตื่นเต้นกันแน่
แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเราที่สุดไม่ใช่เสียงหัวใจเต้นราวกับรัวกลองรบของเขา แต่กลับเป็นตุ่มเม็ดเล็กๆที่ยังไม่แข็งจนขึ้นเป็นไตใต้ฝ่ามือเราต่างหาก อยากรู้....ถ้าเราลองกดฝ่ามือคลึงดูมันจะแข็งสู้มือเราได้ขนาดไหนกันนะ..........
“เฮือก...อื้ออ หยะ ..หยุด”
ตุ่มไตเม็ดเล็กถูกเรากดคลึงเบาๆ ถึงจะไม่ได้ออกแรงอะไรมากแต่ไม่นานมันก็เริ่มดุนดันฝ่ามือเรากลับมา ดวงหน้าขาวของเขาเหยเกน้อยๆปากบางเผยอออกดวงตากลมฉ่ำปอยแต่ก็ไม่ได้หยาดเยิ้มไปเลยซะทีเดียว
แววตาหวานเจือไปด้วยความไม่พอใจ จะลุกออกจากตัวเราก็ไม่ได้เพราะถูกเรารั้งต้นคอเอาไว้อยู่แถมยังโดนเราทำให้รู้สึกขึ้นมาอีกคงจะเจ็บใจน่าดู.... น่ารักจัง
น่ารักเสียจนทำให้เรารู้สึกหมั่นเขี้ยว
“อ๊ะ! พ..เพราตา อะ...อื้อออ”
เนื้อผ้าเสื้อนักศึกษาไม่ได้ทำให้เรารู้สึกขัดเคือง แต่กลับยิ่งรู้สึกว่ามันเร้าใจดีเมื่อผ้าบางๆถูกปลายลิ้นของเราที่ละเลงจนชุ่มเผยให้เห็นเม็ดเล็กๆเหนืออกอีกคน อดไม่ได้ที่จะใช้ฟันขบยอดเม็ดเล็กนั้นเล่น ขบไปดึงมาเขาก็ทิ้งน้ำหนักลงบนตัวเราอีกครั้ง ใบหน้าซุกอยู่ตรงซอกคอของเรา ได้ยินเสียงหอบสะท้านอยู่ข้างหู
“หยะ..อึก อย่าแกล้งผมอย่างนี้เลยนะเพราตา....”
ดูสิ เราทำขนาดนี้แล้วยังจะคิดว่าเป็นแค่การกลั่นแกล้งแฟนเก่าของแฟนใหม่อีก จะว่าซื่อจนคิดไม่ถึงว่าเราเกิดอยากได้ตัวเขาขึ้นมาจริงๆหรือเขาเป็นคนที่ชอบมองโลกในแง่ร้ายกันแน่นะ
“วิว อย่าเรียกเพราตา”
“เรื่องนั้นไม่เห็นจะสำคัญเลย!”
อ่า...เขาทำให้เราต้องยิ้มออกมาอีกแล้ว น้ำเสียงไม่พอใจกับแรงทุบที่ไหล่ ปฏิกิริยาโต้ตอบที่แสนจะน่ารักแบบนั้นทำให้ปากของเราแย้มออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า วันนี้เรายิ้มเพราะคนคนนี้ไปกี่ครั้งแล้วกัน? ไม่ได้นับแต่คิดว่าบ่อยอยู่เหมือนกัน
“สำคัญสิ เพราะหลังจากนี้เวลาอยู่กับเราคุณต้องเรียกชื่อนั้นของเรา ถ้ายังเรียกเพราตาอีกเราจะทำโทษ”
“นาย.... เรื่องที่บอก.....เอาจริงอย่างนั้นเหรอ?”
เขายันตัวขึ้นอีกครั้ง ดวงตากลมสีน้ำตาลอ่อนมองสบกับเราฉายให้เห็นถึงความสับสนและหวาดระแวง ตอนนี้มือของเราไม่ได้คล้องอยู่ตรงคอของเขาอีกแล้วแต่ยังไงเขาก็ลุกหนีไปไม่ได้อยู่ดี
เอวบางกว่าที่คิด ท่าทางน่าจะซ่อนรูปน่าดู อดไล้มือโอบกระชับรอบเอวของเขาไม่ได้
อยากกอดเอาไว้แน่นๆ.....
ให้จมไปในอ้อมอกของเราได้เลยยิ่งดี
รู้ตัวอยู่หรอกว่าสรีระร่างกายของเรามันไม่เอื้ออำนวยให้ทำแบบนั้นเอาซะเลย ตัวเล็กกว่าแถมอกยังแคบกว่า แบบนี้กอดให้แน่นตายแค่ไหนเขาก็ไม่มีทางจมลงมาในอ้อมอกของเราได้หรอก อืม...หรือเราจะซุกอกกว้างๆของอีกคนแล้วจอมจมลงไปในอ้อมกอดของเขาแทนดีนะ?
“มีตรงไหนที่บอกว่าเราจะไม่เอาจริง”กระซิบเบาๆแต่คิดว่ามันคงดังกังวานก้องหูของเขา กลิ่นเนื้อหนุ่มที่โชยเข้าจมูกไม่ได้หอมเหมือนอาบน้ำหอมยี่ห้อดังราคาแพง แต่มันก็ไม่ได้หอมจากกลิ่นสบู่หรือแป้งเหมือนกัน
น่าจะเป็นกลิ่นกายจำเพาะบุคคล อาจจะเป็นสิ่งที่เรียกกันว่า ‘ฟีโรโมน’......เราถูปลายจมูกบนเนื้ออ่อนช่วงลำคอของเขาไปมา แตะลิ้นกดเลียตรงแอ่งชีพจรน้อยๆก่อนจะลากเลียไปจนถึงติ่งหู เราเผยออ้าปากขบติ่งหูขาวๆของเขาเบาๆ
ร่างโปร่งในอ้อมกอดสั่นระริกพร้อมกับเสียงครางแผ่วที่ถึงแม้จะเบาหวิวขนาดไหนแต่เพราะอยู่ใกล้กันแค่นี้เราจึงได้ยินมันอย่างชัดเจน....
เราพลิกให้เขานอนแนบหลังไปกับเบาะส่วนตัวเราก็นั่งคร่อมทับอยู่บนตัวของเขาแทน เขามีท่าทีตกใจดวงตากลมเปิดโพลงแต่คงเพราะอยากรู้ว่าเราจะทำอะไรต่อไปล่ะมั้งเลยไม่ได้ขัดขืนกายหนี
เราไม่เคยทำแบบนี้กับคนที่เป็นรับเหมือนกัน ไม่เคยบดเบียดกายยั่วยวนอย่างที่ทำกับเขาคนนี้ ไม่เคยรู้สึกรุ่มร้อนเพราะคนที่มีบทบาทบนเตียงเหมือนตัวเองมาก่อน......นี่ครั้งแรกและเราก็ไม่ได้รู้สึกยี้อย่างที่เคยคิด เรือนร่างที่ไม่ได้เต็มไปด้วยมัดกล้ามหรือลอนแพคเป็นชั้นๆแต่ก็เย้ายวนอารมณ์อยากไม่ต่างกัน
ไม่สิ บางทีอาจจะแค่เฉพาะเขาคนนี้เท่านั้นที่เราอยากจะลองเล่นด้วย
เราไล้มือแหวกสาบเสื้อนักศึกษาที่เราปลดกระดุมออกด้วยมือของเราเอง ลูบไปทั่วผิวเนื้อเรียบเนียนของเขา ...ผิวกายที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อ เม็ดอกสีชมพูอ่อนแข็งชูชันถูกเรากดนิ้วชี้คลึงเล่น
“อ๊ะ..หยุด ....พอเถอะ”
เขาจับยึดข้อมือของเราเอาไว้ มืออีกข้างดันกลางอกของเราเพื่อกันไม่ให้เราโน้มตัวลงไปทำอะไรตามใจตัวเอง เรายิ้ม... ไม่รู้ว่าเพราะเริ่มมีอารมณ์หรือเพราะรอยยิ้มของเราเขาถึงได้หน้าแดงก่ำขนาดนั้น
แต่จะด้วยเพราะอะไรเราไม่สนมากนักหรอก แค่นี้ก็ทำให้เรารู้แล้วว่าสิ่งที่ลงทุนทำไป....มันจะไม่มีทางเปล่าประโยชน์อย่างแน่นอน
เราขยับตัวขึ้นยืนเข่า จับทาบมือเรียวสั่นระริกของเขาบนอกของเราให้สัมผัสตัวเรามากกว่าแค่กลางอก ส่วนมืออีกข้างของเขาที่จับยึดมือของเราเอาไว้อยู่ถูกเราดึงมือออกแล้วพลิกเป็นฝ่ายจับมือของเขาแทน เราเผยอปากออกส่งปลายนิ้วชี้ของเขาให้เข้าไปสัมผัสกับความอุ่นฉ่ำของเกลียวลิ้นในปากของเรา
ตวัดปลายลิ้นเลียวนรอบนิ้วเรียว ห่อปากดูดเบาๆที่ปลายนิ้วพลางมองสบดวงตากลมคู่หวานของเขาที่ตอนนี้ฉ่ำเยิ้มไปด้วยแรงปรารถนาอย่างชัดเจน เราละปากออกจากนิ้วของเขาน้ำเชื่อมใสไหลย้อนออกมานิดหน่อย แต่เรารู้ดี... ว่าเราในตอนนี้มันเร้าอารมณ์คนมองขนาดไหน
“โตยธาร เราอยากได้นาย”
ปากบางเม้มแน่น แววตาสับสนครุ่นคิดแต่ก็ยังแฝงไปด้วยความปรารถนายามมองตอบสายตาของเรา ก่อนความไหววูบจะนิ่งสงบหลงเหลือเอาไว้ก็แต่เพียงประกายความเอาจริงเอาจังที่แสนจะร้อนแรงเหลือเกินสำหรับเรา.... “นายต้องทำตามสัญญา”
เรายิ้มก่อนจะแลบลิ้นสีสดเลียปลายนิ้วก้อยของเขาเบาๆ.......
“Of course…my cutie.”
loading to 100%....
ไม่ได้อยากตัดฉึบแต่เดี๋ยวต้องไปเรียนต่อค่ะ อยากให้อ่านครึ่งแรกกันไปก่อน
เพื่อเตรียมตัวเตรียมใจสำหรับครึ่งหลังที่เหลือ ฮึฮึ~
ลองเดากันเล่นๆไหม.... ว่าน้องรับคนไหนจะได้ 'พลิกบทบาท' มาเป็นฝ่ายรุกกันนะ? :z1:
-
:z3: กลับห้องเลยค่ะคุณน้องทั้งสอง นี่มันที่มหาลัยนะจ๊ะ :hao6:
รอต่อจ้า ดูซิว่าสัญญาจะยังสำคัญอยู่ไหม
เดาว่าวิวต้องรุก
-
'วิว' เท่านั้นค่าา… หนูโตยธารคอยเป็นลูกแกะตัวน้อยให้วิวขย้ำก็พอเน้อ~ :z1: เตรียมเลือดแล้วค่า .. เตรียมเลือดดดพร้อมแล้วว ..
-
วิวรุกแน่นอนโลยยย ขอกลั้นกรี๊ดแปป
อี๊ดดดดดดด เตื่นเต้นกว่ามีรุกหล่อๆล่ำๆมาทำซะอีก
รับรับขาดลอยจ้า
-
รอฟิน :impress2:
-
รอดูว่าใครจะเป็นฝ่ายรุก :hao6:
-
ใครจะเป็นฝ่ายรุกน้าาา
-
รีบมาต่อด่วนเลยยยยยยย
ค้างมากก
เนื้อเรื่องน่าติดตามมาก
-
โอ้ยยย จะอดใจรอไม่ไหวแล้วววววว :hao7:
มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
โอย เร่าร้อนเหลือเกินค่ะ คุณขา วิวดูท่าจะถนัดรุกเป็นพิเศษนะจ๊ะ อีกคนนี่เหมือนกับเป็นกวางน้อยติดบ่วงแร้วเลยค่ะ :mew1: รอครึ่งหลังนะคะ
-
:z1: :z1:ดี๊ดีอ่ะแบบนี้ ใครกันนะจะเปลี่ยนบทบาท
-
ณ จุดๆนี้ จะคนไหนรับ คนไหนรุก ไม่สำคัญแล้ว :oo1:
รู้แค่ว่าเราอยากเสียเลือดเนื้อให้กับคู่นี้เหลือเกิน :hao6:
มาต่อทีค่ะ ได้โปรดดดดดดดดดด :ling1:
-
โอย เพราตา นายาเป็นเคะ?เมะ?ที่ยั่วมากกกกก
-
ตอนอ่านนี้ตื่นเต้นมากคะ ลุ้นมากว่าบทจะเป็นยังไงต่อ
อ๊ากกกกกกกกกก ไม่ไหวแล้ว รออ่านต่อนะค่ะ
:hao7: :katai4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อยากบอกว่าฟินสุดๆอ่ะ หามานานแล้วคู่รับกะรับ
สนุกมากเลย
-
เป็นรับที่รุกมาก 5555555
น่าสนใจๆๆๆๆ
-
:hao3:
วิวรุกนะ คึคึ
โตยธารน่ารักเกินเหมาะจะรับ
-
:hao6: :hao6: :mew1: อ้ากกกกกกกก ส่องด้วยคนได้ไหมมมม :pig4: :pig4:
-
เพราตาอยู่ล่างสินะ ไม่ก็อยู่บน แต่โอกาสที่เพราตาอยู่บนจเยอะมากกว่า แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น สองคนนี้อาจจะสลับกันก็ได้
-
ไม่เคยเจอรับxรับ อ่านแล้วให้บรรยากาศ NC เบาๆ แต่เซ็กซี่มาก
ยังไม่อยากฟันธงว่าใครจะสลับมารุก แต่ที่แน่ๆ ฟินกว่ารุกxรุกอีกอ่ะ
แถมเรียกตัวเองว่า "เรา" แปลกดี ดูไม่แมนแล้วก็ไม่เคะมาก
รออ่านตอนใหม่ค่ะ เดาทางไม่ถูกเลย ชอบๆๆ
+1 ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ ^^
-
จะมาเมื่อไรๆๆๆๆ :katai5:
-
มารออีก 50% :call:
:L2:
-
แอร๊ยยย ฟินมากก
ต้องเป็นเพราตาที่รุกแน่เลย อยาอ่านต่อออ
-
ให้อารมณ์เหมือนเพราตาของป้าจะรุก แต่ รุกแบบออนท๊อป 555 ชอบอะ น่ารักดี โดยเฉพาะ เพราตา
-
ฝนฟ้าตกอากาศกำลังดีเลย...มามา มาปล้ำกันต่อเร็ว... :-[
-
:call: รอจ้า
-
หุหุ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก จังเลย
ก็นะ เค้าเป็นรับมาก่อนนี่นา เวลาทำ คงเข้าใจอารมณ ซึ่งกันและกันได้มากกว่าคู่อื่นอ่ะเนอะ
:mew1:
-
อยากอ่านต่อแล้วค่าา… :call:
-
:-[
ชอบแนวนี้
-
น่ารักจังอ่าาา ><
คงเพราะเป็นรับกับรับมันเลยดูละมุนแบบเซ็กซี่ๆ ไม่รุนแรงอย่างรุกกับรุก 555555555
ชอบค่ะชอบ น่ารักกก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ทิชชู่นี่แสตนด์บายพร้อมแล้วนะคะ :z1: เง้ออออออยากอ่านต่อเค้าอยากรู้อ่าว่าใครจะรุก :hao7:
-
อ่านไปก็ใจสั่น มือสั่น อ่ะหึ อ่ะหึ
รออีก 50% จ้า :hao6:
วิวเซ็กซี่มากอ่ะ :hao7:
-
รีบมาต่อนะค่ะน่าร๊ากกกก :ling1: :ling1:
-
เพิ่งกลับถึงบ้านแอบเข้ามาเห็นความเห็นแล้วตกใจค่ะ ไม่นึกว่าจะมีคนรออ่านต่อมากขนาดนี้...
เกิดความรู้สึกผิด(มากๆ)เลยคิดว่าเข้ามาแจงไว้ก่อนน่าจะดีกว่า
ตอนนี้บันกำลังเร่งปั่นอีกครึ่งหลังนะคะน่าจะได้อ่านกันดึกๆหน่อยไม่ก็เลยไปวันใหม่เลย(สักตี 1 ตี 2 ค่ะ....)
เพราะจะไม่อยู่บ้านวันสองวันข้างหน้า มีกีฬาสีประจำภาคค่ะชีวิตช่วงนี้หัวหมุนมาก :really2:
กลับบ้านอีกทีบ่ายๆเย็นๆวันเสาร์เลยและคาดว่ากลับมาถึงคงเอาแต่นอนตายแน่ๆ ...
แต่จะปล่อยนิยายไว้อย่างนี้มันก็ค้างๆคาๆ(นอกจากคนอ่านค้างคนแต่งเองก็ค้างค่ะ5555)
เลยคิดว่าจะตะลุยฉากเสื้อผ้ากระจุยเลือดสาดกระจายต้อนรับวันสงกรานต์ให้จบไปภายในวันนี้เลย
รออีกนิดนะคะ :call:
ตอนนี้ขอวาฟไปแต่งต่อก่อนล่ะ แล้วเจอกันยามพระจันทร์ตรงศีรษะค่ะ(มันมีช่วงแบบนั้นหรือเปล่า?5555)
มิสบัน.
-
รอนะฮะ :')
-
เราชอบให้เหยื่อเป็นฝ่ายล่าอ่ะ
งั้นเชียร์โตยธารรุกละกัน
ไม่แน่ หงิมๆแบบนี้พอเอาจริงมาอาจจะ...ฮุฮุอุ
เราชอบเห็นมั่นๆแบบวิวรับอ่ะ อิอิ
-
เข้ามารอด้วยคนค่ะ :katai4:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน ชอบจ้า มากต่ออีกนะ
-
รอนะค้าา… :hao7:
-
100% ที่เหลือค่ะ :katai2-1:
II
เรือนกายช่วงล่างร้อนรุ่มราวกับเอาตัวไปอังเข้ากับเตาไฟเสียดสีกันผ่านกางเกงเนื้อดีไปมา ความโป่งนูนตรงส่วนกลางลำตัวที่สัมผัสกันไปมาคล้ายกับเป็นชนวนชิ้นดีที่ช่วยเร่งให้ความต้องการโหมกระพืออย่างยากที่จะดับลงง่ายๆในเวลานี้
แน่นอนว่าเราไม่คิดที่จะดับมันลงและคิดว่าเขาเองก็คงจะเช่นกัน
“อ๊าา..”
ไม่รู้หรอกว่าเสียงครางของเรามันจะหวานหรือเร้าอารมณ์ขนาดไหน รู้แค่ว่าตอนนี้เรารู้สึก‘ใคร่’จนแทบจะทนไม่ไหว
หลังจากที่เราเผลอส่งเสียงออกมาความนุ่มอุ่นจนเกือบจะร้อนที่กำลังห่อครอบอยู่เหนือแต้มยอดอกของเรากลับเพิ่มแรงดูดจนเราอดไม่ได้ที่จะเผลอแอ่นแผ่นอกเข้าหาอีกฝ่ายให้เขาได้เชยชมปานเม็ดยอดสีเชอร์รี่ตามใจต้องการ
สองแขนของเราวางลงบนลาดไหล่ที่กว้างกว่าไหล่ของเราในขณะที่มือเล็กสองข้างขยุ้มกลุ่มผมนุ่มสีดำขลับของอีกคนเพื่อระบายความกระสันที่ทวีขึ้นในทุกเสี้ยววินาทีที่ถูกปากนิ่มสีซีดของเขาแตะต้องไปทั่วแผงอกขาวผ่องที่ไร้ซึ่งสิ่งกีดขวางใดๆของเรา
ความกว้างของเบาะรองนั่งไม่ได้กว้างขนาดที่ผู้ชายสองคนจะเบียดอยู่ด้วยกันได้เลยสักนิด แต่เป็นเพราะว่าเราไม่ได้นอนเบียดหรือนั่งเบียดอยู่ข้างเขา แต่เราใช้ตักของเขาเป็นเบาะนั่งสำหรับเราโดยเฉพาะต่างหากเลยไม่รู้สึกถึงความอึดอัดอะไร
สิ่งที่อึดอัดเห็นทีจะเป็นสิ่งที่อยู่ในเป้ากางเกงของเราทั้งคู่มากกว่า
ไม่อยากจะรั้งรออะไรแล้วทั้งนั้น
เราดึงศีรษะของอีกคนออกจากเนินเนื้อบนอกของเราพลางก้มลงมองดวงหน้าขาวที่แดงก่ำไปด้วยแรงปรารถนาไม่ต่างกันกับเรานักอย่างเว้าวอนพลางจับมืออีกคนวางอยู่เหนือซิบกางเกงสแลค กดให้ฝ่ามือนุ่มนิ่มนั้นสัมผัสกับวิวน้อยไปมา “น้ำ ...ทำให้เราหน่อยนะ”
“ตะ...แต่”โตยธารเหลือบตามองไปทางประตูห้อง ดวงตาคู่กลมที่หยาดฉ่ำไปด้วยความต้องการไม่ต่างจากเรานักแฝงไว้ด้วยความกังวล
เรายิ้มมุมปากก่อนจะขยับตัวลงจากตักอีกคน แตะปากอิ่มจูบปลายคางของเขาเบาๆก่อนที่จะแตะจูบจากต้นคอขาวที่เริ่มพราวไปด้วยหยาดเหงื่อลงไปเรื่อยจนถึงแอ่งสะดือ ตวัดเรียวลิ้นอุ่นนุ่มรอบแอ่งน้อยไปมา
“ด...เดี๋ยวเพราตา”
“วิว”
แก้สรรพนามแทนตัวด้วยน้ำเสียงกระเส่า เราไม่ใช่คนมีน้ำอดน้ำทนอะไรมากมายนักและร่างกายของเราก็ซื่อตรงต่อความรู้สึกเสียยิ่งกว่าอะไร มาถึงขนาดนี้แล้วจะให้หยุดบอกตามตรงว่าเราทำไม่ได้
เพราะเป็นห้องสื่อที่มีไว้สำหรับดูหนังโดยเฉพาะรอบด้านเลยมีผ้าม่านปิดอยู่เพื่อกันแสงเล็ดลอดเข้ามาทำลายอรรถรส กล้องวงจรปิดไม่มีข้างในนี้ ส่วนประตูเราล็อคตั้งแต่ตอนเข้ามาแล้ว ไม่ต้องห่วงว่าจะมีใครผ่านมาเห็นหรือเปิดเข้ามาขัด
อีกอย่าง‘ทำ’ในที่แบบนี้ก็ตื่นเต้นดีเหมือนกัน
เราแตะจูบเหนือส่วนกึ่งกลางกางเกงของอีกคน ชั่ววินาทีที่สัมผัสกับริมฝีปากของเรา..... มันร้อน ความร้อนของสิ่งที่ตุงดุนดันกางเกงสแลคทำให้เราไม่อยากจะทนอีกต่อไป
“เราอยากได้น้ำ”
ร่างโปร่งที่นั่งกึ่งนอนมองตอบเราด้วยใบหน้าที่แดงก่ำลามไปจนถึงใบหูและลำตัวขาวเนียน เขาเบนหน้าหนีเม้มปากจนสั่นระริก
เราจะถือว่าปฏิกิริยาแบบนั้นเป็นคำตอบแล้วกัน ซึ่งก็คงจะไม่ใช่การตู่ไปเองอย่างแน่นอน
เรารูดถอดกางเกงสแลคสีดำกับชั้นในสีน้ำตาลเข้มของอีกคนออก ช่วงขาเรียวขาวละเอียดปรากฏให้เห็นทันทีที่ปราการถูกปลดไป ตอนนี้บนร่างเพรียวบางมีเพียงแค่เสื้อนักศึกษาสีขาวตัวเดียวเท่านั้น
เสื้อบางๆสีขาวที่แหวกออกเผยให้เห็นยอดอกสีชมพูแข็งตั้งสวยเด่นเลื่อนสายตาลงมาก็เห็นส่วนกลางลำตัวสีอ่อนเหมือนร่างกายของอีกคนผงกขึ้นน้อยๆ ช่วงขาเรียวตั้งชันขึ้นพลางอ้าออกเล็กน้อยราวกับจะเชิญชวนกันทั้งที่หน้ายังหันมองไปอีกทาง
ยั่วกันถึงขนาดนี้ แล้วทำไมเราจะต้องทน?
“อ๊ะ..”
เราที่อยู่ในท่าคลานแตะเรียวลิ้นสีสดเลียช่วงขาด้านในเข้าไปจนถึงพวงแฝดเล็กๆ ห่อปากดูดน้อยๆตรงก้อนเนื้อหยุ่นๆนั้น ลากลิ้นจากอันหนึ่งไปอีกอันหนึ่งโดยจงใจละเว้นส่วนกลางลำตัวที่เริ่มพองขึ้นมากกว่าเดิมเอาไว้
นี่เป็นหนึ่งในวิธีการเล้าโลมที่เราชอบให้คนอื่นทำให้... ชอบให้ทำแต่ไม่เคยทำให้ใคร คนคนนี้คือคนแรกที่เราทำให้แบบนี้ ยอมรับว่าประหม่าอยู่เหมือนกันแต่ก็อยากลอง ....
“อ๊ะ..วิว”
เมื่อก่อนเรามองแต่คนเท่ๆดูแบดบอยมาโดยตลอด
ไม่เคยรู้ว่าคนที่เป็นฝ่ายรับเหมือนกันเวลาครางด้วยความเสียวเสียงจะหวานชวนให้ใคร่หลงในวงวนของกลิ่นกามขนาดนี้
“ต ...ตรงนั้น อื้อออ ...”
ความจริงก็รู้ตัวมาตั้งนานแล้วล่ะว่าชอบผู้ชายมากกว่าผู้หญิง
แต่ไม่เคยนึกว่าผู้ชายจะน่ารักเหลือเกินเวลาบิดตัวเร้าไปมาด้วยความกระสันยามถูกปลายลิ้นอุ่นร้อนเลียสัมผัสทั่วแท่งหรรษา ไม่นึก...ว่าจะชวนให้อารมณ์ระเบิดจนถึงขั้นต้องรีบถอดกางเกงปราการด่านสุดท้ายออกปล่อยความอึดอัดช่วงล่างให้ออกมาผ่อนคลายบ้าง
“หยะ ...วิว อย่าแกล้ง อ๊ะ”
ที่ผ่านมาก็ชอบให้คนอื่นทำให้ ถึงจะเจ็บและอึดอัดไปสักหน่อยแต่ก็สบายดีเพราะไม่ต้องออกแรงอะไรมาก
แต่ตอนนี้เรากลับชักอยากจะลองออกแรงเองบ้าง.... เราใช้มือที่เหนียวหนืดไปด้วยความเมือกจากแทงสีขาวอวบสวยของอีกคนไล้ไปทั่วร่องทางข้างหลัง ไม่ต้องจับยกสะโพกอีกคนก็ยกขึ้นคอยท่าอย่างรู้งาน ปลายนิ้วเรียวของเราลองจิ้มรอบจีบปากทางเขา ยกยิ้มเมื่อร่างโปร่งที่นอนหอบสะท้านหน้าแดงตัวแดงร้องครางไปค้อนตาใส่ไป
จนเมื่อเราสอดนิ้วเข้าร่องทางนั่นแหละเขาถึงได้เบนหน้าหนีเม้มปากหลับตา เราแทรกตัวเข้าหว่างขาเรียวขาวของอีกคน อยากแกล้ง..... คิดได้ดังนั้นเราก็จับแทงสีสดไม่ต่างจากของอีกคนถูรอบปากทางเข้าทั้งที่นิ้วของเรายังคงขยับเข้าออกไม่หยุด
จากหนึ่งเพิ่มสองจากสองกำลังจะเพิ่มสามอย่างไม่เร่งร้อนอะไร
ความจริงที่ฝ่ายรุกมักจะไม่เข้าใจ มันไม่จำเป็นต้องใช้เจลหรือน้ำมันหล่อลื่นเพื่อเบิกทางให้นิ้วหรือของที่ใหญ่กว่านั้นเข้าไปในร่องทางคับแคบเลยแม้แต่น้อย ขอเพียงทำทุกอย่างอย่างใจเย็น น้ำหล่อลื่นธรรมชาติจะถูกขับออกมาเพื่อให้หนทางทุกอย่างสะดวกขึ้นเอง
แต่พวกนั้นมักจะไร้ความอดทนและเห็นแก่ได้จนหน้ามืดตามัว
แต่เพราะความเสียวถึงใจหลังจากอาการเจ็บฝ่ายรับอย่างเราเลยเลือกที่จะลืมความขุ่นข้องหมองใจหรือแม้แต่อาการปวดร้าวราวกับร่างจะแยกทุกครั้งที่ถูกกระแทกใส่ไปแล้วรับเอาความสุขสมจากการร่วมรักมาใส่ในความทรงจำแทน
เราเองก็เคยเป็นหนึ่งในนั้นที่ชอบถูกกระทำ ถึงจะเจ็บแต่ก็เสียวจนแทบจะขาดใจ ทำไปนานๆก็เริ่มชินต่อรอบต่อไปได้โดยที่ไม่ค่อยเจ็บอย่างรอบแรก ....แต่มาตอนนี้ความคิดทุกอย่างมันค่อยๆเริ่มเปลี่ยนไปซะแล้ว..........
“อ๊าาาาส์! วิว.... วิว”
สองขาเรียวของอีกคนรั้งเกี่ยวเข้าที่เอวของเราทันทีเมื่อเราดันแท่งเนื้อร้อนเข้าร่องทางอุ่นจัดทีเดียวสุดความยาว ของของเราถึงจะไม่ใหญ่มากจนเกินมาตรฐานอย่างเจเจอร์แต่ก็ยาวและอวบเกินขนาดตัวของเราอยู่พอสมควร
แต่ที่มันเข้าง่ายเป็นเพราะอีกฝ่ายมีเวลาได้ผ่อนคลายและมีน้ำหล่อลื่นธรรมชาติช่วยต่างหาก
สีหน้าเหยเกเต็มไปด้วยอารมณ์ของอีกคนกับร่องทางรักที่ผ่อนขมิบตอดรัดลำท่อนของเราถี่ปลุกเร้าแรงกำหนัดของเราได้ชะงัด เราจับประสานมือทั้งสองข้างกับมือนิ่มของเขาพลางขยับเอวโยกเร็วขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ใคร่กระสันที่ต่อให้เอาอะไรมาฉุดตอนนี้ก็ไม่อยู่แล้ว
“ว..วิว อ๊าส์ ..อื้ออ ...ดีจัง"
"..วิว ..ซี๊ดด....วิว เร็วอีก...อ๊ะ”
ความร้อนระอุของร่องทางคับแคบกลืนกินส่วนกลางลำตัวของเราครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงหยาบโลนจากการร่วมรักดังผสมไปกับเสียงครางของเรากับเขา โชคดีที่ห้องนี้เก็บเสียงได้ แต่ถึงจะเก็บไม่ได้เรากับเขาก็คงไม่มามัวพะวงกลัวว่าใครจะมาได้ยินหรือเปล่าหรอก
อารมณ์ใคร่มันบังตาและคนที่เราเห็นอยู่ในสายตาตอนนี้มีแค่เขา โตยธารเท่านั้น
“อื้ออ..วิว ..อ๊ะ จ....จูบ จูบ...”น้ำเสียงดื้อรั้นเอาแต่ใจแตกต่างจากตอนปกติทำให้เรารู้สึกภูมิใจอยู่ลึกๆ ที่ทำให้คนคนนี้ไม่เป็นตัวของตัวเองได้
หรือบางทีคนในตอนนี้อาจจะเป็นโตยธารตัวจริงก็ได้...
สองแขนเรียวโน้มต้นคอเราลงก่อนที่เราจะเป็นฝ่ายประกบบดเบียดเข้าหาริมฝีปากบางเอง เราเผยอปากออกปล่อยให้ลิ้นซนสอดเข้ามากวาดชิมความหวานจากโพลงปากของเรา ปล่อยให้เขาชักนำแล้วเราเป็นฝ่ายตาม
เร้าร้อนแต่ก็แฝงไปด้วยความรู้สึกมากมาย แยกไม่ออกหรอกว่ามีความรู้สึกอะไรแบบไหนบ้างตอนนี้เรารู้สึกชัดเจนอยู่อย่างเดียวคือความเสียวกระสันสุดใจที่ใกล้จะแตะเพดานสวรรค์อยู่รอมร่อ เราละปากออกแล้วซบลงบนไหล่ของอีกฝ่ายโดยที่ขยับเอวโยกสอดกระแทกกระทั้นเต็มแรง
ไม่นาน ...สมองของเราก็ขาวโพลน ทุกสิ่งทุกอย่างสว่างโล่ไปหมด เราไม่ได้ใส่ถุงยางเพราะไม่มีติดตัว ไม่เคยซื้อไว้ด้วยซ้ำเพราะไม่เคยต้องได้ใช้เอง พอเราขยับตัวออกจากอีกคนน้ำรักที่ปล่อยเอาไว้ก็ไหลย้อนออกมาเต็มง่ามขาขาวโดยที่บริเวณช่วงท้องของอีกคนก็มีน้ำขาวขุ่นที่ออกมาจากแทงเนื้อขาวของตัวเขาเอง
เราเลื่อนตัวลงเลียน้ำรักบนท้องแบนเรียบของอีกฝ่าย ทำความสะอาดให้จนหมดไม่เหลือแม้สักหยด ปัญหาอยู่ที่คราบน้ำของเราที่มีบางส่วนเปรอะเบาะรองหนังจนขึ้นรอยเป็นดวง บ้างหยดลงบนพรมสีเข้ม โชคดีหน่อยตรงไม่ใช่พรมสีอ่อนชุบน้ำเช็ดๆไม่กี่นาทีคงหมด แต่กลิ่นคาวกามที่ยังหลงเหลืออยู่นี่สิ.....
สงสัยต้องคงต้องใช้เส้นอีกรอบบอกให้อาจารย์บรรณารักษ์ปิดห้องนี้ไว้ก่อนแล้วส่งคนมาทำความสะอาดอีกที
ถ้ารู้ว่าจะเกิดความยุ่งยากตามมาเป็นพรวนขนาดนี้เราคงเลือกไปที่อื่น.......
“จะไปไหน?”
ระหว่างที่เราเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ลวกๆเพื่อออกไปเจรจากับอาจารย์บรรณารักษ์หันไปมองอีกทีอีกฝ่ายก็ใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน แถมยังทำท่าเหมือนจะเปิดประตูออกไปข้างนอกด้วย เราขมวดคิ้วมองอีกคนที่ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเราด้วยซ้ำด้วยความไม่เข้าใจ
ใบหน้าที่เคยขาวซีดจนดูไร้สีสันตอนนี้กลับแต้มไปด้วยริ้วสีแดง ปากบางแดงเจ่อที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพราะอะไรเผยอเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่พูด
“อยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวเราขอไปคุยกับบรรณารักษ์แปบหนึ่ง”
“ทำไมผมต้องอยู่ ก็นาย...ได้สิ่งที่ต้องการแล้วนี่”
ท้ายประโยคเสียงเบาหวิวส่วนเราหัวเราะเบาๆ รู้สึกอารมณ์ขึ้นกว่าเดิมอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเพราะได้ปลดปล่อยเลยรู้สึกโล่งล่ะมั้ง
อาจจะเพราะครั้งนี้ไม่ใช่ฝ่ายถูกทำเลยไม่รู้สึกเจ็บหรือระบมตามมาหลังเสร็จกิจ แต่อีกคนนี่สิ...คงไม่ต้องบอกดูจากสีหน้าที่บ้างปกติบ้างเหยเก ถึงของของเราจะไม่ใหญ่มากแต่ก็อวบยาวอยู่พอตัว เขาคงรู้สึกเสียดๆบ้างล่ะ
“ลืมไปแล้วเหรอว่าคุณจะต้องทำให้เราพึงพอใจมากกว่าเจเจอร์”
“...”
“คิดว่าแค่ให้เราเอาแค่ครั้งเดียว เท่านี้เราก็พอใจแล้วเหรอ?”
“...”
“บอกตามตรงนะ นี่ยังไม่เท่าเศษหนึ่งส่วนร้อยจากความพึงพอใจที่เรามีให้เจเจอร์เลยแม้แต่น้อย”
เรายกปากยิ้มส่วนเขาคว่ำปากเบะ ดวงตากลมขึงมองเราอย่างขุ่นเคือง เรายิ้มจนตาหยีให้เขย่งหอมแก้มนิ่มของอีกคนเร็วๆแล้วหันหลังเดินออกจากห้องเพื่อไปเจรจากับอาจารย์บรรณารักษ์อย่างที่ตั้งใจเอาไว้ในตอนแรก มั่นใจว่าโตยธารจะต้องทำตามที่เราบอกให้รออยู่ในห้องอย่างแน่นอน
เดินยิ้มอารมณ์ดีไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องเดินย้อนกลับไปที่ห้องเกิดเหตุอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าลืมมือถือเอาไว้โทรเจรจากับปะป๊าทันทีหลังจากเจรจากับอาจารย์บรรณารักษ์เสร็จ สงสัยนอกจากส่งคนมาทำความสะอาดยกห้องแล้วคงต้องให้ปะป๊าเพิ่มเงินบริจาคให้กับมหาลัยอีกด้วย....
“...มันไม่จบแค่นี้หรอก”
เราปิดประตูเป็นจังหวะเดียวกับที่โตยธารหันกลับมาพอดี ร่างโปร่งชะงักไปเล็กน้อย เขามองหน้าเราแล้วเม้มปาก คิ้วขมวดดวงตาคู่กลมวาววับเต็มไปด้วยความไม่พอใจและ...ตกใจ?
“ทำไมถึงชอบเม้มปาก?”เราไม่สนใจแววตาที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมากับหน้าที่เปลี่ยนสีไปเล็กน้อยของเขา ยกมือขึ้นจิ้มนิ้วชี้ลงบนปากบางที่ขึ้นสีเจ่อเบาๆ เขากลับปัดมือเราออกพร้อมทั้งส่งมือถือของเรามาให้
เราเอียงคอรับมาอย่างงงๆ
“เสียงมันดังผมรำคาญจะกดตัดสายแต่เผลอไปกดรับแทน...ขอโทษนะที่รับสายโดยพละการ”ร่างโปร่งหลบตาเดินเลี่ยงไปค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาส่วนเราก้มลงมองก็เห็นว่าปลายสายยังถือสายเอาไว้อยู่
เรามองชื่อสายเรียกเข้าบนมือถือแล้วหันไปมองคนที่นั่งกอดอกหน้าหงิกอยู่บนโซฟา เราถอนหายใจเลือกที่จะเดินออกไปคุยนอกห้องแทน
“โทรมาทำไม?”
( วิว ทำไมมันถึงรับโทรศัพท์วิวได้? ) เราถอนหายใจ น้ำเสียงคาดคั้นเจือเหวี่ยงๆแบบนี้คงไม่จบอยู่ที่คำถามนี้แค่คำถามเดียวแน่ๆ
“คืนนี้สองทุ่มมาเรารับที่บ้านด้วยแล้วกัน”
เรากดวางสายพอดีกับที่ประตูห้องเกิดเหตุเปิดออก โตยธารมองหน้าเรานิ่งๆ เขาเดินผ่านเราไปโดยที่คราวนี้เราไม่ได้รั้งเอาไว้
.
.
เราเบื่อความยุ่งยากใจ
โดยเฉพาะความยุ่งยากใจที่มีสาเหตุมาจากเรื่องรักๆใคร่ๆเรายิ่งอยากเลี่ยงหลีกไปให้ไกล
.....ถ้าเป็นไปได้น่ะนะ
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
10 / 04 / 2015
ครึ่งหลังนี่มึนๆอึนๆไหม? อยากจะบอกว่าตอนนี้คนแต่งอึนมากค่ะ
ไม่ถนัดฉากอัศจรรย์เลยจริงๆแต่งเองเขินเอง ไปๆมาๆทำไมรู้สึกว่ามันดูมึนๆแฮะ?
บันคิดไปเองหรือเปล่าก็ไม่รู้สิ555555 คิดเห็นอย่างไรฝากความคิดเห็นบอกกันได้นะคะ
เผื่อในตอนหน้าๆจะได้พัฒนาให้ยิ่งกว่านี้ค่ะ
เอ่อ ...ยิ่งกว่านี้ในทางการปรับปรุงให้ดีขึ้นกว่านี้น่ะค่ะ ไม่ใช่พัฒนาให้ชะลาล่ามากกว่านี้นะคนแต่งหัวใจจะวายไปก่อนแล้วค่ะ :hao6:
มิสบัน.
-
มันเป็นอะไรที่สวยงามมากค่ะ… :hao7:
ละมุนละไมมากเลย เขินอ่ะ// :-[
-
โอ้
ดีค่ะดี
:hao6:
-
อื้อหื้อ นุ้งเพราตา ติดใจชิมิ๊
-
จะเป็นไงต่อไปน้าาาา
รอดูๆๆ มาต่อไวๆนะคะ
-
อ่านแล้วรู้สึกสงสารน้ำอย่างบอกไม่ถูก Y_Y
กับเจเจอร์ไม่เท่าไหร่...
แต่น้ำนี่สิ โดนแย่งแฟน(?)แล้วยังเจอแฟนใหม่ของแฟนเก่าทำแบบนี้อีก :ling1: :ling1:
ต่อจากนี้จะเป็นยังไงน้อ Y___Y
-
:katai2-1: เราชอบวิวจัง. เดาว่าวิวก็อยากชัดเจนกับเจเจอร์นะ
ขอแค่อย่าทำกับหนูน้ำเป็นของเล่นเลยนะ. เท่านี้ก็คงสับสนจะแย่
ต่อไปวิวจะต้องคอยกันนักล่าคนอื่นออกจากหนูน้ำสินะ. น่าสนุก :mew1:
NC ละมุนดีค่ะ. ครั้งแรกที่รุกของวิวเนี่ยเล่นเอาคนอ่านลุ้นตัวเกร็งไปด้วยเลย
-
รอดูว่าวิวจะจัดการเรื่องเจเจอร์ยังไง :katai2-1:
-
หึหึ วิวก็ไม่ใช่เล่นๆนะเนี่ยย o18
มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
:-[ บิดตัวม้วนตัว
ตอนแรกนึกว่าคดีจะพลิกซะแล้ว 55555
แบบไงดี มีความรู้สึกว่าวิวน่าปล้ำมาก
ขนาดเป็นคนรุกเองน่ะเนี่ย :laugh:
-
เป็นฉากอะจึ๊กที่รู้สึก ขาว สะอาด มากๆ
น่ารักทั้งคู่เลยยยยยย
:mew1:
-
ต๊ายยยย มันพะยะค่ะ 5555555
วิวน้ำแซ่บสุดดด
-
ก่อนอื่นขอให้น้ำตัดใจจาก เจเจอร์ ซะ มันไม่ได้รักน้ำ มันหักหลังทรยศไปมีอะไรกับคนอื่นก็คือ วิว ที่มีภาษีเหนือกว่าน้ำทุกอย่าง เชื่อว่าน้ำแข่งกับวิวไม่ได้แน่ สงสารน้ำที่ต้องถูกทำแบบนี้ทั้งจากเจเจอร์และวิว ปกติจะไม่ชอบเคะแบบวิว ที่ไม่แคร์ว่าคนนั้นจะเป็นของใคร ก็เข้าใจว่าเข้ามาหาเอง แต่สำหรับเรื่องนี้ อยากจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดด :ling1: มันถูกใจที่เคะxเคะ หายากมากกกกกก ยิ่งกว่า เมะ x เมะ อีก ดูวิวเป็นผู้นำทีดีนะ ฉลาด เจ้าเล่ห์ ไม่แคร์ใคร ถึงจะเป็นรับมาก่อนก็เถอะ แต่ต่อจากนี้น่าจะติดใจน้ำแล้วล่ะมั้ง แต่คงยังไม่ได้รักกันง่ายๆหรอก เชื่อว่าเจเจอร์ไม่ยอมปล่อยวิวไปแน่นอน อาจจะไปใช้ไม้แข็งข่มขู่บังคับน้ำ หรือไม่ก็ หลอกน้ำอีกครั้งเพื่อจะให้ได้วิวมาครอบครอง ยังไงตัวเองก็ไม่เสีย ถ้าเมิงคิดแบบนี้นะ :z6: แต่คิดว่าน่าจะใช่ สำหรับน้ำไม่อยากให้อ่อนแอหรือยอมคนเกินไปนัก ถ้าทั้งเจเจอร์และวิวไม่รักและมองเป็นของเล่น ก็เดินออกมาซะ หาคนใหม่ดีกว่า หรือก็เอาคืนซะบ้าง ขอให้คนเขียนเอ็นดูน้ำหน่อยนะให้นางได้เอาคืนสองคนนี้บ้าง โดยเฉพาะไอ้เจเจอร์ ส่วนวิวเราชอบนางนะแต่ถ้านางคิดกับน้ำแค่เล่นๆ ก็ขอให้โดนเอาคืนที่เล่นกับความรู้สึกของน้ำบ้าง แต่เชื่อว่า วิว ชอบน้ำและไม่ปล่อยน้ำไปแน่ รักกันให้ไอ้เจเจอร์และเมะคนอื่นๆอกแตกไปเลย :laugh: ขอให้เจเจอร์โดนจัดหนักๆๆๆ เลยนะคนเขียน พูดจากับน้ำไม่ดีเลย ขอตบปากมันรัวๆๆๆๆ :beat:
-
น้ำน่ารีกจัง
-
o13
-
มันใช่อ่ะ มันหวานละมุนมากๆเลย
-
กรี๊ดดดดดดด
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คือเจอเมะชนเมะมาเยอะแล้วไงคะ
แบบยังคุยกับเพื่อนเลยว่าอยากเจอนิยายเคะชนเคะบ้าง
อารมณ์เลสเบี้ยนหน่อยๆ ก็กร๊าวดี
ตอนแรกอ่านชื่อว่า เพรา-ตา มีคนรู้จักชื่อนี้
ว่าแต่... น้องวิวติดใจใช่ไหมคะะะะ
กินหัวกินหาง กินกลางตลอดตัวเลยค่ะ
ฮืออ เมะสายควีนนี่มันดี๊ดี!!!!!!!!!
-
เรายังยืนยันนะ ว่าอ่านยังไง
วิวก็โคตรจะน่ากดเลยอ่ะ^^
-
เอิ่ม...รับxรับ ตอนแรกนึกว่า ฉากอัศจรรย์จะใช้ทอยสองหัว 555
ดูมุ้งมิ้งดีค่ะ แม้อีกฝ่ายจะงงๆไม่ค่อยเต็มใจ แต่เพราะเป็นรับเหมือนกัน นางเลยรู้จังหวะรุกแบบละมุนๆ
-
(http://image.ohozaa.com/i/a54/bH9En9.png)(http://image.ohozaa.com/i/a64/xVtW1n.png)(http://image.ohozaa.com/i/403/AJawTu.png)
หานานมาก คัดแล้วคัดอีกจบลงที่ 3 คนนี้แหละ อยากจะบอกว่าอิมเมจของหนูวิวนี่หายากสุดแล้ว
ความจริงอยากได้คนสวยๆแต่ก็น่ารักที่หน้าตานิ่งและดูหยิ่งๆหน่อยน่ะค่ะ
สุดที่จินโฮ แม้นางจะชอบยิ้มแบบแบ๊วๆมากกว่าก็เถอะ แต่คาดว่าหน้าตาน่าจะตรงกับคาแรคเตอร์ของน้องวิวที่สุดแล้วล่ะ
ปล.มีแอบปรับเปลี่ยนรูปของน้องน้ำเล็กน้อย เมจคนเดียวกันกับรูปก่อนแต่รูปนี้จะมีความแบ๊วมากกว่าค่ะ(หน้าตาน่าจะธรรมดานะถ้าเทียบกับน้องวิวแล้ว...)
การหาอิมเมจให้ตรงกับจิตนาการของเราเป๊ะๆนี่มันยากแสนยากจริงๆ หรือบางทีไม่ควรจะมีอิมเมจนะ?
แต่ก็อยากให้เห็นภาพอ๊ะ :hao5:
ใครไม่ชอบจะจิ้นเองก็ได้นะคะ บันลงให้เชยชมเป็นขนมทานเล่นกับสปอยระหว่างรอตอนต่อไปเฉยๆเอ๊ง :katai4:
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
Spoil
“มึงบอกว่ามันจะไม่จบง่ายๆอย่างนั้นสินะ?”
ร่างสูงใหญ่คุ้นตาเดินแหวกทางออกมายืนตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลานั้นฉายความดูถูกดูแคลนร่างบางที่ขึ้นชื่อว่าเป็น‘อดีตคนรัก’ของตัวเองในสายตาคนอื่นไม่คล้ายกับคนที่เคยมีความรู้สึกอันดีงามให้กันเลยแม้แต่นิด
ดวงตาคมกริบเหยียดมองร่างเบื้องล่างวาววับดุดันขับให้ใบหน้าคมเข้มนั้นยิ่งดูร้ายกาจคล้ายกับตัวโกงในหนังภาพยนตร์สักเรื่อง....
แน่สิ ก็มันเป็นตัวโกงจริงๆนี่!
ร่างล่ำสันนั่งยองลงตรงหน้า นิ้วโป้งปาดเช็ดที่มุมปากบาง..คงจะเป็นเลือดล่ะมั้ง รสเค็มปร่ายามดุนลิ้นไปโดนทำให้เดาได้ไม่ยากเลยว่าปากคงแตกเข้าให้แล้ว...... ถึงสัมผัสนั้นจะอ่อนโยนคล้ายกับกำลังทะนุถนอมกันอยู่ขนาดไหน
แต่คงเชื่อคนแบบมันไม่ลงอีกต่อไป
“มึงมันเหี้ย.... เจร์”
ร่างตรงหน้าหัวเราะหึแต่ตาคมกลับฉายความดุดันยิ่งกว่าเดิม
“เชื่อสิว่าที่มึงเคยรู้จักกูมามันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่มึงกำลังจะเจอ สายน้ำ”
.
.
“เลิกซะ เรื่องที่มึงกำลังทำอยู่.....เพราะกูจะไม่เตือนอีกเป็นครั้งที่สอง ถึงจะคบกันมานานและตัวกูเมื่อก่อนจะเคยดีกับมึงมากขนาดไหน แต่สำหรับเรื่องของวิว.......กูไม่ยอม และที่แน่นอนที่สุดเลยนะสายน้ำ ......กูจะไม่แพ้”
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
ปล.ถึงเคะจะหันไปกินกันเองแต่เมะสำหรับเรื่องนี้ไม่ใช่ตัวประกอบนะคะ อย่าเพิ่งเข้าใจไปว่าเมะมันไม่สำคัญนะ o18
ตอนนี้กำลังปั่นตอนที่ 3 อยู่ อาจจะได้อ่านกันวันพรุ่งนี้(แบบยาวๆด้วยเพราะจะชดเชยช่วงสงกรานต์ที่จะไม่อยู่ค่ะ ฮึฮึ~)
เจอกันนะคะ
มิสบัน.
-
:katai1: อ้าวเจเจอร์ทำไมทำงี้ล่ะ
น้องวิวน่ารักน่าหลงอ่า. ชอบอิมเมจนะคะ. รอจ้า :katai5:
-
ไอ้เจเจอร์ !!! :z6:
-
เจเจอร์แกอย่ามาประพฤติแบบนี้นะ!!! :z6:
-
เอ่อะ สายน้ำเจ้าเล่ห์มีแผนอะไรด้วยอ่ะ รึเปล่า
-
ทีแรกนึกว่าทั้งเพราตาและโตยธารจะหน้าสวยพอๆ กัน แต่ปรากฏว่าน้องเพราตากลับสวยหวานกว่ามาก ในขณะที่โตยธารกลับดูมีความเมะเยอะกว่า...
ฉากอัศจรรย์นี่เขาผลัดกันรับผลัดกันรุกดีนะคะ แต่สุดท้ายก็ถูกวิวจับกินจนได้ อิอิ พ่อคุณทั้งยาวและอวบ :hao3:
-
มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
ชอบอิมเมจ สายน้ำมาก น่ารัก ไม่ดูสาวเกินไป เราชอบนะ ไม่รู้สิเราชอบน้ำมากที่สุด สงสารตั้งแต่ถูกนอกใจ และ ยังมาถูก วิว ทำแบบนี้อีก ถ้ามองมันเหมือนโดนดูถูกมากเลยนะ แฟนใหม่ของแฟนเก่าพูดยั่วยุให้เราต้องตกหลุมพราง คิดไปถึงว่า ถ้าน้ำรักวิว แต่วิวกลับไม่ได้รัก แค่อยากเอาชนะ ก็น่าสงสารน้ำที่เจ็บสองต่อ แต่เชื่อว่าคนเขียนคงไม่ใจร้ายกับน้ำนักหรอก เพราะบทน้ำน่าจะเด่นพอกับวิว และ เจเจอร์ ก็คิดอยู่แล้วล่ะว่า เจเจอร์ไม่ใช่แค่ตัวประกอบที่ วิว จะไปพูดตัดได้ง่ายๆ มันต้องร้าย ดูมันจะรักและหลงวิวมาก ถึงกับใช้คำพูดทำร้ายน้ำอย่างเจ็บช้ำที่สุด ถ้าเราเป็นน้ำนะ ไม่เอาคืนแล้ว อยากได้ก็เอาไปเถอะ แต่จะเอาคืนโดยการทำให้วิวหันมาสนใจตัวเองให้ได้มากกว่ามัน แต่ต้องเป็นไปอย่างเนียนๆ อย่าเสแสร้งจนออกนอกหน้าแบบไม่เป็นธรรมชาติ เพราะวิวไม่ใช่คนโง่ เห็นใจน้ำมากๆเลย ต้องมาเจอคน แบบเจเจอร์ กับ วิว ที่ดูเหนือกว่าหลายอย่าง แล้วน้ำจะเอาอะไรไปสู้ แต่ก็คิดอีกแหละว่า น้ำคงมีทีเด็ดบ้างแหละ ไม่งั้นวิวคงไม่สนใจ รวมถึงเจเจอร์ที่คบกับน้ำมาได้หลายเดือน หวังว่าน้ำจะได้เอาคืนไอ้เจเจอร์บ้าง อยากให้น้ำมีผู้ช่วยจัง เป็นผู้ชายที่แบดไม่แพ้เจเจอร์ และไม่หลงเสน่ห์วิว คอยมาช่วยน้ำ ดูสิ ทั้งวิว และ เจเจอร์ จะทำยังไง :katai2-1: แต่เชียร์เต็มที่คือ วิว กับ น้ำ ชอบนางเวลากินกัน มันน่าร๊ากกกกกกกก และฟินมากกกกกกกกก :heaven มาเร็วนะติดตามอยู่ แต่อ่านสปอยก็อดสงสารน้ำไม่ได้ อย่าอ่อนแอนะน้ำ อย่าเสียน้ำตาให้มัน มันร้ายก็ร้ายตอบแต่อย่าซึ่งหน้า ใช้สมองดีกว่า น้ำสู้สู้ เอาวิวมาเป็นผัวอย่างเป็นทางการให้ได้ :laugh: และก็หวังว่าวิวจะไม่ไปมีอะไรกับไอ้เจเจอร์อีกหรอกนะ ไม่ใช่พอมันคลอเคลียก็สมยอมมันอีก ถ้าเป็นอย่างน้ันก็อย่ามายุ่งกับน้ำอีก หาผัวใหม่ดีเลิศกว่าสองคนนี้ให้น้ำไปเลยนะคนเขียน และเอาคืนทั้งสองคนด้วยถ้ายังมีซัมติงกันอยู่ ยกเว้นไอ้เจเจอร์มันใช้กำลังและวิวสู้ไม่ได้ก็จะหยวนๆให้ แต่เชื่อว่าคนอย่างวิวที่หยิ่ง ไม่แคร์ รวย มีอิทธิพล คงไม่ยอมง่ายๆหรอกมั้ง หวังว่านะ :mew5: แต่ก็แอบกลัวหักมุมเกี่ยวกับน้ำนะ แบบนางร้ายลึก คือแบบวางแผนเอาคืน วิว กับ เจเจอร์ ก็ดีนะ และค่อยให้นางกับวิวได้รักกัน อิอิ o18
-
ฉากอัศจรรย์มัยจั๊กกะเดี๊ยมลุ้นตวเกร็งกันไปเลยจริงๆ ด้วย ฮึ้ยยยยยย ดูละมุนขาวสะอาดดีแท้ แต่ไม่กล้าเดาตอนต่อไปเลยแฮะ
ว่าวิวจะจัดการกับเจเจอร์ยังไง หนูน้ำจะตัดใจได้ไหม แต่น้องวิวอย่าแค่แหย่หนูคน้ำ เป็นของเล่นเลยนะ ฮื่อออออออ :ling1:
-
III
เราชอบบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความเงียบและเกลียดความยุ่งยากวุ่นวายทุกประเภท
เงียบที่หมายถึงความ ‘สงบ’ ไม่ใช่เงียบที่มาพร้อมกับความ ‘น่าอึดอัด’ อย่างตอนนี้
“วิวจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?”
สุดท้ายก็กลายเป็นเขาเองที่ทนไม่ไหว ส่วนเราถึงจะไม่ชอบบรรยากาศที่ชวนให้รู้สึกขมุกขมัวแบบนี้สักเท่าไหร่ก็จริง แต่หากให้นั่งอยู่เฉยๆเงียบๆเป็นเวลานานๆไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำสำหรับเราเลยสักนิด ส่วนคนที่ความอดทนแทบจะเรียกได้ว่าต่ำเรี่ยดินอย่างเจเจอร์ทนได้นานจากระยะทางจากบ้านของเรามาถึงที่นี่ได้ก็น่าจะสุดแล้วสำหรับเขา
“อยากให้เราพูดอะไรอย่างนั้นเหรอ?”
มือใหญ่กำแก้วทรงเตี้ยที่บรรจุไปด้วยน้ำสีอำพันแน่นจนเส้นเลือดขึ้นปูดโปนพอกันกับฟันที่ขบกันจนเห็นสันกรามนูน ดูก็รู้ว่าคงจะกำลังข่มอารมณ์มากขนาดไหน เจเจอร์เป็นคนมุทะลุและอารมณ์ร้อน เขามักจะตั้งอารมณ์ของตัวเองให้อยู่เหนือเหตุผลของคนอื่นเสมอ
เชื่อเถอะ...... เขาทนเย็นได้อีกไม่นานหรอก
.
.
แก้วนั่นจะแตกไหมนะ? นั่นคือสิ่งที่เรากำลังคิด แต่ถ้ามันจะแตกจริงๆก็คงไม่พ้นเขาเองนั่นแหละที่จะเจ็บเพราะถูกแก้วบาด และมันก็คือตัวเขา ยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเราอยู่แล้ว
เพราะฉะนั้นสิ่งที่เราเลือกทำคือการนั่งมองแก้วใส่ม็อกเทลสีบลูแซฟไฟร์ของตัวเองที่ไม่ได้พร้องไปเลยแม้แต่น้อยบนโต๊ะแก้วตรงหน้านิ่งๆเท่านั้น เสียงเพลงที่ดังเล็ดลอดบานประตูเข้ามาทำให้เรารู้ได้ว่าข้างล่างคงจะเริ่มสนุกกันแล้ว
ในขณะที่เราถูก ‘เจ้าของงาน’ กักตัวเอาไว้ให้อยู่บนห้องนอนกับเขาเพียงสองคน
ก็ไม่ได้นึกอยากลงไปสนุกกับพวกข้างล่างหรอก แต่ก็ไม่ได้อยากอยู่กับเจเจอร์ตามลำพังสักเท่าไหร่ด้วยเหมือนกัน
“สุขสันต์วันเกิดนะ”
ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันเกิดของเจเจอร์และตัวเราเองก็เกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำถ้าเขาไม่โทรมาเพื่อเตือนเราแต่อย่างที่รู้กันว่าคนรับดันเป็นโตยธารแฟนเก่าของเขาที่เผอิญอยู่กับเราพอดีเสียก่อน ตลกดีเหมือนกัน เหมือนว่าเจเจอร์จะรู้ว่าเราจะลืม
มันก็เป็นเรื่องที่เดาได้ไม่ยากนักหรอกเพราะเราเองถ้าไม่ใช่เรื่องที่สำคัญอะไรกับชีวิตของเราจริงๆ ต่อให้ตั้งเตือนไว้ในโทรศัพท์ตัวเราก็ไม่มีความกระตือรือร้นที่จะเปิดดูหรอก
ได้ยินเสียงหึในลำคอของอีกคนเบาๆ เขาวางแก้วเหล้าในมือลงบนโต๊ะแก้วตรงหน้าคู่กันกับแก้วม็อกเทลของเรา ไม่นานร่างสูงใหญ่ก็เคลื่อนกายจากอีกด้านของโซฟามานั่งชิดติดกันกับเรา แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเอื้อมจับขอบโซฟาที่เราใช้วางแขนอยู่คล้ายกักขังตัวของเราไว้ในอ้อมกอดของเขากลายๆ
ตาคู่คมที่เคยสะกดเราไว้ได้ครั้งหนึ่งสะกดเราได้อีกครั้ง เราทำเพียงแค่นั่งมองสบกับดวงตาของเขานิ่งๆเท่านั้น ไม่ได้ปัดป้องหรือพยายามจะลุกออกถอยห่าง
“ไม่ใช่เรื่องนั้น”
“งั้นเราก็ไม่มีอะไรจะ..อื้อออ”
คำพูดที่ออกมาจากปากของเราเปลี่ยนเป็นเสียงครางในลำคอแทนทันที ปากอิ่มของเราถูกปากหยักของเขาห่อดูดอย่างหนักหน่วงก่อนที่ลิ้นร้อนจะดุนดันเพื่อให้เราเผยอปากออก ถึงจะไม่ค่อยพอใจแต่ถ้ามันจะทำให้เขาเลิกบ้าได้เราเองก็ไม่ได้ขัดที่จะเปิดปากรับความร้อนแรงจากปลายลิ้นร้อนของเขา
จากจูบที่เอาแต่ได้อยู่ฝ่ายเดียวเปลี่ยนเป็นจูบเร่งเร้าด้วยแรงปรารถนา ไอความเย็นของแอร์ที่ปะทะเข้ากับร่างท่อนบนที่เปลือยเปล่าเนื่องจากเสื้อยืดถูกถอดออกจากกายเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ปรับมุมจูบไม่ได้ทำให้เราสะท้านได้เท่ากับแรงบีบเคล้นคลึงที่ยอดอก
เจเจอร์เป็นคนทำอะไรไวจนน่าตกใจ ...ไม่นานเราก็เคลื่อนกายมานั่งปุอยู่บนตักเขาแทนในสภาพที่เรียกได้ว่าแทบจะเปลือยทั้งตัว นับว่าเขายังใจดีที่เหลือชั้นในสีอ่อนไว้ปกปิดส่วนเร้นลับให้......เหรอ?
เจเจอร์เป็นคน‘ว่องไว’ ร่างกายของเขาทำงานสัมพัทธ์กับสมองได้อย่างน่าทึ่ง เรายอมรับเลยจริงๆ....
“สายน้ำมันไปอยู่กับวิวได้ยังไงครับ หื้ม?”น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างนุ่มนวลในขณะที่ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มเราสลับกับมืออีกข้างที่ไล้ช่วงเอวของเราไปมา
เป็นความนุ่มนวลอ่อนโยนที่เราไม่เคยนึกเชื่อ
“เขาแค่อยากคุยกับเรา.. อ้ะ”
สัมผัสวาบหวามจากปลายลิ้นร้อนที่ละเลงเล่นกับยอดตุ่มน้อยบนเนินอกของเราทำให้เราเผลอแอ่นอกรับไปด้วยความคุ้นชิน แรงขบดึงราวกับหมันเขี้ยวกันหนักหนาเรียกเสียงครางจากเราได้เป็นอย่างดี
เจเจอร์รู้ดีว่าเล่นกับตรงไหน แรงเท่าไหร่เราถึงจะเริ่มรู้สึกขึ้นมา คนแบบเขาไม่ใช่คนที่เราจะต่อกรด้วยได้ง่ายๆเพราะชั้นเชิงและความช่ำชองที่มีมากกว่า ซึ่งนั่นทำให้เรารู้สึกท้าทาย ....ในเมื่อตัวเราเองก็ไม่ชอบคนที่ยอมอะไรง่ายๆเหมือนกัน
แต่ถึงจะอย่างนั้นก็คงต้องยกเว้นคนคนหนึ่งเอาไว้ล่ะนะ
“มันทำอะไรวิวหรือเปล่าครับ?”
“...เขาไม่ได้ทำแต่เป็นเราต่างหากที่ทำ โอ๊ย.. อ๊ะ”เจ็บจนน้ำตาคลอเมื่อช่องทางคับแคบของเราถูกรุกรานด้วยนิ้วของอีกคนพร้อมๆกับยอดอกที่ถูกขบกัดฟ้อนเฟ้นอย่างหนักหน่วง
รู้ตัวว่าตัวเองคล้ายจะมาโซนิดๆ ร่างกายที่ไวต่อความรู้สึกจะแสดงปฏิกิริยาที่ตรงกันข้ามกับความต้องการจริงๆของเราออกมาและนั่นทำให้อีกฝ่ายได้ใจ ถึงมือของเราจะจับยึดมือแกร่งเอาไว้เพื่อไม่ให้ขยับหรือเพิ่มนิ้วเข้ามาในช่องทางอ่อนนุ่มที่กำลังตอดรัดปลายนิ้วส่วนหนึ่งที่เข้ามาแล้วของเขา แต่ก็ใช่ว่าจะห้ามไม่ให้เขาหมุนคว้านนิ้วที่ยังอยู่ในกายของเราสัมผัสกับความอุ่นร้อนไปมาได้
“วิวทำอะไรมัน?”
น้ำเสียงดุดันกับแววตาวาววับเอาเรื่องไม่ได้ทำให้เรารู้สึกว่าคิดผิดที่พูดออกไปตรงๆ
เราไม่ตอบแต่ยิ้มส่งหวานให้แทน ปล่อยมือออกจากมือหนาแล้วโอบคล้องคออีกฝ่ายเอาไว้ เราขยับเอวกดร่องทางให้กลืนนิ้วเรียวจนสุดข้อพร้อมทั้งขมิบตอดรัดอย่างเย้ายวนส่งเสียงครางออกมาน้อยๆเมื่อรู้สึกว่านิ้วของเขากดย้ำๆตรงจุดเสียวของเรา
“ผมถามว่าวิวทำอะไรมัน..”เขาถามเสียงต่ำทั้งที่หน้าหล่อเหลาดูแบดบอยในแบบที่เราชอบเจือไปด้วยอารมณ์พิศวาสต่อตัวเราอย่างชัดเจน ยิ่งเราหมุนส่ายสะโพกครางกระเส่าดังขึ้นยิ่งรู้สึกถึงสิ่งที่ดุนดันหน้าท้องของเราผ่านเนื้อกางเกงยีนส์สีเข้มของเขา
เจเจอร์คงเริ่มมีอารมณ์และใกล้จะหมดความอดทนเต็มที
.....ซึ่งนั่นคือสิ่งที่เราต้องการ
“ใส่เข้ามาในตัวเราสิเจเจอร์ ...อื้อออ”
ได้แต่ครางอื้ออึงในลำคอเมื่อปากถูกบดขยี้จูบอย่างหนักหน่วงและร้อนแรง เราเองก็ตอบสนองกลับไปอย่างยวนเย้าเชิญชวนไม่ต่างกัน เสียงจูบดังเฉาะแฉะก้องอยู่ในหูปลุกเร้าอารมณ์พอๆกับดวงตาดุจพญาเหยี่ยวสีนิลวาววับที่จ้องมองเราราวกับจะกลืนกินไปทั้งตัว
เต็มไปด้วยความลุ่มหลงและคลั่งไคล้
“...ช่างยั่ว”
เรายิ้มรับก่อนที่จะนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกถึงความคับแน่นที่กำลังเติมเต็มช่องทางรัก เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ รู้สึกจุกเสียดจนเกือบจะเผลอเกร็งตัว เรากัดปากฉับจับไหล่แข็งแรงเพื่อพยุงตัวก่อนที่จะเป็นฝ่ายขยับส่ายสะโพกกลืนกินแท่งเนื้อร้ายเข้ามาในตัวจนสุดความยาว
เจเจอร์มองเราอย่างไม่เชื่อสายตา มันก็คงจะน่าแปลกอยู่หรอกเพราะเราไม่เคยทำรักด้วยตัวเองเลยสักครั้ง เป็นเพราะเราขี้เกียจจะขยับตัวคนที่เป็นฝ่ายคุมเกมเลยมักจะเป็นฝ่ายรุกอย่างเจเจอร์เสียส่วนใหญ่ มีบ้างที่เราเสียวจนเผลอขยับสะโพกสอดรับจังหวะโยกของอีกฝ่าย แต่ก็น้อยครั้งจนนับนิ้วได้
แต่คราวนี้กลับเป็นเราที่เริ่มทุกอย่างก่อน
“อึก...อ๊ะ อ๊ะ”
เราครางเสียงหวานดวงตาเยิ้มฉ่ำปอยไปด้วยหยาดน้ำตา เราอมนิ้วชี้ของตัวเองรูดเข้ารูดออกตามจังหวะโยกขยับของสะโพกส่วนอีกมือเรารูดรั้งแก่นกายของตัวเอง ทุกการกระทำมีสายตาร้อนแรงของเจเจอร์จ้องมองไม่ละสายตา
หากเป็นคนอื่นคงจะเก้อเขินจนทำอะไรไม่ถูก แต่ไม่ใช่สำหรับเรา ...ดวงตาของเจเจอร์สะกดเราได้ก็จริงแต่สายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของเขาไม่ได้ทำให้เรารู้สึกสั่นไหวได้ ......ไม่เลยสักนิด
เราเอียงคอให้อีกฝ่ายซุกไซร้ได้ถนัด แรงขบกัดตรงเนื้ออ่อนทำให้เราสะดุ้ง หนั่นเนื้อสะโพกของเราถูกสองมือใหญ่จับขย้ำคล้ายจะมันมือในขณะที่ท่อนเนื้อร้อนกระทุ้งสวนแรงขย่มของเราขึ้นมาอย่างหนักหน่วงและดุดัน ครางแทบไม่เป็นภาษา... ถึงจะไม่พอใจที่ถูกทำรอยแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาทำให้เราถึงจุดสุดยอดได้เร็วกว่าคนอื่นที่ผ่านมา
เจเจอร์อุ้มเราขึ้นในท่าอุ้มแตงเขาพาเราเดินไปที่เตียงในขณะนั้นก็ไม่หยุดขยับกายสอดเข้าออกในช่องทางของเรา เสียวกระสันจนน้ำตาไหลอาบแก้ม..... ตัวเราถูกวางให้นอนราบไปกับเตียงโดยที่ขายังเกี่ยวเอวหนาไว้อยู่ส่วนเจเจอร์นั้นอยู่ในท่ายืนชิดเตียง
ดูจากสายตาที่มองเราและท่าทางแล้วคืนนี้เจเจอร์คงไม่หยุดง่ายๆแน่ ทั้งที่ข้างล่างกินบริเวณกว้างของตัวบ้านจัดปาร์ตี้วันเกิดของตัวเองอยู่แท้ๆ
เราหลับตาลอบถอนหายใจ เราเคยชอบในความอึดของเจเจอร์แต่ตอนนี้คงต้องบอกว่าค่อนข้างจะเหนื่อยหน่ายมากกว่าซะแล้ว คงต้องรีบจบเกมแล้วล่ะ.....
เราลืมตาขึ้นช้อนมองสบตากับร่างสูงพลางลูบไล้เนื้อตัวที่ขึ้นสีระเรื่อเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ใคร่ของตัวเอง ยั่วยวน เชิญชวน ภายในตอดรัดเป็นจังหวะเร่งเร้าให้อีกฝ่ายกระทั้นกายเร็วขึ้น มือหนาไล้ไปตามโครงหน้าชื้นเหงื่อของเราก่อนที่นิ้วแกร่งจะสอดเข้ามาในโพลงปาก
เราปรือตาทั้งอมและดูดนิ้วเรียวพลางใช้ฟันขบปลายนิ้วไปด้วยระหว่างดูดกลืน ขณะนั้นเจเจอร์หอบสะท้านใบหน้าแดงก่ำช่วงล่างเร่งกระแทกกระทั้นจนเราเริ่มจุกมากกว่าจะเสียว หลังจากเร่งเครื่องไม่นานก็เป็นไปตามคาด........
“อ๊า...วิว ......แตกแล้ว ..วิวครับ สุดยอด ...ซี๊ดด”
ร่างของเราถูกทาบทับด้วยกายหนาของอีกฝ่าย เจเจอร์ครางหอบพลางขบใบหูของเราเบาๆ ร่องทางรู้สึกถึงแรงกระตุกกระแทกซ้ำๆ สามสี่ทีก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดนิ่ง ไม่ได้รู้สึกเหนอะหนะเพราะเจเจอร์ใส่ถุงยาง ซึ่งนั่นก็คือหนึ่งในข้อตกลงของเรา
ร่างหนายันพื้นเตียงข้างกายขึ้นมองสบตาเรา ดวงตาที่เคยเป็นประกายอยากเอาชนะดุดันของผู้ล่าบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความลุ่มหลงและเทิดทูน ความวูบโหวงตรงส่วนล่างเมื่อเจเจอร์ถอนกายออกไม่ได้ทำให้เราขยับกายเพื่อไขว้คว้าหาสิ่งที่เคยเติมเต็ม
เรานอนอยู่นิ่งๆพลางใช้หลังฝ่ามือไล้สันกรามของอีกคนไปมา เจเจอร์จับมือเราไว้แล้วกดจูบเบาๆลงบนฝ่ามือคล้ายว่าเราคือสมบัติล้ำค่าชิ้นหนึ่งของเขา ไม่รู้ว่าเพราะเผลอไปหรืออารมณ์ใคร่ยังมีอยู่..... “เจร์รักวิวมากนะครับ รู้มั้ย?”
“อย่าลืมข้อตกลงของเราสิเจเจอร์”
เราพูดด้วยรอยยิ้มแต่นั่นทำให้ร่างหนาบนตัวเราชะงักไป เราไม่สนใจดึงมือออกจากการกอบกุมเอาไว้อย่างหวงแหนของอีกคน “..?”
เราถอนหายใจดันอีกคนออกจากตัวแต่เขากลับขืนตัวคร่อมไม่ยอมถอย
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงกันน่ะวิว? วิวไม่รู้สึกเหมือนเจร์เลยเหรอ?”
“รู้สึกสิ เจเจอร์เป็นรุกที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่ง เราชอบเจเจอร์มากกว่าใครหลายคน แต่ต้องเข้าใจนะ... ว่าเราแค่ชอบแต่ไม่ได้รัก”
“วิว!”
“เมื่อกี้ถือซะว่าเป็นของขวัญวันเกิดจากเราแล้วกันนะ ชดเชยที่เราไม่ได้เตรียมของขวัญแบบเป็นชิ้นเป็นอันมาให้”
สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสับสนแต่นั่นก็ทำให้เราสามารถดันตัวเขาออกจากตัวเราได้ เราลุกขึ้นยืนนิ่วหน้าเล็กน้อยเพราะยังปวดเสียดช่องทางอยู่ แต่ยังไม่ทันที่เราจะได้เดินไปชำระกายที่ห้องน้ำข้อแขนของเรากลับถูกอีกคนกระชากรั้งเข้าหาตัวซะก่อน
“วิวจะบอกว่าที่วิวว่าง่ายยอมเป็นคนเริ่มบทเซ็กส์ครั้งนี้ขึ้นมาก่อน ก็เพราะจะให้มันเป็นของขวัญกับผมเท่านั้นอย่างนั้นเหรอ?”
เราเอียงคอแล้วพยักหน้า “ใช่ ที่เราพูดไปไม่ชัดเจนพอเหรอ ทำไมเจเจอร์ถึงทำหน้าไม่เข้าใจแบบนั้น?”
“ชัดเจนสิวิว ชัดมาก........ ”
“ถ้าชัดมากแล้วทำไมถึงทำหน้....อ๊ะ เราเจ็บนะ”
เราพยายามแกะมือหนาที่บีบรัดต้นแขนของเราจนเจ็บออกแต่เขาไม่ยอมปล่อย เจเจอร์จ้องมองเราอย่างดุดัน เขากำลังโมโหเรารู้ดี ซึ่งเขาไม่มีสิทธิ์รู้สึกแบบนั้นเพราะคำพูดของเราเลยสักนิด
“อย่าลืมสิ เราคบกับเจเจอร์เพราะอะไรและเจเจอร์คบกับเราเพราะอะไร”เราย้ำเตือนด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“แล้วถ้าผมบอกว่าผมอยากคบกับวิวมากกว่าแค่เรื่องเซ็กส์ล่ะ วิวจะว่ายังไง?”
เราเงียบไปชั่วอึดใจ.... “ข้อตกลงของเราก็คงต้องยุติ”
เกิดความเงียบขึ้นทันที มีเพียงเสียงอึกทึกครึกโครมข้างนอกเท่านั้นที่เป็นตัวบ่งชี้ว่าเรากับเจเจอร์ยังไม่ได้หลุดออกนอกมิติไปไหน สักพักเจเจอร์ถึงได้ปล่อยมือออกจากแขนของเรา เขาเดินไปหยิบเสื้อตัวใหม่ในตู้เสื้อผ้ามาใส่แล้วเดินไปที่ประตู
“อาบน้ำให้สบายตัว เสื้อผ้าของวิวมีอยู่ในตู้อีกใบข้างตู้เสื้อผ้าของผม ...ผมจะลงไปรอข้างล่าง รีบไปนะจะพาไปเปิดตัวกับเพื่อนอย่างเป็นทางการ”
“...”
“ในฐานะคนพิเศษของผม แบบนั้นคงไม่ว่าอะไรนะ?”
“อืม”
คล้อยหลังเจเจอร์ไปเราถึงได้ถอนหายใจออกมา ความจริงแล้วเราอยากจะยุติข้อตกลงที่ว่านั้นเลยด้วยซ้ำ ดูก็รู้ว่าตอนนี้เจเจอร์คิดกับเราเกินกว่าคำว่าคู่นอนไปแล้ว ….เรื่องราวมันกำลังจะยุ่งยากมากขึ้นกว่าเดิม คนอย่างเจเจอร์ไม่ใช่คนที่นึกจะเข้ามาก็เข้านึกจะตีจากก็จะตีจากกันไปได้ง่ายๆ
การตัดสัมพันธ์กับเจเจอร์เริ่มจะไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไป
หากเราเป็นเชื้อเพลิงเจเจอร์ก็คงจะเรียกได้ว่าเป็นกองไฟที่พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งให้มอดไหม้หากไม่เป็นไปตามอย่างที่เขาต้องการ
มันคงจะดีหากว่าเขาก็เป็นคนที่เราต้องการเหมือนกัน แต่น่าเสียดาย......ที่มันไม่ใช่แบบนั้น
( มีต่อค่ะ )
-
( ต่อค่ะ )
.
.
คนอย่างเพราตาเคี้ยวไม่ง่าย กว่าจะได้มาเป็นคนที่ยืนอยู่ข้างกายเขาแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ปุบปับจะทำได้เลย คงต้องขอบคุณพ่อกับแม่ที่ปั้นแต่งหน้าตาของเจเจอร์ออกมาได้สมบูรณ์แบบหล่อแบบร้ายกาจตามสเปคของคนตัวเล็กคนนั้น
“นี่ อยากนอนกับเราเหรอ?”
ไม่เคยคิดว่าจะมีใครกล้าถามแบบนั้นออกมาตรงๆ ดวงตากลมโตไม่ได้มีประกายตื่นเต้นดีใจที่คนอย่างเจเจอร์ตามมาเทียวไล้เทียวขื่อ ดวงหน้าหวานสวย เรียกได้ว่าสวยกว่าผู้หญิงหรือรับทุกคนที่เจเจอร์เคยเจอะเจอมาตอนถามคำถามนั้นกำลังแดงก่ำ ตอนแรกเจเจอร์คิดว่าอย่างน้อยเจ้าตัวก็คงจะมีอาการเขินอายบ้าง
หากแต่มันไม่ใช่แบบนั้น
เป็นเพราะอากาศร้อน..... นอกจากหน้าขาวจะแดงปลั่งแล้วร่างกายส่วนที่พ้นเสื้อนักศึกษาก็ขึ้นสีระเรื่อไม่ต่างกัน เจเจอร์อยากรู้....ว่าหากไม่มีเสื้อผ้าสวมอยู่บนกายแล้วนอนอยู่ใต้ร่างของเขา ถูกเขาเล้าโลม ร่างขาวๆนี้จะแดงระเรื่อน่าดูชมได้ขนาดไหนกัน?
จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ทางกายคือข้อตกลงระหว่างกันสำหรับคนสองคน
เป็นเรื่องง่ายๆที่เจเจอร์คิดว่าเขาทำได้สบายๆ หากอีกฝ่ายต้องการเขาก็พร้อมจะสนองให้ถึงใจ หากเขาต้องการอีกฝ่ายก็ไม่ขัดเขินที่จะนอนครวญครางภายใต้ร่างกายกำยำของเขา แต่ทุกครั้งของการร่วมรักจะต้องเป็นไปด้วยความสมัครใจไม่มีการบังคับฝืนใจกันไม่ว่าวันนั้นฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดจะเสี้ยนอยากขนาดไหน แต่หากอีกฝ่ายไม่ยินยอมก็ห้ามหักหาญน้ำใจกัน ซึ่งเจเจอร์ว่ามันก็วินวินกันดี
เจเจอร์เองก็ไม่รู้สึกตัวเหมือนกันว่ามันตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นอกจากการมีแต่อีกคนอยู่ในสายตาตั้งแต่อยู่ในร้านปริ๊นเอกสารกับโตยธารเมื่อ 2 เดือนก่อนนั้น เรื่อยมาจนวันที่ทำข้อตกลงร่วมกันกับคนตัวขาวร่างเล็ก และก็เรื่อยมาจนถึงวันนี้......
ไม่รู้สึกตัวเลยจริงๆว่าเผลอไปตกหลุมรักคนสวยที่ไร้มนุษย์สัมพันธ์กับคนอื่นโดยสิ้นเชิงอย่างเพราตาตั้งแต่เมื่อไหร่
มารู้ตัวตอนนี้ก็‘หลง’เข้าให้อย่างจังไปซะแล้ว
“อ้าวไอ้หล่อเลือกได้ น้องวิวคนสวยของมึงหายไปไหนซะแล้วล่ะวะ”ลงจากบันไดบ้านเท้ายังไม่ทันแตะพื้นหินอ่อนราคาแพงดีไอ้มาดแมนเพื่อนปากมอมก็ถลาเข้ามากอดคอจนแทบจะตกบันไดกันทั้งคู่
“อาบน้ำอยู่”
“อ้าว แล่วๆ ตั้งแต่หัวค่ำเลยเหรอวะเนี้ยเพื่อนกู ถนอมนางฟ้าของกูหน่อยนะ เจอไอ้หื่นอย่างมึงเข้าไปเดี๋ยวจะช้ำหมด”
เจเจอร์ตวัดสายตามองเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์ คนถูกเหวี่ยงลูกตุ้มเหล็กใส่หน้าเหวอไปเล็กน้อย “ทะเลาะกันมาเหรอวะ?”
“เสือก”
“อ้าวไอ้นี่ ถ้าไม่เห็นว่าเป็นวันเกิดมึงนี่กูตบหน้าช้ำหมดหล่อไปแล้วนะครับเพื่อน ฮ่าๆ”
“ไอ้ดัมส์ไปไหน?”
ร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเนื้อดีด้วยสีหน้าเซ็งๆพลางยกแก้วบรรจุน้ำสีอำพันกรอกใส่ปากรวดเดียวหมด เพื่อนที่คบกันมานานอย่างมาดแมนมีหรือจะดูไม่ออกว่าตอนนี้เจเจอร์กำลงอารมณ์ไม่ดีขนานหนักขนาดไหน จึงไม่คิดจะกวนส้นเท้าอะไรเพื่อนต่ออีก
“เหอะ ก็มันน่ะสะเออะไปรับเมียเก่ามึงมาหวังดีแบบล้มๆแล้งๆว่าจะให้พวกมึงปรับความเข้าใจกัน แม่งเลยโดนพวกไอ้พีไอ้กายรุมตีนอยู่ตรงสวนหน้าบ้านล่ะมั้ง”
“เมียเก่ากู?”
“เออ ก็ไอ้สายธารสายน้ำอะไรนั่นไง”
ร่างสูงชะงักมือที่เอื้อมรับแก้วเหล้าจากเพื่อนอีกคน ปากหยักกระตุกยิ้มเย็นก่อนที่จะกระดกน้ำสีอำพันลงคอแล้วลุกขึ้นเดินออกจากบ้านทันทีโดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากเพื่อน
ดีนะไอ้น้ำ มาให้กูเชือดถึงที่!
.
.
“หน้าไม่อายจริงนะ”
“ยังจะหน้าด้านมาอีกเหรอ”
“ไม่รู้หรือไงว่าวันนี้วิวเองก็มาด้วย คิดจะทำให้วิวกับเจเจอร์ผิดใจกันหรือไง”
“ไร้ยางอาย!”
“เฮ้ย พอได้แล้วหน่าพวกมึง กูเป็นคนพาเค้ามาเองจะไปว่าเค้าทำไมวะ”
“มึงก็อีกคนไอ้ดัมส์ เดี๋ยวพวกกูคิดบัญชีกับมึงแน่ เจ้าของวันเกิดเขายังไม่ไปชวนมึงเป็นแค่คนมาร่วมงานเฉยๆเสือกไปเชิญมันมา แล้วดูหน้ามันซิ มึงอย่ามาจ้องหน้ากูอย่างนั้นนะไอ้น้ำ!”
พลั่ก!
“หึ พวกหมาหมู่ดีแต่ใช้กำลังหมู่เข้ารังแกคนอื่น”
“ปากดีนักนะมึง!”
คนที่ชื่อพี? มั้งนะถ้าจำไม่ผิดเพราะตอนคบอยู่กับเจเจอร์ก็เคยเห็นหน้าอยู่ครั้งสองครั้ง ทำท่าจะพุ่งเข้าใส่ร่างบางที่ถูกดัมส์พยุงขึ้นหลังจากล้มเพราะถูกชกปากไปอย่างเต็มเหนี่ยวเมื่อครู่ ร่างที่สูงกว่าเอาตัวมาบังร่างแบบบางเอาไว้ ดัมส์มองพีอย่างเอาเรื่อง
“มึงทำเกินไปแล้วนะไอ้พี”
“มึงสิที่ทำเกินไป พามันมาทำไม!”
พีผลักอกดัมส์จนเซสะเทือนมาถึงร่างบางที่ถูกกันเอาไว้ข้างหลัง โตยธารล้มลงอย่างเสียหลัก ปากบางเม้มขบกันแน่นพอกันกับฝ่ามือเรียวที่เต็มไปด้วยรอยบาดของหินประดับสวนสวย เขาเคยมองว่ามันสวยนะ.....ตอนที่เจเจอร์พาเขามาที่นี่ครั้งแรก
สวนนี้....มันเคยสวยกว่านี้
“วันนี้วันเกิดไอ้เจร์ กูที่เป็นเพื่อนไอ้เจร์พาน้ำที่เป็นเพื่อนกูมามันผิดตรงไหนวะ”
“ผิดตรงที่มึงพามันมาเนี้ยแหละไอ้สัสดัมส์!”
อดัมส์ถูกพีผลักจนเซไปชนเพื่อนอีกคนที่ยืนมุงอยู่ เปิดทางให้กายเข้าถึงตัวร่างบางที่ยันตัวเพื่อลุกขึ้น เขาอยากกลับแล้ว....ไม่น่ามาเลยจริงๆ
“มึงจะไปไหน”
แต่ยังไม่ทันที่กายจะทำอะไรนอกจากผลักให้ร่างที่บางพอกันกับตนล้มลงกับพื้นอีกครั้ง.....
“มึงบอกว่ามันจะไม่จบง่ายๆอย่างนั้นสินะ?”
ร่างสูงใหญ่คุ้นตาเดินแหวกทางออกมายืนตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลานั้นฉายความดูถูกดูแคลนร่างบางที่ขึ้นชื่อว่าเป็น‘อดีตคนรัก’ของตัวเองในสายตาคนอื่นไม่คล้ายกับคนที่เคยมีความรู้สึกอันดีงามให้กันเลยแม้แต่นิด
ดวงตาคมกริบเหยียดมองร่างเบื้องล่างวาววับดุดันขับให้ใบหน้าคมเข้มนั้นยิ่งดูร้ายกาจคล้ายกับตัวโกงในหนังภาพยนตร์สักเรื่อง....
แน่สิ ก็มันเป็นตัวโกงจริงๆนี่!
ร่างล่ำสันนั่งยองลงตรงหน้า นิ้วโป้งปาดเช็ดที่มุมปากบาง..คงจะเป็นเลือดล่ะมั้ง รสเค็มปร่ายามดุนลิ้นไปโดนทำให้เดาได้ไม่ยากเลยว่าปากคงแตกเข้าให้แล้ว...... ถึงสัมผัสนั้นจะอ่อนโยนคล้ายกับกำลังทะนุถนอมกันอยู่ขนาดไหน
แต่คงเชื่อคนแบบมันไม่ลงอีกต่อไป
“มึงมันเหี้ย.... เจร์”
‘เหี้ย’ในที่นี้หมายถึงทุกเรื่องที่มันเคยทำเอาไว้ ........ร่างตรงหน้าหัวเราะหึแต่ตาคมกลับฉายความดุดันยิ่งกว่าเดิม
“เชื่อสิว่าที่มึงเคยรู้จักกูมามันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่มึงกำลังจะเจอ สายน้ำ”
.
.
“จับมันเอาไว้”
สิ้นเสียงคำสั่งทั้งกายและพีต่างก็รีบเข้ามาจับร่างบางไว้ โตยธารตวัดตาคู่กลมที่แดงก่ำขึ้นมองร่างที่สูงกว่าตนอยู่มากของ‘อดีตคนรัก’อย่างนึกชัง ในขณะที่อดัมส์อยากจะพุ่งเข้ามาขวางแต่กลับถูกกลุ่มเพื่อนที่ยืนมุงรั้งตัวเอาไว้
มือหนาบีบสันกรามได้รูป แรงบีบนั้นมากเสียจนทำให้ใบหน้าขาวเหยเกด้วยความเจ็บ
“เลิกซะ เรื่องที่มึงกำลังทำอยู่.....เพราะกูจะไม่เตือนอีกเป็นครั้งที่สอง ถึงจะคบกันมานานและตัวกูเมื่อก่อนจะเคยดีกับมึงมากขนาดไหน แต่สำหรับเรื่องของวิว.......กูไม่ยอม แน่นอนที่สุดนะสายน้ำ ......กูจะไม่แพ้”
โตยธารหัวเราะในลำคอดวงตากลมสีน้ำตาลอ่อนฉายแววขบขัน ใบหน้าน่ารักยื่นเข้าใกล้อดีตคนรักจนอีกฝ่ายผงะไปเล็กน้อย ปากบางเหยียดยิ้ม ดวงตามองเลยไปข้างหลังร่างหนา.... “มึงไม่มีวันชนะหรอกเจร์ ไม่มีวัน”
“ปล่อยเขาซะ”
“วิว?”
เสียงครางเรียกชื่อของเจ้าของประโยคคำสั่งเรียบเย็นข้างบนอื้ออึงจากคนที่ยืนมุงทำให้ร่างสูงชะงักไป เจเจอร์หันกลับไปมองทางต้นเสียงก็เห็นร่างเล็กที่ไม่อยากให้ลงมาตอนนี้ที่สุดยืนทำสีหน้าเรียบนิ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว
ไม่มีแววโกรธเคืองหรือตื่นตระหนกใดๆ นอกเสียจากความเฉยชาในความเรียบนิ่งบนใบหน้าสวยหวานเท่านั้น
เมื่อไม่เห็นมีใครกระดิกตัวร่างเล็กหน้าหวานจึงได้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาพร้อมทั้งเดินตรงไปหาคนที่ยืนให้คนอื่นมุ่ง มือนิ่มคว้าฝ่ามือเรียวของร่างบางที่ถูกหิ้วปีกเอาไว้จนสองหนุ่มพีกายต้องปล่อยแขนโตยธารอย่างเสียไม่ได้
“ยืนดูอะไรกันอยู่? เห็นคนถูกรังแกมันน่าสนุกตรงไหน เป็นพวกเสพติดความรุนแรงกันเหรอ?”
หน้าม้านกันอย่างทั่วหน้าเมื่อเสียงหวานเอ่ยด่าอย่างไม่ไว้หน้า ทั้งที่ด่าออกมาอย่างนั้นแต่สีหน้าก็ยังคงเรียบเฉยเหมือนเดิม
“วันนี้วันเกิดเจเจอร์ เป็นวันมงคลอย่าทำให้มันอัปมงคลเพราะความสะใจส่วนบุคคล เราไม่ชอบ”
“วิว ปล่อยมือมันซะ”เจเจอร์ขบฟันจนกรามนูนแต่คนร่างเล็กกลับเพิกเฉย เพราตากระตุกมือโตยธารให้เดินตาม
เดินผ่านร่างสูงไปราวกับร่างสูงเป็นเพียงธาตุอากาศ
หมับ
ข้อมืออีกข้างของโตยธารถูกมือหนาของเจ้าของงานวันเกิดที่กำลังจะล้มไม่เป็นท่ารั้งเอาไว้ ทำให้คนตัวเล็กต้องหยุดชะงักตาม เพราตาหันกลับไปเอียงคอมองร่างสูงของ‘คนรัก’ในสายตาคนอื่นเล็กน้อยก่อนที่จะเลื่อนมองสีหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออกของโตยธาร
น่ารักจังเลยนะ
รอยยิ้มอ่อนหวานของคนที่ตัวเองหลงจนหัวปักหัวปำยามแย้มส่งให้คนอื่นทั้งที่ตัวเองก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ทำให้แรงบีบที่ข้อมือขาวซีดทวีความแรงขึ้นจนใบหน้าของคนถูกลงอารมณ์ใส่เบ้ด้วยความเจ็บ
เพราตาสังเกตเห็นในจุดนั้น ใบหน้าหวานเลยกลับมาเรียบนิ่งเหมือนเดิม
“เราจะกลับบ้านแล้ว จะกลับพร้อมน้ำเพราะฉะนั้นเจเจอร์ปล่อย”
“ทำไมต้องกลับพร้อมมัน? วิวน่ะเดี๋ยวผมไปส่งเอง”
คิ้วได้รูปขมวดมุ่น เพราตานิ่งไปชั่วอึดใจก่อนที่จะส่งยิ้มหวานให้ร่างสูงออดอ้อนด้วยน้ำเสียงใสกังวาน..... คงจะน่าหลงใหลน่าดีใจอยู่หรอกหากไม่มีคำพูดประโยคถัดมา
“ถ้าอย่างนั้นเจเจอร์ก็ไปส่งทั้งเราทั้งน้ำเลยสิ”
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
12 / 04 / 2015
เอาแล้วเจเจอร์เอ๋ย เล่นกับใครไม่เล่น เหอๆ...น้องเพราตานี่เอาใจบันไปเลยค่ะ
คิดว่าเจเจอร์หลังจากอึ้งเสร็จแล้วมันจะตอบว่าอย่างไรคะ? ฮึฮึ~
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่ทุบสถิติการอัพนิยายเรื่องอื่นที่แต่งมาก ลงลัดคิวทุกเรื่องเลย
ขอโทษนักอ่านจากเรื่องอื่นนะคะ แต่ตอนนี้บันติดน้องเพราตามากง่ะ ฮื้อออ :hao5:
ปล.2. ขอบคุณคุณ ❣☾月亮☽❣ สำหรับคำแนะนำเรื่องสีตัวอักษรนะคะ แก้ไขเรียบร้อยแล้วจะ
สุดท้ายนี้ สุขสันต์วันปีใหม่ไทยนะคะ เล่นน้ำอย่างระมัดระวังด้วยนะ บุญรักษานักอ่านทุกท่าน อยู่กับน้องเพราตา น้องโตยธาร กับน้องบัน(แอบโกงอายุกันอย่างหน้าด้านๆ?555)ไปจนจบเรื่อง(และต่อไปเรื่อยๆ)เลยนะคะ :mc4: :กอด1:
มิสบัน.
-
ตอนนี้ยาวได้ใจค่ะ
มันมาก เล่นกับวิวหรอเจเจอร์ ง่ายไปไหม
งื้อออ เพราตาน่ารักมากกก
เป็นเราๆก็หลงค่าาา
ไม่สามพีใช่ไหมคะ ^^
รอดูความมันตอนหน้า เล่นให้หนักเลย
o13
-
น้องวิวออร่าควีนจับเชียวค่ะ.
ร้อนแรงและดุในเวลาเดียวกัน
หมั่นไส้เจเจอร์. ทำไมถึงอยากได้วิวขนาดนั้น. ไม่เคยรักน้ำเลยเหรอ ตัวโกงเนาะ
ปล. สีเทาจืดไปค่ะขอเข้มกว่านี้นิดนึงนะคะจะได้อ่านง่าย
ขอบคุณค่ะ. เที่ยวสงกรานต์ให้สนุกและปลอดภัยนะคะ
-
รู้สึกไม่ถูกฉโลกกับนายเจร์เข้าแล้วจริงๆ :hao5: แต่ว่านะ น้องวิวเดินมาเปิดทำให้รู้สึก 'สะใจ' มากกว่ายังไงไม่รู้สิ
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มารอดูพี่เจร์แกตอนหลังอึ้งกิ่มกี่แล้วกัน อะคึคึคึ :hao7:
-
จะทำยังไงต่อดีละเนี่ย ดูท่าเรื่องราวมันจะไม่ง่ายซะแล้วสิ
วิวจะจัดการเรื่องราวที่มันพันกันยุ่งไปหมดนี่ยังไงกันแน่นะ
รอตอนต่อไปนะคะ~~
-
แง หลงวิวมากเลย T///T
ชอบความนิ่งของวิว...
แต่กับน้ำนี่ยังมีสงสัยบ้าง(?)
พออยู่กับวิวน้ำน่ารักมาก... น่าปกป้องมาก
แต่กับเจร์เหมือนจะไม่ใช่แบบนั้นซะทีเดียว...
หรือเราคิดมากไปเอง 55555555555
:ling2: :ling2:
-
เจเจอร์.. คบเพื่อนได้เลวร้ายเหมาะสมกับตัวดีนะคะ หึ! :z6:
-
เป็นเรื่องแรกที่อยากจะฆ่าเมะชั่วๆให้ตาย อัดก๊อปปี้ซะดีไหมคนอย่างไอ้เจเจอร์
คือปล่อยๆให้เมียเมียไปฟินกันเหอะว่ะ แกก็แค่หมาหัวหน่าวอ่ะนะ สม :เฮ้อ:
-
วิวจ๋า วิวน่ารักจังไม่งี่เง่าแต่มีเหตุผลดูเจ้าเล่ห์นิดด้วยน่ารัก :o8:
-
หื้ม ทำไม ลุ้นจังงิ
-
แหล่วๆ
-
ชอบวิวนะ ดูน่ารักและเจ้าเล่ห์ :L1:
รอติดตามต่อครับ :pig4:
-
เจเจอร์กับน้ำเคยรักกันจริงเหรอเนี่ย
ทำไมดูเหมือนน้ำไปทำอะไรให้เจเจอร์มันเกลียดอะ
เล่นหาเรื่องน้ำเหมือนจะฆ่ากันให้ตายเลย
สงสัยจังว่าทำไมน้ำกับเจเจอร์ถึงเคยคบกันได้เนี่ย
-
วร้ายๆๆๆๆๆๆ
-
นึกว่ารุกจะเป็นแค่ตัวประกอบซะแล้ว :ruready แต่ยังติดเมะแบบแมน ๆ น่ะ คงต้องรอสักพักถึงจะชินน่ะ :katai1: แต่เรามีปัญหาตอนเคะกับเคะเจอกัน เพราะเราสับสนว่าคนไหนกำลังอยู่ในบทบาทไหนน่ะ :mew4:
-
มาแล้ววววว :mc4: รู้สึกสะใจมากที่ไอ้เห้เจย์โดนวิวพูดใส่อย่างไม่แคร์ สมควรแล้วคนแบบเห้เจย์ต้องเจอคนมั่นและรู้ทันแบบวิว หมั่นไส้พูดกับวิวดีแต่กลับน้ำนี่อย่างกับจะแดก กรรมตามสนองเมิงแล้ว ยิ่งทำกับน้ำเท่าไหร่ก็ยิ่งโดนวิวเอาคืน อยากให้มันรู้เรื่องวิวกับน้ำจริงๆเลย มันจะทำหน้าแบบไหนนะ ถ้ารู้ว่าวิวกดน้ำมันต้อง :a5: แน่ แต่อีกใจอดสงสารน้ำไม่ได้ เพราะน้ำด้วยรูปร่างและฐานะไม่มีอะไรไปสู้มันได้แน่ หวังว่าวิวจะปกป้องน้ำได้นะ และน้ำก็ต้องสู้ด้วยอย่าไปยอม เพราะวิวไม่ได้อยู่กับน้ำตลอดเวลา แหมคิดว่าอดัมส์จะช่วยได้ กลับถูกเพื่อนเห้ๆรุมอีก น่าสงสาร :เฮ้อ: เจ็บที่มันต่อยน้ำและไอ้เห้เจยังมาพูดซ้ำเติมอีก วิวน่าจะเอาคืนให้น้ำหน่อย คราวหน้าก็ได้ว่ะ และคิดว่าไอ้เจต้องไปส่งอยุ่แล้วมันต้องอยากรู้ว่าทำไม วิวถึงได้สนิทกับน้ำ รู้แล้วอกแตกไปเลยเมิง สะใจ :katai2-1: ตอนนี้ถือว่าน้ำเข้มแข็งมากนะถึงสู้ไม่ได้แต่ก็ไม่เสียน้ำตาให้มัน และพูดตอกหน้ามันบ้าง น้ำทำดีแล้ว น้ำต้องทำให้วิวชอบและรักให้ได้นะ เอาความดี น่ารัก เป็นธรรมชาตินี่แหละมัดใจวิวให้ได้ เพระวิวไม่ชอบคนประจบสอพลอ น้ำ วิว สู้ๆๆ :mew1: ขอให้คนเขียนสุขสันต์วันสงกรานต์นะ เดินทางไปไหนมาไหน เล่นน้ำอย่างปลอดภัยนะ :กอด1:
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบเพราตา นางเป็นเมะ/เคะที่แรงและไม่แคร์ใครจริงๆ ยิ่งตอนตอกหน้าเจเจอร์ด้วยการเข้าไปจูงมือโตยธารจะออกไปจากงานนะ โอ๊ย...เท่ห์มากเลยค่ะ เล่นเอาอีตาเจเจอร์ไปไม่เป็นเลยทีเดียว
ชอบมากๆ เลยค่ะ
ปล. วันนี้คุยกับเพื่อนสาว บอกนางไปว่า ลองอ่านเรื่องนี้สิ เป็นรับกับรับนะ นางบอก...ฮะ? รับกับรับ? ไม่เคยได้ยิน :laugh: ดิฉันกระจายข่าวป่าวประกาศแล้วนะคะ ขอให้คนเข้ามาอ่านกันเยอะๆ อิอิ
-
บอกเลยว่า เรื่องนี้ เพราตา เริ่ด-ที่-สุด!!!! โฮะๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แอบสะใจ เห็นเมะดิ้นพราดๆ
-
เลวระยำจริงๆค่ะ
-
ทำไมเพิ่งมาเจอเรื่องนี้ .กรี๊ดแรง ฮืออขอเม้นท์รวบๆเลยนะคะ
นุ้งน้ำน่ารักจังเลยถูกชะตามาก เวลาอยู่กับวิวแล้ว แอร่ก
เคะเว่อร์วัง วิวดูเป็นควีนที่ดูเท่ห์ไปพร้อมๆกัน
ยิ่งตอนจับมือนุ้งน้ำหักหน้าอิเจร์.. อร่า แสบตาในออร่าเมะ
ปมที่อยากรู้ตอนนี้คือ นุ้งน้ำของเราดูมีซัมติง ดูมีอะไรบอกไม่ถูก
ยิ่งประเด็นกับอิเจร์ทำไมต้องเกลียดนุ้งขนาดนี้ สนุกอะ ติดตามนะคะ
อีกอย่างชอบการเล่าเรื่อง ชอบที่วิวแทนตัวเองว่าเราด้วยย น่ารักง่ะ
สู้ๆนะกั๊บ เป็นกลจ.ให้ สุขสันต์วันปีใหม่ไทยเช่นกัน เลิ้บ
-
อืมมมม
3P ป่ะ
-
อื้มมมมมส์ 3P ไปเลยมั้ยคะลูก? ว๊ายยยยยยยยยยยยยยย เขินอ่ะแกรรรร 5555 :impress2:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย เกิดมาเพิ่งจะเคยพบเคยเจอนี่ล่ะค่ะคู๊นนนนน :impress2:
อ่านไปเอามือทาบอกไปค่ะ อิแม่... น้องวิวร้ายดีเหลือเกินค่ะะะะ
สงสารแต่น้องน้ำ...เรียบร้อยออกอย่างนั้น ทำไมถึงต้องโดนกล่าวหาว่าแย่ว่าไม่ดีด้วยยยยย /กางปีกปกป้องน้องง ฟฟฟฟฟฟ
แอออออ นักเขียนคะะะ มาต่อเร็วๆนะคะะะะะะะ อิฉันจะมารอคุณที่ท่าน้ำเล้าเป็ดทุกวันเลยค่าาาา :katai4: :katai4: :katai4:
-
:call: มารอ ค่ะ
ปล. ถ้าจะ3P หรือมากกว่านั้นช่วยบอกล่วงหน้าด้วยนะ ที่แน่ๆเกลียดขี้หน้าเจเจอร์แล้วอะ. เอาบทตัวโกงไปเถอะแก
-
IV
“เมื่อกี้วิวว่ายังไงนะ?”
“วิวเข้าข้างหมอนั่นมากกว่าเจร์เหรอเนี้ย”
“ทำไมวิวถึงได้ไปเข้าพวกกับหมอนั่นล่ะ”
“เกิดอะไรขึ้นกัน?”
เสียงซุบซิบนินทาในระยะเผาขนไม่ได้ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเราเลือนหายไป เจเจอร์ไม่ได้ปล่อยมือจากข้อมือเรียวของโตยธาร ตัวเราเองก็เหมือนกัน เรากับเขามองสบตากันนิ่งโดยมีโตยธารคั่นอยู่ตรงกลาง
ดูไปดูมาก็คล้ายว่าเรากับเจเจอร์กำลังแย่งผู้ชายคนเดียวกันเหมือนกันนะ
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ...ก็คงจะน่าสนุกดีพิลึก
“ว่ายังไงล่ะ? ถ้าเจเจอร์ไม่ตกลงก็....ปล่อยซะ”
ไม่รู้ตัวหรอกว่าน้ำเสียงกับแววตาของเราในตอนนี้มันดูท้าทายขนาดไหน ไม่ได้อยากเอาชนะแต่ก็ยอมรับว่ารู้สึกดีนิดหน่อยที่เห็นทุกคนทำสีหน้าราวกับเห็นผีแบบนั้น
ไม่เว้นแม้กระทั่งเจเจอร์เองก็ตาม
.
.
คงนานสำหรับคนที่รอคำตอบจากร่างสูงอย่างใจจดใจจ่อทั้งที่จริงมันเพิ่งผ่านไปได้แค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นที่ทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ในที่สุดเจเจอร์ก็ยกมุมปากเหยียดรอยยิ้มออกมา มันไม่ได้ดูน่าเกลียดแต่ก็ไม่ได้ดูดีอย่างตอนปกตินัก เรารู้ว่าเจเจอร์กำลังไม่พอใจ.....ไม่สิ
เขากำลังโมโหแบบสุดๆไปเลยล่ะ
ดวงตาคมกริบสีนิลมองสบตาเราแน่นิ่ง ไม่สื่อความรู้สึกใดๆให้อ่าน นิ่งสงบเหมือนยามก่อนพายุลงไม่มีผิด มือหนาคลายออกจากข้อมือเรียวของโตยธารก่อนที่จะปล่อยให้หลุดออกจากมือในที่สุด
“ก็ได้ ถ้าวิวจะพูดถึงขนาดนั้นล่ะก็....”เขาก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว ตาคมยังคงไม่ละสายตาจากเราไปไหน ....
“อดัมส์ ...ออกไปเรียกแท็กซี่ให้หน่อย”
.
.
“พีกาย ....ช่วยไปส่งเมียเก่ากูถึงแท็กซี่ที อ้อ....ไม่สิ......พวกมึงช่วยไปส่งมันถึงหอของมันเลยดีกว่า ส่วนวิว................คืนนี้ก็ค้างกับผมที่นี่ล่ะ
หวังว่าวิวคงจะเข้าใจนะครับว่ามันไม่ใช่ประโยคขอร้องหรือประโยคขอความคิดเห็น”
อืม....ก็ไม่ได้ผิดไปจากที่คาดเอาไว้ซักเท่าไหร่
คำพูดกึ่งจะขู่กันแบบนั้นคงใช้ได้ผลกับใครหลายคน ทำไมถึงได้คิดตื้นๆว่ามันจะใช้ได้ผลกับเราไปด้วยก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ที่เราทำนอกจากจะไม่ใช่การก้มหัวให้เขาแล้วคงเรียกได้ว่าเป็นการ‘หักหน้า’กันซึ่งๆหน้าเลยก็คงจะไม่ผิดนัก
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เป็นเพราะตัวเขาเองล่ะนะที่ทำให้ช่วงเวลาแบบนี้มาถึงเร็วกว่าที่คิด
เราประสานกำกระชับฝ่ามือเรียวของคนร่างบางข้างกายแน่น “เพ..ราตา?”
“ชู่ววว~”เราหันไปยกมืออีกข้างแตะนิ้วชี้ลงบนกลีบปากบางของอีกคน สะดุดไปเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยช้ำตรงมุมปากโตยธาร.... ก่อนที่เราจะหันกลับไปมองเจเจอร์ที่ยืนกำหมัดแน่นหากแต่เรากลับเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่กลัวเกรงว่าเขาอาจจะพุ่งเข้ามาเสยหมัดนั่นใส่เราได้ทุกเมื่อ
เพราะรู้ดีว่าเจเจอร์ไม่กล้าพอที่จะทำอะไรแบบนั้นต่อหน้าคนเป็นสิบ
...หากอยู่กับตามลำพังก็คงจะไม่แน่ เพียงแต่เขาคงไม่ต่อยเราแต่ทำอย่างอื่นที่มันได้ผลกำไรและให้ความสะใจมากว่าเท่านั้นเอง
แต่ว่านะ...............
“There is no tomorrow for us.. J.”
.
.
ถามว่าเราเสียดายไหม? ก็นิดหน่อย อย่างที่บอกว่าไม่เคยมีรุกคนไหนทำให้เราพึงพอใจได้มากเท่ากับที่เจเจอร์ทำ การจะจบความสัมพันธ์กับใครสักคนไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเราอยู่แล้ว แต่ความยุ่งยากมันจะอยู่ตรงที่เราตัดแล้ว....... เขาจะยอมตัดให้เราหรือเปล่าก็เท่านั้น
และคนอย่างเจเจอร์ต่อให้ไม่ต้องสนิทกันขนาดเล่นหัวได้ก็คงจะดูออก
ดวงตาคมที่จ้องมองเราจนลับสายตามันไม่มีคำว่ายอมจบอยู่ในนั้นเลยแม้แต่น้อย
แต่เราไม่แคร์หรอก ไม่เมื่อเราเลือกที่จะจบกับเขาแล้วเขาเองก็ไม่มีสิทธิ์อะไรเกี่ยวกับตัวเราอีกทั้งนั้น
.
.
“เจ็บปากเหรอ?”เราถามพร้อมยื่นนิ้วโป้งไปแตะเบาๆลงบนมุมปากบางที่ขึ้นสีช้ำน้อยๆ แต่เขากลับเบี่ยงหน้าหนี
โตยธารขยับทิ้งห่างจากเราไปนั่งชิดกับประตูรถอีกด้าน ดวงหน้าขาวเมินเราอย่างสิ้นเชิง ไม่เข้าใจว่าถนนที่มีแต่ต้นไม้ใบหญ้ามันน่ามองกว่าเราตรงไหน?
“ผมไม่เป็นอะไร อยากอยู่เงียบๆช่วยหยุดพูดสักที”
ยังไม่ทันที่เราจะได้เอ่ยปากถามอย่างที่ใจคิดเขากลับสวนออกมาเสียก่อน ชะงักไปเล็กน้อย เราถอนหายใจพอมานั่งคิดๆดูแล้วก็ให้นึกไม่เข้าใจเอาเสียเลยว่าทำไมเจเจอร์ถึงได้ดูตั้งแง่กับโตยธารขนาดนี้
ทั้งๆที่เคยคบกันมาก่อนแท้ๆ น่าจะมีความรู้สึกดีๆให้กันอยู่บ้างไม่มากก็น้อยสิ แต่นี่...เรากลับสัมผัสไม่ได้ถึงความรู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด อย่าว่าแต่เจเจอร์ .....ตัวโตยธารเองก็เหมือนกัน
หรือว่าสองคนนี้จะไม่ได้เป็นอย่างที่ใครหลายคนเข้าใจ?
.
.
มันก็เป็นเรื่องของพวกเขา จะว่าไปแล้วเราเองก็ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรด้วยเสียหน่อย คิดได้อย่างนั้นเราจึงเอนหลังพิงกับเบาะรถแล้วหลับตาลงพักสมอง รู้สึกเหนื่อยนิดๆ.... ความจริงก็ไม่ได้นิดสักเท่าไหร่ ทั้งเหนื่อยแล้วก็เพลียจนแทบไม่อยากจะขยับตัวเอาเสียเลย
คงไม่แปลกอะไรในเมื่อวันนี้เราออกแรงไปเยอะพอดู ไม่เพียงจากร่างกายที่หักโหมใช้งานรีดน้ำออกตั้งแต่เมื่อตอนกลางวันรวมเมื่อช่วงหัวค่ำ ยังทั้งจากการปะทะทางอารมณ์กันแบบตรงๆกับเจเจอร์อีก
เหนื่อยจนแทบไม่อยากจะกระดิกตัว อยากจะนอนมันตรงซะเลยด้วยซ้ำ
แต่สัมผัสนุ่มอุ่นที่มือขวากลับทำให้เราต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หันมองคนที่นั่งอยู่ข้างกันก็เห็นร่างบางยังคงนั่งเหม่อมองไปนอกกระจกรถเหมือนในตอนแรก แต่พอเลื่อนสายตาลงมองด้านล่าง สิ่งที่เราเห็นคือมือของเราถูกกุมทับด้วยมือของอีกคน
เขาคงรู้ว่าเราเริ่มรู้ตัวแล้ว...... ไออุ่นที่วางทาบอยู่ก็ค่อยๆขยับยกออก
เหลือเพียงสัมผัสจากปลายนิ้วก้อยที่ยังแตะชนกันอยู่เท่านั้น
ไม่ได้สำคัญอะไรมากมายซึ่งบางทีเขาอาจจะแค่เผลอขยับมือมาวางลงบนเบาะที่เผอิญว่ามือของเราวางอยู่ก่อนแล้วพอดี แต่อดยิ้มออกมาน้อยๆไม่ได้จริงๆ
ถ้าเป็นความตั้งใจมันก็คงจะเป็นการกระทำที่ดูน่ารักมากในความรู้สึกของเราล่ะนะ
.
.
ที่อยู่ของโตยธารคือหอพักนักศึกษาตั้งอยู่ในซอยที่มีตึกหอพักอยู่หลายตึกแบ่งแยกออกเป็นสีต่างๆคละๆกันไป แลดูคล้ายกับขนมที่มีชื่อเรียกว่า‘สลิ่ม’ก็ไม่ปาน ซอยหอนี้ห่างจากมหาลัยเกือบๆหนึ่งกิโลเห็นจะได้ หลังจากลงจากแท็กซี่เราก็เดินตามร่างโปร่งบางเข้าไปในหอพักด้วย โตยธารขมวดคิ้วคล้ายจะทั้งงุนงงว่าเราจะตามมาทำไมทั้งไม่ค่อยพอใจเมื่อคงคิดได้ว่าทำไมเราถึงตามเขาลงมา แต่ก็ไม่ได้พูดขัดอะไรจนเดินมาถึงห้องของเขาที่อยู่บนชั้น 3 เกือบติดบันไดหนีไฟด้านในสุด
“รกกว่าที่คิด”เราพูดออกมาเบาๆไม่ได้ตั้งใจจะให้เขาได้ยิน แต่เหมือนเจ้าตัวจะหูดีกว่าที่คาด
ใบหน้าขาวเนียนขึ้นริ้วแดงหน่อยๆตรงพวงแก้ม เขารีบตรงไปเก็บซากถุงขนมกับซองมาม่ารสต้มโคล้งที่วางอยู่เกลื่อนโต๊ะญี่ปุ่นขนาดเล็กยัดลงถุงสีดำแล้วเดินเอาไปวางไว้ตรงระเบียงนอกห้อง กลับเข้ามาอีกครั้งเพื่อพับโต๊ะญี่ปุ่นลายพิกเร็ตเก็บเข้ามุมหนึ่งของห้อง จนตัวห้องดูโล่งสะอาดตาขึ้นมาทันที
คงจะรู้สึกประหม่ากับคำวิจารณ์ของเราล่ะมั้ง
“ฮะๆ เราไม่ได้ถือหรอกนะ”เราหัวเราะเบาๆ ก็พยายามที่จะกลั้นเสียงให้เบาที่สุดแล้ว ไม่อยากทำให้เขารู้สึกแย่เดี๋ยวถูกไล่ออกจากห้องขึ้นมาคนที่จะแย่จะกลายเป็นตัวเราเอง
ยังไม่อยากกลับบ้าน
อยากอยู่กับโตยธารอีกสักพัก
ความจริงก็เพราะเหนื่อยจนไม่อยากนั่งรถต่ออีกมากกว่า.... ทางที่ดีคืนนี้ขอนอนค้างด้วยเลยคงดี
เราเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงขนาด 5 ฟุตที่ตั้งเด่นอยู่กลางห้อง จะว่าไปแล้วห้องๆนี้ก็ไม่ได้กว้างขวางมากนักเมื่อเทียบกับห้องนอนที่บ้านของเรา แต่สภาพโดยรวมแล้วก็ดูน่าอยู่ดี คงจะเพราะเจ้าของห้องเข้าใจจัดห้องด้วยล่ะมั้ง
เตียงที่มีขนาดไม่ใหญ่และไม่เล็กไปนักตั้งอยู่ตรงกลางห้องพอดี รอบเตียงมีพื้นที่พอให้นั่งทำกิจกรรมต่างๆได้ไม่ลำบากนัก มุมหนึ่งมีตู้เสื้อผ้าไม้ขนาดหย่อมตั้งอยู่ ส่วนอีกมุมหนึ่งก็เป็นชั้นวางหนังสือกับเอกสารประกอบการเรียนวางซ่อนทับอยู่บนคอมพิวเตอร์พกพาข้างกันมีต้นไม้ใบเขียวในกระถางเล็กๆเพ้นลายหมีพูห์วางตั้งอยู่
เหมือนจะเป็นระเบียบแต่ก็ดูรกนิดหน่อย ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรสำหรับผู้ชายที่อยู่ตัวคนเดียว
......ถึงจะเป็นเกย์ก็คงไม่มีกรณียกเว้นอะไร?
“นี่ ท่าทางแบบนั้นไม่คิดจะกลับบ้านกลับช่องหรือยังไงกัน”
“เราอยากนอนที่นี่”
“ใครอนุญาต?”
“เราเหนื่อย ง่วง เพลีย ไม่อยากลุกเดินไปไหนแล้ว”
“นายนี่มัน....”
เสียงบ่นของเขาเงียบหายไปแล้ว ก็ไม่รู้หรอกว่าเขามีสีหน้าแบบไหนรู้สึกยังไงหรือกำลังทำอะไร รู้แค่ว่าสติเราใกล้หลุดเต็มที เตียงนี่นุ่มหลังกว่าที่คิด แถมยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆของเจ้าของติดอยู่ด้วย ยิ่งทำให้เราเคลิ้มเพราะความสบายจนเกือบจะหลับเข้าไปใหญ่
“นี่!”
ถ้าไม่มีเรียกฉุดดึงที่ข้อมือรั้งสติเราให้กลับเข้าร่างอีกครั้งเอาซะก่อนน่ะนะ
“ที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของนายนะ ถ้าอยากนอนนักก็กลับบ้านไปซะสิ!”
“มีใครเคยบอกไหมว่าน้ำน่ะขี้โวยวายสุดๆไปเลย”
ปากบางเม้มฉับ เป็นปฏิกิริยาตอบรับที่เราชักจะเริ่มชิน แต่ที่ไม่ชินเห็นทีจะเป็นเรี่ยวแรงมหาศาลที่ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรืออะไรกันแน่ของเขาเนี้ยล่ะ
ร่างของเราถูกฉุดดึงให้ลุกขึ้นจากเตียงนุ่ม ยืนเซอยู่ข้างเตียงอย่างงงๆ ไม่ใช่เพราะไม่มีแรงหรือตั้งหลักไม่ทัน.... เราจงใจกระตุกมือบางที่ใช้ฉุดตัวเราขึ้นจนร่างของเขาเสียหลักล้มลงบนเตียงพร้อมกับเราที่ทิ้งตัวลงนอนเกยตัวอีกคนเอาไว้ มือสองข้างโอบกอดรอบเอวบางเพื่อยึดไม่ให้ดิ้นลุกหนี
“นะ...นาย........”
“ชู่วว อย่าเสียงดังสิ เราจะนอนแล้ว”
เราแนบแก้มซีกขวาลงบนอกของอีกคน ฟังเสียงหัวใจที่เต้นแรงผิดปกติของอีกฝ่ายพร้อมกับเสียงของเข็มจากนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง.....
.
.
“ถ้าอยากนอนนักก็ลุกไปอาบน้ำซะ .....ผมไม่อยากนอนข้างคนตัวเหม็นนักหรอกนะ”
ผู้ชายคนนี้แข็งนอกแต่อ่อนข้างในจริงๆนั่นแหละ
.
.
สุดท้ายพออาบน้ำแต่งตัวโดยยืมชุดนอนของคนเป็นเจ้าของห้องมาใส่ก่อนเสร็จ คนที่บอกว่าง่วงอย่างนั้นเพลียอย่างนี้อย่างเราเอาเข้าจริงๆก็นอนไม่หลับอยู่ดี
คงจะเพราะแปลกที่แปลกทางส่วนหนึ่ง ส่วนอีกส่วนหนึ่งก็คงจะเพราะคนที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำนั่นล่ะมั้ง.....
โตยธารอยู่ในชุดที่คล้ายกันกับเรา อืม...มันเหมือนกันเลยล่ะ เพียงแต่ว่าเสื้อยืดคอกลมสีเทาอ่อนที่โตยธารใส่มันพอดีกับตัวของเขา อาจจะเกินพอดีไปสักนิดแต่ก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดอะไรหรอก กางเกงขาสั้นก็พอดีเหมือนกัน.... เลยขาอ่อนมานิดหน่อยเท่านั้น
ส่วนเรา.....ดูเหมือนว่าเสื้อที่ใส่อยู่นี้จะยาวไปหน่อย พอมาอยู่บนตัวของเรามันเลยแทบจะคลุมเข่า เพราะแบบนั้นเราเลยไม่คิดจะใส่กางเกงขาสั้นข้างในอีก .....แน่นอนว่าชั้นในก็ไม่ได้ใส่ จะให้ใส่ซ้ำกันก็รู้สึกแปลกๆเพื่อตัดปัญหาเราเลยถอดโยนลงตะกร้าซักพร้อมเสื้อผ้าที่ใส่มาไป
ก็รู้สึกโล่งนิดหน่อยล่ะนะแต่เพราะห้องนี้ใช้พัดลมแบบประหยัดไฟเบอร์ห้าเพราะแอร์เสียและยังไม่ได้รับการซ่อมแซมเพราะเจ้าของห้องไม่ใส่ใจ .....อืม นั่นหละ เจ้าของห้องไม่ใส่ใจ......... โตยธารบอกว่าเขานอนพัดลมก็สบายดีไม่มีปัญหาอะไรเลยไม่ได้เร่งให้เจ้าของหอหาช่างมาซ่อมแอร์ให้ อีกอย่างก็เป็นการประหยัดค่าไฟไปในตัว
อยู่แบบมัธยัสถ์ดี....
....
..
ดูๆไปแล้วการใช้ชีวิตต่างกับเราโดยสิ้นเชิง
ก็แปลกดีที่เรามาสนใจคนที่ต่างกับเรามากขนาดนี้ เห็นทีคงมีเพียงเรื่องเดียวที่ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่
ก็เรากับเขาเป็น‘ฝ่ายรับ’ด้วยกันทั้งคู่นี่นะ...............
“มองอะไรครับ?”
ทำหน้ากวนๆแบบนั้นก็เป็นด้วยเหมือนกันสินะ
“ยิ้มหาอะไรกันเล่า...”
แต่หน้าแดงๆแบบนั้นดูน่ารักกว่าเยอะเลย
“เพราตา!”
“วิวต่างหาก บอกแล้วไงว่าให้เรียกเราแบบนั้น”
“แต่ผมไม่อยาก...อ๊ะ”
เราลุกยืนเข่าบนเตียงโน้มต้นคออีกคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงลงมาจนใบหน้าห่างกันเพียงหนึ่งนิ้วก้อยกั้นเท่านั้น “แค่เรียกเราว่าวิวไม่เห็นยากตรงไหน เรายังเรียกน้ำว่าน้ำได้เลย”
“มะ มันไม่เหมือนกันซะหน่อย”
“ยังไง?”
“ก ....ใกล้ไปแล้วมั้ง เพรา..อื้ออ”
แตะปากจูบเบาๆไม่ได้บดคลึงอย่างที่ผ่านๆมา เพราะรอยช้ำตรงมุมปากของเขา ..เราไม่อยากทำให้เขาเจ็บซ้ำๆกับรอยแผลเดิมๆ จูบของเราครั้งนี้จึงเป็นเพียงการสัมผัสริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวลเท่านั้น
เราผละออกมองสบกับดวงตากลมคู่สวยที่ไหวระริกของเขาก่อนจะแย้มริมฝีปากส่งยิ้มจนตาปิดให้
“กับน้ำน่ะเราชอบนะ เพราะเป็นคนที่ชอบเลยอยากให้เรียกชื่อเล่นของเรามากกว่า”
“...”
“ไม่ได้เหรอ?”เราเอียงคอถามเสียงหวานอ้อน
ก็ไม่รู้หรอกว่าเพราะเขาที่เผลอตัวหรือเพราะเราที่อยากจะแนบกายชิดกับอีกคนกันแน่ ตอนนี้เราถึงได้นอนเอนหลังราบไปกับเตียงโดยมีเขาคร่อมทับอยู่บนตัวของเราอีกที
“ก็... ไม่ใช่ว่าไม่ได้ ......”
โตยธารหน้าแดงก่ำ ปากบางเม้มสนิทดวงตาคู่กลมเสมองไปทางอื่น... แต่เราก็ยังทันได้เห็นแววไหววูบที่เต็มไปด้วยความสบสนและดูจะหวั่นไหวของเขาอยู่ดี
น่ารัก
น่ารัก
สงสัยเราคงจะเป็นโรคแพ้คนน่ารักเข้าให้แล้วล่ะมั้ง
เราเผยอปากงับปลายจมูกรั้นหน่อยๆของเขาเบาๆ หยอกเอินด้วยปลายลิ้นจนทำให้เขาต้องหันกลับมามองเราอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยคำถามแต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้เอ่ยมันออกมา
ไม่เป็นไร
เราเป็นฝ่ายถามเองก็ได้
“ไม่ใช่แค่คู่นอนหรือคนที่ต้องทำให้พอใจมากกว่าแฟนเก่า แต่เป็นอะไรที่ลึกซึ้งมากไปกว่านั้น”
“ล..ลึกซึ้ง?”
“ใช่ ลึกซึ้งกว่าตอนที่เราคบกับเจเจอร์หรือใครทั้งหมด”
“นายหมายถึง..?”
โตยธารเบิกตากว้างมองเราอย่างอึ้งๆในขณะที่เรายิ้มแล้วพยักหน้าตอบรับน้อยๆ
“อื้อ....คบกัน โตยธารเป็นแฟนของเพราตา ส่วนเพราตาก็จะเป็นแฟนของโตยธาร..ว่ายังไง?”
“...”
“จะลองกับเราไหม?”
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
16 / 04 / 2015
มาแล้วค่ะ กลับจากสงกรานต์มานี่ดำเมี่ยงเลย 555555 *น้ำตาไหลพราก*
ขอตอบคำถามที่หลายคนสงสัยเลยแล้วกันนะคะ นิยายเรื่องนี้ไม่มีหลาย P แน่นอนค่ะไม่ต้องห่วง(◡‿◡❀)
(เดี๋ยวก่อน มีใครห่วงเรื่องนี้มั้ยนะ?)
แค่จับเคะมาใส่กระด้งเดียวกันน้ำหมากก็กระจายพอแล้วเนอะ อย่าให้ต้องมีฉากอย่างว่าของคนสามคนเลย...
นังป้าคนนี้จะหัวใจวายแต่งไม่จบเอาได้นะ 5555
ปล.ตอนต่อจากนี้จะเริ่มหวานบ้างแล้วนะคะ(รึเปล่านะ?)
เคะกับเคะพอมาออกเดทกันจะเป็นอีหรอบไหน ยังไงกันนะ? (สปอยล่ะ ฮึฮึ~)
มิสบัน.
-
น้ำกับวิวน่ารักอ่ะะะะ
รอดูตอนคบกันนะว่าจะออกมาแบบไหน
:hao3:
-
ยิงเจเจอร์ทิ้งทีดิ๊ :katai4:
-
น่ารัก น่ารัก น่ารัก
อยากจะจับทั้งสองคนมากอดรัดฟัดแก้มให้ช้ำ 55555555555
เจเจอร์จะตามมารังควาน2คนนี้ไหมเนี่ยยย วิวน่าจะรับมือไหว แต่น้ำเนี่ยสิ จะรับมือไหวไหมนะ
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
โอ๊ยยย น่ารักมาก ทั้งคู่เลย ทั้งวิวทั้งน้ำเลย
น่ารักกกก ชอบแนวนี้มากๆค่าาา
ไม่อยากรอเลย ลงอีกได้ไหมเนี่ยยยย ><
:-[
-
น้ำน่ารักกว่าวิวอีก 55555
-
น้ำกับวิวน่าร้ากกกกก
-
อะไรคือความสะใจและน่ารักมุ้งมิ้งไปพร้อมๆกัน
เราอยากให้คู่นี้คบกันยืดจริงๆนะ เคะ+เคะะต้องแข็งแกร่งได้สิ มันก็มีมุมที่แมนๆคุยกันอยู่นา
เราชอบความที่วิวชอบทำให้ชัดเจนกับความสัมพันธ์และสถานะ อะไรที่ชอบก็บอกไปตรงๆ.
นางจะเอาอะไรนางก็ทำให้มันเกิดขึ้น อำนาจมันอยู่ที่เรารู้วิธีใช้
ตอนล่าสุดยดึงดูดยั่วยวนมาก. แอบอยากให้สลับกัน. แต่ก่อนจะทำแบบนั้นเราอยากรู้จักน้ำเพิ่มขึ้นอีกสักหน่อย
ฟินค่ะ จัดมายาวๆ.
:mew1:
-
น่ารักทั้งคู่ :mew1:
-
อ๋อยยยย ตกลงไปเลยน้ำ :hao6:
มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
ไม่รู้ว่าใครจะเหมือนดิฉันหรือไม่ แต่จากที่เคยเห็นมา คู่เกย์ที่เจอไม่น้อยเลยทีเดียวที่จะออกสาวทั้งสองคน ดิฉันว่าสมัยนี้แล้วคงเป็นสถานการณ์วินวินมั้งคะ เธอรุกฉัน แล้วฉันก็รุกเธอบ้าง แฟร์จะตายไป แล้วไอ้คำพูดสุดท้ายของตอนนี้มันคืออะไรคะ? จะให้โตยธารรุกบ้างหรือไงคะ อุ๊ย พ่อคุณแม่คุณ
ส่วนเรื่องเจเจอร์ คงเจ็บใจแหละที่เพราตาหันไปเล่นกับคนที่ตัวเองสลัดทิ้ง มันคงห่วงหน้าตาตัวเองด้วย แล้วก็คงหึงแทบแย่แล้วล่ะค่ะ ซึ่งดิฉันคิดว่าไม่ใช่ปัญหา ไม่มีเจเจอร์ก็ไม่เห็นต้องห่วง เรื่องขนาดมันไม่สำคัญอยู่แล้ว เซ็กส์มันอยู่ที่ลีลาต่างหาก ขนาดพอเหมาะอย่างเพราตาและโตยธารน่าจะ...ไม่เจ็บ...มาก โฮะๆๆๆ
:mew1:
-
ชอบคู่นี้ๆ น่ารักทั้งคู่เลย :-[ :mew1:
รอติดตามต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
รอลุ้นเลยคะ ปล.เคะจะสลับกันไหมเนี่ย 555
-
ตอบตกลงเลยค่ะน้องน้ำ มันดีและเวิร์ค..เคอะ! มากๆ เลยค่าา >< โอ๊ยยๆ โดนความน่ารักทำลายล้างงง..
-
น้ำน่ารักจัง :impress2: มารอคำตอบของหนูน้ำแหละ อะคึคึคึ :hao3:
-
จะดิ้นตาย กับคำว่า
"จะลองกับเรามั้ย"
:hao7:
-
มาแล้ววว :mc4: โอ้ยยยยย วิวทำได้สะใจมากกับการหักหน้าเห้เจ o13 (เรียกตามน้ำ อิอิ) นอกจากไม่ทำตามยังตัดความสัมพันธ์ฉับๆไปด้วย ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนถึงได้พูดแบบนั้นกับวิว อ๋อ มันมั่นใจว่าเซ็กส์ของมันเอาวิวอยู่ แต่มันก็น่าจะคิดนะว่า วิวตกลงคบกับมันแบบไหนที่ผ่านมาวิวไม่เคยแสดงความเป็นเจ้าของมันด้วยซ้ำ มีแต่มันที่ทั้งรักทั้งหลงทั้งหึงหวงวิว เป็นไงล่ะเมิงเจอตอกหน้าเข้าไป แถมต่อหน้าคนอื่นด้วย พวกเพื่อนมันรวมถึงตัวมันเองด้วยแปลกใจไม่น้อยเลย ที่วิวทำแบบนี้เท่ากับเลือกน้ำ และ ตัดเมิงออกจากวงจรชีวิตเคะของเขาสองคน o18 แต่อย่างที่วิวคิดแหละ เห้เจไม่มีทางยอมจบ มันเสียหน้า เสียวิว เสียให้คนอื่นไม่เท่าไหร่ เสียให้อดีตแฟน เป็นอะไรที่เจ็บใจมากๆ มันต้องตามมาเล่นงานน้ำแน่ๆ มันไม่กล้าทำกับวิวอยู่แล้ว วิวเป็นลูกเศรษฐีเหมือนมันต้องมีอิทธิพลพอตัว ความหน่วงไปตกอยู่ที่ห่วงน้ำจังเลย กลัวจะเสียท่า เสียให้มันยังพอทนแต่กลัวมันเล่นสกปรกเอาเพื่อนมันมารุมน้ำนี่สิ อย่าเลยนะคนเขียนอย่าใจร้ายกับน้ำเลย :call: ถ้าน้ำอยู่กับวิว เห้เจมันไม่กล้าหรอก แต่ลับตาเมื่อไรมันเอาแน่ แต่ก็คิดเหมือนวิวนะ ทำไมเห้เจถึงตั้งแง่รังเกียจน้ำขนาดนั้น ในความคิดของน้ำดูจะรักเจมาก แต่ก็มีเจ็บใจที่เจทิ้งตัวเองไป แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ จะว่ามันโกรธเพราะน้ำรับโทรศัพท์วิว ก็ไม่น่าจะขนาดนั้น คนเคยรักกัน อย่างน้อยมันก็ต้องมีเยื่อใยบ้าง หรืออาจเป็นน้ำที่คิดไปเองฝ่ายเดียว เห้เจคงคบกับน้ำแบบคู่นอนและน้ำคิดว่าจะทำให้เห้เจมันรักให้ได้ เกือบจะสำเร็จแล้วแต่มีวิวเข้ามาซะก่อน แต่น้ำก็ไม่ได้แค้นหรือทำร้ายวิวด้วยซ้ำ มีแต่ความอ่อนโยนปนหวั่นไหวและสมยอมให้วิว :oo1: ด้วย ถ้าน้ำคิดใช้วิธีนี้เป็นการเอาคืนเจนี่ เรียกว่า ลึกซึ้งมากเลยนะและสำเร็จซะด้วยสิ บางทีน้ำก็เหมือนคนมีของแต่ยังไม่ปล่อยตอนนี้เก็บไว้ใช้ยามจำเป็น น้ำสู้คนบ้างนะอย่าไปอ่อนข้อให้มัน :m16: กลับอีกอย่างหักมุม ก่อนเลิกกันน้ำรู้ไปมันไปเอาวิว น้ำเลยวางยาและกดมันเป็นการส่งท้ายเลยแค้นจัด :laugh: อยากให้ถึงตอนหน้าเร็วๆจัง ไปออกเดทจะมุ้งมิ้งฟรุ้งฟิ้งกันขนาดไหน หนอ :-[ น้ำตกลงคบเลยลูก มัดใจวิวให้ได้ถือเป็นการเอาคืนเห้เจไปด้วย ไอ้เจย์ถ้ามันรู้นะ มันต้องคิดว่า น้ำเป็นฝ่ายกดวิวแน่นอนเลย มันใช้รูปร่างขนาดตัดสินไง แต่ที่ไหนได้ถ้าเมิงรู้นะมี :a5: รอดูหน้าเห้เจวันรู้ความจริง :katai2-1:
-
อยากลองอ่านแนวรับ รับ มาสักพักแล้วค่ะ แต่ยังนึกไม่ออกว่าจะมาในรูปแบบไหน ติดตามนะคะ
-
ชอบบ น้ำน่ารักน่าฟัดมากอ่า
ไม่ชอบเห้เจอย่างแรง ดีที่ไม่ใช่3p ไม่งั้นคงผิดหวังและกดออกอย่างไว
รอน้าาา
-
น้ำน่ารักจังเราอยากได้น้ำเลย //me โดนวิวตบ :beat:
-
ตกลงไปเล๊ยยยยยยยยย ตอนนี้สะใจเจเจอร์มาก แบร่ๆเป็นไงล่าาาวิวไม่แลเลย สมน้ำหน้าาาา :laugh:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อยากจะบอกว่าชอบมาก ฮ่าๆ
เรามีอิมเมจแหละ ไม่รู้คิดได้ไง
แบคฮยอน กับ ดีโอ exo ฮ่าๆ
งื้อๆๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ทำไมเรารู้สีึกว่า น้ำเป็นพวกร้ายลึกอ่ะ
หรือเราอาจจะคิดไปเองก็ได้
แต่วิววววววว
น่ารักโฮกฮากกกก
น้ำจ๋าาา ไม่คิดจะกดวิวบ้างเหรอจ้ะ
ฮีทั้งเริ่ด ทั้งน่ารักขนาดนี้ จะรุกอย่างเดียว ก็เสียดายความสวยความเริ่ดของฮีอ่าาา
-
พึ่งเข้ามาอ่านชอบมากก( ก ไก่ ล้านตัว)
ให้อารมณ์เหมือนเบี้ยนเล่นกัน น่ารักอ่ะทั้งน้ำทั้งวิว :-[
รีบมาต่อน้า :katai5:
-
ไหนๆๆๆ ตอนใหม่อยู่ไหนนน นั่งเฝ้า :katai3:
-
V ( 50% )
หลับไปแล้ว....
นอนนิ่งๆให้เขากอดมาร่วมสี่ชั่วโมง ทั้งที่เลยเวลานอนปกติมานานมากแล้วแต่กลับนอนไม่หลับอย่างเคยเพียงเพราะมีคนร่างเล็กตัวหอมฟุ้งด้วยกลิ่นของครีมอาบน้ำที่ก็ใช้เองอยู่เป็นประจำนอนกอดก่ายตัวแนบสนิทแน่น
นึกถึงตอนที่เพราตาเดินตรงมาจับมือเอาไว้คล้ายจะปกป้องกันท่ามกลางสายตาของคนนับสิบ ต่อหน้าต่อตาของคนทรยศคนนั้น ....อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสั่นไหวกับการกระทำที่ไม่จำเป็นต้องเข้ามาช่วยเหลือคนอย่างโตยธารคนนี้เลยสักนิด
คนที่เพียบพร้อมไปหมดทุกด้าน คนที่โตยธารต่อให้ตายก็เทียบไม่ติด คนที่อยู่ไกลเกินจะเอื้อมคว้าคนนั้น.......
“จะลองกับเราไหม?”
โตยธารไม่ได้ตอบไปทันทีหรอก ความจริงแล้วเขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปด้วยซ้ำ ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจอะไร เพราตาที่ภายนอกดูหยิ่งยโสดวงหน้าหวานสวยมักจะเชิดรั้นขึ้นอยู่เสมอจนดูคล้ายกับมองคนอื่นต่ำต้อยกว่าตัวเองตลอดกลับไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นภายนอกเลยแม้แต่น้อย
ทั้งยิ้มเก่ง ออดอ้อนเป็น และ...ชอบทำให้ใจเต้นแรงอยู่เรื่อย
ข้อสุดท้ายนี่สิสำคัญ
ถึงแม้ตอนนี้ใจจะไม่ได้เต้นแรงอะไรมากแล้วแต่ก็ยังไม่อยู่ในสภาวะปกติอยู่ดี ยิ่งลมหายใจอุ่นกรุ่นร้อนแทรกผ่านเนื้อผ้าเข้ามาอาบไล้ผิวอก ยิ่งขาขาวเนียนที่ก่ายพาดอยู่บนช่วงขาอ่อนขยับถูไถไปมาเหมือนจะไม่สบายตัวแต่กลับไม่ยอมปล่อยมือที่กอดอยู่รอบเอวออก...... แก้มก้นนวลชวนให้นึกอยากสัมผัสโผล่พ้นชายเสื้อตัวยาวออกมาเล็กน้อยพอให้เลือดสูบฉีดหนักขึ้นกว่าเดิม
โตยธารอยากจะรู้เหลือเกิน.....
ทำไมเพราตาถึงได้‘น่ากิน’ขนาดนี้นะ?!
.
.
“ความจริงก็เคยกินไปแล้วนี่หน่า....”ร่างบางพึมพำกับตัวเองเบาๆ
หรือเพราะเหตุการณ์นั้นเพิ่งผ่านมาไม่นานรสสัมผัสเลยยังคงตราตรึงอยู่ในความรู้สึกกันนะ?
ดวงหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อขึ้นมาทันทีเมื่อพาลไปนึกถึงเรื่องนั้น ร่างกายที่สอดประสานกันเป็นหนึ่งเดียว เป็นเพราะเสียงครางหวานกับใบหน้าที่แดงจัดเต็มไปด้วยอารมณ์พิศวาสของอีกฝ่ายผนวกเข้ากับการเล้าโลมที่ชวนให้สติว่างโล่งราวกับลอยอยู่บนปุยนุ่นทำให้เขาไม่รู้สึกเกร็งเท่าไหร่นัก
เพราะไม่เกร็งเลยไม่ค่อยเจ็บและเผลอตอบรับกลับไปอย่างเร่าร้อนไม่แพ้กัน เรียกได้ว่า‘ลืมอาย’ก็ไม่ผิดนัก
โตยธารยอมรับเลยว่าเป็นเซ็กส์ที่ดีมากๆครั้งหนึ่งเท่าที่เคยผ่านมาเลยก็ว่าได้
ไม่แปลกใจเลยที่เพราตาจะทำให้ใครหลายคนเคลิ้มฝันถึงได้ ทั้งไม่ประหลาดใจเลยสักนิดที่เห็นคนทรยศคนนั้นแทบจะกระอักความโกรธตายเพียงเพราะคนที่เพราตาเลือกเป็นเขาไม่ใช่มัน
ฝ่ามือเรียวไล้ปลายนิ้วไปตามกรอบหน้าของคนตัวเล็กที่นอนเกยอยู่บนตัวของเขาอยู่แผ่วเบา ดวงตากลมโตเป็นประกายวิบวับยามปากอิ่มเผยอออกเมื่อนิ้วโป้งของเขาคลึงกลีบปากล่างสีสดนั้นเบาๆ ...
.
.
“อื้มมมม..”
เสียงครางหวานที่หลุดลอดริมฝีปากสีสวยออกมาทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม ร่างโปร่งค่อยๆพลิกร่างเล็กบนตัวลงแล้วนอนคร่อมทับโดยมีขาเรียวขาวของคนหลับเกี่ยวเอวคอดเอาไว้ ชายเสื้อยืดของอีกคนร่นขึ้นจนเผยให้เห็นส่วนเร้นลับช่วงล่างเลยขึ้นไปจนถึงหน้าท้องแบนราบผ่องเนียน
“เพราตา....”
เอ่ยเรียกเบาๆแต่ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของชื่อจะลืมตาตื่นขึ้นมา นิ้วชี้เรียวแตะเบาๆลงบนปลายจมูกของคนใต้ร่าง.... “เด็กขี้เซา”
มือเรียวขาวไล้จากใบหน้าหวานที่ยังคงหลับตาพริ้มเรื่อยลงมายังลำคอระหง รอยสีกุหลาบเด่นชัดตัดกับผิวขาวของอีกฝ่าย.... ไม่ต้องเสียเวลาคาดเดาเขาก็รู้ว่าได้ใครเป็นคนทำรอยที่น่ารังเกียจนี้เอาไว้
ปากบางสีซีดแนบทับรอยช้ำจุดนั้นแผ่วเบา อยากจะขบกัดทับให้รอยบ้าๆนี่หายไปแล้วแทนทดด้วยร่องรอยรักจากเขาแทนหากก็กลัวว่าจะทำให้คนที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราตื่นขึ้นมา ....ยังไม่อยากให้เพราตาลืมตาขึ้นมาเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความชิงชังนี้ของเขา
ไม่ใช่ต่อคนที่นอนหลับอยู่ใต้ร่างแต่เป็นความชิงชังที่มีต่อใครอีกคน
คนที่ขึ้นชื่อว่า‘ทรยศ’คนนั้น!
.
.
“อื้อออ.. อึก”
โตยธารชะงักรู้สึกตัวอีกทีปากบางของเขาก็แนบเข้ากับยอดตุ่มเล็กๆบนเนินอกของอีกคนซะแล้ว ไม่เพียงแนบกลับเผลอขบไปด้วย ผงกหน้าขึ้นมองก็เห็นคนหน้าหวานผิดแผกกับเพศของเจ้าตัวนั้นเหยเกน้อยๆ ปลายนิ้วชี้กดคลึงยอดอกที่เริ่มจะแข็งเป็นไตพลางมองใบหน้าหวานที่ยังคงไร้แววว่าจะตื่นขึ้นมาทั้งที่กำลังถูกลักหลับอยู่แท้ๆ
“อะ.. อ๊า”
จู่ๆก็รู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาเพียงเพราะได้ยินเสียงครางหวานหูของอีกฝ่ายเท่านั้น ปกติไม่ใช่คนลามกที่จะคิดถึงแต่เรื่องอย่างว่า ..แต่กับคนคนนี้โตยธารยอมแพ้อย่างหมดรูปเลยจริงๆ
“อ๊ะ..วิว ...อื้ออ”
มันเป็นเรื่องน่าอายที่ลักหลับคนไม่ได้สติให้มือนุ่มนิ่มนั่นสำเร็จความใคร่ให้ก็จริง อยากจะหยุดตัวเองเอาไว้แค่นี้แต่ทำไม่ได้.. สะโพกขยับตามมือเล็กของอีกฝ่ายที่กอบกุมลำเนื้อที่เริ่มขยับขยายด้วยแรงอารมณ์จากการชักนำของมือเรียวของตัวเองที่บังคับจับมืออีกคนอีกที
“ว... วิว อ๊ะ ...อ๊าาส์”
ร่างบางทิ้งตัวลงนอนข้างคนตัวเล็กอย่างเหนื่อยอ่อนหลังปลดปล่อยออกมาจากนั้นไม่นาน แก่นเนื้อสีสวยอ่อนตัวลงพร้อมกับมือเล็กของคนที่ถูกลักหลับค่อยๆถูกจับให้วางลงบนพื้นเตียงข้างกาย โตยธารหอบหายใจอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนที่ร่างโปร่งจะลุกขึ้นจัดการเช็ดคราบความใคร่ออกจากกายอีกคนและทำความสะอาดมือน้อยให้ไร้สิ่งแปดเปื้อนเหมือนเดิม
ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้งแล้วค่อยๆรวบตัวคนตัวเล็กกว่าขึ้นมานอนเกยอยู่แนบอกเช่นคราแรกอย่างระมัดระวัง แตะจูบเบาๆลงบนกลุ่มผมนุ่มหอมก่อนที่เปลือกตากลมสีน้ำตาลอ่อนจะปิดลงเข้าสู้ห้วงนิทราหวานตามคนบนอกไปอย่างง่ายดาย
.
.
หากแต่คนที่คิดว่ากำลังหลับเสียสบายไม่ยอมตื่นทั้งที่ถูกลักหลับจนอีกคนนั้นสำเร็จความใคร่เรียบร้อยไปหนึ่งครั้งถ้วนกลับค่อยๆลืมตาโพลงขึ้นมาในความมืด ปากอิ่มยกยิ้มน้อยๆก่อนที่ร่างเล็กจะหลับตาลงอีกครั้ง แขนขาวสองข้างโอบกอดรอบเอวคอดของร่างโปร่งแนบแน่น นอนฟังเสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะของอีกฝ่ายจนกระทั่งผล็อยหลับตามไปในที่สุด
.
.
loading to 100%....
คึกค่ะเลยปั่นครึ่งแรกมาให้ได้อ่านกันก่อน ครึ่งหลังน่าจะตามมาเร็วๆนี้
อ่านครึ่งนี้แล้ว'รู้สึก'อย่างไรกับน้องหนูน้ำบ้างคะ? ฮึฮึ~ *หัวเราะมีเลศนัย*
เตรียมตัวไว้นะคะ ครึ่งหลังจัดว่าแซ่บ เอ๊ย.......น่ารักค่ะ..........น่ารัก :oo1: :jul1:
แหมะ พิมพ์ผิดอะไรผิดอยู่เรื่อยเล้ยยยย 55555555
-
:katai2-1:
ปูเสื่อรอความแซ่บเลยค่ะ
ทั้งน่ารักทั้งแซ่บนี่มันนัวจริงๆค่ะคุณขา
ขอบคุณ
-
รอค่ะรอ :hao6:
-
คู่นี้เค้าแข่งกันเรื่องความน่ารักช่ายป่ะเนี่ย o13 :call: :pig4:
-
คลั่งเรื่องนี้ หลงรักเรื่องนี้
หลงรักเพราตา หลงรักโตยธาร
งื้ออออ จะบ้าตายแล้วน้าา
เป็นเรื่องที่มีเสน่ห์มาก
ลงแดงงง รออีกครึ่งค่ะ
:sad4:
-
:hao6:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
ต่อมหื่นทำงาน หนูน้ำน่าร้ากกกกก
-
แหม่....นึกว่าน้ำจะ"รุก"วิวซะแระ อิอิ :hao3:
-
เขินกับการที่น้ำรุกวิวมากกว่าวิวรุกน้ำ ฮือ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ต๊ายยย
เป็นอะไรที่ละมุน 5555
รู้สึกถึงความหวานๆแบบเคะเต็มไปหมด
ชอบค่าาาาา
-
รอค๊า มาเร็วๆๆๆน๊า :impress2: :katai2-1:
-
จะอ่านที่เหลือ ฮือออ กรี๊ดร้องอย่างโหยหวน :ling1:
รีบมาน้า
-
เราว่าแล้วว่าน้ำต้องมีอะไรรรรรรรรร
ไม่ใช่คนรักเก่าสินะ...แล้วทำไมถึงเรียกเจร์ว่าคนทรยศ...
แต่น้ำไม่ใช่ใสๆจริงด้วยยย 55555555555
คนที่ทำแบบนี้มันไม่ใสแล้ว!!
น้ำจะได้กินวิวมั้ย! :ling1: :ling1:
-
.. ยังไงน้ำก็ไม่ทันวิวอยู่ดีนั่นล่ะน้าา >///< โดนหลอกเสียจนตายใจเลย เขินแทนน้ำจุง
-
มารออีก 50%ที่เหลือค่ะ :hao7:
-
ปูเสื่อรอครึ่งหลังละครับบบบ :z1:
-
นอครึ่งหลังจร๊าา มาเร็วๆเน้ออออ :mew1: :mew1:
-
ผมนี่ นั่งรอครึ่งหลังเลยทีเดียวคับ
:hao7:
-
อ๋อยยย ไอ้เราก็ลุ้น นึกว่าน้ำจะแอบรุกวิวตอนหลับซะหน่อย :เฮ้อ:
มาต่อไวนะฮะ :')
-
ผลัดกันไหมแกรรร >//<
เอ้ยยยยยย ผิดๆๆๆๆ ขอโทษที ความคิดแผลงมันผุดขึ้นมาชั่วขณะ
จะให้วิวรุกเราว่าก็เร้าใจ+เซ็กซี่ดีนะ แต่เรากลับใจเต้นกับน้ำรุกมากกว่า ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
สุดท้ายก็รักพี่เสียดายน้อง อยากได้ทั้งสองแบบเลยอะ
ถึงได้เสนอว่า ผลัดกันไหมแกรรร ไงล่ะ คึคึคึ ดูเป็นทางออกที่ดีแมะ? อุ้ย หลุดอีกแล้ว คริคริ
อีกอย่างคือ เราคิดว่าน้ำยังมี 'อะไรๆ' ซุกซ่อนอยู่อีกเยอะ รอดูว่าจะมีอะไรมากระตุ้นให้น้ำปล่อยของไหมนะ
เราชอบชื่อเพราตามากๆ ชอบที่น้ำเรียกวิวว่าเพราตานะ มันดูมีมนต์ขลังยังไงก็ไม่รู้
คือแบบเหมือนสะกดให้อีกฝ่ายใจสั่นใจเต้นได้เลยอะ
เวลาเขาเรียกชื่อจริงกันเหมือนเขากำลังร่ายมนต์ให้อีกฝ่ายหลงอะ
ต่อให้พวกเขาไม่หลงกัน แต่นังนี่หลงแล้วล่ะ 555 ชอบสองหนุ่มนี่มาก
เรื่อง sex และ position ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ แต่สิ่งที่น่าสนใจก็คือ วิวคิดจะทำอะไรบ้างนี่สิ
-
:z1: ปูเสื่อรอครึ่งหลัง
-
พูดอีกที ยิงไอ้เจเจอร์ทิ้งซะ o18
-
น่ารักอ่ะ นอนรอตอนต่อ :hao6: :hao6: :hao6:
-
หื้อออ ละมุนละไม :-[ มารอ ร้อนเปอร์แหละ หื้อออออ :impress2:
-
อ่านจบแล้วก็รอแทบไม่ไหวเลยค่ะ น่ารักมากๆ
เจเจอร์นี่เป็นตัวประกอบหลักที่อดทนมากสำหรับเรา
เพราะไม่ว่ายังไงสองคนนั้นก็ดูยังไงๆก็น่ารักมากกกกกกกกก
ยิ่งตอนที่น้ำแอบลักหลับนะะ อยากจะกรี๊ดดดด ทำไมมันโดนใจอย่างนี้ ;_;
อยากรู้เหมือนกันว่าจะมีสลับกันบ้างไหม แต่ไม่ว่าแบบไหนก็ฟินทั้งนั้นเลยค่ะ ฮือๆ
ความคิดของสามคนนี้จริงๆแล้วคืออะไรกันแน่นะ
ยิ่งอ่านแล้วก็ยิ่งอยากอ่านต่ออีกเยอะๆๆ
ปูเสื่อรอที่เหลืออย่างใจจดใจจ่อด้วยคนค่ะ :z1:
-
โอ้มายบุดด้า...น้องน้ำฮึดขึ้นมาแล้วสินะ
แต่ดูจากรูปการณ์แล้วรู้สึกว่าน้องวิวจะเจ้าเล่ห์กว่าเยอะมาก
ฉันว่าน้องน้ำนี่เสร็จน้องวิวเป็นแน่แท้
-
อ๊ายยยยย เพิ่งเห็น :ling1: หนูน้ำทำไมหนูทำแบบนี้ล่ะลูก :haun4: ช่างรักษาความเป็นเคะไว้เหนียวแน่นจริงๆ โอกาสมาแล้วแต่ไม่รุก น้องวิวอุตส่าห์นอนรอขนาดนั้น แต่ชอบน้ำนะดูมีอะไรให้น่าค้นหา เราว่าน้ำไม่ใช่คนอ่อนใสต่อโลกมากหรอก น่าจะเป็นคนแบบใครดีก็ดีตอบ ใครร้ายก็ร้ายตอบ แต่จะทำในแบบของตัวเอง ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับน้ำมากนัก ในมุมของน้ำดูเป็นคนไม่มีอะไรเหนือกว่าวิวเลย แต่ในมุมของวิวและเจย์เจอร์ น้ำกลับดูมีอะไรมากกว่านั้น ยิ่งน้ำเอ่ยถึงเจย์มีแต่ความชิงชังมากกว่ารัก เจย์อาจจะสัญญาอะไรกับน้ำไว้และไม่ทำตาม น่าจะมีอะไรนอกเหนือไปกว่าเรื่องของวิว ขอให้น้ำได้ฉลาด เท่ห์ มีมาดกับเขาบ้าง และได้เอาคืนเจย์เจอร์อย่างสาสมบ้างเถอะ :m16: แต่ยังไงก็ช่างแค่ วิว น้ำ น้ำ วิว ก็พอ อีเจอร์เมิงหลบไป :z6: แทบจะรอตอนต่อไปไม่ไหว อยาก :jul1: อยากรู้ว่าวิวจะทำอะไรต่อ แต่ดูแล้ววิวกดน้ำชัวร์ เพราะน้ำเวลาอยู่กับวิวนางโมเอะขัดกับรูปลักษณ์มากเลย และเราก็ชอบให้น้ำเป็นแบบนี้แหละ :hao6:
-
:z1: :z1: :z1: อิอิอิ ชอบบบ เพิ่งรู้ว่า รับxรับ มันชวนเสียเลือดเยี่ยงนี้ :hao7: :hao7:
-
รอความแซ่บของครึ่งหลังด้วยใจจดจ่อค่ะ
รับxรับนี่ให้ความรู้สึกละมุนมุ้งมิ้งมาก ทั้งน้ำและวิวมีความน่ารักและเจ้าเล่ห์เบาๆ
ดีใจที่เรื่องนี้ไม่ใช่ 3P ให้เจอร์เป็นตัวโกงล่ะดีแล้วค่ะ
แต่ถ้าให้วิว-น้ำสลับกันบ้างก็ไม่เลวนะคะ 5555
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ขุ่นพระ จะบอกว่าคุณ NaOYaII คิดเหมือนเราเลย กี้ส
อัพได้จุใจมากฮือ เขินวิวมากไม่รู้ทำไม ดาเมจรุนแรงเหลือเกิน
นุ้งน้ำน่ารักโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆตอนลักหลับนี่แบบ แกเอ้ย
อยากเป็นฝุ่นเป็นจิ้งจกในห้องเธอ ฮอล พีคสุดตอนวิวยัง
ไม่หลับแล้วยิ้มนี่แบบ แอร๊หกหดำกหพดำหกดกหก
นุ้งน้ำก็ไม่ทันวิวอยู่ดี โฮไอ่ตัวแสบไอ่เจ้าเล่ห์
-
ชอบอ่ะ
เร้าใจ
หนุกหนาน
-
ชอบจังงงง :-[
รอติดตามต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
:hao7: ร๊อออออ หนูน้ำจ๋า มันต้องอย่างนี้ o13
-
อร๊ายยยยยย ฟินสุโก่ยยยยยย :haun4: o22
-
เรื่องนี้นี่ฟินฟุดๆ
สงสารเมะจังนะ
แต่เคะชนเคะนี่ก็ :hao6: :hao6: :hao6:
-
:oo1: น่าร้ากกกกกกก ชวนเสียเลือดอย่างมาก555 บางทีหนูก็สลับกันบ้างก็จะดีนะ :m25: :hao6:
-
วิวววว อร๊ายยย :impress2:
-
o13 o13 o13
-
มาแล้วค่ะ :katai2-1:
V ( 100% )
น่ารำคาญ
เราถอนหายใจรู้สึกอึดอัดทั้งที่บริเวณที่เรานั่งนอกจากเราแล้วก็มีเพียงผู้หญิงใส่แว่นดูคงกระพันเรื่องการเรียนอยู่คนเดียวเท่านั้น ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็นั่งเยื้องอยู่ข้างหน้าไปอีกสัก 2 แถวโต๊ะเห็นจะได้
ไม่หรอก เราไม่ได้อึดอัดเพราะเธอคนนั้น แต่เป็นเพราะสายตาสอดรู้สอดเห็นของหลายๆคนในคลาสต่างหาก ดูก็รู้ว่าข่าวเรื่องเรากับเจเจอร์คงแพร่กระจายราวกับเชื้อระบาดไปเรียบร้อยแล้ว ...อืม นกรู้พวกนี้ทำงานกันไวดีเหมือนกัน ทั้งที่เรื่องมันเกิดขึ้นแค่ชั่วข้ามคืนผ่านมาเท่านั้น
จะว่าเรื่องความอยากรู้อยากเห็นของคนนั้นน่ากลัว ก็คงจะอย่างนั้นมั้ง แต่สำหรับเรา.... เรากลับมองว่ามันตลกดีมากกว่า คิดดูสิ คนคนหนึ่งจะมีความอยากรู้เรื่องของคนอื่นได้มากมายขนาดไหนกัน? คนพวกนี้ตีโจทย์เรื่องความอยากรู้อันไม่มีที่สิ้นสุดของมนุษย์แตกละเอียดเสียยิ่งกว่าเรื่องเรียนที่เป็นหน้าที่หลักของอนาคตของชาติซะอีกนะ
ข่าวลือแพร่สะพัดยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง ไม่รู้หรอกว่าคนพวกนั้นสรรหาอะไรมาลือกันเพราะไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ แต่มีเรื่องหนึ่งที่รู้สึกตลกที่สุดตอนได้ยินคนในเซคชั่นพูดกันถึงข่าวที่ถึงกับลงในหนังสือพิมพ์ของมหาวิทยาลัยเลยก็คือ...
‘เจเจอร์วิวถึงคราวรักร้าว! มือที่สามเริดหน้าเข้าไปป่วนคู่รักสุดฮอตถึงงานวันเกิดหนุ่มเจร์เมื่อคืนวาน เจเจอร์ถึงกับซึมซัดน้ำเมาเป็นลิตรๆย้อมใจไม่หลับไม่นอนจนเกือบหมดหล่อเพราะถูกคนรักสุดร้อนแรงสะบัดรักต่อหน้ามือที่สามและคนที่ไปร่วมงานวันเกิดอีกนับสิบ!!’
เรากลั้นขำจนน้ำตาคลอ ทั้งที่พยายามแทบตายที่จะไม่หัวเราะออกมากับความคิดอันโง่เง่าของคนเหล่านั้น พวกเขากลับคิดว่าเราเสียใจเรื่องของเจเจอร์จนปล่อยโฮกลางห้องเรียนซะอย่างนั้น และเพราะต้องการให้เราได้ทำใจจึงไม่มีใครกล้าเข้ามานั่งใกล้เราในระยะโต๊ะเรียนตัวยาวสองตัวทั้งหน้าและหลังเลยตลอดคาบเรียน
เราเองก็อยากจะซึ้งใจในความหวังดีของพวกเขาหรอกนะ เพียงแต่ว่าเรื่องพวกนี้มันจี้เส้นจนเกินไป
เรากับเจเจอร์เคยรักกันที่ไหน? ไม่เคยบอกเลยด้วยซ้ำว่าคบกันในฐานะคนรักแค่ควงกันไปไหนมาไหนคนก็ตีตนไปก่อนไข้คิดกันเองเสียแล้ว ยังเรื่องมือที่สามที่ไม่มีใครออกมายืนยันตัวตน ไหนจะเรื่องที่ว่าเจเจอร์ซึมถึงขั้นนอนไม่หลับอีก
มันบ้ามากที่มีคนเชื่อเรื่องปรุงแต่งพวกนั้นอยู่เยอะพอสมควร
....ทั้งที่เป็นเรื่องตลกที่หามูลความจริงไม่ได้เลยแท้ๆ
.
.
โตยธารเลิกเรียนช้ากว่าเราครึ่งชั่วโมง ยังเหลือเวลาอยู่อีกครึ่งชั่วโมงกว่าๆ เมื่อไม่รู้ว่าจะไปรอที่ไหนเราเลยเลือกที่จะไปนั่งรออีกฝ่ายอยู่ในร้าน‘นมนม’ซึ่งเป็นร้านนั่งเล่นขนาดเล็กข้างคณะของเขาเพื่อฆ่าเวลา ไม่รู้หรอกว่าถ้าเขาเลิกเรียนแล้วจะชวนไปไหนต่อดี ไม่ได้คิดเอาไว้ล่วงหน้าเพราะตัวเราเองก็ไม่ใช่นักเที่ยวตัวยง
ที่ผ่านมาก็มีแต่คนพาไปตลอดไม่เคยต้องไปไหนมาไหนเอง ส่วนที่ที่เคยไปที่พอจะใช้ได้เราก็จำไม่ได้แล้วว่ามันอยู่ตรงไหนและไปยังไง
อืม.... เพิ่งรับรู้ว่าตัวเองความจำสั้นกว่าที่คิด
แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ถึงจะจำภาพบรรยากาศของสถานที่นั้นๆได้เราก็ไม่อยากจะเอาเวลาไปเสี่ยงเพื่อตามหามันอยู่ดี
“ขอโทษนะครับ”
เราชะงักมือที่กดพิมพ์ข้อความส่งบอกโตยธารให้เขารู้ว่าตอนนี้เราอยู่ตรงไหน เงยขึ้นมองตามเสียงข้างต้นเล็กน้อยเมื่อไม่เห็นว่าน่าสนใจเราก็ก้มหน้าพิมพ์ข้อความต่อจนเสร็จพร้อมกดส่ง ยกแก้วนมสดร้อนขึ้นจิบนิดหน่อยอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตอบข้อความกลับมาเร็วกว่าที่คิด
- ตกลงตอนไหนว่าผมจะไปด้วย? -
“หึ..”
“ขอโทษนะครับ”เสียงนั้นเข้มขึ้นกว่าเดิมเราส่งข้อความตอบกลับเสร็จพอดีเลยเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง
ชายหนุ่มร่างสูงในชุดไปรเวทเสื้อโปโลสีอ่อนกางเกงยีนส์สีเข้มเข้ารูปยืนส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้แต่ดวงตาคู่คมกลับมองสำรวจเรา ไม่ได้จาบจ้วงแต่ก็ไม่ได้ปิดบังว่ารู้สึกอย่างไรเช่นกัน เห็นความพึงพอใจในแววตาคู่นั้นเล็กน้อย.... มือเรียวขยับเลื่อนเก้าอี้ในขณะที่สายตายังคงจับจ้องมองเราไม่ละไปไหน
“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ?”
เราเงียบ ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร แน่ล่ะในเมื่อเขาแสดงออกชัดเจนขนาดนี้ให้เด็กอนุบาลดูยังดูออกเลย ถึงเขาจะดูดีแต่เราก็ไม่คิดที่จะสานต่อไมตรีนั้นอยู่ดี ที่เราทำคือการก้มหน้าเล่นมือถือต่อไม่สนใจชายแปลกหน้าอีก
แต่ก็พอจะรู้สึกตัวว่าเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามที่เคยว่างเปล่ากลับไม่ได้ว่างเปล่าอีกต่อไป
ถ้าจะถามกันทั้งที่ไม่คิดฟังคำตอบแล้วจะถามทำไมตั้งแต่แรก?
“เรียนอยู่คณะนี้เหรอครับ? เอ... แต่จะว่าไปก็ไม่เคยเห็นหน้าเลยแฮะ หรือว่ามานั่งรอใครเอ่ย?”
“รำคาญ...”
“ครับ?”
ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมหลายคนที่เข้าหาถึงได้ชอบสรรหามุกจีบที่ฟังดูเหมือนกับจะไปจีบเด็กประถมซะมากกว่าแบบนั้นมาใช้กับเราอยู่เรื่อย หรือหน้าตาเราชวนให้คิดว่าคงจะชอบความนุ่มนวลหรือน้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนชวนฝันอะไรอย่างนั้นหรือไงนะ?
เราละสายตาจากโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นเอียงคอน้อยๆมองคนถือวิสาสะทั้งที่ไม่ได้รับอนุญาตแล้วส่งยิ้มหวานให้จนอีกฝ่ายคล้ายจะชะงักอึ้งไป.....
.
.
“ถ้าอยากนั่งก็นั่งไปเงียบๆสิ เราไม่ชอบคนพูดมากมันน่ารำคาญ”
“...”
ออกจะขำนิดหน่อย
...อันที่จริงก็ไม่นิดสักเท่าไหร่ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเข้าขั้น‘ช็อค’ไปแล้วเรียบร้อย ก็ไม่ได้ผิดไปจากที่คิดนัก พอตั้งหลักได้เขาก็ละล่ำละลักขอตัวซึ่งเราก็ไม่ได้คิดที่จะรั้งเอาไว้อยู่แล้ว
“วิว? น้องวิวจริงๆด้วย มาหาไอ้เจร์เหรอ”
จะต้องให้ถอนหายใจทิ้งอีกกี่ครั้งกันนะ....
“เปล่า”
“อ อ้าว.....”
เราลุกขึ้นยืนเพราะจ่ายเงินตอนสั่งเครื่องดื่มแล้วเลยไม่ต้องเสียเวลาเดินไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์อีก เราเดินผ่านร่างสูงของรุ่นพี่ที่น่าจะเป็นเพื่อนคนหนึ่งของเจเจอร์ออกจากร้านโดยไม่คิดที่จะเอ่ยลา ไม่เห็นจำเป็นในเมื่อเราไม่ได้รู้จักกับเขาเป็นการส่วนตัวอะไรอยู่แล้ว
“ไปกันเถอะ”เราคว้ามือเรียวทันทีที่เดินถึงตัวร่างโปร่ง โตยธารดูเหรอหราเล็กน้อยมือเรียวพยายามจะดึงมือออก
แต่เราไม่ปล่อยซะอย่างเขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วล่ะ
“จะพาไปไหน บอกไว้ก่อนเลยนะถ้าเป็นอย่างคราวนั้นผมไม่ไปด้วยแน่นอน”
เขาคงจะหมายถึงเมื่อวานที่เราลากเขาไปโดยที่ไม่มีจุดมุ่งหมายล่ะมั้ง ถึงแม้ว่าสุดท้ายจะไปจบกันอยู่ที่ห้องสมุดก็เถอะ “ไปเดทกัน”
“เดท?”
“อื้อ คนคบกันเขาก็ต้องไปเดทกัน... เราเข้าใจไม่ถูกต้องเหรอ?”เอียงคอขมวดคิ้วน้อยๆ ส่วนโตยธารนั้นเงียบไป
“ไปตกลงคบด้วยตอนไหนกัน...”
“แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธนี่หน่า เพราะงั้นวันนี้เราไปเดทกันเถอะ”เรายิ้มจนตาหยี เหมือนตัวเขาเองก็จนใจจะเถียงต่อหรือไม่ก็คงจะเหนื่อยใจเพราะคงรู้ว่าไม่ว่ายังไงเราก็ต้องลากเขาให้ไปด้วยกันจนสำเร็จอยู่ดี
“แล้วจะไปไหนล่ะ?”
เราทำเป็นหยุดคิดเล็กน้อย ....
“เราให้น้ำเลือกแล้วกัน”
อยากรู้ ..ว่าคนอย่างโตยธารจะพาเราไปเที่ยวที่ไหน มันน่าสนุกดีกับการได้คาดเดาความคิดของอีกฝ่าย ดูเผินๆแล้วโตยธารอาจดูเหมือนคนที่มักจะถูกคนอื่นอ่านออกได้ง่ายๆ แต่เรากลับไม่คิดว่ามันเป็นอย่างนั้น
จากความรู้สึกของเรา.....
คนคนนี้ยังมีอะไร‘มากกว่า’ที่ตาเห็น
.
.
“ไหนบอกว่าให้ผมเป็นคนเลือกไง ผมก็เลือกแล้ว..ฮะๆ อะแฮ่ม!......”
บางทีมันก็ไม่ทันแล้วหรือเปล่า? อยากจะหัวเราะก็หัวเราะไปเลยสิ... อย่างที่คิดเลย คนคนนี้น่ะ.....
.....เป็นมากกว่าที่ตาเห็นจริงๆนั่นหละ
“เอาหน่า ไหนๆก็มาถึงนี่แล้ว ไปทำบุญกันเถอะเพราตา”
เราเดินตามแรงกระตุกที่มือไปก็ไม่เชิงว่าว่าง่ายหรอก ตอนนี้เรารู้สึกเบลอๆมากกว่า มองลงไปยังมือที่ถูกกอบกุมเอาไว้ด้วยมือเรียวของอีกฝ่ายนิ่งๆ... ก่อนที่จะหลุดยิ้มออกมา
โตยธารพาเรามาที่วัดแห่งหนึ่ง ไม่รู้หรอกว่าชื่อวัดอะไรรู้แค่ว่าต้องนั่งเรือข้ามฟากมาจากตลาดน้ำที่อยู่อีกฝั่ง มันก็ไม่ได้ไกลอะไรมากแต่จากมหาลัยก็นั่งรถหลายต่ออยู่เหมือนกัน เอาเถอะ....เขาขยันพาเรามาเราก็จะขยันไปกับเขาด้วยแล้วกัน อันที่จริง
มันก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่นักหรอก
“ผมไม่ได้มาทำบุญนานแล้วนะ ตั้งแต่เข้าเทอมสองของปีสองได้ล่ะมั้ง”
เราหันกลับไปมองเสี้ยวหน้าของคนที่ยืนให้อาหารปลาอยู่ข้างๆกันเล็กน้อยแล้วหันกลับไปมองปลาตัวโตที่ไม่รู้สายพันธุ์แย่งกันกัดกินขนมปังในน้ำ เงียบไปสักพักเราก็พูดขึ้นมาบ้าง
“ตั้งแต่เกิดนี่เป็นครั้งแรกที่เราได้เข้าวัด”หันไปเห็นสีหน้าคล้ายจะอึ้งไปของเขาก็ต้องหลุดขำออกมาเบาๆ “เรานับถือคริสต์น่ะ แต่ก็ไม่ได้เคร่งอะไรมากนักหรอกนะ”
“อ้อ...”
“และนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยด้วยที่คู่เดทพาเรามาทำบุญ แปลกดีเหมือนกัน”
“แล้วปกติ ..ไปไหนกันล่ะ?”
เรายิ้มพลางขยับเข้าใกล้ร่างโปร่งมากขึ้นกว่าเดิม เขย่งน้อยๆพร้อมกระซิบตอบด้วยเสียงกระเส่าข้างหูจนหูขาวๆเริ่มเปลี่ยนสีเป็นชมพูระเรื่อพอกันกับใบหน้า ปากบางเม้มเมื่อเราจงใจแตะริมฝีปากเฉียดติ่งหูของเขาเบาๆ
“คนทะลึ่ง อยู่ในวัดในวาหัดสำรวมหน่อยสิ ....บ้าจริงๆ”
เราถอนหายใจแต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเหนื่อยหน่ายหรือรำคาญ ...มองตามหลังร่างโปร่งที่เดินขึ้นจากชั้นปูนเป็นขั้นๆริมท่าน้ำที่มีเอาไว้สำหรับให้คนลงมาเพื่อให้อาหารปลาโดยเฉพาะ ไม่มีรอกัน ไม่รู้ว่าเพราะเขินหรืออายสิ่งที่เราตอบเขาไปเมื่อครู่กันแน่
แต่ไม่ว่าอย่างไหนก็ตาม......
จะทำตัวน่ารักไปถึงเมื่อไหร่กันนะ โตยธาร?
.
.
การเดินตลาดน้ำไม่ใช่สิ่งที่เราเคยทำมาก่อนพอกันกับการทำบุญ ด้วยอากาศที่ร้อนอบอ้าวของเมืองไทยไม่ได้ชวนให้อยู่ในที่แคบๆเลยแม้แต่น้อย และโดยเฉพาะอากาศร้อนกับอาหารร้อนๆ ....ไม่ได้น่าพิสมัยเลยสักนิด
แต่เพราะมีพัดที่ทำจากไม้สานคอยพัดให้ถึงจะไม่ได้ตลอดเวลาเพราะอีกฝ่ายก็ชักมือกลับไปพัดให้ตัวเองด้วยเหมือนกัน ไม่รู้ทำไม.....แต่เราไม่รู้สึกร้อนอะไรมากมายอย่างที่คิด ผิดกันคนที่โบกพัดให้กับทั้งตัวเองและเรากลับมีเหงื่อออกจนแทบชุ่มเสื้อนักศึกษา
ความบางของเสื้อนักศึกษาทำให้แอบเห็นยอดอกสีอ่อนรำไร แน่นอนว่าเราเห็นคนอื่นก็ต้องเห็น
ไม่ชอบเลย
เราลุกขึ้นพอดีกับที่ผัดไทกุ้งแม่น้ำสดที่คนร่างโปร่งนำเสนอสุดๆถูกยกมาวางบนโต๊ะ กลิ่นหอมชวนชิมของมันไม่ได้ทำให้เรามีอารมณ์อยากนั่งกิน เราบอกให้โตยธารนั่งรออยู่ที่นี่ โดยไม่รอคำตอบเราหมุนตัวเดินออกจากร้านเล็กๆริมท่าน้ำทันที
จำได้ว่าตอนเดินผ่านกับโตยธารมาตามทางนี้เห็นมีร้านขายเสื้อผ้าอยู่หลายร้านด้วยกัน....
เดินได้สักพักจนแสบผิวเราก็ยิ้มออกมาได้ เลี้ยวเข้าร้านที่เป็นจุดมุ่งหมาย เลือกเสื้อยืดสกรีนลายเป็นชื่อของตลาดน้ำแห่งนี้มาสองตัว สีเดียวกันคือสีเขียวอ่อนดูสบายตาต่างกันก็ตรงขนาดไซส์ของเสื้อเท่านั้น พอจ่ายเงินเสร็จเราก็หมุนตัวเดินออกจากร้านเดินตรงกลับไปทางเดิม
....ก็คิดว่าเป็นแบบนั้นน่ะนะ
แต่ดูเหมือนว่าร้านผัดไทที่เราให้โตยธารนั่งรออยู่จะไม่ได้อยู่ในละแวกนี้
เรายืนนิ่งอยู่กับที่ คงหลงซะแล้ว..... มือถือไม่ได้อยู่กับตัวจำได้ว่าวางไว้บนโต๊ะที่ร้านผัดไทนั่น น่าจะนับได้ว่าเป็นประสบการณ์ครั้งแรกอีกเรื่องเลยก็ว่าได้ วันเดียวได้มาหลายประสบการณ์ .....อืม
ก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่จริงๆนั่นหละ
( มีต่อค่ะ )
-
( ต่อค่ะ )
หายไปไหนของเขากัน?
โตยธารนั่งไม่ติดอีกต่อไป ร่างโปร่งรวบเก็บของทั้งของตัวเองและของของอีกคนที่ไม่รู้ว่าหายไปไหนลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงินค่าผัดไทที่ยังไม่แม้แต่จะถูกแตะทั้งสองจานแล้วเดินออกจากร้านโดยไม่รอเงินทอน เรื่องร้อนใจในอกสำคัญกว่าเงินจำนวนไม่กี่บาท ซึ่งหากเป็นในตอนปกติเขาคงเก็บทุกบาททุกสตางค์ไม่เหลือให้เรียกว่าทิปพนักงานด้วยซ้ำ
เดินไปตามทางที่เห็นร่างเล็กเดินหายกลืนไปกับฝูงชนพลางมองหาร่างขาวหน้าหวานจากคนที่เดินกันไปมาขวักไขว่ มันลำบากตรงที่ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะไปไหนและคนในตลาดน้ำก็เยอะเกินไป ทั้งที่เป็นวันธรรมดาแท้ๆ
นึกโทษตัวเองที่ปล่อยให้เพราตาที่ไม่คุ้นชินกับสถานที่เดินออกจากร้านไปคนเดียว อย่างน้อยถ้ารั้งเอาไว้แล้วบอกว่าค่อยไปด้วยกันหลังกินอะไรเสร็จ คนตัวเล็กก็คงจะไม่ดื้อแพ่ง ...ก็อาจจะดื้อบ้างแต่ถ้าบอกเหตุผลให้ฟังเขาก็คงจะยอมรับฟังอยู่แล้ว
โชคดีที่เพราตามักจะโดดเด่นออกมาจากคนอื่นอยู่เสมอและเพราะเป็นอย่างนั้นระหว่างเดินเขาจึงได้แวะถามพ่อค้าแม่ขายตามรายทางไปเรื่อยๆ ได้เรื่องบ้างไม่ได้บ้างแต่ก็พอจะรู้ว่าคนตัวเล็กมุ่งหน้าไปทางไหน
ไกลจากร้านผัดไทอยู่พอสมควร ไม่สิ...ต้องเรียกว่าอยู่กันคนละฝั่งเลยมากกว่า ไม่รู้ว่าเดินยังไงท่าไหนถึงได้มาโผล่เอาตรงนี้ได้.............
“อ้ะ? ...น้ำ เจอเรา......เดี๋ยวสิ!”
ร่างโปร่งไม่ฟังคำทัดทานใดๆจากคนร่างเล็ก มือเรียวคว้าข้อมือเล็กได้ก็ฉุดให้เดินตามทันที ใจหนึ่งโล่งอกที่ไม่ได้หลงไปไหนไกล ดูเหมือนว่าจะอยู่ตำแหน่งเดิมมานานราวกับรู้ว่าเขาต้องมาตามหา ถุงที่อยู่ในมือก็เป็นหลักฐานอย่างดีอีกอย่างหนึ่งเมื่อเป็นชื่อเบรนด์เดียวกับร้านที่เจ้าตัวยืนขวางทางเข้าอยู่ แต่อีกใจ.....
“น้ำ? ..อื้อออ”
เมื่อเห็นว่าในห้องน้ำที่ลากคนตัวเล็กเข้ามาปลอดคนแล้วร่างโปร่งจึงจัดการดันร่างเล็กเข้าไปในห้องสุขาปิดล็อคประตูเรียบร้อย ไม่เปิดโอกาสให้ได้ถามโน้มลงบดขยี้กลีบปากอิ่มทันที
เป็นห่วงนะรู้มั้ย?
หัวใจเต้นระรัวเมื่ออีกฝ่ายจูบตอบกลับมาคล้ายกับจะแทนคำว่าขอโทษนะ ดวงตาคู่กลมของคนตัวเล็กนั้นดูฉ่ำปอยออดอ้อนเสียจนต้องรีบถอนริมฝีปากออก ไม่อย่างนั้นแล้ว....
คงหยุดกันไม่อยู่อีกต่อไป
.
.
“อ๊ะ....”
“โตยธาร....”
เราโน้มเกี่ยวต้นคอของอีกคนเอาไว้พร้อมกับริมฝีปากที่แนบสนิทฉกชิมความหวานจากโพลงปากบางอีกครา เร่าร้อนและเร่งเร้าเว้าวอน กายโปร่งที่ถูกดันชิดติดประตูสั่นสะท้านเมื่อมือของเราสอดเข้าเสื้อนักศึกษาแล้วไล้ลูบหน้าท้องแบนราบของเขาไปมา
เร้าอารมณ์ให้เริ่มรู้สึกขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
“กำลังคิดอยู่เลยว่าถ้าน้ำหาเราเจอ เราจะให้รางวัลอะไรดีนะ”
“เพราตา ..ดะ เดี๋ยว อึก.....”
มือของเราค่อยๆสอดเข้าไปในกางเกงสแลคสีดำสัมผัสเข้ากับลำเนื้อที่กระตุกสู้แรงบีบแกล้งคลึงเล่นเบาๆ ส่วนมืออีกข้างทำหน้าที่ปลดกระดุมรูดซิบกางเกงลง ท่อนเนื้อขาวปลายสีหวานเริ่มมีน้ำปริ่มออกมาเล็กน้อย
น่าลองชิม....
“ไม่นึกว่าจะใจร้อนอยากได้รางวัลเร็วขนาดนี้เหมือนกัน...”น้ำเสียงหวานของเราเอ่ยหยอกเย้าจนหน้าของอีกคนนั้นขึ้นสีแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเพราะมีอารมณ์หรืออับอายกันแน่
ไม่จำเป็นต้องปลุกเร้าส่วนอื่น....... เวลามีไม่มาก
“เพ..อ๊า! อุบ.....อื้มมม”
โตยธารครางเสียงหลงออกมาทันทีที่แก่นเนื้อร้อนถูกปากอุ่นนุ่มของเราครอบไปจนเกือบครึ่งลำ มือเรียวยกปิดปากตัวเองเอาไว้กลั้นเสียงคราง มืออีกข้างดันไหล่เราออก หากแต่ยิ่งเรากลืนกินความเป็นเขาเข้าไปมากเท่าไหร่กายโปร่งบางยิ่งสั่นระริกสะท้านเร้าเท่านั้น
กลิ่นคาวน้อยๆจากส่วนนั้นไม่ได้ทำให้เรานึกพะอืดพะอม แต่กลับกระตุ้นให้เราอยากลองลิ้มรสให้มากกว่านี้.....
“อึก...”
ทั้งที่มือดันไหล่เราเอาไว้แต่สะโพกกลับสวนโยกท่อนเนื้อให้เสียดสีกับโพลงปากของเราเบาๆ ดวงตาคู่กลมฉ่ำเยิ้มไปด้วยแรงปรารถนาพร้อมกับสิ่งที่อยู่ในปากเราค่อยๆเริ่มขยับขยายขึ้นเสียจนรู้สึกได้
ร่างกายของโตยธารบิดเร้าคล้ายทรมานเมื่อเราจงใจดูดเม้มเน้นตรงส่วนหัวสีสวยสลับกับมือที่รูดรั้งผนังนุ่มเป็นจังหวะ ...เราตวัดลิ้นสีสดเลียรอบส่วนหัวแข็งเกร็งก่อนที่จะอ้าอมรับเข้าปากอีกครั้ง เสียงครางอู้อี้จากร่างโปร่งดังมาให้ได้ยินเป็นระยะ
สะโพกบางโยกไหวเร็วขึ้น มือที่ดันไหล่เราเอาไว้ในตอนแรกบัดนี้คนเป็นเจ้าของกลับย้ายมันไปวางไว้บนแผ่นอกแทน ฝ่ามือเรียวไล้ลูบร่างกายตัวเองไปมา กระดุมที่เคยติดครบเหลือเพียงแค่สองตัวล่างเท่านั้น ร่างกายขาวขึ้นสีระเรื่อพอกับอารมณ์ที่พุ่งทะยานจนยากจะดับ
ภาพที่เห็นทำเอาเราใจกระตุกผิดจังหวะไปหลายจังหวะ
โตยธารเอ็กซ์เสียจนเราทนไม่ไหวอีกต่อไป ไม่สนแล้วว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน รับรู้เพียงแค่ว่า
อยากได้.....
กางเกงหลุดออกจากช่วงล่างพร้อมกับขาที่ยกขึ้นเกี่ยวเอวอีกฝ่ายเอาไว้ เราคล้องกอดลำตัวของอีกคนเพื่อใช้เป็นหลักยึด
“เพราตา จะทำ...อึก”
เราค่อยๆกดรับกลืนส่วนแข็งขืนของอีกคนเข้ามาในร่างกายช้าๆ เชิดหน้าครางหวานเสียงแผ่วเมื่อช่องทางอ่อนนุ่มรับรู้ได้ถึงความแข็งร้อนที่เต้นตุบๆอยู่ข้างใน....
เราเผยอปากออกแลบลิ้นเลียติ่งหูขาวที่ขึ้นสีก่ำเบาๆ กดจูบลงบนลำคอชื้นเหงื่อสูดเอากลิ่นอายรสเพศเข้าปอด กายช่วงบนบดเบียดกับอีกคนจนรู้สึกได้ถึงไอร้อนระหว่างกันและกัน ยอดเม็ดอกที่แข็งเป็นไตด้วยแรงพิศวาสไม่ต่างกันนั้นเสียดสีถูไถกันไปมา......
“ขยับสิโตยธาร”
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
17 / 04 / 2015
ค้างมั้ย? นังมิสบันค้างค่ะ :sad4:
เพราะตอนนี้บุพการีนั่งติดหนึบอยู่ข้างหลัง เสียววาบจนแต่งฉากอัศจรรย์ไม่ออก(เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้กันไหม?)
คาดว่าตอนต่อไปคงตามมาเร็วๆนี้ ไม่คืนนี้ก็พรุ่งนี้ค่ะ .....
สุดท้ายน้องเพราตาของเราก็เป็นฝ่าย'รุก'อยู่ดี น้องโตยธารไม่เริ่มน้องเพราตาเริ่มให้เองก็ได้ค่ะ #ดีงามมากลูก :oo1:
มิสบัน.
-
ไม่ยอม มันค้าง กรี๊ดดดดดดดดดดด :ling1: :ling1:
-
ค้างงงงงง... :serius2:
แบบนี้ก็ยุติธรรมดีนะเหมือนกันน้าา :hao7:
ว่าแต่..แล้วน้ำจะทำเป็นไหมคะเนี่ย??
-
ว๊ากกกก มันต้องเง้สิ น้องวิว
-
:mew6: กระซิกๆ
ขอบคุณค่ะคนเขียน
-
ฮือ วิวน้ำ :m25:
เขินมากกกกกกกก บิดๆๆๆๆๆๆ
แงง ฮืออออออ เดทแรกไปวัด ฮืออ5555555555555
ชอบตอนวิวทนเห็นน้ำใส่เสื้อนิสิตไม่ไหวจนไปซื้อ
เสื้อมาเปลี่ยนให้ ดูความหวงของเค้าสิ
พบ้าๆๆๆๆ ออร่ารุกมันมีอยู่จริง
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากเขินค่ะ..
-
ค...ค....ค้างหนักมาก โฮร่วววววววววววววววววววววววววววว :hao5:
ว่าแต่ จริงๆ แล้วหนูน้ำเองก็มีใจให้สินะ....วิวดูเป็นคนขี้หวง แต่รังสีความเป็นรุกในตัวแผ่ซ่านมาก
รู้สึกเขิ๊นเขิน ฮือออออออออออออออออออออออออออว์ :-[ :-[
-
โอ๊ยยย คือแบบค้างอย่างแรง :dont2:
มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
อ๊ายยยยยยย ค้างงงงงงงงงงงงงมากกกกกกกก :ling1: กำลังได้ที่เลย โหยโตยธารนางเอ็กซ์มากเหมือนที่วิวบรรยายเลย แหม่ๆ กำลังจะ :oo1: เลยแถมวิวรุกก่อนซะด้วยแต่คราวนี้รุกแบบเอาของน้ำใส่ของตัวเอง :haun4: วิวเก่งนะมองน้ำออกว่าต้องมีอะไรมากกว่านี้ และไอ้ที่มากกว่าขอให้เป็นไปในทางที่ดีสำหรับสองคนเถอะนะ ตอนนี้ให้อารมณ์ ห่วง หวง กันน่าดู น้องวิวถึงกับไปหาซื้อเสื้อให้น้องน้ำใส่ :-[ น้องน้ำถึงปากจะบอกไม่อยากเป็นแฟน ไม่อยากไป แต่พอวิวอ้อนและรุกหนักเข้าก็เอานะ อยากจิกรี๊ดเดทแรกน้ำพาวิวไปวัด เล่นเอาหนูวิวอึ้งไปเลย แต่ก็ชอบล่ะนะ ชอบสองคนนี้มากเลยมันให้บรรยากาศหวาน อีโรติค ละมุน อิฉันจะไม่ทนมาคืนนี้เถอนะได้โปรดดดด Outdoor กันซะด้วย ยิ่งทั้งสองคนเรียกชื่อจริงกันและกัน มันยิ่ง :m25: อยากให้อิเจย์มันกระอักจริงๆเล๊ย อยากให้มันรู้ว่า เคะของเมิงเขามา :oo1: เองแล้ว ฮ่าๆๆๆ :hao3:
-
ว้าย ตาเถร น้องวิวเธอแซ่บมากกกกก กอไก่ล้านตัว
-
อ้ากชอบมาก วิวกับน้ำน่ารัก
คนเขียนขาค้างมาก
-
รุกจริงๆวิว.....
รุกแบบนี้บ่อยๆจะดีมากกกกก
ใจเต้นโฮก ตอนน้ำลักหลับวิว><
อ่านแล้วแบบ....น้ำจ๋า
ลุกขึ้นมา "รุก" เถอะจ้ะ
อย่าปล่อยให้วิวรุกเองฝ่ายเดียว ฮิฮิ
วิวนี่....ราชินีมากกกกก ชอบโค่ยๆ!!!
-
ผลัดกันจริงๆล่วยยยย ถึงแม้ในแง่ความรู้สึกคือวิวรุกก็เหอะ
หลังจากนี้ต่างหากที่มันน่าลุ้นว่าน้ำจะทำไหม จะปล่อยของไหม คิคิคิ
แต่แหม วิวทำให้ซะขนาดนี้แล้วมีเร้ออออที่น้ำจะไม่ทำต่อ
วันก่อนยังคิดจะทำเขาอยู่เลยนี่นาน้ำเอ้ยยย
-
กรีดร้อง ค้าง แต่ แหม๋ คาดไม่ผิด คู่นี้คือที่สุดคะ
-
หึๆๆๆ
ลองสลับกันดูซะสิ
:z1:
-
เขินนนนนนน 5555555555 :z1: :z1: :z1:
-
อือหื้อ คือแบบเขาจะผลัดกันไหม อยากเห็นโตยธารรุกบ้าง วิวคงโคตรยั่ว
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วให้อารมณ์น่ารักน่าหยิก ???
โตยธารเป็นอะไรที่น่ารักเกินคำบรรยาย 555
ส่วนเพราตานั้นบอกได้ว่าความสูงไม่มีผลในแนวราบจริงๆ
-
น้องวิวน่ารักอ่ะ :hao5: :-[ :call: :pig4:
-
กรี๊ดดดดด
วิว สุโค่ยยยยยย
มันต้องแบบนี้เซ่
เราว่ารุกเจอรุกเร้าใจละนะ
รับเจอรับก็ไม่แพ้กัน
สู้ๆค่ะคนเขียน
-
หวานน้ำตาลหก
-
ต่อ!!!!!!! รออยู่ค่ะ
-
โอย ค้างงงง
ตอนนี้เขินวิว #คือดีงามมมม
-
:a5:
ช็อคคคคคคคคคคค
-
อิอิ เข้ามารอแหละ :hao7: :hao7: :hao7: อารมณ์คนเขียนตอนนี้ คงเหมือนตอนที่คนอ่านกำลังอ่านฉากอัศจรรย์แล้วมีบุพการีมานั่งใกล้ๆ หุหุ :mew5: :mew5: :mew5:
-
ค้างเติ่งงงงงงง :katai1:
-
อ่านแล้วรู้สึกละมุนละไมมากเลยคะ ปกติเคยอ่านแต่แนวโหดๆ อ่านเรื่องนี้รู้สึกฟินมากๆๆๆ :mew1:
-
ตอนนี้น้ำกินวิวแต่ทำไมดูยังไงก็วิวรุกอยู่ดี :hao5:
แต่น้ำก็ใช่ย่อยนะ ลากมาจูบเลย โอ้ยยย T//////T
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด สุดเสียงงงงงง
ค้างมากค่ะ ค้างมากๆ เชื่อว่าคงไม่ใช่แค่คนอ่าน แต่รวมทั้งน้ำทั้งวิวด้วย
ถ้าเป็นไปได้อยากให้มาคืนนี้จังงง เราติดเรื่องนี้ซะแล้วจริงๆ ฮืออ
วิวกับน้ำน่ารักมากกกกกก ต่างคนก็ต่างห่วงหวง วิวถึงกับไปซื้อเสื้อให้
อยากอ่านต่อมาเลยค่ะะะ รับรับนี้ฟรุ้งฟริ้งชื่นใจจริงๆ ;_;
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :jul1: :jul1: :pighaun: :pighaun:
-
ค้างงงงงงงงง คนแต่ง เค้าค้างมากกกกก!!
ตอนแรกนึกว่าวิวจะรุก หรือว่าเดี๋ยวสลับกัน? สลับกันไปสลับกันมาก็ได้ ไม่เป็นไรๆๆ
แต่มาต่อเร็วๆ น๊าาาา มันค้างมากมายเลยอะ
-
ค้างงงงงงงง :katai1:
กะว่าถ้าตอนนี้วิวเสียบจะถามคนเขียนว่าน้ำมีโอกาสได้เสียบมั้ย
ตอนท้ายนี่กระจ่าง อย่างนี้ยุติธรรมดี o13
-
:m25: นี่มันราชินีชัดๆ ...ละ..เลือดท่วมจอแล้วจ้า
-
นั่งรอค่ะ ._.
มันอร้ายยยย อยากให้วิวโดนน้ำกดมานานแล้ว ฉากนี้จะสมหวังหนูมาลีมั้ยค่ะ นี้รอมาเนิ่นนาน 555
ชอบนิยายแนวนี้ค่ะ รู้สึกหนุ่มเจที่รักยังมีบางสิ่งปิดบังทั้งยังหนูน้ำคนงามอีก โถ่ หนูมาลีงงค่ะ มารอเร็วๆนะค่ะ นี้นั่งรอเลยยย
-
VI
ร่างสองร่างสอดประสานรวมเป็นหนึ่ง กลิ่นอายความความใคร่จากการร่วมเซ็กส์ลอยฟุ้งไปทั่วตัวห้องหากกลับไม่กระตุ้นอารมณ์เท่ากับดวงหน้าหวานของคนทั้งคู่ที่กำลังบรรเลงบทรักกันอย่างเร่าร้อน
เราคิดว่าเรากำลังจะขาดอากาศหายใจ
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น.....
“อ้ะ.. น้ำ แรง...อ๊ะ .....อีก”
เพราะถูกขัดตอนทุกอย่างกำลังดำเนินไปอย่างที่ใจเราต้องการในห้องน้ำที่ตลาดน้ำ อารมณ์ติดค้างทำให้เราแทบจะคลั่งตาย เป็นครั้งแรกที่โตยธารเองก็รู้สึกเหมือนกัน และที่ที่เราเลือกเพื่อสานต่อบทใคร่คือบังกะโลที่มีไว้ให้นักท่องเที่ยวเช่าอยู่แห่งนี้ เตียงแข็งไปสักหน่อยแต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคอะไรเมื่อเราเองก็ไม่ได้คิดที่จะทำอยู่แค่บนเตียงอยู่แล้ว
“วิว..อ๊า ...จะไป ..ซี๊ดดด ....น้ำจะไปแล้ว”
โตยธารครางไปเร่งเครื่องช่วงล่างไปจนตัวเราที่อยู่ใต้ล่างของเขาสั่นคลอน พอกันกับเสียงเอี๊ยดอ๊าดของเตียงไม้ ...แรงเยอะกว่าที่คิดแต่ก็สะใจเราที่สุด
“อ๊าางส์... อ๊ะ ป..ปล่อยเข้ามา น้ำ...อ๊ะ ..ปล่อยเข้ามาในตัวเรา โอ๊ะ!”
ยังไม่ทันสิ้นเสียงร้องของเราร่างโปร่งกระตุกตัวเกร็ง ธารน้ำอุ่นฉีดเข้ามาในตัวเราทันที ช่องท้องน้อยรู้สึกถึงความอุ่นวาบ ความเสียวกระสันแล่นปลาบจากปลายเท้าขึ้นมาจนถึงจุดอ่อนไหว ไม่นานเราก็เกร็งตัวปล่อยน้ำขาวขุ่นตามเขาออกมา
เรานอนหอบส่วนโตยธารยังคงไม่หยุดขยับสะโพก เสียงหอบของเขาดังอยู่ข้างหูของเราความชุ่มแฉะจากปลายลิ้นนุ่มเลียกกหูของเราอย่างหยอกเย้าก่อนที่ใบหน้าที่หวานขึ้นเพราะแรงอารมณ์จะฝังลงตรงซอกคอของเรา
“ทำรอยได้มั้ย?”
น้ำเสียงแหบกระเส่าคล้ายจะเว้าวอนอยู่กลายๆ เรายกยิ้มก่อนที่จะแยกขาออกกว้างกว่าเดิม ขยับเอวร่อนตามจังหวะเบาๆของอีกคน จงใจตอดรัดลำเนื้อที่อยู่ในกายจนทำให้เขาต้องครางซี๊ดเสียงหวานออกมา
“ทำให้เราพอใจมากกว่านี้สิ ..แล้วน้ำจะรอยตรงไหนบนตัวเราเราจะไม่ห้าม ......หรือแม้กระทั่งทำทับรอยคนอื่นก็ตาม”
โตยธารผงกหน้าขึ้นมองเราด้วยสายตาหวานเชื่อมดวงตาคู่กลมเป็นประกายวิบวับ คิดเอาว่าเขาคงจะถูกใจในคำตอบของเราและคงจะเข้าใจความนัยที่เราสื่อออกไป
..ทำทับรอยคนอื่นก็คือรอยที่เจเจอร์เคยทำเอาไว้โดยที่เราไม่อนุญาต จะว่าไปโตยธารเองก็ได้รับสิทธิพิเศษจากเราหลายอย่างอยู่เหมือนกัน ทั้งเรื่องหลั่งนอกหรือเรื่องทำรอยตีตราก็ตาม..... หากไม่ได้เข้าใจผิดไปเองทุกครั้งที่พูดอนุญาตออกไปมักจะเป็นตอนที่เรากำลังเคลิ้มในรสสวาทที่เขาปรนเปรอให้ทั้งนั้น
.
.
หึ ก็ร้ายเอาการอยู่......
“อ๊ะ...!”
“บอกไว้ก่อนว่าผมไม่เคยรุกใคร ...วิวเป็นคนแรกเลยนะ อ้ะ...อย่าตอดแรงแบบนั้นสิ”
เราขยับตัวลุกขึ้นนั่งซ้อนกับตัวอีกคน แขนคล้องบนไหล่เพรียวบดเบียดแผ่นอกบางไปมา “เราเองก็ไม่เคยรุกใคร เมื่อวานกับน้ำ..น้ำก็เป็นคนแรกของเราเหมือนกัน”
โตยธารไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มหวานรับด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เราเผยอปากแลบลิ้นออกตาจ้องมองกับตากลมคู่สวยของอีกฝ่ายสื่อความต้องการ ..แล้วเขาก็ไม่ทำให้เราผิดหวัง
“อื้มมมม~”
ปากของเราทั้งคู่บดป้อนจูบร้อนแรงให้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร ไฟราคะโหมลุกพือขึ้นอีกครั้งอย่างง่ายดาย ส่วนที่เชื่อมต่อกันอยู่ขยับโยกสวนจังหวะกันไปมา เนิบช้าแต่ไม่ได้ทำให้รู้สึกเบื่อ เรากลับชอบที่มันเป็นแบบนี้
ค่อยๆเสียวไต่ระดับไปจนทานทนอีกไม่ไหว
มันเร้าอารมณ์กว่าเซ็กส์ที่สักแต่ว่ารุนแรง ดุดันไร้ปราณีเป็นไหนๆ ถึงแบบนั้นจะเร้าใจเราได้ไม่ต่างกันนักก็เถอะ แต่ความรู้สึกของเรายอมรับเซ็กส์ในแบบนุ่มนวลแต่ก็แฝงไปด้วยความเร่าร้อนแบบนี้มากกว่า
“อ๊ะ ..วิว ...อ๊าา ...”
ใบหน้าชื้นเหงื่อเหยเกส่ายไปมา ปากบางที่บวมช้ำจากฤทธิ์จูบขบกัดสั่นระริก ดูแล้วเอ็กซ์ยิ่งกว่าตอนอยู่ในห้องน้ำจนเราอดไม่ได้ที่จะอ้างับลาดไหล่เนียน ไม่เบานักขึ้นรอยฟันชัดเจน.... แต่ดูเหมือนว่ายิ่งเราออกแรงกัดเท่าไหร่ท่อนลำเนื้อที่สวนเอวขึ้นมาจะยิ่งรุนแรงขึ้น
รู้สึกถึงสิ่งที่ขยายใหญ่ขึ้นกว่าเดิมในร่องทางฉ่ำน้ำของเรา
“ยังใหญ่ได้อีกงั้นเหรอ?”
กลายเป็นทางเราที่ต้องเม้มกัดปากทำสีหน้าเหยเกบ้าง โตยธารไม่เพียงกระแทกสวนขึ้นมาแต่เขากลับขยับหมุนเอวควงสิ่งที่อยู่ในร่างกายของเราไปด้วย แรงเสียดสีภายในทำให้เราม้วนท้องยิ่งกว่าเดิม เสียวมากจนต้องหวีดร้องออกมาเสียงดัง
สายน้ำขุ่นพุ่งออกมาเปรอะเปื้อนทั้งตัวเขาและตัวเรา มันมากกว่าครั้งที่แล้วจนเรายังนึกแปลกใจ
แต่คิดไว้ว่าคงเสียวมากจนทำให้หลั่งออกมาเยอะขึ้น
“อ๊ะ...สุ ....สุดยอด อื้ออ น้ำ.....แรงกว่านี้ เรา...ซี๊ดด.. ..อ๊ะ!”
เราปล่อยออกมาอีกครั้งทั้งที่ตัวยังสั่นคลอนด้วยแรงสอดประสานจากอีกคนที่ยังไม่ถึงจุดสุดยอดอย่างเรา
โตยธาร....โตยธาร
ให้ตาย.....
“วิว..อ๊าา.......วิว อ๊ะ”
ไม่รู้อะไรดลใจให้เรายกตัวออกเปลี่ยนเป็นท่าคลานเข่ายื่นหน้าไปจ่อริมฝีปากอิ่มอยู่เหนือลำเนื้อที่กำลังจะปลดปล่อยอีกครั้งของเขาแทน ร่างโปร่งมองเราอย่างไม่เข้าใจ ...ในขณะที่เราช่วยรูดท่อนเนื้อขาวสะอาดที่เริ่มแดงเส้นเลือดขึ้นเพราะอารมณ์ใกล้แตะจุดอยู่รอมร่อพลางช้อนตาขึ้นมองสบกับตากลมหวานเชื่อม เผยอปากออกน้อยๆ
“เราอยากกินน้ำ”
โตยธารหน้าแดงจัดเขาไม่คิดหลบหรือละสายตาจากเราไปไหน ใช้มือรั้งรูดท่อนเนื้อขนาดสมตัวของเขาไม่นานเราก็ครอบปากกลืนกินลำท่อนร้อนจัดรับเอาน้ำจากเขาดูดกลืนจนหมดทุกหยาดหยดจึงได้ผละออก มีส่วนหนึ่งที่ไหลย้อนออกมาตรงมุมปากแต่ยังไม่ทันที่เราจะปาดออกร่างโปร่งกลับรั้งหน้าเราขึ้น เรียวลิ้นนุ่มเลียน้ำสีขุ่นจากปลายคางขึ้นมาจนถึงมุมปากก่อนที่ปากบางจะประกบจูบสอดลิ้นแทรกตวัดพันเกี่ยวลิ้นเราไปมา
จูบอย่างดูดดื่มทั้งที่เขายังไม่หายหอบ
จูบราวกับคนกำลังกระหายหิวทั้งที่เพิ่งร่วมรักกันไปถึงสองครั้ง
ร่างเล็กของเราถูกร่างโปร่งบางของเขาดันให้นอนตะแคงลงโดยที่มีตัวของเขาแทรกอยู่ตรงกลาง ขาข้างหนึ่งของเราถูกเขาพับขึ้นจนหัวเข่าชิดกับอก ช่องทางรักคงจะลอยเด่นเมื่อเขาควานหาหมอนมารองช่วงเอวของเราอีกที
ไม่นานนักส่วนแข็งขืนก็ค่อยๆสอดเข้ามาเติมเต็มข้างในกายเราอีกครั้ง ทั้งที่เราทั้งคู่ยังไม่ได้ผละจูบออกจากกันด้วยซ้ำ
ดวงหน้าขาวที่ขึ้นสีแดงก่ำ ดวงตาคู่สวยฉ่ำเยิ้มไปด้วยความใหลหลง
ร่องรอยตีตราสีกุหลาบค่อยๆปรากฏขึ้นบนตัวของเราทีละรอย ละรอย ....ในขณะที่บทรักเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง อีกครั้ง.....และอีกครั้ง
“อ๊าาส์...วิว อ๊ะ ....เสียว ..อื้อออ ...อ๊ะ น้ำเสียวจะตายอยู่แล้ว”
.
.
จะทำยังไงดีนะ....
เราคิดว่าเราเริ่มที่จะรู้จักกับคำว่า ‘หลงใหล’ ขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ.
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
17 / 04 / 2015
ตามมาเสิร์ฟตอนต่อไปอย่างว่องไว :z1:
บทนี้ค่อนข้างสั้นแต่บันเชื่อว่าคงทำให้หลายคนเติมเต็มและเต็มอิ่มกับคู่น้องเคะของเราไม่มากก็น้อยล่ะนะคะ
บันนี่แต่งไปบิดไป โอ้ย ฟินเองจนต้องหยุดๆแต่งๆเลยล่ะ #เคะชนเคะคือที่สุด #ดีงามค่ะดีงาม :-[
มิสบัน.
-
ได้อ่านต่อแล้ว…~ ><
"ยังใหญ่ได้อีกงั้นเหรอ?” หลุดขำวิวก็ตรงนี้นี่แหละค่ะ :laugh: แต่ตอนนี้บอกได้คำเดียวค่ะว่า …เลือดถึงกับไหลโชกกกกก :m10:
-
กรี๊ดดดดดด อ่อนโยนแต่เร้าร้อนนนนน
-
ไม่มีอะไรจะพูด กับตอนนี้ :haun4: :haun4: :m25: :m25: :jul1: :jul1: :jul1: ตายอย่างสงบ :m2: :m2: :m2:
-
:haun4:
-
:haun4: เอาใจเราปายยยย
-
ไม่อยากคิดตอนเจเจอร์เห็นรอยพวกนั้น...
แล้วก็คงคิดไม่ถึงว่าน้ำจะเป็นคนทำ
โอ้ยย น้ำร้ายอะ นี่ไม่ใช่น้ำใสๆในตอนแรก!
ตอนแรกนั่นหลอกลวงใช่มั้ยน้ำ :ling1:
-
ขอ...ขอเลือดด่วน
-
:haun4: :haun4: นี่ว่าน้ำต้องติดใจการรุกวิวแล้วแน่ๆ
ฮืออออชอบวิว
-
:jul1: :jul1:
-
โอยยยยยยยยยยยยอิชั้นนี่ตัวสั่นงันงก?เลยค่ะ
ได้ใจมาก อร๊ายยยยยยยยยยยยยย :pighaun:
-
โอ๊ยยยยยยยยยทน ไม่ไหวแล้ววว
มันละมุน รุนแรง สิเหน่หาเหลือเกินนน
หลงทั้งคู่จะบ้าแล้ววววว
น่ารักจะบ้าตาย ผลัดกันด้วยอ่ะะะะ
งื้อออ อ่านรวดเดียวจุใจเลย
ขอบคุณนะคะ
:impress2:
-
ทำไมรู้สึกเขินแปลกๆ ทำไมสองคนนี้เขาร้อนแรงขึ้นทุกตอนๆเนี่ย
อ๊ายยยยยย เพราตากับโตยธาร เป็นการจับคู่ที่ลองล็อกพอตัวเลย งุ้ยยย เขินว่ะ
-
อืม ....... มันนุ่มละมุนเนอะะ :haun4: :o8: :haun4: :-[ :hao6: :m25: :hao6: รับ กับ รับ มาเจอกัน คือดี รู้จุดรู้เหลี่ยม อีพวกรุกเตรียมตกงาน 555
-
อิชั้นเขิลสุด ๆ ทั้งน้ำ ทั้งวิว โอ๊ยน้อว
-
เรื่องนี้ทำให้เราล็อกอินเข้ามาเม้นเลยทีเดียว
ชอบอ้ะ เอ้ย อ่านแล้วรู้สึกฟินนนนมากค่าา
เลือดหมดตัวววว มาต่อเร็วน้าๆ :hao7: :hao6: :hao6:
คนหื่นรออยู่วววววว :hao6:
-
งือออ ละมุนละไม เขินจัง :o8:
-
สนุกชอบค่ะแต่เชียร์น้ำรับ
-
ทำไม เวลาอ่าน น้ำรุกวิวนี่
ตัวสั่นแบบ....ไม่ไหวแล้ววววว
ฟินจะตายอยู่แล้ว.....
"ยังใหญ่ได้อีกเหรอ"
แล้วน้ำยิ้มรับแบบนี้หมายความว่าไง!!!!
ว่าแล้วววว
อิชั้นว่าแล้ววววว
ว่าน้องน้ำ ฮีไม่ได้ใสอย่างที่เห็นภายนอกนะคะ
รับรอง กดวิว อีกสักครั้ง สองครั้ง
เทิร์นโปรแน่
ฟันธง!!!!
นี่มัน สุดโค่ยแห่งตอน
โอยยยยย...ชอบบบบบบบบ
-
:heaven. จอมกองเลือดหายใจรวยรินไปตามๆกันเลย :jul1: เคะเหนือเคะมันสุดยอดแบบนี้เองนะ
โอ้โห นี่ต้องขอบคุณบังกะโลแถวนั้นนะ ไม่งั้นคงค้างลงแดง
นี่จะต้องเป็นการค้นพบสิ่งใหม่ของหลายๆคนแน่ ทั้งดาเมจของเคะชนเคะ น้ำและวิวลองรุกและเป็นคนแรกของกันและกัน
เรายังเชื่อว่าคนเขียนยังปล่อยของให้น้องน้ำไม่หมด ทั้งเรื่องบุคลิคและความหลังของน้อง
ปล.ห้องน้องน้ำแอร์เสียงั้นไปอยู่กับวิวดีไหม เราเป็นห่วงน้ำมากจริงๆ เดาใจตัวโกงไม่ถูกอะ.
วิวเด็ดดวงจริงๆเอาอยู่ทุกกระบวนท่า. :hao6:
กอดมิสบันค่ะ. :กอด1:
-
ที่สุดค่ะ ไม่รู้จะพูดคำใดนอกจากคำนี้ :m25:
-
Damage รุนแรงมาก :pighaun:
ติดตามนะคะ :L2:
-
เอิ่ม พูดอะไรไม่ออก เลือดท่วมปากท่วมจอ...
-
ความเป็นเคะน้อยเล่นเลสกันมันได้อ่ะค่ะ.... :mew5:
อยากปล้ำพวกนาง พฮรืออออออออออออ
-
น้ำรุกหรอออออ (แต่ก็ชอบ)
:pighaun: :m25: :haun4:
-
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก :pighaun: :haun4: :hao6:
-
:jul1: :jul1: :haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun:
น้ำไม่ใสสินะ
-
:m25: :pighaun: :haun4: :jul1: มีอีกก็จะให้อีก สำหรับ โตยธาร และ เพราตา นางทั้งคู่ช่างเลอค่าหาใครมาเปรียบ เป็นการร่วมรักที่ละมุนละไม อ่อนโยน ปนร้อนแรง แฝงไปด้วยความรู้สึกอบอุ่น โอ้ย อีโรติค ฝุดฝุด :heaven นี่อาจเป็นเซ็กส์ที่เริ่มมีความรักมาแทรกโดยที่ทั้งคู่ยังไม่รู้ตัว แต่รับรู้ว่ามันดีกว่าเซ็กส์ที่เคยได้ผ่านมา น้ำช่างเป็นน้ำที่น่าค้นหาอย่างที่วิวพูดจริงๆ เป็นรับก็ว่าน่ารักน่าใคร่ โมเอะ ดูไม่ทันวิวเอาซะเลยในตอนแรกที่ถูกกิน แต่ตอนนี้น้ำกลับดึงบุคลิกฝ่ายรุกออกมาได้น่าประทับใจ ไม่ได้แข็งแกร่ง รุนแรงเหมือนที่เมะส่วนใหญ่จะเป็น แต่อ่อนโยน เว้าวอน เร่าร้อน ทำเอาอิฉันอินไปกับบทรักอย่างกับเป็นวิวซะเอง เขินไปหมด :-[ น้องวิวมีแอบฮานะคะ 'ยังใหญ่ได้อีกเหรอ' :laugh: แหม่ ๆ อย่าดูถูกของๆนางนะคะ ลองแล้วก็เอาน้องวิวได้อยู่เหมือนกัน วิวให้ความรู้สึกความเป็นรับมากกว่ารุกนะ คือท่าทางของวิวมันดูออกสาวมากกว่าน้ำ แต่ไม่ใช่ว่านางรุกไม่ขึ้นนะ นางทำได้ดีพอๆกับนางยั่วให้น้ำรุกนางได้ o13 ติดตามต่อไปว่า วิวจะดึงอะไรในตัวน้ำออกมาอีก คาดว่าตอนต่อไปน้องวิวเอาคืนแน่ เพราะตอนนี้น้องน้ำนำไปหลายประตูแล้วนะ o18 ส่วนไอ้เจเจอร์ มันเงียบไปอย่าวางใจนะทั้งสองคน อย่าให้มันมาเอาคืนทั้งสองคนโดยการจับไป :oo1: นี่นะ ไม่ยอมๆๆๆ ต้องปกป้องกันและกันให้ได้นะ วิว น้ำ สู้สู้ รวมตัว :z6: รัวๆๆๆ มันเลย ติดตามต่อไป คนเขียนเก่งมากที่เขียนแล้วพาให้เข้าถึงอารมณ์รัก ของ รับ กับ รับ ได้ สุดยอด :katai2-1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ผมนี่เลือดหมดตัวเลยครับ :jul1: :jul1:
เหมือนว่าในอนาคต น้ำจะเป็นรุกแน่นอน :laugh:
รอติดตามต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
อ๋อยยย ลมจะจับ :m25:
มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
กระอักเลือด........ :o8: :jul1: :haun4: :pighaun:
-
มันฟิน มันดีงามมมมม
กรี๊ดดดดดดดดดดด
-
อือหือออ ผลัดกันมันฟินอย่างนี้นี่เอง รับกับรับนี่อิ๊อร๊างกันขั้นสุด :jul1:
-
และแล้วก็สลับบทให้ไปตามทางที่แท้จริง อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :pighaun:
ฟินแบบนี้มีอีกม๊ายยยยยยยยยยย โอ้หม่ายก๊อดดดด เจ๊รู้สึกกระเหี้ยนกระหือรือมากเค่อะ :hao6:
ปล. แหมะ เพิ่งรู้ว่าเคะชนเคะนี่มันส์หยดกว่าคู่เมะชนเคะบางคู่ซะอีก :laugh:
-
:pighaun:
พรู๊ดดดดดด กำเดาพุ่ง
นอนตายอย่างสงบค่ะ
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
อิแมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม่ /เอามือทาบอก
เกิดมาไม่เคยพบไม่เคยเจอค่ะคุณณณณณ รับ รับ คือดีงาม คือสิ่งที่ดี คือคุณค่าที่คู่ควรรรรรรรร /สูดหายใจ
ปกติเคยเจอแต่เมะ เมะ ค่ะ เจอ เคะ เคะอย่างนี้ บอกได้คำเดียวเลยว่า..... แซ่บบบบบบบบบบบบบ
รอนะคะรอออค่ะรอออออออ :katai1: :katai1:
-
ผลัดกันก็ฟินนนนน :pighaun:
-
VII
ผ้าแพรสีน้ำเงินผืนบางห่อคลุมกายขาวนวลไว้อย่างหมิ่นเหม่ ขาเรียวสวยที่โผล่พ้นผืนผ้าออกมามีรอยสีกุหลาบแต่งแต้มอยู่ประปราย หากสามารถมองทะลุผ้าผืนนั้นเข้าไปได้ ตามเนื้อตัวขาวผ่องของร่างเล็กเองก็คงจะมองเห็นแต่ร่องรอยตีตราสีเข้มแต้มสรรไม่แตกต่างกันนัก
ร่างโปร่งยืนถือถุงหูหิ้วมองใบหน้าหวานของคนที่นอนหลับตาพริ้มอย่างแสนสุขบนเตียงอยู่ข้างเตียงมาได้สักพักหลังจากออกไปซื้อของกินรองท้องมาให้ทั้งตัวเองและอีกคน
เขาตื่นเช้าจนเป็นเรื่องปกติแม้ว่ากว่าจะได้นอนก็เกือบย่ำเข้าวันใหม่ก็ตามที ...แต่กับใครอีกคนอาจไม่ใช่แบบนั้น ยิ่งนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ยิ่งรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า กระดายอายจนไม่รู้ว่าหากร่างเล็กตื่นขึ้นมาแล้ว...... จะทำตัวยังไงดี
โตยธารค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงหลังจากวางถุงของกินไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เขาไม่ได้ตั้งใจจะปลุกคนร่างเล็กที่กำลังหลับสบายหรอก ปล่อยให้เพราตาได้พักผ่อนอีกสักนิดน่าจะดีกว่า
จะว่าไปแล้ว
“...เหมือนฝันเลยนะ”
น้ำเสียงหวานเอ่ยเบาหวิว เขาไม่ต้องการให้ใครได้ยินทั้งนั้นโดยเฉพาะคนที่ยังอยู่ในห้วงนิทราหวาน......
ใบหน้าขาวจนแลดูซีดอ่อนโยนลงยามทอดมองดวงหน้าหวานสวยชวนให้ใครต่อใครลุ่มหลงในความงามจับตาตามความหมายชื่อของเจ้าตัว อดไล้มือลูบพวงแก้มเนียนของอีกคนไม่ได้... ราวกับถูกแรงโน้มถ่วงที่มองไม่เห็นสั่งให้โน้มศีรษะลงใกล้
สัมผัสปลายจมูกลงบนแก้มใสแผ่วเบา กลัวอีกฝ่ายจะตื่นอยู่เหมือนกันแต่มันก็เกินจะยั้งใจไว้ได้จริงๆ
เพราตามีแรงดึงดูดที่รุนแรงเสียจนน่ากลัว
กลัวใจตัวเองยังไม่มากเท่ากับกลัวใจของคนคนนี้.....
ไม่ควรเกิดความลุ่มหลงในตัวอีกคนมากไปกว่านี้
ก็รู้ว่าต้องหยุดตรงนี้
โตยธารรู้ ......รู้ดีที่สุด
แต่.....
.
.
ปากบางเม้มแน่นเมื่อเกือบกดจูบลงบนกลีบปากอิ่มลักหลับคนตัวเล็กอีกครั้งซะแล้ว อยู่กับเพราตาเขาไม่ค่อยจะมีสติครบสมบูรณ์เลยสักที หากไม่รู้จักควบคุมตัวเองให้มากกว่านี้มีหวังต้องเผลอเข้าสักวันใดวันหนึ่งแน่ๆ
หมับ
คนที่คิดว่าหลับอยู่กลับเป็นฝ่ายจับข้อมือของร่างโปร่งที่กำลังจะละออกจากดวงหน้าหวานเอาไว้ แรงกระตุกดึงถึงแม้ว่าคนทำจะไม่ได้ออกแรงมากนักแต่ตัวที่โน้มเอนอยู่แล้วของโตยธารกลับล้มทาบทับคนร่างเล็กได้อย่างง่ายดาย
ดวงตาคู่กลมเบิกโพลงเมื่อเห็นคนที่ตนเพิ่งจะลักหลับหอมแก้มนุ่มไปเมื่อครู่นอนส่งยิ้มหวานให้อยู่
“จะลักหลับกันทั้งที ทำแค่นี้เองเหรอ?”
โตยธารไม่ตอบ ร่างโปร่งเม้มปากหันหน้าหนีไปอีกทาง ท่าทางแบบนั้นทำให้คนตัวเล็กกว่าอดรู้สึกมันเขี้ยวไม่ได้....... งับไหปลาร้าตำแหน่งเดิมกับที่งับไปเมื่อวาน ไม่ได้เอาให้จมเขี้ยวอย่างเมื่อวานก็จริงแต่คงทำให้แสบๆคันๆอยู่บ้างเหมือนกัน
“อ๊ะ นี่!”
“Morning~”
“...สายจนตะวันจะทิ่มก้นอยู่แล้วเถอะ”
ร่างโปร่งเบะปากคว่ำพลางขยับดิ้นขลุกขลักจนหลุดออกจากวงแขนของคนแกล้งหลับในที่สุด ความจริงต้องบอกว่าเพราะเพราตายอมปล่อยมากกว่า พอยืนขึ้นตั้งหลักได้โตยธารก็เดินลิ่วๆไปคว้าถุงน้ำเต้าหู้กับของกินสองสามอย่างที่เขาเลือกซื้อมาเผื่อคนตัวเล็ก ไม่รู้ว่าชอบกินหรือไม่ชอบกินอะไรเห็นอะไรวางขายคิดว่าอีกคนน่าจะชอบก็เลยเลือกซื้อมา
จะว่าไปก็เหมือนว่าออกจะสิ้นเปลืองไปสักหน่อย.....
“เคยบอกหรือยังว่าน้ำน่ารักมากนะ”
ร่างโปร่งชะงักมือที่กำลังเทน้ำเต้าหู้ในถุงใส่แก้วตัวป้อมที่มีติดอยู่ในบังกะโล หันไปมองร่างเล็กที่นอนตะแคงท้าวศีรษะจับจ้องมองตรงมายังเขา สายตาร้อนแรงแบบนั้นที่ตากลมเป็นประกายฉ่ำหวานส่งมา ทำให้คนร่างบางต้องรีบหันหน้าหนีทันที
หัวใจ ...เต้นแรงขึ้นอีกแล้ว
“...ถ้าเห็นตัวเองตอนนี้นายคงไม่พูดชมคนอื่นน่ารักง่ายๆหรอก เพราตา”
.
.
“ก็ในสายตาเราตอนนี้มองเห็นแต่น้ำนี่หน่า”
จุ๊บ~
จะหันกลับไปมองคนพูดกลับถูกร่างเล็กที่ไม่รู้ลงจากเตียงมาตั้งแต่เมื่อไหร่จุ๊บปากเข้าพร้อมกับแก้วน้ำเต้าหู้ในมือที่ถูกแย่งเอาไปยกขึ้นดื่มต่อหน้าต่อตา ทั้งหมดทั้งมวลไม่น่าตกใจเท่ากับร่างเปลือยเปล่าที่ไม่มีอะไรคลุมปิดกายไว้เลยสักชิ้น
โตยธาร‘ช็อค’ไปแล้วเรียบร้อย
เพราตาขำออกมาเบาๆสองมือเล็กประคองแก้วน้ำเต้าหู้ขึ้นจ่อชิดปากอีกคน ใบหน้าหวานเอียงน้อยๆกลีบปากอิ่มแย้มรอยยิ้มออกมาจางๆ
แต่กลับเป็นยิ้มที่ยิ้มทั้งหน้าทั้งดวงตา สวยเสียยิ่งกว่าตอนปั้นแต่งรอยยิ้มยั่วเย้ายวนสายตาคนอื่นหลายเท่าตัว
....ทำไมถึงไม่ยิ้มแบบนี้ออกมาบ่อยๆนะ?
“ดื่มด้วยกันสิ”
“ขอลองชิมดูก่อนได้ไหม?...”
คล้ายกับกำลังละเมอ มือเรียวประคองแก้มนิ่มไว้รั้งใบหน้าหวานให้เงยขึ้นเล็กน้อย แขนอีกข้างโอบรอบเอวเล็กเปลือยเปล่าของอีกฝ่ายแนบชิดใกล้ก่อนที่จะโน้มลงแตะปลายลิ้นเลียคราบน้ำเต้าหู้ที่ติดอยู่บนกลีบปากอิ่มช้าๆ
ละเลียดชิมความหวานที่ไม่รู้ว่ามาจากน้ำเต้าหู้หรือจากคนตัวเล็กกันแน่
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่ยิ่งลิ้มรส เพราตาคนนี้ก็ยิ่งหวานยวนใจ
“อ ...อื้อออ”
ร่างโปร่งของโตยธารสะดุ้ง ละหน้าออกจากการบดขยี้จูบอีกคนจนปากอิ่มบวมเจ่ออย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ตัวว่าจากการเลียชิมรสน้ำเต้าหู้รอบปากกลายเป็นการบดเบียดจูบอย่างดูดดื่มไปตั้งแต่ตอนไหน ไหนจะความนุ่มนิ่มที่สองมือบีบขย้ำอยู่ ....
“อย่าบีบแรงสิ เห็นแบบนี้เรายังเจ็บๆเสียดๆตรงนั้นอยู่เลยนะ”
“ขะ....ขอโทษครับ!!”
.
.
ตลกดี
เราเหลือบมองร่างที่แทบจะสิงเข้ากับประตูรถอย่างนึกขันในใจ คงจะพยายามอยู่ในห่างจากเราที่สุด ทั้งๆที่เราเองก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเหมือนกันว่าในเมื่อนั่งอยู่ในรถคันเดียวกันแท้ๆ ความห่างที่มีมันจะมากมายขนาดไหนกันเชียว?
อย่างตอนนี้ที่เราแค่ขยับก้นนิดหน่อยก็ย้ายจากกึ่งกลางเบาะรถมานั่งประชิดตัวอีกคนได้แล้ว
“คิดอะไรตื้นๆ”
ปากบางสีซีดเม้มแน่นดวงตาคู่กลมส่งค้อนให้เราเล็กๆ “รถก็ออกจะกว้าง นายจะมานั่งเบียดผมทำไม”
“รถก็ออกจะกว้าง แล้วน้ำจะมานั่งเบียดกับประตูเพี่ออะไร?”
“นาย!”
“วิว”
เราย้อนเสียงเรียบ ถึงจะผ่านคืนเร่าร้อนมาแล้วตั้งหนึ่งคืนเต็มๆ เสร็จสมกับบทใคร่กันไปก็ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ แต่โตยธารก็ยังคงเป็นโตยธารอยู่ดีสินะ
ไม่รู้ว่าจะเขินจะอายอะไรนักหนากับแค่เผลอบีบก้นเราเข้าเต็มสองมือเน้นๆก็เท่านั้น ตัวเราเองยังไม่นึกอายเลย... “ทำอย่างกับเมื่อคืนน้ำไม่ได้จับไม่ได้บีบไปทั่วร่างกายของเราอย่างนั้นล่ะ”
“หยุดพูดเรื่องนี้เลยนะ เพราตา!”
โตยธารเหลือบตามองไปทางด้านหน้าของตัวรถ ไม่ต้องเดาเราก็รู้ว่าเขาคงกำลังมองคนที่กำลังทำหน้าที่เป็นสารถีให้กับเราตอนนี้และคงจะคิดอายอยู่เพราะ‘หมอนั่น’ต้องได้ยินคำพูดทุกประโยคแน่ๆ อืม ...อันที่จริงงานสารถีไม่ใช่งานหลักของเขาหรอก งานหลักคือการบ่นเราแทนปะป๊าและจ้ำจี้จ้ำไชจนน่ารำคาญต่างหาก
แต่จะทำยังไงได้ ถึงจะไม่ค่อยอยากเจอหน้าหมอนี่สักเท่าไหร่แต่เพราะไม่อยากเดินทางต่อรถหลายต่อ ไม่อยากนั่งเบียดร่วมกับใครด้วย หมอนี่ถึงได้เป็นที่ต้องการขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“สรุปแล้วจะให้ผมไปส่งคุณผู้ชายคนนี้ที่ไหนครับ คุณหนู?”
เกลียดคำพูดสุภาพแต่น้ำเสียงกวนเท้าแบบนี้จริงๆ....
“กลับเรือนเล็กของเรา....”
“ไม่ๆ รบกวนช่วยไปส่งผมที่XXทีนะครับ”
เราถอนลมหายใจก่อนจะพยักหน้าให้กับคนขับที่มองกระจกส่องหลังรอคำอนุญาตจากเราอยู่ เขายิ้มมุมปากรับแล้วหันไปสนใจถนนข้างหน้าต่อ ส่วนตัวเราเคลื่อนย้ายตัวเองนั่งแปะอยู่บนตักร่างโปร่งของโตยธารเรียบร้อยแล้ว
“อยากให้ไปค้างด้วยกันจัง อเล็กซ์น่ะทำอาหารอร่อยมากเลยนะ”เราคล้องคอถูปลายจมูกบนแก้มนุ่มของอีกคนไปมา รู้สึกถึงอาการเกร็งตัวก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขำออกมา
“แหม กล่าวชมกันไปแล้วครับ เพราะคนที่ผมทำให้ทานคือคุณหนูเลยต้องถูกฝึกฝีมือเข้าครัวหนักหน่อยเท่านั้นเอง”
เราขมวดคิ้วตวัดตามองปรามอเล็กซ์ให้หุบปากซะ เพราะอยู่ด้วยกันมานานเขาเลยรู้ถึงความต้องการของเราเพียงแค่เห็นแววตา อืม..ก็ไม่เชิงว่าเป็นแบบนั้นหรอก อเล็กซ์ค่อนข้างจะกระตือรือร้นในเรื่องจับความรู้สึกของคนอื่นมากสักหน่อยน่ะ
ยิ่งเป็นการจับอารมณ์ความรู้สึกของเราแล้วเขาจะยิ่งโปรดปรานมากเป็นพิเศษ
ช่างน่ารำคาญเหมือนพวกนกรู้ที่มหาลัยไม่มีผิด
“อ้อ ช่วงที่คุณหนูไป.....ทำบุญ คุณเจเจอร์แวะมาหาที่บ้านใหญ่ด้วยนะครับ แต่แปลก ผมพูดด้วยเขากลับไม่ตอบซะงั้น เอาแต่ทำหน้าเหมือนยักษ์วัดแจ้ง รอจนดึกดื่นค่อนคืนพอไม่เห็นว่าคุณหนูกลับมาเขาก็กลับไป อ้อ! แต่ก่อนกลับเขาฝากคำพูดเอาไว้ด้วยนะครับ แหมะ....ผมก็นึกว่าเขาจะกลายเป็นคนใบ้ไปแล้วซะอีก”
“งั้นเหรอ”
“โธ่ คุณหนูไม่อยากรู้หน่อยเหรอครับ ว่าเขาฝากคำพูดไว้ว่าอะไร”
เรากดนิ้วโป้งคลึงริมฝีปากล่างของโตยธารเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายเม้มปากเป็นเส้นตรงอีกแล้ว ถึงเขาจะมองออกไปนอกรถแต่ความสั่นไหวในแววตาคู่นั้นไหนเลยเราจะมองไม่เห็น?
โตยธารเหมือนเราตรงที่ซื่อตรงต่อความรู้สึก ต่างกันนิดหน่อยตรงที่เขาเลือกที่จะเงียบแล้วแสดงออกทางสีหน้าและแววตาแทน แต่สำหรับเราจะแสดงออกทั้งคำพูดและการกระทำ
“ถ้าคันปากอยากพูดนักก็พูดมา ไม่ต้องทำมาเป็นแกล้งพูดเพื่อให้เรารู้สึกเสียดายที่นึกจะไม่อยากรู้”
ถ้าเราหันไปมองคงได้เห็นรอยยิ้มนึกสนุกของอเล็กซ์....
“เขาฝากมาบอกว่า... อ่า! ถึงแล้วล่ะครับ ตึกนี้ใช่ไหมครับคุณน้ำ?”
เราถอนหายใจพร้อมทั้งกรอกตาอย่างเหนื่อยหน่าย ในขณะที่อเล็กซ์ส่งยิ้มกวนมาให้ส่วนโตยธารพอถึงหอตัวเองก็ดันตัวเราออกแล้วรีบเปิดประตูลงจากรถทันที เขาคงจะได้เดินลิ่วเข้าหอไปแล้วถ้าไม่เพราะเรารั้งข้อมือเรียวของเขาเอาไว้อยู่
เราโน้มต้นคอขาวลงมากดจูบแลกลิ้นอย่างดูดดื่ม ไม่แคร์แม้จะมีคนเดินผ่านมาก็ตามเราแค่อยากย้ำให้เขารู้ว่าสำหรับเราตอนนี้แล้วคือโตยธารไม่ใช่เจเจอร์ พอผละจากจูบเราก็เอียงคอให้เขาใบหน้าขาวที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อคลอเคลียริมฝีปากผ่านลำคอระหงของเราไปมา
ก่อนที่ความรู้สึกเจ็บจี๊ดยิ่งกว่าถูกมดกัดจะเกิดขึ้นหลังสิ้นสุดคำพูดจากเรา
“ทำไว้อีกสักรอยสิ โตยธาร”
.
.
ยกมือขึ้นกุมอกข้างซ้ายที่เต้นระรัว รู้สึกพองฟูข้างในนั้น เรียวปากบางที่เจ่อขึ้นสีน้อยๆกระตุกยิ้มออกมา ถึงจะทำเอาไว้แค่รอยเดียวแต่พอรวมกับรอยที่เคยทำเอาไว้เมื่อคืนวานแล้ว..... ก็เยอะอยู่พอดู
“หึ... จริงๆเลยนะเพราตา”
ชอบทำให้หัวใจมันเต้นเร้าและร่างกายรู้สึกถึงความร้อนรุ่มไปหมดแบบนี้อยู่เรื่อยเลยสิ
โตยธารอารมณ์ดีขึ้นเป็นกองหลังจากที่คนตัวเล็กแสดงออกชัดเจนว่าทำตาม‘คำสัญญา’ที่เคยให้กันไว้ในคราแรกอย่างไม่มีบิดพลิ้ว หากทำให้เพราตาพึงพอใจมากกว่าเจเจอร์หลังจากนั้นมันก็จะไร้ความหมายและถูกเขี่ยทิ้งในที่สุด
ถ้าอยากจะตอกย้ำความพ่ายแพ้ของตัวเองนักก็รีบกระดิกหางไปหาเพราตาซะเลยสิ ไอ้เจร์!
.
.
“อุบ!”
ปากถูกมือหนาของใครบางคนปิดเอาไว้ในขณะที่ร่างกายถูกลากให้ตามไปอย่างไร้กำลังต่อต้านเมื่อฝ่ายนั้นดูเหมือนจะมีพละกำลังเหนือว่าหลายเท่าตัว...
“ตามมาเงียบๆถ้าไม่อยากถูกรุมกระทืบ!”
ใคร?!
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
18 / 04 / 2015
ตอนนี้มีแต่พล็อตเรื่องน้องเพราตากับน้องโตยธารเต็มหัวไปหมดเลย เรื่องอื่นเลยไม่แล่นอย่างที่ควร
รู้สึกผิดกับคนอ่านที่ตามเรื่องอื่นอยู่มากค่ะ แต่จะทำยังไงบันก็ถูกน้องเคะสองคนครอบงำไปแล้วง่ะ :hao5:
แต่บันจะพยายามปั่นเรื่องอื่นต่อไปด้วยนะคะ ยังไงก็ไม่ทิ้งกันแน่นอน
มาที่เรื่องนี้.... ว่าจะเริ่มหวานเริ่มมุ้งมิ้งฟุ้งฟิ้งกันแล้วเชียวนะ ใครมันบังอาจโผล่มาฉุดน้องโตยธารของเราอีกเนี้ย o18
มิสบัน.
-
ใครทำหนูน้ำาาาาาาาาาาาาาา :ling1: o22 :z6:
-
เจเจอร์มาอีกแล้วล่ะสิ
จะอะไรกับน้ำนักหนา
วิวจัดให้สักดอกสิลูก
เอาให้เจอเจอร์ไม่กล้าแหยมหนูน้ำอีกเลยนด
เคะเจอเคะนี่เป็นอะไรที่งดงามจริงๆนะคะ
ส่วนคนเขียนมาต่อเร็วแบบนี้
เอาใจไปเลยค่าาาาาาาา :กอด1:
-
เพื่อนเจเจอร์? ปะ
-
จบแบบ ค้างเลยย ฮ่าๆๆ :ling1:
-
มันเป็นครายยยยย!!! บังอาจมากลบความฟินของคนกำลังอ่าน ฮ่วยย!! มันน่า :z6: :z6: :z6: ถ้าเป็นไอ้เจเจ้อ ขอให้วิวมาจัดการมันสักที ขอหนักๆ หึหึ :katai1: :katai1:
-
หนูน้ำ ใครฉุดหนูไป
ค้างอีกแล้ว :katai1:
-
ใครหว่า?
เจเจอร์ไม่ยอมจบง่ายๆ อยากรู้จังว่าเพราตาจะทำยังไง? แล้วโตยธารคิดจะจัดการอะะไรไหม(ยังไม่เลิกเชื่อว่าน้ำมีควมร้ายกาจแอบซ่อนไว้อยู่ 555)
-
ก่อนอื่นเลย ชอบอเล็กซ์ค่ะ ชอบค่ะ อเล็กซ์น่ารักกกกกกกกกกกกก
:ling1: :ling1: :ling1:
ชอบผู้ชายแบบนี้ T/////T
มาทำอาหารให้เราบ้างได้มั้ย บ้านเราขาดคนหุงข้าวววววว :-[
พอก่อนๆ T///T ว่าแต่คนที่จับน้ำไป(?)คือใคร...
ส่วนตัวคิดว่าเจร์ 555555555555555
-
เครียดเลย..ใครบังอาจมาฉุดหนูน้ำกันคะ??
บอกตรงๆ เลยค่ะว่า 'รุมกระทืบ' เรายังพอทำใจได้บ้าง แต่ถ้าหากเป็น 'รุมอย่างอื่น' นี่ใจเราเสียไปครึ่งดวงแล้วน้าา :sad4:
-
ใครมารังแกน้ำอะ :fire:
รอติดตามต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
กำลังฟิน หวาน มุ้งมิ้ง น่าค้นหา สวยงามกันเชียว ครายยยยยยยมันบังอาจมาฉุดหนูน้ำไป :ling1: คงเป็นใครไม่ได้หรอก ต้องเป็นไอ้เจย์เจอร์กับพวกมันแน่ มันมาเอาคืนน้องน้ำแล้ว ใครจะช่วยทันไหม น้องวิวจะมีเซ้นส์หรือลืมของหรืออะไรก็ได้ไหมลูก ย้อนกลับมาช่วยหนูน้ำหน่อยเถอะ :call: ไม่ขออะไรมาก ขอแค่คนเขียนอย่าใจร้ายให้หนูน้ำโดนรุม :oo1: อย่างนี้เลยนะ ไอ้รุมซ้อมยังพอทนแต่อย่ารุมแบบนั้นเลย หรือไม่ก็ หนูน้ำควักของที่มีอยู่ในตัวมาโชว์ให้พวกมันรุ้ได้แล้วลูก น้ำ วิว สู้สู้ อย่าเป็นไรเลยนะ ค้างเหลือเกิ๊นนนนนนนนนน พรุ่งนี้มาแต่เช้าเลยได้ไหมคนเขียน :katai1:
-
ขอวันละ 10 ตอนได้มั้ยเคอะ
อ่านไม่เคยพอจิงๆ :katai1:
-
ไอ้เจแน่ๆๆ วิวกลับมาช่วยด่วน
-
:z3: :ling1: :katai1: :m31:
-
ใครทำ!!! คงไม่ใช่เจเจอร์และผองเพื่อนหรอกนะ!?
-
มันคือใครรรรรรรรรร :angry2:
-
ขอให้บันโดนสองเคะครอบงำต่อไป อิอิอิ
ปล.แอบจิ้น อเล็กซ์xเพราตา >///////< :katai5: :katai5: :katai5:
น้ำรีบปล่อยของออกมาได้แล้วววว
เรารู้นะ ว่านาย "ไม่ใส"
รีบๆจัดชุดใหญ่สักที 555
น้ำ/วิว เอฟซี
ทั้งหลงทั้งรักหนูวิว
แต่ก็ช็อบชอบบน้ำ
แอบเอฟซีเล็กๆอเล็กซ์(และอาจมากขึ้น ตามตอนที่เพิ่มขึ้น)
-
ค้างงงงงง :katai1: :hao5:
-
ใคร! ใครมันช่างมาขัดอารมณ์มุ้งมิ้งของเรา
ไอ้บ้าเจเจอร์เรอะะ อัดมันให้น่วมทีซิ
แหม่มมม คนเขากำลังไปได้สวย
มีพวกสาระแนจะมาขัดอีก เซ็งแปปค่ะ
รอตอนต่อไปน้าาา น้ำอย่าเป็นอะไรน้าาา
:mew4:
-
ใครมันบังอาจจจจจจจจจจจจจจจดักฉุดโตยธารของช้านนนนนนนนน :angry2: :angry2: :angry2: :m31: :m31:
-
:m31: เห้เจร์. เมิงใช่ไหม
ไม่ยอมจบเรอะ. กับน้ำเนี่ยมันอะไรนักหนา.
ขอแรงคุณพ่อบ้านเถอะเพราะเขารู้ว่าเจร์ฝากบอกอะไรวิว. วิวจ๋า ช่วยน้ำด้วย
แล้วเนี่ยมันอาจจะมีแผนแบล็คเมล์อะไรน้ำก็ได้
ตอนน้ำกับวิวอยู่ด้วยกันค่อต่างฝ่ายต่างยั่วกันเองอะ. มันสุดยอดจริงๆ
-
ชอบเวลาที่สองคนนี้อยู่ด้วยกันสุดๆๆ แบบละมุนนีย์มาาก อ่านแล้วบิดไปบิดมา งืออออออออ ชอบบบบบบ
-
ใครทำอะไรน้ำ~~~!! เจเจอร์ใช่ม้ายยยยยย
-
ใครรรรรรรรรรร? จับน้ำไป :m16: :m31:
-
ชอบเรื่องี้มากเลยคะ อ่านแล้วเขินนนน
ให้ความรู้สึกแบบผลัดๆกันเลย
ต่างคนก็เหมือนต่างถูกเเรงดึงดูดและหลงไหลเลยนะคะ
เดาเลยว่าเจ้าคนที่มาลากน้ำไป คือ คนทรยศเจ้าแฟนเก่าน้องไม่มีผิด(จำชื่อไม่ได้ไม่ใช่อะไร55)
น้องวิวมาช่วยน้องน้ำให้ได้นะลูกกกกกกกก :katai1:
-
ผู้ร้ายเริ่มออกโรงกันแล้วสิ...
-
โอ๊ยยย มีอยู่คนเดียวล่ะที่จะทำยังนี้กับน้ำนะ :beat: :z6:
มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
ใครอ่ะ
เกย์เจอร์ เอ้ย...เจย์เจอร์แหงเลย
:hao7:
-
น่ารักจัง TT
ทั้งวิวทั้งน้ำเลย ถ้าได้รักกันจะหวานขนาดไหนนะ แงงงงงงง
เอาอีก เอาอีกกก มาต่อบ่อยๆแบบนี้รักตายเลยค่ะ :ling1:
แล้วใครมันมาจับตัววิวนะะะ ใช่ไอ้เจร์ไหม
โฮกกก รุกเรื่องนี้เราไม่นิยมเลย เราก็เอาแต่รับอย่างเดียว
ร้องห้ายยยย เราชอบรับรับเหลือเกิน กร๊าวใจมาก
-
:a5:
-
ใครทำอะไรนุ้งน้ำเรา!!!!!!!!!
-
ไอ้เจร์ชัวร์
- -
:ling1:
-
ลุ้นนนนนนน
-
รักคนเขียนนะคะ มาต่อทุกวันเลยยยย น่ารักกก :mew1: :mew1:
แหม กำลังฟีลหวานๆเลยเชียว มีเรื่องเข้ามาอีกจนได้
นี่ชักจะเริ่มมีลับลมคมในมากขึ้นแล้วสิคะ :hao3:
คนที่มาจับน้ำต้องเป็นตัวร้าย! ชัวร์ค่ะ!! :z3:
-
เข้ามารอ โตยธาร และ เพราตา มาไหมคืนนี้ :ling1: ไม่ได้กดดันคนเขียนนะ แค่มาดัน :laugh:
-
VIII
“ให้ผมบีบแตรไล่หรือพุ่งเข้าชนไปเลยดีครับ คุณหนู?”
เรานั่งเงียบไม่คิดตอบโต้น้ำเสียงกวนอารมณ์ของอเล็กซ์ มองร่างสูงกำยำในชุดนักศึกษาที่ยืนกอดอกพิงรถยี่ห้อ Porsche สีดำดูใหม่เอี่ยมสักรุ่นที่เราไม่รู้จักชื่อเรียกอยู่หน้า‘เรือนเล็ก’ของเรา
คงจะโดดเรียนอีกเหมือนเคย
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”เราเปิดประตูแต่ก่อนได้ก้าวขาลงจากรถแรงดึงที่ข้อแขนทำให้ต้องชะงักตัวไว้ซะก่อน เราหันไปมองอเล็กซ์ที่ยังยิ้มกวนไม่เลิกราแต่แววตาติดจะกังวลหน่อยๆไม่ได้ยิ้มไปด้วยกันกับหน้าตาเลยสักนิด
“ดูท่าผู้ชายคนนั้นคงจะทั้งรักทั้งหลงคุณหนูวิวของผมมากเลยนะ... ถ้าใช้เหตุผลคุยกับเขาไม่ได้ ผมยังอยู่ตรงนี้นะครับ”
... “เราอยากกินกุ้งสามรสกับต้มยำทะเลน้ำข้น”
อเล็กซ์ถอนหายใจแต่ก็ไม่ได้ยื้อตัวเราเอาไว้อีก แน่นอนว่าเขาเข้าใจความหมายในคำพูดนั้นของเราดี ขืนให้อเล็กซ์อยู่ใกล้ๆคงทำอะไรได้ไม่สะดวกนัก
“วิว..”
“สวยดี ของขวัญวันเกิดเหรอ?”เราไม่สนใจตาคมที่มองจ้องมา ไล้ปลายนิ้วลูบผ่านผิวรถสีดำขึ้นเงาแทน
ไม่ได้ชอบรถแต่ชอบที่ความเร็วเวลาที่มันพุ่งทะยาน ความจริงแล้วที่บ้านของเจเจอร์มีรถแรงๆอยู่หลายคัน เขาชอบสะสมและนิยมรถนำเข้าที่ต้องเสียภาษีแพงๆ ..ก็สมกับฐานะแต่บางทีก็ผลาญเงินค่าภาษีเกินไป
ซึ่งเรื่องนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่เราให้ความสนใจอะไรนักหรอก เงินเขาตัวเราไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรอยู่แล้ว อีกอย่างการได้ลองนั่งรถแรงๆที่มีความเร็วเกิน 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมงก็เป็นอะไรที่เราถูกใจมากเหมือนกัน หากไม่นับรวมเรื่องบนเตียงก็มีเรื่องนี้ที่ทำให้เราพึงพอใจในตัวของเจเจอร์มากกว่าคู่ควงคนอื่นๆ
การตัดสัมพันธ์กับผู้ชายคนนี้จึงเป็นอะไรที่‘น่าเสียดาย’ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ปอร์เช่ใช่ไหม? รุ่นอะ...อื้มมม”
เขาไม่แม้แต่จะรอให้เราถามจนจบประโยค ร่างหนาอุ้มเราขึ้นพร้อมกับจับขาของเราทั้งสองข้างเกี่ยวเข้าที่เอวของเขาก่อนจะดันจนแผ่นหลังเราแนบไปกับฝากระโปรงรถ รสจูบอันร้อนแรงถูกป้อนส่งมาให้แรงบดขยี้กลีบปากอย่างหนักหน่วงเร่งเร้าให้เผยอปากออกต้อนรับ ความเคยคุ้นกันดีทำให้เราเผลอเปิดปากออกรับให้เรียวลิ้นร้อนกวาดชิมความหวานอย่างสมใจ
แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกหน่า
“โอ๊ย ..วิว?!”
ร่างหนาผละจูบออกทันทีที่โดนฟันของเราขบลิ้นเข้า ไม่ได้แรงอะไรมากแต่ก็ไม่ได้เบานัก ตาคมจ้องมองเราอย่างดุดันเจเจอร์ทำท่าจะโน้มลงมาฉกจูบเราอีกแต่เราเบี่ยงหน้าหลบทัน ทำให้หน้าคมฝังลงบนซอกคอของเราแทน และถ้าเขาไม่ได้หน้ามืดจนตามัว...
“รอยพวกนี้มันอะไร?!”
เราแสร้งยิ้มใสซื่อ เอียงคอเล็กน้อยพลางยกมือขึ้นทำเหมือนคลำหารอยที่เขาว่า “รอยอะไรเหรอ?”
“วิว!!”
“รู้แล้วหน่ารู้แล้ว เราเองก็อยู่ใกล้เจเจอร์แค่นี้ ไม่เห็นต้องตะเบ็งเสียงเรียกกันซะดังแบบนั้นเลย”
ปัง!
เราสะดุ้งตีสีหน้าตกใจเมื่อมือหนากำแน่นทุบลงบนกระโปรงรถเฉียดหน้าเราไปไม่มาก แต่ก็สะเทือนจนรู้สึกได้ว่าแรงหมัดของเขาว่าคงหนักเอาการอยู่ “ใครเป็นคนทำ?...”
“เราว่าเจเจอร์ไม่รู้คงดีกว่า”
“ผมถามว่าใครทำ!!”
เราหลับตาแล้วถอนหายใจอย่างนึกหน่ายก่อนที่จะลืมตาขึ้นอีกครั้ง ส่งผ่านความเฉยชาผ่านทั้งแววตาและสีหน้าจนร่างหนาชะงักไป เจเจอร์ขบกรามจนขึ้นนูน ประกายตาดุดันราวกับอสรพิษจับจ้องเรากลับ
อ่า ...น่ากลัวจังเลยนะ
“จำได้ว่าเราเคยพูดเอาไว้ชัดเจนแล้วนะ”
“...”
“รอยพวกนี้ใครจะเป็นคนทำมันก็เป็นเรื่องของเรา คนที่จบไปแล้วอย่างเจเจอร์ไม่เกี่ยว”ดันกายหนาออกจากร่างแต่กลับถูกมือใหญ่ของเขาจับข้อมือจับตรึงเอาไว้ข้างกายแทน
เราไม่ได้ดิ้นให้ดูเป็นคนโง่ในสายตาของเขา ทำถึงขนาดนี้ก็รู้แล้วล่ะว่าเขาคงไม่ปล่อยเราไปง่ายๆเพียงแค่เราสะดีดสะดิ้งกรีดร้องบอกให้ปล่อยหรอก ที่เราทำคือการมองตอบสายตาคมคู่นั้นอย่างไม่กริ่งเกรงเท่านั้น แสดงออกให้เห็นไปเลยว่าต่อให้เขาคิดที่จะทำอะไรต่อไปตัวเราเองก็ไม่คิดที่จะยอมให้เขาได้สมใจง่ายๆเหมือนกัน
จ้องตากันอยู่อย่างนั้นท่ามกลางความเงียบสงัดรอบกาย แน่นอนอยู่แล้วที่บรรยากาศรอบข้างจะเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันแบบนี้ ในเมื่อบริเวณนี้นอกจากเรือนเล็กของเราแล้วก็ไม่มีสิ่งปลูกสร้างหรือสิ่งที่จะเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนบ้านอาศัยอยู่เลยแม้สักหลัง ก็เป็นเรื่องที่ดีเหมือนกัน ถึงแม้ว่าเราจะไม่ค่อยแคร์สายตาของใครนักแต่คำติฉินนิทามันก็เป็นอะไรที่น่ารำคาญมากอยู่ดี
“....วิวเป็นของผม”
เนินนานกว่าเขาจะพูดออกมาอีกครั้งแต่นั่นทำให้เราต้องนิ่วหน้า นึกขัดใจอยู่ไม่น้อยกับสิ่งที่เขาเอ่ยมันออกมา เจเจอร์ดื้อด้านกว่าที่คาดไว้มาก ไม่ได้ดีใจหรือตื่นเต้นที่เขาแสดงท่าทีหวงแหนออกมาสักนิด
“อย่าคิด ...”เจเจอร์โน้มหน้าลงใกล้เราจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เจือไปด้วยกลิ่นบุหรี่จางๆ ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มร้ายกาจยามใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียเกลี่ยพวงแก้มเนียนของเราราวกับจะเย้าแหย่กัน แต่ดวงตาคมกริบกลับฉายแววเอาจริงเอาจังเสียจนน่ากลัว “....ไปจากผม”
“โอ๊ย!”เรานิ่วหน้าครางเสียงหลงออกมาเมื่อถูกเจเจอร์กัดเข้าที่ซอกคอ คงไม่ยั้งแรงเลยสักนิด ความชื้นแฉะที่โลมเลียไปมาตรงที่เขาเพิ่งลงฟันกัดไปเมื่อครู่เรียกให้ความแสบสันต์แล่นริ้วเข้ามาในความรู้สึก
“คิดจะเขี่ยคนอย่างผมทิ้ง มัน‘ไม่ง่าย’อย่างที่คุณคิดหรอกนะ.... ที่รัก”
“ระวังคร้าบ ระวัง~!!”
เจเจอร์ชะงักไป ร่างหนาผละออกจากเราตัวทันทีที่มีอะไรบางอย่างพุ่งตัดหน้าไป อะไรบางอย่างที่ว่านั่นกระแทกเข้ากับเสาไฟฟ้าข้างทางจนแตกดังโผละ ของเหลวสีส้มขุ่นที่อยู่ในนั้นกระจัดกระจายไปทั่ว
“แหม~ แหม~ น่าเสียดายจังเลยครับ ต้มยำทะเลน้ำข้นถุงนั้นผมอุตสาห์จะเอามาให้คุณเจเจอร์ไว้กลับไปทานที่บ้านซะหน่อย ดันพลาดเป้า อ่า...ไม่สิ ดันเผลอทำหลุดมือไปซะได้”
ตัวของเราถูกร่างสูงของอเล็กซ์บังจนมิดเลยทำให้ไม่เห็นว่าตอนนี้เจเจอร์ทำสีหน้าแบบไหนอยู่ แต่คิดว่าเขาคงไม่ได้กำลังยิ้มยินดีอยู่แน่ๆเพราะเจเจอร์คงไม่โง่พอที่จะเชื่อคำพูดประโยคนั้นของอเล็กซ์อยู่แล้ว
“เอาถุงใหม่มั้ยครับ? ผมทำไว้ซะเต็มหม้อใหญ่ๆเลย”
“ขอบคุณแต่ไม่ดีกว่า ผมกำลังจะกลับแล้ว”
“อย่างนั้นหรือครับ แหมะ ...น่าเสียดาย วันนี้ผมทำกับข้าวสุดฝีมือเสียด้วยสิ ฉลองที่คุณหนูได้เพื่อนใหม่น่ะครับ แถมเพื่อนใหม่คนนี้ไฉไลสุดๆซะด้วยนะครับ คุณหนูนี่เข้าใจหา... เข้าใจหาจริงๆ ฮ่าๆ”
“อเล็กซ์”
ตั้งแต่โตมาไม่เคยนึกชอบในความปากมากของอเล็กซ์เลยสักครั้ง ยิ่งตอนนี้ยิ่งอยากจะหาก้อนหินข้างทางสักก้อนมาอุดปากของเขาเอาไว้......
อเล็กซ์หัวเราะอย่างอารมณ์ดีคงจะรื่นรมย์น่าดูที่ทำให้เราเริ่มที่หงุดหงิดขึ้นมาได้ ร่างสูงเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อยและนั่นทำให้เราได้เห็นสีหน้าของเจเจอร์ชัดเจน อืม....สีหน้าของเขาดูแย่มากกว่าที่คิด
“เราไม่ส่งนะ”
เราพูดเสียงเรียบไม่แม้แต่จะปั้นแต่งรอยยิ้มใดๆให้กับเขา ครั้งสุดท้ายที่เราเห็นก่อนที่จะหันหลังเดินเข้ารั้วบ้านคือใบหน้าหล่อเหลาที่เคร่งขรึมแลดูทะมึงถึงเสียจนราวกับว่าเขาสามารถฆ่าใครสักคนให้ตายคามือได้ในตอนนี้โดยไม่รู้สึกผิดเลยด้วยซ้ำ
อะไรทำให้เขายึดติดกับเราขนาดนั้น? เราเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ใช่ว่าคนอื่นที่เราเคยคบมาจะไม่เป็นอย่างเจเจอร์ตอนถูกเราตัดสัมพันธ์นะ แต่พอผ่านไปสักพักเมื่อรับรู้ได้ว่าเราไม่คิดที่จะกลับไปสานสัมพันธ์ต่อแน่นอนแล้วทุกคนก็จะเลิกรากันไปเอง คนที่ถึงขั้นเป็นเอามากจนผูกใจเจ็บขนาดนี้ก็เห็นจะมีแค่เจเจอร์คนเดียว
“ทั้งที่ตัวเองเกลียดเรื่องยุ่งยากจนเข้ากระดูกดำแท้ๆ แต่ก็ชอบไปสรรหาเรื่องยุ่งยากที่แสนเกลียดเข้าใส่ตัวจังนะครับ คุณหนูของบ่าว”
“เราหิว” อเล็กซ์ขำพรืดออกมาทันทีเมื่อเราพูดไปอีกเรื่อง เราหิว....มันเป็นเรื่องที่น่าขำตรงไหนกัน? “อเล็กซ์ เราหิว” ย้ำอีกครั้งเผื่อจะซึมเข้าสมอง
เราเปิดประตูบ้านออกแต่อเล็กซ์กลับดันมันปิด ร่างสูงที่ยืนซ้อนตัวอยู่ข้างหลังโน้มตัวลงกระซิบถามข้างหูของเราเบาๆ
“แล้วทีนี้จะแก้เงื่อนที่ผูกเอาไว้ยังไงดีล่ะครับ หืม?”
เป็นคำถามที่เรามีเพียงคำตอบเดียวให้....
“อเล็กซ์ ...เรา - หิว”
ไม่เห็นต้องไปคิดเรื่องยุ่งยากแบบนั้นให้เหนื่อยใจเลย เรื่องนั้นเรามีคำตอบให้ตัวเองอยู่แล้ว.... หากเจเจอร์ยังไม่ยอมหยุดอยู่แค่นี้จริงๆ........ เราจะเป็นคนทำให้เขาเดินต่อไปไม่ได้เอง.
.
.
“อดัมส์?”
โตยธารขมวดคิ้วมองร่างที่สูงกว่าตนเต้นเร้าๆสะบัดมือไปมาอย่างงุงงง ในขณะที่อีกคนที่ถูกฝากฝังรอยเขี้ยวไว้บนฝ่ามือจนเหมือนว่าจะเห็นเลือดซิบๆอยู่รำไรร้องว้ากเสียงดังออกมาเพื่อระบายความเจ็บ
“ให้ตายเถอะน้ำ! ฟันคมชะมัดเลย!”
“ก็ไม่รู้นี่ว่าเป็นนาย แล้วเกิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงมาเล่นแผลงๆแบบนี้กัน”
อดัมส์เป่าลมหายใจที่ฝ่ามือของตัวเองหวังจะให้ความเจ็บการจากถูกคนตัวบาง‘กัด’มันบรรเทาลง ตาเรียวคมที่ปลายหางตาชี้ขึ้นเล็กน้อยจ้องเขม็งไปที่ปากบางที่บวมเจ่ออย่างเห็นได้ชัด ไหนจะร่องรอยจุดๆสีช้ำที่โผล่พ้นเสื้อยืดสกรีนลายชื่อที่เห็นแล้วสุดจะเห่ยนั้นอีก
“นายนอนกับวิวแล้วอย่างนั้นเหรอ?”
ตรงๆไม่อ้อมค้อม จนทำเอาคนที่ไม่ได้เตรียมตัวมาเจอกับคำถามขวานผ่าซากแบบนี้อย่างโตยธารหน้าขึ้นสีทันที
“สีหน้าแบบนั้น งั้นคำตอบก็คือคำว่า‘ใช่’น่ะสินะ....”วูบหนึ่งที่ตาคมสีฟ้าอ่อนดูแปลกตาเพราะมีเชื้อทางแถบยุโรปไหลเวียนอยู่ในกายสะท้อนความเจ็บปวดออกมาให้ได้เห็น แต่ก็แค่ชั่วครู่เท่านั้น... “นายคิดที่จะทำอะไรกันแน่ นอนกับวิวเพื่อประชดเจเจอร์?”
ร่างโปร่งเม้มปากแน่นดวงตาคู่กลมวาววับอย่างไม่พอใจขึ้นมาทันที “ไม่เกี่ยวกับนาย”
อดัมส์หัวเราะเสียงขื่นพลางพูดออกมาเบาๆ ...เบาจนเกินกว่าใครจะได้ยินนอกจากตัวของเขาเอง “จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังคงเป็นคนนอกสำหรับนายอยู่ดีสินะ....”
....
หนุ่มลูกครึ่งปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายหมุนตัวเดินหนี ที่สายน้ำให้เขามามันก็มากเกินพอแล้ว อย่าคิดโลภหวังให้มันมากไปกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้เลยอดัมส์.......
“อย่าพึ่งกลับไปที่หอตอนนี้”มือหนาคว้าข้อมือเรียวเอาไว้พลางรั้งคนร่างบางเข้าหาตัว ออกแรงมากกว่าปกติเล็กน้อยเพื่อให้คนตัวขาวเสียหลักถลาเข้ามาในอ้อมกอดแกร่งที่กางรอรับเอาไว้อยู่แล้ว
จมูกโด่งฉวยสูดดมความหอมจากกลุ่มไหมสีดำขลับบนศีรษะทุย หัวเราะกับตัวเองน้อยๆเมื่อยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเหมือนพวกโรคจิตเข้าไปทุกที “ตอนนี้ที่นั่นไม่ปลอดภัย”
“หมายความว่ายังไง?”อดัมส์ถอนหายใจเมื่อคนตัวบางไม่มีท่าทีหวั่นไหวให้เห็นเลยแม้แต่น้อย ร่างสูงปล่อยคนใจแข็งออกจากอ้อมแขนเมื่อไม่เห็นประโยชน์ที่จะดันทุรังทลายกำแพงที่มีของอีกฝ่ายต่อไป
ถ้าจะใจอ่อนให้กันบ้างก็คงไม่ต้องรอมาเกือบปีแบบนี้
“พวกไอ้กายกับไอ้พีรอดักตีหัวนายอยู่ ถึงได้บอกว่าถ้าไม่อยากถูกกระทืบก็ให้ตามฉันมาไง”
“แล้วทำไมไม่บอกกันดีๆ ทำอย่างกับพวกโรคจิตตามมุมตึกอย่างนั้นล่ะ”
คำว่า‘โรคจิต’แทงกลางอกอดัมส์เข้าอย่างจัง หนุ่มลูกครึ่งยกมือขึ้นเกาท้ายทอยเสมองถนนข้างซอกตึกตำแหน่งที่ตนและคนตัวบางยืนอยู่ หากสังเกตสักหน่อยคงเห็นแต้มริ้วสีระเรื่อบนใบหน้าคมสัน
“ไปค้างกับฉันก็ได้นะ คิดว่าพวกนั้นคงไม่ยกทัพกลับกันง่ายๆหรอก อย่างน้อยก็ให้ผ่านคืนนี้ไปก่อนเถอะ....”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวผมไปนอนกับเพื่อนก็ได้”โตยธารยิ้มออกมาบางๆ นึกขอบคุณในความหวังดีของคนตรงหน้าด้วยความจริงใจ อย่างน้อยก็ยังมีคนที่เป็นห่วงและหวังดีกับเขาจริงๆอยู่ตั้งหนึ่งคนล่ะนะ
....ไม่รู้ทำไมจู่ๆก็นึกถึงใบหน้าหวานของใครอีกคนขึ้นมา
จากรอยยิ้มบางเบากลับกว้างขึ้นและอ่อนโยนลงอย่างไม่รู้ตัว
“เอาอย่างนั้นเหรอ?”เกือบจะหลุดปากถามออกไปแล้วเชียวว่า‘เพื่อน’คนที่ว่านี่ใคร?
ใช่คนที่เขาแตะต้องไม่ได้แม้แต่คำพูดหรือเปล่า?
เพราตาคนดังของมหาลัยคนนั้น........
“อื้ม ขอบคุณนะอดัมส์ที่อุตสาห์เสี่ยงมาเตือนผม”
“เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นแทนได้มั้ย?"
“...”
เห็นตากลมเบิกกว้างราวกับตกใจที่ได้ยินคำขออย่างเห็นแก่ตัวของตัวเองก็ให้นึกอยากตบปากแรงๆที่พูดออกไปโดยไม่ทันคิด อดัมส์ยกมือขึ้นโบกกลางอากาศกำลังจะแก้ตัวว่าที่พูดไปเมื่อกี้นั้นล้อเล่น แต่ก็ไม่ทัน.....
สัมผัสนุ่มนิ่มแตะสัมผัสบนริมฝีปากหยักแผ่วเบาความนุ่มนิ่มนั้นกดคลึงกับปากของเขาเล็กน้อยก่อนที่คำว่าแตะจะเปลี่ยนเป็นคำว่าจูบของจริง ร่างสูงรั้งเอวบางแนบกับลำตัวแข็งแกร่งอย่างเผลอไผล เรียวลิ้นร้อนโรมรันกับลิ้นหยุ่นนุ่มอย่างดูดดื่ม ดวงตาคมจ้องมองตากลมที่ปิดแน่นของอีกคนด้วยประกายตาหวานซึ้ง
น่าเสียดายที่คนถูกจ้องกลับไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นมามองกลับรับความนัยจากเขา....
ก่อนที่จูบราวกับจะไม่ให้เหลือออกซิเจนอยู่ในโพลงปากของอีกฝ่ายจะสะดุดลงเพราะแรงสั่นสะเทือนตรงช่วงขา อดัมส์จำใจผละออกจากปากหวานเชื่อมอย่างนึกเสียดาย ในขณะที่โตยธารหยุดหอบน้อยๆ มือบางยกขึ้นเช็ดริมฝีปากของตัวเองอย่างเผลอตัวและนั่นทำให้คนที่ยังไม่ละสายตาจากคนร่างบางไปไหนรู้สึกเสียหน้าไม่น้อย
เจ็บที่อกเมื่อเห็นร่างบางยิ้มหวานให้กับมือถือ ไม่ต้องเดาให้เสียเวลาว่าใครกันที่ส่งข้อความเรียกรอยยิ้มที่อดัมส์ไม่เคยได้รับมาก่อนจากคนคนนี้ได้ เสียงเรียกเข้าของมือถือก็ดังขึ้น
“ว่างมากหรือไง เพราตา?”
ทั้งที่พูดเหมือนจะรำคาญอีกฝ่ายแต่ริมฝีปากกลับแย้มยิ้มออกมาบางๆ ไม่หวานเท่ากับตอนได้รับข้อความจากคนนั้น...แต่กลับ .........อ่อนโยน
จะผิดไหมหากเขานึกอยาก'ชัง'คนชื่อ‘เพราตา’สุดหัวใจเหลือเกิน!
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
19 / 04 / 2015
รำคาญพี่เมะที่ชื่อว่าเจเจอร์จังค่ะ *เพลีย*
มาดึก(อีกแล้ว)ลงอย่างมึนๆ(มึนมันทุกตอน)
ตอนหน้าน้องเคะเขาจะช่วยกัน'ลบรอย'จากคุณเมะนิสัยพาลทั้งหลายกันแหละค่ะ :oo1:
ปล. ทิชชู่หมดบ้านกันหรือยังคะ? ......
ปล2. อเล็กซ์นี่กิ๊กบันนะคะ o18
มิสบัน.
-
เสียดายนะคะที่ต้มยำน้ำข้นถุงนั้นของอเล็กซ์แค่ 'เฉียดๆ' เจเจอร์เท่านั้น คือดูคุณเขาจะมั่นมากเลยนะคะว่าตัวเองจะชนะในเกมส์ๆ นี้ .. น่าสงสารจัง เลิกแล้วต่อกันตอนนี้ยังทันนะคะเจเจอร์ o18
-
อดัมส์อย่ามาไม่ชอบเพราตาของเรานะ! :serius2:
-
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะออกไปซื้อทิชชู่รอนะคะ
ที่มีเนี่ยซับไปไปหมดแล้ว :z1: :haun4: :jul1:
คิดไม่ผิดที่ยังไม่นอน :katai2-1: :katai2-1:
-
ทิชชูที่บ้านซื้อแบบ 30ม้วล
รีบมาต่อตอนเร็วๆนะ o18
:hao6: :hao6: :impress2: :oo1:
-
เอาอเล็กซ์กิ๊กอดัมส์ หึหึหึ :z1:
-
งื้อๆๆๆๆ ชอบอ่ะ
ฮ่าๆ เคะ กับ เคะ นี่มันคือนิพพาน
:hao5: :hao5: :hao5:
-
แซ่บค่ะ เจเจอร์นี่สงสัยไม่ถึงมือวิวนะคะ
เจออเล็กซ์เข้าไปนี่อิชั้นก็ว่าจอดแล้วไม่ต้องแจวค่ะ
ไมฉันถึงจิ้นคู่อเล็กซ์เจ เจอเล็กซ์ล่ะเฟ้ย โอย
ตัดกลับมาที่เพราตากับโตยธารดีกว่า
ละมุน ละมุน :-[
-
เคะทั้งสองของเรานี่เนื้อหอมจริง
มีแต่คนมาติดพัน
:katai2-1:
-
อ่านแล้วมันจะมีอเล็กซ์ชนเจเจอร์ อเล็กซ์ชนอดัม อดัมชนเจเจอร์ เอ๊ะรึสามพีเลยดี รุกชนรุกด้วยก็ครบรสดีนะเออ
-
รีบมาต่อน้าา อยากอ่านวิธีลบรอยของน้องเคะ
:hao3: :hao7: :o8:
ขอบคุนมากค่า มาต่อให้ทุกวันเลยย
-
อเลกซ์น่ารักจัง
-
รอตอนต่อไป.
.
.
.
.
.
.
........
-
คนอย่างเจเจอร์น่ากลัวนะ...แต่วิวน่าจะร้ายกว่าหลายขุม...
-
ฉันเกลียดและรำคาญเจเจอ แต่เชื่อว่าวิวน่าจะเอาอยู่ชิมิ
-
อเล็กซ์ เอาใจเจ้ไปเลย
-
:mew1: ว้าวเหนือความคาดหมายนิดนึงที่เป็นอดัมส์แทน. ว่าแล้วว่าต้องคิดอะไรกับนุ้งน้ำของเรา น่าสงสารนะแต่อย่าเกลียดน้องวิวเลย. คู่น้ำวิวคือสวรรค์สร้าง. :really2:
เอาล่ะสิน้องวิวจะทำยังไงต่อล่ะ. ดูแลเมียคนเดียวน่ะสบายอยู่แล้วใช่ปะ หรือไม่ก็ส่งพ่อบ้านมาให้น้องน้ำสักคนม่ะ
แอบมีมุมเจอเล็กซ์เบาๆ พอฟัดพอเหวี่ยงเมะชนเมะ. :hao6: แต่เอาจริงๆหมั่นไส้ความอหังการ์ของเจมันมากจนไม่อยากให้มันได้มีความสุขอะ
จุ้บคนเขียนค่ะ ขยันได้ใจ. o13
-
เกลียดเจเจอร์
รักวิวน้ำ :กอด1:
-
โอ๊ยยย อยากจะโดดเตะเจเจอร์ซะจิงๆ :z6: :beat:
รอออออ มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
โอ้ยยยยยยยย อีเจเจอร์ จะหน้าด้านหน้าไปถึงหนายยยยย มันไม่มีที่สำหรับเมิงแล้ว :z6: อย่างว่านะคนมันมั่นใจมาตลอด มีแต่คนเข้าหาและสยบให้ พอมาเจอคนแบบวิวมันเลยรู้สึกเสียหน้า เสียดาย ที่วิวไม่เห็นค่าในตัวมัน ไม่ว่าจะเรื่องอะไร วิวแค่ชอบแต่ไม่ได้ยึดติดเหมือนที่มันยึดติดวิว จะเรียกว่าเป็นกรรมที่มันทำไว้กับน้ำหรือเปล่าหว่า (ก็ยังไม่รู้ว่าน้ำกับเจเจอร์มีเหตุในการเลิกมากกว่านี้ไหม) คิดอยู่แล้วว่ามันไม่จบง่ายๆหรอก และยิ่งถ้ามันรู้ว่า วิว กับ น้ำ :oo1: กันนะ มันต้องเต้นจนอกแตกแน่เลย และยิ่งถ้ามันรู้ว่า วิวคบกับน้ำแบบแฟน แบบที่ไม่เคยให้มันหรือใครมาก่อน มันยิ่งกระอักแน่ ฉะนั้นถ้าไม่อยากดิ้นพล่าน จบไปซะ o18 แต่ฮา อเล็กซ์ มากกกกกกกกกก คิดได้ไงกับต้มยำน้ำข้น :m20: แหมไม่น่าพลาด น่าจะเฉียดหน้าเฉียดเป้ามันไปสักหน่อย กระทำกับคุณหนูของบ่าวอุกอาจเกินไปแล้ว เจเจอร์เอ้ย ยิ่งแกคิดทำร้ายน้ำมากเท่าไหร่ แกจะเจอวิวเป็นหลายเท่าแน่ แถมมีอเล็กซ์ประกบอีก ระวังก้นแกเอาไว้นะ :hao6:
โล่งใจกับน้องน้ำดีที่เป็นอดัมส์ :เฮ้อ: ถ้าเรื่องนี้ เคะไม่กินกันเอง ก็จะเชียร์อดัมส์หรอกนะ ตัดใจเถอะอดัมส์ ตอนนี้มีแต่ น้ำกับวิว เท่านั้น ไม่เหลือที่ให้เมะคนไหนแล้ว อย่าเกลียดวิวเลย เพราะอดัมส์เองก็ใช่ว่าจะปกป้องน้ำได้ ดูจากงานเลี้ยงสิโดนพวกไอ้เจเจอร์เล่นซะ ไม่ใช่ว่าดูถูกอดัมส์หรอกนะ แต่คนอย่างเจเจอร์มันต้องเจอคนแบบวิวจัดการ แต่ก็อย่าประมาทไปเพราะมันก็มีอิทธิพลพอตัว น้องน้ำนี่ไม่รู้มีอะไรกับอดัมส์มากกว่านี้ไหม แต่คงไม่หรอกมั้ง น้ำคงแค่จูบตอบแทนที่อดัมส์มาดักช่วยเอาไว้ และก่อนหน้าอดัมส์ก็ดีกับตัวเอง จัดว่าน้ำก็ไม่ใสแอบลึกนะคะมีให้รางวัลแต่ไม่ให้ใจ ยังหวังว่าน้ำจะได้เอาคืนเจเจอร์และไอ้พีไอ้กายบ้าง มันทำกับน้ำไม่ไว้หน้ากันเลย :m16: ขอให้น้องน้ำได้โชว์พาวบ้างเถอะนะ แบบทั้งน้ำและวิว ปกป้องซึ่งกันและกันได้ อดใจรอตอนหน้าเขาจะล้างรอยกันแทบไม่ไหว คืนนี้เลยได้ไหมอ่ะ คงจะจัดหนักจัดเต็มกันทั้งคู่เลยสินะ คนเขียนถึงได้เตือน :haun4:
-
เรื่องนี้ไม่น่าไว้ใจกันสักคน 555 :katai2-1:
รอตอนต่อไปค้าา
-
เจอร์จะกลับมาทำไม๊ นายเป็นตัวร้ายของเรื่องแล้วนะ
ชอบเวลาน้ำกับวิวอยู่ด้วยกัน น่ารักมุ้งมิ้งแต่แฝงความหื่นตลอดเวลา
มีอเล็กส์ตัวละครใหม่โผล่มาอีกคน ท่าทางกวนดีจังค่ะ
ให้คู่กับอดัมส์ดีมั้ยคะ ไหนๆก็ผิดหวังจากน้ำอยู่แล้ว มโน....
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ชอบเรื่องนี้สุดๆๆ :z1:
-
ฃอบอเล็กซ์จังค่ะ
:-[ :-[
เสียดายจังที่พลาดเป้า เอ๊ย ไม่ใช่สิ
แหมะ แต่ถ้าโดนคงจะดีกว่านี้นะ
เจร์นี่ไม่จบจริงจริ๊ง ถ้ารู้ว่าใครทำจะทำไงเนี่ย 555555555555
ปล.คิดว่าเจร์จะมาหาเรื่องน้ำซะอีกสรุปว่าเป็นอดัมส์มาช่วยหรอกเร้อ
-
ตอนนี้นี่ต้องเทใจให้อเล็กซ์เลยนะเนี่ยยย ถ้าไม่ได้ต้มยำน้ำข้นถุงนั้นละก็....
เทใจให้เลยคร้าาาาาา
-
:hao3: :hao3: แหม่ะ ตัวยุ่งยากเพิ่มมาอีก1
-
ขอเม้นท์อีกรอบ นึกขึ้นได้ว่าอิมเมจ น้องวิวกับอเล็กซ์นี่มันพ่อบ้านเซบาสเตียนกับคุณหนูชัดๆ
แต่ว่าพ่อบ้านคนนี้ออกจะแอบร้ายลึกแถมจิกกัดได้แสบตัวพ่อ รอดูวีรกรรมของคุณพ่อบ้านนะ เดาว่าน่าจิแซบ :m7:
-
ยุ่งยากซะจริง...
-
ตายยยยยย เดาผิดเลย 55555
แหม.... อดัมส์ก็ดีนะคะ เป็นสุภาพบุรุษ แต่อดแดกค่ะ บัยส์
ฮือออ เจเจอร์ เกลียดดดดดดด นิสัยชอบเอาชนะจริงๆเลยยยยย :z3:
น้องวิววว สู้เค้านะคะ น้องน้ำก็สู้เค้านะคะ เราไม่คิดว่าน้ำจะใสกิ๊งๆ เผยไต๋ออกมาเร็วๆนะคะ รออยู่วววววว :impress2:
-
ทำไมมันฟรุ้งฟริ้งละมุนละไมอย่างนี้ล่าาาาา
ทำเราหลงทั้งคู่เลยเห็นมั้ย :impress2:
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้ สนุกดีค่ะ
ตอนแรกดูน้ำไร้เดียงสามากโดนวิวกดก็ว่าโฮกแล้ว แต่พอเริ่มรู้จักน้ำมากขึ้นแถมวิวอยู่ดัานล่างนี่มันแซ่บกว่าจริงๆค่ะ =w= ชักชอบวิวโดนกด
ส่วนเรื่องระหว่างเจกับน้ำเป็นยังไงมายังไงรอเฉลยนะคะ
ส่วนตอนล่าสุดนี่วิวก็ได้ศัตรูเพิ่มมาใหม่หนึ่งคนโดยไม่รู้ตัว เขาเรียกว่าศัตรูหัวใจสินะ
ปล.แอบมโนไปไกลว่าวิวกับอเล็กซ์เป็นกิ๊กกันเนื่องจากเคมีมันเข้ากันแปลกๆดีค่ะ หุๆๆ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ทำไม
ทำไม ตอนนี้มันทำให้เราเขวไปได้นะ
ม่ายยยยยย
เรียกสติกลับม๊าาาาา!
น้ำ-วิว น้ำ-วิว น้ำ-วิว น้ำ-วิว
(สะกดจิตตัวเอง ก๊ากกก)
แต่ใจจริงๆเค้าก็เชียร์คู่นี้แหละ มันน่ารักจริงๆ ไม่ยอมให้เป็นอื่นไปได้แน่
แม้จะเขวไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้แอ้มชั้นหรอก เชอะ!
:katai3:
-
มารอรับของวันนี้คะ ^_^
เขี่ยคุณรุกทั้งหลายไปให้พ้นๆคะ
เพราะรับเรื่องนี้เค้าจะรักกัน อรั้ยๆ :katai2-1:
ตอนเห็นชื่ออดัม ครั้งแรกนึกว่าเป็นพี่น้องของ อเล็ก ซะอีกคะ 55
-
โอ้ นึกว่าใครมาดักทำร้าย ที่แท้มาดักเตือนเนาะ
อดัมส์จะนึกเกลียดเพราตาก็ไม่แปลก ก็เขาชอบของเขานี่นา
ถึงแม้จะไม่มีสิทธิ์ แต่เรื่องความรู้สึกชอบ/ไม่ชอบมันห้ามไม่ได้หรอก
ไม่รู้ทำไมเราถึงรู้สึกว่าผู้ชายอย่างอดัมส์เนี่ย น่าแกล้งจัง คือแบบดูเหมือนจะมีมุมน่ารักน่าแกล้งยังไงก็ไม่รู้ 5555
-
คู่นายบ่าวก็น่ารักนะคะ :z13: :call: :pig4:
-
เจเจอร์ก็ไม่เลิกรานะ น่ารำคาญสุด
ยกให้อดัมส์เลย รุกชนรุก อีกคู่
ท่าจะมันส์หยด
o13
-
ขอเม้นท์อีกรอบ นึกขึ้นได้ว่าอิมเมจ น้องวิวกับอเล็กซ์นี่มันพ่อบ้านเซบาสเตียนกับคุณหนูชัดๆ
แต่ว่าพ่อบ้านคนนี้ออกจะแอบร้ายลึกแถมจิกกัดได้แสบตัวพ่อ รอดูวีรกรรมของคุณพ่อบ้านนะ เดาว่าน่าจิแซบ :m7:
เห็นด้วยมากๆอ่านแล้วจินตนาการตามได้เลย
-
อดัมส์ เจ้ยังว่างอยู่นะจ๊ะ :o8: :-[
-
ตอนใหม่อยุไหนนน รีเฟรชรัวๆ :katai4:
-
กดรีเฟรชชชชชชชชลบรอยนี่เตรียมทิชชู่ทั้งแพค :jul1:
-
IX ( 50% )
ก็ไม่เคยคิดหรอกว่าตัวเองจะต้องมาทำอะไรที่มันดู... งี่เง่า? แบบนี้
.......แต่ก็ทำไปแล้วล่ะนะ กลับลำตอนนี้คงไม่ทัน
“อ้าให้กว้างกว่านี้อีกหน่อยสิครับ คุณหนู...”
เราขึงตาให้อเล็กซ์แต่ก็ยอมทำตามโดยไม่ได้โต้แย้งอะไรออกไป ตัวของเราเริ่มสั่นระริก
“อ้า ..แบบนั้นหละครับ จะเข้าแล้ว...อื้มม ทนหน่อยนะ”
เราอยากจะพยักหน้ารับแต่ความแปลบปลาบที่แล่นริ้วขึ้นมาจากฝ่าเท้าทำให้ต้องนิ่วหน้าแทน เกร็งตัวจนจะขาดใจตายแล้ว
“ไม่เอาสิครับคุณหนู อย่าหุบ ...อ้าให้กว้างกว่านี้ อู้ยย ใกล้เข้าที่แล้ว อ๊ะ!”
แชะ!
“ร้องบ้าอะไรของนายแบบนั้นกันอเล็กซ์”เราทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้คว้ามือถือของเราที่ให้อเล็กซ์ไปทำหน้าที่ถ่ายรูปให้เรามากดดูรูปที่ถ่ายได้ อืม ... “ถ่ายบ้าอะไรของนายเนี้ยอเล็กซ์ เราให้ถ่ายเราคู่กับอาหาร แล้วนี่อะไร?”
“ก็คุณหนูของบ่าวกับอาหารจานโปรดฝีมือบ่าวไงครับ ฮ่าๆ อะไรกัน นี่ผมตั้งใจถ่ายสุดฝีมือเลยนะ คุณหนูออกจะดูดี น่าหม่ำขั้นหนักแบบนั้น รับรองว่าคุณน้ำจะต้องรีบมาหาคุณหนูแน่ๆ”
เราถอนหายใจกดลบรูปโง่ๆจากฝีมือคนที่โง่เง่ายิ่งกว่าทิ้ง เรื่องอะไรซูมซะจนเห็นเนื้ออ่อนตรงช่วงเอวที่โผล่พ้นเสื้อออกมาแบบนั้น แถมโฟกัสยังชัดเจนกว่าต้มยำทะเลน้ำข้นกับกุ้งสามรสที่วางเรียงอยู่บนโต๊ะอีก
ผิดที่คิดไว้ใจคนอย่างอเล็กซ์จริงๆ....
สุดท้ายเราเลยต้องถ่ายรูปใหม่ด้วยฝีมือตัวเอง เอื้อมสุดแขนกว่าจะเห็นครบทั้งคนทั้งของกิน พอได้รูปที่น่าพอใจแล้วเราก็เข้าโปรแกรมแชทกดส่งให้โตยธารทันที ไม่ได้มีสิ่งที่เรียกว่าแคปชั่น มีแค่รูปเท่านั้น
“อย่างนี้ล่ะน้าเด็กสมัยนี้ ก่อนกินก็ต้องเซลฟี่ เซลฟี่เสร็จก็ต้องอัพลงโซเซียลไม่ก็ส่งไปยั่วน้ำลายทำร้ายกระเพาะคนอื่น”
“เป็นแค่อเล็กซ์อย่าพูดให้มันมากนักจะได้ไหม ถึงจะไม่เคยบอกเพราะเห็นแก่หน้าปะป๊าแต่เราก็รู้สึกรำคาญเหมือนกันนะ”
อเล็กซ์หัวเราะรัวไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์ดีเกินไปหรือเป็นบ้าไปแล้ว ประกายตาคมที่มองเราอยู่นั้นวาววับก่อนที่มือเรียวของเขาจะวางแหมะอยู่บนหัวเรา... “น่ารักจริงๆเลยน้า~ คุณหนูของบ่าวเนี้ย”
เราไม่สนใจอเล็กซ์อีกเขาเองก็ไม่ได้ตอแยอะไรเราต่อ เมื่อเห็นเราต่อสายหาโตยธารร่างสูงของอเล็กซ์ก็ผละเดินเข้าไปในครัว เราเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ไม้ที่มีเบาะรองหลังอีกทีอย่างรู้สึกผ่อนคลาย เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ได้อยู่ที่บ้าน ใครอาจจะชอบไปเดินเที่ยวห้าง ดูหนัง โยนโบว์ลิ่งโชว์พาวคนอื่นแต่เรากลับไม่มีความคิดแบบนั้นอยู่ในหัวเลยสักนิด
อย่างที่บอกว่าเราชอบความสงบ เพราะฉะนั้นนอกจากเรือนเล็กของเราแล้วจึงไม่มีสิ่งปลูกสร้างอื่นอยู่ในระแวกเดียวกันเลยสักหลัง มีหน่อยก็ห่างออกไปหลายกิโลอยู่ ปะป๊าคัดค้านบ้านแทบแตกเมื่อเราเอ่ยปากว่าขึ้นมหาวิทยาลัยจะย้ายออกมาอยู่คนเดียว
แต่ค้านไปก็เท่านั้นในเมื่อเราไม่ได้บอกเพื่อขอแต่บอกเพื่อให้ท่านรับรู้เอาไว้ สุดท้ายปะป๊าผู้ที่ไม่เคยขัดใจเราได้เลยสักครั้งเลยยอมลงให้โดยมีข้อแม้ว่าเราจะต้องเหน็บคนของปะป๊าติดตัวมาด้วย อืม ก็อเล็กซ์นั่นหละ
เราเองไม่ได้ดื้อจนไม่ยอมรับฟัง ถึงเราจะอยากอยู่คนเดียวเงียบๆในบ้านหลังเล็กท่ามกลางสวนกุหลาบมากกว่าก็ตาม....
( ว่างมากหรือไง เพราตา? )
ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของอีกฝ่ายดังแทรกเข้ามาในช่วงที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
“อยากมีคนกินข้าวเป็นเพื่อน กินคนเดียวเราเหงา”อ้อนเล็กน้อยเผื่ออีกฝ่ายจะใจอ่อน
ก็ไม่ได้หวังว่าเขาจะใจอ่อนยอมมาตามคำอ้อนของเราง่ายๆหรอก ดูเผินๆโตยธารเหมือนพวกคนหัวอ่อนก็จริง แต่ลึกๆแล้วก็แอบหัวดื้อใช้ได้ ไม่อย่างนั้นเขาคงตามเรามาที่เรือนเล็กตั้งแต่เราอ้อนให้เขามานอนค้างด้วยกันตั้งแต่ตอนอยู่ที่บังกะโลแล้วล่ะ
เชื่องมากไปก็ชวนให้เบื่อเอาง่ายๆ พยศบ้างสิกำลังดี....
( แล้วคุณอเล็กซ์ล่ะ? )
“อเล็กซ์พูดมากไป”
( ดีออก อยู่กับคนพูดมากจะได้ไม่เหงาไง )
เราเงียบไปเล็กน้อยแล้วส่ายหน้าทั้งที่คนปลายสายมองไม่เห็น “ไม่เอา เราอยากอยู่กับน้ำมากกว่า”
( ... )
เดาได้เลยว่าตอนนี้เขาคงกำลังเม้มปากอยู่แน่ๆ ภาพโตยธารที่เม้มปากคิ้วขมวดทั้งที่หน้าแดงหน่อยๆแล้วก็ต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
อืม ....รู้สึกตัวว่าเราตอนนี้เริ่มไม่ค่อยปกติสักเท่าไหร่
เราท้าวคางกับโต๊ะกินข้าวตัวยาวพลางนึกถึงสีหน้าของคนปลายสายไปด้วย สิ่งที่แวบเข้ามาในความคิดคือใบหน้าที่เคยขาวจนซีดนั้นขึ้นสีระเรื่อดูน่ารักกำลังเหยเกน้อยๆยามเราดุนดันบางสิ่งเข้าไปในร่างกายของเขา ดวงตากลมคู่สวยอยู่ในห้วงพิศวาสช้อนมองเราฉ่ำเยิ้มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนา
....
อ่า....แย่แล้ว
“โตยธาร....... เราคิดว่าเรากำลัง‘คิดถึง’นาย”
....
ปลายสายเงียบไป ได้ยินแต่เสียงลมหายใจดังปะปนไปกับเสียงของรถ เราเองก็เงียบ ยอมรับว่าใจเต้นแรงหน่อยๆกับการลุ้นว่าเขาจะตอบกลับมาว่าอะไร
นาน ...จนไม่ได้ยินเสียงแทรกอะไรอีกนอกจากเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย........
....
( ...ถ้าพอจะมีห้องว่างให้ผมเช่าอยู่สักคืน .........จะไปกินข้าวเป็นเพื่อนก็ได้ )
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจที่เขาพูดแต่ก็ถือว่าเราบรรลุ‘เป้าหมาย’แล้วล่ะนะ....
“อื้อ เดี๋ยวเราให้อเล็กซ์ไปรับ”อเล็กซ์ที่เดินออกมาจากครัวพอดีไม่รู้ว่าเพราะฟังอยู่ตลอดหรือแค่ความบังเอิญ ร่างสูงยิ้มแล้วโค้งให้เราเล็กน้อยก่อนที่จะเดินผิวปากควงกุญแจรถออกไป
บางทีก็แสนรู้เกินไปจนน่าหมั่นไส้เหมือนกัน
“แล้วเราจะ‘เปิดห้อง’รอนะ”
( .....อื้อ )
.
.
“ว่ายังไงนะ?!”
“เอ่อ ท่านประธานคะ....”
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งพูดอะไรดาขอผมคุยโทรศัพท์ก่อน”
ไม่รู้ว่าเป็นคำสั่งหรือประโยคคำพูดธรรมดาๆ แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหนก็ไม่มีใครในห้องประชุมนี้กล้าขัดผู้ที่รั้งตำแหน่ง‘ประธานใหญ่’หรือ‘ผู้ถือหุ้นส่วนหลัก’ของบริษัทอยู่ดี จากที่กำลังประชุมกันอย่างเคร่งเครียดกลับต้องหยุดชะงักเพียงเพราะ‘ท่านประธาน’ขอคุยโทรศัพท์ก่อน....
ในที่นี้ไม่มีใครไม่รู้ว่าเรื่องที่จะทำให้ท่านประธานปิญชาน์ลืมแม้กระทั่งงานที่ทำอยู่ได้ก็เห็นจะมีแต่เรื่องของคุณหนูเพราตา ลูกชายคนเดียวที่ท่านประธานแสนจะทั้งรักทั้งหวงราวอัญมณีในหินผาเท่านั้น
“ประชุมอยู่แล้วยังไงล่ะ? เรื่องน้องวิวสำคัญกว่าอยู่แล้ว”
ซึ้งใจกับท่านประธานเสียจริง แน่นอนอยู่แล้วเรื่องของลูกในไส้แถมยังเป็นลูกคนเดียวย่อมต้องสำคัญกว่างานที่ให้กำไรต่อปีตกปีละเกือบพันล้านอยู่แล้ว เรื่องนี้ทุกคนล้วนเข้าใจดี......
“แล้วนี่นายได้จัดการไอ้เด็กนั่นแทนฉันไปหรือยังอเล็กซ์? .....ยังงั้นเหรอ! แล้วมัวทำบ้าอะไรอยู่! แล้วนี่ฉันส่งนายให้ไปอยู่ข้างๆน้องวิวเพื่ออะไรกันเล่าไอ้งี่เง่าเอ้ย!”
ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าท่านประธานปิญชาน์เป็นคนที่ชอบพูดอะไรตรงๆติดจะขวานผ่าซากและไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นก็ตาม แต่พอมาได้ยินกับหูตัวเองอย่างนี้เห็นทีจะยากเกินกว่าที่จะทำใจให้ชินได้ ...กับบุคลิกอันสุขุมและเยือกเย็นทุกครั้งที่ต้องเจรจาธุรกิจกับคู่ค้า หากไม่มีตำแหน่งที่ใหญ่พออย่างผู้ถือหุ้นหรือเลขาฯใหญ่เป็นเพียงพนักงานธรรมดาๆคงยากที่จะเห็นท่านประธานใหญ่ในมุมนี้
“หัวเราะหาพระแสงอะไร วันนี้ฉันจะไปหาน้องวิวที่เรือนเล็ก แล้วอย่าสะเออะปากสว่างไปบอกน้องวิวก่อนจนแกหนีหน้าฉันไปนอนที่อื่นอย่างคราวที่แล้วล่ะ เข้าใจไหม? อืม ดี แค่นี้ล่ะฉันจะประชุมต่อ ...ฉันไปเจอน้องวิวไม่ได้ไปเจอนายถ้าไม่อยากตกงานก็เลิกกวนประสาทได้แล้ว!”
“เอ่อ...”ดารารัตน์เลขาฯสาวใหญ่เอ่ยขึ้นมาเบาๆเมื่อเห็นท่านประธานวางมือถือลงบนโต๊ะ ดวงตาคมทรงอำนาจตามประสาเจ้าคนนายคนกวาดมองคนในที่ประชุมก่อนที่ใบหน้าคมสันที่ไม่ได้ดูโรยราไปตามช่วงอายุจะพยักเล็กน้อย
“ขอโทษที่ต้องให้ทุกคนรอ เริ่มประชุมต่อได้”
ผมจะได้รีบกลับไปหาลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของผมสักที
ทุกคนได้แต่ต่อประโยคนั้นอยู่ในใจ......
.
.
“ลมเย็นดีจัง .....นายอยู่ที่นี่กับคุณอเล็กซ์แค่สองคนเหรอ?”
หลังจากให้อเล็กซ์ไปรับโตยธารมาที่เรือนเล็กของเราพร้อมกับรับประทานมื้อเย็นกันเรียบร้อยแล้ว เราก็พาเขาออกมานั่งรับลมเล่นตรงเก้าอี้ม้าข้างตัวเรือนใกล้กับสวนกุหลาบที่เราเป็นคนปลูกแต่ส่วนใหญ่แล้วอเล็กซ์จะเป็นคนที่ดูแลเพราะมีเวลาว่างมากกว่า
หันมองคนที่นั่งอยู่ข้างกันเล็กน้อย เห็นสีหน้าที่ดูคล้ายจะพอใจของเขาเราก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาน้อยๆ เราครางตอบรับเบาๆพลางเอนตัวพิงศีรษะไว้ที่ไหล่ของอีกคน รู้สึกถึงอาการเกร็งตัวหน่อยๆแต่สักพักอาการเกร็งตัวที่ว่าก็ดูเหมือนจะค่อยๆผ่อนคลายลง
“...กระดูกที่คออ่อนตั้งแต่กำเนิดเหรอ?”
เราหลุดขำออกมา ขยับนั่งคอตรงเหมือนเดิมหันไปยิ้มพราวให้กับอีกคนแล้วลุกขึ้นยืนเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าร่างโปร่ง โตยธารมีสีหน้างุงงงเล็กน้อยก่อนที่จะมีสีหน้าตระหนกยามเราก้าวขาขึ้นนั่งคร่อมกายของเขาเอาไว้
และก่อนที่เขาจะได้พูดท้วงอะไรเราก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน “วันนี้เจเจอร์มาหาเราที่นี่...”
ปฏิกิริยาผิดจากที่คิดไปเล็กน้อย ไม่ได้มีแววความไม่พอใจหรือหึงหวงอะไรให้ได้เห็น อืม...แต่ก็ไม่ได้ดูผ่อนคลายเป็นประกายสดใสอย่างในตอนแรก เราแนบฝ่ามือลงบนแก้มนิ่มพลางขยับหน้าเข้าใกล้อีกนิด
“เจเจอร์จูบเราด้วย....”
คราวนี้ดวงตาคู่กลมนั้นมีแววไหวระริกให้เห็น แต่ก็ยังดูไม่ออกอยู่ดีว่าเขารู้สึกยังไง
น่าสนใจ .....กำลังไม่พอใจ? ไม่ชอบใจ? หรือเริ่มที่จะหึงหวงเจเจอร์ขึ้นมาบ้างแล้วกันแน่นะ?
“แล้วมาบอกผมทำไม”ปากบางเม้มแน่น ดวงหน้าขาวพยายามจะหลบเลี่ยงมือของเราแต่เราขืนเอาไว้ไม่ยอมให้เขาหลบสายตากันไปได้ง่ายๆ
เรายิ้ม โตยธารเริ่มหน้าซีด ....คล้ายจะเห็นน้ำใสๆคลอหน่วยอยู่ที่ขอบตากลม
เราขยับเบียดกายจนแผ่นอกของเราสองคนสัมผัสกัน ...
“โตยธาร ......ช่วย‘ลบรอย’ของเขาให้เราที”
.
.
อุณหภูมิของห้องนอนที่เพิ่งจะเปิดแอร์ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกร้อนราวกับกำลังเอาตัวทั้งตัวเข้าไปอยู่ในเตาไฟได้เท่ากับร่างกายเปลือยเปล่าของเรากับร่างโปร่งบางของโตยธารที่กำลังกอดเกี่ยวกันอยู่บนเตียงกว้าง ปากของเราทั้งคู่แทบจะไม่ห่างกันเลยแม้แต่ตอนที่ถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายของอีกคนก็ตาม
คล้ายจะเข้าใจร่างกายของกันและกันดี
ชนวนสวาทถูกจุดขึ้นมาอย่างง่ายดายเพียงแค่เราทั้งคู่ลูบไล้สัมผัสกัน นิ้วเรียวของโตยธารบีบบี้อยู่ที่ยอดอกของเราในขณะที่มือเล็กของเราฟ้อนเฟ้นอยู่บนสะโพกกลมกลึงนุ่มมือของเขา เราครางออกมาเบาๆเมื่อปลายนิ้วของอีกฝ่ายจิกกดตรงส่วนหัวนมที่แข็งเป็นไตสู้มือ กระสันเสียวจนต้องแอ่นอกขึ้นร่อนยั่วตามสัญชาตญาณ
“น้ำ...อ๊าส์ ....เราเสียวจัง อื้อออ”
เรากัดปากช้อนดวงตากลมฉ่ำปอยของตัวเองมองออดอ้อนร่างโปร่งที่ยังคงไม่หยุดขยี้นิ้วเล่นกับยอดอกของเรา ไม่รู้ว่าตาฝาดไปเองหรือเปล่า... แต่เรียวปากบางของเขาขยับยกขึ้น รอยยิ้มที่เห็นมันดู.......ร้ายกาจ?
“เห็นทีคราวนี้คงเป็นผมที่จะเป็นฝ่ายกอดวิวสินะ...”น้ำเสียงอ่อนโยนแต่แววตากับรอยยิ้มช่างดูแตกต่างจากน้ำเสียงที่ใช้โดยสิ้นเชิง.....
แต่ว่านะ
หมับ
“อ๊ะ! ด เดี๋ยวสิ”มือเรียวสองข้างยันอกของเราเอาไว้เมื่อเราดึงสะโพกของอีกคนที่คร่อมอยู่บนตัวลงจ่อกับแก่นเนื้อที่กำลังขยายได้ที่ของเรา
ใบหน้าที่หวานขึ้นเพราะอารมณ์ใคร่ของโตยธารเหยเกเล็กน้อยยามที่เรายกเอวร่อนถูไถส่วนแข็งขืนกับร่องทางรักของเขาไปมา คราวนี้เป็นตาเรามั่งที่จะยกยิ้มร้าย เราผงะตัวขึ้นครอบปากลงบนยอดอกสีอ่อนที่ขึ้นสีก่ำของอีกฝ่ายพลางออกแรงดูดจนเกิดเสียงดังจ๊วบ
“ว วิว...อ๊าา ดะ....เดี๋ยว ค่อยๆใส่นะ”
อ่า ...อยากจะฟังอยู่เหมือนกันนะ แต่ตอนนี้เราไม่ไหวแล้วจริงๆ
“ขอโทษนะน้ำ แต่เราอยากเข้าไปในตัวน้ำจนทนไม่ไหวแล้ว อะ..อื้ออ อย่าเพิ่งรัดกันสิ”
อยากจะขำแต่ก็ขำไม่ออก โตยธารมองค้อนเราทั้งที่ตาปรอยไปด้วยหยาดกามารมณ์ เราก้มลงมองช่วงล่างก็เห็นว่าท่อนลำของเราเข้าไปในร่องทางร้อนจัดของอีกคนได้เกือบครึ่งแล้ว เลียปากน้อยๆเมื่อเห็นชัดเจนว่าช่องทางสีสดของเขากำลังค่อยๆกลืนกินแก่นเนื้อของเราช้าๆ
เร้าอารมณ์จนแทบบ้า
แต่ในขณะที่ทุกอย่างกำลังเข้าที่เข้าทางและควรเป็นไปตามทางที่ควรจะเป็น.......
ปัง!
“น้องวิวจ๋า ปะป๊ามาแล้วจ้าาา~!!”
.
.
“เฮ้ยย! นะ....นั่นกำลังทำอะไรกัน!!”
เรากรอกตาอย่างสุดเซ็งในขณะที่โตยธารตกใจจนสะดุ้งดึงตัวกลับคว้าหาผ้าห่มมาพันรอบกายม้วนจนเห็นแต่ส่วนหัว ....เกือบจะกลิ้งตกเตียงแล้วด้วย โชคดีที่เราคว้าตัวเขาเอาไว้ได้ทัน
เราถอนหายใจหันไปมองร่างสูงดูภูมิฐานคุ้นตาที่ยืนอ้าปากค้างเบิกตากว้างจนน่ากลัวว่าจะหลุดทะลักออกจากเบ้า สลายมาดนักธุรกิจใหญ่พันล้านจนหมดเกลี้ยง
.
.
“เราไม่เคยนึกเกลียดปะป๊าได้มากเท่าวันนี้มาก่อนเลย”
loading to 100%....
มาแล้วค่ะที่เก่าเวลาเดิมเลยแฮะ.... 555555
พรุ่งนี้เริ่มเรียนแล้วค่ะ มีสอบด้วย(แต่ก็ยังจะมาลงนิยาย.....)
ความจริงแล้วตอนนี้ค่อนข้างจะยาว(มากๆ)ผนวกกับพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า เลยต้องหั่นครึ่ง....ไม่โกรธกันนะ :hao5:
บันอยากลงให้อ่านกันก่อนครึ่งหนึ่งกันคิดถึงน้องเพราตากับน้องโตยธารค่ะ :mew2:
ชื่อของคุณปะป๊าอ่านว่า ปิน - ชานะคะ เป็นชื่อที่ไปขุดมาใช้เพราะความชอบส่วนตัว(อีกแล้ว)
ปิญชาน์มีความหมายว่า ผู้ประเสริฐดั่งทองคำ คือเพราะและดีงามเหมาะสมกับคุณพ่อของน้องเพราตามาก(หรือเปล่า..)
ปล. ใครที่เตรียมทิชชู่เอาไว้อย่าเพิ่งโยนทิ้งนะคะ เพราะครึ่งหลังนี่ได้ใช้แน่ๆ ไม่ต้องห่วง :z1:
ปล2. ไว้มีเวลาบันจะรวบรวมความเห็นมาร่วมยอดตอบทีเดียวเลยนะคะ
แอบเห็นความเห็นของหลายคนน่าสนใจดีไม่ใช่อะไร ฮ่าๆ
หากใครมีเรื่องสงสัยหรืออยากพูดคุยกันก็แทรกลงในความเห็นในนิยายได้เลยนะคะ :L1:
-
คุณป๊าเข้ามาได้ผิดเวลาสุดๆ เลยค่าา.. o18 เราคิดว่าอเล็กซ์คงจะห้ามคุณป๊าแล้วแน่เลย แต่สุดท้ายก็มิอาจต้านทานพลังแห่งรักและคิดถึงของคุณป๊าที่มีต่อวิวได้ใช่ไหมคะ
อเล็กซ์?? :laugh: ที่สำคัญคือเราแอบจิ้นคุณป๊ากับอเล็กซ์คู่กันไปแล้วด้วยจ้า >< แอร๊ยย~ แบบว่าใช่เลยนิ
-
พอเริ่มแกะห่อทิชชู่ คุณป๊ามาซะงั้น :ling1:
แล้วก็สัมผัสอะไรเบาๆได้จากคุณป๊ากะอเล็กซ์ เอ๊ะๆ :hao7:
สอบพรุ่งนี้สู้ๆนะคะ :katai2-1: :katai2-1:
-
ป๊ะป๊าน่ารักนะแต่มาผิดจังหวะไปนิดอ่ะ :เฮ้อ:
-
ปะป๊าาา เดะตบหน้าแหกขัดจังหวะ :katai1:
ชอบเวลาวิวกดน้ำมากอ่า มันแลเร้าอารมณ์จัง :z13:
ปล.กามารมณ์เขียนแบบนี้หรือเปล่าคะ มาจาก กาม+อารมณ์
-
ผิดจังหวะน่ะป๊า :z3:
-
เกลียดปะป๊าด้วย...
-
ลูกกำลังเข้าได้เข้าเข็มเลยนะปะป๊า มาขัดได้ไงเนี่ย :hao6:
-
คุณป๋าสนใจดื่มน้ำไหม. คึคึคึ
-
อเล็กซ์นี่ชอบแสดงความเป็นเจ้าข้าวเข้าของในตัววิว แต่อีกทางก็ชอบพูดให้เข้าใจผิดในความสัมพันธ์ของอเล็กซ์กับประธานเหลือเกิน นายทำคนอ่านคิดลึกนะ
น้ำกับวิวนี่จากที่เป็นรับมาก่อนแต่ตอนนี้แข่งกันเป็นรุกซะแล้ว แหม่ ช่างร้ายกาจกันทั้งคู่
ส่วนป๊ะป๋า...น่าสงสาร โดนวิวเกลียดซะแล้วสิ 555
-
เสียใจกับน้ำด้วยที่อดกินวิว...
:katai3:
แต่ชอบอเล็กซ์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (ก.ไก่ไปอีกล้านๆตัวได้เลยค่ะ)
ชอบคาแรคเตอร์แบบนี้อยู่แล้ว ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบอเล็กซ์ T////////T
อยากได้พ่อบ้านแบบนี้หาได้ที่ไหนคะะะะะะ *ตะกุยอเล็กซ์*
ถ้าวิวรำคาญก็ส่งมาให้เราได้นะ T////////T *อ้าแขน*
:-[
-
กรี๊ดดดดดด ตามอ่านจนทันแล้ว ไม่เข้าใจว่าตัวเองพลาดเรื่องนี้มาได้ยังไงตั้งนาน
ฟินมากกกกก รับ×รับเขากิ๊กกันนี่เร้าใจสุดติ่งค่ะ ถถถถถ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :impress2:
-
น้ำ นี่เป็นโอกาสแล้ววววว
จัดการกดวิวคืนเลยลูก!!!!!!!
-
กร๊ากกกก ขอขำแปป น้องวิวจะเกลียดป๊ะป๊าขนาดไหนกันนั่นืกำลังเข้าด้วยเข้าเข็มพอดี ฮาแปป คือนั่งกุมท้องขำเสียงดังมาก
-
ทีม น้ำวิว :haun4: :haun4:
-
อยากอ่าน แต่งานท่วมหัว :sad4: :z3: วันนี้คงสะสางงานถึงเช้า อยากอ่านอะ! เรทการลงเรื่องเป็นที่น่ายินดี แต่ดิฉันเป็นคนน่าสงสาร อยากอ่านก็ไม่ได้อ่าน :katai1: โตยธารยอดรัก, เพราตาพ่อยอดขมองอิ่มของบ่าว, :mew4:
หอบแห้วบนหัว และกองงานหนักเท่าภูเขาเลากา เดินออกจากกระทู้ราวกับวิญญาณ.... :ling3:
-
แงงงงงง ปะป๋าาาาาาา
-
โธ่ป๊าาาาาาาาาาาา :ling2: :ling2:
-
เอาเข้าจริง เราชอบเวลาวิวรุกน้ำมากกว่ามันแลดูเซ็กซี่ยังไงไม่รู้ 555555
ตอนนี้รู้สึกเกลียดคุณป๊ามากกก กำลังจะซับเลือดรอเลย โด้ววววว
-
คุณป๊าน่าสงสาร
โดยเพราตาเกลียดซะแล้ว
:hao7:
-
อะไรคือฟีลลิ่งมุ้งมิ้งระหว่างเอล็กซ์กับป๊าคะ อิชั้นสัมผัสได้ :laugh:
อเล็กซ์ฮามาก เป็นสีสันสุดๆ
คุณป๊าก็นะ...เซอไพส์ เลยไหมคะ o18
-
ปะป๊าาาาาาาาาาาา ทำไมทำงี้คะ
รอเขาเสร็จกิจกันก่อนมิได้หรือ...
อเล็กซ์กินกับใครก็อร่อย ล่าสุดเผลอจิ้นอเล็กซ์คุณป๋า
อา... เอาคู่นี้แหละค่ะ !
ปล. เรื่องนี้ชื่อไทยเพราะทุกชื่อเลย ชื่อประมาณนี้น่ะค่ะ :mc4:
-
o18. คุณพ่อบ้านอเล็กซ์ขรา. คุณป๊ามาถึงก็เสิร์ฟเซอร์ไพรส์พร้อมสะใภ้เลยนะคะ. รู้งานเป็นที่สุด
ไม่เคยพลาดเลยตั้งแต่ถุงต้มยำน้ำข้นแล้ว. อ้ะ เอาทิปไปเลย. :mew1:
แล้วขอวานอีกอย่างช่วยไปกระซิบไอ้เห้เจร์ด้วยว่าถ้ายังลีลาจะเจออะไร
ไม่อยากให้ป๊าโมโหเลยแกมุ้งมิ้งแบบนี้ก็น่ารักดี. ป๊าเห็นจะจะแล้ว? ชัดเจนไหม? ยอมให้ลูกวิวงอนสักแป๊บนะคะ. ฮา
:กอด1: ขอบคุณที่มาอัพตลอดค่ะ เลิฟเลย
-
“เราไม่เคยนึกเกลียดปะป๊าได้มากเท่าวันนี้มาก่อนเลย” :m20: ช่ายยยยยยยยยย เราก็คิดเหมือนวิว แหม่ ป๊ะป๋า ทำไมทำแบบนี้ ไม่รู้จักเคาะประตู ลูกสุดที่รักกำลังทำประตูอยู่ ดูสิค้างเลย :ling1: แล้วไอ้ที่ป๊ะป๋าตกใจนี้ คือไม่คิดว่าลูกจะกดเขาใช่ไหม เป็นไงล่ะ น้องวิวของป๋าเก่งป่ะละ กดคนอื่นก็เป็น แต่คนที่ลูกป๋ากดเขาก็กดลูกป๋าด้วยนะ ป๋ายอมรับเถอะ คิดซะว่าได้ลูกที่น่ารักเพิ่มมาอีกคน :-[ น้องวิวทำเป็นพูดยั่วให้น้องน้ำลบรอย ไอ้เจเจอร์ น้องน้ำเขาทำหน้าแบบนั้นเขาอาจจะหวงน้องวิวก็ได้นะ แต่อยากรู้จังว่า ถ้าน้องวิวรู้ว่า น้องน้ำเป็นฝ่ายจูบอดัมส์และให้ลบรอยให้บ้าง จะทำหน้าแบบไหนกันน้า อยากให้รู้อ่ะ มิสบัน จัดให้หน่อยดิ เอาแบบน้องวิวทำโทษให้น้องน้ำลุกไม่ได้ไปเลย หรือต่างคนต่างลบรอยจนจม :jul1: ไปซะ แอบจิ้น คุณพ่อบ้านกับป๊ะป๋าเหมือนกัน ดูป๊ะป๋าเคะมากอ่ะ :hao6:
-
อเล็กเอาป๋าไปเก็บที่ดิ :m31:
-
เราเกลียดคุณป๊ะป๋าแล้ว
ทำไมต้องโผล่มาตอนนี้ด้วย!!!
-
โอ้ยยย ป๊ะป๋าาาา คนอ่านก็ชัดจะเกลียดป๊ะป๋าแล้วเหมือนกันนะ :z3:
รออออ มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
ปะป๊าาาาาาาาาาาาา
ทำอะไรเนี้ยยย
เค้ากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันเชียววววว
โว๊ะ
:m16:
-
คุณป๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!! :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
เข้ามาขัดทำไมคะ กำลังจะเข้ากันอยู่เลยเชียว แง๊ คุณป๋านะคุณป๋า
รอครึ่งหลังนะคะ ขอแบบเน้นๆ ชัดๆ ไปเลยน๊าาา :z1: :z1: :z1: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ชอบวิวกดน้ำจังน่ารักกก
คุณป๋าไม่น่ามาขัดเลยจริงๆ :z3:
-
คุณป๊าขัดจังหวะจริงๆ :m16:
วิวกับน้ำ เค้าผลัดกันรุกผลัดกันรับสินะ :-[ :impress2:
รอติดตามต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
ปะป๊าาาาาาาาาาาาา ทำไมถึงทำอย่างนี้คะะะะะะ เคาะห้องก่อนสิคะ เคาะหน่อยสิคะะะะะะะะ
:ling1:
ฮืออ รอนะคะรอ คนเขียนเก่งมากเลยค่ะ ต้องมาเปิดทุกวันเลยฮือออ :hao5:
-
ขัดจังหวะที่สุดเลยคะ ปะป๊า!!!
//ก้มเก็บทิชชู่ที่พึ่งปาลงพื้น
จะว่าไปแล้ว อิมเมจ คุณหนูของบ่าว เนี่ย คล้ายๆกับ ชิเอลกับเซบาสเตียนจริงๆนะคะเนี่ย
//บรรยากาศได้มาก
-
อะหืมมมมม o22
-
55555....โดนวิวงอนแน่ๆ
-
เรามีทิชชู่สำรองไว้เป็นโกดังเลยค่ะะะ
เพื่อน้องวิวกับน้องน้ำโดยเฉพาะ
คุณป๊าจะว่ายังไงบ้างเน้อ ที่สำคัญเลยคือวิว จะบอกว่าอะไร
รอที่เหลือนะคะ ..คืนนี้จะมาไหมน๊าา >.<
-
มารอค่าาาาา
-
ปะป๋า คราวหน้าเคาะประตูด้วยนะคะ :hao5: :heaven :pig4:
-
วันนี้ยังไม่ได้ลงอีกครึ่งที่เหลือนะคะบันรีมาแจ้งเอาไว้ก่อน เพราะอาจจะมีนักอ่านบางคนที่กำลังรออยู่(มีไหมนะ?)
เพราะปกติบันจะลงค่อนข้างดึกกลัวว่าจะรอเก้อกันค่ะ :mew2:
อาทิตย์นี้เรียนอาทิตย์สุดท้ายแล้วค่อนข้างจะวุ่นนิดหน่อย เวลาที่ว่างแต่งต่อได้ก็มีเพียงช่วงเย็นๆหลังถึงบ้านแล้วเท่านั้นค่ะ
เศร้าอะ หยุดยาวที่ผ่านมาบันนั่งปั่นนิยายแบบตอนหนึ่งต่อหนึ่งวันจนชินไปซะแล้ว พอกลับมาเรียนมีเวลาปั่นน้อยลงเริ่มที่จะไม่ชินซะงั้น
แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ปิดเทอมแล้ว ทีนี้ล่ะ.... 55555
แต่เริ่มแต่งต่อได้สัก 60-70% แล้วล่ะค่ะ เหลือตอนน้องเคะเขา'ลบรอย'กันแบบน้ำหมากกระจาย
กับฉากอื่นอีกนิดหน่อยเกือบๆ 40-50% ได้ สิริรวมแล้วตอนที่ 9 นี้นี่เกิน 100% อ่านกันตาแฉะไปข้างกันทีเดียวเชียวหละ5555555
ขอโทษที่ต้องให้รอนะคะ เจอกันครึ่งหลังเร็วๆนี้ค่าา :z1:
มิสบัน.
-
เข้ามาส่องพอดี ฮืออ รอๆๆ ค่ะ สู้ๆนะคนเขียน :L1:
-
รออออออฮะ :z10:
-
รอนะค้าา..^^ ระหว่างนี้เราเตรียมผ้าไว้เช็ดน้ำหมากแล้วด้วยล่ะค่ะ :-[ ...
-
:L2: รอได้เสมอค่ะ
ขอแบบละเอียด HD เลยนะคะ ทิชชู่พร้อม
ขอบคุณที่แจ้งข่าวค่ะ
-
รับทราบและรอ :jul1:
-
จะรอน่ะฮ่ะ.❤
-
รอได้จร้า แต่ขออย่างเดียวอย่าหายไปนานนะ
-
รับทราบค่าาา เป็นอีกหนึ่งคนที่รออยู่นะคะ จะรอน้าาา
:hao5:
-
รอได้คะ :mew1:
-
เพิ่งเจอเรื่องนี้กรี๊ดดด
สนุก รอได้ค่า
-
รอค่าาาาา
-
:กอด1: :กอด1: รออออออ จ้า
-
รับทราบค่าา แต่ก็ยังรออยู่นะคะ จุ้บๆๆ :mew1:
-
รอ ยุ น้า
-
รอเหมือนกันค่าา ^^
-
รอจ้า
เข้ามาดันนนน
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
คำเตือน : สำหรับฉากอัศจรรย์ของตอนนี้โปรดเตรียมทิชชู่ให้พร้อม
.... โปรดใช้วิจารณญาณและควรอ่านอย่างมีสติ หากรู้ตัวว่าคุณไม่ไหวให้หยุดและข้ามฉากอัศจรรย์หรรษาไปในทันที โปรดอย่าฝืน
ด้วยความปรารถนาดีจากคนแต่ง.
IX ( 100% )
“เราไม่เคยนึกเกลียดปะป๊าได้มากเท่าวันนี้มาก่อนเลย”
เปรี้ยง!
ราวกับได้ยินเสียงฟ้าผ่าลั่นอยู่ในหู อกผู้เป็นพ่อสั่นคลอนไปหมดเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนั้นของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนสุดรักสุดหวงสุดหัวใจ พร้อมกับสายตาเย็นชาที่ถูกส่งมาให้แบบนั้น บอกเลยว่าพอเห็นแล้วมัน......
ยิ่งกว่าช็อค!
ใช้เวลาอึ้งไปสักพักร่างภูมิฐานก็คล้ายจะได้สติจากอาการช็อคขึ้นมา ปะป๊าปิญชาน์ยกมือที่กำหมัดหลวมๆขึ้นบังริมฝีปากพลางกระแอมไอออกมาเล็กน้อย ดวงตาเฉี่ยวคมปรายมองไปยังร่างที่กำลังห่อตัวเองด้วยผ้าห่มเล็กน้อยก่อนที่จะเบนกลับไปมองลูกชายสุดที่รักที่อยู่ในสภาพเกือบเปลือยเปล่า ...โชคยังดีมีชายผ้าห่มจาก‘ผู้ชายแปลกหน้า’ (สำหรับป๊า) คนนั้นคลุมปิดช่วงล่างเอาไว้บังสิ่งเร้นลับที่ป๊าเองก็เห็นมาตั้งแต่ลูกน้อยยังตัวแดงเท้าเท่าฝ่าหอย........
ถึงมันจะหมิ่นเหม่จนเห็นขนอ่อนใต้สะดืออยู่รำไรก็เถอะ!
“เพราตา ป๊าให้เวลาห้านาที ลงไปคุยกับป๊าข้างล่าง”
เรียกชื่อจริงให้รู้ว่าป๊าเอาจริงอย่าคิดดื้อกับป๊าตอนนี้มันจะไม่เป็นผลดีต่อคู่นอนของลูกเอง พยายามอย่างยิ่งแล้วที่จะตีสีหน้านิ่งขรึมเข้าไว้ แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกินเมื่อผู้เป็นลูกชายยกไม้ยกมือขึ้นลูบหัวลูบตัวคนที่ยังคงห่อผ้าเป็นข้าวต้มมัดราวกับกำลังปลอบประโลมให้หายตกอกตกใจ ....ไม่สนใจปะป๊าคนนี้เลยสักนิด
ป๊าช้ำใจแต่ก็ต้องฝืนทนเก็บความรู้สึกเอาไว้
ป๊าต้องขรึม ป๊าต้องนิ่ง ป๊าต้องข่มเด็กมันให้ได้ ...เด็กที่ว่าไม่ใช่น้องวิวหรอก รู้ไส้รู้พุงรู้จุดอ่อนกันหมดว่าป๊าไม่เคยขัดใจลูกรักได้สักที ที่ต้องการข่มน่ะคือไอ้เด็กหุ่นบาง ยอมรับว่าหุ่นมันก็ดีนิดหน่อย ที่คร่อมอยู่บนตัวลูกรักป๊าเมื่อครู่ต่างหาก
เมื่อกี้เหมือนจะเห็นอะไรเชื่อมต่อกันอยู่ระหว่างคนหนุ่มสองคนนั้น ไม่ค่อยมั่นใจเหมือนกันว่าน้องวิวของป๊าเชื่อมเขาหรือเขาเชื่อมน้องวิวเพราะยังไม่ทันได้เบ่งตาดูให้ชัดๆเด็กตัวบางนั่นก็รีบถอนตัวหนีไปห่ออยู่ในผ้าห่มเอาเสียก่อนแล้ว
เอาเป็นว่า ไม่ว่ายังไงป๊าเห็นแล้วใจมันกระดอนตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ไม่ว่าน้องวิวจะเป็นฝ่ายไหนยังไงป๊าก็ทำใจรับไม่ได้อยู่ดี
แน่นอน ก็ลูกชายป๊าทั้งคน... ถึงป๊าจะรู้รสนิยมของลูกดียิ่งกว่ารู้จักตัวเองก็ตาม แต่มั่นใจสุดๆว่าไอ้เด็กตัวบางคนนั้นไม่ใช่สเปคของลูกชายป๊าเลยสักนิด
เรื่องนี้มันไม่ชอบมาพากล ป๊าเชื่ออย่างนั้น
“ป๊าให้เวลาแค่ห้านาทีเท่านั้นนะ เพราตา ถ้าป๊าไม่เห็นเพราตาที่ชั้นล่างภายในห้านาที ป๊าจะริบเรือนเล็กขายทอดตลาดให้รู้แล้วรู้รอดกันไป”
น้องวิวไม่ตอบแต่ป๊าคิดว่าลูกชายเข้าใจดีและคงทำตามคำ (ที่พยายามจะ) สั่งของป๊าแต่โดยดีอย่างแน่นอน
ป๊าสีหน้าขรึมไม่เลิกกระทั่งหันหลังออกจากห้อง ไหล่ป๊าก็ยังไม่ห่อตกทั้งที่หัวใจคล้ายจะเริ่มหดหู่ ....แต่พอปิดประตูห้องนอนของลูกลงเท่านั้นล่ะป๊าถึงได้แทบจะทรุดลงกองกับพื้น
“น้องวิว...โธ่ลูกรักของปะป๊า”
“ผมบอกแล้วว่าอย่าเข้าไปตอนนี้ก็ไม่เชื่อ”น้ำเสียงกวนประสาทเจือขำขันดังขึ้นตรงหน้าทำให้ป๊าต้องเหลือบไปมองคนพูดด้วยความโกรธเคือง
กระชากคอเสื้อยืดลายสปองบ๊อบยืนกางแขนยิ้มเห็นฟันสองซี่สีเหลืองอ๋อยขึ้นจนตัวคนดูแลพิเศษที่ป๊าจัดให้อยู่คุมน้องวิวโดยเฉพาะลอยหน่อยๆ แต่ขายังพอแตะพื้น
นับว่าป๊ายังปราณีมันอยู่นะ.....
“เด็กนั่นมันเป็นใคร?”ป๊าถามเสียงลอดไรฟัน ส่วนไอ้พ่อบ้านจำเป็นทำทีเป็นใช้นิ้วก้อยยัดที่รูหูตัวเองข้างที่อยู่ใกล้ปากป๊า ทั้งที่ป๊าแค่พูดลอดไรฟันไม่ได้แหกปากตะโกน
กวนประสาทเป็นที่หนึ่งในชีวิตที่ป๊าเคยเจอมา ผ่านมากี่ปีกี่ปีมันก็ไม่เคยลดอันดับลง
“อเล็กซ์....”
“โอเคๆ ผมไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นใคร อาจจะเป็นเพื่อนหรือแค่คู่นอนของคุณหนู... รู้แค่ชื่อจริงกับชื่อเล่นของเขาเท่านั้นหละ อื้มมม~ รู้สึกจะชื่อโตยธาร ชื่อเล่นก็สายน้ำ เล่นอีกทีก็น้ำสั้นๆพยางค์เดียว อยู่มหาลัยเดียวกันกับคุณหนูเพียงแต่ต่างคณะ ว่าแต่......ผมว่าชื่อเขาเพราะดีนะครับคุณปิ่น”
“เหอะ! มันกำลังจะเสียบลูกฉัน ต่อให้ชื่อเพราะขนาดไหนฉันก็ไม่ชอบหน้าเด็กนั่นอยู่ดี”
“พาลชัดๆ.....”
“หะ?”เพราะกำลังคิดอะไรไปไกลกับภาพที่พึ่งเห็นจะจะคาตามาเมื่อครู่ป๊าเลยหูลอยได้ยินที่อเล็กซ์พูดไม่ชัด
“คุณปิ่นเห็นเหรอครับว่าเขาเสียบคุณหนูอยู่จริงๆ? บางทีนะ....คุณหนูอาจจะเป็นฝ่ายเสียบเขาเองก็ได้”
รอยยิ้มมีเลศนัยราวกับรู้อะไรบางอย่างดีทำให้ป๊าต้องนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจ ป๊าปล่อยคอเสื้อยืดลายไอ้ฟองน้ำฟันหลอสุดปัญญาอ่อนสีเหลืองอ๋อยของอเล็กซ์
น้องวิวชอบไอ้ตัวการ์ตูนสีเหลืองอ๋อยนั่นป๊าไม่เคยมองว่าปัญญาอ่อนเพราะมันก็เหมาะสมกับความน่ารักน่าชังของลูกชายป๊าดี(?) แต่กับหมอนี่...... ป๊าเห็นมันชอบตามลูกชายป๊าแล้วป๊ารู้สึกหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก
“ไปสืบเรื่องของเด็กนั่นมาให้ฉัน เอาให้มากกว่าที่นายรู้”ป๊ามองหน้าอเล็กซ์ด้วยประกายตาเอาจริง จากท่าทีกวนโอ๊ยของเขากลับเริ่มนิ่งสงบลง...แต่เรียวปากหยักกลับยกยิ้มราวกับว่ากำลังถูกอกถูกใจอะไรบางอย่าง ซึ่งป๊าไม่เก็บมาคิดให้เปลืองพื้นที่ในสมองหรอก
จะถูกใจอะไรก็เรื่องของมัน ตอนนี้ป๊าไม่มีเวลามาสนใจเพราะกำลังขึ้นได้ที่
“รู้นะว่าเรื่องนี้‘ต้อง’อย่าให้น้องวิวรู้เด็ดขาด”ป๊าสั่งอเล็กซ์ไว้แค่นั้นก่อนที่จะเดินหน้าตรงตัวตรงลงบันไดเพื่อไปรอน้องวิวที่ชั้นล่าง
หมับ
“ให้ผมสืบเรื่องของคุณน้ำให้แน่ชัดก่อนดีกว่าไหมครับ แล้วคุณค่อยคุยกับคุณหนูก็คงไม่สาย”
ป๊าเหลือบมองฝ่ามือที่รั้งข้อศอกของป๊าเอาไว้ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมองใบหน้าที่เลิกยียวนอารมณ์แล้วของอเล็กซ์ซึ่งยืนอยู่ขั้นบนสุดของบันไดในขณะที่ป๊ายืนรองลงมาอีกขั้นอย่างประเมิน อเล็กซ์ทำงานเร็วเสมอก็จริงแต่ป๊าอยากคุยกับน้องวิวเดี๋ยวนี้เลยนี่...
ในระหว่างที่ป๊ากำลังชั่งน้ำหนักความคิดคำพูดต่อมาของอเล็กซ์กลับทำให้ป๊าต้องหยุดชะงักทุกอย่างในสมองลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนพูดด้วยความรู้สึกที่ .....ตัวป๊าเองก็บรรยายมันออกมาไม่ถูก
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมรักคุณหนูที่สุดในชีวิต...รับรองว่าถ้าคุณน้ำคิดไม่ซื่อจริง ผมคงไม่ปล่อยให้เขาได้อยู่ใกล้คุณหนูอีกแน่นอน ที่คุณต้องทำในเวลานั้นก็แค่การกล่อมคุณหนู คนเป็นพ่ออย่างคุณ.....คงทำได้ไม่ยากนักหรอกใช่ไหมล่ะครับ?”
แววตาสีเหล็กกล้าจริงจังและเด็ดเดี่ยว ป๊าเชื่อว่าอเล็กซ์ทำได้อย่างที่พูด ป๊าสามารถวางใจให้คนคนนี้ดูแลน้องวิวของป๊าได้
ป๊ารู้ ......เพราะป๊าเป็นคนบอกให้เขารักและคุ้มครองน้องวิวระหว่างที่ลูกห่างจากอกด้วยตัวป๊าเอง
แต่ป๊าไม่รู้ ......ว่าทำไมถึงได้รู้สึกม้วนในท้องและวูบโหวงในอกแบบนี้
หรือบางที ......ป๊าอาจจะรู้อยู่แก่ใจแต่แค่ทำเป็นมองข้ามมันไปดั่งเช่นที่เคยทำตลอดหลายปีที่ผ่านมาก็เท่านั้น
.
.
“งั้นก็ดี บอกน้องวิวด้วยแล้วกันว่าพรุ่งนี้ฉันจะมาทานข้าวเย็นกับลูกที่เรือนเล็ก” ป๊าดึงข้อศอกออกจากการกอบกุมของมือหยาบซึ่งเขาเองก็ยอมปล่อยแต่โดยดี ป๊ากลืนความรู้สึกทุกอย่างที่มันตีรวนอยู่ในอกเอาไว้ สิ่งที่แสดงออกให้เขาเห็นมีเพียงความเย็นชาแต่กลับทรงอำนาจและสง่าผ่าเผยเฉกเช่นที่ควรในฐานะนายใหญ่แห่งตระกูลอาทิตยารักษ์
ในแบบที่เป็นมาตลอดและมันจะยังคงเป็นแบบนี้เสมอไป
.
.
“คนโง่”
อเล็กซ์ชะงักไปเมื่อหันมาเห็นเรายืนทำหน้านิ่งมองอยู่หน้าประตูห้อง ช่วยไม่ได้ที่ห้องของเราอยู่ห่างจากบันไดเพียงไม่กี่ก้าวเดิน แล้วก็ช่วยไม่ได้ที่เราบังเอิญได้รู้ได้เห็นอะไรบางอย่างโดยเข้าที่ไม่ได้ตั้งใจ
และเพราะเห็นทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบเราถึงได้พูดคำนั้นออกไป ไม่ได้อยากจะซ้ำเติมอะไรหรอกก็ในเมื่อที่เราพูดออกมันเป็นความจริง
อเล็กซ์หัวเราะออกมาเบาๆ ถึงจะยังมีรอยยิ้มแต่เราดูออก ที่ยิ้มมันก็แค่หน้าตาและริมฝีปากเท่านั้น ส่วนตากับใจ...... คงจะกำลังร้องไห้อยู่ล่ะมั้ง
“มนุษย์เราก็ล้วนแล้วแต่เขลาปัญญาด้วยกันทั้งนั้นล่ะครับ คุณหนูของบ่าว”
เราเงียบไปพักหนึ่งในช่วงที่อเล็กหมุนตัวเดินไปอีกทางซึ่งเป็นทางไปห้องของเขาเราก็พูดขึ้นมาเมื่อเรียบเรียงประโยคในใจได้
“ไม่ทุกคนหรอก เพราะบางคนก็มักเลือกที่จะหลอกตัวเองไปวันๆ ....ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำเรื่องง่ายๆให้มันกลายเป็นเรื่องยุ่งยากไปเพื่ออะไร?”
….
“....ฮ่าๆคุณหนูของบ่าวนี่โตขึ้นแล้วจริงๆนั่นหละ ฮ่าๆ”
อืม บางทีอเล็กซ์ก็ดูเหมือน ‘คนโง่ที่กำลังจะกลายเป็นคนบ้า’ หรืออาจจะเป็น ‘คนบ้าที่ทำตัวเป็นคนโง่’ อยู่เหมือนกันนะ
( มีต่อค่ะ )
-
( ต่อค่ะ )
.
.
หลังจากทำตัวเป็นลูกที่ดีลงไปส่งปะป๊าจนรถลับสายตาเรียบร้อย เราก็เดินกลับขึ้นมาบนห้องอีกครั้ง เตียงยังตั้งอยู่ที่เดิมแต่ตัวคนหายไปจากเตียงแล้ว
เสียเวลาสงสัยอยู่ไม่นานเสียงน้ำที่ดังมาจากห้องน้ำก็เป็นคำตอบให้เราได้ในทันที
“..อ๊า”
เสียงแผ่วเบาที่แทรกมากับเสียงน้ำไหลกับภาพที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเมื่อเดินเข้าประตูห้องน้ำมาทำให้เราต้องยกยิ้มอย่างอดไม่ได้ ....
ร่างโปร่งบางในสภาพเปลือยโชว์ผิวขาวเนียนสวยประดับไปด้วยรอยสีกุหลาบกับร่องรอยจิกข่วนเล็กน้อยที่เราเคยทำเอาไว้กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงกำแพงหันหน้าให้กับเราอยู่ ทำให้เราเห็นภาพทุกได้อย่างชัดเจนเต็มสองตา
ยอมรับ...ว่าเรามองตาไม่กระพริบเลยทีเดียว
ดวงหน้าน่ารักที่หวานขึ้นจนเรียกได้ว่า ‘มีเสน่ห์’ จากอารมณ์กำหนัดนั้นแดงซ่านเหยเก ปากบางเม้มขบกันแน่นแต่ก็ไม่สามารถกลั้นเสียงครางจากความกระสันได้อยู่ดี ...แต่สิ่งเหล่านั้นไม่เร้าอารมณ์เท่ากับมือเรียวที่กำลังโอบรูดแก่นกายสีเนื้อสวยที่กำลังแข็งขืนได้ที่ สองขาขาวแยกออกกว้างพร้อมกับเอวคอดที่ยกขึ้นโยกส่ายไปตามแรงรูดจากฝ่ามือของตัวเอง
ภาพตรงหน้านอกจากจะเร้าอารมณ์จนรู้สึกปวดหนึบที่ช่วงล่างไปหมดแล้วยังงดงามมากเสียจนเรารู้สึกถึงอัตราการเต้นของหัวใจซึ่งแรงขึ้นทุกวินาทีที่ได้ยินเสียงครางหวานออกมาจากกลีบปากบางที่เจ่อแดงเล็กน้อยนั้น
โตยธารสวย
สวยมากจนทำให้เราอยากจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว
กกกอดเอาไว้ไม่ยอมให้ใครมาเห็นหรือแตะต้องร่างกายที่งดงามนั่นทั้งนั้น
อยากทำให้เขา .......เป็นของเราคนเดียว
เป็นครั้งแรกที่ร่างกายไวเท่ากับความคิด เราในสภาพที่เปลือยไม่ต่างกันกับโตยธารคลุกเข่าลงตรงหว่างขาเรียวที่แยกออกกว้างของอีกฝ่าย สองแขนของเราสอดเข้าที่ข้อพับขาของเขาพร้อมทั้งยกขึ้นน้อยๆในขณะที่คนร่างบางหยุดชะงักทุกอย่างที่กำลังทำลง ตากลมโตลืมขึ้นมองเราอย่างตกใจส่วนเรา....
“อ๊าาส์! วิว.. เดี๋ยว อ๊ะ”
“น้ำ ..ซี๊ดด อย่าพึ่งรัดเรา อ๊ะ ...ให้เราเข้าให้หมดก่อนสิ”
โตยธารใช้สองมือค้ำยันพื้นห้องน้ำเอาไว้ ใบหน้าหวานชวนให้หลงใหลเหลือเกินในยามนี้สั่นส่ายไปมา พร้อมกับริมฝีปากที่ส่งเสียงครางออกมาไม่หยุด ยิ่งเรากดแก่นกายเข้าไปในร่างกายของเขาลึกมากขึ้นเท่าไหร่เขายิ่งตอดรัดและครวญครางราวกับจะขาดใจมากขึ้นเท่านั้น
“อ๊ะ ...อ๊างส์ วิว .....น้ำจุก เดี๋ยว อ๊า”
เข้าไปสุดแล้ว
ความร้อนระอุที่โอบรัดลำเนื้อของเราอยู่ตอนนี้ทำให้เรารู้สึกเสียวจนแทบจะบ้าตาย แรงตอดรัดหนักเบาสลับกันเกือบทำให้เราปล่อยธารน้ำขุ่นออกมาแล้วด้วยซ้ำ แต่ยังหรอก......
เราแยกเข่าออกกว้างก่อนที่จะวางขาเรียวของโตยธารลงบนต้นขาของเราอีกที เราเอนตัวลงท้าวมือคร่อมร่างของอีกฝ่ายเอาไว้ข้างกันกับฝ่ามือเรียวที่วางยันพื้นเพื่อตั้งหลักในตอนแรก พลางโน้มหน้าเข้าไปใกล้ดวงหน้าขาวที่ขึ้นสีแดงก่ำด้วยฤทธิ์สวาทจนริมฝีปากเกือบชนกัน แย้มยิ้มเมื่อตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยกำลังหรี่ปรือมองเราด้วยสายตาอันหวานเยิ้ม ปากบางเผยอออกส่งปลายลิ้นอุ่นระอุตวัดเลียไปทั่วกลีบปากอิ่มของเรา
“วิว.. ไม่ไหวแล้ว .....ขยับซักที อ๊ะ!”
เราขบปากล่างของอีกฝ่ายอย่างมันเขี้ยวเมื่อน้ำเสียงหวานที่ได้รับฟังช่างออดอ้อนยั่วยวนกันเหลือเกิน
น่าแกล้ง
“อยากให้เราขยับอะไร?”
ตากลมค้อนขวับทั้งที่หวานเยิ้มไปด้วยความใคร่ สองมือเรียวละจากพื้นพิงหลังกับกำแพงหินอ่อนก่อนที่จะยกขึ้นโอบรอบเอวของเรา ฝ่ามือนุ่มนิ่มไล้ลูบไปทั่วแผ่นหลังเนียนของเราช้าๆพลางใช้ปลายเล็บกรีดไปตามไขสันหลังเบาๆ รู้สึกเสียววูบวาบจนต้องครางออกมา
ดวงหน้าที่หวานขึ้นจากตอนปกติด้วยตกอยู่ในห้วงพิศวาสเลื่อนกระซิบข้างหูเราด้วยน้ำเสียงกระเส่า เอวคอดร่อนส่ายเย้ายวน.... “วิว ...ขยับเอว ..อื้อออ เอาน้ำ ...ได้โปรด เอาน้ำที..... อ๊าาส์!”
สุดจะทน
เราประกบปากจูบแลกลิ้นกับอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อนพอกันกับช่วงล่างที่ขยับโยกอย่างหนักหน่วง ....แรงเท่าที่อารมณ์ใคร่จะนำพาไป หูได้ยินเสียงน้ำจากช่วงล่างดังเฉอะแฉะอันเป็นผลพวงมาจากแรงส่งกระแทกจากเอวของเราและแรงโยกสอดประสานจากสะโพกของเขา
ปกติไม่ใช่คนที่พอมีเซ็กส์แล้วจะพูดหยาบคายอะไรออกมา แต่ในเวลานี้โตยธารทำให้เราเข้าใจได้ถึงความรู้สึกที่เรียกว่า... เงี่ยนมากเสียจนแทบคลั่ง!
“ฮึก ...อื้มมมม”
เราสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กำลังดุนดันเข้ามาในร่องทางข้างหลัง ผละปากออกจากปากบางเชิดหน้าครางหวานขึ้นมายามสิ่งแปลกปลอมค่อยๆถูกเพิ่มเข้ามาเรื่อยๆจนรู้สึกคับแน่นไปหมด
เราปรือตามองหน้าหวานของอีกคนในขณะที่เขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ทั้งที่ดวงตายังคงฉ่ำเยิ้มไปด้วยแรงปรารถนา
แก่นเนื้อของเราขยับส่งเข้าออกช่องทางรักที่ร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆจากการเสียดสีไม่หยุดในขณะที่สิ่งที่เราคิดว่าน่าจะเป็นนิ้ว?ของโตยธาร ขยับคว้านหมุนจนปลายนิ้วขูดเข้ากับผนังอ่อนนุ่มที่ร้อนฉ่าไม่ต่างจากของเขา เสียวมากจนขนลุก ....
โตยธาร โตยธาร
ให้ตายเถอะ! เขาร้ายกาจกว่าที่เราเคยคิดเอาไว้จริงๆ
ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเรากำลังถูกความเสียวกระสันครอบงำทั้งสองทาง ข้างหน้าลำเนื้อที่ใกล้จะปะทุอารมณ์ออกมาทุกทีถูกตอดรัดถี่จนต้องครางซี๊ดไม่หยุดปาก ส่วนข้างหลังนิ้วเรียวยาวของเขากดย้ำๆสะกิดเน้นตรงจุดเสียวของเราจนต้องน้ำตาไหลออกมาเพราะความเสียวสุดเหวี่ยงในแบบที่เราไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน
เราเร่งจังหวะ เสียงหยาบโลนจากการกระทบกันของเนื้อผสมปนเปไปกับน้ำแห่งความใคร่ที่ไหลออกมาจากร่องทางของเขาและทั้งจากส่วนปลายของลำเนื้อของเรา.....
“น้ำ.. ไม่ .....ออกแล้ว ..ซี๊ดด ...อ๊าาส์!!”
เรากระตุกเกร็งสามถึงสี่ครั้งก่อนที่จะฉีดน้ำอุ่นร้อนเข้าไปในช่องทางอันร้อนจัดของเขา ใบหน้าซบลงบนไหล่กว้างในขณะที่ฟันคมขบหนักๆบนหัวไหล่ระบายความเสียวเมื่อเขายังไม่หยุดขยับนิ้วเข้าออกร่องทางของเรา
“โอ๊ยย ..ซี๊ดด วิว ...วิวครับ ขอน้ำบ้างนะ ...อ๊ะ .....นะครับ”
เราปล่อยหัวไหล่ขาวนวลที่ตอนนี้กลับขึ้นรอยกัดชัดเจนเพราะฟันคมของเรา หัวเราะออกมาเบาๆผละออกมองดวงตาหวานของอีกฝ่ายพลางขยับถอนแก่นกายออกจากร่องทางสวาทของเขา น้ำสีขุ่นไหลเยิ้มออกมาจากร่องทางที่ยังคงขมิบตอดตุบๆ....ก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นนั่งคร่อมอยู่บนตักแทน สะโพกค่อยๆยกขึ้นในขณะที่มือจับท่อนเนื้อที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยของเขาให้ตั้งตรง
ร่องทางร้อนจัดค่อยๆกลืนกินท่อนเนื้อสีสวยหัวปริ่มน้ำแห่งความใคร่เข้าไปช้าๆ ....ในระหว่างนั้นสะโพกของเราก็ขยับโยกหมุนไปด้วย โตยธารมีสีหน้าที่เหยเกลงกว่าเดิม น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะลงมาจากดวงตากลมสวยเมื่อเราไม่เพียงหมุนเอวแต่กลับตอดรัดเย้ายวน
กลืนกินจนหมดทั้งความยาว
ขยับเอวโยกขย่มแก่นเนื้อร้อนด้วยตัวเอง
กระสันเสียวจนแทบจะขาดใจเมื่อหัวนมสีชมพูสวยทั้งสองข้างถูกขบกัดเคล้นคลึง
ในขณะที่โยกเอวกลืนแล้วคายลำเนื้อร้อนเราใช้ปลายนิ้วดันปลายคางได้รูปของอีกฝ่ายขึ้นพลางก้มหน้าลงมองประสานสายตา แย้มรอยยิ้มหวานที่มักจะสะกดสายตาของทุกคนให้หยุดอยู่ที่เราได้ ...ต้องไม่เว้นแม้กระทั่งโตยธารเองก็ตาม
หากเสน่ห์เย้ายวนตาที่มีของเราจะทำให้คนคนนี้เป็นของของเราเพียงคนเดียวได้
....ไม่หลงเหลือความรู้สึกรักหรือใคร่ให้กับใครอีก
ก่อนที่ริมฝีปากของเราทั้งคู่จะสัมผัสกันด้วยแรงปรารถนาที่มีต่ออีกฝ่าย..........
“ซื่อสัตย์ต่อเรานะโตยธาร ...แล้วร่างกายนี้ของเราจะสัตย์ซื่อต่อคุณเพียงคนเดียว”
โตยธารยิ้ม ...สั่นไหวในอกเสียรับรู้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นระรัว ..........
มือเรียวจับปลายคางของเราเอาไว้ก่อนที่จะรั้งดึงลงจนปากแนบชิดกัน เขาพูดทั้งที่ปากของเราสัมผัสกันอยู่อย่างนั้น
“ทั้งหมดของโตยธารเป็นของเพราตาคนนี้คนเดียว..”
ถือว่าเป็นคำตอบ.... ที่เราค่อนข้างจะพอใจมากไม่น้อยเชียวล่ะ
.
.
โชคดีที่เช้าวันถัดมาเรากับโตยธารมีเรียนช่วงบ่ายด้วยกันทั้งคู่ กิจกรรมอันเร้าร้อนเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาของเราทั้งสองคนเลยไม่ส่งผลอะไรต่อการเรียนนัก
แต่มันค่อนข้างจะส่งผลต่อร่างกายของเราไม่น้อยสักเท่าไหร่
“ไหวแน่หรือเปล่า?”เราเหลือบตาขึ้นมองมือเรียวที่แตะลงบนหน้าผาก น้ำเสียงห่วงใยกับใบหน้าเป็นกังวลของเขาทำให้เราต้องยิ้มออกมาน้อยๆ
“ไหวสิ ขนาดเมื่อคืนเราเสียน้ำไปตั้งหลายครั้ง ให้ทำน้ำต่ออีกสองรอบถ้วนเรายังไหวเลย”
“เอ๋~ ออกจะฟังดูงงๆนะครับคุณหนูของบ่าว?”เราหันกลับไปมองอเล็กซ์ที่ทำหน้าที่เป็นสารถีเช่นเคย กำลังจะตอบแต่กลับถูกมือนิ่มของคนที่เราใช้เขาเป็นเบาะรองนั่งตะครุบปิดปากเข้าเสียก่อน
“ม ไม่เข้าใจน่ะดีแล้วล่ะครับคุณอเล็กซ์ เอ่อ...จอดตรงนี้ก็ได้ครับ ผมมีเรียนที่ตึกนี้หละ”
ทันทีที่รถหยุดตัวลงโตยธารก็รีบร้อนจะลงจากรถทันทีแต่เพราะเราไม่ยอมลุกออกจากตักเขาเลยได้ค้อนวงโตมา แต่เราไม่สนยิ้มแล้วทำปากจู๋ใช้นิ้วชี้จิ้มปากตัวเองเบาๆ
ดวงหน้าขาวปรากฏริ้วแดงแต้มบนแก้มทันที
จุ๊บ!
เราหลุดหัวเราะออกมา ถือว่าเหนือความคาดหมายเมื่ออีกฝ่ายแตะปากจุ๊บปากของเราแบบเร็วๆ เร็วเสียจนยังสัมผัสไม่ได้ถึงไออุ่นเลยด้วยซ้ำ
แต่เอาเถอะ ตอนนี้เราจะหยวนให้ก่อนแล้วกัน เมื่อคืนเราเองก็ตักตวงมาจากเขามาแล้วไม่น้อยเหมือนกันล่ะนะ
เราก้าวลงจากรถเมื่ออเล็กซ์เดินอ้อมมาเปิดประตูให้ ไม่ได้อยากทำตัวเป็นคุณหนูอย่างที่อเล็กซ์เรียกหรือหลายคนเข้าใจ แต่อเล็กซ์ทำแบบนี้ให้เรามาตั้งแต่เด็กและเพราะแบบนั้นเราเลยค่อนข้างที่จะชินกับความสะดวกสบายแบบนี้ไปโดยปริยาย
“วิว ...กับน้ำ?”
“หมอนั่นมากับวิวได้ยังไง?”
“ทำไมวิวเดินจับมือกับน้ำล่ะ?”
“เฮ้ยย! มันเรื่องอะไรกันล่ะวะเนี้ย”
ตลกดี
เสียงซุบซิบนินทายังคงดังชวนให้เกิดความรู้สึกรำคาญหูอย่างดีเยี่ยมเหมือนเคย
“เอ่อ วิว ผม...น้ำขึ้นตึกเองก็ได้ วิวไม่ต้องไปส่งหรอก”
และคนที่มักจะโดนผลกระทบจะต้องเป็นเขาทุกที
เรากระชับมือเรียวแนบแน่นกว่าเดิมพลางเดินเชิดหน้าน้อยๆแต่เป็นไปตามธรรมชาติของตัวเราเองไปข้างหน้าอย่างมั่นคง หันไปยิ้มจนตาปิดให้อีกฝ่าย “น้ำจะแคร์ทำไม ก็แค่เสียงของคนที่สนเรื่องของคนอื่นมากกว่าเรื่องของตัวเอง ....เรายังไม่เห็นจะไม่แคร์เลย”
ถ้าไม่ได้คิดไปเอง ดูเหมือนว่าเสียงซุบซิบที่ได้ยินจะเงียบหายไปในทันทีที่เราพูดจนจบประโยค
ดูก็รู้ว่าคงหูกางผึ่งฟังเรากับโตยธารสนทนากันตลอดเวลาที่เรากับเขาย่างก้าวตรงไปที่ตึกเรียน
หึ บอกแล้วว่าคนพวกนี้น่ะตลกดี
เงาดำที่จู่ๆก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพร้อมกับที่โตยธารชะงักหยุดเดินไปทำให้เราหยุดเดินไปด้วย หันกลับไปมองทางตรงก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ
“น้ำ วันนี้ฉันเรียนเซคเดียวกับนาย งั้นขึ้นไปพร้อมกันเลยดีกว่าเนอะ”
จากแค่เลิกคิ้วต้องเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วแทน ผู้ชายคนนี้หน้าคุ้นๆ ...แต่จำไม่ได้หรอกว่าคุ้นมาจากไหน ดวงตาสีฟ้ากับหน้าฝรั่งไม่ใช่รสนิยมของเราเพราะฉะนั้นตัดเรื่องว่าเป็นคู่นอนคนก่อนไปได้เลย อีกอย่าง .....เมื่อกี้หมอนี่ทักคนข้างกายเราอย่างนั้นหรือ?
“น้ำอยากจะไปกับเราหรือกับหมอนี่มากกว่า?”เราหันไปถามโตยธาร เมินรอยยิ้มที่ถูกส่งมาให้จากคนร่างสูงหน้าฝรั่งที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่สนใจหรอกว่าเขาจะรู้สึกยังไง ก็ไม่รู้จักทำไมเราต้องไปสนใจด้วย
โตยธารเม้มปาก เขาเหลือบไปมองผู้ชายตัวสูงที่ยังคงยืนค้ำหัวเราอยู่เล็กน้อยก่อนที่จะหันมามองเราอีกครั้ง “ขอโทษนะ .....อดัมส์”
เรายิ้มส่วนฝรั่งตาฟ้าหุ่นเหมือนเสาไฟมีสีหน้าที่ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด อยากจะหัวเราะแทบตายแต่สุดท้ายก็ต้องกั้นเอาไว้ เมื่อสีหน้าของโตยธารไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่นัก
เราก้าวเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวในขณะที่มือยังคงไม่ปล่อยออกจากมือบางของโตยธารเพื่อเผชิญหน้ากับฝรั่งตาฟ้าแต่พูดไทยชัดเจนจนดูแปลกๆ ยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิมให้กับเขา
ชั่ววูบหนึ่งที่เราเห็นประกายตาวาววับไม่พอใจของหมอนี่...
แต่ก็แล้วยังไง? ในเมื่อคนที่โตยธารเลือกยังคงเป็นเรา คนอื่นเราไม่เห็นต้องแคร์
“ขอโทษนะ คุณขวางทางเราอยู่”
“...”
อ่า เขากำมือซะแน่นจนสั่นไปหมดเลย...... ก็ .......น่ากลัวเหมือนกันนะ
“ช่วยหลีกทางไปให้ไกลจากเราหน่อยจะได้ไหม?”
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
25 / 04 / 2015
คำถามของวันนี้นะคะ
สำหรับเรื่องนี้แล้วเมะคือ(ตัว)อะไร? *หัวเราะ*
ตอนนี้มีหลายอารมณ์มากเพราะใช้เวลาแต่งหลายวัน และหลังจากแต่งฉากอัศจรรย์เสร็จบันก็....
:jul1: :heaven
ปล. ฉากอัศจรรย์นี่นับตอนจะยิ่งทวีความ'หนัก'ขึ้นนะคะ เพราะฉะนั้นโปรดทำใจเวลาอ่านฉากนั้นก่อนทุกครั้งนะ
เพราะบางทีบันก็เดาอารมณ์ตัวเองไม่ถูก..... :hao3:
มิสบัน.
-
เมะคือตัวตลก ฮ่าาา
-
ไม่เป็นไรค่ะ เคะ&เคะ
มันต้องแบบนี้ค่ะ อยากได้ทั้งสองฝ่าย
เพราะเขาทั้งคู่ต่างรับกันมานาน
แบบนี้โอเครแล้วค่ะ
ว่าแต่ ถ้าเดาไม่ผิดนี่
คุณปิ่นกับอเล็กซ์มีซัมติงรองหรือเปล่าคะ
ฮ่าๆ มั่วไปเรื่อย ขอบคุณมากๆนะคะ
ฝันดีค่ะ
-
เมะ คือตัวประกอบสำหรับเรื่องนี้ ฮ่าาาาาาา
คุณพ่อหนูวิวน่าจะซัมติงกับพ่ออเล็กซ์ เป็นแน่~~
รอต่อไปอย่างใจ(ร้อน)เย็นน่ะค่ะ
-
รับxรับ มันต้องแบบนี้แหละ ฮื่มมมม รู้สึกว่าอ่านแล้วเขินๆ แอร๊ยยยยย (?) :jul1: :jul1:
ส่วนคู่คุณป๊ากับอเล็กซ์(คู่ไม่คู่ไม่รู้ อวยไม่ก่อน ก๊ากกกกกกกกก) จะดรา่าไหมน่อ ฮื่ออออออออออว์ :hao3:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :hao6: :hao6: :hao6:อ๊ากกกกกกน่ารักจริงๆเล้ยน้องเคะทั้งสอง
-
ปุ้งงงงงงงงง :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:jul1: :jul1:
โอ้ยยย ทำไมสองคนนี้น่ารักแบบนี้คะ 555555555555
ตอนนี้สงสารอดัมส์ อดัมส์ยังจำเป็นอยู่มั้ย!
-
ความสัมพันธ์ของคุณลูกนะไม่เท่าไหร่
แต่ของคุณป๊านี่ยังไงคะ....
-
:jul1: :jul1: :jul1:
นอนหลับสนิทแล้ววันนี้ :man1:
-
:haun4:
-
อเล็กซ์กับคุณป๊านี่ยังไงกันคะ
-
ถ้าถามว่าเรื่องนี้เมะคือตัวอะไร?
ตอบ เมะคือตัวร้ายค่ะ
//โดนตบ
ว่าแล้วว่าอเล็กซ์กับคุณปิ่นมันต้องมีซัมติงกันแหงๆ =[]=!!
ดีใจที่น้ำเลือกวิว แต่สงสารอดัมส์เล็กน้อย...เล็กน้อยจริงๆ
แล้วหนูวิวเองตัวก็เล็ก สั่นก็สั่น แต่ยังทำใจดีสู้เสือนะคะเนี่ย ถ้าวันใดวันหนึ่งเมะคนไหนเส้นความอดทนขาดผึงหน้ามืดตามัวใช้กำลังขึ้นมาจะทำยังไงคะเนี่ย
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ฟินมากกกกกก
ขอเดาว่าน้ำไม่ธรรมดา
เล่นเกมส์อะไรกันอยู่
หรือคนที่น่าสงสารที่สุดจะเป็นวิว ไม่น้าา ม๊ายยยย
เอาเป็นว่า ขอฟินกับบรรยากาศรับxรับ รุกรับรุกรับไปพลางๆ โอ้ย มึน 5555
-
:hao7: อะเฮือก. หนูน้ำนี่ร้ายกว่าที่คิดจริงๆจ้า. มันช่างฟินอะไรอย่างนี้. ขอสิงร่างน้องวิวสักสองวันได้ไหม อยากจะรู้ว่าน้ำเป็นคนยังไงกันแน่. ต้องรบกวนคุณบ่าวซะแล้ว.
ว่าแต่กับคุณป๋านี่แอบมีซัมติงอะไรกันมาตั้งนาน. แหมๆคนโง่. :really2:
ยอมรับว่าเหล่าเคะและพวกคนตลกชอบซุบซิบผีเจาะปากในเรื่องนี้ก็เป็นพวกแมงหวี่แมงวัน. น่ารำคาญที่สุดค่ะ แต่ขอยกตำแหน่งพิเศษให้เจร์เป็นแมลงสาปก็แล้วกัน. แบบว่าเห็นเมื่อไหร่อยากเอารองเท้าฟาดให้แบนๆ. :m16:
ขอบคุณค่ะรอตอนต่อไปนะ. :mew1:
-
นี่แหละค่ะเสน่ห์ของการเอารับมาชนกัน :ruready
เมะเรื่องนี้หรือคะ... เป็นตัวร้ายที่จะได้รับแต่คำด่า
เอาจริงๆเราว่าสาววายไม่น้อยจะเป็นพวกหลงเคะนะคะ
ยิ่งมาอยู่ด้วยกันพลังดาเมจยิ่งรุนแรง...
ปล. อเล็กซ์กับคุณปิ่น อิฉันขอชงค่ะ อิฉันสายโอจิค่อน
-
คุณป๊าน่ารักอ่ะ แถมมีซัมติงกับคุณอเล็กผู้แสนกวนอีก อ๊ายมโนเราเพ้อไปไกล
เราว่าน้ำกับวิวอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักดีอ่ะ ถึงจะเสียดายที่น้ำไม่เลือกอดัมส์ก็เถอะ
-
เรื่องนี้... มี'เมะ'ด้วยหรอ หว๊ายยวว ลืมไปว่ามี 55555
แต่แหม... ความหวาน น่ารัก เซ็กซี่ เร้าร้อน ยั่วยวน ของน้ำกับวิว นี่ทำเอาลืมบุคคลที่สาม สี่ ห้า ไปเลย
รับกับรับ ก็ดีตรงนี้แหละเน๊อะ ผลัดกันได้ เติมเต็มกันได้ ไม่มีศักดิ์ศรีที่ว่าข้าเป็นรับต้องรับอย่างเดียวนะ 55555 #ผิดแหละๆ
ชอบมากๆ เลยค่ะ รอตอนต่อไปน๊าาาา
-
เรามองว่า 'เมะ' ในเรื่องนี้ก็เหมือน 'อากาศธาตุ' นั่นล่ะค่ะ อืม~ ดูคล้ายกับบ้านร้างที่แค่เดินผ่านก็รู้สึกขนลุกแปลกๆ เท่านั้น :laugh: .. เพราะฉะนั้น เคะที่น่ารักอย่างน้องวิวกับน้องน้ำตีตัวออกห่างจากอดัมส์แบบนี้ดีแล้วล่ะค่ะ ลำพังแค่เจเจอร์คนเดียวก็หลอนจะแย่อยู่
ล้าววว~
-
พ่อ ลูก ดราม่าอยู่...พอกัน
-
:hao6: :hao6: :hao6: :katai2-1:
-
เฮ้ยย
อย่างั้นงี้เลย
เราชอบ วิว ว่ะ
ชอบคนบุคลิกแบบนี้ ชอบความเด็ดเดี่ยว
ชอบความที่ไม่แคร์ใคร ไม่ให้สิ่งรอบข้างเปลี่ยนบุคลิก
หรืออะไรก็แล้วแต่ เราชอบวิวอะ (โดนน้ำมองตาขวาง)
อะ อะ อะ อย่าน้ำอย่า เราไม่ได้คิดอะไรเกินเลยแบบนั้นหรอกน่า
ยังไงซะ วิว ก็ต้องเป็นของน้ำคนเดียวอยู่แล้ว แล้วน้ำล่ะ
จะเป็นของวิวคนเดียว ได้รึเปล่า?
อดัม น่ะ น่ากลัวจังนะ กลัวจะทำอะไรแปลกๆนี่สิ
:hao4:
-
ฉากอัศจรรย์ของเรื่องนี้นี่มันสุดยอดจริงๆค่ะ
ชอบมากๆๆๆๆเลย
คุณพ่อกับอเล็กซ์คงจะมีซัมติงกันเป็นแน่แท้
ส่วนเมะของเรื่องนี้นี่โผล่มาทีไรรู้สึกรำคาญทุกที 555
-
เอ้อ เขาผลัดกันเชื่อมต่อค่ะ ป๊ะป๊า :hao3: ช่างเป็นการผลัดกันรุกผลัดกันรับได้เนื้อแนบเนื้อไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบจริงๆ :haun4: น้องน้ำนี่หนูเงียบๆ แต่เวลาเสียบนี่เอาเรื่องเหมือนกันนะ ขนาดโดนน้องวิวสอดใส่ หนุก็ไม่ยอมเสียเปรียบส่งนิ้วเข้าไปเอาคืนบ้าง ช่างเป็นทั้งรุกและรับได้เซ็กซี่จริงๆ นึกภาพตามที่วิวบรรยายนี่บอกเลย :pighaun: น้องวิวชอบนางเวลาเชิด ไม่สนใจใคร ใครอยากจะพูดจะว่าหาได้ใส่ใจไม่ และยังคำพูดที่ดูมีอำนาจถึงจะหน้าสวย ตัวบาง แต่นางไม่ปวกเปียกนะคะ ดูพูดกับอดัมส์สิ ไม่ใช่แค่คำแทนตัวนะ แต่มันรวมถึงอย่ามายุ่งกับตัวเองและน้ำด้วย อดัมส์เห็นใจนะ แต่ฉันอยากเห็นวิวกับน้ำ :oo1: มากกว่าอ่ะ หลบไปเถอะนะ เดี๋ยวจะโดนดี ขนาดไอ้เจเจอร์ว่าแน่ๆ น้องวิวยังไม่ไว้หน้าเขี่ยทิ้งได้เลย ส่วนน้ำคงไม่อยากทำร้ายน้ำใจอดัมส์ในฐานะเพื่อน ยังไงอดัมส์ก็เป็นคนเดียวในกลุ่มไอ้เจเจอร์ที่ดีกับน้ำมาตลอดตอนช่วงที่คบกับมัน แต่ตอนนี้น้ำกับวิว สัญญากันแล้วว่าจะซื่อสัตย์ต่อกันและกัน ฉะนั้นหลีกไปค่ะ o18 ส่วนคุณป๊า กับ อเล็กซ์ ชัวร์ มีความสัมพันธ์แอบรักกันและกันแน่ แต่ด้วยฐานะหน้าที่ทำให้ต้องปิดกั้นกันไว้ คงเป็นคุณป๋าที่หักห้ามใจ และอเล็กซ์ก็ไม่คิดจะหักหาญได้แต่รอ โถ คุณพ่อบ้านของบ่าว ช่างดีเหลือเกิน รักพ่อจนถึงลูกเลย แต่เอาเถอะดูคุณลูกจะเปิดทางให้แล้ว ทำอะไรก็ทำค่ะ และหวังว่าป๊ะป๋าคงไม่ทำอะไรน้องน้ำหรอกนะ ไม่งั้นน้องวิวจะเกลียดป๊ะป๋าอีกนะ :katai2-1:
ปล. เมะเรื่องนี้คือ อุปกรณ์เชื่อมต่อที่ตกรุ่นและไม่ผลิตต่อแล้ว :laugh:
-
ฮ่าๆ อ๋อยย น้องวิวเราจัดว่าเด็ดมาก :laugh: o18
สรุปโดยรวมแล้ว เมะคือตัวเกะกะขวางทางนะเอง :jul3:
รอออ มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
จัดว่าเด็ด จัดว่าดี จัดว่าคู่ควรเช่นเคยนะคะ
โอ้ย แซ่บเหลือเกินค่ะคุณ ไม่ได้อ่านฉากแล้วหน้าร้อนอย่างนี้มานานแล้ววว โฮกกกก ถึงใจดีจริงๆค่ะ
คำถาม เมะในเรื่องนี้คือตัวอะไร
คำตอบจากอิฉัน...เป็นคนจืดจาง เป็นตัวร้าย เป็นคนที่ไม่คู่ควร เป็นจุดอ่อนค่ะ!! :z3:
แหม แต่ก็กังวลนะคะเนี่ย น้องน้ำกับน้องวิว รูปบางร่างน้อย ถ้าเกิดคนตัวๆใหญ่ๆผลักทีก็ปลิวแล้ว
รักษาตัวรอดเป็นยอดดีนะคะลูก
ขอบคุณคนเขียนดวยนะคะ แซ่บสุดๆเลยค่ะ
รุกรับเลิศศศศศค่ะะะะะะะ :z3:
-
ทั้งสองคนผลัดกันรุกผลัดกันรับ ชอบบบบบบ //นอนจมกองเลือด :jul1: :jul1:
รอติดตามต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
ในเรื่องนี้ เมะคือ ตัวประกอบคะ (5555+)
เปรียบได้กับการเป็นต้นไม้ หรือ ก้อนหิน ในการแสดงตอนอนุบาล กร๊ากๆๆๆ
ฟินมากมาย นอนตายตาหลับและคืนนี้ >o<
แต่ดูท่าว่า
"ป๊าปิ่นบ่าวอเล็กซ์"
นี่ต้องติดตามดูกันต่อไปสินะคะ นะคะ นะคะ :katai5:
-
อร๊าย อยากเห็นตอนวิวหึงน้ำจังเลยคงจะโหดน่าดู :hao7: :hao7:
-
ชอบมากกกกกกกกกกก ชอบเวลาน้ำแทนตัวเองว่าน้ำกับวิว
ชอบเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกัน ;_;
เมะเชิญถอยห่างๆนะคะ วิวน้ำน่ารักที่สุด
อ่านเรื่องนี้วนไปวนมารอตอนใหม่ สองเคะนี่แซ่บจริงค่ะ
-
คือนึกไม่ออกจริงๆ ว่า รับกับรับ
ออกมาจะเป็นยังไง
แต่
ทำไม
ฉัน
ชอบบบบบบบบบบบบบบบ
-
เพราตาสุดยอดยอดเยี่ยม คนนี้สิที่เราตามหา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :haun4: :pighaun:
-
เพิ่งได้มาอ่าน อ่านรวดเดียวจบเลย ละมือไม่ได้เลยอ่ะติดมากกกก เรากลัววาจะดราม่าจัง กลัวเจเจอจะข่มขืนวิว กลัวเจเจอตะให้คนมาข่มขิืนน้ำอ่ะ กลัวว่าน้ำกับวิวจะทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้
-
เคะ กับ เคะ ได้กัน สำคัญ ฉไน??
เมะนั้นไซร้ ไร้ตัวตน ใน เรื่องนี้ 55555
ฉากเรียกเลือดจะหมดตัวแล้วคะ :jul1: :jul1: :jul1:
-
เมะเรื่องนี้มีไว้เพื่อเป็นผักแต่งจาน ทำให้2เคะของเรายิ่งน่ารับประทาน สวยงามและอร่อย :hao6:
-
เรื่องนี่คือดี~~
-
:impress2:
-
X
“น้องวิว เดี๋ยวก่อนครับ”
เราหยุดเดินพอดีกับที่ร่างที่สูงกว่าของผู้ชายสองคนเดินมายืนขวางทางเดินเอาไว้ ...ก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าพวกเขาคือใคร แต่ในเมื่อเราไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวก็คงจะเป็นเหตุผลที่เพียงพอหากเราเลือกที่จะไม่ทำตามที่พวกเขาบอกเมื่อครู่
ไม่ใช่คนที่จะยืดไม่ได้หรือหดไม่เป็นหรอกนะ... พวกเขาขวางทางอยู่ตรงหน้าสิ่งที่เราทำก็แค่เดินเลี่ยงผ่านพวกเขาไปเท่านั้น
“ฟังพวกพี่ก่อนสิครับ น้องวิว”
ตื้อชะมัดยาด
เราถอนหายใจก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงกว่าทั้งสองร่างซึ่งเดินมาดักทางเราเอาไว้อีกครั้งอย่างตั้งคำถาม นักศึกษาต่างคณะอย่างเราใช่ว่าไม่มีใครในคณะนี้ไม่รู้จัก เพียงแต่ว่าเพราะผู้ชายสองคนนี้เป็นลูกไล่ อ่า.... ไม่สิ เรียกว่าลูกน้องที่พยายามจะยกหางตัวเองให้เลื่อนขั้นขึ้นเป็น ‘เพื่อน’ คนหนึ่งของเจเจอร์ในสักวันน่าจะถูกกว่า
เพราะสองคนนี้เป็นคนของเจเจอร์เลยไม่มีใครกล้าสอดขาเข้ามายุ่ง
คงจะมีแต่รอดูว่าเรื่องมันจะดำเนินต่อไปในรูปแบบไหนมากกว่า
ก็ไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้สองคนนี้ได้เป็นหนึ่งในเพื่อนที่เป็นประโยชน์ของเจเจอร์หรือยัง เราไม่ได้สนใจเรื่องของคนที่พยายามจะทำตัวให้เป็นคนใช้ที่มีประโยชน์ในบางเรื่องแต่กลับไร้สิ่งที่เรียกว่าสมองคิดเองสักเท่าไหร่
อืม ...เจเจอร์เลี้ยงคนประเภทนี้เอาไว้เยอะเลยทีเดียวล่ะนะ
“จำไม่เห็นได้ว่ามีเรื่องจะต้องคุยกับพวกคุณ?”
หนึ่งในนั้นหน้าเสียไปเล็กน้อยก่อนที่จะปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติพลางส่งรอยยิ้มเป็นมิตรและคล้ายเอ็นดูเราหนักหนาซึ่งคนโง่จริงๆเท่านั้นถึงจะดูไม่ออกว่าจริงๆแล้วหมอนี่กำลังปั้นหน้าสุดฤทธิ์ขนาดไหน
“พี่พีกับพี่กายไม่บังอาจมีเรื่องคุยกับน้องวิวหรอกครับ ที่มีน่ะเจเจอร์เพื่อนสนิทของพวกพี่ต่างหากที่มี”
“เห็นว่าเป็นเรื่องที่สำคัญมากด้วย เลยอยากจะให้น้องวิวช่วยมากับพวกพี่หน่อยได้ไหมครับ?”
เรามองเลยผู้ชายสองคนไปยังประตูห้องเรียนที่เพิ่งส่งโตยธารเข้าไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนที่จะหันกลับมามองใบหน้าปั้นแต่งให้ดูอัธยาศัยดีเอื้ออ่อนโยนต่อรุ่นน้องของพวกเขาอีกครั้ง
ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย
“น่ารำคาญทั้งเจ้านายทั้งสุนัขรับใช้”
“วะ ว่ายังไงนะ?!”
“ไอ้พี!”
คนชื่อพีที่ตั้งท่าจะย่างสุมเข้ามาหาเราชะงักเมื่อเพื่อนอีกคนหนึ่งที่น่าจะชื่อกาย? ยกแขนขึ้นกันตัวของเขาเอาไว้ เสียงเข้มเอ่ยเรียกชื่อเชิงปราม และเพราะถูกเพื่อนปรามไว้ธาตุแท้เลยไม่ได้เผยออกมาให้เราเห็น
“เอ่อ ขอโทษนะครับ พอดีอากาศมันร้อนไปหน่อยพี่เลยค่อนข้างจะหงุดหงิดง่ายน่ะ”
น่านับถือในเรื่องของการสร้างภาพจริงๆ เพียงชั่วพริบตาจากใบหน้าที่แสดงชัดถึงความไม่พอใจกลับแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่หมองหม่นลงอย่างขอลุแก่โทษ
หึ
เราเขย่งเล็กน้อยพร้อมกับยกมือขวาขึ้นไล้หลังมือทำราวกับกำลังเช็ดอะไรบางอย่างออกจากหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา จากหน้าผากเรื่อยลงมาตามโครงหน้าที่ติดจะหวานหน่อยๆมากกว่าจะคมเข้มก่อนที่จะอ้อยอิ่งอยู่ตรงปลายคางแหลม
“น ....น้องวิว?”
คนชื่อพีเหมือนจะแข็งค้างไปแล้วเมื่อเราส่งยิ้มหวานให้ เอียงคอน้อยๆพร้อมกับค่อยๆชักมือกลับ
“เห็นบอกว่าร้อนเราเลยเช็ดเหงื่อให้ มีอะไรตรงไหนที่ทำให้พี่พีไม่พอใจหรือเปล่า?”
คนชื่อพีเงียบไปในขณะที่คนชื่อกายเองก็เหมือนยังหาเสียงของตัวเองไม่เจอ เราหัวเราะเสียงกังวานใสออกมาเบาๆพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงออกมา หันข้างไปกดเครื่องปั๊มที่ใส่น้ำยาฆ่าเชื้อโรคซึ่งติดอยู่ข้างกำแพงใส่ตัวผ้าในจำนวนที่ไม่น้อยนัก .....ก่อนที่จะบรรจงปาดเช็ดหลังมือในส่วนที่สัมผัสโดนคนชื่อพีเมื่อครู่ช้าๆ
ทั้งที่ใบหน้ายังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มหวานอยู่อย่างนั้น
คนชื่อพีหน้าขึ้นสีทันทีไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือเสียหน้ากันแน่เมื่อเห็นชัดๆว่าเราคล้ายจะแสดงออกให้เห็นว่ารังเกียจเขา ร่างที่กำลังจะพุ่งเข้าใส่เราถูกเพื่อนเอาตัวที่หนากว่ามาบังไว้ ส่วนตัวเรายังคงยืนนิ่งๆอยู่ตำแหน่งเดิมไม่ได้ก้าวถอยหลบหรือเดินหนีไปไหน
เราเชิดหน้าเล็กน้อยแล้วปรายยิ้มตรงมุมปากจางๆ
“ถ้าเจเจอร์อยากคุยกับเราจริงๆ เขารู้ว่าต้องทำยังไง”
“แต่....”คนชื่อกายอึกอักทั้งที่ยังยืนเอาตัวขวางตัวเพื่อนอีกคนที่เหมือนจะยังสงบสติอารมณ์ไม่ได้เอาไว้เหมือนเดิม
“เราไม่ใช่คนที่ชื่นชอบการถูกจูงจมูกที่พวกคุณนึกอยากจะให้ไปด้วยก็จะเดินตามไปง่ายๆเหมือนคนไม่มีหัวคิด...... เจเจอร์ไม่ได้บอกเหรอ?”
“แต่ว่า........”
“ถ้าเจเจอร์อยากคุยกับเราจริงๆก็ให้เขามาหาเราเอง ในเมื่อเรากับเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรต่อกันแล้ว มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เราจะต้องทำตามความต้องการของเขาอีก”
“แค่ผมมารับวิวด้วยตัวเอง เท่านั้นก็พอใช่มั้ยครับ?”
เราชะงักในขณะที่คนชื่อกายมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาแทบจะในทันที สายตาของเขามองเลยข้ามไหล่ของเราไป... ต่อให้ไม่ต้องหันกลับไปมองตามเราก็รู้ดีว่าคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังของเราเป็นใคร
สัมผัสอุ่นแตะลงบนหัวไหล่ข้างขวาแรงบีบคลึงเบาๆแต่กลับรู้สึกถึงความหนักแน่นมากกว่าจะโอบโลมด้วยความอ่อนโยน ลมหายใจร้อนเป่ารดกกหูพร้อมกับสัมผัสชื้นที่ไล่เลียติ่งหูไปมาคล้ายการหยอกเย้าอย่างที่ ‘เขา’ ชอบทำกับเราบ่อยๆ...
“ในเมื่อเจร์ก็มารับวิวด้วยตัวเองแล้ว วิวยังจะใจร้ายไม่ยอมคุยกับเจร์จริงๆหรือครับ...”
“...”
เมื่อเราไม่ตอบเขาเลยหมุนตัวเราให้หันไปประจันหน้ากับเขาตรงๆแทน ใบหน้าหล่อเหลาคุ้นเคยมีรอยยิ้มชวนให้ใครหลายคนหลงใหลประดับอยู่ไม่ต่างจากแต่ก่อน ....ไม่ต่างแม้กระทั่งแววตาคมดุจเหยี่ยวที่ทั้งที่ก็ไม่ได้เป็นประกายแพรวพราวส่อความเจ้าชู้อะไรแต่กลับส่งผ่านความร้อนแรงมาให้ราวกับเขากำลังใช้สายตานั้นมองสำรวจร่างกายที่เปลือยเปล่าของเราอยู่อย่างไรอย่างนั้น
ยังคงความเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์อย่างร้ายกาจไม่เปลี่ยนแปลง
เราเหลือบมองฝ่ามือใหญ่ที่ยกกอบกุมแก้มนุ่มข้างซ้ายของเราอย่างทะนุถนอม ก่อนที่จะเงยขึ้นสบกับดวงตาคู่คมส่อประกายลึกซึ้งยามจดจ้องมาที่ดวงหน้าของเรา...
น้ำเสียงทุ้มเอ่ยร้องขอคล้ายกับกำลังวิงวอนเว้าวอนกัน
“วิวครับ ช่วยรับฟังเรื่องนี้หน่อยได้ไหม แล้วหลังจากนั้นเจร์จะไม่มายุ่งหรือตื้ออะไรวิวอีก ...แค่วิวยอมฟังเจร์อีกแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น
.......นะครับ”
.
.
เรากับเขานั่งนิ่งๆกันมาได้สักสิบนาทีได้แล้วล่ะมั้ง เขาไม่พูดอะไรออกมาในขณะที่เราเองก็ไม่ได้เร่งซักไซ้เอาความอะไรจากเขา
คนที่อยากพูดคือเขาไม่ใช่เราสักหน่อย บอกไว้ก่อนแล้วว่าเรามีเวลาให้แค่ยี่สิบนาที หากเขาอยากจะทำให้เวลาที่เราสละให้เสียไปโดยเปล่าประโยชน์ก็ช่างเขาประไร
วันนี้ร้านนมนมข้างคณะของโตยธาร อืม...ก็คณะเดียวกันกับเจเจอร์นั่นหละ ค่อนข้างจะให้บรรยากาศที่มาคุและอึมครึมมากกว่าจะผ่อนคลายเหมาะสำหรับการมานั่งจิบกาแฟพักผ่อนสมองอย่างที่ควรเป็น เพราะในร้านมีเพียงเรากับเจเจอร์แค่สองคน ส่วนลูกน้อง อ่า....ไม่สิ เพื่อน ของเจเจอร์สองคนยืนรออยู่นอกร้าน เรายกถ้วยนมร้อนขึ้นจิบพลางมองสองคนนั้นที่ยืนเฝ้าเจ้านายอยู่หน้าประตูร้านแล้วกระตุกยิ้มออกมาหน่อยๆ
ดูไปแล้วก็เหมือนกับสุนัขรับใช้ผู้ซื่อสัตย์จริงๆนั่นแหละ
“ความจริงแล้วผมกับสายน้ำไม่ได้เป็นแฟนกัน ไม่สิ เราไม่เคยแม้แต่จะรักกันในแบบนั้นด้วยซ้ำ”
เราชะงักมือที่กำลังจะส่งนมร้อนที่เริ่มกลายเป็นนมอุ่นเข้าปากอีกครั้งเล็กน้อยก่อนที่จะเอียงแก้วจิบนมต่อแล้ววางแก้วลงบนแผ่นรองกันความร้อนตำแหน่งเดิมบนโต๊ะ เราท้าวคางมองออกไปนอกกระจกใส ถามออกไปเบาๆคล้ายกับไม่ได้ใส่ใจในคำบอกเล่านั้นของเจเจอร์สักเท่าไหร่
“บอกเราทำไม”
“ผมแค่อยากให้วิวรู้จักผู้ชายคนนั้นเอาไว้ก่อนที่จะตัดสินใจคบกับคนแบบนั้นต่อ”
“เราจะคบหรือไม่คบกับใคร บางที...เราก็คิดว่ามันไม่เกี่ยวกับคนอื่น”เราหันกลับไปมองเจเจอร์ที่ยังคงมีสีหน้าเป็นปกติแต่ดวงตาคมกลับวาววับ เรายกยิ้มน้อยๆแล้วเอนหลังพิงเก้าอี้ปุนวมนุ่มหลัง “ว่าต่อสิ เรื่องที่เจเจอร์อยากให้เรารู้น่ะ”
เจเจอร์หัวเราะออกมาเบาๆก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลานั้นจะนิ่งขรึมเหมือนเดิม ถ้าถามว่าเราอยากรู้มั้ย? ไม่เลยสักนิด แต่สิ่งที่เราสนใจคือ เจเจอร์ต้องการที่จะบอกอะไรเรากันแน่ และเขา....มีจุดมุ่งหมายอะไรแอบแฝงหากเราได้รู้เรื่องราวที่เขากำลังจะพูดออกมาแล้วกัน?
เราไม่มีความคิดที่ว่าจู่ๆเขาก็แค่อยากอยู่ตามลำพังกับเราอีกสักนิด ต่อให้เป็นเรื่องไร้สาระขนาดไหนเขาก็พร้อมที่จะเอามาเล่าให้เราฟังเพื่อยื้อหรือต่อเวลาอะไรเทือกๆนั้นหรอก ไม่เอาหน่า คนอย่างเจเจอร์เนี้ยนะที่จะทำอะไรที่มันงี่เง่าแบบนั้น
อย่างน้อยเราก็สัมผัสได้ถึงความจริงจังในน้ำเสียงเข้มของเขาล่ะนะ
ส่วนเรื่องจะจริงใจสักแค่ไหนก็เป็นอีกส่วน
“สายน้ำเป็นคนที่ถึงแม้ภายนอกจะดูจืดชืดไร้สีสันไปสักหน่อย แต่พอลองได้คบด้วยแล้วเขาก็ถือได้ว่าเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง ..ดีมากเท่าที่ผมเคยคบมาเลยด้วยซ้ำ หึ เรารู้จักกันได้เพราะงานกลุ่ม วิวก็น่าจะรู้ว่าผมไม่ค่อยสนเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่”
เราเงียบแต่ก็พยักหน้าตอบรับไป เจเจอร์ก็คล้ายกับเราเพียงแต่เราถ้าไม่สนก็คือไม่สนในขณะที่เจเจอร์หากได้ถูกกระตุ้นมากๆ ก็จะกลายเป็นคนที่เอาการเอางานคนหนึ่งเหมือนกัน แล้วถ้าเราเดาเนื้อเรื่องต่อไปไม่ผิด.....
“สายน้ำช่วยผมทุกอย่างไม่ว่าจะเรื่องงานกลุ่มหรืองานเดี่ยว เขาไม่ได้ช่วยทำให้ทั้งหมด แต่มักจะคอยเตือนผมอยู่เสมอ ทุกการกระทำที่ผ่านมาที่ผมคบกับเขา ถึงจะไม่ใช่ในฐานะแฟนหรือคู่นอนเหมือนกับคนอื่นที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่สายน้ำสำหรับผมแล้ว.... การมีเขาเป็นเพื่อนหรือแม้กระทั่งไปไหนด้วยกันกับเขามันทำให้ผมรู้สึกสบายใจมากกว่าจะต้องมาคอยปั้นหน้าตอนอยู่กับคนอื่น เพราะแบบนั้นทุกคนเลยมักจะเห็นผมไปไหนมาไหนกับเขาเสมอ และก็คงจะเพราะอย่างนั้นล่ะมั้งเลยพากันลือไปผิดๆเกี่ยวกับสถานะของผมกับเขา
ตอนนั้นหากจะเรียกว่าหลงเพื่อนใหม่ก็คงจะไม่ผิดนัก แต่ผมไว้ใจเขามาก ....และเพราะไว้ใจมากเลยไม่ทันได้ระวัง ใครจะไปคิดล่ะจริงมั้ย? จู่ๆวันหนึ่งผมก็ได้รู้ความจริงบางอย่าง เป็นความจริงที่ผมไม่เคยนึกเชื่อจนเขาหลุดสารภาพออกมาเอง”
“...”
“สายน้ำเป็นพี่น้องคนละแม่กับผม ...เรามี 'พ่อ' คนเดียวกัน”
.
.
ร้อน
เราหยีตาลงเล็กน้อยเมื่อแสงจากดวงอาทิตย์ลอดผ่านง่ามนิ้วจากฝ่ามือที่ยกขึ้นบังความร้อนแรงจากแสงที่กำลังแผดเผาไปทั่วพื้นที่มาปะทะเข้ากับดวงตาของเรา ถอนหายใจน้อยๆรู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวจนน่าหงุดหงิด
วันนี้อาจารย์งดคลาส ให้นักศึกษารับรู้กันเองจากข้อความที่เขียนเอาไว้บนไวท์บอร์ดหน้าห้องเรียน หลายคนโอดครวญ หลายคนสาปแช่งหักกระดูกอาจารย์ผู้สอนกันสนุกปาก ส่วนบางคนแทบทรุดเพราะไม่ได้หลับไม่ได้นอนจากการท่องตำราเรียน เนื่องจากวันนี้มีควิซท้ายคาบแถมยังมีส่งรายงานเดี่ยว อืม...คะแนนน่าจะสัก 10% ของทั้งหมด 100% ล่ะมั้ง?
ตลกดี ที่เราเองไม่ได้จะแทบทรุดเพราะตรากตรำทำงานหรืออ่านหนังสือ แต่เป็นเพราะอยู่ร่วมรักกับโตยธารในห้องน้ำนานเกินไปเท่านั้น ทั้งยังต่อที่เตียงอีก 2 รอบเห็นจะได้ โตยธารอึดเป็นที่น่าพอใจสำหรับเราก็จริง ความจริงแล้วเราไม่นึกหรอกว่าวันต่อมาอาการไข้จะมารุมเร้าตัวเราทั้งที่ก็ไม่ได้เกิดอาการที่เรียกว่า ‘ไข้กิน’ มาตั้งนานแล้ว อาจจะตั้งแต่ตอนมัธยมต้นเลยล่ะมั้ง
โทรบอกอเล็กซ์แล้วแต่เขาติดธุระเยี่ยมเพื่อนอยู่สำนักงานนักสืบอะไรสักอย่าง ไม่ใช่เพราะไม่อยากรบกวนเวลาพบปะเพื่อนเก่าของอเล็กซ์แต่เพราะเรามีเป้าหมายแล้วต่างหาก
ส่งข้อความไปอ้อนโตยธารแล้วเรียบร้อย คงอีกสักประมาณชั่วโมงครึ่งกว่าๆได้เขาถึงจะเลิกเรียน แต่เชื่อเถอะว่าอีกไม่นานเขาต้องมาโผล่ที่คณะของเราแน่ๆ....
ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อในสิ่งที่ได้รับรู้มาจากเจเจอร์ ถึงจะดูออกว่าเขาไม่ได้โกหกหรือปั้นเรื่องขึ้นมาเพื่อเรียกความสงสารจากเราก็ตาม แต่มีหลายอย่างในสิ่งที่เจเจอร์เล่าให้ฟังยังมีสิ่งที่เรียกว่าช่องโหว่ของความไม่สมเหตุสมผลอยู่ แล้วอีกอย่าง....สิ่งที่เรารับฟังมันก็เป็นแค่ความข้างเดียวจากเจเจอร์ด้วย
หากให้เราปักใจเชื่อความจากปากเจเจอร์เลยมันก็ดูจะอยุติธรรมสำหรับโตยธารไปสักหน่อย....
..........ถึงแม้ว่าเราจะไม่ค่อยสนว่าจริงๆแล้วความจริงระหว่างสองคนนั้นเป็นมายังไงกันแน่ก็เถอะ
สำหรับโตยธาร เราไม่ได้รู้จักเขาไปมากกว่าใครที่อาจจะรู้จักเขามาก่อนอย่างเช่นเจเจอร์ก็ตาม แต่ยังไงแล้ว... โตยธารก็คือโตยธารอยู่ดี เจเจอร์อาจจะไม่ได้โกหกเราเรื่องที่เล่าให้ฟังก็จริง ในขณะเดียวกันตลอดเวลาที่อยู่กับโตยธารเราก็สัมผัสไม่ได้ถึงความหลอกลวงเช่นเดียวกัน
.
โตยธารอาจจะมีด้านที่เรายังมองเห็น ....หรือเขาอาจไม่ต้องการให้เราเห็น ?อยู่
.
“เพราตา ขอคุยเรื่องรายงานกลุ่ม... เฮ้ย! ระวัง!!”
เพราะถูกใครบางคนเรียกเอาไว้เราจึงชะงักขาที่กำลังจะก้าวลงบันไดจังหวะนั้นดวงตาที่เคยมองเห็นกลับมืดสนิท รู้สึกเย็นเฉียบที่ศีรษะและคล้ายกับศีรษะทั้งศีรษะถูกเหน็บชากินตลอดไปจนทุกส่วนของร่างกาย
ในช่องท้องเสียววูบคล้ายกำลังตกจากที่สูง และก็คงจะเป็นอย่างนั้นในเมื่อภาพสุดท้ายที่ตาเรามองเห็นคือขั้นของบันได...
.
.
อ่า .....ขั้นบันไดเหลืออีกแค่ไม่กี่ขั้น ตกลงไปเราคงไม่เจ็บมากนักหรอก .....มั้ง?
ก็อาจจะมีเจ็บหรือระบมบ้าง แต่ก็คงไม่มาก...........
.
.
“เพราตา!”
ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน อาจจะเป็นอาการเพ้อเพราะพิษไข้ แต่...
.............อยากให้เสียงสุดท้ายที่ได้ยินมาจากโตยธารอยู่เหมือนกัน.
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
26 / 04 / 2015
จากตอนที่แล้วชอบจังเลยค่ะคำนิยามคำว่าเมะในเรื่องนี้สำหรับคุณ นักอ่านแต่ละท่านตอบได้โดนใจบันมาก55555
ปมเริ่มเฉลยออกมาแล้วค่ะ แล้วหลังจากนี้มันก็จะค่อยๆมาทีละนิดเป็นสเต็ปกันไป อยากจะบอกให้รู้ไว้ก่อนว่า.....
เรื่องทุกเรื่อง การกระทำทุกอย่างของตัวละครมีเหตุและผลของการกระทำอยู่นะคะ
ทั้งเรื่องที่เจเจอร์เข้าหาน้องเพราตาจนลงเอยในสถานะคู่นอนในที่สุด(แล้วก็ถูกน้องเพราตาเขี่ยทิ้งอย่างไม่ใยดีในเวลาต่อมาไม่นาน*หัวเราะ*)
หรือแม้กระทั่งเรื่องที่น้องโตยธารทำข้อตกลงเรื่องเจเจอร์กับน้องเพราตาตั้งแต่ตอนแรก ตลอดไปจนเรื่องที่ยอมให้น้องเพราตาเบิกทางสวรรค์ก็ตาม
ไม่ต้องห่วงค่ะอ่านไปเรื่อยๆเหตุผลทุกอย่างจะเฉลยออกมาให้ได้จับจุดกันเอง
ส่วนตอนต่อไป.....น้องเพราตาเขาไม่สบายค่ะ ไม่สบาย.....เพราตาไม่สบาย...........หึหึ*หัวเราะน้ำหมากกระจาย* :hao6: :z1:
มิสบัน.
-
เพราตาไม่สบาย และคนอ่านกำลังจะได้กินมาม่า
อิเจเจอร์นี่เล่นสกปรกมาก เขาไม่เอาก็ไปให้พ้นๆสิวะ
หวังว่าวิวกับน้ำจะผ่านมันไปได้ ไฟท์ติ้งงง
:mew1:
-
ขอจิ้มก่อนนะค้าา..^^
***
หวังว่าน้องน้ำจะวิ่งติดสปีดมารับตัววิวทันนะค้า ฟู่ววๆ~ ถ้าเรื่องที่เจเจอร์พูดมาเป็นความจริง ไม่แปลกใจเลยค่ะว่าทำไมน้องน้ำถึงติดที่จะเจ้าเล่ห์หน่อยๆ แบบนั้น อ่า~ เลือดในกายครึ่งหนึ่งเหมือนกันนี่เองสิน้าา.. :really2:
-
:serius2: อ๊ากกก. น้องน้ำจ๋า. ช่วยวิวด้วยนะ
ว่าแต่นังเจร์นี่ยังน่ารำคาญเหมือนเดิม. พี่น้องกันเขาทำกันแบบนี้เหรอ. ไม่น่าเชื่ออย่างแรงอะ
-
่อยยยยยยยยยยยยยยยยยย แซ่บค่ะะะะะ อยากอ่านต่อมากเลยค่ะคุณณณณ :hao6:
เพราตาไม่สบายยยย เพราตาไม่สบายยยยยยยยยยยยยย
น้องน้ำขาาาาาา มาหาเพราตาเร๊วววว โมะๆๆ /แค่ก
อ๋อยยย เดาทางไม่ถูกเลยค่ะว่าจะไปทางไหนบ้าง ;^; สู้ๆนะคะ เชียร์อยู่ รออยู่ :impress2:
-
ขอให้น้ำมาดูแลวิวอย่างใกล้ชิดเลยนะะะะะ คึคึ
รอติดตามเรื่อยๆจ้า รอให้เนื้อหาเล่าออกมาเรื่อยๆ
เพื่อไขข้อสงสัยในเรื่องหลายๆเรื่อง อิอิ
-
น้ำๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาทันไหม
-
หวังว่าคงไม่ได้เอาน้องเพราตาลากเข้าไปเอี่ยวกับเกมอะไรของทั้งสองคนหรอกนะ?!
แต่อย่างน้อยโตยธารก็ใจเต้นตึกตักแล้วละน่า หยวนๆก็แล้วกัน
แล้วก็แอบคิดว่าน้ำช่างลงทุน ยอมให้วิวจิ้มนี่ เหตุผลที่ยอมมันคืออะไร
ส่วนเจเจอร์...ฉันอ่านนายไม่ออกฮ่ะ
สุดท้ายก็ยังแอบสงสัยที่น้ำคิดในใจว่าตัวเองอยู่สูงเกินกว่าวิวจะแตะต้องได้นี่มันคืออะไร คาใจมากค่ะ
-
อยากอ่านตอนต่อไปเป็นคนที่ถ้าต้นเรื่องไม่น่าสนใจก็จะไม่อ่านทันทีแต่เรื่องนี้ชอบมากและอยากให้มาต่อบ่อยๆอย่าหายไปเลยน่ะโบใจคอไม่ดี.❤
-
วิวไม่สบายอย่างนี้น้ำต้อง 'ดูด' ไข้ออกนะ :hao6:
-
บอกเลยยย ชอบเรื่องนี้มากก
มาเฝ้ารอทุกๆชั่วโมงเลยนะคะคนเขียน :call:
-
น้องวิวไม่สบายๆๆ :hao3: :hao3:
น้องน้ำมาให้ทันนะ ดูแลกันดีๆนะ :z1:
-
คือยังไงกันแน่
แม้น้ำจะบอกว่ายังไง
เค้าก็จะเชื่อน้ำทุกอย่างนะ
น้ำกับเจร์ เป็นอะไรกัน กันแน่?
:ruready
-
วิวไม่สบายแบบนี้ น้ำต้องฉีดยารักษาหลาย ๆ เข็มนะคะ :z13: :call: :pig4:
-
:hao6: :hao6: จะมีวิธีลดไข้แบบเนื้อแนบเนื้อไหมคะ
-
ชอบวิว นางดูฉลาด ไม่อ่อนแอดี o13
ภาษาบรรยายชอบค่ะ เขียนออกมาดี
-
น้องวิวไม่สบายเสียละ
หนูน้ำรีบมาดูแลเลย
อยากรู้เรื่องของน้ำกับเจร์เจอร์เหมือนกันค่ะ
ดูท่าอีกไม่นานคงเข้าเรื่องดราม่าแน่เลย
อยากรู้จริงว่าอีกด้านของน้ำคืออะไร
-
ทำไมตอนนี้เจร์ดูหล่อ //เอามือทาบอก
ว่ากันตามตรง เรื่องระหว่างเจร์กับน้ำไม่ได้เกี่ยวกับวิวเลยซักนิด...
แต่จุดประสงค์ที่น้ำเข้าหาวิวนี่แหละที่น่าสนใจ 5555555555
ยืนยันว่าเรายังสงสัยในนิสัยที่แท้จริงของน้ำอยู่ รอวันเฉลยความจริงค่ะ 5555555
-
รอต่อ!!!!
-
นอนเฝ้าบอร์ดทุกวันเพราะวิวกะน้ำเลยนะ. น่ารักกกก
-
บอกเลย ถ้าน้ำหลอกเพราตา มีเรื่องแน่ๆนะหนูน้ำ
ถึงแม่จะชอบหนู
แต่แม่ก็ไม่ไว้ใจหนูเช่นกันนะจ้ะ
-
เรื่องที่เจเจอร์เล่านี่จริงแท้แค่ไหนกันนะ แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ส่งน้องน้ำไปดูแลคนป่วยก่อนดีกว่า แล้วเรื่องแผนอะไรต่อมิอะไรของเจเจอร์ค่อยจัดการที่หลัง
-
คนเขียนน้ำหมากกระจาย แต่คนอ่านนี่ :haun4: :pighaun: กระฉูดเลยเมื่อรู้ว่าน้องวิวไม่สบายแล้วน้องน้ำจะมาดูแลแน่นอน เขาคงต้องซึมซับไข้ของกันและกัน โดยเฉพาะน้องโตยธารหนูเป็นสาเหตุให้น้องเพราตาป่วยนะลูก จัดการซะ :hao6: ส่วนเรื่องที่รู้ทำเอา :a5: ไปเหมือนกันกับความจริงไม่อยากเชื่อเลย แต่หนูวิวยืนยันว่าดูอีเจย์ไม่โกหก เขาเลยเชื่อ :laugh: ถ้าบอกแค่นี้ มันไม่ได้มีผลอะไรกับการคบหาอยู่แล้ว แต่ส่วนที่มันหายไปนี่สิ เขาไม่รู้ว่าอีเจย์มันบอกอะไรน้องวิวอีก มันพูดเหมือนว่า สายน้ำเป็นสายน้ำแบบน้ำนิ่งไหลลึก เจ้าเล่ห์ คงติดมาจากแกแหละ อิอิ หรือน้ำกับเจย์แก้แค้นกันเองเรื่องแม่ที่ไม่รู้ว่าแม่ใครแย่งพ่อไปจากแม่ตัวเอง แต่คิดว่าแม่น้ำเป็นบ้านเล็กแน่เลย เดาจากความเป็นอยู่สายน้ำอยู่อย่างประหยัดเหมือนคนไม่ค่อยมีเงินหรืออาจจะมีแต่ยังไม่เปิดเผย แต่อิเจย์อยู่อย่างสุขสบายทุกอย่าง น้ำแค้นแทนแม่ อิเจย์ก็แค้นแทนแม่ โอ้ย งง ยังเดาทางไม่ออกเลยว่า ใครหลอกใครกันแน่ :katai1: อีเจย์กับน้องน้ำร่วมมือกันหลอกน้องวิวเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้น น้องวิวจัดหนักไปเลย :m16: แต่คิดว่าน้ำคงไม่คิดทำร้ายวิวจนถึงเอาตัวเข้าแลกหรอกเท่าที่อ่านความรู้สึกของน้ำก็ดูห่วงใย ชอบวิว ไม่น้อย ความรู้สึกมันหลอกกันไม่ได้และวิวก็สัมผัสได้ ตอนแรกอาจจะมีจุดประสงค์ไม่ค่อยดี แบบจะเอาคืนอีเจย์หรือเปล่า นับว่าน้ำมั่นใจและมั่นหน้ามากเลยนะที่เข้าหาวิว คิดว่าวิวจะต้องแลตัวเอง อะไรทำให้น้ำมั่นได้ขนาดนั้นกันนะ แต่ต่อมาพอน้ำได้ :oo1: ก็เลยเปลี่ยนใจ หวั่นไหว น้ำอาจจะสัมผัสได้ถึงตัวตนที่แท้จริงของวิว และน้ำจะหลอกวิวก็ยากนะ ดูวิวฉลาดมองคนออกหลายอย่าง แต่วิวอาจจะมองข้ามน้ำเพราะไม่ได้คิดอะไรลึก คิดว่าน้ำเป็นคนน่ารัก และตอนนี้ก็เป็นแฟนกันแล้ว ถ้าน้ำมีเหตุผลในการเข้าหาและยอมวิวขอให้อย่าเลวร้ายมากเลยนะ เขาไม่อยากให้ วิวกับน้ำ แตกคอกัน แต่แตกน้ำอื่นได้ เสียงสุดท้ายที่ได้ยิน น้องน้ำใช่ไหมเพราะเรียก เพราตา อย่างหนักแน่นต้องใช่แน่ ถ้าใช่แค่นี้ใจเจ๊เอนไปข้างหนูแล้ว อย่าหลอกน้องวิวนะน้องน้ำ รักกันไว้ เดี๋ยวอีเมะ usb เสื่อมๆมันแอบเสียบ :hao5: แอบสะใจที่น้ำตอกหน้าอีพีอีกาย อีเลว สมแล้วที่วิวเปรียบ ไอ้เจย์ก็ทำเกินไปถึงจะพี่น้องคนล่ะแม่แต่ไม่น่ารังแกเหมือนจะเหยียบให้ไม่มีที่ยืน น้ำเดินไปไหนมีแต่คนดูถูก ถ้าน้ำจะเอาคืนแกก็ไม่แปลกใจหรอก เข้าข้างน้ำไว้ก่อน ยังไม่รู้ว่าน้ำทำอะไรให้เจย์เจอร์โกรธนักหนากันแน่ ติดตามๆๆๆ :katai2-1:
-
XI( 50% )
“ทำแบบนี้น่ะ คิดว่าดีแล้วเหรอ?”
ผมเคยถามตัวเองด้วยคำพูดประโยคนั้นอยู่หลายครั้งเหมือนกัน แต่คำตอบที่ได้ก็มักจะเป็นคำตอบเดียวกันเสมอ แน่นอน....
“แล้วนายใช้อะไรเป็นตัวกำหนดล่ะ ว่าที่ผมทำ....มันไม่ดี?”
อดัมส์เงียบไปแต่ดวงตาสีฟ้าครามยังคงจับจ้องมาที่ผมไม่ละไปไหน เหมือนกับจะมองให้ทะลุถึงความคิด รับรู้ถึงจิตใจที่อาจจะดูดำมืดในสายตาของเขา
หึ ก็คงไม่แปลกสักเท่าไหร่ ที่อดัมส์รู้ก็เหมือนกับที่คนอื่นๆรู้ เจเจอร์เลิกกับผมเพื่อไปคบอย่างออกนอกหน้านอกตากับเพราตา ในขณะที่ผมที่ช้ำรักจากเจเจอร์กลับตัดใจไม่ได้วิ่งโร่เข้าหาเพราตาเพื่อหวังจะประชดรักเจเจอร์ ทำให้เพราตาเขี่ยเจเจอร์ทิ้งแล้วหันมาควงกับผมแทน
แน่นอนที่สุดตัวผมในมุมมองความคิดของคนอื่นในตอนนี้น่ะก็คงจะเป็นได้แค่'ไอ้แพศยา'ไร้ศีลธรรมคนหนึ่งเท่านั้น
พวกที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็ดีแต่พูดกันไปตามเนื้อผ้าที่เห็น สู่รู้ทั้งที่ไอ้สิ่งที่ตัวเองรู้น่ะมันผิดจากความเป็นจริงไปมากโข เหอะ!
“ฉันถามจริงๆเถอะน้ำ ..นายรักไอ้เจร์มันถึงขนาดต้องลงทุนทำอะไร....แบบนี้เลยอย่างนั้นเหรอ?”
ผมชะงักมือที่กำลังก้มลงสรุปเนื้องานตามสไลด์ที่ฉายอยู่บนหน้าจอมอนิเตอร์หน้าห้อง อาจารย์ไม่อยู่ไม่รู้ไปไหนแต่บอกเอาไว้ก่อนออกจากห้องว่าให้สรุปความบนสไลด์ให้เสร็จภายในระยะเวลาที่เขาออกไปข้างนอก นักศึกษาบางคนรวมทั้งผมทำตามคำสั่งของอาจารย์อย่างเคร่งครัดในขณะที่นักศึกษาหลายคนรวมทั้งอดัมส์ยังไม่แม้แต่จะหยิบกระดาษเขียนรายงานขึ้นมาเลยสักแผ่น
ผมถอนหายใจแล้วก้มหน้าเขียนสรุปต่อ ส่วนปาก... ก็เอ่ยตอบออกมาเบาๆ
“......มันไม่ใช่อย่างที่นายหรือใครเข้าใจหรอก อดัมส์”
ติ๊ด
แอบเห็นทางหางตาว่าอดัมส์ขยับปากจะพูดออกมาอีกครั้งแต่กลับถูกขัดด้วยเสียงข้อความเข้าจากมือถือของผมที่วางอยู่บนโต๊ะซะก่อน อดัมส์เมินหน้าไปอีกทางเมื่อผมเปิดอ่านข้อความ
เขาคงเห็นชื่อคนส่งหรือไม่ก็เป็นรูปภาพที่ถูกตั้งเอาไว้ด้วยฝีมือของคนคนนั้นเอง...
- เพราตา
ไมค์ยกเลิกคลาส ....เราปวดหัวจะตายอยู่แล้ว เนื้อตัวก็ด้วยปวดไปหมด
อเล็กซ์บอกว่าไม่ว่างมารับเราตอนนี้และคงไม่ว่างยาวยันเย็นเลย .......เราจะทำยังไงดี? -
อยากจะบอกว่าผมสามารถนึกถึงหน้าตาของอีกคนได้อย่างไม่ยากเย็นนัก ปากอิ่มๆสีสดสวยนั่นคงจะกำลังเบะอยู่ ตากลมคงจะฉ่ำจากอาการไข้แต่ถึงอย่างนั้นก็คงจะยังแฝงไปด้วยแววหงุดหงิดงุ่นง่าน น้ำเสียง...หากได้ยินก็คงจะออดอ้อนชวนให้ใจใครต่อใครยอมอ่อนให้โดยดุษฎีอย่างแน่นอน
ถึงจะถามเหมือนเชิงขอความเห็นว่าจะทำยังไงดี สุดท้ายก็คงจะหนีไม่พ้นอยากให้ผมโผล่หน้าไปหาเขาตอนนี้เวลานี้เลยมากกว่า
คำตอบที่เพราตาต้องการก็คงจะไม่ต่างไปจากคำตอบในใจของผมสักเท่าไหร่นัก
เก็บของใส่กระเป๋าหนังสะพายข้างเสร็จก็ลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้เข้าที่ ไม่ลืมที่จะเลื่อนกระดาษสรุปที่เร่งเขียนจนเสร็จภายในเวลาไม่กี่นาทีให้คนตัวใหญ่หน้าอิมพอร์ตนอกที่ตอนนี้กำลังบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด อดัมส์ขมวดคิ้วมองผมอย่างขัดใจส่วนผมไม่ได้ว่าอะไรในท่าทีนั้นของเขา ส่งยิ้มให้น้อยๆมือตบไหล่กว้างเบาๆ
“ลอกให้เสร็จก่อนอาจารย์เข้าล่ะแล้วก็ ฝากส่งงานด้วยนะอดัมส์”
“อย่าให้ผู้ชายคนนั้นมีอิทธิพลกับนายนักสิน้ำ”
ผมหัวเราะ
“นายเตือนผมช้าไปแล้วล่ะ ไม่สิ.....ต่อให้เตือนเร็วกว่านี้ผมก็คงจะไม่ฟังที่นายเตือนอยู่ดี เพราะฉะนั้น.....ขอโทษนะ”
ผมหันหลังเดินจากมาโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองสีหน้าของอดัมส์ต่ออีก หลายคนอาจว่าผมใจร้ายแต่จะให้ทำยังไงได้ ผมตอบรับความรู้สึกของเขาไม่ได้พอกับที่ผมปฏิเสธเพราตาไม่ได้
เพราตาสำหรับผมแล้วเขาอาจจะเป็นน้ำเย็นที่ช่วยชโลมจิตใจที่มันแห้งเหี่ยวของผมให้กลับมาชุ่มชื่นสดชื่นขึ้น กลับกันเขาอาจจะเป็นเหมือนไฟที่พร้อมจะแผดเผาจิตใจของผมให้มอดไหม้ไปไม่เหลือซากหากผมไม่รู้จักยับยั้งตัวเองเอาไว้
ไม่ว่าจะอย่างไหนก็ตาม
ผมก็อยากจะลองดูกับเขาสักครั้ง
เรื่องเพราตาอาจจะเป็นเกมที่เจเจอร์ต้องเอาชนะผมให้ได้ แต่ไม่ใช่กับผม
ความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมีให้เขามันไม่ใช่แค่เกมๆหนึ่ง
ความจริงข้อนั้นเจเจอร์รู้ดีและมันก็รู้มาตลอด
เพราะความจริงแล้ว.................... ผมน่ะ........
.
.
“นี่ๆข่าวล่า วิวตกบันไดล่ะแก๊!”
“เฮ้ยย น้องวิวของกูตกบันได? ยังไง? ได้ยังไงวะ?”
“เหมือนว่าน้องเขาจะไม่สบายอยู่นะแกแล้วแบบ...”
ปัง!
ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดทั้งที่โต๊ะที่ตบเต็มๆมือเมื่อครู่เป็นพื้นหินอ่อน ตอนนี้ผมกลับรู้สึกหน่วงที่อกมากกว่า“ตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ?!”
“หะ? อะ...เออ เหมือนว่าคนที่อยู่ในเหตุการณ์จะพาไปส่งที่ห้องพยาบาลคณะ......อะ อ้าว? นี่นาย ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ ฟังเขามาอีกทีอ้ะ!”
บ้าเอ้ย!
ไม่เคยรู้ว่าตัวเองจะมีความรู้สึกร้อนรนในใจได้มากมายขนาดนี้ ตอนนี้ในหัวของผมมีแต่คำว่าวิวตกบันไดลอยเต็มไปหมด ตัวก็เล็กแค่นั้นหุ่นบอบบางเหมือนแก้วยังต้องระวังทุกครั้งที่ได้กอด ...ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง? วิวจะเจ็บมากแค่ไหน?
ร้อนในอกจนอยากจะบ้า!
เพราะไม่รู้ว่าห้องพยาบาลของคณะนี้อยู่ตรงไหนเลยต้องเสียเวลาถามทางอยู่นานกว่าจะวิ่งมาถึง ผมไม่แม้แต่จะหยุดยืนนิ่งๆเพื่อให้หายหอบ ก้าวขาให้ยาวที่สุดเท่าที่ส่วนสูงจะอำนวยเข้าไปในห้องที่มีเตียงตั้งอยู่เรียงราย ทุกเตียงว่างเปล่าเว้นอยู่เตียงหนึ่งที่ตั้งอยู่เกือบกึ่งกลางของจำนวนเตียงทั้งหมด
รู้สึกตัวสั่นไปหมดเมื่อเห็นร่างเล็กคุ้นตานอนหลับตานิ่งๆอยู่บนเตียง เป็นเพราะมีผ้าห่มคลุมปิดกายจนถึงคอเลยทำให้ผมมองไม่เห็นว่าบนตัวขาวๆนั้นจะมีร่องรอยจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นมากน้อยแค่ไหน
“ว..วิว?”
เสียงที่ออกมาจากลำคอแหบพร่าและสั่นเครือ ผมค่อยๆนั่งลงบนขอบเตียง ยกมือที่กำลังสั่นระริกอย่างยากที่จะควบคุมให้มันอยู่นิ่งๆได้แตะลงบนแก้มนวลแผ่วเบา
ตัวร้อนราวกับเอามืออังอยู่หน้าเตาไฟ
“วิว......?”
คราวนี้เสียงของผมติดเจือสะอื้น ภาพที่มองเห็นพร่าเลือนเพราะน้ำตาจำนวนมากมันแย่งกันไหลออกมาไม่หยุด ในขณะที่ผมกำลังจะยกมืออีกข้างขึ้นเช็ดน้ำตากลับถูกมือเล็กแต่เย็นเฉียบของคนที่คิดว่าหลับอยู่คว้าหมับเอาไว้
ดวงตาคู่กลมเปิดขึ้นช้าๆ ปากอิ่มซีดไม่แดงสวยเหมือนเคยเพราะพิษไข้แย้มรอยยิ้มออกมาบางเบา
“...มาช้านะ เรานอนรอน้ำจนเกือบจะเผลอหลับไปแล้ว”
“...”
ผมเม้มปากมองคนหน้าสวยบ่นด้วยน้ำเสียงที่แห้งผาก มือเล็กคลึงฝ่ามือของผมไปมาคล้ายจะปลอบประโลมกัน
“น้ำ .....นี่ ......กอดเราหน่อยสิ”
ให้ตายเถอะ
ผมโถมตัวลงกอดคนตัวเล็กกว่าเอาไว้เบาๆ ระวังที่สุดที่จะไม่ให้ตัวเองออกแรงรัดตัวของอีกฝ่ายมากเกินไปอย่างที่อยากทำ “เจ็บมากมั้ย? เจ็บตรงไหนบ้าง? เป็นอะไรมากหรือเปล่า?”
“หึหึ...”
“ห..หัวเราะอะไร รู้มั้ยผมน่ะ.....”
จุ๊บ
มือเล็กของคนที่อยู่ในอ้อมกอดลูบแผ่นหลังของผมไปมาในขณะที่ปากอิ่มสีซีดยังคงกดจุ๊บแก้มของผมไม่หยุด
เผลอเม้มปากอีกครั้งเมื่อคนใต้ร่างใช้สองมือน้อยประคองหน้าผมเอาไว้ ดวงหน้าสวยยิ้มหวานดวงตาคู่กลมสบตากับผมอ่อนเชื่อม
“รู้สิ น้ำน่ะห่วงเรามากใช่มั้ยล่ะ”
“...”
“แต่เราไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงหรอกนะ โชคดีที่คนที่ช่วยพาเรามาส่งที่ห้องพยาบาลรั้งแขนเราเอาไว้ได้ทันเลยไม่ได้ตกบันไดอย่างที่ควรจะเป็น แต่ถึงจะตกบันไดจริงๆก็คงจะไม่เจ็บอะไรมากหรอก ก็บันไดแค่ไม่กี่..... อื้อออ”
ใครว่าเพราตาเป็นคนพูดน้อยกัน?
ไม่ได้อยากรังแกคนป่วยแต่มันอดไม่ได้จริงๆ ผมกดจูบกลีบปากนุ่มเบาๆแตะลิ้นละเลงริมฝีปากอิ่มจนชื้นฉ่ำก่อนที่อีกฝ่ายจะเผยอปากออกเปิดทางให้เกลียวลิ้นของผมสอดเข้าไปลิ้มลองชิมความหวาน ส่งผ่านทุกความห่วงใยให้เขาได้รับรู้อย่างอ่อนโยน ...แต่ดูเหมือนว่าความนุ่มนวลของผมจะทำให้อีกฝ่ายขัดใจ
ลิ้นร้อนจัดจึงเป็นฝ่ายพลิกเกี่ยวตวัดโลมรันอย่างเร่าร้อนแทน
“..อ๊า ....”
ผมเผลอครางออกมาเมื่อถูกฟันขาวเรียงตัวสวยขบกลีบปากล่างเบาๆ ก่อนที่ดวงหน้าหวานของคนภายใต้ร่างจะขยับเลื่อนลงจูบไซ้ซอกคอ เจ็บจี๊ดๆเพราะแรงขบเสียววูบวาบเพราะแรงดูดดุนเลีย
รู้สึกถึงความเย็นเฉียบทว่ากลับนุ่มนิ่มสอดเข้ามาในกางเกงกอบกุมแก่นกายที่กำลังตื่นตัวของผมเอาไว้ในขณะที่คนป่วยเลื่อนหน้าขึ้นประกบจูบสอดลิ้นแลกโอ้โลมกับลิ้นของผมอีกครั้ง
“...อื้มมมม”
หัวสมองว่างเปล่า ลืมแม้กระทั่งว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนและมันไม่เหมาะไม่ควรอย่างไร
รู้แต่ว่าผมต้องการเพราตา .....และเขาเองก็คงจะรู้สึกไม่ต่างกัน
มือเล็กที่โอบอุ้มท่อนเนื้ออยู่ขยับรูดมันเบาๆ สองมือของผมคร่อมค้ำร่างของอีกฝ่ายเอาไว้ ....สั่นระริกไปหมดทั้งตัว ลมหายใจถูกอีกคนช่วงชิงไม่ละริมฝีปากออก ......
และในขณะที่ผมใกล้ถึงประตูสวรรค์อยู่รอมร่อ
“เพราตา อีกเดี๋ยวอาจารย์พยาบาล............
เฮ้ย?!!!”
ทำไมจะต้องมีอะไรมาขัดเราสองคนทุกทีเลยนะ?
loading to 100%....
น้องเพราตาไม่สบายคนแต่งก็ไม่สบายเหมือนกันค่ะ
ไม่รู้ว่าเป็นโรคคนแก่รึเปล่าแต่ปวดเนื้อตัวไปหมดเลย แถมพรุ่งนี้ยังมีสอบอีก...ชีวิต..... :m15:
ตอนนี้มาดูในมุมมองของน้ำบ้างแล้วกันเนอะ ครึ่งแรกอาจจะยังไม่เผยความรู้สึกนึกคิดของนางมากสักเท่าไหร่
แต่ครึ่งหลังคงจะเริ่มชัดเจนมากขึ้นล่ะนะคะ
ปล.ไม่รู้คนปกติดีจะได้ฉีดยาคนป่วยหรือคนป่วยจะเป็นคนฉีดยากันไข้ให้คนปกติดีกันแน่?5555555 o18
-
เป็นอีกครึ่งที่สั้นมากก เพราะอยากอ่านอีก
ใครกันนะที่มาขัดจังหวะน้ำกับวิว
ตีหัวมันนน !
หายไวๆนะหนูวิว แบ่งกันไข้คนละครึ่ง อิอิ
พรุ่งนี้ตั้งใจสอบนะคะ
:mew1:
-
ฮาา..โดนขัดจังหวะตลอดเลย :hao7: แต่เหมือนเดจาวูเลยนะคะ คาดว่าเหตุการณ์ฉีดยาให้กัน หรือผลัดกันฉีดยาหลังจากนี้ แอร๊ยย~ คงจะร้อนแรงยิ่งกว่าคราวคุณป๊าแน่เลยนะค้า
-
รอคนปกติฉีดยาคนป่วยยยยยยย
-
5555555. น่าสงสารน้ำ น้องจิตหงุดเงี้ยวเลยอะ
-
มีคนขัดอีกแล้วววว :katai1:
-
น้องน้ำชอบน้องวิวอยู่ก่อนแล้วรึเปล่า แล้วเจเจอร์รู้ ก็เลยเข้ามาตีสนิทวิว เพราะอยากจะเอาชนะน้ำ (มั่วไปเรื่อยๆ อะ อย่าสนใจเลยค่ะ ฮ่ะๆๆๆๆๆ)
โธ่... สงสารน้องน้ำจริงๆ โดนขัดจังหวะตลอดเลย ไปต่อกันที่บ้านก็ได้นะจ๊ะน้องน้ำ น้องวิว :hao7: :hao7: :hao7:
-
นึกว่าน้ำจะนิ่งๆสะอีกที่ไหนได้ หึหึ
คนเขียนสู้ๆน้า
-
ใครเนี่ยยยย มาขัดจังหวะตะไมมมมมม :hao7: :hao7:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยย
กินยากันไว้หรืยังค่ะ
น่าจะไม่สบายนะค่ะ
ขอให้ข้อสอบง่ายๆนะค่ะ
-
เห็นด้วยกับน้ำเลย
ทำไมถึงมีคนชอบมาขัดกันนะ :hao7:
ดีใจที่น้ำไม่ได้หลอกวิวนะ
แต่ถ้าวิวรู้ความจริงคงได้เข้าใจผิดแน่
-
วิวแค่ไม่สบาย น้ำอยากให้แน่ใจเลยต้องจับวิวตรวจภายใน :z1:
-
อ่าาา
คงรู้กันหมดทั้ง มอ แล้วม้างงงนี่
:mew4:
-
มานั่งรอค่ะ ดี้ดีอ่ะ ชอบน้ำนะ :mew1:
-
โดนขัดอีกแว้วววว :katai1:
-
อยากอ่านต่อ หึหึ
เชียร์น้ำวิวนะ555555
-
เพิ่งได้้เข้ามาอ่าน สนุกมากเลยค่ะ น่ารักดี ชอบทั้งน้ำและวิวเลยค่ะ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
ชอบโดนขัดตลอดด เซงงเลยย :ling1: :ling1:
-
น้ำอย่าหลอกวิวเลยนะ เหมือนจะรักเจเจอร์จริงๆแต่ก็เริ่มรู้สึกดีกับวิวแล้ว โอ๊ยยยยยยยยยย ไม่เอามาม่าาา
-
ควรจูงมือกันไปทำบุญซะนะ โดนขัดอีกแล้ว :z3:
หายป่วยไวๆนะคะ อากาศแบบนี้ป่วยกันง่ายมาก :mew1:
-
ขอยาวๆแบบไม่ทีตัวคั่นค่ะ...
-
คนป่วยคงต้องโดนฉีดยาาาา
หวังว่าน้ำคงจะไม่มีความคิดที่ลึกซึ้งเกินจะคาดเดานะ
เราอยากอ่านหวานหวานนนนกรุบกรอบไปตลอดค่า
กลัวการซดมาม่าอยู่ร่ำไป
คนเขียนสู้ๆนะคะ ทำข้อสอบให้เต็มที่ พักผ่อนเยอะๆด้วยค่า
ปล....ครึ่งหลังขอแบบย๊าาาาาาววววยาวเลยได้ไหมคะ อิอิ :กอด1:
-
อุต๊ะ คนไข้อ่อนแรง มึนหัว อย่าให้ใช้พลังเยอะ แต่ก็ควรให้เหงื่อออกมากๆ เพราะงั้น...จัดเลยค่ะน้ำ
-
ใครเข้ามาขัดจังหวะเนี่ย :katai1:
-
:katai2-1: ดีใจที่น้ำไม่มีอะไรแอบแฝงที่มาคบกับวิว
และแน่ใจด้วยว่าเจร์คือคนเคยรัก คนทรยศน่ะมันใครกันแน่ ชิ
ชอบที่มันมุ้งมิ้งแบบนี้ค่ะ เราไม่ชอบเรื่องช็อคเหมือนโดนต่อยหน้า
ทำไมถึงมีแต่คนเชียร์ให้มีการฉีดยาเน้อ. สงสารคนป่วยนี่นา. :hao6: แค่ถ่ายลมปราณดูดถอนพิษไข้กันสักสองสามน้ำก็พอแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขนาดป่วยนอนอยู่ห้องพยาบาลนะ สองคนนี้ยังไม่เว้น
รับxรับนี่ร้อนแรงจิงๆค่า วินาทีนี้บรรดากล้ามโตหลบไปเลยค่ะ
อยากรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของน้ำแล้ว มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ
รออ่านตอนใหม่นะคะ คนเขียนสู้ๆๆ
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ตบกันไหม คนขัด ขัดแม่มตล็อด :beat: ป่วยอยู่นะ เพราตา อ้อนเหลือเกินดูสิ อยากจะถ่ายไข้ไปให้โตยธาร แค่จับมันไม่ซึมเข้าไปหรอก หนูต้องฉีดหรือไม่ก็ให้หนูน้ำฉีดน่ะลูกถึงจะถ่ายทอดได้ แค่แลกน้ำลายก็ไม่ติด เชื่อเจ้ ดูหน้าเจ้สิ :hao6: อ่านจากมุมน้ำตอนนี้รู้สึกโล่งใจที่น้ำไม่ได้หลอกวิว ดูน้ำจะชอบวิวมาก่อนหรือเปล่า และอีเจย์พอรู้ก็ตัดหน้าคิดว่าตัวเองเหนือกว่าอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องได้วิว และมันก็ได้จริงๆ ด้วยความมั่นในหน้าตาและฐานะ และคิดว่าวิวก็ต้องชอบมันเหมือนคนอื่น ด้วยความที่น้ำเป็นลูกคนล่ะแม่อยู่แล้วอยากแกล้งน้ำทุกทางไม่ให้มีตัวตน น้ำรู้เข้าก็เลยมาขัดขวางมันโดยการยอมเอาตัวเองเข้าไปผูกมัดเงื่อนไขของวิวเพื่อจะได้กันวิวออกจากเจเจอร์ คิดว่าน้ำต้องเสี่ยงพอควรนะในการเข้าหาวิว หมายถึงว่า วิวจะเล่นกับตัวเองไหม เพราะน้ำคิดว่าตัวเองด้อยกว่าเจเจอรและก็วิวทุกอย่าง แต่ด้วยความที่ชอบวิวน้ำเลยต้องทำทุกทางเพื่อขวางเจเจอร์ไม่ให้แย่งวิวไปจากตัวเอง แหม่ วิเคราะห์อย่างนี้ไม่ใช่หน้าแหกมากเลยตู ไม่เป็นไรชอบเดา :laugh: มีแค่น้ำกับเจเจอร์เท่านั้นที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ตอนนี้สบายใจที่น้ำไม่ได้คิดจะหลอกวิว ถ้าจะหลอกก็แค่ปล่อยให้วิวเข้าใจว่าตัวเองเป็นแฟนเก่าเจเจอร์เท่านั้นล่ะมั้ง น้ำ วิว สู้ๆๆๆๆ อย่าให้ไอ้เมะหน้าไหนมาขัดการ :oo1: เป็นเด็ดขาด :katai2-1:
-
มีคนขัดอีกแล้ว :m31: :m31: :m31:
รออ่านต่อครึ่งหลังนะครับ :L1: :pig4:
-
:sad4:
:a5:
คิลมู๊ดรัวๆค่ะ 55555 ทำไมนะะะะะ เนอะน้องน้ำ ทำไมชอบมีคนมาขัดจังหวะทุกทีเลยยยย ขัดใจจจจจ :katai1:
น้องวิวหายป่วยเร็วๆนะคะ คุณคนเขียนก็หายเร็วๆนะคะ เอาใจช่วย ที่ปวดเนื้อเมื่อยตัวอาจจะเพราะเป็นไข้ หรือไม่ก็พักผ่อนไม่พอ ไม่ค่อยได้ขยับตัวก็ได้นะคะ
เอาใจช่วยให้หายเร็วๆนะคะ สู้ๆ
-
:haun4: :haun4: ยิ่งอ่านยิ่งสนุกน่ะ เรื่องนี้เปิดมุมมองของเราให้กว้างขึ้นมากจริง ๆ ไม่เสียแรงที่กลับมาอ่านอีกรอบ เพราะตอนแรกบอกตรงว่ายังยึดติดกับเมะอยู่น่ะ แต่พอมาอ่านเรื่อย ๆ แล้วชอบมากกกกกกกกกกก ฟินเวอร์เลย :mew3: แยกสีตัวอักษรแล้วชอบมาก ๆ อ่ะ ทำให้เข้าใจง่ายขึ้นน่ะ มาต่อด่วน ๆ เลยน่ะ คู่นี้ชอบโดนขัดตอนกำลังถึงพริกถึงขิงทุกทีเลย :katai1:
-
มารอเลยค่ะ
-
ขำแป๊บ ใคร ๆ ก็ชอบขัดจังหวะ น้ำ + วิว :hao7: :katai1: :pig4:
-
คนขัดจังหวะนี่ขัดได้ขัดดี ขัดจนบ้านจะสะอาดแล้ว //เกี่ยว ?
เอาจริงๆตอนหน้าเราแอบอยากเห็นน้ำออนท้อปบ้างเหมือนกันนะคะเนี้ย คงจะเซ็กซี่ดีไม่หยอก
-
XI( 100% )
“เอ่อ ..ขอโทษนะ ไม่รู้ว่า...กำลัง......”
ผมถูกคนใต้ร่างดึงต้นคอให้ซุกซบลงบนอกของเขาในขณะที่เพราตายังคงนอนอยู่นิ่งๆในท่าเดิม แน่นอนว่ามือนุ่มของเขายังคงสอดอยู่ในกางเกงสแลคของผม ..ไม่พอ เขายังไม่เลิกขยับมือเล่นกับมันด้วยซ้ำ เพราะไม่อยากรู้สึกอับอายไปมากกว่านี้ผมเลยเลือกที่จะกัดปากกลั้นเสียงครางเอาไว้
รู้สึกถึงรสเลือดเค็มปร่าน้อยๆที่ปลายลิ้นอาจจะเพราะกัดปากตัวเองแรงไปหน่อย....
“ตอนนี้ก็รู้แล้ว แล้วทำไมคุณถึงยังอยู่อีกล่ะ”
“ก็...อาจารย์กำลังจะมา.........”
“อึก...”
“อ้ะ!”
ผมเบนเป้าหมายจากปากของตัวเองไปกัดลำคอขาวระหงของอีกฝ่ายแทน เพราตาคนขี้แกล้ง รู้ทั้งรู้ว่าผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้วยังจะแกล้งบี้คลึงหัว ...เอ่อ นั่นหละ ของผมเล่นอีก ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอของเขา..... ขณะที่มือเริ่มขยับรูดลำเนื้อของผมเร็วขึ้นจนผมแทบจะทนไม่ไหว
“อะ..อ๊ะ”
.
.
หมับ
“พะ...พอก่อนเถอะ .....นะ”
ผมร้องห้ามไปหอบไป มืออันสั่นระริกจับรั้งที่ข้อมือเล็กของอีกฝ่ายพลางผงกใบหน้าขึ้นมองอย่างเว้าวอน กลีบปากอิ่มแย้มยิ้มขำขันทั้งที่หน้าของตัวเองแดงก่ำด้วยพิษไข้อยู่แท้ๆยังจะส่งสายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นมองคนอื่นให้เขารู้สึกวูบวาบเล่นอีก
“วันนี้ขอเรานอนที่ห้องของน้ำนะ เห็นทีเราคงกลับเรือนเล็กเองไม่ไหว.....”
ผมเป็นคนขี้ใจอ่อน ยิ่งเห็นสภาพภายนอกที่เรียกได้ว่าหมดเรี่ยวแรงเพราะฤทธิ์ไข้ผนวกกับน้ำเสียงออดอ้อนในแบบของเพราตา ...ปกติไม่ต้องไม่สบายผมก็ใจอ่อนให้เขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งมาคราวนี้ยิ่งแล้วใหญ่
เพราตามักจะจี้ผมได้ตรงจุดเสมอ .....ร้ายกาจมากจริงๆ
ผมผละตัวออกจากร่างเล็กหลังจากที่มือนุ่มปล่อยส่วนกลางลำตัวของผมให้เป็นอิสระ แต่ตัวผมกลับเหมือนกับถูกอีกฝ่ายจองจำเอาไว้ในห้วงของตัณหาอันหวานหอมที่เขามอบให้เมื่อครู่ ....หากไม่เพราะตอนนี้เราอยู่ที่ไหนและมีใครอื่นอยู่ด้วยผมคงปล่อยให้เขาทำอะไรได้ตามใจชอบอีกอย่างเคย
ไม่เคยขัดใจเขาได้เลยสักครั้ง
...หรือเพราะผมไม่เคยคิดที่จะขัดเขาตั้งแต่แรกกันแน่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
.
.
“เดี๋ยวทานยาเสร็จแล้วนอนพักที่ห้องนี้ก่อนสักสองสามชั่วโมงนะคะ ถึงแม้จะเป็นเพียงไข้อ่อนๆแต่โลกสมัยนี้เราจะประมาทไม่ได้เด็ดขาดเลย ส่วนนักศึกษาสองคนจะนั่งอ่านหนังสือเฝ้าไข้เพื่อนในนี้ก่อนก็ได้แต่ห้ามรบกวนเพื่อนพักผ่อนนะคะ
เดี๋ยวอาจารย์ต้องขอตัวไปดูนักกีฬาที่สนามบาสก่อน ถ้ามีอะไรก็ไปตามอาจารย์ได้ที่นั่นเลยนะคะ”
อดโล่งอกไม่ได้ทันทีที่ได้ยินว่าคนที่แสนห่วงไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้รู้สึกวางใจอยู่ดี ก็อย่างที่อาจารย์บอกว่าถึงจะเป็นแค่ไข้อ่อนๆแต่ยังไงก็จะประมาทไม่ได้ เพราะฉะนั้นพอคล้อยหลังอาจารย์วัยกลางไปแล้วผมถึงได้ดึงผ้าห่มห่มให้อีกคนไม่ลืมที่จะเลื่อนม่านกั้นระหว่างเตียงให้ด้วย
แต่คนป่วยที่สมควรจะนอนพักตามคำบอกของอาจารย์ประจำห้องพยาบาลกลับลุกขึ้นจากเตียงเสียอย่างนั้น ไม่พอยังคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของผมดึงจูงให้เดินตามเขาตรงไปที่ประตูห้องพยาบาลเสียอีก
ผมกระพริบตาถี่ก่อนที่จะขืนตัวเอาไว้ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูห้องถูกเปิดออก ร่างสูงที่ผมยังไม่รู้จักชื่อ รู้เพียงแต่ว่าเขาเป็นคนที่ช่วยไม่ให้เพราตาตกบันไดไว้ได้อย่างหวุดหวิดเดินเข้ามาในห้องพยาบาลอีกครั้งหลังจากอาสาออกไปส่งอาจารย์ประจำห้องพยาบาล ไม่รู้ว่าไปส่งถึงตรงไหนแต่คิดว่าคงจะไม่ไกลจากที่นี่มากสังเกตจากระยะเวลาที่เขาใช้มันไม่นานเท่าไหร่นัก
คิ้วเข้มของเขาเลิกขึ้นส่วนดวงตาคมวาวเป็นประกายแปลกๆมองผมสลับกับเพราตาไปมา
“พวกนายจะไปไหนกัน?”
“ยุ่ง”
คำเดียวสั้นๆจากคนป่วยแต่คาดว่าคงจะสะเทือนใจคนฟังไม่น้อย อย่างน้อยก็ผมคนหนึ่งล่ะที่เผลอสะอึกไปหลังจากคำนั้นหลุดออกมาจากกลีบปากอิ่ม
แต่ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะมีภูมิคุ้มกันดีเกินคาด เพราะนอกจากดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สะทกสะท้านอะไรแล้วยังยิ้มรับออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย
“ต้องยุ่งแน่นอนอยู่แล้วล่ะในเมื่อฉันเป็นคนช่วยนายเอาไว้ กลับไปที่เตียงแล้วนอนพักซะเถอะเพราตา”
“จุ้นจ้านไม่เข้าท่า”
เพราตาไม่แม้แต่จะฟังคำทัดทานจากร่างสูงอีก เขาเลื่อนมือจากส่วนข้อมาจับประสานกับฝ่ามือของผมแทน คราวนี้ผมไม่อิดออดที่จะเดินตามการชักจูงจากเขาอย่างว่าง่าย ถึงจะรู้สึกเห็นด้วยกับคำพูดของชายแปลกหน้าที่ว่าให้เพราตานอนพักแต่ยังไง....
ผมกลับมีความคิดที่ว่าไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้เข้าใกล้หรือพูดคุยกับเพราตาไปมากกว่านี้
ไม่คิดจะหลอกตัวเองหรอก ผมรู้ดีเลยล่ะว่าไอ้ความรู้นี้ของตัวเองมันคืออะไร
“หึงเราเหรอ?”
ก็ยังคงเป็นเขาที่มักจะอ่านสีหน้าของผมออกเสมอ
ผมเงียบ ไม่คิดที่จะปฏิเสธในเมื่อสิ่งที่เพราตาพูดมันเป็นความจริง แต่ก็ไม่อยากที่จะเอ่ยปากยอมรับออกมาตรงๆต่อหน้าเขาอยู่ดี...... สิ่งที่ผมทำคือการเลือกเหหน้าไปอีกทาง แอบได้ยินเสียงหัวเราะจากคนตัวเล็กที่เดินเคียงข้างกันกับความอุ่นจนแทบจะเรียกว่าร้อนแนบเข้ากับต้นแขน
ใจกระตุกวูบเมื่อหันไปมองแล้วเห็นเสี้ยวหน้าหวานของคนตัวเล็กแนบอิงอยู่ ไม่พอเขายังถูไถแก้มนิ่มนั้นกับแขนของผมไปมาอีก ดวงตาคู่กลมช้อนมองผมอย่างหวานเชื่อม
รู้สึก........
“พอกลับถึงห้องแล้วเรามา ‘ทำ’ กันเถอะ”
......ถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่มันระรัวเสียจนกลัวว่าตัวเองจะหัวใจวายเอาซะก่อน
แบบนั้นไม่เอาหรอกนะ ก็ผมน่ะ.........
“อือ....”
....ยังไม่อยากตายตอนนี้นี่หน่า
.
.
เพราตากำลังไม่สบาย
เพราะคำนึงถึงความจริงในข้อนั้น
ตอนนี้ผมจึง........
“อื้ออ...น้ำ อ๊ะ”
สองขาเรียวขยับอ้าออกกว้างขึ้นพร้อมกับสะโพกเล็กที่ขยับยกขึ้นยามถูกเรียวลิ้นนุ่มหยุ่นของผมกดดุนเบาๆลงบนร่องหยักส่วนหัวที่มีน้ำเหนียวหนืดปริ่มออกมาเล็กน้อยตามห้วงอารมณ์พิศวาส
มือสองข้างไล้ลูบช่วงขาอ่อนขาวนวลด้านในของอีกฝ่ายแผ่วเบา ในขณะที่กดปากครอบกลืนกินลำเนื้อร้อนจัดของอีกฝ่ายเข้าไปจนเกือบสุดความยาวพลางช้อนตาขึ้นมองประสานกับดวงตากลมเชื่อมหวานของอีกฝ่าย ปากอิ่มเผยอออกน้ำเชื่อมใสไหลย้อนออกมาตรงมุมปากเมื่อผมส่งนิ้วชี้เรียวเข้าไปหยอกเล่นกับปลายลิ้นนุ่มในโพรงปากเล็ก
ผละปากออกดูดผนังเนื้ออ่อนรอบท่อนเนื้อร้อนแทน ขบเบาๆก่อนที่จะไล่เลียจากส่วนโคนขึ้นมาจนถึงปลายส่วนหัวสีสดสวยซึ่งผงกน้อยๆอย่างน่ารัก
อดไม่ได้......
“อ๊า...น้ำ ..เสียว ....อื้อออ”
เพราตาครางกระเส่าลั่นเมื่อถูกริมฝีปากของผมดูดหนักๆเน้นตรงส่วนหัวสีสวยน่ากิน ....ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีความคิดลามกแบบนี้อยู่ในหัวเลยสักนิดแต่ว่า....... ผมอยากให้เขาใส่ ‘มัน’ เข้ามาในตัวของผมจนแทบบ้าแล้ว
ผมหยุดเล่นกับท่อนเนื้ออวบขาวของเขาพลางยกตัวยืนเข่าคร่อมตัวคนร่างเล็กกว่าเอาไว้ เสื้อนักศึกษายังไม่ได้ถอดออกจากกายของเราทั้งคู่ เหงื่อที่เปียกจนชุ่มเผยผิวเนื้อแดงระเรื่อของอีกฝ่ายให้ได้เห็นอย่างวับแวบ แต่กลับเร้าใจกระตุ้นอารมณ์อย่างที่สุด
และเขาเองก็คงจะรู้สึกไม่ต่างกันนัก
สองมือน้อยลูบจากข้อพับเข่าขึ้นมาจนถึงก้นกลมกลึง ผมครางออกมาเบาๆเมื่อถูกมือนุ่มนิ่มนั่นบีบก้อนเนื้อก้นอย่างหนักมือ .....
ข้อนิ้วของเขาถูกส่งเข้ามาในร่องทางของผมช้าๆพร้อมกันกับที่ผมโน้มตัวลงขยับถูไถลำเนื้อที่แข็งขืนของเราสองคนให้เสียดสีกันไปมา เพราตาสบประสานสายตากับผม ปากน้อยเผยอออกปลายลิ้นสีสดแลบออกมา
ไม่ต้องรอให้เขาเอ่ยปากบอก....
ผมเผยอปากออกส่งลิ้นออกมาพันเกี่ยวกับลิ้นหยุ่นของอีกฝ่ายนอกริมฝีปาก มองตากลมคู่เชื่อมปรอยปรือด้วยแรงปรารถนาอย่างหลงใหล ยอมรับจริงๆว่าตอนนี้ ‘หลง’ คนคนนี้เข้าให้อย่างถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว
แต่ถึงจะยังถอนตัวทันอยู่ก็ตาม... ผมก็ไม่คิดที่จะทำอย่างนั้นอยู่ดี
“อื้อออ....”
กัดปากฉับเมื่อรู้สึกถึงความคับแน่นยามค่อยๆขยับสะโพกกดลงกลืนกินลำเนื้อแข็งขืนของอีกฝ่ายให้เข้ามาในตัวช้าๆ ปรือตามองคนป่วยที่มีสีหน้าเหยเก ปากอิ่มเม้มกัดชายผ้าห่มที่รองแผ่นหลังอยู่ สองมือน้อยจิกกำผ้าปูที่นอนจนยับย่น
หัวนมสีชมพูอ่อนทั้งสองข้างชูชันล่อสายตาพอกันกับกายเล็กที่เคยขาวนวลแต่ตอนนี้กลับแดงระเรื่อไปทั่วทั้งตัวยั่วยวนให้ต้องโน้มตัวลงลิ้นโลมเลีย
“อ๊า...น้ำ อ๊ะ”
เพราตาช่างหวาน
“อื้อ...อ เสียว ....เราเสียว อ๊าาส์ น้ำ.....น้ำ”
หวานลิ้นไปเสียทุกส่วน
ผมขยับเอวโยกพลางส่ายหมุนช้าๆ รู้สึกถึงส่วนแข็งขืนที่ไถขูดไปทั่วผนังอ่อนนุ่มของตัวเอง ขมิบรัดเมื่ออีกฝ่ายเด้งเอวสวนขึ้นมา ส่วนที่เชื่อมต่อกันอยู่ระอุร้อนขึ้นเรื่อยๆยามเราสอดประสานขยับกายไม่มีหยุดพัก
ราวกับเสพติดซึ่งกันและกัน
เหมือนกับมีแรงดึงดูดที่มองไม่เห็น.....
เพียงสบสายตา........
สองแขนเอื้อมคว้าเกี่ยวต้นคอ ปากอิ่มประกบจูบสอดลิ้นเกี่ยวพันในขณะที่ช่วงล่างยังคงสอดประสานกันอย่างร้อนแรง เสียงเฉาะแฉะผสมปนเปไปกับเสียงหนั่นเนื้อกระทับกันดังก้องหู เร่าอารมณ์จนต้องขย่มสะโพกถี่หน่วงหนักขึ้นกว่าเดิมด้วยความใคร่กระสัน
...จนเมื่อสุดห้วงอารมณ์ของเราทั้งคู่ ความอุ่นจนเรียกได้ว่าร้อนจัดหลั่งไหลเข้ามาในกายก่อนที่จะไหลย้อนออกมาตามง่ามขา ท่อนเนื้อที่ยังคงอยู่ในร่องทางกระตุกเบาๆพอกันกับแท่งเนื้อสีหวานของผมที่ยังคงกระตุกหงึกคายน้ำขุ่นขาวออกมาจนเปรอะเปื้อนไปทั่วหน้าท้องเรียบเนียนของอีกคน
“น้ำ.....”
ผมลืมตาขึ้นมองเมื่อมือถูกมือนุ่มดึงไปทาบแนบแก้มนิ่ม ดวงหน้าหวานของคนใต้ร่างหลับตาพริ้มพร้อมลมหายใจที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอ บ่งบอกได้อย่างดีว่าตอนนี้คนตัวเล็กคงเข้าสู่ห้วงนิทราเอาซะแล้ว
หัวเราะอย่างเอ็นดูออกมาเบาๆ พลางโน้มหน้าลงแตะสัมผัสกลีบปากสีแดงชาด แตะจูบขึ้นไปเรื่อยๆจากริมฝีปากไปยังปลายจมูกโด่งรั้น จบลงที่หน้าผากเกลี้ยงเกลาชื้นเหงื่อ
ถึงจะเพลียแค่ไหนแต่เพราะอยากให้อีกฝ่ายได้พักผ่อนอย่างสบายตัว ผมจึงเลือกที่จะฝืนตัวเองไว้ก่อนแล้วลุกลงจากเตียงหยิบบ๊อกเซอร์ขึ้นมาใส่อย่างลวกๆก่อนที่จะเข้าห้องน้ำไปเตรียมน้ำอุ่นใส่กะละมังพร้อมผ้าผืนเล็ก กลับมาที่เตียงอีกครั้งเช็ดทำความสะอาดร่างกายให้อีกฝ่ายอย่างเบามือจนหมดจดถึงได้สวมชุดนอนของตัวเองที่คิดว่าคงจะทำให้อีกฝ่ายสบายตัวที่สุดให้
ช้อนแผ่นหลังเล็กของอีกคนขึ้นน้อยๆเพื่อดึงผ้าห่มที่ใช้เป็นผ้ารองออกไปใส่ตะกร้า โชคดีที่ผมยังมีผ้านวมติดตู้อยู่อีกผืนเลยเอาออกมาให้อีกฝ่ายได้ห่มกันหนาวได้
เพราตาไม่ชอบนอนในที่ที่อากาศร้อนหรือแม้แต่ในอุณหภูมิห้องก็ตาม แอร์ที่ซ่อมเสร็จแล้วเลยถูกเปิดในอุณหภูมิ 20 องศาตั้งแต่ที่คนตัวเล็กก้าวเข้ามาในห้อง
ทั้งที่ตัวเองก็ไม่สบายอยู่แท้ๆ.....
ผมคลุกเข่าลงข้างเตียงอดไม่ได้ที่จะใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มใสของคนป่วยเล่น อมยิ้มน้อยๆเมื่อใบหน้าหวานเอียงตามปลายนิ้ว........
บางทีมันก็เหมือนกับว่ากำลังฝันไปอย่างนั้นล่ะ
คนที่ผมได้แค่มองเขาจากในที่ที่ตากลมคู่นี้ไม่เคยมองเห็นหรือแม้แต่จะมองผ่านเลยสักครั้ง บัดนี้เขากลับอยู่ใกล้เพียงแค่ปลายเตียงกั้นเท่านั้น หากในวันนั้นผมไม่ตัดสินใจลองเสี่ยงดวงดู ...คิดไว้แล้วว่ามันคงจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายเพราะถ้าหากมันไม่สำเร็จ .......
คงต้องโดนรังเกียจหรือไม่ก็คงจะโดนเขาดูถูก
ผมคงไม่กล้าแม้แต่จะ ‘แอบมอง’ เขาอีกต่อไป
“...รอคอยมาตลอดเลยนะ”พึมพำเสียงแผ่วพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน
ยังจำได้ว่าเจ็บที่อกซ้ายขนาดไหนตอนที่ได้รู้ว่าไอ้เลวเจร์มันได้เพราตาไปครอบครอง ...ทั้งที่ผมทำได้แค่มองเขาอยู่ห่างๆเท่านั้น ...ทั้งที่ผมทำได้แค่นั้น.. แต่ไอ้เลวนั่นกลับ!
.....
“อื้ออ.. น้ำ?”
ผมหลุดออกจากภวังค์เมื่อรู้สึกถึงไออุ่นที่แตะเบาๆลงบนเปลือกตา คนที่คิดว่าหลับไปแล้วกลับปรือตาฉ่ำด้วยพิษไข้มอง มือเล็กเกลี่ยเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มให้
ความอ่อนโยนที่ได้รับกับตากลมโตที่มองมาแฝงไปด้วยความห่วงใยทำให้สิ่งที่เต้นอยู่ในอกข้างซ้ายรู้สึกอุ่นวาบ
“หนาว.....กอดเราหน่อยสิ”
ผมปลดระวางความแค้นเคืองที่ผุดขึ้นมายามนึกถึงไอ้คนทรยศทิ้งทั้งหมด ตอนนี้ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ไม่สำคัญไปกว่าคนคนนี้อีกต่อไปแล้ว
ร่างเล็กขยับซุกกายซบอก ครางหวานออกมาเบาๆเมื่อผมยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมไหมนุ่มมือ ดวงตากลมปิดหลับพริ้มอีกครั้งพร้อมคำกระซิบหวานที่ผมกระซิบเสียงนุ่มแผ่วเบาชิดใบหู
“ฝันดีนะครับ เพราตา ....หนึ่งเดียวของโตยธาร”
....
ต่อไปนี้หากไอ้เจเจอร์มันจะเต้นเร้าๆอะไรก็ปล่อยให้มันบ้าไปอยู่คนเดียว ผมจะไม่สนและไม่แคร์อะไรมันอีกทั้งนั้น เพราะตอนนี้ผมมีเพราตา ได้อยู่ข้างกายเขาอย่างที่เคยนึกฝันมาตลอด และเคยคิดไว้ว่าคงจะเป็นได้เพียงแค่ความฝันลมๆแล้งๆเท่านั้น....
ถึงในวันข้างหน้าเขาอาจจะไม่ต้องการผมอีกต่อไป
แต่ขอแค่เพียงเวลานี้ที่ตรงนี้ยังเป็นของผมอยู่ ผมก็จะขอรักษาสิทธิ์นั้นที่เขาให้เอาไว้ให้นานที่สุดตราบเท่าที่คนอย่างผมจะทำได้
ส่วนเรื่องของคนอื่นน่ะ.......ก็ช่างหัวมันไปเถอะ
.
.
ไอ้พ่อบ้านนรก!
ป๊าจะฆ่ามัน!!
“อ่อก ค...คุณ.....ปะ ......ปิ่น”ป๊ามองใบหน้าที่ก็ไม่ได้อยากจะยอมรับหรอกว่ามันหล่อ! ขึ้นสีเขียวคล้ำขนาดมันตาเหลือกตาโปนเพราะป๊าออกแรงบีบคอมันไม่ยั้งพละกำลังไว้เลยสักนิดมันยังหล่อ!
ไม่หรอก ป๊าไม่ได้จะฆ่ามันเพราะมันหล่อแต่ป๊าจะฆ่ามันเพราะมันทำลูกรักป๊าหายต่างหาก!!
“นายครับ ผมว่า....”
“หุบปากไปซะเฉา! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก”
เปล่า ป๊าไม่ได้ด่าไอ้ผู้ชายหน้าขาวตาชั้นเดียวในชุดสูทสากลสีเทาที่ยืนอยู่ข้างโซฟาที่ป๊าใช้สำเร็จโทษไอ้พ่อบ้านจอมสับเพล่าหรอก แต่หมอนี่มันมีสกุลว่าเฉาเป็นจีนแท้ไม่มีส่วนผสมอื่น ส่วนเรื่องทำไมไอ้ลูกหลานแผ่นดินใหญ่นี่ถึงได้มาทำงานเป็นมือซ้ายของป๊าได้เอาไว้ก่อน
ดูสิตอนนี้มันใช่เวลามาสาธยายให้ฟังซะที่ไหน!
อย่างที่รู้กันว่าวันนี้ป๊าจะมาดินเนอร์ใต้แสงเทียนกับลูกวิวสุดที่รัก กะไว้แล้วด้วยว่าจะค้างคืนบนเตียงเดียวกันกับลูกชายสักคืนพอให้ป๊าฟินต่อชีวิตไปได้สักเดือนเพราะต้องเดินทางไกลไปไกลถึงจีนแผ่นดินใหญ่ด้วยธุระส่วนตัว.. ก็ไม่เชิงว่าเป็นธุรกิจหน่อยๆด้วยล่ะ
แล้วนี่อะไร?
พอป๊ามาถึงไอ้พ่อบ้านหน้าเข้มกว่าเฉาออกไปแถบไต้หวันแต่ดันชื่อซะฝรั่งจ๋ากลับบอกว่าน้องวิวไม่อยู่ ไม่รู้ไปไหน? คงจะเป็นบ้านเพื่อนสักคนสองคนล่ะมั้ง? แถมยังไม่ให้ป๊าไปตามหาด้วยมีหน้ามาบอกว่าเดี๋ยวน้องวิวก็กลับมาเอง
ป๊าไม่ได้โง่ ต่อปากต่อกรกับมันมานานนับทศวรรษทำไมป๊าจะไม่รู้ว่าป๊ากำลังโดนมันกวนตีน?
“นายครับ ผมว่านายฆ่าหมอนี่ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกครับ ดีไม่ดีพอรู้ถึงคุณหนูวิวจะถูกเธอโกรธเอาได้นะครับ ...นายก็รู้ว่าเรือนเล็กสำคัญกับคุณหนูเธอขนาดไหน อย่างน้อยให้ผมเอามันไปยิงทิ้งที่อื่นที่มันห่างไกลออกไปเถอะครับ รับรองว่าไม่มีใครสาวมาถึงนายแน่ๆ”
“ไอ้อับเฉา! แค่ก..”
ป๊าชะงักสมองประมวลคำพูดของเฉาก็เห็นว่าจริงอย่างที่มันว่าจึงปล่อยมือออกจากคอหนาของอเล็กซ์พลางยืนหลังตรงจัดสูทให้เข้าที่เข้าทางหลังจากเสียรูปไปเพราะทิ่มเข่ายึดหน้าท้องคร่อมตัวของอเล็กซ์ไว้กันมันดิ้นหนี
ร่างที่สูงพอกันกับป๊าไอค่อกแค่กตาแดงก่ำ รอบคอปรากฏรอยนิ้วมือชัดเจน
ฝีมือป๊าเอง ถึงจะอายุมากขึ้นแล้วแต่ก็ใช่ว่าป๊าจะละเลยเรื่องการออกกำลังนะ ต่อให้มีกี่สิบอเล็กซ์ก็ไม่คณามือป๊าหรอก เฮอะ!
“เลิกกวนเท้านายแล้วบอกมาตรงๆดีกว่าอเล็กซ์ว่าคุณหนูอยู่ที่ไหน”เฉาทำหน้าที่เป็นปากเสียงให้ป๊าได้ดีเสมอ
เพราะรู้ใจป๊าแถมไม่สอดรู้สอดเห็นน่ารำคาญเลยสามารถอยู่ข้างป๊ามาได้นานเป็นสิบๆปี
“เอ้า! แค่ก ..ก็บอกว่าไม่รู้”
“เฉา......เอามันไปฆ่าทิ้งซะ”
“ครับนาย”
“เฮ้ย เดี๋ยวๆ โอเคผมบอกแล้วก็ได้”อเล็กซ์ที่โดดข้ามโซฟาไปหลบอยู่หลังพนักพิงยกมือขึ้นห้ามเมื่อเฉาทำท่าย่างสุมเข้าหา
หึ ต้องให้ขู่ฆ่าแบบนี้ตลอด บางทีหมอนี่มันก็ออกจะมาโซหน่อยๆ
“คุณหนูอยู่กับคุณน้ำครับ”
“แล้ว?”
“แล้ว...ก็แค่นั้นล่ะครับ ผมรู้แค่ว่าคุณหนูบอกว่าจะกลับมาเองไม่ต้องไปตาม อ้อ แถมยังฝากบอกมาอีกนะครับว่า ‘ต่อให้เป็นปะป๊า ถ้ามาขัดอีกล่ะก็จะไม่อภัยให้เด็ดขาด’ น่ะ”
“น...นี่น้องวิวหลงไอ้เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้านั่นขนาดนั้นเลยหรือ!”
“ไม่ใช่อาการของคนที่กำลังหลงของเล่นชิ้นใหม่หรอกครับ ...ผมว่าคุณปิ่นน่าจะรู้จักลูกชายของตัวเองดีนะครับ”
ยอมรับว่าป๊าแอบสะอึกไปเล็กน้อย ก็จริงอย่างที่อเล็กซ์ว่านั่นแหละว่าป๊ารู้จักลูกชายของป๊าดี แต่ยังไง....
“เด็กนั่นไม่คู่ควรกับลูกวิวของฉันเลยสักนิด!”
“แล้วในความคิดของคุณ อะไรกันแน่ที่ควรจะเรียกได้ว่า ‘คู่ควร’ กันล่ะครับ?”
สีหน้าที่จู่ๆก็จริงจังขึ้นมาของอเล็กซ์ทำให้ป๊าเบลอไปชั่วขณะ อยากจะให้ตัวเองตาฝาดไปเองแต่แววตาคู่คมคู่นั้นกลับดู....
“หน้าตาทางสังคม ฐานะทางครอบครัว หรือทรัพย์สมบัติในครอบครอง ต้องสูงส่งมากมายมหาศาลขนาดไหนเหรอครับ คุณถึงจะเรียกว่าคู่ควรน่ะ”
............ไหวระริกและปวดร้าว
ป๊าพูดไม่ออก ไม่ใช่ว่าอึ้งจนพูดไม่ออกแต่.....จุกจนไม่รู้ว่าควรจะโต้ตอบกลับไปว่าอย่างไรมากกว่า
“คุณคงไม่เคยรักใครอย่างจริงจัง.....คุณถึงไม่เข้าใจ ไม่เคยเข้าใจอะไรเลยสักนิด”
“...”
.....
“ฉันจะไปจีนเดือนหนึ่ง ฝากลูกชายของฉันด้วย”ป๊าพูดโดยที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าอดีตมือขวาที่ป๊าเป็นคนผันให้เขามาเป็นพ่อบ้านดูแลลูกชายของป๊าด้วยตัวเองแม้แต่น้อย
“เฉา ....กลับ”
“ครับนาย....”
ป๊าหันหลังแต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหนไกลข้อแขนของป๊ากลับถูกมือใหญ่รั้งเอาไว้เสียก่อน ไม่รู้ว่ามือของเขาที่กำลังสั่นหรือตัวของป๊าเองกันแน่......
บางทีอาจจะทั้งมือของเขาและตัวของป๊า
“คุณหนู..... คงจะกลับมาพรุ่งนี้”
.....
“อยู่ค้างที่นี่ก่อนสักคืนได้ไหมครับ คุณปิ่น?”
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
30 / 04 / 2015
มาต่อแล้วค่ะะ ครึ่งหลังนี้ยาวไหมนะ? ก็ว่ายาวอยู่นา.... :hao3:
สอบเสร็จไปตัวเหลืออีกสองตัว โน่นวันที่ 6-7 เลยโน่น เพราะฉะนั้นช่วงนี้ยังมีเวลามาจิ้มนิยายต่ออยู่ค่ะ หุหุ
มีหลายคนเดาทางบันถูกอยู่หลายจุดเหมือนกันนะนี่ แถมอเล็กซ์ให้นอนกอดสักคืนแล้วกันค่ะ555555
น้องเพราตาคงยังไม่หายไข้ง่ายๆแน่ ส่วนคุณป๊าปิ่นกับคุณพ่อบ้านอเล็กซ์...หึหึ :z1:
ปล. บรรทัดข้างบนนั่นสปอยตอนหน้าล้วนๆเลยนะน่ะ
ปล2. ตอนต่อไปจะพยายามเอาให้ยาวแบบจุใจเลยนะคะ ถ้าทำได้จะไม่หั่นออกเป็นท่อนๆเด็ดขาด
รู้ว่าทำให้คนอ่านค้างสำคัญที่สุดตัวบันเองก็อารมณ์ค้างเหมือนกันค่ะ :ling2:
มิสบัน.
-
เพราตานี่ป่วยอยู่นะ แต่แรงหื่นไม่ลดเลย. :z1: แต่เก๊าชอบ
อยากจะกรี๊ดให้ลั่นจริงๆ ป๊ากับอเล็กซ์ ฮุๆๆๆๆ ฮี่ๆๆๆๆ ฮาๆๆๆๆ :jul3:
ถ้าไม่อยากให้เราออกอาการบ้าไปกว่านี้ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
ขยี้หัวใจเหลือเกินนนนนนน เพราตากับโตยธาร คู่นี้ความฮอตยิ่งกว่าพระอาทิตย์ซะอี :pighaun: :pighaun:
:เฮ้อ: :เฮ้อ:โธ่ป๊าาาาาาาาาาาาาาาา
-
กรี๊ดดด น้ำชอบวิวจริงๆด้วย :katai2-1:
-
ขอบคุณที่มา
ชอบจัง
ที่สองคนชัดเจน
-
:katai2-1: สุดยอดเช่นเคยค่ะ
สปอล์ยตอนหน้านี่เล่นเอาฟินล่วงหน้า. แหมคุณป๊า. เค้าอุตส่าห์ชวนตรงๆก็อย่าไปขัดเลยน่า
น้องน้ำโอ๋ๆนะลูกนะ. ถือว่าความน่ารักของน้ำไปปลุกความรุกในส่วนลึกของวิวขึ้นมาได้. นี่ก็เลอค่าแล้ว. นั่นสิอะไรคือคู่ควรล่ะ
ถ้ารักกันเติมเต็มกันได้ก็เพียงพอแล้ว ขอบคุณค่ะ
-
เพราตากับโตยธารทำเอาเลือดท่วมจออีกแล้ว :jul1:
ส่วนป๊าปิ่นนี่ เรายุให้โดนอเล็กซ์จับกดซะดีมั้ย :katai2-1:
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
อย่างนี้ก็เท่ากับน้ำจีบวิวใช่มั้ยเนี่ย!~~
ทั้งหมดที่ทำมา ทั้งที่เจอกันตอนแรกนั่นวางแผนเอาไว้แล้วรึเปล่า?
ทั้งหมดนั่นคือการเดิมพันสินะ...
อย่างน้อยก็ดีใจค่ะที่น้ำชอบวิวจริงๆ 55555555555555
-
อ้ากกกก ค้างอ้ะ
-
คู่ป๊าก็น่าจะแซ่บอีกคู่ :z1:
-
คุณป๊าน่าจะโดนกดซักหน่อยนะครับ หึหึ o18
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
หนูวิวกับหนูน้ำก็ยังร้อนแรงเช่นเคย
คุณป๊าอย่าเข้ามาขัดนะ
ไปอยู่กับอเล็กซ์เถอะ :hao3:
-
ชอบอ่ะ รอตอนต่อไปป :ling1:
-
ถ้าวิวได้รู้ว่าน้องน้ำแอบหมายปองตัวเองมาตั้งนานขนาดนี้…วิวคงปลื้มปริ่มจนตัวลอยเลยนะค้าา~ :-[
-
เว้ย เว้ย เว้ย เว๊ยยยยย
สองคู่วะคะ
เราก็คิดไว้แล้วมาตั้งแต่เริ่มเรื่องเลย ว่าบางทีการที่น้ำยอมวิวง่ายๆตอยอยู่ในห้อง(อะไรวะ?)ในมหาลัยตอนแรกๆน่ะ
ดูเหมือนน้ำจะ 'ยินยอม' มากกว่า 'จำยอม' อยู่นะ
ความรู้สึกเหมือนตอนน้ำร้องไห้ น่ะ เราว่ามันอาจจะจริง แต่มันคงจริงเพราะไม่ใช่สาเหตุเป็นเจร์ อะนะ แต่อาจจะเป็นใครบางคนแถวนั้น
ก็ไม่รู้นะ ว่าน้ำไปแอบ 'มอง' วิว ตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่ก็คงต้องขอบคุณเจร์ มั้ง ที่ทำให้ วิว ได้ 'มอง' เห็นน้ำสักที
ไม่รู้อะ ยังคิดถึงจุดจบของเรื่องนี้ไม่ค่อย ออก อาจจะแฮปปี้ทั้ง สอง(?)คู่ หรือ--------- อะ อะ อะ นั่นอะนะ
อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้าคนแต่งต้องการ
ีคงต้องรอกันต่อไป
:katai5:
-
เป็นการป่วยที่แซ่บมากเลยอ่ะ :hao6: :hao6: :jul1: :jul1:
นี่ขนาดป่วยนะเนี่ย~~ ถ้าไม่ป่วยจะขนาดไหนกันนะเออ
-
น้ำกับวิวนี่ :pighaun: :pighaun:
อเล็กซ์จับป๊าปิ่นกดเลย :hao7:
-
กรี๊ดดดด ยิ่งรุว่า โตยธารแอบชอบเพราตามาก่อนก็ยิ่งงงงงง :mew3: :mew3:
อิอิ :katai2-1: :katai2-1:
น่าร้ากกกก มุ้งมิ้ง อะฮิๆ มากกกกก :hao3:
-
เดาถูกด้วยยยย อเล็กซ์กับปะป๊าน้องวิว
การี๊ดด ดีใจจุงงงงงง น่ารักอ่ะ
ส่วนเพราตากับโตยธารก็แซ่บไข้ขึ้นทีเดียว
หวังว่าจะไม่มีดราม่านะคะ รักกันขนาดนี้แล้ว
-
:jul1: :jul1: :jul1:
เจ็บป่วยก็ไม่เว้น ออกกำลังกายเรียกเหงื่อกันหน่อย เค้าว่าหายป่วยเร็ว :hao6:
เรื่องนี้ต้องมีปมอันใหญ่โตซ่อนอยู่แน่เลย
น้ำต้องมีความลับอะไรสักอย่างกะเจเจอร์แน่ๆ
รอปมค่อยๆคลายค่ะ :katai1:
ส่วนคุณป๊ากะอเล็กซ์ อ่านแล้วเจ็บจี๊ดเลย :hao5:
รอตอนต่อไปค่ะมิสบัน ทิชชู่ยังไม่หมดนะคะ :m25:
-
อย่างงี้นี่เอง เจเจอร์นิสัยยยย
ตอนนี้แอบสงสารน้ำนะ แต่ก็ดีแล้วที่ได้มาถึงจุดนี้ งืออออ
ป๊านี่ยังไงงงงง
-
สรุปว่าน้ำแอบชอบวิวเรอะ เป็นงง ๆ :katai1: แต่คู่นี้นี่คลิกได้ลงตัวมาก ๆ เลยน่ะ เคะกับเคะนี่สุดยอดจริง ๆ :mew1: ส่วนปิ่นกับอเล็กซ์นี่ต้องมีอดีตอะไรกันแน่ ๆ เลย ฟินอ่ะ :hao6:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากกกก o13
รับกับรับเป็นอะไรที่ฟินมาก :impress2:
แนวนี้หาอ่านยากมาก (ไม่ค่อยมีคนแต่ง) :เฮ้อ:
แต่งแบบเข้าถึงฝ่ายรับดีมากกก :-[
ปล.นอกจากแต่งแหวกแนวแล้ว ยังแต่งได้สนุกอีก
เป็นกำลังให้แต่งตอนต่อไปออกมาให้สนุกอีกนะคะ สุดยอด o13
-
อ่านแล้วแบบ อั้ยย๊ะ!!!
ความจริงแล้วหนูน้ำ มาอ่อยหนูวิวนี่เองงงงงงง
อรั้ยย้า
รีบกลับไปอ่านตอนแรกใหม่ทันทีเลยค่า 555+
รอตอนต่อไปน้าาาา น่ารักมากกก จะรอดูว่าจะมาใครมาขัดสองคนนี้อีกมั้ย 555+
-
ชอบน้ำจริงๆ เราเข้าถึงความรู้สึกที่รอคอยมาตลอด
มันคงจะเสี่ยงมากและถ้าผลลัพธ์ที่ออกมาไม่เป็นอย่างที่ใจหวัง ก็เจ็บปวดมาก
ขอบคุณที่น้ำได้ใกล้ชิดเพราตาขนาดนี้
อยากเห็นตอนสองคนนี้มุ้งมิ้งและหึงกันแบบชัดเจนขึ้นไปอีก >..<
ส่วนคุณปิ่น..คึคึ อเล็กซ์ อยากรู้อดีตและปัจจุบันของสองคนนี้เหมือนกันค่า
-
แหมมม่ นู๋วิวนู๋ป่วยอยู่ไม่ใช่หรอออ :hao6:
คู่ป๊ากะพ่อบ้านนี่มันจะมีอะไรในกอไผ่มั้ย ฮ่าๆ :jul3:
รออออ มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
ป๊า กับ อเลกซ์ มีกลิ่น จิ้นนะ
-
เจเจอร์มันก็เป็นได้แค่ตัวประกอบนั่นแหละ เฮอะ
ไม่เคยคิดเกลียดเมะคนไหนเท่ามัน o16
-
ช่างเป็นการดูแลคนป่วยที่ดีจริงๆ รู้ว่าคนป่วยไม่มีแรงก็ออกแรงเอง น้ำ วิว สองคนไม่ต้องพึ่งเมะตกรุ่น :haun4: สงสารน้ำมากเลยกับความรู้สึกแอบรัก ได้แต่มองไม่รู้ว่าจะได้ใกล้ชิดไหม แถมยังถูกแย่งไปอีก :mew6: แต่ตอนนี้น้ำก็ได้คบกับวิวแล้วดูแลกันดีๆนะ :z6:อีเจออกไปเลยลูก ส่วนคู่ ป๊ะป๋ากับอเล็กซ์ รอกินตับนะ หมั่นไส้ป๊ะป๋า อเล๋กซ์ :oo1: เลย
-
:laugh: :-[ รอจร้า
-
ตอนต่อไป ตอนต่อไป :call:
-
พักยกเปลี่ยนอารมณ์ระหว่างปั่นสลับฉากของตอนต่อไปอยู่ค่ะ เลยถือโอกาสมาดันไว้ก่อนแหละ o18
อันนี้เป็นคอมเมนต์ที่บันขออนุญาตยกมาตอบนะคะ
ความจริงยังมีความเห็นที่น่าสนใจอยู่มากเลย จะค่อยๆยกมาตอบเนอะ
อยากอ่าน แต่งานท่วมหัว :sad4: :z3: วันนี้คงสะสางงานถึงเช้า อยากอ่านอะ! เรทการลงเรื่องเป็นที่น่ายินดี แต่ดิฉันเป็นคนน่าสงสาร อยากอ่านก็ไม่ได้อ่าน :katai1: โตยธารยอดรัก, เพราตาพ่อยอดขมองอิ่มของบ่าว, :mew4:
หอบแห้วบนหัว และกองงานหนักเท่าภูเขาเลากา เดินออกจากกระทู้ราวกับวิญญาณ.... :ling3:
มิสบัน -> เข้าใจเลยค่ะกับคำว่าอยากอ่านแต่ไม่ได้อ่านเนี้ย(เป็นบ่อยตั้งแต่ขึ้นมหาลัย...) ฮ่าๆ เอาเป็นว่าทำงานก่อนเนอะแล้วไว้ว่างๆมีเวลาก็มานั่งฟินยาวๆทีเดียวเลย ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้ของบันนะคะ เรื่องงานก็สู้ๆนะคะ ทางนี้ก็เป็นกำลังใจให้อีกทางเนอะ o13
หวังว่าคงไม่ได้เอาน้องเพราตาลากเข้าไปเอี่ยวกับเกมอะไรของทั้งสองคนหรอกนะ?!
แต่อย่างน้อยโตยธารก็ใจเต้นตึกตักแล้วละน่า หยวนๆก็แล้วกัน
แล้วก็แอบคิดว่าน้ำช่างลงทุน ยอมให้วิวจิ้มนี่ เหตุผลที่ยอมมันคืออะไร
ส่วนเจเจอร์...ฉันอ่านนายไม่ออกฮ่ะ
สุดท้ายก็ยังแอบสงสัยที่น้ำคิดในใจว่าตัวเองอยู่สูงเกินกว่าวิวจะแตะต้องได้นี่มันคืออะไร คาใจมากค่ะ
มิสบัน -> เจเจอร์มันเป็นมนุษย์เมะที่มีความคิดค่อนข้างซับซ้อนค่ะ บันเองยังอ่านมันไม่ออกเลย(อ้าว) ความจริงแล้วที่น้ำเคยคิดคือวิวอยู่สูงกว่าตัวเองนะคะ ไกลเกินเอื้อมเหมือนดาวพระศุกร์กับดาวพลูโตอะไรอย่างนี้(?) แต่สุดท้ายก็.... :z1:
เว้ย เว้ย เว้ย เว๊ยยยยย
สองคู่วะคะ
เราก็คิดไว้แล้วมาตั้งแต่เริ่มเรื่องเลย ว่าบางทีการที่น้ำยอมวิวง่ายๆตอยอยู่ในห้อง(อะไรวะ?)ในมหาลัยตอนแรกๆน่ะ
ดูเหมือนน้ำจะ 'ยินยอม' มากกว่า 'จำยอม' อยู่นะ
ความรู้สึกเหมือนตอนน้ำร้องไห้ น่ะ เราว่ามันอาจจะจริง แต่มันคงจริงเพราะไม่ใช่สาเหตุเป็นเจร์ อะนะ แต่อาจจะเป็นใครบางคนแถวนั้น
ก็ไม่รู้นะ ว่าน้ำไปแอบ 'มอง' วิว ตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่ก็คงต้องขอบคุณเจร์ มั้ง ที่ทำให้ วิว ได้ 'มอง' เห็นน้ำสักที
ไม่รู้อะ ยังคิดถึงจุดจบของเรื่องนี้ไม่ค่อย ออก อาจจะแฮปปี้ทั้ง สอง(?)คู่ หรือ--------- อะ อะ อะ นั่นอะนะ
อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้าคนแต่งต้องการ
ีคงต้องรอกันต่อไป
:katai5:
มิสบัน -> เห็นด้วยเป็นอย่างมากกับประโยคที่ว่า "แต่ก็คงต้องขอบคุณเจร์ มั้ง ที่ทำให้ วิว ได้ 'มอง' เห็นน้ำสักที" บางทีเมะเรื่องนี้ก็มีประโยชน์ที่ใช้สอยได้อยู่เหมือนกันนะคะ (ถึงแม้ว่าความไร้ประโยชน์มันจะเบียดมามากกว่าความมีประโยชน์ก็ทีเถอะ..)
เดาถูกด้วยยยย อเล็กซ์กับปะป๊าน้องวิว
การี๊ดด ดีใจจุงงงงงง น่ารักอ่ะ
ส่วนเพราตากับโตยธารก็แซ่บไข้ขึ้นทีเดียว
หวังว่าจะไม่มีดราม่านะคะ รักกันขนาดนี้แล้ว
มิสบัน -> ดราม่ามีมั้ยนั้น.... บอกตามตรงว่าถึงจะมีมันก็ไม่คณามือน้องเพราตาหรอกค่ะ :z1:
:jul1: :jul1: :jul1:
เจ็บป่วยก็ไม่เว้น ออกกำลังกายเรียกเหงื่อกันหน่อย เค้าว่าหายป่วยเร็ว :hao6:
เรื่องนี้ต้องมีปมอันใหญ่โตซ่อนอยู่แน่เลย
น้ำต้องมีความลับอะไรสักอย่างกะเจเจอร์แน่ๆ
รอปมค่อยๆคลายค่ะ :katai1:
ส่วนคุณป๊ากะอเล็กซ์ อ่านแล้วเจ็บจี๊ดเลย :hao5:
รอตอนต่อไปค่ะมิสบัน ทิชชู่ยังไม่หมดนะคะ :m25:
มิสบัน -> เก็บทิชชู่เอาไว้ก่อนนะคะ เรื่องนี้ฉากน่ารักมาเป็นระลอกค่ะ55555
พึ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากกกก o13
รับกับรับเป็นอะไรที่ฟินมาก :impress2:
แนวนี้หาอ่านยากมาก (ไม่ค่อยมีคนแต่ง) :เฮ้อ:
แต่งแบบเข้าถึงฝ่ายรับดีมากกก :-[
ปล.นอกจากแต่งแหวกแนวแล้ว ยังแต่งได้สนุกอีก
เป็นกำลังให้แต่งตอนต่อไปออกมาให้สนุกอีกนะคะ สุดยอด o13
มิสบัน -> ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านและแสดงตนนะคะ ดีใจที่ชอบค่ะ เพราะอ่านความเห็นของแต่ละคนแล้วบันมีกำลังใจผึ่บผั่บเลย ส่วนเรื่อง"แต่งแบบเข้าถึงฝ่ายรับดีมากกก" นั้น.... พอดีคลุกคลีอยู่กับอะไรรับๆแบบนี้เยอะน่ะค่ะ นั่นเป็นอีกอารมณ์หนึ่งที่ไม่ต้องบิ๊วก็เข้าถึงได้ไม่ยากและก็เป็นจุดเริ่มของนิยายเรื่องนี้ด้วย ถือว่าเป็นต้นกำเนิดเลยก็ว่าได้ ความจริงแล้วฝ่ายรับน่ะมีความลับที่ไม่ได้เผยแผ่เยอะอยู่เหมือนกันนะคะ หุหุ (อุ๊บๆ)
ชอบน้ำจริงๆ เราเข้าถึงความรู้สึกที่รอคอยมาตลอด
มันคงจะเสี่ยงมากและถ้าผลลัพธ์ที่ออกมาไม่เป็นอย่างที่ใจหวัง ก็เจ็บปวดมาก
ขอบคุณที่น้ำได้ใกล้ชิดเพราตาขนาดนี้
อยากเห็นตอนสองคนนี้มุ้งมิ้งและหึงกันแบบชัดเจนขึ้นไปอีก >..<
ส่วนคุณปิ่น..คึคึ อเล็กซ์ อยากรู้อดีตและปัจจุบันของสองคนนี้เหมือนกันค่า
มิสบัน -> เรื่องป๊าปิ่นกับพ่อบ้านอเล็กซ์นี่ตอนต่อไปมีเผยนิดหน่อยค่ะ แต่ไม่ได้ลงลึกอะไรมากมาย ซึ่งถ้าจะลงลึกบันคิดว่าจะแยกออกมาเป็นตอนพิเศษค่ะ จะได้ไม่ปะปนกับเนื้อเรื่องหลักมากเกินไป เพราะคู่นี้เรื่องราวของเขามันค่อนข้างจะเยอะอยู่เหมือนกันล่ะเนอะ :katai5:
เจเจอร์มันก็เป็นได้แค่ตัวประกอบนั่นแหละ เฮอะ
ไม่เคยคิดเกลียดเมะคนไหนเท่ามัน o16
มิสบัน -> อ่านความเห็นนี้แล้วแอบสงสารนุ่งเจร์ของเราเบาๆเลยแฮะ...
ช่างเป็นการดูแลคนป่วยที่ดีจริงๆ รู้ว่าคนป่วยไม่มีแรงก็ออกแรงเอง น้ำ วิว สองคนไม่ต้องพึ่งเมะตกรุ่น :haun4: สงสารน้ำมากเลยกับความรู้สึกแอบรัก ได้แต่มองไม่รู้ว่าจะได้ใกล้ชิดไหม แถมยังถูกแย่งไปอีก :mew6: แต่ตอนนี้น้ำก็ได้คบกับวิวแล้วดูแลกันดีๆนะ :z6:อีเจออกไปเลยลูก ส่วนคู่ ป๊ะป๋ากับอเล็กซ์ รอกินตับนะ หมั่นไส้ป๊ะป๋า อเล๋กซ์ :oo1: เลย
มิสบัน -> บอกตามตรงว่าความเห็นของคุณ manutty เป็นอีกหนึ่งความเห็นที่บันมักจะมาอ่านซ้ำๆอยู่บ่อยๆ(จากที่ชอบย้อนอ่านความเห็นอยู่แล้วเป็นเนืองๆ) ชอบคำว่าเมะตกรุ่นจริงๆค่ะ เหล่าเซเมะทั้งหลายในเรื่องนี้ได้ยินคงสะดุ้งสะดิ้งกันเป็นทิวแถว(แต่คนแต่งนี่ฮานำไปแล้ว... :laugh:)
ขำแป๊บ ใคร ๆ ก็ชอบขัดจังหวะ น้ำ + วิว :hao7: :katai1: :pig4:
มิสบัน -> สงสัยต้องให้เป็นวิว+น้ำบ่อยๆแล้วมั้งเนี้ยจะได้ไม่มีใครมาขัดอีก 555555
:katai2-1: สุดยอดเช่นเคยค่ะ
สปอล์ยตอนหน้านี่เล่นเอาฟินล่วงหน้า. แหมคุณป๊า. เค้าอุตส่าห์ชวนตรงๆก็อย่าไปขัดเลยน่า
น้องน้ำโอ๋ๆนะลูกนะ. ถือว่าความน่ารักของน้ำไปปลุกความรุกในส่วนลึกของวิวขึ้นมาได้. นี่ก็เลอค่าแล้ว. นั่นสิอะไรคือคู่ควรล่ะ
ถ้ารักกันเติมเต็มกันได้ก็เพียงพอแล้ว ขอบคุณค่ะ
มิสบัน -> "ถ้ารักกันเติมเต็มกันได้ก็เพียงพอแล้ว" ปลื้มปริ่มกับประโยคนี้มากค่ะ คือมันใช่และตรงจุดที่สุดเลย ขอบคุณเช่นกันนะคะ แอบสังเกตว่าคุณ❣☾月亮☽❣มักจะแว้บมาเป็นความเห็นแรกๆเสมอเลย :-[
ถ้าวิวได้รู้ว่าน้องน้ำแอบหมายปองตัวเองมาตั้งนานขนาดนี้…วิวคงปลื้มปริ่มจนตัวลอยเลยนะค้าา~ :-[
มิสบัน -> ..นั่นสินะคะ ถ้าน้องเพราตาได้รู้เบื้องลึกว่าเป็นมายังไงจะมีความรู้สึกแบบไหนกันนะ.. o18
ขอขอบคุณทุกๆความเห็นเลยนะคะทั้งที่ยกมากล่าวถึงและไม่ได้ยกมากล่าวถึง อย่างไรก็ดี.... อย่างที่ตอบไปว่าบันมักจะชอบเข้ากระทู้มาอ่านความเห็นทั้งเก่าและใหม่เสมอ รู้สึกดีใจที่มีคนชอบนิยายเรื่องนี้ ยอมรับว่าตอนแรกไม่คิดเลยสักนิดว่าจะได้รับผลตอบรับกลับมาเยอะขนาดนี้ รู้สึกดีและขอบคุณมากๆเลยค่ะสำหรับกำลังใจของทุกๆท่าน อยู่ด้วยกันยันตอนจบของเรื่องเลยเนอะ :3123: :L1: :call:
เอาล่ะมาถึงสปอย....
(http://image.ohozaa.com/i/9d4/CMUueW.png)
.....เท่านี้ล่ะค่ะ #แว้บไปปั่นต่อ :katai4:
ปล.ไม่น่าจะเกินเช้าวันใหม่ของคืนนี้ล่ะค่ะ หรือถ้าเกินก็อาจจะเป็นพรุ่งนี้แต่ไม่เกินไปกว่านี้ ความจริงแล้วอยากลงส่วนหนึ่งก่อนแต่ไหนๆก็ไหนๆแล้วหักใจไว้ลงยาวๆต่อยาวๆเลยดีกว่าเนอะ :hao6:
-
:katai2-1: อิมเมจนั่นคือคุณป๋าสินะ. แหมจัดเลยค่ะรออะไร. พูดให้เสียเวลาทำไมกัน
รอยาวๆเช่นกันค่ะ. ขอบคุณที่มาตอบคอมเมนท์จ้า. :กอด1:
-
คุณป๊ากับอเล็กซ์สินะคะ ท่าทางคุณป๊าจะยั่วโมโหจนอเล็กซ์ชักจะทนไม่ไหวแล้วแน่เลย ที่สำคัญคำพูดประโยคนั้นคืออะไร เปรียบได้กับประโยควัดใจกันเลยนะคะนั่นน่ะ อยากอ่านต่อไวๆ เสียแล้วสิค้าา…^^
-
อยากจะให้มาตอนนี้เลยอ่ะ มิสบัน :hao5: ภาพยั่วน้ำลายมากเลย :hao6: อเล็กซ์กับคุณป๋า สินะ อ๊ายยยย เอ๊ะ หรือ หักมุม เป็นอีเจย์กับอดัมส์วะ คิดไปได้นะตู :laugh: ขำขำ แต่คุณป๊าพูดแบบนี้ อเล็กซ์คงจะกล้าหรอก แหมๆๆ รู้อยู่แล้วว่าอเล็กซ์เป็นยังไง ชิ๊ กดเลยอเล็กซ์ เขาเชียร์ :katai2-1:
ปล. ขอบคุณมิสบัน ที่ชอบเม้นท์เขานะ สำหรับเรื่องนี้ พวกเมะมันไม่จำเป็นจริงๆเลย เฉพาะคู่วิวกับน้ำนะ ส่วนอเล็กซ์กับคุณป๋า ยังจำเป็นอยู่ ดูสิว่าใครเสียบใคร หรือจะผลัดกันอย่างคุณลูก :z1:
-
เข้ามานอนรอออออ :a12:
-
คุณป๋านี่ ซึน จริงๆน้าาาาา
o18
-
รอคู่ป๋าาาาา
:oo1:
-
เข้ามารอจ้า..^^
-
XII
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะยืนจับมือถือแขนจ้องตากันอีกนานไหม แต่ในเมื่อนายยังไม่ตอบออกไปจะให้คนเป็นบ่าวอย่างเขาตอบแทนก็ดูกระไรอยู่ เฉาจิ่งจึงได้แต่ยืนตรงสองมือประสานอยู่ตรงเป้ากางเกงด้วยท่าทีสงบนิ่งราวกับรูปปั้น ไม่รู้ไม่เห็นไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น
ถึงไอ้ไม้เบื่อไม้เมาตัวดีอย่างอเล็กซ์จะมีสีหน้ากวนตีนเหมือนอย่างเคยเพียงแต่มีสิ่งหนึ่งที่ดูไม่ถูกต้องแฝงอยู่บนใบหน้าของมันซึ่งแน่นอนว่าเฉาจิ่งจับสังเกตได้ไม่ยากนักในขณะที่ดวงตาคมทรงอำนาจของผู้เป็นนายแม้จะยังคงแน่นิ่งเยือกเย็น.... แต่ยังไงลูกน้องที่อยู่เคียงกายมานานอย่างเฉาจิ่งซึ่งมีหน้าที่คอยอ่านสีหน้าหาความต้องการของผู้เป็นนายอยู่ตลอดเวลามีหรือจะดูไม่ออกว่าตาดำของนายนั้นกำลังสั่นไหวยามมองจ้องสบตากับอดีตมือขวาที่ดูเหมือนว่าจะกอบกำรอบข้อมือของนายแน่นหนับกว่าเดิม
ดูเหมือนว่าเจ้านายจะไม่ได้อยู่ในช่วงสภาวะปกติสักเท่าไหร่ เพราะถ้าหากนายยังมีสติดีครบถ้วนอเล็กซ์มันคงถูกจับหักแขนไปตั้งแต่แตะปลายนิ้วลงบนผิวเนื้อสูทแล้ว
เฉาจิ่งทอดถอนหายใจในใจ มองคนซ้ายทีคนขวาที
คนในเรื่องไม่รู้ตัวแต่คนนอกเรื่องมักจะมองเห็นทุกสิ่งได้อย่างทะลุปรุโปร่ง
แต่เรื่องนี้มันใหญ่นักเกี่ยวพันถึงความรู้สึกของคนหลายคน เกี่ยวโยงถึงฐานอำนาจอันดับต้นๆของเอเชียถึงสองขั้วอำนาจ .....คนตัวเล็กๆอย่างเขาที่หากให้เปรียบก็คงเป็นได้แค่เพียงมดตะนอยตัวจ้อยตัวหนึ่งเท่านั้น เฉาจิ่งไม่สามารถออกความเห็นหรือยื่นหัวเข้าไปสอดกับเรื่องนี้ได้ ทั้งๆที่ความจริงแล้วเขารู้สึกคันมือคันปากยุบยิบเหลือเกินขนาดไหนก็ตาม
แต่ปากเป็นเอกเลขเป็นโทอันนี้เฉาจิ่งเคยร่ำเรียนมา บางทีมันก็ไม่น่าจะถือว่าเป็นการเอาหัวตัวเองไปวางไว้บนเขียงหรอกมั้ง..?
เพราะฉะนั้นแล้ว.....ขอนิดหน่อยแล้วกัน
“ผมว่าอยู่รอคุณหนูก่อนก็ดีเหมือนกันนะครับนาย”ดวงตาตี่ในแบบลูกชายจีนแท้ตาปิดเพราะปากแย้มยิ้ม ความจริงเฉาจิ่งก็ยิ้มทั้งหน้าทั้งปากลามไปยันจนตาหายเลยน่ะหละ ดูไปก็คงคล้ายกับแป๊ะยิ้มอยู่เหมือนกัน...
“ยังไงกำหนดการออกเดินทางก็พรุ่งนี้เย็นอยู่แล้ว ยังพอมีเวลานะครับนาย”
ตอนนี้สีหน้าของคนสองคนแตกต่างกันออกไป
เฉาจิ่งไม่ค่อยสนใจสีหน้าเหมือนหมาได้เนื้อชิ้นโตเป็นของขวัญวันตรุษจีนของไอ้ไม้เบื่อไม้เมาอเล็กซ์หรอก.....
“ฉันขอความเห็นนายตั้งแต่เมื่อไหร่อาเฉา?”
สีหน้าเย็นชาเหมือนเอาน้ำแข็งขั้วโลกมาปาใส่หน้าของนายใหญ่ต่างหากที่ทำเอาเฉาจิ่งเสียวไปยันกระดูกสันหลัง!
.....
“ขออภัยครับนาย”เฉาจิ่งหน้าหดตัวลีบโค้งอย่างขอลุแก่โทษให้กับผู้เป็นนายก่อนที่จะก้าวถอยหลังทิ้งระยะห่างจากคนทั้งสองให้มากที่สุด...
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ควรเสี่ยงไปมากกว่านี้ ดูจากสีหน้ากับน้ำเสียงก็พอจะรู้อยู่ว่านาย‘ไม่เล่น’ด้วย
ดวงตาคมสองคู่ของคนสองคนสบประสานกันอีกครั้ง เฉาจิ่งคล้ายกับว่าได้ยินเสียงฟ้าผ่า... ไม่ได้หูแว่วไปเองหรือว่าเป็นเอฟเฟ็กต์สร้างความโอเว่อร์ของภาพที่เห็นอย่างในหนังแต่อย่างใด ดูเหมือนว่าข้างนอกนั้นฝนจะกำลังตก หนักเสียด้วย ช่างเลือกเวลาตกได้เหมาะจริงๆ
อเล็กซ์ปล่อยมือออกจากข้อมืออีกฝ่ายปากหยักยกยิ้มตาคมสีเหล็กกล้าปรายมองหยาดฝนที่โปรยปรายอยู่ด้านนอกผ่านกระจกใสเล็กน้อยก่อนที่จะหันกลับมามองใบหน้าคร้ามคมของผู้เป็นเจ้านายด้วยประกายตาระยิบระยับ
“ข้างนอกฝนตกแน่ะครับ”
“แล้วยังไง?”
คิ้วบางได้รูปขมวดมุ่น หางคิ้วกระตุกเล็กน้อยหลังจากที่ดูเหมือนว่าไอ้พ่อบ้านจอมกวนโอ๊ยมันจะยิ้มพราวกว้างขึ้นกว่าเดิม
“ดูท่าจะหนักมากด้วยนะครับ”
“อเล็กซ์....”
ขายาวภายใต้กางเกงวอร์มสีเทาขอบย้วยขยับก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เว้นระยะห่างจากอีกฝ่ายเพียงแค่ครึ่งไม้บรรทัดกั้นเท่ากัน โน้มร่างที่สูงกว่าของตัวเอง 5 เซนลงเล็กน้อย นึกประทับใจเมื่ออีกฝ่ายไม่แม้แต่จะมีสีหน้าตื่นตระหนกหรือคิดก้าวถอยเลยแม้แต่น้อย ไม่สิ...เรียกได้ว่าไม่มีปฏิกิริยาที่เปลี่ยนแปลงไปจากปกติเลยด้วยซ้ำ
ก็เพราะอย่างนี้ล่ะนะ เขาถึงได้นึกชื่นชอบคนผู้นี้มากนัก
สง่างามและน่ายำเกรงหากแต่ก็มีมุมที่......
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ใบหน้าของเขากับคุณปิ่นใกล้กันขนาดนี้ ริมฝีปากแตะผ่านกันเพียงผิวเผินแต่ก็อดทำให้รู้สึกสั่นไหวไม่ได้ หัวใจมันเต้นระรัว
“ใกล้ไปมั้ยไอ้งั่ง?”
พ่อบ้านจำเป็นหัวเราะพรืดออกมาอย่างเสียไม่ได้ อเล็กซ์ผละใบหน้าออกแต่ไม่ได้ก้าวถอยหลังทิ้งระยะห่างจากอีกคนแต่อย่างใด นานๆจะได้อยู่ใกล้กันแบบนี้โดยที่ไม่ถูกอัดจนหน้าบี้หรือได้แผลมาสักรอยสองรอยประดับตามร่างกาย เรื่องอะไรเขาจะปล่อยโอกาสดีๆแบบนี้ให้หลุดรอดไปล่ะ จริงไหม?
“อะแฮ่ม!”
ถึงแม้ว่าจะยังมีไอ้กางขวางคอมารตัวหนึ่งอยู่ร่วมรับบรรยากาศดีๆนี่ด้วยก็เถอะ
อเล็กซ์ไม่สนใจเสียงกระแอมไอเตือนสติของไอ้อับเฉาจริง (นั่นแหละชื่อมันที่เขาใช้เรียก) ร่างใหญ่มองประสานสายตากับร่างสูง หลังจากนี้ต่อให้จะถูกเท้าคู่นั้นกระทืบจนตายคาที่เขาก็ใคร่คิดที่จะหวั่นเกรง
คนคนนี้กำลังจะเดินทางไปจีน คงจะไม่พ้น ‘ที่แห่งนั้น’ อย่างแน่นอน
จะไม่ได้เห็นหน้ากันตั้งหนึ่งเดือน เพราะแบบนั้น.....
“ฝนตกหนักแบบนี้มันอันตรายหากจะให้คนไร้ความสามารถอย่างเฉาจิ่งขับรถพาคุณกลับบ้านใหญ่ ถนนหนทางคงจะลื่นแถมไอหยาดฝนคงทำให้มองทางลำบาก ถ้าไม่เป็นการยุ่งย่ามเรื่องของคุณมากจนเกินไป อย่างนั้น...ช่วยค้างอยู่ที่นี่สักคืนเถอะนะครับ”
“ไม่คิดว่านายจะขอมากไปหน่อยหรือ อเล็กซ์?”
“เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเองและเพื่ออนาคตของคุณหนู คุณคิดว่ามันมากไปหรือเปล่าล่ะครับ?”
ถึงจะโกรธที่มันบังอาจบอกว่าเขาไร้ความสามารถ แต่อย่างไรเฉาจิ่งก็อดนึกชมในความ‘แถ’อย่างร้ายกาจของมันไม่ได้ เข้าใจเอาคุณหนูซึ่งเป็นจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวของเจ้านายมาสกัด นี่ถ้าไม่หน้าด้านหน้าทนจริงๆคงทำแบบนี้ไม่ได้เหมือนกัน.....
เหลือก็แต่เพียงคำตอบของเจ้านาย
แต่เขาคิดว่าคงจะไม่ได้ผิดไปจากความจริงอันเป็นสัจธรรมของคนหลงลูกสักเท่าไหร่นัก....
“..แล้วนี่มีอะไรกินบ้าง ดึกป่านนี้แล้วทำไมถึงยังไม่ตั้งโต๊ะอีก ฉันหิว!”
หากเป็นเรื่องที่อาจจะเกี่ยวโยงหรือส่งผลกับลูกชายสุดที่รักทีไรต่อให้รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นหลุมพรางที่ถูกขุดรอเตรียมท่าเอาไว้ แต่ก็ยังยอมตกลงไปอยู่ดีสินะครับ ....นาย
.
.
“แกคิดที่จะทำอะไรกันแน่วะ อเล็กซ์?”
หลังจากได้อยู่กันตามลำพังในห้องของไอ้เจ้าแผนการแล้วเฉาจิ่งก็อดถามขึ้นมาไม่ได้ ร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งออกจากห้องน้ำใส่เพียงแค่กางเกงบ๊อกเซอร์ตัวบางสีเข้มเท่านั้น เขาปรายตามองเพื่อนที่ค่อนข้างจะเทไปทางคู่กัดมากกว่าเล็กน้อยก่อนที่จะเมินเช็ดผมทำเป็นไม่สนใจ
พอเห็นปฏิกิริยาแบบนั้นเฉาจิ่งก็ได้แต่ถอนหายใจ ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้อยากจะคิดลึกคิดมากอะไรนักแต่ความคิดใครมันจะไปห้ามได้กันล่ะ
ชายผู้เปรียบดังมือซ้ายและเลขาฯมือดีของนักธุรกิจใหญ่ก้มมองคอมพิวเตอร์พกพาบนตัก มือแตะเคาะแป้นพิมพ์เคลียร์งานที่จะต้องสะสางให้เสร็จภายในวันนี้ไปพลางเอ่ยปากพูดไปพลาง
“ผ่านมาก็ตั้งนาน พึ่งจะมานึกอยากทำตามหัวใจอะไรเอาตอนนี้ว้า เฮ้อออ~”
อเล็กซ์ชะงักไปร่างสูงใหญ่เดินเอาผ้าเช็ดผมในมือไปแขวนตากไว้บนราวขนาดหย่อมข้างตู้เสื้อผ้าก่อนที่จะเดินไปที่ประตูห้อง มือใหญ่แตะลูกบิดค้างไว้พลางหันไปถามไอ้คนบ้างานที่ยังคงก้มหน้าก้มตาดันแว่นไปมาพลางทำหน้าเครียดอยู่บนฟูกข้างเตียงของเขา “จะเอาอะไรไหม?”
“ไม่อ่ะ กินตอนดึกมันไม่ดีต่อสุข...”
ปัง!
“ชิ ไอ้คนพยายามจะมีมารยาทแต่ไม่ทำให้มันที่สุด!”
เฉาจิ่งมองเขม่นไปที่ประตูห้องที่ปิดลงทันทีที่เขาเอ่ยปากพูด ไม่มีรอให้เขาพูดจบประโยคก่อนเลยด้วยซ้ำดูก็รู้ว่ามันคงถามไปงั้นหาเรื่องบ่ายเบี่ยงเสียมากกว่า หนุ่มแว่นถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เขาส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วหันไปสนใจข้อมูลแน่นเอี๊ยดที่อยู่ในจอโน้ตบุ๊คตรงหน้าแทน
.....
‘ผ่านมาก็ตั้งนาน พึ่งจะมานึกอยากทำตามหัวใจอะไรเอาตอนนี้ว้า เฮ้อออ~’
มือใหญ่กำแน่นดวงตาคู่คมสีเหล็กกล้าจ้องมองบานประตูเบื้องหน้า เขายืนอยู่ตรงนี้มาได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วล่ะมั้ง.. หน้าห้องของคุณหนูวิวเพียงแต่ตอนนี้คนที่อยู่ในห้องนั้นไม่ใช่คนตัวเล็กผู้เป็นเจ้าของแต่กลับเป็นใครอีกคนที่เขาไม่เคยลืมเลือนได้เลยสักที
ปากหยักเค้นยิ้มเยาะตัวเอง มันก็จริงอย่างที่เฉาจิ่งมันว่า เขาปล่อยเวลาให้มันผ่านมาตั้งขนาดนี้แล้วแท้ๆ
นานมากขนาดนี้ ....แล้วแท้ๆ
“มายืนทำบ้าอะไรอยู่หน้าห้องลูกชายฉัน?”
กลิ่นหอมอ่อนๆลอยแตะจมูก กลิ่นเย็นๆที่เขาเคยคุ้นเป็นอย่างดี ...กลิ่นของคุณปิ่น ........
ไม่รู้ว่าตัวเผลอเดินเข้ามาในห้องของคุณหนูวิวตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้แม้กระทั่งว่าทำไมคุณปิ่นถึงได้ถูกร่างใหญ่กว่าของเขาคร่อมทับเอาไว้ตอนไหน ใบหน้าเลื่อนโน้มลงใกล้กับดวงหน้าหล่อเหลาทว่ากลับฉายถึงความเย็นชาไม่เปลี่ยนแปลง
เขามองข้ามสิ่งนั้นไป ทำเป็นมองไม่เห็น ไม่รู้สึกถึงความเยือกเย็นนั้น..... แค่นั้นก็ไม่ต้องเจ็บแล้ว........
อเล็กซ์ขอรับรู้แค่เพียง... สัมผัสอันอบอุ่นจากร่างกายตึงแน่นใต้เสื้อเชิ้ตที่ตัวเขากำลังโอบกอดอยู่ ..ริมฝีปากหยุ่นที่กำลังถูกกลีบปากหยักของเขาบดคลึง.....กับเสียงของหัวใจที่เต้นสอดประสานจังหวะกัน ...เพียงเท่านั้น
“ปิญชาน์..... ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน”
....
“ก็เอาสิ”อเล็กซ์ชะงัก ชายหนุ่มผละออกเล็กน้อยพลางมองดวงหน้าคมของอีกฝ่ายอย่างตั้งคำถาม ในขณะที่คนใต้ร่างไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆให้เห็นเลยแม้แต่น้อย
เงียบไปชั่วอึดใจ ปิญชาน์แย้มรอยยิ้มออกมาบางเบาพร้อมกับคำพูด.....ที่แทงเสียดใจคนฟังเสียจนหน้าชา
“แค่เซ็กส์น่ะ... ฉันให้ได้อยู่แล้ว”
“...”
“ถึงจะไม่ได้ทำกับผู้ชายมานาน มันก็คงไม่ได้แตกต่างจากตอนที่เคยทำสักเท่าไหร่นัก แค่มีอารมณ์ทุกอย่างก็คงจะเป็นไปตามธรรมชาติอย่างง่ายดายอยู่แล้วล่ะนะ”
“....”
“ว่าแต่...นายน่ะ ยังฟิตเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่าล่ะ อเล็กซ์?”
“...!!”
ดวงตาสีอัลมอลด์เหมือนผู้เป็นลูกชายทว่ากลับเย็นชาเฉือนใจมากกว่ากันเยอะมองสบกับดวงตาสีเหล็กกล้า ไม่มีแววเย้ยหยันหรือเหยียดหยามใดๆแฝงอยู่ในดวงตาคมคู่นั้น
เพราะในนั้น... มันมีเพียงความว่างเปล่า
“แต่ถ้าจะให้ทำตรงนี้เลยก็คงจะไม่ดีนัก ห้องน้องวิวนี่หน่าถ้าถูกรู้เข้าล่ะก็คงโดนเกลียดแย่แน่ๆ แต่ถ้าจะให้ไปทำกันที่ห้องนายก็มีอาเฉาอยู่ ...หรือว่าจะเอ้าดอร์ดีล่ะ ห้องน้ำดีมั้ย? หรือในครัวดี? หรือว่าจะ......”
แหมะ
ปิญชาน์หยุดคำพูดทุกอย่างลง ตาคมเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำของคนที่คร่อมอยู่บนกาย ....หยาดหยดน้ำที่ไหลออกมาจากดวงตาสีเหล็กกล้าคู่นั้น
อเล็กซ์ไม่ใช่คนที่เอะอะพอเจอเรื่องสะเทือนใจเข้าหน่อยก็จะร้องไห้ออกมา ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เคยเห็นอเล็กซ์ร้องไห้เลยสักครั้ง แม้แต่ตอนที่เขาปลดตำแหน่งอเล็กซ์ออกจากบริษัท ปลดออกจากการเป็นมือขวาทั้งที่เคยเป็นมาตลอดเพื่อให้ออกมาดูแลน้องวิวแทนเขา เนิ่นนานเกือบสิบปีไม่ใช่ก่อนที่น้องวิวจะเข้ามหาลัยอย่างที่น้องวิวเข้าใจซะอีก
แค่คิดโง่ๆว่าพอห่างกันไป อะไรๆที่เคยรู้สึกต่อกันมันก็จะค่อยๆห่างตามและจางหายไปเอง แต่เขาก็ลืมไปว่าอเล็กซ์ก็คืออเล็กซ์
เด็กผู้ชายที่มีความกตัญญู ซื่อสัตย์ และ มีความเข้มแข็งมั่นคงดังภูผา
ปิญชาน์เพิ่งมาสำเหนียกเอาเข้าตอนนี้ ...ที่เขาทำมันก็แค่การหลอกตัวเองไปวันๆเท่านั้น ทั้งยังหลอกคนที่รักและภักดีต่อเขาเสมอมาอีกด้วย
คงจะเจ็บมาก ....เลยสินะ
‘อเล็กซ์’
ร่างสูงพลิกกายคร่อมร่างที่หนากว่าเอาไว้แทน มือเรียวป้ายเช็ดหยาดน้ำบนแก้มไล่ปลายนิ้วไล้เรื่อยลงมาจนถึงลูกกระเดือก กดนิ้วโป้งคลึงเล่นเบาๆ.... ดวงตาคู่คมสีอัลมอนด์มองร่างข้างใต้ที่อยู่ในสภาพเปลือยอกเผยกล้ามเนื้อจากการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ
อเล็กซ์เป็นคนชอบดูแลร่างกายของตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร จำได้ว่าอเล็กซ์เคยบอกกับเขาเอาไว้ว่าอยากจะเป็นคนแข็งแรงที่แข็งแกร่งเหนือคนอื่น...เพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างเป็นมือเป็นเท้าให้กับเขาตลอดไป
อเล็กซ์มักจะเป็นแบบนี้มาตลอด ถึงจะชอบทำเป็นเล่นๆแต่ก็จริงจังกับทุกเรื่องโดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับเขาแล้ว....ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด
เรียวปากยกยิ้มน้อยๆพร้อมกับใบหน้าที่โน้มลงใกล้ “อเล็กซ์...”
“พรุ่งนี้ฉันจะต้องออกเดินทางไปจีนและหลังจากนั้นอีกไม่กี่วันก็ต้องเข้าไปประลองยุทธ์กับ‘ตาเฒ่า’นั่น ...นายมีกำลังใจแบบไหนจะมอบให้ฉันก่อนไปออกศึกล่ะ หื้ม?”
ร่างที่คร่อมทับทิ้งตัวลงนอนซบอยู่บนอกแน่น ฝ่ามือนุ่มเพราะไม่เคยต้องทำงานหนักวางลงเหนืออกข้างซ้าย น้ำเสียงที่ได้รับฟังดูเหนื่อยล้าและเบื่อหน่าย.... คับคล้ายกับปิญชาน์คนเก่า คล้ายคุ้นเสียจนคนที่ถูกนอนทับอยู่เผลอยกมือขึ้นโอบรอบลำตัวของอีกฝ่ายแน่นแนบเข้ากับลำตัวอย่างที่เคยทำ คิ้วเข้มเลิกขึ้นน้อยๆเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้....
“คิดจะตบหัวแล้วลูบหลังกันหรือครับ คุณปิ่น”
ได้ยินเสียงหัวเราะจากอีกฝ่าย ร่างหนากว่าขนลุกเกรียวเมื่อยอดอกของตัวเองถูกอีกฝ่ายใช้ลิ้นร้อนโจมตีโลมเลีย ก่อนที่คางเรียวได้รูปจะวางตั้งหน้าลงบนกล้ามเนื้อแผ่นอก “รู้ตัวแล้วเหรอ ก็ไม่ได้โง่เง่าอะไรมากมายนี่นะ”
อเล็กซ์ถอนหายใจพลางมองสบตากับอีกฝ่ายอย่างจริงจัง “...แล้วคุณอยากได้อะไร?”
....
แค่มองดวงตาก็รู้ถึงทุกอย่างที่อีกฝ่ายกำลังคิดอยู่ ทั้งที่ใบหน้ายังคงเรียบนิ่งเฉยชาแต่ประกายตากลับร้อนแรงราวกับจะแผดเผาร่างกายและหัวใจของเขาให้ไหม้เป็นจุณ ....ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายส่งผ่านความรู้สึกแบบนี้ออกมาให้ แต่มันก็นานมาแล้ว
ทุกสิ่งทุกอย่างคล้ายกำลังกลับมาเป็นเหมือนเดิม ...มันจะง่ายดายอย่างนั้นเลยหรือ?
แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น........
“ผมไม่เคย ..นานแล้ว ....เบาๆหน่อยแล้วกันนะครับ”
( มีต่อค่ะ )
-
( ต่อค่ะ )
.
.
ปวดหัว
ลืมตานอนฟังเสียงฟ้าร้องฝนตกมาได้สักพัก แต่เพราะคั่นเนื้อคั่นตัวและหนักหัวหน่วงตัวเกินทนเราเลยได้แต่นอนอยู่เฉยๆ ไม่ชอบเลยที่ตัวเองเป็นแบบนี้ แต่ก็อย่างว่า.. ใครจะไปชอบช่วงเวลาที่ตัวเองไม่สบายกันล่ะจริงไหม?
เราขยับคอเล็กน้อยพลางหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างกัน โตยธารยังคงหลับสนิทถึงภายในห้องจะมืดแต่เพราะแสงสายฟ้าที่แวบวาบอยู่ภายนอกผนวกกับเพราะอยู่ใกล้กันแค่นี้เลยทำให้สามารถมองเห็นใบหน้ายามหลับของอีกคนได้อย่างชัดเจน
ขนาดหลับยังชอบเม้มปากเลย คงจะทำจนติดเป็นนิสัยไปแล้วแน่ๆ
นอนมองโตยธารสักพักก็ต้องหลับตาแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ เราค่อยๆยันตัวลุกขึ้นช้าๆทั้งที่ยังหลับตาอยู่อย่างนั้น อเล็กซ์เคยบอกไว้เวลาไม่สบายหากอยากลุกจากที่นอนให้ทำแบบนี้ตอนลุกขึ้นมาจะได้ไม่หน้ามืด นั่งนิ่งๆสักพักแล้วค่อยลืมตาขึ้นมา...
ท่าทางเป็นไข้คราวนี้จะหนักจริงๆเราถึงยังรู้สึกมืดตามึนหัวอยู่ดี ทั้งที่ก็ทำตามคำแนะนำของอเล็กซ์แล้วทุกขั้นตอนแท้ๆ
แย่ชะมัด
พยายามที่จะตั้งสติเอาไว้ให้มากที่สุด มือซ้ายคลำกำแพงพร้อมทั้งใช้มันในการพยุงตัวไม่ให้เซไปชนข้าวของที่วางอยู่ข้างกำแพงในขณะที่มืออีกข้างยกขึ้นกุมศีรษะ ปวดหัวจนคล้ายกับว่ามันสามารถจะระเบิดตัวเองได้ทุกเมื่อ อากาศก็หนาวจนไม่อยากจะกระดิกตัวทั้งที่เคยชอบมากแท้ๆ
แย่
แย่
แย่
“วิว?!”
หมับ
บางทีก็แอบคิดว่าโตยธารอาจจะมีเซ้นส์อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเราก็เป็นได้ ในขณะที่เราแทบจะทรงตัวยืนต่อไม่ไหวร่างบางๆของใครอีกคนก็ใช้ตัวเองเป็นหลักให้เราพิงพร้อมกับแขนเรียวที่โอบรัดรอบเอวของเราเอาไว้ รู้สึกถึงอันตราการเต้นของหัวใจตรงแผ่นหลังข้างซ้ายของเรา ทั้งรัวและเร็ว
อาจเพราะเขาไม่ได้ใส่เสื้อด้วยล่ะมั้งเราถึงได้รู้สึกถึงเสียงหัวใจของเขาเต้นชัดเจนขนาดนี้
“ทำอะไร? จะไปไหนทำไมไม่เรียกน้ำล่ะ?!”
ท่าทางว่าเราคงจะทำให้เขาโกรธเข้าแล้วล่ะมั้ง....
เราฝืนกายหันไปโอบกอดร่างบอบบางของเขาเอาไว้ ซบหน้ากับร่างกายที่ร้อนผ่าวราวกับตู้อบเคลื่อนที่แนบอิงไว้กับอกและตัวของอีกฝ่าย โตยธารกำลังตัวสั่นไม่รู้ว่าเพราะโกรธจนสั่นหรือหนาวจนสั่นกันแน่
“ขอโทษ แต่เห็นน้ำหลับสบายเราเลย..”
“ไม่เป็นไร ถ้าเป็นวิวล่ะก็.... ไม่เป็นไร ทีหลังจะไปไหนหรือต้องการอะไรก็บอกน้ำนะครับ”
รู้สึกถึงไออุ่นของฝ่ามือเรียวของอีกคนที่กำลังลูบเบาๆบนศีรษะของเรา ....อบอุ่นและอ่อนโยน
เราไม่พูดอะไรนอกจากโอบกอดลำตัวของอีกฝ่ายแน่นขึ้น ส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดให้กับเขา ทั้งขอบคุณและตื้นตัน รู้สึกดีแค่ไหนที่ได้รู้ว่าเขาเป็นห่วงเรามากขนาดนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีใครมาห่วงแต่เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกตอบรับไปกับความรู้สึกนั้นด้วย
โตยธารเป็นคนแรกในแทบทุกเรื่องที่เราไม่เคยรู้สึกหรือทำให้ใครจริงๆ
“แล้ววิวจะไปไหนครับ?”
“ห้อง...น้ำ แค่ก ..คือเรา ปวดฉิ่งฉ่องน่ะ”
โตยธารเงียบไปสักพักก่อนที่เขาจะบอกให้เราค่อยๆเดินไปกับเขาโดยมีเขาคอยพยุงอยู่ไม่ห่างกาย ทุลักทุเลอยู่พอสมควรกว่าจะถึงที่หมายซึ่งก็คือห้องน้ำ ถึงเราจะตัวเล็กกว่าเขาแต่เป็นเพราะเรามึนหัวมากเสียจนแทบจะทรงตัวไว้เองไม่อยู่ โลกที่เห็นมันโคลงเคลงไปหมดราวกับเดินอยู่บนเรือที่แล่นในอยู่น้ำทะเล
ให้ตายสิ
เราผละออกจากกายบางไปนั่งโก่งคออาเจียนเอาน้ำย่อยออกมาอยู่หน้าชักโครก คงจะดูน่าสมเพชน่าดูแต่ช่วงเวลาแบบนี้เราไม่แคร์หรอก คนที่เห็นเราในสภาพย่ำแย่ที่สุดแบบนี้ในตอนนี้ก็มีแค่โตยธาร หากเขานึกรังเกียจหรืออะไรก็แล้วแต่ในแง่ลบกับเรามันก็คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนัก
...แต่สัมผัสอ่อนโยนที่กำลังลูบแผ่นหลังกลับทำให้เราชะงัก หันไปมองก็เห็นใบหน้าน่ารักนั้นเต็มไปด้วยความกังวลและห่วงใย ทิชชู่ในมือเรียวของเขาค่อยๆซับเช็ดคราบน้ำลายที่เปรอะเปื้อนอยู่ตรงริมฝีปากของเราออกให้อย่างนุ่มนวล
อ่า รู้สึกแย่ชะมัด ทำไมเมื่อครู่เราถึงได้คิดถึงผู้ชายคนนี้ในแง่ร้ายนะ ทั้งที่โตยธารไม่ใช่คนที่จะรังเกียจได้แม้แต่คนกำลังไม่สบายเลยสักนิด
“ไหวหรือเปล่า? จะอ้วกอีกมั้ย?”
เรายิ้มอาจจะดูโรยแรงสำหรับเขาแต่คิดว่าเป็นรอยยิ้มที่อ่อนหวานที่สุดเท่าที่เราเคยยิ้มมา โตยธารชะงักก่อนที่ใบหน้าขาวติดซีดนั้นจะค่อยๆแดงขึ้นเมื่อเราเอ่ยคำพูดประโยคหนึ่งออกมา....
“ตอนนี้เราอยากจูบน้ำมากกว่า”
....
“น..ไหนว่าปวดฉิ่งฉ่องไง”ร่างบางลุกขึ้นทันที เขาเม้มปากเมื่อเห็นเราขำออกมาเบาๆก่อนที่แขนเรียวจะช่วยโอบพยุงเราให้ลุกขึ้นยืนช้าๆ
น่ารักจนน่าแกล้ง
“เราไม่ค่อยมีแรงเลย แค่กๆ ..ช่วย น้ำช่วยจับให้เราหน่อยได้ไหม?”
แดงแปร๊ดขึ้นยิ่งเสียกว่าในตอนแรกซะอีก
โตยธารอึกอักเล็กน้อยแต่พอเห็นหน้าของเราเขาก็พยักหน้ารับอย่างแข็งขัน ถึงจะดูกระตือรือร้นขึ้นมาบ้างแต่มือบางๆนั้นกลับสั่นระริกยามค่อยๆดึงกางเกงผ้าโปร่งขายาวลงค้างไว้ตรงขาอ่อน เราคิดว่าเขากำลังทำใจ...สักพักมือบางนุ่มของเขาก็จับเอาวิวน้อยของเราไว้ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปอย่างทะนุถนอมและโตยธารทำมันอย่างเป็นธรรมชาติเสียจนเราไม่รู้สึกย้อนแย้งหรือขัดเขินอะไร
จนเราปลดทุกข์เสร็จเขาจึงบอกให้เรารอก่อน ทั้งที่มืออีกข้างของเขายังคงโอบเอวประคองตัวของเราเอาไว้ ไม่นานตัวที่เอี้ยวไปข้างหลังของเขาก็กลับมาเคียงเราอย่างเดิมพร้อมมือข้างที่เคยจับน้องวิวน้อยของเราให้ตรงกับชักโครกเมื่อครู่กลับมีทิชชู่เปียกอยู่เพิ่มมา เขาค่อยๆใช้ทิชชู่ในมือซับและเช็ดวิวน้อยแผ่วเบาด้วยสีหน้าที่ตั้งอกตั้งใจ
ใบหน้าของเขาในยามนี้คือสิ่งที่เราไม่สามารถละไปมองสิ่งใดได้จริงๆ
จู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีเหลือเกินที่ได้มาเจอกับผู้ชายคนนี้
โชคดี...ที่มีเขาอยู่เคียงข้างแบบนี้
“รู้สึก..เหมือนน้ำกำลังคุกคามทางเพศวิวอยู่เลยแฮะ ฮะๆ”
ทั้งที่พูดแบบนั้นแต่กลับหน้าแดงซะเอง หยอกเราเล่นแต่กลับเขินเสียเองเนี้ยนะ? หึ.....
“เป็นเรามากกว่าที่อยากจะคุกคามทางเพศน้ำ”มือที่จัดกางเกงให้เข้าที่ชะงักไป ใบหน้าของเขาเงยขึ้นมองเราดวงตาคู่กลมเบิกกว้างในขณะที่กลีบปากบางนั้นเผยอออกน้อยๆ “...น่าเสียดายที่เราปวดหัวจนอยากจะบ้าตาย น่าเสียดายจริงๆที่ตอนนี้เราไม่สบายอยู่...เฮ้ออ แค่ก”
เสียงถอนหายใจเราแสร้งทำแต่เสียงไอเราไม่ได้แสร้งแต่อย่างใด แล้วก็ไอไม่หยุดจนโตยธารมีสีหน้าตื่นตระหนกมากกว่าเดิม เขาลูบหลังเราปากบอกให้ไปนอนพัก ตัวเราเองก็ไม่ได้ขัดอะไรเขาเพราะตอนนี้รู้สึกเหมือนใกล้ตายแล้วจริงๆ
โตยธารพยุงเราจนมาถึงเตียงจัดแจงปิดแอร์พร้อมยาแก้ไข้กับยาแพ้อากาศรวมถึงยาแก้ไอยื่นส่งให้เรา ถึงจะเกลียดยาขนาดไหนแต่เอาจริงๆจะให้เราปฏิเสธน้ำใจของเขาเราก็ทำไม่ได้อยู่ดี สิ่งที่เราทำคือการว่าง่ายฝืนกินยาหลับตาปี๋เพราะรสฝาดขมของมันที่บาดคอเหลือเกิน จากนั้นร่างของเราก็ถูกอีกฝ่ายดันให้นอนลง ผ้าห่มผืนไม่หนามากคลุมห่มตัวเราไว้ด้วยฝีมือของเขา แต่ตัวคนทำกลับยังนั่งอยู่บนพื้นข้างเตียงเหมือนเดิมและไม่มีทีท่าจะขึ้นมานอนกับเรา
เราขมวดคิ้วส่วนเขาคงอ่านสีหน้าของเราออก มือนุ่มลูบหน้าผากชื้นเหงื่อของเราแผ่วเบา “วิวหลับเถอะ น้ำตื่นเต็มตาแล้วเลยไม่ค่อยง่วงสักเท่าไหร่น่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะถ้าง่วงแล้วน้ำจะรีบนอนเลย”
“...”
เราเงียบก่อนที่จะหลับตาลงเพราะเริ่มฝืนตัวเองเอาไว้ไม่ไหว อาจจะเพราะทั้งพิษไข้และฤทธิ์ยา รู้อยู่ว่าเขาอยากจะเฝ้าไข้เรา ไม่อยากให้เขาต้องเสียน้ำใจและความรู้สึก ดูก็รู้ว่าเขาจริงจังกับเรื่องนี้ขนาดไหน ...โตยธารเป็นคนดี
สัมผัสนุ่มแตะลงบนหน้าผาก เปลือกตา ปลายจมูก และจบลงที่ริมฝีปาก อ่อนโยนแผ่วเบา
.....
และตอนนี้เขาอาจจะกลายเป็น ‘คนสำคัญ’ สำหรับเราไปแล้วก็ได้
คนสำคัญที่เราไม่อยากเสียเขาไปให้ใครหน้าไหน
.
.
สุดท้ายก็ไม่ได้นอน
โตยธารอ้าปากหาวออกมาหลังจากลุกขึ้นยืนเพื่อบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบ นึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าเขานั่งอยู่ไปได้ยังไงตั้งหลายชั่วโมง โดยที่ทั้งตัวสวมเพียงแค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว รู้แค่ว่าตอนนั้นเขาไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้นนอกจากเป็นห่วงคนป่วยเสียจนแทบบ้า
หากเพราตายังไม่หลับสนิทเขาเองก็คงจะละห่างไปนอนไม่ได้เหมือนกัน กว่าอีกฝ่ายที่เพ้อเพราะพิษไข้นอนกระสับกระส่ายไปมาจะนอนนิ่งหลับสนิทลงได้ก็เข้าเช้าวันใหม่ แสงสว่างเริ่มส่องเข้ามาในห้องแล้วนั่นหละ
ตลอดเวลาโตยธารคอยเช็ดตัวให้กับคนป่วยตลอด ต้องทำให้ไข้ลดการเช็ดตัวทุกๆชั่วโมงก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่ใช้ได้ผลดีและเร็วที่สุด ลองแตะหน้าผากวัดอุณหภูมิบนหน้าผากของอีกคนดูแล้ว เหมือนว่าการอดนอนของเขาจะประสบผล สีหน้ากับอุณหภูมิร่างกายของคนป่วยดีขึ้นมาก
แต่ก็ยังประมาทไม่ได้
เพราะไม่อยากผละไปจากคนป่วยโตยธารเลยคิดโทรสั่งข้าวต้มจากร้านเจ้าประจำข้างๆหอแต่กลับได้รับการตอบรับมาว่าวันนี้ร้านปิด ปิดทั้งที่ไม่เคยปิดมาก่อนนอกเสียจากติดเทศกาล ....ไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากว่าเขาจะต้องลงไปซื้อด้วยตัวเอง
อดมองคนป่วยที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงอย่างเป็นห่วงไม่ได้
แต่ในระหว่างนั้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เพราะไม่ทันได้คิดว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพแบบไหน ร่างบางสาวเท้าเดินตรงไปที่ประตูห้องอย่างว่องไวด้วยเกรงว่าเสียงเคาะประตูจะทำให้คนป่วยตื่น มือเรียวบิดลูกบิดกระชากเปิดออกพร้อมนิ้วชี้เรียวของมืออีกข้างที่ยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตัวเองพลางส่งเสียง....
“ชู่ววว ....อ้าว อดัมส์?”
ค่อนข้างแปลกใจไม่น้อยเมื่อเห็นว่าใครที่เป็นคนมาเคาะประตูเรียกเขาแต่เช้าแบบนี้ ร่างสูงใหญ่ควบหน้าตาฝรั่งจ๋าส่งยิ้มให้เจ้าของห้อง ...หากจะติดใจสักนิดก็คงจะเป็นหน้าแดงๆของหนุ่มลูกครึ่งนั่นหละ
อดัมส์กลืนน้ำลายลงคอเมื่อเจ้าของห้องโผล่มาเปิดประตูให้ทั้งที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงแต่บ๊อกเซอร์ตัวบางขาสั้นปิดช่วงล่างเอาไว้เท่านั้น เรือนร่างขาวนวลเนียนทำให้ชายหนุ่มเลือดลมที่หน้าเดินจนรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด ก่อนที่จะสะกิดใจกับร่องรอยแปลกๆตามตัวของอีกฝ่าย
มันดูคล้ายกับ....
“อ้ะ”โตยธารร้องเสียงหลงเมื่อเอวของเขาถูกสองแขนขาวโอบเอาไว้ ยิ่งตกใจเมื่อเห็นร่างเล็กที่ไม่รู้ว่าตื่นนอนตอนไหนยืนทำสีหน้างัวเงียอยู่ข้างกายเขา
ไหนจะเสื้อยืดที่ย้วยลงจนเห็นลาดไหล่ขาวนวลแลดูแสบตากับกางเกงที่หลวมสะโพกจนเผยให้เห็นไรขนอ่อนๆนั่นอีก
“เพรา....ตา?”น้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมกับตาคมสีครามที่จ้องมองร่างเล็กไม่ละสายตา
โตยธารเบิกตากว้างกว่าที่จะได้คิดอะไรสองมือบางก็ตะครุบปิดตาของร่างสูงที่ยืนถือถุงเต็มสองมือเสียแล้ว พร้อมกับคำพูดที่ทำให้เรียวปากอิ่มของคนตัวเล็กต้องยกยิ้มขึ้นมา
“ห้ามมองวิวนะ อดัมส์!!”
เพราตาพยักหน้าก่อนที่จะพูดเสริมออกมาอย่างอารมณ์ดี “ใช่ คนที่จะคุกคามทางเพศเราได้มีแค่น้ำเท่านั้นนะ”
โผละ
บรรดาถุงพลาสติกที่อยู่ในมือของหนุ่มลูกครึ่งร่วงลงตกกระทบพื้นทันทีที่สิ้นสุดประโยคคำพูดของคนตัวเล็ก ตอนนี้ในหัวของอดัมส์มีแต่คำว่า ‘คุกคามทางเพศ’ เต็มไปหมด...
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?!
.
.
( ของแถมท้ายตอน )
“อึก ..ผม ...ไม่ไหวแล้ว อ๊าาส์”
ทั้งที่พื้นห้องครัวเย็นจัดเพราะอากาศจากฝนที่โปรยปราย หากแต่ภายในตัวกลับร้อนรุ่ม
ร้อนไปหมด ทั้งเนื้อตัวช่วงบนที่ถูกกกกอด ทั้งช่วงล่างที่ถูกท่อนเนื้อขนาดใหญ่เสียดเสียบรุกราน
“นาย อ๊า...รัดฉันแน่น ..ไปแล้วนะ ซี๊ดด”
ข้างในที่จาบจ้วงกายกระแทกกระทั้นอยู่ช่างร้อนเร้า ถึงจะคับแน่นแต่ก็บีบรัดอย่างอ่อนนุ่ม
รสชาติของเซ็กส์ที่ไม่ได้สัมผัสมานานทำเอาเขาแทบคลั่ง หลั่งออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าหากแต่กลับยังไม่รู้สึกเต็มอิ่มเลยสักนิด
ขออีกสักนิด .....อีกนิดเถอะนะ
ไม่รู้ว่ากี่รอบต่ออีกรอบที่ร่วมรักกัน มีเพียงสิ่งเดียวที่คนทั้งคู่รับรู้ร่วมกันนั่นคือ...
ไม่อยากให้ส่วนที่เชื่อมต่อกันอยู่นี่....
“อ๊า.. ทั้งที่เพิ่งเข้าไปแท้ๆ อย่ารัดแน่นสิ...อ๊าาส์... อ้าขาให้กว้างอีก อื้มม...อย่างนั้นเด็กดี”
“อ๊ะ...อ๊าาส์ มาก ...มากอีก อึก ...กอดผมให้มากกว่านี้”
.....ทอดถอนออกห่างจากกันเลยสักวินาทีเดียว!
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
03 / 05 / 2015
คมบังวะ คนอ่านหลับกันไปหมดหรือยังคะเนี้ย? มาดึกเหมือนเคยน่าจะเวลาเดิม(อีกแล้ว)ด้วย
ไม่รู้ทำไมแต่งจบตอนจะต้องเป็นเวลานี้ทุกที บันควรเอาตัวเลขของเวลาไปวัดดวงกับหวยซักงวดดีมั้ยเนี้ย? 555555
ตอนนี้คู่ลูกเขาน่ารักเนอะ ส่วนคู่ปะป๊านั้นไซ้....... :jul1:
มิสบัน.
-
กรี๊ดดด~ อเล็กซ์เป็นฝ่ายถูกคุณป๊ากดหรือนี่?? เป็นความจริงที่ผิดไปจากที่คาดเดาเอาไว้มากเลยเชียวค่ะ เราไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้ร้อนแรงกันขนาดนี่ ก็แหม~ พูดง่ายๆ ก็คงเป็น 'ของมันเคยๆ กันน่ะนะ' เราเข้าใจๆ 555
แต่จุดที่เราสงสัยก็ตรงประโยคนี้นี่น่ะค่ะ "แต่เรื่องนี้มันใหญ่นักเกี่ยวพันถึงความรู้สึกของคนหลายคน เกี่ยวโยงถึงฐานอำนาจอันดับต้นๆของเอเชียถึงสองขั้วอำนาจ…" อเล็กซ์ไม่น่าจะเป็นแค่คนเดินดินธรรมดาทั่วไปใช่ไหมคะ?? เป็นเพราะเหตุผลนี้หรือเปล่าคุณป๊าถึงเลือกที่จะจบความสัมพันธ์ครั้งนั้นกับอเล็กซ์ลงไปเสีย (โอ๊ยๆ :serius2: อยากรู้ถึงต้นสายปลายจริงๆ จังเลยค่าา) แถมตอนนี้ยังมี "ตาเฒ่า" เพิ่มเข้ามาให้เราได้สงสัยเข้าไปอี๊กก *ตอนนี้เรากำลังจะตายเพราะอยากกินเผือกค่ะ :laugh: *
-
แอร๊กกกก นึกว่าจะมาช้ากว่านี้นะคะเนี่ย
รุ่นลูกเพราตาก็ขี้อ้อนเหลือเกิน ส่วนโตยธารนี่ก็ชอบให้เขาอ้อน อิอิ
อยากอ่านรุ่นพ่อแล้วครับบบ รีบมาเถิดนะ
-
มาซะดึกเลย ~_~
น้ำใช้คำพูดกำกวมมากเลย55555
-
คู่ลูกว่าเด็ดแล้ว เจอคู่พ่อเข้าไป คนอ่านแทบจะฉีกหมอนทิ้ง แบบรุนแรง เถื่อนดี เค้าชอบ :jul1:
-
ชอบทุกครั้งที่ น้ำอยู่กับวิว ไม่ว่าเวลาไหน มันละมุน มุ้งมิ๊งฟรุ๊งฟริ๊งไปหมดอ่ะ อิอิ :-[ :-[ :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดด
ตกลงเอล็กซ์เป็นรับ
มายก็อดดดดด
นี่มันเหนือความคาดหมายมากกกกก
แต่เราก็ชอบนะคะ อิอิ
รอรุ่นคุณพ่อค่า
-
เงอะ นึกว่าคุณปิ่นจะเป็นฝ่ายรับ อารมณ์แบบเคะราชินีไรงี้ คดีพลิก งือออ
-
อยากได้ฉากคู่พ่อปิ่น เพิ่มค่ะ :hao6:
-
รุ่นลูกมุ้งมิ้ง :mew1:
แต่รุ่นพ่อนี่ หน่วงหน่อยๆ :m15: :m15:
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
อยากจะเห็นน้ำกับวิวคุกคามทางเพศกันบ่อยๆ :z1: :z1:
ฉากคุกคามทางเพศของคู่นี้ดูน่ารักดี~ ไม่ต้องคุกคามจริงๆ จังๆ 55555
รอตอนต่อไปนะคะ
-
อ๊ากกกกกกกกกก ใครจิ้มใครค่ะ
อเล็กซ์-ปิ่น หรือ ปิ่น-อเล็กซ์ค่ะ
โอ๊ยเครียดดดดดด :katai1:
ฮือออออออ คุณมิสบัน ยั่วให้อยากแล้วจากไป :mew4: :hao5:
โหดร้าย! เค้าจะประท้วง :katai5:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao7: :hao7: ชอบเพราตาาาา
-
คู่พ่อปิ่นกะอเล็กซ์....ผิดคาด 5555
-
ชอบเรื่องนี้มากมาย
-
หื้ออออออออออออออ
แซ่บมากเลยค่ะะะะ รอนานแล้ว ขอบคุณนะค๊าาา
เรื่องของน้ำ วิว อดัมส์จะมีเนื้อหาเพิ่มแล้ววว ส่วนเจร์ที่หายไปชั่วคราว....ขอให้โดนอดัมส์กินไปซะเถอะค่ะ!! /อุ๊บส์
รอต่อนะคะ 55555+ ><!
-
โอ้ยยย คู่ป๊ะป๋ามัน T////T
ทำไมเขาร้อนแรงกันจังค่ะ งือออ
:-[ :-[
-
คุณป๊าก็สาวเสียบหรอ กรี้ดดดดด
ตอนนี้วิวน้ำหวานอะ ละมุนอีกละ ชอบบบบ
-
นั่งรีเฟรชรอตั้งแต่เปลี่ยนหัวเรื่องเลยคะ
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆ มากจนอ่านแบบพยายามอ่านช้าๆ ให้ฟินทุกตัวอักษร ไม่อยากอ่านให้จบตอนเลยคะ
รอตอนต่อไปนะค้าาาาา
มารอคุณบันที่หน้าบอร์ดทุกวันเลยรู้มั้ยยยย
น้ำน่ารักดีนะคะ ความจริงแล้วอดัมส์หน้าแดงเพราะตัวเองเนี่ยยยย ช่วยดูตัวเองก่อนเเล้วค่อยไปห่วงวิวเถอะคะ(ฮา)
คู่ลูกตอนนี้น่ารักมากเลย น้ำเกือบๆจะได้เป็นคนสำคัญของวิวแล้ว บันซายยยย
ส่วนคู่คุณพ่อ สปอยได่แซ่บเว่อร์เลยคะ ตอนแรกนึกว่าคุณปิ่นโดนแทง กลายเป็นว่าคุณปิ่นเป็นคนแทง
อรั้ยๆๆๆๆๆ แบบไหน อิฉันก็ชอบทั้งนั้นเลยคร้าาาาา
:m25: :m25: :m25:
-
คู่ป๊าจะสลับกันเหมือนคู่ลูกเปล่า :z1:
-
อ๊ากกกกกกก เพราะตาเซ็กแอ็พเพียลสูงเกินไปสำหรับเรา><
อยากเห็นน้ำรุกเพราะตาอ่าาาาาาา อิอิ
ชอบเห็นติ๋มๆเป็นฝ่ายรุก :z1: :z1: :z1:
-
:-[ :-[
กิกิ เอาอีกกก ทั้งสองคู่เยยยย :hao6: :hao6:
-
สงสารอดัมส์5555555555
คู่ป๊านี่พลิกล็อกนิโหน่ยยยยยยย คือทำให้เราเห็นว่าที่จริงนี่ดป็นเสือชัดๆ อเล็กซ์ดูเป็นลูกกวางตอนบอกให้ทำเบาๆเลย :pighaun:
-
กรีดร้อง น้องน้ำ หนูกล้ามาก ^^ อเล็กซ์ เป็นรับ ไใเหนือความคาดหมาย ฮ่าาา เพราะคุณป๊า ดูน่าจะรุก คึคึ
-
สุดยอดแต่ละคู่
เจร์-อดัมส์เหอะ
-
อื้อหือ. .......... คู่คุณป๋านี่ช่างแซ่บจริงๆ. พลิกความคาดหมายได้อีก. ก็เก็บกด อดมานานก็แบบนี้แหละนะคุณป๋า
อ่านสปอล์ยแล้วจมกองเลือดเลยจร้าอเล็กซ์ร้อนแรงจุง. :haun4: หาห้องไม่ได้ก้อเลยห้องครัวซะเลยงี้. อู้ยยยยยยย
แหม หนูน้ำกับหนูวิวนี่ก็มีมารเมะมาขัดอีกเช่นเคยนะคะ ได้เวลาจูงมือกันไปทำบุญเสริมดวงชีวิตคู่แล้วจ้ะ
อดัมส์อึ้งดิ แต่ฉันอิจฉาแกว่ะ อยากเห็นน้ำวิวแบบวาบหวิวตัวเป็นๆแบบนี้บ้าง. :ling1: เอ๊ะ ใครคุกคามใครกันแน่
อดัมคิดไม่ถึงหรอกเพราะแกเงิบไปแล้ว100%.
ว่าแต่ถุงกับข้าวแตกกระจายรึเปล่าเนี่ย เสียดายของ เผื่อคนป่วยจะอยากกิน ขอบคุณจ้ามิสบัน
-
:heaven
-
5555น้ำนี่ขี้หวง
-
ป๊า นี่ ก็ร้อนแรงไม่เบาเหมือนกันน๊าา
สมกับเป็นปะป๊าวิวจริงๆ
รู้สึกสงสารอดัม ยังไงชอบกลแฮะ
:laugh:
-
เรื่องนี้นี่มันมีอะไรให้ :a5: o22 ซะเหลือเกิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :ling1: แหม่ เปิดตัวตอนต้นๆ อเล็กซ์ดูเท่ห์ แมน เมะ ฝุดฝุด ป๊ะป๋า ก็ดูมุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟิ้ง ออดอ้อน เหลือเกินเวลาอยู่กับน้องวิ สงสัยติดเชื้อลูก :laugh: ตอนแรก็ยังไม่ปักใจนะ ตอนที่ป๊ะป๋าพูดว่า ของนายยังฟิตอยู่หรือเปล่า คิดว่าพูดสบประมาทเชิงยั่วยวน ว่าไม่ได้ทำมานานยังฟิตปั๋งอยู่ไหม สรุป เข้าใจผิดไอ้ที่ฟิตคือตูดอเล็กซ์ o22 แต่คำพูดป๊ะป๋าน่าหมั่นไส้จังเลย สงสารอเล็กซ์ที่รัก ซื่อสัตย์ ทั้งกับพ่อและลูกมาตลอด น้อยใจแทนอ่ะ :hao5: เอาไว้ให้อเล็กซ์เมินบ้างเถอะ ดูสิป๊ะป๋าจะสำนึกบ้างไหม เอาคืนให้อเล็กซ์ด้วยนะมิสบัน เอาแบบน้องวิว กับ น้องน้ำ ก็ได้ ผลัดกัน o18
ส่วนคู่ลูกก็หว๊านนนนนนนนหวาน ซะไม่มี :-[ วิวอ้อนได้น่ารักน่าใคร่จริงๆ ส่วนน้ำก็ดูแลวิวอย่างดี ดูแลแบบถึงใจเลยดีกว่า :haun4: น้ำดูจะรักวิวมากเลยนะ ดูแลเอาใจใส่ ไม่หลับไม่นอน แม้กระทั่งการคุกคามทางเพศก็ยังดูน่ารักเลย :hao6: อยากให้มาคุกคามเจ๊บ้างจัง อ๊าคคคคคคคคคคค โดนน้องวิวถีบ :z6: ทั้งคู่เริ่มผูกพันธ์จนคิดว่า ไอ้เมะตกรุ่น เมิงไม่สามารถกู้ยกระดับตัวเองมาเสียบได้แล้ว รู้ไว้ซะ ไอ้เจเจอร์ ไอ้เลว เมิงนี่มันเลวจริงๆ อยู่อย่างสุขสบายยังจะมากดน้ำให้ต่ำกว่าตัวเองอีก แย่งทุกอย่างที่น้ำต้องการ แม้กระทั่งคนที่น้ำแอบชอบก็ยังทำ หวังว่าไอ้เจเจอร์มันจะเจ็บปวดให้มากกว่าที่เป็นอยู่ เชื่อว่าน้องวิวต้องจัดการมันแน่ๆ ที่มาทำกับคนสำคัญของน้องวิว ชอบตอนนี้มากๆเลย อบอุ่น จริงใจ ดูแลกันและกัน น้ำดูแลอย่างไม่รังเกียจสักนิด ถ้าสิ่งเหล่านี้วิวไม่เคยถูกใครทำให้ หรือทำแต่ไม่รู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน ก็คงเหมือนน้ำที่ไม่เคยทำให้ใครเช่นกัน วิวสัมผัสได้ถึงความจริงใจที่น้ำมีให้ คงไม่หลอกลวงแล้วล่ะ ดูสิอีเจเจอร์มันจะเต้นแค่ไหนที่การยุแหย่ของมันไม่สำเร็จแต่กับทำให้ทั้งคู่แนบแน่นกันยิ่งขึ้น สมน้ำหน้าเมิง o18
-
หนูวิวยังไม่หายป่วยอีกเหรอ
ส่วนคู่ป๊ะป๋านี่อยากอ่านฉากคุกคามทางเพศฉบับเต็มจริงๆ :jul1:
-
:katai5:ว๊าว อเล็กซ์เป็นรับหรือนี่ ไม่อยากเชื่อเลย :katai1: แต่แรก ๆ ก้อสับสนอยู่น่ะว่าแกจะรับหรือจะรุก แต่เห็นป๋าดูจะแอบหวานนิด ๆ เลยจิ้นไปแบบนั้นน่ะ แต่ดูจากนิสัยของอเล็กซ์ก้อน่าจะยอมคุณปิ่นเขาแหละ ส่วนสปอยตอนท้ายบอกว่าฟินมาก อยากอ่านคู่พ่อแล้วอ่ะ แมนแมน นี่สุดยอดมากเลย :mew4:มาต่อไว ๆ เลยน่ะ
อดัมส์มีคู่ไหม เห็นแล้วสงสารอ่ะ
-
อเล็กซ์ถูกป๊าปิ่นกดเหรอ :haun4: ตอนแรกเรานึกว่าอเล็กซ์จะกดป๊าปิ่นซะอีก :laugh:
วิวกับน้ำนี่ :-[ :-[
-
เขาไปแซ่บกันในครัวล้าาา :hao6:
มาต่อไวๆนะฮะรออออออ :')
-
เพิ่งเคยอ่านรับกับรับเป็นเรื่องแรก
ตอกแรกกะจะไม่อ่านแล้ว เพราะไม่ใช่แนวเราเลย
อารมณ์ไหนก็ไม่รู้เหมือนกันเลยลองอ่านดู
อ่านไปอ่านมา เห้ย สนุกนะ มุ้งมิ้งกุ๊งกิ๋ง ดีค่ะ
แต่งได้ละมุนละไมมากค่ะ ฮ่าาาาาาา
รุกเรื่องนี้ไม่จำเป็นเลยทีเดียวเชียว
แต่คู่ปะป๊ากับอเล็กซ์ผิดพลาดมากค่ะ
เพราะคิดว่ายังไงอเล็กซ์ต้องรุกแน่ๆ โหยยยยยย
เล่นเอาตะลึง ตกลงว่าปะป๊าเป็นคนกดหรือเนี้ยย ฮ่าา
คู่นี้ก็น่าลุ้นไม่แพ้คู่ลูกค่ะ ยังไงก็จะตามอ่านต่อแน่ๆค่ะ
:กอด1: :pig4:
-
มารออออ :call:
-
เข้ามารอด้วยคนจ้า ^^
-
( ปิญชาน์ + อเล็กซ์ )
“งั้นผมจะมารับนายอีกทีสักประมาณบ่ายๆนะครับ”
“บ่ายสาม นายมารับฉันเวลานั้น”
“แต่... ครับนาย เอ่อ ....แล้ว อเล็กซ์?”
คนถูกถามไม่ตอบอะไร ผู้ช่วยมือซ้ายควบตำแหน่งเลขาฯหนุ่มมองตามสายตาของผู้เป็นนายไปยังหน้าต่างชั้นบนของเรือนหลังเล็ก หากไม่ได้คำนวณผิดไปที่ตรงนั้นตำแหน่งตรงกันกับห้องนอนของอเล็กซ์ที่เขาอาศัยนอนอยู่เมื่อคืน ..แต่เจ้าของห้องกลับหายตัวหายหัว ไม่กลับห้องของตัวเองเลยจวบจนรุ่งสางตอนเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จนั่นหละมันถึงได้โผล่หัวกลับมา
ในสภาพที่... ก็เหมือนเดิม จะมีที่เปลี่ยนแปลงไปหน่อยก็เพียงแค่ท่าทางอิดโรยคล้ายคนอดหลับอดนอนกับ...... ท่าเดิน ……
ใช่แล้ว อยากจะถามอยู่เหมือนกันว่ามันเป็นอะไรไหงถึงได้เดินแหกซะขนาดนั้น แต่เหมือนว่าอเล็กซ์มันจะรู้ตัว พอเขาอ้าปากเท่านั้นมันก็คว้าผ้าขนหนูชิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
ทำตัวประหลาดมีลับลมคมในอย่างไรชอบกล
เฉาจิ่งเลื่อนสายตาลงจากหน้าต่างชั้นสอง สบเข้ากับสายตาคมกริบทรงอำนาจของผู้เป็นนายพอดิบพอดี ไม่รู้ว่าบังเอิญหรืออย่างไร แต่คิดว่าคงจะไม่ใช่ ‘ความบังเอิญ’ หรอกเมื่อตาคมคู่นั้นคล้ายจะมีแววขับไสไล่ส่งกันเพียงแต่ผู้เป็นนายไม่ได้พูดออกมาเป็นวัจนภาษาก็เท่านั้น
ชายหนุ่มโค้งให้กับผู้เป็นนายอีกครั้งไม่อยู่ต่อความยาวสาวความยืดแสดงความสงสัยให้เงาหัวตัวเองหายอีกต่อไป ถึงจะยังนึกสงสัยอยู่นิดหน่อยก็เถอะ...
เฉาจิ่งไม่เห็นเคยจำได้ว่ายังมีเอกสารสำคัญที่จะต้องเอาไปที่จีนหลงเหลือติดอยู่ที่บ้านใหญ่อีก
ก็เขาเป็นคนรวบรวมเองกับมือแถมยังฝากไว้ที่ผู้ช่วยของเขาซึ่งเดินทางไปสแตนบายรออยู่ที่ประเทศจีนเรียบร้อยก่อนหน้านี้เมื่อ 2 วันที่แล้ว!
ตาเรียวชั้นเดียวเหลือบมองไปยังกระจกส่องหลังของรถอีกครั้ง ไม่ปรากฏร่างสูงภูมิฐานของผู้เป็นนายตรงประตูรั้วบ้าน มันก็เดาได้ไม่ยากนักหรอกเพราะแค่นายลงมาส่งเขาถึงรถจวบจนขึ้นมานั่งอยู่บนรถได้ก็ถือว่ามหัศจรรย์มากแล้วด้วยซ้ำ
มุมปากของหนุ่มจีนยกยิ้มขึ้นน้อยๆเมื่อเหมือนว่าจะประติประต่อเรื่องราวทุกอย่างได้นิดหน่อย เริ่มตั้งแต่เมื่อตอนเช้าตรู่กับ ‘สภาพ’ ของอเล็กซ์ที่เขาเห็นมาจนถึงผู้เป็นนายที่ดูจะอารมณ์ดีอย่างผิดหูผิดตาถึงจะไม่ได้แสดงออกมาให้เห็นอย่างโจ่งแจ้งเป็นรูปธรรมนักก็เถอะ
แต่ถึงเรื่องราวจะเป็นไปแบบที่เขาคิดหรือไม่นั้น.....
เขาก็ไม่เคยคิดอยากสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเจ้านายอยู่แล้วล่ะ
....
ดวงตาคมจับจ้องอยู่ที่กระจกตรงหน้าเขม็ง มองดูเรือนกายกำยำเปลือยเปล่าของตัวเองที่พร่างพราวไปด้วยหยาดหยดน้ำหากแต่กลับมีร่องรอยอื่นอันไม่พึงประสงค์และไม่สมควรจะมีปรากฏเป็นริ้วๆอยู่ทั่วตัว ยกฝ่ามือขึ้นลูบหน้าระงับความรู้สึกพลุ่งพล่านในอก ขาที่สั่นระริกจนแทบจะทรงตัวเอาไว้ไม่อยู่ไม่เทียบเท่ากับหัวใจ....ที่มันกำลังเต้นเร็วเสียจนได้ยินชัดก้องในกกหู
‘อ๊ะ...อ๊าาส์ มาก ...มากอีก อึก ...กอดผมให้มากกว่านี้’
มือหนาเลื่อนขึ้นทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับใบหน้าคมเข้มที่ขึ้นสีแดงจัดลามไปจนถึงใบหู
เพราะกำลังหมกมุ่นอยู่กับความคิดของตัวเอง
เลยไม่ทันได้รู้สึกถึงการมาของใครอีกคน
....มารู้สึกตัวอีกทีก็ถูกใครคนนั้นสวมกอดเข้าให้แล้ว
ที่สำคัญ...........
“เหิงเยว่”
อเล็กซ์สะดุ้งเฮือก ปกติเขาไม่ใช่คนขวัญอ่อนแต่เพราะโดนทำรักอย่างหนักหน่วงมาหมาดๆช่วงเวลานี้เขาเลยค่อนข้างจะเสียความเป็นตัวของตัวเองไปอยู่เสียหลายส่วน ยิ่งได้ยินเสียงทุ้มนุ่มแฝงความกระเส่ากระซิบเรียกข้างหูพร้อมสัมผัสอันคุ้นเคยที่ไล้ลูบไปทั่วกล้ามเนื้อแผงอก ตัวของเขาก็ยิ่งยากที่จะควบคุม
เพราะเพิ่งผละจากรสกามารมณ์มาแทบจะไม่ถึงชั่วโมงดี ร่างกายเลยเริ่มรู้สึกขึ้นมาได้อย่างง่ายดายเพียงแค่ถูกฝ่ามืออุ่นนุ่มของใครอีกคนสัมผัส แผ่นหลังเปลือยเปล่าที่ถูกร่างกายของอีกคนกอดแนบสนิททำให้ไม่ต้องเดาอะไรให้มากความ เพราะนอกจากอีกฝ่ายจะมีสภาพที่เรียกได้ว่าเปลือยเปล่าเหมือนกันแล้ว.... ร่องเนื้อส่วนสะโพกตึงแน่นของเขาก็กำลังถูกอะไรบางอย่างถูไถอยู่
เป็นกิริยาที่ควรจะเรียกได้ว่าหยาบโลนก็จริงแต่กลับปลุกอารมณ์ดิบขึ้นมาได้ชะงัดนัก
“เหิงเยว่..”
“เลิกเรียกผมด้วยชื่อนั้นสักที!... อึ่ก!”
ร่องเนื้อก้นถูกเอ็นร้อนขนาดใหญ่สอดใส่เข้ามาโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เกร็งตัวจนเห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เป็นลอนแพ็คชัดเจน ...เผลอโก่งโค้งแอ่นสะโพกเข้าหาขมิบตอดรัดรับลำเนื้ออวบเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว หากบอกว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นไปตามสัญชาตญาณล้วนๆก็คงจะไม่ผิดไปจากความเป็นจริงนัก
พอรู้ตัวอีกทีว่าตัวเองเผลอทำอะไรไป ร่างกายก็ถูกเติมเต็มเรียบร้อยแล้ว
“ร้อนจัง ..เสี่ยวเย่ว ข้างในตัวนาย..... ร้อนมากจนฉันรู้สึกว่ามันกำลังจะละลายของของฉันที่อยู่ในนั้นเลย”
แทบกัดลิ้นตาย เขาลืมไปได้อย่างไรกันนะ
ถึงภายนอกจะเย็นเหมือนน้ำแข็งแต่หากได้ลองกระตุ้นให้อีกฝ่ายมีอารมณ์ในเรื่องอย่างว่าขึ้นมาแล้วล่ะก็.... ปรากฏการณ์ฟ้าเหลืองคงจัดว่าน้อยเกินไปกับสิ่งที่เขาจะต้องเจอ!
ไม่กล้าแม้แต่จะมองภาพในกระจก
ปึก!
“อ๊าาาส์! ค..คุณปิ่น อย่า ...ผมไม่ไหวแล้ว”
กายหนาสะดุ้งเมื่อยอดอกที่แข็งเป็นไตถูกปลายเล็บของอีกฝ่ายจิกดึง เนินอกแน่นตึงอีกข้างถูกบีบขย้ำจนรู้สึกเจ็บไปหมด แต่ถึงจะอย่างนั้น.... กลับซ่านเสียวมากเสียจนเกินจะใส่ใจความรู้สึกเจ็บปวดที่แทรกอยู่เพียงน้อยนิด
ทั้งช่วงบนและช่วงล่าง
“มองสิเสี่ยวเยว่”
ราวกับถูกสะกดจิตด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มแสนอ่อนโยนนั้น คล้ายกับแมงเมาโผบินเข้าหากองไฟ ....อเล็กซ์หันหน้ากลับจากที่เหหนีเพราะไม่กล้ามองภาพของตัวเองที่มีใครอีกคนซ้อนกายอยู่ข้างหลัง ...ซึ่งเงาสะท้อนในกระจกก็ไม่ได้ผิดแผกไปจากที่คิดนัก
ดวงตาสีเหล็กกล้าหรี่ปรือลง ปานนมสีชมพูกำลังถูกปลายนิ้วชี้เรียวของอีกฝ่ายไล้วนจนหัวนมแข็งตึง ฝ่ามือนุ่มอีกข้างของอีกคนนั้นกำลังกระตุ้นส่วนอ่อนไหวบีบคลึงบดบี้ส่วนหัวเล้าโลมจนเริ่มมีหยาดน้ำที่เปรมปริ่มออกมา ร่างกายล่ำสันที่กำลังขึ้นสีระเรื่อเพราะความใคร่ กล้ามเนื้อท้องเกร็งเป็นลูกลอนพราวไปด้วยหยาดเหงื่อ....
“ค...คุณปิ่น ....อ๊ะ”
“มองซะให้เต็มตา เพราะนายจะต้องถูกฉัน ‘รัก’ แบบนี้ไปจนกว่าฉันจะพอใจ ...อเล็กซ์”
....
เนิ่นนานที่ร่างกายถูกสอดประสาน อเล็กซ์แทบจะไม่หลงเหลือสติ สมองของเขาตอนนี้ขาวโผลนไปหมดทั้งที่ความแข็งขืนอันร้อนผ่าวราวกับท่อนเหล็กเผาไฟของอีกฝ่ายยังคงสอดเข้าออกอยู่ในตัว ไม่ได้เร่งรัดหรือดุดันอย่างหลายๆครั้งที่ผ่านมา หากแต่กลับอ่อนโยนและนุ่มนวลราวกับอยากจะซึมซับสัมผัสนี้เอาไว้นานๆ
“อเล็กซ์ ....มองหน้าฉัน”
ดวงตาคู่คมที่ฉ่ำปรอยไปด้วยหยาดความใคร่ที่ถูกอีกฝ่ายปรนเปรอให้ไม่มีหยุดพักค่อยๆลืมขึ้นมองคนที่คร่อมอยู่บนกายช้าๆ ใบหน้าหล่อเหลาขึ้นริ้วรอยเล็กน้อยตามวัยหากแต่กลับไม่ได้ทำให้ความมีเสน่ห์อันน่าหลงใหลลดถอยลงไปเลยแม้แต่น้อย
มือของเขาถูกมือของอีกฝ่ายกอบกุมไว้ ยกขึ้นแนบเข้ากับแก้มชื้นเหงื่อ แววตาที่มองสบกลับมาอ่อนแสงลงจากในยามปกติ ใบหน้าที่เห็นไม่ได้ฉายความเย็นชาหรือไร้ซึ่งความรู้สึกเหมือนแต่ก่อน ไม่ได้มีความโกรธเกรี้ยวเหมือนเมื่อยามถูกเขากวนประสาท ....
ไม่ได้แตกต่างจากเมื่อสิบปีก่อน ผู้ชายคนนี้....คือปิญชาน์ของเขา
ใช่หรือไม่?
“เสี่ยวเยว่ เด็กดีของฉัน....”
“คุณ...อึ้ก”
ท่อนเนื้อที่ถูกชักออกไปกลับกระแทกเข้ามาใหม่ ..ลึกและแนบสนิทกับเนื้อสะโพกตึงแน่นอยู่เนิ่นนาน อเล็กซ์รู้สึกถึงจังหวะชีพจรของท่อนเนื้อร้ายที่กำลังเต้นตุ้บๆอยู่ในร่างกาย ความอุ่นร้อนที่ถูกปลดปล่อยออกมาหลอมรวมเข้ากับหยาดหยดก่อนหน้าจนไหลย้อนออกมาจากร่องทางบวมช้ำ
ดวงตาคู่คมปรือปิดอ่อนเพลียเหลือเกินจากการร่วมรักที่ถูกอีกฝ่ายสอดใส่มาตลอดทั้งคืนล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้ ไม่รู้ว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว รู้แค่ว่าร่างกายมันล้าจนใกล้จะทนไม่ไหว
หากแต่ก่อนที่สติจะถูกฉุดให้ดำดิ่งลงในห้วงนิทรา
กายเนื้อที่ถูกดึงออกสร้างความวูบโหวงให้กับร่างกายที่ถูกเติมเต็มมาตลอดหลายชั่วโมงจนร่างใหญ่เผลอผวาเข้าหาไออุ่น ....ไขว่คว้าหาอีกคนแต่กลับ .......ไม่มี
“......ฉันขอโทษ”
เสียงสุดท้ายลอดเข้ามาในโสตประสาทหูก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะดับวูบลง
พร้อมกับความหนาวเหน็บที่ถาโถมเข้ามาหาถึงในความฝัน ความปวดร้าวที่ฉายชัดอยู่ในทุกอณูของความรู้สึก ...ไม่ใช่ที่ร่างกาย แต่ในหัวใจ..........
....
มันกำลังร่ำร้องว่าเจ็บเหลือเกิน
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
05 / 05 / 2015
คุณป๊าเขาวัยทองแล้วค่ะ อารมณ์เลยค่อนข้างจะแปรปรวนไม่แน่ไม่นอนสักเท่าไหร่...
อ้าว ไม่เกี่ยวกันหรอคะ? 55555
คู่นี้เขาหน่วงค่ะ ตั้งแต่อดีตยันปัจจุบัน 3 น.เลย หน่วงแน่นหนึบ*หัวเราะ*
ปล. 恒月(เหิงเยว่) แปลว่า ดวงจันทร์แห่งความเป็นนิรันดร์
ปล.2 ชื่อนี้เขามีความหลังกันนะคะ แต่ยังไม่กล่าวถึงหรอก555555 *ถูกคนอ่านตบ*
มิสบัน.
-
'คำขอโทษ' ของคุณป๊าประโยคนั้นหมายถึงอะไรกันคะ ขอโทษ..ที่ฉันอยู่กับเธอตอนนี้ไม่ได้เพราะว่าเรื่องงาน หรือ ขอโทษ..ที่ฉันมีน้ำใจให้เธอได้แค่วันนี้เท่านั้น กันคะ?? รบกวนช่วยกลับมาเคลียร์ด่วนๆ เลยค่ะคุณป๊า เล่นทิ้งกันไปแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับการเหยียบย่ำหัวใจกันเลยนะค้าา~ :hao5:
-
ฮือออ เสียใจจ เค้าอยากให้อเล็กซ์กดป๊าปิ่นนนน :ling1:
-
นี่คุณป๋าเคยทำอะไรกับอเล็กซ์ไว้คะ
:z3:
-
:z3: :z3: คุณป๊าใจร้าย
-
หน่วง แน่น หนึบ จริงๆ :katai1:
-
เจ็บค่ะ
-
คุณป๊าเวลาอยู่กับอเล็กซ์แล้วเป็นคนละคนกับตอนอยู่กับวิวเลย T___T
คุณป๊าใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยย
-
:z3: คุณป๊าฝากรอยรักเอาไว้. ย้ำเตือนใจให้เจ็บช้ำ เอล็กซ์ :o12:
-
:angry2: :angry2: :angry2: :z6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมอ่านเรื่องของคู่นี้แล้วรู้สึกหน่วงๆได้ขนาดนี้นะ
อ่านไปน้ำตาซึม ได้ใช้ทิชชู่นอกจากซับเลือดสักที :hao5:
เหมือนรักกัน แต่ก็รักกันไม่ได้ด้วยอะไรหลายๆอย่าง :o12:
:ling1: :ling1: รอตอนต่อไปนะคะ
-
:ling2: หน่วงแท้
นี่รักกันแบบหน่วงๆมากี่ปีเนี่ย. เจ็บแทนอเล็กซ์. ดูเหมือนรักแบบครอบครองไม่ได้
เดาว่าไปจีนคราวนี้ต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลงแน่ๆ. สงสารคุณพ่อบ้านจัง :mew2:
เอาวิวน้ำมุ้งมิ้งมาต่อเลย. :impress2:
-
สงสารอเล็ก
:mew4:
คุณปิ่นไม่มีหัวใจ
-
โอ๋ยยยยย คู่คุณพ่อนี่หน่วงจริงจังคะ
สงสารอเล็กซ์
คำขอโทษ นี่เจ็บปวดยิ่งนักกกกกกก ฮืออออออออ :hao5:
ขอคู่เพราตา โตยธาร มาเติมเต็มความหวานด่วนคะ อิอิ :hao7:
-
เอาอารมณ์นี้ก่อน :m25: :pighaun: :haun4: คุณป๊าต่างจากเวลาปกติเลยนะ เร่าร้อนซะจนคุณพ่อบ้านน้องวิวเดินแหกแบบที่อับเฉาจิงบอกเลย :laugh: แต่พอตัดอารมณ์นั้นออก มันช่างหอมกลิ่นมาม่าที่กินเข้าไปแล้วหน่วงช่วงอกลงไปจุกเสียดมวนท้อง คู่นี้มีอะไรมากกว่าที่คิด รักระหว่างนายกับลูกน้อง อเล็กซ์รักคุณปิณมาก คงเริ่มจากความช่วยเหลือที่มีให้อเล็กซ์ ความกตัญญู ซื่อสัตย์ เทิดทูน จนกลายเป็นรัก ทำให้อเล็กซ์ยอมทุกอย่างแม้กระทั่งยอมให้กอด อารมณ์ช่างต่างจากคู่ลูก ยังไงอย่าหน่วงมากเลยนะ สงสารอเล็กซ์ สิบปีที่อยู่มาอเล็กซ์ไม่ได้เรียกร้องอะไรเลยแค่ขอแบ่งอ้อมกอดมาให้บ้าง :hao5:
-
หน่วง :hao5: :hao5:
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
ใจร้ายนะ คุณปิณใจร้ายยยยย
-
อาการอยากเผือกตีแสกหน้า...แต่ที่แน่กว่า ป๋าเสียบอเล็กซ์!!!
-
ขอโทษอะไรรร ป๊ากลับมาก่อนนนนนน :hao7:
มาต่อไวๆนะฮะรอออออออ :')
-
คุณป๋ากะพี่เย่ว
แม้นมิได้ครองคู่ แต่ก็เห็นกัน
-
โถ่ อเล็กซ์ของบ่าว :hao5:
คุณป๊าน่ะๆ :z6:
-
:katai5: ทำไมเรารู้สึกว่าอเล็กกำลังอ่อย ?? 5555
-
เจ็บแทนอเล็กซ์ ทำไมมันหน่วงแบบนี้ :monkeysad:
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :o12:
คุณป๊าง่าาาาา
หึ่กก....ก...ก...
:oo1:
-
คุณป๊าดูใจร้ายมาก ถ้ารัก ถ้าชอบ พอใจจะอยู่กับอเล็กซ์ก็บอกไปเลยยย
-
คู่พ่อนี่ก็ :jul1: ไม่ต่างจากคู่ลูกเลย
-
คู่ป๊า-อเล็กซ์ผิดคาดมากมาย นึกว่าอเล็กซ์จะเป็นฝ่ายกดคุณป๊าซะอีกค่ะ
คุณป๊าก็ร้อนแรงมาก คำว่าฟ้าเหลืองยังน้อยไป พ่อลูกคู่นี้แซ่บจิงๆ
แต่เค้ามีข้อสงสัยค่ะสำหรับคู่วิว-น้ำ ที่ว่าน้ำแอบมองวิวมานานแล้วเลยวางแผนเข้าหา
แต่ใครๆก็รู้ว่าวิวเป็นฝ่ายรับมาตลอด แสดงว่าตั้งแต่แรกน้ำหวังจะเป็นฝ่ายกดวิวเหรอคะ
หรือว่าตั้งใจทำเป็นอ่อนแอเพื่อให้วิวเปลี่ยนตัวเองมาเป็นฝ่ายกดน้ำ งงอ่ะ??
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
สงสารเด็กน้อยยยยย ลุงปิ่นทำไมใจร้ายคะลุงงงง
-
บอกเลย เรื่องนี้ จิ้มเข้ามาแล้วพี่ปลื้มมากกกกก
ปรบมือรัว ๆ น้ำ-วิว น่ารักสุด ๆ ส่วนคู่พ่อ นี่ หน่วงงงงง หนึบบบบ
เอาเป็นว่ารอน้าาาาา
-
XIII ( 70% )
“แน่ใจแล้วเหรอว่าดีขึ้นแล้ว? ตัวยังรุมๆอยู่เลยนะ”มือบางแนบกับหน้าผากขาว สีหน้าแสดงออกถึงความห่วงใยอย่างชัดเจน
“อือ”ปากตอบแบบนั้นแต่สีหน้ากลับยังซีดเซียว ดวงตากลมหลับพริ้มมือเล็กดึงมือบางของอีกฝ่ายมาแนบลงบนแก้มนุ่มของตัวเอง
“เดี๋ยวทานยาอีกสักหน่อยดีกว่า วิวจะทานอะไรน้ำจะลงไปซื้อให้ ข้าวต้มมั้ย? หรือโจ๊กดี?”เรียวปากบางยกยิ้มดวงตาคู่กลมสีน้ำตาลอ่อนทอแสงอ่อนโยนระคนเอ็นดูร่างเล็กที่นอนปุหลับตาพริ้มปล่อยให้เขาเกลี่ยไล้แก้มนวลเล่นอยู่บนตักของตน
“อื้มม...”คนตัวเล็กขมวดคิ้วทำท่าครุ่นคิดก่อนที่ดวงตากลมสีอัลมอลด์จะลืมขึ้นส่อประกายเจ้าเล่ห์ “เราอยากกินอะไรก็ได้ที่เป็น‘น้ำ’ ”
“อะแฮ่ม!!”
หนุ่มลูกครึ่งที่ถูกลืมกระแอมไอขึ้นมาด้วยเสียงที่ไม่เบานัก ร่างสูงยืนพิงกรอบประตูเลื่อนที่เชื่อมต่อกับระเบียงห้องมองคนหน้าสวยจัดติดจะซีดเซียวลงเพราะพิษไข้ออดอ้อนเกี้ยวพาโตยธารของเขามานานนับครึ่งชั่วโมงอยู่บนเตียง ทำราวกับโลกใบนี้มีกันอยู่แค่สองคนเท่านั้น นึกน้อยใจเพื่อนที่ตนคิดไม่ซื่อด้วยอย่างโตยธารเสียเหลือเกินเมื่อฝ่ายนั้นเองก็เหมือนจะลืมเลือนเขาไปเช่นกัน
อะไรๆก็ผิดพลาดไปเสียหมด
เพราะคนตัวเล็กที่พึ่งรู้ว่า‘ขี้อ้อน’มากกว่าที่คิด อดีตคู่ควงคนล่าสุดของเพื่อนสนิทเขานั้นแท้ๆ
ทำไมเพราตาถึงมาอยู่ที่ห้องของน้ำได้กัน?
แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนไหน อยู่ด้วยกันนานมากขนาดไหนแล้วก่อนเขามา?
ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด งุ่นง่านอย่างที่สุดเมื่อตาคู่กลมของคนตัวเล็กปรายมองมาคล้ายจะรำคาญกันและบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเขามันตัวเกะกะ เป็น ‘ส่วนเกิน’ ที่ไม่สมควรจะยืนอยู่ตรงนี้ ...นึกอยากตรงเข้าไปกระชากแขนเล็กๆนั้นแล้วเหวี่ยงให้ออกห่างจากเจ้าของห้องยิ่งนัก
มือหนากำแน่นพยายามข่มอารมณ์ที่เริ่มจะเดือดพล่านในอกของตัวเองอย่างสุดความสามารถ
มองดูก็รู้ว่าน้ำให้ความสำคัญกับเพราตามากขนาดไหน ขืนเขาทำอย่างที่ใจคิดไปคงไม่ส่งผลดีออกมาให้เห็นแน่ๆ ดีไม่ดีอาจถูกน้ำเกลียดเข้าด้วยซ้ำ ....
“เอ่อ ขอโทษด้วยนะอดัมส์ ทั้งที่อุตสาห์ซื้อของกินมาฝากแท้ๆ....”
โตยธารคงจะหมายถึงบรรดาถุงของกินที่เขากว้านซื้อมาเพื่อเอาใจเจ้าตัวโดยเฉพาะ ไม่ว่าจะเป็นโจ๊กหม้อดินเจ้าอร่อยที่ถึงขนาดต้องต่อคิวรอซื้อตั้งแต่เช้าตรู่ ไหนจะน้ำเต้าหู้นมสดไม่ใส่เครื่องอื่นใดนอกจากเนื้อเต้าหู้ของโปรดคนตัวบาง ถึงจะไม่ต้องต่อแถวซื้อเหมือนโจ๊กหม้อดินแต่เจ้านี้ขายหมดเร็วมากถ้ากะเวลาไม่ดีก็คงชวด
ซึ่งทั้งสองอย่างที่เขาซื้อมาด้วยความตั้งใจและเอาใจใส่นั้นกลับตกพื้นแตกกระจายไปก่อนหน้านี้เพราะคำว่า ‘คุกคามทางเพศ’ เรียบร้อยแล้ว ที่เหลืออยู่ก็เห็นแต่จะมีเพียงปาท่องโก๋ซาลาเปากับน้ำนมข้าวยาคูสองขวดเท่านั้นที่ไม่ได้แตกกระจัดกระจายไปตามถุงน้ำเต้าหู้นมสดกับถุงโจ๊กหม้อดิน
“ไม่เป็นไรหรอก เหตุสุดวิสัยนี่นะ”หนุ่มลูกครึ่งยิ้มบางคล้ายไม่ใส่ใจมากนัก ทั้งที่ในใจนั้นเสียความรู้สึกเป็นบ้า!
“นี่ เขาบอกว่าไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ เลิกทำหน้าอมทุกข์แบบนั้นได้แล้วนะ”คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนตักนุ่มยกสองมือขึ้นประคองข้างแก้มนิ่มพลางกดนิ้วโป้งคลึงนวดแก้มอิ่มเล่นไปมา อีกฝ่ายที่ถูกคนป่วยเย้าหยอกขำออกมาเบาๆ
ทั้งที่ตัวเองหน้าซีดตาปรือเสียงแหบแบบนั้นยังจะมาบอกว่าหน้าคนอื่นเขาอมทุกข์อีกงั้นหรือ
น่ามันเขี้ยว
โตยธารหยิกแก้มนุ่มของคนป่วยเบาๆอย่างอดไม่ได้ ได้ยินเสียงครางท้วงในลำคอของอีกคนพร้อมกับปากอิ่มที่ไล่งับนิ้วของเขา ไม่ได้จริงจังนักแต่พองับได้กลับไม่ยอมปล่อยเสียอย่างนั้น
แผล่บ
ลิ้นสีสดตัดกับสีปากอิ่มที่ซีดจางเพราะพิษไข้เล่นงานตวัดเลียปลายนิ้วชี้เรียวเบาๆก่อนที่จะอมข้อนิ้วแรกของช่วงนิ้วเรียวเข้าปาก ดวงตากลมฉ่ำปรือไม่รู้ว่าเพราะไข้หรือเพราะอย่างอื่น แต่ไม่ว่าจะเพราะอย่างไหนก็ทำให้คนที่ถูกดูดเลียนิ้วอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวนั้นหน้าแดงก่ำขึ้นมาได้
...และนั่นก็เหมือนจะเป็นจุดสิ้นสุดความอดทนของคนที่เฝ้ามองมาตั้งแต่แรก
หมับ
“อ๊ะ”
“อดัมส์?!”
ร่างเล็กลอยหวืออยู่ในอ้อมอกแกร่งของคนตัวสูง หนุ่มลูกครึ่งที่ถือวิสาสะอุ้มคนป่วยออกจากตักของเจ้าของห้องปั้นยิ้มให้ดูปกติที่สุดส่งให้คนร่างบางที่นั่งอึ้งอยู่ ในขณะที่ก้มมองร่างในอ้อมแขนด้วยแววตาวาวโรจน์ แม้จะเป็นเพียงแค่ชั่วแวบเดียวแต่มีหรือที่คนร่างเล็กจะไม่ทันสังเกตเห็น
“นายลงไปซื้อโจ๊กมาให้...เพราตาเถอะ คนป่วยจะได้กินยาสักที อ้อ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันดูแลเพราตาให้เอง”คำพูดนุ่มนวลฟังดูลื่นไหลเป็นธรรมชาติไม่คล้ายว่ามีความไม่พอใจแฝงอยู่เลยแม้แต่น้อย
กลีบปากอิ่มสีซีดของคนป่วยยกยิ้มมุมปากน้อยๆอย่างรู้เท่าทัน ก่อนที่จะหันไปส่งยิ้มหวานให้กับคนร่างบางที่ยังคงขมวดคิ้วมุ่น “รีบกลับมานะ เราจะรอ”
ปากบางของผู้เป็นเจ้าของห้องเม้มเล็กน้อย ดวงตาคู่กลมเป็นประกายไหววูบยามมองร่างสูงค่อยๆวางคนร่างเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือ แต่กลับไม่ยอมผละออกห่างเสียทีทั้งที่คนป่วยก็หลังแตะพื้นเตียงเรียบร้อยแล้ว
หรืออดัมส์จะเริ่มคิดอะไรกับเพราตา?
ร่างบางส่ายหน้าไล่ความคิดบ้าๆออกจากสมองก่อนที่จะถอนหายใจเมื่อคนร่างสูงผละกายออกห่างจากเตียงแล้วเดินมาหาเขาแทน
“...งั้นเดี๋ยวน้ำมา ฝากวิวด้วยนะอดัมส์”
“อืม ไม่ต้องห่วง”
โตยธารยิ้มอย่างคลายกังวล หยิบคีย์การ์ดของห้องใส่รองเท้าได้ก็เปิดประตูเดินออกไปทันที ถึงอย่างไรการให้คนป่วยได้ทานข้าวทานยาแล้วนอนพักก็สำคัญกว่าอาการหึงหวงบ้าๆบอๆที่มันอยู่ในอวัยวะที่กำลังเต้นตุ้บตุ้บตรงอกซ้ายของเขาอยู่แล้ว
เพราะรู้ดีที่สุดถึงความรู้สึกของอดัมส์ที่มีต่อตัวเขา และที่สำคัญ.... เขาเชื่อใจเพราตามากกว่าความคิดงี่เง่าที่ผ่านเข้ามาเพียงชั่ววูบนั่นเอง
.
.
“....มีอะไรจะพูดกับเรางั้นเหรอ?”
อดัมส์ละสายตาจากประตูห้องที่เพิ่งปิดไปได้สักพักหันมามองคนป่วยที่ยกแขนขึ้นพาดหน้าผาก นอนหลับตานิ่งๆอยู่บนเตียง น้ำเสียงที่ใช้ถามเป็นแบบโมโนโทนเลยไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าคนถามถามด้วยความรู้สึกแบบไหนอยู่กันแน่
หนุ่มลูกครึ่งถอนหายใจสองมือล้วงกระเป๋าจ้องมองร่างเล็กบนเตียงอย่างพินิจพิเคราะห์ “ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันก็แค่สงสัยว่าทั้งที่มีไอ้เจร์อยู่แล้วทำไมนายถึงยังมายุ่งกับน้ำอีก?”
ร่างเล็กหลุดขำออกมาเบาๆแต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้หางคิ้วของคนฟังกระตุก
“เป็นคำถามที่โง่เง่าจังนะ”
“เพราตา!”
“อย่าเสียงดังสิ เราปวดหัว”
อดัมส์กัดฟันกรอด ร่างสูงสาวเท้าก้าวเข้าใกล้เตียงก่อนที่จะโน้มตัวคร่อมคนร่างเล็กเอาไว้ เพราตาลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกได้ถึงเงาดำที่ทาบอยู่บนกายครึ่งบน ไม่มีสีหน้าประหลาดใจหรือตื่นกลัวใดๆนอกจากความราบเรียบที่แทบจะไม่ปรากฏความรู้สึกใดๆให้ได้เห็น
“อยากนอนกับเราเหรอ?”สิ้นคำถามด้วยสีหน้านิ่งเฉยของอีกฝ่าย อดัมส์ถลึงตาอย่างขุ่นเคือง นึกอยากจะตบปากอิ่มที่ดีแสนดีเหลือเกินนั้นสักเพี้ยะ
“ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนกัน? เหอะ แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ ...ก่อนมาคบกับไอ้เจร์นายเปลี่ยนคู่นอนมาแล้วกี่คนกันล่ะ หื้ม”
คนป่วยนิ่งและเงียบไป ใบหน้าหล่อเหลาของหนุ่มลูกครึ่งกระตุกยิ้มเยาะออกมาจางๆ หากแต่รอยยิ้มนั้นกลับค้างตึงไปเพราะสองแขนเล็กที่ยกขึ้นคล้องรอบคอ ใบหน้าที่เคยนิ่งเรียบกลับแย้มส่งยิ้มยั่ว “..เอามือออกไป!”
“ไม่ให้หรอกนะ”
“ ?? ”
ดวงตาคู่กลมสีอัลมอลด์เป็นประกายเอาจริงพร้อมแขนเล็กที่ไม่ได้แค่คล้องอยู่บนคอเฉยๆอย่างในคราแรกหากแต่ตอนนี้กลับล็อคลำคอหนาของคนที่คร่อมอยู่บนกายแน่น ...ไม่ใช่ด้วยแรงพิศวาสอดัมส์มั่นใจ คล้ายจะโอบรัดให้คอของเขาหักคาแขนเสียเลยมากกว่า!
“.......”
“ถึงคุณจะมาก่อน แต่ตอนนี้น้ำเป็นของเรา.... และเราก็เป็นของน้ำ”
“...จะพูด อั่ก!”ใบหน้าขาวของหนุ่มลูกครึ่งเริ่มขึ้นสีคล้ำเพราะแรงโอบรัดรอบคอ
อดัมส์ไม่เข้าใจเลยสักนิด....
คนอะไรยิ้มยั่วยวนไปแต่กลับออกแรงรัดคอราวกับจะฆ่ากันให้ตายไปได้อย่างหน้าตาเฉยแบบนี้กัน!
“น้ำน่ะ เราไม่ยกให้คุณหรือว่าใครทั้งนั้นหรอกนะ”
เฮือก
อดัมส์ผละกายออกห่างจากคนป่วยที่แรงเยอะอย่างน่าเหลือเชื่อ สูดอากาศหายใจเข้าปอดแทบจะในทันทีที่หลุดพ้นออกจากวงแขนเล็กๆนั่น ...ร่างสูงยืนโกยอากาศหายใจอยู่ข้างเตียง คิ้วเข้มขมวดผูกปมแน่นมองร่างเล็กที่ยังคงนอนนิ่งๆอยู่ท่าเดิม
“นี่”
“!!”รู้ถึงไหนคงอายถึงนั้นหากใครมาเห็นเขาเมื่อครู่ตอนที่น้ำเสียงแหบแต่กลับทรงอำนาจและมีเสน่ห์อย่างน่าพิศวงจู่ๆก็เอ่ยขึ้นมา แล้วเขาดันสะดุ้งเอาซะอย่างนั้นทั้งที่ไม่ใช่คนขวัญอ่อนเลยสักนิด
ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นนั่งคลุกเข่าบนเตียง ลาดไหล่ขาวนวลปรากฏสู่สายตาเมื่อเสื้อยืดย้วยลง ดวงหน้าหวานเอียงเล็กน้อยในขณะที่ดวงตาคู่กลมฉ่ำเยิ้ม.. คงเพราะจากพิษไข้ ไหนจะกางเกงที่ล่นลงจนเผยให้เห็นเอวคอดขาวเนียนนั่นอีก เห็นแบบนี้เขาก็ไม่นึกแปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมเพื่อนสนิทของเขาถึงได้ทั้งรักทั้งหลงคนตัวเล็กคนนี้นัก
ดูเอาสิ ขนาดไม่สบายยังเอ็กซ์แตกขนาดนี้เลยให้ดิ้นตาย!
โชคดีที่เขามั่นคงต่อโตยธารพอที่จะไม่รู้สึกไขว้เขวไปกับสิ่งงามตายวนใจตรงหน้า
หากถึงจะเหมือนว่ากำลังยั่วกันขนาดไหนแต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมากลับเยือกเย็นเสียจนรู้สึกถึงบรรยากาศอันหนักอึ้งที่กำลังกดทับลงมาบนตัวเขาอย่างไรอย่างนั้น....
“คุณน่ะ....”
อดัมส์เผลอกลั้นหายใจไป 3 วินาที
“...เป็นมิตรสำหรับเรากับน้ำใช่มั้ย?”
“ห๋า?”
“ถ้าเจเจอร์มาหาเรื่องน้ำตอนที่เราไม่ได้อยู่กับน้ำ แต่คุณกลับบังเอิญอยู่ตรงนั้นพอดี....... คุณน่ะ...จะเลือกอยู่ฝ่ายไหนกันล่ะ?”
“......”
คิดว่าตอนนี้เขาพอจะเข้าใจในสิ่งที่คนตัวเล็กพูดออกมาทั้งหมดแล้วล่ะ ตาสีฟ้าครามมองสบกับดวงตาคู่กลมของคนบนเตียงนิ่ง เนิ่นนานกว่าที่คนตัวเล็กจะพูดออกมาอีกครั้งและนั่นทำให้ร่างสูงชะงักไป
“เจเจอร์หรือน้ำที่คุณจะเลือก?”
มองออกหรือว่าเขารู้สึกอย่างไร?
มองออกด้วยหรือว่าเขาลำบากใจกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย?
หากให้ถึงเวลาที่จะต้องเลือกเข้าจริงๆ ระหว่างมิตรภาพกับคนที่รักเขาจะเลือกอะไร? ...นั่นคือสิ่งที่เพราตาต้องการรู้และต้องการกระตุ้นเพื่อให้เขาได้เริ่มคิดเช่นนั้นใช่ไหม?
หึ นั่นน่ะสินะ
“ถ้าฉันเลือกไอ้เจร์ล่ะ?”
แค่อยากรู้เท่านั้น แต่ก็ไม่นึกว่าคำตอบของคนตัวเล็กจะทำให้เขาชะงักอึ้งไป...
“มันก็เป็นเรื่องของคุณ”
ร่างเล็กทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งคล้ายกับว่าหมดความสนใจที่จะถามคำถามลองใจหรือเสวนาอะไรกับเขาต่อ เกิดคำถามหนึ่งขึ้นในห้วงความคิดของหนุ่มลูกครึ่งแทบจะในทันที.............
‘แค่เนี้ยะ?’
.
.
“กลับไปแล้วล่ะ”
นั่นคือคำตอบของคำถามว่าอดัมส์หายไปไหนหลังจากกลับมาถึงห้อง ผมไม่คิดติดใจหรือสงสัยอะไรจัดการป้อนข้าวป้อนยาคนป่วยเสร็จก็เข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย ทั้งที่คิดว่าตัวเองใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานแต่พอออกมาคนป่วยที่สมควรจะนอนพักหรือไม่ก็หลับเพราะฤทธิ์ยากลับนั่งตาแป๋วอยู่บนเตียง
คิดคาดจนผมที่นุ้งแค่ผ้าเช็ดตัวปิดช่วงล่างแค่ผืนเดียวรู้สึกหน้าร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่ได้
...ก็สายตาที่เพราตาใช้มองกันมันธรรมดาเสียที่ไหน!
“น้ำ เราเหนียวตัวจัง”
มาแล้วอาการที่เรียกว่า ‘ออดอ้อน’ เพราตาไม่ได้อ้อนแค่คำพูดกับน้ำเสียงแต่แววตากับสีหน้าเองก็ล้วนแล้วแต่สื่อออกมาให้ได้เห็น หากผมอยู่ใกล้เขาในตอนนี้คงหนีไม่พ้นตัวเล็กๆนั้นคงปีนขึ้นมานั่งบนตักส่งเสียงกระซิบอ้อนกันข้างหูให้ได้รู้สึกวาบหวิวที่ช่วงท้องเล่นอย่างแน่นอน
เพราตาเป็นคนน่ากลัว...
.....น่ากลัวที่ทำให้ผมรู้สึกอยากจะ ‘ฟัด’ เขาทุกครั้งที่ได้อยู่ชิดใกล้
“น้ำ?”
“รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวน้ำไปเตรียมของที่จะใช้เช็ดตัวให้ ตอนนี้ไข้วิวยังรุมๆอยู่เลย ยังให้อาบน้ำไม่ได้หรอก”
ผมพยายามที่จะหลบสายตาร้อนแรงที่เขาใช้มอง พยายามที่จะปล่อยผ่านต่อน้ำเสียงออดอ้อนชวนให้ใจสั่น กลั้นใจหันหลังให้กำลังจะก้าวขาเพื่อเข้าห้องน้ำแต่กลับถูกเสียงแหบเพราะเป็นไข้แต่กลับฟังดูกระเส่าเสียจนทำให้รู้สึกม้วนในท้องแปลกๆฉุดรั้งเอาไว้เสียก่อน.....
“อย่าเพิ่งแต่งตัวนะ”
.....
ผมเม้มปากอย่างที่ชอบทำจนติดเป็นนิสัย รู้สึกประหม่าทั้งที่ไม่มีอะไรชวนให้ต้องรู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด ก็แค่....
“คิก มือสั่นแบบนั้น เราถอดเองก็ได้นะ”
“น นอนอยู่เฉยๆไปเถอะหน่า”
“คร้าบบ คร้าบบ~”
ปกติแล้วเพราตาไม่เคยพูดเล่นหรือรับคำด้วยน้ำเสียงล้อเลียนแบบนี้ พอเขาทำแล้วรู้สึกว่าน่ารักมากจนใจสั่น ...สั่นทั้งใจทั้งมือที่กำลังดึงกางเกงออกจากสะโพก เพราะเมื่อคืนผมไม่ได้ใส่ชั้นในให้เพราะกลัวว่าเขาจะนอนไม่สบาย ตอนนี้กางเกงเลยกลายเป็นปราการด่านสุดท้ายรองจากเสื้อยืดที่ถูกผมถอดออกเป็นอันดับแรก
ร่างกายขาวนวลเนียนปรากฏสู่สายตาทันทีที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิด
ยอมรับว่าเผลอนั่งจ้องอย่างไม่ละสายตาเลยทีเดียว.....
เพราตาเป็นคนขาว ขาวมากแต่กลับไม่ได้ขาวดูซีดเหมือนผม ร่างกายของเขาขึ้นสีระเรื่อ ...มันทั้งน่ามองและน่าสัมผัสไปในคราวเดียว พอลองได้ใช้มือสัมผัสความนุ่มละเอียดของผิวเนื้อกลับทำให้อยากจะสัมผัสให้มากขึ้นกว่าเดิม ....ด้วยอวัยวะส่วนอื่นที่ไม่ใช่แค่มือเพียงอย่างเดียว
ร่างเล็กนอนชั้นขาพลางหนีบมันเข้าหากันคล้ายจะกำลังปกปิดส่วนเร้นลับไม่ให้คนที่มองตาเป็นมันอยู่เห็น ปากอิ่มเม้มแน่นดวงตาคู่กลมสั่นระริกคล้ายกำลังประหม่า สองมือน้อยสอดเข้าไปใต้ขาเรียวที่ยังคงหนีบแน่นอยู่ ...ดวงหน้าหวานสวยที่เคยซีดเซียวเพราะพิษไข้กลับขึ้นริ้วแดงอมชมพูอย่างน่าดูชม
มองต่ำลงมา
หัวนมสีชมพูสวยน่าลงลิ้นตั้งชันขึ้นไม่รู้ว่าเพราะตอนนี้ตัวเองเปลือยอยู่หรือเพราะ.....
เดี๋ยวนะ
นี่ผมกำลังคิดบ้าอะไรอยู่ในหัวกัน!
......
อันตราย
อันตรายเกินไป........
ผมสะบัดหัวไล่ความคิดอกุศลออกทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิดในเมื่อคนตัวเล็กในท่าทางที่ราวกับกำลังเขินอายกันช่างน่ารักน่าขย้ำ กระตุ้นอารมณ์ด้านมืดได้ดีนัก และผมก็เริ่มรู้สึกว่าตอนนี้สิ่งที่อยู่ภายใต้ผ้าขนหนูกำลังปึ๋งปั๋งนึกอยากตั้งขนานกับพื้นเอาเสียอย่างนั้น
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกสติที่กระเจิดกระเจิงให้กลับเข้ารูปเข้ารอย ละสายตาจากภาพเร้าอารมณ์ดิบตรงหน้าก้มหน้าก้มตาชุบผ้าขนหนูผืนเล็กกับน้ำอุ่นในกะละมัง บิดพอหมาดก่อนที่จะเอื้อมมือแปะเช็ดตัวให้กับคนตัวเล็ก ....โดยหันหน้าไปด้านข้าง
ขืนให้มองเรือนร่างของอีกฝ่ายตอนนี้ผมคงได้ตบะแตกเอาแน่ๆ
“อื้ออ ..อ๊ะ น้ำ ตรงนี้”
หมับ
ผมสะดุ้งเผลอหันกลับไปมองอีกฝ่ายเมื่อถูกมือนุ่มตะครุบเข้าให้ ...ถึงได้รู้ว่าตัวเองพลาดท่าเสียทีอีกฝ่ายเข้าให้อย่างจัง
ปากอิ่มแย้มยิ้มหวานไม่หยดย้อยเท่ากับดวงตาคู่กลมที่ฉ่ำปรอยไปด้วยแรงอารมณ์ ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กในมือของผมค่อยๆเลื่อนลงจากแผ่นอกขาวลงไปยังหน้าท้องแบนราบ ....ขาเรียวที่หนีบอยู่ในคราแรกตอนนี้กลับค่อยๆแยกอ้าออกพร้อมกับผ้าขนหนูที่สัมผัสเข้ากับส่วนกลางลำตัวของอีกฝ่ายพอดิบพอดี
“อ๊ะ ...อื้ออ ถ..ถูๆหน่อย”
ผมมือสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ในขณะที่มือเล็กที่ทาบทับอยู่บนฝ่ามือของผมยังคงไม่หยุดบังคับให้ขยับถูผ้าย้ำบนแก่นกายลำตัวของอีกฝ่ายไปมา ทั้งกดและคลึง ....รู้สึกได้เลยถึงความนุ่มนิ่มภายใต้ผ้าผืนเล็กในมือเลยด้วยซ้ำ
ไม่นานมือเล็กก็ละออกพอให้ผมได้ถอนหายใจนึกโล่งอกเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงพอใจแล้ว ...หากแต่กลับกลายเป็นผมที่คิดอะไรตื้นๆไปเอง......
เมื่อผมดึงมือพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กกลับ ขาเรียวขาวกลับแยกออกกว้างขึ้น สองแขนเล็กสอดเข้าใต้ข้อพับเข่าของตัวเอง ขยับกายยกสะโพกขึ้นน้อยๆเผยให้เห็นร่องทางจับจีบสีสด ก่อนที่อีกฝ่ายจะทำในสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง .....
ร่องทางสีสวยถูกปลายนิ้วชี้ทั้งสองข้างแยกออกน้อยๆ ปากอิ่มเผยอดวงตาฉ่ำเยิ้มช้อนมองอย่างออดอ้อน
“ตรงนี้ ..ทำให้มันเปียก อ๊ะ...ทำให้เปียกเยอะๆเลยนะน้ำ ...”
ผึง
ราวกับได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างในหัวขาดผึงลง หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีใบหน้าของผมก็เลื่อนไปหยุดอยู่ตรงร่องทางสีสดที่ยังคงแยกออกด้วยแรงดันจากนิ้วเรียวของเจ้าตัว อารมณ์'หน้ามืด'เป็นยังไงคงผมพึ่งเข้าใจก็ตอนนี้ ...อยากลองชิม
“อะ ..อ๊าาส์”
เสียงครางหวานดังขึ้นทันทีที่ปลายลิ้นของผมสัมผัสเข้ากับปากทางร่องสวรรค์ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่ตรงนี้ของเพราตาหวาน ....หวานลิ้นเสียจนหยุดไม่ได้ ผมสอดมือรองแก้มก้นนุ่มไว้แล้วยกขึ้นน้อยๆก่อนที่จะสอดปลายลิ้นเข้าไปในร่องทางสีสดสวยพลางตวัดเลียผนังผ่าวอุ่นเรียกเสียงครางไม่เป็นภาษาจากอีกฝ่ายดังขึ้นเป็นเท่าตัว
และนั่นทำให้ผมมีอารมณ์มากขึ้นกว่าเดิม
ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาทำแบบนี้ให้ใคร ไม่มีความรู้สึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย. ...อาจจะเป็นเพราะคนที่ผมใช้ลิ้นละเลงร่องหลืบลับอยู่นี้คือเพราตา ....เพราะเป็นเขาผมถึงได้ไม่รู้สึกเดียดฉันท์เลยสักนิด กลับรู้สึกดีและย่ามใจที่ทำให้สะโพกขาวร่อนไม่ติดเตียงได้
.....
ผมคิดว่าตัวเองกำลังเสพติด.....
“มะ ไม่เอาลิ้น ...อ๊ะ เข้ามา ...ใส่ของน้ำเข้ามา อิ๊ อ๊ะ .....นะ นะ”
เสพติดทุกสิ่งทุกอย่างที่หลวมรวมขึ้นเป็น ‘เพราตา’
loading to 100%....
หิวจังค่ะ...(เหมือนจะไม่เกี่ยว :beat:)
ไม่มีใครตาฝาดค่ะบันโผล่มาอัพตอนกลางวันจริงๆ555555
เพิ่งสอบเสร็จไปเมื่อวานสดๆร้อนๆเลยค่ะ สมองเลยยังเออเร้ออยู่ตอนนี้เลยค่อนข้างจะแปร่งๆ(ไหมนะ?)*หัวเราะ*
หากต่อทันก็คืนนี้แต่หากไม่ทันคงวันจันทร์เลย (เสาร์-ทิตย์ติดทริปล่องทะเล(ช่วงหน้าฝน?)กับครอบครัวค่ะเลยจำต้องเว้นยาวหน่อย)
...อย่างน้อยหลังจากนี้ปิดเทอมก็อยู่กับเย้าเฝ้ากับเรือนแล้วล่ะเนอะ55555
ครึ่งหลังของตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่เป็นช่วงเวลาดีๆก่อนที่'พายุ'จะลงเท่านั้นเอง o18
มาต่ออีกนิดหน่อย เป็น 70%
ฮื่อออ ไม่ทัน 100% อ่ะ ขอแปะโป้งไว้ก่อนนะคะ กลับจากการไปทำให้ตัวให้ดำจะรีบปั่นที่เหลือมาเสิร์ฟให้ทันทีเลย
ขอโทษที่ต้องปล่อยให้รอนะคะ ไม่โกรธนะไม่โกรธ...... :oo1:
-
รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ววว
.......
เย้ๆๆ มาเม้นอีก 20%
มันแบบว่า อูววว ตอนนี้น้ำจะรุกวิวสินะ
เลือดกำเดาพุ่งติดเพดานบ้านแล้ว โอย
:haun4: :pighaun:
-
หึหึ เดาไม่ถูกกก ว่าอะไรหรือใครคือพายุ
เจเจอร์อ่ออ???
______________
ต่ออีกๆๆๆๆ :ling1: :ling1:
จะอาววววว กลับมาต่อเลยนะะะะะ :katai4: :katai4:
-
หืมมมมมมมมมมมม พายุ?
เอาแล้วงายยยยยยยยยยยยย :ling3:
-
หนูวิวฉลาดมาก :กอด1:
-
รอรอตอนต่อไป
จะเป็นยังไงนะ
หายป่วยไวไวนะวิว
-
เอิ่ม รู้สึกสงสาร อดัม นิดๆ
แต่ดันมาตกม้าตายตอนไอ้คำถามลองใจเนี้ยแหละ
ถ้าไม่เตรียมใจไว้ขนาดนั้น ก็ปล่อยน้ำซะเถิด อดัม เอ๋ยย
:ruready
-
นั่นสิ. แค่เนี้ยะ.
นายน่ะอดัม. ทำตัวเองแท้ๆนะ
รอวิวกินน้ำ. ตอนนี้แกล้งป่วยใช่ป่าวเนี่ย. :katai3: ขอบคุณค่ะ
-
เอ๊ะ อะไรยังไง
รับxรับ
รุกxรุก
เหรอคะ?
-
ก่อนพายุลง
พายุจากใครกันล่ะเนี่ย
จากวิวหรือว่าจากน้ำ?
-
อดัมส์เอ้ยย~ เธอนี่เป็นเมะที่ไร้ประสิทธิภาพมากๆ เลยค่ะ หัวใจรักที่เธอมีให้น้องน้ำมีแค่นี้ใช่ไหม? โดนถามด้วยคำถามที่ไม่น่าจะต้องลังเลคิดมากแบบนี้ ถึงกับไปไม่เป็นเลยเหรอคะ? ตอบยากขนาดนั้นเชียว? สมควรแล้วล่ะค่ะที่ รับ×รับ เขาจะกินกันเองน่ะ ตัวโตเสียเปล่าจริงๆ เลย.. o16
*****
แม้แต่ไข้หวัดก็มิอาจต้านทานความเป็น 'เพราตา' ได้เลยนะคะเนี่ย การที่ได้เห็นหนูทั้งสองคนหื่นใส่กันอย่างนี้ ช่างเป็นบุญตาเรายิ่งน๊ากก~ (อะไรนะคะ! เราไม่เวอร์น้าา :oni1: )
-
:ling1: :ling1: ใครจะโดนพายุ งื้อออออออ
-
;b วิวววววววว เอ็กซ์แตกมากเลยลูกกกกก
อ๊ากกกกกก อ่านแล้วอยากจับขย้ำ!! อิอิอิ
-
หลงเรื่องเน้~ :impress2:
-
วิวช่างยั่วจริงๆ นี่ถ้าไม่มีอดัมส์อยู่ในห้องด้วยล่ะก็ :z1:
-
พายุจะมาจากทิศไหนหนอ อยากรู้ๆๆๆ
เอิ่ม คุณป๋าแซ่บมาก บอกเลย ิ :hao6:
-
วิวก็ยังคงเป็นวิวอยู่วันยังค่ำ รักกกกกกกกด :mew1:
-
:hao5: ค้างนะ วิวก็ค้างเชื่อเค้าสิ!
เฮ้อออ ปวดใจกับคำว่าพายุจะมานี่ล่ะะะ
พายุเล็กๆจิ๊ดริดก็พอค่า หนักๆเราต้านทานไม่ไหว ฮาๆๆ
เที่ยวให้สนุกนะคะ รอครบ100%น๊า
-
ทำไมต้องร้อนแรงตลอด :m25:
-
โอ้ววววว คุณบันอัพเช้า แต่คนอ่านยังมาอ่านรอบดึกเหมือนเดิมค่าาา (ฮา)
อีกส่วนที่เหลือคงจะไม่มีอะไรมากจริงๆแหละ หุๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z1: :z1:
คืนนี้จะยังเอามาลงต่ออยู่ไหมคะ?? รอๆ
สำนวนไม่แปร่งนะคะ เพราตาก็ยังคงเป็นเพราตาคนชั่งยั่วอยู่
งงอดัมส์เล็กน้อยคะ บทจะกลับก็กลับไปง่ายมากกกกก ตกลงเขาเลือกทีมไหนกันแน่คะเนี่ย???
ตอนต่อไปคงเป็นเจเจอร์ที่เริ่มป่วนสินะคะ รีบๆยอมแพ้ไปซะเถอะนะ!
#ทีมวิวน้ำ น้ำวิว
หลังจากกลับไปอ่านตอนเก่าๆนี่ เริ่มเข้าใจส่งที่คุณบันพยายามเน้นให้ดูเเล้วคะ
ให้เดา...... เจกับน้ำ คงเป็นเพื่อนกันมาแบบนั้นจริงๆแบบที่เจเจอร์เล่า
สะดุดตรงที่ว่าไปเจอ วิวครั้งแรกพร้อมน้ำที่ร้านถ่ายเอกสาร
น้ำคงแอบชอบวิวมานานก่อนหน้านี้แล้ว เจอวิวดีใจ บอกเจ เจคาบไปกินเฉย....
คิดว่าพอจะเข้าใจคำว่าคนทรยศของน้ำในหลายๆแง่มุมแล้ว
ส่วนตอนที่ออกมาให้ใจหวิวเล่นๆว่าตกลงน้ำชอบเจจริง?
ที่น้ำพูดถึงเจ ประโยคหลังคงเปลี่ยนไปพูดถึงน้ำแน่เลย
ที่บอกว่าสำหรับเจ มันคงเป็นแค่เกมส์ แต่สำหรับน้ำแล้วไม่ใช่
ลองเดาดูเฉยๆคะ (ฮา)
เอาน่าเราเข้าใจมาประมาณนี้หละ
สู้ๆนะคะคุณบัน ยินดีด้วยที่สอบเสร็จแล้วบันไซ//
ถ้าวันนี้ไม่เจอกันแล้ว คงเจอกันวันจันทร์คะ ^_^ o13
-
คิดว่าอดัมส์คงจะไม่ได้เลวร้ายอะไร เอาตามความรู้สึกอะนะ
คนป่วยนี่ขี้ยั่วจังน๊าาาาาาาาา เมื่อไหร่จะหายละแบบนี้ ฮ่าาาา
ว่าแต่ใครจะโดนพายุถล่มนะ :katai1:
-
อ่าาาาาาา
เพราตา
ขี้ยั่วจริงๆน๊าา
o18
-
อะเฮือก อีก 20% เล่นเอาลงไปดิ้นด้วยความค้าง
ถ้าเราเป็นน้ำ เราจับวิวฟัดตั้งแต่นอนบิดแล้วส่งเสียงแล้ว เหนียวตัวอยากได้น้ำ จร้าาา.
น้ำหลงแบบหัวปักหัวปำจริงๆ คนอ่านด้วย
โอยพายุก็พายุเถอะ. พายุบนเตียงมันแลดูหนักหน่วงกว่านา
น้องวิวเอาอยู่ใช่ไหมจ๊ะ. อดัมส์ชิ้วๆหลบไป. ขอที่เหลือพร้อมตอนต่อไปได้ไหมอ่า. อยากฟินยาวๆ.
ขอบคุณค่ะ.
-
เป็นไงอดัมส์ จุก เสียด เลยดิ เจอวิวตอกและย้ำเข้าไป แหม่นี่ถ้าไม่มั่นคงต่อน้ำ มีหวังเสร็จน้องวิวแน่ แต่ไม่ใช่เสร็จแบบ :oo1: นี้นะ อาจจะคอหักได้ที่คิดจะชิงน้ำไปจากวิว บอกแล้วเรื่องนี้สองเคะเขาไม่ต้องการเมะตกรุ่นอย่างพวกเธอ เขาทำกันเองได้ และทำได้ดีด้วย คิดดูสิหลังแกกลับไปเขา :haun4: :m25: แค่เล้าโลมนะยังไม่ได้เสียบนา ฉันว่าถ้าแกยังไม่ไป และแอบดูนะแกจะต้อง :a5: และ :jul1: ตรงประตูนั่นแหละ โอยอดใจรออีก 130% ไม่ไหว 30% ไม่พออ่ะมิสบัน :ling1: ตอนหน้าอีเจย์เมะเสื่อมๆจะกลับมาป่วนใช่ไหม ไม่สำเร็จหรอกบอกเลย แกบอกวิวเกี่ยวกับน้ำขนาดนั้น วิวกับน้ำยัง :oo1: ต่อเลย แหม่ๆ อยากให้มาดูตรงประตูกับอดัมส์อีกคนจังเลย จะได้รู้ว่า เคะเขาแซ่บโดยไม่ต้องพึ่งเมะอย่างพวกแกขนาดไหน :hao6:
-
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
วิวววววว ทำเลือดจะหมดตัวแล้วววว
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ตอนแรกนึกว่า วิวรุกน้ำอย่างเดียว แถมกลับไปมีอะไรกะเจเจอร์ด้วยเลยผ่านไป
ผลัดกันรุก/รับช่างดีงาม ความฟินที่ไอ้พวกตัวเมะไม่เข้าใจ
เท่าที่เคยอ่าน ผลัดกัน แล้วดูไม่เป็นการบีบบังคับใจอีกฝ่าย ก็ต้องเป็นพวกน่ารักๆด้วยกันเอง ไม่ค่อยเห็นมาดแมนจัดๆผลัดกันเสียบ (ยกเว้นในGV)
คุณป๋ามุ้งมิ้ง แต่กับอเล๊กซ์คืออาราย
-
กร๊ดดดดด มันค้าง เค้าไม่ยอมรีบมาต่อให้ครบเลยยย :ling1: :ling1:
-
ตอนนี้วิวยั่วสุดใจให้ดิ้นตาย โอ๊ย ชักทนไม่ไหวแทนน้ำเสียเหลือเกิน
-
:z3: :z3: ช่างยั่วกันจริงงงงงง
-
พายุของเจย์ หรือของอดัมส์ล่ะ ถ้าทำอะไรน้ำเพราตาคงไม่ปล่อยแน่ๆ
-
รู้สึกหน้ามืด คล้ายจะเป็นลม
ไม่ไหวแระเลือดจะหมดตัว
พายุอะไรเอาไว้ทีหลังละกันนะ :pighaun:
-
:z10: แวะมารอ
-
วันนี้วันจันทร์..........
เราไม่ได้กดดันนะ
แค่เข้ามารอทุกวันเลยค่ะ
อยากอ่านฉากเรียกเลือดฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
เค้ามรอแล้วน้าาาาาาา
วันนี้จะมาลงมั้ยอาาาาาาา
:ling1:
-
XIII ( 100% )
ยามที่ได้มองเห็นอีกคน
ความรู้สึกแรกที่มีคือความ ‘ริษยา’
ผมยังจำได้ดีและไม่เคยลืมความรู้สึกนั้นของตัวเอง อิจฉา....ที่คนคนนั้นมีทุกอย่าง เส้นทางของเขาเหมือนจะถูกโรยไปด้วยกลีบกุหลาบโดยมีพรมนุ่มเท้าปูรองอีกทีเลยด้วยซ้ำ ทั้งรูป ทรัพย์ ตลอดไปจนน้ำเสียงชื่นชมกับความนิยมที่ไม่เคยลดลงทั้งที่ข่าวไม่ดีเกี่ยวกับตัวเขาลือมาให้ได้ยินเป็นระยะ
ใบหน้าหวานนั้นสวยหมดจดยิ่งกว่าผู้หญิงหลายคน ทั้งที่หน้าตาดีออกขนาดนั้นแต่กลับไม่เอาใครเลยสักคน ทุกครั้งที่บังเอิญเจอไม่เคยเห็นคนที่จะเรียกได้ว่าเป็น ‘เพื่อน’ อยู่ข้างกายคนร่างเล็กเลยสักครั้ง เพราตามักจะชอบอยู่คนเดียว จะว่ารักสันโดษก็อาจจะใช่ แต่เหตุผลหลักที่ทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้หรือทำความรู้จักน่าจะเป็นเพราะใบหน้าที่ถึงแม้จะน่ารักแต่กลับเรียบนิ่งจนดูเหมือนจะเย็นชา
..เข้าถึงยาก..
..เหมือนอยู่กันคนละโลก..
เชื่อว่าใครหลายคนคงจะคิดแบบนั้น ตัวผมเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ...
ไม่รู้ตัวหรอกว่าจากที่ใช้สายตามองด้วยความอิจฉาจนพาลไปเป็นไม่ชอบใจที่มีต่อคนงามคนดังแห่งคณะบริหารที่ชื่อเสียงดังกระฉ่อนเสียยิ่งกว่าดาราวัยรุ่นคนหนึ่งที่เรียนอยู่คณะเดียวกันเสียอีก..... มันแปรเปลี่ยนไปเป็นความหลงใหลตั้งแต่ตอนไหน พอรู้ตัวเข้าอีกที ......ผมก็คอยแต่มองหาร่างเล็กทุกครั้งที่เดินผ่านคณะบริหารซะแล้ว
รู้สึกตัวว่านับวันตัวเองยิ่งเป็นเอามากขึ้นทุกที
ตื่นเต้นจนใจสั่นทุกครั้งที่บังเอิญได้เดินผ่านเขา กลิ่นกายหอมหวานชวนให้รู้สึกรัญจวนใจ คงมาจากน้ำหอมแบรนด์ดังสักยี่ห้อ เพียงแต่ลึกๆผมกลับรู้สึกว่า..... เนื้อแท้ของเพราตาจะต้องหวานหอมยิ่งกว่าน้ำหอมยี่ห้อดังที่ไหนอย่างแน่นอน
.....
แล้วก็ไม่ได้ผิดไปจากที่คิดจริงๆ
“อะ ..อ๊าาส์”
“อึก ..วิว ...”
ความรู้สึกที่แล่นวาบไล่ขึ้นมาจากปลายเท้า ปล่อยให้ร่างกายที่หลงใหลไปกับความรู้สึกนั้นนำทุกความคิดไป สมองขาวโพลนดวงตาพร่าเลือนไปหมด สิ่งที่โฟกัสเห็นมีเพียงดวงหน้าสวยที่กำลังแดงซ่านไปด้วยอารมณ์ใคร่ เห็นปากอิ่มเผยอออกส่งเสียงครางหวานยามร่องทางอุ่นนุ่มกลืนกินลำเนื้อแข็งขึงร้อนจัดเข้าไปลึกสุดความยาว ดวงหน้าพราวเหงื่อเหยเกยามโยกเอวหมุนขย่มกายอย่างเร่าร้อน มือเล็กปัดป่ายไปทั่วกายของผมที่นอนนิ่งๆให้อีกฝ่ายเป็นคนคุมเกมอย่างที่เขาต้องการ
ช่วงขณะหนึ่งของความคิด ....
ตามใจมากไปหรือเปล่านะ
เขาป่วยอยู่นี่หน่าแล้วมา‘ทำ’กันทั้งอย่างนี้มันจะดีแล้วหรือ?
แต่ความคิดทุกอย่างในหัวกลับหยุดชะงักลงเมื่อใบหน้าถูกอุ้งมือเล็กประคองเอาไว้ ดวงตากลมโตฉ่ำเยิ้มมองสบกลับมาก่อนที่ดวงหน้าหวานสวยจะโน้มลงมอบจูบร้อนเร่าทว่ากลับหวานล้ำให้อย่างดูดดื่มทั้งที่สะโพกกลมกลึงยังคงขยับร่อนส่ายกลืนกินแก่นกายส่วนกลางของผมเข้าออกไม่หยุด
เผลอยกมือบีบขย้ำก้มนิ่มเต็มไม้เต็มมือ
อีกฝ่ายครางอื้ออึงในลำคอก่อนที่จะผละริมฝีปากออกซุกซบใบหน้าเข้ากับไหล่ของผม กายเล็กสั่นสะท้านเมื่อผมยกเอวสวนกลับแรงขย่ม เจ็บแสบที่หัวไหล่ ...คงจะถูกอีกฝ่ายกัดเข้าให้
เสียงหอบหายใจที่สอดประสานกับความรู้สึกของลมหายใจอุ่นพร้อมทั้งเสียงครางแหบพร่าข้างๆใบหู หัวใจเต้นแรงราวกับจะระเบิด และทุกอณูของร่างกายที่คล้ายว่ากำลังจะทำให้เสียสติ
“ว..วิว”
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝือนเมื่อร่างเล็กกลับหมุนกายนั่งหันหลังให้ผมแทน เขาอยู่ในท่าคลานเข่าในขณะที่ผมนอนอยู่ท่าเดิม วิวที่เห็นแปรเปลี่ยนไป... จนรู้สึกว่าอีกไม่นานเลือดกำเดาคงจะไหลออกมาอย่างไม่ต้องสงสัยในสาเหตุเลยแม้แต่น้อย
ท่านี้ทำให้ผมมองเห็นแก้มก้นกลมกลึงขาวละเอียดของอีกฝ่ายได้ชัดเจน แต่ที่ชัดยิ่งกว่าคือร่องทางสีสดช้ำเล็กน้อยจากการร่วมรักที่กินเวลายาวนาน ....กำลังโยกขยับโดยมีท่อนเนื้อแข็งขืนของผมผลุบเข้าผลุบออก คราบน้ำขุ่นขาวจากความใคร่เคลือบท่อนลำจนเป็นมันก่อให้เกิดน้ำเสียงเฉอะแฉะฟังดูหยาบโลน
แต่กลับเร้าตัณหาจนแทบคลั่ง!
ใบหน้าหวานเอี้ยวหันมามอง เรียวลิ้นสีสดแลบเลียรอบกลีบปากอิ่มเจ่อของตัวเอง...ก่อนที่จะยกยิ้มร้ายพร้อมกับสะโพกที่โยกขยับถี่ขึ้นเรื่อยๆ
...สุดห้วงของความอดทน
“อ๊ะ ..ร้อนจัง อื้ออ”
ผมจับเอวคอดกดสะโพกขาวให้กลืนกินแก่นกายของผมทั้งหมดเข้าไปในร่างกายของเขา ท่อนเนื้อร้อนจัดเต้นตุ้บตุ้บอยู่ในร่องทางที่ผ่าวร้อนไม่ต่างกันจนรู้สึกได้ ผมครางยาวหลับตาพริ้มอย่างเปี่ยมสุข สมองสว่างโล่ง ซี๊ดปากออกมาเบาๆเมื่ออีกฝ่ายยังคงขมิบตอดไม่หยุด ราวกับจะรีดน้ำที่ผมเพิ่งปล่อยออกมาออกให้หมดจนหยาดหยดสุดท้าย
ผมดึงอีกฝ่ายให้นอนลงแล้วพลิกกายคร่อมร่างเล็กเอาไว้ สบตากันไม่นานผมก็โน้มหน้าลงประกบจูบกลีบปากอิ่มที่เผยออ้าออกอย่างเชิญชวนอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง เนิ่นนานกว่าจะปล่อยให้ปากหวานๆของอีกฝ่ายเป็นอิสระ อิดออดอ้อยอิ่งอยู่กับปากนุ่มๆนั่นเล็กน้อย
เลื่อนหน้าไซร้ลำคอขาวเรื่อยลงมาจนถึงแผ่นอกเนียนที่มีรอยช้ำสีกุหลาบประดับอยู่ประปราย
ท่อนเนื้อที่แข็งเป็นลำอีกครั้งเพียงแค่ได้สูดกลิ่นกายหวานอร่อยลิ้นจากคนตัวเล็กค่อยๆสอดเข้าร่องทางรักชุ่มน้ำขุ่นช้าๆ ขาเรียวข้างหนึ่งของอีกฝ่ายยกขึ้นน้อยๆ มือของผมไล้ลูบจากช่วงขาอ่อนมาจนถึงข้อขาเล็ก จับยกเอาไว้อย่างนั้นก่อนจะฝังจมูกลงบนต้นขาอ่อนด้านใน ขบกัดไม่เพลาแรงแล้วตวัดลิ้นเลียทับรอยช้ำสีสวยเรียกเสียงครางหวานหูจากอีกฝ่ายขับให้อารมณ์พลุ่งพล่านมากขึ้นกว่าเดิม
ทั้งที่ยังคงไม่ละสายตาออกจากดวงตาคู่กลมทรงเสน่ห์คู่นั้น
ขยับโยกเอวช้าๆ...ในขณะที่มือยกขาเรียวอีกข้างขึ้น
แล้วทำไม่ต่างจากขาข้างที่เพิ่งปล่อยให้เป็นอิสระแต่เจ้าตัวกลับตวัดเกี่ยวเข้าที่เอวของผม พร้อมเอวเล็กที่ขยับสวนร่อนตามจังหวะเนิบช้าแต่สอดลึกหน่วงหนักทว่าละมุนนุ่ม
เหมือนว่าระหว่างเราไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดๆนอกจากเสียงครางหวานที่ดังลอดออกมาให้ได้ยินทั้งกลีบปากอิ่มของเขากับเรียวปากบางของผมไม่หยุดตลอดการร่วมรัก
บทสวาทถูกจุดชนวนเริ่มขึ้นหลังจากนั้นอีกครั้งก่อนที่ทุกอย่างจะกลับเข้าสู่สภาวะปกติ คนป่วยหลับลึกทันทีที่บทรักครั้งที่สามของวันสิ้นสุดลง เพราตาเห็นตัวเล็กตัวบางแบบนี้แต่กลับเป็นคน‘เซ็กส์จัด’จนน่าแปลกใจ และหากไม่เพราะกำลังป่วยอยู่หรือไม่ก็อาจเพราะยาลดไข้ที่กินไปก่อนหน้านี้ บางที...เซ็กส์คราวนี้มันอาจจะไม่ได้จบแค่ผมได้กอดเขาก็เป็นได้
หลังจากเช็ดตัวทำความสะอาดให้กับคนตัวเล็กที่นอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องเสร็จเรียบร้อย ที่ผมทำต่อจากนั้นคือการนั่งบนขอบเตียงมองใบหน้าหวานที่หลงใหลมาเนิ่นนานเงียบๆ เกลี่ยปลายนิ้วไล้ตามโครงหน้าสวยได้รูป จุดยิ้มน้อยๆที่มุมปากเมื่อมือเล็กคว้าหมับเข้าที่นิ้วของผมพร้อมกับแก้มนวลที่คลอเคลียเข้าหาราวกับสัตว์เลี้ยงตัวน้อยๆกำลังออดอ้อนเจ้าของ...
....
หัวเราะออกมาเบาๆกับความคิดนั้นของตัวเอง
ถ้าจะหาใครที่จะเป็น‘สัตว์เลี้ยง’ล่ะก็ .......คงไม่พ้นเป็นตัวผมเองต่างหาก
ครืดดด
ผมชะงักหน้าที่กำลังโน้มลงใกล้กะจะลักหลับคนป่วย เหลือบตามองมือถือที่สั่นไม่หยุดบ่งบอกว่ามีสายเรียกเข้า ละความสนใจจากเครื่องมือสื่อสารมาที่จมูกรั้น แตะริมฝีปากลงบนปลายจมูกแผ่วเบาพร้อมคำกระซิบบอกให้อีกฝ่ายฝันหวานก่อนที่จะคว้ามือถือที่ยังคงสั่นขึ้นมองดูชื่อโทรเข้า เผลอกำสมาร์ทโฟนแน่นจนมือสั่นระริก มองร่างเล็กที่ยังหลับพริ้มอยู่เล็กน้อยแล้วตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกไปที่ระเบียงห้อง ไม่ลืมรูดม่านพร้อมกับปิดประตูบานเลื่อนให้สนิทแน่น
( ไงเมีย อื้ม...หรือจะเป็นคุณพี่ชายดี? )
“......”
( ว่าไง จะเลือกสวมโขนในบทบาทไหนดีเอ๋ย? หื้ม )
“..ว่างมากนักหรือไง ถ้าว่างมากนักก็ไปหาอะไรที่มันเป็นประโยชน์ทำซะ”
( หึ ปากคอเราะร้ายจังนะ ตั้งแต่‘สมหวัง’ได้ของของคนอื่นเขาไปครอบครองสมใจก็เหมือนจะไม่เห็นหัวน้องชายคนนี้เลยนะครับ หื้ม สายน้ำ? )
“เลิกเล่นลิ้นได้แล้ว เจร์”
ปลายสายเงียบไปเล็กน้อยก่อนที่เสียงหัวเราะจะดังให้ได้ยิน น้ำเสียงจากที่เคยหยอกกวนกลับจริงจังเรียบเย็น
( เมื่อไหร่จะได้ฤกษ์กลับไปเยี่ยมบ้าน พ่อด่าจนกูรำคาญให้ลูกน้องมารังควาญกูถึงบ้านแม่ หึ คิดโง่ๆว่ากูเป็นคนเป่าหูให้มึงต่อต้านเขา ปัญญาอ่อนชิบ )
ผมถอนหายใจ กรอกตาอย่างรู้สึกเหนื่อยหน่าย
“ถ้าจะโทรมาเพราะเรื่องผู้ชายคนนั้นทีหลังไม่ต้องโทรมาอีกเพราะกูจะไม่รับ”
( หึ เรื่องพ่อกูไม่สนหรอก จะดิ้นเรื่องที่มึงต่อต้านเขาจนหัวใจวายตายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับกูอยู่แล้ว )
ผมเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะยกยิ้มมุมปาก “ถ้าจะพูดเรื่องเพราตากูยืนยันคำเดิม มึงไม่มีวันชนะ”
( ....มึงคิดว่ามึงแต่งสตอรี่น้ำเน่ายิ่งกว่านิยายเพื่อเรียกร้องความสนใจได้คนเดียวหรือไง สายน้ำ )
“เอาไว้มึงแต่งได้น้ำเน่ายิ่งกว่ากูค่อยมาปากดีแล้วกัน แค่นี้นะ ...กูจะไปนอนกกเมียกูต่อแล้ว”
เสียงด่าทอหยาบคายดังลอดมาให้ได้ยินก่อนที่ผมจะกดตัดสายพร้อมทั้งปิดเครื่อง รู้สันดานเจเจอร์ดีมันคงไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ คงโทรจิกยิกสร้างความรำคาญไม่หยุดหย่อน
...จะว่ายังไงดีล่ะ สันดานมันก็เหมือนพ่อ พ่อมันก็คนเดียวกับพ่อผม ....เพราะฉะนั้นสันดานเราสองคนเลยค่อนข้างจะเหมือนกัน
เหมือนกันแม้กระทั่งสเปคคน
สำหรับเจเจอร์ในตอนแรกเริ่มเหมือนมันแค่อยากเอาชนะผมมากกว่าจะคิดจริงจัง ในตอนแรกน่ะนะ ....มันรู้มาตลอดว่าคนที่ผมหลงใหลจนถึงขั้นคลั่งไคล้คือใคร เลยชิงตัดหน้าโดยอาศัยว่าตัวเองเป็นสเปคของอีกฝ่ายมากกว่าช่วงชิงคนที่ผมเฝ้าแอบมองมานานเป็นปีไปอย่างหน้าด้านๆ
คงหวังจะให้ผมดิ้นทุรนทุราย หรือเจ็บใจจนกระอัก
สุดท้ายกลายเป็นตัวมันเองที่ตกม้าตายเพราะดันตกหลุมเสน่ห์ของเพราตาเข้าให้อย่างจังจนถอนตัวไม่ขึ้น อาศัยวิธีหมาๆอย่างเอาพวกเข้าข่มบ้าง จูบเพราตาต่อหน้าต่อตากลางลานคณะเพื่อเย้ยผมบ้าง
ทำตัวเป็นเด็กอนุบาลแย่งของเล่นกันไปได้
....
ผมกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เดินไปวางมือถือลงตำแหน่งเดิมบนหัวเตียง ค่อยๆทิ้งตัวลงนอนบนเตียงช้าๆพลางรั้งร่างเล็กมาโอบกอดเอาไว้หลวมๆไม่แน่นเกินไปจนทำให้อีกฝ่ายไม่สบายตัว เสียงครางอื้ออ้าดังให้ได้ยินแผ่วๆก่อนที่ใบหน้าหวานจะขยับเข้าหาซุกอกอุ่น ผมอมยิ้มก้มจูบบนศีรษะทุยเบาๆ
หลับตาเข้าสู่ห้วงนิทราตามคนในอ้อมแขนไปอย่างเปี่ยมสุข
.
.
ดวงตากลมโตสีอัลมอนด์ปรือขึ้นเล็กน้อย มองใบหน้าของคนที่กกกอดตัวอยู่พลางเหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่นิ่งๆบนหัวเตียงอย่างครุ่นคิด ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะหลับตาลงอีกครั้งเมื่อทานทนต่อความอ่อนเพลียไม่ไหว
ละทิ้งความสงสัยในอก ไม่ใคร่นึกสนใจสิ่งอื่นใดอีกนอกเสียจากอ้อมกอดอบอุ่นที่โอบกระชับร่างกายของเขาเอาไว้
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
12 / 05 / 2015
มาไม่ทันวันจันทร์ แถมครึ่งหลังยังน้อยอีก!! :katai1:
ไม่เป็นไรๆ ไว้ลงตู้มเดียวยาวๆตอนต่อไปเลยแล้วกันเนอะ o18
มิสบัน.
-
โอ๊ะโอ ดูท่าทางเรื่องจะยาวนะเจร์ อะไรนะ สายน้ำ หึ
เอาเป็นว่าไม่อยากเห็นบทเข้าใจผิด พ่อแง่แม่งอนนะคะคุณบันส์
ขอล่ะ เอาแบบ จี๊ดจ๊าดตามเรื่องนี้เลย ขอแบบมันส์ๆ จะรักมาก
สุดท้ายขอบคุณที่เสียสละมาต่อ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
-
:pighaun: :m25: :z1:
ชอบแนวการแต่งของมิสมากๆค่ะ o13
มาต่อบ่อยๆนะค้าาาา :katai1: :katai2-1:
-
พายุอย่าหนักมากอ่ะเอามาพอแค่นิดหน่อย :z2:
-
ตอนนี้บอกได้คำเดียวคะว่า
:m25: :m25: :m25:
สองคนนี้ยังเข้าด้ายเข้าเข็มกันได้ดีตลอดดด
เริ่มเผยไต๋กันคนละเเง่ละง่าม
ไหน เจร์จะแต่งเรื่องอะไรมาสู้คะ!!!!
ดูแบบไม่มีทางชนะ เพราะ ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับที่เพราตาตัดสินใจทั้งนั้น
รอตอนต่อไปค่าาาาา ขอยาววๆสะใจไปข้างเลยนะคะคุณบันนนนน
:katai2-1:
-
วิวได้ยินอะไรมั้ยนั่น :hao7:
-
เราเชื่อเล็กๆว่าเพราตาจะยังคงความเป็นเพราตาไว้เมื่อมีพายุเข้าหรือคลื่นแรงๆ
-
หนูวิวขา นี่ขนาดหนูป่วยอยู่ยังล่อไปสามยก :jul1:
-
อูย. สามยกต่อเนื่องเลยนะน้ำ รังแกคนป่วย ร้ายไม่เบา. จะเรียกว่าไงดี ถ้าจะร้ายก็ร้ายพอกัน
สะใจดีที่ช่วยเขี่ยเจร์ทิ้งได้ สบายใจที่ความรู้สึกของน้ำเป็นเรื่องจริง หลงวิวเต็มๆ
สมน้ำหน้าเจร์ เหอะๆ
รอพายุค่ะ
:pig4:
-
พายุอารมณ์ ยังไม่แรงเลยค่ะ 3 ยกเอง
ถ้าวิวไม่ป่วยนี่สงสัยคูณ 3
รอตอนต่อไปจ้าาาาาาา :katai5:
-
ตามหาแนวนี้มานานแถมยังสนุกด้วย
เพิ่งอ่านหน้าแรกเดี๋ยวมาอ่านต่อน่ะ
-
เจร์อย่ามาทำตัวเป็นขี้แพ้ชวนตีเลยนะคะ เพราะถ้าหนูน้ำมัวแต่ทำตัวติ๋มๆ ป่านนี้ก็คงจะไม่ได้วิวมานอนกอดอยู่แบบนี้หรอกน้าา :-[ .. อีกอย่างของอย่างนี้ก็ขึ้นอยู่กับคนกลางเขาด้วยนะคะว่าจะเลือกใครน่ะ อย่ามั่นใจให้มากนักเลยค่ะว่าตัวเองต้องได้ทุกสิ่งอย่างบนโลกใบนี้มาไว้ในกำมือ~ :o10:
-
น้ำเจ้าเล่ห์ว่ะ
o18
-
น้ำ ไม่ได้ใสๆแบ๊วๆ ซินะ
สลับเอาวิวรุกบ้าง
-
เพราตานี้ขนาดป่วยอยู่นะ ล่อไปสามยก คุณพระ
รอฟังเรื่องน้ำเน่าของไอ้เจร์อยู่นะ แต่ก็ยังเชื่อมือวิวอยู่นะ
ไม่ว่าจะเรื่องอะไรวิวเอาอยู่แน่นอน
-
เรื่องนี้มีอะไรในกอไผ่ :hao4:
อ่านเรื่องนี้ทีไรต้องเตรียมถุงเลือดไว้ใกล้ :jul1: วิวลูก หนูเซ็กซี่เกิน ป้าแก่ใจจะวาย
รอดูเวลาความจริงเปิดเผย เรื่องราวจะเป็นมายังไงนะ
-
ช่างผลัดกันดูแลรักษาอาการป่วยได้ :jul1: มากเลย ผลักกันรุกผลัดกันรับผลัดกันเซ็กซี่ไม่มีใครแพ้ใครเลย หนูน้ำ หนูวิว มันให้อารมณ์ละมุนอีโรติกฝุดฝุด ต้องชมคนเขียนด้วยที่สื่อออกมาราวกับภาพ 4D เลยล่ะ o13 สะใจอีเจย์เป็นไงเมิงเจอหนูน้ำตอกหน้าเข้าไป นี่ขนาดเมิงสตรอเบอแหล สองเคะเขาชุ่มฉ่ำเลือดสาดอาบขนาดนี้เลย เมะตกรุ่นขึ้นสนิมทำอะไรไม่ได้แล้ว น้ำมันล้างยังไม่หายฝืดเล๊ยยยยย :laugh: ผิดคาดแหะ ที่น้ำเป็นพี่อีเจย์ แสดงว่าแม่อีเจย์ก็เป็นน้อยอ่ะดิ ส่วนแม่น้ำคงเป็นหลวงและเป็นคนที่พ่อน้ำรักแต่พอรู้ว่ามีเมียน้อยเลยเลิกหรือเปล่า ทำให้น้ำไม่ไปยุ่งกับบ้านพ่อ พ่อเลยโทษอีเจย์ที่คงมีข่าวไปถึงหูว่า ชอบรังแกน้ำ พ่อมันเลยด่าเข้าให้ ดูพ่อคงรักน้ำไม่น้อยเลย แต่น้ำคงเจ็บแทนแม่เลยไม่เอาพ่อไปด้วย :hao3: อย่างที่น้ำว่า อีเจย์มันตกม้าตายเพราะหลุมพรางตัวเองนี่แหละ หลงตัวเองจัดคิดว่าวิวจะหลงเสน่ห์มันที่เป็นสเปคทุกอย่าง แต่สุดท้ายถูกเขี่ยโดยที่น้ำแทบไม่ต้องทำไรเลย แค่เอาตัวเองที่ดูน่าสงสารไปถวายประตูเพราตาถึงที่ กลายเป็นคู่รัก อึด อีโรติก มาจนตอนนี้ ต้องขอบใจเมิงว่ะอีเจย์ :haun4: แต่ดูน้ำก็ร้ายลึกใช่ย่อย จากคำพูดท่าทาง คงยังมีของที่ไม่ปล่อยอีกเยอะ ต้องติดตามว่า เพราตาจะทำให้โตยธารเผยตัวออกมาเมื่อไหร่ o18 แต่ดีใจที่น้ำไม่ได้หลอกวิว เป็นความรู้สึกรักอย่างแท้จริง ไม่ใช่แย่งชิงเพื่อเอาชนะอย่างอีเจย์ กรรมเลยตามมันโดยที่ถูกวิวไม่ใยดี มาเอาน้ำแทน มันเลยกระอักแทนน้ำที่ควรจะเป็นอย่างที่คิด สะใจ และ วิวไม่แน่ใจว่าได้ยินอะไรไหม คิดว่าวิวได้ยินเสียงมือถือและน้ำไปคุยข้างนอกเลยสงสัยว่าใครโทรมาล่ะมั้ง ยังไงก็เชื่อว่า วิว ฉลาดพอที่จะไม่หูเบาเกินไปแน่นอน :katai2-1:
-
:haun4: :haun4:
-
:pighaun: :pighaun:
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
น้ำดูแอบร้ายนะเรา :a5: แต่แบบนี้ล่ะชอบบบบ o18
มาต่อไวๆนะฮะรอออออ :')
-
วิวกับน้ำนี้เหมาะสมกับจริงๆ เรื่องนี้เมะด้อยค่ามาก
แถมงี่เง่า คิดว่าตัวเองดีไปซะทุกอย่างอีก
จะรอตอนต่อไปน๊า
-
XIV ( 50% )
ประตูผู้โดยสารขาเข้าของท่าอากาศยานนานาชาติมาเก๊าเนืองแน่นไปด้วยชายฉกรรจ์ในชุดสูทสากลสีดำ สร้างความตื่นตระหนกให้แก่ผู้คนภายในสนามบินไม่น้อย แต่ดูเหมือนว่า‘เป้าหมาย’ของชายเหล่านี้จะไม่ใช่การก่อการร้ายหรือก่อความวุ่นวายอย่างที่เคยเห็นพาดข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์ พวกเขาเพียงยืนอยู่นิ่งๆด้วยท่าทีสงบราวกับกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง ....หรืออาจจะบางคน?
นักท่องเที่ยวบางคนแสดงอาการอยากรู้อยากเห็นชัดเจน คนดังคนไหนเดินทางมาหรือเปล่า? หรือว่าจะเป็นนักการเมืองเศรษฐีใหญ่จากต่างประเทศกัน? หากกลับมีคนถิ่นหลายคนที่รับรู้ได้ถึงความ‘ผิดปกติ’ นอกจากไม่คิดจะย่างกายเข้าไปใกล้คนชุดดำกลุ่มนั้นแล้วยังไม่กล้าแม้แต่จะเมียงมองแสดงความสอดรู้
หลายคนต่างเผลอกลั้นหายใจกันทันทีเมื่อเหล่าชายชุดดำต่างกรูกันเข้าไปยืนเรียงแถวหน้าประตูขาเข้าที่กำลังเปิดออกช้าๆ ร่างสูงสง่าในชุดสูทเรียบหรูสีเทาเข้มเดินออกมาพร้อมกับเหล่าผู้ติดตามในสูทดำอีกสามคน น้อยนักหากเทียบกับเหล่าผู้มีอิทธิพลของจีนคนอื่นๆ ...เพราะร่างสูงสวมแว่นกันแดดจนบดบังไปเกือบครึ่งหน้า ไม่เทียบเท่ากับหน้ากากอนามัยที่พาดปิดอีกครึ่งหน้าล่างเสียมิดจนทำให้เห็นหน้าค่าตาไม่ชัด
ใครที่อยู่ใกล้หน่อยได้ยินเสียงไอค่อกแค่กผนวกกับความซีดขาวของใบหน้าที่โผล่พ้นบรรดาสิ่งปกปิดให้ได้เห็นแบบวับๆแวมๆก็พาลให้เข้าใจไปว่าร่างสูงสง่าคงจะไม่สบายอยู่ ไม่เว้นแม้กระทั่งเหล่าชายชุดดำที่ได้รับคำสั่งตรงมาเพื่อ‘ต้อนรับ’คนผู้นี้โดยเฉพาะ
หัวหน้าการ์ดโค้งพลางผ่ายมือให้กับแขกคนสำคัญซึ่งร่างสูงก็ไม่อิดออดที่จะเดินตามการเชื้อเชิญนั้น โดยมีชายฉกรรจ์ในชุดสูทนับสิบเดินประกบตามหลัง
“คุณชายใหญ่ค่อนข้างจะประหลาดใจไม่น้อยเมื่อได้ข่าวว่าท่านปิญชาน์เลือกที่จะมาลงที่มาเก๊าแทน”
- เตรียมคำอธิบายไว้ให้ดี -
นั่นคือสิ่งที่ร่างสูงเข้าใจ เขาไม่คิดตอบโต้อะไรกลับไปทำเพียงแค่เดินด้วยท้วงท่าสง่า สงบ นิ่ง และเยือกเย็นต่อไป ...นั่นคือสิ่งที่เขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะแสดงให้คนพวกนี้เห็น
หัวใจนี่เต้นตุ๋มๆต๋อมๆย้อกแย้งกับมาดที่แสดงออกสิ้นดี
“บังเอิญที่ตอนนี้คุณชายใหญ่เดินทางมาเจรจากับคู่ค้าที่มาเก๊าพอดี คงได้กลับไปที่จีนพร้อมกับท่านปิญชาน์เลยล่ะครับ”
ความบังเอิญมันมีจริงๆในโลกใบนี้เสียที่ไหน คงจะต้องเรียกว่า‘จงใจ’เสียมากกว่าล่ะมัง
“แต่เห็นทีว่าคงจะยังไม่ได้กลับในวันนี้เพราะดูท่าว่าการเจรจาจะยืดยื้อกว่าที่คิด ท่านปิญชาน์จะสะดวกหรือไม่ครับหากต้องอยู่ที่มาเก๊าต่ออีกสักวันสองวัน?”
ร่างสูงถอนหายใจหนักๆก่อนที่มือเรียวจะยกขึ้นโบกปัดอากาศ ถึงเขาจะตอบกลับไปว่าไม่สะดวก ยังไงไอ้หมอนี่ก็คงชักแม่น้ำทั้งห้ามาพล่ามให้ฟังจนเขาต้องยอมสะดวกให้อยู่ดี....
ก็ได้แต่หวังเอาไว้น่ะนะว่านายจะทำธุระเสร็จก่อนกำหนดการกลับจีนของคุณชายใหญ่ ไม่อย่างนั้นล่ะก็......... เฉาจิ่งก็ไม่รู้ว่าจะแสดงบทบาทตบตาไอ้พวกนี้ไปได้นานแค่ไหน ดีไม่ดีปะหน้าเข้ากับคุณชายใหญ่แค่ครั้งแรกความคงได้แตกทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย
แค่นึกถึงสายตาเรียวคมกริบของท่านผู้นั้นขึ้นมาเขาก็เกิดความรู้สึกขนหัวลุก สันหลังเสียววูบวาบแล้ว
‘นายนะนาย กลับไทยไปหากเงินเดือนไม่ขึ้นโบนัสไม่ขยับอย่างที่บอกล่ะก็ เฉาจิ่งคนนี้จะไปประท้วงกรมแรงงานให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย!’
.....ได้แต่คิดให้ทำจริงเขาคงไม่หาญกล้าถึงเพียงนั้นหรอก
“เฮ้ออออ!”
“ครับท่านปิญชาน์?”
ร่างสูงของเฉาจิ่งที่พยายามจะเดินหลังตรงอกผ่ายไหล่ผึงให้สง่าเลียนแบบนายเข้าไว้ชะงักก่อนที่จะส่ายหน้าเชิงปฏิเสธว่าไม่มีอะไรแค่ถอนหายใจเฉยๆจะสงสัยอะไรนักหนา
ประตูรถลีมูนซีนกันกระสุนเปิดออกเมื่อเดินขบวนมาถึงหน้าสนามบินตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เพราะเฉาจิ่งเอาแต่เหม่อคิดสะระตะเพลินไปหน่อย ร่างสูงหนาของหัวหน้าบอร์ดี้การ์ดผ่ายมือไม่ลืมโค้งให้อย่างสุภาพ
“ตอนนี้คุณชายใหญ่รอท่านอยู่ที่โรงแรมเรียบร้อยแล้ว เชิญครับ”
“..!!...”
ไหนว่ามีนัดเจรจากับคู่ค้าไงฟ่ะ?!
เวลาประหารมาถึงเร็วกว่าที่คิดไว้เสียอีก ให้ตายเถอะครับนาย!
.
.
“ฮัดชิ้วว~!!”
ป๊าเสยผมที่ไม่ได้เซตให้เรียบเปิดหน้าผากอย่างที่เคยขึ้นเล็กน้อย รำคาญไอ้ผมเส้นที่แยงตาอยู่เหมือนกันทั้งที่ใส่แว่นอยู่แท้ๆแต่กลับไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด ยกหลังมือขึ้นถูจมูกมีความรู้สึกเหมือนจะจามออกมาอีกรอบแต่มันก็แค่เหมือนจะเพราะหลังจากนั้นป๊าก็ไม่ได้จามออกมาอย่างที่คิด
ซุกมือสองข้างเข้าเสื้อโค้ชสีน้ำตาลเข้มยืนมองจนขบวนรถลีมูนซีนกลืนหายลับสายตาไป
“หึ..”
กะเอาไว้ไม่มีผิด
ขนาดเปลี่ยนเที่ยวบินรวมทั้งจุดหมายปลายทางกะทันหันก็ยังไม่วายตามกลิ่นมาจนเจอจนได้ ดีที่ป๊ารอบคอบพอสลับตัวกับเฉาจิ่งบนเครื่องบินคอยท่าตั้งแต่เครื่องยังไม่แลนดิ้ง ที่เหลือก็แค่ภาวนาให้เลขาฯอัจฉริยะของป๊าหาทางหนีทีรอดในการแถได้จนกว่าป๊าจะตามไปสมทบหลังเสร็จธุระแล้วกันล่ะนะ
....
บอกจุดหมายปลายทางกับแท็กซี่เรียบร้อยป๊าก็นั่งมองบรรยากาศที่เปลี่ยนไปจากแต่ก่อนที่เคยเห็นผ่านกระจกรถ นานแล้วที่ไม่ได้กลับมาเหยียบที่นี่อีกเลย ....ตั้งแต่น้องวิวขึ้นชั้นประถม 3 ได้ล่ะมั้ง?
ป๊าไม่ได้หย่าขาดกับหม่าม้าของน้องวิว เอาจริงๆทะเบียนสมรสก็ยังคงอยู่ ถึงจะอยู่ลึกเข้าไปในตัวเซฟที่บ้านก็เถอะ เพียงแต่เลิกราขาดกันทางพฤตินัยแทน ความจริงแล้วเราไม่ได้แต่งงานกันเพราะความรักด้วยซ้ำไป เหตุผลทางธุรกิจที่เอื้อต่อกันล้วนๆ อารมณ์ก็คงคล้ายกับคำว่าคลุมถุงชนอะไรเทือกๆนั้น
ถึงป๊าไม่ได้รักหม่าม้าของน้องวิวแต่ก็ใช่ว่าป๊าจะไม่รักน้องวิวที่เป็นลูก ก็อย่างที่รู้กันว่าป๊าทั้งรักทั้งห่วงหวงลูกชายคนเดียวคนนี้ขนาดไหน ....ไม่ต้องบอกหรือสาธยายอะไรมากมายเชื่อว่าหลายคนก็คงจะเข้าใจดี
“ถึงแล้วครับ”
ป๊าจ่ายเงินก่อนที่จะก้าวลงจากรถโดยไม่รอเงินทอน ไม่ได้จะอวดรวยแต่ป๊าไม่ใช่คนขี้งกกับเงินแค่ไม่กี่เหรียญอยู่แล้ว ถอดเสื้อโค้ชที่ใช้คลุมทับชุดสูทสีเดียวกันกับที่ให้เฉาจิ่งใส่เด๊ะออกส่งให้กับพนักงานต้อนรับของโรงแรมที่ยืนรออยู่
นึกถึงแล้วก็ขำ เฉาจิ่งเบิกตาโตเท่าไข่ห่านอ้าปากกว้างอย่างน่าเกียจตอนที่ป๊าบอกว่าให้เขาใส่สูทรุ่นเดียวกับที่ป๊าใส่อยู่เป็นประจำเพื่อแสดงบทบาทเป็นป๊าชั่วคราว ที่เฉาจิ่งตกใจจนหลุดมาดคงจะเพราะสูทนี้เป็นสูทสั่งตัดจากบริษัท Suitart ชื่อดังจากสวิตฯ งานเนี้ยบหมดจดที่สำคัญที่สุดคุณสมบัติของมัน'ไม่ธรรมดา'หากเม็ดเงินไม่หนาจริงๆก็คงไม่มีใครคิดลองซื้อมันมาใส่เล่นๆหรอก
ไดมอนด์ อาร์เมอร์ ถือได้ว่าเป็นสูทที่สร้างขึ้นมาเพื่อคนที่วางเท้าตัวเองไว้บนเส้นด้ายอยู่ตลอดเวลาโดยเฉพาะ
ซึ่งป๊าเองก็เป็นหนึ่งในคนพวกนั้น
“เข้าพักหรือเสี่ยงดวงครับท่าน?”
ป๊าหัวเราะเดินเลี้ยวไปทางปีกขวาของโรงแรมหรูขนาดใหญ่ เป็นอันรู้กันว่าป๊าต้องการเสี่ยงดวงมากกว่าหาที่ซุกหัวนอน มาเก๊าเมืองสวรรค์ของการพนัน อาจจะเรียกได้ว่าเป็น ‘ลาสเวกัสแห่งเอเชีย’ ก็สุดแล้วแต่ใครจะเอ่ยเรียกกันไป มาถึงที่นี่แล้วเอาแต่นอนก็ถือว่ามาไม่ถึงที่
บริเวณห้องโถงกว้างแบ่งออกเป็นโซนๆที่เห็นชัดเจนมีอยู่ 3 โซนด้วยกัน โซนเสี่ยงดวงกับเครื่องพนันไม่ซ้ำรูปแบบ โซนนั่งดริ๊งยืนดริ๊งเคล้าไปดนตรีจังหวะชวนให้ชีพจรลงเท้า และอีกโซน..... ไม่เห็นอะไรนอกจากคนหนุ่มบ้างแก่บ้างกำลังเกี้ยวพาเหล่าสาวสวยที่คล้ายกับหลุดออกมาจากนิตยสารปลุกใจเสือป่าอย่างไรอย่างนั้น
...ก็เข้าใจค้าขายดี...
“ต้องการคำแนะนำไหมครับท่าน?”ชายคนเดิมทักขึ้น ในขณะที่แขนของเขายังคงทำหน้าที่เป็นราวแขวนเสื้อโค้ชที่ป๊าถอดออกส่งให้ในตอนแรก
ป๊าทำท่าคิดครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้า “ว่ามาสิ”
“ท่านสนใจความบันเทิงแบบไหนครับ?”
“เรื่อยๆ ฉันอยากมาสนุกมากกว่ามานั่งใช้สมองคิดอะไรให้ปวดหัว”
ชายหนุ่มที่หน้าคงความเป็นเด็กหนุ่มมากกว่ายิ้มออกมาน้อยๆ แขนภายใต้เสื้อสูทสีขาวผายมือไปยังเครื่องตู้ที่มีหลากหลายรูปแบบทั้งที่ปรากฏเป็นจอแสดงผลกับแบบที่คล้ายกับเครื่องแตะบัตรบีทีเอช
“ถ้าอย่างนั้นผมขอแนะนำเป็นสล๊อตแมชชีน ทางเรามีหลากหลายแบบให้แขกได้เลือกสนุกตามแต่ความสะดวก ท่านไม่จำเป็นต้องแลกชิป สามารถใช้ธนบัตรเสียบไปที่ตัวเครื่องได้เลย หรือหากท่านต้องการอะไรที่ท้าทายยิ่งกว่านั้น ผมขอแนะนำเป็นกงล้อหมุนเครื่องสามมิติครับ
ตัวเครื่องนี้จะเป็นแบบจำลองจากของจริงทั้งกระดานทั้งนายแบงค์หรือพนักงานแจกไพ่ ท่านสามารถนั่งเล่นได้หลายคนหรือหากต้องการความเป็นส่วนตัวก็สามารถเล่นเพียงคนเดียวได้ เพียงแต่กงล้อหมุนสามมิตินี้ท่านจะต้องแลกชิปก่อนนะครับ”
อืม ก็เข้าใจแนะนำ ถ้าจำไม่ผิดไอ้สิ่งที่เด็กหนุ่มคนนี้แนะนำมาล้วนแล้วแต่เป็นตัวสร้างรายได้หลักให้กับคาสิโนทั้งนั้น วิธีการเล่นที่ง่ายดายไม่ซับซ้อนไม่ต้องใช้สมองหรือชิงไหวชิงพริบกับใครเหมาะอย่างยิ่งสำหรับมือใหม่ที่ยังประหม่ากับการลงสนามครั้งแรก หากแต่ก็มีอัตราเสี่ยงต่อการหมดตัวสูงอยู่เหมือนกันซึ่งน้อยคนนักที่จะคิดถึงหลักในความจริงข้อนี้
“ท่านจะเลือกสนุกกับเครื่องเล่นตัวไหนดีครับ?”
น่าเสียดายแทนหนุ่มน้อยคนนี้เสียจริงที่ครั้งนี้ไม่ใช่การเสี่ยงดวงครั้งแรกของป๊า
“สล็อตแมชชีนแล้วกัน”
“ถ้าอย่างนั้น เชิญครับ”
ป๊ายิ้มพลางมองกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่เหนือศีรษะขึ้นไปเล็กน้อยก่อนที่จะหันกลับมาสนใจไอ้เครื่องสูบเงินตรงหน้า ......
ได้เวลาสนุกแล้วสิ
.
.
ห้องควบคุมแผงกล้องอวงจรปิด
“บอสครับ สล๊อต KT012 ปล่อยชิปออกมาอีกแล้วครับ”ชายในชุดสูทสีขาวที่นั่งอยู่หน้าจอแสดงภาพจากกล้องวงจรปิดเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน หากแต่ร่างสูงใหญ่เจ้าของคำเรียกว่า‘บอส’กลับยังมีทีท่านิ่งสงบ
“เราเสียไปเท่าไหร่แล้ว?”
“ระ ...ราวๆห้าหมื่นสามพันสองร้อยดอลล่าสหรัฐครับ”ชายฉกรรจ์เหงื่อตกกับจำนวนเงินที่รายงานออกไป ไม่ใช่ว่าไม่เคยสูญเสียเงินมากเท่านี้ เพียงแต่ว่า......
“แค่ยี่สิบนาทีเองสินะ...หึ”
ใช่แล้ว! แค่ยี่สิบนาทีชายแปลกหน้าคนนั้นกลับโกยเงินจากเครื่องที่ยากต่อการโกงนั่นไปเสียครึ่งแสนดอลล่า หากปล่อยให้เล่นไปนานกว่านี้มีหวัง.....
“บ บอสครับ”ชายฉกรรจ์อีกคนที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูครางเสียงอ่อน รู้สึกมีส่วนร่วมไปด้วยกับการสูญเสียเงินในช่วงเวลาแค่ไม่กี่สิบนาทีที่ผ่านมา
เหล่าลูกน้องที่อยู่ในห้องรวม 4 ชีวิตต่างมองหน้ากันไปมาเมื่อผู้เป็นบอสใหญ่ยังคงนิ่งเงียบ และทั้งที่เสียเงินไปมากขนาดนั้นกลับยังยิ้มได้คล้ายกับไม่ทุกข์ร้อนเลยสักนิด
ผ่านไปสิบนาที สัญญาณจากเครื่องสล๊อตแมนชีน KT012 ยังคงเตือนการสูญเสียชิปเงินอย่างต่อเนื่อง ร่างสูงใหญ่เหยียดกายหยัดตรงจัดสูทสีขาวบริสุทธิ์ที่สวมอยู่เล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปที่ประตูของห้องควบคุม มุมปากบางหยักยิ้มลึกล้ำยากแก่การคาดเดาซึ่งอารมณ์
“เห็นทีคงต้องลงไปเยี่ยมเพื่อนเก่าสักหน่อยแล้วสินะ”
.
.
‘นายครับ อาเฉาควบคุมตัวเองไม่ให้สั่นไม่ได้เลยครับ...’
เฉาจิ่งในแว่นกันแดดสีดำกับหน้ากากอนามัยที่ยังคงพาดปิดปากยืนนิ่งอยู่ในลิฟต์โดยไร้ผู้ติดตาม มีเพียงหัวหน้าบอร์ดี้การ์ดเจ้าเดิมที่ยังคงยิ้มแย้มไม่เสื่อมคลาย อยากจะเอ่ยปากถามออกไปเหมือนกันว่ากล้ามเนื้อปากมีปัญหาหรืออย่างไร?
แต่เพราะนั่นไม่ใช่วิสัยของนายสิ่งที่เขาทำได้ตลอดทางจากสนามบินมาจนถึงโรงแรมคือการยืดตัวไหล่ตั้งตรง สง่า.....ต้องสง่าผ่าเผยเข้าไว้
“..ชาน์ .....ท่านปิญชาน์ครับ?!”
“คะ ครับ!”
เบิกตาโตจนแทบถลนใต้แว่นกันแดดสีทึบเมื่อเผลอหลุดมาดออกไป
แตกมั้ย? ....ความแตกหรือยัง??
แต่สิ่งที่เห็นยังคงเป็นใบหน้าโฉดแต่กลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเฉกเช่นเดิม....
“ถึงแล้วล่ะครับ ผมจะบอกว่าผมไม่สามารถนำท่านต่อได้เพราะไม่ได้รับอนุญาตจากคุณชายใหญ่ รบกวนท่านเดินตามทางโถงไปเรื่อยๆ ห้องที่คุณชายใหญ่เตรียมเอาไว้ให้ท่านอยู่ในสุด มีเพียงห้องเดียวไม่ต้องห่วงว่าจะเข้าห้องผิดครับ อ้อ.....
คุณชายใหญ่รอท่านอยู่ที่นั่นล่ะครับ”
ไม่เคยห่วงว่าจะเข้าผิดห้อง โรงแรมหรูขนาดนี้แถมชั้นสูงๆตั้งแต่ชั้นที่ 30 เป็นต้นไปยังมีห้องเดียวต่อหนึ่งชั้นใครมันจะโง่เดินเข้าห้องผิดทั้งที่ขึ้นมาจนถึงชั้นแล้วกัน ที่ห่วงน่ะคือชีวิตของตัวเองต่างหาก
ตาย .....งานนี้อาเฉาตายแน่ๆ
ก๊อก ก๊อก
เฉาจิ่งกลั้นใจยกมือขึ้นเคาะประตูห้องเพิ่งเหลือบไปเห็นออดข้างประตูก็เมื่อเคาะไปเรียบร้อยแล้ว..แสดงความโง่ที่ท่านประธานใหญ่ปิญชาน์คงไม่มีวันทำออกไปซะแล้ว ... กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายจากนายให้สมบูรณ์ จะถูกจับได้หรือไม่นั้นหาใช่เรื่องที่เขาจะต้องไปพะวงถึงเหตุการณ์ในอนาคตไม่
แอบปลอบตัวเองในใจ
อย่างน้อยคุณชายใหญ่ก็ไม่ได้พบหน้าหรือติดต่อพูดคุยกับนายของเขามานานนับสิบปีแล้ว
นานขนาดนั้น คุณชายใหญ่คงไม่ความจำดีขนาดนั้นหรอกมั้ง........?
.....
นึกโทษความเห็นแก่เงินของตัวเอง นึกโทษนายที่เอาจุดอ่อนของเขามาหลอกล่อได้ตรงจุด....
“เข้ามา”
สุดท้าย..... เฉาจิ่งนึกอยากกัดลิ้นตายมันไปเสียตรงนี้เลย!
loading to 100%....
สำหรับตอนนี้นึกชื่อตอนไม่ออกค่ะ คาดว่าครึ่งหลังคงนึกออก..555555
เกี่ยวกับความรู้เรื่องการพนันในคาสิโนอะไรพวกนี้นี่ยอมรับว่ารู้น้อยค่ะ อาศัยครูพักลักจำจากในซีรี่ย์ที่เคยดูเอาทั้งนั้น :hao4:
มาดูเครื่องสูบเงินต่างๆที่กล่าวถึงในตอนนี้ดีกว่าค่ะ
นี่คือเครื่องสล๊อตแมชชีน คาดว่าใครหลายคนอาจจะคุ้นหูคุ้นตากันบ้างแล้ว
นี่แบบธรรมดาที่เห็นทั่วไปนะคะ
(http://2.bp.blogspot.com/-hW_x_nVDCUg/UTiEe0tXnnI/AAAAAAAAA8Y/Ws7IlDdwAsc/s320/casino111.JPG)
ส่วนอันนี้คือที่บอกว่าคล้ายเครื่องติ๊ดบัตรบีทีเอช (คือบันไม่รู้จะบรรยายออกมายังไงให้เห็นภาพดี5555)
(http://4.bp.blogspot.com/-en7swb3Rwo0/UTiHg4pUuXI/AAAAAAAAA9U/v-anWEemO0g/s320/casino555.JPG)
ปล. ส่วนมากจะเป็นผู้สูงอายที่เล่นค่ะ เพราะมันเล่นง่ายแถมยังสะดวก และไม่ต้องพูดคุยกับใคร นั่งกดไปเรื่อยๆแค่นั้น55555
อันนี้เป็นกงล้อหมุน แบบเครื่องภาพ 3 มิตินะคะ
(http://4.bp.blogspot.com/-Y8JFaEiNaHQ/UTiIBoH0tzI/AAAAAAAAA9o/7HP329aGsKU/s320/casino111111.JPG)
ปล.2 เครดิตตามในรูปเลยนะคะ ข้อมูลที่ได้มาก็ตามเครดิตในรูปเลยเหมือนกัน
ปล.3 โลกของปะป๊าปิ่นช่างแตกต่างจากโลกของลูกสุดที่รักอย่างน้องวิวเสียจริงเชียว เหมือนแต่งคนละเรื่องยังไงไม่รู้สิทั้งที่ก็เรื่องเดียวกัน :laugh:
-
อีกคู่ (?)
รึเปล่าเอ่ย
:katai5:
-
อาเฉาเวลาที่ไม่ได้อยู่กับคุณป๊าดูเปิ่นๆ ดีเหมือนนะคะเนี่ย น่าร๊ากกก.. :-[ หวังว่าคงจะไม่ใช่แผนที่คุณป๊ากับคุณชายใหญ่วางกันเอาไว้หรอกนะคะ อ่า~ อาเฉาอาจจะเป็นเป้าหมายของคุณชายใหญ่มาตั้งแต่แรกแล้วหรือเปล่าน้อ~
-
:katai2-1: :katai2-1: เอาอีกๆ //โดนตบ
-
กำลังจะนอนแท้ๆ ฮือออ
ปะป๊าปิ่นเก่งจัง หวังว่าไม่มีมาม่าน้า
ส่วนอีกคู่จะมาหรอ เฉาจิ่งคุณชายใหญ่ ?
-
เต็มที่...
-
คู่ใหม่บังเกิดแล้วอาเฉากับคุณชายใหญ่ แต่ที่ชอบสุดคงเป็นป๊ากับอเล็กซ์ อยากเห็นตอนที่ป๊าต้องง้ออเล็กซ์หนักๆ แบบเมียจะหนี5555 :o12:
-
อาเฉาจะได้เมียหรือว่าเสียตัวอ่ะ :z1:
-
อาเฉาอ่า ลื้อจะซี้แหงแก๋มั้ย 5555
-
คล้ายเพชรตัดเพชร เหลี่ยมตัดเหลี่ยม เหมือนหลุดเข้าไปหนังโจวเหวินฟะ งงนิดๆ ไม่นิดหรอก งงเลย อะไรยังไง :hao3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มันเรื่องเดียวกันใช่ป่ะ มิสบันเค๊อะ :hao3: ให้ความรู้สึกแตกต่างกับเรื่องของลูกจริงๆ อันนี้เหมือนเจ้าพ่อเซียงไฮ้ มาเฟียฮ่องกง หักเหลี่ยมเฉือนกันน่าดู นายใหญ่เป็นใคร อับเฉาจิงจะเป็นไงหนอจะถูกจับและถูก :oo1: ป่ะ อยากให้ได้อยากให้โดน :hao6: แล้วคุณมาเฟียคุมบ่อนนี่ยังไงกับป๊ะป๋าหนูวิว มีซัมติงกันมาก่อนไหม ไม่นะสงสารคุณพ่อบ้านอเล็กซ์ อย่าใจร้ายนะคุณป๋า :katai1:
-
สองรสชาติเนอะ :really2:
รอลุ้นคู่ลูกก่อน คู่พ่อไว้ก่อน คงจะยากเอาการแหละนั่น
ว่าแต่พายุนี่มาทางน้องวิวใช่เปล่า อเล็กซ์อย่าเพิ่งตรอมใจไปก่อนนะมาดูแลหนูวิวกับหนูน้ำให้ป้าด้วย
-
เอิ่ม....ตอนแรกนึกว่ากดผิดเรื่อง :laugh: อ่านหัวเรื่องแล้วถึงรู้ว่าเรื่องเดียวกัน :laugh: และ และ และ แล้ววว คู่ใหม่บังเกิด?? ใช่หรือไม่ :impress2: 55555 รออ่านตอนต่อปัย อัยอัยอัยๆๆ
-
นายใหญ่เป็นใครกันนะ ทำไมถึงได้มีอิทธิพลกับใครต่อใครขนาดนั้น
อาเฉาแกจะได้เปลี่ยนชื่อเป็นเฉาจริงตามที่อเล็กซ์เรียกรึป่าวนะ สู้นะเฉาาาา
ไม่รู้พายุจะเข้าคู่ไหน คู่พ่อหรือคู่ลูกนะ ว่าแต่เพื่อนเก่าคุณปะป๊าเป็นใครกันนะ
:m26: :m26: :m26:
-
อาเฉาดูท่าคราวนี้จะอับเฉาของจริง :laugh:
-
ลูกเสือเข้าถ้ำมังกร :hao7:
อับเฉาเอ๊ยยย
-
XIV ( 100% )
ได้ยินแต่เสียงแต่พอเข้ามาตามคำเชิญกลับไม่เจอใครเลยสักคนในห้องชุดสุดหรูที่กินอาณาเขตทั้งชั้น
ที่เฉาจิ่งเลือกทำไม่ใช่การทิ้งตัวหย่อนก้นลงนั่งบนโซฟาบุนวมหรูหราที่ท่าทางนั่งแล้วน่าจะสบายก้นดีพิลึกแต่อย่างใด ร่างสูงโปร่งยืนนิ่งอยู่หน้าโซฟาพลางมองสำรวจห้องชุดขนาดกว้างที่กว้างเกินความจำเป็นในความรู้สึก อาจจะเป็นเพราะว่าห้องนี้ไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากมายอย่างที่คิดไว้ในตอนแรกจากการคาดเดารสนิยมของคนรวยก็เป็นได้ที่น่าจะนิยมความหรูหราอู้ฟู่บ่งบอกถึงความมีอันจะกินของตัวเองอะไรประมาณนั้น
ยิ่งเป็นผู้มีอิทธิพลที่มีความมั่งคั่งมากติดอันดับต้นๆของจีนด้วยแล้ว
ถือว่าเกินคาดไปมากของมากที่สุด
เพราะนอกจากชุดโซฟากับทีวีจอพลาสม่าที่กะขนาดแล้วน่าจะยาวราวๆร้อยกว่าเซนติเมตรฝังลงไปในพื้นปูนของกำแพงห้องแล้ว คล้ายกับว่าเขากำลังยืนอยู่บนโอเอซิสและถูกรายล้อมด้วยทะเลทรายอย่างไรอย่างนั้น
“ใช้พื้นที่ได้ไม่คุ้มค่าเอาซะเลยแฮะ....”
“ยืนอยู่บนแผ่นดินมาเก๊าทำไมถึงได้พูดภาษาอื่น”ร่างสูงในชุดสูทสีเท้าเข้มเข้ารูปตัวแข็งเกร็งขึ้นมาทันที ถึงน้ำเสียงของนายที่เฉาจิ่งได้ยินบ่อยจนชินหูจะทรงอำนาจจนน่าเกรงขามหากแต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึก ‘น่าหวั่นเกรง’ จนถึงขั้น ‘น่าหวาดกลัว’ ได้เท่ากับโทนเสียงเย็นเอื่อยๆที่เอ่ยเข้าโสตประสาทการรับรู้มาเมื่อครู่
“หรือว่าจากไปนานเสียจนลืมเลือนภาษาบ้านเกิด....”
เงาดำที่ทาบอยู่เหนือหัวพร้อมกับเสียงทุ้มที่ฟังแล้วให้ความรู้สึกน่าขนลุกดังอยู่ใกล้หู ...ใกล้มากเสียจนนึกว่าอีกฝ่ายพูดอยู่ข้างหูเขาเลยด้วยซ้ำ “.....เฉาจิ่ง?”
“...!!!...”
เลขาฯหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาไม่กล้าหันไปมองคนที่คงจะยืนซ้อนตัวอยู่ข้างหลังแม้จะรู้สึกถึงน้ำหนักมือที่กดวางลงบนลาดไหล่ก็ตาม
“นายกับเจ้านายของนายคิดว่าเล่นละครลิงไปแล้วมันจะใช้ได้ผลกับฉันอย่างนั้นหรือ?”
“..อึก!”
เฉาจิ่งคำรามในลำคอเมื่อแรงบีบที่ไหล่เพิ่มขึ้น คล้ายจะได้ยินเสียงกระดูกเคลื่อน ....อาจจะเป็นการมโนไปเองด้วยความหวาดกลัวผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังจับใจก็ไม่คิดว่าเป็นเรื่องผิดอะไร ผนวกกับบรรยากาศที่เย็นยะเยือกคงด้วยเพราะเครื่องปรับอากาศถูกปรับให้อยู่ในอุณหภูมิต่ำ องค์ประกอบหลายๆอย่างที่อบอวลอยู่ในห้องชุดหรูแห่งนี้ทำให้เฉาจิ่งรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก
ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่เมื่อมือที่เคยวางอยู่บนไหล่กลับเลื่อนลงจับข้อศอกของเขาแล้วดึงให้หันไปเผชิญหน้า.....
กับคุณชายใหญ่... ผู้เป็นทายาทคนโตหรือไท่จื้อแห่ง ‘ตระกูลหวง’ ตระกูลดังที่เป็นเสมือนฐานอำนาจหลักของจีนแผ่นดินใหญ่ ...บุคคลที่ขึ้นชื่อว่า ‘เลือดเย็น’ ถอดแบบผู้เป็นบิดามาแทบทุกกระเบียดนิ้ว
‘หวงเจี่ยหลุน’
“หลบเลี่ยง หลีกหนี ทำตัวไม่สมกับเป็นลูกผู้ชาย”
“นั่นเพราะเจ้านายของผมมีธุระที่ต้องทำก่อน พวกคุณเสียอีกที่กระทำการอุกอาจเกินไป ..เจ้านายของผมไม่ใช่นักโทษของพวกคุณนะครับ”
“หึ”
เฉาจิ่งก้าวถอยหนึ่งก้าวเพื่อตั้งหลักเมื่อข้อศอกของเขาถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ถึงจะหวั่นกลัวคนผู้นี้อยู่ไม่น้อยแต่เขาไม่ชอบใจเลยจริงๆที่คุณชายใหญ่หวงพูดเหมือนว่านายของเขาเป็นคนขี้ขลาดที่ไม่สมกับเป็นลูกผู้ชาย หากให้ลองมองย้อนดูที่การกระทำจริงๆแล้วใครกันแน่ที่ทำตัวไม่สมกับเป็นลูกผู้ชายตัวจริง
อยากพูดออกไปแบบนั้นอยู่เหมือนกัน แต่สมองอันปราดเปรื่องของเลขาฯหนุ่มกลับประเมินผลลัพธ์ที่จะต้องเจออย่างรวดเร็วหากเผลอพูดออกไปอย่างใจคิด ถึงในห้องนี้จะมีเพียงแค่เขากับคุณชายใหญ่หวงอยู่กันแค่สองคน แต่ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าหากเขาล่วงเกินทางคำพูดไปแล้วคุณชายใหญ่หวงจะไม่เรียกบอร์ดี้การ์ดมาหิ้วเขาไปยิงทิ้งโทษฐานพูดจาไม่เข้าหูทั้งที่มันเป็นความจริงที่ก็เห็นกันอยู่ทนโท่
ไม่ควรแหย่แม้แต่หนวดมังกร ...ถึงแม้ว่ามังกรตัวนี้จะเป็นแค่ ‘มังกรตัวลูก’ก็เถอะ
แต่กิตติศัพท์ที่เคยได้ยินเขาร่ำลือกันมา ตระกูลเจ้าเชื้อไม่ทิ้งแถว ลูกไม้หล่นไม่เคยไกลไปจากต้น.........พ่อเหี้ยมยังไงลูกก็โหดร้ายไม่ต่างกันนัก และสำคัญที่สุดนายของเขาค่อนข้างที่จะไม่ถูกกับคุณชายใหญ่คนนี้สักเท่าไหร่ด้วย แต่ไหนแต่ไรมา
เฉาจิ่งถือคติ ‘ศัตรูนายคือศัตรูตน’
.............ถึงแม้คุณชายใหญ่หวงจะขึ้นชื่อว่าเป็น ‘พี่ภรรยา’ ของนายก็ตามทีเถอะ
คุณชายใหญ่หวงในชุดถังจวงคอตั้งสีดำปักลายมังกรด้วยไหมทองแนวตั้งทั้งสองฝั่งของสาบเสื้อแลดูแปลกตา ที่มองว่าแปลกอาจจะเป็นเพราะเฉาจิ่งจากบ้านเกิดไปนาน แน่นอนว่าประเทศไทยไม่มีใครเดินใส่ชุดถังจวงเพ่นพ่านไปมาอยู่แล้วและส่วนมากนักธุรกิจจีนที่เขาเห็นมักจะนิยมสูทสากลเสียเป็นส่วนใหญ่(รวมทั้งเขาเองด้วย) จะเป็นเพียงส่วนน้อยซึ่งล้วนแล้วแต่มีอายุหน่อยเท่านั้นที่เห็นแต่งกายด้วยชุดลักษณะนี้
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเฉาจิ่งกลับไม่รู้สึกระคายตาเลยแม้แต่น้อยที่เห็นชุดถังจวงสวมอยู่บนกายของชายผู้นี้
ชุดถังจวงก็เหมาะกับคุณชายใหญ่หวงดี....
“แปลกเหมือนกันที่เป็นนาย”
เรียวคิ้วบางขมวดเมื่ออีกฝ่ายจู่ๆก็เอ่ยขึ้นมา
“...ไม่ใช่อเล็กซ์”
เฉาจิ่งถึงกับบางอ้อ ก็ไม่แปลกที่คุณชายใหญ่จะนึกแปลกใจสักเท่าไหร่หรอกนะ......
“แต่ก็ดีเหมือนกันที่เป็นนาย เฉาจิ่ง”
เลขาฯหนุ่มชะงัก ตาเรียวๆภายใต้แว่นกันแดด(ที่ลืมถอด)เบิกกว้างเมื่อร่างใหญ่ตรงหน้ากำลังปลดเม็ดผ้าเสื้อถังจวงออก สาบเสื้อแหวกเผยให้เห็นกล้ามเนื้อกำยำภายใต้เนื้อผ้า ตึงแน่นทั้งที่อายุอานามก็ไม่ได้น้อยๆแล้วแท้ๆ ....อ่า แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญนะอาเฉา.....
ขาเรียวของเลขาฯหนุ่มก้าวถอยโดยอัตโนมัติเมื่ออีกฝ่ายก้าวเข้าใกล้
“ค คุณชาย..ใหญ่ .....?”
“ฉันกำลังต้องการอยู่พอดี ระหว่างรอเจ้านายไม่ได้เรื่องของนายมา.....ช่วยทำให้ฉันพึงพอใจหน่อยก็แล้วกัน”
นายครับ ก่อนที่อาเฉาจะ ‘อับเฉาจริง’ ตามที่อเล็กซ์มันเรียกเพราะ ‘มังกรตัวลูก’ คนนี้...กรุณารีบเข้าหน่อยเถอะครับ
.
.
“ไม่มีการมีงานทำหรือไงถึงได้มาป่วนธุรกิจคนอื่นเขา?”
“ไม่ยักจะรู้ว่าที่นี่มีข้อห้ามไม่ให้คนไม่มีการงานทำเข้ามาเสี่ยงดวงด้วยนะเนี้ย”
หลังจากถูกกลุ่มคนในชุดสูทสีขาวมีดอกโบตั๋นสีแดงเสียบอยู่ตรงกระเป๋าอกซ้ายของสูทอันเชิญให้ตามไปรับเงินตามจำนวนที่ป๊าถลุงได้ซึ่งก็มากพอดู ฝูงคนดูที่มุงให้กำลังใจป๊ากันอย่างสนุกสนานต่างก็แตกหือออกไปกันคนละทิศคนละทาง เมื่อคนที่มาอันเชิญป๊าไม่ได้มีแค่เหล่าชายฉกรรจ์ในชุดสูทที่คาดว่าน่าจะเป็นบอร์ดี้การ์ดคุมคาสิโน
แต่กลับมีบุรุษหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ดูภูมิฐานแลน่ากริ่งเกรง แต่สำหรับป๊ามันดูมากเล่ห์เหมือนอสรพิษมากกว่าจะน่าเกรงขามเหมือนกับ ‘พยัคฆ์ขาว’ ตามต้นตระกูลของมันมารับป๊าด้วยตัวมันเองด้วย
‘ไป๋หย่งหมิง’
ภายในห้องทำงานที่รอบด้านไม่ใช่กำแพงหนาทึบอย่างที่ควรจะเป็นแต่กลับเป็นกระจกใสที่ทำให้คนที่อยู่ในห้องนี้สามารถมองเห็นทุกสิ่งอย่างเบื้องล่างได้อย่างสะดวกโดยไม่ต้องเสียงบประมาณกับพื้นที่ของห้องเพื่อติดแผงกล้องวงจรปิดอีก ห้องนี้ถูกสร้างให้ยื่นออกมาจากชั้นของมันเล็กน้อยเลยดูเหมือนว่าป๊ากำลังอยู่บนห้องที่ลอยได้อย่างไรอย่างนั้น
น่าหวาดเสียว ...น่าหวาดเสียว
“หวงหลงเองก็ไม่ได้ขัดสน ทำไมถึงได้ปล่อยให้เขยไร้การงานได้กัน?”ทั้งที่พูดแบบนั้นแต่ตาเรียวที่ปลายหางตาชี้ขึ้นตามตารำโหงวเฮ้งเขาว่ามันบ่งบอกถึงความกล้าหาญกลับส่อประกายวาววับ สำหรับป๊าตาแบบนี้... มันเหมือนเป็นการบอกถึงพิษสงของเจ้าตัวมากกว่า
พยัคฆ์ที่ไม่สมกับเป็นพยัคฆ์ ผ่าเหล่าสุดในบรรดาพี่น้องก็เห็นจะมีแต่หมอนี่
อ้อ อาจจะรวมถึงใครอีกคนที่ป๊าทิ้งเอาไว้ที่ไทยด้วย.....
นึกถึงแล้วก็อดคิดถึงไม่ได้ ป่านนี้จะเป็นยังไงนะ? .....โดนป๊า‘อัด’ไปซะขนาดนั้น ไข้จะขึ้นหรือเปล่า?
อ่า ...เป็นห่วงชะมัด
“ทำหน้าทำตาพิลึก แล้วนึกยังไงถึงถ่อมาหาฉันถึงที่นี่ได้ อาฉ่า?”
“สมองไม่ได้พัฒนาการขึ้นเลยหรือยังไงกันหย่งหมิง”
ป๊าหงุดหงิด ไม่รู้ว่าหมอนี่มันตีความชื่อป๊าจากปิญชาน์ไปเป็นฉ่าได้ยังไง เคยบอกไปแล้วแท้ๆว่า ‘ชาน์’ ที่อยู่ข้างหลังของชื่อไม่ได้หมายถึง ‘ชา’ ในภาษาจีนที่มันเข้าใจ เรียกแบบนั้นป๊านึกถึงผัดฉ่าบ้านเราทุกทีเลยให้ตาย
สอนไม่รู้จักจำไม่น่ารักเหมือนคนเป็นน้องเลยสักนิด
“ฮ่าๆ มันเรียกง่ายกว่าชื่อจริงของนายนี่ หึ...แล้วว่ายังไงล่ะ หนีหวงหลงมาหาไป๋หู่แบบนี้ มีอะไรที่ไม่พอใจในหวงหลงแล้วอยากจะให้ไป๋หู่ช่วยอย่างนั้นหรือ?”
ก็มีแต่ความแสนรู้ล่ะนะที่มีไม่ต่างกันสักเท่าไหร่
“ก็ไม่เชิงว่าไม่พอใจอะไร...” ป๊าขยับนั่งหลังตรง มองสบกับดวงตาอสรพิษไม่หลบหลีก “แค่ต้องการหลักประกันสักเล็กน้อยเท่านั้น”
“หือ?”
“อีกไม่กี่วันจะมีการเจรจาครั้งสำคัญระหว่างราชบุตรเขยกับฮ่องเต้เฒ่า”
ผู้ชายที่นั่งไขว้ห้างอยู่ตรงหน้าป๊าชะงักไป เกิดความเงียบขึ้นปกคลุมไม่นานเรียวปากหยักก็ยักยิ้มขึ้นน้อยๆราวกับเริ่มเข้าใจในสิ่งที่ป๊าต้องการบอก “เรื่องไท่จื้อน้อยน่ะสินะ”
“ลูกชายของฉันไม่ใช่ไท่จื้อน้อยบ้าบออะไรนั่น ความจริงแล้วเราสองพ่อลูกไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคนพวกนั้นแล้วด้วยซ้ำเพราะสัญญาที่ทำร่วมกันก่อนที่ฉันจะพาน้องวิวไปอยู่ที่ไทยถาวร”
“แล้วมันจะเป็นปัญหาอะไรในเมื่อ... หรือว่า?”
“ตาเฒ่านั้นเล่นแง่ในสัญญา”
ตาเรียวเบิกกว้างในขณะที่คิ้วเข้มได้รูปขมวดผูกปมเล็กน้อย “กัดไม่ปล่อยสินะ ..แล้วหนานไหของนายรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?”
ป๊านึกถึงใบหน้าน่ารักไร้เดียงสาของลูกชายสุดที่รักก็ได้แต่ถอนหายใจ
“ไม่รู้สินะ”
“เรื่องนี้มันยุ่งยากซับซ้อนเกินไป น้องวิวยังเด็ก”
“แล้วอยากให้ฉันช่วยเรื่องอะไร?”น้ำเสียงจริงจังกับสีหน้าที่บ่งบอกให้รู้ว่าถึงยังไงก็ต้องช่วยแน่ๆทำให้ป๊ารู้สึกตื้นตันอย่างอดไม่ได้
สมกับเป็นพี่เมี.... ไม่สิ เพื่อนรักเพื่อนตายของป๊าจริงๆ
“ตอนนี้แค่เป็นหลักประกันให้ก่อนก็พอ ที่เหลือ ....ฉันจัดการเอง”
ตาเรียวส่อประกายวิววับ คงจะเริ่มเนื้อเต้นเพราะได้เจอเข้ากับเรื่องน่าสนุกเข้าแล้วอย่างนั้นสินะ ไอ้งูพิษเอ๋ย....
"ว่าแต่ เราสองคนเพื่อนรักไม่ได้เจอกันตั้งนาน มาดื่มระลึกความหลังกันหน่อยไหม อาฉ่า?"
ป๊าหยุดคิดเล็กน้อยก่อนที่จะแย้มยิ้มอารมณ์ดีออกมา "เอาสิ วันนี้ชนะพนันเยอะซะด้วย" คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเลิกคิ้วหรี่ตามองเล็กน้อย ป๊าก็หัวเราะออกมา ....อย่างสะใจ
"ฉันขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงนายก็แล้วกัน"
.
.
แถมเล็กน้อย
นายครับ เฉาจิ่งล้าไปหมดแล้ว ...
“อืม อย่างนั้น”
เรือนกายกำยำพราวไปด้วยหยาดเหงื่อ เสียงคำรามอย่างพึงพอใจดังในลำคอไม่ขาดสาย ยิ่งเฉาจิ่งกด'ลึก'เท่าไหร่อีกฝ่ายยิ่งส่งเสียงครางฮึ่มดังขึ้นเท่านั้น......
“อะ ...ผมไม่... ไม่ไหวแล้ว”
“ห้ามหยุด ขยับต่อไปจนกว่านายของนายจะมา”
ร่างโปร่งน้ำตาคลอ เรือนกายที่บางกว่าอีกฝ่ายสั่นระริก กัดฟัดขยับต่อทั้งที่ร่างกายร้าวจนแทบจะทานทนต่อไปไม่ไหว
....
อยากจะบ้าตายนี่เขา 'นวด' ให้คุณชายใหญ่หวงมาจะเข้าชั่วโมงที่ 4 แล้วนะ ตั้ง 4 ชั่วโมงนี่กะจะฆ่าเขาทางอ้อมใช่ไหม?!
“ค คุณชายครับ ...แขนผมล้าไปหมดแล้วนะ”
“หุบปาก ฉันรำคาญ”
นึกอยากจะยกมือกำหมัดซัดให้หลังกว้างนี่หักออกเป็นสองท่อนเลย ให้ตายสิ!
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
15 / 05 / 2015
แน่ะ คิดว่าเขาจะทำอะไรกันหรือคะ? :laugh:
ปล่อยพวกผู้ใหญ่เขาไปค่ะเราจะพักไว้ก่อน ต่อจากนี้นี่เป็นช่วงเวลาของสองเคะล้วนๆ
จะเริ่มเฉลยและคลายปมของลูกแล้วนะคะ ...ซึ่งหลังจากคลายแล้วมันก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ก็แค่.... :jul1:
....
ไท่จื้อ แปลว่า รัชทายาท หรือ ทายาท
หลงหวง คือ มังกรทอง
ไป๋หู่ คือ พยัคฆ์ขาว
หนานไห แปลว่า ลูกชาย
....
เดี๋ยว ศัพท์ช่วยปวดหมองหมดยังนะ? 5555555
ปล. นี่คือเสื้อที่คุณชายใหญ่ใส่ค่ะ เพื่อให้เห็นภาพ
(http://thai.cri.cn/learnchinese/lesson16/img/2.jpg)
มิสบัน.
-
:o8: อัยย้ะ นึกว่าเขาสร้างความพึงพอใจกันในแบบที่พวกเราคุ้นเคยซะอีก
รอคลายปมเคะทั้งสองจ้า จัดมายาวๆ :mew1: ขอบคุณค่ะ
-
โธ่~ อาเฉากับคุณชายใหญ่ทำเราคิดไปไกลเลย o9 .. แบบนี้เขาเรียกว่า โหดไม่จริงนะคะคุณชาย~ อาเฉาคร่ำครวญเสียน่ารักเลยน้าา .. สู้ๆ เข้านะคะ หวังว่าคุณป๊าคงจะไม่ลืมคนสนิทไปเสียก่อนล่ะ :laugh:
-
ตรูฮา อับเฉาจิง กับ นายใหญ่ บ่งตรงนึกว่าอับเฉาจิง :oo1: นายใหญ่ซะอีก :m20: แหม่จะว่าไปได้กันไม่ไกลจากตระกูลเลยเน๊าะ นายใหญ่ ก็เป็นลุง น้องวิว ถ้าได้อับเฉาจิง ก็จะเลื่อนมาเป็นป้าสะใภ้น้องวิวสินะ ส่วน ป๊ะป๋า ก็กดน้องเพื่อนเข้าให้ ตายๆ คุณพี่เมียรู้ไหมเนี่ยว่า ที่นั่งคุยขอให้ช่วยเหลือ ตอนนี้เพื่อนกลายเป็นน้องเขยแล้ว ปฏิเสธไม่ได้นะเพราะป๊าป๋าหลุดคำว่า 'เมีย' ออกมานิดหนึ่งแล้ว :hao6: สรุปป๊ะป๋ามามาเก๊าเพราะต้องมาเคลียร์เรื่องน้องวิวสินะ แต่คุณตาน้องวิวก็มีลูกชายอยู่แล้วทำไมต้องเจาะจงให้น้องวิวเป็น ทายาท ด้วยล่ะ แต่เหมือนจะมีเชื้อสายเจ้าด้วยใช่ไหม แล้วอย่างนี้ น้องน้ำ ก็ลำบากแย่เลยสิมีผัวในร่างเมียรวมด้วย เป็นถึง รัชทายาท เลยนะ ไม่นะ คุณป๋าต้องช่วยลูกตัวเองและลูกเขยกึ่งลูกสะใภ้ด้วยนะ ไอ้เรื่องเมะตกรุ่นยังไม่คลี่คลาย มาเจอตาเฒ่าไม่จิ้นวายนี่หนักเลยนะ น้องวิว น้องน้ำ :katai1:
-
โอยยยยย :ling1: :ling1:
เข้มข้นอะไรอย่างนี้ ไม่ได้อ่านนี่พลาดเลยนะ
เหมือนที่มิสบันบอกเลยค่ะ คุณป๊ากะน้องวิวเหมือนแยกเรื่องกันเลย
แต่สองเรื่องในเรื่องเดียวนี้ สนุกมากกกก
รอน้องวิวกะน้ำมาต่อจ้า น้องวิวจะหายป่วยยังน้อ :hao6:
-
เรื่องนี้ขนมชั้น หวานมัน
อร่อย o13
-
สนุ๊กสนุกเรื่องนี้ ป๊านี่เจ้าเล่แสนกลยังไงก้อยังแพ้พ่อต่สินะคะ ส่วนอาเฉาเอ้ยยยย เมื่อยมือแย่เลย :katai2-1:
-
ฮือ นวดอะไรกันคะ ถ้าไม่มีตอนแถมจะคิดไปไกลแล้วนะ 555555555555555
-
สรุปแค่นวดหรือนั่น ไอ้เราคิดไปต่างๆนาๆแล้วววว 555
รอตอนของสองคนนั้นค่ะ อยากรู้แล้วจะทราบปมอะไรบ้าง
-
ิคิดเพลินไปหน่อยจนน้ำลายหก แหมะๆแล้ว
ถถถถถถถถถถถถถ นึกว่าจะเป็นแบบที่เราคุ้นๆกันซะอีก
-
คาดว่าจะมีเรื่องสนุกๆตามมาอีกเพียบสินะ
ท่าทางจะไม่จบง่ายๆนะเนี้ยตาเฒ่าอะไรเนี้ย
สู้นะปะป๊าขาา รีบกลับไปหาอเล็กซ์เร็วๆนะ
:-[ :-[
-
โธ่ๆๆ นึกว่าอับเฉาจะโดนคุณชายใหญ่จับกินซะอีก :hao3: ส่วนป๊าก็ยอมรับแล้วใช่มั้ยว่าอเล็กซ์เป็นเมีย :katai2-1:
-
อับเฉาจริงๆซะด้วย
-
อับเฉา :m20: เดี๋ยวซื้อโทนาฟ. เอ้ย เค้าเตอร์เพนท์ ให้นะ
รอเคะน้อยเคลียร์ปมดีกว่า. ระหว่างรอจะตุนทิชชู่ไว้ก่อน :z1:
-
o18 พ่ออับเฉาน่าสงสารรรรรร
-
อั๊ยย่ะ เสียวว๊าบตั่งนาน...อิอิ
-
แค่นี้นะ ...กูจะไปนอนกกเมียกูต่อแล้ว // ประโยคนี้มัน ...อ่ะเหื้อออ ร้ายกาจนักสายน้ำ
-
ไอ้เราก็คิดว่าอับเฉาจะโดนกดไปซะแล้ว :laugh: :laugh:
-
นึกว่าเฉาจิ่งโดนกระซวกตับซะแล้ว รอดไปนะนาย :mc4: จั่งซี้มันต้องจุดฉลองให้สักหน่อย
ปล.แค่นวดตัวน่ะนายจงดีใจซะเถอะ ไม่อย่างนั้นไปๆมาๆคงได้นวดอย่างอื่นแทน
-
น้องวิวได้ป๊ามานี่เอง :laugh:
-
รออ่านจ้า :pig4:
-
อับเฉาทำเราคิดไปไกล :laugh:
-
o13 o13 o13
-
:z3: :z3: :z3: แหม่ะอาเฉา ทำซะเราคิดลึก
-
ตามอ่านซักที่ รอเคะน้อยยยย คึคึ
-
แซ่บเช่นเคยนะคะ
อเล็กนี่นวดหลังให้คุณชายใหญ่อยู่เหรอคะเนี่ย 55555+
-
สมองอื้ออึงเขียนไม่ออกค่ะ
เพราะเป็นอย่างนั้นบันเลยพักหมองนั่งจิ้มหาอะไรดูแก้สมองตันไปเรื่อยๆ แล้วก็ดันไปเจอคู่นี้เข้า!
เห้ยย คือมันใช่เลยอ้ะ คือนางสองคนเล่นกันแต่ละอย่างป้าอย่างบันใจบ่ดีเลย เดี๋ยวกอด เดี๋ยวซบ..*ซับเลือด*
ในที่สุดเราก็หาเมจที่ใช่แบบตรงสเต็ปของเรื่องนี้เจอแล้วค่ะ ฮึก.. *ปลื้มปริ่มมาก* :heaven
คนสมองตันอย่างมิสบันเลยบันดาลจิตเพี้ยนๆขึ้นมาเล็กน้อย
นั่งลากปื้ดลากปื้ดเอารูปมาต่อๆกันส่งผ่านความฟินของตอนหน้าที่กำลังแต่งอยู่
อีกนัยก็เพื่อสนองความบ้าของตัวเองด้วยล่ะ...
Pre - Wedding V❤N
(http://image.free.in.th/v/2013/ip/150518013153.jpg)
ด้วยประการฉะนี้แล
แถมสปอย
"ทำไมน้ำถึงยอมทำตามใจเราทุกอย่าง คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนใหม่ของแฟนเก่าอย่างเรา... ทำไมถึงยอม?"
....
"...น้ำจะตอบทุกอย่างที่วิวอยากรู้"
:katai4: :katai4:
-
รอๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
:o8: :o8: :-[ :-[ :กอด1: :กอด1:
สู้ๆค่ะ รออยู่นะ อิมเมจช่างโดนใจ :katai2-1:
-
เราว่าอิมเมจมันไม่จัดจ้านพอ
กร๊ากกก ที่คิดไว้คือโคตรแซ่บ 55
รอตอนต่อไปน้า
-
รอค่าาาาาาาา
อิมเมจทั้งคู่ดูละอ่อนมุ้งมิ้งมากกก ฮ่าาาาา
ในหัวคิดไว้ว่าน่าจะแรงกว่านี้
-
:hao6: อิมเมจน่ารักอ่า. ถึงจะมุ้งมิ้งไปหน่อยแต่มุมหวานปนเศร้านี่เอาใจไปเลย
มโนหน้าตาตอน...ขึ้นมาโดยอัตโนมัต. หึหึ
รอน้องน้ำของเรามาเล่าเรื่อง :mew1:
-
อับเฉา เอ๊ย เฉาจิ่ง น่าร้าก :m20:
-
อิมเมจของน้ำกับวิวน่ารักมากๆค่ะ มารอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
รออ่านต่อจ้า :pig4:
-
เหมือนตัวเองเป็นอีแก่ตัณหากลับเลอ...... จิ้นไปแล้ว
-
กด รีเฟรชรัวๆเลยค่าาาาา
เปลี่ยนชื่อเรื่องแล้วววเย้/////
-
XV
เรื่องมันเริ่มขึ้นจากตรงไหนกันนะ?
“อ๊าาส์ ....อื้ออ แรงอีก ...”
ขยับตัวอย่างกระสับกระส่าย เม้มกัดปากด้วยความเสียวซ่านเผลอแอ่นสะโพกเข้าหาความร้อนผ่าวที่กำลังทั้งดูดทั้งขบอย่างหน่วงหนักราวกับว่าอีกคนรู้แล้วว่าผมใกล้จะเสร็จเต็มที
“น น้ำ... อ๊ะ ..ไม่ไหว ...ไม่ ...อ๊า!”
แยกขาออกกว้างปลายเท้าจิกเกร็งมือสองข้างเผลอกดท้ายทอยระหงดันให้โผลงปากร้อนกลืนกินแก่นกายความเป็นชายของตัวเองเข้าไปให้ลึกที่สุดเท่าที่จะลึกได้ ...สมองขาวโพลนกระตุกตัวฉีดพ่นน้ำกามขาวขุ่นเข้าไปในโผลงปากเล็กแคบของอีกฝ่าย ...ครางดังซี๊ดขึ้นมาเมื่อเขายังคงดูดเลียความร้อนผ่าวของผมไม่หยุดราวกับจะกลืนเก็บให้หมดทุกหยาดหยดอย่างไรอย่างนั้น
ใบหน้าหวานผละออกเล็กน้อย ..น้ำสีขุ่นไหลออกมาจากมุมปากอิ่ม ดวงตาคู่กลมฉ่ำหวานช้อนขึ้นมองอย่างหลงใหล
ซึ่งตัวผมเองก็คงจะใช้แววตามองอีกฝ่ายไม่ต่างกันนัก
เม้มกัดปากเมื่อคนตัวเล็กที่ซุกหน้าอยู่ตรงหว่างขาแลบลิ้นสีสดกดเลียเนื้ออ่อนจากส่วนต้นขาด้านในขึ้นมาจนถึงข้อพับเข่า ทั้งที่ตายังไม่ผละละออกจากกัน
เพราตาเคลื่อนตัวขึ้นคร่อมตัวผมเอาไว้ในขณะที่ผมคล้องต้นคอขาวโน้มลงมาใกล้ สองขาเรียวเกาะเกี่ยวกายอีกคนเอาไว้ทำให้สัดส่วนที่เปลือยเปล่าของเราแนบทับเสียดสีกันไปมาเรียกความร้อนรุ่มให้ระอุขึ้นมาอีกครา
“เลียสิ”
น้ำเสียงแหบพร่าหวานหูเอ่ยสั่งซึ่งผมก็ยินดีที่จะทำตามอย่างไม่มีอิดออด
ค่อยๆไล้ปลายลิ้นเลียคราบน้ำรักของตัวเองที่เปรอะเปื้อนอยู่ จากปลายคางขาวเรื่อยขึ้นมาจนถึงมุมปากอิ่ม.... ก่อนที่จะถูกอีกฝ่ายฉกริมฝีปากแลกเปลี่ยนลมหายใจซึ่งกันและกันอย่างเร่าร้อน ผมครางอื้ออึงในลำคอดันดุนลิ้นผลักลิ้นยุ่นกลับ สองลิ้นร้อนตวัดพันเกี่ยวอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงเฉอะฉะดังก้องอยู่ในหู ชวนให้รู้สึกวาบหวามม้วนในท้อง
“..อึก”
กายของผมกระตุกน้อยๆ อดเกร็งตัวขึ้นมาไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายสอดใส่ความต้องการของตัวเองเข้ามาช้าๆอีกครั้ง เขาผละจูบออก ผมมองหยาดน้ำใสเป็นสายที่เชื่อมระหว่างปากของเราทั้งคู่ด้วยความรู้สึกที่เหมือนจะมึนเบลอไปชั่วขณะ ก่อนที่จะเลื่อนสายตาขึ้นสบประสานกับดวงตากลมโตสื่อความนัยชวนให้ใบหน้าร้อนผ่าว
“อื้มม ...เกร็งแน่นขนาดนี้ ไม่อยากให้เราเข้าไปในตัวน้ำเหรอ?”
ใบหน้าอ่อนใสเอียงเล็กน้อย ตากลมหวานเว้าวอนออดอ้อนพาให้ใจสั่นไหวหัวใจเต้นแรงอย่างยากจะควบคุม ...ผ่อนคลายตัวปล่อยผ่านให้ความแข็งขืนสอดใส่เข้ามาในร่างกายจนสุด ครางผะแผ่วออกมาเมื่อความเสียวกระสันแล่นวาบขึ้นจากปลายเท้า
“อา ...น้ำ..... มันเข้าไปหมดแล้วล่ะ”
ผมเม้มปากขมวดคิ้ว “รู้แล้วน ..อ๊าา วิว ...อ๊ะ!”
จังหวะรักที่ไม่ช้าและไม่เร็วเกินไปกลับทำเอาผมแทบคลั่งเพราะความเสียวจนแทบจะขาดใจเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้แค่สอดใส่หากแต่กลับหมุนเอวควงจนรู้สึกถึงความแข็งขืนที่ครูดสัมผัสไปทั่วผนังอ่อนนุ่ม
“ข้างในของน้ำ ...อื้ออ ร้อนจัง .....นิ่มด้วย อ๊ะ ..อื้อออ”
ประกบจูบบดกลีบปากอิ่มช่างพูด ที่ชอบเหลือเกินทำให้ผมอายด้วยคำพูดลามกระหว่างร่วมรักกัน
เพราตาคนนี้ไม่เหมือนอย่างที่เคยคิดไว้เลยแม้แต่น้อย ทั้งเจ้าเล่ห์กว่ามาก หื่นกว่ามาก ขี้อ้อนกว่ามาก ที่สำคัญ... เร่าร้อนได้อึดกว่าที่สุดของที่สุดจากที่เคยจินตนาการเอาไว้มากเหลือเกิน
ทั้งที่ตัวก็เล็กแค่นี้เองแท้ๆ ไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน
....
หลังจากอาการป่วยหายเป็นปลิดทิ้ง วันนี้ทั้งวันเพราตายังไม่ยอมปล่อยให้ผมออกห่างกายเขาเลยแม้แต่น้อย ไม่ใช่ว่าทำรักกันจนไม่ลืมหูลืมตาแต่เพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุดต่างหาก วันอาทิตย์วันหยุดที่เหมือนว่าครั้งนี้ผมจะใช้มันคุ้มจนเกินคุ้มเสียด้วยซ้ำไป
“วิว ลุกสิ”
“อื้ออ อีกนิดนะ เราเหนื่อย”
“วิวทำตัวเองทั้งนั้น อ..อื้มม”
คนตัวเล็กแสนดื้อรั้นปิดปากผมด้วยปากนิ่มๆของเขา สัมผัสอันเคยคุ้นทำให้ผมเผลอตัวเผยอปากออกรับลิ้นยุ่นที่ดุนดันสอดเข้ามาในโผลงปากโรมรันกับลิ้นของผมอย่างดูดดื่มได้อย่างง่ายดาย ครางหวานเสียงแผ่วในลำคอขนลุกซู่เมื่ออีกฝ่ายไม่เพียงแค่จูบ
ฝ่ามือนุ่มไล้ลูบจากสะโพกขึ้นมาจนถึงช่วงเอว รู้สึกถึงปลายนิ้วที่เกลี่ยไล้อ้อยอิ่งอยู่ตรงหน้าท้อง... ไม่นานอีกฝ่ายก็ผละจูบออกหากแต่ยังลงไม่ละใบหน้าออกห่างไปไหน
รู้ตัวอีกทีผมก็ยกมือขึ้นประคองหน้าของอีกฝ่ายเอาไว้เสียแล้ว
ไม่รู้หรอกว่าตัวเองทำสีหน้าหรือส่งผ่านความรู้สึกแบบไหนไปให้อีกฝ่ายได้รับรู้บาง ตอนนี้ผมรู้แค่ว่าไม่อยากให้ช่วงเวลานี้หมดไป อยาก ....อยู่ด้วยกันอย่างนี้ให้นานกว่านี้ .....
มีแค่โตยธารกับเพราตาเท่านั้น
“ทำไมถึงยอมเราขนาดนี้ล่ะ?”
....
รู้สึกได้ถึงฝ่ามือเรียวที่ไล้ลูบข้างแก้มของเราอยู่จะชะงักไป ดวงตากลมโตไหวระริกยามจดจ้องมาที่เราซึ่งยังคงไม่ละสายตาจากเขาไปไหน ไม่ได้อยากคาดคั้นหรืออะไรเพียงแต่เราแค่อยากรู้เท่านั้น
เพราะอยากรู้เลยต้องถามออกมา
“.......ทำไมน้ำถึงยอมทำตามใจเราทุกอย่าง คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนใหม่ของแฟนเก่าอย่างเรา... ทำไมถึงได้ยอม?”
เราคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกที่นึกสงสัย ถึงตอนแรกเราจะแค่นึกสนุกอยากลองทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำมาก่อนอย่างการนอนกับฝ่ายรับด้วยกัน ยอมรับตามตรงว่าเราแค่อยาก ‘สนุก’ กับโตยธารเท่านั้น อยากรู้ว่าเขามีดีอะไรทำไมถึงได้เอาเจเจอร์อยู่ ...แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาก่อนที่เจเจอร์จะเจอเราก็เถอะ
แต่ตอนนี้ความรู้สึกของเรามันไม่ได้เป็นอย่างในตอนแรกซะแล้ว และเราก็รู้ตัวดีและไม่คิดที่จะหลอกตัวเอง
‘เราชอบโตยธาร’
ความชอบที่ในภายภาคหน้าอาจจะพัฒนาเป็นความรัก ถึงจะไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ใครหลายคนเรียกกันว่า ‘รัก’ นั้นมันเป็นความรู้สึกแบบไหนกันแน่ก็ตาม ...แต่เรารับรู้ได้ว่าโตยธารสำหรับเราในตอนนี้พิเศษเหนือกว่าคนอื่นๆ
และเพราะอย่างนั้นเราถึงได้อยากที่จะไขข้อข้องใจที่มีเกี่ยวกับตัวเขา
เขาเข้าหาเรา เพราะต้องการกันเราออกจากเจเจอร์เพื่อที่จะได้รอเวลากลับไปหาแฟนเก่าที่เคยบอกว่ารักมากอย่างเจเจอร์.....
หรือต้องการกันเจเจอร์ออกจากเราเพื่อเหตุผลบางอย่างที่เราหรือใครไม่อาจรู้หรือคาดเดาได้ถูกทาง
ความจริงแล้วมันเป็นแบบไหนกันแน่?
....
เราถอนหายใจออกมาเมื่อรอได้สักพักคนใต้ร่างก็ยังคงเม้มปากเงียบอยู่ไร้ซึ่งคำตอบหรือคำบอกเล่าใดๆ ขยับกายลุกขึ้นจากเตียง รู้สึกเหนียวตัวอยู่เหมือนกันถึงแม้ว่าในตัวเราจะไม่ได้มีคราบน้ำอะไรติดอยู่เหมือนอีกคนก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมาถือว่าเราเองใช้แรงไปเยอะเกินกว่าที่เคยเป็น
ทั้งที่เป็นคนไม่ชอบออกแรงและไม่ชอบที่จะเสียเหงื่อในปริมาณที่มากๆแท้ๆ
แต่กับโตยธาร... เรากลับชอบที่จะเป็น ‘ฝ่ายกอด’ พอได้กอดก็ยิ่งต้องการ
มากขึ้นทุกที
หมับ
“...เพราะว่าชอบ ........ชอบมาตลอด”
มือเรียวที่จับรั้งข้อศอกของเราเอาไว้ค่อยๆเลื่อนลงจับมือของเราแทน แรงบีบเบาๆพร้อมทั้งน้ำเสียงแผ่วเบาในลำคอทำให้เรารับรู้ได้ว่าเขากำลังประหม่าขนาดไหน แล้วก็ไม่ผิดไปจากที่คิดเมื่อเราหันกลับไปมองร่างบางที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียง แววตาจากดวงตาคู่กลมไหวระริกหากแต่จ้องมองตรงมายังเราด้วยความมั่นคง
“...น้ำจะตอบทุกอย่างที่วิวอยากรู้”
เราพยักหน้าโตยธารเม้มปากแน่น....
“คนที่น้ำชอบคือวิวไม่ใช่เจเจอร์ ไม่เคยเป็นมันและไม่มีวันเป็นมันไปได้”
เราพยักหน้าอีกครั้งส่วนโตยธารเลิกเม้มปากเปลี่ยนเป็นกัดปากแทน อยากจะหัวเราะเพราะท่าทางกดดันแบบนั้นของเขาดูตลกอย่างบอกไม่ถูก
น่ารักจริงๆเลยสิหน่า
“ความสัมพันธ์ระหว่างน้ำกับเจเจอร์ที่วิวอาจจะไม่รู้และไม่มีใครเคยได้รู้มาก่อน ....”เสียงท้ายประโยคเบาลง โตยธารก้มหน้ามือที่จับมือของเราอยู่กระชับแน่นขึ้น “เราเป็นพี่น้องคนละแม่กัน”
“เรื่องนั้นเรารู้แล้วล่ะ เจเจอร์เป็นคนบอกเราเอง”เพราะเห็นเขาทำหน้าสงสัยเราเลยบอกออกไปตามความจริง วูบหนึ่งที่เห็นดวงตากลมคู่สวยเป็นประกายไม่พอใจวาววับขึ้นมาก่อนที่จะหายไปอย่างรวดเร็ว..
อืม ท่าทางก็ดู'เอาเรื่อง'อยู่เหมือนกัน
“เพราะมันนั่นแหละเลยทำให้ทุกคนเข้าใจกันไปผิดๆ ทั้งเรื่องที่ว่าคบกันทั้งเรื่องที่....น้ำเป็นเมียมันไปแล้ว”เม้มปากอีกแล้ว... เราอดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้จริงๆ ขยับเคลื่อนกายนั่งคร่อมตัวอีกคนเอาไว้ ไล้มือไปตามโครงหน้าได้รูปก่อนที่จะกดนิ้วโป้งคลึงกลีบปากบางแผ่วเบา
“เริ่มชอบเราตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ?”
มองริ้วแดงที่แต้มอยู่ตรงพวงแก้มเนียน ยิ้มออกมาเมื่อได้รับคำตอบ
“..ไม่รู้ ตอนแรกน้ำไม่ชอบวิวด้วยซ้ำ วิวดูหยิ่ง เข้าถึงยากจะตาย นี่ก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าจากไม่ชอบกลายเป็นหลงรักไปตั้งแต่ตอนไหน พอรู้ตัวก็รักไปแล้ว ....ไม่เคยคิดที่จะบอกให้รู้ด้วย ก็น้ำน่ะ ....ไม่ใช่รุก ดูยังไงรูปร่างหน้าตาแบบนี้ก็ไม่ใช่สเปคของวิวเลยสักนิด”
“แต่น้ำก็ได้รุกเรานี่หน่า”เรากระซิบหยอกพร้อมทั้งขบติ่งหูนิ่มเล่น “..ตั้งหลายครั้งด้วย”
“เรื่องนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่เคยคิดเอาไว้ด้วยเหมือนกัน”
เราหัวเราะ อีกฝ่ายค้อนควับทันที
“แล้วทำไมอยู่ๆถึงได้กล้าเข้าหาเราได้ล่ะ? เพราะเรื่องเจเจอร์งั้นหรือ?”
โตยธารเงียบไปก่อนที่จะซบหน้าเข้ากับไหล่ของเราในขณะที่เอวเปล่าเปลือยของเราถูกเขาโอบกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม
“...แค่อยากลองเสี่ยงดูสักครั้ง”
เรายิ้มพลางกระซิบถาม
“แล้วถ้าผลไม่ได้ออกมาเป็นอย่างตอนนี้ล่ะ ถ้าเราไม่สน ไม่เล่นด้วยล่ะ?”
ใบหน้าที่ซุกซบอยู่บนไหล่ผละออกแทบจะในทันทีที่จบคำถามจากเรา รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้พร้อมกับแรงโอบกอดที่กระชับแน่นขึ้น
“วิวจำครั้งแรกที่เราเคยคุยกันได้ไหม?”
เราพยักหน้า
“ที่น้ำบอกว่าแค่อยากรู้ว่าวิวรักเจเจอร์หรือเปล่า แล้ววิวก็ตอบกลับมาว่าถ้าวิวบอกว่ารัก น้ำจะยอมตัดใจจากเจเจอร์แล้วปล่อยเจเจอร์มาให้วิวง่ายๆอย่างนั้นเหรอน่ะ”
เราพยักหน้าอีก ก็ไม่ใช่ว่าจำได้ทั้งหมดหรอกแต่ก็ลางๆเหมือนว่าจะเคยพูดไว้แบบนั้นจริงๆ
“ไม่มีทาง นั่นคือสิ่งที่น้ำตอบกลับไป”
“...”
รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาวที่ไม่ได้ดูจืดชืดอย่างที่เคยมองเห็นในตอนแรกพร้อมกับมือเรียวที่ยกขึ้นประคองแก้มของเราเอาไว้ ท่าทีที่ดูทะนุถนอมกันแบบนั้นทำให้เรารู้สึกใจวูบโหวงในท้องแปลกๆ... ปลายนิ้วโป้งลูบไล้เนื้อแก้มนุ่มอย่างนุ่มนวล พร้อมกับใบหน้าที่น่ารักขึ้นเยอะในตอนนี้สำหรับเราจะส่งยิ้มอ่อนโยนหวานขึ้นกว่าเดิมมาให้....
คิดว่าหัวใจเต้นผิดจังหวะไปหลายจังหวะเลยทีเดียว
“คำตอบนั้นของน้ำไม่ใช่ไม่ยอมตัดใจจากเจเจอร์อย่างที่วิวเข้าใจหรอก ‘ไม่ว่ายังไงน้ำก็จะไม่ยอมตัดใจจากวิวแน่นอน’ต่างหาก คือความหมายที่แท้จริงของมัน”
อ่า .....เราคิดว่าเรากำลังเข้าถึงคำว่า ‘เขิน’ เพราะโตยธาร
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกแบบนี้กับใครเลยจริงๆ
คงต้องเพิ่มเข้าไปในลิส ‘ครั้งแรกกับโตยธาร’ อีกเรื่องหนึ่งแล้วล่ะ
.
.
อเล็กซ์ไม่รับโทรศัพท์
เพราะแบบนั้นเลยทำให้เราต้องมานั่งนึกย้อนมองตัวเองว่าที่ผ่านมาใช้งานเขามากเกินไปหรือเปล่า? แต่ถ้าหมอนั่นจะนึกประท้วงอะไรกันก็ไม่น่าจะเพิ่งมาทำตอนนี้ เพราะจากที่จำความได้เวลาเราต้องการอะไรอเล็กซ์มักจะเป็นคนไปสรรหามาให้เราเสมอ ไม่เคยมีสักครั้งที่จะแสดงสีหน้าหรือท่าทางไม่พอใจอะไร และแน่นอนว่าทุกอย่างที่เขาทำให้เราล้วนแล้วแต่เพอร์เฟคไร้ที่ติทั้งนั้น
ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะไม่รับสายของเรา
จะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ?
“ถ้าเป็นห่วงก็ไปดูเขาที่เรือนเล็กเลยสิ เดี๋ยวน้ำไปเป็นเพื่อน”
รู้สึกดีที่ตอนนี้เรามีโตยธารอยู่ด้วยจริงๆ
เคยบอกหรือเปล่าว่าเราไม่ชอบนั่งรถโดยสาร ต่อให้เป็นแท็กซี่ที่มีความเป็นส่วนกว่าพาหนะอย่างอื่นอยู่บ้างก็ไม่ชอบอยู่ดี เหตุผลหลักๆที่ไม่ได้มีความยุ่งยากเลยคือ ‘เราไม่ชิน’
หากแต่ยังไม่ทันที่เรากับคนร่างบางที่อาสาไปดูใจอเล็กซ์เป็นเพื่อนจะได้เดินไปไหนไกลจากหอ ปอร์เช่คันสีดำขึ้นเงาสวยกลับปาดตัดหน้าจนต้องชะงักเสียก่อน ....
“จะไปไหนครับวิว ให้ผมไปส่งไหม?”
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ทนทานยาดนักนะ?
“อย่าเสือก”
เปล่า ไม่ใช่เราแต่เป็นคนตัวบางข้างกายต่างหากที่ตอกหน้าเจเจอร์กลับไป มือของเราถูกกอบกุมด้วยมือเรียวของเขาพร้อมกับที่อีกคนก้าวขึ้นนำเอาตัวขวางระหว่างเรากับร่างสูงของเจเจอร์ไว้
ร่างหนาของเจเจอร์ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปากตัวเองพลางส่งเสียงที่ฟังดูแล้วน่าหมั่นไส้อย่างไรไม่รู้ออกมา “จุ๊ๆ ผมไม่ได้คุยกับพี่ โน่น ..คนโน่นต่างหากที่อยากจะคุยกับพี่จนตัวสั่น”ว่าพลางยกนิ้วโป้งชี้ข้ามไหล่ตัวเอง
ถึงตรงนี้เราเพิ่งเห็นว่านอกจากเจเจอร์แล้วยังมีใครอีกคนที่เอาแต่ยืนเงียบๆอยู่ข้างรถมาเสียนานสองนานอยู่ด้วย เหมือนกับรอจังหวะนี้อยู่แล้ว ร่างที่หนาพอกันกับเจเจอร์ก้าวขาทิ้งห่างจากรถเดินมายืนข้างกัน ความภูมิฐานบ่งบอกถึงความมีอายุและอำนาจในตัว เค้าโครงหน้ากับดวงตาคมกริบเหมือนเจเจอร์ไม่ผิดเพี้ยน มีเพียงสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนเจเจอร์แต่กลับเหมือนร่างบางที่ยังคงยืนเยื้องอยู่หน้าเราแทน
กลีบปากบางแย้มรอยยิ้มยินดีออกมาให้คนร่างบางที่ออกแรงบีบมือเราจนรู้สึกเจ็บ
แต่กลับหุบยิ้มทันทีเมื่อมองมาทางเรา ....
“เพื่อนลูกคนนั้นให้น้องไปส่งเขาจะดีกว่า คนเคยคุ้นกันดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”
“มันไม่เกี่ยวกับคุณ”
“พูดแบบนั้นพ่อเสียใจนะน้ำ เธอ ..วิวสินะ? พอดีฉันมีเรื่องส่วนตัวจะคุยกับลูกชายของฉัน หวังว่าเธอคงจะเข้าใจนะ เรื่องภายในครอบครัวน่ะให้มีคนนอกอยู่รับฟังด้วยมันคงจะไม่ดีนัก”
เราเงียบก่อนที่จะยิ้มออกมา ดึงมือออกจากมือเรียวของโตยธารจนอีกฝ่ายครางเรียกชื่อเสียงอ่อน ....ที่เราทำไม่ใช่การโอ๋โตยธารที่คงจะเริ่มใจเสียแต่เป็นการเดินไปยืนเผชิญหน้ากับชายภูมิฐานแทน
“เราดีใจที่คนที่เลี้ยงน้ำมาเป็นคุณแม่ ......ไม่ใช่คุณพ่อ”
อย่างที่น่าจะรู้กันว่าเราถนัดพูดแต่ความจริงแล้วสิ่งที่เราพูดก็ออกมาจากใจจริงๆไม่ได้เสแสร้งหรือ‘จงใจ’ว่ากล่าวอะไรเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจเป็นอย่างนั้นไปเสียแล้วถึงได้แสดงสีหน้าโกรธเกรี้ยวออกมาให้เห็นแบบนั้น ...ซึ่งก็ไม่ใช่สิ่งที่เราให้ความสนใจสักเท่าไหร่นัก เราหันกลับไปเพื่อบอกโตยธารว่าเราจะกลับมาอีกทีมืดๆ ก่อนที่จะหันกลับมายกมือไหว้คุณพ่อของเจเจอร์ที่ไม่แม้แต่จะยกมือรับไหว้ตามมารยาท
ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสักเท่าไหร่เพราะดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยพอใจ หรือบางทีอาจจะลามไปถึงไม่ชอบหน้าเรา ไม่ใช่เพราะคำพูดประโยคนั้นของเราแต่น่าจะก่อนหน้าที่จะเจอเราเสียอีกด้วยซ้ำ แสดงออกเสียขนาดนั้นขนาดคนโง่ก็คงดูออกได้อย่างไม่ยากเย็นอะไร
เราก้าวขาขึ้นรถเมื่อเจเจอร์รีบเดินมาเปิดประตูให้ และเขาคงกลัวว่าเราจะเปลี่ยนใจถึงได้รีบวิ่งอ้อมรถพอขึ้นมานั่งประจำที่คนขับได้ก็ออกรถทันที
ไม่ใช่ว่าเราไม่ห่วงโตยธารหรือจะให้โอกาสเจเจอร์ได้ทำคะแนน ไม่เอาหน่า...หมดเวลาสำหรับเจเจอร์มานานแล้วไม่รู้หรือ?
เพียงแต่เรื่องบางเรื่องมันก็ละเอียดอ่อนเกินกว่าที่คนนอกอย่างเราจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ โดยเฉพาะเรื่องของครอบครัว โตยธารจะต้องรับมือด้วยตัวเองให้ได้และเราเชื่อว่าเขาเข้มแข็งมากพอ
ไม่อย่างนั้นก็คงไม่อยู่ด้วยตัวเองคนเดียวมาได้จนถึงตอนนี้หรอก
แน่นอน ....เรารู้อะไรเกี่ยวกับโตยธารมากกว่าเขาที่นึกคิดเสียอีก
“หลงมันมากขนาดนั้นเลยหรือไง สายน้ำน่ะ ถึงขั้นจะไปหอบผ้าหอบผ่อนมาอยู่กับมัน”
“ถ้าไม่คิดจะทำตามคำพูดของตัวเอง ทีหลังอย่าพูด”เราพูดเรียบๆไม่แม้แต่จะหันไปมองคนขับที่คงจะกัดฟันกรอดสะกดกลั้นอารมณ์อย่างเคย
คนความอดทนต่ำอย่างเจเจอร์ เดาปฏิกิริยาได้ไม่ยากนักหรอก
“พ่อรักมันมาก เขาไม่ยอมให้มันเป็นเกย์หรือมีเมียเป็นผู้ชายหรอก ถ้าวิวไม่คิดจริงจังก็ดีไป”
“เหรอ”
“วิว!!”
“เราเองก็ลืมไปว่าคุณน่ารำคาญขนาดไหน รู้อย่างนี้เรายอมนั่งรถเมล์เบียดเสียดคนอื่นหรือไม่ก็แท็กซี่คงจะดีกว่า”
เจเจอร์ไม่โต้ตอบอะไรกลับมาอีกแต่ความเร็วรถกลับเพิ่มขึ้นจนเสียววูบในท้องน้อย เขาไม่ใช่คนโง่หรือความจำสั้นอะไร คงรู้อยู่ว่าต่อให้เร่งความเร็วรถจนเหมือนจะเหาะได้ทั้งคันรถขนาดไหนเราก็ไม่รู้สึกกลัวจนถึงขั้นร้องขอหรืออ้อนวอนให้เขาลดความเร็วลงหรอก
คงจะอยากระบายโทสะของตัวเอง
...แต่ก็คงจะระบายออกได้แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นล่ะนะ
เอาเถอะ ขอแค่ถึงเรือนเล็กเขาจะบ้าจะคลั่งขนาดไหนระหว่างทางก็ช่าง หากเพียงแต่...........
....
กลับไม่ใช่เรือนเล็กคุ้นตาที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า
บ้านเจเจอร์
ปัง!
เราถอนหายใจอย่างหนักหน่วงเมื่อเจเจอร์เหวี่ยงปิดประตูรถด้วยอารมณ์ ไม่พอยังกระชากเปิดประตูรถฝั่งเราด้วยความฉุนเฉียวไม่ต่างกัน ระหว่างทางมานี่คงไม่ได้ทำให้เขาลดความบ้าของตัวเองลงได้เลยสินะ
“ลงมา วิว”
มือหนาที่กำลังจะคว้าข้อมือของเราคว้าได้เพียงแค่อากาศเมื่อเราขยับมือหลบทัน และนั่นคงจะทำให้เส้นความอดทนของเขาใกล้ขาดเต็มที
“วิว! ผมบอกให้ลงมา!!”
เราถอนหายใจ “ถอยไปหน่อย เราลงเองได้” ถึงจะไม่พอใจแต่คงเพราะไม่อยากขัดเรามากเขาถึงได้ถอยห่างจากประตูรถที่เปิดกว้าง เราก้าวขาข้างหนึ่งแตะพื้นพลางเอ่ยเสียงไม่ดังนัก “รู้อะไรไหมเจเจอร์?”
“??”
“ส่วนดีของคุณคือการที่คุณตรงสเปคของเราทุกอย่าง นั่นทำให้เราคบกับคุณได้นานกว่าคนอื่น”
“....”
“แต่มันก็แค่นั้น ตอนนี้ต่อให้คุณลดความน่าเบื่อลงทำตัวให้ตรงสเปคของเรามากกว่านี้อีกเป็นร้อยๆพันๆเท่า เราก็ไม่เอาคุณอยู่ดี”
ปัง
กริ๊ก
เราอาศัยช่วงเวลาที่เจเจอร์อึ้งกระชากประตูรถปิดกว่าที่เขาจะเรียกสติคืนกลับมาได้เราก็ย้ายไปนั่งฝั่งคนขับพร้อมทั้งปิดล็อคประตูรถเรียบร้อยแล้ว หากจะโทษใครก็ต้องโทษตัวเขาเองที่ประหม่าเราเกินไป นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้ว่าตลอดเวลาที่ให้เขาได้อยู่ข้างกาย..... เจเจอร์ไม่เคยรู้จักเราเลยสักนิด
นึกชอบใจที่รถคันนี้เก็บเสียงได้ดีกว่าที่คิด เพราะต่อให้เจเจอร์ตะเบ็งเสียงจนเส้นเลือดขึ้นคอ ...มันก็เป็นได้แค่เสียงก่อกวนเล็กๆน้อยๆไม่พอให้ได้รู้สึกระคายหูเลยแม้แต่น้อย
เรายิ้มให้เจเจอร์ที่ทุบกระจกรถด้วยสีหน้า อืม...จะว่าน่ากลัวในสายตาคนอื่นมองก็คงจะน่ากลัวอยู่ แต่ในสายตาเราเขาดูเหมือนคนบ้าที่กำลังคลั่งมากกว่า
ในความทรงจำของเรา .....ยังมีคนที่น่ากลัวกว่าเจเจอร์เสียอีก
มากขนาดเขาเทียบไม่ติดแม้แต่ฝุ่นผงเลยล่ะ
ขยับมือเข้าเกียร์แต่ก่อนที่จะออกรถเราเลื่อนกระจกลงเล็กน้อยแค่พอพูดออกไปแล้วให้เขาได้ยินเท่านั้น.........
“ไม่ต้องห่วงหรอก เรามีใบขับขี่”
อืม อาจจะไม่ใช่เรื่องที่เขาอยากรับฟังสักเท่าไหร่แต่เราอยากพูด
ก็แค่นั้น.
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
17 / 04 / 2015
พอรู้จักน้องเพราตามากขึ้นกว่าเดิมไหมคะ?
เรื่องนี้ไม่มีหรอกค่ะบทพ่อแง่แม่งอน ทั้งที่เรื่องแค่เนี้ยะแต่เกือกเข้าใจผิดไปเองเป็นคุ้งเป็นแคว ไม่มี้ไม่มี
โดยเฉพาะกับน้องเพราตามีปัญหาหรือสงสัยอะไรนางถามอย่างเดียว พอได้คำตอบนางก็ไม่ขุดคุ้ยอะไรต่ออีก
#ตกหลุมรักเพราตาวันละล้านรอบ
ปล. บันเปิดแฟนเพจขึ้นมาแล้วนะคะ สามารถดูได้ที่ลายเซ็นได้เลยค่ะ :katai2-1:
ปล.2. สนใจเล่นแท็กในทวิตเตอร์กันไหมคะ? บันสนอะอยากอ่าน 555555
ใครเล่นบ้างติดแท็กอะไรอย่าลืมมาบอกกันนะคะ จะแว้บไปส่องล่ะ คิคิ~
มิสบัน.
-
เจเจอร์นี่บ้าดีนะคะ หึ! ดิ้นเร่าๆ เป็นปลิงถูกน้ำร้อนลวกเลยเชียว นี่อยากเอาชนะน้องน้ำถึงขนาดกับวิ่งไปฟ้องคุณพ่อให้มาออกหน้าช่วยเหลืออีกแรงเลยเหรอคะเนี่ย? จุ๊ๆ เด็กน้อยเอ้ย~ โตแต่ตัวจริงๆ เลยค่ะ โดนวิวกับน้องน้ำตอกหน้ากลับมาก็ตั้งหลายหน ไม่คิดที่จะจำเลยเหรอคะเนี่ย..หืม? หรือว่าสมองส่วนนั้นชำรุดกันค้าา
อีกอย่าง ตอนแรกเราก็หวั่นๆ เหมือนกันนะคะ กลัวเหลือเกินค่ะ ว่าวิวจะถูกเจเจอร์ข่มเหงเอา เพราะเล่นพามาที่บ้านของตัวเองแบบนั้นน่ะ คงไม่พ้นใช้พละกำลังที่มีมากกว่าทำเรื่องแบบนั้นแน่นอนเลย แต่อย่างว่าล่ะนะคะ สำหรับวิวแล้วยังมีอะไรให้ค้นหากันอีกเยอะ เรื่องเอาตัวรอดแค่นี้เลยขี้ประติ๋วไปเลย วิวเนี่ย..เล็กพริกขี้หนูจริงๆ เลยนะค้าา~ แสบไปถึงทรวงเลยล่ะสิเจเจอร์ :laugh:
-
มาแล้วนะ แต่มาซะดึกเลย
อ่านเรื่องนี้ต้องปิดไฟอ่าน ได้อารมณ์ไปอีกแบบ :hao3:
เปิดตอนก็ต้องหาทิชชู่มารอละ
“วิวทำตัวเองทั้งนั้น" :m10:
ก็จริงตามที่น้ำบอกล่ะนะ พ่อน้ำหวงลูกไม่เหมือนป๊าหวงน้องวิวเลย
พ่อดูกดดันอ่ะ แต่ป๊าดูหวงแบบน่ารักแถมน้องวิวยังไม่สนป๊าเท่าไหร่ แต่ละบ้านก็คงไม่เหมือนกันล่ะนะ
ปิดท้ายด้วยความสะใจ o13 :m14:
รอตอนต่อไปค่ะ พายุพัดน้ำจะท่วมมั้ย :hao7:
-
คนที่วิวบอกว่าน่ากลัวคนนั้น
หมายถึงใครกันนะ
:mew2:
-
อเล็กซ์หายไปไหน...หรือยังนอนซมอยู่ //เอามือทาบอก
แล้วคนที่น่ากลัวกว้าเจร์ที่วิวพูดถึงนี่ใครน้อ?
ใช่ฝั่งคุณป๊ารึเปล่าคะ 55555555555555
ปล.เห็นอิมเมจน้ำกับวิวแล้วแอบตกใจ เราเป็นแฟนวงนี้อยู่ค่ะ /////////
-
เจเจอร์น่ารำคาญมากกกกกก นายกำลังจะกลายเป็นตัวร้ายรู้รึป่าวววว
คนที่วิวพูดถึงว่าน่ากลัวกว่าเจเจอร์นี่ใช่ตาเฒ่าคนนั้นมั้ยนะ
แล้วอเล็กซ์จะเป็นอะไรมากรึป่าวเนี้ยยยย ป่วยหรือเป็นอะไรรึป่าวนะ
-
รักน้องวิว. เจร์กะพ่อโผล่มาทำไมเนี่ย.
ขอบคุณค่ะรอต่อนะจ๊ะ
-
วิวนี่เจ๋งจริงๆ o13
-
มาแล้ววววววว กระโดดกอดแน่นๆหนึ่งที
หลงรักเพราตาขึ้นอีกเป็นร้อยเท่าพันเท่า
อร๊างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
//โดนน้ำตบ//
หวังว่าน้ำจะเคลียร์กลับคุณพ่อได้นะคะ
เจเจอร์นี่เป็นเด็กขี้ฟ้องจริงๆเล้ยยยย นิสัยโคตรเด็กอะ ไม่ชอบอย่างแรง
นี่เป็นไม้ตายที่จะงัดออกมาแล้วใช่ปะ!!
ก็บอกแล้วไงเจว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับวิว เพราะแกดันไปหลงเขาเอง
เจ้าโง่ เอ้ยยยยยยยย
//ส่ายหน้าปลงๆ//
อิมเมจ น้องมะลิกับโชริจัง น่ารักมากเลยค่าาาาาา
ได้ข่าวว่าตอนนี้น้องมะลิสูงมากกกจนเลยโชจังไปแล้วฮ่าๆๆ
ตอนเด็กๆน่ารักมากๆเลยค่าาาาาา
รอตอนต่อปายยยยยยยยยยยยยย
ปล.ฉากอัศจรรย์ยังแซ่บได้ใจเสมอเลยยยยยยย
-
o13 ชอบเพราตาอ่ะ
-
น้องวิวได้ใจมากกก ส่งใจสุดๆ พ่อหน้าชาเลยดิ :hao7:
-
เรารักเพราตา เรารักโตยธาร เรารักป๊า เรารักอเล็กซ์ อ้อเรารักมิสบันและนิยายเรื่องนี้
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
หลงนางจนหัวปักหัวปรัมเลยค่ะ นางฉลาดและทันคนดี o13
-
เพราตาคือเดอะเบสค่ะรักนางมากจริงๆ
-
นิสัยใจเย็นพึ่งพาได้ไม่คิดมาก
ทำให้เพราตาเมะสุดในเรื่องแล้ว....
นิสัยเมะสุดๆ
-
คนตัวเล็กๆเขาว่าหื่นกว่าคนตัวโตๆนะคะน้ำ
-
เจเจอร์ใช้พ่อมากดดันน้ำเหรอ :z6:
-
บอกได้แค่ว่า แซบเวอร์
-
เหยยยยยย รักวิวอ่ะ
วิวแบบเป็นคนที่ไม่สนอะไรนอกจากเรื่องที่ตัวเองจดจ่อหรือสนใจ
ออกแนวสนแค่คนของฉัน รักเลย คนแบบนี้ ><
-
ชอบวิวอ่ะไม่ง้องแง๊งดี ฟังเหตุ ถ้าอยากรู้อะไรก็ถามไม่คิดอะไรไปเอง o13
-
รักเพราตา การพูดคุยเป็นสิ่งสำคัญดีแล้วเนอะที่มีอะไรก็ถาม
คบกันยาวนานแน่นอน วิวน้ำ น้ำวิว
ขำเจเจอร์ สงสารก็สงสาร :jul3:
-
นางคือผู้ชนะ มีไรทำให้วิวสะเทือนได้มั่งเนี่ยะ 555
-
เจเจอร์แย่ที่สุดอ่ะ ตอนนี้ดูเป็นตัวร้ายมากแถมพาพ่อมาดูเป็นตัวร้ายไปด้วยอีก แย่ๆ
-
ช่างผลัดกันรุกกันรับได้ :haun4: ไปไกลกว่าฟินแลนด์เลยอ่ะ บทรักของสองเคะ ไม่ต้องมีเมะมาแทรกให้เสียอารมณ์ ทำกันเองก็ได้ :hao6: แต่ไอ้เจย์ เมิงนี่นิสัยเด็กเกเรจริงๆ ไปเป่าหูพ่อเรื่องวิวกับน้ำมาล่ะสิ พ่อเมิงถึงได้ถ่อสังขารมาถึงนี่ แล้วเป็นไงโดนตอกหน้าหงายทั้งพ่อทั้งลูกสะใจ :laugh: แค่ประโยคเดียวกัดกินไปถึงหัวใจคนเป็นพ่อเลย มิน่าไอ้เจย์ถึงนิสัยแย่ขนาดนี้ เอาแต่ตัวเองเป็นที่ตั้ง อยากได้อะไรก็ต้องได้ ดีแล้วโดนคนอย่างวิวตอกซะบ้าง คราวนี้ ลูกสะใภ้กึ่งลูกเขยปกป้องภรรยกึ่งสามี ได้ดีมากเลย เหลือแต่น้องวิวแล้วถ้าเกิดต้องกลับไปเป็นทายาทให้ตา น้องน้ำจะทำยังไง เชื่อว่าน้ำต้องทำได้ไม่แพ้วิว วิวคงสืบเรื่องน้ำมาอย่างดีถึงได้มั่นใจและตอบพ่อเจย์ไปอย่างนั้น แสดงว่าแม่น้ำคงเสียไปแล้วสินะ ที่วิวบอกว่า เชื่อว่าน้ำจัดการปัญหาครอบครัวได้ ไม่งั้นไม่อยู่คนเดียวมาได้หรอก คนอ่านก็เชื่อว่าน้ำยังมีของอีกเยอะที่ังไม่ได้ปล่อยออกมา ติดตาม คู่รักที่น่ารักต่อไป รวมถึงป๊ะป๋ากับอเล็กซ์ อับเฉาจิง กับ นายใหญ่ หรือเปล่าหว่า o18
-
เบื่อเจเจอร์ว่ะ น่ารำคาญมากๆ
-
อยากได้แฟนนิสัยแบบวิวน่ารักขี้อ้อนดื้ออื้อหือครบสูตรแต่เป็นผู้หญิงน่ะที่อยากได้อ้ะ.
-
ตรบมือสามล้านทีให้น้องวิว
ที่เข้าใจผิดไปเองอาจจะเป็นทางน้ำมากกว่า
น้องวิวช่างแกร่ง หายากเหลือเกินค่ะเคะแบบนี้ 5555555
-
น้องเพโหดกว่าที่คิดไว้อีกอ่ะ :ling1:
-
:laugh: :laugh: นํ้านี่รุกเคะราชินีชัดๆ จัดการทุกอย่างได้ด้วยตัวเอง
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด เท่มว๊ากกกกกกกเลยเพราตา
-
นิ่ง มากเลยหนูวิว555
-
เจร์เจอร์ยังคงความน่ารำคาญได้เช่นเดิม
ส่วนหนูน้ำกับหนูวิวก็คงความน่ารักไว้เหมือนเดิม
:hao3:
-
XVI
“ถึงอย่างไรก็อย่าได้เกลียดอย่าได้โกรธพ่อเขาเลย มันจะเป็นบาปติดตัว ...เข้าใจไหมสายน้ำลูกแม่?”
....
ผมทำไม่ได้
ยิ่งเห็นหน้าผู้ชายคนนี้ความรู้สึกเกลียดไม่อยากอยู่ใกล้จนอยากจะหนีไปให้ไกลๆก็ผุดขึ้นมาในทุกอณูความรู้สึก ห้ามไม่ได้และยากเหลือเกินที่จะหยุดยั้งความชิงชังนี้เอาไว้
แม่ตรอมใจเพราะผู้ชายเสเพลหลายใจคนนี้ไม่ใช่หรือ?
ไม่เพราะเขาหรอกหรือแม่ถึงได้ตาย?
แล้วจะห้ามไม่ให้ผมเกลียดเขาได้อย่างไรกัน?
“นั่นลูกจะไปไหน?”ผมเดินผ่านหอพักที่ตัวเองอยู่ตรงไปยังร้านตามสั่งตึกข้างกันโดยที่ไม่คิดจะหยุดรอหรือหันกลับไปสนใจตอบคำถามนั้นของเขา
ร้านตามสั่งเจ้าประจำมีสองส่วน ส่วนนอกร้านกับส่วนในร้านแบ่งเท่าๆกัน ร้านนี้ค่อนข้างใหญ่และค่อนข้างเป็นที่นิยมของนักศึกษาเพราะนอกจากรสชาติจะอร่อยถูกปากแล้วยังมีอาหารของหลากหลายภาคทั้งเหนือ ใต้ ออก ตก ให้ได้เลือกกิน ส่วนมากนักศึกษาที่นี่ก็มาจากต่างจังหวัดด้วยกันทั้งนั้น
ผมเดินนำเข้าไปในตัวร้านที่ส่วนมากนักศึกษาหรือแม้กระทั่งลูกค้าทั่วไปจะเลือกนั่งกันตรงนี้มากกว่าส่วนข้างนอกเพราะมันติดแอร์แถมเก้าอี้ก็นั่งสบายมีเพลงเบาๆจังหวะอคูสติกเปิดคลอตลอด
ผมเคยชอบบรรยากาศผ่อนคลายดีๆแบบนี้ของร้าน แต่ตอนนี้กลับผิดจากที่เคยแค่เพราะมีผู้ชายคนนี้นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยกัน
ผมยกยิ้มหยันออกมาน้อยๆ เมื่อเขาเองก็รู้ทั้งรู้ว่าผมไม่สบอารมณ์ขนาดไหนที่เขามาที่นี่ ยังจะส่งยิ้มอ่อนโยนเสแสร้งว่ารักใคร่ เอ็นดูกันนักหนาแบบนั้นอยู่ได้ตลอดเวลา ถอนหายใจเสไปมองบรรยากาศภายในร้านส่วนที่นั่งอยู่ก็ให้เห็นว่าตอนนี้คนน้อยกว่าที่เคยเป็น
ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเกรงใจใครให้มากนัก
เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ก่อนจะปรายตามองชายวัยกลางคนที่คงจะดูแลตัวเองดีอยู่พอสมควร นอกจากริ้วรอยที่มีให้เห็นประปรายเพียงเล็กน้อยแล้วทุกสิ่งทุกอย่างของเขายังคงเหมือนเดิม ...เหมือนครั้งสุดท้ายที่เจอกันเมื่อหลายปีก่อนในงานศพของแม่
“ตอนแรกพ่ออยากเห็นห้องของลูกมากกว่า แต่ร้านนี้บรรยากาศก็.....ไม่เลว”
“มัวอมพะนำอยู่ทำไม มีอะไรจะพูดก็รีบพูดมาผมไม่ได้มีเวลามานั่งฟังคุณพร่ำเพ้อได้ทั้งวันหรอกนะ”
“โธ่น้ำ พ่อก็แค่คิดถึงลูก พอคิดถึงก็อยากมาหาเฉยๆ”
“ไม่ใช่เพราะว่ามีหมามันคาบข่าวเรื่องของผมไปบอกคุณอยู่บ่อยๆหรอกหรือ?”
ผมเหยียดยิ้มส่วนเขาชะงักสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่แค่นี้ก็เป็นอันรู้กันแล้วว่าที่ผมพูดไปนั้นมีมูลความจริงอยู่บ้างไม่มากก็น้อย
เป็นอย่างที่คิด ไอ้เจร์มันคิดไม่ซื่อมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ที่มาทำดีใส่กันในตอนแรกเจอก็คงเพราะอยากซื้อใจและทำให้ผมไว้ใจจนยอมไปไหนมาไหนกับมัน รวมถึงเล่าเรื่องส่วนตัวบางเรื่องให้มันได้รับรู้ ผมไม่ได้รู้ทันมันมาตั้งแต่แรกหรอก ..แต่ก็ไม่ได้โง่จนไม่นึกสงสัยอะไรมันเลย
ไม่คิดด้วยซ้ำว่ามันจะเป็นลูกอีกคนกับผู้หญิงคนใหม่ที่เป็นชู้รัก ทั้งๆที่หน้าตาก็ออกจะโขลกมาจากพิมพ์เดียวกันแบบนี้.......
ส่วนเรื่องที่พูดที่บอกมันไปก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นความลับอะไร เห็นจะมีก็แต่เพียงเรื่องเดียวที่ผมตัดสินใจผิดถนัดที่หลุดปากบอกมันออกไป
เรื่องของเพราตา
“น้ำ...”
“ผมคิดว่าเรื่องที่คุณได้รู้ไปมันก็มากพอแล้วสำหรับความเป็นพ่อที่คุณมี ที่จู่ๆก็เกิดนึกอยากรู้ความเป็นไปของลูกที่ตัวคุณเองทิ้งขวางไปนานแล้วอย่างผม.... ผมไม่ได้ร้องขอหรืออยากได้อะไรจากคุณทั้งนั้น โปรดเข้าใจในเรื่องนี้ เพราะฉะนั้นวันหลังอย่าคิดมาเจอผมอีก”
“น นี่น้ำกะจะไม่ให้พ่อได้ทำหน้าที่พ่อเลยหรืออย่างไง?”
ผมนั่งหลังตรงยกมือสองข้างขึ้นประสานกันบนโต๊ะ ยกยิ้มออกมาน้อยๆ ...หากแต่สายตาไร้แววขบขันใดๆ ไม่มีอะไรนอกจากความว่างเปล่าที่ผมใช้มองคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘พ่อ’
“ยอมรับเถอะครับ ความเป็นพ่อของคุณมันบกพร่องมาตั้งนานแล้ว อาจจะตั้งแต่ตอนผมเกิดเลยด้วยซ้ำไป”
ปัง!
“ไอ้สายน้ำ!!”
นั่นไง ดีได้ไม่ทันไรก็เกิดดีแตกขึ้นมาเสียแล้ว
ผมส่งเสียเฮอะออกมาไม่เบานัก ละสายตาจากโต๊ะที่เขาใช้เป็นที่ระบายโทสะตวัดขึ้นมองสบตาคมที่เหมือนกับลูกอีกคนกับเมียคนใหม่ของเขาไม่ผิดเพี้ยน
“ดีจังนะครับ เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก”ผมขยับลุกขึ้นจากเก้าอี้ วางสองมือนาบลงบนพื้นโต๊ะโน้มตัวลงเล็กน้อยพลางจ้องมองเขาด้วยสายตาจริงจังพร้อมทั้งใช้น้ำเสียงที่ผมไม่เคยคิดที่จะให้เพราตามาได้ยินเป็นอันขาดพูดกับเขาอย่างไม่คิดไว้หน้า
“ผมไม่ใช่ลูกของคุณ ไม่ได้เป็นมาตั้งแต่ตอนที่คุณเลือกผู้หญิงคนนั้นแล้วไล่แม่กับผมออกจากบ้านแล้ว เพราะฉะนั้นอย่ามาทวงสิทธิ์ความเป็นพ่อจากผมอีกเพราะผมไม่มีให้”
“กะ ....แกมัน!”
“สุดท้ายนะครับ อย่าคิดเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเรื่องของผม อย่าคิดแตะต้องคนของผมเด็ดขาด เพราะไม่งั้นแล้ว.... ต่อให้คุณจะขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อก็ตาม ผมก็จะไม่คิดไว้หน้าอะไรคุณทั้งนั้น”
ผมพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนที่จะเดินออกจากร้านอาหารโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองผู้ชายคนนั้นอีก แต่ถึงจะอย่างนั้นคำก่นด่าของเขาก็ยังคงลอยมาให้ได้ระคายหูอยู่ดี
แย่ชะมัด
สงสัยคงต้องชวนเพราตาไปทำบุญด้วยกันอีกรอบซะแล้ว
.
.
ถึงจะไม่ได้โกหกเจเจอร์เรื่องใบขับขี่ก็เถอะ
เราถอนหายใจมองสีข้างของรถคันหรูที่ถลอกสีลอกดูแล้วก็ให้ความรู้สึกว่าน่ากลัวอยู่เหมือนกันสลับกับประตูรั้วบ้านที่บิ่นพร้อมกับสีขาวของมันที่ลอกเล็กน้อย ไม่ได้ตั้งใจขับชน.... เป็นอีกความจริงที่เราไม่ได้บอกเจเจอร์ออกไปว่าถึงจะสอบได้ใบขับขี่มาได้ด้วยตัวเองแต่การขับรถก็ไม่ใช่หนึ่งในเรื่องที่เราถนัดอยู่ดี
ทิ้งรถเจเจอร์ไว้นอกรั้วแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้านที่ไม่ได้ลงกลอนล็อคทำให้รู้ได้ว่าอเล็กซ์คงไม่ได้ออกไปเถลไถลที่ไหน
ถ้าไม่ได้ออกไปไหนแล้วทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์กัน?
เพราะเสียเวลากับเจเจอร์รวมทั้งการจราจรบนท้องถนนของกรุงเทพมหานครไปนานพอดู เลยทำให้เวลาตอนนี้เย็นจนเกือบจะมืดคาดว่าไม่น่าจะเกินครึ่งชั่วโมงความมืดมิดคงจะเข้ามาแทนที่ แสงสีส้มของดวงอาทิตย์ส่องผ่านบานหน้าต่างเข้ามาพอให้แสงสว่างแทนไฟที่ยังไม่ได้เปิดได้
ในตัวบ้านเงียบเชียบจนคล้ายกับว่าไม่มีคนอยู่อย่างไรอย่างนั้น
เราชะงักขาเมื่อมองไปเห็นประตูกระจกบานเลื่อนที่เชื่อมไปยังสวนหลังเรือนเปิดอยู่ หันเดินตรงไปตรงนั้นไม่ได้เพื่อเลื่อนประตูปิดหากกลับก้าวขาออกไปข้างนอกแทน ไม่ต้องเสียเวลาหาเราก็เจอร่างคุ้นตาของพ่อบ้านประจำตัวที่อยู่ข้างกายเรามาตั้งแต่เด็กนอนแผ่อยู่บนเนินหญ้าตัดสั้นเตียน
ล้อมรอบกายไปด้วยพุ่มกุหลาบที่เราเลือกแต่อเล็กซ์เป็นคนไปซื้อมาลงแล้วตัดแต่งดูแลกับพุ่มของดอกโบตั๋นที่เราไม่ได้เลือกแต่อเล็กซ์ชอบเลยไปหาซื้อมาปลูกสลับกัน ตอนแรกก็ว่าประหลาดดอกกุหลาบสีแดงสดกับดอกโบตั๋นสีแดงบ้างสมโอรสบ้างมาปลูกรวมกันแล้วไม่ได้ดูเข้ากันเลยสักนิด แต่พออยู่นานๆไปไม่รู้ว่าเพราะความชินตาหรือมันเริ่มโตขึ้นเป็นพุ่มสวยตามความเอาใจใส่ของคนดูแลหรือเปล่า เราถึงได้รู้สึกว่ามันก็สวยดีเหมือนกัน
ก็ไม่รู้ว่าอเล็กซ์หลับอยู่หรือตายไปแล้ว?
เรายืนค้ำศีรษะของเขานิ่งๆพลางมองสำรวจ มุ่นคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าของอเล็กซ์ดูจะอิดโรยและโทรมลงเยอะทั้งที่ไม่ได้เจอกันแค่สองวัน
สองวันที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกัน?
เราย่อตัวลงนั่งยองๆ ถอนหายใจเมื่ออเล็กซ์ไม่แม้แต่จะขยับหรือรู้สึกตัวว่าเราอยู่ตรงนี้ สงสัยคงต้องทำให้รู้ตัวสักที...
“งูมา”
“แค่อสรพิษตัวน้อยๆน่ะ บ่าวไม่กลัวหรอกนะครับ”
พูดออกมาด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะพร้อมกับดวงตาคมที่ลืมขึ้นมองเรา หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกส่วนเราก็ยังคงนั่งท่าเดิมอยู่อย่างนั้น เราเลิกคิ้วน้อยๆเมื่อจู่ๆอเล็กซ์ก็หัวเราะออกมา ไม่ได้สงสัยว่าหัวเราะบ้าอะไรแต่สงสัย ...ว่าทำไมทั้งที่หัวเราะแต่น้ำเสียงที่ได้ยินกลับฟังดู .....ขมขื่น?
มือใหญ่ของอเล็กซ์แตะแก้มของเราเบาๆ “มีความรักกับใครเขาแล้วสินะครับ คุณหนูของบ่าวถึงได้ดูอิ่มเอิบขึ้นมากขนาดนี้”
เรามองแววตาคมที่ไหวระริกทั้งที่พูดจากวนประสาทออกมาแต่สีหน้ากลับดูย่ำแย่ไม่สมกับเป็นอเล็กซ์แล้วก็ให้ถอนหายใจปัดมืออีกฝ่ายออกจากแก้มก่อนที่จะลุกขึ้นยืน “อเล็กซ์คนโง่”
อเล็กซ์หัวเราะส่วนเราไม่คิดสนใจอะไรคนบ้าที่ชอบทำเรื่องง่ายๆให้กลายเป็นเรื่องโง่ๆอีก แต่ก่อนเดินเข้าบ้าน ....
“ถ้าเอาแต่ทำตามความต้องการของคนอื่น แล้วชีวิตนี้ยังจะเรียกได้ว่าเป็นของเราอยู่อีกงั้นหรือ?”
ได้ยินเสียงหัวเราะพร้อมคำพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาทเหมือนอย่างเคยดังไล่หลัง
“โตแล้ว โตแล้วจริงๆคุณหนูของบ่าว ฮ่าๆ”
คนที่ไม่โตขึ้นเลยคือนายต่างหากล่ะ อเล็กซ์
....
“ทิ้งให้บ่าวอยู่ที่เรือนเล็กคนเดียว คุณหนูของบ่าวไม่ห่วงว่าบ่าวจะเหงาบ้างหรือยังไงกันครับ”
เราเอี้ยวตัวเพื่อหยิบกระเป๋าเป้ที่เบาะหลังหันกลับมาอีกทีหน้าอเล็กซ์ก็ยื่นเข้าใกล้เสียจนเราต้องกางมือยันไว้แล้วดันออก ใบหน้ากวนประสาทส่งยิ้มทะเล้นมาให้ในขณะที่เราทำหน้าเหม็นเบื่อ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็กลับ อย่าให้มันโอเว่อร์นักจะได้ไหม”
“โธ่ ก็คุณหนูเคยห่างจากอกบ่าวข้ามวันแบบนี้เสียที่ไหน... ฮ่ะๆ โอเคๆ แล้วรถปอร์เช่ 911 Carrera S คันงามแต่สีข้างถลอกไปเป็นแถบคันนี้ล่ะครับ?”อเล็กซ์ว่าพลางเคาะพวงมาลัยรถเบาๆ
เรายิ้มตบบ่าอเล็กซ์ปุปุ “ก็ฝากเอาไปคืนเจ้าของ เท่านั้น ไม่ใช่เรื่องยากอะไรนี่”
“ความผิดตัวเองแต่โยนมาเป็นภาระให้คนอื่นแบบนี้ใช้ไม่ได้เลยนะครับคุณหนู”
“บอกเจเจอร์ตามที่เราบอกให้บอกก็พอ เรารู้นายเอาตัวรอดได้สบายๆอยู่แล้วล่ะ”เรายิ้มหวานก่อนที่จะเปิดประตูแล้วลงจากรถ ไม่รอฟังคำบ่นจุกจิกของอเล็กซ์อีกเดินตรงไปหาโตยธารที่ยืนรออยู่ใต้หอ
ดูจากสีหน้าก็รู้ว่าเขาคงแคลงใจไม่น้อยที่เห็นว่าเราลงมาจากรถของเจเจอร์
เรายิ้มให้คนตัวบางก่อนที่จะสอดมือจับประสานกับฝ่ามือเรียว ไม่ใช่คนที่ชอบอธิบายอะไรให้มันมากเรื่องแต่ก็ไม่อยากเห็นสีหน้าไม่สู้ดีแบบนั้นของเขาเราเลยเลือกที่จะพูดมากกว่าที่จะเงียบและปล่อยให้เขาคิดไปเอง
“รถเจเจอร์แต่คนขับมาส่งเราคืออเล็กซ์นะ”
“น้ำไม่ได้อยากรู้ซะหน่อย”บ่นอุบอิบพลางคว้าเป้ของเราไปสะพายเสียเอง มือเรียวบีบกำชับฝ่ามือเล็กของเราแน่นขึ้น เรายิ้มแตะแนบแก้มกับแขนของอีกฝ่ายแล้วช้อนตาขึ้นมอง
“แต่เราอยากบอก ไม่อยากให้น้ำเข้าใจผิด”ร่างบางชะงักขาหยุดเดินพลอยให้เราหยุดตามไปด้วย เอียงคอมองอย่างไม่เข้าใจ
จุ๊บ
“น้ำเชื่อใจวิวนะครับ”
เรานิ่งงันไปกระพริบตาปริบๆมองใบหน้าขาวที่อมยิ้มน้อยๆ เดินตามแรงจูงจากอีกฝ่ายไปยกมืออีกข้างขึ้นลูบแก้มข้างที่ถูกหอมไปพลาง รู้สึกพองฟูในอกชอบกล ในท้องก็ม้วนแปลกๆ ยิ่งนึกถึงรอยยิ้มที่ยิ้มจนตาปิดของอีกฝ่ายเมื่อครู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าหัวใจชักจะเต้นแรงเกินกว่าที่ควรจะเป็น
อาการแบบนี้น่ะ....
.
.
ทำไมไอ้เจ้าของบ้านถึงไม่โผล่หัวออกมาสักทีนะ!
อเล็กซ์ยืนพิงรถหรูคันงามที่สีข้างถลอกไปแถบหนึ่งด้วยฝีมือของคุณหนูของบ่าว นิ้วเรียวยาวเคาะหลังคารถไม่เป็นจังหวะตาหรี่มองประตูรั้วเขม็ง บ้านเดี่ยวขนาดกลางหลังนี้เป็นที่สิงสู่ของอดีตคู่ควงของคุณหนูของบ่าวที่เขาเองก็ไม่ค่อยจะชอบขี้หน้านัก
จากที่เคยสืบมาได้เหมือนว่าจะเป็นบ้านหลังเก่าของคุณแม่ของทางนั้น ซึ่งหลังจากตกลงปลงใจกับสามีใหม่ได้ก็ย้ายสำมโนครัวไปอยู่ที่บ้าน อืม ..ไม่สิ คงต้องเรียกว่าคฤหาสน์ของฝ่ายสามีแทน บ้านหลังนี้เลยถูกทิ้งว่างมานานหลายปีจนมาไม่ว่างก็เมื่อตอนที่คุณอดีตคู่ควงของคุณหนูของบ่าวขึ้นมหาลัยนั่นหละ
หากหมอนั่นนิสัยดีทำตัวน่าเอ็นดูสักนิด เขาคงจะมองว่าเป็นพรหมลิขิตบันดาลชักพาไปแล้ว พล็อตสตอรี่คล้ายกับคุณหนูของบ่าวเพียงแต่คุณหนูวิวไม่ได้ผิดใจกับทาง ....คุณปิ่น เธอแค่อยากแยกออกมาปักหลักตั้งฐานคนเดียวด้วยเพราะโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ความจริงแล้วรำคาญผู้เป็นปะป๊าที่ชอบมาเกาะแกะเป็นพ่อหมูติดลูกหมูมากกว่า
แต่ทางนี้จะว่าขาดความอบอุ่นก็คงไม่ผิดนัก ไม่สิ....มันใช่เลยล่ะ
แม่ไม่ใส่ใจอีกทั้งพ่อยังสนใจลูกชายคนโตมากกว่า ตัวลูกคนเล็กเองก็ถูกเลี้ยงมาด้วยเงิน อยากได้อะไรก็ใช้เงินฟาดซื้อเอามาเป็นของตัวตั้งแต่เด็กยันโตไม่เคยมีอะไรที่อยากได้แล้วจะไม่ได้ พล็อตเรื่องที่มักจะเห็นได้ทั่วไปในสังคมคนรวยที่ปั้นเงินเก่งแต่เลี้ยงลูกไม่เป็น
มาเจอคุณหนูของบ่าวที่เคี้ยวยากกลืนลำบากคงจะพอทำให้คิดอะไรได้บ้าง ..ล่ะนะ?
ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง! ๆๆๆๆๆ
พอป่องที่สามไม่เกิดอะไรขึ้นอเล็กซ์เลยรัวนิ้วกดออดหน้าบ้านรัว ไม่สนใจแม้จะได้ยินเสียงก่นด่าจากข้างบ้านหรือเสียงหมาพากันเห่าหอนระงม ชายหนุ่มหงุดหงิดจนไม่คิดจะทน เนื้อตัวก็ยังปวดไม่หาย ยิ่งสะโพกกับ....ตรงนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง อเล็กซ์ให้เวลามันอีก 1 นาที ถ้ามันยังไม่ออกมาเคลียร์ให้จบเรื่องราวเขาก็จะโยนกุญแจรถผ่านรั้วบ้านไปให้มัน ส่วนเรื่องจะตกตรงไหนยังไงก็ช่างหัวมันก็แล้วกัน
ปิ๊ง...
“กดหาพ่อมึงอะไรนักหนาวะ!”
ไอ้เด็กปากหมาเอ๊ย! อเล็กซ์สบถด่ามันในใจ ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดให้เรื่องมันยิ่งยืดยาวกินเวลาไปนานกว่านี้เพราะต้องมานั่งทะเลาะกันแทนจะได้เคลียร์เรื่องรถให้รู้เรื่อง ได้กลิ่นตุตุจากร่างที่สูงพอกันของเด็กนี่เมื่อมันเดินมายืนตรงหน้า
“ผมเอารถมาส่งคืนครับ คุณหนูวิวฝากบอกว่าจะเรียกค่าซ่อมเท่าไหร่ก็ให้เรียกมาเลย อ้อ แต่ถ้าตอนนี้ยังคิดไม่ออกว่าต้องเสียเงินซ่อมเท่าไหร่ไว้ส่งบิลมาเก็บได้ที่บ้านใหญ่ทีหลังนะ ...อะไร ...ครับ?”
ความจริงแล้วอเล็กซ์จะพูดว่า ‘อะไรวะ?’ แต่เพราะคอร์สอบรมพ่อบ้านไม่ได้เรียนจบมาอย่างง่ายดาย ฉะนั้นเขาจึงต้องไม่ให้การร่ำเรียนอันตรากตรำด้วยความลำบากต้องเสียชื่อเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบเมื่อจู่ๆไอ้เด็กหนุ่มตรงหน้าก็ยื่นหน้ามาเสียใกล้จนได้กลิ่นตุตุชัดแจ้งในจมูก
มันจะดื่มแสงโสมหรือเตกีล่ามาอเล็กซ์ไม่ใคร่สนใจเท่ากับใบหน้าอ่อนวัยที่ยกยิ้มเหยียดหยันออกมาให้เห็น
ช่างล่อหมัดเหลือเกิน......
“คุณหนูเหรอ? เฮอะ! เป็นแค่คนรับใช้แต่กลับคิดจะงาบนายของตัวเอง สมเพชว่ะ!”
“เมาแล้วก็ไปนอน อย่าทำตัวระรานเหมือนหมาข้างถนนสิครับคุณเจเจอร์ ไอ้ที่คุณกำลังทำเนี้ยะมันน่าสมเพชซะยิ่งกว่าอีกนะ”
“เอ๊ะๆ หรือว่าได้งาบไปแล้ว? ฮ่าๆ วิวนี่คงจะง่ายกับทุกคนเลยสินะ”
พลั่ก!
“เหี้ยอะไรวะ!!”
อเล็กซ์จัดปัดขากางเกงของตัวเองก่อนที่จะหรี่ตามองร่างที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนพื้นที่แม้แต่จะลุกยังพยุงตัวเองขึ้นมาไม่ไหวอย่างเหยียดหยัน แค่ถีบนี่ว่ายังน้อยไปด้วยซ้ำ แต่เขาถือคติอย่าถือคนบ้าอย่าลงมือกับคนเมา เหมือนกับการรังแกคนไม่มีทางสู้ซึ่งไม่ใช่แนวทางของเขาสักเท่าไหร่
ลองให้มันหายเมาแล้วมาพูดจาหมาๆผสุวาทคุณหนูวิวให้ฟังอีกสิ
พ่อจะกระทืบให้ลงไปนอนในโลงซะให้เข็ด!
หมับ
“จะไปไหน คิดว่าทำกูเจ็บแล้ว เอิ้ก.. จะหนีไปง่ายๆเหรอ”
อเล็กซ์ก้มมองมือหนาที่จับดึงข้อขาของเขาเอาไว้แน่น ถอนหายใจด้วยความระอาในขณะที่ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมจะค่อยๆใช้ตัวเขาในการไต่ขึ้นยืน ถึงจะยืนขึ้นได้แล้วแต่คนเมาก็คือคนเมา ทรงตัวไม่อยู่แล้วยังจะทำซ่ามากระชากคอเสื้อเขาอีก
เตรียมเสยหมัดกลับเรียบร้อยแล้วหากมันเริ่มก่อน หากแต่อีกฝ่ายกลับทำสิ่งที่เหนือความคาดหมายด้วยการรวบกอดรอบเอวของเขาแน่น ใบหน้าหล่อเหลาแต่เหม็นกลิ่นน้ำเมาสุดๆซุกซบอยู่บนลาดไหล่กว้างพร้อมน้ำเสียงสะอื้นฮึกที่แว่วเข้าหู
“วิว ..ฮึก ....วิว เจร์รักวิว ..รักจริงๆ”
“....”
“นะ ...อึก .....กลับมานะเจร์นะ”
พ่อบ้านหนุ่มอึ้งไปไม่นานก็ทอดถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง กำลังจะผลักอีกฝ่ายออกจากกายแต่กลับต้องชะงัก
“ทำไมไม่เป็นเจร์ล่ะวิว ....ทำไม ...เป็นเจร์ไม่ได้ล่ะ...”
...
‘ทำไมเป็นผมไม่ได้ ..ฮึก พี่ปิ่น...ทำไมกัน.......’
...
กว่าจะรู้ตัวมือของเขาก็วางลงบนหัวทุยของคนเมาเสียแล้ว อเล็กซ์ลูบศีรษะที่ยังคงซบอยู่บนไหล่เบาๆ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีเพียงแสงของดาวแต่ไร้ซึ่งแสงจากดวงจันทร์ .........ถอนหายใจออกมาพร้อมกับคำพูดที่เหมือนราวกับว่ากำลังตอกย้ำความจริงให้ทั้งคนเมาทั้งตัวเองได้ตาสว่างเสียที
“ก็เพราะ ‘ยังไงก็เป็นนายไม่ได้’ ... ก็เท่านั้น”
.
.
เราคิดว่าตัวเราตอนนี้มัน... ประหลาด
รู้สึก ...ว่าปากจะแย้มยิ้มออกมามากกว่าที่เคยเป็นแค่ได้มองโตยธารทำโน่นทำนี่
..ไร้สาระ..
หัวใจ ....ก็เต้นแรงแปลกๆแค่เห็นโตยธารนุ้งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ
..ไร้สาระ..
“ว. ...วิว?”เราสะดุ้งเล็กน้อยเผลอขยับถอยเมื่ออีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้ โตยธารหัวเราะจนตาปิดมือบางจับลูบแก้มนุ่มของเราอย่างเบามือ ตากลมโตที่ทอดมองมาดูอ่อนโยนและแสดงถึงความรักใคร่ชัดเจนจนเราใจกระตุกไปหลายจังหวะ
“ไปอาบน้ำได้แล้วครับ เดี๋ยวจะได้ลงไปหาอะไรทานกัน หืม ทำไมขมวดคิ้วยุ่งอย่างนั้นล่ะ?”
เราคว้ามือเรียวที่กำลังจะผละออกเอาไว้พลางยืนเข่าใช้มืออีกข้างโน้มต้นคออีกคนลงมาใกล้กว่าเดิม ดวงตากลมสวยฉายแววตระหนกให้ได้เห็น เรียวปากบางเม้มแน่นเมื่อเราแตะจูบลงบนกลีบปากอุ่นเบาๆ ไม่ได้สอดลิ้นเข้าไปต้อนชิมลิ้มรสความหวานในโพลงอย่างดูดดื่มเหมือนอย่างเคย เราทำเพียงแค่ ‘แตะ’ ปากบดคลึงเฉยๆเท่านั้น
หลับตาลง เลือกใช้ความรู้สึกที่มีตัดสินทุกอย่าง
....
ตึกตัก ตึกตัก
เราค่อยๆผละริมฝีปากออกช้าๆพลางยกมือขึ้นวางบนอกข้างซ้ายของตัวเอง มองดวงหน้าขาวใสที่กำลังหลับตาพริ้ม มองพวงแก้มเนียนแต้มสีระเรื่อของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่ผิดแผกไปจากเดิม
มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกใคร่เพียงเท่านั้นเหมือนในตอนแรกที่ได้สัมผัสโตยธาร
ค่อนข้างแน่ใจว่าความรู้สึกที่มีของเราตอนนี้เกินคำว่าชอบไปมากมายเพียงไร
เราหัวเราะออกมาเบาๆและนั่นทำให้คนที่หลับตาพริ้มอยู่ในคราแรกลืมตาโพลงขึ้นมา ปากบางเม้มแน่นดวงตาคู่กลมที่เห็นนั้นก็ไหวระริกเต็มไปด้วยความสับสน เราเมินสิ่งที่โตยธารถามว่า ขำอะไร ด้วยสีหน้าที่เหมือนจะขาดความมั่นใจไปเยอะพอดู แล้วทวงถึงคำตอบในคำถามที่เราเคยถามกับเขาไปเมื่อนานมาแล้วแทน
“น้ำยังไม่ตอบคำถามที่เราเคยถามไปเลยว่าจะคบกับเราหรือเปล่า?”
“ละ แล้วตอนนี้ยังไม่ใช่แฟนกันอีกหรือยังไง เกินกว่านั้นไปมากแล้วด้วยยังจะมาถามอีก....”โตยธารหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆในขณะที่เราหลุดขำออกมาอีกครั้ง
“ไม่ใช่ในฐานะแฟนสิ แต่เป็นในฐานะคนรัก”
“.....”
“คนรักที่จะอยู่ข้างกายเรา ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเราจนกว่าจะถึงวันสุดท้าย ...น้ำจะเป็นคนนั้นของเราได้หรือเปล่า?”
เพราะไม่เคยเชื่อคำว่าตลอดไปฉะนั้นเราถึงได้ใช้คำว่า‘วันสุดท้าย’ทดแทนคำนั้น อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เขาอยากอยู่ข้างเราหรืออาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เราไม่ต้องการเขาอีกต่อไป ไม่ก็..... วันสุดท้ายของชีวิตเรากับเขา ไม่ว่าจะเป็นวันสุดท้ายในแบบไหนก็ช่าง
เราสนแค่ช่วงเวลาที่เรายังมีเขาอยู่เคียงข้างอย่างในตอนนี้เท่านั้น
แต่
ไม่รู้ว่าเราพูดอะไรผิดไปตรงไหน..... เขาถึงได้เบะปากน้ำตาร่วงเผาะสะอึกสะอื้นออกมาแบบนั้น?
"ยัง ...ฮึก ....ยังจะมาถามอีก"
"คำตอบล่ะ?"ไม่ได้เร่งรัดแค่อยากได้ยินคำตอบเร็วๆ อืม...ก็อาจจะเรียกได้ว่าเร่งรัดก็ได้ล่ะมั้งนะ ตากลมที่มีน้ำตาคลอหน่วยอยู่ค้อนใส่เราเล็กน้อยก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาสะอึก ....พร้อมกับคำตอบที่ทำเอาเรายิ้มกว้างออกมา
"ถ้าคิดจะจับมือน้ำแล้ว ก็...จับให้แน่นๆนะ"
"เราไม่จับหรอกแต่จะกอดให้ทั้งตัวทั้งใจของน้ำจอมจมอยู่ในอกของเราจนหนีไปไหนไม่ได้เลยล่ะ"
"อกเล็กแค่นั้นจะกอดใครจนจมไปได้กันเล่า"เราหัวเราะก่อนที่จะถอดเสื้อออกพร้อมทั้งอ้าแขนกว้าง แย้มยิ้มเจ้าเล่ห์ที่อีกฝ่ายเห็นปุ๊บก็หน้าแดงยิ่งกว่าเดิมปั๊บ
"ลองดูไหมล่ะ?"
สุดท้ายแล้วกว่าจะ'ทดลองกอดจนจมอก'กันเสร็จ ร้านข้าวที่โตยธารตั้งใจจะพาเราไปลิ้มรสก็ปิดไปแล้ว เลยต้องไปลงเอยกันที่อาหารกล่องร้านสะดวกซื้อข้างหอที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมง ....
อืม มันก็ไม่ได้แย่อะไรมากมายหรอกนะ
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
20 / 05 / 2015
ตอนนี้นี่สลับสีตัวอักษรกันสนุกมือเลยทีเดียวเชียว สมองหมุนติ๊วๆเลยค่ะ :really2:
เดี๋ยวนะ สรุปแล้วไอ้พายุที่ว่าเนี้ยความจริงแล้วคือพายุจากสองคนที่ถล่มลงใส่คนอื่นหรืออย่างไรกันนะ? 555555
มิสบัน.
-
:katai2-1: :katai2-1:
ชอบเวลาน้ำกับวิวิหวานกันมากกกกเลยค่ะ :mew1:
-
:m3: .. ดีจังเลยค่ะที่วิวรู้สึกอยากใช้คำว่า 'จนวันสุดท้าย' กับใครสักคนบ้างแล้ว แอร๊ย~ เขินและปลื้มปริ่มไปกับน้องน้ำด้วยเลยค่าา ความรักมักจะเข้ามาหาเราแบบไม่ทันตั้งตัวเสมอเลยนะคะเนี่ย เพราะกว่าจะรู้อีกทีก็ตอนที่เรา 'รัก' เขาเข้าเต็มเปาไปเสียแล้ว เหมือนอย่างวิวกับน้องน้ำงายย~ ><
-
พ่อน้ำนี่ก็นะ มาทำไมตอนนี้ มันสายไปแล้วเหอะ
-
:o8: :o8: เขินเบาๆ ฟินเบาๆ :ling1: :ling1:
-
สมควรแล้วค่ะ ขุ่นพ่อ ที่ถูกลูกสะใภ้กึ่งลูกเขยเหน็บเข้าให้ตอนที่แล้ว โชคดีมากจริงๆที่น้ำโตมากับแม่ จากคำสอนที่บอกน้ำ แม่เป็นคนดีมาก แต่พ่อน้ำเลวเอง เจ้าชู้ เลือกเมียใหม่กับลูกใหม่ ไล่แม่กับน้ำออกจากบ้าน แล้วยังจะมาคุกคามชีวิตน้ำอีก :m16: ไม่แปลกใจที่เจย์เจอร์จะโตมาเป็นคนแบบนี้ ก็น่าสงสารกับการที่ถูกเลี้ยงมาแบบ พ่อแม่รังแกฉัน ดีแล้วที่มาเจอคนอย่างวิว อย่างน้ำ สั่งสอนเข้าให้บ้าง รวมอเล็กซ์ด้วยที่ถีบไปที อาจจะคิดอะไรได้บ้าง แต่มีแอบจิ้น อเล็กซ์กับเจย์ นิดนุง ตอนปลอบเจย์ ดูน่าสงสารจุงเบย รีบกลับตัวกลับใจซะนะเจย์เจอร์ ก่อนจะไม่มีใครรัก :hao3: สองเคะเขาหว๊านนนนนนนนนนหวานกันเน๊าะ น้ำนี่ดูบอบบางมากเลยตอนนี้มีร้องไห้สะอึกสะอื้น ต่างจากตอนคุยกับพ่อลิบลับ อย่างว่าพ่อมาคุยไม่ค่อยดีเท่าไหร่ สู้คุยกับน้องวิวดีกว่าเน๊าะ :-[
-
โถๆๆๆๆๆ เจ มันช่างหมดมาด เปลี่ยนมาคู่อเล็กซ์ไหมลูก เหมือนมีแม่คอยปลอบใจ
-
อ๊ายยยยยยยยย หว๊านหวาน
-
ยังไม่ได้อ่านเลยฮะ เพิ่งเห็น แต่เดี๋ยวมาอ่านนะฮะ
อยากอ่านแนวนี้มานานแล้ว แต่ไม่ค่อยมีแนวรับชนรับให้อ่านเท่าไหร่เลย พอเจอเรื่องนี้ก็เนื้อเต้นเลย 555555
-
:o8: หวานละลายใจสุดๆ น้ำวิวปลงใจกันแล้ว เขาเป็นคนรักกันล่ะ :heaven
พายุที่ว่าก็เห็นจะเป็นพายุขนาดย่อมบนเตียงโตยธารนี่แหละจ้า :L1:
แอบเพลียกะไอ้เจร์ ไอ้เด็กมีปัญหาเอ๊ย เอาเข้าจริงก็ไม่ได้เข้าหาวิวด้วยความบริสุทธิ์ใจตั้งแต่แรก ตัวพ่อก็เฮงซวยแท้
ดีแล้วที่น้ำยืนหยัดหนักแน่น อย่าไปยกโทษให้ง่ายๆนะ
พ่อหมูติดลูกหมูนี่มันเป็นไงเหรอคะ 555 มิสบันคะ ฝากถามอดัมส์หน่อยว่าสนใจมารับคนน้องไปสั่งสอนบ้างไหม อกหักจากวิวและน้ำก็จัดการดามใจกันและกันไปเนอะ เดี๋ยวไม่มีบท ฮ่าๆ
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
บันซายยยย บันซายยยยย บันซายยยยยยย
อรั้ยๆๆๆๆๆ คบกันแล้วอะ
รู้สึกเหมือนวิวขอน้ำแต่งงานอยู่เลยยยยย น่ารักมากกกก น่ารักเกินไปแล้วววววว
แหม่...... แต่อยากเห็นการทดลอง กอดจนจมอก ของหนูวิวจังเลยน้าาาาาา :hao6: :hao6:
-
หึยยย น่ารักขั้นสุดอ่ะะะะ หวานมาก น่ารักกก
เข้าใจกันดีตลอดคู่นี้ มาม่าแทรกไม่ได้เลย
-
ฮิๆๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารเจร์เลย T_T
สุดท้ายจะลงที่เจร์อเล็กซ์รึเปล่าคะ 55555555555555555
หรือว่าคุณปิ่นจะหันมามองอเล็กซ์ T__T
-
สงสารเจย์กับอเล็กซ์ ความรักกับความทุกข์ดูเหมือนจะมาคู่กันเลย
-
ทำไมถึงรู้สึกจิ้นคู่เจร์กับอเล็กซ์แปลกๆ :katai3:
-
:o12:สงสารอเล็กกับเจออ่ะ
-
พ่อแม่รังแกฉันอีกแล้ว
มันก็ไม่แปลกถ้าเจเจอร์จะโตมาเป็นเด็กแบบนี้
อเล็กซ์กับเจเจอร์ตอนนี้แล้วแอบสงสารเบาๆ
แต่หวังว่ามันคงจะไม่ใช่อเล็กซ์เจร์อะไรแนวนี้นะ 5555555
ถ้าเป็นเราเจอแบบน้ำก็คงทำใจที่จะไม่โกรธยากนะ
เป็นกำลังใจให้น้ำต่อไป สู้เขาาาาาาาาาา
-
หวานนน แต่แอบเชียร์เจย์กะอเล็กซ์นะ งิ้งงงงงง โมเมนต์ลูบหัวซบไหล่กอดเอวร้องไห้คือดีอะ ดีมากกกก
-
โอ๊ยยย ฟินกับคู่นี้จิงๆเลยย :m1:
แล้วเมื่อไหร่ป๊าจะกลับมาดามใจคุณพ่อบ้านกันน้าา :z1:
มาต่อไวๆนะฮะรออออออ :')
-
เขินน :-[
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
ขอ ''เมะ'' มาดามใจเจร์ที อ่านแล้วรู้สึกเอ็นดูนางแบบแปลกๆ โมเม้นต์อ่อนไหวแบบนี้ น่ารักอ่าาาา
อเล็กซ์/เจร์ อืมๆน่าสนๆ หรือจะคนอื่นกับเจร์ก็ได้ แม่ไม่รัก พ่อก็ไม่สน มีแต่เงินให้ สงสารนางจริง
-
หวานอ่ะ. รักกัน ดูแลกันให้ดีนะจ๊ะ น้ำกับวิว
อเล็กซ์. ฮือๆๆๆๆ
-
วิวมีอะไรให้เราแปลกใจได้เสมอเลยน่ะ คู่นี้ก้อดูจะแฮ็ปปี้แล้วน่ะ ขอไปลุ้นคู่อเล็กซ์กับพ่อปิ่นต่อได้ไหม สงสารอเล็กซ์จังเลยน่ะ ท่าทางบ้านของวิวนี่น่าสนใจดีน่ะ :mew3:
-
ตอนนี้ทำไมจิ้นเจเจอร์ กับอเล็กซ์ 55555555555555555555555555
-
เขินจัง กลายเป็นคนรักกันจนวันสุดท้ายแล้ว :-[
-
(http://image.free.in.th/v/2013/ie/150522124437.jpg)
ผมกับเขาต่างก็เป็นคนที่‘ไม่สมหวังในรัก’ด้วยกันทั้งคู่
เขา ... หลงรักคนที่ไม่สมควรรักและไม่มีวันที่จะได้มาครอบครอง ในขณะที่ผม ... หลงรักคนที่ครั้งหนึ่งเคยคิดใช้เป็นเครื่องมือเพื่อความสะใจของตัวเอง
หากจะถามว่าระหว่างผมกับเขาใครอับโชคเรื่องความรักมากกว่ากันล่ะก็...... คงจะเป็น ‘เราทั้งคู่’
หรือบางทีนะ................ อาจจะเป็นแค่ ‘ผม’ คนเดียวก็ได้
******
เนื่องจากไม่อยากให้สับสนกับเนื้อเรื่องหลักบันจึงเอาไปลงไว้อีกกระทู้แทนค่ะ
ตามลิงค์นี้ไปอ่านต่อได้เลยจ้า [A&J Special] พื้นที่ของ"ความลับ" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46970.0) .. (เรื่องสั้นตอนเดียวจบ)
ปล. เนื้อหาในเรื่อง พื้นที่ของ"ความลับ" ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเนื้อหาหลักของเริ่มด้วยใคร่ฯนะคะ
อย่างที่แจ้งไว้ในแฟนเพจว่าบันแต่งขึ้นมาเพื่อสนองนี้ดตัวเองเฉยๆ
คำเตือน : เรื่องนี้คุณหมั่นไส้เจเจอร์แต่เรื่องนั้นคุณอาจจะสงสารเขาก็ได้ (รึเปล่านะ? 5555)
-
ไปอ่านมาแล้ว รอตอนหลักนะคะ
:mew1:
-
เป็นเจเจอร์ในแบบที่น่าทะนุถนอมที่สุดเลยล่ะค่าา~ :oni1: .. ถึงจะไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลัก แต่ก็อยากให้เจร์สมหวังกับเขาบ้างเหมือนกันนะคะเนี่ย
-
เจเจอกับอเล็กเหรอ :ling1:
-
สงสารเจร์... จริงๆด้วยอ่า ขอเรื่องเจกับอเล็กซ์ได้ไหม งื้อออ เหมือนอเล็กซ์จะบอกอะไรเจร์ :mew2:
-
เจร์ไม่ต้องคู่กับอเล็กซ์ก็ได้
แต่เราขอคู่ให้นางเถอะ
แค่ตอนเดียว
ทำเอาเราเมนเจเจอร์ไปเลยอ่ะคนแต่ง
-
อยากให้เรื่องหลักเจร์ก็คู่กับอเล็กซ์จังค่ะ :-[
ชอบที่เจร์โดนกด----แค่กๆ
จริงๆแล้วแอบสงสารเจร์...สงสารอเล็กซ์ด้วย
ให้คนอกหักเขามาเลียแผลใจกัน(?)
-
เรื่องนี้มีแต่คนน่าสงสาร
:o12:
-
อ่านแล้วสงสารเจร์ :mew4:
-
อยากให้คู่A&J มีในเรื่องหลัก อยากให้มันเปนจริง อยากให้ทั้งคู่สมหวัง พวกเขาเจ็บ เพราะ2พ่อลูกนี่มากพอแล้ว
-
อ่านเจร์-อเล็กซ์แลัวมันหน่วง.
เข้ามารอวิว-น้ำ. ชุ่มชื่นหัวใจกว่ากันเยอะ. :mew1:
-
ตามไปอ่านแล้วค่ะ :monkeysad:
รอคู่รักตอนหลัก ดับความเศร้านะคะ :mew2:
-
น่าสงสารจุง
-
ทำไมอ่านตอนพิเศษนี้แล้วแอบสงสารเจจจจจ :z3: :hao5:
มาต่อไวๆนะฮะรออออ :')
-
โอ้ยยยยยย สงสารเจร์ ฮื่อออออออออ :katai1:
โอ๋เอ๋นะลูกก มาซบอกป้ามาคนดี :กอด1:
-
เรื่องนั้นเจร์อาจจะน่าสงสารจริงๆแหละ
แต่ขออ่านแบบผ่านๆ เพราะสำหรับเรา
มันมีผลกับการจิ้นอเล็กซ์กับคุณปิ่น ฮ่าาาาาา
-
ปกติเราจะดูอ่านเฉพาะนิยายที่จบแล้ว แต่อ่านเรื่องนี้แล้วทนไม่ไหวจริงๆจนต้องสมัครเข้าเล้าเลย คือเราชอบมากก ชอบนิสัยทุกอย่างของเพราตา นางแฟร์ นางใจ นางตรง นางมีเสน่ห์ เซ็กซี่และเย้ายวนมาก ในขณะที่หนูน้ำดูเหมือนไม่มีอะไรแต่จริงๆแล้วแอบร้ายลึก ไม่ยอมคน ชอบเวลาเค้าอยู่ด้วยกัน มันดีงาม มันน่ารัก มันอีโรติก แบบพูดไม่ถูกอะ โดยเฉพาะบทบรรยายของเพราตาเวลาพูดถึงหนูน้ำมันดูหลงไหลดี. และด้วยอาจเป็นเพราะรับรับมาเจอกันมันเลยดูเซ็กซี่ไปหมด(กลับกันถ้าเป็นรุกรุกก็จะดูเถื่อน) เอาเป็นว่ารักเรื่องนี้จนอยากได้หนังสือมาเก็บไว้เลยค่ะ ยังไงก็จะคอยติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ :mew3:
-
อยากอ่านต่อแล้วค่าา.. :ling1:
-
อุปสรรคเรื่องตระกูลใหญ่เลยยยยยยยยยย
น้ำ-วิว น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
XVII
ถึงจะไม่ได้นึกเอ็นดูอะไรไอ้เด็กไม่รู้จักโตคนนี้นักแต่จะให้ปล่อยมันไว้ท่ามกลางความมืดมิด หมาหลังอานหนึ่งตัว และยุงอีกเป็นฝูงเขาก็ทำไม่ลง สุดท้ายเลยต้องพยุงกึ่งแบกไอ้เด็กที่สูงมากกว่าเขานิดหน่อยแต่หุ่นหนากว่ากันเยอะเข้าบ้านอย่างทุลักทุเล
ตัวมันหนักกว่าที่คิดนัก
แบกคนเมาที่เพ้อเหมือนคนไม่มีสติ แถมยังทำตัวเป็นภาระด้วยการปล่อยขาให้มันลากพื้นไปเฉยๆ ไม่มีการช่วยพยุงตัวเองเดินเสียอย่างนั้น จะให้ไปส่งถึงเตียงนอนบนชั้นสองอันเป็นห้องนอนของมัน(ซึ่งก็ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนของชั้นสอง)เห็นทีกระดูกของเขาคงจะเคลื่อนไม่ตำแหน่งใดก็ตำแหน่งหนึ่ง สิ่งที่อเล็กซ์เลือกทำคือการหย่อนไอ้เด็กโข่งไว้บนโซฟาตัวยาวกลางบ้าน
คนที่เป็นผู้ใหญ่กว่ากวาดสายตามองบริเวณรอบโซฟา เกลื่อนกลาด ....ไปหมด ไม่ว่าจะขวดเบียร์เอย กระป๋องเบียร์เอย กับแกล้มเบสิคอย่างพวกถั่วริสงไว้เคี้ยวเล่นเอย เกลื่อนพื้นไปหมด ก็เดาได้ไม่ยากสักเท่าไหร่ว่ามันคงใช้ที่ตรงนี้เป็นฐานมอมเมาตัวเอง
“เด็กหนอเด็ก...”
โอเคจะไปว่าความเด็กของมันอย่างเดียวก็เห็นจะไม่ถูกนัก เพราะตอนเขาวัยพอๆกับมันก็เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน ...ประเด็นเดียวกันด้วยล่ะมั้ง อกหัก ....อืม ความจริงแล้วในเหตุการณ์ของเขาเรื่องราวมันไม่ใช่แค่โดนสลัดรักอย่างเด็กเจเจอร์นี่อย่างเดียว ปัญหาของเขา มันเกี่ยวโยงในหลายๆอย่างหลายๆด้าน
ปัญหาที่คล้ายจะคลี่คลายไปนานแล้ว แต่เขากลับรู้สึกว่ามันแค่กำลังรอวัน‘ปะทุ’ขึ้นมาใหม่เท่านั้น
~ You make me wanna call you in the middle of the night. You make me wanna hold you till the morning light ~
“หือ?”อเล็กซ์มองหาต้นตอของเสียงเพลงที่ได้ยิน จนมั่นใจว่าจะต้องมาจากตัวของไอ้เด็กขี้เมานี่แน่ๆ ไม่ได้อยากเผือกแต่เพราะเป็นเพลงที่ตัวเขาเองก็ชื่นชอบเป็นการส่วนตัว จะให้ปล่อยไปก็กระไรอยู่ดังนี้เขาถึงได้ย่อตัวลงข้างโซฟาแล้วคลำไปตามตัวกำยำเพื่อหาที่มาที่คงจะเป็นโทรศัพท์มือถือของเจ้าตัวนั่นหละ
แล้วก็เจอ
“หึ รสนิยมดีเหมือนกันนี่”หมายถึงเพลงที่ไอ้เด็กขี้เมานี่ใช้ตั้งเป็นเสียงเรียกเข้า You make me wanna ของวง Blue ที่เขาชอบคือเพลงแต่ไม่ได้ถึงขั้นติ่งนักร้องตามสมัยนิยมอย่างในตอนนี้
ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องรับสายนี้แทนเจ้าของที่เมาหลับหมดสภาพไปแล้วหรอก แต่ชื่อที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอทำให้เขาไม่คิดจะคิดอะไรให้มากความ เด็กที่ชื่ออดัมส์เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของหมอนี่ อาจจะเรียกได้ว่าสนิทที่สุดในบรรดาพวกพ้องในกลุ่มแล้วก็ว่าได้ ที่โทรมาก็คงไม่พ้นเป็นห่วงเพื่อน เขารู้ได้ยังไงน่ะหรือ?
( ไอ้เจร์! กูก็นึกว่ามึงฆ่าตัวตายประชดรักไปแล้ว ทำไมถึงเพิ่งรับสายล่ะวะ กูโทรหามึงจนมือจะหงิกหน้าจอจะพังเพราะเอาแต่กดซ้ำๆอยู่แล้ว! )
ท่าจะเป็นห่วงมากเสียด้วย
“เขายังไม่ตายหรอกครับ แต่ก็ใกล้แล้วล่ะ ผมหวังว่าคุณจะโผล่มาดูใจเพื่อนของคุณทันเวลานะครับ อ้อ เขาตายรังอยู่ที่บ้านของตัวเองนี่ล่ะไม่ได้ไปตายที่ไหนไกล รีบมาล่ะครับเพราะผมจะกลับแล้ว”
อเล็กซ์ไม่รอฟังเสียงตะโกนถามว่าเขาเป็นไงแล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรอก กดวางสายเสร็จก็วางมือถือยี่ห้อแพงที่กินข้าวได้หลายร้อยมื้อไว้บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา ร่างสูงเหลือบมองคนที่แม้จะหลับไปแล้วก็ยังไม่วายเพ้อเรียกชื่อคุณหนูของบ่าวพร้อมประโยคคำพูดเดิมๆซ้ำๆเหมือนเปิดเทปย้อนกลับอย่างที่ว่า กลับมานะ เจร์รักวิว กลับมานะ เจร์รักวิว ไม่หยุดปาก
ก็ได้แต่หวังว่าไอ้เด็กขี้เมานี่จะตั้งหลักได้ในเร็ววัน
มือเรียววางบนกระหม่อมของร่างที่นอนขดตัวเป็นกุ้งโดนความร้อนแผ่วเบาแล้วผละออกพร้อมกับร่างกายที่หมุนเดินออกไป และไม่ได้เลี้ยวหันไปมองทางนั้นอีก ทิ้งคำพูดไว้ให้กับคนเมาที่ไม่ได้หลับสนิทไม่รู้เรื่องให้ได้คิด...
“นายอายุยังน้อยยังมีโอกาสได้เจอคนที่ใช่อีกนาน ...อย่ายึดติดอยู่กับสิ่งที่เรียกกลับมาไม่ได้เลย”
.
.
“มันจะโอเคจริงๆหรือวิว?”
“อื้อ เราว่าโอเค มันก็ต้องโอเคสิ”
อืม เพราะคำว่า‘ต้องโอเค’ตอนนี้ผมถึงได้อยู่ที่เรือนเล็กของเพราตามาได้เกือบสองอาทิตย์แล้ว
หลังจากตกลงปลงใจกันวันนั้นวิวก็ให้ผมย้ายไปอยู่กับเขาที่เรือนเล็กในวันต่อมา ไม่ใช่ว่าขัดใจเขาไม่ได้นะแต่พอเจอลูกอ้อนที่ผมสุดแสนจะแพ้ทางเข้าไปก็อดที่จะใจอ่อนตามใจเขาไม่ได้ทุกที แต่เพราะไม่อยากทำตัวเหมือนว่าเอาเปรียบเขาจนเกินไปว่างๆผมเลยมักจะหาโอกาสช่วยคุณอเล็กซ์ทำงานบ้านทุกครั้งไป
แรกๆวิวก็บ่นว่าผมไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ แบบนี้ก็เท่ากับแย่งงานคุณพ่อบ้านประจำตัวเขาเสียเปล่า แต่เพราะผมยืนกรานไม่ว่ายังไงก็ต้องได้ช่วยบ้าง จะให้อยู่เฉยๆงอมืองอเท้าไม่ทำอะไรเลยผมทำไม่ได้หรอกแล้วมันก็ไม่ใช่นิสัยด้วย สุดท้ายวิวก็เลยต้องเป็นฝ่ายยอมลงให้ผมบ้าง คุณอเล็กซ์เองก็บ่นแต่เหมือนจะแซวแบบขำๆมากกว่าว่าผมจะทำให้เขาตกงานเอาได้เพราะเล่นแย่งเขาทำแทบทุกอย่างเลย
ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ห้าม หากผมอยากช่วยในงานบ้านส่วนไหนเขาก็จะถอยแล้วให้ผมทำ ส่วนตัวเขาละไปทำงานอย่างอื่นแทน
....
เพราะอยู่ปีสามแล้วตารางเรียนเลยไม่แน่นเอี๊ยดอย่างพวกเฟรชชี่ปีหนึ่ง เวลาว่างผมเลยค่อนข้างจะมีมากกว่าวิวในขณะที่เขาเรียนแน่นเต็มวันแทบทุกวันอย่างเช่นวันนี้ที่ผมมีเรียนแค่ช่วงบ่ายแต่วิวมีเรียนทั้งเช้าและบ่าย เลิกอีกทีก็ประมาณสี่โมงครึ่ง
หลังจากทานข้าวกลางวันกันเสร็จผมก็เดินไปส่งวิวที่หน้าตึกคณะของเขาท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นผสมกับเสียงซุบซิบของใครหลายคน ผมเลือกที่จะไม่สนใจสายตาของคนเหล่านั้น คนเดียวที่อยู่ในสายตาของผมตอนนี้คือคนตัวเล็กคนที่เป็นทั้งเจ้าของกายเจ้าของหัวใจคนนี้ต่างหาก
อ่า ...โอเค ทำเป็นว่าคุณมองไม่เห็นบรรทัดข้างบนแล้วกันนะครับ คิดเองผมก็อายเองเหมือนกันล่ะหน่า
“ถ้าเลิกเรียนแล้ว..อ่ะ”ผมเบิกตากว้างเมื่อคนตัวเล็กกว่าโน้มต้นคอผมลงแตะปากลงบนกลีบปากของผมแผ่วเบา ถึงจะเป็นเพียงเสี้ยวนาทีแต่ก็ทำเอาผมแทบจะเทของในกระเป๋าหนังสำหรับถือทิ้งให้หมดแล้วเอามาคลุมหัวตัวเองแทน
เสียงฮือฮาดังจากทั่วสารทิศทันทีที่วิวผละปากออก
“เราจะโทรหานะ”เหมือนว่าอาการนิ่งอึ้งของผมจะทำให้เขาพอใจ เพราะเพราตาหัวเราะเสียงใสออกมา มือเล็กยกขึ้นบีบแก้มของผมเบาๆ เขาพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมยิ้มออกมาได้ก่อนที่จะผละกายหันหลังเดินเข้าตึกเรียนไป
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกสติของตัวเอง ไม่สนใจคำพูดคำจาที่เสียดสีกันว่า หน้าไม่อาย ทำไมต้องเป็นผม ไม่เหมาะสมกันเลยสักนิด บลาบลาแล้วแต่ปากของคนจะพูดออกมาได้ แต่ไหนแต่ไรมาผมก็ไม่เคยสนใจคำพูดของคนพวกนี้อยู่แล้ว ตั้งแต่คราวเรื่องของเจเจอร์กับผมที่คนเข้าใจผิดกันไปเอง เอาไปเป็นประเด็นพูดกันสนุกปากแล้วล่ะ
เสียงนกเสียงกาจะสำคัญไปกว่าเสียงของคนที่ผมแคร์ได้ยังไง?
“อย่าไปสนใจคนอื่น น้ำน่ะสนแค่เราก็พอแล้ว”
นั่นคือคำพูดที่คนตัวเล็กทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนเดินเข้าตึกเรียน ตัวผมเองก็อยู่ในโอวาทซะด้วยสิ ..ฮ่ะๆ
“น้ำ”
ผมชะงักขาที่กำลังจะก้าวขึ้นรถรางที่ทางมหาลัยจัดเอาไว้เพื่อความสะดวกสบายของนักศึกษา หลีกทางให้คนอื่นขึ้นส่วนตัวผมเดินไปทางต้นเสียงที่เรียกชื่อผมเอาไว้เมื่อครู่ ...อดัมส์ยืนกอดอกพิงรถยี่ห้อบีเอ็มที่ผมไม่รู้จักชื่อรุ่นของมัน ดวงตาสีฟ้าที่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่ามันหม่นลงไปมากไม่สดใสอย่างแต่ก่อนจับจ้องอยู่ที่ผม
ทั้งส่วนบนและส่วนล่างราวกับกำลังสำรวจว่าผมมีส่วนไหนที่สึกหรอไปหรือไม่อย่างไรอย่างนั้น
“ไปคุยกันหน่อยสิ”เขาเปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับส่วนผมยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่
“เดินไปไม่ไกลมีสวนเพาะพันธุ์พฤกษ์อยู่ ไปคุยตรงนั้นแล้วกันนะ”
ไม่รู้หรอกว่าเขาจะคุยอะไรกับผม ที่คาดไว้ก็อาจจะเป็นเรื่องของวิว หรืออาจจะเป็นเรื่องของเจเจอร์เพื่อนรักของเขา หรือไม่ก็.... เรื่องของผมกับเขา
....
สวนเพาะพันธุ์พฤกษ์เป็นสวนหย่อมขนาดกลางที่ปลูกพวกพืชไม้ยืนต้นเอาไว้เยอะ รวมทั้งจำพวกดอกไม้หลากสีสันเป็นพุ่มๆกระจายกันไป เพราะแบบนั้นเลยทำให้บรรยากาศของที่นี่ค่อนข้างจะร่มรื่นถึงแม้จะเป็นช่วงกลางวันพระอาทิตย์อยู่กลางหัวก็ตาม ผมเดินตรงไปยังโต๊ะเก้าอี้ไม้ตัวยาวขัดเงาที่ตั้งอยู่ใกล้ต้นประดู่ต้นใหญ่เอาไว้ให้นักศึกษามาพักผ่อนพักสมอง ทิ้งตัวลงนั่งพร้อมก้มลงมองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกา
เพิ่งจะบ่ายโมงยี่สิบห้า ผมเข้าเรียนตอนบ่ายสองเพราะฉะนั้นยังพอมีเวลา
“น้ำย้ายหอแล้วเหรอ?”
ผมส่ายหน้า พอเห็นอดัมส์ทำสีหน้าสงสัยผมถึงได้พูดออกมาเพื่อคลายข้อสงสัยนั้นของเขา “แค่ย้ายไปอยู่ที่อื่นชั่วคราวน่ะ”
“กับเพราตา?”
อดัมส์ไม่ใช่คนโง่ ...ผมรู้ บางทีเขาอาจจะรู้เรื่องราวทุกอย่างหมดแล้วก็ได้ แต่ที่มาถามก็เพราะคงแค่อยากได้ยินจากปากของผมเสียมากกว่า ผมไม่ตอบแต่พยักหน้ารับและนั่นทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นทะมึนถึงแทบจะในทันที
“รู้มั้ยว่าไอ้เจร์มันเมาหัวราน้ำทุกวัน”ผมเงยขึ้นมอง ร่างสูงที่ไม่มีทีท่าว่าจะนั่งลงจ้องผมเขม็ง“บางวันก็อาละวาดบ้านแทบพังแต่บางวันก็ซึมเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก”
ผมเงียบส่วนเขาพอเห็นผมเงียบก็ส่งเสียงเฮอะออกมาเบาๆในลำคอ ร่างสูงของอดัมส์เดินอ้อมโต๊ะมาหาผมที่นั่งอยู่อีกฝั่ง เขาโน้มตัวลงท้าวมือเข้ากับโต๊ะคล้ายกับจะกักผมเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน แต่เอาเถอะยังไงผมก็ไม่คิดหนีอะไรอยู่แล้ว เขาอยากพูดอะไรก็พูด ก็เข้าใจว่าบางทีเขาคงจะอึดอัดและคงจะโกรธแทนเพื่อนของเขาล่ะมัง ซึ่งผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องผิดอะไรกับคนที่รักเพื่อนมากอย่างอดัมส์
ลมหายใจร้อนรดแผ่วๆอยู่บริเวณกกหู... โชคดีที่ตอนนี้ผมนั่งหันหลังให้เขาอยู่เลยไม่ต้องเผชิญหน้ากับเขาโดยตรง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อดขนลุกไม่ได้เมื่อรู้สึกถึงความชื้นที่ไล่เลียติ่งหูของผมอยู่ ผมสะดุ้งจะผละออกห่างแต่เขากลับไม่ยอมให้ผมทำอย่างนั้น
อดัมส์ทิ้งตัวลงนั่งซ้อนหลังของผมเอาไว้โดยใช้แขนข้างหนึ่งโอบเอวยึดไว้ส่วนมืออีกข้าง... “หยุดเดี๋ยวนี้นะอดัมส์!”
ถึงเขาจะแสดงออกให้รู้ว่าคิดแบบไหนกับผมแต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะทำกิริยาจาบจ้วงใส่กันอย่างนี้ ผมเม้มกัดปากในขณะที่มืออีกข้างของเขาปัดลูบแถวเนินอกผ่านเสื้อเชิ้ตนักศึกษาตัวบาง ไม่ได้รู้สึกวาบหวามแต่กลับกันตอนนี้ผมกลับรู้สึกไม่ดีกับสัมผัสนั้นของเขาเลยสักนิด
ผมหอบหายใจหนักขึ้นพยายามปัดมือเขาออกแต่เขากลับละออกจากอกแล้วรวบจับข้อมือทั้งสองข้างของผมเอาไว้แล้วใช้มือที่รั้งกอดเอวของผมอยู่สอดเข้าไปในเสื้อนักศึกษาแล้วลูบไล้แถวหน้าท้องแทน
“อดัมส์!!”
“ชู่วว อยากให้คนอื่นมาเห็นนักหรือไงครับน้ำ”
ผมเม้มปากแน่นพลางเอียงคอหนีเมื่อสัมผัสนุ่มหยุ่นแตะลงบนเนื้ออ่อนตรงแอ่งชีพจรบนลำคอ ได้ยินเสียงหัวเราะผะแผ่วข้างหู “ตัวสั่นเชียว กลัวฉันขนาดนั้นเลยหรือไง หื้ม?”
“....”ผมเงียบและนั่นทำให้เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้นกว่าเดิม
ในขณะที่ผมยังมึนงงอดัมส์ก็ละมือออก จะว่าปล่อยให้ผมเป็นอิสระก็คงจะไม่ใช่เสียทีเดียวเพราะเขายังคงนั่งซ้อนหลังผมอยู่อย่างนั้นไม่ลุกไปไหน
“จีบมาตั้งนานไม่ติดสักที ก่อนที่จะไม่มีโอกาสดีๆแบบนี้อีก.... ขอของขวัญปลอบใจให้ฉันหน่อยแล้วกันนะ”
ฟอดดดด
โอเค ยอมรับว่าตอนนี้ผมก็ยังคงงงอยู่ว่าเขาทำบ้าอะไรของเขาอยู่กันแน่ น้ำเสียงที่ได้ยินแตกต่างจากก่อนหน้าลิบลับ ผมยกมือขึ้นกุมแก้มข้างที่โดนฉวยหอมแล้วหันไปจะว่าที่เขาเล่นอะไรไม่เข้าท่าแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมองข้ามไหล่ของเขาไปเห็นร่างคุ้นตายืนนิ่งอยู่
“อะไรกันน้ำ? แกล้งนิดแกล้งหน่อยทำมากลัว เป็นคนขวัญอ่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮ่าๆ”อดัมส์ยังคงหัวเราะไม่หยุดส่วนผมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆเมื่อรู้สึกถึงรังสีทะมึนจากร่างคุ้นตาที่ตอนนี้กำลังเดินเข้ามาใกล้
"แล้วมันสมควรไหมล่ะ ก็ดูนาย....ทีหลังอย่าเล่นอะไรแบบนี้อีกนะ ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าจะเข้าใจไปผิดๆได้"
“โดยเฉพาะเพราาตาคนนั้นน่ะสินะ เฮ้อ....น้ำ เอาจริงๆฉันก็โกรธนายอยู่เหมือนกันนะสำหรับเรื่องที่นายกับ... เพราตาทำกับไอ้เจร์ แต่ก็ถือว่าดีเหมือนกันมันจะได้คิดอะไรได้มากกว่าเดิม เพื่อนอย่างฉันก็ได้แต่หวังว่าเรื่องนี้จะทำให้มันเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาได้... เฮ้ย!”
ไม่รู้ว่าตัวเล็กๆอย่างนั้นแต่ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน
รู้ตัวอีกทีอดัมส์ก็ล้มก้นจ้ำเบ้าไปกับพื้นหญ้าข้างเก้าอี้แล้ว สีหน้าของผู้กระทำไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมานอกเสียจากความเฉยชายามมองร่างสูงที่นอนตาโตมองเจ้าตัวอย่างอึ้งๆอยู่ ใบหน้าสวยหันขวับมาทางผมที่ยืนค้างอยู่กับที่ก่อนที่มือเล็กๆนุ่มๆนั่นจะจับประสานกับมือของผมเอาไว้ เขาหันกลับไปมองอดัมส์ที่ตอนนี้คล้ายว่าตั้งสติได้แล้วกำลังลุกขึ้นยืนปัดเนื้อตัว
“มีอะไรจะพูดกับน้ำอีกหรือเปล่า?”
อดัมส์เงียบแต่ดวงตาคมสีฟ้าครามคู่นั้นกลับมองร่างเล็กที่ยืนอยู่หน้าผมราวกับกำลังประเมินและครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนที่แย้มยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว... ทีหลังอย่าทำตัวเหมือนหนูหิวปลาย่างอีก”
“หึ จะบอกว่าแมวหวงปลาย่างมากว่าอย่างนั้นเถอะ?”
“ก็ไม่ได้โง่เหมือนหน้าตานี่”
อดัมส์ชะงักในขณะที่มือเล็กที่กุมมือของผมอยู่กระตุกเบาๆ ผมเอ่ยลาอดัมส์ยังไม่ทันสิ้นคำดีเพราตาก็ดึงให้ผมเดินตามเขาจากมา ไม่วายยังได้ยินเสียงอดัมส์ตะโกนไล่หลัง
“ถ้าทนความเอาแต่ใจของแมวตัวน้อยไม่ได้เมื่อไหร่ อ้อมกอดของหนูตัวโตคนนี้ยินดีอ้ารับปลาย่างเสมอนะครับ”
พูดบ้าอะไรของเขากัน!
....
สรุปช่วงบ่ายเราก็โดดเรียนด้วยกันทั้งคู่ แต่เพราะว่าวิวดูเหมือนว่าจะอารมณ์ไม่ดีจากเรื่องปลาๆหนูๆอะไรนั่นอยู่ผมเลยเลือกที่จะพาเขานั่งแท็กซี่มาเดินเล่นที่ห้างแถวๆมหาลัยแทน มือเล็กที่จับกุมมือของผมอยู่ยังคงไม่ผละไปไหนตั้งแต่ที่มหาลัยมาจนถึงหน้าโรงหนัง
ผมได้ยินจากคุณอเล็กซ์มาว่าวิวชอบหนังเรื่องหนึ่งมาก แล้วตอนนี้ภาคต่อของมันก็กำลังเข้าโรงพอดี บางทีการพาเขามาดูหนังที่เขาชอบอาจจะทำให้เพราตาอารมณ์ดีขึ้นก็ได้.... ล่ะมั้ง?
แต่ผมไม่อยากให้เขาเป็นแบบนี้เลย ให้เขาอ้อนแบบเอาแต่ใจเหมือนเดิมดีกว่ายืนเงียบไม่พูดไม่จาแบบนี้
ระหว่างรอเวลาเข้าโรงหนังผมอดไม่ได้จริงๆเลยดึงคนตัวเล็กให้เดินตามมาจนถึงห้องน้ำ อาจจะเพราะวันนี้เป็นวันธรรมดาเลยแทบไม่มีคนสักเท่าไหร่ พอมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใครผมก็จัดการดันวิวเข้าไปในห้องน้ำแล้วตามเข้าไปลงกลอนปิดล็อคประตูทันที
“วิว..”
เสียงของผมหายเข้าไปในลำคอเมื่อถูกคนตัวเล็กโน้มลงประกบปากปิด ลิ้นอุ่นดุนดันกลีบปากเบาๆ ผมเผยอปากออกน้อยๆเปิดโอกาสให้เขาได้สอดลิ้นเข้ามาโรมรันกับเกลียวลิ้นของผมอย่างง่ายดาย จูบครั้งนี้ไม่ได้เร้าร้อนหรือดูดดื่มอะไรแต่กลับหวานละมุนเต็มตื้นในหัวใจอย่างน่าประหลาด แต่ผมกลับรู้สึกดีมากกว่าจูบครั้งไหนๆของเรา
เราจูบกันอยู่สักพักก็ผละออกจากกัน ผมหอบในขณะที่หน้าหวานๆของเพราตาแดงซ่าน ผมเม้มปาก.. อดไม่ได้จริงๆ ผมดันเขาให้นั่งลงบนฝาชักโครกที่พับปิดเรียบร้อยก่อนที่จะเคลื่อนกายขึ้นนั่งคร่อมคนร่างเล็กกว่าเอาไว้ โน้มต้นคอขาวประกบปากจูบกับเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมเป็นฝ่ายที่ส่งลิ้นเข้าไปทักทายลิ้นนุ่มๆของเขาบ้าง
จากจูบแสนหวานแปรเปลี่ยนเป็นดูดดื่มราวกับจะสูบความเร่าร้อนของกันและกันผ่านจูบนี้ ผมครางในลำคอเมื่ออีกคนขยับช่วงล่างบดถูกับช่วงล่างของผมไปมา ผมผละออกจากปากหวานๆของเขาแล้วฝังหน้าแตะจูบไปตามช่วงลำคอของเขาแทน
“อ๊าา...”
เสียงครางหวานจากเพราตาเร้าอารมณ์มากเสียจนผมหยุดไม่อยู่
เร็วเท่าความคิดจัดการปลดกระดุมกางเกงรูดซิปลงไม่นานสองมือของผมก็กอบกุมท่อนเนื้อขนาดไล่เลี่ยกันของเราเอาไว้ด้วยกันพร้อมทั้งขยับรูดเบาๆ
“อื้ออ อ๊ะ...”
ผมปรือตามองอีกคนที่ตาปรือไม่ต่างกัน ดวงหน้าเนียนใสแดงก่ำไปหมด เหงื่อเม็ดน้อยเกาะพราวอยู่บนดวงหน้าหวานจัด.... เรากับมีแรงดึงดูดระหว่างกัน เราเลื่อนหน้าเข้าหากัน สัมผัสริมฝีปากของอีกฝ่ายอีกครั้ง ขบเม้มดูดดึงก่อนที่บดคลึงสอดลิ้นเข้าไปกวาดลิ้มความหวานจากโพรงปากอุ่นอย่างไม่รู้เบื่อ
เอวเล็กๆขยับโยกตามจังหวะรูดของมือผมในขณะที่ผมเร่งจังหวะเร็วขึ้นจนได้ยินเสียงเฉอะฉะเข้ามาในโสตประสาทหู รู้สึกได้ถึงไอร้อนระอุจากท่อนเนื้อที่ขยับขยายขึ้นกว่าเดิมของเราสองคน มันเสียดสีกันไปมาจนผมแทบจะทนไม่ไหว
ในขณะที่ผมกำลังจะแตะขอบสวรรค์อยู่รอมร่อเพราตาผละริมฝีปากออก ดวงตากลมโตหวานเชื่อมมองสบกับดวงตาที่คงจะหยาดเยิ้มไม่ต่างกันของผมอย่างเว้าวอน ทั้งน้ำเสียงที่ใช้พูดก็ช่างออดอ้อนหวานหู....
“เรา อ๊า... ยอมรับว่าเราเอา ...อ๊ะ เอาแต่ใจ แต่ ....แต่น้ำอย่าเบื่อเราเลยนะ.... อ๊ะ..”
ผมรีบส่ายหน้า เพราะแบบนี้สินะตลอดทางเขาถึงได้เงียบมาตลอด คงจะกังวลเรื่องนี้อยู่คนเดียว... อ่า น่ารักจริงๆ ให้ดิ้นตาย!
“น้ำรักวิว ไม่มีวัน อ๊ะ... รู้สึกแบบนั้นแน่นอน อ๊าาส์ วิว....วิว”
ผมครางเรียกชื่อเขาไม่หยุด เราโผเข้าจูบกันอีกครั้งในขณะที่เร่งมือในการชักนำเราทั้งคู่ให้ไปถึงสวรรค์พร้อมๆกัน ใช้เวลาไม่นานเราต่างก็กระตุกเกร็งขึ้นมา ผมรีบดึงทิชชู่มาปิดส่วนหัวของส่วนอ่อนไหวทั้งของผมและของเขาเอาไว้ โชคดีที่ไม่มีหยาดกำหนัดเล็ดรอดออกมาไม่อย่างนั้นคงได้เลอะเทอะกันแน่ๆ
เราหอบจนหายเหนื่อยสักพักก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน ผมโน้มลงจูบกลีบปากอิ่มแผ่วเบาพลางยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนที่ยังคงขึ้นสีก่ำอยู่อย่างอ่อนโยน ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รักคนคนนี้มากมายขนาดนี้ ผมรู้แค่เพียงว่าต่อให้วันข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไรแต่แค่มีเขาอยู่ข้างๆกันอย่างวันนี้ ผมก็ไม่นึกกลัวทั้งนั้น
“เพราตา รักนะครับ”ผมพูดชิดริมฝีปากในขณะที่อีกฝ่ายยิ้มจนตาหยีให้ได้อึ้ง จะว่ายังไงดี ผมไม่เคยเห็นเขายิ้มแบบนี้มาก่อน พอได้มาเห็นในระยะใกล้สายตาอย่างนี้แล้วมัน.... อดเขินไม่ได้
“เพราตาก็รักโตยธารนะครับ”
ผมคิดว่าต่อให้ตายไปตอนนี้ผมก็ไม่เสียดายอะไรแล้วล่ะ .....
....
เพราะเพิ่งปลดปล่อยออกไปอารมณ์ของเราเลยยังคงค้างๆกันอยู่ จะให้ออกไปทั้งแบบนั้นก็เห็นว่าคงไม่ได้ดูหนังกันแน่ๆ อุตสาห์ซื้อตั๋วแถมยังตั้งใจแน่วแน่ที่จะเอาใจคนตัวเล็กด้วย จะให้ล้มเลิกไปง่ายๆไม่ได้หรอก.... และกว่าจะออกจากห้องน้ำเราใช้เวลาสงบอารมณ์ไปร่วมยี่สิบนาทีเชียว เลยเวลาหนังฉายไปสิบห้านาทีแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ ยังไงเสียโฆษณาก่อนหนังฉายจริงก็กินไปครึ่งชั่วโมงอยู่แล้วล่ะ
ซึ่งในระหว่างที่ผมยื่นตั๋วให้พนักงานฉีกหันไปมองเพราตาก็เห็นว่าเจ้าตัวกำลังยืนจ้องตากับเด็กผู้ชายตัวสูงเกือบเท่าเอวคนหนึ่งอยู่ เสียงพนักงานทำให้ผมต้องหันกลับไปกล่าวขอบคุณพร้อมกับรับตั๋วอีกส่วนไว้ หันไปมองตำแหน่งเดิมอีกที หนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่ก็ยังคงไม่เลิกเล่นเกมจ้องตากัน อมยิ้มออกมาน้อยๆเมื่อภาพที่เห็นมันดูน่ารักแปลกๆ
จ้องตากันสักพักเด็กผู้ชายอายุน่าจะสัก 7-8 ขวบกลับวิ่งตรงหรี่เข้าไปกอดหมับเข้าที่เอวของผู้ใหญ่ในชุดนักศึกษา ใบหน้าหวานที่ส่อความเย็นชาในตอนจ้องตากลับเปลี่ยนเป็นตะลึงงัน และนั่นล่ะ... ผมหลุดหัวเราะออกมาจนได้
กำลังจะเดินเข้าไปหากลับต้องชะงักเมื่อจู่ๆสีหน้าของเพราตาก็เปลี่ยนไป แลดู.. น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก ร่างเล็กอุ้มเด็กตัวน้อยขึ้น เขาหันมองไปรอบๆกายก่อนที่เรียวคิ้วจะขมวดยุ่งมากขึ้นกว่าเดิม เขาขยับปากพูดกับเด็กน้อยในอ้อมแขนแต่ผมไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกันเพราะอยู่ไกลเกินกว่าจะได้ยินชัดเจน แต่พอจะก้าวเข้าใกล้....
ตุบ!
“โอ๊ย!”
“ขอโทษหนาครับ! คุงเป็งอะไรหรือเปล่า?”น้ำเสียงแปร่งหูทำให้ผมต้องเงยขึ้นมองคนที่เดินชนจนเสียหลักเกือบล้ม ใบหน้าขาวราวกับหยวกกล้วยช่วยขับดวงตาตี่สีดำสนิทเป็นประกายลึกล้ำแปลกๆให้โดดเด่นขึ้นมา แค่ดูก็รู้ว่าเขาคงจะไม่ใช่คนไทย อาจจะมีเชื้อชาติเกาหลี สิงค์โปร์ หรือไม่ก็...จีน?
แต่น่าแปลก
ผมก้มลงมองกล่องป๊อบคอร์นสองกล่องที่ตกพื้นข้าวโพดป๊อบคอร์นกระจัดกระจายเต็มไปหมด ก่อนที่จะเงยขึ้นมองการแต่งกายของเขาที่ไม่เข้ากันกับการมาดูหนังเลยแม้แต่น้อย ไม่ได้อยากจะวิพากษ์วิจารณ์คนอื่นนะครับแต่ว่า.... ใครกันจะมาดูหนังทั้งที่ยังอยู่ในชุดสูทเต็มยศแบบนี้?
แต่บางทีเขาอาจจะเพิ่งเลิกงานก็ได้เลยมาดูหนังแก้เครียด..... โดยการซื้อป๊อบคอร์นถึงสองกล่องทั้งที่น่าจะมาคนเดียว...?
“มะ ไม่เป็นไรครับ เอ่อ....”ผมดันกายออกจากดแขนของเขาที่รวบโอบเอวของผมเอาไว้อยู่คงจะช่วยกันผมไม่ให้ล้มก้นจิ้มพื้นเมื่อครู่ เขารีบปล่อยผมทันทีก่อนที่จะโค้งติดกันหลายๆครั้งพร้อมทั้งพูดขอโทษไม่หยุดจนผมต้องจับเขาเอาไว้ไม่ให้โค้งอีกพลางย้ำอย่างหนักแน่นว่าผมไม่ได้เป็นอะไรไม่ต้องขอโทษขนาดนั้นนั่นแหละเขาถึงได้หยุด
หนุ่มต่างชาติยิ้มให้ผมก่อนจากยังเอ่ยปากบอกคนไทยใจดีจริงๆ ผมไม่คิดติดใจอะไร เขาจะใส่สูทผูกไทซื้อป๊อบคอร์นสองกล่องมาคนเดียวหรือมากับเพื่อนยังไงก็ไม่ใช่เรื่องของผมอยู่แล้ว ที่ผมต้องสนใจน่ะ.....
แต่เมื่อหันกลับไปมองตำแหน่งที่ควรจะมีคนร่างเล็กอยู่กลับไม่เจอแม้แต่เงา กระทั่งเด็กผู้ชายคนนั้นก็ตาม
ผมหันมองไปรอบกายท่ามกลางผู้คนที่เดินกันขวักไขว่ไม่มีใครคนไหนเลยที่ใช่คนที่ผมกำลังมองหา หยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกแต่ที่ได้ยินกลับมาจากปลายสายคือเสียงของผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักบอกว่าไม่สามารถติดต่อเลขหมายนี้ได้ในขณะนี้....
ผมลดมือถือลงหลังจากที่พยายามโทรหาวิวแล้วหลายครั้งแต่ก็ได้รับการตอบรับกลับมาเหมือนเดิมคือติดต่อไม่ได้ มือที่ถือมือถืออยู่สั่นจนไม่ต้องสังเกตก็เห็นได้ชัดเจน
ไม่สิ โตยธารตั้งสติไว้สิวะ!
ผมกดโทรออกอีกครั้งหากแต่ครั้งนี้ปลายสายคือคุณอเล็กซ์
ไม่รู้ทำไม แต่ผมกลับรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆอย่างไรไม่รู้ ยิ่งได้ยินน้ำเสียงร้อนลนของคุณอเล็กซ์ว่าจะรีบตามมาผมก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
.
.
( มีต่อค่ะ )
-
( ต่อค่ะ )
.
.
“อย่าห่วงไปเลยครับ ไว้คุยธุระเสร็จแล้วผมจะคืนให้ท่านอย่างแน่นอน”
“....”
“แต่ตอนนี้เพื่อกันคนนอกเข้ามายุ่งย่ามและทำให้ท่านต้องเสียสมาธิ ผมจำเป็นต้องเก็บมือถือของท่านเอาไว้กับตัวก่อน หวังว่าท่านคงจะเมตตาเข้าใจผมนะครับ ท่านหวงยี่”
ถึงจะไม่ได้ใช้ภาษาจีนมานานแต่เราก็รู้ดีว่าคนตรงหน้าพูดว่าอะไร ทั้งความหมายตรงๆและความหมายโดยนัย เด็กที่เป็นคนพาเรามาที่นี่ขยับตัวเบียดชิดกับตัวเรา มือเล็กๆที่เราจับอยู่สั่นระริกจนสัมผัสได้ถึงความหวั่นกลัวที่มี
สำหรับเราคนตรงหน้าถึงจะยังยิ้มอยู่แต่ก็พอจะดูออกว่าเป็นรอยยิ้มที่เคลือบแฝงไปด้วยอันตรายไม่แปลกหากเด็กเล็กๆคนนี้จะรู้สึกกลัว และบางทีอาจจะมีอะไรมากกว่านั้นที่ทำให้เขากลัวชายคนนี้... แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะพูดกับเราด้วยน้ำเสียงสุภาพพร้อมกับแสดงท่าทีนอบน้อมออกมาให้เห็นมากมายขนาดไหนก็ตาม มันก็ยากเกินกว่าที่เราจะวางใจในตัวของเขาได้
“ต้องการอะไร?”เราถามกลับเป็นภาษาไทย ฝ่ายนั้นชะงักไป เรายกยิ้มในใจในขณะที่สีหน้ายังไงเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง
เอาสิ ถ้าอยากจะคุยกับเรานักก็ต้องพูดภาษาไทยเท่านั้น เพราะตอนนี้เราอยู่แผ่นดินไทยไม่ใช่แผ่นดินจีน!
“หึหึ...เอาล่ะ ถ้ามันเป็นความประสงค์ของท่านผมเองก็มิบังอาจขัดความประสงค์นั้นหรอก”ร่างสูงโปร่งโค้งกายให้เรา ไม่เห็นถึงความประชดประชันที่มีซึ่งเราเองก็คาดว่าเขาคงไม่ได้ทำไปเพราะอยากประชดประชันหรอก“หม่าเจิ่ง มาพาอาเฟิ่งออกไป”
ชายที่ชื่อหม่าเจิ่งอยู่ในสูทสีดำเรียบกริบไม่ต่างจากชายผู้ออกคำสั่ง เด็กที่เราเพิ่งรู้ชื่อถูกชายกำยำดึงลากไปอีกทาง ทำให้ตอนนี้เหลือแค่เรากับเขาและ ..คนในชุดสูทอีก 4 คนที่คาดว่าน่าจะเป็นการ์ดฝีมือดี ที่มั่นใจว่าต้องฝีมือดีก็เพราะถ้าไม่เป็นอย่างนั้นคงจะเอาเราไม่อยู่
“เอาล่ะ สบายดีนะครับท่านหวงยี่?”ภาษาไทยที่ไม่ผิดไปจากคนถิ่นไม่ได้ทำให้เราแปลกใจ บางทีภาษาไทยอาจจะเป็นหนึ่งในหลายๆภาษาที่เขาสามารถสื่อสารได้ราวกับเป็นคนชาตินั้นๆ
“ยังจำอาอวิ๋นคนนี้ได้หรือเปล่าครับ?”
เราถอนหายใจจ้องตาคมสีเข้มกลับอย่างนึกรำคาญ “จะพูดอะไรก็รีบพูดมา อันอวิ๋น”
ใบหน้าคร้ามคมแต่ไม่เข้มฉายแววปรีติขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาเบาๆ “แหมๆ ท่านนี่ช่างใจร้อนเหมือนตอนเด็กๆไม่เปลี่ยนเลยนะครับ”
“เราเปลี่ยนไปมากกว่าที่คุณจะคาดถึงเสียอีก”
“ฮ่าๆ นั่งก่อนดีไหมครับ ยืนคุยแบบนี้ท่านจะเมื่อยเอานา?”เราเหลือบมองเก้าอี้ไม้อย่างดีสลักลวดลายมังกรที่ถูกจัดเอาไว้คู่กันกับโต๊ะกลมที่มีจานอาหารหลากหลายอย่างละลานตา เราเบนหน้าเมินมันอย่างสิ้นเชิง
ที่ที่เราอยู่ตอนนี้เป็นห้องทานอาหารส่วนตัวของภัตตาคารอาหารจีนที่อยู่เหนือขึ้นจากชั้นโรงหนังมา 3 ชั้น เด็กที่ชื่อเฟิ่งหยวนคงจะถูกหมอนี่ใช้มาอีกที เราคงไม่มาตามคำเชิญที่ผ่านปากเด็กบริสุทธิ์ๆง่ายๆหรอกหากไม่เพราะมีคนในชุดสูทยืนแฝงปะปนกับคนอื่นๆอยู่เต็มไปหมด เราไม่ได้ห่วงตัวเองแต่ที่ห่วงน่ะคือโตยธารต่างหาก
นึกถึงเขาก็พาลให้เราห่วงหนักยิ่งกว่าเดิม อันอวิ๋นนับว่ารู้จักเรามากพอสมควรนอกจากพวกการ์ดที่น่าจะมีฝีมือระดับสูงแล้วเขายังยึดมือถือของเราไปทันทีที่เราก้าวออกจากลิฟต์ ไม่รู้ว่าทำได้ยังไงอาจจะตั้งแต่ก่อนเราขึ้นลิฟต์ด้วยซ้ำ ...ด้วยฝีมือของเด็กที่แซ่เฟิ่งนั่น
หึ ก็คงจะเรียกได้ว่าฝึกกันได้ดีล่ะมัง
“เฮ้อ ท่านช่างดื้อรั้นจริงเลยเชียว เหมือนท่านพ่อของท่านไม่ผิดเพี้ยน”
เราถอนหายใจแล้วหันกลับไปมองคนพูดอย่างเหนื่อยหน่าย “เลิกโยกโย้แล้วเข้าเรื่องสักที”
อันอวิ๋นยิ้มออกมาจางๆก่อนที่ใบหน้าคมจะเข้มขรึมขึ้นกว่าเดิม
“ทางเราต้องการให้ท่านหวงยี่เดินทางไปประเทศจีนภายในวันนี้ครับ ท่านปิญชาน์เองก็รอท่านอยู่ที่นั่น ...มาได้สักพักแล้ว”
“....”
“ทุกอย่างพร้อมหมดแล้วทั้งตั๋ว วีซ่า พาสปอร์ต เหลือก็แต่เพียงตัวท่านเท่านั้น”
เราก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว ..แค่เพียงก้าวเดียวเท่านั้นพวกบอร์ดี้การ์ดที่ยืนอยู่ตามมุมห้องกลับขยับตัวหันมาทางเราพร้อมกันในทันที ใบหน้าของอันอวิ๋นมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้กลับดูเยือกเย็น คล้ายกับใครบางคนที่เราจำได้ฝังใจ
“คุณชายใหญ่เองก็รอพบท่านหวงยี่อยู่เหมือนกันนะครับ หวังว่าท่านจะไม่ทำให้คุณชายใหญ่ต้องผิดหวัง”
ราวกับเสียงหัวใจเต้นขาดหายไปหนึ่งจังหวะเมื่อได้ยินคำๆนั้นจากชายตรงหน้า
เรากำหมัดแน่น พยายามบังคับตัวเองไม่ได้สั่นจนน่าสมเพช หากแต่อันอวิ๋นกลับไม่สนใจอาการนี้ของเราแม้แต่น้อย เขารับโน้ตบุ๊คเครื่องหนึ่งมาจากหนึ่งใน 4 บอร์ดี้การ์ด ก่อนจะเปิดฝาพับขึ้นแล้วหันหน้าจอมาทางเรา
“อ้อ ผมมีอะไรจะให้ท่านชมด้วยนะครับ”
สิ่งที่ได้เห็นผ่านหน้าจอโน้ตบุ๊คทำให้เราแทบจะพุ่งเข้าไปถีบคนถือทันทีหากแต่เพราะบอร์ดี้การ์ดคนที่ส่งโน้ตบุ๊คให้กับอันอวิ๋นกลับก้าวมาขวางทางเอาไว้
“ฮ่าๆ อเล็กซ์นี่เป็นหมารับใช้ที่ซื่อสัตย์ดีนะครับ ทั้งที่ก็อยู่คนละตระกูลแท้ๆแถมทั้งสองตระกูลยังชอบทับเส้นกันอยู่บ่อยๆซะด้วยสิ.... เอ๋ ส่วนท่านผู้นี้รู้สึกจะมีชื่อว่าโตยธารสินะครับ? หน้าตาหมดจดท่าทางสะอาดสะอ้านแถมคนสนิทของผมยังคอนเฟิร์มมาอีกว่าทั้งสุภาพทั้งน่ารัก อ้อ แต่สำหรับผมท่านหวงยี่คือที่สุดนะครับ ทั้งชาติตระกูลก็สูงส่งกว่ามาก เรียกได้ว่าคนละระดับชั้นกันเลยก็คงจะไม่ผิดนัก”
“หุบปาก ...ก่อนที่เราจะหมดความอดทน”
“อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิครับ เพียงแต่ผมได้รับคำสั่งมาจากคุณชายใหญ่ว่าถ้าใครทำให้ท่านหวงยี่เกิดความลังเลใจที่จะกลับประเทศจีนกับผม ให้ผม‘จัดการ’ได้ตามที่เห็นว่า‘สมควร’ ....แต่ผมจะได้‘จัดการ’หรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของท่านล่ะนะครับ”
“ถ้าเรายอมไปกับคุณ คุณจะทำอย่างไรกับพวกเขา?”
อันอวิ๋นทำเป็นครุ่นคิดสักพักก็ตีสีหน้ายุ่งยากใจขึ้นมา “ก็คงต้องปล่อยพวกเขาออกจากการเป็นเป้านิ่งของวิถีกระสุนปืนอย่างในตอนนี้...... และให้คนตามดูแลอย่างใกล้ชิดครับ”
เรานิ่งเงียบไปหลังจากตีความคำพูดประโยคนั้นของอันอวิ๋นได้ ให้คนตามดูแลอย่างใกล้ชิด? ก็ไม่ต่างไปจากการที่อเล็กซ์ถูกจับตามองตั้งแต่ย่างก้าวออกจากประเทศจีนอย่างนั้นสินะ เราไม่รู้เรื่องของปะป๊ากับอเล็กซ์มากนัก ส่วนที่รู้ก็เป็นเพียงส่วนน้อยทั้งเรื่องความรู้สึกที่ตรงกันของสองคนนั้นแต่กลับวางท่าราวกับไม่ความรู้สึกอะไรต่อกันนอกจากความเป็นเจ้านายกับลูกน้อง กับเรื่องที่อเล็กซ์ถูกคนกลุ่มหนึ่งคอยตามดูอยู่ห่างๆมาตลอดเป็นสิบปีที่ผ่านมา
เราไม่ใช่คนความรู้สึกช้าและเรื่องนี้เราเองก็รู้ตัวมาได้สักพักใหญ่ๆตั้งแต่เริ่มรู้ความแล้ว
เรามองหน้าจอโน้ตบุ๊คที่ยังคงแสดงภาพร่างสองร่างที่คุ้นตาดี คนสองคนที่กำลังตามหาเราไปทั่วตัวห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ ...โดยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้านิ่ง
เมื่อครู่อันอวิ๋นบอกว่าปะป๊าเองก็อยู่ที่นั่นแล้วอย่างนั้นสินะ .....ก็ดี
“เรายอมไปกับคุณก็ได้”
อันอวิ๋นยกยิ้มพึงพอใจในขณะที่เรามองเขาด้วยความเฉยชาพูดประโยคต่อมาเปลี่ยนใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มของเขาให้กลายเป็นใบหน้าที่เรียบตึงแทน
“แต่ต้องสั่งให้คนของคุณละมือถอยห่างจากสองคนนั้น รวมทั้งคนกลุ่มที่คอยตามอเล็กซ์อยู่ก่อนหน้านี้ด้วย และหลังจากนี้ห้ามทั้งคุณและคนของคุณเข้ามายุ่งวุ่นวายอะไรที่ประเทศไทยอีก ว่ายังไง?”
เรากับเขายืนจ้องกันกันสักพัก บรรยากาศที่เงียบ ความกดดันที่ถาโถมอยู่ในทุกอณูอากาศอาจจะทำให้ใครรู้สึกหนักอึ้งนึกอยากไปให้พ้นๆจากห้องนี้ หากแต่ไม่ใช่กับเรา แล้วก็คงไม่ใช่กับเขาด้วย
อันอวิ๋นแย้มยิ้มอ่อนโยนออกมาอีกครั้ง
“ตกลงครับ..... แต่ต้องหลังจากท่านเดินทางไปถึงประเทศจีนแล้วนะครับ”
เราไม่สนใจที่จะเสวนาอะไรกับเขาต่อ ไม่ได้คิดด้วยว่านี่จะเป็นการตัดสินใจที่ผิด เรามั่นใจว่าหากมีปะป๊าอยู่ด้วยทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย และบางทีการหวนกลับในครั้งนี้อาจจะทำให้เรื่องที่คาราคาซังมานานถึงจุดจบของมันสักที
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
30 / 05 / 2015
ขอโทษนะคะที่หายไปหลายวัน ติดวันแก่ที่เพิ่งจะผ่านไปเมื่อวันที่ 26 ด้วยล่ะ ลั้นล้าข้ามวันเลยทีเดียวนิยายเลยไม่กระเตื้องสักที55555
คาดว่าอีกสัก 2-3 ตอนน่าจะจบแล้วล่ะค่ะสำหรับนิยายเรื่องนี้ ใจหาย..ใจหาย..... :mew4:
ปล. เจเจอร์ก็มีคู่ของเขานะคะ แต่ยังไม่ปรากฏซึ่งอาจจะโผล่มาในตอนพิเศษหรือไม่ก็เปิดเรื่องใหม่ของนางไปเลย
เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงไปค่ะมีคนมาดามใจนางอย่างแน่นอน :katai2-1:
มิสบัน.
-
:mew1: คิดถึงมากๆอ่า. ในที่สุดก็มา. แต่มาพร้อมงานเข้าน้องวิวของเราเต็มๆ
เชื่อตามน้องว่าป๊ะป๋าจะสามารถจัดการได้
โถๆๆหนูน้ำ. ป่านนี้คงเสียขวัญแย่เลยอ่า. ที่รักหายไปทั้งคน. :ling1: อดัมส์แกอย่าฉวยโอกาศแบบนี้อีกนะ. มันไม่แมนเลย.
น้ำวิวยังแมนๆกว่าอีกเหอะ
นังเจร์. ฉันเพลียงกับหล่อนเหลือเกิน. สงสารก็สงสารนะแต่ดึงสตินิดนึง. รักตัวเองให้เป็นซะก่อนนะ.
รอตอนต่อไปจ้า. ขอบคุณที่มาต่อนะคะ. :L1:
-
ทำไมตัวเมะ เรื่องนี้มันดูไม่มีกึ๋นซักกะคน
ที่บอกว่า"อย่ายึดติด" อเล๊กซ์ก็ใช้กับตัวเองด้วยนะ
ให้เจร์เปิดเรื่องใหม่เลยค่า เมะXเมะ กินกันเอง สลับกันสร้างรอยใหม่ซึ่งกันและกัน อิ_อิ
-
เรื่องอะไรอะ?
:hao4:
-
แหม่ นึกว่า อเล็กซ์จะกินเจย์เหมือนในเรื่องสั้นซะอีก :hao6: แต่ไม่กินอ่ะดีแล้วล่ะ ยกให้อดัมส์กินไปเหอะ เอ๊ะ หรือว่าจะกินไปแล้วแต่คนเขียนตัดให้ไปรู้เองตอนหลัง o18 อดัมส์ฉันมองว่าแกนี่ดีแล้วนะ แต่ใช้วิธีนี้ไม่ดีเลย ขัดใจน้ำจังเลยทำไมไม่ขัดขืน นี่ถ้าวิวไม่มาจะโดนล้วงถึงตูดไหมเนี่ย ห๊ะ สู้คนบางสิน้ำ มีของก็งัดออกมาได้แล้ว รักอย่างเดียวไม่ได้ต้องมีดีอย่างอื่นด้วย ไม่งั้นจะปกป้องวิวได้ยังไง :serius2: เห็นไหม วิวโดนจับตัวไปจีนแล้ว ทีนี้จะทำไง จะใช้วิธีไหนไปช่วยวิวกลับมา ดูแล้วจะยากเลยล่ะเพราะนายใหญ่เป็นตาของวิวด้วย มีอำนาจอีก ลำพังวิวกับป๊ะป๋า ไม่น่าห่วงเท่าไหร่หรอก แต่ถ้านายใหญ่รู้ว่า วิวชอบน้ำและมีอะไรกันไปแล้วนี่สิ น้ำอาจจะโดนเล่นหนัก คนเขียนให้น้ำมีของดีหน่อยเถอะจะได้ไปช่วยและปกป้องวิวได้บ้าง :z3: อุ้ย เกือบลืมฉากง้อกันในห้องน้ำ แค่ภายนอกแต่ทำเอาเลื่อแทบหมดตัวเลย :jul1:
-
ตอนหน้าท่าจะมันหยดดดดดด รักเคะเรื่องนี้มากกก เอ๊ะ? ก็ทั้งสองคนล่ะเนอะะะ
ไม่อยากให้จบแล้วจบเลยยยย อยากอ่านตอนพิเศษเยอะๆๆๆ ฮาๆๆๆ (โลภค่ะ ฮา)
สองคนเค้าอยู่ด้วยกันทีไรแล้วโลกนี้อะไรก็ดูสวยงามไปหมด
ตอนอ่านเรารู้สึกอิ่มใจ เห็นของน่ารักๆชื่นชมกันแล้วมีความสุขมากค่ะ TT
ได้แต่หวังว่าจะผ่านเรื่องที่เจออยู่ไปได้ด้วยดี
เอาใจช่วยน้ำกับวิวค่าาา :impress2:
-
เรารออ่านคู่ของเจเจอร์น้าาาาา
ขอเป็นตัวละครใหม่ได้ยิ่งดี
รอเปิดเรื่องใหม่นะคะ
ตั้งแต่อ่านตอนพิเศษมา
เราก็ชอบนางมากเลยยยน
-
จะจบแล้วหรอ ยังไม่อยากให้จบเลยง่า แหะๆ :sad4: ในที่สุดหนูน้ำกับหนูวิวเค้าก็บอกรักกันแล้ว ปลื้มปริ่มมาก แต่อุปสรรคก็ยังมีอยู่ ไม่อยากให้หนูวิวไปจีนโดยไม่ได้บอกน้ำเลย กลัวน้ำไม่สบายใจคิดมากไรงี้ แต่เราก็เชื่อมั่นในตัวเพราตานะ ว่าต้องจัดการทุกอย่างได้แน่ๆ ส่วนอดัมส์ตอนแรกอ่านแล้วตกใจ ดีมาตั้งนานจะมาดีแตกตอนนี้หรอวะ แต่คิดไปคิดมาก็เซอร์วิสให้นางหน่อยก็ดี 555555 ขอหอมบ้างไรบ้างเนาะ หรือว่าจะจับคู่ให้นางดีมั้ย แบบกับเจเจอร์ ไหนๆก็เป็นเมะไร้ประโยชน์ด้วยกันทั้งคู่แล้ว ยังไงก็รอตอนต่อไปนะคะ
-
วิวจะไปจีนนี่ไม่ใช่ไปไม่บอกไม่กล่าวน้ำนะ
เรื่องที่จีนนี่ท่าทางใหญ่โตมากอะ หวังว่าคุณปิ่นจะเอาอยู่นะ
-
อยากตื้บอดัมจริงๆ ลวนลามน้ำได้ยังไง :m16:
-
ฮึ่ยย!!! :m16: หมั่นไส้พ่อบอดี้การ์ดทั้งหลายเสียเหลือเกินค่ะ ทำมาเป็นเบ่งว่าข้านั้น(ตัว)ใหญ่ ใช่สิ~ วิวผิดเองแหละที่เกิดมาตัวเล็กจนต้องมาถูกมนุษย์ยักษ์ข่มเอาได้ง่ายๆ น่ะ น้องวิวตอกหน้าให้ตาหวิ๋นเจ็บแสบเยอะๆ เลยค่ะ ให้เขาได้รู้เสียบ้างว่าหนูน่ะ 'เล็กพริกขี้หนู' นะคะอย่าได้มาแหยมเชียว~ :o9:
-
เรื่องอะไรกันนี่ :katai1:
-
เฮ้ออออ หวังว่าน้องวิวจะกลับมาอย่างปลอดภัยยย :dont2:
มาต่อไวๆนะฮะรออออ :')
-
เริ่มสนุกแน่ๆคราวนี้.
-
แอบชอบตอนน้ำโดนลวนลาม ... เราผิดปกติไหมเนี่ย :katai1:
-
เครียด...ตอนนี้เครียดค่ะ 555555555555555555
หวังว่าจะจบปัญหานี้ไวๆนะ T________T
แล้วอเล็กซ์กัยคุณปิ่นนี่จนท้ายที่สุดก็จะเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องรึเปล่า T_T
:sad4:
-
รอ
-
ว๊าว ตอนนี้เรื่องเริ่มใหญ่ขึ้นแหละ ปูมเรื่องของวิวกำลังเปิดเผยออกมาหมดแล้ว ดีจังเลย เรื่องใหญ่กว่าที่คิดน่ะเนี่ย :mew4: สงสารโตยธารกับอเล็กซ์จังเลย :mew4:
-
จะเป็นยังไงต่อน๊าาา
-
วิวกลายเป็นอะไรที่สุดยอดมากไปซะละ
-
งืออออออออออออ น้องงงวิววววววววววว :katai1:
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ สนุกมากไม่อยากใก้จบเลยอ่ะ
จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
เข้ามารอน้องวิวกับน้องน้ำจ้าา.. :impress:
-
โนววววววววววววววววววว มาเกาะติดขอบไม่ได้หลายวัน :ling1:
ไปไกลซะแล้วววว
โนวววววววววววววววววววว
:katai1:
-
อยากอ่านต่อแล้วค่าา.. :hao5:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านน้องวิวน้องน้ำทันจนได้ ฮือ
เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่เราประทับใจมากๆตั้งแต่เริ่มเลยต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้เม้นตั้งแต่แรกๆเพิ่งจะมาเม้นตอนนี้ คุณมิสบันเก่งมากๆ;_____; ตัวละครทุกตัวมีเสน่หในตัวน่าค้นหา มีปมน่าติดตามซับซ้อนแต่ไม่งงงวย555555 โดยเฉพาะวิวกับน้ำ เคะตัวน้อยของเรา ฟหกดเาสวสยบว่สวบัะสวง รัวแป้นนนนนนน เลือดกำเดาพุ่งแรง คอยเชียร์สองคนนี้ ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกตัวเองเป็นคนแก่บ้ากามฮือ อยากจับกอดทั้งสองคน สู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้คุณมิสเรื่องใกล้จะคลี่ปมหมดแล้ว :hao5: ขอให้น้องวิวน้องน้ำอยู่คู่กันตลอดไปอย่าพรากเคะน้อยเราน้าาาา
-
รออยู่น๊าา :mew1:
-
อดัม ไม่คิดว่านายจะแอบแต๊ะอั๊งน้ำแบบนี้
ขอให้วิวปลอดภัย
-
เข้ามารอค่ะ :katai4:
-
โปรด......มาต่อเถอะนะเถอะนะฉันจะติดตามเธอ
-
ยังไม่มาอีกหรออออ :mew2: :mew2:
-
คิดถึงเพราตากับโตยธารนะคะ
-
คิดฮอดดดดดดดด น้องน้ำกับน้องวิว แล้วววววววววววววววววววว คนเขียนด้วยยยยยยยย :z2:
-
อาโหยววว มาได้แล้วน้าาา รออยู่นะ :katai5: :call:
-
เรื่องนี้ฟินเวอร์ :haun4: อยากอ่านต่อจังค่ะ น้ำกับวิวคงแฮปปี้เอนดิ้งนะคะ ^_^ อยากให้คุณอเล็กกับป๋าแฮปปี้เอนดิ้งด้วย :mew6:
อยากให้ขึ้นเรื่องใหม่เจเจอร์ด้วยเอาให้เจอรุกที่ร้ายกว่าตัวเองมาปราบ(+ปลอบใจ) :oo1: อิอิ
รอต่ออยู่นะคะ :katai2-1:
-
เมื่อไหร่จะกลับมาจ้ะ คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew1:
-
:call: กลับมาต่อเถอะค่ะ
รอด้วยคน
-
หายไปนานเลยรอต่อยู่นะคะ
-
มาต่อเถ้อ
-
เดือนกว่าแล้ว เมื่อไหร่จะมาน๊ออ :hao5:
-
เราเป็นน้องใหม่ของเล้าค่ะ อ่านเรื่องนี้แบบ non-stop จนถึงตอนนี้โคตรจะหลงทั้งน้ำทั้งวิวเลย รับ-รับมาเจอกันนี่อย่างกับฝันเป็นจริง จะติดตามต่อไปนะจ๊ะ :mew2:
-
หายไปไหนอ่ะ เรารออยู่น่ะ :o12:
-
นี่ใช่ไหมที่เขาว่า อย่ามองคนแค่ด้านเดียว
-
:serius2: เกิดอะไรขึ้นกันนี่เรื่องเป็นยังไงกันแน่
-
คิดถึงน้องวิว กับ น้องเพราตา อเล็กซ์ คุณป๊า แม้แต่ อีเจเจอร์ ก็คิดมัน คิดดูเถอะ :laugh:
-
มาต่อเถอะ ฮือๆๆ :sad11: :call:
-
มาเฝ้ารอและรอคอยนะคะ :o12:
-
ไอหยา อาคุงชายใหญ่ เคยทำอะรายอาตี๋น้อยของอั๊วะรึป่าวเนี่ยะ
ทำมายอาตี๋น้อยเถิงได้ดูกลัวๆล่า
อุ๊บบ ชอบมากกก สำเนียงจีนๆเวลาพูดไทยนี่โคตรได้อรรถรสจริงๆ 555
-
ก่อนอื่นเลยต้องขอโทษจริงๆค่ะที่หายไปนาน
ไม่ได้ทิ้งนิยายเรื่องนี้แล้วก็ไม่คิดจะทิ้งด้วยอย่างที่บอกว่าเรื่องนี้เหลืออีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วเนอะ
เพียงแต่ว่าติดปัญหาชีวิตหลายๆปัจจัยทำให้ไม่มีเวลามาแต่งต่อเลย มันเครียดๆพอเครียดแล้วอารมณ์ก็บิ๊วไม่ขึ้น
สุดท้ายเลยขึ้นชื่อว่า "ดอง" จนได้ทั้งที่อยากแต่งต่อใจแทบขาด :ling2:
ตอนนี้หลายๆอย่างเริ่มโอเคขึ้นแล้วค่ะ(ถึงจะมีวี่แววว่าโอเคแค่ในเวลาสั้นๆก็ตามเถอะTwT)
แต่ช่วงนี้ที่ปัญหาเริ่มเพลาๆลงจะพยายามเข็น #หนูวิวน้องน้ำ ให้จบ
ซึ่งไม่แน่อาจจะมีรูปเล่มของนิยายเรื่องนี้ไว้ให้ได้เก็บด้วยค่ะ
แต่ติดที่ว่ายังแต่งไม่จบสักที(ซึ่งก็เร็วๆนี่แหละ สู้ตายจ๊ะมะค่ะ! :katai4:)
ขอบคุณนักอ่านที่อยู่ด้วยกันเสมอมานะคะหวังว่าจะอยู่กับบันยันเรื่องนี้จบเลยเนอะ o18
ส่วนตอนต่อไปจะลงในเย็นนี้ไม่ก็คืนนี้นะคะ
เป็นการปูทางเรื่องราวของนุ้งเจร์ต่อจากนี้แล้วก็เป็นช่วงโค้งสุดท้ายของหนูวิวน้องน้ำแล้วด้วย
(https://www.img.in.th/images/daff22ff4806c027548b6f31cbd8a860.png)
“รู้ตัวมั้ยมึงกำลังกดค่าของตัวเองให้ต่ำลงเรื่อยๆ”
“แล้วมึงล่ะรู้ตัวมั้ย? ว่าชักจะเสือกเรื่องของกูเกินความจำเป็นมากไปแล้ว... อดัมส์”
------
“มาระลึกความหลังกันหน่อยดีไหม? หลานชาย”
“อย่าหาว่าเรารังแกคนแก่ก็แล้วกัน”
แล้วเจอกันนะคะ^^
มิสบัน.
-
มิสบันกลับมาแล้ว รอๆค่ะ :กอด1:
-
ฮงืออออ นึกว่าจะไม่กลับมาแล้ววววว
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ทั้งเรื่องนิยายและปัญหาชัวิตนะคะ เชื่อว่าอีกเดี๋ยวมันก็ผ่านไปเนอะ สู้ๆๆค่ะ
ลุ้นเรื่องเจเจอร์มากอะ กรี้ดดดด น้องจะได้คู่ใครรรร
-
หนูวิวกำลังจะมีบทบู๊ใช่ไหมคะเนี่ย ^^
รอจ้า~ :กอด1:
-
:L2: รอและเอาใจช่วยมิสบันนะคะ
-
ดีใจๆ....กลับมาแว้วววว :mew1:
นาทีที่รู้เว่าเจเจอร์จะมีเรื่องของตัวเองนี่กรี๊ดลั่นเลยจร้าาาา :man1:
รอ ร้อ รอ
-
ขอบคุณนะค้าที่แต่งต่อ :pig4:
ขอให้แฮปปี้เอนดิ้งกันเถอะน้า อย่าดราม่าเบยย :katai2-1:
คู่เจจะเป็นใครหนอ แต่อยากให้เจเป็นฝ่ายเคะนะ นิสัยมันมุ้งมิ้งอ่อนไหวเกินกว่าจะรุกใครไปแระ อิอิ :hao3:
-
รอค่ะ ให้อดัมไปดัมใจเจเจอดีไหมค่ะ กล้ามชนกล้าม :z1:
-
รอออออออออออออ :กอด1:
-
รอนะคะ :katai2-1:
คนเขียนสู้ๆค่ะ
-
ดีใจที่กลับมาค่ะ ยังไงก็รอนะคะ
สู้ๆค่ะคนเขียน :mew1:
-
ดีใจกรี๊ดแทบแตก เมื่อรู้ว่าลูกเจร์ของแม่กำลังจะมีเรื่องเป็นของตัวเอง !!!!!
ลูกเจร์ต้องเคะนะคะลูกกกกก
ถ้าเป็นฝ่ายรักเขาไม่ขึ้น สมควรอย่างยิ่งที่ลูกเจร์ของแม่จะเป็นฝ่ายถูกรักบ้าง 555
งานนี้จะกล้ามชมกล้าม หรือเมะสวยรุกเจร์คนหล่อกันนะเนี่ยยย
(อีนี่มโนเกินไปแล้ว ยังไงก็ช่าง ขอมโนให้ลูกเจร์เป็นรับไว้ก่อนละกันนะคะ อิอิ)
:ling1: :ling1: :katai4: :katai4: :katai2-1: :katai2-1: :hao7: :hao7:
-
รอค่าา คิดถึงน้องวิวน้องน้ำ :katai2-1:
-
XVIII
เละเทะ
บ่งบอกได้คำเดียวถึงสภาพของเพื่อนเขาในยามนี้
อดัมส์มองสภาพร่างหนาของผู้เป็นเพื่อนที่นอนเอกเขนกหัวหางไปคนละทางกับโซฟา หัวที่ประดับไปด้วยวงหน้าหล่อเหลาซูบโทรมกว่าคืนวานทิ่มลงพื้นในขณะที่ขายาวๆสองข้างพาดไปกับพนักพิงของโซฟา ในมือข้างขวามีขวดเหล้ายี่ห้อแพงที่เหลือของเหลวอยู่เพียงก้นขวด
ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆออกมา บอกตามตรงว่าเขาเองก็ไม่นึกว่ามันจะเป็นหนักได้ถึงขนาดนี้
‘รักมากเหรอวะ?’
จำได้ว่าหลังจากได้ฟังคำบอกเล่าจากชายแปลกหน้าที่ไม่รู้ว่ารับโทรศัพท์ของเจเจอร์ได้ยังไงถึงสภาพความเป็นอยู่ของเพื่อนเขาในยามนี้ อดัมส์ก็รีบบึ้งรถมาหาเพื่อนที่บ้านของมันทันที เขาหลุดถามคำถามนั้นกับเพื่อนไปทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าถ้าไม่รักมากเพื่อนของเขาก็คงไม่มีสภาพเมาเป็นหมาหัวทิ่มแบบนี้หลังจากถูกหักอก
แน่นอนว่าเจเจอร์ก็ยังคงเป็นเจเจอร์ นอกจากไม่ตอบแล้ว(ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้หวังคำตอบจากมันเหมือนกันนั่นล่ะ)ยังอาละวาดปาขวดเหล้าใส่จนเขาวิ่งหลบแทบไม่ทัน สุดท้ายพออาละวาดจนหน่ำใจก็สลบเป็นตาย แล้วใครเล่าจะเก็บเศษซากขวดเหล้านอกจากเขา?
ห่างไม่กี่ชั่วโมงเขากลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับขนเสื้อผ้ามาเพื่ออยู่เป็นเพื่อนมัน แค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นจริงๆสภาพบ้านที่เขาจำได้ว่าเก็บกวาดเรียบร้อยจนสะอาดเอี่ยมอ่องก่อนออกไปกลับมาเละเทะไม่ต่างจากเมื่อคืน ซากขวดเหล้าเกลื่อนเต็มพื้น กับแกล้มจำพวกเลย์ห่อที่เขาคิดว่าคงจะเป็นล็อตสุดท้ายแล้วหกเลอะเทอะไปหมด
“นี่กินหรือกรอกใส่ปากวะ ถามจริง”
“...”
“ก็รู้อยู่ว่ามึงคอกระทะเหล็ก แต่เล่นกินอย่างกับห่าลงแบบนี้กลัวว่าตัวเองจะไม่ตายเพราะตับแข็งใช่ไหม?”
“...”
อดัมส์ถอนหายใจอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง เขาเองก็จนปัญญาจะพูดกล่อม ด้วยรู้ตัวดีว่าพูดไปมันก็คงคิดไม่ได้อยู่ดี เตือนไปก็เข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวา คนอย่างเจเจอร์ไม่ชอบให้ใครมาสอดมาสอน ทุกคนที่มันคบต้องอยู่ในความพอดีไม่มีการล้ำเส้นซึ่งกันและกัน
เขาเห็นมันเป็นเพื่อนและหวังดีกับมันแน่นอนล่ะ แต่มันจะเห็นเขาเป็นเพื่อนด้วยหรือเปล่านั้นเรื่องนี้เขาเองก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน
“จะกินเหล้าย้อมใจกูไม่ว่าหรอกนะ แต่ขอเถอะว่ะ อย่ากินทีเดียวขวดต่อขวดแบบนี้..”
เพล้ง!
“อย่าเสือก”
ร่างหนาไม่ได้ตวาด ไม่แม้แต่จะขึ้นเสียงใส่ เป็นแค่คำพูดสั้นๆด้วยน้ำเสียงเนิบเย็นเท่านั้น แต่แค่นั้นก็เพียงพอจะทำให้อดัมส์รู้ตัวว่าไม่ควรพูดอะไรไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างยอมจำนนก่อนที่จะไปหาไม้กวาดกับไม้ถูมาเพื่อจัดการกับเศษแก้วจากขวดเหล้าที่เพิ่งถูกคนอารมณ์ร้ายฟาดลงพื้นเมื่อครู่
แต่มันก็อดไม่ได้....
“รู้ตัวมั้ยว่ามึงกำลังกดค่าของตัวเองให้ต่ำลงเรื่อยๆ”
“หุบปาก...”
อดัมส์ทำไม่สนใจแม้มือจะเริ่มสั่นแล้วก็ตาม ร่างสูงกวาดโกยเศษแก้วใส่ที่ตักผงจนหมด“กูเข้าใจมึงนะเจร์ อาจจะไม่เข้าใจทั้งหมดแต่กูก็เข้าใจ เพราะตอนนี้ตัวกูเองก็ไม่ต่างจากมึงสักเท่าไหร่ ...กูรักน้ำมึงก็รู้ แต่น้ำรักคนอื่นที่ไม่ใช่กู ......กูเจ็บกูโกรธแต่ก็..............”
“กูบอกให้หุบปาก!!”
“มึงต้องหัดอยู่กับความจริงบ้างนะไอ้เจร์ ไม่ใช่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างต้องเป็นไปตามความต้องการของมึงเสมอไป.... ตอนนี้มึงโตแล้ว ไม่เหมือนตอนเด็กๆที่มึงอยากได้อะไรขอแค่บอกแม่มึงก็พร้อมที่จะหามาประเคนให้ถึงที่”
เคร้ง
หมับ
ชายหนุ่มสองคนยืนจ้องหน้ากันในระยะประชันชิด หนึ่งคนเกรี้ยวโกรธดวงตาคู่คมวาวโรจน์อย่างน่ากลัวในขณะที่อีกคนหวังดีอยากเตือนสติให้เพื่อนตาสว่างเลิกทำร้ายตัวเองเสียที ไม่ใช่ว่าอดัมส์ไม่กลัวว่าเจเจอร์จะสติแตกแล้วเกิดบันดาลโทสะกระทืบเขาจนไส้แตกหรอกนะ เพียงแต่หากเขาไม่เตือนแล้วใครจะมาเตือนมัน? จะให้หวังพึ่งพวกไอ้พี ไอ้พวกเพื่อนเรื้อนคนอื่นๆก็ใช่เรื่อง ดีไม่ดีจะพากันยิ่งเตลิดไปกันใหญ่ด้วยซ้ำ
“แล้วมึงล่ะรู้ตัวมั้ย? ว่าชักจะเสือกเรื่องของกูเกินความจำเป็นมากไปแล้ว... อดัมส์”ดวงตาสีฟ้ากระจ่างหลุบลงมองคอเสื้อเชิ้ตของตัวเองที่ถูกมือหนาของเพื่อนกระชากเข้าประชิดตัวจนขาแทบไม่ติดพื้นก่อนที่จะเลื่อนขึ้นมองใบหน้าซูบโทรมที่หาเค้าความหล่อจนหาตัวจับยากแทบไม่เจอ
“กูรู้ตัวเองเสมอ แต่มึงล่ะเจร์ ..รู้หรือเปล่าว่าตัวมึงกำลังทำอะไรอยู่? สภาพมึงโคตรดูไม่ได้ขนาดไหน เรียนก็ไม่ไปเรียน วันๆเอาแต่กินเหล้าเมาหัวราน้ำมันทั้งวันทั้งคืน ทั้งที่มึงก็น่าจะรู้ดีที่สุดว่าสิ่งที่มึงหวังอยู่มันจะไม่มีวันเป็นจริง”
พลั่ก!
หนุ่มลูกครึ่งใบหน้าสะบัดตามแรงกระแทก รู้สึกถึงรสเค็มปร่าของเลือดตรงกระพุ้งแก้ม ในหัวคล้ายจะได้ยินเสียงวิ้งๆ ...กว่าจะตั้งตัวได้ว่าตัวเองถูกชกเข้าเต็มรักตอบแทนความหวังดีก็ต่อเมื่อร่างสูงของเขาล้มก้นกระแทกพื้นเพราะถูกเพื่อนร่างหนาผลักอย่างไม่ยั้งแรงเหมือนที่ไม่ยั้งแรงหมัดเลยสักนิด
“ขอร้อง ตอนนี้กู....ยังไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น”เกือบจะโมโหแล้วที่ถูกซัดความหวังดีกลับมาด้วยการใช้กำลังหากไม่ได้ยินคำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยินหลุดออกมาจากปากหนา
ขอร้อง ...คนอย่างเจเจอร์พูดว่าขอร้องงั้นหรือ?
นี่เขาหูฟาดไปเองหรือเปล่า?
มึงควรจะพูดคำว่า ‘ขอโทษ’ มากกว่าหรือเปล่าวะ?
ความจริงอดัมส์ก็อยากจะตอบกลับไปแบบนี้ แต่ก็ไม่อยากเสี่ยงให้ร่างกายรับอย่างอื่นมากกว่าหมัดจากฝ่ามือหนาๆนั่น หนุ่มลูกครึ่งเลยเลือกที่จะเงียบปากเอาไว้ไม่พูดอะไรออกมาอีก เขารู้ว่าเพื่อนสุดขวางโลกคนนี้ของเขายังคงสับสนกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยเจออย่างสิ่งที่เรียกว่า‘การอกหัก’
อาจจะฟังดูเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อไปสักหน่อย... แต่เจเจอร์ไม่เคยรักใครอย่างเป็นจริงเป็นจังมาก่อน เรียกได้ว่าเพราตาสำหรับเจเจอร์คือความรักครั้งแรก และหากเพราตาเรียกว่ารักแรกแล้วล่ะก็...โตยธารเองก็เปรียบเสมือนความชังครั้งแรกด้วยเช่นกัน เมื่อคนที่ถูกเพราตาเลือกไม่ใช่ตัวมันเองแต่กลับเป็นคนที่มันเกลียดเข้าไส้ ก็คงไม่แปลกหากมันจะกลายเป็นหมาบ้าแบบนี้
เจเจอร์ในตอนนี้ก็เหมือนคนกำลังหลงทาง แม้แต่จะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองมันยังไม่รู้ว่าควรจะจัดการยังไงเลย.....
งั้นเขาจะคิดเสียว่าตัวเขาซวยเองที่ไปแหย่หมาบ้าเข้าจนต้องมานั่งเจ็บตัวเองแบบนี้ก็แล้วกัน
....
ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง
ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองเพื่อนร่างหนาที่กลับไปนอนขวางโซฟาเท้าชี้ฟ้าหัวทิ่มพื้นเหมือนเดิม ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบรับ ตาคมที่เคยคมกริบดุจเหยี่ยวเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์กลับด้านชาราวกับคนไร้จิตวิญญาณเหม่อมองเพดานคล้ายกับไม่ได้ยินเสียงออด ไม่สิ หากจะกล่าวให้ถูกคือไม่ว่าจะเสียงใดๆก็ไม่เข้าโสตประสาทการรับรู้ของมันทั้งนั้นแล้วมากกว่า
อดัมส์ขยับที่ประคบทำมือที่เขาทำขึ้นจากก้อนน้ำแข็งในตู้เย็นห่อด้วยผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินเข้มของเขาเองไปตามสันกรามได้รูป ลองขยับปากดูก็ต้องร้องซี๊ดออกมาเบาๆ ถึงจะไม่ปวดเท่ากับตอนแรกๆแต่ก็ยังไม่เรียกว่าดีขึ้นสักเท่าไหร่
หมัดหนักขึ้นหรือเปล่าวะ?
ให้ตาย นี่เขานึกยังไงถึงได้ไปกระตุกหนวดหมาบ้าเข้าให้ได้นะ ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ถูกหมาบ้ามันกระทืบเอา
ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง
ผ่านไปไม่ถึงสิบห้านาทีออดบ้านก็ดังขึ้นอีกครั้ง ในเมื่อเจ้าบ้านไม่คิดจะกระดิกตัวอดัมส์ก็ไม่คิดใส่ใจ ร่างสูงที่นั่งอยู่บนพื้นห่างจากโซฟาที่เจ้าบ้านครองอยู่หลายช่วงตัวขยับผ้าเช็ดหน้าห่อน้ำแข็งกดลงบนกระพุ้งแก้มเบาๆ ปากร้องครางซี๊ดซาดไปตามเรื่องตามราว คิดสะระตะในใจไปเรื่อยว่าจะเกลี้ยกล่อมยังไงให้ไอ้เพื่อนตัวร้ายซดข้าวแทนเหล้า ตอนนี้มันหยุดกินแล้วก็จริง แต่ใครจะไปรู้ว่าคนอารมณ์ไม่คงเส้นคงวาอย่างเจเจอร์จะนึกอยากใช้น้ำเมาย้อมใจอีกตอนไหน
เอาแต่ดื่มของทำลายกระเพาะมาหลายวัน ป่านนี้กระเพาะคงใกล้พังเข้าเต็มทีแล้วล่ะมั้ง
เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินๆ หูเลยไม่ได้ยินเสียงดังตุบของอะไรบางอย่าง
ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเปิดประตูบ้าน......
หนุ่มลูกครึ่งทำจมูกฟุดฟิดเมื่อได้กลิ่นหอมชวนให้น้ำลายสอลอยเข้าจมูก ร่างสูงหันมองไปรอบกายก่อนที่จะหยุดชะงักพร้อมกันกับใครอีกคนที่เดินถือถาดเหล็กใส่ชามสองใบมีควันร้อนลอยขึ้นบนปะปนไปกับชั้นอากาศ ทำให้รู้ว่าสิ่งนั้นคงเป็นที่มาของกลิ่นหอมชวนหิวนี่
“อ้าว?”
เขาควรจะร้องอ้าวด้วยไหมนะ?
“เพื่อนของน้องจาหรือครับ?”
น้องจา?
หนุ่มลูกครึ่งมองผู้ชายร่างสูงสวมผ้ากันเปื้อนสีเขียวมิ้นท์สลับขาวเป็นลายตารางแบบเรียบๆอย่างงงงวย มือถือผ้าประคบค้างไว้ที่ปลายคางเมื่อเห็นผู้ชายแปลกหน้าวางถาดใส่ของกินลงบนโต๊ะข้างโซฟาแล้วยอบนั่งยองๆลงตรงหน้าร่างที่ยังคงนอนเอกเขนกหัวห้อยอยู่บนโซฟาตัวยาวอย่างไม่กลัวตาย
“น้องจาครับ พี่ทำกับข้าวมาฝาก อ่อ.. ขอโทษนะครับ พอดีผมไม่รู้ว่าวันนี้น้องจาจะมีเพื่อนมาหาเลยไม่ได้ตักข้าวมาเผื่อ”ประโยคแรกพูดกับไอ้คนที่ยังนอนเหม่อไม่สนใจโลกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ส่วนประโยคหลังหันมาพูดกับเขาด้วยท่าทีสุภาพ รอยยิ้มละมุนชวนให้รู้สึกอุ่นวาบในใจส่งมาพร้อมกับคำพูดประโยคนั้น
“มะ ไม่เป็นไรครับ เอ่อ...” คุณเข้ามาผิดบ้านหรือเปล่าครับ? อดัมส์อยากจะถามออกไปแบบนั้นอยู่เหมือนกัน แต่ดูจากท่าทางของอีกฝ่ายแล้ว ...ไม่น่าจะเข้าผิดบ้านและทักผิดคน
เจเจอร์ ...จารุกิตต์ ...น้องจา
โห เล่นยอชื่อจริงมาเรียกซะไอ้ล่ำเพื่อนของเขาดูเป็นหนุ่มแบ้วไปเลย
เขาได้ยินยังอดขนลุกแทนเพื่อนไม่ได้ แล้วนี่ไอ้เพื่อนตัวร้ายของเขาไม่คิดจะแก้ต่างชื่อให้ตัวเองหน่อยหรือไง? เอาแต่นอนเหม่ออยู่นั่น อย่าบอกว่ายังไม่รู้สึกตัวนะ ผู้ชายคนนั้นก้มมองเพื่อนเขาจนหน้าแทบจะแนบกันอยู่แล้ว
อดัมส์เองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าภาพที่เขาเห็นอยู่ต่อหน้าต่อตาตอนนี้มันคืออะไร?
ผู้ชายแปลกหน้าสวมผ้ากันเปื้อนนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าเพื่อนของเขาที่นอนห้อยหัวอยู่บนโซฟา บนใบหน้าที่บอกได้ว่าหล่อเหลาเอาการระบายไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ...หากแต่แววตาที่ใช้มองเพื่อนของเขานั้นออกจะดูแปลกๆอย่างไรก็ไม่รู้ในความรู้สึก
คล้ายกับแฝงไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างที่เขาเองก็อ่านไม่ออก
“คุณเป็นเพื่อนของน้องจาจริงๆสินะครับ...”
อดัมส์สะดุ้งจนเกือบทำผ้าประคบร่วงหลุดจากมือเมื่อจู่ๆผู้ชายแปลกหน้าก็หันมามองเขา ใบหน้าของชายคนนั้นยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่ ...แต่กลับไม่ได้ให้ความรู้สึกอบอุ่นใจอย่างในตอนแรกที่เห็นเลยสักนิด
“ค ครับ”ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจะต้องเสียงสั่น หนุ่มลูกครึ่งรู้สึกถึงความกดดันแปลกๆที่จู่ๆก็ก่อตัวขึ้นโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ถ้าเขาไม่ได้คิดไปเอง ความกดดันที่ว่านั้นมาจากผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นไม่ผิดแน่ๆ
เสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก
“อยากเจอจังนะครับ”
“เอ่อ ....ครับ?”
ชายคนนั้นหันกลับไปมองยังร่างหนาที่ยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง ไม่หืออือกับใครทั้งสิ้นอีกครั้ง จ้องอยู่อย่างนั้นเงียบๆสักพักก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเบาหวิวที่หากไม่เป็นเพราะความเงียบชวนอึดอัดรอบกายนี้ อดัมส์ก็คงจะไม่ได้ยิน
....
“คนที่ทำให้น้องจาเป็นถึงขนาดนี้ ...อยากเจอจริงๆ”
....
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครแล้วเป็นอะไรกับเจเจอร์....... ถึงเพราตาจะเป็นศัตรูหัวใจที่แย่งความรักไปจากเขาก็ตาม..............
อดัมส์คิดว่าคงจะดีที่สุดหากคนคนนี้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับคนตัวเล็กหน้าสวยคนนั้น
.
.
มาได้ยังไง?
“ไม่เจอกันนานเลยนะ เสี่ยวยี่”
“เพราตา”
“...”
“ชื่อของเราคือเพราตา”
ทำไมคุณหนูวิวถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้?!
อเล็กซ์มันมัวทำอะไรอยู่ถึงได้ปล่อยให้คนของคุณชายใหญ่หวงเอาตัวคุณหนูมาได้?!
ไม่ได้แล้ว แบบนี้เฉาจิ่งปล่อยไว้ไม่ได้แม้ว่าจะไม่รู้ถึงจุดประสงค์ของคุณชายใหญ่หวงก็ตาม แต่เขาจะปล่อยให้คุณหนูอยู่กับคุณชายใหญ่หวงไม่ได้เด็ดขาด
“จะไปไหนหรือ อาเฉา?”
สนิทกันหรือไงถึงได้กล้าเรียกเขาแบบนั้น?
ร่างโปร่งของเลขาฯหนุ่มปรายตามองชายร่างสูงในชุดสูทสากลสีดำสนิททั้งชุดไม่เว้นเสื้อเชิ้ตตัวในเมื่ออีกฝ่ายเดินมาขวางทางเขาเอาไว้ มือซ้ายที่ล้วงกระเป๋ากางเกงกำสมาร์ทโฟนแน่น สมองเปี่ยมไปด้วยรอยหยักคิดหาคำตอบที่สมเหตุสมผลมารองรับการกระทำเร็วจี๋
“เข้าห้องน้ำ”
ในสถานการณ์แบบนี้คิดได้แค่นี้แหละ เขาร้อนใจจนแทบจะคิดอะไรไม่ออกแล้วด้วยซ้ำนอกจากต้องรีบรายงานเรื่องนี้ให้นายรู้ให้เร็วที่สุด แต่กลับถูกไอ้ดำนี่เข้ามาขัดขวางเสียได้
เฉาจิ่งเกลียดสายตาคมวาวราวกับคนรู้ทันของหมอนี่
เกลียดรอยยิ้มเยาะที่เผยให้เห็นเพียงเสี้ยววินาทีของมัน
ไอ้สมุนของมังกรตัวลูกอันอวิ๋น... เจ้าเล่ห์เพทุบายไม่ต่างจากผู้เป็นเจ้านายแม้แต่นิด
“งั้นก็เชิญ”
เฉาจิ่งเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อร่างสูงยอมเบี่ยงตัวหลบทางให้แต่โดยดี ความแคลงใจทำให้เฉาจิ่งไม่ไว้ใจอันอวิ๋น ..แล้วก็เป็นจริงดังที่คิดเมื่อเขาก้าวเดินไปได้ไม่ถึงสองก้าวร่างสูงก็ก้าวตามประกบหลังแทบจะทันที มือเรียวกำแน่นเลขาฯหนุ่มร่างโปร่งหลับตาแล้วถอนหายใจออกมาช้าๆ
ขาเรียวหมุนเดินกลับไปยืนที่เดิมโดยมีคนตัวสูงเดินตามพร้อมรอยยิ้มขำขันบนใบหน้าคมเข้มแต่เมื่อร่างโปร่งหันขวับกลับไปมองร่างสูงก็ตีหน้าครึมมองฟ้าอากาศ ท่าทางกวนอารมณ์จนอาเฉานึกอยากจะยกกระถางต้นไม้แถวนี้ทุ่มใส่ให้หัวแบะ
“หึ จะเพราตา วิว หวงยี่ หรือเสี่ยวยี่ก็คือหลานรักของลุงใหญ่”ร่างสูงใหญ่ของหวงเจี่ยหลุนเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยในขณะที่คนตัวเล็กกว่า(มาก)อย่างเพราตามีสีหน้าเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง
“ไม่ละอายปากบ้างหรือครับ”
สองคนลุงหลานยืนมองสบตากันแน่นิ่ง เหล่าบอร์ดี้การ์ดรวมทั้งเฉาจิ่งอดที่จะรู้สึกเสียววูบวาบไม่ได้ เลขาฯหนุ่มไม่เคยเห็นคุณหนูวิวแสดงท่าทีเช่นนี้กับใคร แม้จะไม่ใช่คนชอบพูดจาขี้เล่นหรือทำตัวซุกซนเหมือนกับเด็กวัยเดียวกันแต่ก็ไม่ใช่คนนิสัยเยือกเย็นวาจาเชือดเฉือนได้อย่างร้ายกาจแบบนี้
เอ่อ ก็อาจจะเป็นคนปากร้ายตรงกับใจไปบ้าง แต่ก็ไม่เคยเสียมารยาทกับผู้ที่มีความอาวุโสกว่าอย่างในครานี้เลยสักครั้ง
คุณหนูวิวแปลก
คุณชายใหญ่หวงก็แปลก
รอยยิ้มเล็กๆตรงมุมปากกับดวงตาที่พราวระยับราวกับเจอของเล่นถูกใจแบบนั้นนั่นมันอะไรกัน?
“โตขึ้นเยอะ”
“อืม อเล็กซ์ก็เคยพูดแบบนั้นกรอกหูเราบ่อยๆ”
แล้วก็เงียบกันอีกครั้ง สองลุงหลานมองตากันอย่างไม่มีใครยอมอ่อนข้อผละออกจากกันก่อน บรรยากาศอึมครึมกดดันจนแทบหายใจไม่ออกทั้งที่ลมก็ออกจะโกรกพัดเย็นสบายจนผมปลิวแท้ๆ อากาศที่ควรจะดีเมื่ออยู่บนสวนขนาดใหญ่ของดาดฟ้าบนยอดตึกสูงพลันมลายหายไปแทบจะในทันทีเมื่อสองคนลุงหลานได้เจอกัน
เฉาจิ่งเคยได้ยินมาว่าตอนเด็กๆคุณหนูวิวหวาดขยาดคุณชายใหญ่หวงผู้เป็นลุงมากเสียจนไม่อยากแม้จะอยู่ใกล้ ในขณะที่คุณชายใหญ่หวงเองก็ไม่เคยแสดงออกว่าเอ็นดูหลานชายคนเดียวคนนี้นัก
สองลุงหลานไม่ใคร่ถูกกันนัก เหมือนกับที่คนพ่อเองก็ไม่ถูกกับพี่ชายของภรรยา
เชื้อไม่ทิ้งแถวหรือว่าคุณชายใหญ่หวงไปทำอะไรให้พ่อลูกคู่นี้ชังน้ำหน้ากัน?
“ก่อนเดินทางไปบ้านใหญ่...”
“...”
“มาระลึกความหลังกันหน่อยดีไหม? หลายชาย”หวงเจี่ยหลุนในชุดถังจวงสีดำสนิททั้งตัวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น แต่ดวงตาคมกริบฉายแววเอาจริงจนดูน่าหวั่นกลัว
“คุณชายใหญ่!”เฉาจิ่งจะก้าวเข้าไปห้ามหากแต่กลับถูกแขนยาวของคนตัวสูงข้างกายยกขึ้นกันเอาไว้
หวงเจี่ยหลุนปรายตามองมาทางเลขาฯหนุ่มคนสนิทของน้องเขยไม่ได้เรื่องที่เขายึดเอาไว้กับตัวด้วยแววตาเฉยชาก่อนที่จะหันกลับไปมองสำรวจใบหน้าสวยหวานคล้ายน้องสาวของเขาหรือก็คือมารดาของเด็กนี้ที่เหมือนจะซีดกว่าปกติเล็กน้อยพลางแสร้งระบายยิ้มละมุนออกมา “ลุงหลานคุยกัน คนนอกอย่างอาเฉาอย่าสอด”
คนตัวเล็กเม้มปากเป็นเส้นตรงก่อนที่ดวงหน้าหวานจะเชิดขึ้นเล็กน้อย ปากอิ่มเหยียดยิ้มอวดดีที่เหมือนกับคนเป็นบิดาไม่มีผิด “อย่าหาว่าเรารังแกคนแก่ก็แล้วกัน ลุงใหญ่”
“คุณหนูวิวครับ!”
“เงียบซะเฉาจิ่ง เรารำคาญ”
ให้ตายสิ!
พอกันทั้งลุงทั้งหลาน!
ความดื้อรั้นกระหายความท้าทายเกลียดนักความพ่ายแพ้นี่มันเป็นยีนเด่นของคนในตระกูลหวงหรือยังไงกันนะ?!
เฉาจิ่งฮึดฮัดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อตัวเองถูกคนสนิทของคุณชายใหญ่หวงขวางทางเอาไว้ ยืนขวางทั้งตัวไม่เท่าไหร่ไอ้สายตาราวกับผู้ใหญ่กำลังดุเด็กนี่มันอะไรกัน?
อย่าให้ถึงทีเขาบ้างก็แล้วกัน!
.
.
( มีต่อค่ะ )
-
( ต่อกันเลยจ้า )
.
.
จำได้ไม่เคยลืม
ผู้ชายคนนี้........
ไม่รู้หรอกว่าเขาต้องการอะไรจากเราถึงได้ส่งคนไปอัญเชิญเรามาถึงที่นี่... ประเทศจีน ที่ที่เราไม่เคยคิดที่จะกลับมาเหยียบอีกเป็นครั้งที่สอง แต่เขาก็ดึงเรากลับมาอีกจนได้ ถึงจะไม่รู้จุดประสงค์ของชายคนนี้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะยอมเดินไปตามเกมของเขาเสียทุกอย่างแน่นอน
‘ลุงใหญ่เป็นคนอันตราย ไม่ใช่ว่าเป็นคนไม่ดี เพียงแค่ไว้ใจไม่ได้และไม่ควรไว้ใจ’
ปะป๊าเคยบอกเราแบบนั้นและเราก็เห็นด้วย
“เหม่ออะไรอยู่?”
ตุบ!
“บ้าจริง! อย่าทีเผลอได้ไหมลุงใหญ่”
เกือบไปแล้วเชียว โชคดีที่เราเป็นคนความรู้สึกไวเลยสามารถเอียงหลบแล้วปัดแขนที่เต่งแน่นนั้นได้ทันท่วงทีก่อนที่จะถูกเสยหมัดใส่
เขาไม่แม้แต่จะหยุดให้เราได้พัก หมัดหนักๆถูกปล่อยใส่มาเป็นระยะ เราทำได้แค่หลบกับยกแขนขึ้นปัดป้องเท่านั้น ทั้งที่อายุมากแล้วแท้ๆแต่แรงยังดีไม่ต่างจากแต่ก่อนเลยสักนิด ขืนปล่อยให้เขาพุ่งหมัดมาแบบนี้เรื่อยๆมีหวังคงได้โดนเราสักหมัดสองหมัดแน่ๆ
“เรามีคนรักแล้ว”คิ้วเข้มๆของเขาขมวดเล็กน้อยหากแต่กลับไม่ได้ชะงักอย่างที่คิด
แต่ไม่เป็นไร....
“เป็นผู้ชายที่ปากไม่ตรงกับใจแต่ก็น่ารักมากกว่าใครๆ พออยู่บนเตียงกลับเร่าร้อนจนแทบจะหลอมละลายเรายามได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน”
ตุบ! ปึ้ก!
“รู้ไหมว่าคนของลุงใหญ่ขัดเดทครั้งที่สองของเรากับเขา ทั้งที่กำลังคิดอยู่เลยแท้ๆว่าเซ็กส์หลังจากการเดทในครั้งนี้เราจะเป็นฝ่ายรับหรือฝ่ายรุกดี...”ในจังหวะที่เราก้มลงเพื่อหลบแขนยาวๆที่ส่งหมัดน่ารำคาญมาไม่หยุด เราเหวี่ยงแขนสุดแรงโดยเล็งที่หน้าท้องที่คงจะเต็มไปด้วยลูกลอน แต่เขากลับใช้แขนแข็งๆกันไว้ได้ทัน เราจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนที่จะหมุนตัวถอยไปตั้งหลักใหม่
เราหอบในขณะที่เขาไม่แม้แต่จะหายใจแรง แต่สีหน้าที่เคยเคร่งครึมของเขากลับเริ่มยุ่งยากขึ้นมากเล็กน้อย แม้จะเป็นแค่เสี้ยวนาทีแต่ก็เราก็เห็นมันจนได้
เราไม่รอให้เขารุกเหมือนเดิมแต่กลับเป็นฝ่ายพุ่งเข้าหาเขาแทน เหวี่ยงหมัดเล็กๆไปเขารับได้พร้อมกับดึงแขนเราเข้าหาตัวแล้วสวนกลับด้วยหมัดที่หนักและคมกว่า มันเฉี่ยวแก้มเราไปแค่ไม่กี่มิลเท่านั้น ..แต่นั่นล่ะดี
เราอาศัยจังหวะที่เขาหยุดเคลื่อนไหวเพราะจับตัวเราไว้ได้กระซิบเบาๆข้างหู“ลุงใหญ่คงจะไม่เข้าใจ”
ตุบ!
“อึก!”
นิ่วหน้าเมื่อถูกอีกฝ่ายสกัดขาจนเสียการทรงตัวทั้งที่เราส่งขาไปสกัดก่อนแท้ๆแต่เขากลับหลบได้แถมยังเอาคืนด้วยท่าเดียวกันจนเราล้มไม่เป็นท่า มือหนาจับตัวเรากดลงกับพื้น แม้จะปูด้วยหญ้านุ่มแต่ก็จุกไม่น้อยเมื่ออีกฝ่ายใช้แขนกดตัวเราเอาไว้จนดิ้นหนีไปไหนไม่ได้
“คุณชาย! / คุณหนูวิว!”
ใบหน้าคมโน้มลงใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นระพวงแก้มใส เสียงทุ้มทรงอำนาจกระซิบกลั้วหัวเราะ
“เป็นแผนเบนความสนใจคู่ต่อสู้ที่ใช้ได้ แต่เสียดายที่ยังไม่น่าสนใจพอ”
“...”เราถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนที่จะชะงักเมื่อได้ยินคำพูดประโยคถัดมาของเขา......
“แต่เห็นแก่ที่หาเรื่องเบนความสนใจได้ดี ไว้จากเสร็จเรื่องคราวนี้.... ลุงใหญ่จะ‘สอน’อะไรดีๆให้”
ใบหน้าคมเข้มที่มีไรหนวดขึ้นเล็กน้อยกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจจางๆก่อนที่ร่างสูงจะผละกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ระบายรอยยิ้มเยือกเย็นราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อครู่....
“เอาล่ะ ได้เวลาไปเยี่ยมว่ายกง1กันแล้ว”
.
.
แถมอีกนิด
“งั้นผมฝากมันด้วยนะพี่”
รอจนร่างในชุดนักศึกษาเกือบถูกระเบียบขึ้นรถขับออกไปจนหายลับจากคลองจักษุเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงในชุดอยู่บ้านกางเกงขาสามส่วนสีครีมเสื้อยืดสีฟ้าเขียวสกรีนตัวอักษรภาษาอังกฤษคำว่า ‘STAFF’ สีขาวที่เหมือนความยาวจะสั้นกว่าช่วงตัวเล็กน้อยหากแต่เจ้าตัวกลับไม่ได้ใส่ใจแม้ว่ามันจะแนบติดลำตัวจนเห็นกล้ามเนื้อใต้ร่มผ้าได้รูปชัดเจนก็ตาม
ขึ้นชื่อว่า ‘เสื้อตัวเก่ง’ ต่อให้ขาดเป็นรูชายหนุ่มก็หาได้สนใจ
ช่วงขายาวหมุนเดินกลับเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง ถึงจะไม่ใช่บ้านของตัวเองแต่ก็ชินทิศชินทางไปเสียแล้วเนื่องจากมีเรื่องให้ได้แวะเวียนมาเรื่อยๆ
การเปิดปิดหรือแม้แต่กดล็อคประตูเป็นไปอย่างช้าๆและระมัดระวังที่สุด เขาไม่อยากให้เจ้าของห้องที่กำลังหลับสนิทอยู่บนเตียงกว้างตื่นขึ้นมาโดยไม่จำเป็น ชายหนุ่มเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียง จ้องมองเสี้ยวหน้าคมเข้มที่โทรมลงไปถนัดตาจมไปกับหมอนนุ่มเสียแล้วครึ่งหน้าเงียบๆ
“ไม่นึก ...ว่าจะมาเจอกันอีกครั้ง กับนาย ......ที่อยู่ในสภาพน่าสังเวชแบบนี้”
เสียงทุ้มฟังนุ่มนวลเอ่ยออกมาแผ่วเบาหลังจากที่เงียบไปนานนับสิบกว่านาที ร่างสูงเคลื่อนกายเข้าไปยืนใกล้เตียงมากขึ้นอีกนิด ก่อนจะส่งปลายนิ้วเรียวลงไปเกลี่ยปอยผมสีดำสนิทคลอเคลียเลื่อนจนถึงสันกรามที่เริ่มมีตอหนวดขึ้นน้อยๆ
ถ้อยคำพูดลอดออกจากกลีบปากบาง เบาแผ่วคล้ายกำลังพูดกับตัวเอง
หากแต่คำพูดนั้นกลับสื่อถึงคนที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเตียง
.....
“ร่างกายนี้ของนายถ้านายไม่รัก ...ก็ยกมันให้พี่ซะ”
“...”
“หัวใจของนายถ้าเขาไม่รับ ....ก็ยกมันให้พี่แล้วกัน”
มุมปากบางเฉียบได้รูปสวยกระตุกยิ้มออกมาจางๆเมื่อร่างหนาบนเตียงครางอือออกมา
จะด้วยความรำคาญที่ถูกก่อกวนหรืออย่างไรก็แล้วแต่
พี่จะถือว่าเป็น 'คำตอบรับ' จากนายก็แล้วกัน .
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
08 / 08 / 2015
จัดหน้าเพลินดูเวลาอีกที อ้าวเที่ยงคืนซะละ5555555
กลับมาแล้วค่ะ จัดให้ยาวๆ(รึเปล่า)เนื่องจากหายหน้าไปนาน
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ชีวิตถ้าไม่มีปัญหายุ่งยากซะบ้างก็คงจะไม่มีสีสันล่ะเนอะ (รู้สึกไม่ค่อยอยากจะมีสีสันสักเท่าไหร่หรอก :hao4:)
เรื่องของนุ้งเจร์ก็ประมาณนี้แล ส่วนจะมีลับลมคมในอะไรในความสัมพันธ์หรือเปล่านั้น... อุ๊บส์ไว้ก่อนแล้วกัน ฮึฮึ
ตอนต่อไปก็ไคลแม็กซ์ละค่ะ ไม่มีอะไรม๊ากกก คล้ายวันรวมญาติ(ที่ฝ่ายน้องวิวกับปะป๊าไม่ได้ต้องการจะรวมเล้ย)กลายๆ
แล้วเจอกันนะคะ
1ว่ายกง ในที่นี้หมายถึงคุณตาของน้องวิวค่ะ
มิสบัน.
-
เพิ่งเสร็จจากงาน เปิดมาตกใจเลย :hao6:
-
วิวเท่มวากก ดวลกังฟูใช่มั๊ย เท่มากตอนหน้าวิวกับป๊าจะโดนรุมกินโต๊ะมั๊ยนี่ งื้อๆ ป่านนี้น้ำกระวนกระวายตายแล้วน่าสงสาร
เอ๊ะ เหมือนจะเห็นคู่ของอาเฉา อิอิ :impress2:
นุ้งจาใจร้ายกับอดัมมากเค้าอุตส่ามาดูแล อดัมน่าจะจับปล้ำซะให้เข็ด แต่อดัมอาจจะโดนว่าที่สามีน้องจาฆ่าได้ :z1: เหมือนจะโหดๆนะคนนี้แต่ถ้าไม่โหดคงเอาน้องจาไม่อยู่ อิอิ o13
-
ไอ้เราก็นึกว่าอเล็กซ์มาหาน้องเจ แต่คาดว่าน่าจะไม่ใช่ :pig4:
-
ปลื้มปริ่มดีใจสุดๆที่คนเขียนกลับมาต่อแล้ว นึกว่าตาฝาดซะอีก :hao5:
-
ดีใจมากค่ะ คนเขียนสู้ๆนะ เย้ น้องจาจะออกเรือนแล้ว
ว่าแต่ทางฝั่งวิวนี่ออกแนวเจ้าพ่อเขาคุยกันเนอะ. ตุ้บตั้บ
คิดถึงน้ำแลัว. :ling1:
-
ดีใจมากกกกได้อ่านต่อแล้ววว คิดถึงหนูวิวหนูน้ำเหลือเกิน ว่าแต่ญาติ?หนูเพราตาที่จีนนี่น่ากลัวจัง ตาจะยิ่งกว่านี้มั้ยเนี่ย??? รอตอนต่อไปค่ะ
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้ำ วิว กลับมาแล้วววววววววววว :mc4: กลับมาพร้อมปริศนาอีกแล้ว ทำไมลางสังเห่ามันบอกว่า อีลุงใหญ่มันมีซัมติงกับน้องวิววะ แบบฮีเคยล่วงเกินน้องวิวตอนเด็กหรือเปล่า คำพูดกำกวมมากๆ จะว่าแค่สอนการต่อสู้อย่างเดียวคงไม่ใช่ล่ะ ถ้าเป็นอย่างที่คิด เลวจริงๆ ทำได้กระทั่งหลาน :fire: คิดถึงน้ำไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นไงบ้าง น้ำจะมาตามวิวไหม หรือ วิวจะได้กลับไปหาน้ำอีกเปล่า อุปสรรคเยอะจริงๆเลย แต่เชื่อว่าคุณป๋าจะต้องช่วยลูกจนถึงที่สุดแน่ๆ เอาใจช่วยให้ น้ำกับวิว ได้กลับไปรักกัน อยากอ่านตอนเขา :haun4: แหม่ๆ นึกว่า อดัมส์จะ :oo1: เจเจอร์ซะอีก ที่ไหนได้มีหนุ่มข้างบ้านมาดูแล แถมเรียกซะน่ารักน่าชังเชียว น้องจา ฟังดูอบอุ่นมากเลย อีเจอร์จะมีปั๋วแล้วววววววววววววววว :hao6:
-
ในตอนที่น้องจากำลังอ่อนแอนี่ล่ะน้าา คือโอกาสงามๆ โดยแท้ ที่พี่..จะลักพาหัวใจของน้องไปไว้ในครอบครองได้ไม่ยาก~~ :-[ เอาจริงๆ แค่ฟังจากสรรพนามที่เรียกก็รู้ได้เลยนะคะเนี่ยว่าใครเป็นฝ่ายไหนนนน.. :hao7:
-
:pig4: มาต่อแล้ว
-
หายไปนานมาก จนแทบจะลืมไปหมดแล้ว แต่ก้อดีใจมากเลยที่กลับมาต่อน่ะ :impress3: ตกลงว่าอเล็กซ์คู่กับเจเจอร์เรอะ :katai3: นั่นหยั่งงี้คุณพ่อก้อไม่มีคู่ดิ :katai1: แต่ก้อสมน้ำหน้าอยากทอดทิ้งเขานัก ไปหาคนใหม่ก้อได้ :heaven แล้วใครจะรับใครจะรุกล่ะเนี่ย :mew3: คิดถึงน้องวิวกับน้ำจังเลย มาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ :o8:
-
o22เจเอ๊ย มัวแต่หลับเดี๋ยวก็โดนกินตับหรอก และน้องน้ำหายไปไหนอ่า. ป่านนี้ห่วงวิวแย่แล้วม้าง
รอต่อไปค่า สู้ๆ
-
ในที่สุดก็กลับมาแว้ววววว :really2:
-
น้องวิวโหดใช่ย่อยยยย
ชอบชื่อ น้องจา 5555555555555
-
ขนลุกกับชื่อน้องจาจริงๆ 5555
หนูไม่รู้ว่าพี่เป็นใคร แต่เอาน้องจาให้อยู่นะคะ สู้ๆค่ะ
วิวเจอศึกหนักเลยใช่มั้ยงานนี้ ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีเต๊อะะะ
คิดถึงน้ำด้วย งื้อ
-
เกือบลืมเนื้อเรื่องที่ผ่านมา 5555555
บทพูดยังเชือดเฉือนเหมือนเดิม แอบเห็นความเป็นเคะในตัวเจเจอร์ โธ่ น้องจา เอาซะลืมไปเลยว่าเคยเป็นรุกให้เพราตา
เจอเพราตาคนสวยก็ดีใจ แต่เค้าคิดถึงหนูน้ำด้วยอ่ะ ไม่พามาาา
รอตอนต่อไปนะคะ อย่าไปให้เราค้างนานนะ :mew2: :mew2:
ป.ล.เรื่องอาเฉาก็น่าสน 555
-
อาเฉา อย่าปล่อยให้อิตาคุณชายใหญ่ ทำอะไรหนูวิวนะ
แสดงฝีมือให้คนพวกนั้นประจักษ์ว่านายก็เก่งกว่าที่เห็นได้ใหม
หนูวิวสู้ๆ หนูน้ำสู้ๆ เจร์จะได้สามีแล้วใช่ใหม
-
เพราตา.....มีอะไรที่น่าค้นหาอีกเยอะ
-
เง้ออออ อยากอ่านพาร์ทพี่น้ำ
ไม่รู้ว่ารู้รึยังว่าวิวหายไปไหน จะห่วงแค่ไหนก็ไม่รู้
แต่วิวกับคุณลุงหวงนี่แปลกๆ แฮะ ลุงจะเคลมหลานหรอ หรือไรไง?
สงสารอดัมส์ อุตส่าห์เป็นเพื่อนที่ดี
นี่ทำไมอยากให้พี่คนนั้นเอาน้องจาให้เจ็บ ดัดนิสัยน้องเค้าหน่อยนะคะขุ่นพี่
-
กรี๊ดกร๊าด เค้าคิดถึงหนูวิว
เห็นความแบ๊วของน้องจาเลยอ่ะ
เจเจอร์เอ๋ย เปลี่ยนด้านแหงเลยงานนีิ
-
มาแล้ววว
เจ ไอ้ที่กินเหล้าย้อมใจไรนั่น
คงไม่เกี่ยวกับวิวแล้วมั้ง
-
หนุกมากจ้าอ่านมารวดเดียวชอบมากเลย ตอนต่อไปรุ้นระทึกแล้ววิวจะแสดงฝีมืออะไรอีกน้ำจะตามมาหรือไม่ป๋ากับอเล็กซ์จะลงเอยอย่างรัยปั๋วนุ้งเจร์คือใคร อิอิ รอติดตาม :hao6: ชอบน้องเจร์เวอร์ชั่นเคะมากดูมุ้งมิ้งดี o13 ขนาดตอนแรกๆแอบหมั่นหน้าอยากเห็นอิมเมจเมะของน้องมากเขอะ :impress2:
-
คนเขียนกลับมาแล้ววว :กอด1:
น้องจา ชื่อนู๋นี่แบ้วได้ใจเลย :hao6:
มาต่อไวๆนะฮะรอออออ :')
-
จะมาม่าไปมากกว่านี้ไหม? สงสารเคะทั้งสองเหลือเกิน :ling3:
-
รออออออ :hao7:
-
กด :mew6: (https://youtu.be/8790liau1SM) เพื่อฟังเพลงบิ๊วระหว่างอ่านค่ะ
XIX ( 50% )
เกือบสองสัปดาห์เต็มแล้วที่วิวไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลยหลังจากวันที่จู่ๆเขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ผมได้รับการติดต่อจากเขาเพียงครั้งเดียวเท่านั้นทางโทรศัพท์มือถือ ตอนนั้นเราไม่ได้คุยกันนานไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ วิวเพียงแต่บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงเขาอยู่กับญาติที่ไม่ค่อยสนิทสักเท่าไหร่ที่ประเทศจีนอีกไม่นานก็กลับ และจะกลับมาพร้อมกับคุณปิญชาน์คุณพ่อของเขา จากนั้นสายก็ตัดไปทั้งที่ผมกำลังจะอ้าปากถามต่อพอโทรกลับก็ติดต่อไม่ได้แล้ว
พอเล่าให้คุณอเล็กซ์ที่อยู่ด้วยกันในตอนนั้นฟัง ผมค่อนข้างจะแปลกใจไม่น้อยเมื่อเขาดูจะผ่อนคลายขึ้น เขายิ้มอ่อนโยนให้ผมพร้อมทั้งพูดคำเดียวกับวิวเป๊ะว่าไม่ต้องห่วง ที่เพิ่มมาคือหากว่าตอนนี้วิวอยู่กับคุณปิญชาห์จริงก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีก ถึงแม้ว่าสีหน้าของเขาจะกลับมาเป็นปกติหากแต่แววตาคู่คมกลับฉายความกังวลออกมาให้ได้เห็น แล้วก็จางหายไปเพียงเสี้ยววินาที
ส่วนผมถึงจะห่วงมากขนาดไหนแต่จะทำอะไรได้ล่ะครับ เอาเข้าจริงๆตัวผมเองก็ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับวิวเลยสักอย่าง พอได้นั่งทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างผมกับเขาถึงได้รู้สึกว่าเพราตาที่ผมรู้จักนั้นแท้จริงแล้วที่ผมคิดว่ารู้จักมันเหมือนว่าจะเป็นแค่เพียงเสี้ยวหนึ่งในตัวตนของเขาเท่านั้น
แม้จะแอบชอบแอบมองคนตัวเล็กมานานขนาดไหนจนได้เขามาครอบครองในที่สุดก็ตาม
.....ผมกลับไม่ได้เข้าถึงตัวตนที่แท้จริงของเพราตาเลยสักนิด
“น้ำ!”
ผมหันไปตามเสียงเรียกก็ให้เห็นร่างสูงหน้าฝรั่งจ๋าเดินยิ้มโชว์ฟันขาวเรียงตัวสวยมาแต่ไกล ผมยิ้มกลับให้เขาน้อยๆก่อนที่รอยยิ้มของผมจะหายไปทันทีเมื่อเห็นกลุ่มคนที่เดินตามหลังเขามา
“เหอะ เหม็นสาบหมาหัวเน่าจริงโว้ย!”
“ไอ้พี!”
หากคุณจะยังคงจำเพื่อนงี่เง่าในก๊วนของเจเจอร์ได้ ผมจะช่วยขยายความให้อีกสักนิดนะครับว่า เมื่อก่อนตอนที่ผมยังไปไหนมาไหนกับเจเจอร์จนถูกคนรอบข้างเข้าใจผิดไปต่างๆนาๆ หมอนี่เป็นเพียงคนเดียวในกลุ่มที่ตั้งท่าเป็นปรปักษ์กับผมอย่างชัดเจน นอกนั้นอย่างมาดแมนจะค่อนข้างเฉยๆกับผม ทักได้คุยได้แต่ไม่ได้สนิทขนาดนับว่าเป็นเพื่อนกันส่วนกายนั้นถึงจะไม่ค่อยชอบหน้าผม(อันที่จริงเขาไม่ชอบพวกผิดเพศทุกคนนั่นล่ะ)แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจออกมาจนดูเป็นอันธพาลมากอย่างพี
ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าที่เขาเกลียดขี้หน้าผมแบบสุดๆจนพาลพาโวยปากหมาใส่ผมไปเสียทุกครั้งที่ได้เจอหน้ากันนั้นเป็นเพราะอะไร ที่ผมทำตลอดมาก็คือการเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ นิ่งเงียบและไม่นำพาหากเขาปากหมาชวนหาเรื่อง จะโดนด่าว่ารุนแรงขนาดไหนผมก็ไม่สนใจ
แต่ไม่ใช่กับครั้งนี้ที่อารมณ์ของผมยังค่อนข้างจะแปรปรวนสืบเนื่องจากเรื่องของวิว
ผมจึงไม่คิดที่จะนิ่งอย่างที่เคยทำมาตลอด
“ที่โรงยิมของคณะพละมีห้องอาบน้ำอยู่ ถ้าเหม็นตัวเองขนาดนั้นจะไปใช้ที่นั่นก็ได้นะ”
ผมเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพลางเหยียดยิ้มมุมปาก มาดแมนที่หันไปมองสาวหันกลับมาผิวปากให้ผมทันที แอบได้ยินแว่วๆว่า ‘ร้ายกาจ’ หลังเสียงผิวปาก ในขณะที่กายทำหน้าเหม็นเบื่อเมินไปอีกทาง ส่วนอดัมส์เอาตัวที่สูงกว่ามาขวางทางเพื่อนที่ทำท่าจะพุ่งเข้าใส่ผมเอาไว้จับแขนล็อคไว้อีกทีกันหมอนั่นหลุดมากระชากหัวผมตบได้
“ไอ้ดัมส์ ปล่อยกู! กูจะประเคนตีนใส่ปากสั่งสอนมัน!”
“คนที่ควรถูกสั่งสอนคือมึงต่างหาก ไอ้พี”
“นี่ ...นี่มึงเข้าข้างมันอีกแล้วหรือวะ!”ดูท่าว่ายิ่งอดัมส์พูดเหมือนจะเข้าข้างผมเท่าไหร่พียิ่งตระเกียดตระกายเหมือนหมาขี้เรื้อนตกมันเข้าไปทุกทีจนอดัมส์ที่ว่าตัวหนากว่าที่แค่รั้งข้อแขนเอาไว้แทบจะเอาไม่อยู่
“กูไม่ได้เข้าข้างใคร แม่ง! ไอ้แมนไอ้กาย ช่วยจับมันไว้หน่อยสิวะ!”
คล้ายว่าคำสบถของอดัมส์จะไม่นำพาต่อเจ้าของชื่อที่ถูกเรียก กายเดินหนีขึ้นตึกเรียนไปก่อนแล้วส่วนมาดแมนวิ่งไปหลีสาวที่นั่งกันเป็นกลุ่มไมได้หันมาสนใจเพื่อนที่กำลังบ้ากับเพื่อนที่กำลังจะเอาคนบ้าไม่อยู่เลยสักนิด
ผมกลอกตาเมื่อนักศึกษาที่เดินผ่านไปมาเริ่มให้ความสนใจ เสียงซุบซิบนินทราที่ไม่ได้เบานักและแน่นอนเรื่องที่พูดกันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีลอยเข้าหูให้ได้ยิน เชื่อเถอะว่าอีกไม่นานข่าวลือบ้าๆคงได้แพร่กระจายออกมาอีกแน่นอนเพราะผมเองก็ไม่ได้เป็นที่รักของคนที่นี่สักเท่าไหร่
“ผมขอตัวก่อนนะ”
“เดี๋ยวก่อนน้ำ!”
ผมไม่อยู่รอให้อดัมส์อนุญาตหรือฟังคำสรรเสริญบ้าบอจากพีอีก เดินเลี่ยงออกจากลานคณะหน้าตึกเรียนทันที ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายกว่าๆแต่ผมไม่มีเรียนต่อแล้ว จึงไม่ค่อยห่วงเรื่องต้องทนฟังเสียงนินทาระยะเผาขนในห้องเรียน
อันที่จริงผมว่าผมชินกับมันแล้วล่ะ ถึงจะถูกใครนินทาว่าร้ายขนาดไหนผมก็ยังคงใช้ชีวิตไปตามปกติของตัวเองได้
ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไร มีใครบ้างล่ะที่โดนนินทาแล้วจะไม่รู้สึกอะไรเลย ยิ่งเรื่องที่ถูกเอามานินทาเป็นเรื่องไม่ใคร่จะดีนักด้วยล่ะก็นะ
ตอนที่มีวิวอยู่ข้างกายคำนินทาไม่เคยมีมาให้ได้ยินอีกก็จริง แต่ตอนนี้ที่วิวไม่อยู่ก็เริ่มมีมาให้ได้ยินบ้างแล้ว อย่างผมถูกเขี่ยทิ้งแล้วบ้างล่ะ เป็นหมาหัวเน่าแล้วอย่างที่พีว่าบ้างล่ะ หนักหน่อยก็พวกที่เอาเรื่องคบกันระหว่างผมกับวิวไปพนันกันในกลุ่มเพื่อนฝูง
บางทีนะผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าสมองของคนพวกนี้คิดได้แต่เรื่องของชาวบ้านหรือยังไง?
บางทีต่อมจิตสำนึกและความเคารพในสิทธิของบุคคลของพวกเขาอาจจะมีปัญหา
จะว่าไปข่าวลือไม่ดีของผมเริ่มแพร่กระจายตั้งแต่ตอนที่คบอยู่กับเจเจอร์แล้วล่ะครับ ยิ่งมีเรื่องรักสามเศร้าระหว่างผมกับวิวและไอ้ตัวสร้างปัญหาอย่างเจเจอร์ผมยิ่งดัง(ในแง่ลบ)เข้าไปใหญ่
ก็ตลกดีเหมือนกัน ไม่น่าเชื่อว่าผมจะมาได้ไกลขนาดนี้ เหอะ
ใช่ว่าภายในมหาวิทยาลัยนี้จะไม่มีคนที่ไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น หรือพวกที่เป็นห่วงความรู้สึกของผม ไม่คิดว่าร้ายหรือหลงเชื่อไปกับข่าวลือเลยนะ คือมันก็มีอยู่นะครับ ถึงผมจะไม่มีเพื่อนที่สนิทและไว้ใจได้จริงๆที่นี่แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่มีเพื่อนคบเลยทีเดียว
อย่างน้อยก็มีอดัมส์คนหนึ่งที่ผมมั่นใจว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดีของผมคนหนึ่ง แม้ว่าเขาจะไม่ได้วางผมเอาไว้แค่สถานะเพื่อนก็ตาม
“สวัสดีครับคุณอเล็กซ์”
อ้อ ลืมบอกไปอย่าง หลังจากวันที่วิวหายไปผมก็ไม่ได้ย้ายกลับไปอยู่ที่หอพัก อีกทั้งยังได้สารถีจำเป็นอย่างคุณอเล็กซ์มาคอยรับคอยส่งที่มหา’ลัยทุกวันที่มีเรียนอีกด้วย เนื่องจากคุณอเล็กซ์คิดว่ารวมกันเราอยู่น่าจะเวิร์คกับสถานการณ์ในตอนนี้มากกว่า ก็ไม่เข้าใจหรอกครับว่าคำหมายแฝงในคำพูดของเขานั้นคืออะไร ถึงจะเกรงใจที่ต้องให้เขามาคอยรับส่งแถมยังไปอาศัยเขาอยู่อยู่บ้าง แต่แค่เขาบอกว่าเผื่อมีการติดต่อมาจากคนที่อยู่ประเทศจีนในตอนนี้เขาจะได้ไม่เสียทั้งเงินในโทรศัพท์กับเวลาในการโทรมาบอกผม
อืม ความจริงผมก็รู้แหละว่ามันเป็นแค่ข้ออ้างที่เกี่ยวพันกับอะไรบางอย่างที่ผมยังไม่รู้ ผมเลยเออออไปกับเขาเพื่อตัดปัญหาที่อาจจะตามมาในภายหลังเท่านั้น
“วันนี้ทานอะไรกันดี?”คุณอเล็กซ์เกริ่นนำหลังจากที่เราวนรถออกจากมหา’ลัยแล้วเรียบร้อย ผมที่หลุดอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองสะดุ้งน้อยๆก่อนที่จะหันกลับไปถามเขาอีกครั้งว่าเมื่อกี้เขาถามผมว่าอะไร ร่างสูงหัวเราะก่อนที่จะวางมือฝ่ามือลงบนหัวของผมแล้วยีเบาๆ
“พี่ถามว่าวันนี้เราจะทานอะไรกันดี”ถึงตอนนี้ผมจะเริ่มคุ้นปากกับสรรพนามเรียกที่เปลี่ยนไปจาก ผม กับ คุณ เป็น พี่ กับ น้องน้ำ บ้างแล้วก็ตาม แต่ยังไงให้ตายก็ไม่ชินเลยสักที
คุณอเล็กซ์เคยบอกผมในวันหนึ่งว่าพอได้อยู่กับผมแล้วบรรยากาศรอบตัวจะผ่อนคลายเหมือนตอนที่อยู่กับพี่ชายของเขาที่ไม่ได้เจอกันมานาน แต่พอผมถามว่าทำไมถึงไม่กลับไปหาให้หายคิดถึงล่ะ เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมาอีกนอกจากยิ้มบางๆแต่แววตากับสีหน้ากลับเศร้าสร้อยเสียจนผมเองยังรู้สึกเศร้าตาม สงสัยเพราะความอินกับบรรยากาศหงอยเหงาของเขามากเกินไปผมเลยเผลอโพล่งออกไปว่า ถ้าไม่รังเกียจจะนึกว่าผมเป็นน้องชายของเขาอีกคนก็ได้ พอคุณอเล็กซ์ได้ยินอย่างนั้นก็เบิกตากว้างก่อนที่จะ.....
‘ฮ่าๆ ถึงว่าทำไมคุณหนูของบ่าวถึงได้ทั้งรักทั้งหลงนัก ...หึหึ เป็นแบบนี้นี่เอง แบบนี้นี่เอง ฮ่าๆ’
โอเคว่าผมไม่เข้าใจว่าคำพูดของผมมันไปกระตุ้นต่อมฮาของเขาตรงไหนเข้าถึงได้หัวเราะไม่หยุดจนน้ำหูน้ำตาไหล แล้วหลังจากนั้นสรรพนามที่เขาเคยใช้เรียกผมและใช้แทนตัวก็เปลี่ยนไป
ถึงผมจะเป็นคนบอกให้เขานึกว่าผมเป็นน้องชายของเขาคนหนึ่งเองก็ตามแต่ตอนแรกไม่ชินยังไงตอนนี้ก็ยังคงไม่ชินอย่างนั้นกับการประคบประงมและการถูกดูแลจากใครคนอื่นนอกจากแม่(ส่วนพ่อกับไอ้น้องชายงี่เง่านั่นตัดออกไปได้เลย)อยู่ดี
ผมตอบเขากลับไปเหมือนกับทุกครั้งที่เขาถามคืออะไรก็ได้ คุณอเล็กซ์ถอนหายใจหนักๆออกมาครั้งหนึ่งก่อนที่จะเอามือที่วางอยู่บนหัวของผมออกไปจับพวงมาลัยรถเหมือนเดิมแล้วพาผมไปกินข้าวแถวเยาวราช อ่า..ไม่ใช่แค่ข้าวแต่แทบจะเป็นทุกอย่างที่เราเดินผ่านแล้วเขาเห็นว่ามันน่ากินเขาก็จะซื้อติดมือมาให้ผมช่วยกิน แล้วผมก็จะส่งกลับไปให้เขาหลังจากที่เล็มไปได้เพียงนิดเดียว
ไม่ใช่ว่าผมอยากจะปฏิเสธความหวังดีของเขานะครับ เพียงแต่ว่าผมไม่ค่อยอยากอาหารสักเท่าไหร่ในช่วงนี้ น้ำหนักของผมลดฮวบในขณะที่ขอบตาล่างคล้ำขึ้น ผิวผมที่ค่อนข้างซีดอยู่แล้วทำให้เห็นชัดเจนเหมือนกับราวผมเอาสีดำมาแต้มไว้ที่ใต้ตาอย่างไรอย่างนั้น
บางทีผมก็เคยคิดเหมือนกันว่าผมนี่เป็นเอามากจริงๆ แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อผมรู้สึกไม่อยากกินแม้ว่าร่างกายจะเริ่มประท้วงด้วยการเริ่มปวดท้องเป็นพักๆขนาดไหนก็ตาม บางครั้งถึงอยากหลับแต่ก็หลับไม่ลงจนถึงขั้นต้องใช้ยานอนหลับเข้าช่วย แต่พอถูกคุณอเล็กซ์ดุในวันหนึ่งหลังจากที่เขาเห็นผมกรอกยานอนหลับเข้าปากนั่นล่ะ ช่วงหลังๆผมถึงไม่ค่อยได้พึ่งยานอนหลับเหมือนอย่างเคย อาจจะนอนได้น้อยหน่อยแต่ผมก็รู้ตัวดีว่านอนน้อยยังดีกว่านอนนานแล้วไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลยเพราะกินยานอนหลับจนเกินขนาน
หลังจากเดินเล่นแถวเยาวราชกันสักพักเขาก็พาผมกลับเรือนเล็ก ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันเข้าห้องเขามักจะเอ่ยกับผมในประโยคเดิมๆเสมอ แต่เพราะประโยคนั้นของเขาทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งผมและไม่คิดที่จะเบื่อหน่ายเลยสักหน
“ถ้านอนไม่หลับหรือฝันร้ายก็มาหาพี่ที่ห้องได้นะ ไม่ต้องเกรงใจเพราะตอนนี้เราก็ถือได้ว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ขออย่างเดียวอย่ากินยานอนหลับอีกก็พอ”
“ขอบคุณนะครับ....”
....
หลังจากอาบน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จผมก็ปิดไฟล้มตัวลงนอนทันที ผมเลือกที่จะไม่นอนหนุนหมอนแต่กลับเอามันมานอนกอดแทน กลิ่นอายของเจ้าของห้องตัวจริงยังคงติดอยู่จางๆ ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อรับกลิ่นหอมอ่อนๆนั้นเอาไว้ให้เต็มอก ร่างกายอ่อนล้าเหมือนกับหุ่นยนต์ที่แบตใกล้จะหมดเต็มที..
“โตยธารเป็นห่วงเพราตามาก”
ผมปรือตาปิดลงพร้อมกับภาพใบหน้าหวานของคนที่อยู่ในห้วงคำนึงตลอดเวลาจะค่อยๆปรากฏขึ้น
“โตยธารคิดถึงเพราตาที่สุด”
กระชับหมอนในอ้อมกอดแน่นขึ้นพลางจิตนาการว่าที่ผมกำลังนอนกอดอยู่นี้คือใครคนนั้น
“ฮึก.... อยากเจอ .... อยากเจอจนแทบบ้า .......”
สุดท้ายผมก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ผมร้องไห้ทั้งที่ยังหลับตาอยู่อย่างนั้น ไม่ได้อยากร้องไม่ได้อยากทำตัวอ่อนแอ อยากจะเข้มแข็งเหมือนกับที่แสดงออกให้คุณอเล็กซ์หรือทุกคนที่มหา’ลัยเห็น แต่พอได้อยู่คนเดียวเงียบๆผมจะอ่อนไหวง่ายทุกที
ผมไม่รู้
ไม่รู้อะไรสักอย่าง ได้แต่รอคอยต่อไปทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าการรอคอยครั้งนี้มันจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่
เหมือนคนโง่
คนโง่ที่ความเข้มแข็งและความมั่นคงที่เคยมีนับวันจะค่อยๆสั่นคลอนและถูกกัดกร่อนลงไปเรื่อยๆ
นี่ผม ..... กำลังรอคอยอะไรอยู่กัน?
....
ไม่รู้ว่าผมจมอยู่ในความคิดนานแค่ไหน และเคลิ้มหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ...ที่รู้ว่าเคลิ้มหลับไปแล้วเป็นเพราะอ้อมแขนเล็กๆกับร่างอุ่นๆของใครคนหนึ่งโอบกอดผมเอาไว้ หมอนที่กอดไปก่อนหลับหายไปตอนไหนก็ไม่รู้ ใช่....มันแทนที่ด้วยกายเนื้อแทน
กลิ่นหอมอ่อนๆที่ผมชอบสูดดมอยู่ใกล้มากเสียจนต้องเขยิบเบียดชิดกายเข้าหา
พร้อมกับเสียงกระซิบจากน้ำเสียงหวานหูอันคุ้นเคยที่กระซิบแผ่วเบาข้างใบหู....
“เพราตาก็คิดถึงโตยธาร...”
หากนี่จะเป็นเพียงแค่ความฝันผมก็ขอที่จะไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาอีก .......น้ำตาอุ่นๆไหลลงจากตากลมทั้งสองข้าง .....ผมไม่อยากอ่อนแออย่างนี้ แต่เพราะผมรู้ดี ...รู้ดีว่าไม่ว่ายังไงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้ก็ไม่มีทางเป็นความจริง
สองกายเนื้อแนบชิดสนิทให้ได้รับรู้ซึ่งความอบอุ่นระหว่างกันและกัน เสื้อผ้าที่ไม่รู้ว่าหลุดออกจากร่างกายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ผมเองก็ไม่คิดที่จะสนใจ เพราะว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน ....แค่ฝันเท่านั้น
เสียงครางหวานเคล้าคลอไปกับเสียงหอบกระชันเมื่อรู้สึกถึงว่าช่วงล่างของผมกำลังถูกเติมเต็มด้วยความร้อนรุ่มอันแข็งขืน ไม่มีรีรังรั้งรอใดๆอีกเราทั้งสองคนโหมกายใส่กันแทบจะทันทีที่เชื่อมต่อกันเป็นหนึ่งเดียว
กลิ่นอาย ความรู้สึกเคยคุ้นที่มีทำให้ผมยากที่จะห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาได้
ร้องไห้ทั้งที่ยังหลับตา
ร้องสะอื้นพร้อมทั้งครางอย่างสุขสม
ขยับช่วงล่างตอบสนองต่อแรงโหมกระทั้นจากร่างบนกายอย่างเร่าร้อน โหยหา อยากเขาเข้ามาให้ลึกมากกว่านี้ ...แค่นี้ไม่พอ ยังไม่พอ.......
ผมกำลังฝัน
และในความฝันผมจะอ่อนแอแค่ไหน จะเห็นแก่ตัวยังไงก็ได้ เพราะฉะนั้น.....
“อย่าหยุด ..ฮึก ...อ๊า....... เข้ามาให้ลึกกว่านี้สิ ฮึก .......”
แว่วเสียงหัวเราะใสๆที่มักจะทำให้หัวใจของผมเต้นแรงได้เสมอ อยากลืมตาขึ้นมอง ...อยากเห็นใบหน้าหวานๆที่แสนจะคิดถึง แต่ถ้าลืมตา ...ความฝันนี้ก็จะสิ้นสุดลง ....ไม่เอา แบบนั้นไม่เอา
“อยู่กับน้ำ ..อ้าา ...ฮืออ ......อยู่กับน้ำนะวิว ..อื้อ อยู่ ...ด้วยกัน ....ในตัวน้ำแบบนี้ตลอดไป.......”
ในฝันผมกอดร่างเล็กๆของคนที่คิดถึงสุดหัวใจเอาไว้แน่นด้วยสองแขนเท่าที่แรงทั้งหมดจะเอื้ออำนวย
“เพราตาจะอยู่กับโตยธารตลอดไป ...ด้วยกันตลอดไป”
ผมยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนที่จะจอมจมลงไปในห้วงเปลวเพลิงแห่งราคะที่ยากจะดับและไม่รับรู้ซึ่งอะไรอีกนอกจากความสุขสมครั้งแล้วครั้งเล่าที่ได้รับจากคนในฝันตลอดทั้งคืน
แม้จะเป็นได้แค่ฝัน ...แต่แค่ในฝันนี้มีเขาอยู่กับผมตรงนี้ ไม่ไปไหนอีก......ผมขอแค่นี้
loading to 100%....
ตอนนี้ยาวค่ะและครึ่งหลังยังไม่เรียบร้อยดีเพราะฉะนั้นกันคิดถึงน้องวิวหนูน้ำบันเลยหั่นครึ่งแรกมาลงให้ได้อ่านกันก่อนล่ะ
(และคาดว่าครึ่งหลังที่เหลือจะค่อนข้างยาวกว่าครึ่งแรก ให้หายคิดถึงกันไปข้าง ฮิฮิ)
สำหรับเรื่องนี้เหลือครึ่งหลังของตอนนี้แล้วตอนหน้าอีกหนึ่งตอนก็จบแล้วค่ะ(น้ำตาจะไหล)
เพราะฉะนั้นเรามาเคาท์ดาวน์กัน(ไม่เกี่ยว....)555555555
ปล.หากได้ตามบันอยู่ในแฟนเพจจะทราบว่าเหลือดราม่าอะไร(จากใครสักคน?)อยู่อีกหนึ่งเรื่องก่อนจบ หึหึ
ขอบคุณที่ยังติดตามนะคะ แล้วเจอกันค่ะ o18
-
:sad4: ง่า ทำไมจบไวแท้
-
:hao5: วิวกลับมาหาน้ำแล้วหรือเปล่า
-
ถ้ารู้สึกได้ชัดเจนขนาดนี้ก็ไม่น่าจะเป็นเพียงแค่ 'ความฝัน' แล้วนะคะน้องน้ำ :-[
-
น้องวิวกลับมาแล้วว ฝันน้องน้ำนี่อิโรติกมาก
-
นกยังไม่ทันกินน้ำ จบล่ะ?
-
เอิ่ม ไม่คิดว่าเป็นฝันแล้วนะน้ำ แต่ก็ไม่แน่ความคิดถึงทำร้ายมากๆ มันก็อาจเพ้อไปก็ได้ รออ่านนะค่ะ
-
:o8: หายไปนานเลย นึกว่าจะทิ้งกันแล้วซะอีก ยังคิดถึงวิวกับน้ำเสมอ ใกล้จบแล้วเรอะ :katai1: ทำไมมันเร็วจังเลยล่ะ ยังไงรอครึ่งหลังน่ะจ้ะ อ่านไปก้อรู้สึกว่าคู่นี้คือส่วนเติมเต็มซึ่งกันและกันจริง ๆ :mew1:
-
งือออออ สงสารน้ำอะ
-
อืม จะจบแล้วเหรอ :ruready
-
วิวกลับมาหาน้ำแล้วใช่มั้ยดีใจจังเลย
-
น้องวิวกลับมาแล้วววว
ตอนหน้าก็จบแล้วเหรออคะเนี่ยยยย หูยย
-
:mc4:ต้อนรับน้องวิวกลับมาหาหนูน้ำของเจ๊
-
:mew6: :mew6: ร้องไห้ตามน้ำไปแล้ว
ขอให้เป็นเรื่องจริง น้ำจะได้ดีใจ
เอาทิชชู่ที่เก็บไว้ซับเลือดมาเช็ดน้ำตาแทน
รออีกครึ่งนะคะมิสบัน :bye2:
-
รอๆครึ่งหลังค่ะ :katai4:
-
น้องน้ำาาาาา แน่ใจหรือลูกว่าฝันไป น้ำไม่ต้องกังวลนะระดับเพราตาเอาตัวรอดได้แน่นอน เดี๋ยวอีกไม่นานก็แฮปปี้เอนดิ้งแร้ววว(หวังว่านะ :katai2-1:)
ปล อีพีชอบอดัมแน่เบยถึงหมั่นน้ำอ่ะ ชิมิ ให้มาดามใจอดัมก็ดีนะ หุหุ :katai5:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้ำ วิว กลับมาแล้วววววววววววววววว :mc4: สาธร เอ้ย สาธุ :call: ขอให้เป็นวิวจริงๆเถอะ อย่าเป็นแค่ความฝันเล๊ยยยย สงสารน้ำที่เอาแต่เฝ้ารอวิว โดยที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย :hao5: หมั่นไส้อีพี น้องน้ำน่าจะถีบปากมันสักหลายๆทีหน่อย :z6: เอาแต่ด่าน้ำอยู่ได้ หรือ มันจะรักอีเจเจอร์ เลยหึง แต่กับวิวไม่กล้าออกนอกหน้าไงเพราะเจเจอร์รักและหลงมาก ต่างจากน้ำที่โดนว่าตลอด มันเลยมาลงกับน้ำ :m16: รอที่เหลือจ้า ว่าแต่จะจบแล้วเหรอ อย่าเพิ่งสิ น้ำกับวิวยังไม่ค่อยได้สวีทและอยู่ด้วยกันอย่างเป็นสุขเต็มๆเลย ต่ออีกหลายๆตอนเถอนะ คนเขียน :กอด1:
-
อีกครึ่งเอาแบบให้น้องน้ำตื่นมานะคะ
น้องวิวจัดอีกซักรอบ 555
-
วิวกลับมาหาน้ำแล้ว กลับมาหาน้ำจริงๆใช่ไหม??
ถ้าความคิดถึงมันจะร้ายกาจขนาดนี้อ่ะนะ เห้อ!! สงสารน้ำ
ดราม่าก่อนจบหรอ?? จัดมาเหอะ มาถึงขั้นนี้แล้วไม่มีอะไรที่จะรับไม่ได้อีกแล้วล่ะ รอตอนจบ
-
ต่อเร็วๆนะค้าาาาา :ling1: :ling1: :ling1:
-
น้องจาร์~~ :o8: :-[ :o8: :-[
-
ไม่ คุณบันเราไม่ให้จบ ! 555555 ไม่อยากให้จบเลยง่า เศร้า ตอนล่าสุดนี้ป้าว่าไม่น่าฝันแล้วค่ะหนูน้ำ สมจริงขนาดนั้น :m20: ละมุนอีกแล้ว เด็กสองคนนี้เค้าต้องคู่กันจริงๆน่ะแหละนะ ดราม่าอย่าทำร้ายจิตใจมากเลยนะคะ 5555 เห็นใจคนอ่านตาดำๆบ้าง
-
ใกล้จบแล้วงิความรักของสองนางช่างฝ่าฟันอะไรกันมามากมายในที่สุดน้องวิวคนเอ็กซ์กะน้องน้ำคนใส(?)ก็จะได้ลงเอย :hao5: ถ้าจบแล้วอยากให้มีตอนพิเศษน่ารักๆจังแบบตอนวันวาเลนไทน์ไรงี้ได้ป่าวน้า~ เค้าอยากรับรู้ความเป็นไปของสองนางเรื่อยๆหลังจากสมหวังกันแร้วอ่ะ ก๊าวใจ :hao7:
ว่าแต่ถ้าเรื่องต่อไปเป็นเรื่องน้องจาดูท่าทางก็ต้องเป็นรุกxรุกอะดิ อิอิ อยากเห็นน้องจาคนร้ายโดนกดเสียที :oo1:
-
สงสารน้ำ จังเลย โดนคนอื่นรังเกียจทั้งที่ไม่รู้จักกันสักนิด
อเล็กซ์ช่วยสอนการต่อสู้ป้องกันตัวให้น้ำด้วย
เผื่อมีใครมาทำร้ายหรือรังแกน้ำ เขาจะได้ปกป้องตัวเองได้
วิวกลับมาหาน้ำแล้วใช่ใหม หือ
-
คู่ของเจเจอร์ปรากฎตัวแล้ววววววว เขาเป็นใครมาจากไหนนะ ลุ้นๆ แล้ววิวกับลุงใหญ่นี่มีอะไรกันรึเปล่าดูเหมือนลุงใหญ่อยากเคลมหลานแปลกๆ
-
รออยู่นะจ๊ะ
-
:call: :call: :call:
-
:call:
รอนะคะรออออ
-
รออ่านต่อนะค่ะ มาตต่อเถอะค่ะ :call:
-
มาต่อเถอะค่ะ ฝันค้าง :call: :z10: :z13:
-
% ที่เหลือค่ะ :katai2-1:
XIX
นิ้วโป้งปาดเกลี่ยหยาดน้ำใสที่พรมอยู่บนแก้มเนียนอย่างอ่อนโยนก่อนที่ฝ่ามือเล็กจะแนบลงบนผิวแก้มเนื้อนุ่มแผ่วเบา ปลายนิ้วชี้ไล้ไปตามโครงหน้าได้รูปของคนที่เพิ่งหลับลึกไปได้ไม่นานในขณะที่ดวงตากลมโตสีอัลมอนด์ทอประกายอ่อนหวานอย่างยากที่จะหาดูได้จากคนตัวเล็กคนนี้
ยิ่งย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่ก็ให้หัวเราะออกมาเบาๆกับความช่างอ้อนของคนตัวบางที่นานๆเจ้าตัวจะทำให้เขาเห็นที อ่า ...ไม่สิ จะว่านานๆครั้งก็ไม่ถูกนักในเมื่อโตยธารมักจะแสดงความเอาแต่ใจและช่างออดช่างอ้อนเหลือเกินเวลาอยู่บนเตียงกับเขาเสมอ ซึ่งแต่ก่อนเรื่องบนเตียงระหว่างเขาสองคนก็ไม่เคยเว้นว่างสักคืนในทุกยามที่ได้อยู่ด้วยกัน
มันเริ่มขึ้นมาจากความใคร่
เริ่มแรกเพราตาแค่รู้สึกใคร่รู้และใคร่ในตัวของโตยธารเพียงเท่านั้น หากแต่คนตัวเล็กไม่เคยนึกว่าจะมีวันนี้.... โดยเฉพาะกับคนที่ไม่เคยแคร์ใคร ทำทุกอย่างไปเพื่อความพึงพอใจส่วนตนล้วนๆอย่างเขาจะมีวันที่ได้‘รู้สึก’เช่นนี้เข้าจริงๆ
วันที่มันลงท้ายด้วยความรู้สึกพิเศษที่มีให้ได้แค่เพียงคนคนเดียว
ใบหน้าหวานสวยแนบหน้าผากลงบนหน้าผากเนียนของคนที่อยู่ในห้วงนิทรา ตากลมจ้องมองอีกฝ่ายอยู่เนิ่นนาน..... นานเท่าใดเพราตาเองก็ไม่ได้สนใจจะนับหรือแม้แต่เสียเวลาหันไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง
คนตัวเล็กรู้แค่ว่ากับโตยธารเขาไม่เคยเต็มอิ่มเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะเรื่องเซ็กส์หรือเรื่องไหนๆก็ตามแต่
ริมฝีปากที่อิ่มเอิบขึ้นจากการบดขยี้จูบแนบแตะลงบนกลีบปากบางที่ช้ำน้อยๆจากสาเหตุเดียวกันเบาๆก่อนที่จะค่อยๆผละจาก ร่างขาวนวลเปลือยเปล่าลุกขึ้นจากเตียงนุ่มละจากร่างกายอันอบอุ่นที่แสนคิดถึงอย่างเชื่องช้า ไม่อยากห่าง สองสัปดาห์ที่ผ่านมาสร้างบทเรียนให้กับคนตัวเล็กมากมายเหลือเกิน
ไหนจะความรู้สึกที่มีต่อโตยธารที่มันแน่ชัดเจนอยู่ในก้อนเนื้อที่เต้นอยู่ในอกข้างซ้าย
ไหนจะบทเรียนที่ได้เรียนรู้มาจากลุงใหญ่... แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเต็มใจรับมันมาก็เถอะ
ไหนจะเรื่องของว่ายกงที่ยืนกรานท่าเดียวในคำสั่งเสียสุดท้ายของผู้เป็นมารดาของเขาก่อนท่านจะจากไปอย่างไม่มีวันกลับอีก
ใช่ มารดาของเพราตาเสียชีวิตไปนานแล้ว นานขนาดไหนเพราตาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน คนตัวเล็กแทบจะไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับมารดาอยู่เลยแม้แต่น้อยนอกจากใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกันอยู่หลายส่วนที่เคยเห็นผ่านรูปถ่ายเท่านั้น ความจริงคนตัวเล็กก็แทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตัวเองยังมีครอบครัวอยู่ที่ประเทศจีนอีกหนึ่งครัวใหญ่นอกจากปะป๊ากับอเล็กซ์
ถึงจะไม่น่าเชื่อ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าที่ว่ายกงยอมอ่อนข้อให้และปล่อยเขากลับมาประเทศไทยอีกครั้งเป็นเพราะได้ลุงใหญ่ช่วยพูดให้อีกแรง หวงเจี่ยหลุนช่วยเขาเอาไว้จากกรงทองที่เปิดประตูอ้ารอเขาตั้งแต่ก้าวแรกที่ได้ก้าวเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่โตหลังนั้น
ถึงจะหรูหราแต่ก็เป็นความหรูหราที่ไร้ซึ่งความมีชีวิตชีวา
เขาเคยอยู่ที่นั่นเมื่อคราวยังเด็กก็จริงแต่กลับไม่รู้สึกโหยหามันเลยแม้แต่น้อย
“วิว”
คนตัวเล็กชะงักมือที่กำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตเมื่อถูกรวบกอดไว้จากข้างหลัง คนที่คิดว่าหลับไปแล้วด้วยความเพลียกลับยังไม่หลับแถมยังมีแรงลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วโอบกอดเขาเอาไว้แน่นถึงขนาดนี้อีก
ริมฝีปากอิ่มจุดรอยยิ้มเบาบางก่อนที่ร่างเล็กจะหันกลับไปยกแขนขึ้นคล้องรอบลำคอร่างโปร่งเอาไว้ ดวงตากลมโตทอประกายอ่อนหวานขับให้ใบหน้าที่หวานสวยอยู่แล้วยิ่งดูน่าหลงใหลราวกับภาพวาดชิ้นเอก... “ใช่จริงๆ...”
“แล้วคิดว่าตัวเองกำลังฝันเปียกอยู่หรือ?”หยอกด้วยเสียงใส ร่างเล็กระบายรอยยิ้มพลางไล้ฝ่ามือนุ่มไปตามดวงหน้าที่แต่ก่อนเคยจืดชืดไร้สีสันหากแต่บัดนี้กลับดูหวานน่ารักขึ้นเป็นกอง ใบหน้าเนียนแต้มริ้วแดงอย่างน่ามอง
หากแต่ที่แดงไม่ใช่แดงเพราะความเขินอายที่ถูกหยอก...
ร่างบางเบี่ยงหน้าหลบมือเล็กพลางแกะแขนที่คล้องอยู่บนต้นคอออกแล้วก้าวถอยหลัง ปากบางแดงช้ำพอกันกับดวงตาคู่กลมขบเม้มแน่นจนเจ้าตัวได้กลิ่นคาวเลือดจางๆ ....เจ็บไม่เท่ากับหัวใจดวงนี้ที่กำลังเต้นอยู่ในอกข้างซ้าย
“ผมแพ้แล้ว”
“..?”
“ความรู้สึกของผม มัน..ไม่เหลือให้วิวเล่นอีกแล้วล่ะ”
“.....”
“ฮะๆ ..ตอนนี้ผมเหนื่อย เหนื่อยกับการไม่รู้อะไร ฮึก .........เหนื่อยเหลือเกินเพราตา”
รอยยิ้มจางหายไปจากดวงหน้าสวยทันที หัวใจดวงน้อยหล่นวูบเมื่อเห็นหยดน้ำใสล่วงเผาะลงจากดวงตากลมสีอ่อนของอีกฝ่าย คิดประมวลตามคำตัดพ้อของอีกฝ่ายก็ให้เข้าใจทุกอย่าง
เพราตาตรงเข้าไปรวบลำตัวเปลือยเปล่าของอีกคนเอาไว้ในอ้อมแขนเล็กๆของตัวเอง มันรวดเร็วเสียจนร่างโปร่งไม่ทันได้ตั้งตัวหากแต่โตยธารกลับไม่ได้ขยับกายหนี ร่างบางเพียงแค่ยืนนิ่งๆอยู่ในกอดของคนตัวเล็กเท่านั้น ไม่ได้สะอื้นฮักอะไรมากมายแต่น้ำตากลับไหลไม่หยุด
ถามว่าโกรธไหม?
โตยธารตอบได้ทันทีเลยว่าไม่ ...ไม่ เขาไม่ได้โกรธเพราตา ไม่แม้แต่จะเฉียดคำๆนั้นเลยด้วยซ้ำ แต่เขาเพียงแค่เป็นห่วงอีกฝ่ายมากจนเกิดความน้อยใจ น้อยใจที่ตัวเองไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับอีกฝ่ายเลย ไม่รู้...ว่าเกิดอะไรขึ้นคนตัวเล็กถึงได้เงียบหายหน้าไปถึงสองสัปดาห์ ติดต่อไม่ได้ ไม่ได้รับข่าวสารอะไรจากคนรักแม้แต่นิด
คนรัก ?..... บางที อาจจะมีแค่เขาคนเดียวก็ได้ที่ยกให้เพราตาคือคนรัก ในขณะที่อีกฝ่ายอาจจะไม่ได้ยกย่องเขาขนาดนั้น
เขากำลังงี่เง่าเขารู้ตัวดีแต่มันก็อดคิดไปในแบบนั้นไม่ได้ ความคิด ....เขาห้ามมันไม่ได้จริงๆ
ตุบ!
กายโปร่งบางถูกดันให้นั่งลงบนเตียงพร้อมกับร่างเล็กที่คร่อมทับอยู่บนตักเปล่าเปลือย เรียวปากถูกฉกฉวยอย่างไม่ทันตั้งตัวจากคนที่คร่อมกายทับอยู่ ไม่ได้ล่วงล้ำเร่าร้อน ไม่ได้ดูดดื่มกระหายหิว หากแต่กลับนุ่มละมุนราวกับกำลัง‘ขอลุแก่โทษ’ ความอ่อนโยนที่ได้รับทำให้ร่างบางเผลอไผลหยุดความคิดน้อยใจโยนความงี่เง่าของตัวเองทิ้งไปแล้วตอบรับจูบนั้นด้วยความวามหวานแทนคำว่า‘ให้อภัย’
บางทีคำพูดสวยหรูอาจจะไม่สำคัญเท่ากับความรู้สึกที่ส่งผ่านถึงกัน อย่างที่บอก... เขาแค่น้อยใจแต่ไม่ได้โกรธขนาดจะเล่นตัวไม่ยอมยกโทษให้เมื่ออีกฝ่ายสำนึกผิด อืม ..เพราตาดูสำนึกผิดจริงๆเพราะตัวเล็กๆที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตยังไม่ได้ติดกระดุมดีที่นั่งในท่าหวาดเสียวจนอะไรๆสัมผัสกันอยู่บนร่างเขาในตอนนี้กำลังสั่นระริก ดวงตากลมโตสีอัลมอนด์คลอหน่วยไปด้วยหยาดน้ำใสให้คนมองรู้สึกใจอ่อนยวบยาบ
โตยธารก็แค่นี้แหละ เอาเข้าจริงก็ทำใจแข็งกับคนคนนี้ไม่ลงหรอก
รักมากขนาดนี้ ต่อให้จะถูกใครตราหน้าว่าเป็นไอ้งั่งเขาก็ไม่คิดที่จะโต้แย้ง
“...อย่าเหนื่อยเลยนะ โตยธาร”จมูกเล็กเชิดขึ้นน้อยๆนั้นแดงก่ำ คนตัวเล็กไม่ได้สะอึกสะอื้น... แม้ว่าน้ำเสียงจะสั่นแค่ไหนก็ตาม
ร่างบางเผลอถอนหายใจยาว แต่อีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าคนร่างบางถอนหายใจออกมาก็ขมวดคิ้วยุ่ง ปากอิ่มเจ่อเพราะฤทธิ์จูบเม้มเป็นเส้นตรง สองแขนเล็กที่โอบอยู่รอบคอขาวประสานมือแน่นขึ้นพร้อมกับลำตัวที่ขยับเบียดแนบเสียดสีอีกฝ่ายไปมาจนพาให้อะไรๆที่สัมผัสกันอยู่เริ่มมีปฏิกิริยา....
โตยธารครางฮือในลำคอใบหน้าขาวแดงก่ำเหหันหนีไปอีกทาง ....เลยไม่เห็นรอยยิ้มร้ายที่ปรากฏอยู่บนมุมปากบางของคนเจ้าแผนการ
“นะ โตยธารอย่าเหนื่อยกับเพราตาเลยนะ”
เสียงหวานกระซิบออดอ้อนข้างหูพร้อมใบหูที่ขึ้นสีพอกันกับใบหน้าจะถูกปากอิ่มเม้มเบาๆ คนร่างบางขนลุกซู่ ร้อนผละผ่าวไปทั่วสรรพางค์กายเมื่อแผ่นอกเปลือยเปล่าถูกสาบเสื้อที่ติดกระดุมเพียงสองเม็ดล่างเสียดสี ในจังหวะหนึ่งที่ยอดอกถูกถูไถด้วยยอดอกสีหวานสวยของอีกคน
“เพราตาครับ....”ปากบางเม้มแน่นใบหน้าที่หวานขึ้นเพราะอารมณ์บางอย่างที่ถูกปลุกเร้าขึ้นมาหันกลับมามองใบหน้าสวยจัดที่หยาดเยิ้มไปด้วยอารมณ์เดียวกันไม่ต่างกันอีกครั้ง
“หือ?”
“คนช่างยั่ว!”
เพราตาหลุดขำออกมาทันทีที่ถูกร่างบางบริภาษใส่ด้วยคำน่ารักๆ(?)แบบนั้น ก่อนที่ร่างเล็กจะร้องครางออกมาเสียงหลงเมื่อร่องทางของเขากำลังถูกอะไรบางอย่างล่วงล้ำเข้ามาช้าๆ แม้จะรู้สึกเสียดๆอยู่บ้างแต่ก็อดขมิบรัดอะไรบางอย่างที่ว่านั้นไม่ได้
ทุกอย่างเป็นไปตามสัญชาตญาณ ความโหยหาในสัมผัสของอีกฝ่ายทำให้คนตัวเล็กยกสะโพกขึ้นจนนิ้วเรียวที่สอดแทรกอยู่หลุดออกจากรอยจีบสีหวาน มือเล็กดันคนรักให้นอนแนบไปกับเตียงก่อนที่ตัวเองจะขยับยืนเข่าปลดกระดุมสองเม็ดออกแล้วถอดเสื้อเชิ้ตเกะกะออกจากร่างกาย ....ใช้มันมัดรวบข้อมือบางทั้งสองข้างของอีกฝ่ายเข้าด้วยกันแทน
โตยธารเบิกตาน้อยๆ กำลังจะอ้าปากถามหากคนตัวเล็กกลับไม่ปล่อยให้คำถามนั้นได้หลุดออกมา
ร่างเล็กโน้มกายทาบไปกับลำตัวบางของคนใต้อาณัติพลางแลบลิ้นสีสดแตะเลียไปรอบกลีบปากบางช้ำช้าๆ ในขณะที่มือเล็กลูบไล้แก่นกายที่กำลังตื่นตัวของอีกฝ่ายเบาๆ รูดรั้งจนมันตื่นเต็มที่จนส่วนหัวขับน้ำใสๆออกมา เพราตาปาดน้ำใสๆนั้นแล้วใช้มันลูบบริเวณร่องทางที่ยังคงปิดสนิทของตัวเองพร้อมส่งนิ้วเข้าไปช้าๆ
“อื้มม..”
ใบหน้าหวานสวยเชิดขึ้น ปากอิ่มเจ่อบวมเผยอครางหวาน สะโพกกลมกลึงขยับส่ายไปมาด้วยความกระสันยามส่งนิ้วอีกนิ้วเข้าไปในร่องทางคับแน่นของตัวเอง ...คนร่างบางหน้าร้อนวาบนอนนิ่งค้างอย่างคนถูกสาป เพราตากำลังช่วยตัวเองให้เขาดูอย่างนั้นหรือ?
.
.
( มีต่อค่ะ )
-
( ต่อค่ะ )
.
.
คงไม่ใช่หรอกมั้ง.....
แต่ว่านะ
เอ็กซ์เป็นบ้าเลย ให้ตาย!
“อื้ออ ..น้ำ เรา ..อ้ะ คิดถึงน้ำ”
โตยธารมองร่างเล็กที่กำลังโยกตัวช้าๆบนกายของเขาด้วยความสับสน สายตาพยายามจดจ้องอยู่แต่กับใบหน้าหวานสวย พยายาม.... ที่จะไม่โฟกัสให้ต่ำลงไปมากกว่านั้น
พยายามจะไม่มองนิ้วเล็กๆที่ผลุบเข้าผลุบออกช่องทางด้านหลัง
พยายามจะ......
“ทำให้เราเหนื่อยได้ แต่ อ๊ะ...อ้ะ ........แต่อย่าเหนื่อยกับเราเลยนะ”
คำพูดสองแง่สองง่ามแบบนั้นก็จะพยายามไม่คิดลึกไปไกล
พยายามจะ.....
“อื้ออ......ขอโทษนะ อ๊ะ ...ที่หายไป จะไม่ทำ... อ๊ะ อีกแล้ว”
เขาเข้าใจแล้วล่ะ
ตอนนี้เขากำลังถูกคนตัวเล็กยั่ว ก็ไม่รู้หรอกว่าไปฝึกปรือความร้ายกาจแบบนี้มาจากไหนแต่ว่า .....มันได้ผลชะงัดนัก
หากตอนนี้เขาไม่ได้ถูกมัดข้อมืออยู่ล่ะก็.... “ว วิว ...แก้มัดที น้ำ .....ไม่ไหวแล้ว” โตยธารเอ่ยเสียงแผ่ว ถึงจะต้องการอีกคนแค่ไหนแต่ก็อดที่จะรู้สึกกระดากอายไม่ได้ ใบหน้าน่ารักแดงซ่านไปหมดหลังจากพูดประโยคนั้นออกไป
“อ๊ะ ....อื้ออ”
เสียงชื้นแฉะกับเสียงครางหวานหูยังคงยั่วเย้ากันไม่เลิกคล้ายว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้ยินคำร้องขอนั้นของเขา ...ไม่ได้ยินจริงๆหรือกำลังแกล้งกันอยู่แน่?
“วิว ..”
ร่างบางเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว คนตัวเล็กทำเพียงปรือตาฉ่ำหวานปรอยมองเท่านั้น หากแต่นิ้วที่ส่งเข้าไปในกายของตัวเองนั้นยังคงไม่หยุด จากสองนิ้วกลับกลายเป็นสามนิ้วแล้ว ...เสียงชื้นแฉะหยาบโลนชวนให้รู้สึกวาบหวามอย่างยากจะทานทน
“แก้มัดให้น้ำ ...น้ำอยากเข้าไปอยู่ในตัววิวจะแย่อยู่แล้ว อ๊ะ”
แท่งเนื้อแข็งขึงถูกโอบรัดด้วยร่องทางคับแน่น ความระอุร้อนที่กำลังกลืนกินแก่นกายของเขาเข้าไปช้าๆให้ความรู้สึกดีจนแทบคลั่ง ใช่ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ได้เข้าไปอยู่ในตัวของอีกฝ่าย แต่มันเป็นครั้งแรก ....ที่เขารู้สึกต้องการอีกฝ่ายมากเสียจนแทบจะเสร็จสมเพียงแค่ถูกความคับแน่นนั้นกลืนกิน
ความร้อนเร่าถูกควบคุมโดยคนตัวเล็กทั้งหมด ในขณะที่ร่างบางทำให้ได้นอนนิ่งๆ ...ก็ไม่ได้นิ่งเสียทีเดียวเพราะช่วงล่างของเขาก็ขยับสวนแรงขย่มกายของคนรักในจังหวะเดียวกัน เสียงหอบครางผสานไปกับเสียงแฉะฉะจากส่วนที่เชื่อมต่อกันอยู่เร่งให้อารมณ์หวามทะยานขึ้นสูง
“อ๊ะ ....อ๊ะ น้ำ ...”
“วิว ...ซี๊ดด ..อื้อออ ไม่ไหว....”
คนตัวเล็กมอบรสจูบอันดูดดื่มให้กับคนตัวบางพร้อมกับขยับโยกสะโพกกลมกลึงไม่เป็นจังหวะทว่าความถี่กลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ...ไต่ระดับไปพร้อมกับความเสียวกระสันยามถูกความแข็งขืงสอดใส่ เพียงไม่นานกายเล็กก็กระตุกเกร็งช่องทางที่โอบรัดแท่งเนื้อร้อนของอีกฝ่ายตอดรัดแน่น รีดเร้นเอาหยาดน้ำอุ่นร้อนที่กำลังฉีดเข้าร่องทางสีหวานทุกหยาดหยด
มันเยอะถึงขนาดที่ไหลย้อนออกมาจนอาบขาขาว ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมงอีกฝ่ายได้ปลดปล่อยออกมาบ้างแล้ว....
จะอีกกี่ครั้ง....... ก็ไม่เคยพอ
ข้อมือถูกปลดออกจากพันธนาการพร้อมกับกายบางที่พลิกคร่อมกายเล็กเอาไว้ในขณะที่ส่วนที่เชื่อมต่อกันอยู่ยังคงไม่หลุดออกจากกัน ร่างบางขยับโยกเข้าออกช้าๆไม่นานความปรารถนาของเขาก็ตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง
ใบหน้าหวานสวยของคนตัวเล็กเชิดคราง ความสุขสมระบายไปทั่วดวงหน้าชื้นเหงื่อ สองแขนเล็กยกขึ้นโอบรอบลำตัวบางสองขาเรียวยกขึ้นเกี่ยวเอวคอดไว้ปล่อยให้อีกฝ่ายตักตวงความกระสันจากร่องทางหวานต่ออย่างไม่มีอิดออด ดวงตาสองคู่มองสบกันถ่ายทอดทุกความรู้สึกผ่านสายตา ...ราวกับถูกดึงดูด
ดวงหน้าของคนทั้งคู่เคลื่อนใกล้แนบจูบร้อนแรงแลกความหวานในโพลงปากของกันและกันแทนทดความโหยหาที่ต้องห่างกันไกลในช่วงเวลาที่ผ่านมา .....ราวกับจะไม่แยกจาก
กระซิบรักเสียงแผ่วแว่วหวานผสานไปกับเสียงครางอย่างสุขสม
ก่อนที่พายุอารมณ์จะนำพาคนทั้งคู่ไปแตะประตูสวรรค์ครั้งแล้ว .....ครั้งเล่า
ในค่ำคืนนั้นจวบจนรุ่งสางของวันถัดมา
.
.
ยามสายของวันถัดมา
มีเพียงเพราตาที่ยังตื่นในขณะที่คนร่างบางในอ้อมแขนเล็กหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องราว ใบหน้าน่ารักระบายรอยยิ้ม ..คงจะกำลังฝันดี และคนตัวเล็กก็ไม่อยากทำให้คนรักของตัวเองที่เพิ่งได้นอนพักต้องตื่นขึ้นจากฝันหวานเร็วกว่ากำหนด ร่างเล็กค่อยๆขยับกายอย่างเชื่องช้าระวังที่จะไม่ให้สะเทือนถึงอีกคนจนลุกลงจากเตียงได้ในที่สุด
เพราตาใช้เวลาชำระล้างร่างกายไม่นาน ถึงจะยังอ่อนเพลียและร่างกายจะต้องการการพักผ่อนขนาดไหนก็ตาม แต่เขาก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อเวลานัดหมายกับใครบางคนได้ ...อืม ก็อยากจะทำเมินแล้วนอนกกคนรักต่ออยู่เหมือนกัน แต่คิดว่าลงไปเคลียร์กับคนที่ตอนนี้คงบุกรุกเข้ามาในเรือนเล็กของเขาแล้วแน่นอนน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า
ร่างเล็กที่แต่งตัวเรียบร้อยนั่งลงบนขอบเตียง มือนุ่มลูบปรอยผมที่โปะอยู่บนหน้าผากของอีกฝ่ายขึ้นก่อนจะโน้มใบหน้าลงแตะริมฝีปากอิ่มลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลาแผ่วเบา “ฝันดีครับน้ำ เดี๋ยววิวมานะ”
......
“อรุณสวัสดิ์ครับ ท่านหวงยี่”
อันอวิ๋นที่ถูกคนตัวเล็กเมินเดินผ่านไปราวกับเขาเป็นธาตุอากาศไม่มีตัวตนไม่ได้ใจเสียแต่อย่างใด เขาหมุนกายเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปเหลือไว้เพียงผู้เป็นเจ้านายกับคนตัวเล็กเท่านั้น
สองลุงหลานมองสบสายตากันสักพักก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะลุกขึ้นยืนจากโซฟาที่นุ่มเกินไปสำหรับคนหลังแข็งเช่นเขา ปากหยักยกยิ้มบางเบา
“เสร็จแล้วหรือ?”
“กลับไปซะ”
ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาไม่สมกับอายุที่ก็ปาเข้าไปวัยกลางคนแล้วตึงเล็กน้อย รอยยิ้มบางเบาค่อยๆจางหายไปหลงเหลือไว้แต่เพียงใบหน้าเคร่งขรึมและความกดดันในชั้นบรรยากาศ
“คิดว่าเราตกลงกัน รู้เรื่องทั้งสองฝ่ายแล้วเสียอีก”แม้แต่น้ำเสียงก็แฝงไปด้วยความกดดันไม่น้อยไปกว่ารังสีที่แผ่ออกมาจากร่างกาย..... นั่นคือมโนภาพที่เพราตาสร้างขึ้นมาในหัวสมอง หากแต่ความเป็นจริงแล้วก็ไม่ได้แตกต่างจากสิ่งที่คิดไว้
เขารู้สึกหายใจไม่ออก อึดอัดจนไม่อยากอยู่ใกล้คนคนนี้
หากแต่มีเรื่องที่จะต้องเคลียร์กันให้รู้ความ เพราะฉะนั้น.... เขาจะไม่ถอยและอ่อนข้อให้เด็ดขาด
“ปะป๊าหวังดีเรารับรู้ ลุงใหญ่หวังดีเรารับรู้ เราเองก็ขอรับความหวังดีเหล่านั้นเอาไว้หากนั่นคือความหวังดีจริงๆที่ไม่ใช่ความต้องการที่จะบงการชีวิตกัน”
ดวงตากลมโตสีอัลมอนด์มั่นคงแน่วแน่ในสิ่งที่ตนเองพูดออกมา ทุกคำพูดล้วนแต่ผ่านการกลั่นกรองแล้วทั้งนั้นไม่ใช่ใคร่พูดด้วยอารมณ์อยากเอาชนะหรือเพราะความเดียงสาอวดดีของคนหนุ่มที่ไม่นึกเคารพผู้อาวุโสกว่าแต่อย่างใด เพราตามีจุดยืนเป็นของตนเองเสมอไม่ว่าจะยามก่อนเดินทางไปจีนหรือหลังจากกลับมาแล้วก็ตาม
สิ่งที่ได้ตัดสินใจไปแล้วย่อมไม่คิดกลับกลอกเปลี่ยนไปมาตามคำยั่วยุของใคร
ตรงจุดนี้เองที่ทำให้หวงเจี่ยหลุนนึกชอบใจในตัวของเด็กน้อยคนนี้นัก หนุ่มใหญ่กระตุกยิ้มในขณะที่ดวงตาคู่คมกลับไม่สะท้อนสิ่งใดออกมานอกจากความว่างเปล่า บรรยากาศกดดันยังไงก็ยังคงเป็นอย่างนั้น น่าชื่นชมที่เด็กน้อยของเขาสามารถทนต่อความกดดันของเขามาได้นานขนาดนี้
ต้องยอมรับว่าสายเลือดตระกูลหวงในตัวของเด็กคนนี้เข้มข้นจริงๆ สมกับที่บิดาของเขาคาดหวังเอาไว้และก็น่าเสียดายอยู่ไม่น้อยที่มังกรน้อยตัวนี้อยากเหินฟ้าหาอิสระมากกว่าจะอยากมีอำนาจเหนือผู้คนแล้วนั่งอยู่บนบัลลังก์ทองคำอย่างเช่นเขา
อีกส่วนผู้มีความอาวุโสกว่ากลับนึกริษยาในตัวเด็กน้อยคนนี้เหลือเกิน
เขาเองใช่ว่าไม่มีจุดยืนเป็นของตนเอง เพียงแต่จุดยืนของเขานั้นมีแต่ความทะเยอทะยานแสวงหาในอำนาจ หากจำเป็นต้องตัด ต่อให้สิ่งนั้นจะเป็นของรักของหวงขนาดไหน ...หวงเจี่ยหลุนไม่เคยคิดที่จะลังเล
เพราะฉะนั้นเขาจึงอิจฉาหลานชายตัวเล็กแต่จิตใจแข็งแกร่งดั่งหินผาคนนี้ไม่น้อย
ชั่วขณะหนึ่งที่ใบหน้าสวยของหลานชายถูกแทนทับด้วยใบหน้าของใครคนหนึ่งที่เขาเคยรู้จักครั้งเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว
ความแข็งแกร่งนั้นช่างเหมือนกันจริงๆ
“ชีวิตของเราเราจะเลือกและกำหนดทางเดินด้วยตัวเอง ถึงหลังจากนี้จะกลายเป็นสมหวังหรือความผิดพลาดก็ให้เป็นเพราะเราพลาดด้วยทางเดินที่เราเลือกเอง ไม่ใช่พลาด... เพราะ‘คนอื่น’เป็นคนเลือกให้”
เยี่ยม!
ผู้อาวุโสกว่าหยัดยิ้มอย่างพึงพอใจ หลานชายคนนี้เป็นสิ่งบันเทิงใจของเขาโดยแท้จริง น่าเสียดาย...หากต้องปล่อยมือให้อีกฝ่ายโจนทะยานไปสู่สิ่งที่เรียกว่า ‘อิสระ’ เร็วนัก
กายสูงใหญ่ก้าวเดินเข้าไปใกล้คนตัวเล็กกว่า บรรยากาศกดดันพลันมลายหายไปเมื่อดวงตาคู่คมไม่ได้มีเพียงความว่างเปล่าอีกต่อไป คนตัวเล็กยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ได้ก้าวถอยหรือขยับหนีฝ่ามือกว้างที่ยกขึ้นวางลงบนศีรษะทุยพร้อมกับใบหน้าคมเข้มที่โน้มลงใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายอุ่นเจือไปด้วยกลิ่นนิโคตินอ่อนๆจากร่างสูง
“ลุงใหญ่อยากให้หลานรักจดจำเอาไว้ ...สิ่งที่ไม่ยุติธรรมที่สุดในโลกใบนี้ก็คือ‘ความรัก’ ................”
“.....”
“แต่ถึงอย่างนั้นก็จงเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองเป็นคนเลือก จงเรียนรู้ ....และเป็น‘อิสระ’ ”
“วิว........”
ยังไม่ทันที่ผู้เป็นหลานจะได้ตีความคำพูดแฝงนัยยะของผู้เป็นลุง
.
.
คนร่างเล็กรู้ถึงเจตนารมณ์ของผู้เป็นลุงที่ทำตัวรุ่มร่ามผิดจากปกติ(ที่ก็รุ่มร่ามอยู่แล้ว)ทันที เมื่อสิ้นเสียงเรียกแผ่วหวิวดังขึ้นจากข้างหลัง ใบหน้าสวยจัดเชิดขึ้นมองใบหน้าคมเข้มของคนร่างสูงที่บัดนี้หยัดยิ้มร้ายแฝงความเจ้าเล่ห์ออกมาด้วยความเคืองขุ่น ส่วนคนถูกหลานเคืองเพียงไหวไหล่น้อยๆ ไม่ยอมถอยห่างไม่พอหากกลับเพิ่มเชื้อไฟด้วยการยกแขนแกร่งขึ้นโอบรอบเอวเล็กอีกคำรบ
เป็นการจัดมุมกล้องที่ยอดเยี่ยม!
ร่างสูงใหญ่ยืดกายขึ้นเต็มความสูง เรียวลิ้นเกลี่ยเลียริมฝีปากหยักได้รูปของตัวเองพร้อมดวงตาคู่คมที่ทอประกายวาบหวามราวกับติดอกติดใจนักหนากับสิ่งที่เพิ่งได้สัมผัสไปเมื่อครู่....
แอคติ้งก็เยี่ยมยอดจนน่าจะไปเป็นนักแสดงอยู่ในวงการบันเทิงมากกว่าเป็นมาเฟียที่อยู่ในโลกมืด!
“หืม คนนี้น่ะหรือที่เด็กน้อยน่ารักของฉันกำลังติดพันอยู่”ภาษาไทยชัดเจนราวกับเป็นเจ้าของภาษา ดวงตาคมปลาบปรายมองร่างบางที่ยืนนิ่งงันอยู่เบื้องหลังห่างไปอยู่หลายก้าวอย่างดูแคลน
แขนแกร่งรั้งโอบเอวเล็กของคนข้างกายแนบแน่นยิ่งกว่าเดิม
ใบหน้าหล่อเหลาส่งยิ้มเยือกเย็นให้กับคนมาใหม่ คนสายตาดีเห็นดวงตาคู่กลมสีอ่อนแดงก่ำไหวระริกก็ให้นึกสมเพชในใจ
“ไม่ได้เรื่อง”
.
.
ตุบ!
“น้ำ?!”
✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦
11 / 09 / 2015
ตอนหน้าลุงใหญ่ได้รู้เรื่องแน่ว่าหลานสะไภ้พ่วงหลานเขยคนนี้จะได้เรื่องหรือไม่ได้เรื่องกันแน่ หึหึ
บอกแล้วว่าไม่ได้ดราม่าอะไรมาก มาแบบลมพัดแปบเดียวปลิวหายไปละ ยังไม่ทันได้รู้สึกตัวเลยใช่ม้าา 555555
ความจริงหนูน้ำเขารักน้องวิวมากค่ะ รักแบบชนิดที่จะให้เป็นยังไงก็ยังรัก
เพราะฉะนั้นถึงงอนได้ไม่นานพอเขามาง้อก็ยอมดีด้วยง่ายๆแบบนี้แหละ ไม่รู้จะท่ามากไปทำไมสุดท้ายก็ต้องดีกันอยู่ดี อะไรประมาณนั้น
ปล. คุณวายซ่าในความเห็นที่ 888 ที่ผ่านมาโปรดติดต่อกลับบันด้วยนะคะ
คุณคือผู้โชคดีจับได้ใบแดงจากบันค่ะ(มุกนี้เล่นตั้งแต่ในเพจลามมายันที่นี่ ฮ่าๆ)
มิสบัน.
-
จัดการเลยน้ำ :m16:
-
แซ่บนัวครัวน้ำวิวจริงอะไรจริง :katai2-1: น้ำจะไปทำอะไรตาลุงคะลูกกก จัดเลย55555
-
วิวยังแรงดีไม่มีตก :-[
-
โหย...น้ำทำอะไรตาลุงนั่น ตอนหน้าจบแล้วหรอ??
ยังไม่อยากให้จบเลย ยังแซ่บกับน้ำวิวอยู่เลยอ่ะ
-
วิวนี่เห็นสวยหวานแต่เข้มแข็งยิ่งกว่าผู้ชายหน้าเข้มบึกบึนซะอีกน่ะเนี่ย เราว่าที่ตุบนั่นคงไม่ใช่น้ำเป็นลมหรอกแต่คิดว่าคงขว้างอะไรใ่อีกตาลุงแน่ ๆ :katai3:
-
วิวยังคงมากเสน่ห์และเย้ายวนใจได้ไม่เปลี่ยนเลยนะค้า~~ :hao7:
-
เสียงอะไรละนั้น จัดไปๆ อย่าไปยอมให้ใครมาหยามเราได้เนอะน้ำเนอะ ส่วนเพราตาชอบยั่ว(ทั้งยั่วสวาททั้งยั่วโมโห) หลังจากนี้ค่อยเอาให้เข็ด
เห็นใจอ่อนยอมง่ายๆแล้ววิวได้ใจงั้นน้ำต้องใช้ไม้แข็งล่ะ สู้ๆๆๆๆ
-
คิดถึงวิวน้ำมากๆเลย ร้อนแรงอต่ตอนนี้อ่อนหวานซ้าาาสาแก่ใจ :mew1: :mew1:
-
รอตอนต่อไปเลยแล้วกัน น้ำจะทำยังงัยนะ :ling2:
-
:a9: :o ได้ใบแดงนี่คือจะโดนไล่ออกใช่มั๊ยคะ
-
:laugh: เจอกันแน่คุณลุง
-
โอ้ว ร้อนแรง ตาลุงใหญ่ทำอะไรยะหลานนะนั่น ว่าแต่เพราตาเหมือนใครในความคิดลุงใหญ่น่ะอยากรู้จังเหมือนเป็นปริศนา ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอเนี่ย งื้อๆ
:pig4:
-
มาต่อแล้วๆ แล้วก็ทำเราค้างแล้วด้วย น้ำเป็นไรรึป่าวอ่ะ งงๆ รอนะค่ะ
-
มาต่อแล้วดีใจๆ อาา ร้อนแรงกันเหมือนเดิมเลยจริงๆ ว่าแต่ลุงใหญ่นี่ตกลงยังไงกันแน่คะลุงต้องการอะไรจากหลานชายของตัวเอง แล้วป๊ากับอเล็กซ์ล่ะ
-
ชอบเพราตาาาา
รอเจร์นะคะคุณบัน อิอิ
-
:mew4: :mew4: :mew4:
-
โดน!!!!
-
ชอบมากๆ. :pig4: :L2:
-
อึก อึก กระฉูด :haun4: :m25: สำลักเลือดที่สองเคะเขาทำกัน เป็นการร่วมรักที่ละมุน อ่อนหวาน เซ็กซี่ ลงตัวมากๆ ให้ความรู้สึกรัก คิดถึง โหยหา กันและกัน ดีใจที่เป็นวิวกลับมาหาน้ำ ถึงจะไม่ได้คบกันมานานแต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนขาดกันไม่ได้ ใจจะขาดถ้าใครหายไป :mew6: คุณลุงใหญ่ เสร็จธุระไม่กลับละคะ อยู่ขัดขวางอะไรนักหนา เห็นไหมวิวพูดแล้วให้ไปซะ จะไม่กลับไป ชีวิตจะดีจะร้ายก็ของเลือกเองดีกว่าพังไปคนอื่น น้ำตามมาด้วย ตื่นเต้น ๆๆๆๆๆ อยากรู้น้ำจะโชว์ของอะไรน้า โอ้ย แทบอดใจรอไม่ได้อยากรู้ ๆๆๆ :hao4:
-
น้ำสู้ๆ ยังไงวิวก็เป็นของน้ำนะ อย่าไปยอมเนอะ
แสดงอภินิหารให้เห็นกันไปเลย ฮ่าๆ
ตอนนี้แซ่บอีกเช่นเคย คนสวยๆสองคนอยู่ด้วยกันแล้วมันดีจังเลยค่ะ :hao7:
-
:z6:ลุงใหญ่ บังอาจมาว่าน้ำ
วิวน้ำ สู้ๆ อย่าไปยอมให้ใครมาแยก
ความรักของตัวเอง ต้องสู้กลับ อย่ายอมแพ้แม้ไม่มีทางสู้
-
น้ำจะทำไงต่อนะ
-
จริงๆ เสียงตุ๊บนี่นางอาจจะแกล้งเป็นลม มารยาใส่งี้ป้าว5555555
อยากอัพสกิลให้โตยธารบ้าง จะได้เล่นคนอื่นกลับไปบ้างซะที
-
จะจบแล้วดิ :mew6: เสียงนั่นอาจจะเป็นเสียงหัวคุณลุงแตก ฮ่าๆ คิดว่าน้ำต้องโชว์ความเก่งจนคุณลุงยอมรับแน่นอน ภรรยา(สามี)เพราตาเสียอย่าง ฮิฮิ :mew1:
เรื่องต่อไปขอเป็นเรื่องน้องจา หุหุ :hao6:
-
จะจบแล้วเหรอคะเนี่ยยยยยย โหยยยย
-
เข้ามาอ่านซ้ำอีกรอบระหว่างรอตอนต่อไป :katai5: :katai5:
-
รอระทึก +1 ที่เธอกลับมา....
-
คือ...นึกว่าอ่านหมดแล้ว จริงๆค้างอยู่อีกตอน 555555
เดี๋ยวรู้เลยลุงใหญ่ว่าหลานเขยกึ่งสะใภ้จะแซ่บนัวขนาดไหน
เห็นเล็กพริกขี้หนูแบบนี้ไม่ใช่เล่นๆนะ
นี่เดาว่าเสียงตุบ คือ เสียงลุงใหญ่โดนน้ำต่อย 55555
คุณบันกลับมาได้แล้วค่ะ คิดถึง
-
น้ำเป็นอะไรอ่ะ รีบๆ มาต่อนะคะ :ling1:
เสียงตุบนั่นมันตกบันไดเหรอคะ :ling3:
-
พลาดตอนล่าสุดไปได้ยังไง คิดว่าตามอ่านครบแล้วนะเนี้ย
หู๊ยยยยย ร้อนแรงเหลือเกินคู่นี้ เสียงสุดท้ายนั่น
น้ำอาจจะเป็นฝ่ายกระทำก็ได้ อิอิ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
:-[ :-[
-
นึกว่าจะดราม่าเยอะกว่านี้นะเนี้ย เตรียมตัวหน่วงไว้ซะเยอะเลย อ่านไปแปปๆ อ้าว เขาดีกันแล้วนิ เรายังหน่วงไม่หายเลย
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ คู่นี้น่ารักละมุนแต่ก็ร้อนแรงกันเหลือเกิน
อยากรู้ตอนจบของเรื่องกับบทสรุปของคนอื่นๆ แล้วครับ
รีบกลับมาต่อนะ เป็นกำลังใจให้
:กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้ อยากให้น้ำงอน 555
-
XX ( 20% )
“ปล่อยเขาไว้กับคุณหนูแบบนั้น จะดีหรือครับนาย?”
“...”
“แล้วไหนจะยัง.....”
“ดีหรือไม่แท้จริงแล้ววัดกันที่ตรงไหนกันแน่นะ อาเฉา?”
เฉาจิ่งเงียบไปก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอย่างยอมจำนน หากได้ลองตัดสินใจแล้วนายของเขาไม่มีทางเปลี่ยนใจง่ายๆแน่ เห็นชายคนนี้ยามอยู่กับคุณหนูวิวออกจะค่อนข้าง...หลงลูกจนคล้ายกับคนไร้สติไปสักหน่อย แต่ยังไงคุณปิญชาน์ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นนายของเขา เป็นหัวหอกคนสำคัญที่จะขาดไปไม่ได้เลยของบริษัท
ทั้งยังเป็นถึงอดีตลูกเขยที่เฒ่าหวงให้การยอมรับจนยอมยกลูกสาวคนเดียวให้อีก
วิธีการคิดย่อมแยบยลกว่าคนธรรมดาที่ฉลาดขึ้นมาจากมาตรฐานหน่อยอย่างเขาอยู่แล้ว
แต่ถึงอย่างไรในใจแล้วเขายังอดที่จะไม่เห็นด้วยไม่ได้
คุณชายใหญ่หวงนี่ก็อะไร ตัวเองโตจนเป็นลุงคนแล้วยังจะชอบแกล้งเด็กรุ่นหลานเล่นอีก กับคุณหนูวิวเขาไม่ค่อยห่วงสักเท่าไหร่เพราะอย่างไรเสียเชื้อก็ย่อมไม่ทิ้งแถวไปไหนไกลอยู่แล้ว แต่กับเด็กโตยธารนั่นน่ะสิที่เขานึกเป็นห่วงแกมสงสารหน่อยๆ
หากเด็กคนนั้นไม่แน่จริงใจไม่แข็งแกร่งพอก็คงไม่สามารถผ่านด่านการทดสอบนี้ไปได้อย่างแน่นอน อีกอย่าง......
จิตใจรวมทั้งความรู้สึกนึกคิดของคุณชายใหญ่หวงเองก็ใช่ว่าจะคาดเดาได้ง่ายๆ หากว่าไม่ถูกใจเสียอย่างต่อให้เด็กคนนั้นจะมีความดีงามอยู่ในตัวมากมายแค่ไหนผู้ชายใจโหดคนนั้นก็คงไม่คิดสนใจ และคงจะไม่แคล้วหาทางแยกเด็กโตยธารออกไปให้พ้นทางคุณหนูวิวอยู่ดี
ไหนจะยังความดื้อรั้นตั้งมั่นยึดมั่นในสิ่งที่ตัวเองเลือกแล้วของคุณหนูวิวอีกเล่า
เฮ้อ! เฉาจิ่งล่ะปวดหัวจริงๆ
เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าเรื่องนี้มันจะจบในรูปแบบไหนกันแน่
“เฉาจิ่งยอมแล้วครับ ผมไม่อาจเถียงนายได้จริงๆแต่ยังไงก็อย่าให้มันเกินไปนักเลยนะครับ ผมสงสารคุณหนู”
“ฮ่าๆ อาเฉานะอาเฉา ก่อนที่จะนึกสงสารน้องวิว นายควรจะสงสารเจ้านั่นมากกว่าไม่ใช่หรือไง”
เฉาจิ่งขมวดคิ้ว
“เจ้านั่น?”
“ขนาดพ่อแท้ๆอย่างฉันน้องวิวยังใจร้ายเลือดเย็นใส่ได้ลงคอเลย แล้วกับลุงที่ไร้ความผูกพันทางสายเลือดอย่างเจ้านั่นน่ะเหรอ? หึ”
เฉาจิ่งคิดตามคำพูดของนายก่อนที่เขาจะนึกเอะใจในถ้อยคำแฝงความนัยในประโยคนั้น ......เลขาฯหนุ่มเบิกตากว้างเมื่อประติประต่อความคิดของนายออก เขาหันกลับไปมองผู้เป็นนายที่เบาะหลังรถซึ่งกำลังนั่งเอนหลังพิงเบาะด้วยท่าทีสบายๆ สีหน้าไม่ทุกข์ร้อนกับเรื่องใด
อดไม่ได้ที่จะเลื่อนสายตาลงมองร่างสูงอีกร่างที่นอนหนุนตักนายของเขาอยู่อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับใครเขาอย่างนึกหมั่นไส้
ปิญชาน์เพียงยกยิ้มบางให้กับใบหน้าราวกับตรัสรู้แล้วซึ่งทุกอย่างของเลขาฯคนสนิท ก่อนที่จะก้มลงมองเสี้ยวหน้าร่างบนตัก ไล้ปลายนิ้วเรียวไปตามสันกรามอีกคนพลางมองใบหน้าที่กำลังหลับพริ้มนั้นอย่างอ่อนโยน
โมเมนต์ที่หาได้ยากจากผู้เป็นนายทำให้ผู้เป็นลูกน้องอย่างเฉาจิ่งอยากจะยกมือถือขึ้นมาอัดภาพเสียจริง!
“รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงได้เกลียดขี้หน้าเจ้านั่นนัก”
“เอ่อ ทำไมหรือครับ?”
ชั่วครู่ที่ดวงตาสีอัลมอลด์เหมือนกับผู้เป็นลูกชายฉายแววเจ็บปวดออกมา
เพียงเสี้ยววินาทีที่แม้แต่เฉาจิ่งก็ไม่อาจมองเห็น
“เพราะหวงเจี่ยหลุนมันเหมือนฉันมากเกินไปยังไงล่ะ เห็นแก่ตัวได้กับทุกอย่าง......แม้กระทั่งความรัก”
“นาย...”เฉาจิ่งครางเสียงอ่อย
ดวงหน้าคมเข้มที่ไม่เคยบั่นทอนไปตามช่วงอายุเฉยชาราวกับเจ้าตัวไร้ซึ่งความรู้สึก นอกจากความหยันเหยียดแล้วเขาสัมผัสได้ถึงความเศร้าหมองเจือปนอยู่ในน้ำเสียงนั้น แม้จะเพียงบางเบาแต่กับคนที่ทำงานร่วมกันมานานอย่างเฉาจิ่งมีหรือจะตีความไม่ออก
“ความรักของฉันแม้ไม่ได้ครอบครองแต่ก็ยังเก็บให้อยู่ในสายตาได้ แต่กับเจ้านั่น......มันโหดร้ายกับความรักมากกว่าฉันเยอะ”
จากแววตาที่เคยมองร่างบนตักนายด้วยความหมั่นไส้กลับกลายเป็นแววตาที่นึกสงสารไอ้เพื่อนที่เป็นเหมือนไม้เบื่อไม้เมากับเขามาเนิ่นนานจับใจ
เขาไม่อาจคิดแทนนายได้ว่าสิ่งที่นายทำมันผิดหรือถูก เพราะเขาไม่ใช่นายไม่ได้อยู่ในสถานการณ์อย่างที่นายเคยเผชิญมา เขาจึงไม่บังอาจกล่าวหาว่านายของเขาใจร้ายใจดำขนาดไหน
เช่นกันกับที่เขาไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกของอเล็กซ์........หมอนั่นอยู่มาได้อย่างไรกับความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงหัวใจไปในทุกๆวัน ...ทุกๆวัน ตลอดสิบปีมานี้
บางที ความรัก กับ ความเห็นแก่ตัว
ก็อยู่ใกล้กันเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น
“แล้วทางเราจะยังไงต่อดีครับนาย รอคุณชายใหญ่ก่อนหรือ....”
“กลับบ้านใหญ่”ปิญชาน์ตัดบททั้งที่ยังไม่ละสายตาจากร่างบนตัก แม้ใบหน้าจะเรียบเฉยเพียงใดแต่แววตากลับฉาบฉายไปด้วยความอ่อนโยน “เดี๋ยวยาสลบหมดฤทธิ์มันจะยุ่งยาก”
เฉาจิ่งรับคำดวงตาภายใต้แว่นสายตาเลื่อนลงมองร่างบนตักนายอีกครั้งก่อนที่จะลอบถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วหันหน้ากลับแตะเหยียบคันเร่งทะยานรถตรงกลับบ้านใหญ่ตามคำสั่งนายทันที
เฉาจิ่งได้แต่ภาวนาในใจ
ขอให้คุณชายใหญ่หวงไม่มุมานะในการเล่นสนุกเกินไปจนทำให้คุณหนูวิวต้องทนไม่ไหวด้วยเถอะ!
loading to 100%....
ขออนุญาติแบ่งเป็นเปอร์เซนต์นะคะ เพราะขืนรอจบบทคงไม่ได้ลงกันพอดี แต่งแล้วลบแต่งแล้วลบอยู่นี่แหละTT
ต่อไปก็คงเป็น 50% หรือไม่ก็ครบ 100% ไปเลยขึ้นอยู่กับว่าบันจะว่างจิ้มคีย์บอร์ดได้มากน้อยเท่าไหน
อย่างที่ทราบกันว่าตอนนี้เป็นตอนจบแล้วเลยค่อนข้างจะยาวหน่อย หากใครอยากอ่านทีเดียว 100% เลยก็สามารถรอให้ครบก่อนก็ได้ค่ะ
ไม่อยากมาเป็น % อย่างนี้เลยให้แดดิ้นแต่ทำไม่ได้ ฮืออ :ling1:
-
สงสารอเล็กซ์จังงงงงงงงงง
คู่นี้จะจบแฮปปี้กับชาวบ้านเค้ามั้ยยเนี้ยย
:katai1: :katai1:
-
คุณป๊าคาดการณ์เสียจนเราอยากทราบความเป็นไปในบ้านตอนนี้เลยเชียวค่ะ ^^
รอเปอร์เซ็นต์ที่เหลือนะค้า.. :จุ๊บๆ:
-
น้องวิวรับมือได้อยู่แล้ว หุหุ
-
คุณป๊ามาพูดให้อยากรู้แล้วก็จากไป :katai5:
-
:mew1:
-
สงสารอเล็กจับใจ
ถถถถถถถถถถ น้องน้ำของป้า จะโดนทำร้ายน้ำจิตน้ำใจอะไรบ้างเน้ออออ
-
ป๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา เชื่อมือหนูวิวนะ จัดการลุงใหญ่ได้สบายๆแน่ๆ
-
อัพแล้วววววถึงจะแค่ 20 เปอร์ก็เถอะน้ำตาจิไหล :sad4: :sad4: เดี๋ยวว่าต้องกลับไปอ่านใหม่แต่ต้นแล้วมั้งเพราะจำตอนก่อนหน้าไม่ได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ที่จำได้คุณลุงกำลังจะทดสอบอะไรโตยธารอยู่สินะ เดี๋ยวได้รู้ฤทธิ์คนสวยนะคุณลุง
-
อยากรู้จังว่าน้องวิวจะจัดการลุงใหญ่ยังงัย ไหนจะรับมือกับน้ำที่ดูท่าจะเข้าใจผิดอีก :เฮ้อ:
คุณปิ่นไปลักพาตัวเอล็กซ์มาเหรอคะ แล้วใครจะอยู่ดูแลน้องวิวล่ะ
-
ดีใจจังมาต่อแล้ว :m15: :กอด1:
-
สงสารอเล็กงัยไม่รู้ ขอให้จบแฮปปี้เอนนะ อีกคู่ไม่ค่อยห่วงเพราะนางเจ๋งทั้งคู่ มาต่อเร็วๆน้า~ :katai2-1:
-
คู่นั้นไม่อะไรเลย คิดว่ารับมือได้
แต่..........อเล็กซ์นี่ซิ เฮ้ออออ น่าสงสารอะ
-
คุณป๋า อย่าใจร้ายกับอเล็กซ์มากนั๊กนะ สงสาร
น้องวิว จัดการลุงใหญ่ให้สำนึกเลย
จะได้ไม่มายุ่งกับหนูน้ำอีก
-
ร่ำรอตอนต่อไป :ling1:
-
( 50% )
.
.
ตุบ!
“น้ำ?!”
หวงเจี่ยหลุนหัวเราะหึในลำคอแขนแกร่งเหนี่ยวรั้งเอวคอดเล็กของหลานชายเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ยิ่งเห็นความอ่อนแอที่ฝั่งเพื่อนชายคนสำคัญของหลานชายแสดงออกมาให้เห็น หนุ่มใหญ่ยิ่งนึกสมเพชเวทนา
อ่อนแอ
ปวกเปียก
แล้วยังอ่อนไหวง่ายอีก
คนแบบนี้เขาไม่เห็นว่าจะคู่ควรกับหวงยี่เลยสักนิด
ต่างระดับกันจนเกินไป
“สำออย”
“ลุงใหญ่ ปล่อย”ตาคมปราดมองหยามร่างบอบบางที่นั่งกองตัวสั่นระริกอยู่บนพื้นก่อนที่จะก้มลงมองร่างเล็กในอ้อมแขน หวงยี่ของเขาไม่ได้ดิ้นรนโวยวายให้เขาปล่อยหากแต่คนน้อยอายุกว่ากลับทำเพียงเอ่ยเสียงเรียบด้วยใบหน้าดุดันเท่านั้น
สำหรับเขาไม่ว่าหลานชายคนนี้จะแสดงออกในรูปแบบไหนยังไงเสียเด็กก็ยังคงเป็นแค่เด็กอยู่วันยันค่ำ
ไม่ต่างกับ.....
แขนแกร่งคลายออกจากเอวเล็กพร้อมกับที่ร่างเล็กๆของหลานชายจะผละออกจากกายสูงใหญ่ของผู้เป็นลุง ก้าวตรงไปหาร่างบางที่พยายามจะยันกายลุกขึ้นยืนทั้งน้ำตาที่นองหน้า มือที่จับกุมข้อมือของตัวเองอยู่นั้นสั่นระริกชวนให้นึกสงสารไม่น้อย ....ใช่ หวงเจี่ยหลุนอาจจะนึกสมเพชมากกว่าเดิมหากไม่เพราะเขาได้เห็นอะไรบางอย่างจากเด็กคนนั้นเข้าเสียก่อน
หนุ่มใหญ่มองร่างเล็กของหลานชายที่ประคับประคองคนที่สูงโปร่งกว่าหากแต่ตัวบางพอกันอย่างร้อนรนหากแต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความทะนุถนอม ใบหน้าสวยจัดฉายแววกังวลอย่างเห็นได้ชัดเมื่อดวงตากลมเหลือบมองไปเห็นหยาดเลือดสีแดงข้นที่ข้อมือของอีกฝ่ายเข้า
เด็กคนนั้นคงจะถูกหินประดับที่เจ้าตัวบังเอิญปัดตกพื้นตอนล้มลงบาดเข้า
และดูเหมือนหวงยี่จะเชื่อไปในแบบนั้น
“อเล็กซ์!”
“ถ้าหมายถึงเด็กเนรคุณสกุลไป๋นั่น ตอนนี้ไม่อยู่ที่นี่หรอก”
หวงเจี่ยหลุนกระตุกยิ้มมุมปากบางเบาเมื่อตากลมสีเดียวกันกับผู้เป็นบิดาทั้งยังแกะแววตาแข็งกระด้างด้วยความไม่พอใจราวกับลอกออกมาจากพิมพ์เดียวกันยามจ้องมองมายังเขาก็ให้นึกอยากหัวเราะ
เชื้อไม่ทิ้งแถวเลยจริงๆ
กับคนพ่อเขาไม่ใคร่ชอบใจยามที่ได้เห็นนัก แต่หากเป็นคนลูกเขากลับนึกเอ็นดู
“เราไม่รู้เรื่องหมางใจกันของพวกผู้ใหญ่และก็ไม่คิดที่จะอยากรู้ด้วยเพราะถึงยังไงก็ไม่ใช่กงการอะไรของเด็กอย่างเราที่จะเข้าไปข้องเกี่ยว แต่....”
“...”
“อย่าพูดถึงคนในครอบครัวของเราแบบนั้นอีก”
ร่างสูงใหญ่ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ ใบหน้าคมเข้มไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมาหากแต่มีหรือที่คนอย่างหวงเจี่ยหลุนจะไม่เข้าใจและอ่านแววตาแน่วแน่เอาจริงเอาจังแบบนั้นของหลานชายจอมอวดดีไม่ออก
“น้ำกดแผลเอาไว้ก่อนนะ เดี๋ยวเรามา”
เด็กช่างสำออยพยักหน้ารับทั้งใบหน้าซีดเซียว ดวงตากลมไหวระริกคลอไปด้วยหยาดน้ำใสที่ได้แต่เอ่อคลอหากกลับไม่ไหลออกมาราวกับสั่งได้คล้ายเจ้าตัวพยายามที่จะสกัดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้
ร่างเล็กเหลือบมองมาทางร่างสูงใหญ่ที่ยืนนิ่งเป็นเสาหินเล็กน้อยก่อนที่จะสาวเท้าเดินออกจากบริเวณห้องนั่งเล่นไป ตอนนี้ภายในบริเวณนี้จึงเหลือเพียงแค่ผู้สูงวัยกับผู้เยาว์วัยที่ต่างก็ไม่พูดไม่จากันเท่านั้น
บรรยากาศกดต่ำชวนให้รู้สึกอึดอัด
หากแต่ความกดดันกลับไม่ได้ออกมาจากคนสูงวัยกว่าเพียงคนเดียวดังเช่นก่อนหน้านี้…
“เพิ่งรู้ว่าผู้ชายไทยก็ถนัดเรื่องใช้มารยาไม่ต่างไปจากผู้หญิง”
เสียงเข้มจากผู้สูงวัยกว่าเอ่ยขึ้นมาก่อน เรียกให้คนอ่อนวัยกว่าที่กำลังกดผ้าเช็ดหน้าซับห้ามเลือดบนข้อมือของต้องเงยหน้าขึ้นมอง
แววตานิ่งสงบไม่สั่นไหวอย่างที่เห็นในตอนแรกไม่ได้ทำให้หวงเจี่ยหลุนนึกแปลกใจ
เห็นทีเขาคงประเมินเด็กคนนี้จากภายนอกที่เห็นมากไปหน่อย ...นับเป็นเรื่องผิดพลาดที่ไม่น่าจะผิดพลาดได้
“ซ้ำยัง ‘เลือก’ ใช้ได้ดีเสียด้วย ต้องขอชมเชย.....”
ใช่ว่าโตยธารจะดูไม่ออกว่านั่นไม่ใช่คำชมเชยอย่างที่อีกฝ่ายกล่าวจริงๆ แม้คนมากวัยวุฒิกว่าจะมีสีหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่ก็ตาม ...แต่คนร่างบางกลับเลือกที่จะเชื่อความรู้สึกของตัวเองมากกว่า
คนคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา
เขาทำเป็นเล่นด้วยไม่ได้ แต่ก็อ่อนข้อให้ด้วยไม่ใช่เช่นกัน
โตยธารไม่ใช่คนงี่เง่าที่จะคิดอะไรเองไม่เป็น
อันดับแรกเพราะเขาเชื่อใจในตัวคนรักและไม่คิดที่จะหักหลังคนรักด้วยการคิดเองเออเองไปคนเดียวกับภาพฉากบาดตาที่เห็นเมื่อครู่ เพราตาไม่ใช่คนแบบนั้นและไม่มีวันจะเป็นคนแบบนั้นอย่างแน่นอน ซึ่งโตยธารเองก็ใจเย็นพอที่จะหยุดและคิดถึงความขัดแย้งกันจากสิ่งที่ได้เห็น และทุกอย่างก็ลงล็อคกันตรงคำสรรพนามที่เพราตาใช้เรียกอีกฝ่าย เป็นเครื่องยืนยันสถานะที่แท้จริงของคนทั้งสองได้อย่างชัดเจน
หากแต่ที่โตยธารไม่เข้าใจนั้นก็คือ.... ผู้ชายคนนี้ต้องการที่จะทำอะไรกันแน่
จงใจให้เขาเข้าใจเพราตาผิดเพื่อทดสอบเขาอย่างนั้นหรือ?
ถ้าใช่
ผู้ชายคนนี้ก็เป็นผู้ใหญ่ที่นิสัยไม่ดีเลยจริงๆ
“คุณเชื่อไหมครับ?”
น้ำเสียงหวานแหบเครือ ตากลมมองรอยบาดเล็กๆแต่เลือดกลับไหลไม่ยอมหยุดบนข้อมือเรียวของตัวเองก่อนที่จะเงยขึ้นสบเข้ากับตาคมกริบที่จ้องมองมาอยู่ก่อนแล้วของอีกฝ่ายอย่างไม่คิดที่จะหลบสายตา แม้แต่ความสั่นไหวที่แสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอปวกเปียกก็ไม่มีให้ได้เห็น
แตกต่างราวกับเป็นคนละคน
“ต่อให้ผมไม่ต้องใช้มัน สิ่งที่คุณเรียกว่ามารยา ....คนที่วิวเลือกที่จะอยู่เคียงข้างในตอนนั้น....... ก็ยังคงเป็นผมอยู่ดี”
“หึ”
ร่างสูงใหญ่สาวเท้าเข้าใกล้ร่างบางที่ยังคงนั่งนิ่งหลังตรงอยู่บนโซฟาก่อนที่มือหนาจะเชยปลายคางเรียวขึ้น ดวงตาคมกวาดมองใบหน้าจืดชืดที่ไม่มีอะไรน่าดึงดูดใจเลยแม้แต่น้อยด้วยแววตาเรียบเฉย
แววตาว่างเปล่า
สัมผัสเยือกเย็น
และความกดดันอันหนักอึ้งที่ราวกับร่างกายถูกกดทับเอาไว้ด้วยคลื่นบางอย่างที่มองไม่เห็นซึ่งแผ่ออกมาจากผู้มากวัยกว่านั้นทำให้โตยธารเริ่มหายใจไม่ออกทั้งที่อีกฝ่ายทำเพียงแค่จับปลายคางและจ้องมองเท่านั้น....
น่ากลัว
ผู้ชายคนนี้ ......น่ากลัว
“เธอไม่เหมาะสมกับหลานชายของฉัน”
“....”
โตยธารขบเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อข้อมือที่มีบาดแผลอยู่โดนจับทับด้วยมือหนาราวคีมเหล็ก ถึงจะเจ็บแต่กลับไม่มีเสียงร้องโอดครวญดังลอดออกจากกลีบปากบางสักแอะ
“เธอแตกต่างกับหวงยี่มากเกินไป และอีกไม่นานความแตกต่างนี้จะเป็นสิ่งที่ทำให้ทั้งเธอทั้งหวงยี่ต้องเจ็บปวด”
“แล้วอีกไม่นานของคุณมันเมื่อไหร่ล่ะครับ?”
คนที่เผลอนึกถึงเรื่องของตัวเองชะงักไป ตาคู่คมมองแววตามั่นคงไม่สั่นเกรงของร่างข้างใต้พลางเลิกคิ้วเข้มขึ้นเล็กน้อย....
“มีใครบ้างในโลกนี้ที่จะเหมือนกันจนมองไม่เห็นถึงความแตกต่างล่ะครับ ผมไม่สนหรอกความรู้สึกของหวงยี่อะไรนั่นของคุณน่ะ”
“....”
“เพราะคนที่ผมแคร์มีแค่เพราตาคนที่ผมรู้จักเท่านั้น”
“หึ เด็กอวดดี”
“ครับ หากการที่ผมเลือกที่จะอยู่ข้างคนรักแล้วมันทำให้ผมกลายเป็นคนอวดดีผมก็ยอม แต่ผมจะไม่ยอมให้คุณหรือใครมาคิดแทนผมกับวิวในเรื่องที่เป็นเรื่องของเราแค่สองคนหรอกครับ ตราบใดที่เรายังรักกันและเขายังต้องการผมอยู่ ผมก็จะไม่ไปไหนจากเขาทั้งนั้น”
“ถึงแม้จะต้องเจ็บปวดน่ะหรือ?”
“แม้ว่าวันข้างหน้าจะต้องพบเจอกับความเจ็บปวดในรูปแบบไหนก็ตามครับ”
.
.
“รู้ไหม เธอคือคนประเภทที่ฉันเกลียดที่สุด”
“...”
“แล้วเธอยังจะคิดว่าฉันจะปล่อยให้หลานของฉันต้องอยู่ร่วมกับคนประเภทที่ฉันเกลียดลงอย่างนั้นหรือ?...”
- ต่อ -
( 100% )
“แล้วเธอยังจะคิดว่าฉันจะปล่อยให้หลานของฉันต้องอยู่ร่วมกับคนประเภทที่ฉันเกลียดลงอย่างนั้นหรือ?...”
“แต่คนที่ผมอยู่ร่วมด้วยคือวิว...ไม่ใช่คุณนี่ครับ”
เด็กอวดดี!
หวงเจี่ยหลุนทอดถอนหายใจออกมาเล็กน้อย วงหน้าเข้มเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง ดวงตาคู่คมปลาบปรายมองคนตัวเล็กที่หลบได้ไม่เนียนเอาเสียเลยอยู่หลังเสาห่างออกไปไม่มาก ด้วยระยะเพียงเท่านั้นหนุ่มใหญ่มั่นใจว่าหลานชายตัวร้ายคงได้ยินทุกประโยคคำพูดระหว่างเขากับเด็กโตยอะไรสักอย่างนี้อย่างชัดเจนแน่นอน
คงวางแผนไว้ตั้งแต่แรกแล้วที่ให้เขาอยู่กับเด็กโตยจอมอวดดีนี่สองต่อสอง
แล้วนั่นก็คงไม่ได้ตั้งใจที่จะหลบเพื่อไม่ให้เขาเห็น
เด็กอวดดี......
อวดดีพอกันทั้งคู่!
หวงเจี่ยหลุนละสายตาจากหลานชายจอมอวดดีหลุบลงมองเด็กหนุ่มชาวไทยอีกครั้ง เขาเห็นความหวั่นกลัวในดวงตาคู่กลมคู่นั้น
กลับมองไม่เห็นความอ่อนแอป้อแป้ไร้ความมั่นคงแทรกซ้อนอยู่เลยแม้แต่น้อย
หึ..
เข้มแข็งดี....... ถึงจะยังไม่เด็ดขาดพอก็จะลองหยวนให้สักหน่อย
อายุเพียงเท่านี้แต่กลับมีสายตาเอาเรื่องขนาดนี้นับว่าใช้ได้เหมือนกัน
ปากหยักขยับยกขึ้นน้อยๆก่อนที่จะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว
มือหนาคลายออกจากข้อมือเรียวพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่ละกายออกห่างจากร่างบางของเด็กหนุ่มรุ่นหลาน ร่างภูมิฐานของหนุ่มใหญ่ยืนขึ้นเต็มความสูงตาคมจ้องมองใบหน้าขาวของเด็กอวดดีด้วยสายตาที่อ่อนแสงลงกว่าเดิม
หากไม่สังเกต .....ก็คงไม่ทันได้เห็น
“คิดดีแล้วหรือที่จะเข้ามาเป็นเขยตระกูลหวง?”
“แล้วใครบอกลุงใหญ่กันว่าเขาจะเข้ามาเป็นเขยตระกูลหวง”
หวงเจี่ยหลุนทอดถอนหายใจ มองหลานมังกรตัวน้อยที่โผล่ออกมาจากการเล่นซ่อนแอบเสียทีเดินตรงเข้าไปหาคนรักตัวบางที่ใบหน้าขาวซีดนั้นแสดงออกได้ชัดเจนถึงความไม่เข้าใจกับบทสนทนาข้างต้น คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนที่คนสูงอายุกว่าจะหยักยิ้มมุมปากจางๆ
ภาพความเอาใจใส่ยามที่มือเล็กของผู้เป็นหลานชายประคองซับเลือดที่ข้อมือทำแผลให้กับเด็กโตยทำให้เขาแน่ใจในอะไรหลายๆอย่าง ทั้งสายตาห่วงใยวาวไปด้วยความอ่อนโยนและแสนรักที่เด็กหนุ่มสองคนมอบให้แก่กันยิ่งให้ชัดเจนถึงความรู้สึกลึกซึ้งระหว่างเด็กหนุ่มทั้งสอง
เห็นทีการทดสอบที่ไม่ได้มีความหมายอะไรตั้งแต่แรกนี่ควรจะต้องจบลงเพียงเท่านี้ล่ะกระมัง
แม้จะไม่สนุกเท่าที่คิดเอาไว้หากแต่ในความรู้สึกลึกๆหนุ่มใหญ่กลับคิดว่า..... ดีแล้วที่เป็นแบบนี้
หวงเจี่ยหลุนหลบฉากออกมาอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้หลานชายได้มีเวลาส่วนตัวที่เป็นของตัวเองจริงๆเสียที บรรยากาศเมืองไทยไม่ได้แตกต่างจากประเทศจีนแผ่นดินเกิดของเขาสักเท่าไหร่นัก
ท้องฟ้าปลอดโปร่งเมฆสีขาวลอยเอื่อยไปตามลม
อะไรบางอย่าง.... ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก
“เรียบร้อยแล้วหรือครับคุณชาย”
“อืม..”
อันอวิ๋นยืนมองผู้เป็นนายด้วยสายตาสงสัย คราแรกเขานึกว่าจะนานกว่านี้เสียอีกด้วยเพราะรู้จักนิสัยคุณชายใหญ่หวงดี หากคุณชายได้ลองเล่นสนุกกับเรื่องไหนแล้วก็ยากนักที่จะปล่อยผ่านอย่างง่ายดายดังเช่นครั้งนี้หากไม่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามปวดประสาทจนแตกหักกันหรือเจ้าตัวเบื่อแล้วที่จะเล่น
หน่ำซ้ำยังไม่มีทีท่าของอาการเบื่อหน่ายให้ได้เห็น
นานเท่าไร่แล้วนะที่คนสนิทอย่างเขาไม่ได้เห็นคุณชายในอารมณ์ที่ดูเหมือนจะ ....ผ่อนคลายเช่นนี้
มันนานมากแล้วจริงๆนั่นล่ะ
“จะเป็นไปได้ไหมที่ฉันจะยกเลิกกำหนดการทุกอย่างหลังจากนี้แล้วอยู่ที่นี่ต่อไปสักพัก”
คำถามเรียบเรื่อยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของผู้เป็นนายทำให้คนสนิทอย่างอันอวิ๋นชะงักไป ชายหนุ่มก้มหน้าซ่อนความลำบากใจที่เกลื่อนอยู่ทั่วใบหน้าคมเข้มเอาไว้พลางตอบกลับคำถามนั้นด้วยความนอบน้อมอย่างเช่นที่เคยเป็นมาตลอด
“ขออภัยแต่คงเป็นไปไม่ได้ครับ”
มุมปากหยักเผยรอยยิ้มหยันก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะละจากภาพก้อนเมฆที่ลอยเอื่อยเฉื่อยบนท้องฟ้า ความผ่อนคลายที่เคยมีเมื่อครู่พลันจางหายราวกับเป็นเพียงแค่สิ่งลวงตาเท่านั้น
เมื่อเลือกแล้วที่จะแบกรับอำนาจตระกูลหวงอันหนักอึ้งนี้เอาไว้บนบ่าอย่างเต็มตัวแทนทดในส่วนของมังกรน้อยหวงยี่ที่สมควรมีชีวิตอิสระเป็นเพียงเด็กวัยรุ่นธรรมดามีชีวิตที่สามารถเลือกและกำหนดได้เองเหมือนเดิม .....ก็ยากยิ่งที่เขาจะถอนตัว
หนุ่มใหญ่หันมองไปยังประตูบ้านหลังน้อยอีกครั้งก่อนที่จะก้าวขึ้นรถและไม่หันกลับไปมองอีก ปล่อยให้บ้านหลังน้อยของหลานชายค่อยๆเล็กลงเรื่อยๆ
จนหายลับไปจากคลองจักษุในที่สุด
แม้คล้ายไม่ถูกกันหากแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะชิงชังอะไร
เพราตามองส่งผู้มีศักดิ์เป็นลุงทางฝั่งมารดาจนกระทั่งรถคันหรูหายลับไปถึงได้ละกายออกจากประตูและเดินกลับไปหาคนรักที่นั่งเหม่อมือลูบผ้าพันแผลที่คนตัวเล็กพันเอาไว้ให้เล่น
“ขี้เรียกร้องความสนใจมากกว่าที่คิดนะน้ำน่ะ”
คนเหม่อสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์เมื่อจู่ๆมือที่กำลังไล้ลูบผ้าพันแผลอยู่กลับถูกจับกุมหยุดเอาไว้ด้วยมือเล็กนุ่มของคนตัวเล็กที่ไม่รู้ว่านั่งลงเคียงข้างกันตั้งแต่ตอนไหน
“เมื่อกี้วิวว่าอะไรนะ?”
เพราะไม่ได้อยู่ในช่วงมีสติครบถ้วนโตยธารถึงไม่สามารถจับใจความประโยคคำพูดของคนตัวเล็กได้จนต้องเอ่ยปากถามออกมาอีกครั้งพลางเอียงคอเล็กน้อย
ภาพที่เห็นน่ารักเสียจนคนตัวเล็กอดใจไม่ไหว ปากอิ่มนุ่มประทับลงบนแก้มนวลจมูกเล็กคลอเคลียพวงแก้มคนรักด้วยความหมั่นเขี้ยว คนที่ไม่ได้รับคำตอบใดกลับมาแม้จะงงแต่ก็ไม่ได้ขยับถอยหนีปล่อยให้อีกฝ่ายฟัดจนกว่าพอใจ แก้มขาวเจือสีชมพูจางๆจนน่าดูชมนั่นล่ะคนตัวเล็กถึงได้ยอมละปากละจมูกออก
“ขอบคุณที่มั่นคง”
จากแค่ซับสีชมพูจางๆบัดนี้กลับแดงปลั่งแข่งกับลูกตำลึงสุก ตากลมไม่ได้หลุบหนีหรือเหหันมองไปทางอื่น โตยธารมองสบแน่วแน่กับดวงตากลมหวานที่ถ่ายทอดทุกความรู้สึกผ่านแววตาออกมาให้ได้เห็นด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน
“คนที่ควรขอบคุณคือน้ำต่างหาก”
มือข้างที่ไม่มีผ้าพันแผลยกขึ้นเกลี่ยแก้มใสของคนรักแผ่วเบาในขณะที่เพราตาเองก็แนบแก้มเข้ากับฝ่ามือขาว รับความอบอุ่นจากอีกฝ่ายเข้ามาจนเต็มล้นใจ
“ขอบคุณนะครับที่เลือกน้ำ ขอบคุณ......ที่กลับมาหากัน”
คนตัวเล็กไม่ตอบอะไรกลับกลับเคลื่อนกายขึ้นนั่งคร่อมตักร่างบาง สองมือประคองแก้มคนรักเอาไว้ขณะที่ยังไม่ละจากการประสานสายตาหันไปมองทางไหน
ตาจ้องตา
ส่งทุกความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดใด
ปากอิ่มแนบลงบนกลีบปากบางแผ่วเบา
ส่งมอบความอุ่นหวานให้แผ่ซ่านเกาะกุมไปทั่วร่างกายและหัวใจ
ไม่ได้จาบจ้วงลึกล้ำทว่ากลับหวานซึ้งจนแทบจะหลอมละลาย
เพียงไม่นานปากอิ่มผละออกจากกลีบปากนุ่มหากยังคงคลอเคลียไม่ทิ้งห่างไปไหน
ชั่วอึดใจ
“ขอบคุณที่รักกัน.....”
สองเสียงประสานกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย ทั้งสองเงียบไปไม่กี่วิ.เสียงหัวเราะก็เล็ดลอดออกจากกลีบปากของคนทั้งคู่ เสียงหัวเราะใสดังแผ่วผสานกันภายในบ้านหลังน้อยที่ดูอบอวลไปด้วยความสุขมากกว่าวันไหนๆ
ทุกอย่างมันเริ่มต้นขึ้นมาจากความใคร่.....
เพราตารู้พอๆกับที่โตยธารรู้ แม้จะตกลงเป็นคนรักกันมาได้สักพักแล้วหากแต่ตอนนี้เวลานี้ระหว่างเขาทั้งสองคนนั้นเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น
ไม่ว่าบทสรุปของเรื่องราวระหว่างพวกเขาจะลงท้ายออกมาในรูปแบบไหน
ก็ให้มันเป็นเพียงเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นของในอนาคตอันกันไกลโพ้นไปแล้วกัน
บนโซฟาตัวยาวไม่มีคำเสียงหัวเราะหรือคำพูดใดออกมาให้ได้ยินอีก
นอกเสียจาก.......
เสียงเสียดสีกันของเนื้อผ้า
เสียงครางหวามแผ่วเบาผสมไปกับเสียงหอบหายใจถี่กระชัน
........กับหนึ่งประโยคแว่วหวานที่แผ่วหวิวให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคนเท่านั้น
“โตยธารรักเพราตานะครับ...”
“เพราตาก็รักโตยธารเหมือนกัน ...อ๊า! ............”
♥ E N D ♥
-
หนูน้ำสุโค่ยมาก ถึงลุงจะดุแต่หนูน้ำเราก็ไม่แพ้แน่!
-
รอส่วนที่เหลืออีก50% :katai5:
-
จะจบแล้วเหยออออ ง่อววววว
-
:o12: สงสาร
-
หนูน้ำสู้ๆ
หนูวิวสู้ๆ
สู้ด้วยเรี่ยวแรงไม่ได้
เราก็ใช้สมองสู้นะ อย่าโง่จนเป็นเหยื่อเขา
และอย่าอวดฉลาดจนพลาดพลั้ง
จงฉลาดเงียบๆ เก็บรายละเอียดของศัตรูให้มากที่สุด
แล้วแสดงให้เขาเห็นถึงความมั่นคงและเหมาะสมของเรา นะ วิวน้ำ
-
แง๊กกก ตามทันแแล้ว ชอบๆ รีบมาต่อเลยยยยยย
-
อิลุงใหญ่อย่าเยอะะะะะ ตัวเองเกลียดน้องน้ำแต่น้องวิวรักอะ จะทำไม :z6: วิวน้ำสู้ๆนาา
-
ง่อววววว ยิ่งใกล้จบยิ่งเข้มข้นอ่านไปยิ่งสงสัยว่าตกลงแล้วคุณลุงใหญ่นี่แกมีปมอะไรมากมายในใจรึเปล่าเห๊อะถึงได้ไปเที่ยวรังควานคนนั้นคนนี้ไปทั่วเลย เฮ้อออ หาคู่ให้ลุงแกหน่อยสิ ฮ่าๆๆ
-
ลุ้นนนนนนนน
-
คู่ลูกๆนี่ไม่ห่วงเท่าไหร่ เชื่อว่ายังไงทั้งสองคนก็จะผ่านไปได้
แต่คู่พ่อนี่สิ ฮื้ออออ ทิ้งท้ายไว้ซะแอบหน่วง
จะมีแววได้สมหวังบ้างมั้ยหนอออ
:sad11: :sad11:
-
ลุ้นอ่ะ ตาลุงนิสัยไม่ดีชอบแกล้งหลาน
-
คู่นี้มันเหมาะกันจริงๆนะ
น้ำ ฉลาด จริงใจ และกล้าหาญ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เอาใจช่วยหนูน้ำน้าาาา
-
เข้มข้นจนหยดสุดท้าย 5555555555
หนูน้ำนี่มันเล็กพริกขี้หนูของจริงเลย
โอ๊ย เอ็นดู
ด้วยความเป็นหนูน้ำแบบนี้เชื่อว่าต้องเอาชนะใจคุณลุงได้อยู่แล้วแหละ
แต่ถึงจะไม่ได้ก็ไม่แคร์อยู่แล้ว เพราะยังไงเพราตาก็เลือกโตยธารอยู่แล้ว
หึ ! (ยิ้มมุมปาก)
เห็นพรีวิวตอนต่อไปแล้วดูแซ่บมาก
เปิดเผยสถานะแล้วนะ 555555 ต้องมีคนเป็นลมแน่ๆ
กลับมาต่อเร็วๆนะคะ
-
ใช่ๆ ใครว่าเขย 555
ดูถูกหลานตัวเองจัง
มาต่อไวๆน่ะค่ะ รออยูเสมอ
-
คุณป๊ายังไม่เยอะเท่าคุณลุงเลยนะคะ ทั้งๆ ที่ก็มีสิทธิ์ตัดสินใจในเรื่องของวิวมากกว่าแท้ๆ
-
กะแล้วว่าน้ำต้องเด็ด หึหึ ว่าแต่คุณลุงใหญ่ท่าทางมีรักที่ต้องจากกันเพราะความไม่เหมาะสมมาก่อนเหมือนมีปมนะ คุณป๋ากับอเล็กซ์ก็เป็นงี้ ขอให้สมหวังกันหมดนะ
-
ใช่ ใครบอกจะเป็นเขย เขาเป็นสะใภ้ต่างหากล่ะคุณลุง :laugh: อายุมากแล้วก็อย่าไปยุ่งเรื่องเด็กๆเลยลุงไปหาความสุขใส่ตัวบ้างเถอะ เดี๋ยวจะแก่ตายโดยไม่ได้ใช้เวลาให้คุ้มหรอก น้ำเป็นคนที่จิตใจเข้มแข็งนะถึงร่างกายจะดูบอบบาง แต่เรื่องใจนี่ พอกับวิว และทั้งสองก็หนักแน่นในความรักของตัวเองเช่นกัน o13
-
ใครบอกว่าจะมาเป็นเขย จะมาเป็นสะใภ้ต่างหากล่ะค้า
-
รออยู่นะค้าาาาาาาาาาาา
:call: :call: :call:
-
หายไปไหนนนน
มาอ่านรอบสองแล้วววว :ling1:
-
รออยู่นะคะ :sad11:
-
09 / 12 / 2015
ความจริงยังเหลืออีกบทค่ะ เป็นบทส่งท้ายพิเศษของคู่ปิ่นอเล็กซ์ซึ่งตอนแรกบันว่าจะแต่งแล้วลงรวบไปกับตอนนี้เลย
แต่เผอิญว่ากลัวอารมณ์มันจะขัดกันเกินไปกับคู่ลูกแล้วจะพาลให้คนอ่านอารมณ์แปรปรวนตามเอามันจะไม่ดี ฮ่าๆ
เพราะฉะนั้นบันเลยแบ่งแล้วจะลงแยกแทนนะคะ
จากวันที่ 05 / 04 /2015 มาจนถึงวันนี้เป็นเวลาประมาณ 8 เดือนแล้วที่เราเดินทางร่วมด้วยกันมา
น้องวิวหนูน้ำดำเนินมาถึงตอนจบแล้ว บันทั้งดีใจทั้งใจหายเลย
ขอขอบคุณนะคะที่ติดตามกันมาจนถึงวันนี้ กับนักอ่านที่มาเจอกันระหว่างทางก็ดีหรือนักอ่านที่เดินทางร่วมกันมาตั้งแต่แรกก็ดี
หรือแม้กระทั่งนักอ่านเงาที่ไม่ประสงค์ออกนามแต่ก็ตามกันมาตลอด
ถ้าไม่มียอดวิวกับคอมเม้นต์กำลังใจจากทุกท่านบันคงฮึดสู้มาจนถึงจุดนี้ไม่ได้ ต้องขอขอบคุณจริงๆนะคะ^^
ต้องขออภัยสำหรับผู้ที่อาจจะรอดราม่าหรือนึกว่ามันจะดราม่ามากกว่านี้ บอกตามตรงว่าบันไม่ถนัดแต่งดราม่ามากนัก
แล้วก็ไม่ได้วางเรื่องของคู่น้องวิวหนูน้ำเอาไว้ให้ดราม่าตั้งแต่แรกด้วย เพราะฉะนั้นแม้จะมีกลิ่นมาม่ามาแต่ก็จะอยู่ไม่นาน
ยังไม่ทันได้ให้รู้สึกเลยด้วยซ้ำมันก็หายไปแล้ว 5555555555
แต่สำหรับคู่ของคุณป๋านี่มีแน่นอนค่ะ ใครใคร่เสพดราม่าสามารถรอตอนพิเศษของคู่นี้ได้เลย
รับรอง .....หน่วงกันมาตั้งแต่ต้นยันจบ ฮึฮึ
ตอนพิเศษของคู่น้องวิวหนูน้ำมีแน่นอนค่ะไม่ต้องห่วง แต่จะช้าหรือเร็วจะขึ้นอยู่กับโอกาสอีกทีเนอะ
ขอแจ้งข่าวเรื่องการรวมเล่มนะคะ
นิยายเรื่อง เริ่มด้วยใคร่ ลงท้ายด้วย..? จะตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ Maled Publishing ในอนาคตอันใกล้นี้ค่ะ
สำหรับผู้ที่ต้องการเก็บน้องวิวกับหนูน้ำไว้ในอ้อมแขนไว้กกกอดฟัดเหวี่ยง(?)ในรูปแบบของหนังสือ(จะมีไหมน้า?)
ตอนนี้อยู่ในช่วงดำเนินการแต่ยังไม่ได้เปิดพรีฯนะคะ บันแจ้งให้ทราบไว้ก่อนเนิ่นๆสำหรับผู้ที่สนใจค่ะ
เก็บสตางค์มีสลึงพึงบรรจบรอไว้พลางๆก่อนแล้วกันเนอะ :katai5:
ใครที่กดไลค์แฟนเพจบันอยู่บันจะคอยอัพเดทเรื่องการรวมเล่มไว้ในนั้นนะคะ
ใครอยากเกาะติดสามารถกดติดตามได้โล้ดที่ลายเซ็นต์ข้างล่างได้เลยจ้าา
ปล. บทส่งท้ายพิเศษพบกันเร็วๆนี้ค่ะ o18
-
จบแบบเร็วกว่าที่คาดจริง ๆ อาจเพราะหายไปนานอารมณ์เลยเหมือนขาดช่วง ยังไงจะรอตอนพิเศษน่ะจ้ะ อยากอ่านคู่พ่อด้วย ถึงจะรู้ว่าดราม่าแน่ ๆ :m15: แต่ก้อยังอยากอ่านและตอนพิเศษของคู่ลูกด้วยน่ะ ส่วนรวมเล่มจะรอติดตามจากในเฟซด้วยจ้า :impress3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอคู่ของคุณปิ่นกับอเล็กซ์นะคะ :pig4:
-
ตอนจบหวานเจี๊ยบบบบบ
ส่วนเราก็ต้องขอขอบคุณคุณบันที่แต่งมาให้อ่านกันคะ
จบแล้วใจหายยยยย
-
รอบทส่งท้ายนะคะ และยินดีด้วยที่คุณบันสอบเสร็จแล้ว :L2:
-
:pig4: ขอบคุณมากๆค่ะ
-
:กอด1: ผ่านไปได้ด้วยดี นึกว่าตาลุงจะแกล้งคู่นี้ไปอีกนาน
-
คู่นี้น่ารัก แหวกแนวจากนิยายวาย แต่ก็ทำให้วางไม่ลงจริงๆ
คือทำให้อยากรู้ตลอดว่าแล้วจะไปยังไง ทางไหน แบบไหน ชอบๆๆ
-
อ่าาา
แล้วก็จบลงด้วยความใคร่เหมือนกันนะ
555
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
:L2:
-
อ๋อยยย จบแล้วซะแล้วววว :sad11:
รอตอนพิเศษเลยยย :hao6:
-
จบเร็วจังง ไม่อยากให้จบเลย
ยังอยากอ่านความมุ้งมิ้งของสองคนนี้ไปเรื่อยๆ
รวมทั้งความปวดตับของคู่คุณป๊าด้วย รอตอนพิเศษอยู่นะคะ
-
ง่อววว จบแล้วเหรอออยังไม่จุใจเลยขอตอนพิเศษหน่อยได้มั้ยค้า ระหว่างรอตอนพิเศษเดี๋ยวจะกลับไปอ่านอีกรอบดีกว่า ชอบเรื่องนี้มากๆ
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ ฮืออออออออ ชอบมากกกกกกกกกกกกก เคะชนเคะ
เชียร์วิวเมะสุดใจขาดดิ้นเลยค่ะะะะะะะะะ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
ขอบคุณสำหรับความรักของคู่นี้นะคะ มันฮอตมากจริงๆ. :mew1: :mew1:
-
o13
-
จบแบบไม่รู้ตัวเลยอ่ะ :hao5: จะรอตอนพิเศษนะค่ะ
-
เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน
เป็นแนวที่ตามหาจริงๆ :hao5:
ชอบมากๆ น่ารักสุดสุดเลยยยย
รอตอนพิเศษน้าา
ขอบคุณสำหรับฟิคสนุกๆนะคะ
-
เพื่อชีวิตอิสระของวิวแล้วถึงกับยอมแบกรับหน้าที่ทั้งหมดมาไว้ที่ตัวเองคนเดียวแบบนี้ใจดีที่หนึ่งไปเลยค่ะคุณลุง :heaven
ส่วนวิวกับน้ำก็น่ารักมากๆ เลยนะคะ ขนาดตอนบอกรักกันยังใจตรงกันเลย :-[ เขินแทน~~
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
o13
-
ละมุนปนร้อนแรงตั้งแต่ต้นจนจบเลย
ขอบคุณครับ
รอตอนพิเศษ :man1:
-
ชอบมากๆเลย :กอด1:
-
มันดูน่ารักจนไม่อยากให้จบเลยค่ะ ชอบ น้ำวิว เอ๊ะ หรือ วิวน้ำ 5555555 ชอบมากๆค่ะ จะรอตอนพิเศษนะคะ แต่อยากรู้ว่า จุดจบของเจเจอร์จะเป็นยังไง จะมีเรื่องแยกของนางมั้ยคะ อยากให้นางสมหวังค่ะ จะรอนะคะ ทุกๆคู่เลยยย
.
.
.
.
.
เก็บนิยายเรื่องนี้ไว้ในดวงใจเลยค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้วววว น่ารักดี
:mew1: :mew1:
-
ไม่อยากให้จบเลย รู้สึกใจหาย จะไม่ได้เจอโตยธารกับเพราตาแล้ว
ฮืออออ
แต่ก็รอบทส่งท้าย ตอนพิเศษต่าง ๆจากเรื่องนี้นะคะ
จะคู่คุณพ่อ คู่คุณลูก หรือแม้กระทั้งเจร์ก็ได้ 5555555
รออุดหนุนนิยายด้วยเช่นกัน อยากได้ความสตรองของเคะมาเก็บไว้ที่บ้าน
-
จบแล้วหรอเนี้ยยย :ling1:
-
รู้สึกเหมือนยังไม่จบ มีตอนต่ออีกมั้ยค่าา
-
สนุกมากเลยย o13 o13
-
ชอบน้ำจัง ชอบเวลาที่เขามองเพราตาอย่างอ่อนโยน น่ารักมากๆ
-
ลงท้ายที่ใคร่อยู่ดี คิคิ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
วิว-น้ำเป็นคู่ที่แซ่บมาก
ร้ายทั้งคู่ ทันกันอีกต่างหาก
ชอบเลยอ่ะ อยากอ่านพิเศษไวๆแล้ว
รีบมาต่อตอนพิเศษนะจ๊ะ
ปล.คู่ของเจร์-พี่... น่าอ่านมากๆๆๆๆๆ
อยากอ่านของคู่นี้แล้วเหมือนกัน
-
บทพิเศษ [ปิญชาน์ X อเล็กซ์]
ผมอยากเป็นคนเข้มแข็งที่แข็งแกร่งเหนือคนอื่น
เพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้าง ...เป็นมือเท้าให้คุณ
ยู่อี่เกอเกอ.........
‘ผมจะอยู่กับยู่อี่เกอเกอไปตลอดเลยนะ’
.......
อเล็กซ์ทำตามสัญญา เขาทำตามอย่างที่เคยได้ลั่นวาจาเอาไว้ทุกอย่าง ในขณะที่ปิญชาน์เอาแต่ทำร้าย ...ทำลายความรู้สึกของเจ้าตัวมาโดยตลอด ตั้งแต่เมื่อครั้งอดีตจวบจนถึงตอนนี้
“แล้วทำไมถึงยังไม่ไปไหน?”
เสียงทุ้มแผ่วหวิวจนฟังแทบไม่ได้ยิน มือเกลี่ยปอยผมร่างที่ยังคงหลับผล็อยด้วยฤทธิ์ยาสลบ ทุกสัมผัสเต็มเกลื่อนไปด้วยความรู้สึกผิดหากแต่กลับแฝงไปด้วยความอ่อนโยน ดวงตาสีอัลมอลด์จับจ้องเพียงใบหน้าคมเข้มของผู้ที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา ....ไม่เข้าใจ ปิญชาน์ไม่เข้าใจ
เขาไม่เข้าใจทั้งที่เขาร้ายกาจและแสนเห็นแก่ตัวขนาดนี้ หากแต่ทำไมคนคนนี้ถึงยังยืนหยัดอยู่เคียงข้างเขาไม่ยอมจากไปไหน ....ทั้งที่ให้โอกาสหลายต่อหลายครั้งแล้วแท้ๆ
แม้อย่างนั้น..... อีกใจก็ให้รู้สึกยินดีเหลือเกิน
ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงใกล้ดวงหน้าคมเข้มก่อนที่ริมฝีปากจะแตะลงบนหน้าผากสีน้ำผึ้งเนียนแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าสัมผัสจากเขาจะทำให้อีกฝ่ายตื่นจากฝันดีขึ้นมา ....เจอกับฝันร้ายที่กัดกินหัวใจของอีกฝ่ายมาตลอดสิบปีเต็มอย่างเขา
“ถ้าหากหลังจากนี้จะเหลือเพียงยู่อี่เกอเกอกับเสี่ยวเยว่....”
คล้ายจะพูดกับตัวเอง
.
...
“มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกครับ”
ปิญชาน์เพียงชะงักหากแต่ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจมากไปกว่านั้นเมื่อจู่ๆคนที่คิดว่ากำลังหลับอยู่ในฝันหวานกลับลืมตาโพลงขึ้นมา กายใหญ่ไม่เพียงไม่ขยับออกจากเตียง....
“ทำไมถึงคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ล่ะหืม?”
อเล็กซ์นอนมองร่างสูงใหญ่ที่หนาน้อยกว่าตัวเขาท้าวศอกสองข้างลงบนพื้นเตียง กักกันกายของเขาเอาไว้ในอ้อมแขนแข็งแรงนั้น
เสี้ยวหนึ่งอบอุ่น อีกเสี้ยวหนึ่งเยือกเย็น
“เพราะถ้ามันเป็นไปได้ เรื่องระหว่างเร ...คุณกับผมมันคงไม่เป็นอย่างทุกวันนี้ ...ไม่ใช่หรือครับ?”
“หึ ไอ้พ่อบ้านที่เคยปากดีปากกล้า กวนตีนได้ไม่เว้นแต่ละวันมันหายไปไหนแล้วนะ ทำไมถึงได้เหลือไว้แค่เด็กขี้แยคนหนึ่งตรงนี้”
ปิญชาน์มองคนใต้อาณัติด้วยดวงตาเฉยชา ทั้งที่น้ำเสียงทุ้มกำลังสั่นเครือ ไม่ได้แตกต่างไปจากคนที่เขาเพิ่งเรียกว่า ‘เด็กขี้แย’ ไปหยกๆเลยสักนิด
ต่างฝ่ายต่างกำลัง ‘เจ็บ’ เพราะคำพูดที่ออกมาจากปากของตัวเอง
ปิญชาน์ผละกายละออกจากคนบนเตียง ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หันหลัง ....ให้กับใครอีกคน
เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา
.
...
ให้เป็นแบบนี้ต่อไป... มันดีแล้วจริงๆน่ะหรือ?
จะต้องรู้สึกโกรธ รู้สึกเกลียดตัวเองต่อจากนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันถึงควรจะรู้สึกว่ามัน ‘ต้องพอ’ แล้วเสียที
เนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ที่เขาเอาแต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ อยากจะทำเหมือนกับทุกที แค่เพียงก้าวเท้าเดินออกจากห้อง เดินจากอีกคนไปเหมือนกับทุกครั้ง แล้วพรุ่งนี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม อเล็กซ์ก็จะกลับมาเป็นอเล็กซ์ปากหมาในขณะปิญชาน์ก็จะกลับมาเป็นคุณปิ่นที่แสนเย็นชา วนเวียนเข้าลูปเดิมเหมือนอย่างที่ผ่านมา
ทำเรื่องง่ายดายให้กลายเป็นเรื่องยากเย็นเหมือนเดิม
ก็แค่ทำเหมือนเดิม.......
.
...
“ถึงตอนนี้เราจะเป็นใคร สถานะระหว่างเราจะเป็นแบบไหน คุณจะเป็นคุณปิญชาน์หรือยู่อี่เกอเกอ ผมก็ยินดีอยู่ข้างคุณเสมอ ...เสมอไป”
.
...
มือสองข้างที่เคยกำเข้าหากันแน่นบัดนี้กลับผ่อนคลายลง เหมือนกับความลังเลที่สลายหายไปเพียงแค่ได้ยินคำพูดประโยคนั้น ...แม้น้ำเสียงจะสั่นเครือหากแต่มันกลับหนักแน่นและมั่นคง
แท้จริงแล้วที่เหมือนเดิมไม่ใช่ความเย็นชาที่เขาแสดงออกหรือความห่างเหินที่อเล็กซ์เลือกเว้นระยะ
อเล็กซ์ยังคงมั่นคง
ปิญชาน์เองก็มักจะพ่ายให้กับความคงมั่นนั้นเสมอ
แม้จะไม่อาจแสดงออกต่อหน้าใครได้ว่ารักกันมากแค่ไหน
กายสูงหมุนกลับ เท้าเรียวขาวสาวก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงเตียง มือคว้าเข้ากับคอเสื้อแล้วกระชากร่างหนาขึ้นจากเตียงอย่างไม่ปราณีปราศรัย ตาคมสองคู่มองสบกันเพียงเสี้ยววินาที
“เฉาจิ่งใกล้เฉาตายเพราะงานกองท่วมหัว”
ปากหนาของอเล็กซ์ขยับยิ้ม ดวงตาสีเหล็กกล้าวาวแววยามจ้องมองอีกฝ่ายกลับ
“พูดแบบนี้หมายความว่าคุณต้องการให้ผม?”
ปิญชาน์ส่งเสียงเฮอะออกมาในลำคอ ดวงตาคู่สวยเหมือนกันกับผู้เป็นลูกชายทว่ากลับดุดันและคมกริบกว่าด้วยวุฒิภาวะยังคงฉายแววเย็นชาเหมือนเดิม ....ที่แตกต่างจากเดิมคงจะเป็น
“พูดถึงขนาดนี้แล้วยังจะให้ฉันขยายความอีกงั้นหรือ?”
“...”
มือคลายจากคอเสื้อ
ความเงียบเข้าปกคลุมเมื่อหนึ่งคนเงียบอีกคนหนึ่งก็เงียบตาม
“....คอยดูแลน้องวิว แต่ไม่ต้องตลอดเวลาอย่างเมื่อก่อน น้องวิวมีคนที่จะมาดูแลตลอดเวลาแทนนายแล้ว”
อเล็กซ์พยักหน้ารับรู้
ในขณะที่ขยับกายเข้าชิดอีกคนมากกว่าเดิม
อีกฝ่ายไม่ได้ถอยหรือก้าวหนี ...แม้จะถูกมือหนาของเขาคว้าต้นคอเอาไว้ก็ตาม
“...”
“...”
ไร้ซึ่งคำพูดใด เมื่อสองริมฝีปากแนบสนิท
มีเพียงเสียงกระซิบเบาทว่าหนักแน่น.....
“ผมจะอยู่เคียงข้างคุณไปตลอด”
“ทุกเวลา”
“เสมอไป”
จบบริบูรณ์
ของแถม
อีกฟากหนึ่งของบานประตู
“คุณจะไม่เข้าไปจริงๆหรือครับ?”
“นายจะให้ฉันเข้าไปเป็นกขค.หรือยังไงกัน พ่อหนุ่มแว่นน้อย?”
คนถูกเรียกว่า ‘พ่อหนุ่มแว่นน้อย’ ขนลุกซู่ขึ้นมาทันทีจนต้องยกแขนขึ้นกอดตัวเองมือลูบขนอ่อนบนท่อนแขนผ่านเสื้อสูท ดวงตาหลังกรอบแว่นมองชายที่อยู่ในสูทสีขาวล้วนทั้งชุดอย่างอ่อนอกอ่อนใจ
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกเรียกผมด้วยฉายาประหลาดๆสักทีครับ”
อีกฝ่ายแย้มยิ้ม ที่ไม่ว่าจะมองยังไงเฉาจิ่งก็รู้สึกว่ามันสุดจะดูเจ้าเล่ห์เป็นบ้า ไหนจะตาเรียวๆคู่นั้นอีก ...เหมือนอสรพิษจ้องฉกเหยื่อไม่มีผิด
“คุณไป๋ครับ ยังไงเสียคุณก็อุตสาห์บินไกลมาถึงนี่ทั้งที ควรจะพบหมอนั่นหน่อยนะครับ ผมคิดว่าอเล็กซ์คงจะดีใจ......”ยังไม่ทันที่เฉาจิ่งจะพูดจบประโยคดีท่อนแขนหนักๆของอีกฝ่ายก็วางพาดเข้าที่ไหล่
หนักเพราะน้ำหนักหรือหนักเพราะแรงกดอันนี้เฉาจิ่งก็ไม่กล้าที่จะคาดเดา
เลขาฯหนุ่มแทบไหล่ทรุดลงไปกองกับพื้น
.....หากไม่เพราะลำแขนหนาไม่ไหลลงจากไหล่แหมะเข้าที่เอวแทนเอาเสียก่อน
“ฉันว่าเขาคงจะดีใจมากกว่านะถ้าไม่ต้องเจอฉัน”
เพราะสัมผัสได้ถึงความโหวงเหวงแฝงอยู่ในน้ำเสียงระรื่นนั้นเฉาจิ่งเลยไม่ทันได้สนใจเอวของตัวเองที่กำลังถูกอีกฝ่ายรวบตึงเอาไว้....
“เอาเถอะ ได้รู้ว่าเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ยังรักษาสัญญาที่ให้ไว้ก่อนลักพาน้องฉันมาอยู่กินกันที่นี่ฉันก็พอใจแล้วล่ะ ก็นะ มันก็ตั้งนมนานมาแล้ว ฉันปลื้มนิดหน่อยที่อาฉ่ามันยังจำได้และยังทำตามสัญญาว่าจะดูแลน้องฉันเป็นอย่างดีมาจนถึงทุกวันนี้”
เฉาจิ่งไม่รู้หรอกว่านายของเขาได้ให้สัญญาอะไรไว้กับผู้ชายคนนี้ ด้วยหน้าที่ของลูกน้องที่ดี ...เขาจะไม่หลุดปากออกมาเด็ดขาดว่านายของเขาที่ผ่านมาทำร้ายตัวเอง รวมทั้งทำร้าย ‘น้องชาย’ ของคนคนนี้ไปมากมายแค่ไหนกว่าจะมาคิดได้อย่างวันนี้
ให้ตายก็จะเก็บเงียบเอาไว้ไม่แพร่งพรายออกไปแน่นอน!
ในขณะที่คนหนึ่งนึกเห็นใจอีกคนกลับเริ่มคิดอกุศล
อาฉ่านะอาฉ่า นายได้น้องชายฉันไปก็ควรมีอะไรที่สมน้ำสมเนื้อมาแลกเปลี่ยนกันสิถึงจะเป็นเรื่องที่สมควร
....
ขอยืมตัวพ่อหนุ่มแว่นน้อยคนนี้สักสัปดาห์สองสัปดาห์แล้วกันนะไอ้เพื่อนยาก! หึ!
FIN.
คาดได้ว่าหลายๆคนคงลืมไป๋หย่งหมิน พี่ชายของอเล็กซ์ เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของป๊าปิ่นไปจนหมดสิ้นแล้ว :laugh:
เฉาจริงของเราก็ยังคงไว้ซึ่งการถูก(ผู้ชาย)ลวนลามอยู่วันยันค่ำ ช่างน่าสงสาร..... :laugh: :laugh:
สวัสดีปีใหม่นะคะ(ยังไม่หมดมกราถือว่ายังปีใหม่อยู่นะ...*หลบเท้า*)
จบอย่างแท้จริงแล้วสำหรับเรื่องนี้ หลังจากนี้ก็จะเป็นตอนพิเศษเล็กๆน้อยๆตามวาระโอกาสล่ะ หุหุ
ขอบคุณทั้งนักอ่านหน้าเก่าและนักอ่านหน้าใหม่เลยนะคะที่ทำให้บันเข็นนิยายเรื่องนี้มาจนถึงตอนจบได้
หลังจากนี้ก็จะเป็นการแก้ไขต้นฉบับ เคลียร์ตอนพิเศษตามรีเควสคอมเม้นท์ผู้โชคดีของคุณวายซ่า(อเล็กซ์ X เจร์ & อดัมส์? เอ๊ะๆ)
แล้วก็ต่อด้วยเรื่องของหนูจา แค่กๆ ....พ่อยอดเมะอย่างนุ้งเจเจอร์
อยู่ด้วยกันไปอีกหลายๆเรื่องหลังจากนี้เลยนะคะ เย้! เย้! :L2: :กอด1:
ด้วยรัก
มิสบัน.
-
แง๊งงง อยากอ่านคู่นี้ยาวๆ รู้สึกว่าไม่พอ 5555555
คู่พ่อนี่แฮปปี้แบบหน่วงๆจริงๆ
จะเรียกว่าแฮปปี้ได้อยู่มั้งเนอะ ฮ่าาาาาา
โชคดีนะแว่นน้อยย :katai2-1:
-
รอตอนพิเศษ 3P กับเรื่องของหนุจาร์ แบบรัวๆ ทุบคอมโบเลยยยยย :hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:กอด1: จบแบบฟิน ๆ :L2:
-
เป็นตอนพิเศษที่อยากให้มีต่อไปเรื่อยๆจริงๆ ขอคู่ป๋าปิ่นยาวๆกว่านี้ได้มั้ยคะเนี่ย ไหนจะเฉาจิ่งโดนฉุด(?)อีก ฮา
-
:L2: :pig4: ขอบคุณนะคะ
-
อยากอ่านคู่พ่อตั้งแต่อดีตเลย
แต่คงหน่วงน่าดู งื้อออ
-
ขอบคุณค่าาา :กอด1:
จากนี้อเล็กซ์จะมีความสุขแล้วใช่ไหม คุณปิ่นต้องเอาใจอเล็กซ์ดีๆด้วยนะจากนี้ ชดเชยที่ผ่านมา ฮึ
ดิฉันรอ 3P นะจ๊ะ หนูเจร์จะโดนรุมหรือนี่ อิอิ :hao6: (อันนี้คืออีกจักรวาลนึงใช่มั๊ย )
แล้วก็รออ่านเรื่องนุ้งจาอย่างใจจดใจจ่อ จุ๊บๆ อย่าลืมนะเคอะ พระเอกของน้องจะเป็นยังงัยน้า :hao3:
ปล แอบหวังว่าจะมีตอนพิเศษของเรื่องนี้มาให้หายคิดตึ๋งเรื่อยๆ :hao5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณค่าาาา รอค่าามาบอกข่าวด้วยน้าาา
น้องวิวปะน้องน้ำเวลาอยู่ด้วยกันนิน่ารักคูณ 2 แบบแพ็คคู่ไปเลยนะ
แต่ก็หื่นทั้งคู่เหมือนกัน 5555
-
[ ใคร่พิเศษ ]
โตยธารเปลี่ยนไป?
ยอดอกสีหวานถูกครอบครองโดยริมฝีปากบางที่วนเวียนแวะชิมไปทั่วทุกตารางพื้นที่บนร่างกายเล็ก เสียงครางแผ่วหวิวกระตุ้นความต้องการจนปลายนิ้วเรียวที่กำลังขยับอยู่ในร่องทางคับแคบแทบจะถอนออกแล้วแทนที่ด้วยสิ่งที่ใหญ่กว่าเหลือเกิน
เพราะรู้ว่าถ้าทำแบบนั้นคนตัวเล็กจะต้องเจ็บแน่ๆร่างโปร่งถึงได้พยายามให้ความสนใจตุ่มไตน้อยๆสีชมพูหวานแทน
“อ๊า ...น้ำ กัด ....กัดแรงๆ”
ฟันขาวเรียงตัวสวยขบยอดอกที่ชูชันขึ้นสู้อย่างมันเขี้ยว เรียกเสียงครางหวานให้ดังขึ้นกว่าเดิมด้วยความซ่านเสียว เรียวขาขาวแยกออกกว้างเปิดทางให้ร่างโปร่งขยับเข้าแทรกกลางได้ถนัดถนี่ขึ้น นิ้วเรียวสอดเพิ่มเข้าไปในร่องทางอุ่นนิ่มเป็นสามนิ้ว ขยับเข้าและออกเพื่อขยายในขณะที่ปากบางย้ายจากแผ่นอกเล็กลงมาเล่นกับส่วนอ่อนไหวสีสวยซึ่งกำลังกระตุกฟาดอากาศไปมา
หยาดน้ำเหนียวไหลปริ่มออกจากส่วนหัวเมื่อพวงแฝดนุ่มถูกหยอกเล่นด้วยเรียวฟันของร่างที่ทาบทับอยู่ ตากลมสีอัลมอนด์ฉ่ำเยิ้มไปด้วยความปรารถนายามทอดมองใบหน้าแต้มสีระเรื่อของคนรักตรงหว่างขา ยามเมื่อถูกปลายลิ้นร้อนหยอกเอินกับท่อนเนื้ออวบความเสียวสะท้านแทบจะทำให้คนตัวเล็กปลดปล่อยหยาดน้ำแห่งความสุขสมออกมา
ปากอิ่มเม้มแน่น
ทนไม่ไหวแล้ว
“น้ำ ...ใส่ อึก ...ใส่ของน้ำเข้ามา เรา..ไม่ไหว อ๊ะ”ยังไม่ทันที่เสียงหวานจะเอ่ยอ้อนจนจบประโยค ช่องทางที่ถูกเตรียมความพร้อมเพียงไม่นานกลับถูกเติมเต็มด้วยแท่งเนื้อร้อนแทบทันที
หัวคิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย ความจุกเสียดเทียบไม่เท่ากับความเสียวซ่านที่ได้รับทำให้คนตัวเล็กเป็นฝ่ายยกสะโพกสวนทางจนท่อนเนื้อร้อนเติมเข้ามาในร่องทางจนเต็มในที่สุด เสียงครางของคนทั้งคู่สอดประสานกันกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อ
บทรักที่เปี่ยมไปด้วยความนุ่มนวลทว่ากลับเร่าร้อนจนแทบทำให้ละลายทุกครั้งที่ขยับสะโพกเข้าหากัน ทุกความรู้สึกถูกถ่ายทอดผ่านร่างกายที่เชื่อมกันเป็นหนึ่งเดียว ..ครั้งแล้ว ...ครั้งเล่า
จนสิ้นสุดห้วงปรารถนา
ร่างเล็กนอนหอบดวงตาหวานฉ่ำปรือลงเมื่อรู้สึกถึงความวูบโหวงตรงส่วนที่เคยถูกเติมเต็มด้วยความอุ่นร้อน ร่างโปร่งผละกายออกห่างไม่ถึงนาทีก็ทิ้งตัวลงนอนอ้าแขนรับร่างเล็กมากอดแนบอก ปากอิ่มของคนที่นอนซบอยู่ขบหนักๆบนเนินอกเนียนจนขึ้นรอยจ้ำอีกรอย ...จากหลายสิบรอยที่ประปรายไปทั่วเรือนร่างบอบบางของอีกฝ่าย
“รุกเก่งขึ้นหรือเปล่า โตยธาร”
คนฟังหลุดหัวเราะพรืดออกมา ปากบางแนบลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างรักใคร่“ก็ขยันทำการบ้านอยู่ทุกวัน ฝีมือพัฒนาขึ้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่หน่า เพราตา”
คนตัวเล็กเลิกคิ้ว นึกไพล่ไปถึงบทรักครั้งก่อนๆ เพราตาแทบไม่มีโอกาสได้รุกอีกฝ่ายเลยนับตั้งแต่โตยธารย้ายมาอยู่ด้วยกันที่เรือนเล็กหลังนี้ จะว่าไม่มีโอกาสเลยก็ไม่ใช่ ...ความจริงแล้ววันนี้ควรจะเป็นเขาเป็นฝ่ายรุกถึงจะถูก แต่ไม่รู้ทำไมไปๆมาๆกลับกลายเป็นว่าถูกทำให้เคลิ้มจนรู้สึกตัวอีกทีก็ถูกอีกฝ่ายนั้นเติมเต็มเข้ามาในร่างกายแล้ว
ทั้งคนตัวเล็กเองยังเป็นฝ่ายเรียกร้องให้อีกฝ่ายรักเข้ามาลึกๆด้วย
อันที่จริงเรื่องใครจะรุก ใครจะรับนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก แค่ทำให้คนรักมีความสุขได้จะแบบไหนก็ไม่ใช่ปัญหา เพียงแต่ว่า....
“ทำไมช่วงนี้น้ำถึงไม่ยอมให้เราได้รุกบ้างเลยล่ะ?”
ชะงักงัน
โตยธารชะงักงันไปแทบในทันทีก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยโดยการ... “พรุ่งนี้วิวมีเรียนเช้านี่ งั้นเรานอนกันเถอะ”
แปลกจริงๆด้วย
จะว่าไปพอเพราตาพูดเรื่องจะเป็นฝ่ายรุกบ้างขึ้นมาอีกฝ่ายก็จะเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีแถมยังไม่เนียนเลยสักนิด ไม่ก็จะแสดงปฏิกิริยาที่น่าสงสัยออกมาให้เห็น ตัวอย่างก็อย่างตอนนี้ โตยธารไม่ใช่คนโกหกเก่งอยู่แล้ว... อย่างน้อยก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะโกหกให้เพราตารู้สึกไม่ดี อีกฝ่ายไม่เคยปิดบังไม่ว่าจะเรื่องไหนก็ตาม
ร่างโปร่งพลิกนอนตะแคงไปอีกทางมือเรียวเอื้อมปิดโคมไฟบนโต๊ะข้างหัวเตียงฝั่งตัวเองเสร็จสรรพ
เพราตาไม่ใช่คนคิดมาก อืม... ถึงจะไม่ใช่คนคิดมากยังไงก็ต้องคิดบ้างหรือเปล่า?
ยิ่งกับคนที่แคร์ด้วยแล้ว.....
“น้ำเบื่อที่ถูกเรารุกงั้นเหรอ?”เสียงหวานแผ่วเบา ใบหน้าหวานหมองลงแทบทันทีที่ร่างโปร่งหันกลับมามอง
โตยธารเบิกตากว้างใจหล่นวูบเมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหม่นหมองของคนรัก แขนเรียวรั้งร่างเล็กมากอดแนบอกอีกครั้งใบหน้าขาวส่ายไปมารัว “ไม่ใช่แบบนั้นนะวิว”
“แล้วเป็นแบบไหนกันล่ะ?”
“ก็....”โตยธารมีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหมองเศร้าของอีกฝ่ายโตยธารยิ่งเห็นเพราตาเป็นแบบนั้นก็ยิ่งรู้สึกวูบโหวงในใจ
ก้อนเนื้อในอกข้างซ้าย ..มันรู้สึกเจ็บอย่างอธิบายไม่ถูก
เขาไม่อยากพูดเหตุผลออกไปแต่ก็ไม่อาจปล่อยให้เพราตาเป็นแบบนี้ต่อไปได้เหมือนกัน
“น้ำเบื่อเราแล้วเหรอ?”
หัวใจคนฟังกระตุกวูบทันทีเมื่อเห็นหยดน้ำใสไหลลงจากดวงตาคู่กลม ..ใจอ่อนยวบลงทันที
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ!”
“ฮึก...”
โตยธารลุกพรวดขึ้นนั่งปากบางเผยอค้าง เพราะไม่เคยเห็นเพราตาอยู่ในโหมดนี้มาก่อนเลยทำอะไรไม่ถูก มือไม้ดูเก้งก้างไปหมดจนนึกรำคาญตัวเอง
ร่างโปร่งรั้งร่างเล็กมากอดเอาไว้แน่น หากแต่ยิ่งกอดแน่นอีกฝ่ายอีกสะอึกสะอื้น เพราตาในอ้อมแขนตัวสั่นระริกเพราะแรงสะอื้นไห้ พาลให้ใจของคนพยายามปลอบปวดหนึบไปหมด
มีทางเดียวคือต้องอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ
แต่...
เขาอายเกินกว่าที่จะสารภาพออกมาตรงๆนี่หน่า
“อึก ..ถ้าน้ำเบื่อเราแล้ว ...ทำไมไม่บอก เราอึก.....”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะวิว น้ำไม่เคยเบื่อวิวเลยนะ!”
“....”เพราตาเงียบไปแล้ว
หากเป็นการเงียบที่ไม่ได้ทำให้แรงสะอึกสะอื้นหายไป
“วิว...”
โตยธารครางเรียกเสียงอ่อน เพราะไม่เคยเจอเพราตาในโหมดนี้เลยไม่รู้จะต้องรับมือยังไง มือเรียวลูบแผ่นหลังเปล่าเปลือยพลางกดจมูกหอมขมับอย่างปลอบโยน “น้ำรักวิวนะครับ ไม่มีทางเลยที่จะเบื่อวิวได้ มีแต่จะรักจะหลงมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก”
“พิสูจน์สิ....”
“หืม วิวว่ายังไงนะครับ?”เพราะอีกฝ่ายพูดเบาเขาเลยได้ยินไม่ถนัดจนต้องกระชับกอดแน่นขึ้นพลางโน้มหน้าลงให้ใบหูชิดกับกลีบปากอิ่ม
หากในจังหวะนั้น.....
ตุบ
ร่างโปร่งร้องเสียงหลงออกมาเมื่อร่างเล็กที่เคยสะอึกสะอื้นจนตัวสั่นจู่ๆก็ไม่รู้ว่าเอาแรงฮึดมาจากไหนผลักเขาให้นอนลงแล้วขยับกายนั่งคร่อมทับเอาไว้ ใบหน้าสวยหวานที่คิดว่าจะต้องอาบไปด้วยหยาดน้ำตากลับเปี่ยมไปด้วยเล่ห์หาได้มีน้ำตาให้เห็นสักหยด ดวงตาคู่กลมส่อประกายแปลกประหลาด ..ที่ชวนให้รู้สึกวาบหวามอย่างบอกไม่ถูก
“เราบอกว่าพิสูจน์สิ พิสูจน์...ว่าน้ำไม่ได้กำลังเบื่อเราจริงๆ”ไม่พูดเปล่าสะโพกกลมกลึงกลับบดเบียดถูไถแก่นกายช่วงล่างของร่างโปร่งจนอะไรต่อมิอะไรเริ่มแตกตื่น
โตยธารกลืนน้ำลายลงคอเมื่อฝ่ามือเล็กนุ่มไล้ลูบจากหน้าท้องแบนราบขึ้นมาจนถึงแผ่นอก ปลายนิ้วสะกิดยอดตุ่มไตของเขาน้อยๆ แม้จะเป็นแค่เพียงการสะกิดผ่านเขากลับรู้สึกเสียววาบจนไม่อาจเก็บเสียงครางเอาไว้ได้
“วิว...”
ดวงตาคู่กลมสีอ่อนฉ่ำเยิ้มขึ้นมาเมื่อความปรารถนาเริ่มครอบงำทีละน้อย โตยธารหรี่ตามองคนตัวเล็กที่เคลื่อนกายลงช้าๆ ทุกจังหวะการขยับอีกคนไม่ได้ละสายตาจากเขาเลยแม้แต่สักวินาที ....แม้กระทั่งยามที่ส่วนกึ่งกลางของเขาถูกครองด้วยปากอิ่ม ดวงตาทรงเสน่ห์และแสนจะยั่วยวนกันคู่นั้นก็ยังไม่ละไปไหน
อยาก....ให้ร่างเล็กกลืนกินตัวตนของเขาเข้าไปลึกกว่านี้
หากแต่อีกคนกลับไม่ยอมทำอย่างที่เขาเรียกร้อง
ปากอิ่มผละออกจากแก่นเนื้อสีสวย ทรมานกันด้วยปลายนิ้วชี้... ที่ทำเพียงแตะส่วนหัวเบาๆเท่านั้น คนร่างเล็กไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น
ลมหายใจร้อนที่เป่ารด
ส่วนปลายหัวที่ถูกปลายนิ้วเรียวจี้วนเล่น
“วิว.....”
ร่างโปร่งหายใจหอบ ทั้งอึดอัดและทรมาน ถ้าจะบอกว่านี่เป็นการลงโทษกันโตยธารก็เชื่อจนหมดใจ
มือที่ส่งไปเพื่อรั้งรูดความปรารถนากลับถูกมือเล็กตี ...ทั้งที่เขาแข็งปึ๋งจนแทบจะระเบิดตายอยู่แล้ว
“วิวครับ.... ได้โปรด น้ำทรมาน”
“หือ อยากให้เราทำอะไรเหรอ?”ตากลมใสช้อนมองอย่างไร้เดียงสา ...ไม่สิ ต้องเรียกว่าร้ายเดียงสาต่างหาก
เพราตาคนขี้แกล้ง ก็รู้ทั้งรู้แท้ๆว่าเขาต้องการอะไร
ปากบางเม้มแน่น หากเขาไม่พูดออกไปดูจากท่าทางแล้วคนตัวเล็กคงจะปล่อยให้เขาทรมานอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆแน่
ใบหน้าน่ารักที่ซับสีเลือดจางๆเหไปอีกทาง “น้ำอยาก...” ปากบางเม้มแน่นกว่าเดิม รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งร่างกาย
“ถ้าน้ำไม่พูดออกมา เราก็ไม่รู้หรอกนะ”
ตัวแสบ!
“น้ำอยากได้วิว.... อ๊า! วิว ....เดี๋ยว อย่าจู่ๆก็ใส่เข้ามาแบบนี้สิ .....อื้ออออ”
โตยธารเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังตกลงในไปหลุมดักของนายพรานตัวแสบเข้าอย่างจัง
อืม....... ความจริงแล้วอาจเพราะเขารู้ทั้งรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นกับดักแต่ก็ยอมที่จะตกลงไป
ทำยังไงได้
ก็เขา ‘อดทนรอ’ เวลานี้มาตั้งนานแล้วนี่หน่า
อุตสาห์อดทนไม่ยอมโอนอ่อนและทำหน้าที่เป็นฝ่ายรุกมาโดยตลอด
และผลตอบแทนที่ได้กลับมา.....
“อืม ..น้ำ ทำไมแน่นอย่างนี้นะ อ๊า....สุดยอด”
“อ๊า! วิว...อย่า อื้ออ ......มันแรง อ๊ะ ...อ๊าา!”
มันคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม :)
FIN.
เอาตอนพิเศษมาเสิร์ฟให้หายคิดถึงสองเคะค่ะ
ตอนนี้ไม่มีอะไรมาก ด้วยรักและความหื่นล้วนๆเลย 55555555
สรุปแล้วใครร้ายกว่ากันหน๊อ? o18
มิสบัน.
-
:heaven :heaven :heaven
-
ก็ร้ายพอกันนั่นแหละน้ำวิว คนอ่านฟิน. :pighaun:
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
ร้ายพอกันทั้งคู่
5555
-
:-[
-
แซ่บทั้งคู่ :hao7:
-
:z1: เพิ่มรสชาดให้ชีวิตคู่จริง ๆ
-
เจ้าเล่ห์พอกันเล้ยยยย แต่ไม่เป็นไร คนอ่านฟินค่ะ
:haun4: :haun4:
-
ใครจะรุกใครจะรับ เราก็ฟิน
แต่น้ำเจ้าเลห์ขึ้นนะ
-
น้ำนายร้ายมาก ๆ เลยน่ะ ขนาดวิวยังต้องหล่นในบ่วงกับดักของนายเลยน่ะ :mew4:
-
น้ำซึมซับความร้ายมาจากวิวใช่มั้ย55555555 ร้ายทั้งคู่ แหม่ ไอ้เราก็ว่าจะมีดราม่าแน่ๆ น้ำอยากให้วิวรักวิวหลงก็บอกตรงๆ5555555555 ร้ายทั้งคู่คนนึงแกล้งเขาอีกคนก็วางแผนมาดิบดี (/////////) เขิน
-
แซ่บทั้งคู่ :z1:
-
โตยธารนี่เจ้าเล่ห์จริงๆ แต่ก็ชอบนะแซ่บทั้งคู่ :haun4:
-
คือแบบ เจ้าเล่ห์ทั้งคู่
แซ่บทั้งคู่ น่ารักทั้งคู่
ชอบๆๆๆๆๆ :L1:
-
ตอนพิเศษก็ยังติดเรทเหมือนเรื่องหลักเลย
55555555555
แต่โตยธารเจ้าเล่ห์มากกกกกก
-
ทั้งเจ้าเล่ห์ทั้งแสบและแซ่บพอกันทั้งคู่เลยนะเธอ :pighaun: :pighaun:
-
ร้ายกะแสบ เจ้าวางแผน กับเจ้ากับดัก สรุป เสมอ 555
-
ตกลงพลัดกันรุกพลัดกันรับ 555+
-
สรุปว่าใครเจ้าเล่์กันแน่ :mew2:
-
ชอบบบบบ
ชอบเรื่องนี้มาก
คือชอบแนวรับรับมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
คือมันน่ารักอ่ะ. รอรวมเล่มนะค้าาาาา
-
ร้ายทั้งคู่ เหมาะกันจริงๆน้าา
ตอนพิเศษเรียกเลือดมากค่ะ
><
-
เจ้าเล่ห์พอกันทั้งคู่เลยนะ :hao6:
-
ร้ายอะ ร้ายทั้งคู่ สมกันจริงๆ
-
ร้ายทั้งคู่ คนอ่านฟินนนน.
-
ฟิน :heaven
-
ทั้งร้าย ทั้งแสบ ทั้งแซ่บ แถมยังเจ้าเล่ห์กันอีกต่างหาก // ปาดเลือดแป็ปปปป
-
แอบเจ้าเล่ห์นะเนี่ยย :z10:
-
:jul1:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
:pig4:
มาต่อนะ นะนะนะนะ :mew1:
-
สนุกมากเลยค่า ที่ผ่านมาอ่านแต่ รุกxรับ หรือ รุกxรุกยิ่งกว่า ไม่เค๊ยไม่เคยสัมผัส รับxรับ เลยในชีวิต เรื่องนี้เรื่องแรก แถมเราอ่านจบอีกด้วย คือจะบอกอีกว่า ตอนแรกที่พอรู้ว่าเป็น พลัดกันรุกพลัดกันรับ เราก็คิดว่าคงรับไม่ได้แน่ๆ เพราะที่ผ่านมาอ่านแต่แบบที่มันตายตัว อยู่ในสถานะเดียวเท่านั้น
แต่ก็อยากลองอ่านดู ปรากฎว่า... ไม่เลว! พูดให้ถูกคือ ไม่ได้รู้สึกแย่อย่างที่คิด มันกับฟินได้อีก! ไม่น่าเชื่อค่ะ
ชอบที่ทั้งสายน้ำแล้วก็วิวจัดการกับเมะที่มาก่อกวน เพราะมันสะใจมาก
เราอาจจะคิดไม่เหมือนคนอื่น ตรงที่... ใครรุกรับไม่เป็นไร เพียงแต่ถ้าจะเอาความชอบก็คง ชอบวิวรุกมากกว่า
ขอบคุณมากค่า (ยาวไปนิด แค่อยากระบายฟิลลิ่งที่เกิดขึ้น)
ถ้ามีเรื่องอื่นหรือแนวอื่นๆอีกจะตามไปอ่านแน่ค่ะ
-
สนุกมากจ้า อยากให้มีเรื่องของคุณพ่อกับอเล็กซ์ยมัยก่อนด้วยจังเป็นตอนพิเศษก็ได้ อยากให้มีตอนพิเศษอีก :hao7:
-
แสบกันทั้งคู่ 5555555555555
-
รักนิยายเรื่องนี้จริงๆ ขอบอก :mew1:
-
คนที่ร้ายสุดน่าจะเป็นน้ำนะ 5555 ไม่ใช่วิว
-
พอกันเลยร้ายพอกัน ขอบคุณคร่า
-
กลับมาอ่านรอบที่38 เว่อร์ ฮ่าๆ ห้าหกรอบได้แล้วมั้ง คิดถึงน้ำวิว สองเคะน่ารักน่าหลง :hao7:
-
:pighaun:
-
กรีดร้องในความเร่าร้อนของ2นางมาก :hao7:ว่าแต่นุ้งน้ำ นางจะทำ :oo1:เป็นมั้ยนั่นน่ะ :z1:
-
คิดถึงเรื่องนี้สุดๆ แวะมาต่อพิเศษอีกนะคะ :กอด1: :3123:
-
น้ำร้ายลึกนะเนี่ย แหมๆ :hao3: :haun4:
-
อีคนร้องไห้ไม่มีน้ำตา
อีกคนก็อดกลั้นสุดๆ หึหึ...พอกันเกินไป
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
โอยยยยยย เพิ่งได้มาอ่านเอาตอนนี้ ตายกันไปข้างค่ะ
น้ำกับวิว จะว่าใครแซ่บกว่าใครดีเนี่ย ขยันรุกขยันอ้อนกันจริ๊ง
แทบจมกองเลือดตายค่ะ
:jul1: :jul1: :jul1:
-
แซ่บเวอร์~~~~~ :pighaun: :pighaun:
-
:haun4: คู่ลูกนี้ร้อนแรงซะคนอ่านอย่างอิฉันเลือดทะลักทลายได้จนหยดสุดท้ายจริงๆค่ะ แซบมากก
ส่วนคู่พ่อพ่วงคู่ลุงก็อยากอ่านแบบเต็มๆซักทีเหมือนกันน้าา
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาแบ่งปันจ้าา :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบใน1วันนน
ตาแฉะกันเลยทีเดียวว
เรื่องนี้น่ารักมากกกก
ไม่เคยอ่านรับรับมาก่อนเลย นึกว่าจะเบี้ยนมั้ยนะ55555
สรุปคือมะนน่ารักมากก ละมุนน มุ้งมิ้งมาก งือออ
ตอนแรกเปิดมานี่ว่าวิวร้ายยนะเจ้าเล่ห์มากงี้
พออ่านไปเรื่อยๆโอเคเลย เจ้าเล่ห์สุด ร้ายสุดคือน้ำนี่เอง
มีความร้ายเงียบบ. เจ้าเล่ห์หลบใน555555
แม้แต่วิวก้ยังหลงกลล แต่ก้น่ารักก ขี้อ้อนมากด้วย
คู่ผู้ใหญ่นี่ก้มีความหน่วง ชอบอเล็กซ์มากกกก
รักจริง มั่นคง เสียสละ
ให้เดาก้คงจะรักกันมาตั้งแต่ก่อนพ่อปิ่นแต่งงานมั้ย
แต่อยู่ในฐานะมือขวา คนสนิท
พอจะแต่งงานก้ทนอยู่ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ ได้ช่วยเหลือ ได้เห็นว่าคนรักมีความสุขดี
พ่อปิ่นก้คงจะฟิลรักก้รักนะ แต่หน้าที่ความรับผิดชอบต้องมาก่อน
แต่ก้เหนแก่ตัวพอที่จะรั้งไว้กับตัว เดาล้วนๆๆๆ
คู่พ่อนี่มีปมที่น่าตามมากค่ะ5555 ไหนจะคุณลุงใหญ่อีก และก้คุณเพื่อนเก่า
ตอนแรกนึกว่าจะได้ อดัมเจย์เจอร์ ซะแล้วววว เพื่อรักเพื่อนดูแลกันจนรักงี้5555
สรุปอดัมไม่มีคู่เฉยเลยย
ขอบคุณค่าาา
-
คุณบันมันละมุนมากเลยค่ะ น่ารักจัง
เพิ่งเคยอ่านแนวนี้ครั้งแรกประทับใจมาก
มันดูนุ่มนวล อ่อนโยน :katai2-1:
เพิ่งเคยอ่านที่คนแทนตัวเองว่า เรา เช่นกัน55
มันดูหยิ่งในตัวเองดีค่ะไม่รู้คิดว่าไปเองไหม
น้ำก็น่ารัก โอ้ยยไม่ไหวแล้ววว
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆนะคะ :L2:
-
:haun4: :haun4:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
กลับเข้ามาอ่านอีกรอบ ดีงามและเสียเลือดเหมือนเดิมเลยค่ะ :hao5:
-
:hao5:
-
ยังเเซ่บเหมือนเดิมเลยยยย
วิวนะร้าย!
แต่น้ำอะเจ้าเล่ห์!
:hao6:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
พึ่งได้อ่านเรื่องนี้ในปี2017
อ่านจบต้องขอโดเนทเลือดกันเลยทีเดียว ฉากอัศจรรย์บรรยายได้เผ็ดพริกล้านเม็ด
หนูๆแต่ละคนทำป้าใจแตก น้ำหมากกระจาย ชอบทั้งน้องน้ำหนูวิวเลย รูปงามนามเพราะทั้งคู่
ในความเผ็ดร้อนก็เต็มไปด้วยความรัก เข้ากับชื่อเรื่องมากๆ
จะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ นอกจาก ... เริ่มด้วยใคร่ ลงท้ายด้วย "รัก" :o8:
อ่านจบแล้วฟินกับความรักความหวานความเข้ากันได้ดีของทั้งคู่ ประทับใจผุดๆ
ตัวละครตัวอื่นก็สร้างสีสันได้ดี จนทำให้เราอยากเผือกชีวิตของทุกคน 5555
อยากรู้ว่าอเล็กซ์จะสมหวังมั้ย แล้วเจอร์กับอดัมส์อีก แล้วที่สำคัญก็ยังอยากตามติด
ชีวิตน้ำวิว วิวน้ำต่ออีกเรื่อยๆ อยากเห็นเวลาใช้ชีวิตประจำวันด้วยกัน
แง๊ แค่นึกก็คิดถึงแล้ว :monkeysad:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ สนุกมากๆเลยยย :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ้ยเรื่องนี้ทั่งน่ารักทั้งแซ่บเว่อ :oo1:
สนุกมากเลยค่ะ
ไม่เคยอ่านแนวเคะชนเคะเลย ส่วยมากจะเจอแต่เมะชนเมะ
น่ารักละมุนไปอีกแบบ
-
อ่านจบ เลือดหมดตัวพอดี ฟินนนนนน :haun4:
-
เป็นคู่ที่... สมน้ำสมเนื้อกันสุดๆ เหมาะกันแล้ว 55555 ยิ่งมาตอนสุดท้ายนี่แบบ ... สุดยอดไปเลย..
-
งื้อออออออ :haun4: :haun4: :jul1: :jul1:
-
เหมือนแมว 2 ตัวงุงิงุงิกันเลย :mew3:
-
เป็นนิยายที่ดีทีเดียว
ดีจนเสีนเลือดไปหลายปิ๊บ 5555
-
หึหึหึ มันดีนะเนี่ยที่ อดทนรอ
ยอมๆกันไปอะนะ บอกตรงๆจะไปสนุกอะไร ว่าม่ะ
-
มาอ่านรอบสองคร่า
หาอ่านรับxรับ ยากจริงๆ
-
o13
สุดยอดแล้วน้องวิว เป็นเคะที่ไม่เคยเจอมาก่อนตั้งแต่อ่านนิยายวายมาเลยคะ
(เพิ่งเคยเมนท์ครั้งแรก เพราะเพ่ิงทำเป็น 555+)
เพิ่งอ่าน เคะxเคะ ครั้่งแรก ฟินแรกมาก NC เซ็กซี่สุดๆ
ชอบภาษาในการเขียนด้วยคะ
จะคอยติดตามผลงานะคะ
-
มาอ่านรอบที่2 ยังสนุก +แซ่บพริก10เม็ดเหมือนเดิมมมม :-[
-
เลาจะลอเจเจอร์อยู่ตรงนี่นาจา
-
เหมือนมันค้างๆคาๆไม่สุดอ่ะ อดีตต่างๆก็ยังไม่เคลียร์ บางทีชื่อตัวละครเยอะๆแบบนี้ก็พาเรางงอยู่หน่อยๆนะ 5555 ก็ก็โอเคแหละสนุกดี
-
อ่านทีเดียวจบฟินจนแก้มแตก
-
ดีจริง :haun4:
-
:pig4:
-
ชอบมากๆเลยยย :กอด1:
อ่านมาสองรอบแล้ว ฟินจ้าฟินเหมือนเดิม :pighaun: :pighaun: :L2:
-
ดีงามกว่าที่คิดไว้มาก สนุกค่ะ o13
ปกติไม่ค่อยชอบแนวนี้ แต่เรื่องนี้เป็นข้อยกเว้น
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สลับไปมา
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ Hot ร้อนฉ่า มากๆ :m25: :jul1:
-
THANK YOU :mew1: :m25:
-
โอ้ยใจบางงงงงงง :hao7:
-
ดี สนุกก แนวนี้เพิ่งเคยอ่าน
-
:mew1: :mew1:
-
:jul1:
-
:pighaun:
:pighaun:
-
อ่านบทที่2ต่อไปยังไงคะ พอดีเราพึ่งหัดเข้าเล้านี่
-
อ่านบทที่2ต่อไปยังไงคะ พอดีเราพึ่งหัดเข้าเล้านี่
กดเลือกหน้าได้เลยค่ะ แล้วเลื่อนลงมาหาเอา ตอนต่อๆไปจะอยู่ที่หน้าถัดไปเลย