หัวข้อ: [รับ✖รับ]เริ่มด้วยใคร่ ลงท้ายด้วย..?:[ใคร่พิเศษ - โตยธารเปลี่ยนไป?]P.35 9/1

[myonlyone]

ตอนนี้วิวยั่วสุดใจให้ดิ้นตาย โอ๊ย ชักทนไม่ไหวแทนน้ำเสียเหลือเกิน

[kiolkiol]

  ช่างยั่วกันจริงงงงงง

[ka[ze]na]

พายุของเจย์ หรือของอดัมส์ล่ะ ถ้าทำอะไรน้ำเพราตาคงไม่ปล่อยแน่ๆ

[NONSENSE]

รู้สึกหน้ามืด คล้ายจะเป็นลม
ไม่ไหวแระเลือดจะหมดตัว

พายุอะไรเอาไว้ทีหลังละกันนะ 

[❣☾月亮☽❣]

    แวะมารอ

[Panpearwa]

วันนี้วันจันทร์..........
เราไม่ได้กดดันนะ
แค่เข้ามารอทุกวันเลยค่ะ
อยากอ่านฉากเรียกเลือดฮ่าๆๆๆ 

[14th-friedegg]

เค้ามรอแล้วน้าาาาาาา
วันนี้จะมาลงมั้ยอาาาาาาา
 

[BUNNz4]

           XIII ( 100% )



           ยามที่ได้มองเห็นอีกคน

           ความรู้สึกแรกที่มีคือความ ‘ริษยา’


           ผมยังจำได้ดีและไม่เคยลืมความรู้สึกนั้นของตัวเอง อิจฉา....ที่คนคนนั้นมีทุกอย่าง เส้นทางของเขาเหมือนจะถูกโรยไปด้วยกลีบกุหลาบโดยมีพรมนุ่มเท้าปูรองอีกทีเลยด้วยซ้ำ ทั้งรูป ทรัพย์ ตลอดไปจนน้ำเสียงชื่นชมกับความนิยมที่ไม่เคยลดลงทั้งที่ข่าวไม่ดีเกี่ยวกับตัวเขาลือมาให้ได้ยินเป็นระยะ

           ใบหน้าหวานนั้นสวยหมดจดยิ่งกว่าผู้หญิงหลายคน ทั้งที่หน้าตาดีออกขนาดนั้นแต่กลับไม่เอาใครเลยสักคน ทุกครั้งที่บังเอิญเจอไม่เคยเห็นคนที่จะเรียกได้ว่าเป็น ‘เพื่อน’ อยู่ข้างกายคนร่างเล็กเลยสักครั้ง เพราตามักจะชอบอยู่คนเดียว จะว่ารักสันโดษก็อาจจะใช่ แต่เหตุผลหลักที่ทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้หรือทำความรู้จักน่าจะเป็นเพราะใบหน้าที่ถึงแม้จะน่ารักแต่กลับเรียบนิ่งจนดูเหมือนจะเย็นชา


           ..เข้าถึงยาก..

           ..เหมือนอยู่กันคนละโลก..


           เชื่อว่าใครหลายคนคงจะคิดแบบนั้น ตัวผมเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ...

           ไม่รู้ตัวหรอกว่าจากที่ใช้สายตามองด้วยความอิจฉาจนพาลไปเป็นไม่ชอบใจที่มีต่อคนงามคนดังแห่งคณะบริหารที่ชื่อเสียงดังกระฉ่อนเสียยิ่งกว่าดาราวัยรุ่นคนหนึ่งที่เรียนอยู่คณะเดียวกันเสียอีก..... มันแปรเปลี่ยนไปเป็นความหลงใหลตั้งแต่ตอนไหน พอรู้ตัวเข้าอีกที ......ผมก็คอยแต่มองหาร่างเล็กทุกครั้งที่เดินผ่านคณะบริหารซะแล้ว


           รู้สึกตัวว่านับวันตัวเองยิ่งเป็นเอามากขึ้นทุกที

           ตื่นเต้นจนใจสั่นทุกครั้งที่บังเอิญได้เดินผ่านเขา กลิ่นกายหอมหวานชวนให้รู้สึกรัญจวนใจ คงมาจากน้ำหอมแบรนด์ดังสักยี่ห้อ เพียงแต่ลึกๆผมกลับรู้สึกว่า..... เนื้อแท้ของเพราตาจะต้องหวานหอมยิ่งกว่าน้ำหอมยี่ห้อดังที่ไหนอย่างแน่นอน


           .....


           แล้วก็ไม่ได้ผิดไปจากที่คิดจริงๆ

           “อะ ..อ๊าาส์”

           “อึก ..วิว ...”


           ความรู้สึกที่แล่นวาบไล่ขึ้นมาจากปลายเท้า ปล่อยให้ร่างกายที่หลงใหลไปกับความรู้สึกนั้นนำทุกความคิดไป สมองขาวโพลนดวงตาพร่าเลือนไปหมด สิ่งที่โฟกัสเห็นมีเพียงดวงหน้าสวยที่กำลังแดงซ่านไปด้วยอารมณ์ใคร่ เห็นปากอิ่มเผยอออกส่งเสียงครางหวานยามร่องทางอุ่นนุ่มกลืนกินลำเนื้อแข็งขึงร้อนจัดเข้าไปลึกสุดความยาว ดวงหน้าพราวเหงื่อเหยเกยามโยกเอวหมุนขย่มกายอย่างเร่าร้อน มือเล็กปัดป่ายไปทั่วกายของผมที่นอนนิ่งๆให้อีกฝ่ายเป็นคนคุมเกมอย่างที่เขาต้องการ

           ช่วงขณะหนึ่งของความคิด ....


           ตามใจมากไปหรือเปล่านะ

           เขาป่วยอยู่นี่หน่าแล้วมา‘ทำ’กันทั้งอย่างนี้มันจะดีแล้วหรือ?


           แต่ความคิดทุกอย่างในหัวกลับหยุดชะงักลงเมื่อใบหน้าถูกอุ้งมือเล็กประคองเอาไว้ ดวงตากลมโตฉ่ำเยิ้มมองสบกลับมาก่อนที่ดวงหน้าหวานสวยจะโน้มลงมอบจูบร้อนเร่าทว่ากลับหวานล้ำให้อย่างดูดดื่มทั้งที่สะโพกกลมกลึงยังคงขยับร่อนส่ายกลืนกินแก่นกายส่วนกลางของผมเข้าออกไม่หยุด


           เผลอยกมือบีบขย้ำก้มนิ่มเต็มไม้เต็มมือ

           อีกฝ่ายครางอื้ออึงในลำคอก่อนที่จะผละริมฝีปากออกซุกซบใบหน้าเข้ากับไหล่ของผม กายเล็กสั่นสะท้านเมื่อผมยกเอวสวนกลับแรงขย่ม เจ็บแสบที่หัวไหล่ ...คงจะถูกอีกฝ่ายกัดเข้าให้


           เสียงหอบหายใจที่สอดประสานกับความรู้สึกของลมหายใจอุ่นพร้อมทั้งเสียงครางแหบพร่าข้างๆใบหู หัวใจเต้นแรงราวกับจะระเบิด และทุกอณูของร่างกายที่คล้ายว่ากำลังจะทำให้เสียสติ


           “ว..วิว”

           ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝือนเมื่อร่างเล็กกลับหมุนกายนั่งหันหลังให้ผมแทน เขาอยู่ในท่าคลานเข่าในขณะที่ผมนอนอยู่ท่าเดิม วิวที่เห็นแปรเปลี่ยนไป... จนรู้สึกว่าอีกไม่นานเลือดกำเดาคงจะไหลออกมาอย่างไม่ต้องสงสัยในสาเหตุเลยแม้แต่น้อย

           ท่านี้ทำให้ผมมองเห็นแก้มก้นกลมกลึงขาวละเอียดของอีกฝ่ายได้ชัดเจน แต่ที่ชัดยิ่งกว่าคือร่องทางสีสดช้ำเล็กน้อยจากการร่วมรักที่กินเวลายาวนาน ....กำลังโยกขยับโดยมีท่อนเนื้อแข็งขืนของผมผลุบเข้าผลุบออก คราบน้ำขุ่นขาวจากความใคร่เคลือบท่อนลำจนเป็นมันก่อให้เกิดน้ำเสียงเฉอะแฉะฟังดูหยาบโลน


           แต่กลับเร้าตัณหาจนแทบคลั่ง!

           ใบหน้าหวานเอี้ยวหันมามอง เรียวลิ้นสีสดแลบเลียรอบกลีบปากอิ่มเจ่อของตัวเอง...ก่อนที่จะยกยิ้มร้ายพร้อมกับสะโพกที่โยกขยับถี่ขึ้นเรื่อยๆ

           ...สุดห้วงของความอดทน


           “อ๊ะ ..ร้อนจัง อื้ออ”

           ผมจับเอวคอดกดสะโพกขาวให้กลืนกินแก่นกายของผมทั้งหมดเข้าไปในร่างกายของเขา ท่อนเนื้อร้อนจัดเต้นตุ้บตุ้บอยู่ในร่องทางที่ผ่าวร้อนไม่ต่างกันจนรู้สึกได้ ผมครางยาวหลับตาพริ้มอย่างเปี่ยมสุข สมองสว่างโล่ง ซี๊ดปากออกมาเบาๆเมื่ออีกฝ่ายยังคงขมิบตอดไม่หยุด ราวกับจะรีดน้ำที่ผมเพิ่งปล่อยออกมาออกให้หมดจนหยาดหยดสุดท้าย

           ผมดึงอีกฝ่ายให้นอนลงแล้วพลิกกายคร่อมร่างเล็กเอาไว้ สบตากันไม่นานผมก็โน้มหน้าลงประกบจูบกลีบปากอิ่มที่เผยออ้าออกอย่างเชิญชวนอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง เนิ่นนานกว่าจะปล่อยให้ปากหวานๆของอีกฝ่ายเป็นอิสระ อิดออดอ้อยอิ่งอยู่กับปากนุ่มๆนั่นเล็กน้อย

           เลื่อนหน้าไซร้ลำคอขาวเรื่อยลงมาจนถึงแผ่นอกเนียนที่มีรอยช้ำสีกุหลาบประดับอยู่ประปราย

           ท่อนเนื้อที่แข็งเป็นลำอีกครั้งเพียงแค่ได้สูดกลิ่นกายหวานอร่อยลิ้นจากคนตัวเล็กค่อยๆสอดเข้าร่องทางรักชุ่มน้ำขุ่นช้าๆ ขาเรียวข้างหนึ่งของอีกฝ่ายยกขึ้นน้อยๆ มือของผมไล้ลูบจากช่วงขาอ่อนมาจนถึงข้อขาเล็ก จับยกเอาไว้อย่างนั้นก่อนจะฝังจมูกลงบนต้นขาอ่อนด้านใน ขบกัดไม่เพลาแรงแล้วตวัดลิ้นเลียทับรอยช้ำสีสวยเรียกเสียงครางหวานหูจากอีกฝ่ายขับให้อารมณ์พลุ่งพล่านมากขึ้นกว่าเดิม


           ทั้งที่ยังคงไม่ละสายตาออกจากดวงตาคู่กลมทรงเสน่ห์คู่นั้น

           ขยับโยกเอวช้าๆ...ในขณะที่มือยกขาเรียวอีกข้างขึ้น

           แล้วทำไม่ต่างจากขาข้างที่เพิ่งปล่อยให้เป็นอิสระแต่เจ้าตัวกลับตวัดเกี่ยวเข้าที่เอวของผม พร้อมเอวเล็กที่ขยับสวนร่อนตามจังหวะเนิบช้าแต่สอดลึกหน่วงหนักทว่าละมุนนุ่ม


           เหมือนว่าระหว่างเราไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดๆนอกจากเสียงครางหวานที่ดังลอดออกมาให้ได้ยินทั้งกลีบปากอิ่มของเขากับเรียวปากบางของผมไม่หยุดตลอดการร่วมรัก

           บทสวาทถูกจุดชนวนเริ่มขึ้นหลังจากนั้นอีกครั้งก่อนที่ทุกอย่างจะกลับเข้าสู่สภาวะปกติ คนป่วยหลับลึกทันทีที่บทรักครั้งที่สามของวันสิ้นสุดลง เพราตาเห็นตัวเล็กตัวบางแบบนี้แต่กลับเป็นคน‘เซ็กส์จัด’จนน่าแปลกใจ และหากไม่เพราะกำลังป่วยอยู่หรือไม่ก็อาจเพราะยาลดไข้ที่กินไปก่อนหน้านี้ บางที...เซ็กส์คราวนี้มันอาจจะไม่ได้จบแค่ผมได้กอดเขาก็เป็นได้

           หลังจากเช็ดตัวทำความสะอาดให้กับคนตัวเล็กที่นอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องเสร็จเรียบร้อย ที่ผมทำต่อจากนั้นคือการนั่งบนขอบเตียงมองใบหน้าหวานที่หลงใหลมาเนิ่นนานเงียบๆ เกลี่ยปลายนิ้วไล้ตามโครงหน้าสวยได้รูป จุดยิ้มน้อยๆที่มุมปากเมื่อมือเล็กคว้าหมับเข้าที่นิ้วของผมพร้อมกับแก้มนวลที่คลอเคลียเข้าหาราวกับสัตว์เลี้ยงตัวน้อยๆกำลังออดอ้อนเจ้าของ...


           ....


           หัวเราะออกมาเบาๆกับความคิดนั้นของตัวเอง

           ถ้าจะหาใครที่จะเป็น‘สัตว์เลี้ยง’ล่ะก็ .......คงไม่พ้นเป็นตัวผมเองต่างหาก


           ครืดดด

           ผมชะงักหน้าที่กำลังโน้มลงใกล้กะจะลักหลับคนป่วย เหลือบตามองมือถือที่สั่นไม่หยุดบ่งบอกว่ามีสายเรียกเข้า ละความสนใจจากเครื่องมือสื่อสารมาที่จมูกรั้น แตะริมฝีปากลงบนปลายจมูกแผ่วเบาพร้อมคำกระซิบบอกให้อีกฝ่ายฝันหวานก่อนที่จะคว้ามือถือที่ยังคงสั่นขึ้นมองดูชื่อโทรเข้า เผลอกำสมาร์ทโฟนแน่นจนมือสั่นระริก มองร่างเล็กที่ยังหลับพริ้มอยู่เล็กน้อยแล้วตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกไปที่ระเบียงห้อง ไม่ลืมรูดม่านพร้อมกับปิดประตูบานเลื่อนให้สนิทแน่น


           ( ไงเมีย อื้ม...หรือจะเป็นคุณพี่ชายดี? )

           “......”

           ( ว่าไง จะเลือกสวมโขนในบทบาทไหนดีเอ๋ย? หื้ม )

           “..ว่างมากนักหรือไง ถ้าว่างมากนักก็ไปหาอะไรที่มันเป็นประโยชน์ทำซะ”

           ( หึ ปากคอเราะร้ายจังนะ ตั้งแต่‘สมหวัง’ได้ของของคนอื่นเขาไปครอบครองสมใจก็เหมือนจะไม่เห็นหัวน้องชายคนนี้เลยนะครับ หื้ม สายน้ำ? )

           “เลิกเล่นลิ้นได้แล้ว เจร์”

           ปลายสายเงียบไปเล็กน้อยก่อนที่เสียงหัวเราะจะดังให้ได้ยิน น้ำเสียงจากที่เคยหยอกกวนกลับจริงจังเรียบเย็น

           ( เมื่อไหร่จะได้ฤกษ์กลับไปเยี่ยมบ้าน พ่อด่าจนกูรำคาญให้ลูกน้องมารังควาญกูถึงบ้านแม่ หึ คิดโง่ๆว่ากูเป็นคนเป่าหูให้มึงต่อต้านเขา ปัญญาอ่อนชิบ )


           ผมถอนหายใจ กรอกตาอย่างรู้สึกเหนื่อยหน่าย

           “ถ้าจะโทรมาเพราะเรื่องผู้ชายคนนั้นทีหลังไม่ต้องโทรมาอีกเพราะกูจะไม่รับ”

           ( หึ เรื่องพ่อกูไม่สนหรอก จะดิ้นเรื่องที่มึงต่อต้านเขาจนหัวใจวายตายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับกูอยู่แล้ว )

           ผมเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะยกยิ้มมุมปาก “ถ้าจะพูดเรื่องเพราตากูยืนยันคำเดิม มึงไม่มีวันชนะ”

           ( ....มึงคิดว่ามึงแต่งสตอรี่น้ำเน่ายิ่งกว่านิยายเพื่อเรียกร้องความสนใจได้คนเดียวหรือไง สายน้ำ )

           “เอาไว้มึงแต่งได้น้ำเน่ายิ่งกว่ากูค่อยมาปากดีแล้วกัน แค่นี้นะ ...กูจะไปนอนกกเมียกูต่อแล้ว”


           เสียงด่าทอหยาบคายดังลอดมาให้ได้ยินก่อนที่ผมจะกดตัดสายพร้อมทั้งปิดเครื่อง รู้สันดานเจเจอร์ดีมันคงไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ คงโทรจิกยิกสร้างความรำคาญไม่หยุดหย่อน

           ...จะว่ายังไงดีล่ะ สันดานมันก็เหมือนพ่อ พ่อมันก็คนเดียวกับพ่อผม ....เพราะฉะนั้นสันดานเราสองคนเลยค่อนข้างจะเหมือนกัน


           เหมือนกันแม้กระทั่งสเปคคน

           สำหรับเจเจอร์ในตอนแรกเริ่มเหมือนมันแค่อยากเอาชนะผมมากกว่าจะคิดจริงจัง ในตอนแรกน่ะนะ ....มันรู้มาตลอดว่าคนที่ผมหลงใหลจนถึงขั้นคลั่งไคล้คือใคร เลยชิงตัดหน้าโดยอาศัยว่าตัวเองเป็นสเปคของอีกฝ่ายมากกว่าช่วงชิงคนที่ผมเฝ้าแอบมองมานานเป็นปีไปอย่างหน้าด้านๆ


           คงหวังจะให้ผมดิ้นทุรนทุราย หรือเจ็บใจจนกระอัก

           สุดท้ายกลายเป็นตัวมันเองที่ตกม้าตายเพราะดันตกหลุมเสน่ห์ของเพราตาเข้าให้อย่างจังจนถอนตัวไม่ขึ้น อาศัยวิธีหมาๆอย่างเอาพวกเข้าข่มบ้าง จูบเพราตาต่อหน้าต่อตากลางลานคณะเพื่อเย้ยผมบ้าง

           ทำตัวเป็นเด็กอนุบาลแย่งของเล่นกันไปได้


           ....


           ผมกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เดินไปวางมือถือลงตำแหน่งเดิมบนหัวเตียง ค่อยๆทิ้งตัวลงนอนบนเตียงช้าๆพลางรั้งร่างเล็กมาโอบกอดเอาไว้หลวมๆไม่แน่นเกินไปจนทำให้อีกฝ่ายไม่สบายตัว เสียงครางอื้ออ้าดังให้ได้ยินแผ่วๆก่อนที่ใบหน้าหวานจะขยับเข้าหาซุกอกอุ่น ผมอมยิ้มก้มจูบบนศีรษะทุยเบาๆ

           หลับตาเข้าสู่ห้วงนิทราตามคนในอ้อมแขนไปอย่างเปี่ยมสุข

           

           .

           .


           ดวงตากลมโตสีอัลมอนด์ปรือขึ้นเล็กน้อย มองใบหน้าของคนที่กกกอดตัวอยู่พลางเหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่นิ่งๆบนหัวเตียงอย่างครุ่นคิด ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะหลับตาลงอีกครั้งเมื่อทานทนต่อความอ่อนเพลียไม่ไหว


           ละทิ้งความสงสัยในอก ไม่ใคร่นึกสนใจสิ่งอื่นใดอีกนอกเสียจากอ้อมกอดอบอุ่นที่โอบกระชับร่างกายของเขาเอาไว้

✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦

12 / 05 / 2015
มาไม่ทันวันจันทร์ แถมครึ่งหลังยังน้อยอีก!! 
ไม่เป็นไรๆ ไว้ลงตู้มเดียวยาวๆตอนต่อไปเลยแล้วกันเนอะ

มิสบัน.

[Akikojae]

โอ๊ะโอ ดูท่าทางเรื่องจะยาวนะเจร์ อะไรนะ สายน้ำ หึ
เอาเป็นว่าไม่อยากเห็นบทเข้าใจผิด พ่อแง่แม่งอนนะคะคุณบันส์
ขอล่ะ เอาแบบ จี๊ดจ๊าดตามเรื่องนี้เลย ขอแบบมันส์ๆ จะรักมาก
สุดท้ายขอบคุณที่เสียสละมาต่อ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

[MAMA_mika]

  
ชอบแนวการแต่งของมิสมากๆค่ะ 
มาต่อบ่อยๆนะค้าาาา 

[sweetbasil]

พายุอย่าหนักมากอ่ะเอามาพอแค่นิดหน่อย

[14th-friedegg]

ตอนนี้บอกได้คำเดียวคะว่า
 

สองคนนี้ยังเข้าด้ายเข้าเข็มกันได้ดีตลอดดด

เริ่มเผยไต๋กันคนละเเง่ละง่าม
ไหน เจร์จะแต่งเรื่องอะไรมาสู้คะ!!!!
ดูแบบไม่มีทางชนะ เพราะ ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับที่เพราตาตัดสินใจทั้งนั้น

รอตอนต่อไปค่าาาาา ขอยาววๆสะใจไปข้างเลยนะคะคุณบันนนนน
 

[QXanth139]

วิวได้ยินอะไรมั้ยนั่น

[ammchun]

เราเชื่อเล็กๆว่าเพราตาจะยังคงความเป็นเพราตาไว้เมื่อมีพายุเข้าหรือคลื่นแรงๆ

[twinmonkey0311]

 หนูวิวขา นี่ขนาดหนูป่วยอยู่ยังล่อไปสามยก

[❣☾月亮☽❣]

อูย. สามยกต่อเนื่องเลยนะน้ำ รังแกคนป่วย ร้ายไม่เบา. จะเรียกว่าไงดี ถ้าจะร้ายก็ร้ายพอกัน
สะใจดีที่ช่วยเขี่ยเจร์ทิ้งได้ สบายใจที่ความรู้สึกของน้ำเป็นเรื่องจริง หลงวิวเต็มๆ

สมน้ำหน้าเจร์  เหอะๆ
รอพายุค่ะ
 

[May@love]

พายุอารมณ์ ยังไม่แรงเลยค่ะ 3 ยกเอง
ถ้าวิวไม่ป่วยนี่สงสัยคูณ 3


รอตอนต่อไปจ้าาาาาาา

[คนอ่าน]

ตามหาแนวนี้มานานแถมยังสนุกด้วย
เพิ่งอ่านหน้าแรกเดี๋ยวมาอ่านต่อน่ะ

[Mouse2U]

เจร์อย่ามาทำตัวเป็นขี้แพ้ชวนตีเลยนะคะ เพราะถ้าหนูน้ำมัวแต่ทำตัวติ๋มๆ ป่านนี้ก็คงจะไม่ได้วิวมานอนกอดอยู่แบบนี้หรอกน้าา .. อีกอย่างของอย่างนี้ก็ขึ้นอยู่กับคนกลางเขาด้วยนะคะว่าจะเลือกใครน่ะ อย่ามั่นใจให้มากนักเลยค่ะว่าตัวเองต้องได้ทุกสิ่งอย่างบนโลกใบนี้มาไว้ในกำมือ~

[fanglest]

น้ำเจ้าเล่ห์ว่ะ
 

[kdds]

น้ำ ไม่ได้ใสๆแบ๊วๆ ซินะ
สลับเอาวิวรุกบ้าง

[Bejae]

เพราตานี้ขนาดป่วยอยู่นะ ล่อไปสามยก คุณพระ
รอฟังเรื่องน้ำเน่าของไอ้เจร์อยู่นะ แต่ก็ยังเชื่อมือวิวอยู่นะ
ไม่ว่าจะเรื่องอะไรวิวเอาอยู่แน่นอน

[ทิวลิปสีส้ม]

เรื่องนี้มีอะไรในกอไผ่ 
อ่านเรื่องนี้ทีไรต้องเตรียมถุงเลือดไว้ใกล้  วิวลูก หนูเซ็กซี่เกิน ป้าแก่ใจจะวาย
รอดูเวลาความจริงเปิดเผย เรื่องราวจะเป็นมายังไงนะ

[manutty]

ช่างผลัดกันดูแลรักษาอาการป่วยได้  มากเลย ผลักกันรุกผลัดกันรับผลัดกันเซ็กซี่ไม่มีใครแพ้ใครเลย หนูน้ำ หนูวิว มันให้อารมณ์ละมุนอีโรติกฝุดฝุด ต้องชมคนเขียนด้วยที่สื่อออกมาราวกับภาพ 4D เลยล่ะ    สะใจอีเจย์เป็นไงเมิงเจอหนูน้ำตอกหน้าเข้าไป นี่ขนาดเมิงสตรอเบอแหล สองเคะเขาชุ่มฉ่ำเลือดสาดอาบขนาดนี้เลย เมะตกรุ่นขึ้นสนิมทำอะไรไม่ได้แล้ว น้ำมันล้างยังไม่หายฝืดเล๊ยยยยย  ผิดคาดแหะ ที่น้ำเป็นพี่อีเจย์ แสดงว่าแม่อีเจย์ก็เป็นน้อยอ่ะดิ ส่วนแม่น้ำคงเป็นหลวงและเป็นคนที่พ่อน้ำรักแต่พอรู้ว่ามีเมียน้อยเลยเลิกหรือเปล่า ทำให้น้ำไม่ไปยุ่งกับบ้านพ่อ พ่อเลยโทษอีเจย์ที่คงมีข่าวไปถึงหูว่า ชอบรังแกน้ำ พ่อมันเลยด่าเข้าให้ ดูพ่อคงรักน้ำไม่น้อยเลย แต่น้ำคงเจ็บแทนแม่เลยไม่เอาพ่อไปด้วย  อย่างที่น้ำว่า อีเจย์มันตกม้าตายเพราะหลุมพรางตัวเองนี่แหละ หลงตัวเองจัดคิดว่าวิวจะหลงเสน่ห์มันที่เป็นสเปคทุกอย่าง แต่สุดท้ายถูกเขี่ยโดยที่น้ำแทบไม่ต้องทำไรเลย แค่เอาตัวเองที่ดูน่าสงสารไปถวายประตูเพราตาถึงที่ กลายเป็นคู่รัก อึด อีโรติก มาจนตอนนี้ ต้องขอบใจเมิงว่ะอีเจย์  แต่ดูน้ำก็ร้ายลึกใช่ย่อย จากคำพูดท่าทาง คงยังมีของที่ไม่ปล่อยอีกเยอะ ต้องติดตามว่า เพราตาจะทำให้โตยธารเผยตัวออกมาเมื่อไหร่  แต่ดีใจที่น้ำไม่ได้หลอกวิว เป็นความรู้สึกรักอย่างแท้จริง ไม่ใช่แย่งชิงเพื่อเอาชนะอย่างอีเจย์ กรรมเลยตามมันโดยที่ถูกวิวไม่ใยดี มาเอาน้ำแทน มันเลยกระอักแทนน้ำที่ควรจะเป็นอย่างที่คิด สะใจ และ วิวไม่แน่ใจว่าได้ยินอะไรไหม คิดว่าวิวได้ยินเสียงมือถือและน้ำไปคุยข้างนอกเลยสงสัยว่าใครโทรมาล่ะมั้ง ยังไงก็เชื่อว่า วิว ฉลาดพอที่จะไม่หูเบาเกินไปแน่นอน 

[Panpearwa]

 

[Rambluesky]

 

รออ่านต่อนะครับ 

[КίmY]

น้ำดูแอบร้ายนะเรา  แต่แบบนี้ล่ะชอบบบบ 
มาต่อไวๆนะฮะรอออออ   :')

[111223]

วิวกับน้ำนี้เหมาะสมกับจริงๆ เรื่องนี้เมะด้อยค่ามาก
แถมงี่เง่า คิดว่าตัวเองดีไปซะทุกอย่างอีก
จะรอตอนต่อไปน๊า

[BUNNz4]

           XIV ( 50% )




           ประตูผู้โดยสารขาเข้าของท่าอากาศยานนานาชาติมาเก๊าเนืองแน่นไปด้วยชายฉกรรจ์ในชุดสูทสากลสีดำ สร้างความตื่นตระหนกให้แก่ผู้คนภายในสนามบินไม่น้อย แต่ดูเหมือนว่า‘เป้าหมาย’ของชายเหล่านี้จะไม่ใช่การก่อการร้ายหรือก่อความวุ่นวายอย่างที่เคยเห็นพาดข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์ พวกเขาเพียงยืนอยู่นิ่งๆด้วยท่าทีสงบราวกับกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง ....หรืออาจจะบางคน?

           นักท่องเที่ยวบางคนแสดงอาการอยากรู้อยากเห็นชัดเจน คนดังคนไหนเดินทางมาหรือเปล่า? หรือว่าจะเป็นนักการเมืองเศรษฐีใหญ่จากต่างประเทศกัน? หากกลับมีคนถิ่นหลายคนที่รับรู้ได้ถึงความ‘ผิดปกติ’ นอกจากไม่คิดจะย่างกายเข้าไปใกล้คนชุดดำกลุ่มนั้นแล้วยังไม่กล้าแม้แต่จะเมียงมองแสดงความสอดรู้

           หลายคนต่างเผลอกลั้นหายใจกันทันทีเมื่อเหล่าชายชุดดำต่างกรูกันเข้าไปยืนเรียงแถวหน้าประตูขาเข้าที่กำลังเปิดออกช้าๆ ร่างสูงสง่าในชุดสูทเรียบหรูสีเทาเข้มเดินออกมาพร้อมกับเหล่าผู้ติดตามในสูทดำอีกสามคน น้อยนักหากเทียบกับเหล่าผู้มีอิทธิพลของจีนคนอื่นๆ ...เพราะร่างสูงสวมแว่นกันแดดจนบดบังไปเกือบครึ่งหน้า ไม่เทียบเท่ากับหน้ากากอนามัยที่พาดปิดอีกครึ่งหน้าล่างเสียมิดจนทำให้เห็นหน้าค่าตาไม่ชัด

           ใครที่อยู่ใกล้หน่อยได้ยินเสียงไอค่อกแค่กผนวกกับความซีดขาวของใบหน้าที่โผล่พ้นบรรดาสิ่งปกปิดให้ได้เห็นแบบวับๆแวมๆก็พาลให้เข้าใจไปว่าร่างสูงสง่าคงจะไม่สบายอยู่ ไม่เว้นแม้กระทั่งเหล่าชายชุดดำที่ได้รับคำสั่งตรงมาเพื่อ‘ต้อนรับ’คนผู้นี้โดยเฉพาะ

           หัวหน้าการ์ดโค้งพลางผ่ายมือให้กับแขกคนสำคัญซึ่งร่างสูงก็ไม่อิดออดที่จะเดินตามการเชื้อเชิญนั้น โดยมีชายฉกรรจ์ในชุดสูทนับสิบเดินประกบตามหลัง


           “คุณชายใหญ่ค่อนข้างจะประหลาดใจไม่น้อยเมื่อได้ข่าวว่าท่านปิญชาน์เลือกที่จะมาลงที่มาเก๊าแทน”


           - เตรียมคำอธิบายไว้ให้ดี -


           นั่นคือสิ่งที่ร่างสูงเข้าใจ เขาไม่คิดตอบโต้อะไรกลับไปทำเพียงแค่เดินด้วยท้วงท่าสง่า สงบ นิ่ง และเยือกเย็นต่อไป ...นั่นคือสิ่งที่เขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะแสดงให้คนพวกนี้เห็น

           หัวใจนี่เต้นตุ๋มๆต๋อมๆย้อกแย้งกับมาดที่แสดงออกสิ้นดี


           “บังเอิญที่ตอนนี้คุณชายใหญ่เดินทางมาเจรจากับคู่ค้าที่มาเก๊าพอดี คงได้กลับไปที่จีนพร้อมกับท่านปิญชาน์เลยล่ะครับ”

           ความบังเอิญมันมีจริงๆในโลกใบนี้เสียที่ไหน คงจะต้องเรียกว่า‘จงใจ’เสียมากกว่าล่ะมัง


           “แต่เห็นทีว่าคงจะยังไม่ได้กลับในวันนี้เพราะดูท่าว่าการเจรจาจะยืดยื้อกว่าที่คิด ท่านปิญชาน์จะสะดวกหรือไม่ครับหากต้องอยู่ที่มาเก๊าต่ออีกสักวันสองวัน?”

           ร่างสูงถอนหายใจหนักๆก่อนที่มือเรียวจะยกขึ้นโบกปัดอากาศ ถึงเขาจะตอบกลับไปว่าไม่สะดวก ยังไงไอ้หมอนี่ก็คงชักแม่น้ำทั้งห้ามาพล่ามให้ฟังจนเขาต้องยอมสะดวกให้อยู่ดี....


           ก็ได้แต่หวังเอาไว้น่ะนะว่านายจะทำธุระเสร็จก่อนกำหนดการกลับจีนของคุณชายใหญ่ ไม่อย่างนั้นล่ะก็......... เฉาจิ่งก็ไม่รู้ว่าจะแสดงบทบาทตบตาไอ้พวกนี้ไปได้นานแค่ไหน ดีไม่ดีปะหน้าเข้ากับคุณชายใหญ่แค่ครั้งแรกความคงได้แตกทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย

           แค่นึกถึงสายตาเรียวคมกริบของท่านผู้นั้นขึ้นมาเขาก็เกิดความรู้สึกขนหัวลุก สันหลังเสียววูบวาบแล้ว


           ‘นายนะนาย กลับไทยไปหากเงินเดือนไม่ขึ้นโบนัสไม่ขยับอย่างที่บอกล่ะก็ เฉาจิ่งคนนี้จะไปประท้วงกรมแรงงานให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย!’


           .....ได้แต่คิดให้ทำจริงเขาคงไม่หาญกล้าถึงเพียงนั้นหรอก


           “เฮ้ออออ!”

           “ครับท่านปิญชาน์?”

           ร่างสูงของเฉาจิ่งที่พยายามจะเดินหลังตรงอกผ่ายไหล่ผึงให้สง่าเลียนแบบนายเข้าไว้ชะงักก่อนที่จะส่ายหน้าเชิงปฏิเสธว่าไม่มีอะไรแค่ถอนหายใจเฉยๆจะสงสัยอะไรนักหนา

           ประตูรถลีมูนซีนกันกระสุนเปิดออกเมื่อเดินขบวนมาถึงหน้าสนามบินตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เพราะเฉาจิ่งเอาแต่เหม่อคิดสะระตะเพลินไปหน่อย ร่างสูงหนาของหัวหน้าบอร์ดี้การ์ดผ่ายมือไม่ลืมโค้งให้อย่างสุภาพ


           “ตอนนี้คุณชายใหญ่รอท่านอยู่ที่โรงแรมเรียบร้อยแล้ว เชิญครับ”

           “..!!...”


           ไหนว่ามีนัดเจรจากับคู่ค้าไงฟ่ะ?!

           เวลาประหารมาถึงเร็วกว่าที่คิดไว้เสียอีก ให้ตายเถอะครับนาย!


           .

           .


           “ฮัดชิ้วว~!!”


           ป๊าเสยผมที่ไม่ได้เซตให้เรียบเปิดหน้าผากอย่างที่เคยขึ้นเล็กน้อย รำคาญไอ้ผมเส้นที่แยงตาอยู่เหมือนกันทั้งที่ใส่แว่นอยู่แท้ๆแต่กลับไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด ยกหลังมือขึ้นถูจมูกมีความรู้สึกเหมือนจะจามออกมาอีกรอบแต่มันก็แค่เหมือนจะเพราะหลังจากนั้นป๊าก็ไม่ได้จามออกมาอย่างที่คิด

           ซุกมือสองข้างเข้าเสื้อโค้ชสีน้ำตาลเข้มยืนมองจนขบวนรถลีมูนซีนกลืนหายลับสายตาไป


          “หึ..”

           กะเอาไว้ไม่มีผิด

           ขนาดเปลี่ยนเที่ยวบินรวมทั้งจุดหมายปลายทางกะทันหันก็ยังไม่วายตามกลิ่นมาจนเจอจนได้ ดีที่ป๊ารอบคอบพอสลับตัวกับเฉาจิ่งบนเครื่องบินคอยท่าตั้งแต่เครื่องยังไม่แลนดิ้ง ที่เหลือก็แค่ภาวนาให้เลขาฯอัจฉริยะของป๊าหาทางหนีทีรอดในการแถได้จนกว่าป๊าจะตามไปสมทบหลังเสร็จธุระแล้วกันล่ะนะ


           ....


           บอกจุดหมายปลายทางกับแท็กซี่เรียบร้อยป๊าก็นั่งมองบรรยากาศที่เปลี่ยนไปจากแต่ก่อนที่เคยเห็นผ่านกระจกรถ นานแล้วที่ไม่ได้กลับมาเหยียบที่นี่อีกเลย ....ตั้งแต่น้องวิวขึ้นชั้นประถม 3 ได้ล่ะมั้ง?

           ป๊าไม่ได้หย่าขาดกับหม่าม้าของน้องวิว เอาจริงๆทะเบียนสมรสก็ยังคงอยู่ ถึงจะอยู่ลึกเข้าไปในตัวเซฟที่บ้านก็เถอะ เพียงแต่เลิกราขาดกันทางพฤตินัยแทน ความจริงแล้วเราไม่ได้แต่งงานกันเพราะความรักด้วยซ้ำไป เหตุผลทางธุรกิจที่เอื้อต่อกันล้วนๆ อารมณ์ก็คงคล้ายกับคำว่าคลุมถุงชนอะไรเทือกๆนั้น

           ถึงป๊าไม่ได้รักหม่าม้าของน้องวิวแต่ก็ใช่ว่าป๊าจะไม่รักน้องวิวที่เป็นลูก ก็อย่างที่รู้กันว่าป๊าทั้งรักทั้งห่วงหวงลูกชายคนเดียวคนนี้ขนาดไหน ....ไม่ต้องบอกหรือสาธยายอะไรมากมายเชื่อว่าหลายคนก็คงจะเข้าใจดี


           “ถึงแล้วครับ”

           ป๊าจ่ายเงินก่อนที่จะก้าวลงจากรถโดยไม่รอเงินทอน ไม่ได้จะอวดรวยแต่ป๊าไม่ใช่คนขี้งกกับเงินแค่ไม่กี่เหรียญอยู่แล้ว ถอดเสื้อโค้ชที่ใช้คลุมทับชุดสูทสีเดียวกันกับที่ให้เฉาจิ่งใส่เด๊ะออกส่งให้กับพนักงานต้อนรับของโรงแรมที่ยืนรออยู่ 

           นึกถึงแล้วก็ขำ เฉาจิ่งเบิกตาโตเท่าไข่ห่านอ้าปากกว้างอย่างน่าเกียจตอนที่ป๊าบอกว่าให้เขาใส่สูทรุ่นเดียวกับที่ป๊าใส่อยู่เป็นประจำเพื่อแสดงบทบาทเป็นป๊าชั่วคราว ที่เฉาจิ่งตกใจจนหลุดมาดคงจะเพราะสูทนี้เป็นสูทสั่งตัดจากบริษัท Suitart ชื่อดังจากสวิตฯ งานเนี้ยบหมดจดที่สำคัญที่สุดคุณสมบัติของมัน'ไม่ธรรมดา'หากเม็ดเงินไม่หนาจริงๆก็คงไม่มีใครคิดลองซื้อมันมาใส่เล่นๆหรอก

           ไดมอนด์ อาร์เมอร์ ถือได้ว่าเป็นสูทที่สร้างขึ้นมาเพื่อคนที่วางเท้าตัวเองไว้บนเส้นด้ายอยู่ตลอดเวลาโดยเฉพาะ

           ซึ่งป๊าเองก็เป็นหนึ่งในคนพวกนั้น


           “เข้าพักหรือเสี่ยงดวงครับท่าน?”

           ป๊าหัวเราะเดินเลี้ยวไปทางปีกขวาของโรงแรมหรูขนาดใหญ่ เป็นอันรู้กันว่าป๊าต้องการเสี่ยงดวงมากกว่าหาที่ซุกหัวนอน มาเก๊าเมืองสวรรค์ของการพนัน อาจจะเรียกได้ว่าเป็น ‘ลาสเวกัสแห่งเอเชีย’ ก็สุดแล้วแต่ใครจะเอ่ยเรียกกันไป มาถึงที่นี่แล้วเอาแต่นอนก็ถือว่ามาไม่ถึงที่

           บริเวณห้องโถงกว้างแบ่งออกเป็นโซนๆที่เห็นชัดเจนมีอยู่ 3 โซนด้วยกัน โซนเสี่ยงดวงกับเครื่องพนันไม่ซ้ำรูปแบบ โซนนั่งดริ๊งยืนดริ๊งเคล้าไปดนตรีจังหวะชวนให้ชีพจรลงเท้า และอีกโซน..... ไม่เห็นอะไรนอกจากคนหนุ่มบ้างแก่บ้างกำลังเกี้ยวพาเหล่าสาวสวยที่คล้ายกับหลุดออกมาจากนิตยสารปลุกใจเสือป่าอย่างไรอย่างนั้น


           ...ก็เข้าใจค้าขายดี...


           “ต้องการคำแนะนำไหมครับท่าน?”ชายคนเดิมทักขึ้น ในขณะที่แขนของเขายังคงทำหน้าที่เป็นราวแขวนเสื้อโค้ชที่ป๊าถอดออกส่งให้ในตอนแรก

           ป๊าทำท่าคิดครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้า “ว่ามาสิ”

           “ท่านสนใจความบันเทิงแบบไหนครับ?”

           “เรื่อยๆ ฉันอยากมาสนุกมากกว่ามานั่งใช้สมองคิดอะไรให้ปวดหัว”


           ชายหนุ่มที่หน้าคงความเป็นเด็กหนุ่มมากกว่ายิ้มออกมาน้อยๆ แขนภายใต้เสื้อสูทสีขาวผายมือไปยังเครื่องตู้ที่มีหลากหลายรูปแบบทั้งที่ปรากฏเป็นจอแสดงผลกับแบบที่คล้ายกับเครื่องแตะบัตรบีทีเอช


           “ถ้าอย่างนั้นผมขอแนะนำเป็นสล๊อตแมชชีน ทางเรามีหลากหลายแบบให้แขกได้เลือกสนุกตามแต่ความสะดวก ท่านไม่จำเป็นต้องแลกชิป สามารถใช้ธนบัตรเสียบไปที่ตัวเครื่องได้เลย หรือหากท่านต้องการอะไรที่ท้าทายยิ่งกว่านั้น ผมขอแนะนำเป็นกงล้อหมุนเครื่องสามมิติครับ

           ตัวเครื่องนี้จะเป็นแบบจำลองจากของจริงทั้งกระดานทั้งนายแบงค์หรือพนักงานแจกไพ่ ท่านสามารถนั่งเล่นได้หลายคนหรือหากต้องการความเป็นส่วนตัวก็สามารถเล่นเพียงคนเดียวได้ เพียงแต่กงล้อหมุนสามมิตินี้ท่านจะต้องแลกชิปก่อนนะครับ”


           อืม ก็เข้าใจแนะนำ ถ้าจำไม่ผิดไอ้สิ่งที่เด็กหนุ่มคนนี้แนะนำมาล้วนแล้วแต่เป็นตัวสร้างรายได้หลักให้กับคาสิโนทั้งนั้น วิธีการเล่นที่ง่ายดายไม่ซับซ้อนไม่ต้องใช้สมองหรือชิงไหวชิงพริบกับใครเหมาะอย่างยิ่งสำหรับมือใหม่ที่ยังประหม่ากับการลงสนามครั้งแรก หากแต่ก็มีอัตราเสี่ยงต่อการหมดตัวสูงอยู่เหมือนกันซึ่งน้อยคนนักที่จะคิดถึงหลักในความจริงข้อนี้


           “ท่านจะเลือกสนุกกับเครื่องเล่นตัวไหนดีครับ?”

           น่าเสียดายแทนหนุ่มน้อยคนนี้เสียจริงที่ครั้งนี้ไม่ใช่การเสี่ยงดวงครั้งแรกของป๊า

           “สล็อตแมชชีนแล้วกัน”

           “ถ้าอย่างนั้น เชิญครับ”


           ป๊ายิ้มพลางมองกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่เหนือศีรษะขึ้นไปเล็กน้อยก่อนที่จะหันกลับมาสนใจไอ้เครื่องสูบเงินตรงหน้า ......
ได้เวลาสนุกแล้วสิ


           .

           .


           ห้องควบคุมแผงกล้องอวงจรปิด

           “บอสครับ สล๊อต KT012 ปล่อยชิปออกมาอีกแล้วครับ”ชายในชุดสูทสีขาวที่นั่งอยู่หน้าจอแสดงภาพจากกล้องวงจรปิดเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน หากแต่ร่างสูงใหญ่เจ้าของคำเรียกว่า‘บอส’กลับยังมีทีท่านิ่งสงบ

           “เราเสียไปเท่าไหร่แล้ว?”

           “ระ ...ราวๆห้าหมื่นสามพันสองร้อยดอลล่าสหรัฐครับ”ชายฉกรรจ์เหงื่อตกกับจำนวนเงินที่รายงานออกไป ไม่ใช่ว่าไม่เคยสูญเสียเงินมากเท่านี้ เพียงแต่ว่า......


           “แค่ยี่สิบนาทีเองสินะ...หึ”

           ใช่แล้ว! แค่ยี่สิบนาทีชายแปลกหน้าคนนั้นกลับโกยเงินจากเครื่องที่ยากต่อการโกงนั่นไปเสียครึ่งแสนดอลล่า หากปล่อยให้เล่นไปนานกว่านี้มีหวัง.....

           “บ บอสครับ”ชายฉกรรจ์อีกคนที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูครางเสียงอ่อน รู้สึกมีส่วนร่วมไปด้วยกับการสูญเสียเงินในช่วงเวลาแค่ไม่กี่สิบนาทีที่ผ่านมา

           เหล่าลูกน้องที่อยู่ในห้องรวม 4 ชีวิตต่างมองหน้ากันไปมาเมื่อผู้เป็นบอสใหญ่ยังคงนิ่งเงียบ และทั้งที่เสียเงินไปมากขนาดนั้นกลับยังยิ้มได้คล้ายกับไม่ทุกข์ร้อนเลยสักนิด


           ผ่านไปสิบนาที สัญญาณจากเครื่องสล๊อตแมนชีน KT012 ยังคงเตือนการสูญเสียชิปเงินอย่างต่อเนื่อง ร่างสูงใหญ่เหยียดกายหยัดตรงจัดสูทสีขาวบริสุทธิ์ที่สวมอยู่เล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปที่ประตูของห้องควบคุม มุมปากบางหยักยิ้มลึกล้ำยากแก่การคาดเดาซึ่งอารมณ์


           “เห็นทีคงต้องลงไปเยี่ยมเพื่อนเก่าสักหน่อยแล้วสินะ”


           .

           .


           ‘นายครับ อาเฉาควบคุมตัวเองไม่ให้สั่นไม่ได้เลยครับ...’

           เฉาจิ่งในแว่นกันแดดสีดำกับหน้ากากอนามัยที่ยังคงพาดปิดปากยืนนิ่งอยู่ในลิฟต์โดยไร้ผู้ติดตาม มีเพียงหัวหน้าบอร์ดี้การ์ดเจ้าเดิมที่ยังคงยิ้มแย้มไม่เสื่อมคลาย อยากจะเอ่ยปากถามออกไปเหมือนกันว่ากล้ามเนื้อปากมีปัญหาหรืออย่างไร?

           แต่เพราะนั่นไม่ใช่วิสัยของนายสิ่งที่เขาทำได้ตลอดทางจากสนามบินมาจนถึงโรงแรมคือการยืดตัวไหล่ตั้งตรง สง่า.....ต้องสง่าผ่าเผยเข้าไว้


           “..ชาน์ .....ท่านปิญชาน์ครับ?!”

           “คะ ครับ!”

           เบิกตาโตจนแทบถลนใต้แว่นกันแดดสีทึบเมื่อเผลอหลุดมาดออกไป

           แตกมั้ย? ....ความแตกหรือยัง??

           แต่สิ่งที่เห็นยังคงเป็นใบหน้าโฉดแต่กลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเฉกเช่นเดิม....


           “ถึงแล้วล่ะครับ ผมจะบอกว่าผมไม่สามารถนำท่านต่อได้เพราะไม่ได้รับอนุญาตจากคุณชายใหญ่ รบกวนท่านเดินตามทางโถงไปเรื่อยๆ ห้องที่คุณชายใหญ่เตรียมเอาไว้ให้ท่านอยู่ในสุด มีเพียงห้องเดียวไม่ต้องห่วงว่าจะเข้าห้องผิดครับ อ้อ.....

           คุณชายใหญ่รอท่านอยู่ที่นั่นล่ะครับ”


           ไม่เคยห่วงว่าจะเข้าผิดห้อง โรงแรมหรูขนาดนี้แถมชั้นสูงๆตั้งแต่ชั้นที่ 30 เป็นต้นไปยังมีห้องเดียวต่อหนึ่งชั้นใครมันจะโง่เดินเข้าห้องผิดทั้งที่ขึ้นมาจนถึงชั้นแล้วกัน ที่ห่วงน่ะคือชีวิตของตัวเองต่างหาก


           ตาย .....งานนี้อาเฉาตายแน่ๆ

           ก๊อก ก๊อก

           เฉาจิ่งกลั้นใจยกมือขึ้นเคาะประตูห้องเพิ่งเหลือบไปเห็นออดข้างประตูก็เมื่อเคาะไปเรียบร้อยแล้ว..แสดงความโง่ที่ท่านประธานใหญ่ปิญชาน์คงไม่มีวันทำออกไปซะแล้ว ... กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายจากนายให้สมบูรณ์ จะถูกจับได้หรือไม่นั้นหาใช่เรื่องที่เขาจะต้องไปพะวงถึงเหตุการณ์ในอนาคตไม่

           แอบปลอบตัวเองในใจ

           อย่างน้อยคุณชายใหญ่ก็ไม่ได้พบหน้าหรือติดต่อพูดคุยกับนายของเขามานานนับสิบปีแล้ว

           นานขนาดนั้น คุณชายใหญ่คงไม่ความจำดีขนาดนั้นหรอกมั้ง........?

           .....


           นึกโทษความเห็นแก่เงินของตัวเอง นึกโทษนายที่เอาจุดอ่อนของเขามาหลอกล่อได้ตรงจุด....


           “เข้ามา”


           สุดท้าย..... เฉาจิ่งนึกอยากกัดลิ้นตายมันไปเสียตรงนี้เลย!

loading to 100%....
สำหรับตอนนี้นึกชื่อตอนไม่ออกค่ะ คาดว่าครึ่งหลังคงนึกออก..555555
เกี่ยวกับความรู้เรื่องการพนันในคาสิโนอะไรพวกนี้นี่ยอมรับว่ารู้น้อยค่ะ อาศัยครูพักลักจำจากในซีรี่ย์ที่เคยดูเอาทั้งนั้น

มาดูเครื่องสูบเงินต่างๆที่กล่าวถึงในตอนนี้ดีกว่าค่ะ

นี่คือเครื่องสล๊อตแมชชีน คาดว่าใครหลายคนอาจจะคุ้นหูคุ้นตากันบ้างแล้ว
นี่แบบธรรมดาที่เห็นทั่วไปนะคะ


ส่วนอันนี้คือที่บอกว่าคล้ายเครื่องติ๊ดบัตรบีทีเอช (คือบันไม่รู้จะบรรยายออกมายังไงให้เห็นภาพดี5555)

ปล. ส่วนมากจะเป็นผู้สูงอายที่เล่นค่ะ เพราะมันเล่นง่ายแถมยังสะดวก และไม่ต้องพูดคุยกับใคร นั่งกดไปเรื่อยๆแค่นั้น55555

อันนี้เป็นกงล้อหมุน แบบเครื่องภาพ 3 มิตินะคะ


ปล.2 เครดิตตามในรูปเลยนะคะ ข้อมูลที่ได้มาก็ตามเครดิตในรูปเลยเหมือนกัน

ปล.3 โลกของปะป๊าปิ่นช่างแตกต่างจากโลกของลูกสุดที่รักอย่างน้องวิวเสียจริงเชียว เหมือนแต่งคนละเรื่องยังไงไม่รู้สิทั้งที่ก็เรื่องเดียวกัน

[fanglest]

อีกคู่ (?)
รึเปล่าเอ่ย