หัวข้อ: [รับ✖รับ]เริ่มด้วยใคร่ ลงท้ายด้วย..?:[ใคร่พิเศษ - โตยธารเปลี่ยนไป?]P.35 9/1

[fangiily]

เป็นการป่วยที่แซ่บมากเลยอ่ะ 

นี่ขนาดป่วยนะเนี่ย~~ ถ้าไม่ป่วยจะขนาดไหนกันนะเออ

[QXanth139]

น้ำกับวิวนี่
อเล็กซ์จับป๊าปิ่นกดเลย

[wann]

กรี๊ดดดด ยิ่งรุว่า โตยธารแอบชอบเพราตามาก่อนก็ยิ่งงงงงง 


อิอิ 

น่าร้ากกกก มุ้งมิ้ง อะฮิๆ มากกกกก 

[Akikojae]

เดาถูกด้วยยยย อเล็กซ์กับปะป๊าน้องวิว
การี๊ดด ดีใจจุงงงงงง น่ารักอ่ะ
ส่วนเพราตากับโตยธารก็แซ่บไข้ขึ้นทีเดียว
หวังว่าจะไม่มีดราม่านะคะ รักกันขนาดนี้แล้ว

[Rumraisin]

 
เจ็บป่วยก็ไม่เว้น ออกกำลังกายเรียกเหงื่อกันหน่อย เค้าว่าหายป่วยเร็ว
เรื่องนี้ต้องมีปมอันใหญ่โตซ่อนอยู่แน่เลย
น้ำต้องมีความลับอะไรสักอย่างกะเจเจอร์แน่ๆ
รอปมค่อยๆคลายค่ะ 
ส่วนคุณป๊ากะอเล็กซ์ อ่านแล้วเจ็บจี๊ดเลย 
รอตอนต่อไปค่ะมิสบัน ทิชชู่ยังไม่หมดนะคะ 

[Smirnoff]

อย่างงี้นี่เอง เจเจอร์นิสัยยยย
ตอนนี้แอบสงสารน้ำนะ แต่ก็ดีแล้วที่ได้มาถึงจุดนี้ งืออออ
ป๊านี่ยังไงงงงง

[kitty08]

สรุปว่าน้ำแอบชอบวิวเรอะ เป็นงง ๆ  แต่คู่นี้นี่คลิกได้ลงตัวมาก ๆ เลยน่ะ เคะกับเคะนี่สุดยอดจริง ๆ  ส่วนปิ่นกับอเล็กซ์นี่ต้องมีอดีตอะไรกันแน่ ๆ เลย ฟินอ่ะ

[kangteuk1995]

พึ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากกกก
รับกับรับเป็นอะไรที่ฟินมาก 
แนวนี้หาอ่านยากมาก (ไม่ค่อยมีคนแต่ง)
แต่งแบบเข้าถึงฝ่ายรับดีมากกก 

ปล.นอกจากแต่งแหวกแนวแล้ว ยังแต่งได้สนุกอีก
เป็นกำลังให้แต่งตอนต่อไปออกมาให้สนุกอีกนะคะ สุดยอด

[14th-friedegg]

อ่านแล้วแบบ อั้ยย๊ะ!!!

ความจริงแล้วหนูน้ำ มาอ่อยหนูวิวนี่เองงงงงงง
อรั้ยย้า
รีบกลับไปอ่านตอนแรกใหม่ทันทีเลยค่า 555+

รอตอนต่อไปน้าาาา น่ารักมากกก จะรอดูว่าจะมาใครมาขัดสองคนนี้อีกมั้ย 555+

[grimace]

ชอบน้ำจริงๆ เราเข้าถึงความรู้สึกที่รอคอยมาตลอด
มันคงจะเสี่ยงมากและถ้าผลลัพธ์ที่ออกมาไม่เป็นอย่างที่ใจหวัง ก็เจ็บปวดมาก
ขอบคุณที่น้ำได้ใกล้ชิดเพราตาขนาดนี้
อยากเห็นตอนสองคนนี้มุ้งมิ้งและหึงกันแบบชัดเจนขึ้นไปอีก >..<
ส่วนคุณปิ่น..คึคึ อเล็กซ์ อยากรู้อดีตและปัจจุบันของสองคนนี้เหมือนกันค่า

[КίmY]

แหมมม่ นู๋วิวนู๋ป่วยอยู่ไม่ใช่หรอออ   
คู่ป๊ากะพ่อบ้านนี่มันจะมีอะไรในกอไผ่มั้ย ฮ่าๆ 
รออออ มาต่อไวๆนะฮะ  :')

[yearrayoeng]

ป๊า กับ อเลกซ์ มีกลิ่น จิ้นนะ

[buathongfin]

เจเจอร์มันก็เป็นได้แค่ตัวประกอบนั่นแหละ เฮอะ
ไม่เคยคิดเกลียดเมะคนไหนเท่ามัน 

[manutty]

ช่างเป็นการดูแลคนป่วยที่ดีจริงๆ รู้ว่าคนป่วยไม่มีแรงก็ออกแรงเอง น้ำ วิว สองคนไม่ต้องพึ่งเมะตกรุ่น สงสารน้ำมากเลยกับความรู้สึกแอบรัก ได้แต่มองไม่รู้ว่าจะได้ใกล้ชิดไหม แถมยังถูกแย่งไปอีก  แต่ตอนนี้น้ำก็ได้คบกับวิวแล้วดูแลกันดีๆนะ :z6:อีเจออกไปเลยลูก ส่วนคู่ ป๊ะป๋ากับอเล็กซ์ รอกินตับนะ หมั่นไส้ป๊ะป๋า อเล๋กซ์ เลย

[sundayskydee]

  รอจร้า

[kangteuk1995]

ตอนต่อไป ตอนต่อไป

[BUNNz4]

พักยกเปลี่ยนอารมณ์ระหว่างปั่นสลับฉากของตอนต่อไปอยู่ค่ะ เลยถือโอกาสมาดันไว้ก่อนแหละ
อันนี้เป็นคอมเมนต์ที่บันขออนุญาตยกมาตอบนะคะ
ความจริงยังมีความเห็นที่น่าสนใจอยู่มากเลย จะค่อยๆยกมาตอบเนอะ

อยากอ่าน แต่งานท่วมหัว  วันนี้คงสะสางงานถึงเช้า อยากอ่านอะ! เรทการลงเรื่องเป็นที่น่ายินดี แต่ดิฉันเป็นคนน่าสงสาร อยากอ่านก็ไม่ได้อ่าน  โตยธารยอดรัก, เพราตาพ่อยอดขมองอิ่มของบ่าว, 

หอบแห้วบนหัว และกองงานหนักเท่าภูเขาเลากา เดินออกจากกระทู้ราวกับวิญญาณ....

มิสบัน -> เข้าใจเลยค่ะกับคำว่าอยากอ่านแต่ไม่ได้อ่านเนี้ย(เป็นบ่อยตั้งแต่ขึ้นมหาลัย...) ฮ่าๆ เอาเป็นว่าทำงานก่อนเนอะแล้วไว้ว่างๆมีเวลาก็มานั่งฟินยาวๆทีเดียวเลย ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้ของบันนะคะ เรื่องงานก็สู้ๆนะคะ ทางนี้ก็เป็นกำลังใจให้อีกทางเนอะ

หวังว่าคงไม่ได้เอาน้องเพราตาลากเข้าไปเอี่ยวกับเกมอะไรของทั้งสองคนหรอกนะ?!
แต่อย่างน้อยโตยธารก็ใจเต้นตึกตักแล้วละน่า หยวนๆก็แล้วกัน
แล้วก็แอบคิดว่าน้ำช่างลงทุน ยอมให้วิวจิ้มนี่ เหตุผลที่ยอมมันคืออะไร
ส่วนเจเจอร์...ฉันอ่านนายไม่ออกฮ่ะ
สุดท้ายก็ยังแอบสงสัยที่น้ำคิดในใจว่าตัวเองอยู่สูงเกินกว่าวิวจะแตะต้องได้นี่มันคืออะไร คาใจมากค่ะ

มิสบัน -> เจเจอร์มันเป็นมนุษย์เมะที่มีความคิดค่อนข้างซับซ้อนค่ะ บันเองยังอ่านมันไม่ออกเลย(อ้าว) ความจริงแล้วที่น้ำเคยคิดคือวิวอยู่สูงกว่าตัวเองนะคะ ไกลเกินเอื้อมเหมือนดาวพระศุกร์กับดาวพลูโตอะไรอย่างนี้(?) แต่สุดท้ายก็....

เว้ย เว้ย เว้ย เว๊ยยยยย
สองคู่วะคะ
เราก็คิดไว้แล้วมาตั้งแต่เริ่มเรื่องเลย ว่าบางทีการที่น้ำยอมวิวง่ายๆตอยอยู่ในห้อง(อะไรวะ?)ในมหาลัยตอนแรกๆน่ะ
ดูเหมือนน้ำจะ 'ยินยอม' มากกว่า 'จำยอม' อยู่นะ
ความรู้สึกเหมือนตอนน้ำร้องไห้ น่ะ เราว่ามันอาจจะจริง แต่มันคงจริงเพราะไม่ใช่สาเหตุเป็นเจร์ อะนะ แต่อาจจะเป็นใครบางคนแถวนั้น
ก็ไม่รู้นะ ว่าน้ำไปแอบ 'มอง' วิว ตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่ก็คงต้องขอบคุณเจร์ มั้ง ที่ทำให้ วิว ได้ 'มอง' เห็นน้ำสักที
ไม่รู้อะ ยังคิดถึงจุดจบของเรื่องนี้ไม่ค่อย ออก อาจจะแฮปปี้ทั้ง สอง(?)คู่ หรือ--------- อะ อะ อะ นั่นอะนะ
อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้าคนแต่งต้องการ
ีคงต้องรอกันต่อไป
 

มิสบัน -> เห็นด้วยเป็นอย่างมากกับประโยคที่ว่า "แต่ก็คงต้องขอบคุณเจร์ มั้ง ที่ทำให้ วิว ได้ 'มอง' เห็นน้ำสักที" บางทีเมะเรื่องนี้ก็มีประโยชน์ที่ใช้สอยได้อยู่เหมือนกันนะคะ (ถึงแม้ว่าความไร้ประโยชน์มันจะเบียดมามากกว่าความมีประโยชน์ก็ทีเถอะ..)

เดาถูกด้วยยยย อเล็กซ์กับปะป๊าน้องวิว
การี๊ดด ดีใจจุงงงงงง น่ารักอ่ะ
ส่วนเพราตากับโตยธารก็แซ่บไข้ขึ้นทีเดียว
หวังว่าจะไม่มีดราม่านะคะ รักกันขนาดนี้แล้ว

มิสบัน -> ดราม่ามีมั้ยนั้น.... บอกตามตรงว่าถึงจะมีมันก็ไม่คณามือน้องเพราตาหรอกค่ะ

เจ็บป่วยก็ไม่เว้น ออกกำลังกายเรียกเหงื่อกันหน่อย เค้าว่าหายป่วยเร็ว
เรื่องนี้ต้องมีปมอันใหญ่โตซ่อนอยู่แน่เลย
น้ำต้องมีความลับอะไรสักอย่างกะเจเจอร์แน่ๆ
รอปมค่อยๆคลายค่ะ 
ส่วนคุณป๊ากะอเล็กซ์ อ่านแล้วเจ็บจี๊ดเลย 
รอตอนต่อไปค่ะมิสบัน ทิชชู่ยังไม่หมดนะคะ 

มิสบัน -> เก็บทิชชู่เอาไว้ก่อนนะคะ เรื่องนี้ฉากน่ารักมาเป็นระลอกค่ะ55555

พึ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากกกก
รับกับรับเป็นอะไรที่ฟินมาก 
แนวนี้หาอ่านยากมาก (ไม่ค่อยมีคนแต่ง)
แต่งแบบเข้าถึงฝ่ายรับดีมากกก 

ปล.นอกจากแต่งแหวกแนวแล้ว ยังแต่งได้สนุกอีก
เป็นกำลังให้แต่งตอนต่อไปออกมาให้สนุกอีกนะคะ สุดยอด

มิสบัน -> ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านและแสดงตนนะคะ ดีใจที่ชอบค่ะ เพราะอ่านความเห็นของแต่ละคนแล้วบันมีกำลังใจผึ่บผั่บเลย ส่วนเรื่อง"แต่งแบบเข้าถึงฝ่ายรับดีมากกก" นั้น.... พอดีคลุกคลีอยู่กับอะไรรับๆแบบนี้เยอะน่ะค่ะ นั่นเป็นอีกอารมณ์หนึ่งที่ไม่ต้องบิ๊วก็เข้าถึงได้ไม่ยากและก็เป็นจุดเริ่มของนิยายเรื่องนี้ด้วย ถือว่าเป็นต้นกำเนิดเลยก็ว่าได้ ความจริงแล้วฝ่ายรับน่ะมีความลับที่ไม่ได้เผยแผ่เยอะอยู่เหมือนกันนะคะ หุหุ (อุ๊บๆ)

ชอบน้ำจริงๆ เราเข้าถึงความรู้สึกที่รอคอยมาตลอด
มันคงจะเสี่ยงมากและถ้าผลลัพธ์ที่ออกมาไม่เป็นอย่างที่ใจหวัง ก็เจ็บปวดมาก
ขอบคุณที่น้ำได้ใกล้ชิดเพราตาขนาดนี้
อยากเห็นตอนสองคนนี้มุ้งมิ้งและหึงกันแบบชัดเจนขึ้นไปอีก >..<
ส่วนคุณปิ่น..คึคึ อเล็กซ์ อยากรู้อดีตและปัจจุบันของสองคนนี้เหมือนกันค่า

มิสบัน -> เรื่องป๊าปิ่นกับพ่อบ้านอเล็กซ์นี่ตอนต่อไปมีเผยนิดหน่อยค่ะ แต่ไม่ได้ลงลึกอะไรมากมาย ซึ่งถ้าจะลงลึกบันคิดว่าจะแยกออกมาเป็นตอนพิเศษค่ะ จะได้ไม่ปะปนกับเนื้อเรื่องหลักมากเกินไป เพราะคู่นี้เรื่องราวของเขามันค่อนข้างจะเยอะอยู่เหมือนกันล่ะเนอะ

เจเจอร์มันก็เป็นได้แค่ตัวประกอบนั่นแหละ เฮอะ
ไม่เคยคิดเกลียดเมะคนไหนเท่ามัน 

มิสบัน -> อ่านความเห็นนี้แล้วแอบสงสารนุ่งเจร์ของเราเบาๆเลยแฮะ...

ช่างเป็นการดูแลคนป่วยที่ดีจริงๆ รู้ว่าคนป่วยไม่มีแรงก็ออกแรงเอง น้ำ วิว สองคนไม่ต้องพึ่งเมะตกรุ่น สงสารน้ำมากเลยกับความรู้สึกแอบรัก ได้แต่มองไม่รู้ว่าจะได้ใกล้ชิดไหม แถมยังถูกแย่งไปอีก  แต่ตอนนี้น้ำก็ได้คบกับวิวแล้วดูแลกันดีๆนะ :z6:อีเจออกไปเลยลูก ส่วนคู่ ป๊ะป๋ากับอเล็กซ์ รอกินตับนะ หมั่นไส้ป๊ะป๋า อเล๋กซ์ เลย

มิสบัน -> บอกตามตรงว่าความเห็นของคุณ manutty เป็นอีกหนึ่งความเห็นที่บันมักจะมาอ่านซ้ำๆอยู่บ่อยๆ(จากที่ชอบย้อนอ่านความเห็นอยู่แล้วเป็นเนืองๆ) ชอบคำว่าเมะตกรุ่นจริงๆค่ะ เหล่าเซเมะทั้งหลายในเรื่องนี้ได้ยินคงสะดุ้งสะดิ้งกันเป็นทิวแถว(แต่คนแต่งนี่ฮานำไปแล้ว... )

ขำแป๊บ ใคร ๆ ก็ชอบขัดจังหวะ น้ำ + วิว   

มิสบัน -> สงสัยต้องให้เป็นวิว+น้ำบ่อยๆแล้วมั้งเนี้ยจะได้ไม่มีใครมาขัดอีก 555555

  สุดยอดเช่นเคยค่ะ

สปอล์ยตอนหน้านี่เล่นเอาฟินล่วงหน้า. แหมคุณป๊า. เค้าอุตส่าห์ชวนตรงๆก็อย่าไปขัดเลยน่า

น้องน้ำโอ๋ๆนะลูกนะ. ถือว่าความน่ารักของน้ำไปปลุกความรุกในส่วนลึกของวิวขึ้นมาได้. นี่ก็เลอค่าแล้ว. นั่นสิอะไรคือคู่ควรล่ะ

ถ้ารักกันเติมเต็มกันได้ก็เพียงพอแล้ว ขอบคุณค่ะ

มิสบัน -> "ถ้ารักกันเติมเต็มกันได้ก็เพียงพอแล้ว" ปลื้มปริ่มกับประโยคนี้มากค่ะ คือมันใช่และตรงจุดที่สุดเลย ขอบคุณเช่นกันนะคะ แอบสังเกตว่าคุณ❣☾月亮☽❣มักจะแว้บมาเป็นความเห็นแรกๆเสมอเลย 

ถ้าวิวได้รู้ว่าน้องน้ำแอบหมายปองตัวเองมาตั้งนานขนาดนี้…วิวคงปลื้มปริ่มจนตัวลอยเลยนะค้าา~

มิสบัน -> ..นั่นสินะคะ ถ้าน้องเพราตาได้รู้เบื้องลึกว่าเป็นมายังไงจะมีความรู้สึกแบบไหนกันนะ..


ขอขอบคุณทุกๆความเห็นเลยนะคะทั้งที่ยกมากล่าวถึงและไม่ได้ยกมากล่าวถึง อย่างไรก็ดี.... อย่างที่ตอบไปว่าบันมักจะชอบเข้ากระทู้มาอ่านความเห็นทั้งเก่าและใหม่เสมอ รู้สึกดีใจที่มีคนชอบนิยายเรื่องนี้ ยอมรับว่าตอนแรกไม่คิดเลยสักนิดว่าจะได้รับผลตอบรับกลับมาเยอะขนาดนี้ รู้สึกดีและขอบคุณมากๆเลยค่ะสำหรับกำลังใจของทุกๆท่าน อยู่ด้วยกันยันตอนจบของเรื่องเลยเนอะ 


เอาล่ะมาถึงสปอย....



 .....เท่านี้ล่ะค่ะ #แว้บไปปั่นต่อ

ปล.ไม่น่าจะเกินเช้าวันใหม่ของคืนนี้ล่ะค่ะ หรือถ้าเกินก็อาจจะเป็นพรุ่งนี้แต่ไม่เกินไปกว่านี้ ความจริงแล้วอยากลงส่วนหนึ่งก่อนแต่ไหนๆก็ไหนๆแล้วหักใจไว้ลงยาวๆต่อยาวๆเลยดีกว่าเนอะ

[❣☾月亮☽❣]

    อิมเมจนั่นคือคุณป๋าสินะ. แหมจัดเลยค่ะรออะไร. พูดให้เสียเวลาทำไมกัน

รอยาวๆเช่นกันค่ะ. ขอบคุณที่มาตอบคอมเมนท์จ้า. 

[Mouse2U]

คุณป๊ากับอเล็กซ์สินะคะ ท่าทางคุณป๊าจะยั่วโมโหจนอเล็กซ์ชักจะทนไม่ไหวแล้วแน่เลย ที่สำคัญคำพูดประโยคนั้นคืออะไร เปรียบได้กับประโยควัดใจกันเลยนะคะนั่นน่ะ อยากอ่านต่อไวๆ เสียแล้วสิค้าา…^^

[manutty]

อยากจะให้มาตอนนี้เลยอ่ะ มิสบัน  ภาพยั่วน้ำลายมากเลย  อเล็กซ์กับคุณป๋า สินะ อ๊ายยยย เอ๊ะ หรือ หักมุม เป็นอีเจย์กับอดัมส์วะ คิดไปได้นะตู ขำขำ แต่คุณป๊าพูดแบบนี้ อเล็กซ์คงจะกล้าหรอก แหมๆๆ รู้อยู่แล้วว่าอเล็กซ์เป็นยังไง ชิ๊ กดเลยอเล็กซ์ เขาเชียร์ 


ปล. ขอบคุณมิสบัน ที่ชอบเม้นท์เขานะ สำหรับเรื่องนี้ พวกเมะมันไม่จำเป็นจริงๆเลย เฉพาะคู่วิวกับน้ำนะ ส่วนอเล็กซ์กับคุณป๋า ยังจำเป็นอยู่ ดูสิว่าใครเสียบใคร หรือจะผลัดกันอย่างคุณลูก 

[КίmY]

เข้ามานอนรอออออ 

[fanglest]

คุณป๋านี่ ซึน จริงๆน้าาาาา
 

[Akikojae]

รอคู่ป๋าาาาา
 

[Mouse2U]

เข้ามารอจ้า..^^

[BUNNz4]

           XII



           ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะยืนจับมือถือแขนจ้องตากันอีกนานไหม แต่ในเมื่อนายยังไม่ตอบออกไปจะให้คนเป็นบ่าวอย่างเขาตอบแทนก็ดูกระไรอยู่ เฉาจิ่งจึงได้แต่ยืนตรงสองมือประสานอยู่ตรงเป้ากางเกงด้วยท่าทีสงบนิ่งราวกับรูปปั้น ไม่รู้ไม่เห็นไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น

           ถึงไอ้ไม้เบื่อไม้เมาตัวดีอย่างอเล็กซ์จะมีสีหน้ากวนตีนเหมือนอย่างเคยเพียงแต่มีสิ่งหนึ่งที่ดูไม่ถูกต้องแฝงอยู่บนใบหน้าของมันซึ่งแน่นอนว่าเฉาจิ่งจับสังเกตได้ไม่ยากนักในขณะที่ดวงตาคมทรงอำนาจของผู้เป็นนายแม้จะยังคงแน่นิ่งเยือกเย็น.... แต่ยังไงลูกน้องที่อยู่เคียงกายมานานอย่างเฉาจิ่งซึ่งมีหน้าที่คอยอ่านสีหน้าหาความต้องการของผู้เป็นนายอยู่ตลอดเวลามีหรือจะดูไม่ออกว่าตาดำของนายนั้นกำลังสั่นไหวยามมองจ้องสบตากับอดีตมือขวาที่ดูเหมือนว่าจะกอบกำรอบข้อมือของนายแน่นหนับกว่าเดิม

           ดูเหมือนว่าเจ้านายจะไม่ได้อยู่ในช่วงสภาวะปกติสักเท่าไหร่ เพราะถ้าหากนายยังมีสติดีครบถ้วนอเล็กซ์มันคงถูกจับหักแขนไปตั้งแต่แตะปลายนิ้วลงบนผิวเนื้อสูทแล้ว

           เฉาจิ่งทอดถอนหายใจในใจ มองคนซ้ายทีคนขวาที

           คนในเรื่องไม่รู้ตัวแต่คนนอกเรื่องมักจะมองเห็นทุกสิ่งได้อย่างทะลุปรุโปร่ง


           แต่เรื่องนี้มันใหญ่นักเกี่ยวพันถึงความรู้สึกของคนหลายคน เกี่ยวโยงถึงฐานอำนาจอันดับต้นๆของเอเชียถึงสองขั้วอำนาจ .....คนตัวเล็กๆอย่างเขาที่หากให้เปรียบก็คงเป็นได้แค่เพียงมดตะนอยตัวจ้อยตัวหนึ่งเท่านั้น เฉาจิ่งไม่สามารถออกความเห็นหรือยื่นหัวเข้าไปสอดกับเรื่องนี้ได้ ทั้งๆที่ความจริงแล้วเขารู้สึกคันมือคันปากยุบยิบเหลือเกินขนาดไหนก็ตาม

           แต่ปากเป็นเอกเลขเป็นโทอันนี้เฉาจิ่งเคยร่ำเรียนมา บางทีมันก็ไม่น่าจะถือว่าเป็นการเอาหัวตัวเองไปวางไว้บนเขียงหรอกมั้ง..?


           เพราะฉะนั้นแล้ว.....ขอนิดหน่อยแล้วกัน

           “ผมว่าอยู่รอคุณหนูก่อนก็ดีเหมือนกันนะครับนาย”ดวงตาตี่ในแบบลูกชายจีนแท้ตาปิดเพราะปากแย้มยิ้ม ความจริงเฉาจิ่งก็ยิ้มทั้งหน้าทั้งปากลามไปยันจนตาหายเลยน่ะหละ ดูไปก็คงคล้ายกับแป๊ะยิ้มอยู่เหมือนกัน...

           “ยังไงกำหนดการออกเดินทางก็พรุ่งนี้เย็นอยู่แล้ว ยังพอมีเวลานะครับนาย”

           ตอนนี้สีหน้าของคนสองคนแตกต่างกันออกไป

           เฉาจิ่งไม่ค่อยสนใจสีหน้าเหมือนหมาได้เนื้อชิ้นโตเป็นของขวัญวันตรุษจีนของไอ้ไม้เบื่อไม้เมาอเล็กซ์หรอก.....

           “ฉันขอความเห็นนายตั้งแต่เมื่อไหร่อาเฉา?”

           สีหน้าเย็นชาเหมือนเอาน้ำแข็งขั้วโลกมาปาใส่หน้าของนายใหญ่ต่างหากที่ทำเอาเฉาจิ่งเสียวไปยันกระดูกสันหลัง!


           .....


           “ขออภัยครับนาย”เฉาจิ่งหน้าหดตัวลีบโค้งอย่างขอลุแก่โทษให้กับผู้เป็นนายก่อนที่จะก้าวถอยหลังทิ้งระยะห่างจากคนทั้งสองให้มากที่สุด...

           เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ควรเสี่ยงไปมากกว่านี้ ดูจากสีหน้ากับน้ำเสียงก็พอจะรู้อยู่ว่านาย‘ไม่เล่น’ด้วย

           ดวงตาคมสองคู่ของคนสองคนสบประสานกันอีกครั้ง เฉาจิ่งคล้ายกับว่าได้ยินเสียงฟ้าผ่า... ไม่ได้หูแว่วไปเองหรือว่าเป็นเอฟเฟ็กต์สร้างความโอเว่อร์ของภาพที่เห็นอย่างในหนังแต่อย่างใด ดูเหมือนว่าข้างนอกนั้นฝนจะกำลังตก หนักเสียด้วย ช่างเลือกเวลาตกได้เหมาะจริงๆ


           อเล็กซ์ปล่อยมือออกจากข้อมืออีกฝ่ายปากหยักยกยิ้มตาคมสีเหล็กกล้าปรายมองหยาดฝนที่โปรยปรายอยู่ด้านนอกผ่านกระจกใสเล็กน้อยก่อนที่จะหันกลับมามองใบหน้าคร้ามคมของผู้เป็นเจ้านายด้วยประกายตาระยิบระยับ

           “ข้างนอกฝนตกแน่ะครับ”

           “แล้วยังไง?”

           คิ้วบางได้รูปขมวดมุ่น หางคิ้วกระตุกเล็กน้อยหลังจากที่ดูเหมือนว่าไอ้พ่อบ้านจอมกวนโอ๊ยมันจะยิ้มพราวกว้างขึ้นกว่าเดิม

           “ดูท่าจะหนักมากด้วยนะครับ”

           “อเล็กซ์....”


           ขายาวภายใต้กางเกงวอร์มสีเทาขอบย้วยขยับก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เว้นระยะห่างจากอีกฝ่ายเพียงแค่ครึ่งไม้บรรทัดกั้นเท่ากัน โน้มร่างที่สูงกว่าของตัวเอง 5 เซนลงเล็กน้อย นึกประทับใจเมื่ออีกฝ่ายไม่แม้แต่จะมีสีหน้าตื่นตระหนกหรือคิดก้าวถอยเลยแม้แต่น้อย ไม่สิ...เรียกได้ว่าไม่มีปฏิกิริยาที่เปลี่ยนแปลงไปจากปกติเลยด้วยซ้ำ

           ก็เพราะอย่างนี้ล่ะนะ เขาถึงได้นึกชื่นชอบคนผู้นี้มากนัก

           สง่างามและน่ายำเกรงหากแต่ก็มีมุมที่......

           ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ใบหน้าของเขากับคุณปิ่นใกล้กันขนาดนี้ ริมฝีปากแตะผ่านกันเพียงผิวเผินแต่ก็อดทำให้รู้สึกสั่นไหวไม่ได้ หัวใจมันเต้นระรัว


           “ใกล้ไปมั้ยไอ้งั่ง?”

           พ่อบ้านจำเป็นหัวเราะพรืดออกมาอย่างเสียไม่ได้ อเล็กซ์ผละใบหน้าออกแต่ไม่ได้ก้าวถอยหลังทิ้งระยะห่างจากอีกคนแต่อย่างใด นานๆจะได้อยู่ใกล้กันแบบนี้โดยที่ไม่ถูกอัดจนหน้าบี้หรือได้แผลมาสักรอยสองรอยประดับตามร่างกาย เรื่องอะไรเขาจะปล่อยโอกาสดีๆแบบนี้ให้หลุดรอดไปล่ะ จริงไหม?


           “อะแฮ่ม!”

           ถึงแม้ว่าจะยังมีไอ้กางขวางคอมารตัวหนึ่งอยู่ร่วมรับบรรยากาศดีๆนี่ด้วยก็เถอะ


           อเล็กซ์ไม่สนใจเสียงกระแอมไอเตือนสติของไอ้อับเฉาจริง (นั่นแหละชื่อมันที่เขาใช้เรียก) ร่างใหญ่มองประสานสายตากับร่างสูง หลังจากนี้ต่อให้จะถูกเท้าคู่นั้นกระทืบจนตายคาที่เขาก็ใคร่คิดที่จะหวั่นเกรง

           คนคนนี้กำลังจะเดินทางไปจีน คงจะไม่พ้น ‘ที่แห่งนั้น’ อย่างแน่นอน

           จะไม่ได้เห็นหน้ากันตั้งหนึ่งเดือน เพราะแบบนั้น.....

           “ฝนตกหนักแบบนี้มันอันตรายหากจะให้คนไร้ความสามารถอย่างเฉาจิ่งขับรถพาคุณกลับบ้านใหญ่ ถนนหนทางคงจะลื่นแถมไอหยาดฝนคงทำให้มองทางลำบาก ถ้าไม่เป็นการยุ่งย่ามเรื่องของคุณมากจนเกินไป อย่างนั้น...ช่วยค้างอยู่ที่นี่สักคืนเถอะนะครับ”

           “ไม่คิดว่านายจะขอมากไปหน่อยหรือ อเล็กซ์?”

           “เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเองและเพื่ออนาคตของคุณหนู คุณคิดว่ามันมากไปหรือเปล่าล่ะครับ?”


           ถึงจะโกรธที่มันบังอาจบอกว่าเขาไร้ความสามารถ แต่อย่างไรเฉาจิ่งก็อดนึกชมในความ‘แถ’อย่างร้ายกาจของมันไม่ได้ เข้าใจเอาคุณหนูซึ่งเป็นจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวของเจ้านายมาสกัด นี่ถ้าไม่หน้าด้านหน้าทนจริงๆคงทำแบบนี้ไม่ได้เหมือนกัน.....

           เหลือก็แต่เพียงคำตอบของเจ้านาย

           แต่เขาคิดว่าคงจะไม่ได้ผิดไปจากความจริงอันเป็นสัจธรรมของคนหลงลูกสักเท่าไหร่นัก....


           “..แล้วนี่มีอะไรกินบ้าง ดึกป่านนี้แล้วทำไมถึงยังไม่ตั้งโต๊ะอีก ฉันหิว!”


           หากเป็นเรื่องที่อาจจะเกี่ยวโยงหรือส่งผลกับลูกชายสุดที่รักทีไรต่อให้รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นหลุมพรางที่ถูกขุดรอเตรียมท่าเอาไว้ แต่ก็ยังยอมตกลงไปอยู่ดีสินะครับ ....นาย

           .

           .


           “แกคิดที่จะทำอะไรกันแน่วะ อเล็กซ์?”

           หลังจากได้อยู่กันตามลำพังในห้องของไอ้เจ้าแผนการแล้วเฉาจิ่งก็อดถามขึ้นมาไม่ได้ ร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งออกจากห้องน้ำใส่เพียงแค่กางเกงบ๊อกเซอร์ตัวบางสีเข้มเท่านั้น เขาปรายตามองเพื่อนที่ค่อนข้างจะเทไปทางคู่กัดมากกว่าเล็กน้อยก่อนที่จะเมินเช็ดผมทำเป็นไม่สนใจ

           พอเห็นปฏิกิริยาแบบนั้นเฉาจิ่งก็ได้แต่ถอนหายใจ ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้อยากจะคิดลึกคิดมากอะไรนักแต่ความคิดใครมันจะไปห้ามได้กันล่ะ

           ชายผู้เปรียบดังมือซ้ายและเลขาฯมือดีของนักธุรกิจใหญ่ก้มมองคอมพิวเตอร์พกพาบนตัก มือแตะเคาะแป้นพิมพ์เคลียร์งานที่จะต้องสะสางให้เสร็จภายในวันนี้ไปพลางเอ่ยปากพูดไปพลาง


           “ผ่านมาก็ตั้งนาน พึ่งจะมานึกอยากทำตามหัวใจอะไรเอาตอนนี้ว้า เฮ้อออ~”

           อเล็กซ์ชะงักไปร่างสูงใหญ่เดินเอาผ้าเช็ดผมในมือไปแขวนตากไว้บนราวขนาดหย่อมข้างตู้เสื้อผ้าก่อนที่จะเดินไปที่ประตูห้อง มือใหญ่แตะลูกบิดค้างไว้พลางหันไปถามไอ้คนบ้างานที่ยังคงก้มหน้าก้มตาดันแว่นไปมาพลางทำหน้าเครียดอยู่บนฟูกข้างเตียงของเขา “จะเอาอะไรไหม?”

           “ไม่อ่ะ กินตอนดึกมันไม่ดีต่อสุข...”

           ปัง!

           “ชิ ไอ้คนพยายามจะมีมารยาทแต่ไม่ทำให้มันที่สุด!”


           เฉาจิ่งมองเขม่นไปที่ประตูห้องที่ปิดลงทันทีที่เขาเอ่ยปากพูด ไม่มีรอให้เขาพูดจบประโยคก่อนเลยด้วยซ้ำดูก็รู้ว่ามันคงถามไปงั้นหาเรื่องบ่ายเบี่ยงเสียมากกว่า หนุ่มแว่นถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เขาส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วหันไปสนใจข้อมูลแน่นเอี๊ยดที่อยู่ในจอโน้ตบุ๊คตรงหน้าแทน

           .....


           ‘ผ่านมาก็ตั้งนาน พึ่งจะมานึกอยากทำตามหัวใจอะไรเอาตอนนี้ว้า เฮ้อออ~’


           มือใหญ่กำแน่นดวงตาคู่คมสีเหล็กกล้าจ้องมองบานประตูเบื้องหน้า เขายืนอยู่ตรงนี้มาได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วล่ะมั้ง.. หน้าห้องของคุณหนูวิวเพียงแต่ตอนนี้คนที่อยู่ในห้องนั้นไม่ใช่คนตัวเล็กผู้เป็นเจ้าของแต่กลับเป็นใครอีกคนที่เขาไม่เคยลืมเลือนได้เลยสักที

           ปากหยักเค้นยิ้มเยาะตัวเอง มันก็จริงอย่างที่เฉาจิ่งมันว่า เขาปล่อยเวลาให้มันผ่านมาตั้งขนาดนี้แล้วแท้ๆ

           นานมากขนาดนี้ ....แล้วแท้ๆ


           “มายืนทำบ้าอะไรอยู่หน้าห้องลูกชายฉัน?”

           กลิ่นหอมอ่อนๆลอยแตะจมูก กลิ่นเย็นๆที่เขาเคยคุ้นเป็นอย่างดี ...กลิ่นของคุณปิ่น ........

           ไม่รู้ว่าตัวเผลอเดินเข้ามาในห้องของคุณหนูวิวตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้แม้กระทั่งว่าทำไมคุณปิ่นถึงได้ถูกร่างใหญ่กว่าของเขาคร่อมทับเอาไว้ตอนไหน ใบหน้าเลื่อนโน้มลงใกล้กับดวงหน้าหล่อเหลาทว่ากลับฉายถึงความเย็นชาไม่เปลี่ยนแปลง

           เขามองข้ามสิ่งนั้นไป ทำเป็นมองไม่เห็น ไม่รู้สึกถึงความเยือกเย็นนั้น..... แค่นั้นก็ไม่ต้องเจ็บแล้ว........

           อเล็กซ์ขอรับรู้แค่เพียง... สัมผัสอันอบอุ่นจากร่างกายตึงแน่นใต้เสื้อเชิ้ตที่ตัวเขากำลังโอบกอดอยู่ ..ริมฝีปากหยุ่นที่กำลังถูกกลีบปากหยักของเขาบดคลึง.....กับเสียงของหัวใจที่เต้นสอดประสานจังหวะกัน ...เพียงเท่านั้น

           “ปิญชาน์..... ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน”


           ....


           “ก็เอาสิ”อเล็กซ์ชะงัก ชายหนุ่มผละออกเล็กน้อยพลางมองดวงหน้าคมของอีกฝ่ายอย่างตั้งคำถาม ในขณะที่คนใต้ร่างไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆให้เห็นเลยแม้แต่น้อย

           เงียบไปชั่วอึดใจ ปิญชาน์แย้มรอยยิ้มออกมาบางเบาพร้อมกับคำพูด.....ที่แทงเสียดใจคนฟังเสียจนหน้าชา


           “แค่เซ็กส์น่ะ... ฉันให้ได้อยู่แล้ว”


           “...”

           “ถึงจะไม่ได้ทำกับผู้ชายมานาน มันก็คงไม่ได้แตกต่างจากตอนที่เคยทำสักเท่าไหร่นัก แค่มีอารมณ์ทุกอย่างก็คงจะเป็นไปตามธรรมชาติอย่างง่ายดายอยู่แล้วล่ะนะ”

           “....”

           “ว่าแต่...นายน่ะ ยังฟิตเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่าล่ะ อเล็กซ์?”

           “...!!”


           ดวงตาสีอัลมอลด์เหมือนผู้เป็นลูกชายทว่ากลับเย็นชาเฉือนใจมากกว่ากันเยอะมองสบกับดวงตาสีเหล็กกล้า ไม่มีแววเย้ยหยันหรือเหยียดหยามใดๆแฝงอยู่ในดวงตาคมคู่นั้น

           เพราะในนั้น... มันมีเพียงความว่างเปล่า

           “แต่ถ้าจะให้ทำตรงนี้เลยก็คงจะไม่ดีนัก ห้องน้องวิวนี่หน่าถ้าถูกรู้เข้าล่ะก็คงโดนเกลียดแย่แน่ๆ แต่ถ้าจะให้ไปทำกันที่ห้องนายก็มีอาเฉาอยู่ ...หรือว่าจะเอ้าดอร์ดีล่ะ ห้องน้ำดีมั้ย? หรือในครัวดี? หรือว่าจะ......”

           แหมะ

           ปิญชาน์หยุดคำพูดทุกอย่างลง ตาคมเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำของคนที่คร่อมอยู่บนกาย ....หยาดหยดน้ำที่ไหลออกมาจากดวงตาสีเหล็กกล้าคู่นั้น

           อเล็กซ์ไม่ใช่คนที่เอะอะพอเจอเรื่องสะเทือนใจเข้าหน่อยก็จะร้องไห้ออกมา ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เคยเห็นอเล็กซ์ร้องไห้เลยสักครั้ง แม้แต่ตอนที่เขาปลดตำแหน่งอเล็กซ์ออกจากบริษัท ปลดออกจากการเป็นมือขวาทั้งที่เคยเป็นมาตลอดเพื่อให้ออกมาดูแลน้องวิวแทนเขา เนิ่นนานเกือบสิบปีไม่ใช่ก่อนที่น้องวิวจะเข้ามหาลัยอย่างที่น้องวิวเข้าใจซะอีก

           แค่คิดโง่ๆว่าพอห่างกันไป อะไรๆที่เคยรู้สึกต่อกันมันก็จะค่อยๆห่างตามและจางหายไปเอง แต่เขาก็ลืมไปว่าอเล็กซ์ก็คืออเล็กซ์

           เด็กผู้ชายที่มีความกตัญญู ซื่อสัตย์ และ มีความเข้มแข็งมั่นคงดังภูผา

           ปิญชาน์เพิ่งมาสำเหนียกเอาเข้าตอนนี้ ...ที่เขาทำมันก็แค่การหลอกตัวเองไปวันๆเท่านั้น ทั้งยังหลอกคนที่รักและภักดีต่อเขาเสมอมาอีกด้วย

           คงจะเจ็บมาก ....เลยสินะ

           ‘อเล็กซ์’


           ร่างสูงพลิกกายคร่อมร่างที่หนากว่าเอาไว้แทน มือเรียวป้ายเช็ดหยาดน้ำบนแก้มไล่ปลายนิ้วไล้เรื่อยลงมาจนถึงลูกกระเดือก กดนิ้วโป้งคลึงเล่นเบาๆ.... ดวงตาคู่คมสีอัลมอนด์มองร่างข้างใต้ที่อยู่ในสภาพเปลือยอกเผยกล้ามเนื้อจากการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ

           อเล็กซ์เป็นคนชอบดูแลร่างกายของตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร จำได้ว่าอเล็กซ์เคยบอกกับเขาเอาไว้ว่าอยากจะเป็นคนแข็งแรงที่แข็งแกร่งเหนือคนอื่น...เพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างเป็นมือเป็นเท้าให้กับเขาตลอดไป

           อเล็กซ์มักจะเป็นแบบนี้มาตลอด ถึงจะชอบทำเป็นเล่นๆแต่ก็จริงจังกับทุกเรื่องโดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับเขาแล้ว....ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด

           เรียวปากยกยิ้มน้อยๆพร้อมกับใบหน้าที่โน้มลงใกล้ “อเล็กซ์...”

           “พรุ่งนี้ฉันจะต้องออกเดินทางไปจีนและหลังจากนั้นอีกไม่กี่วันก็ต้องเข้าไปประลองยุทธ์กับ‘ตาเฒ่า’นั่น ...นายมีกำลังใจแบบไหนจะมอบให้ฉันก่อนไปออกศึกล่ะ หื้ม?”

           ร่างที่คร่อมทับทิ้งตัวลงนอนซบอยู่บนอกแน่น ฝ่ามือนุ่มเพราะไม่เคยต้องทำงานหนักวางลงเหนืออกข้างซ้าย น้ำเสียงที่ได้รับฟังดูเหนื่อยล้าและเบื่อหน่าย.... คับคล้ายกับปิญชาน์คนเก่า คล้ายคุ้นเสียจนคนที่ถูกนอนทับอยู่เผลอยกมือขึ้นโอบรอบลำตัวของอีกฝ่ายแน่นแนบเข้ากับลำตัวอย่างที่เคยทำ คิ้วเข้มเลิกขึ้นน้อยๆเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้....


           “คิดจะตบหัวแล้วลูบหลังกันหรือครับ คุณปิ่น”

           ได้ยินเสียงหัวเราะจากอีกฝ่าย ร่างหนากว่าขนลุกเกรียวเมื่อยอดอกของตัวเองถูกอีกฝ่ายใช้ลิ้นร้อนโจมตีโลมเลีย ก่อนที่คางเรียวได้รูปจะวางตั้งหน้าลงบนกล้ามเนื้อแผ่นอก “รู้ตัวแล้วเหรอ ก็ไม่ได้โง่เง่าอะไรมากมายนี่นะ”

           อเล็กซ์ถอนหายใจพลางมองสบตากับอีกฝ่ายอย่างจริงจัง “...แล้วคุณอยากได้อะไร?”


           ....


           แค่มองดวงตาก็รู้ถึงทุกอย่างที่อีกฝ่ายกำลังคิดอยู่ ทั้งที่ใบหน้ายังคงเรียบนิ่งเฉยชาแต่ประกายตากลับร้อนแรงราวกับจะแผดเผาร่างกายและหัวใจของเขาให้ไหม้เป็นจุณ ....ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายส่งผ่านความรู้สึกแบบนี้ออกมาให้ แต่มันก็นานมาแล้ว

           ทุกสิ่งทุกอย่างคล้ายกำลังกลับมาเป็นเหมือนเดิม ...มันจะง่ายดายอย่างนั้นเลยหรือ?

           แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น........



           “ผมไม่เคย ..นานแล้ว ....เบาๆหน่อยแล้วกันนะครับ”


( มีต่อค่ะ )

[BUNNz4]

( ต่อค่ะ )


           .

           .

           ปวดหัว

           ลืมตานอนฟังเสียงฟ้าร้องฝนตกมาได้สักพัก แต่เพราะคั่นเนื้อคั่นตัวและหนักหัวหน่วงตัวเกินทนเราเลยได้แต่นอนอยู่เฉยๆ ไม่ชอบเลยที่ตัวเองเป็นแบบนี้ แต่ก็อย่างว่า.. ใครจะไปชอบช่วงเวลาที่ตัวเองไม่สบายกันล่ะจริงไหม?

           เราขยับคอเล็กน้อยพลางหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างกัน โตยธารยังคงหลับสนิทถึงภายในห้องจะมืดแต่เพราะแสงสายฟ้าที่แวบวาบอยู่ภายนอกผนวกกับเพราะอยู่ใกล้กันแค่นี้เลยทำให้สามารถมองเห็นใบหน้ายามหลับของอีกคนได้อย่างชัดเจน

           ขนาดหลับยังชอบเม้มปากเลย คงจะทำจนติดเป็นนิสัยไปแล้วแน่ๆ

           นอนมองโตยธารสักพักก็ต้องหลับตาแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ เราค่อยๆยันตัวลุกขึ้นช้าๆทั้งที่ยังหลับตาอยู่อย่างนั้น อเล็กซ์เคยบอกไว้เวลาไม่สบายหากอยากลุกจากที่นอนให้ทำแบบนี้ตอนลุกขึ้นมาจะได้ไม่หน้ามืด นั่งนิ่งๆสักพักแล้วค่อยลืมตาขึ้นมา...

           ท่าทางเป็นไข้คราวนี้จะหนักจริงๆเราถึงยังรู้สึกมืดตามึนหัวอยู่ดี ทั้งที่ก็ทำตามคำแนะนำของอเล็กซ์แล้วทุกขั้นตอนแท้ๆ

           แย่ชะมัด


           พยายามที่จะตั้งสติเอาไว้ให้มากที่สุด มือซ้ายคลำกำแพงพร้อมทั้งใช้มันในการพยุงตัวไม่ให้เซไปชนข้าวของที่วางอยู่ข้างกำแพงในขณะที่มืออีกข้างยกขึ้นกุมศีรษะ ปวดหัวจนคล้ายกับว่ามันสามารถจะระเบิดตัวเองได้ทุกเมื่อ อากาศก็หนาวจนไม่อยากจะกระดิกตัวทั้งที่เคยชอบมากแท้ๆ

           แย่

           แย่

           แย่


           “วิว?!”

           หมับ

           บางทีก็แอบคิดว่าโตยธารอาจจะมีเซ้นส์อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเราก็เป็นได้ ในขณะที่เราแทบจะทรงตัวยืนต่อไม่ไหวร่างบางๆของใครอีกคนก็ใช้ตัวเองเป็นหลักให้เราพิงพร้อมกับแขนเรียวที่โอบรัดรอบเอวของเราเอาไว้ รู้สึกถึงอันตราการเต้นของหัวใจตรงแผ่นหลังข้างซ้ายของเรา ทั้งรัวและเร็ว

           อาจเพราะเขาไม่ได้ใส่เสื้อด้วยล่ะมั้งเราถึงได้รู้สึกถึงเสียงหัวใจของเขาเต้นชัดเจนขนาดนี้


           “ทำอะไร? จะไปไหนทำไมไม่เรียกน้ำล่ะ?!”


           ท่าทางว่าเราคงจะทำให้เขาโกรธเข้าแล้วล่ะมั้ง....

           เราฝืนกายหันไปโอบกอดร่างบอบบางของเขาเอาไว้ ซบหน้ากับร่างกายที่ร้อนผ่าวราวกับตู้อบเคลื่อนที่แนบอิงไว้กับอกและตัวของอีกฝ่าย โตยธารกำลังตัวสั่นไม่รู้ว่าเพราะโกรธจนสั่นหรือหนาวจนสั่นกันแน่

           “ขอโทษ แต่เห็นน้ำหลับสบายเราเลย..”

           “ไม่เป็นไร ถ้าเป็นวิวล่ะก็.... ไม่เป็นไร ทีหลังจะไปไหนหรือต้องการอะไรก็บอกน้ำนะครับ”

           รู้สึกถึงไออุ่นของฝ่ามือเรียวของอีกคนที่กำลังลูบเบาๆบนศีรษะของเรา ....อบอุ่นและอ่อนโยน


           เราไม่พูดอะไรนอกจากโอบกอดลำตัวของอีกฝ่ายแน่นขึ้น ส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดให้กับเขา ทั้งขอบคุณและตื้นตัน รู้สึกดีแค่ไหนที่ได้รู้ว่าเขาเป็นห่วงเรามากขนาดนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีใครมาห่วงแต่เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกตอบรับไปกับความรู้สึกนั้นด้วย

           โตยธารเป็นคนแรกในแทบทุกเรื่องที่เราไม่เคยรู้สึกหรือทำให้ใครจริงๆ


           “แล้ววิวจะไปไหนครับ?”

           “ห้อง...น้ำ แค่ก ..คือเรา ปวดฉิ่งฉ่องน่ะ”

           โตยธารเงียบไปสักพักก่อนที่เขาจะบอกให้เราค่อยๆเดินไปกับเขาโดยมีเขาคอยพยุงอยู่ไม่ห่างกาย ทุลักทุเลอยู่พอสมควรกว่าจะถึงที่หมายซึ่งก็คือห้องน้ำ ถึงเราจะตัวเล็กกว่าเขาแต่เป็นเพราะเรามึนหัวมากเสียจนแทบจะทรงตัวไว้เองไม่อยู่ โลกที่เห็นมันโคลงเคลงไปหมดราวกับเดินอยู่บนเรือที่แล่นในอยู่น้ำทะเล


           ให้ตายสิ

           เราผละออกจากกายบางไปนั่งโก่งคออาเจียนเอาน้ำย่อยออกมาอยู่หน้าชักโครก คงจะดูน่าสมเพชน่าดูแต่ช่วงเวลาแบบนี้เราไม่แคร์หรอก คนที่เห็นเราในสภาพย่ำแย่ที่สุดแบบนี้ในตอนนี้ก็มีแค่โตยธาร หากเขานึกรังเกียจหรืออะไรก็แล้วแต่ในแง่ลบกับเรามันก็คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนัก

           ...แต่สัมผัสอ่อนโยนที่กำลังลูบแผ่นหลังกลับทำให้เราชะงัก หันไปมองก็เห็นใบหน้าน่ารักนั้นเต็มไปด้วยความกังวลและห่วงใย ทิชชู่ในมือเรียวของเขาค่อยๆซับเช็ดคราบน้ำลายที่เปรอะเปื้อนอยู่ตรงริมฝีปากของเราออกให้อย่างนุ่มนวล

           อ่า รู้สึกแย่ชะมัด ทำไมเมื่อครู่เราถึงได้คิดถึงผู้ชายคนนี้ในแง่ร้ายนะ ทั้งที่โตยธารไม่ใช่คนที่จะรังเกียจได้แม้แต่คนกำลังไม่สบายเลยสักนิด

           “ไหวหรือเปล่า? จะอ้วกอีกมั้ย?”

           เรายิ้มอาจจะดูโรยแรงสำหรับเขาแต่คิดว่าเป็นรอยยิ้มที่อ่อนหวานที่สุดเท่าที่เราเคยยิ้มมา โตยธารชะงักก่อนที่ใบหน้าขาวติดซีดนั้นจะค่อยๆแดงขึ้นเมื่อเราเอ่ยคำพูดประโยคหนึ่งออกมา....


           “ตอนนี้เราอยากจูบน้ำมากกว่า”


           ....

           “น..ไหนว่าปวดฉิ่งฉ่องไง”ร่างบางลุกขึ้นทันที เขาเม้มปากเมื่อเห็นเราขำออกมาเบาๆก่อนที่แขนเรียวจะช่วยโอบพยุงเราให้ลุกขึ้นยืนช้าๆ

           น่ารักจนน่าแกล้ง

           “เราไม่ค่อยมีแรงเลย แค่กๆ ..ช่วย น้ำช่วยจับให้เราหน่อยได้ไหม?”

           แดงแปร๊ดขึ้นยิ่งเสียกว่าในตอนแรกซะอีก


           โตยธารอึกอักเล็กน้อยแต่พอเห็นหน้าของเราเขาก็พยักหน้ารับอย่างแข็งขัน ถึงจะดูกระตือรือร้นขึ้นมาบ้างแต่มือบางๆนั้นกลับสั่นระริกยามค่อยๆดึงกางเกงผ้าโปร่งขายาวลงค้างไว้ตรงขาอ่อน เราคิดว่าเขากำลังทำใจ...สักพักมือบางนุ่มของเขาก็จับเอาวิวน้อยของเราไว้ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปอย่างทะนุถนอมและโตยธารทำมันอย่างเป็นธรรมชาติเสียจนเราไม่รู้สึกย้อนแย้งหรือขัดเขินอะไร

           จนเราปลดทุกข์เสร็จเขาจึงบอกให้เรารอก่อน ทั้งที่มืออีกข้างของเขายังคงโอบเอวประคองตัวของเราเอาไว้ ไม่นานตัวที่เอี้ยวไปข้างหลังของเขาก็กลับมาเคียงเราอย่างเดิมพร้อมมือข้างที่เคยจับน้องวิวน้อยของเราให้ตรงกับชักโครกเมื่อครู่กลับมีทิชชู่เปียกอยู่เพิ่มมา เขาค่อยๆใช้ทิชชู่ในมือซับและเช็ดวิวน้อยแผ่วเบาด้วยสีหน้าที่ตั้งอกตั้งใจ

           ใบหน้าของเขาในยามนี้คือสิ่งที่เราไม่สามารถละไปมองสิ่งใดได้จริงๆ

           จู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีเหลือเกินที่ได้มาเจอกับผู้ชายคนนี้

           โชคดี...ที่มีเขาอยู่เคียงข้างแบบนี้


           “รู้สึก..เหมือนน้ำกำลังคุกคามทางเพศวิวอยู่เลยแฮะ ฮะๆ”

           ทั้งที่พูดแบบนั้นแต่กลับหน้าแดงซะเอง หยอกเราเล่นแต่กลับเขินเสียเองเนี้ยนะ? หึ.....


           “เป็นเรามากกว่าที่อยากจะคุกคามทางเพศน้ำ”มือที่จัดกางเกงให้เข้าที่ชะงักไป ใบหน้าของเขาเงยขึ้นมองเราดวงตาคู่กลมเบิกกว้างในขณะที่กลีบปากบางนั้นเผยอออกน้อยๆ “...น่าเสียดายที่เราปวดหัวจนอยากจะบ้าตาย น่าเสียดายจริงๆที่ตอนนี้เราไม่สบายอยู่...เฮ้ออ แค่ก”


           เสียงถอนหายใจเราแสร้งทำแต่เสียงไอเราไม่ได้แสร้งแต่อย่างใด แล้วก็ไอไม่หยุดจนโตยธารมีสีหน้าตื่นตระหนกมากกว่าเดิม เขาลูบหลังเราปากบอกให้ไปนอนพัก ตัวเราเองก็ไม่ได้ขัดอะไรเขาเพราะตอนนี้รู้สึกเหมือนใกล้ตายแล้วจริงๆ

           โตยธารพยุงเราจนมาถึงเตียงจัดแจงปิดแอร์พร้อมยาแก้ไข้กับยาแพ้อากาศรวมถึงยาแก้ไอยื่นส่งให้เรา ถึงจะเกลียดยาขนาดไหนแต่เอาจริงๆจะให้เราปฏิเสธน้ำใจของเขาเราก็ทำไม่ได้อยู่ดี สิ่งที่เราทำคือการว่าง่ายฝืนกินยาหลับตาปี๋เพราะรสฝาดขมของมันที่บาดคอเหลือเกิน จากนั้นร่างของเราก็ถูกอีกฝ่ายดันให้นอนลง ผ้าห่มผืนไม่หนามากคลุมห่มตัวเราไว้ด้วยฝีมือของเขา แต่ตัวคนทำกลับยังนั่งอยู่บนพื้นข้างเตียงเหมือนเดิมและไม่มีทีท่าจะขึ้นมานอนกับเรา

           เราขมวดคิ้วส่วนเขาคงอ่านสีหน้าของเราออก มือนุ่มลูบหน้าผากชื้นเหงื่อของเราแผ่วเบา “วิวหลับเถอะ น้ำตื่นเต็มตาแล้วเลยไม่ค่อยง่วงสักเท่าไหร่น่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะถ้าง่วงแล้วน้ำจะรีบนอนเลย”

           “...”

           เราเงียบก่อนที่จะหลับตาลงเพราะเริ่มฝืนตัวเองเอาไว้ไม่ไหว อาจจะเพราะทั้งพิษไข้และฤทธิ์ยา รู้อยู่ว่าเขาอยากจะเฝ้าไข้เรา ไม่อยากให้เขาต้องเสียน้ำใจและความรู้สึก ดูก็รู้ว่าเขาจริงจังกับเรื่องนี้ขนาดไหน ...โตยธารเป็นคนดี


           สัมผัสนุ่มแตะลงบนหน้าผาก เปลือกตา ปลายจมูก และจบลงที่ริมฝีปาก อ่อนโยนแผ่วเบา

           .....


           และตอนนี้เขาอาจจะกลายเป็น ‘คนสำคัญ’ สำหรับเราไปแล้วก็ได้

           คนสำคัญที่เราไม่อยากเสียเขาไปให้ใครหน้าไหน


           .

           .


           สุดท้ายก็ไม่ได้นอน

           โตยธารอ้าปากหาวออกมาหลังจากลุกขึ้นยืนเพื่อบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบ นึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าเขานั่งอยู่ไปได้ยังไงตั้งหลายชั่วโมง โดยที่ทั้งตัวสวมเพียงแค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว รู้แค่ว่าตอนนั้นเขาไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้นนอกจากเป็นห่วงคนป่วยเสียจนแทบบ้า

           หากเพราตายังไม่หลับสนิทเขาเองก็คงจะละห่างไปนอนไม่ได้เหมือนกัน กว่าอีกฝ่ายที่เพ้อเพราะพิษไข้นอนกระสับกระส่ายไปมาจะนอนนิ่งหลับสนิทลงได้ก็เข้าเช้าวันใหม่ แสงสว่างเริ่มส่องเข้ามาในห้องแล้วนั่นหละ


           ตลอดเวลาโตยธารคอยเช็ดตัวให้กับคนป่วยตลอด ต้องทำให้ไข้ลดการเช็ดตัวทุกๆชั่วโมงก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่ใช้ได้ผลดีและเร็วที่สุด ลองแตะหน้าผากวัดอุณหภูมิบนหน้าผากของอีกคนดูแล้ว เหมือนว่าการอดนอนของเขาจะประสบผล สีหน้ากับอุณหภูมิร่างกายของคนป่วยดีขึ้นมาก

           แต่ก็ยังประมาทไม่ได้


           เพราะไม่อยากผละไปจากคนป่วยโตยธารเลยคิดโทรสั่งข้าวต้มจากร้านเจ้าประจำข้างๆหอแต่กลับได้รับการตอบรับมาว่าวันนี้ร้านปิด ปิดทั้งที่ไม่เคยปิดมาก่อนนอกเสียจากติดเทศกาล ....ไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากว่าเขาจะต้องลงไปซื้อด้วยตัวเอง

           อดมองคนป่วยที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงอย่างเป็นห่วงไม่ได้

           แต่ในระหว่างนั้น


           ก๊อก ก๊อก ก๊อก


           เพราะไม่ทันได้คิดว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพแบบไหน ร่างบางสาวเท้าเดินตรงไปที่ประตูห้องอย่างว่องไวด้วยเกรงว่าเสียงเคาะประตูจะทำให้คนป่วยตื่น มือเรียวบิดลูกบิดกระชากเปิดออกพร้อมนิ้วชี้เรียวของมืออีกข้างที่ยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตัวเองพลางส่งเสียง....

           “ชู่ววว ....อ้าว อดัมส์?”


           ค่อนข้างแปลกใจไม่น้อยเมื่อเห็นว่าใครที่เป็นคนมาเคาะประตูเรียกเขาแต่เช้าแบบนี้ ร่างสูงใหญ่ควบหน้าตาฝรั่งจ๋าส่งยิ้มให้เจ้าของห้อง ...หากจะติดใจสักนิดก็คงจะเป็นหน้าแดงๆของหนุ่มลูกครึ่งนั่นหละ

           อดัมส์กลืนน้ำลายลงคอเมื่อเจ้าของห้องโผล่มาเปิดประตูให้ทั้งที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงแต่บ๊อกเซอร์ตัวบางขาสั้นปิดช่วงล่างเอาไว้เท่านั้น เรือนร่างขาวนวลเนียนทำให้ชายหนุ่มเลือดลมที่หน้าเดินจนรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด ก่อนที่จะสะกิดใจกับร่องรอยแปลกๆตามตัวของอีกฝ่าย

           มันดูคล้ายกับ....

           “อ้ะ”โตยธารร้องเสียงหลงเมื่อเอวของเขาถูกสองแขนขาวโอบเอาไว้ ยิ่งตกใจเมื่อเห็นร่างเล็กที่ไม่รู้ว่าตื่นนอนตอนไหนยืนทำสีหน้างัวเงียอยู่ข้างกายเขา

           ไหนจะเสื้อยืดที่ย้วยลงจนเห็นลาดไหล่ขาวนวลแลดูแสบตากับกางเกงที่หลวมสะโพกจนเผยให้เห็นไรขนอ่อนๆนั่นอีก


           “เพรา....ตา?”น้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมกับตาคมสีครามที่จ้องมองร่างเล็กไม่ละสายตา

           โตยธารเบิกตากว้างกว่าที่จะได้คิดอะไรสองมือบางก็ตะครุบปิดตาของร่างสูงที่ยืนถือถุงเต็มสองมือเสียแล้ว พร้อมกับคำพูดที่ทำให้เรียวปากอิ่มของคนตัวเล็กต้องยกยิ้มขึ้นมา


           “ห้ามมองวิวนะ อดัมส์!!”


           เพราตาพยักหน้าก่อนที่จะพูดเสริมออกมาอย่างอารมณ์ดี “ใช่ คนที่จะคุกคามทางเพศเราได้มีแค่น้ำเท่านั้นนะ”


           โผละ

           บรรดาถุงพลาสติกที่อยู่ในมือของหนุ่มลูกครึ่งร่วงลงตกกระทบพื้นทันทีที่สิ้นสุดประโยคคำพูดของคนตัวเล็ก ตอนนี้ในหัวของอดัมส์มีแต่คำว่า ‘คุกคามทางเพศ’ เต็มไปหมด...


           นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?!


           .

           .



( ของแถมท้ายตอน )


           “อึก ..ผม ...ไม่ไหวแล้ว อ๊าาส์”

           ทั้งที่พื้นห้องครัวเย็นจัดเพราะอากาศจากฝนที่โปรยปราย หากแต่ภายในตัวกลับร้อนรุ่ม

           ร้อนไปหมด ทั้งเนื้อตัวช่วงบนที่ถูกกกกอด ทั้งช่วงล่างที่ถูกท่อนเนื้อขนาดใหญ่เสียดเสียบรุกราน

           “นาย อ๊า...รัดฉันแน่น ..ไปแล้วนะ ซี๊ดด”

           ข้างในที่จาบจ้วงกายกระแทกกระทั้นอยู่ช่างร้อนเร้า ถึงจะคับแน่นแต่ก็บีบรัดอย่างอ่อนนุ่ม

           รสชาติของเซ็กส์ที่ไม่ได้สัมผัสมานานทำเอาเขาแทบคลั่ง หลั่งออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าหากแต่กลับยังไม่รู้สึกเต็มอิ่มเลยสักนิด

           ขออีกสักนิด .....อีกนิดเถอะนะ

           ไม่รู้ว่ากี่รอบต่ออีกรอบที่ร่วมรักกัน มีเพียงสิ่งเดียวที่คนทั้งคู่รับรู้ร่วมกันนั่นคือ...


           ไม่อยากให้ส่วนที่เชื่อมต่อกันอยู่นี่....


           “อ๊า.. ทั้งที่เพิ่งเข้าไปแท้ๆ อย่ารัดแน่นสิ...อ๊าาส์... อ้าขาให้กว้างอีก อื้มม...อย่างนั้นเด็กดี”


           “อ๊ะ...อ๊าาส์ มาก ...มากอีก อึก ...กอดผมให้มากกว่านี้”


           .....ทอดถอนออกห่างจากกันเลยสักวินาทีเดียว!

✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦

03 / 05 / 2015
คมบังวะ คนอ่านหลับกันไปหมดหรือยังคะเนี้ย? มาดึกเหมือนเคยน่าจะเวลาเดิม(อีกแล้ว)ด้วย
ไม่รู้ทำไมแต่งจบตอนจะต้องเป็นเวลานี้ทุกที บันควรเอาตัวเลขของเวลาไปวัดดวงกับหวยซักงวดดีมั้ยเนี้ย? 555555

ตอนนี้คู่ลูกเขาน่ารักเนอะ ส่วนคู่ปะป๊านั้นไซ้.......


มิสบัน.

[Mouse2U]

กรี๊ดดด~ อเล็กซ์เป็นฝ่ายถูกคุณป๊ากดหรือนี่?? เป็นความจริงที่ผิดไปจากที่คาดเดาเอาไว้มากเลยเชียวค่ะ เราไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้ร้อนแรงกันขนาดนี่ ก็แหม~ พูดง่ายๆ ก็คงเป็น 'ของมันเคยๆ กันน่ะนะ' เราเข้าใจๆ 555

แต่จุดที่เราสงสัยก็ตรงประโยคนี้นี่น่ะค่ะ "แต่เรื่องนี้มันใหญ่นักเกี่ยวพันถึงความรู้สึกของคนหลายคน เกี่ยวโยงถึงฐานอำนาจอันดับต้นๆของเอเชียถึงสองขั้วอำนาจ…" อเล็กซ์ไม่น่าจะเป็นแค่คนเดินดินธรรมดาทั่วไปใช่ไหมคะ?? เป็นเพราะเหตุผลนี้หรือเปล่าคุณป๊าถึงเลือกที่จะจบความสัมพันธ์ครั้งนั้นกับอเล็กซ์ลงไปเสีย (โอ๊ยๆ อยากรู้ถึงต้นสายปลายจริงๆ จังเลยค่าา) แถมตอนนี้ยังมี "ตาเฒ่า" เพิ่มเข้ามาให้เราได้สงสัยเข้าไปอี๊กก *ตอนนี้เรากำลังจะตายเพราะอยากกินเผือกค่ะ *

[Akikojae]

แอร๊กกกก นึกว่าจะมาช้ากว่านี้นะคะเนี่ย
รุ่นลูกเพราตาก็ขี้อ้อนเหลือเกิน ส่วนโตยธารนี่ก็ชอบให้เขาอ้อน อิอิ
อยากอ่านรุ่นพ่อแล้วครับบบ รีบมาเถิดนะ

[gigigeam]

มาซะดึกเลย ~_~
น้ำใช้คำพูดกำกวมมากเลย55555

[Panehove]

คู่ลูกว่าเด็ดแล้ว เจอคู่พ่อเข้าไป คนอ่านแทบจะฉีกหมอนทิ้ง แบบรุนแรง เถื่อนดี เค้าชอบ