หัวข้อ: "All of Me"

[DeShiWa]

มาแล้วๆ

ขอตัวไปอ่านก่อน

[DeShiWa]

เอากันตรงๆ

ว่าเรื่องนี้เปลี่ยนนายเอกดีกว่าไหม

เอาอาเก้าเป็นนายเอกก็สิ้นเรื่องแล้ว

อ่านนิยายมาตั้งนาน เพิ่งเคยเห็นเรื่องนี้ที่คนอื่นเด่นกว่านายเอกของเรื่อง

ขอโทษที่พูดกันตรงๆ และบอกกันตรงๆว่าแค่ไม่ชอบใจที่อาเก้าเด่นกว่านายเอก

และไหนแม่ทัพ ไหนบอกว่ารักอาเม่ย ยังอาลัยอาวรอาเก้าอะไรนักหนา พูดแล้วขัดใจมากกกกกกกกกกๆ

[puppyluv]

เย้! เปลี่ยนชื่อแล้ว
 
เข้ามาเชียร์เก้ากับพี่นาซิมอีกที
เก้านาซิมๆๆๆๆๆ
 

[PharS]

 

[Peung002]

อารมณ์ในตอนนี้ แบบว่า. เออออออ ฮูดาก็แอบมีข้อดีเหมือนกันนิ
แอบให้อาเม่ยมาดูเก้าด้วยอะ อย่างน้องก็ยังเป็นห่วงเพื่อนอะเนอะ

ส่วนอาเม่ย ตอนนี้แอบเล่นตลก ตกมาจากธนูให้ท่านแม่ทัพล้อเลียน 555 โดนล้อยันลูกบวชแน่ๆ 

ตอนนี้ก็สนุกอีกแล้วค่ะ เรียกว่าอยากอ่านๆๆๆๆๆๆต่อไปเรื่อยๆเลย

ปล.1 ฝากดูแลฮูดาด้วยนะคะ แอบเป็นห่วงนัดๆ
ปล.2 น้องทีอย่าไปเครียดเรื่องชื่อน๊า พวกเราแม้จะรู้จักกันแต่ในบอร์ด แต่ความคิดของน้องไจฟ์กะน้องทีก็สะท้อนออกมาในงานเขียน ซึ่งพี่ว่าคนอ่านทุกคนเค้ารู้แหละว่าในบอร์ด xxx นั่นอะไม่ใช่ยูสเซอร์ในบอร์ดนี้

อ่านแล้วงงมั๊ยคะ อยากเขียนให้กำลังใจ แต่ท่าทางจะอ่านแล้วงง 5555 

[twinmonkey0311]

  มีแต่คนสงสารอาเก้า คงกำลังสับสนมาก ยังตัดใจจากแม่ทัพเชมัลไม่ได้ ก็มาเจอแม่ทัพนาซิมจับจูบเอาซะอีก

  ไหนจะแม่หญิงพริมที่จะต้องรับผิดชอบแต่งงานด้วย    สำหรับฮูดาเก่งมาก         

[DeShiWa]

มาให้กำลังใจจ้า

กด+

[Solar cell]

ขอวิจารณ์หน่อยนะ ในฐานะที่เราติดตามอ่านนิยายของไจฟ์ทีมาทุกเรื่องและประทับใจมาโดยตลอด
เอากันตรง ๆ นะเนื้อเรื่องสนุกน่าติดตามทุกตอน  อันนีขอชมเชย
ตัวละครแต่ละตัวมีคาแรคเตอร์ คนเขียนช่างคิดดีเนอะอันนี้ชอบมาก
แต่.....ตัวละครทุกตัวมีความโดดเด่น ทำให้พระ-นาย ลดบทบาทความสำคัญลงไปเยอะ
ยกตย.ล่าสุดตอนที่สู้รบและเม่ยพลาดท่า แม่ทัพเข้าไปช่วย(อุ้ม)ฉากนี้ธรรมดามาก ๆๆๆ 
คนอ่านแอบหวังว่าจะได้ฟินกับคู่ พระ-นาย บ้างไรบ้างแต่มันก็ยังไม่มีจุดนั้นให้เห็น 
ต่างกับบทของเก้าและแม่ทัพนาซิม ทุกอย่างเข้าล็อคหมดทั้งแอบมอง บทสนทนา ตามจีบ จับจูบ มาเต็ม

สรุป นิยายสนุกค่ะ แต่ขาดความฟิน คือสนุกแต่มันไม่สุดค่ะ

[mystery Y]

อ่านเรื่องนี้แล้ว...ชอบจัง ชอบอาเม่ย ^^

[oss_tw]

ขอนอกเรื่อง

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

เห็นเปลี่ยนชื่อเลยเข้ามา

อิอิ

กลับไปรออาเม่ยต่อ

 

[Peung002]

อิ๊ อิ๊ เข้ามาปูเสื่อรอดีกว่า 

[Nathi]

อีกสองวันพี่เชก็จะมาละ อยากเจอพ๋อหล่อเลือกได้แล้ว เอามาใฟก้เจอด่วนๆ

[aehJTS]

ชีวิตแบบเก้านี้มันอึนจัง เหมือนจะเสน่แรงหน้าตาดีเลือกได้
แต่จริง ๆ มันเป็นกรรมหรือเปล่าเนี่ย 

  คะ

[agava1313]

โถๆๆ เกิดมาชื่อเก้า(ก้าว)ทั้งที อย่าก้าวถอยหลังกับความรู้สึกตัวเองนักสิ ก้าวเดินหน้าได้แล้ว

[ROCKLOBSTER]

 

 
 
 

[Nathi]

พรุ่งนี้แล้วสินะ รอยู่นะคะพี่เช 

[river]

ไหงกลายเป็นเราต้องเปลี่ยนชื่อล่ะ น้ำชา

[Gohan]

การต่อสู้ครั้งนี้ เคืองพระราชาจอมวางแผน ทำให้อาเก้าไม่มีความสุขเลย และอยากหยิกท่านแม่ทัพ ชอบจริงๆ ได้แกล้งคนที่ตัวเองรักให้หงุดหงิดเนี่ย...
แล้วดูท่าพลังของเวทย์ดำจะรุนแรง ขนาดทำให้พี่ดาของเราป่วยได้ หวังว่าจะไม่มีใครโดนพ่นพิษใส่อีกนะ (แอบคิดไปเองว่า คนทั้งหมู่บ้านจะล้มตาย เหอๆ คิดไปโน่น)

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 8

อาเม่ยมองคนที่นั่งก้มหน้า เช็ดน้ำตาเงียบๆ 

....นี่เป็นความรู้สึกที่เราไม่มีวันเข้าใจ...
การเป็นคนที่ใครอยู่ใกล้ก็พอใจแบบนี้ มองภายนอกเราอาจภูมิใจ แต่การที่องครักษ์เก้าคนเรียบร้อยออกปากว่าไม่มีความสุข ทำให้ต้องฉุกใจคิด ได้แต่นั่งอยู่ข้างๆ จนกระทั่งองครักษ์เก้าเช็ดน้ำตาอีกครั้งแล้วหันมาถาม

“ข้าทำให้เจ้าเป็นกังวลไปด้วย” ทั้งที่เป็นทุกข์แต่องครักษ์เก้ากลับเป็นห่วงคนที่นั่งข้างๆ
“ไม่หรอก” อาเม่ยบอกตามตรง “แค่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี ที่ผ่านมาท่านไม่ค่อยพูด แต่ไม่เคยรู้เลยว่าท่านเป็นทุกข์”
องครักษ์เก้าไม่ชอบเล่าเรื่องของตนเองมากนัก เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหล
“ข้าเพียงอยากทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด ไม่อยากทำให้นายท่านต้องผิดหวัง แต่ก็กลับทำให้เขาผิดหวังตลอดเวลา” บางครั้งองครักษ์เก้าก็จะเรียกแม่ทัพเชมัลแบบนี้
มีเสียงเปิดประตูบ้าน ทำให้ทั้ง 2 คนหันไปมอง เป็นองครักษ์ฮูดาที่ออกมาเรียก
“เข้ามาคุยกันในบ้าน” คนตาคมหันมาหาอาเม่ย “ควรรู้ว่าสิ่งใดควรพูด ไม่ควรพูด”
....ข้าเพิ่งได้พูดเพียงไม่กี่คำเองนะ...

องครักษ์ฮูดาเดินนำเข้ามาในบ้าน จนถึงห้องพักแล้วนั่งลงบนเตียงนอน หันมามององครักษ์เก้าตรงๆ 
แม้จะเป็นผู้ใช้เวทย์ดิน แต่คนผู้นี้กลับตรงไปตรงมาอย่างยิ่งเมื่อสอบปากคำ
“เจ้าคุยอยู่กับใคร”
“แต่แรกคือแม่ทัพเชมัล จากนั้นก็มีแม่ทัพนาซิม”
“เกิดอะไรขึ้น ข้ารู้ว่าข้างนอกนั่นมีคนที่ผิดหวัง”
องครักษ์เก้าไม่ใช่คนโกหก “ข้าทำให้แม่ทัพผิดหวัง”
องครักษ์ฮูดากัดเม้มริมฝีปาก
ที่รับรู้ได้คือผู้ที่มีจิตใจอ่อนแอ นั่นย่อมเป็นองครักษ์เก้าอย่างไม่ต้องสงสัย ส่วนจิตใจที่ผิดหวัง นั่นคือแม่ทัพเชมัลงั้นหรือ...
“ข้าเห็นสายตาที่แม่ทัพนาซิมมองเจ้า แต่ไม่เคยรู้ว่าเจ้ามีใจ”
“ข้าไม่ได้มีใจ" องครักษ์เก้าชี้แจงเสียงสั่นเครือ "ข้ากลับมาจากส่งแพทย์หลวง แล้วพบแม่ทัพนาซิม จากนั้นก็รีบกลับมา แต่พบแม่ทัพเชมัลรออยู่ที่นี่”
องครักษ์เก้าโกหกไม่เป็น แต่ก็รู้ว่าสิ่งใดควรเล่าข้าม
“ทั้ง 3 คนก็เลยคุยกัน”

...หรือผู้ที่ผิดหวังคือแม่ทัพนาซิม...
องครักษ์ฮูดายังไม่แน่ใจว่า ใครคือผู้ที่ผิดหวัง

องครักษ์เก้าก้มหน้า “ท่านแม่ทัพทั้ง 2 คนต่างก็....ข้าไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไร”
“เจ้ามีพริมเป็นคนรักอยู่แล้ว”
“ข้าบอกแม่ทัพนาซิมไปแล้ว และเมื่อครู่แม่ทัพเชมัลก็บอกกับท่านนาซิมเช่นนั้นอีก แต่ท่าทีของแม่ทัพเชมัลทำให้ข้ากลับรู้สึกว่าทำเรื่องเลวร้ายอย่างยิ่ง ข้าทำให้ท่านเสียใจตลอดเวลา”
องครักษ์เก้าเองก็เสียใจอย่างยิ่งเช่นกัน

อาเม่ยกัดริมฝีปาก หันไปมองทางอื่น
...ปวดใจยิ่งนัก...

องครักษ์ฮูดาจ้องมององครักษ์เก้า แล้วหันมาหาอาเม่ย ด้วยเรื่องราวยังคลุมเครือ ทั้งตนเองก็ยังไม่แข็งแรงไม่อาจด่วนตัดสินใจในเรื่องนี้
“ข้าต้องการฟังสิ่งที่เจ้าพูดกับแม่ทัพนาซิม”
องครักษ์เก้าพยักหน้า “ข้าบอกกับเขาว่าข้ามีพริมเป็นคนรักอยู่แล้ว แต่เขาไม่เชื่อ กระทั่งข้าบอกว่า ข้าเป็นผู้รับใช้ของแม่ทัพเชมัล เขาจึงยอมถอย แต่กลับตามมาถึงบ้านพักและพูดกับแม่ทัพเชมัล”
คนตาคมแตะที่หน้าผาก
“ไม่ดีเลย”
“ไม่ดีอย่างไร เป็นเรา เราก็ต้องทำแบบนั้น” อาเม่ยเถียง
องครักษ์ฮูดาหันมาทันที “หากคนพูดว่า แม่ทัพเชมัลมีผู้รับใช้ 3 คนอยู่ในบ้านเดียวกันจะดีได้อย่างไร” คนตาคมไม่รอให้อาเม่ยแสดงความเห็นก็พูดต่อ “แม้ในความจริง เขาจะไม่ได้รักข้า ไม่แตะต้องเก้ามานานแล้ว และในเวลานี้มีแต่เจ้าเพียงคนเดียว”
... 3 คนคือฮูดา เก้า และเม่ย..
“เราไม่ใช่...”
องครักษ์ฮูดาโบกมือ ไม่รอให้อาเม่ยพูดจบ
“ข้าแต่งงานแล้วก็จริง แต่ก็ยังไม่ได้ย้ายไปทำงานในวัง เก้าคบหากับพริมมาหลายเดือนพระราชาก็ยังไม่อนุญาตให้แต่งงาน จนเขามีเจ้า เหตุนี้เรื่องที่ผู้คนจะนำไปพูดก็มีเพียงเรื่องเสื่อมเสียต่อท่านแม่ทัพ แล้วยิ่งมีเรืองพี่น้องแย่งชิงผู้รับใช้เข้ามาอีก”
...องครักษ์รอมพี่ใหญ่ก็กังวลเรื่องนี้มาตลอดเช่นกัน...

อาเม่ยเข้าใจแล้ว องครักษ์ฮูดาไม่ได้กำลังพูดถึงความรู้สึกของตนเอง ไม่ได้สนใจความทุกข์ขององครักษ์เก้า ทั้งไม่ได้สนใจความจริงที่เกี่ยวกับอาเม่ย ไม่ได้ให้ความสำคัญกับจิตใจของใครเลยสักคน
...สิ่งเดียวที่เป็นกังวล คือสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับแม่ทัพเชมัล

“ข้าจะไปขอเดินทางกลับเมืองหลวงก่อน” องครักษ์เก้าพูดขึ้น
องครักษ์ฮูดาเห็นด้วยแต่ก็ยังมีข้อติดขัด “พระราชาส่งพวกเรามาสนับสนุนแม่ทัพนาซิม เหลือเพียงซันที่อยู่ค่าย พระองค์อาจต้องการใช้เจ้าทำบางอย่าง อย่างไรก็ลองหารือกับพี่ใหญ่รอมก่อน”
องครักษ์ฮูดาบอกให้อาเม่ยออกไปนอกห้อง จากนั้นจึงกล่าวกับองครักษ์เก้า
“เจ้าเห็นสายตาที่แม่ทัพเชมัลมองอาเม่ยใช่ไหม”
องครักษ์เก้าพยักหน้า องครักษ์ฮูดาจึงกล่าวต่อ
“ข้าเห็นเรื่องแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง ในเวลาที่แม่ทัพเชมัลเห็นเจ้าครั้งแรก แล้วความริษยาของข้าเองก็ทำให้สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจเมื่อมองเจ้า กระทั่งข้าเห็นสายตาแบบนั้นอีกครั้งเมื่อเขามองอาเม่ย” คนที่กำลังกล่าวคำรู้สึกปวดใจ “พวกเราเป็นอดีตไปแล้ว และข้าไม่อาจยอมรับหากเขาจะเสียใจอีก”
“ข้าก็ไม่อาจยอมรับเช่นกัน”
องครักษ์ฮูดาชี้นิ้วสั่ง
“เจ้าต้องไปแก้ไขเรื่องแม่ทัพนาซิม บอกกับเขาให้ชัดเจนว่า เจ้าเพียงรอคำสั่งจากพระราชา และการย้ายไปทำงานในวังหลวง ข้าไม่สนใจเจ้า ไม่สนใจแม่ทัพนาซิม ไม่สนใจอาเม่ย ข้าทำผิดและแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่ข้ารู้ว่าจะต้องไม่มีใครทำให้ แม่ทัพเชมัลเสียใจอีก” คนตาคมกล่าวย้ำ "ทั้งเจ้าและข้าต่างทำให้เขาเสียใจ ข้าริษยาเกินไป เจ้าอ่อนแอเกินไป  แต่เมื่อเขามองเม่ยแล้ว ข้าต้องวางความริษยา เจ้าเองก็ต้องเข้มแข็งขึ้นเช่นกัน อย่าทำผิดซ้ำซาก"

องครักษ์เก้าเงยหน้าขึ้นมองคนที่ไม่เคยพูดดี หรือทำดีต่อกันเลยสักครั้ง
คนที่ไม่เคยได้รับความรักจากแม่ทัพเชมัล
แต่มีความภักดีต่อแม่ทัพเชมัลไม่ต่างกัน
ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้ม แล้วก้าวออกมาจากห้องพัก

รุ่งเช้าองครักษ์ฮูดาก็แข็งแรงขึ้นจนเหมือนกับเมื่อวานไม่ได้เกิดสิ่งใดขึ้น คนรูปร่างสูงโปร่งเดินนำอาเม่ยกับองครักษ์ตงออกไปที่ด้านนอกของค่าย
จนถึงบริเวณลานกว้างที่เมื่อวานเป็นสมรภูมิรบ องครักษ์ฮูดามีอาการหายใจลำบากแล้วก็กลับมาควบคุมตนเองได้ ส่วนองครักษ์ตงดูระแวดระวัง
“พวกเรากำลังถูกจับตามองอยู่”
องครักษ์ฮูดาเห็นด้วย ขณะที่อาเม่ยกระชับดาบในมือ
ห่างออกมานกใหญ่สีดำด่างตัวหนึ่งเกาะอยู่บนกิ่งไม้ จับตาการเคลื่อนไหวของทั้ง 3 คนด้วยความระมัดระวัง
องครักษ์ตงหันหลังให้นกตัวนั้น กล่าวกับองครักษ์ฮูดาและอาเม่ย
“ปิดหูของพวกท่าน”
องครักษ์ฮูดากับอาเม่ยหันมามองหน้ากัน แต่ก็ทำตามที่องครักษ์ตงบอก
หนุ่มตัวเล็กท่าทางคล่องแคล่ว หันมาหานกตัวใหญ่ ที่กางปีกเตรียมโผบิน แต่ช้ากว่าองครักษ์ตงที่กระโดดเข้าหาพร้อมกับเปล่งบทเพลง นกตัวใหญ่กางปีกค้างหยุดอยู่กับที่ดั่งกลายเป็นต้นไม้ที่เกาะอยู่แล้วหงายตกจากต้นไม้

องครักษ์ตงลากนกตัวใหญ่เดินกลับมาหา
“นอกจากจะล้มม้าได้ ข้ายังสังหารนกยักษ์นี่ได้อีกด้วย”

แต่แม่ทัพเชมัลไม่ยอมให้องครักษ์ตงนำนกยักษ์เข้าเมือง กลับเดินออกมาดู แล้วสั่งให้ทุกคนช่วยกันทำลายซากนกยักษ์ องครักษ์ตงก็เลยต้องลากกลับไปที่เดิม ให้องครักษ์ฮูดาร่ายเวทย์ขุดหลุมแล้วให้องครักษ์ตงโยนซากลงไป จากนั้นอาเม่ยก็ร่ายเวทย์เพลิงเพื่อเผานกยักษ์ ปิดท้ายด้วยการที่องครักษ์ฮูดาร่ายเวทย์ดินฝังกลบนกยักษ์
เมื่อเดินกลับมาที่ประตูหน้าด่านชายแดนด้วยกัน องครักษ์ตงก็กล่าวขึ้น
“เผาแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ เพราะถ้าขืนให้ท่านพี่เก้ายิงธนูระเบิดมัน ซากมันคงกระจัดกระจาย ต้องมาตามเก็บมันฝังลงหลุมอีก”
องครักษ์ฮูดายิ้มพลางส่ายหน้า แล้วหันมาหาอาเม่ย
“แม่ทัพให้งานเจ้าแล้วหรือยัง”
อาเม่ยส่ายหน้า องครักษ์ฮูดาจึงกล่าวต่อ “ดีแล้ว งั้นเจ้าต้องดูแลแม่ทัพเชมัลให้ดี อย่าให้มีเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจอีก”
...เราจะไปมีบทบาทอะไรให้แม่ทัพเสียใจ ก็เราเป็นแค่น้องชาย คนเดียวที่มีอิทธิพลต่อแม่ทัพก็คือเก้าต่างหาก...

เมื่อเข้ามารายงานการทำงานต่อแม่ทัพทั้ง 2 คนที่ค่ายเสร็จสิ้น แม่ทัพเชมัลก็เรียกอาเม่ยไว้
“เป็นอันใด”
“เป็นอันใด คืออะไร ใครที่ไหนจะเป็นอันใดนอกจากท่าน”
ไม่เพียงแต่แม่ทัพนาซิมประหลาดใจเมื่ออาเม่ยต่อคำกับแม่ทัพเชมัล ตัวคนพูดเองก็ยังประหลาดใจ เพราะตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเมื่อครู่ก็ยังไม่ใช่คนช่างพูด จนกระทั่งถูกทัก ก็กลับมาเป็นเช่นนี้อีกแล้ว
แต่ผู้ที่เป็นสาเหตุกลับไม่รู้ตัว หันไปหัวเราะพี่ชายที่มีสีหน้าแปลกๆ
“เสี่ยวเม่ยช่างพูดช่างถามเช่นนี้ทั้งวัน ถ้าไม่พูดไม่ถามแสดงว่าไม่สบาย”
“อ้อ....” แม่ทัพนาซิมลากเสียง
ส่วนอาเม่ยไม่รอให้ต้องหลุดคำพูดที่แสดงให้เห็นถึงการไม่เคารพผู้บังคับบัญชาอีก รีบก้าวหนีออกมา แต่อีกฝ่ายกลับเดินตามมาด้วย
“เจ้าดูแปลกไปจริงๆ”
“ท่านสิแปลก”
เมื่ออาเม่ยหันไปมองรอบตัว แม่ทัพเชมัลจึงคว้าข้อมือพาไปที่บ้านพักของแม่ทัพนาซิม
“ไม่สบายใจเรื่องอันใด”
“ข้าไม่ได้เป็นอันใด ท่านต่างหาก เดี๋ยวอกหัก เดี๋ยวร่าเริง ผู้อื่นทำตัวไม่ถูก”
แม่ทัพเชมัลถอนหายใจหนักๆ ใครกันแน่ที่ผิดปกติแล้วยังไม่ยอมรับ เมื่อเข้าไปในบ้าน ก็ชี้บอก “นั่งลงคุยกัน”
“ท่านเป็นแม่ทัพ แล้วข้าก็เป็นองครักษ์ ไม่จำต้องคุยดีกับข้านักหรอก”
...นี่ข้ากำลัง..กล่าวคำอันใดออกไปกัน...
อาเม่ยเคาะหน้าผากตนเองพลางนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามตามคำสั่ง แต่แม่ทัพกลับขยับมานั่งข้างกัน
“ข้าสรุปง่ายๆ ก็แล้วกันว่าพวกเราต่างก็สับสนกับเรื่องของตนเอง”
อาเม่ยพยักหน้า “คงเป็นเช่นนั้น แต่ข้ามเรื่องของข้าไปเลยก็ได้ เพราะข้าเป็นผู้น้อย”
“เช่นนั้นไม่ได้ เพราะสำหรับข้าแล้วพวกเราทุกคนเท่าเทียมกัน”

...เพราะท่านเป็นผู้มีน้ำใจเช่นนี้ ทั้งฮูดา และเก้าถึงไม่สามารถตัดใจจากท่านได้...
....บอกว่าตัดใจ แต่การกระทำยังเป็นเช่นที่ผ่านมา แล้วจะมีที่ว่างเหลือให้ข้าได้อย่างไร...

“คิดอะไรอยู่บอกข้าได้ไหม”
“...ท่านมีพี่ฮูดากับพี่เก้า” อาเม่ยพูดแล้วกัดปากตัวเอง คำไม่กี่คำแต่ช่างเหมือนกำลังหึงหวงคนที่ไม่มีสิทธิ์จะหึงหวง “ช่างเถิด อย่าใส่ใจเลย ข้าก็เป็นเช่นนี้ ทั้งหมดนี้ต้องเกิดจากข้าฟังผู้คนพูดมากเกินไป"

“เสี่ยวเม่ย ข้าเพิ่งบอกเจ้าว่าข้าใส่ใจความรู้สึกของเจ้า”
เวลาที่แม่ทัพเชมัลเรียกชื่อเช่นนี้ อาเม่ยมักไม่พอใจ แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกแปลก
“ข้าเพิ่งกล่าวว่าอย่าใส่ใจ เพราะข้ากำลังใส่ใจความไม่สบายใจของท่าน”
“ข้าก็จะบอกว่าอย่าใส่ใจความรู้สึกของข้า เพราะข้ากำลังใส่ใจความรู้สึกของเจ้าเช่นกัน"

ผู้ที่กำลังเต็มไปด้วยความสับสนต่างคลี่ยิ้มแล้วหัวเราะให้กันเบาๆ
 
“เช่นนี้เอง พี่ฮูดากล่าวเสมอว่า ข้าควรอยู่ใกล้ท่าน แม้เขาจะรู้สึกขัดตาข้าอย่างยิ่งก็ตาม เพราะพวกเราต่างก็ไม่เข้าใจตนเองเลยสักนิด”
แม่ทัพแก้ไข “ไม่นะข้าเข้าใจตัวของข้าเอง เจ้าต่างหากที่ไม่เข้าใจตนเอง”
“เช่นใดกัน” อาเม่ยเถียง “หากท่านเข้าใจ แล้วเหตุใดจึงผิดหวังเรื่องของพี่เก้าอยู่อีก”
แม่ทัพยิ้มเศร้า ขณะที่ใช้นิ้วหัวมือเกลี่ยแก้มใส แล้วแตะปลายนิ้วชี้ที่ขมับ 2 ของอีกฝ่าย ดวงตาสีอ่อนจ้องมองลึกลงไปในดวงตาอีกฝ่าย

อาเม่ยรู้สึกสมองว่างเปล่าไปชั่วครู่ จนเมื่อแม่ทัพเลื่อนปลายนิ้วลงมาที่แก้มใส ได้ยินเสียงของแม่ทัพอีกครั้ง จึงกะพริบตาถี่ๆ

“นั่นเพราะข้าต้องสูญเสียเก้าไปในเหตุที่ข้าทำอันใดไม่ได้เลย”
“แต่หากไม่มีเหตุ พวกท่านก็จะ...”
“แต่ความจริงมันมีเหตุ และเก้าก็เลือกแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างไม่อาจหวนคืน”
ดวงตาสีแปลกจ้องมองคนที่อยู่เบื้องหน้า
“ท่าน...เสียใจ และไม่ได้อยากหวนคืน”
“ใช่ เสียใจที่ความรักของข้า อำนาจของข้าไม่อาจช่วยอะไรได้เลย”
แม้ยังสงสัยในความผิดปกติเมื่อครู่ แต่อาเม่ยก็เข้าใจความคิดนี้
“ท่านยังรัก...พี่เก้าอยู่หรือไม่”
นิ้วมือใหญ่แตะที่ปลายคาง ขณะที่ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้
“เจ้าคิดว่าอย่างไร”
“ข้าคิดว่าท่านยังรักพี่เก้าอยู่”

“เจ้าคิดผิด”

คิดผิดได้อย่างไร ในเมื่อนี่เป็นความคิดที่ทุกคนเห็นพ้องกัน
ไม่ใช่!
ที่ผ่านมา ทุกคนคิดอะไร พูดอะไร
แล้วเมื่อครู่แม่ทัพพูดว่าอะไร
อาเม่ยทบทวนเรื่องราวอีกครั้ง

เสียใจที่ความรักสิ้นสุดลง แต่ไม่ได้หมายความว่าต้องการอยู่ด้วยกัน
ใช่...ทั้งเห็น ทั้งได้ยินหลายครั้ง ที่แม่ทัพบอกให้ทั้งฮูดาและเก้าแยกไป แล้วเรียกข้าไว้

เมื่อริมฝีปากหนาเข้ามาใกล้ อาเม่ยก็เบี่ยงหน้าหนีแต่จมูกคมกลับติดแก้ม
แขนใหญ่รัดเอวบางให้ขยับขึ้นมานั่งบนตัก

“ตลอดเวลาเจ้ามัวแต่มองทุกคน ยกเว้นข้า ทั้งที่ข้าดีต่อเจ้าจนทุกคนกล่าวถึง แต่เจ้าก็ปฏิเสธ”
“ก็ท่านเสียใจ”
“เสียใจก็เสียใจ เวลาที่เจ้าเลี้ยงหมาแมว เจ้าย่อมรักมัน หากวันหนึ่งที่มันจากไป เจ้าก็จะเลิกคิดถึงมันหรือไม่ แต่ในเวลาเดียวกันเจ้าต้องยอมรับว่ามันไม่อาจฟื้นคืน”
“แต่เมื่อคืนท่านกลับมาดักรอพี่เก้า”
“ใครบอกว่าข้ามารอเก้า”
“ก็....”
“ท่านพี่นาซิมออกไปข้างนอก ข้าไม่ชอบดื่มลำพัง นึกได้ว่าบ้านพักของพวกเจ้าคับแคบ แล้วฮูดาก็ไม่สบาย ก็เลยจะมาดู เผื่อว่าจะมีน้องน้อยอยากมานอนที่บ้านนี้ แต่กลับเห็นเก้ากลับไปที่บ้านพักทั้งสีหน้าตื่นตกใจพอถามไถ่ก็รู้ว่าคนที่ไม่ใช่อย่างไรก็ไม่ใช่จริงๆ”
“นั่นเรียกว่าท่านยังคงมีความหวัง และอกหัก”
“ข้าไม่ได้หวังว่าวันคืนเก่าๆ จะกลับมา”
...หากต้องการวันคืนเก่าๆ กลับมา ก็เพียงใส่ใจแต่ความต้องการของตนเองเป็นใหญ่ ใช้อำนาจบังคับเพื่อให้ได้มา...

“พี่ฮูดาบอกว่า มีคนที่ผิดหวังมาก”
“นั่นคือท่านพี่นาซิมต่างหาก” ริมฝีปากหนากดจูบแก้ม “ฮูดาจับความรู้สึกของเก้าได้เพราะเก้ามักจะไม่มั่นใจในความรู้สึกของตนเอง ส่วนพี่นาซิมทั้งมึนเมา ทั้งผิดหวังที่รู้ความจริง”
อาเม่ยตาโต หันกลับไปมองแม่ทัพเต็มตา
“ท่านจับความรู้สึกของพี่เก้าได้เช่นกัน”
รอยยิ้มของแม่ทัพทำให้อาเม่ยรู้สึกตัวเบา ทุกปัญหา ทุกความสับสนล้วนคลี่คลาย
“ผู้อื่นล้วนเข้าใจท่านผิด”
“ผู้ที่เข้าใจข้าผิดมีแต่เจ้าคนเดียว เสี่ยวเม่ย” มือใหญ่บีบจมูกรั้นขณะกล่าวคำ “เจ้าตัววุ่นวาย”
อาเม่ยรู้สึกหมดแรงก้มหน้าแนบหน้าผากลงกับไหล่กว้าง

เรื่องราวไม่ได้สลับซ้อนอันใด
ไม่เลยสักนิด
ไม่ว่าวันวานแม่ทัพจะคิดอย่างไร
ในวันนี้ เขาคิดแต่เรื่องของข้า...
..และมีแต่ข้าที่พยายามให้เขายังมีความรู้สึกเดิมต่อเก้า....
 
“แล้วเจ้าจะให้ความหวังข้าได้ไหม จะทำให้เสียใจหรือไม่”
“อันใดกัน ข้าไม่รู้เรื่องอันใดทั้งนั้น” คนที่ซุกหน้าอยู่กับไหล่กว้างไม่ยอมเงยหน้าขึ้น
“เจ้าเต็มไปด้วยคำถาม และความไม่เข้าใจ ทั้งที่ข้าพร้อมที่จะตอบคำถามของเจ้าอยู่เสมอ”
“ถามไปท่านก็ตอบเช่นเดิม”
“เพราะมันคือความจริง”
อาเม่ยหายใจเข้าลึกๆ “เช่นนั้นก็ออกไปข้างนอกกันเถิด”
แต่แขนที่กอดอยู่กลับยังไม่คลายออก “อยู่เช่นนี้อีกนิด”
“ปล่อยเถิด ผู้คนข้างนอกมากมาย พวกเราเข้ามานานแล้ว”
“เจ้าพูดเหมือนหญิงสาว”
“ไม่ใช่เช่นนั้น พวกเขาอาจคิดว่า ข้าต้องโดนท่านดุ โดนท่านลงโทษแน่ๆ”
แม่ทัพหัวเราะเบาๆ แล้วจูบแก้มที่พยายามเบี่ยงหลบ
“เสี่ยวเม่ย”
“ก็...ข้าไม่คุ้นชินกับการโอบกอดแบบนี้”
“หากเจ้าคุ้นชิน ข้าคงไม่...รู้สึกกับเจ้าแบบนี้”
“คุ้นชินแล้วเป็นอย่างไร” อาเม่ยถามโดยพยายามที่จะไม่หันไปหาอีกคน เพราะริมฝีปากที่ยังอยู่ติดแก้ม
“หากคุ้นชินก็จะ...อธิบายไปเจ้าก็ต้องมีคำถามต่อไปอีก”
“ไม่ต้องอธิบายก็ได้ ไม่ต้องกอด ไม่ต้อง...ทำแบบนี้เถิด”
“ไม่ชอบหรือ” จมูกที่อยู่ติดแก้มถอยห่างให้อีกฝ่ายหันมาหาได้
“ก็...ไม่คุ้นชิน”
รอยยิ้มของแม่ทัพทำให้ใบหน้าร้อนผ่าว
มือใหญ่แตะปลายคางให้เงยหน้าขึ้น เมื่อริมฝีปากหนาเข้ามาใกล้อาเม่ยก็รีบบอก
“ข้าไม่เป็นผู้รับใช้ของท่านได้ไหม”
“ได้”
“จริงนะ”
ริมฝีปากหนากดจูบอย่างนุ่มนวล รับรู้ถึงลมหายใจอุ่น และสัมผัสจากอ้อมแขนที่อบอุ่น

...เจ้าเป็นมากกว่านั้น เสี่ยวเม่ย...


...จบตอนที่ 8…

บอกกันอย่างตรงไปตรงมา "แม่ทัพโกหก"
มาอีกทีวันพุธหน้าครับ
.น้ำชา.

[BlueCherries]

ท่านแม่ทัพโกหกอัลไลลลลลล 

[fangkao]

ห๊ะ!!!!!!!!! อะไรคือ แม่ทัพโกหก

[aehJTS]

ตอนนี้อ่านมาอย่างฟิน เลย
แต่......พอเจอประโยคนี้เข้าไป
.
.
.
.

"บอกกันอย่างตรงไปตรงมา "แม่ทัพโกหก" " 

  คะ

[puppyluv]

“เจ้าคิดผิด”

แต่ๆๆๆๆๆ
ไอ้รอยยิ้มเศร้าาาาาาา
นี่มัน...
 
งอนแม่ทัพว้อย!!!

ตอนนี้บวกและเป็ดให้ฮูดาดีกว่า

[alternative]

ชิ เชมัลคนเจ้าเล่ห์ มือไว

[malula]

โอยบาดตา บาดหู...ท่านแม่ทัพป้อเด็กใหม่
สงสารก็แต่คนเก่าละน้อ

[วัวพันปี]

คนนี้ใช้ได้ไหม? ฮูดา
'Devran Taskesen

แต่อยากให้คนนี้เป็นพี่ใหญ่รอม

[Peung002]

กดบวกๆๆๆๆให้ฮูดา 5555 ให้อภัยแล้ว เพราะกลับตัวกลับใจ 
 
แอบกระซิบเบาๆ เค้าชอบเรื่องนี้นะ 

[PharS]

 

[mystery Y]

ถ้าเรื่องนี้เป็น'เอนิเมะ'คงสนุกน่าดู~ ยิ่งอ่านยิ่งชอบอาเม่ย ^^

[B52]

เหมือนอาเม่ยวิ่งเต้นไปคนเดียวเลยเนื่องฟังมากสงสัยมากแล้วก็คิดมากอยู่คนเดียว