『#ไม่ The Series』 - END จบแล้วจ้า #มีขายทั้งรูปเล่มและEbook [up22/7/60]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: 『#ไม่ The Series』 - END จบแล้วจ้า #มีขายทั้งรูปเล่มและEbook [up22/7/60]  (อ่าน 462972 ครั้ง)

ออฟไลน์ Kelvin Degree

  • ถ้าวันนั้นเลือกที่จะเดินออกไป คงไม่เจ็บมาจนถึงทุกวันนี้...
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1700
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +57/-2
อะไรมันจะเศร้าได้ขนาดนี้เนี๊ยะ

ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
อ่านกี่ครั้งมันก็เจ็บแบบเชือดเฉือนใจทุกครั้ง เพราะรู้ว่าเมิงทำตัวเองอินางน้อยเติ้ลเอ๊ยยย  กว่าจะรู้ว่ารักก็สายเกินไปแล้ว

มามะ เรามาเมาท์มอยกันถึงศักยภาพของจูนิเบียวกันเถอะ   ตอนนี้ออกมาแล้วหน่อยหนึ่ง   ชายป้องหล่อเริ่ด หุ่นดี แต่งตัวสมาร์ท เท่แบบไม่จบไม่สิ้น  ยิ่งเห็นยิ่งห่างไกล  พอพี่จากน้องไปพี่ไปได้ดี(หรือเปล่าน้า) เพราะว่าพี่เจอคนอื่นทำให้พี่กลายเป็นหนุ่มในฝันของสาวๆไปแล้ว   นี่คือจูนิเบียวของเราหรือ?  ใครจะมาคิดว่าพี่ป้องจะสามารถแปลงร่างประมาณเจ้าชายกบ  แต่ท่าทางนางก็แบบ  Manners maketh man. ด้วยนะ     พี่ป้องหลุดจากวงโคจรของเด็ก นศษไปสู่โลกของผู้ใหญ่แล้ว   โลกเก่าที่เคยอยู่อย่างโลกของพี่ตั้มก็ดูห่างไกล  ส่วนใหญ่ก็เหมือนกับคนทุกคนที่ต้องปรับตัวเข้าสู่วัยทำงานกันหลังเรียนจบ  โลกของเติ้ลที่นอกจากจะเสียพี่ป้องไปก็ทำให้เติ้ลต้องมามองโลกใบเดิมของตัวเองอีกทีในสายตาและมุมมองที่เปลี่ยนไป

รักคนเขียนมาขอม๊วบๆหน่อย

ออฟไลน์ yumenari

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 58
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
ฮึกกกๆๆๆๆๆๆ.
โตขึ้นแล้วสินะเติ้ล อยู่คนเดียวได้แล้วสินะ
บางทีชีวิตคนเราก็คล้ายนิยายจนเหลือเชื่อเนอะ
เติ้ลมันเป็นคนทำไรไม่สุดเนอะ วันนั้นมันกลัวอะไร....??..ไหนก็ไม่มีไรจะเสียทำไมไม่บอกไป
แต่อันนี้ก็เปนการให้ความเหนของคนนอกเนอะ ออกจะเปนความเหนที่อวดดีไปบ้างเพราะของแบบนี้ถ้าไม่เจอกับตัวก็คงไม่รุ้สึก
เติ้ลมันเคยแต่เปนผู้รับ ความรักที่เติ้ลได้รับล้วนมาจากคนอื่น ที่เสนอให้ทั้วนั้น
แล้วเติ้ลก็ค่อยเลือกว่าจะสนองหรือป่าวโดยที่ไท่รู้ตัว
เติ้ลเองก็ต้องผ่านจุดนี้ก็คงจะโตขึ้นอีกเนอะ

พี่ปัองในมุมนี้ เราก็ยังไม่ ด่านะ คนที่หนีปัญหาแล้วมุ่งไปข้างหน้าโดยไม่พยายามจะกลับไปสะกิดให้มันเจบ
เราว่าก็ยังไม่ผิดนะ ทุกคนมีกลไกที่จะปกปัองตนเองทั้งนั้นแหละ
นางพัฒนาร่างแล้วสินะ การทำงานโลกของผู้ใหญ่ นี่ทำให้นางเลเวลอัพในส่วนของร่างสินะ

จะติดตามมาเม้นต่อไป5555555
เราเพิ่งเคยติดตามผลงานของผู้เขียนเด้วคงจะไปตามไล่อ่าน เราค่อนข้างใหม่กับวงการนิยายวายไทย
ปกติเราอ่านแปล กับแฟนฟิค  เพราะเราะเปนบ้าไม่ชอบอ่านชื่อไทยก็เลยหนีมาตลอด
ตลกตัวเอง ชอบนิยายที่พออ่านแล้วต้องมาคิดต่อเหลืออารมบางอย่างที่กวนๆอยู่ในใจ
ทำให้ตอนนี้เปนอีกตอนที่เราชอบ ไม่ถึงกับเรียกน้ำตาแต่ก็อึนๆดี
ชอบนะได้ชวนคนเขียนคุยสนุกดี ทั้งในนี้และในเพจไว้จะแอบไปชวนคุยอีกชอบอินดี้ดี

ออฟไลน์ manami_01

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 980
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +72/-1
ถึงจะอ่านเรื่องของเติ้ลก็ไม่เห็นใจอ่ะ

แบบว่าตอนที่ป้องยังรักก็ไม่เปิดใจให้พอเขาจากไปแล้วพึ่งคิดได้

แล้วจะมาเรียกร้องอะไรอีกฟร่ะ

ถ้าไม่พยายามทำอะไรเลยก็ปล่อยป้องไปเถอะ :hao5:

ออฟไลน์ naoai

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 395
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-5
ไม่ได้เม้นซะนานเลย เราสมควรสงสารนางใช่ไหม ว่าแต่อ้นไปไหนหรือไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ ตั้งแต่แรก

ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
อ้าววว แล้วอ้นไปไหนซะล่ะ ตกลงว่าเลิก?
เติ้ลยังคงความเป็นเติ้ล ยังงี่เง่าง้องแง้งเหมือนเดิม
ดราม่าจริงๆ แฮะตอนนี้ เปิดภาคใหม่มาก็โดนคนแต่งเล่นซะ - -"
รอน้า

ออฟไลน์ fahsida

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 362
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1
เติ้ลเหมือนจะน่าสงสารนะ แต่เราก็สมน้ำหน้าอ่ะ ทำตัวเองเองช่วยไม่ได้ ว่าแต่ไอพี่ป้องนี่ยังไงเลิกกับอ้นแล้ว? คือทำกับเติ้ลไงก็ช่างมันเถอะ แต่กับอ้นนี่ดิ น่าสงสารอ้นไปป่าว ไอพี่ป้อง!!! เริ่มไม่สงสารเมะก็ตอนนี้แหละ

ออฟไลน์ black sakura

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1657
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-8
รู้สึกสมน้ำหน้าระคนสงสารไงก็ไม่รู้

ออฟไลน์ VentoSTAG

  • ไม่รักอย่าทำให้มโนฯ GO AWAY!!!
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 606
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-9
เราเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย ปกติทีมคนน่าสงสาร แต่ตอนนี้กลับไม่สงสารอีน้องมันเลย
โอย............................คิดแล้ว ปวดตับ ปวดไต ใจตะเตือน :m15: :m15:

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :mew1:   จุ้บๆคนเขียนจ้า. เราอ่านเม้นหน้าล่าสุดแล้วย้อนไปอ่านตอนแรกภาคสอง
เลื่อนขึ้นไปอ่านช่วงทอล์คตกใจเลย. ขอบคุณมากๆสำหรับรางวัลค่ะ.  :pig4: ยังไม่ได้โหลดจ้า แหะๆ

น้องนางเติ้ลจ๊ะ ป้าขอเบิ๊ดกะโหลกน้องสักครั้งได้ปะเผื่อจะได้สำนึกว่าตัวเองเคยทำอะไรเอาไว้บ้าง

อย่างว่าแหละ นางมัวแต่เวิ่นเว้อเสียศูนย์กับรักแรกจอมปลอมของนางแล้วก็ยึดติดจนเมินและเหยียบย่ำน้ำใจคนอื่น
ผ่านไปไม่ถึงปีนางอาจจะยังคิดไม่ได้ นางต้องเข้มแข็งด้วยตัวเองไม่ใช่เอะอะก็พี่ตั้ม พี่ป้อง ทุกคนทิ้งหนูไป (มองบน)
แต่ก็เพราะได้พี่ตั้มนะเติ้ลมันถึงไม่หลุดโลกไปก่อน งวดนี้พี่แกก็ทำดี ค่อยๆเรียกสติน้องมัน พี่ยังเป็นผู้กุมความลับหลายๆอย่างสินะ
จะดราม่าควีนยังไงก็ต้องมีขอบเขตนะอีหนู. สงสารก็สงสารแหละแต่ทำไงได้ สายไปไหมต้องถามตัวเองดู

#ทีมเมะโฉด อีพี่ป้องแกแน่ใจเหรอว่าที่ทำอยู่ดีแล้ว อย่าหันไปคบหญิงเพื่อจะเลิกเป็นเกย์สิ
(นี่แปลว่าอ้นนางไปดีแล้วใช่ปะ) วันนี้แกโกหกชั้นรู้ ลืมไปแล้วจริงง่ะ อย่าหนีน้องมันอย่าหนีตัวเองดิ แมนๆคุยกันอย่างแต่ก่อนดีกว่าเยอะนะว้อยยยย

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 23-08-2015 16:33:11 โดย ❣☾月亮☽❣ »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Chompooiriza

  • ~ Good Morning Sunshine ~
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 150
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-0
มันดราม่าจริงจังให้ตายสิ....

น้องไม่เชื่อ น้องไม่เชื่อว่าพี่ป้องจะเปลี่ยนใจง่ายหรอก...

พี่ป้องแค่หนีความจริงอ่า ทำตัวเย็นชา สร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้นมาปกป้องตัวเอง

แบบ....นี่มันเป็นบทเรียนราคาแพงสำหรับเติ้ลไปนะลูก หนูต้องผ่านมันไปให้ได้

พี่ตั้มยังอยู่ ไงไงหนูก็มัพวกนะจ๊ะ... พี่ตั้มน่าร็อคจุง ....อยากได้.... #ผิดประเด็น

แต่ถ้ามีตอนคลายเครียดบ้างก็ดีนะคะ หน่วงนานไปน้องก็เจ็บปวด ปวดกระเพาะจีจี....

สู้นะคะคนแต่ง.... :L2:

ออฟไลน์ kukkikkooka

  • insomnia~
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 287
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-3
อ่านแล้วก็หน่วงๆนะคะ แต่ก็รู้สึกว่าเติ้ลควรจะโดนซะบ้างง

จะได้เข้าใจความรู้สึกพี่ป้องบ้าง

แต่เราอยู่ทั้งสองทีมนะทั้ง #ทีมพี่ป้อง #ทีมเติ้ล เอ๊ะ ยังไง 55555555

ออฟไลน์ smoking

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 68
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
แค่เปิดภาคเติ้ลมาตอนแรก ก็น้ำตาแตกแล้วค่ะ
 :hao5: :hao5: :hao5:

ออฟไลน์ bebe

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 672
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-5

ออฟไลน์ manutty

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 846
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +92/-0
นี่ใช่ไหมดราม่าของจริง หลังจากคนเขียนติงนังเขามีหลายตอนแล้ว  :hao5: เป็นไงล่ะอีน้องเติ้ล แมมมอธหลุดจากถ้ำไปแล้ว เสียดายบ้างไหม (เค้าเสียดายแทนว่ะ) แต่ไม่อยากจะซ้ำเติมเติ้ลมันหรอกนะ อย่างที่บอกน้องเติ้ลถูกเอาใจตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยขาด แม้แต่ไอ้เชี่ยเบสท์ที่มันเลวๆก็ยังเอาอกเอาใจเพื่อจะเอาตู๊ดน้องเติ้ล มันเลยยิ่งทำให้เติ้ลชอบการถูกเอาใจ ประมาณว่าถ้าใครเอาใจ เติ้ลก็จะเอาใจกลับ กับพี่ป้องมันเป็นคนประเภทปากร้ายใจดี น้องเติ้ลมันเลยต่อต้านดื้อด้านนิดๆ การเอาใจก็จะเป็นแบบจิกกัดกันไปมา จนกระทั่งกดกันไปมา ก็น่าจะดีขึ้น แต่อัลไลลลลลลลลลลลลล มันเกิดอัลไลลลลลลลลล กันอีก น่าจะเปิดใจคุยกัน อันที่จริงก็โตๆแล้วทั้งคู่นะ แต่เรื่องของเรื่องเติ้ลมันสมควรจะโดนทิ้งจริงๆ นั่นแหละ ใครจะทนอยู่ได้ทั้งที่รักแต่ก็ทำเหมือนไม่มีใจ ไม่สนใจพี่ป้อง ทั้งที่มันยอมอุตส่าห์เสียซิง ยอมเบี่ยงเบน แต่พอได้กลับหักงวงเขาซะงั้น ตอนนี้ต้องทำใจนะเติ้ล พี่ป้องมันไปแล้ว ทั้งที่ใจมันก็คงยังรักนั่นแหละแต่มันต้องตัดใจเปิดโอกาสให้ตัวเองใหม่ อยู่ที่เติ้ลแล้วว่าจะทำยังไง อยากจะเอาพี่ป้องกลับมาไหม จะเปลี่ยนตัวเองได้หรือเปล่า แต่ถ้าพี่ป้องมันมีแฟนดีแล้วก็ปล่อยมันไปเถอะ แต่ถ้าไม่ยอมจะเอาแมมมอธกลับคืนสู่ถ้ำเติ้ลก็ต้องหากลยุทธ์ล่ะนะ  :katai2-1:  แต่คนเขียนบอกว่าจะได้ด่าอีพี่ป้องอีก มันคืออะไรวะ พี่ป้องมันจะเชี่ยกว่านี้เหรอ :katai1:


ปล. ขอบคุณที่คนเขียนชอบเม้นท์เขานะ เขาก็ชอบคนเขียนเหมือนกัน เขียนได้แหวกตูดแหวก้นมากๆ มันเรียลดี ดูไม่เหมือนนิยายเหมือนได้อ่านชีวิตรักคนจริงๆ  o13

ออฟไลน์ nsai.ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 412
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-2
เติ้ลลล...อย่างน้อยก็ยังมีพี่ตั้มอยู่ข้างๆเสมอเนอะ สู้นะ
#ทีมพี่ตั้ม

ออฟไลน์ jeabbox

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 91
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
 เราไปซื้ออ่านในอีบุ๊ค เรียบร้อยแล้ววว

สนุกมากกก แต่เรายังอยู่ทีมพี่ป้องนะ ทำไมไม่สงสารเติ้ลเลยไม่รู้ 555 นางมารมากๆ

บอกตามตรงเราหวังเรื่องอ้นมากกว่านี้ อยากรู้ว่าอ้นตัดสินใจไปอ้นเป็นยังไงบ้าง อ้นมีความสุขไหมในช่วงเวลานั้น

แต่เท่าที่อ่านจากทางป้อง น้อยไปหน่อยแต่ก็ยังโอเค

ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ :mew1:

ออฟไลน์ JustWait

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-4
อ้นล่ะป้อง? ถ้าจบกับอ้นไม่ดีทีมเมะเราก็ไม่อยู่นะ

แล้วป้องลืมยายหรืออะไรคะ ทำไมไม่กลับไปหาบ่อยๆ พาแกมาอยู่ด้วยก็ได้ ถ้าดูดีขึ้นแล้วพี่ป้องคนซื้หายไปเราก็ไม่เอานะคะะ



ออฟไลน์ black sakura

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1657
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-8
 :katai5: :katai5: :katai5:เข้ามารอ
ไม่รู้ว่าคนเขียนหายนอยด์ยังนะคะ
แต่ก็ยังรอค่ะทั้งพี่ป้องทั้งพี่ตาร์
#สู้ๆนะคะ

ออฟไลน์ brookzaa

  • Chill out
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1416
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-6
กรือว่าอ้นแปลงเภทแล้วหว่า

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ nuttzier

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 476
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
ตอนเค้ารัก  ไม่สนใจเค้า  พอมาตอนนี้จะทวงของคืน  คงจะได้หรอก  แหม๋.......

ออฟไลน์ AI.NoR

  • เกรียน&กวนตีน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 534
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +115/-6
    • AzureIce
ว้าว มาต่อแล้ว  แอบสะใจเติ้ล.   รู้ว่าพี่ป้องมีค่าเมื่อสายไปแล้ว. สมน้ำหน้านาง

พี่ป้องกลับมาแบบหล่อเชียวนะ เอาน้องอ้นเราไปไว้ไหนคะ . (สงสัยคนเขียนไม่อยากจ่ายค่าตัว)

ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ. หวังว่าภาคนี้จะแซ่บเหมือนเดิมนะคะ
พี่ป้องเลิกกะอ้นแล้วไงคะ มีแฟนใหม่นั่นไง แฟนใหม่เป็นผู้หญิงค่ะ


อะไรมันจะเศร้าได้ขนาดนี้เนี๊ยะ
หา? นี่เศร้าแล้วเหรอคะ? ไม่นะ นี่แค่เริ่มต้นเอง


อ่านกี่ครั้งมันก็เจ็บแบบเชือดเฉือนใจทุกครั้ง เพราะรู้ว่าเมิงทำตัวเองอินางน้อยเติ้ลเอ๊ยยย  กว่าจะรู้ว่ารักก็สายเกินไปแล้ว

มามะ เรามาเมาท์มอยกันถึงศักยภาพของจูนิเบียวกันเถอะ   ตอนนี้ออกมาแล้วหน่อยหนึ่ง   ชายป้องหล่อเริ่ด หุ่นดี แต่งตัวสมาร์ท เท่แบบไม่จบไม่สิ้น  ยิ่งเห็นยิ่งห่างไกล  พอพี่จากน้องไปพี่ไปได้ดี(หรือเปล่าน้า) เพราะว่าพี่เจอคนอื่นทำให้พี่กลายเป็นหนุ่มในฝันของสาวๆไปแล้ว   นี่คือจูนิเบียวของเราหรือ?  ใครจะมาคิดว่าพี่ป้องจะสามารถแปลงร่างประมาณเจ้าชายกบ  แต่ท่าทางนางก็แบบ  Manners maketh man. ด้วยนะ     พี่ป้องหลุดจากวงโคจรของเด็ก นศษไปสู่โลกของผู้ใหญ่แล้ว   โลกเก่าที่เคยอยู่อย่างโลกของพี่ตั้มก็ดูห่างไกล  ส่วนใหญ่ก็เหมือนกับคนทุกคนที่ต้องปรับตัวเข้าสู่วัยทำงานกันหลังเรียนจบ  โลกของเติ้ลที่นอกจากจะเสียพี่ป้องไปก็ทำให้เติ้ลต้องมามองโลกใบเดิมของตัวเองอีกทีในสายตาและมุมมองที่เปลี่ยนไป

รักคนเขียนมาขอม๊วบๆหน่อย
ช่ายเลยค่ะ พี่ป้องกลายเป็นมนุษย์เงินเดือนไปแล้ว โลกเก่าของพี่ตั้มกับพี่ป้องก็เลยห่างไกลกัน
เติ้ลที่ไม่เหลือใคร และสำนึกได้ว่าความสูญเสียเกิดขึ้นจากตัวเองเลยเริ่มดึงสติ เติ้ลไม่ได้โง่เนอะ เติ้ลฉลาด แต่ความทิฐิเลยทำให้ดื้อโทษคนอื่นบ่อยๆ พอเลิกนิสัยนี้ได้ก็น่ารักขึ้นแหละ
นึกภาพพี่ป้องควงสาวสวยเดินพาราก้อนแล้วกัดผ้าเช็ดหน้าอิจฉาตามเลย เบื่อมากเวลาไปเดินห้างแล้วเห็นสาวสวยควงมากะหนุ่มหล่อ ไม่ได้อิจฉาหุ่นอิจฉาหน้านางนะ แต่อิจฉาอยากได้ผัวนาง อยากได้แบบนั้นบ้างอ่ะ #เชื่อว่าชะนีทุกคนต้องมีโมเมนท์แบบนี้
 :mew4:


ฮึกกกๆๆๆๆๆๆ.
โตขึ้นแล้วสินะเติ้ล อยู่คนเดียวได้แล้วสินะ
บางทีชีวิตคนเราก็คล้ายนิยายจนเหลือเชื่อเนอะ
เติ้ลมันเป็นคนทำไรไม่สุดเนอะ วันนั้นมันกลัวอะไร....??..ไหนก็ไม่มีไรจะเสียทำไมไม่บอกไป
แต่อันนี้ก็เปนการให้ความเหนของคนนอกเนอะ ออกจะเปนความเหนที่อวดดีไปบ้างเพราะของแบบนี้ถ้าไม่เจอกับตัวก็คงไม่รุ้สึก
เติ้ลมันเคยแต่เปนผู้รับ ความรักที่เติ้ลได้รับล้วนมาจากคนอื่น ที่เสนอให้ทั้วนั้น
แล้วเติ้ลก็ค่อยเลือกว่าจะสนองหรือป่าวโดยที่ไท่รู้ตัว
เติ้ลเองก็ต้องผ่านจุดนี้ก็คงจะโตขึ้นอีกเนอะ

พี่ปัองในมุมนี้ เราก็ยังไม่ ด่านะ คนที่หนีปัญหาแล้วมุ่งไปข้างหน้าโดยไม่พยายามจะกลับไปสะกิดให้มันเจบ
เราว่าก็ยังไม่ผิดนะ ทุกคนมีกลไกที่จะปกปัองตนเองทั้งนั้นแหละ
นางพัฒนาร่างแล้วสินะ การทำงานโลกของผู้ใหญ่ นี่ทำให้นางเลเวลอัพในส่วนของร่างสินะ

จะติดตามมาเม้นต่อไป5555555
เราเพิ่งเคยติดตามผลงานของผู้เขียนเด้วคงจะไปตามไล่อ่าน เราค่อนข้างใหม่กับวงการนิยายวายไทย
ปกติเราอ่านแปล กับแฟนฟิค  เพราะเราะเปนบ้าไม่ชอบอ่านชื่อไทยก็เลยหนีมาตลอด
ตลกตัวเอง ชอบนิยายที่พออ่านแล้วต้องมาคิดต่อเหลืออารมบางอย่างที่กวนๆอยู่ในใจ
ทำให้ตอนนี้เปนอีกตอนที่เราชอบ ไม่ถึงกับเรียกน้ำตาแต่ก็อึนๆดี
ชอบนะได้ชวนคนเขียนคุยสนุกดี ทั้งในนี้และในเพจไว้จะแอบไปชวนคุยอีกชอบอินดี้ดี
ก็วันนั้นมันยังไม่รู้ใจตัวเองอ่ะค่ะ ยังแยกไม่ออกสับสนว่าความรักคืออะไร

จริงๆ เราให้เติ้ลเป็นตัวแทนคนสมัยนี้หน่อยๆ นะ เคยเจอกระทู้ "ทำไมแฟนไม่ยอมอัพรูปคู่ขึ้นเฟซ?/ขึ้นสเตตัสว่าคบกัน" มั้ยคะ? ค่ะคนแบบนี้แหละค่ะที่เป็นตัวอย่างในการเขียนคาแรคเตอร์ของเติ้ล คนพวกนี้ทุ่มเทกับการรักแบบโชว์ออฟ ต้องหวาน ต้องกุ๊กกิ๊กเอาใจ หวานมากก็ตันสินว่ายิ่งรักมาก ตีค่าด้วยข้าวของเงินทอง การแสดงออก
คือแบบ เราไม่เข้าใจความคิดของคนพวกนั้นไงว่าทำไมเค้ามองความรักเป็นอะไรสำเร็จรูปแบบนั้น มันเลยเกิดไอเดียเอามาเขียนเติ้ลแบบ เติ้ลมองการกระทำของเบสท์ที่ทำเพื่อหลอกเอาใจเติ้ลว่าเป็นการแสดงออกถึงความรัก ในขณะที่พี่ป้องไม่เคยหวานกับน้อง ไม่เคยเอาใจ ปากเสีย เถียงกันตลอด เติ้ลที่ถูกความสำเร็จรูปปิดตาเลยมองไม่เห็นถึงตอนที่ป้องยอมให้ตัวเองตามประสาคนเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ มีคนตามใจจนเคยตัวไม่คิดว่าป้องทำไปเพราะรัก

ส่วนพี่ป้อง พัฒนาหรือไม่ เปลี่ยนไปเพราะอะไร รออ่านไปเรื่อยๆ เถอะค่ะ

สำหรับเราอ่านนิยาย มังงะ ไทย ไต้หวัน ญี่ปุ่น อ่านหมด อ่านทุกแนวด้วย ชายหญิงก็อ่าน มากกว่ารักของแจ่มก็อ่าน ยกเว้นอยู่อย่างเดียว แฟนฟิคเกาหลี แฟนฟิคนิยายกับการ์ตูนอ่านบ้าง แต่เกาหลีนี่ไม่รู้จักเลยค่ะ ก็เลยไม่สนใจ แหะๆ
ศิลปินเกาหลีรู้จักอยู่คนเดียวค่ะ คือตาลุงคนนี้ (แน่นอน เค้าฟังแต่เพลงแบบนี้แหละ) ลุงแกโมเอ้นะ ไม่นับหน้าตาขาแกสวยมาก น่ารักดีออก
https://www.youtube.com/watch?v=Edw_X7EWu3M


ถึงจะอ่านเรื่องของเติ้ลก็ไม่เห็นใจอ่ะ

แบบว่าตอนที่ป้องยังรักก็ไม่เปิดใจให้พอเขาจากไปแล้วพึ่งคิดได้

แล้วจะมาเรียกร้องอะไรอีกฟร่ะ

ถ้าไม่พยายามทำอะไรเลยก็ปล่อยป้องไปเถอะ :hao5:
อยากเห็นคนพยายาม? เดี๋ยวได้เห็นแน่ค่ะ


ไม่ได้เม้นซะนานเลย เราสมควรสงสารนางใช่ไหม ว่าแต่อ้นไปไหนหรือไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ ตั้งแต่แรก
สงสัยเราเขียนไม่ชัดเอง ขอโทษนะคะ
อธิบายง่ายๆ ก็ประมาณ ตอนจบภาคไม่ฟิตพี่ป้องก็ขออ้นเป็นแฟนเองเลย พี่ป้องก็เปิดเผยกับคนอื่นว่าเป็นแฟนกับอ้นนะคะ แต่สถานการณ์ตอนนี้คือ ภาคไม่รักพี่ป้องควงสาวคนใหม่แล้วบอกว่าแฟนค่ะ เวลาในเรื่องผ่านไปประมาณ2ปี เติ้ลมันเลยด่าว่าพี่ป้องเจ้าชู้เปลี่ยนแฟนบ่อย


อ้าววว แล้วอ้นไปไหนซะล่ะ ตกลงว่าเลิก?
เติ้ลยังคงความเป็นเติ้ล ยังงี่เง่าง้องแง้งเหมือนเดิม
ดราม่าจริงๆ แฮะตอนนี้ เปิดภาคใหม่มาก็โดนคนแต่งเล่นซะ - -"
รอน้า
เค้ายังไม่ได้เล่นอะไรเลยนะ! จริงๆ สาบาน ถามคนที่อ่านจบแล้วดูสิ ตับไตไส้พุงสะเทือนจนทะลักออกทางปากเลยล่ะ!
ก็เพราะเติ้ลเป็นเติ้ลนี่แหละ เรื่องมันถึงได้จบสวย จริงๆ นะคะ มาลุ้นกันว่าเติ้ลจะทำอะไรอีก เหอๆ


เติ้ลเหมือนจะน่าสงสารนะ แต่เราก็สมน้ำหน้าอ่ะ ทำตัวเองเองช่วยไม่ได้ ว่าแต่ไอพี่ป้องนี่ยังไงเลิกกับอ้นแล้ว? คือทำกับเติ้ลไงก็ช่างมันเถอะ แต่กับอ้นนี่ดิ น่าสงสารอ้นไปป่าว ไอพี่ป้อง!!! เริ่มไม่สงสารเมะก็ตอนนี้แหละ
โอเค ปักป้ายแฟนคลับคนนี้ว่า #ทีมอ้น


รู้สึกสมน้ำหน้าระคนสงสารไงก็ไม่รู้
จากใจคนแต่งเลยนะ "เมิงสมควรโดนอ่ะ" ถ้าเติ้ลมาตั้งกระทู้เล่าเรื่องราวในชีวิตตัวเองแบบนี้นะ เราคิดแบบนี้จริงๆ นะ แต่อาจจะเมนท์สุภาพๆ ก็ได้ แล้วแถมให้ว่าเดินหน้ากับชีวิตได้แล้ว จะไปไขว่คว้าหาคนที่เค้าไม่เอาคุณทำไม
เวลาคิด คิดฮาร์ดคอร์ แต่เวลาแต่งนิยาย .... หน่วงเหลือเกิ๊น! ดูอิคุณน้องต้นดิ๊ อินางน้อยเติ้ลอีก ปวดตับกันทั้งนั้น


เราเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย ปกติทีมคนน่าสงสาร แต่ตอนนี้กลับไม่สงสารอีน้องมันเลย
โอย............................คิดแล้ว ปวดตับ ปวดไต ใจตะเตือน :m15: :m15:
สมควรแก่การโดนสมน้ำหน้าคุณเนอะ  :hao7:


:mew1:   จุ้บๆคนเขียนจ้า. เราอ่านเม้นหน้าล่าสุดแล้วย้อนไปอ่านตอนแรกภาคสอง
เลื่อนขึ้นไปอ่านช่วงทอล์คตกใจเลย. ขอบคุณมากๆสำหรับรางวัลค่ะ.  :pig4: ยังไม่ได้โหลดจ้า แหะๆ

น้องนางเติ้ลจ๊ะ ป้าขอเบิ๊ดกะโหลกน้องสักครั้งได้ปะเผื่อจะได้สำนึกว่าตัวเองเคยทำอะไรเอาไว้บ้าง

อย่างว่าแหละ นางมัวแต่เวิ่นเว้อเสียศูนย์กับรักแรกจอมปลอมของนางแล้วก็ยึดติดจนเมินและเหยียบย่ำน้ำใจคนอื่น
ผ่านไปไม่ถึงปีนางอาจจะยังคิดไม่ได้ นางต้องเข้มแข็งด้วยตัวเองไม่ใช่เอะอะก็พี่ตั้ม พี่ป้อง ทุกคนทิ้งหนูไป (มองบน)
แต่ก็เพราะได้พี่ตั้มนะเติ้ลมันถึงไม่หลุดโลกไปก่อน งวดนี้พี่แกก็ทำดี ค่อยๆเรียกสติน้องมัน พี่ยังเป็นผู้กุมความลับหลายๆอย่างสินะ
จะดราม่าควีนยังไงก็ต้องมีขอบเขตนะอีหนู. สงสารก็สงสารแหละแต่ทำไงได้ สายไปไหมต้องถามตัวเองดู

#ทีมเมะโฉด อีพี่ป้องแกแน่ใจเหรอว่าที่ทำอยู่ดีแล้ว อย่าหันไปคบหญิงเพื่อจะเลิกเป็นเกย์สิ
(นี่แปลว่าอ้นนางไปดีแล้วใช่ปะ) วันนี้แกโกหกชั้นรู้ ลืมไปแล้วจริงง่ะ อย่าหนีน้องมันอย่าหนีตัวเองดิ แมนๆคุยกันอย่างแต่ก่อนดีกว่าเยอะนะว้อยยยย
ขำตรง #มองบน เข้าใจอารมณ์เลยค่ะ เราก็ทำเวลาอ่านกระทู้พันทิป ฮ่าๆ

อวยพรวันเกิดล่วงหน้าและขอให้มีความสุขมากๆ นะค้า ดีใจจังให้ของขวัญเหมาะพอดี ฮ่าๆ

ยังไงก็เข้ามาคุยกันได้เรื่อยๆ นะค้า เข้ามาดูคนอื่นกรี๊ด ฮ่าๆ


มันดราม่าจริงจังให้ตายสิ....

น้องไม่เชื่อ น้องไม่เชื่อว่าพี่ป้องจะเปลี่ยนใจง่ายหรอก...

พี่ป้องแค่หนีความจริงอ่า ทำตัวเย็นชา สร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้นมาปกป้องตัวเอง

แบบ....นี่มันเป็นบทเรียนราคาแพงสำหรับเติ้ลไปนะลูก หนูต้องผ่านมันไปให้ได้

พี่ตั้มยังอยู่ ไงไงหนูก็มัพวกนะจ๊ะ... พี่ตั้มน่าร็อคจุง ....อยากได้.... #ผิดประเด็น

แต่ถ้ามีตอนคลายเครียดบ้างก็ดีนะคะ หน่วงนานไปน้องก็เจ็บปวด ปวดกระเพาะจีจี....

สู้นะคะคนแต่ง.... :L2:
เค้าแก้ไม่ทันแล้วล่ะ นิยายออกเป็นเล่มอีบุ๊กขนาดนี้  คงเปลี่ยนเรื่องให้ไม่ได้อ่ะค่ะ

เราก็ว่าใส่ตอนฮาๆ ไปบ้างนะ แต่ไม่รู้คนอ่านจะฮากันออกรึเปล่าเนี่ยสิ


อ่านแล้วก็หน่วงๆนะคะ แต่ก็รู้สึกว่าเติ้ลควรจะโดนซะบ้างง

จะได้เข้าใจความรู้สึกพี่ป้องบ้าง

แต่เราอยู่ทั้งสองทีมนะทั้ง #ทีมพี่ป้อง #ทีมเติ้ล เอ๊ะ ยังไง 55555555
#พี่ตั้มวินค่ะ เกี่ยวมั้ย?


แค่เปิดภาคเติ้ลมาตอนแรก ก็น้ำตาแตกแล้วค่ะ
 :hao5: :hao5: :hao5:
ยังมีอีกค่ะ


สมหน้ายัยเติ้ล
นายป่ะคะ? เติ้ลไม่ใช่ผู้หญิงนะ เหอๆ ยัยเติ้ลนี่เหมือนยัยตัวร้ายเลยอ่ะ แต่อิน้องมันก็ร้ายจริงอ่ะ


นี่ใช่ไหมดราม่าของจริง หลังจากคนเขียนติงนังเขามีหลายตอนแล้ว  :hao5: เป็นไงล่ะอีน้องเติ้ล แมมมอธหลุดจากถ้ำไปแล้ว เสียดายบ้างไหม (เค้าเสียดายแทนว่ะ) แต่ไม่อยากจะซ้ำเติมเติ้ลมันหรอกนะ อย่างที่บอกน้องเติ้ลถูกเอาใจตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยขาด แม้แต่ไอ้เชี่ยเบสท์ที่มันเลวๆก็ยังเอาอกเอาใจเพื่อจะเอาตู๊ดน้องเติ้ล มันเลยยิ่งทำให้เติ้ลชอบการถูกเอาใจ ประมาณว่าถ้าใครเอาใจ เติ้ลก็จะเอาใจกลับ กับพี่ป้องมันเป็นคนประเภทปากร้ายใจดี น้องเติ้ลมันเลยต่อต้านดื้อด้านนิดๆ การเอาใจก็จะเป็นแบบจิกกัดกันไปมา จนกระทั่งกดกันไปมา ก็น่าจะดีขึ้น แต่อัลไลลลลลลลลลลลลล มันเกิดอัลไลลลลลลลลล กันอีก น่าจะเปิดใจคุยกัน อันที่จริงก็โตๆแล้วทั้งคู่นะ แต่เรื่องของเรื่องเติ้ลมันสมควรจะโดนทิ้งจริงๆ นั่นแหละ ใครจะทนอยู่ได้ทั้งที่รักแต่ก็ทำเหมือนไม่มีใจ ไม่สนใจพี่ป้อง ทั้งที่มันยอมอุตส่าห์เสียซิง ยอมเบี่ยงเบน แต่พอได้กลับหักงวงเขาซะงั้น ตอนนี้ต้องทำใจนะเติ้ล พี่ป้องมันไปแล้ว ทั้งที่ใจมันก็คงยังรักนั่นแหละแต่มันต้องตัดใจเปิดโอกาสให้ตัวเองใหม่ อยู่ที่เติ้ลแล้วว่าจะทำยังไง อยากจะเอาพี่ป้องกลับมาไหม จะเปลี่ยนตัวเองได้หรือเปล่า แต่ถ้าพี่ป้องมันมีแฟนดีแล้วก็ปล่อยมันไปเถอะ แต่ถ้าไม่ยอมจะเอาแมมมอธกลับคืนสู่ถ้ำเติ้ลก็ต้องหากลยุทธ์ล่ะนะ  :katai2-1:  แต่คนเขียนบอกว่าจะได้ด่าอีพี่ป้องอีก มันคืออะไรวะ พี่ป้องมันจะเชี่ยกว่านี้เหรอ :katai1:


ปล. ขอบคุณที่คนเขียนชอบเม้นท์เขานะ เขาก็ชอบคนเขียนเหมือนกัน เขียนได้แหวกตูดแหวก้นมากๆ มันเรียลดี ดูไม่เหมือนนิยายเหมือนได้อ่านชีวิตรักคนจริงๆ  o13
นี่เรียกน้ำจิ้มค่ะ ยังไม่ดราม่ามาก มีตอนร้องไห้ มีตอนที่กดดัน ปวดตับกว่านี้อีก

ทำไมเขียนนิยายทีไรมีแต่คนชมว่าเป็นสายเรียล... คอยดูนะ คราวหน้าเค้าจะเขียนแฟนตาซี จะเขียนผู้ชายท้องได้บ้าง คอยดูนะ จะเขียนให้นิย๊ายนิยายเบย ฮือๆ
 :z3:
(คร่ำครวญไปงั้นแหละ แต่อาจจะสปอยลอยๆ ก็ได้นะว่ากำลังปิ๊งไอเดียอะไร)


เติ้ลลล...อย่างน้อยก็ยังมีพี่ตั้มอยู่ข้างๆเสมอเนอะ สู้นะ
#ทีมพี่ตั้ม
#เลือกถูกทีมแล้วสหาย


เราไปซื้ออ่านในอีบุ๊ค เรียบร้อยแล้ววว

สนุกมากกก แต่เรายังอยู่ทีมพี่ป้องนะ ทำไมไม่สงสารเติ้ลเลยไม่รู้ 555 นางมารมากๆ

บอกตามตรงเราหวังเรื่องอ้นมากกว่านี้ อยากรู้ว่าอ้นตัดสินใจไปอ้นเป็นยังไงบ้าง อ้นมีความสุขไหมในช่วงเวลานั้น

แต่เท่าที่อ่านจากทางป้อง น้อยไปหน่อยแต่ก็ยังโอเค

ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ :mew1:
เติ้ลมันร้ายค่ะ สมกับเป็นเด็กเปรตเนอะ มารน้อยมากๆ ฮ่าๆ
ยังไงก็ขอบพระคุณนะคะ

จริงๆ เรื่องอ้นนี่เค้าเคยถามแฟนคลับตั้งแต่ตอนยังแต่งไม่จบแล้วนะ ช่วงนั้นที่อ้นพาป้องกลับมาห้องตอนเป็นไข้มั้ง
แต่เห็นไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครตอบ เค้าก็เลยแต่งจบแค่นั้น เหอๆ


อ้นล่ะป้อง? ถ้าจบกับอ้นไม่ดีทีมเมะเราก็ไม่อยู่นะ

แล้วป้องลืมยายหรืออะไรคะ ทำไมไม่กลับไปหาบ่อยๆ พาแกมาอยู่ด้วยก็ได้ ถ้าดูดีขึ้นแล้วพี่ป้องคนซื้หายไปเราก็ไม่เอานะคะะ
ก็อ่านไปเรื่อยๆ จิคะ เดี๋ยวก็รู้ ตอนหน้านี้แหละ


:katai5: :katai5: :katai5:เข้ามารอ
ไม่รู้ว่าคนเขียนหายนอยด์ยังนะคะ
แต่ก็ยังรอค่ะทั้งพี่ป้องทั้งพี่ตาร์
#สู้ๆนะคะ
ยังไม่หายนอยด์ค่ะ ยังเซ็งอยู่บอกตามตรง แต่สัญญาว่าจะมาอัพก็ต้องมา มันคือหน้าที่และความรับผิดชอบในฐานะนักเขียน
แต่ถ้าคนอ่านไม่ทำหน้าที่ที่ควรจะทำของตัวเอง จะเอาแต่ได้ เราก็ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบความต้องการของเขานะ เราถือว่าให้เท่าที่เราพอใจจะให้ ในเมื่อฝั่งเค้าเองก็ไม่ได้ให้สิ่งที่เราควรจะได้เหมือนกัน มันเป็นเรื่องของการ Give and Take อ่ะค่ะ ซึ่งการให้ในที่นี้ไม่ได้หมายถึง"เงิน" มันคือการสนับสนุนในแบบต่างๆ รวมไปถึงการติชม ให้กำลังใจ และอื่นๆ
เราพยายามไม่เอาเรื่องมางอแงที่นี่ ถือว่าโตๆ กันแล้ว บอร์ดก็มีกฏอยู่ ไม่ใช่จะมาดิ้นขู่งดอัพแบบในเด็กดีได้ แต่ถามว่ายังท้อมั้ย? ท้อค่ะ ท้อมาก

พี่สตาร์ที่อยากทำนี่เอาความจริงถ้ามีคนรออยู่ไม่ถึง10คน เราก็ไม่อยากทำนะ มันทั้งเหนื่อยและไม่คุ้ม ขั้นต่ำมันต้อง20จริงๆ
ทำเพื่อแฟนคลับ10คน แต่อีก10เล่มเราจะเอาไปกองไว้ตรงไหน? แฟนคลับที่อยากสะสมหนังสือรออยู่ อยากได้ ให้กำลังใจเรา ขอให้เราทำ แต่เค้าจะช่วยเราจัดการยังไงกับอีก10เล่มที่เหลือ เค้าจ่ายเงินซื้อ1เล่มนั้นก็จบ แต่เงินของเราที่จมลงไปกับ10เล่มที่เหลือไม่จบนะคะ
คือเราไม่ได้รวยเหมือนพระเอกนิยายที่จะใช้เงินซื้อทุกอย่างนะคะ คนอ่านต้องให้เราเอาเงินเก็บส่วนตัวมาทำเพื่อความสุขของทุกคนเหรอถึงจะเรียกว่าเป็นนักเขียนที่ดี? เอาไว้เราเป็นลูกคุณหนูมีผัวรวยก่อนดีมั้ย จะทำหนังสือนิยายแจกเหมือนที่ปารีสฮิลตันอยากเป็นดาราก็จ้างคนมาทำหนังให้ตัวเองเป็นนางเอกเลย
คือนี่มันโลกแห่งความจริง ชีวิตคนจริงๆ และเงินเก็บของเราล้วนๆ จะให้เรามานั่งแอ๊บเอาใจคนอ่านก็คงทำไม่ได้อ่ะ ถ้าอยากให้โครงการนี้สำเร็จทุกคนก็ต้องช่วยกันซัพพอร์ตค่ะ เราทำคนเดียวไม่ไหว เรากับนักอ่านไม่กี่คนก็พยุงกันไม่ไหว มันต้องขออย่างน้อย20คนจริงๆ
บางคนอาจจะนึกเปรียบเทียบเรากับนักเขียนดังคนอื่นๆ ว่าเราใจไม่ถึงพอ อย่างงี้ไม่รักการเขียนนิยายจริง อ้าวแล้วที่เราลงให้อ่านฟรีในเน็ทอ่ะ? ไม่เคยกั๊กตอนจบด้วยนะ? ลองหันไปดูนักเขียนดังสิว่าเวลาเค้าเปิดพรีทีนึงมีคนสั่งกี่สิบกี่ร้อยเล่ม มันเทียบกันไม่ได้กับกากอย่างเราค่ะ
อยากขอให้เข้าใจเราด้วย อย่ากดดันเรานักเลย แค่นี้เราก็เสียใจกับความกากของตัวเองและนิยายห่วยแตกที่คนเมินมากพอแล้วล่ะค่ะ

ป.ล. เวลาเขียนในบอร์ด ภาษาจะดูดีขึ้นอีกนิด


กรือว่าอ้นแปลงเภทแล้วหว่า
ผู้หญิงค่ะ เติ้ลรู้จักอ้นนะคะ


ตอนเค้ารัก  ไม่สนใจเค้า  พอมาตอนนี้จะทวงของคืน  คงจะได้หรอก  แหม๋.......
ก็ต้องดูกันต่อไปว่าจะได้หรือไม่ได้ค่ะ

ออฟไลน์ sundayskydee

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 30
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
 :m16: ตั๊มเอ้ยยยย กินน้ำตาไปก่อนนะหนู เผื่ออิพี่ป้องมันแค่ลองใจป่าว สู้ๆน้ะเธอออ

ออฟไลน์ AI.NoR

  • เกรียน&กวนตีน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 534
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +115/-6
    • AzureIce

     เวลาผ่านไปเรื่อยๆ แป๊บเดียวผมก็อยู่ปีสี่แล้ว เทอมหน้าผมก็จะฝึกงานแล้วก็เรียนจบ นี่เลยเป็นปิดเทอมครั้งสุดท้ายของผม ผมต้องใช้ปิดเทอมของชีวิตในวัยเรียนให้ชุ่มปอดก่อนที่ผมจะกลายเป็นวัยทำงาน

     เดี๋ยวนี้ผมมักใช้เวลาอยู่ที่บ้านพ่อมากกว่ากลับไปหาแม่ ผมไม่ได้เกลียดพ่อเลี้ยงกับน้องคนละพ่อ เพียงแต่ผมรู้สึกเหมือนครอบครัวนั้นไม่ใช่ที่ของผม พ่อเลี้ยงผมเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนประจำอำเภอ แม่ผมก็เป็นครูสอนดนตรี แต่พ่อแท้ๆ ของผมเป็นเจ้ามือหวยรายใหญ่ มีบ่อนพนันกับธุรกิจผิดกฎหมายอีกนิดหน่อย ดังนั้นการที่ผมกลับมาอยู่กับพ่อก็เท่ากับการก้าวเข้ามาในโลกสีเทา

     บางครั้งที่บ้านของพ่อก็มีผู้หญิงของพ่อมาอาศัยอยู่ ทุกคนรู้ว่าผมคือใคร แต่พวกเขาไม่เกรงใจผมเท่าที่กลัวพี่ตั้ม ดังนั้นผมก็เลยสั่งให้ลูกน้องของพ่อโยนคนที่ตีตัวเสมอผมกลับซ่อง บังอาจมาอวดว่าอีกหน่อยจะมีน้องถือว่าเป็นเมียสั่งให้ผมเคารพทั้งๆ ที่เป็นแค่นางบำเรอ หารู้ไม่ว่าแม่ผมบังคับให้พ่อทำหมันตั้งแต่ตอนคลอดผมแล้ว เค้าร้องห่มร้องไห้ไปฟ้องพ่อ ผมก็เลยขู่พ่อไปว่าถ้ายังเห็นผมเป็นลูกก็ต้องไล่ผู้หญิงพวกนี้ออกจากบ้านไปให้หมด อย่าให้ใครมาใช้เงินของผมกับพี่ตั้มไม่อย่างนั้นผมจะไม่มาหาพ่ออีก

     ระหว่างลูกชายคนเล็กกับอีตัวพ่อย่อมต้องเลือกผมอยู่แล้ว พ่อรู้ตัวว่าโดนหลอกแท้ๆ แต่ทำเป็นโง่เพราะติดใจผู้หญิงคนนี้ แต่ผมไม่ยอมหรอก สำหรับโปเต้ที่เป็นน้องแท้ๆ ผมอาจต้องยอม แต่นี่มันพ่อของผม บ้านของผม และเงินทองข้าวของๆ ผม ผมจะไม่ยอมให้มีกาฝากมายึดทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของผมเด็ดขาด! อย่าได้คิดจะมาจับพ่อผมเชียว!

     ตอนที่พ่อให้ผู้หญิงคนนี้ออกจากบ้านผมเห็นพี่ตั้มแอบยิ้ม พี่ชายผมใจดีเสนอตัวไปส่งผู้หญิงคนนี้ด้วยตัวเอง แต่ผมเห็นเธอกลัวลนลาน สงสัยจะแผลงฤทธิ์เอาไว้เยอะ

     ตอนหลังลูกน้องของพ่อเล่าให้ฟังว่าพี่ตั้มเคยพูดเอาไว้ “วันไหนที่พ่อกูไม่เอามึงแล้วมึงเตรียมตัวโดนได้เลย” สงสัยผมคงต้องเตรียมทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เธอแล้วล่ะ ถึงผมจะไม่มีความอดทนเท่าพี่ตั้มแต่ผมไม่โหดเหี้ยมเท่านั้นแน่ๆ พ่อเลยรักพี่ตั้มมากเพราะพี่ตั้มได้ดั่งใจพ่อทุกอย่าง ทั้งโหดเหี้ยมและเด็ดขาด มีบารมีเป็นที่รักของลูกน้อง ไม่เอาแต่ใจเหมือนผม

     พี่ตั้มไม่รังเกียจโลกสีเทาของพ่อ ผิดกับผมที่อยากให้พ่อเลิกธุรกิจผิดกฎหมายพวกนั้น แต่ผมเป็นลูกคนเล็ก พ่อเลยโอ๋ผมมากกว่า ตามใจผมทุกอย่าง คนของพ่อเลยหันมาประจบผมเพิ่ม เพราะถ้าพ่อผมรักพี่ตั้มก็จะเกรงใจพ่อ ส่วนพ่อก็ไม่ยุ่งกับคนของพี่ตั้มเพราะรู้ว่าพี่ผมดูคนเป็น แต่ถ้าทำให้ผมขัดใจเท่ากับว่าไม่มีใครช่วย อยู่ท่ามกลางคนแบบนี้คนที่จริงใจกับผมเลยมีน้อยเพียงหยิบมือ

     แม่ไม่ค่อยอยากให้ผมกลับมาอยู่ที่นี่ แต่ถ้าให้ผมกลับไปอยู่ที่บ้านนั้นเฉยๆ ผมก็ไม่อยากไป ผมรำคาญโปเต้ ผมอยากเป็นน้องให้พี่ชายตามใจมากกว่าต้องคอยอดทนเก็บความรู้สึกแล้วทำตัวให้สมกับเป็นพี่ชาย แม่ชอบบ่นเสมอว่าต้องทำตัวดีๆ เป็นแบบอย่างให้น้อง อย่าทำตัวเหลวไหลเหมือนพี่ตั้ม ผมอึดอัด เมื่อก่อนแม่ไม่เห็นว่าอะไรจนแม่พาผมไปอยู่ด้วยนั่นแหละ ผมรู้สึกว่านั่นเป็นครอบครัวของแม่แต่ไม่ใช่บ้านของผม แม่เปลี่ยนไปเพราะคนอื่น แล้วแม่ก็บังคับให้ผมเปลี่ยนเพื่อความสุขของแม่ แต่ผมไม่เห็นว่าจะมีใครสนใจความสุขของผม

     อยู่ที่นี่ผมมีพี่ตั้ม ถึงพี่ตั้มจะยุ่งแต่ก็ยังแคร์ผม ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ถ้าผมเรียกพี่ตั้มจะรีบมาหาผมทันที พี่ตั้มทำให้ผมอบอุ่น เป็นพี่ชายคนสำคัญ เป็นครอบครัวของผม พี่ตั้มไม่มีวันทิ้งน้องแม้ว่าผมจะเปลี่ยนไปก็ตาม โชคดีที่พี่ตั้มไม่โกรธที่ผมกลายเป็นเกย์ ผมเลยอ้างกับแม่ว่าผมมาช่วยพี่ตั้มดูร้านสเต็ก ทั้งๆ ที่ความจริงพี่ตั้มแทบไม่เปิดร้าน แต่ยังไงซะเรื่องที่พี่ตั้มได้วิชาทำอาหารจากแม่ก็เป็นเรื่องจริง ผิดกับผมที่ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง ขนาดเรื่องเล่นกีตาร์พี่ตั้มก็ยังเล่นเก่งกว่าผม ยิ่งพูดถึงเปียโนผมยิ่งไม่ได้เรื่อง เวลามองแม่สอนโปเต้เล่นเปียโนผมเลยรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน

     พี่ตั้มช่วยพ่อดูแลธุรกิจ บางครั้งผมก็ตามพี่ตั้มไปดูงานบ้างแต่ผมไม่ค่อยชอบ ผมเกลียดอบายมุข พ่อบอกเสมอว่าผมเป็นลูกแม่ส่วนพี่ตั้มเป็นลูกพ่อ เพราะฉะนั้นแม่ถึงเอาไปแต่ผม แม่ค่อนข้างไม่พอใจพี่ตั้มตั้งแต่ตอนที่โดนไล่ออกแล้ว พอผมมาอยู่ที่นี่พ่อเลยมีความหวังว่าผมจะกลับมาอยู่กับพ่อให้สมกับเป็นลูกพ่อ ผมไม่กล้าบอกพ่อหรอกว่าผมกลายเป็นเกย์ไปแล้ว แถมยังโดนทิ้งตั้งสองที ถ้าพ่อรู้พ่อคงเสียใจ ผมกลัว

     สุดท้ายผมเลยพบว่าผมสบายใจที่สุดเวลาแวะมาหายายของพี่ป้อง ยายแกไม่มีใคร อยู่คนเดียวเพราะหลานชายไม่ยอมกลับบ้าน ผมเลยไปหาแกบ่อยๆ บางทีผมก็ไปช่วยยายเก็บผัก บางครั้งก็ไปช่วยยายเลี้ยงไก่ ผมเคยได้ลองช่วยยายทำนาด้วยนะ แต่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ผมไม่ถูกโรคกับการต้องยืนกลางแดดจ้านานๆ ผมจะเป็นลมเอา

     ยายพี่ป้องไม่ว่าอะไรที่ผมชอบแวะมาขลุกอยู่กับแก แกใจดีเหมือนพี่ป้องอนุญาตให้ผมแวะมาที่บ้านได้ตามต้องการ แกบอกว่าดีซะอีกที่ผมแวะมาหาแกบ่อยๆ แกจะได้ไม่เหงา ผมเลยมานั่งคุยกับแกบ่อยๆ จนสนิท ยายเลยเอารูปสมัยเด็กๆ มาให้ผมดู มีทั้งรูปพี่ป้องตอนเด็กๆ มีพี่ชายผมถ่ายคู่กันก็หลายรูป บางรูปก็เป็นภาพยายแท้ๆ ของผม แต่รูปที่เป็นผมกับพี่ป้องถ่ายคู่กันตอนเล็กๆ กลับไม่ค่อยมี

     ความจริงผมก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่เพราะเมื่อก่อนผมเกลียดพี่ป้องมาก ผมรู้สึกว่าพี่ป้องแย่งความรักของพี่ตั้มไปจากผม จนถึงตอนนี้ผมยังคิดอยู่เลยว่าบางทีพี่ตั้มอาจจะรักพี่ป้องมากกว่าน้องแท้ๆ อย่างผมซะอีก เพราะพี่ตั้มไม่ยอมปริปากบอกผมซักคำเรื่องพี่ป้อง ผมไม่คิดว่าพี่ป้องจะตัดขาดกับพี่ตั้มจริงๆ หรอก พี่ตั้มจงใจปิดผมมากกว่า ไม่ยอมบอกผมว่าพี่ป้องทำอะไรอยู่ที่ไหนรวมถึงเรื่องแฟนใหม่ของพี่ป้องด้วย

     ผมยังจำได้ดีถึงความใกล้ชิดของเค้าทั้งคู่ คนขี้รำคาญอย่างพี่ป้องยอมให้ผู้หญิงเดินเกาะแขนมาเชียวนะ! คงจะรักกันมากถึงได้ยอมตามใจขนาดนั้น แค่เห็นการแต่งตัวที่เปลี่ยนไปของพี่ป้องก็รู้แล้ว ผู้ชายเซนส์ทื่อที่ใส่แต่บ๊อกเซอร์ซ้ำๆ จะรู้จักแต่งตัวดูดีขนาดนั้นได้ยังไง ไม่พ้นคงให้แฟนช่วยอยู่แล้ว ก็ในเมื่อแฟนของพี่ป้องสวยมากๆ ทั้งการแต่งหน้าสไตล์การแต่งตัวอย่างกับบิวตี้กูรูมาเอง ผมแพ้หมดทุกอย่าง ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าพี่ป้องของผมเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

     ไม่เอาดีกว่า เลิกคิด จะไปคิดถึงอดีตที่แก้ไขอะไรไม่ได้ทำไมนะ ผมควรเดินหน้าต่อไปสิ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่มีพี่ป้องก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็ผมเป็นคนทำให้พี่ป้องหนีไปเองนี่นาจะโทษใครได้ ไปหายายพี่ป้องดีกว่า วันนี้พี่ตั้มเปิดร้านเลี้ยงเหล้าเพื่อนอีกแล้ว ซักวันจะต้องเป็นตับแข็งแน่ๆ พี่ชายผม

     ผมกะว่าจะไปหายายพี่ป้องแล้วช่วยแกทำงานจนถึงเย็น อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนดูละครเป็นเพื่อนแกแล้วค่อยกลับตอนดึกๆ หวังว่าพี่ชายผมคงตั้งวงเสร็จพอดี อีกสองอาทิตย์ผมต้องกลับกรุงเทพแล้ว อา... ฝึกงาน!

     พ่อผมพยายามจะให้ผมกลับมาฝึกงานกับบริษัทอุปโลกน์ของพ่อ ผมเรียนวิทย์คอมก็จริงแต่ผมไม่อยากคุมเว็บพนันบอลออนไลน์นะ! ส่วนแม่ก็อยากให้ผมได้ไปฝึกงานกับบริษัทใหญ่ๆ แทนบริษัทผลิตแอพเล็กๆ ที่กำลังมาแรง โธ่แม่ไม่รู้หรอกว่ากว่าผมจะขอเข้าไปฝึกงานกับพี่ๆ เค้าได้ผมต้องทำขนาดไหน

     อีกเดี๋ยวผมก็จะฝึกงาน พอฝึกงานเสร็จก็จะเรียนจบ พอเรียนจบก็ต้องหางานทำ เป็นผู้ใหญ่ เฮ้อ... ได้เวลาโตแล้วสิตะวัน

     ผมคิดอะไรเพลินจนลืมสังเกตว่าวันนี้ในสวนดูเงียบๆ ไม่มีเสียงทำงานของยายพี่ป้องอย่างเคย ผมเดินตามหายายแกจนทั่วแต่ไม่เจอ ใจคอไม่ดีเลย ผมโทรหาแกๆ ก็ไม่รับ แต่ตอนที่ขับรถผ่านบ้านก็ไม่เห็นใครอยู่ในบ้านนะ ถ้ายายแกอยู่บ้านก็ต้องมีเสียงทีวีดังมาสิ?

     เอ... ยายพี่ป้องไปไหน หรือแกจะไปเก็บดอก? แต่วันนี้ไม่ใช่วันเก็บดอกของแกนะ

     แต่แล้วผมก็ตัวชาวาบ มีอะไรบางอย่างลอยอยู่ในบ่อเก็บน้ำ ยายของพี่ป้อง!

     ผมวิ่งลงไปในบ่อพยายามดึงแกขึ้นมา แต่ตัวแกหนัก และแกก็ไม่หายใจแล้ว ยายพี่ป้องตายแล้ว!


     ตอนนี้เป็นเรื่องของตำรวจกับผู้ใหญ่บ้าน พี่ตั้มกอดผมแน่น เมื่อกี้เค้าขอตัวไปโทรศัพท์ พี่ตั้มคุยอยู่นาน ผมคิดว่าพี่ชายผมคงจะโทรไปบอกพี่ป้อง พี่ตั้มกับพี่ป้องติดต่อกันตลอดจริงๆ ด้วย

     อารมณ์น้อยใจทำให้ความรู้สึกของผมค่อยๆ คืนกลับมา ก่อนหน้านี้ผมช็อกจนเหม่อ ผมจำได้ว่าพอผมตระหนักว่ายายของพี่ป้องจมน้ำตายแล้วสิ่งแรกที่ผมทำคือโทรไปหาพี่ตั้ม หลังจากนั้นราวๆ สิบนาทีคุณลุงที่อยู่บ้านถัดไปอีกสี่หลังก็มาถึงก่อนเป็นคนแรก ก่อนที่ผู้ใหญ่บ้านกับตำรวจจะยกโขยงมา พี่ตั้มก็มาถึงพร้อมๆ กัน พี่ชายผมบึ่งมาพร้อมกับเพื่อนร่วมแก๊ง แต่ละคนมีกลิ่นเหล้าตั้งแต่หัววันจนผมกลัวจะเกิดการสูญเสียซ้ำสอง ยายพี่ป้องเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ของผม ผมสูญเสียท่านไปแล้ว ละพี่ป้องล่ะ? ยายแกเป็นญาติที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของพี่ป้องนี่นา

     พี่ตั้มบอกให้คนพาผมกลับบ้านพ่อ ส่วนตัวพี่แกจะอยู่ประสานงานกับคนอื่นๆ ต่อ ทุกคนเห็นสมควรเพราะพี่ตั้มสนิทกับพี่ป้องที่สุด ยายแกไม่มีใครอีกแล้วนอกจากพี่ป้อง พี่ตั้มเลยเป็นตัวแทนจัดการเรื่องงานศพ ส่วนผม รู้สึกเหมือนบ้านที่อบอุ่นของผมหายไปอีกหลัง ทำไมเวลาที่ผมเจอที่ของตัวเองทีไรมันมักจะหายไปอย่างรวดเร็วทุกที

     แม้จะกระชั้นชิดแต่พี่ตั้มอาศัยบารมีของพ่อเกณฑ์คนมาช่วยจนเนรมิตงานศพได้ทันสวดคืนแรกคืนนี้เลย ปกติเวลามีใครตายชาวบ้านมักจะตั้งศพไว้ที่บ้านแล้วนิมนต์พระมาสวด มีทำอาหารเลี้ยงกันทั้งวันทั้งคืน คนในหมู่บ้านพากันมาช่วยถล่ม แต่ละงานเสียหายหลายแสน แต่เพราะยายปันไม่มีใครมีแต่หลานชายคนเดียวคือพี่ป้อง ญาติพี่น้องอื่นๆ ก็ไม่มีแถมยังมีลูกหนี้อีกเพียบ งานนี้เลยไม่มีใครออกหน้านอกจากพี่ชายผม

     พี่ตั้มติดต่อวัดเอายายไปไว้ที่ศาลาเพราะรู้ว่าถ้าจัดงานที่บ้านต้องวุ่นวายแน่นอน พี่ป้องตัวคนเดียวดูแลทุกอย่างไม่ไหวหรอก เดี๋ยวได้มีแร้งกามาฉวยโอกาสแน่ๆ พี่ป้องไม่ถนัดรับมือเรื่องยุ่งยากแถมตัวยังอยู่ไกลอีกด้วย งานนี้พี่ตั้มเลยเป็นโต้โผใหญ่ไม่มีใครกล้าขัด ทุกสิ่งทุกอย่างพี่ชายผมเป็นคนจัดการ ถึงจะผิดค่านิยมคนแถวนี้ไปบ้างแต่ใครจะกล้านินทาลูกชายผู้มีอิทธิพลกันล่ะ? เห็นพี่ชายผมเรียนไม่จบหมกตัวอยู่บ้านนอกแต่พี่ผมก็หัวสมัยใหม่นะ

     ผมนั่งอยู่ตรงนั้นรู้ดีว่าผมจะต้องได้เจอกับพี่ป้องอีกแน่ๆ แต่ทำไมต้องเป็นงานอวมงคลแบบนี้ด้วย ยายแกยังไม่ได้สอนผมทำน้ำพริกแมลงดาไม่เผ็ดมากแบบที่พี่ป้องชอบกินเลย ผมทำได้แต่ไก่ชุบแป้งทอดแล้วก็พึ่งหัดทำหมูเส้นทอดสูตรที่มันหวานๆ เค็มๆ แบบที่พี่ป้องชอบเป็นเอง

     ผมอยู่ที่ศาลาจนดึก พี่ตั้มไล่ผมกลับบ้านบอกว่าจะอยู่เฝ้าที่ศาลากับพวกเอง ผมกับพรรคพวกพี่ตั้มบางคนเลยกลับมานอนที่บ้านยายแท้ๆ ของผม ก็อยู่ข้างบ้านยายปันนั่นแหละ คนพวกนี้เป็นเพื่อนของพี่ตั้ม ก็คงเป็นเพื่อนของพี่ป้องด้วย แต่ผมไม่สนิทกับพวกเค้ามากนัก พวกเค้ายอมยกห้องให้ผมนอนคนเดียวแล้วชวนกันไปนอนอัดกันอีกห้องแทน ทำไมเค้าไม่คิดบ้างว่าความจริงผมเองก็แอบกลัวนิดหน่อย แต่เอาเถอะผมเข้าใจว่าลูกปืนพี่ชายผมน่ากลัวกว่า หรือไม่พวกเขาก็ต้องรู้แล้วแน่ๆ ว่าผมเป็นเกย์


     วันนี้ผมตื่นสายนิดหน่อยเลยรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปให้อาหารสัตว์ เมื่อวานผมก็ลืมไปซะสนิทเลย! ไก่ยังไม่ได้กินข้าว ผมพึ่งนึกขึ้นได้หวังว่ายายแกคงไม่โกรธผมนะ

     ผมรีบไปให้อาหารพวกสัตว์ทั้งหลาย สายมากแล้ว แต่สายขนาดนี้แล้วพรรคพวกพี่ตั้มบางคนก็ยังไม่ตื่น เห็นแล้วเพลีย เฮ้อ!

     ผมเปิดกุญแจไขเข้าไปในห้องเก็บของเพื่อหยิบอาหารสัตว์ เสร็จแล้วก็เอาอาหารมาเทให้พวกไก่ พอปิดห้องเก็บของปิดเล้าไก่แน่นหนาดีแล้วผมก็ไปที่บ้าน ตั้งใจว่าจะไปเก็บข้าวของๆ ยาย แต่คิดไม่ถึงว่าผมจะเจอพี่ป้อง!

     ผมดีใจที่ได้เจอพี่ป้องนะ แต่มันเป็นสถานการณ์กระอักกระอ่วนยังไงไม่รู้ ครั้งหลังสุดที่เจอกันพี่ป้องทำกับผมเหมือนผมเป็นคนอื่น ก่อนหน้านั้นพวกเราก็ทะเลาะกันด้วย แล้วตอนนี้ยายพี่ป้องก็พึ่งเสีย

     พี่ป้องนั่งอยู่บนตั่งในบ้าน มีกระเป๋าเดินทางใบเล็กวางไว้ข้างๆ ท่าทางเหมือนพึ่งมาถึง แต่ผมไม่เห็นรถจอดอยู่หน้าบ้าน หรือพี่ป้องจะเหมารถมา? เค้ามองหน้าผมด้วยแววตาประหลาดใจ

     “มาทำไม?”

     “ผม... ผมมาให้อาหารไก่ แล้วก็ว่าจะมาดูบ้านด้วย เผื่อมีของที่ยังไม่ได้เก็บ”

     พี่ป้องหันไปมองรอบๆ บ้านแล้วเดินไปที่ครัวด้านหลัง ผมเลยเดินตามไป มีกลิ่นหอมแปลกๆ โชยออกมา ผมพึ่งสังเกตว่าพี่ป้องใส่น้ำหอม พอสังเกตดีๆ แล้วเสื้อผ้าพี่ป้องก็เป็นของมียี่ห้อด้วย เมื่อก่อนใส่แต่เสื้อยืดกางเกงยีนส์แท้ๆ ตอนนี้ใส่กางเกงยีนส์แฟชั่นกับเชิ้ตมีกิมมิคด้วย พี่ป้องเปลี่ยนไปมากเลย ผมอยากร้องไห้จัง

     “เออ มีกระดูกหมูทอดอยู่ในตู้กับข้าว เติ้ลไม่ต้องทิ้งนะ เดี๋ยวพี่กิน”

     “ผมทำให้ใหม่มั้ย อันนั้นมันตั้งแต่เมื่อวานซืน”

     “ไม่เป็นไรอ่ะ ยังไม่เสียหรอกมั้ง พี่กินได้ ยายแกอุตส่าห์ทำ”

     ผมรู้ว่าพี่ป้องคิดอะไร แต่ผมจำเป็นต้องขัด ก็ผมไม่อยากให้พี่ป้องท้องเสียนี่

     “เปล่าผมทำ อันนั้นผมทำไว้เองแหละ มันเหลือตั้งแต่วันก่อนแล้ว อ๊ะแต่มีน้ำพริกอยู่ในตู้เย็นนะ ยายแกตำใส่กระปุกไว้ เก็บผักหลังบ้านมาลวกจิ้มน้ำพริกได้”

     “เออ มีอะไรกินได้ก็เอามาเหอะ พี่ยังไม่ได้กินข้าวเลย”

     “เดี๋ยวผมหุงข้าวให้ รอแป็บ”

     ผมไม่ได้เจอพี่ป้องเกือบสองปี! แถมพี่ป้องยังกลับมาที่นี่เพราะยายของพี่ป้องเสีย ผมเศร้านะแต่ก็ดีใจที่ได้เจอพี่ป้อง แล้วผมก็คิดถึงพี่ป้องมากด้วย ผมคิดคำพูดร้อยแปดในหัวสมมุติสถานการณ์ต่างๆ ว่าถ้าผมเจอพี่ป้องแล้วผมจะทำตัวยังไง จะพูดอะไร คิดหัวแทบแตกว่าจะปลอบใจพี่ป้องยังไงดี แต่ทำไมพอเจอหน้ากันจริงๆ แล้วผมกับพี่ป้องถึงได้คุยเรื่องของกินแบบนี้ล่ะ?

     ช่างมัน! ทำข้าวเช้าให้พี่ป้องก่อนแล้วกัน เดี๋ยวหุงข้าวเสร็จแล้วผมจะไปเก็บผักมาลวก ขอให้ยายเอาใจช่วยให้ผมทอดหมูอร่อยๆ เหมือนที่ยายทำด้วยเถอะ!


     พี่ป้องพูดกับผมปกติจนผิดปกติ เค้าถามเรื่องยาย ซักรายละเอียดต่างๆ แล้วก็คุยว่าไปไงมาไงผมถึงได้มาสนิทกับยาย ผมรู้สึกแปลกๆ ถ้าเป็นพี่ป้องที่ผมรู้จักต้องดราม่าหรือไม่ก็งอนผมสิ แต่พี่ป้องคนนี้ทำเหมือนเราเป็นคนอื่นต่อกัน คุยเหมือนคนไม่รู้จักไม่มีอดีตร่วมกัน

     “กินเสร็จแล้วพี่จะไปวัดเลยรึเปล่า เดี๋ยวผมพาไป”

     “ไม่เป็นไรพี่ว่าจะพักซักหน่อย เดี๋ยวตั้มคงมารับพี่เอง”

     ผมอยากอยู่เป็นเพื่อนพี่ป้องจัง แต่ท่าทางเหมือนพี่ป้องอยากอยู่คนเดียว พี่ป้องนิ่งมากแต่ผมว่าพี่ป้องต้องเสียใจมากแน่ๆ โอ้ย! ผมจะทำยังไงดี ผมควรจะทำยังไงดี

     “เติ้ลมีอะไรก็ไปทำเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่ๆ อยู่ได้”

     “ผมว่าจะมาเก็บของๆ ยายแหละ”

     “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่เก็บเอง”

     นี่คือพี่ป้องไล่ผมแล้วใช่ป่ะ น้ำตาจะไหลอ่ะ ทำไมหลานชายยายใจร้ายแบบนี้

     “งั้นเดี๋ยวผมล้างจานเสร็จแล้วผมกลับบ้านดีกว่า”

     “เออ”

     พอผมแยกกับพี่ป้องแล้วผมก็รีบโทรหาพี่ตั้ม มันไม่ไหวอ่ะ ผมอยากจะร้องไห้ต่อหน้าพี่ป้องเลยด้วยซ้ำ เค้าทำเหมือนผมเป็นคนอื่น ทำเหมือนคนไม่เคยรักกัน เห็นแก่ที่ยายพี่ป้องเสียหรอกผมเลยยอมเก็บอารมณ์ไม่ระเบิดใส่!

     “พี่ตั้มพี่ป้องเค้าร้ายมากเลย!”

     “อ้าวเจอมันแล้วเหรอ?”

     “พี่เป็นคนไปรับพี่ป้อง?”

     “ใช่ มันมาถึงเมื่อเช้า”

     “แล้วทำไมพี่ไม่บอกผม! ผมยังไม่ทันเตรียมใจเลยนะ”

     “ก็พี่ไม่คิดว่าตัวเล็กจะไปหามัน”

     “ผมไม่ได้ไปหาเค้าแต่ผมต้องไปให้อาหารไก่! ยังไม่ได้ไปรดน้ำผักในสวนเลยด้วย ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว นาผมก็ทำไม่เป็น อยู่ๆ ทำไมยายไปกะทันหันแบบนี้ก็ไม่รู้”

     แม่ง! น้ำตาจะไหล

     ผมคิดถึงยายจัง เมื่อวานซืนแกยังหัวเราะเยาะที่ผมเก็บผักยอดอ่อนๆ ไม่เป็นอยู่เลย แล้ววันนี้หลานชายยายที่หายไปอยู่กรุงเทพไม่ยอมกลับบ้านก็มาไล่ผมอีก ทำเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันทั้งๆ ที่เคยบอกรักผมแท้ๆ มาถึงก็มาไล่ ไอ้คนใจร้าย!

     “ใจเย็นนะตัวเล็ก ยายปันแกไปสบายแล้ว”

     “ยังเหลือไปเก็บดอกอีกตั้งหลายเจ้า ยายแกไม่อยู่แบบนี้ไม่รู้ลูกหนี้จะหนีรึเปล่า ดีนะยายแกทำบัญชี แต่พี่ป้องคงไม่สนใจหรอก เป็นหลานชายคนเดียวแท้ๆ แต่กลับไม่ยอมมาดูแลยายตัวเอง นิสัยไม่ดี!”

     “ตัวเล็ก?”

     “พี่ป้องทำกับผมเหมือนเป็นคนอื่น เค้าใจร้ายกับผมมากเลยอ่ะพี่ ให้โกรธผมหรือเย็นชากับผมก็ยังดี แต่เค้าทำเหมือนผมเป็นคนไม่เคยสนิทกัน ผมเสียใจอ่ะพี่ตั้ม”

     ผมรู้สึกเหมือนฟันเฟืองในตัวหักพร้อมๆ กัน ผมตั้งหลักไม่ถูกซักเรื่อง อารมณ์ผมสับสนปนเปจนทำตัวไม่ถูกแล้ว!

     “กลับบ้านมั้ยตัวเล็ก เดี๋ยวพี่ไปรับ”

     แล้วพี่ตั้มก็มารับผมกลับบ้าน

     ทำไมใครๆ ก็กีดกันผมออกจากเรื่องนี้จัง ผมเป็นตัวน่ารำคาญของทุกคนเหรอ?

     ผมถูกส่งไปอยู่กับพ่อเพราะพี่ตั้มต้องวุ่นวายเรื่องจัดการธุระต่างๆ พี่ตั้มตัวติดกับพี่ป้องตลอดเวลา ผมก็เลยต้องอยู่กับพ่อซะเป็นส่วนมาก แต่พ่อผมไม่ได้ไปสวดทุกคืน บางครั้งผมเลยต้องให้ลูกน้องพ่อไปส่งแทน แต่คืนนี้คืนสุดท้าย พรุ่งนี้ก็จะเผายายแล้ว พ่อผมเป็นเจ้าภาพ แขกผู้หลักผู้ใหญ่เลยเยอะ ก็เป็นถึงอดีตนายก อบต. นี่นา นายกคนปัจจุบันก็เด็กพ่อผม จะพูดว่าพ่อผมใหญ่ก็พอได้

     ผมเห็นพ่อเรียกพี่ป้องเข้าไปคุย แต่ผมไม่ได้ไปแอบฟังว่าคุยอะไร คงคุยเรื่องงานละมั้งเพราะมันกะทันหันพี่ตั้มเลยไปขอยืมเงินของพ่อมาสำรองจ่ายไปก่อนเกือบทุกอย่าง อย่างต่ำก็น่าจะเกินแสนแต่ไม่รู้จะบานปลายมั้ยเพราะถ้าพี่ป้องต้องควักเงินก้อนใหญ่มีหวังคงแย่ ถึงผมจะไม่รู้ว่ายายแกมีเงินเก็บอยู่เท่าไหร่แต่ผมรู้ว่าพี่ป้องไม่มีแน่ๆ คนพึ่งทำงานคงยังไม่มีเงินเก็บ พอพี่ป้องเริ่มทำงานยายก็เลิกส่งเงินให้ ส่วนบัญชีของยายอันที่เป็นบัญชีหลักผมไม่เคยเห็น เห็นแต่สมุดที่เป็นรายละเอียดเงินกู้ ปล่อยเงินต้นไปไม่ถึงแสนหรอก แต่พวกทองน่าจะเยอะอยู่ ผมเคยเห็นแกเอามาทำความสะอาด แล้วก็ที่ดินของแกนี่แหละที่มีราคา เพราะดินยังอุดมสมบรูณ์ข้าวเลยได้ผลผลิตดีทุกปี หวังว่าพี่ตั้มคงไม่เพลินจนลืมตัวว่าพี่ป้องต้องจ่ายคืนนะ ปกติพี่ตั้มมักเลี้ยงพี่ป้องเป็นนิสัยอยู่แล้วแต่ว่าเรื่องแบบนี้พ่อผมคงไม่ยอมจ่ายให้ฟรีๆ หรอก

     ผมดูแลเรื่องอาหารว่างในงานเพราะไม่กล้าไปอยู่ใกล้ๆ พี่ป้อง ถึงผมจะมาทุกคืนแต่ว่าผมกลับไม่ค่อยได้คุยกับพี่ป้องเลย ตั้งแต่โดนไล่คราวก่อนแล้วมันใจฝ่ออ่ะ พี่ป้องทำตัวกับพี่ตั้มเหมือนเดิมแต่เป็นคนอื่นสำหรับผม เห็นแล้วมันเจ็บยังไงก็ไม่รู้

     “เติ้ล ลุงทิดเรียก”

     “พ่อเรียกผมทำไมเหรอพี่สัน?”

     “ไม่รู้ แกถามหาอ่ะ”

     พ่อจะเรียกผมทำไมนะ?

     ผมไปหาพ่อ ปรากฏว่าพี่ป้องยังนั่งคุยกับพ่อผมอยู่เลย พี่ตั้มก็อยู่ ผมลังเลว่าจะเข้าไปตอนนี้ดีมั้ย มันปอดอ่ะ แต่พ่อดันหันมาเห็นซะก่อนเลยหันมาเรียกผมให้ไปนั่งคุยด้วยกัน ไม่กล้ามองหน้าพี่ป้องเลยอ่ะ กลัวเผลอร้องไห้ต่อหน้าพ่อ

     “เออ ลุงยังไม่ได้ขอบใจป้องเลยที่ดูแลเติ้ลให้ลุง”

     “ไม่เป็นไรครับ น้องไอ้ตั้มก็เหมือนน้องผม”

     น้องเพื่อนอะไรกัน! แล้วไอ้ครั้งสุดท้ายที่บอกขอเป็นผัวผมอ่ะ? มาบอกรักผมแล้วก็ลืมหนีไปมีแฟนใหม่ แถมยังมาเอาหน้ากับพ่อผมอีก!

     “ว่าไงเรา ได้ข่าวว่าเอาแต่ใจจนป้องเขาหนีไปอยู่คนเดียวเลยใช่มั้ย?”

     ทะเลาะกันจนพี่ป้องหนีไปต่างหาก!

     ผมแอบมองพี่ป้องแต่พี่ป้องไม่เปลี่ยนสีหน้าเลย พี่ป้องคนใหม่ตอแหลชะมัด! เห็นแล้วหงุดหงิด!

     “พ่อเรียกผมมาทำไมเหรอ?”

     “ก็เรียกมานั่งด้วยกัน คืนนี้เราเป็นเจ้าภาพ ทำไมไปหลบมุมอยู่กับพวกคนงานเขาล่ะ”

     “ก็ยายปันแกไม่มีลูกหลานที่ไหน หน้าที่ดูแลแขกเหรื่อมันควรเป็นของลูกหลานทำ ผมก็เลยอยากช่วย”

     ผมรู้ว่าผมปากไม่ดี แต่มันอดไม่ได้นี่นา ก็พี่ป้องอยากทอดทิ้งยายแกทำไมล่ะ ไม่ยอมมาหายายเลย ยายบ่นคิดถึงพี่ป้องให้ผมฟังทุกวัน บอกอยากอุ้มเหลนอยากเห็นพี่ป้องแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา ยายอุตส่าห์คิดถึงขนาดนี้แต่พี่ป้องกลับทำแต่งานสนใจแต่แฟนอยู่แต่ในกรุงเทพไม่ยอมกลับบ้าน ไม่ยอมบอกยายด้วยซ้ำว่ามีแฟน!

     “เจ้าเติ้ลมันติดยายปันน่าดู ลุงบอกให้มาช่วยลุงทำงานก็ไม่เอา วันๆ เที่ยวไปตะลอนๆ เข้าสวนกับยายเรานะ ฮ่าๆ”

     พ่อผมพยายามกลบเกลื่อนสถานการณ์ แต่ผมไม่กล้ามองหน้าพี่ป้องหรอกผมเลยไม่เห็นสายตาของเค้า

     “พ่อ เดี๋ยวผมพาป้องไปดูด้านโน้นหน่อยนะ เพื่อนเก่ามา”

     พี่ตั้มก็เข้าข้างพี่ป้องตามเคย!

     พี่ตั้มพาพี่ป้องไปแล้วแต่ผมยังนั่งอยู่กับพ่อ ตั้งแต่วันแรกจนถึงตอนนี้ผมยังไม่เห็นน้ำตาของพี่ป้องซักหยด ไอ้พี่ป้องตายด้าน!

     “ชอบเป็นชาวนาเหรอเรา ไอ้สันบอกพ่อว่าเราไปให้อาหารไก่ที่บ้านยายปันทุกวัน”

     “แล้วจะให้มันอดเหรอพ่อ”

     “เป็นอะไร? กวนพ่อ พ่อถามดีๆ ถ้าชอบทำไร่ทำนาพ่อจะซื้อที่ให้เอามั้ย?”

     “ปลูกข้าวมันไม่ได้ทำง่ายๆ ซะหน่อย ผมไม่ได้อยากเป็นเกษตรกรนะพ่อ”

     “อ้าวพ่อก็เห็นเราไปช่วยยายปันทุกวัน นี่เจ้าป้องมันก็จะขายที่ พ่อนึกว่าเราชอบซะอีก อุตส่าห์จะซื้อไว้”

     “อะไรนะพ่อ!”

     พี่ป้องจะขายที่! ทำแบบนี้ได้ยังไง ยายแกตายยังไม่ทันจะเผาก็จะขายสมบัติยายซะแล้ว!

     “จะเอารึเปล่าล่ะลูก? คนกันเองถ้าเหมาหมดป้องมันคงเอาไม่แพง ถ้าเติ้ลชอบพ่อจะซื้อให้ บ้านหลังนั้นก็อยู่ติดกันกับตั้ม พอรวมกันก็ได้ที่ผืนใหญ่ แถมที่สวยซะด้วย”

     “ผมไม่สน! ผมไม่ยอมนะพ่อ พ่ออย่าให้พี่ป้องขายที่นะ ถ้ายายปันรู้แกต้องเสียใจแน่ๆ”

     “อ้าวเติ้ล ก็หลานชายเค้าจะขายแล้วพ่อจะไปห้ามได้ยังไงล่ะลูก”

     “ไม่รู้อ่ะ งั้นพ่อก็ต้องขัดขวางไม่ให้คนอื่นมาซื้อ”

     “เอ๊าเจ้าลูกคนนี้! ตกลงเอ็งจะเอาหรือไม่เอาวะ?”

     ผมช็อกเล็กๆ ถ้าพี่ป้องขายที่ก็แปลว่าพี่ป้องไม่คิดจะกลับมาที่นี่อีกแล้ว พี่ป้องจะทิ้งอดีตทุกอย่างจริงๆ เหรอ? พี่ป้องทำแบบนี้ได้ยังไง!

     ผมเคืองพี่ป้องแล้วก็พาลพี่ตั้มด้วย พี่ตั้มรักพี่ป้องมากกว่าผมจริงๆ นั่นแหละ ผมมั่นใจว่าพี่ตั้มต้องรู้เรื่องนี้แน่นอน!


ออฟไลน์ AI.NoR

  • เกรียน&กวนตีน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 534
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +115/-6
    • AzureIce


     ผมได้ข่าวว่าพี่ตั้มจะพาเพื่อนไปตั้งวงกันที่บ้านยายผม คืนนี้ผมเลยบอกพ่อว่าจะไปนอนที่นั่นด้วย แต่ความจริงแล้วผมตั้งใจว่าจะแอบไปหาสมุดรายชื่อลูกหนี้ของยายปัน พี่ป้องไม่สนใจเรื่องนี้จริงๆ ด้วย แต่ผมสน ผมยอมไม่ได้หรอก เงินเป็นแสน อย่างน้อยผมก็จะเอารายชื่อมาเป็นหลักฐานแล้วให้พี่ตั้มจัดการก็ยังดี แล้วผมก็จะแอบไปเอาเสื้อผ้าผมคืนด้วย

     ก็แบบว่าบางทีไปเข้าสวนกับยายแกแล้วมันเลอะเทอะผมก็เลยต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านี่นา ยายแกก็อนุญาตให้ผมไปใช้ห้องหลานเค้าด้วย ผมก็เลยทิ้งเสื้อผ้ากับข้าวของบางส่วนไว้ในตู้ เพราะมัวแต่ยุ่งๆ ผมเลยลืมไปซะสนิทเลย แต่ถ้าพี่ป้องจะขายบ้านผมก็ต้องรีบไปเก็บของๆ ผมคืน

     ใครจะไปคิดว่าผมจะไปจะเอ๋กับพี่ป้อง! แถมพี่ป้องกำลังถอดเสื้อผ้าด้วย เหลือแต่กางเกงยีนส์ตัวเดียวไม่ใส่เสื้อ

     แบบว่า... มองผ่านๆ แล้วพี่ป้องล่ำขึ้นแน่ๆ อื้อหือ! งานซิกแพ็คก็มา กล้ามอกแน๊นแน่น!

     ห้ามใจสั่นนะตะวัน! นายไม่ใช่คนแบบนั้นซักหน่อย!

     “ขึ้นมาได้ไง?”

     นั่นสิ ผมจะตอบว่ายังไงดี ขืนบอกพี่ป้องว่าขึ้นมาเอาเสื้อผ้าพี่ป้องก็ต้องรู้สิว่าผมแอบมานอนที่นี่บ่อยๆ เวลาคิดถึงพี่ป้อง

     “ผมลืมของไว้อ่ะ”

     “เติ้ลมีกุญแจจริงๆ สินะ”

     “อืม ยายแกให้ผมไว้ เพราะผมมาช่วยยายแกที่นี่บ่อยๆ”

     “พี่ยังไม่ได้ขอบคุณเติ้ลเลยที่เติ้ลมาช่วยดูแลยายพี่ให้”

     พี่ป้องนั่งลงกับเตียงแล้วรื้อของในกระเป๋าเดินทาง พี่ป้องกำลังชวนผมคุยอยู่เหรอ? ทำไมเค้าทำท่าสบายๆ แบบนี้ล่ะ มีแต่ผมที่ประหม่าเหรอ?

     “ก็ไม่เชิงอ่ะ ผมไม่ชอบงานของพ่อ หนีมาทำสวนกับยายสบายใจกว่า”

     พี่ป้องพยักหน้ารับรู้แล้วดึงเชิ้ตสีดำยับๆ ออกมา เค้าหันมาถามผมด้วยท่าทางสบายๆ

     “เติ้ลรู้มั้ยว่าเตารีดอยู่ไหน พี่หามาสองวันละหาไม่เจอ”

     “จะรีดเสื้อเหรอ? ไม่มีหรอก มันพึ่งเจ๊งไปอาทิตย์ก่อน”

     ความจริงแล้วผมทำพังเองแหละ ของเดิมมันเก่าแล้วพอผมทำตกสายมันเลยตึงจนขาด แต่ยายก็บอกว่าไม่เป็นไรนะเพราะไม่ค่อยได้ใช้

     แต่พี่ป้องคุยกับผมเรื่องรีดเสื้อเนี่ยนะ? สถานการณ์แบบนี้แถมอยู่กันสองต่อสองพี่ป้องไม่คิดจะพูดอย่างอื่นหน่อยเหรอ อย่างน้อยจะถามว่าทำไมผมถึงหนีมาอยู่กับยายก็ได้ ถามสารทุกข์สุกดิบผมหน่อยก็ยังดี!

     ไอ้พี่ป้องบ้า! นิ่งได้นิ่งไป

     แต่พี่ป้องไม่ถามอ่ะ เค้าวุ่นวายกับข้าวของในกระเป๋าเดินทางไม่สนใจผมเลย เจ็บใจชะมัด!

     พี่ไม่ถามงั้นผมถามเองก็ได้

     “พี่ป้องจะขายที่นาเหรอ?”

     “ใช่ ว่าจะขายบ้านด้วย”

     “ทำไมอ่ะ ยายตายยังไม่ทันเผาเลยนะ พี่ป้องทำแบบนี้ได้ยังไงพี่ก็รู้ว่ายายรักที่นี่มาก อยากเก็บไว้ให้พี่ป้อง”

     “ก็พี่ทำงานในกรุงเทพ คงไม่ได้กลับมาแล้ว”

     “ก็เผื่อกลับมาอยู่ไง”

     “ไม่อ่ะ พี่ผ่อนคอนโดอยู่ คงไม่กลับมาแล้ว เอาเงินไปโปะคอนโดดีกว่า”

     “ใจคอจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วใช่ป่ะ แล้วพี่ตั้มอ่ะ พี่จะทิ้งเพื่อนเหรอ!”

     ใจจริงผมอยากถามว่า “แล้วผมล่ะ” แต่ผมไม่กล้า รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์

     “เติ้ลมาเอาอะไรนะ? เสื้อผ้าใช่ป่ะ พี่เห็นมันวางอยู่ในตู้เลยเก็บให้ละ”

     พี่ป้องตัดบทแล้วส่งถุงใส่เสื้อผ้าให้ผม ทำแบบนี้ไล่กันชัดๆ แต่คราวนี้ผมไม่ยอมหรอก!

     “อย่ามาไล่กันแบบนี้นะ! ยายแกยังไม่เคยไล่ผมแบบนี้เลย ผมไม่ให้พี่ไล่ผมออกไปจากชีวิตง่ายๆ หรอก!”

     “พี่ไม่ได้ไล่ ก็เห็นเติ้ลจะมาเอาของไม่ใช่เหรอ?”

     “ใช่ผมมาเอาเสื้อผ้า นอกจากเรื่องงานศพยายแล้วพี่ก็สนแต่เรื่องขายบ้านงั้นดิ ไม่สนใจอย่างอื่นแล้วใช่ป่ะ ลูกหนี้ของยาย สัตว์ที่เลี้ยงไว้ ต้นไม้ในสวน ข้าวในนา พี่ไม่สนใจจะปล่อยให้มันตายใช่ป่ะ?”

     “มีเหตุผลหน่อยเติ้ล พี่ต้องทำงาน นี่ก็ลามาหลายวันแล้ว พี่มาดูแลอะไรพวกนี้ไม่ไหวหรอก พี่ถึงได้จะขายให้คนที่เค้าอยากได้รับช่วงไปดูแลต่อ”

     “แล้วผมอ่ะ! ใจคอพี่จะไม่สนใจผมแล้วใช่ป่ะ? พี่ลืมเรื่องของเราหมดแล้วดิ!”

     พี่ป้องนิ่งไม่ยอมตอบโต้ผม แม้แต่สายตาที่ใช้มองผมยังไม่เหมือนเดิม มันว่างเปล่าจนผมกลัว ผมยอมโดนมองด้วยสายตาตัดพ้อกันดีกว่าแววตาเฉยชาแบบนี้

     ผมรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปใกล้พี่ป้อง แล้วผมก็จูบเค้า นี่คือสิ่งเดียวที่ผมคิดออก

     พี่ป้องไม่ผลักผมออก แต่การที่เค้าทำแบบนี้ยิ่งทำให้ผมเสียใจ ผมไม่มีอิทธิพลต่อพี่ป้องอีกแล้ว ถ้าเป็นพี่ป้องคนเก่าผมคงโดนด่าไปแล้ว

     ผมพยายามจูบพี่ป้องหวังให้เค้ากลับมาเป็นพี่ป้องคนเดิมของผมซักที ผมอยากให้เค้านึกความรู้สึกที่เคยรักผมออก จะหาว่าผมอ่อยผมก็ยอมอ่ะ ผมยอมถูกด่าทุกอย่าง จะด่าว่าผมสำส่อนผมก็ยินดี ผมยอมถูกพี่ป้องโกรธขอแค่พี่ป้องกลับมาเป็นพี่ป้องคนเดิมคนนั้น

     ในที่สุดพี่ป้องก็จูบตอบผม พอผมเอื้อมมือไปโอบรอบคอพี่ป้องเค้าก็รัดเอวผมทันที ตอนที่พี่ป้องดันผมให้นอนลงบนเตียงผมก็รู้เลยว่าจุดไฟพี่ป้องติด

     แต่ทำไมยิ่งถูกไซ้ถูกสัมผัสผมยิ่งรู้สึกว่าพี่ป้องเป็นคนแปลกหน้า เค้าไม่ใช่พี่ป้องที่เงอะงะของผมคนนั้น ยิ่งตอนที่ผมเห็นพี่ป้องหันไปหยิบซองถุงยางออกมาจากกระเป๋าสตางค์ผมก็รู้สึกกลัว ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พี่ป้องคนที่ผมรัก! พี่ป้องที่รักเดียวใจเดียวของผมคนนั้นไม่ใช่ผู้ชายแบบที่พกถุงยางเตรียมพร้อมตลอดเวลาแบบนี้หรอก!

     “ปล่อย! ผมจะกลับบ้าน”

     “อะไร? จะเลิกกลางคันเหรอเติ้ล?”

     ผมดันอกพี่ป้องออกแต่พี่ป้องขืนตัวไว้ ถูกคร่อมแบบนี้ผมไม่สบายใจเลย มันหนีไม่ได้อ่ะ

     “ผมไม่มีอารมณ์แล้ว!”

     “ต่อเถอะ พี่รู้ว่าเดี๋ยวเติ้ลก็มี”

     พี่ป้องยังคงรุกผมต่อผมเลยผลักเค้าแรงขึ้นแล้วตะคอก

     “ผมไม่ทำแล้ว! ผมอยากกลับบ้าน!”

     ผมหงุดหงิดยังไงก็ไม่รู้ พี่ป้องคนนี้น่ารังเกียจชะมัด!

     ผมลุกออกจากเตียงจะหนีกลับบ้านแต่พี่ป้องกลับดึงแขนผมไว้

     “เดี๋ยวดิ มายั่วพี่แบบนี้แล้วคิดจะกลับไปง่ายๆ เหรอ?”

     “ก็ผมไม่มีอารมณ์แล้ว เข้าใจป่ะ!”

     “เออน่ะเดี๋ยวพี่ทำให้เติ้ลมีอารมณ์เอง เติ้ลง่ายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

     รู้สึกหน้าชาแปลกๆ เหมือนโดนด่า ความจริงแล้วมันไม่เกี่ยวกับอารมณ์ แต่ผมรับพี่ป้องคนนี้ไม่ได้ ใจผมปฏิเสธพี่ป้องที่เปลี่ยนไปคนนี้ ต่อให้เค้าลีลาดีกว่าเดิมมากแต่ผมก็ไม่อยาก ก็เค้าไม่ใช่พี่ป้องคนที่ผมรัก ผมไม่อยากทำด้วยหรอก

     “มานี่มา เดี๋ยวพี่บิ๊วให้”

     พี่ป้องพูดแล้วดึงแขนผมแรงจนผมเซ เค้าผลักผมลงบนเตียงก่อนจะทาบตัวมาทับ เค้าจูบผมในขณะที่สอดมือมาใต้เสื้อ ไม่นานทั้งกระดุมเสื้อเชิ้ตกับกระดุมกางเกงก็ถูกปลดออก ผมอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผู้ชายที่กำลังเล้าโลมผมคนนี้ใช่พี่ป้องจริงๆ น่ะเหรอ!?

     พี่ป้องคนเก่าเงอะงะ ต้องให้ผมนำ แต่พี่ป้องคนใหม่เชี่ยวชาญจนผมขัดขืนลำบาก แม้ใจผมไม่อยากแต่ร่างกายผมกลับยินยอม ไม่นานผมก็พร้อม ผมไม่อาจปฏิเสธสิ่งที่พี่ป้องเสนอให้

     แต่ตอนที่เห็นพี่ป้องใส่ถุงยางให้ตัวเองแล้วผมรู้สึกเจ็บแปลบยังไงไม่รู้

     ความจริงผมก็พอเดาได้นะ พี่ป้องคงมีคนอื่นแล้ว ไม่งั้นคงไม่เก่งขึ้นแบบนี้หรอก เพราะงั้นผมก็ควรจะป้องกันไว้ดีที่สุด แต่มันเจ็บอ่ะ!

     “ต้องใส่ถุงด้วยเหรอ เมื่อก่อนไม่เห็นใส่”

     ผมจงใจแขวะ แต่พี่ป้องกลับยิ้มหน้าระรื่นตอบผม

     “ใส่ไว้หน่อยดีกว่าเพราะพี่กำลังนอกใจแฟน”

     เจ็บอ่ะ! คือผมสกปรกงั้นดิ? กับแฟนแปลว่าไม่ใส่เหรอ? แล้วพี่จะพกถุงยางติดตัวไว้ทำไม? เพลย์บอยมันหน้าตาแบบนี้นี่เอง!

     ผมรู้แล้วว่าการโดนคนอื่นทำลายศักดิ์ศรีนี่มันรู้สึกยังไง หน้าชาสุดๆ

     “งั้นผมก็เป็นชู้ดิ? ถ้าพี่รักแฟนแล้วมาเอากับผมทำไม?”

     ผมไม่ได้หวังคำตอบว่าพี่ป้องรักผมทำนองนั้นหรอก แค่อยากประชดพี่ป้องเท่านั้นแหละ

     “ก็เงี่ยนอ่ะ แค่นอกใจชั่วครั้งชั่วคราวเอง ไม่ถือว่าพี่มีชู้หรอก”

     พี่ป้องตอบหน้าตายแล้วดันมันเข้ามาในตัวผม ถึงเค้าจะใส่เข้ามาเบาๆ แต่ผมเจ็บอ่ะ! ก็สองปีที่ผ่านมาผมไม่ได้ทำกับใครเลยนี่หว่า!

     “อื้อพี่ป้อง เจ็บ!”

     พอผมร้องปุ๊บพี่ป้องก็ดูดปากผมปั๊บ พี่ป้องทิ้งน้ำหนักลงมาทับตัวผมจนดิ้นไม่ถนัด แถมเขี่ยนมอีกต่างหาก ข้างล่างก็คาไว้ให้อยากข้างบนก็โดนกระตุ้น ปากก็โดนอุด ถ้าพี่จะเล่นแบบนี้ก็เอาผมเหอะผมยอม!


     พี่ป้องเล้าโลมจนผมทนไม่ไหว ผมปฏิเสธไม่ไหวแล้ว ร่างกายผมต้องการพี่ป้อง และหัวใจผมก็เรียกร้องเช่นกัน ผมอยากได้ทั้งความรักและเซ็กจากเค้า แต่สำหรับพี่ป้องผมคงเป็นแค่ที่ระบายความใคร่ ผมเคยคิดสั้นอยากทำอะไรกับใครก็ได้เพื่อประชดตัวเอง ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเวลาที่เราต้องเอากับคนที่เรารักเค้าแต่เค้าไม่รักเรามันเจ็บแค่ไหน

     แต่ผมก็หยุดตัวเองไม่ได้เพราะผู้ชายที่กอดอยู่คือคนที่ผมรัก มันเจ็บที่พึ่งรู้ตัวว่ารักเค้าในวันที่สายไป พี่ป้องจากไปพร้อมกับความรักที่มีให้ผม ผมกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเค้า แต่เค้ายังเป็นคนที่ผมรักอยู่เสมอ ผมถึงได้กอดพี่ป้องเอาไว้แน่น ผมรู้ว่าเค้าไม่ได้รักผมแล้วแต่ขอผมเก็บความรู้สึกนี้มาสลักลงหัวใจผมเถอะ เค้าคือคนเดียวที่ผมต้องการและผมปรารถนาจะเก็บความรักนี้ไว้จนตาย พี่ป้องจะเป็นคนสุดท้ายของผม

     ผมปล่อยอารมณ์ตัวเองไหลไปตามการควบคุมของพี่ป้อง ผมรู้ว่าพี่ป้องเอวดีมาตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว แต่พอเพิ่มลีลาเข้าไปสเต็ปดีกว่าเดิมเยอะเลย บอกเลยว่ามันอ่ะ! แถมคราวนี้ผมไม่ต้องออกแรงด้วย โดนพี่ป้องทำซะแรงอยู่ฝ่ายเดียว เสียวสุดๆ

     สารภาพตามตรงว่าตอนนี้ผมไม่สนเรื่องยาย เรื่องขายบ้าน หรือเรื่องที่ผมทะเลาะกับพี่ป้องแล้ว ยางอายผมก็ไม่มี ผมสนแต่ความสุขตรงหน้านี้แหละ รู้ทั้งรู้ว่ามันผิดเพราะแอบกินแฟนของคนอื่น แต่ผมหยุดตัวเองไม่ได้ ก็ผมรักพี่ป้อง ยังไงผมก็รักเค้ามากจริงๆ ให้ผมตัดใจง่ายๆ ผมทำไม่ได้หรอก

     พี่ป้องทำๆ หยุดๆ เข้าสุดออกสุดแล้วคาเอาไว้แกล้งผมให้ทนไม่ไหวจนต้องร้องขอ แต่พอซอยจนผมเสียวแทบขาดใจแล้วก็หยุดจับผมเปลี่ยนท่าไม่ยอมเอาให้สุดซักทีเหมือนจะยั้งไว้ตลอด คือมันก็มันอ่ะ แต่ผมแตกไปสองรอบแล้วผมเหนื่อย พี่ป้องไม่ยอมให้ผมพักอ่ะ!

     “พี่ป้องแตกเหอะ ผมไม่ไหวละ”

     “เดี๋ยวดิ พี่ยังไม่อยากแตกอ่ะ มีถุงแค่อันเดียว”

     “ไม่เอาแล้วพี่ ผมเหนื่อย!”

     ผมโดนเอาร่วมสามชั่วโมงแล้วนะ! นี่นับแต่ไอ้ที่โดนซอยอย่างเดียวด้วยตอนบิ๊วไม่เกี่ยว พี่ป้องทำๆ หยุดๆ แต่ตูดผมไม่ได้พักเลย เล่นแช่ไว้ตลอด แค่ขนาดอย่างเดียวก็เสียวแล้ว อึดแบบนี้อีกผมมีสลบอ่ะ!

     ผมได้นอนวันละไม่กี่ชั่วโมงเพราะอยู่ช่วยงานจนเลิก แถมยังต้องตื่นเช้าไปดูแลสวนให้ยาย แล้วตอนนี้หลานชายยายก็ยังมาจัดหนักแบบนอนสต็อปไม่ให้หลับไม่ให้นอนกับผมอีกเหรอ ไม่ไหวแล้วผมเพลีย!



﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏



ดราม่าทีไรทำคนอ่านน้ำลายไหล เอ๊ย! น้ำตาไหล ทุกที

อัพแล้วก็วิ่งหนีเสียงกรีดร้องของคนอ่าน



ความจริงว่าจะอัพแค่ครึ่งนึง อีกครึ่งค่อยมาต่อวันอาทิตย์ แต่กลัวคนอ่านขาดตอนเลยใจดีลงให้ยาวๆ จะได้ไม่ขาดอารมณ์(ดราม่า)
ทุกคนด่าเติ้ลตอนเสียพี่ป้องไป แต่ทุกคนตีความได้ลึกกว่านั้นรึเปล่าน้า? การไม่เห็นคุณค่าของสิ่งที่ตัวเองเคยชิน
ฝากไว้ให้คิดนะคะ
ดราม่าในนิยายของเราไม่ได้เขียนดราม่าบีบคั้นขำๆ เพื่อให้ตัวละครเจอปัญหาคนอ่านๆแล้วเศร้า เราเขียนเพื่อให้อ่านแล้วส่องกระจกดูตัวเองบ้างว่าเคยทำอะไรแบบนั้นบ้างหรือเปล่า ถ้าด่าตัวละครแล้วก็ได้โปรดอย่าเอาไปทำกับคนอื่นเลย
นี่คือสไตล์ของ ดราม่าควีนกับคิงซื่อบื้อ และ ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่? ค่ะ เพราะฉะนั้นตัวเอกมันถึงได้ #งี่เง่า แบบนี้ไง นิยายมันก็สนุกขำๆ ไป แต่ถ้ามีคนฉุกคิดได้บ้างก็คงจะดี สมัยนี้มีแต่คนเห็นแก่ตัวเอาตัวเองเป็นใหญ่แบบตัวเอกงี่เง่าพวกนี้เยอะเกินไปแล้ว

ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
เหมือนจะสงสารแต่ก็แอบขัดใจเติ้ล -*- อะไรของมันนักหนาฟะ
พี่ป้องแลดูฮอตขึ้นแต่ฮีก็อัพเลเวลความน่าหมั่นไส้ขึ้นเช่นกันอ่ะ 55
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 03-09-2015 20:27:19 โดย boboman »

ออฟไลน์ bebe

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 672
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-5
บางทีก็หงุดหงิดเติ้ล บางทีก็สงสารเติ้ล
โอ้ยไม่รู้จะอารมณ์ไหนดี

ออฟไลน์ fuku

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4479
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +462/-20
ป้องไปไกลมากแล้วจริงๆ จากหนุ่มบ้านนาใสซื่อ กลายเป็นคนเก็บอารมณ์

แต่ก็นั่นแหละคนเรามันก็โตไปตามเวลา เปลี่ยนไปตามประสบการณ์ที่เจอ
ที่ป้องเจอมาก็ใช่ย่อย จะกลายเป็นคนใจร้ายก็ไม่แปลกนะ
ยาวไปยาวไปเลยป้อง

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :mew5:   คือ แต่ก่อนเคยยสตน.กันแท้ๆอยู่ดีๆอีพี่ป้องก็เปลี่ยนไป๋ กลับมาใส่ใจกับทรัพยากรถุงยางเป็นอย่างยิ่ง

เอิ่ม. เติ้ลโคตรเฟลอะ เอาแก้เงี่ยนไม่พอ เป็นชู้ไม่พอยังเหมือนโดนกล่าวหากลายๆว่าที่ผ่านมาคงได้ไปเอากับคนอื่นฆ่าเวลาตอนที่พี่ป้องจากไปไรงี้

เติ้ลมันยิ่งสับสนตัวเองหนักกว่าแต่ก่อนอีกนะ นางมีความคิดหลายอย่างปนเปกันและทำทุกอย่างเพื่อจะรั้งพี่ป้องไว้สักแป๊บนึงก็ยังดี มาสงสารก็ตอนนี้แหละ
ส่วนอีพี่ป้อง เมะโฉดจริงๆว่ะเมิง ศพยายยังสวดอยู่วัดยังล่อเด็กบนบ้านแกอีก จะแก้แค้นหรือเงี่ยนหรือปลดปล่อยความโหยหาหรือแก้แค้นอะไรก็ช่างแต่แบบเอิ่มเอางี้เลยใช่ป้ะ. สองคนเสียศูนย์แหกโค้งกันมาอย่างแรงทั้งคู่ ไม่พูดไม่จากันดีๆแต่จัดหนักด้วยกายกรรมบนเตียงเลยชัดเจนดีแต่นี่มันดาร์กจริงอะไรจริง ไม่ได้ว่าแปลกนะ เรารับได้ด้วยเพราะเข้าใจว่าอารมณ์ทุกอย่างของทั้งสองคนมันปะทุรุนแรงจนไหลตามกันไป อะไรก้อห้ามไม่ได้ แต่มันหน่วงจริงจังสุดๆตอนนี้  :ling2: 

เติ้ลนางปล่อยวางเรื่องฟิตไม่ฟิตแล้ว จะเครียดก็เรื่องแหกไม่แหกเท่านั้นละ.

สู้ๆอีนางน้อย แย่งผัวเก่าของเรากลับคืนเพื่อปล่อยชะนีกลับสู่ป่า  o18.   
ขอบคุณคนเขียนจ้ะ. เราเขียนรีวิวและเรตติ้งทั้งสองแอพแล้วนะ

ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
จูนิเบียวของช้านนนน (โดนอินางน้อยตบ)

ตอนนี้เห็นความแตกต่างชัดเจนจนอินางน้อยมันกลัวเลยเพราะว่านี่ไม่ใช่พี่ป้องที่เติ้ลรู้จักแล้ว

ตัวเติ้ลนี่คงต้องขอบอกว่าพ่อพี่รังแกฉันจริงๆเพราะว่าตามใจทุกอย่าง  ในบางกรณีชีวิตอินางน้อยอาจจบแบบไม่สวยได้นะ เช่น ถ้าหากว่าอิเบสต์มันรู้ว่าพ่อพี่อินางน้อยรวยและมีอำนาจแค่ไหนก็อาจจะหลอกเติ้ลต่อไปเรื่อยๆ จนสลัดไม่ออกเพราะติดกาวช้างไปแล้วก็ได้    เติ้ลไม่ได้เข้าใจเลยว่าพ่อกับพี่เสียสละแค่ไหนเพราะรักมันนี่แหละ   อย่างพ่อเติ้ลนี่ดีที่จบสวยเพราะผู้หญิงไม่ดี  สมมุติว่านางเกิดเป็นคนดีแล้วรักพ่อเติ้ลจริงเสียแต่ไม่ถูกกับเติ้ลพ่อก็เสียโอกาสที่จะมีความสุขกับชีวิตคู่  คือเป็นได้แค่พ่อหมดสิทธิเป็นผัวใครว่างั้นเถอะ (ยกเว้นผัวชั่วคืนอ๊ะ)   เจอพี่ป้องที่เจ็บแล้วหนี(เหมือนอินางน้อยแหละ) ตาก็ต้องสว่างเพราะโดนแหก   ชอบตรงที่เติ้ลกับยายป้องหากันเจอนะ  พื้นฐานมาจากการมีคนที่รักร่วมกัน  เหงาเหมือนกันทั้งคู่   ข้อน่าติเตียนอีกอันของป้องก็คือการลืมยายนั่นแหละ  แต่ก็นะ   ชีวิตคนเมืองกรุงเวลานี่สิ่งที่ไม่เคยมีพอจริงๆ

เจอพี่ป้องตอนนี้ ปากสุดยอดเลย  จำฝีปากพี่ป้องเอาไว้เลยแสบทรวงแบบสุดๆ   

ป.ล เรื่องพี่ป้องใช้ถุงยางนี่เราขอชมนางนะ   เพราะว่าเวลามันผ่านมาตั้งนานแล้ว 2 ปีใช่ไหม?  เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเติ้ลบ้างป้องก็ไม่รู้ นางก็มีเมียแล้วมาเจอคนที่(เคย)ซั่ม เอ๊ย รัก แล้วก็จัดการ อาจจะเลวในเง่ของแฟน แต่อย่างน้อยก็ยังรู้จักรับผิดชอบอยู่  การที่ป้องมาจิ้มเติ้ลนี่เป็นอะไรที่เรียลมากค่ะ  นึกถึงกระทู้พันติ๊บสิคะ  นึกถึงแฟนป้องมาโพสต์   อีกอย่างนะเราไม่ได้มองป้องว่าเงี่ยนนะ อดรู้สึกไม่ได้ว่ามันเหมือนเป็น emotional compensating sex ชอบกล
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 28-08-2015 22:09:18 โดย Freja »

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด