-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย
หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบกรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลงหรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับนิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
เรื่องเก่ากำลังจะจบ เลยหาเรื่องเปิดเรื่องใหม่
อา... เรื่องที่เท่าไหร่แล้วนะ? 4 ใช่มั้ย?
จะมีแฟนคลับที่ติดตามคนแต่งประหลาดๆ คนนี้มั้ยน้อ?
ถ้ามีคนอ่านที่ชอบยี่ห้อ "Azi" ก็จะดีใจมากเลยแหละ
ผลงานในเล้าเป็ดที่ผ่านมา ทั้ง 3 เรื่อง
ดราม่าควีนกับคิงซื่อบื้อ The story after that. กด 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42131.0)
นิยาย(โคตร)ยาวครบรส วิศวะ,แอบรัก,นอกใจ,ฮาเรม,กลุ่มเพื่อน,หมอ,กระเทย มีหมดทุกอย่าง *แต่ดราม่าปวดตับแบบที่คนอ่านด่าพระเอกเกือบทุกคน ขนาดเคะยังถูกบอกว่า"รักไม่ลง"
เรื่องของผม กับเขา ... ที่ใต้เงาแห่งร่มไม้ กด 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44255.0)
เรื่องสั้นแนว(ลึกลับ)อบอุ่นหัวใจ แฝงธรรมะ น่ารักใสๆ ไร้เรท กรี๊ดพระเอกแทบทุกคน *ถูกบอกว่า"อยากอ่านต่อ"ด้วยแหละ
STR/INT:LoveTrick ปิ๊งรักหนุ่มเกมเมอร์ กด 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44552.0)
นิยายเกมออนไลน์(จริงๆนะ)ที่ถูกคนอ่านชมว่า"ทำให้นึกถึงตอนเล่นเกม" เคะสายโหดปะทะเมะแบ๊ว แนวเรื่องเฮฮาไม่ดราม่านะเออ *ถูกคนอ่านชมว่า"เงิบ"และ"ช็อกหักมุม"ล่ะ
https://www.facebook.com/AZI824
fanPAGE ของ AzureICE เน้อ เชิญไปกดไลค์กันได้ตามอัธยาศัย
(http://image.free.in.th/v/2013/im/160530063317.jpg)
"แค่ 1like ของท่านก็เป็นกำลังใจให้กับคนเขียนได้อื้อเลยจ้า"
"ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?"
เมื่อผู้ชายคนหนึ่งถูกรูมเมทขอคำปรึกษาปัญหาหัวใจ (เอ๊ะ! หรือร่างกาย?) แต่เจ้าตัวดันถามขึ้นว่า "ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?"
แล้วชายผู้นี้จะทำอย่างไรกับชีวิตวุ่นๆ ของเขาและรูมเมทสุดน่ารักคนนี้ดี? ที่สำคัญ "น้องเพื่อน" เสียด้วยสิ งานนี้เขาจะยอมเสียเพื่อนแล้วได้เป็นยอดชาย หรือยอมอกหักเสียคนรักเป็นเพื่อนพี่ชายตลอดไป
**นิยายแนวบ่นปรึกษาปัญหาชีวิต** โดยนิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ทั้งชื่อตัวละคร ฉาก สถานที่ และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น "มโน" เอาล้วนๆ ไม่ใช่เรื่องที่เคยเกิดขึ้นจริงแต่อย่างใด ไม่ต้องสืบหาความจริงใดใดทั้งสิ้น โอเคนะ?
ด้นสด อัพตามกำลัง พล็อตมาสมองแล่นมือพิมพ์ พล็อตไม่มาก็ถูกดอง แต่งตามอารมณ์ :เฮ้อ:
o13 โฆษณา o13
(http://image.free.in.th/v/2013/ij/150807081956.jpg) (http://image.free.in.th/v/2013/ig/160827025335.jpg)
ทั้ง 2 ภาค มี E-BOOK จำหน่ายแล้วน้า :oni3:
ภาคแรก อีบุ๊กชื่อเรื่องว่า #ไม่ฟิต? เน้อ (ใช้ชื่อเต็มจะแรงไป)
สามารถซื้อได้ทาง MEB (https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzYyOTA3IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjkyMTIiO30) และ OOKBEE (http://www.ookbee.com/shop/BookInfo?pid=4520d893-fd08-442d-a2d6-41871c9b389a&affiliateCode=74ec5aee613348ad973ce309dcde5bde) จ้า!
มีเนื้อหา 3 พาร์ตเน้อ #ไม่ฟิต #ไม่รัก และ #ไม่หึง* (ตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงในบอร์ด)
ภาคสอง ใช้ชื่อเรื่องว่า #ไม่กินเส้น? ย่อๆ จากชื่อเต็ม "ใครว่าเราไม่กินเส้น?" นะ (ถ้าใช้ชื่อเต็มมันจะยาวไป ปกไม่พอ ฮ่าๆ)
สามารถซื้อได้ทาง MEB (https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzYyOTA3IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiNDYyNzEiO30) และ OOKBEE (http://www.ookbee.com/Shop/Book/ff841860-314d-42e2-acdf-40ebedeedafd/%E0%B9%84%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B9%89%E0%B8%99?affiliateCode=74ec5aee613348ad973ce309dcde5bde&tag=link) เช่นเดิมจ้า!
มีเนื้อหา 3 พาร์ตตามเคยเน้อ #ไม่กินเส้น #เดิมๆไม่ปรุง #พิเศษใส่ถุง* (ตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงในบอร์ด)
o11 o11 o11 o11 o11 o11
#ไม่กินเส้น
เรื่อราวภาคของ "อ้น" #ตุ๊ดลำไย ที่แอบหลงรัก "ป้อง" มานานหลายปี คอยเกาะแกะดูแลป้องอย่างนัวเนียด้วยความปรารถนาดีหวังจะได้ความรักของป้องมาครอบครอง แล้วในที่สุดสวรรค์(หรือนรก?!)ก็เห็นใจ ส้มหล่นใส่อ้นจนได้เป็น "แฟนคนแรก" ของป้องเข้าจนได้! แต่ความรักของอ้นจะเป็นเช่นไรในเมื่อหัวใจของป้องไม่เหลือพื้นที่ให้อ้นเลย!
** OK. พวกเราทุกคนที่อ่านจบแล้วรู้กันว่ายังไงป้องก็ต้องกลับไปคืนดีกับเติ้ล แถมยังเผลอไปทำสาวท้องอีก แม้บทสรุปของ #พี่ป้องน้องเติ้ล จะแฮปปี้ ... แต่อ้นล่ะ? เค้าเลิกกันยังไง? เลิกกันแบบไหน? และตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่ป้องกับตุ๊ดอ้นคบกันแบบไหน? จากตุ๊ดที่คนอ่านแทบทุกคนเกลียดตอนเปิดเรื่อง ทำไมตอนจบทุกคนถึงรักนางและเรียกร้องให้คนแต่งเขียนภาคของอ้น ชีวิตระหว่างนั้นของนางจะเป็นเช่นไร เชิญมาติดตามได้ ณ. บัดนี้ ป.ล. ตัวโตๆ ภาคนี้อ้นจะมีผัวแล้วจ้า! ***
(https://dn.lnwfile.com/6t82ed.jpg)
นิยายเซตนี้ มี 5 เล่มจบ แบ่งเป็น 3 ภาค
1. "ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?" 2 เล่ม
2. "ใครว่าเราไม่กินเส้น?" 2 เล่ม
3. ภาคพิเศษ 1 เล่ม
ราคา 1750 บาทขาดตัว
บวกค่า EMS อีก 150 บาท
(*รวมเป็น 1900 บาท)
เปิดจอง 15 มกราคม - 10 เมษายน 2560
ดูรายละเอียดได้ที่ http://azureice.lnwshop.com/ (http://azureice.lnwshop.com/product/10/%E0%B8%AA%E0%B8%B1%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%88%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%8A%E0%B8%B8%E0%B8%94-%E0%B9%84%E0%B8%A1%E0%B9%88-the-series-%E0%B9%81%E0%B8%9A%E0%B8%9A-set-5-%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%A1-%E0%B8%89%E0%B8%9A%E0%B8%B1%E0%B8%9A-%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B9%8C%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B9%89%E0%B8%87%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%8811-2560)
(https://dn.lnwfile.com/l6up3v.jpg)
(https://dn.lnwfile.com/7rlorc.jpg)
http://www.youtube.com/v/HEqgd4Ugpsg
-
“ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?”
ถ้ามีคนมาถามคุณแบบนี้คุณจะตอบเขาว่ายังไง?
ตอนนั้นผมคิดในใจว่า “กูจะไปรู้เรอะ!” แต่ต่อมาผมกลับรู้สึกว่า “แม่มโคตรฟิต!”
ไอ้เด็กบ้าคนที่ถามผมชื่อเติ้ล
สวัสดีครับทุกคนผมมีเรื่องกลุ้มใจจะปรึกษา แต่เรื่องของผมอาจจะยาวซักหน่อย ก็ถือเสียว่าให้ผมได้ระบายเถอะครับ เพราะเรื่องนี้ผมปรึกษาใครไม่ได้จริงๆ
ผมมีเพื่อนรักคนหนึ่งชื่อตั้ม อายุมากกว่าผมสองปี มันเกเรแล้วก็เจ้าชู้มาก เป็นหัวโจกของแก๊งวัยรุ่นในหมู่บ้าน ควงหญิงไม่ซ้ำหน้าแถมยังเรียนไม่จบมัธยมปลาย แตกต่างกับผมที่รักดีวันๆ หมกตัวเล่นเกมดูอนิเมอยู่หน้าคอม แต่เราสองคนเป็นเพื่อนรักกัน ผมคงไม่มีชีวิตอยู่มาถึงปัจจุบันถ้าสิบห้าปีก่อนพี่ตั้มไม่ช่วยผมขึ้นมาจากอ่างเก็บน้ำหลังหมู่บ้าน
ด้วยความที่บ้านของผมกับบ้านแม่พี่ตั้มอยู่ติดกัน พวกเราเลยสนิทกันมาก ไปไหนไปกันตั้งแต่ผมยังเดินไม่คล่องจนผมแว๊นตามพี่แกคล่อง แต่พอพี่ตั้มเรียนไม่จบแล้วหันเหตัวเองมุ่งสู้เส้นทางสายนักเลงผมก็ไม่ค่อยติดสอยห้อยตามพี่แกเหมือนก่อน ผมหันเหเข้าสู้วิถี2Dแทน หมกอยู่แต่ในบ้านจนกระทั่งสอบเข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯได้ แต่ผมกับพี่ตั้มก็ยังสนิทกันเหมือนเดิมแม้เราจะเจอกันน้อยลง พี่ตั้มรักผมเหมือนน้องชายแท้ๆ มันเคยพูดกับผมไว้ว่ามันตายแทนผมได้ ผมเชื่อคำพูดนั้นเพราะรู้ดีว่าพี่ตั้มเป็นคนรักเพื่อนฝูง กับเพื่อนพี่ตั้มยังให้หมดใจ กับน้องชายพี่ตั้มเลยให้ได้ทั้งชีวิต
แล้วเติ้ลก็เป็นน้องชายแท้ๆ ของพี่ตั้ม ผมเผลอนอนกับเติ้ลไปแล้ว ผมจะโดนพี่ตั้มฆ่ามั้ยวะ!
เติ้ล อายุน้อยกว่าผมสองปี ห่างกับพี่ตั้มสี่ปี เติ้ลหัวดี เรียนเก่ง บ้านเลยส่งไปเรียนในโรงเรียนที่มีโครงการพิเศษ ต้องไปอยู่หอ ผมกับเติ้ลเลยไม่ค่อยสนิทกัน แต่ผมรู้ว่าเพื่อนผมรักน้องมาก ดังนั้นตอนที่เติ้ลสอบได้ที่เดียวกับผม พี่ตั้มเลยขอร้องแกมบังคับให้ผมช่วยดูแลเติ้ลให้ ตอนแรกผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ตั้มไม่ยอมให้เติ้ลไปอยู่คนเดียว ผมคิดว่าเพื่อนผมอาจจะหวงน้องมากตามประสาคนเป็นพี่ชายเลยเห็นน้องเป็นเด็กอยู่เสมอ ผมเลยแชร์ห้องอยู่กับเติ้ลมาตั้งแต่นั้น
เติ้ลเรียนคนละคณะกับผม เราเลยไม่ค่อยเจอกันที่มหาวิทยาลัย จะเจอก็ตอนกลับหอ แต่ปกติแล้วพอถึงหอผมก็ดูเมะเล่นเกมทำอะไรของผมไปตามเรื่อง ไม่ค่อยสุงสิงกับใครอยู่แล้ว ส่วนเติ้ล ไอ้เด็กนี่มันหน้าตาดี อัธยาศัยก็ดี เพื่อนเลยเพียบ เติ้ลกลับหอดึกบ่อยๆ ผมก็นึกว่าคงเพราะเติ้ลมีกิจกรรมเยอะ แต่หมดช่วงกิจกรรมแล้วมันก็ยังกลับดึก บางคืนก็ไม่กลับ ผมจะไปซักไซ้เด็กก็ใช่ที่ ดังนั้นเวลาที่เติ้ลไม่กลับห้องผมเลยไม่เคยถาม
ผมไม่เคยรู้เลยว่าเติ้ลมีแฟน และแฟนของเติ้ลเป็นผู้ชาย!
ก่อนหน้านั้นผมกับเติ้ลก็เป็นรูมเมทที่แชร์ห้องร่วมกันแบบต่างคนต่างอยู่ เรามีเตียงวางอยู่คนละมุมห้อง โต๊ะเขียนหนังสือของพวกเราก็หันหลังให้กัน เวลาผมใช้โน้ตบุ๊คผมก็ใส่หูฟังไม่ค่อยได้สนใจเติ้ล นานๆ ครั้งผมถึงจะได้กินข้าวไปคุยไปกับเติ้ล เพราะเติ้ลเองก็เป็นพวกชาวก้มหน้าสนใจแต่โทรศัพท์มือถือเช่นกัน แต่ผมรู้ว่าเติ้ลชอบเรื่องดนตรีและแฟชั่นจากพวกนิตยสารที่วางอยู่บนโต๊ะ ผมรู้จักเติ้ลแค่นั้น มีถามไถ่กันเรื่องเรียนบ้างนานๆ ที แต่นอกเหนือจากนั้นแล้วเราไม่เคยคุยเรื่องส่วนตัวของกันและกัน
จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมไปทำงานกลุ่มที่หอเพื่อน ห้องข้างๆ มันผสมพันธุ์กันดังสัส เจ้าของห้องหงุดหงิดเลยเดินไปถีบผนังห้อง เสียงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วก็ดังยิ่งว่าเดิม พวกเราโคตรรำคาญ เพื่อนผมได้ทีเลยบ่นใหญ่ มันบอกว่าเสียงอุบาทว์นี่ดังเกือบทุกวันจนมันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เคาะผนังไปมันก็เงียบไปแป๊บเดียวไม่เกรงใจกัน เพื่อนอีกคนเลยเสนอว่าทำไมไม่ไปคุยกันตรงๆ เพื่อนผมเลยบอกว่าไม่กล้า เพราะนี่มันหอชายล้วน กลัวเจอเกย์ลากเข้าห้อง!
ผมก็ไม่ได้มีอคติกับเกย์นะ แต่แบบนี้มันก็เกินไปว่ะ ใครจะไปอยากฟังเสียงผู้ชายครางกันวะ
แต่ตอนเช้าที่พวกผมต้องแหกขี้ตาเอางานไปส่ง ตอนผมเดินผ่านห้องข้างๆ ก็เปิดประตูออกมาพอดี มีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องกับเติ้ล เพื่อนผมได้ทีอาศัยพวกมากเข้าไปคุยกับไอ้หน้าหล่อเจ้าของห้องข้างๆ ว่าให้ช่วยทำอะไรเบาๆ ผมแทบไม่ได้ฟังเลยว่าเพื่อนผมกับไอ้หน้าหล่อนั่นเถียงอะไรกัน เพราะผมมัวแต่ตะลึงเจ้าของเสียงครางเมื่อคืน รูมเมทผมเอง!
ผมเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร ส่วนเติ้ลก็เอาแต่ยืนก้มหน้า ผมว่าเติ้ลคงอาย ดีที่ไม่มีใครรู้ว่าผมกับเติ้ลเป็นรูมเมทกัน
ผมส่งงานเสร็จแล้วผมก็กลับหอ กังวลเหมือนกันว่าผมควรจะทำยังไงดี มันไม่ใช่เรื่องที่ผมจะเข้าไปเสือก เติ้ลจะชอบผู้หญิงหรือผู้ชายก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผม แต่มันมีปัญหาสำหรับพี่ตั้มแน่ๆ พี่ตั้มคงไม่สบายใจเท่าไหร่ถ้าหากรู้ว่าน้องตัวเองกลายเป็นเกย์ ผมควรจะบอกพี่ตั้มรึเปล่า?
ผมคิดแล้วคิดอีก แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจว่าจะไม่ยุ่ง ผมกังวลนะ แต่ไม่ได้กังวลแทนเพื่อน ผมห่วงตัวเองมากกว่าว่าผมจะทำหน้ายังไงกับเติ้ล
เติ้ลเป็นเกย์! แล้วผมก็ดันไปรับรู้ฉากเร่าร้อนของเติ้ลซะงั้น ผมจะมองหน้าเติ้ลติดมั้ยวะ? จะทำตัวยังไงดี? ผมกลัวเติ้ลจะอายจนย้ายออก ถ้าเป็นแบบนั้นเรื่องนี้คงรู้ถึงหูพี่ตั้มแน่ๆ
แต่ถ้าเติ้ลไม่อายที่ผมรู้ความลับนี้ล่ะ? ผมจะมีปัญหากับการอยู่ร่วมห้องกับเกย์รึเปล่า?
ถ้าเติ้ลกลับมาแล้วผมควรจะทำยังไงดี? ในฐานะเพื่อนพี่ชายบวกกับเป็นรูมเมทผมควรเตือนเรื่องนั้นมั้ย?
คือ... มันก็ดังเกินไปจริงๆ
แต่ถ้าเติ้ลไม่กลับมาล่ะ?
เครียดครับ ผมควรจะทำยังไงดี?
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
อะไรกันละนี่?! ดราม่าหัวเราะจนน้ำตาไหลพราก?
เปิดนิยายเรื่องใหม่แล้วคับ หวังว่าคงจะสนุกถูกใจคนอ่าน กะว่าอยากให้ฮา แต่ตามพล็อตที่วางไว้มันช่างกดดัน ปั่นป่วน ชวนน้ำตาไหลเลยจริงๆ
เอาล่ะ เรามาลุ้นเอาใจช่วย "ชายนิรนาม" คนนี้ด้วยเถอะ!
ขอฝากนิยายเรื่องนี้(และนิยายเก่าอีก3เรื่อง)ด้วยนะคับ รับรอง ขึ้นชื่อว่า AzureICE มีอะไรประหลาดๆ มานำเสนอแน่นอน!
-
โถ่ บ่นเป็นคนแก่เลยพ่อคุณ :m20:
-
:hao7: ลุ้นจ้า
:pig4: เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ลุ้นต่อๆ อยากรู้ว่า "ชายนิรนาม" คนนี้จะเปิดเผยชื่อตัวเองไหม หรือว่าจะเป็นความลับต่อไป
รอตอนหน้า ขอบคุณครับ
-
รอนะฮะ :')
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เราเพิ่งเจอเรื่องใหม่นะเนี่ย
-
น่าสนใจ...ตามค่ะ :impress2:
-
ทำไมขำ555555555555555555
รอค่ะรอ :hao7:
-
โอ๊ย ดราม่าจนปวดท้องดลย :hao7:
-
เปิดเรื่องใหม่เหรอเนี่ย เห็นอยู่หลายวันแล้ว แต่ชื่อเรื่อง o12 ทำเอาไม่กล้าเข้ามา
สุดท้าย :o7: พ่ายความอยากรู้ของตัวเอง :laugh:
กด 3 ครับ เพราะจากสามเรื่อง รู้จักอยู่เรื่องเดียว
-
ชะ...ชื่อเรื่องกระแทกตา...
ก็เลยจิ้มเข้ามาอ่าน รอตอนต่อไปจ้ะ :hao6: :hao6:
-
แต่ต่อมาผมกลับรู้สึกว่า “แม่มโคตรฟิต!”
รู้ได้ไงอ่ะ สงสัยจุดนี้ที่สุด ^^
-
จิ้มตั้งแต่ตอนแรก
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
โอ้ววววว ตามค่าา :hao6:
-
น่าติดตามนะครับ
-
:katai5:
-
มาเปิดเรื่องใหม่ด้วยคน
-
ติดตามค่าาาา :hao6:
-
พระเอกขี้บ่นจัง
ตกลงว่าฟิตหรือไม่ฟิตคะพี่ :hao7:
-
โชคดีที่เติ้ลกลับมาครับ
เติ้ลกลับมาตอนบ่ายแก่ๆ ผมที่กำลังหลับไม่รู้เรื่องเพราะไม่ได้นอนมาทั้งคืนต้องสะดุ้งตื่นตกใจเพราะรู้สึกเหมือนมีคนมายืนมองผมตรงปลายเตียง เขายิ่งว่าหอนี้เคยมีคนเห็นผีอยู่ด้วย
เติ้ลมายืนมองผมนิ่งๆ จนผมชักหวั่นใจ คือตกใจนึกว่าผีอำก็เรื่องนึงแล้วนะ แต่ตื่นมาเห็นเติ้ลทำหน้านิ่งแบบนี้ยิ่งกลัวมากกว่าเดิม ไอ้เด็กอัธยาศัยดียิ้มง่ายคนนั้นกำลังจ้องมองผมด้วยสีหน้าคาดเดายากเชียวนะครับ!
แต่แล้วเติ้ลก็ขอโทษผม เขาบอกว่าขอโทษที่ทำให้ผมตื่น ถ้าผมจำไม่ผิดเราคุยกันประมาณนี้ครับ
“ขอโทษ ผมทำให้พี่ป้องตกใจเหรอ”
ผมอยากจะบอกเติ้ลว่า “เออ มึงมายืนปลายเตียงกูตอนโพล้เพล้แบบนี้เป็นใครก็ต้องผวาเว้ย” แต่พอเห็นสีหน้าของเติ้ลแล้วพูดไม่ออกครับ เลยพยักหน้าไป เติ้ลทำหน้าเหมือนคิดหนักแล้วก็ขึ้นมานั่งบนเตียงผมซะงั้น เขามานั่งชิดซะจนผมเริ่มขนลุกเลยครับ คือ... ก็เติ้ลเป็นเกย์อ่ะ
แต่ฉากล่อแหลมที่ผมกังวลไม่เกิดขึ้นครับ เติ้ลเขาชวนผมคุยเฉยๆ
“เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอพี่ป้อง?”
“อืม ทำโปรเจ็กทั้งคืนเลย”
ผมตอบไปแค่นั้นโดยละเหตุผลอีกส่วนนึงที่ว่า “ใครมันจะไปนอนได้ เสียงคนเอากันดังขนาดนั้น” แต่เหมือนเติ้ลจะรู้ครับ เติ้ลหน้าแดงนิดหน่อยแล้วถามผมขึ้นตรงๆ
“เมื่อคืน... ผมร้องดังเกินไปจริงๆ เหรอ?”
พอสบสายตาที่เติ้ลถามผมอย่างจริงจังแล้วผมก็เขินเด็กนะครับ หรือว่าที่ผ่านมาเติ้ลไม่รู้ตัวก็เลยครางมันส์หยดขนาดนั้น
“เออ ก็ดังอยู่”
“จริงเหรอ? ได้ยินชัดมั้ย? ผมว่าผมก็พยายามเบาแล้วนะ”
“เติ้ลร้องดังมาก โอ๊ยไม่ไหวแล้วพี่เบสท์ผมจะแตกแล้ว อ้าซี๊ด พี่ได้ยินชัดเลย”
จริงๆ มันมีต่อจากนั้นด้วยนะครับ “กระแทกแรงๆ เลยพี่เบสท์ อ๊าจะแตกแล้ว เสียว อ๊าแตกแล้วพี่” เมื่อคืนผมได้ยินร้องแตกๆ อะไรนี่ประมาณสามสี่รอบได้ นับถือไอ้เบสท์เลยว่ะ!
“อ่า...”
เติ้ลหน้าแดงจัดเขินจนเงียบ มันเงียบผมก็เงียบ คือ... ก็ไม่รู้จะพูดอะไรอ่ะ ก็เลยนั่งสังเกตท่าทางมัน เผื่อเติ้ลคิดจะปล้ำผมปิดปากผมจะได้โดดหนีทัน ต้องระวังตัวไว้ครับ เพราะมันมานั่งทับผ้าห่มผมด้วย เดี๋ยวจะเผ่นไม่ถนัด
ผมมองอะไรไปเรื่อยก็เลยลองมองรูมเมทผมให้ชัดๆ ผมสนิทกับพี่ตั้มมากกว่าเติ้ลก็เลยไม่ค่อยได้ใส่ใจมัน พอมองดูดีๆ แล้วผมถึงได้สังเกตว่าผมละเลยความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ของเติ้ลไปมากทีเดียว จำได้ว่าวันที่เติ้ลย้ายเข้ามาอยู่กับผมเติ้ลก็เป็นแค่ “น้องพี่ตั้ม” คนคุ้นหน้ากัน เป็นเด็กต่างจังหวัดเหมือนผม
แต่เติ้ลในวันนี้เรียกว่าหล่อน้องๆ บอยแบนด์เกาหลีเลยครับ ปกติผมขาวกว่าเติ้ลกับพี่ตั้มแต่ตอนนี้เติ้ลขาวกว่าผมอีก หน้างี้เนียนเรียบอย่างกับมาริโอ้ในโฆษณาโฟมล้างหน้า เติ้ลดูดีขึ้นเป็นกอง เขาว่าพวกเกย์มักจะดูแลรูปร่างหน้าตาท่าจะจริง
ผมกำลังนั่งมองใบหูแดงๆ ของเติ้ลเพลินเลยตอนที่เติ้ลพูดขึ้นว่า
“พี่ป้อง ผมขอโทษ แต่พี่ป้องอย่าบอกใครได้เปล่า?”
ผมว่าแล้ว... ไม่แคล้วไม่พ้นเรื่องนี้!
“กลัวพี่บอกพี่ตั้มเหรอ?”
เติ้ลพยักหน้าครับ ทำไมผมซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้บ้างวะ!
คิดๆ แล้วมันก็ประหลาดเกินไปจริงๆ ที่อยู่ๆ เติ้ลจะมาชวนผมคุย ปกติพวกเราต่างคนต่างอยู่จะตาย เติ้ลคงคิดว่าผมยอมให้เขามาอยู่ด้วยเพราะขัดพี่ตั้มไม่ได้ ต่างคนเลยต่างอึดอัด กลายเป็นต่างคนต่างอยู่
“อืม พี่ป้องอย่าบอกพี่ตั้มนะ ผมกลัวพี่ตั้มผิดหวัง”
“ทำไม? ถ้าไม่อยากให้ใครรู้กลัวพี่ตั้มโกรธแล้วเป็นเกย์ทำไม”
“โห! พี่พูดเหมือนมันง่าย ก็จะให้ทำไงเล่า ก็... ก็ผมรักเขานี่”
“รักได้ไง ผู้ชายเหมือนกัน ... เป็นตุ๊ดใช่ป่ะ? แอบเป็นตุ๊ดมานานเท่าไหร่แล้ว?”
“ผมไม่ใช่อีแอบนะพี่ป้อง! ก็บอกแล้วไงเล่าว่าผมรักพี่เบสท์ โอ๊ย! แม่งเอ๊ย!”
เติ้ลมันสบถใส่ผมครับ! ไอ้เด็กเวร มาแม่งกับกูเดี๋ยวเหอะ! มันขยี้หัวตัวเองทำท่าหงุดหงิดใส่อารมณ์กับผม หึๆ
“มึงจะร้องทำไมกูมากกว่าที่ต้องร้อง อยู่ร่วมห้องกับเกย์เชียวนะมึง แอบดูกูอาบน้ำบ้างป่ะเนี่ยไอ้ตุ๊ด!”
“ไอ้พี่ป้อง! ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่ตุ๊ด แล้วใครมันจะอยากไปดูพี่วะ พี่นั่นแหละใส่แต่กางเกงบอลทรมานสายตาผมอยู่ได้ กางเกงในก็ไม่ใส่ แม่งน่าเกลียด หุ่นขี้ก้างอย่างพี่ผมไม่มองให้เสียสายตาหรอก! ผมมองซิกแพ็กแฟนผมดีกว่า!”
อ้าวๆ ปากดีละ ถึงผมจะไม่มีซิกแพ็กแต่ผมก็ไม่ได้ก้างอย่างที่มันว่าซักหน่อย แขนผมนี่ถ้าเบ่งกล้ามเนื้อก็ขึ้นเป็นลูกเหมือนกันนะครับ ไขมันส่วนเกินก็ไม่มี แต่จะให้ล่ำเทียบไอ้พวกเกย์บ้าฟิตเนสแดกเวย์แทนข้าวได้ยังไง
“มึงว่าใครก้างวะ! กูหนากว่ามึงอีกไอ้เด็กเปรต ต่อยกับกูซักตั้งมั้ยล่ะ? กูเป็นแบ็กระวังหลังให้พี่มึงตอนไปตีกับไอ้ต๋อยนะโว้ย มึงอ่ะแหละไอ้แหย กลัวตุ๊กแกจนร้องไห้โฮไปฟ้องพี่!”
“นั่นมันตอนผมหกขวบว้อย!”
เออว่ะ ตอนนั้นผมเองก็พึ่งแปดขวบ จำได้ว่าตัวเองก็ร้องเหมือนกัน ...
แล้วมันกลายเป็นเถียงกันเรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้ไปได้ไงวะ?
จริงด้วย นึกออกแล้ว “ไอ้เติ้ล จอมงอแง ขี้อิจฉา” มันชอบอิจฉาผมบ่อยๆ เพราะพี่ตั้มชอบพาผมไปเล่นด้วย ไม่ยอมพามันไป
ตอนเด็กๆ เติ้ลขี้โรคแถมยังตัวเล็ก ไม่เหมือนผมที่ลุยไปไหนไปกันตามพี่ตั้มเข้ารกเข้าพง กลับมามอมเป็นหมายายผมก็ไม่ด่า ไม่เหมือนเติ้ลที่แม่พี่ตั้มค่อนข้างหวง ผมกับเติ้ลก็เลยไม่ค่อยถูกกันซักเท่าไหร่ตอนเด็กๆ
ทำไมผมพึ่งมานึกออกตอนนี้วะ!
แต่คิดแล้วอายชะมัด ขุดเรื่องตอนเด็กๆ มาด่ากันนี่มันไม่เหมือนสิ่งที่คนโตๆ เขาทำกันเลยครับ
“พอเหอะพี่ ผมไม่ได้มาเถียงกับพี่นะ”
“เออ ช่างเหอะ”
ผมสะบัดผ้าห่มแล้วลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ ถึงเวลาจริงจังแล้วครับ
“สรุปว่าไม่ได้เป็นตุ๊ด?”
“อืม ไม่ได้เป็น ... ผมเป็นแค่เกย์ ผมเป็นเกย์เพราะแฟนผมเป็นผู้ชาย”
“แต่กูได้ยินมึงร้องบอกให้กระแทกแรงๆ ทั้งคืนเลยไม่ใช่เหรอวะ?”
นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้แกล้งมัน ฮ่าๆ ลืมไปเลยว่าไอ้เด็กเปรตนี่แหย่มันขนาดไหน ทั้งขี้แย ทั้งเอาแต่ใจ เติ้ลมันหน้าแดงแปร๊ดสะใจผมสุดๆ
“ก็... เอาน่ะ ก็พี่เบสท์เขาเป็นรุกนี่ ผมก็ต้องรับดิ”
“ยังไงวะ?”
“ก็คนเอากับคนโดนไง พี่เบสท์เขาชอบเอา ผมก็เลยต้องเป็นคนโดนเอา”
“กูถามจริง มึงบ้าไปแล้วเหรอไงวะ? คิดถึงหน้าพ่อแม่มึงมั้ยว่าถ้าเขารู้ว่ามึงเป็นแบบนี้เขาจะคิดยังไง? ไอ้ตั้มมันรับไม่ได้แน่ๆ มึงก็รู้ว่ามันเกลียดตุ๊ด”
“ผมรู้ ผมก็ไม่ชอบตุ๊ด แต่พี่เบสท์เขาไม่เหมือนพวกนั้นนะพี่ป้อง เขาก็แมนๆ ปกตินี่แหละ”
“ผู้ชายปกติเขาไม่เอาผู้ชายด้วยกันหรอกว่ะ มึงประสาทแดกไปแล้วรึไงไปรักเกย์ ผู้หญิงมีเยอะแยะ”
“ผมก็ไม่รู้สิพี่ เขามาจีบผมก่อน ตอนแรกผมก็เฉยๆ นะ แต่เขาดีกับผมมากเลย ไม่เคยมีใครคอยเป็นห่วงผมแบบนั้นมาก่อน ผมก็เลยรักเขา”
“มึงรักถึงขนาดยอมให้มันเสียบตูดเนี่ยนะ? รักบ้าอะไรวะ! ตาบอดไปแล้วดิมึง ศักดิ์ศรีผู้ชายมึงหายไปไหนหมดวะ?”
“พี่ป้องไม่เข้าใจหรอก พี่ไม่เคยมีความรักจะรู้ได้ยังไง ไอ้โอตาคุ!”
“เออกูไม่เข้าใจ! ถ้ามีความรักแล้วกลายเป็นบ้าอย่างมึงกูไม่รักใครหรอก”
“ผมไม่ได้บ้าเว้ย! แต่ผมรักพี่เบสท์ พี่ไม่เข้าใจหรอกเวลาผมอยู่กับเขาผมมีความสุขขนาดไหน ผมไม่เคยเจอใครแบบพี่เขาเลย เราเข้ากันได้ทุกเรื่องเลยนะพี่ แค่... แค่พี่เขาเป็นผู้ชายเหมือนผม”
“กูจะบอกอะไรให้ ดูปากกูให้ชัดๆ นะ ไอ้เบสท์มันไม่ใช่ผู้ชาย กูดูยังไงแม่งก็เกย์”
“เออๆ ผมเป็นเกย์! พอใจยังอ่ะ! แต่ผมไม่อยากให้พี่ตั้มผิดหวังในตัวผมนี่ แล้วพี่จะให้ผมทำยังไงวะ ก็ผมรักไปแล้ว!”
แล้วเติ้ลก็ร้องไห้ออกมา ผมนึกไม่ถึงว่ารูมเมทผมจะบ่อน้ำตาแตก หรือผมจะด่าเติ้ลแรงเกินไป?
“เอ้ย เติ้ล... พี่ขอโทษ อย่าร้องน่ะ”
เติ้ลมันนั่งงึมงำปาดน้ำตาใหญ่เลยครับ ผมไม่ควรเลยจริงๆ ปกติเวลาผมแกล้งจนเติ้ลร้องไห้พี่ตั้มมักเป็นคนเข้ามาโอ๋เติ้ล แล้วก็มักจะเขกกบาลผมแก้แค้นให้น้องชาย แต่ตอนนี้พี่ตั้มไม่อยู่ ... ถ้าพี่ตั้มรู้ว่าเติ้ลเป็นเกย์!
ผมเข้าใจความรู้สึกของเติ้ลแล้วล่ะครับ
“เติ้ล พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ อย่าร้องนะ ไม่ต้องห่วงหรอกพี่จะไม่บอกใคร พี่สัญญา”
“จริงนะพี่ป้อง?”
เติ้ลมันเงยหน้ามาถามผม
“พี่ป้องอย่าบอกพี่ตั้มได้มั้ยผมขอร้อง ผมไม่มีใครแล้ว ถ้าพี่ตั้มเกลียดผมๆ คงไม่เหลือใคร”
พอมองดูน้องชายเพื่อนที่พยายามหยุดอาการสะอื้นของตัวเองแล้วก็สงสารว่ะ พ่อกับแม่ของพี่ตั้มหย่ากันตอนพี่ตั้มขึ้นม.ปลาย พี่ตั้มอยู่กับพ่อ เติ้ลไปอยู่กับแม่และพ่อใหม่ พ่อพี่ตั้มเจ้าชู้อยู่แล้วเปลี่ยนเมียน้อยบ่อยๆ พี่ตั้มก็เลยเกเรจนกลายเป็นนักเลงไป ส่วนเติ้ล... แม่เติ้ลมีน้องกับพ่อใหม่ เติ้ลถึงได้ถูกส่งไปอยู่โรงเรียนประจำ
“เออ เติ้ลเป็นน้องพี่ตั้มก็เหมือนน้องพี่แหละ มีไรปรึกษาพี่ป้องคนนี้ได้นะ”
ผมขยี้หัวเติ้ลแล้วบอกให้มันไปล้างหน้าล้างตา ผมกับเติ้ลเป็นรูมเมทกันหลายเดือนแล้วก็จริง แต่วันนั้นเป็นครั้งแรกที่พวกเราเดินลงมาหามื้อเย็นทานด้วยกัน
เพราะเหตุการณ์นี้เองที่ทำให้เติ้ลกลายเป็นน้องชายผม เราสองคนสนิทกันมากกว่าเดิม คุยกันบ่อยขึ้นแม้ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นการด่ากันก็ตาม แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ผมที่เพื่อนน้อยเข้าสังคมไม่เก่ง ต้องอยู่หอคนเดียวเหงาๆ มาตลอดสามปีอยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนกลับบ้าน เพียงเพราะในห้องผมมี “ไอ้เติ้ล น้องชายพี่ตั้ม” มาอยู่ร่วมกัน
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
อะไรกัน? ทำไมถึงไม่เชื่อกันล่ะ? นี่มันนิยายดราม่าจริงๆ นะ
ขอบอกด้วยความสัจจริงเลยว่านิยายเรื่องนี้พล็อตสด ยังไม่ได้คิดอะไรไว้ในหัวเลยนอกจากเหตุการณ์ตามชื่อเรื่อง ด้นสดไม่มีเค้าโครง แต่งสดไร้สต็อก พิมพ์ตามอารมณ์ล้วนๆ
ยังแปลกใจตัวเองที่มันเปิดมาเหมือนจะฮา ไปๆ มาๆ ก็ปัญญาอ่อน แถมจบลงด้วยดราม่า(อย่างไม่ตั้งใจ) แต่เหมือนจะผสมระหว่างความเกรียนของเทพกับอารมณ์ดราม่าแบบพี่ชัชล่ะ แต่คู่นี้พี่ป้องเขาต้องกัดกับน้องเติ้ลอีกนาน
คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะมีคนให้ความสนใจมากขนาดนี้ อึ้งมาก มีแฟนคลับอิพี่เทพตามมาด้วย ฮ่าๆ
แต่เราอยากให้คนอ่านทำใจไว้ก่อนว่ามันอาจจะ"ช้า"และ"ถูกดอง"ได้ตามสถานการณ์นะ
เพราะถ้าอารมณ์ไม่แล่น คิดไม่ออกก็เขียนไม่ได้จริงๆ ปกติเรื่องอื่นเราจะแต่งสต็อกไว้ล่วงหน้าจนเห็นฉากจบของเรื่องแล้วค่อยทะยอยลง แต่นี้อยากลองอินดี้แต่งไปลงไปกับเขาบ้าง
เอาล่ะ เรามาเอาใจช่วย "คนแต่งงี่เง่า" คนนี้ด้วยเถอะ!
ขอฝาก #พี่ป้องน้องเติ้ล กับเพจ AzureICE (https://www.facebook.com/AZI824) ด้วยนะคับ พึ่งสร้างเพจใหม่ล่ะ
-
:mew1: โอ๋ๆน้องเติ้ล
-
เปิดเรื่องมาสนุกคับ อ่านไปหัวเราะไป รออ่านตอนใหม่คับว่าจะดราม่าขนาดไหน ขออย่าให้ดราม่าเลยนะคับ ตอนใหม่มาเร็วๆนะคับ รอ รอ รอ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ทะเลาะกันบ่อยๆ เขาว่าลูกดก(เขาไหนวะ)
แรกๆ ก็ตีกัน กัดกันงี้แหละ นานๆ ไป เดี๋ยวก็ดูดกัน :haun5:
:-[ อร๊าย...... พูดอะไรออกไป
-
รอ นะคะ ว่าแต่มันดราม่าแน่นะ 555 :z2:
-
สนุกดีครับผม
-
โอ๋ไม่เอาไม่ร้องนะ กอดๆ
-
อ่านๆไปเหมือนอิน้องเติ้ลมัน
จะเมะกว่าอิพี่ป้องอีกนะทั้งๆ
ที่มันเคะให้กะอิพี่เบสท์
-
ชื่อเรื่องล่อเป้าไปนะคะ กลัวจะโดนโมฯ อุ้มเสียก่อน หุหุ
ทำไมอ่านแล้วรู้สึกเหมือนตัวเดินเรื่องคือนายเอกเลยอ่ะ คิดไปเอง :laugh:
-
กราบบบชื่อเรื่อง o13
-
จะพยายามเชื่อว่าดราม่านะคะ 5 5 5
จะว่าไป ชื่อเรื่องนี้มาจากความสงสัยของพี่ป้องหรือเปล่าค่ะเนี่ย
ถ้าใช่ หนูว่าพี่อาจจะต้องลองพิสูจน์นะคะ ฮี่ ฮี่ ฮี่
น้องเบสท์ แอร๊ยย บทเลิฟซีนเธอทำฉันเขิน เร่าร้อนซะ :-[
สุดท้ายนี้ ขอตามให้กำลังใจเรื่องใหม่ค่ะ
ยังไงก็ อย่าดองนานนะคะ อยากอ่านต่อ 5 5 5
แต่ถ้าแต่งไม่ออกก็ไม่เป็นไรค่ะ รอได้ค่ะ สู้ ๆ นะคะ :L2:
-
ดัน :oo1:
-
สนุกดีค่ะ
ติดตามๆ
-
อ่านไปอ่านความดราม่าเริ่มกลายเป็นความตลกและ
เติ้ลน่ารักดีค่ะ
ป้องปากดี คนที่รังเกียจๆแบบนี้หละนะ เห็นไม่รอดสักราย เป็นเองทุกราย
รอตอนถัดไปค่ะ
-
อิพี่ป้องหน้ามึนอะ ต้องให้เติ้ลอธิบายนู้นนี่ 5555555555555
-
ขำอยู่นะ หรือว่าทำให้ตายใจก่อน
-
หลังจากที่ผมรู้ความลับของเติ้ลแล้ว ผมสังเกตว่าระหว่างผมกับเติ้ลเปลี่ยนไปครับ
พวกเราคุยกันมากขึ้น กินข้าวด้วยกันบ่อยขึ้น บางครั้งเติ้ลก็ซื้อของกินมาเผื่อผม อย่างวันก่อนที่มันซื้อขนมปังยากิโซบะมา มันก็ชวนผมกิน
วันนั้นผมกำลังนั่งร่างงานที่ลูกค้าสั่งอยู่ เป็นงานด่วนที่เขาจะเอามะรืนนี้แล้ว ลูกค้าเขาโดนเบี้ยวงานติดต่อคนเก่าไม่ได้โชคเลยมาเป็นของผม ด้วยค่าแรงแสนถูกแต่รับประกันฝีมือแถมยังส่งมอบผลงานได้ภายในเวลาอันรวดเร็วทำให้เขายอมใช้บริการผม แต่ผมเองก็ต้องแลกกับการรีดเค้นขีดจำกัดของตัวเองนั่งถ่างตาหาลำไพ่พิเศษกับงานด่วนแบบนี้ ผมมัวแต่ทำงานจนลืมลงไปกินข้าว แม้แต่จะเดินลงไปเซเว่นผมยังขี้เกียจ
เติ้ลกลับมาตอนดึกถือเสบียงมาเพียบ นิสัยมันชอบกินจุกจิกแต่ไม่ยักกะอ้วน ผมเดาเอาว่าคงเป็นเพราะมันใช้แรงเยอะ
“พี่ป้อง ดูดิๆ หนมปังยากิโซบะล่ะ”
“เออ”
เติ้ลมันเอาขนมปังในตำนานมาล่อผม ผมที่ยังไม่ได้กินข้าวเย็นงี้ท้องร้องเลย หิวข้าวนะครับ
“โห เสียงท้องร้องโคตรดัง ฮ่าๆ”
“สัส! มึงอย่ากวนได้ป่ะ กูใช้สมาธิอยู่งานกูเร่ง!”
“เออๆ ไม่กวนก็ได้ ผมอุตส่าห์หวังดีซื้อมาฝาก เห็นมันออกใหม่ คิดว่าพี่ป้องคงยังไม่เคยลองเลยกะจะแบ่งให้ชิม อุตส่าห์ซื้อมาเผื่อ”
“มึงจะบ่นงุ้งงิ้งอีกนานมั้ยไอ้เติ้ล ถ้าจะให้กูแดกก็เอามา”
เรื่องกินฟรีไม่เสียตังค์นี่ขอให้บอกครับ ผมหน้าด้านอยู่แล้วไม่มีคำว่าอายอ่ะ สะกดคำว่าเกรงใจใครไม่เป็น เก๊กแล้วอดตายไม่ใช่หลักการผมครับ
เติ้ลมันหัวเราะเยาะผมก่อนจะส่งขนมปังยากิโซบะมาให้ ผมพักสายตาวางเมาส์ปากกาแล้วหันมารับขนมปังยากิโซบะเข้าปากแทน
“เออ อร่อยดีว่ะ ซื้อมาจากไหนวะเติ้ล?”
“ยามาซากิไง พอดีไปกินข้าวกับเพื่อนแล้วเห็นมันขายอยู่เลยอยากลอง ผมว่ามันก็งั้นๆ อ่ะ ไม่เห็นอร่อย ทำไมในการ์ตูนมันฮิตจังวะพี่ป้อง?”
ขนมปังส่วนของผมอ่ะหมดแล้ว แต่อันที่อยู่ในมือเติ้ลยังเหลืออีกกว่าครึ่ง มันละเลียดอย่างกับเป็นนักชิม
“กูจะไปรู้เหรอ”
ขนมปังยากิโซบะหนึ่งอันไม่พอยาไส้ท้องผม ในถุงขนมสีขาวใบนั้นต้องมีอย่างอื่นอีกด้วยแน่ ผมได้กลิ่นหอมๆ ลอยมา
“มีไรให้กูกินอีกมั่งวะ? กูยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย”
“มีฮอทดอกอีกอันอ่ะ ผมว่าจะเก็บไว้กินพรุ่งนี้เช้า”
“มึงกินอีกครึ่งนึงที่เหลือก็พอละ เดี๋ยวอ้วน อันนี้เสร็จกู”
“ตลกแดกละไอ้พี่ป้อง!”
เติ้ลมันประท้วงแต่ไม่ทันละ ผมจัดการขโมยฮอทดอกมันมาเขมือบแบบหน้าด้านๆ ละ ฮ่าๆ
“ไอ้พี่ป้อง! นั่นมื้อเช้าผมนะเว้ย”
“เออเสียสละเป็นมื้อค่ำให้กูก่อน เดี๋ยวได้ตังค์ละกูเลี้ยงข้าวคืน”
“โหพี่ กินคนเดียวเลยนะของผมแท้ๆ อ่ะ เอามาเลย แบ่งเจ้าของซักคำก่อนดิ”
ระหว่างฮอทดอกหอมๆ กับขนมปังยากิโซบะชืดๆ คงไม่ต้องบอกว่าอะไรน่ากินว่ากัน ด้วยสำนึกที่ดีผมที่มีความเสียสละสูงส่งก็เลยยื่นฮอทดอกไปทางมัน
“กูให้คำเดียวนะ”
“ของผมแท้ๆ ผมซื้อมานะเว้ย”
เติ้ลมันด่าแต่ก็จับมือผมที่ถือฮอทดอกพลิกหามุมถนัดเพื่อจะงับปากลงมากัด อีกมือมันก็ถือขนมปังยากิโซบะที่กินค้างไว้ ไอ้ตะกละ! ผมยอมรับนะว่าผมตลกแดก แต่ผมไม่มูมมามแบบมันก็แล้วกันวะ!
“เออ แต่ตอนนี้ของกู”
เติ้ลมันจับมือผมหมุนไปมาแล้วก็ลีลาอยู่นั่นแหละ
“เร็วๆ สิวะ จะกินไม่กิน”
“เดี๋ยวดิ หามุมอยู่ พี่ป้องแม่งน่าเกลียดว่ะ น้ำลายเยิ้มอ่ะ”
ผมมองขนมปังที่ตรงรอยฟันกัดมีคราบน้ำลายจนยุ่ยเล็กน้อยแล้วก็ไม่เห็นจะรู้สึกผิดปกติอะไร คือ ก็คนเราใช้ปากในการกินป่ะ? น้ำลายนิดๆ หน่อยๆ เองครับ
“อย่าเรื่องมาก นั่นมันมายองเนส”
“น้ำลายพี่ป้องแหละ ดูดิ ตรงไส้กรอกอ่ะโคตรใสเลย พลิกอีกด้านให้ผมหน่อยดิ”
หงุดหงิดครับ! เติ้ลพยายามแกะกระดาษห่อฮอทดอกอีกด้านออก ทำไมมันเรื่องมากแบบนี้วะ!
“กัดๆ เข้าไปเหอะไอ้เติ้ลอย่าลีลา กูรู้ว่าถ้าเป็นไส้กรอกไอ้เบทส์อ่ะ น้ำอย่างอื่นมึงยังกินมาแล้วสาส”
ผมแขวะเติ้ลตอนที่มันกำลังก้มลงมากัดพอดี เติ้ลชะงักนิดหน่อยก่อนจะผละออก
ผมคิดไว้ไม่ผิดมันล่อไปเต็มปากเกือบครึ่งอัน! ผมให้มันคำเดียวแต่หนึ่งคำของมันโคตรเอาเปรียบอ่ะ แต่นั่นก็ทำให้มันตอบโต้ผมไม่ได้
เติ้ลหน้าแดง ทำท่าเหมือนคนจะสำลัก แต่ยังพยายามจะเคี้ยวฮอทดอกคำโตในปากแล้วกลืนลงคอ ส่วนผม... ด่ามันสิครับ
“ไอ้เติ้ล! มายองเนสทะลักเลอะมือกู!”
“ไอ่อี่อ้อง!”
แล้วเติ้ลก็สำลัก ฮอทดอกในปากมันพุ่งออกมาเต็มๆ มีบางส่วนกระเด็นมาโดนผมนิดหน่อย ดังนั้นไม่ต้องบอกว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไอ้เติ้ล กูจะฆ่ามึง!”
“ไอ้พี่ป้องบ้า!”
งานผมก็เร่ง ข้าวก็ไม่ได้กิน นี่ผมต้องมานั่งเหนื่อยเก็บซากฮออทดอกอีกเหรอครับ?
“เก็บเลยมึง!
“พี่แหละ มาช่วยกันเลย ความผิดพี่ป้องชัดๆ”
มันด่าผมก็จริงแต่มือมันก็เก็บ ส่วนผมพอล้างมือเสร็จก็เดินมาทำงานต่อ หมดเวลาเถียงกับมันละรำคาญ
“ความผิดกูตรงไหน มึงตะกละเอง กินคำเล็กๆ ก็หมดเรื่อง”
“แต่นั่นมันของผมนะ ของโปรดผมเลย”
“เออกูรู้มึงชอบไส้กรอก”
“ไอ้พี่ป้องสารเลว!”
“แทนที่มึงจะกินฮอทดอกแต่แรกแล้วเอาขนมปังยากิโซบะให้กูทั้งสองอัน ไอ้เหี้ย เป็นไงล่ะ อดทั้งคู่”
เสียดายว่ะ ขนมปังยากิโซบะอีกครึ่งก็หล่นลงพื้น ผมหิวข้าว!
“เออๆ รู้แล้ว เดี๋ยวไปเซเว่นซื้อข้าวกล่องให้ก็ได้”
พอเติ้ลมันเช็ดพื้นเสร็จก็หนีไปเซเว่นซื้อข้าวกล่องให้ผม ... ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องไปแขวะมันแบบนั้น เหมือนมันหลุดปากไปเอง แต่ช่างมันเหอะครับ ตอนนี้ความรู้สึกนึงแจ่มชัดมาก ผมโคตรหิวข้าว!
ไม่นานเติ้ลก็กลับ ข้าวผัดกล่องเล็กกับบิ๊กเปาอีกสองลูกถูกผมจัดการภายในเวลาไม่ถึงสามนาที ตบท้ายด้วยกาแฟเซเว่นที่กินแล้วใจสั่นอย่างกับพบรักแรก อภินันทนาการออกให้ก่อนโดยเติ้ล
“อย่าลืมเลี้ยงผมคืนเลยนะพี่ป้อง ผมอาบน้ำนอนละ”
“เออ”
แล้วเติ้ลมันก็ไปอาบน้ำนอน ส่วนผมก็แหกขี้ตานั่งปั่นงานต่อ
คือ... ไงดีอ่ะ ก็นะ ผมไม่ได้รวยเหมือนบ้านเติ้ลนี่หว่า ทุกวันนี้ก็ต้องอาศัยความสามารถพิเศษรับจ็อบหาตังค์เพิ่ม บ้านผมมีแต่ยายแก่ๆ อ่ะ ตอนที่พี่ตั้มเสนอให้เติ้ลมาอยู่ด้วยผมถึงได้ยอมยังไงละครับ
เติ้ลเองก็รู้เรื่องราวของผมดี พอเราสนิทกันแล้วมันก็เลยดีกับผมมาก ทำอย่างกับผมเป็นพี่ในไส้มันจริงๆ กำแพงมันบางชะมัด คนทำดีด้วยหน่อยก็เปิดรับเขาหมดใจ นิสัยของเติ้ลแตกต่างกับพี่ตั้มราวฟ้ากับเหว พี่ตั้มไม่เคยเชื่อใจใครง่ายๆ แบบนี้ จนบางทีผมยังแอบคิดว่าพี่ตั้มขี้ระแวงเกินไป
แต่ผมก็ยอมรับหลักการของพี่ตั้มนะ ดังนั้นผมเลยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่ดีที่เติ้ลทำแบบนี้ เติ้ลมันเชื่อใจคนอื่นง่ายไป เอาตรงๆ คือผมห่วงเติ้ล
ก็นะ... ผมก็ไม่ใจไม้ไส้ระกำกับน้องเพื่อนหรอก สนิทกันถึงขั้นนี้แล้วก็เลยเป็นห่วง
ผมว่าเติ้ลไว้ใจคนง่ายเกินไป ยิ่งสนิทกับมันมากเท่าไหร่ ยิ่งรับรู้เรื่องราวของมันกับแฟนเพิ่มขึ้น ผมยิ่งไม่แปลกใจว่าทำไมมันถึงรักแฟนมันมาก ไม่สิเรียกว่าหลงจะดีกว่า ไอ้หมอนั่นจงใจมาทำให้เติ้ลหลงรักชัดๆ แล้วเติ้ลก็ติดกับไปเต็มๆ คนอย่างเติ้ลคือคนที่ผมจัดอยู่ในประเภทโง่ ไอ้พวกยอมถวายหัวเพื่อความรัก เห็นแล้วรำคาญชะมัด!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
ไส้กรอกพี่ป้อง เอ้ย! มายองเนสพี่ป้อง เอ้ย! น้ำลายพี่ป้อง ถูกละ! น้องเติ้ลรังเกียจน้ำลายพี่ป้องล่ะ
(มุกพรรณนี้ทำให้นึกถึงฉากทำแผลในตำนานของพี่ต้นน้องเตอร์ยังไงพิกล นั่นก็ทำแผลตรงเส้น50สตางค์กันพอดี)
ยังไงก็ยังยืนยันว่านี่คือนิยายดราม่าจริงๆ นะ เชื่อคนเขียนหน่อยเถอะ กลัวตามอ่านไปเรื่อยๆ แล้วจะหาว่าถูกหลอกเสียความรู้สึก สาบานเลย ดราม่าจริงๆ นะ น้ำตาไหลพรากๆ แน่นอน
เพียงแต่... พี่ป้องอาจจะเก็บกดไปนิด เกรียนไปหน่อย หยาบคาบปนเถื่อนเล็กน้อยถึงปานกลาง มุกมันเลยออกมาชั่วช้าซาดิสแบบนี้ ...
เอาจริงๆ ก็กวนสไตล์คล้ายๆ "เฮียชัช" นั่นแหละ เพียงแต่พี่ชัชเจ้าคารมกว่า สุภาพกว่า อบอุ่นกว่า และเห้กว่าหลายเท่าตัว
ส่วนพี่ป้องคาแรคเตอร์เป็นแบบไหน? ... ให้คนอ่านตัดสินกันเอาเองเถอะ อาจจะคาแรคเตอร์คล้ายๆ "พี่เทพ" ก็ได้นะใครจะไปรู้ แต่ไม่ต้องลุ้นกันแล้วแหละ ตูดน้องเติ้ลฟิตแน่นอน เพราะน้องเติ้ลไม่ใช่ยัยเมจดาวเมะแอ๊บแบ๊วโคตรเมพคนนั้น
อยากบอกว่าดีใจมากที่มีคนตามอ่านเยอะ ก็ไม่รู้หลงเข้ามาด้วยอะไร เพราะชื่อเรื่องเหรอ?
เอาจริงๆ มันคือประโยคที่แว๊บเข้ามาในหัว ฉากบางฉากของตัวเอกกับพระเอก แล้วอยู่ๆ พล็อตมันก็ไหล เลยลองแต่งดู แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แต่งแล้วก็เลยลองลงสดไปด้วยเลย (ปกติจะแต่งสต็อกจนจบก่อนตลอด) ดังนั้นมันเลยคิดชื่อเรื่องไม่ออก ได้มาห้วนๆ เป็นประโยคไคลแมกซ์แบบนี้
คือ... คิดว่ามันเป็นประโยคคำถามมากกว่านะ (แถมถามตอนเมาด้วย) ฮ่าๆ ^ ^
เราเชื่อมั่นว่ามีนิยายที่ชื่อเรื่องทั้งหื่นทั้งเรทแล้วก็แรงกว่านี้เยอะ แถมเนื้อหาในนิยายเรื่องนี้ก็ยังไม่มี๊ไม่มีฉากเรท มีฉากxxxกันที่ไหน? มีแค่ประโยคบอกเล่าล้วนๆ
คนที่อ่านงานเก่าๆ มาก็รู้แหละ ยัยคนแต่งคนนี้เขียนฉากเรทไม่เก่งเน้อ ถ้าใครกดเข้ามาเพราะจะเข้ามาอ่านฉากเรทฟินๆ เนื่องจากชื่อเรื่องละก็ ขอแสดงความเสียใจล่วงหน้า เกินความสามารถคนเขียนอ่ะ T^T
เค้าแก้ตัวแล้วนะ ถ้าอ่านๆ ไปแล้วผิดหวังก็ช่วยไม่ได้จริงๆ นะ จุดขายเค้าไม่ได้อยู่ที่ฉากเรทจริงๆ นะเออ!
แต่ถ้าถามว่าจุดขายตัวเองอยู่ที่อะไร? มุกแปลกๆ ละมั้ง แหะๆ เพราะงั้นฝาก #พี่ป้องน้องเติ้ล ไว้ด้วยน้า
:hao5:
-
แค่ฉากเดียวนี่ล่ะ. ฮาเรียกน้ำตาได้เลยนะ. :hao7:
สงสารเติ้ลอะ. ไอ้อี้อ้องเอ๊ยย.
-
๕๕๕๕ สนุกคับ :oo1: :jul3: :m20: :laugh: :pigha2: o18 อ่านไปหัวเราะไป ช่วงแรกๆยังไม่มีดราม่าใช่มั้ยคับ ไม่อยากให้มีดราม่ามากมายคับ รอ รอ รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
เมื่อไหร่น้องจะถามคำถามสำคัญ จนพี่ป้องต้องลงมาพิสูจน์ :hao6:
ไม่ได้หื่นนะ ผมแค่ใจร้อน :m31:
-
รำคาญมัน...ไม่อยากให้มันโง่ก็ดูแลมันดีๆ ล่ะพี่ป้อง
ไส้กรอกพี่ป้องอร่อยใช่มั้ยเติ้ล
ถึงได้งาบไปถึงครึ่งค่อนอันขนาดนั้น คึคึ :hao3:
-
ดราม่าของคนแต่งท่านนี้ เราจะเตรียมมือรัว ๆ ไว้พิม 555
-
:hao6:
-
:hao6:
-
เราชอบพี่ป้อง แกดูเป็นธรรมชาติดี :laugh:
-
ขยันจริงๆนะครับพี่ป้อง
-
เพราะผมกับเติ้ลสนิทกันมากขึ้น เวลาเติ้ลมีอะไรมันก็ชอบมาเล่าให้ผมฟัง
มันเอาตำแหน่ง “น้อง” มาขู่ผม พอผมขี้เกียจคุยมันก็หาว่าผมโกหก ไหนบอกมีอะไรปรึกษาได้ ไม่ทันไรก็ไม่สนใจน้องซะแล้ว ผมงี้โคตรเซ็ง! ไอ้เด็กเรียกร้องความสนใจ!
คือผมเผลอพูดส่งๆ ไปก็จริงนะ แต่มันก็ต้องเล่นบทคนดีหน่อยใช่มั้ยล่ะ? เพื่อบรรยากาศการอาศัยร่วมกันอย่างสงบสุข
เพราะถ้าผมแกล้งไม่สนใจทำเป็นไม่ได้ยิน ไอ้เด็กเปรตนี่จะเดินมาขยับหูฟังผมออกแล้วเอาหนังสือม้วนเป็นโทรโข่งตะโกนกรอกหูผม
และในฐานะเพื่อนสนิทพี่ชาย ผมก็ควรก็อปอิมเมจพี่ชายที่แสนดีมาซักหน่อย แต่ผมไม่คิดว่าเติ้ลจะเอาสารพัดเรื่องมาปรึกษาผมจริงๆ นี่หว่า ผีเจาะปากมันมาพูดรึยังไง
ไอ้เรื่องเรียนก็คนละคณะกันแล้ว ผมช่วยมันได้ซะที่ไหน ยังดีที่เติ้ลเข้าใจ แต่เรื่องบางเรื่องนี่ดิผมอยากจะบ้าตาย ยกตัวอย่างเช่น “เรื่องขนตูด” ครับ
“พี่ป้อง ระหว่างโกนแบบเกลี้ยงๆ กับปล่อยไว้ปกติพี่ว่าแบบไหนดีว่ากัน”
“จะโกนทำไมไม่ใช่ผู้หญิง ทาดับเต่าเอาดิวะ”
“ไม่ใช่ๆ ผมหมายถึงขนตูดอ่ะ”
วินาทีนั้นผมก็สำลักมาม่าในกระป๋อง ผมถึงกับอุทานว่า “ไอ้เหี้ยยยยยยยย” ยาวเหยียดในใจ แล้วพอผมตั้งสติได้ผมก็รีบคว้าทิชชู่มาเช็ดโน้ตบุ๊คตัวเอง
“พี่ป้องคิดว่าไง พี่ว่าแบบไหนดีกว่ากัน?”
ผมยอมรับนะว่าตอนเริ่มเป็นวัยรุ่นผมเคยคุยกับพี่ตั้มเรื่องเปิดหัว แต่มันคนละอารมณ์กับเรื่องโกนขนตูดเลยครับ เพราะตอนนั้นผมโคตรเจ็บที่หัวมันไม่เปิด
“พี่ป้อง? ตอบหน่อยดิ”
ผมพยายามไม่สนใจไอ้เด็กชอบเรียกร้องความสนใจคนนี้แล้วพยายามยัดทิชชู่ซับน้ำมาม่าในร่องคีย์บอร์ดของตัวเองต่อ โน้ตบุ๊คผมมีค่ามากกว่าขนตูดมันพันเส้น!
“โหไรอ่ะ ไม่สนใจน้องเลย ฟังกันป่ะเนี่ย?”
“แล้วกูจะรู้มั้ยวะ? ไปถามคนเอามึงโน่นไป!”
“อะไรว้า พึ่งพาอะไรไม่ได้เลย ไหนบอกมีอะไรปรึกษาได้ไง เรื่องแค่นี้ก็ช่วยกันไม่ได้”
คือ... แล้วผมจะรู้มั้ยวะ? เกิดมายังไม่เคยเอาใคร ตูดมันมีขนจริงรึเปล่าผมยังไม่รู้เลย ของตัวเองผมยังไม่เคยส่องเลยครับ
“ไปถามพี่ชายมึงโน่นไป โชกโชน อย่ามาถามกู”
“ขืนไปถามพี่ตั้มก็ความแตกดิ ถามพี่ป้องนี่แหละดีแล้ว”
“แล้วกูจะรู้มั้ยวะ? มึงช่วยเลือกเรื่องที่จะถามกูหน่อยเหอะไอ้สาส กูคงรู้รสนิยมเกย์หรอก!”
“ก็สมมุติไง ถ้าเป็นผู้หญิง พี่ชอบแบบไหนอะไรเงี๊ยะ”
ผมอยากตอบมันไปว่า “ถ้าเป็นผู้หญิงกูก็เอารูหน้าไม่บ้าเอารูตูด” ชะมัด ถ้าผมได้เอาจริงๆ นะ จะมีขนไม่มีขนก็มาเหอะ ผมได้ทั้งนั้น!
“มึงเพี้ยนอะไรเนี่ยเติ้ล อยู่ดีๆ จะโกนขนตูดทำเหี้ยไร”
“ก็... เออ ไม่มีไรหรอก”
เติ้ลมันทำหน้าว้าเหว่อยู่ครู่นึง หรือผมจะตาฝาด? ทำไมผมถึงเห็นเติ้ลทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“มึงมีอะไรไม่สบายใจมึงปรึกษากูได้นะ ยกเว้นเรื่องขนตูดมึงอ่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ป้อง ผมก็แค่อยากลองอะไรใหม่ๆ ฮ่าๆ ช่างมันเถอะ”
เติ้ลหัวเราะกลบเกลื่อนครับ ผมว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ เพราะพักนี้เติ้ลไม่ค่อยไปค้างที่อื่น อีกนัยหนึ่งผมหมายถึงห้องไอ้เบสท์หน้าหล่อแฟนเกย์ของมัน เติ้ลกลับมานอนที่ห้องแทบทุกคืน
แต่เอาเถอะ เติ้ลบอกว่าไม่มี ผมก็ว่าไม่มี มันไม่ใช่เรื่องของผมที่จะไปเสือกเรื่องของมัน ขี้เกียจครับ
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
เหอๆ พี่ป้อง ปากแข็งอ่า อาการแบบนี้เค้าเรียกว่าซึ่นนะพี่ :-[
แต่มันเริ่มดราม่าแล้นล่ะ :interest: เค้าไม่โกหกคนอ่านหรอกนะ ดราม่าจริงๆ เพียงแต่ ... มันเสื่อม!
เอาดราม่ามาคอมโบกับความเสื่อม คนแถวนี้จะรับได้มั้ยน้อ?
เพราะคาแรคเตอร์พี่ป้องเป็นหนุ่มมืดมน สนใจแต่2Dด้วยอ่ะ เลยให้อิมเมจปากเสียเสื่อมสัสขนาดนี้ แต่ก็จะพยายามเขียนน้องเติ้ลให้น่ารักก็แล้วกันนะ จะได้บวกลบคูณหารกับอีพี่ป้องตัวทำลายบรรยากาศได้ เหอๆ
ตอนนี้อาจจะสั้น แต่เป็นตอนสั้นๆ ที่มุกมันสุดติ่งกระดิ่งแมวมาก ถ้าคนอ่านฮาก็ดีสิ คนแถวนี้เค้าจะรับมุกเสื่อมๆ พรรณนี้ได้มั้ยน้อ?
เขิน :mew2: แอบกลัวคนอ่านรับไม่ได้แล้วหายหมดเหมือนกันแฮะ แหะๆ
ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่าน ที่แวะเวียนมาให้กำลังใจกัน
ทั้งคุณBeeRY , คุณ❣☾月亮☽❣ , คุณsey19 , คุณkimY , คุณMinty , คุณblack sakura ขาประจำ , คุณ*~CrAzY_KiLL~* , คุณpunnie , คุณInwoสูs , คุณVentoSTAG , คุณL@DYMELLOW , คุณzombi , คุณPlangPai , คุณNoina_Pn , คุณsupizpiz , คุณCrazy-Doii , คุณQXanth139 , คุณboommerang , คุณChocolate1134 , คุณปังอุ่น , คุณGuoJeng , คุณpeeknim24 , คุณDamon , คุณViewonohm , คุณsataav , คุณpalette_burgundy , คุณ♠♥♦♣ , คุณronlbb , คุณapisaraa , คุณRyoooo , คุณTennyo_Y , คุณBiwty...
แต่เมนท์ที่เราอ่านแล้วชอบที่สุดต้องยกให้ คุณ*~CrAzY_KiLL~* กับเมนท์นี้เลย
รำคาญมัน...ไม่อยากให้มันโง่ก็ดูแลมันดีๆ ล่ะพี่ป้อง
ไส้กรอกพี่ป้องอร่อยใช่มั้ยเติ้ล
ถึงได้งาบไปถึงครึ่งค่อนอันขนาดนั้น คึคึ :hao3:
ฮั่นแน่ รู้นะว่าคิด ไอ้คนแต่งมันก็คิด มุกเสื่อมๆ ฮาแบบกริบๆ พรรณนี้ ของชอบเขาล่ะ :hao6:
มาวงมาหวาน มาฟงมาฟินอะไร ไม่มี๊! แต่งไม่เป็น เอิ้กๆ เรื่องนี้จะพยายามจัดเต็มความเสื่อมล่ะ ถ้านักอ่านท่านใดรับไม่ได้เขาขอโทษด้วย (T^T)
แต่ว่านะ ดราม่าจริงๆ นะเออ! :mew4:
-
สมควรที่พี่ป้องมันจ้องจะด่า เติ้ลลูกเอ้ยถามอะไรในขอบข่ายความรู้
ของอีพี่มันหน่อยเถอะ แต่พี่ก็ชอบนะ เพราะมันจะดราม่าจนให้เจ้าป้อง
ได้ลองความฟิต :interest: :haun5: o3
-
:katai1: :katai1: สั้นไปฮ่ะ สรุปชอบแบบไหนง่าาา :ling2: :ling2:
-
โกนดีกว่านะเติ้ล ป้องไม่ให้คำปรึกษา มาปรึกษาพี่ได้ :hao6:
-
เอ่อ นายคิดยังไงเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาน่ะเติ้ล
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
:mew1: ชอบอะ มุขพรรค์นี้ เขียนแบบนี้จ้ะ
รับได้สบายมาก ว่าแต่ขนตูดนี่จะเอาออกไงเนอะ เครียดแทนน้อง
จัดการยากพอๆกับขนตรงนั้นเลยมั้ง แต่อย่างไรก็ตามอย่าให้เหลือแต่ตอนะ คงซี้ดพิลึกอะ 55555
มาต่ออีกนะคะ อยากรู้ว่าไอ้พี่ป้องจะหน้ามึนอีกนานแค่ไหน
-
เอิ่มแล้วมันจะไปโกนยังไงเนี่ยขนตูดอ่ะ
-
ปล่อยให้มันยาวตามธรรมชาติก็ดีนะเติ้ล :katai3:
-
อ่ะ ตอนนี้สั้นอ่ะ แต่ก็สนุกเหมือนเดิมคับ กวนกันไปมา เป็นคู่กันไปเลย ๕๕๕๕
-
เจอคำถามแบบนี้
เงิบสิครับ
ไปไม่เป็นเลย,,,,
-
น้องเติ้ล55555
รออ่านต่อค่ะ
-
เติ้ลถามแบบนี้พี่ป้องเค้าจะตอบได้ไงล่ะลูก...ก็เค้าไม่เห็นภาพอ่ะ
เติ้ลต้องแสดงรีวิวประกอบคำถามด้วยสิ เปิดให้พี่เค้าดูด้วย
เค้าจะได้คอมเม้นท์ถูกว่าควรโกนดี หรือไม่โกนดี 555555 :z10:
ปล. ไม่น๊าาา คุณคนเขียน เราอ่ะใสๆ :hao7:
-
รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
เอิ่ม เริ่มจากต้องให้พี่ป้องดูก่อน ว่าขนตูดเยอะมั้ยน่าาาาา จะได้ตอบถูก อิอิ
-
สมควรที่พี่ป้องมันจ้องจะด่า เติ้ลลูกเอ้ยถามอะไรในขอบข่ายความรู้
ของอีพี่มันหน่อยเถอะ แต่พี่ก็ชอบนะ เพราะมันจะดราม่าจนให้เจ้าป้อง
ได้ลองความฟิต :interest: :haun5: o3
พี่ป้องปากหมา นิสัยเสีย มีเรื่องให้ด่ากับน้องเติ้ลอีกนาน คุณน้องเติ้ลก็ผีเจาะปากมาพูด ยังทำเรื่องบ้าๆ ให้พี่ป้องปวดตับอีกเยอะ คู่นี้เสื่อมพอกันค่ะ เหอๆ
:oni1:
:katai1: :katai1: สั้นไปฮ่ะ สรุปชอบแบบไหนง่าาา :ling2: :ling2:
ก็ตามอารมณ์อ่ะ อารมณ์นั้นมันมาแค่นี้ :mew2:
แต่เอาน่ะ วันนี้เค้ามาลงต่อให้ละน้า
โกนดีกว่านะเติ้ล ป้องไม่ให้คำปรึกษา มาปรึกษาพี่ได้ :hao6:
เหอๆ ระวังพี่ชายน้องเติ้ลตามมาเอาเรื่องนะคะ ขนาดพี่ป้องยังกลัวพี่ตั้มเลย :mew3:
เอ่อ นายคิดยังไงเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาน่ะเติ้ล
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
เติ้ลเป็น "เด็กเปรต" ค่ะ #พี่ป้องกล่าว
:mew1: ชอบอะ มุขพรรค์นี้ เขียนแบบนี้จ้ะ
รับได้สบายมาก ว่าแต่ขนตูดนี่จะเอาออกไงเนอะ เครียดแทนน้อง
จัดการยากพอๆกับขนตรงนั้นเลยมั้ง แต่อย่างไรก็ตามอย่าให้เหลือแต่ตอนะ คงซี้ดพิลึกอะ 55555
มาต่ออีกนะคะ อยากรู้ว่าไอ้พี่ป้องจะหน้ามึนอีกนานแค่ไหน
อ่า รู้ลึกรู้จริง ท่าจะเคยกำจัดขนในร่มผ้า ฮ่าๆ :laugh:
เอิ่มแล้วมันจะไปโกนยังไงเนี่ยขนตูดอ่ะ
นั่นสิคะ ... ส่วนใหญ่ในคลิป "ที่จงใจถ่าย" มักจะเกลี้ยงเกลา ต้องดูตาม "หลุด" ถึงจะเจอพันธุ์ขน ส่วนตัวเราไม่มีขน เลยไม่รู้จะตอบยังไง แต่พี่ป้องเป็นพันธุ์ขนล่ะ
ปล่อยให้มันยาวตามธรรมชาติก็ดีนะเติ้ล :katai3:
อืม... บางทีคงต้องถามพี่ป้องว่าชอบแบบไหน แบบธรรมชาติรึเกลี้ยงๆ
อ่ะ ตอนนี้สั้นอ่ะ แต่ก็สนุกเหมือนเดิมคับ กวนกันไปมา เป็นคู่กันไปเลย ๕๕๕๕
เรื่องก่อนก็แค่เกรียน แต่เรื่องนี้ถึงขั้นเสื่อม น้องเติ้ลกับพี่ป้องเลยคำว่าเกรียนไปหลายระดับ นี่มันยิ่งกว่าเกรียนแล้ว!
เหมาะสมกันเหมือนหมามุ่ยกับใบตำแยเนาะ o13
เจอคำถามแบบนี้
เงิบสิครับ
ไปไม่เป็นเลย,,,,
คนอ่านอย่าพึ่งเงิบนะค้า เรื่องนี้ไม่เน้นเงิบนะ ปล่อยพี่ป้องเงิบไปคนเดียว คนอ่านเตรียมทิชชู่ไว้ซับน้ำตาพอ(?) :a5:
น้องเติ้ล55555
รออ่านต่อค่ะ
แสบเนาะ :hao7:
เติ้ลถามแบบนี้พี่ป้องเค้าจะตอบได้ไงล่ะลูก...ก็เค้าไม่เห็นภาพอ่ะ
เติ้ลต้องแสดงรีวิวประกอบคำถามด้วยสิ เปิดให้พี่เค้าดูด้วย
เค้าจะได้คอมเม้นท์ถูกว่าควรโกนดี หรือไม่โกนดี 555555 :z10:
ปล. ไม่น๊าาา คุณคนเขียน เราอ่ะใสๆ :hao7:
อืม... ใสมากค่ะ ฮ่าๆ มันต้องมีซักวันที่พี่ป้องทนไม่ไหวขอพิสูจน์เนาะ เอิ้กๆ
กำลังพยายามคิดอยู่ว่าต่อไปจะให้เติ้ลถามอะไรเสื่อมๆ อีกดี คำถามปวดตับระดับชวนพี่ป้องเครียดมึนตึ๊บ!
o6
รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
มาแล้ว :oni1:
เอิ่ม เริ่มจากต้องให้พี่ป้องดูก่อน ว่าขนตูดเยอะมั้ยน่าาาาา จะได้ตอบถูก อิอิ
คาดว่าพี่ป้องคงจะไม่ดูเฉยๆ แน่นอน ฮ่าๆ อาจจะประเคน...
บาทา
แถมให้ด้วย
:laugh3:
-
ผมลืมไปเลยว่าเติ้ลมันแสบแค่ไหน
จนกระทั่งหลายวันผ่านไป วันนั้นผมไม่มีเรียนเลยตื่นบ่าย ความจริงผมตื่นตอนที่เติ้ลมันกลับมาถึงห้องนั่นแหละ มันกลับมาแล้วก็ตรงมากระชากผ้าห่มผมออกเป็นอย่างแรก ไอ้เด็กเปรต!
“ฮ่าๆ”
ผมด่าเติ้ลไปสองสามประโยค แต่แล้วก็ต้องสงบสติอารมณ์ลงเพราะบะหมี่เกี๊ยวหมูแดงในมือมัน
“กินป่ะ?”
“เออขอบใจ”
แต่พอผมจะฉวยถุงบะหมี่จากมือมัน เติ้ลกลับชักมือหลบผม
“สกปรกอะพี่ป้อง ไปแปรงฟันล้างหน้าล้างตาก่อนดิ ขี้ฟันเต็มปากยังจะกินลงอีกเหรอ?”
“ขี้ฟันอยู่ในปากกูๆ ก็กลืนขี้ฟันตัวเอง เกี่ยวไรกับมึง?”
“เพราะผมจะนั่งกินกับพี่ด้วยไง เห็นขี้ฟันพี่ป้องแล้วกินไม่ลงอ่ะ”
เติ้ลพูดพลางหันไปวุ่นกับการแกะบะหมี่เทใส่ชาม มันเทบะหมี่ทั้งสองถุงบ่งบอกว่าจะกินมื้อเที่ยงกับผมแน่ๆ
เห็นแก่บะหมี่ในมือมันหรอกนะเลยยอมไปอาบน้ำแปรงฟันแต่โดยดี แต่จะว่าไปพักนี้เติ้ลกลับมากินข้าวกับผมบ่อยๆ เมื่อก่อนแทบไม่เห็นหัวมัน ห้องหับก็ไม่ค่อยกลับ พักนี้มันทำตัวแปลกๆ จะว่าเพราะสนิทกับผมมากขึ้นก็ไม่น่าจะใช่ แถมชอบทำหน้าเหงาๆ ด้วย ... แล้วผมจะคิดมากเรื่องมันทำไมวะ!
ผมบ้วนปากล้างฟองออกแล้วล้างหน้า หวังให้น้ำชะความคิดยุ่งเหยิงออกไป ผมจะไปยุ่งเรื่องชาวบ้านทำไม อดไม่ได้ที่จะมองหน้าตัวเองในกระจก ผม...
อ้าว! หนวดผมยาวแล้วนี่หว่า โกนหนวดดีกว่าครับ
เพราะไม่อยากรีบออกไปนั่งกินบะหมี่กับคนที่รออยู่ ผมเลยกะว่าจะอาบน้ำสระผมโกนหนวดให้เรียบร้อยเพื่อยื้อเวลา แต่พอผมหยิบมีดโกนหนวดของตัวเองขึ้นมาเท่านั้นแหละ ไอ้เหี้ย!
“ไอ้เติ้ล! มึงใช้ที่โกนหนวดกูใช่ป่ะ?”
ผมเปิดประตูออกไปด่ามันทั้งๆ ที่มีฟองเต็มคาง
“มึงเอาไปโกนอะไรมาวะไอ้เหี้ย!”
เส้นขนเล็กๆ ยาวเกือบเซ็นที่ตกค้างบนใบมีดโกนผมเป็นพยาน! ปกติเติ้ลมันไม่ใช่พันธุ์ขนเหมือนผม หนวดเครามันก็น้อย ไม่อยากจะคิดเลยว่ามันเอาไปโกนอะไร!
“อ่า ยืมใช้นิดเดียวเอง อย่างกดิพี่ป้อง”
“มึง เอา ไป โกน อะไร!”
ทำไมเติ้ลต้องทำหน้าแดงเขินขนาดนั้นด้วยวะ!
“เออน่า ผมล้างให้แล้ว อย่าถือดิ”
“ล้างเหี้ยไร หนวดมึงหยักแบบนี้เหรอ? ไอ้เหี้ย มึงเอาที่โกนหนวดกูไปโกนขนตูดมึงใช่มั้ยไอ้สัส!”
“เอ้ยผมป่าวนะ!”
“ป่าวบ้านมึงดิ! ไอ้เด็กเปรต กูจะกระทืบมึง!”
ผมย่างสามขุมเข้าหาไอ้เติ้ล ถ้าวันนี้ไม่ได้เตะไอ้เด็กเวรนี่ผมตายตาไม่หลับอ่ะ ต่อให้เตะมันแล้วโดนพี่ตั้มเตะกลับก็ยอม!
“โอ๊ยๆ อย่าทำผมดิพี่ ผมยอมแล้ว”
โดนเตะไปทีเดียวมันก็ร้องโอดโอย แค่นี้ไม่สาสมกับความแค้นในใจผมหรอก นี่ถ้าผมไม่สังเกตเห็นนะ ไม่อยากจะคิด!
“บอกก็ได้พี่ ผมแค่ยืมไปโกนขนรักแร้นิดเดียวเอง!”
“คิดว่ากูจะเชื่อมึงเหรอไงไอ้เติ้ล!”
“จริง ไม่เชื่อพี่จะดูมั้ยอ่ะ ผมถอดให้พี่ดูก็ได้”
“มึงไม่ต้องมาอ้าง มึงกะจะแกล้งกูใช่มั้ย? มีดโกนกูดีๆ เอาไปโกนขนตูดไอ้สัส!”
“ใครมันจะบ้าเอาที่โกนหนวดไปโกนขนตรงนั้นจริงๆ วะ เดี๋ยวได้บาดตูดกันพอดี ไอ้พี่ป้องงี่เง่า!”
คิดอีกทีก็จริงของเติ้ลมันอ่ะ ขนาดเวลาผมโกนหนวดยังเผลอพลาดได้แผลบ่อยๆ เลย แต่ยังไงคดีก็ยังไม่จบครับ!
“แล้วมึงเอาที่โกนหนวดกูไปโกนขนรักแร้มึงเนี่ยนะ ไอ้สัส!”
“ก็... พอดีของผมมันทื่อแล้วอ่ะ เลยยืมนิดเดียวเอง”
“มึงจะโกนขนรักแร้ทำเหี้ยอะไร คิดอะไรบ้าๆ อีกแล้วสิมึง เสียของ!”
เติ้ลมันทำหน้าแปลกๆ หรือว่า!
“มึงตั้งใจแกล้งกูนี่หว่าไอ้เติ้ล!”
ผมตบกะโหลกมันอย่างแรงโทษฐานเล่นบ้าๆ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ไอ้เด็กเวร!
“ก็พี่ป้องชอบหาเรื่องผมก่อนทำไมอ่ะ ชอบแกล้งตดใส่มือแล้วเอามาแกล้งผม โคตรทุเรศเลย! เอาคืนนิดๆ หน่อยๆ เอง อย่าถือดิ แล้วผมก็ล้างให้ละด้วย”
“ล้างบ้าอะไรยังติดอยู่เต็ม!”
“โด่ ผมซื้อใหม่ให้ก็ได้”
“เออ!”
ผมอาบน้ำด้วยความหงุดหงิด ไอ้เติ้ล ไอ้เด็กเปรต ไอ้เด็กเวร มันเอาคืนผมโคตรแรงเลย นิสัยมันเสียไม่เปลี่ยนจริงๆ ต่อหน้าชอบทำตัวปกติ ทำเป็นเด็กดี ลับหลังมันเคยแกล้งเอาคุกกี้ที่ตกพื้นให้ผมกินด้วยซ้ำ ผมลืมไปได้ไงวะว่าตอนเด็กๆ มันแสบขนาดไหน ที่ผ่านมามันแกล้งอะไรผมอีกเปล่าวะเนี่ย? ชักสยองครับ
แต่พออาบน้ำเสร็จก็ออกมาเจอไอ้เด็กเปรตนี่นั่งทำหน้าสำนึกผิดรอผมอยู่
“พี่ป้อง อย่าโกรธผมเลยนะ น้า น้องแกล้งนิดแกล้งหน่อยอย่างอนเป็นคนแก่ดิ”
มีกระแซะ ทำมาเป็นกอดขาอ้อนวอนแบบนี้คิดว่าผมจะหายโกรธเหรอ? ฝันไปเหอะ!
“เกะกะ!”
“โหพี่ป้องอ่า ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ผมไม่ได้แกล้งจริงๆ นะพี่ ปกติผมก็โกนประจำอยู่แล้ว แต่วันนี้มันฉุกละหุกจริงๆ ... ผมเลยยืมมีดโกนพี่มาใช้ก่อน ไม่ได้ตั้งใจแกล้งอ่ะ”
“การโกนขนรักแร้มีอะไรให้รีบขนาดนั้นวะ ไม่ได้โกนแล้วจะขาดใจตายรึไง มึงออกจากห้องไม่ได้เหรอ?”
ผมเดินหนีมานั่งเช็ดผมที่เตียงพลางด่ามัน เติ้ลหงอจนคลานมานั่งอยู่ข้างเตียง มันยังเกาะขาผมกวนตีนเหมือนเดิม
“แบบว่า เมื่อเช้ามันรีบจริงๆ อ่า... ผม ... พอดีพี่เค้า... เอ่อ...”
เห็นเติ้ลตะกุกตะกักแบบนี้ผมก็พอเดาได้ว่าอะไรเป็นอะไร ไอ้เบสท์โรคจิต!
ที่เติ้ลต้องคอยดูแลตัวเองทากันแดดแดกกูลต้าบ้าวิตามินเป็นเอามากขนาดนี้ก็เพราะ “พี่เบสท์เค้าชอบคนขาวๆ ออกตี๋ๆ หน่อย เค้าบอกว่าถ้าผมขาวขึ้นอีกนิดแล้วจะหล่อมาก”
นอกจากนั้นยังมีเรื่อง “พี่ว่าผมมีกล้ามบ้างยัง? พี่เบสท์เค้าอยากให้ผมออกกำลังกายบ้าง เค้าบอกว่าผมผอมไปดูไม่แมน พี่ว่าทำยังไงกล้ามถึงจะมาเร็วๆ อ่ะพี่ป้อง”
เอะอะอะไรก็ไอ้พี่เบสท์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เออๆ ผัวมึงชอบแบบเกลี้ยงๆ มึงจะรีบกำจัดขนไปให้เค้าเอาเลยมาใช้ที่โกนหนวดกู”
“เฮ้ยพี่ป้อง! ไม่เห็นต้องทำเสียงแบบนี้เลยนะเว่ย”
“กูทำเสียงแบบไหน?”
“ก็เมื่อกี้อ่ะ ทำไมต้องพูดแบบนั้นด้วยวะ”
“อ่าว? แล้วกูพูดอะไรผิด?”
“ผมไม่ได้ไปเอากับเค้า!”
ทำมาเป็นขึ้นเสียงใส่ผม หึๆ
“อ๋อ มึงไม่โดนเอาเลยหงุดหงิดมาลงที่กู?”
“ไอ้พี่ป้อง! ผมก็แค่... ผมก็แค่ไม่อยากมีกลิ่นตัว อากาศมันร้อน ขนรักแร้มันทำให้ตัวเหม็น มันมีเหงื่อผมไม่ชอบ ผมไม่ได้...”
“เออช่างมัน เรื่องของมึง! แต่อย่ามาทำแบบนี้กับของๆ กูอีก กูไม่ชอบ!”
“แค่นี้ก็หวง ทีผมยังไม่เคยหวงกับพี่เลยนะ! เอาคืนนิดๆ หน่อยๆ เอง”
ไอ้เด็กเปรต ไอ้เด็กตรรกะป่วย!
“มึงแกล้งกูตรงๆ กับมึงทำแบบนี้ลับหลังกูมันต่างกันเว้ย ให้กูเอาหน้าซุกรักแร้มึงกูยังไม่เคืองเท่านี้ แต่กูไม่ชอบให้มึงเอาของๆ กูไปใช้ผิดประเภทแบบนี้ ถ้ากูเอาแปรงสีฟันมึงไปขัดขี้ไคลบ้างมึงจะว่าไงวะ?”
เติ้ลนิ่งไปเลยครับ หึ! ถ้าผมเอาจริงผมก็โหดไม่แพ้พี่ตั้มหรอก!
“คิดซะบ้างสิไอ้เติ้ล อย่ามาทำนิสัยเด็กๆ กับกู ถ้ายังเห็นกูเป็นพี่มึงอยู่ก็อย่าทำอีก”
มันงอนครับ มันเดินหนีไปที่เตียงของตัวเองแล้วนอนหันหลังให้ผมซะงั้น เออดี! ข้าวเที่ยงก็ไม่ได้กิน หิวก็หิวเสือกต้องมาทะเลาะกันเรื่องปัญญาอ่อน!
ผมเลยตัดสินใจทำงานของตัวเองต่อ แต่ทำไปได้แป๊บเดียวก็ทนไม่ไหว ก็คนมันหิวข้าวอ่ะ ผมเลยลุกขึ้นแต่งตัวแล้วไปปลุกเติ้ล มันก็ยังไม่ได้กินข้าวเหมือนผมนั่นแหละ
ผมนั่งลงที่เตียงของมัน เติ้ลยังนอนนิ่งงอนผม ไอ้เด็กน้อยเอ้ย!
“เติ้ล พี่จะไปหาข้าวกิน ไปด้วยกันป่าว?”
นิ่งครับนิ่ง
“เติ้ล...”
ลองเขย่าตัวมันครับ ได้ผลคราวนี้มันหันมามองผมซะที
“อะไร?”
ตาแดงเชียวนะมึง ไอ้เด็กขี้งอน!
“พี่จะไปกินข้าว ว่าจะไปซื้อของด้วย ไปกับพี่ป่าว?”
“ไม่เอา ขี้เกียจ”
“ไปด้วยกันดิ ยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่เหรอ ไม่หิวรึไง?”
“เดี๋ยวผมหิวก็กินบะหมี่เอง”
“อืดหมดแล้ว ทิ้งไปเหอะ ไปๆ ไปหาอะไรอร่อยๆ กินกัน เดี๋ยวพี่เลี้ยง”
ทำมาเป็นหันหน้าหนีผม ไอ้เด็กเปรต!
“นี่กูง้อแล้วนะ ไม่ไปก็ตามใจมึง”
ผมรำคาญเลยลุกขึ้น แต่เติ้ลรีบกระเด้งตัวลุกตามผมซะงั้น
“เดี๋ยว! ไปด้วยก็ได้ รอแป็บนึง ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
“ก็แค่นี้!”
ผมชักสังหรณ์ใจแปลกๆ พักนี้เติ้ลทำตัวงี่เง่ากับผมมาก ผมให้คำจำกัดความอาการของเติ้ลไม่ถูก เมื่อก่อนเราต่างคนต่างอยู่ แถมเติ้ลไม่ค่อยกลับห้อง เราเลยไม่ค่อยได้คุยกัน ส่วนตอนเป็นเด็ก เติ้ลขี้อิจฉา เอาแต่ใจ ชอบให้พี่ตั้มตามใจมันทุกอย่าง เรียกร้องความสนใจโคตรๆ แต่ตอนนี้ เติ้ลมันติดผม ชอบงอนเพราะเรื่องงี่เง่าแล้วให้ผมไปง้อ พอผมไม่ง้อก็จะเรียกร้องความสนใจ มันทำกับผมแบบที่มันเคยทำกับพี่ตั้ม ชักปวดหัวกับมันละ
แต่เอาเถอะ ระดับความน่ารำคาญแค่นี้ผมยังพอทนได้ ก็ทนๆ เด็กมันไปละกันครับ
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
พี่ป้องซกมก เติ้ลเลยรับไม่ค่อยได้
แต่ว่านะ... เชื่อว่าคนอ่านอยากเห็นน้องเติ้ลดูดขี้ฟันพี่ป้อง พอๆ กับอยากเห็นพี่กลืนน้ำลายตัวเองที่เคยด่าเติ้ลไว้
ว่าแต่... นิยายเรื่องนี้มันจะซกมกไปมั้ย? มุกเสื่อมๆ ซกมกแบบนี้ใครเขาเอามาเขียนนิยายกัน :o211:
เคะก็น่างี่เง่ารำคาญหาความน่ารักไม่เจอ เมะก็ห่วยแตกมืดมนจนถึงขั้นถ่อย มันจะไปรอดมั้ยเนี่ย?
ฝากนิยายไม่เต็มเต้งด้วยนะคร้าบบบ :sad4:
ตอนนี้เหมือนจะเห็นคนบางคนหึง มีพาลด้วยล่ะ เอ๊ะ! รึเปล่า? หรือคนแต่งตาฝาด เดาผิด
ป.ล. ย้ำกันอีกที นิยายเรื่องนี้ดราม่าจริงๆ นะ เห็นมั้ย ทะเลาะกันด้วยล่ะ!
อ้าวเอ๊ะ ทำไมคนอ่านน้ำตาไม่ไหลล่ะ? มันดราม่าจริงๆ นะ เขาแต่งดราม่าเก่งนะจะบอกให้ ปวดหนึบจนหน่วงจิตกันเลยทีเดียว
-
พี่ป้องก็ทำเป็นเข้มไปได้ ทีตัวเองแกล้งเติ้ลแรงกว่านี้เติ้ลยังไม่อะไรเลย #ทีมอวยเคะ :mew1:
-
เติ้ลมันน่าจับตีจริง แต่เอ๊ะบรรยากาศแบบนี้ #สามีง้อภรรยา
/ยิ้มแรง รำอ่อน ต่อนยอนกันไป
-
555 โดนแกล้งซะแล้ว
ถ้าไม่สังเกตดีๆละก็ คงจะเอาไปโกนหนวดหมด
เติ้ลโคตรง้องแง้งเลยนะครับ
-
ทำไปว่าน้องมันขี้แกล้ง หล่อนใสสะอาดมากกก คลีนที่สุดอ่ะค่ะนังพี่ป้อง...กำตดให้น้องดม :z6:
คนบางคนเนอะทีแรกพอรู้ว่าร้องแกล้งก็ไม่อะไรเท่าไหร่หรอก
แต่พอน้องพูดถึงชื่อซัมวันบ่อยๆ นี่ขึ้นเลยจ้าาา ว๊าย พี่ป้องคิดไรกะน้องป่ะเนี่ย
ว่าแต่...คู่นี้เค้าง้อกันเป็นธรรมชาติดีนะ น่าร๊ากก ง้ออีก ง้ออีก :impress2:
-
:oo1:
-
ดร่าม่าขนตูด ดราม่าขนรักแร้ เยี่ยมค่ะ :laugh:
อีพี่ป้องทำเป็นบ่น ก้อแค่ซื้อที่โกนหนวดอันใหม่ก็จบแล้ว อันเก่าก็ยกให้น้องมันไปโกนอะไรๆตามใจชอบ
-
โอ้ยยยยยยย อยากจะบอกน้ำตาไหล ดราม่ามากๆๆๆๆ สงสางพี่ป้องที่ต้องเจอขนรักแร้น้องเติ้ล :m20: ไอ้เราก็คิดว่า ถ้ามันเอาไปโกนขนตูดนี่จะแหวกเข้าไปยังไงน้า :laugh: แต่จะว่าไปนี่อาจเป็นหลุมพรางของคนเขียน ทำให้ฮาก่อนแล้วน้ำตาไหลทีหลังก็ได้ เชื่อว่ามันต้องมีมาม่าแน่ :hao5: ดูจากรูปการณ์ที่พฤติกรรมของน้องเติ้ลเปลี่ยนไป อาจเป็นเพราะไอ้พี่เบสท์ ดูท่าจะเรื่องมาก สำอาง เอาแต่ใจแน่ น่าจะเป็นอย่างที่พี่ป้องคิด มาทำให้น้องเติ้ลติดบ่วงทั้งรักทั้งหลง หวังว่าพี่ป้องจะฉุดน้องเติ้ลออกจากพี่เบสท์แล้วมาพี่แทนได้นะ :hao6:
-
น่ารักมุ้งมิ้งมากค่ะนุงเติ้ล :o8:
รออ่านต่ออยู่นะคร้าฟ
-
พี่ป้องก็ทำเป็นเข้มไปได้ ทีตัวเองแกล้งเติ้ลแรงกว่านี้เติ้ลยังไม่อะไรเลย #ทีมอวยเคะ :mew1:
อวยน้องเติ้ล? อืม... คนแต่งแอบเครียด นอกจากแต่งให้น้องเติ้ลโผล่มามุ้งมิ้ง ง๊องแง๊ง งอน น้องเติ้ลทำอะไรอีกบ้างหว่า?
กลัวเขียนตัวละครออกมาไม่ดีแล้วคนอ่านจะเบื่อจุงเบย ต้องหาทางให้น้องเติ้ลทำอะไรซักอย่างแล้ว ทีมอวยเคะจะได้ฟิน #อวยคนอ่าน
:mew1:
เติ้ลมันน่าจับตีจริง แต่เอ๊ะบรรยากาศแบบนี้ #สามีง้อภรรยา
/ยิ้มแรง รำอ่อน ต่อนยอนกันไป
#เติ้ลเป็นเด็กแสบ พี่ป้องด่าไว้ แต่ว่า... ไอ /ยิ้มแรง รำอ่อน ต่อนยอนกันไป มันแปลว่าอะไรค้า เค้าไม่เข้าใจมุกนี้อ่ะ :ling1:
555 โดนแกล้งซะแล้ว
ถ้าไม่สังเกตดีๆละก็ คงจะเอาไปโกนหนวดหมด
เติ้ลโคตรง้องแง้งเลยนะครับ
ช่าย เติ้ลโคตะระจะง๊องแง๊งเลย เหอๆ
มันยากมากๆ o12 และกดดันสุดๆ ที่จะพยายามแต่งไม่ให้เคะกลายเป็น "เคะอารมณ์สาวน้อย" "เคะสาวแตกประหนึ่งนางเอกโชโจ" "เคะที่ดูยังไงก็ผู้หญิง" "เคะแอ๊บแมนที่คนเขียนพยายามเขียนจนเฟค"
ถ้าตัวเอกเป็นตุ๊ดเป็นกระเทยไปเลยก็เขียนยากขึ้นไปอีกเพราะต้องมีความร่าเริงสนุกสนานแอบจิกตามประสาชาวสีม่วง
คุณน้องเติ้ลเลยออกมาเป็นคาแรคเตอร์แบบที่อยากให้อ่านแว๊บแรกแล้วรู้สึกว่า "เด็กว่ะ" แล้วก็ค่อยๆ ศึกษากันไป เพราะเอาจริงๆ คนแต่งยังไม่ได้วางคาแรคเตอร์น้องแกเลยค้าบ คือตอนนี้คิดเท่าที่พี่ป้องคิด "เด็ก แสบ เอาแต่ใจ" เพราะตอนนี้น้ำหนักของเรื่องอยู่ที่พี่ป้องล้วนๆ เลยค้าบ
แต่ก็แอบกลัวเติ้ลงี่เง่าจนคนอ่านเบื่อเหมือนกันนะ ฮ่าๆ แต่ว่า... ถ้าเติ้ลไม่งี่เง่า อีพี่ป้องมันจะห่วงได้ยังไง :hao5:
ทำไปว่าน้องมันขี้แกล้ง หล่อนใสสะอาดมากกก คลีนที่สุดอ่ะค่ะนังพี่ป้อง...กำตดให้น้องดม :z6:
คนบางคนเนอะทีแรกพอรู้ว่าร้องแกล้งก็ไม่อะไรเท่าไหร่หรอก
แต่พอน้องพูดถึงชื่อซัมวันบ่อยๆ นี่ขึ้นเลยจ้าาา ว๊าย พี่ป้องคิดไรกะน้องป่ะเนี่ย
ว่าแต่...คู่นี้เค้าง้อกันเป็นธรรมชาติดีนะ น่าร๊ากก ง้ออีก ง้ออีก :impress2:
ยังคงเป็นผู้ครองตำแหน่งคอเมนท์สุดฮาเหมือนเดิม ฮ่าๆ เมนท์ได้สะใจถึงอารมณ์จริงๆ ค่ะ
ดีใจที่มีคนอ่านแล้วเข้าใจถึงอารมณ์อีพี่ป้องที่ซ่อนอยู่ในเรื่อง ความจริงเรื่องนี้เล่าผ่านมุมมองพี่ป้อง มันก็จะเล่าแบบที่มันอยากพูดนั่นแหละ ซึ่งฮีก็ปากแข็งตัวพ่อ เป็นหนุ่มซึ่นนั่นเอง ฮ่าๆ ดังนั้นฮีจะไม่มีอารมณ์มุ้งมิ้งว่า "บะ บ้าจริง! ทำไมผมต้องเป็นห่วงมันด้วยนะ!" ทำนองนั้นหรอก คนอ่านต้องอ่านๆ ไปแล้วสังเกตเอาเอง ฮ่าๆ
แต่นะ เรื่องบางเรื่อง คนนอกก็เห็นๆ กันอยู่ว่าคนบางคนมันหงุดหงิดเพราะอาราย ฮ่าๆ :haun5:
:oo1:
o1
ดร่าม่าขนตูด ดราม่าขนรักแร้ เยี่ยมค่ะ :laugh:
อีพี่ป้องทำเป็นบ่น ก้อแค่ซื้อที่โกนหนวดอันใหม่ก็จบแล้ว อันเก่าก็ยกให้น้องมันไปโกนอะไรๆตามใจชอบ
ยังยืนยันว่าดราม่าจริงๆ นะ :hao5:
คาดว่าอันเก่าก็คงยกให้เติ้ลนั่นแหละค่ะ แต่เติ้ลจะเอาไปใช้ยังไง อืม.... น่าสน
โอ้ยยยยยยย อยากจะบอกน้ำตาไหล ดราม่ามากๆๆๆๆ สงสางพี่ป้องที่ต้องเจอขนรักแร้น้องเติ้ล :m20: ไอ้เราก็คิดว่า ถ้ามันเอาไปโกนขนตูดนี่จะแหวกเข้าไปยังไงน้า :laugh: แต่จะว่าไปนี่อาจเป็นหลุมพรางของคนเขียน ทำให้ฮาก่อนแล้วน้ำตาไหลทีหลังก็ได้ เชื่อว่ามันต้องมีมาม่าแน่ :hao5: ดูจากรูปการณ์ที่พฤติกรรมของน้องเติ้ลเปลี่ยนไป อาจเป็นเพราะไอ้พี่เบสท์ ดูท่าจะเรื่องมาก สำอาง เอาแต่ใจแน่ น่าจะเป็นอย่างที่พี่ป้องคิด มาทำให้น้องเติ้ลติดบ่วงทั้งรักทั้งหลง หวังว่าพี่ป้องจะฉุดน้องเติ้ลออกจากพี่เบสท์แล้วมาพี่แทนได้นะ :hao6:
ไม่ใช่หลุมพรางน้า เค้าบอกอยู่ทุกตอนว่าดราม่าแน่ๆ ดราม่าบ่อน้ำตาแตกจริงๆ เพียงแต่มันยังไม่ถึงตอนนั้นเท่านั้นเอง แต่เราตั้งใจว่าจะเป็นนิยายนี่พยายามเขียนดราม่าเสื่อมๆ ด้วยน่ะค่ะ อยากนำเสนอมิติใหม่ เราเชื่อว่าในจำนวนนิยายหลายร้อยหลายพันเรื่องแถวนี้ คงหาเรื่องที่พูดถึงขนตูดได้น้อยนิด เราเลยอยากลองเขียนอะไรแปลกๆ ดูบ้าง เผื่อคนอ่านที่ชอบขนตูด ขนรักแร้ และความซกมกอื่นๆ จะได้มีนิยายอ่าน
... ว่าแต่มันจะมีแน่เรอะ! :o211:
น่ารักมุ้งมิ้งมากค่ะนุงเติ้ล :o8:
รออ่านต่ออยู่นะคร้าฟ
มาแล้วค้าบ :mew1:
แวะมาเมาท์เพิ่มเติม แหะๆ
เติ้ลมันน่าจับตีจริง แต่เอ๊ะบรรยากาศแบบนี้ #สามีง้อภรรยา
/ยิ้มแรง รำอ่อน ต่อนยอนกันไป
#เติ้ลเป็นเด็กแสบ พี่ป้องด่าไว้ แต่ว่า... ไอ /ยิ้มแรง รำอ่อน ต่อนยอนกันไป มันแปลว่าอะไรค้า เค้าไม่เข้าใจมุกนี้อ่ะ :ling1:
พวกยิ้มแรง ยิ้มอ่อน มองแรง รำอ่อน ฯลฯ มาจากยูสหนึ่งในทวีตเตอร์ครับ คุณ สมศักดิ์ แอดดัมส์(ไม่น่าจะใช่ชื่อจริงๆ)
เป็นยูสที่มีคำพูดเป็นเอกลักษณ์มาก ขำมากด้วย ลองไปตามอ่านดูเล่นๆ ได้ครับ o17
ส่วนคำว่า ต่อนยอน เป็นภาษาเหนือครับ แม่บอกว่าน่าจะแปลว่า ทำอะไรค่อยๆ ช้าๆ เนิบๆ :z10: เป็นภาพที่คนอื่นมองคนเหนือ
ว่าทำอะไรก็จะนิ่มนวล ช้าไปซะหมด มั้ง(มีมั้งเพราะแม่ไม่ค่อยแน่ใจ)
อันที่จริง ... ถ้าสังเกตนิยายเราจะมีตัวละครเหนือเยอะมาก อีพี่ชัชพระเอกเรื่องดราม่าฯก็หนุ่มลำปาง พี่สตาร์ก็อยากให้มันขัดแย้งกับเทพทุกอย่างเลยได้เป็นหนุ่มเจียงใหม่ ...
เพราะความจริงแล้วเราก็มีแม่เป็นคนเหนือค่ะ (ฮ่าๆ) แต่ดันเกิดกรุงเทพฯ โตกรุงเทพฯ และพูดไม่ได้เลย ฟังได้นิดเดียว
แล้วภาษาเหนือของคนลำปางเนี่ย ปวดตับค่ะ! มันจะมีคำแปลกๆ แบบที่จังหวัดอื่นไม่ใช้เพียบ บางทีเวลานึกบทสนทนาของตัวละครที่อู้กำเมืองเราก็ปวดตับเหมือนกัน พี่เขยเราเวลาพูดกับแม่เรายังใช้แทนตัวเองว่า "น้อง" เลยอ๊ะ!
แล้วเคยมีเพื่อนมาจากเชียงใหม่ ตอนรับน้อง รุ่นพี่เขาให้ซาวด์แทรค คือพูดแนะนำตัวเองเป็นภาษาถิ่นแล้วตามด้วยภาษากลาง มีเพื่อนคนนึงเขาก็แนะนำตัว "สวัสดีครับ ผมนายเจนวิทย์ xxx มาจากจังหวัดเชียงใหม่ครับ!" โดนรุ่นพี่แกล้งค่ะ นายเจนฮีก็พยายามบอกว่าคนเชียงใหม่ผู้ชายก็"ครับ"กันพี่ๆ เขาก็ไม่เชื่อ
บางที เราก็งงกับภาษาถิ่นค่ะ :hao5: ภาษาใต้นี่ยังพอนึกออกเพราะมีพี่สะใภ้เป็นคนสุราษฎ์ (ฮั่นแน่! รู้แล้วแน่ๆ ว่าเราเอา "น้องพี" มาจากไหน ฮ่าๆ) แต่ที่เราไม่ได้เลยคือภาษาอีสานค่ะ มีเพื่อนรักเป็นหนุ่มโคราช แต่ฮีพูดกลางค่ะ ไปบ้านมันก็พูดกลางกันทั้งครอบครัว อา... คิดๆ ดูแล้วการเกิดมาแล้วโตแต่ในกรุงเทพฯ นี่แย่จัง ไม่มีภาษาถิ่นอะไรซักอย่าง
อ๊ะ เผลอเมาท์เพลินอีกแล้ว ฮ่าๆ :mew1:
-
เติ้ลมันน่าจับตีจริง แต่เอ๊ะบรรยากาศแบบนี้ #สามีง้อภรรยา
/ยิ้มแรง รำอ่อน ต่อนยอนกันไป
#เติ้ลเป็นเด็กแสบ พี่ป้องด่าไว้ แต่ว่า... ไอ /ยิ้มแรง รำอ่อน ต่อนยอนกันไป มันแปลว่าอะไรค้า เค้าไม่เข้าใจมุกนี้อ่ะ :ling1:
พวกยิ้มแรง ยิ้มอ่อน มองแรง รำอ่อน ฯลฯ มาจากยูสหนึ่งในทวีตเตอร์ครับ คุณ สมศักดิ์ แอดดัมส์(ไม่น่าจะใช่ชื่อจริงๆ)
เป็นยูสที่มีคำพูดเป็นเอกลักษณ์มาก ขำมากด้วย ลองไปตามอ่านดูเล่นๆ ได้ครับ o17
ส่วนคำว่า ต่อนยอน เป็นภาษาเหนือครับ แม่บอกว่าน่าจะแปลว่า ทำอะไรค่อยๆ ช้าๆ เนิบๆ :z10: เป็นภาพที่คนอื่นมองคนเหนือ
ว่าทำอะไรก็จะนิ่มนวล ช้าไปซะหมด มั้ง(มีมั้งเพราะแม่ไม่ค่อยแน่ใจ)
-
เป็นเรื่องแล้วครับ ดูเหมือนว่าความจะแตกแล้ว
เพราะวันก่อนไปเดินซื้อของกับเติ้ล วันต่อมาเลยมีคนมาถามผม ก็ไอ้เพื่อนเจ้าของห้องข้างๆ ไอ้พี่เบสท์สุดที่รักของเติ้ลมันนั่นแหละ เขาถามว่าทำไมผมถึงไปเดินอยู่กับเติ้ลได้ สุดท้ายก็ความแตก ผมก็ได้แต่บอกปัดไปว่า ญาติคนรู้จักเลยแชร์ห้องอยู่ด้วยกัน
แน่นอนครับต้องมีการคุยถึงประเด็น “เสียงครางร้อยเดซิเบล” ของเติ้ลอยู่แล้ว ผมเลยบอกไปว่าไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน พึ่งรู้เอาวันนั้นเหมือนกัน พวกมันรีบถามกันใหญ่ว่ารู้แล้วผมทำยังไงต่อ เพราะผมต้องอยู่ร่วมห้องสองต่อสองกับเกย์เชียวนะ! ผมก็เลยแหลต่อว่าก็ไม่เอาไงต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิมเพราะเติ้ลไม่ค่อยได้กลับห้อง
ปรากฏว่า ไอ้เพื่อนเจ้าของห้องข้างๆ กันดันแย้งว่าพักนี้มันไม่ได้ยินเสียงอุบาทว์นั่นแล้วครับ ผมก็คิดในใจนะว่ามันจะไปได้ยินได้ยังไงก็เติ้ลกลับมานอนที่ห้องแทบทุกคืน แต่ก็ต้องโกหกคนอื่นว่าผมไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นเพราะไม่ได้สนิทกับเติ้ล
นี่ถ้าคนอื่นรู้ว่าผมดันสนิทกับเติ้ลมากกว่าเดิมเพราะความแตก... คิดยังไงก็แปลกครับ!
ผมก็ไม่ได้อะไรกับเกย์หรอกนะ เติ้ลมันก็ไม่ได้มาทำอะไรผม ไอ้เรื่องลวนลาม แอบมอง ลักหลับ แบบที่เล่าลือกันมันก็มีแต่ในเรื่องเล่าโรคจิตตามเน็ทเท่านั้น แต่ผมไม่ชอบที่ช่วงนี้เติ้ลตามผมแจ สนิทก็ส่วนสนิท การที่เติ้ลหันมาติดผมแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกไม่ดี มันติดผมเพราะสนิทกับผมมากขึ้นหรือเพราะอะไร
“อ้าวเติ้ล? วันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอ?”
ในเวลาที่ผมอยากอยู่เงียบๆ คนเดียวไอ้เติ้ลมันก็ดันอยู่ห้องซะนี่!
“ไม่อ่ะ รอพี่ป้อง”
วันนี้ผมกลับช้าครับ ถึงห้องก็เกือบทุ่มนึงแล้ว ปกติเวลาแบบนี้เติ้ลมันไม่ค่อยอยู่ ไม่ออกไปหาข้าวกินก็ไปเที่ยวไหนของมันนั่นแหละ
“รอพี่ทำไม?”
“ผมอยากกินหมูกระทะ ไปกินหมูกระทะกัน”
อารมณ์ไหนวะเนี่ย? ชวนผมไปกินหมูกระทะ!
“ไม่ไปกูไม่มีตังค์”
ความจริงผมพอมีเงินนะครับ แต่ว่าไม่อยากไปกับเติ้ลอ่ะดิ ผมไม่อยากไปไหนมาไหนกับมันมากเกินไป ผมไม่อยากสนิทกับเติ้ลมากไปกว่านี้
“โธ่ น้องเลี้ยงก็ได้อ่ะ”
“ไม่เอากูขี้เกียจ ไม่ไปชวนมึงเพื่อนล่ะ กูอยากพักผ่อน”
ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยวะ...
“ก็คนอื่นมันไม่ว่างไงพี่ นะ ไปกินเป็นเพื่อนผมหน่อย ถือเป็นการพักผ่อนไปในตัว”
“กูจะนอนอยู่ห้องดูเมะ เข้าใจป่ะ? กูปั่นงานยิกๆ มาทั้งอาทิตย์ ขอกูพักบ้างเหอะ ไม่ได้ตามเมะเลย”
“โห! เห็นการ์ตูนดีกว่าคน”
เติ้ลมันเริ่มโวยวายใส่ผมอีกละ อยากรู้จริงๆ มันเอาแต่ใจแบบนี้กับคนอื่นป่าววะ! ทีกะกูละขึ้นเสียงจังนะมึง ไอ้เด็กเปรต!
“เออเรื่องของกู มึงจะไปไหนก็ไปไป๊ รีบๆ ไปเลย อย่ามารบกวนเวลาแห่งความสุขของกู”
อย่าไปสนใจมันครับ ปล่อยมันพาลไป ผมเปิดโน้ตบุ๊กเตรียมตัวดูเมะละ ขี้เกียจสนใจมัน
“จะดูเมะหรือดูอะไรกันแน่พี่ป้อง จะดูการ์ตูนโป๊แล้วว่าวอ่ะดิ รีบไล่ผมจังนะ”
ผีหมาจรจัดเจาะปากมันมาพูดรึไงวะ!
“อ้าวๆ ไอ้เติ้ล ก็มึงทำตัวงี้ไงกูเลยรำคาญ”
“แค่ผมชวนพี่ป้องไปกินข้าวด้วยกันเนี่ยนะ แค่นี้ก็รำคาญแล้วเหรอ? เออดิผมมันน่ารำคาญนี่! ใครๆ ก็รำคาญผม!”
เอ้า! เป็นอะไรอีกวะ มาลงอะไรที่ผม แค่นี้ก็ต้องดราม่า คนเริ่มก่อนก็มันชัดๆ
“มึงเป็นเหี้ยอะไร?”
“เป็นตัวน่ารำคาญไง!”
“เป็นบ้าอะไรของมึง? เอาดีๆ ดิเติ้ลกูตามมึงไม่ทัน”
“ก็ผมแค่ชวนไปกินข้าวทำไมต้องไล่ด้วยอ่ะ”
นี่มันไม่รู้ตัวจริงๆ เหรอครับ? ไอ้เด็กเรียกร้องความสนใจเอ๊ย!
“มึงกวนตีนกูก่อนนะไอ้สัส”
“ก็แล้วทำไมพี่ป้องไม่ไปกับผมล่ะ ไอ้การ์ตูนพวกนั้นมันสำคัญกว่าน้องอีกรึไง?”
สำคัญกว่าน้อง? มันอุปโลกน์ตัวเองเป็นน้องผมตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!
“เออ! ก็กูเหนื่อย กูอยากพัก กูไม่มีตังค์ ชัดมั้ย? นี่มันความสุขของกู เมื่อก่อนกูก็เป็นแบบนี้ไม่เห็นมึงจะสนใจ ก็ต่างคนต่างอยู่ไม่ใช่รึไงวะ มึงอยากแดกก็ไปกับเพื่อนกับแฟนมึงสิ อย่ามายุ่งกับกู!”
เติ้ลอึ้งไปแถมยังน้ำตาคลอ
หรือผมจะพูดแรงไป...
“ก็ถ้าผม...”
เติ้ลมันทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแล้วก็เปลี่ยนใจเงียบ
ผมว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับเติ้ลแน่ๆ มันถึงได้เป็นแบบนี้
ไม่น่าไปแคร์มันเล้ย พาลเอาเรื่องปวดหัวมาใส่ตัวแท้ๆ!
“ช่างแม่ง! ผมไปกินคนเดียวก็ได้วะ ไอ้พี่ป้องงี่เง่า โด่ โอตาคุ! สนใจแต่การ์ตูนแบบเนี๊ยะ จ้างให้ก็หาเมียไม่ได้หรอก”
ไอ้เด็กปากดี! มันโวยวายใส่ผมแล้วก็ออกจากห้องไปเลยครับ
เออดี! ด่ากูเสร็จแล้วก็ไป ไอ้เด็กเวร!
เติ้ลมันเอาแต่ใจ พอไม่ได้ดั่งใจแล้วก็ชอบงอแง มันชอบเรียกร้องความสนใจแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก เพราะพ่อแม่มันชอบทะเลาะกัน ไม่มีใครสนใจมัน คนที่ซวยเลยเป็นพี่ตั้ม คนที่ซวยต่อจากพี่ตั้มก็คือผมที่โดนแย่งลูกพี่ไป แต่ตอนนี้พี่ตั้มไม่อยู่ คนที่ซวยกลายเป็นผมคนดียวเต็มๆ
แล้วทำไมผมต้องสนใจมันด้วย?
พี่ตั้มจะรู้มั้ยวะว่าน้องชายตัวเองโคตรงี่เง่าเลย ยังน่ารำคาญเหมือนเดิมไม่มีผิด...
ผมผิดเหรอที่ชอบตัวละครสองมิติมากกว่ามนุษย์ ก็เพราะมนุษย์มันน่ารำคาญแบบนี้ไง เต็มไปด้วยอารมณ์ บางครั้งก็ชอบทำนิสัยงี่เง่า ผมเกลียดเวลาที่ต้องทะเลาะกับคนอื่น เป็นเพราะผมหงุดหงิดง่าย แถมยังพูดจาดีๆ กับใครเขาไม่เป็น คนเขาชอบหาว่าผมทำวงแตก พอผมไม่พูดด้วยก็หาว่าผมหยิ่ง ผมเบื่อการเข้าสังคมว่ะ ไม่อยากอยู่กับคนที่คุยไม่รู้เรื่อง มันน่ารำคาญ ผมชอบอยู่เงียบๆ ของผมแบบนี้ ผมใช้เวลากับของพวกนี้นี่ผมผิด?
.....
ไม่ไหว! ผมดูเมะไม่รู้เลยเรื่องครับ ไม่มีอารมณ์เลย เพราะเติ้ลแท้ๆ
ไอ้เด็กเปรต! นี่ถ้ามึงไม่ใช่น้องพี่ตั้มนะ!
“อยู่ไหน?”
กว่ามันจะรับโทรศัพท์ ต้องให้ผมโทรตั้งสองรอบสามรอบ งอนผมชัวร์!
“มีไร?”
“พี่หิวข้าว ซื้อข้าวมาเผื่อด้วย”
“พี่ป้องก็ลงไปซื้อเองดิ”
“เออน่ะ พี่บอกให้ซื้อกลับมากินกับพี่ไง”
นิ่งครับนิ่ง เติ้ลมันนิ่ง ผมรู้ว่ามันสนใจข้อเสนอของผมแล้วแต่ก็ยังลีลา
“ไม่เอา ผมจะไปกินหมูกระทะคนเดียว!”
“เปลี่ยนจากหมูกระทะเป็นข้าวหน้าหมูเกาหลีท้ายซอยป่ะ ซื้อเผื่อพี่ด้วยกล่องนึง เร็วๆ อย่าให้พี่รอนาน”
“ทำไมผมต้องทำตามที่พี่สั่งด้วย!”
“เพราะเสาร์นี้พี่อยากกินหมูกระทะไง เข้าใจป่ะ? รีบๆ ไปซื้อข้าวให้พี่ได้ละ หิว”
“เออๆ ก็ได้ แต่ไม่เลี้ยงนะบอกไว้ก่อน”
“เออ!”
ผมวางโทรศัพท์ทั้งๆ ที่ยังไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมผมต้องหาเหาใส่หัวด้วยวะ!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
อิคู่นี้มันทะเลาะกันอีกแล้ว
คราวนี้ดราม่าหมูกระทะแหละ และแน่นอน ฝ่ายที่ต้องง้อก็ยังคงเป็นอีพี่ป้องปากแข็ง ฮ่าๆ o16
อยากรู้จุงเบยว่าอีพี่ป้องซึนสัสๆ คนนี้มันจะยอมรับเมื่อไหร่ว่าแคร์น้องเหลือเกิ๊น! (ต้องมีเสียงจากคนอ่านตะโกนแน่ๆว่า "อะไรนะ! หล่อนก็ยังไม่รู้เลยเรอะยัยคนแต่ง!" ฮ่าๆ
ส่วนน้องเติ้ล ง๊องแง๊งแล้วพาลแบบนี้ระวังจะเข้าตัวนะเออ! แต่เชื่อว่าคนอ่านคงเชียร์ ฮ่าๆ
พอมีคนง้อฮีก็แค่งอแงเป็นพิธี ลงท้ายก็คงไปซื้อข้าวหมูเกาหลีไปให้พี่ป้องเขาล่ะ ถ้าอารมณ์ดีฮีจะเลี้ยง ถ้างอนก็จะเก็บตังค์ เหอะๆ
ตอนนี้ไม่ค่อยฮามาก เพราะมันดราม่า(หน่อยๆ) แต่ตอนหน้า ฮาจัดหนัก ... อืม ก็คิดว่าฮาอยู่นะ ไอ้ที่กำลังเขียนเนี่ย เอาเป็นว่ารออ่านก็แล้วกัน
แล้วมาตามลุ้นกันต่อน้าว่าสองคนนี้เขาจะเป็นยังไงต่อไป แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้พี่ป้องก็เริ่มออกอาการจิตใจปั่นป่วนเพราะน้องเติ้ลน่าดู ฮ่าๆ
-
ตอนนี้แบบ ฮาน้ำตาไหลพรากอ่ะ 5555555555+
ดราม่าไปไหน ปล.ตอนนี้ชอบมุกดราม่ามีดโกน 55 (ผมกินข้าวอยุ่นี่ถึงกะพ่น)
เมื่อไหร่จะถึงตอนทดสอบความฟิต แทบทนรอไม่ไหว
-
เอ๊ะ อยู่ติดห้อง อ้อนบ๊อย บ่อย หนูมีอะไรในใจ
ที่อยากบอกพี่มันบ้างไหม o3 :hao6: :haun4:
-
เออ ชักเริ่มดราม่าและ แพร่บนะ ขำก่อน :m20: อีพี่ป้องนี่มันซึนจริงๆเลย เอะอะอะไรก็ใช้พลังปากกลบเกลื่นความรู้สึกตัวเองกับน้องมันตลอด คนมันงี่เง่า เอาแต่ใจ เรียกร้องความสนใจ ปกติมันก็จะทำกับคนที่มันรักและชอบเท่านั้นแหละน่า :katai2-1: แต่ก็ยังคลุมเคลือว่าสรุปแล้วไอ้น้องเติ้ลกับอีพี่เบสท์มันมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า เติ้ลมันถึงได้กลับห้องและเอาแต่เกาะพี่ป้องแจ น้องมันอาจจะอยากเล่าอะไรให้ฟังก็ได้นะ แต่พี่ป้องมันกันตัวเองตลอดน้องมันเลยไม่กล้า พี่ป้องก็ใจเย็นกับน้องหน่อย เติ้ลน่าสงสารนะ มันยังเด็กมีความรักก็ครั้งแรกแถมยังผู้ชายอีก เราว่าเติ้ลมันต้องมีอปัญหากับอีพี่เบสท์แน่ๆเลย และถ้าน้องมันรู้นะว่าที่พี่ป้องพยายามออกห่างเพราะแคร์คำเพื่อนมากกว่าความรู้สึก น้องมันต้องเสียใจแน่ มันก็ไม่ได้บุกรุกปลุกปล้ำสักหน่อย ถ้าเกิดวันหนึ่งพลาดพลั้งขึ้นมาไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใด และพี่ป้องแคร์คนอื่นมากกว่า เติ้ลมันต้องเสียใจแน่ยิ่งถ้ามันรักพี่ป้องไปแล้ว นี่แหละมั้งดราม่าที่จะเกิด (คนเขียน: รู้ดีนักนะเมิงอีคนอ่าน :z6:) แต่อีน้องก็ปากดีหล๊ายหลาย ไปว่าพี่ป้องมันว่าหาเมียไม่ได้หรอก จะไปหาทำไม หนูก็เอาพี่ป้องมันทำผัวซะก็จบไม่ต้องไปหาให้เหนื่อย :jul3: และก็อีพี่ป้อง ตอนนี้แกแค่หาเหาใส่หัว แต่ต่อไปถ้าแกพาหำไปหาตูดล่ะก็แกเอ้ย แกจะติดใจจนไม่อยากจะเอาออกเลยสิบอกให้ o18
-
ซึนเดเระตัวพ่อ. ขี้งก. ขี้หงุดหงิดแถมปากเสียอีก. นี่ดราม่าสินะเชื่อแล้วๆ
ไปเดทกันดีๆไม่ได้เลยนะพี่ป้อง 555
-
อยากรู้.จะลงเอยกันยังไง. ตามต่อโลด. ขอบคุณคนเขียนด้วยค่ะ. ต่อไวไวนะ
-
พี่ป้องต้องหัดเรียนรู้ที่จะอยุ่กับคนอื่นมั่งนะ :mew6:
-
ทะเลาะกันด้วยเรื่องน่ารักๆ แบบนี้ด้วยเหรอค่ะ
น่ารักจริงจริ้งขุนป้องกับน้องเติ้ลน้อย :man1:
-
ดราม่าหมูกะทะ
555
สงสัยน้องเติ้ลจะมีปัญหากะแฟน
-
นิยายตลก
เติ้ลมีปัญหากับแฟนชัวร์
-
รอค่าาา
-
ตอนนี้แบบ ฮาน้ำตาไหลพรากอ่ะ 5555555555+
ดราม่าไปไหน ปล.ตอนนี้ชอบมุกดราม่ามีดโกน 55 (ผมกินข้าวอยุ่นี่ถึงกะพ่น)
เมื่อไหร่จะถึงตอนทดสอบความฟิต แทบทนรอไม่ไหว
ขอบคุณค้าบ มุกขนตูดกับมุกมีดโกนนี่สดจริงๆ อยู่ๆ คิดขึ้นมาได้ยังไงก็ไม่รู้ อเมริกันพายมั้งคะ? กับเรื่องที่เราเคยอ่านเจอในบอร์ดPพลาซ่ามั้ง? เกี่ยวกับเรื่ีองวุ่นๆ ของเกย์กับขนตูด ไปๆ มาๆ ก็กลายเป็นเจ้าหนูจำไมเติ้ลกับพี่ป้องคนตบมุกไปซะงั้น มีคนชอบก็ดีใจค่ะ
เอ๊ะ อยู่ติดห้อง อ้อนบ๊อย บ่อย หนูมีอะไรในใจ
ที่อยากบอกพี่มันบ้างไหม o3 :hao6: :haun4:
อันนี้ก็ต้องดูกันต่อไป เพราะคนแต่งยังไม่ได้คิดเลย มีแต่อีพี่ป้องนั่นแหละที่เริ่มคิด ฮ่าๆ :hao7:
เออ ชักเริ่มดราม่าและ แพร่บนะ ขำก่อน :m20: อีพี่ป้องนี่มันซึนจริงๆเลย เอะอะอะไรก็ใช้พลังปากกลบเกลื่นความรู้สึกตัวเองกับน้องมันตลอด คนมันงี่เง่า เอาแต่ใจ เรียกร้องความสนใจ ปกติมันก็จะทำกับคนที่มันรักและชอบเท่านั้นแหละน่า :katai2-1: แต่ก็ยังคลุมเคลือว่าสรุปแล้วไอ้น้องเติ้ลกับอีพี่เบสท์มันมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า เติ้ลมันถึงได้กลับห้องและเอาแต่เกาะพี่ป้องแจ น้องมันอาจจะอยากเล่าอะไรให้ฟังก็ได้นะ แต่พี่ป้องมันกันตัวเองตลอดน้องมันเลยไม่กล้า พี่ป้องก็ใจเย็นกับน้องหน่อย เติ้ลน่าสงสารนะ มันยังเด็กมีความรักก็ครั้งแรกแถมยังผู้ชายอีก เราว่าเติ้ลมันต้องมีอปัญหากับอีพี่เบสท์แน่ๆเลย และถ้าน้องมันรู้นะว่าที่พี่ป้องพยายามออกห่างเพราะแคร์คำเพื่อนมากกว่าความรู้สึก น้องมันต้องเสียใจแน่ มันก็ไม่ได้บุกรุกปลุกปล้ำสักหน่อย ถ้าเกิดวันหนึ่งพลาดพลั้งขึ้นมาไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใด และพี่ป้องแคร์คนอื่นมากกว่า เติ้ลมันต้องเสียใจแน่ยิ่งถ้ามันรักพี่ป้องไปแล้ว นี่แหละมั้งดราม่าที่จะเกิด (คนเขียน: รู้ดีนักนะเมิงอีคนอ่าน :z6:) แต่อีน้องก็ปากดีหล๊ายหลาย ไปว่าพี่ป้องมันว่าหาเมียไม่ได้หรอก จะไปหาทำไม หนูก็เอาพี่ป้องมันทำผัวซะก็จบไม่ต้องไปหาให้เหนื่อย :jul3: และก็อีพี่ป้อง ตอนนี้แกแค่หาเหาใส่หัว แต่ต่อไปถ้าแกพาหำไปหาตูดล่ะก็แกเอ้ย แกจะติดใจจนไม่อยากจะเอาออกเลยสิบอกให้ o18
ความจริงแล้วเรื่องนี้ ... คนที่ต้องดราม่าและเจ็บปวดสุดๆ คืออีพี่ป้องนะ ออกแนวรักเขาข้างเดียวด้วย ...
แต่อะไรๆ ไม่แน่นอน คนแต่งกะว่าจะแต่งดราม่าจัดหนักยังแต่งออกมาแล้วมีแต่คนขำ พล็อตเรื่องก็ยังไม่ได้คิด แต่งไปเรื่อยๆ ตามอารมณ์ ดังนั้นอะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ค่ะ
อาจจะเก็ทไอเดียตอนอ่านเมนท์คนอ่านนะเออ ฮ่าๆ แบบว่าตอนนี้มันกู่ไม่กลับละ จะเขียนดราม่าก็ดันมีแต่คนฮา แถมเสื่อมซะ...
ซึนเดเระตัวพ่อ. ขี้งก. ขี้หงุดหงิดแถมปากเสียอีก. นี่ดราม่าสินะเชื่อแล้วๆ
ไปเดทกันดีๆไม่ได้เลยนะพี่ป้อง 555
นี่คือคุณสมบัติของเมะเรื่องนี้ใช่มั้ยคะ? อีพี่ป้องมันมีอะไรดีบ้างเนี่ยถามจริง? ทำไมมีแต่ข้อเสียละเว้ยเฮ้ย!
อยากรู้.จะลงเอยกันยังไง. ตามต่อโลด. ขอบคุณคนเขียนด้วยค่ะ. ต่อไวไวนะ
รับทราบค้าบ
พี่ป้องต้องหัดเรียนรู้ที่จะอยุ่กับคนอื่นมั่งนะ :mew6:
ต้องมีคนสอนเนอะ ต้องให้น้องเติ้ลสอนเข้าสังคมซะแล้ว
ทะเลาะกันด้วยเรื่องน่ารักๆ แบบนี้ด้วยเหรอค่ะ
น่ารักจริงจริ้งขุนป้องกับน้องเติ้ลน้อย :man1:
ขนาดคนแต่งยังคิดเลยค่ะว่าจะมีวันไหนที่สองคนนี้ไม่ทะเลาะกันบ้างมั้ย?
ดราม่าหมูกะทะ
555
สงสัยน้องเติ้ลจะมีปัญหากะแฟน
จะพยายามหาดราม่าแปลกๆ มาเขียนนะคะ
นิยายตลก
เติ้ลมีปัญหากับแฟนชัวร์
นี่ไม่ใช่นิยายตลกน้า :hao5:
รอค่าาา
ขอบคุณค้าบ
-
เพราะผมรับปากเติ้ลว่าวันนี้ผมจะไปกินหมูกระทะกับมัน ผมเลยต้องหิ้วท้องรอไปกินข้าวเย็นกับเติ้ล กลัวกินได้ไม่คุ้มครับ
แต่เติ้ลดันมีธุระที่มหาวิทยาลัย
นานแล้วที่ผมไม่ได้อยู่คนเดียวเงียบๆ แบบนี้ ช่วงเวลาแสนสงบสุข ผ่อนคลาย สบายหู รู้สึกเหมือนตัวเองได้พักผ่อนยังไงก็ไม่รู้ครับ
ไอ้เพื่อนคนนั้นของผมมันต้องทนฟังเสียงอุบาทว์ตอนกลางคืน แต่ผมกลับอิจฉามัน ก็ลองมาเป็นผมที่ต้องฟังเติ้ลพล่ามทั้งวันทั้งคืนดูบ้างมั้ยอ่ะ? โคตรของโคตรนรกเลยครับ!
ถ้าไม่สรรหาคำถามปัญญาอ่อนมาถามก็ชวนคุยเรื่องไร้สาระ พอไม่ฟังก็ชวนทะเลาะ มันใช้แรงงานผมเกินหน้าที่เพื่อนร่วมห้องไปไกลแล้วครับ
พูดแล้วก็รู้สึกเครียดๆ หาทางระบายความเครียดตัวเองซะดีมั้ง โอกาสเหมาะๆ แบบนี้ด้วย
ก็เพราะพักหลังเติ้ลอยู่ห้องกับผมเกือบตลอดนั่นแหละ ผมเลยไม่ค่อยมีเวลาเป็นส่วนตัวซักเท่าไหร่ จะอาบน้ำนานๆ ก็กลัวมันแซว รำคาญมันครับ
เอาวะ! เอาซะหน่อย ตัวขัดขวางไม่อยู่ ขัดกระสุนซะหน่อยปืนจะได้โล่งๆ
เมะเฮชในมือถือกำลังละเลงลิ้นรัว มือผมก็สาวลำกล้องเพลิน เมะเรื่องนี้วาดสามเหลี่ยมมหัศจรรย์ของผู้หญิงเรียบดี มีขนเป็นกระจุกสามเหลี่ยมเล็กๆ บนเนิน แต่ของจริงมันไม่เกลี้ยงเกลาแบบนี้หรอกผมรู้ ตรงไหนมีรุขุมขนมันก็มีขนงอกออกมาหมดนั่นแหละ ยกเว้นจะโกน เวรแล้ว! ละผมจะคิดถึงไอ้เด็กเปรตทำไมวะ!
เพราะมันแท้ๆ เลย มาถามอะไรแปลกๆ ผมเลยมีความคิดประหลาดๆ ลอยอยู่ในหัว
ไม่ได้ครับ ตั้งสติ! ผมพยายามจดจ่อกับเมะแล้วบิ้วตัวเองให้ใกล้ไคลแมกซ์ อย่าไปคิดถึงไอ้เด็กเปรตกับคำถามงี่เง่าของมันเด็ดขาด!
ผมพยายามฟังเสียงครางของนักพากย์จากเมะ เสียงร้อง “อะ” สั้นๆ สลับกับ “อ๊า” ยาวๆ ตอนฟิน ของจริงมันร้องแบบนั้นกันที่ไหนล่ะ
เฮ่ย! แล้วผมจะไปนึกถึงเสียงอุบาทว์นั่นทำม๊าย เวรแล้ว!
ผมพยายามสะบัดหัวไล่ความคิดงี่เง่าออกไป ทุกอย่างเป็นเพราะไอ้เติ้ลแท้ๆ เลย ไอ้เด็กเปรต!
โธ่เว้ย! รีบๆ ออกสิวะลูกพ่อ สาสเอาแต่แข็งแต่ไม่ยอมออก
“พี่ป้อง ทำไรอยู่อ่ะ?”
เวร! เสียงไอ้เติ้ล!
“พี่ป้อง ทำไรอยู่ ผมจะเข้าห้องน้ำ”
“เออๆ พี่เข้าห้องน้ำอยู่”
ซวยละ หวังว่าเสียงผมคงฟังแล้วปกตินะครับ หวังว่ามันจะเชื่อ
“ทำไรวะพี่ นานแล้วนะ รีบๆ ออกมาดิผมปวดฉี่”
กูก็อยากออก แต่มันยังไม่ออกโว้ย!
“เออๆ กูขี้อยู่ แป๊บนึง”
เวร! แล้วทำไมผมต้องมาตะโกนคุยกับมันแบบนี้ด้วยวะ มันรู้สึกขนลุกแปลกๆ อ่ะครับ
“โหยนานไปแล้วพี่ป้อง ท้องผูกรึไงวะ รีบๆ ออกมาได้แล้ว ผมจะอั้นไม่ไหวแล้วนะ ผมฉี่จะแตกแล้ว”
เหี้ย มันจะมาแตกอะไรตอนนี้วะ! ช่างหัวมันละ ขอกูแตกก่อน
“เออๆ แป๊บนึง อย่าเร่งดิวะ”
นี่กูก็เร่งสุดๆ แล้วเหมือนกันไอ้สัส!
“ไม่ไหวแล้วพี่ เร็วๆ ดิวะ อย่าชักช้าเดี๋ยวผมฉี่ราด เร็วๆ ผมไม่ไหวแล้ว”
ไอ้เด็กเปรต!
“พี่ป้องออกมาเร็วๆ ผมไม่ไหวแล้ว”
เติ้ลมันทุบประตูรัวๆ ผมรู้ว่ามันปวดฉี่จริงๆ เติ้ลกลับมาตอนไหนผมไม่รู้ แต่ผมไม่แปลกใจเพราะเติ้ลเป็นคนมือเบา ไม่ค่อยทำเสียงดังในห้อง ผมถึงไม่ได้ยินเสียงมันเข้ามาในห้อง มันอาจจะรออยู่นานแล้วจนทนไม่ไหวเลยเริ่มอาละวาด
แต่เหี้ยเอ้ย! ทำไมมันต้องมาเซ้าซี้ผมตอนนี้ด้วยวะ เสียงมึงตอนปวดฉี่ก็เสือกเกินหน้าเกินตาเสียงเมะกูไอ้สาส!
“พี่ป้อง จะเสร็จยัง? ผมไม่ไหวแล้วนะพี่! จะราดแล้ว”
“เออ! มึงปล่อยเลย แตกพร้อมกูเนี่ยแหละไอ้สัส! เร่งกูจริง” อยากตะโกนกลับไปชะมัด แต่... ไม่เอาดีกว่าครับ คงไม่เหมาะที่ผมจะด่ามันในสถานการณ์แบบนี้
“เออๆ เสร็จละ แป๊บๆ”
เหี้ย! ผมจะไม่ลืมการช่วยตัวเองครั้งนี้ไปตลอดชีวิต คราวหน้าผมจะดูให้แน่ใจว่าเติ้ลไม่อยู่ใกล้ๆ ผมจะใส่กลอนประตูสองชั้นกันมันออกไปห่างๆ เลยสาส!
พอผมเปิดประตูออกมาได้นิดเดียว เติ้ลมันก็รีบผลักผมออกแล้วปิดประตูกระแทกใส่ผมดังปั้งอย่างจงใจ กับอีแค่ปวดฉี่ แค่นี้ต้องงอนลงไม้ลงมือใส่ข้าวของ โธ่ ไอ้เด็กน้อย!
ความจริงแล้วเติ้ลเป็นคนมือเท้าเบา เมื่อก่อนเวลาผมหลับแล้วเติ้ลกลับมาตอนดึกๆ ผมก็ไม่ค่อยสะดุ้งตื่นเพราะมันไม่ค่อยทำอะไรเสียงดัง เราเลยต่างคนต่างอยู่ เพราะเติ้ลเกรงใจผม เรามีระยะห่างกันเยอะ แต่พอสนิทกัน นิสัยขี้งอนของเติ้ลทำให้มันชอบทำอะไรประชดประชันใส่ผมโครมๆ เป็นการเรียกร้องความสนใจชัดๆ แต่ที่น่ารำคาญที่สุดคือปากมันนี่แหละ
แต่เอาวะ คราวนี้ผมผิด จะยอมๆ มันไปก่อนก็ได้ โล่งแล้วก็อารมณ์ดีงี้แหละครับ
ทว่า...
“พี่ป้อง...”
“อะไร?”
เติ้ลมันเข้าห้องน้ำเสร็จแล้วก็หน้าบึ้งออกมา สงสัยยังเคืองเรื่องเมื่อกี้อยู่แน่ๆ ขอโทษมันซะหน่อยดีกว่า
“ทำหน้าบึ้งทำไมว้า โทษทีนานไปหน่อย พี่ไม่รู้ว่าเติ้ลกลับมาแล้วนี่หว่า”
“เหรอ?”
เติ้ลขมวดคิ้วใส่ผมเป็นปมเลย สายตามันเคืองจัด ทำไมมันต้องโกรธมากขนาดนั้นด้วยวะ แค่เข้าห้องน้ำนานไปนิดเท่านั้นเอง
“ทีหลังเวลาพี่ป้องล้างมืออ่ะ ระวังแยมขาวเลอะตามพื้นอ่างล้างหน้านะพี่ มันข้น!”
เวรแล้ว!
“ผมปวดฉี่แทบตายแต่พี่ดันช่วยตัวเองอยู่ได้!”
“เอ้า! นี่กูผิด?”
“เออ!”
“เออก็ได้ กูยอมรับว่ากูโกหก แล้วไงวะ เรื่องธรรมชาติป่ะ? ก็กูกำลังฟินอ่ะ จะให้กูพักเบรกกลางคันออกมาให้มึงเข้าห้องน้ำเนี่ยนะ?”
“ก็ผมปวดฉี่อะ พี่จะเสียสละให้ผมเข้าไปฉี่ก่อนไม่ได้รึไงวะ ห้องนี้ผมก็แชร์ครึ่งนึงนะพี่!”
“ก็กูยังไม่เสร็จมึงก็รอก่อนดิวะ ตามคิวป่ะ จะให้กูเดินโด่ออกมานั่งรอมึงทำธุระรึไง ทุเรศละ”
“แต่มันรอได้ป่ะ? กะอีแค่ช่วยตัวเอง เห็นแก่ตัวว่ะพี่ป้อง ปกติพี่ก็ใส่แต่บ็อกเซอร์ปล่อยมันห้อยโตงเตงอยู่ละ จะมาอายอะไรตอนนี้ ช้าไปหน่อยป่ะ ต่อให้พี่ช่วยตัวเองกลางห้องผมก็ไม่สนหรอก!”
หึ ปากดี! ปากแบบนี้น่าจับมาสั่งสอนจริงๆ เหอะๆ
“มากไปละไอ้เติ้ล”
“ผมก็แชร์ห้องครึ่งนึงเหมือนกัน พี่ก็เกรงใจผมบ้างดิวะ เวลากินข้าวด้วยกันจานแม่งก็ไม่ล้าง ห้องสกปรกก็ไม่ยอมกวาด”
“เอ้า ก็มึงซื้อมากินกับกูป่ะ? มึงก็ล้างเองดิ”
“เออ! ผมรู้ว่าพี่ชอบกินอาหารสำเร็จคากล่องเพราะขี้เกียจล้างจาน แม่ง...”
เติ้ลมันบ่นน็อนสต็อปเลยครับ โคตรน่ารำคาญเลย ผมย้อนเวลากลับไปไม่สนิทกับมันได้มั้ยเนี่ย?
“จิ๊! ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ละรู้ตัวป่ะว่าผมร่วง ไม่รู้ผมรึขนอะไรร่วงเต็มห้อง”
มันทำเสียงจิ๊จ๊ะใส่ผม ไม่พอยังมองผมขึ้นๆ ลงๆ ด้วยสายตารังเกียจอีก ผมผิดรึไงวะที่กรรมพันธุ์ให้ขนมาเยอะ
“ยิ่งในห้องน้ำมันคาตรงรูระบายน้ำ เคยเอาทิ้งมั่งป่ะ? พี่ป้องแม่งซกมกว่ะ!”
ผมรำคาญที่มันบ่นนะ แต่คิดอีกที ... ที่มันพูดนี่จริงเหรอวะ?!
“จะบ่นอีกนานมั้ยสัส เดี๋ยวกูหมดอารมณ์กินหมูกระทะหรอก”
“เฮ้ยนี่ผมจริงจังนะเว้ยไม่ได้พูดเล่น ฟังกันหน่อยดิวะพี่ป้อง อยู่ด้วยกันก็ต้องช่วยกันดิ พี่ป้องสบายแต่ผมลำบากอ่ะ”
“ทีเมื่อก่อน-”
“ก็นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว ผมหารค่าห้องครึ่งนึงนะเว้ย เกรงใจผมบ้าง ผมก็มีสิทธิ์นะ”
“เออๆ รู้แล้ว ทีหลังจะระวัง”
ยอมมันก็ได้ครับ เพื่อความสงบสุขของรูหู
นี่ถ้าไม่เห็นแก่ที่มันเป็นน้องพี่ตั้มนะ ผมไม่ย้อมให้มันมาอยู่ด้วยหรอก เด็กอะไรวะโคตรน่ารำคาญ!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
ถึงจะน่ารำคาญแต่ก็ฟินใช่มั้ยพี่ป้อง?
คราวนี้เป็นดราม่าห้องน้ำล่ะ จะมีใครเขาใช้มุกเสื่อมๆ แบบนี้มาแต่งนิยายดราม่ามั้ยน้อ? นิยายเรื่องนี้ประหลาดเกินไปแล้ว!
คุณน้องเติ้ลเองก็แปลกไม่แพ้กัน เป็นนายเอกเรื่องอื่นเขาต้อง "แหวะ" "อี๋" อายสาวแตก เขินหน้าแดงกันแล้ว ไม่มานั่งบ่นเรื่องอุปนิสัยซกมกของอีพี่ป้องรูมเมทหรอก
หรือน้องเติ้ลแกจะภูมิต้านทานดี ไม่ได้คิดอะไรเลย เลยไม่เขินพี่ป้อง? ไม่น้า ปกติฉากแบบนี้พระเอกกับนายเอกต้องเขินกันดิ!
แฟนๆ คิดว่าไงละเนี่ย กด1น้องเติลมีใจ กด2น้องเติ้ลไม่ได้คิดอะไร ฮ่าๆ แต่ที่แน่ๆ เหมือนคนบางคนมันฟินล่ะ!
โอเค ยอมรับก็ได้ว่านิยายเรื่องนี้มันฮาแบบเสื่อมๆ เพราะตั้งใจจะแต่งดราม่าที่เอามุกเสื่อมๆ มาเป็นจุดขาย แต่นี่ไม่ใช่นิยายขำขันน้า! นี่เป็นนิยายดราม่าจริงๆ แต่ได้ไอเดียแล้วว่าจะเอาพี่ป้องกับน้องเติ้ลมดราม่าเรื่องเสื่อมๆ กัน น่าจะแปลกดีนะ
เอาเป็นว่านิยายเรื่องนี้เป็นของแปลกละกัน เหอๆ ขอฝากนิยายดราม่า ฮาแบบเสื่อมๆ เรื่องนี้ด้วยน้า
-
นิยายแบบ....แบ๊บ....แบ๊บว่าฮามากๆ ฮ่าๆๆๆ คือพี่ป้องน่าสงสารอ่ะ ช่วยตัวเองในห้องน้ำก็ผิดด้วย กร๊ากกกก.... งั้นควรเปลี่ยนมาช่วยกลางห้องเหมือนที่น้องเติ้ลบอกเถอะค่ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จะรักกันได้ยังไงหนอ :เฮ้อ:
-
กดสองจ้ะ. ตอนนี้ยังไม่คิดอะไรเพราะห่างไกลสเป๊คสินะ
สรุปว่าพุ่งเพราะคำว่า พี่ป้อง...ไม่ไหวแล้ว. สินะ
กินหมูกะทะกันดีๆอย่าไปคิดเรื่องขนเรื่องครางอะไรตอนกินอีกล่ะ กลัวน้ำจิ้มพุ่ง :laugh:
-
กำลังกินข้าว อ่านไปข้าวแทบพุ่งออก กรูฮามากกกกกกกกก ตอนอีพี่ป้อง อีน้องเติ้ล มันเถียงกันเรื่องแตกเอาโล่ :m20: แหมๆๆ พี่ป้อง น้องมันว๊อนขนาดนั้น พี่ก็น่าจะเดินโด่ออกมาชี้หน้ามันและชักต่อหน้าสักหน่อย ดูดิไอ้เด็กปากดีของพี่จะปากดีอย่างที่ว่าไหม ไม่สนใจ กลัวจะพุ่งเข้าหาพี่เขานะน้องเติ้ล เขาว่าพูดอะไรจะได้อย่างนั้นนะ o18 ติดตามต่อไปว่าจะดราม่าจนกรามค้างอีกไหม :katai2-1:
-
ถึงจะไม่ใช่เรื่องตลกแต่มันก็ฮาจนได้
ติดตามจ้า า :hao6:
-
โอ๊ย......ฮา..........ดีนะไม่กินน้ำตอนอ่าน ไม่งั้นมีเปลี่ยนเมนบอร์ดกันบ้างล่ะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:m20: โอ๊ยยย ฟินนนนน
อีหนูเติ้ลจ๊ะ เอ็งบ่นเป็นยายแก่ไปได้ :laugh:
-
ครั้งนี้น้องเติ้ลพูดดีมีเหตุผลนะ :sad11: ซึ้งค่ะ ในสุดก็หาเรื่องทะเลาะกันแบบมีสาระได้แล้ว(?)
ป้องก็ยอมๆ น้องเขาไปเหอะ
-
ต้องยอมทุกครั้งแหละครับผมว่า
-
โอ้ยยยยยไม่ได้อ่านตั้งหลายตอน
พลาดไปเยอะเลยในที่สุดก็ตามทัน
สงสารพี่ป้องอ่ะต้องคอยตามง้อน้อง
มันซึงมันก็งอนได้ทุกเรื่องสากกะเบือ
ยันเรือรบเลยจริงๆแต่ก็มองในอีกแง่นึง
อิน้องมันสามารถเป็นตัวของตัวเองจะคิด
จะพูดจะทำอะไรก็ได้ไม่ต้องคิดเยอะเหมือน
กันตอนที่มันอยู่กะแฟนที่ต้องพยายามทำตัว
ให้ได้เหมือนกับที่อิพีเบสท์มันต้องการและ
อยากจะให้เป็นเวลามาอยู่กะพี่ป้องมันเลยชอบ
ทำนิสัยเด็กๆและชอบเรียกร้องความสนใจจากพี่
มันเพราะมันรู้ว่ายังไงแล้วสุดท้ายพี่มันก็ต้องตาม
มาง้ออยู่แล้ว
-
นึกว่าจะวางมวยกันซะละ
ว่าแต่พี่ป้องคะ...แกเคยเถียงชนะน้องมันด้วยเหรอวะ????
งี้แหละ! คนมันจะเป็นว่าที่ผัวที่ดีในอนาคต
หัดยอมง่ายๆ แบบนี้น่ะดีแล้วนะคะ คึคึคึ :z10:
-
เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องเลย...เราไม่โกหก
คนแต่งบอกว่าดราม่า...เราไม่เชื่อหรอก ก็อ่านชื่อเรื่องดิ...ออกจะฮา แล้วพออ่านเราก็คิดถูกจริงๆว่ามันไม่ดราม่า ฮาแบบเสื่อมๆเหมือนตัวตนเรา เอ๊ยังไง 555+
ฮาค่า สนุกด้วย รีบมาต่อไวๆน้า
-
สนุกดีอ่ะ
-
มาต่อเหอะครับ รอนานละนะ
-
มาต่อออออออ
-
:z3:
-
รออยู่นะ
-
ความซกมกของผู้ชายคือเรื่องปกติ
-
แล้วผมก็ออกไปกินหมูกระทะกับเติ้ล
พูดก็พูดเถอะครับ จนถึงตอนนี้ผมยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตัวเองต้องยอมออกมานั่งตากยุงกินเศษหมูกับเติ้ล ความจริงแล้วผมไม่ค่อยชอบกินหมูกระทะเพราะกินทีไรท้องเสียทุกที พักนี้ผมใจอ่อนกับเติ้ลมากไปรึเปล่า? หรือเป็นเพราะพออยู่กับมันมากเข้าจิตวิญญาณความเป็นพี่ชายของผมก็เลยตื่น?
ช่างมันครับ นั่งกินต่อไปเงียบๆ ดีกว่า เติ้ลมันมีความสุขผมก็ดีใจสบายหู
“พี่ป้อง เอาไรเพิ่มป่ะ ผมจะไปตักกุ้งเพิ่ม”
“เติ้ลอยากกินอะไรก็ตักมาเหอะ พี่ได้ทั้งนั้น”
“โอเคคร้าบ เดี๋ยวน้องจัดให้”
ไอ้เติ้ลมันเขมือบกุ้งย่างไปเป็นสิบแล้วนะครับ! มันยังกินกุ้งไม่พออีกเหรอ? ผมละนับถือมันเลย
แต่ก็นะ เห็นมันร่าเริงแบบนี้ค่อยดีหน่อย เวลามันทำหน้าเหงาๆ แล้วรู้สึกแปลกๆ
ไม่นานนักเติ้ลก็กลับมา มันตักกุ้งมาอีกเพียบ ผมเห็นแล้วชักอยากอ้วก ไม่ไหวแล้วครับ พักเบรกหาอะไรแก้เลี่ยนหน่อยดีกว่า
“พี่ไปดูของหวานแป๊บ”
“เฮ้ยอะไร! อิ่มแล้วเหรอพี่ป้อง?”
“เออ”
“โด่ไรว้า... ไม่กินเป็นเพื่อนน้องก่อนอ่ะ”
“กูก็จะไปตักขนมมานั่งแดกเป็นเพื่อนมึงแทะกุ้งนี่ไงไอ้เติ้ล!”
“ฮ่าๆ”
ไอ้เด็กเปรต ชอบกวนตีนผมดีนัก!
ผมตักลอดช่องมานั่งกินเป็นเพื่อนเติ้ล เหลือเชื่อที่มันยังเพลินกับกุ้งย่างโดยไม่มีวี่แววว่าจะอิ่ม ไม่นานกุ้งบนตระแกงย่างก็หายแว๊บเหลือแต่เปลือก ผมเห็นเติ้ลมันขยับอีกรอบ อย่าบอกนะว่ามันจะไปเอาอีก!
“ผมไปเอากุ้งก่อนนะพี่ป้อง”
“เฮ้ย มึงกินกุ้งเยอะไปแล้วป่ะ? เหลือไว้ให้คนอื่นเค้ามั่ง”
“โด่ ของแบบนี้ใครดีใครได้ นี่มันบุฟเฟ่ต์นะพี่ป้อง ไปละ”
ช่างมันครับ ต่อให้มันท้องแตกตายผมก็จะไม่ยุ่ง!
แต่ในระหว่างที่ผมกำลังเพลินกับการเขี่ยน้ำแข็งในถ้วยลอดช่องเล่น มันก็มีถ่านกระเด็นมาลงหัวผม!
ผมหันไปมองไอ้โต๊ะต้นเหตุที่อยู่ด้านหลังผม แต่มันกลับทำกร่าง
“อะไรน้อง มองทำไม มีปัญหาเหรอ?”
อ้าวไอ้เหี้ย!
ผมอุตส่าห์ไม่สนใจที่มันโวยวายเรื่องบิลกับพนักงานแล้วนะครับ โต๊ะนี้มันเสียงดังมาได้พักใหญ่แล้ว โคตรน่ารำคาญ โวยวายให้เรียกผู้จัดการมาอยู่นั่นแหละ หาว่าคิดตังค์ผิด จะไปฟ้องสคบ. จะประจานร้านลงเน็ท โธ่... ไอ้มนุษย์โซเชี่ยล!
ปกติผมถือคติไม่เสือกเรื่องชาวบ้าน ท่าทางลุงแกคงเมาด้วยแน่ๆ เพราะบนโต๊ะมีเบียร์อยู่หลายขวด นอกจากเมากร่างแล้วยังทำหัวหมออีก! แต่หนนี้ไม่ยุ่งไม่ได้ละครับ ถ่านมันกระเด็นมาโดนกูไอ้เหี้ย!
“ถ่านมันกระเด็นมาโดนผมครับ”
“เอ๊ะน้องไม่เห็นเหรอพี่คุยกับเด็กเสิร์ฟเรื่องบิลอยู่ อย่าแทรกได้มั้ยน้อง”
อื้ม... มึงโวยวายเสียงดังออกแอคชั่นจนถ่านในเตาปิ้งกระเด็นมาโดนกูนี่กูผิด? กูสะดุ้งเลยนะเว้ยเฮ้ย! สาสสสสส!
“มีอะไรเหรอพี่ป้อง”
เติ้ลมันกลับมาถึงโต๊ะพอดีครับ
“ไม่มีอะไรหรอกเติ้ล พวกคนเมาโวยวายชักดาบอ่ะ”
ตอนที่ผมพูด ผมก็มองไปทางมัน มันก็มองหน้าผม เด็กเสิร์ฟผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ก็ท่าทางกลัว เติ้ลนั่งลงปิ้งกุ้งท่าทางไม่ค่อยแฮปปี้ มันดึงแขนผมให้พอ ผมก็เลยช่วยมันปิ้งกุ้งบนตะแกง พยายามไม่สนใจโต๊ะข้างๆ
แต่โต๊ะข้างๆ ยังโวยวายไม่เลิก เท่าที่จับใจความได้รู้สึกเหมือนมันโวยวายเรื่องค่าของที่บวกเพิ่มอะไรนี่แหละครับ พวกค่าถ่านค่าน้ำแข็งค่าผ้าเย็นจิปาถะ มันโมโหแล้วก็ออกแอคชั่นโชว์ความถ่อยข่มชาวบ้าน แขกโต๊ะอื่นก็มองกันหวาดๆ บางคนก็ขอย้ายโต๊ะ ผู้จัดการมาเจรจาเรื่องบิล แต่มันเกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมาอีกไม่รู้ปัดเตาย่างบนโต๊ะกระเด็น!
มันโมโหเรื่องโกงค่าถ่าน แต่ไอ้เตาที่มันปัดซะคว่ำอ่ะ เสือกมีถ่านร้อนๆ กลิ้งออกมาแล้วมันก็เสือกลอยมาทางผมเต็มๆ! จงใจใช่มั้ยไอ้สาสสสสส
“ไอ้เหี้ย! มึงจะเอาไงกับกูวะสัส!”
ผมลุกละครับ ไม่ไหวละงานนี้
“พี่ป้องใจเย็น!”
เติ้ลลุกตามผม มันดึงแขนผมเป็นเชิงห้าม แต่พี่ขอร้องน้องอย่าเสือก งานนี้พี่จะไม่ทน!
“มึงมีปัญหาไรวะ!”
“มึงแหละมีปัญหาอะไรนักหนา ไอ้เหี้ย!”
น้องเด็กเสิร์ฟเริ่มถอยห่างพวกเรา ผู้จัดการร้านหน้าซีด ลองมาเจอไอ้ป้อง มือขวาพี่ตั้ม บ้านใต้หน่อยเป็นไง กูนี่แหละนักเลงตัวจริง ไม่พึ่งแอพ!
“มึงหุบปากไปเลยอย่าเสือกเรื่องชาวบ้าน”
มันชี้หน้าผมแล้วลุกขึ้นยืนบ้าง ถุ้ย! ไอ้หมาแก่ อ้วนๆ เตี้ยๆ แถมเมาอย่างมึงไม่มีวันทำอะไรกูได้หรอก!
“จะเสือกเหรอ จะเอาเหรอวะ”
ทำเก๋าเดินมาหาผม หึๆ ถ้ากูไม่เจ๋งพอกูคงไม่กล้า และเมื่อกูลุกแล้วแปลว่ากูเอาเรื่องมึงแน่นอนไอ้สัส!
เหอะ! เข้ามาเล้ย!
“กูคงไม่เสือกหรอกถ้ามึงไม่ทำความเดือดร้อนให้กู!”
ผมพยายามอดทนแล้วนะ แต่เจอไอ้พวกจิตสาธารณะเป็นศูนย์แถมมารยาททางสังคมต่ำแบบนี้ผมทนไม่ไหวว่ะ!
ความจริงเรื่องบิลไม่เคลียร์นี่ผมว่ามันก็ไม่ถูกต้องนะ แต่มันใช่ป่ะวะมากร่างทำเก๋าแล้วทำให้คนอื่นเดือดร้อนเนี่ย? ปัดเตาถ่านกระจายทั้งๆ ที่มันอันตราย ถ่านกระเด็นมาโดนชาวบ้านเขาแล้วยังทำกร่างข่ม เจ๋งมากรึไงวะเจอกูหน่อยเหอะ!
ที่สำคัญผัวเมากร่างโชว์ อีนังเมียก็ไม่รู้จักห้าม มัวแต่ยุ่งกับโทรศัพท์ สงสารก็แต่ลูกมันที่นั่งอยุ่นั่นแหละ มีพ่อแม่แบบนี้คงอับอายน่าดู
“มึงเดือดร้อนอะไรวะ ฮะ! มึงมาเสือกอะไรด้วย เก่งรึไงมึง”
มันเดินมาถึงโต๊ะผม ตรงเข้ามาผลักอกผม กลิ่นเบียร์หึ่ง ท่าทางเมาเต็มพิกัด นังเมียก็เอาแต่ถ่ายคลิปแทนที่จะสนใจลูกที่นั่งอึ้ง เหอๆ พ่อแม่เหี้ยๆ !
“เออ กูเดือดร้อนไอ้สัส!”
เสต็ปที่หนึ่ง ผมผลักมันกลับแล้วเคลื่อนที่ไปด้านข้าง หลบไปข้างหลังมัน
“ถ่านมันกระเด็นมาโดนกูไอ้เหี้ย!”
จับแขนมันพลิกมาด้านหลังแล้วล็อค เอาอีกมือกดหัวมันเอาไว้
“ถ่านมันร้อนมั้ยละมึง มันกระเด็นมาโดนกู มึงลองโดนเองมั่งมั้ยสาส!”
ต่อด้วยถีบข้อพับมันให้ล้มลงไปแล้วจับหัวมันไปจ่อหน้าเตา เอาให้เกือบๆ นาบ สะใจจริงโว้ย!
“กูร้อนโว้ย!”
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากเพราะผมลงมือด้วยความรวมเร็ว เติ้ลร้องตะโกนเรียกชื่อผมด้วยความตกใจ อีนังแม่ปากก็ร้องว้ายพ่อๆ แต่มือยังไม่หยุดถ่ายคลิป มนุษย์โซเชี่ยลจงเจริญ!
“ไอ้พี่ป้องหยุด!”
“กรี๊ด ป๊า!”
“มึงเจ๋งนักเหรอวะไอ้สาส เบ่งอีกสิมึง”
“อ๊าก! ร้อน!”
“ปล่อยผัวชั้นนะ! ช่วยด้วยค่าไอ้นี่มันบ้า มันทำร้ายผัวฉัน”
“ถ่ายอีกสิอีเจ้ ถ่ายกูเลย แต่อย่าลืมเตาที่ผัวมึงปัดกระเด็นด้วยนะอีสัส! แดกแล้วชักดาบแถมยังเบ่ง ประจานลงโซเชี่ยลเลยว่าผัวมึงกร่างเจอตออย่างกูอีเหี้ย!”
“ไอ้พี่ป้อง!”
สถานการณ์ชุลมุน สับสนวุ่นวาย เสียงเติ้ลตะโกนเรียกชื่อผมพร้อมกับพุ่งเข้ามาดึงผมออกจากการมีเรื่องกับชาวบ้าน เสียงวี๊ดว้ายของนังเมียที่พยายามช่วยผัวตัวเองออกจากสถานการณ์เสียเปรียบ แล้วผมก็ได้ยินเสียงสุดท้ายดังเพล้ง! จากนั้นโลกของผมก็มีแต่สีแดงก่อนจะมืดลง
วินาทีที่ผมรู้สึกตัวผมก็นอนหนุนตักเติ้ลอยู่ มีน้องผู้หญิงคนหนึ่งเอายาดมจ่อจมูกผม พอผมขยับตัวน้องเขาก็หันไปเรียกผู้จัดการบอกว่าผมฟื้นแล้ว แล้วทันใดนั้นผู้จัดการก็เดินเข้ามากับตำรวจ เชี่ย!
คงไม่ต้องบอกนะครับว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น เสียค่าปรับบนโรงพักน่ะสิครับ แม้ว่าทางตำรวจจะขอให้ยอมความ มีพนักงานร้านหมูกระทะเป็นพยานทั้งร้านว่าไอ้แก่นั่นเมาแล้วอาละวาดชักดาบก่อน แถมยังเดินมาหาเรื่องผมถึงโต๊ะ แต่ก็ปฏิเสธความจริงไม่ได้ว่าผมอารมณ์ร้อนสติแตกสวนกลับไอ้แก่นี่ค่อนข้างแรง เมื่อมีคลิปจากนังเมียช่วยยืนยันผมเลยไม่รอดความผิด แต่นังเมียก็ร้ายใช่ย่อยเอาขวดเบียร์ตีหัวผมซะแหก
พวกเขาไม่ยอมๆ ความ ตั้งใจจะเอาเรื่องผมให้ถึงที่สุด แต่ตำรวจก็รู้ว่าเหตุเมาอาละวาดเลยใจดีช่วยผม ลงท้ายก็เลยผิดกันไปทั้งสองฝ่าย ผมเลยขอให้อีเมียลบคลิปพร้อมกับลงบันทึกประจำวันไว้ ถ้าคลิปหลุดพวกมันก็ผิดเต็มๆ ล่ะ ผมเอาเรื่องแน่! เขาก็ยอมลบต่อหน้าตำรวจนะครับ ดีที่ท่านก็เชียร์ให้มันจบเคลียร์ๆ ด้วยดี แต่อีผัวเมียคู่นี้เสือกหัวหมอจะแจ้งความว่าร้านหมูกระทะโกงอีก ไม่ยอมจบร้านเลยแจ้งความกลับว่าทำลายทรัพย์สิน
แต่นั่นก็เป็นเรื่องของร้านกับลูกค้านรกแตกแล้วครับ ส่วนผมนะเหรอ? ไปโรงพยาบาลเย็บหัวที่แหกสิครับ เลือดโชกอ่ะ!
เป็นวันที่โคตรเหนื่อย กว่าผมจะกลับถึงห้องก็เกือบเที่ยงคืนครับ นอกจากหัวแตกแล้วตอนผมล้มลงไปมือผมยังไปคว้าเอาขอบโต๊ะซึ่งเต็มไปด้วยกองถ่านอีกต่างหาก พองสิครับ ดีนะโดนไม่มาก แต่ซวยสัสที่เสือกเป็นมือซ้ายข้างที่ถนัดซะด้วย
ทั้งเหนื่อยทั้งเซ็ง แล้วก็อึมครึมด้วยครับ เติ้ลเงียบเกือบตลอดเวลาทั้งๆ ที่มันเป็นคนพูดมาก ผมรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ถูก มันกระอักกระอ่วนยังไงก็ไม่รู้ คือ... ผมเผลออาละวาดต่อหน้าเติ้ลไปแล้ว
เอาน่ะ! มันรู้อยู่แล้วว่าผมเป็นคนยังไง มันน่าจะชินกับเรื่องแบบนี้แล้ว อย่างน้อยผมยังมีความอดทนมากกว่าพี่ตั้มนะเออ ไม่ได้อาละวาดบ่อยซะหน่อย ... แต่เติ้ลเงียบเกินไปละ
... เอาไงดีวะ?
โอเค! ผมรู้ว่าเติ้ลมันเกลียดการมีเรื่อง มันไม่ชอบให้พี่ตั้มไปต่อยตีกับชาวบ้าน และตอนนี้มันก็กำลังโกรธผมที่ทำแบบนั้น แต่ผมเผลอหลุดไปแล้วอ่ะ จะให้ผมทำยังไงวะ ผมง้อคนเก่งที่ไหน
“พี่นอนก่อนนะ เหนื่อย”
นี่กูพูดอะไรออกไป... เฮ้อ!
“ไม่อาบน้ำหน่อยเหรอพี่ป้อง?”
ผมก็อยากอาบหรอกนะ แต่หัวก็แตก มือก็แหกจะทำได้ยังไงวะ
แต่ดีจังที่เติ้ลยอมเปิดปากคุยกับผม ผมนึกว่ามันจะเมินไม่ยอมพูดกับผมซะแล้ว
“จะอาบได้ยังไงวะ เดี๋ยวแผลเปียก”
“แล้วจะนอนทั้งๆ อย่างนั้นเหรอ?”
ไม่ต้องให้เติ้ลใช้สายตาสมเพชมองผมก็รู้ว่าสภาพตัวเองโคตรซกมก ตัวมีคราบถ่านดำๆ เปื้อนประปราย ตามไรผมยังมีคราบเลือดแห้งติดเป็นย่อมๆ กลิ่นเบียร์คละคลุ้งผสมกับกลิ่นหมูกระทะ โสโครกสุดๆ ครับ
“ไม่เช็ดตัวหน่อยอ่ะ เดี๋ยวผมช่วย”
“เอางั้นเหรอ?”
เติ้ลจะช่วยเช็ดตัวผมเหรอวะ?! มันยอมช่วยผมจริงอ่ะ?
“ไม่ต้องก็ได้ คือ... พี่เกรงใจ”
“พี่ควรจะเกรงใจผมตั้งแต่ตอนลุกไปมีเรื่องกับมันแล้ว ไปแลกกับมันทำไมวะ แล้วตัวเองก็เจ็บ คุ้มมั้ย?”
นั่นไงกูว่าแล้ว!
ผมอยากเถียงกลับไปนะว่าตอนนั้นคนกำลังโมโห เลือดมันขึ้นหน้า ใครจะไปหยุดได้ แต่เห็นแก่เติ้ล ผมจะไม่เถียง พวกเราเจอเรื่องแย่ๆ มาทั้งคืน ไม่ควรต้องมาทะเลาะกันเองอีก
“เออ กูรู้กูผิด”
ใช่ว่าผมชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ซะเมื่อไหร่ ผมรู้ว่าคราวนี้ผมผิดจริงๆ เติ้ลพูดถูกแล้ว
“ขอโทษ”
“ช่างเหอะ! ยังไงพี่ป้องก็แก้นิสัยนี้ไม่หายหรอก พี่ตั้มก็ด้วย ไอ้ศักดิ์ศรีนี่มันสำคัญมากขนาดนั้นเลยรึไง?”
เติ้ลเริ่มลามบ่นไปถึงพี่ชายตัวเอง แต่สิ่งที่มันพูดก็ทำให้ผมฉุกคิด สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมเมื่อครู่ไม่เกี่ยวกับศักดิ์ศรีอะไรเลย มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ ความโกรธชั่ววูบเท่านั้น
“ถ้าคราวหน้าฝ่ายตรงข้ามเขามีปืนล่ะ พวกพี่จะทำยังไง ทำไมพี่ตั้มมันไม่คิดบ้างวะ ทำเหมือนชีวิตไม่มีค่า ถ้ามันตายไปแล้วผมจะอยู่กับใคร พี่ป้องก็ด้วย ชอบทำนิสัยแบบนี้ถึงได้ไม่มีใครคบอ่ะดิ”
“เออน่ะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ช่วยกูก่อน เหนียวตัวจะตายอยู่ละ”
เติ้ลถอนหายใจแต่ก็ยอมมาช่วยผม ผมยกแขนขึ้นให้เติ้ลช่วยถอดเสื้อ ผมไม่ได้เจ็บแขนแม้จะรู้สึกระบมจากแผลพุพองบนฝ่ามือดังนั้นจึงเคลื่อนไหวแขนสะดวก ที่เป็นปัญหาคือผ้าพันแผลบนหัวผมมากกว่า ผมๆ ยาว พูดให้ถูกคือไม่ได้ตัดผมนานมากแล้ว เลือดกับสิ่งสกปรกจับตัวกับเส้นผมเป็นก้อนจนผมเจ็บทุกครั้งที่มีอะไรไปโดน ดีที่เติ้ลมือเบาเลยช่วยถอดเสื้อผมออกได้แบบไม่ค่อยเจ็บ ถนัดกว่าทำเองคนเดียวเยอะครับ
เติ้ลถอดกางเกงยีนส์ผมออกจนเหลือแต่บ็อกเซอร์ จากนั้นมันก็เช็ดตัวให้ผมโดยไม่มีท่าทางเขินอาย
หลังจากนั้นเติ้ลก็เอาผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ชุดน้ำเช็ดคราบสกปรกบนหน้าผม ตรงไหนที่เส้นผมจับกันเป็นกลีบมันก็ค่อยๆ แกะออกแล้วเช็ดอย่างเบามือ
คิดแล้วก็รู้สึกแปลกเหมือนกัน ในเวลาแบบนี้ผมกลับไม่สนใจเรื่องที่เติ้ลเป็นเกย์ ผมรู้สึกอุ่นใจที่มีเติ้ลอยู่ข้างๆ คอยช่วยเหลือผม ผมอดรู้สึกดีไม่ได้เมื่อคิดว่าดีแค่ไหนที่ผมกับเติ้ลสนิทกันมากกว่าเดิม มีคนคอยช่วยเวลาที่เราเดือดร้อน
แล้วเติ้ลล่ะ? เติ้ลจะคิดเหมือนผมมั้ย? มันจะรำคาญผมหรือเปล่า?
“ลำบากป่ะ? ปล่อยไว้ก่อนก็ได้”
“เออ ไม่เป็นไร อีกนิดเดียวก็เสร็จละ พี่ป้องจะได้นอนสบายๆ ไง”
“เติ้ล ขอบใจว่ะ”
แล้วผมก็เห็นเติ้ลหน้าแดงพร้อมๆ กับที่หัวใจผมเต้นโครมคราม
“อะ เออ ... เฮ้ยปล่อยดิวะไอ้พี่ป้อง จะจับมือผมทำไมเนี่ย”
อ้าวผมจับมือไอ้เติ้ลเหรอวะ!
“กูเจ็บ”
“เออๆ เดี๋ยวทำเบาๆ น่ะ ปล่อยก่อนดิพี่ ขอเช็ดตรงนี้อีกนิด เช็ดแล้วซับให้แห้งพี่ป้องจะได้สบายหัวไง ไม่เหม็นเหรอกลิ่นเบียร์หึ่ง ผมเมาแทนเลยอ่ะ”
“เออ กูก็ว่า กูมึนๆ”
เติ้ลมันพล่าม ส่วนผมก็นั่งฟังมันเหมือนเคย แต่ผมรู้ดีว่าผมไม่ได้ใส่ใจเนื้อหาเลยแม้แต่น้อย ผมกำลังสับสนตัวเอง!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
มาแล้วๆ ขออภัยที่มาช้าค้าบ
แหม พี่ป้องนี่จูนิเบียวจริงๆ เลย ไม่ดีนะคะ ไประเบิดพลังแบบนั้นในที่สาธารณะเนี่ย
ไม่รู้คนอ่านคุ้นเคยกับพวกจิ๊กโก๋บ้าๆ ที่นิยมไปสักยันต์แล้วก็มาท้าตีท้าต่อยคิดว่าตัวเองแน่มั้ย? สุดท้ายก็เลือดอาบนอนร้องโอดโอยต้องให้เพื่อนช่วยพาส่งโรงพยาบาลแทบไม่ทัน
เราไม่ได้ลบหลู่ความเชื่อของใคร ไม่ได้ดูหมิ่นสิ่งลี้ลับศักดิ์สิทธิ์หรอกนะ แต่ความจริงของพวกนี้นะ แค่พูดคำหยาบคำเดียวของก็ไปแล้วจ้า คนมีของเค้าต้องสำรวมกายวาจาใจกันสุดฤทธิ์ ไม่ใช่ไปกร่างแบบนั้น
จะว่าไปไอ้การที่พี่ป้องจูนิเบียวระเบิดพลังก็เกี่ยวข้องกับคนที่คิดว่าตัวเองเหนียวเหมือนกันนะ มีตัวละครคนนึงล่ะเป็นพวกชอบท้าตีท้าต่อยแบบนี้ เหอๆ พี่ป้องมันคงคิดว่าตัวเองเป็นโองะทัตสึมิแน่ๆ ถึงได้ซ่าแบบนั้น
แต่ถ้าพี่ป้องไม่ซ่า พี่แกคงไม่โดนฟาดหัวจนสลบหนุนตักเติ้ล แถมยังอดมุ้งมิ้งกับน้องด้วยนะ คาดว่าคนอ่านคงเชียร์ให้พี่ป้องโดนกระทืบอีกหลายๆ ครั้งเพื่อความฟิน ฮ่าๆ
:laugh:
ตกตะลึง! อีพี่ป้องในสายตาคนอ่านกลายเป็นอะไรไปแล้ว!
ตกลงมันเป็นคนดี น่าสงสาร ต้องตามง้อน้องตลอด เถียงไม่เคยชนะ ยอมให้น้องเอาแต่ใจ แลดูจะเป็นเมะที่เอาใจเคะสุดๆ ...
อีพี่ป้องเนี่ยน้า! คนแต่งคัลเจอร์ช็อก! แต่งเองช็อกเอง ฮ่าๆ
ส่วนคุณน้องเติ้ล อืม... เยอะ ง๊องแง๊งได้ทุกเรื่องตั้งแต่เรื่องมีสาระยันไร้สาระ งั้นคราวนี้จัดแบบดูดีกับเค้าบ้าง จะพยายามสรรหาเรื่องดีๆ มีสาระมาให้อิสองคนนี้เถียงกันนะคะ แต่ไม่รู้จะทำได้แค่ไหนเนี่ยสิ เพราะสองคนนี้มันเสื่อมสราดเบย ฮ่าๆ
งวดนี้มาช้าต้องขอโทษจริงๆ บางทีก็มีแอบตันนิดนึง แต่ตกใจที่มีคนทวงด้วย! o22
แบบว่า เค้าไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีคนติดตามใจจดใจจ่อขนาดนี้ง่ะ ปลื้ม :mew4: ยอดคนอ่านถึงหมื่นแล้วด้วย น้ำตาไหล
ต้องรีไรท์ทำไฟล์ STRINT loveTrick ด้วยเลยช้า ไหนจะต้องแต่งภาคสองของเรื่องนั้น ดีลกับคนวาด นอนเล่นเกม เอ๊ยไม่ใช่! อย่างหลังไม่ใช่จริงๆ นะสาบาน!
ว่าแต่ เหมือนจะลืมไปซะสนิท นี่เรายังไม่ได้บรรยายหน้าตาอีคุณพี่ป้อง&น้องเติ้ลเลยใช่มั้ย?
คงไม่ทันแล้วล่ะ คนแต่งคงจินจนาการกันเอาเองแล้วแน่ๆ
ทำไมน้า แต่งนิยายทีไรชอบลืมใส่บทบรรยายหน้าตาตัวละครทุกที ดูจิคนอ่านเลยไม่ฟินเบย!
งั้นเอาแบบนี้ไปละกันเนาะ หึๆ
(http://image.ohozaa.com/i/bff/CAer7G.jpg)
สภาพฮีตอนอยู่ในห้องกับน้องเติ้ล น้องมันถึงได้ด่าไง อยู่ซกมกสุดๆ แบบนี้
กับสภาพที่ฮีไปทำงานตอนเรียนจบแล้ว ดูดีขึ้นทันตาจนคนบางคนเสียดาย
เพราะพี่ป้องเป็นพันธุ์ขน เลยมีขนตายาว ฮ่าๆ เปล่าหรอกจริงๆ ชอบแววตา มันหาแบบอื่นไม่ได้น่ะ แต่ผู้ชายขนตายาวก็น่ารักดีนะ
-
:pig4: ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
คิดถึงนุงเติ้ลกับป้องมากเลย
-
เอ่อ...เพิ่งรู้ว่าเราสามารถซึมซับเหล้าเบียร์ผ่านทางผิวหนังได้ด้วย :laugh:
น้องเติ้ลหน้าแดงทำไม แล้วพี่ป้องไปจับมือน้องทำไมครับ :hao7:
o16 เราไม่เชื้อ(เสียงสูง)...ว่าน้องทำนายเจ็บ o3
-
หะนี่มันนักเลง
-
เอาจริงๆอยากเห็นอิมเมจพี่ป้องนะ นี่เรานึกภาพไม่ออกเลย :mew6:
-
ทั้งเจ็บตัวแถมโดนด่าอีกอิพี่ป้อง
.
..
...
ปล.ทวงข้ามเรื่องคิดถึงน้องเป้อแล้วววว
เมื่อไหร่พี่ตาจะมาเอ่ยฉันยังรอเธออยู่น้าา
-
ความจริงเห็นชื่อเรื่องแล้วกลัวดราม่าก็เลยไม่เปิดอ่าน
จนวันนี้ไม่รู้จะอ่านอะไรก็เลยลองอ่านดู
ถึงได้รู้ว่า อ้าว! นี่มันคนเขียนเดียวกับพี่ดาวกะน้องเทพนี่นา
งั้นสบายใจล่ะ ต้องได้อ่านอะไรแปลกๆ แน่เลย
สรุปว่ารออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เจ็บตัวฟรีเลยพี่ป้อง
-
เราชอบโมเม้นคู่นี้นะ
แบบไม่ต้องเวอร์วังอลังการณ์ คือมันธรรมดามากๆ เป็นธรรมชาติมากๆ เข้ามาใกล้กันทีละนิดๆ เราว่ามันน่ารักดี
แต่งต่อเรื่อยๆนะคนเขียน คนอ่านเป็นกำลังใจให้ สู้ๆ :L2: :L2: :L2:
-
เจ็บตัวแล้วสวีทก็ดีนะ อิอิ (งวดหน้า...คงต้องเล่นให้หนักสินะ หึๆๆ)
-
:mew5: อีพี่ป้อง. ฉันเข้าใจนะเพราะถ้าเป็นเราก็ลุกขึ้นไปมีเรื่องเหมือนกัน. คือจะโวยวายอะไรอย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนสิ
แต่อีเมียนี่ขวดเบียร์เลยเหรอ. เสือกว่ะ
ตอนนี้อีพี่ป้องสับสนเพราะหัวแตกหรือเพราะมือน้องที่กุมอยู่จ้ะ.
พี่ป้องก็อย่าชวนน้องมันทะเลาะอีกนะเดี๋ยวไม่มีคนพยาบาล
อิมเมจฮาได้อีก. ใส่สายเดี่ยวอยู่ห้องแถมปล่อยผมสยาย อ่อยน้องเติ้ลมันอยู่อะดิ รับมาเหอะพี่. 5555
-
อ๊ายยย ฉันควรจะ :pig4: หรือ :z6: อีผัวเมียคู่นั้นดี ที่ทำให้พี่ป้องกับน้องเติ้ลใกล้ชิดสนิทกันขึ้นไปอีก :hao6: เข้าใจพี่ป้องเลย เป็นใครก็โมโหเจอแบบไอ้แก่นั่นไป เมาไม่พอยังพาลโน่นพาลนี่ แถมอีมนุษย์เมียก็เข้าข้างผัวแบบผิดๆไม่นึกถึงลูกเลยว่าจะเป็นยังไง ดีแล้วพี่ป้องสั่งสอนบ้าง แต่คนเมาอ่ะนะ แม่งทำไงก็ไม่เข็ด พอเขาทำให้บ้างก็จะเอาเรื่อง อย่างนี้มันน่าซ้ำหลายๆที :beat: น้องเติ้ลพูดก็มีเหตุผล ถ้าเกิดอีกฝ่ายมีอาวุธจะเป็นยังไง อีกอย่างมันเมาจนไม่มีสติ แต่เรามีสติแต่ก็ขาดสติเพราะโมโห โกรธ โชคร้ายลุกลามเป็นเรื่องใหญ่ เอางี้ น้องเติ้ลค่อยๆสอนพี่ป้องมันดิ ให้ใจเย็น เอาเรื่องอื่นมากลบเรื่องชกต่อยแทน อย่างเรื่อง :oo1: นี้ไงอีพี่ป้องมันจะได้หมกหมุ่นครุ่นคิดแค่เรื่องนี้ :laugh:
-
คนน่ารำคาญทำตัวแบบนี้ก็มีอยู่จริงๆซะด้วยสิ เจ้าของร้านอย่าลืมขึ้นบัญชีดำสองผัวเมียคู่นี้ล่ะ มารยาทแย่นักก็ไม่ต้องเข้าร้าน
-
:impress2:
-
เหมือนกลัวน้องไม่พูดด้วยมากกว่ากลัวเจ็บยังไงก็ไม่รู้เนอะ :hao3:
ไหนๆ ก็ไหนๆ มีโอกาสอ้อนน้องแล้วก็อ้อนเยอะๆ เลยสิคะพี่ป้อง
ว่าแต่....เติ้ลหน้าแดงทำไมคะลูก หรือว่า......อิอิอิ :katai2-1:
-
มารอดราม่าเพิ่มมมม
-
:pig4: ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
คิดถึงนุงเติ้ลกับป้องมากเลย
คราวที่แล้วอู้ คราวนี้เลยมาติดๆ กัน นิยายเรื่องนี้แต่งสด ค่อนข้างไร้สต็อก เลยอาจจะหายไปรึมาเร็วตามแต่จินตนาการอันสุดเสื่อมของเราจะคิดพล็อตออกค่ะ ต้องขออภัยด้วยนะคะ
:ling3:
เอ่อ...เพิ่งรู้ว่าเราสามารถซึมซับเหล้าเบียร์ผ่านทางผิวหนังได้ด้วย :laugh:
น้องเติ้ลหน้าแดงทำไม แล้วพี่ป้องไปจับมือน้องทำไมครับ :hao7:
o16 เราไม่เชื้อ(เสียงสูง)...ว่าน้องทำนายเจ็บ o3
ฮ่าๆ พี่ป้องยังไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอจับมือน้อง ไปถามมันว่าจับทำไมให้ตายก็ตอบมิได้ดอกค่ะ!
ส่วนอิน้อง บางทีโมเมนท์ที่อีพี่มันพูดคำขอบคุณสั้นๆ นั้นอาจจะกินใจมากก็ได้นะ ทั้งน้ำเสียง สีหน้า แววตา ท่าทาง(ที่แอบบจับมือ) เพียงแต่อีพี่มันไม่รู้ตัวว่าเผลอทำคนอื่นละลาย
ความจริงอีพี่ป้องมันก็ "ดูดี" ในระดับนึง แต่ดั๊นมีเหตุให้ทำตัวเยี่ยงนี้ แต่เวลาฮีแผ่ออร่าฮีก็อบอุ่นละลายใจชาวบ้านอยู่นา ...
หะนี่มันนักเลง
พี่ชายเติ้ลเก๋าสุดขอรับ :hao7: คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าอยู่ๆ จะเขียนให้คนตีกัน งงตัวเองอยู่ขอรับ
เอาจริงๆอยากเห็นอิมเมจพี่ป้องนะ นี่เรานึกภาพไม่ออกเลย :mew6:
คนแต่งสกิลวาดรูปเป็นศูนย์ค้าบ ไม่ใช่สายเกาหลี ไม่ได้ดูบันเทิงเอเชีย ฮอลลีวู๊ดก็ไม่ได้ตาม ดูแต่โวคัลลอยด์และอุไตเตะ ดังนั้นไม่สามารถหารูปศิลปินนักร้องมาแปะได้ รู้สึกมันไม่ออริจินัลด้วย ไม่อยากทำอ่ะ เลยชอบใช้ภาพแต่งตัวตุ๊กตามากกว่า ข้อแรกคือมันฟรี ข้อสองคือน่ารัก แหะๆ
แต่ถ้าทำได้นะ อยากจ้างคนมาวาดออริจินัลของตัวเองม๊าก ถ้ามีคนคิดราคาถูกๆ ฝีมือพอใช้เราก็จ้างไปละ ไม่เคยมีคนวาดแฟนอาร์ทให้เลยอ่ะ ฮ่าๆ นิยายสายปกติไม่ใช่แฟนตาซีไม่มีใครเค้านึกครึ้มวาดแฟนอาร์ทให้หรอก
แต่ว่านะ เรื่องนี้ดำเนินเรื่องแบบพี่ป้องเล่า แล้วพอลองนึกดูว่าผู้ชายอย่างพี่ป้องมานั่งบรรยายแบบ ผมเป็นคนสูงครับ ผิวธรรมดาไม่ขาวมากแต่ไม่ถึงกับคล้ำ จมูกผมก็พอมีดั้ง ดวงตาผมเรียวรี คิ้ว บลาๆ เอิ่ม... นี่มันใช่นิสัยอิพี่ป้องแน่รึคะ? นึกว่าเก้งช่างฝันจากที่ไหนซะอีก!
คิดว่าถ้ามีคนอ่านยื่นไมค์ไปสัมภาษณ์พี่ป้องว่า คนอ่าน : "พี่ป้องคะ ช่วยบรรยายหน้าตาตัวเองหน่อยค่ะ" อีพี่ป้องมันคงตอบว่า เฮียป้องบ้านใต้ : "หน้ากูก็เหมือนคนอ่ะ" ทำนองนี้แน่ๆ
ดังนั้นนิยายเราเลยไม่ค่อยบรรยายหน้าตาตัวละคร เพราะมันไม่ใช่นิสัยของตัวละครที่เราเขียน เหอะๆ แต่เอาจริงๆ นะ คนปกติที่ไหนจะมาพูดแบบว่า "หนูเป็นคนหน้าตาดีค่ะ หุ่นผอม สูง แต่หน้าอกใหญ่ สะโพกผาย เอวเล็ก" แหม๋! ฟังแล้วรู้สึกอินี่ดัดจริตหลงตัวเองสุดๆ ไปเลยไม่ใช่เหรอคะ?
นั่นแหละ เราเลยเลือกที่จะปล่อยให้คนอ่าน "ฟิน" จากคาแรคเตอร์และการกระทำของตัวละครในนิยายมากกว่า "ชักจูง" ด้วยหน้าตา ฉากยัดเยียด หลายๆ ครั้งจะเห็นว่าตัวละครของเรากำลังคุยกันเรื่องนึงอยู่ดีๆ มันก็แว๊บไปอีกเรื่อง ปล่อยมุก ดราม่า หรือทำบ้าอะไรอื่นๆ เรามักจะเขียนไปตามนิสัยของตัวละครมากกว่าตามพล็อตอ่ะค่ะ ชอบดำเนินเรื่องตามนิสัยตัวละครอ่ะ เหอๆ
ถือซะว่าเราพล่ามให้ฟังก็แล้วกันค้าบ บางทีก็แอบเก็บกดกับสิ่งที่เลือกทำเล็กน้อย สิ่งที่เราทำมันสวนทางกับสิ่งที่คนหมู่มากนิยม รู้ทั้งรู้ว่าทำแบบนี้แล้วคนอ่านน้อยเราก็ยังจะเลือกทำ แทนที่จะทำอะไรเอาใจคนอ่านหมู่มาก นิยายจะได้ฮิตๆ มียอดวิว มีคนเมนท์เยอะๆ แต่เราก็เลือกเขียนนิยายแบบที่อยากเขียนอยู่ดี แทนที่จะเขียนนิยายที่คนอ่านอยากอ่านเหมือนคนอื่นเค้า
:hao5:
ทั้งเจ็บตัวแถมโดนด่าอีกอิพี่ป้อง
.
..
...
ปล.ทวงข้ามเรื่องคิดถึงน้องเป้อแล้วววว
เมื่อไหร่พี่ตาจะมาเอ่ยฉันยังรอเธออยู่น้าา
ตอบข้ามเรื่องว่า ยังแต่งไม่ถึงไงไหนเลยค้าบ รอนานแน่ๆ แต่มาชัว ไม่อยากแต่งไป ลงไป แก้ไป ค้าบ
ไม่มีอารมณ์ก็ไม่อยากแต่ง เพราะกดดันมาก อารมณ์พี่ตาซับซ้อน กลัวถ่ายทอดออกมาไม่ดี :mew4:
ความจริงเห็นชื่อเรื่องแล้วกลัวดราม่าก็เลยไม่เปิดอ่าน
จนวันนี้ไม่รู้จะอ่านอะไรก็เลยลองอ่านดู
ถึงได้รู้ว่า อ้าว! นี่มันคนเขียนเดียวกับพี่ดาวกะน้องเทพนี่นา
งั้นสบายใจล่ะ ต้องได้อ่านอะไรแปลกๆ แน่เลย
สรุปว่ารออ่านตอนต่อไปจ้า
ง้อว... (*ง้อว แผลงมาจาก เง้อ ในรูปแบบปัญญาอ่อน แอ๊บ และดัดจริตกว่า)
"แปลกๆ" ที่ว่านี่หมายถึงอะไรค้าบ? :sad4:
แต่ดีใจนะที่มีคนเริ่มคิดว่า "เรามีเอกลักษณ์" มันคือสิ่งที่น่าดีใจของนักเขียน น่าภูมิใจว่ามีแฟนผลงานของตัวเองจำลายเซ็นต์เฉพาะตัวได้ มองว่าเรามีอะไรโดดเด่นกว่าคนอื่น เราดีใจแบบนี้จริงๆ นะ แต่ว่า...
เครียดว่าแล้วคนเค้าคาดหวังอะไรจากเราล่ะ? มึนตึ๊บเลยทีนี้ เอาเป็น "แปลกๆ" ที่ว่า คือดราม่าเสื่อมๆ ดีมั้ยคะ?
คอนเซ็ปเรื่องนั้นคือ "เงิบ" แต่เรื่องนี้คือ "เสื่อม" ค่ะ จะต้องทำให้เป็นดราม่าที่เสื่อมสุดๆ เลยคอยดู :-[
เจ็บตัวฟรีเลยพี่ป้อง
คุ้มแล้วแหละค่ะ :impress2: เชื่อสิ เดี๋ยวอ่านตอนต่อไปแล้วจะรู้ว่า โคตรคุ้ม :-[
เราชอบโมเม้นคู่นี้นะ
แบบไม่ต้องเวอร์วังอลังการณ์ คือมันธรรมดามากๆ เป็นธรรมชาติมากๆ เข้ามาใกล้กันทีละนิดๆ เราว่ามันน่ารักดี
แต่งต่อเรื่อยๆนะคนเขียน คนอ่านเป็นกำลังใจให้ สู้ๆ :L2: :L2: :L2:
กลัวแต่ว่าโมเมนท์ใกล้กันทีละนิดจะเปลี่ยนเป็นโมเมนท์ออกทะเลอ่ะสิคะ แต่งสด ไม่ได้คุมโทนของนิยาย ไม่ได้ร่างพล็อตไว้ เขียนตามแรงเชียร์ของคนอ่าน(?)จากแต่ละคอมเมนท์ เหอๆ
บางทีก็นึกอยากให้พี่ป้องหาน้องเติ้ลออกทะเลไปไกวเปลเรือแห่งรัก o22
แต่ขอบคุณสำหรับกำลังใจค้าบ :pig4:
เจ็บตัวแล้วสวีทก็ดีนะ อิอิ (งวดหน้า...คงต้องเล่นให้หนักสินะ หึๆๆ)
ยืมตัวน้องป่านกับน้องไปป์คู่หู 2P ตัวป่วนมาง้างTeenรอกระทืบเฮียป้องแล้วค่ะ
เอ๊ะ .... ได้ข่าวอีเคะเรื่องที่แล้วก็ชื่อ "พี" นี่เราเป็นอะไรกับตัว "P" รึเปล่านี่? ทำไมไม่ตั้งชื่อตัวละคนเท่ๆ บ้างน้า ชัช ต้น รุกข์ ขุน สตาร์ พี ป้อง เติ้ล แหม๋! "ต.เต่า" ก็มาแรงแฮะ!
:mew5: อีพี่ป้อง. ฉันเข้าใจนะเพราะถ้าเป็นเราก็ลุกขึ้นไปมีเรื่องเหมือนกัน. คือจะโวยวายอะไรอย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนสิ
แต่อีเมียนี่ขวดเบียร์เลยเหรอ. เสือกว่ะ
ตอนนี้อีพี่ป้องสับสนเพราะหัวแตกหรือเพราะมือน้องที่กุมอยู่จ้ะ.
พี่ป้องก็อย่าชวนน้องมันทะเลาะอีกนะเดี๋ยวไม่มีคนพยาบาล
อิมเมจฮาได้อีก. ใส่สายเดี่ยวอยู่ห้องแถมปล่อยผมสยาย อ่อยน้องเติ้ลมันอยู่อะดิ รับมาเหอะพี่. 5555
อิพี่ป้องมิใช่พี่สตาร์ค่ะ มิอ่อยเหยื่อหรอก ฮ่าๆ ความจริงจะให้พี่กางเกงตัวเดียวรูปมันก็ดูไม่สวยอ่ะ เลยใส่เสื้อกล้ามมาให้อีกตัว ไม่ใช่สายเดี่ยวแต่อย่างใดค่ะ กรุณานึกถึงเสื้อกล้ามสภาพย้วยๆ บางๆ กับกางเกงบอลเก่าๆ แทนดีกว่าเนอะ หัวก็ยุ่งๆ ผมรกรุงรังจับกันเป็นกลีบเพราะซกมก นั่นแหละค่สภาพพี่ป้องที่แท้จริงในรูปนี้
ส่วนในเรื่อง "กางเกงบ็อกเซอร์เพียงตัวเดียว" ค่ะ อ่อยกว่าในรูปนี้อีก แถมมี .... ด้วยนะ!
อ๊ายยย ฉันควรจะ :pig4: หรือ :z6: อีผัวเมียคู่นั้นดี ที่ทำให้พี่ป้องกับน้องเติ้ลใกล้ชิดสนิทกันขึ้นไปอีก :hao6: เข้าใจพี่ป้องเลย เป็นใครก็โมโหเจอแบบไอ้แก่นั่นไป เมาไม่พอยังพาลโน่นพาลนี่ แถมอีมนุษย์เมียก็เข้าข้างผัวแบบผิดๆไม่นึกถึงลูกเลยว่าจะเป็นยังไง ดีแล้วพี่ป้องสั่งสอนบ้าง แต่คนเมาอ่ะนะ แม่งทำไงก็ไม่เข็ด พอเขาทำให้บ้างก็จะเอาเรื่อง อย่างนี้มันน่าซ้ำหลายๆที :beat: น้องเติ้ลพูดก็มีเหตุผล ถ้าเกิดอีกฝ่ายมีอาวุธจะเป็นยังไง อีกอย่างมันเมาจนไม่มีสติ แต่เรามีสติแต่ก็ขาดสติเพราะโมโห โกรธ โชคร้ายลุกลามเป็นเรื่องใหญ่ เอางี้ น้องเติ้ลค่อยๆสอนพี่ป้องมันดิ ให้ใจเย็น เอาเรื่องอื่นมากลบเรื่องชกต่อยแทน อย่างเรื่อง :oo1: นี้ไงอีพี่ป้องมันจะได้หมกหมุ่นครุ่นคิดแค่เรื่องนี้ :laugh:
พี่ป้องมันกำลังจะหมกมุ่นแล้วค่ะ o3 แต่ไม่บอกว่าเรื่องอาราย เหอๆ
คนน่ารำคาญทำตัวแบบนี้ก็มีอยู่จริงๆซะด้วยสิ เจ้าของร้านอย่าลืมขึ้นบัญชีดำสองผัวเมียคู่นี้ล่ะ มารยาทแย่นักก็ไม่ต้องเข้าร้าน
ช่ายค่ะ เราเอาตัวอย่างเหตุการณ์มาจากเว็บโลกสวยเนี่ยแหละค่ะ ขอบคุณคลิปเด่นคลิปดังที่อัพที่แชร์กันอย่างขาดสติด้วย
คนบางคนคิดว่าตัวเอง "โดนกระทำ" เลยชอบเรียกร้องสิทธิ แล้วก็ชอบออกสื่อ อยากหาแนวร่วม หารู้ไม่ว่าแนวร่วมที่ได้เขามาช่วยกระทืบตัวเอง บางคนจมดินจนไม่ได้ผุดได้เกิด เรามักเจอกรณีเงิบๆ แบบนี้จากเว็บพัยทิปเนี่ยแหละค่ะ ส่วนใหญ่จะเจอเคสแบบนี้จากคนที่คิดว่าตัวเองแหลเรียกคะแนนสงสารได้ดี พอเจอคนที่มีหลักฐานในมือมากกว่ามาแฉกลับก็มักจะแทบต้องแทรกแผ่นดินหนี บางทีไอ้สิ่งที่ตัวเองคิดว่าเป็นหลักฐานนั่นแหละกลับมารัดคอตัวเองจนหายใจไม่ออกก็มี
นิยายเรื่องนี้เราตั้งใจจะแต่งเป็นแนวดราม่าให้กลิ่นคล้ายๆ เรื่องดราม่าควีนกับคิงซื่อบื้อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42131.0)ค่ะ แต่อาจจะไม่หนักเท่านั้น เล่นประเด็นเสียดสีน้อยกว่า แต่ก็จะใส่มาในระดับเบาๆ พอดมได้กลิ่น เราเลยใส่โน่นใส่นี่ประปรายค่ะ ตั้งใจเขียนในเชิงจิกกัดเช่นเดิม แต่ถ้าอ่านผ่านๆ ขำๆ ก็คงไม่รู้ว่าเราแอบแขวะ ฮ่าๆ
จริงๆ แล้น คนแต่งโคตรดาร์กนะเออ! :hao6:
:impress2:
:pig2: :pig4: :3123:
เหมือนกลัวน้องไม่พูดด้วยมากกว่ากลัวเจ็บยังไงก็ไม่รู้เนอะ :hao3:
ไหนๆ ก็ไหนๆ มีโอกาสอ้อนน้องแล้วก็อ้อนเยอะๆ เลยสิคะพี่ป้อง
ว่าแต่....เติ้ลหน้าแดงทำไมคะลูก หรือว่า......อิอิอิ :katai2-1:
ตอนที่เราแต่ง ในหัวเราเห็นภาพ พี่ป้องพูดขอบคุณเติ้ลด้วยน้ำเสียงอบอุ่นจริงจัง อารมณ์หวานมากกก เติ้ลแบบตกใจไม่คิดว่าคนอย่างพี่ป้องจะมีโมเมนท์เท่ๆ แบบนี้ ประกอบกับโดนคนบางคนเพ้อละเมอจับมือ น้องเติ้ลเลยเขิน
แต่ก็นะ ... ด้วยสกิลง่อยของนักเขียนมือใหม่ที่เจือกเลือกถ่ายทอดด้วยมุมมองบุคคลที่1 จะให้พี่ป้องเล่าว่าตัวเองตื้นตันใจที่เติ้ลช่วยดูแลกันจนเอ่ยขอบคุณออกไปด้วยความซาบซึ้ง ... คือคิดว่าอีนี่คงตามความรู้สึกตัวเองไม่ทันด้วยซ้ำ ที่สำคัญคนมันจะไปรู้ตัวบรรยายตัวเองได้ยังไงว่าเผลอจับมือน้อง!
ดังนั้นเราเลยเลือกให้คนอ่านเห็นว่าอิพี่ป้องมันปากแข็ง ซึ่น ไม่ค่อยยอมรับว่าตัวเองมีอาการซักเท่าไหร่ ให้คนอ่านลุ้นกับความปากแข็งของฮีแทนค่ะ
ยากนะนี่ ... จะมีคนฟินตามเค้ามั้ย เครียด! :hao5:
มารอดราม่าเพิ่มมมม
หืม? แน่ใจนะคะว่ามารอดราม่า? เหอๆ ดีใจจุงเบย มีคนชอบอ่านดราม่าด้วย งั้นคราวนี้เอาดราม่าสังคังไปนะครัช!
อะไรกันเนี่ย ลงนิยายไป 8 ตอน มีแต่ดราม่าประหลาดๆ ทั้งนั้น ดราม่ารูมเมท ดราม่าเป็นเกย์ ดราม่ามายองเนสพี่ป้องทะลัก ดราม่าขนตูด ดราม่ามีดโกนของใช้ส่วนตัว(หรือหวงน้อง) ดราม่า(ชวนกิน)หมูกระทะ ดราม่าช่วยตัวเอง ดราม่าแย่งห้องน้ำ ดราม่าคนเมา
เฮ้อ.... ดราม่ามากๆ o22
รักคนอ่านทุกคนนะค้าบ :pig4:
-
:z13: ปูเสื่อรอดราม่าต่อไป สังคัง สินะ
เอิ่ม นี่คือ อีพี่ป้องจะซกมกได้ถึงขั้นสังคังเลยเรอะ :mew2:
-
อิพี่ป้อง แกมีสังคังเหรอคะ 555
-
:call: :call: :call:
-
เพราะมือซ้ายข้างที่ผมถนัดเป็นแผลพุพอง ช่วงนี้ผมเลยทำอะไรเองไม่ค่อยสะดวก โชคดีที่ได้เติ้ลคอยช่วย
อย่างที่คิดนั่นแหละครับ ผมอาบน้ำเองไม่ค่อยสะดวก แผลบนหัวไม่เท่าไหร่ ก็แค่ไม่ได้สระผมต้องทนหัวเหม็นไป แต่ที่มือมันก็เจ็บเอาการ จะหยิบสบู่มาอาบน้ำถูตัวเองก็ลำบาก เติ้ลเลยคอยช่วยผมจัดการธุระด้านสุขอนามัย
วันนี้ก็เช่นกัน มันจิกผมไปอาบน้ำอีกแล้ว ตัวก็ตัวผม มันจะมายุ่งอะไรนักหนา ผมไม่ได้กลิ่นเหม็นขนาดนั้นซะหน่อย
ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะมีผู้ชายมาขออาบน้ำให้ มันควรจะเป็นสาวๆ พร้อมบริการนาบไม่ใช่เหรอวะ! ทำไมถึงได้กลายเป็นเติ้ล ไอ้เด็กเปรตคนนี้ไปได้ละเว้ย!
“ไอ้พี่ป้อง ไม่อาบน้ำสองวันแล้วนะเว้ย”
“มึงเห็นมือกูมั้ย?”
“ก็เอาถุงพลาสติกคลุมไว้ดิ”
“กูไม่ได้ออกไปไหนนอนอยู่ห้องทุกวัน ไม่สกปรกหรอก”
“ใครบอก พี่อ่ะตัวซกมกเลย”
“แล้วไง เรื่องของกูป่ะ”
“แต่ผมเหม็นอ่ะ อาบเหอะ ผมช่วย ไม่โดนแผลหรอก”
“กูไม่อาบ!”
เรื่องอะไรจะยอมให้มันมาถึงเนื้อถึงตัวผมครับแค่ยอมให้มันจับเช็ดตัวทุกวันนี่ก็ต้องอดทนอดกลั้นสุดๆ แล้ว!
“กลัวอะไรวะ! บอกว่าเดี๋ยวเอาถุงคลุมมือไว้ให้ไม่เปียกหรอก ผมอุตส่าห์ไปซื้อหมวกคลุมอาบน้ำมาให้นะเว้ย”
เติ้ลหยิบหมวกอาบน้ำขึ้นมาโชว์ประกอบโฆษณาชวนเชื่อ แต่ขอโทษ มึงจะซื้อสีที่ดีกว่านี้ไม่ได้รึไงวะ สีชมพูหวานแหววมาเชียว!
“ยังไงกูก็ไม่อาบ อย่ามายุ่งกับกูน่ะ จะมายุ่งอะไรกับกูนักหนาวะ”
“พี่ไม่สงสารจมูกผมเหรอ ไม่รู้อ่ะยังไงวันนี้พี่ป้องก็ต้องอาบน้ำ!”
แล้วมึงไม่สงสารลูกกูบ้างเรอะ! มือกูก็เจ็บ ทรมานนะโว้ย!
ผมทำเป็นไม่สนใจนอนจิ้มสมาร์ทโฟนเล่นเกมดื้อแพ่งมันอย่างนี้แหละ แกล้งไขสือไปเรื่อยๆ เดี๋ยวเติ้ลก็คงยอมแพ้ไปเอง
แต่เติ้ลกลับย่างสามขุมเข้ามาหาผมพร้อมกับขวดสบู่เหลว!
ผมชักสังหรณ์ใจแปลกๆ เติ้ลมันคงไม่ทำอะไรบ้าๆ หรอกมั้ง ... ใช่มั้ย?
แล้วทันใดนั้นครีมอาบน้ำสูตรเย็นก็ถูกเทลงบนตัวผม!
“ไอ้เหี้ย! มึงทำอะไรวะ!”
ไอ้เด็กเปรต! ผมไม่คิดว่ามันจะเล่นแบบนี้
“ก็สบู่ไงพี่ป้อง ดูดิ๊ว่าเลอะสบู่แบบนี้แล้วพี่ยังจะดื้อไม่ยอมอาบน้ำอีกมั้ย ฮ่าๆ”
เติ้ลมันหัวเราะสะใจอย่างเป็นต่อ แกล้งกูเก่งนักนะมึง!
“มึงเล่นบ้าอะไร เลอะหมด เดี๋ยวเตียงกูก็เลอะหรอก”
“ก็ใช่ไง รีบๆ ไปห้องน้ำดีกว่าพี่ เดี๋ยวมันหยดใส่เตียง ป่ะลุกๆ”
ไอ้เด็กเวร! ไอ้ตัวแสบ ไอ้เด็กเปรต! ผมจะเอาคืนมันให้สาสมเลย!
แล้วผมก็ต้องมานั่งตัวสั่นอยู่ในห้องน้ำ เติ้ลใส่หมวกคลุมผมให้ผม เอาถุงพลาสติกเซเว่นผูกมือผมแล้วให้ผมยกมือซ้ายขึ้นกันน้ำไหลเข้าถุง ทำไมผมต้องมาถูกไอ้เด็กเปรตนี่จับอาบน้ำด้วยวะ!
เติ้ลมันฟอกสบู่ให้ผมอย่างเมามัน ทำเหมือนเล่นสนุก น้องชายคนละพ่อของเติ้ลอายุห่างกับมันมาก คงจะเคยช่วยแม่อาบน้ำน้องมาบ้างแหละ แต่ผมไม่ใช่เด็กนะเว้ย อย่างน้อยลูกผมก็ไม่ใช่ช้างน้อยแหละ เดี๋ยวแมมมอธกูตื่นหรอกสัส!
“เฮ่ย พอเหอะ กูหนาว”
“หนาวอะไรพี่น้ำอุ่น”
“เออ มึงเล่นนานไปละ กูไม่ใช่ไอ้โปเต้นะเว้ย”
เติ้ลหน้ามุ่ยทันทีที่ผมพูดชื่อน้องมัน
เติ้ลเอาแต่ใจ คิดว่าน้องมาแย่งความรักไปจากมัน
มันจะคิดมากไปทำไม พี่ตั้มไม่ยอมรับว่าโปเต้เป็นน้องด้วยซ้ำ เพราะอยู่กับพ่อเลยไม่เคยสนใจน้องที่เกิดหลังจากแม่ตัวเองหย่าไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น ส่วนพ่อพี่ตั้มกับเติ้ล ผมว่าลุงทิดแกก็เจ้าชู้มาแต่ไหนแต่ไร ไม่ได้รักเติ้ลน้อยลงหรอก ปกติแกไม่ใส่ใจลูกแบบนี้อยู่แล้ว จะมีก็แต่น้าติ๋วนั่นแหละที่เติ้ลคิดว่าโปเต้เกิดมาแย่งความรักไป
แต่ถ้าเติ้ลไม่รักน้อง มันก็คงไม่คล่องแบบนี้ ช่วยแม่ทำงานบ้านเลี้ยงน้องบ่อยล่ะสิมึง ขนาดพี่ตั้มที่โคตรจะรักมึงยังล้างจานไม่เป็นเลยนะเว้ย มากินข้าวบ้านกูทีไรทิ้งให้ยายกูล้างให้ทุกที
“เออๆ จะเสร็จละ”
เติ้ลรับคำอย่างเสียไม่ได้ เสียงมันดูงอนๆ
ผมยืนขึ้นเพื่อให้ล้างฟองสบู่ออก มันถือฝักบัวฉีดใส่ผมทั่วทั้งตัว ทำอย่างกับล้างรถ ไอ้สาส!
“ถอดกางเกงดิพี่ป้อง”
อ้าว! แล้วทำไมมึงเลี้ยวมายุ่งกับกางเกงกูละโว้ย! กูนึกว่าจะรอดแล้วนะ!
“ถะ ถอดอะไร้!”
“ถอดกางเกงไงพี่ ไม่ล้างไข่เหรอ สังคังจะถามหาเอาอ่ะดิ”
“เห้ยๆ ไม่ต้อง!”
เบรกมันสิครับ! เรื่องอะไรจะให้มันมารุกล้ำอธิปไตยผมมากไปกว่านี้!
เติ้ลขมวดคิ้ว แต่แล้วก็หลุดหัวเราะ แต่ผมอ่ะเหงื่อตก
“จะอายอะไร ผมกับพี่ก็แก้ผ้าเล่นน้ำด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เห็นจนชินแล้ว”
แต่ตอนนี้กูไม่ชิน แค่นี้กูก็ต้องบวกลบคูณหารเลขในใจไปหลายตลบแล้ว!
“ถอดเหอะพี่ ล้างซะหน่อย ผมไม่ถือ”
“แต่กูถือ และมึงเป็นเกย์ กูไม่ไว้ใจมึง”
กูขอโทษที่ผลักภาระให้มึงนะเติ้ล แต่จะให้กูพูดว่ากูไม่ไว้ใจตัวเองกูก็อายว่ะ แต่กูกลัวมึงเห็นแมมมอธกูตื่นมากกว่า!
“โด่! เรื่องนี้อีกละ ถึงผมจะเป็นเกย์แต่ผมก็เลือกนะเว้ย ผมไม่สนช้างน้อยพี่หรอก ตัวกระจิ๊ดริด ฮ่าๆ”
มันหยามครับ มันหยาม!
“อ้าวๆ ไอ้สัส ปากดีนักนะมึง ตอนนั้นกูยังเด็กแต่ตอนนี้ช้างน้อยกูโตเป็นแมมมอธร่างสมบรูณ์แล้วสาส”
“ถอดดิ”
เติ้ลมันยักคิ้วท้าทายผม!
“ไอ้เหี้ย! มึงคิดอะไรกับกูป่ะเนี่ย ยุกูจัง อยากดูของกูมากนักรึไง?”
เฉไฉกลบเกลื่อนไว้ครับ อย่าให้มันจับได้! เย็นไว้ลูกพ่อ!
“ของพี่ผมเห็นจนชินแล้ว ผมไม่คิดอะไรหรอก แค่ไม่อยากให้พี่เป็นสังคัง เดี๋ยวมันจะลามมาติดผม อาบน้ำทั้งทีก็ล้างให้สะอาดดิวะ จะหมกไว้ทำไม ผมจะได้เอากางเกงพี่ไปซักด้วย”
ก็จริงของมัน แต่ผมอายว่ะ!
“ทีงี้อ่ะอาย ทีเมื่อก่อนใส่แต่บ็อกเซอร์ปล่อยให้มันโผล่ออกมาสูดอากาศอ่ะแม่งไม่อาย”
“เอ้อ! โทษทีงวงแมมมอธกูยาว”
เหี้ย อายอ่ะ!
ในที่สุดเติ้ลก็ส่ายหน้ายอมแพ้
“งั้นผมออกไปรอข้างนอกก็ได้อ่ะ พี่ป้องล้างที่เหลือเองแล้วกัน ถอดกางเกงกองไว้แถวนั้นแหละ เดี๋ยวผมเก็บไปซักให้”
แล้วเติ้ลก็ทิ้งผมไว้ในห้องน้ำคนเดียว เออไปซะที! เหี้ยเอ้ย...
ผมใช้เวลาพอสมควรในห้องน้ำเพราะมันขลุกขลัก แต่เติ้ลไม่ได้พูดอะไรมันก็ยิ้มๆ ของมัน เป็นอันว่าอะไรที่เงียบได้ก็เงียบไว้แล้วกันครับ
ผมเปลี่ยนกางเกงตัวใหม่เรียบร้อย ได้อาบน้ำจนหอมฟุ้ง แผลบนหัวอบเพราะไอน้ำกับหมวกคลุมผม แต่แผลที่มือเปียกจนได้!
แต่อย่าถามนะว่าผมเอามือไปทำอะไรจนแผลเปียก ขอร้องว่าอย่าซักครับ!
ท้ายที่สุดผมก็เลยต้องมานั่งให้เติ้ลพันแผลใหม่ให้ ตุ่มพุพองบางส่วนยุบแล้ว เติ้ลมันเจาะเอาน้ำออกแล้วก็ทายาให้ผมก่อนจะพันผ้าก๊อซให้อย่างดี
คือผมไม่ชินกับสถานการณ์แบบนี้เลยครับ
หน้าเราอยู่ใกล้กันแค่สองคืบ นี่มันใช่ไอ้เติ้ลเด็กเปรตน้องพี่ตั้มคนเดิมป่ะวะ? ทำไมผมรู้สึกแปลกๆ
“ขอบใจว่ะเติ้ล”
เติ้ลเหลือบตามามองผมก่อนจะตอบรับแล้วก็ตั้งใจพันแผลต่อ
“อืม”
“จริงๆ ไม่ต้องดูแลพี่ขนาดนี้ก็ได้ พี่เกรงใจ”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ป้องก็เหมือนพี่ชายผมคนนึงแหละ ถือซะว่าให้น้องช่วยดูแลพี่ชายยามยากไง”
ไอ้เด็กเปรตมันยิ้มกว้างจนเห็นฟัน ภาพนี้ชวนให้ผมนึกถึงไอ้เด็กขี้โรคคนเก่าที่มักจะฉีกยิ้มดีใจทุกครั้งที่ได้ตามพี่ตั้มกับผมออกไปขี่รถเล่น
“ทำไมเติ้ลต้องทำดีกับพี่ขนาดนี้ด้วย เติ้ลไม่ได้เกลียดพี่หรอกเหรอ?”
เติ้ลเงยหน้ามาสบตาผม ผมเผลอประสานสายตากับเติ้ล แทบจะทนรอคำตอบไม่ไหว แต่สีหน้าอ้างว้างของเติ้ลทำให้ผมถอนหายใจ ผมเศร้าตามเติ้ล
“เมื่อก่อนผมเกลียดพี่ป้องนะ เพราะพี่ป้องชอบแกล้งผม แล้วพี่ตั้มก็รักพี่ป้องมากกว่าผมด้วย”
“กูขอค้านเลยสาส พี่มึงรักมึงหลงมึงจะตาย กูเป็นแค่เพื่อนจะไปเทียบกับน้องแท้ๆ อย่างมึงได้ยังไง แต่โอเคกูไม่เถียงว่าพี่ตั้มกับกูสนิทกันมาก เรื่องบางเรื่องคนเป็นพี่ก็ไม่อยากให้น้องรู้หรอก มึงก็รู้ว่าพี่มึงเป็นคนยังไง เขาไม่กล้าบอกมึงทุกอย่างหรอก เขากลัวมึงใจแตก”
“เหมือนที่พี่ตั้มแอบชวนพี่ป้องไปกินเหล้าใช่มะ? พี่ตั้มเห็นผมเป็นเด็กตลอดอ่ะ ผมห่างกับพี่ป้องกี่ปีเอง”
“เอาน่ะ ก็พี่เขารักมึง เรื่องไม่ดีๆ เขาก็ไม่อยากชวนมึงไปเสียคน”
“ก็รู้ว่ามันไม่ดีแล้วจะทำไปทำไมวะ...”
เติ้ลถอนหายใจยาวเหยียด แล้วมันก็เริ่มพล่ามความในใจของมันออกมา
“พี่ป้องถามใช่มั้ยว่าทำไมผมถึงมาทำดีกับพี่”
“อืม เมื่อก่อนกูกับมึงเกลียดกันจะตาย”
“แล้วตอนนี้พี่ป้องยังเกลียดผมอยู่รึเปล่า?”
เจอคำถามนี้ผมไปไม่เป็นเลยครับ แต่ใครมันจะกล้าพูดวะ!
“เฮ่ย ใครจะไปเกลียดน้องลงวะ กูไม่ได้เกลียดมึงจริงๆ ซักหน่อย ก็แค่ไม่ชอบขี้หน้าเพราะเรื่องสมัยเด็กน่ะ โตแล้วก็ไม่มีอะไรแล้ว”
เติ้ลยิ้มให้ผม แต่ในดวงตาของเติ้ลกลับมีน้ำคลออยู่ ทำไมมันต้องยิ้มทั้งน้ำตาด้วยวะ!
“เมื่อก่อนผมอาจจะเกลียดพี่ป้องนะ เพราะพี่ป้องมาแย่งพี่ตั้มไปจากผม แต่ตอนนี้ผมรักพี่ป้องไม่แพ้พี่ตั้มเลย พี่เปรียบเสมือนพี่แท้ๆ ของผมไปแล้ว พี่ป้องช่วยเป็นพี่ชายให้ผมอีกคนนะ”
ทำไมผมถึงรู้สึกจุกแปลกๆ ผมควรจะดีใจที่เติ้ลมันรักผมดิวะ ไอ้เด็กเปรตมันสงบศึกกับผม ผมควรต้องดีใจดิ!
“อืม”
“สัญญาแล้วนะ ถ้าถึงวันที่พี่ตั้มเกลียดผม พี่ป้องจะไม่ทิ้งผมใช่มั้ย พี่ป้องจะยังรักน้องคนนี้อยู่ใช่มั้ย?”
“เออ กูสัญญา กูไม่ทิ้งมึงหรอกเติ้ล”
เติ้ลมันร้องไห้อีกแล้ว แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนตัวเองก็น้ำตาตกในไม่แพ้เติ้ลวะ
“อย่าคิดมากน่ะ พี่ตั้มไม่มีวันเกลียดมึงเพราะเรื่องแค่นี้หรอก”
เติ้ลมันพันแผลให้ผมเสร็จตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมเลยใช้มือซ้ายข้างที่ถนัดลูบหัวมัน ผมจะได้เจ็บเพราะแผลที่มือ ไม่ใช่เจ็บเพราะตรงอื่นมันปวดหนึบ
“ผมโคตรรักพี่ป้องเลยอ่ะ”
เติ้ลก้มหน้าลงขยี้ตา ส่วนผม ... ผมรู้สึกเหมือนมีน้ำหยดเล็กๆ ไหลเปียกแก้ม
“เออ กูก็รักมึง”
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
งวงแมมมอธผมยาวนะครัช! #พี่ป้องกล่าวไว้
ว่าแต่ใครช่วยไปบอกน้องเติ้ลเขาทีจิ เข้าใจว่าอิน้องมันห่วงสุขภาพไข่ของอีพี่ แต่คุณน้องเติ้ลคะ มันจะ"ลาม"มาติดแกได้ยังไงวะคะถ้าแกไม่ไป...กับอีพี่ รึสองคนนี้จะใช้ข้าวของร่วมกัน? แหม๋! หวานกันเกินไปละม้าง... รูมเมทเขาทำตัวกันแบบนี้เหรอ?
หวังว่า #ดราม่าสังคัง จะฮาถูกใจคนอ่าน
ก็นะ...ไม่รู้คนอ่านจะฟินมั้ย มีแต่ฉากแปลกๆ เต็มเรื่อง สงสัยที่นักอ่านท่านนึงกล่าวไว้ว่า AzureICE เป็นของแปลก ชอบแต่งนิยายแปลกๆ ท่าจะจริง
ว้ายๆ เมะกับเคะเรื่องนี้เค้าบอกรักกันเร็วเนาะ! :hao6:
ฮ่าๆ มีคนนึกถึงมั้ยว่ามันจะหักอารมณ์เร็วมากขนาดนี้ ก็บอกแย้ว "นี่มันนิยายดราม่านะครัช!"
ตอนต้นก็ฮาซะ แต่อยู่ๆ ก็มีดราม่ามาเบรคอารมณ์หวานๆ สะดุดกึ๊กเลย แต่เอาน่ะ มันก็หวานๆ ปนอบอุ่นอยู่น้า ตอนอาบน้ำให้กันก็กุ๊กกิ๊กดีออก แต่ต้องทำใจด้วยน้า นี่มันไม่ใช่นิยายตลก เค้าบอกแต่แรกแล้วว่านิยายดราม่าน้ำตาไหลพรากนะเออ เอาให้ปวดหนึบกันเลยทีเดียว
คราวที่แล้วลงรูปพี่ป้องเวอร์ชั่นซกมกกับตอนดูดีมีสกุลไป คราวนี้เลยลองลงรูปน้องเติ้ลดูบ้าง
สมมุติว่าเป็นชุดอยู่ในห้องของอีสองคนนี้ก็แล้วกัน เติ้ลก็จะผมสั้น ทำสีผม ตาโต บุคลิกสดใสร่าเริง ยิ้มเก่ง ตามแฟชั่นพอควร ส่วนพี่ป้อง กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวจบ! แต่จะลงภาพแบบนั้นเลยก็เกรงใจ เอาเป็นเกงบอลเก่าๆกับเสื้อกล้ามย้วยๆ แทนก็แล้วกัน!
(http://image.ohozaa.com/i/82c/JbZvFM.jpg)
เชื่อสิ! เดี๋ยวต้องมีคนบอกว่าน้องเติ้ลเมะกว่าอีพี่ป้อง
แต่เดี๋ยวอ่านๆ ไปก็รู้ว่าทำไมน้องมันดูไม่ค่อยบอบบางน่ารักน่าทะนุถนอม ทำไมเราเลือกให้คอนเซ็บของเติ้ลเป็นแบบนี้ ให้รูปลักษณ์ภายนอกดูแมนๆ เรื่องนี้มันมีปม! อิๆ
-
:hao5: น้ำตาไหลพรากเพราะความซึ้งนี่แหละ
ก็เป็นพี่น้องกันไปแบบนี้แหละดี. แฟนกันถ้าเป็นสังคังขึ้นมาจริงๆนี่เป็นเรื่องอะ
เติ้ลน่ารักมากๆ. หลงน้องอีกคน. :mew1:
ว่าแต่สองวันไม่อาบนี่ทนได้ไงแว้. ซกมกว่ะพี่ป้อง
-
อีพี่ป้อง มีแค่เอ็งคนเดียวหรือเปล่าที่คิดไปไกลคนเดียวอ่ะ :hao4:
แหมๆ คนแต่งจ๋า สปอยซะคนอ่านอยากรู้ฝุดๆเบยอ่ะ o6
-
แหม่... อิพี่ป้อง น้องแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยนะ 'ของขึ้น' ตลอด 5555
แล้วที่มือเปียกนี่เพราะอะไรกันน้า...หึๆๆ
ตอนท้ายพาดริฟต์มาดราม่าเฉย เล่นซะอิพี่ป้องไปไม่เป็น เหตุเพราะมันไม่อยากเป็นแค่พี่ชายน้องเติ้ลล่ะสิ อิอิ
-
อาบน้ำให้กันด้วยอ่าๆๆๆ. อีกไม่นานแน่ๆ
-
ขอไถลพื้นห้องน้ำเอาหัวโหม่งแท้งก์น้ำแป๊บ :z3:
คุณเจนครับ :interest: ผมเห็นออร่าสีชมพูแกมม่วงจากสองคนนั้นครับ
อิพี่ป้องไม่อาบวันเดียวก็ซกมกเฟ้ย โหยอยู่มาได้ตั้ง 2 วัน :m30:
เอ่อ น้องเติ๊ลลลลลล บางอย่างก็อย่าเพิ่งไปเสนอเขาก็ได้
ปล่อยให้อิพี่มันจับแมมมอธอาบน้ำเองเหอะ เดี๋ยวมันหาว่าอ่อย :hao7:
-
กลับมาเม้นท์ ฮ่อลลล เค้าหายไปนาน ขอโท๊ษษษ ( T ^ T )
ว่าแต่ พอกลับมาแล้ว รู้สึกได้ว่า
พี่ป้องน่ารักมาก :กอด1:
โอ๊ยย น้องเติ้ลกับพี่ป้องควรเป็นแฟนกันนะคะ !
พี่ป้องนิสัยแบบนี้ คงหาแฟนยากแน่ ๆ เพราะฉะนั้น คว้าน้องเติ้ลไว้เนี่ยแหละ เริ่ดสุด !
สุดท้ายนี้ ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายน่ารัก ๆ มากนะคะะ :pig4:
-
ฮากับอีพี่ป้องและน้องเติ้ล มันเถียงกันแบบนี้ในตอนที่มันได้กัน สงสัยน้ำจะหมดตัว แบบพอน้องเถียงพี่ก็จับกด มึงเถียง กูกด ยิ่งเถียง กูยิ่งกดและซอยถี่ :laugh: หมั่นไส้อีพี่ป้องทำเป็นหวงแมมมอธ ที่จริงแมงมอดเปล่าก็ไม่รู้ น้องเติ้ลมันถึงได้ดูถูก นึกว่าอีพี่ป้องจะทนไม่ได้ควักแมมมอธออกมาให้น้องเติ้ลชัก เอ้ย ล้าง เพื่อลบคำสมประมาทซะอีก :haun4:
แอบฮาอีพี่ป้องบ่นพี่ตั้ม'มากินข้าวบ้านกูทีไรทิ้งให้ยายกูล้างให้ทุกที' กรูนึกว่าทิ้งให้อีพี่ป้องมันล้าง ที่แท้ยาย คนดีมากเมิง :m20:
ตอนเติ้ลพูดน่าสงสารจังเหมือนเด็กโดนแย่งความรักเลย เข้าใจนะพ่อแม่แยกกัน เติ้ลเลยคิดมาก แต่อีพี่ป้องค่ะ เมิงรับปากไปแล้วนะว่าจะเป็นพี่ สมน้ำหน้าทีนี้อยากเปลี่ยนเมิงก็คิดเรื่องนี้อีก เก็บกด นี่ล่ะมั้งคือดราม่า แบบเริ่มรักแต่ทำได้แค่คิดว่าเป็นพี่ :hao5:
-
^^ พี่ป้องรักน้องเติ้ล~
-
อ่านรวดเดียวเลย
ชอบมากๆๆๆ
สงสารเจิ้ลจัง ดูมีปัญหาอะไรกับแฟนแน่ๆ
พี่ป้อง รักน้องไปแล้วรึเปล่า :o8:
ลุ้นๆๆๆ
-
น่ารักจังคู่นี้ :m1: เติ้ลเลิกกะแฟนยัง :m12:
-
รูปอิมเมจน้องเติ้ลน่ารักมากเลยค่ะ o13
ในที่สุดก็รักกันแล้วสินะ อิอิ น่ารัก :กอด1:
-
ตอนนี้หวานๆแฮะะะ ทำไมพี่ป้องไท่ให้น้องเติ้ลล้างให้นะ :hao6:
จะว่าไปแฟนเติ้ลนี่เลิกกันแล้วใช่มั้ย
-
ตอนแรกไม่เข้ามาเพราะชื่อเรื่องแหละ //หัวเราะ :ling2:
แต่แบบว่าพอหลงเข้ามาแล้วแอบบติดใจ ผิดคาดไปนิดหน่อย /ยิ้มมมมมม
ขอบคุณคนแต่งค่ะ :pig4:
-
อีพี่ป๊องขี้มโน!
-
บางครั้งก็สงสารเติ้ลอะ
-
เติ้ลยิ่งดูน่าดูแลขึ้นยังไงไม่รู้อ่ะบอกไม่ถูก 555
-
ช่าย..ถ้าไม่ดูแลให้ดี อย่ามาเกาไข่ให้เห็นนะเออ 55+
-
:hao5: น้ำตาไหลพรากเพราะความซึ้งนี่แหละ
ก็เป็นพี่น้องกันไปแบบนี้แหละดี. แฟนกันถ้าเป็นสังคังขึ้นมาจริงๆนี่เป็นเรื่องอะ
เติ้ลน่ารักมากๆ. หลงน้องอีกคน. :mew1:
ว่าแต่สองวันไม่อาบนี่ทนได้ไงแว้. ซกมกว่ะพี่ป้อง
พี่ป้องจะเอาสังคังมาติดน้องหรือไม่โปรดติดตาม ... #โดนคนอ่านถีบแน่ๆ ฮ่าๆ
ดีใจที่มีคนบอกว่าซึ้ง ถามตัวเองในกระจกว่า มันซึ้งตรงไหนแว้... แต่งเองงงเอง เค้ากะเอาดราม่าหักอารมณ์หื่นนะเออ เหอๆ แบบกำลังหื่นๆ มุ้งมิ้งในห้องน้ำอยู่ดีๆ ก็มีดราม่าปวดหนึบคนบางคนจุกกับคำว่า "พี่" ไรงี้ เอิ้กๆ
ว่าแต่ ... แค่สองวันก็ซกมกจริงเหรอ? เค้าน่ะ สามวันยังสบายๆ เลยนะ :mew2:
อีพี่ป้อง มีแค่เอ็งคนเดียวหรือเปล่าที่คิดไปไกลคนเดียวอ่ะ :hao4:
แหมๆ คนแต่งจ๋า สปอยซะคนอ่านอยากรู้ฝุดๆเบยอ่ะ o6
มันมีเหตุจริงๆ นะ อิๆ
หวังว่าเติ้ลคงดูง๊องแง๊ง งี่เง่า เอาแต่ใจ เรียกร้องความสนใจ ต้องการความรัก แต่คงไม่สาวแตกแต๋วจ๋าจนเกินไปน้า เค้าเขียนเคะแมนๆ ไม่เก่ง
ว่ากันว่า "อย่าทำให้รัก เดี๋ยวมันหลงเดี๋ยวมันรัก ชั้นตั้งหลักไม่ทัน เดี๋ยวจะรั้งไว้ไม่ไหว รักมันปักหัวใจทำไง จะดึงออกไปก้อดึงไม่ออก อย่าทำให้คิดถ้าไม่รักชั้นสักนิด เข้าใจผิดขึ้นมาชั้นไม่รับผิดชอบ มาทำให้เคลิ้มตลอด เดี๋ยวเผลอไปกอดแล้วเธอจะว่ายังไง" เป็นเพลงชาติกระเทย/ตุ๊ดแห่งประเทศไทย พอๆ กับ I will survive ที่เป็นเพลงชาติเกย์ทั่วโลก
แต่ว่า ... เนื้อเพลงมันเข้ากับอีพี่ป้องเว้ย!
แหม่... อิพี่ป้อง น้องแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยนะ 'ของขึ้น' ตลอด 5555
แล้วที่มือเปียกนี่เพราะอะไรกันน้า...หึๆๆ
ตอนท้ายพาดริฟต์มาดราม่าเฉย เล่นซะอิพี่ป้องไปไม่เป็น เหตุเพราะมันไม่อยากเป็นแค่พี่ชายน้องเติ้ลล่ะสิ อิอิ
หมั่นไส้พี่ป้องชอบทำปากแข็งเนอะ :mew6: แต่ก็นะ ... ท่าจะไม่แข็งแค่ปาก อย่างอื่นก็แข็งด้วย :hao6:
อาบน้ำให้กันด้วยอ่าๆๆๆ. อีกไม่นานแน่ๆ
คนแต่งตอบให้ว่านาน! ยังตันอยู่เบย :hao5:
กำลังคิดว่า เอาแบบเมารึไม่เมาดี เอาแบบพี่ป้องหน้ามืด หรืออีน้องสติแตกดี ... อา... เอาแบบไหนดีน้อถึงจะสมเป็นอีพี่ป้องสุดซึ่นกับน้องเติ้ลจอมง๊องแง๊ง
ขอไถลพื้นห้องน้ำเอาหัวโหม่งแท้งก์น้ำแป๊บ :z3:
คุณเจนครับ :interest: ผมเห็นออร่าสีชมพูแกมม่วงจากสองคนนั้นครับ
อิพี่ป้องไม่อาบวันเดียวก็ซกมกเฟ้ย โหยอยู่มาได้ตั้ง 2 วัน :m30:
เอ่อ น้องเติ๊ลลลลลล บางอย่างก็อย่าเพิ่งไปเสนอเขาก็ได้
ปล่อยให้อิพี่มันจับแมมมอธอาบน้ำเองเหอะ เดี๋ยวมันหาว่าอ่อย :hao7:
เป็นเม้นที่ฮามาก ฮาสุดๆ ออร่าสีชมพูแกมม่วงเลยเหรอค้า ฮ่าๆ พี่ป้องบทจะมุ้งมิ้งก็น่ารักเนอะ มีเขินน้องด้วย อิๆ
ฮาตรง "จับแมมมอธอาบน้ำ" อ่ะ #ขอซื้อนะ :hao7:
กลับมาเม้นท์ ฮ่อลลล เค้าหายไปนาน ขอโท๊ษษษ ( T ^ T )
ว่าแต่ พอกลับมาแล้ว รู้สึกได้ว่า
พี่ป้องน่ารักมาก :กอด1:
โอ๊ยย น้องเติ้ลกับพี่ป้องควรเป็นแฟนกันนะคะ !
พี่ป้องนิสัยแบบนี้ คงหาแฟนยากแน่ ๆ เพราะฉะนั้น คว้าน้องเติ้ลไว้เนี่ยแหละ เริ่ดสุด !
สุดท้ายนี้ ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายน่ารัก ๆ มากนะคะะ :pig4:
แค่ยังติดตามอ่านอยู่ก็ดีใจแล้วค้าบ :hao5:
แอบงงว่าพี่ป้องน่ารักตรงไหน? พยายามเขียนให้ฮีเป็นหนุ่มมืดมนแล้วนะ ฮ่าๆ
แต่เห็นด้วยว่านิสัยอย่างพี่ป้องหาแฟนยากแน่ๆ เหอๆ
ฮากับอีพี่ป้องและน้องเติ้ล มันเถียงกันแบบนี้ในตอนที่มันได้กัน สงสัยน้ำจะหมดตัว แบบพอน้องเถียงพี่ก็จับกด มึงเถียง กูกด ยิ่งเถียง กูยิ่งกดและซอยถี่ :laugh: หมั่นไส้อีพี่ป้องทำเป็นหวงแมมมอธ ที่จริงแมงมอดเปล่าก็ไม่รู้ น้องเติ้ลมันถึงได้ดูถูก นึกว่าอีพี่ป้องจะทนไม่ได้ควักแมมมอธออกมาให้น้องเติ้ลชัก เอ้ย ล้าง เพื่อลบคำสมประมาทซะอีก :haun4:
แอบฮาอีพี่ป้องบ่นพี่ตั้ม'มากินข้าวบ้านกูทีไรทิ้งให้ยายกูล้างให้ทุกที' กรูนึกว่าทิ้งให้อีพี่ป้องมันล้าง ที่แท้ยาย คนดีมากเมิง :m20:
ตอนเติ้ลพูดน่าสงสารจังเหมือนเด็กโดนแย่งความรักเลย เข้าใจนะพ่อแม่แยกกัน เติ้ลเลยคิดมาก แต่อีพี่ป้องค่ะ เมิงรับปากไปแล้วนะว่าจะเป็นพี่ สมน้ำหน้าทีนี้อยากเปลี่ยนเมิงก็คิดเรื่องนี้อีก เก็บกด นี่ล่ะมั้งคือดราม่า แบบเริ่มรักแต่ทำได้แค่คิดว่าเป็นพี่ :hao5:
ชอบแบบพิศาลตบจูบสินะ :impress2: เอามั้ยๆ
#ผมงวงยาวนะครัช พี่ป้องกล่าว ของเค้ายาวใหญ่OMGจริงๆ นะเออ! ไม่เชื่อถามเติ้ลสิ เติ้ลเห็นบ่อยๆ :-[
เราจินตนาการว่าป้องเป็นคนซกมก ขี้เกียจ ปกติฮีก็คงใส่แต่บ็อกเซอร์ตัวเดียวจะได้ไม่ต้องซักผ้าเยอะ แล้วเวลาใส่แค่นั้น เวลานั่ง นอน หรือทำอะไรมันก็คงมีแล่บๆ โผล่ๆ วับๆ แวมๆ บ้าง เติ้ลก็คงเห็นมาตลอดแหละ แต่! เติ้ลจะคิดอะไรอันนั้นเราม่ายรู้ คิๆ
เค้าบอกแล้วว่านี่มันนิยายดราม่า เอิ้กๆ ดราม่าแบบนี้โอเคมั้ยอ่า? กลัวคนอ่านรักไม่ได้
เราเป็นคนแต่งโรคจิต ชอบเขียนทั้งฮาทั้งดราม่าปนๆ กัน บางทีก็มีหื่นๆเสื่อมๆคอมโบด้วยดราม่าก็มี ไม่สามารถระบุแนวได้จริงๆ เลยต้องเตือนคนอ่านไว้ก่อนว่ามันมีดราม่าแน่ๆ นะ กลัวเค้ารับไม่ไหวง่ะ
^^ พี่ป้องรักน้องเติ้ล~
อย่าลืมรักพี่ตั้มกับอ้นด้วยน้า... อ้าว? เอ๊ะ! ละไอสองคนนี้มันใครกันละเฟร้ย! :sad5: ดังนั้นหันมารักคนแต่งดีกว่า เอิ้กๆ :give2:
อ่านรวดเดียวเลย
ชอบมากๆๆๆ
สงสารเจิ้ลจัง ดูมีปัญหาอะไรกับแฟนแน่ๆ
พี่ป้อง รักน้องไปแล้วรึเปล่า :o8:
ลุ้นๆๆๆ
เติ้ลมีปัญหาอะไรต้องรอติดตามไปพร้อมๆ กับพี่ป้อง แต่คนโลกส่วนตัวสูงไม่ค่อยสนใจชาวบ้านอย่างพี่ป้องจะหันมาสนใจเรื่องของน้องมันเมื่อไหร่ล่ะ?
:dont2: "อีพี่ป้องก็รีบๆถามน้องหน่อยสิเว้ยคนอ่านรออยู่"
พี่ป้องน่ะ ... นั่นสิ ตกลงพี่ป้องรู้สึกยังไงกับน้องกันแน่น้า?
น่ารักจังคู่นี้ :m1: เติ้ลเลิกกะแฟนยัง :m12:
ต้องรอติดตามนะค้าบ :teach:
รูปอิมเมจน้องเติ้ลน่ารักมากเลยค่ะ o13
ในที่สุดก็รักกันแล้วสินะ อิอิ น่ารัก :กอด1:
บ้านนี้เค้าน่ารักกันทั้งบ้าน #พี่ป้องกล่าว :o8: :-[ :impress2:
ตอนนี้หวานๆแฮะะะ ทำไมพี่ป้องไท่ให้น้องเติ้ลล้างให้นะ :hao6:
จะว่าไปแฟนเติ้ลนี่เลิกกันแล้วใช่มั้ย
พี่ป้องเค้าเป็นหนุ่มเวอร์จิ้นก็ต้องหวงเนื้อหวงตัวเป็นธรรมดา
หะ! :o อะไรนะ! เมะเรื่องนี้เป็นหนุ่มจิ้น! o22
ตอนแรกไม่เข้ามาเพราะชื่อเรื่องแหละ //หัวเราะ :ling2:
แต่แบบว่าพอหลงเข้ามาแล้วแอบบติดใจ ผิดคาดไปนิดหน่อย /ยิ้มมมมมม
ขอบคุณคนแต่งค่ะ :pig4:
ง่าาาา :sad4: ตอนแรกคิดว่ามันต้องเป็นยังไงเหรอค้าบ? :a5:
ขออภัยมากมาย เราตั้งชื่อนิยายไม่เก่ง เซ้นเราไม่ค่อยดี สามัญสำนึกตีกลับ คิดได้แต่อะไรแปลกๆ (ลองอ่านชื่อเรื่องเก่าๆเราดูก็รู้)
ทำไมดีอ่ะ เปลี่ยนชื่อเรื่องดีมั้ย? :hao5: ต้องตั้งชื่อนิยายยังไงให้แจ่มๆ ดีล่ะ? คิดม่ายออก ชื่อเรื่อง "ดราม่าบั่นทอนปัญญาของพวกเราก็เงี๊ยะ" ดีมั้ย?
อีพี่ป๊องขี้มโน!
ฮ่าๆ มโนอะไร้! ขำอ่ะ ขำสุดๆ ไปเลย ฮ่าๆ :laugh:
บางครั้งก็สงสารเติ้ลอะ
สงสารพี่ป้องเถอะ พี่ป้องน่าสงสารกว่าจริงๆ นะ :hao5:
เติ้ลยิ่งดูน่าดูแลขึ้นยังไงไม่รู้อ่ะบอกไม่ถูก 555
เท่าที่เห็นมีแต่ดูแลคนอื่นเนอะ :mew6:
ช่าย..ถ้าไม่ดูแลให้ดี อย่ามาเกาไข่ให้เห็นนะเออ 55+
นี่ก็เชียร์น้องล้วงไข่ เอ้ย! ล้างไข่อีพี่ป้องออกนอกหน้าเดาว่า #ทีมเคะ แน่นอน :haun5: ใช่มั้ยๆ ตะเอง ฮ่าๆ :o9:
พอดีช่วงวันที่ 30 เมษา ที่ผ่านมาวันเกิดคนแต่งเอง
แถมสุดสัปดาห์มีงานคอมมิคเกะอีก ทั้ง TCC และ BCC
เลยอู้ยาว หนีไปเที่ยวเล่น ขอโทษนะคะ แหะๆ
แต่กลับมาแล้วน้า เติมพลังจินตนาการเรียบร้อย ได้ไอเดียอีกเพียบ :-[
-
เรื่องคาวๆ นี่มันแพร่ไปเร็วชะมัด!
ใช้เวลาไม่นานเรื่องที่ผมไปเมาอาละวาดในร้านหมูกระทะก็รู้กันทั่ว!
ครับ ฟังไม่ผิดหรอก ผมไปเมาอาละวาดในร้านหมูกระทะ
เหี้ย! ไอ้สัสตัวไหนเอากูไปพูดเสียๆ หายๆ กูจะต่อยมันให้ฟันร่วงหมดปาก!
ทุกคนเลยพากันกลัวผม จากเดิมที่ไม่ค่อยมีเพื่อนสนิท ตอนนี้ผมแทบจะอยู่ตัวคนเดียวตลอดเวลาเลยครับ จะไปว่าพวกมันก็ไม่ได้ ผมดันมีประวัติเสียเอง พอเกิดเรื่องซ้ำสองคนเลยเผ่น
อะไรไม่ซวยเท่าไอ้คนที่ทำให้ผมมีประวัติด่างพร้อยเสือกเสนอหน้ามาหาเรื่องผมถึงที่!
“ว่างายจ้ะป้อง วันนี้นั่งกินข้าวคนเดียว ให้คนสวยนั่งเป็นเพื่อนแมะ?”
เย็นไว้ครับ ปล่อยมันไป อย่าไปยุ่งกับมัน
“โอ๊ะ ทำเป็นหยิ่งไม่พูดไม่คุย คนสวยน้อยใจนะ อุตส่าห์มานั่งเป็นเพื่อน เห็นป้องนั่งกินข้าวคนเดียว”
“ถ้าอ้นจะนั่งตรงนี้ ผมไปนั่งโต๊ะอื่นแทนก็ได้ครับ”
ผมถือจานข้าวเตรียมจะลุกแต่ไอ้ตุ๊ดอ้นมันกลับฉุดแขนผม นี่ถ้าไม่เห็นแก่ที่มึงกับกูเรียนคณะเดียวกันยังต้องเจอกันบ่อยกูถีบมึงกระเด็นแน่!
“อ๊ะๆ แกอย่าพึ่งไปสิอีป้อง โอ๊ย ฉันล้อเล่น แกก็... จริงจังไปได้ คนอุตสาห์คิดถึง มีเรื่องอยากคุยด้วย”
แล้วมึงถามกูรึยังว่ากูอยากคุยกับมึงมั้ยอีตุ๊ด!
อย่าว่าผมเหยียดเพศเลยนะ แต่อ้นมันสาวแตกแบบที่ไม่ได้เป็นกะเทยเรียบร้อยทำนองนั้น อ้นพอใจจะใส่ชุดนักศึกษาชายแต่ดันชอบทำท่าทางตุ้งติ้งจนน่ารำคาญ ถ้าไม่ให้ผมเรียกมันว่าอีตุ๊ดแล้วจะให้เรียกว่าอะไร?
แล้วที่สำคัญมันเคยแอบล้วงไข่ผมทีเผลอด้วย โคตรน่ารังเกียจอ่ะ!
“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับอ้นหรอกครับ”
ผมพยายามนับหนึ่งสองสามในใจ เย็นไว้ครับ อย่าพึ่งหลุด
“แต่ฉันมี!”
มันเกาะแขนผมซะแน่นจนถึงขั้นกอด! เหี้ย!
“แต่กูไม่มี! ไปไกลๆ กูเลยนะมึง ก่อนที่กูจะทนไม่ไหว!”
“เอ๊ะแกนี่หงุดหงิดง่ายจัง ฉันมาดีนะแก”
“กูไม่สน! ไปให้พ้นหน้ากูเลยไป!”
“แกอย่าพึ่งรำคาญฉันสิป้อง ตกลงแกยังไม่หายโกรธเรื่องนั้นอีกเหรอ เรื่องมันตั้งแต่สมัยปีหนึ่งแกก็ลืมๆ ไปได้แล้ว”
ลืม? พูดง่ายนี่หว่า เหอะๆ
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ตั้งใจอ่ะ ก็แกอยากนอนอ้าซ่าปล่อยของแล่บเองทำไม ฉันก็แค่แอบดูนิดๆ หน่อยๆ อย่างกสิแก”
ได้ยินแล้วขาผมมันสั่นอยากเตะตุ๊ดตะหงิดๆ เลยครับ!
“โอเคๆ ฉันผิดเองที่แอบถกกางเกงแกตอนหลับ ก็ของแกมันน่ากินนี่นาฉันเลยว่าจะขอเก็บเอาไว้ฟินซักรูปสองรูป แต่แกดันตื่นซะก่อน พอดีช่วงนั้นอดอยากเลยหน้ามืดไปนิด แกก็หยวนๆ ให้อภัยฉันเถอะนะ อย่าถือสาฉันเลย เพื่อนกันอย่าคิดมากสิ”
ถ้าคุณตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วเจอ “เพื่อน” กำลังถกกางเกงคุณ อีกมือมันก็กำลังถือโทรศัพท์ถ่ายคลิป คุณจะใจเย็นได้มั้ย?
เพราะมันนี่แหละผมถึงไม่ชอบอยู่ร่วมกับใคร ผมจะเชื่อใจคนอื่นได้ยังไง ต่อหน้าทำดีลับหลังแอบทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ ใครจะไปรู้ว่าไอ้ที่เห็นแมนๆ มันใช่ชายแท้จริงๆ รึเปล่า ดูอย่างไอ้เติ้ลดิ อยู่ๆ ก็กลายเป็นเกย์เฉยเลย
ผมไม่ได้อคติกับพวกตุ๊ดพวกเกย์ ... อันที่จริงก็มีนิดหน่อย
แต่โอเค! ผมรู้ว่าคนดีๆ มันก็มี อย่างน้อยก็เติ้ลนั่นไง แต่เพราะมีคนทำตัวต่ำๆ แบบนี้แหละผมถึงรังเกียจ ผมเคยเห็นมันเป็นเพื่อน ซี้กับมันสุดๆ แต่เพื่อนกันทำงี้เหรอวะ? มันตอบแทนความเป็นเพื่อนของผมแบบนี้เหรอ? มนุษย์น่ะเชื่อใจไม่ได้หรอก!
และเพราะผมอาละวาดใส่มันนี่แหละถึงทำให้คนอื่นมองผมเป็นตัวประหลาด เป็นไอ้บ้าไม่น่าคบ! เหตุการณ์นี้เกิดจากความคึกคะนองของอีตุ๊ดรักสนุกเล่นขำๆ แต่มันทำชีวิตผมพังย่อยยับ! ผมใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยอย่างยากลำบากมาตลอดเพราะกลายเป็นอันธพาลในสายตาเพื่อน!
“กูให้เวลามึงสามวิ ไปซะ!”
“ฉันมาดีจริงๆ นะแก ฉันจะมาคุยกับแกเรื่องเด็กคนนั้น แกเป็นอะไรกับน้องเติ้ลสุดฮอทคนนั้น?”
เติ้ล? เกี่ยวอะไรกับเติ้ลครับ?
“เสือกอะไรด้วย”
“อย่าบอกนะว่าแกกลายมาเป็นพวกเดียวกับฉันแล้ว แกดามใจน้องเขาอยู่ใช่มะ?”
ดามใจ? ดามใจอะไรกันวะ?
“มึงมีอะไรก็พูดมา ก่อนที่ปากมึงจะแตกจนพูดไม่ได้”
“ก็แหม... ได้ข่าวว่าแกไปเดทกับน้องเขาสองต่อสองแถวร้านหมูกระทะเลยแวะมาถาม”
“อย่าพล่ามน้ำ เอาแต่เนื้อ”
“โอเคๆ ก็อยากรู้ว่าแกไปรู้จักน้องเขาได้ยังไง นั่นมันเหยื่ออีเบสท์เชียวนะแก ฉันก็อยากอัพเดทข่าวสารมั่งไรมั่ง”
เหยื่อเหี้ยอะไร?!
“เติ้ลเป็นน้องเพื่อนกู พี่มันขอให้กูช่วยดูแลน้องมัน เลยฝากมาอยู่กับกู”
“นี่แกอย่าบอกนะว่า... แกอยู่กับน้องเค้า!”
“เออ”
“โอ๊ย ขุ่นพระ! แล้วแกรู้รึเปล่าว่าน้องเค้าเป็น... นั่นแหละ พวกเดียวกับฉันอ่ะ”
อ้นทำท่าดัดจริตเหมือนสะใจที่ผมอาศัยร่วมกับเติ้ลซึ่งเป็นเกย์ มันคงสมน้ำหน้าผมว่าสุดท้ายแล้วผมก็ต้องเข้าไปพัวพันกับเพศที่สามอย่างมัน หึๆ
ผมยิ้มให้อ้นแล้วพูดช้าๆ ชัดๆ เน้นทีละคำให้มันฟัง
“เติ้ลไม่ได้เหี้ยเหมือนมึงไงอีอ้น”
อ้นหน้าถอดสี มันเม้มปากทำฮึดฮัด น่าเสียดาย ถ้ามันร้องไห้ผมคงสะใจมากกว่านี้
“เออๆ กูเหี้ย กูแรด กูร่าน พอใจยัง แกจะด่าฉันให้มันได้อะไรขึ้นมาฮะอีป้อง ยังไงเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว”
ผ่านเหรอ? มันคิดว่าสิ่งที่มันทำจะผ่านไปง่ายๆ เหรอครับ
“คิดว่าฉันไม่เสียใจรึไงที่เรื่องมันเป็นแบบนี้! แกจะให้ฉันขอโทษแกอีกกี่ครั้งแกถึงจะพอใจ!”
ขอโทษ? ขอโทษเหรอ? ฮ่าๆ มันคิดว่าคำว่าขอโทษจะช่วยแก้ไขเรื่องระยำที่มันทำเอาไว้ได้รึไง!
“คำขอโทษของมึงมันไร้ค่าว่ะ”
“อีป้อง!”
ตอนที่ยังไม่มีใครรู้ว่าอ้นทำอะไรผมทุกคนก็พูดกันว่าผมสติแตกทำร้ายเพื่อนตัวเองเพียงเพราะอคติกับเพศที่สาม เพราะตอนนั้นอ้นยังแอ๊บแมน ไม่สาวแตกเหมือนตอนนี้ อ้นก็เล่นบทดราม่าเพศที่สามโดนสังคมรังเกียจถูกเพื่อนรังแกสิครับ ผมก็กลายเป็นคนเลวในสายตาชาวบ้านไป พวกเราพึ่งเข้าปีหนึ่งใสๆ ใครมันจะไปรู้
ผมอุตส่าห์เห็นมันเป็นเพื่อน พวกเราเป็นรูมเมทที่เรียนคณะเดียวกัน กินนอนตื่นไปเรียนพร้อมๆ กัน ไม่คิดว่ามันจะทำกับผมแบบนี้
พอตอนหลังเรื่องมันแดงว่าอ้นทำอะไรกับผมพวกมันก็หัวเราะ หาว่าผมคิดมาก แมนๆ เขาไม่ถือกัน แถมยังมีคนบางส่วนนินทาว่าผมทำเกินกว่าเหตุ เรื่องแค่นี้ไม่ถึงกับต้องลงไม้ลงมือทำร้ายอ้น แค่ล้วงจับไข่เล่นขำๆ ดีที่อ้นไม่เอาเรื่องผม โถ อีตุ๊ดน้ำใจประเสริฐ!
เวลาผ่านไปอ้นก็ร่าเริงเชิดหน้าชูตามั่นใจในการเป็นตุ๊ดของตัวเอง แต่ผมล่ะ? ผมที่ต้องกลายเป็นคนโมโหร้ายอาละวาดใส่เพื่อนล่ะ? โลกนี้มีความยุติธรรมซะที่ไหน!
ผมเกลียดอ้น! ผมไม่มีทางกลับไปญาติดีกับมันได้หรอก
“มึงมีเรื่องจะถามกูแค่นี้ใช่มั้ย ถามเสร็จก็ไปได้แล้ว กูเห็นหน้ามึงแล้วแดกข้าวไม่ลง”
“เออๆ ไปก็ได้ งั้นก็ดูแลน้องเติ้ลคนดีของแกดีๆ ล่ะถ้าไม่อยากให้น้องแกโง่โดนคนที่เลวกว่าฉันหลอกเอา!”
อ้นประชดใส่ผมพร้อมกับทำท่าจะลุกหนี แต่โดนหลอกอะไร? เติ้ลโดนใครหลอกวะ?
“มึงหมายความว่าไง?”
ผมดึงแขนอ้นไว้แล้วถามมันซ้ำอีกครั้ง
“เล่าสิ่งที่มึงรู้มาให้หมด!”
แล้วผมก็นั่งคุยกับอ้นอีกเกือบสิบนาทีทั้งๆ ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลังเกิดเรื่องผมพูดกับมันนับคำได้!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
ดราม่ากันมั้ยพวกเธอว์? ฮ่าๆ พี่ป้องมีอดีต เสร็จกัน! น้องเติ้ลหาใช่คนแรกที่ได้จับแมมมอธพี่ป้อง!
"อ้น" นี่เป็นตัวละครใหม่เลย อยู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ แล้วก็เขียนใส่ลงไป แต่บทบาทของอ้นจะเป็นไปในทางไหนดีล่ะ? ตัวเด่น? ดี? ร้าย? ตัวประกอบรอวันโดนฆ่าตัดตอน?
เอาเป็นว่าเขาเป็นรูมเมทเก่าของพี่ป้องก็แล้วกัน เป็นคนที่ทำให้พี่ป้องกลายเป็นแบบที่เห็นนี่ล่ะ
ก็นะ... เฮียแกจะอยู่คนเดียวมาได้ยังไงตั้งหลายปี บ้านก็ไม่ได้รวยเวอร์แต่ดันอยู่หอคนเดียว ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม วันๆ เอาแต่ไปเรียน กลับหอมาดูเมะ ดูเมะแล้วก็วาดรูป เหอๆ เพราะแบบนี้แหละพี่ตั้มเลยส่งน้องชายมาให้ เอิ้กๆ
ว่าแล้วพอเขียนแบบนี้แล้วก็ต้องกลับไปแก้เนื้อหาตอนเก่าๆ เล็กน้อย ไม่ชอบแบบนี้เลยน้า... แต่งไปลงไปนี่มันลำบากจริง ไม่ถนัดเลย ทีหลังไม่เล่นบ้าๆ แบบนี้แล่ว!
ถ้าถามว่าแรงบันดาลใจของเนื้อหาตอนนี้มาจากไหน อา... ตอบอย่างไม่อายว่า มาจากคลิปโป๊เกย์ เรื่องเสียวเกย์ และเรื่องเล่าของเกย์ที่แอบรักเพื่อนในเว็บ เหอๆ ได้ออกมาเป็นดราม่าแปลกๆ ซะงั้น!
คนแต่งโคตรดาร์ก โรคจิต บ้า ประหลาด เกรียนด้วย แถวกวนสัส! คนอ่านอย่าพึ่งเบื่อเค้านะ :hao5:
-
ปูเสื่ออ่านก่อนค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
น้องเติ้ลของเจ้เป็นอารายยย.... มาต่อด่วยค่ะ :ling1:
ขอบคุณมากนะค่ะ :pig4:
-
เล่าว่าไงบ้าง อยากรุ้ครับ
-
พอเป็นเรื่องเติ้ลล่ะรีบเชียวนะพี่ป้อง เอ๊ะพี่ป้องเป็นคนยังไง
งี้พี่ป้องก็ต้องดูแลเติ้ล...ดูแลเลยๆ ให้ไวเลย :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังน้า....มีความสุข สมหวังทุกๆอย่างเลย แล้วก็แต่งนิยายแบบนี้ให้เราอ่านไปเรื่อยๆ เขียนได้ไหลลื่นตลอด ฮึบบบบบบบบบบบ!!!
-
"จับแมมมอธอาบน้ำ" #ขอซื้อนะ #เหรอ #ไม่ขาย #ฟฟฟ...ฟรี
อิเบสต์ :angry2: หลอกฟันเปิดซิงน้องเติ้ลใช่ไหม o18
ป้องดามน้องเลย หมอบอกว่าไงนะ o8 หาแท่งแข็งๆ มาดามจุดที่บาดเจ็บ :hao6:
#ผมนี่... #dirty mind #ความคิด #ชั่วแรง
-
ตอนแรกเห็นชื่อเรื่อง ก็ไม่คิดว่าจะมีอะไรเลยเข้ามาอ่านแค่ตอนแรก แล้วก็ไปหาเรื่องอื่นอ่านพออ่านจบ นึกขึ้นได้ว่า ยังมีเรื่องนี้คอยอัพเดทอยู่เลยเข้ามาอ่านอีกรอบ คราวนี้ ติดเลย อ่านจนตามทัน 5555555 สู้ๆครับคนเขียน ผมรออยู่น๊าาาาาา :katai4:
-
ก็มารอกันต่อไป :call: :call: :call:
อิพี่ป๊องขี้เผือก อยากรู้เรื่องน้องเติ้ล สนใจก็บอก ชอบมาทำแอ๊บเนียน
อยากเผือกก็บอกว่าอยากเผือกดิ จะได้ขอเผือกด้วย :hao7: :hao7: :hao7:
-
เกิดอะไรขึ้นกับน้องเติ้ลอ่ะ อยากรู้ววว >O< ขอไปแอบใต้โต๊ะ แอบฟังด้วยได้มะ
-
:L2: รอเผือกต่อ.
-
มันกะลังจะดราม่าใช่ไหม
-
รออ่านต่อ
-
เข้าใจอีพี่ป้องนะที่จะไม่ชอบอ้น เพราะมันเสียความรู้สึกไง คือ ไว้ใจคิดว่าเป็นเพื่อน ไม่คิดว่าจะทำการจับงวงแมมมอธเข้าให้ ถ้าคนไม่คิดอะไรมากมันก็ขำขำ แต่อีพี่ป้องมันไม่ได้คิดมาก แต่มันคิดว่าเพื่อนกันไม่น่าจะทำแบบนี้ มันเลยเสียความรู้สึก ไหนคนอื่นจะมองว่ามันเป็นคนเหยียดเพศอีก เห็นใจ ณ จุดจุดนี้ :เฮ้อ: ส่วนอีเบสท์ อีห่า กรูว่าแล้วเมิงต้องหลอกน้องเติ้ลแน่ ดูมันแบบไม่น่าไว้ใจ เจ้าชู้ สำส่อน ด่าแม่ม น้องเติ้ลมันไม่เคยและเป็นครั้งแรกเลยรักหัวปักหัวปำ แนะนำน้องเติ้ลเอาหัวมาปักมาปำที่แมมมอธอีพี่ป้องดีกว่าลูก o18 แต่ยังไงอีพี่ป้องควรรีบจัดการอีเลวเบสท์ให้เร็วที่สุดเลยนะ ก่อนน้องเติ้ลจะช้ำใจไปมากกว่านี้ และนี่แหละมั้งจะเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความดราม่า คาดว่าอีพี่ป้องคงไปเตือนน้องเติ้ล และน้องคงไม่เชื่อแน่ๆ เลยเป็นเหตุให้ทะเลากันหรือเปล่า ติดตามกันต่อไปว่า แมมมอธ เอ้ย อีพี่ป้องจะทำยังไง :katai2-1:
-
ปูเสื่ออ่านก่อนค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
น้องเติ้ลของเจ้เป็นอารายยย.... มาต่อด่วยค่ะ :ling1:
ขอบคุณมากนะค่ะ :pig4:
มาต่อแล้วน้า :katai4:
เล่าว่าไงบ้าง อยากรุ้ครับ
คนแต่งก็ไม่รู้ เพราะขี้เกียจคิดเลยทิ้งไว้แค่นั้น o12 เล่นง่ายดีมั้ย? โดนคนอ่านกระทืบแน่ๆ ฮ่าๆ :laugh3:
พอเป็นเรื่องเติ้ลล่ะรีบเชียวนะพี่ป้อง เอ๊ะพี่ป้องเป็นคนยังไง
งี้พี่ป้องก็ต้องดูแลเติ้ล...ดูแลเลยๆ ให้ไวเลย :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังน้า....มีความสุข สมหวังทุกๆอย่างเลย แล้วก็แต่งนิยายแบบนี้ให้เราอ่านไปเรื่อยๆ เขียนได้ไหลลื่นตลอด ฮึบบบบบบบบบบบ!!!
พี่ป้องมานซึนนนนนนนนนนนน :impress2:
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรวันเกิดค้าบ แต้งกิ้วมากๆ :pig4: แต่ไม่แน่ใจว่าคำอวยพรจะสำฤทธิ์ผลนะขอรับ เหอะๆ :hao4:
"จับแมมมอธอาบน้ำ" #ขอซื้อนะ #เหรอ #ไม่ขาย #ฟฟฟ...ฟรี
อิเบสต์ :angry2: หลอกฟันเปิดซิงน้องเติ้ลใช่ไหม o18
ป้องดามน้องเลย หมอบอกว่าไงนะ o8 หาแท่งแข็งๆ มาดามจุดที่บาดเจ็บ :hao6:
#ผมนี่... #dirty mind #ความคิด #ชั่วแรง
ฮ่าๆ ขอบคุณค้าบ อย่างฮาอ่ะ เดี๋ยวมาดูกันว่าพี่ป้องจะเอาของแข็งดันดามน้องเติ้ลได้สำเร็จหรือไม่ ฮ่าๆ
แต่ว่านะ เรื่องของพี่เบสท์ ... อันนี้มัน ... หึๆ มุกที่แต่งไว้มันช่าง เหอๆ :hao3:
ตอนแรกเห็นชื่อเรื่อง ก็ไม่คิดว่าจะมีอะไรเลยเข้ามาอ่านแค่ตอนแรก แล้วก็ไปหาเรื่องอื่นอ่านพออ่านจบ นึกขึ้นได้ว่า ยังมีเรื่องนี้คอยอัพเดทอยู่เลยเข้ามาอ่านอีกรอบ คราวนี้ ติดเลย อ่านจนตามทัน 5555555 สู้ๆครับคนเขียน ผมรออยู่น๊าาาาาา :katai4:
ขอบคุณค้าบ
ว่าแต่ทำไมเรามีปัญหากับชื่อเรื่องเยอะเหลือเกินเนี่ย? อยากตั้งชื่อนิยายได้โดนใจแบบชาวบ้านเขามั่งจัง :z3:
หรือคราวหน้าจะลองใส่คำจำพวก รุกๆ รับๆ ขายตัว มาเฟีย มั่วๆ แรดๆ ดูบ้าง? o18 พูดเล่นนะ คนแต่งนิยายแนวใสซื่อแบบเราเขียนแนวพวกนั้นไม่เป็นหรอก ฮ่าๆ ขืนจั่วหัวนิยายแบบนั้นได้โดนด่าว่าหลอกคนอ่านเอาแน่ๆ เค้าเป็นคนแต่งนิสัยดี ไม่ชอบหลอกลวงคนอ่านล่ะ ฮ่าๆ (มีคนตะโกนถามทันทีว่า "จริงเหรอ?")
ก็มารอกันต่อไป :call: :call: :call:
อิพี่ป๊องขี้เผือก อยากรู้เรื่องน้องเติ้ล สนใจก็บอก ชอบมาทำแอ๊บเนียน
อยากเผือกก็บอกว่าอยากเผือกดิ จะได้ขอเผือกด้วย :hao7: :hao7: :hao7:
พี่ป้องขี้เก็ก ซึนตัวพ่อ :hao7:
เกิดอะไรขึ้นกับน้องเติ้ลอ่ะ อยากรู้ววว >O< ขอไปแอบใต้โต๊ะ แอบฟังด้วยได้มะ
เดี๋ยวได้รู้ละ หึๆ
:L2: รอเผือกต่อ.
ค้าบ :L2:
มันกะลังจะดราม่าใช่ไหม
คนแต่งแสยะยิ้ม :hao6: คิดว่างายล่ะตะเอง ... ด้วยฝีมือคนเขียนเกรียนๆ คนนี้ เอิ้กๆ
รออ่านต่อ
ขอบคุณจ้า
เข้าใจอีพี่ป้องนะที่จะไม่ชอบอ้น เพราะมันเสียความรู้สึกไง คือ ไว้ใจคิดว่าเป็นเพื่อน ไม่คิดว่าจะทำการจับงวงแมมมอธเข้าให้ ถ้าคนไม่คิดอะไรมากมันก็ขำขำ แต่อีพี่ป้องมันไม่ได้คิดมาก แต่มันคิดว่าเพื่อนกันไม่น่าจะทำแบบนี้ มันเลยเสียความรู้สึก ไหนคนอื่นจะมองว่ามันเป็นคนเหยียดเพศอีก เห็นใจ ณ จุดจุดนี้ :เฮ้อ: ส่วนอีเบสท์ อีห่า กรูว่าแล้วเมิงต้องหลอกน้องเติ้ลแน่ ดูมันแบบไม่น่าไว้ใจ เจ้าชู้ สำส่อน ด่าแม่ม น้องเติ้ลมันไม่เคยและเป็นครั้งแรกเลยรักหัวปักหัวปำ แนะนำน้องเติ้ลเอาหัวมาปักมาปำที่แมมมอธอีพี่ป้องดีกว่าลูก o18 แต่ยังไงอีพี่ป้องควรรีบจัดการอีเลวเบสท์ให้เร็วที่สุดเลยนะ ก่อนน้องเติ้ลจะช้ำใจไปมากกว่านี้ และนี่แหละมั้งจะเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความดราม่า คาดว่าอีพี่ป้องคงไปเตือนน้องเติ้ล และน้องคงไม่เชื่อแน่ๆ เลยเป็นเหตุให้ทะเลากันหรือเปล่า ติดตามกันต่อไปว่า แมมมอธ เอ้ย อีพี่ป้องจะทำยังไง :katai2-1:
อา ดีใจจังมีคนพูดถึงอ้น เพราะฮีมีบทอีกนะ จริงแล้วการที่พี่ป้องเสียความรู้สึกได้จะต้องแปลว่าอ้นมีความหมายกับพี่ป้องพอสมควรเลย คนไม่แคร์ใครอย่างพี่ป้องไม่สนใจอะไรอยู่แล้ว นี่พี่ป้องถึงขั้นเสียความรู้สึกก็คงให้ใจไปกับอ้นพอควร พอเพื่อนทำกันแบบนี้มันเลยฝังใจ เหอๆ
ส่วนดราม่าระหว่างพี่ป้องและน้องเติ้ลกับจุดจบของพี่เบสท์ รออ่านนะค้าบ เหอๆ อย่างน้อยๆ ก็มาดูฉากต่อไปกันก่อนว่าจะเป็นอย่างที่คิดรึเปล่า อิๆ
:laugh3:
สังเกตดู คนอ่านเรื่องนี้ไม่ชอบตอนดราม่ากันแฮะ แหมๆ เค้าเตือนแล้วนะว่านิยายดราม่า กว่าจะถึงตอนจบจะเหลือคนอ่านอยู่กี่คนน้อ?
:oni1:
-
“กลับมาแล้ว!”
เติ้ลส่งเสียงร่าเริงดังมาก่อนตัว มันเข้าห้องมาพร้อมกับสเต๊กสองกล่อง เสียงพล่ามไร้สาระเรื่องสเต๊กเนื้อหมดเลยต้องสั่งสเต๊กหมูดึงผมออกจากโลกส่วนตัว
ผมกำลังคิดเรื่องของเติ้ล จะใช่จริงๆ อย่างที่อ้นบอกผมหรือเปล่า? เกิดเรื่องแบบนั้นกับเติ้ลจริงเหรอ? ไม่อยากจะเชื่อว่าคนร่าเริงอัธยาศัยดีอย่างมันจะเจอมรสุมหนักถึงขั้นนั้น แล้วทำไมมันไม่บอกผมซักคำ!
“ทำไมวันนี้มาช้า?”
“ก็บอกแล้วไงว่าร้านมันคนเยอะ”
“ซื้ออย่างอื่นมากินก็ได้”
“พี่ป้องอย่าหงุดหงิดดิ โมโหหิวเหรอ”
“กูต้องแดกยาโว้ย!”
“ฮ่าๆ”
เติ้ลหัวเราะสดใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรืออ้นจะโกหก?
ระหว่างที่ผมนั่งกินมื้อเย็นกับเติ้ลผมก็แอบสำรวจท่าทางเติ้ลไปด้วย เติ้ลดูปกติดีทุกอย่าง
หรือผมควรจะถามตรงๆ
“ทำไมพักนี้กลับมากินข้าวกับพี่บ่อยจัง ไม่ไปกับเพื่อนเหรอ?”
“ก็พี่ป้องเจ็บไงผมเลยเป็นห่วง”
“พี่ไม่ได้พิการ ดูแลตัวเองได้”
“แล้วที่ผมต้องช่วยอาบน้ำให้ทุกวันอ่ะ?”
“นั่นมันวันแรกๆ ตอนนี้พี่อาบเองได้แล้ว”
“ก็นั่นแหละ ตอนนั้นผมต้องเช็ดตัวให้ทุกวันด้วยซ้ำ พอพี่อาบน้ำได้เองก็ทำแผลเปียก ผมต้องเปลี่ยนผ้าพันแผลใหม่ให้ตลอด พี่ป้องโคตรไม่ได้เรื่องอ่ะ”
ไอ้เด็กเปรต ผมอุตส่าห์คุยด้วยดีๆ แล้วนะ กวนตีนผมจริง!
“เออน่ะ ใกล้หายแล้ว กูเกรงใจไม่อยากรบกวนมึงมาก”
“เกรงใจรึรำคาญ?”
เอ้า! ดราม่าซะงั้น
“บอกว่าเกรงใจก็เกรงใจสิวะ”
“ช่างเหอะพี่ ช่วงนี้ผมว่าง แล้วพี่ป้องต้องตัดไหมเมื่อไหร่นะ”
“หมอนัดดูแผลเสาร์นี้”
“งั้นเดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน”
“ไม่ไปไหนรึไง?”
“ไม่อ่ะพี่”
“เติ้ล มึงเลิกกับไอ้เบสท์แล้วเหรอ?”
ผมตัดสินใจถามเติ้ลตรงๆ ถ้ามัวแต่อ้อมค้อมคงไม่ได้เรื่องอะไร แต่เติ้ลรีบปฏิเสธผมทันที
“เฮ้ยเปล่า! ไปเอาข่าวมาจากไหนพี่ ผม...”
“กูเคยบอกแล้วไง มีอะไรปรึกษากูได้ มึงมีปัญหากับแฟนเหรอ?”
“เปล่าพี่ ... มันก็ไม่เชิงอ่ะ...”
เติ้ลอิดออด แต่แล้วก็ยอมรับ
ผมกะแล้วเชียว!
“กูว่าแล้วว่าพักนี้ติดกูจัง เมื่อก่อนไม่เคยอยู่ติดห้อง ไม่ไปกับเพื่อนก็ไปค้างห้องแฟน มึงโดนมันทิ้งแล้วใช่มั้ย?”
“ก็บอกว่าไม่ได้เลิกกัน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่เบสท์”
เติ้ลทำเสียงเซ็งเหมือนเบื่อหน่ายที่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ ผมคิดว่ามันคงรำคาญที่ผมเขย่าหิ้งของมัน!
“งั้นก็เล่ามาสิวะ”
เติ้ลมองตาผมคล้ายจะชั่งใจ ผมจ้องกลับไปไม่ยอมแพ้ ในที่สุดมันก็หลุบตาต่ำแล้วเริ่มพูด
“อืม... ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรกับพี่เบสท์ แต่ผมทะเลาะกับเพื่อน”
ว่าแล้ว! ปกติเติ้ลมันอัธยาศัยดีจะตาย เพื่อนเพียบ ถึงไม่ได้ไปกับแฟนแต่มันก็น่าจะไปเฮฮากับเพื่อนบ้าง แต่นี่กลับมาหมกตัวอยู่กับผม ผมว่าแล้วว่ามันแปลกๆ ที่พักหลังเติ้ลตามติดผมแจ
“เกิดอะไรขึ้นล่ะ?”
“พวกมันหาว่าพี่เบสท์มาหลอกผม เป็นพี่ๆ จะอยากคบกับคนที่ด่าแฟนพี่ป่ะ?”
เติ้ลฟ้องผมเหมือนเด็ก ท่าทางของมันเหมือนเด็กที่ทะเลาะกับเพื่อนด้วยเรื่องงี่เง่า แต่สำหรับผมนี่ไม่ใช่เรื่องงี่เง่า ไอ้เบสท์มันสมควรถูกด่า!
“มึงไม่ลองฟังที่เพื่อนเตือนหน่อยล่ะ”
แต่เรื่องนี้ผมจะเอาชนะกันตรงๆ ไม่ได้ ไอ้เด็กเปรตนี่โคตรดื้อ ผมต้องค่อยๆ ต้อนอย่าให้มันรู้ตัวเอาให้มันจนมุมมันถึงจะยอมรับครับ
“ว่าแต่พักนี้ไม่เห็นมึงไปไหนมาไหนกับแฟนเลยนี่?”
ข่าวที่ได้จากอ้นฟังแล้วไม่น่าไว้ใจไอ้เบสท์นี่เท่าไหร่ ผมว่ามันกำลังหาทางชิ่งเติ้ลอยู่แน่ๆ ลองเพื่อนมันพูดเหมือนที่ผมได้ยินมาจากอ้นเรื่องนี้ก็น่าจะมีมูลแล้วครับ
“พี่เบสท์เค้าฝึกงานเค้าก็ยุ่งเป็นธรรมดา ... ผมยอมรับนะว่าช่วงหลังเราห่างๆ กันไป แต่พี่เค้าคงยุ่งอ่ะพี่ ผมก็ไม่อยากกวนใจเค้ามาก อืม... ผมผิดเองแหละพี่ผมมันเด็ก พี่เบสท์เค้าคงรำคาญ ช่วงนี้ผมเลยไม่อยากกวนเค้า ปล่อยให้พี่เค้ามีเวลาส่วนตัวบ้าง”
เติ้ลพูดวกไปวนมา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอาการแบบนี้มันเหมือนทะเลาะกัน แต่เติ้ลมันกลับโยนความผิดไปให้เพื่อน เหอะ! ทำไมมันไม่ยอมรับความจริงซะทีวะ! มัวแต่ปกป้องไอ้เบสท์อยู่ได้!
“มันห่างมึงเพราะฝึกงานหรือเพราะเบื่อมึงแล้ว? บางทีเพื่อนมึงอาจจะพูดความจริงก็ได้ ทำไมไม่ลองฟังเพื่อนบ้างวะ”
ไม่ต้องใช้เซลล์สมองผมยังเดาได้เลยว่าเหตุผลที่คนเพื่อนเยอะอย่างเติ้ลหันมาติดผมแจคืออะไร มันงี่เง่าไม่ยอมรับความจริงจากเพื่อนที่หวังดี สุดท้ายก็กลายเป็นเสียเพื่อนเพราะเชื่อแฟน แล้วพอโดนแฟนทิ้งมันก็ไม่มีใคร
“พี่ป้องไม่รู้อะไรก็อย่าพูดได้ป่ะ ไม่ได้รู้เรื่องด้วยซะหน่อย!”
“ถึงกูไม่รู้จักไอ้เบสท์แต่คนอื่นเค้ารู้ แล้วเขาก็มาบอกกู เพื่อนมึงก็เตือนมึงน่าจะฟังคนอื่นบ้าง ฟังไว้ไม่เสียหลายนี่หว่าเติ้ล ถ้าเขาไม่ห่วงเขาคงไม่พูดหรอก”
เติ้ลมีสีหน้าอึดอัด มันทำตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้
ผมคิดว่าเติ้ลน่าจะรู้ตัวอยู่แล้วแต่ไม่ยอมรับมากกว่า
“แล้วพี่จะให้ผมทำยังไง ผมรักพี่เค้าอ่ะ ผมไม่อยากเลิก!”
“ตกลงมึงเลิกกันจริงๆ ใช่ป่ะ?”
“ไม่เชิงหรอกพี่ป้อง พี่เขาแค่ขอห่างกับผมซักระยะ ต่างคนจะได้ไปใช้ชีวิตของตัวเอง พี่เขาขอให้ฝึกงานจบก่อนแล้วค่อยมาคุยกันใหม่ว่าจะเอาไง ผมผิดเองที่ทำตัวงี่เง่าจนพี่เบสท์รำคาญ ห่างกันแบบนี้ก็ดีผมจะได้ปรับปรุงตัวด้วย”
ปรับปรุงตัว? นอกจากนิสัยง๊องแง๊งของมันแล้วมีอะไรที่เติ้ลต้องปรับ ฟังดูก็รู้ว่าข้ออ้างชัดๆ ไอ้เหี้ยนั่นกำลังหาเรื่องทิ้งน้องผม!
“แต่มันก็ไม่มีสิทธิ์ไปมีคนอื่น! มึงทนได้เหรอวะ ยอมให้แฟนไปเอากับคนอื่น มันสวมเขาให้มึงๆ ไม่รู้ตัวเหรอ!”
“ผม... พี่เบสท์เค้า...”
เติ้ลมองหน้าผม ในดวงตาของเติ้ลมีแต่ความเจ็บช้ำ น้ำตาที่คลออยู่เริ่มไหลอาบหน้า
เกิดอะไรขึ้น? ไอ้เบสท์มันทำอะไรน้องผม! ทำไมเติ้ลถึงได้ทำหน้าแบบนี้!
“มึงรู้เรื่องนี้แล้ว?”
และแล้วเรื่องก็พรั่งพรูออกมาจากปากเติ้ล
“ห่างกันซักพัก” เหรอ? ฟังยังไงก็เหมือนโดนบอกเลิกว่ะ! เติ้ลโดนมันทิ้งแล้วชัดๆ แล้วมันก็ตอแหลกับเติ้ลด้วยคำพูดสวยหรูว่าขอห่างกันซักพัก ปล่อยเติ้ลไว้กับความหวังลมๆ แล้งๆ ส่วนตัวเองก็แรดไปหาคนใหม่
ที่ทุเรศคือมันยังมีหน้ากลับมาบอกเติ้ลอีกว่ามันคุยกับคนอื่นด้วย ถึงขั้นเผลอใจมีอะไรไปแล้ว แต่มันยังแคร์เติ้ลอยู่ ยังไงก็ยังตัดเติ้ลไม่ขาด เพียงแต่พักหลังเริ่มรู้สึกว่าไปกันไม่ได้กับเติ้ล เข้ากับคนใหม่ได้ดีกว่า อยากจะขอเวลาซักพักเพื่อทบทวนตัวเอง
ไอ้เกย์สำส่อน! มันหาข้ออ้างทิ้งน้องผมชัดๆ แล้วไอ้เติ้ลแม่งก็โง่เป็นควายให้เหี้ยสวมเขาอยู่ได้!
“มึงทนได้ยังไงวะเติ้ล มึงยอมให้มันทำกับมึงแบบนี้ได้ยังไง! ศักดิ์ศรีมึงหายไปไหนหมด!”
“ศักดิ์ศรีมันทำให้ความรักเรากลับคืนมาได้มั้ยละพี่ ผมยอมแลกทุกอย่างเพื่อให้คนรักของผมกลับมา”
“รักเหี้ยอะไรของมึง รักโง่ๆ ดูก็รู้ว่าเขาไม่เอามึงแล้ว! เป็นกูๆ ไม่ทนคนแบบนี้หรอก!“
“พี่ป้องเคยรักใครมั้ยล่ะ? ถ้าพี่รักใครซักคนพี่เดี๋ยวพี่ก็รู้เองว่าผมทนได้ยังไง”
เติ้ลตอบผมทั้งน้ำตา และนั่นก็ทำให้ผมตัดสินใจ ผมจะทำทุกอย่างให้เติ้ลเลิกรักไอ้เหี้ยเบสท์!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
"โง่เป็นควายให้เหี้ยสวมเขา" ชอบคำนี้ มีใครอยากซื้อบ้าง? o18
ฉากนี้ดราม่าเชือดเฉือนอารมณ์กันต่อระหว่างอีพี่กับคุณน้อง แหม๋! เติ้ลก็เก็บมานานเนอะ เก็บอาการได้เนียนชะมัด รึเป็นเพราะอีพี่มันไม่เคยสนใจ? ฮ่าๆ
แต่ระวังนะพี่ป้อง อะไรที่เคยด่าน้องเอาไว้ ระวังจะเข้าตัว o18 แค่น้องกลับช้านิดช้าหน่อยยังถาม หึๆ #พี่ป้องเป็นคนขี้หึง คนแต่งกล่าวไว้ เอิ้กๆ
ไม่รู้จะตรงใจอย่างที่คนอ่านเดาๆ กันไว้รึเปล่า แล้วเดาต่อได้มั้ยว่าพี่ป้องมันจะทำอะไรต่อไป คิกๆ o3
เชื่อว่าต้องมีคนเชียร์ให้พี่ป้องลากตัวน้องเติ้ลไปขัง ณ. เกาะกลางทะเลแล้วบังคับให้เติ้ลลืมเบสท์ อีน้องดื้อด้านไม่ยอมเลิกรักแฟนเก่าเถียงกันไปมาพี่ป้องลุแก่โทสะปลุกปล้ำเอาน้องทำเมียแล้วกล่าวว่า "มึงเป็นเมียกูแล้ว ต่อไปนี้มึงห้ามรักใครอีกนอกจากกู!" อีน้องไม่ยอมเชิดคางขึ้นตอบอีพี่ว่า "พี่ก็ได้ผมไปแต่ตัวแต่พี่จะไม่มีวันได้หัวใจผม!" แต่กาลเวลาผ่านไปเกมแห่งความรักที่ต่างฝ่ายต่างต้องการเอาชนะทำให้ทั้งคู่ใกล้ชิดกันโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งวันหนึ่งเติ้ลรู้ตัวว่าท้อง! จึงตัดสินใจหนีออกจากเกาะไปทำแท้ง พี่ป้องตามไปแล้วขอร้องเติ้ลทั้งน้ำตาบอกว่าที่ทำลงไปเพราะรักไม่ใช่เพราะแค่อยากเอาชนะ แต่เติ้ลไม่ยอมเลิกกับแฟนเลยไม่รู้จะทำยังไง เติ้ลเลยสารภาพว่าใจจริงแล้วตนนั้นลืมคนรักเก่าไปหมดแล้ว ตอนนี้เขามีพี่ป้องอยู่เต็มหัวจาย สุดท้ายทั้งคู่ก็ครองรักกันอย่างมีความสุข
เอ๊ะนี่มันใช่แน่เหรอ? "#ไม่ฟิต ภาคพิศดาร" รึเปล่านี่? สงสัยภาคนี้อีพี่ป้องต้องไว้หนวดไว้เคราเถื่อนๆ ด้วยใช่มั้ย? คงซกมกกว่าเก่าน่าดู ฮ่า
#คนแต่งคนนี้มันบ้ามีความสามารถในการยำพล็อตมั่วซั่วเป็นพิเศษ ใครก็ไม่รู้กล่าว
-
เออ
อารมณกำลังขึ้รเลย
ตัดฉับ
ตายซะไอ้เหี้ย
จัดการมันเลยยยย
-
สนุกดีนะ
-
ทำไมอยู่ดีๆคนเขียนถึงทำกับผมได้ขนาดนี้ อยู่ดีๆตัดฉับไปเฉยเลย ม่ายยยย กลับมาต่อเดี๋ยวนี้ :ling1: :ling1: :ling1:
จิ้มๆๆๆๆ จิ้มให้ตายไปซะเลย หึหึ :z13: :z13: :z13:
แต่เค้ายังเป็นกำลังใจให้ ตะเอง อยู่นะ ฮ่าาาาาาาาาาาาา :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ม้ายยยยย.............. :z3: :z3: :m31: :m31: นิยายของข้า ของรักของข้า
o18 เจ้าคนเขียนมันเอานิยายของเราไป มันเอาไป(ใส่เสียงกอลลั่ม) :katai1:
ทำไมถึงทำกับเค้าได้................................... :sad2:
ว่าแล้วก็มอบภาคพิศดารบนเกราะมหัศจรรย์มาซะแต่โดยดี o11
เขียนให้เราจิ้นแล้วนะห้ามเบี้ยวเลย
อ้อ ป.ล. ฝากพี่ป้อง :z6: :z6: :z6: อีคนชื่อสวนทาง(BEST)ซักกำเน้อ
-
ดราม่าเลย ดราม่าน้องเติ้ล ร้องไห้หนักมาก
-
:ling1: :ling1: มาต่อด่วนเลยคร้าา....ขี้เกียจมโนเอง 5555+
-
ดราม่าแล้วมั้ยล่ะ
การรักใครสักคน มันก็ทรมานดีนะครับ เห้อ!! เศร้า
-
นิยายเรื่องนี้มัน มัน มัน มันอะไรกันหว่า
-
เอาละเหวยยยยยยยยยยยยยยย
-
โอ๊ยลูกเอ๊ย พอทิ้งมันได้จะกลับมาคิดว่าทำไมฉันเคยโง่หลงผู้ชายคนนี้ขนาดนี้มาก่อน
-
เริ่มจะเชื่อละว่านิยายดราม่า แต่ทำไมไม่เศร้าฟร๊ะ สงสัยจะตายด้าน ??? :laugh:
-
อิช่วงเนื้อเรื่องมันก็มาม่าดีอ่ะนะ
แต่มาหักมุมช่วงทอร์คเนี่ยสิทำ
ให้มาม่ารสไม่ค่อยแซ่บเท่าไหร่
5556เราแค่จะบอกว่าทอร์คทำให้ฮามากกว่า
-
แอร๋ยยย ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
ชอบพระ-นางซึนๆ แบบนี้แหละค้ะะ ลุ้นดี 555555 :hao7:
รอตอนต่อไปจ้าาาาาาาาา :z2:
-
สารภาพตอนแรกไม่กล้าเข้ามาอ่าน กลัว 18+ล้วน เห็นหลายวันละ พอดข้ามาปุป ดาม่าแตกอย่าที่บอกไว้จริง น้ำหูน้ำตาไหลหมด น้ำลายด้วยด้วย ไอ้พี่ป้องขี้บ่นอิ๊บ พลอตเรื่องแปลกๆแต่บทบรรยายกับบทสนทนาดี้ดี อยากไปหาเรื่องเก่าๆของ นีกเขียนมาอ่านเลย ติดตามนะจ๊ะ
-
:mew1: เอาล่ะ งานนี้ไม่เกี่ยวกับฟิตหรือไม่ฟิตแล้วล่ะ
น่ารักขนาดนี้มันยังทิ้งไปมีใหม่ได้ ช่างหัวมันเถอะ อย่าไปหวังอะไรจากเหี้ยเลย ใช่มะพี่ป้อง
สู้ต่อไปนะพี่ป้อง o13
-
ก่อนอื่นเลยขอ :beat: :z6: รัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ให้อีห่ารากเบสท์ ได้จนเบื่อก็หาเรื่องไปมีใหม่แต่ยังเสือกมีแทงกั๊กไว้กลับมาเอาอีก พี่ป้องไปจัดการมันเลยที่มันร้ายร่างกายและจิตใจว่าที่เมียในอนาคตพี่ จัดหนักจัดเต็มให้ยิ่งกว่าไอ้แก่ร้านหมูกะทะเลยพี่ :fire: อยากจะด่าน้องเติ้ลเหมือนกันนะที่ปิดหูปิดตาไม่ยอมรับฟังอะไร แต่ก็น่าจะฟังบ้างอย่างที่พี่ป้องบอก แต่เพราะความรักมันทำให้ไม่รับฟังทั้งที่ก็รู้จากปากมันมาเหมือนกัน :เฮ้อ: เลิกกับมันและหันมามองแมมมอธดีกว่าเติ้ลเอ้ย แซ่บกว่า :hao6: ดราม่านี่คงเป็นเรื่องพี่ป้องดูแลน้องเติ้ลปลอบอกปลอบใจจนเริ่มรักแต่น้องเติ้ลยังจมปรักรักแต่ไอ้เบสท์ล่ะมั้ง :hao3:
-
อารมณ์จัดเต็มแล้วดับวูบ ค้างคาใจ
มาต่อไวไวน้า า :katai4:
-
:pig4:
-
ดราม่าแล้วใช่ไหม แล้วทำไมอิฉันยังรู้สึกฮาว่ะ
-
อิพี่ป้องต้องจับน้องเติ้ลมาจูบแน่เลยใช่ม้ายยย >_< (คาดหวังไปก่อน 555)
เติ้ลลูก...ยอมรับความจริงแล้วไปซบงวง เอ้ย! อกอิพี่ป้องดีกว่านะลูก -.,- เห็นพี่แกซึนๆ โอตาคุๆ แบบนี้ ลีลาอาจจะเด็ดกว่าอิเห้เบสท์ก็ได้นะน้องเติ้ล :hao6: ต้องลอง คึๆๆ
-
คงจะแย่แล้วอ่ะ งานนี้อ้นต้องมาช่วยนะ
-
เออ
อารมณกำลังขึ้รเลย
ตัดฉับ
ตายซะไอ้เหี้ย
จัดการมันเลยยยย
มันจำเป็นต้องตัดจริงๆ นะ ไม่งั้นมันจะไม่ได้อารมณ์ :mew2:
สนุกดีนะ
ขอบคุณค่ะ :pig4:
ทำไมอยู่ดีๆคนเขียนถึงทำกับผมได้ขนาดนี้ อยู่ดีๆตัดฉับไปเฉยเลย ม่ายยยย กลับมาต่อเดี๋ยวนี้ :ling1: :ling1: :ling1:
จิ้มๆๆๆๆ จิ้มให้ตายไปซะเลย หึหึ :z13: :z13: :z13:
แต่เค้ายังเป็นกำลังใจให้ ตะเอง อยู่นะ ฮ่าาาาาาาาาาาาา :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เดี๋ยวก็รู้ว่าเค้าตัดฉับทำไม ฮ่าๆ (เป็นมุกแปลกๆ ของคนเขียนที่คนอ่านอาจไม่ฮาตาม)
ม้ายยยยย.............. :z3: :z3: :m31: :m31: นิยายของข้า ของรักของข้า
o18 เจ้าคนเขียนมันเอานิยายของเราไป มันเอาไป(ใส่เสียงกอลลั่ม) :katai1:
ทำไมถึงทำกับเค้าได้................................... :sad2:
ว่าแล้วก็มอบภาคพิศดารบนเกราะมหัศจรรย์มาซะแต่โดยดี o11
เขียนให้เราจิ้นแล้วนะห้ามเบี้ยวเลย
อ้อ ป.ล. ฝากพี่ป้อง :z6: :z6: :z6: อีคนชื่อสวนทาง(BEST)ซักกำเน้อ
เดี๋ยวจะคุ้นๆ กับมุกแบบ "อีเทพขี้มโน" ตัดฉับแบบเนี๊ยะ มีเงิบ!
ว่าแต่ ... แอบเหงื่อตก มีคนสนใจภาคพิศดารด้วยเหรอเนี่ย? จริงดิ? :katai1:
ส่วนพี่ป้องกับนายเบสท์ ... หึๆ งานนี้สปอบว่า "มีตัวแปร" หรือพี่ป้องจะได้กับพี่เบสท์แทน? กรั่กๆ เป็นขบวนรถไฟ3P แท้จริงแล้วพี่เบสท์มีเหตุผลพระเอ๊กพระเอกที่ทำให้ห่างน้อง พอพี่ป้องไปออกหน้าเคลียร์ดัน เผลอใจซะเอง #จบเหอะ
:mew5: เค้าขอโทษ จะไม่แกล้งกวนteenคนอ่านเล่นแล้ว
ดราม่าเลย ดราม่าน้องเติ้ล ร้องไห้หนักมาก
หืม? นั่นยังไม่ใช่ดราม่านะ ดราม่าจัดเต็มอยู่โน่น อีกนาน เล็งไว้ว่าหนักกว่านี้ อึนกว่านี้
นี่แค่ง๊องแง๊งประจำวัน จริงๆ นะ :mew2:
:ling1: :ling1: มาต่อด่วนเลยคร้าา....ขี้เกียจมโนเอง 5555+
เค้าลงทุกวันติดกันไม่หวาย :hao5: เค้าขอโทษ
ดราม่าแล้วมั้ยล่ะ
การรักใครสักคน มันก็ทรมานดีนะครับ เห้อ!! เศร้า
:hao5: อย่าเลิกรักเค้านะตัวเอง :hao5:
นิยายเรื่องนี้มัน มัน มัน มันอะไรกันหว่า
ถึงกับหาคำจำกัดความไม่ได้เลยรึท่าน? มันห่วย มันกาก มันแย่กว่าที่คิด? มันประหลาด มันอินดี้ มันโคตรแนว? มันหื่น? มันเรท? มันเสื่อม? มันเศร้า มันฮา มันเงิบ?
เงิบเพราะคนแต่งมันบ้าใช่มั้ยตะเอง? :hao7:
เอาละเหวยยยยยยยยยยยยยยย
ยัง ยังไม่เอา แต่ใกล้จะได้เอาละ :m10:
โอ๊ยลูกเอ๊ย พอทิ้งมันได้จะกลับมาคิดว่าทำไมฉันเคยโง่หลงผู้ชายคนนี้ขนาดนี้มาก่อน
Yes! เลยค่ะขุ่นแม่ o13
แต่ตอนนี้เด็กเติ้ลยังคิดไม่ได้ อาจจะต้องรอเสียของรักไปก่อนค่อยคิดได้ :katai4:
(เชื่อว่าคนที่ผ่านโมเมนท์อกหักต้องเคยคิดแบบนี้ทุกคน ยกมือว่า "ตรูก็ด้วย")
เริ่มจะเชื่อละว่านิยายดราม่า แต่ทำไมไม่เศร้าฟร๊ะ สงสัยจะตายด้าน ??? :laugh:
อยากอ่านดราม่าจัดเต็มมั้ยล่ะตัว? :hao3:
แต่ไม่ค่อยแซ่บเท่าไหร่นะ มัน อึน มึน ปวดหนึบ อึดอัด หน่วงจิต บีบคั้น และเครียด กันเลยทีเดียว :o8:
ไม่มีจุดพีคจุดผ่อนคลายอย่างที่นิยายควรจะเป็นด้วย ทำนองของเรื่องมันเนิบๆ ลอยไปแปลกๆ แต่เสียงส่วนใหญ่เค้าบอกว่า "อ่านแล้วติดหนึบ" ล่ะ เพียงแต่... คนส่วนมากไม่ค่อยกดอ่านกัน ทนอ่านจนจบไม่ไหว
:hao4: วาบ >>> ดราม่าควีนกับคิงซื่อบื้อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42131.0)
อิช่วงเนื้อเรื่องมันก็มาม่าดีอ่ะนะ
แต่มาหักมุมช่วงทอร์คเนี่ยสิทำ
ให้มาม่ารสไม่ค่อยแซ่บเท่าไหร่
5556เราแค่จะบอกว่าทอร์คทำให้ฮามากกว่า
เพราะคนแต่งมันเกรียนค่ะ :mew1:
เอาน่าตะเอง นี่เค้าไม่เรียกว่ามาม่ารสแซ่บสำหรับเราหรอก แค่น้ำล้างถ้วยมาม่าเท่านั้นแหละ :hao7:
#ดีใจที่มีคนฮาทอล์ก :-[
แอร๋ยยย ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
ชอบพระ-นางซึนๆ แบบนี้แหละค้ะะ ลุ้นดี 555555 :hao7:
รอตอนต่อไปจ้าาาาาาาาา :z2:
เติ้ลไม่ซึนนะ พี่ป้องหรอกพี่ป้องคนเดียวเลย ฮ่าๆ :hao7:
สารภาพตอนแรกไม่กล้าเข้ามาอ่าน กลัว 18+ล้วน เห็นหลายวันละ พอดข้ามาปุป ดาม่าแตกอย่าที่บอกไว้จริง น้ำหูน้ำตาไหลหมด น้ำลายด้วยด้วย ไอ้พี่ป้องขี้บ่นอิ๊บ พลอตเรื่องแปลกๆแต่บทบรรยายกับบทสนทนาดี้ดี อยากไปหาเรื่องเก่าๆของ นีกเขียนมาอ่านเลย ติดตามนะจ๊ะ
สารภาพว่าความจริงก็ตั้งชื่อเรื่องหลอกลวงพวกหา18+อ่านนี่แหละ ฮ่าๆ :hao7:
แต่ต้องลุ้นกันนะ ว่านิยายเรื่องนี้จะเขียนฉาก 18+ ออกมาในทิศทางไหน จะเป็นอย่างที่คาดไว้รึเปล่า
โดยส่วนตัวแล้วมีความเชื่อเรื่องนึงคือความหื่นมันไม่ต้องมาพร้อมกับฉากร่วมเพศ และฉากเรทชวนสยิวมันก็ไม่จำเป็นต้องจำกัดที่รูปแบบเดิมๆ เราเลยพยายามสร้างอะไรแปลกๆ ออกมาให้คนอ่านเงิบ รู้สึกดีใจค่ะที่มีคนชอบนิยายของเราจนอยากอ่านผลงานอื่นๆ คือปลื้มมาก แม้จะแอบน้ำตาตกนิดๆ กับคำว่า "แปลกๆ"
มันแปลกตรงไหนกัน :katai1: ก็พี่ป้องแอบชอบน้องเติ้ลนั่นไง ดูง่ายจะตาย เติ้ลก็อินกับแฟนเก่าไม่เลิกไง พล็อตตื้นๆ ล้าสมัย รีเมคเขียนแล้วเขียนอีก พล็อตดาษๆ ที่เปิดนิยาย10เรื่องต้องเจอตัวละครแนวๆนี้ซักตัว อ๊ากกกก
(แซวเล่นนะคะ ฮ่าๆ ดีใจจะตายที่มีคนชมว่าเรามีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง ยิ้มแก้มปริเลยค่ะ :mew1:)
:mew1: เอาล่ะ งานนี้ไม่เกี่ยวกับฟิตหรือไม่ฟิตแล้วล่ะ
น่ารักขนาดนี้มันยังทิ้งไปมีใหม่ได้ ช่างหัวมันเถอะ อย่าไปหวังอะไรจากเหี้ยเลย ใช่มะพี่ป้อง
สู้ต่อไปนะพี่ป้อง o13
เดี๋ยวมาดูกันว่าพี่ป้องจะสู้รึไม่ ฮ่าๆ :hao7:
(มันถึงต้องตัดฉับ!)
ก่อนอื่นเลยขอ :beat: :z6: รัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ให้อีห่ารากเบสท์ ได้จนเบื่อก็หาเรื่องไปมีใหม่แต่ยังเสือกมีแทงกั๊กไว้กลับมาเอาอีก พี่ป้องไปจัดการมันเลยที่มันร้ายร่างกายและจิตใจว่าที่เมียในอนาคตพี่ จัดหนักจัดเต็มให้ยิ่งกว่าไอ้แก่ร้านหมูกะทะเลยพี่ :fire: อยากจะด่าน้องเติ้ลเหมือนกันนะที่ปิดหูปิดตาไม่ยอมรับฟังอะไร แต่ก็น่าจะฟังบ้างอย่างที่พี่ป้องบอก แต่เพราะความรักมันทำให้ไม่รับฟังทั้งที่ก็รู้จากปากมันมาเหมือนกัน :เฮ้อ: เลิกกับมันและหันมามองแมมมอธดีกว่าเติ้ลเอ้ย แซ่บกว่า :hao6: ดราม่านี่คงเป็นเรื่องพี่ป้องดูแลน้องเติ้ลปลอบอกปลอบใจจนเริ่มรักแต่น้องเติ้ลยังจมปรักรักแต่ไอ้เบสท์ล่ะมั้ง :hao3:
เป็นเมนท์ที่น่ารักมากๆ คุณmanuttyมาเต็ม ชอบง่ะ โคตรปลื้มเลยค่ะ
แต่ว่านะ ... :hao4: แน่ใจเหรอว่าแมมมอธพี่ป้องแซ่บ? :hao3: เกิดแมมมอธไม่ใช่ไก่ มันเลยขันไม่ได้นะเออ... :hao6:
อารมณ์จัดเต็มแล้วดับวูบ ค้างคาใจ
มาต่อไวไวน้า า :katai4:
เอายำยำแทนได้มั้ย? #โดนคนอ่านถีบผัวะ! :z6:
:pig4:
ขอบคุณค้าบ เหมือนเราจะเคยเจอกันจากที่อื่น(เรื่องอื่น?) :pig4:
ดราม่าแล้วใช่ไหม แล้วทำไมอิฉันยังรู้สึกฮาว่ะ
เพราะเราเป็นคนแบบนี้แหละค่ะ พูดมุกตลกปนดราม่าหน้าตาเฉย
พอแต่งนิยายเราก็เลยชอบให้เรื่องมันดำเนินไปตามคาแรคเตอร์ อย่างพี่ป้องนี่ตัวตบมุกเลย ฮีเลยตบมุกตลอด พี่ชัช พี่เทพ พี่ป้อง ชอบตบมุกพอกัน
แต่จริงๆ เราชอบนะ เราเคยอ่านเจอหนังสือเรื่องนึงที่มีคนให้คำนิยมว่า "มีอารมณ์ขันแทรกอยู่ในความชอกช้ำ" เรารู้สึกอยากจะเขียนนิยายสไตล์นั้นแหละค่ะ มันตลกดีออก มีความขำขันแทรกอยู่ในทุกปัญหา บางทีก็เป็นตลกร้าย ยิ้มได้ในวันที่ชีวิตมีเรื่องเศร้า #เริ่ดอ่ะ เจ๋งกว่าการยัดร้อยดราม่าให้ตัวละครโดนกระทำซ้ำๆ ซะอีก โคตรจะCOOLเลย เราเลยเขียนแต่นิยายสไตล์นี้มั้งคะ ฮ่าๆ
อิพี่ป้องต้องจับน้องเติ้ลมาจูบแน่เลยใช่ม้ายยย >_< (คาดหวังไปก่อน 555)
เติ้ลลูก...ยอมรับความจริงแล้วไปซบงวง เอ้ย! อกอิพี่ป้องดีกว่านะลูก -.,- เห็นพี่แกซึนๆ โอตาคุๆ แบบนี้ ลีลาอาจจะเด็ดกว่าอิเห้เบสท์ก็ได้นะน้องเติ้ล :hao6: ต้องลอง คึๆๆ
ลีลาพี่ป้องนั้นไม่สำคัญเท่าขนาด ... ใหญ่ดีมีชัยไปกว่าครึ่ง ฝึกเสต็ปเอวอีกนิด หัดเล่นท่ายาก รับรอง... ไอ้ที่กล่าวไป หาได้ใช้ในนิยายเรื่องนี้ไม่!
ห๊ะ อะไรนะ? นิยายเรื่องนี้ ... :katai1:
คงจะแย่แล้วอ่ะ งานนี้อ้นต้องมาช่วยนะ
เอ๋? ใครเรียกหาน้องอ้นคนสวยนะ? มาอีกเยอะแน่ๆ พี่ป้องล้างคอรอไว้ได้เลย หึๆ :katai1:
อ่านความเห็นทุกคนแล้วยิ้มชั่วร้าย o22 คิดว่าคนแต่งคนนี้เป็นใคร? เกรียนเชียวนะ! หึๆ o18
เชื่อว่างานมโนต้องมา ดราม่า"ฉากพี่ป้องช้ำรักน้องเติ้ลไม่แล" ฉาก"การทะเลาะกันของเมะขี้หึง" และอื่นๆ
บอกตรงนี้เลยว่า "เค้าเขียนไม่เป็น" เค้าเขียนฉากช้ำรักเป็นที่ไหนกันล่ะ (โดนคนที่เคยอ่านดราม่าควีนฯถีบโทษฐานตอแหลแน่ๆ)
เอาเป็นว่า ไอ้ที่มโนกันไว้ มันก็ควรจะเป็นแบบนั้นละมั้ง มันคือสภาพคนมีรักนี่เนอะ อกหักก็ต้องเศร้า แอบรักก็ต้องเหงา แต่บังเอิ๊ญ ตัวละครนิยายเรื่องนี้มันอินดี้สักเล็กน้อย
มาดูกันต่อก็แล้วกันว่าหลังจากพี่ป้องลั่นวาจาไว้แล้ว ฮีจะทำเช่นไรต่อไป จะลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเองทำตัวหล่อเพื่อเรียกความสนใจจากเติ้ลหรือไม่? จะใช้กำลังปลุกปล้ำน้องให้ได้ร่างกายก่อนเดี๋ยวหัวใจก็ตามมารึเปล่า?
ป.ล. นี่เค้าไม่ได้สปอยจริงๆ นะ ไม่ได้วางยาล่อลวงคนอ่านเลยแม้แต่นิด! :impress2:
(ใครว่าคนแต่ง เกรียน กด1 กวนตี- กด2)
เอาเป็นว่า "กำลังอัพน้า" คืนนี้แหละ แต่รอนิดนึง :pig4:
รักคนอ่านทุกคนจ้า ขอบพระคุณจากใจที่อยู่ร่วมกัน ทั้งเข้ามาอ่าน เข้ามาเมนท์ ตามกดไลค์เพจให้ ใกล้จะ 100 คนละ กะว่าคนที่96จะแจกฟิกให้รีเควส แต่ดันลืมดู รู้ตัวอีกทีเลยแล้ว เหอะๆ กำลังคิดเกมใหม่ๆ อยู่
:L2:
-
สวัสดีครับทุกคน ผมนายป้องปากดีเองครับ
หลังจากวันนั้นที่เติ้ลยอมเปิดปากสารภาพกับผมว่ามีปัญหากับแฟนของมันแล้ว ผมกับเติ้ลก็ห่างๆ กันครับ
คือ... มันกระอักกระอ่วน ทำตัวกันไม่ถูก เหมือนเราสองคนกลับไปสู่ช่วงแรกๆ ที่อาศัยด้วยกัน ตอนที่เราต่างคนต่างอยู่อ่ะครับ ตอนที่เราไม่สนิทกัน
เติ้ลกลับดึก ไม่ซื้อข้าวมาเผื่อผม พอผมโทรหามันก็ไม่รับ ส่งไลน์มาบอกว่าให้ผมกินข้าวเย็นไปเลยไม่ต้องรอ หรือเติ้ลมันจงใจหลบหน้าผม?
ผมควรจะทำยังไงดีครับ?
ผมนั่งมองโทรศัพท์แบบนี้มาครึ่งชั่วโมงแล้ว สองทุ่มสิบ ผมยังไม่ได้กินข้าวเย็น ผมอยากโทรหาเติ้ลฝากมันซื้อข้าว แต่ก็ไม่กล้าโทร ... เมื่อคืนเติ้ลกลับดึก พอเช้ามันก็ออกไปเรียนโดยไม่ปลุกผม เติ้ลจงใจหนีผมชัดๆ
ระหว่างที่ผมกำลังลังเลว่าจะกดโทรดีหรือไม่โทรดี เติ้ลก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง
ผมมองเติ้ล อยากถามว่าไปไหนมา มันกลับดึกแบบนี้มาสองวันแล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าได้แต่มองมันนิ่งๆ ผมกลัวมันหลบหน้าผม
“วันนี้มีผัดไทยกะหอยทอด พี่ป้องจะกินอะไร?”
สีหน้าเติ้ลดูอิดโรย ไม่ค่อยสดใสเท่าที่ควร แต่เติ้ลกลับพยายามปั้นหน้ายิ้ม มันคิดว่าผมโง่รึไง ผมอยู่กับมันมานานเท่าไหร่แล้ว ทำไมจะแยกระหว่างยิ้มจริงๆ กับยิ้มฝืนๆ ของมันไม่ออก
“พี่ป้อง? ไม่ชอบผัดไทยหอยทอดเหรอ?”
“หา? อะไรนะ?”
“ผัดไทยกะหอยทอด จะเอาอะไร?”
เติ้ลชูถุงในมือขึ้นให้ผมดู ผมเลยพยักหน้าแล้วแต่มัน
“เติ้ลเลือกเถอะ ตามใจเติ้ล พี่กินอะไรก็ได้”
“งั้นผมกินผัดไทยนะ พี่กินหอยทอด โอเคป่ะ?”
“อืม”
เติ้ลจัดแจงแกะมื้อค่ำใส่จานให้ผม สีหน้ามันดูแปลกไปไม่ร่าเริงเหมือนเคย
จะถามมันดีมั้ยว้า... แต่เดี๋ยวมันหาว่าผมไปเสือกเรื่องของมันอีก ผมไม่อยากให้มันรำคาญผม
“กลับดึกจังช่วงนี้”
“อา ขอโทษทีพี่ ผม...”
“เอ้ยไม่เป็นไร! คือ... ถ้าเติ้ลลำบากไม่ต้องคอยซื้อข้าวเย็นมาเผื่อพี่แล้วก็ได้ พี่เกรงใจเติ้ลอ่ะ”
“ผมไม่ได้ลำบากอะไรหรอกพี่ป้อง”
“จะดีเหรอ เลี้ยงข้าวพี่บ่อยๆ”
“ผมโอเค ความจริงพี่ตั้มก็ฝากให้ผมดูแลพี่ป้องอยู่แล้ว”
“อืม ขอบใจว่ะ”
อ้าว? ทำไมจู่ๆ เติ้ลเงียบไปละครับ ผมทำอะไรผิดรึเปล่าวะ?
“พี่ป้องมีอะไรรึเปล่า? พี่มีอะไรก็พูดมาตรงๆ เถอะ”
อ้าว! ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ครับ แต่ก็ดีในเมื่อเติ้ลเปิดช่องแบบนี้ผมก็ไม่เกรงใจล่ะ
“เมื่อวานหายไปไหนมา”
เอ้ยผมจะเสือกไปป่ะวะ? ไม่ได้ๆ ผมไม่อยากให้เติ้ลรำคาญผม
“คือ... พี่หมายถึงเติ้ลไม่พอใจอะไรรึเปล่า เติ้ล...”
“พี่ป้องนึกว่าผมหลบหน้าพี่เหรอ?”
เออ เติ้ลมันตรงดีครับ ผมก็รู้นะว่าเมื่อวานซืนผมเสือกไปหน่อย แต่ผมไม่อยากเห็นเติ้ลถูกคนเลวๆ มาเอาเปรียบนี่หว่า
“เออ ถ้ามึงไม่พอใจอะไรกูก็บอกกันตรงๆ กูจะได้ไม่ยุ่งกับเรื่องของมึงอีก”
ขี้เกียจเก็กแล้วครับ แต่ถ้าเติ้ลมันไม่ชอบ ผมก็จะไม่ยุ่ง ผมไม่อยากมีปัญหากับเติ้ล มันอึดอัดเป็นบ้า!
“อืม... ความจริงก็นิดหน่อย”
จริงดิ! นี่มันไม่พอใจผมจริงๆ อ่ะ?
เติ้ลหลบตาผม ... มันเกลียดผมแล้วเหรอ?
แต่แล้วมันก็ถือจานหอยทอดมาเสิร์ฟให้ สีหน้าของเติ้ลหลากหลายอารมณ์ปนกันจนผมเดาไม่ถูก แต่เติ้ลยังเป็นน้องชายคนเดิมของผมอยู่ แววตาแบบนั้นผมคุ้นเคยดี ไอ้เด็กติดพี่! เติ้ลกำลังโหยหา “พี่ชาย” ใครซักคนที่จะสนใจมัน
ผมรับจานมื้อเย็นของตัวเองมาโซ้ย แล้วเติ้ลก็นั่งลงข้างๆ ผม ลงมือเขี่ยผัดไทยของตัวเอง มันกินไปได้ไม่กี่คำก็เริ่มพล่าม
“ความจริงที่พี่พูด ผมก็คิดนะ เมื่อวานซืนผมเลยไปหาพี่เบสท์มา”
ผมสำลักหอยขึ้นมาทันใดเลยครับ!
“แล้วมันว่าไงบ้างอ่ะ?”
“ผมไปถามเค้าตรงๆ ว่าเค้าจะเลิกกับผมจริงรึเปล่า”
เฮ้ยมันกล้าเว้ย!
“แล้วมันตอบว่าไง!”
“เปล่า เขาไม่ได้ตอบ”
“อ้าว?”
“ความจริงผมไปหาเค้าเพราะผมไม่อยากเลิกกับเค้า ผมถามเค้าว่าเค้าหมดรักผมเพราะอะไร เป็นเพราะผมน่าเบื่อใช่มั้ย ผมอยากรู้ว่าเค้าไม่พอใจผมตรงไหนผมจะได้ปรับปรุงตัวถูก”
“ไอ้เติ้ล!”
มันยังจะหวังอะไรอีกวะ! ทำไมเติ้ลไม่รักตัวเองบ้าง! ไปง้อไอ้เหี้ยนั่นทำไม!
“อืม มันดูโง่ใช่มั้ยพี่ แต่ผมไม่เข้าใจอ่ะ เราสองคนเคยรักกันมาก พี่เค้าบอกเองว่าเค้าชอบผม เรายังไปดูหนังด้วยกันเลย เค้าบอกว่าชอบเพลงที่ผมร้องเล่นๆ ด้วย เค้าชอบทุกอย่างที่ผมทำ แล้วทำไมจู่ๆ เค้าถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนแบบนี้วะ! ผมไม่เข้าใจอ่ะพี่!”
จานผัดไทยที่แทบไม่ได้แตะของเติ้ลกับหอยทอดที่กินไปได้ครึ่งคำของผมวางเคียงกันอยู่บนพื้น แขนของผมโอบเติ้ลเอาไว้ เติ้ลร้องไห้ระบายกับไหล่ผม
“เค้าเป็นคนเข้ามาคุยกับผมเอง แล้วก็มาสารภาพกับผมว่าชอบ อยากเป็นมากกว่ารุ่นพี่รุ่นน้อง เขาชอบที่ผมคุยสนุกอยู่กับผมแล้วมีความสุข เราชอบอะไรคล้ายๆ กัน เขาอยากมีแฟนจริงจังที่จะคบกันไปนานๆ แล้วที่เขาบอกกับผมวันนี้ว่าผมมันน่าเบื่อ เอากับผมมันไม่สนุกมันคืออะไรอ่ะพี่! ผมยอมเป็นคนโดนเอา ยอมเขาทุกอย่าง เขาบอกให้ทำอะไรผมก็ทำ มาวันนี้เขาเบื่อผมแล้วก็ทิ้งแบบนี้อ่ะเหรอ มันคืออะไรอ่ะพี่ พี่ป้องบอกผมทีดิ!”
เสียงสั่นเครือของเติ้ลตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด เติ้ลน็อตหลุดแล้วจริงๆ เฮ้อ!
“เติ้ลใจเย็น”
“มันคืออะไรอ่ะพี่! ไหนเขาบอกอยากมีความสัมพันธ์จริงจัง แล้วทำไมเขาเอาเรื่องเซ็กมาบอกเลิกผมล่ะ เพราะผมไม่หล่อ ไม่ล่ำ ไม่ขาวเหมือนไอ้คนใหม่ของพี่เค้าเหรอ? จริงจังบ้าอะไรวะแม่ง!”
เติ้ลน้ำตานองหน้า ปล่อยโฮ ร้องไห้เหมือนคนบ้า สงสารเติ้ลชะมัด ผมไม่อยากเห็นเติ้ลเป็นแบบนี้เลย ถ้าพี่ตั้มอยู่ด้วยก็ดีสิครับ
“แล้วหายไปไหนมาทั้งวัน”
เติ้ลชะงักกะทันหัน มันเงยหน้ามองผมทั้งๆ ที่ยังไม่หยุดสะอื้น ผมเลยยิ้มให้มัน
“เมื่อวานมีเรื่องทำไมไม่บอก แล้ววันนี้ไปไหนมาทั้งวัน เติ้ลเก็บเรื่องไว้คนเดียวทำไม ทำไมไม่รีบมาบอกพี่ บอกแล้วไงมีอะไรปรึกษาพี่ได้ทุกเรื่อง”
“ฮือพี่ป้อง”
เติ้ลโผเข้าหาผมเหมือนเด็ก ถึงจะไม่ถนัดแต่ผมก็พยายามทำหน้าที่แทนพี่ตั้ม
พี่ตั้มจะรู้มั้ยว่าน้องตัวเองโคตรขี้แยเลย นี่ถ้าเติ้ลไม่ใช่น้องชายพี่ตั้มนะผมไม่ให้ยืมไหล่เป็นที่ซับน้ำตาแบบนี้หรอก เสื้อก็ไม่ได้ใส่น้ำตากับขี้มูกลงไหล่ผมเต็มๆ! ไอ้เด็กน้อยเอ้ย!
“เออ กูนี่แหละไอ้ป้องบ้านใต้ลูกสมุกเบอร์หนึ่งของพี่มึง”
“ผมโดนเค้าทิ้งจริงๆ ใช่มั้ยพี่?”
เติ้ลสะอึกสะอื้นร้องไห้ ก็คนอกหักอ่ะเนอะ ... แต่ไม่รู้ทำไมในใจผมกลับยินดี ผมดีใจที่เติ้ลเลิกกับไอ้เบสท์นั่น
อา... ความรู้สึกนี้ ผมไม่ควรเลยจริงๆ ดีนะเติ้ลมันก้มหน้าซบไหล่ผมอยู่มันจะได้ไม่เห็นว่าผมแอบยิ้ม
“ไม่รู้ดิ แต่เติ้ลยังมีพี่นะ”
เติ้ลบ่นอะไรต่อมิอะไรอีกหลายอย่าง มันเครียดจนไม่กล้าสู้หน้าใคร มันเสียใจที่ถูกทิ้ง มันเสียใจที่ไม่เชื่อเพื่อนแต่ตั้งแรก เสียใจที่ไปรักคนไม่ดี สับสนว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างมันกับแฟน มันถึงได้โดนทิ้ง ยิ่งเล่าก็ยิ่งฟูมฟาย สุดท้ายผมเลยไล่มันไปนอน เติ้ลก็ว่าง่ายโซเซไปนอน ผมตามไปนั่งข้างๆ มัน ฟังมันฟูมฟายต่อจนหลับ คอยตอบรับอือๆ
พอเติ้ลหลับผมก็หยิบผัดไทยเหลือๆ ของมันมากินต่อ มิน่า...เติ้ลไม่กินหอยทอด หอยทอดโคตรอมน้ำมัน ผัดไทยของมันอร่อยกว่าเห็นๆ
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
เติ้ลไม่กินหอย #พี่ป้องกล่าว
เอาเข้าจริงก็หงอ อีโธ่พี่ป้อง! แถมน้องงอนแค่วันสองวันก็อยู่ไม่สุขซะแล้ว เป็นเอามากนะพี่ อิๆ แววกลัวเมียมาแต่ไกล กรั่กๆ :hao7:
รู้กันแล้วน้าว่าตอนที่แล้วเค้าตัดฉับทำไม #ตัดเอาฮานี่แหละ กะแบบตัดให้ตอนที่แล้วไฟลุกมุ่งมั่น แลดูออร่าเมะขี้หึงมาเต็ม แต่เอาเข้าจริงๆก็นะ... มันไม่เป็นไปตามที่ใจคิด ชีวิตไม่แน่ไม่นอน น้องงอนพี่แกก็หงอกลัวน้องโกรธ
คนแต่งนิยายคนนี้ก็เช่นกัน ไม่ค่อยจะเดินเรื่องตามเสต็ปที่ควรจะเป็นซักเท่าไหร่ แต่นิยายเรื่องนี้เค้าก็ใส่ระดับความเงิบไว้นิดเดียวจริงๆ น้า อิๆ
แต่! ถ้าพี่ป้องมันจะแคร์น้องขนาดนี้ .... หรือมันจะเลิกซึ่น ระดับการแคร์น้องชักเยอะนะคะ เทียบกันวันแรกๆ ที่โคตรจะซึนอ่ะ
#ถ้ากินหอยแล้วสำลักก็เปลี่ยนมากินสังขยาฝักทองมั้ยพี่ป้อง? #คนแต่งมิได้กล่าว
ดราม่าจริงๆ นะ อิๆ เห็นมั้ย เติ้ลดราม่ามาก แต่พี่ป้องแม่งฮา เอิ้กๆ #เดี๋ยวต้องมีคนออกมาขำพี่ป้องอีกแน่ๆ เชื่อสิ #เป็นดราม่าที่ทำให้คนอ่านอมยิ้มตามพี่ป้อง ดราม่าแบบแปลกๆ ละมั้ง?
ตอนนี้พี่ป้องแอบเลว :hao7: แลดูฮีสบายใจยิ้นน้อยยิ้มใหญ่อารมณ์แฮปปี้อินเนอร์มาเต็ม :z2:
-
อิพี่ป้องนี่อาการออกมากค่าา
ดีนะน้องมันเศร้าอยู่เลยไม่สังเกต
-
ดีใจที่เลิกกับเบส หรือ ดีใจที่เติ้ลเข้ามากอด ห๊ะะะะะ
หวั่นไหวแล้วสิ พี่ป้องของเรา หึหึ
ต่อไปนี้คงเกี่ยวข้องกับชื่อเรื่องแล้วสินะ อิอิ
สู้ๆต่อไปครับคนเขียน เป็นกำลังใจให้เสมอ :katai4: :katai4: :katai4:
-
:-[
-
มันดราม่าแล้วช่ะพี่ป้อง
-
เราก็ดีใจ. ดีใจที่เติ้ลเลิกกับไอ่เชี่ยเบส. ดีใจที่พี่ป้องไม่กินหอย
และดีใจที่ได้กอดเติ้ล. ปลอบๆกันไปจ้าดราม่าก็มีข้อดีนะว่าไหม
:mew1:
-
มันก็แค่ข้ออ้างของคนเลวๆๆๆๆ อ่ะน้องเติ้ล เอาไม่มันส์ เมิงก็โดนเอาแทนดิ อีห่ารากเบสท์จะได้มันส์ :z6: ดีแล้วที่หลุดจากมันมาได้อย่าไปเสียดายเลยน้องเติ้ล ยังไงหนูก็มีแมมมอธปลอบใจและรอคอยอยู่นะลูก :hao6: พี่ป้องตอนนี้พี่หล่อมาก พี่เท่ห์มาก และพี่ก็ตะกละมากเช่นกัน ดีแล้วพี่อย่าไปกินหอยเลยอมน้ำมัน สู้อมแล้วมันน้ำอย่างอื่นดีกว่า :laugh: เอาใจช่วยคู่นี้ให้ :oo1: กัน เร็วๆ แต่เชื่อว่ายังหรอก น้องเติ้ลยังเข็ดกับรักครั้งแรกอยู่ พี่ป้องอย่าทิ้งน้องนะ แต่กลัวอีเบสท์มาง้อและเติ้ลใจอ่อนจังเลย ถ้าเป็นอย่างนั้นแมมมอธเสียบให้แน่นเลยนะ อย่าให้หลุดไปได้ สู้สู้ :katai2-1:
-
อิพี่ป้องดีใจที่เค้าเลิกกันอ่ะดิ
-
เย็นนี้ผมจะแว๊นแมงกะไซเคิลไปซื้อ ผัดไท กะ หอยทอด มามิกซ์กันเลยครับ #ไม่ใช่ละ
:-[ STAG สัมผัสได้ถึงพลังงานความรักขนาด 3 ริกเตอร์ ออกอาการแล้วนะอีพี่ป้อง o3
โบราณว่าไว้(ใครชื่อโบราณหว่า)ความสงสารเป็นบ่อเกิดแห่งความรักนะเออ
:hao6: ใกล้แล้วสินะที่น้องเติ้ลจะถามว่าของมันไม่ฟิตจริงหรือเปล่า จนพี่ป้องต้องลงแล็บวิจัยความฟิต :hao7:
-
น้องกำลังเสียใจ อีพี่กลับแอบดีใจ แอบกินผัดไทน้องซะอีกนะ
-
ความดราม่ากำลังมาแม่งมีตลกจากไหนมาเล่นว่ะ
-
เศร้าแทนน้อง :mew4:
แต่แอบดีใจกับพี่ :mew3:
-
:pig4: :pig4:
-
อิพี่ป้องมันเนียนได้อีก
ทั้งโอบ ทั้งแอบยิ้ม คึๆๆ ได้กำไรเลยนะะะ
มาต่อไวๆ นะค้า
-
เมื่อไรจะได้กันนิสองคนนี้ :z1: ผู้แต่ง เรื่องดราม่าควีนกับคิงซื่อบื้อ ผมอ่านแล้ว อ่านภาคสองด้วย สำหรับผมไม่หน่วงนะ สนุกดี
-
พี่ป้องสำลักหอย อื้มๆเข้าใจๆ แต่ต่อไปอาจจะไม่สำลักหอยแล้วก็ได้นะ เอ๊ะคนอ่านอย่างเราเป็นคนยังไง 555+
พี่ป้องรู้มั้ยเนี่ย...ว่าตัวเองแสดงออกชัดเจนขึ้นทุกวันๆ ฮึ่ม!!!
-
แหม่.เลือกกับแฟนแล้วก็ถือโอกาศเสียบเข้าตำแหน่งแฟนแทนไปเลย
-
พี่ป้อง น่ารักวะพี่ 5 5 5 5 :กอด1:
ไอ้บงไอ้เบสนั่นมันคงหาข้ออ้างบอกเลิกนั่นแหละ เติ้ล
เติ้ลออกจะเริ่ดเลอเพอร์เฟ็คขนาดนั้น
ไม่เชื่อ ให้พี่ป้องทดลองกกิจกรรมบนเตียงดูสิฮ้าา :jul1:
-
รู้สึกเหมือนโดนนักเขียนเหน็บๆ 555 ที่เราว่าแปลกๆไม่ใช่ไม่ดีค่ะ แต่ทั้แปลกเพราะตัวละครน้องเติ้ล ค่ะเด็กอะไร ถามคนอื่น พี่ตูดผมไม่ฟิตหรอ พี่โกนขนตูดดีปะ คนปกติเค้าถามกันหรอ 555 อันนี้ไม่รู้จริงๆ ไม่ได้เจตนาไม่ดีเลยน๊าาาา ตอนนี้ได้แต่ปลอบน้อง น้องโดนทอ้งทั้งที่ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ที่ป้องดูแลดีดีๆนะ อยากให้กลับมาสดใสเหมือนเดิม
-
เลิกกับคนเลวๆก็ดีละ
จะได้ไปเจอกับอะไรดีๆ
เค้าไม่รักเรา ก็รักตัวเองหน่อยเนาะ
:monkeysad:
-
มาต่ออีกไวๆน้าาา พี่ป้องดูแลเติ้ลด้วยยยย
-
เลิกกะพี่เบสท์แล้ว. สงสัยใกล้ละ 5555
-
แนะให้พี่ป้องชวนพี่ตั้ม ไปตอนไข่อีพี่เบสท์เลย..
:katai4:
-
เริ่มแล้วๆๆๆ
-
คนมันเ-ี้ย คนมันมักมาก คนมันหล่อเลือกได้ คนมันกะฟันค่ะ มันอ้างได้ทุกอย่าง
ขำพี่ป้องค่ะ แค่ไม่กี่วันก็จะเป็นจะตายแล้วแต่ชอบนะที่พี่ป้องอยู่ข้างๆน้องถึงจะเนียนกินของน้องก็เถอะ
เจอบ่อยนะหนุ่มที่ไม่นิยมบริโภคหอยเนี่ย มีจำนวนเยอะขึ้นทุกวัน
-
ฟินกับคู่นี้ ขอให้ได้กัน เอ๊ย!! ขอให้รักกันซักที
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
“ไง ตื่นแล้วเหรอ?”
เติ้ลงัวเงียผงกหัวขึ้นจากหมอนมามองผม สงสัยผมจะเปิดประตูห้องน้ำดังไปครับ
“อือ ... พี่ป้องแต่งตัว? จะไปไหนอ่ะ”
“โรงพยาบาลไง หมอนัดพี่ไปดูแผล”
“เออจริงด้วย! งั้นพี่รอแป็บ เดี๋ยวผมไปด้วยขออาบน้ำแป็บ”
“ไม่เป็นไร วันนี้เติ้ลพักเถอะ แล้วเป็นไงมั่ง? โอเคมั้ย? รู้สึกดีขึ้นบ้างยัง?”
ผมนั่งลงบนเตียงเติ้ลเพื่อดูสภาพมัน เมื่อคืนผมไล่ให้เติ้ลนอนเลย มันเลยไม่ได้อาบน้ำ สภาพดูไม่จืดเลยครับ ตาก็บวม หน้าก็อืด เติ้ลร้องไห้จนหลับ หือ... ทำไมมันทำหน้าประหลาดๆ วะ?
“เป็นอะไร?”
“พี่ป้องไม่ต้องโอ๋ผมขนาดนี้ก็ได้ ผมไม่ชินว่ะ”
เติ้ลขยับหน้าหลบมือผมทำไมหว่า ยังไม่ได้แตะหน้าผากวัดไข้มันเลย
ปกติเวลาเติ้ลร้องไห้จนหลับทีไรเห็นวันต่อไปไข้ขึ้นทุกที เพราะงั้นตอนเด็กๆ เติ้ลถึงได้เป็นไอ้เด็กขี้แยขี้โรค วันๆ เอาแต่ร้องไห้สลับกับไข้ขึ้น
“อะไร? มองพี่แปลกๆ”
“ก็นี่ไง ผมขนลุกอ่ะ พี่ทำตัวกับผมเหมือนเดิมก็ได้ ผมไม่ไปโดดตึกฆ่าตัวตายเพราะอกหักหรอก”
อา... ไอ้เด็กปากดี แต่ปากดีแบบนี้แหละถึงจะสมเป็นมัน
“เฮ้ย! ยิ้มสยองด้วยอ่ะ!”
“กูยิ้มอะไร?”
“ก็เมื่อกี้ไง”
เติ้ลหลบตาผมแล้วก็ลุกจากที่นอน มันดึงผ้าห่มออกจากการนั่งทับของผมแล้วเริ่มต้นพับ ส่วนปากก็บ่นไปตามเรื่อง ฟังเพลินดีแฮะ
“แต่ค่อยยังชั่ว พี่ป้องแปลกๆ แบบนั้นผมไม่ชินว่ะ อย่าทำเสียงชวนขนลุกแบบนั้นอีกนะพี่ ไม่เข้ากันเลยว่ะ”
อื้ม มึงไม่ชินเวลาที่กูทำแบบนี้สินะ เวลาไอ้เด็กเปรตทำหน้าสยองแต่กลับมีสีแดงจางๆ บนแก้มมันก็ตลกไปอีกแบบแฮะ
“เออๆ เห็นปากดีได้แบบนี้กูค่อยหายห่วง แล้วเป็นไงสบายใจขึ้นบ้างรึยัง?”
“อืม ก็นิดหน่อยพี่”
“เออ งั้นก็อาบน้ำซะ ถ้าช้ากูไม่รอนะมึง เร็วๆ”
“รู้แล้วน่ะ แล้วเมื่อคืนก็ปล่อยให้ผมนอนเลยนะ ดูดิเอานิสัยซกมกมาติดผม”
“งั้นคราวหน้ากูจะอาบน้ำประแป้งให้มึงก่อนส่งเข้านอน ดีมะ?”
“ไอ้พี่ป้องซกมก! อย่างน้อยก็น่าจะเตือนให้ผมเปลี่ยนกางเกงใน แม่งคันเลยอ่ะ”
เติ้ลคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำพลางบ่นกระปอดกระแปดชวนหมั่นไส้
“ถุ้ย! ไม่อาบน้ำแค่วันเดียว อย่าบ่นๆ รีบๆ อาบน้ำได้แล้ว ไปช้าคิวเยอะนะมึง”
“เออๆ รู้แล้ว”
เสียงตะโกนออกมาจากห้องน้ำเริ่มอู้อี้ ไม่นานก็มีเสียงน้ำไหล เสียงสายน้ำจากฝักบัวกระทบม่านพลาสติกดังบ่งบอกว่าคนในห้องน้ำเริ่มกิจกรรมด้านสุขอนามัยของมันแล้ว ผมยังนั่งยิ้มอยู่ที่เดิม บนเตียงของเติ้ล
ค่อยยังชั่วครับ เติ้ลดีขึ้นแล้ว ชีวิตพวกเราจะได้สงบสุขซะทีเมื่อไม่มีไอ้เกย์โรคจิตนั่นมาบ่อนทำลายชีวิตเติ้ลอีกต่อไป
วันนี้ท้องฟ้าสดใสอากาศดีแบบนี้ผมคงไม่ต้องพกร่มไปด้วยหรอกมั้ง?
พวกเรานั่งรอคิวในโรงพยาบาล วันนี้วันหยุด คนโคตรเยอะ ผมก็เลยนั่งเล่นเกมในมือถือแก้เซ็ง ซัมซวยรุ่นกลางๆ เริ่มกากอีกแล้วครัช! รอเก็บตังค์อีกซักสองสามจ็อบพ่อจะเปลี่ยนเป็นไอฟงให้ได้!
“พี่ป้อง...”
“หือ?”
“ปรึกษาไรหน่อยดิ?”
“ว่ามา”
“พี่... ผม... อีกตั้งนานกว่าจะถึงคิวพี่ พี่พาผมไปทำบัตรคนไข้ใหม่หน่อยดิ”
ผมหันไปมองหน้าเติ้ลทันทีเลยครับ!
รึมันจะป่วย? เออว่ะ! มีความเป็นไปได้ ทำไมเมื่อเช้าผมไม่สังเกตเห็นวะ หน้ามันซีดๆ
“ไอ้พี่ป้อง ฟังกันป่ะเนี่ย!”
“เออๆ เป็นอะไรอ่ะ?”
“ผม...”
“เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ?”
ผมก็ลุ้นคำตอบ กลัวเติ้ลจะเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ แต่คำตอบเติ้ลกลับทำให้ผมเงิบโคตรๆ
“ผมอยากตรวจเลือดอ่ะพี่”
ไอ้สัส! กูช็อกแป็บ!
“มึง...”
ขอผมตั้งสติแป็บ ผมพูดไม่ออกว่ะ
นานพอสมควรในความรู้สึกผมอะนะ กว่าผมจะตั้งสติได้ กว่าผมจะหาเสียงตัวเองเจอ แทนที่ผมจะพูดอะไรที่มันฟังแล้วดูดี แต่เปล่าเลย ผมดันพูดอะไรที่เหี้ยที่สุดออกไป
“มึงกลัวเป็นเอดส์เหรอเติ้ล เอ้ย! กูหมายถึง มึง... เสี่ยงเหรอ?”
เติ้ลนั่งนิ่ง แต่แล้วมันก็พยักหน้าช้าๆ เติ้ลสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดกับผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผมว่าผมไม่เสี่ยงหรอกพี่ ผมมีพี่เบสท์คนเดียว ปกติเวลาเอากันก็ใช้ถุง แต่มันก็มีบางครั้งที่ไม่ได้ใส่ ไม่ค่อยบ่อยหรอกพี่ แต่....”
เติ้ลขยับตัว มันก้มหน้าลง แล้วทันใดนั้นหางตามันก็มีน้ำตา
“แต่พอได้ยินเหตุผลบัดซบนั่นที่เค้าบอกผมแล้วผมชักไม่แน่ใจแล้วพี่ เค้าเคยบอกผมว่าเค้าจะรักและซื่อสัตย์กับผมคนเดียวเค้ายังทิ้งผมเลย พี่เบสท์อาจจะเคยนอกใจผมก็ได้ ผมกลัว”
ผมอึ้งนะ ความจริงผมลืมนึกถึงประเด็นนี้ไปถนัดเลย แต่จะให้ผมทำยังไงวะ จะให้ผมพูดซ้ำเติมเติ้ลเหรอว่าแฟนมันแอบนอกใจมันนับครั้งไม่ถ้วน
ข่าวนี้อ้นเป็นคนบอกกับผมเอง แล้วผมก็ไม่คิดว่าอ้นจะโกหกด้วย อ้นไม่ได้ประโยชน์อะไรจากการที่เติ้ลเลิกกับเบสท์ ความจริงมันออกจะเขม่นไอ้เบสท์ด้วยซ้ำเพราะเบสท์เป็นเกย์ที่แอนตี้ตุ๊ดตุ้งติ้งแบบมัน
“เออ ตรวจไว้ก่อนก็ดี”
ผมเขย่าหัวมันเบาๆ ให้กำลังใจ นอกจากให้กำลังใจแล้วผมยังจะทำอะไรอีกได้
“ผมกลัวอ่ะพี่ป้อง ถ้าผม... ถ้าผม”
“มึงคงไม่ซวยขนาดนั้นหรอก”
“แต่คนเรามักจะซวยซ้ำซวยซ้อนไม่ใช่เหรอพี่ ผมอาจจะดวงตกโดนแฟนบอกเลิก เป็น...”
“เฮ่ย! คิดในแง่ดีสิวะ”
แล้วทันใดนั้นก็มีเสียงคุณพยาบาลเรียกชื่อผมดังขึ้น
ดราม่าไอ้เติ้ลก็ค้างๆ คาๆ ทำไมชีวิตจริงมันไม่รอให้ผมปลอบไอ้เด็กขี้กลัวคนนี้ให้เสร็จก่อนวะ! เติ้ลทำหน้าหมาหงอยโคตรๆ ตามันงี้น้ำตาคลอเชียว
เออสิ! วิกฤตนาทีชีวิตเลยนะครับ ไอ้ความกังวลที่คอยหลอกหลอนว่าตัวเองอาจจะเป็นเอดส์เนี่ย เกิดมันฟุ้งซ่านแล้วผมจะทำยังไงดีวะ?
“คุณปกป้อง วงศ์พิทักษ์ธรรมคะ เชิญที่ห้องตรวจสี่ค่ะ”
“เดี๋ยวมึงค่อยกลับมาเป็นเอดส์ต่อ แต่ตอนนี้ไปเป็นเพื่อนกูตัดไหมก่อน ไปลุก”
ผมดึงแขนเติ้ลให้ลุกตามผม เติ้ลทำตามอย่างว่าง่าย ผมเลยหันไปสั่งอีกอย่าง
“เช็ดน้ำตาด้วยล่ะมึง กูยังไม่ตาย เดี๋ยวหมอตกใจ”
แผลของผมเรียบร้อยดีมาก หมอตัดไหมให้เลย แถมยังบอกว่าถ้าผมจะสระผมก็ตามสบาย แต่อย่าเกาแรงก็พอ ส่วนที่มือก็สิวๆ ทายารักษาแผลไฟไหม้น้ำร้อนลวกไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็หาย แต่ของแบบนี้ต้องใช้เวลา ห้ามใจร้อน
สรุปว่าบาดแผลผมดีเยี่ยมใกล้จะหาย แต่ดูเหมือนแผลใจของเติ้ลกลับยิ่งเปิดลึกมากกว่าเดิม แล้วผมก็ไม่รู้ว่าจะรักษายังไง ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเท่าไหร่ รวมถึงไม่กล้าไปปรึกษาพี่ตั้ม เพราะถ้าพี่ตั้มรู้เรื่องนี้ โลกนี้จะไม่มีไอ้เกย์หน้าหล่อที่ชื่อเบสท์อีกต่อไป!
ระหว่างที่เราสองคนมานั่งรอรับยา ผมเลยหันไปคุยกับเติ้ลตั้งใจจะให้มันทำในสิ่งที่สมควรทำ
“มึงเอาสดกับไอ้เบสท์บ่อยมั้ย?”
เติ้ลหันมามองหน้าผม มันคงคิดไม่ถึงว่าผมจะถามมันตรงๆ แบบนี้ เติ้ลหน้าแดง ผมเองก็อายไม่แพ้มันหรอก แต่เรื่องแบบนี้บางทีมันก็ต้องยอมข่มความอายวะ!
“ก็ไม่บ่อยอ่ะพี่...”
“กี่ครั้ง?”
“เอ่อ ... ต้องนับเป็นครั้งด้วยเหรอ?”
“เออดิวะ! นี่กูคำนวณโอกาสเสี่ยงของมึงอยู่นะโว้ย จะมาอายทำซากอะไรวะ ทีงี้อ่ะกลัว ทีตอนเอาสดกับมันเสือกไม่กลัว ไอ้เด็กเปรต!”
“ก็... ก็เกินสิบอ่ะ”
เติ้ลตอบอ้อมแอ้ม เสียงมันเบามาก ขัดกับเสียงอุทานของผมที่ดังลั่น!
“ไอ้เหี้ย! แถวบ้านกูเรียกว่าประจำเป็นกิจวัตรเลยนะมึง”
“บ้านพี่ก็บ้านผมนั่นแหละ! ก็แล้วไงวะ ... ก็ ก็... ก็ตอนผมคบกับเค้าก็ทุกวันนั่นแหละ มันก็มีบ้างอ่ะที่ถุงหมดหรือแบบ... ลืมซื้อมา”
“เออๆ กูลืมไป มึงจัดกันวันละสี่ห้ารอบเป็นอย่างต่ำ เหอะ!”
หงุดหงิดครับ!
“เฮ้ย! บางทีมันก็ไม่ใช่... เออน่ะ! ใครจะเหมือนพี่ป้องวะ เก็บกดจนสิวขึ้นเต็มหน้า ดูดิ๊!”
“เกี่ยว?”
เรื่องอะไรมันมาลามปามถึงหน้าผม ไอ้เด็กเปรต!
“เกี่ยวดิ พี่ป้องไม่รู้เหรอเอาออกทุกวันมันก็เหมือนระบายฮอร์โมนออกจากร่างกายไง ปรับสมดุลอ่ะ”
ปกติผมก็ทุกวันแหละ แต่ก็นะ ... พอเติ้ลกลับมาอยู่ห้องด้วยกันผมเลยไม่ค่อยสะดวก แถมพอผมไม่ค่อยได้เอาออกผมรู้สึกไอ้ลูกชายมันอัดอั้นอยากระบายจนแข็งข้อประท้วงบ่อยๆ ด้วยสิครับ
“ระบายฮอร์โมนหรือระบายความ เงี่ย...”
ผมทำปากพะงาบๆ ให้เติ้ลอ่านเอาเอง แล้วด่ามันต่อ
“มีมึงอยู่ด้วยทุกวันกูคงทำได้หรอก!”
อยู่ๆ เติ้ลก็ทำหน้าล้อๆ เหมือนขำซะเต็มประดา
“อ๋อผมรู้ละฮ่าๆ มิน่าทำไมพี่ป้องไม่หาเมท ชอบอยู่คนเดียว ที่แท้ก็หมกมุ่นนะพี่”
“ไอ้เหี้ย! ดีๆ สิวะ นี่กูห่วงสุขภาพเลือดมึงนะโว้ย!”
เติ้ลหัวเราะจนน้ำตาเล็ด
“ฮ่าๆ ขำว่ะ!”
มันปาดน้ำตาแล้วยิ้มให้ผม
“อยู่กับพี่ป้องแล้วฮาดีว่ะ ถ้าผมเป็นเอดส์แล้วพี่ป้องจะรังเกียจผมป่ะ?”
ถามมาได้ มีคนบ้าที่ไหนคุยเรื่องเอดส์แล้วยังยิ้มได้แบบนี้มั่งวะ ไอ้เด็กเปรต!
“ทุกวันนี้กูก็เกลียดมึงจะตายห่านละไอ้เติ้ล จะเพิ่มอะไรมาอีกซักเรื่องสองเรื่องกูก็ไม่มีทางเกลียดมึงมากไปกว่านี้หรอก”
ผมส่ายหน้าโคตรอ่อนใจ เวรกรรมอะไรของผมต้องมาเจอไอ้เด็กนรกคนนี้ด้วยวะ อนาคตไม่แน่ไม่นอนรออยู่ข้างหน้า เอดส์จะแดกรึเปล่าก็ไม่รู้แต่มันกลับนั่งหัวเราะ ทีเมื่อกี้มันยังนั่งร้องไห้อยู่เลย... เฮ้อ... ไอ้เด็กเปรต ผมเผลอยิ้มตามมันจนได้
เติ้ลเลยเอาไหล่มาชนผม มีกระแซะวุ้ย!
“โหอะไรอ่ะ ทีวันก่อนยังบอกรักน้องอยู่เลย พี่ป้องใจร้ายเกลียดน้อง”
“เออ กูโคตรเกลียดน้องอย่างมึงเลย”
ผมเขกหัวมันเล่น อดไม่ได้ที่จะมองหน้ามัน เติ้ลมันยิ้ม ผมรู้ว่าตัวเองก็กำลังยิ้ม แล้วทำไมผมต้องมามองหน้ามันแล้วยิ้มแบบนี้ด้วยวะ! แต่ผมหยุดยิ้มไม่ได้อ่ะ รู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองเต้นแปลกๆ
“คุณปกป้อง วงศ์พิทักษ์ธรรม เชิญรับยาครับ”
ใครมันบังอาจขัดจังหวะกู! ผมหันไปมองก็เห็นเจ้าหน้าที่เค้ากดไมค์เรียกชื่อผมอีกรอบ
“เออ งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับยาก่อนนะ”
“อืม... ผมรอตรงนี้นะ”
รู้สึกแปลกๆ ว่ะ ตัวมันลอยๆ เหมือนเท้าไม่ติดพื้น รึผมจะเป็นไข้? ช่างมันวุ๊ย!
พวกเราออกมานั่งกินข้าวเที่ยงที่ร้านอาหารหน้าโรงพยาบาล เติ้ลทำใจพักใหญ่ ก่อนจะชวนผมกลับเข้าไปในโรงพยาบาลอีกครั้ง รอบแรกมันมาเป็นเพื่อนผมตัดไหม แต่รอบบ่ายนี้มันมาเพื่อตัวมันเอง
ผมพาเติ้ลไปทำบัตรคนไข้ใหม่ที่เคาท์เตอร์ เติ้ลกรอกประวัติแต่พอเจ้าหน้าที่ถามว่ามีอาการอะไรมันกลับอ้ำอึ้ง ผมเลยตอบแทน
“มาตรวจเลือดครับ”
เจ้าหน้าที่มองหน้าผมกับเติ้ลแปลกๆ เติ้ลก็หันมามองผม แต่โชคดีที่ผมหนา
“ค่ะ คุณตะวัน พลานุธางกูร เชิญชั่งน้ำหนักวัดส่วนสูงที่ชั้นสองค่ะ”
ผมกับเติ้ลถูกส่งมาแผนกไหนก็ไม่รู้ แต่ช่างมัน ทำหน้าหนาไว้ก่อนดีที่สุดครับ พวกเราเลือกนั่งตรงเก้าอี้ที่ไกลจากคนไข้คนอื่นๆ แต่ยังอยู่ในระยะการมองเห็นของพยาบาล เผื่อเอาไว้ตอนเขาเรียกชื่อครับ
เติ้ลดูหน้าซีดๆ คงจะกลัว ผมเห็นมันระแวงสายตาพยาบาลไปทุกคน ผมก็เข้าใจมันนะ แต่ไม่รู้จะทำยังไง
“พี่ป้องๆ”
“หือ?”
“พี่ป้องว่าผมจะรอดป่ะ?”
“กูจะไปรู้เหรอ? เออน่ะ ใจเย็น เดี๋ยวก็รู้”
“โอ้ย ผมเครียดว่ะพี่”
“มันบอกมึงว่าอะไรบ้าง มันบอกว่ามีคนใหม่เหรอ?”
พอถามจบปุ๊ปเติ้ลก็หันมามองหน้าผมปั๊ป เติ้ลอ้าปากค้างกระพริบตาปริบๆ
“เมื่อคืนมึงอาการหนักมาก รู้ตัวป่ะ กูไม่เคยเห็นมึงร้องไห้หนักขนาดนั้นมาก่อนเลย”
“พี่เบสท์เป็นรักแรกของผม มันจะไม่เฮิร์ทได้ไงพี่”
“แต่ก่อนหน้านั้นกูก็เคยได้ยินพี่ตั้มเล่าว่ามึงมีแฟน”
“มีคนมาชอบผม เค้าก็น่ารักดีผมก็เลยคบด้วย แต่พอเรียนจบแล้วมันก็ห่างๆ กันไป เค้าก็ไม่อะไรก็เลยเลิก”
“แล้วทำไมมึงถึงรักมันขนาดนั้นวะเติ้ล มึงรักผู้ชายด้วยกันได้ยังไง?”
เพราะอะไรไม่รู้ถึงทำให้ผมถามเติ้ลไปแบบนั้น ชวนเด็กมันคุยฆ่าเวลามั้งครับ
“ผมก็ไม่รู้อ่ะพี่ มันเหมือนพี่เค้าเกิดมาเพื่อผมเลย ตอนนั้นอะไรๆ มันก็ดีไปหมด ตอนนี้ผมยังงงอยู่เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น พี่เบสท์คนที่ผมรู้จักคนนั้นหายไปไหน”
เสียงของเติ้ลสับสนไม่แพ้แววตา ผมเห็นหยดน้ำตาที่เริ่มกลั่นตัว ผมรู้นะว่าชวนคุยเรื่องแบบนี้มันไม่ดีหรอก เป็นการตอกย้ำเติ้ล แต่อีกใจผมก็หวังว่าการที่เติ้ลได้ระบายมันออกมาเรื่อยๆ จะช่วยให้เติ้ลรู้สึกดีขึ้น
“ขนาดตอนที่ผมเมาแล้วพี่เค้าพาผมไปค้างที่ห้องผมก็ตามเค้าไปง่ายๆ รู้ทั้งรู้ว่าพี่เบสท์เป็นเกย์และเค้ามาสารภาพว่าชอบผมแต่ผมก็ยอมตามเค้ากลับห้อง ผมบอกตัวเองว่าถ้าเป็นพี่เบสท์อ่ะไม่เป็นไรหรอก ผมยอมเป็นเกย์ก็ได้ ผมยอมเค้าทุกอย่างทั้งๆ ที่ผมเป็นผู้ชาย ผมยอมเป็นเมียเกย์เพราะความรัก แต่แล้วเกย์คนนั้นกลับมาบอกผมว่าเบื่อ อยากเลิก เอากับผมมันไม่สนุก บอกว่าตูดผมไม่ฟิต หุ่นไม่เร้าใจ แล้วก็ทิ้งผมไปง่ายๆ แบบนี้อ่ะเหรอพี่ ที่สำคัญผมพึ่งรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเคยแอบนอกใจผมไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ตอนนี้ผมไม่รู้จะคิดอะไรแล้วพี่ ผมโคตรสับสนเลย”
“เออนะ ก็คิดซะว่ามึงโชคดีที่เลิกกับไอ้เกย์โรคจิตนั่นได้ไง”
“แล้วถ้าผมเป็นเอดส์ล่ะพี่ หรือต่อให้ผมรอดเอดส์ ผมจะอยู่ต่อยังไง ผมจะกลับไปชอบผู้หญิงใช้ชีวิตเป็นผู้ชายได้เหรอพี่ ทุกคนรู้กันหมดแล้วว่าผมเป็นอะไร ผมไม่มีที่ยืนแล้ว”
“ที่ของมึงก็อยู่ข้างๆ กูนี่ไง นั่งรอตรวจเลือดอยู่กับกูตรงนี้นี่แหละ เช็ดน้ำตาซะ ร้องไห้อย่างกับญาติเสีย คนอื่นเค้ามองอย่างกับว่ากูพามึงมาเชือด”
ผมด่าเติ้ลเล่นพลางโยกหัวมัน เติ้ลมันก็พยักหน้างึมงำก่อนจะเช็ดน้ำตา
“ขอโทษที ผม...”
“เออ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว มึงอกหัก โดนทิ้ง แล้วไงวะ ก็ยังไม่ตายป่ะ? รอตรวจเลือด แต่ต่อให้ผลออกมาบวกก็ใช่ว่ามึงจะตายวันนี้พรุ่งนี้ ทางแก้ยารักษาก็มี อย่าคิดมาก”
เติ้ลเช็ดน้ำตาป้อยๆ แต่ดูมีสติขึ้น
“ทุกปัญหามีทางออก ชีวิตยังมีความหวังเสมอ ชื่อมึงแปลว่าพระอาทิตย์ มาทำตัวหดหู่แบบนี้ไม่เหมาะกับคนอย่างมึงเลยว่ะ ยิ้มสู้ให้กูดูหน่อยดิ๊ ยิ้มแบบไอ้เด็กเปรตข้างบ้านกูอ่ะ”
เติ้ลหลุดหัวเราะออกมาจนได้ มันเอนหัวมาพิงผมแล้วหลับตาพึมพำ
“พี่ป้องแม่ง ถอดแบบพี่ตั้มมาเปี๊ยบ! พี่ตั้มก็ชอบพูดงี้เหมือนกันเลย”
“เออ กูก็จำมาจากพี่มึงนั่นแหละ โอ๋มึงเช้าเย็นกรอกหูกูทุกวัน”
“เพราะพี่ป้องชอบมาแกล้งผมจนร้องไห้ก่อนหรอก”
ผมกับเติ้ลคงจะเถียงกันต่อถ้าพยาบาลไม่เรียกชื่อเติ้ล เติ้ลหน้าถอดสี มันหันมามองหน้าผม ใช้สายตาวิงวอน
“มึงแน่ใจเหรอเติ้ล”
“อือ เข้าไปเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ ผมกลัว”
แล้วผมก็เข้ามาในห้องตรวจกับเติ้ล ขั้นตอนการตรวจเอดส์ไม่มีอะไรมาก หมอก็คุยเบื้องต้นก่อนว่าทำไมถึงคิดว่าตัวเองเสี่ยง ขั้นตอนการตรวจมีอะไร บรรยายไปงั้น เติ้ลก็พยักหน้าผงกๆ ครับๆ ไปเล่าไปว่าอยู่ในกลุ่มเสี่ยง และสงสัยว่าแฟนจะนอกใจ กลัวติดเชื้อ
แต่พอเล่าถึงตรงนี้แล้วทำไมหมอดันหันมาด่าผมละเว้ย!
“ความจริงหมอไม่แนะนำให้คุณมีเพศสัมพันธ์กับคนที่ไม่ใช่คนรักของคุณนะครับ การมีเพศสัมพันธ์กับคนอื่นมีโอกาสเสี่ยงสูง”
อื้อหือ! ผมว่าอีหมอนี่ต้องใช่แน่ๆ มันมองจิกผมโคตรกินเลือดกินเนื้อเลย ชะรอยจะโดนนอกใจซะเองถึงได้เอาความแค้นมาลงที่ผม
“คือ ... ผมไม่ใช่...”
“ครับ คุณอาจจะไม่คิดว่าตัวเองสำส่อน”
เมื่อกี้มันยังแอ๊บแต่ตอนนี้หมอจีบปากจีบคอเสียงสูงขึ้นอีกสองเสต็ปเลยครับ! มันจะลุกมาตบผมมั้ยวะ?
“แต่ทราบมั้ยครับว่าแค่ครั้งเดียวคุณก็มีโอกาสติดเชื้อเฮชไอวีได้หากไม่ป้องกัน และการนอกใจคู่รักก็เป็นเรื่องไม่สมควรครับ!”
“ผมบริสุทธิ์ครับหมอ”
ผมเห็นกล้ามเนื้อบนหน้าหมอกระตุก มันเบะปากเหยียดๆ เคียดแค้นเหมือนเตรียมจะด่าผมอีกรอบ
“คุณคิดว่าสิ่งที่คุณทำมันบริสุทธิ์รึยังไงครับ! นอกใจแฟนแล้วยังไม่ยอมรับผิดอีก ทุกวันนี้น่ะมีคนติดเชื้อโดยไม่รู้ตัว-”
“เอ่อ หมอครับ คือ ... นี่พี่ชายผมครับ พี่เขามาเป็นเพื่อนเฉยๆ ผมกลัว ไม่กล้ามาคนเดียว”
เหี้ย! ร้องไห้หนักมาก! โสดก็โสด ซิงก็ซิง ทำไมต้องมาโดนอีหมอขี้มโนด่าตราหน้าว่าผมสำส่อนด้วยวะ!
“ผมเวอร์จิ้นโสดสนิทครับ”
ผมย้ำสถานะของตัวเองให้หมอฟังอีกรอบ ประกาศชัดๆ ไปเลยครับว่า “กูซิง”
“อุ๊บ! ฮ่าๆ”
เหมือนเห็นคนหน้าแตก เติ้ลแอบขำ แต่ผมไม่ขำเว้ย!
“อ้าวเหรอ แหมเห็นมาด้วยกันหมอก็นึกว่าเป็นแฟนกัน ... เมื่อกี้เห็นน้องเค้าร้องไห้ นึกว่า...”
หน้าแตกเย็บไม่ติดแล้วยังจะแถอีกนะหมอ! หลุดสาวแตกมาเต็มๆ
“รีบๆ ตรวจเลือดให้น้องชายผมเถอะครับ”
ผมยิ้มแต่ในใจผมนี่ไม่ได้ยิ้มตามปากเลยครับ อยากกระทืบอีหมอคนนี้มาก เหี้ย!
“งั้นตรวจพร้อมน้องเลยด้วยมั้ย หมอแถมให้ ไหนๆ ก็มาละ มาๆ”
แถมเป็นผลไม้ชั่งกิโลขายเลยนะหมอ!
สาสสส! ทำไมกูต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ!
แล้วผมก็ถูกเจาะเลือดตามเติ้ล มาตรวจหนึ่งแถมหนึ่ง นี่มันโปรโมชั่นเหี้ยอะไร!
เพราะอีหมอปัญญาอ่อนนี่แท้ๆ ก่อนจะเป็นหมอเค้าไม่ได้คัดกรองสุขภาพจิตมาก่อนเหรอครับ ถึงได้มโนเองเสร็จสรรพแถมยังดราม่าเข้าขั้น แต่เอาวะตรวจเป็นเพื่อนไอ้เติ้ล ผมยอมก็ได้ นี่เห็นว่าฟรีหรอกนะ เพื่อความสบายใจของทุกคน
“พี่ป้องอย่าหงุดหงิดดิ”
พวกเรานั่งรอผลแล็บครับใช้เวลาประมาณชั่วโมงนึงนั่นแหละ เลยมาหามุมสงบๆ นั่งเล่นในโรงพยาบาล เติ้ลก็เซ้าซี้ผมจัง
“กูเปล่า!”
“หงุดหงิดเห็นๆ”
ผมหันไปเอาเรื่องไอ้เด็กเปรตนี่ แต่มันกลับพูดต่อจนผมชะงัก
“โกรธที่เค้าคิดว่าพี่เป็นแฟนผมเหรอ? ไม่ชอบที่ถูกเหมารวมว่าเป็นเกย์ใช่ป่ะ? ผมขอโทษ”
มันไม่ใช่เพราะสาเหตุนี้หรอก ผมไม่ได้โกรธเพราะเรื่องนี้ เฮ้อ...
“หน้าตากูดูเหี้ยเหมือนคนสำส่อนเหรอ? สภาพกูดูเหมือนคนที่นอกใจแฟนเหรอเติ้ล”
“โด่ นึกว่าเรื่องอะไร ฮ่าๆ”
นั่นๆ มีหน้ามาหัวเราะอีก ไอ้เด็กเปรต!
“คนอย่างกูถ้ารักใครรักจริง กูไม่มีวันทำให้คนที่กูรักเสียใจเด็ดขาด!”
“เอาน่ะพี่ป้อง ก็หมอเค้าไม่รู้ ก็ผมเป็นเกย์แล้วดันมาด้วยกัน เค้าก็คงคิดว่า อืม นั่นแหละ”
เติ้ลพูดไปหัวเราะไป คือ ... พวกเราเหมือนคนเป็นแฟนกันมากขนาดนั้นเลยเหรอวะ? รู้สึกแปลกๆ ว่ะ
“โทษทีนะพี่ป้อง กลายเป็นเกย์เป็นแฟนผมไปซะงั้น ฮ่าๆ”
“เออ ช่างเหอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว”
ทำไมหัวใจผมมันอุ่นวาบแปลกๆ วะ เหมือนจะเต้นเร็วขึ้น ผมกำลังดีใจ... แล้วผมจะดีใจเรื่องอะไรแว้!
และแล้วก็ได้เวลาฟังผล อีหมอดราม่าคนเดิมยิ้มกว้างให้พวกเรา และสาวแตกเต็มพิกัด!
“เนี่ยหมอจะบอกให้นะ เวลามีอะไรกับแฟนต่อให้เป็นแฟนกันยังไงก็ต้องใส่ถุงรู้มั้ย สมัยนี้คนมันมักมาก เราไม่รู้หรอกว่ามันจะดีจริงอย่างที่แอ๊บรึเปล่า? เกิดมันแอบนอกใจเราขึ้นมาเนี่ยอันตราย ยังไงก็ต้องป้องกันไว้ก่อน พวกเราอยู่ในกลุ่มเสี่ยง บางคนเห็นท่าทางดูดีแต่เป็นพาหะมีเชื้อในร่างกายก็มี ยิ่งคนที่เป็นรับนะมีโอกาสติดเชื้อได้ง่ายกว่าพวกรุกเยอะ”
ชัดเลย ... ด่าไปกรีดนิ้วไปแถมเสียงยังแหลมแทบทิ่มหูผม แต่ผมว่าหมอแกต้องมีคดีอ่ะ ไม่งั้นไม่แค้นแบบนี้หรอก แต่เอาเหอะ ผมปล่อยให้เติ้ลฟังหมอพล่ามไปเรื่อยๆ ยังไงก็สบายใจแล้ว พวกเราผลเป็นลบทั้งคู่ แล้วเติ้ลก็ไม่ได้มีอะไรกับไอ้เบสท์นานแล้ว น่าจะพ้นระยะเสี่ยงที่ตรวจไม่เจอเชื้อ
เฮ้อ โชคดีชะมัด จบไปอีกหนึ่งเรื่อง
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
บทนี้หวังว่าคงสนุกน้า ลงให้เยอะเป็นพิเศษเพราะไม่รู้จะมาอีกทีเมื่อไหร่ เราพยายามแต่งตอนนี้มากๆ พยายามให้บรรยากาศมันอบอุ่นสบายๆ ทั้งอมยิ้มขำขันปนดราม่าซึมๆ มีแอบซึ้งนิดหน่อย แต่ต้องดำเนินเรื่องแบบแปลกๆ แอบฮาตาม Signature ของ AzureICE มันอาจจะไม่สุดซักทาง ฟินไม่ถึงขั้นจิกหมอน แต่คงทำให้คนอ่านแอบอมยิ้มตาม #พี่ป้องน้องเติ้ล ได้บ้างแหละ
ขออภัย ช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง ยังไงจะพยายามมาอัพอาทิตย์ละครั้งนะคะ :pig4:
-
:hao7: แล่วๆๆๆ อีพี่ป้อง ความรู้สึกแกน่ะเริ่มแล้วสินะ :laugh:
พี่จะรอจนถึงวันที่แกเข้าแล็บทดสอบความฟิตของน้องเติ้ลนะ อ้ายป้อง
#ยิ้มแก้มปริ #หัวเราะหนักมาก #ยิ้มแรง
-
มาอัพบ้างก็ดีกว่าไม่มาเลยค่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีคนมาอัพนิยายเลยเรื่องที่ฉันตามๆอยู่ สงสัยทุกๆจะอ่านหนังสือสอบกันหมด แล้วทำไมฉันไม่อ่าน
555+
แหม~ อิหมอ~ ฉันว่าแล้วว่าแกต้องใช่ ด่าพี่ป้องซะเสียเลย พี่แกซิงๆใสๆเลยนะจะบอก รอน้องเต้ยมาเปิดอยู่
555+
เป็นกำลังใจใหัคตแต่งสู้ต่อไป >~<
-
ฮ่าๆๆ อยู่ๆกลายเป็นแฟนเติ้ลเฉยเลยนะปกป้อง!!!
-
พี่ป้องงงง เคยได้ยินไหมว่าผีเห็นผีอีะ หมอคงมองออกว่าพี่ป้องมีโพเทนเชียลสูงที่จะเป็นเนอะ
คนเขียนขาาาาาา ขอความฟินแบบสุดๆให้อิกรากเบสท์มันโดนดีด้วยนะคะ เป็นเกยืไม่ว่ากันแต่เลวนี่สิ
-
มีตรวจลงตรวจเลือด ใกล้ได้เวลาพิสูจน์ความฟิตแล้วสินะ ><~
-
:laugh: ฮาอีพี่ป้อง ผมซิงนะครับ ทั้งหน้าและหลัง ใช่มะ 5555
หมอเค้าเห็นใจเคะน้อยด้วยกันที่ต้องมาเผชิญความเสี่ยงเพราะเมะมักง่ายชอบเอาสดอยู่นั่น
พี่ป้องก็จงขอบคุณเขาซะที่ได้ตรวจฟรีนะ เขาแค่เป็นห่วงไง
ปรากฏว่าสบายใจจูงมือกลับห้องไปพิสูจน์ความฟิตกันเลย แวะซื้อถุงยางสักกล่องเนอะ ไหนๆก้อปลอบน้องมันมาขนาดนี้แล้ว :z2:
สักวันเถอะอีเบสจั่วติด พวกมักง่ายมักดึงดูดความซวยด้วยตัวมันเองโดยไม่ต้องแช่งให้เมื่อยปาก
-
เมื่อคืนรู้สึกว่าเพิ่งอัพในเพจว่ายุ่งๆนะค่ะ
แต่พอเช้ามาเห็นว่าอัพตอนใหม่ทางนี้ก็
พุ่งมาดูอิพี่ป้องเลยล่ะคร้าาาา
ตอนนี้คุณหมอขี้มโนแย่งซีนมาม่าสุดๆอ่ะ
-
คิดถึงงงงงงงงงงงงง :monkeysad: :monkeysad: ว่างแล้วมาต่อนะครับ
อย่างน้อยมาพูดคุยกันที หายไปเราก็ใจหาย :ling3:
-
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?action=dlattach;topic=44552.0;attach=39699;image)
ก่อนอื่นต้องกราบขอโทษนักอ่านทุกท่าน
เนื่องด้วยช่วงที่ผ่านมาติดภาระกิจเลยอาจจะหายตัวไป พอดีพี่สาว(ลูกพี่ลูกน้อง)เป็นมะเร็งเข้าโรงพยาบาลง่ะ จริงๆ ตอนนี้ก็ยังไม่ออกจากโรงพยาบาลหรอกนะ มีแต่ทรุดลงทุกวัน ล่าสุดแม่โทรมาบอกว่าใส่เครื่องช่วยหายใจแล้ว คงอีกไม่นานแล้วล่ะ
แต่มันก็เป็นเหตุผลส่วนตัวใช่ม้า ไม่เกี่ยวกับที่เรารับปากคนอ่านแถวนี้ไว้แล้วว่าจะมาอาทิตย์ละครั้ง เราสัญญาไว้แล้วก็ต้องทำ ไม่ชอบผิดคำพูดตัวเองซักเท่าไหร่ มันไม่ใช่สไตล์เรา
ทุกวินาทีบนโลกเรานี้มีชีวิตก่อกำเนิดและดับสูญตลอดเวลา แต่ไม่ว่าใครจะเกิดใครจะตาย คนที่ยังมีลมหายใจก็ยังต้องใช้ชีวิตของตัวเองต่อไป ตราบใดที่เรายังไม่ตายก็คงต้องทำตามคำพูดที่เคยบอกคนอ่านไว้นั่นแหละ
เอาล่ะ ตอนเม้นคนอ่านดีกว่าเนอะ แอบหายไปตั้งนาน เดี๋ยวคนอ่านจะงอนน้อยใจคิดว่าเราไม่แคร์ :กอด1: เรารักทุกคนน้า แต่บางทียุ่งบ้างไรบ้างอาจจะหายแว๊บ แหะๆ
อิพี่ป้องนี่อาการออกมากค่าา
ดีนะน้องมันเศร้าอยู่เลยไม่สังเกต
งี้แหละ คนมันรักอาการเลยชัด อิๆ :hao7:
ดีใจที่เลิกกับเบส หรือ ดีใจที่เติ้ลเข้ามากอด ห๊ะะะะะ
หวั่นไหวแล้วสิ พี่ป้องของเรา หึหึ
ต่อไปนี้คงเกี่ยวข้องกับชื่อเรื่องแล้วสินะ อิอิ
สู้ๆต่อไปครับคนเขียน เป็นกำลังใจให้เสมอ :katai4: :katai4: :katai4:
เรื่องราวต่อไปนี่ต้องลุ้นกันยาวๆ ค่ะ คนแต่งเรื่องนี้อินดี้ ชอบเขียนนิยายประหลาดๆ ต้องตามลุ้น เหอๆ :katai4:
:-[
:impress2: เขินตามเยย อิๆ
มันดราม่าแล้วช่ะพี่ป้อง
อันนี้ถามคนเขียนหรือถามพี่ป้องคะ ฮ่าๆ เอาน่ะ นิยายเรื่องนี้ก็มีแต่ดราม่าแปลกๆ ดราม่าเสื่อมๆ ดราม่าน่ารักๆ แบบนี้แหละค่ะ ดราม่าเศร้าๆ ไม่ค่อยมี เอิ้กๆ :mew1:
เราก็ดีใจ. ดีใจที่เติ้ลเลิกกับไอ่เชี่ยเบส. ดีใจที่พี่ป้องไม่กินหอย
และดีใจที่ได้กอดเติ้ล. ปลอบๆกันไปจ้าดราม่าก็มีข้อดีนะว่าไหม
:mew1:
หอยทอดร่อยนะคะ รูปเค้าเอง ไปกินเมื่อวันก่อนนู๊นที่ร้านชื่อดังย่านรัตนาธิเบศร์ ดูจิหอยตัวโต๊โต พี่ป้องอาจจะเปลี่ยนใจอยากกินหอยก็ได้ถ้า...มันเล่นตัวนัก :katai2-1:
(http://upic.me/i/yw/wp_20150509_14_35_55_pro1.jpg) (http://upic.me/show/55644677)
มันก็แค่ข้ออ้างของคนเลวๆๆๆๆ อ่ะน้องเติ้ล เอาไม่มันส์ เมิงก็โดนเอาแทนดิ อีห่ารากเบสท์จะได้มันส์ :z6: ดีแล้วที่หลุดจากมันมาได้อย่าไปเสียดายเลยน้องเติ้ล ยังไงหนูก็มีแมมมอธปลอบใจและรอคอยอยู่นะลูก :hao6: พี่ป้องตอนนี้พี่หล่อมาก พี่เท่ห์มาก และพี่ก็ตะกละมากเช่นกัน ดีแล้วพี่อย่าไปกินหอยเลยอมน้ำมัน สู้อมแล้วมันน้ำอย่างอื่นดีกว่า :laugh: เอาใจช่วยคู่นี้ให้ :oo1: กัน เร็วๆ แต่เชื่อว่ายังหรอก น้องเติ้ลยังเข็ดกับรักครั้งแรกอยู่ พี่ป้องอย่าทิ้งน้องนะ แต่กลัวอีเบสท์มาง้อและเติ้ลใจอ่อนจังเลย ถ้าเป็นอย่างนั้นแมมมอธเสียบให้แน่นเลยนะ อย่าให้หลุดไปได้ สู้สู้ :katai2-1:
อ่านแล้วฮา เขียนได้ดุเด็ดเผ็ดมันจริงๆ ค่ะ ฮ่าๆ o13
อ๋อๆ ถ้าตามเสต็ปนิยายเรื่องอื่นนี่ตัวเลวต้องกลับมาง้อให้เคะใจอ่อนใช่มั้ยคะ อืมๆ
คิดว่านิยายของคนแต่งแปลกๆ คนนี้จะเป็นยังไงต่อน้า? เค้าก็บอกแล้วว่า "ดราม่า" เอิ้กๆ มาดูกันดีกว่าว่าพี่ป้องกับน้องเติ้ลจะดราม่าอะไรกันต่อ เหอๆ คู่นี้มีมันค่ะ!
อิพี่ป้องดีใจที่เค้าเลิกกันอ่ะดิ
สุดๆ อ่ะค่ะ :-[
เย็นนี้ผมจะแว๊นแมงกะไซเคิลไปซื้อ ผัดไท กะ หอยทอด มามิกซ์กันเลยครับ #ไม่ใช่ละ
:-[ STAG สัมผัสได้ถึงพลังงานความรักขนาด 3 ริกเตอร์ ออกอาการแล้วนะอีพี่ป้อง o3
โบราณว่าไว้(ใครชื่อโบราณหว่า)ความสงสารเป็นบ่อเกิดแห่งความรักนะเออ
:hao6: ใกล้แล้วสินะที่น้องเติ้ลจะถามว่าของมันไม่ฟิตจริงหรือเปล่า จนพี่ป้องต้องลงแล็บวิจัยความฟิต :hao7:
ร้านหอยทอดหาน้ำจิ้มอร่อยๆ ยากเนอะ ไม่ใช่ละ! :z6:
พี่ป้องออกอาการมากกกกก เป็นหนักขนาดนี้แล้วน้องเติ้ลยังไม่รู้ตัวอีก แต่เป็นที่น่าดีใจว่าพี่ป้องเริ่มยอมรับกับตัวเองแล้วว่า ... :-[
น้องกำลังเสียใจ อีพี่กลับแอบดีใจ แอบกินผัดไทน้องซะอีกนะ
เพราะพี่ป้องเป็นพระเอกจากคนแต่งประหลาดๆ คนนี้ยังไงละคะ :hao7:
แต่เมะเกรียนๆ ปนซึนแบบนี้ก้น่ารักดีใช่ม๊า :impress2:
ความดราม่ากำลังมาแม่งมีตลกจากไหนมาเล่นว่ะ
จากปลายปากกาคนแต่งคนนี้นี่แหละค่ะ :laugh:
เศร้าแทนน้อง :mew4:
แต่แอบดีใจกับพี่ :mew3:
เน้อ :L1:
แต่ตอนต่อไปอาจจะสงสารพี่ป้องก็ได้นะ รึสมน้ำหน้า เอ๊ะ!
:pig4: :pig4:
:pig2: ขอบคุณที่ติดตามกันเช่นกันค่า :pig4:
อิพี่ป้องมันเนียนได้อีก
ทั้งโอบ ทั้งแอบยิ้ม คึๆๆ ได้กำไรเลยนะะะ
มาต่อไวๆ นะค้า
พี่ป้องมันนิ่งค่ะ แต่เห็นนิ่งๆ แบบนี้แหละ เนียนดีนัก ต้องลุ้นว่าพี่ป้องจะทำอะไรต่อไปค่ะ เหอๆ น้องเติ้ลว่างแล้น! :katai5:
เมื่อไรจะได้กันนิสองคนนี้ :z1: ผู้แต่ง เรื่องดราม่าควีนกับคิงซื่อบื้อ ผมอ่านแล้ว อ่านภาคสองด้วย สำหรับผมไม่หน่วงนะ สนุกดี
:mew4: ดีใจจนน้ำตาไหลที่มีคนบอกว่าสนุก ปลื้มมาก :กอด1:
ตามอ่านในนี้ไม่เท่าไหร่ อ่านในเดะดีสิคะ ดราม่าเบย คนอ่านด่าคนเขียน เหอะๆ
คาแรคเตอร์พี่ป้องกะพี่ชัชต่างกันลิบลับเลยเนอะ ถึงจะขี้หงุดหงิดโมโหง่ายเหมือนกันแต่พี่ชัชเซียนกว่าพี่ป้องเยอะ(เพราะพี่แกแก่ด้วยส่วนนึงฮ่าๆ) เติ้ลกับต้นก็ดราม่าพอกันเลยแต่เติ้ลดูน่าคบกว่าเยอะอ่ะ ต้นนี่"เยอะ" ฮ่าๆ
ไม่รู้ทำไม ชอบเขียนนิยายล้องานตัวเอง เปลี่ยนวัตถุดิบไปเรื่อยๆ แต่ปรุงออกมารสชาติเดิมๆ "เกรียน กวน ดราม่า" เอิ้กๆ
พี่ป้องสำลักหอย อื้มๆเข้าใจๆ แต่ต่อไปอาจจะไม่สำลักหอยแล้วก็ได้นะ เอ๊ะคนอ่านอย่างเราเป็นคนยังไง 555+
พี่ป้องรู้มั้ยเนี่ย...ว่าตัวเองแสดงออกชัดเจนขึ้นทุกวันๆ ฮึ่ม!!!
ก็พอๆ กะคนแต่งมั้งคะ ฮ่าๆ :oo1:
พี่ป้องตอนนี้น่ารักเน้อ พี่แกตลกดี เป็นเมะแปลกๆ ที่บางทีก็ง๊องแง๊งกว่าเคะ อิๆ
แหม่.เลือกกับแฟนแล้วก็ถือโอกาศเสียบเข้าตำแหน่งแฟนแทนไปเลย
อย่างพี่ป้องน่ะเหรอจะเสียบ? สงสัยจะโดน...มากกว่ามั้งค้า ฮ่าๆ :hao6:
( จงเติมคำในช่องว่าง 1เสียบ 2ปล้ำ 3บังคับ )
พี่ป้อง น่ารักวะพี่ 5 5 5 5 :กอด1:
ไอ้บงไอ้เบสนั่นมันคงหาข้ออ้างบอกเลิกนั่นแหละ เติ้ล
เติ้ลออกจะเริ่ดเลอเพอร์เฟ็คขนาดนั้น
ไม่เชื่อ ให้พี่ป้องทดลองกกิจกรรมบนเตียงดูสิฮ้าา :jul1:
บางที ที่เบสท์เบื่อเติ้ล มันอาจจะมีพลังงานอะไรบางอน่างที่เราไม่รู้ซ่อนอยู่ก็เป็นได้ หึๆ :hao4:
รู้สึกเหมือนโดนนักเขียนเหน็บๆ 555 ที่เราว่าแปลกๆไม่ใช่ไม่ดีค่ะ แต่ทั้แปลกเพราะตัวละครน้องเติ้ล ค่ะเด็กอะไร ถามคนอื่น พี่ตูดผมไม่ฟิตหรอ พี่โกนขนตูดดีปะ คนปกติเค้าถามกันหรอ 555 อันนี้ไม่รู้จริงๆ ไม่ได้เจตนาไม่ดีเลยน๊าาาา ตอนนี้ได้แต่ปลอบน้อง น้องโดนทอ้งทั้งที่ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ที่ป้องดูแลดีดีๆนะ อยากให้กลับมาสดใสเหมือนเดิม
เค้าไม่ได้เหน็บน้า อย่าแปลเจตนาเค้าผิดสิ :sad4: เค้าตั้งใจ "กวนตีน" ต่างหาก #โดนคนอ่านเหยียบ :z6:
ส่วนเรื่องโกนขนตูด ลองเอาคำว่า "ขนตูด+ผู้ชาย" ไปเสริชดูมั้ยคะ อาจจะพบอะไรๆ ที่ไม่เคยรู้มาก่อนก็เป็นไร ฮ่าๆ
จริงๆ เราเอามุกมาจากเรื่องอเมริกันพายอ่ะ เคยดูผ่านๆ เพื่อนพระเอกมันบอกว่าโกนแล้วสาวจะชอบ แล้วก็เป็นเรื่องล้อในหมู่ผู้ชายเรื่องเกย์ด้วยประเด็นนี้ แต่ด้วยคาแรคเตอร์ของน้องเติ้ลที่ปากไม่มีหูรูดเลยชอบถามอะไรแปลกๆ
จริงๆ ตรงนี้เราพยายามสร้างคาแรคเตอร์ของเติ้ลแล้วนะว่าเป็นเด็กที่พูดจาไม่มีกาลเทศะซักเท่าไหร่ ติดเอาแต่ใจนิสัยค่อนข้างเด็ก คือพอเจอพี่ป้องที่(เหมือนจะ)ข่มได้เอาแต่ใจได้เติ้ลก็เลยชอบง๊องแง๊งใส่ แต่อาจจะเพราะนิยายดำเนินเรื่องผ่านมุมมองของพี่ป้องเลยทำให้เห็นตัวตนของเติ้ลไม่ชัด ตรงนี้ต้องขออภัยนะค้า เป็นความอ่อนด๋อยของคนแต่งเองที่ฝีมือไม่ถึงทำคนอ่านงง
แต่ที่ตั้งใจดำเนินเรื่องผ่านพี่ป้องก็มีเหตุผลนะ เพราะตั้งใจให้ความดราม่าอยู่กับตัวพี่ป้องอ่ะค่ะ ความไม่รู้ ความกลัว กังวล คิดมาก ทุกอย่างมันน่าจะเขียนออกมาได้ชวนปวดตับง่ายกว่าเล่าแบบบุคคลที่สาม เพราะเราต้องการให้คนอ่านรู้พอๆ กับพี่ป้อง
สำหรับเรื่อง "คุยเรื่องแปลกๆ" อ่า... เราว่าถ้าสนิทกันแล้วจะคุยเรื่องแบบนี้ก็ไม่แปลกนะ เคยอ่านบันทึกคุณช่าเค้าก็ยังเคยกังวลเกี่ยวกับกลิ่นจากร่องก้น เล่าเรื่องที่เพื่อนมีอะไรกับหนุ่มญี่ปุ่นแล้วปรากฏถุงยางหายกลัวติดโรคต่อมาเข้าห้องน้ำแล้วถ่ายถึงพบ(อารมณ์แบบหลุดเข้าตูด) หรือแฟนเก่าเราที่เป็นเด็กช่างกลมันก็จะมีแบบเข้าห้องน้ำแล้ววัดกันว่าของใครใหญ่กว่า ในกลุ่มเด็กผู้ชายที่คุยเรื่องหัวเปิดรูดหนังได้สุดรึยัง หรือแบบเรากับเพื่อนผู้ชายที่สนิทกันมากคนนึง คือเพื่อนเป็นฝีตรงง่ามขาขอบกางเกงใน มันก็โทรมาเล่าถึงความน่าอายที่ต้องไปให้พยาบาลล้างแผลให้ หรือตอนที่เราเล่นเกมออยู่ในทีเอส พี่ๆ เค้าก็คุยเรื่องกางเกงในกันแบบเถียงกันเอาเป็นเอาตาย คุยเรื่องขนงี้ พี่คนนึงก็โกนๆ เล็มๆ ขนตรงนั้นนะคะ เหอๆ ซึ่งแบบ ทั้งทีเอสมีเราเป็นผู้หญิงคนเดียวค่ะ นอกนั้นผู้ชายทั้งนั้น
เราก็เอาประสบการณ์ประมาณนี้มาดัดแปลงให้เป็นคาแรคเตอร์ของเติ้ลอ่ะค่ะ อาจจะแปลกหน่อยแต่ก็อยากให้ดูเป็นเด็กผู้ชายคนนึงแหละ อีกอย่างมันเป็นนิยาย ใส่ความเวอร์เข้าไปบ้างก็คงไม่แปลก เรื่องอื่นมีเวอร์กว่านี้เย้อ ฮ่าๆ
เลิกกับคนเลวๆก็ดีละ
จะได้ไปเจอกับอะไรดีๆ
เค้าไม่รักเรา ก็รักตัวเองหน่อยเนาะ
:monkeysad:
น้องเติ้ลอาจจะไปเจอคนที่สุดๆ กว่า :a5: เอ๊ะ! ยังไง?
มาต่ออีกไวๆน้าาา พี่ป้องดูแลเติ้ลด้วยยยย
มาแล้วค่า :pig2: :pig2: :pig2: :pig2:
เลิกกะพี่เบสท์แล้ว. สงสัยใกล้ละ 5555
บอกเลยว่าอีกนานค่ะ :oo1: เหอๆ
แนะให้พี่ป้องชวนพี่ตั้ม ไปตอนไข่อีพี่เบสท์เลย..
:katai4:
หึๆ ต้องรออ่านค่ะ :mew1:
เริ่มแล้วๆๆๆ
อันนี้ก็ไม่รู้สิน้า ... การดำเนินเรื่องของนิยายเรื่องนี้หาเสต็ปที่มีแบบแผนไม่ได้เยยอ่า :katai2-1:
คนมันเ-ี้ย คนมันมักมาก คนมันหล่อเลือกได้ คนมันกะฟันค่ะ มันอ้างได้ทุกอย่าง
ขำพี่ป้องค่ะ แค่ไม่กี่วันก็จะเป็นจะตายแล้วแต่ชอบนะที่พี่ป้องอยู่ข้างๆน้องถึงจะเนียนกินของน้องก็เถอะ
เจอบ่อยนะหนุ่มที่ไม่นิยมบริโภคหอยเนี่ย มีจำนวนเยอะขึ้นทุกวัน
พี่เบสท์มีมากกว่าที่ด่าอีกเยอะค่ะ o18 ต้องรออ่าน เติ้ลช็อกเลยแหละ หึๆ
รู้สึกฉากนี้แม่ยกพี่ป้องจะเยอะ พี่ป้องน่ารักอย่างโง้นอย่างงี้ พี่ป้องนี่เป็นเมะขวัญใจแม่ยกสูสีพี่สตาร์แล้วนะเนี่ย อิๆ
ฟินกับคู่นี้ ขอให้ได้กัน เอ๊ย!! ขอให้รักกันซักที
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ฮั่นแน่ ชัดเจน! :m25:
:hao7: แล่วๆๆๆ อีพี่ป้อง ความรู้สึกแกน่ะเริ่มแล้วสินะ :laugh:
พี่จะรอจนถึงวันที่แกเข้าแล็บทดสอบความฟิตของน้องเติ้ลนะ อ้ายป้อง
#ยิ้มแก้มปริ #หัวเราะหนักมาก #ยิ้มแรง
ท่าทางจะเริ่มมานานแล้วค่า :hao7: #ปลื้มมาก #รักแน่นๆ เลย
มาอัพบ้างก็ดีกว่าไม่มาเลยค่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีคนมาอัพนิยายเลยเรื่องที่ฉันตามๆอยู่ สงสัยทุกๆจะอ่านหนังสือสอบกันหมด แล้วทำไมฉันไม่อ่าน
555+
แหม~ อิหมอ~ ฉันว่าแล้วว่าแกต้องใช่ ด่าพี่ป้องซะเสียเลย พี่แกซิงๆใสๆเลยนะจะบอก รอน้องเต้ยมาเปิดอยู่
555+
เป็นกำลังใจใหัคตแต่งสู้ต่อไป >~<
เลยวัยเรียนแล้วค่ะ :hao5: แต่พักนี้ยุ่งง่ะ ขอโทษนะคะ แต่ดีใจอ่ะที่ตามอ่านเค้า ปลื้ม :กอด1:
คุณหมอออกมาเป็นตัวฮาค่ะ อารมณ์ไหนก็ไม่รู้เขียนหมอแบบนี้ออกมาซะได้ :hao3: แต่ฮาพี่ป้องเนอะ "กูซิง!" ฮ่าๆ :hao7:
ฮ่าๆๆ อยู่ๆกลายเป็นแฟนเติ้ลเฉยเลยนะปกป้อง!!!
เดี๋ยวต่อไปจะได้เป็นอย่างอื่นด้วยค่ะ :hao6:
พี่ป้องงงง เคยได้ยินไหมว่าผีเห็นผีอีะ หมอคงมองออกว่าพี่ป้องมีโพเทนเชียลสูงที่จะเป็นเนอะ
คนเขียนขาาาาาา ขอความฟินแบบสุดๆให้อิกรากเบสท์มันโดนดีด้วยนะคะ เป็นเกยืไม่ว่ากันแต่เลวนี่สิ
ต้องรออ่านค้าบ... แต่อย่าใจร้อนน้า :teach: ทุกเรื่องมันต้องมีการขมวดปม ถ้าไม่ดึงจนตึงถึงที่สุด มันจะไม่ขาดผึง! และถ้ามันไม่ขาดผึง มันจะไม่มัน หึๆ
แต่ว่าพี่ป้องเนี่ย... เสป็กเกย์น้า เซอร์ๆ แมนๆ แอบล่ำ คล้ำนิดๆ เสียดายอิน้องมันไม่เห็น
มีตรวจลงตรวจเลือด ใกล้ได้เวลาพิสูจน์ความฟิตแล้วสินะ ><~
ผลออกมาโอเคงี้ก็ "ย.ส.ต.น." ได้สิ เนอะพี่ป้อง? :z1:
:laugh: ฮาอีพี่ป้อง ผมซิงนะครับ ทั้งหน้าและหลัง ใช่มะ 5555
หมอเค้าเห็นใจเคะน้อยด้วยกันที่ต้องมาเผชิญความเสี่ยงเพราะเมะมักง่ายชอบเอาสดอยู่นั่น
พี่ป้องก็จงขอบคุณเขาซะที่ได้ตรวจฟรีนะ เขาแค่เป็นห่วงไง
ปรากฏว่าสบายใจจูงมือกลับห้องไปพิสูจน์ความฟิตกันเลย แวะซื้อถุงยางสักกล่องเนอะ ไหนๆก้อปลอบน้องมันมาขนาดนี้แล้ว :z2:
สักวันเถอะอีเบสจั่วติด พวกมักง่ายมักดึงดูดความซวยด้วยตัวมันเองโดยไม่ต้องแช่งให้เมื่อยปาก
พี่เบสท์อาจจะซวยมากกว่าการจั่วก็ได้นะคะ แค่จั่วยังดีเกินไป มันต้องตายแบบทรมาน! :interest:
พี่ป้องเกิดมายังไม่เคยซื้อถุงยาง พี่แกจะกล้าเข้าไปซื้อเหรอคะ หน้าบางขนาดนั้น :o8: ไหนๆ ก็ปลอดภัยละ อ๊าย .... เอาส. :-[
เมื่อคืนรู้สึกว่าเพิ่งอัพในเพจว่ายุ่งๆนะค่ะ
แต่พอเช้ามาเห็นว่าอัพตอนใหม่ทางนี้ก็
พุ่งมาดูอิพี่ป้องเลยล่ะคร้าาาา
ตอนนี้คุณหมอขี้มโนแย่งซีนมาม่าสุดๆอ่ะ
ก็ยุ่งจริงๆ นะ เค้ายุ่งจนไม่ได้ตอบเม้นคนอ่านเลย :mew2: รู้สึกผิดนิดหน่อยเพราะผิดธรรมเนียม
ตั้งใจว่านิยายเรื่องนี้จะพยายามตอบทุกเม้น เผื่อคนอ่านจะซาบซึ้ง ฮ่าๆ :hao7: นิยายไม่ได้เรื่องก็สู้ด้วยการชะเลียคนอ่านนี่แหละแจ่ม! (มีคนอ่านถามอีกแน่ๆ ว่า "ห๊ะ! นี่เอ้งเลียแล้วเหรอ แถวบ้านตูเค้าเรียกกวนตีนเฟร้ย!")
หลงรักพี่ป้องก็ไม่บอก อิๆ :mew3:
คิดถึงงงงงงงงงงงงง :monkeysad: :monkeysad: ว่างแล้วมาต่อนะครับ
อย่างน้อยมาพูดคุยกันที หายไปเราก็ใจหาย :ling3:
แบ่งเวลามาได้แล้วค้าบ :กอด1:
จริงๆ คือ แอบหนีจากความจริงอันหดหู่มาปลดปล่อยตัวเองในโลกของนิยายค่ะ พออะไรที่มันเกินจะรับมากๆ เราก็วิ่งหนีแม่.มเบย :impress3:
งวดนี้ตอบเม้นทุกคนแล้วน้า ....
ตอบเม้นเสร็จ ก็ลงนิยาย ลงนิยายเสร็จก็เผชิญความจริงต่อไป ....
จริงๆ เรื่องพี่สาวก็ทำใจไว้แล้วนะ แต่ยังไงซะบรรยากาศความซึมเศร้าหดหู่มันก็ทำลายความมั่นคงทางอารมณ์เราไปเยอะเหมือนกัน อาจจะอีกซักเดือนสองเดือนละมั้งกว่าเราจะกลับเข้าภาวะปกติ
พี่เราไม่มีทางหายแล้ว ตอนนี้ก็หนักมาก รอเวลาแค่ว่าจะไปเมื่อไหร่ แต่มันก้ยังดีใช่มั้ยที่เรายังพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าพี่เรายังไม่ตาย แค่... แค่ นั่นแหละ เป็นช่วงเวลาที่บีบคั้นหัวใจดีแท้
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
ลงนิยายดีกว่าเนอะ :katai4:
-
:katai5: :katai5:มารอเลย :z1: :z1:
-
รอนิยาย แบบใจจดใจจ่อ
สู้ๆครับคนเขียน ยังไงมันก็สามารถผ่านไปได้
-
พวกเรากลับถึงห้องแล้วครับ
“เหนื่อยเนอะพี่ป้อง อยู่โรงพยาบาลทั้งวันเลย”
กลับถึงห้องแล้วเติ้ลก็พุ่งขึ้นที่นอนทันที ไม่เฉพาะมันหรอก ผมเองพอสลัดกางเกงยีนส์เสร็จก็แผ่ด้วยเหมือนกัน เพลียๆ ไงก็ไม่รู้ครับ รู้สึกเหมือนตัวรุมๆ
“พี่ป้อง?”
หลับซักตื่นแล้วค่อยลุกไปปั่นงานต่อดีมั้ยว้า? เมื่อวานมีน้องคนนึงอินบ็อกซ์มาจ้างให้ผมวาดรูปให้ ผมสัญญากับเค้าว่าจะส่งภาพร่างไปให้ดูภายในมะรืนนี้ซะด้วย เค้าบอกงานด่วน กลัวพรุ่งนี้ทำไม่ทันชะมัด เติ้ลมันชอบลากผมไปตลาดนัดใกล้ๆ หอหาอะไรกินตอนค่ำๆ
“ไอ้พี่ป้อง! สนน้องหน่อยดิ คุยด้วยไม่คุยน้า”
“เออ!”
“แค่นี้ต้องหงุดหงิดอีกละ พี่ป้องงี่เง่าว่ะ คุยด้วยไม่คุย”
“เออๆ มีอะไร?”
พอสบายใจแล้วก็ทำตัวปัญญาอ่อน มึงจะเรียกร้องความสนใจไปโอลิมปิกรึไงวะเติ้ล!
“เย็นนี้กินไรกันดี?”
“กูบอกให้กินเลยมึงก็ไม่กิน”
“ก็ตอนนั้นผมยังไม่หิวอ่ะ”
ไอ้เรื่องมาก!
“ไปซื้ออะไรก็ได้มาป่ะ กูกินได้ทุกอย่างอ่ะ”
“พี่ป้องอยากกินอะไรอ่ะ?”
“เออ แล้วแต่มึง เฮ้ยขอกูนอนพักแป็บนึงได้มั้ยเติ้ล”
“อีกละ ไม่สนใจน้องอีกละ เออๆ จำไว้”
ช่างหัวมันก่อนครับ ผมโคตรเพลียเลย!
ผมหลับได้ซักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พอลืมตารับถึงได้เห็นว่าเติ้ลไม่อยู่ เติ้ลมันเขียนโน้ตแปะบนโต๊ะผมไว้ว่า “ออกไปตลาด วันนี้จะกินกระเพาะปลา” ผมเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์เป็นอย่างต่อไป เบอร์ไม่คุ้นเลยว่ะ
“คร้าบ?”
“ใช่พี่ป้องป่ะค้า? หนูอันๆ เองนะค้า ที่เคยจ้างพี่วาดปกนิยายที่มีมนุษย์หน้ากากกับลิงสิงโตอ่ะค่ะ”
“อ๋อครับ มีไรเหรอครับน้อง?”
หืม? น้องเค้ามีอะไรวะ งานเสร็จไปตั้งนานแล้วนี่หว่า ก็ส่งทุกอย่างให้น้องเค้าก็ยังชมเลยว่าถูกใจ
“พอดีหนูผ่านมาแถวหอพี่อ่ะค่ะเลยว่าจะเอาหนังสือมาให้ แล้วก็อยากปรึกษาเรื่องโปรเจ็กต่อไปด้วย”
หอผมเนี่ยนะ? แล้วน้องเค้ารู้ได้ไงวะ?
“เอ่อ ... หอพี่เหรอครับ? น้องรู้จักหอพี่ด้วยเหรอ?”
“ใช่หอพักตรงซอยสองป่ะค่ะ ที่เค้าเรียกชื่อเล่นหอไฮโซ”
ถูกเผงเลยเว้ย! อย่าบอกว่าน้องเค้าตามสตลอก์เกอร์ผมนะ ถึงจะอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันแต่ผมไม่รู้จักเค้าซักหน่อย ตอนคุยงานก็ติดต่อกันผ่านแฟนเพจกับไลน์อ่ะ
“ข้อมูลเป๊ะเชียวนะน้อง รู้ได้ไงอ่ะ?”
“แหะๆ พอดีรู้สึกว่า เหมือนพี่ชายหนูจะรู้จักพี่อ่ะค่ะ คราวที่แล้วตอนหนูโอนเงินงวดสุดท้ายหนูฝากพี่หนูโอน ละพอเค้าเห็นชื่อพี่แล้วเค้าบอกว่าพี่เป็นเพื่อนเค้า”
“อ้าว? พี่น้องชื่ออะไรครับ?”
“พี่อ๊อฟค่ะ”
“อ๋อ! ไอ้อ๊อฟ ครับๆ พี่เรียนสาขาเดียวกับมัน”
ก็ไอ้นี่แหละครับ คนที่ผมไปทำงานกลุ่มด้วย เจ้าของห้องข้างๆ ห้องไอ้เบสท์
“ค่า พอดีวันนี้หนูมาหาพี่อ๊อฟ เลยเอาหนังสือที่พิมพ์แล้วมาให้พี่ป้อง แล้วหนูก็มีโปรเจ็กใหม่มาคุยด้วย แต่ข้อมูลมันเยอะมากเลยอยากคุยกับพี่ด้วยตัวเองมากกว่า”
“อืม... งานนี้รีบมั้ยน้อง?”
“อ่า ไม่รีบเท่าไหร่ค่ะ หนูมีเวลาให้พี่สองเดือน แต่รายละเอียดมันเยอะอ่ะค่ะ แล้วก็อยากได้ภาพประกอบเป็นภาพตัวละครหน้าหลังด้วย มีตัวละครประมาณห้าหกตัวอ่ะค่ะ”
“โห พี่เกรงว่าจะทำไม่ทันอ่ะครับ”
ไม่ใช่อะไรครับ ใกล้ปิดเทอม มีสอบสิครับ ผมกลัวทำให้น้องเค้าไม่ทัน
“ง่า ไม่ว่างเลยเหรอคะพี่? คนอื่นก็ไม่มีใครว่างอ่ะ หนูชอบลายเส้นพี่ด้วย จริงๆ ภาพประกอบนี่หนูใช้เป็นแบบขาวดำเองนะ ไม่น่าจะยากนะคะพี่ป้อง”
“อืม แต่ราคามันก็จะแรงตามนะครับน้อง ถ้าน้องจ่ายพี่ไหวพี่ก็รับอ่ะ ว่ากันตรงๆ”
“พี่จะเรียกเท่าไหร่อ่ะคะ?”
“ตกลงน้องจะจ้างอะไรบ้าง?”
“ภาพปก ภาพประกอบ อยากได้เอสดีด้วยค่ะ แต่ทุกอย่างหนูมีคาแรคเตอร์ไว้ให้หมดแล้ว พี่วาดตามได้เลย”
“ใช่แนวแฟนตาซีเยอะๆ อีกป่ะเนี่ย?”
“แหะๆ ก็เหมือนเดิมอ่ะค่ะ”
น้องมึงนี่แฟนตาซีผิดพี่เว้ยไอ้อ๊อฟ!
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปคุยด้วยครับ น้องรอพี่แถวๆ หอไอ้อ๊อฟก็ได้ ใกล้ๆ กันมีร้านกาแฟอยู่ ที่มันมีเค้กไอติมขายอ่ะ น้องรู้จักมะ?”
“รู้จักค่ะพี่ งั้นเดี๋ยวหนูไปรอที่ร้านนะค้า”
แล้วผมก็ต้องหยิบกางเกงยีนส์ตัวเดิมขึ้นมาใส่ คว้ากระเป๋าใส่โน๊ตบุ๊คกับสมุดเอาไว้จดงานติดตัวไปด้วย ก่อนออกจากห้องไม่ลืมเขียนโน้ตทิ้งไว้ให้เติ้ล ได้เวลาทำมาหากินแล้วครับ
“พี่ป้อง? พี่ป้องป่ะค้า?”
ตอนที่ผมไปถึงผมมองหาน้องเค้าไม่เจอ ต้องให้น้องเค้ายกมือเรียกชื่อผม
คือ น้องสาวไอ้อ๊อฟ ผมก็มองหาคนที่หน้าตาคล้ายๆ เพื่อนผมดิ เหตุเพราะน้องเค้าใช้รูปการ์ตูนในโปรไฟล์ผมก็เลยไม่เคยเห็นหน้าเค้าไงครับ ผมก็เลยไม่คิดว่าสาวน้อยแก้มกลมคนนี้จะเป็นน้องสาวเพื่อนผม!
ตัวพี่โคตรเหียก แต่คนน้องนี่อย่างกับนางฟ้า! น่ารักอ่ะ!
แล้วผมก็นั่งคุยกับน้องเค้าเรื่องงาน แต่รายละเอียดมันเยอะผิดคาด แถมน้องเค้าค่อนข้างจะจู้จี้จุกจิกด้วย ไอ้เรื่องตัวงานอ่ะผมเฉยๆ นะ แต่งานเยอะภายในระยะเวลาอันแสนสั้นนี่ดิ เอาไงดีวะ ...
ผมขึ้นชื่อเรื่องฝีมือใช้ได้ คุณภาพงานโอเค ราคาไม่แรง และปั่นชิ้นงานสำเร็จภายในเวลาอันรวดเร็ว แต่คุณสมบัติพวกนั้นของผมได้มาเพราะความที่ผมไม่ค่อยไปไหน วันๆ เรียนเสร็จก็กลับห้องไปทำจ็อบ ไม่งั้นก็นอนดูเมะอยู่ที่ห้อง แต่ตอนนี้ไอ้เติ้ลมันมาดูดเวลาผมไปเยอะเชียวครับ เดี๋ยวก็ชวนไปโน่นกินนี่ คอยหาเรื่องปวดกระบาลมาเซ้าซี้ผม จะไม่สนใจมันก็ไม่ได้ ไม่งั้นมันก็งอแงเป็นเรื่องอีก เฮ้อ... จะไหวมั้ยวะกู!
“พี่ตกลงรับงานหนูป่ะค้า?”
“บอกตามตรงนะน้อง งานนี้เหนื่อยอ่ะ ถ้าให้เวลามากกว่านี้พี่ก็โอเคนะ แต่ถ้าเวลาแค่นี้ พี่ขอเพิ่มได้ป่ะ งานมันเยอะมากเลย ดูดิตั้งกี่ตัว”
“ง่า... แปลว่าพี่จะเก็บเพิ่ม?”
“อืม พี่อยากได้ค่าแรงเพิ่ม เพราะงานมันเร่ง แล้วจำนวนงานมันเยอะ มันเหนื่อยอ่ะน้อง ติดช่วงสอบด้วย”
“งั้นพี่จะเก็บเท่าไหร่อ่ะคะ?”
“พี่ขอหมื่นนึง”
“เง้อ แพงจาง ลดหน่อยไม่ได้เหรอพี่?”
“นี่สองปกนะน้อง แถมตัวละครอีกเพียบ ต่อให้ขาวดำก็เหอะ คนอื่นเขาก็คิดเป็นตัวนะครับ พี่อุตส่าห์ให้ราคาเหมา”
“แต่หนูอุตส่าห์เอาหนังสือมาให้น้า”
“เอามาพี่ก็ไม่ได้อ่านครับ พี่ไม่ชอบอ่านนิยาย”
“ไม่อยากเก็บไว้หน่อยเหรอคะ พี่เป็นคนวาดปกน้า”
“ไม่อ่ะน้อง”
“ง่า ...”
“ตกลงน้องจะเอายังไงครับ โอเครึเปล่า?”
“อืม... ก็ได้ค่ะ งั้นหนูตกลง แต่ขอโอนมัดจำหลังจากเห็นภาพร่างทั้งหมดนะคะ”
“ครับ รายละเอียดเหมือนเดิมครับ”
หึๆ เสร็จกู! ถึงจะต้องรีดเค้นพลังงานกันอีกแล้วแต่ก็ได้เงินก้อนใหญ่อยู่ครับ รอพ่อก่อนนะไอฟง!
แล้วผมก็กลับห้องพร้อมกับฝันหวานถึงไอฟง
“ไปไหนมาพี่ป้อง?”
“ก็ไปคุยงานไง”
“งานอะไรอ่ะ? จ็อบรับวาดรูปอ่ะเหรอ?”
“อืม งานนั้นแหละ ข้าวพี่ล่ะ?”
เติ้ลหยิบกระเพาะปลามายื่นให้ผม รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวยังไงไม่รู้ครับ แต่เดี๋ยวต้องทำงานอีกงานด้วย แค่คิดก็เหนื่อยละ
“เติ้ลมียาแก้ปวดหัวบ้างป่ะ? ขอพี่ซักเม็ดดิ”
“ปวดแผลเหรอพี่?”
“เปล่า รู้สึกเหมือนจะเป็นไข้อ่ะ ร้อนๆ หนาวๆ”
“ไหวป่ะเนี่ย?”
เติ้ลยื่นยากับน้ำให้ผม ผมก็ซัดก่อนล่ะ ไม่ไหวแล้ว
“ไหวอยู่”
แล้วมันจะมานั่งจ้องผมแดกกระเพาะปลาทำไมวะ!
“มีอะไร?”
“เปล่า แค่คิดว่าพี่ป้องแม่งสุดยอดเลย ถ้าผมเก่งแบบพี่ก็ดีดิ หาเงินส่งตัวเองเรียน”
“พี่ก็ไม่ได้หาเงินได้เยอะขนาดนั้น ก็แค่ค่าขนมนิดๆ หน่อยๆ ค่าเทอมนี่กู้เอาบวกกับยายช่วย”
“อืม แต่ก็โคตรเก่งเลย ผิดกับผม ยังต้องแบมือขอพ่อแม่อยู่เลย”
“ถ้าพี่มีพ่อแม่เหลืออยู่พี่ก็คงขอเค้าเหมือนกันแหละ พอดีเหลือแต่ยายว่ะ”
ผมไม่ได้บ้านแตกสาแหรกขาดหรอกนะครับ ต้องบอกว่ากำพร้าบุพการีเพราะอุบัติเหตุมากกว่า พ่อแม่ผมเขาก็เป็นมนุษย์ออฟฟิศนี่แหละ แม่เจอกับพ่อตอนเข้ามาเรียนต่อในกรุงเทพ แล้วทั้งสองก็รักกัน แต่งงานแล้วมีก็พยานรักออกมาเป็นผม
ฟังดูดีใช่มั้ยครับ? แต่จริงๆ แล้วมันไม่ค่อยราบรื่นซักเท่าไหร่ พ่อผมกับแม่อาศัยกับตายายของพ่อเป็นครอบครัวใหญ่ พอเรียนจบอยากมีเมียเลยต้องระเห็จออกไปเช่าห้องอยู่กันสองคนกับแม่ผม มันสะดวกกว่าพาเมียเข้าบ้าน ทีนี้พอแม่ท้องผมขึ้นมาก็ลำบากสิครับ ไม่มีใครดูลูกแน่ๆ แม่ผมเลยส่งผมกลับบ้านนอกไปให้ยายเลี้ยงทั้งๆ ที่ๆ จริงนี่ผมคนกทม.นะคร้าบ
และนั่นก็ทำให้ผมโตมากับยาย วันหยุดยาวตามเทศกาลถึงจะมีโอกาสเจอหน้าพ่อแม่ตัวเอง แต่ผมเห็นหน้าพ่อกับแม่ได้แค่เจ็ดปีพวกท่านก็เสีย เจ็ดวันอันตรายนั่นแหละครับ อุบัติเหตุทางรถยนต์ขากลับจากมาเยี่ยมผม
แล้วหลังจากนั้นชีวิตผมก็เหลือแต่ยาย มีกันแค่สองคนยายหลาน
คุณอาจจะคิดว่าผมลำบาก เปล่าเล้ย! ผมไม่ได้ลำบากขนาดเด็กกตัญญูทั้งหลายตามข่าวหรอก ยายผมก็มีอันจะกินในระดับตำบลแหละ มีบ้าน มีที่นา มีอาชีพเสริมปล่อยดอกให้ชาวบ้านในละแวกนั้น แต่ถ้าวัดกับพ่อพี่ตั้มก็คงเทียบกันไม่ติด ใครจะไปสู้เจ้ามือหวยได้คร้าบ แถมยังมีธุรกิจลับๆ อีกนับไม่ถ้วน ถือเป็นผู้มีอิทธิพลระดับจังหวัดเลยนะ ดังนั้นผมถึงไม่ค่อยละอายเวลากินฟรี เพราะถึงเติ้ลจะไปอยู่กับแม่แต่ยังไงลุงทิดก็ให้ตังค์เติ้ลเพิ่มทุกเดือนผ่านทางพี่ตั้ม หึๆ
แต่นะ จะให้ผมแบมือขอค่าเทอมจากยายแก่ๆ ที่รับเบี้ยยังชีพผู้สูงอายุแล้วผมก็ละอายใจว่ะ ผมเลยพยายามยืนด้วยลำแข้งตัวเองส่วนนึงด้วย มันน่าอายออกครับโตเป็นควายแล้วยังปล่อยให้ยายเลี้ยง
“เมื้อกี้ผมโทรไปหาพี่ตั้มมาด้วย”
มิน่า มันมานั่งจ้องผม ที่แท้ก็อยากมีคนฟังมันพล่าม เออ ระบายมาให้เต็มที่เล้ย!
“อ้าวเหรอ? เออ ละพี่ตั้มว่าไงบ้างอ่ะ?”
“ก็เปล่า คุยเรื่อยๆ ไม่รู้ดิ โล่งใจมั้งพี่ เลิกกับแฟนก็เท่ากับเลิกเป็นเกย์ ไม่ได้เป็นอะไรด้วย”
สีหน้าของเติ้ลไม่ได้ดีเหมือนสถานการณ์เลยครับ จากแววตาของเติ้ลตอนพูดคำว่า “แฟน” ผมคิดว่าเติ้ลยังรักไอ้เบสท์อยู่แน่ๆ หงุดหงิดว่ะ แต่ช่างมัน ยังไงพวกมันก็เลิกกันแล้ว อีกไม่นานเติ้ลก็คงตัดใจได้ รีบแดกรีบไปทำงานต่อดีกว่าครับ
“ดีแล้วๆ”
“พี่ตั้มฝากความคิดถึงมาถึงพี่ป้องด้วยนะ ถามว่าเมื่อไหร่พี่ป้องจะมีแฟน ถ้าหาแฟนไม่ได้พี่ตั้มจะแนะนำสาวๆ ให้”
“ถุ้ย! พี่มึงจะโละของเก่ามาให้กูอ่ะดิสาสสส”
อย่าหาว่าผมเผาเพื่อนเลย แต่พอพี่ตั้มเบื่อสาวคนไหนแล้วก็ชอบโยนไปให้คนอื่นรับเคราะห์แทนทุกที ส่วนมากก็เป็นพรรคพวกในแก๊งพี่เขาแหละ ส่วนผมก็ถูกล้อประจำเพราะไม่ยอมตกลงปลงใจกับใครซักที
แล้วผมผิดเหรอวะที่ผมชอบช่วยตัวเองกับภาพสาวๆ 2D มากกว่าเอาลูกชายผมไปลงรูใครก็ไม่รู้ รักก็ไม่ได้รัก แถมยังเสี่ยงโรค เสี่ยงท้อง เผลอๆ มีอีตัวสัญชาติชาวเกาะแถมให้ คิดแล้วเก็บความบริสุทธิ์ตัวเองไว้ดีกว่าครับ ยังไม่อยากเป็นป๊ะป๋าจำเป็น
“ฮ่าๆ”
เติ้ลมันหัวเราะผม แถมยังปากเปราะแซวผมมาอีกดอก
“พี่ป้องจะหวงความบริสุทธิ์ไว้ทำไมว้า มีแต่เรื่องนี้นะเนี่ยที่พี่ไม่เหมือนพี่ตั้ม”
“ใครบอก พี่มึงกับกูยังมีอะไรที่ต่างกันอีกเพียบ อย่างน้อยกูก็หล่อกว่าพี่มึงเยอะ!”
“ฮ่าๆ คอยดูผมจะไปฟ้องพี่ตั้ม”
“เออ ไปฟ้องเลย บอกพี่มึงด้วยว่าอย่างนั้นอ่ะ เค้าเรียกว่าน่ารัก ต้องอย่างกูนี่เค้าถึงเรียกหล่อ!”
“ฮ่าๆ พี่ป้องแม่งฮาว่ะ!”
เติ้ลมันหัวเราะคิกคักอยู่นาน มันจะขำอะไรนักหนาวะกับมุกแค่นี้ เฮ้อ...
ไม่นานเติ้ลก็ถอนหายใจตามผม
“เฮ้อ... คิดถึงพี่ตั้มอ่ะ อยากกลับบ้านจัง”
“บ้านแม่มึงหรือบ้านพ่อ รึห้องพี่ตั้ม?”
“โด่พี่ป้องอ่ะ! คนกำลังจะซึ้ง แม่งชอบขัด”
“เอ้า! ก็บ้านมึงนี่แต่ละคนไปคนละทาง กูก็ถามดิ แม่มึงย้ายไปอีกจังหวัด พ่อมึงก็อยู่อีกอำเภอ แต่ถ้ามึงจะไปหาพี่ตั้มกูจะได้ชวนกลับบ้านด้วยกัน”
“ปิดเทอมนี้อ่ะเหรอ?”
“เออ กลับกะกูป่ะ?”
“เอาดิ ผมก็ว่าจะไปหาพี่ตั้มเหมือนกัน คิดถึงพ่อด้วย”
“เออ งั้นเดี๋ยวกลับพร้อมกู สอบเสร็จวันไหนบอก กูจะได้จองตั๋วเผื่อ”
“สัญญาละนะ ห้ามเบี้ยวนะพี่ป้อง”
“เออๆ สาส มึงนี่ชอบให้กูรับปากให้สัญญาเป็นเด็กไปได้”
“ก็พี่ป้องชอบเนียนอ่ะ ลองขี้เกียจขึ้นมาก็ไม่เอาอะไรซักอย่าง เกิดพี่ไม่มีอารมณ์กลับบ้านรึตังค์หมดขึ้นมาไม่กลับแล้วผมจะทำยังไงอ่ะ? ไม่รู้แหละผมจับพี่ทำสัญญาหมดเพราะผมรู้ว่าถ้าพี่ป้องรับปากอะไรใครแล้วพี่ป้องจะไม่ผิดคำพูด”
ว่าแล้วเติ้ลมันก็ยิ้มกว้างจนเห็นฟัน ให้ตายสิ มันดักคอผมไว้หมดเลยนี่หว่า
เอาวะ ยอมให้มันก็ได้ เห็นแก่ที่เติ้ลเป็นน้องชายสุดที่รักของเพื่อนสนิทผมหรอก ถึงจะชักเซ็งที่พักนี้เติ้ลชอบลามปามทำตัวอย่างกับเป็นน้องแท้ๆ ผมก็เหอะ!
“เออ กูสัญญา กูรับปากมึงทุกอย่างละพอใจยัง?”
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
พี่ป้องไม่อยากลองเป็นป๊ะป๋าแบบพี่สตาร์ดูบ้างเหรอ? เมะลูกติดคนนิยมนะพี่ เด็กๆ ช่วยโกยคะแนนอื้อเลย #คนอ่านกล่าว
เอาละสิ งานเข้าพี่ป้องแล้ว มีผู้หญิงปรากฏในเรื่องแล้ว กรี๊ดกร๊าด o9 ฮ่าๆ นางจะมีบทบาทยังไง #โปรดติดตาม
ตอนนี้เรียบๆ ไม่ค่อยมีอะไรมาก เป็นตอนที่เปิดเผยเรื่องราวส่วนตัวของพี่ป้องให้คนอ่านได้รู้จักพี่แกมากขึ้น ไม่รู้ว่าจะชื่นชมหรือขากถุย ฮ่าๆ
แต่พี่ป้องเรตถูกมากเลยนะ อยากได้คนที่คิดค่าจ้างถูกๆ แบบนี้บ้างจัง :monkeysad:
มีใครอยากเห็นฝีมือพี่ป้องมั้ยค้า? มันจะไปมีได้ไงละว้อย! อีป้องมันเป็นแค่ตัวละครในจินตนาการว้อย! ฮ่าๆ
ไม่มีฝีมือพี่ป้องมาให้ดู แต่มีรูปใครบางคนมาให้ดูนะ
(http://image.free.in.th/v/2013/in/150525084626.jpg)
พี่ป้องบอกว่า "พี่น้องคู่นี้เค้าหน้าตาน่ารัก" ล่ะ คนอ่านคิดไง? อย่านะ อย่าเชียร์ 3P นะ เค้าไม่เคยแต่ง
-
ไม่เชียร์สามพีแน่นอนค่ะ. สงสารซิงน้อยๆของพี่ป้อง. อยากให้น้องเติ้ลเป็นผู้ดูแลอย่างถนุถนอมเท่านั้น. กร้ากกก
พี่ป้องใจดีเนอะ. ว่าแต่นิยายที่น้องเค้าเอามาให้นั่นสายวายใช่ไหมเอ่ย
เอาใจช่วยนะคะ สู้ๆ. :katai3: :mew1: :L1:
-
พี่ป้อง ระวังคำสัญญาให้ดีระ หึหึ :hao7: :hao7: :hao7:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: ขอให้ผ่านช่วงเวลาลำบากใจนี้ได้โดยเร็วนะครับ
ตอนนี้ไม่คอมเมนต์อะไรมาก สำหรับผมตอนนี้ไม่พีคเท่าไร
มีแต่กลิ่นไอมุ้งมิ้งเบาๆ แล้วก็คำถามในใจว่า เมื่อไรจะ :oo1: กันฟระ!!! :katai1:
ปล. บวกเป็นตามเคย พิมพ์บนมือถือไม่ถนัดเลย
คอมฯ ผมตกฮาร์ดดิสพัง รอเคลมตั้ง 2 อาทิตย์
:sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12:
-
พี่ป้องบอกว่าอย่างพี่ตั้มเค้าเรียกว่าน่ารัก ที่ผ่านมานึกว่าพี่ตั้มสายเถื่อน ถ่อย แล้วก็สะถุนอ่ะ คิดอิมเมจเป็นแบบนี้จริงๆ ไม่คิดว่าจะน่ารัก คึคึ
-
อุ้ย พี่ตั้มน่ารักก หายไปนานเลยนะคะ :)
-
ตอนแรกนึกว่าพี่ตั้มแกจะเถื่อนๆ นะเนี่ย 555
อิพี่ป้อง ไหนๆ เติ้ลก็โสดละ แกก็ (เอาแมมมอธ) เสียบแทนซะเลยไง หุหุ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีค่ะ ^^
-
พี่ป้อง มุ่งไปทางด้านออกแบบดีไซตัวละครเกมส์ให้กับพวกค่ายยักษใหญ่ถ้าจะดีนะ
-
ไม่เชียร์สามพีแน่นอนค่ะ. สงสารซิงน้อยๆของพี่ป้อง. อยากให้น้องเติ้ลเป็นผู้ดูแลอย่างถนุถนอมเท่านั้น. กร้ากกก
พี่ป้องใจดีเนอะ. ว่าแต่นิยายที่น้องเค้าเอามาให้นั่นสายวายใช่ไหมเอ่ย
เอาใจช่วยนะคะ สู้ๆ. :katai3: :mew1: :L1:
ทะนุถนอม? เหอๆ o3 เดี๋ยวอ่านแล้วก็รู้เองแหละ หึๆ เค้าจาม่ายซาปอย
แต่พี่ตั้มกะพี่ป้องเคมีเข้ากันน้า พี่ตั้มมีลอนซิกแพคบางๆ ด้วย :m12:
:pig4:
พี่ป้อง ระวังคำสัญญาให้ดีระ หึหึ :hao7: :hao7: :hao7:
ต้องตามลุ้นอิๆ รับรอง เจ็บปวด น้ำตาไหลพรากๆ สมกับเป็นนิยายดราม่า :hao5:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: ขอให้ผ่านช่วงเวลาลำบากใจนี้ได้โดยเร็วนะครับ
ตอนนี้ไม่คอมเมนต์อะไรมาก สำหรับผมตอนนี้ไม่พีคเท่าไร
มีแต่กลิ่นไอมุ้งมิ้งเบาๆ แล้วก็คำถามในใจว่า เมื่อไรจะ :oo1: กันฟระ!!! :katai1:
ปล. บวกเป็นตามเคย พิมพ์บนมือถือไม่ถนัดเลย
คอมฯ ผมตกฮาร์ดดิสพัง รอเคลมตั้ง 2 อาทิตย์
:sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12:
อ่า... คงอีกสักพักแหละตะเอง :m29: เค้าขอโทษ ยังไม่ใช่เร็วๆ นี้หรอก อีกแปปนึง ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันตลอดน้า
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
พี่ป้องบอกว่าอย่างพี่ตั้มเค้าเรียกว่าน่ารัก ที่ผ่านมานึกว่าพี่ตั้มสายเถื่อน ถ่อย แล้วก็สะถุนอ่ะ คิดอิมเมจเป็นแบบนี้จริงๆ ไม่คิดว่าจะน่ารัก คึคึ
อันนี้ต้องรอดูจริงๆ รับรองพี่ตั้มน่ารักมากมาย แล้วถึงเวลาค่อยมาตัดสินกันว่าพี่แกโหดสัสรัซเซียหรือมุ้งมิ้งกระดิ่งแมวกันแน่ o18
ยังมีบทออกอีกเยอะอ่ะว่างั้น :katai2-1:
อุ้ย พี่ตั้มน่ารักก หายไปนานเลยนะคะ :)
เค้าก็มาทุกอาทิตย์นะ ไม่ได้อู้ขนาดน้าน :heaven :heaven
ตอนแรกนึกว่าพี่ตั้มแกจะเถื่อนๆ นะเนี่ย 555
อิพี่ป้อง ไหนๆ เติ้ลก็โสดละ แกก็ (เอาแมมมอธ) เสียบแทนซะเลยไง หุหุ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีค่ะ ^^
ขอบคุณค่ะ ช่วงนี้เริ่มทำใจได้เลยพอจะจัดการกับชีวิตประจำวันได้ปกติมากขึ้น o13
เราแค่เขียนว่า "พี่ป้องคิดว่าพี่ตั้มหน้าตาน่ารัก" ทำไมทุกคนถึงคิดว่านิสัยพี่ตั้มจะน่ารักตามหน้าตาล่ะ? พี่ตั้มเถื่อนนะขอบอก :o9:
พี่ป้อง มุ่งไปทางด้านออกแบบดีไซตัวละครเกมส์ให้กับพวกค่ายยักษใหญ่ถ้าจะดีนะ
พี่ป้องเป็นมือสมัครเล่นค้าบ อาศัยแค่มีฝีมือ แต่ไม่ได้เรียนสายวาดโดยตรงหรอกนะ หึๆ o16
ไม่รู้ทำไม ชอบเขียนพระเอก "กาก" #เขิน :-[
ถ้าแต่งให้เวอร์ๆ พี่ป้องคงเป็นนักวาดมือทอง แต่พอตัวละครมาอยู่ในนิยายเราทีไร ระดับความเก่งกาจจะเหลือ "งั้นๆ" แทบทุกคน พี่สตาร์นี่เป็นอะไรที่ "เวอร์" ได้ใจที่สุดแล้ว
แต่ถ้าพี่ป้องเก่งขนาดนั้น พี่ป้องก็ต้องติดต่อผู้คนหลากหลายจิ มันก็จะขัดกับคาแรคเตอร์ไม่เข้าสังคมของพี่แกนะ ไอ้จะให้มีนอมินีคอยเป็นกำแพงให้ก็เกรงว่าพี่ป้องจะจับไอ้นอมินีตัวนั้นกินแทนน้องเติ้ล(แบบพล็อตที่พวกนักเขียนเก่งๆชอบเก็บตัวมีแต่ตัวเอกที่เข้าใกล้ได้) เพราะพี่ป้องมีแต่พี่ตั้มนะเออ ดังนั้นถึงได้ปิ๊งเติ้ล พี่ป้องต้องเป็นคนธรรมดาๆ พอมีฝีมือแต่ไม่เทพนี่แหละเหมาะสมกับเรื่องสุดๆ แล้ว
เรื่องนี้เราคิดเย้อ.... อย่างน้อยๆ ก็วางคาแรคเตอร์มากกว่าตอนแต่ง STRINT อ่ะ เพราะเรื่องนั้นคาแรคเตอร์สดใสไม่คิดมาก พอเรื่องนี้พี่ป้องมืดมนเราเลยหนักเลย ต้องคิดตามป้อง ตัวละครมีปมนี่แต่งยากนะ แต่เราไม่ชอบสไตล์ที่ยัดปมไปเยอะๆ แล้วเขียนให้เป็นพวกมีปัญหาทื่อๆ เราชอบตัวละครแบบที่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองมีปัญหามากกว่า เค้าจะทำทุกอย่างโดยคิดว่าทำดีทำถูกแล้ว แต่มันจะทำให้เกิดปัญหาตามมา บางทีก็ส่งผลกระทบให้เขียนอะไรสนุกๆ ต่อไปได้
บอกแต่แรกแล้วน้าว่าใช้โทนเรื่องแบบ ดราม่าควีนฯ มันจะหนักหน่อยนึง แต่พอนิยายเริ่มหนักๆ เริ่มดราม่าแล้ว.... รู้สึกคนอ่านไม่ค่อยชอบ
:freeze: :freeze: :freeze: :freeze: :freeze:
รู้สึกคนอ่านหาย หรืออ่านกันแต่ไม่พีคเลยไม่เม้น ฮ่าๆ ถ้าไม่อยากเม้นนิยายจะกดบวกเป็ดกดบวกคนแต่งหรือแปะเม้น "นักอ่านมาเยือน" ก็ได้นะ
ไม่หรอก จริงๆ ก็รู้ว่าเป็นเพราะนิยายเข้าช่วงสู่ช่วงเบาๆ ไม่ค่อยมีอะไรพีคๆ ทั้งความเสื่อมฮ่าๆ รึความดราม่าปวดตับ ใช่มะ?
ฉากเบาๆ แบบนี้หลายๆ คนเฉยๆ ชอบอะไรที่มันฟินกว่านี้ แต่เรากลับชอบอะไรเบาๆ แบบนี้แฮะ มันไม่เลี่ยนอ่ะ ดูเป็นไปได้สำหรับคาแรคเตอร์"ปกป้อง"ด้วย
เชื่อว่าส่วนมากน่าจะรอฉากทดสอบความฟิตกันอยู่แน่ๆ บางคนก็อาจจะเข้ามาเพราะนึกว่า "ชื่อเรื่องส่อขนาดนี้ ฉากเรทเยอะแน่ๆ" #ขอโทษนะ ขอโทษกันตรงนี้เลยที่ทำให้ผิดหวัง
ส่วนใหญ่เราไม่ค่อยเขียนฉากเรทใส่นิยายตัวเองเท่าไหร่เพราะเขียนไม่เก่งง่ะ จะใส่เยอะๆ เราก็ไม่ชอบ เราไม่ชอบนิยายที่เน้นฉากอย่างว่ามากเกินไปสักเท่าไหร่ เราชอบเรื่องของความสัมพันธ์มากกว่าเลยอาจจะเน้นจุดนี้มากเป็นพิเศษ จะให้ไปเน้นสตอรี่เดี๋ยวมีคนที่สามมาชอบ เดี๋ยวเข้าใจผิด เดี๋ยวปล้ำ เดี๋ยวทะเลาะกันเราก็ไม่ถนัด #พูดเลยว่าวางพล็อตเรื่องไม่เก่ง!
พล็อตมันง่ายนะ ดำเนินเรื่องแบบที่ขึ้นต้นมาก็รู้ฉากถัดไปยันตอนจบ แต่พอจับมาประกอบกับ "ตัวละครที่เราสร้าง" คือมันไม่ลงล็อกกันเลยอ๊ะ! ตัวละครเราอินดี้เกิน นิสัยแต่ละคนเอาแน่เอานอนไม่ได้ คนเขียนเองตั้งใจจะให้มันเป็นงั้นแต่เขียนๆ ไปแล้วเป็นอีกอย่างก็บ่อย อย่างฉาก...นะ ตอนแรกกะจะเขียนเอาฮาๆ ต่อมาดัน...ซะได้ #คนแต่งกล่าว
เชื่อสิที่อ่านๆ มากันนี่เดาทางพี่ป้องไม่ถูกสักคนอ่ะ พอเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพี่ป้องแต่เดากันไม่ถูกหรอกว่าพี่ป้องจะทำยังไง ยิ่งเติ้ลนี่เราสารภาพว่าแต่งไปตามอารมณ์พี่ป้องล้วนๆ คือถ้าป้องพูดแบบนี้ เติ้ลน่าจะตอบแบบนี้ แต่เราไม่ได้วางไว้เลยว่าเติ้ลคิดหรือรู้สึกอะไรเพราะตั้งใจเน้นที่ป้องเต็มที่ แล้วแต่งๆ ไปมีมุมมองเปลี่ยนด้วยนะ! เหมือนพอเกิดเรื่องนั้นขึ้นสำหรับป้องที่เป็นคนแบบนี้ก็จะคิดเปลี่ยนไปละ แล้วพี่ป้องก็ดันเป็นคนแบบ... นะ
เขียนยากมากกกก #แต่ชอบอ่ะ รู้สึกมันเป็น "คน" ดี อิๆ
:m11:
แต่ก็ยังมีมุกสไตล์ชวนเงิบอยู่เป็นระยะนะเออ! คนแต่งอย่างเรา ขาดความเสื่อมไปก็ไม่ใช่ หากไร้ซึ่งความเงิบก็ไม่มัน มันต้องมีนิดหน่อย อิๆ
:laugh3: :laugh3: :laugh3:
ว่าแต่ทายได้มั้ยว่าตอนถัดไปจาเป็นยังไง? พี่ป้องกับเติ้ลทำท่าจะหวานกันแบบนี้ เราจะเขียนฉากแบบไหนต่อมา?
ใบ้ให้ว่า based on "นิสัยเติ้ล/ป้อง" ล้วนๆ เลยจ้า คนแต่งมีหน้าที่แค่โยนตัวแปร ที่เหลือตัวละครมันต่อบทเอง
:katai4: :katai4: :katai4:
เอาล่ะ มาลุ้นกันเถอะ!
-
“ป้อง! มึงลดราคาให้น้องกูเดี๋ยวนี้!”
“อะไรของมึง?”
ตอนที่ผมนั่งกินข้าวอยู่ในโรงอาหาร อยู่ๆ อ๊อฟมันก็มาโวยวายใส่ผม สาสสสส!
“มึงจะเอาเงินน้องกูตั้งหมื่น ไม่โหดไปเหรอวะ?”
“มึงรู้มั้ยว่าน้องมึงสั่งอะไรไว้บ้าง? เอางานน้องมึงไปทำเองมั้ย?”
ผมท้ามันไปงั้นแหละ ถึงอ๊อฟจะเก่งกราฟฟิกแต่มันวาดการ์ตูนเป็นที่ไหน แต่ละคนมีลายเส้นเป็นลายเซ็น วิธีการใช้สีก็แตกต่างกัน น้องมันถูกใจฝีมือผมซะอย่าง หึๆ
อ๊อฟมันทำหน้าแค้นนิดๆ แต่เถียงไม่ออก สะใจผมจริงๆ
“ไอ้งก!”
“นี่ราคามิตรภาพสำหรับลูกค้าเก่าแล้วโว้ย หมื่นนึงมึงเอาไปจ้างคนอื่นเค้าๆ ก็ไม่รับหรอก งานเยอะสัส!”
“แต่นั่นน้องกูนะ แทนที่มึงจะลดเพิ่มให้”
“แลกกับมึงเลี้ยงข้าวกูหนึ่งเดือนมั้ยล่ะสาส กูต้องกินต้องใช้นะโว้ย”
“เชี่ยเอ้ย!”
อ๊อฟส่ายหัวด้วยความเซ็ง ส่วนผมหัวเราะด้วยความสะใจ แต่แล้วอ้นก็เสนอหน้ามาด้วยความเสือก!
“คุยอะไรกันอ่ะ คุยด้วยสิ”
“กูไปก่อนนะ ต้องรีบกลับไปปั่นงานให้น้องมึง”
ผมพยายามหนีอ้น แต่ไม่รู้ทำไมมันชอบตามมาวอแวกับผมจัง
พักหลังรู้สึกเหมือนอ้นเสนอหน้ามากวนตีนผมโคตรบ่อย โชคดีที่ผมรับจ็อบเอาไว้ผมเลยมีข้อแก้ตัวกลับห้องได้ แต่จะว่าไปเมื่อก่อนนอกจากเวลามีโปรเจ็กกลุ่มผมก็ไม่ค่อยอยู่ข้างนอกอยู่แล้ว นอนอยู่ห้องคนเดียวสบายกว่าครับ ไม่ต้องเถียงกับใคร แต่ตอนนี้รูมเมทผมเกิดทำตัวติดห้องขึ้นมา ผมก็เลยต้องปะทะคารมกับเติ้ลบ่อยๆ
ไอ้เด็กเปรตนี่ก็ขยันสรรหาเรื่องงี่เง่ามาเถียงกับผมจริงๆ
สถานการณ์ของเติ้ลยังไม่ค่อยราบรื่น ไหนจะอกหักโดนทิ้งแล้วมันยังทะเลาะกับเพื่อนอีก เติ้ลมันงี่เง่า ง้อใครไม่เป็น ธรรมดาของลูกคนเล็กที่ทุกคนเอาใจละมั้งครับ แต่พอมีน้องก็ถูกแย่งความรักความสนใจ มันก็เลยนิสัยเสีย
เติ้ลแตกต่างกับผมที่โลกส่วนตัวสูง อยู่คนเดียวจนชิน มันชอบเข้าสังคม ชอบให้มีคนสนใจ พอมึนตึงกับเพื่อนแล้วเติ้ลก็คงเหงา แต่เรื่องแบบนี้ผมก็เข้าไปยุ่งไม่ได้ซะด้วย ใครเรียนผูกก็ต้องเรียนแก้
“พี่ป้องไปดูหนังกัน”
“ไม่อ่ะ”
“ผมเลี้ยงก็ได้อ่ะ”
“ไม่ไป งานพี่เยอะ ใกล้สอบแล้วด้วย”
ผมตอบเติ้ลโดยไม่เงยหน้าหันไปคุยกับมัน มือผมวาดภาพร่างตามแบบยิกๆ
“ก็นั่นไง ไปคลายเครียดก่อนสอบ ผมอยากดูหนังอ่ะ”
“ก็บอกว่าพี่ไม่ว่าง รับจ็อบเค้ามาแล้ว ต้องรีบทำให้เสร็จ”
“โด่ไรว้า ไปเป็นเพื่อนน้องหน่อยก็ไม่ได้”
ชักงอแงละไอ้นี่!
“ก็ไปชวนเพื่อนมึงสิ”
“พูดง่ายนิพี่ป้อง พี่ก็รู้...”
“คนเราทำผิดก็ต้องรู้จักปรับปรุงตัว มึงก็ไปง้อเพื่อนซะสิ”
“ผมผิดที่ไหน ความรักมันไม่มีผิดถูกซะหน่อย”
ความรัก? นี่เติ้ลยังตัดใจไม่ได้อีกเหรอครับ?
“แต่เค้าเตือนแล้วมึงไม่ฟังเอง เป็นไงล่ะสมน้ำหน้ามั้ยล่ะมึง โดนทิ้งแถมยังเข้าหน้าเพื่อนไม่ติด”
“ทำไมต้องพูดแทงใจดำกันขนาดนี้ด้วยวะ! ไอ้พี่ป้องแม่งปากเสีย”
อ้าวๆ ไอ้เด็กเปรต!
“เอ๊าไอ้สัส! กูพูดผิดตรงไหน? มึงเปิดประเด็นเองนะ”
ผมวางเมาส์ปากกาหันมาเปิดศึกกับเติ้ลเต็มตัว ไอ้เด็กเปรต พอไม่ได้ดั่งใจก็งอแงด่ากูอีก!
“ผมแค่ชวนพี่ไปดูหนังอ่ะ!”
“กูก็บอกแล้วไงว่ากูไม่ว่าง ไปชวนคนอื่นเอาสิโว้ย!”
“ก็มันมีคนอื่นให้ชวนมั้ยเล่า ไอ้พี่ป้องบ้า!”
เพราะมึงไม่เหลือใครใช่มั้ยเลยหวยมาออกที่กู หึๆ
“เออ! พอมึงไม่มีใครก็มาลำบากกูเนี่ย ตอนมีคนอื่นไม่เคยคิดถึงกูหรอก แล้วยังไงวะ? ชีวิตกูไม่ต้องทำมาหาแดกต้องคอยสนใจมึงตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยรึไง?”
“ก็... ผม ...”
“เถียงอีกสิมึง! ตอนมึงมีเพื่อนมีแฟนเคยสนใจกูมั้ยไอ้สัส? จะไปไหนจะทำอะไรไม่เคยบอกกูซักคำ เวลาพี่มึงโทรมากูต้องโกหกให้มึงตลอด มึงก็มีเวลาส่วนตัวของมึงแล้วกูไม่ต้องมีบ้างเลยรึไง?”
“ก็แค่ดูหนังอ่ะ มันจะรบกวนเวลาอะไรมากมาย แล้วทำไมพี่ป้องต้องด่าผมด้วยอ่ะ ไม่ไปก็บอกกันดีๆ ดิ”
อ้าวๆ รวนละไอ้นี่ ไอ้เด็กเปรต!
“กูบอกมึงดีๆ แล้วมึงฟังกูมั้ย? คนเริ่มก่อนก็มึง อย่าเอาแต่ใจให้มันมากนักไอ้เติ้ล กูไม่ว่างมานั่งเอาใจมึงทุกอย่าง”
“ผมก็ไม่ได้ให้พี่ป้องมาคอยเอาใจซะหน่อย แค่ชวนไปดูหนังอ่ะ”
“แล้วมึงถามกูมั้ยว่าระหว่างถ่อสังขารไปดูหนังในโรงกับนอนอยู่ห้องดูเมะฟรีกูชอบแบบไหน? เหี้ย! เถียงกับมึงแล้วปวดหัวชะมัด!”
อันนี้ผมไม่ได้มุกนะ ผมปวดหัวจริงๆ ปวดจี๊ดเลยว่ะ!
“มึงจะไปไหนก็ไป ไม่ต้องซื้อข้าวเย็นเผื่อกู กูจะนอนละ ไม่ต้องปลุกกูอ่ะ”
“อ่าวเฮ้ยพี่ป้อง!”
ขี้เกียจสนมันละครับ ปวดหัว ผมนอนก่อนล่ะ จะทุ่มนึงแล้วขอผมหลับรวดเดียวยันเช้าเลยละกัน พรุ่งนี้ค่อยทำต่อ ไม่ไหวแล้ว
“ไอ้พี่ป้อง?”
ผมปิดโน้ตบุ๊คเรียบร้อยแล้วเดินมาแผ่ที่เตียงกะนอนเต็มที่ แต่เติ้ลยังกวนผมไม่เลิก
“เอางี้จริงๆ เหรอพี่ จะหลับเลยเนี่ยนะ? เฮ้ย?”
ผมต้องหลับตาด่ามันเพราะเหนื่อยเต็มที
“เหี้ย! กูจะนอน ปวดหัว ชัดมั้ย? มึงจะเอาอะไรจากกูอีกวะ?”
“ผม...”
ถ้าผมฟังไม่ผิดเหมือนจะได้ยินเติ้ลพูดว่า “ขอโทษ” เฮ้ยจริงดิ? หรือผมจะหูฝาด เพราะเสียงมันค่อยมาก เบลอรึเปล่าวะกู?
“ผมอะไรอีก? ไม่รู้จะทำอะไรมึงจะมานอนเป็นหมอนข้างให้กูมั้ย? เซ้าซี้อย่างกับเป็นเมีย! ถ้ามึงจะเอาแต่ใจขนาดนี้กูไม่แปลกใจหรอกทำไมไอ้เบสท์มันทิ้งมึง”
ขาดคำผมก็โดนหมอนอัดเข้าหน้าเต็มๆ! ผมทั้งมึนทั้งเจ็บ เห็นดาวเลยครัช!
ผมทะลึ่งพรวดลุกขึ้นมากะจะด่ามันเต็มที่ ไอ้เติ้ลมันก็ไม่ยอมแพ้ผม มันตั้งท่าพอเห็นผมลืมตามองปุ๊ปมันก็ด่าผมปั๊ป!
“เออ! แต่อย่างน้อยผมก็เคยมีแฟน มีคนมาชอบผม ดีกว่าพี่ป้องละกัน ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่มีใครมารักคนอย่างพี่หรอก รับรองไม่มีเมียตลอดชีพ!”
“ไอ้สาสสสสส!”
ว่าแล้วเติ้ลก็เผ่นออกจากห้องไปอย่างวอก ผมไม่รู้ว่ามันไปไหนเพราะไม่ได้ถาม รู้แต่หงุดหงิดครับ!
ช่างหัวมัน มันจะไปไหนก็ช่างมันละ โตเป็นควายแล้วไม่ใช่เรื่องของผม ขอนอนก่อนละครับ ปวดหัวว่ะ
เช้ามาก็เป็นอย่างที่คิด เติ้ลไม่อยู่ห้อง เวลาทะเลาะกันทีไรมันชอบหนีไปทุกที ก็คงเหมือนที่มันทะเลาะกับเพื่อนแล้วหนีมาสิงสถิตอยู่กับผม พอมันทะเลาะกับผมเดี๋ยวก็คงกลับไปหาเพื่อน
แต่งตัวไปเรียนดีกว่าครับ
ปวดหัวครับ!
ผมรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปโคตรช้า สมองมันมึนๆ เหมือนไข้รุม ฟังอาจารย์ไม่รู้เรื่องเลย แต่ช่างมัน ไว้ค่อยขอลอกเลคเชอร์ชาวบ้านเอาก็ได้ รีบกลับห้องไปนอนพักดีกว่า
แต่วันนี้เติ้ลเรียนบ่ายด้วยนี่หว่า ผมควรจะหาข้าวกลางวันกินก่อนกลับห้อง ไม่รู้ไอ้เด็กเปรตมันจะหายงอนผมรึยัง เกิดมันไม่ซื้อข้าวเย็นมาเผื่อผมอีกผมซวยแน่ๆ
“ป้อง ไปกินข้าวกัน คนสวยหิวแระ”
เสนอหน้ามาเชียวนะมึง! นิ่งไว้ครับ อย่าไปสนมัน!
“แกไหวป่ะเนี่ย ดูหน้าซีดๆ นะ”
เพราะผมนิ่ง อ้นเลยได้ใจเดินมาถึงเนื้อถึงตัวผม มาถึงปุ๊บมันก็จับผมวัดไข้ปั๊บ! ดีนะครับมันไม่เอาหน้าผากมาโหม่งกันแบบวิธีวัดไข้เวอร์ๆ โชคดีที่ผมสูงเกินร้อยแปดสิบหกและอีนี่มันเตี้ย! อ้นเลยทำได้แค่เอามือมาลวนลามหน้าผากผม
“เมื่อไหร่มึงจะเลิกลวนลามกู”
“เอ๊ะอีป้อง คนสวยอุตส่าห์เป็นห่วง!”
ผมพยายามทำหน้าเซ็งสุดชีวิตให้อ้นดู แต่อีนี่ไปอัพเกรดภูมิต้านทานมาจากไหนไม่รู้ถึงไม่กลัวผมเลย หรือผมจะลองเตะมันอีกซักทีให้มันเลิกยุ่งกับผม? พอกูคุยด้วยหน่อยละได้ใจเลยนะมึง!
“แกไหวป่ะ ไม่สบายเหรอ? ตัวร้อนจัง”
“อย่ามายุ่งกับกู อีตุ๊ด!”
ด่ามันเสร็จแล้วผมก็พยายามลากสังขารหนี แต่ผมจะหนีไปไหนได้ มหาวิทยาลัยก็มีอยู่แค่นี้ ที่ประจำของผมถ้าไม่ใช่หอพักก็โรงอาหารกลาง อ้นก็เลยเสนอหน้าตามผมมาที่โรงอาหารนั่นแหละ เหตุที่ผมชอบมากินข้าวที่นี่ก็มีอยู่อย่างเดียว ถูกครับ รสชาติช่างมันขอแค่พอกระเดือกได้และอิ่มก็พอแล้ว
เพราะงั้นผมเลยไม่ค่อยปฏิเสธของฝากจากเติ้ล คือ... มันอร่อยอ่ะ ฟรีด้วย จริงๆ ผมก็รู้สึกเกรงใจมันเหมือนกันนะ ปีกทองจะงอกอยู่ละ แต่เอาวะ ปกติผมกับพี่ตั้มก็ไม่คิดมากเรื่องเงินอยู่แล้ว พี่เลี้ยงน้องเป็นเรื่องปกติ อืม... ก็ให้เติ้ลมันเลี้ยงไปละกัน
ผมเดินหาของกินเพลินๆ ก็มีอันต้องความคิดสะดุดเพราะอีตุ๊ดคนข้างๆ
“กินอัลไรดีอ่ะป้อง คนสวยเลือกไม่ถูกเลย”
“เลือกไม่ถูกก็ไม่ต้องแดก!”
“แกนี่ หงุดหงิดใส่ฉันอีกแล้วนะ คนสวยอุตส่าห์มีเมตตามาเดินเคียงข้าง”
“เสือก!”
ผมเดินหนีกะจะไปสั่งข้าวมันไก่ร้านประจำ แต่เพราะหมุนตัวเร็วไปนิดเลยหน้ามืด นาทีนี้คว้าอะไรได้ก็ต้องรีบคว้าละครับ
“ว้ายอี๋แหก! อีป้อง!”
ผมได้ยินเสียงโวยวายของอ้น รู้สึกเหมือนมันพยายามเข้ามาประคองผมแต่เอาไม่อยู่ ผมเลยร่วงลงไปกองกับพื้น มีคนเข้ามามุงนิดหน่อย แล้วหลังจากนั้นผมก็พยายามสูดหายใจตั้งสติ มีคนเอายาดมยื่นให้ผมก็คว้ามาสูดก่อนแหละ พอตั้งตัวได้เลยเงยหน้าบอกมหาวิทยาลัยมุงว่าผมไม่เป็นไรแล้ว ตอนที่ผมพยายามจะลุกผมก็มีมือมารุมล้อมประคองผมไปยังโต๊ะ มีคนลุกให้ผมนั่ง ผมนั่งดมยาต่ออีกพักใหญ่ อ้นกระวีกระวาดเสิร์ฟน้ำให้ แต่ผมดื่มไม่ลง มันมึนจนอยากอ้วก
พอคนเขาเห็นสถานการณ์คลี่คลายก็แยกย้ายสลายตัว เหลือแต่อีตุ๊ดอ้นนี่แหละที่ยังนั่งพัดให้ผม แต่รำคาญมันว่ะ มันจะเป็นห่วงเงียบๆ ไม่ได้รึไงวะ?
“แกไหวมั้ย? โอเคมั้ยป้อง”
“เออ หุบปากเหอะ กูรำคาญ”
“อ้าวอีนี่!”
“กูตาลายเพราะเสียงมึงนั่นแหละ นั่งเงียบๆ เป็นมั้ย?”
“โอเคร๊ คนสวยเงียบก็ดั้ย!”
อีดัดจริต!
แล้วผมก็ได้นั่งพัก ผมพยายามพักฟื้นตัวเอง นั่งดมยาดมไปเรื่อยๆ นวดขมับตัวเองให้หายมึน จดจ่ออยู่กับอาการพะอืดพะอม ความเจ็บปวดรุมช็อตขมับทั้งสองข้างจนหัวผมจี๊ดแทบระเบิด
แต่สงสัยผมคงจะจมอยู่กับความทรมานนานไปหน่อย อ้นเลยสะกิด
“แกจะกินไร ฉันไปซื้อให้? กินแล้วจะได้กลับไปพัก”
“ข้าวมันไก่จานนึง”
ผมบอกพร้อมกับหยิบเงินให้มัน ไม่นานอ้นก็กลับมาพร้อมกับข้าวมันไก่สองจาน อ้นวางจานลงให้ผมแล้วก็ลงมือค้นในกระเป๋าก็อปเกรดเอของตัวเอง ปากก็พูดไม่หยุด นี่ผมทำบาปทำกรรมอะไรวะถึงได้ซวยต้องเจอแต่พวกพูดมาก เฮ้อ!
“แกๆ อ่ะนี่ยาแก้ปวดหัว แกกินข้าวแล้วกินยานะป้อง”
“เออ”
“แหม ขอบจงขอบใจก็ไม่มีซักคำ คนสวยอุตส่าห์ปรนนิบัติอยู่เคียงข้าง”
“อย่าเยอะ ถ้ามึงเยอะกูจะไม่ทน”
ผมด่า แต่อ้นมันฟังแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนน่าถีบ มันนั่งกินข้าวของมัน ผมก็เริ่มลงมือโซ้ยส่วนของผม กินเสร็จจะได้กินยาซะที ปวดหัวแทบระเบิด!
“แล้วนี่แกเป็นอะไรอ่ะ ไม่สบายเหรอ ตัวก็ร้อน หาหมอแมะ?”
“เรื่องของกู”
อ้นเบะปากใส่ผม นี่ถ้าไม่ติดว่าสำนึกบุญคุณพาราฯ องค์การเภสัชของมันนะ ผมถีบกระเด็นแล้ว มาเบะป่งเบะปากใส่กู เดี๊ยะ!
“กินเสร็จแล้วแกจะกลับห้องเลยมะ?”
“เออ”
“เดี๋ยวคนสวยไปส่งให้เอาแมะ?”
อ้นโบกกุญแจรถให้ผมดู ผมคิดภาพตัวเองซ้อนท้ายมันแล้วก็ขนลุก!
“อีสัส! มึงหวังอะไรจากกู? ยังติดใจแมมมอธกูอยู่รึไง?”
“อ๊ายอีบ้า! ฉันขับอีโค่คาร์แล้นย่ะ แต่ถ้าได้จริงก็เอานะ”
ทำเป็นวี๊ดว้ายขึ้นเสียงด่าผม แต่สุดท้ายก็ต่อมแรดแตก
“ถุ้ย!”
อีตุ๊ด!
แต่อ้นกลับยักไหล่จีบนิ้วไปคีบหลอดก่อนจะก้มลงดูดน้ำแล้วพูดกับผม
“ตาต่ำนะแกเนี่ย แยกระหว่างกุญแจรถกับมอเตอร์ไซค์ไม่ออก”
อ้นใช้สองมือคีบพวกกุญแจที่เป็นแบบติดสัญญาณกันขโมยโชว์ผมชัดๆ เมื่อกี้ผมตาลายเลยไม่ได้สังเกตตัวกุญแจนี่หว่า แล้วเมื่อก่อนอ้นก็ขับมอเตอร์ไซต์คันเล็กๆ ด้วย แต่อย่าพูดถึงอดีตตอนที่มันยังแอ๊บแมนให้ผมซ้อนท้ายเลยครับ ขยะแขยง!
แต่มันมีรถเก๋งขับแล้วหรือวะ? หมั่นไส้ว่ะ! อย่าให้กูรวยบ้างนะมึง!
“เออ โทษทีกูจน ไม่เคยมีรถขับ!”
“แต่ถ้าแกอยากขี่แกบอกฉันได้นะ คนสวยยอมให้ป้องขี่ทุกอย่างเรย”
อีตุ๊ดแรด! ผมนี่อยากจะพ่นข้าวมันไก่ใส่หน้ามันเหลือเกิน!
“มึงยังอยากให้กูแดกพาราเม็ดนี้อยู่ป่ะ? อีอ้น!”
“โอเคๆ ล้อเล่นนิดหน่อยเอง ไม่พูดแล้วก็ได้”
ในที่สุดผมก็ได้กินข้าวอย่างสงบๆ แล้วก็ได้กินยา ฤทธิ์ยาช่วยบรรเทาอาการของผมได้เล็กน้อย ดังนั้นตอนที่ผมลุกเลยยังเซอยู่นิดหน่อย อ้นถลาเข้ามาประคองผม ผมอยากจะเล่นตัวนะ แต่สภาพไม่เอื้ออำนวยครับ ลงท้ายผมเลยต้องยอมให้อ้นแบกผมไปที่รถของมัน
อ้นจอดรถไว้ที่คณะ แล้วก็วิ่งตามผมไปโรงอาหารกลาง ผมเลยต้องกลับไปที่นั่น พวกเราเดินสวนกับคนรู้จัก เจอเพื่อนในคณะบางคน พอมันเห็นผมมากับอ้นเดินประคองกันใกล้ชิดตัวติดหนึบมันก็เริ่มแซว
“เฮ้ยจะไปไหนกันวะ ป้อง อ้น? ประคองกันมาเชียวโว้ย ฮ่าๆ”
“จะไปส่งผัวกลับหอค่ะ ผัวไม่สบาย”
อีตุ๊ด! ผมล่ะอยากถีบมันชะมัด นี่ถ้าไม่ติดว่ากูจะน็อกนะกูจัดการมึงแน่ สัสเอ้ย!
“อ้าว? ไอ้ป้องเป็นไรอ่ะ?”
เห็นหน้ากูมั้ยสาสสสส! ทำไมมึงไม่ดูสภาพกูก่อนแซวบ้างวะ กูจะตายห่านเป็นศพอยู่ละ!
“หน้ามืด เป็นลมเรยอ่ะแก นี่ดีนะที่แม่พระอย่างฉันอยู่ด้วย เกิดมันอยู่คนเดียวต้องแย่แน่ๆ โอ้ว! ช่างน่าเป็นห่วงอะไรเยี่ยงนี้”
“พวกมึงสองตัวจะคุยกันอีกนานมั้ย? กูจะได้นั่งรอ”
“เออๆ งั้นรีบไปเหอะ”
ผมขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับพวกมันแล้วเลยยืนทะมึนส่งสายตาอาฆาตให้พวกมันสองตัว แต่นับว่าพวกมันยังมีน้ำใจห่วงเพื่อนนอกวงสังคมอย่างผม
ไม่อยากจะคิดเลยว่าผมจะโดนล้อว่าอะไรอีก แต่เอาวะอ้นอุตส่าห์ช่วย ผมจะระงับอาการคันเท้าของตัวเองไว้ก่อน
อ้นมาส่งผมที่หอ ซึ่งก็เป็นห้องเดิมที่พวกเราเคยแชร์กันตอนปีหนึ่ง หลังจากเกิดเรื่องขึ้น มันย้ายออก เหลือผมอยู่คนเดียว ไม่มีใครอยากมาแชร์ห้องร่วมกับคนคุ้มดีคุ้มร้ายแบบผม ผมเลยอยู่คนเดียวมาตลอด แต่ตอนนี้มันกำลังพยุงผมเข้าห้อง
“ค่อยๆ นะแก”
อ้นปล่อยผมลงบนเตียงแล้วมองไปรอบๆ ก่อนจะหันมามองผม
“แกแน่ใจนะว่าไม่อยากไปหาหมอจริงๆ?”
“เออ มึงกลับไปได้ละ”
ผมนั่งบนเตียงแล้วโยนกระเป๋าไว้ข้างๆ แรงจะลุกไปเก็บของยังไม่มีเลยครับ
“แกไหวแน่นะ”
อ้นมันเห็นผมวางของระเกะระกะมันก็กุลีกุจอมาเก็บให้ มันถือวิสาสะเอากระเป๋าของผมไปแขวนไว้ให้ที่เก้าอี้ มันยังจำได้ด้วยเว้ย!
“เออน่ะ รีบๆ ไปไป๊ กูรำคาญ”
“อีป้อง อีบ้า คนสวยอุตส่าห์ช่วย เสียแรงที่เป็นห่วง รู้งี้ปล่อยให้เป็นลมตายก็ดี เป็นหนักแล้วยังจะปากดีอีก ไม่เจียมสังขาร!”
ใครใช้ให้มันมายืนด่าผมแบบนี้วะ!
“เออ ถ้ากูไหวกูถีบมึงไปนานละ อีตุ๊ด!”
ถ้าผมไหวผมจะยอมโดนมันแบกกลับห้องรึไงครับ! อย่าหวังว่ามันจะได้สัมผัสซอกรักแร้ผมเลย!
“ย่ะ! เพราะแกหมดสภาพสินะเลยต้องยอมเป็นหนี้บุญคุณตุ๊ดอย่างฉัน โฮะๆ”
ถ้ามึงจะหัวเราะดัดจริตบิดเอวขนาดนี้มึงแต่งหญิงเถอะ เหมาะ!
เห็นแก่ที่อ้นช่วยแบกผมมาส่งนะครับ ผมจะด่ามันดีๆ ก็แล้วกัน
“กูรำคาญอ่ะ เลิกยุ่งกับกูซักทีได้ป่ะ ต่างคนต่างอยู่ก็ดีแล้วมึงจะมายุ่งกับกูอีกทำไมวะอ้น”
“ก็...”
อ้นอึกอัก ไม่ยอมพูด มันหลบตาผม แต่แล้วมันก็ต่อมแต๋วแตก
“ก็คนสวยเห็นป้องอยู่คนเดียวเลยเป็นห่วงไง คนสวยใจบุญประดุจแม่พระจุติ!”
อ้นทำท่าเวอร์ประหนึ่งตัวเองเป็นนางฟ้า แต่นางฟ้าเหี้ยอะไรวะหมุนตัวอย่างกับเซเลอร์มูน!
“ไม่ขำ!”
“ก็... ก็ฉันอยากขอโทษแกจริงๆ นะป้อง แกจะให้อภัยฉันไม่ได้เลยเหรอ? คือฉันอยาก...”
เพราะเหตุผลนี้เองสินะ พอมึงเห็นกูยอมรับเติ้ล มึงเลยอยากให้กูยอมรับมึงบ้าง พยายามทำดีไถ่โทษ เฮ้อ!
“ฉันรู้ว่าแกไม่อยากเป็นเพื่อนกับตุ๊ดอย่างฉันหรอก แต่ว่า... เรา...”
ขอโทษเถอะครับ ถึงผมจะเคยสนิทกับอ้นมาก แต่อะไรๆ มันเปลี่ยนไปแล้ว ไอ้ที่เปลี่ยนสุดๆ ก็คือตัวมันนั่นแหละ! ผมไม่สะดวกใจจะสนิทกับตุ๊ดแบบมันหรอก ขืนอยู่ด้วยรำคาญตาย!
“เห็นแก่ที่มึงไม่ได้แตะอั๋งกูตอนพยุง กูอโหสิให้ ไปซะ กูจะนอน”
“อ๊ายจริงอ่ะ? ป้องหายโกรธคนสวยแล้วเหรอ?”
ระริกระรี้เชียวนะมึง อีแรด!
“ยัง! กูให้อภัยมึงแต่กูไม่ได้หายโกรธมึง เหี้ย!”
อีตุ๊ดอ้นพุ่งมากอดผมนัวเนียเลยโว้ย สาส!
ถีบมันไปให้ไกลครัช! ตุ๊ดจะปล้ำผม อ๊าก!
“อ๊าย! ดีใจจุงเบยค่ะ ป้องขร๋า มามะขอเพื่อนม๊วฟให้ชื่นใจหน่อย”
“อีสัส ออกไปห่างๆ กูเลยนะ อีตุ๊ด!”
“พี่ป้อง!”
เหี้ยแล้ว เติ้ล!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
มีใครเริ่มเทใจมาเชียร์อ้นแล้วบ้าง? นางน่ารักนะ พวกเราทุกคนสมควรลุกขึ้นตบมือให้นางที่ทนความถ่อยของอีพี่ป้องได้ คำก็ตุ๊ดสองคำก็ตุ๊ด อ้นมันไม่ข่วนหน้าก็บุญแล้วป้อง!
*นิยายเรื่องนี้อาจเลือกใช้ถ้อยคำรุนแรงไปบ้างในบางแง่มุม ถ้ามีเพศที่สามผ่านมาอ่านเราต้องขอโทษไว้ตรงนี้เลยนะคะ ไม่ได้มีเจตนาเหยียดเพศแต่อย่างใด เพียงแต่ต้องการสื่ออารมณ์กับมุมมองของตัวละครในเรื่องเท่านั้น
ยังไม่ได้แพลนตอนจบไว้เลยอ่ะ แต่อ้นมาแนวนี้ คนอ่านคงเดาได้แล้วใช่มะว่าอะไรเป็นอะไร มีสองคนที่ยังไม่รู้ เอ๊ะหรือพี่ป้องจะรู้แต่แกล้งตีมึน เติ้ลเอ้ย... ระวังนะลูก คู่แข่งมาแรง
ไม่มีใครสนจริงเหยอ? ป้องxอ้น น่ารักดีน้า
(http://image.free.in.th/v/2013/iu/150529015859.jpg)
คราวนี้ย่องมาลงไว้ตั้งเยอะ ถ้าแอบอู้อีก 7 วันเสาร์อาทิตย์ไม่มาจะโดนว่ามั้ยนะ? เหมือนจะยุ่งนิดๆ
เค้าน่ะ ปกติก็ขยันนะ แต่บางทีก็อาจจะน้ำมันหมดไปบ้างต้องขออภัย :sad2: #เผ่น
-
เกลียดตุ๊ดแบบอ้นอะ มันเยอะไป นิสัยคำพูดคำจาเยอะ แล้วยังเคย
ลวนลาม แล้วยังมาทำให้คนอื่นเข้าใจผิดอีก
ใครจะกล้าสนิทใจด้วย
-
น้องเติ้ลมาเจอชอตเด็ดพอดีเลย งานเข้าแล้วล่ะพี่ป้อง :katai5:
-
ว่าแล้วว่าเติ้ลต้องโผล่มา เพราะมันต้องมีตัวกระตุ้นให้พระนายรู้สึกอะไรมั่งแหละ แต่เราเชียร์เติ้ลน้า ><
อิพี่ป้องรีบเคลียร์กับน้องด่วนเลย
-
:z10: เชร้ดดด. หมั่นไส้นังอ้นมาก. ไม่งามค่ะไม่งาม. เคลียร์กับน้องเติ้ลด่วน
-
แหม่ เจอช็อตเด็ด :katai3:
-
สงสารน้องเติ้ลนะที่ยังตัดใจจากไอ้เลวนั่นไม่ได้ แต่ น้องเติ้ล เกย์ไม่ใช่โรคภัยไข้เจ็บนะลูก ถ้าเลิกกับผู้ชายแล้วจะหายได้ง่ายๆ :เฮ้อ: และทางที่ดีอย่าหายเป็นเลยลูกเอ้ยยยยยยยยย เจ้ไม่อยากจะเชื่อ อึ้งแดกหน้าแหกแบบ :a5: อีพี่ป้องเมิงยังซิง ไม่อยากเชื่อ แกซิงงงงงงงงงงง :ling1: น้องเติ้ลอย่าปล่อยให้ใครหน้าไหนมาสอยแมมมอธอันบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เคยผ่านรูใครนอกจากมือตัวเองไปนะลูก :hao6: แต่อีพี่ป้องแกก็พูดกับน้องเติ้ลแรงไปนะ หัดระงับสติอารมณ์ซะมั่ง น้องมันยังเด็ก มันยังเสียใจ มันยังสับสน มันไม่มีที่พึ่งที่ไหนนอกจากแก ก็ยังไปตอกย้ำมันนั่นแหละ รู้ว่าแกเป็นห่วงน้องมัน แต่พูดดีๆบ้างก็ได้ แต่อย่างว่าล่ะนะแกไม่เคยมีความรักเลยไม่รู้ต้องทำยังไง แต่มีแอบจิตงุดเงี้ยวนะที่รุ้ว่าน้องมันยังตัดใจจากไอ้เลวเบสท์ หึงล่ะดิ o18 ส่วนอ้น รู้ว่าป้องเคยรู้สึกไม่ดีที่แกทำอะไรไว้ก็ไม่น่าจะถึงเนื้อถึงตัว ไม่รู้ว่าเจตนานี่บริสุทธิ์จริงไหม ถ้าไม่มีอะไรแอบแฝงในแมมมอธ แกก็ควรจะรักษาระยะห่างเอาไว้ก่อน ไม่ใช่ระริกระรี้ตีซี้ซะ แล้วเป็นไง น้องเติ้ลกลับมาพอดีเลย รู้สึกคุณพี่ป้องจะตกใจมากเลยนะ เหมือนกลัวน้องจะเข้าใจผิดล่ะสิ ทีนี้แกโดนน้องเติ้ลพิชิตแมมมอธแน่ๆ :laugh:
-
เอาจริงๆไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าอ้นดี คือแบบพยามทำดีด้วย อันนี้ไม่รู้ว่าสำนึกผิดหรือหลอกแจะอั๋ง 5555 แต่คือคนมันโกธรละไง เหมือนโดนหักหลัง หลอกจับจู๋กูเฉย จะให้เหมือนเดิมก็ยังอยู่
-
อ้นครับถ้าไม่ออกห่างจากป้อง พี่จะ :z6: :z6: :z6: แทนน้องเติ้ลแล้วนะครับ
ตุ๊ดลำไย เรื่องเยอะ น่ารำคาญ คือใจเป็นสาว แต่ไม่ต้องดัดจริตอ่ะ เป็นไหม :katai1:
-
ตายละอิพี่ป้องอิน้องมันเจอชอตเด็ดจริงๆ
เรื่องเก่ายังไม่หายก็มีเรื่องใหม่เข้ามาอีก
เป็นอิพี่ป้องนี่ช่างน่าสงสารจีจีนะ :laugh: :laugh:แต่อ้นนางน่ารักนะตอนนี้อิคนอ่าน
แอบลังเลและเทใจให้นางนี๊สนึง
-
ป้องเกลียดตุ๊ด แต่หนีตุ๊ดไม่เคยพ้น 5555 มาต่ออีกนะ
-
อ้น...อย่ายุ่งกับพี่ป้อง พี่ป้องเป็นของเติ้ล ห้ามยุ่ง!!!
เอาแล้วไงพี่ป้อง...เอาแล้ว
-
น่ารักจังงงง
-
:z3:ซวยแล้วพี่ป้อง
-
มาถูกจังหว่ะ
ซวยไปเลยนะครับป้อง
-
เติ้ล เย็นไว้ลูก อย่าเพิ่งโวยวาย เดี๋ยวไก่ป้องตื่น 555
-
เฮ้ย...เราอ่านข้ามตอนเจาะเลือด เฮือกกก!!!
แต่พออ่ายแล้วก็...เอ๊~ พี่ป้องเป็นคนยังไง เป็นคนยังไงนะ
-
กลับมาแล้วค่ะ ขอโทษที่หายไปนาน
พี่สาวเราเสียแล้วค่ะ พึ่งจัดการงานศพเสร็จ ยังเหลือธุระยุ่งๆ อีกนิดหน่อยที่ยังไม่เรียบร้อย
แต่ก็นะ... ชีวิตมันต้องเดินต่อไป เราเองก็ต้องพยายามกลับมาเป็นปกติให้ได้โดยเร็วค่ะ
ช่วงนี้อาจจะไม่ค่อยคงที่เท่าไหร่ ความเฮฮาอาจจะหายไปบ้าง แต่ก็จะพยายามอัพนิยายเหมือนปกติค่ะ
:hao5:
เกลียดตุ๊ดแบบอ้นอะ มันเยอะไป นิสัยคำพูดคำจาเยอะ แล้วยังเคย
ลวนลาม แล้วยังมาทำให้คนอื่นเข้าใจผิดอีก
ใครจะกล้าสนิทใจด้วย
อันนี้อาจจะเป็นสาเหตุหลักเลยมั้งที่คนไม่ชอบตุ๊ด/กระเทย คือ "เยอะ" แล้วก็ชอบทำอะไรเกินงาม ผู้ชายเลยกลัว
ต้องดูกันต่อไปว่าอ้นต้องการอะไรจากพี่ป้อง เหอๆ
น้องเติ้ลมาเจอชอตเด็ดพอดีเลย งานเข้าแล้วล่ะพี่ป้อง :katai5:
มันควรจะงานเข้า เติ้ลควรจะโวยวายหรือไม่ก็น้ำตาคลอ รึจะเข้าใจผิดแอบงอนเงียบๆ อ้นควรจะเป็นนางมารลุกขึ้นมายิ้มเยาะแบบคนที่เหนือกว่า พี่ป้องควรจะกลัวเติ้ลโกรธ
แต่เอ... มันแน่เหรอ นิสัยคนพวกนี้เป็นแบบนี้แน่เหรอ? o3
ว่าแล้วว่าเติ้ลต้องโผล่มา เพราะมันต้องมีตัวกระตุ้นให้พระนายรู้สึกอะไรมั่งแหละ แต่เราเชียร์เติ้ลน้า ><
อิพี่ป้องรีบเคลียร์กับน้องด่วนเลย
สารภาพว่าจงใจเขียนให้เติ้ลกลับมาเจอ แต่ฉากต่อไปจะกระตุ้นหรือไม่ จะเกิดอะไรขึ้น... จงใจแกล้งคนอ่านเล่น เหอๆ
เชื่อว่าเดี๋ยวต้องมีคนอ่านรำคาญอีพี่ป้องกับน้องเติ้ล แต่คนอย่างพี่ป้องอ่ะนะ... อาจจะแปลกไปซักหน่อย เข้าใจยากซักนิด ใครอยากเข้าหาพี่เค้าก็ต้องใช้ความพยายามมากหน่อยล่ะ
:z10: เชร้ดดด. หมั่นไส้นังอ้นมาก. ไม่งามค่ะไม่งาม. เคลียร์กับน้องเติ้ลด่วน
คาดว่าลึกๆ แล้วพี่ป้องอาจจะแอบดีใจถ้าเห็นสองคนนี้เปิดศึกชิงตัวเอง :z2:
แหม่ เจอช็อตเด็ด :katai3:
เรื่องหลังจากนี้เด็ดกว่า ขอบอก :katai2-1:
สงสารน้องเติ้ลนะที่ยังตัดใจจากไอ้เลวนั่นไม่ได้ แต่ น้องเติ้ล เกย์ไม่ใช่โรคภัยไข้เจ็บนะลูก ถ้าเลิกกับผู้ชายแล้วจะหายได้ง่ายๆ :เฮ้อ: และทางที่ดีอย่าหายเป็นเลยลูกเอ้ยยยยยยยยย เจ้ไม่อยากจะเชื่อ อึ้งแดกหน้าแหกแบบ :a5: อีพี่ป้องเมิงยังซิง ไม่อยากเชื่อ แกซิงงงงงงงงงงง :ling1: น้องเติ้ลอย่าปล่อยให้ใครหน้าไหนมาสอยแมมมอธอันบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เคยผ่านรูใครนอกจากมือตัวเองไปนะลูก :hao6: แต่อีพี่ป้องแกก็พูดกับน้องเติ้ลแรงไปนะ หัดระงับสติอารมณ์ซะมั่ง น้องมันยังเด็ก มันยังเสียใจ มันยังสับสน มันไม่มีที่พึ่งที่ไหนนอกจากแก ก็ยังไปตอกย้ำมันนั่นแหละ รู้ว่าแกเป็นห่วงน้องมัน แต่พูดดีๆบ้างก็ได้ แต่อย่างว่าล่ะนะแกไม่เคยมีความรักเลยไม่รู้ต้องทำยังไง แต่มีแอบจิตงุดเงี้ยวนะที่รุ้ว่าน้องมันยังตัดใจจากไอ้เลวเบสท์ หึงล่ะดิ o18 ส่วนอ้น รู้ว่าป้องเคยรู้สึกไม่ดีที่แกทำอะไรไว้ก็ไม่น่าจะถึงเนื้อถึงตัว ไม่รู้ว่าเจตนานี่บริสุทธิ์จริงไหม ถ้าไม่มีอะไรแอบแฝงในแมมมอธ แกก็ควรจะรักษาระยะห่างเอาไว้ก่อน ไม่ใช่ระริกระรี้ตีซี้ซะ แล้วเป็นไง น้องเติ้ลกลับมาพอดีเลย รู้สึกคุณพี่ป้องจะตกใจมากเลยนะ เหมือนกลัวน้องจะเข้าใจผิดล่ะสิ ทีนี้แกโดนน้องเติ้ลพิชิตแมมมอธแน่ๆ :laugh:
น่าสงสารพี่ป้อง ทำไมใครๆ ก็มองว่าพี่แก... น้า ขนาดหมอยังคิดว่าพี่แกสำส่อน บอกแล้วว่าภาพลักษณ์สำคัญนะปกป้อง หัดแอ๊บกับเขาบ้าง ฮ่าๆ
เติ้ลกับป้องนี่ขิงก็ราข่าก็แรงทั้งคู่ ป้องมันก็หลุดง่าย ขี้โมโห อีน้องก็ปากดี ต้องลุ้นจริงๆ ว่าจะรักกันได้ยังไง หรือมันจะไม่ได้รัก?!
สำหรับอ้น ดูกันยาวๆ ค่ะ และคู่แข่งยังไม่หมดแค่นี้หรอก ทีนี้แหละ เติ้ลเอ้ย... ทนอยู่เฉยๆ ไม่ได้แน่ๆ
:katai2-1:
เอาจริงๆไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าอ้นดี คือแบบพยามทำดีด้วย อันนี้ไม่รู้ว่าสำนึกผิดหรือหลอกแจะอั๋ง 5555 แต่คือคนมันโกธรละไง เหมือนโดนหักหลัง หลอกจับจู๋กูเฉย จะให้เหมือนเดิมก็ยังอยู่
ต้องดูว่าพี่ป้องจะใจอ่อนให้อ้นหรือไม่ อีพี่ป้องก็นะ... :katai1:
อ้นครับถ้าไม่ออกห่างจากป้อง พี่จะ :z6: :z6: :z6: แทนน้องเติ้ลแล้วนะครับ
ตุ๊ดลำไย เรื่องเยอะ น่ารำคาญ คือใจเป็นสาว แต่ไม่ต้องดัดจริตอ่ะ เป็นไหม :katai1:
ตุ๊ดลำไย! โดนอ่ะ แต่เอาน่ะ ฮีเป็นตุ๊ด ปล่อยๆ ฮีไป ฮียังเนียนอีกหลายฉาก บอกเยย!
ช่วงหลังๆ คนอ่านอาจจะหมั่นไส้ฮีมากกว่าเดิม แต่ถ้าไม่เกลียดก็คงรักเลยแหละ เอ๊ะยังไง! o22
ตายละอิพี่ป้องอิน้องมันเจอชอตเด็ดจริงๆ
เรื่องเก่ายังไม่หายก็มีเรื่องใหม่เข้ามาอีก
เป็นอิพี่ป้องนี่ช่างน่าสงสารจีจีนะ :laugh: :laugh:แต่อ้นนางน่ารักนะตอนนี้อิคนอ่าน
แอบลังเลและเทใจให้นางนี๊สนึง
เมะเรื่องนี้ซวยค่ะ
บอกเลยว่าทั้งดราม่า ทั้งซวย น่าสงสาร น่าหัวเราะ เป็นนิยายทำร้ายเมะ ฮ่าๆ :laugh:
ป้องเกลียดตุ๊ด แต่หนีตุ๊ดไม่เคยพ้น 5555 มาต่ออีกนะ
ความจริงที่พี่ป้องเกลียดตุ๊ดก็อาจจะเพราะอ้นก็ได้นะ เมื่อก่อนเค้าอาจจะไม่ได้อคติมากขนาดนี้ก็ได้ สองคนนี้มีความหลังกันนี่นา พอโดนเพื่อนทรยศเลยพาลเกลียดตุ๊ดอะไรแบบนี้ ต้องลุ้นว่าเค้าจะกลับมาคืนดีกันได้มั้ย? แล้วถ้าพี่ป้องคืนดีกับอ้น... เติ้ลเอ๊ย! ไม่มีที่ยืนแน่ๆ แก
:hao5:
อ้น...อย่ายุ่งกับพี่ป้อง พี่ป้องเป็นของเติ้ล ห้ามยุ่ง!!!
เอาแล้วไงพี่ป้อง...เอาแล้ว
ต้องรอดูว่าเติ้ลจะทำอะไร เหอๆ :hao6:
น่ารักจังงงง
:L1: พี่ป้องน่ารักเน้อ
:z3:ซวยแล้วพี่ป้อง
พี่ป้องอาจจะซวยมากกว่านี้อีกสิบเท่า เหอๆ
มาถูกจังหว่ะ
ซวยไปเลยนะครับป้อง
ต้องรอดูว่าทำไมอยู่ๆ เติ้ลที่ควรจะมีเรียนถึงกลับหอมาได้เวลาเหมาะเจาะพอดี อิๆ :haun5:
เติ้ล เย็นไว้ลูก อย่าเพิ่งโวยวาย เดี๋ยวไก่ป้องตื่น 555
ไก่ตื่นเลยเหรอ? ฮ่าๆ แรงอ่ะ! แต่ชอบ พี่ป้องเป็นหนุ่มซิง
ต้องรอติดตามตอนต่อไปว่าพี่ป้องกับเติ้ลจะทำยังไง อ้นจะลุกขึ้นมาประกาศความเป็นเจ้าของป้องหรือไม่ เหอๆ
เฮ้ย...เราอ่านข้ามตอนเจาะเลือด เฮือกกก!!!
แต่พออ่ายแล้วก็...เอ๊~ พี่ป้องเป็นคนยังไง เป็นคนยังไงนะ
อ่านะตัวเอง มีข้ามตอนด้วย ...
แล้วตกลงเห็นพี่ป้องเป็นคนยังงายค้าบ พี่ป้องเป็นหนุ่มซิงจิตใจบริสุทธิ์นะเออ!
เวลาผู้หญิงแรด มันก็แค่แรด รับไม่ได้กับความแรงของชี แต่ถ้าเพศที่สามแรดจนเกินงามการประณามมันจะเยอะกว่าปกติ ผู้คนถึงกับรังเกียจ ส่ายหน้าด้วยความระอา แต่ในอีกมุมนึง คนที่เขาเป็นตุ๊ดบางคนก็ภูมิใจกับความหลั่นล้าของพวกเขาตรงนี้ กระเทยเริงร่า อืม... อะไรนะ... "จิตวิญญานความเป็นตุ๊ด!"
บอกตามตรงว่ายากมากเวลาจะเขียนถึงเพศที่สาม กระเทยเรียบร้อย ตุ๊ดที่ยังไม่ได้เฉาะแต่ใจหญิงเต็มร้อย เกย์สาวแตก เกย์รับ เกย์รุก เกย์สาวชอบเสียบ เกย์ที่อ้างว่าเป็นเกย์เพราะคนที่รักเป็นผู้ชาย แบบว่ามันมีหลากหลายจนเราตามไม่ทัน ในฐานะนักเขียนเราพยายามจะสื่อความเป็นมนุษย์ของเพศที่สามออกมาให้ดีที่สุด ทั้งดีและเลวก็พยายามปั้นขึ้นจากข้อมูลที่เคยผ่านตา เราพยายามเขียนให้เค้าร้ายที่การกระทำ เราไม่ชอบนิยายแบบที่ชอบยัดเยียดฉากตัวร้ายเป็นกระเทยควายออกมาลวนลามตัวเอก มันอ่านเจอแล้วหดหู่หน่อยๆ กับนิยายผู้ชายรักกันที่ด่าตัวร้ายจากเพศสภาพ
จริงๆ เคยเขียนตุ๊ดไปคนนึงแล้ว "น้องเมษ" เป็นกระเทยที่ต่อมาผ่าตัดแปลงเพศเรียบร้อย(มีผัวด้วย! นางโดนหมอแก่เพื่อนกระเอกงาบ) เราค่อนข้างรักนางเลยแหละ ดังนั้นเราไม่ได้เกลียดอ้นหรอกนะคะ ฮ่าๆ
เท่าที่อ่านคอนเม้น คนหมั่นไส้อ้นเยอะมาก นางแร๊งส์! ส่วนนึงอาจจะมาจากปมที่เราปูไว้ว่าอ้นเคยล้วงแมมมอธพี่ป้องด้วยแหละ ก็นะ เราเชื่อว่าในชีวิตคนเรามันต้องมีโมเมนท์ที่ตัดสินใจทำอะไรผิดพลาดไปบ้างแหละ แต่ส่วนนี้ก็ต้องดูกันต่อไปว่าอ้นจะเลวโดยสันดานหรือแค่ด้านมืดพาไป แล้วอ้นจะปรับปรุงตัวได้หรือไม่ พวกเราก็รับรู้ไปพร้อมๆ ป้องแล้วกันเนอะ
อ้นเองก็เป็นตัวละครตัวนึงที่มีทั้งสิ่งที่ดีและไม่ดี พี่ป้องกับเติ้ลเองก็เช่นกัน มีนิสัยน่ายี้มากบ้างน้อยบ้าง คนเราก็ทำอะไรผิดพลาดกันได้ แต่เมื่อผิดแล้วจะปรับปรุงรึเปล่านี่สิ? แล้วจะมีโอกาสให้เขาได้แก้ตัวมั้ย? ตรงนี้ต้องติดตามพฤติกรรมของตัวละครในเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ ค่ะ แต่อย่าลืมว่ามันเป็นการเล่าผ่านมุมมองของปกป้อง ดังนั้นมันเลยผ่านฟิลเตอร์มาแล้วหนึ่งชั้นน้า เหอๆ
:mew1:
** แจกหนังสือฟรี!
เรามีหนังสือธรรมะแจกฟรีค่ะ รายละเอียดตามนี้เลย เพียงส่งชื่อ-ที่อยู่มาทางข้อความส่วนตัวแล้วเราจะส่งหนังสือไปให้ฟรีๆ ค่ะ ไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆ ทั้งสิ้น ไม่บังคับกดไลค์เพจด้วย เราตั้งใจทำสิ่งนี้เพื่อพี่สาวเราเฉยๆ ค่ะ https://www.facebook.com/AZI824/posts/452254511610063:0 (https://www.facebook.com/AZI824/posts/452254511610063:0)
-
เสียใจด้วยครับ
-
:call: ขอให้คุณพี่สาวไปสู่สุคติค่ะ
รอตอนต่อไป. อยากเสพดราม่าของพี่ป้องบ้าง
เอาใจช่วยคนเขียนจ้า
-
เป็นกำลังใจให้จ้า สู้ๆ ^^
-
สถานการณ์แบบนี้พบได้ทั่วไปตามเลิฟคอมเมดี้
มันควรจะเป็นพระเอกกับสาวๆ ในฮาเรมมารถไฟชนกัน
แต่สำหรับผมแล้วมันมีความแตกต่างจากต้นฉบับพอสมควร หนึ่งคือผมปวดหัวโคตรมึนแต่ต้องดิ้นหนีแรงปลุกปล้ำจากตุ๊ด สองคือฮาเรมของผมดันกลายเป็นหนึ่งตุ๊ดหนึ่งเกย์ เหี้ย! ผมร้องสัสหนักมาก!
เติ้ลเงียบใช้สายตาจ้องหน้าผมแทนการถามคำถาม ผมฉวยจังหวะที่อ้นเผลอผลักมันออก อ้นลุกขึ้นแบบเขินๆ แล้วจัดเสื้อผ้าตัวเอง
“อุ๊ยตายละ เมทแกกลับมาแล้วนี่อีป้อง งั้นคนสวยกลับก่อนน้า”
มันยืนบิดหนีบไข่แก้ตัวกับเติ้ลก่อนจะคว้ากระเป๋าตัวเองแล้วรีบเผ่นออกจากห้อง เหลือแค่ผมกับเติ้ลแล้ว เติ้ลยังเงียบ ผมเลยเริ่มลงมือถอดเสื้อผ้าแล้วตั้งใจว่าจะนอนจริงๆ จังๆ
สาส! อีตุ๊ดอ้นทำเสื้อผมยับหมดเลย กูกะจะเก็บไว้ใส่อีกซักครั้งสองครั้งนะโว้ย!
เติ้ลยืนนิ่งไม่ขยับ มันยังใช้สายตามองตามการกระทำของผมเงียบๆ จนกระทั่งผมเอนตัวลงจะหลับนั่นแหละเติ้ลถึงได้เปิดปาก
“จะไม่สนใจน้องหน่อยเหรอ?”
“เออ กูเห็นมึงละ แล้วไม่มีเรียนเหรอ?”
ผมหลับตา ตะแคงเข้าหาหมอนข้างอันโปรด ตั้งใจว่าจะคุยไปหลับไปกับเติ้ล
“ได้ข่าวว่าพี่ป้องไม่สบาย ผมเลยรีบกลับมาดู”
เติ้ลตามมานั่งข้างๆ มันสะกิดผม แต่ผมขี้เกียจหันหน้าไปหามัน เหนื่อยแล้วครับ
“พี่ป้อง ผมขอโทษ เมื่อวานผมทำตัวไม่ดีกับพี่ ผมไม่รู้ว่าพี่ไม่สบาย”
เติ้ลยังสะกิดไหล่ผมไม่เลิก แต่ไหล่เปลือยเปล่าเจอนิ้วสะกิดแบบนี้มันขนลุกว่ะ! อย่ามาเล่นปูไต่ปัญญาอ่อนกับกูตอนนี้นะมึง!
“พี่ป้องอย่าเกลียดน้องนะ น้องผิดไปแล้ว ไม่ได้ตั้งใจ”
“เออๆ มึงก็งี่เง่าแบบนี้แหละเติ้ล กูชินแล้ว ขอกูนอนซักพักละกันกูง่วง ฝากหาข้าวเย็นให้กูด้วยแล้วกัน”
บางทีผมก็เหนื่อยครับ ผมเป็นอะไรสำหรับเติ้ล มันจะเรียกร้องเอาอะไรจากผมนักหนา ผมไม่อยากเป็นแค่หลุมหลบภัยฆ่าเวลาของมัน...
เมื่อก่อนผมก็อยู่คนเดียวได้แท้ๆ ต่างคนต่างอยู่น่ะดีแล้ว
“อืม”
แล้วผมก็หลับ
ผมตื่นอีกทีตอนเกือบๆ ทุ่ม นอนลืมตาได้ซักพักก็เริ่มตั้งสติได้ สิ่งแรกที่ผมคิดคือมีจ็อบที่ยังทำไม่เสร็จค้างอยู่ ผมสัญญาจะส่งพรุ่งนี้ เหี้ยแล้ว!
ผมพยายามลุกไปที่โต๊ะ ตั้งใจจะทำงานต่อให้เสร็จ แค่ภาพร่างเองครับ ปาดๆ ร่างๆ หน่อยก็โอเคแล้ว
แต่เซว่ะ!
“พี่ป้อง!”
เติ้ลเปิดประตูห้องน้ำออกมาเห็นผมทรุดพอดี มันตะโกนชื่อผมซะดังแล้วพุ่งเข้ามาหา
“เป็นอะไรพี่? ลุกมาทำไม”
“งานพี่ยังไม่เสร็จ”
“โหพี่! โทรมขนาดนี้แล้วยังจะห่วงงานอีก ห่วงตัวเองก่อนเถอะ”
“ไม่ได้! มันเสียเครดิต รับปากเค้าไว้แล้ว”
“งั้นกินข้าวกินยาก่อนป่ะ จะได้ดีขึ้น”
“เออ”
เติ้ลพยุงผมมาที่เตียง
“เฮ่ย กู”
มันพยุงผมมานั่งที่เตียงทำไมวะ
“เออ กินข้าวก่อนเหอะพี่ป้อง รอแป็บนึง”
ผมได้ยินเสียงก๊องแก๊งช้อนกระทบกับชาม เติ้ลคงกำลังเทอาหารให้ผม
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ไม่นานนักเติ้ลก็ถือชามใส่โจ๊กเดินมาหาผม
“เดี๋ยวพี่ป้องกินยาแล้วเช็ดตัวลดไข้หน่อยนะ พี่ตัวร้อนมาก ทำไมจู่ๆ กลับมาเป็นไข้อีกอ่ะพี่?”
“กูจะรู้มั้ย?”
ผมตอบอะไรออกไปวะ! รู้สึกหงุดหงิดไม่เป็นตัวของตัวเองสุดๆ ไปเลยครับ
“คล่องเชียวนะมึง เปลี่ยนไปเรียนพยาบาลเหอะอย่าเรียนคอมเลย”
ผมกัดเติ้ลตั้งใจกวนตีนให้มันโกรธ แต่มันไม่ยักจะโกรธ แถมพอผมจับชามโจ๊กดึงจะเอามากินเติ้ลกลับยื้อไว้
“ไม่ต้องพี่ เดี๋ยวผมป้อน”
ห๊ะ! อะไรนะ?!
เติ้ลคงเห็นหน้าผมที่นั่งเอ๋อแดกเลยพูดต่อ
“พี่ป้องแทบไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวหกอ่ะ ความจริงผมว่าพรุ่งนี้พี่พักซักหน่อยดีมั้ย ลาเหอะ”
“มึงเป็นเหี้ยอะไรเนี่ยเติ้ล?”
เติ้ลเอาใจผมพิเศษแบบนี้มันแปลกครับ ปกติมันต้องกวนตีนผมแล้ว แต่นี่ไม่เลย แถมยังเสียงอ่อยแปลกๆ
“ทำไมอ่ะ? ... ก็ พี่ป้องไม่สบายไง”
“กูยังไม่ตาย”
“ทีคนอื่นพี่ยัง! ... เออ ช่างเหอะ อ่ะ กินดิ”
เติ้ลตัดบทไม่ยอมพูดต่อแต่ยื่นช้อนที่เต็มไปด้วยโจ๊กมาจ่อปากผมแทน แล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะ ก็งับโจ๊กดิ หิวครับ
“เหี้ย! ร้อน!”
ผมสำลักเลยครัช! สาส!
“เอ้ยผมขอโทษ!”
เติ้ลรีบวางชามโจ๊กแล้วหยิบน้ำให้ผม แต่ลิ้นกูพองไปแล้วสาสสส!
“เหี้ย! มึงจะป้อนทำไมไม่เป่าก่อนวะ!”
“ลืมอ่ะ”
“มึงตั้งใจแกล้งกูใช่ป่ะ?”
“ทำไมพี่ป้องต้องคิดว่าผมจะแกล้งพี่ตลอดเวลาด้วยอ่ะ ผมไม่มีดีในสายตาพี่เลยรึไงวะ”
อ้าวเฮ้ย! เรื่องแค่นี้ทำไมเติ้ลต้องดราม่าด้วยครับ คนป่วยที่เจ็บตัวอ่ะมันผม แต่เติ้ลกลับร้องไห้ซะงั้น
“มึงเป็นเหี้ยอะไรอีกเติ้ล กูตามมึงไม่ทัน มึงต้องการอะไรจากกูวะ มึงจะเอาอะไรจากกูอีก?”
“ผม...”
ผมรอฟังแต่สุดท้ายเติ้ลก็ไม่ยอมพูด ผมหงุดหงิดนะครับ มันจะอะไรนักหนา!
“เออเรื่องของมึง เอาข้าวกูมาๆ แดกแล้วจะได้ทำงานต่อ”
แต่พอผมขยับตัวจะหยิบชามโจ๊ก เติ้ลก็แย่งไปถือซะก่อน
“ผมป้อนเอง”
เติ้ลพูดเรียบๆ แล้วตักโจ๊กขึ้นเป่าก่อนจะยื่นมาตรงหน้าผม
“อ่ะ”
เจอแบบนี้ผมไปไม่ถูกเลยครับ มันจะมาทำดีกับผมไปเพื่ออะไร
“กูกินเองได้ มึงไปเหอะ ไม่ต้องมาคอยป้อนกู กูไม่ได้เป็นง่อย”
ผมไม่อยากชินมากไปกว่านี้
“ผมอยากทำ”
“มึงจะทำแบบนี้ไปทำไม”
“ผมอยากสนิทกับพี่ป้องมั้ง พี่ก็รู้ผมไม่เหลือใคร ผมอยากเป็นเหมือนพี่กับพี่ตั้มบ้าง”
นั่นไงผมว่าแล้ว! หึๆ
“มึงรู้อะไรป่ะ กูกับพี่มึงไม่เคยป้อนข้าวกัน”
“แต่พี่ป้องไม่สบาย แรงจะนั่งยังไม่มี อย่าฝืนเลยพี่ผมเป็นห่วง ให้ผมช่วยนะ”
แล้วผมก็ปล่อยให้เติ้ลป้อนโจ๊ก ผมควรจะปิดหูปิดตาลืมความจริงบางอย่างไปซะแล้วเสพสุขกับช่วงเวลาสบายๆ แบบนี้ แต่ผมทำไม่ได้ ความจริงมันคอยทิ่มแทงจนใจผมทรมาน สุดท้ายผมเลยหัวเราะเยาะตัวเอง
“เติ้ล ขอบใจว่ะ”
ผมจับมือของเติ้ลเอาไว้ไม่ให้มันยื่นช้อนมาจ่อปากผมแล้วพูดต่อ
“มึงรู้ป่ะนอกจากยายกูกับแม่ มึงเป็นคนแรกที่ป้อนข้าวกู”
“อื้ม”
เติ้ลมันขำ ผมเลยยิ้มตาม แม้ผมไม่ได้เห็นหน้าตัวเองแต่เดาเอาว่ารอยยิ้มผมคงบิดเบี้ยวพิลึก
ไอ้เด็กขี้อิจฉามันกำลังน้อยใจ แต่มันหวงผมในฐานะอะไร? ผมเป็นอะไรสำหรับมัน?
ในขณะที่ผมพยายามมองข้ามความรู้สึกบางอย่างของตัวเอง ความริษยามันก็กัดกินผมเงียบๆ จนผมไม่อาจทนดูดายได้อีกต่อไป ผมปวดหนึบกับความริษยาที่ว่างเปล่านี้ ผมไม่ควรเปิดใจให้เติ้ลเลยจริงๆ
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
ทำไมถึงเป็นฉากป้อนข้าวกันที่เศร้าแบบนี้! สงสารพี่ป้องอ่ะ กินโจ๊กคลุกน้ำตาชัดๆ :hao5:
พี่ป้องเริ่มรู้ตัวแล้ว ละเติ้ลล่ะ เมื่อไหร่จะรู้ตัวกับเขาบ้าง...
มันมีทั้งปวดหน่วงๆ ปนขำ มีฮาบ้างตามจังหวะตบมุก จะมึนตึงก็อึนไม่สุดเพราะโจ๊กลวกปาก เป็นดราม่าแบบแปลกๆ มันไม่ทำให้คนอ่านน้ำตาไหล ไม่ซึ้ง แต่ได้อารมณ์ค้างๆ คาๆ ไม่รู้ว่าตัวละครจะเอายังไงต่อ เพราะดูท่าพี่ป้องพระเอกของเราจะเหนื่อยเนือยๆ สุดๆ ไปเลย
ยังไงขอฝากนิยายดราม่าที่ชอบดำเนินเรื่องแปลกๆ เรื่องนี้ด้วยนะคะ o1
-
คือขำหนักมากตอนที่อิพี่ป้องพูดถึงฮาเร็มอ่ะ 5555555555
มันเนียนจับมือน้องตอนป้อนข้าวด้วยเว้ย -..- แต่ปากมอมจริงว่ะ ชวนเติ้ลทะเลาะเฉย
เติ้ล นางก็หวงพี่แกเล็กๆ นะ อิอิ
ปล.พี่ตั้มจะมีคู่กับเขามั้ยอ่ะ?
-
โถ่ เฮียป้องดราม่าเลย พิษไข้ด้วยไหมเนีย :ruready
-
จะรอดูวันที่พี่ป้องกินตับเด็ก :z2:
-
ป้อนข้าวกันแล้วว เติ้ลคงหึงพี่ป้องมาก!!!
-
:mew1: ดราม่ามุ้งมิ้ง. ต่อไปก็เช็ดตัวจ้า
เอาให้ทั่วๆเลยนะน้องเติ้ล. ก็เด็กมันคล่องไงพี่ป้อง
:L2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:แต่ละคน
-
อีพี่ป้อง เดี๋ยวปัดโบกแทนน้องเติ้ลเลย แกจะหาเรื่องน้องมันทำไมวะ ทำด้วยความเป็นห่วงเป็นใยยังจัดผิดอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวปั๊ดยุให้น้องเติ้ลหักงวงแมมมอธซะนี่ :m16: แต่ยังดีแกคิดได้พูดขอบใจน้องมันบ้าง ที่จริงแกเริ่มหลงน้องแล้วใช่ไหมล่ะเลยกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง แต่แกกลบความต้องการแมมมอธไม่ได้หรอก :z1:
-
:hao6: กินข้าวแล้ว ต่อไปก็มอมกินยา แล้วก็พาแมมมอธพี่ป้องไปเช็ดตัว :hao7:
นี่เราพูดอะไรออกไป :o8:
-
หึๆๆๆ พี่ป้องต้องการอัลไรกันนาาาาาา :hao6:
-
คนมันป่วยบางครั้งก็คิดแบบไม่เคลียร์ ไม่ยั้งในสิ่งที่ควรยั้งเหมือนกัน หงุดหงิดหลายอย่างแล้วมาลงกับน้องกับสถาณการณ์ที่คลุมเคลือ เจอตุ๊ดในฮาเร็มแล้วมาเจอเกย์ในฮาเร็มอีก รู้ทั้งรู้ว่าน้องยังตัดใจไม่ขาดจากฝั่งนั้นที่เ-ี้ยแบบสุดๆ แล้วตัวเองเป็นอะไร? น่าจะกำลังเริ่มรู้ตัวว่ากำลังเริ่มตกหลุมน้องไปแล้วสินะพี่ เลยออกมาแบบนี้
-
เสียใจด้วยครับ
ขอบคุณค่ะ :monkeysad:
ตั้งแต่พี่เราเสียเรายังไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายเลยค่ะ ขนาดยืนมองไฟในเตา มองเขาปิดประตู มีควันค่อยๆ ลอยขึ้น เดินจากมากำลังเศร้าคิดถึงพี่ ป๊าด! มีคนเรียกบอกเจ้าภาพอื่นเค้าจะใช้ศาลาต่อให้เรารีบไปเก็บของซะงั้น
เหมือนประหนึ่งว่าพี่เราไม่ยอมให้เราร้องไห้เลยค่ะ พี่บอกให้ต้องเข้มแข็ง สู้ๆ เป็นตัวตายตัวแทนจัดการธุระต่างๆ แทนพี่
แต่ว่านะ... พอไม่ได้ร้องไห้มันก็เครียดสะสมเฟร้ย! :z3:
:call: ขอให้คุณพี่สาวไปสู่สุคติค่ะ
รอตอนต่อไป. อยากเสพดราม่าของพี่ป้องบ้าง
เอาใจช่วยคนเขียนจ้า
สปอยเลยว่าตอนหลังๆ พี่ป้องดราม่ารัวๆ :haun5: แต่เป็นดราม่าที่ไม่ค่อยน่าสงสารเท่าไหร่ ออกแนวอึดอัดชวนหงุดหงิดพี่ป้องและน้องเติ้ลแทน เราเขียนนิยายแบบมหกรรมสาดเคาระห์ใส่ตัวละรไม่ค่อยเป็นอ่ะค่ะ แต่ชอบเขียนให้ตัวละครมันทำตัวงี่เง่าจนคนอ่านทั้งลุ้นทั้งรำคาญแทน สะใจดี เขียนเพื่อเป็นการตอกย้ำว่า หึๆ ชีวิตจริงอ่ะ เจ้าจะเจอมนุษย์ที่ทำตัวงี่เง่ากว่านี้อี๊ก!
(*ลุ้นในที่นี้คือลุ้นเดาไม่ถูกว่าคนเขียนจะเอายังไงกับตัวละคร กรั่กๆ)
เป็นกำลังใจให้จ้า สู้ๆ ^^
รักคนอ่านค้าบ กำลังใจมา :กอด1: แต่พล็อตไม่มา ... :ling3:
ขอปรับอารมณ์อีกซักพักนะขอรับ ยังมึนๆ เบลอๆ อยู่เลย เหมือนมีเศษเสี้ยวในตัวเองแหว่งๆ หายไป มันอึมครึมจนเปิด STRINT เขียนต่อไม่ได้ (ฉากพี่ตาเจ้าเล่ห์) อารมณ์สดใสร่าเริงมันไม่มา แต่ยังพอเขียนพี่ป้องได้ล่ะ เพราะนิยายเรื่องนี้กำลังเข้าสู่ช่วงดราม่า(ขณะที่แต่งอยู่นี้)
แต่เค้าออกตัวไว้ตะแต่แรกแล้นน้า นี่คือนิยายดราม่า เพราะงั้นอย่าโกรธคนเขียนนะค้า
คือขำหนักมากตอนที่อิพี่ป้องพูดถึงฮาเร็มอ่ะ 5555555555
มันเนียนจับมือน้องตอนป้อนข้าวด้วยเว้ย -..- แต่ปากมอมจริงว่ะ ชวนเติ้ลทะเลาะเฉย
เติ้ล นางก็หวงพี่แกเล็กๆ นะ อิอิ
ปล.พี่ตั้มจะมีคู่กับเขามั้ยอ่ะ?้
จริงๆ วางแผนให้พี่ตั้มมีคู่ค่ะ เป็นอดีตสาวเพื่อนสมัยเด็ก ปัจจุบันเป็นคุณครู ชีห่วงพี่ตั้มมาเพราะพี่ตั้มเป็นมะเร็งปอด ต้องเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาล เติ้ลเป็นห่วงมากกลัวพี่ตั้มตายแต่ทิฐิเพราะโกรธเรื่องบางอย่างที่พี่ตั้มกับพี่ป้องทำเลยทำเป็นไม่สนใจ พี่ตั้มก็เป็นห่วงที่เติ้ลทะเลาะกับป้อง เลยบอกให้พี่ป้องฟังว่าถ้ารักใครก็ให้รีบบอก เดี๋ยวไม่มีโอกาสแบบเค้า พี่ป้องก็ช่วยพี่ตั้มทุกอย่าง ช่วยให้พี่ตั้มคืนดีกับรักแรกด้วย แล้วก็จากไปเงียบๆ พี่ตั้มเลยมาบอกเติ้ลว่าป้องเป็นคนดีจริงๆ และเรื่องที่เกิดขึ้นพี่ตั้มเป็นคนบังคับพี่ป้องให้ทำเอง ที่ทำลงไปเพราะรักเติ้ล เติ้ลเลยยอมให้อภัย ทุกคนกลับมารักกัน
อ้าว เอ๊ะ สปอยหมดเบย! :a5:
ป่าวหรอก จริงๆ ตอนเริ่มแต่งก็คิดพล็อตไว้แบบนี้ แต่พอแต่งๆ ไปแล้วมีเหตุการณ์บางอย่างไม่เข้ากับพล็อตนี้แล้ว มันเลยเอามาใช้ไม่ได้ แถมขี้เกียจเขียนเรื่องราวของพี่ตั้มด้วย เลยโยนเนื้อเรื่องตรงนี้ทิ้งค่ะ ตอนนี้ก็เลยตอบไม่ได้ว่าตกลงจะมีมั้ยเพราะยังแต่งไม่ถึงเลยค่า ยังไม่มีอะไรแว๊บในหัวเค้าเยย
โถ่ เฮียป้องดราม่าเลย พิษไข้ด้วยไหมเนีย :ruready
ก็น่าจะหนักเอาการอยู่นะคะ ถึงกับทรุด เซแซ่ดๆ ขนาดนี้ คงน้อยใจน้องด้วยแหละ สับสนตัวเองด้วยส่วนนึง ก่อเกิดเป็นดราม่าาา o22
แต่ว่านะ ก็บอกแล้วนิยายเรื่องนี้เน้นดราม่า ฉากนึงมันต้องหาอะไรโยนเข้าไปให้อีสองคนนี้มันตบตีกันเล็กน้อย ฮ่าๆ
จะรอดูวันที่พี่ป้องกินตับเด็ก :z2:
ไม่มีวันหรอกค่ะ บอกไว้เลย หึๆ เพราะว่าพี่ป้องนั่นแหละจะ... :mew1:
ป้อนข้าวกันแล้วว เติ้ลคงหึงพี่ป้องมาก!!!
หึงรึอัลไลต้องดูกานต่อปาย เชิ้บๆ :z2:
:mew1: ดราม่ามุ้งมิ้ง. ต่อไปก็เช็ดตัวจ้า
เอาให้ทั่วๆเลยนะน้องเติ้ล. ก็เด็กมันคล่องไงพี่ป้อง
:L2:
คาดหวังอะไรจากเค้า :hao5: เค้าแต่งอะไรงุ๊งงิ๊งแบบนั้นไม่เป็นหรอกน้า.... นักเขียนที่ถนัดในการทำลายฉากโรแมนติกคือจุดแข้งเขาล่ะ!
แต่บอกได้ว่า ของดีต้องอดใจรอ เหอๆ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:แต่ละคน
เริ่มคันไม้คันมืออยากตบอีสองคนนี้แล้นใช่มั้ยตะเอง?
น่ารำคาญทั้งคู่เนาะ พี่ป้องก็นิสัยเสีย เติ้ลก็ไม่เคลียร์ เฮ้อ....
อีพี่ป้อง เดี๋ยวปัดโบกแทนน้องเติ้ลเลย แกจะหาเรื่องน้องมันทำไมวะ ทำด้วยความเป็นห่วงเป็นใยยังจัดผิดอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวปั๊ดยุให้น้องเติ้ลหักงวงแมมมอธซะนี่ :m16: แต่ยังดีแกคิดได้พูดขอบใจน้องมันบ้าง ที่จริงแกเริ่มหลงน้องแล้วใช่ไหมล่ะเลยกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง แต่แกกลบความต้องการแมมมอธไม่ได้หรอก :z1:
รออ่านฉากต่อไปแล้วจะรู้ว่าพี่ป้องคิดอัลไลค่ะ!
ป.ล. อีกหน่อยเติ้ลมันจาทรมานแมมมอธพี่ป้องจริงๆ นะ รอได้เยย
:hao6: กินข้าวแล้ว ต่อไปก็มอมกินยา แล้วก็พาแมมมอธพี่ป้องไปเช็ดตัว :hao7:
นี่เราพูดอะไรออกไป :o8:
ทำหน้ายิ้ม o22 แล้วบอกคนอ่านว่า "ไม่มีทางงงงงง"
ฉากต่อไปไม่ใช่แบบนั้นแน่ๆ ค้าบ ยังคงอึนกันอยู่ หึๆ
หึๆๆๆ พี่ป้องต้องการอัลไรกันนาาาาาา :hao6:
พี่ป้องสับสนชีวิต :mew6:
คนเราถ้าเริ่ม "อยาก" ก็จะเริ่มทุกข์ ตอนที่ไม่รู้สึกอะไรก็เฉยๆ แต่ถ้าเริ่มอยากได้อยากมีอยากเป็นเจ้าของอยากครอบครองเมื่อไหร่ เราก็จะเริ่มกระวนกระวาย เริ่มทุกข์ทันที โดยเฉพาะถ้ามันไม่สมหวังก็จะร้อนรนสุดๆ ขนาดบางคนครอบครองไว้แล้วยังไม่มีความสุขเพราะกลัวจะหลุดมือไป #พระท่านไม่ได้กล่าว #คนเขียนนี่แหละพิมพ์ #สำนวนเค้าเอง
คนมันป่วยบางครั้งก็คิดแบบไม่เคลียร์ ไม่ยั้งในสิ่งที่ควรยั้งเหมือนกัน หงุดหงิดหลายอย่างแล้วมาลงกับน้องกับสถาณการณ์ที่คลุมเคลือ เจอตุ๊ดในฮาเร็มแล้วมาเจอเกย์ในฮาเร็มอีก รู้ทั้งรู้ว่าน้องยังตัดใจไม่ขาดจากฝั่งนั้นที่เ-ี้ยแบบสุดๆ แล้วตัวเองเป็นอะไร? น่าจะกำลังเริ่มรู้ตัวว่ากำลังเริ่มตกหลุมน้องไปแล้วสินะพี่ เลยออกมาแบบนี้
ใช่ค่ะ พี่ป้องเป็นทุกสิ่งที่ตะเองกล่าวมา อ่านคาแรคเตอร์ขาดมาก นับถือ o13
(http://upic.me/i/pv/1error.jpg) (http://upic.me/show/55213358)
ว้าว ดีใจมากที่คนดัง(ในหลายๆความหมาย)อุตส่าห์มาเยือนนิยายเรา ไม่ว่าจะผ่านมาแปะคอมเม้นเล่นๆ หรือเป็นนักอ่านเงาที่ติดตามอ่านจริงจัง เราก็ขอขอบคุณสำหรับยอดคอมเม้นอีกหนึ่งคอมมเม้นที่คุณสละเวลามาเยือนนะค้าบ
เพราะสำหรับตัวเราเองเราไม่ค่อยปั่นเม้นนิยายตัวเองซักเท่าไหร่ ถ้าไม่มีนักอ่านเม้นให้มันก็คงตกไปอยู่หน้าสองหน้าสามหาไม่เจอในที่สุด จะให้เราปั้มไอดีมาหรือเรียกเพื่อนฝูงคนรู้จักมาขุดกระทู้ให้ก็ทำไม่ได้ บอกเลยเราไม่มีเพื่อนในบอร์ดนี้เลยค้าบ ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นคอมเม้นที่มีคุณภาพหรือคอมเม้นไร้สาระเรายินดีต้อนรับหมดจ้า #จากใจจริงแบบไม่แอ๊บเลยล่ะ ทำไงได้ คนมันไม่ดัง แฟนคลับน้อย ได้อะไรก็เอาคับ
แต่ว่าน้า... เราว่าคอมเม้นคุณคงจะมีคุณภาพมากกว่านี้ถ้ากรุณาระบุชัดๆ ว่าอะไรไม่ผ่าน
แบบว่าไม่เข้าใจอ่ะค่ะ แนวเรื่องไม่ผ่านเหรอ? พระ-นายดราม่าใส่กันมันจืดชืดไป? พล็อตไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น? การดำเนินเรื่องอืดอาดเกิน? หรือเป็นภาษาที่ใช้ในเรื่องไม่สละสลวย? การบรรยายแบบมุมมองบุคคลที่หนึ่งมีบางส่วนมั่วซั่วกับการบรรยายแบบอื่น? หรือตัวละครน่าเบื่อเกิน ไม่แมนถูกรสนิยมคุณ พี่ป้องนิสัยจุกจิกเหมือนผู้หญิง เติ้ลประหลาดเกินเกย์ ไม่บรรยายหน้าตาตัวละครเรียกเรทติ้งความฟิน? ไม่มีฉากเข้าพระเข้านางให้กระชุ่มกระชวย?
อืม.... ยังมีอะไรอีกบ้างน้า ตัวอย่างการติแบบมีสาระเพื่อแนะแนวทางการพัฒนาฝีมือ ไม่ใช่การติโดยใช้ความชอบและความรู้สึกของตัวเองตัดสิน แต่ถ้าคุณจะติโดยอาศัยความชอบส่วนตัวมาเป็นมาตราฐานเราก็เข้าใจนะ คนเรามันต้องมีความชอบส่วนตัวกันทั้งนั้นแหละ อะไรที่ตัวเองชอบไม่ได้แปลว่าจะถูกรสนิยมของคนอื่นจริงมั้ยล่ะ?
เราทำใจไว้แล้วว่านิยายเราไม่ค่อยถูกจริตคนส่วนใหญ่ :hao5: (#โอดครวญ) ทำไงได้ ก็เราเลือกที่จะ ไม่เฟกตัวละครให้โคตรแมนถูกใจคอนิยายช่างฝัน ไม่ยอมปั้นคาแรคเตอร์หล่อล่ำดูดี ไม่สร้างพล็อตหวือหวาโชว์ชั้นเชิงคนเขียน ไม่แต่งนิยายตามกระแสเอาใจตลาด เราเลือกที่จะทำแบบนี้เอง ดังนั้นขอบคุณที่สละเวลามาสนใจนิยายน่าเบื่อเรื่องนี้นะค้าบ คราวหน้าถ้าว่างๆ เชิญอีกนะตัวเอง
ป.ล. เราไม่รู้ว่าใครกด"-"เป็ดให้ตัวเองมั่งนะ ตั้ง5ลบอ่ะ! ขนาดเม้นท์ชวนคุยของเค้านะยังไม่เคยได้บวกเป็ดถึง5เลย แต่เค้ากด"+"เป็ดให้ตัวเอง1อันนะ เพราะเรากดบวกเป็ดให้ทุกคนที่มาเม้นท์ให้ทุกครั้งอยู่แล้ว
#คนแต่งนิยายเรื่องนี้เป็นคนกวนตีน #ชอบแกล้งคนอ่าน #เผ่น
#อย่าเรียกเค้าว่า"ต้นน้ำ"เด็ดขาดเพราะต้นไม่ร้ายเท่าเค้าหรอก :hao7:
เอาเป็นว่า พี่ป้องเริ่มสับสนล่ะ ก็มาติดตามกันต่อไปละกันว่าพี่ป้องจะรู้ตัวมั้ย แต่เติ้ลล่ะ? ตกลงเติ้ลนี่อะไรยังไงกันแน่! คาใจใช่มะ? เราว่าพี่ป้องก็คาใจพอๆ กัน!
-
ผมหายไข้แล้วครับ แต่เหมือนผมจะเผลอทำบางอย่างหายไปด้วย หัวใจผมหลุดออกจากอกไปแล้ว และผมก็ใจหายกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“เป็นอะไรอ่ะอีป้อง? พักนี้ดูไม่ค่อยเฟรชเลยนะแก”
“กูพึ่งหายไข้ไง”
ผมตอบอ้นไปงั้น ผมจะสดหรือไม่สดก็เป็นเรื่องของผมครับ แต่ขี้เกียจเถียงกับมัน
หลังจากวันที่ผมโดนมันลวนลาม อ้นมันก็เนียนมานั่งอ่านเลคเชอร์โต๊ะเดียวกับผมจนได้ มันคิดจะเป็นคู่บัดดี้กับผมเหมือนเดิมจริงๆ รึไง?
ยอมรับว่าเมื่อก่อนตอนปีหนึ่งผมกับอ้นสนิทกันมาก คุยกันแทบทุกเรื่อง ผมไว้ใจมันจนชวนกันไปแชร์หอนอกอยู่สองคน พวกเราเรียนคณะเดียวกัน แน่นอนว่าผมกับอ้นแทบจะตื่นอาบน้ำแต่งตัวออกไปเรียนพร้อมกัน กินข้าวด้วยกันทุกมื้อ กลับห้องด้วยกัน เข้านอนก็แทบจะพร้อมกัน คิดว่าผมเปิดใจให้อ้นขนาดไหนละครับ? แต่ทุกอย่างมันจบลงแล้ว!
“แกๆ สอนตรงนี้หน่อยสิ ฉันไม่เข้าใจอ่ะ”
เนียนเลยนะมึง! ผมผลักหัวมันออกไปห่างๆ อย่าหวังจะมากระแซะผมซะให้ยาก!
ลวนลามกูจริงอีตุ๊ด!
“โอ้ยฉันเจ็บนะ”
“กูแค่ผลักไม่ถีบก็บุญละ ออกไปห่างๆ กูเลยไป”
“ใจร้าย ช่วยกันแค่นี้ก็ไม่ได้ ไม่มีน้ำใจติวให้เพื่อน งกความรู้!”
“อ่ะ ชีท เอาไปอ่านเอง ซีร็อกเสร็จแล้วเอามาคืนกูด้วย”
“แหมแกนี่หวงตัวจัง จะหวงไปไหนย๊ะ แตะโดนนิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้เลยนะ”
ปากอ้นก็พูดประชดแต่มือนี่เนียนเอานิ้วมาไต่กล้ามแขนผมเล่นด้วยสีหน้าระรื่นมากครับ
แล้วผมต้องทนโดนมันลวนลามรึไงครับ! ชักหมดความอดทนละ ผมเงยหน้าขึ้นจ้องมันนิ่งๆ อ้นมันเลยรีบเผ่น
“โอเค๊ งั้นเดี๋ยวฉันมานะ ไปถ่ายเอกสารก่อน”
“เป็นอะไรของมึงวะป้อง? กูนึกว่ามึงจะไล่เตะอ้นซะอีก”
“มึงอยากให้กูกระทืบตุ๊ด?”
“ก็เปล่า... แซวเฉยๆ น่าป้อง”
แซวเหี้ยอะไรของมัน ยุให้ผมทำร้ายอ้น! เดี๋ยวผมก็โดนอีกอ่ะ
“มึงมีเหี้ยอะไร?”
ผมถามแต่อ๊อฟกลับยักไหล่ มันนั่งลงตรงข้ามกับผมแล้วชวนคุย
“กูผ่านมาแถวนี้เลยแวะมาทัก”
“มึงลงทุนลุกจากโต๊ะถัดไปอีกสองตัวมานั่งโต๊ะเดียวกับกูเพื่อ? มีอะไรก็ว่ามา”
“น้องกูเค้าฝากมาถามว่าจ่ายแค่สี่พันก่อนได้มั้ย อีกหกพักหลังงานเสร็จ เค้าหาไม่ทันว่ะ”
“กูไม่ลด แต่กูยืดเวลาให้ได้ กูก็แค่ยังไม่ทำงานจนกว่าน้องมึงจะหาเงินมาจ่ายมัดจำให้กูครบ”
ผมยิ้มชั่วร้ายให้อ๊อฟ หึๆ อย่ามาโกงตังค์ผมซะให้ยาก ตอนอยู่บ้านนอกผมตามยายไปทวงหนี้บ่อยนะครับ
“เออๆ มึงนี่งกจริงๆ”
มันด่า แต่ผมไม่สะเทือน เรื่องเงินขอให้บอกผมด้านอยู่แล้ว ฮ่าๆ
“มึงก็ให้น้องมึงยืมซักพันก่อนสิว้า ด่ากูงก มึงอ่ะเป็นพี่แท้ๆ ดันงกกว่ากูอีก”
“เรื่อง! อันมันอยากทำหนังสือของมันเอง ทำไมกูต้องช่วยมันด้วย เปอร์เซ็นต์กูก็ไม่ได้เรื่องอะไรกูต้องเหนื่อยฟรี?”
น่าอิจฉาว่ะ ลูกเจ้าของโรงพิมพ์เรียนจบก็ช่วยงานที่บ้านได้เลย หงุดหงิดโว้ย อย่าให้กูรวยมั่งนะมึง!
“เฮ้ยป้อง?”
“ราย?”
“มึงมีแฟนรึยังวะ?”
ผมหูฝาดรึเปล่าครับ? ผมเงยหน้ามองอ๊อฟ แต่มันนิ่งมาก ผมเดาความคิดมันไม่ออกเลย
มันถามผมทำไม?
“มึงจะจีบกูเหรอ?”
ผมเห็นอ๊อฟทำหน้าเหมือนอยากอ้วก
“เอ้า! ละมึงถามกูทำเหี้ยอะไร?”
“ก็มีคนเค้าฝากมาถาม เหอๆ ว่าแต่พักนี้ตัวติดกับอ้นนะมึง”
“มันมาเซ้าซี้กูเองครัช อย่าคิดอะไรเหี้ยๆ ล่ะมึง”
“สรุปว่ามึงยังไม่มีแฟน?”
หน้าอย่างผมใครเค้าจะมาสนใจ ผมมันไม่หล่อ ไม่รวย ปากไม่หวาน เอาใจใครไม่เป็น สู้ไอ้พวกโกหกตอแหลเก่งๆ ไม่ได้หรอกครับ รู้ทั้งรู้ว่ามันเลวก็ยังจะรักมันอยู่ได้!
“เออ ใครเค้าจะมาเอาคนอย่างกูวะ”
“ก็ไม่แน่นะมึง แล้วมึงมีคนที่ชอบยังอ่ะ? มีสเป็กป่ะ?”
ผมอยากตอบว่าไม่ แต่ก็ไม่อยากโกหกตัวเองอีกแล้ว แต่ผมจะพูดความจริงที่ไร้ค่าไปทำไม ตัวผมเองผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ตระหนักได้ว่าตัวเองหมดหวังแล้ว
“เสือกอะไรด้วย เลิกกวนใจกูได้แล้วกูจะอ่านหนังสือ”
ผมตัดบทแล้วก้มหน้าลงอ่านหนังสือเงียบๆ ไม่อยากคุยอะไรอีก ไม่นานอ้นก็กลับมา มันกวนใจผมเหมือนเคย ผมก็ด่ามันกลับ อ๊อฟมันเลยลุกหนีกลับไปนั่งโต๊ะของมัน
“อีอ๊อฟมันมาทำไมอ่ะป้อง?”
“มันมาถามว่ากูมีแฟนแล้วรึยัง?”
“โอ๊ยถามมาได้ นี่มันโง่หรือมันไม่ฉลาดเนี่ย!”
เหมือนจะด่าไอ้อ๊อฟแต่หลอกด่ากูเต็มๆ เลยนะอีตุ๊ด!
“เออ คนอย่างกูใครเค้าจะมาชอบ กูรู้ตัวดีน่ะมึงไม่ต้องช่วยตอกย้ำ”
ใช่ดิ ผมมันเฮงซวย นิสัยเหี้ย! แค่เพื่อนสนิทยังหาไม่ได้แล้วผมจะมีแฟนได้ยังไง! ไม่มีใครเค้าเอาผมหรอก!
เซ็งครับ หมดอารมณ์อ่านหนังสือเลยอ่ะ แต่ให้กลับห้องตอนนี้ก็ไม่อยาก
“เงียบเชียวแก ขอโทษก็ได้ แกอย่าน้อยใจสิป้อง โอ๋ๆ ผู้ชายอะไรขี้งอน โฮะๆ”
“กูไม่ได้น้อยใจ กูรู้ตัวกูดี มันเป็นความจริง ผู้ชายอย่างกูใครเค้าจะมาชอบ”
“ก็ไม่แน่นะแก แบบว่า ... อาจจะมีคนที่แอบชอบแกอยู่ก็ได้ แบบความจริงถ้าแกตัดผมตัดเผ้าให้เรียบร้อย ใส่เสื้อผ้าให้ดูดีหน่อยแกก็หล่อนะป้อง”
อ้นมันเนียนมาจับผมจับเสื้อผ้าผมใหญ่เลยครับ ทำอย่างกับเป็นสไตลลิส เห็นแก่ที่กูกำลังดราม่า กูจะไม่ลุกขึ้นถีบมึง!
“ช่างมัน ไม่มีใครรักแล้วไงวะ ความรักไม่จำเป็นสำหรับชีวิตกูหรอก”
พูดเท่ๆ ไปงั้นอ่ะ อ้นเบ้ปากใส่ผม แล้วพวกเราก็ต่างคนต่างเงียบ ผมนั่งอ่านหนังสือจนเย็น แล้วโทรศัพท์ผมก็ดัง เติ้ลโทรมาครับ!
“พี่ป้องอยู่ไหนอ่ะ?”
“ติวกับเพื่อนอยู่ที่มหาลัย”
“ผมว่าจะชวนพี่ไปหาอะไรกินกัน ไปป่ะ?”
“เดี๋ยวพี่คงหาอะไรง่ายๆ กินอ่ะ เติ้ลไปคนเดียวแล้วกัน”
“อ้าววันนี้กลับดึกเหรอ?”
“เออ ก็คงงั้น”
ปลายสายเงียบไปซักพัก แล้วเติ้ลก็พูด
“พี่ป้องเป็นอะไรอ่ะ เดี๋ยวนี้พี่... ยุ่งจัง”
“พี่ใกล้สอบแล้วเติ้ล งานเยอะด้วย โทษที”
“เออๆ งั้นผมไม่กวนพี่แล้วก็ได้!”
เติ้ลตัดสายโทรศัพท์ผม ผมก็เลยเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม รู้สึกว่าตัวเองนิ่งขึ้น ไม่สิครับ ที่จริงอาจต้องใช้คำว่า “ว่างเปล่า”
“แกเป็นไรอ่ะ สีหน้าแกไม่ดีเลย ใครโทรมาเหรอ?”
“ยุ่ง!”
“คนสวยอุตส่าห์เป็นห่วง!”
“กูไม่ได้เป็นอะไร”
“ปากแข็ง หน้าแกเหมือนหมาโดนยาเบื่อขนาดนี้มันจะไม่มีอะไรได้ยังไง!”
หมาโดนยาเบื่อ?
“ชักเยอะละอีอ้น!”
“ย่ะ! ไม่ยุ่งก็ได๊!”
ผมเป็นอะไรน่ะเหรอครับ? คำตอบง่ายมาก ผมก็เป็นคนอกหักไง
อกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มรักเพราะผมหักอกตัวเอง ผมจะไม่รัก ไม่สนใจ ผมจะไม่เข้าไปวุ่นวายกับมันอีก ผมต้องหยุดตัวเองไว้ก่อนที่ผมจะถลำลึกไปกว่านี้!
เติ้ลไม่ได้คิดกับผมเหมือนที่ผมรู้สึกกับมัน ผมห้ามรักน้องตัวเอง!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
ฮิ๊ว! ตบมือกันหน่อยพี่ป้องอกหัก อ้าว? เอ๊ะ! ยังไง? o22
แต่เอาน่า อย่างน้อยๆ ก็เป็นสัญญาณที่ดีน้า พี่ป้องรู้ตัวแล้วว่าหลงรักเติ้ล! ฮ่าๆ
ฉากนี้ไม่มีอะไรมาก พี่ป้องมานั่งคร่ำครวญดราม่า แต่ใบ้ว่าสังเกตตัวประกอบดีๆ ละกัน เหอๆ พี่ป้องอาจจะเนื้อหอมกว่าที่ตัวเองคิด :impress2:
-
อิพี่ป้องมันรู้ตัวแล้ววว แต่อย่าเพิ่งตัดใจดิ พยายามน่ะพยายาม! จังซี่มันต้องงัดแมมมอธมาสู้!
น้องสาวอ๊อฟชอบอิพี่ป้องรึป่ะ?
ลืมบอก...พล็อตเก่าดราม่าจริงๆ ถึงขั้นพี่ตั้มตายเลยเหรอ T^T สารภาพว่านึกว่าพี่ตั้มจะมีคู่เป็นผู้ชายซะอีก แหะๆ -0-;
-
พี่ป้องกำลังพยายามป้องกันตัวเองด้วยการห้ามตัวเองไม่ให้รักน้อง
ใจคนนะบังคับได้ยากยิ่งกว่าอะไรนะพี่ป้อง แต่สักพักก็คงรู้ตัวว่ามันทำได้ยากยิ่งการห้ามใจตัวเองน่ะ
เรื่องของอ้นนี่บางทีก็ทำให้คนกลัวไปเลยนะ คือบางคนนี่ก็ทีเล่นทีจริงจนเกินไป คนที่เคยโดนก็กลัวหรือไม่ชอบ ฝรั่งหลายคนเลยที่มาเมืองไทยแล้วโดนเกาะแกะแบบนี้ คือหลายคนรำคาญจากที่เฉยๆก็เป็นเกลียดไปเลยก็มี เล่นนิดๆหน่อยๆได้แต่ต้องยอมรับเวลาที่คนปฏิเสธด้วย ไม่ก็คือไม่
อยากรู้ว่าที่มาถามนี่ให้คนอื่นหรือถามให้ตัวเองค่ะ คุณเพื่อน
-
มหากาพอ่ะยาวนานมว๊วก นี่ยังไม่ริเริ่มรัก กันเรย เติลนี่ ตูดมันกลับมาฟิต่หมือนเดิมแล้วม๊างนั่น :hao7:
เลยไม่รู้เลยว่าไม่ฟิตจริงเหรอ เพราะมันกำลังจะมีอยากไย่แมงมุมขึ้นนั่น พี่ป้องกเลยรู้แต่ว่ามันฟิต :m20:
-
:katai3: คือดี. o13.
เวิ่นเว้อเข้าไป อกหักช้ำรักไปคนเดียวเลยพี่ป้อง
เขาว่ากันว่าความรักทำให้คนตาบอด แต่อีพี่ป้องไม่ต้องมีรักก็มึนได้ ใครมาชอบยังไม่เห็นรู้ตัว
ทางน้องเติ้ลก็คงมีลำบากใจอยู่ไม่น้อย ดราม่ารอบด้าน 555
-
ขอกระโดดถีบไอ้พีป้องทีได้ป่ะ มันโง่หรือโง่กันแน่
ดูไม่ออกเหรอว่าน้องมันเริ่มมีใจให้แล้วน่ะ
โว้ยยขอถีบสักทีได้มั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai4:
-
ดูท่าทางอีกนานกว่าพี่ป้องจะหล่อพอเข้าวัดเข้าวาได้ ตอนยังเป็นเป็นหนุ่มเซอร์ซกมกอยู่เลย 555+
-
สงสารเฮียป้องจุง เฮียอย่าพึ่งติดมากน่ะ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
โอ๊ยยยอิพี่ป้องอีบื้อเค้าเซ้าซี้อย่างอยู่ใกล้ๆ
คอยถามสารทุกข์สุกดิบขนาดนั้นเค้าก็ต้องสนใจ
แกบ้างละว้าาาาคิดสิคิดแต่ก่อนอิน้องมันเคย
จะเข้ามาเส้าซี้แกอย่างนี้ม้ายยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
อีพี่ป้องรู้ตัวไวมาก น้องเติ้ลละมีใจบ้างยัง??
-
อีพี่ป้อง ขอ :z6: รัวๆๆๆๆ หน่อยเถอะ อะไรจะเยอะขนาดนี้ ความซิงของแกนี่จะเก็บไว้ขึ้นหิ้งหรือไง คนเราอะไรมันก็ห้ามกันได้แต่ใจนี่มันห้ามกันไม่ได้นะโว้ย รักก็บอกว่ารัก จะต้องคิดให้มันซับซ้อนทำไม นี่แกก็รู้ตัวเองแล้วนะว่าคิดอะไรกับน้องมัน แกก็ยังหาเหตุอื่นมาอ้างอีก เออ รอวันที่อีน้องเติ้ลมันมีคนใหม่เข้ามาดามใจ ใหญ่กว่าแมมมอธแกเถอะ จะรู้สึก :m16:
-
ตามอ่านมาหลายตอนแล้วค่าา เพิ่งจะได้เม้น
จะว่าสงสารก็สงสาร แต่ถ้ายังไม่ทันจะเริ่มแล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะอิพี่ป้องเอ้ยยย
ทำไมเรารู้สึกสงสารน้องเติ้ลมากกว่าอ่ะน้องไม่มีใครจริงๆละพี่ป้องก็ยังเป็นแบบนี้อีกก โหห
คนเขียนสู้ๆนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
:angry2: อีพี่ป้องเยอะมากลูก เยอะ... มีคุณนายอ้นลำไยมานัวเนียก็เยอะพอและ ยังจะดราม่าตัวเองอีก
ปั๊ด!! จับหัวโขกกำแพง :z3: ให้สลบ แล้วลากไปแต่งผม แต่งตัว มาเสิร์ฟให้น้องเติ้ลดูแลซะนี่ โว้ย..!!! :katai1:
มอบ ๑ คะแนนให้แม่เป็นน้ำใจจ้ะ #ตามอ่านไม่ทัน #ติดละครพีเรียด #ข้าบดินทร์ #อย่าดุฉันเลย :o8:
-
ลองจีบดูก่อนไหม อีพี่ป้อง
-
อ้าว เห้ย!!! พี่ป้องรู้ตัวว่ารักเติ้ลแล้วหรอเนี๊ยะ???
-
รู้ใจตัวเองแล้ว...แล้วจะหนีใจตัวเองไปทำไมเนี่ยพี่ป้อง!!!
พี่ยังไม่อกหักหรอกน่า....เพราะพี่ยังไม่ได้ลองพยายามเลยนะ สู้เขาดิเฮ้ยพี่!!! ยังไงน้องมันก็มีใจ(?) 555+
-
อิพี่ป้องมันรู้ตัวแล้ววว แต่อย่าเพิ่งตัดใจดิ พยายามน่ะพยายาม! จังซี่มันต้องงัดแมมมอธมาสู้!
น้องสาวอ๊อฟชอบอิพี่ป้องรึป่ะ?
ลืมบอก...พล็อตเก่าดราม่าจริงๆ ถึงขั้นพี่ตั้มตายเลยเหรอ T^T สารภาพว่านึกว่าพี่ตั้มจะมีคู่เป็นผู้ชายซะอีก แหะๆ -0-;
เหอๆ ส่งยิ้มชั่วร้ายให้คนอ่าน o18 ไม่เคยเจอเมะแบบนี้ละซี่ อิ อิ พี่ป้องยังมีอะไรแปลกๆ อีกเย้อ....
เรื่องน้องสาวอ๊อฟต้องรอดูนางไฟว้กับ...ค่ะ เหอๆ ส่วนพี่ตั้ม... ยังนึกชะตากรรมไม่ออก แต่เอ๊ะ! เค้าหลุดปากไปว่าพี่ตั้มตายเหยอ? :m13: ใช่เร้อ?
พี่ป้องกำลังพยายามป้องกันตัวเองด้วยการห้ามตัวเองไม่ให้รักน้อง
ใจคนนะบังคับได้ยากยิ่งกว่าอะไรนะพี่ป้อง แต่สักพักก็คงรู้ตัวว่ามันทำได้ยากยิ่งการห้ามใจตัวเองน่ะ
เรื่องของอ้นนี่บางทีก็ทำให้คนกลัวไปเลยนะ คือบางคนนี่ก็ทีเล่นทีจริงจนเกินไป คนที่เคยโดนก็กลัวหรือไม่ชอบ ฝรั่งหลายคนเลยที่มาเมืองไทยแล้วโดนเกาะแกะแบบนี้ คือหลายคนรำคาญจากที่เฉยๆก็เป็นเกลียดไปเลยก็มี เล่นนิดๆหน่อยๆได้แต่ต้องยอมรับเวลาที่คนปฏิเสธด้วย ไม่ก็คือไม่
อยากรู้ว่าที่มาถามนี่ให้คนอื่นหรือถามให้ตัวเองค่ะ คุณเพื่อน
ถูกเผง! นี่คือกลไกการป้องกันตัวเองของคนมืดมนอย่างพี่ป้อง :m4: รับไปเยยสิบคะแนน :mew1:
อย่าลืมว่าพระเอกเรื่องนี้ถึงฮีจะอันธพาลแต่ฮีฮิกกี้เล็กๆ จูนิเบียวหน่อยๆ พูดง่ายๆ เข้าสังคมไม่เก่ง อยู่ได้แต่เฉพาะกลุ่มของตัวเอง แตกต่างกับเติ้ลที่ชัดเจนว่าเข้ากับคนอื่นไม่ได้เพราะเอาแต่ใจ
เดี๋ยวก็รู้ว่าเติ้ลกับพี่ป้องใคจะงี่เง่ากว่ากัน ไม่รู้เป็นบ้าอะไร ชอบเขียนแต่ตัวละคร"งี่เง่า" คนอื่นเค้าเขียนแต่คนเท่ๆ ใสซื่อ ไม่ก็มีปมดราม่าน่าสงสาร เราดันชอบเขียนแต่ตัวละครน่ารำคาญนิสัยงี่เง่า แต่ว่านะ... คนงี่เง่าก็มีสิทธิ์มีความรักนะเออ! มารอดูคนงี่เง่าเข้าถึงความรักกันดีกว่าเหอๆ
ส่วนอ้น... เหอๆ ต้องรอดู ในเรื่องนี้อ้นก็เป็นตัวอย่าง "ไทป์" นึงของเพศที่สาม เหอๆ
มหากาพอ่ะยาวนานมว๊วก นี่ยังไม่ริเริ่มรัก กันเรย เติลนี่ ตูดมันกลับมาฟิต่หมือนเดิมแล้วม๊างนั่น :hao7:
เลยไม่รู้เลยว่าไม่ฟิตจริงเหรอ เพราะมันกำลังจะมีอยากไย่แมงมุมขึ้นนั่น พี่ป้องกเลยรู้แต่ว่ามันฟิต :m20:
ขอโทษนะคะแต่เราเขียนฉากอย่างว่าไม่เก่ง ทำไม่ได้จริงๆ อ่ะ ให้เราเขียนนิยายแบบซั่มกันทุกสามตอน ไม่ไหวค่ะ ไม่เก่งขนาดนั้น
ถ้าพี่ป้องมันหื่นเอะอะจับกดแบบเมะขี้โมโหทั่วๆ ไปมันก็คงไม่เก็บความบริสุทธิ์มายาวนานขนาดนี้หรอกเนอะ ทำไงได้พี่ป้องไม่ใช่ #คาแรคเตอร์ฟาสเลิฟฟาดเรียบ นี่นา เจอหน้าก็ปิ๊ง วางแผนรวบหัวรวบหาง ได้กันตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วค่อยให้มันงอนตามง้อจบแฮปปี้เอ็นดิ้ง อา... ไม่ถนัดพล็อตแบบนั้นค่ะ จะพยายามหา #พล็อตรักด่วนๆเอาถี่ๆ ไว้แก้ตัวงวดหน้านะคะ
:katai3: คือดี. o13.
เวิ่นเว้อเข้าไป อกหักช้ำรักไปคนเดียวเลยพี่ป้อง
เขาว่ากันว่าความรักทำให้คนตาบอด แต่อีพี่ป้องไม่ต้องมีรักก็มึนได้ ใครมาชอบยังไม่เห็นรู้ตัว
ทางน้องเติ้ลก็คงมีลำบากใจอยู่ไม่น้อย ดราม่ารอบด้าน 555
เมะเวิ่นค่ะ แต่ยังน้อยกว่าเฮียชัชนะ พี่ป้องเป็นไก่ไม่เคยขัน พอริรักเลยกลัวเจ็บ แต่พี่แกจะมึนแบบไหนต้องติดตาม เหอๆ :m19:
นิยายเรื่องนี้น้า... อ่านๆ ไปแล้วรับรองว่าจะอยากจับทั้งเมะและเคะมาล่ามกุญแจมือติดกันแล้วถีบให้ไปหลงป่าเลยแหละ มันจะได้รักกันซักทีไม่มัวแต่...และ... เอิ้กๆ
แต่ทำไงได้ไอ้พวกพล็อต "ช่วยเคะจากตัวร้าย" มันเกลื่อนแล้ว เค้าเลยปวตับไม่รู้จะทำยังไงให้มันรักกันได้อินดี้จนน่าถีบ :katai5:
ขอกระโดดถีบไอ้พีป้องทีได้ป่ะ มันโง่หรือโง่กันแน่
ดูไม่ออกเหรอว่าน้องมันเริ่มมีใจให้แล้วน่ะ
โว้ยยขอถีบสักทีได้มั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai4:
หือ? เติ้ลมีใจ? :m28: พี่ป้องอาจจะโง่จริงๆ แต่เติ้ลมีใจ... :confuse:
ดูท่าทางอีกนานกว่าพี่ป้องจะหล่อพอเข้าวัดเข้าวาได้ ตอนยังเป็นเป็นหนุ่มเซอร์ซกมกอยู่เลย 555+
ตอนหน้า(ถัดจากนี้)ก็หล่อแล้วค่ะ แต่ถึงมันจะหล่อก็ยังซกมกนะ! :hao7:
สงสารเฮียป้องจุง เฮียอย่าพึ่งติดมากน่ะ
:hao5: :hao5: :hao5:
พี่ป้องไม่โดดตึกหรอกค่ะ เชื่อเค้า o13
โอ๊ยยยอิพี่ป้องอีบื้อเค้าเซ้าซี้อย่างอยู่ใกล้ๆ
คอยถามสารทุกข์สุกดิบขนาดนั้นเค้าก็ต้องสนใจ
แกบ้างละว้าาาาคิดสิคิดแต่ก่อนอิน้องมันเคย
จะเข้ามาเส้าซี้แกอย่างนี้ม้ายยย :katai1: :katai1: :katai1:
:m13: พี่ป้องไม่โง่นะ เดี๋ยวรอดูความฉลาดของนาง นางแค่ไม่กล้าหลงตัวเอง อิๆ :m13:
อีพี่ป้องรู้ตัวไวมาก น้องเติ้ลละมีใจบ้างยัง??
เติ้ลเป็นเด็กเอาแต่ใจ ชอบเอาชนะ เห็นใครดีกว่าตัวเองไม่ได้ ไม่ชอบแพ้ค่ะ :impress2:
อีพี่ป้อง ขอ :z6: รัวๆๆๆๆ หน่อยเถอะ อะไรจะเยอะขนาดนี้ ความซิงของแกนี่จะเก็บไว้ขึ้นหิ้งหรือไง คนเราอะไรมันก็ห้ามกันได้แต่ใจนี่มันห้ามกันไม่ได้นะโว้ย รักก็บอกว่ารัก จะต้องคิดให้มันซับซ้อนทำไม นี่แกก็รู้ตัวเองแล้วนะว่าคิดอะไรกับน้องมัน แกก็ยังหาเหตุอื่นมาอ้างอีก เออ รอวันที่อีน้องเติ้ลมันมีคนใหม่เข้ามาดามใจ ใหญ่กว่าแมมมอธแกเถอะ จะรู้สึก :m16:
อนุญาตให้ตบสั่งสอนเยยค่ะ เมะเรื่องนี้เยอะ มันหวงแมมมอธมันยิ่งกว่าหัวใจอีกค่ะ :hao6:
ตามอ่านมาหลายตอนแล้วค่าา เพิ่งจะได้เม้น
จะว่าสงสารก็สงสาร แต่ถ้ายังไม่ทันจะเริ่มแล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะอิพี่ป้องเอ้ยยย
ทำไมเรารู้สึกสงสารน้องเติ้ลมากกว่าอ่ะน้องไม่มีใครจริงๆละพี่ป้องก็ยังเป็นแบบนี้อีกก โหห
คนเขียนสู้ๆนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ
เติ้ล.. น่าสงสาร :a5:
รอดูกานต่อปาย.... ตอนหลังอย่ามาสงสารพี่ป้องนะ อาจจะเกลียดเติ้ลไปเยยก็ด้าย :-[
:angry2: อีพี่ป้องเยอะมากลูก เยอะ... มีคุณนายอ้นลำไยมานัวเนียก็เยอะพอและ ยังจะดราม่าตัวเองอีก
ปั๊ด!! จับหัวโขกกำแพง :z3: ให้สลบ แล้วลากไปแต่งผม แต่งตัว มาเสิร์ฟให้น้องเติ้ลดูแลซะนี่ โว้ย..!!! :katai1:
มอบ ๑ คะแนนให้แม่เป็นน้ำใจจ้ะ #ตามอ่านไม่ทัน #ติดละครพีเรียด #ข้าบดินทร์ #อย่าดุฉันเลย :o8:
#คุณนายลำไยอ้น ซื้อค่ะ ฮ่าๆ :laugh:
แต่ผู้ชายบางคนเยอะแบบนี้จริงๆ นะ เยอะจนน่ารำคาญ คิดเล็กคิดน้อยจนน่าหงุดหงิด แมนๆมีแท่งนี่แหละ แต่ไม่น่าเอาทำพันธุ์อย่างแรง!
เค้าก็ชอบดูละครเหมือนกัน เข้าใจๆ ว่างๆ ก็แวะมาคุยกันน้า :mew1:
ลองจีบดูก่อนไหม อีพี่ป้อง
อืม... คนอย่างพี่ป้องจีบใครเป็นรึเปล่า? :katai3:
อ้าว เห้ย!!! พี่ป้องรู้ตัวว่ารักเติ้ลแล้วหรอเนี๊ยะ???
มันควรจะรู้ใจตัวเองตั้งแต่แอบจับมือน้องคราวเทคแคร์กันตอนนั้นแล้วค่ะ :katai5: นี่เรียกว่าช้ามากกกก ฮ่าๆ
ก็เริ่มชอบเค้ามาตลอดแท้ๆ แต่ปากแข็ง ทำเก๊ก ไม่ยอมรับกับตัวเอง พอทนไม่ไหวมากๆ เข้าก็ดันกลัวเจ็บหักอกตัวเองซะนี่! อีพี่ป้องมันขี้ขลาดอย่างแรง :serius2:
รู้ใจตัวเองแล้ว...แล้วจะหนีใจตัวเองไปทำไมเนี่ยพี่ป้อง!!!
พี่ยังไม่อกหักหรอกน่า....เพราะพี่ยังไม่ได้ลองพยายามเลยนะ สู้เขาดิเฮ้ยพี่!!! ยังไงน้องมันก็มีใจ(?) 555+
รอ่านตอนต่อไปน้าว่าพี่ป้องจะสู้รึจะถอย แล้วน้องมันมีใจรึยังไง ฮ่าๆ :-[
เชื่อว่า คนอ่านคงเริ่มหงุดหงิดกับพี่ป้อง รอก่อนเถอะ! เดี๋ยวตอนนี้ได้หันมาหงุดหงิดกับเติ้ลแทน ฮ่าๆ
นิยายเราเป็นงี้เสมอแหละ ตัวละครมันมีแต่พวกงี่เง่า ไม่ใช่ตัวร้ายนะ! ไม่เชิงว่านิสัยไม่ดีทำตัวร้ายกาจด้วย แค่นิสัยแต่ละคนมันน่ารำคาญแบบที่หาได้จากเพื่อนงี่เง่าที่ทุกคนมีนั่นแหละ งี่เง่าแต่ยังไงทิ้งกันไม่ลง ถ้าไม่ด่าไม่เบื่อจนถึงขั้นทนไม่ไหวก็ยังไม่เลิกคบ
เรื่องก่อนเคยมีคนอ่านอินจักจนวีนแตกให้สมญานาม #พี่ชัชน้องต้น ว่า "คู่รักเหี้ยๆ" มาแล้ว ไม่รู้คู่นี้จะถูกเรียกว่าอะไร ฮ่าๆ ถ้าสรรหาความงี่เง่าของตัวละครล่ะก็มาอ่านนิยายเค้าเถอะ รับรองมีไม่อั้น!
-
ผมโอ้เอ้ใช้เวลาเรื่อยเปื่อยอยู่ข้างนอกเพราะไม่อยากกลับหอ แต่ผมรู้ดีว่าผมหนีความจริงไม่ได้พอๆ กับที่ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่อยู่ ยังไงผมก็หนีเติ้ลไปตลอดไม่ได้ เพราะหัวใจผมอยู่ที่เติ้ล
“กลับช้าจังพี่ป้อง”
“อ้าวยังไม่นอนเหรอ?”
“อ่านหนังสือดิ ผมก็มีสอบเหมือนกันเว้ย”
“เออ ตามสบายงั้นกูนอนก่อนนะ”
“อีกละ ไม่อาบน้ำอีกละ”
“เรื่องของกู”
ผมโบกมือรำคาญเติ้ลแล้วก็ถอดเสื้อผ้าเตรียมตัวนอนครับ ไม่ไหวละ เหนื่อย
ผมนอนหันหลังให้เติ้ล พยายามทำใจให้สงบ ไม่หันไปมองไม่สนไม่รับรู้ เติ้ลเองก็เงียบ บรรยากาศโคตรอึมครึม
เช้าวันถัดมา ผมตื่นก่อนเติ้ล ผมเลยอาบน้ำแต่งตัวกะจะออกไปเลย แต่พอออกจากห้องน้ำก็เจอเติ้ลรออยู่
“พี่ป้อง”
“อะไร?”
“รอด้วยนะ เดี๋ยวไปพร้อมกัน”
“กูรีบ”
“รีบอะไร ผมรู้ว่าพี่เข้าสาย รอผมก่อนดิ เดี๋ยวจะได้ไปหาอะไรกินด้วยกัน”
เติ้ลมันชอบเอาแต่ใจกับคนใกล้ตัว ถ้ามันเห็นผมพิเศษ มันไม่ทำแบบนี้กับผมหรอก เมื่อก่อนต่อให้ดึกดื่นเที่ยงคืนขนาดไหน แค่มีโทรศัพท์จากไอ้เหี้ยเบสท์มาตู๊ดเดียวเติ้ลก็รีบออกไปหาแฟน มันไม่เคยเอาแต่ใจไม่กล้างอแงมันกลัวแฟนไม่รัก ตรงข้ามทุกอย่างที่มันทำกับผม ผมเทียบกับไอ้เกย์หน้าหล่อนั่นไม่ได้ เปรียบไปเติ้ลก็คงมองผมเป็นเหมือนตัวแทนพี่ตั้ม
ตอนเด็กๆ เติ้ลมีแต่คนเอาใจ มันขี้อ้อนแม้จะชอบงอแง แต่พอแม่แต่งงานใหม่ เติ้ลที่ถูกละเลยก็เริ่มอาละวาดโวยวาย เป็นธรรมดาที่แม่กับพ่อใหม่จะดัดนิสัยด้วยการไม่ตามใจ ต่อมาแม่ดันมีน้อง เติ้ลมันยิ่งกลัวไม่มีใครรัก ต่อหน้าน้าติ๋วเติ้ลกลายเป็นเด็กว่าง่าย แต่ลับหลังมันเอาแต่ใจกับพี่ตั้มสุดๆ น้องจะเอาอะไรพี่ตั้มไม่เคยขัด จากเดิมที่ชอบงอแงเรียกร้องความสนใจก็กลายเป็นโคตรงี่เง่า ส่วนพี่ตั้มที่รักน้องก็ไม่เคยว่า ผมเลยซวยตลอด!
ตอนแรกผมซวยที่เติ้ลอิจฉาผมกับพี่ตั้ม ชอบหาเรื่องแกล้งให้พี่ตั้มทิ้งผมไปประคบประหงมมันบ่อยๆ ส่วนตอนนี้ผมซวยที่เติ้ลเห็นผมเป็นพี่ตั้มที่สอง มันต้องการให้ผมตามเอาใจมันเหมือนที่พี่ตั้มทำ ซวยเสมอต้นเสมอปลาย เวรกรรมของไอ้ป้อง!
“เออ เอาที่มึงสบายใจเลย”
แล้วพวกเราก็ออกจากหอมาพร้อมกัน เติ้ลงอแงหิวข้าวชวนผมไปนั่งกินมื้อเช้าเป็นเพื่อน ผมก็ไป กะว่ากินเสร็จแล้วจะทางใครทางมัน พยายามรักษาระยะห่างของตัวเอง
“พี่ป้องเป็นไรอ่ะ เงียบเชียว”
“เครียดเรื่องสอบมั้ง”
“เออๆ ผมเข้าใจ ผมก็เครียดว่ะ หนังสือที่อ่านไม่เข้าหัวเลย ของพี่ยากป่ะ”
“อืม ยาก”
“อีกละ พักนี้เป็นไรอ่ะพี่ป้อง ดูซึมๆ”
“เครียดมั้ง”
“ถามคำตอบคำ ไม่อยากคุยกับน้องก็บอกดิ”
“เออพี่จะรีบกินรีบไปอ่านหนังสือต่อ”
“พี่ป้องแม่งเห็นแก่ตัวว่ะ เอาตัวรอดคนเดียวนี่หว่า นั่งเป็นเพื่อนผมก่อนดิ น้องยังกินไม่เสร็จเลย ...”
เติ้ลพล่ามอีกแล้วครับ แต่อยู่ๆ เติ้ลก็หยุดพูด สายตาของเติ้ลมองเลยผมไป พอผมหันไปมองตามก็เห็นมัน! ไอ้เหี้ยเบสท์!
มันเดินเข้ามาในโรงอาหารกับเพื่อนเลยยังไม่ทันสังเกตพวกเรา แต่แล้วเพื่อนมันก็สะกิดมันเลยหันมามองผมกับเติ้ล เติ้ลรีบก้มหน้าลงกินข้าว ผมก็เลยหันกลับมากินข้าวในจานตัวเองต่อ ผมกับเติ้ลเราต่างคนต่างเงียบ พอกินเสร็จก็แยกย้าย
ผมเดินกลับตึกตัวเอง รอเข้าห้องสอบ แต่ใจไม่สงบเลยครับ นึกถึงสีหน้าเติ้ลแล้วก็ปล่อยวางไม่ได้ซักที สุดท้ายเลยต้องกดโทรศัพท์หามัน
“เป็นไงมั่ง?”
ผมอยากถามว่ามันโอเคมั้ย แต่ในขณะเดียวกันก็กลัวว่าตัวเองจะไปกวนตะกอนให้ฟุ้งขึ้นมาอีก สุดท้ายเลยตัดสินใจรีบเบี่ยงหัวข้อ
“จะเข้าห้องสอบยัง”
“ยังอ่ะพี่ อ่านหนังสือรออยู่”
เสียงของเติ้ลไม่ร่าเริงเหมือนที่เคย มันซึมพอๆ กับผมเลยครับ แต่ผมคิดว่าเติ้ลเองก็คงพยายามอดทนเช่นกัน
“เออ โชคดีละกัน”
ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้วครับ จนปัญญา
ผมเป็นห่วง ผมรู้ว่าแผลใจเติ้ลยังเจ็บอยู่ แต่เติ้ลก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาชัดๆ จะให้ผมไปแสดงความห่วงใยมากไปก็คงไม่ดี เติ้ลพยายามทำตัวสบายๆ ผมก็จะพยายามเข้าใจเติ้ล ผมอยากบอกเติ้ลว่ายังมีผมอยู่ข้างๆ ผมจะเป็นกำลังใจให้มันเอง แต่ผมจะทำในฐานะอะไร มันใช่เรื่องที่ “คนนอก” อย่างผมเข้าไปแส่ได้ที่ไหน เติ้ลไม่ได้ต้องการคำปลอบใจจากผมด้วยซ้ำ ผมจะทำอะไรได้!
“แล้วพี่ป้องอ่ะ?”
เติ้ลถามผมกลับ เสียงของเติ้ลฟังเหมือนคนที่พยายามต่อบทสนทนามากกว่าเป็นห่วงผมจริงจัง
“เออ คิดว่าไหวว่ะ เติ้ลก็... สู้ๆ นะ พี่...”
ผมควรจะพูดว่ายังไงดี? เป็นกำลังใจให้? เอาใจช่วย? ผมควรจะใช้คำไหนดีที่สื่อความรู้สึกในใจผมได้ดีที่สุด
“เออ ขยันๆ อ่ะ!”
“อืม ขอบคุณนะพี่ป้อง”
“เออ งั้นพี่วางละ”
ผมมันโคตรกระจอกเลย! แค่ปลอบใจคนที่ตัวเองรักยังทำไม่เป็น!
เพราะความล้มเหลวตอนเช้า พอสอบเสร็จผมเลยไปหาเติ้ลที่คณะ คิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องอีกแล้ว!
ผมสอดส่ายสายตามองหาเติ้ลแต่ไม่เห็น เลยลองถามคนแถวนั้นดู เค้าก็ชี้ๆ ผมก็เดินตาม แต่พอเดินไปถึงมุมลับตาคน ผมก็เห็นเติ้ลยืนอยู่กับมัน!
เติ้ลน้ำตานองหน้า จับแขนของไอ้เบสท์เอาไว้ มันพยายามแกะมือของเติ้ลออก นี่คือสภาพของคู่รักที่กำลังทะเลาะกัน ฝ่ายหนึ่งรำคาญในขณะที่อีกคนก็ยื้อไว้สุดกำลัง และเติ้ลเป็นฝ่ายยื้อ
ผมแอบอยู่ใกล้ๆ ฟังทั้งคู่เถียงกัน ผมภาวนาขอให้เติ้ลระเบิดออกมาให้หมด จะได้จบๆ กันไปซะที ผมไม่อยากให้เติ้ลอาลัยอาวรณ์มันอีก แต่ยิ่งฟังผมก็ยิ่งโมโห
“แล้วที่พี่เคยบอกว่ารักผมคืออะไรอ่ะพี่? โกหกเหรอ? สุดท้ายพี่เบสท์ก็แค่อยากหาคนมาเอาด้วยใช่ป่ะ!”
“มากไปแล้วนะเติ้ล! ก็บอกว่าพี่กับเติ้ลไปกันไม่ได้ไง เรื่องของเรามันจบไปแล้ว”
“เดี๋ยวดิ คุยกันให้รู้เรื่องก่อน พี่คิดว่าพูดแบบนี้แล้วผมจะเคลียร์เหรอ? ผมถามจริงๆ ตกลงพี่เคยรักผมบ้างป่ะ? ที่ผ่านมาพี่ไม่เคยรักผมเลยใช่มั้ย?”
“รู้ตัวก็ดีแล้วนี่เติ้ล ปล่อยพี่ได้แล้ว”
“แล้วพี่มาหลอกผมทำไม! พี่มาจีบผมทำไม! ถ้าพี่อยากหาคู่ขาพี่มาตอแหลกับผมทำไมวะ!”
“อย่ามาขึ้นเสียงใส่พี่นะ! พี่จะบอกอะไรให้ เติ้ลโคตรน่าเบื่อเลย! พี่อุตส่าห์ทนคบด้วยตั้งนานน่าจะสำนึกบุญคุณพี่ที่ยอมทนเรานานขนาดนี้ รู้งี้ไม่ไปจีบหรอก คนอะไรนิสัยก็น่ารำคาญ ลีลาก็น่าเบื่อ หาความอร่อยไม่เจอะ!”
มันพูดคำว่า “เจอ” ไม่จบหรอกครับ เพราะโดนผมซัดปากร่วงไปซะก่อน ผมจะไม่ยอมให้มันปากหมาใส่เติ้ลอีก!
“พี่ป้อง!”
“เติ้ลกลับหอกับพี่!”
ผมกำข้อมือเติ้ลแล้วดึงมันออกห่างจากไอ้เบสท์ เติ้ลตกใจแต่ฝืนร่างกายเอาไว้ไม่ยอมเดินตามผม ผมเลยตะคอกใส่มัน
ผมไม่เข้าใจมันจะตามตื้อไอ้เหี้ยนี่อีกทำไม มายืนให้มันด่าเพื่อ?!
“ถ้ามึงยังเห็นกูเป็นพี่ก็กลับ ไม่งั้นก็ไม่ต้องมาคุยกันอีกเลย! ต่อไปนี้ไม่ว่ามึงมีเรื่องอะไรกูจะไม่สนใจแล้วมึงก็ไม่ต้องมาเรียกกูว่าพี่ด้วย เราขาดกัน!”
เติ้ลยังไม่ยอมตามผมกลับ ผมเลยใส่ไปอีกดอก
พอกันทีครับ ผมจะไม่ทนให้เติ้ลทำร้ายตัวเองแบบนี้อีกแล้ว!
“มึงเห็นไอ้เหี้ยนั่นดีกว่าพี่มึงเหรอเติ้ล?”
ไอ้เบสท์มันพยายามจะลุกขึ้นมา ปากมันแตกเลือดไหล มันจ้องหน้าจะเอาเรื่องผมแต่พอผมเงื้อใส่มันก็ไม่กล้าทำอะไร พอตั้งหลักได้มันเลยรีบวิ่งหนีไป เหลือแต่ผมกับเติ้ล
เติ้ลมองตามผู้ชายของมันจนลับสายตาแล้วหันมาระเบิดอารมณ์ใส่ผม!
“พี่ป้องทำแบบนี้ทำไมวะ! มายุ่งอะไรด้วย!”
เติ้ลถึงขั้นผลักผมเลยเหรอ! มันทำกับผมแบบนี้เลย?
ไอ้เด็กเปรต!
ผมสวนกลับ แรงผลักของผมทำให้เติ้ลเซจนล้ม เติ้ลตั้งตัวไม่ติดลงไปนั่งกับพื้นนิ่ง ผมเลยถือโอกาสด่า
“แล้วมึงล่ะมึงทำแบบนี้ทำไม มึงจะไปยุ่งกับมันอีกทำไม!”
ผมกระชากเสื้อเติ้ลดึงตัวมันขึ้นมารับฟังความจริง มันควรเปิดหูเปิดตาได้แล้ว!
“ไอ้เหี้ยนั่นมันไม่เอามึงแล้ว ได้ยินชัดๆ แล้วมึงยังไม่หายโง่อีกเหรอ?”
มือของเติ้ลปัดป่ายพยายามจะแกะมือผมออกจากคอเสื้อ มันเริ่มสะอื้น ผมเองก็เจ็บที่เห็นมันฟูมฟายแบบนี้
“จะตามตื้อมันไปถึงไหน มึงจะลดศักดิ์ศรีไปให้มันดูถูกอีกทำไมห๊ะเติ้ล คนมันไม่เคยรักมันไม่เหลือความรู้สึกดีๆ ไว้ให้มึงหรอก! ไม่ต้องไปง้อมันแล้ว!”
“ผม... ผม ผมทำใจไม่ได้อ่ะพี่ป้อง ฮือๆ ผมผิดอะไรอ่ะพี่ เค้าทำแบบนี้กับผมได้ยังไง! เค้าหลอกผมมาตลอดเลยอ่ะพี่ป้อง ฮือ”
เติ้ลโผเข้าหาผมเหมือนที่มันเคยทำกับพี่ตั้มสมัยเด็ก ไหล่ผมไม่ต่างอะไรกับเบาะรองรับอารมณ์ของมัน ... ทั้งๆ ที่ผมก็มีเรื่องปวดใจของตัวเองที่ไม่สามารถเอ่ยปากบอกใครได้
“ไอ้เติ้ลเอ้ย... ตาสว่างซักทีเหอะมึง อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้สิวะ มึงอย่าลดค่าตัวเองไปตามตื้อคนเหี้ยๆ อย่างไอ้เบสท์เลย”
ผมต้องอดทนเล่นบทพี่ชายให้เติ้ล เติ้ลกำลังสับสนผมไม่อยากทำให้เติ้ลมีเรื่องไม่สบายใจมากไปกว่านี้ ผมปลอบเติ้ลทั้งๆ ที่ตัวเองน้ำตาตกในไม่แพ้กัน เติ้ลไม่ได้รักผม แล้วผมจะไปรักมันทำไม?
หลังจากเกิดเรื่อง ชื่อเสียผมก็ดังกระฉ่อนมากกว่าเดิม ปกป้องเป็นอันธพาล มีแต่คนซุบซิบนินทา แต่ผมไม่ค่อยห่วงหรอกครับ ผมเป็นห่วงเติ้ลมากกว่า ช่วงนี้ผมเลยตามประกบเติ้ลเป็นพิเศษ อาศัยความหน้าหนาของตัวเองทำเป็นไม่แคร์โลก แต่ใครจะรู้บ้าง คนอย่างผมก็เจ็บเป็น ถึงผมจะชอบอยู่คนเดียวชินชากับการไม่มีเพื่อนแต่ก็ใช่ว่าผมไม่รู้สึกรู้สาอะไรเวลาเห็นคนมองมาที่ผมแล้วซุบซิบนินทา
อดทนไว้ครับ อีกไม่นานก็ปิดเทอมได้กลับบ้านแล้ว!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
พี่ป้องดีแต่ใช้อารมณ์ ปลอบน้องให้มันนุ่มนวลหน่อยก็ไม่ได้ แต่ก็ห่วงใช่มั้ยล่ะ?
พี่เบสท์เป็นตัวร๊ายร้าย ร้ายแบบไม่มีดีเลยล่ะเหอๆ แต่เติ้ลก็ใช่ย่อยน้า ..... คิดว่าความรักของเติ้ลป็นของจริงมั้ย? เหอๆ ใครมองคาแรคเตอร์เติ้ลขาดก็เดาทางเรื่องต่อไปถูกแหละ เอิ้กๆ
นิยายเรื่องนี้พี่ป้องน่าสงสารที่สุดล่ะ ครึ่งนึงทำตัวเอง อีกครึ่งคนอื่นเริ่ม
หวังว่าคงถูกใจกับตอนนี้น้า พยายามเขียนสุดๆ เลยอ่ะ จะได้เชื่อมความรู้สึกต่างๆ ของตัวละครได้ ประเด็นสำคัญอยู่ที่เติ้ลแต่เสียดายที่เราไม่ได้อ่านความคิดเติ้ล เหอๆ ทนดูเมะดราม่าไปก่อนละกัน อิๆ
-
ไม่สงสารคนอย่างเติ้ลเลยอะ
ทุกอย่างทำตัวเองทั้งนั้น
แถมยังประชดประชันละที่หนึ่งเชียว
น่าตบ
-
น้องเติ้ลงี่เง่าเป็นเพราะนางมีปม กลัวสูญเสียความรักหรือเปล่า น่าสงสารนางนะ
ตาป้องนี้สมชื่อ ปกป้อง อีชั่วเบสต์หยามน้องยังไม่ทันจบโดนหวดหมัดหงายเงิบ
มามะเดี๋ยวพี่ช่วย :beat: :z6: :beat: :z6: อีเบสต์อีกแรง :katai1:
:angry2: เกลียดนัก อีคนมักมาก สำส่อน อีคนสันดานสวนทางกับชื่อ ฮึ่ย!! :m16:
ปล. มอบอีก ๑ กำลังใจให้จ้า :L2: :กอด1: :L2:
ปล. ๒ เรื่องข้าบดินทร์นี่ติดมาก ไม่เคยอ่านนิยายมาก่อน
แต่ที่ดูเพราะชอบแนวย้อนยุคเป็นทุน ชอบความตั้งใจของนักแสดง
และ กำลังจิ้น พี่สมิงสอดน้อย กับ พ่อเหม อยู่ครับ
-
สงสารพี่ป้องแล้วอ่ะ ทำไงล่ะทีนี้ เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยาวๆ
-
คิดๆไปนะเติ้ลเหมือนกับว่าอยากเอาชนะเบสท์ เหมือนกับที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อยื้อความรักของแม่กับพ่อใหม่ เติ้ล Insecured ในเรื่องของความรักมากๆ ความรักของเบสท์สำหรับเติ้แล้วเหมือนกับเอาชนะสิ่งที่ตัองการแต่เป็นไปไม่ได้
ถ้าหากว่าเป็นคนอื่นทั่วไปก้คงจะตัดใจเกลียดเบสท์ไปเลยแต่เติ้ลต้องยื้อไว้ เหมือนกับตอนเป็นเด็กที่ทำสารพัดเพื่อเอาใจแม่ให้แม่รักในขณะเดียวกันเอาแต่ใจตัวเองแบบสุดๆเพื่อเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปกับตั้ม เพื่อตอกย้ำใจว่าไม่ว่าตัวเองจะทำยังไงก็ตามตั้มก็จะไม่ทิ้งตัวเอง
ตอนนี้สงสารพี่ป้องนะ นางรักน้องจนทนดูไม่ได้ก็ต้องทำแรงๆหวังให้น้องเข้าใจหรือตื่นจากฝัน แต่การกระทำของพี่สะท้อนกลับมาแต่ผลเสียให้พี่
อิเบสท์ไม่มีให้เมิงนอกขากว่าเมิฃนี่เ-ี้ยบริสุทธิ์จริงๆ ชีวิตเมิงมีแต่เอาเปรียบคนอื่น ขออาณิสงฆ์ที่มันทำกับคนอื่นกลับมาหาตัวมันล้านเท่า
-
สงสารพี่ป้องง่า... T^T
ดูแลน้องให้ดีๆ น้า อย่าให้ไปยุ่งกะอิเห้นั่น
-
:ling2: ชักจะสงสารพี่ป้องแล้ว แล้วพี่ก็เก็บคำนั้นไว้สุดใจสินะ รอดูเติ้ลมันลืมคนเก่าและพร้อมจะเปิดใจ
แต่ดูท่ามันคงเวิ่นเว้อและเสียความมั่นใจไปอีกนาน :hao7:
ไอ้เบสควรเปลี่ยนชื่อเป็นเวิส :z6: จัญไรแมนจริงๆเลย
-
อิน้องเติ้ลแกแค่หวงของเฉยๆนะ
อิเด็กเอาแต่ใจน่าสงสารอิพี่ป้อง
มันเลยตอนที่แล้วก็ว่ามันซะ
โอ๋ๆน้าอิพี่ป้องเพื่อนอ้นไปไหน
ทำไมไม่มาช่วยเพื่อนป้องมันหน่อบ
-
เออว่ะ ชักเริ่มเปลี่ยนมารำคาญอีน้องเติ้ลแทนอีพี่ป้องซะแล้วสิ :laugh: แต่คิดอีกทีก็เห็นใจเติ้ลมันนะ รักครั้งแรกหัวใจก็แตกสลาย แถมยังเป็นผู้ชายอีกที่มาหักอก เติ้ลมันเลยเสียศูนย์หลายอย่าง ยิ่งตอนเด็กพ่อแม่เลิกกันอีก แม่ก็มีน้อง เติ้ลมันเหมือนโดนแย่งความรัก พอโตมีความรักก็อกหักอีกเลยเครียดสะสมไปหมด พี่ป้องก็เหมือนพี่ชายตัวเองเติ้ลเลยยึดติด แต่มันก็อดโมโหไม่ได้ถ้าเราเป็นพี่ป้องนะ คนมันเลวก็ยังจะไปรั้งมันอีก เอางี้เล่นบทพี่ไม่เป็นผล เล่นบทผัวเลยพี่ป้อง งัดแมมมอธออกมาซะ เติ้ลมันจะได้หายเศร้าเปลี่ยนเป็นแซ่บแทน :hao6:
-
ตอนนี้เริ่มสงสารพี่ป้องละ แต่เราเข้าใจเติ้ลนะไม่รู้ซี
ก็เพิ่งอกหักมาแล้วมันก็เหมือนกับยังทำใจยอมรับไม่ได้งี๊เปล่าา
รู้แค่ว่าขอให้พี่ป้องอยู่เคียงข้างน้องต่อไป อดทนค่ะ อดทน
-
พี่ป้องไมพี้น่าสงสารงี้ สู้เขาพี่!!!
-
เซงแทนพี่ป้องเลย
-
บางที ที่พี่ปัองทำ มันอาจน้อยไปด้วยซ้ำ
-
ไม่สงสารคนอย่างเติ้ลเลยอะ
ทุกอย่างทำตัวเองทั้งนั้น
แถมยังประชดประชันละที่หนึ่งเชียว
น่าตบ
เน้อ แทนที่จะเขียนเคะน่ารักใสๆ คนจะได้เชียร์ แต่ทำไม๊ทำไมเราเขียนแต่พวกงี่เง่าหว่า ฮ่าๆ :mew3:
แต่เก็บความหมั่นไส้เอาไว้ก่อน เติ้ลยังมีเรื่องให้ด่าอีกเยอะ! เหอๆ
น้องเติ้ลงี่เง่าเป็นเพราะนางมีปม กลัวสูญเสียความรักหรือเปล่า น่าสงสารนางนะ
ตาป้องนี้สมชื่อ ปกป้อง อีชั่วเบสต์หยามน้องยังไม่ทันจบโดนหวดหมัดหงายเงิบ
มามะเดี๋ยวพี่ช่วย :beat: :z6: :beat: :z6: อีเบสต์อีกแรง :katai1:
:angry2: เกลียดนัก อีคนมักมาก สำส่อน อีคนสันดานสวนทางกับชื่อ ฮึ่ย!! :m16:
ปล. มอบอีก ๑ กำลังใจให้จ้า :L2: :กอด1: :L2:
ปล. ๒ เรื่องข้าบดินทร์นี่ติดมาก ไม่เคยอ่านนิยายมาก่อน
แต่ที่ดูเพราะชอบแนวย้อนยุคเป็นทุน ชอบความตั้งใจของนักแสดง
และ กำลังจิ้น พี่สมิงสอดน้อย กับ พ่อเหม อยู่ครับ
อยากจะบอกว่าอย่าพึ่งทำอะไรเบสท์เลยค่ะ รอก่อน นางยังได้อีก! :a5: แต่อะไรได้อีกต้องรอติดตาม
ส่วนเติ้ล... ถึงนางจะมีปมแต่ก็ใช่ว่านางจะสามารถเอาปมด้อยของตัวเองมาเอาแต่ใจกับคนอื่น เจอเพื่อนทิ้งไปละสม ถ้าเยอะมากๆ ระวังพี่ป้องทิ้งอีกคนนึงอ่ะ ฮ่าๆ เติ้ลยังมีอะไรงี่เง่ากว่านี้อีกเย้อ!
สงสารพี่ป้องแล้วอ่ะ ทำไงล่ะทีนี้ เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยาวๆ
พี่ป้องยังมีดราม่ากว่านี้อีกนะขอบอก เดี๋ยวจะน้ำตาเล็ดเยยล่ะ :hao5:
คิดๆไปนะเติ้ลเหมือนกับว่าอยากเอาชนะเบสท์ เหมือนกับที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อยื้อความรักของแม่กับพ่อใหม่ เติ้ล Insecured ในเรื่องของความรักมากๆ ความรักของเบสท์สำหรับเติ้แล้วเหมือนกับเอาชนะสิ่งที่ตัองการแต่เป็นไปไม่ได้
ถ้าหากว่าเป็นคนอื่นทั่วไปก้คงจะตัดใจเกลียดเบสท์ไปเลยแต่เติ้ลต้องยื้อไว้ เหมือนกับตอนเป็นเด็กที่ทำสารพัดเพื่อเอาใจแม่ให้แม่รักในขณะเดียวกันเอาแต่ใจตัวเองแบบสุดๆเพื่อเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปกับตั้ม เพื่อตอกย้ำใจว่าไม่ว่าตัวเองจะทำยังไงก็ตามตั้มก็จะไม่ทิ้งตัวเอง
ตอนนี้สงสารพี่ป้องนะ นางรักน้องจนทนดูไม่ได้ก็ต้องทำแรงๆหวังให้น้องเข้าใจหรือตื่นจากฝัน แต่การกระทำของพี่สะท้อนกลับมาแต่ผลเสียให้พี่
อิเบสท์ไม่มีให้เมิงนอกขากว่าเมิฃนี่เ-ี้ยบริสุทธิ์จริงๆ ชีวิตเมิงมีแต่เอาเปรียบคนอื่น ขออาณิสงฆ์ที่มันทำกับคนอื่นกลับมาหาตัวมันล้านเท่า
มอบโล่รางวัลให้เลยอ่ะตะเอง เก่งมากที่สามารถมองภาพลึกได้ขนาดนี้ :3123:
เติ้ลมันมองง่ายมาก เหตุผลในการรักก็ง่ายสุดๆ ก็เค้ามาทำดีด้วยมาบอกรักบอกชอบมันก็หลงล่ะ พอติดแฟนแล้วก็หน้ามืดตามัวละทีนี้ เค้าสั่งอะไรก็ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้รับความรัก(คำชม) พอเจอบอกเลิกก็รับไม่ได้ ไม่อยากยอมรับ ค่อนข้างอยากเอาชนะ รักเบสท์จริงๆ รึเปล่ายังไม่รู้เล้ย!
พี่ตั้มคือต้นไม้ใหญ่ของเติ้ล แต่เติ้ลไม่ได้อยู่กับพี่ตั้ม ตอนนี้มันมีแต่พี่ป้อง เติ้ลเลยหาเล็งเป้าให้มาเป็นตัวแทนพี่ตั้ม แล้วไอ้พี่ป้องก็เจือกยอมน้องตลอดด้วย น้องมันเลยได้ใจ เหอๆ
เดี๋ยวต้องดูว่าถ้าพี่ป้องเริ่มไม่ยอมขึ้นมาบ้างจะเติ้ลจะร้อนรนแค่ไหน เหอๆ :hao6:
สงสารพี่ป้องง่า... T^T
ดูแลน้องให้ดีๆ น้า อย่าให้ไปยุ่งกะอิเห้นั่น
เบสท์ไม่มายุ่งละค้าบ ต่อไปนี้มีแต่อีสองคนนี้ตีกันเอง อิๆ :impress2:
:ling2: ชักจะสงสารพี่ป้องแล้ว แล้วพี่ก็เก็บคำนั้นไว้สุดใจสินะ รอดูเติ้ลมันลืมคนเก่าและพร้อมจะเปิดใจ
แต่ดูท่ามันคงเวิ่นเว้อและเสียความมั่นใจไปอีกนาน :hao7:
ไอ้เบสควรเปลี่ยนชื่อเป็นเวิส :z6: จัญไรแมนจริงๆเลย
เบสท์ยิ่งว่าจัญไรอีกค่ะ รอติดตามความระยำของมันได้เยย! :ling1:
ต้องมาลุ้นกันว่าเติ้ลจะเปิดใจให้พี่ป้องได้หรือไม่ แล้วพี่ป้องต้องทำยังไงเติ้ลถึงจะหันมามอง เหอๆ
ว่าแต่คนอย่างพี่ป้องจีบใครเป้นด้วยเหรอ? o22
อิน้องเติ้ลแกแค่หวงของเฉยๆนะ
อิเด็กเอาแต่ใจน่าสงสารอิพี่ป้อง
มันเลยตอนที่แล้วก็ว่ามันซะ
โอ๋ๆน้าอิพี่ป้องเพื่อนอ้นไปไหน
ทำไมไม่มาช่วยเพื่อนป้องมันหน่อบ
เดี๋ยวเพื่อนอ้นก็มา แต่รอหน่อย อิๆ :mew3:
เออว่ะ ชักเริ่มเปลี่ยนมารำคาญอีน้องเติ้ลแทนอีพี่ป้องซะแล้วสิ :laugh: แต่คิดอีกทีก็เห็นใจเติ้ลมันนะ รักครั้งแรกหัวใจก็แตกสลาย แถมยังเป็นผู้ชายอีกที่มาหักอก เติ้ลมันเลยเสียศูนย์หลายอย่าง ยิ่งตอนเด็กพ่อแม่เลิกกันอีก แม่ก็มีน้อง เติ้ลมันเหมือนโดนแย่งความรัก พอโตมีความรักก็อกหักอีกเลยเครียดสะสมไปหมด พี่ป้องก็เหมือนพี่ชายตัวเองเติ้ลเลยยึดติด แต่มันก็อดโมโหไม่ได้ถ้าเราเป็นพี่ป้องนะ คนมันเลวก็ยังจะไปรั้งมันอีก เอางี้เล่นบทพี่ไม่เป็นผล เล่นบทผัวเลยพี่ป้อง งัดแมมมอธออกมาซะ เติ้ลมันจะได้หายเศร้าเปลี่ยนเป็นแซ่บแทน :hao6:
ใกล้ละ :-[
เอ๊ะอะไรใกล้?! เค้าม่ายบอก :impress2:
ตอนนี้เริ่มสงสารพี่ป้องละ แต่เราเข้าใจเติ้ลนะไม่รู้ซี
ก็เพิ่งอกหักมาแล้วมันก็เหมือนกับยังทำใจยอมรับไม่ได้งี๊เปล่าา
รู้แค่ว่าขอให้พี่ป้องอยู่เคียงข้างน้องต่อไป อดทนค่ะ อดทน
พระเอกเรื่องนี้ไม่ใช่ผู้ชายแสนดีนะขอบอก! :o12: มาดูกันว่าพี่ป้องจะอดทนอยู่ข้างน้องไปได้ตลอดรอดฝั่งหรือไม่!
พี่ป้องไมพี้น่าสงสารงี้ สู้เขาพี่!!!
ลุ้นนะตัวเอง รอลุ้นว่าพี่ป้องจะสู้แรงเติ้ลได้รึเปล่า :o8:
เซงแทนพี่ป้องเลย
เนอะ พี่ป้องคงอึนมากอ่ะตอนนี้ :hao3:
อารมณ์รัก เป็นห่วง แต่ก็เจ็บไม่อยากยุ่ง ยิ่งเห็นยิ่งทนไม่ไหว สงสาร เจ็บแปลบในใจ อา... :mew4:
บางที ที่พี่ปัองทำ มันอาจน้อยไปด้วยซ้ำ
พี่ป้องควรจะรุนแรงกว่านี้? ได้ๆ เดี๋ยวให้พี่ป้องยำเติ้ลแรงๆ เยย :hao7:
หลายๆ คนอาจจะเริ่มเซ็งเติ้ล อาจจะเริ่มเบื่อความงี่เง่าของสองคนนี้แล้วละสิ? ก็นะ... เก๊ามีคอนเซ็ปนะตะเอง! :mew2:
เค้าชอบคนที่มีความไม่ดีอยู่ในตัวเอง แต่"ความไม่ดี"ที่ว่าไม่ใช่ปมกลวงๆแบบคุณหนูเอาแต่ใจตามละครหลังข่าว แอ๊บทำตัวแรงร้ายเพราะเจ็บช้ำจากการถูกผู้ชายหลอกลวงเลยลุกขึ้นมาเหวี่ยงแต่ใจจริงเธอนางฟ้ามว๊าก! พวกคาแรคเตอร์แบบนั้นมันทื่อไปอ่ะ เค้าชอบ"นิสัยงี่เง่า"แบบแท้จริง คนที่มีนิสัยน่ารำคาญจริงๆ แต่ไอ้คนพวกนี้มันมีวิธีวิ่งหาความรักและประคับประคองไปได้ยังไงนี่จิน่าสนุก เราชอบมากกว่าไอ้พวกพล็อต"โอ้ววว ชั้นเห็นคนดีในตัวตนของเทอว์ ภายใต้หน้ากากสารเลวนั่นเทอว์งดงามมั่ก"ซะอีก มันใช้สมองในการเขียนคาแรคเตอร์ ค่อยๆปรับจูนคนสองคนให้เข้ากันทีละเล็กทีละน้อย ต้องเขียนพัฒนาการตัวละครให้สนุก ซึ่งถ้าเขียนออกมาไม่ดีคนอ่านก็จะไม่สามารถรับรู้ได้ว่า "เฮ้ยเค้าเริ่มมีซังติงต่อกันละนะ!" เราไม่ค่อยเก่งเรื่องวางพล็อต แต่เราชอบปั้นคาแรคเตอร์มากกว่า พอเนื้อเรื่องดำเนินไปตามตัวละครมันเลยอืด ไม่โฉ่งฉ่าง แต่เราว่าความรักที่เกิดมันดูมีขั้นมีตอนไม่ฉาบฉวยดีนะ (แต่คิดไว้ละคราวหน้าจะเขียนฟาสเลิฟเยิบด่วนแนวตลาดๆซักเรื่อง ดูดิ๊จะใช้ได้มั้ย)
แต่นิยายเรื่อยๆ แบบนี้มันขึ้นอืด! โอเคมันไม่สนุก ไม่น่าติดตาม หาความมุ้งมิ้งไม่เจอ น่ารำคาญและน่าหมั่นไส้ มันถือว่า"ตัวละครขาดเสน่ห์" คนมักไม่รักคาแรคเตอร์พวกนี้ ดังนั้นเราต้องหาจุดขายจากตรงอื่นมาช่วยกระตุ้นคนอ่าน ซึ่งสารภาพอย่างไม่อายว่าเราอาศัยชื่อเรื่องเป็นจุดขาย แหะๆ หลอกให้อ่านมา 10 หน้า หาบทเซ็กไม่เจอซักกะตอน! #เกลียดคนแต่งกันใช่มั้ยล่า ฮ่าๆ
:katai3: :katai2-1:
ปล. แต่ระดับความเยอะของเติ้ลนี่น่าตบน้อยว่าต้นน้ำเยอะแล้วนะ ฮ่าๆ ดังนั้นช่วยติดตามพี่ป้องน้องเติ้ลต่อไปด้วยเถอะน้า :katai5:
-
วันนี้เติ้ลสอบวันสุดท้าย ผมจองตั๋วรถทัวร์กลับบ้านไว้ละ กะจะกลับมันพรุ่งนี้เลย โชคดีที่ผมเคลียร์จ็อบต่างๆ หมดแล้ว จะได้กลับบ้านไปนั่งๆ นอนๆ ไม่มีห่วงเรื่องงานอีก
ผมต้องรีบเอาเติ้ลไปส่งคืนพี่ตั้มครับ ถึงผมจะเป็นห่วงมันก็ใช่ว่าผมอยากเจ็บเอง ผมไม่อยากปวดใจมากไปกว่านี้แล้ว มันทรมานทุกครั้งที่ต้องนั่งฟังเติ้ลพล่ามปัญหาหัวใจ ผมเหนื่อย ผมหวังว่าพี่ตั้มคงมีวิธีดูแลน้องตัวเอง
แต่พอเติ้ลสอบเสร็จมันดันชวนผมไปฉลอง!
“ไปเที่ยวกันพี่?”
“เที่ยว?”
“กินเหล้ากัน ฉลองสอบเสร็จ อกหัก ได้กลับบ้าน”
มันคิดดีแล้วเหรอวะ? เติ้ลเป็นอะไรของมัน?
คงเพราะเห็นผมขมวดคิ้วเงียบๆ เติ้ลเลยเซ้าซี้ต่อ
“ไปป่าวพี่ป้อง ไปผ่อนคลายกัน”
“ผ่อนคลายอะไรของมึงกูไม่แดกเหล้า”
“อย่ามาแหล ผมรู้ว่าพี่ดื่ม พี่ตั้มยังเคยเล่าเลยว่าปีก่อนพี่ป้องไปเมายาดองหัวทิ่มในงานประจำปี”
เหี้ย! ไอ้ตั้มขายกูแล้วมั้ยสราด!
“หลังจากนั้นกูก็ไม่ดื่มแล้วไง”
ก็ตอนนั้นผมเซ็งเรื่องไอ้ตุ๊ดอ้นพอกลับบ้านก็เลยระบายกับพี่ตั้ม ผมบ่นไปรับแก้วจากพี่ตั้มไป พี่แกเล่นส่งแก้วให้ไม่ได้ขาดผมก็เมาหัวทิ่มสิครับ เมาเหมือนหมาอาละวาดยิ่งกว่าหมาบ้าเลย พี่ตั้มส่งปืนให้ผมก็ซัดซะหมดแม็ก ดีที่ไม่มีใครตายเพราะไปยิงกันแถวป่าช้า โดนชาวบ้านตามมาเอาเรื่องถึงที่ ผมเลยโดนยายด่าเละ!
ส่วนพี่ตั้ม พอพี่แกตื่นแกก็ “เฮ้ย พี่กลับบ้านก่อนนะ” แล้วหนีกลับเฉย! ทิ้งผมรับผิดคนเดียว ซวยเต็มๆ เกือบได้นอนคุกแล้วครับ
“นะ ไปดื่มกับน้องหน่อย น้องอยากเมา”
“อารมณ์ไหนของมึงวะเติ้ล?”
“อารมณ์คนอกหักไงพี่ ลืมไปแล้วเหรอผมพึ่งโดนทิ้งมานะ ผมจะไปฉลองความโสดอย่างเป็นทางการ”
ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเติ้ล แม้เติ้ลจะพยายามยิ้ม หัวเราะยิงมุกตลกกลบเกลื่อน แต่แววตาของเติ้ลบอกผมหมดทุกอย่าง เติ้ลก็แค่ประชดตัวเองอยากทำอะไรโง่ๆ ตามประสาคนอกหัก
“เออ ไปก็ไป”
ผมอาบน้ำแต่งตัวตามปกติแค่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ ไม่คิดว่าจะมีอะไร ก็แค่ไปเป็นเพื่อนเติ้ลกินเหล้า นึกว่ามันคงพาผมไปกินร้านแถวนี้ ที่ไหนได้ เติ้ลพาผมไปร้านตัดผม!
“มึงพากูมาที่นี่ทำไม?”
“เออน่า ผมพี่ป้องยาวแล้ว ตัดซะหน่อย จะได้หล่อๆ ไง”
“เหี้ย! อย่ามายุ่งกับหัวกู”
“พี่บนไว้รึไง? ตัดๆ ไปเหอะ ผมยาวรุงรังไม่รำคาญหัวรึไงวะ”
“มึงจะไปแดกเหล้าแล้วเอากูมาเข้าร้านทำผมเนี่ยนะ?!”
ช่างตัดผมเห็นผมกับเติ้ลเถียงกันไม่เลิกเลยพยายามหาทางออกให้เราสองคนครับ
“งั้นเล็มออกสักนิดดีไหมคะ? จะได้เป็นทรงมากขึ้น ไม่รก”
“ตัดเลยครับ!”
ไอ้เด็กเปรต!
“จะได้สบายหัวขึ้นไงคะ ลองดูแบบผมที่ชอบก่อนก็ได้นะ?”
เห็นแก่เจ้เขาหรอกนะผมเลยยอมตัด แต่ก็ไม่ได้ตัดออกไปเยอะหรอกครับ แค่เล็มให้เข้าทรงแล้วก็ตัดผมด้านหน้าที่มันยาวทิ่มเข้าตาผมออกแค่นั้นเอง
บางทีผมก็ไม่เข้าใจเติ้ลจริงๆ มันชวนผมออกมากินเหล้าอ้างเรื่องอกหักแต่กลับพาผมมาร้านตัดผม
แต่เอาเหอะ ตามใจเติ้ล อะไรที่มันมีความสุขก็ปล่อยมันทำไป ผมยอม
ผมรู้แล้วเติ้ลพาผมไปตัดผมทำไม ผมตะหงิดๆ ตั้งแต่เดินเข้าร้านแล้วนะ ในร้านส่วนใหญ่มีแต่ลูกค้าผู้ชาย ไม่ดิ! เกย์ทั้งนั้น!
“เฮ่ย กูว่าเปลี่ยนร้านเหอะ”
“ร้านนี้แหละพี่ ผมจะมาทิ้งทวน”
“ทิ้งทวนเหี้ยอะไรของมึง”
“เออน่ะพี่ป้อง”
เติ้ลตัดบทผมแล้วเรียกเด็กเสิร์ฟ มาถึงเติ้ลมันก็หันไปสั่งของหนักเลยครับ มันเปิดเหล้าสั่งมิกซ์เซอร์มาเต็ม กับแกล้มไม่เรียกเล้ย ผมยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยด้วยอ่ะ เมาแน่กู!
ไม่นานของก็วางเต็มโต๊ะ เติ้ลคีบน้ำแข็งหย่อนลงแก้วตัวเองทันที
“กูรู้สึกแปลกๆ ว่ะ ขนลุก ไม่ชอบบรรยากาศในร้านเลย”
สาบานว่าไม่ได้คิดไปเองครับ ตั้งแต่ผมเดินเข้ามาในร้าน มีคนส่งยิ้มให้ผมเป็นสิบอ่ะ!
“ฮ่าๆ ผมกะแล้วว่าต้องได้ผล คนมองพี่ป้องเต็มเลย”
“ไม่ขำเว้ยไอ้เติ้ล!”
“ช่วยน้องหน่อยไม่ได้รึไงพี่ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนดี้”
ง๊องแง๊งอีกแล้วครัช!
“เล่นบ้าอะไรของมึง”
ผมด่าพร้อมกับดึงที่คีบน้ำแข็งจากมือมันมาผสมเอง เห็นความตั้งใจอยากเมาของเติ้ลแล้วผมเป็นห่วงครับ ปล่อยมันเมาอ่ะพอได้แต่ถ้าปล่อยให้มันมอมผมจนเมาด้วยทั้งคู่เกรงว่าจะไม่ปลอดภัยครับ กลัวสายตาโต๊ะข้างๆ ชะมัด!
“ผมก็แค่อยากลองมาที่แบบนี้ดูอ่ะพี่ จะได้รู้ว่าผมจะเลิกได้รึเปล่า”
“มึงคิดง่ายไปป่ะ จะหาคนใหม่แทนไอ้เบสท์กูไม่ว่าแต่-”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกพี่ป้อง ผมอยากรู้ว่าผมจะปิ๊งผู้ชายอีกรึเปล่า”
เติ้ลเริ่มยกแก้วในมือขึ้นดื่ม ผมมองมันนิ่งๆ คนที่อยากเมาคือมันไม่ใช่ผม ไม่จำเป็นที่ผมต้องรีบเมาตามมัน
ผมอยากรู้ว่าที่เติ้ลพูดหมายความว่าอะไรมากกว่า!
“ตอนแรกผมเฉยๆ กับพี่เบสท์นะ ใครมันจะไปชอบผู้ชายด้วยกันวะ แต่พี่เบสท์เค้าทำให้ผมอบอุ่น รู้ทั้งรู้ว่าเค้าเป็นเกย์แต่ผมกลับรู้สึกดีเวลาที่อยู่กับเค้า ผมแพ้ความดีเค้าอ่ะพี่ เค้าบอกผมว่าเค้ารักผมแต่รู้ดีว่าผมไม่ใช่เกย์ ถ้าผมไม่รักเค้าตอบก็ไม่เป็นไรเค้าแค่อยากดูแลผมแบบนี้ไปเรื่อยๆ หึๆ ตอนนี้รู้สึกตัวเองโคตรโง่เลยว่ะพี่”
เสียงหัวเราะของเติ้ลฟังคล้ายคนร้องไห้ เติ้ลยกเหล้าในมือขึ้นดื่มรวมเดียวหมดแก้ว ผมไม่อยากให้มันประชดตัวเองแบบนี้เลย
“เออน่ะ เรื่องมันจบไปแล้ว”
“ไม่ได้อ่ะ ผมปล่อยวางไม่ได้ ผมอยากรู้ว่าถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นผมจะรู้สึกอะไรมั้ย ผมอยากลอง”
“ทำไมมึงคิดจะลองอะไรเสี่ยงๆ แบบนี้วะ ไอ้เด็กเปรต!”
เดี๋ยวก็เอดส์แดกหรอกมึง!
แม้ผมจะไม่ได้พูดออกมาแต่เติ้ลคงเดาความคิดผมได้ มันเลยหัวเราะอ้าปากซะกว้างเหมือนขำซะเต็มประดา
“ไม่ใช่ละพี่ ก็แค่มองๆ น่ะ ดูๆ เผื่อเจอสเป็กไง”
“สเป็กเหี้ยอะไร!”
“ก็นั่นไงพี่ ถ้าผมไม่ได้รู้สึกอะไรผมอาจจะไม่ได้เป็นเกย์จริงๆ ก็ได้ ผมอาจจะกลับไปชอบผู้หญิงได้ก็ได้นะพี่ป้อง”
ผมอึ้งกับสิ่งที่เติ้ลพูดครับ นั่นดิ ผู้ชายยังไงก็ต้องคู่กับผู้หญิง
“ถ้าผมหายเป็นปกติ ผมจะได้ไม่ทำให้พี่ตั้มผิดหวังไง พี่ป้องว่าดีป่ะ? ลากันทีกับความรักห่วยๆ ของพวกเกย์ที่มีแต่เซ็ก”
ผมจะตอบอะไรได้ครับ? แม้ว่าความจริงแล้วผมจุกกับความเจ็บปวดจนแทบพูดไม่ออกแต่ผมก็ต้องดีใจกับเติ้ล
“แล้วแต่มึงดิ คิดว่าดีก็ทำไป เอาที่มึงชอบเหอะ”
“อืม ผมก็ว่างั้นแหละ มาๆ มาพิสูจน์ให้มันรู้ไปเลยพี่ว่าผมจะเป็นเกย์ถาวรรึเปล่า”
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เช่นเดียวกับเหล้าในขวดที่พร่องไปกว่าครึ่ง ยิ่งดึกเสียงเพลงก็ยิ่งคึก เติ้ลเริ่มหลุดโลกมากขึ้นทุกที มันเต้นได้เหี้ยมาก!
เติ้ลเต้นเหมือนคนบ้าไม่สนใจใคร ไม่ว่าจะมีคนเพียรหันมาส่งยิ้มให้มันมากเท่าไหร่ ในสายตาไอ้เติ้ลก็มีแต่แก้วเหล้ากับแสงสีตรงหน้า และแน่นอนว่าหน้าที่ปกป้องไอ้เติ้ลจากเกย์ฉวยโอกาสก็เป็นของผม จงขอบคุณหน้าโหดๆ ของกูซะ!
แต่ใช่ว่าผมจะรอด ผมเองก็เจอคนแวะมาทักทายด้วยเช่นกัน แต่หน้าบอกบุญไม่รับทำให้ไม่ค่อยมีคนกล้ามาวุ่นวายกับผมมากนัก ผมนึกขอบคุณสายตาหาเรื่องของตัวเองก็วันนี้แหละครับ!
“วู้! โคตรมันเลยพี่ป้อง เต้นดิเต้น ฮ่าๆ”
ผมอายคนว่ะ ถ้าไม่บอกนี่คนคงนึกว่ามันอัพยา แต่นี่เป็นสันดานไอ้เติ้ลล้วนๆ เลยครัช! เมาแล้วเหี้ยเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง!
“วู้ๆ ฮ่าๆ ฉลองความโสดหน่อยโว้ย!”
ผมพยายามๆ อดทนหลับหูหลับตาอยู่เป็นเพื่อนมัน แต่ไม่ไหวละครัช ไอ้เติ้ลเริ่มออกสเต็ปไม่เกรงใจชาวบ้าน จากสายตาที่อยากทักทายทำความรู้จักเลยกลายเป็นสายตาโคตรจิก ถ้าเติ้ลสะบัดมือไปกระแทกไอ้คนข้างหลังนั่นอีกทีผมว่ามันได้ลากเติ้ลออกไปตบนอกร้านแน่ๆ สเต็ปแบบมันนี่น่าจะไปงานคอนเสิร์ตคาราบาวว่ะ!
“พอละเติ้ล กลับเหอะ”
“เดี๋ยวเด้ กลับอารายว้า กะลังมันเลยเพ่ป้อง”
เมาแอ๋เลยนะมึง! ตกลงมึงจะมาเหล่เกย์หรือกะมาประชดชีวิตในดงเกย์กันแน่วะไอ้เด็กเปรต!
“พอๆ กลับได้แล้ว มึงเมามากแล้วเติ้ล”
“ยาง ผมยางม่ายเมา ผมยางเต้นไหวอยู่เยย ดูนะ”
เออ! สเต็ปมึงนี่แหละที่มีปัญหา!
“ยืนยังจะไม่ไหวอยู่แล้วไอ้สัส!”
“ไอเพ่ป้องปากหมา เอะอะก้อชอบด่า คิดถึงจายน้องบ้างป่ะ!”
มันใช่เวลามาดราม่ามั้ยวะเนี่ย ไอ้เหี้ย!
“ไอ้เติ้ล ถ้ามึงไม่กลับกูปล่อยมึงทิ้งไว้ที่ร้านคนเดียวนะเว้ย กูไม่อยู่ละ”
“เดี๋ยวผมหาคนไปส่งให้ก้อด้าย เพ่ๆ ไปส่งผมกลับบ้านโหน่ย”
อ้าว! เติ้ลเมาหันไปดึงคนข้างๆ มาถามเฉย!
“โอ๊ยอะไรเนี่ยคุณ!”
“ขอโทษครับ น้องผมเมาครับ”
ช้าอีกนิดมึงโดนตบคาร้านแน่เติ้ล!
“กลับๆ กูจะกลับห้องแล้ว ไปๆ”
“ผมยางม่ายกลับ จะดิ้น จาเมา ผมอยากเต้น”
เรียกเช็กบิลแล้วลากมันออกจากร้านโดยด่วนครัช! ได้เวลาเผ่น!
ผมลากเติ้ลขึ้นแท็กซี่กลับหออย่างทุลักทุเล ต้องเปลี่ยนแท็กซี่กลางทางแถมยังต้องทิปเงินให้เค้าด้วยครับเพราะเติ้ลเสือกไปอ้วกบนรถเขา กว่าจะลากสังขารมาถึงหอได้ เป็นโชคดีของผมที่เติ้ลสร่างเมาไปพอสมควรผมเลยไม่ต้องแบกมันเดินขึ้นหอ แต่ความซวยของผมยังอยู่เพราะต้องรับมือกับไอ้เด็กเปรตเวอร์ชันคุยไม่รู้เรื่องกว่าปกติ!
“เฮ่ยๆ ลุกได้แล้ว จะนอนก็เข้าไปในห้องสิวะ”
“พี่ตั้มอุ้มโหน่ย”
เอาแล้วไง!
“กูป้อง ไม่ใช่พี่มึง”
“อ้าวเหยอ? งั้นพี่ป้อง อุ้ม ผมขี้เกียจ”
“ไอ้เติ้ลลุก มานั่งเสียงดังตรงนี้อายเค้า”
“อุ้มมมมมมม จาอ้วกกกกกก”
“เฮ้ยๆ อย่านะมึง!”
รีบลากมันเข้าห้องไปห้องน้ำด่วนๆ เลยครัช!
แต่ผมไปไม่ทัน ไหนจะต้องหิ้วปีกลากตัวไอ้เด็กเปรตเข้าห้อง เปิดประตูห้องน้ำแล้วถีบมันเข้าไป ผมจับหัวมันไปพาดกับโถส้วมไม่ทันครับ เติ้ลมันพ่นของเสียใส่ผมเต็มๆ
“เหี้ย!”
“แหวะ เอื๊อก”
กางเกงผม เสื้อไอ้เติ้ล กางเกงมัน พื้นห้องน้ำ เหม็นสิครับ!
“อ้วกแตกอ่า”
“เออ!”
ยังมีหน้ามายิ้มอีกนะมึง
“ฮ่าๆ ผมอ้วกใส่พี่ป้อง พี่ป้องเลอะอ้วก”
“อืม เอาที่มึงสบายใจเลยเติ้ล หัวเราะให้เต็มที่”
มือซ้ายจับฝักบัว มือขวาจับลูกบิดเตรียม!
“ไอ้เหี้ย!”
ผมตะโกนด่ามันลั่นห้องไม่เกรงใจชาวบ้านแล้วครัช! แถมปิดท้ายด้วยการฉีดน้ำใส่ปากมัน หวังว่าสายน้ำที่ปรับไปร้อนจัดจะทำให้มันสร่างเมาได้บ้างนะครัช!
“โอ้ย! เหี้ย ไอ้พี่ป้อง ร้อน!”
“เออ ร้อนๆ แหละดี จะได้สร่าง ฆ่าเชื้อโรคในอ้วกมึง ไอ้สัส!”
“พอแล้วพี่สร่างแล้วหายเมาแล้ว”
“แน่นะมึง? ไหนๆ กูดูดิ หน้ามึงยังแดงอยู่เลย เอาๆ บ้วนปากหน่อย ปากจะได้สะอาด”
ผมจับหัวมันล็อคให้รับน้ำจากฝักบัวเต็มๆ ครับ สะใจ ฮ่าๆ เติ้ลมันนั่งอยู่กับพื้นเลยขัดขืนผมไม่ได้ แรงคนเมารึจะสู้ผมได้ มึงอยากเมาเองนะไอ้สราด!
“แค่กๆ”
พอเห็นเติ้ลสำลักผมเลยหยุดแกล้งมัน เติ้ลมันไอ หอบจนตัวโยน สุดท้ายเลยลงไปคู้กับพื้นห้องน้ำ พวกเราเปียกปอนกันทั้งคู่ อยู่ในห้องน้ำสองต่อสอง ท่ามกลางกลิ่นอ้วกที่ลอยคละคลุ้ง สงสัยวันนี้จะได้อาบน้ำด้วยกันนี่แหละวะ!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
เชื่อสิเดี๋ยวต้องมีคนบอกว่าตัดจบได้คาใจมาก คนเขียนเกรียนเนอะ ใส่สปอยล่อกันชัดๆ :katai2-1:
ตอนนี้มุ้งมิ้งนิดหน่อย ดราม่าเติ้ลเล็กน้อย แต่พี่ป้องหล่อแล้ว อิๆ :hao6: หวังว่าคนอ่านคงจาชอบน้า
รอตอนหน้ากันอยู่อ่ะจิ เดามั้ยๆ จะเกิดอะไรต่อ เหอๆ
-
:laugh: อาบน้ำกับคนเมาทั้งห้องอบอวลด้วยกลิ่นอ้วก
จี้ดเลยพี่ป้อง. ถ้าน้องไปกับผู้ชายคนอื่นพี่ก็เจ็บถเาน้องไปรักกะสาวพี่ก็หน่วง. อื้อหือดราม่านี้ช่างใหญ่หลวงนัก
สวดส่งอีเบสให้ไปสู่ที่ชอบๆได้ไหมอ่ายังจะวนมาอีกเหรอ
คนเขียนสู้ๆค่ะ
-
บรรยากาศมันไม่ส่งให้ได้กันอ่ะ 55555
:really2: :really2: :really2:
-
อุๆอิๆ :z1:
-
เติ้ลเมาแล้วอย่างฮา สงสารก็แต่พี่ป้อง 5555555
ป.ล. มาต่อเร็วๆน่ะไรต์ :m4: :m4: :m4:
-
โรแมนติกจังค่ะ อาบน้ำด้วยกันเคล้ากลิ่นอ้วก 555
-
คงจะดีกว่านี้ถ้าได้อาบด้วยกันโดยไม่มีกลิ่นอ้วก 5555
อิพี่ป้องหล่อแล้วว หนุ่มเหล่ตรึม 5555 แถมมันยังแกล้งน้องอีกด้วยนะ แก้แค้นเรื่องอ้วกใช่มั้ยนี่ อิอิ
-
โถ่พี่ป้องคะ รักน้องก็ดีหรอกแต่พี่จะตัดใจทั้งที่ยังไม่ทำอะไรเลยเหรอคะ
-
อาบเลยๆ
-
อาบน้ำด้วยกันด้วย ไม่นานแน่ๆครับ
-
เกิดเป็นพี่ป้องนี่น่าสงสารจังเลยค่ะ 555555555555
รอตอนต่อไปค่าา อิอิ
-
ตอนนี้อีพี่ป้องเห็นเติ้ลเป็นโสรยารึไงครับ โถถถถ...........พี่ป้อง สาย S ก็ไม่บอก :m20:
-
ถ้าอ้วกเป็นเหตุให้อาบด้วยกันจริงๆ...งี้อยากให้เติ้ลอ้วกใส่พี่ป้องทุกวันเลย อุ่ย!!! เราไม่ได้อะไรเล๊ยยย...จริงจริ๊งงง~! :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
แหม่ นึกว่าจะได้กันในห้องน้ำซะอีก :haun4: ที่ไหนได้ แม่ง อ้วกเต็มไปหมดให้มีอารมณ์ยังไงก็ไม่น่าได้กันหรอก มันยี้ซะขนาดนั้น อีน้องเติ้ลเอ้ย แกนี่จะรีบเมาแล้วอ้วกไปไหน แทนที่จะอ่อยกินแมมมอธ อดเลย แถมยังจะกลับไปสู่เส้นทางเดิมอีกด้วย อีพี่ป้องถ้าแกไม่งัดแมมมอธออกมาใช้นะ อีน้องเติ้ลมันกลับไปตีหม้อแล้วนะโว้ย รีบๆเลย :z2:
-
อร๊ายยยยมันมุ้งมิ้งตรงไหนตะเอง
งานอ้วกมาเต็มเลยคร้าาาาาาาาาา
-
:laugh: อาบน้ำกับคนเมาทั้งห้องอบอวลด้วยกลิ่นอ้วก
จี้ดเลยพี่ป้อง. ถ้าน้องไปกับผู้ชายคนอื่นพี่ก็เจ็บถเาน้องไปรักกะสาวพี่ก็หน่วง. อื้อหือดราม่านี้ช่างใหญ่หลวงนัก
สวดส่งอีเบสให้ไปสู่ที่ชอบๆได้ไหมอ่ายังจะวนมาอีกเหรอ
คนเขียนสู้ๆค่ะ
มาเร็วเม้นไวตลอดคนนี้ ฮ่าๆ :กอด1:
พี่ป้องกัยน้องเติ้ลไม่ได้หน่วงเพราะสาเหตุแบบนั้นหรอกค่ะ ตอนต่อไปนี้แหละจะเริ่มดราม่าแล้ว ดราม่าหลักของเรื่องจริงๆ แล้วก็คือ ปี๊ป บี๊บ ปิ๊บ!
พี่เบสท์จะไม่ได้มาคนเดียวด้วยนะเออ เค้าจะมีพวกมาด้วยนะ! รออ่านเถอะ รอเถอะ รับรอง หึๆ :a6:
บรรยากาศมันไม่ส่งให้ได้กันอ่ะ 55555
:really2: :really2: :really2:
เคยมีคนบอกว่า ถ้าอ่านนิยายของนักเขียนคนนี้ต้องทำใจ ดำเนินเรื่องได้งี่เง่ามาก มีเรื่องชวนเงิบเยอะ เซอร์ไพรส์มีแต่เรื่องปวดตับ ก็ไม่รู้ว่าตกลงเค้าชมรึด่า แต่ชอบแกล้งคนอ่านอ่ะอันนี้เรื่องจริง เวลาคนอ่านเดาทางผิดแล้วจะรู้สึกสนุกนิดๆ
:a2:
อุๆอิๆ :z1:
:katai2-1: ปาดน้ำลายรอได้เลย
เติ้ลเมาแล้วอย่างฮา สงสารก็แต่พี่ป้อง 5555555
ป.ล. มาต่อเร็วๆน่ะไรต์ :m4: :m4: :m4:
แล้วพี่ป้องจะน่าสงสารกว่าเดิม จริงๆ นะ น่าสงสารมากๆ :katai5:
โรแมนติกจังค่ะ อาบน้ำด้วยกันเคล้ากลิ่นอ้วก 555
จำชื่อคนแต่งคนนี้ไว้เลย มีแต่เรื่องประหลาดๆ แบบนี้แหละ ที่ควรจะเศร้าก็ไม่เศร้า ไอ้ที่ฮาก็ดันพาไปดราม่า เรื่องกุ๊กกิ๊กก็กลายเป็นขำขัน ลามกเท่ากับเสื่อม
เค้าเป็นนักเขียนแนวนี้แหละ :m19:
คงจะดีกว่านี้ถ้าได้อาบด้วยกันโดยไม่มีกลิ่นอ้วก 5555
อิพี่ป้องหล่อแล้วว หนุ่มเหล่ตรึม 5555 แถมมันยังแกล้งน้องอีกด้วยนะ แก้แค้นเรื่องอ้วกใช่มั้ยนี่ อิอิ
ถ้าเติ้ลไม่อ้วกก็คงไม่ได้อาบน้ำด้วยกัน
ว่าแต่เติ้ลรู้ได้ไงว่าพี่ป้องตัดผมแล้วจะหล่อ มีหนุ่มชะม้ายตาให้แน่ๆ จนเติ้ลเอาพี่ป้องไปเป็นเหยื่อ :a5:
ความจริงแล้วน้องมันอาจจะเล็งเห็นความหล่อฝังในของพี่ป้องผู้ซกมกมานานแล้วก็ได้นะ #พูดไปนั่น #หลอกแฟนคลับให้ฟินกันไป
โถ่พี่ป้องคะ รักน้องก็ดีหรอกแต่พี่จะตัดใจทั้งที่ยังไม่ทำอะไรเลยเหรอคะ
พี่ป้องขี้ขลาดมั้งคะ
อันนี้ก็ไม่รู้อ่ะ ก็คาแรคเตอร์พี่แกมาเป็นแบบนี้ เค้าจะเขียนให้พี่ป้องกลับลำหันมาวิ่งสู้ฟัดจีบน้องมันก็เกรงว่าจะไม่ใช่ "ปกป้อง" คนนั้น โฮๆ :ling1:
อาบเลยๆ
(http://image.free.in.th/v/2013/il/150623120345.jpg)
อาบน้ำด้วยกันด้วย ไม่นานแน่ๆครับ
:m12: :m7: :z1: รอดูนะตะเอง :impress2:
เกิดเป็นพี่ป้องนี่น่าสงสารจังเลยค่ะ 555555555555
รอตอนต่อไปค่าา อิอิ
This is นิยายดราม่า! เดี๋ยวพี่ป้องจะน่าสงสารกว่านี้อีก :hao5: คนแต่งจะรังแกกลั่นแกล้งเมะอีกเพยบเยย :hao6:
ตอนนี้อีพี่ป้องเห็นเติ้ลเป็นโสรยารึไงครับ โถถถถ...........พี่ป้อง สาย S ก็ไม่บอก :m20:
เดี๋ยวก็รู้ว่าระหว่างพี่ป้องกับเติ้ล(น้องพี่ตั้ม) ใครจะ S กว่ากัน แต่ที่แน่ๆ พี่ตั้มโหดสุด! :z6:
ถ้าอ้วกเป็นเหตุให้อาบด้วยกันจริงๆ...งี้อยากให้เติ้ลอ้วกใส่พี่ป้องทุกวันเลย อุ่ย!!! เราไม่ได้อะไรเล๊ยยย...จริงจริ๊งงง~! :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
ตอนนั้นเติ้ลก็เป็นฝ่ายอาบน้ำให้พี่ป้องไปตั้งหลายทีแล้วน้า ตอนมือเจ็บอ่ะ อย่าลืมจิตะเอง แค่มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเท่านั้นเอง :oo1:
แหม่ นึกว่าจะได้กันในห้องน้ำซะอีก :haun4: ที่ไหนได้ แม่ง อ้วกเต็มไปหมดให้มีอารมณ์ยังไงก็ไม่น่าได้กันหรอก มันยี้ซะขนาดนั้น อีน้องเติ้ลเอ้ย แกนี่จะรีบเมาแล้วอ้วกไปไหน แทนที่จะอ่อยกินแมมมอธ อดเลย แถมยังจะกลับไปสู่เส้นทางเดิมอีกด้วย อีพี่ป้องถ้าแกไม่งัดแมมมอธออกมาใช้นะ อีน้องเติ้ลมันกลับไปตีหม้อแล้วนะโว้ย รีบๆเลย :z2:
ใจเย็นๆ แล้วรออ่าน อิๆ :oni1: เชื่อว่าต้องกรี๊ดแน่นอน :-[
อร๊ายยยยมันมุ้งมิ้งตรงไหนตะเอง
งานอ้วกมาเต็มเลยคร้าาาาาาาาาา
อ้าว? นี่เค้าไม่เรียกว่ากุ๊กกิ๊กมุ้งมิ้งหรอกเหรอคะ? เราว่าน่ารักดีออก พี่หยอกน้อง น้องอ้อนพี่ เราฟินนะ เหอๆ :hao6:
วันนี้ขี้เกียจพูดมาก แต่ถ้าใครอ่านตอนใหม่แล้วไม่กรี๊ด จะแอบงอนดองนิดนึง
-
บางทีผมก็อยากรู้ว่าตอนนั้นที่เติ้ลช่วยผมอาบน้ำเติ้ลทำได้ยังไง หรือเป็นเพราะเติ้ลไม่ได้คิดอะไรกับผมเติ้ลถึงไม่เป็นอะไรเลย
แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วครับ ใครมันจะไปมีอารมณ์กับสถานการณ์แบบนี้ครัช? ผมไม่ใช่พวกวิปริตที่มีอารมณ์เพราะสิ่งปฏิกูลนะครับ!
ผมถลกเสื้อผ้ามันก่อนจะหลับหูหลับตาอาบน้ำให้ โชคดีที่ครีมอาบน้ำแบบฟองหนานุ่มมันเป็นใจผมเลยหยิบตาข่ายมาถูๆ แล้วล้างคราบสบู่เอาฟองออกให้เติ้ลได้โดยง่าย ยิ่งคนเมาหมดฤทธิ์ผมยิ่งจัดการมันได้อย่างรวดเร็ว ใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีผมก็ถีบไอ้เติ้ลในสภาพห่อผ้าเช็ดตัวเป็นเปาะเปี๊ยะออกไปรอนอกห้องน้ำได้ เหลือแต่ผมกับเสื้อผ้าเปื้อนอ้วกของพวกเราสองคน
เวรกรรมมันมาเร็วจริงๆ ว่ะ เคยให้เติ้ลมันซักเสื้อผ้าให้ ผ่านไปไม่ถึงเทอมผมต้องซักกลับให้มันทันที ไอ้ที่มันบ่นเรื่องห้องน้ำสกปรกผมก็ต้องมาล้างอ้วกมันเต็มๆ เหี้ย!
กว่าจะจัดการห้องน้ำเสร็จโคตรเหม็น! อาบน้ำเคล้ากลิ่นอ้วกไม่สนุกเลยครับ ทำไมผมต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้มันด้วยวะ!
ผมนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ ตั้งใจจะเดินไปหยิบกางเกงบ็อกเซอร์มาใส่นอน แต่แล้วก็ต้องสะดุดเพราะไอ้ตัวที่นอนแผ่อ้าซ่าอยู่บนเตียง!
เมื้อกี้กูอุตส่าห์ไม่ดู ตอนนี้มึงเลยประชดกูใช่มั้ย สาสสสส!
เล่าให้เห็นภาพคือเตียงผมอยู่ใกล้ประตูห้องครับ เตียงเติ้ลอยู่ใกล้ห้องน้ำ ตู้เสื้อผ้าผมก็วางอยู่ข้างเตียง ผมต้องเดินผ่านเตียงเติ้ลไปเตียงตัวเอง แล้วคิดดูดิครับ ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมาเจอลูกช้างมันเต็มๆ!
“เฮ่ยเติ้ล ถ้าจะนอนก็ใส่เสื้อผ้านอนดีๆ ไป”
“ขี้เกียจ ร้อน”
มีพลิกตัวหันตูดให้กูอีกนะมึง!
“เออๆ เดี๋ยวกูเปิดแอร์ให้”
อย่าไปสนมันครัช!
ผมจะไม่สน!
ผมบอกตัวเองว่าอย่าไปสนใจแล้วเดินไปเปิดแอร์
พยายามสั่งตัวเองว่าอย่าหันไปมองมัน ให้ทำกิจวัตรประจำวันแล้วรีบๆ เข้านอน
ผมพยายามเช็ดหัวตัวเองให้แห้งแล้วก็หยิบกางเกงมาใส่ ตั้งใจจะนอนแล้วครับ แต่... มันจะนอนแก้ผ้าจริงๆ เหรอวะ? คือเดี๋ยวมันเป็นหวัดแล้วผมจะเดือดร้อนอีกไง ไปปลุกมันให้ใส่เสื้อผ้านอนดีกว่าครับ
“เฮ่ยเติ้ล... เติ้ล”
ผมเดินไปหยุดข้างเตียงมันแล้วก้มลงไปเรียก
“ไอ้เติ้ล”
สะกิดมันซะหน่อยครับ
“ราย”
“ลุกมาใส่เสื้อผ้าหน่อยดิวะ นอนแก้ผ้าน่าเกลียดน่ะมึง”
เติ้ลลืมตาทันทีเลยครับ มันยันตัวลุกขึ้น ไอ้ผมก็นึกว่ามันจะลุกไปใส่เสื้อผ้า ที่ไหนได้!
“น่าเกลียดเหรอ? หุ่นผมมันน่าเกลียดเหรอพี่ป้อง? ซักนิดก็ไม่เร้าใจเหรอ?”
ผมนึกว่ามันจะเถียงเรื่องที่ผมเองก็ชอบใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวอยู่ในห้องเหมือนกันอะไรแบบนั้นซะอีก
“เป็นเหี้ยอะไร? ใส่เสื้อผ้าไปจะได้นอน เดี๋ยวหวัดแดกหรอกมึง”
“ผมผอมไปจริงๆ ใช่ป่ะ มิน่าไม่ใช่สเป็กเกย์ ขนาดในร้านคนยังมองแต่พี่ป้อง เดี๋ยวนี้เค้าฮิตคนล่ำๆ กันใช่ป่ะ?”
“เฮ่ย!”
ถ้ามันจะเมาดราม่างอแงผมนี่จะไม่ว่าเลยครัช ไอ้เติ้ลมันลามมาลูบๆ คลำๆ กล้ามผมจนแนบชิดนี่ดิ!
“พี่ป้องแม่งซ่อนรูปว่ะ เอาแต่หมกตัวในห้อง กินแต่มาม่า มีกล้ามได้ไงวะ ดูดิไม่มีพุงด้วย”
เหี้ย! มึงจับอะไรของมึง! อยู่ๆ เติ้ลก็เอามือมาวางแปะบนพุงผมครับ สะดุ้งเลยอ่ะ!
“ไอ้เติ้ล!”
“ค.วยก็ใหญ่ ถ้าพี่คิดจะรักสนุกนะ รับรอง ฮอทกว่าพี่เบสท์ร้อยเท่าอ่ะ”
คิด วิเคราะห์ แยกแยะ เต็มๆ เลยนะมึง!
“พล่ามไรของมึงเนี่ยเติ้ล? เฮ้ยเมาก็นอน”
“ไม่เมาแล้วเพ่!”
มันเมาเต็มที่เลยครับ คนไม่เมาคงไม่พยายามดึงบ็อกเซอร์ผมลงแบบนี้หรอก!
“มันหาว่าผมตูดบาน แล้วใครมันเอาผมทุกวันจนหลวมวะแม่ง! ชอบให้ผมแหกขากว้างๆ เล่นท่ายาก ถึงเวลาก็มาด่าว่าผมไม่เร้าใจ ผมทำใจตามมันขนาดนั้นแล้วยังด่าผมอีกไอ้เกย์เหี้ย!”
ชั่วโมงระบายความคับข้องใจของไอ้เติ้ลเหรอครับ? ผมไม่ขัดหรอกนะถ้ามันจะพล่ามอะไรให้ผมฟังแต่กรุณาเอามือออกจากแมมมอธกูก่อนสิเว้ย!
“ทำมาด่าผมจริงๆ มันค.วยเล็กเองอ่ะดิ พี่ป้องรู้ป่ะของมันเล็กกว่าของผมอีกอ่ะ”
กูไม่รู้ ถ้าอยากให้กูรู้เรื่องมีสมาธิก็ปล่อยตัวประกันก่อนสิเว้ย!
“อาศัยรูปร่างหลอกเหยื่อคนใหม่ไปเรื่อยๆ อ่ะดิ แม่งเหี้ย! ตัวเองไม่ดีแล้วเสือกมาโทษคนอื่น”
“เออๆ ปล่อยแมมอธกูก่อน ไปใส่เสื้อผ้านอนได้แล้วมึง”
“จะหวงไปทำไมวะ ถือว่าใหญ่เหรอ!”
มันเกี่ยวกันมั้ยครัช! ไอ้เหี้ยเติ้ลลลลลลลลลล อย่ารูดสิว้อย กูเสียว!
“เดี๋ยวผมทำไรเด็ดๆ ให้เอาป่ะ รับรองผมไม่ได้ห่วยแบบที่มันว่าแน่ๆ มันอ่ะแหละสำส่อน!”
“ไม่ๆ กูไม่ลอง มึงไม่ไหวละเติ้ลนอนไปเล โว้ว!”
ผมจะผลักมันออก จะดันมันให้ไปนอน แต่เติ้ลมันกลับใช้จังหวะนั้นมุดตัวลงต่ำแล้วงับหัวแมมมอธลูกผม!
ตัวงอเลยครัช!
ร้องไม่ออกอ่ะ ทั้งเจ็บทั้งเสียว!
ยิ่งผลักมันก็ยิ่งต้าน แรงดูดก็ยิ่งเพิ่มตาม ผมเข่าอ่อนเลยครับ เติ้ลมันเล่นผมซะแล้ว...
เหมือนสมองมันระเบิดขาวโพลงไปหมด ความเสียวซ่านปนสัมผัสสากๆ จากลิ้นอุ่นๆ กับความชื้นแฉะในปากที่ส่งแรงดูดรัดมางับหัวแมมมอธนี่มันต่างกับตอนช่วยตัวเองลิบลับเลยครับ
เติ้ลตวัดลิ้นเลียไปมาเหมือนแมมมอธผมเป็นไอติมโคตรอร่อย เลียไปมาจนสุดแล้วก็อมเข้าไปทั้งอันก่อนจะดูดอย่างแรง มันเม้มไข่ให้ด้วยอ่ะ ซี๊ดเลย!
ที่ไอ้เบสท์บอกว่าเติ้ลห่วยนี่ผมเถียงเลย แค่ปากผมก็จะตายแล้ว สวรรค์กวักมือเรียกผมอยู่ข้างหน้านี้เอง!
“อื้อ เอ็ดแอ้วเอ๋ออี่อ้อง!”
เถียงไม่ออกเลยครับ ขาสั่นไปหมดแล้ว ผมนี่ต้องนั่งเลยยืนไม่ไหว
ยอมรับเลยว่าไม่เคยเจออะไรแบบนี้ มิน่าพี่ตั้มถึงบอกว่าเวลาผู้หญิงใช้ปากให้โคตรเสียว พี่ตั้มเคยชวนผมไปเที่ยวกับสาวอยู่นะ ผมไม่อยากไปมันก็ยุบอกให้ลองแบบน้ำจิ้มก็ได้ถ้าไม่กล้าเอาจริง แต่ผมรักนวลสงวนตัวจนมาเจอน้องพี่ตั้มงาบเอาเต็มปากเต็มคำนี่แหละ!
“แหวะ! เสร็จแล้วเหรอพี่ป้อง ทำไมเร็วจังวะ!”
เติ้ลมันคายลูกๆ แมมมอธออกมาใส่มือ เห็นแล้วโคตรอายเลยครับ มันฆ่าสัตว์โดยป้ายมือเลอะๆ ข้างนั้นกับกองผ้าเช็ดตัวที่วางขยุกขยุยอยู่ข้างๆ บอกไม่ถูกว่าระหว่างเห็นมันคายทิ้งออกมาแบบนี้กับปล่อยให้มันกลืนทั้งหมด แบบไหนจะน่าอายกว่ากัน
ผมควรจะทำยังไงดีครับ? ผมควรจะทำอะไรเป็นอย่างแรกดี? ผมจะพูดอะไรดีครับ? จะด่าไอ้เติ้ล หรือช่วยมันเช็ดปากก่อน เลอะหยดลงมาที่คางด้วยอ่ะ หรือผมควรตระหนักว่าเราทั้งคู่อยู่ในสภาพหมิ่นเหม่ ผมใส่แค่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวแถมยังโดนถลกลงมาปล่อยให้แมมมอธชูงวง ส่วนเติ้ลก็แก้ผ้าอยู่ตรงหน้าผม ผมควรจะทำอะไรก่อนดีตอบผมที!
“พี่ป้อง เสียศักดิ์ศรีผู้ชายว่ะ นกกระจอกไม่กินน้ำแบบนี้ห่วยอ่ะ”
“เออ เรื่องของกู สะใจมึงแล้วใช่มั้ย กูไปนอนล่ะ”
เพลียครับ โดนดูดไปทีเดียว เพลียเลย เท้าไม่ติดพื้นแล้วครับ เหมือนอยู่บนเมฆ สมองผมรวนไปหมดแล้ว รีบไปนอนดีกว่าครับ
“เดี๋ยวดิ ห้ามไป ผมยังไม่ได้โชว์ไรเด็ดๆ ให้พี่ดูเลย”
“โชว์เหี้ยอะไรอีก แค่นั้นก็เด็ดพอแล้ว”
“ไม่เอา! ผมอยากรู้ว่าตูดผมไม่ฟิตจริงป่าว มาลองกันหน่อยดิพี่ป้อง ของพี่ใหญ่อ่ะ ผมอยากรู้ว่ามันจะหลวมอีกป่ะ”
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยย”
ผลักหัวมันออกครับ แต่เติ้ลมันกอดเอวผมแน่น ยิ่งผลักมันก็ยิ่งทึ้งกางเกงผม สู้แรงกันไปมาถีบกันไปเรื่อยสุดท้ายผมก็ล่อนจ้อนโดนมันดึงกางเกงติดมือไปจนได้ ทำไมผมมีชะตากรรมต้องถูกผู้ชายปล้ำแบบนี้ละว้อย! หรือผมควรจะซัดมันให้สลบแบบในหนังดี?
ผมรู้ว่าโอกาสแบบนี้ไม่ได้มีง่ายๆ แต่เชื่อเถอะ ถ้าพี่ตั้มรู้ว่าผมฉวยโอกาสกับเติ้ลแล้วละก็ หายนะแน่ๆ ครัช!
“เฮ่ยเติ้ลๆ พี่ไม่เอาด้วยนะเว้ย มึงอย่ามาทำงี้กะกูดิ”
“ก็ผมจะเอาอ่ะพี่ อยู่เฉยๆ ไปเลยพี่ป้อง เดี๋ยวผมจัดการให้”
“ไม่ๆ กูอยากเก็บครั้งแรกไว้คืนแต่งงาน กูยังหวงความซิง กูยังไม่พร้อม”
“ครั้งแรกไม่เจ็บหรอก แป๊บเดียวเดี๋ยวก็ฟิน เชื่อมือน้องดิเดี๋ยวน้องทำให้เอง”
เชื่อมือรึเชื่ออะไรครับ! ไอ้เติ้ลมันนั่งคร่อมผมแล้ว!
“เฮ้ยเติ้ล ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะโว้ย มึงเลิกเล่นเหี้ยๆ ได้แล้ว! กูไม่ขำ”
ไอ้เติ้ลมันจับแมมมอธผมจ่อรอตรงเครื่องประหารแล้วครับ ลูกผมมุดเข้าไปเมื่อไหร่! พี่ตั้มตามมายิงผมไส้แตกถึงที่แน่ๆ
“นอนนิ่งๆ นะพี่ป้อง เดี๋ยวน้องทำให้ รับรองสบายตัว”
ไม่เอา กูยังไม่อยากเสียความบริสุทธิ์ กูยังไม่อยากไปสวรรค์ตอนนี้!
“อ้าว ไม่เข้า?”
มันพยายามจับแมมมอธผมไปลงรู แต่ลูกผมกลัวหัวหดเลยทำไม่ได้
“ทำไมไม่เข้าอ่ะ?”
เติ้ลบีบคอแมมมอธเอาหัวไปถูไถพยายามหาทางเขมือบหัวลูกชายผมให้ได้ เจ็บครับ! ขนตูดมันบาดหัวแมมมอธผม! มึงโกนจริงๆ ใช่มั้ยไอ้สัส! มิน่าสายไฟมึงสั้นเป็นระเบียบเรียบร้อยดีมาก ไม่รกรุงรังพันเสาไฟฟ้าเหมือนของกู แสดงว่าไอ้เส้นหยักๆ ยาวๆ ที่ร่วงในห้องน้ำนี่ก็ของกูคนเดียวจริงๆ
“เหี้ย กูเจ็บ!”
มันยังพยายามบังคับขืนใจแมมมอธผมอยู่ด้วยการจับหัวลูกผมไปยัดใส่รูอย่างรุนแรง แต่ทำไม่ได้หรอกครับ แมมมอธผมมันดื้อไม่ยอมให้ความร่วมมือ สลบคอพับคออ่อนแบบนั้นจะมุดรูไอ้เติ้ลได้ยังไง
เฮ้อรอด! นี่สินะที่บอกว่าถ้าผู้ชายไม่แข็งก็ข่มขืนไม่ได้ หวังว่าเติ้ลมันคงไม่มีไวอากร้าติดตัวนะครับ ไม่ใช่มันเอามากรอกปากผมฝืนใจกันถึงขั้นนั้นนะ
“เฮ้ยแข็งดิไอ้พี่ป้อง ทำไมไม่แข็งวะ!”
เหี้ย! มันเขย่าคอแมมมอธผม!
“ไอ้เติ้ล กูเจ็บ!”
“ก็ตื่นดิวะ! อย่าหลับ”
กูพึ่งแตกไปไอ้สัส! แล้วมึงก็ทำซะกูกลัว อยู่ๆ ลุกขึ้นมาปล้ำกูๆ คงมีอารมณ์หรอก แค่นี้ปืนพี่มึงจ่อกบาลกูแล้วเนี่ย!
“เออ มันพึ่งแตกไป”
“ห่วยว่ะ แตกเร็วแล้วยังไม่อึดอีก ทีพี่เบสท์ยังต่อติดๆ กันได้หลายยกเลย”
“เออกูขอโทษที่กูห่วยพอใจยัง! สมใจมึงก็ปล่อยกูได้ละ เลิกปล้ำกูได้แล้วไอ้สัส!”
ผมเริ่มมีน้ำโหละครับ! ถ้าผมกากขนาดนั้นก็ไม่ต้องมาเอากับผม ไปเอากับไอ้เหี้ยเบสท์โน่น!
“เดี๋ยวดิ ก็ผมจะเอาอ่ะ”
“อย่ามางอแงไอ้เติ้ล กูเพื่อนเล่นมึงเหรอ? คิดถึงความรู้สึกกูบ้างป่ะ!”
ผมบอกไม่ถูกว่าอะไรมันเจ็บกว่ากันระหว่างการแอบรักมันข้างเดียวทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้กับการที่มันมาทำอะไรง่ายๆ แบบนี้กับผมด้วยเหตุผลบ้าๆ
ได้ผลครับ เติ้ลชะงักไป แล้วก็เปลี่ยนจากการพยายามปล้ำเป็นกอดผมแทน มันซบผมแล้วเริ่มพึมพำ
“ผมขอโทษ พี่ป้องอย่าโกรธน้องนะ น้องไม่ได้ตั้งใจ”
เออ เพราะมึงเป็นน้องกูไงกูเลยทำอะไรมึงไม่ได้
“น้องเหี้ยอะไรวะ คิดจะปล้ำพี่ชาย”
“ลองหนุกๆ เล่นขำๆ น่ะพี่ป้อง เราไม่ได้เป็นไรกันจริงๆ ซะหน่อย เอ้ย! แต่ผมรักพี่เหมือนพี่ชายแท้ๆ นะ รับรอง ต่อไปนี้ผมจะเคารพรักพี่ไม่แพ้พี่ตั้มเลย”
จุกมั้ยครับ? ตราบใดที่เติ้ลยังเอาคำว่าน้องมาค้ำคอผม ผมจะเลยเถิดยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นได้ยังไง!
“เออ นอนซะ แก้ผ้านอนเดี๋ยวหวัดแดกอ่ะมึง”
ผมหยิบผ้าห่มมาสะบัดคลุมตัวมันให้ เติ้ลเอนตัวลงนอนแต่กลับไม่ยอมปล่อยผม มันยึดเอาผมเป็นหมอนข้างซะงั้น!
“เติ้ล... เติ้ล?”
“นอนไง”
“ก็ปล่อยกูดิ กูจะได้ไปนอน”
“พี่ป้องไม่นอนกะผมจริงๆ เหรอ?”
ที่เติ้ลถามนี่หมายถึงเรื่องไหนกันแน่ครับ?
“กูก็จะไปนอนเตียงกูไง”
“นอนกับผมหน่อยดิ หนาว ตัวพี่ป้องอุ่นดี”
ถ้ามันหนาวก็ไปใส่เสื้อสิครับไม่ใช่มาลูบๆ คลำๆ ซุกผมแบบนี้ ทีเมื่อกี้ก็บ่นร้อนนะมึง!
“ก็ไปใส่เสื้อสิเว้ย!”
“ไม่เอา เผื่อยั่วพี่ป้องได้”
เซ็งเลยครับเจอมันกวนตีนกลับแบบนี้
“ทำไมมึงอยากนอนกับกูนักวะ มึงไม่ได้รักกูมาเอากับกูทำไม ไหนว่าจะเลิกเป็นเกย์แล้วไง?”
“ผมแค่อยากรู้ว่าผมน่าเบื่อจริงรึเปล่า แต่ผมไม่กล้าเอากับคนอื่นอ่ะพี่ป้อง ถ้าผมไปทำกับคนอื่นผมคงเลิกเป็นเกย์ไม่ได้ ต้องกลายเป็นแบบพี่เบสท์แน่ๆ”
“มึงจะทิ้งทวนทำเหี้ยอะไร จะเลิกก็เลิกดิวะ สัส!”
“ก็ผมคาใจนี่หว่า! ผมไม่อยากจบแบบนี้อ่ะ โดนบอกเลิกเพราะตูดบาน ผมไม่ได้ห่วยนะพี่ป้อง พี่เชื่อผมป่ะ?”
ถุ้ย! นิสัยแพ้ไม่เป็น ไอ้เด็กเปรต! เสียอะไรไม่ว่าแต่ไม่ยอมเสียหน้า สัส!
“เออๆ กูเชื่อ ปล่อยกูได้ละ”
“งั้นพี่ว่าตูดผมยังฟิตอยู่ป่ะ?”
มึงจะเอาคำตอบจากกูให้ได้เลยใช่มั้ย!
“เออ! ถ้ารูมึงหลวมของกูคงหลุดเข้าไปละ นี่ฟิตจนยัดไม่เข้ายังต้องถามอีกเหรอ สบายใจก็นอนได้แล้วไอ้เด็กเปรต”
เติ้ลหลุดหัวเราะออกมา มันปล่อยมือและขยับไปนอนหนุนหมอนส่งยิ้มให้ผม ผมหวังว่ามันคงจะนอนแต่โดยดีนะครับ
ปวดหัวกับไอ้เด็กเปรตนี่เหลือเกิน!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
:m10: พี่ป้องโดนปล้ำ! แต่ในที่สุดพระเอกของเรื่องก็ยังเก็บความบริสุทธิ์ผุดผ่องของแมมมอธเอาไว้ได้ :m20:
#คาดว่าต้องมีคนขัดใจอยากมัดมือมัดเท้าพี่ป้องเอาไปส่งให้เติ้ลทดสอบความฟิตแต่โดยดีแน่ๆ :oo1:
ในห้องน้ำมีอ้วก แต่นอกห้องน้ำไม่มี เตียงในห้องมีสองเตียง แม้จะไม่มีโซฟาแต่โต๊ะเขียนหนังสือกับระเบียงก็มีอยู่นะ แต่พี่ป้องมือใหม่ ไม่แอดวานซ์เท่าเฮียชัชหรอก
พี่ป้องนี่ไม่ได้เรื่องเลยเนอะ มิน่าคนถึงไม่รัก นิยายเลยไม่ดัง มันไม่สนุกเพราะพี่แกไม่ค่อยทำตัวแบบเมะเรื่องอื่นๆ ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้ขึ้นคร่อมกลับแระ จะเป็นแบบเมะแสนดีไม่ฉวยโอกาสก็ไม่ใช่ ดันแตกซะด้วย เร็วอีกต่างหาก #เอาใจช่วยพี่ป้องด้วยน้า ยังไงก็ขอฝากเมะแปลกๆ ที่ชื่อ "ป้อง" ไว้ในหัวใจนักอ่านทุกคนนะค้า
:mew2: ตอนนี้ใช้ได้มั้ยตัวเอง?
เค้าบอกแล้ว อย่าถามหาฉากเรทจากคนแต่งคนนี้ เค้าเขียนฉากฟีทเจอริ่งไม่เก่ง ภาษาเค้าไม่ดี บรรยายไม่ค่อยได้อารมณ์ ถนัดเล่าตรงๆ ซะมากกว่า :z1:
ป.ล. เค้าท่าไม่เยอะ เลยเขียนอะไรได้ไม่ค่อยแยะ คราวหน้าจะพยายามเก็บข้อมูลให้มากๆ จะเขียนได้ลื่นๆ ละกันนะ #ว่าแล้วก็เปิดเว็บเกย์
-
จิ้มๆๆ
อิพี่ป้องแม่มกาก แตกไว เกือบโดนน้องมันปล้ำแล้วไง 55555555555
อ่านไปแล้วยังไม่วายมีขนตูดอีกเรอะ!? ไม่ยอมทิ้งประเด็นนี้จริงๆ สินะ 5555 แต่ตอนขนตูดนี่คือแบบ...อิพี่ป้องอธิบายละเอียดไปมั้ยลูก -O-;;
อิเห้เบสท์มันเล็กกว่าเติ้ลอีกเหรอเนี่ย เงิบแป๊บบ
มิวายสงสารอิพี่ป้อง T^T เติ้ลพูดมานี่แทงใจอิพี่มันชัดๆ
รอวันที่น้องมันรู้ตัววว
-
สำเร็จไปอีกขั้นโดนจับเข้าปากแล้ว ที่เหลือทางอื่นก็คงจะตามมา แต่ฮาอิพี่ป้องว่ะไวมากแถมไม่สู้คนอีก
-
อิน้องนี่ก็ไม่รู้ตัว อิพี่ก็ซึน ง้าวง่าวอ่ะ
-
เติ้ลนิสัยไม่ดีจริงๆค่ะพ่อคุณ ทำอะไรคิดถึงใจคนอื่นหน่อยถึงจะเมาอยู่ก็เถอะ
เป็นน้องเป็นนุ่งจะจับมาตีก้น..
-
เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆ
เรื่องพี่ป้องกาก ไว นกกระจอกไม่กินน้ำนี่จะว่ากันไม่ได้นะ พี่ป้องยังซิงอยู่ไม่ใช่หรือ? พี่ยังไม่เคยแล้วพอเจอหนแรกแล้วมันจะฮึดสู้ได้ยังไง อีกอย่างพี่เขาก็โดนสารพัด น้องมันจะจับพี่ขย่มนะ แล้วไหนจะพี่ตั้มอีกล่ะ?
ส่วนเรื่องผู้ชายที่อึดแล้วทำต่อได้หลายๆยกนี่ไม่ใช่ทุกคนนะ บางคนก็ต้องต้องพักแป็บก่อนจะต่อได้ ถ้าไม่รู้เทคนิคก็ต่อยาก อีกอย่างนะ ใจพี่เขายิ่งไม่สู้อยู่ด้วย น้องเติ้ลก็ต้องค่อยๆเต๊าะพี่เขาไปก่อน อ้อนให้พี่เขาซ้อมบ่อยๆ ยิ่งเป็นแมมมอธอยู่แล้วนี่ไม่น่าเป็นห่วงหรอกนะ เดี๋ยวอิเบสท์มีอายหรอก
-
เก็บซิงไว้รอรักจริงสินะพี่ป้อง. :hao3:
เอ๊ะหรือว่าไม่อาจผ่านด่านขนตูดกุดๆได้. อันนี้ฮาจริงโอยยยย
แต่อ่านคำตอบเม้นท์แล้วเครียดเลย. ปี้ป...ปี้บ...เนี่ย
พี่ป้องรับบทหนักจริงๆจ้า. เอาใจช่วยพี่ป้องนะ
-
ง่อววววววววโดนเข้าแล้วไหมละอิพี่ป้อง
ตอนนี้เราทีมอิน้องเติ้ลเลย :m20: :m20: :m20:
-
55555 น่าสงสารพี่ป้อง แต่ฮาดี :m11: :m11: :m11:
ถ้าเติ้ลรู้ว่าพี่ป้องแอบชอบจะเป็นไงน่ะ
-
แหม่..ไม่น่าเชื่อพี่ป้องรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้ได้ครัช! (แต่เสียความบริสุทธิ์ทางโบลว์จ๊อบให้น้องเติ้ลไปแล้วเรีบร้อย)
-
เมื่อไรจะมีฉากน้านนนรอ รอและรอ คนอ่านหื่นค่ะ 5555 :hao6: :hao6:
-
ตื่นมาจะจำได้ไหมหร้อไอ้เด็กบ้า สงสารแต่อีพี่ป้อง อยากก็อยาก จิ้นก็ต้องเก็บ ไอ้นี่ก็ยั่วจัง
-
เก็บ-ซิง-ไว้-ชิง-โชค!!! แด่พี่ป้อง
น้องเติลก็ใจเย็นๆ น้องทำพี่ป้องเจ็บอยู่เรื่อยเลย น่าสงสารพี่ป้องเขาน้า
เราว่าเติ้ลกล้าเพราะเติ้ลไม่คิดอะไรกับพี่ป้องแน่เลย เจ็บแท้พี่ป้องของน้องงงงง~
-
:haun4: :jul3: :m20: ไม่รู้จะเม้นท์ยังไงแต่บอกตามตรงอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ น้ำไหลออกตาเลย มันแบบ :m20: มากๆๆๆๆๆๆๆ อ่ะ ช่างเป็นบทขืนใจทีฮาไม่รู้จะฮายังไง ถึงจะมีดราม่าอีพี่ป้องที่แอบรักแต่ความฮามันกลบซะจนไม่รู้จะสงสารอีพี่ป้องมันตอนไหน แต่สงสารแมมมอธมันมากกว่าที่ยัดเข้าไม่ได้ แถมโดนบีบคออีก เติ้ลเอ้ยค่อยๆปลอยประโลมเหมือนตอนหยอกรังไข่พี่ป้องหน่อยดิลูกจะกินของดีต้องอดทนหน่อย ของซิงก็งี้แหละ คราวหน้าต้องไม่พลาดนะ :hao6:
-
:impress2: :o8: โอ้ย...........ขำ :laugh: :laugh: :laugh:
น้องเติ้ลใสๆ แค่สอบปากเปล่าใช่ไหมลูก ฮ่าๆๆ ส่วนอีพี่ก็คิดมากไปเกิ๊น.... :katai1:
แต่เอาน่า ค่อยๆ อัพเลเวลความรัก และ ...สัมพันธ์ (จงเติมคำลงในช่องว่าง) :hao6:
รอตอนต่อไปจ้า :hao7: (หื่นไปมั้ยตรู)
-
เปลี่ยนช่ืออิพี่ป้องเป็น อิป้องน้องกระจอกเลยดีมั้ย :mew2:
-
และการอาบน้ำก็ไม่มีอะไรเกินเลยจริงๆถึงพี่ป้องจะเป็นคนอาบให้เติ้ลก็ตาม ฮึ่มมม!!!
เฮ้ย...เติ้ลเริ่มน่ากลัวและ แต่เราชอบ 555+
-
:mew5: พี่ป้องแม่งกากอะ :เฮ้อ:
-
ขำพี่ป้องโดนน้องว่า ไม่อึด ๕๕๕
-
ทำไมอ่านตอนนี้ละตลกปนดราม่านิดๆ แต่ตลกมากกว่าาาาาาาาาาา
เชื่อแล้วว่าพี่ป้องยังซิง 555555555555555555555
แต่ก็ดีนะยังไม่มีอะไรเกินเลยแม้เราจะรออยู่ก็เถอะ กร๊ากกกกกกก
-
:hao6:
-
พี่ป้องน่าสงสารอ่ะ โดนเล่นกับความรู้สึกตลอดดดด
-
เสียความบรืสุทธิ์ไปแล้วนะปกป้อง
-
พี่ป้อง เป็นคนมีความอดทนสูงมาาาาาก คือเติ้ลนี่งอแง ง๊องแง๊ง เอาแต่ใจ ไร้เหตุผลระดับแม๊กซิมั่ม แค่อ่านๆยังรู้สึกอยากจะเอาหมอนอุดปากให้หยุดพูดเลย
ปากไม่มีหูรูดไม่ว่า แต่ทำอะไรกับป้องคิดน้อยเกินไป ทีคำพูดเบสท์คิดมากคิดซ้ำๆอยู่นั่น ทำไมเติ้ลถึงได้ไม่มีความเชื่อมั่น มั่นใจ เคารพในตัวเองเลย เบสท์มันก็เลวโต้งๆให้เห็นอยู่แล้ว ทำไมยึดติดนัก
เรื่องนี้ชอบพี่ป้อง นิสัย โฟรไฟล์ติดดินดี สงสารพี่แก น้องมันทำอะไรไม่คิดถึงใจคนอื่นเล๊ยยยย
-
จิ้มๆๆ
อิพี่ป้องแม่มกาก แตกไว เกือบโดนน้องมันปล้ำแล้วไง 55555555555
อ่านไปแล้วยังไม่วายมีขนตูดอีกเรอะ!? ไม่ยอมทิ้งประเด็นนี้จริงๆ สินะ 5555 แต่ตอนขนตูดนี่คือแบบ...อิพี่ป้องอธิบายละเอียดไปมั้ยลูก -O-;;
อิเห้เบสท์มันเล็กกว่าเติ้ลอีกเหรอเนี่ย เงิบแป๊บบ
มิวายสงสารอิพี่ป้อง T^T เติ้ลพูดมานี่แทงใจอิพี่มันชัดๆ
รอวันที่น้องมันรู้ตัววว
คาดว่าเมะเรื่องนี้คงเป็นที่จดจำสำหรับแฟนๆ นักอ่านประมาณนี้ #พี่ป้องไว #พี่ป้องกระจอก ฮ่าๆ
ส่วนเรื่องขนาด... ความจริงของพี่เบสท์อาจจะไม่ได้"เล็ก" เมื่อเทียบกับมาตราฐาน แต่พอดีน้องเติ้ลเค้า"โต"กว่าก็เท่านั้น แต่ต้องไปถามน้องเติ้ลว่าแมมมอธพี่ป้องที่ว่าตัวใหญ่เนี่ย กี่นิ้ว อิๆ
รอวันที่คนอ่านจะค้นพบว่านิยายเรื่องนี้มันสนุกตรงดูพระเอกดราม่าแอบรักน้อง อิๆ :hao7:
สำเร็จไปอีกขั้นโดนจับเข้าปากแล้ว ที่เหลือทางอื่นก็คงจะตามมา แต่ฮาอิพี่ป้องว่ะไวมากแถมไม่สู้คนอีก
กำลังจะตามมาในไม่ช้า อิๆ ดีใจที่คนอ่านรักพี่ป้องค่ะ ฮาใช่มั้ยล่ะ ฉากแบบนี้หาจากที่อื่นไม่ได้หรอกนะ :o8:
อิน้องนี่ก็ไม่รู้ตัว อิพี่ก็ซึน ง้าวง่าวอ่ะ
มันก็สนุกตรงนี้แหละ ดราม่าพ่อแง่แม่งอนแบบหน่วงๆ ปวดตับจนคนอ่านอยากเดินเข้าไปโบกตัวละคร เหอๆ :beat:
เติ้ลนิสัยไม่ดีจริงๆค่ะพ่อคุณ ทำอะไรคิดถึงใจคนอื่นหน่อยถึงจะเมาอยู่ก็เถอะ
เป็นน้องเป็นนุ่งจะจับมาตีก้น..
เอาแมมมอธตีใช่มั้ยตัวเอง? :impress2:
เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆ
เรื่องพี่ป้องกาก ไว นกกระจอกไม่กินน้ำนี่จะว่ากันไม่ได้นะ พี่ป้องยังซิงอยู่ไม่ใช่หรือ? พี่ยังไม่เคยแล้วพอเจอหนแรกแล้วมันจะฮึดสู้ได้ยังไง อีกอย่างพี่เขาก็โดนสารพัด น้องมันจะจับพี่ขย่มนะ แล้วไหนจะพี่ตั้มอีกล่ะ?
ส่วนเรื่องผู้ชายที่อึดแล้วทำต่อได้หลายๆยกนี่ไม่ใช่ทุกคนนะ บางคนก็ต้องต้องพักแป็บก่อนจะต่อได้ ถ้าไม่รู้เทคนิคก็ต่อยาก อีกอย่างนะ ใจพี่เขายิ่งไม่สู้อยู่ด้วย น้องเติ้ลก็ต้องค่อยๆเต๊าะพี่เขาไปก่อน อ้อนให้พี่เขาซ้อมบ่อยๆ ยิ่งเป็นแมมมอธอยู่แล้วนี่ไม่น่าเป็นห่วงหรอกนะ เดี๋ยวอิเบสท์มีอายหรอก
จากการวิเคราะห์เม้นทำให้เรารู้ได้ว่านักอ่านท่านนี้รู้ลึกรู้จริงเหมือนเคยผ่านประสบกามเปิดซิงชาวบ้าน o8 ใช่มั้ยตัวเอง :impress:
ยกให้เป็นผู้เชี่ยวชาญเยยอ่ะ อิๆ เดี๋ยวต้องดูว่าครั้งต่อๆ ไปจะเป็นยังไง พี่ป้องจะผงาดบนสังเวียนชนช้างได้หรือไม่ อิๆ :haun4:
เก็บซิงไว้รอรักจริงสินะพี่ป้อง. :hao3:
เอ๊ะหรือว่าไม่อาจผ่านด่านขนตูดกุดๆได้. อันนี้ฮาจริงโอยยยย
แต่อ่านคำตอบเม้นท์แล้วเครียดเลย. ปี้ป...ปี้บ...เนี่ย
พี่ป้องรับบทหนักจริงๆจ้า. เอาใจช่วยพี่ป้องนะ
ขอบคุณข้อมูลเรื่อง "ขนตูด" จาก ตุ๊ดและกระเทยไม่ประสงค์ออกนามตามเว็บบอร์ดชาวสีรุ้งค่ะ เราได้ข้อมูลการพูดคุยของพวกคุณมาเขียนเป็นฉากฮาๆ ในนิยายเรื่องนี้เลยนะ คนอ่านชอบด้วยล่ะ #ปลื้ม
อย่าลืมเอาใจช่วยพี่ป้องนะคะ มันจะยังหนักกว่านี้อีกอ่ะ แต่เดี๋ยวต้องรอดูว่าสุดท้ายแล้วใครกันแน่ที่รอรักจริงกับรักงั้นๆ :hao5:
ง่อววววววววโดนเข้าแล้วไหมละอิพี่ป้อง
ตอนนี้เราทีมอิน้องเติ้ลเลย :m20: :m20: :m20:
งั้นตอนนี้อย่าลืมปักป้ายไฟเชียร์ #ทีมน้องเติ้ล #ทีมเคะรุก นะคะ :mew1:
55555 น่าสงสารพี่ป้อง แต่ฮาดี :m11: :m11: :m11:
ถ้าเติ้ลรู้ว่าพี่ป้องแอบชอบจะเป็นไงน่ะ
อยากรู้ต้องรออ่านตอนถัดไป หึๆ #มาไวเคลมไว
แหม่..ไม่น่าเชื่อพี่ป้องรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้ได้ครัช! (แต่เสียความบริสุทธิ์ทางโบลว์จ๊อบให้น้องเติ้ลไปแล้วเรีบร้อย)
ไม่นานหรอกตัวเธอว์! ฮ่าๆ อึ้ง ทึ่ง เสียดาย หงุดหงิดอยากรู้ตอนต่อไปใช่ไหมล่ะ คิกๆ :katai2-1:
เมื่อไรจะมีฉากน้านนนรอ รอและรอ คนอ่านหื่นค่ะ 5555 :hao6: :hao6:
นิยายเรื่องนี้ไม่ค่อยเรทจริงๆ นะ เราเน้นดราม่า อย่ากดดันคนแต่งเลย :ling3: กลัวเขียนฉากอย่างว่าออกมาไม่ดี ไม่ถูกใจคนอ่าน #วิ่งหนีความคาดหวังแพร๊บ! :o12:
ตื่นมาจะจำได้ไหมหร้อไอ้เด็กบ้า สงสารแต่อีพี่ป้อง อยากก็อยาก จิ้นก็ต้องเก็บ ไอ้นี่ก็ยั่วจัง
ลุ้นใช่มั้ยล่ะ เหอๆ :katai5:
เก็บ-ซิง-ไว้-ชิง-โชค!!! แด่พี่ป้อง
น้องเติลก็ใจเย็นๆ น้องทำพี่ป้องเจ็บอยู่เรื่อยเลย น่าสงสารพี่ป้องเขาน้า
เราว่าเติ้ลกล้าเพราะเติ้ลไม่คิดอะไรกับพี่ป้องแน่เลย เจ็บแท้พี่ป้องของน้องงงงง~
#เก็บซิงไว้ชิงโชค ซื้อนะตัวเอง ฮาอ่ะ กรั่กๆ โดนมากๆ :laugh:
ต้องรอดูว่าเติ้ลจะจับรางวัลใหญ่อันนี้ได้มั้ย อิๆ :-[
:haun4: :jul3: :m20: ไม่รู้จะเม้นท์ยังไงแต่บอกตามตรงอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ น้ำไหลออกตาเลย มันแบบ :m20: มากๆๆๆๆๆๆๆ อ่ะ ช่างเป็นบทขืนใจทีฮาไม่รู้จะฮายังไง ถึงจะมีดราม่าอีพี่ป้องที่แอบรักแต่ความฮามันกลบซะจนไม่รู้จะสงสารอีพี่ป้องมันตอนไหน แต่สงสารแมมมอธมันมากกว่าที่ยัดเข้าไม่ได้ แถมโดนบีบคออีก เติ้ลเอ้ยค่อยๆปลอยประโลมเหมือนตอนหยอกรังไข่พี่ป้องหน่อยดิลูกจะกินของดีต้องอดทนหน่อย ของซิงก็งี้แหละ คราวหน้าต้องไม่พลาดนะ :hao6:
ประกาศเอาไว้ให้รู้ทั่วกัน #เมะเรื่องนี้โดนเคะขืนใจ! ฮ่าๆ :hao7:
เดี๋ยวมาดูกันว่าโปรเติ้ลจะสอนงานไก่ป้องยังไง อิๆ :hao6:
:impress2: :o8: โอ้ย...........ขำ :laugh: :laugh: :laugh:
น้องเติ้ลใสๆ แค่สอบปากเปล่าใช่ไหมลูก ฮ่าๆๆ ส่วนอีพี่ก็คิดมากไปเกิ๊น.... :katai1:
แต่เอาน่า ค่อยๆ อัพเลเวลความรัก และ ...สัมพันธ์ (จงเติมคำลงในช่องว่าง) :hao6:
รอตอนต่อไปจ้า :hao7: (หื่นไปมั้ยตรู)
ความสัมพันธ์? เค้าตอบถูกใช่มั้ยตัวเอง อิๆ :o8:
งี้แหละ เติ้ลมันโปรเพราะพี่เบสท์สอนงานทุกคืน แต่เติ้ลมันใจร้อนเลยเป็นครูที่ไม่ดี พี่ป้องเลยอดขึ้นครู โดนครูของขึ้นแทน อิๆ
เปลี่ยนช่ืออิพี่ป้องเป็น อิป้องน้องกระจอกเลยดีมั้ย :mew2:
#พี่ป้องกระจอกไม่กินน้ำ อืม... ตามสบายเลยค่ะ ลุ้นกันยาวๆ จนจบเรื่อง หึๆ
และการอาบน้ำก็ไม่มีอะไรเกินเลยจริงๆถึงพี่ป้องจะเป็นคนอาบให้เติ้ลก็ตาม ฮึ่มมม!!!
เฮ้ย...เติ้ลเริ่มน่ากลัวและ แต่เราชอบ 555+
ก็บอกแล้วว่าเค้าไม่เน้นฉากอย่างว่า นิยายเรื่องนี้ขายดราม่าไม่ได้ขายฉากเรท จริงๆ นะ :m13:
:mew5: พี่ป้องแม่งกากอะ :เฮ้อ:
มีกากกว่านี้อีก :impress2:
ขำพี่ป้องโดนน้องว่า ไม่อึด ๕๕๕
งานนี้ต้องชูป้ายไฟเชียร์ให้พี่ป้องตอบโต้อะไรบ้างแล้วล่ะ หึๆ :katai3:
ทำไมอ่านตอนนี้ละตลกปนดราม่านิดๆ แต่ตลกมากกว่าาาาาาาาาาา
เชื่อแล้วว่าพี่ป้องยังซิง 555555555555555555555
แต่ก็ดีนะยังไม่มีอะไรเกินเลยแม้เราจะรออยู่ก็เถอะ กร๊ากกกกกกก
ดีใจที่คนอ่านชอบค่ะ :mew1: รออ่านต่อน้า อย่าทิ้งกันน้า
:hao6:
:impress2:
พี่ป้องน่าสงสารอ่ะ โดนเล่นกับความรู้สึกตลอดดดด
เดี๋ยวจะน่าสงสารกว่านี้อีก ตอนต่อไปนะจะดราม่าสุดๆ ไปเลย พี่ป้องจะเจ็บมากๆ น่าสงสารสุดๆ #ร้องไห้ :hao5:
เสียความบรืสุทธิ์ไปแล้วนะปกป้อง
ย๊างงง #ยังเสียไม่ครบ ต้องเอาให้หมดทุกท่า ฮ่าๆ :hao7:
พี่ป้อง เป็นคนมีความอดทนสูงมาาาาาก คือเติ้ลนี่งอแง ง๊องแง๊ง เอาแต่ใจ ไร้เหตุผลระดับแม๊กซิมั่ม แค่อ่านๆยังรู้สึกอยากจะเอาหมอนอุดปากให้หยุดพูดเลย
ปากไม่มีหูรูดไม่ว่า แต่ทำอะไรกับป้องคิดน้อยเกินไป ทีคำพูดเบสท์คิดมากคิดซ้ำๆอยู่นั่น ทำไมเติ้ลถึงได้ไม่มีความเชื่อมั่น มั่นใจ เคารพในตัวเองเลย เบสท์มันก็เลวโต้งๆให้เห็นอยู่แล้ว ทำไมยึดติดนัก
เรื่องนี้ชอบพี่ป้อง นิสัย โฟรไฟล์ติดดินดี สงสารพี่แก น้องมันทำอะไรไม่คิดถึงใจคนอื่นเล๊ยยยย
#พี่ป้องโปรไฟล์กระจอก เอ๊ย! ติดดิน ฮ่าๆ ขอบคุณที่รักพี่ป้องค่ะ รักแล้วตอนท้ายๆ อย่าเปลี่ยนเป็นเกลียดนะ อิๆ
เติ้ลนี่คือที่สุดของความเป็น"เด็ก"อ่ะ พี่ป้องถึงเรียกน้องว่า "ไอ้เด็กเปรต" อิๆ ต้องมารอดูความงี่เง่าของเติ้ลต่อให้ได้เลยนะตัวเอง เติ้ลจะเพิ่มความน่าหงุดหงิดระดับซุปเปอร์พาวเวอร์เร็วๆ นี้แหละ หึๆ บอกเลยว่าพี่ป้องจะน่าสงสารสุดๆ เลยอ่ะ
เป็นตอนที่มีคนเม้นท์เยอะมากกกก :L2:
ขอโทษที่หายไปนานด้วยค่ะ พอดีเราติดธุระกะทันหันเลยหายแว๊บไม่ได้มาอัพ แต่เค้าแจ้งไว้ในเพจแล้วนะ https://www.facebook.com/AZI824 (https://www.facebook.com/AZI824)
ดังนั้นให้อภัยเค้าเถอะ กลับมารัก #พี่ป้องน้องเติ้ล เหมือนเดิมน้าทุกคน
นิยายเรื่องนี้เราแต่งไปเรื่อยๆ ยังเขียนไม่จบ คิดไว้คร่าวๆ แล้วเขียนไปเรื่อยๆ บางทีก็เปลี่ยนฉาก เปลี่ยนพล็อตซะงั้น! ชอบอ่านคอมเม้นของคนอ่านนะ ดีใจที่ทุกคนมีส่วนร่วมกับเรา กรี๊ดไปด้วยกันกับเรา
#บอกเลย หลายๆ เม้นทำให้เราเกิดไอเดียเขียนตอนต่อไปล่ะ คือแบบอยากเห็นคนอ่านกรี๊ด หัวเราะ เงิบ ฮา ขัดใจ มันหลากหลายอ่ะ แล้วก็เขียนไปตามนั้น ใส่มุกไปตามสถานการณ์ แต่โทนด้วยรวมก็เขียนไปเรื่อยๆ ตามใจเราเป็นหลักอยู่ดี ฮ่าๆ #ก็นี่มันนิยายเค้านี่เนอะ
ตอนที่ผ่านมาคนกรี๊ด #พี่ป้องกระจอก กันเยอะ ฮากันซะเป็นส่วนมากแม้จะมีดราม่าแทรก ทำไมนะ.. เราเขียนเอาเศร้าทีไรทุกคนดันฮา พอจะเขียนเอาฮาดันดราม่าซะงั้น! เฮ้อ... สงสัยต้องพิจรณาสกิลการเขียนของตัวเองอย่างด่วน
เอาเป็นว่าตอนหน้าเศร้าแน่ๆ เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ซับน้ำได้เลย :hao6: เอ๊ย! รูปผิด ขอโทษ :hao5:
ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆ น้า :mew1:
-
ผมขยับลุกจากเตียงเติ้ลเดินกลับเตียงตัวเอง แต่นอนได้ซักพักก็มีเสียงไอ้เด็กเปรตชวนคุยอีกละ
“พี่ป้องถามไรอย่างดิ?”
“นอกจากเรื่องฟิตไม่ฟิตแล้วก็ถามมา”
“ฮ่าๆ”
เติ้ลมันขำผม แต่ผมไม่ขำครับ
“พี่ป้องไม่มีอารมณ์เลยเหรอ ขึ้นมั่งป่ะ?”
ถึงผมจะชอบเติ้ล แต่ความเจ็บปวดที่เห็นคนที่ตัวเองรักมาทำเล่นๆ กับเราแบบนี้มันมีมากเกินกว่าที่จิตใฝ่ต่ำของผมจะชนะครับ ยิ่งใกล้ชิดกันเท่าไหร่ผมก็ยิ่งเจ็บ ความเจ็บปวดใจมันบีบเค้นหัวใจผมจนสับสนเลยครับ
“ไม่”
“ไม่ซักนิดเลยเหรอ?”
“เออ”
“งั้นพี่คงไม่ใช่เกย์ว่ะ”
“เออ ก็ไม่ใช่ไง”
นอนได้อีกซักพักก็มีเสียงสวบสาบ เติ้ลมันลุกจากเตียงตัวเองมามุดผ้าห่มผม!
“เป็นไรอีก?”
คืนนี้ผมจะได้นอนมั้ยครับ?
“พี่ป้อง ...”
“เออ?”
“สงสัยผมจะเป็นเกย์จริงๆ แล้วอ่ะ”
“หา!? อะไรของมึง?”
“ผม... ผมนอนไม่หลับอ่ะ”
ท่าทางของเติ้ลแปลกๆ มันเบียดเข้ามาซะชิด และแล้วอะไรบางอย่างก็สะกิดผม อย่าบอกนะว่า...
“ไอ้เติ้ล!”
“ลองอีกซักรอบป่ะ เดี๋ยวน้องทำให้”
กูว่าแล้วไงไอ้เหี้ย!
แต่รอบนี้มันเตรียมตัวมาดีครับ เริ่มแรกก็ชิงคว้าแมมมอธผมไปเป็นตัวประกันเลย ไอ้ลูกชายผมมันก็สู้คนซะด้วยพอโดนรังแกหนักเข้ามันก็เลยขัดขืน ไอ้เติ้ลเลยได้ใจเลียใหญ่ มันทั้งดูดทั้งสาวเร่งปลุกชีพแมมมอธผมเป็นการใหญ่ ผมทำอะไรไม่ไหวละ สงสัยต้องปลงยอมปล่อยไปตามเวรตามกรรมแล้วครับ ขี้เกียจสู้กับมันแล้ว!
ผมถามตัวเองว่าผมกำลังจะเอากับเติ้ลใช่มั้ย? แล้วทำไมผมไม่ดีใจเลยวะ? ผมไม่ตื่นเต้นเลยซักนิด กลับกันกลับรู้สึกอย่างกับถูกข่มขืน เหมือนหัวใจตัวเองมันแตกเป็นเสี่ยงๆ ความเอาแต่ใจของเติ้ลบดขยี้ความรักของผมจนแหลกละเอียด
เออดีว่ะ! ครั้งแรกของผมได้ทำกับคนที่ชอบ แต่เขาไม่รู้ตัว แถมมีแววว่าผมต้องอกหัก ไม่รวมว่าทำไปแล้วผมอาจโดนพี่ชายมันยิงไส้แตก ผมเป็นแค่ของเล่นสนุกๆ ของไอ้เติ้ล ไอ้เด็กเอาแต่ใจสันดานเสีย!
“เติ้ล มึงอยากทำจริงเหรอ?”
“หืม?”
ผมผลักมันออก เติ้ลคายลูกชายผมออกจากปาก มันมองผม งงว่าผมจะมาไม้ไหน ผมก็เลยผลักมันเอนลงกับเตียง เติ้ลหลุดยิ้มออกมาเพราะสะใจที่ตัวเองทำให้ผมของขึ้นได้
“มึงอยากทำกูก็จะทำ มึงจำคำพูดกูที่โรงพยาบาลได้ป่ะ คนอย่างกูถ้าไม่ได้รักกูก็คงไม่ทำ แล้วมึงอ่ะ มึงทำแบบนี้กับกู มึงคิดอะไร? กูยอมให้มึงเห็นแก่ตัวใช้กูเป็นเครื่องมือประชดไอ้เบสท์ก็ได้ เอาที่มึงสบายใจเลยเติ้ล กูยอม”
“พี่ป้อง ผมขอโทษ”
เติ้ลมันชะงัก หุบยิ้ม ทำหน้าเหมือนพึ่งคิดได้แต่สายไปแล้วครับ ผมเองก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน
“มึงขอเองนะเติ้ล”
ผมขยับตัวมาเป็นฝ่ายคร่อมแทน นึกว่าเติ้ลจะขัดขืน แต่มันกลับยังนิ่ง ผมเองก็ไม่รู้ไปได้ความมั่นใจมาจากไหน ผมไม่ได้กอด ไม่ได้จูบ รู้สึกแค่อยากทำให้มันจบๆ ไป เติ้ลมันอยากโดนผมก็จัดให้มันโดน ผมเองก็ประชดใส่มันแทนที่จะอดทน ผมเผลอทำแบบนี้อีกแล้วทั้งๆ ที่รู้ว่าเรื่องนี้จะทำให้ผมกับเติ้ลมองหน้ากันไม่ติด แต่ให้ผมนิ่งยอมเอากับเติ้ลสนุกๆ โดยไม่พูดอะไรผมก็ทนไม่ได้เหมือนกันว่ะ!
แค่เอาแมมมอธผมใส่เข้ารูมันแล้วทำเท่านั้นก็จบ แต่ความจริงมันยากครับ ถึงผมจะแข็งแล้วแต่การจะยัดหัวแมมมอธเข้าถ้ำผ่านปากทางที่ปิดสนิทโดยไม่มีอุปกรณ์หล่อลื่นช่วยมันก็ลำบากอยู่ดี แต่คราวนี้ผมเป็นคนทำ เติ้ลเลยหลุดร้องออกมา
“อื้อพี่ป้อง! เบาๆ ดิ ผมเจ็บ”
เสียงประท้วงทำให้ผมเผลอมองสบตากับเติ้ล แต่ไม่รู้จะพูดอะไร ทั้งๆ ที่กำลังทำอย่างว่ากันแต่ผมกลับรู้สึกเหมือนตอนทะเลาะกับมันมากกว่า บรรยากาศอึมครึม กระอักกระอ่วน
“ผมทำเองดีกว่า พี่เข้าแบบนี้ผมเจ็บอ่ะ”
“เออ ตามใจ”
บางทีความโกรธก็เปลี่ยนแปลงตัวเองกลายเป็นความกล้าในรูปแบบหนึ่ง ผมลุกออกจากตัวเติ้ล ถอนแมมมอธที่ใส่เข้าไปได้เกือบนิ้วออกมาแล้วขยับมากึ่งนั่งกึ่งนอน เติ้ลขยับมานั่งคร่อมผมเหมือนเดิม สีหน้าเมาๆ แบบเอาแต่ใจตัวเองไม่เหลืออยู่แล้ว หน้ามันดูสับสนลังเล แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังจับแมมมอธผมไปจ่อรูตัวเอง
เติ้ลค่อยๆ กดสะโพกลงมาพลางจับแมมมอธผมดันเข้าไปในตัวมันทีละนิด ผมรู้จากหน้าเติ้ลว่ามันคงเจ็บพอสมควร ผมรู้สึกถึงความร้อนที่ค่อยๆ ครอบงำแมมมอธผม เติ้ลอ้าปากสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ความรู้สึกเป็นห่วงแว่บผ่านเข้ามาในความคิด แต่ผมกลับพูดออกไปอีกอย่าง
“มึงไหวป่ะ ไม่ไหวก็เลิก”
“ผมไหว”
เติ้ลยังคงเอาแต่ใจ มันเอามือยันกับเตียงแล้วเปลี่ยนท่าเป็นนั่งคุกเข่าแทน เหมือนว่าท่านี้จะทำให้เติ้ลถนัดขึ้น เพราะไม่นานมันก็ดันแมมมอธผมเข้าไปได้จนสุดลำ เติ้ลทิ้งน้ำหนักลงบนตัวผมพลางหอบเล็กน้อย ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงต้องหายใจทางปากแบบนี้ แต่ความรู้สึกบีบรัดมันทำผมกระตุกทุกครั้งที่เติ้ลหายใจ
เพราะผมชันตัวขึ้น หน้าเราเลยอยู่ใกล้กันมาก ผมเผลอสบตากับเติ้ลอีกจนได้ ความอบอุ่นที่โอบล้อมแมมมอธผมอยู่ยังช่วยละลายหนามน้ำแข็งที่ทิ่มแทงหัวใจผมไม่ได้เลย มันเจ็บแปลบทุกครั้งที่ผมหายใจ เซ็กควรจะเกิดขึ้นเพราะความรัก แต่ระหว่างผมกับเติ้ลมันคืออะไร? ไร้ทั้งความรัก ขาดทั้งความอบอุ่น จะใช้คำว่าเอากันสนุกๆ ยังพูดไม่ได้เพราะผมไม่รู้สึกดีเลยซักนิด!
ความรู้สึกหน่วงๆ ตรงหัวใจผมสวนทางกับความเสียวด้านล่าง ผมยอมรับนะว่าเซ็กของจริงมันทำเอาผมเตลิดไปไกลเยอะกว่าที่เคยจินตนาการ เป็นความเสียวแบบที่ทำให้ผมมึนได้เลย ช่องทางคับแน่นที่บีบตัวตามจังหวะการหายใจของเติ้ลทำให้ผมแทบละลาย ความเสียวที่เกิดจากการเสียดสีรอบทิศทางของจริงก็รุนแรงกว่าตอนใช้มือช่วยตัวเองเยอะ แต่พอเผลอสบตากับเติ้ลทีไร ความเป็นจริงที่ว่าผมกำลังเอากับคนที่ผมรักแต่เขาไม่ได้รักผมก็ตีแสกหน้าผมทุกที
เพราะเติ้ลเริ่มขยับมันเลยเริ่มยันตัวลำบาก มือทั้งสองข้างของเติ้ลสลับกันยันตัวกับเตียง ส่วนมือไม้ผมก็เกะกะ ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ไหน ผมกำลังทำตัวไม่ถูกระหว่างมีเซ็ก!
“กอดได้ป่ะพี่ป้อง?”
“หือ?”
“มันไม่ถนัดอ่ะ ขอกอดนะ”
ไม่รอให้ผมตอบมันก็คว้าคอผมซะแล้ว เติ้ลใช้สองมือกอดไหล่ผมจนผมเกือบหงายหลัง ดีที่ยันไว้ทัน แต่เพราะน้ำหนักที่ขยับขึ้นลงผมก็เลยถือการขอของเติ้ลเป็นคำอนุญาตเอามือตัวเองไปจับเอวมันแทน ตอนนี้เลยกลายเป็นผมนั่งขัดสมาธิหลวมๆ โดยมีเติ้ลนั่งคาอยู่บนตัก เหมือนเราสองคนกอดกันเลยว่ะ!
เติ้ลหลับตาซุกหน้ากับไหล่ผมปล่อยลมหายใจอุ่นๆ ใส่คอผมแล้วก็เริ่มขยับอีกครั้ง
น่าแปลก ทั้งๆ ที่เราสองคนไม่ได้พูดกันแต่ไม่นานเราก็ปรับจังหวะหากันได้ ผมขยับช่วยเติ้ล บางทีเติ้ลก็ปล่อยให้ผมนำแล้วขยับตาม เราสื่อสารกันได้โดยไม่ใช้คำพูด พวกเราปล่อยให้การกระทำทุกอย่างดำเนินไปตามกลไกความต้องการของร่างกาย
นี่ใช่ป่ะที่เค้าเรียกว่าการมีเซ็ก แต่ทำไมนอกจากความรู้สึกเสียวตรงนั้นแล้วผมไม่เห็นมีความสุขเลยวะ ในอกข้างซ้ายผมมันโคตรเจ็บปวดจนผมรู้สึกเกลียดตัวเองที่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
เราคงจะเอากันต่อไปเงียบๆ ถ้าเติ้ลไม่เปิดปากชวนผมคุย อยู่ๆ มันก็ถามคำถามที่ทำให้ผมสตั้น
“พี่ป้องชอบผมเหรอ?”
คงเพราะผมเหนื่อยแล้วกับการหลอกตัวเองผมเลยยอมรับไปง่ายๆ
“เออ”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมพี่ไม่เคยบอกผม?”
“มันสำคัญด้วยรึไงวะในเมื่อมึงไม่ได้ชอบกู ยังไงมึงก็มีคนที่มึงรักอยู่แล้ว”
“พี่ชอบผมตอนที่ผมจะเลิกกะพี่เบสท์เหรอ? หรือตอนที่รู้ว่าผมเป็นเกย์ รึตั้งแต่แรก? แต่ตอนนั้นผมกับพี่ต่างคนต่างอยู่นี่หว่า”
เติ้ลมันลงทุนผละออกแล้วหยุดทุกอย่างมาคาดคั้นเอาคำตอบกับผม แต่คำตอบของผมมันสำคัญนักหรือไง? ผมจะชอบเติ้ลตั้งแต่ตอนไหนยังไงไอ้เติ้ลมันก็ไม่เคยรักผมซักตอน!
มันผละออกมาจ้องหน้าผมเฉยๆ ผมเลยดันมันนอนลงแล้วเป็นฝ่ายทำแทน แต่อย่ามาถามหาท่าแอดวานซ์จากมือใหม่อย่างผมเลย แค่ไอ้ที่ทำไปปวดใจไปได้นี่ผมก็ทึ่งตัวเองแล้ว!
ผมคุกเข่าอยู่ด้านบนพยายามจัดท่าทางแล้วก็ทำต่อด้วยท่าพื้นฐานนั่นแหละ แค่ขยับเอวดึงแมมมอธเข้าออกไม่น่ายาก...
แต่เติ้ลกลับยังจ้องหน้าผมไม่เลิก
“พี่ป้อง?”
มันจะเอาคำตอบทุกเรื่องจากผมให้ได้จริงๆ ใช่มั้ย!
“ถ้ากูจะรักมึงเพราะมึงชอบผู้ชายกูไปรักเกย์ที่ไหนก็ได้ไม่ต้องเป็นมึงหรอกเติ้ล”
“งั้นพี่ป้องชอบผมเพราะอะไรอ่ะ?”
“ไม่รู้ อยู่ๆ ไปแล้วกูก็ดันชอบมึงขึ้นมามั้ง”
“ฟังแล้วไม่เห็นเหมือนพี่หลงรักผมเลย เสียงพี่ป้องบอกว่าพี่รำคาญผมยังจะน่าเชื่อซะกว่า”
ผมลงโทษเติ้ลด้วยการกระทุ้งแรงๆ ไปทีนึงโทษฐานหมั่นไส้มัน หงุดหงิดครับ!
“โอ๊ย!”
ทีผมละจับผิดเหลือเกิน หาข้อติได้สารพัด ทีไอ้สารเลวบางตัวก็ดันไปเชื่อมันอยู่ได้!
“ถ้ากูไม่รักกูคงไม่ต้องปวดใจเวลาเห็นมึงทำตัวโง่ๆ หรอกเติ้ล กูคงหลับหูหลับตาเอากับมึงได้สนุกกว่านี้โดยไม่ต้องคิดมาก แต่แทนที่กูจะดีใจที่ได้เอากับมึงกูกลับรู้สึกแย่ชะมัดที่มึงทำแบบนี้กับกู ความรักของกูมันก็คงเพี้ยนตามนิสัยกูนั่นแหละ”
เติ้ลนิ่งไปไม่ถามอะไรผมอีก มันแค่มองหน้าผมนิ่งๆ แล้วก็เลื่อนแขนมาโอบรอบคอผมแทน ผมก็เลยทำต่อ อยากจบเรื่องเล่นบ้าๆ นี่เต็มทนแล้วครับ
“ผมขอโทษพี่ป้อง ผม”
“ช่างเหอะ รีบๆ จบเรื่องบ้าๆ นี่ดีกว่า กูเหนื่อยแล้ว”
ผมตัดบทเติ้ล ไม่อยากฟังอะไรอีกแล้วครับ
“ก็บอกแล้วเดี๋ยวผมทำเอง พี่ป้องแม่งห่วยว่ะ ไม่ฟิตเลยอ่ะ”
“เออกูกาก! เสียใจขึ้นมารึไงที่มาเอากับกากอย่างกู”
ผมหยุดซอย ดึงแมมมอธออกมาจากรู ขยับตัวออก แอบเหล่มองแมมมอธตัวเอง ไม่มีเลือดรึอะไรแปลกๆ ติดออกมา โล่งอกไปครับ ผมแอบกลัวเหมือนกันว่าจะทำให้เติ้ลเจ็บหรือได้เลือด มือใหม่หัดเอาอย่างผมไม่รู้นี่หว่าว่าต้องใช้แรงแค่ไหน ถึงจะเคยได้ยินเติ้ลร้องบอกให้เอาแรงๆ แต่ผมกลัวมันเจ็บนี่หว่า ในนั้นโคตรคับเลย ฝืดด้วย มันเสียดสีจนผมแสบ แต่เสียวครับ!
“พี่ป้องนอนไปเลย ผมทำเอง”
ผมนอนลงตามที่เติ้ลบอก แต่คราวนี้เติ้ลกลับนั่งหันหลังให้ผมแทน มันจับหัวแมมมอธผมไปจ่อปากล่างแล้วอมพรวดเข้าไปทีเดียวมิดโคนเลยครับ โคตรเสียว! ผมรู้สึกว่าปากทางเข้ามันขยายมากขึ้น คงเพราะเติ้ลเลิกเกร็งด้วยแหละครับ
เติ้ลใช้สองมือยันกับเตียงแล้วแอ่นตัวขย่มแมมมอธผมอย่างเมามัน ในขณะที่ผมกลัวมันเจ็บไม่อยากทำตูดมันแหกแต่เติ้ลมันกลับไม่เกรงใจขย่มไม่กลัวทำแมมมอธผมคอหักเลยซักนิด! ไอ้เด็กเปรตเอาแต่ใจ!
เติ้ลใช้ลำไส้ใหญ่ของมันบดขยี้แมมมอธผมอย่างบ้าคลั่งเลยครับ ผมนึกโมโหเล็กน้อยเลยเด้งสวนกลับไปบ้าง แต่เติ้ลกลับคราง
“อื้องั้นแหละ เด้งแรงๆ เลยพี่ป้อง ผมเสียว”
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังป๊าบๆ บ่งบอกถึงความหนักหน่วงในการปะทะ ผมพยายามสู้กับเติ้ลแต่ไม่ไหวครับ คนนอนเด้งเอวกับคนนั่งขย่มใครจะออกแรงได้หนักแน่นกว่ากันไม่ต้องเก่งฟิสิกส์เท่า “สตีเฟน ฮอว์คิง” ก็ตอบได้ สุดท้ายมือใหม่อย่างผมก็แพ้สิครับ
ผมทำไปซักพักก็ชักไม่ไหว ใกล้แล้วครับ แต่ผมไม่ได้ใส่ถุง ผมเลยตัดสินใจบอกเติ้ล
“เติ้ล กูจะแตกแล้วนะ”
“อื้อ ผมก็จะแตกแล้วเหมือนกัน เอาหนักๆ เลยพี่”
“มึงจะให้กูแตกใน?”
เหมือนเติ้ลพึ่งนึกได้ มันหยุดเลยครับ เติ้ลหันมามองหน้าผมก่อนจะไขว้ขาสลับทิศหันหน้ามาหาผม
“แตกๆ ไปเหอะ ไม่ได้เป็นอะไรนี่ ถึงมีเชื้ออะไรตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วพี่ป้อง”
กูเชื่อละว่าไม่เป็นไร ไอ้เด็กเปรต! ถึงเติ้ลจะอุตส่าห์หันหน้ามาคุยกับผมเป็นเรื่องเป็นราวแต่มันไม่ยอมหยุดขย่มผมแม้แต่วินาทีเดียวครับ!
“จะดีเหรอ?”
ผมกับเติ้ลไม่ได้เป็นอะไรกัน ถึงผมจะรักเติ้ลแต่เติ้ลไม่ได้รักผม แค่มีอะไรกันนี่ผมก็รู้สึกผิดแล้วนะ ผมเอาสดกับเติ้ลแล้วยังต้องแตกในครบสูตรอีกเหรอ? รู้สึกเหมือนตัวเองเลวว่ะ เรื่องแบบนี้มันต้องทำกับแฟนดิวะ
“หรือพี่จะแตกในปากผม? พี่ป้องคงไม่ใจร้ายชอบอะไรแปลกๆ แบบนั้นหรอก ใช่ป่ะ?”
เหี้ย! ผมหลุดขำเลยครับ
“คิดได้นะไอ้สัส!”
เติ้ลยักไหล่แล้วกวนตีนผมต่อ
“ก็บางคนแม่งโรคจิตอ่ะ”
“ไอ้เบสท์?”
“เออดิ ชอบบังคับผมกินน้ำมัน แต่ถ้ามันไม่ใส่ถุงผมก็ไม่ยอมนะ”
ผมเผลอตัวยิ้มให้ไอ้เด็กเปรตไปแว๊บนึง ยอมรับนะครับว่าผมเสียใจนะที่มันมาเอากับผมเล่นๆ แบบนี้ แล้วผมก็หึงด้วยที่มันพูดถึงไอ้เบสท์ แต่เวลาเห็นเติ้ลยิ้ม ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามมัน ถ้านี่ไม่เรียกว่ารักแล้วคืออะไร? แต่อย่ามาคาดคั้นผมเลยว่าผมรักเติ้ลเพราะอะไร ตั้งแต่ตอนไหน รู้แค่ผมรักมันก็พอแล้ว
ผมสลดใจกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้น มันทั้งหวานอมเปรี้ยว สุขสมปนเจ็บปวด ปวดหนึบตรงหัวใจพอๆ กับที่เสียวแมมมอธ ผมยิ้มสมเพชตัวเองและส่งยิ้มให้เติ้ลไปพร้อมๆ กัน
“พี่ป้อง ตกลงตูดผมหลวมจริงป่ะ? ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?”
“ใครบอกหลวมวะ? แม่งโคตรฟิต”
“จริงดิ? งั้นพี่ป้องจะฟิตทั้งคืนป่ะ?”
“น้อยๆ หน่อยกูเหนื่อย”
มีเซ็กครั้งแรกก็ล่อไปสามน้ำ ผมตัวแห้งเลยครับ เพราะไอ้เติ้ลแท้ๆ ไม่ยอมหลับยอมนอน จ้องจะงาบแมมมอธผมอย่างเดียว กว่าจะได้นอนกันก็ต่างคนต่างเพลีย แต่ผมกลับนอนไม่ค่อยหลับ ได้แต่นอนลืมตาโพลงมองเติ้ลที่นอนเบียดอยู่ข้างๆ ถ้าเวลาเช้ามาถึง เติ้ลหายเมาหายบ้า ถึงเวลากลับมาเผชิญหน้ากับความเป็นจริงแล้วมันจะเอายังไงกับผม?
ผมนอนวิตกไปทั้งคืน
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
:monkeysad: ดราม่ามากๆ ตอนนี้ดราม่าสุดๆ ไปเลย #โดนคนอ่านถีบผั๊วะ!
ในที่สุด! คีย์เวิร์ดในตอนต้นเรื่องก็มาแล้ว เหอๆ พี่ป้องทดสอบความฟิตของน้องแล้วนะค้า แต่ดูเหมือนพี่ป้องไม่ค่อยฟิตนะ แค่สามเองเหรอ? ซ้อมเยอะๆ หน่อยนะพี่ป้อง อิๆ
น้องเติ้ลก็แลดูร่านรักสนุกพิกล เข้าใจนะว่าอยู่กับพี่เบสท์ถูกปรนเปรออย่างหนัก แต่เกรงใจแมมมอธพี่ป้องเขาบ้าง ของใหม่ซิงๆ ต้องใช้งานอย่างทะนุถนอมนะรู้มั้ย!
#พี่ป้องสารภาพรักแล้ว! กรี๊ด! :-[ สารภาพรักตอนกำลังฉึกๆ ด้วยแหละ! :impress2: โรแมนติกมั้ย?
:z6: #โดนคนอ่านเหยียบซ้ำ! โรแมนติกบ้าอะไร หื่นที่ไหน นี่มันดราม่าชัดๆ ดราม่ามากมาย ดราม่าสุดๆ เป็นฉากอย่างว่าเรท18+ที่ดราม่าใช่มั้ยละเออ? อิๆ
แต่เค้าชอบนะ โมเม้นแบบพี่ป้องยอมรับกะตัวเอง บอกชอบน้อง น้องก็แบบ... เริ่มรู้ตัว แต่ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง สับสนแต่ไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจของตัวเอง แถมยังทำอย่างนั้นกันด้วย #เขียนยากกว่าฉากกินตับแบบปกติอีกนะเออ!
ถ่ายทอดอารมณ์ยากม๊ากกกก :sad4: แต่ก็หวังว่าเค้าจะทำได้ มีตบมุกฮาปิดท้ายอีกนิดหน่อย ก็หวังว่าจะเป็นฉากฟีทเจอร์ริ่งที่อบอุ่นสำหรับนิยายเรื่องนี้น้า
o8 ย้ำกันอีกที นิยายเรื่องนี้ขายความดราม่าจริงๆ นะเออ! มีทั้งดราม่าบีบคั้น ดราม่าหน่วงๆ ไปจนถึงดราม่าปัญญาอ่อน แต่ต่อไปนี้มันจะดราม่ารัวๆ #เค้าเตือนแล้วนะ #อย่าเกลียดAzureICEนะ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องยาวเรื่องที่ 3 ที่เราเขียน ถ้าผิดพลาดไม่สมบรูณ์แบบตรงไหนต้องขออภัยด้วยนะคะ ใครมีคำชี้แนะอยากติชมอะไรสามารถพูดคุยกันได้
แต่ไอ้แบบ "เมื่อไหร่จะเอากันซะที" "ขอฉากกินตับเยอะๆ" อันนี้ก็... นะ ไม่ค่อยมีประโยชน์ต่อการพัฒนางานเขียนของเราเท่าไหร่ :hao4:
เรามีสไตล์ของเราเอง และอยากใช้เอกลักษณ์ของเราตรงนั้นสร้างความสุขให้คนอ่าน สิ่งที่เราต้องทำก็คือ #พยายามพัฒนาจุดแข็งของตัวเองและกลบจุดด้อย ไม่ใช่ #พยายามเป็นให้เหมือนสิ่งที่ได้รับความนิยม ไม่ว่าจะเป็นแนวเรื่อง นักแต่ง กระแสหลัก หรือนิยายที่ฮิตๆ สิ่งพวกนั้นไม่ใช่ตัวเรา
ถ้าเราเลียนแบบคนอื่นแล้วนิยายของเราจะมีอะไรให้นำเสนอนอกจากขายอะไรก็ได้เพื่อให้ได้ยอดวิวล่ะ? คนแต่งคนนี้หัวแข็งเกินกว่าจะทำแบบนั้นอ่ะ
แต่ถ้ารักนิยายเรื่องนี้ ชอบพี่ป้องน้องเติ้ล ถูกใจสไตล์แบบนี้ ชื่นชมงานเขียนของเรา ก็เชิญอยู่กันยาวๆ นะค้าบ :กอด1:
ตะเองยังไม่รู้หรอกว่าเค้ามีอะไรซ่อนอยู่ในน้ำหมึกของเค้า! คนแต่งคนนี้ยังมีความบ้าอีกเยอะ! ยังมีอะไรอีกหลากหลายที่อยากหยิบมาเขียนแบบใส่ความเกรียนส่วนตัวเข้าไป ถ้าชอบก็ติดตามกันได้ที่ เพจ AzureICE น้า (https://www.facebook.com/AZI824)
-
ฉาก nc มาพร้อมกับดราม่าอิพี่ป้อง สงสารพี่แกนะ เพราะเติ้ลดูไม่ค่อยสนใจเลยอ่ะ เอาแต่พูดถึงไอ้เวรนั่น
ตอนนี้พี่ป้องเสียซิงซะแล้ว แต่แทนที่จะสุขสมแบบเต็มๆ ดันต้องซดมาม่าไปด้วยซะงั้น เฮ้อออ
-
สงสารพี่ป้อง. พระเอกอาภัพ. แยกออกมาอยู่คนเดียวดีกว่านะ. จะได้ไม่โดนปล้ำ. เรื่องนี้ดราม่าจริงๆนะ. :hao5: สงสารพระเอก
-
แปะ
ระ เร็วมาก แฟนคลับดีเด่นประจำเรื่องเยย จริงๆ ยังมีอีกหลายคนนะ แต่วันนี้ขอแวะมาแซวท่านผู้นี้ก่อน ยังมีอีกหลายท่านที่เป็นสุดยอดนักเม้น สุดยอดผู้มีอารมณ์ร่วม และสุดยอดเม้นฮาๆ รักแฟนคลับทุกคนอ่ะ
:กอด1:
-
หน่วงเหลือเกินพี่ ใครไม่เศร้าเราเศร้าว่ะ
โธ่~ พี่ป้องของน้องจะต้องเจ็บไปอีกถึงเมื่อไหร่
น้องเติ้ลชังใจร้าย ทำร้ายพี่ป้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า งื้ออออออ~~~ #ทีมพี่ป้อง
-
แอบรักคนที่เขาไม่รัก ก็ไม่เท่าไหร
แต่ไอ้คนที่แอบรัก ดันมามี sex ด้วยเพื่ออยากจะลบคำสบประมาทว่าตัวเองหลวม หรือเพราะเห็นอาวุธมันใหญ่ตระการตาน่าลิ้มลอง นี่มัน...เฮ้อ รู้สึกเหมือนเป็นได้แค่ตุ๊กตายาง
ชอบที่พี่ป้อง บอกไปตรงๆเลยว่า ไม่ได้รู้สึกดีที่ได้มีอะไรกับเติ้ล คิดว่าเติ้ลมันจะสลด คิดได้ เลิกกลางคัน ก็เปล่า...เติ้ลบางทีความคิดความอ่านก็กระด้าง หยาบเกิ๊น~~
ที่บอกว่าหลังๆจะอย่าเกลียดพี่ป้องนี่ แสดงว่าจะมีการเอาคืน ดัดสันดานน้อง? อุอุ รอเลยค่ะ เราถือคติ revenge is sweet
-
เป็นฉากอัศจรรย์ที่หน่วงจิตมาก ทำไปคุยไป ก็เสร็จกันไปได้ถึงสามรอบนิ
ไม่รู้จะสงสารใครมากกว่ากัน คนนึงก็รักข้างเดียว คนนึงก็เหงา
โอ๊ย โอ๊ย :เฮ้อ:
-
โถ่ถถถถถ เฮียป้องผู้น่าสงสารของน้อง อดทนไว้น่ะ
น้องเอาใจช่วย o7 o7 o7
-
เสร็จไปตามๆกัน 5555
-
สามน้ำ พี่ป้องเก่งแล้ว แต่เศร้าใจสุดๆ
-
หน่วงจิตแต่อภัยได้เพราะรักแท้ "แพ้สามน้ำ"
-
เราสงสารพี่ป้องจับใจเลย หวานอมขมกลืนมากๆ บทบรรยายในใจพี่เขานี่ทำเอาเราซึมไปเลย เพราะว่ามันเศร้า เซ็กส์แรกที่ทำกับคนที่ชอบแท้ๆกลับว่างเปล่าไร้ความหมายสิ้นดี ขนาดพี่เขารับกับเติ้ลเองแล้วนะว่ารัก แต่เติ้ลเองกลับไม่แคร์ห่าอะไรเลย อะไรๆอาจจะดีกว่าถ้าหากว่าเติ้ลจะหยุด แต่กลับเดินหน้าต่อวงจรเซ็กส์อุบาทย์ที่ไร้ความรู้สึกและผูกพันธ์ก็เลยเริ่มขึ้น
-
โอ๊ยดรามามากตอนนี้ หนวงอก ร้องให้หนักว่า เสียน้ำ(ตา)ไปเยอะเลย
เชื่อและว่าเรื่องนี้เน้นดรามา น้ำแตกใน เอ้ย น้ำตาตกใน
:z1: :z1:
-
:hao3: :hao7: ทำไมแกล้งเขาอย่างงี้ ทำไมตอนได้กันต้องกินมาม่าด้วย
โมเม้นต์แบบนี้นี้ต้องกิน น้ำตาลโตนด หรือ น้ำผึ้งเดือนห้าสิ :katai1: :ling1:
.
.
.
ปล. อยากบอก(ไม่เกี่ยวกับนิยายนะครับ)ผมรู้สึกตัวเองประหลาดขึ้นทุกที
ดูละคร แล้วจ้องจะจิ้นพระเอกกับเพื่อนซี้ทุกที ทุกเรื่องเลยด้วย ฮา....... :hao7:
-
ฟิตไม่ฟิตก็สามน้ำล่ะว้า :mew1:
แมมมอธพี่ป้องยังคงต้องรับบทหนักต่อไป อีกกี่คืนน้อกว่าสองคนนี้จะพัฒนาความสัมพันธ์
เด็ดดวงจริงๆ ไอ้คำที่ว่าใข้ลำไส้ใหญ่บดขยี้แมมมอธนี่ยกนิ้วให้เลยค่ะ คงไม่เจอในนิยายเรื่องอื่นแน่นอน 55
เป็นเอ็นซีดร่าม่าแบบไม่ต้องตบจูบแส้เขี้ยนเทียนลน o13
:pig4:
-
55555ในที่สุดอิพี่ป้องก็เสร็จอิน้องมัน
แต่ก็สงสารอิพี่ป้องมันนะฟินไม่สุดอ่ะ
ยังมาดราม่าขัดแย้งในการกระทำของตัวเองอีก
-
แล้วก็ได้กันจนได้ ...... เฮ้อ สงสารพี่ป้อง
-
ทำไมดราม่าแบบนี้...ดราม่ามากกก ลากคนเขียนมากอด อุ่ย!!!
ตอนแรกก็ไม่ติดอะไรเรื่องนี้เท่าไหร่...แค่ตามอ่านทุกตอนเอง 555+ เราชอบนะที่เขียนแบบนี้คือเราต้องลุ้นจลอดไงว่าตอนต่ิไปจะเป็นยังไง
เติ้ลหวั่นไหวแล้วแกก็บอกดิ...ถ้าแกไม่รักพี่เขาเหมือนกันจะให้พี่เขาทำ ทำให้พี่เขาขนาดนี้งั้ย ปั๊ดโธ่~~~ :katai1: :katai1: :katai1:
-
น้ำตาตกในเลยซิพี่ โดนเด็กรังแก
-
พี่ป้องยังคงเป็นพระเอกที่น่าสงสารต่อไป
ขนาดสารภาพไปแล้วน้องเติ้ลยังไม่หยุดเลย โถวววววววววววว
แต่ในที่สุดเติ้ลก็ได้คำตอบแล้วสินะว่าฟิตไม่ฟิต 555555
-
พี่ป้องเสียซิงแล้วววววววววววววววววววววว :mc4: แต่มันฟินไม่สุดอ่ะ เริ่มเห็นใจอีพี่ป้องแล้วสิ ที่ถูกน้องเติ้ลมองเป็นของเล่น เป็นตัวแทน แล้วพี่ก็ยอม พี่หล่อมาก พี่ดีมาก อดทนต่อไปพี่ หนูรักพี่จะอยู่เคียงข้างแมมมอธพี่นะ :katai2-1: แต่จะว่าไปก็เก่งนะ ทำไปคุยไปให้อารมณ์หื่น ดราม่า มากๆ แถมพี่ป้องก็ได้รู้สักทีว่าตูดอีน้องเติ้ลมันฟิตจริงๆ :m20:
-
พระเอกเรื่องนี้ ไม่เหมือนพระเอกเรื่องไหนจริงๆ
นี่มันตือพระเอกจริงๆใช่มั้ย 555
แต่ชอบค่ะ เรื่องราวเฮฮา ดราม่าน้ำตาแตก สมคำรับรองของคนแต่งจริงๆ
แค่ฉากเซ็กส์ครั้งแรกของคู่นี้ ก็ดราม่า ล้ำเหลือ ซ่ำท่ามกลางความเจ็บช้ำของพระเอก
-
บอกเลยเราเศร้า สงสารป้อง เติ่ลเลิกทำร้ายป้องของเราได้เเล้ว#ทีมป้อง
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะ ชอบ ชอบอ่ะ รอตอนต่อไป
-
ฉาก nc มาพร้อมกับดราม่าอิพี่ป้อง สงสารพี่แกนะ เพราะเติ้ลดูไม่ค่อยสนใจเลยอ่ะ เอาแต่พูดถึงไอ้เวรนั่น
ตอนนี้พี่ป้องเสียซิงซะแล้ว แต่แทนที่จะสุขสมแบบเต็มๆ ดันต้องซดมาม่าไปด้วยซะงั้น เฮ้อออ
เดี๋ยวมันจะมาดราม่ากว่านี้อีก! :haun5: ดราม่ากันไปดราม่ากันมา โอ๊ย! ตัวละครเศร้าแต่คนแต่งมีความสุข ... :give2: #โรคจิตเล็กๆ
แต่ก็น่าคิดน้า... ขนาดเศร้าๆ พี่ป้องยังซดมาม่าไปได้ตั้งสาม! บางทีพี่ป้องอาจจะ #ชั่วร้าย กว่าที่คิดก็ได้
เป็นโรคอะไรไม่รู้ คนอื่นเค้าชอบแต่งตัวละครให้ออกมาน่ารัก ถ้าจะเลวจะชั่วก็ต้องมีปม ออกแบบให้คนอ่านรัก ไอ้คนแต่งบ้าๆ บอๆ คนนี้ดันชอบแต่งให้คนอ่านเกลียดตัวละคร มีแต่ตัวละครงี่เง่าน่าเดินไปโบกจับโขกกำแพง คริๆ
สงสารพี่ป้อง. พระเอกอาภัพ. แยกออกมาอยู่คนเดียวดีกว่านะ. จะได้ไม่โดนปล้ำ. เรื่องนี้ดราม่าจริงๆนะ. :hao5: สงสารพระเอก
As you wish :3123:
หน่วงเหลือเกินพี่ ใครไม่เศร้าเราเศร้าว่ะ
โธ่~ พี่ป้องของน้องจะต้องเจ็บไปอีกถึงเมื่อไหร่
น้องเติ้ลชังใจร้าย ทำร้ายพี่ป้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า งื้ออออออ~~~ #ทีมพี่ป้อง
หาอะไรนะ! นี่เศร้าแล้วเหรอตัว :o เบรกไว้ก่อนอย่างพึ่งหน่วง มันแค่ซึมๆ สะเก็ดๆ มันยังจะแผดเผารีดเค้นความเศร้ามากกว่านี้อีก
แต่เรื่องเสื่อมๆ เรื่องฮาๆ ก็ยังมีมาเรื่อยๆ นะ :oo1:
เป็นคนโรคจิตอย่างนึงที่ชอบตัดมุขนิยายตัวเอง เศร้าอยู่ดีๆ ก็ฮา ฮาๆ อยู่เดี๋ยวก็เศร้า อารมณ์มันไม่ค่อยต่อเนื่องสะดุดเหมือนถนนมีหลุมมีบ่อ คิกๆ
ชีวิตก็แบบนี้แหละ ไม่ใช่นิยายดราม่าที่จงใจจัดฉากเศร้ารากเลือดออกมาเรียกคะแนนสงสารโกยความซึ้ง ในความเป็นจริงถ้ามนุษย์คนไหนโศกแล้วโศกอีกประหนึ่งฉากในละครหลังข่าว คนทั่วไปมักมอบโล่ให้ว่า "อีนี่เยอะ!" กันแล้ว เราเลยชอบแต่งนิยายสไตล์นี้มั้ง #เศร้าแล้วไงกูเศร้าแต่กูยังไม่ตาย!
แอบรักคนที่เขาไม่รัก ก็ไม่เท่าไหร
แต่ไอ้คนที่แอบรัก ดันมามี sex ด้วยเพื่ออยากจะลบคำสบประมาทว่าตัวเองหลวม หรือเพราะเห็นอาวุธมันใหญ่ตระการตาน่าลิ้มลอง นี่มัน...เฮ้อ รู้สึกเหมือนเป็นได้แค่ตุ๊กตายาง
ชอบที่พี่ป้อง บอกไปตรงๆเลยว่า ไม่ได้รู้สึกดีที่ได้มีอะไรกับเติ้ล คิดว่าเติ้ลมันจะสลด คิดได้ เลิกกลางคัน ก็เปล่า...เติ้ลบางทีความคิดความอ่านก็กระด้าง หยาบเกิ๊น~~
ที่บอกว่าหลังๆจะอย่าเกลียดพี่ป้องนี่ แสดงว่าจะมีการเอาคืน ดัดสันดานน้อง? อุอุ รอเลยค่ะ เราถือคติ revenge is sweet
#ตุ๊กตายาง ใช่เลย! ฮ่าๆ :hao7: พี่ป้องคงหน่วงพิลึก
เติ้ลความคิดความอ่านเด็กมากกก ไม่เป็นผู้ใหญ่เท่าไหร่ เลยขาดการยั้งคิด แถมทิฐิแรงด้วย บางทีก็เอาตัวเองเป็นใหญ่เกิ๊น เป็นเด็กที่ต้องให้มีคนสะกิด(สอน) หรือไม่ก็ต้องเจออะไรซะบ้างเพื่อให้เกิดการเรียนรู้ แต่เติ้ลจะพัฒนาตนเองได้มากแค่ไหนก็ต้องเอาใจช่วย
แต่เราเป็นคนแปลกอยู่อย่าง เราไม่ชอบเขียนเส้นการพัฒนาตัวละครแบบต้นสนซักเท่าไหร่ จากไม่เก่งเป็นเก่งแบบพวกการ์ตูนโชเน็น หรือนังมารร้ายกลับใจในละครหลังข่าว หรือเอาแบบนิยายเหมือนจะซึ้งที่เขียนให้ตัวร้ายเจอเรื่องหักหลังหักมุมเลยกลับใจมาเป็นฝ่ายดี
เราเชื่อมั่นในบุคลิกภาพของคนว่า "สันดานเปลี่ยนยาก" ไม่ว่าเราจะพยายามเปลี่ยนตัวเองยังไง ตัวตนของเราก็จะยังคงอยู่ แต่จะปรับปรุงให้มันดีขึ้นได้มากแค่ไหนนั่นแหละที่สำคัญ คนที่ขี้โมโหบ่อยๆ ไม่มีทางเลิกโมโหได้แบบพลิกฝ่ามือ แต่เวลาที่เค้าโมโหแล้วจะแสดงอะไรออกมาอันนี้ปรับได้ ระยะเวลาในการโมโหลดลง หายโมโหง่ายขึ้น หลุดโมโหน้อยครั้งขึ้น ถ้าเป็นการปรับแบบนี้ถึงจะมีทางเป็นไปได้
เวลาเราแต่งนิยายเราก็ชอบเอาพัฒนาการตัวละครแบบนี้มาเขียน ตัวละครอาจจะดูไม่ค่อยน่าสงสารหรือชวนให้อภัยซักเท่าไหร่ แต่เราอยากให้คนอ่าน #เลือกเสพ ในโลกจริงๆ ไม่มีคนที่ขาวล้วนรึดำสนิท ลองอ่านนิยายของเราเล่นๆ เผื่อในวันข้างหน้าอาจจะเจอกับมนุษย์งี่เง่าที่ทำให้คนอ่านต้องเลือก เลือกจะมองด้านดีๆ ยอมรับด้านที่เข้ากันได้หรือปิดใจเกลียดกันโดยไม่เห็นข้อดีในตัวเขาเลย
ถ้าหลับหูหลับตาได้บ้างก็จะใช้ชีวิตในสังคมได้อย่างมีความสุขล่ะ มนุษย์ที่จ้องจะติแต่ข้อเสียของคนอื่นน่ะมีชีวิตอยู่แบบมีความสุขไม่ได้หรอก ตัวละครของเรางี่เง่าน่ารำคาญแต่อีกแง่มุมนึงเค้าก็พอมีเสน่ห์ทำให้คนอ่านชอบได้บ้าง เราชอบเขียนนิยายแบบนี้ มันไม่มีนิยามลุ่มลึกหรือคติแฝงอะไรเท่ๆให้แปลความหรอก เราเล่าไปตรงที่สุดเท่าที่จะเล่าได้ แต่หน้าที่ในการรับรู้และนำไปไตร่ตรองเป็นของคนอ่าน ซึ่งแต่ละคนก็มีอิสระที่จะรับสารและแปลออกมาไม่เหมือนกัน
เป็นฉากอัศจรรย์ที่หน่วงจิตมาก ทำไปคุยไป ก็เสร็จกันไปได้ถึงสามรอบนิ
ไม่รู้จะสงสารใครมากกว่ากัน คนนึงก็รักข้างเดียว คนนึงก็เหงา
โอ๊ย โอ๊ย :เฮ้อ:
สงสารพี่ป้องสิ อิๆ o3
เรื่องนี้พี่ป้องรับบทหนักที่สุด ยังจะซวยอีกเยอะ ถ้าไม่สมน้ำหน้าพี่ป้องเพราะเรื่องบางอย่างซะก่อนรับรองในเรื่องนี้พี่ป้องน่าสงสารสุด อิๆ
#ฉากอัศจรรย์ที่หน่วงจิตมาก << ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ แต่เรื่องทำไปคุยไปนี่ปกตินะ เรานึกว่าคู่ไหนๆ ก็ป็นซะอีก คือ... เราว่ามันปกตินะ
โถ่ถถถถถ เฮียป้องผู้น่าสงสารของน้อง อดทนไว้น่ะ
น้องเอาใจช่วย o7 o7 o7
เก็บกำลังใจไว้เยอะๆ เลยนะตัว :impress: เดี๋ยวมันจะมีมาอีกเรื่อยๆ
#คนแต่งบอกแล้วนี่นิยายดราม่า ฮ่าๆ :hao6:
เสร็จไปตามๆกัน 5555
ฮาเนอะ บริบทเศร้ามาก แต่อีพี่ป้องก็ยังอุตส่าห์เสร็จไปตั้งสามรอบ พี่ป้องมันเศ้ราจริงป่ะวะ! :confuse:
เรื่องนี้มันมีเงี่ยนงำ
สามน้ำ พี่ป้องเก่งแล้ว แต่เศร้าใจสุดๆ
เดี๋ยวมีเก่งว่านี้อีก :haun5: และมีคนที่เก่งกว่า :interest:
หน่วงจิตแต่อภัยได้เพราะรักแท้ "แพ้สามน้ำ"
ขออภัยที่เขียนได้ไม่ครบทุกน้ำ :hao5:
คือ... เค้าเขียนฉากซั่มกันไม่เก่ง มันคิดท่วงท่าไม่ค่อยออก บรรยายไม่ค่อยเป็น มันตันง่ะ ทำได้แค่นี้ เค้าขอโทษ :ling3:
เราสงสารพี่ป้องจับใจเลย หวานอมขมกลืนมากๆ บทบรรยายในใจพี่เขานี่ทำเอาเราซึมไปเลย เพราะว่ามันเศร้า เซ็กส์แรกที่ทำกับคนที่ชอบแท้ๆกลับว่างเปล่าไร้ความหมายสิ้นดี ขนาดพี่เขารับกับเติ้ลเองแล้วนะว่ารัก แต่เติ้ลเองกลับไม่แคร์ห่าอะไรเลย อะไรๆอาจจะดีกว่าถ้าหากว่าเติ้ลจะหยุด แต่กลับเดินหน้าต่อวงจรเซ็กส์อุบาทย์ที่ไร้ความรู้สึกและผูกพันธ์ก็เลยเริ่มขึ้น
อ่า... เป็นคำชมที่ปลื้มมากเลยค่ะ ดีใจที่มีคนชมสำนวนซะที กรี๊ดดดดดดดดดดดดด :-[
แต่เอาจริงๆ นั่นยังไม่ค่อยได้เค้นเท่าไหร่นะ เรากะแต่งให้ได้อารมณ์แบบเจ็บปวดแต่อบอุ่น ยอมทุกอย่างเพื่อคนที่รัก ยอมแพ้โดยดุษฎี
ไม่อบอุ่นซักนิดเยยเหรอตัว? :sad2:
เติ้ลมันงี่เง่าแบบนี้ไงเลยไม่ยอมหยุด กว่ามันจะรู้ตัว เติ้ลชะงักไปบ้างเหมือนกันนะ แต่เหมือนยังสับสนอยู่ หึๆ ต้องรอดูเคะโง่คนนี้กัน บอกเลยว่าเติ้ลมันโง่ และเป็นตัวอย่างของพวกที่หลงใหลในความรักฉาบฉวย เหอๆ
เขียนตัวละครให้มีเซ็กส์เพราะเหตุผลแบบนี้กับพวกตัวละครคาสโนว่า อันไหนเอี้ยกว่ากันเอ่ย? แบบไหนเจ็บปวด "เมะ/เคะเรื่องนี้เลว!" กว่ากัน เรากำลังหาทางทำให้นิยายมันมีความ "ที่สุด" อยู่ล่ะ ฮ่าๆ #กำลังหาทางพัฒนาสกิลเขียนตัวเอง
โอ๊ยดรามามากตอนนี้ หนวงอก ร้องให้หนักว่า เสียน้ำ(ตา)ไปเยอะเลย
เชื่อและว่าเรื่องนี้เน้นดรามา น้ำแตกใน เอ้ย น้ำตาตกใน
:z1: :z1:
ย.ส.ต.น o13 พี่ป้องเป็นคนแบบนั้นแหละ
เดี๋ยวจะมีเสียน้ำแตก เอ้ย! น้ำตาเยอะกว่านี้อีก :hao6:
:hao3: :hao7: ทำไมแกล้งเขาอย่างงี้ ทำไมตอนได้กันต้องกินมาม่าด้วย
โมเม้นต์แบบนี้นี้ต้องกิน น้ำตาลโตนด หรือ น้ำผึ้งเดือนห้าสิ :katai1: :ling1:
.
.
.
ปล. อยากบอก(ไม่เกี่ยวกับนิยายนะครับ)ผมรู้สึกตัวเองประหลาดขึ้นทุกที
ดูละคร แล้วจ้องจะจิ้นพระเอกกับเพื่อนซี้ทุกที ทุกเรื่องเลยด้วย ฮา....... :hao7:
(http://image.free.in.th/v/2013/iu/150705112514.png)
หวานพอมั้ยตัวเอง? :oni1:
เชื่อได้ว่าในจำนวนนักเขียนหลายร้อยชีวิตของบอร์ดนี้(ถึงมั้ยหว่า?) มีไอ้ตัวที่ตอบเม้นท์คนอ่านเกรียนๆ แบบเนี๊ยะ #ตัวเดียว!
ก็ไม่ได้เซ้นสิทีฟเกินนะ รับได้ทั้งชมทั้งติ ก็ชอบคุยกับคนอ่าน บางทีก็ชอบพล่าม คุยอะไรก็คุยได้ แต่มันติดที่คนแต่งคนนี้ #กวนตี๊ดไปไม่นิด บางทีก็กลัวคนอ่านงอนเหมือนกัน ฮ่าๆ
#ถ้าเค้าเกรียนเกินไปเค้าขอโทษ เค้าสัญญาคราวหน้าจะแกล้งตะเองเบาๆ :กอด1:
ป.ล. มันเป็นอาการของสาวกวายที่อยากให้ผู้ชายได้กันและแลเห็นเคมีมุ้งมิ้งของผู้ชายในเรื่องมากกว่าสัมผัสถึงความรักของหญิงชาย
เราก็เป็นค่ะ ทั้งอ่านการ์ตูน นิยาย ดูหนังดูละคร เป็นหมด แก้ไม่ได้และไม่สนใจจะแก้นิสัยนี้ด้วยล่ะ o13
ฟิตไม่ฟิตก็สามน้ำล่ะว้า :mew1:
แมมมอธพี่ป้องยังคงต้องรับบทหนักต่อไป อีกกี่คืนน้อกว่าสองคนนี้จะพัฒนาความสัมพันธ์
เด็ดดวงจริงๆ ไอ้คำที่ว่าใข้ลำไส้ใหญ่บดขยี้แมมมอธนี่ยกนิ้วให้เลยค่ะ คงไม่เจอในนิยายเรื่องอื่นแน่นอน 55
เป็นเอ็นซีดร่าม่าแบบไม่ต้องตบจูบแส้เขี้ยนเทียนลน o13
:pig4:
ช่าย :o9: นี่ขนาดพี่ป้องบอกเหนื่อยนะ ไม่เหนื่อยจะขนาดไหน เหอๆ
สองคนนี้จะเริ่มกระชับความสัมพันธ์กันแล้วค่ะ เติ้ลมันรู้ใจพี่ป้องแล้ว แต่มันอาจจะยังงี่เง่าอีกซักพักแหละ แหม ก็นะ... เส้นนิยายเราไม่ค่อยดำเนินไปตามปกติซะด้วย คิกๆ รอดูผลงานการสร้างสรรคบ้าๆ บอๆ ของเราละกันค่ะ เหอๆ
#ใช้ลำไส้ใหญ่บดขยี้แมมมอธอย่างบ้าคลั่ง < เค้าดีใจที่คนอ่านชอบ คนอ่านเห็นภาพเค้าก็ปลื้ม :-[
ความจริงได้ไอเดียคำมาจากเรื่องเล่าของคุณช่าในบันทึกของตุ๊ด ตอนที่มีเพื่อนเก่าคุยว่าได้ผู้ชายหล่อแชมเป้อะไรซักอย่าง เค้าส่งข้อความกันประมาณ "คืนนี้กุจะบดเค้าทางลำไส้เล็ก" อะไรประมาณนี้แหละค่ะ เราชอบการใช้คำว่า "ลำไส้" มันเห็นภาพดี เลยเอามาใส่ในมุกนี้ หื่น ตรง เห็นภาพ สะใจ แต่ไม่เรท ไม่ต้องบรรยายขั้นตอนเลี่ยนๆ ให้มันมากความ ประโยคเดียวจบ ฮ่าๆ
แต่อันที่จริงฉากนี้ก็กึ่งๆ ข่มขืนน้า เค้าไม่ค่อยชอบฉาก SM แฟนตาซีแบบนั้นซักเท่าไหร่ เวลาเขียนต้องแยกจุดประสงค์ว่าจะเน้นเขียนการลงมือทำร้าย หรือเน้นเซ็ก ถ้าเป็นเซ็กที่มีอุปกรณ์ประกอบมันไม่เรียกว่าทำร้าย มันเป็นแค่เซ็กที่วิปริตก็ต้องสื่อความวิปริต ไม่ใช่สื่อเซ็ก ตอนเขียนต้นน้ำถูกพี่บอมข่มขืนเราก็เน้นการทำร้าย ต้นรู้สึกถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีเพราะเราตั้งใจจะส่งสาร"ความหดหู่ที่ถูกข่มขืน(จริงๆ)"ให้คนอ่าน ของพี่ป้องนี่เน้นสารด้านความขัดแย้งทางอารมณ์ในตัวเอง เศร้าแต่หยุดตัวเองไม่ได้ ใช้เซ็กเพื่อระบายความโกรธ แต่ทำไม่เป็น มันก็ต้องเล่าแบบทำไม่เป็น แต่พอมู้ดมันเบาขึ้น(คุยกับเติ้ลแล้วรู้สึกยอม)ก็จะเริ่มผ่อนคลาย จนตอนท้ายๆ ที่แบบอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด พี่ป้องก็มีเสียว ฮ่าๆ มันก็ต้องพยายามเขียนอารมณ์ให้นัว ต้องพยายามให้คนอ่านเชื่อว่าพี่ป้องเศร้านะ แต่ยังพอทำได้
#ดีใจที่มีคนชมอ่ะ :oni2:
55555ในที่สุดอิพี่ป้องก็เสร็จอิน้องมัน
แต่ก็สงสารอิพี่ป้องมันนะฟินไม่สุดอ่ะ
ยังมาดราม่าขัดแย้งในการกระทำของตัวเองอีก
ก็สุดนะตะเอง :o8: ตั้งสามที อิๆ #โดนคนอ่านถีบ :z6:
เรื่องก่อนหน้านี้รังแกเคะแล้วเห็นคนอ่านโวยวาย บอกไม่ชอบนิยายที่รังแกเคะ (เค้าก็แอบอ่านคอมเม้นในหน้าพูดคุยนะ ฮ่าๆ) เรื่องนี้เลยเปลี่ยนมารังแกเมะค่ะ ดูสิว่าคนอ่านจะบ่นอะไรกันอีกมั้ย อ่านแล้วจะมีความเห็นว่ายังไงกับพระเอกที่ถูกกระทำแบบนี้ เรื่องก่อนพี่ชัชสารเลวเกิ๊น ฮ่าๆ เรื่องนี้พี่ป้องเลยเจ็บลึกถึงอารมณ์แต่น้องเติ้ลไม่ได้"เลว" แค่เป็นเด็กเอาแต่ใจ อิๆ
กะว่าเรื่องนี้จบแล้วคนอ่านบ่นอะไร เรื่องหน้าจะปักธงแบบนั้น o3
อะไรนะ? "ลองถามคนอ่านของคุณดูสิว่าอยากอ่านนิยายแบบไหน?" ก็เห็นมีแต่ แมนๆ เมะๆ กล้ามชนกล้าม ไม่เอาตัวเอกสวยบอบบาง ไม่เอาร่างเล็ก อื้ม... #มันเป็นเทรนด์สินะ! ยอมรับเถอะว่าฮิตอ่านกันอยู่แค่นี้!
จัดเกมในเพจก็ไม่มีคนตอบไม่ค่อยมีคนกล้าคุยยกเว้นขาประจำ นี่ถ้ามีคนกล้าขอเราก็กล้าเขียนนะ เอาจิ อยากเห็นเราเขียนแบบไหน ท้าทายมา เหอๆ มาดูกันว่าระดับความเกรียนของคนแต่งคนนี้จะบิดเบี้ยวได้มากแค่ไหน
แล้วก็ได้กันจนได้ ...... เฮ้อ สงสารพี่ป้อง
เพราะแบบนี้แหละเค้าเลยไม่ลงในเด็กดี เพราะนิยายเค้า "ได้กันทุกเรื่อง" :man1:
ทำไมดราม่าแบบนี้...ดราม่ามากกก ลากคนเขียนมากอด อุ่ย!!!
ตอนแรกก็ไม่ติดอะไรเรื่องนี้เท่าไหร่...แค่ตามอ่านทุกตอนเอง 555+ เราชอบนะที่เขียนแบบนี้คือเราต้องลุ้นจลอดไงว่าตอนต่ิไปจะเป็นยังไง
เติ้ลหวั่นไหวแล้วแกก็บอกดิ...ถ้าแกไม่รักพี่เขาเหมือนกันจะให้พี่เขาทำ ทำให้พี่เขาขนาดนี้งั้ย ปั๊ดโธ่~~~ :katai1: :katai1: :katai1:
คะ คะ แค่กอดเองเหยอ? :m17: เค้าน่ะ... เค้า :m13: จุ จุ๊บ! :mew1:
ดีใจที่มีแฟนคลับบอกว่าติดตามอ่านทุกตอน ซึ้งง่ะ :hao5: ดีใจที่มีแฟนประจำ ดีใจที่มีคนชมว่าพล็อตไม่ซ้ำซาก ลุ้น เค้าดีใจเหลือเกินอ่ะตะเอง #ปลื้มมาก
จุ๊ๆ เรารู้กันสองคนพอนะว่าเติ้ลหวั่นไหวแล้ว :m1: เติ้ลมันโง่เลยไม่รู้ตัวหรอก เนอะ ฮ่าๆ :m11: #รอลุ้นว่าเคะง๊องแง๊งจะรู้ตัวว่ารักเมะงี่เง่าเมื่อไหร่
:confuse: เอ๊ะ! งี่เง่ากะง๊องแง๊ง ... เข้าว่ะ! ชอบๆ เปลี่ยนชื่อนิยายเป็นงี่เง่ากะง๊องแง๊งดีมั้ย? จดคำนี้ไว้ในสารานุกรรมชื่อเรื่องแป็บ!
น้ำตาตกในเลยซิพี่ โดนเด็กรังแก
เติ้ลขย่มแรงเกินไปก็งี้แหละ :o8: คราวหน้าต้องทำเบาๆ เนอะ พี่ป้องจะได้ไม่เจ็บ ไม่ร้อง :-[
พี่ป้องยังคงเป็นพระเอกที่น่าสงสารต่อไป
ขนาดสารภาพไปแล้วน้องเติ้ลยังไม่หยุดเลย โถวววววววววววว
แต่ในที่สุดเติ้ลก็ได้คำตอบแล้วสินะว่าฟิตไม่ฟิต 555555
ฟิตทั้งเติ้ลทั้งพี่ป้องเยย หุๆ :impress2:
เรื่องความเจ็บปวดรักระทมของพี่ป้องผู้น่าสงสารนี่ต้องลุ้นตอนต่อไปนะตะเอง รับรองอึนกว่าเก่าอีก เติ้ลมัน"ได้อีก!" พี่ป้องถึงกะร้อง...(จงเติมคำในช่องว่าง) เหอๆ :mew3:
พี่ป้องเสียซิงแล้วววววววววววววววววววววว :mc4: แต่มันฟินไม่สุดอ่ะ เริ่มเห็นใจอีพี่ป้องแล้วสิ ที่ถูกน้องเติ้ลมองเป็นของเล่น เป็นตัวแทน แล้วพี่ก็ยอม พี่หล่อมาก พี่ดีมาก อดทนต่อไปพี่ หนูรักพี่จะอยู่เคียงข้างแมมมอธพี่นะ :katai2-1: แต่จะว่าไปก็เก่งนะ ทำไปคุยไปให้อารมณ์หื่น ดราม่า มากๆ แถมพี่ป้องก็ได้รู้สักทีว่าตูดอีน้องเติ้ลมันฟิตจริงๆ :m20:
ต้องรออ่านตอนถัดไปน้า รับรองเพิ่มความปวดตับกว่าเก่า เหอๆ :heaven
ไม่แน่น้า ตอนนี้อาจจะเห็นใจพี่ป้อง แต่เดี๋ยวหลังๆ อาจจะคดีพลิก เอ๊ะ! หรือจะสมน้ำหน้าเติ้ลบอกว่าดีแล้ว?
เอาเป็นว่าอยู่เคียงข้างแมมมอธตัวนี้ไปก่อนน้า #ตอนนี้แค่ฟิตหลังๆมีแหก!
พระเอกเรื่องนี้ ไม่เหมือนพระเอกเรื่องไหนจริงๆ
นี่มันตือพระเอกจริงๆใช่มั้ย 555
แต่ชอบค่ะ เรื่องราวเฮฮา ดราม่าน้ำตาแตก สมคำรับรองของคนแต่งจริงๆ
แค่ฉากเซ็กส์ครั้งแรกของคู่นี้ ก็ดราม่า ล้ำเหลือ ซ่ำท่ามกลางความเจ็บช้ำของพระเอก
ปลื้มคับ :hao5:
ขอบพระคุณสำหรับคำชม ขอบพระคุณที่เล็งเห็นความแตกต่างในตัวพระเอกคนนี้ ขอบคุณที่หัวเราะและมีอารมณ์ดราม่าร่วมไปกับนิยาย ซึ้งจริงๆ คับ
อาจจะแปลกมากหน่อยแต่ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในหัวใจด้วยนะขอรับ ถ้าหากวันไหนว่างอยากชวนเพื่อนอ่านนิยายก็ฝากพิจารณานิยายของคนแต่งบ้าๆบอๆคนนี้ด้วยนะคับ
บอกเลยเราเศร้า สงสารป้อง เติ่ลเลิกทำร้ายป้องของเราได้เเล้ว#ทีมป้อง
o22
เย็นไว้ก่อนโยมนักอ่าน! คือมันจะยังมีอีกอ่ะ ไงดีล่ะ... คนแต่งเครียด กลัวนักอ่านแบน มันเศร้านะ ดราม่า เติ้ลยังงี่เง่าได้อีก แต่ก็มีบทสลับกันเรียนรู้แหละ แล้วก็จบแฮปปี้เอ็นดิ้งแน่นอน เราไม่ค่อยชอบแต่งแบดเอ็นเป็นการส่วนตัว แต่ถ้าทนไม่ไหวเราก็เสียใจนะ... ก๊ะเค้าบอกแย้วว่านิยายดราม่าอ๊าาา... ฝั่งนึงก็บอกขอดราม่าแซ่บๆ อีกฝั่งก็บอกทนหน่วงไม่ไหว เค้าก็กลัวคนอ่านเลิกอ่านน้าาา
o9 o9 o9 o9 o9
มองซ้าย มองขวา มองหา #ทีมคนแต่ง
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะ ชอบ ชอบอ่ะ รอตอนต่อไป
ขอบคุณค้าบ ถ้าชอบก็ตามกันต่อน้า :teach:
แบบว่า เศร้ากันใช่มั้ย? ดราม่าใช่ป่ะ?
คนแต่งดีใจจุดพลุฉลองร้องกรี๊ดลั่นบ้าน ในที่สุดนักอ่านก็เชื่อแล้วว่านี่คือนิยายดราม่า! :ped149:
ก็นะ จะมีนิยายดราม่าเรื่องไหนที่ หื่น เสื่อม และรั่วแบบนี้ยายเรื่องนี้อีก แต่อบอุ่นนะจะบอกให้ เราชอบความสัมพันธ์ที่ดีงาม มันจะเป็นนิยายอีกเรื่องที่ทำให้อมยิ้มได้แน่นอน เพียงแต่... กว่าจะถึงตอนนั้น อาจจะเสียน้ำหลายยกหน่อย คือหมายถึงน้ำตาอ่ะ ร้องไห้อะไรเงี๊ยะ! ฮ่าๆ
ขอฝากนิยายดราม่ารสชาติแปลกๆ เรื่องนี้ไว้ด้วยน้า :L2:
งวดนี้ขออภัยเล็กน้อย หายไปหลายวัน แถมยังมาดึก สารภาพว่ามัวแต่เพลิดเพลินกับการพิมพ์นิยาย พออารมณ์ลื่นไหลแล้วมันแต่งนิยายสนุกเพลินจนขี้เกียจมาอัพ แหะๆ ขอโทษค้าบ #เป็นคนแต่งที่อินดี้จริงๆเล้ย
90% แล้วล่ะนิยายเรื่องนี้ อยากให้จบแบบไหนเอ่ย? อ๊ะไม่ได้สินะ ต้องรออ่านไปเรื่อยๆ ก่อนว่าเราจะเสกอะไรเข้าไปในเรื่องบ้าง ฮ่าๆ จะสปอยดีมั้ยน้า...
o17 o17 o17 o17 o17 o17 o17
-
มาตอบดึกๆแบบนี้ จะอัพเลยป่ะคับ ผมจะได้รออ่าน ^^-
-
ผมตื่นได้สักพักแล้วครับแต่ไม่กล้าขยับตัว ผมทำตัวไม่ถูกด้วยก็เลยนอนนิ่งๆ แอบมองเติ้ลในอ้อมกอดของตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อว่าเราจะนอนกอดกันแบบนี้ ถึงเติ้ลจะนอนหันหลังให้ผมก็เถอะ
แต่แล้วร่างใต้แขนผมก็สะดุ้ง ผมเลยแกล้งทำเป็นหลับแต่แอบหรี่ตามองเติ้ล ผมเห็นมันค่อยๆ ขยับ เติ้ลจับแขนผมที่วางพาดอยู่บนเอวมันออกอย่างเบามือ มีการชันตัวขึ้นแล้วหันมาแอบมองผมด้วยครับ พอหลุดจากอ้อมกอดผมได้มันก็รีบลุกหนี เติ้ลเดินวนไปมาพลางมองมาที่ผม สีหน้ากลัดกลุ้ม แล้วผมก็ได้ยินเติ้ลหลุดสบถออกมาเบาๆ
“แม่ง! นายทำอะไรลงไปวะไอ้ตะวัน!”
ความรู้สึกผมเหมือนดิ่งวูบสู่ก้นเหว ผมถูกเติ้ลโยนลงมาทิ้งไว้ในหุบเขาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เติ้ลรู้สึกแย่กับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมน่าจะรู้ว่าเมื่อคืนนี้เติ้ลทำทุกอย่างไปเพราะความคึกคะนองจากอาการมึนเมา ผมน่าจะหยุดตัวเองไว้เพื่อเราทั้งคู่ แต่ผมแพ้ให้กับความงี่เง่าของตัวเอง ผมไม่ได้เอากับเติ้ลเพราะอยาก แต่ผมเอากับเติ้ลเพราะความเสียใจที่มันเห็นผมเป็นแค่เครื่องมือประชดชีวิต
ไม่ไหวแล้วครับ น้ำตาจะไหลวะ!
ผมหลับตาแน่นเพื่อกลั้นน้ำตาก่อนจะแกล้งกระพริบตาสองสามครั้งแล้วก็ทำเป็นตื่นนอน แสร้งทำเป็นมองหน้าเติ้ลแบบง่วงๆ ดำเนินชีวิตตามปกติ
“อ้าว ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?”
“อ่า... ซักพักแล้วพี่”
“เออ กี่โมงละอ่ะ?”
เติ้ลแกล้งทำเป็นเดินไปหยิบนาฬิกาข้อมือบนโต๊ะมาดูเวลา
“จะเที่ยงแล้วพี่”
“อ้าว! ซวยแล้วมั้ยล่ะมึง กูจองตั๋วรอบเช้าเก้าโมงนะ!”
เติ้ลอึ้ง ผมเองก็ลนรีบพุ่งไปหยิบนาฬิกามาดู เลยเวลารถออกมาแล้วจริงๆ ครับ
“สงสัยต้องเปลี่ยนไปรอบเย็นแล้วล่ะพี่”
เติ้ลบอกผมเสียงอ่อย ผมเลยหันไปพยักหน้าให้มัน
“เออ คงงั้นแหละ ไว้ค่อยไปตายเอาดาบหน้าละกัน”
เซ็งครับ ผมเผลอหลับไปนานกว่าที่คิด รู้งี้ผมน่าจะหานาฬิกาแขวนผนังห้องไว้ซักเรือน
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะพี่”
“เออ มึงอาบก่อนเลย”
ผมแอบมองตามเติ้ลที่เดินโป๊ไปเข้าห้องน้ำด้วยความรู้สึกแปลกๆ ผมกับเติ้ลกำลังแกล้งทำเหมือนเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่รอยเล็บบนอกผมมันก็เป็นหลักฐานได้ดีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องจริง
ช่างมันเถอะครับ เติ้ลทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดีแล้ว ผมจะได้ไม่โดนพี่ตั้มยิงไส้แตก
ผมมีเป้กลับบ้านใบเดียวแตกต่างกับเติ้ลที่หิ้วกระเป๋าเดินทางใบใหญ่กลับ พวกเราซื้อตั๋วรถเที่ยวบ่ายได้ทันเวลา อาจจะไปถึงดึกสักหน่อยแต่ผมโชคดีที่มีเพื่อนที่พึ่งพาได้ แต่เพื่อนคนนั้นเป็นพี่ไอ้เติ้ล ผมเลยโยนให้มันเป็นคนโทรไปบอกพี่ชายตัวเองว่าต้องมารับพวกเรากี่โมง
ผมหลบไปเข้าห้องน้ำ รู้สึกแสบแมมมอธตัวเองนิดหน่อย ความจริงผมก็เจ็บๆ มาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ เติ้ลมันเล่นซะแมมมอธผมถลอกเลยครับ ทั้งรอยเล็บรอยฟัน ไอ้เด็กเปรต!
พวกเรานั่งกินข้าวในศูนย์อาหารกันเงียบๆ เติ้ลเองก็เงียบหากเป็นปกติมันคงเซ้าซี้ผมไปแล้วว่าทำไมถึงเงียบ แค่นี้ก็รู้แล้วว่ามีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป แต่ผมไม่รู้ว่ามันจะเปลี่ยนไปในทางไหน ผมเดาใจเติ้ลไม่ถูกจริงๆ
แต่แล้วเติ้ลก็เรียกผมเบาๆ
“พี่ป้อง”
ผมเหลือบตามองให้รู้ว่ากำลังฟังอยู่แล้วนั่งกินก๋วยเตี๋ยวของตัวเองต่อ
“เรื่องเมื่อคืนอ่ะ ผม... ผมไม่อยากให้พี่ตั้มรู้เรื่องนี้ พี่ช่วยลืมๆ มันไปได้ป่ะ?”
เออดีเนอะ ได้ผมแล้วก็ไป นี่ผมเป็นผู้หญิงที่โดนฟันแล้วทิ้งรึไงวะ?
“มึงก็กะจะลืมทุกอย่างตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่ ถึงได้เลือกมาทิ้งทวนกะกู”
ผมมองหน้ามัน ยิ้มเยาะไอ้เด็กเปรต
“ว่าแต่มึงชอบโดนเอาขนาดนั้นแล้วมึงจะเลิกเป็นเกย์ได้เหรอวะ?”
“ไอ้พี่ป้อง!”
“ตามใจมึงเลยเติ้ล มึงอยากทำอะไรมึงก็ทำ กูแล้วแต่มึงเลย อยากให้กูทำอะไรก็บอกมาเดี๋ยวกูสนองให้ มึงไม่เคยสนใจความรู้สึกกูอยู่แล้ว”
เรานั่งจ้องหน้ากัน น่าแปลกที่เติ้ลไม่ทำหน้าโกรธผม มันกำลังเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่รึไง? มันสงสารผมเหรอ? หรือเป็นแค่ความสมเพช?
“พี่ป้องเกลียดผมแล้วเหรอ?”
“ถ้ากูเกลียดมึงได้กูคงรู้สึกดีกว่านี้เยอะ!”
ผมยิ้มไม่ออกหรอกครับ อยู่ๆ ก็โดนชวนมีอะไรด้วยเพราะอารมณ์สนุกๆ ชั่ววูบ หลังจากนั้นก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มาบอกให้ผมลืม จิตใจไอ้เติ้ลมันทำด้วยอะไร! มันเห็นผมเป็นตัวอะไร!
ถึงที่นั่งบนรถของเราจะติดกันแต่ผมเลือกนั่งริมหน้าต่างแล้วแกล้งหลับตลอดทาง ไม่ว่าเติ้ลมันจะสะกิดผมให้รับน้ำหรือขนมยังไงผมก็ทำเป็นหลับไม่สนใจ ผมแอบเห็นเติ้ลทำหน้าเศร้าเหมือนกัน แต่ถ้ามันคิดจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นมันก็ไม่ควรมายุ่งกับผมอีก เราสองคนควรต่างคนต่างอยู่จะดีที่สุด ผมควรทำแบบนั้นตั้งแต่แรก ไม่น่าไปใจอ่อนให้มันเลย!
เติ้ลหลับ แต่มันเอนหัวมาพิงผม ผมไม่รู้ว่ามันทำแบบนี้เพื่ออะไร มันจงใจปั่นหัวผมชัดๆ ผมแทบร้องไห้กับความรู้สึกที่มันสุมในอก ผมเหนื่อยครับ ความรักมันทำให้เราเป็นบ้าได้จริงๆ
ผมหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่รู้สึกตัวตอนที่โทรศัพท์สั่น บนรถมืดสนิท ผู้โดยสารทุกคนเล่นเกมซ่อนตาดำไม่เว้นแต่คนข้างตัวผม ผมหยิบมือถือออกมาดู พี่ตั้มโทรเข้ามาครับ
“มึงอยู่ไหน?”
“กูก็อยู่บนรถไง”
“ไอ้เหี้ยอย่ากวนตีนกูดิ ใกล้ถึงยัง? กูมารอมึงละเนี่ย”
“กูไม่รู้ มันมืดกูมองไม่เห็น แต่บนรถยังดับไฟอยู่เลยคงอีกซักพักว่ะ”
“เออๆ ละเติ้ลอ่ะ?”
คนที่พี่ตั้มถามถึงนอนซุกไหล่ผมอยู่ข้างๆ กันนี่เอง
“หลับ”
“เออๆ ฝากดูน้องกูด้วยนะป้อง”
“น้องมึงโตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว ตั้ม”
แต่เติ้ลมันเลียโคตรเก่งเลย ผมดันเผลอคิดถึงลิ้นไอ้เติ้ลจนได้ อย่าไปคิดถึงอะไรแบบนั้นสิว้อย!
ซิงอยู่เฉยๆ ก็ดีละไม่น่าเลยลองกู! ตอนนี้รู้รสรักแล้วมันห้ามใจตัวเองยากชะมัด ปัญหาหัวใจก็รุมเร้าอีก ผมยิ้มเพลียมาก!
“ฮ่าๆ กูนอนรอในรถอ่ะ ใกล้ถึงละบอกละกัน”
“เดี๋ยวก็ตายห่านหรอกหลับในรถ”
“กูเปิดกระจกเว้ย มีน้องยาหยีกูมาด้วยกูไม่กลัวโจรหรอก”
น้องยาหยีที่ว่าหมายถึงปืนไทยประดิษฐ์นะครับ ให้ตายเถอะ! พี่ตั้มนี่แสบจริงๆ ผมนึกภาพพี่แกหลับรอในรถกระบะโหลดเตี้ยแต่งซิ่งแล้วเปิดกระจกรับลมได้เลยครับ ดีไม่ดีจะเปิดเพลงสนั่นให้ชาวบ้านรำคาญหูเล่นอีก ข้างรถมีสติกเกอร์แก๊งอยู่ใครจะไปกล้ามีเรื่องด้วยวะ หาเรื่องแบล็กไฟร์เท่ากับหาเรื่องตายชัดๆ
พอผมวางโทรศัพท์เสร็จก็มีเสียงถามขึ้น
“พี่ตั้มโทรมาเหรอ?”
อ้าว! เติ้ลตื่นอยู่หรอกเหรอ
“เออ”
“อืม”
มึงตื่นมาถามกูแค่เนี๊ยะ?
พอมันอืมเสร็จไอ้เติ้ลมันก็มุดหน้าลงไปซุกไหล่ผมต่อเลยครับ ใช้ไหล่กูแทนหมอนเลยนะมึง!
“พี่ป้องสนิทกับพี่ตั้มจัง ผมเห็นพี่คุยไปยิ้มไป”
มันหมายความว่ายังไงวะ?
“อิจฉาพี่ตั้มอ่ะ ผมอยากมีแบบนี้บ้าง”
แล้วที่ผมให้มันไปนี่มันยังไม่พอใจอีกเหรอครับ? ผมผิดที่รักมันมากเกินกว่าคำว่าเพื่อนสินะ ฮ่าๆ เจ็บว่ะ โคตรเจ็บเลย!
พอถึงจุดที่จะลงรถทัวร์ก็จอดให้เรา ผมสะพายเป้ลงมาจากรถตามด้วยเติ้ล พี่ตั้มใช้เท้าขยี้ก้นบุหรี่ทิ้งก่อนจะเดินมาหาพวกผม และแล้วพี่ตั้มก็พุ่งเข้ามารับขวัญเติ้ล
“ว่างายตัวเล็ก พี่คิดถึงตัวเล็กจัง”
พี่ตั้มกอดน้องชายตัวเองโคตรเวอร์ ผู้ชายตรงหน้าผมมันเจ้าชู้ควงหญิงไม่ซ้ำหน้า เป็นนักเลงสุดโหด เคยยุ่งกับอบายมุขมาแทบทุกชนิด ตัวพ่อเรื่องความโฉดเลยครับ แต่ในขณะเดียวกันมันก็เป็นพวกบ้าที่ตามใจน้องสุดๆ พวกบราค่อนตัวจริงเสียงจริง
แต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้ผมแอบขำ สองพี่น้องกอดกันกลม พี่ตั้มแทบจะหอมแก้มไอ้เติ้ลเลยด้วยซ้ำแต่มันปัดออกอ้างว่าโตแล้ว ตลกดีเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกัน พี่ตั้มสลัดคราบนักเลงกลายเป็นพี่ติดน้องทุกที สุดจะโอ๋ ทั้งกอดทั้งหอม งุ้งงิ้งสุดๆ อ่ะ
มองเพลินครับ เวลาที่พี่ตั้มยืนคู่กับเติ้ลแล้วเป็นภาพที่โคตรน่ารักเลย ตัวใกล้ๆ กัน เติ้ลสูงเกือบเท่าพี่ตั้มละ แต่ในกลุ่มนี้ผมสูงที่สุดครับ แค่ตอน ม.สาม ผมก็สูงไล่ทันพี่ตั้มละ แต่ผมเสือกหยุดสูงตอน ม.หก ซะนี่ ได้มาแค่ร้อยแปดสิบหกครึ่งอ่ะ ส่วนพี่ตั้มนั้นสูงแค่ร้อยแปดสิบเอ็ดเอง แต่ก็ถือว่าสูงแหละ เติ้ลน่าจะเกินร้อยเจ็ดสิบห้าละ แต่มันดันตัวผอมแถมชอบเดินห่อไหล่เลยดูตัวเล็กไปเลย
สองพี่น้องนี่หน้าตาน่ารักเพราะได้เค้าโครงหน้ามาจากแม่ แต่เติ้ลจะได้จมูกแบบลุงทิดส่วนพี่ตั้มได้ปากแบบน้าติ๋ว ยิ้มทีสาวๆ งี้ละลายทั้งตำบล เติ้ลตาโต พี่ตั้มก็ตาโต ถึงเติ้ลจะออกแนวน่ารักแต่ยอมรับเลยว่าพี่ตั้มหน้าหวานกว่าแม้จะคิ้วเข้ม เพราะแบบนี้แหละเลยทำให้ดูหล่อไปอีกแบบ หน้าหล่อๆ แบบนี้แหละทำสาวร้องไห้มาหลายตำบลแล้ว
หน้าหวานแต่คิ้วคมแบบพี่ตั้มแต่งลิเกโคตรขึ้นอ่ะ ตอนเด็กๆ ผมกับพี่ตั้มเคยโดนจับไปแต่งลิเกแสดงในงานประจำอำเภอ แน่นอนว่าพี่ตั้มเป็นพระเอก ส่วนผมเป็นโจร สัส!
ไม่ต้องบอกนะครับว่าเวลายืนคู่กับไอ้สองพี่น้องนี่ผมงี้หมองทันที! เพราะงั้นผมถึงยืนอยู่ห่างๆ เพราะมันไม่มีที่ให้ผมแทรก อีกเหตุผลนึงก็เซ็งไอ้เติ้ลด้วยครับ
“ไงมึง เงียบเลยป้อง”
“ก็รอมึงโอ๋น้องให้เสร็จก่อนไง”
“ดูแลน้องกูดีป่าววะ? ตัวเล็ก ป้องมันแกล้งตัวเล็กรึเปล่า? ถ้ามันทำอะไรตัวเล็กบอกพี่นะเดี๋ยวพี่จัดการให้”
ผมเห็นเติ้ลอึ้งครับ ผมเองก็สะอึกเช่นกัน คนที่ถูกรังแกคือผมต่างหาก
“พี่ป้องดูแลผมดีมากเลยพี่ตั้ม”
เสียงของเติ้ลฟังยังไงก็แปลก เหมือนคนโกหก เติ้ลหลบตาผม แต่พี่ตั้มหันมามองหน้าผมแทน ผมรู้ว่าพี่ตั้มต้องสัมผัสอะไรบางอย่างได้แน่ๆ ถ้าเป็นปกติเติ้ลคงไม่พูดยอผมแบบนี้หรอก แต่พี่ตั้มก็ยังนิ่ง
“เออ ไปกันได้ละกูหนาว”
ผมเปลี่ยนเรื่อง และพี่ตั้มก็ไหลตามน้ำ
“เออๆ ไปขึ้นรถ”
โชคดีที่รถกระบะของพี่ตั้มเป็นแบบสี่ประตู ผมเลยยึดเอาที่นั่งด้านหลังนอนยาวแล้วแกล้งหลับมาตลอดทาง ตัดขาดตัวเองออกจากบทสนทนาของสองพี่น้อง พี่ตั้มก็สัมภาษณ์น้องไปเรื่อย ซักนี่ถามนั่นถอดแบบกันมาเปี๊ยบ แต่พอถามเรื่องแฟน เติ้ลก็หัวเราะกลบเกลื่อนว่ายังไม่มี แต่พี่ตั้มกลับทำให้ผมอึ้ง
“เออ แล้วป้องมันมีแฟนบ้างรึเปล่า ตัวเล็กได้ข่าวเรื่องแฟนมันบ้างมั้ย? ไม่ใช่มันแอบมีแฟนลับๆ แต่ไม่ยอมบอกพี่นะ”
พี่ตั้มนึกบ้าอะไรขึ้นมาวะถึงได้ถามออกมาแบบนี้! มันก็รู้อยู่แก่ใจว่าผมไม่มีแฟนแน่ๆ ไม่มีทางที่ผมจะมีแฟนแล้วไม่อวดมัน!
แต่เอาดิ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าเติ้ลจะตอบยังไง
“ไม่มีหรอกมั้งพี่ตั้ม”
“ไม่มีบ้างเลยเหรอ? คนที่ชอบอ่ะ?”
“มะ ไม่รู้ดิพี่ ผมกับพี่ป้องไม่ค่อยได้คุยเรื่องส่วนตัวกันอ่ะ”
ผมพึ่งสารภาพรักไปเมื่อคืนเองครับ จริงๆ ก็รู้แต่แรกแล้วว่าคงอกหัก แต่พอมาได้ยินชัดๆ แบบนี้แล้วก็ปวดใจชะมัด!
“ยังเกลียดไอ้ป้องมันอยู่เหรอตัวเล็ก?”
“เปล่า ก็ไม่ใช่แบบนั้น ... ก็คุยกันบ้างแหละพี่ตั้ม แต่ไม่ได้สนิทมากไง พี่ป้องเค้าเป็นคนโลกส่วนตัวสูงพี่ก็รู้ เค้าไม่ค่อยเล่าอะไรให้ผมฟังหรอก”
หางเสียงแบบนั้นอย่าบอกนะครับว่ามันน้อยใจผม มันเคยสนใจเรื่องของผมซะที่ไหนกัน ไม่เห็นเคยถามอะไร มีแต่มันนั่นแหละพล่าม ถ้าเติ้ลจะถามความเห็นรึให้ผมเลือกอะไร ผมต้องเลือกจากคำตอบที่เติ้ลทำช้อยส์ไว้ให้เสมอครับ ไม่เคยให้ผมได้ตัดสินใจเองหรอก!
“หึๆ”
และเมื่อรถจอดหน้าบ้านพี่ตั้ม พี่ชายก็ช่วยน้องขนกระเป๋าเข้าบ้าน ผมเองก็ลงไปเข้าห้องน้ำห้องท่าล้างหน้าล้างตาแล้วเอ่ยปากขอยืมรถ
“ตั้ม ยืมมอเตอร์ไซค์มึงหน่อย”
“อ้าว ไม่ค้างบ้านกูเหรอ?”
“ไม่อ่ะ กูจะกลับบ้าน”
“ดึกแล้วนะมึง ค้างกับกูก็ได้”
“ห้องมึงเล็กจะตาย มึงมีเติ้ลมานอนด้วยกูขี้เกียจเบียด มึงอยู่กับน้องไปแหละ กูจะกลับไปนอนบ้าน”
บ้านยายผมยังต้องขับรถไปอีกหลายกิโลเหมือนกันครับ แต่ยอม ผมไม่อยากทรมานตัวเองด้วยการมองหน้าไอ้เติ้ลอีกแม้แต่วินาทีเดียว!
“มันมืดนะพี่ป้อง อันตรายนะ ตื่นยังเหอะพี่ เดี๋ยวไปคว่ำกลางทางหรอก”
ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงกู!
“เออน่ะ เอากุญแจมาเร็วๆ”
“ฟังเติ้ลหน่อยสิวะ รถกูไม่มีไฟท้ายนะมึง”
“เออ กูขับได้ เร็วๆ ดิ กูคิดถึงยายกูจะแย่ละ”
“ตามใจมึง”
ในที่สุดพี่ตั้มก็ส่งกุญแจให้ผม
“เดี๋ยวพรุ่งนี้สายๆ กูไปหานะ”
“แล้วแต่ กูไปล่ะ”
ลากันทีกับต้นเหตุแห่งความทรมานของผม ผมส่งเติ้ลให้พี่ชายมันแล้ว เดี๋ยวพอมันปรับความเข้าใจกันได้เติ้ลมันก็จะลืมพี่ชายฆ่าเวลาอย่างผมเอง เดี๋ยวมันก็คงไม่มายุ่งกับผมแล้ว ผมจะได้ทำใจรับความเจ็บปวดได้ง่ายขึ้น จะได้ย้ำกับตัวเองชัดๆ ซะทีว่าอกหัก เค้าไม่ต้องการความรักของผม!
ผมขี่รถกลับบ้านบนถนนที่ตัวเองคุ้นเคย ถนนต่างจังหวัดไม่มีไฟเหมือนถนนในกรุงเทพหรอกครับ จะมีก็แต่แสงไฟจากบ้านชาวบ้านสว่างตามรายทาง ไฟหน้ารถพี่ตั้มก็โคตรดิม ไฟท้ายก็ตัดสายออก มืดชิบเป๋ง! แต่มืดๆ แบบนี้แหละดี จะได้ไม่มีใครเห็นน้ำตาผม
มันเจ็บว่ะ เติ้ลมันทำกับผมโคตรเจ็บเลย มันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังทำตัวเป็นห่วงผมเหมือนเดิม แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับมันล่ะ? พอมันได้ในสิ่งที่มันต้องการแล้วก็ไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น ไอ้เด็กเอาแต่ใจ! แล้วทำไมผมต้องรักมันด้วยวะ!
ขี่รถไปร้องไห้ไปไม่สนุกเลยครับ แต่นี่เป็นช่วงเวลาเดียวที่ผมจะอ่อนแอได้โดยไม่มีใครเห็น เติ้ลมันไม่อยากให้ใครรู้ ผมก็จะตามใจมัน
บ้านไม้ครึ่งปูนสองชั้นเก่าๆ คือบ้านยายผม ชั้นสองของบ้านทำจากไม้สัก ห้องทางซ้ายมือที่มีระเบียงยื่นออกมาเป็นห้องนอนของผมเอง จากถนนต้องขับลึกเข้าไปในซอยเล็กๆ พอสมควรกว่าจะเจอบ้านซ่อนอยู่ ที่บริเวณนี้กว่าสิบไร่คืออาณาเขตของบ้าน รอบๆ ตัวบ้านไม่มีรั้วมีแต่เสาปักเป็นแนวเขตเต็มไปด้วยผลไม้หลากหลายชนิดทำให้ผมรู้สึกเหมือนขับรถอยู่ท่ามกลางป่าครึ้ม แสงไฟดวงเล็กๆ ที่เปิดไว้หน้าประตูเป็นเครื่องส่องสว่างเพียงอย่างเดียวในบริเวณนี้ ยายผมโคตรงก! บอกให้จ้างคนมาตัดต้นไม้ออกบ้างก็ไม่จ้าง ใจคอจะรอผมปิดเทอมอย่างเดียวเลยอ่ะ
เสียงทีวีที่เปิดทิ้งไว้ลอยมาเบาๆ แต่เสียงกรนของยายผมที่ขนฟูกมาปูนอนบนตั่งไม้ชั้นล่างดังกว่า ดีนะยายผมไม่ได้หลงๆ ลืมๆ ก่อนนอนแกปิดประตูหน้าต่างล็อกบ้านหมดทุกทาง ไม่งั้นเดี๋ยวได้มีข่าวข่มขืนแม่เฒ่าวัยหกสิบสี่แน่ๆ
ว่าแต่บ้านล็อกแล้วผมเข้าบ้านได้ยังไงเหรอครับ? ผมก็มีกุญแจเดะ นี่มันบ้านผมนะ ผมมีกุญแจเข้าบ้านอยู่แล้ว!
พอผมกดปิดทีวีปุ๊บ ยายแกก็ตื่นปั๊บ ทีตอนผมไขกุญแจเข้าบ้านอ่ะไม่ตื่น!
“ปิดทีวีข้าทำไมวะ”
“ก็ยายหลับอ่ะ”
“ไหนเอ็งบอกจะมาถึงตอนเย็น ข้าอุตส่าห์ทอดไก่ของโปรดเอ็งให้ ไหงโผล่มาป่านนี้วะ”
“ตกรถ ไอ้เติ้ลมันตื่นสาย”
“อ้าว! ลูกนังติ๋วมันมาด้วยเหรอ?”
“ครับ”
“เออๆ แล้วนี่เอ็งกินอะไรมาแล้วยัง?”
“กินแล้วครับ เหนื่อยอ่ะ ผมไปนอนก่อนนะยาย”
“เออๆ งั้นข้าจะดูทีวีของข้าต่อ”
ว่าแล้วยายแกก็กดรีโมทเปิดทีวีเอนหลังเตรียมตัวนอนต่อ เปลืองไฟไม่ช่วยชาติประหยัดเล้ยยายผม! แต่ผมก็พอเข้าใจนะ แกอยู่คนเดียวผมไม่อยู่คงเหงาอ่ะ เลยชอบเปิดทีวีไว้เป็นเพื่อนให้มีเสียงดังเข้าว่า เฮ้อ... รู้สึกตัวเองเป็นหลานเนรคุณว่ะ!
ผมเดินขึ้นมายังชั้นสองของบ้าน บนประตูห้องของผมยังมีสติกเกอร์รูปชินจังขาดๆ แปะไว้เหมือนเดิม เสียดายประตูไม้สักว่ะ ผมไม่น่ามือบอนเลย!
ภายในห้องยังรกเหมือนเดิม ข้าวของทุกอย่างยังอยู่กับที่ของมันเหมือนเก่า หนังสือการ์ตูนกับข้าวของวางสุมอยู่บนชั้นหวาย แต่ยายคงทำความสะอาดให้แล้วเพราะมันไร้ฝุ่น ผ้าปูที่นอนหอมกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มอ่อนๆ มีหมอนข้างสองใบวางอยู่บนเตียงหกฟุต
ผมวางเป้ไว้บนโต๊ะแล้วก็ล้มตัวลงบนเตียง ยกมือขึ้นมาปิดตาตัวเองด้วยความเหนื่อยล้า ผมอยู่ในโลกใบเล็กของตัวเองแล้ว ที่แห่งนี้คือโลกของผมคนเดียว ห้องที่มีแต่ผม ไม่มีเติ้ล ถ้าทำได้ผมอยากซ่อนตัวอยู่ในนี้ตลอดไป!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
อ๊าย พี่ตั้มโผล่! น่ารักมั้ยตะเอง? บราค่อนค่ะ ฮ่าๆ
(*กรุณาอย่าจิ้น เรารู้นะมีคนคิด เชื่อสิ 3P ไม่งาม พี่ป้องเละแน่นอน พี่ตั้มเค้าเมะกว่า)
#ทีมปกป้อง #stopรังแกเมะ #เกลียดเติ้ล เอ้า! ติดแท็กกันให้พอเลย ฮ่าๆ :laugh:
พี่ป้องยังคงเจ็บปวดต่อไป เติ้ลงี่เง่ามาก! แต่เราหวังว่าคนอ่านจะสัมผัสได้น้า เติ้ลก็ไม่ได้งี่เง่าบริสุทธิ์หรอก เด็กมันก็เริ่มมีความรู้สึกบ้างแล้ว เพียงแต่อาจจะยังมึนๆ อยู่ ฮ่าๆ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายดราม่า ขายดราม่า คนแต่งก็ชอบดราม่า คนอ่านอย่าดราม่าไม่อ่านนิยายดราม่านะ เค้าไม่อยากดราม่าเพิ่ม แค่แต่งนิยายดราม่าก็เค้นสมองจนดราม่าแล้ว ขืนมีเรื่องดราม่าเพราะคนอ่านดราม่าไม่อ่านนิยายดราม่าอีกเค้าคงทนไม่ไหวมันดราม่าต่อหัวใจดวงน้อยๆ เกินไป
#เอะอะก็ดราม่า อ้วกกกกกก :m30:
จงอ้วกออกมาเป็นดราม่า ฮ่าๆ :hao7:
-
สงสารพี่ป้องงง โดนเติ้ลบอกให้ลืมซะงั้น
ฉากนี้เปิดตัวพี่ตั้มอย่างเป็นทางการ พี่แกแมนมากอ่ะ ดูท่าพี่แกจะสัมผัสอะไรบางอย่างระหว่างพี่ป้องกะเติ้ลได้
ชอบคำว่า 'เกมซ่อนตาดำ' อ่ะ แปลกดี ชอบๆ เป็นการเลือกใช้คำที่แตกต่างดี
ปล. เรากะว่าจะนอนแล้วนะเนี่ย แต่แวบมาเปิดซะหน่อย เห็นว่าอัพพอดีเลยจัดซะ
รอตอนหน้าาา
-
แปะ
#กรี๊ดดดดด เร็วมากเลยตัวเอง มีการจองที่ด้วย แถมเร็วเวอร์ เค้ากดส่งนิยายแล้วรีเฟรชเข้ามาดูเจอเม้นตัวเองแล้ว! เร็วแบบนี้นี่ปุ่ม F5 พังยังค้าบ ฮ่าๆ
รักเลยอ่ะ :กอด1:
มาตอบดึกๆแบบนี้ จะอัพเลยป่ะคับ ผมจะได้รออ่าน ^^-
ลงแล้วนะค้าบ
คนนี้ก็ไวมาก รอกันแบบนี้มากอดทีมะ :กอด1:
อ่านกันให้หนุกน้าทุกคน เค้าไปนอนก่อนล่ะ #ง่วง :ruready
-
^
^
^
ปุ่ม F5 ไม่พังหรอก... เพราะเราอ่านในมือถือ ก๊ากกก
-
พี่ตั้มมีเสน่ห์มากๆ พี่ป้องกับพี่ตั้มนี่มีมิตรภาพที่แน่นแฟ้นกันอยู่ท่าจะทำเอาเติ้ลอิจฉาไปเลย เราอ่านผ่านมุมมองของพี่ผ้องเลยไม่ค่อยรู้ว่าเติ้ลคิดยังไง เติ้ลมองอะไรหรือเห็นอะไร จากตอนนี้ทราบมาหนึ่งอย่างว่าพี่ป้องยิ้มเวลาคุยกับพี่ตั้ม มิน่าเติ้ลมันถึงได้อิจฉาเอา
อ่านๆไปทั้งสะอึก ใจกระตุกแทนพี่ป้อง ช่างเป็นรักแรกที่เจ็บปวดดี อิพี่น่าจะไปหลบเลียแผลใจที่โลกส่วนตัวของอิพี่ ว่าแต่เติ้ลเอ๊ยทำไมถึงได้รึอนแรงกับแมมมอธของพี่เขาจัง แสบเลย น่าจะลืมหนอนชาเขียวที่เคยใช้ได้แล้วนะ เป็นเราจะบอกอิเบสต์ว่าขอบคุณที่ทิ้งผมนะพี่ ผมเลยได้ไปเจอแมมมอธอันที่สดกว่า ใหญ่กว่า ซิงกว่า แล้วก็สามารถเทรนได้ตามต้องการด้วย ทำเอาผมลืมหนอนชาเขียวของพี่ไปเลย
-
เอิ่ม! ติดแท็กก่อนละกัน #ทีมปกป้อง ฮุๆ
แบบว่าคำพูดติดอยู่ตรงปลายลิ้นไก่
-
โถๆๆๆ. ชีวิตพี่ป้องช่างรันทดยิ่งนัก
โดนลำไส้ใหญ่พรากพรหมจรรย์ไปหยกๆก็ยังต้องมาโดนคำพูดเสียดแทงใจอีก.
จะจีบก็กลัวน้องมันไม่รับรักแถมยังกลัวลูกตะกั่วจากพี่ชายมันอีก. ลืมๆไปก็ดีนะเราว่า.
แต่ที่แน่ๆทั้งสองคนเดินบนเส้นทางสีม่วงเรียบร้อยละ. อย่านอกลู่นอกทางละกัน. :laugh: o18.
ขอบคุณจ้า. o13.
-
อยากให้ป้องได้กับพี่ตั้มซะงั้น 555 ดูท่าจะดุเดือดเผ็ดมัน
จะรอดูคนเขียนประเคนดราม่าใส่เติ้ลแรงๆ เอาให้หนักกว่าพี่ป้องนะคะ ระหว่างนี้จะจิบชาชมน้ำตาพระเอกไปพลางๆ
-
งอนเติ้ล ไม่รู้ละ #ทีมป้อง
-
เจ้บแต่จบ นะพี่ป้อง สู้ๆ
-
อร๊ายยยยอิพี่ป้องแกจะตัดได้จริงหรอ
เดี๋ยวอิน้องมันก็ทำเนียนงอแงตามพี่ชาย
มันมาหานะเราว่า#งานมโนก็มา
-
จีบพี่ตั้มแทนไหมคะพี่ป้อง แซ๊บแซ่บ นี่อิฉันนึกหน้าพี่ตั้มออกเลยค่ะ แฟนเก่าเพื่อนเป็นเด็กเทคนิคชื่อนี้แหละ หล่อหน้าหวานๆตาโตๆแต่นิสัยร้ายๆแบบนี้เลย (ติดแค่ฮีเตี้ย)
-
โธ่ น่าสงสาร เสียซิง เสียแมมมอธ เสียใจ อกหัก ครั้งแรกก็โดนไปหลายดอกเลยเน๊าะพี่ป้องสุดหล่อ :hao5: อดทนอีกนิดพี่ป้อง เชื่อว่า เติ้ลมันกำลังสับสน แต่ดูๆมันก็อิจฉาพี่กับพี่ตั้มอยู่นา ตอนนี้พี่ก็อดทนกินมาม่าไปก่อนนะพี่ อีกไม่นาน แมมมอธพี่จะไม่เสียฟรีแน่นอน สู้สู้ :katai2-1:
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารพี่ป้อง ดันไปรักคนอย่างอีน้องเติ้ล พี่ตั้มเสียบแทนเลยค่ะ
-
ทำไมรู้สึกเหมือน...พี่ตั้มจะเป็นคนที่(คอยช่วย)ทำให้อะไรๆมันชัดเจนขึ้นก็ไม่รู้ดิ #ทีมพี่ตั้ม แหวกไปอีก 555+
ไม่ดีๆ...ถึงงีเง่ากับง๊องแง๊งจะน่ารัก แต่ "ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?" ดีกว่าน้าาา จำง่ายด้วย จริงๆนะ :laugh: :laugh: :laugh:
จุ๊บเราเลยหรอ...เราขอดอกเบี้ยที่จุ๊บเราได้มั้ย หลอกกก~ o3 o3 o3
-
เจ็บ และ ชิน ไป เอง~~~ แด่พี่ป้อง :ling1:
พี่ป้องอย่างคนปลงแล้วเลย ปลงแต่ก็ชอบประชดนะ นิดๆหน่อยๆก็เอา
ไม่ใช่แค่ประชดน้องเติ้ล แต่รู้สึกเหมือนประชดชีวิตด้วยเองมากกว่า
ใครว่าน้องเติ้ลชอบก่อดราม่า พี่ป้องก็ชอบก่อดราม่าเหมือนกันอ่ะแหละ
แต่ก็รักเสมอนะ ยังคงชูป้ายไฟ #ทีมพี่ป้อง อยู่นะคะ
-
เติ้ลค่ะ พี่ป้อง แกไม่เอา ฉันเอานะ เป็นพระเอกที่อาภัพลุดๆ เท่าที่เคยอ่านมา :o12:
-
ได้เวลา ง้อแล้วนะเติ้ล พี่ป้องเขาคิดเองเออเองเก่งนะเออ
-
พี่ป้องนี่อ่อนแอ อ่อนไหวเหมือนกันนะครับ
-
:mew6: นึกว่าจะดราม่าอิน้องเพราะดูปัญหาเยอะมาตั้งแต่ต้น
ไหงหวยล็อคลงอิพี่ป้องแบบคอมโบเซ็ต ทั้งๆ ที่มาสายเกรียนสายฮา :katai1:
เก๊ามะเข้าจายยยย :o12:
-
ทีมป้องด้วยอีกคน
-
#ทีมพี่ป้อง สู้ต่อนะพี่นะ
แต่เราก็เข้าใจน้องเติ้ลนะ
ยังไม่กล้ายอมรับ หรือกลัวอะไรอยู่หรือเปล่า
-
ชอบความคิดของพี่ป้อง เหมือนจะแปลก แต่จริงๆ แล้วไม่แปลก มันตรงไปตรงมาดี...เอาใจช่วยพี่ป้องนะ ดูพี่ป้องจะล้าๆ
กลับบ้านกันคราวนี้ จะมีเหตุการณ์อะไรทำให้ความรู้สึกของเติ้ลชัดเจนมากขึ้นหรือเปล่า? แอบอยากเห็นฉาก Bromance ระหว่างพี่ตั้มกับป้อง เค้าสนิทกันไม่ใช่เหรอ :hao3:
-
สงสารพี่ป้องงง โดนเติ้ลบอกให้ลืมซะงั้น
ฉากนี้เปิดตัวพี่ตั้มอย่างเป็นทางการ พี่แกแมนมากอ่ะ ดูท่าพี่แกจะสัมผัสอะไรบางอย่างระหว่างพี่ป้องกะเติ้ลได้
ชอบคำว่า 'เกมซ่อนตาดำ' อ่ะ แปลกดี ชอบๆ เป็นการเลือกใช้คำที่แตกต่างดี
ปล. เรากะว่าจะนอนแล้วนะเนี่ย แต่แวบมาเปิดซะหน่อย เห็นว่าอัพพอดีเลยจัดซะ
รอตอนหน้าาา
ขอบคุณที่ติดตามกันอย่างรวดเร็วเสมอมาค่ะ o15 ฮ่าๆ อ่านในมือถือมากๆ ระวังสายตาเสียน้า #ด้วยความเป็นห่วง
"เกมซ่อนตาดำ" เง้อ เราว่าคำนี้ใช้ในภาษาพูดทั่วไปออก หรือคนสมัยนี้เค้าเลิกพูดกันแล้ว? o2 พอดีเรื่องนี้เล่าเหมือนตัวละครมาเองเลยใช้ภาษาพูดค่อนข้างเป็นกันเองมั้งคะ เหมือนเล่าๆ อยู่บางทีก็บรรยาย บางทีก็สบถกับตัวเอง แหะๆ ไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยไปตามอารมณ์นิยาย ในแง่ของนิยายที่ดีแล้วคงไม่ผ่านแน่ๆ เขียนผิดหลักเขียนนิยายหมดเยย
ต้องติดตามพี่ตั้มกันต่อยาวๆ นะคะ มีออกมาอีกเยอะ เดี๋ยวมาดูกันว่าพี่ตั้มจะแมนทะลุจุดเดือดแค่ไหน เหอๆ
พี่ตั้มมีเสน่ห์มากๆ พี่ป้องกับพี่ตั้มนี่มีมิตรภาพที่แน่นแฟ้นกันอยู่ท่าจะทำเอาเติ้ลอิจฉาไปเลย เราอ่านผ่านมุมมองของพี่ผ้องเลยไม่ค่อยรู้ว่าเติ้ลคิดยังไง เติ้ลมองอะไรหรือเห็นอะไร จากตอนนี้ทราบมาหนึ่งอย่างว่าพี่ป้องยิ้มเวลาคุยกับพี่ตั้ม มิน่าเติ้ลมันถึงได้อิจฉาเอา
อ่านๆไปทั้งสะอึก ใจกระตุกแทนพี่ป้อง ช่างเป็นรักแรกที่เจ็บปวดดี อิพี่น่าจะไปหลบเลียแผลใจที่โลกส่วนตัวของอิพี่ ว่าแต่เติ้ลเอ๊ยทำไมถึงได้รึอนแรงกับแมมมอธของพี่เขาจัง แสบเลย น่าจะลืมหนอนชาเขียวที่เคยใช้ได้แล้วนะ เป็นเราจะบอกอิเบสต์ว่าขอบคุณที่ทิ้งผมนะพี่ ผมเลยได้ไปเจอแมมมอธอันที่สดกว่า ใหญ่กว่า ซิงกว่า แล้วก็สามารถเทรนได้ตามต้องการด้วย ทำเอาผมลืมหนอนชาเขียวของพี่ไปเลย
อุๆ ใบ้ว่าเรื่องราวระหว่างพี่ตั้มกับพี่ป้องนี่แหละค่ะที่จะเป็นชนวน o3 เหอๆ ต้องติดตามกันไปยาวๆ บอกเลยว่าพี่ตั้มก็สมกับเป็นพี่ชายเติ้ลนะเออ!
แต่เรื่องมุมมองของเติ้ล... เดี๋ยวจัดให้ตามคำขอค่ะ ฮ่าๆ #ไม่ฟิต กับ #ไม่รัก ล่ะ เหอๆ :hao6:
เรื่องหนอนชาเขียวกับแมมมอธก็ยังมีประเด็นอีกเรื่อยๆ นะ ตอนหลังจะมีแมมมอธร่างสมบรูณ์ด้วยล่ะ! เลือดสาดกันเลยทีเดียว!
เอิ่ม! ติดแท็กก่อนละกัน #ทีมปกป้อง ฮุๆ
แบบว่าคำพูดติดอยู่ตรงปลายลิ้นไก่
งั้นก็เป็นทีมอีพี่ให้ตลอดน้า เหอๆ :o9:
ตอนหลังอย่าเปลี่ยนทีมล่ะ
โถๆๆๆ. ชีวิตพี่ป้องช่างรันทดยิ่งนัก
โดนลำไส้ใหญ่พรากพรหมจรรย์ไปหยกๆก็ยังต้องมาโดนคำพูดเสียดแทงใจอีก.
จะจีบก็กลัวน้องมันไม่รับรักแถมยังกลัวลูกตะกั่วจากพี่ชายมันอีก. ลืมๆไปก็ดีนะเราว่า.
แต่ที่แน่ๆทั้งสองคนเดินบนเส้นทางสีม่วงเรียบร้อยละ. อย่านอกลู่นอกทางละกัน. :laugh: o18.
ขอบคุณจ้า. o13.
เส้นทางสีม่วง? มันก็ไม่แน่... อุ๊บไว้ก่อน รออ่านนะคะ เหอๆ :katai2-1:
มารอดูกันว่าพี่ตั้มจะทำเช่นไรกับพี่ป้อง หึๆ
อยากให้ป้องได้กับพี่ตั้มซะงั้น 555 ดูท่าจะดุเดือดเผ็ดมัน
จะรอดูคนเขียนประเคนดราม่าใส่เติ้ลแรงๆ เอาให้หนักกว่าพี่ป้องนะคะ ระหว่างนี้จะจิบชาชมน้ำตาพระเอกไปพลางๆ
เติ้ลจะดราม่าได้เร้อ? ก็เติ้ลมันง๊องแ๊งซะขนาดนั้น แต่ถ้าเติ้ลเจอดราม่าหนักมากๆ คนอ่านจะเกลียดเค้ามั้ยอ่ะ? :confuse:
ส่วนพี่ตั้มกับพี่ป้อง ... รอดูกันต่อไป งานนี้ไม่มี 3P แต่มี #ชู้!
งอนเติ้ล ไม่รู้ละ #ทีมป้อง
เดี๋ยวมีงอนกว่านี้อีก :hao7:
เจ้บแต่จบ นะพี่ป้อง สู้ๆ
เกรงว่ามันจะไม่จบง่ายๆ :mew5:
อร๊ายยยยอิพี่ป้องแกจะตัดได้จริงหรอ
เดี๋ยวอิน้องมันก็ทำเนียนงอแงตามพี่ชาย
มันมาหานะเราว่า#งานมโนก็มา
มโนได้ถูกเผง! o13
จีบพี่ตั้มแทนไหมคะพี่ป้อง แซ๊บแซ่บ นี่อิฉันนึกหน้าพี่ตั้มออกเลยค่ะ แฟนเก่าเพื่อนเป็นเด็กเทคนิคชื่อนี้แหละ หล่อหน้าหวานๆตาโตๆแต่นิสัยร้ายๆแบบนี้เลย (ติดแค่ฮีเตี้ย)
ว่าละว่าต้องมีคนเชียร์พี่ตั้มแทนเติ้ล :m18:
แต่เดี๋ยวจะมีโมเม้น #เพื่อนตั้มเพื่อนป้อง มากกว่านี้อีก เขียนมาให้คนอ่านกรี๊ดเล่น อิๆ
โธ่ น่าสงสาร เสียซิง เสียแมมมอธ เสียใจ อกหัก ครั้งแรกก็โดนไปหลายดอกเลยเน๊าะพี่ป้องสุดหล่อ :hao5: อดทนอีกนิดพี่ป้อง เชื่อว่า เติ้ลมันกำลังสับสน แต่ดูๆมันก็อิจฉาพี่กับพี่ตั้มอยู่นา ตอนนี้พี่ก็อดทนกินมาม่าไปก่อนนะพี่ อีกไม่นาน แมมมอธพี่จะไม่เสียฟรีแน่นอน สู้สู้ :katai2-1:
เดี๋ยวแมมมอธได้แก้แค้นบุกถล่มลำไส้อีน้องแน่นอน รอดูไปเรื่อยๆ นะตัวเอง
แต่กว่าจะถึงตอนนั้น ดราม่ากันยาวๆ #จัดไป
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารพี่ป้อง ดันไปรักคนอย่างอีน้องเติ้ล พี่ตั้มเสียบแทนเลยค่ะ
หาอะไรนะ? ให้พี่ตั้มเสียบพี่ป้องใช่มั้ย? :impress2:
ทำไมรู้สึกเหมือน...พี่ตั้มจะเป็นคนที่(คอยช่วย)ทำให้อะไรๆมันชัดเจนขึ้นก็ไม่รู้ดิ #ทีมพี่ตั้ม แหวกไปอีก 555+
ไม่ดีๆ...ถึงงีเง่ากับง๊องแง๊งจะน่ารัก แต่ "ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?" ดีกว่าน้าาา จำง่ายด้วย จริงๆนะ :laugh: :laugh: :laugh:
จุ๊บเราเลยหรอ...เราขอดอกเบี้ยที่จุ๊บเราได้มั้ย หลอกกก~ o3 o3 o3
เชื่อว่าหลังจากตอนนี้จะลุกขึ้นชูป้ายไฟพี่ตั้มรัวๆ :3123:
เจ็บ และ ชิน ไป เอง~~~ แด่พี่ป้อง :ling1:
พี่ป้องอย่างคนปลงแล้วเลย ปลงแต่ก็ชอบประชดนะ นิดๆหน่อยๆก็เอา
ไม่ใช่แค่ประชดน้องเติ้ล แต่รู้สึกเหมือนประชดชีวิตด้วยเองมากกว่า
ใครว่าน้องเติ้ลชอบก่อดราม่า พี่ป้องก็ชอบก่อดราม่าเหมือนกันอ่ะแหละ
แต่ก็รักเสมอนะ ยังคงชูป้ายไฟ #ทีมพี่ป้อง อยู่นะคะ
เติ้ลง๊องแง๊ง แต่อีพี่ดราม่าหนักกว่า พี่ป้องขี้คิดมากมากกว่าเติ้ลเยอะ มันจะยังประชดได้อีก! คนเขียนรับประกัน เขียนเองกะมือ :katai4:
เติ้ลค่ะ พี่ป้อง แกไม่เอา ฉันเอานะ เป็นพระเอกที่อาภัพลุดๆ เท่าที่เคยอ่านมา :o12:
จริงอ่ะ? เย้ๆ ดีใจ อย่างน้อยๆ ก็มีคนอ่านมอบตำแหน่งพระเอกที่อาภพที่สุดให้ละ ฮ่าๆ :hao7:
ได้เวลา ง้อแล้วนะเติ้ล พี่ป้องเขาคิดเองเออเองเก่งนะเออ
ยังไม่ใช่เวลาหรอกตะเอง รออีกนิด :o8: ตอนง้ออีน้องก็จัดเต็มนะขอบอก
พี่ป้องนี่อ่อนแอ อ่อนไหวเหมือนกันนะครับ
อ่อนแอและขี้ขลาดด้วยจ้า :mew2:
:mew6: นึกว่าจะดราม่าอิน้องเพราะดูปัญหาเยอะมาตั้งแต่ต้น
ไหงหวยล็อคลงอิพี่ป้องแบบคอมโบเซ็ต ทั้งๆ ที่มาสายเกรียนสายฮา :katai1:
เก๊ามะเข้าจายยยย :o12:
ง่ะ! เค้าขอโทษ :hao5: #น้ำตาเกรียน
ทีมป้องด้วยอีกคน
ตอนแรกก็มีแต่คนบอกว่าพี่ป้องชอบว่าน้อง ตอนนี้คนยกป้ายไฟทีมอีพี่รัวๆ ฮ่าๆ ตอนหลังอาจจะสลับกันอีกก็ได้นะ o16
#ทีมพี่ป้อง สู้ต่อนะพี่นะ
แต่เราก็เข้าใจน้องเติ้ลนะ
ยังไม่กล้ายอมรับ หรือกลัวอะไรอยู่หรือเปล่า
ต้องติดตามไปเรื่อยๆ มันจะค่อยๆ เผยออกมา(ในมุมมองของพี่ป้อง)ไปทีละนิด อิๆ :teach:
ชอบความคิดของพี่ป้อง เหมือนจะแปลก แต่จริงๆ แล้วไม่แปลก มันตรงไปตรงมาดี...เอาใจช่วยพี่ป้องนะ ดูพี่ป้องจะล้าๆ
กลับบ้านกันคราวนี้ จะมีเหตุการณ์อะไรทำให้ความรู้สึกของเติ้ลชัดเจนมากขึ้นหรือเปล่า? แอบอยากเห็นฉาก Bromance ระหว่างพี่ตั้มกับป้อง เค้าสนิทกันไม่ใช่เหรอ :hao3:
พี่ป้องคงยิ่งกว่าล้า :sad2: นิยายเราไม่เศร้าหรอกนะ แค่หน่วงๆ น้ำตาไม่ไหลพรากหรอก แต่จะอึนๆ มึนๆ ไปหลายวัน
กลับบ้านคราวนี้ มันจะเริ่มเข้าสู่ความสัมพันอีกระดับแล้วจ้า ตอนแรกๆ พี่มันเริ่มชอบน้อง แต่ตอนนี้น้องมันรู้ตัวแล้วว่าพี่ชอบ เหอะๆ มันก็จะเปลี่ยนไปนิดหน่อย
ฉาก Bromance #ได้ตามที่ขอ!
ย่องมาอัพตอนดึกๆ เพราะรู้ว่าคนอ่านคาใจ เลยรีบมาต่อ ระหว่างพี่ป้องกับพี่ตั้มมีอะไรอีกเยอะ แต่ฉากนี้อ่านเอาเอง รับรอง เงิบ! เล็กน้อย ส่วนน้องเติ้ล อีน้องยังคงทรมานอีพี่อย่างต่อเนื่อง พี่ป้องปวดตับรัวๆ มีเสียน้ำตาแน่นอน!
น้ำตาจริงๆ นะคิดอะไรกัน? o17
-
เวลาเราหลับคือเวลาที่ร่างกายได้พักผ่อน สำหรับผมมันคือเวลาที่สมองได้หยุดคิดเรื่องเติ้ล เป็นเวลาที่หัวใจผมได้พักจากความทรมาน ผมตักตวงช่วงเวลาอันปราศจากความชอกช้ำนี้จนสาย ทำไงได้ผมไม่อยากตื่นไปเผชิญความจริง
ตอนสายของอีกวันผมเดินลงมาหาข้าวกิน ป่านนี้ยายคงไปไร่แล้ว แกจ้างลูกจ้างมาทำนา แล้วก็มีแปลงผักนิดๆ หน่อยๆ อยู่ท้ายซอยครับ ไหนจะยังต้องไปตระเวนเก็บดอกอีก ยายผมยุ่งทั้งวันแหละ แต่ผมไม่ห่วงเพราะรู้ว่าบนโต๊ะจะมีสำรับที่ยายแกทำไว้ให้วางรอผมอยู่แล้ว แต่ที่ผมคิดไม่ถึงคือผมจะเดินลงมาแล้วเจอเติ้ล!
ช่วยด้วยครับไอ้เติ้ลบุก! เติ้ลมันมานั่งดูทีวีอยู่ในบ้านผมเนี่ยนะ!?
พอมันเห็นผมเดินลงมามันก็หันมาทัก
“พี่ป้องตื่นสายจัง จะเที่ยงแล้วพี่”
“เออ เรื่องของกู”
มันมาทำไมวะ? เรื่องอะไรมันถึงมานั่งอยู่ในบ้านผมทำตัวสบายๆ แบบนี้ เมื่อก่อนก็ใช่ว่าเติ้ลจะมาบ้านผมบ่อย มีแต่พี่ตั้มแหละที่มาหาผม ตกลงมันจะเอายังไงกับผมกันแน่? มันมาตามวอแวกับผมทำไม? คนยิ่งไม่อยากเจออยู่!
หนีมันเข้าครัวดีกว่าครับ!
“ทำไรอ่ะพี่ป้อง?”
พอเห็นผมไม่สนใจมันก็ตามผมมาถึงหลังบ้าน ผมพยายามนิ่งไว้แล้วทำตัวปกติ แต่ผมจะแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรไปได้อีกนานแค่ไหนกัน?
“หาข้าวกินดิ”
“พี่ป้องแม่งซกมกว่ะ ตื่นมาไม่อาบน้ำแปรงฟันก็หาข้าวกินซะละ”
“กูไม่อาบมาตั้งแต่เมื่อคืนละ”
“โหย!”
“แล้วมาทำไม? พี่มึงอ่ะ?”
“มาหามั่งไม่ได้รึไง สนใจแต่พี่ตั้มนะ”
ผมชะงักการจ้วงข้าวในหม้อเลยครับ เติ้ลมันจะเอายังไงกับผมกันแน่? แต่พอผมหันไปมอง เติ้ลมันก็เปลี่ยนเรื่อง
“พี่ตั้มกลับไปเอาเลื่อยยนต์ที่บ้าน เห็นยายแกบอกว่าจะให้พี่ป้องโค่นมะขามแถวหน้าบ้านให้ รากมันแทง ยายแกบอกปีนี้แกจะทำรั้วล้อมที่แล้ว”
“เออ”
ผมรับคำไปงั้น พยายามสนใจข้าวเที่ยงของตัวเอง ไม่อยากมองหน้ามันให้ช้ำใจครับ กินข้าวดีกว่า
“ยายแกบอกว่าจะเตรียมที่ไว้ให้พี่ป้องปลูกเรือน พี่ป้องใกล้เรียนจบ อีกหน่อยก็คงแต่งงาน แกอยากให้พี่ป้องพาเมียกลับมาอยู่ด้วยกัน”
สำลักเลยครับ!
“หน้าอย่างกูใครเค้าจะเอา ไม่มีใครรักคนแบบกูหรอก กูก็อยู่ของกูคนเดียวแบบนี้แหละ คงไม่หาเมียหรอก”
ก็ขนาดคนที่เคยเป็น “เมีย” คนแรกของผมยังชอบด่าว่าหน้าอย่างผมชาตินี้ทั้งชาติคงหาแฟนไม่ได้แล้วใครมันจะมารักผม!
แต่เติ้ลมันพูดออกมาง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง? จิตใจมันทำด้วยอะไรวะ! รู้ทั้งรู้ว่าผมรักมัน!
“พี่ป้องจะไปไหนอ่ะ!”
“กูอิ่ม!”
ผมกินไม่ลงแล้วครับ ทำไมพี่ตั้มต้องทิ้งไอ้เติ้ลไว้ตามหลอกหลอนผมแบบนี้ด้วยวะ!
“เฮ่ย! พี่พึ่งกินข้าวไปไม่กี่คำเองนะ!”
ผมเดินออกมาจากบ้าน ตั้งใจจะเริ่มทำงานตามที่ยายสั่ง กะจะไปเดินดูรอบๆ บ้านว่าต้องตัดต้นไม้ตรงไหนบ้าง บ้านผมต้นไม้เยอะ จะตัดทีก็งานใหญ่ ดีที่พี่ตั้มมีเลื่อยยนต์ เลยพอทุ่นแรงได้ ...
ผมพยายามคิดเรื่องอื่น แต่น้ำตามันไหลไม่ยอมหยุด! เมื่อไหร่ผมจะหนีไอ้เติ้ลพ้น! มันไม่รักก็อย่ามาซ้ำเติมผมสิวะ!
“พี่ป้องรอผมก่อนดิ! อย่าทิ้งกันแบบนี้ดิวะ ห้ามหนีผมนะไอ้พี่ป้อง!”
เติ้ลมันวิ่งตามมากระชากแขนผมให้หยุดรอมัน ผมก็เลยหันกลับไปหามัน
“มึงจะเอายังไงกับกูวะเติ้ล! มึงต้องการอะไรจากกูอีก กูไม่มีอะไรจะให้มึงแล้ว!”
“แล้วทำไมพี่ป้องต้องหนีผมอ่ะ!”
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง? มึงบอกกูดิกูต้องทำยังไงมึงถึงจะพอใจ!”
“ผม... ผม”
“มึงอยากให้กูลืมแต่กูลืมไม่ได้อ่ะมีอะไรมั้ย ตอนมึงเลิกกับไอ้เบสท์มึงทำใจได้เหรอวะ! กูไม่มีสิทธิ์เจ็บปวดเลยรึไง? กูอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ กูขอเหอะเลิกมาวุ่นวายกับกูซะที!”
“ผมก็แค่อยากให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมก่อนที่... ผมอยากให้เราสองคนเหมือนเดิมอ่ะผมผิดเหรอ? ผมพึ่งอกหักมานะพี่...”
“เออ! มึงพึ่งอกหัก กูก็อกหัก! กูรู้ตัวว่ากูต้องอกหักตั้งแต่วันที่กูเริ่มรักมึงแล้ว! มึงยังรักไอ้เบสท์อยู่กูรู้ แล้วมึงมาเอากับกูทำไม! เสร็จแล้วมึงก็บอกกูว่าให้ทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นงั้นเหรอ? ละคราวนี้มึงต้องการอะไรจากกูอีกวะเติ้ล มาวอแวกับกูทำไม! กูไม่ไหวแล้ว! กูทำให้มึงไม่ได้ว่ะ กูขอร้อง อย่ามายุ่งกับกูอีก กูทนอยู่ข้างๆ มึงเหมือนเมื่อก่อนไม่ไหวแล้ว”
ถามว่าอายมั้ยที่ผมดันบ่อน้ำตาแตกร้องไห้ต่อหน้าเติ้ล ผมไม่รู้ครับ ผมรู้แต่ว่าผมหยุดน้ำตาตัวเองไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผม “รัก” และผมก็ได้เรียนรู้ความเจ็บปวดจากการไม่สมหวังไปพร้อมๆ กัน
เติ้ลก้มหน้าลง มันเป็นฝ่ายพูดบ้างหลังจากปล่อยให้ผมระเบิดใส่
“ผมก็แค่อยากให้เราเป็นเหมือนเดิม ผมไม่รู้นี่ว่าพี่ป้องรู้สึกแบบนั้นกับผม ผมจะไม่โทษว่าเป็นเพราะตัวเองเมาหรอกพี่ ผม... ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“มึงไม่เคยตั้งใจอะไรหรอกเติ้ล ต่อให้มึงไม่เอากับกูไปเอากับคนอื่นยังไงกูก็เจ็บอยู่ดี แต่กูก็คงทำใจได้ง่ายกว่าเพราะกูทำใจไว้แต่แรกแล้วว่ากูไม่มีสิทธิ์ แต่มึงทำแบบนี้กูไปไม่เป็นจริงๆ มึงเห็นกูเป็นตัวอะไร?”
ผมไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะกลายเป็นของเล่นให้เติ้ล ใช่! เติ้ลมันไม่รู้ว่าผมแอบรักมัน ผมไม่ว่าอะไรหรอกเพราะผมก็พอใจจะรักเงียบๆ ของผมอยู่แล้ว ผมกำลังพยายามตัดใจ แต่การที่เติ้ลคิดว่าผมมักง่ายเลยมาขอนอนกับผมนี่มันช้ำจริงๆ ครับ
“มีทางไหนมั้ยที่พี่จะลืมเรื่องนี้แล้วกลับมาเป็นพี่ป้องคนเดิม”
ผมบอกแล้วว่าเติ้ลเป็นเด็กเอาแต่ใจ สุดท้ายผมก็ต้องตามใจมันทุกอย่าง!
“ขอเวลากูซักพักแล้วกัน ตอนนี้กูยังทำใจไม่ได้ว่ะ”
ผมเหนื่อยครับ หมดแรง อยากขุดหลุมแล้วกระโดดลงไปให้พี่ตั้มเอาดินกลบชะมัด!
พูดถึงพี่ตั้มๆ ก็มา เสียงรถเปิดเพลงกระหึ่มดังมาแต่ไกล ดีที่แถวนี้ไม่ค่อยมีบ้านคนชาวบ้านเลยไม่ด่า
ไม่นานกระบะซิ่งแต่งเครื่องเสียงก็แล่นเข้ามาในบ้านผม มีพรรคพวกคนรู้จักตามมาอีกสี่ห้าคน คนคุ้นเคยกันเองแถวบ้านทั้งนั้น ผมเลยรีบเช็ดหน้าแล้วเผ่น จะให้พี่ตั้มเห็นว่าผมทะเลาะกับเติ้ลไม่ได้หรอกครับ กลัวเรื่องยาว!
“ฝากบอกพี่ตั้มด้วยว่ากูไปอาบน้ำ”
ผมสงบสติอารมณ์ตัวเองในห้องน้ำอยู่นาน ความจริงมันก็ควรเป็นอย่างที่เติ้ลพูด ผมควรรักษาความลับของเติ้ล เติ้ลไม่อยากให้พี่ตั้มรู้ว่ามันเป็นเกย์ แต่มันกำลังเสี่ยงความลับแตกเพราะดันมานอนกับผม แล้วผมก็ดันแอบรักมัน ผู้ชายที่อกหักสองคนกำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะพยายามปิดบังเรื่องราวจากพี่ตั้ม
เสียงพูดคุย เสียงด่าดังมาจากหน้าบ้าน เสียงหัวเราะของพรรคพวกทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย อย่างน้อยก็มีคนอื่นอยู่ด้วยผมจะได้ไม่ต้องอยู่กับเติ้ลตามลำพัง
เข้มแข็งไว้ไอ้ป้อง เดี๋ยวออกไปเจอไอ้พวกปากหมากว่ามึงๆ ก็ลืมไอ้เด็กงี่เง่าแล้ว!
พี่ตั้มพาเกลอเก่ามาช่วยโค่นต้นไม้ เพื่อนพวกนี้เป็นแก๊งของพี่ตั้ม บางคนผมก็สนิท บางคนก็ไม่ค่อยได้เจอ แต่พวกเขาว่างมาช่วยงานพี่ตั้ม และพี่ตั้มก็เกณฑ์คนพวกนี้มาช่วยผม นอกจากไม่เหนื่อยแล้วยังไม่ต้องเสียตังค์ซักแดง งานนี้ฟรีพี่ตั้มเลี้ยงครับ อยู่กับลูกพี่อย่างพี่ตั้มทุกอย่างพี่ตั้มออกอยู่แล้ว ฮ่าๆ
เพราะทำงานหนักใช้แรงเยอะเหงื่อเลยออกโทรมกาย แถมยังสกปรกเพราะต้นไม้บางชนิดก็มียาง พวกผมบางคนเลยถอดเสื้อ ผมก็เลยถอดกับเขาบ้างเพราะอากาศมันร้อน เดี๋ยวกิ่งไม้เกี่ยวเสื้อขาดหมดครับ บางทีต้องปีนขึ้นไปสูงๆ ด้วย
พอถอดกันเยอะเข้าก็เลยมีการข่มกันนิดหน่อย ถึงผมจะไม่ใช่คนที่แห้งที่สุดแต่กล้ามผมก็ถือว่าเล็กแหละครับ เบ่งแข่งกับใครก็แพ้ ให้เทียบกับพี่ตั้มกล้ามแขนอาจจะพอๆ กันแต่หน้าท้องพี่ตั้มนี่ขึ้นลอนซิกแพ็กบางๆ เลยนะครับ ไม่รู้ว่าทำได้ยังไงทั้งๆ ที่ภายนอกนี่พี่ตั้มตัวเล็กกว่าผมอีก
“งัดข้อแข่งกับกูป่าวว้า? กล้าป่ะ”
ถุ้ย! ทำเป็นเบ่งกล้ามโชว์
“กูขี้เกียจ!”
“ฮ่าๆ ไอ้ป้องมันรักมือมันจะตาย มันไม่กล้าหรอกว่ะ”
“อะไรนะๆ เดี๋ยวปวดแขน มันต้องถนอมไว้วาดรูป?”
พวกมันฮาครืน พี่ตั้มเองก็หัวเราะ การที่ผมชอบวาดรูปทั้งๆ ที่อยู่ร่วมกลุ่มกับอันธพาลชอบใช้กำลังนี่มันผิดแผกมากสินะ
จัดไปครัช! ผมเหวี่ยงขาประเคนไปให้หนึ่งดอกพร้อมด่า!
“พวมมึงลืมไปว่ากูยังมีส้นตีนป่ะวะ? ไปๆ ไอ้สัส ทำงานๆ”
พวกมันชอบแซวเรื่องที่ผมไม่ค่อยบู๊กับใคร มันหาว่าผมปอด ผมไม่ได้ปอดแต่ถ้าไม่จำเป็นผมก็ไม่ชอบมีเรื่อง เมื่อก่อนผมมักจะโดนล้อบ่อยๆ เพราะเป็นไอ้โย่งไม่ค่อยล่ำแถมยังตัวขาว หลังก็มีแต่รอยสิว เทียบกับพวกมันที่สักยันต์เต็มหลังเต็มอกแล้วผมอ่อนไปเลย
ก็ผมไม่เชื่อนี่ครับ ไม่เห็นจะเหนียวเลย รอยกระสุนกับรอยเย็บยังโชว์หราอยู่เลย โดนหนักๆ ก็เห็นตายทุกคนอ่ะ ไม่เห็นยันต์พวกนั้นจะช่วยอะไรได้!
“ป้อง หลังมึงไปโดนแมวที่ไหนฟัดมาวะ? ห้านิ้วชัดเชียว ฮ่าๆ”
เหี้ยแล้วไงครับ! มีที่หลังด้วยเหรอ?! ผมเห็นแต่ตรงหน้าอกเองนะตอนส่องกระจกเมื่อเช้า!
“พล่ามอะไรของมึง กูโดนต้นไม้เกี่ยวเมื่อกี้หรอก”
“กลบเกลื่อนแบบนี้แปลว่ามึงเลิกซิงแล้วใช่มั้ยวะ ฮ่าๆ”
“เรื่องของกู!”
“ไอ้ป้องแอบมีแฟนโว้ย ฮ่าๆ”
“หุบปากไปเลย รีบๆ ส่งเลื่อยมาให้กูซักที!”
พอได้เลื่อยเป็นของตัวเองแล้วก็หนีละครับ ผมปลีกวิเวกออกจากกลุ่มหนีเติ้ลก่อนล่ะ ไม่รู้มันจะมองตามผมทำไมนักหนา กลัวพี่ตั้มผิดสังเกตครับ
เสียงเลื่อยยนต์ที่กำลังเซาะเข้าไปในเนื้อไม้ดังคล้ายเสียงเบิ้ลมอเตอร์ไซค์ ผมแกล้งจดจ่อกับการตัดต้นไม้ไม่ใส่ใจไอ้เด็กเปรต เติ้ลก็ไม่ค่อยมาเซ้าซี้ผม คงกลัวพี่ตั้มผิดสังเกตเหมือนกัน พี่ตั้มเป็นหัวหน้าคุมพวกผมตัดแต่งไม้ใหญ่ แกสั่งพวกเราคล่องปากเลยครับ สั่งไปด่าไปอย่างกับเป็นบ้านตัวเอง
ความจริงแล้วพี่ตั้มนี่ก็คนโปรดของยายผมเหมือนกัน บ้านแม่พี่ตั้มข้างๆ บ้านผมขายไปนานแล้ว แต่เดิมบ้านหลังนั้นเป็นบ้านยายพี่ตั้ม เวลาน้าติ๋วงอนลุงทิดแกจะพาพี่ตั้มกับเติ้ลมาอยู่ที่นี่ประจำ พอน้าติ๋วแต่งงานย้ายตามผัวใหม่ไปอยู่อีกจังหวัดนึงแกก็ขาย แต่ลุงทิดแกก็กวนตีนไปซื้อไว้เองแล้วบอกยกให้พี่ตั้ม อารมณ์ประมาณเศรษฐีเงินเหลืออยากประชดเมียเก่าอ่ะครับ พี่ตั้มเลยพาคนมาซ่องสุมที่บ้านหลังนี้บ่อยๆ ถือเป็นการแวะมาหายายผมด้วยเพราะผมไปเรียนอยู่กรุงเทพ
แต่พี่ตั้มแกไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก แกมีตึกแถวในตัวอำเภอชั้นล่างเปิดเป็นร้าน ชั้นบนมีห้องเอาไว้นอน ไม่งั้นก็กลับไปนอนบ้านลุงทิด
ถามว่าพี่ตั้มเปิดร้านอะไรเหรอครับ? เถื่อนๆ สายโหดแบบนี้ รถซิ่งแต่งเครื่องเสียงเต็มพิกัดแบบนี้ พี่แกเปิดร้านเสต็กครับ คนละฟีลกันเล้ย!
แต่เห็นแบบนี้พี่ตั้มทำสลัดโคตรอร่อย น้ำจิ้มเนื้อย่างก็เด็ด บางวันอารมณ์ดีก็มีพิซซ่าขายด้วย แต่ในความรู้สึกผมเหมือนพี่แกเปิดร้านเอาไว้ให้เพื่อนไปกินฟรีว่ะ ร้านเสต็กเหี้ยอะไรเปิดเฉพาะตอนเย็น เวลาลูกค้ามาก็สั่งแต่เหล้ากับเบียร์ซะเป็นส่วนมาก แถมช่วงไหนไม่มีอารมณ์ก็ปิดร้านยาว ช่วยลุงทิดเปิดโต๊ะอย่างเดียว เหมือนลุงทิดเปิดร้านให้พี่ตั้มฟอกเงินเลยว่ะ!
คนแถวนี้เค้าถึงได้ไม่กล้ามีเรื่องกับพี่ตั้มแอนด์เดอะแก๊งไงครับ ยายผมก็เลยได้อานิสงส์ไปด้วยไม่ต้องกลัวโจร ใครอยากโดนหมกฝังดินอยู่แถวนี้ก็มาปล้นบ้านยายผมดูสิครับ หลังข้างๆ นี่จิ๊กโก๋ทั้งแก๊ง!
แต่หัวหน้าจิ๊กโก๋คนนั้นกำลังเอาอกเอาใจน้องชายสุดที่รักใหญ่เลยครับ ทั้งๆ ที่เติ้ลถูกกันไว้ไม่ให้เข้ามาช่วยแต่พี่ตั้มก็ยังขยันหันไปส่งยิ้มให้น้อง เดี๋ยวก็ “ตัวเล็กเหนื่อยมั้ย” “ตัวเล็กแดดร้อน เข้าบ้านเถอะ” โรครักน้องขึ้นสมองนี่เป็นเอกลักษณ์ของพี่แกล่ะ
เติ้ลไม่ค่อยสนิทกับแก๊งของพี่ตั้ม ไม่เหมือนผมที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันกับพวกนี้บ่อย แต่ไม่นานมันก็ยิ้มคุยกับคนอื่นไปเรื่อย เรื่องอัธยาศัยดีเข้ากับคนง่ายมันถนัดนักแหละ ให้ไปอยู่ที่ไหนก็อยู่ได้หมด แต่ก็แค่ผิวเผินเท่านั้นแหละครับ นิสัยจริงๆ มันเอาแต่ใจจะตาย ผมไม่แปลกใจหรอกที่มันจะหาเพื่อนสนิทยากแล้วเกิดอาการเสียดายคนที่รองรับอารมณ์มันได้อย่างผมขึ้นมา
เติ้ลมันทำตัวเป็นเด็กเสิร์ฟน้ำ คอยถือกระติกกับแก้วรินน้ำให้คนอื่นๆ ดื่ม แล้วตอนนี้มันก็กำลังเดินถือน้ำตรงมาทางผมด้วยครับ ไม่น่าแยกออกมาตัดต้นไม้ตรงนี้คนเดียวเลยว่ะ!
“น้ำอ่ะพี่ป้อง”
“เออขอบใจ”
แจกน้ำกูแล้วก็ไปสิเว้ย มายืนรออะไรล่ะ พี่ตั้มเหล่กูแล้วไง!
“เสร็จยัง เอาแก้วมาดิ ผมจะเอาไปเก็บ”
ปากมึงทวงแก้วแต่แววตามึงนี่สื่อความหมายคนละอย่างกับคำพูดเลยนะว้อย จะเอาอะไรจากกูอีกวะ!
“เออๆ”
ผมยื่นแก้วให้เติ้ล มันรับแก้วจากมือผมแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่แคร่หน้าบ้านเหมือนเดิม รู้สึกกระอักกระอ่วนชะมัดเลยครับ! สายตาของเติ้ลเมื่อกี้นี้หมายความว่าไง? มันจะเอาอะไรอีก?
พวกผมทำงานกันอยู่นานแต่งานก็ยังไม่หมด แต่เย็นแล้วพี่ตั้มเลยชวนไปหาอะไรกิน พี่แกบอกจะปิดร้านเลี้ยง ผมก็เลยบอกว่าเดี๋ยวตามไปเองขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน จะรอยายด้วยครับ ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ทักทายคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวเลย พี่ตั้มกับพรรคพวกก็เลยกลับไปก่อน ผมเห็นเติ้ลมองมาทางผมอีกแล้ว แต่ผมพยายามหลบตามันครับ ผมยังทำใจไม่ได้ ไม่อยากรับรู้ความคาดหวังอะไรจากมันด้วย!
ตอนค่ำผมขี่มอเตอร์ไซค์คันเก่าไปที่ร้าน พี่ตั้มกับพรรคพวกผมกำลังตั้งวงกันอยู่เลยครับ พี่ตั้มชวนผมกิน ผมไม่อยากกินกลัวขับกลับไม่ไหว พี่ตั้มก็เลยบอกให้นอนที่นี่ก็ได้เพราะเติ้ลขอกลับไปนอนที่บ้านลุงทิด บอกตามตรงว่าพอได้ยินแล้วโล่งขึ้นเยอะเลยครับ ผมรู้สึกสบายใจขึ้นก็เลยนั่งเฮฮากับเพื่อนฝูงคนรู้จัก ที่นี่ผมไม่ใช่ตัวประหลาด ใครหาเรื่องก็ถีบโลด!
กินกันได้ซักพักคนอื่นๆ ก็เริ่มทยอยหลับ บางคนก็เมียตามกลับ ไปๆ มาๆ เลยต้องเตะไอ้พวกเมาหลับเกะกะออกจากร้านด้วยการไล่กลับบ้าน ลำบากพี่ตั้มต้องเอาพวกมันไปส่งบ้านอีกครับ ส่วนผมก็มีหน้าที่เก็บขยะตามเคย พี่ตั้มได้งานสบายตลอดอ่ะ!
ไม่นานพี่ตั้มก็กลับมา และแล้วทั้งร้านก็เหลือแต่ผมกับพี่ตั้ม บอกตามตรงอยู่กับพี่ตั้มสองคนสบายใจกว่าเยอะครับ ผมแอบหลอนกลัวไอ้เติ้ลมันจะโผล่มาจ๊ะเอ๋ผมนิดหน่อยตอนที่นั่งรอพี่ตั้มคนเดียว โชคดีครับที่มันกลับบ้านจริงๆ
ผมร้อนก็เลยบอกพี่ตั้มว่าจะขึ้นไปนอนแล้ว พี่ตั้มพยักหน้าให้ผมแล้วปิดร้านอยู่ข้างล่าง ผมหนีขึ้นมาก่อนจับจองที่นอนหน้าทีวีนอนผึ่งแอร์ ไม่นานพี่ตั้มก็ตามขึ้นมา พี่แกยังถือเบียร์ติดมาอีกสองขวด ผมเลยรับมาดื่มต่อ ของฟรีก็กินให้สะใจสิครับ
กินไปกินมาพี่ตั้มก็ชวนคุย ประเด็นที่คุยก็ไม่พ้นเรื่องของเติ้ลอีกตามเคย
“น้องกูอยู่โน่นเป็นไงมั่ง?”
“ก็ดี”
ผมคงตอบออกไปว่า “น้องมึงพึ่งปล้ำกูทำผัวไปเมื่อคืนก่อนว่ะ” ไม่ได้หรอกครับ
“เติ้ลมันมีแฟนป่ะ?”
ผมเหล่มองหน้าคนถามเพื่อคำนวณคำตอบในใจ เติ้ลจะบอกพี่ตั้มว่าอะไรว้า ผมไม่เคยถามเรื่องนี้ด้วย รู้แค่เติ้ลไม่อยากให้พี่ตั้มรู้เรื่องที่เป็นเกย์ แต่ไม่เคยเตี๊ยมกันเรื่องแฟนเลยครับ
“เติ้ลมันบอกว่าไงอ่ะ? น้องมึงว่าไงกูก็ว่างั้นแหละ”
“ฮ่าๆ นี่แปลว่ามึงกับเติ้ลเข้ากันได้ดีเกินคาดมึงถึงได้ยอมน้องกูแบบนี้ นึกว่าพวกมึงสองตัวจะตีกันตายซะอีก”
เข้ากันได้รึเปล่าผมไม่รู้ รู้แต่เมื่อวานซืนก็เข้ากันไปสามรอบอ่ะ น้ำแห้งเลยครับ
“เข้ากันดีเหี้ยอะไร น้องมึงโคตรเอาแต่ใจ! ส่งตัวยุ่งมาให้กูชัดๆ”
“ก็รู้จักนิสัยเติ้ลมันดีนี่หว่า หึๆ”
“กูอยู่ของกูดีๆ หาเรื่องมาให้กู มึงกลัวน้องมึงไม่มีคนรองมือรองตีนรึไงวะ?”
“ก็กูกลัวเติ้ลมันปรับตัวไม่ได้ เดี๋ยวมันจะอยู่ลำบาก ไปเจอคนไม่ดีเดี๋ยวน้องกูเสียคน มีมึงอยู่ด้วยยังไงมึงก็ไม่ทิ้งเติ้ลหรอกกูรู้”
กลัวน้องเสียคน? เหอะๆ ผมพูดได้ที่ไหนว่าเติ้ลมันไปโดนไอ้เกย์ชั่วหลอกเอาจนกู่ไม่กลับแล้ว ถ้าเติ้ลสติดีมันจะมาขอเอากับผมเหรอ? เสียคนรึเปล่าผมไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ มันทำผมเสียใจครับ!
“น้องมึงนิสัยเสียเกินกว่าที่ใครจะทำให้มันเสียคนได้ว่ะ”
ผมจิบเบียร์แก้เซ็ง แต่พี่ตั้มกลับหัวเราะ แต่อยู่ๆ พี่แกก็หยุดแล้วหันมาถามผมเสียงนิ่งมาก
“แล้วตกลงมึงกับเติ้ลทะเลาะอะไรกัน? กูเห็นเติ้ลพยายามง้อมึงกูก็แปลกใจแล้วนะ แต่เรื่องที่มึงหลบหน้าเติ้ลนี่ดิแปลกกว่าว่ะ ตกลงมึงโกรธอะไรเติ้ลวะป้อง?”
ซวยแล้วมั้ยล่ะ! งานนี้พี่ตั้มลวงผมมาเชือดนี่หว่า! ผมจะแก้ตัวว่าอะไรดีครับ?
“ก็เปล่า... มึงเอาอะไรมาพูด กูไม่ได้โกรธอะไรมัน”
“มึงสองคนเป็นน้องรักของกูทำไมกูจะดูไม่ออก กูรู้จักนิสัยมึงสองคนดีน่ะ กูรู้ว่าเติ้ลมันเอาแต่ใจ ชอบทำตัวงี่เง่ากับมึง กูขอบใจที่มึงยอมลงให้เติ้ลมาตลอดว่ะป้อง แต่มันเกิดอะไรขึ้นวะ? คราวนี้เติ้ลทำอะไรมึงถึงได้โกรธมันมากขนาดนี้ ในฐานะที่กูเป็นพี่มันกูขอโทษแทนน้องได้รึเปล่า?”
โกรธมากเหรอครับ? ผมไม่ได้โกรธเติ้ลเลยซักนิด ผมแค่เหนื่อย
“กูไม่ได้โกรธเติ้ล”
ผมพูดความจริงครับ มันไม่ใช่ความโกรธ แต่มันคือความเสียใจ เป็นความเจ็บปวดมากกว่าอารมณ์โมโห ผมก็เลยอยากหนีความทุกข์พวกนี้ก็แค่นั้น
“ไม่มีอะไรหรอกตั้ม กูแค่เบื่อๆ เซ็งๆ นิสัยมันอ่ะเลยรำคาญไม่อยากยุ่ง”
“ก็แล้วไป นึกว่ามึงเกลียดน้องกูซะแล้ว”
ถ้าผมเกลียดเติ้ล หรือโกรธแค้นมันเพราะรักที่ไม่สมหวังได้ก็คงจะดี แต่นี่ผมยังรักมันอยู่เลย รักทั้งๆ ที่เติ้ลไม่อยากให้ผมรัก มันไม่ต้องการความรักจากผม มันอยากได้แค่มิตรภาพแต่ผมดันบ้าแถมความรักไปให้... ปวดใจครับ
“เออ กูไม่ได้เกลียดไอ้เติ้ลหรอก”
แล้วและผมก็ต้องเสียใจที่เผลอหลุดคำพูดนั้นออกไปเมื่อพี่ตั้มพูดขึ้นว่า
“งั้นมึงก็รักไอ้เติ้ลจริงๆ ใช่ป่ะ?”
ผมตกใจหันไปมองหน้าพี่ตั้ม แต่ฝ่าตีนครับ เต็มๆ อกผมเลย!
“อ๊อก!”
พี่ตั้มไม่ปล่อยให้ผมตั้งตัว ไม่รอให้ผมปฏิเสธ ไม่ให้โอกาสแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น!
เท้าพี่ตั้มไวมากครับ พี่แกถีบผมแบบไม่ทันตั้งตัวกันเลย สองวินาทีที่แล้วพี่แกยังยิ้มอยู่เลยอ่ะ จุกสิครับ ตัวงออ่ะ!
“แค่กๆ!”
“นี่คือบทลงโทษที่มึงปิดบังกูไอ้สัส! มีอะไรคายออกมาให้หมด กูอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องทั้งสองคนของกู!”
กูขอโทษว่ะเติ้ล แต่พี่มึงนี่เป็นอะไรที่กูต้านทานไม่ได้จริงๆ
กะแล้วเชียวว่าปิดพี่ตั้มไม่ได้ แต่คิดไม่ถึงว่าพี่ตั้มจะเปิดฉากเค้นเอาความจริงจากผมเร็วขนาดนี้ เนียนมากด้วยครับ สุดยอดพี่ดีเด่นเลย จับโกหกไอ้เติ้ลได้อ่ะไม่เท่าไหร่ อาการมันออกชัดมีแต่ควายเท่านั้นที่ดูไม่ออกว่ามันกำลังอมทุกข์ ผมก็พยายามนิ่งแล้วนะ อุตส่าห์นึกว่าจะเบี่ยงประเด็นเป็นเรื่องทะเลาะงี่เง่าได้ แต่พี่ตั้มดันหัวไวเดาความรู้สึกผมถูกด้วยนี่สิครับ ยอมแพ้เลย ผมคิดไปได้ไงวะว่าจะปิดเรื่องนี้จากพี่ตั้มได้ คนที่สนิทกับผมที่สุดก็พี่แกนี่แหละ!
แล้วผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ตั้มฟัง เริ่มจากเรื่องที่เติ้ลมีแฟน อกหัก มันเมา แล้วมันก็มาเอากับผม ผมพยายามหลีกเลี่ยงไม่พูดถึงความรู้สึกตัวเอง แต่ว่า...
“แล้วมึงก็แอบรักน้องกู?”
อายครับ รู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ที่ต้องมาสารภาพกับพี่ตั้มว่าหลงรักน้องชายพี่เค้า
“เออ!”
“ฮ่าๆ โอ๊ยไอ้ป้อง กูขำว่ะ! อยู่มาตั้งนานไม่เคยรักใครสุดท้ายมึงก็มาตกม้าตายรักไอ้เด็กเปรตที่มึงชอบด่ามันตอนเด็กๆ ฮ่าๆ สะใจโว้ย!”
“เออ ขำพอยังอ่ะ? กูรักน้องมึงข้างเดียว แล้วกูก็อกหัก แถมยังโดนมันเอาแล้วทิ้ง ตลกให้พอเลยไอ้สัส!”
“มึงก็จีบมันดิวะ กูอนุญาต ถ้าจีบติดกูยกให้ฟรีๆ แถมสินสอดให้เลยด้วยอ่ะ กูทึ่งว่ะ ไม่เคยเห็นเติ้ลมันง้อใครแบบนี้มาก่อนเลย”
พี่ตั้มก็พูดไป ถ้าเติ้ลมีใจให้ผมบ้างซักนิดผมคงจีบมันไปแล้ว ไม่ทนเงียบแบบนี้หรอกครับ “ให้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้น” เจอประโยคเด็ดนี้เข้าไปผมจะทำอะไรได้! คิดแล้วช้ำครับ!
พี่ตั้มมองตาผม มันจับบ่าผมแล้วตบเบาๆ ประสาลูกผู้ชาย
“กูบอกตามตรงว่ากูก็ไม่อยากให้น้องกูเป็นงี้หรอก แต่มันก็เป็นไปแล้ว กูสังหรณ์ใจตั้งแต่มันมาถามกูว่าเวลาผู้หญิงอมให้แบบไหนถึงจะเสียวที่สุดละ ถามกูซะอย่างกับจะไปอมให้ใคร! ความผิดมึงเลยไอ้สัส ถ้ามึงดูแลน้องกูดีๆ น้องกูก็ไม่โดนเกย์สอยหรอก”
“เอ้าไอ้เหี้ย! น้องมึงไปแหกตูดให้คนอื่นเอาแล้วความผิดกู!?”
“ก็กูไม่อยากให้น้องเป็นเกย์อ่ะ!”
โห ช้ำว่ะ! ไอ้สองพี่น้องเอาแต่ใจ! ทำอย่างกับผมอยากเป็นนักนี่ นี่ถ้าผมไม่หลงรักไอ้เติ้ลผมก็แมนๆ ปกติแล้ว!
“เออ! กูก็ไม่อยากเป็น!”
สงสัยพี่ตั้มพึ่งจะคิดได้ว่าผมโดนน้องชายตัวเองปล้ำ พี่แกเลยเสียงอ่อย แต่ผมหงุดหงิดไปแล้วครัช!
เติ้ลมันปล้ำผม ทำให้ผมกลายเป็นเกย์ แถมมันยังไม่รับรักผมอีก
ละมาบอกให้กูลืมอีกนะไอ้สัส! กูจะลืมมึงได้ไงสัมผัสมึงยังตราตรึงอยู่ในหัวใจกูอยู่เลย!
“กูไม่อยากบังคับน้อง กูกลัวมันไปเจอคนไม่ดีหลอก แต่ถ้าเป็นมึงกูก็สบายใจเพราะกูรู้ว่ามึงจะดูแลมันได้ ชีวิตกูเป็นแบบนี้ไม่รู้จะตายวันตายพรุ่ง กูอยากให้เติ้ลมีคนที่รักมันคอยดูแลมันแทนกู”
“จีบทำเหี้ยอะไรมันไม่เอากู มันทิ้งกูอ่ะมึงไม่เห็นเหรอ เติ้ลไม่ได้รักกูแล้วกูจะทำอะไรได้วะ!”
“ก็เติ้ลมันพึ่งอกหักไม่ใช่เหรอวะ บางทีมันอาจต้องใช้เวลาทำใจ มึงก็ให้เวลามันบ้างเดี๋ยวพอมันทำใจได้ก็หันมารักมึงเองแหละ”
เพราะผมเล่าคร่าวๆ แค่เรื่องที่เติ้ลเลิกกับไอ้เบสท์แล้วก็มีอะไรกับผมเพราะความเมา พี่ตั้มเลยไม่รู้ว่าผมกับเติ้ลเถียงอะไรกันบ้าง
“ไม่ใช่อย่างงั้นว่ะตั้ม กูรู้ดีว่ากูหมดหวังแล้ว น้องมึงพูดกับกูว่าขอให้ทำเหมือนเรื่องนั้นไม่เคยเกิดขึ้น ขอให้กูทำตัวเหมือนเดิมกับมัน มันอยากให้กูเป็นไอ้ป้องบ้าๆ บอๆ คนเดิมที่เป็นพี่มันอีกคน มึงเข้าใจป่ะ มันแค่อยากให้กูเป็นตัวแทนพี่ชายอย่างมึง”
พูดถึงตรงนี้น้ำตาผมก็ไหล พี่ตั้มดูตกใจนิดหน่อยที่เห็นผมร้องไห้ เพื่อนรักของผมไม่พูดอะไร มันนิ่งรอฟังผมต่อ
“แต่กูทำไม่ได้อ่ะ กูรักมัน ให้กูทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆ ที่พึ่งนอนด้วยกัน กูเจ็บว่ะตั้ม!”
“เออ กูเข้าใจ รักแรกเจ็บเสมอว่ะ”
“น้องมึงแม่งโคตรเอาแต่ใจเลย สัส!”
“ใจเย็นเว้ยป้อง!”
“กูไม่รู้จะทำยังไงแล้วตั้ม! มึงบอกกูทีกูควรทำยังไง! ให้กูทำตัวเหมือนเดิมคอยดูแลมันไปเรื่อยๆ อย่างงั้นเหรอ? กูทำไม่ได้ว่ะ”
“แล้วมึงแน่ใจได้ยังไงว่าเติ้ลไม่ได้รักมึง บางทีมันอาจจะยังสับสนอยู่ก็ได้ ให้เวลาน้องกูหน่อย”
“ถ้ามันรักกูมันไม่มาพูดแบบนี้กับกูหรอก มันบอกว่ามันขอโทษที่มาเอากับกูเพราะมันไม่รู้ว่ากูแอบรักมัน มันอยากให้กูลืมเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วกลับไปเป็นพี่ป้องคนเดิมของมัน คนที่แอบรักมันเงียบๆ ฝ่ายเดียว น้องมึงไม่สนใจความรู้สึกกูหรอก มึงเข้าใจป่ะว่าความรักของกูมันไร้ค่า เติ้ลมันแค่อยากได้คนที่คอยตามใจมัน ใครก็ได้ที่ไม่ใช่กู เดี๋ยวมันก็เจอคนใหม่ แล้วกูล่ะ? ความรู้สึกของกูล่ะ?”
ผมเข้าใจว่าพี่ตั้มที่เป็นคนกลางคงลำบากใจ แต่ผมไม่ไหวแล้วครับ มีแต่พี่ตั้มเท่านั้นที่ผมจะระบายให้พี่เค้าฟังได้
“กูขอโทษแทนเติ้ลด้วย”
“มึงไม่ต้องมาขอโทษกูมึงไม่ใช่คนผิด! ความรักมันบังคับกันไม่ได้กูรู้ แต่กูทำใจไม่ได้ว่ะ กูทนไม่ได้ กูรักมัน!”
ผมรู้แล้วว่าทำไมเวลาคนเราอกหักถึงมักจะฟูมฟาย บางครั้งความทรมานที่อัดอั้นอยู่ในตัวเราก็สับสนจนยากจะอธิบายด้วยคำพูด แต่เสียงร้องไห้ของผมคงสื่อไปถึงพี่ตั้มเพราะพี่ตั้มคอยตบไหล่ปลอบใจผมอยู่ข้างๆ กันตลอดเวลา
“เออ ร้องออกมาเหอะ เอาให้พอเลยไอ้ป้อง ร้องไห้ซะให้พอ เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงก็จะเข้มแข็งขึ้นเอง คนเราพอเจ็บถึงจุดๆ นึงแล้วมันก็จะชินว่ะ เดี๋ยวมึงก็เลิกเจ็บไปเอง”
-
พี่ตั้มส่งเบียร์ให้ผม แต่ผมไม่รับ ขืนดื่มตอนกำลังสะอื้นก็สำลักตายดิวะ!
แต่พี่ตั้มไม่ว่าอะไร พี่แกแค่นั่งอยู่ข้างๆ คอยตบหลังปลอบใจ ผมฟูมฟายสลับกับด่าไอ้เติ้ลให้พี่ชายมันฟัง ร้องไห้โวยวายระบายความอัดอั้นจนหมด ในที่สุดผมก็หลับมันตรงนั้นแหละ
รู้สึกเหมือนพี่ตั้มจะลากผมขึ้นไปนอนดีๆ บนฟูก พี่แกเอาผ้ามาห่มให้ ผมเห็นพี่ตั้มทำหน้าเศร้าขณะที่เช็ดหน้าให้ผม ผมจับที่แกพึมพำได้ความว่า “ขอโทษจริงๆ ว่ะป้อง เข้มแข็งไว้นะมึง”
พี่ตั้มโคตรจะรักผมๆ รู้ แต่ไอ้เติ้ลก็เป็นน้องแท้ๆ ผมรู้ว่างานนี้พี่แกคงลำบากใจ จะยุให้น้องชายตัวเองเป็นเกย์เพื่อเพื่อนก็ใช่ที่ จะห้ามเพื่อนไม่ให้รักน้องก็ทำไม่ได้ เพราะพี่ตั้มเองก็รักผมเหมือนน้องแท้ๆ บางทีระหว่างที่ผมกับเติ้ลดราม่าใส่กัน คนที่ปวดใจมาตลอดอาจเป็นพี่ตั้มก็ได้ใครจะรู้ พี่ที่ยืนอยู่ตรงกลางเพื่อประสานรอยร้าวของน้อง ถ้าผมไม่ได้หลงรักเติ้ลก็คงจะดี
ผมรู้ดีว่าวิธีแก้มีทางเดียวคือผมต้องตัดใจจากเติ้ลให้ได้ ผมก็พยายามนะ โชคดีที่พี่ตั้มรู้เรื่องแล้ว พี่ตั้มเลยกันเติ้ลให้ผมได้ส่วนหนึ่ง ก็ไม่เชิงหลบหน้าหรอกครับ แต่ผมหลีกเลี่ยงการอยู่กับเติ้ลตามลำพังมากกว่า การอยู่กับเติ้ลสองต่อสองมันทรมานเกินไป
เติ้ลอยู่กับพี่ตั้มพักนึงก็กลับบ้าน พี่ตั้มขับรถไปส่งเติ้ลที่บ้านน้าติ๋วถือเป็นการไปเยี่ยมแม่ในตัว แล้วหลังจากนั้นชีวิตผมก็สงบสุข นั่งๆ นอนๆ อยู่บ้าน ช่วยงานยาย ไปไร่ ว่างก็วาดรูปเล่น พอพี่ตั้มกลับมาก็ไปเที่ยวกับพวกพี่ตั้มบ้าง พอใกล้เปิดเทอมผมก็เตรียมตัวกลับหอ ขนของกินกลับมาเพียบ
แต่คราวนี้ผมรู้สึกดีกว่าเดิม พี่ตั้มพูดถูก กาลเวลาจะช่วยให้ผมทำใจได้ ผมรู้สึกภูมิคุ้มกันหัวใจตัวเองแข็งแรงขึ้นพอสมควร แม้แต่ตอนที่เติ้ลกลับมาถึงหอแล้วเริ่มง๊องแง๊งตามนิสัยมัน ผมก็รับมือแบบชิวๆ ผมก่ออิฐโบกปูนฉาบกำแพงป้องกันหัวใจตัวเองไว้อย่างดีครับ
“ไอ้พี่ป้อง! แม่งใจร้ายว่ะ กลับมาไม่บอกน้องเลยนะ แทนที่จะมาพร้อมกัน”
“ก็กูกะมึงอยู่คนละจังหวัดป่ะ?”
ผมตอบแบบไม่ละสายตาจากจอ ที่บ้านยายผมเน็ทกากครัช กระตุกอย่างแรง พอกลับถึงหอเลยท่องโลกออนไลน์เพลิน นี่กำลังแชทติดพันกับลูกค้าเก่าด้วย ต้องประจบไว้ครับ เผื่อได้งานเพิ่ม
“กินไรอ่ะ? หอมจัง”
เติ้ลเดินมาใกล้ มันเท้าแขนกับพนักเก้าอี้แล้วก้มลงมาดมกลิ่นอาหาร
ท่องไว้ครับ “ก็แค่นิสัยง๊องแง๊งของไอ้เด็กเปรต” เติ้ลมันชอบถึงเนื้อถึงตัวชาวบ้านโดยไม่คิดอะไรอยู่แล้ว อย่าใจแกว่ง!
“มาม่าใส่หมูยอ”
“ขอบ้างดิ”
เติ้ลยิ้มทะเล้นอ้อนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ผมหนักแน่นแล้ว!
“ทำเองดิ หมูยออยู่ในตู้เย็นอ่ะ”
ผมนับถือตัวเองนิดหน่อยที่สามารถพูดคุยกับเติ้ลได้อย่างเป็นธรรมชาติ อีกไม่นานผมก็จะลืมมันไปเอง เดี๋ยวผมก็ลืมรักแรกนี้ได้
“ครั้งแรก” ที่ไม่น่าจดจำ เดี๋ยวอีกหน่อยมันก็จะลบเลือนไปจากใจผม และหลังจากนั้นผมจะไม่มีวันให้เกิดเรื่องงี่เง่าขึ้นเป็น “ครั้งที่สอง” เด็ดขาด!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
#พี่ตั้มฮาร์ดคอร์ เชียร์กันได้เรื่องๆ น้า ยังมีบทอีกเยอะ ออกมาจนจบเรื่องเลยล่ะ พี่ป้องกับพี่ตั้มยังมีเรื่องมุ้งมิ้งกันอีกเพียบ ออกมาทีกลบรัศมีนายเอกของเรื่องอย่างเติ้ลไปเลย! เชื่อสิเดี๋ยวต้องมีคนเรียกร้องให้พี่ป้องกับพี่ตั้มกินกันเองรัวๆ ขอบอกว่าถ้าคู่นี้กินกันอีพี่ป้องรับเละ! ปล่อยให้พี่ป้องโดนน้องเติ้ลทรมานต่อไปอ่ะดีแล้ว
กลับมาอยู่สองต่อสองละ แถมเติ้ลรู้แล้วว่าพี่ป้องแอบชอบ มันอ่ะดิทีนี้ อีน้องมันฤทธิ์มากซะด้วย จะงอแงแค่ไหน? #เดี๋ยวต้องมาดู
วันนี้มายาวมาก กลัวคนอ่านขาดตอน ลงยาวๆ แล้วขอหลบไปเลียแผลใจแป๊บ!
-
:mew2: หนีตัวเองไม่พ้นหรอก ขอบคุณค่า รออยู่เลย :mew1:
-
ให้ตายสิ สงสารพี่ป้องอ่ะ เท่าที่ผ่านๆมานางเป็นรุกคนเดียวที่พยายามไม่รุกหน้า โดนฝ่ายรับเปิดซิงกินตับ แถมแอบรักเขาจนใจแทบระเบิด สงสารนางจริงๆ ถ้าหากว่าเติ้ลห่างๆไปนานๆนี่มีสิทธินะว่าพี่ป้องจะลืมเติ้ลได้ แต่ชะตา(คนเขียน)ไม่ปราณีเลย
โมเมนท์ระหว่างพี่ตั้มกับพี่ป้องนี้ดูดีมากๆ อยากอ่านเพิ่มมากๆ ดูแบบแมนๆกันดี ปรับทุกข์กับป๋องเบียร์
เติ้ลเอ๊ย เอ็งนี่นางร้ายหรือเปล่าวะ?
-
โอ๊ะโอ. กลายเป็นแบบนี้ไปซะได้. ความหน่วงก็ยังคงอยู่กับพี่ป้องของเรา
เอ้า. ทำตัวดีๆเถอะน้องเติ้ลมันจะได้ง้อเราต่อไป. ง้อหรืองอแงใส่กันแน่ก็ไม่รู้. ฮ่าๆๆ
-
ถ้าเติ้ลเจอดราม่าใส่แรงๆ เราก็รับได้นะ ไม่เกลียดคนเขียนหรอก ถ้าวางพล๊อตไว้แบบนั้น
ก็นางทำพี่ป้องไว้มาก จะมาจบสวยๆใสๆแฮปปี้ได้ดั่งใจตัวเองทุกอย่าง มันง่ายไปจ๊ะเติ้ล ยิ่งทำร้ายจิตใจพี่ป้องมากเท่าไหร เติ้ลควรจะโดนหนักไม่แพ้กัน
รอชมชู้ ดีกว่า
-
ชอบซีนพี่ตั้มคุยกับพี่ป้องมากๆเลย เข้ากับชื่อตอนมาก Bromance มันแมนๆ แต่แอบมุ้งมิ้ง น่ารัก
-
เคยคิดไว้ตลอดเลยนะ ว่าทำไมเวลาเลิกกันถึงกลับมาเป็นเพื่อนกันไม่ได้ มันกะอักกะอ่วนใจ คงไม่ต่างจากความรู้สึกป้องเท่าไหร ยิ่งเห็นนิ่งรัก ยิ่งรู้สึก
-
:monkeysad: สงสารป้องงง................กลัวว่ามันจะไม่ใช่แค่ชินน่ะสิ
กลัวการทำแบบนี้ของป้องจะกลายเป็นด้านชากับน้องมัน แล้วก็กลัวนางจะโดนชะนีซิว
กลัวไปหมดแล้ว :sad4: :ling3: :ling3:
-
เห็นอิพี่ป้องมันร้องไห้เรานึกถึงอิพี่ตาเลย
แต่อิพี่ตามันแหลไงแต่อิพี่ป้องมันดราม่า
จริงทำให้น่าสงสารมากพี่ตั้มก็น่ารักเนอะ
มีเชียร์ให้จีบอีกทั้งๆที่รู้ว่ามันกำลังตัดใจ
คอยดูนะทีนี้เราจะคอยสมน้ำหน้าอิน้องเติ้ล
มันที่ทำร้ายจิตใจอันแสนบริสุทธิ์ของพี่ป้อง :m20::m20:
ถูกเค้าเมินมั่งจะเป็นยังไง
-
น้องเติ้ลเอ๋ย ระวังจะเสียพี่ป้องแบบไม่รู้ตัวน่ะจ่ะ :hao3:
-
พี่ป้อง! สู้!!!
แต่อ่านถึงตอนท้ายแล้วมันรู้สึกทะแม่งๆนะ
เหมือนๆมี 'ครั้งแรก' แล้วก็ต้องมี 'ครั้งที่สอง' เลยอ่า~~~
-
สู้ๆนะคะพี่ป้อง อ่านๆมารู้สึกไม่ค่อยชอบเติ้ลเลยอ่ะ :hao4:
-
เค้าขอโทษ เค้าเผลอปาด T^T :z3:
เปิดมาเจอตอนจะอัพอีกแล้ว -O-; เราลบอันเก่าทิ้งแล้วนะ
พี่ป้องหนีมาปรับทุกข์กะพี่ตั้มซะงั้น แต่เงิบเล็กๆ ที่พี่ตั้มประเคนฝ่าเท้าให้ มันแบบไม่ทันตั้งตัวอ่ะ
พี่ตั้มรู้เรื่องแล้วจะเกิดอะไรขึ้นมั่งเนี่ย
ปล. อิพี่ป้องจะมีชู้!? ท่าจะเป็นผู้หญิงซะด้วย คนที่จ้างพี่ป้องป่ะ? พี่ป้องมันจะประชดน้องเรอะ? :katai1:
รอๆ จ้า o13
-
เอาล่ะเว้ย แมมมอธจะตัดใจแล้วเว้ย น้องเติ้ล แกไม่รีบคว้างวงไว้ล่ะก็ อดแซ่บของดีเด้อ o18 พี่ตั้มนี่มันแมนได้ใจจริงๆ รักน้องแต่ก็ยังคงความยุติธรรมให้จิตใจพี่ป้องด้วย หวังว่าพี่ป้องจะเล่นตัวให้นานๆหน่อยนะ แบบ เอาให้อีน้องเติ้ลมันเสียดาย เสียใจ ที่จะเสียแมมมอธไปไม่ได้คืน คาดว่าอีน้องเติ้ลมันต้องรู้ตัวแน่คราวนี้ว่า ตัวเองต้องการอะไร แต่คนเขียนบอกให้กินมาม่ากันไปก่อน กว่าจะรู้สึกว่ารักกัน เขาจะรอนะฮึก ๆๆๆๆ :hao5:
-
เข้าใจป้อง
-
ชอบโมเม้นพี่ตั้มกับพี่ป้องนะ
เฮ้ยย แต่ยังอยากให้นายเอกเป็นเติ้ลอยู่นะ 55555
พี่ป้องเป็นพระเอกที่รันทดจริงๆ จิตใจเติ้ลทำด้วยอาไร๊
รอตอนต่อไปน้าา
-
ชอบตอนป้องอยู่กับตั้มอ่ะ น่ารักดี
-
พี่ตั้ม เป็นคนน่ารักว่ะ ชอบ
-
:z2: อีพี่ป้องสู้ๆ อีพี่ป้องสู้ดาย อีพี่ป้องไว้ลายสู้ตายสู้ๆ แรด เริด เชิด เลยพี่ป้อง ฮุๆๆ
-
พี่ป้องปวดใจจนน้ำตาตกเลย :sad4: แต่จะโทษเติ้ลเต็มๆ ก็ไม่ใช่ เพราะเติ้ลก็ดูจะยังไม่เข้าใจตัวเองเท่าไร จริงๆ แล้วที่เติ้ลทำเป็นเนียนๆ เข้าถึงเนื้อถึงตัวพี่ป้องน่ะ เพราะอยากใกล้ชิดกับพี่เค้าอยู่หรือเปล่า :hao4:
พี่ตั้มฉลาดเลิศ o13 ช่างสังเกต เข้าใจอะไรไวมาก อยากเห็นพี่แกอยู่กับพี่ป้องอีกเยอะๆ ให้เติ้ลอิจฉาบ่อยๆ
-
มันลบไม่ได้หรอกพี่ป้อง....แล้วมันจะมีครั้งที่สองด้วย
แต่ยังไงก็ยังยืนยันว่าเรา #ทีมพี่ตั้ม
-
พี่ตั้ม สุดยอด!!!
-
:mew2: หนีตัวเองไม่พ้นหรอก ขอบคุณค่า รออยู่เลย :mew1:
แล้วมาดูกันว่าพี่ป้องจะวิ่งหนีหัวใจตัวเองได้พ้นมั้ย? :interest:
หึๆ สปอยเลยว่าดราม่าอีกยาวกว่าสองคนนี้จะลงเอย :katai5:
ให้ตายสิ สงสารพี่ป้องอ่ะ เท่าที่ผ่านๆมานางเป็นรุกคนเดียวที่พยายามไม่รุกหน้า โดนฝ่ายรับเปิดซิงกินตับ แถมแอบรักเขาจนใจแทบระเบิด สงสารนางจริงๆ ถ้าหากว่าเติ้ลห่างๆไปนานๆนี่มีสิทธินะว่าพี่ป้องจะลืมเติ้ลได้ แต่ชะตา(คนเขียน)ไม่ปราณีเลย
โมเมนท์ระหว่างพี่ตั้มกับพี่ป้องนี้ดูดีมากๆ อยากอ่านเพิ่มมากๆ ดูแบบแมนๆกันดี ปรับทุกข์กับป๋องเบียร์
เติ้ลเอ๊ย เอ็งนี่นางร้ายหรือเปล่าวะ?
:laugh: อ่านแล้วฮา เราว่าเราก็อ่านนิยายวายเยอะนะ แต่จริงดิ! จริงอ่ะ? พี่ป้องเป็นรุกคนเดียวที่วิ่งหนีเคะเหรอคะ ฮ่าๆ :m20: แต่ไอ้โดนรับเปิดซิงนี่น่าจะมีเกร่อนะ งั้นเอาเป็นว่าถ้าคราวหน้ามีใครถามหานิยาย "เมะซิง" เราจะไปเสนอหน้าแนะนำนิยายเรื่องนี้แล้วกันค่ะ ฮ่าๆ
พี่ป้องจะลืมเติ้ลได้หรือไม่ต้องรอลุ้นตอนจบยาวๆ เลยแหละ อุๆ ขอบอกว่าเค้าแต่งนิยายเรื่องนี้เกือบจบแล้วด้วย! 90% แล้ว คงไม่มีพลิกล็อกเปลี่ยนพล็อตไปมาแล้วล่ะตัว อีพี่ป้องยัง #เจ็บ อีกเยอะ!
มีความสุขกับการแกล้งเมะเล่น :oni1:
พี่ป้องกับพี่ตั้มยังแท็กทีมกันอีกเยอะค่ะ พวกเค้าเป็นจิ๊กโก๋บ้านนอกนะเออ!
ส่วนเติ้ล... นางร้ายยันตอนจบอ่ะ เราไม่ชอบเขียนตัวละครร้ายมีปมกลับใจ มันไม่สนุก เราชอบเขียนพวกแบบร้ายเป็นนิสัย ดังนั้น "นิสัยของเติ้ล" ก็จะร้ายไปเรื่อยๆ ยันตอนจบ ซึ่งบางอย่างก็เลวด้วยล่ะ #ขู่คนอ่านเล่นรึไง? ชอบอ่ะ แกล้งคนอ่านสนุกรองจากแกล้งตัวละครเยย อิๆ
เนี่ย แล้วพอเราพูดแบบนี้ คนอ่านก็จะคิดมากไปเอง เคยมีคนขู่เราว่าจะเลิกอ่านรับไม่ได้ด้วย(สมัยเขียนน้องต้น) แต่เราอยากให้ติดตามกันต่อไปจริงๆ ดูว่า "วายร้าย" อย่างเติ้ลจะทั้งร้ายและน่ารักได้มากแค่ไหน และในความร้ายกาจที่ทำไปมันมีความขมขื่นจนน่าสงสารขนาดไหน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคนอ่านทุกคนรู้ดีว่า #โชคชะตาอันโหดร้ายไม่ใช่เหตุผลในการกระทำผิด เหอๆ
โอ๊ะโอ. กลายเป็นแบบนี้ไปซะได้. ความหน่วงก็ยังคงอยู่กับพี่ป้องของเรา
เอ้า. ทำตัวดีๆเถอะน้องเติ้ลมันจะได้ง้อเราต่อไป. ง้อหรืองอแงใส่กันแน่ก็ไม่รู้. ฮ่าๆๆ
อย่างเติ้ลนะเร้อ.... จะง้อใครเป็น :m28: แต่น้องมันเริ่มมีพัฒนาการแล้วนะ อีกหน่อยมันจะเข้าเพชรบุรีละ #แป๊กใช่ป่ะคะ? :z6:
พี่ป้องยังปวดตับได้มากกว่านี้อีก สปอยไว้เลย :z2:
ถ้าเติ้ลเจอดราม่าใส่แรงๆ เราก็รับได้นะ ไม่เกลียดคนเขียนหรอก ถ้าวางพล๊อตไว้แบบนั้น
ก็นางทำพี่ป้องไว้มาก จะมาจบสวยๆใสๆแฮปปี้ได้ดั่งใจตัวเองทุกอย่าง มันง่ายไปจ๊ะเติ้ล ยิ่งทำร้ายจิตใจพี่ป้องมากเท่าไหร เติ้ลควรจะโดนหนักไม่แพ้กัน
รอชมชู้ ดีกว่า
พี่ป้องโดนหนัก แต่เติ้ลทรมานทางความรู้สึก แต่ด้วยอุปนิสัยไม่คิดเยอะขนาดพี่ป้อง ยังไงอีคุณน้องมันก็ชิลๆ :เฮ้อ:
กลัวแต่คนอ่านจะด่า "นายเอก" ซ้ำ อ่ะสิ เหอๆ :m17:
ตอนแรกที่แต่ง #ดราม่าควีนกับคิงซื่อบื้อ เราว่าเราแต่งคุณน้องต้นร้ายแล้วนะ ขานั้นหยิ่ง เอาแต่ใจ คิดว่าตัวเองเป็นเหยื่อ โทษทุกอย่างว่าเป็นความผิดของคนอื่น แต่พอแต่งเรื่องนี้เขียนไปเขียนมา อื้อหือ! อีน้องมันร้ายบริสุทธิ์กว่าคุณน้องต้นเยอะ ซินเดอเรล่ากับเกรเทลเลยอ่ะ!
#คนแต่งก็คิดนะ... นิยายจะดราม่าหรือไม่ขึ้นกับ "คาแรคเตอร์คนเล่า" ล้วนๆ ถ้าจับคนชอบคิดมากมาดำเนินเรื่อง ดราม่าทุกที ต้องเอาพวกสมองกลวงมาเป็นตัวเอกซะบ้างแล้ว ฮ่าๆ
ป.ล. จุ๊ๆ ไว้ เรื่อง "ชู้" น่ะ เดาเล่นๆ ละกันใครจะมีชู้ ใครจะเป็นชู้กับใคร อิๆ
ชอบซีนพี่ตั้มคุยกับพี่ป้องมากๆเลย เข้ากับชื่อตอนมาก Bromance มันแมนๆ แต่แอบมุ้งมิ้ง น่ารัก
เอ่อ... เอาจริงๆ นั่นไม่ใช่ชื่อตอน นะตัวเอง เป็นแค่จั่วหัวเรียกคนเข้ามาอ่านเท่านั้นแหละ :m17:
เนื่องจากนิยายเรื่องนี้เขียนไปเรื่อยๆ เวลาจะอัพก็ตัดตอนให้ฉากมันไม่ขาดตอนก็แค่นั้น นี่สารภาพว่ายังไม่ได้นับเลยว่าอัพไปกี่ตอนแล้ว มันไม่ได้แบ่งตอนก็เลยไม่ได้คิดชื่อตอน เวลาจะอัพก็เลยใส่อะไรมั่วๆ ไปตามอารมณ์ ...
พอดีตอนที่แล้วคนเม้นคนสุดท้ายเค้าขอฉากมุ้งมิ้งพี่ตั้มกับพี่ป้องพอดี เราเลยจัดให้ แกล้งจั่วหัวชวนฟินแต่ของจริงคือส้นteenอะไรงี้... มันเป็นการเล่นมุกเงิบแบบแป๊กๆ ของเค้าเอง
เค้าขอโทษ :m5:
เคยคิดไว้ตลอดเลยนะ ว่าทำไมเวลาเลิกกันถึงกลับมาเป็นเพื่อนกันไม่ได้ มันกะอักกะอ่วนใจ คงไม่ต่างจากความรู้สึกป้องเท่าไหร ยิ่งเห็นนิ่งรัก ยิ่งรู้สึก
มันเป็นปัญหาโลกแตก :hao5: เอาจริงๆ เราว่าเค้าคงมีเหตุผลของตัวเองที่เลิกกันแล้วไม่อยากกลับไปติดต่อกันมั้งคะ...
นึกถึงแฟนเก่า 2 คนที่ผ่านมาแล้วมัน :ling2: ถ้าจะหนีหายไปก็ใช้ตังค์เค้าคืนมาก่อนสิเว้ยไอ้คนที่สองอ่ะ โฮๆ :ling1: #อันนี้เจ็บปวดเป็นการส่วนตัวละ
ขอบอกว่าถ้าเอาเรื่องเล่าของตัวเองมาเปลี่ยนเป็นนิยายชายxชายจะเศร้า หน่วง ปวดตับ ทรมานกว่าอีพี่ป้องผสมคุณน้องต้นรวมกันซะอีก!
#ชีวิตจริงเค้าเศร้าอ่ะ o7 #แต่มะแคร์ ฮ่าๆ :laugh3:
:monkeysad: สงสารป้องงง................กลัวว่ามันจะไม่ใช่แค่ชินน่ะสิ
กลัวการทำแบบนี้ของป้องจะกลายเป็นด้านชากับน้องมัน แล้วก็กลัวนางจะโดนชะนีซิว
กลัวไปหมดแล้ว :sad4: :ling3: :ling3:
เหอๆ o18 เหอะๆ อุบไว้ดีกว่า...
การแกล้งให้คนอ่านกลัวจนมโนก็สนุกไปอีกแบบ... :impress2:
#แซวเล่นค้าบ อย่ากลัวไปเลย นิยายเราแฮปปี้เอ็นดิ้งทุกเรื่อง ต่อให้ไม่ได้ครองคู่จากกันก็จบแบบรู้สึกดีฟีลกู๊ดนะ อ้าว! o12
เห็นอิพี่ป้องมันร้องไห้เรานึกถึงอิพี่ตาเลย
แต่อิพี่ตามันแหลไงแต่อิพี่ป้องมันดราม่า
จริงทำให้น่าสงสารมากพี่ตั้มก็น่ารักเนอะ
มีเชียร์ให้จีบอีกทั้งๆที่รู้ว่ามันกำลังตัดใจ
คอยดูนะทีนี้เราจะคอยสมน้ำหน้าอิน้องเติ้ล
มันที่ทำร้ายจิตใจอันแสนบริสุทธิ์ของพี่ป้อง :m20::m20:
ถูกเค้าเมินมั่งจะเป็นยังไง
อุ อุ :katai5: รออ่านนะตัวเอง เดี๋ยวก็รู็ว่าตรงใจรึเปล่า รู้แค่ว่าตอนที่ทวนเนื้อหาเพื่อแก้ไขแล้วเค้าน้ำตาไหลเลย :hao5:
น้องเติ้ลเอ๋ย ระวังจะเสียพี่ป้องแบบไม่รู้ตัวน่ะจ่ะ :hao3:
#ไม่รู้ตัว นี่แหละประเด็นของนาง :hao7:
พี่ป้อง! สู้!!!
แต่อ่านถึงตอนท้ายแล้วมันรู้สึกทะแม่งๆนะ
เหมือนๆมี 'ครั้งแรก' แล้วก็ต้องมี 'ครั้งที่สอง' เลยอ่า~~~
มันอาจจะมีซัก สาม ... 4 รึ ฮ่า! เลยก็ได้นะตะเอง :-[
นิยายเค้าเป็นนิยายดราม่า เลยต้องมีซีนอารมณ์หลายๆ ครั้ง #จริงๆ นะ :o8:
สู้ๆนะคะพี่ป้อง อ่านๆมารู้สึกไม่ค่อยชอบเติ้ลเลยอ่ะ :hao4:
ก็ถูก เขียนเด็กเปรตง๊องแง๊งให้น่ารำคาญ :katai2-1: แต่คอยดูเถอะ ตอนนี้อาจจะไม่ชอบ แต่ต่อไปไม่แน่ :katai4:
เค้าขอโทษ เค้าเผลอปาด T^T :z3:
เปิดมาเจอตอนจะอัพอีกแล้ว -O-; เราลบอันเก่าทิ้งแล้วนะ
พี่ป้องหนีมาปรับทุกข์กะพี่ตั้มซะงั้น แต่เงิบเล็กๆ ที่พี่ตั้มประเคนฝ่าเท้าให้ มันแบบไม่ทันตั้งตัวอ่ะ
พี่ตั้มรู้เรื่องแล้วจะเกิดอะไรขึ้นมั่งเนี่ย
ปล. อิพี่ป้องจะมีชู้!? ท่าจะเป็นผู้หญิงซะด้วย คนที่จ้างพี่ป้องป่ะ? พี่ป้องมันจะประชดน้องเรอะ? :katai1:
รอๆ จ้า o13
ไม่เป็นไรจ้า ไม่โกรธกัน กลับดีใจซะอีกที่มีแฟนคลับรออ่านแบบรวดเร็วสายฟ้าแล่บ ฮ่าๆ o13
#เงิบ ใช่มั้ยล่ะตัวเอง ฮ่าๆ ก็พี่ตั้มเค้าสายเถื่อนก็ต้องเขียนให้เถื่อนอ่ะ จะมามุ้งมิ้งมันก็มิใช่ พี่เค้าแมนๆ ฮาร์ดคอร์ที่สุดในเรื่องแล้ว แม้แต่พี่ป้องยังต้องยอมสยบ!
แต่พี่ตั้มยังจะเถื่อนได้มากกว่านี้อีกนะขอบอก เหอๆ :hao6: รออ่านต่อน้า :z2:
เอาล่ะเว้ย แมมมอธจะตัดใจแล้วเว้ย น้องเติ้ล แกไม่รีบคว้างวงไว้ล่ะก็ อดแซ่บของดีเด้อ o18 พี่ตั้มนี่มันแมนได้ใจจริงๆ รักน้องแต่ก็ยังคงความยุติธรรมให้จิตใจพี่ป้องด้วย หวังว่าพี่ป้องจะเล่นตัวให้นานๆหน่อยนะ แบบ เอาให้อีน้องเติ้ลมันเสียดาย เสียใจ ที่จะเสียแมมมอธไปไม่ได้คืน คาดว่าอีน้องเติ้ลมันต้องรู้ตัวแน่คราวนี้ว่า ตัวเองต้องการอะไร แต่คนเขียนบอกให้กินมาม่ากันไปก่อน กว่าจะรู้สึกว่ารักกัน เขาจะรอนะฮึก ๆๆๆๆ :hao5:
ทำหนากรุ้มกริ่มแล้วอมยิ้ม :mew3:
รักพี่ตั้ม เชียร์พี่ตั้ม ชูป้ายไฟ หลงใหลพี่ตั้มสุดแมน อ้าวเอ๊ะ! ผิดประเด็น พระเอกนายเอกอยู่ไหน?! o22
เข้าใจป้อง
อย่าลืมเห็นใจเติ้ลด้วยน้า :hao5:
ชอบโมเม้นพี่ตั้มกับพี่ป้องนะ
เฮ้ยย แต่ยังอยากให้นายเอกเป็นเติ้ลอยู่นะ 55555
พี่ป้องเป็นพระเอกที่รันทดจริงๆ จิตใจเติ้ลทำด้วยอาไร๊
รอตอนต่อไปน้าา
พี่ตั้มแมนๆ เปิดโต๊ะบอล ไม่สักยันต์ เป็นจิ๊กโก๋บ้านนอกล่ะ ฮ่าๆ :laugh3:
แต่ยังไงเติ้ลก็คือนายเอก และพี่ป้องคือเมะสุดอาภัพ :hao5:
ชอบตอนป้องอยู่กับตั้มอ่ะ น่ารักดี
มุ้งมิ้งอ่ะสิ อิๆ :-[
พี่ตั้ม เป็นคนน่ารักว่ะ ชอบ
หน้าตาพี่ตั้มก็น่ารักด้วยน้า อิๆ
:z2: อีพี่ป้องสู้ๆ อีพี่ป้องสู้ดาย อีพี่ป้องไว้ลายสู้ตายสู้ๆ แรด เริด เชิด เลยพี่ป้อง ฮุๆๆ
:try2: เอ่อ... แรด เริด เชิด? เกรงว่าจะไม่ใช่น้า ... :sad4:
พี่ป้องปวดใจจนน้ำตาตกเลย :sad4: แต่จะโทษเติ้ลเต็มๆ ก็ไม่ใช่ เพราะเติ้ลก็ดูจะยังไม่เข้าใจตัวเองเท่าไร จริงๆ แล้วที่เติ้ลทำเป็นเนียนๆ เข้าถึงเนื้อถึงตัวพี่ป้องน่ะ เพราะอยากใกล้ชิดกับพี่เค้าอยู่หรือเปล่า :hao4:
พี่ตั้มฉลาดเลิศ o13 ช่างสังเกต เข้าใจอะไรไวมาก อยากเห็นพี่แกอยู่กับพี่ป้องอีกเยอะๆ ให้เติ้ลอิจฉาบ่อยๆ
อุๆ #ทีมเคะ ใช่มั้ยตัวเอง รอให้กำลังใจเคะต่อไปนะ เร็วๆ นี้แหละ จะสงสารเติ้ลกันแน่ๆ :hao5:
มันลบไม่ได้หรอกพี่ป้อง....แล้วมันจะมีครั้งที่สองด้วย
แต่ยังไงก็ยังยืนยันว่าเรา #ทีมพี่ตั้ม
รออวยได้เลย พี่ชายสุดเถื่อนคนนี้ยังมีบทอีกเยอะ :hao6:
พี่ตั้ม สุดยอด!!!
o13
เพื่อเป็นการอวยคู่เพื่อนซี้ พี่เตโช(ไฟ) กับน้องปกป้อง เลยซุ่มทำภาพสมัยทั้งคู่ยังเป็นเกรียนมาให้
(https://scontent.fbkk2-1.fna.fbcdn.net/hphotos-xpa1/v/t1.0-9/11225436_465926543576193_1504525997022052648_n.jpg?oh=35fc669087ad22dfd305fb3336b1547b&oe=5610247A)
แหม๋! พี่ป้องสมัยละอ่อนนี่มันหล่อจริงๆ ยิ่งโตยิ่งซกมกแถมยังโตมาดราม่า หึๆ พี่ตั้มเองก็น่ารักน่าหยิกไม่แพ้น้องชาย แถมยังเข้าใจเพื่อนอีก ...
รึว่าคู่นี้จะ.... o22
เอาเป็นว่าติดตามอ่านต่อไปเรื่อยๆ น้า บางทีอ่านเม้นคนแต่งแล้วต้องทำใจ คนแต่งชอบแกล้งคนอ่านให้ต่อมมโนแตกจนจินตนาการฟุ้งซ่าน
จริงๆ เนื้อหาในนิยายมันไม่มีอะไรหรอก ไม่ค่อยมีอะไรจริงๆ o18
-
ชีวิตเปิดเทอมของผมก็ปกติครับ เรียนเทอมสุดท้าย เทอมหน้าจะฝึกงานแล้ว ผมไม่มีเวลาไปคิดมากเรื่องไร้สาระหรอก
เติ้ลมันขอผมก็จัดให้ ผมทำตัวปกติเหมือนเดิม เพียงแต่ผมเลิกสนใจมัน ผมพยายามยุ่งแต่เรื่องของตัวเอง รับจ๊อบโหดๆ เรียนหนัก ทำโปรเจ็ก หางานให้ตัวเองยุ่งเข้าไว้ครับ เติ้ลมันก็ยุ่งกับการรับน้อง มันปีสองแล้ว พวกเราเหมือนถอยกลับไปในช่วงเวลาที่ต่างคนต่างอยู่ แต่คุยกันแบบเป็นกันเองก็เท่านั้น เหมือนกับว่าเรื่องที่ผมเคยนอนกับมันเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยครับ
วันเวลาผ่านไป อยู่ๆ ผมก็กลายเป็นผัวอีอ้น!
อ้นเป็นบ้าอะไรของมันไม่รู้ ตามจิกผมจนน่ารำคาญเลยครับ ตามติดผมอย่างกับเป็นบัดดี้ ผมก็รำคาญมันนะ ไม่ชอบที่มันทำตัวสนิทสนมกับผมแบบนี้จนคนอื่นล้อ แต่ช่างมันครับ ตามได้ตามไป มันคงไม่ตื้อผมไปจนตายหรอก!
ผมไม่มีอารมณ์ไล่เตะตุ๊ดครับ คนอกหักอ่ะ ชีวิตมันเซ็ง!
“ป้อง มีร้านอาหารเวียดนามมาเปิดใหม่แหละแก ไปลันซ์กับฉันแมะ?”
“กูไม่ไป ไม่มีตังค์ ขี้เกียจ ไม่หิว”
“แหม ใจอ่อนให้ฉันหน่อยก็ได้นะยะ ตอบแบบนี้แล้วฉันจะตื้อแกต่อได้ยังไง”
“ก็เลิกยุ่งกับกูซะ”
ผมตอบเรียบๆ แล้วหันไปจ้องหน้าอ้น
“ดูปากป้องนะ รำคาญสัส!”
“อีบ้า! งั้นเชิญแกอยู่คนเดียวเลยค่ะ คนสวยไม่ง้อแล้ว”
“เออ!”
อ้นโกรธผมทำท่าปั้นปึงสะพายกระเป๋าลุกขึ้นเดินบิดตูดจากไป แต่พอเดินไปได้สามก้าวมันก็หยุดแล้วหันกลับมามอง ผมเลยยกมือขึ้นบ๊ายบายกวนตีนด้วยหน้านิ่งๆ
ได้ผลครับ อ้นงอนขมวดคิ้วยุ่งตะโกนด่าผมสวนกลับมาทันที
“จำไว้เลยนะอีป้อง อีบ้า! คนสวยจะไม่ง้อแกอีกแล้ว”
“เออ ไปให้ห่างๆ กูเลย”
“ผัวเมียคู่นี้ทะเลาะกันอีกละโว้ย!”
อ้นยังเดินไปไม่ลับตาผมเลยนะครัช ไอ้เพื่อนเลวพวกนี้วอนปากแตกกันอีกแล้ว
“ถ้ามึงล้อกูแบบนี้อีกครั้งมึงเจอตีนกูแน่ไอ้สัส!”
“โห่ไรวะ เพื่อนแซวนิดๆ หน่อยๆ อันธพาลว่ะเพื่อนป้อง”
รำคาญครับ กลับห้องดีกว่า!
ผมกลับห้อง ทำอะไรไปเรื่อยๆ งานของปีสี่มีเยอะแยะ พอทำเสร็จผมก็เข้าเน็ทเล่นเฟซ เช็คอินบ็อกคุยกับคนที่ทักทาย น้องอันทักมาด้วยครับ ตอนนี้เธอออนอยู่ด้วยแฮะ ผมก็เลยแชทกับเธอแล้วเปิดดูเพจตัวเอง มีคนกดไลค์เพิ่มอีกสองคน ยอดคนกดไลค์มีราวๆ สองพัน ก็ถือว่าไม่มาก แต่ก็ไม่น้อย ผมควรจะขยันอัพเพจตัวเองมากกว่านี้วุ๊ย!
ช่วงที่ผ่านมาผมแทบไม่ได้อัพเพจเลย มัวแต่ไปวุ่นวายกับเรื่องไร้สาระ ไม่เหมือนตอนปีสอง ผมโคตรขยัน แทบจะวาดรูปอัพเพจทุกวัน พอเริ่มมีคนติดต่อสั่งงานผมก็มัวแต่ทำงานให้ลูกค้า ว่างก็มัวแต่เล่น ไฟมันมอด ตอนนี้ผมควรเริ่มจุดไฟให้ตัวเองได้แล้วครับ
ว่าแล้วก็วาดรูปเล่นซักหน่อยดีกว่าว่ะ
ผมเปิดโปรแกรมขึ้นมา ตั้งใจว่าจะร่างภาพตัวละครออริจินัลซักตัว ส่วนใหญ่ผมถนัดวาดแนวสัตว์กับตัวประหลาด ผมวาดคนได้ก็จริงแต่ลายเส้นผมมันไม่เข้ากับแนวนิยายทั่วไปที่มีแต่เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ตัวละครผู้หญิงผมก็ตัวเล็กๆ ป้อมๆ ออกแนวโลลิด้วยครับ ส่วนใหญ่ผมเลยได้งานการ์ดเกมซะเป็นส่วนมาก บางทีก็ได้งานปกนิยายแฟนตาซี แต่คราวนี้ผมอยากฝึกวาดคน อยากลองวาดแบบสมส่วนดูบ้าง
ผมลงมือร่างภาพตัวละครออริจินัล คิดสตอรี่เอาไว้ว่าเป็นนักผจญภัยชาย ผมสั้น ท่าทางร่าเริง ตะลุยปราบมอนสเตอร์ไปทั่วดินแดน
ผู้กล้าที่สดใสเหมือนพระอาทิตย์... มีรอยยิ้มอ้าปากกว้างบนใบหน้าเสมอ
ทำไมวาดไปวาดมาแล้วนักผจญภัยของผมมันหน้าเหมือนไอ้เติ้ลจังวะ!
ลบครับลบ!
สงสัยผมจะหิวจนเบลอ ลงไปหาอะไรกินดีกว่า เย็นแล้ว
“อ้าว พี่ป้องจะไปไหนอ่ะ”
เติ้ลกลับมาถึงห้องตอนที่ผมกำลังเอาหัวตัวเองมุดออกจากเสื้อพอดี ปกติเวลาผมอยู่ในห้องผมใส่แต่กางเกงบ็อกเซอร์ เพราะฉะนั้นถ้าผมหยิบเสื้อมาใส่นี่คือจะออกไปข้างนอกครับ
“ไปหาอะไรกิน หิว”
ผมตอบพร้อมกับหยิบกระเป๋าเงินกับกุญแจห้องเตรียมตัวเผ่น
“อ้าว ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเหรอพี่?”
“เออ”
เติ้ลพยักหน้าให้ผม ผมก็เดินผ่านมันออกห้องมา ตรงไปยังลิฟท์ ลงไปข้างล่าง กำลังภูมิใจกับภูมิคุ้มกันของตัวเองพลางเดินหาของกิน แต่อยู่ๆ โทรศัพท์ก็ดัง เจ้ากรรมนายเวรผมโทรมาอีกแล้ว
“มีอะไร?”
“พี่ป้องฝากซื้อมาเผื่อน้องด้วยดิ อยู่ๆ ก็หิวอ่ะ”
“อืม จะกินอะไรอ่ะ?”
“ละพี่ป้องซื้ออะไรมา?”
“ไม่รู้ดิ กำลังเดินดูอยู่ ว่าจะกินสุกี้ เอาป่ะ?”
“เอาๆ ฝากซื้อสุกี้ทะเลด้วยถุงนึง”
“เออ เดี๋ยวซื้อไปเผื่อ”
แล้วเติ้ลก็วางสายไป ส่วนผมก็เดินไปซื้อสุกี้สองถุง
ผมพูดคุยกับเติ้ลได้ปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีอารมณ์ ไม่โกรธ ไม่โมโห ไม่หงุดหงิดเหมือนเคย มันว่างเปล่าครับ พอเราควักหัวใจตัวเองทิ้งไปแล้วก็เหลือแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น!
พอผมหิ้วสุกี้กลับห้อง เติ้ลก็งอแงตามเคย
“ช้าจัง ไปถึงไหนมาเนี่ยพี่ป้อง น้องหิว”
ทำไมเติ้ลต้องเอาคำว่า “น้อง” มาขู่ผมด้วยครับ? มันจงใจย้ำเพื่อเตือนผมรึไง?
นิ่งไว้ครับ อย่าไปใส่ใจ ถ้าผมไม่สนใจผมก็จะไม่เจ็บ!
“คนเยอะ”
ผมตอบเรียบๆ แล้วยื่นส่วนของเติ้ลให้
“หิวอ่ะพี่ ผมกินข้าวเย็นไปละนะ แต่สงสัยใช้แรงเยอะว่ะ เหนื่อยๆ ยังไงไม่รู้”
“เออ”
ผมเทสุกี้ของตัวเองใส่ชาม ตั้งใจจะยกไปนั่งกินบนโต๊ะเขียนหนังสือของตัวเองแต่เติ้ลกลับเรียกไว้
“อ้าว จะไปไหนอ่ะพี่ป้อง นั่งกินด้วยกันดิ”
“ก็นั่งกินไปดิ กูจะไปเล่นเน็ทต่อ”
“อะไรวะนั่งเป็นเพื่อนน้องหน่อยก็ไม่ได้”
เติ้ลบ่นพลางเทสุกี้ของตัวเองใส่ชาม ผมไม่สนใจยกชามของตัวเองหนีไปนั่งกินหน้าจอ ผมเสริชเว็บไปกินไป ดูพวกฮาวทูสอนวาดรูปต่างๆ ตั้งใจจะพัฒนาฝีมือตัวเองครับ ผมไม่รู้ว่าอีกหน่อยจะได้ทำงานสายไหน คงแล้วแต่ดวง แต่การมีความสามารถพิเศษติดตัวไว้มันก็คงดีกว่าการเรียนจบออกมาแล้วไม่มีอะไรเลยนอกจากวิชาการสายที่เรียน
ผมกินไปท่องเว็บไป สงสัยจะเพลินไปหน่อยครับ เติ้ลเลยเรียก
“พี่ป้องกินเสร็จยัง ฝากผมล้างป่ะ?”
“เดี๋ยวกูล้างเอง”
ผมตอบสั้นๆ แล้วจมดิ่งอยู่ในโลกส่วนตัวของผมต่อ
ทว่าความคิดในหัวผมมันไม่เกี่ยวกับเทคนิคการลงสีที่ผมกำลังจ้องเลยแม้แต่น้อย มันคอยแต่จะนึกถึงสีหน้าของเติ้ลอยู่ร่ำไป
ผมรู้ว่าพักหลังผมเย็นชามาก แต่จะให้ผมทำยังไง? ผมก็พยายามทำตัวเหมือนเดิมแบบที่เติ้ลต้องการแล้วไง แต่การที่เติ้ลทำหน้าเศร้าแล้วใช้แววตาตัดพ้อผมตลอดเวลานั่นคืออะไรกันแน่ มันเป็นคนพูดกับผมเองว่าอยากเป็นเหมือนเดิม แล้วพอผมทำตัวเหมือนเดิมอย่างที่มันขอแล้วมันกลับทำหน้าเหมือนถูกผมทิ้ง คนโดนทิ้งอ่ะมันผมต่างหาก!
อิ่มครับ เก็บชามดีกว่า
ผมลุกขึ้นเดินไปตรงระเบียง ตั้งใจจะล้างชาม เติ้ลที่กำลังคว่ำชามตากอยู่หันมาเห็นเลยรีบทัก
“ส่งมาเลยพี่ป้อง ผมล้างให้”
“กูล้างเองได้”
ผมไม่อยากยุ่งอะไรกับมันอีก แม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่ต้องการ ผมไม่อยากชินกับการที่มันเข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิต ผมต้องตัดมันให้ขาด!
“ก็บอกว่าเดี๋ยวน้องทำให้ไง”
แต่เติ้ลไม่ฟังผมครับ มันตรงเข้ามาดึงชามสุกี้ผมไป
ผมฝืนไว้ไม่ปล่อยเติ้ลมันก็เลยยื้อชามกับผม น้ำสุกี้เลยกระฉอก กระเด็นเข้าตาผมเลยครัช!
“โอ๊ย ไอ้สัส!”
“เอ้ย! ผมขอโทษ”
แสบครับ ผมหลับตาปี๋ปล่อยชามร่วงแล้วรีบขยี้ตา แต่เติ้ลคว้ามือผมไว้
“อย่าขยี้ดิพี่! มือพี่ป้องมีแต่น้ำสุกี้อ่ะ เดี๋ยวผมเช็ดให้”
“เออๆ เร็วๆ กูแสบ”
ผมหลับตาแน่นเพราะความแสบ ได้ยินเสียงเติ้ลวิ่งเข้าห้องไปดึงทิชชู่มาให้ผม แต่ทำไมมันช้าจังวะ เร็วๆ โว้ยกูแสบ!
และแล้วก็มีเสียงเปิดน้ำ ก่อนที่ทิชชู่ฉ่ำน้ำจะแปะลงมาบนตาผม เติ้ลค่อยๆ เช็ดน้ำสุกี้ออกให้อย่างเบามือ ผมรู้สึกได้ว่าหน้าของเราอยู่ใกล้กันมาก ผมได้กลิ่นสุกี้จากลมหายใจของเติ้ล ปากมันคงอยู่ใกล้ๆ จมูกผม อยู่ๆ หัวใจผมก็ปั่นป่วนอีกแล้ว
ผมต้องกัดฟันตัวเองแน่นไม่ให้ฟุ้งซ่าน เติ้ลเปลี่ยนเอาทิชชู่แห้งมาซับให้
“พอลืมตาไหวยังพี่ป้อง?”
“เออ ยังแสบอยู่ว่ะ”
ผมพยายามลืมตาแต่ยังแสบอยู่เลยครับ ตาข้างนั้นลืมแทบไม่ขึ้น เติ้ลเลยกดทิชชู่เปียกไว้บนตาผมอีกที
ตอนที่ผมลองลืมตาเมื่อกี้ผมเผลอประสานสายตาเข้ากับเติ้ลจนได้ เราอยู่ใกล้กันมากขนาดนี้แท้ๆ แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลยแถมยังต้องทำเหมือนไม่มีอะไร ยิ่งใกล้ยิ่งทรมานสุดๆ ครับ
ผมพยายามตัดใจแล้วแท้ๆ แต่แล้วกำแพงที่ผมพยายามก่อขึ้นมาก็พังทลายจนได้
ผมแกล้งนิ่งหลับตาไม่รับรู้อะไร จดจ่อกับอาการแสบร้อนในดวงตาของตัวเอง
แต่เติ้ลกลับชวนผมคุย
“พี่ป้องนี่ขนตาย๊าวยาวเนอะ ผมพึ่งสังเกตแฮะ”
“เออ”
แล้วเติ้ลก็เงียบ ผมรู้สึกเหมือนเติ้ลขยับเข้ามาใกล้ ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดปากผม ก่อนจะมีเสียงพูดขึ้น
“โอเคยังอ่ะพี่?”
“เออ ค่อยยังชั่วล่ะ”
“ลองลืมตาดูดิ”
แล้วผมก็ลืมตามาพบกับความเป็นจริง ผมไม่ควรคาดหวังอะไรทั้งนั้น ต้องจำใส่กะโหลกไว้ว่าอย่าคิดไปเอง เติ้ลไม่ได้รู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึก
“โหย ตาแดงเลยอ่ะพี่ป้อง!”
“แสบว่ะ”
“มองเห็นป่ะ ไปเอาน้ำล้างอีกรอบดีมั้ย?”
“เออ”
“งั้นเดี๋ยวผมเก็บตรงนี้ให้เอง พี่ป้องไปล้างหน้าเหอะ”
“ขอบใจ”
แล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า
เค้าว่าน้ำตามีหน้าที่ช่วยขจัดสิ่งสกปรกที่เข้าไปในดวงตา มิน่าผมถึงน้ำตาไหล
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
ยังคงทรมานกันอย่างต่อเนื่อง :monkeysad:
เข้มแข็งไว้นะพี่ป้อง พี่ต้องไม่เป็นอะไร อดทน อดกลั้น สู้ๆ :sad11:
รู้สึกจะมี #ทีมพี่ตั้ม เพิ่มขึ้นเยอะแยะ ยังไงก็อย่าลืม #ทีมเมะ น้า ให้กำลังใจพี่ป้องกันด้วย แต่ที่แน่ๆ รู้สึกเหมือน #ทีมเคะ หาย! :a5:
เอาน่า พาร์ทหลังนี้มาจับตาดูปฏิกิริยาอีน้องกัน อีพี่มันหัวใจบอดไปแล้วเพราะปิดกั้นตัวเองแต่เราเชื่อว่าคนอ่านตาไม่บอด อิๆ
แต่ตอนนี้เสพดราม่ากันก่อน ดราม่าให้สะใจ เป็นไงล่ะ เค้าบอกแล้น นิยายดราม่า! ปมหลักก็แค่รักเค้าแต่เค้าไม่รักแอบช้ำเบสิกๆ นี่แหละ แต่มันมีความเสื่อมผสมด้วยนิดๆ หื่นหน่อยๆ เกรียนเล็กน้อย ประมาณนั้น อิๆ
เราแต่งนิยายเรื่องนี้จบแล้วล่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจเลย หลังจากนี้น่าจะอัพได้เรื่อยๆ นะ *แต่บอกไว้ก่อนมาทุกวันไม่ไหว บางทีเค้าก็ยุ่ง
พล็อตเรื่องรวมๆ เขียนไว้หมดแล้ว ถ้าจะมีอะไรเพิ่มก็อาจจะเป็นฉากเล็กๆ น้อยๆ หรือมุกใส่เพิ่มลงไป
บางทีอ่านคอมเม้นคนอ่านแล้วมันฮาก็จับเอาไปใส่ในนั้นด้วยอ่ะ อยากเห็นอะไรก็บอกกันได้นะ อาจจะมีตอนพิเศษ หรืออื่นๆ เพิ่มให้ได้ ถ้ามีคนอยากอ่านเราก็อยากเขียน อิๆ ถ้าไม่มีก็ลงไปเรื่อยๆ แล้วกลับไปแก้งานเก่าที่ค้างไว้ซะที STRINT ภาคพี่ตา เหอๆ
-
จิ้มๆ
ชอบประโยคสุดท้ายอ่ะ หน่วงดี T^T
มีโมเมนต์เหมือนจะหวานแต่พี่ป้องก็ดราม่าซะงั้น เฮ้อออ
เติ้ลอย่าเพิ่งมึน รีบรู้ตัวเหอะ คนอ่านขอร้องงง สงสารอิพี่มัน TT เติ้ลพยายามชวนอิพี่ป้องคุยจะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่อิพี่ป้องมันรักไปแล้วไง ความรู้สึกมันเหมือนเดิมไม่ได้หรอก
สารภาพตามตรงว่าเราลืมอ้นไปแล้ว เหอๆ -O-; ส่วนอิน้องชะนีจ้างวาดยังแอบโผล่มาเล็กๆ เดี๊ยะๆ -_-+
-
เห็นแจ้งเตือนกระทู้ในเมลล์รีบเปิดมาดูเห็นชื่อไรท์เตอร์ ผมนี่กรีดร้องเลยฮ่ะ ฮ่าๆๆ
-
อยากถีบน้องเติ้ล
โถๆ พี่ป้องผู้มีหัวใจบอบบาง
-
อิพี่พาเราซดมาม่าอีกล้าววววว
ขอพาร์ทอิน้องหน่อยคร้าาาาา
หลังจากที่สัมผัสได้ว่าอิพี่มันเริ่ม
ทำตัวเย็นชา
-
เค้าว่าน้ำตามีหน้าที่ช่วยขจัดสิ่งสกปรกที่เข้าไปในดวงตา มิน่าผมถึงน้ำตาไหล
โห เจ็บอ่ะตะเอง ท่าทางพี่ป้องจะได้ชะนีเป็นแฟนหรือเปล่าถ้าหาดว่านังเติ้ลยังมองอะไรไม่เห็นอยู่ได้ แต่จะว่าไปนางก็กำลังพยายามอ้อนอยุ่หรือเปล่านี่? ไอ้คำว่า น้อง เนี่ย
รุกซิงไม่กล้าเสียบเลยโดนกินตับ โดนเขาจับเสียบเสียซิงไม่พอแถมใจให้เขาไปอีก ต้องเอาพี่ตั้มมาปลอบหน่อย
-
:jul3: ซะงั้นนะพี่ป้อง. ต่อไปนี้ก้ออย่าไปห้ามน้องมันเลย.
มันอยากทำไรทำ. แค่หวงตัวไว้ไม่ใช้มันจับแมมมอธเราเป็นตัวประกันได้ก็พอ
เจ็บได้แต่ต้องมีลิมิต. โถ. อ้น. ยังไม่ได้ผัวเป็นตัวเป็นตนอีกเหรอ ลำบากพี่ป้องจริงๆ. ๕๕๕
-
:monkeysad:
-
:monkeysad: :serius2: :o12: หน่วงไม่ว่าแต่ทำไม(เรื่อง)ของป้องสั้นจัง
(เบ้หน้าๆ ร้องไห้งอแง) :ling1: :ling1: สงสัยเราจะ(อ่าน)เร็วไป
-
อิพี่หัวใจกำลังจะบอด แต่อิน้องนี้เอ๊ะยังไง
-
ทีมพี่
-
ส่งตัวพี่ป้องไปให้พี่ตั้มปลอบน่าจะดีกว่ามั้ยเนี่ย 555+ :เฮ้อ:
-
พลาดท่าน้ำสุกี้!
โธ่~ พี่ป้องของน้อง
ต่อให้น้ำสุกี้มันไม่กระฉอกเข้าตา
น้ำตาพี่ป้องมันก็พาลไหลอยู่ตลอดอ่ะแหละ~~~~
-
เฃอะ!!!ไม่ชอบเติ้ลละ ทำให้พี่ป้องเค้าเสียไต เชียร์ให้พี่ป้องได้เสียเป็นผัวเมียกะอ้นซะหรอก ยิ่งน่ารักๆอยู่ o18 o18 o18
-
โถ่ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ ชีวิตพี่ป้องอนาถาแท้
:o11: :o11: :o11:
-
ยิ่งอ่านยิ่งดราม่า โอ๊ยอยากเตะไอ้น้องเติ้ล ถ้าไม่รักอย่ามาให้ความหวังดิวะ
ป้องกำลังจะลืมมาทำดีทำม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
พี่ป้องสู้ ๆน้า
-
เราเองก็หายไปนาน กลับมาไล่อ่านจนทัน..
#ทีมปกป้อง
:hao5:
-
ประโยคสุดท้าย สุดยอดเลยครับ
-
สงสารพี่ป้องจังค่ะ น้องเติ้ลจะน่ารักมากๆถ้ารับรักพี่ป้องสักที
จะผิดไหมถ้าอยากให้พี่ตั้มเป็นพระเอก เพราะทำให้ป้องมีแต่ยิ้มได้ ไม่ทำให้ป้องมีนำ้ตา
เราว่าป้องเป็นได้ทั้งเมะทั้งเคะค่ะ555
ถ้าพี่ตั้มไม่ได้เป็นพระเอกเรื่องนี้ ก็ขอเป็นเรื่องอื่นนะคะ
เพราะบทพี่ตั้มมีเสน่ห์มากๆ น่าค้นหาสุดๆ เหมาะกับบทพระเอกอย่างเดียวเลยนะคะ. ชอบพี่ตั้มมากๆค่ะ
ชื่อเรื่องนึกว่าจะมีแต่ทะลึ่ง ที่ไหนได้อ่านแล้วซึ้งกินใจหลายตอนเลยค่ะ ชอบมากๆค่ะ
ขอบคุณนักเขียนมากๆค่ะ :L2:
-
:a5: กับอีพี่ป้องที่บอกว่าเป็นผัวอ้น ไม่นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กรีดร้องในตอนแรก ก่อนจะ :เฮ้อ: นึกว่าเรื่องจริง แค่ตัวติดและมีคนจิ้นไปเอง กำลังจะด่าว่า แหม แล้วบอกไม่สนข้างหลังแล้วแต่กลับไปเป็นผัวข้างหลังคนอื่น ถึงจะแอบเคืองน้องเติ้ล แต่ก็ไม่อยากให้แมมมอธสดซิงที่เพิ่งถูกเปิดโดยน้องเติ้ลไปเป็นของคนอื่น น้องเติ้ล แกรีบๆ รู้ใจและยอมรับตัวเองเถอะว่า ชอบพี่ป้องมันเหมือนกัน ขนาดพี่ป้องมันไม่ได้เป็นเกย์ มันยังกล้าบอกชอบแกเล๊ย คิดดูนะ ตอนนี้พี่ป้องมันปิดตา ปิดใจ ปิดเป้าแมมมอธไม่ให้แกเล้าโลม เอ้ย แทะโลมแล้วนะ จะไปตัดพ้อต่อว่าก็ไม่ได้ น้องเติ้ลเลือกเองนี่หว่า แต่ก็แอบสงสารน้องเติ้ลนะ ที่อยากให้พี่ป้องเป็นเหมือนเดิม แต่มันเหมือนเดิมโดยไม่ธรรมชาตินะดิพี่ป้อง มันดูออกเย็นชา ไม่มีเหลือแม้แต่คำว่าพี่น้อง เหมือนคนแปลกหน้าที่มาอยู่ด้วยกัน :hao5: แต่ประโยคท้ายของพี่ป้องกินตับกินไตกินใจมากค่ะ :mew6:
-
จริงๆแล้วน้ำสุกี้มันเป็นเหตุให้พี่ป้องร้องไห้ใช่มั้ย น้ำสุกี้นิสัยไม่ดีเลยอ่ะ ทำร้ายพี่ป้องทำไม
-
พี่ป้องร้องไห้อีกแล้ววว :hao5:
น้องเติ้ลลลเมื่อไหร่หนูจะมองมาทางนี้คะ
อย่าบอกนะว่าชู้พี่ป้องก็คือ อ้น 5555555555555555555555
-
เพื่อเป็นการฉลองที่นิยายมียอดอ่านสูงถึง 30,000 วิวจนได้ เค้าขอบวกคะแนนให้ทุกคนคนละ 1 จึ๊ก! :pig4:
จริงๆ เวลาเจอเม้นไหนถูกใจ หรือเห็นคนเปิดซิงเม้นก็จะบวกให้ประจำละนะ
สังเกตมีคนคอยบวกให้เราด้วย ไม่รู้ว่าใครแต่อยากขอบคุณจัง ดีใจที่มีคนเห็นคุณค่าของนัก(อยาก)เขียนที่พยายามขยันอัพคนนี้อ่ะ o7
จิ้มๆ
ชอบประโยคสุดท้ายอ่ะ หน่วงดี T^T
มีโมเมนต์เหมือนจะหวานแต่พี่ป้องก็ดราม่าซะงั้น เฮ้อออ
เติ้ลอย่าเพิ่งมึน รีบรู้ตัวเหอะ คนอ่านขอร้องงง สงสารอิพี่มัน TT เติ้ลพยายามชวนอิพี่ป้องคุยจะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่อิพี่ป้องมันรักไปแล้วไง ความรู้สึกมันเหมือนเดิมไม่ได้หรอก
สารภาพตามตรงว่าเราลืมอ้นไปแล้ว เหอๆ -O-; ส่วนอิน้องชะนีจ้างวาดยังแอบโผล่มาเล็กๆ เดี๊ยะๆ -_-+
เรื่องนี้พระเอกดราม่าาา :hao5:
คนอ่านขอร้องแต่คนเขียนมิปราณี เค้าขอโทษ แหะๆ ตามหน่วงกันอีกนิด จะเริ่มเข้มข้นขมวดปมจนถึงจุดแตกหักละ อิๆ
เห็นแจ้งเตือนกระทู้ในเมลล์รีบเปิดมาดูเห็นชื่อไรท์เตอร์ ผมนี่กรีดร้องเลยฮ่ะ ฮ่าๆๆ
ขนาดนั้นเลยเหรอคะ ดีใจจัง ฮ่าๆ :-[
ว่าแต่มันแจ้งเตือนยังไงอ่ะ ลงนิยายมาป่านนี้ยังทำไม่เป็นเยย วันๆ สักแต่อัพนิยายอย่าเดียวฮ่าๆ
อยากถีบน้องเติ้ล
โถๆ พี่ป้องผู้มีหัวใจบอบบาง
ไปถีบน้องเขาเดี๋ยวพี่ชายเค้ามาเอาคืนนะ :z2:
อิพี่พาเราซดมาม่าอีกล้าววววว
ขอพาร์ทอิน้องหน่อยคร้าาาาา
หลังจากที่สัมผัสได้ว่าอิพี่มันเริ่ม
ทำตัวเย็นชา
มีแน่ๆ แต่รอก่อน เหอๆ :katai2-1:
บอกเยยว่าสนุกแน่นอน อีน้องมันแสบเหลือหลาย อาจจะอ่านแล้วหมั่นไส้อีน้องเพิ่มขึ้นเท่าตัวก็ได้ ฮ่าๆ
เค้าว่าน้ำตามีหน้าที่ช่วยขจัดสิ่งสกปรกที่เข้าไปในดวงตา มิน่าผมถึงน้ำตาไหล
โห เจ็บอ่ะตะเอง ท่าทางพี่ป้องจะได้ชะนีเป็นแฟนหรือเปล่าถ้าหาดว่านังเติ้ลยังมองอะไรไม่เห็นอยู่ได้ แต่จะว่าไปนางก็กำลังพยายามอ้อนอยุ่หรือเปล่านี่? ไอ้คำว่า น้อง เนี่ย
รุกซิงไม่กล้าเสียบเลยโดนกินตับ โดนเขาจับเสียบเสียซิงไม่พอแถมใจให้เขาไปอีก ต้องเอาพี่ตั้มมาปลอบหน่อย
ฮั่นแน่ะ! สาวกพี่ตั้มล่ะสิเนี่ย :mew3: เดี๋ยวได้มีฉากเพื่อนเลิฟอีกแน่ๆ ค่ะ แต่รอหน่อย
เรื่องความรู้สึกน้องเติ้ล มะบอก ปล่อยให้คนอ่านมโนเอาเอง หนุกนะ อิๆ
ขอบพระคุณที่ชอบประโยคดังกล่าวค้าบ จะเอาไปแชร์ต่อก็ไม่ว่ากัน อิๆ o13 ป.ล. มีให้กดแชร์แล้วในเพจเค้า
(https://scontent-sin1-1.xx.fbcdn.net/hphotos-xaf1/v/t1.0-9/10537308_466875406814640_3012203667696965723_n.jpg?oh=22188a38c0417d2526f85c714140fd7d&oe=5623015E)
:jul3: ซะงั้นนะพี่ป้อง. ต่อไปนี้ก้ออย่าไปห้ามน้องมันเลย.
มันอยากทำไรทำ. แค่หวงตัวไว้ไม่ใช้มันจับแมมมอธเราเป็นตัวประกันได้ก็พอ
เจ็บได้แต่ต้องมีลิมิต. โถ. อ้น. ยังไม่ได้ผัวเป็นตัวเป็นตนอีกเหรอ ลำบากพี่ป้องจริงๆ. ๕๕๕
เจ็บนี้ของพี่ป้องอีกนาน มันต้องเจ็บจนถึงจุดระเบิด อิๆ :mew1:
เรื่องแต่งนิยายหน่วงเตะถ่วงดราม่ารัวๆ อึดอัดจนคนอ่านหงุดหงิดนี่ของถนัดเขาล่ะ ถ้าอ่านรวดเดียวจะไม่คาใจแต่ตามอ่านเป็นตอนๆ แล้วมันจะหงุดหงิด อิๆ
ป.ล. เดี๋ยวอ้นจะมีแฟนเองแหละไม่ต้องห่วง
:monkeysad:
:hao5: อย่าร้องจิตัวเอง
:monkeysad: :serius2: :o12: หน่วงไม่ว่าแต่ทำไม(เรื่อง)ของป้องสั้นจัง
(เบ้หน้าๆ ร้องไห้งอแง) :ling1: :ling1: สงสัยเราจะ(อ่าน)เร็วไป
ตะเอง... :hao4: นั่น 4 หน้ากระดาษ A4 แล้วนะตะเอง :hao3:
เค้าก็กะว่าเยอะแล้ว รึมันจะไม่พอ? ... เค้าสับสน
#พี่ป้องไม่สั้นนะครัช #งวงยาว :impress2:
อิพี่หัวใจกำลังจะบอด แต่อิน้องนี้เอ๊ะยังไง
อิน้องกำลังสปาร์ค! :hao7:
ทีมพี่
ละ ละ ละทีมคนแต่งอ่ะ :mew2:
มีป้ายไฟเค้ามั่งมั้ยอ่ะ? :ling1:
ส่งตัวพี่ป้องไปให้พี่ตั้มปลอบน่าจะดีกว่ามั้ยเนี่ย 555+ :เฮ้อ:
ฮั่นแน่! รู้นะคิดอะไร รอดูฉากเพื่อนซี้ พี่ตั้มกับน้องป้องได้เลย เร็วๆ นี้แหละ เค้ากลับมารียูเนี่ยนกันแน่นอน :hao6:
พลาดท่าน้ำสุกี้!
โธ่~ พี่ป้องของน้อง
ต่อให้น้ำสุกี้มันไม่กระฉอกเข้าตา
น้ำตาพี่ป้องมันก็พาลไหลอยู่ตลอดอ่ะแหละ~~~~
เป็นพระเอกผู้อาภัพเสียจริง ขนาดน้ำสุกี้ยังแพ้! :laugh:
แต่ว่านะ ต้องเห็นใจพี่เขาบ้าง ขืนทำตัวเท่ๆ ก็ไม่เกิดสิ พระเอกเลวๆ ก็มีไปละ พระเอกแอ๊บๆ ก็มีไปละ เทวดาเท่ๆ ก็มี พี่ป้องเลยต้องเลือกทางดราม่า ฮ่าๆ
กำลังตันอยู่เลยว่าคราวหน้าจะเอาพระเอกแบบไหนดี อิๆ แบบที่ชาวบ้านชาวช่องเค้าไม่ทำกันเนี่ยเราชอบเขียนนักแล :katai4:
เฃอะ!!!ไม่ชอบเติ้ลละ ทำให้พี่ป้องเค้าเสียไต เชียร์ให้พี่ป้องได้เสียเป็นผัวเมียกะอ้นซะหรอก ยิ่งน่ารักๆอยู่ o18 o18 o18
งั้นตอนนี้เตรียมชูป้ายไฟอ้นได้เลย! :impress2: งานนี้มีซบ!
โถ่ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ ชีวิตพี่ป้องอนาถาแท้
:o11: :o11: :o11:
เย้ย! อนาถาเลยเหรอ? อนาถก็พอมั้ง ไม่สิแค่น่าสงสารก็พอแล้วตัวเอง :hao5:
อนาถามันประมาณ ยากจน ไม่มีที่พึ่ง กำพร้า ออกแนวชีวิตความเป็นอยู่นะตัวเอง อีพี่ป้องมันเศรษฐีบ้านนอกนะจ้ะ เหอๆ #เดี๊ยวจะมีประเด็น! รอติดตามฉากเศรษฐีบ้านนอกของพี่ป้องนะเออ!
ยิ่งอ่านยิ่งดราม่า โอ๊ยอยากเตะไอ้น้องเติ้ล ถ้าไม่รักอย่ามาให้ความหวังดิวะ
ป้องกำลังจะลืมมาทำดีทำม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ก๊ะนี่มันนิยายดราม่าง่ะตัว :really2:
ทนปวดตับกับเคะง๊องแง๊งอีกนิดนะตัว :mew2:
รับรองยังไงเดี๋ยวสองคนนี้มันก็ได้กัน ลองเดาดูจิว่าทั้งคู่จะกลับมารักกันได้ยังไง เหอๆ :hao6:
พี่ป้องสู้ ๆน้า
ตอนนี้แหละจะเห็นอีพี่ทำน้องสะอึก เหอๆ พี่ป้องโต้กลับแล้ว! :a5:
เราเองก็หายไปนาน กลับมาไล่อ่านจนทัน..
#ทีมปกป้อง
:hao5:
ไม่เป็นไรค้าบ แค่ยังติดตามกันอยู่ก็ซึ้งใจแล้ว :กอด1:
#รักคนอ่าน
ประโยคสุดท้าย สุดยอดเลยครับ
ขอบคุณค้าบ :pig4:
สงสารพี่ป้องจังค่ะ น้องเติ้ลจะน่ารักมากๆถ้ารับรักพี่ป้องสักที
จะผิดไหมถ้าอยากให้พี่ตั้มเป็นพระเอก เพราะทำให้ป้องมีแต่ยิ้มได้ ไม่ทำให้ป้องมีนำ้ตา
เราว่าป้องเป็นได้ทั้งเมะทั้งเคะค่ะ555
ถ้าพี่ตั้มไม่ได้เป็นพระเอกเรื่องนี้ ก็ขอเป็นเรื่องอื่นนะคะ
เพราะบทพี่ตั้มมีเสน่ห์มากๆ น่าค้นหาสุดๆ เหมาะกับบทพระเอกอย่างเดียวเลยนะคะ. ชอบพี่ตั้มมากๆค่ะ
ชื่อเรื่องนึกว่าจะมีแต่ทะลึ่ง ที่ไหนได้อ่านแล้วซึ้งกินใจหลายตอนเลยค่ะ ชอบมากๆค่ะ
ขอบคุณนักเขียนมากๆค่ะ :L2:
ถ้ารับรักง่ายๆ มันก็ไม่ใช่นิยายดราม่าอ่ะตัวเอง :katai2-1:
เค้าชอบดราม่าปวดตับหน่วงๆ แบบนี้แหละ ไม่ต้องใช้มุกเข้าใจผิดงอนกันไปมา มาอึนกับความรักค้างๆ คาๆ ความสัมพันธ์คลุมเครือกันดีกว่า ปวดตับดี อิๆ
ขอบคุณที่ชอบพี่ตั้มค่ะ :pig4: พี่แกมีออร่าเมะแบบที่พระเอกเรื่องอื่นๆ มีเนอะ ส่วนใหญ่นิยายวายก็เขียนแต่พระเอกแบบนี้ ไม่แปลกที่คนจะรู้สึกว่าพี่ตั้มมีเสน่ห์ แต่อ่านจนจบก่อนดีกว่าว่าพี่ตั้มจะใช่อย่างที่ทุกคนคิดรึเปล่า? เหอๆ ยังมีอีกหลายฉากที่อาจทำลายความรู้สึก
แล้วเราไม่ค่อยเขียนนิยายที่มีแต่ตัวละครเกย์ด้วย แบบถ้าตัวรองไม่ได้กับตัวหลักต้องไปหาคู่รักให้ตัวรองเป็นเกย์ให้ได้อะไรแบบนั้น ดังนั้น... สปอยไว้เลยว่า พี่ตั้มไม่มีคู่เกย์แน่นอน! ดังที่เคยกล่าวไป ใจจริงกะให้พี่ตั้มยังฝังใจกับสาวที่เคยแอบชอบตอนวัยมัธยมด้วยซ้ำ จริงๆ มันมีฉากนึงนะที่พี่ตั้มปลอบพี่ป้องแล้วพูดว่า "รักแรกเจ็บเสมอ" คนที่พูดแบบนี้ได้แปลว่าคงเจ็บมาไม่น้อย เจ็บจนบางทีอาจยังไม่ลืมก็เป็นได้ เหอๆ
จะว่าไปนิยายก็คล้ายๆ คน เติ้ลถูกภาพลวงตาของพี่เบสท์หลอก เค้าเอาอกเอาใจก็คิดว่าคือรักคือทุ่มเท ไม่ผิดอะไรกับชื่อนิยายห่วยๆ ของเราที่คนเมิน บางคนรีบคลิ๊กเข้ามาเพราะหวังจะมีแต่เรื่องหื่นๆ บางคนร้องยี้แล้วดูถูกว่าคงไม่พ้นนิยายขายฉากเซ็ก เรามีความสามารถด้านภาษาน้อยนิดคิดชื่อนิยายไม่ค่อยเก่ง เขียนนิยายทีไรไม่ค่อยมีคนสนใจ แต่อ่านๆ ไปแล้วคนอ่านเบื่อเลิกอ่านกลับเยอะยิ่งกว่า เพราะมันไม่ใช่อย่างที่เขาคิด
สิ่งที่เราปลื้มมากก็คือการที่มีคนอ่านมาอ่านนิยายของเราหนึ่งเรื่องแล้วชอบจนตามอ่านเรื่องอื่นๆ นี่แหละค่ะ เราว่าเค้าเห็นอะไรบางอย่างที่เป็นเอกลักษณ์ของเราและเขาชอบสไตล์แบบนั้น เรากำลังพยายามทำแบบนั้นอยู่แหละ ฮ่าๆ ดังนั้นขอบคุณคนอ่าน คนเม้น และแฟนคลับของ AzureICE ทุกคนนะค้าบ
:a5: กับอีพี่ป้องที่บอกว่าเป็นผัวอ้น ไม่นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กรีดร้องในตอนแรก ก่อนจะ :เฮ้อ: นึกว่าเรื่องจริง แค่ตัวติดและมีคนจิ้นไปเอง กำลังจะด่าว่า แหม แล้วบอกไม่สนข้างหลังแล้วแต่กลับไปเป็นผัวข้างหลังคนอื่น ถึงจะแอบเคืองน้องเติ้ล แต่ก็ไม่อยากให้แมมมอธสดซิงที่เพิ่งถูกเปิดโดยน้องเติ้ลไปเป็นของคนอื่น น้องเติ้ล แกรีบๆ รู้ใจและยอมรับตัวเองเถอะว่า ชอบพี่ป้องมันเหมือนกัน ขนาดพี่ป้องมันไม่ได้เป็นเกย์ มันยังกล้าบอกชอบแกเล๊ย คิดดูนะ ตอนนี้พี่ป้องมันปิดตา ปิดใจ ปิดเป้าแมมมอธไม่ให้แกเล้าโลม เอ้ย แทะโลมแล้วนะ จะไปตัดพ้อต่อว่าก็ไม่ได้ น้องเติ้ลเลือกเองนี่หว่า แต่ก็แอบสงสารน้องเติ้ลนะ ที่อยากให้พี่ป้องเป็นเหมือนเดิม แต่มันเหมือนเดิมโดยไม่ธรรมชาตินะดิพี่ป้อง มันดูออกเย็นชา ไม่มีเหลือแม้แต่คำว่าพี่น้อง เหมือนคนแปลกหน้าที่มาอยู่ด้วยกัน :hao5: แต่ประโยคท้ายของพี่ป้องกินตับกินไตกินใจมากค่ะ :mew6:
ตะเองๆ :mew2: ถ้าตะเองอ่านตอนนี้แล้วตะเองทำใจดีๆ นะ เค้ากลัวตะเองเสียใจ :mew6:
เค้าบอกตะเองได้แค่นี้แหละ #วิ่งหนีแพร๊บ! เค้ากลัวตะเองรับไม่ได้ :o12:
จริงๆแล้วน้ำสุกี้มันเป็นเหตุให้พี่ป้องร้องไห้ใช่มั้ย น้ำสุกี้นิสัยไม่ดีเลยอ่ะ ทำร้ายพี่ป้องทำไม
พี่ป้องเป็นพระเอกอ่อนไหว :laugh: มีการกล่าวหาน้ำสุกี้กันไป ฮาจริงๆ เม้นนี้ ชอบอ่ะ o13
พี่ป้องร้องไห้อีกแล้ววว :hao5:
น้องเติ้ลลลเมื่อไหร่หนูจะมองมาทางนี้คะ
อย่าบอกนะว่าชู้พี่ป้องก็คือ อ้น 5555555555555555555555
รออ่านตอนนี้ดีกว่า เดี๋ยวก็รู้ว่าเติ้ลมองแล้วรึยัง แล้วอ้นจะทำอะไร พี่ป้องจะเอายังไง o22
เอาเป็นว่าตามอ่านต่อเลยนะตะเอง :bye2:
เป็นตอนที่ทุกคนปวดตับกับประโยคสุดท้าย งั้นแถมอะไรโดนๆ อีกซักอันละกัน
(https://scontent.fbkk1-1.fna.fbcdn.net/hphotos-xpt1/v/t1.0-9/11181255_466875396814641_1258576788988977748_n.jpg?oh=eab1805dfaa3b582d104a9d822b739d3&oe=56226863)
แบบว่า... ไม่รู้จะคุยอะไร กำลังจินตนาการถึงเสียงกรีดร้องของทุกคนหลังจากอ่านตอนถัดไปอยู่ อิๆ เอาเป็นว่าไปอ่านกันเถอะ
งวดนี้แฟนคลับอ้นมีเฮ เตรียมป้ายไฟไว้รึยังจ้ะ? :3123:
-
“ป้อง วันเสาร์นี้ไปเดทกับคนสวยมั้ยคะ? ได้ตั๋วหนังฟรีมาสองใบ ไปกับคนสวยแมะ?”
ไหนอ้นบอกจะเลิกง้อผมแล้วไงครับ มันมาตามตอแยผมอีกทำไม? เฮ้อ... เซ็ง!
“กูมีจ็อบ ไม่ว่าง”
ผมพึ่งร่างภาพเอาไว้ ว่าจะลงสีให้เสร็จภายในเสาร์อาทิตย์นี้ครับ จะได้มีงานอลังๆ อัพโชว์ชาวบ้านเรียกยอดไลค์บ้าง เพื่อการนี้ผมอุตส่าห์ไปสมัครกลุ่มวาดรูปเลยนะครับ ว่าจะไปโชว์ผลงานปั่นชื่อเสียงกับเขาบ้าง เผื่อจะอัพค่าตัวได้ ดังนั้นผมจะไม่สนใจผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นอีตุ๊ดนี่หรือไอ้เกย์ที่ห้อง!
“แหม รับจ็อบเยอะเชียวนะ แบบนี้ก็รวยแย่”
“รวยเชี่ยไร กูวาดรูปลงเพจเฉยๆ”
“อารมณ์สุนทรีย์เกิ๊น!”
เอ้าอีนี่! อ้นมันจะมาทำเสียงแดกดันประชดผมทำไมครัช!
ผมย่นคิ้วทำตาดุจ้องหน้าอ้น มันก็เลยรีบเปลี่ยนท่าที
“ก็แค่อยากหาเพื่อนไปดูหนัง อุตส่าห์มาชวน ไม่สนใจของฟรีหน่อยเหรอคะ?”
“มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบไปดูหนังในโรง คนเยอะ อึดอัด”
“จ้า พ่อคนเกลียดการเข้าสังคม!”
ถ้ามันจะประชดผมขนาดนี้ทำไมมันไม่ไปหาเพื่อนคนอื่นที่ชอบอะไรคล้ายๆ กันแทนผมครับ?
ผมเริ่มนับหนึ่งสองสามในใจข่มความรู้สึกตัวเอง
“วันๆ เอาแต่นั่งวาดรูปไม่สนใจโลก แกไม่เบื่อมั่งรึไงป้อง ลองไปเปิดหูเปิดตาทำอะไรใหม่ๆ บ้างแมะ? นี่รอบสื่อมวลชนเชียวนะ ฉันอุตส่าห์ได้บัตรมาจากคนรู้จัก”
สวนมันครัช!
“แล้วมึงไม่เบื่อบ้างเหรอมาตามตอแยกับกู รู้ก็รู้กูเป็นคนแบบนี้ จะเอาอะไรกับกูวะ? มึงก็ไปชวนคนอื่นดิ กูอินดี้ จบป่ะ?”
“ถ้าฉันไม่ได้ช...”
อ้นมันหลุดปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็เงียบไม่ยอมพูดต่อครับ
“ไม่อะไรพูดให้จบดิ”
“ไม่...”
มันจะหน้าแดงทำไม อย่าบอกนะว่ามันคิดเหมือนที่ผมคิด
“ไม่?”
“มะไม่... ไม่แคร์แกฉันไม่ตามหรอก”
โธ่เอ้ย! โล่งครับ
“ก็เห็นพักนี้แกซึมๆ เงียบกว่าเดิมตั้งเยอะ ไม่มีชีวิตชีวาเลย ฉันเป็นห่วง”
ผมเปล่าไม่มีชีวิตชีวาซักหน่อย ก็แค่ขี้เกียจมีอารมณ์หงุดหงิดโมโหตามปกติ แต่ตอนนี้ผมเกือบจะปกติแล้วครับ อ้นมันเนียนจับมือผมอีกแล้ว กูกำลังโน้ตเลคเชอร์โว้ย!
“ถ้าแกเครียดอะไรแกคุยกับฉันได้นะป้อง เรื่องที่ฝึกงานรึเปล่า? แกอยากให้ฉันช่วยอะไรก็บอกนะ”
“งั้นก็ช่วยเอามือมึงออกไปจากมือกูที อย่ามาเนียน กูจะทำงาน!”
“นี่ไงเห็นมั้ย เป็นเมื่อก่อนแกต้องต่อย ทุบตี รึไม่ก็ทำร้ายฉันไปละ โอ๊ะ! แกเป็นอะไรอ่ะป้อง? คนสวยไม่เข้าใจ!”
ท่าทางตอนที่อ้นพูดคำว่า “ต่อย” “ทุบตี” “ทำร้าย” มันเล่นใหญ่โคตรเวอร์เลยครับ ดัดจริตสิ้นดี!
“อยู่กับตุ๊ดดัดจริตอย่างมึงนานเข้ากูก็ชินมั้ง โอเวอร์จนกูเพลียว่ะ หึๆ”
แล้วมันจะหน้าแดงอีกทำไมวะ? อ้าว! คราวนี้แดงถึงหูเลยครับ งงว่ะ!
อ้นหน้าแดงแล้วรีบปล่อยมือผมแถมยังหลบตา มันแกล้งทำเป็นพลิกสมุดดูเนื้อหาเลคเชอร์เหมือนผมซะงั้น!
เออดีว่ะ อยู่ๆ มันก็นั่งเงียบๆ เป็นกับเขา อ้นเงียบไม่เปล่งเสียงน่ารำคาญแต่ในสมองผมกลับมีเสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น อย่าบอกนะว่า...
ผมนั่งทำงานอยู่ที่มหาวิทยาลัยจนดึกเพราะขี้เกียจกลับห้องครับ กะจะหาอะไรกินง่ายๆ ก่อนกลับหอเลย พอกลับไปถึงจะได้ต่างคนต่างอยู่สบายๆ บอกตามตรงว่าผมยังเจ็บอยู่นิดหน่อย ผมกลัวตัวเองห้ามความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่ เดี๋ยวผมจะเผลอใจให้เติ้ลอีก
บางทีการอยู่กับอ้นก็เป็นข้อดี อ้นทำให้ผมรำคาญความดัดจริตของมันจนไม่มีเวลาคิดถึงไอ้เด็กเปรตบางคน เวลาอยู่กับอ้นผมหงุดหงิดจนเบื่อที่จะโมโห พอผมตัดอารมณ์ต่างๆ ได้ นิ่งเฉยได้เก่งขึ้น อีกเดี๋ยวผมก็จะ “เป็นปกติ” ต่อหน้าเติ้ลได้เอง
เพราะแบบนี้มั้งครับ หลังๆ ผมเลยยอมให้อ้นคอยตามเกาะแกะ
ผมกลับห้อง ทำอะไรไปเรื่อย พอง่วงก็นอน ไม่ได้สนใจว่าเติ้ลกลับมาตอนไหน พอตื่นก็เป็นอีกวันแล้ว เติ้ลยังนอนอยู่บนเตียงของมัน ผมไม่สนใจจนกระทั่งเติ้ลตื่นแล้วเรียกชื่อผม ตอนแรกผมไม่ได้ยินเพราะใส่หูฟัง เติ้ลเลยแหกปากเรียกผมซะดังลั่น พอผมลดหูฟังลงมาคล้องคอ เติ้ลก็ด่าผมทันที
“ไอ้พี่ป้องบ้า! น้องจะตายอยู่แล้วสนใจกันบ้างป่ะ”
มันจะเอาอะไรอีกครับ
“อะไร?”
เติ้ลพูดแต่เสียงมันเบา ผมเลยได้ยินไม่ชัด ผมทำหน้างงสื่อว่าไม่เข้าใจ เติ้ลเลยพูดดังขึ้นอีก ผมพึ่งสังเกตว่าเสียงเติ้ลแหบอู้อี้ สงสัยมันจะไม่สบายครับ
“ผมเจ็บคอ ปวดหัวด้วย เหมือนมีไข้”
“แล้วไง? ก็ไปกินยาดิ”
“ไม่ห่วงน้องเลยรึไง?”
แล้วเติ้ลต้องการอะไรจากผมครับ ผมมองเติ้ลนิ่ง เติ้ลเลยกวักมือเรียกผม
ผมเป็นหมารึไง? มันกวักมือแล้วผมก็ต้องไปหามันทันที? ผมคิดเคืองอยู่ในใจ แต่สุดท้ายก็ยอมลุกครับ ผมลุกไปหาเติ้ล ไปยืนอยู่ข้างๆ เตียงมัน ก้มลงมองเติ้ลที่นอนคู้อยู่ใต้ผ้าห่มแล้วถามด้วยสายตาว่ามันต้องการอะไร
“ผมเจ็บคอ อยากกินน้ำส้มไบเล่กับข้าวต้มกุ้ง ไปซื้อให้น้องหน่อยดิ”
“มึงใช้กู?”
“ก็น้องไม่สบายอ่ะ ถ้าผมไหวผมไม่ใช้พี่ป้องหรอกน่ะ ผมเคยใช้พี่ป้องที่ไหน”
“เออๆ กูรู้”
เอาแค่ที่มันตื่นเกือบเที่ยงผมก็รู้แล้วครับ ผมเห็นเติ้ลพลิกตัวกระสับกระส่ายไปมาแต่ไม่ยอมลุกขึ้นตื่นซักทีตั้งแต่เช้า ผมรู้ว่ามันผิดวิสัยเติ้ล แต่ผมตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เข้าไปวุ่นวายกับมันเกินกว่าพี่น้อง ผมเลยเมินเฉย
“แล้วมึงยังมีพาราอยู่ป่ะ? มีอาการอะไรอีกมั้ย?”
ผมถามกะจะซื้อยาเผื่อ แต่เติ้ลกลับคว้ามือผมไป
“รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อ่ะพี่ ปวดหัวจนแทบระเบิด เจ็บคอด้วย”
เติ้ลจับหลังมือผมแตะหน้าผากกับคอของตัวเองแล้วถาม
“พี่ว่าผมตัวร้อนป่ะ?”
การกระทำของมันทำให้กำแพงผมสั่นจวนเจียนจะทลายเลยครัช!
“เออ ร้อนอยู่ ไปทำไรมาอ่ะ”
หนึ่ง สอง สาม อย่าถือสาไอ้เด็กเปรต! ท่องไว้ว่าพี่ตั้มก็ชอบทำแบบนี้ เติ้ลเห็นผมเป็นพี่ตั้มสอง!
“ยืนตากแดดอ่ะดิพี่ เพลียอ่ะ ซ้อมหนักทุกวัน เหนื่อยว่ะ ดำด้วยกันแดดยังเอาไม่อยู่เลย”
“เออ เดี๋ยวกูซื้อข้าวซื้อยามาให้ ปล่อยมือกูดิ”
เติ้ลมันยึดมือผมเอาไปแปะไว้บนตาตัวเองไม่ยอมปล่อยเลยครับ มันบอกให้ผมตัดใจ ให้ผมลืม แต่มาทำตัวแบบนี้กับผมเนี่ยนะ? ใครเจอสถานการณ์แบบผมแล้วไม่สับสนผมยอมกราบเลยครับ!
“มือพี่ป้องเย็นอ่ะ นวดให้หน่อยดิผมปวดหัว”
“กูนวดขมับแบบพี่มึงไม่เป็นหรอก ปล่อยมือกูได้ละ”
“พี่ป้องแม่งใจร้ายว่ะ เสียดายมือเย็นกว่าพี่ตั้มตั้งเยอะ พี่ตั้มมือโคตรร้อนเลย แต่นวดเก่งชิบเป้ง เวลาผมปวดหัวพี่ตั้มนวดขมับให้ผมประจำ ลูบหัวผมด้วยอ่ะ”
“ก็เพราะกูชื่อป้องไง ไม่ได้ชื่อตั้ม ปล่อยกูได้ละสัส!”
ผมดึงมือตัวเองออกมา เติ้ลส่งเสียงจิ๊จ๊ะแล้วพลิกตัวทำท่าจะนอนต่อ ผมเลยลุกขึ้นแต่งตัวแล้วลงไปซื้อข้าวเผื่อเติ้ล
เติ้ลอ้อนผมทั้งวัน แต่ผมรู้ดีว่ามันไม่มีความหมายพิเศษอะไร ก็แค่เด็กไม่สบาย ผมท่องประโยคนี้ซ้ำๆ เวียนกันเป็นร้อยๆ รอบในหัว
แต่แล้วตอนห้าทุ่มกว่าๆ ก็มีเสียงริงโทนของผมดังขึ้น มีเบอร์แปลกๆ โทรเข้ามาหาผม และพอผมรับ ก็มีเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของอ้นโวยวายเข้ามา
“ฮือๆ ป้องช่วยด้วย”
เกิดอะไรขึ้น? เบอร์นี้ไม่ใช่เบอร์มันนี่ครับ?
“อะไร? มีอะไร?”
“ฉันถูกปล้นอ่ะแก มีคนปล้นฉัน อือๆ มันเอารถฉันไปด้วย”
จริงหรือหลอกวะ?
“เดี๋ยวนะ! นี่มึงอยู่ที่ไหน? เกิดอะไรขึ้น?”
“ฉันอยู่ที่สถานีตำรวจ ฉันโดนมันจี้ในลานจอดรถ มันเอาปืนตบฉันแล้วก็ขโมยกระเป๋าฉันไป แถมยังไล่ฉันลงจากรถแล้วก็ขับรถฉันหนีไปด้วย! ตอนนี้ฉันไม่มีเงินติดตัวซักบาทเลยป้อง มาหาฉันหน่อยได้มั้ย ฉันจำได้แต่เบอร์แกเลยขอยืมโทรศัพท์โทรหาแก”
เวรแล้วไงครับ ไอ้อ้นเอ้ย!
“เออๆ เดี๋ยวกูไปหา มึงอยู่สน.ไหนบอกมา!”
ผมรีบคว้ากางเกงยีนส์มาใส่แต่เติ้ลดันตื่นมาทักผมซะงั้น
“จะไปไหนอ่ะพี่ป้อง?”
“พอดีมีธุระด่วนนิดหน่อย”
“ธุระอะไร?”
“เออน่ะ เรื่องของกู มึงนอนพักไปเหอะ”
ระหว่างที่เถียงผมก็ใส่เสื้อไปด้วย เดี๋ยวหยิบกระเป๋าตังค์ก็เผ่นได้แล้วครับ
“แล้วทำไมพี่ไม่อยู่ดูแลผมอ่ะผมไม่สบายนะ”
มันใช่เวลามาง๊องแง๊งมั้ยครัช!
“เพื่อนกูมีเรื่องนิดหน่อย กูจะรีบไป มึงดูแลตัวเองไปก่อนแล้วกัน”
เดี๋ยวค่อยกลับมาตามใจไอ้เด็กเปรตนี่ต่อครับ ตอนนี้ผมเป็นห่วงอ้นมากกว่า ตอนที่มันโดนผมซ้อมยังไม่ร้องไห้ฟูมฟายขนาดนี้เลย แสดงว่าคราวนี้อ้นขวัญเสียมากจริงๆ!
ผมไปรับอ้นที่ สน. แล้วพามันไปส่งที่หอ อ้นโดนจี้ชิงทรัพย์ครับ โจรมันอาศัยจังหวะที่อ้นไม่ระวังตัวเข้าประชิด หนังรอบดึกกับลานจอดรถที่ไม่ค่อยมีคนเป็นส่วนผสมอย่างดี ผู้ชายตัวเล็กท่าทางตุ้งติ้งก็เลยกลายเป็นเหยื่อที่ผู้ร้ายมันเลือกลงมือ ห้างนี้ไม่ต้องรับบัตรจอดรถด้วย ซวยสุดๆ!
ดีที่อ้นไม่ได้โดนอะไรมาก ถึงจะโดนปืนตบเข้าที่หน้าแต่ก็ไม่ถึงกับหัวแตก แค่อาจจะต้องใส่แว่นกันแดดใหญ่ๆ ซักอาทิตย์จนรอยมันจาง นอกนั้นก็ฟกช้ำตามตัวนิดหน่อย แต่มันเสียขวัญน่าดูครับ ร้องไห้ไม่หยุดกอดแขนผมแน่นตลอดทางที่นั่งแท็กซี่กลับ เฮ้อ... เห็นแบบนี้แล้วก็สงสารมันว่ะ
“คืนนี้มึงก็พักซะอ่ะ เรื่องโจรเดี๋ยวตำรวจคงตามให้เองแหละ กูให้มึงยืมได้เท่านี้แหละกูมีติดตัวอยู่แค่สองพัน”
ผมวางตังค์ให้มันแล้วลุกตั้งใจจะกลับหอ แต่อ้นกลับตะครุบมือผมแทนเงิน
“เดี๋ยวสิป้องแกจะกลับเลยเหรอ! คืนนี้แกอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนไม่ได้เหรอ?”
“โจรมันไม่ตามมาถึงห้องมึงหรอก”
“แต่ฉันกลัว...”
“กลัวพ่อมึงด่าเรื่องรถหายอ่ะสิไม่ว่า!”
เอ้า! อ้นน้ำตาไหลซะงั้น! แต่ผมเข้าใจว่ะ มันอ้อนขอให้พ่อซื้อรถให้ เสือกทำรถหาย โดนปล้นไป ข้าวของก็โดนเอาไปหมด ต้องอายัดบัตรแจ้งหายวุ่นวาย แถมลงท้ายยังไม่มีเงินติดตัวซักแดง มันคงตั้งสติไม่ถูก
“แกอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนไม่ได้เหรอป้อง นะ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว ฮือๆ”
ผมคิดถึงเติ้ล เป็นห่วงไอ้เด็กเปรตที่นอนไข้ขึ้น ผมไม่กลับไปรองรับอารมณ์มัน มันคงหาคนตามใจไม่ได้ แต่ทางนี้ก็น่าสงสารเหมือนกัน อ้นไม่มีใคร มันอยู่คนเดียวตั้งแต่ที่โดนผมไล่ ... มันก็เหมือนผม ไม่มีใครอยากอยู่กับมัน เราเหมือนกันกว่าที่คิด
“มึงจำเบอร์มือถือพ่อตัวเองไม่ได้แต่เสือกจำเบอร์กูได้นะไอ้สัส!”
อ้นหน้าเสีย ผมเลยยื่นโทรศัพท์ให้มัน
“เอ้า บอกพ่อมึงซะ รถเป็นชื่อเค้าใช่ป่ะ? เหตุสุดวิสัยจนลูกเจ็บขนาดนี้เค้าคงไม่ใจร้ายกับมึงนักหรอก”
อย่าแปลกใจที่ผมมีเบอร์พ่อไอ้อ้นละกัน ก็อ้นมันเป็นลูกคนเดียว แม่ก็ตายไปตั้งแต่มันยังเล็กๆ พ่อมันก็เลยห่วงเป็นธรรมดา ตอนที่ผมกับอ้นอยู่ด้วยกันใหม่ๆ สมัยปีหนึ่งพ่อมันเลยขอเบอร์ติดต่อผมเอาไว้
ผมนั่งดูทีวีเป็นเพื่อนเพื่อให้กำลังใจอ้นที่กำลังคุยโทรศัพท์กับพ่อ แต่ดูไปดูมาก็ชักง่วง อ้นมันนั่งคุยอยู่ข้างๆ กันนี่แหละแต่คุยเบาชะมัด ผมเลยได้ยินไม่ชัดว่าพ่อมันว่าไงบ้าง แต่จากสีหน้าแล้วคงไม่โดนว่าอะไรมากหรอกมั้ง
ในที่สุดอ้นก็วางโทรศัพท์แล้วหันมาพูดกับผม
“ขอบใจนะป้อง”
“เออ คืนนี้กูขอจองโซฟานี่ละกัน มึงไปอาบน้ำนอนเหอะ พรุ่งนี้ต้องไปตามเรื่องอีก”
พูดจบผมก็เลื้อย ผมยกขาขึ้นพาดบนเบาะ เอนหลังเตรียมหลับ แต่แล้วอ้นก็ทับลงมา เชี่ย!
“มึงทำเหี้ยอะไร?”
ตอนแรกผมตกใจนะ แต่อ้นมันแค่ซบแล้วเริ่มร้องไห้ต่อผมเลยไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่ มันคงไม่ปล้ำผมแบบไอ้เติ้ลหรอก
ผมถาม แต่อ้นไม่ตอบ มันเอาแต่ร้อง ผมเลยตบหลังมัน อีกมือก็กดรีโมทเปลี่ยนช่องหารายการอื่นที่ไม่ใช่รายการขายสินค้าดู
“เออๆ ร้องให้พอเลยมึง วันนี้กูยอมให้มึงเนียนก็ได้ พ่อว่าไงบ้างอ่ะ?”
อ้นเงยหน้าตอบผม เสียงมันอู้อี้ น้ำหูน้ำตาน้ำมูกไหลย้อยหมดสภาพตุ๊ดมั่นหน้าจอมเชิ่ด
“พ่อไม่ได้ว่าอะไร แค่ถามว่าเจ็บตรงไหนรึเปล่า ฉันกลัวอ่ะป้อง ถ้าเกิดมันยิงฉันจริงๆ ล่ะ ฉันกลัวตาย”
“อาจจะปืนปลอมก็ได้ มึงโง่ อาจจะดูไม่ออกโดนหลอก สมัยนี้โจรเอาปืนปลอมมาแหกตาคนเยอะแยะ”
“อีบ้า! แล้วแกดูเป็นรึไงยะ หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนั้นใครจะไปมีสติ ฉันโดนปืนจ่อหลังนะยะ! แกกล้าไปยืนให้มันยิงพิสูจน์มั้ยว่าของปลอมรึของจริง ฉันกลัวแทบตาย รถก็หาย โดนเอาของไปหมด โดนตบอีก ฉันทำให้พ่อตกใจ พ่อบอกจะรีบมาหาฉันคืนนี้เลย ฉันห้ามก็ไม่ฟัง ขับรถดึกๆ มันอันตรายจะตาย ฉันเครียดไปหมดแล้วอีบ้า!”
“เออ นอน เดี๋ยวพอพ่อมึงมาเคาะประตูค่อยตื่น”
“ใครจะไปหลับลงย๊ะ!”
“มึงไม่นอนก็เรื่องของมึง แต่กูจะนอน กูง่วงละ”
“อีป้องบ้า!”
ว่าแล้วผมก็หลับตาลงเพราะความง่วง ผมหลับลงในห้องที่มีแต่ผมกับอีตุ๊ดอ้นจอมดัดจริตสองต่อสองได้ยังไงวะ! แถมผมยังยอมให้มันซบอกตัวเองอีก ถึงตอนนี้มันจะกระหน่ำทุบผมอยู่ก็เถอะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนมึงไม่ได้แตะอั๋งกูขนาดนี้หรอกอ้น
ผมกลับมาถึงห้องตอนสายๆ ตาโหลโทรมสุดชีวิต เพราะให้อ้นยืมตังค์ไปผมเลยเหลือเงินติดตัวอยู่ไม่กี่บาท ต้องประหยัดเดินจากหออ้นกลับหอตัวเองเอาครับ แถมกลับมาแล้วยังเจอไอ้เด็กเปรตทำหน้าบึ้งใส่อีก มาถึงก็เปิดฉากใส่ผมเลย!
“หายไปไหนมาทั้งคืนอ่ะพี่ป้อง”
“ก็บอกแล้วไงไปธุระ”
“ธุระอะไรวะ กลับเช้า ไม่โทรบอกผมซักคำปล่อยให้ผมรอ”
“เอ้า! แล้วมึงจะรอกูทำไมกูไปหาเพื่อน”
“เดี๋ยวนี้เห็นเพื่อนสำคัญกว่าผมละใช่ป่ะ ไม่สนใจน้องแล้วดิ ทั้งๆ ที่น้องไม่สบายแท้ๆ”
เพลียครับ พี่น้องคู่นี้มันเป็นโรคบราค่อนกันรึไง พี่ตั้มห่วงเติ้ลผมก็พอเข้าใจนะ แต่เติ้ลมันจะหวงผมทำไม?
“เออๆ น้องเอาแต่ใจอย่างมึงอ่ะกูเอาไว้อันดับสุดท้ายเลย กูนอนก่อนนะ เพลีย!”
พอพ่ออ้นมาผมก็กลับหอทันที บอกตามตรงว่ายังนอนไม่เต็มอิ่มเลยครับ เมื่อคืนได้นอนนิดเดียวเอง แล้วผมก็เหนื่อยมากด้วย เติ้ลมันจะเอาอะไรกับผมนักหนา!
“จะไม่ถามอาการผมซักคำเลยรึไง? ผมไม่สบายนะเว้ย!”
“เออ เป็นไงอ่ะ หายดียัง สู้ๆ นะ กูหลับล่ะ”
ช่างหัวมันครัช!
บางทีผมก็คิดนะว่าผมรักมันเข้าไปได้ยังไง ไอ้เด็กเปรตงี่เง่าเอ้ย! เติ้ลทั้งเอาแต่ใจ นิสัยเสีย เรื่องมาก น่ารำคาญ ชอบกดขี่ผม ผมต้องยอมตามใจมันทุกอย่าง ง้อมันสามเวลาหลังอาหาร เหนื่อยครับ ทั้งๆ ที่เหนื่อยแบบนี้แต่ผมก็ยังตัดใจจากเติ้ลไม่ได้ซักที อานุภาพความรักหรือผมหลงจนหน้ามืดตามัว? ผมตอบไม่ได้ด้วยซ้ำ รู้แต่ทรมานครับ มันเจ็บปวดใจเป็นบ้า!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
ทำไมพี่ป้องทำแบบเน้! :sad5: พี่ป้องทิ้งน้องไปหาเพื่อน!
เติ้ลยังคงสร้างความปั่นป่วนเป็นระลอก น้องทำแบบนี้ใจอีพี่มันสั่นเลยนะ ทั้งๆ ที่อีพี่มันอุตส่าห์ป้องกันตัวเองอย่างเหนียวแน่น แถมยังมีบุคคลที่สามเข้ามาแทรก
แต่เชื่อว่าสาวกอ้นคงได้เฮ นางน่ารัก และยังมีจริตพอเป็นสีสันให้ได้อารมณ์ตุ๊ด ตอนนี้คงสะใจคนที่ชูป้ายไฟอ้นนิดๆ พี่ป้องมีเคมีกับอ้นเหมือนกันนะเนี่ย
อย่างที่มีคนเม้นแหละ พี่ป้องมันได้หมด ถ้าจะมีพระเอกคนไหนที่เป็นได้ทั้งเมะและเคะคงเป็นพี่ป้อง พี่ชัชรึ ไม่! เกรงว่าคงไม่มีใครเอา พี่สตาร์รึ? เจ้าเล่ห์แบบนั้นคงไม่มีใครล้มพี่แกได้ พี่รุกข์... อย่าไปยุ่งกับเทวดาเล้ย อีนังน้องพีไม่นับ อีนี่มัน "เคะ"
แต่นะ... รอดูต่อไปแล้วกันว่าความรักของพี่ป้องจะเป็นเช่นไร พระเอกสุดอาภัพคนนี้จะไปโดนใครปล้ำอีกหรือไม่ เหอๆ :hao6: บอกเลยว่าตอนหน้านี่แหละมัน! อะไรๆ มันเริ่มชัดเจนขึ้นมาละ อีน้องมันจะเฉยไม่ได้ละ #ยั่วคนอ่านให้อยากละเผ่น
เวลามีนิยายที่เกี่ยวกับตุ๊ด เราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้ "ตุ๊ด=ตัวร้ายตลกๆ" ในนิยายวายหลายเรื่องก็ชอบให้มีกระเทยควายออกมาลวนลามชาวบ้าน บางเรื่องเท่านั้นที่จะเขียนให้มีบทแบบ "กระเทยสวยมีสมอง" น้อยมากที่จะมีนิยายที่ตัวเอกเป็นตุ๊ดที่มีอินเนอร์แบบตุ๊ดรึกระเทยจริงๆ แล้วได้เป็นนางเอก (เราชอบอ่านนะ ชอบเรื่องของเจ้แบะมาก ตุ๊ด ตจว.)
และเราก็ไม่ใช่ตุ๊ด บอกเลยว่าเขียนยาก มันถ่ายทอดอารมณ์ยากเพราะเราไม่ใช่คนดี๊ด๊าไง คือเราอยากเขียนอ้นให้นางแรดแต่มีมุมน่ารัก อยากให้คนสัมผัสได้ถึงความดีของนางด้วย บางทีก็กังวลเพราะกลัวจะถ่ายทอดความดี๊ด๊าแบบตุ๊ดไม่ออกแล้วมันจะไม่สมจริง เราอยากได้อ้นที่น่ารัก ไม่ได้อยากได้แค่ "ตุ๊ดโผล่มาให้ป้องรำคาญ"
ถ้ามีคนอ่านแล้วเริ่มชอบอ้นขึ้นมาบ้างก็คงดี :o8:
-
เฮ้อออ ดูท่าเรื่องจะชักวุ่นวายไปกันใหญ่ =_=33 อีนุงตุงนังกันพอสมควร
อ้นมันชอบอิพี่ป้องแน่ๆ อ่ะ จากที่เผลอเกือบหลุดปากมา แถมมาเนียนแต๊ะอั๋งอีก -_-^ แอบเคืองที่มานอนทับนะ บอกตรงๆ
เติ้ลก็ง้องแง้งเกิน แต่มันก็อยากให้อิพี่มาดูแลไง
เรื่องจะเป็นยังไงต่อเนี่ย
รอตอนหน้าาา
-
อ่าาา เริ่มเห็นเค้าลางบางอย่างจากอ้น
รอวันที่น้องเติ้ลรู้ตัวนะ ดูเหมือนหนทางอียาวไกลรึเปล่าน้าาาา
-
นี่ๆ ช่วงนี้ช่วงกอบโกยเลยอิพรี่อ้น มือใครยาวสาวได้สาวเอานะแจะตอนนี้
ช้าๆคงไม่ได้พร้าเล่มงามละนะเติลเอ้ย มันจะชวดแทนนะแจะ
ถ้าอ้นรุกมาอิพี่ป้องที่อยากตัดใจอยู่แล้วอาจจะคว้าโอกาสนั้นก็ได้ ลองดูก็ไม่เสียหายนะแจะพี่ป้อง
นะแจะ นะแจะ นะแจะ ไว้อาลัยให้กับความรัก นะแจะ นะแจะ นะแจะ
ไปดีกว่ากว่าโดน :beat: เพราะนะแจะนี่แหละนะแจะ
-
เติ้ลมันงี่เง่า แต่อย่าลืมว่าคนเราจะเอาแต่ใจงี่เง่ากับคนที่เรารักคนที่เราไว้ใจเท่านั้นละ ยกเว้นคนที่เอาแต่ใจกับทุกคนอ่านะ บางทีอาการมันมาเองแบบไม่รู้ตัว บางครั้งก็อยากทำตัวเป็นเจ้าของ รักแต่ไม่ยอมบอกรักแต่ชอบแทงกั๊กไม่ยอมให้ไปไหน จะต้องให้อีกฝ่ายคอยเอาใจและอยู่ในสายตาตลอด ถ้ายิ่งอีกฝ่ายยอมให้ละคุณเอ๊ยยย
-
เออนะ.....เติ้ลลืมไปหรือเปล่าว่าคนที่อยู่ด้วยคือป้องนะไม่ใช่ตั้ม จะเอาอะไรนักหนา จะไม่ให้ป้องมันได้มีชีวิตส่วนตัวมั่งหรือ? เอาจริงๆเพื่อนพี่ชายคนอื่นมันจะมาทำแบบป้องหรือเปล่า? (ไม่ได้หมายถึงให้เติ้ลเปิดซิงนะ) ที่เติ้ลว่าไม่สบายนั้นเราว่าก็ยังไม่ได้เป็นมาก(อยากกินไบเล่ย์งี้) ป้องมันก็คงเห็นด้วยแหละ ขนาดป้องไม่ชอบอ้นนะ อ้นมีปัญหาก็วิ่งไปหา ชอบป้องค่ะ อยากฝากบอกเติ้ลว่าปวดหัวอยากให้ป้องนวดให้ กลับบ้านไปเลยไป๊ จะมาอ้อนอะไรตอนนี้ยะ? รอจนเติ้ลรู้ว่าป้องไปอยู่กับอ้นอยากรู้ว่านางจะออกอาการยังไง
เราอ่านเรื่องนี้ไม่สนเท่าไหร่เรื่อง NC อ่านเพราะแคแร็คเตอร์ตัวละครล้วนๆค่ะ เดี๋ยวจะตามไปอ่านเรื่องอื่นๆของคุณด้วยค่ะ
-
เอาใจช่วยพี่ป้องน่ะครับ
-
มาต่อเลยได้ไหม~~~~ กำลังมันเลยค่ะ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
าทน้ำหน้่เติ้ลนะ 555 ไม่ต้องบอกน้องหรอกว่าไปทำอะไรมา คือกูห่วงมุงนะ แต่เมื่อวานนี้ อ้นมันน่าก่วงกว่าจริงๆ งอนเข้าไป ให้มีนรู้ซะบ้างว่าอีะี่ป้องมันรุู้สึกยังไง เหอะ
-
:mew1: เราสะใจมากตอนนี้ นังน้องเติ้ลจูนสติบ้างอะไรบ้างนะ ถึงแกจะไม่สบายยังไงต้องการคนดูแลแค่ไหนแต่ไม่ใช่จะต้องมาตัดพ้อปะ เรียกร้องอะไรนักหนายะหล่อน พี่ป้องไม่ได้เป็นทาสแกนะ
ถึงพี่ป้องจะโดนมรสุมความซวยกระทบกระแทกอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้เราเลือกโอ่ๆยัยอ้นก่อนแล้วกัน
ขวัญเอ๊ยขวัญมา ขวัญมาแล้วก็ป่วนเจ้าป้องมันต่อไปนะ ฮ่าๆๆ :hao6:
-
ถ้าให้เปรียบเทียบนะเราว่าอิน้องมัน
น่ารำคาญกว่าอ้นอีกนะสังเกตจากพฤติกรรม
ต่างๆของทั้งสองนี้ดีๆนะอ้นมันชอบ
ป้องไงและเผลอทำเรื่องไว้ให้อิป้อง
มันอคติไงเวลาทำอะไรอิป้องมันเลย
ตั้งแง่แอนตี้อ้นตลอดแต่ถ้าสังเกตดีๆ
สิ่งที่อ้นทำให้ป้องล้วนมาจากความ
หวังดีของอ้นที่จะทำให้อิป้องโดยที่ทำ
ด้วยใจให้และเหมือนจะแอบหวังลึกๆก็ตาม
ส่วนอิน้องนี่เหมือนเด็กงอแงน่ารำคาญ
พูดไม่ค่อยรู้เรื่องเอาแต่ใจเด็กขาดความ
อบอุ่นเหมือนต้องการเป็นที่รักและฉันต้อง
มาก่อนเสมอฉันต้องเป็นที่สุด :katai1: :katai1:
#งานจวกอิน้องก็มา
-
เราชอบอ้นนะ นางน่าสงสาร นางจริงใจ รักจริง ต่อให้ป้องด่าว่า รังเกียจยังไง นางก็ยังมั่นคง
แต่เรื่องนี้นางไม่ไช่นายเอก :mew4: คนเขียนหาคู่ให้อ้นด้วยนะคะ นางจะได้มีคนดูแล :impress2:
-
ดีค่ะ พี่ป้องไม่ต้องไปใส่ใจเติ้ล ถึงนางจะมาง้องแง้งเรียกร้องความสนใจ น้องมันคิดแค่ให้เราเป็นพี่ชาย แถมรู้ว่าป้องรัก ยังไม่ยอมทำตัวห่างออกมา ยังมาอ้อนมาอ่อยให้ใจสั่น สไตล์เด็กเปรตลูกคนสุดท้อง สนใจแต่ตัวเอง
รึจะไปสปาร์คกับอ้นเลยก็ดีนะคะพี่ป้อง หุหุ อยู่กับคนที่เค้าใส่ใจความรู้สึกเราดีกว่า
-
เห็นตามนักเขียน อยากให้ตัวนายเอกเป็นตุ๊ด เหมือน
กระสวยร้อยใจ กับ รักนี้มีพิน ครับ ตัวนายเอกแสดงออกว่าเป็นตุ๊ด กันฟันสู้อุปสรรคที่เข้ามาจนพระเอกมาหลงรัก เหมือนที่นักเขียนพยามสื่อให้มองอ้นเป็นตัวละครที่สำคัญ ไม่ใช้ตัวประกอบร้ายๆในหลายๆเรื่อง ถ้านัดเขียนเปิดเรื่องใหม่ที่ นายเอกเป็นตุ๊ดด้วยนะครับ
-
สงสารหนูอ้น :o12:
-
แห๊มะ~
ถ้าเติ้ลรู้ว่าอ้นมาจิ๊จ๊ะกับพี่ป้อง
น้องเติ้ลจะชัดเจนขึ้นไหมหนอ?
น้องนี่เฝ้ารอวันที่พี่ป้องโดนทำลายกำแพงอยู่นะ
เอาให้เติ้ลดราม่าน้ำตาแตก 555+ //แลดูซาดิส :laugh:
-
โนววววววววววววววววววววววววววววววววววว ไม่ใช่ป้องอ้นนะ ต้องตั้มป้อง เท่านั้นนนนนนนน//ชูป้ายตั้มป้อง :katai4: :katai4:
-
ป้องอ้น ซักทีก็ดีนะ อิอิ #โดนคนอื่น :z6: :z6: เก๊าไม่อยากให้พี่ป้องเสียใจจจจจจ :mew2: :mew2:
-
ถ้าอ้นศรีไม่ได้คู่กับป้องเพราะนางไม่ใช่นายเอก
ก็อยากให้นางตามเคสคดีจนได้สามีเป็นตำรวจนะ
สงสารนาง :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ชอบอ้นจัง สงสารนาง ถึงกับอยากให้นางเป็นนางเอกเรื่องนี้เลย555
ยิ่งพอนางถูกปล้นจี้แล้วอยากให้นางมีใครสักคนคอยอยู่เคียงข้างปกป้องระวังภัยให้นางจังค่ะ สงสารนางไปดูหนังคนเดียว
ส่วนน้องเติ้ลยังน่ารำคาญอยู่555 เอาไว้ยอมรับรักพี่ป้องเมื่อไรค่อยว่ากันอีกทีเนอะ
พอป้องไปดูแลอ้นแล้วรู้สึกความเป็นพระเอกแบบพี่ตั้มก็เริ่มมาแล้วค่ะ
พี่ตั้มไม่ได้เป็นพระเอกเรื่องนี้ แถมยังชอบผู้หญิงอีก เอาเป็นว่าเป็นพระเอกในดวงใจเราก็แล้วกันนะคะ555
แค่ตอนล่าสุดออกมาแค่ชื่อ. พี่ตั้มก็น่ารักและอบอุ่นมากมายเลยค่ะ เสียดายแทนเคะทั้งหลายจัง :mew2:
ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ สนุกทุกตอนเลยค่ะ :L2:
-
ถ้ารู้ว่าป้องไปหาอ้น เติ้ลจะเป็นยังไงนะ
-
ทำไมรู้สึกชอบตอนที่อ้นซบพี่ป้อง...แล้วพี่ป้องตบหลังอ้นอ่ะ มันดูอบอุ่นอ่ะ แล้วเดี๋ยวนะที่อ้นจะบอกแล้วไม่ได้บอกนี่คือบอกชอบพี่ป้องใช่มั้ย งี้ตอนพี่ป้องหลับอ้นแอบทำไรพี่ป้องไปมั่งเนี่ย โหยยย...คิดแล้วก็ #ป้องอ้น ซะดีมั้ย :hao4: :hao4: :hao4:
-
เชียร์อ้น เบื่อเติลละ ไม่ชัดเจน
-
เฮ้อออ ดูท่าเรื่องจะชักวุ่นวายไปกันใหญ่ =_=33 อีนุงตุงนังกันพอสมควร
อ้นมันชอบอิพี่ป้องแน่ๆ อ่ะ จากที่เผลอเกือบหลุดปากมา แถมมาเนียนแต๊ะอั๋งอีก -_-^ แอบเคืองที่มานอนทับนะ บอกตรงๆ
เติ้ลก็ง้องแง้งเกิน แต่มันก็อยากให้อิพี่มาดูแลไง
เรื่องจะเป็นยังไงต่อเนี่ย
รอตอนหน้าาา
ใบ้ว่าพระเอกเรื่องนี้ไม่โง่ แค่งี่เง่า และอินดี้ เหอๆ เดี๋ยวมันจะวุ่นกว่านี้อีก เติ้ลกระอักเลยแหละ! :hao7:
อ่าาา เริ่มเห็นเค้าลางบางอย่างจากอ้น
รอวันที่น้องเติ้ลรู้ตัวนะ ดูเหมือนหนทางอียาวไกลรึเปล่าน้าาาา
เห็นแค่เค้าเองเหรอ o22 เราว่ามันชัดเจนมาตั้งแต่ต้นแล้วนะ ชัดมากระดับ Full HD เลยทีเดียว
นี่ๆ ช่วงนี้ช่วงกอบโกยเลยอิพรี่อ้น มือใครยาวสาวได้สาวเอานะแจะตอนนี้
ช้าๆคงไม่ได้พร้าเล่มงามละนะเติลเอ้ย มันจะชวดแทนนะแจะ
ถ้าอ้นรุกมาอิพี่ป้องที่อยากตัดใจอยู่แล้วอาจจะคว้าโอกาสนั้นก็ได้ ลองดูก็ไม่เสียหายนะแจะพี่ป้อง
นะแจะ นะแจะ นะแจะ ไว้อาลัยให้กับความรัก นะแจะ นะแจะ นะแจะ
ไปดีกว่ากว่าโดน :beat: เพราะนะแจะนี่แหละนะแจะ
เติ้ลจะได้ไม่ได้ได้กี่น้ำต้องรออ่านนะคับ :hao6: ส่วนอ้นกับพี่ป้องจะได้สาวกันรึไม่ต้องติดตาม :hao7:
เติ้ลมันงี่เง่า แต่อย่าลืมว่าคนเราจะเอาแต่ใจงี่เง่ากับคนที่เรารักคนที่เราไว้ใจเท่านั้นละ ยกเว้นคนที่เอาแต่ใจกับทุกคนอ่านะ บางทีอาการมันมาเองแบบไม่รู้ตัว บางครั้งก็อยากทำตัวเป็นเจ้าของ รักแต่ไม่ยอมบอกรักแต่ชอบแทงกั๊กไม่ยอมให้ไปไหน จะต้องให้อีกฝ่ายคอยเอาใจและอยู่ในสายตาตลอด ถ้ายิ่งอีกฝ่ายยอมให้ละคุณเอ๊ยยย
อืม.... มีเหตุผล #ทีมเคะ o13
เออนะ.....เติ้ลลืมไปหรือเปล่าว่าคนที่อยู่ด้วยคือป้องนะไม่ใช่ตั้ม จะเอาอะไรนักหนา จะไม่ให้ป้องมันได้มีชีวิตส่วนตัวมั่งหรือ? เอาจริงๆเพื่อนพี่ชายคนอื่นมันจะมาทำแบบป้องหรือเปล่า? (ไม่ได้หมายถึงให้เติ้ลเปิดซิงนะ) ที่เติ้ลว่าไม่สบายนั้นเราว่าก็ยังไม่ได้เป็นมาก(อยากกินไบเล่ย์งี้) ป้องมันก็คงเห็นด้วยแหละ ขนาดป้องไม่ชอบอ้นนะ อ้นมีปัญหาก็วิ่งไปหา ชอบป้องค่ะ อยากฝากบอกเติ้ลว่าปวดหัวอยากให้ป้องนวดให้ กลับบ้านไปเลยไป๊ จะมาอ้อนอะไรตอนนี้ยะ? รอจนเติ้ลรู้ว่าป้องไปอยู่กับอ้นอยากรู้ว่านางจะออกอาการยังไง
เราอ่านเรื่องนี้ไม่สนเท่าไหร่เรื่อง NC อ่านเพราะแคแร็คเตอร์ตัวละครล้วนๆค่ะ เดี๋ยวจะตามไปอ่านเรื่องอื่นๆของคุณด้วยค่ะ
ต้องขออภัยที่ไม่สามารถคุยได้เพราะคันปาก ฮึ่ยๆ! ต้องรออ่านนะตัวเอง :katai2-1:
ขอบพระคุณล่วงหน้าสำหรับการติดตามด้วยค้าบ เป็นคำพูดที่ทำให้ตัวลอยเลย :heaven
เอาใจช่วยพี่ป้องน่ะครับ
:กอด1:
พี่ป้องยังคงช้ำ แต่สไตล์คนแต่งคนนี้อาจจะประหลาดไปสักนิด ตอนนี้ช้ำ ตอนหน้าฮา ฮาๆ อยู่เดี๋ยวก็ดราม่า มีความเสี่ยงสูงที่จะทำให้คนอ่านได้บริหารตับตลอดเวลา
:hao7:
มาต่อเลยได้ไหม~~~~ กำลังมันเลยค่ะ
:hao7: :hao7: :hao7:
มาแล้วค้าบ :z10: #ค่อยๆ คลานมา มาบ่อยๆ จบเร็วนะเออ!
าทน้ำหน้่เติ้ลนะ 555 ไม่ต้องบอกน้องหรอกว่าไปทำอะไรมา คือกูห่วงมุงนะ แต่เมื่อวานนี้ อ้นมันน่าก่วงกว่าจริงๆ งอนเข้าไป ให้มีนรู้ซะบ้างว่าอีะี่ป้องมันรุู้สึกยังไง เหอะ
:ruready #วางถุงกาวก่อนแล้วค่อยเม้น แซวเล่นค้าบ เค้าแปลได้นะ
สมน้ำหน้าเติ้ลใช่มะ เข้าใจอารมณ์พี่ป้องว่าห่วงเติ้ลแต่อ้นเดือดร้อนน่าเป็นห่วงกว่า เติ้ลงอนเกินไปแต่ก็สาสมกับที่เคยทำพี่ป้องไว้ โดนซะบ้าง #ทีมป้องแน่ๆ
เค้ากินวุ้นแปลภาษามาละ :mew3:
:mew1: เราสะใจมากตอนนี้ นังน้องเติ้ลจูนสติบ้างอะไรบ้างนะ ถึงแกจะไม่สบายยังไงต้องการคนดูแลแค่ไหนแต่ไม่ใช่จะต้องมาตัดพ้อปะ เรียกร้องอะไรนักหนายะหล่อน พี่ป้องไม่ได้เป็นทาสแกนะ
ถึงพี่ป้องจะโดนมรสุมความซวยกระทบกระแทกอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้เราเลือกโอ่ๆยัยอ้นก่อนแล้วกัน
ขวัญเอ๊ยขวัญมา ขวัญมาแล้วก็ป่วนเจ้าป้องมันต่อไปนะ ฮ่าๆๆ :hao6:
เอ๊ะ ยังไง? เชียร์อ้นนะเนี่ย เหอๆ
เติ้ลทำแบบนี้ระวังพี่ป้องจะลาออกจากการเป็นทาสรักนะเออ!
ถ้าให้เปรียบเทียบนะเราว่าอิน้องมัน
น่ารำคาญกว่าอ้นอีกนะสังเกตจากพฤติกรรม
ต่างๆของทั้งสองนี้ดีๆนะอ้นมันชอบ
ป้องไงและเผลอทำเรื่องไว้ให้อิป้อง
มันอคติไงเวลาทำอะไรอิป้องมันเลย
ตั้งแง่แอนตี้อ้นตลอดแต่ถ้าสังเกตดีๆ
สิ่งที่อ้นทำให้ป้องล้วนมาจากความ
หวังดีของอ้นที่จะทำให้อิป้องโดยที่ทำ
ด้วยใจให้และเหมือนจะแอบหวังลึกๆก็ตาม
ส่วนอิน้องนี่เหมือนเด็กงอแงน่ารำคาญ
พูดไม่ค่อยรู้เรื่องเอาแต่ใจเด็กขาดความ
อบอุ่นเหมือนต้องการเป็นที่รักและฉันต้อง
มาก่อนเสมอฉันต้องเป็นที่สุด :katai1: :katai1:
#งานจวกอิน้องก็มา
จัดเต็มได้ครบถ้วนกระบวนความ o13
เติ้ลชอบเอาชนะและชอบเป็นที่หนึ่งจริงๆ นั่นแหละ เหอๆ o3 ต้องอ่าน
เราชอบอ้นนะ นางน่าสงสาร นางจริงใจ รักจริง ต่อให้ป้องด่าว่า รังเกียจยังไง นางก็ยังมั่นคง
แต่เรื่องนี้นางไม่ไช่นายเอก :mew4: คนเขียนหาคู่ให้อ้นด้วยนะคะ นางจะได้มีคนดูแล :impress2:
พยายามรูดซิบปากตัวเองสุดชีวิต :mew4: อ่านไปเรื่อยๆ ก่อนนะ เค้าสปอยไม่ได้ เดี๋ยวไม่ลุ้น
ดีค่ะ พี่ป้องไม่ต้องไปใส่ใจเติ้ล ถึงนางจะมาง้องแง้งเรียกร้องความสนใจ น้องมันคิดแค่ให้เราเป็นพี่ชาย แถมรู้ว่าป้องรัก ยังไม่ยอมทำตัวห่างออกมา ยังมาอ้อนมาอ่อยให้ใจสั่น สไตล์เด็กเปรตลูกคนสุดท้อง สนใจแต่ตัวเอง
รึจะไปสปาร์คกับอ้นเลยก็ดีนะคะพี่ป้อง หุหุ อยู่กับคนที่เค้าใส่ใจความรู้สึกเราดีกว่า
นี่ก็ทำให้เค้าคันปากอีกแว้ว... ไม่เอาเค้าจะไม่พูด :ling1:
เห็นตามนักเขียน อยากให้ตัวนายเอกเป็นตุ๊ด เหมือน
กระสวยร้อยใจ กับ รักนี้มีพิน ครับ ตัวนายเอกแสดงออกว่าเป็นตุ๊ด กันฟันสู้อุปสรรคที่เข้ามาจนพระเอกมาหลงรัก เหมือนที่นักเขียนพยามสื่อให้มองอ้นเป็นตัวละครที่สำคัญ ไม่ใช้ตัวประกอบร้ายๆในหลายๆเรื่อง ถ้านัดเขียนเปิดเรื่องใหม่ที่ นายเอกเป็นตุ๊ดด้วยนะครับ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ เดี๋ยวว่างๆ จะต้องไปอ่านซะหน่อยแล้ว เหอๆ :hao6:
แต่ก่อนอื่น เรื่อง "ตุ๊ด" ยังไม่รับปากนะคะ แต่จะพยายาม :really2:
เรายังแยกตุ๊ดกับเกย์สาวไม่ออกเลย เกย์บางคนก็คะขาสาวมากแต่เค้าไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงเหมือนตุ๊ด(ที่ต่อมามักแปลงเพศเป็นกระเทย) ตุ๊ดชอบแต่งหญิงใช่มั้ยคะ แล้วเกย์สาวล่ะ? บางคนก็รับบางคนก็รุก(รุกนี่หมายถึงชอบเสียบ) เกย์บางคนตอนเด็กๆนี่เป็นตุ๊ดเด็กตัวแม่โตมากลายเป็นรุกหล่อล่ำ(อ่านจากบันทึกของตุ๊ด) สภาพจิตใจพวกเค้าแตกต่างกันยังไง? ตรงนี้เราเข้าไม่ถึงคาแรคเตอร์ของเค้าอ่ะค่ะ แล้วตัวตนของเค้าอีกเวลาเข้าบอร์ดปลามหรือดูเว็บบอร์ดที่มีการสนทนากัน "ค่ะ"สำนวนแปร๋นเชียว แต่บ้างก็ออกตัวว่ารุกบ้างก็ว่ารับบ้างก็บอกมีhee คือมึนตึ๊บ!
ให้เขียนกระเทยเรียบร้อยแซ่บหน่อยๆ อาจจะง่ายกว่า มโนว่านางเป็นหญิงได้ จิตใจคือๆ กัน แต่ตัวตนของเกย์หรือตุ๊ดนี่บางทีเราเข้าไม่ถึงอ่ะ ให้เขียนนิยายวายให้ตัวเอกมีปมสับสนทางเพศง่ายกว่าเยอะเพราะเราถนัดด้านจิตวิทยา แต่เรื่องสีสันแบบตุ๊ดนี่เรากลัวอินเนอร์ไม่ได้แฮะ เดี๋ยวไม่ได้อารมณ์ เคยอ่านบทวิจารณ์ภาพยนต์เรื่องนึงคนวิจารณ์ด่าปูแบล็กเฮดว่าเล่นได้ไม่มีจริตของตุ๊ดขาดสีสันความแซ่บ เราเลยค่อนข้างกลัวว่าถ้าเราถ่ายทอดออกมาไม่ได้มันจะไม่สนุก ตุ๊ดมีอะไรพิเศษในตัวเสมอ โดนเฉพาะเรื่องของการพูดจา แต่เรานี่แบบ... ไม่ได้เลยอ่ะ
:hao5:
สงสารหนูอ้น :o12:
สงสารทำไม สงสารพี่ป้องดีกว่า :katai5:
แห๊มะ~
ถ้าเติ้ลรู้ว่าอ้นมาจิ๊จ๊ะกับพี่ป้อง
น้องเติ้ลจะชัดเจนขึ้นไหมหนอ?
น้องนี่เฝ้ารอวันที่พี่ป้องโดนทำลายกำแพงอยู่นะ
เอาให้เติ้ลดราม่าน้ำตาแตก 555+ //แลดูซาดิส :laugh:
ยิ่งกว่าน้ำตาแตก :hao5: ตอนเค้าอ่านทวนนะ น้ำตาไหลพรากๆ เลย สงสารเติ้ล มันหน่วงกว่าพี่ป้องอีก เติ้ลมันเลือกเองทั้งน้าน :sad4:
โนววววววววววววววววววววววววววววววววววว ไม่ใช่ป้องอ้นนะ ต้องตั้มป้อง เท่านั้นนนนนนนน//ชูป้ายตั้มป้อง :katai4: :katai4:
เหตุการณ์ระหว่างสองคนนี้อ่ะพีคสุดในเรื่องละ #สปอยแค่นี้แหละ :o9:
ป้องอ้น ซักทีก็ดีนะ อิอิ #โดนคนอื่น :z6: :z6: เก๊าไม่อยากให้พี่ป้องเสียใจจจจจจ :mew2: :mew2:
#รอลุ้น o17
แต่บอกไว้ตัวโตๆ เลย เค้าแต่งจบแล้ว ไม่เปลี่ยนเรื่องหรอก ดังนั้นต้องลุ้นว่าไอ้ที่ขอมาเราเขียนไว้แล้วรึเปล่า อิๆ
ถ้าอ้นศรีไม่ได้คู่กับป้องเพราะนางไม่ใช่นายเอก
ก็อยากให้นางตามเคสคดีจนได้สามีเป็นตำรวจนะ
สงสารนาง :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
#เทพอย่ามโนสิ อย่าคิดมากแบบเทพสิตะเอง รออ่านเถอะ เดี๋ยวก็รู้ :katai2-1:
#ไม่ต้องแย่งกันได้ทุกคน พี่ป้องกล่าว :hao7:
ชอบอ้นจัง สงสารนาง ถึงกับอยากให้นางเป็นนางเอกเรื่องนี้เลย555
ยิ่งพอนางถูกปล้นจี้แล้วอยากให้นางมีใครสักคนคอยอยู่เคียงข้างปกป้องระวังภัยให้นางจังค่ะ สงสารนางไปดูหนังคนเดียว
ส่วนน้องเติ้ลยังน่ารำคาญอยู่555 เอาไว้ยอมรับรักพี่ป้องเมื่อไรค่อยว่ากันอีกทีเนอะ
พอป้องไปดูแลอ้นแล้วรู้สึกความเป็นพระเอกแบบพี่ตั้มก็เริ่มมาแล้วค่ะ
พี่ตั้มไม่ได้เป็นพระเอกเรื่องนี้ แถมยังชอบผู้หญิงอีก เอาเป็นว่าเป็นพระเอกในดวงใจเราก็แล้วกันนะคะ555
แค่ตอนล่าสุดออกมาแค่ชื่อ. พี่ตั้มก็น่ารักและอบอุ่นมากมายเลยค่ะ เสียดายแทนเคะทั้งหลายจัง :mew2:
ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ สนุกทุกตอนเลยค่ะ :L2:
#รออ่านไปก่อน อย่าพึ่งคิดมาก :teach:
ถ้ารู้ว่าป้องไปหาอ้น เติ้ลจะเป็นยังไงนะ
อยากรู้ก็อ่านตอนต่อไปจิ อิๆ :katai4:
ทำไมรู้สึกชอบตอนที่อ้นซบพี่ป้อง...แล้วพี่ป้องตบหลังอ้นอ่ะ มันดูอบอุ่นอ่ะ แล้วเดี๋ยวนะที่อ้นจะบอกแล้วไม่ได้บอกนี่คือบอกชอบพี่ป้องใช่มั้ย งี้ตอนพี่ป้องหลับอ้นแอบทำไรพี่ป้องไปมั่งเนี่ย โหยยย...คิดแล้วก็ #ป้องอ้น ซะดีมั้ย :hao4: :hao4: :hao4:
ชอบบรรยากาศมุ้งมิ้งอบอุ่นของเพื่อนเก่า? :give2: ได้ๆ #เอารูปนี้ไปฟินต่อ
(https://scontent.fbkk1-1.fna.fbcdn.net/hphotos-xtp1/v/t1.0-9/11060173_467452480090266_4626686060527692317_n.jpg?oh=656ff30007905981e97d4855ed054fa1&oe=5650E2C4)
พยายามทำรูปออกมาให้พี่ป้องอมยิ้มหน่อยๆ พี่ป้องอุตส่ารีบมาหาอ้น อ้นก็ดีใจที่พี่ป้องอยู่เป็นเพื่อน มุ้งมิ้งสุดๆ มุ้งมิ้งจนเบียดนายเอกอย่างเติ้ลตกขอบ ฮ่าๆ
เชียร์อ้น เบื่อเติลละ ไม่ชัดเจน
เง้อ! แล้วอย่ามาสงสารเติ้ลทีหลังนะ :hao5: #ทีมย่าแย้ม เอ๊ย! ผิดเรื่อง
กำลังสะใจกับตรรกะ(อาจจะป่วย)ของตัวเอง
ที่มีคนชมพี่ป้องเอย ว่าเติ้ลง๊องแง๊งเอย นี่คือการสะท้อนความเรียลของสังคมมนุษย์เราจริงๆ แต่บางส่วนก็อาจจะเกิดจากระยะเวลาที่ลงนิยายเรื่องนี้มันหลายเดือนแล้วด้วย #คนอาจจะลืม ไม่มีใครจำช่วงเวลาที่พี่ป้องยอมลงให้เติ้ล แม้พี่ป้องจะปากเสียแต่พอเริ่มปรับตัวเข้าหากันหลายๆ ครั้งมันก็ยอมง้อน้อง ทุกคนลืมช่วงเวลาที่เติ้ลดูแลพี่ป้องตอนหัวแตกมือแหก พี่ป้องบ่นตอนเติ้ลเมาว่าอะไรจำได้มั้ย? บ่นเรื่องเวรกรรมที่เติ้ลเคยซักเสื้อผ้าให้ ทำความสะอาดต่างๆ นานาให้
#ทุกคนลืมไปแล้ว o16
แต่พอเติ้ลทำพฤติกรรมน่ารำคาญซ้ำๆ กัน คนเริ่มบ่นไม่ชอบ ส่วนพี่ป้องทำความดีแบบแม๊นแมนโดนใจแค่ทีเดียว ออร่าพระเอกแสนดีจับ ในขณะที่อ้นแม้จะเคยทำผิด แต่เมื่อปรับปรุงตัว และมีเรื่องน่าสงสารเกิดขึ้น ทุกคนพร้อมใจให้อภัย #เราว่ามันสะท้อนอะไรบางอย่างนะ อิๆ
เราว่าเหตุการณ์มันเดจาวูนะ มันเกิดเรื่องแบบนี้ในสังคมบ่อยมากๆ ดูข่าวดาราก็ได้ คนเราจะมีออร่าก็ต่อเมื่อทำให้คนอื่นประทับใจ ไอ้ความดีฝังในนี่มันต้องดูกันนานๆ ถ้าจะให้สังคมเมตตามันต้องมีดราม่าหนักๆ แต่ถ้าเยอะเกินไปก็จะถูกด่า คุ้นๆ อ่ะ
แต่ก็ว่ากันไม่ได้ คนเรามีประสบการณ์ต่างกัน ชีวิตก็ต่างกัน ชอบ/เกลียด ไม่เหมือนกัน สำหรับเราๆ ให้อิสระกับคนอ่านว่าจะรักหรือจะเกลียด อยากเชียร์ใครก็ตามสบาย ด่าตัวละครยังไงเราก็ไม่ว่า ถ้าแรงมากเราก็เบรกแค่นั้นเอง อินมากไม่ว่าเพราะมันก็เหมือนคนดูละคร เราเข้าใจ แต่ถ้าทัศนคติเป็นลบแรงมากๆ เราว่าน่ากลัวกว่าจำต้องเบรคจริงๆ
แต่ถ้าด่าคนแต่งแถมยังเอาแต่ใจเมื่อไหร่เค้าจะไล่ให้กลับไปเขียนนิยายเองจริงๆ นะ! o18
อยากให้มีอะไรฟินๆ เราก็รับฟังนะไม่ใช่ไม่ฟัง แต่ถ้ามันขัดกับนิยายที่แต่งไว้เราก็ไม่รื้อเรื่อง แต่ถ้าใส่เพิ่มได้เราก็เขียนให้ ถ้าเรื่องนี้เขียนไม่ได้ก็เก็บข้อมูลเป็นเรื่องหน้า แต่ว่าคนอ่านจะรู้มั้ยน้อ... ในหลายๆ ความเห็นที่เว้าวอนกันมา มันมีอยู่แล้วล่ะ หึๆ แค่มันไม่ถึงเวลา(ตามเรื่อง)
ดังนั้นรออ่านต่อไปนะจ้ะ เดี๋ยวก็รู้เองว่าตรงใจรึเปล่า :haun5:
ป.ล. ด่าเติ้ลไว้มากๆ เดี๋ยวอย่ามาสงสารเติ้ลนะ เหมือนตอนแรกๆ ที่พี่ป้องซึนจนคนอ่านโวย ตอนนี้ #ทีมป้องอ้นกันเป็นแถว ฮ่าๆ
-
ไม่แปลกใช่มั้ยครับที่ผมกับอ้นจะกลับมาสนิทกัน ถ้าอ้นไม่ทำตัวดัดจริตสาวแตกจนเกินงามผมก็พอหลับหูหลับตาไม่ใส่ใจได้อยู่
สำหรับเรื่องคดี ผมแปลกใจที่คราวนี้ตำรวจทำงานอย่างรวดเร็ว อ้นได้รถคืนเพราะสติกเกอร์คลับที่แปะไว้บนรถแท้ๆ หมายเลขลำดับและโลโก้คลับทำให้มีคนจำรถของอ้นได้ ยิ่งมีการแชร์ข่าวสารในโลกโซเชี่ยล คนในกลุ่มรถช่วยกันตามหา ไม่นานก็มีคนได้เบาะแส รถถูกจอดทิ้งไว้ข้างทางแต่ข้าวของอื่นๆ ไปแล้วไปลับไม่กลับมาแม้จะโชคดีที่โจรชั่วถูกจับกุมได้ก็ตาม
และเพราะอ้นแฮปปี้ได้รถคืน มันเลยขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารผมพร้อมคืนเงินที่ยืมไป ด้วยความที่อ้นเป็นเจ้าภาพผมก็เลยตามใจให้มันเลือกร้าน ผลก็เลยได้ร้านอาหารเวียดนามสุดชิคที่เน้นบรรยากาศสวยๆ เอาไว้ถ่ายรูปนี่แหละครับ
ผมก็คิดว่าแค่ไปนั่งกินๆ แล้วก็กลับ ใครจะไปคิดว่าร้านนี้ฮิตกว่าที่คิด คนเพียบเลยแถมยังกลายเป็นสงครามย่อมๆ
ผมรู้แล้วครับว่าทำไมคนเค้าถึงไม่นิยมไปเดทกันที่ร้านอาหารเวียดนาม!
อันดับแรกผมกับอ้นเดินเข้าร้านไปแล้วดันเจอน้องอันที่มากับเพื่อนอีกสองคน ในร้านโต๊ะค่อนข้างเต็ม ผมกับอ้นเลยนั่งรวมกับสามสาว ผมกับอันคุยกันค่อนข้างบ่อยในแชทเฟซ ก็ลูกค้านี่ครับ แถมน้องเพื่อนด้วยเลยค่อนข้างเป็นกันเอง แต่พออ้นเห็นผมยิ้มให้อัน อ้นก็เกิดหึงผมขึ้นมา มันเนียนคล้องแขนผมอย่างกับนางร้ายเกาะแขนคุณชายต่อหน้านางเอก!
ผมก็พยายามเอาแขนมันออกนะ แอบแยกเขี้ยวให้มันก็แล้วแต่อ้นกลับทำหน้าระรื่นแสดงออกทุกอย่างเหมือนปักป้ายให้คนทั้งร้านรู้ว่า “ผู้ชายคนนี้ฉันจอง” รำคาญอีตุ๊ดดัดจริตก็เรื่องหนึ่งแล้ว ผมไม่อยากเสียมารยาทต่อหน้าอันด้วย ถึงผมจะเถื่อนแต่ผมก็ไม่อยากทำตัวถ่อยต่อหน้าลูกค้านะครับ
แต่น้องอันเกิดฮึดอะไรขึ้นมาอีกไม่รู้ น้องแกเลยไฟว์กลับอ้นสุดฤทธิ์ เดี๋ยวก็ “พี่ป้องๆ” แกล้งชวนผมคุยแล้วก็หันไปคุยกับเพื่อนแบบตั้งใจกันอ้นออกไปจากกลุ่ม แต่คนอย่างอ้นมีหรือจะยอม มันก็เลยเกิดการกระทบกระเทียบด้วยคำพูดเป็นสงครามน้ำลายย่อมๆ ถ้าผมหลงตัวเองคงคิดว่าอันกับอ้นเปิดศึกแย่งผม แต่คงไม่ใช่เรื่องรักชุลมุนแบบนั้นหรอกครับ คนอย่างผมใครจะมาชอบลง อันกับอ้นคงเขม่นกันแล้วมาลงที่ผมมากกว่า ใครใช้ให้อ้นทำตัวน่าหมั่นไส้ล่ะ
ผมเลยตัดปัญหาด้วยการพยายามไม่สนใจสองคนนี้แล้วสั่งอาหารแทน ตอนนี้แหละที่ผมหันไปเห็นว่าโต๊ะด้านในสุดของร้านที่มากันเป็นกลุ่มใหญ่มีคนกำลังมองผมอยู่ มันจ้องมาที่ผมด้วยสีหน้าทะมึนสุดขีด
เหี้ยแล้วไง ไอ้เติ้ล!
มืออ้นก็คล้องอยู่กับแขนผม เสียงน้องอันเรียก “พี่ป้องคะ” และแววตาตัดพ้อจากเติ้ล ผมอยากจะหายตัวไปให้พ้นๆ ตอนนี้เลย! นี่มันมหกรรมคนเอาแต่ใจมารถไฟชนกันรึไงครัช!
ไม่รู้ว่าเติ้ลมองผมตั้งแต่ตอนไหน มันเห็นอะไรบ้าง...
แต่ผมจะห่วงความรู้สึกมันทำไมวะ! เติ้ลไม่ได้รักผมซักหน่อย มันก็คงเคืองเหมือนเด็กหวงของเล่นนั่นแหละ เติ้ลก็แค่หวง มันไม่ได้หึง คิดแล้วแอบเศร้าแปลกๆ ครับ
“ป้อง แกฟังฉันอยู่ป่ะเนี่ย?”
อ้นกระตุกแขนผมให้หันไปสนใจมัน
“หะ เออ! ว่าไง?”
“พี่ป้องอย่าสนใจเลยค่ะ อันว่าพี่ป้องลองทานนี่ดีกว่า”
พอเห็นผมสนใจอ้น น้องอันก็เรียกร้องความสนใจบ้าง เธอใช้ส้อมจิ้มข้าวเกรียบอ่อนส่งมาป้อนถึงปาก!
คือ... หน้าน้องเค้าก็ยิ้มนะ แต่รังสีอิจฉาแผ่ออกมาคุกคามมากเลยครับ ปกติน้องอันที่ผมรู้จักจะร่าเริง โก๊ะหน่อยๆ เราคุยกันเรื่อยเปื่อย บางทีอันก็บ่นเรื่องหนังสือให้ผมฟัง ผมก็คุยกับน้องเค้าตามปกติ ไม่เห็นรู้เลยครับว่าน้องเค้าจะมีด้านมารมืดมิดขนาดนี้ นี่มันนางร้ายตัวแม่สุดแอ๊บเลยครับ!
“อุ๊ยตาย! ไอ้นั่นกินเยอะแล้วมันเลี่ยน แกกินแหนมเนืองดีกว่าป้อง มาๆ เดี๋ยวฉันทำให้”
อ้นกระวีกระวาดทำแหนมเนืองให้ผม ส่วนน้องอันก็ยังจ่อส้อมที่ปากผมไม่เลิก
“ลองซักหน่อยสิคะพี่ป้อง อร่อยนะคะ”
ปกติเค้าป้อนอาหารกันหน้าตาเฉยแบบนี้เลยเหรอวะ? ไงดีอ่ะผมไม่เคยมีแฟน แต่อันทำแบบนี้ผมเริ่มคิดแล้วนะเว้ย!
“ป้องกินต้องกินผักเยอะๆ นะ อ่ะฉันป้อน ฉันรักแกเพราะงั้นฉันเลยรักสุขภาพของแกด้วย”
อ้นดึงผมให้หันไปหามันแล้วก็ยัดแหนมเนืองคำโตที่ใส่พริกเป็นเม็ดเข้าปากผม!
ไอ้เหี้ย กูเผ็ด! สำลักเลยครัช!
“เอ่นเอี้ยอันไออ๋องอึง!”
“ว้ายตายละ สงสัยป้อนคำใหญ่ไปใช่มั้ยที่รัก งั้นดื่มน้ำก่อนนะคะ”
ผมโมโหอ้นนะ แต่ยังไงก็ขอรับน้ำจากมันมากระดกก่อนล่ะ! ไม่ไหวครับ ทั้งเผ็ดทั้งฉุนขึ้นจมูก!
ใครจะไปคิดน้องอันยังไม่ยอมละความพยายาม
“ทานเส้นหมี่หมูย่างดีกว่าค่ะพี่ป้อง หวานหน่อยจะได้หายเผ็ด”
ว่าแล้วน้องเค้าก็ยัดช้อนเข้าปากผมเลยครับ เต็มปากดิ เคี้ยวไม่ทันสำลักเลยครัช ของเก่ายังบดไม่ละเอียดเลย
นี่ผมอยู่ท่ามกลางสงครามริษยารึเปล่า? น้องนางฟ้าเลยกลายร่างเป็นนางมารไปได้แถมอีอ้นก็น่าหมั่นไส้เพิ่มระดับความน่ารำคาญอีกเท่าตัว
“ของหวานๆ ยังไงก็อร่อยกว่าอยู่แล้วล่ะค่ะ ทานเผ็ดมากไปไม่ดีหรอกเนอะ”
น้ำผึ้งอาบยาพิษเป็นยังไงผมก็พึ่งรู้วันนี้แหละ กูเชื่อละว่าผู้หญิงทุกคนมีด้านมืด!
“ป้อง ถ้าไม่อร่อยก็คายทิ้งเลยนะ คราวนี้ฉันทำคำเล็กๆ ใส่พริกไม่เยอะให้แกแล้ว”
ถ้าไม่ติดว่าผมเคี้ยวเส้นหมี่กับหมูอยู่นะผมด่ามันไปแล้ว!
“พี่ป้องอิ่มยัง? จะกลับห้องพร้อมผมเลยป่ะ ถ้ายังเดี๋ยวผมรอกลับพร้อมกัน”
มีบุคคลที่สามเข้ามาแทรกระหว่างสงครามครับ!
ผมรีบกระเดือกของที่อยู่ในปากลงคอแล้วถามเติ้ล
“อ้าว แล้วเพื่อนมึงล่ะ?”
“ผมมาเลี้ยงสายเฉยๆ นี่เค้าจะกลับกันละ ผมว่างแล้ว”
ไม่รอให้ใครอนุญาตเติ้ลก็เชิญตัวเองร่วมวงด้วยทันที!
“นั่งด้วยคนนะพี่ป้อง”
เติ้ลจงใจหยิบเก้าอี้มาแทรกระหว่างผมกับอ้นเลยครัช!
“ว้ายตายละคุณน้อง!”
ผมนั่งตรงข้ามกับอัน เพื่อนๆ อันก็นั่งอีกฝั่งนึง ฝั่งนี้มีแต่ผมกับอ้น ความจริงเติ้ลจะนั่งอีกข้างของผมก็ได้แต่เติ้ลเล่นแทรกกลางเลยเว้ย! มันไม่สนใจสีหน้าเคืองจัดของอ้นเลยซักนิด แถมยังจงใจพูดให้บรรยากาศกร่อยอีก
“ใครชวนพี่มากินอาหารเวียดนามอะ? เค้าไม่รู้เหรอว่าพี่ป้องไม่ชอบกินผัก ร้านนี้เป็นร้านสุดท้ายที่ผมคิดว่าจะเจอพี่เลย พี่ป้องเกลียดทั้งการถ่ายรูป ไม่ชอบเซลฟี่ แล้วก็ชอบเนื้อย่างมากกว่าผัก ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้?”
ถ้าฟังเผินๆ ก็เหมือนเติ้ลหาเรื่องคนอื่น แต่จากดวงตาที่จ้องตรงมาผมรู้ว่าเติ้ลท้าทายผมชัดๆ เติ้ลจงใจหาเรื่องผม มันกำลังงอแงว่าเพราะอะไรผมถึงตามใจคนอื่นขนาดนี้ แต่อ้นไม่รู้เหมือนที่ผมรู้ แน่นอนไม่มีใครรู้เรื่องระหว่างผมกับเติ้ลนอกจากพี่ตั้ม
“แหมคุณน้อง อยู่ๆ มาแทรกแล้วยังพูดจาอะไรเสียมารยาทอีก ทำไมพี่จะไม่รู้ว่าอีป้องมันชอบหรือไม่ชอบอะไร แต่เพราะพี่รักและหวังดีถึงได้อยากนำเสนอสิ่งดีๆ ให้มันยังไงละคะ ของที่มีประโยชน์ยังไงก็ดีกว่าวันยังค่ำ ยิ่งถ้าอร่อยด้วยก็ยิ่งแซ่บ ไม่แน่ว่าลองแล้วป้องอาจจะติดใจก็ได้”
“พอเลยอีตุ๊ด! เลิกพล่ามได้ละ”
ผมปวดหัวครับ!
“เติ้ลขอโทษเพื่อนพี่เดี๋ยวนี้”
“ไอ้พี่ป้อง!”
“นี่มันต่อหน้าเพื่อนกู แล้วกูก็ไม่ใช่พี่ตั้มที่จะโอ๋มึงด้วย ครั้งนี้มึงผิดกาลเทศะอย่างแรงเลยเติ้ล”
เติ้ลหงุดหงิด แต่ก็ยอมขอโทษ เป็นอันว่าเคลียร์ครับ ที่เหลือคงแก้ได้ไม่ยาก แต่ถ้าผมรับมือไม่ได้ก็ตามเวรตามกรรมล่ะ
“อ้น กูขอโทษแทนน้องกูด้วย มันชอบเอาแต่ใจ เอาเป็นว่าหนี้กูกับมึงหายกัน อันพี่ขอโทษแทนไอ้งี่เง่าพวกนี้ด้วยนะ ไว้มีโอกาสค่อยไปกินข้าวกัน”
งานของผมต่อจากนี้คือลากไอ้เติ้ลกลับห้องครับ!
พวกเราใส่หน้ากากอดทนกันได้ดีมาก แต่พอเข้าห้องเท่านั้นแหละ ผมจัดเลยครัช!
“มึงเป็นเหี้ยอะไรอ่ะเติ้ล ทำบ้าอะไรของมึง!”
“พี่แหละ ตกลงพี่คบกับไอ้ตุ๊ดคนนั้นจริงๆ ใช่ป่ะ? ทำไมพี่ไม่บอกผม”
“กูกับอ้นไม่ได้เป็นอะไรกัน!”
“แล้วทำไมเค้าเรียกพี่ว่าที่รักอ่ะ ที่เค้าลือกันว่าพี่คบกับเค้าอ่ะจริงใช่ป่ะ?”
“กูจะคบใครแล้วมึงเสือกอะไรด้วย!”
“หาดีกว่านั้นไม่ได้รึไงพี่ป้อง ไม่สิ้นคิดไปหน่อยเหรอที่หันไปคว้าตุ๊ดมาประชดผมอ่ะ!”
อื้อหือผมหน้าชาเลยครัช!
“มึงมีสิทธิ์อะไรไปด่าคนอื่นเค้าวะเติ้ล ถึงอีอ้นมันจะเป็นตุ๊ดแต่มันก็ไม่เคยทำตัวร่านเหมือนเกย์อย่างมึงที่มาขอเอากับกูหรอก!”
“ไอ้พี่ป้อง!”
“ทำไมวะหรือรับความจริงไม่ได้? ขอบคุณที่ทำให้กูรู้ว่าเอาตูดมันโคตรมัน! ต่อไปนี้กูจะไปสำส่อนที่ไหนก็เรื่องของกู มึงไม่ต้องมายุ่ง!”
ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ผมควรจะเคลียร์กับเติ้ลดีๆ ใช้เหตุผล ต้องสุขุมใช่ป่ะ? แต่ผมไม่ใช่พระเอกนิยายแสนดีพวกนั้น ผมเป็นแค่คนธรรมดา เจ็บเป็น โมโหเป็น!
ผมทนไม่ไหวแล้วครับ มันเหมือนผมสะสมความเครียดไว้จนระเบิด ผมไม่รู้ว่าเติ้ลต้องการอะไรจากผมกันแน่ แต่ผมเองก็มีหัวใจนะ ถูกเติ้ลย่ำยีซ้ำๆ ผมก็เจ็บเป็นเหมือนกัน
ผมหันหน้าหนีเติ้ล เปิดประตูห้องก้าวออกมา เสียงเติ้ลดังตามไล่หลังมา
“ไอ้พี่ป้อง จะไปไหน อย่าหนีดิวะ แน่จริงกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องดิ พี่ป้อง!”
ผมเหนื่อยชะมัด แต่ผมจะไปไหนดีครับ คืนนี้ผมจะไปนอนไหนดี?
ผมนั่งรถไปห้าง ปิดโทรศัพท์ นั่งอยู่แถวนั้นจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง
ตอนแรกผมกะว่าจะไปขออาศัยนอนกับอ้น แต่คิดอีกทีคงกระอักกระอ่วนพิลึก อ้นน่าจะชอบผมแน่ๆ แต่ผมคิดกับอ้นแบบเพื่อน ผมไม่ได้รู้สึกกับอ้นแบบเดียวกับที่ผมมีให้เติ้ล
แต่เติ้ลดูถูกผมชะมัด มันดูถูกผมครั้งแล้วครั้งเล่า มองผมเหมือนคนไม่มีศักดิ์ศรี บางทีผมก็สงสัย ทำไมเติ้ลชอบทำนิสัยกดคนอื่นไว้ในอุ้งเท้าแบบนี้ เติ้ลชอบควบคุมคนอื่นเป็นนิสัย เอาแต่ใจ งี่เง่าสมกับเป็นเด็กเปรต
ทั้งๆ ที่เป็นแบบนั้นผมกลับเจ็บปวดจากสาเหตุที่มันเข้าใจผมผิดมากกว่า ผมทนความเอาแต่ใจของเติ้ลได้ แต่ผมทนให้เติ้ลเข้าใจผมผิดๆ แบบนั้นไม่ได้ ผมไม่อยากเลวในสายตาเติ้ล น้อยใจที่มันมองผมแบบนั้น ผมพึ่งเข้าใจก็วันนี้แหละว่าอานุภาพของความรักคืออะไร ทำไมเติ้ลถึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ดูดีในสายตาของคนที่มันรัก ก็เพราะเวลาถูกคนที่เรารักมองในด้านลบแล้วมันโคตรช้ำเลยครับ
ฟ้ามืด แสงจากไฟถนนสาดส่อง ผู้คนเดินไปมา รถราวิ่งกันให้วุ่น แต่ละคนกระเสือกกระสนดิ้นรนไปตามทางที่ตัวเองเลือก ผมลังเลสองจิตสองใจว่าจะเอายังไงกับคืนนี้ดี พอเอาโทรศัพท์ออกมากะจะลองโทรหาเพื่อนคนอื่นๆ ผมก็เห็นว่ามันกำลังมีสายเข้าพอดี หน้าจอปรากฏรูปเซลฟี่ยิ้มแป้นของไอ้เด็กเปรต มันเป็นคนเอาโทรศัพท์ผมไปถ่ายแล้วเลือกรูปนี้เมมไว้เอง
ผมกดรับโทรศัพท์แต่ไม่พูด เติ้ลมันเลยรีบพูดเหมือนกลัวผมจะวาง
“พี่ป้อง! ... คือพี่ ผมขอโทษ พี่อยู่ไหนอ่ะ ผม...”
เสียงของเติ้ลฟังไม่เป็นตัวของตัวเอง
“ฮัลโหลพี่ป้อง? ฟังอยู่ป่าว? พี่ป้อง ได้ยินป่ะ?”
มันแคร์ความรู้สึกผมบ้างรึเปล่า?
“พี่กำลังจะกลับห้อง มีอะไรเดี๋ยวค่อยคุยกันละกัน”
หรือมันแค่กลัวตัวเองไม่มีใคร
“อ่า... อืม กลับมานะพี่ป้อง ผมขอโทษ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”
พอผมกลับถึงห้อง เติ้ลก็รีบยกข้าวเหนียวไก่ย่างมาเอาใจผม
“กินป่ะพี่ป้อง ผมกลัวพี่หิวเลยซื้อมาเผื่อ ตอนอยู่ในร้านเห็นพี่ไม่ค่อยได้กินอะไร”
“กูกินมาจากข้างนอกแล้ว”
“อา... งั้นเหรอ”
ผมนั่งลง มองเติ้ลนิ่งๆ รอให้มันเป็นฝ่ายพูด
ผมเหนื่อย ผมทำตัวไม่ถูก ผมจนปัญญา ไม่รู้จะรับมือเติ้ลยังไงแล้วครับ
พอถูกผมจ้องนิ่งๆ เติ้ลก็เลยตะกุกตะกัก
“คือ... ผม... ผมขอโทษนะพี่ป้อง อย่าโกรธผมนะ”
“มึงเป็นอะไรเติ้ล เป็นบ้าอะไร?”
ผมถามเรียบๆ ไม่ได้ตะคอก แต่เติ้ลกลับก้มหน้าลง มันดูสับสนลังเล ในที่สุดมันก็เปิดปาก
“ผมหวงพี่มั้ง ผมกลัวพี่ทิ้งผม ได้ยินคนเขาลือกันว่าพี่กับตุ๊ดคนนั้นคบกัน ผมกลัวพี่ชอบเค้าขึ้นมาจริงๆ”
“กูกับอ้นไม่ได้เป็นอะไรกัน คนเขาก็ล้อกันไปเรื่อย”
“ก็นั่นแหละ แต่เขาพิเศษใช่มั้ยล่ะ ถ้าพี่ป้องไม่แคร์พี่ป้องต้องถอยห่างแล้ว แต่นี่พี่ยังยอมให้เขาเกาะแกะพี่อยู่ได้”
“กูหนีแล้วแต่ไม่พ้น แล้วกูกับอ้นก็เคยสนิทกันมากด้วย แต่กูไม่ได้คิดอะไรกับมัน มึงก็รู้ว่ากูรักใคร”
เจอผมสวนกลับไปแบบนี้เติ้ลก็เงียบไปทันที แต่มันยังอุตส่าห์เถียงข้างๆ คูๆ
“ก็ผมกลัวพี่มีแฟนอ่ะ พักหลังพี่ทำตัวเหินห่างมากเลย”
“ทำไม กลัวกูมีแฟนแล้วจะเลิกสนใจมึงขึ้นมางั้นดิ? สมน้ำหน้ามึงแล้วป่ะเสือกหักอกกูเอง”
เติ้ลหน้าเสียเลยครับ เฮ้อ...
“กูพูดไปงั้นอ่ะมึงก็รู้กูปีสี่ งานกูเยอะ”
ผมแก้ตัวแต่ไม่รู้เติ้ลจะเชื่อรึเปล่า
“เป็นเพราะผมไม่ยอมรับรักพี่ป้องใช่ป่ะพี่ถึงจงใจสร้างกำแพงกับผมแบบนี้ ผมรู้สึกได้นะพี่ป้อง พี่แกล้งทำตัวเหมือนเดิมแต่มันไม่เหมือนเมื่อก่อนซักนิด พี่ป้องโคตรเย็นชากับผมเลย”
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง? กูอกหัก มึงเปิดซิงกูด้วยซ้ำแต่เช้ามาเสือกสั่งให้กูลืม กูต้องทนอยู่กับคนที่กูรักแต่มันดันเห็นกูเป็นแค่พี่ชาย มึงอยากให้กูเล่นบทพระเอกผู้เสียสละขอแค่แอบรักมึงไปเรื่อยๆ จนมึงมีผัวใหม่เหรอไอ้เติ้ล?”
ก็ดีครับที่มันเปิดประเด็น ในเมื่อมันเริ่มมาผมก็จะเปิดอกคุยกับมันซะเลย
“กูเหนื่อยว่ะ กูพยายามทำอย่างที่มึงต้องการนะแต่มึงต้องเห็นใจกูบ้าง กูไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้วว่ะเติ้ล”
“ถ้าผมรักพี่ป้องพี่จะทำตัวเหมือนเดิมกับผมป่ะ?”
“แล้วมึงรักกูจริงๆ รึเปล่าล่ะ? มึงรักกูจริงๆ หรือมึงพยายามบอกให้ตัวเองชอบกูเพื่อที่มึงจะได้มีใครซักคนอยู่ข้างๆ ถึงกูจะเป็นมือใหม่หัดรักแต่กูรู้จักตัวเองดีที่สุด กูไตร่ตรองมาอย่างดีแล้วว่ากูชอบมึงจริงๆ ไม่ใช่แค่หลง ทั้งๆ ที่มึงโคตรงี่เง่าเลยแต่กูก็ยังห่วงมึง กูยอมอกหักแอบรักมึงก็ได้ขอแค่เห็นมึงมีความสุข แต่กูก็มีศักดิ์ศรีนะเติ้ล ให้เกียรติความรักของกูบ้างอย่าลดคุณค่ากูไปมากกว่านี้เลย”
เติ้ลเหมือนจะอึ้งไปเลยครับ ขนาดตัวผมเองยังแอบทึ่งเลย ผมไอ้ปกป้องมนุษย์ขี้หงุดหงิดนิสัยอันธพาลคนนั้นดันพูดอะไรเท่ๆ ออกมา บางทีผมอาจจะซึมซับมาจากวิชาที่เรียน ไปเขียนบทดีมั้ยเนี่ยกู!
“ผม... ผมไม่ได้ตั้งใจ ก็ผมกลัวพี่มีแฟนแล้วจะเลิกสนใจผมแบบคนอื่นนี่”
คนอื่นที่ว่าคงหมายถึงครอบครัวของมัน แน่ล่ะผมไม่มีใครเติ้ลมันคงวางแผนยึดผมไว้ในครอบครองอย่างสบายใจ เป็นของส่วนตัวที่เป็นคนมันคนเดียว มันเลยหวงผมเป็นหมาบ้า!
ถ้าผมเป็น “พี่ป้อง” ของมัน ไม่ว่าเติ้ลจะอยู่คนเดียวหรือมีแฟน พี่ป้องก็จะยังอยู่ข้างๆ มันเสมอ มันรู้ดีว่าคนอย่างผมไม่มีทางจีบใคร พอผมทำท่าว่าจะมีคนมาชอบมันเลยกันท่าสุดชีวิตเพราะกลัวตกกระป๋อง เป็นความเอาแต่ใจแบบเด็กๆ ตามสันดานลูกคนเล็ก
แต่ถ้าผมเป็นแฟน เติ้ลมันคงกลัว มันคงมีเหตุผลของมัน มันก็มีบาดแผลที่เจ็บปวดจากเรื่องรักๆ ใคร่ๆ อยู่กับตัว ไม่แปลกที่จะกลัวไม่อยากเริ่มใหม่ แต่ผมอึดอัดกับสถานะของตัวเอง
“ผมยอมรับว่าผมหวงพี่ป้อง ผมกลัวว่าพี่จะทิ้งผม ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันนะเว้ย! พอคิดว่า... พอคิดว่าไอ้พี่ป้องปากเสียขี้แกล้งคนนั้นมาชอบผมนะผมเขินกว่าตอนที่พยายามปล้ำพี่อีก”
“มึงคิดว่ากูคงขี้เงี่ยนเหมือนพี่มึงงั้นดิ”
พอได้ยินผมถามตรงๆ เติ้ลกลับหน้าแดง มีคำว่าน่ารักผุดขึ้นในใจผม ผมหลงรักเติ้ลมากจริงๆ นั่นแหละ
“อืม ผมไม่คิดว่าที่พี่ป้องบอกว่าซิงจะเป็นเรื่องจริง ผมคิดว่าพี่โกหกอ่ะ พี่ไปกับพี่ตั้มออกจะบ่อย”
“โทษทีนะกูซิงจริงๆ ว่ะ ขอโทษที่ทำให้มึงผิดหวังกับลีลาสุดกากของกู”
เติ้ลหลุดหัวเราะทั้งๆ ที่ยังหน้าแดง ในอกผมปั่นป่วนเหมือนมีพายุถล่มเลยครัช!
“ตกลงพี่ป้องชอบผมจริงๆ เหรอ?”
แววตาของเติ้ลเปล่งประกายจนผมไม่กล้ามอง ผมพ่ายแพ้ให้กับรอยยิ้มของเติ้ลอีกแล้ว
“เออ”
“งี้แล้วพี่ป้องจะจีบผมป่ะ?”
ถามบ้าอะไรของมัน! จีบเหรอครับ...
“ไม่รู้ดิ กูจีบใครเป็นซะที่ไหน ให้กูเฟคแล้วมึงจะหันมารักกูรึไงในเมื่อมึงรู้ว่าสันดานจริงๆ กูเป็นยังไง ถ้ามึงจะชอบกูก็คงจะชอบไปนานละ กูถึงทำใจแต่แรกไงว่ามึงคงไม่มีวันรักกูหรอก”
ก็ดูอย่างผมสิครับ เติ้ลมันเกรียนใส่ผมสารพัดแต่ผมก็ยังตกหลุมรักมัน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่ความห่วงหาอาทรกลายเป็นความรัก ผมเคยเจ็บแค้นเดือดแทนเติ้ลตอนที่มันเลิกกับไอ้เบสท์ แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองปลงได้เยอะเลยครับ เหมือนจะเริ่มเข้าใจลางๆ ว่าไอ้ที่เค้าพูดว่าความรักคือการเสียสละขอแค่เห็นคนที่เรารักมีความสุขมันเป็นยังไง
“พี่ป้องก็มีมุมแปลกๆ กับเค้าเหมือนกันเนอะ ทึ่งอ่ะ!”
ยังไม่วายกวนตีนผม ไอ้เด็กเปรต!
“เออ กูมีหลายมุม เห็นกูเงียบๆ ใช่ว่ากูไม่คิดอะไร กูแค่ไม่พูด มึงอ่ะหัดมองคนลึกๆ บ้าง อย่าตัดสินใครแบบผิวเผิน เดี๋ยวก็เจอหลอกอีกอ่ะมึง!”
แต่เติ้ลกลับส่ายหน้าแล้วยิ้ม
“ไม่แล้ว... ผมจะไม่รักใครแล้วพี่ป้อง ผมไม่อยากเจอคนไม่ดีแบบนั้นอีกแล้ว ผมเลิกเป็นเกย์ไม่ได้แต่ผมเลิกรักคนอื่นได้ ถ้าผมไม่รักใครผมก็ไม่ต้องเจ็บปวดอีกใช่ป่ะ?”
แววตาของเติ้ลสงบนิ่ง ชั่วขณะนั้นเหมือนผมเห็นภาพซ้อนของพี่ตั้มในตัวเติ้ล ผมรู้ทันทีว่าเติ้ลตัดสินใจเรื่องนี้อย่างแน่วแน่โดยผ่านการทบทวนมาอย่างดี ไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบ
“ผมอาจจะเป็นเกย์ก็จริงแต่ผมไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นแบบพี่เบสท์ ผมไม่เคยเห็นเกย์คนไหนมีความสุขในชีวิตคู่ สุดท้ายก็ต้องเลิกกัน ถ้าไม่เหงาก็สำส่อน ไม่เห็นมีใครประสบความสำเร็จด้านความรัก ต่อให้มีคู่รักที่คบกันไปนานๆ จุดนึงก็เห็นเบื่อแล้วก็เลิก ผมไม่อยากเจ็บซ้ำๆ แบบนั้นอีกแล้ว แค่ครั้งเดียวก็เกินพอ”
สิ่งที่เติ้ลพูด ผมเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง และผมควรจะเคารพการตัดสินใจของเติ้ล
“เออ กูเข้าใจ”
“ผมขอโทษนะพี่ป้อง”
สงสัยหน้าผมมันคงหงอย เติ้ลถึงได้ขอโทษผมซ้ำอีก
“กูบอกแล้วไงว่ามึงไม่ต้องขอโทษ เรื่องของความรักมันบังคับกันไม่ได้ กูไม่ว่าอะไรมึงหรอกเติ้ล”
ผมยิ้มให้เติ้ล ผมพยายามยิ้มจากใจจริง ผมยิ้มเพราะอยากให้เติ้ลมีความสุขกับสิ่งที่เลือก ผมเลยรู้สึกว่ารอยยิ้มของตัวเองปลอดโปร่งกว่าเดิม และเติ้ลเองก็ส่งยิ้มกลับมาเช่นกัน รอยยิ้มของเติ้ลบริสุทธิ์สดใสดั่งดวงตะวัน
ผมหลงรักเติ้ลมากจริงๆ
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
:hao5: เติ้ลช่างน่าสงสาร เดี๋ยวมันจะมีคอมโบดราม่ามาเรื่อยๆ #ทีมเคะ เตรียมชูป้าย! :hao7:
จริงๆ แล้วเติ้ลก็มีอะไรในใจเหมือนกันเนอะ แต่กระนั้นนิสัยเติ้ลก็ช่างเอาแต่ใจจริงๆ ไปอาละวาดแบบนั้นอ้นไม่ลุกขึ้นมาตบก็บุญแล้ว ฮ่าๆ พี่ป้องก็นะ คงสุดทนอ่ะ เป็นหนึ่งในซีนระเบิดอารมณ์ของเรื่องนี้
ชอบพี่ป้องตรงที่พี่แกไม่มีออร่าพระเอกจับเลยแม้แต่น้อย (ไม่นับเรื่องโดนเคะปล้ำนะ ฮ่าๆ :katai2-1:) ได้อ่านนิยายหลายๆ เรื่องแล้วรู้สึกว่าพี่ป้องคงห่วยที่สุดจริงๆ นั่นแหละ ไม่มีมาดเท่ๆ อบอุ่น หรือเจ้าเล่ห์แสนกลเล้ย... เกรียนไปวันๆ แถมดราม่าอีก ชอบคิดมาก #แต่มันได้อารมณ์มนุษย์ดีออก
พี่ป้องก็ทำเพื่อเติ้ลในแบบที่ตัวเองทำได้ คิด(ไปเอง)ว่ามันคงดี ก็รอลุ้นกันต่อนะว่าพี่ป้องจะต้องทำอะไรเพื่อเติ้ลอีกบ้าง หึๆ บอกเลย #เจ้มจ้นฉุดๆ
บางทีคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ไอ้ที่เห็นเค้ายิ้มแย้มแฮปปี้ ความจริงเค้าอาจจะมีอะไรหดหู่ซ่อนไว้ในใจก็ได้ เหมือนที่เราขยันอัพนิยายตลอดไม่ว่าจะเจอเรื่องแย่ๆ มากเพียงไหน เราถือว่ามันไม่ใช่ความผิดของนักอ่านที่รออยู่ ถ้าไหวก็ต้องมาทำหน้าที่ของตัวเอง #ไม่เกี่ยวละ ฮ่าๆ เกริ่นนำไปงั้น
พอแต่งนิยายเรื่องนี้จบแล้วรู้สึกเลยว่าถึงเติ้ลจะเอาแต่ใจแต่ความคิดความอ่านค่อนข้างแมนกว่าป้อง ป้องจะติดอินดี้ติสแตกมากกว่า แต่ลงท้ายทุกคนก็จะพยายามทำสิ่งที่คิดว่ามันดีที่สุด เราชอบวางคาแรคเตอร์แบบนี้นะ เชื่อว่าดีไซน์คาแรคเตอร์สีเทาขมุกขมัวแบบนี้คงหาไม่ได้ในพล็อตนิยายแบบละครหลังข่าว
นิยายพวกนั้นเวลาร้ายก็ร้ายแจ๋นๆ สุดโต่ง เวลาดีก็ดี๊ดี บางทีเขียนให้มีปมแล้วมุ่งไปที่การเปลี่ยนแปลงตัวเองด้านเดียว อ่านแล้วรู้สึกว่ามันคือตัวละคร อินได้ง่าย แต่มันดูแบนๆ ไม่ค่อยสมจริงในความรู้สึกเรา
เราชอบสังเกตคน คนบางคนก็มีอะไรน่าสนใจ บางคนมีข้อดีสามส่วนข้อเสียสี่ส่วน จะดีจะร้ายก็ขึ้นกับอารมณ์ เหมือนป้องกับเติ้ลที่บางทีก็ได้รับแรงเชียร์ บางครั้งก็ได้รับเสียงด่า เราเขียนโดยวางนิสัยของตัวละครเป็นหลัก มันเข้าใจยากเหมือนที่บางทีเราก็ไม่เข้าใจเพื่อนสนิทไปซะทุกอย่าง เหตุการณ์ในนิยายของเรามันเลยดำเนินไปตามนิสัยตัวละคร อาจจะประหลาดหน่อยแต่ก็อยากฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยน้า
:bye2:
-
ตอนต้นๆ นี่พี่ป้องโดนสาวๆ ทารุณใช่ม้าย 5555 ยัดพริกยัดช้อนมั่ง ควรบันทึกไว้ว่าครั้งหนึ่งในชีวิต ยอดชายนายปกป้องโดนรุมแย่ง! 555
แต่ดันโป๊ะแตก เติ้ลมาเจอซะงั้น เป็นเรื่องขึ้นมาเลย
ตอนทะเลาะกันเรารู้สึกว่าอิพี่ป้องด่าเติ้ลเรื่องเปิดซิงแรงมากอ่ะ =O=;
ส่วนตอนท้ายนี่แอบหวาน ><// แต่มันปนหน่วงมาด้วยนี่ดิ เฮ้ออ
ปล. เค้าอยากเจอคู่ตุนาหงันอ้นแล้ว จะโผล่มาเมื่อไรรร
-
เราไม่อายนะที่เราค่อนข้างจะ Biased ในเรื่องของตัวละคร คือเราตัดสินคนจากสิ่งที่เจอได้เห็น อย่างป้องนี่เราเห็นเป็นคนธรรมดาทั่วไป เราอ่านจากมุมมองของป้องแล้วก็สงสาร ยิ่งอ่านตอนนี้ก็ยังชอบเพราะว่าสิ่งที่ป้องพูดออกมาก็คือความรู้สึกของป้องจริงๆ อาจจะแรงแต่ดีที่พูดออกมาเพราะจะได้มีกรอบสำหรับการอยู่ร่วมกัน เรื่องป้องที่เป็นพระเอกที่ไม่มีออร่าของความเป็นพระเอกเราว่าเป็นจุดยืนของป้องเลยมากกว่า ดีกว่าที่ป้องจะมีออร่าที่ดูดีแต่เ-ี้ยเหมือนเบสต์
เรื่องของเติ้ลนั้นเข้าใจว่ายังเด็กจึงทำอะไรแบบเด็กๆ เหมือนกับว่าเติ้ลตัดใจไม่ยอมสานต่อ เปิดใจชอบป้องเพราะอยากกันป้องไว้เป็นพี่ที่จะไม่ทิ้งตัวเองไปไหน เหมือนเด็กที่คิดว่าไม่มีใครรักพอมีคนมาบอกรักก็จะทำสิ่งที่ทดสอบความรักกับความอดทนของคนๆนั้นเพื่อดูว่านายจะรักฉันไปจนถึงขนาดไหนเพียงเพื่อเอาความมั่นใจมาทดแทนความรู้สึกที่ตัวเองขาดไป พอเสียคนๆนั้นไปบางครั้งก็จะเหมือนกับว่า นั่นไงนายก็ไม่ได้รักฉันจริง เติ้ลกลัวว่าจะเสียป้องคือมองในสิ่งที่ขาด(เสียป้องที่เป็นพี่)มากกว่าสิ่งที่ตัวเองมี(ป้องที่รักตัวเอง) เราเวทนาเติ้ลนะเพราะว่านางมีปมด้อย แต่ถ้าหากว่าเติ้ลไม่เรียนรู้ที่จะขจัดปมด้อยอันนั้น ต่อให้มีคนรักทั่วโลกนางก็ไม่มีทางมีความสุขเพราะใจกังวลแต่วันที่เสียมันไปมากกว่าที่จะมีความสุขไปกับมัน ใจก็ไม่สามารถเปิดรับความสุขได้ ในโลกนี้ไม่มีหลักประกันความรักอะไรหรอกไม่ว่าจะเพศไหนๆ ทั้งนั้น คิดแบบเติ้ลเรื่องเพศที่สามที่อยุ่กันไม่ยืดนี่เป็น self-fulfilling prophecy เลยค่ะ คิดแบบนี้ก็จึงทำแบบนี้เลยเป็นแบบนี้ ไม่ได้อะไรกับเติ้ลมากนักนอกจากจะนอยด์ในบางครั้งที่เอาแต่ใจ รอวันที่เติ้ลจะเปิดใจเหมือนที่ป้องเปิดใจให้น้อง
ถ้าหากว่าอ่านแล้วเข้าใจผิดก็ขอโทษค่ะ ภาษาไทยไม่แข็งแรง สงสัยต้องกลับไปอ่านใหม่อีกรอบเพื่อฟื้นความจำ
ฉากในร้านเวียดนามนี่แบบ.......ชนแบบสามทางเลย นี่ขนาดป้องไม่มีออร่าพระเอกนะ สรุปแล้วมีอ้นคนเดียว ณ ตอนนี้ที่ชอบป้องมากๆสินะ กลัวใจว่านางจะทำอะไรแรงๆค่ะ
ป.ล ถึงพี่ตั้มจะแมนแต่เราดันจิ้นพี่แกเป็นรับค่ะ
-
อ้นนางน่าสงสารอ่ะกว่าจะได้ไปกะอีป้องง่ายๆ
พอได้ไปกับมีมารผจญซะแถมมาแบบคอมโบอีก
ชีวิตนางรันทดจริงๆ :m20: :m20:
-
แล้วยังไงต่อล่ะทีนี้
-
พี่ป้องยอดชาย กับน้องเติ้ยช้ำรัก
จะสงสารใครดีล่ะงานนี้ :sad4: :sad4: :sad4:
-
พี่ป้องยังโดนทำร้ายอย่างต่อเนื่อง. เห้อพระเอกเรื่องนี้
ดีแล้วล่ะที่สุดท้ายเปิดใจคุยเลย แมนๆ. :katai2-1:
เติ้ลเอ๊ย. จะรอดูนะ
-
ทีมอ้น สุ้ๆ
-
ปกติ เราทีมเคะนะ แต่พออ่านหลายๆเรื่องพบว่าที่จริงคือ เป็นทีมฝ่ายที่โดนทำให้เจ็บช้ำน้ำใจก่อนมากกว่า (เพราะพล็อตส่วนใหญ่เคะมักโดนกระทำ)
เติ้ลทำร้ายจิตใจพี่ป้องก่อน จะด้วยความเด็ก ความคิดน้อย เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่เติ้ลเริ่มก่อน
ป้องเป็นฝ่ายโดนทำให้เสียความรู้สึก อะไรที่พี่ป้องทำ เราจะถือว่าเป็นการป้องกันตัว ถ้าตัวละครชั่วอีกหน่อย จะแก้แค้น เอาคืน ก็ไม่ว่าเพราะอยู่ดีๆอีกฝ่ายมาทำให้เจ็บก่อน เพราะฉะนั้นก็ต้องเจ็บคืนร้อยเท่าพันเท่า
อยากรู้เหมือนกันว่าจะดำเนินเรื่องไปยังงัยให้เติ้ลน่าสงสาร
-
เป็นพระเอก(ของคนเขียนคนนี้)มีแต่เจ็บแปลกๆ นะป้อง(แซว) :hao7:
บวก 1 ให้นะ และพูดเลยไม่อายที่ #ทีมคนน่าสงสาร ใครน่าสงสารเราเชียร์ :laugh:
-
เริ่ใจอ่อนล่ะมั่งน้องเติ้ล
หรือว่าไม่รู้ใจตัวเองครับ
-
ป้อง หันมาหาอ้นเหอะนะ :o12:
เชียร์อ้นสุดใจ เพราะชีวิตจริงเราสถานะเดียวกะอ้นเลย ดราม่าไปอี๊กกกก5555
ปล. สู้ๆนะคะ คนเขียน เป็นกำลังใจให้ เรื่องแย่ๆ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเนาะ
ปล2. #ป้องอ้น :call:
-
:pig4:
-
อ่านตอนต้นๆ...คิดในใจตอนนี้เติ้ลไม่มาหรอ ก็แอบหวิวๆ คิดถึงเติ้ล 555+ แต่พออ่านมาเรื่อยๆอ่อเติ้ลมาๆ เรายิ้มเฉยเลย
พี่ป้อง เติ้ล...เราอยู่ #ทีมพี่ตั้ม ฮ่าาา~!
-
เอาใจช่วยพี่ป้องค่าาาาาาาาาาาาาาา//ยังคงชูป้ายตั้มป้องเหมือนเดิม o18
-
สงสารปกป้อง
-
อ่านแล้วมันมีอารมณ์ร่วมกับตัวละครจิงๆ
-
จากตอนที่แล้ว เป็นอีพี่ป้องก็ปวดหัวเน๊าะ นี่ก็น้องที่ได้ซิงตัวเองไปดันไม่สบาย นั่นก็เพื่อนที่กำลังเดือดร้อน แต่ถ้าตัดสินใจตามเนื้อหา พี่ป้องทำถูกแล้วล่ะที่ไปหาอ้น ยังไงก็เพื่อนและคงตกใจมากๆ น้องเติ้ลมันไม่ได้เป็นไรมากนักในตอนนั้น แค่เรียกร้อง อ้อน แต่พี่ป้องมันก็น่าจะกลับมา เผื่อน้องมันเป็นไรมาก ไม่ใช่อยู่จนเช้า ยังไงไอ้โจรมันก็ไม่ตามมาแล้ว อันนี้พี่ป้องผิดนะ
จากตอนนี้ แหม่ๆๆ แล่วๆๆๆ เกิดศึกชิงนาย มีทั้ง เกย์ ตุ๊ด ชะนี รุมชิงแมมมอธกันใหญ่เลย แต่เจ้าของแมมมอธตัวจริงชิงสำเร็จโว้ย ถึงจะมีปากมีเสียงกัน แต่อีพี่ป้องมันก็เลือกอีน้องเติ้ล แต่กลับมาแม่ง ปากเสียใส่กันอีก อีน้องเติ้ลก็นะ ปากแข็ง ได้เขาแล้วยังกั๊ก ทีนี้มาหวง อีพี่ป้องมันก็วีนแตกบ้างสิ :m16: แต่ตอนท้ายก็เหมือนจะปรับความเข้าใจกันได้นะ น้องเติ้ลแกอ่อนและยอมรับเถอะว่า รักแมมมอธเข้าให้แล้ว เดี๋ยวมันตวัดงวงไปถ้ำอื่นจะเสียใจเด้อ :hao6:
-
อยากให้อ้นมีความรักที่สมหวัง เราชอบนาง ชอบที่เป็นคนเปิดเผย กล้าที่จะสู้ต่อไปทั้งที่รู้ว่าอาจจะต้องผิดหวังก็ได้
และปรารถนาดีต่อป้องจริงๆ ยิ่งเติ้ลมาว่านางไม่เหมาะสมกับป้อง หวงป้อง. ยิ่งทำให้สงสารนาง :กอด1:
ส่วนป้องกับเติ้ล เขาทั้งสองตัดสินใจที่จะอยู่กับความทุกข์เอง เลือกที่จะเป็นอย่างนี้เอง ความสุขอยู่ตรงหน้าก็ไม่เลือกเองค่ะ
คิดถึงพี่ตั้มจัง555
ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ ยิ่งอ่านยิ่งสนุกมากๆค่ะ :L2:
-
จริงๆแล้วพี่ป้องก็เสน่ห์แรงนะคะ 55555
ชอบตอนนี้เปิดใจคุยกันไม่มีกั๊ก
จริงใจดี ชอบบ
รอตอนหน้าค่ะ
-
พี่ป้องพยายามยิ้มให้เติ้ลมันดีใจ
แล้วพี่คิดเปล่าว่า บางทีไอ้รอยยิ้มแสงตะวันวิ้งๆของเติ้ล
มันก็อาจจะพยายามยิ้มออกมาให้พี่สบายใจด้วยเหมือนการ~
แล้วนี่ฉันยังเป็นทีมพี่ป้องอยู่จริงหรือเปล่า!?
ทำไมฉันเข้าข้างน้องเติ้ลขนาดนี้!!!
-
ตอนต้นๆ นี่พี่ป้องโดนสาวๆ ทารุณใช่ม้าย 5555 ยัดพริกยัดช้อนมั่ง ควรบันทึกไว้ว่าครั้งหนึ่งในชีวิต ยอดชายนายปกป้องโดนรุมแย่ง! 555
แต่ดันโป๊ะแตก เติ้ลมาเจอซะงั้น เป็นเรื่องขึ้นมาเลย
ตอนทะเลาะกันเรารู้สึกว่าอิพี่ป้องด่าเติ้ลเรื่องเปิดซิงแรงมากอ่ะ =O=;
ส่วนตอนท้ายนี่แอบหวาน ><// แต่มันปนหน่วงมาด้วยนี่ดิ เฮ้ออ
ปล. เค้าอยากเจอคู่ตุนาหงันอ้นแล้ว จะโผล่มาเมื่อไรรร
ถ้าบอกว่าโผล่มาตั้งแต่ต้นเรื่องจะงงมั้ย ฮ่าๆ :hao7: เชื่อดิเดี๋ยวต้องมีคนคิดว่าเป็นพี่...
เค้าขอโทษนะ เค้าเขียนอะไรฟินๆ หวานเจี๊ยบไม่เป็น เค้าชอบเขียนแบบชีวิตที่ยังก้าวเดินมากกว่า เค้าเลยไม่ค่อยใส่คู่โน้นคู่นี้มาให้มันครบๆ แต่ถ้ามันมีปัจจัยในเรื่องก็อาจจะมีคู่ แบบกรณี #พี่ชัชน้องต้น และ #หมอเอกกับหนูเม(ษ) แต่ถ้ามันไม่มีมูลเหตุ ไม่มีตัวแปร เค้าก็ไม่ใส่ ให้มันโสดไป
เพราะเค้าค่อนข้างไม่เห็นด้วยกับการทำให้เพศชายทุกคนในเรื่องเป็นเกย์กินกันเองทั้งเรื่อง โดยเฉพาะการเขียนให้เป็นตั้งแต่รุ่นพ่อยันรุ่นลูก หรือพี่ชายก็เป็น น้องชายก็เป็น แถมสาวๆ ในครอบครัวยังเป็นสาววาย มันดูแบบว่า... เหอๆ ออกแนวสาววายวัยใสช่างฝันไปมั้ย? #ขอระบายนิด
:hao3:
คิดดูสิ 9ใน10 ชอบเอาคำพูดยัดใส่ปากตัวเอกว่า "ผมไม่ใช่เกย์/ผมไม่ชอบผู้ชาย" แต่ดันเขียนให้จีบแต่ผู้ชาย พลาดคนโน้นก็ไปได้กับคนนี้ มันใช่เหรอ? เค้ารับตรรกะแบบนี้ไม่ได้อ๊ะ! เลิกแอ๊บแมนแอ๊บไบได้แล่ว แปะป้ายไปเล้ย "ตัวเอกกรูเป็นเกย์!" ผู้ชายด้วยกันเค้าไม่ใจสั่นเพราะผู้ชายกันเองหรอก ถ้าจะเล่นประเด็นว่า"ชอบเพราะมีสิ่งพิเศษ"ก็เน้นประเด็นให้ไอ้ตัวแอบชอบหน่อย ไม่ใช่โผล่มาก็เดินไปจีบเคะแล้ว
:angry2:
เราไม่อายนะที่เราค่อนข้างจะ Biased ในเรื่องของตัวละคร คือเราตัดสินคนจากสิ่งที่เจอได้เห็น อย่างป้องนี่เราเห็นเป็นคนธรรมดาทั่วไป เราอ่านจากมุมมองของป้องแล้วก็สงสาร ยิ่งอ่านตอนนี้ก็ยังชอบเพราะว่าสิ่งที่ป้องพูดออกมาก็คือความรู้สึกของป้องจริงๆ อาจจะแรงแต่ดีที่พูดออกมาเพราะจะได้มีกรอบสำหรับการอยู่ร่วมกัน เรื่องป้องที่เป็นพระเอกที่ไม่มีออร่าของความเป็นพระเอกเราว่าเป็นจุดยืนของป้องเลยมากกว่า ดีกว่าที่ป้องจะมีออร่าที่ดูดีแต่เ-ี้ยเหมือนเบสต์
เรื่องของเติ้ลนั้นเข้าใจว่ายังเด็กจึงทำอะไรแบบเด็กๆ เหมือนกับว่าเติ้ลตัดใจไม่ยอมสานต่อ เปิดใจชอบป้องเพราะอยากกันป้องไว้เป็นพี่ที่จะไม่ทิ้งตัวเองไปไหน เหมือนเด็กที่คิดว่าไม่มีใครรักพอมีคนมาบอกรักก็จะทำสิ่งที่ทดสอบความรักกับความอดทนของคนๆนั้นเพื่อดูว่านายจะรักฉันไปจนถึงขนาดไหนเพียงเพื่อเอาความมั่นใจมาทดแทนความรู้สึกที่ตัวเองขาดไป พอเสียคนๆนั้นไปบางครั้งก็จะเหมือนกับว่า นั่นไงนายก็ไม่ได้รักฉันจริง เติ้ลกลัวว่าจะเสียป้องคือมองในสิ่งที่ขาด(เสียป้องที่เป็นพี่)มากกว่าสิ่งที่ตัวเองมี(ป้องที่รักตัวเอง) เราเวทนาเติ้ลนะเพราะว่านางมีปมด้อย แต่ถ้าหากว่าเติ้ลไม่เรียนรู้ที่จะขจัดปมด้อยอันนั้น ต่อให้มีคนรักทั่วโลกนางก็ไม่มีทางมีความสุขเพราะใจกังวลแต่วันที่เสียมันไปมากกว่าที่จะมีความสุขไปกับมัน ใจก็ไม่สามารถเปิดรับความสุขได้ ในโลกนี้ไม่มีหลักประกันความรักอะไรหรอกไม่ว่าจะเพศไหนๆ ทั้งนั้น คิดแบบเติ้ลเรื่องเพศที่สามที่อยุ่กันไม่ยืดนี่เป็น self-fulfilling prophecy เลยค่ะ คิดแบบนี้ก็จึงทำแบบนี้เลยเป็นแบบนี้ ไม่ได้อะไรกับเติ้ลมากนักนอกจากจะนอยด์ในบางครั้งที่เอาแต่ใจ รอวันที่เติ้ลจะเปิดใจเหมือนที่ป้องเปิดใจให้น้อง
ถ้าหากว่าอ่านแล้วเข้าใจผิดก็ขอโทษค่ะ ภาษาไทยไม่แข็งแรง สงสัยต้องกลับไปอ่านใหม่อีกรอบเพื่อฟื้นความจำ
ฉากในร้านเวียดนามนี่แบบ.......ชนแบบสามทางเลย นี่ขนาดป้องไม่มีออร่าพระเอกนะ สรุปแล้วมีอ้นคนเดียว ณ ตอนนี้ที่ชอบป้องมากๆสินะ กลัวใจว่านางจะทำอะไรแรงๆค่ะ
ป.ล ถึงพี่ตั้มจะแมนแต่เราดันจิ้นพี่แกเป็นรับค่ะ
เรียนจิตวิทยามาเหมือนกันจินะ :o8: ฮ่าๆ ตะเองดูเหมือนคนเคยเรียนอะไรทำนองนี้มาเลย ค่อนข้างจะอ่านแล้ววิเคราะห์ตัวละคร แต่สบายใจได้เค้าชอบอ่านเม้นท์ยาวๆ เพราะเค้าก็ชอบแพล่มยาวๆ เหมือนกัน
จริงๆ เรื่องที่ป้องไม่มีออร่าพระเอกนี่เป็นจุดยืนของคนแต่ง(เรานี่แหละ!)มากกว่าค่ะ ไม่รู้อ่านนิยายเราบ้างรึยัง ถ้าได้ลองแล้วจะรู้เลยว่าตัวละครที่เราสร้างมีแต่คาแรคเตอร์แปลกๆ ทั้งนั้น อาจเป็นเราเองที่เบื่อนิยายลูกกวาดฟินเวอร์ชวนจิกหมอนพวกนั้น เป็นคนที่เกลียดพล็อตฉาบฉวยกับเซ็งฉากพิมพ์นิยมพวกนั้นมาก(ประเภทถอดเสื้อให้ เช็ดตัวหน้าแดง ขี่หลัง ฯลฯ) ไอ้ทั้งหมดทั้งมวลที่ชาวบ้านเค้าฟิน เราเบื่อ! กาลเวลาผ่านไปหลายสิบปี พัฒนาฉากฟินๆบ้างเถ้อ มันเหมือนละครไทยที่ไม่ว่าผ่านไปกี่เรื่องกี่ปีพระเอกนางเอกก็ต้องไปได้ใจกันตอนหลงป่า! #ก็แค่เราเบื่อ
:z3: เราเบื่อแนวเรื่องที่เขียนให้ตัวละครโคตรพ่อโคตรแม่พระเอกนางเอก แสนดีพลิกร้ายเอาคืนทะนงตน พวกพล็อตเด็กเอาแต่ใจแต่จริงๆ ใสซื่อรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ตัวละครที่สร้างมาค่อนข้างฉาบฉวยและแบน "พ่อฉันเอาแต่ทำงาน เลี้ยงฉันด้วยเงิน ฉันรวย ชินกับการชี้นิ้วสั่ง ฉันเอาแต่ใจ แต่จริงๆ ฉันจิตใจดีนะเออ แต่หยิ่งตามประสาคุณหนู" ร้ายแบบนี้เราก็เบื่อ มิติมันตื้นมาก พอโดนดัดนิสัยหน่อยก็กลายเป็นนางฟ้าเฉยเลย! เราชอบคนธรรมดาที่มีความบิวเบี้ยวในตัวมากกว่า แล้วเขาจะทำอย่างไรกับนิสัยแย่ๆ พวกนั้น เรียนรู้ พัฒนาตัวเอง แต่ก็ยังเป็นคนๆ เดิม เราชอบแบบนี้
เชื่อว่าร้อยทั้งร้อยต้องเคยเจอพล็อตนางเอกแสบๆ เอาแต่ใจสไตล์คุณหนูแล้วก่อเรื่องจนพระเอกปวดหัว อาจจะเผลอทำเรื่องรุนแรงจนพระเอกเข้าใจผิด แล้วก็ต้องมีฉากที่สำนึกผิดกลับตัวเป็นคนดี หรือไม่ก็โดนนางร้ายโขกสับกลั่นแกล้ง ฝ่าฟันจนพระเอกเห็นใจ แต่เดี๋ยวมาดูละกันว่าเราจะเอาพล็อตพวกนี้มา Twist ใส่กับเติ้ลได้โดยที่เติ้ลยังคงรักษาสเต็ปง๊องแง๊งของตัวเองไว้อย่างเหนียวแน่นได้ยังไง เหอๆ เอาแต่ใจสุดติ่งแต่ก็มีแง่มุมที่ต้องยอมให้ตัวเอกร้ายๆ คนนี้เป็นนายเอกอะไรประมาณนั้นแหละค่ะ เพราะนิยายเราจะมีตัวแปรเรื่องอื่นๆ ด้วย คือตัวละครทุกคนไม่มีใครสำเร็จรูป
สำหรับที่ตัวเองวิเคราะห์เติ้ลมา เราว่าตัวเองคิดละเอียดกว่าคนเขียนอย่างเราซะอีกอ่ะ ฮ่าๆ แต่เป็นไปอย่างที่ตัวเองพูดนั่นแหละ
จุด "นั่นไงนายก็ไม่ได้รักฉันจริง" แบบว่าตัวเองพูดเหมือนมานั่งในใจเค้าเลยอ่ะ ปมพาร์ทสองจะเป็นประมาณนี้แหละค่ะ ต้องมาวัดกันระหว่างความรักของป้องกับเติ้ล เหอๆ
เราดีใจสุดๆ ที่เขียนให้คนอ่านรับรู้ได้ว่าตัวละครแต่ละตัวมีปมอะไร แม้มันจะผ่านฟิลเตอร์ของพี่ป้อง (ณ. ตอนนี้) ทุกคนรู้ว่าเติ้ลขาดความอบอุ่นได้โดยที่เราไม่ต้องเขียนฉากแม่ใจร้ายออกมาทารุณเติ้ล ตรงจุดนี้เราพยายามๆ หาวิธีเล่าเรื่องมากๆ แม้เติ้ลจะมีตั้มพี่ชายที่แสนดี แต่ในแง่นึงเราว่าน่าจะพอเดาได้ว่าตั้มเองก็มีชีวิตของตัวเอง ไปกับเพื่อนฝูง หญิง งานของพ่อ คือเติ้ลมันไม่ได้ขาดความรักนะ แต่มันว้าเหว่จนขาดความอบอุ่นกลายเป็นเด็กสันดานเสีย
เราไม่ชอบพล็อตแบบแม่ทำแท้ง แม่ทารุณ แม่เย็นชาที่นักเขียนส่วนใหญ่ชอบเสกออกมารังแกเคะ แต่เราชอบเขียนให้มันทารุณทางความรู้สึก ทุกคนก็ยุ่งกับเรื่องของตัวเองเหลือเติ้ลที่ถูกจับโยนทิ้งไว้ตรงกลาง พี่ตั้มเอาใจเติ้ลแต่เติ้ลก็ไม่ใช่ที่สุด ที่สุดของพี่ตั้มก็คือตัวเอง(ก็อีสองคนนี้เป็นพี่น้องกันนิสัยจะคล้ายกันก็ไม่แปลก แต่อ่านๆ ไปจะรู้) นี่อาจจะเป็นอีกเหตุผลนึงที่ทำให้เติ้ลหวงป้อง ความเด็กในตัวทำให้เติ้ลยังแบ่งแยกความรู้สึกไม่ออกเลยอาจจะแสดงพฤติกรรมออกมาในรูปนี้
ส่วนประเด็นความรักของเพศที่สาม อันนี้มาจากเราเอง ฮ่าๆ มันคือภาพสะท้อนจากเพศที่สามที่ใช้ชีวิตแบบไม่มีความสุขมองเรื่องหัวใจในแง่ลบ โหยหาความรัก ผิดหวังซ้ำซาก เราก็เอาภาพรวมจากที่เราเห็นพวกเค้าทั้งหลายบ่นกันมาใส่ปากเติ้ลนั่นแหละค่ะ ในเรื่องดราม่าควีน นายเอก"ต้น"ก็มีตอนนึงที่กลัวเรื่องนี้แต่เพื่อนที่เป็นนางเอกคู่รอง(ชีแปลงเพศ)"เมษ"บอกกับต้นว่ามันอาจจะมีคู่รักที่อยู่ด้วยกันจนตายแต่ไม่ออกสื่อ เค้าไม่สนหรอกว่าความรักของคู่ตัวเองจะเป็นยังไงเค้าแค่รักกันและมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน คือเมษเป็นคนเชื่อมั่นในตัวเองไงเป็นคนที่มีความนับถือตัวเองสูงแตกต่างกับต้นที่ไม่ค่อยเห็นคุณค่าในตัวเอง
เราว่ามันก็เหมือนที่เติ้ลกลัวนะ แต่เติ้ลต้องเรียนรู้ให้ได้ก่อนว่าความรักที่มีความสุขสำหรับตัวเองคืออะไร ถึงเวลาแล้วเติ้ลจะได้ไม่กลัวความรัก เหตุผลที่ทำให้เรารักคนๆ นึงมันก็แปลก อย่างในเรื่องมีคนรักพี่ป้องเยอะนะ แต่ทุกคนมองต่างกัน ของอ้นต้องรออ่าน ของเติ้ลต้องรอลุ้น แต่สำหรับน้องอันมันก็เหมือนสาวปิ๊งหนุ่มธรรมดาๆ ฟินๆ จิ้นๆ กันไป บางคนก็ชอบที่ป้องยอมให้กับคนพิเศษเสมอไรงี้ก็มี (บอกไว้เลยหมดบทน้องอัน ฮ่าๆ คือแบบพี่ป้องไม่สนใจนางไง ก็ไม่ไปข้องแวะแล้ว พอไม่ได้อะไรมากก็เลยไม่พูดถึง เหอๆ)
เราไม่ค่อยซีเรียสเรื่องที่คนอ่านมองตัวละครในเรื่องยังไงนะ จะจิ้นแบบไหนก็ตามสบายเลยค่ะ ภาษาไทยอะไรยังไงพิมพ์ผิดพิมพ์ถูกไม่ว่า จะแสลงอะไรก็ใส่อารมณ์มาเล้ย เค้ารับได้ ขอแค่อย่าใช้ภาษาสก๊อยก็พอเพราะเราแปลไม่ออก ฮ่าๆ จริงๆ เราชอบความเห็นคุณมาตลอดเลยนะ เขียนค่อนข้างโดนใจ ทำให้คนแต่งอย่างเราได้รับกำลังใจมากมายที่รู้ว่ามีคนสนุกกับการวิเคราะห์ตัวละครของเรา เพราะเราแต่งตัวละครมาหลายเลเยอร์แบบนั้นจริงๆ แล้วสังเกตเวลาคุณเม้นคือรู้สึกแบบว่าถ้าไม่ได้เรียนทางนี้มาบ้างจะคิดไม่ได้แบบนี้อ่ะ (แต่จริงๆ เดี๋ยวนี้ป.ตรีก็ต้องเรียนวิชาเกี่ยวกับจิตวิทยากันมาบ้างแหละแม้จะไม่ใช่สายตรง) #เขียนมาเยยค้าบ #ชอบอ่านมาก
อ้นนางน่าสงสารอ่ะกว่าจะได้ไปกะอีป้องง่ายๆ
พอได้ไปกับมีมารผจญซะแถมมาแบบคอมโบอีก
ชีวิตนางรันทดจริงๆ :m20: :m20:
สงสาร? เดี๋ยวรอดูไปก่อน :katai2-1:
เราว่านางฉลาดนะ นางรู้จักคิด แม้จะทำตัวน่ารำคาญไปนิด แต่โดนรวมแล้วน่ารักแหละ
อ้นได้ฟินนะเออ! แต่แบบ... พูดมากไม่ได้อ่ะ มันจะสปอยเรื่อง เข้าใจเค้านะ :hao5:
แล้วยังไงต่อล่ะทีนี้
ตามอ่านจิ :katai4:
พี่ป้องยอดชาย กับน้องเติ้ยช้ำรัก
จะสงสารใครดีล่ะงานนี้ :sad4: :sad4: :sad4:
สงสารคนแต่งสิจ้ะ ไปทำเมโมแกรมมาแล้วเจอว่าเป็นซี๊ดในเต้านมข้างขวา โคเรสตอรอลสูง ยูริกเกินเสี่ยงเก๊าท์
นี่ต้องไปตรวจเต้านมทุกหกเดือนเพราะคนในครอบครัวเป็น เสี่ยงมากกว่าคนอื่นหลายเท่า มีโอกาส10%ที่จะได้มะเร็งเต้านมมานอนกอด ตอนนี้มันยังเล็กแต่ไม่รู้มันจะโตมั้ยจะเป็นเนื้อร้ายประเภทไหน แถมยังฝันเห็นพี่สาวที่ตายไปมาหาแล้วพูดว่าไปอยู่ที่นั่นก็ดี สนุกนะสนมั้ย?อีก ... หวั่นใจทุกวันเลยค้าบ
:sad4:
คิดว่าพูดเล่นใช่มั้ย? เรื่องจริงนะ ฮ่าๆ แต่ไม่รู้จะทำยังไง ก็ต้องอยู่กะมันอ่ะ สาวๆ คนไหนว่างก็ไปตรวจร่างกายบ้างนะ #ด้วยความเป็นห่วง
พี่ป้องยังโดนทำร้ายอย่างต่อเนื่อง. เห้อพระเอกเรื่องนี้
ดีแล้วล่ะที่สุดท้ายเปิดใจคุยเลย แมนๆ. :katai2-1:
เติ้ลเอ๊ย. จะรอดูนะ
จากนิยายหลายๆ เรื่องที่ผ่านมา คนแต่งคนนี้โรคจิต o8 ชอบทำร้ายตัวละครอย่างรุนแรงและกระทำถี่ๆ มีมาบ่อยๆ ดราม่าดาหน้าเข้ามาหน่วงถ่วงจิตใจคนอ่านตลอด เหอๆ
เค้าขอโทษ :sad4: อย่าพึ่งเลิกอ่านน้า แต่สัญญานะ สปอยได้เยยว่าจบแฮปปี้! ยังไม่เคยเขียนเรื่องไหนที่จบดราม่าเลยนะ บางเรื่องจบเศร้าแต่ก็สวยงามอบอุ่นหัวจาย
เอาจริงๆ เราว่าคนที่แมนคือเติ้ล ถึงเติ้ลจะงี่เง่าเอาแต่ใจ แต่เวลามีปัญหาเติ้ลไม่ค่อยหนี จะลุย พูดง่ายๆ ว่านิสัยเอาเรื่อง เหอๆ #จริงๆมันก็ไม่ดีนะตัวเอง ส่วนป้องเราว่าพี่แกค่อนข้างจะเซ้นสิทีฟ และชอบหนี เวลามีปัญหาจะชอบหลบไปตั้งหลักไม่ค่อยกล้าเผชิญหน้ากับมันแล้วปล่อยให้มันสุมอยู่ในหัว จนกว่าจะถึงที่สุดหรือจุดที่คิดได้ป้องถึงจะพลิกกลับมาลุย จริงๆ เราวางคาแรคเตอร์ไว้แบบนี้อ่ะ ถ้าแต่งๆ ไปแล้วหลุดคอนเซ็ปอันนี้คือเราห่วยเอง เค้าขอโทษ แหะๆ แต่แบบ... เอาน่ะ บางทีมันก็มีตัวแปรในเรื่อง ตัวละครเลยอาจจะเฉไฉนอกกรอบที่ดีไซน์ไปบ้าง
แต่ผู้ชายแบบพี่ป้องคือผู้ชายที่นิสัยผู้หญิง เชื่อว่าคนอ่านต้องมีเพื่อนนิสัยแบบนี้บ้าง พวก"ใจไม่แมน"อ่ะ มันหงุดหงิดสุดๆ ไปเลยล่ะ o7 เคยมีคนนิสัยแบบนี้มาจีบทีนึง รู้ทั้งรู้ว่าเรามีแฟนอยู่แล้ว พูดมาได้ไง "คบกันลับๆ รู้กันแค่สองคนก็ได้ ไม่ต้องให้ใครรู้" อยากถามมากเลยว่า นี่มึงเห็นกรูชั่วขนาดนั้นเลยเรอะ! แต่ไม่กล้าพูด ต้องถนอมน้ำใจ กลัวเค้าไปทำร้ายตัวเองอีก ผ่านไปไม่ถึงเดือนมีสาวใหม่เว้ยเฮ้ย! เบะปากในใจว่า "เพราะตรูรู้สันดานเอ็งว่าเป็นไม้เถาไง นิสัยอยู่ใกล้ใครก็เกาะเค้าไปทั่ว แบบนี้แหละตรูถึงไม่เอา" แต่โคตรแค้นที่แบบเมื่อก่อนเคยเป็นห่วงเป็นใยความรู้สึกอีกนี่ ถ้าเค้าเป็นคนเลวนะเค้าหลอกใช้อีนี่ไถนาสบายไปแล้ว #คนแต่งปากจัดระดับเลเวลแม็กซ์!
ดังนั้นอย่าแปลกใจที่พระเอกของนักแต่งคนนี้จะมีแต่พวกชวนปวดตับ ประสบการณ์จริงเค้าเยอะ #เค้าเป็นสายดาร์กแบบไม่นิยมSMเด็กเล่น
ทีมอ้น สุ้ๆ
:pig4: รอทำป้ายไฟไว้นะ
ปกติ เราทีมเคะนะ แต่พออ่านหลายๆเรื่องพบว่าที่จริงคือ เป็นทีมฝ่ายที่โดนทำให้เจ็บช้ำน้ำใจก่อนมากกว่า (เพราะพล็อตส่วนใหญ่เคะมักโดนกระทำ)
เติ้ลทำร้ายจิตใจพี่ป้องก่อน จะด้วยความเด็ก ความคิดน้อย เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่เติ้ลเริ่มก่อน
ป้องเป็นฝ่ายโดนทำให้เสียความรู้สึก อะไรที่พี่ป้องทำ เราจะถือว่าเป็นการป้องกันตัว ถ้าตัวละครชั่วอีกหน่อย จะแก้แค้น เอาคืน ก็ไม่ว่าเพราะอยู่ดีๆอีกฝ่ายมาทำให้เจ็บก่อน เพราะฉะนั้นก็ต้องเจ็บคืนร้อยเท่าพันเท่า
อยากรู้เหมือนกันว่าจะดำเนินเรื่องไปยังงัยให้เติ้ลน่าสงสาร
เข้าใจคับ พล็อตส่วนใหญ่ชอบให้อวยเคะ เพราะเมะโฉดมันรังแก จะได้มีฉากข่มขืนมาให้จิ้น มีงอนง้อให้ฟินๆ :katai3:
เรื่องนี้เติ้ลโดนกระทำจากคนอื่น และมากระทำกับป้อง แต่ป้องจะสวนกลับเติ้ลหรือไม่ ... โปรดติดตาม :katai2-1:
รออ่านฉากเอาคืนตอนเกือบๆ จบเรื่องละกันเนาะ ฮ่าๆ :oo1:
สำหรับเราๆ ว่าเติ้ลน่าสงสารนะ ชะตากรรมเติ้ลก็น่าสงสารหนึ่งละ มีฉากนึงที่เหมือนกับทำใจยอมรับเรื่องป้องแล้วตัดใจนี่แบบ... เราน้ำตาไหลตามเยย อ้าว ฉิหัยละ! เผลอสปอย! ฮ่าๆ เราว่าคนอ่านๆแล้วยิ่งงงกว่าเดิมแน่ๆ เลย ไม่คุยละดีกว่า #เกรียนเนอะ #ชอบหลอกล่อคนอ่านให้สับสน
เอาเป็นว่ารอลุ้นแล้วกันน้า เราก็ลุ้นด้วยว่าจะทำให้คนอ่านสนุกได้หรือไม่ กลัวทำให้คนอ่านผิดหวัง แหะๆ :mew2:
แต่ใกล้จะถึงประเด็นหลักของเรื่องแล้วล่ะ ดราม่าควีนเราเล่นประเด็นเรื่อง "ผู้ชายปกติขี้เอากับผู้ชายสับสนทางเพศที่ชอบผู้ชายด้วยกัน" เรื่องนี้เราจะเล่นอีกประเด็นล่ะ เหอๆ ใบ้ว่าเวลาชาวบ้านชาวช่องเค้าแต่งนิยาย คนอื่นจะเขียนโทนสดใส แต่เราชอบเอามายำจนหดหู่ #เพศที่สามอย่าพึ่งเกลียดเค้านะ
เป็นพระเอก(ของคนเขียนคนนี้)มีแต่เจ็บแปลกๆ นะป้อง(แซว) :hao7:
บวก 1 ให้นะ และพูดเลยไม่อายที่ #ทีมคนน่าสงสาร ใครน่าสงสารเราเชียร์ :laugh:
โด่ตะเอง #ดราม่าควีน ไอ้นี่ที่สุดของที่สุดเลยนะ พระเอกเล๊วเลว โดนหญิงบอกเลิกเพราะเฮียแกเจ้าชู้ สาวที่คบทิ้งเพราะเบื่อนิสัยไปกับไม่ได้ สุดท้ายหน้ามืดหึงเคะจนทำร้ายร่างกาย โดนเคะบอกเลิก(แหง๋ดิ ไปตบเค้านะเออ!) กว่าจะได้คืนดีกันแถมเจอปู่เคะสกัดดาวรุ่งอีก มีเลวกว่าพี่ชัชอีกมั้ย? ไม่เอาแบบเลวเวอร์สไตล์เจ้าพ่อนะ เอาแบบสามัญชนปกติของมนุษย์เงินเดือนเนี่ย เราว่าพี่ชัชเลวที่สุดโดนไม่ต้องไปสั่งฆ่าใครอ่ะ
#เรื่องของผมกับเขา โดนโจรแทงนอนตายกลายเป็นผี ต้องแบ่งบารมีไปช่วยตัวเอก ทั้งเรื่องไม่มีฉากฟินแค่จับมือกันยังทำไม่ได้ บอกรักกันก็พูดตรงๆไม่ได้
#STRINT เมียทิ้งหนีไปมีชู้ ต้องแอ๊บหลอกเคะ แถมยังโดนเข้าใจผิดโดนต่อยเจอฝ่าเท้าเคะเต็มๆ พี่เคะก็ไม่ปลื้ม
เป็นพระเอกนิยายเค้าไม่มีชะตากรรมดีๆ มารองรับหรอก ฮ่าๆ :hao7:
แต่เชื่อว่าพี่สตาร์สบายสุดแล้ว ส่วนพี่ป้อง คาดว่าซวยที่สุดเพราะเจ็บหนักสุด หึๆ o3
ต่อไปอาจจะทีมเติ้ลก็ได้นะ เติ้ลจะเริ่มกลับมาชิงพื้นที่แล้ว :hao6: (แต่ยังสูสีกะพี่ป้อง)
เริ่ใจอ่อนล่ะมั่งน้องเติ้ล
หรือว่าไม่รู้ใจตัวเองครับ
#สับสนค่ะ เหอๆ อาจจะเริ่มมีความรู้สึกแบบ "ชอบ" ปรากฏขึ้นในใจ แต่ยังสับสนอยู่ ไม่เข้าใจตัวเอง เพราะตั้งเป้าไปแล้วว่าจะ "ไม่รักใคร" เลยคิดว่าตัวเองไม่อยากรักป้องในฐานะคนรัก แต่อยากให้เป็นอย่างอื่น ...
ซึ่งอย่างอื่นอาจจะหมายถึงทุกอย่าง :katai5:
เดี๋ยวอ่านๆ ไปจะมีพาร์ทของเติ้ลด้วย เติ้ลจะออกมาพูดความรู้สึกของตัวเอง คนอ่านจะเข้าใจเติ้ลมากขึ้นเองมั้ง? ถ้าสกิลการแต่งนิยายของเค้าไม่ห่วยเกินไปนัก มันจะมีพ้อยท์อยู่ว่าเพราะอะไรเติ้ลถึงรักไอ้พี่เบสท์และลังเลกับพี่ป้อง
... เค้าน่าจะแต่งให้คนอ่านเข้าใจได้แหละ #กดดัน :hao5:
ป้อง หันมาหาอ้นเหอะนะ :o12:
เชียร์อ้นสุดใจ เพราะชีวิตจริงเราสถานะเดียวกะอ้นเลย ดราม่าไปอี๊กกกก5555
ปล. สู้ๆนะคะ คนเขียน เป็นกำลังใจให้ เรื่องแย่ๆ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเนาะ
ปล2. #ป้องอ้น :call:
เอาจริงๆ เรามีพล็อตในหัวนะ เกี่ยวกับเรื่องของอ้นที่ล้วงแมมมอธพี่ป้อง เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราจะเขียนตอนพิเศษของสองคนนี้ให้ดีมั้ยเอ่ย? แต่รออ่านจนจบพาร์ทพี่ป้องก่อนนะ ถ้ายังฟินไม่พออยากเรียกร้องบอกมาแล้วเค้าจะเขียนให้ (ถ้าว่างจากการปั่นพี่สตาร์ T^T แฟนคลับฝั่งโน้นก็รอมานานแล้วเช่นกัน)
บอกเลยว่าความจริงที่เราเขียนอ้นเป็นแบบนี้เพราะเรื่องที่เห็นในเน็ท เราเห็นมีคลิปแนวแบบ"แอบดูตอนหลับ"เยอะ เลยเอามาเป็นประเด็นซะเลย ยิ่งบวกกับแอบชอบเพื่อนคนนั้นแล้วมันยิ่งดราม่าดีค่ะ ฮ่าๆ
เพราะพี่ป้องนั่นแหละผิด งวงตัวเองก็ยาวแล้วชอบใส่แต่บ็อกเซอร์อยู่ในห้อง คนอื่นจะไม่ตบะแตกก็กระไรอยู่ ฮ่าๆ :-[
ส่วนตะเองนี่เค้าไม่รู้ว่าสถานะเดียวกันแบบไหน แต่ขอให้มันผ่านพ้นไปด้วยดีนะคะ คิดดีทำดีตัดสินใจให้ดี อย่าให้อคติและอารมณ์ชั่ววูบทั้งการกระทำและคำพูดมาทำให้อนาคตของความสัมพันธ์ดิ่งลงเหว ในเรื่องมันจะมี"การตัดสินใจของอ้น"ด้วยเหมือนกัน คืออ้นเค้าก็จะเลือกว่าเค้าจะทำยังไงกับความสัมพันธ์ระหว่างป้อง แต่เป็นตอนท้ายๆ นู๊น! เราช่วยอะไรตะเองไม่ได้ แต่อะไรที่ไม่ดีในเรื่องนี้ก็ดูไว้เป็นตัวอย่างได้นะ จะได้ไม่ทำตามตัวละครงี่เง่าพวกนี้ โดยเฉพาะนิสัยแบบอิเติ้ล กรุณางดเด็ดขาด #แม้แต่คนแต่งยังปวดตับกับเคะตัวเอง
สู้ๆ ค่ะ และขอบคุณน้า :3123: :กอด1: :L2:
:pig4:
จ้า :pig4: เช่นกันน้า โอกาสหน้าก็ :pig2: นะ
อ่านตอนต้นๆ...คิดในใจตอนนี้เติ้ลไม่มาหรอ ก็แอบหวิวๆ คิดถึงเติ้ล 555+ แต่พออ่านมาเรื่อยๆอ่อเติ้ลมาๆ เรายิ้มเฉยเลย
พี่ป้อง เติ้ล...เราอยู่ #ทีมพี่ตั้ม ฮ่าาา~!
เติ้ลเป็นนายเอก #ย้ำกันอีกที ฮ่าๆ :impress2:
เดี๋ยวอีกไม่กี่ตอนพี่ตั้มก็น่าจะโผล่ละ ถ้าเค้าจำไม่ผิดนะ เหอๆ รอยกป้ายไฟนะตัวเอง :impress2: เชื่อว่าตอนท้ายของเรื่องจะกระทืบไลค์ให้พี่แกรัวๆ
เอาใจช่วยพี่ป้องค่าาาาาาาาาาาาาาา//ยังคงชูป้ายตั้มป้องเหมือนเดิม o18
อย่าแทงเค้า อ๊อก! :jul1:
รอลุ้นตอนท้ายๆ ไม่อยากพูดมาก แต่พีคสุดๆ เลยล่ะ เหอๆ o3
เค้าน่ะพูดคำไหนคำนั้น ไม่เคยโกหกคนอ่าน บอกว่าจะมีอะไรก็มีเสมอ เรื่องนี้พี่ป้องเป็นพระเอกน้องเติ้ลเป็นนายเอกแน่นอน!
#มันเกี่ยวกับที่คนอ่านเว้าวอนมั้ย? เกี่ยวสิ เพราะตั้มป้องก็พีคเช่นเดียวกัน เหอๆ o16 เชื่อว่าร้อยทั้งร้อยทุกคนต้องคิดว่าเราต้องแต่งให้มันซับซ้อนซ่อนเรื่องแต่เดาโคตรง่ายว่าพี่ตั้มแอบชอบพี่ป้องมานานแต่ไม่กล้าบอก
:o10: #คิดมุกใหม่ๆในนิยายบ้างเถอะ รูปแบบของความสัมพันธ์มันมีแต่เลิฟๆ อยากกินตับรึไม่ก็ยอมเสียสละรักคุดรึไง? อย่ามาช่างฝันแถวเน้! :o211:
สงสารปกป้อง
เอาน่า ตะเอง :z2: ก๊ะนี่มันนิยายดราม่า ... เค้าตั้งใจเขียนให้มันปวดตับง่ะ...
พูดมะออก... :undecided: ไม่รู้จะปลอบคนอ่านยังไงว่าพี่ป้องยังโดนทารุณอีกเยอะ ทั้งทางจิตใจ และร่างกาย ... :try2:
วันนี้ยาวมาก "ต่อ" เม้นถัดไป
-
ตอบเม้น "ต่อ"
อ่านแล้วมันมีอารมณ์ร่วมกับตัวละครจิงๆ
เป็นประโยคสั้นๆ แต่ปลื้มมาก..... :impress3:
ขอบคุณที่อินค่ะ :กอด1:
นิยายของเราถ้าให้พวกคนเก่งๆ มาอ่านคงติเรื่องภาษาพูด การใช้คำ และการบรรยายกระจุย นักเขียนหลายคนเก่งและเข้มงวดเรื่องมุมมองบุคคลที่1,3มาก บางคนคงติเรื่องคำซ้ำพร่ำเพรื่อ หรือในแง่ร้ายอาจจะวิจารณ์ว่า "ไร้ความละเมียดละไมในการพรรณนา"
:katai4: อยากลองเขียนนิยายหรูเลิศแบบนั้นบ้างเหมือนกัน แต่เท่าที่ผ่านมายังไม่เคยเขียนนิยายที่โทนเรื่องเอื้ออำนวย #เขียนแต่เรื่องเกรียนๆ
เราค่อนข้างเครียดมากกับการบรรยาย บางทีเป็นบทแบบมุมมองที่1แต่เราดันลงลึกถึงรายละเอียดกระทั่งสีหน้าหรือเม้มปาก แต่แบบ เราจินตนาการว่าถ้าเรากำลังคุยอะไรกับคู่สนทนาอยู่ แล้วเราใส่ใจเค้า เราคงมองการกระทำทุกอย่าง แต่ถ้าเรากำลังหงอยไม่อยากมองหน้า เราก็ก้มหน้าหรือหันหนี เท่ากับมองไม่เห็น แต่ได้ยินน้ำเสียงรับรู้สำเนียงอยู่ บางทีมันจ้องกันอยู่ก็จริงแต่มีอารมณ์เกิดขึ้นในใจ ตัวเอกก็เลยเล่าอารมณ์หรือความคิดตัวเองก่อน บางทีเราค่อนข้างสับสนกับอะไรแบบนี้
อยากไปเรียนเขียนเป็นเรื่องเป็นราวนะ แต่ไม่มีคอร์สถูกๆ เลย มีแต่อบรมคอร์สแพงๆ :hao5:
จากตอนที่แล้ว เป็นอีพี่ป้องก็ปวดหัวเน๊าะ นี่ก็น้องที่ได้ซิงตัวเองไปดันไม่สบาย นั่นก็เพื่อนที่กำลังเดือดร้อน แต่ถ้าตัดสินใจตามเนื้อหา พี่ป้องทำถูกแล้วล่ะที่ไปหาอ้น ยังไงก็เพื่อนและคงตกใจมากๆ น้องเติ้ลมันไม่ได้เป็นไรมากนักในตอนนั้น แค่เรียกร้อง อ้อน แต่พี่ป้องมันก็น่าจะกลับมา เผื่อน้องมันเป็นไรมาก ไม่ใช่อยู่จนเช้า ยังไงไอ้โจรมันก็ไม่ตามมาแล้ว อันนี้พี่ป้องผิดนะ
จากตอนนี้ แหม่ๆๆ แล่วๆๆๆ เกิดศึกชิงนาย มีทั้ง เกย์ ตุ๊ด ชะนี รุมชิงแมมมอธกันใหญ่เลย แต่เจ้าของแมมมอธตัวจริงชิงสำเร็จโว้ย ถึงจะมีปากมีเสียงกัน แต่อีพี่ป้องมันก็เลือกอีน้องเติ้ล แต่กลับมาแม่ง ปากเสียใส่กันอีก อีน้องเติ้ลก็นะ ปากแข็ง ได้เขาแล้วยังกั๊ก ทีนี้มาหวง อีพี่ป้องมันก็วีนแตกบ้างสิ :m16: แต่ตอนท้ายก็เหมือนจะปรับความเข้าใจกันได้นะ น้องเติ้ลแกอ่อนและยอมรับเถอะว่า รักแมมมอธเข้าให้แล้ว เดี๋ยวมันตวัดงวงไปถ้ำอื่นจะเสียใจเด้อ :hao6:
ยังคงปักป้าย #ทีมเติ้ล อย่างเหนียวแน่น :give2: ฮ่าๆ
พี่ป้องแกคงเหนื่อยและขี้เกียจแหละค่ะ อาจจะอยากหนีจากอะไรบางอย่างในห้องด้วยก็ได้น้า.... หึๆ ออกแนวเหมือนสามีที่ไม่ยอมกลับบ้านเนาะ ฮ่าๆ
เติ้ลเริ่มออกอาการแล้วน่าถีบมากกว่าน่ารักเนอะ ก็เด็กมันเอาแต่ใจ สมกับที่พี่ป้องเรียกว่า "เด็กเปรต" แต่ถ้าให้มาทำตัวน่ารักมุ้งมิ้ง ยอมคน ก็คงไม่ใช่เติ้ล ขนาดสำนึกแล้วยังไว้ลายเป็นเคะคนอื่นป่านนี้แปลงร่างเป็นลูกแมวไปแระ ฮ่าๆ
ต้องมาลุ้นกันว่าเติ้ลจะเอาแต่ใจไปถึงไหน หึๆ o3 #รอบนี้คนแต่งไม่ได้สปอยแต่คนอ่านสปอยซะเอง o17
อยากให้อ้นมีความรักที่สมหวัง เราชอบนาง ชอบที่เป็นคนเปิดเผย กล้าที่จะสู้ต่อไปทั้งที่รู้ว่าอาจจะต้องผิดหวังก็ได้
และปรารถนาดีต่อป้องจริงๆ ยิ่งเติ้ลมาว่านางไม่เหมาะสมกับป้อง หวงป้อง. ยิ่งทำให้สงสารนาง :กอด1:
ส่วนป้องกับเติ้ล เขาทั้งสองตัดสินใจที่จะอยู่กับความทุกข์เอง เลือกที่จะเป็นอย่างนี้เอง ความสุขอยู่ตรงหน้าก็ไม่เลือกเองค่ะ
คิดถึงพี่ตั้มจัง555
ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ ยิ่งอ่านยิ่งสนุกมากๆค่ะ :L2:
#เลือกที่จะเป็นอย่างนี้เอง ค่ะ นี่แหละค่ะคอนเซ็ปเรา :katai2-1:
เบื่อจะตายอยู่แล้วเอะอะดราม่าก็ "ตัวร้ายกระทำ" แถมยังน้ำเน่าโชยหึ่ง! เข้าใจว่ามันย่อยง่าย แต่เราเบื่อ อ่านนิยายกี่เรื่องก็เจอแต่พล็อตแบบนี้ (เห็นแบบนี้เค้าอ่านแจ่มxxด้วยนะเออ!)
แล้วเวลาไปอ่านสเตตัสบนเฟซบุ๊ค แต่ละนาง.... บางทีถึงกับคันปากยิบๆ "นี่หล่อนไม่รู้ตัวจริงๆเหรอยะ?" สงสัยมากว่าเวลาพวกนางมาพร่ำพรรณนาความชอกช้ำทั้งหลายเนี่ยนางไม่ได้ส่องกระจกมาก่อนรึไง
ครั้นไปเปิดพันดริฟ "ทำไมแฟนไม่เคยอัพรูปคู่ในเฟซคะ" "แฟนไม่ยอมขึ้นสถานะว่าคบกับเรา" "ทำไมแฟนไม่กดไลค์เรา" คือบับ! ...... :katai1: หล่อนต้องการคนรักหรือต้องการให้โลกรู้ว่าตรูมีผัว? #คนแต่งแรงอ๊ะ!
บางทีอะไรพวกนี้นี้แหละค่ะทำให้เราเกิดความรู้สึกว่า "อืม ไม่แปลกใจหรอก" ทำไมเค้าไม่เอาเมิง ทำไมเค้าทิ้งเมิง ทำไมเมิงโดนหลอก และอื่นๆ อีกมากมาย
โลกของเราจะมีคนประเภทนี้อยู่จริงๆ นะ คือพวกนางไม่รู้ตัวเลยจริงๆ และนางเชื่อสนิทใจว่าโลกโหดร้ายต่อนาง ตราบใดที่นางยังไม่เปลี่ยนทัศนคตินางก็ไม่มีวันหลุดออกมาจากกะลาค่ะ #อินจัด เหอๆ
แล้วเราก็เลยจับเอาคนพวกนี้มาเป็นตัวเอก o17 เราเล่นประเด็น "ทำตัวเอง" มาตั้งแต่เรื่องแรกแล้วล่ะ
แต่ความท้าทายมันอยู่ที่เราจะทำยังไงให้ตัวเอกแบบนี้มีคนเชียร์พอๆกับที่โดนสมน้ำหน้า โหยตอนแต่ง #พี่ชัชน้องต้น นะ กดดันมาก.... เรื่องนี้เบากว่าเดิมเยอะเลยค่ะ เติ้ลนี่น่าหงุดหงิดน้อยกว่าต้นน้ำเยอะ พี่ป้องก็ค่อนข้างโอเคกว่าพี่ชัชมาก
เราชอบเล่นปมธรรมดาๆนี่แหละค่ะ แล้วค่อยเอามาขยายโดยนิสัยตัวละคร ไม่ค่อยชอบใช้สถานการณ์สิ่งแวดล้อมเข้ามาเป็นตัวแปรซักเท่าไหร่ ถ้าเราเล่าแบบพื้นๆ นิยายเรื่องนี้จะไม่มีอะไรเลยนอกจาก ป้องแอบรักเติ้ล เผลอมีอะไรกันเพราะความเมา แต่เติ้ลยังตัดใจจากรักแรกไม่ได้ จีบกันไปจนกว่าเติ้ลจะเห็นใจ สุดท้ายป้องท้อ เติ้ลค่อยรู้ใจตัวเอง แต่ตอนจบป้องจะกลับมาหาเติ้ลแล้วทั้งคู่ก็รักกัน แล้วระหว่างนั้นก็มีแต่ฉากกุ๊กกิ๊ก ถามว่ามันดราม่ามั้ย มันก็ใช่อ่ะ แต่เราว่ามันไม่ใช่สไตล์เรา
นิยายเรื่องนี้ตัวนายเอกก็สับสนเหมือนกัน บางเรื่องจะเขียนบทให้ตัวเอกรักคนอื่นแล้ว"พระเอก/นายเอก"จะเจ็บกับการที่รักเค้าแต่เค้ารักคนอื่น
แต่ความพีคของนิยายเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ที่อะไรแบบนั้นเนอะ เติ้ลสับสน แต่เติ้ลกั๊ก เราเชื่อว่าคนอ่านๆไปแล้วสัมผัสได้ว่าพี่เบสท์ไม่ได้มีส่วนใดๆกับการกั๊กของเติ้ลเลยแม้แต่น้อย เติ้ลจมอยู่ใยความทุกข์ด้วยตัวเองล้วนๆ แต่ดันมากระทำกับป้องด้วยนี่สิ #มันดราม่าปวดตับหน่วงจิตตรงนี้!
:sad2:
จริงๆแล้วพี่ป้องก็เสน่ห์แรงนะคะ 55555
ชอบตอนนี้เปิดใจคุยกันไม่มีกั๊ก
จริงใจดี ชอบบ
รอตอนหน้าค่ะ
ไม่แน่ใจว่าปกติแล้วเค้าเขียนให้ตัวละครมานั่งเคลียร์ปัญหาหัวใจแบบนี้รึเปล่า แต่ตัวละครเรามันจะมีพวกเอาเรื่องอยู่ เรารู้สึกว่าเค้าน่าจะทำแบบนี้ พี่ป้องต้องการความชัดเจนเลยคุยกับเติ้ล เติ้ลเองก็เป็นเด็กนิสัยกัดไม่ปล่อย
ถ้ายังจำได้เติ้ลมันตามไปเคลียร์กับอีพี่เบสท์นะคะนักอ่านทุกท่าน เราวางนิสัยมันเป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่แรก! จำได้รึเปล่าตะเอง? :teach:
ในความคิดเราๆ ไม่คิดว่ามันเป็นการแบไต๋นิยายนะ ถ้านิยายเล่นกับการปั่นหัวคนอ่านให้เดาความรู้สึกของตัวละคร มันมีวิธีหลอกคนอ่านเสมอแม้ว่าจะจับตัวละครให้มานั่งเปิดอกคุยกัน และมันยังสามารถเกิดอะไรต่อมิอะไรขึ้นอีกหลังจากนั้น กลับกันยิ่งถ้าแบ๋ไต๋ไปแล้วแต่เรื่องราวต่อมายิ่งเข้มข้นสิมันยิ่งสนุก เราอยากให้มันเกิดอารมณ์แบบ "อ้าวก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? แล้วมันจะ...อย่างงั้นได้ยังไง?" คือเราจะสนุกกับการเขียนมาก
#ออกแนวจิตนิดๆ :m3:
จะเห็นว่าช่วงที่พี่ป้องเริ่มแอบชอบน้องมันสั้นนิดเดียว แต่ความหน่วงหลังจากรู้ตัวว่าชอบแล้วนี่สิ มันมาเป็นระลอกๆ ให้ปวดตับกันตลอด นิยายเรื่องนี้ไม่ได้สนุกตรงที่ลุ้นว่าพระเอกนายเอกจะได้กันเมื่อไหร่ แต่มันๆตรงที่ตกลงมันจะเข้าใจกันได้ยังไงวะ?
อยากให้ลุ้นต่อด้วยน้า... แม้ว่าตอนถัดไปจะทำให้ช็อกสักเล็กน้อย :call:
พี่ป้องพยายามยิ้มให้เติ้ลมันดีใจ
แล้วพี่คิดเปล่าว่า บางทีไอ้รอยยิ้มแสงตะวันวิ้งๆของเติ้ล
มันก็อาจจะพยายามยิ้มออกมาให้พี่สบายใจด้วยเหมือนการ~
แล้วนี่ฉันยังเป็นทีมพี่ป้องอยู่จริงหรือเปล่า!?
ทำไมฉันเข้าข้างน้องเติ้ลขนาดนี้!!!
เดี๋ยวตอนนี้เติ้ลจะยิ้มไม่ออกแล้ว :sad4:
ตัวเองอย่าฆ่าคนแต่งนะ เค้าขอร้อง และ #ขอโทษตัวโตๆ
แต่ว่าตัวเองพูดถูกใจเค้าเลยอ่ะ มันจะมีตอนนึงที่พี่ป้องพูดกับเติ้ลว่าให้ยิ้มเข้าไว้แบบที่พี่ตั้มสอน แล้วที่ผ่านมาเติ้ลไปอยู่กับแม่กับพ่อและมีน้องชายคนละพ่อ เติ้ลมันก็คง.... นะ
จริงๆ เรามีสตอรี่ว่า พ่อเติ้ลชื่อ "อาทิตย์" พี่ป้องจะเรียกลุงทิดตลอด ส่วนพี่ตั้มชื่อ "เตโช" ไฟลุกมาเลยแหละ ฮ่าๆ แต่ก็อบอุ่นอยู่นะ ส่วนเติ้ลก็ชื่อ "ตะวัน" มันได้ทั้งในแง่ของสาดแสงแรงกล้าไม่มีย่อท้อ ความสดใส แล้วก็แสงแดดที่แผดเผา
แต่... นิยายเราไม่ใช่นิยายเน้นการบรรยายแบบที่เอาชื่อพระเอกนายเอกมาเข้าคู่กันทำนองนั้น :o11: มันจะเล่นเรื่องชื่อมากก็ไม่ได้ แต่เรื่องมุก"รอยยิ้มสว่างสดใสฟันขาวกระแทกใจ"นี่มีอยู่นะ พยายามเขียนให้เก็ทเรื่องเติ้ลฟันขาววิ้งอยู่ เติ้ลด่าพี่ป้องเรื่องแปรงฟันบ่อยๆ และเติ้ลดูแลตัวเองมาก นางฟอกสีฟันแน่นอน! แต่ถ้าเค้าทำไม่ได้เค้าขอโทษ เค้าอาจจะใส่รายละเอียดไว้น้อยเกินไป (รออ่านไปเรื่อยๆ แย้วกัน มีอีกสองสามฉาก)
คนแต่งควรจะคุยเรื่องรอยยิ้มพยายามยิ้มทำเป็นเข้มแข้ง แต่ทำไมดันชวนคุยเรื่องฟันขาว? บ้าเนอะ ฮ่าๆ :a6:
วันนี้ตอบเม้นยาวมาก และคุยแบบฮาร์ดคอร์ :katai4:
ทำไมวันนี้คนแต่งตอบเม้นโหดจุงเบย? เพราะเรื่องตอนต่อไปมันดาร์กอ่ะจิ เลยพยายามปลดปล่อยความดาร์กในตัวให้คนอ่านเห็นกันก่อน
ขึ้นชื่อว่า AzureICE แต่ง ไม่มีเรื่องที่หวานๆ ใสๆ ไร้มลพิษหรอกค่ะ มันมีแต่ประเด็นหนักๆ ทั้งนั้นแหละ ขึ้นกับว่าเราจะถ่ายทอดออกมาแบบไหน ไลท์เบาๆ หรือขยี้ให้อ้วกแตกตายกันไปข้าง ประเด็นเดียวกันกับชาวบ้านถ้าหลุดมาถึงมือเราๆ จับมาบิดจนเบี้ยวได้หมด #เป็นความโรคจิตส่วนตัว
แต่เห็นแบบนี้เค้าไม่เคยแต่งนิยาย SM โซ่ แส้ กุญแจมือ นะเออ! ไม่เค้ยไม่เคยแต่งนิยายเลือดสาด :impress:
จริงๆ เพราะเราเชื่อว่าความรุนแรงและความวิปริตมันไม่ใช่อุปกรณ์หลอกเด็กพวกนั้น การเขียนฉากทรมานกรีดไส้แหวะท้องผ่าร่างทั้งๆที่ยังมีชีวิตบรรยายถึงเลือดสดๆไหลรินมันก็ไม่ได้กระตุ้นความกลัวของคนอ่านเล้ย.... เหมือนเด็กที่กำลังตะโกนว่า"ดูสิๆนิยายฉันดาร์กล่ะ"มากกว่า
แล้วถ้าเราจะพูดถึง #จิตใจโสมม ของมนุษย์ มันต้องเลวแบบไหนถึงจะหดหู่ ทำร้ายเด็กเหรอ? สังเวยชีวิตผู้บริสุทธิ์รึ? จะบ้าเหรอนี่ไม่ใช่นิยายแฟนตาซี! เราชอบความเลวที่จับต้องได้ การกระทำของคนที่มองว่าตนเองไม่ได้ทำเรื่องระยำ!
แต่ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้เค้าเล่นเบาๆ ไม่รุนแรงนักหรอก อย่างน้อยเติ้ลก็ไม่ได้โดนซ้อมแล้วถูกถ่ายคลิปข่มขืนแบบต้นน้ำ o17 ไม่ได้มีชีวิตหดหู่เท่าพี่ธันย์ที่ต้องขายตัวมั่วหญิงชาย แต่ว่า"อีโก้"ส่วนนึงของพี่เบสท์ก็ได้มาจากการเก็บตกแล้วกลั่นกรองคาแรคเตอร์จากเรื่องเล่าพวกนี้แหละ "เรื่องเล่า ผู้ชายแท้ๆที่ยอม เกย์" <<อย่าเสริชนะ เค้าไม่ได้บอกลายแทงจริงๆ
ก็เพราะหาแต่ข้อมูลแบบนี้ไงยัยคนแต่งคนนี้ถึงได้ไม่เคยเขียนเรื่องใสๆกะเค้าได้ มีแต่ด้านมืดมาโชว์คนอ่านตลอด! :ling1:
เราก็ไม่รู้ว่าพอลงตอนต่อไปแล้วคนอ่านจะรับได้มั้ย? :m17:
จะมีใครเลิกอ่านรึเปล่า? โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพศที่สาม หรือ "เกย์" จะเกลียดเรามั้ยที่แต่งนิยายแบบนี้ แต่เราขอให้ทนอ่านจนจบได้ป่าวอ่ะ? อย่างน้อยๆก็ลุ้นกับ"เติ้ล"ผู้ซึ่งเป็นเกย์เต็มตัว หรือไม่ก็นึกถึง"อ้น"ก็ได้ แม้ตอนแรกนางจะทำผิดกับป้องแต่บทต่อๆมาเราว่าคนอ่านคงเห็นว่าอ้นเป็นเช่นไร
อยากบอกว่าเราไม่ได้เหมารวมนะ เราไม่ได้ดูถูกเพศที่สาม แต่เราชอบหยิบเอาด้านมืด หรือด้านที่มันไม่ค่อยสดใสมาเขียนก็แค่นั้น แล้วเราก็ค่อนข้างเล่าแบบโทนดราม่า ไม่ค่อยใช้โทนลูกกวาดเพ้อฝันซักเท่าไหร่
แล้วคือเหมือนที่เราแพล่มไป เราเชื่อเรื่อง "การเลือก/ทำตัวเอง" ไม่ว่าจะเพศอะไรก็มีสิทธิ์คิดดีทำดีหรือทำตัวเชี่ยๆ ได้เท่าเทียมกัน ดังนั้นอย่าเกลียดเค้านะ
:hao5:
ทิ้งท้ายกับวลีของพี่ป้อง ตอนถัดไป "น่าสงสารนะครับ ไม่น่าหลงมาอยู่กับไอ้พวกนั้นเลย ถึงจะเลือกเป็นเกย์ ใช้ชีวิตโดยชอบผู้ชายแต่มันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องสำส่อน"
-
สวัสดียามดึกของวันใหม่คับ ^^-
เจอกันดึกๆบ่อยนะคับ
-
สวัสดียามดึกของวันใหม่คับ ^^-
เจอกันดึกๆบ่อยนะคับ
ฮ่าๆ ขอบคุณค่ะ
ปาดเค้านะเนี่ย... :laugh: คุณ boboman เสียตำแหน่งละ เอิ้กๆ :hao7:
ดูจิว่าลงนิยายจบแล้วใครจะตรัสคนแรก
เม้นแรกไม่มีของรางวัลให้หรอก เค้าแค่ปลาบปลื้ม :m1:
-
ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ผมกับเติ้ลยังมีกำแพงบางๆ กั้นกลางอยู่ แต่เติ้ลก็ยอมรับเหตุผลที่ผมถอยห่างออกมา มันเข้าใจระยะทำใจของผม ส่วนผมก็เข้าใจนิสัยงี่เง่าของมัน
ที่เค้าว่าอย่าเป็นแฟนกับเพื่อนสนิทถ้าเลิกกันแล้วจะมองหน้ากันไม่ติด ผมคิดว่าผมพอเข้าใจคำพูดนี้แล้วครับ
สถานการณ์ของผมกับเติ้ลเริ่มเข้าที่เรื่อยๆ เติ้ลยังง๊องแง๊งเหมือนเดิมตามสันดานเอาแต่ใจ แต่มันไม่กดดันผมมากเท่าเมื่อก่อน บรรยากาศย้อนกลับไปคล้ายๆ สมัยที่ผมพึ่งรู้ความลับว่ามันเป็นเกย์ เพียงแต่ตอนนี้กลายเป็นว่ามันรู้ตัวว่าผมแอบชอบมันแทน เวลาที่เติ้ลเผลอเข้ามาใกล้เกินระยะทำใจแล้วเห็นผมชะงักมันก็จะรีบขอโทษแล้วถอยออกไปตั้งหลัก
พวกเราทั้งคู่ต่างต้องตั้งสติตัวเอง เติ้ลมันต้องเตือนตัวเองว่าผมคือคนที่แอบชอบมัน ส่วนผมเองก็ต้องระลึกว่าเติ้ลมันไม่อยากรักใครอีก เหมือนจะอึดอัดแต่ก็พอทนได้ พอบรรยากาศมันผ่านไปเดี๋ยวพวกเราก็คุยกันต่อได้เหมือนเดิม ผมพยายามอดทนกับสิ่งที่เป็น
จนกระทั่งวันหนึ่ง เติ้ลชวนผมไปดูหนัง ผมเห็นว่าพักหลังผมใจร้ายกับเติ้ลไปเยอะเลยยอมตามใจมัน พวกเราไปดูหนังด้วยกัน
ระหว่างนั่งกินอาหารรอเข้าโรงพวกเราเจอรุ่นพี่ของเติ้ลด้วยครับ แต่เติ้ลทำหน้าแปลกๆ ทักทายเหมือนไม่เต็มใจ แต่มันก็ยังหน้าด้านชวนเติ้ลคุยอยู่ได้ แถมยังหันมายิ้มโปรยเสน่ห์ให้ผมอีก เห็นแล้วหงุดหงิดอยากเสยจมูกโด่งผิดธรรมชาติของมันมากครัช!
พอสองคนนั้นเดินไปที่โต๊ะของตัวเองแล้วเติ้ลก็รีบกระซิบกับผม
“พี่ป้องเห็นไอ้คนเสื้อขาวป่ะ?”
“เออทำไมอ่ะ?”
“มันเคยแอบเป็นชู้กับพี่เบสท์”
“เค้าได้กันมาก่อนมึงป่ะ?”
ไอ้นั่นเป็นรุ่นพี่ เข้ามาก่อนเติ้ล ไม่แน่ว่าอาจจะเคยควงกับไอ้เบสท์มาก่อนก็ได้ครับ ได้ข่าวว่ามันฟาดเรียบมักมากมั่วไม่เลือก
สำส่อนขนาดนี้กูขอแช่งให้เอดส์แดกตายซักวันอ่ะ!
“ก็นั่นแหละ แต่รู้ทั้งรู้ว่าผมคบกันอยู่ยังกล้ามากอ่ะ พี่ไม่คิดว่ามันหน้าด้านเหรอ?”
“เออน่ะ พวกเจ้าชู้มันก็แบบนี้แหละ”
“ผมถึงไม่อยากเป็นเกย์แล้วไง พวกเกย์มีแต่คนแบบนี้แม่ง!”
เติ้ลใส่อารมณ์ซะจริงจัง แต่ผมกลับขำเติ้ล ผมเองก็ไม่อยากเป็นเกย์เหมือนกันครับ แต่ทำไงได้ ผมรักเติ้ลไปแล้ว มีอะไรกันแล้วด้วย ผมไม่ได้รังเกียจการเอาแมมมอธบุกประตูหลัง ถ้าเป็นคนที่ผมรักอ่ะผมว่าผมทำได้หมดแหละ
“ยิ้มอะไรวะพี่ป้อง?”
“กูเปล่า”
“เออๆ เปล่าก็เปล่า เดี๋ยวนี้ชอบยิ้มแปลกๆ นะพี่ มีอะไรก็พูดมาตรงๆ ดิวะ”
เอ้า! คิดมากอีกไอ้เด็กเปรต!
“ไม่มีอะไรหรอก มึงอ่ะรีบกินเหอะ เดี๋ยวเข้าโรงไม่ทัน”
แล้วพวกผมก็ไปดูหนัง ตอนหนังจบเติ้ลมันรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ท่าจะอัดอั้นมานานครับ เห็นกระสับกระส่ายตั้งแต่หนังฉายไปได้ครึ่งเรื่อง
ผมยืนรอหน้าห้องน้ำนานจัดมันก็ยังไม่ออกมาเลยเข้าไปตาม ใช่อย่างที่คิดจริงๆ ไม่มีวี่แววเติ้ลตรงโถฉี่ แต่มีห้องส้วมที่ประตูปิดอยู่สองห้อง ผมไม่กล้าเสี่ยงเคาะเลยฉี่รอ
ตอนที่ผมกำลังเอาน้ำออกก็มีคนเข้ามาในห้องน้ำ ไอ้รุ่นพี่คนนั้นของเติ้ลครับ!
“อ้าวหวัดดีครับ”
มันทักผมแต่ผมไม่อยากยุ่งด้วยผมเลยแกล้งนิ่ง ตั้งใจจะเอาให้สุดแล้วรีบหนีครับ แต่ผมเห็นจากหางตาว่ามันมายืนโถข้างๆ
“แล้วเติ้ลไปไหนอ่ะครับ แยกกันแล้วเหรอ?”
มันทำเป็นชวนคุยแต่ตางี้เหลือบมามองของผมเต็มๆ เลยครับ เจอเกย์โรคจิตแบบนี้แล้วผมขยะแขยงว่ะ!
ผมรีบเก็บแมมมอธแล้วไปล้างมือที่อ่าง แต่มันยังตามผมไม่เลิก ทำเป็นยิ้มแล้วชวนคุย
“ไม่ต้องเขินก็ได้คนกันเอง ผมรู้น่ะว่าคุณเป็นอะไรกับเติ้ล”
ชะงักเลยครับ
“โทษที มึงว่าไงนะ?”
หันไปฉะกับมันสิครับรออะไร!
“ไม่เห็นต้องโกรธเลย ใหม่ๆ ก็งี้แหละไม่กล้าเปิดเผยตัว เติ้ลก็เหมือนกัน อีกหน่อยคุณก็ชินไปเอง”
“มึงพล่ามเรื่องอะไร!”
ผมชักโมโห แต่มันกลับทำหน้าระรื่น หยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดหน้าคิวอาร์โค้ดแอพไลน์ส่งให้ผม
“ไม่ต้องเก็กหรอก ในนี้มีแต่ผมกับคุณ ถ้าคุณสนใจเรื่องสนุกๆ ก็ไลน์มา”
เรื่องสนุกๆ ... นี่หน้าตาผมดูสำส่อนฝักใฝ่กามคุณมากขนาดนั้นเลยเหรอครับ? ของขึ้นว่ะ!
“พี่ชายผมเค้าไม่สนใจเรื่องแบบนั้นหรอกพี่โก้”
เติ้ลขัดจังหวะได้พระเอกมากครัช แต่มันควรจะล้างมือก่อนเป็นอันดับแรกนะ
เติ้ลมันมาถึงก็ดันผมออกแล้วก้าวมาขวางระหว่างผมกับไอ้เหี้ยนี่ ผมนึกขอบคุณนิสัยชอบหวงของเติ้ลก็วันนี้แหละ
“ยังชอบหวงไม่เปลี่ยนเลยนะเติ้ล”
ผมเห็นเติ้ลหน้าเสียเลยครับ เติ้ลดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
“พี่โก้ก็ยังชอบมั่วเหมือนเดิม ผมกับพี่ชายเป็นแค่พี่น้อง ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดหรอก”
เติ้ลมันเน้นเสียงคำว่ามั่วได้สะใจมากครับ แต่ไอ้นี่มันยังยิ้มอวดฟันขาวๆ ได้น่าหมั่นไส้ชะมัด! พวกเกย์นี่ฟันขาวกันหมดทุกคนเลยรึไงวะ? สงสัยยัดกูลต้าจนสะสมไปถึงกระดูกและฟัน!
“อะไรกัน! ยังทำใจเรื่องพี่เบสท์ไม่ได้อีก? เลิกกันตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ ใช้ชีวิตให้สนุกดีกว่านะเติ้ล”
ได้ข่าวว่าเมื่อกี้มึงพึ่งขอไลน์กู ตอนนี้เสือกหว่านเสน่ห์ให้เติ้ลซะงั้น! พวกเกย์พันธุ์แท้นี่มันร่านไม่เลือกแบบนี้หมดทุกคนป่ะวะ?
“พอดีผมไม่ใช่คนรักสนุกอ่ะครับพี่โก้ ผมไม่ชอบมั่ว ถ้าต้องเจอคนไม่ดีผมยอมโสดดีกว่า”
“แล้วแต่นะ แต่พี่ยังติดใจเราอยู่นะ”
ไอ้โก้มันพูดทิ้งท้ายไว้แบบคิดเอาเองว่าเท่ก่อนจะจากไป
ผมฟังออกว่าสองคนนี้ด่ากัน แต่ผมไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่ายังไง โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายนั่น!
มองหน้าเติ้ลสิครับ เติ้ลก็หน้าซีดดิ มันมองหน้าผมแล้วก็พูด
“เดี๋ยวกลับถึงห้องแล้วจะเล่าให้ฟัง พี่ป้องอย่าพึ่งคาดคั้นผมนะ”
“เออ”
เติ้ลเงียบตลอดทางขากลับ ปกติมันต้องพล่ามเรื่องหนังที่ดูไปแล้ว แต่นี่ดูมันซึมๆ ผมเดาว่าเติ้ลกับไอ้คนชื่อโก้น่าจะมีเรื่องกันมากกว่านี้
พอกลับถึงห้องเติ้ลไม่พูดพร่ำทำเพลงคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ ผมเลยปล่อยให้มันสงบสติอารมณ์ซักพัก ผมเลยนอนเล่นเฟซในมือถือรอ พักใหญ่เติ้ลก็ออกมา พอมันแต่งตัวเสร็จก็เดินมานั่งบนเตียงกับผม เติ้ลมันเริ่มการสนทนาด้วยประโยคที่ทำให้ผมแปลกใจ
“พี่ป้องรู้ป่ะ ตอนพึ่งเข้าใหม่ๆ ไอ้โก้มันเคยจีบผมด้วย”
“อืม แล้วเป็นไงอ่ะ เกิดไรขึ้น?”
“มันจีบผมไม่ติดหรอก โคตรเกย์อ่ะ เวลาพูดก็ชอบเก็ก ผมไม่เอามันหรอก”
แต่มึงก็ไปเสร็จไอ้เบสท์! แล้วลงท้ายมึงก็เป็นเกย์แถมยังลากกูเข้าป่าไปกับมึง!
“ผมโคตรเกลียดมันเลยตอนนั้น ชอบคิดว่าตัวเองเท่ ชอบทำแมน แต่สาวแตกโคตรๆ อ่ะ มันเดินตูดบิดด้วย”
“แล้วยังไงต่อ? มีเรื่องอะไรกันระหว่างมึง มัน กับไอ้เบสท์”
พอผมถามเติ้ลก็สลด หน้ามันหมองเลยครับ
“ผมก็พอรู้นะว่าพี่เบสท์มีแฟนมาเยอะ ผมระแคะระคายว่าสองคนนี้เคยคบกัน จริงๆ เค้าอาจจะแค่เอากันสนุกๆ ก็ได้ แม่งมั่วทั้งคู่! วันนั้นผมไปหาพี่เบสท์ที่ห้องแล้วไปเจอมันอยู่กับพี่เบสท์ ผมหึงแต่พี่เบสท์ก็บอกผมว่าไม่มีอะไร มันแค่แวะมาหาเฉยๆ ผมไม่กล้าปล่อยมันสองคนค้างด้วยกันเลยขออยู่ด้วย ตอนนอนอ่ะพี่เบสท์ดันอยากเอาผม มันก็เอาทั้งๆ ที่ไอ้โก้นอนอยู่ข้างๆ ไอ้โก้มันเลยพยายามมาขอหมู่ด้วย เห็นแบบนั้นพี่รู้ป่ะมันไม่เลือก ผมไม่ยอมให้มันเอามันก็มาขอขย่มคว.ยผม แต่ผมไม่อยากมีอะไรกับคนที่ไม่ใช่แฟน พี่เบสท์ก็เลยให้มันเลียแล้วกินน้ำผมแทน พี่ป้องว่าพวกมันมั่วมั้ยอ่ะ? มันบังคับผมหมู่กับพวกมัน!”
“เออ กูก็ว่าอยู่”
ผมตอบเรียบๆ แต่ในใจนึกแค้นแทนเติ้ลครับ ผมหวง!
“ผมกลัวแทบตาย! แล้วที่เหี้ยที่สุดคืออะไรรู้มั้ยพี่ พอตอนที่ผมเข้าไปอาบน้ำอ่ะ พวกมันดันแอบเอากันต่อ โคตรทุเรศเลย!”
เติ้ลเล่าไปเริ่มสูดจมูกไป เติ้ลคงยังเจ็บกับเรื่องที่ผ่านมา เป็นรักแรกที่เหี้ยสำหรับมันจริงๆ เจอแฟนสารเลวแบบนี้เข้าไป ผมไม่แปลกใจที่มันจะเข็ดจนขยาด
“แต่ผมกลัวพี่เบสท์ไม่รักผมเลยยอม ทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร นึกแล้วทุเรศตัวเองเป็นบ้า!”
“เออน่ะ มันผ่านมาแล้ว”
ผมปลอบเติ้ลพลางถอนใจสำหรับหนทางรักของตัวเอง ประตูสู่หัวใจเติ้ลคงปิดตายเพื่อกันตัวเองจากเรื่องช้ำชอกเช่นนี้อีก
“มันผ่านมาแล้วก็จริงแต่ผมทำตัวไม่ถูกอ่ะพี่ป้อง ผมแค้น ผมอาย ผมรู้สึกเหมือนมันดูถูกผมตลอดเวลา พี่ไม่ได้ยินที่มันพูดเหรอ?”
“เออๆ ช่างมันเหอะ เดี๋ยวมันก็เอดส์แดกตายซักวันอ่ะ”
ผมตบหัวมันเบาๆ แทนการปลอบ ผมลูบหัวมันแทนพี่ตั้ม หน้าที่ของพี่ชายก็คงต้องทำแบบนี้ เติ้ลเลยทิ้งตัวลงนอนเหยียดอยู่ข้างๆ ผมให้ผมลูบต่อ
ผมปลอบเติ้ลแต่ภายในใจกลับนึกแค้นพวกเกย์ชั่ว ไอ้เบสท์มันทำกับเติ้ลมากเกินไปแล้ว!
วันรุ่งขึ้นผมรู้สึกตัวแบบไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน แต่รู้สึกเหมือนมีคนอยู่ข้างๆ มีอะไรบางอย่างยุกยิกตรงหน้าผม พอลืมตาก็เห็นหน้าเติ้ลอยู่ใกล้ๆ เติ้ลดูตกใจรีบถอยออกไปแล้วทักผมทันที
“อ้าวตื่นละเหรอพี่ป้อง ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง”
“กูปวดแขน”
“แหะๆ โทษทีพี่ เผลอหลับทับ”
“ตะคริวแดกเลยมึง”
ผมด่าเติ้ลแบบมึนๆ เมื่อคืนผมกับเติ้ลนอนด้วยกันอีกเหรอวะ? เอ้ย! ผมไม่ได้หมายถึงมีอะไรกันแบบนั้นหรอกนะครับ แต่หมายถึงแบบ ผมนอนเตียงเดียวกับเติ้ล อาจจะกอดกัน หรือยังไงอะไรบางอย่างจนผมปวดแขนนั่นแหละ!
แต่อะไรมันอุ่นๆ ร้อนๆ ตรงหน้าผมก็ไม่รู้ รู้สึกเหมือนมีอะไรมาโดนปากเลยครับ
เฮ้ย... คงไม่... คงไม่ใช่หรอกมั้ง? เติ้ลมันคงไม่...
เป็นไปไม่ได้! เลิกคิดดีกว่าครับ คิดแล้วสับสนเปล่าๆ
ผมต้องเตือนสติตัวเองครับ เหมือนผมจะแอบดีใจจนต้องเตือนตัวเองว่าผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะตัดใจให้ได้ เติ้ลมันไม่อยากมีใครแล้ว ผมก็ไม่ควรหวังอะไรอีก
พวกเราอาบน้ำแต่งตัวออกไปเรียนตามปกติ ผมกับเติ้ลแยกกันต่างคนต่างไปเข้าคลาสของตัวเอง แต่ช่วงสายเกือบๆ เที่ยงอยู่ๆ โทรศัพท์ผมก็สั่นเป็นเจ้าเข้าเลยครับ ผมดูชื่อคนโทรเข้าเห็นว่าเติ้ลโทรมา ผมกดตัดสายทิ้งเพราะเรียนอยู่แต่เติ้ลก็ยังโทรเข้ามาอีกผมเลยปิดเครื่อง จนกระทั่งผมเรียนเสร็จ ผมก็โทรกลับไปหามัน
“พี่ป้อง ฮือๆ ผมไม่อยากอยู่แล้วพี่ ไอ้พวกเหี้ยมันทำผม พวกมันจงใจ!”
อ้าวเฮ่ย! เกิดอะไรขึ้นวะ!
“มึงใจเย็นๆ เกิดอะไรขึ้นเติ้ล”
“พี่ป้องมาหาผมหน่อยนะ ผมไม่เหลืออะไรแล้วพี่”
“กูมีเรียนบ่าย”
“พี่ไม่รักผมแล้วเหรอ ถ้าพี่รักผมพี่ต้องมาหาผมดิ ผมขอร้องล่ะ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”
อะไรของมันวะ?!
“เออๆ แล้วมึงอยู่ที่ไหนอ่ะ”
“อยู่ห้อง ผมกลับหอแล้ว ผมสู้หน้าใครไม่ไหวแล้วพี่”
มันเกิดอะไรขึ้นกับเติ้ลวะ!
ผมโดดเรียนรีบกลับหอไปหาเติ้ล พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเติ้ลนอนขดอยู่ในชุดนักศึกษา เติ้ลร้องไห้หนักตาบวมดูไม่ได้ และพอมันเห็นผมมันก็รีบพุ่งเข้ามาหาทันที
“โฮพี่ป้อง!”
ผมบอกตามตรงว่าตกใจครับ คือเติ้ลมันร้องไห้ขนาดนี้ผมนึกว่าญาติเสียเลยนะ มันโดดเรียนกลับห้องแถมยังอาการหนักสั่งให้ผมโดดตามอีก พอเห็นผมก็พุ่งมากอด เกิดอะไรขึ้นวะ?!
“เกิดอะไรขึ้น? มึงเป็นอะไร?”
“ไอ้พวกนั้นมันเหี้ยพี่ ไอ้สารเลวเบสท์ มันทำผม มันเห็นผมเป็นของเล่น มันทำลายชีวิตผม!”
“ใจเย็นเติ้ล กูฟังไม่รู้เรื่อง”
อาการเติ้ลยิ่งกว่าฟูมฟาย แค่จับใจความที่มันพูดก็ลำบากแล้ว สิ่งที่มันเอ่ยออกมายังไม่ปะติดปะต่อกันอีก ผมงงครับ แต่ผมหวั่นใจจริงๆ ว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น
“มันตั้งใจทำให้ผมเป็นเกย์ พวกมันเอาผมเป็นเหยื่อพนัน ไอ้เหี้ยเบสท์!”
ผม... ไม่เข้าใจ ตั้งใจทำให้เป็นเกย์ อะไรครับ?
ผมตามเติ้ลไม่ทัน แต่ทั้งๆ ที่ผมงง ปลายเท้าผมกลับชาวาบ ผมเย็นวาบเหงื่อแตกไปทั้งตัว เกิดอะไรขึ้นกับเติ้ลกันแน่!
ผมกอดเติ้ลเอาไว้ พยายามปลอบมันให้ได้สติ ค่อยๆ ลูบหลังมันสลับกับเช็ดน้ำตา
ผมบอกให้มันหยุดร้องไห้แล้วสูดหายใจลึกๆ ตั้งสติแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังช้าๆ ชัดๆ
พอเติ้ลดีขึ้นมันก็เริ่มพูดรู้เรื่อง
ผมจับใจความได้ว่า...
ไอ้เบสท์กับไอ้โก้มันพนันกันเรื่องเติ้ล ตอนแรกโก้มันถูกใจเติ้ลก่อนแต่เติ้ลไม่เล่นด้วย เพราะเติ้ลไม่ชอบเกย์ ตอนนั้นเติ้ลมีสาวในคณะมาชอบด้วยครับ เติ้ลมันก็ยิ้มไปเรื่อย ทุกคนมองเติ้ลเป็นผู้ชายปกติ พอเบสท์คู่ขาเก่าโก้รู้เรื่องมันก็เลยโม้ บอกว่าต่อให้เป็นผู้ชายแท้ๆ แต่ก็มีวิธีจีบ มันพนันกันเรื่องวิธีเปลี่ยนผู้ชายแท้ๆ ให้เป็นเกย์!
แต่ไอ้เบสท์มันเป็นรุกแท้ไม่เหมือนโก้ที่สลับได้ทั้งรุกและรับ มันเลยพนันกัน ถ้าเบสท์จีบเติ้ลไม่ติดตามที่โม้มันจะยอมให้ไอ้โก้รุก ที่มันมาจีบเติ้ลก็เพราะเติ้ลเป็นเป้าหมาย เติ้ลเป็นแค่เหยื่อ ไอ้เบสท์มันไม่ได้รักเติ้ลเลยซักนิด มันแค่ทำให้เติ้ลตายใจเพื่อที่จะได้โชว์ความเจ๋งของตัวเอง มันอยากอวดว่าสามารถทำให้ผู้ชายแท้ๆ อย่างเติ้ลติดใจการโดนเย็.ดได้
ไอ้เหี้ย!
ทำลายชีวิตผู้ชายคนนึงได้นี่สะใจพวกมึงมากนักใช่มั้ย ไอ้เกย์นรกส่งมาเกิด!
วันนี้เติ้ลไปเจอไอ้โก้ มันยังตามตอแยเติ้ลอีกเติ้ลเลยฉุนขาดด่ามันไป มันโมโหก็เลยด่ากลับแล้วพูดเรื่องนี้เพื่อทำร้ายเติ้ล ก่อนมันหนีไปมันยังทิ้งท้ายไว้ด้วยความสะใจว่าไอ้เบสท์ไม่เคยรักเติ้ลเลย ที่ขยันเอากับเติ้ลสุดฝีมือก็เพราะอยากให้เติ้ลติดใจคว.ยเฉยๆ แต่ลับหลังมันเบื่อเติ้ลจนแอบไปเอากับคนอื่นบ่อยๆ ถ้าไม่เชื่อให้ไปถามคู่ขาคนอื่นของเบสท์ได้เพราะทุกคนเคยเห็นคลิปที่เติ้ลโดนเอาจนครางทั้งนั้น
ฟังแล้วสมเพชความคิดสกปรกของไอ้เกย์สารเลว ถ้ามันสะใจที่ทำลายเติ้ลได้ ผมจะตามทำลายชีวิตมัน!
มันทิ้งเติ้ลผมก็ว่าเหี้ยแล้ว แต่มันจงใจทำลายเติ้ล ผมยอมไม่ได้
กูจะฆ่ามึง!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
:z6: #หลบเท้าคนอ่าน :o12:
อย่าด่าเค้านะ เติ้ลแค่โดนหลอก ชิลๆ o22 ก็แค่รักครั้งแรกที่ห่วยแตก จะโดนทิ้งหรือถูกหลอกมันก็ไม่สมหวังคือๆ กัน แค่ระดับในการทำลายศักดิ์ศรีความเป็นคนมันรุนแรงแตกต่างกันเยอะหน่อย แหะๆ
เป็นตอนที่ #ดาร์ก ที่สุดของเรื่องแล้ว หดหู่มาก! และดาเมจทำลายจิตใจรุนแรงมากด้วย แต่นี่คือปมหลักของเรื่องที่เราวางไว้ให้พีคที่สุดล่ะ ฮ่าๆ
คิดมั้ยว่าถ้าโก้ไม่มาเฉลยพี่ป้องกับเติ้ลที่กำลังเริ่มหวานใส่กันอาจจะ... o3
แต่เค้าไม่เฉลยนะว่าเกิดอะไรขึ้น เติ้ลแอบขโมยจูบพี่ป้องตอนหลับจริงหรือไม่ ให้ทายกันเอง :haun5:
ในส่วนคนที่รอสมน้ำหน้าเติ้ลบอกกรรมตามสนอง อะแฮ่ม! นี่ไม่ใช่บาปกรรมของเติ้ลนะจ้ะ การเอาคืนเติ้ลยังมาไม่ถึง (#คนอ่านตกใจ "ห๊ะ! เติ้ลยังต้องเจอดราม่าอีกเหรอ?!") อย่าลืมน้า ในส่วนนี้เรื่องเกิดขึ้นก่อนที่เติ้ลจะกลายเป็นเกย์ซะอีก มันคือสิ่งที่เติ้ลถูกกระทำจ้า แต่ที่เติ้ลไปทำใส่พี่ป้องนั่นความงี่เง่าของนายเอกล้วนๆ แหะๆ
แล้วมาลุ้นกันต่อว่าพระเอกของเรื่องอย่างพี่ป้อง (ผู้เป็นจูนิเบียว!) จะจัดการอย่างไรกับคนที่มาทำร้ายสุดที่รักของตัวเอง
และอย่าลืมว่า พี่ตั้ม พี่ชายของน้องเติ้ล นายเอกผู้น่าสงสาร ฮาร์ดคอร์สุดในเรื่อง!
ตอนหน้าต้องมาลุ้นกันแล้วล่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้น! และความรักของพี่ป้องกับน้องเติ้ลจะเป็นอย่างไรต่อไป!
#เข้มข้นใช่มั้ยตัวเอง? :z2:
:m17: ก๊ะแบบ... เค้าเห็นนิยายเรื่องอื่นชอบใช้ปมชายแท้รักกันกะเกย์ หลอกเต๊าะให้ยอมพลีกายเป็นเกย์... เค้าก๊ะอยากเขียนมั่ง
แต่เผอิ๊ญ! เค้าเป็นสายนักแต่งนิยายมืดมน เค้าเลยเขียนออกมาแบบนี้ :m13:
เคยแพล่มไว้แล้วว่า นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นได้เพราะ #ชื่อเรื่องหื่นๆ วันนึงเราองค์ลงว่า เออนะ ถ้ามีคนถามว่า "ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอ" มันคงน้ำพุ่งออกจากปากน่าดู คนถามก็น่าจะเป็นเคะ เราอยากสร้างนิยายที่มีชื่อเรื่องหลอกเชิญชวนให้คนเข้ามาอ่านอยู่แล้ว เลยใช้ชื่อนี้ แล้วก็ต้องสร้างพล็อตให้มันเอื้อสำหรับเกิดเหตุการณ์ถามคำถามนี้ขึ้น และแน่นอนว่าต้องมีฉากพิสูจน์ความฟิตตามมา
แล้วคนเราถ้าสติดีๆ อยู่ๆมันคงไม่ถามคำถามแบบนี้กับรูมเมทหรอก ก็ต้องมีความไว้วางใจหรือสนิทกันส่วนนึง พี่ป้องเลยต้องมีภาพเป็นเหมือนตัวแทนพี่ชาย คนรู้จักสมัยเด็ก ในขณะที่เติ้ลก็ต้องเป็นพวกปากไม่มีหูรูด พูดไม่รู้จักคิด ในสมองก็คิดน้อย เอาแต่ใจตัวเอง มองว่าการกระทำของตัวเองไม่ผิดปกติอะไร เอาตัวเองเป็นใหญ่มากพอจะถามเรื่องส่วนตัวแบบนี้แบบไม่คิดมาก
แล้วคนเราจะคิดมากจนกังวลกับเรื่องแบบนี้ได้ยังไง? ก็ต้องโดนเอาบ่อยๆ แล้วทำไมผู้ชายที่ตอนแรกก็เป็นผู้ชายดีๆ ถึงไปยอมโดนเกย์จับเสียบตูดได้ล่ะ? เราก็ได้คาแรคเตอร์พี่เบสท์เกย์ขี้เอาที่จงใจมาหลอกเติ้ล แต่หลอกฟันเปิดซิงเติ้ลอย่างเดียวมันน้อยไป เห็นในเน็ทมีคนเค้าคุยเรื่องผู้ชายแท้ๆหลงรักเกย์กันเยอะ เราก็เลยปิ๊งไอเดียนี้ขึ้นมา เราชอบที่มีคนพูดทิ้งท้ายว่า ถ้าจะไปเปลี่ยนใครให้เป็นเกย์ขอให้รักจริงอย่าทำเพราะรักสนุกอยากอึ๊บเฉยๆต้องรับผิดชอบที่ทำให้เค้ากลายเป็นเกย์ด้วย เราเลยบรรเจิดเกิดไอเดียชั่วๆ แบบนี้ขึ้นมา แหะๆ
คนอื่นเค้าแต่งนิยายน่ารักสดใส มุ้งมิ้ง อ่านง่ายลื่นคอกันไปเยอะละ มาเจออะไรปวดตับ หน่วงจิต ชวนอึน มึน หดหู่ แบบเค้าบ้างเต๊อะ ก็เค้าคิดพล็อตไว้แบบนี้อ่ะ เตือนแล้วเตือนอีกตอนต้นๆ เรื่องว่าดราม่าจริงๆนะเออ น้ำตาไหลพรากๆนะเธอว์ แต่รู้สึกเหมือนไม่ค่อยมีคนเชื่อ โดนมนต์มายองเนสทะลักฮาแตกกันหมด
มิน่าเวลาถามหานิยายดราม่าทีไรนิยายเค้าไม่มีติดโผ คนไม่เชื่อว่ามันดราม่า แถมในเรื่องยังมีบทฮาแตกขัดอารมณ์กันเอง ฮ่าๆ :o8:
เอาจริงๆ เค้าก็ไม่ถนัดแนวดราม่าน้ำตาท่วมนะ เค้าถนัดแนวหน่วงๆ เงิบๆ อะไรแนวนี้ แหะๆ ที่เค้าเคยบอกว่าพี่เบสท์จะกลับมาเค้าก็ไม่ได้โกหกนะเห็นมั้ย เป็นนักแต่งที่รักษาคำพูดสปอยงานตัวเองอย่างสม่ำเสมอขนาดไหนดูจิ! แต่ใครทายได้ถูกบ้างว่าจะกลับมาในรูปแบบนี้? อิๆ กลับมาขอคืนดีกับเติ้ลเหรอ? พล็อตเบสิคไปป่ะ? งัดมุกใหม่มาใช้บ้าง โลกมันหมุนไปถึงไหนแล้วพี่บัวลอย!
เค้าถนัดเรื่องวางคาแรคเตอร์มากกว่านั่งคิดพล็อตด้วย สังเกตจิ เค้าเริ่มกระบวนการคิดจากการดีไซน์คาแรคเตอร์ก่อนเลย เค้าสร้างพล็อตไม่เก่ง เอาจริงๆถ้าตัดที่พี่ป้องกับเติ้ลดราม่าใส่กันออกนะ สามารถอธิบายสั้นๆได้แค่ มีเกย์มาหลอกนายเอกให้รักแล้วทิ้งไป พระเอกรู้ความลับที่นายเอกเป็นเกย์ เผลอมีอะไรกันตอนเมา พระเอกแอบรักนายเอก ฝ่าฟันจนได้รักกัน มันเล่าได้แค่นี้จริงๆ ไม่มีสาระอะไรเล้ย!
จริงๆ ประเด็นหลักเลยคือเรื่อง "ทำให้ผู้ชายกลายเป็นเกย์" นี่แหละ จะเห็นว่าสิ่งที่พี่ป้องเผชิญเคยเกิดกับเติ้ลมาก่อนแล้วทั้งนั้น พี่ป้องไม่เคยมีความรักไม่เข้าใจที่เติ้ลพยายามทำทุกอย่างให้เบสท์รัก ไม่เข้าใจอารมณ์อกหัก สังเกตสิว่าอะไรเติ้ลไว้หลังๆ มาเข้าตัวโหม้ด ฮ่าๆ เราเขียนล้อตัวมันเองนี่แหละ สุดท้ายพี่ป้องก็ใจสั่นเพราะความใกล้ชิดได้เห็นมุมน่ารักๆของเติ้ล เหมือนที่เติ้ลหลงรักพี่เบสท์หัวปักหัวปำเพราะเค้าเข้ามาทำดีด้วย จุ๊ๆ อย่าลืมว่าเติ้ลว้าเหว่นะตัวเอง ฮ่าๆ เบสท์ทำให้เติ้ลรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนพิเศษจึงไม่แปลกที่เติ้ลจะหลง แต่ต้องมาลุ้นกันว่าเจอแบบนี้แล้วเติ้ลจะเป็นยังไงต่อ พี่ป้องจะกลายเป็นเกย์ไปจริงๆ รึไม่?
หวังว่าเค้าคงไม่โดนโกรธ โดนแบน โดนกระทืบ โดนด่านะ :ling3: ยังไงก็ยังยืนยัน แฮปปี้เอ็นดิ้งจริงๆ นะเออ! :heaven
-
จงใจปาดเลยละคับ ให้ไรเตอร์รู้ไงคับว่ายังมีคนอยู่เป็นเพื่อนฮ่าๆ
-
จงใจปาดเลยละคับ ให้ไรเตอร์รู้ไงคับว่ายังมีคนอยู่เป็นเพื่อนฮ่าๆ
ฮ่าๆ กดดันเค้าสินะคะ :o8:
น่ารักแบบนี้เอาคะแนนบวก 1 ไปเลยค่ะ o13
ลองนิยายแล้วนะ ขอตัวไปนอนก่อนล่ะ :mew1:
ป.ล. ถ้าอ่านแย้วยังรักกันอยู่ก็เม้นหน่อยนะตะเอง ตอนนี้ลงละกลัวคนอ่านเกลียดเค้ามากๆ :sad2:
-
:angry2: ไอ้สารเลว!!!!!!
-
ก็คิดอยู่ว่าน่าจะมีอะไรระหว่างเบสท์กับเติ้ล เติ้ลหลงเบสท์นี่ไม่แปลกใจเพราะว่าตอนจีบกันมันก็คงบำเรอให้เติ้ลแบบสุดๆ ทั้งทางกายและทางอารมณ์ เติ้ลก็ทุ่มเทสุดๆ ทั้งยอมเล่นเซ็กส์แบบ 3P ที่จริงเติ้ลน่าจะรู้ตัวตั้งแต่ตอนนั้นแล้วที่ว่าพอเติ้ลไปเข้าห้องน้ำทั้งโก้และเบสท์ก็เอากันต่อ เป็นรักแรกที่เ-ี้ยมากจริงๆ โดนหลอกให้รัก โดนเอาทั้งกายและเอาเป็นของพนัน โดนอัดคลิปอีก เวทนาเติ้ลจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว แต่อย่างหนึ่งที่เราว่าดีก็คือรู้ขนาดนี้แล้วเติ้ลต้องตัดใจจากอิเบสท์ได้ เปลี่ยนมาแค้นมันแทน อิเบสท์น่าจะกลับมาหาเติ้ลนะ แต่ไม่ใช่ว่ารักหรอก คนแบบมันหลงตัวเองไงอาจจะคิดว่าแค่กระดิกนิ้วก็เรียกให้เติ้ลคลานไปหามันได้ ไอ้คลิปนั่นก็อาจจะเป็นตัวเอามาขู่ได้ ไม่มีคำอะไรจะเอามาด่าอิสองตัวนั่น จะด่าว่าเ-ี้ยก็สงสารเ-ี้ยเพราะเป็นการดูถูกสัตว์ไปโดยปริยาย
ป้องกับตั้มควรจะมากระทืบทั้งอิเบสท์กับอิโก้ มันสองตัวเล่นผิดคนเสียแล้ว อย่างหนึ่งที่เราว่าอาจจะเป็นเหมือนแสงสว่างส่องทางในใจของเติ้ลก็คือเติ้ลมีปัญหาแต่เติ้ลก็ไม่ต้องเผชิญหน้าตัวคนเดียว เติ้ลยังมีป้องกับพี่ตั้มอยู่ข้างๆ อาจจะไม่ตลอดเวลาแต่อยู่ด้วย ณ ตอนที่เติ้ลต้องการที่สุด
ความสุขเป็นสิ่งที่คนเราต้องคว้าเอง ต่อให้มีคนเอามายื่นให้ต่อหน้าก็เถอะ ขอกอดเติ้ลกับป้องแรงๆเถอะ ส่งกำลังใจเต็มที่
เรื่องเกย์หาหลอกผู้ชายแท้ให้เป็นเกย์นี่เลวร้ายพอๆกับชายแท้หลอกตุ๊ดหลอกกระเทยเลยทีเดียว เหรียญมีสองด้านจริงๆ
ป.ล อิโก้เห็นแมมมอธป้องแล้วสิ น้ำลายถึงหก คาดว่าไม่นานอิเบสท์น่าจะใส่เกียร์หมามาหาของเล่นที่มันทิ้งไป
-
คำ ๆ นี้มันแบบกระแทกใจมาก
กูจะฆ่ามึง
อันนนี้เห็นด้วยเลยพี่ป้อง
กระทืบมันให้จมดินฝากกระทืบด้วยอีกตีนนะเอาให้จมไปถึงนรกเบื้องล่างเลย
-
ฆ่าทิ้งเลยดีมะ. o18. เดือดมากจุดนี้. :fire:
แล้วนี่เติ้ลจะกล้าออกไปเรียนไหมเนี่ย. ความจริงคนที่ต้องอายไม่ใช่เติ้ลเลยนะ
พวกสัตว์เซลเดียวระยำนั่นต่างหาก
พี่ป้องใจเย็น อย่าเพิ่งก้าวขาเข้าคุก. เรื่องนี้พี่ตั้มควรจะรู้นะ.
-
ระหว่างที่คบกับเบสท์แม้ว่าจะถูกหลอก แต่มันก็ค่อยๆแสดงสันดานเลวออกมาไม่ใช่เหรอแถมก็เห็นว่ามันเอาไม่เลือก ทำไมหลังจากนั้น ยังให้มันเอาต่อ ฟูมฟายถึงมันจนหมดศักดิ์ศรีขนาดนี้ เพราะเขาได้ซิง กลัวเขาไม่รัก? เติ้ลเอ๊ย ถ้ารักตัวเองกว่านี้อีกหน่อย เคารพตัวเองอีกนิด คงไม่ถลำลึกอย่างนี้ ...เบื่อพวกชอบแอบอัดคลิปตอนมีไรกันแล้วเอามาแบล็คเมล/ต่อรอง/เย้ยหยัน =_=' เรื่องกินตับในที่ลับ เอามาขยายในที่แจ้งเนี่ยะ
ป้องก็ซวยไปนะ โดนเด็กหาเรื่องมาลงให้
เติ้ล นางนิสัยง๊องแง๊ง หน้าด้านหน้าทน มีพลังฟื้นคืนชีพสูง ไม่น่าซึมเศร้าได้นานนะ เปลี่ยนจากเสียใจเสียหน้าเป็นอาฆาตแค้นซิคะ ทำเราขนาดนี้ ให้มันมาหัวเราะเยาะลับหลังได้ไง เรื่องเหี้ยเบสท์กับโก้ ควรร่วมมือกับพี่ตั้มจัดการเลย จะได้โหดๆ เลือดชั่วเอาออกจากหัวพวกแม่งซะมั่ง สมองจะได้ไม่คิดแต่เรื่องระยำอัปรีย์ รีเควสท์ซีนตัวกินไก่สองตัวนี้โดนเอาคืนด้วยนะคะ
-
พี่ป้องเท่จัง แสนดีขนาดนี้ไม่รักได้ไง แก้แค้นเสร็จแล้วมาหาเรานะ
มามะ เดี๋ยวเราจะปลอบใจ :katai2-1:
ไหนขอดูแมมมอธหน่อยสิ :pighaun:
-
เพิ่งมาอ่านเพราะเมื่อวานรับน้องมา เหนื่อยโคตรอ่ะ! กลับบ้านปุ๊บสี่ทุ่มก็เผลอหลับไปแล้ว เลยไม่ทันมาแปะ ฮาาา
อิเห้เบสท์กะอิตะกวดโก้นี่ก็นะ เลวได้อีก -_-^^ บังคับคนอื่นในเรื่องแบบนี้ให้ยอมเซ็กส์หมู่นี่มันไม่ไหวนะ ต้องจับมากระทืบๆ! พี่ป้องสู้มานน!
คนแต่งสู้ๆ น้า ดูแลสุขภาพด้วย เรื่องที่เผชิญและหวั่นใจอยู่ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีจ้า
รอน้า
-
รอดูอิพี่ป้อง(จูนิเบียว)กับพี่ตั้มเวอร์ดาร์ค
ว่าจะแก้แค้นให้อิน้องมันยังไงแต่อิเบสท์
กะอิโก้นี่มันน่า :z6: :z6:เล่นกะความรู้สึก
ของคนอื่น#รู้สึกสงสารอิน้องเบาๆ
-
อั๊ยย๊ะ!!!
เป็นตอนที่พี่ป้องเป็นพระเอกสุดๆไปเลยค่ะ o13
รักเลยอ่ะ~
แต่ก็เป็นตอนที่เติ้ลแม่งน่าสงสารสุด
เจ็บแค้นแทนนายจริงๆ
ไม่รู้จะด่าเบสต์หรือโก้ดี แม่งเลวแพ็คคู่ เอาแม่งไปคู่กันเลยดีม่ะ
ส่งพี่ป้องไปทืบแม่งแบบแพ็คคู่เลย!!!
ป.ล. และแล้วคนแต่งก็สอดแทรกเรื่องฟันขาวเข้ามาจริงๆ 555+
ขำที่ตอบคอมเมนท์อันที่แล้วของเรามาก แต่เราก็ชอบนะ
เหมือนได้รู้จักเบื้องลึกเบื้องหลังเติ้ลกะพี่ป้อง ครอบครัวเติ้ลด้วย
ขอบคุณนะคะที่ใส่ใจตอบเม้นเราขนาดนี้ 555+ อ่านมันตอบเพลิน เหมือนได้เพื่อนที่คุยเรื่องเดียวกัน 555+
//เริ่มดราม่าซะเอง อย่า worry me นะคะ~
-
ไอ้เบสท์!!! ทำไมเลวได้ขนาดนี้เนี่ย!?
พี่ป้องอย่าไปฆ่ามันพี่...ปล่อยให้หนูจัดการเอง กูจะฆ่าไอ้เบสท์!!!
แหะๆ อินไปหน่อย :mew2: :mew2: :mew2:
-
นิสัยพวกนี้แม่_งเี้ยยยยยย
จัดไปพี่ป้อง หาคนไปรุมโทรมพวกมันด่วน จัดแบบให้เข็ด
แส้ เส้อ เอาไปให้พร้อม เอาดุ้นใหญ่ๆ ยัดทั้งปากทั้งตูด เอ๊ะหรือมันจะชอบแทน
ไม่เอาๆเลิกวิธีนี้ รุมกระทืบเเล้วกันเอาให้เดี้ยง
-
สงสารเติ้ลมากเลย รู้สึกเหมือนเรื่องนี้เอาพวกโครงเรื่องเดิมๆของพล็อตยอดนิยมเรื่องอื่นๆมาใส่อย่างละนิดละหน่อยแล้วเพิ่มมิติเข้าไป เป็นเรื่องธรรมดาๆที่น่าติดตามมากค่ะ
-
นิสัยพวกนี้แม่_งเี้ยยยยยย
จัดไปพี่ป้อง หาคนไปรุมโทรมพวกมันด่วน จัดแบบให้เข็ด
แส้ เส้อ เอาไปให้พร้อม เอาดุ้นใหญ่ๆ ยัดทั้งปากทั้งตูด เอ๊ะหรือมันจะชอบแทน
ไม่เอาๆเลิกวิธีนี้ รุมกระทืบเเล้วกันเอาให้เดี้ยง
กลัวแต่ว่าหาคนไปรุมโทรมแล้วมันสองตัวมีแต่จะชอบสิคะ เราว่าสมควรจะกระทืบหน้าตากับวัตถุใต้สะดือของพวกมัน เอาให้ดั้งหักหมอไม่รับทำใหม่ ตื๊บแบบพอมันจะหายๆก็ไปตื๊บซ้ำ อัดคลิปบทสารภาพของพวกมันลงประจานไม่ให้มันเหลือสังคมอยู่ ให้ผู้คนไม่คบมันเพราะว่านิสัยของมันสองคนเป็นนิสัยที่ถือว่าเป็นอันตรายต่อสาธารณชน สร้างภาพพจน์ที่ไม่ดีให้กับสังคมชาวเกย์ ทุกวันนี้ในบางสังคมก็อยู่ยากอยุ่แล้วยังจะมาทำเ-ี้ยๆให้ผู้คนมาด่าส่วนรวมอีก เราไม่แค้นเลยนะ ไม่แค้นแม้แต่น้อย อยู่ดีๆมันอยู่ยากก็อย่าอยู่เลยจะดีกว่า
-
ตามฆ่าด้วยคน สารเลวมากๆ
-
โหหหหหห ไม่รู้จะพูดอะไรกับการกระทำของอิพี่เบสท์และโก้เลยอ่ะ
ชั่วมาก :m31: โอ้ยคำนี้ยังน้อยไปป
เอาจริงตอนที่เติ้ลยอมคบกับเบสท์ต่อนี่เข้าใจนะ คนรอบข้างเราเป็นงี๊จริงๆนะ
เข้าใจเลยว่ารักมากจนยอมเกือบทุกอย่างเพราะกลัวเค้าจะเสียเค้าไปเลยเลือกที่จะอยู่ต่อแบบเจ็บๆนั่นแหละ
แต่พอมารู้ที่หลังว่าเค้าไม่เคยรักตัวเองอันนี้ไม่เท่าไหร่แต่ไอ้ที่ตั้งใจมาหลอกนี่แม่งโคตรจี๊ดเลยว่ะ
เกลียดมากคนแบบนี้ เชื่อว่าต่อไปนี้เติ้ลคงจะเลิกอาลัยอาวรณ์สักทีนะ
และรอดูว่าพี่ป้องจะทำไงต่อไปจะแท๊กทีมกับพี่ตั้มรึเปล่า
อินมากกกก เกลียดมากคนที่มาเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นโดยที่ตัวเองไม่ได้สะเทือนใจเลยแบบนี้อ่ะ
รอต่อจ้าาาา
-
สงสารน้องงงงงงงง(ลากเสียงทำไมหว่า) ปกป้องเรียกบราค่อนๆ น้องเติ้ลถูกหลอกฟัน
:m26: เหตุเพราะท้าพนัน บราค่อนขอกำลังเสริมด่วน
จัดมาเลย พี่ตั้ม กระทืบเกย์สำส่อนสองตัว มันเห็นชีวิตคนเป็นของเล่น :fire:
เสร็จแล้วก็ ตั้ม-อ้น #เดี๋ยวนะ #เรามาลงจุดนี้ได้ยังไง
ปล. คอมเมนต์ตอนนี้ของแต่ละท่าน ร้อนแรงจังเลย :try2:
-
สงสารเติ้ลอ่ะ ต้องมาเป็นหมากในเกมให้ไอ้พวกสารเลวมันทำเพื่อความสนุก แถมน้องยังโดนถ่ายคลิปให้คู่ขาคนอื่นๆ ของไอ้เบสท์ดูอีก o12
ตอนเอาขึ้นเติ้ลเรื่องพี่ป้อง อย่าโหด(มาก)น้าาาา หยอกน้องนิดๆ ให้หึงอะไรเงี้ย ก็พอเนอะ? เดาว่าน้องลักจูบพี่ป้องแน่นอน แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำเพื่อพิสูจน์ใจตัวเองหรือเปล่า :o9:
-
ไปฆ่ามันเลยค่ะเฮีย จัดให้หนัก :m31: :m31: :m31:
สงสารเติ้ลอ่ะ :hao5:
-
อ้าว ไอ้เชี่ย พนันพ่อง ทำไมถึงเอาชีวิตคนคนนึงมาเดิมพันกันเบบนี้วะ ไม่มีเชี่ยไรเล่นแล้วหรอไง แค้น แค้นมากกก ทำไงดีๆๆๆๆๆ แถมมีคลิปอีก มันมากเกินไปแล้วนะ
-
ไม่เชื่อคับ ไหนคลิป ไหนหลักฐานส่งมาดูดิ๊ ฮ่าๆๆ
ปล.อย่าเครียดกันเกินไปนักนะครับทุกคน ^^-
-
:angry2: ไอ้สารเลว!!!!!!
นี่ด่าเบสท์กับโก้รึด่าคนแต่งคะ? ฮ่าๆ :katai5:
คนแต่งใจร้ายเนอะ ทำร้ายเติ้ลกับป้องได้ลงคอ :mew4: โหดร้ายทารุณตัวละครไปมา ร้ายกาจจริงๆ :hao7:
ก็คิดอยู่ว่าน่าจะมีอะไรระหว่างเบสท์กับเติ้ล เติ้ลหลงเบสท์นี่ไม่แปลกใจเพราะว่าตอนจีบกันมันก็คงบำเรอให้เติ้ลแบบสุดๆ ทั้งทางกายและทางอารมณ์ เติ้ลก็ทุ่มเทสุดๆ ทั้งยอมเล่นเซ็กส์แบบ 3P ที่จริงเติ้ลน่าจะรู้ตัวตั้งแต่ตอนนั้นแล้วที่ว่าพอเติ้ลไปเข้าห้องน้ำทั้งโก้และเบสท์ก็เอากันต่อ เป็นรักแรกที่เ-ี้ยมากจริงๆ โดนหลอกให้รัก โดนเอาทั้งกายและเอาเป็นของพนัน โดนอัดคลิปอีก เวทนาเติ้ลจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว แต่อย่างหนึ่งที่เราว่าดีก็คือรู้ขนาดนี้แล้วเติ้ลต้องตัดใจจากอิเบสท์ได้ เปลี่ยนมาแค้นมันแทน อิเบสท์น่าจะกลับมาหาเติ้ลนะ แต่ไม่ใช่ว่ารักหรอก คนแบบมันหลงตัวเองไงอาจจะคิดว่าแค่กระดิกนิ้วก็เรียกให้เติ้ลคลานไปหามันได้ ไอ้คลิปนั่นก็อาจจะเป็นตัวเอามาขู่ได้ ไม่มีคำอะไรจะเอามาด่าอิสองตัวนั่น จะด่าว่าเ-ี้ยก็สงสารเ-ี้ยเพราะเป็นการดูถูกสัตว์ไปโดยปริยาย
ป้องกับตั้มควรจะมากระทืบทั้งอิเบสท์กับอิโก้ มันสองตัวเล่นผิดคนเสียแล้ว อย่างหนึ่งที่เราว่าอาจจะเป็นเหมือนแสงสว่างส่องทางในใจของเติ้ลก็คือเติ้ลมีปัญหาแต่เติ้ลก็ไม่ต้องเผชิญหน้าตัวคนเดียว เติ้ลยังมีป้องกับพี่ตั้มอยู่ข้างๆ อาจจะไม่ตลอดเวลาแต่อยู่ด้วย ณ ตอนที่เติ้ลต้องการที่สุด
ความสุขเป็นสิ่งที่คนเราต้องคว้าเอง ต่อให้มีคนเอามายื่นให้ต่อหน้าก็เถอะ ขอกอดเติ้ลกับป้องแรงๆเถอะ ส่งกำลังใจเต็มที่
เรื่องเกย์หาหลอกผู้ชายแท้ให้เป็นเกย์นี่เลวร้ายพอๆกับชายแท้หลอกตุ๊ดหลอกกระเทยเลยทีเดียว เหรียญมีสองด้านจริงๆ
ป.ล อิโก้เห็นแมมมอธป้องแล้วสิ น้ำลายถึงหก คาดว่าไม่นานอิเบสท์น่าจะใส่เกียร์หมามาหาของเล่นที่มันทิ้งไป
:m17: เราว่าเติ้ลเองก็ร้ายไม่แพ้เบสท์หรอก ... บางทีอิน้องมันอาจจะตาสว่างตัดใจได้ตั้งนานแล้วก็ได้นะ ... หลังๆ อิน้องมันไม่เคย "พี่เบสท์นั่น พี่เบสท์นี่" เลยไม่ใช่เหยอ? .... หรือเค้าจะเขียนไม่ดี...
แต่ถ้ามองจากมุมคนแต่งนี่คือเติ้ลเริ่มรู้ตัวตั้งแต่วันที่ไปคุยแล้วนะ ที่กลับมาแล้วมาร้องไห้กับป้อง ส่วนไอ้ครั้งหลังที่ไปตื้อเค้าวันสอบนั่นทิฐิล้วนๆ เพราะส่วนนึงเติ้ลเป็นคนชอบเอาชนะ ลองสังเกตความรู้สึกเติ้ลดีๆสิ สิ่งที่เติ้ลเหลือไว้สำหรับเบสท์ไม่ใช่ความรักน้า แต่อาจจะต้องอ่านแล้วตัดอคติอีพี่ป้องออกนิดหน่อย ฮ่าๆ เพราะถ้าเข้าข้างป้องก็จะคิดแบบป้องนั่นแหละ
มันก็ได้อารมณ์ดีใช่ม๊า :m1: พระเอกที่คิดว่าเค้ายังรักแฟนเก่า มีปมเรื่องทำดีเท่าไหร่เค้าก็ไม่แคร์ แอบอิจฉาแฟนเก่าหึงเค้าเพราะรัก
อาไรนะ? ถามหาเฮีย? อ่ะ เอาไป (http://image.free.in.th/v/2013/il/150723090631.jpg) :hao7:
วันก่อนค่ะวันก่อน ไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวข้างที่ทำการไปรษณีย์ ไอ้แบบที่อยู่ข้างถนนอ่ะ วันดีคืนดีก็กินไปแล้วมีรถชนคนต่อหน้าให้เห็นก็มี แต่วันก่อนนั้น ระหว่างที่กินแฟนก็สะกิดบอกข้างหลังมีเฮียตัวน้อยๆ คลานออกมาจากดงหญ้าแล้วปีนขึ้นต้นไม้ อะไรไม่เท่าไอ้ต้นไม้ต้นที่ว่ามันอยู่หลังเค้าพอดีเลย แถมลำต้นก็โน้มชะโงกเอียงกิ่งมาให้ร่มเงาแก่เราและชามก๋วยเตี๋ยว! ยกชามหนีดิรออะไร! ใครจะไปอยู่รอให้มันเล่นกระโดดร่มเกาะหัววะครัช! น้องเฮียเค้าปีต้นไม้อย่างเชื่องช้า เราก็เลยถ่ายรูปเป็นที่ระทึกมาอย่างที่เห็นค่ะ
ไม่เกี่ยวกับนิยาย แค่อยากเล่าเฉยๆ :o9:
อ่านนิยายของเราจะเจอประเด็นต่างๆ ที่ชาวบ้านเค้าไม่ค่อยเอามาเล่นกันค่ะ แต่เราชอบเอามาเล่นในรูปแบบแปลกๆ อ่ะนะ เกย์ชอบทิ่มประตูหลังผู้ชายแท้ๆ ก็มีเยอะแยะไป บางคนเค้าภูมิใจมากถึงขนาดเก็บมาเล่าเป็นบล็อก บางทีก็เล่าด้วยว่าซื้อมาได้ในราคาเท่าไหร่เล่นท่าไหนบ้าง อย่างเรื่องมองในห้องน้ำนี่ก็เป็นประเด็นบ่อยๆ คนตั้งกระทู้ด่าในพันดริฟก็มี แต่บางเว็บที่เป็นที่รวมตัวของกลุ่มที่ชื่นชอบพฤติกรรมเซ็กแนวนี้เค้าก็มีความสุขกับการแลกเปลี่ยนกันดู บางทีก็มีบริการชักผ่านรู ....
ไม่รู้ทำไม แต่เราสนุกที่ได้เอาด้านมืดพวกนี้มาเขียน :-[ มีความสุขมาก ว่างๆ ก็ชอบไปหาไอ้เรื่องพวกนี้มาประดับคลังสมอง #โรคจิตเนอะ!
คำ ๆ นี้มันแบบกระแทกใจมาก
กูจะฆ่ามึง
อันนนี้เห็นด้วยเลยพี่ป้อง
กระทืบมันให้จมดินฝากกระทืบด้วยอีกตีนนะเอาให้จมไปถึงนรกเบื้องล่างเลย
คำพูดนี้ทำให้พี่ป้องอัพออร่าพระเอกอีก10% หล่อทันตาเห็น! :m19:
ต้องติดตามว่าตอนต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นน้า :m18:
ฆ่าทิ้งเลยดีมะ. o18. เดือดมากจุดนี้. :fire:
แล้วนี่เติ้ลจะกล้าออกไปเรียนไหมเนี่ย. ความจริงคนที่ต้องอายไม่ใช่เติ้ลเลยนะ
พวกสัตว์เซลเดียวระยำนั่นต่างหาก
พี่ป้องใจเย็น อย่าเพิ่งก้าวขาเข้าคุก. เรื่องนี้พี่ตั้มควรจะรู้นะ.
ใจเย็นๆ แล้วรออ่านตอนต่อไปก่อนนะตะเอง อย่าพึ่งเดือด มันแค่นิยาย ฮ่าๆ o15
ระหว่างที่คบกับเบสท์แม้ว่าจะถูกหลอก แต่มันก็ค่อยๆแสดงสันดานเลวออกมาไม่ใช่เหรอแถมก็เห็นว่ามันเอาไม่เลือก ทำไมหลังจากนั้น ยังให้มันเอาต่อ ฟูมฟายถึงมันจนหมดศักดิ์ศรีขนาดนี้ เพราะเขาได้ซิง กลัวเขาไม่รัก? เติ้ลเอ๊ย ถ้ารักตัวเองกว่านี้อีกหน่อย เคารพตัวเองอีกนิด คงไม่ถลำลึกอย่างนี้ ...เบื่อพวกชอบแอบอัดคลิปตอนมีไรกันแล้วเอามาแบล็คเมล/ต่อรอง/เย้ยหยัน =_=' เรื่องกินตับในที่ลับ เอามาขยายในที่แจ้งเนี่ยะ
ป้องก็ซวยไปนะ โดนเด็กหาเรื่องมาลงให้
เติ้ล นางนิสัยง๊องแง๊ง หน้าด้านหน้าทน มีพลังฟื้นคืนชีพสูง ไม่น่าซึมเศร้าได้นานนะ เปลี่ยนจากเสียใจเสียหน้าเป็นอาฆาตแค้นซิคะ ทำเราขนาดนี้ ให้มันมาหัวเราะเยาะลับหลังได้ไง เรื่องเหี้ยเบสท์กับโก้ ควรร่วมมือกับพี่ตั้มจัดการเลย จะได้โหดๆ เลือดชั่วเอาออกจากหัวพวกแม่งซะมั่ง สมองจะได้ไม่คิดแต่เรื่องระยำอัปรีย์ รีเควสท์ซีนตัวกินไก่สองตัวนี้โดนเอาคืนด้วยนะคะ
ก็เด็กมันโง่อ่ะ ... o16
เป็นคนแต่งโรคจิตที่ด่าตัวละครของตัวเองได้เต็มปากเต็มคำ ไม่ใช่เค้าไม่รักนะ เค้ารักตัวละครของเค้าทุกตัว แต่เค้ารักในความไม่สมบรูณ์ของตัวละครเหล่านั้นยิ่งกว่า
แต่เรื่องนิสัยของเติ้ลต้องติดตามกันต่อไป เติ้ลยื้ออีกยาวๆ อ่ะ เป็นคนที่ไม่ค่อยยอมแพ้ซักเท่าไหร่ ยื้อได้ก็ยื้อ แต่ยื้อเพื่ออะไรนี่ก็คงเป็นปมในจิตใจเติ้ล ต้องให้คนอ่านลุ้นกันเอาเอง ฮ่าๆ
แต่เราว่า... ในอีกแง่นึงมันก็ดีนะ แค่ต้อง "ยื้อให้ถูกคน" :impress2:
รออ่านตอนต่อไปน้าว่าจะถูกใจรึเปล่า แหะๆ ถ้าไม่สนุกเค้าขอโทษนะ
ส่วนเรื่องคลิป... มันได้มาจากประสบการณ์คลิปหลุดที่ผ่านตาเรานี่แหละ แบบนะ... รู้ๆ กันอยู่คลิปเกย์เป็นยังไง :เฮ้อ:
อันนี้เล่าเสริม ตอนที่เราเล่นเกมนะ มีเพื่อนคนนึงในTSเค้าเล่าถึงวีรกรรมของเค้ากับเพื่อนๆ สมัยเรียน คือเพื่อนคนนึงมีแฟน วันนึงพรรคพวกก็เล่นเกมอยู่บนห้อง ไอ้เมทเพื่อนเสือกจะพาแฟนขึ้นมาฟาด ปกติก็คงขอเวลานอกกันแบบนี้อยู่แล้วล่ะ แต่มันเป็นเรื่องตรงที่เพื่อนเหี้ยๆ บางคนในแก๊งไม่ยอมบอกขอดูด้วย ไอ้เมทก็พาสาวขึ้นมา แต่เค้าก็เอะใจนะ รองเท้าเต็มหน้าประตูห้อง สุดท้ายจับได้
คนเล่าเค้ายังเล่าด้วยความหงุดหงิดอีกว่า มีคนนึงในแก๊งปากสว่างแถมนิสัยไม่ดี ชอบโยนขี้ใส่คนอื่นเอาดีเข้าตัว ไปพูดต่อว่า พวกเค้ากับเพื่อนจะรุมโทรมผู้หญิง แล้วคนอื่นก็เชื่อ เค้าโมโหมาก ทุกคนในแก๊งก็เลยตัดขาดกับไอ้คนที่ปากมากคนนี้ เพราะมันมีเรื่องที่ผู้หญิงคนนี้คลิปหลุดด้วย ซวยกันไป เค้าก็เล่านะว่าผู้หญิงคนนี้เสียคนไปเลยเพราะคลิปหลุด
เราที่ฟังอยู่ก็ไม่กล้าขัดหรอกว่าเชี่ยตั้งแต่ไปเสนอหน้าขอดูแล้วเล่นซ่อนแอบกันละ คือถ้าผู้หญิงไม่จับได้ก็ดูกันเพลินงั้นดิ? แต่ตอนนั้นไม่กล้าขัดหรอก แหะๆ
พี่ป้องเท่จัง แสนดีขนาดนี้ไม่รักได้ไง แก้แค้นเสร็จแล้วมาหาเรานะ
มามะ เดี๋ยวเราจะปลอบใจ :katai2-1:
ไหนขอดูแมมมอธหน่อยสิ :pighaun:
วัตถุประสงค์ชัดเจนมาก :m20:
ใบ้ว่าอีกไม่กี่ตอนเตรียมตัวอินไปกับอ้นได้เลย :impress2:
เพิ่งมาอ่านเพราะเมื่อวานรับน้องมา เหนื่อยโคตรอ่ะ! กลับบ้านปุ๊บสี่ทุ่มก็เผลอหลับไปแล้ว เลยไม่ทันมาแปะ ฮาาา
อิเห้เบสท์กะอิตะกวดโก้นี่ก็นะ เลวได้อีก -_-^^ บังคับคนอื่นในเรื่องแบบนี้ให้ยอมเซ็กส์หมู่นี่มันไม่ไหวนะ ต้องจับมากระทืบๆ! พี่ป้องสู้มานน!
คนแต่งสู้ๆ น้า ดูแลสุขภาพด้วย เรื่องที่เผชิญและหวั่นใจอยู่ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีจ้า
รอน้า
ขอบคุณค้าบ ตะเองก็ถนอมสุขภาพเช่นกันน้า ช่วงนี้คงรับน้องหนัก สู้ๆ จ้า :L2:
รอดูอิพี่ป้อง(จูนิเบียว)กับพี่ตั้มเวอร์ดาร์ค
ว่าจะแก้แค้นให้อิน้องมันยังไงแต่อิเบสท์
กะอิโก้นี่มันน่า :z6: :z6:เล่นกะความรู้สึก
ของคนอื่น#รู้สึกสงสารอิน้องเบาๆ
สงสารเคะแล้วใช่มั้ย ในที่สุดเค้าก็ทำด๊ายยยย o7
นิยายเรื่องนี้จะสลับตัวละครมาผลัดเปลี่ยนกันให้คนอ่านสงสาร ฮ่าๆ :laugh3: เป็นนิยายทรมานตัวละครนั่นเอง!
รอดูแก๊งจิ๊กโก๋บ้านนอกได้เลย! o13
อั๊ยย๊ะ!!!
เป็นตอนที่พี่ป้องเป็นพระเอกสุดๆไปเลยค่ะ o13
รักเลยอ่ะ~
แต่ก็เป็นตอนที่เติ้ลแม่งน่าสงสารสุด
เจ็บแค้นแทนนายจริงๆ
ไม่รู้จะด่าเบสต์หรือโก้ดี แม่งเลวแพ็คคู่ เอาแม่งไปคู่กันเลยดีม่ะ
ส่งพี่ป้องไปทืบแม่งแบบแพ็คคู่เลย!!!
ป.ล. และแล้วคนแต่งก็สอดแทรกเรื่องฟันขาวเข้ามาจริงๆ 555+
ขำที่ตอบคอมเมนท์อันที่แล้วของเรามาก แต่เราก็ชอบนะ
เหมือนได้รู้จักเบื้องลึกเบื้องหลังเติ้ลกะพี่ป้อง ครอบครัวเติ้ลด้วย
ขอบคุณนะคะที่ใส่ใจตอบเม้นเราขนาดนี้ 555+ อ่านมันตอบเพลิน เหมือนได้เพื่อนที่คุยเรื่องเดียวกัน 555+
//เริ่มดราม่าซะเอง อย่า worry me นะคะ~
ฮ่าๆ สงสารพี่ป้องไปเยอะแล้วก็หันมาสงสารเติ้ลกันบ้างสิคะ เหอๆ นิยายเรื่องนี้ตัวละครเจ็บช้ำทุกตัวค่ะ ฮ่าๆ o18
สนุกที่ได้คุยกับคนอ่านทุกคนเช่นกันค้าบ o15
เค้าก็พยายามถนอมทุกเม้นทุกวิวอ่ะแหละ คนอ่านทุกคนสำคัญกับเรามาก เราถึงต้องใส่ใจเสียงตอบรับจากทุกคำติชมค่ะ ฮ่าๆ
บอกกันตรงๆแบบไม่อายเลยว่าที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อจะได้ไปอยู่ในหัวใจนักอ่าน แหะๆ หวังว่าสักวันจะมีแฟนคลับกะเค้าบ้าง :mew3:
ไอ้เบสท์!!! ทำไมเลวได้ขนาดนี้เนี่ย!?
พี่ป้องอย่าไปฆ่ามันพี่...ปล่อยให้หนูจัดการเอง กูจะฆ่าไอ้เบสท์!!!
แหะๆ อินไปหน่อย :mew2: :mew2: :mew2:
อินตามสบายค้าบ น่ารักดีออก ฮ่าๆ :impress2:
นิสัยพวกนี้แม่_งเี้ยยยยยย
จัดไปพี่ป้อง หาคนไปรุมโทรมพวกมันด่วน จัดแบบให้เข็ด
แส้ เส้อ เอาไปให้พร้อม เอาดุ้นใหญ่ๆ ยัดทั้งปากทั้งตูด เอ๊ะหรือมันจะชอบแทน
ไม่เอาๆเลิกวิธีนี้ รุมกระทืบเเล้วกันเอาให้เดี้ยง
อืม... รออ่านดูแล้วกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เหอๆ o18
ไปรังแกน้องชายสุดที่รักของพี่ตั้มเค้า ไปทำให้เติ้ลติดใจอะไร ระวังพี่ตั้มจะเล่นงานกลับให้ไร้ศักดิ์ศรียิ่งกว่า เหอๆ :interest:
สงสารเติ้ลมากเลย รู้สึกเหมือนเรื่องนี้เอาพวกโครงเรื่องเดิมๆของพล็อตยอดนิยมเรื่องอื่นๆมาใส่อย่างละนิดละหน่อยแล้วเพิ่มมิติเข้าไป เป็นเรื่องธรรมดาๆที่น่าติดตามมากค่ะ
ตัวเอกร้ายกาจสามารถล้มคดีพลิกกลับมามีคนสงสารแล้ว ฮ่าๆ o17
เราก็ไม่รู้หรอกว่านิยายเรื่องนี้มันจะไปคล้ายคลึงกับเรื่องไหนบ้าง เอาจริงๆ นะคะ นิยายวายพล็อตมันซ้ำกันจนอ่าน10เรื่องต้องเจออะไรซ้ำกันซักอย่างสองอย่าง
หรืออันที่จริงจะพูดว่านิยายรักมันชอบดำเนินเรื่องแต่พล็อตเดิมๆ ก็ไม่รู้ :a5:
ถ้าให้นั่งลากไส้นิยายตัวเอง อืม... คงเริ่มจาก
1.บังเอิญรู้ความลับ บางคนอาจจะให้ตัวละครเอาความลับมาเป็นเครื่องต่อรองหรืออีกแบบนึงช่วยกันปกปิดก็ได้ ขึ้นกับจะแตกไลน์ไปทางไหน ของเราก็ไม่เชิงช่วยกันปกปิดนะ สังเกตพี่ป้องก็จะยังทำตัวเหมือนเดิม มีแต่เติ้ลที่เปลี่ยนไป เหมือนพอไม่ต้องปิดบังกันแล้วก็สบายใจขึ้น ทำตัวตามสบาย เป็นฝ่ายเข้ามาป่วนพี่ป้อง
2.การอยู่ร่วมกัน บางคู่อาจจะเริ่มสปาร์กกันตั้งแต่แรก หรือแบบในที่สุดก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกัน ส่วนมากแบบหลังจะแอบรักเขามาก่อน บางคู่อาจจะเกลียดแล้วเริ่มกุ๊กกิ๊ก ของเรานี่มันจะมีช่วงที่ไม่ใส่ใจ จนถึงช่วงที่เริ่มเปิดใจ คือถ้าเติ้ลความลับไม่แตกก็คงไม่สนใจป้องแล้วก็คงต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิม
3.แอบรักเขาแต่เขาไม่รัก/เขารักคนอื่น พล็อตเบสิคพื้นฐานมากกกก มากจนไม่รู้จะพูดอะไรเลย มันสากลเกลื่อนกลาด จริงๆ
4.มีอะไรกันเพราะเมา ส่วนใหญ่นิยายวายชอบเล่นมุกนี้ อาจจะเมาทำไปโดยไม่ได้ตั้งใจแล้วก็ยอมรับผิดชอบจนรักเขาจนได้ ส่วนใหญ่มุกนี้จะเป็นเคะแอบชอบและสมยอม หรือไม่ก็เคะนั่นแหละเมาแล้วเผลอไปนอนกับคนที่เกลียดขี้หน้า ถ้ามาแนวนี้เมะนี่มีแววแอบชอบแต่ทำเกรียนใส่เกิน90% ส่วนของเรา แหะๆ เคะเมาแล้วปล้ำเมะที่แอบชอบตัวเอง แถมยังเป็นบทซั่มสุดโศกโคตรหน่วง อา.... เรารู้ค่ะว่าบางครั้งเราก็ชอบทำอะไรแปลก แหะๆ
5.พยายามจะตัดใจ/สับสน นิยายที่ชอบมีตัวรองใส่มาด้วยใช้มุกนี้กันทุกเรื่อง เขียนให้ตัวเอกยังยึดติดกับคนที่ตัวเองชอบ อีกคนก็ต้องพยายามตัดใจดิ เชื่อว่าทำยากแน่นอน แต่บางเรื่องก็จะใช้มุกแบบยอมทนรอไปเรื่อยๆหวังว่าสักวันเค้าจะตัดใจได้แล้วหันมารักตัวเอง แต่ของเรานี่... ไม่เอาไม่สปอยดีกว่า เหอๆ
จริงๆ ยังมีพล็อตมีหลายอย่างเช่น จากกันไปแล้วค่อยกลับมาเจอกัน ตัวเอกหนีไปเพื่อเอาคืนอีกฝ่าย แฟนเก่ากลับมาสร้างปัญหา มีฉากพระเอกโชว์แมนทำอะไรบางอย่างเพื่อนางเอก
คือพล็อตยอดนิยมมันก็มีอยู่ไม่กี่อย่างอ่ะ แต่มันก็ขึ้นกับคนเขียนแหละว่าจะเสกเหตุการณ์อะไรใส่มาในนิยายตัวเองบ้าง แล้วแต่ละคนจะมีวิธีเล่าเรื่องยังไงให้คนอ่านสนุก ส่วนเราก็ชอบเล่าอย่างที่เห็นแหละค่ะ เล่าแบบแปลกๆ ไม่รู้จักเขียนนิยายหวานๆฟินๆ จะไปทางดราม่าก็ไม่คั้นหัวใจคนอ่านให้สุด ดันเขียนให้ตัวละครสลับกันโดนกระทำ จะฮาจะเสื่อมก็ไม่หื่นให้สุดทาง
สรุปได้ว่า #นิยายเรามันปนกันมั่วไปหมด :sad4:
แถมยังชอบเขียนแต่อะไรธรรมดาๆ ไม่ค่อยมีเรื่องเวอร์ๆ เรียกเสียงกรี๊ด แล้วแบบนี้คนอ่านที่ไหนเค้าจะฟินกันละว้อย! :beat:
ลองอ่านไปเรื่อยๆ แล้วกันนะคะ :impress: รอดูแล้วกันว่านิยายธรรมดาๆ เรื่องนี้จะมีอะไรให้เงิบอีกบ้าง แล้วตอนท้ายเราจะทำให้คนอ่านอมยิ้มกับตอนจบได้รึเปล่า เหอๆ
นิสัยพวกนี้แม่_งเี้ยยยยยย
จัดไปพี่ป้อง หาคนไปรุมโทรมพวกมันด่วน จัดแบบให้เข็ด
แส้ เส้อ เอาไปให้พร้อม เอาดุ้นใหญ่ๆ ยัดทั้งปากทั้งตูด เอ๊ะหรือมันจะชอบแทน
ไม่เอาๆเลิกวิธีนี้ รุมกระทืบเเล้วกันเอาให้เดี้ยง
กลัวแต่ว่าหาคนไปรุมโทรมแล้วมันสองตัวมีแต่จะชอบสิคะ เราว่าสมควรจะกระทืบหน้าตากับวัตถุใต้สะดือของพวกมัน เอาให้ดั้งหักหมอไม่รับทำใหม่ ตื๊บแบบพอมันจะหายๆก็ไปตื๊บซ้ำ อัดคลิปบทสารภาพของพวกมันลงประจานไม่ให้มันเหลือสังคมอยู่ ให้ผู้คนไม่คบมันเพราะว่านิสัยของมันสองคนเป็นนิสัยที่ถือว่าเป็นอันตรายต่อสาธารณชน สร้างภาพพจน์ที่ไม่ดีให้กับสังคมชาวเกย์ ทุกวันนี้ในบางสังคมก็อยู่ยากอยุ่แล้วยังจะมาทำเ-ี้ยๆให้ผู้คนมาด่าส่วนรวมอีก เราไม่แค้นเลยนะ ไม่แค้นแม้แต่น้อย อยู่ดีๆมันอยู่ยากก็อย่าอยู่เลยจะดีกว่า
ฮ่าๆ อินมาก แต่เราชอบ :give2:
สร้างภาพพจน์ที่ไม่ดีให้กับสังคมชาวเกย์ <--- ตรงนี้เรารู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้จิ ... บางทีเราก็คิดนะ
บางทีเราก็ไม่เข้าใจ คือแบบ คนดีๆ เค้าก็ใช้ชีวิตปกติของเค้าใช่มะ ทำดีไปเรื่อยๆ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่บางคน บางพวก คนพวกนี้ก็ wanna be มาก อยากเป็น somebody จะคบใครเ-็ดกับใครนี่ถ่ายทอดสดให้โลกรู้หมด เลิกกันก็ต้องมาอัดคลิปโชว์น้ำตา หาใหม่ได้ก็ต้องมีการแนะนำตัว เอายอดไลค์ไว้ขายครีมมั้ง?
แล้วก็จะต้องจิกกัดกัน แขวะกัน เห็นใครดีกว่าตนไม่ได้ พอมีปัญหาก็ต้องให้แฟนคลับตามไปถล่มคู่กรณี นิดๆหน่อยๆก็ต้องโชว์บทโศกเรียกร้องความสงสาร คือแบบ... เค้าพยายามจะสร้างแลนด์มาร์กหาลูกสมุนไว้รบกันเหรอไงฟร่ะ! เราเคยเห็นคุณช่า(บันทึกของตุ๊ด)โพสในเฟซว่าตุ๊ด/เกย์นี่แหละชอบจิกกัดกันเองมากกว่าที่เพศอื่นจะทำ แล้วเวลาแขวะกันนี่แรงด้วยนะ ชอบข่มกันแบบ... เหมือนเรื่องที่มีเกย์หน้าตาธรรมดาๆคนนึงขึ้นรถไฟฟ้ากับแฟนฝรั่งโคตรหล่ออ่ะ แล้วคือไปด่าเค้ากันแบบ...เละเทะ กดคนอื่นต่ำมาก
บางทีเราก็สงสารเกย์สงสารเพศที่สามนะ คือถ้าหน้าเน่า เป้าไม่ตุง บอดี้ไม่ปราณีตนี่คือจบเลยใช่มั้ย? ใช้ชีวิตแบบมีความสุขไม่ได้ ในสังคมนี้ไม่ต้องเกิดกันเลย ต้องเด่นต้องดีต้องสวยต้องเริ่ด บางคนหมดเงินไปหลายแสนเพื่อการโมหน้า(แต่เข้าใจว่าศัลยกรรมคือค่านิยมสมัยนี้ไปแล้ว) เราเคยเห็นหัวข้ออันนึงประมาณว่าเกย์เค้าคุยกัน ระหว่างหน้ากับรูปร่างอันไหนดีกว่ากัน บางคนก็บอกว่าบางคนเห็นด้านหลังบอดี้งานปราณีตมาก แต่พอเห็นหน้าแล้วเน่าหนอนหมดอารมณ์ ฝ่ายคนหุ่นเป๊ะก็ออกมาดูถูกคนโมหน้าว่าทำหุ่นมันยากกว่า พวกหน้าเริ่ดอ่ะแค่ไปนอนให้หมอจิ้มก็ได้แล้ว คือเถียงกันไปมา ต่างฝ่ายต่างอวยว่าตัวเองมีเสน่ห์ดึงดูดหาคู่(ขา)ง่ายกว่าอีกฝ่าย
สังคมนี้ดันดูถูกพวกเดียวกันเอง แทนที่จะยอมรับซึ่งกันและกันเข้าใจกันดันมาเชิ่ดใส่ว่า"ฉันดูดีกว่า" เกย์ท่าทางแมนๆก็ชอบเบะปากดูถูกตุ๊ดเด็กที่วี๊ดว๊ายโดยที่ลืมไปว่าตัวเองก็เคยเป็นตุ๊ดน้อยมาก่อนเหมือนกัน ยิ่งถ้าใครแต่งหญิงนี่ถือเป็นชนชั้นต่ำสุดของสังคมเพศที่สาม!(ข้อมูลจากบันทึกของตุ๊ด) แบบว่า... เราอ่านที่เค้าโพสแล้วก็สะเทือนใจแทนนะ
พวกที่ขยันออกสื่อนี่คือ.... ไม่รู้สิ เราว่าดูๆ ไปแล้วมีแต่อะไรแย่ๆ มากกว่าอะไรดีๆ นะ พวกเน็ทไอ้เด้าอ่ะค่ะ(ภาษาแสลงเรียกเน็ทไอดอลที่ทำตัวไม่ดี) เจอคลิปหลุดเน็ทไอ้เด้านัดเ-็ดเอ้าดอร์บ่อยมาก ซั่มกันเป็นหมู่คณะ
กลับกันบางทีเวลาเราไปเจอแม่ครัว(เพศที่สาม)ตามร้ายขายอาหารนะ โอเคใช้แป้งผิดเบอร์ไปบ้าง หน้าไม่สวยเท่าน้องปอย อายุก็40+ชัว แต่เราเห็นเค้าทำงานซื่อสัตย์สุจริตมีความสุขนะ พูดจาก็เพราะ นิสัยดี๊ดี ไม่เห็นอะไรมากเหมือนพวกที่ชอบขยันออกสื่อ บางคนก็เห็นมีความสุขกับหลานญาติพี่น้องแม้จะอยู่คนเดียวไม่มีคนรัก บางคนก็แต่งงานกับฝรั่งมีความสุข เรื่องพวกนี้มันพูดยากจริงๆ
แต่เราคิดว่าต้องเป็นเพราะไอ้พวกขยันออกสื่อบ่อยๆ นี่แหละที่ทำให้ภาพมันเละเทะ เพราะชอบทำให้คนอื่นสนใจ แต่ตัวเองไม่ได้คลีนเหมือนที่พรีเซนต์ พอมันโป๊ะแตกเข้าเลยเหม็นไปทั้งเข่ง เดือดร้อนคนอื่น เหมือนตอนที่เราเล่นเกม ก็เล่นเกมกันเงียบๆ แต่มีไอ้เด็กงี่เง่าบางคนทำเรื่องขึ้นมา สังคมเกมออนไลน์ติดภาพลบทันที!
ตามฆ่าด้วยคน สารเลวมากๆ
o18 ส่งมีดให้คนอ่าน หึๆ
โหหหหหห ไม่รู้จะพูดอะไรกับการกระทำของอิพี่เบสท์และโก้เลยอ่ะ
ชั่วมาก :m31: โอ้ยคำนี้ยังน้อยไปป
เอาจริงตอนที่เติ้ลยอมคบกับเบสท์ต่อนี่เข้าใจนะ คนรอบข้างเราเป็นงี๊จริงๆนะ
เข้าใจเลยว่ารักมากจนยอมเกือบทุกอย่างเพราะกลัวเค้าจะเสียเค้าไปเลยเลือกที่จะอยู่ต่อแบบเจ็บๆนั่นแหละ
แต่พอมารู้ที่หลังว่าเค้าไม่เคยรักตัวเองอันนี้ไม่เท่าไหร่แต่ไอ้ที่ตั้งใจมาหลอกนี่แม่งโคตรจี๊ดเลยว่ะ
เกลียดมากคนแบบนี้ เชื่อว่าต่อไปนี้เติ้ลคงจะเลิกอาลัยอาวรณ์สักทีนะ
และรอดูว่าพี่ป้องจะทำไงต่อไปจะแท๊กทีมกับพี่ตั้มรึเปล่า
อินมากกกก เกลียดมากคนที่มาเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นโดยที่ตัวเองไม่ได้สะเทือนใจเลยแบบนี้อ่ะ
รอต่อจ้าาาา
เติ้ลอาจจะเลิกอาลัยอาวรณ์ตั้งแต่ตอนที่ชวนพี่ป้องไปหาคนทิ้งทวนที่ผับก็ได้นะ :haun5: ฮ่าๆ
รอเชียร์พี่ป้องได้เลย มีเฮ! :oo1:
สงสารน้องงงงงงงง(ลากเสียงทำไมหว่า) ปกป้องเรียกบราค่อนๆ น้องเติ้ลถูกหลอกฟัน
:m26: เหตุเพราะท้าพนัน บราค่อนขอกำลังเสริมด่วน
จัดมาเลย พี่ตั้ม กระทืบเกย์สำส่อนสองตัว มันเห็นชีวิตคนเป็นของเล่น :fire:
เสร็จแล้วก็ ตั้ม-อ้น #เดี๋ยวนะ #เรามาลงจุดนี้ได้ยังไง
ปล. คอมเมนต์ตอนนี้ของแต่ละท่าน ร้อนแรงจังเลย :try2:
เป็นเม้นท์ที่ฮามากกกกกก วอเรียกบราค่อนกันเลย :laugh:
พี่ตั้มฝากมาบอกแว่ #รับทราบ o18
แต่เดี๋ยวนะ #มันเลยไปจุดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ตั้มอ้นนี่ไม่เคยคิดมาก่อนเลย o22
เอาเป็นว่า... อ่านก่อนเถอะ รอดูคู่ของอ้นเค้าก่อน ถ้าไม่ถูกใจค่อยสะกิดเราอีกทีนะตะเอง ฮ่าๆ :o8:
ป.ล. เฉย เคยเจอคอมเม้นดาเมจรุนแรงกว่านี้มาแระ แค่นี้สบาย... :o12:
สงสารเติ้ลอ่ะ ต้องมาเป็นหมากในเกมให้ไอ้พวกสารเลวมันทำเพื่อความสนุก แถมน้องยังโดนถ่ายคลิปให้คู่ขาคนอื่นๆ ของไอ้เบสท์ดูอีก o12
ตอนเอาขึ้นเติ้ลเรื่องพี่ป้อง อย่าโหด(มาก)น้าาาา หยอกน้องนิดๆ ให้หึงอะไรเงี้ย ก็พอเนอะ? เดาว่าน้องลักจูบพี่ป้องแน่นอน แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำเพื่อพิสูจน์ใจตัวเองหรือเปล่า :o9:
พระอาทิตย์พลังชีวิตสูงปรี๊ดแบบน้องเติ้ลคาดว่าต่อให้เจอเอาคืนแค่ไหนฮีก็ยังสบายๆ แน่นอนค่ะ เหอๆ :oni1: (จริงๆ คนแต่งเขียนจบแล้วตะหาก คิกๆ)
เอาเป็นว่าลุ้นกันนะคะ อาจจะเศร้าหน่อยแต่ไม่ซึมแน่นอน เหอๆ
ส่วนน้องเติ้ลจะแอบขโมยจูบพี่ป้องจริงๆ หรือไม่ เดี๋ยวตอนนี้รู้กัน เหอะๆ :mew1:
ไปฆ่ามันเลยค่ะเฮีย จัดให้หนัก :m31: :m31: :m31:
สงสารเติ้ลอ่ะ :hao5:
ไม่ควรนะคะ นักเขียนที่ดีไม่ควรเขียนให้ตัวละครฆ่ากันง่ายๆ ยกเว้นคุณจะเขียนฉากเป็นเมืองแฟนตาซี :try2:
เพราะบ้านเมืองมีกฏหมาย ต่อให้ตำรวจมาช้า หรือเส้นใหญ่เจ้าพ่อขนาดไหน แต่จะทำยังไงกับศพล่ะ! การลงมือที่แนบเนียนอีก สมัยนี้คนมีมือถือเป็นอาวุธ จะหลบเลี่ยงสายตาสังคมไม่ใช่ง่ายๆนะ! คนตายก็มีญาติพี่น้องนะ! จะโดนฆ่าง่ายๆแล้วไม่มีใครสังเกตได้ยังไง
:sad5:
เราทำให้คนทั้งคนหายไปเพียงเพื่อให้มีฉากตัวละครโผล่ออกมาแก้แค้นแบบเท่ๆแค่นั้นไม่ได้หรอก มันขัดกับความเป็นจริงอย่างแรง! แค่จะยิงกันเท่ๆ ยังยากเลย ปืนเมืองไทยต้องมีทะเบียนทั้งนั้น ที่ไม่มีคือปืนเถื่อนแล้ว หรืออย่างเก่งก็ปืนไทยประดิษฐ์ พระเอกหรือผู้ร้ายก็ตามไม่สามารถเสกปืนเจ๋งๆเอามาเดินถืออวดกันได้หรอก เมืองไทยให้เก็บปืนไว้เฝ้าบ้าน ไม่อนุญาตให้พกไปไหนมาไหนซักหน่อย ถ้าจะพกพาก็ต้องขอใบอนุญาต
บางครั้งก็อยากเขียนแฟนตาซี จะตบจะตีจะเสกจะลบอะไรก็ทำได้เต็มที่! ไม่ต้องคำนึงถึงหลักความจริงมากนัก o7
บางทีก็ไม่เข้าใจนิยายมาเฟีย มันยิงกันตายแล้วเก็บศพยังไงวะตำรวจถึงได้ไม่รู้เรื่อง เห็นยิงแล้วหนีตำรวจทันตลอด ตอนท้ายผู้ร้ายก็โดนตำรวจยิงตายอีก เอ็งพกปืนไปยิงกันแบบนั้นได้โดยตำรวจไม่เข้ามายุ่งเลยเรอะ!
ต่อด้านล่าง
-
ต่อ
อ้าว ไอ้เชี่ย พนันพ่อง ทำไมถึงเอาชีวิตคนคนนึงมาเดิมพันกันเบบนี้วะ ไม่มีเชี่ยไรเล่นแล้วหรอไง แค้น แค้นมากกก ทำไงดีๆๆๆๆๆ แถมมีคลิปอีก มันมากเกินไปแล้วนะ
เพราะเบสท์มันเลวไงตัวเอง เหอๆ :hao7:
จะเอาอะไรกับคนเลว สันดานหลงตัวเอง ชอบโชว์พาว มันคิดว่าตัวเป็นเป็นรุกเลือกได้ไง คิดว่าคุณสมบัติตัวเองเป็นรุกแท้ แมนๆ หล่อล่ำ ลีลาดี เดี๋ยวก็หารับมาให้เอาได้ง่ายๆ มันไม่จำเป็นต้องรักใคร เกย์รับมีเยอะแยะ ใครๆก็อยากได้มัน เบสท์มันคงคิดแบบเนี๊ยะเลยทิ้งเติ้ลแบบไม่ลังเล
แต่เบสท์มันไม่ได้แค่หลอกฟันซิงเติ้ลเท่านั้นนะคู๊ณ! ฮีใช้เวลานะ เริ่มจากทำให้เติ้ลยอมรับหลงรักหัวปักหัวปำ คบกันประหนึ่งหวานปานจะกลืน แต่ทำไปเพื่อจุดประสงค์จะให้เติ้ลเป็นเกย์เต็มตัวล้วนๆ เติ้ลจะเป็นเกย์(รับ)เต็มตัวเมื่อไหร่ก็ขึ้นกับดุลพินิจของเบสท์ ตัวร้ายคนนี้ไม่ได้ต้องการแค่ทำให้เติ้ลหลงรักและเปิดซิงตูดเติ้ล แต่มันต้องการดึงเติ้ลเข้าสู่วิถีชีวิตแบบเกย์ๆ ทำให้เติ้ลเป็นเกย์ที่เปิดตัวเองว่าเป็นต่อสังคมซะก่อน พอสะใจแล้วมันถึงได้ทิ้งเติ้ล
เพราะเราเขียนไทม์ไลน์ในเรื่องให้เติ้ลเริ่มมีปัญหากับเบสท์หลังจากที่ป้องรู้เรื่อง อารมณ์ประมาณพอเบสท์เห็นเติ้ลยอมรับต่อหน้าสาธารณะว่าเป็นเกย์แล้วมันก็เริ่มหาทางเขี่ยเติ้ลทิ้ง เพราะเบื่อเติ้ลด้วยส่วนนึงอยู่แล้ว คียเวิร์ดคือการที่มันหลุดปากว่าอุตส่าห์คบด้วยตั้งนาน การที่มันเบื่อแต่ทนอยู่ก็ต้องมีเหตุผลใช่มั้ยล่ะ เหอๆ ก็เพราะต้องการทำให้เติ้ลเป็นเกย์เต็มที่ก่อนไง พอมันทำสำเร็จมันก็หมดอารมณ์ควง ฮ่าๆ
#รู้สึกตัวเองโรคจิต ชอบวางแผนชั่วๆยังไงไม่รู้ :o11:
ไม่เชื่อคับ ไหนคลิป ไหนหลักฐานส่งมาดูดิ๊ ฮ่าๆๆ
ปล.อย่าเครียดกันเกินไปนักนะครับทุกคน ^^-
เสริชเอาจิตัว ฮ่าๆ :-[ คลิปหลุดมีเยอะแยะ :impress2: ติ๊ต่างว่าใช่คลิปหลุดน้องเติ้ลซักคลิปก็ได้ อิๆ
ตอนที่ผ่านมามีคนอยากฆ่าเบสท์กันเยอะ มีคนด่าโก้พอๆ กัน รออ่านไปเรื่อยๆ แล้วกันว่าตัวร้ายสองตัวนี้จะเจออะไรบ้าง
มีคนทายถูกเพียบอีกเหมือนกันว่าพี่ป้องต้องเรียกพี่ตั้มมาแน่ๆ หรืออาจจะเป็นเพราะเราสปอยไว้เยอะว่าพี่ตั้มยังมีบทอีกเพียบและจะกลับมาเร็วๆ นี้ก็ได้นะ ฮ่าๆ
แต่พี่ป้องกับพี่ตั้มจะมาแล้วทำอะไร จะแก้แค้นคนชั่วด้วยวิธีไหนต้องติดตาม
ดีใจที่ยังไม่โดนคนอ่านเกลียด รอดตัวไป เหอๆ :try2:
เราอ่ะไม่ได้เหยียดเพศหรอกนะ เพราะไม่ว่าจะเพศไหนถ้าทำตัวทุเรศละก็ เราเบะปากใส่รัวๆ หมด หึๆ :katai2-1:
เชื่อว่า เราจะต้องเป็นนักเขียนที่คนอ่านๆ เม้นเราแล้วหมั่นไส้มากที่สุดแน่ๆ :undecided: สไตล์การพูดคุยเรามันกวนตี๊ดมาแต่ไหนแต่ไร ไม่ค่อยชวนให้คนรักซํกเท่าไหร่ :o11:
แต่ว่านะ รักเค้าหน่อยก็ได้ หรือต่อให้ไม่รักคนแต่งช่วยรักนิยายที่เค้าแต่งบ้างก็ยังดี o9 เค้าเองก็อยากมีคนรักอยากได้แฟนคลับนะเออ
-
ผมจนปัญญาจะปลอบเติ้ล ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ เติ้ลร้องไห้ฟูมฟายอย่างน่าสงสาร สภาพมันเหมือนคนถูกฉีกกระชากศักดิ์ศรีจนไม่เหลืออะไรให้เชิดชูตัวเองอีกแล้ว
พอเติ้ลหลับผมเลยหนีออกมา ผมออกมาซื้อของกินให้เติ้ล แล้วก็หลบมาโทรศัพท์ ผมมีเรื่องที่ต้องจัดการ!
“อ้นเหรอ? กูมีเรื่องให้มึงช่วย”
“ต๊าย! อะไรยะ? โดดเรียนไม่บอกกันคงอยากได้เลคเชอร์คนสวยละสิ ว่ามาๆ อยากได้อะไรคนสวยยอมหมดทุกอย่างค่ะ”
อ้นดี๊ด้าตอบผมทันที มันสนุกที่เห็นผมต้องร้องขอความช่วยเหลือจากมัน แต่พอผมพูดมันก็อึ้งไป
“ช่วยสืบอะไรให้กูหน่อย กูอยากรู้เรื่องของไอ้เบสท์”
“อีเบสท์? ทำไม? มีอะไรเหรอป้อง?”
“เออน่ะ หาข้อมูลให้กูที มันอยู่ที่ไหนทำงานอะไรมันชอบไปที่ไหนบ้าง ตอนนี้มันคบใครอยู่มึงสืบมาให้หมดแล้วมาบอกกู กูมีเรื่องต้องไปเคลียร์กับมัน!”
“ดะได้ๆ แกอย่าทำเสียงน่ากลัวแบบนั้นสิฉันกลัวนะ แกไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ใช่มั้ยป้อง?”
“กูไม่เป็นอะไร ขอร้องล่ะกูไม่เคยขออะไรมึงเลย ช่วยกูซักครั้ง”
“อืม ก็ได้ เดี๋ยวคนสวยจัดการให้เองค่ะ”
อ้นลังเล แต่แล้วมันก็รับปากผม มันพยายามทำเสียงร่าเริงเล่นมุก ผมถึงได้รู้ตัว ผมเผลอทำให้คนอื่นกลัวอีกแล้ว!
“ขอบใจว่ะเพื่อน”
หลังจากวางสายผมก็โทรหาคนที่จะช่วยผมได้ ผมต้องพึ่งเค้า!
“ตั้ม กูมีเรื่องจะขอให้มึงช่วย”
“มีอะไรวะ? เสียงเครียดเชียว”
“มึงพอมีคนที่ไว้ใจได้มั้ยวะ?”
“ทำไมวะ! เกิดอะไรขึ้นไอ้ป้อง?”
“กูจะเอาคนไปแก้แค้นให้น้องมึง!”
ผมกลับหอด้วยความสบายใจ ผมไม่ต้องเครียดแล้วครับพี่ตั้มจะจัดการทุกอย่างให้ผมเอง ผมไม่ต้องกลัวว่าคนชั่วจะลอยนวล มีคนจัดการลากพวกมันไปลงนรกให้ผมแล้ว งานที่เหลือของผมก็แค่ดูแลเติ้ลให้ดี
ผมซื้อข้าวต้มกุ้งใส่กุ้งเยอะพิเศษแบบที่มันชอบมาให้ เติ้ลอิดออดไม่ยอมลุกจากเตียง มันไม่ยอมตื่นขึ้นมาทำอะไรเอาแต่นอนนิ่งแล้วเหม่อ ผมเลยปล่อยให้มันนอนต่อ แล้วนั่งอยู่ข้างๆ มันแทน
ไม่นานเติ้ลก็หันมาคว้าเอวผมแล้วกอด มันพลิกมานอนซบตักผม ผมก็เลยเล่นมือถือไปลูบหลังมันไป บางครั้งเติ้ลก็หลุดสะอื้น แต่แล้วมันก็ปาดน้ำตา ยิ่งมันกดหน้าเข้ากับขาผมมากเท่าไหร่ผมก็รู้สึกได้ว่าเติ้ลกำลังพยายามกลั้นเสียงร้องไห้มากเท่านั้น มือที่กำแน่นบ่งบอกว่ามันพยายามต่อสู้กับสิ่งที่เกิดขึ้น
ผมปลอบคนไม่เก่ง กลัวจะพูดแล้วทำให้สถานการณ์มันแย่ลงกว่าเดิม แต่ผมพร้อมจะเป็นกำลังใจให้มัน ผมรู้ว่าเติ้ลเข้มแข็ง เดี๋ยวมันต้องผ่านไปได้แน่ๆ อาจต้องใช้เวลาเรียกสติกันซักหน่อย แต่ผมจะอยู่กับมันเอง ผมขอภาวนาให้พระอาทิตย์ดวงนี้กลับมายิ้มสดใสได้เหมือนเดิมเร็วๆ
เรานอนอยู่ด้วยกันแบบนั้นนานจนผ่านไปหลายชั่วโมง เติ้ลหลับสลับกับตื่น ผมได้ยินเสียงท้องมันร้องประสานกับเสียงโครกครากจากกระเพาะผม ผมเป็นห่วงเลยชวนมันกินข้าว ตอนแรกเติ้ลอิดออดไม่ยอมลุกแต่พอท้องผมร้องบ้าง เติ้ลก็ทนไม่ไหวยอมชวนผมกินข้าว ผมเลยไปอุ่นข้าวให้เติ้ล ให้มันกินข้าวกินยาแล้วนอน ผมกลัวมันไข้ขึ้นหลังร้องไห้ ตอนนี้แค่ผมดูแลเติ้ลให้ไม่เป็นอะไรก็พอ เรื่องแก้แค้นไอ้เกย์สารเลวนั่นเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มีคนจัดการให้ผมแล้ว!
รุ่งเช้าเติ้ลไม่ยอมไปเรียน ผมเลยไปซื้อข้าวเอาไว้ให้แล้วออกมาเรียน อ้นเอาข้อมูลที่ผมต้องการมาให้ ผมส่งต่อไปให้พี่ตั้ม ผมนั่งเรียนแล้วก็กลับหออย่างปลอดโปร่ง อีกไม่นานหรอก เดี๋ยวคนที่ทำร้ายเติ้ลมันก็จะได้รับกรรมอย่างสาสมแล้ว!
เติ้ลยังคุดคู้อยู่บนเตียงในสภาพเดิมไม่ต่างจากตอนผมออกไป อันที่จริงมันอยู่ในชุดนักศึกษาตัวเดิมมาตั้งแต่เช้าเมื่อวาน เกินยี่สิบสี่ชั่วโมงมามากโข ผิดมาตราฐานของคนรักสะอาดอย่างมันจนซกมกใกล้เคียงกับสันดานผม
“เฮ่ย! นอนอืดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไม่ลุกมาอาบน้ำหน่อยอ่ะเติ้ล?”
“ช่างแม่งดิ ผมซกมกตามพี่ป้องมั่งไง”
“เออๆ งั้นก็ลุกมากินข้าวหน่อยจะได้มีแรง”
“ไม่เอาอ่ะไม่อยาก”
“ไม่ได้เว้ย หายเป็นปกติได้แล้ว! มึงต้องไปเรียน จะมาหมกแบบนี้ได้ไงวะ เดี๋ยวไม่มีสิทธิ์สอบหรอกมึง”
“ก็ดี ผมจะได้ย้ายมหาลัยแม่ง ไม่อยากเรียนที่นี่ต่อแล้ว”
เป็นหนักครับ เอาวะ ผมจะปล่อยให้มันเอาแต่ใจอีกซักพักละกัน ไม่อยากกวน
ผมถือโอกาสที่เติ้ลไม่สบายให้มันกินยานอนหลับ ผมจะได้ออกมาจัดการธุระได้โดยที่มันไม่สงสัย ถึงเวลาลากคนชั่วไปลงนรกแล้วครับ!
ภายในผับร้านประจำของไอ้เบสท์ ผมนั่งรอมันในมุมมืด มันเรียนจบไปแล้วได้งานทำเลยย้ายจากหอเดิมข้างห้องไอ้อ๊อฟไปอยู่ที่อื่น แต่สันดานมักมากชอบซั่มก็ยังไม่เปลี่ยน และร้านนี้คือที่หาเหยื่อของมัน
ผมให้เติ้ลกินข้าวกินยาตั้งแต่เย็นเพื่อออกมารอมันตั้งแต่หัวค่ำเพราะกลัวคลาดกัน นั่งรออยู่จนเริ่มดึกคนเริ่มเยอะ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววมัน
รำคาญไอ้พวกเกย์สำส่อนเป็นบ้า! พวกมันมาอ่อยผมเพียบ ร้านนี้มีแต่พวกมักมากมาหาคู่นอนรึไงวะ!
ในที่สุดไอ้เบสท์มันก็มาจริงๆ อ้นบอกว่าเบสท์มีร้านประจำที่มันชอบไปหาคู่ขาอยู่ ผมเลยมาดักรอมันที่นี่ แต่จากมุมที่ผมนั่งอยู่มันไม่เห็นผมหรอกครับ มันมาถึงก็ทำเป็นเท่โปรยเสน่ห์ไปทั่ว ผมอ่ะอยากเข้าไปฆ่ามันตอนนี้เลย! แต่อดทนไว้ครับ งานนี้ผมห้ามใจร้อน ต้องรอให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
นั่นไงติดกับแล้วครับ!
เบสท์มันขยันส่งยิ้มให้หนุ่มหน้าหวานคนนึง มองกันได้ไม่นานมันก็ลุกไปนั่งโต๊ะเดียวกับเขา เขามาคนเดียวนั่งดื่มเงียบๆ ก้มหน้าดูไม่ค่อยคุ้นเคยกับบรรยากาศภายในร้าน ท่าทางเขินๆ เหมือนเหยื่อไม่ประสีประสาที่รอโดนเชือด!
ผมไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกันบ้าง ขณะที่ผมกำลังรอจังหวะอยู่สองคนนั้นก็ลุกออกจากร้าน ผมแอบตามมันไปจนถึงถนนที่มันจอดรถเอาไว้ ผมหลบอยู่หลังต้นไม้แอบดูเห็นไอ้เบสท์มันเปิดประตูรถให้หนุ่มหน้าหวานคนนั้นขึ้นไปนั่งก่อนจะขับออกไป โอกาสเหมาะๆ มาถึงแล้วครับ!
เป็นไปตามที่ผมวางแผนไว้ทุกอย่าง!
ผมเคาะประตูห้องด้วยความตื่นเต้นระคนยินดี พี่ตั้มเป็นคนมาเปิดให้
“มาช้าจังนะมึง”
“โทษทีว่ะ รถมันติด แท็กซี่แม่งพาอ้อม”
ผมยิ้มให้พี่ตั้มและเผื่อแผ่ไปให้ไอ้เบสท์ที่ถูกมัดมือมัดเท้า มันหน้าซีดร้องโวยวายทันทีที่เห็นผม ท่าทางจะจำผมได้ว่ะ ฮ่าๆ
เบสท์พยายามดิ้นแต่คนของพี่ตั้มก็จับตัวมันไว้ มันส่งเสียงร้องท่าทางกลัวลนลาน แต่ไม่มีเสียงหลุดรอดออกมาหรอกครับ พี่ตั้มมัดปากมันไว้ หึๆ
“ดิ้นไปเถอะมึง มึงหนีนรกไม่พ้นแน่ไอ้เบสท์ คนของมึงอ่ะตั้ม พร้อมมั้ย?”
ผมหันไปมองผู้ชายอีกห้าคนที่อยู่ในห้อง ผมไม่รู้จักคนพวกนี้ มีทั้งเด็กราวๆ สิบห้าสิบหกยันพวกยี่สิบต้นๆ บางคนถึงกับแก้ผ้ารอ หึๆ
“พวกมันสาวคว.ยรอตั้งนานแล้ว มึงอ่ะ อยากลงมือก่อนป่าว?”
“งั้นก่อนไอ้พวกนี้ละเลงคว.ยกูขอละเลงตีนก่อนแล้วกัน!”
ปกติผมไม่ชอบชกต่อยกับใครเพราะมันเจ็บมือครับ แต่เรื่องใช้เท้าผมถนัด!
“เฮ่ยลากมันลงมาที่พื้นดิ กูจะกระทืบมัน!”
“เว้นหน้ามันหน่อยได้ป่ะพี่ เดี๋ยวปากมันแหกแล้วผมจะไม่มัน”
มีต่อรองอีกนะไอ้สัส!
“เฮ้ยน้อยๆ หน่อยไอ้ยอด หรือมึงอยากรับตีนเพื่อนกูแทนไอ้นี่?”
พวกมันที่เหลือหัวเราะครืนท่ามกลางเสียงร้องฟังไม่ได้ศัพท์ที่พยายามเปล่งออกมาขอความเมตตาของไอ้เบสท์ คนของพี่ตั้มจับมันโยนลงมาจากเตียง ไม่มีการทะนุถนอมให้เสียเวลา
ผมไม่ใช่คนพูดมากดังนั้นผมจึงยำตีนใส่ไอ้เบสท์ทันทีโดยไม่ต้องมีอารัมภบท ผมเตะมันกระทืบมันไม่ยั้ง มีแรงเท่าไหร่ผมใส่ไปหมดไม่มีกั๊ก รู้ดีว่าสภาพตัวเองเหมือนคนบ้า แต่มันสะใจ!
เสียงไอ้เบสท์ร้องอู้อี้สะใจผมจริงๆ ทุกคนถอยห่างจากผมและมันเพราะกลัวโดนลูกหลง ส่วนพี่ตั้มนั่งยิ้มดูผมซ้อมมันแกล้มเบียร์ พอมันเริ่มสะบักสะบอมพี่แกก็เดินมาแล้วเอาเท้าเขี่ยหน้ามัน
“ได้ยินกูป่ะ?”
ผมหยุดยืนอยู่ข้างๆ รอให้พี่ตั้มพูดให้จบ มันคงงงว่าพี่ตั้มเป็นใครและทำแบบนี้เพื่ออะไร หึๆ
“สงสัยมั้ยว่าพวกกูจับมึงมาซ้อมทำไม?”
เบสท์ตอบไม่ได้เลยได้แต่มองขอความเห็นใจจากพี่ตั้ม
“เพราะมึงบังอาจมายุ่งกับเติ้ลไง ตอนมึงทิ้งเติ้ลกูยังพอระงับใจได้นะ แต่มึงรู้ป่ะ เหยื่อพนันมึงอ่ะ น้องกู!”
“และมึงก็โชคร้ายที่เติ้ลมีพี่ชายสองคน พวกกูเลยมีมากกว่าสี่ตีน!”
ผมกับพี่ตั้มผลัดกันซัดไอ้เบสท์จนหมดสภาพ พอแน่ใจแล้วว่ามันน่วมจนไม่มีแรงลุกขึ้นมาขัดขืนพวกเราก็ปล่อยให้พวกที่เหลือจัดการต่อ ไม่ใช่หน้าที่ผมที่ต้องรอดูไอ้เบสท์ถูกโทรมแล้วครับ ผมได้แก้แค้นในส่วนของผมไปแล้ว ที่เหลือพี่ชายแท้ๆ อย่างพี่ตั้มจะเป็นคนบงการต่อเอง
ก่อนออกจากห้องผมเห็นพี่ตั้มส่งอะไรบางอย่างให้ไอ้พวกนั้นรับ
“อย่าลืมเอายาปลุกให้มันแดกด้วยอ่ะจะได้สนุกหน่อย เย็.ดให้มันมันๆ นะโว้ย เอาให้มันติดใจโดนรุมโทรมตูดอ่ะ”
“ขอยาผมด้วยได้ป่ะพี่?”
“อยากหัวใจวายตายก็เอา กูซื้อของถูกๆ มาว่ะ มึงอ่อนเหรอวะไอ้กัน?”
พี่ตั้มส่งยิ้มวายร้ายให้พวกที่เหลือในห้องก่อนจะโอบคอผมแล้วเดินออกมา
“ไปเว้ยป้อง มึงรีบกลับไปดูแลน้องกูดีกว่า”
พี่ตั้มเดินมาส่งผมที่หน้าโรงแรม ผมเลยถามพี่แกเรื่องที่คาใจ
“ไปหาคนพวกนั้นมาจากไหนอ่ะ?”
“กูพอรู้อยู่แล้วว่าในแก๊งกูใครเป็นเกย์ ก็แค่ไปบอกมันว่ามีคนให้เอาฟรี หาอาสาสมัครเดนตายได้ไม่ยากหรอก บางคนมันไม่เคยก็อยากลอง กูเลยชวนมา”
ผมนึกถึงเด็กที่ชื่อกัน น่าสงสารนะครับ ไม่น่าหลงมาอยู่กับไอ้พวกนั้นเลย ถึงจะเลือกเป็นเกย์ ใช้ชีวิตโดยชอบผู้ชายแต่มันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องสำส่อน โดนลากเข้าไปมั่วในเซ็กส์หมู่แบบนี้แล้วคงกู่กลับยาก!
“แล้วพ่อแม่ไอ้เด็กนั่นจะไม่ว่าเอาเหรอ? มึงแน่ใจนะว่าพวกมันจะปิดปากเรื่องวันนี้”
“ถ้ามันไม่กลัวตายก็เอา ตราบใดที่มันยังทำงานให้พ่อกูมันไม่กล้าพูดหรอกว่ะ นี่กูใจดีแล้วนะ ถ้าพ่อรู้ไอ้เหี้ยนั่นโดนเป่าดับแน่”
ผมรู้ว่าพี่ตั้มต้องแค้น พี่ตั้มเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเติ้ลจะไม่แค้นได้ยังไงที่น้องชายสุดที่รักกลายเป็นเหยื่อในแผนการของเกย์ชั่ว แค่น้องกลายเป็นเกย์อกหักพี่แกก็คงเจ็บแล้วล่ะ แต่นี่... ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันปราศจากความรักเจือปน ผมว่าพี่ตั้มคงพูดไม่ออก ใจคอพี่ตั้มคงอยากจะฆ่ามันด้วยซ้ำ แต่คงไม่อยากให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อยากให้ลุงทิดรู้เรื่อง ซึ่งก็ตรงใจผม ผมอยากให้มันทรมานจนฆ่าตัวตาย!
“ได้ตายมันดีเกินไปว่ะ กูอยากเห็นมันทรมาน!”
“เออ เดี๋ยวจัดให้ กูรับรองว่ามันต้องร่านคว.ยยิ่งกว่าน้องกูแน่ๆ เอาให้พาดหัวข่าวแบบเกย์หนุ่มถูกคู่ขาลวงไปปล้นชิงทรัพย์ก่อนจะลงมือข่มขืนอย่างโหดเหี้ยมเลยดีมั้ย? เผลอๆ มันจะติดใจแบบข่มขืนว่ะ ฮ่าๆ กูจะเอาให้มันกลายเป็นเกย์วิปริตไปเลย เสือกมาทำน้องกู!”
“ดี! กูจะเอาให้มันอยู่ในสังคมไม่ได้”
ผมแยกกับพี่ตั้มกลับหอ พี่ตั้มกลับไปคุมการลงทัณฑ์ครับ ส่วนผมก็กลับมาดูเติ้ล ผมออกไปตอนเติ้ลหลับ ตอนกลับเติ้ลก็ยังหลับ เติ้ลนอนขดตัวดูอ้างว้างเดียวดาย
ผมสงสารเติ้ล คนเคยได้รับแต่ความรักแต่อยู่ๆ ทุกคนก็ทิ้งมันไปหมด แม้กระทั่งผม...
ความรักนี่มันเจ็บปวดจริงๆ ผมเป็นห่วงอยากปกป้องดูแลเติ้ล แต่ขณะเดียวกันผมก็ทำใจไม่ได้ ผมทั้งเหนื่อยและท้อเวลาที่เติ้ลทำร้ายศักดิ์ศรีผม ผมไม่ได้เกิดมาเพื่อถูกกระทำ หลายๆ ครั้งที่ผมต้องอดทนยอมให้เติ้ลทำให้ผมอึดอัด สิ่งที่เติ้ลเรียกร้องให้ผมทำขัดกับนิสัยที่ผมเป็น
ผมทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่เคียงข้างเติ้ล มันอยากให้ผมวางตัวเป็นพี่ แต่มันร้องขอเอาจากผมมากกว่าความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องเสมอ ผมสับสนครับ
ผมไปชะโงกดูใกล้ๆ แต่เติ้ลดันเอื้อมมือมาคว้าผมไว้ซะงั้น!
“พี่ป้องหายไปไหนมา?”
อ้าวมันตื่นอยู่หรอกเหรอวะ! ตื่นได้ไงอ่ะ ไหนพี่ตั้มบอกยานอนหลับตัวนี้ได้ผลไง?!
“กูไปธุระ”
“ผมนึกว่าพี่จะทิ้งผมซะแล้ว”
“กูไม่ทิ้งมึงหรอก นอนต่อเหอะ”
ผมตอบ แต่เติ้ลไม่ยอมปล่อยมือ กลับกันเติ้ลกลับขยับเข้ามาหาผมแทน แล้วเติ้ลก็จูบผม!
ผมตกใจ แว๊บแรกผมเกือบจะผลักเติ้ลออก แต่ต่อมาผมก็ระลึกได้ว่าผมไม่ควรผลักไสเติ้ลอีก ผมไม่อยากทำให้เติ้ลเจ็บปวด หัวใจของผมไม่ได้บอกว่าต้องการสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ผมกลับปล่อยเลยตามเลยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติของร่างกาย
ผมรู้ดีว่าอารมณ์จะนำพาผมกับเติ้ลไปสู่อะไรแต่ผมควบคุมมันไม่ได้ สิ่งที่เกิดระหว่างผมกับเติ้ลจึงเป็นเพราะอารมณ์พาไปล้วนๆ
เกิดมาผมก็พึ่งเคยจูบคนนี่แหละ ผมเคยสงสัยนะว่าคนเราจูบกันดังจนมีเสียงจ๊วบจ๊าบจริงรึเปล่า หรือหนังมันเฟค แต่ตอนนี้ผมไม่สงสัยละ เติ้ลมันส่งเสียงครางเบาๆ แถมให้ด้วยซ้ำ มันโน้มคอผมซะจนผมต้องเอนตัวทับมัน
เอาวะอย่างน้อยผมก็เป็นงานมากกว่าคราวแรกแหละ!
นอนทับกัน เอาลิ้นฟัดนัวเนียกันไปมา เนื้อตัวพวกเราสัมผัสเสียดสีกัน แมมมอธผมบดบี้อยู่กับช้างไอ้เติ้ล คืนนี้มีได้เสียแน่ๆ ครับ!
แมมมอธกูพร้อมออกศึกชนช้างละ!
แต่พอผมเริ่มปลดกางเกงมัน เติ้ลดันถามขึ้นซะงั้น!
“พี่ป้องไม่ถือเหรอผมยังไม่ได้อาบน้ำ?”
ปกป้องแมนๆ ครับ ไม่ถือเรื่องหยุมหยิม ผมไม่รังเกียจมันแค่เพราะไม่ได้อาบน้ำสองวันหรอก
“แล้วเวลากูซกมกมึงรังเกียจกูป่ะล่ะ?”
เติ้ลมันยิ้มและเริ่มหัวเราะคิกคัก
หรือมันจะเครียดจนเป็นบ้าครับ มันหัวเราะอะไรผม?
“ผมยังไม่ได้อาบน้ำพี่”
“เออ แล้วไงอ่ะ?”
หรือมันจะอยากให้ผมเอาในห้องน้ำ? เอาไปอาบน้ำไปทำนองนั้น มันจะสอนท่าแอดวานซ์ผมเหรอครับ?
“พี่ป้องไม่เข้าใจจริงๆ เหรอ? ผมยังไม่ได้ล้างตูด!”
ต้องใช้เวลาดึงสติคิดตามราวๆ สามวิผมถึงคิดออก คือ... เขินว่ะ!
“เออ ละ... ละจะเอาไงดีอ่ะ มึงจะอาบน้ำก่อนป่ะ?”
“พี่ป้องจะเอาผมเหรอ?”
เขินครัช! ถามตรงประเด็นเชียวนะมึง โยนความผิดไปให้มันโลด!
“เอ้า! ก็มึงมาจูบกูก่อนป่ะ?”
“ผมก็แค่อยากจูบพี่ป้องเฉยๆ”
“เออ! กู...”
ซวยละสิครับ นี่ผมหน้ามืดไปคนเดียวเหรอวะ? จะแก้ตัวว่ายังไงดีว้า...
“เงี่ยนนะพี่ป้อง”
“ใครยั่วกูอ่ะ!”
ด่ากูนะไอ้เด็กเปรต!
ผมลุกออกจากตัวเติ้ลมานั่งอยู่ริมเตียงแทน รู้สึกหงุดหงิดนิดๆ ที่เรื่องดันกลายเป็นแบบนี้ มายั่วให้ผมอยากแล้วก็ดับความฝันผม!
“ไปเซเว่นให้ผมหน่อยดิ”
หันไปด่ามันสิครับ!
“ใช้กูเหรอไอ้สัส!”
“อืม ไปซื้อเจลหล่อลื่นให้ผมหน่อย ของพี่ป้องใหญ่อ่ะ มันเข้ายาก ผมเจ็บ เดี๋ยวผมอาบน้ำรอ”
จะรออะไรละครัช รีบไปซื้อเจลดิ!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
มันดราม่า ดราม่าจริงๆ นะ #โดนคนอ่านเหยียบ :z6: ทิ้งท้ายไว้ให้คนอ่านกรี๊ดอีกแย้ว ฮ่าๆ
ขึ้นต้นมาโคตรดราม่า มีฉากเอาคืน ตามด้วยบรรยากาศหวานๆ นิดหน่อย แต่ไหงดันลงท้ายจบด้วยเจล! #มันมาถึงจุดนี้ได้ยังไง!
บอกแล้วคนแต่งคนนี้โรคจิตไม่อยู่กับร่องกับรอย อ่านนิยายที่ยัยนี่เขียนทำนายเหตุการณ์ล่วงหน้าลำบากนะเออ! มีอะไรเงิบๆ มาให้อึ้งได้เรื่อยๆ ฮ่าๆ
ขำพี่ป้อง :m3: #ไปซื้อเจลอย่างว่อง!
เชื่อว่าเจอความโมเอ้ของเมะขี้ใจน้อยที่กำลังหน้ามืดเข้าไปต้องลืมโหมดโหดของพี่แกแน่ๆ แต่พี่ป้องกับพี่ตั้มแท็กทีมกันโหดมาก พี่ตั้มซาดิสสุดๆ อย่างเหี้ยมเลย!
เบสท์เอ้ย... แกตายแน่ ห้าดุ้นแถมยังโดนซ้อมก่อน พี่ตั้มกะให้เบสท์ไม่ต้องผุดต้องเกิดกันอีกแล้ว #นิยายเรื่องนี้ชอบขยี้ศักดิ์ศรีมนุษย์จุงเบย ก็นะ... อยากมาทำเติ้ลก่อน พี่ชายเติ้ลเลยตามมาเอาคืน เหอๆ
แต่ตอนนี้เติ้ลแอบน่ารักน้า อ้อนพี่ป้องเต็มที่ พี่ป้องก็อยู่กับน้อง ดูแลน้อง อ๊ายยย :m1:
ว่าแต่พี่ป้องมันมียานอนหลับด้วยเว้ยเฮ้ย! เพื่อนตั้มให้มาตั้งแต่ตอนไหนนั่น? เติ้ลเอ้ย ระวังนะ ระวังอีพี่มันมอมเอานะ ฮ่าๆ
ลุ้นล่ะจิว่าตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้น อิๆ เดาใจคนแต่งสิจ้ะ ฮ่าๆ :laugh3:
อันนี้สาระ ยานอนหลับมีหลายแบบ แล้วแต่ชนิดน้า บางตัวหลับลึกยาวๆ บางตัวตื่นมาแล้วไม่มึน บางตัวมึน บางตัวหลับเป็นตายปลุกไม่ตื่น บางตัวก็ตื่นได้ไม่ใช่หลับเหมือนสลบ ระยะเวลาของฤทธิ์ก็แตกต่างกัน ยิ่งถ้าไปเจอคนที่คุ้นเคยกับของพวกนี้ อิทฤิทธิ์ของยาก็ทำอะไรเค้าไม่ค่อยได้หรอก ยกเว้นเจอยาแรงจริงๆ ส่วนยาปลุกเซ็กถูกๆ โดยเฉพาะที่นำเข้ามาจากจีน ฝั่งแม่สาย จะใส่สารอันตรายกินแล้วมีสิทธิ์ไม่ฟื้นเน้อ การออกฤทธิ์พวกนี้มันจะทำให้เลือดไปคั่งที่อวัยวะเพศ มันจึงมีอารมณ์ บางทีถ้ามียาเสพติดร่วมด้วยก็เคลิ้มไปกันใหญ่
เราพยายามหาข้อมูลแล้วเขียนให้มันดูเป็นไปได้ อาจจะไม่สะใจมากนักแต่ก็เอาหน่า... คนเรามันฆ่าแกงกันได้ง่ายๆ ที่ไหน
-
โอ๊ย ตะเองเราชอบที่คุณเขียนอธิบายนะ มันทำให้หลายๆอย่างเคลียร์ขึ้นมาในหลายๆจุด ไม่ใช่คุณเขียนไม่ดีหรอกแต่อยู่ที่ความอ่อนด้อยในการอ่านของเราเอง
เราไม่ค่อยคุ้นกับสังคมเกย์ไทยหรอก รู้จักแค่เกย์ฝรั่งคู่สามี-สามีนิดหน่อย มองไม่ค่อยออกเพราะว่าแมน-แมนปกติไม่มีสาวแตก รู้สึกว่าคู่นี้มันธรรมดามากๆ ทั้งๆที่ก็แสดงความรักต่อกันปกติ ที่ออกสาวหน่อยก็มีแต่อยากจะเรียกว่าออกมาด La grande dame มากกว่า แต่ไม่สนิทด้วย
เราชอบการเขียนของคุณนะ ดูออกว่าคุณคิดแพลนมากๆก่อนจะเขียน คือจุดทุกจุดคุณมีข้อคิดหรือแนวคิดที่เราอ่านข้ามไป(เพราะโง่เป็นการส่วนตัว) อ่านหมายเหตุหรือทอล์กของคุณแล้วถึงจะมาบางอ้อ ขอบคุณมากค่ะ + Keep up your good work!
กราบกรานขอให้โก้กับเบสท์โดนแรงๆ What comes around goes around. นะคะ
อิดิทหลังอ่าน
กราบกรานที่ทำอิเบสท์แรงๆ อย่าลืมนักโก้นะ
พี่ป้องโหมดโหดทำเอาน้องอั้นกลัวเลย ทำไมตอนนี้พาร์ทหลังๆเราว่าพี่ป้องน่าเอ็นดูดีเอ่ย อยากอ่านพาร์ทนางไปเซเว่นไปซื้อเจล กร๊ากๆๆๆๆ
เศร้านิดๆนะเติ้ลต้องการความอบอุ่นถึงจะเป็นเซ็กส์นางก็ยอม พี่ป้องก็ยอมมีเซ้กสืกับน้องเหมือนกัน ต่างฝ่ายต่างใช้เซ็กส์เพื่อกันและกัน
ป.ล ตอนหน้าจะได้เห็นแมมมอธพี่ป้องแล้ววววว (เอ๊ะ ยายป้าคนนี้ยังไงกัน)
-
มันโดนรุมจริงๆ
ด้วย เผลอๆ อาจติดใจสายรับไปเลยก็ได้นะ หึหึ
อิพี่ป้องแท็คทีมกะพี่ตั้มจัดการกันได้เถื่อนสมเป็นพี่ตั้มมาก
คู่ของอ้นนี่ใช่เพื่อนพี่ป้องที่เป็นพี่ชายของคนที่จ้างวาดป่ะ? เดาๆ
ตอนท้ายนี่แอบหวานนะ แต่การตัดฉับแบบนั้นมันคืออัลไล... #ถือมีดมาจี้คนเขียนให้อัพต่อ
-
มะไรเติ้ลจะยอมรับว่าชอบไอ้พี่ป้องสักที
เห็นอ่อยให้นานและแต่พอพี่มันบอกชอบก็บอกไม่อยากเป็นเกย์แล้ว
ยอมรับไอ้พี่ป้องแล้วจะได้สวีทหวานไว ๆ ไง 55 :laugh:
-
เติ้ลคงเริ่มชอบพี่ป้องแบบยังไม่รู้ตัวสินะ ยังไงก็ขอให้รู้ใจตัวเองเร็วๆ พี่ป้องจะได้ไม่ต้องเสียใจอีก
ไม่งั้นพี่ป้อง บิ๊กแมมมอธ ฉันจะฉกมาดูแลเองนะยะ :z1:
ปล. เรารออ้นนะคะ เอ็นดูนางมากๆนะ เอ๊ะ!!! หรือจะเป็นพี่ตั้ม มาดามใจนาง :z2:
-
พี่ป้อง พี่ตั้ม o13 o13 :mew1: บราค่อนจงเจริญ
คบเกย์เป็นเพื่อนมีเรื่องดีเยอะแยะเลยใช่ไหมพี่ตั้ม ให้ช่วยอะไรก็ง่ายแสนง่าย อ้นเองก็ทำดีนะ
ตอนนี้พี่ป้องรีบๆทำให้ลูกแมมมอธสงบก่อนเนาะ พ่อมันต้องวิ่งออกไปซื้อเจลและตัวช่วยเนื่องจากเกิดมาใหญ่ เห้อ :laugh:
สงสารน้องเติ้ลแต่หวังว่าน้องมันจะชัดเจนในความรู้สึกมากขึ้นนะ
ยังรอเสพดราม่าอย่างต่อเนื่อง 555 ไม่รู้สิ ตอนหน้าอาจจะไม่ได้กันก็ได้ ไม่อยากเดาเพราะขี้เกียจเงิบ
:pig4:
-
:z2:
-
อย่าลืมทำลายคลิปด้วยนะฮ้าาาา
พี่ป้องโหมดดาร์กสะใจจริงๆ แต่อยู่กับเติ้ลแล้วพี่แกอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟเลยเจ้าน้ำตาด้วย พิษรักนี่มีอานุภาพจริงๆ
หมดดราม่าไปอีกหนึ่ง รอชมต่อไปค่า
-
พี่ป้องนี้ฮาได้อีก สู้ๆนะคะเฮียขอให้ได้เมียชื่อเติ้ล :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
จากตอนก่อน แหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กูอยากกก :beat: :z6: รัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ให้ไอ้คนยิ่งกว่าเหี้ยสองตัวอย่างไอ้เบสท์ ไอ้โก้ ไม่รู้จะด่าอะไรพวกเมิง ไอ้สัด เลวจริงๆ ทำกับเติ้ลได้ สงสารเติ้ลเลยโดนหลอกให้เป็นเกย์ไม่พอ ยังเสือกยัดเยียดสามพีให้ พนันอีก ไอ้พวกสารเลว ขอให้เมิงโดนทำกลับยิ่งกว่าที่ทำไว้กับเติ้ล :fire:
และก็มากรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กับตอนใหม่ พี่ป้อง พี่แมนมาก พี่โหดมาก พี่ตั้มด้วย โหมดดาร์คนี่สุดๆไปเลย ดีอย่าให้มันถึงสวรรค์ ต้องผ่านนรกก่อน แค่โดนตีนยังน้อยไป แต่แค่นี้ก็ถือว่าเอาคืนให้เติ้ลได้ดีแล้ว ฝันไปเถอะเมิงจะกินแมมมอธ เป็นไงเจอตีนแมมมอธก่อน สะใจๆๆๆๆ พี่ตั้มก็โหดได้ใจมาก เป็นใครๆก็ต้องทำ น้องโดนยำยีขนาดนั้น :fire: แต่พอกลับมาห้อง อารมณ์เปลี่ยนทันทีเลย ก็แหม พี่แมมมอธจะชนช้างน้องเติ้ล น้องแค่จูบแต่พี่นี่เงี่ย_ ไปไกลเลยนะ อยากอ่ะดิ :hao6: พี่ป้องเมิงรีบไปซื้อเจลมาเร็วๆเลย อีน้องเติ้ลมันล้างก้นรอแล้ววววววววววว :z2:
-
#ยิ้มอ่อน#สะใจให้กับการเอาคืน
ให้กะอิน้องมันจะได้รับรู้ซะบ้างนะ
อิเบสท์แต่ยังเหลืออีโก้อีกคนนึงนะ
อิพี่ทั้งสองต้องแก้แค้นให้หมดจร้า
พวกมันจะได้ไม่เป็นภาระของสังคม
#งานมโนพี่ตั้มอ้นก็มา :z1: :z1:
ปอลอ เพราะคนเขียนบอกว่าอ้นจะได้
แซ่บแบบฟินๆเราว่าพี่ตั้มก็เข้าข่าย :laugh:
-
พี่ป้อง dark side romance มากเลยคร้า!!!
เอาใจน้องไปเลยเพ่~
ไม่ต้องสุภาพบุรุษ ไม่ต้องออมแรง ทืบแม่งอย่างโจร ก็เท่ได้!
เอาใจและกายของเติ้ลไปด้วยเลย!!!
วิ่งสิ ป้องวิ่ง!
วิ่งไปเซเว่นให้ว่องเลย 5555+
-
เอาคืนได้เจ็บแสบมากค่าาา
ตอนหน้าพี่ป้องจะเจอกับอะไรอ่าาา 5555555555
-
แกแค้นได้สะใจมาก อย่าลืมคลิปล่ะ พี่ป้อง :fire:
หึๆๆๆ เดี๋ยวนี้โดนยั่วนิดยั่วหน่อยขึ้นทันทีเลยน้าาาาา พี่ป้อง :hao6: :hao6:
-
เอิ่มร้องให้แพรบ อิตึอิคึ :z1:
-
พี่ตั้มมาแล้ว แล้ว แล้ว ...โหดได้ใจอ่ะพี่ตั้ม #ทีมพี่ตั้ม
ไหงตอนท้ายมาจบงี้ 555+ รีบไปซื้อเจลดิฟี่ป้อง...ให้ไวเลย !!! เติ้ลรออยู่ อย่าว่าแต่เติ้ลรอ...เราก็รอนะ รออ่านแมมมอธจะชนช้าง 555+
-
เหลืออีโก้อีกคนนะพี่อย่าลืม
-
พึ่งตามอ่านค่า สนุกมากกกก
ตอนแรก เรื่อยๆน้า หลังๆนี่ดราม่าสุดๆ
สงสารป้องมาก เข้าใจความรู้สึกเลยอ่ะ เฮ้อ
เติ้ลก็เหมือนสับสนกับชีวิต แต่เราไม่ชอบตรงที่เติ้ลเอาแต่ใจนะ งอแงแบบอยากให้เป็นเหมือนเดิม ถ้าลองเป็นตัวเองเจอแบบนี้ ถามจริงว่ายังไหวอยู่หรอ? (อินไปมั้ยเรา?) 555555
แต่แอบสะใจตอนล่าสุด จริงๆ โก้นี่น่าจะโดนด้วยนะ เพราะถ้าโก้ไม่เริ่มเบสท์ก็คงไม่ทำ
แต่ก็ยังงงนิดๆนะ เหมือนทีแรกป้องไม่โอเคที่เติ้ลมาทำเพราะไม่ได้รัก ละมาพาร์ทนี้ทำไมยอม? คือถึงเติ้ลจะดูไม่เหลือใครก็จริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเติ้ลจะรักป้องด้วยใจจริงๆใช่เปล่า? เราก็รู้แต่ตื้นๆนะ ไม่รู้ว่าใจเติ้ลเปลี่ยนไปรึยัง อิอิ เราอินอ่าไม่ว่าเราน้า
รอติดตามตอนต่อไปจ้า :katai2-1:
-
:m20: :laugh: 555อิพี่ป้องเงิบแรง #รีบเลยเดี่ยว7-11ของหมด55
-
ป้องพระเอกมากเลยอ่ะ
-
อยากบอกว่าสงสารป้องนะ หน่วงๆยังไงก็ไม่รู้ แต่บอกได้คำเดียวว่าพี่ท่านแมนมากๆ
ส่วนดราม่าทำไมอ่านแล้วชวนเลือดกำดาวไหลตลอดเลยเนอะ หุหุหุ
-
Advance สุดๆ ใช้ปกป้องไปซื้อเจล เหมาหมดเซเว่นเลยนะครับ
ว่าแต่แก้แค้นคนเดียวหรอ อีกคนล่ะ ไม่จัดการด้วยหรอครับ
-
โอ้ย........................ยิ้มแก้มปริกับการล้างแค้น
และ ยิ้มแก้มปริยิ่งกว่าเมื่อน้องล้างตู้รอ :oo1: และ ปกป้องจะไปซื้อเจล :laugh:
ปล.1 อย่าลืมนังโก้อีกตัวนึง
ปล. 2 อยากให้อ้นศรีมีคู่
ปล. :angry2: จะเยอะไปไหนนะSTAG พอ หยุดๆ
-
โอย พลาด ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน
มีอะไรเกิดขึ้นเยอะมาก
ทั้งน้องอ้นน่ารักน่าตบ
น้องเติ้ลเอาแต่ใจแต่ก็น่าเห็นใจ
พี่ตั้มโผล่มานิดเดียวแต่เสียวไปถึงไส้ใน
และพี่ป้อง ผู้อ่อนแอ น่าสงสารที่สุดในเรื่องนี้
รีบไปซื้อเจล อย่างว่อง น่าสงส๊านนน
สุขสุดคืออิเบส เจอหลายดุ้น ฟิน 55
-
เติ้ลเล่นซะฮาเลย
:m20: :m20:
-
:haun4:
-
อิป้อง นิสัยหว่ะ ...
-
ลุ้น ๆๆๆๆ
-
:jul1:
-
เที่ยวเพลินเลยอ่าาา ไม่มาต่อสักที เค้ามารอน้าา :call: :call: :call:
-
โอ๊ย ตะเองเราชอบที่คุณเขียนอธิบายนะ มันทำให้หลายๆอย่างเคลียร์ขึ้นมาในหลายๆจุด ไม่ใช่คุณเขียนไม่ดีหรอกแต่อยู่ที่ความอ่อนด้อยในการอ่านของเราเอง
เราไม่ค่อยคุ้นกับสังคมเกย์ไทยหรอก รู้จักแค่เกย์ฝรั่งคู่สามี-สามีนิดหน่อย มองไม่ค่อยออกเพราะว่าแมน-แมนปกติไม่มีสาวแตก รู้สึกว่าคู่นี้มันธรรมดามากๆ ทั้งๆที่ก็แสดงความรักต่อกันปกติ ที่ออกสาวหน่อยก็มีแต่อยากจะเรียกว่าออกมาด La grande dame มากกว่า แต่ไม่สนิทด้วย
เราชอบการเขียนของคุณนะ ดูออกว่าคุณคิดแพลนมากๆก่อนจะเขียน คือจุดทุกจุดคุณมีข้อคิดหรือแนวคิดที่เราอ่านข้ามไป(เพราะโง่เป็นการส่วนตัว) อ่านหมายเหตุหรือทอล์กของคุณแล้วถึงจะมาบางอ้อ ขอบคุณมากค่ะ + Keep up your good work!
กราบกรานขอให้โก้กับเบสท์โดนแรงๆ What comes around goes around. นะคะ
อิดิทหลังอ่าน
กราบกรานที่ทำอิเบสท์แรงๆ อย่าลืมนักโก้นะ
พี่ป้องโหมดโหดทำเอาน้องอั้นกลัวเลย ทำไมตอนนี้พาร์ทหลังๆเราว่าพี่ป้องน่าเอ็นดูดีเอ่ย อยากอ่านพาร์ทนางไปเซเว่นไปซื้อเจล กร๊ากๆๆๆๆ
เศร้านิดๆนะเติ้ลต้องการความอบอุ่นถึงจะเป็นเซ็กส์นางก็ยอม พี่ป้องก็ยอมมีเซ้กสืกับน้องเหมือนกัน ต่างฝ่ายต่างใช้เซ็กส์เพื่อกันและกัน
ป.ล ตอนหน้าจะได้เห็นแมมมอธพี่ป้องแล้ววววว (เอ๊ะ ยายป้าคนนี้ยังไงกัน)
เขียนนิยายแล้วคนอ่านๆ ไม่รู้เรื่องถือเป็นความอ่อนด๋อยของคนเขียนค่ะ ไร้ฝีมือเพราะไม่สามารถถ่ายทอดสิ่งที่ตัวเองคิดออกไปให้คนอื่นรับรู้ได้ พูดสั้นๆง่ายๆว่า "กาก" ค่ะ
:hao5:
"สังคมเกย์ไทย" ก่อนอื่นขอบอกว่าเราไม่ได้มองจากภาพที่เค้าบอกว่าตัวเองเป็นนะคะ เรามองจากพฤติกรรมของเค้านั่นแหละ
เราชอบแอบสังเกตคนค่ะ อารมณ์แบบ บางทีสารสำคัญมันก็ไม่ได้ออกมาจากปากในรูปแบบของคำพูด แต่มาจากสายตาอะไรเงี๊ยะ ดังนั้นถ้าเราจะมองภาพรวมของสังคมเกย์ เราจะไม่ไปมองว่า เกย์/ตุ๊ด/กระเทย คนนี้ออกมาเล่าอะไร? หรือมีอะไรเกิดขึ้น? แต่เราจะ observed ว่าในกลุ่มของเขาเป็นเช่นไร เวลามีเรื่องเกิดขึ้นแล้วผู้คนทำอย่างไร การเป็นคนนอกจะทำให้ได้สายตาที่เป็นกลางค่ะ แต่ก็อาจจะไม่ค่อยลึกในแง่ของรายละเอียด
เอ๊ะ... นี่พวกเราคุยกันเรื่องแรงบันดาลใจรึเปล่าคะ? ความรู้สึกประหนึ่งเหมือนกำลังทำเคสสตั๊ดดี้เลย :hao3: #บอกตัวเองว่ามันผ่านมาแล้ว
ช่วงนี้หนังเพศทางเลือกเข้าโรงเยอะ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากมีเพื่อนสาวนิสัยดีน่ารักๆ ซักคนเอาไว้ไปดูหนังเหมือนกันค่ะ เสียดายเรามีแต่เพื่อนผู้ชายแท้ๆ แถมมีแต่"คุ" แต่ละคนติดเตาแท้ปล่อยอนุภาคสีเขียววิ้งๆ กันทั้งนั้น ไม่งั้นก็เข้าป่าจับโปเกม่อนกันอยู่
#รับสมัครตรงนี้เลยละกัน ตุ๊ด/เกย์ กทม. ชอบดูหนัง อยากคุยกับชะนี ทักหลังไมค์มาได้นะ สำหรับคนที่อยากมีเพื่อนใหม่
บางทีก็อยากได้เพื่อนสาวอ่ะ เคยมีเพื่อนในTSคนนึง ชอบทำเสียงสาวแล้วคราง แกล้งปลอมเป็นผู้หญิงหลอกเด็กบ้าง ผู้ชายคนอื่นคงรำคาญบ้างไรบ้าง(เจ้าของTSเคยเตือน) แต่สำหรับเราที่ไม่สนิทคือเฉยๆ อ่ะ เป็นสาววายด้วยมั้ง ไม่ขอลงลึกถึงนิสัยนางนะ ยังไม่สนิทกันเท่าไหร่ แต่เท่าที่คุยไลน์ผ่านๆ นางก็น่ารักดี จริตแพรวพราว นางส่งรูปให้ดู นางผอม แต่นางมีซิกแพ็ก และนางเป็นรุก...
และจากหนังโป๊ คลิปหลุดทั้งหลายที่เราได้ศึกษามา เราเลยได้ข้อสรุปว่า"เกย์แมนๆ"นี่หายากจัง รูปร่างล่ำบึ๊กมีกล้ามแต่จริตหลุดออกมานิดเดียวเราก็ปั๊ดตก บางคนสายตาจิกภาพอินเนอร์มาแรงมาก ความสาวมันออกมาทางรอยยิ้มและสายตา นิสัยหยุมหยิมเราก็ปัดตก ผู้ชายบางคนก็นิสัยผู้หญิงใจไม่แมนเล้ย เราว่ารุกแท้หายาก ส่วนใหญ่โบ้ทกันทั้งนั้น แล้วมันจะมีตุ๊ด(ที่บางทีก็แต่งหญิง)เป็นซับเซ็ทแบบ"รับออริจินัล"มาผสมอีก เวลาแต่งนิยายเลยโยนตรรกะทิ้ง ช่างแม่ม! #กูจะเอาพระเอกแบบนี้ละวะ!
เป็นข้อเสียของคนคิดมากเวลาแต่งนิยายเลยค่ะ จะเขียนไอ้โน่นไอ้นี่ก็กลัวไม่สมจริง กลัวมันไม่ใช่ คนอ่านๆ แล้วขัดใจ บางอย่างจะเขียนเองก็ขัดใจตัวเองเพราะรู้ว่ามันไม่ใช่ เขียนแล้วไม่อินเองมันเขียนไม่สนุก สุดท้ายเลยเขียนได้แต่นิยายที่มีแต่ตัวละครนิสัยแปลกๆ
ส่วนนิยายเรื่องนี้ อ่านๆ ไปแล้วจะเจอสารแฝงเยอะค่ะ อย่างเช่นกรณีของป้อง"สิ่งที่เคยว่าคนอื่นไว้" ใครที่ลองสังเกตพฤติกรรมพี่ป้องช่วงแรกๆ ที่ไม่เข้าใจน้องพอตอนหลังๆ นี่พี่ป้องอาการหนักกว่าเติ้ลอีก ฮ่าๆ ขณะเดียวกันนิสัยเติ้ลก็จะ"ไม่เปลี่ยน"นะ เค้าคงที่มาก แต่ตัวแปรอาจจะเปลี่ยน เพราะงั้นจะพัฒนาไปในทางไหนก็ต้องลุ้น คนที่สนุกกับการวิเคราะห์พฤติกรรมมนุษย์น่าจะมัน คือเดาทางคาแรคเตอร์สนุกเลยล่ะ อาจจะต้องเดาใจคนแต่งด้วยว่าจะเขียนเนื้อเรื่องออกมายังไง บางคนก็อาจจะแบบขัดใจ"เฮ้ยทำไมเป็นงี้วะ ทำไมไม่งี้"
เพราะเวลาเราคิดเราไม่ได้คิดแบบ "พระเอกเจ็บปวดเลยหนีไปแล้วค่อยให้นายเอกตามง้อ" แต่เราจะคิดแบบ "คนสันดานแบบนี้นะ ถ้ามันเจอเรื่องงี้มันน่าจะทำแบบนี้" เสร็จแล้วก็จะคิด "แล้วคนนี้ที่โดนทำนะ มันนิสัยแบบนี้น่าจะตอบโต้ด้วยวิธีนี้" ต่อแบบนี้อ่ะค่ะ เพราะงั้นถึงแม้มันจะเล่าผ่านมุมมองของคนเดียว แต่การกระทำมันก็จะไม่เป๊ะตามพล็อตมากนักถ้าอีกฝ่ายใส่ตัวแปรแบบ"ขัดขวาง" ถ้ามันเกิดเหตุที่มันไม่เอื้อ เราก็ไม่เขียน
หลายๆ ครั้งที่เราชอบเขียนให้ตัวละครพูดกับคิดแตกต่างกัน เราคิดถึงสถานการณ์ที่ พูดเพื่อเล่า , พูดคุย , พูดไม่ออก , จะพูดแล้วถูกขัดจังหวะ บางทีมันพูดได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ในสมองนี่เค้าคิดได้ แล้วไหนจะเรื่อง self image อีก บางคนก็กล้ายอมรับความรู้สึกตัวเอง บางคนก็ไม่กล้าสำรวจความรู้สึกตัวเอง แล้วถ้าเค้าจะเล่าเรื่องให้คนอื่นฟัง เค้าจะเล่ามากแค่ไหน?
พอเรามองภาพรวมของเนื้อหาเสร็จแล้วเราก็ต้องมาปรุงแต่งในส่วนของการเขียนอีก มันเป็นหน้าที่ของคนแต่งที่จะต้องหาวิธีการเล่าที่ทำให้คนอ่านรับสารได้ อย่างพี่ป้องนี่ช่วงแรกๆซึนมาก แต่เราก็ต้องเขียนให้คนอ่านพอเดาได้ว่าพี่ป้องเริ่มรู้สึกดีๆกับเติ้ล วิธีการใช้คำ จังหวะ และอื่นๆ #เราปวดตับมาก
:sad2:
ให้เรามองตัวเองเรายังรู้สึกเลยว่าเราด้อยกว่านักเขียนท่านอื่นๆ ตรงนี้ เรื่องสกิลทางด้านภาษาเราค่อนข้างมีต้นทุนน้อย หลักการเขียนนิยายวางพล็อตโครงเรื่องสำนวนอะไรพวกนี้เราก็ไม่ค่อยเก่ง ในส่วนนี้ก็เลยพยายามพัฒนาอยู่เรื่อยๆ ค่ะ แล้วก็หาอย่างอื่นมาเสริมกลบจุดด้อยของตัวเองให้คนชอบจนมองข้ามความอ่อนหัดเหล่านั้นไป แต่ถ้ามันจะมีอะไรที่เราล้ำหน้ากว่าชาวบ้านเค้าละก็... คงเป็นความเกรียนนี่แหละค่ะ เราเชื่อมั่นว่าเรามีสำนวนที่เกรียนแตกสุดๆ เลยล่ะ เพราะความเกรียนมันออกมาจากจิตวิญญาณของเราเอง คนอ่านต้องรับรู้ได้แน่ๆ
:laugh:
เหมือนบ่นให้คนอ่านฟังเยยอ่ะ ฮ่าๆ เอาเป็นว่าใครที่ผ่านมารับรู้ความตั้งใจของเราแล้วก็ช่วยแบ่งความรักมาให้นิยายเรื่องนี้บ้างนะคะ เพราะเรารักลูกๆทุกเรื่องมาก
:กอด1:
มันโดนรุมจริงๆ
ด้วย เผลอๆ อาจติดใจสายรับไปเลยก็ได้นะ หึหึ
อิพี่ป้องแท็คทีมกะพี่ตั้มจัดการกันได้เถื่อนสมเป็นพี่ตั้มมาก
คู่ของอ้นนี่ใช่เพื่อนพี่ป้องที่เป็นพี่ชายของคนที่จ้างวาดป่ะ? เดาๆ
ตอนท้ายนี่แอบหวานนะ แต่การตัดฉับแบบนั้นมันคืออัลไล... #ถือมีดมาจี้คนเขียนให้อัพต่อ
เอ... จะติดใจรึเปล่าอันนี้ไม่รู้นะคะ ... แต่เราคงไม่ไปตามโฟกัสแล้วล่ะค่ะ ก็นี่มันชีวิตของพี่ป้องน้องเติ้ลนี่เนอะ
ถ้าพี่ป้องไปตามสตอลเกอร์คอยติดตามชีวิตเบสท์ว่ากลายเป็นสายรับไปรึเปล่า? หลังจากนี้ชีวิตเป็นยังไงต่อ ... คือ เราว่าพี่ป้องออกแนวโรคจิตนิดๆ น่ะ หรือไม่ก็คงเป็นคนแบบอาฆาตแค้นเลิกสนใจกันไม่ได้ต้องสาปแช่งให้เบสท์ตกต่ำจมดิน *แม้ในนิยายและละครหลายๆเรื่องชอบเขียนให้มีบทสรุปสำหรับตัวร้ายให้เจอเรื่องเลวร้ายก็ตาม
แต่ถามว่าในความเป็นจริง ถ้าคนเราคอยตามติดชีวิตของศัตรูนี่ถือว่ายึดติดแล้วนะ ยิ่งในกรณีที่แบบศัตรูจมดินไปแล้วไม่มีแรงลุกขึ้นมาสู้รบกับเราแล้ว แต่เรายังคอยติดตามข่าวยังหัวเราะเยาะเวลาได้ยินว่าเค้าตกต่ำอยู่เสมอ ถามว่าใครกันแน่ที่ไม่เลิกแล้วต่อกัน ถามว่าใจของเค้าสงบสุขจริงหรือ? อาฆาตกันไปมาเพื่ออะไร? ถ้าไม่มีใครยอมหยุดมันก็จะไม่จบ ทุกคนอ้างว่า"ก็มันไม่ยอมหยุด"เสมอแต่ไม่เคยมีใครยอมหยุดจริงๆ เห็นมีแต่หยุดรอโอกาสเหมาะๆในการสวนกลับทั้งนั้น
อาจจะไม่มีใครสังเกต แต่เราชอบแอบใส่ค่านิยมแบบนี้ลงในนิยายเราเสมอค่ะ รู้นะว่าคนไทยชอบอ่านนิยายเอาสะใจเข้าว่า แต่เราก็แอบหวังว่าจะมีสักคนที่อ่านแล้วคิดตาม สังคมไทยยุคนี้ชอบล่าแม่มดกันมากเกินไปแล้ว แทนที่จะเฝ้ามองคนอื่นควรอยู่กับตัวเองหัดมาสำรวจความรู้สึกตัวเองกันบ้าง ชีวิตจะได้ปลงๆ กับเขาบ้าง #เค้าถึงพูดเสมอว่าถึงนิยายเค้าจะหน่วงแต่ฟีลกู๊ดจริงๆนะ
ทำไมวันนี้บ่นเป็นคนแก่เชียวนะเรา? o6 สงสัยเป็นเพราะฝนตกแน่ๆ
ขอบคุณที่ชื่นชมความถ่อยของคนแต่งค่ะ พี่ป้องไม่พูดมาก มันซัดอย่างเดียวไม่ต้องร่ายยาว เหอๆ แบบนี้แหละค่ะที่เค้าเรียกว่า "ยำตีน" พี่ตั้มก็โหด แต่ทั้งๆ ที่เรามาสายเถื่อนแบบนี้กลับเขียนนิยายบู๊ไม่ได้ คือเขียนอะไรที่มันCoolบู๊เท่ๆแบบนั้นไม่ได้อ่ะ ฉากที่ใกล้เคียงคำว่าเท่ที่สุดคงเป็นตอนที่แม๊กซ์ไปช่วยต้น สงสัยเราจะมาสายถ่อยแบบบ้านๆ แหะๆ
เรื่องแฟนอ้นไม่ตอบ o18 ลุ้นเอาเอง อีก 2 ตอน หึๆ รับรองว่า :a5: แน่ๆ แล้วก็จะ :z6: คนแต่ง
มะไรเติ้ลจะยอมรับว่าชอบไอ้พี่ป้องสักที
เห็นอ่อยให้นานและแต่พอพี่มันบอกชอบก็บอกไม่อยากเป็นเกย์แล้ว
ยอมรับไอ้พี่ป้องแล้วจะได้สวีทหวานไว ๆ ไง 55 :laugh:
ถ้ายอมรับกันง่ายๆ นิยายเรื่องนี้ก็ไม่ดราม่าสิคะ ฮ่าๆ :laugh3: เดี๋ยวจบเร็วนะ :o8:
มันสนุกตรงลุ้นให้ต่างฝ่ายต่างยอมรับใจตัวเองนี่แหละ เค้าชอบเขียนอะไรหน่วงๆปวดตับแบบนี้ ฮ่าๆ
#คนอ่าน "ยอมรับมาเถอะว่าจริงๆ แล้วเพราะเขียนฉากสวีทไม่เป็น" :o211:
เติ้ลคงเริ่มชอบพี่ป้องแบบยังไม่รู้ตัวสินะ ยังไงก็ขอให้รู้ใจตัวเองเร็วๆ พี่ป้องจะได้ไม่ต้องเสียใจอีก
ไม่งั้นพี่ป้อง บิ๊กแมมมอธ ฉันจะฉกมาดูแลเองนะยะ :z1:
ปล. เรารออ้นนะคะ เอ็นดูนางมากๆนะ เอ๊ะ!!! หรือจะเป็นพี่ตั้ม มาดามใจนาง :z2:
ช่าย... เติ้ลมันสับสน แต่ชอบอ่อยอิพี่มันเนอะ ถ้าเราเป็นพี่ป้องเราคงปวดหัวตาย!
จะฉกแมมมอธร่างสมบูรณ์ไปดูแล ถาม #แฟน พี่ป้องเค้ารึยังคะ? เดี๋ยวนางก็ตบเอาหรอก
ป.ล. ไม่ได้สปอยนะ แต่ตีความเอาเอง ฮ่าๆ :haun5:
พี่ป้อง พี่ตั้ม o13 o13 :mew1: บราค่อนจงเจริญ
คบเกย์เป็นเพื่อนมีเรื่องดีเยอะแยะเลยใช่ไหมพี่ตั้ม ให้ช่วยอะไรก็ง่ายแสนง่าย อ้นเองก็ทำดีนะ
ตอนนี้พี่ป้องรีบๆทำให้ลูกแมมมอธสงบก่อนเนาะ พ่อมันต้องวิ่งออกไปซื้อเจลและตัวช่วยเนื่องจากเกิดมาใหญ่ เห้อ :laugh:
สงสารน้องเติ้ลแต่หวังว่าน้องมันจะชัดเจนในความรู้สึกมากขึ้นนะ
ยังรอเสพดราม่าอย่างต่อเนื่อง 555 ไม่รู้สิ ตอนหน้าอาจจะไม่ได้กันก็ได้ ไม่อยากเดาเพราะขี้เกียจเงิบ
:pig4:
คนอ่านขำนิยาย คนแต่งก็อ่านเม้นแล้วอมยิ้มขำตามค่ะ จบได้ #เชี่ย มากเนอะคราวที่แล้ว
ตองมาติดตามกันต่อว่าพี่ป้องวิ่งสู้ฟัดไปเซเว่นได้หรือไม่ ฮ่าๆ :laugh:
ทายถูกด้วยอ่ะว่ามีดราม่า :-[ แปลว่าเริ่มจับทางเค้าถูกนะเนี่ย ... หรือพี่ป้องจะอด! o12
แต่ที่แน่ๆ ... น้องเติ้ลยังคงขยี้หัวใจพี่ป้องอย่างต่อเนื่อง หึๆ o18
:z2:
:z3:
อย่าลืมทำลายคลิปด้วยนะฮ้าาาา
พี่ป้องโหมดดาร์กสะใจจริงๆ แต่อยู่กับเติ้ลแล้วพี่แกอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟเลยเจ้าน้ำตาด้วย พิษรักนี่มีอานุภาพจริงๆ
หมดดราม่าไปอีกหนึ่ง รอชมต่อไปค่า
"หมดดราม่าไปอีกหนึ่ง" o18 ทำหน้ายิ้มๆ ถามคนอ่านเสียงสดใส "แน่ใจเหยอ?"
ยังมีความดาร์กต่อเนื่องอีกนิดให้เสพ พี่ตั้มยังเชี่ยได้อีก!
ส่วนพี่ป้อง... พิษรักแรกมันรุนแรงค่ะ ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก เนอะ! น้องเติ้ลเป็นพระอาทิตย์ พี่ป้องเลยโดนเผา เอิ้กๆ
ป.ล. #ช่องไอ้เติ้ลยิ่งแช่ยิ่งแข็ง เมะท่านนึงได้กล่าวเอาไว้ :oo1:
พี่ป้องนี้ฮาได้อีก สู้ๆนะคะเฮียขอให้ได้เมียชื่อเติ้ล :pighaun: :pighaun: :pighaun:
ฮาใช่มั้ยคะ คนแต่งก็ฮา ฮ่าๆ ขำพี่ป้องวิ่งไปเซเว่นอย่างว่อง!
เรื่องอื่นเค้าใช้มุกเสื่อมๆ เกรียนๆ แบบนี้กันมั้ยเนี่ย?
ใครที่หลงมาอ่านนิยายเราอาจจะต้องทำใจหน่อยเพราะเราไม่ใช่คนตลก เราจะขำกับอะไรแบบดาร์กๆซะมากกว่า เราชอบดูหนังแนวเสียดสีล้อเลียนไรงี้อ่ะค่ะ พวก 21/21 Jump street ยิ่ง TED นี่เรื่องโปรดเลย ชอบมาก หนังไทยก็ดูพวก "ตั้งวง" อะไรงี๊ GTH ไม่เคยได้กินตังค์เรา ขนาดแม่นาคใหม่มาริโอ้มาฉายฟรีเค้ายังไม่ดู แหะๆ (จริงๆ คือเรากลัวผี ไม่ดูหนังผี แหะๆ)
บางทีเวลาเขียนนิยายมันเลยอาจจะมีมุกแปลกๆ ที่เราอาจจะขำ แต่คนอ่านไม่ขำ บางคนอาจไม่เก็ท o22
อืม... อย่างเช่น มุกขนมปังยากิโซบะ ที่พี่ป้องพูดว่า "ขนมปังในตำนาน" แล้วเติ้ลก็ชิมแล้วพูดว่า "งั้นๆ ทำไมคนฮิต" ตรงนี้เราว่าน้อยคนจะขำนะ แต่ถ้าคอการ์ตูนอะไรงี้ต้องมีหลุด "หึๆ" มาบ้างนิดนึงละมั้ง เรื่องของเรื่องคือไอ้ขนมปังนี่มันมักจะหมดก่อนชาวบ้าน ถ้าเป็นการ์ตูนต่อยตีก็ถึงกับตีกันแย่งซื้อขนมปังยากิโซบะเลยทีเดียว เราก็ใส่มาหน่อยๆ แต่คนอาจจะขำว่า "มายองเนสทะลัก" ตรงนี้มากกว่า
https://www.youtube.com/watch?v=FlqwYpILrm0 (https://www.youtube.com/watch?v=FlqwYpILrm0) <--- อ้างอิงเพิ่มเติม เวลา 1.30 จ้า อารมณ์มุกประมาณนี้แหละ
เราชอบใส่อะไรแปลกๆ แบบนี้อ่ะ คนอ่านอาจจะต้องทำใจกับมุกของเราหน่อย บางทีก็กัดไปเรื่อย ล้อเลียนเสียดสีไปทั่ว เหอๆ :hao3: มันฮาแบบเงิบๆ เกรียนๆ ทำนองนั้นอ่ะ
จากตอนก่อน แหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กูอยากกก :beat: :z6: รัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ให้ไอ้คนยิ่งกว่าเหี้ยสองตัวอย่างไอ้เบสท์ ไอ้โก้ ไม่รู้จะด่าอะไรพวกเมิง ไอ้สัด เลวจริงๆ ทำกับเติ้ลได้ สงสารเติ้ลเลยโดนหลอกให้เป็นเกย์ไม่พอ ยังเสือกยัดเยียดสามพีให้ พนันอีก ไอ้พวกสารเลว ขอให้เมิงโดนทำกลับยิ่งกว่าที่ทำไว้กับเติ้ล :fire:
และก็มากรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กับตอนใหม่ พี่ป้อง พี่แมนมาก พี่โหดมาก พี่ตั้มด้วย โหมดดาร์คนี่สุดๆไปเลย ดีอย่าให้มันถึงสวรรค์ ต้องผ่านนรกก่อน แค่โดนตีนยังน้อยไป แต่แค่นี้ก็ถือว่าเอาคืนให้เติ้ลได้ดีแล้ว ฝันไปเถอะเมิงจะกินแมมมอธ เป็นไงเจอตีนแมมมอธก่อน สะใจๆๆๆๆ พี่ตั้มก็โหดได้ใจมาก เป็นใครๆก็ต้องทำ น้องโดนยำยีขนาดนั้น :fire: แต่พอกลับมาห้อง อารมณ์เปลี่ยนทันทีเลย ก็แหม พี่แมมมอธจะชนช้างน้องเติ้ล น้องแค่จูบแต่พี่นี่เงี่ย_ ไปไกลเลยนะ อยากอ่ะดิ :hao6: พี่ป้องเมิงรีบไปซื้อเจลมาเร็วๆเลย อีน้องเติ้ลมันล้างก้นรอแล้ววววววววววว :z2:
ฮาตรงเติ้ลล้างก้นรออ่ะ ฮ่าๆ :-[ พี่ป้องก็ใจร้อนเนาะ น้องยังไม่ได้อาบน้ำเลย
จริงๆ อารมณ์เติ้ลคงแบบ.. เริ่มชอบอีพี่แล้วล่ะ แต่น่าจะไม่รู้ใจตัวเองมากกว่า พอตื่นมาละพี่หายเลยกลัว
เติ้ลน่าจะปิ๊งพี่ป้องนานแล้ว แบบพอรู้ว่าเค้าชอบก็เลยเริ่มสนใจเค้ามากขึ้น ตอนเห็นป้องไปกับอ้นถึงได้หึง กลัวตัวเองไม่สำคัญ แต่ยังแบบทิฐิไม่อยากรักใคร
ตอนที่สองคนนี้มีอะไรกันครั้งแรก เราไม่ได้เขียนฉากจูบเลย คือแค่ทำข้างล่างกันอย่างเดียวด้วยความกระอักกระอ่วน มันไม่มี kiss แลกลิ้นอะไรทั้งสิ้น พอวันที่ไปเจอโก้แล้วโดนสะกิดแผลเติ้ลก็คงเฮิร์ทๆ แหละ มานอนซบอีพี่ พี่มันก็อบอุ่นในระดับนึง ตื่นมาหน้าใกล้กันน้องมันอาจจะอยากจูจุ๊บอีพี่บ้างก็ได้ แบบ มองๆไปพี่ป้องก็ดูดีนะ หน้าพี่ป้องตอนหลับ บลาๆ แล้วแต่น้องมันจะมโน แต่ตรงนี้เราไม่ฟันธงนะว่าน้องมันทำอะไรรึเปล่า ฮ่าๆ
แต่ฉากนี้น้องมันคงเคว้างคว้างน่าดู อาจจะซักอารมณ์นึงเลยอยากจูบอีพี่มันขึ้นมา
แต่ก็นั่นแหละค่ะ อีพี่มัน เงี่ย_ :hao6: มันเลยเลยเถิด
ทว่ามันก็ชี้ชัดถึงสันดานนะ หึๆ ... o18 ไม่สปอยดีกว่าว่าพี่ป้องเป็นคนยังไง เหอๆ
#ยิ้มอ่อน#สะใจให้กับการเอาคืน
ให้กะอิน้องมันจะได้รับรู้ซะบ้างนะ
อิเบสท์แต่ยังเหลืออีโก้อีกคนนึงนะ
อิพี่ทั้งสองต้องแก้แค้นให้หมดจร้า
พวกมันจะได้ไม่เป็นภาระของสังคม
#งานมโนพี่ตั้มอ้นก็มา :z1: :z1:
ปอลอ เพราะคนเขียนบอกว่าอ้นจะได้
แซ่บแบบฟินๆเราว่าพี่ตั้มก็เข้าข่าย :laugh:
เอ๊.... ทำไมคนอ่านมโน #ตั้มอ้น จุงเบย เค้ารู้ได้ยังไงเนี่ย.... :confuse:
หรือเป็นเพราะนิยายเรื่องนี้ผู้ชายมันน้อย ....
บางคนก็เชียร์พี่ตั้มพี่ป้องอีก ....
ทำไมไม่มีใครเชื่อเราเลยน้าว่าเติ้ลเป็นเคะ และพี่ป้องเป็นพระเอก .... :ling2:
ตอบเม้นคนอ่านแบบไม่มีนัยสำคัญ o18
พี่ป้อง dark side romance มากเลยคร้า!!!
เอาใจน้องไปเลยเพ่~
ไม่ต้องสุภาพบุรุษ ไม่ต้องออมแรง ทืบแม่งอย่างโจร ก็เท่ได้!
เอาใจและกายของเติ้ลไปด้วยเลย!!!
วิ่งสิ ป้องวิ่ง!
วิ่งไปเซเว่นให้ว่องเลย 5555+
พี่ป้องไม่ได้ชื่อเอ๋ แต่พี่ป้องกำลังวิ่ง :z6: ฮ่าๆ
พี่ป้องเถื่อนอ่า .... เนาะ รอดูว่ากลับมาจากเซเว่นแล้วจะเจออะไรต่อ
มีคนขอฉากในเซเว่นเหมือนรู้ล่วงหน้าว่าเราจะเขียน หึๆ :mew3:
เอาคืนได้เจ็บแสบมากค่าาา
ตอนหน้าพี่ป้องจะเจอกับอะไรอ่าาา 5555555555
พี่ตั้ม :hao7:
หาอะไรนะ? พี่ตั้ม? มาไง? แล้วเซเว่นกับเติ้ล .... :undecided:
บางทีถ้าไม่อยากสับสน อย่าอ่านเม้นคนแต่ง #ไอ้นี่มันเกรียน!
แกแค้นได้สะใจมาก อย่าลืมคลิปล่ะ พี่ป้อง :fire:
หึๆๆๆ เดี๋ยวนี้โดนยั่วนิดยั่วหน่อยขึ้นทันทีเลยน้าาาาา พี่ป้อง :hao6: :hao6:
น้องมันไม่ได้ยั่ว :o8: น้องมันแค่จูบ ...
แต่ดูเหมือนบางคนเครื่องร้อน เดินเครื่องเต็มที่เอาเอง น้องมันเลยหลุดครางเลยเห็นมั้ย มีหน้าไปทับน้องมันอีก :impress2:
สงสัย "ปล่อยไปตามธรรมชาติ" ที่ว่า ธรรมชาติของคนบางคนมัน "หื่น" ฮ่าๆ :-[
เอิ่มร้องให้แพรบ อิตึอิคึ :z1:
อิคึอิคึ นี่ไม่รู้นะ แต่ อิไต ยาเมะเต ทำนองนี้อ่ะรู้ ดูบ่อย :hao6:
พี่ตั้มมาแล้ว แล้ว แล้ว ...โหดได้ใจอ่ะพี่ตั้ม #ทีมพี่ตั้ม
ไหงตอนท้ายมาจบงี้ 555+ รีบไปซื้อเจลดิฟี่ป้อง...ให้ไวเลย !!! เติ้ลรออยู่ อย่าว่าแต่เติ้ลรอ...เราก็รอนะ รออ่านแมมมอธจะชนช้าง 555+
#ทีมพี่ตั้มปรากฏตัว :mc4:
คนแต่งเกรี๊ยนเกรียน ชอบทำตัวละครอารมณ์ค้างพาลทำคนอ่านหงุดหงิดค้างตาม ฮ่าๆ
ว่าแต่จะมีฉากชนช้างหรือไม่ .... :impress3:
คาดหวังอะไรกับนักเขียนคนเน้! บอกกี่ทีแย้วว่าเค้าเขียนฉาก 18+ ไม่เก่ง :sad4:
อย่ากดดันเค้านะเค้าเขียนฉากหวาบหวิวไม่เป็นจริงๆ เวลาอ่านงานคนอื่นแล้วมันก็เก็ทนะ แต่พอพยายามจะเขียนบ้าง... ภาพในหัวไม่มา เขียนไม่ได้ โฟกัสไปที่ตัวละคร คำพูด การสื่อสารของทั้งคู่ตลอด เขียนเน้นอย่างว่าไม่ได้จริงๆ เค้าพอจะ "เล่า" ได้ แต่เค้า "บรรยาย" ไม่ได้ อ่ะ
:ling1:
เหลืออีโก้อีกคนนะพี่อย่าลืม
ร้ายนั้นเก็บไว้รอโดน ... เชือด o18 #ตอนหน้านะ บอกเยยว่า อย่างเหี้-!
พึ่งตามอ่านค่า สนุกมากกกก
ตอนแรก เรื่อยๆน้า หลังๆนี่ดราม่าสุดๆ
สงสารป้องมาก เข้าใจความรู้สึกเลยอ่ะ เฮ้อ
เติ้ลก็เหมือนสับสนกับชีวิต แต่เราไม่ชอบตรงที่เติ้ลเอาแต่ใจนะ งอแงแบบอยากให้เป็นเหมือนเดิม ถ้าลองเป็นตัวเองเจอแบบนี้ ถามจริงว่ายังไหวอยู่หรอ? (อินไปมั้ยเรา?) 555555
แต่แอบสะใจตอนล่าสุด จริงๆ โก้นี่น่าจะโดนด้วยนะ เพราะถ้าโก้ไม่เริ่มเบสท์ก็คงไม่ทำ
แต่ก็ยังงงนิดๆนะ เหมือนทีแรกป้องไม่โอเคที่เติ้ลมาทำเพราะไม่ได้รัก ละมาพาร์ทนี้ทำไมยอม? คือถึงเติ้ลจะดูไม่เหลือใครก็จริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเติ้ลจะรักป้องด้วยใจจริงๆใช่เปล่า? เราก็รู้แต่ตื้นๆนะ ไม่รู้ว่าใจเติ้ลเปลี่ยนไปรึยัง อิอิ เราอินอ่าไม่ว่าเราน้า
รอติดตามตอนต่อไปจ้า :katai2-1:
:pig4: ช่วงแรกๆ มันต้องล่อเหยี่อให้คนอ่านติดกับดักก่อนค่ะ เอ้ย มะใช่ละ! :beat:
ช่วงแรกๆ มันต้องให้พี่ป้องเค้ามีช่วงไม่เข้าใจน้องก่อน ด่าน้องไว้เยอะๆ แล้วค่อยเริ่มมีเรื่องกุ๊กกิ๊กนิดๆ ให้ใจสั่นจนปิ๊งน้อง ปิ๊งแล้วต้องหดหู่อกหักเหมือนจะถอย แต่อีน้องดันเมามีอะไรกัน แล้วจากนั้นแหละ มหาดราม่าบังเกิด ฮ่าๆ
:hao7:
ส่วนเติ้ลช่วงแรกๆ ก็ปล่อยให้เอาแต่ใจไปก่อน หลังๆ มาจะได้โดนหนักๆ ซะบ้าง ฮ่าๆ ต้องรอติดตามชมนะค้าบ ไม่อยากสปอย หึๆ
ที่งงนี่คือเฉพาะตอนนี้ป่ะคะ หรือทั้งหมด? หมายถึงไอ้ที่งงว่าทำไมพี่ป้องยอมอ่ะค่ะ? คำตอบง่ายมาก #พี่ป้องเงี่ยu
#โดนคนอ่านโบก :z6: ฮ่าๆ จริงๆ ก็ที่พี่ป้องบอกไงคะว่าตกใจที่น้องจูบ แต่ไม่อยากผลักน้องออก คืออารมณ์ฮีรักน้องนะ สงสารน้อง
เอาจริงๆ ยังไงพี่ป้องก็ยอมน้องอยู่แล้ว ปากบอกจะตัดใจแต่ไม่เห็นฮีตัดใจดังปากว่า ฮีก็หนีไปเรื่อย แต่พอน้องมีเรื่องก็กลับมาหาน้องตลอด ดูแลน้องตลอด ยิ่งตอนหลังที่เปิดใจคุยกันพี่ป้องก็เข้าใจที่เติ้ลพยายามแช่แข็งหัวใจตัวเอง ที่เติ้ลบอกจะไม่รักอ่ะค่ะ เค้าก็พยายามปรับเข้าหากันนะ ที่บอกระยะทำใจอ่ะ เหมือนพี่ป้องจะเริ่มโอเคกับสภาพนั้นละ
แต่พอน้องเสียศูนย์ เติ้ลก็งอแงแหละ ไปจูบเค้า พี่ป้องไม่กล้าผลักน้องออกก็เลยตามเลย แล้วพี่แกก็ดัน.... #แมมมอธชูงวง
เดานิสัยพี่ป้องจิ ฮ่าๆ บางที #พระเอก ที่ว่า อาจจะมีด้านมืดแย่ๆ ก็ได้น้า... :o9: เราไม่เคยเขียนตัวละคร แม๊นแมนพระเอ๊กพระเอกหรอกค่ะ มีแต่ตัวละครเชี่ยๆ เท่านั้น หึๆ
:m20: :laugh: 555อิพี่ป้องเงิบแรง #รีบเลยเดี่ยว7-11ของหมด55
น้องมันแค่อยากจูบ :o8: แต่อีพี่มันอยาก :-[
ป้องพระเอกมากเลยอ่ะ
ตอนจบอย่าด่าพี่ป้องนะ :katai2-1:
-
อยากบอกว่าสงสารป้องนะ หน่วงๆยังไงก็ไม่รู้ แต่บอกได้คำเดียวว่าพี่ท่านแมนมากๆ
ส่วนดราม่าทำไมอ่านแล้วชวนเลือดกำดาวไหลตลอดเลยเนอะ หุหุหุ
เดี๋ยวนะ ... :o11: เค้าเขียนดราม่าแย่ขนาดนั้นเลย .... ทำไมเค้าเขียนดราม่าแล้วคนอ่านไม่น้ำตาไหลละ :haun4: มีแต่น้ำลาย :hao6: ฮ่าๆ
เอ๊... นิยายเรื่องนี้มันยังไง ดราม่าเรียกเลือดตลอด สองคนนี้มันจะเอากันดีๆ ซักตอนไม่ได้รึไง ฮ่าๆ :o8:
Advance สุดๆ ใช้ปกป้องไปซื้อเจล เหมาหมดเซเว่นเลยนะครับ
ว่าแต่แก้แค้นคนเดียวหรอ อีกคนล่ะ ไม่จัดการด้วยหรอครับ
จากการสังเกต คนอ่านนิยายของเรามักจะชอบใจร้อน o8 จริงๆ นะ ทุกเรื่องเลย จะใจร้อนเสมอ
บางทีมันต้องใจเย็นๆ นะ การดำเนินเรื่องเอื่อยกับการจงใจเขียน(จัดฉาก)มันก็ห่างกันนิดเดียว
อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น กำลังเริ่มกุ๊กกิ๊กกันดีๆ ต้องมีแฟนเก่ากลับมาป่วนให้ความสัมพันธ์ชะงัก ตัวอิจฉาแกล้งถึงเนื้อถึงตัวพระเอกพอดีเป๊ะกับที่นางเอกมาเจอ สร้างสถานการณ์เพื่อให้มีเรื่องเข้าใจผิด เพื่อที่จะได้เขียนต่อไปให้ตัวละครงอนกัน
เราชอบเล่านิยายตามคาแรคเตอร์ ไม่ชอบเล่าตามพล็อต ดังนั้น... ต้องรอลุ้นคาแรคเตอร์ดีกว่า ต้องลุ้นว่าตัวละครจะทำอะไรต่อ ลุ้นแบบที่ต่อให้เดาพล็อตได้คร่าวๆ ก็เดาเรื่องไม่ถูก! หึๆ
โอ้ย........................ยิ้มแก้มปริกับการล้างแค้น
และ ยิ้มแก้มปริยิ่งกว่าเมื่อน้องล้างตู้รอ :oo1: และ ปกป้องจะไปซื้อเจล :laugh:
ปล.1 อย่าลืมนังโก้อีกตัวนึง
ปล. 2 อยากให้อ้นศรีมีคู่
ปล. :angry2: จะเยอะไปไหนนะSTAG พอ หยุดๆ
คนแต่งอ่านเม้นคนอ่านแล้วก็ยิ้มแก้มปริเหมือนกาน :-[
ป.ล. คู่ของอ้นเฉลยตอนท้ายเรื่อง #รอโบกคนแต่งได้เลย :impress2:
โอย พลาด ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน
มีอะไรเกิดขึ้นเยอะมาก
ทั้งน้องอ้นน่ารักน่าตบ
น้องเติ้ลเอาแต่ใจแต่ก็น่าเห็นใจ
พี่ตั้มโผล่มานิดเดียวแต่เสียวไปถึงไส้ใน
และพี่ป้อง ผู้อ่อนแอ น่าสงสารที่สุดในเรื่องนี้
รีบไปซื้อเจล อย่างว่อง น่าสงส๊านนน
สุขสุดคืออิเบส เจอหลายดุ้น ฟิน 55
ไม่ได้มานานไม่เป็นไรคับ แค่กลับมาอ่านเราก็ดีใจแล้ว ยิงอ่านแล้วเม้นแทบกราบเลยคับ :3123:
แต่แหม... พี่ปกป้องผู้อ่อนแอน่าสงสารที่สุดของเรื่อง... ฟังแล้วให้อิมเมจเคะบอบบางมาก... นี่เราเขียนพระเอกออกมาได้รันทดขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย! ฮ่าๆ
(http://image.free.in.th/v/2013/iw/150801080915.jpg)
มารอดูกันว่าพี่ป้องจะทำภารกิจไปซื้อเจลสำเร็จหรือไม่ :hao7:
เติ้ลเล่นซะฮาเลย
:m20: :m20:
ดีใจที่มีคนฮามุกเติ้ลคับ :hao7:
มีทั้งอ่อย ทั้งหลอกให้เงิบ แล้วก็หยอดให้เงี่ย_ ครบรสจริงๆ :hao6:
:haun4:
:impress2:
อิป้อง นิสัยหว่ะ ...
o13 รอติดตามนิสัยพี่ป้องต่อไปดีกว่าเนอะ เหอๆ ....
ไม่รู้ว่าใครร้ายที่สุดในเรื่องแล้ว! :katai2-1:
ลุ้น ๆๆๆๆ
ลุ้นได้เลยค้าบ วันนี้มาละ :mew1:
:jul1:
:L3:
เที่ยวเพลินเลยอ่าาา ไม่มาต่อสักที เค้ามารอน้าา :call: :call: :call:
ไม่ได้ไปเที่ยวไหนคับ นั่งทำงานนี่แหละ แล้วก็นอยด์ๆ ด้วยนิดนึง :hao5:
ขออภัยที่หายไปนานนะค้าบ พอดีมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย (ตามที่พูดในเฟซ)
ดังนั้นเราจะถือโอกาสขอโทษแฟนคลับทุกคนไว้เลยน้า คืออยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้คงต้องรู้สไตล์เราแล้วล่ะเน้อ
เราค่อนข้างจะ กวนตีน และ เกรียน มาก บางทีก็อาจจะเล่นมุก เหี้ยๆ ไปบ้าง ไม่ค่อยสุภาพ ชอบแกล้งคนอ่าน โต้ตอบแบบกวนๆ ใช้คำพูดเกรียนๆ คือมันก็เป็นสไตล์ของเรา อ่านงานเขียนเราก็ใช่ เม้นเราก็เป็นงี้จริงๆ ณ. จุดนึงเราว่าเราก็จริงใจกับคนอ่านนะ ไม่แอ๊บ
ในเฟซ ในเพจเราก็ตอบตรงๆ เกรียนบ้าง ดูมีสาระบ้าง แล้วแต่เรื่อง
ในเฟซส่วนตัวเราก็เป็นงี้จริงๆ (มีแฟนคลับแอดเรานะเออ นักเขียนในบอร์ดนี้ท่านนึงที่เราขอแอดเฟซไว้ถามเรื่องหนังสือก็มี)
*ใครอยากแอดเค้าแลกเฟซกันหลังไมค์ได้เลยทั้งทางนี้และทางเฟซ
เราว่าเราด่าคนเจ็บนะ ด่าสุภาพด้วย ไม่ค่อยหยาบคาย แต่เราไม่ค่อยจะด่าใคร ถ้าจะไม่พอใจก็เม้นเชิงอยากให้ปรับปรุงหรือทำอะไรสร้างสรรค์มากกว่า เราไม่ชอบไปทับถมคนอื่นให้เค้ายิ่งจมดินแบบฆ่าให้ตาย มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น แต่เวลามีอะไรก็มักจะแสดงความคิดเห็นไปตรงๆ ไม่ค่อยสงวนความเหมือนกัน เพราะเราถือว่าคนที่มีเหตุผลเหมือนกันเขาพร้อมจะแลกเปลี่ยนความเห็น ถกกันพอจบได้ข้อสรุปก็จบ แต่ถ้าเจอพวกที่ปักธงเกลียดหรือ Haters เราก็ขอถอยอ่ะ มันไม่มีอะไรนอกจากอคติของเค้า คุยไปก็ไม่ได้ประโยชน์
เราชอบใช้ตัวเองยกตัวอย่าง เพราะการพูดถึงตัวเองมันไม่ต้องนินทาคนอื่น อาจจะมีบ้างที่ "เราได้ยินมา เรารับรู้มา" แต่ถ้าเราพูดแบบนั้นเราจะพยายามโปรเท็กคนที่ถูกเอามาพูดถึงหนึ่งชั้น ไม่ว่าร้ายใส่เค้าโดยใช้อคติ บางทีก็เล่นมุกแซวๆ ขำๆ ไป แต่ก็จะพยายามไม่ทำให้ใครเสียหายนะ
เวลาเจอเม้นนิยายไม่ดี เราก็จะพูดอย่างอื่นไป เท่าที่จำได้มีครั้งเดียวเท่านั้นที่เราอ่านเม้นนิยายแล้วสะดุ้งคือเม้นใน STRINT เรากลัวทัศนคติเค้า มันดูลบมาก มีพลังเกลียดแฝงรุนแรง เหมือนเค้ามีปัญหากับ"คนแบบนั้น" ไม่ใช่แค่ตัวละคร เราเลยรู้สึกกลัว เพราะความเกลียดชังมันเหมือนเชื้อโรค แพร่ไปในสังคมแล้วก็จะลุกลาม "เกลียดแล้วย่ำยีกันให้ดับดิ้นกันไปข้างไม่ผิด สาสมแล้วเพราะมัน..." เรากลัวทัศนคติแบบนี้มาก
นอกนั้นเราว่าทุกคนค่อนข้างฮานะ เฉยๆ หยอดกันไปมา เม้นตลกๆ เม้นอินๆ เม้นอะไรเราไม่เคยคิดมาก เราแกร่งจากตอนเจอนักอ่านเอาแต่ใจในเด็กดีเม้นด่าว่าจะแบนนั่นแหละ #นิยายไร้ศีลธรรม เหอๆ จำจนตายเลย! แต่แถวนี้เราไม่ค่อยเจอคนแบบนั้น ในนี้เราเลยรู้สึกสบายๆ คือแบบไม่ค่อยแอ๊บอ่ะ ค่อนข้างเกรียนเต็มที่เหมือนกัน
แต่เราลืมไปว่าคนเราไม่เท่ากัน บางคนอาจจะรับอะไรรุนแรงไม่ได้ บางคนอาจจะไม่เข้าใจความเกรียนของเรา
ดังนั้นถ้าเราเคยเม้นเคยแซวอะไรแล้วนักอ่านท่านไหนรู้สึกสะดุดสะดุ้งไม่ค่อยโอเค #เราขอโทษ นะคะ
ยังไงก็ขอฝากนักแต่งนิยายเกรียนๆ คนนี้ด้วยนะ :sad4:
** คืนนี้อัพแน่ แต่... หิวข้าว เหอๆ ขอตัวพักแป๊บ
มีเรื่องจะแจ้ง มีเกมให้เล่นแจกของด้วยแหละ รอลุ้นน้า :hao7:
-
เขียดดดดดดดดดด เอ้ย!! ปาด ซะเลย คิๆๆ :hao3:
-
:hao6: แจกไรอ่า. ปูเสื่อๆ
-
ผมวิ่งไปเซเว่นแบบเร็วที่สุดในชีวิตที่เคยวิ่งมาเลยครับ
แต่พอไปถึงเซเว่นแล้วก็เกิดลังเลขึ้นมาเล็กน้อย
คือ... ไอ้เจลหล่อลื่นนี่มัน... อายว่ะ!
ถ้าผมไปบอกเค้าว่าซื้อเควายเจลเค้าก็รู้ดิว่าผมเป็นเกย์
เอาไงดีวะ พนักงานผู้ชายท่าทางเป็นประเภทเดียวกับไอ้อ้นด้วย ผมมาซื้อของที่นี่บ่อย ไม่อยากมีประเด็นครับ
ผมเดินเข้าเซเว่นแกล้งไปหยิบนมมาต่อแถวจ่ายตังค์คนสุดท้าย ตั้งใจจะรอให้ลูกค้าคนอื่นไปหมดก่อนค่อยบอกน้องเค้า ปรากฏว่าน้องผู้หญิงคนข้างหน้าดันหยิบถุงยางครับ น้องเค้าจ่ายเงินซื้อถุงยางหน้าตาเฉยเลยอะ
เอาวะ! ผมเป็นผู้ชายแท้ๆ ก็ต้องแมน!
ทันใดนั้นผมก็เห็นตัวช่วยของผม “ดูเร็กส์เพลย์” วางอยู่ข้างๆ กล่องถุงยางอนามัย มันต้องใช้แทนกันได้ดิวะ!
และแล้วผมก็ได้ถุงยางกับเจลหล่อลื่นมาไว้ในครอบครอง หึๆ
“แหมคืนนี้จัดเต็มเชียวนะพี่ รับกล้วยไปทานเพิ่มพลังด้วยมั้ยคะ?”
มึงจะให้กูแดกกล้วยรึเอากล้วยไปทำอะไรวะ!
“ไม่เอาครับ”
ผมตอบเรียบๆ แล้วจ่ายเงิน น้องเค้ายังคงมองผมแล้วอมยิ้มด้วยแววตาซุกซน พยายามจะขายกล้วยแทนขนมจีบให้ได้ ผมก็เลยต้องใช้ความเงียบสยบเสียงแซวอดทนอดกลั้นอย่างถึงที่สุด ผมพยายามนึกถึงช่องฟิตไอ้เติ้ลสำหรับแช่แข็งแมมมอธตัวเอง นึกถึงเรื่องดีๆ ไว้ครับจะได้ไม่หมดอารมณ์
จ่ายเงินได้ของมาแล้วก็เผ่นครัช! ผมรีบบึ่งกลับหอทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลา แต่เติ้ลยังไม่ออกจากห้องน้ำเลยครับ ทำไมมันอาบน้ำนานจังวะ ช่างมันกูเตรียมพร้อมก่อนล่ะ!
พอเติ้ลออกจากห้องน้ำมาเจอผมใส่แต่บ็อกเซอร์รอมันก็ผงะเลยครับ
เติ้ลนุ่งแต่ผ้าเช็ดตัว อาบน้ำสะอาด เช็ดตัวแห้งเรียบร้อย หอมว่ะ!
“โห! พร้อมไปป่ะพี่ป้อง?”
“ปกติกูก็ใส่แค่นี้อยู่แล้ว คิดมากน่ะมึง”
“แล้วไอ้นั่นมันอะไรวะ?”
เติ้ลชี้มาที่แมมมอธผมที่กำลังชูงวงอยู่ใต้บ็อกเซอร์แล้วปลดผ้าเช็ดตัวที่ใส่อยู่ไปตากกับไม้แขวนเสื้อหน้าตู้
ตูดมันเนียนดีจริงๆ สมกับที่ไม่เคยโดนไม้เรียวหวด เสียแต่ซอกตูดมันดำไปหน่อย สงสัยจะผ่านการใช้งานมาเยอะ
เฮ่ย! นี่ผมคิดอะไรวะ! ผมไม่ควรไปวิจารณ์ร่องหลืบคนอื่นแบบนี้ดิ ยังไงก็ของเติ้ลจะดำรึไม่ดำผมก็ต้องรักละวะ!
เติ้ลเดินโป๊ตรงมาหาผมที่เตียง มันนั่งขัดสมาธิประจันหน้ากับผมแล้วถามขึ้น
“นั่งรอที่เตียงผมเรียบร้อยเลยนะพี่ เอาจริงอะ?”
นี่ผมหื่นไปป่ะวะ? ชักอายตัวเอง
“ถ้ามึงไม่โอเคกูก็ไม่ทำหรอก”
ทำไมผมต้องมานั่งคุยกับเติ้ลท่ามกลางสถานการณ์แบบนี้ด้วยวะ! ตกลงมันปั่นหัวผมใช่มั้ย? แล้วมันให้ผมวิ่งไปซื้อเจลทำเหี้ยอะไรวะ!
“ผมโอเคนะพี่ป้อง ผมเป็นเกย์ ผมเปลี่ยนความจริงไม่ได้ แต่พี่ป้องอะ พี่เต็มใจจะเป็นเกย์เพราะผมเหรอ?”
ผมอึ้ง ผมบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงนอกจากพูดไม่ออก ผมไม่ได้อยากเป็นเกย์ แต่ผมรักเติ้ล ผมเต็มใจจะกอดเติ้ลถ้ามันต้องการ ผมอยากให้มันรู้ว่ามันยังมีผมอยู่ข้างๆ ต่อให้มันต้องเจ็บปวดเพราะเจอเกย์เฮงซวย แต่ผมจะอยู่กับมันเอง
“ผมยอมเป็นเกย์เพราะความรัก แต่ความรักของผมมันไม่มีจริง เป็นแค่เรื่องหลอกลวง ผมเจ็บอะ ผมรับไม่ได้ว่ะพี่ แต่ผมเปลี่ยนความจริงไม่ได้ว่าผมชอบผู้ชายไปแล้ว แต่พี่ป้องอะ ผมไม่อยากให้พี่ป้องต้องเป็นแบบผม”
“มึงก็รักกูดิ กูกับมึงจะได้เป็นคู่รักเกย์ไง”
ผมพูดอะไรออกไปวะ! แต่เอาวะมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมไม่มีอะไรจะเสีย!
“กูต้องทำยังไงมึงถึงจะชอบกู ต้องจีบมึงยังไงมึงถึงจะรัก บอกกูดิกูจะทำ”
เติ้ลเงียบ มันมองผมนิ่งๆ ผมก็เลยเงียบบ้างเพราะไม่รู้จะพูดอะไร ในใจผมเกิดความรู้สึกแปลกๆ การที่เติ้ลพูดแบบนี้เหมือนมันไม่อยากให้ผมรักมันเลยครับ
ความรักกับความคาดหวังบีบหัวใจผมจนทรมาน หรือจะไม่มีวันที่เติ้ลจะรักผมจริงๆ?
ขณะที่ผมกำลังท้อเติ้ลก็ขยับเข้ามาใกล้ มันเริ่มจูบผมอีกครั้ง แต่คำพูดของมันทำให้ผมฉุน!
“ผมอาจจะยังไม่ได้รักพี่ป้อง แต่ผมขาดพี่ป้องไม่ได้นะ”
“แล้วกูเป็นตัวเหี้ยอะไรสำหรับมึง!”
“ผมก็ไม่รู้ แต่ผมไม่อยากถูกพี่เกลียด อย่าทิ้งผมนะพี่ป้อง”
มันยังมีหน้ามาขอร้องผมอีกเหรอครับ!
“เออ! งั้นคืนนี้ขอกูเป็นผัวมึงก่อนละกัน”
“โอ๊ย! พี่ป้อง!”
ผมเอากับเติ้ล ปล่อยให้ทุกอย่างมันลื่นไหลไปตามอารมณ์ ทั้งรัก ทั้งโกรธ ความสับสนของเติ้ลปั่นหัวผมจนผมเหนื่อย ผมท้อจนอยากวิ่งหนี แต่ผมก็หนีจากอุ้งมือเติ้ลไม่พ้น จะรักก็ไม่รักแต่กลับรั้งผมไว้ สรุปแล้วมันต้องการอะไรจากผมกันแน่?
เป็นความรักที่มีแต่ทุกข์ชะมัด!
หายนะมาเยือน สภาพผมเหมือนพึ่งกลับจากสงคราม เพียงแต่สงครามของผมมันเกิดขึ้นบนเตียงกับไอ้เติ้ล
ผมจำไม่ค่อยได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง รู้แต่เจลกับถุงยางที่อุตส่าห์วิ่งไปซื้อมาไม่ได้ใช้ คลับคล้ายคลับคลาว่าตอนแรกๆ เติ้ลก็ร้องว่าเจ็บ แต่พอผ่านไปซักน้ำมันก็บอกเอาอีกแรงๆ ยิ่งกว่าสัตว์ผสมพันธุ์กันอีกครับ ผมว่าเติ้ลมันซาดิสเล็กๆ เลยล่ะ เอากันจนเช้าอะ ที่หลับนี่คือเพลียเพราะเอากันจนไม่มีแรงเหลือครับ
ผมหันไปมองเติ้ลที่นอนกอดผมอยู่เคียงข้างกัน มีคำถามเดิมวนเวียนอยู่ซ้ำๆ ในหัว ตกลงเติ้ลจะเอายังไงกับผมกันแน่?
หน้าตอนหลับมันโคตรเอาแต่ใจ! เนื้อตัวมันไร้รอยขีดข่วนแตกต่างกับผมลิบลับ ทั้งรอยกัดรอยเล็บ พออารมณ์ไอ้เติ้ลมาเต็มนี่มันทั้งงับทั้งข่วน แสบหลังตอนอาบน้ำแน่ๆ ครับ
เติ้ลนอนซุกกอดแขนผมไว้แน่นแตกต่างจากสถานะที่มันไม่ยอมระบุออกมาชัดๆ ซักที ทำไมผมต้องตื่นมาเจอความจริงอันโหดร้ายแบบนี้ด้วย ผมอยากหลับอยู่ในมายาไปนานๆ
ถ้าเติ้ลตื่นคราวนี้มันจะพูดกับผมว่าอะไรครับ? ให้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นหรือเลี้ยงผมไว้ในอุ้งมือติดสถานะอันเคลียร์ มันหึงได้ หวงผมได้ เอากับผมได้ แต่ห้ามผมหวังอะไรจากมัน!
คิดแล้วเศร้า อาบน้ำแล้วหนีไปหาข้าวกินดีกว่า ยังไม่อยากเจอคำพูดแล้งน้ำใจของมันตอนนี้ครับ
แต่พอผมขยับตัวปุ๊บ เติ้ลก็ลืมตาปั๊บ!
“อือ จะไปไหนอะพี่ป้อง”
เติ้ลงัวเงียขยี้ตาก่อนจะปล่อยแขนผมเป็นอิสระ
“อาบน้ำ”
เติ้ลตื่นแล้วก็ดี ผมจะได้ไม่ต้องกลัวทำมันตื่น ผมลุกจากเตียงของเติ้ล
ไปหยิบผ้าเช็ดตัว เติ้ลมันลุกขึ้นนั่งกอดเข่าแล้วมองตามผม
“พี่ป้องโกรธไรผมอะ?”
“เปล่า”
ผมไม่กล้าพูดสิ่งที่คิด “กูไม่ได้โกรธแต่กูกลัวใจมึง”
ผมไม่รู้แล้วว่าเติ้ลจะเอายังไงกับผม เมื่อคืนเราสติดีกันทั้งคู่ ผมเต็มใจ เติ้ลเองก็พอใจ มันร้องเรียกชื่อผมแล้วบอกว่าอีกๆ ให้ผมกอดมันแน่นๆ กระซิบบอกผมว่าอย่าทิ้งมัน แต่ไม่มีคำว่ารักหลุดออกจากปากมันซักคำ ผมเป็นตัวเหี้ยอะไร?!
“โกหก ถ้าพี่ไม่โกรธพี่ไม่กัดปากผมเป็นแผลงี้หรอก”
เติ้ลมันงอนทำแก้มป่องพลิกด้านในปากโชว์ผมหรา มีรอยแดงเล็กๆ ที่มองเผินๆ จากจุดที่ผมยืนอยู่ไม่เห็น ผมถึงกับต้องเพ่งอะ!
โอเค ยอมรับก็ได้ครับ ความจริงเมื่อคืนตอนทำรอบแรกผมเลือดขึ้นหน้านิดหน่อยเลยรุนแรงไปนิดนึง ก็แค่ฟันกระแทกกันนิดเดียวเอง แต่ผมก็ไม่โหดร้ายถึงขนาดตบจูบเติ้ลจนช้ำเป็นรอยจ้ำไปทั้งตัวซักหน่อย ผมไม่ได้โรคจิตชอบทำร้ายคู่นอนนะครับ เทียบกันแล้วรอยเล็บบนหลังผมเจ็บกว่ากันเยอะ ไหนจะรอยฟันที่คออีก ไอ้เด็กเปรตซาดิส!
เติ้ลไม่ได้กัดแรงมากจนผมเลือดออกแต่รอยย้ำเขี้ยวซ้ำๆ กับรอยดูดมันชัดเชียวครับ เหมือนแมวงี่เง่าที่ชอบเอาแต่ใจจริงๆ
“โทษทีละกันเมื่อคืนกูรุนแรงไปหน่อย”
“พี่หงุดหงิดอะไรผม หงุดหงิดที่ผมยังไม่รัก”
“ก๊อกๆ”
เติ้ลยังพูดไม่จบ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น งงสิครับ!
ผมไม่ได้สั่งพิซซ่าแน่ๆ แล้วปกติไม่มีใครมาหาเราสองคนด้วย หอนี้ต้องใช้คีย์การ์ดนะครับถึงจะผ่านเข้ามาได้ หรือจะเป็นเพื่อนข้างห้องที่รำคาญเสียงไอ้เติ้ลเมื่อคืนวะ?
ไม่ดิ! ถ้าเป็นงั้นจริงเค้าต้องมาเคาะด่าตั้งแต่ตอนนั้นแล้วไม่มาเอาป่านนี้หรอก!
ผมกับเติ้ลมองหน้ากัน ผมรีบขมวดปมผ้าเช็ดตัวส่วนเติ้ลรีบคว้าเอาบ็อกเซอร์ผมที่ตกอยู่ข้างเตียงมาสวม ผมหันไปมองหน้าเติ้ล มันพยักหน้าให้ ผมเลยเดินไปที่ประตูแล้วแง้มออกไปดู
ชิบหาย! พี่ตั้มมา!
เอาไงดีวะ! ผมไม่อยากให้พี่ตั้มเห็นสภาพของผมตอนนี้ มีหวังโดนล้อไปอีกนานแน่ๆ ที่สำคัญเติ้ลไม่รู้ว่าพี่ตั้มรู้ทุกอย่าง ถ้าเติ้ลรู้ว่าผมบอกความลับพี่ตั้มเติ้ลต้องโกรธผมแน่ๆ
“มึงปิดประตูทำไมวะไอ้ป้อง!”
เสียงพี่ตั้มดังขึ้นทันทีที่จิตใต้สำนึกผมสั่งให้มือปิดประตู เติ้ลหน้าตาตื่นก่อนที่ผมจะหลุดคำพูดออกมาซะอีก
“พี่ตั้มมา!”
ผมเห็นเติ้ลเด้งจากที่นอนวิ่งไปหยิบเสื้อยืดมาสวมก่อนจะรีบโยนเสื้อผ้าเราลงตะกร้า มันรีบสะบัดผ้าห่มคลุมเตียงไว้แล้วหันมาสั่งผม
“โอเคพี่! ผมพร้อมละ!”
เติ้ลใช้มือสางผมลวกแล้วพยักหน้ารัวๆ
ผมเปิดประตูให้พี่ตั้มอีกที พี่ตั้มดูงงๆ พี่แกเข้ามาในห้องพร้อมกับบ่น
“เป็นอะไรของมึงวะป้อง?”
ผมเห็นพี่ตั้มชะงักเล็กน้อย สายตาพี่แกโฟกัสไปที่คอผมสองวิก่อนจะเลื่อนกลับมาจ้องตาผม ผมเหงื่อตก ผมไม่ได้กลัวพี่ตั้มรู้ว่าผมเอากับเติ้ล แต่ผมกลัวเติ้ลจะจับได้ว่าพี่ตั้มรู้เรื่อง!
แต่พี่ตั้มเนียนเสมอ
“ป้องมันเป็นบ้าอะไรอะตัวเล็ก คิดถึงจัง”
พี่ตั้มเนียนเข้าไปกอดเติ้ลหมุนซ้ายหมุนขวาเหมือนคิดถึงมาก เติ้ลรับกอดพี่ตั้มหลวมๆ แล้วทำหน้าปุเลี่ยน ส่วนพี่ตั้ม พี่แกหันหน้ามาทางผม ปากของพี่ตั้มขยับ ผมจับใจความได้ว่า “มึงเอาน้องกู?” ผมเลยพยักหน้าไปหน่อยๆ
“มาได้ไงอะพี่?”
เอาละสิครับ ผมคงบอกความจริงเติ้ลไม่ได้หรอกว่าผมเรียกพี่ชายมันให้มากระทืบแฟนเก่าสารเลวของมัน
“ก็พี่คิดถึงตัวเล็กไง ป้องโทรไปบอกพี่ว่าตัวเล็กไม่สบายไม่รู้จะทำยังไงพี่เลยรีบมาช่วย”
อ้าวๆ มึงแฉกูแบบนี้กูก็ซวยดิ!
“พี่ป้อง!”
นั่นไง!
“อย่าไปว่าป้องมันเลย พี่เป็นคนสั่งมันไว้เองว่ามีอะไรให้บอก ไม่งั้นพี่จะตื๊บมันโทษฐานไม่ดูแลน้องชายพี่”
กูผิดใช่มั้ยที่ห่วงมึง? แค้นแทนมึง เจ็บปวดไปกับมึง กูเสือกจนทำเกินหน้าที่ใช่มั้ย!
“มึงเอาน้องกลับไปดูแลเองเลย กูชักเหนื่อยละ ทำเหี้ยอะไรก็ไม่เคยดี
กูขี้เกียจตามเอาใจเด็กเอาแต่ใจอย่างมันละ กูเหนื่อย!”
พอผมพูดแบบนี้คนที่หน้าซีดกลับเป็นเติ้ล
“อย่าใจร้ายนักสิวะไอ้ป้องเพื่อนรัก แล้วนี่ทำอะไรกันอยู่เหรอ?”
พี่ตั้มรู้แน่ๆ ว่าผมกำลังมีปัญหาอึมครึมกับเติ้ล พี่แกเลยเปลี่ยนเรื่อง
แต่พอเปลี่ยนเรื่องแล้วเติ้ลกลับหน้าแดงลุกลี้ลุกลน
“พี่ป้องจะไปอาบน้ำไม่ใช่เหรอ เร็วๆ ดิ ผมจะได้ใช้ห้องน้ำต่อ”
“งั้นมึงก็ไปเข้าก่อนดิ”
“พี่ป้องแหละ ผมอยากคุยกับพี่ตั้มก่อนอะ อย่าลืมอาบน้ำใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยอะพี่ป้อง”
โอเคผมรู้ละมันอยากให้ผมทำอะไร มันไล่ผมอีกแล้ว ก็ได้!
ผมอาบน้ำอย่างรวดเร็ว เดินออกมาใส่เสื้อผ้าแบบไม่สนใจไอ้สองพี่น้องนี่ พี่ตั้มยังนิ่งแต่เติ้ลเรียกผมทันทีที่ผมหยิบกุญแจห้องกับกระเป๋าตังค์
“พี่ป้อง จะไปไหนอะ?”
“ไปหาข้าวแดก”
“อ้าว ไม่รอกันหน่อยเหรอ?”
“พี่มึงก็มาแล้วนี่ มึงไม่ได้เป็นอะไรแล้ว หมดหน้าที่กูละใช่ป่ะ? ถึงเวลาถีบหัวส่งแล้วดิ”
เติ้ลมันทำแบบนี้กับผมเสมอ เอาแต่ใจเรียกร้องจากผมทุกอย่าง แต่ในเวลาที่หมดธุระ ผมก็ไร้ค่าในสายตามัน
“ไอ้ป้อง อย่าเยอะ กูยังมีเรื่องเคลียร์กับมึงอยู่”
“พี่ป้องเค้างี่เง่างี้แหละพี่ตั้ม อย่าไปสนใจเลย ปล่อยเค้าไปเหอะ”
เออ กูมันงี่เง่า!
“เดี๋ยวผมอาบน้ำก่อนแล้วเราค่อย”
แต่เติ้ลพล่ามไม่จบหรอกครับ พี่ตั้มแกตัดบทพวกเราโลด
“ไอ้ป้องกูบอกให้รอ มึงจะกินตีนกูก่อนแล้วค่อยไปแดกข้าวพร้อมกัน หรือจะรอไปกินข้าวพร้อมพวกกู”
“พี่ตั้มอย่าทำอะไรพี่ป้องนะ!”
เติ้ลหลุดตะโกนออกมาหยั่งกะพี่ตั้มจะฆ่าปาดคอผมจริงๆ
ผมแอบดีใจนิดหน่อยว่ะ!
“เอ่อ... ไม่มีอะไรหรอกพี่ ผมกับพี่ป้องแค่ทะเลาะกันนิดหน่อย คือ...”
ผมเห็นพี่ตั้มยิ้ม เขินพี่แกวุ๊ย!
“ตัวเล็กรีบไปอาบน้ำเถอะ พี่หิวข้าวแล้ว”
พี่ตั้มขยี้หัวเติ้ลแล้วแถมหอมฟอดใหญ่ให้ตรงแก้ม เติ้ลดูงงๆ แต่มันก็ยอมไปอาบน้ำ พอเติ้ลไปแล้วพี่ตั้มก็หันมามองหน้าผม
“ตกลงมึงงอนอะไรน้องกู?”
เพราะกลัวเติ้ลได้ยินพวกเราเลยลดระดับเสียงในการคุยจนเป็นเกือบกระซิบ
“มันบอกมันไม่ได้รักกูแต่มันขาดกูไม่ได้ ห้ามกูทิ้งมัน ไอ้สัส!”
“ก็ดีแล้วนี่ เดี๋ยวอีกหน่อยมันรักมึงแน่ๆ เชื่อกู มันห่วงมึงนะป้อง”
“ห่วงหรือหวงของเล่น? เมื่อไหร่วันนั้นจะมาถึงละวะ”
“เฮ้ยอย่าใจร้อนดิเพื่อน”
“ใจร้อนเหี้ยอะไร กูถามมันว่าต้องทำยังไงมันถึงจะรักกูมันก็ไม่ตอบ
แต่เสือกมายั่วกู ไอ้สัส”
“แล้วตกลงกี่น้ำอะ?”
เสือกนะเพื่อน!
“ห้า”
แต่ขอผมอวดหน่อยเหอะ!
“สถิติใหม่เลยนี่หว่ามึง! เกือบเท่ากูละ แล้วมึงทำน้องกูเสร็จป่ะ?”
“เสร็จดิ ได้ห้าก็เพราะน้องมึงขย่มนี่แหละ กูอะกะจะนอนแล้วไอ้เหี้ยเสือกดูดจนกูแข็ง ขย่มจนกูแตกแล้วแม่งก็ดูดเพลินจนกูแตกอีกรอบอะสัส! น้องมึงนี่หิวน้ำตลอดเลยว่ะ กูจะไม่ไหวเอาอะดิ”
คิดแล้วก็ยังตกใจอยู่เลยครับ คือผมก็ผู้ชาย รู้อยู่แล้วว่าเวลาน้ำแตกมันเป็นยังไง แต่ผมคงไม่ชิน ตอนที่ผมกำลังซอยๆ อยู่แล้วเติ้ลมันน้ำพุ่งออกมาเลยเหวอเล็กน้อย มันไม่ได้รูดของตัวเองด้วยนะครับ
คิดดูดิ ผมกำลังจับขาดันตัวมันลอยขึ้นซอย แขนไอ้เติ้ลก็พยุงหลังตัวเองข้างนึง อีกมือก็ทั้งจับทั้งข่วนต้นขาผม แล้วอยู่ๆ น้ำมันเสือกพุ่งออกมาเลอะหน้าอกอะ ผมอึ้งเลย! ในเมะโป๊ไม่มีแบบนี้ให้ผมเห็นหรอกครับ แต่เติ้ลมันกลับบอกผมไม่ต้องสนใจให้ต่อได้เลยอย่าหยุด คือบางทีผมก็คิดนะว่าเติ้ลมันความต้องการเยอะเกินไปรึเปล่า?
“น้องกูใช้ได้นะเนี่ย มันได้พ่อหรือได้แม่มาวะนั่น”
“ไอ้เหี้ย! ด่าบุพการี”
ผมไม่ค่อยขำกับมุกตลกของพี่ตั้ม แต่แล้วพี่แกก็ถามผม
“น้องกูกลับเป็นปกติไม่ได้แล้วใช่มั้ย?”
“กูว่ายากว่ะ มันมาทางนี้แล้ว ละมันบอกกูอยู่ว่าถึงมันจะเลิกเป็นเกย์ไม่ได้แต่มันเลิกรักคนอื่นได้ เพราะงี้มั้งเลยอยากเก็บกูไว้เอาเฉยๆ เห็นแก่ตัวว่ะ”
พี่ตั้มกับผมมองตากัน ผมรู้ว่าพี่เค้าเข้าใจความรู้สึกผม มีความเห็นใจที่ไม่สามารถพูดออกมาได้อยู่ในแววตาของพี่ตั้ม แต่ท่าทางพี่ตั้มก็คงอยากให้ผมอยู่ข้างๆ เติ้ลเช่นกัน
เงียบได้ซักพักพี่ตั้มก็ชวนคุยต่อ
“กูจะบอกกับพ่อกูยังไงดีวะ?”
“ก็บอกว่ากรรมตามสนอง เพราะความเจ้าชู้ลูกชายเลยร่านคว.ย”
“ไอ้สัส! ด่าพ่อกู น้องกูอะเมียมึงนะโว้ย ให้เกียรติน้องกูบ้าง”
“มึงเล่นก่อนนะไอ้สัส”
พี่ตั้มชกไหล่ผมไม่จริงจัง เรามองหน้ากันแล้วหลุดหัวเราะ ผมเลยถือโอกาสถามเรื่องธุระของพวกเรา
“ตกลงมึงจัดการเรียบร้อยยัง?”
“เรียบร้อยแล้ว กูให้คนเอามันไปทิ้งในซอยร้าง จัดฉากเหมือนโดนปล้น แล้วก็กูให้ไอ้พวกนั้นกลับเรียบร้อยละด้วย”
“มึงแน่ใจนะว่ามันจะไม่พูดอะไร”
“เออ! กูขู่มันว่าถ้าไม่อยากให้คลิปหลุดก็ปิดปากไว้ ไม่งั้นจากโดนปล้นข่มขืนจะกลายเป็นหลุดสวิงกิ้งแทน มันโดนจับแหกรูซูมยันไส้ติ่งอะคงไม่กล้าหรอก เด็กมันล่อทั้งมือทั้งขวดเบียร์ มันคงไม่อยากต้องอับอายแถมด้วยพ่อกูจะตามมาเก็บมันทีหลัง”
“ไอ้เหี้ย! เล่นกันโหดเลยนี่หว่า เกิดมันไปโรงพยาบาลอะ? เค้าไม่ตรวจดีเอ็นเอไรงี้เหรอวะ?”
“สมน้ำหน้ามันแล้วเสือกมาทำน้องกู! มันไม่กล้าไปหรอกกูยึดมือถือมันมาด้วย ไอ้สัสนี่โรคจิตชิบหายชอบถ่ายคลิปเอาคนเก็บไว้แล้วส่งไปอวดคู่ขา แอพเกย์เพียบ! กูเลยขู่มันว่าถ้ามันกล้าแจ้งความกูจะร่อนคลิปไปอวดมันทุกชื่อทุกแอพ ถ้ามันอยากดังก็เอา เสือกอัดคลิปน้องกู! ทีนี้แหละลองเป็นตัวเอกในคลิปบ้างจะเป็นไร หึๆ”
พี่ตั้มโหดว่ะ! แต่ฟังแล้วผมก็ยังกังวลอยู่ดี ผมกลัวตำรวจ มันอาจจะไม่รู้จักพี่ตั้ม แต่มันรู้จักผม ผมบอกตรงๆ เลยว่าผมปอด ผมไม่มีแบ็คอัพนี่หว่า
“มันไม่กล้าแจ้งความแน่นะ?”
“เฉยๆ น่าป้อง มันไม่กล้าพูดหรอก ไหนๆ มันก็เป็นเกย์อยู่ละพวกเราก็แค่ทำให้มันเป็นเกย์มากกว่าเดิม มันควรจะขอบใจกูด้วยซ้ำ โดนซ้อมนิดๆ หน่อยๆ แลกกับได้ผัวทีเดียวตั้งห้าคน ฮ่าๆ”
นี่แหละพี่ตั้มที่ผมรู้จัก บอกได้คำเดียวเลยว่า เหี้ย!
“มันไม่กล้าพูดหรอก มันอาจจะไม่รู้ว่ากูเป็นใครกันแน่ แต่กูรู้ว่ามันเป็นใคร กูเอารูปห้อง รูปตอนมันเดินออกจากที่ทำงานให้มันดู กูรู้ชื่อนามสกุลมีบัตรประชาชนมัน มันไม่กล้าหรอก มันรู้ว่ากูเอาจริงเพราะกูเป็นพี่เติ้ล แต่มันไม่รู้ชื่อกู แถมกูกับเติ้ลคนละนามสกุล ฮ่าๆ ทีนี้แหละมันจะได้ระแวงกูไปตลอดชีวิตที่เหลือ!”
เติ้ลเปลี่ยนไปใช้นามสกุลผัวใหม่น้าติ๋วตามทิฐิของคนเป็นแม่ เรื่องนี้ทำให้ลุงทิดโกรธมาก แกรอให้เติ้ลอายุครบยี่สิบเพื่อที่จะได้เปลี่ยนกลับไปใช้นามสกุลเดิมด้วยตัวเอง คิดแล้วเศร้าครับ เพราะชื่อนามสกุลผมมันอยู่ในฐานข้อมูลของมหาวิทยาลัย
“แต่มันรู้จักกูไอ้สัส!”
“ไม่มีใครเห็นมึงที่ร้าน มึงใส่หมวก นั่งมุมอับ แถมยังอยู่กับเติ้ล มีพยานพร้อม”
“ถ้าเกิดเติ้ล”
“น้องกูต้องเข้าข้างมึง ถึงมันจะสงสัย แต่มันต้องช่วยคนกันเองอย่างมึงก่อนอยู่แล้ว”
“กูไม่มั่นใจเลยว่ะ”
“ทำไมมึงไม่เชื่อใจน้องกูเลยวะ คนรักกันต้องไว้ใจกันดิ”
“ก็เพราะกูรักมันแต่มันไม่ได้รักกูไง! ขืนมันรู้เรื่องนี้มันคงเกลียดกูมากกว่าเดิม”
พี่ตั้มมองหน้าผมแล้วถอนหายใจ พี่แกส่ายหัวจนปัญญา ผมก็เลยพยักหน้าให้ว่าไม่เป็นไร อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดครับ
ผมว่าพี่ตั้มเองก็รู้ดีว่าน้องตัวเองเป็นยังไง ตอนที่พี่ตั้มไปมีเรื่องกับคนอื่นแล้วเติ้ลรู้เข้าพี่ตั้มก็โดนเติ้ลงอนอยู่บ่อยๆ เติ้ลไม่ชอบให้พี่ตั้มมีเรื่องกับคนอื่น
หลังจากนั้นผมกับพี่ตั้มก็รอเติ้ลอาบน้ำ เติ้ลมันอาบน้ำโคตรนาน ไม่รู้มันจะควักไส้ควักพุงออกมาล้างด้วยรึไง ผมเซ็งนิสัยอาบน้ำแต่งตัวนานของมันมากครับ
เมื่อไหร่กูจะได้ไปกินข้าววะเนี่ย ไอ้เด็กเปรต!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
#เติ้ลก็มีเหตุผลของเติ้ล ฟังแล้วเจ็บเลยอ่ะ! :m15:
อีพี่ป้องก็ขี้หงุดหงิดไปนิดนะ แทนที่จะโอ๋น้องดีๆ พูดอย่างที่ใจคิด ทำไมเมิงไม่พู๊ด! :angry2:
ถ้าพี่ป้องไม่ใช้อารมณ์ป่านนี้ลงตัวไปละ! ทำใจหน่อยนะคะ ตัวละครของ AzureICE มักงี่เง่า พระเอกมักไม่มีออร่า นายเอกมักไม่ค่อยน่าทะนุถนอม เหอๆ
ก๊ะเค้าเล่นคอนเซ็ปพี่ป้องขี้หงุดหงิดมาตลอดนี่นา จะให้หลุดคาแรคเตอร์ได้ยังไง เอิ้กๆ :-[
แต่เด็ดสุดคือพี่ตั้ม ขัดจังหวะได้ฮามาก ฮ่าๆ แถมเสือกด้วย :hao6:
บทนี้มีโมเม้น #ตั้มป้อง Bromance อีกแย้ว ฮ่าๆ สองเพื่อนรักเค้าคุยกันน่ารักดีเนาะ เถื่อน เกรียน ถ่อยสุดๆ :hao3:
ไว้อาลัยให้เบสท์เลยอ่ะ ชะตาเอ็งดับไปละ
ป.ล. พี่ป้องคะ พี่ ย.ส.ต.น. อิน้องไป เติ้ลมันก็คงต้องควักลำไส้ออกมาล้างจริงๆ อ่ะค่ะ อย่าเคืองที่น้องมันอาบน้ำนานสิคะ ถ้ามันอาบไม่นานแล้วมันจะสะอาดได้ยังไงคะ อิน้องมันก็คงต้องล้างจนกว่าน้ำจะใสอ่ะค่ะ
:mew1:
ทำไมผู้ชายหลายๆ คนถึงได้ชอบอายที่จะซื้อถุงยาง บางคนก็ชอบมองว่าถุงยางมันแพง เปลืองเงิน! :mew5:
เพราะแบบนี้ไง เอดส์เอยโรคติดต่อเอยกับปัญหาตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์ถึงได้กระหน่ำสังคมเราอย่างรุนแรง
เคยฟังพี่คนนึงที่ชอบนัดสาวมาสด เราถามว่าไม่กลัวเหรอ? เค้าพูดว่าเค้าเลือกคนที่สะอาด แหม... ฟังแล้วเหอๆ พี่รู้ได้ไงว่าสะอาดคะ? เค้าบอกเค้าหลั่งข้างนอกไม่เป็นไรไม่ท้อง แล้วเพื่อนเค้าก็แซวต่อแบบ เดี๋ยวผู้หญิงเอาขาเกี่ยวเอวไว้เอาออกไม่ทัน แล้วพวกเค้าก็หัวเราะกันสนุกสนาน เราก็แบบ นะ... เหอๆ #ThisIsค่านิยมชายไทย!
แล้วมันก็จะชอบมีมุกเกี่ยวกับเควายเจล สายเหลือง วาสลีน บางคนมองว่าเรื่องพวกนี้เป็นโจ๊ก เป็นตลกเอาไว้ล้อเลียนมุกเกย์ด้วย จะบอกว่า... เจลหล่อลื่นเนี่ย ชายหญิงบางคู่ก็ต้องใช้นะ ผู้หญิงอยู่คนเดียวบางทีก็ต้องใช้ ผู้ชายจะเล่นกระป๋องก็ต้องใช้
ของพวกนี้ไม่ต้องอาย ซื้อไปเลย ดูวันหมดอายุให้ดีด้วยก็พอ ไม่ต้องอาย จะอายทำไม อวดไปเล้ย "ฉันมีคนให้ใช้ด้วยย่ะ ไม่แห้งเหี่ยวนะเออ!" ฮ่าๆ แต่ก็ไม่ใช่ใส่ชุดนักเรียน ม.ต้น เดินไปซื้อถุงยางพร้อมเจลแบบเตรียมจัดหนักจัดเต็มนะ เร็วไปนิดมั้งตัวเธอ.... #ไม่งามค่ะ ควรเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดไปรเวทก่อน
ป.ล. ไม่สนับสนุนให้วัยรุ่นไทยใจแตก มีเซ็กเร็ว มีเซ็กโดยไม่พร้อม แต่สนับสนุนให้ #ป้องกัน ค่ะ ถ้าห้ามความอยากของตัวเองไม่ได้ก็ป้องกันไว้หน่อยเถอะ ไม่สร้างปัญหาให้สังคม ไม่ผลักภาระให้ชาติค่ะ
ป.ล. 2 #เอดส์รักษาฟรี(โดยภาษีกู)ค่ะ! เข้าใจตรงกันนะคะ กูไหว้ล่ะ เวลามึงจะเอากันมึงใส่ถุงก่อนเหอะ o7
ป.ล. 3 ^-- เป็นมุกที่เชี่ยมาก และแรงมาก ความจริงเราควรจะแอ๊บเป็นผู้ดี คุยกับคนอ่านดีๆ และไม่ควรเล่นมุกเชี่ยๆ แบบนี้ AzureICE ไม่เข็ดเนอะ เดี๋ยวได้ตายเพราะปากอีกแน่ๆ ต้องมีคนหมั่นไส้เค้าแน่ๆ
มาถึงเรื่องที่จะประกาศ :mew2:
เค้าจะบอกว่า เค้าทำ E-book แล้วนะ
เข้าเรื่องเลยละกัน อีก 2 ตอน #ไม่ฟิต ก็จะจบแล้ว ดังนั้น เค้าเลยว่าจะเล่นเกมแจก E-book เรื่อง "ไม่ฟิต?"
ไหนๆ ก็จะจบละ เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้น(จริงๆนะ) มีระยะเวลาประมาณสองอาทิตย์ จากตอนนี้ "แล้วกูเป็นตัวเหี้ยอะไรสำหรับมึง!" ไปจนถึงตอนจบของ #ไม่ฟิต "แฟนคนแรกของผม" เม้นไหนเม้นได้โดนใจสุด เม้นนั้นเอาไปเลย โค้ดอีบุ๊คเรื่อง"ไม่ฟิต?"
จะเม้นอะไรก็แล้วแต่ จะเม้นสั้นเม้นยาวก็ช่าง เราอ่านแล้วชอบก็ให้ ไม่มีเกณฑ์ในการตัดสินด้วย ความถูกใจล้วนๆ
#เพื่อคืนกำไรให้กับคนที่เม้น แค่นั้นแหละ เค้าแจกจริงๆ นะเออ บอร์ดนี้ 1 คน ในเฟซ อีก 1 คน รวมสองรางวัล มูลค่า 400 (ก็ขาย200ไง แหะๆ)
เพราะงั้น เกมในบอร์ดเลยให้เม้นกันตามสบายดีกว่า ก็ดูสไตล์คนแต่งละกัน กวนๆ เกรียนๆ แบบนี้น่าจะชอบเม้นแบบไหน จะเม้นวิชาการก็ตามสบาย จะด่าก็ยังได้ หรือจะขอกันตรงๆ ถ้าเราถูกใจก็อาจจะให้ #เค้าคนจริงนะเออ #แต่เค้ากวน #และเกรียนไปนิด
เอาล่ะ ตามสบาย ระยะเวลาสิ้นสุดคือนับจากวันที่ลงตอนสุดท้ายของ #ไม่ฟิต ไปอีก 7 วัน
-
นึกว่าดราม่าจะหนักกว่านี้เห็นจากชื่อตอน ดีที่คุณพี่ชายมาช่วย
-
ตลกตอนพี่แกวิ่งไปซื้ออ่ะ 5555
แต่เราก็เงิบไปกับพี่ป้องด้วยตอนที่พี่ตั้มมา เราสบถเหมือนอิพี่ป้องเดี๊ยะ 55
ยังมีดราม่าแบบต่อเนื่องจริงๆ พี่ป้องนี่ก็คิดมากเหมือนกันนะเนี่ย
แต่ฉากเล่าซอกหลืบนั่นมันอัลไล ขำ 555555
-
อ๊ายยยยยยยย น้องเติ้ลยังไม่มั่นใจให้ป้องได้ชื่นใจเลย
จะจบซะแล้ว :monkeysad: :serius2: :katai1:
-
อ้าวจะจบแล้วเหรอเร็วจุงงงง
โอยยยชอบคำวิจารณ์ซอกหลืบพี่ป้องจังเลยค่ะ
โถววว พี่ป้องอย่ารุนแรงกะน้องมากสิคะ 555
-
ทำไมพี่ตั้มเป็นคนแบบนี้วะแม่ง!!!...ทำไมพี่ตั้มถึงได้ใจขนาดนี้ กร๊ากกกก!!! เถื่อนโหดโฉดสุดๆ ก็ยังยืนยันเหมือนเดิมว่า #ทีมพี่ตั้ม
พี่ป้อง...รอน้องมาได้ขนาดนี้ก็รออีกสักหน่อย(?)ให้น้องมันรู้ใจตัวเองเนอะ เอาแบบให้น้องดิ้นหนีความรู้สึกตัวเองไม่พ้นไรงี้ แต่ระหว่างรอพี่ก็ได้กำไรอยู่นะหรือพี่จะบอกว่าขาดทุน?
เริ่มจะเกรียนตามคนเขียน...เริ่มค่อยๆซึมซับมาและ เอ๊...หรือเรามีพื้นฐานอยู่ก่อนแล้ว 555+
-
:pig4:
-
อี่พี่ป้องอุตส่าห์ลงไปซื้อถุงยางกับเควายเพื่อให้พนักงานเซเว่นขายกล้วยแค่นั้น
แต่ไม่ได้ใช้สะนี่ น้องเติลก็เลย อิไตโยะๆ อิพี่ป้องก็อิคึอิคึ อ่าๆๆๆ ไปตามระเบียบ
แต่ก็สงสารอิพี่ป้องนิสนุง คือ มุงเป็นตัวเอี้ยอะไรอ่ะพี่ป้อง?
อิน้องเติลนี่ก็นะ เหมือนพี่ป้องบอกแหละ ทำตัวหวง ไม่ให้พี่ป้องไปไหน แต่บอกไม่ให้รักตัวเองเอิ่มนะ
ตอนจบจะเป็นไงนะ เห็นคนแต่งบอก ตอนจบอย่าด่าพี่ป้อง
นี่บอกเลยไม่ด่าแน่นอน(?)เอาเป็นว่าแล้วแต่สถานการเนอะ ไม่ซีๆ
#ทีมพระเอก #ทีมปกป้อง
-
:เฮ้อ: ถอนหายใจยาว ๆ กับนิสัยของเติ้ล น่าสงสารพี่ป้องจริงๆ
อีกสองตอนจะจบแล้วเหรอคะ เร็วจังเลย พี่ตั้มดูเป็นคนอบอุ่นมากก ถึงจะร้ายจะเลวยังไง แต่กับน้องกับเพื่อน พี่ตั้ม อบอุ่นมากก เราเริ่มหลงรักพี่ตั้มละอ่ะ :-[
ปล. เราว่าที่บางคนเค้าอายตอนซื้อถุงยางเพราะสภาพแวดล้อมด้วยแหละ เราเคยเจอ ผช ไปซื้อใน 7 มีแต่คนมองเค้า
เราก็เป็นหนึ่งในนั้นนะ 5555 แต่เรามีมารยาทตรงที่ไม่มองโต้ง ๆ แค่เหล่ๆมองเฉยๆ คือเค้าหล่อ แอบอิจฉาคนที่เค้าจะไปใช้ด้วย :z1:
ปล2. เป็นตัวของตัวเองดีที่สุดค่ะ ไม่ต้องฝืน ไม่ต้องเปลี่ยน บางคนรับไม่ได้ แต่ก็มีอีกไม่น้อยที่เข้าใจและคอยติดตามอยู่ตลอดสู้ๆ นะคะ ( อย่าโบกเค้านะ เค้า ไม่รู้เรื่อง แต่เค้าเป็นกำลังใจให้ ) :mew1:
-
มาต่อไวไวน๊า ....
-
:กอด1: ใกล้จบแล้วเหรอคะ พี่ป้องของน้อง :ling1: คงจะคิดถึงน่าดู เรื่องนี้อ่านสนุกมากๆ หลังจากนี้จะติดตามเรื่องอื่นๆต่อไปนะคะ
-
อิพี่ป้องงงงงง แต่ละคำที่ออกมาจากปากแกนี่แบบ......จะเมนท์เรื่องหลืบเติ้ลทำไม? ใช้บ่อยแล้วดำงี้ เอาจริงๆนะคู่นี้เหมาะสมกันมากๆ ป้องก็ให้เวลาน้องมันหน่อยสิ เพิ่งเกิดอะไรต่อมิอะไรเอง เดี๋ยวก็โอเคเองแหละ
ห้ารอบนี่แบบ แหม อีกวันเติ้ลเดินเด้งดึ๋งๆเชียวขนาดเจอแมมมอธนะ
รักโมเมนท์ระหว่างพี่ตั้มกับพี่ป้องมากๆค่ะ ฮาจริง เกรียนจริง
เพราะเป็นนิยายถึงสะใจได้ ถ้าเป็นจริงเราก็ไม่อยากให้ใครโดนแบบไหนทั้งสิ้น อยากให้โลกสวยกว่านี้
นินทาชาวบ้านแป๊บ - สาวไทยนางหนึ่งอยากอยู่ประเทศที่เราอยู่มากๆ นางลงเว็บหาคู่แล้วเจอหนุ่มคนหนึ่งที่นางพร่ำเพ้อละเมอถึงว่าหล่อมากๆๆๆ ผู้ชายดีสุดยอดยอดพานางเข้าโรงแรมไปฟีทเจอริ่งกัน เจอกันหลายหนจนนางจ่อนข้างจะแน่ใจว่าคนๆนี้คือคนที่ใช่ของนาง เสียอย่างเดียวคือตอนที่เราคุยกับนางคือไปหาหมอด้วยกันแล้วนางก็บอกว่าไม่ได้ใช่ถุงยาง นางไม่กลัวท้องเพราะผู้ชาย-ข้างนอก แต่เขาเป็นคนที่ใช่จริงๆเพราะนางติดโรคเพศสัมพันธ์ หมอถามว่าทำไมถึงไม่ใช้ไม่กลัวเหรอ? นางตอบว่าไม่ใช้เพราะว่าผู้ชายไม่ยอมใช้ ไม่กลัวตอนนั้นเพราะว่าผู้ชายหล่อมากๆคงจะไม่เป็น เราที่ช่วยแปลให้นางอยากขอปี๊บมาคลุมหัว เราขอนางแล้วว่าจะเล่าเพื่อเป็นอุทาหรณ์ค่ะ
เด็กฝรั่งแถวบ้านเราสามารถเดินเข้าไปขอถุงยางจากพยาบาลของโรงเรียนได้เลย แต่เจลคงไม่ได้มั๊ง สงสารพี่ป้องแหละไปซื้อเสียดิบดีดันไม่ได้สักอย่าง แค่ถ้าซื้อกล้วยมาน่าจะได้ใช้นะ
-
สะใจเบสอ่ะแบบว่าสาสมแล้ว
ไม่ใช่วันมันติดใจแล้วหันมาแย่งป้องกับเติ้ลนะเฮ้ย
มันจะมาม่าฟุด ๆ แบบว่าผัวเก่ามาแย่งผัวใหม่เติ้ลไรเงี่ย 5555
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบอ่ะ
-
o13 สุดยอด. พี่ตั้มคือดีงามค่ะ
พี่ป้องห้าน้ำ. ฉายาใหม่. ยสตน ขนาดนั้นได้กินข้าวกันบ่ายๆนะ
ถ้าเติ้ลมันควักไส้ออกมาล้างได้คงเร็วกว่านี้อะ
แต่พี่ป้องน่ารักนะระบายออกอย่าถูกจุด. ไม่ทำรอยด้วย
ส่วนน้องเติ้ลยังเป็นเด็กป่วงสับสนตัวเองเช่นเคย ได้อีพี่ป้องไปเยอะก็สงสารพี่มันขึ้นหน่อยเถอะ
ตอนนี้รอดูว่าพี่ป้ิงกับพี่ตั้มจะร่วมมือกันทำอะไรอีก. :mew1:
ชอบโมเม้น bromanceงี้อ่า. ด่าพ่อกันนิดหน่อยแต่รักนะ
-
อ้าวจะจบแล้วรึ อีกสองตอนเอง ดูยังค้างๆคาอยู่เลย อยากกินมาม่าต้มยำกุ้งใส่พริกกะเหรี่ยงแซ่บๆอีกหม้อนึง
อิพี่ป้อง ถ้าคิดน้อย เลวกว่านี้อีกนิด ก็ไม่เห็นมีไร ได้อยู่ด้วยกัน เอากันมันๆ ตอนนี้ก็ไม่ค่อยต่างจากคนเป็นแฟนกัน แค่ไม่ได้บอกคำว่ารัก คาดหวังมากไปมันหงุดหงิดร้อนรุ่มเปล่าๆนะ
อยากให้พี่ตั้มเป็นพระเอก 555เลวดีและมีพาวเวอร์ ส่วนเติ้ลเริ่มปลงๆกันางแล้ว เอาไงก็เอาคิดได้เมื่อไหรก็บอกพี่ป้องมันไปล่ะกัน
ซื้อk-y ถุงยาง ใยจึงต้องอาย ก็เหมือนซื้อของทั่วๆไป พนักงานแคชเชียร์ต้องโดนเทรนมาแล้วล่ะว่าห้ามแสดงออกว่า รังเกียจ วิพากวิจารณ์สิ่งที่ลูกค้าเลือก ไอ้ที่แซวลูกค้าน่ะ ทรามเสียมารยาท....แต่อ่านนิยายก็ชอบแบบยสตนอ่ะแหล่ะ มันดูบรรยายได้มันส์กว่า555
-
แล้วพี่ป้องเป็นตัวเหี้ยอะไร!!!
อุ้ย! ลืมตัวว่าอยู่ #ทีมพี่ป้อง
พี่อย่านอยด์ไปเลย น้องมองๆแล้วก็รู้สึกว่าเติ้ลมันไปไหนไม่รอดหรอกพี่
เติ้ลออกจะติดพี่ขนาดนี้
ป.ล. พี่ตั้มถ่อยมากจีจี เถื่อนถ่อยแต่รักน้องม๊ากมาก~ ก็น่ารักไปอีกแบบ~
-
สงสัยว่าจั้มตงแอบได้ยิน
มาต่อไวๆนะตะ
-
อ่าาาาาเราทำใจเตรียมใจรอมาม่าเจ้มจ้น
ก่อนเข้ามาแต่ไหงอิพี่ป้องมันไม่ค่อยเจ้มจ้นเบย :laugh: :laugh: :laugh:แต่ก็ดีแล้วค่ะที่แค่หน่วงๆแถมพี่ตั้มโผล่มาให้ปรึกษาถึงที่ :pig4:
-
ผ่านสายตาเนิ่นนาน ไม่กล้าอ่าน กลัวผิดหวัง แต่ แต่. โอ้ว ขอบคุณที่สร้างผลงานชิ้นดีๆ ให้จรรโลงใจ ละเอียดมาก ชีวิตเด็กมหาลัยแต่การดำเนินชีวิต ได้ยอดเยี่ยม ชอบป้องเป็นผู้ชายในฝันเค้าเลย รักผู้ชายคนนี้ที่สุด
-
ถ้าเติ้ลรู้น่าจะเรื่องใหญ่นะครับ คงโกรธน่าดูเลย
-
แต่ยังไงผมก็ไม่ชอบสิ่งที่ป้องกับตั้มทำกับเบสอยู่ดีนะ แต่ก็ไม่ได้อินไปมากมายอะไรมันก็แค่นิยายอ่ะนะ แต่ตรงนี้มันสะท้อนชีวิตจริงได้นะ ตรงที่ใครเป็นพระเอกใครเป็นตัวร้าย มันก็อยู่ที่ว่าใครเป็นคนเล่า คนเล่าเข้าข้างใคร ผู้ฟังจิตใจโอนเอียงไปฝั่งไหน อันนี้คือเราฟังมาจากมุมมองของป้องที่รู้มาจากเติ้ลที่ฟังมาจากคู่ขาเบสอีกทีว่ามีคลิปที่ส่งไปอวดต่อๆกัน แต่เบสเองก็โดนไปแล้วชุดใหญ่แล้วถ้าบังเอิญว่าคลิปมันไม่มีอยู่จริงละ ก็อย่างว่ามันเป็นมุมมองของใครและใครเล่า
ก็เหมือนในโซเชี่ยลอ่ะเนอะบางคนบางข่าวแค่ฟังฝ่ายหนึ่งเล่าคนที่อ่านก็ด่าแบบสาดเสียเทเสียแช่งชักกันถึงโคตรเหง้าบ้าง สมควรตายบ้างอะไรบ้าง พิพากษาตัดสินชีวิตคนคนนึงไปแล้วโดยลืมไปว่าก็แค่ฟังมาจากฝ่ายเดียว พอมารู้ทีหลังว่าเรื่องทั้งหมดที่รู้มามันไม่จริงก็ทำลืมๆมันไปแล้วก็ไปหาข่าวใหม่เรื่องใหม่มาพิพากษากันเหมือนเดิม จนบางทีลืมนึกไปว่าแล้วคนที่โดนนั่นละเขาใช้ชีวิตต่อไปยังไง..
#ไม่มีไรนะฮ่ะบ่นๆเฉยๆไม่ซีเรียสนะ
-
โถๆๆๆ พี่ป้อง พี่ไม่ได้เป็นเหี้ยหรอก พี่เป็นแมมมอธผู้มีลึงค์อันใหญ่ยิ่ง คิดอย่างนี้สิพี่ จะคิดเป็นเหี้ยทำไม อันติ๊ดเดียว (เหมือนเคยเห็นกระจู๋เหี้ยเน๊าะกรู :laugh: ) พี่นี่รักเติ้ลมันจริงๆเน๊าะสังเกตกระทั่งซอกตูดน้องมัน :m20: พี่ก็เข้าใจน้องมันหน่อยดิ น้องเติ้ลมันก็ดีขึ้นนะ มันหวังดีกับพี่ที่มันถามอ่ะ มันพรากซิงพี่มา ไม่ใช่มันไม่อยากรับผิดชอบ แต่มันก็กังวลตัวเอง เพราะพี่เป็นชายแท้ มันกลัวพี่จะแค่หลงทาง แบบพี่เคยไปทางเรียบจู่ๆมาเลียบทางด่วน น้องมันก็กังวลบ้างไรบ้าง เหมือนที่พี่กังวลนั่นแหละว่า เติ้ลมันมองพี่เป็นอะไรกันแน่ เอากันก็จริง เปิดแต่ผ้าไม่ได้เปิดใจคุยกันมันก็ไม่เข้าใจกันหรอก ลองหันหน้าคุยกันบ้าง ไม่ใช่เอากันแล้วคุยกันอย่างตอนนั้นนะมันเสียอรรถรส :pigha2: แหม แต่พี่นี่ไม่ค่อยเลยเน๊าะเตรียมความพร้อมยิ่งกว่าน้องมันอีก แล้วฟ้าเหลืองกันเชียวนะ เสียดายไม่มีบรรยายอ่ะ :hao5: พี่ป้องนี่รักเติ้ลมากนะ กลัวเติ้ลจะรู้แม้กระทั่งไปเอาคืนให้ พี่ตั้มก็แสนดีแต่ :a5: พี่ดาร์คมากค่ะ พี่เกินบรรยายเลยอ่ะ แต่เขาไม่หนับหนุนให้เป็นผัวอ้นนะ เขาไม่ได้ไม่ชอบอ้น แต่ไม่รู้สิ เขาอยากให้พีตั้มมีเมียแมนๆมากกว่าอ่ะ คนเขียนมันฟินดีออก นะ นะ จัดแมนๆเป็นเมียพี่ตั้มเถอะ :call: และก็มันคืออัลไลลลลลลลลล อีกสองตอนจบ อยากจิกรี๊ดดดดดดด :z3: ยังไม่มีอะไรเคลียร์คัตชัดเลย และแถมยังมาบอกอีกว่าอย่าด่าอีพี่ป้องตอนท้าย ไม่เอานะ เลิกมาม่าเถอะ ให้ลงตัวเถอะ ไหนๆมันก็ลงตูดกันแล้ว :call:
-
โธ่....พี่ป้องช่างเป็นเมะที่น่าสงสารที่สุดเลยนะ :hao5:
-
เราว่านี่ก็เหมือนแฟนกันแล้วนะคะ(...)
-
เพิ่งได้มาอ่าน รวดเดียวทันแล้วจ้า
คือสงสารป้องตั้งแต่ต้นยันเกือบจบ
ไม่อยากจะบอกว่าเชียร์อ้น เพราะทำใจให้รักเติ้ลไม่ได้สักที แฮะๆ
แต่บทเอาคืนตอนสุดท้ายของป้องทำเอาเราอึ้งไปเลย
ก็เค้ารักของเค้าอ่ะเนอะ ตั้มเองก็แค้นมากอยู่แล้ว น้องชายทั้งคน แต่มันแรงไปอ่า
-
หายไปนานอ่ะ
-
:o8: เขินจุงเบย ใกล้ถึง4หมื่นวิวแย้ว ดีใจ ตื่นเต้น เรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง จุดที่มีคนเม้นนิยายเกิน500เม้น ปลื้ม :-[
นึกว่าดราม่าจะหนักกว่านี้เห็นจากชื่อตอน ดีที่คุณพี่ชายมาช่วย
นี่ก็ดราม่าแย้วนะ o22 พี่ป้องเครียดออกเห็นมั้ย!
ทำไมนะ แต่งดราม่าที่ไรคนบอกหื่น แต่งฮาที่ไรคนก็บอกดราม่า ตัวเรานี้ช่างเป็นนักเขียนที่เพี้ยนจริงๆ
เก๊าก็บอกอยู่ดราม่า ไม่มีคนเชื่อ ฮือๆ ซิกๆ ความผิดพี่ตั้มเยย จะโผล่มาทำไม โผล่มาฮาซะงั้น
แย้วใครมันเขียนฟร่ะ! เก๊าเอง 55
ตลกตอนพี่แกวิ่งไปซื้ออ่ะ 5555
แต่เราก็เงิบไปกับพี่ป้องด้วยตอนที่พี่ตั้มมา เราสบถเหมือนอิพี่ป้องเดี๊ยะ 55
ยังมีดราม่าแบบต่อเนื่องจริงๆ พี่ป้องนี่ก็คิดมากเหมือนกันนะเนี่ย
แต่ฉากเล่าซอกหลืบนั่นมันอัลไล ขำ 555555
อันนี้ก็ไม่รู้สินะว่าถ้าพี่ตั้มไม่มาขัดจังหวะอิน้องมันจะพูดอะไรต่อ น้องมันก็ถามน้าว่าอีพี่หงุดหงิดอะไร น้องมันก็แคร์ แต่... พี่ตั้มมา! :laugh: ฮ่าๆ
ยังดราม่าต่อเนื่องรัวๆ ยาวๆ ค่ะ #นิยายเรื่องนี้ขายดราม่า อ้าว เอ๊ะ! ทำไมรู้สึกเหมือนเห็นมีแต่คนทำหน้าไม่เชื่อ เหอๆ
ฉากซอกหลืบนั่น... ก็แค่... คิดว่าพี่ป้องที่พร้อมออกศึกมันน่าจะหื่นจัดเตรียมพร้อมมองน้องทุกย่างก้าวอ่ะค่ะ
แล้วพี่ป้องเป็นคนนิสัยเก็บรายละเอียดนะ ตั้งแต่ฉากแรกที่พี่แกมองน้องตอนรู้ว่าเติ้ลเป็นเกย์ หรือนิสัยอื่นๆ ออกแนวผู้ชายหยุมหยิมง่ะ ก็ไม่แปลกที่นิสัยจะงี่เง่า คิดมาก ขี้ใจน้อยแบบนี้
แต่ ณ. โมเม้นนั้นพี่แกกำลังหื่น กำลังเหลิง มันก็คงจะร่าเริงหน่อยๆ ต่อมาก็ห่อเหี่ยวเพราะถ้อยคำอิน้องไปอย่างที่เห็นอ่ะค่ะ แต่นะ... ขนาดสภาพจิตใจห่อเหี่ยวแมมมอธพี่แกยังไม่เหี่ยวเยย ฮ่าๆ
อ๊ายยยยยยยย น้องเติ้ลยังไม่มั่นใจให้ป้องได้ชื่นใจเลย
จะจบซะแล้ว :monkeysad: :serius2: :katai1:
#พี่ป้องช้ำรัก #เมะดราม่า :-[
เอาน่า เดี๋ยวตอนจบป้องก็มีแฟนเองแหละ อย่าคิดมาก :o8:
คอยดูละกันว่าเราจะเขียนให้พี่ป้องกับเติ้ลรักกันได้ยังไง อิๆ :impress2:
อ้าวจะจบแล้วเหรอเร็วจุงงงง
โอยยยชอบคำวิจารณ์ซอกหลืบพี่ป้องจังเลยค่ะ
โถววว พี่ป้องอย่ารุนแรงกะน้องมากสิคะ 555
ง่ะ ไม่เร็วน้า นี่ก็ปาไป 5 เดือนแย้ว หรือเรื่องมันไม่เดินฟร่ะ? ไม่น้า ก็ลงไปตั้งเยอะ เป็นร้อยๆ หน้าน้า :really2:
มุกซอกหลืบได้มาจากโฆษณายาแก้หัวนมดำตามเว็บเกย์อ่ะค่ะ :ling2:
มันมุกสัปดนมาก ไม่รู้สิ ก็เราชอบมุกตลกแนวนี้มั้ง ชอบหนังแบบ TED พอรู้อยู่ว่ามันแรงและเชี่ยมาก แหะๆ เราเป็นคนแบบนี้แหละค่ะ
สปอย! เดี๋ยวพี่ป้องจะรุนแรงมากกว่านี้อีก ขอบอก! :oo1:
ทำไมพี่ตั้มเป็นคนแบบนี้วะแม่ง!!!...ทำไมพี่ตั้มถึงได้ใจขนาดนี้ กร๊ากกกก!!! เถื่อนโหดโฉดสุดๆ ก็ยังยืนยันเหมือนเดิมว่า #ทีมพี่ตั้ม
พี่ป้อง...รอน้องมาได้ขนาดนี้ก็รออีกสักหน่อย(?)ให้น้องมันรู้ใจตัวเองเนอะ เอาแบบให้น้องดิ้นหนีความรู้สึกตัวเองไม่พ้นไรงี้ แต่ระหว่างรอพี่ก็ได้กำไรอยู่นะหรือพี่จะบอกว่าขาดทุน?
เริ่มจะเกรียนตามคนเขียน...เริ่มค่อยๆซึมซับมาและ เอ๊...หรือเรามีพื้นฐานอยู่ก่อนแล้ว 555+
ง่ะ! ทำไมทีมพี่ตั้มมันเยอะจัง :confuse: รึแฟนๆ นิยายเขาชอบคาแรคเตอร์หล่อ รวย ร้าย แบบนี้?
คราวหน้าเราควรจะให้คนแบบนี้เป็นพระเอกใช่มั้ย เขี่ยพระเอกงี่เง่าแบบพี่ป้องพี่ชัชทิ้งไป เอาแบบพี่ตั้ม พี่สตาร์เป็นเมะชั่วๆ ยืนพื้น เหอๆ
คนเรามักไม่ชอบมองสิ่งที่อยู่ในมือตัวเอง คอยแต่จะมองว่าคนอื่นถืออะไรเอาไว้แล้วอยากได้ตาม เหอๆ ทั้งพี่ป้องทั้งเติ้ลเลย ตาบอดกันทั้งคู่ นิสัยเด็กๆ ชอบทำตัวงี่เง่า หึๆ
:pig4:
:pig4: ขอบคุณเช่นกันค้าบ และ :pig2: อีกนะค้าบ
อี่พี่ป้องอุตส่าห์ลงไปซื้อถุงยางกับเควายเพื่อให้พนักงานเซเว่นขายกล้วยแค่นั้น
แต่ไม่ได้ใช้สะนี่ น้องเติลก็เลย อิไตโยะๆ อิพี่ป้องก็อิคึอิคึ อ่าๆๆๆ ไปตามระเบียบ
แต่ก็สงสารอิพี่ป้องนิสนุง คือ มุงเป็นตัวเอี้ยอะไรอ่ะพี่ป้อง?
อิน้องเติลนี่ก็นะ เหมือนพี่ป้องบอกแหละ ทำตัวหวง ไม่ให้พี่ป้องไปไหน แต่บอกไม่ให้รักตัวเองเอิ่มนะ
ตอนจบจะเป็นไงนะ เห็นคนแต่งบอก ตอนจบอย่าด่าพี่ป้อง
นี่บอกเลยไม่ด่าแน่นอน(?)เอาเป็นว่าแล้วแต่สถานการเนอะ ไม่ซีๆ
#ทีมพระเอก #ทีมปกป้อง
พี่ป้องวิ่งไปซื้อเควายเพราะเติ้ลสั่งค่ะ แต่ดันไปเจอพนักงานขายกล้วยให้ พี่ป้องขี้อายเนอะ ตอนนี้พี่แกอายค่ะ :o8:
เอาเป็นว่าตรงนี้เป็นสารแฝงแล้วกันเนอะว่าเราซ่อนความหมายอะไรเอาไว้ เราไม่เขียนฉากบ้าๆ ใส่ลงไปโดยไม่มีเหตุผลแน่นอน ฉากทุกฉากจะมีการพัฒนาของตัวละครเสมอ แต่บางครั้งเราก็ขี้เกียจบอก ขึ้นกับประสบการณ์ของคนอ่านว่าจะตีความอย่างไร จะมองสิ่งต่างๆได้ลึกมากแค่ไหน
ฉากนี้อ่านเอาฮาขำๆ มันก็ฮาได้ ประเด็นการซื้อถุงยางของผู้ชายก็มี ประเด็นอื่นก็มี ตอนนี้พี่ป้องอายที่ต้องซื้อเควาย(อันเป็นสัญลักษณ์ของเกย์) เดี๋ยวคอยติดตามพี่ป้องต่อไปเรื่อยๆ เถอะค่ะว่าพี่แกจะเปลี่ยนไปแค่ไหน
แล้วจะยังรักยังสงสารพี่ป้องกันอยู่รึเปล่า หึๆ o3
:เฮ้อ: ถอนหายใจยาว ๆ กับนิสัยของเติ้ล น่าสงสารพี่ป้องจริงๆ
อีกสองตอนจะจบแล้วเหรอคะ เร็วจังเลย พี่ตั้มดูเป็นคนอบอุ่นมากก ถึงจะร้ายจะเลวยังไง แต่กับน้องกับเพื่อน พี่ตั้ม อบอุ่นมากก เราเริ่มหลงรักพี่ตั้มละอ่ะ :-[
ปล. เราว่าที่บางคนเค้าอายตอนซื้อถุงยางเพราะสภาพแวดล้อมด้วยแหละ เราเคยเจอ ผช ไปซื้อใน 7 มีแต่คนมองเค้า
เราก็เป็นหนึ่งในนั้นนะ 5555 แต่เรามีมารยาทตรงที่ไม่มองโต้ง ๆ แค่เหล่ๆมองเฉยๆ คือเค้าหล่อ แอบอิจฉาคนที่เค้าจะไปใช้ด้วย :z1:
ปล2. เป็นตัวของตัวเองดีที่สุดค่ะ ไม่ต้องฝืน ไม่ต้องเปลี่ยน บางคนรับไม่ได้ แต่ก็มีอีกไม่น้อยที่เข้าใจและคอยติดตามอยู่ตลอดสู้ๆ นะคะ ( อย่าโบกเค้านะ เค้า ไม่รู้เรื่อง แต่เค้าเป็นกำลังใจให้ ) :mew1:
ตอนนี้เหม็นเบื่อเติ้ลแต่ตอนหลังอาจจะสงสารน้า :impress2:
#ทีมพี่ตั้ม ปรากฏตัว เอ๊ะ! ทำไมสาวกพี่ตั้มเยอะจัง ออกกี่ฉากมีคนกรี๊ดทุกฉาก จะมีบ้างมั้ยน้า ฉากที่พี่ป้องเท่กว่าพี่ตั้ม ฮ่าๆ
ซื้อถุงยางเราไม่อายนะคะ เราไปคนเดียวเจอในเซเว่นน่าใช้ก็ซื้อ บางทีไปกับแฟนก็มีคุยๆ กัน เฮ้ยๆ อันนี้ลดราคาหนึ่งแถมหนึ่งล่ะ แฟนเราก็ไม่อายเวลาซื้อ แต่เราสังเกตนะ เวลาเราซื้อจะมีคนแอบมองเราเยอะมาก โดยเฉพาะพวกมนุษย์ป้า คือป้าจะมองทำไม หนูมีผ.อัว หนูป้องกัน หนูรับผิดชอบต่อตัวเองและสังคม ป้าจะเผือกอะไรด้วย? อาจจะเพราะหน้าเราเด็ก มันเลยดูแก่แดด
เพราะคนรอบข้างเป็นกันแบบเนี๊ยะ เด็กมันถึงไม่กล้าซื้อถุงยาง แถมราคาถุงยางก็ค่อนข้างแพง เด็กมันไม่อยากจ่ายเงินป้องกันชีวิตมันตรงนี้ ปัญหาโรคติดต่อ ปัญหาท้องมันถึงแพร่หลาย ค่านิยมอีก #เสียบสดหนุกกว่า #แมนๆเค้าไม่ใส่ถุง แบบ... นะ เออเอาเหอะสังคมไทย!
ว่าแต่... ละคนแต่งนิยายอย่างเรามาบ่นอะไรตรงนี้เนี่ย ฮ่าๆ #เผลอเข้าโหมดคนแก่อีกละ #Aziขี้บ่นมาก :ling1:
ขอบคุณนะค้าบ :pig4:
มาต่อไวไวน๊า ....
มาแว้วค้าบ o13
:กอด1: ใกล้จบแล้วเหรอคะ พี่ป้องของน้อง :ling1: คงจะคิดถึงน่าดู เรื่องนี้อ่านสนุกมากๆ หลังจากนี้จะติดตามเรื่องอื่นๆต่อไปนะคะ
ขอบคุณค่า :pig4:
อิพี่ป้องงงงงง แต่ละคำที่ออกมาจากปากแกนี่แบบ......จะเมนท์เรื่องหลืบเติ้ลทำไม? ใช้บ่อยแล้วดำงี้ เอาจริงๆนะคู่นี้เหมาะสมกันมากๆ ป้องก็ให้เวลาน้องมันหน่อยสิ เพิ่งเกิดอะไรต่อมิอะไรเอง เดี๋ยวก็โอเคเองแหละ
ห้ารอบนี่แบบ แหม อีกวันเติ้ลเดินเด้งดึ๋งๆเชียวขนาดเจอแมมมอธนะ
รักโมเมนท์ระหว่างพี่ตั้มกับพี่ป้องมากๆค่ะ ฮาจริง เกรียนจริง
เพราะเป็นนิยายถึงสะใจได้ ถ้าเป็นจริงเราก็ไม่อยากให้ใครโดนแบบไหนทั้งสิ้น อยากให้โลกสวยกว่านี้
นินทาชาวบ้านแป๊บ - สาวไทยนางหนึ่งอยากอยู่ประเทศที่เราอยู่มากๆ นางลงเว็บหาคู่แล้วเจอหนุ่มคนหนึ่งที่นางพร่ำเพ้อละเมอถึงว่าหล่อมากๆๆๆ ผู้ชายดีสุดยอดยอดพานางเข้าโรงแรมไปฟีทเจอริ่งกัน เจอกันหลายหนจนนางจ่อนข้างจะแน่ใจว่าคนๆนี้คือคนที่ใช่ของนาง เสียอย่างเดียวคือตอนที่เราคุยกับนางคือไปหาหมอด้วยกันแล้วนางก็บอกว่าไม่ได้ใช่ถุงยาง นางไม่กลัวท้องเพราะผู้ชาย-ข้างนอก แต่เขาเป็นคนที่ใช่จริงๆเพราะนางติดโรคเพศสัมพันธ์ หมอถามว่าทำไมถึงไม่ใช้ไม่กลัวเหรอ? นางตอบว่าไม่ใช้เพราะว่าผู้ชายไม่ยอมใช้ ไม่กลัวตอนนั้นเพราะว่าผู้ชายหล่อมากๆคงจะไม่เป็น เราที่ช่วยแปลให้นางอยากขอปี๊บมาคลุมหัว เราขอนางแล้วว่าจะเล่าเพื่อเป็นอุทาหรณ์ค่ะ
เด็กฝรั่งแถวบ้านเราสามารถเดินเข้าไปขอถุงยางจากพยาบาลของโรงเรียนได้เลย แต่เจลคงไม่ได้มั๊ง สงสารพี่ป้องแหละไปซื้อเสียดิบดีดันไม่ได้สักอย่าง แค่ถ้าซื้อกล้วยมาน่าจะได้ใช้นะ
พี่ป้อง เมะรันทด เมะปากเสีย เมะจริงใจ เมะอ่อนแอ และอื่นๆ ... ฮ่าๆ :laugh3:
เดี๋ยวมาดูกันว่าการที่พี่ป้องไม่รอน้องทำให้พี่ป้องต้องเสียอะไรไป เหอๆ #สมน้ำหน้ามันทั้งคู่! อ้าว! เอ๊ะ? มีคนแต่งที่ไหนเค้าพูดถึงตัวละครตัวเองแบบนี้บ้างฟร่ะ!
ขอแก้เรื่องน้องเติ้ลเด้งดึ๋งนิดนึงน้า ก็นะ... พี่ตั้มมาจะให้เติ้ลมันนั่งสำออยโอ๊ยเพลียจุงเบยก็ใช่ที่ อิน้องมันก็คงกลัวอ่ะค่ะ เดี๋ยวพี่ป้องจะโดน ที่เติ้ลมันหลุดปาดว่าพี่ตั้มอย่าทำอะไรพี่ป้อง อิน้องมันไม่รู้เล้ย... ว่าพี่ๆมันสองตัวชั่วร้ายขนาดไหน โคตรเกรียน พี่ตั้มก็มีการเสือกเรื่องของน้องอีกว่าสุดไม่สุด พี่ป้องก็เม้าหน้าตาเฉย ผู้ชายบางคนแม่มก็เอี้ยอย่างนี้จริงๆ นินทาคู่นอนให้เพื่อนฟัง
พวกนี้รู้กัน แต่แกล้งปิดเติ้ลเพื่อให้เติ้ลสบายใจ เห็นเลยว่าพี่ตั้มค่อนข้างประคบประหงมเติ้ล ลองคิดเล่นๆว่าถ้าเติ้ลแอบมาได้ยินที่พี่ตั้มคุยกับพี่ป้องคงโกรธทั้งพี่ตั้มและพี่ป้องเลยแหละ หึๆ เรื่องใหญ่แน่ๆ #อับอายจนพาล ชัวๆ
เมืองไทยกับเมืองนอกไม่เหมือนกัน ต่างวัฒนธรรมกันด้วย ทุกๆที่มีความดัดจริตในแบบของตัวเอง เราทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตัวเองให้ดีพร้อมแล้วค่อยๆขยับขยายไปสู่คนใกล้ตัวค่ะ ไอ้เรื่องเปลี่ยนคนทั้งโลกนี่ #ฝัน ชัดๆ #โลกนี่มันโหดร้ายแต่คนแม่มใจร้ายกว่า
:ling3:
สะใจเบสอ่ะแบบว่าสาสมแล้ว
ไม่ใช่วันมันติดใจแล้วหันมาแย่งป้องกับเติ้ลนะเฮ้ย
มันจะมาม่าฟุด ๆ แบบว่าผัวเก่ามาแย่งผัวใหม่เติ้ลไรเงี่ย 5555
สะใจคอมเม้นนี้มาก ฮาสุดๆ เดี๋ยวขอจดมุกไว้นะคะ เผื่อจะเอาไปใช้เรื่องหน้า เหอๆ :hao6:
ยิ่งอ่านยิ่งชอบอ่ะ
ขอบคุณค่า :กอด1:
o13 สุดยอด. พี่ตั้มคือดีงามค่ะ
พี่ป้องห้าน้ำ. ฉายาใหม่. ยสตน ขนาดนั้นได้กินข้าวกันบ่ายๆนะ
ถ้าเติ้ลมันควักไส้ออกมาล้างได้คงเร็วกว่านี้อะ
แต่พี่ป้องน่ารักนะระบายออกอย่าถูกจุด. ไม่ทำรอยด้วย
ส่วนน้องเติ้ลยังเป็นเด็กป่วงสับสนตัวเองเช่นเคย ได้อีพี่ป้องไปเยอะก็สงสารพี่มันขึ้นหน่อยเถอะ
ตอนนี้รอดูว่าพี่ป้ิงกับพี่ตั้มจะร่วมมือกันทำอะไรอีก. :mew1:
ชอบโมเม้น bromanceงี้อ่า. ด่าพ่อกันนิดหน่อยแต่รักนะ
#ทีมพี่ตั้ม อีกแย้ว... :o8: ตกลงเอาตำแหน่งพระเอกให้พี่แกไปเลยดีมั้ย? ใครๆ ก็รัก ใครๆ ก็เชียร์ ฮ่าๆ #พูดเล่น
#ป้องห้าน้ำ ... อืม ฟังแล้วขลังดีค่ะ สูสีกับ #ตั้มแบล็กไฟร์ เนอะ :laugh:
ต้องรอเชียร์เติ้ลนะ แต่อาจจะต้องทำใจหน่อย เด็กมันโง่แถมเอาแต่ใจ อิๆ
ว่าแล้วก็เศร้า... :hao5: เค้าเขียนฉากกุ๊กกิ๊กระหว่างเมะเคะไม่สนุกเหยอ... ไม่ค่อยมีใครกรี๊ดเยย ทำไมทุกคนหันมาปลื้มฉาก bromance เกรียนๆ ระหว่างเพื่อนล่ะเฟ้ย! ฮ่าๆ หรือคราวหน้าเราจะไปเอาดีด้านนิยายเพื่อน(แอบ)รักดีคะ? ฮ่าๆ
รอกรี๊ดได้เลยอ่ะ พี่ตั้มกับพี่ป้องยังผสานเคมีกันอีกยาวๆ ตอนท้ายๆ ฟินแน่นอน เหอๆ :impress2:
อ้าวจะจบแล้วรึ อีกสองตอนเอง ดูยังค้างๆคาอยู่เลย อยากกินมาม่าต้มยำกุ้งใส่พริกกะเหรี่ยงแซ่บๆอีกหม้อนึง
อิพี่ป้อง ถ้าคิดน้อย เลวกว่านี้อีกนิด ก็ไม่เห็นมีไร ได้อยู่ด้วยกัน เอากันมันๆ ตอนนี้ก็ไม่ค่อยต่างจากคนเป็นแฟนกัน แค่ไม่ได้บอกคำว่ารัก คาดหวังมากไปมันหงุดหงิดร้อนรุ่มเปล่าๆนะ
อยากให้พี่ตั้มเป็นพระเอก 555เลวดีและมีพาวเวอร์ ส่วนเติ้ลเริ่มปลงๆกันางแล้ว เอาไงก็เอาคิดได้เมื่อไหรก็บอกพี่ป้องมันไปล่ะกัน
ซื้อk-y ถุงยาง ใยจึงต้องอาย ก็เหมือนซื้อของทั่วๆไป พนักงานแคชเชียร์ต้องโดนเทรนมาแล้วล่ะว่าห้ามแสดงออกว่า รังเกียจ วิพากวิจารณ์สิ่งที่ลูกค้าเลือก ไอ้ที่แซวลูกค้าน่ะ ทรามเสียมารยาท....แต่อ่านนิยายก็ชอบแบบยสตนอ่ะแหล่ะ มันดูบรรยายได้มันส์กว่า555
#มาม่าต้มยำกุ้งใส่พริกกะเหรี่ยงแซ่บๆ เกรงว่าจะไม่มีค่ะ o22 กลัวจะมีแต่ #มาม่าหน่วงๆปวดตับทรมานไต :a5:
เพราะพี่ป้องเป็นผู้ชายคิดมาก อย่าลืมนะ พี่แกมีปัญหาในการเข้าสังคมน้า ก็คงมีบุคลิกแปลกๆ พอตัวตามสไตล์โอตาคุ+อาร์ทติส+เกรียนนิดๆ คงไม่เหมือนจิ๊กโก๋บ้านนอกอย่างพี่ตั้มที่ชัดเจนกับเรื่องแบบนี้ ซึ่งถ้าพี่ป้องเอากับเติ้ลได้หน้าตาเฉย พี่ป้องจะต่างอะไรกับพี่เบสท์และโก้?
แต่ก็นะ... เติ้ลทำแบบนี้ ระวังพี่ป้องจะแปรปรวน ดีแตก อิๆ o17 ต้องรอติดตามจริงๆ ว่าเราจะทำให้คนอ่านหันมาสงสารเติ้ลได้หรือไม่ คิกๆ #ทีมย่าแย้ม เอ้ย! ผิดเรื่อง
นอกประเด็นนิด #พนักงานแคชเชียร์ต้องโดนเทรน ใช้ไม่ได้กับทุกที่ในสังคมไทยค่ะ เจอมากับตัวเลย :hao5:
ไม่ใช่แค่เรื่องซื้อของพวกนี้หรอก เรื่องอื่นบางทีก็แทบจะกินหัวลูกค้า เค้าโดนประจำ
แล้วพี่ป้องเป็นตัวเหี้ยอะไร!!!
อุ้ย! ลืมตัวว่าอยู่ #ทีมพี่ป้อง
พี่อย่านอยด์ไปเลย น้องมองๆแล้วก็รู้สึกว่าเติ้ลมันไปไหนไม่รอดหรอกพี่
เติ้ลออกจะติดพี่ขนาดนี้
ป.ล. พี่ตั้มถ่อยมากจีจี เถื่อนถ่อยแต่รักน้องม๊ากมาก~ ก็น่ารักไปอีกแบบ~
กรี๊ด...... #ทีมปกป้อง โผล่! ฮ่าๆ o17
เติ้ลไปไหนไม่รอด แต่พี่ป้องล่ะ? พี่ป้องจะไปไหนรึเปล่า? เติ้ลทำแบบนี้ระวังเถ้อ... ระวังพี่ป้องหนีนะ ฮ่าๆ
ท่าทางความถ่อยของพี่ตั้มจะเป็นที่พูดถึงไปอีกนาน ฮ่าๆ
สงสัยว่าจั้มตงแอบได้ยิน
มาต่อไวๆนะตะ
... :undecided: ... เป็นครั้งแรกที่แปลคอมเม้นแฟนคลับไม่ออก ... ขออภัยคับ
แต่มาต่อแล้วนะ :pig2:
อ่าาาาาเราทำใจเตรียมใจรอมาม่าเจ้มจ้น
ก่อนเข้ามาแต่ไหงอิพี่ป้องมันไม่ค่อยเจ้มจ้นเบย :laugh: :laugh: :laugh:แต่ก็ดีแล้วค่ะที่แค่หน่วงๆแถมพี่ตั้มโผล่มาให้ปรึกษาถึงที่ :pig4:
ทำหน้ายิ้มแล้วสแยะปากหัวเราะ ... เค้าเขียนมาม่าแบบเข้มข้นไม่เก่งหรอก เป็นแต่แบบหน่วงๆ อืดๆ ฮ่าๆ o16
แล้วพี่ตั้มจะโผล่มาอีกเรื่อยๆ :impress2:
ผ่านสายตาเนิ่นนาน ไม่กล้าอ่าน กลัวผิดหวัง แต่ แต่. โอ้ว ขอบคุณที่สร้างผลงานชิ้นดีๆ ให้จรรโลงใจ ละเอียดมาก ชีวิตเด็กมหาลัยแต่การดำเนินชีวิต ได้ยอดเยี่ยม ชอบป้องเป็นผู้ชายในฝันเค้าเลย รักผู้ชายคนนี้ที่สุด
ในที่สุดก็มี #ทีมพี่ป้อง โผล่! o7
ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่เห็นคุณค่าของนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณที่ตัดสินใจกดเข้ามาอ่าน ขอบคุณมากๆ ค่ะ o1
ถ้าเติ้ลรู้น่าจะเรื่องใหญ่นะครับ คงโกรธน่าดูเลย
:interest: ชัว! :haun5:
จับทางเค้าได้ละใช่มั้ยตัวเอง ... แหม ทันเค้าแย้วนะพักนี้ :mew3:
แต่ยังไงผมก็ไม่ชอบสิ่งที่ป้องกับตั้มทำกับเบสอยู่ดีนะ แต่ก็ไม่ได้อินไปมากมายอะไรมันก็แค่นิยายอ่ะนะ แต่ตรงนี้มันสะท้อนชีวิตจริงได้นะ ตรงที่ใครเป็นพระเอกใครเป็นตัวร้าย มันก็อยู่ที่ว่าใครเป็นคนเล่า คนเล่าเข้าข้างใคร ผู้ฟังจิตใจโอนเอียงไปฝั่งไหน อันนี้คือเราฟังมาจากมุมมองของป้องที่รู้มาจากเติ้ลที่ฟังมาจากคู่ขาเบสอีกทีว่ามีคลิปที่ส่งไปอวดต่อๆกัน แต่เบสเองก็โดนไปแล้วชุดใหญ่แล้วถ้าบังเอิญว่าคลิปมันไม่มีอยู่จริงละ ก็อย่างว่ามันเป็นมุมมองของใครและใครเล่า
ก็เหมือนในโซเชี่ยลอ่ะเนอะบางคนบางข่าวแค่ฟังฝ่ายหนึ่งเล่าคนที่อ่านก็ด่าแบบสาดเสียเทเสียแช่งชักกันถึงโคตรเหง้าบ้าง สมควรตายบ้างอะไรบ้าง พิพากษาตัดสินชีวิตคนคนนึงไปแล้วโดยลืมไปว่าก็แค่ฟังมาจากฝ่ายเดียว พอมารู้ทีหลังว่าเรื่องทั้งหมดที่รู้มามันไม่จริงก็ทำลืมๆมันไปแล้วก็ไปหาข่าวใหม่เรื่องใหม่มาพิพากษากันเหมือนเดิม จนบางทีลืมนึกไปว่าแล้วคนที่โดนนั่นละเขาใช้ชีวิตต่อไปยังไง..
#ไม่มีไรนะฮ่ะบ่นๆเฉยๆไม่ซีเรียสนะ
ถึงกับกด [โหวต+] ให้ เป็นครั้งแรกที่อ่านนิยายแล้วเจอคอมเม้นดึงสติแบบนี้ ชอบมุมมองของคุณมากค่ะ o13
มันเป็นอย่างที่คุณพูดจริงๆ ทั้งในพันทิป เฟซบุ๊ก เพจต่างๆ ทุกคนด่ากราดใส่กันแบบไม่แคร์อะไรเลย ผู้คนสมัยนี้ไม่ค่อยยอมหุบปาก ทุกคนพยายามแสดงออก อ้างยุคประชาธิปไตย มีสิทธิเสรีภาพ แล้วก็กระทำตามใจชอบโดยลืมนึกไปว่าตัวเองอาจจะไปล่วงเกินคนอื่น สนใจแต่ตัวเองจนลืมคิดถึงจิตใจคนรอบข้าง เราไม่ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันเหมือนเดิม ความน่ารักของวัฒนธรรมหายเหลือแต่กระแสนิยมอะไรก็ไม่รู้ อย่างเช่น #ถ่อยแล้วเท่
เวลาเราเห็นอะไรแบบนี้แล้วเราหดหู่นะ แต่มันไม่ใช่เรื่องที่อยู่ๆ เราจะลุกขึ้นไปด่าพวกคนนั้น เราเลยมาระบายออกด้วยการเขียนนิยายมั้งคะ นิยายของเราเลยประหลาดอย่างที่เห็นแหละ
ตอนนี้พี่ป้องเป็นคนเล่า พี่ป้องก็จะมีทั้งอคติและทัศนคติบางอย่างที่แย่ แต่บางอย่างก็น่านับถือน้ำใจพี่เค้า พี่ป้องไม่ใช่พระเอกที่สมบรูณ์พร้อม เป็นผู้ชายธรรมดาๆ คนนึง ค่อนไปทางห่วยด้วย ไม่ว่าจะนิสัย ทัศนคติ อารมณ์ วาจา แต่ในความแย่ก็มีอะไรบางอย่างที่น่ารัก ทำให้คนรู้สึกรักได้ บางคนอาจจะเกลียด80%ของพี่ป้องชอบแค่20 แต่กับบางคน เค้าอาจจะรับได้65%แล้วเลือกที่จะรักคนๆนี้
เราสบายใจที่รู้ว่าหนึ่งในกลุ่มนักอ่านมีคนอ่านแบบคุณนะ เพราะต่อให้เราเขียนให้ตัวละครทำเรื่องแย่ๆลงไป เราก็จะยังสบายใจได้ว่านักอ่านของเรารู้จักแยกแยะ นักอ่านของเราคิดเป็น
#เป็นคอมเม้นที่เลอค่ามากค่ะ :กอด1:
ป.ล. คนที่ใช้เฟซจริงไปเม้นด่า ป.ต. นี่กล้ามากอ่ะ เราอย่างดีก็แค่ตามเผือกห่างๆ ไม่เม้น บางคนที่เม้นจัดเต็มมาก เสียดาย ป.ต. มาก :z3:
ตอนเค้าโฆษณาผ้าอ้อมเด็กนะ โคตรเท่ เราถึงกับมดลูกสั่นคิดในใจว่า "หนูอยากได้แบบนี้ซักคืน!" ชอบผู้สไตล์นั่นค่ะ มันเอาไว้จิ้นแล้วฟินดี แต่ในชีวิตจริงเราเลือกหนุ่มแว่นเรียบๆนะ ฮ่าๆ
ไม่น่าเลย... ไปซะแล้ว... สงสารซิงเกิ้ลมัมลูกสอง แต่นะ... ถ้าไม่ท้องก่อนเค้าจะแต่งกันมั้ย? สุดท้ายเราเลยตามข่าวเงียบๆ ไม่ออกความเห็น เพราะความจริงเป็นเช่นไรก็เป็นเรื่องในมุ้งชาวบ้านค่ะ #จบช่วงชวนเม้า
-
โถๆๆๆ พี่ป้อง พี่ไม่ได้เป็นเหี้ยหรอก พี่เป็นแมมมอธผู้มีลึงค์อันใหญ่ยิ่ง คิดอย่างนี้สิพี่ จะคิดเป็นเหี้ยทำไม อันติ๊ดเดียว (เหมือนเคยเห็นกระจู๋เหี้ยเน๊าะกรู :laugh: ) พี่นี่รักเติ้ลมันจริงๆเน๊าะสังเกตกระทั่งซอกตูดน้องมัน :m20: พี่ก็เข้าใจน้องมันหน่อยดิ น้องเติ้ลมันก็ดีขึ้นนะ มันหวังดีกับพี่ที่มันถามอ่ะ มันพรากซิงพี่มา ไม่ใช่มันไม่อยากรับผิดชอบ แต่มันก็กังวลตัวเอง เพราะพี่เป็นชายแท้ มันกลัวพี่จะแค่หลงทาง แบบพี่เคยไปทางเรียบจู่ๆมาเลียบทางด่วน น้องมันก็กังวลบ้างไรบ้าง เหมือนที่พี่กังวลนั่นแหละว่า เติ้ลมันมองพี่เป็นอะไรกันแน่ เอากันก็จริง เปิดแต่ผ้าไม่ได้เปิดใจคุยกันมันก็ไม่เข้าใจกันหรอก ลองหันหน้าคุยกันบ้าง ไม่ใช่เอากันแล้วคุยกันอย่างตอนนั้นนะมันเสียอรรถรส :pigha2: แหม แต่พี่นี่ไม่ค่อยเลยเน๊าะเตรียมความพร้อมยิ่งกว่าน้องมันอีก แล้วฟ้าเหลืองกันเชียวนะ เสียดายไม่มีบรรยายอ่ะ :hao5: พี่ป้องนี่รักเติ้ลมากนะ กลัวเติ้ลจะรู้แม้กระทั่งไปเอาคืนให้ พี่ตั้มก็แสนดีแต่ :a5: พี่ดาร์คมากค่ะ พี่เกินบรรยายเลยอ่ะ แต่เขาไม่หนับหนุนให้เป็นผัวอ้นนะ เขาไม่ได้ไม่ชอบอ้น แต่ไม่รู้สิ เขาอยากให้พีตั้มมีเมียแมนๆมากกว่าอ่ะ คนเขียนมันฟินดีออก นะ นะ จัดแมนๆเป็นเมียพี่ตั้มเถอะ :call: และก็มันคืออัลไลลลลลลลลล อีกสองตอนจบ อยากจิกรี๊ดดดดดดด :z3: ยังไม่มีอะไรเคลียร์คัตชัดเลย และแถมยังมาบอกอีกว่าอย่าด่าอีพี่ป้องตอนท้าย ไม่เอานะ เลิกมาม่าเถอะ ให้ลงตัวเถอะ ไหนๆมันก็ลงตูดกันแล้ว :call:
คราวหน้าถ้าเราเจอเหี้ยหงายท้องเราจะพยายามถ่ายมาให้ชมนะคะ ฮ่าๆ :laugh: เป็นไปกะคนอ่านได้เนาะ
เป็นคนเดียวเลยนะที่สังเกตว่าเติ้ลมันถามพี่ป้องทำไม ฮ่าๆ ดีใจที่มีคนสัมผัสได้ว่าความจริงแล้วอิน้องมันแคร์พี่มาก แต่อีพี่นี่คิดแต่เรื่องหื่นๆ อย่างเดียวเลย
พี่ตั้ม กับ อ้น? ทำไมคนถามแบบนี้กันอีกแย้ว... คนอ่านไปรู้อัลไลมา! #มีเสียงคนที่ซื้ออีบุ๊กอ่านจนจบแล้วตอบว่า "ก็เอ็งนั่นแหละชอบหลอกล่อให้คนอื่นเข้าใจผิด!"
ยังคงย้ำเช่นเดิม คนแต่งคนนี้เขียนฉาก ซาปาดูฮุ้ว ไม่เก่ง (* ซาปาดูฮุ้ว < ศัพท์จากกระทู้สังคังแห่งพันทิป ฮ่าๆ)
ว่าแต่ ไหนๆ ก็ไหนๆ ขอคอนเซ็ป "เมียแบบแมนๆ" ให้ข้าน้อยด้วยขอรับท่านอาจารย์ แบบไหนถึงจะเรียกว่าแมน? อย่างอีน้องปานเทพเกรียนแตกเมียรักพี่สตาร์สุดแอ๊บแบ๊วนั่นพอเรียกว่าแมนได้มั้ย?
แต่งนิยายมาหลายเรื่องยังงงกับคอนเซ็ปคำว่าแมน ไม่เข้าใจว่าแบบไหนที่เรียกว่าแมน(เคะแมนๆ) อย่างตอนนี้เรายังงงเลย ทำไมเขียนๆ ไปแล้วคนชอบพี่ตั้มเยอะมาก จริงๆ นะ เอ๋อมากเลยตอนนี้
โธ่....พี่ป้องช่างเป็นเมะที่น่าสงสารที่สุดเลยนะ :hao5:
คราวหน้าถ้ามีคนถามหานิยายที่เมะโดนกระทำ พระเอกน่าสงสาร นายเอกร้าย รบกวนแนะนำนิยายกระผมด้วยนะขอรับ o18
เราว่านี่ก็เหมือนแฟนกันแล้วนะคะ(...)
คือตัวละครมันไม่รู้ตัวอ่ะค่ะ :katai2-1:
ในโลกนี้มีคนประเภทที่ แคร์สเตตัสบนเฟซ กังวลเรื่องที่แฟนไม่อัพรูปคู่ น้อยใจแฟนไม่กดไลค์ สงสัยเรื่องทำไมแฟนเก่าไม่ลบรูป เพียบค่ะ ตราบใดที่ในโลกนี้ยังมีคนแบบนั้น พี่ป้องกับน้องเติ้ลนี่จิ๊บๆ ค่ะ
ก็เด็กอ่ะค่ะจะเอาอะไรกับมันมาก อายุใกล้สามสิบแต่ป่วยเรื่องรักยังมีเลยค่ะ พี่ป้องนี่20-21ก็ยังถือว่าไม่เป็นผู้ใหญ่ค่ะ
แฟนคนแรก แถมคนที่ตัวเองแอบรักก็ไม่ได้ฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งโลกสวยสดใส พี่ป้องมันก็คงเอ๋ออ่ะค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงให้เขารัก ยิ่งเจออิน้องสับสนชีวิต ทำตัวงี่เง่าเอาแต่ใจอีก เราว่าพี่ป้องคงไปไม่เป็นพอสมควรแหละ ถึงขั้นเป๋ได้เลย
ส่วนคุณน้องเติ้ล เดี๋ยวพอนางหายโง่ก็ฉลาดเองค่ะ แต่อาจจะต้องรอลุ้นหน่อย ให้นางได้รับบทเรียนบ้าง เหอๆ :o9:
เพิ่งได้มาอ่าน รวดเดียวทันแล้วจ้า
คือสงสารป้องตั้งแต่ต้นยันเกือบจบ
ไม่อยากจะบอกว่าเชียร์อ้น เพราะทำใจให้รักเติ้ลไม่ได้สักที แฮะๆ
แต่บทเอาคืนตอนสุดท้ายของป้องทำเอาเราอึ้งไปเลย
ก็เค้ารักของเค้าอ่ะเนอะ ตั้มเองก็แค้นมากอยู่แล้ว น้องชายทั้งคน แต่มันแรงไปอ่า
ตอนนี้ไม่รักเติ้ลแล้วต่อไปอย่ามารักอย่ามาบอกสงสารเติ้ลน้า ฮ่าๆ o17
ก่อนอื่นขอบอกว่า ยินดีต้อนรับค่ะ :pig2: ขอบคุณที่เลือกอ่านนิยายของเราและหวังว่าเราจะได้รับการสนับสนุนจากท่านไปเรื่อยๆ นะคะ ... อ้าวเอ๊ะ! รู้สึกเหมือนบริษัทขายตรงอะไรสักอย่าง ฮ่าๆ
เรื่องที่"แรง"เกินไปนี่เราไม่รู้จะแก้ตัวยังไงดีแฮะ เรารู้นะว่าต้องโดนคนอ่านบางส่วนตัดสินไปแล้วตั้งแต่แวบแรกที่เห็นชื่อเรื่อง :onion_asleep:
บางทีก็อยากหัวเราะทีหลังนะว่า "เป็นไงล่ะ นิยายเราอ่ะฉากเรทกากกว่านิยายบางเรื่องอีก กินตับกันน้อยจะตาย" :sad2: คนแต่งเขียน18+ไม่เก่งเว้ย!
โดนติชื่อเรื่องเหรอ? ตอบเลยว่า #เฉยๆ o16 หันไปดูในบอร์ดสิ อะไรนะ? เซ็ก! ขายตัว! หนังเกย์! รุกๆรับๆ ข่มขืน ผัวๆเมียๆ ถามว่ามันซอฟตรงไหน?
แต่ละเรื่องก็พยายามหาจุดขายเรียกคนอ่านกันทั้งนั้น เหมือนกับที่เราตั้งชื่อเรื่องนี้แบบนี้ แต่นิยายเค้าไม่มีคำลามกส่อ18+พวกนั้นเลยนะ แค่เลือกใช้ประโยคคำถามโดนๆให้คนสนใจ
แล้วพอมาดูเนื้อหา เราว่าคงมีนิยายไม่กี่เรื่องหรอกที่ตัวละครพากันไปตรวจเอดส์ เรื่องอื่นที่ตั้งชื่อเรื่องส่อหื่นขายอะไรไม่รู้ รู้แต่นิยายเรา #ขายดราม่า บอกตั้งแต่วันแรกที่ลงจนตอนนี้ เราขายดราม่าจริงๆ เน้นดราม่า และมีมุกเสื่อมๆควบคู่กันไปด้วย
เราใช้มุกตลกเสื่อมๆ และความสัปดนก็จริง แต่มันก็เป็นอะไรขำๆไปไม่ได้ใส่มาให้มันลามกในแง่เพศสัมพันธ์ มีฉากได้กันก็จริงแต่เราไม่ได้เน้นจุดขายที่"การอึ๊บ" กลับกันเราใช้วิธีเล่าผ่านๆซะเป็นส่วนมาก เน้นความสัมพันธ์ของตัวละครมากกว่าอะไรทั้งหมด เราอยากให้คนสนุกกับการติดตามตัวละครของเรา ไม่ใช่สนุกกับ"เมะกับเคะจะเอากันเมื่อไหร่?"
เราแปลก นิยายเราก็แปลกตามนิสัยเรานั่นแหละ #ยืมคำพี่ป้องมาแพร็บ!
เบื่อจะตายอยู่แล้วนิยายSM ต้องทารุณกันเหมือนนางทาสตบตีกระทำชำเราโซ่แส้กุญแจมือ ทำไมคนอ่านถึงตีความคำว่า "ดาร์ก" "เจ็บปวด" "โหดร้าย" "รุนแรง" เป็นอะไรแบบนั้น? ทำไมคนอ่านถึงตีความนิยายดราม่าว่าต้องพ่อแม่กีดกันมีคนตายฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดไม่รักมีคนอื่น ตัวละครโดนกลั่นแกล้ง
#มันง่ายใช่มั้ยที่จะโยนความผิดให้ปัจจัยรอบข้างแล้วสถาปนาตัวเองเป็นผู้บริสุทธิ์? นี่ไง เติ้ลไง พี่ป้องไง ตัวละครสองตัวนี้ไม่เคยมองว่าตัวเองผิดทำตัวเองเลย พวกมันทั้งคู่น่ะแหละมองว่าตัวเองโดนกระทำ (ชะอุ่ยหลุดออกมาแล้วว่าคนแต่งมองตัวละครตัวเองยังไง ฮ่าๆ)
มันง่ายที่เราจะเชียร์ #ผู้บริสุทธิ์ หมดใจ มันง่ายที่จะรักคนแบบนี้ ตัวละครสีเทาๆของเราถึงไม่มีใครรัก
แล้วที่เราเกลียดที่สุดคือ #ข่มขืน แบบ... #การข่มขืนไม่ใช่โอกาสให้เมะกับเคะได้กันนะเว้ย! คนที่ชอบแต่งให้ตัวละครได้กันเพราะการข่มขืนนี่สงสัยคงไม่เคยโดนข่มขืนมาก่อน หรือเอาระดับแค่ #มีเซ็กโดยไม่เต็มใจ ก็ได้ หรือบางทีเค้าอาจจะไม่เคยมีเซ็กจริงๆเลยก็ได้ เค้าถึงแยกไม่ออกว่าอารมณ์ทางเพศกับอารมณ์ทางใจมันสัมพันธ์ยังไง แล้วก็ชอบใส่มาซะจริง ได้กันเพราะเมาเพราะข่มขืน ฉวยโอกาส
เราบอกตัวเองว่า "ด๊ายยยย ถ้าคนอ่านชอบอะไรแบบนี้ ตรูจะจัดให้!" เราก็แค่เอาสิ่งที่คนชอบอ่านมาเขียนในแบบของเราแค่นี้แหละ ชอบกันไม่ใช่เหรอ? #พระเอกเลวๆ
(อันนี้แอบโฆษณา ใครอยากรู้ว่าเราเขียนฉากข่มขืนยังไงก็ติดตามอ่าน #ดราม่าควีนฯ ได้ มุมมองต่อการข่มขืนเราเป็นแบบนั้นแหละ ทั้งการโดนข่มขืนจากคนที่ตนรักกับการโดนข่มขืนจริงๆ)
แต่กระนั้นเราก็ว่าเราค่อนข้างโรคจิตน้อยแล้วนะ ไม่ใช่พวกสายsmที่จะต้องมานั่งบรรยายความโหดร้ายทารุณเหมือนพยายามอวดความดาร์กของคนแต่ง "ดูสิๆนิยายฉันSMมากเลยแหละ" พวกแบบเนี๊ยะ! เราว่าเราถนัดแนวดราม่านะ ขอเอาความสามารถของตัวเองไปโชว์ตรงช่วงบีบคั้นแบบนั้นดีกว่า
ดังนั้นเราไม่คิดว่าฉากนั้นแรงเลยนะ กลับกันเราว่ามันเบาด้วย พี่ป้องมาถึงก็ซัดอย่างเดียวเลย ไม่พูดมาก ไม่ต้องอารัมภบทก่อนแก้แค้น พี่ตั้มก็เถื่อน ตั้งใจเขียนให้ถ่อยเพื่อให้รู้ว่า "คนจริง" เขาทำกันแบบนี้ คนพวกนี้คืออันธพาล มันเป็นจิ๊กโก๋ มันไม่ต้องมาศักดิ์ศรีอีโก้ทำไปเพราะต้องการแก้แค้นอะไรหรอก คนจะเอาคืนกันมันมีเหตุผลด้วยเหรอ ก็คนจ้องเวรล้างแค้นกันอ่ะ
เหี้ยก็คือเหี้ย! #พระเอกโคตรเหี้ยแต่แสนดีกับนางเอก มันไม่มีหรอก #ถ้าคนมันเหี้ยอยู่ที่ไหนมันก็เหี้ยอยู่กับใครมันก็เหี้ย! นี่แหละค่ะคอนเซ็ปเรา แต่ก็ในวงเล็บว่า "จนกว่ามันจะปรับปรุงตัว" นะคะ
(ไม่เชื่อขอแนะนำให้ไปอ่าน #พี่ชัชน้องต้น แล้วจะรู้ว่าผู้ชายเจ้าชู้สำหรับเราเป็นยังไง)
ไม่งั้นเราจะใส่ฉากพี่ป้องอาละวาดที่ร้านหมูกระทะทำไม ไม่ได้เขียนเพื่อให้พี่ป้องโดนน้องเติ้ลจับอาบน้ำเล่นอย่างเดียวหรอกค่ะ เขียนเพื่อปูให้เห็นว่าพี่ป้องมันเป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่แรก อย่าลืมนะมันซ้อมอ้น มันไปต่อยเบสท์วันสอบ อันธพาลแบบนี้จะให้มันทำตัวเป็นพ่อพระเหรอคะ? ก็คนมันเถื่อนอ่ะ
แล้วพี่ป้องยังถ่อยขนาดนี้พี่ตั้มจะขนาดไหน? รายนั้นคือหัวหน้าแก๊งนะครัช! มีตอนนึงที่พี่ป้องเล่าว่าเมาแล้วพี่ตั้มส่งปืนให้ยิงเล่น พี่ป้องก็ซัดจนหมดแม็ก คนแบบไหนที่จะทำอะไรแบบนี้ละคะ? แล้วคิดว่าคนที่ยิงปืนขึ้นฟ้าหน้าตาเฉยแบบไม่แคร์ชาวบ้านเค้าจะแก้แค้นให้น้องชายด้วยการปลอมตัวมาทำให้เบสท์หลงรักหัวปักหัวปำแล้วทิ้งงั้นเหรอ?
เช่นเดียวกับเบสท์ที่คิดว่าตัวเองแน่ ตัวเองเจ๋ง เค้าลืมคิดไปว่าในสังคมนี้มันยังมีคนที่ถ่อยกว่าเค้าอีกเพียบ พี่ตั้มคือหนึ่งในนั้น
แต่เราก็ไม่ได้ขายความรุนแรงนะ เห็นมั้ยไม่มีฉากน่ากลัวเล้ย มีแต่คำบอกเล่าของพี่ตั้มและพี่ป้อง ซอฟจะตาย เหอๆ #ไว้อาลัยให้เบสท์
แต่อยากให้ตามอ่านจนจบจริงๆ รอดูเถอะว่าสุดท้ายแล้ว นิสัยแบบนี้ของพี่ตั้ม และพี่ป้อง จะเกิดอะไรขึ้น
เราบอกแล้วเราไม่เขียนตัวละครออกมากระทำอะไรไร้ประโยชน์ ทุกอย่างมีผลของมันเสมอ อย่างพี่ป้องที่เคยด่าน้องเอาไว้ "อะไรๆก็ไอ้เบสท์" ตอนนี้คนอ่านก็คงสังเกตเหมือนกันว่า ตอนนี้พี่ป้องยอมเติ้ลมากขนาดไหน
จริงๆ นะ ต้องรออ่านจริงๆ หึๆ o8
หายไปนานอ่ะ
มาแล้วๆ ไม่นานนะ 7 วันพอดี :oni2:
ว่าแล้วก็โฆษณา
(http://image.free.in.th/v/2013/ij/150807081956.jpg)
มาแย้วนะ ทั้งที่ MEB (https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzYyOTA3IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjkyMTIiO30) และ OOKBEE (http://www.ookbee.com/shop/BookInfo?pid=4520d893-fd08-442d-a2d6-41871c9b389a&affiliateCode=74ec5aee613348ad973ce309dcde5bde) เลือกตามสบาย
ที่จะแจกก็คือ ไอ้นี่แหละ ถ้าใครคอมเม้นโดนใจเราเดี๋ยวเราจะถามอีกทีว่าสะดวกรับโค้ดฟรีจากเว็บไหน เราจะไปเอาโค้ดฟรีจากเว็บนั้นให้ เพราะการขอโค้ดมีหมดอายุ กลัวขอมาแล้วมันหมดอายุคนอ่านจะเอาไปใช้ไม่ได้
แจกจริงแน่นอนสำหรับแฟนคลับนักอ่านที่เม้นได้ถูกใจเราที่สุด หมดเขตหลังลงตอนสุดท้ายของ #ไม่ฟิต แล้วนับไปอีก 7 วัน งงอ่ะดิ เค้าก็งง ฮ่าๆ
ในเล่มก็นอกจากรูปก้นผู้ชายบนปกแล้วก็มีตอนพิเศษที่เราจะไม่เอามาลงที่นี่ นิยาย 3 พาร์ท #ไม่ฟิต #ไม่รัก #ไม่หึง เกือบ 500 หน้าแน่ะ ดังนั้นใครอยากอ่านจบก่อนก็อุดหนุนเค้าเอาละกันนะ 200 ไม่อยากเสียตังก็รออ่านฟรี อ่านฟรีจนจบแล้วชอบอยากสะสมก็ซื้อกันได้ จะได้อ่านตอนพิเศษ หรือจะเอารูปบนหน้าปกไปทำอะไรก็ตามสบาย ก้นคนจริงๆไม่ใช้ตัวแสดงแทนนะเออ! ถ่ายเองกับมือ #พูดเล่นนะ อย่า fab กับหน้าปกนิยายเค้าล่ะ!
:impress2:
ถ้าปกมันจะไม่สวยไม่โดนใจต้องขออภัยในสกิลโฟโต้เฉาะของเรานะ แต่อยากบอกว่าทำเองหมดทุกอย่างเลย เลยได้แค่นี้ เราไม่ค่อยเก่งเรื่องกราฟฟิกเท่าไหร่ วาดรูปก็ไม่ได้ มันก็ได้แค่นี้แหละ แต่คิดว่านี่ก็ตรงคอนเซ็ปเรื่องที่สุดละ "ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?" มันก็ต้องตูดผู้ชายในชุดนักศึกษาสิ เพราะพี่ป้องกับเติ้ลมีดราม่ากันที่หอตลอด(แม้จะหอนอก) แล้วพี่ป้องแกวาดรูป เลยอยากได้ภาพอารมณ์ติสๆ แต่ด้วยสกิลระดับเด็กอนุบาล ทำได้แค่นี้แหละค่ะ
รวมถึงชื่อเรื่องด้วยที่ตัดเหลือแค่นี้ #ไม่ฟิต? แบบ ใช้แท็กนี้บ่อยๆ ไง แล้วมันดูสุภาพกว่าชื่อ "ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?" ด้วย เรียกว่าปกแบบนี้ใครเห็นก็ไม่ต้องอาย มันไม่เกย์จ๋าไม่ว๊ายวายด้วย เราก็คิดได้แค่นี้แหละ ไม่รู้จะถูกใจคนหมู่มากมั้ย เหอๆ แต่ถ้าใครชอบก็ขอบคุณนะค้าบ
บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองแปลกกว่าชาวบ้าน เขียนนิยายวายแบบแปลกๆ แถมยังทำหน้าปกแหวกแนว เอาน่ะ ... ซักวันต้องมีคนชอบงานของเราบ้างแหละ รู้สึกคนอ่านจะนิยามเราว่า #สายเรียล ไปซะแล้วสินะ จริงๆ เค้าคิดว่าเค้าชอบเขียนเชิงเสียดสีล้อเลียนประเด็นในสังคมนะ เป็น dark humor ง่ะ อืม... มันก็คงสายเรียลละมั้ง
ว่าแล้วก็ไปอ่านนิยายกันเถอะ... อีก 2 ตอน ก็จะจบ #ไม่ฟิตแล้วล่ะ :hao5: เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ซับน้ำตาได้เลย
-
พอเติ้ลออกมาจากห้องน้ำแล้วมันก็บอกขอแต่งตัวแป๊บนึง แต่เติ้ลมันพิรี้พิไรทั้งทาครีมกันแดดทั้งเซ็ทผม
เฮ้อ! กว่าจะแต่งตัวเสร็จ ผมกับพี่ตั้มก็รอไปดิ!
พี่ตั้มชวนพวกเราไปหาอะไรกิน แน่นอนว่ามาถึงกรุงเทพทั้งที ด้วยความมักง่ายของผมกับพี่ตั้มสองเสียง ร้านข้าวใกล้ๆ หอนี่แหละครับ แต่เติ้ลมันไม่ยอมโวยวายจะเปลี่ยนร้านให้ได้ พี่ตั้มเลยต้องยอมเปลี่ยนข้างพาเติ้ลไปกินอาหารญี่ปุ่นในห้าง
ผมบอกแล้วว่าไอ้เติ้ลมันเอาแต่ใจ!
แถมผมยังต้องนั่งกินไปอ้วกไปอีก พี่ตั้มยังทำตัวเหมือนเดิมไม่แคร์สายตาใคร คีบปลาดิบป้อนเติ้ลอย่างมีความสุข ดึงแก้มน้องเหมือนเติ้ลสามขวบ แถมยังเผลอหอมแก้มกันกลางร้านอีก บรรยากาศอย่างกับคู่รักเกย์สุดสวีท!
พวกมันคิดถึงจิตใจผมบ้างมั้ยวะต้องมานั่งเป็นบุคคลที่สามร่วมโต๊ะด้วยเนี่ย!
“ตัวเล็ก อ้าม”
พอพี่ตั้มป้อนเติ้ลก็หันมาอ้าปากรับหน้าตาเฉย มันเคี้ยวตุ้ยๆ ก่อนจะคีบทูน่าส่งไปให้พี่ตั้มบ้าง ผมมองไอ้พี่น้องสองคนนี้แล้วหงุดหงิดเป็นบ้า!
“พอได้แล้วไอ้ตั้ม กูจะอ้วก! อายคนเค้ามั่งดิ”
“อายทำไม กูไม่ได้ไปนั่งแดกบนหัวใคร”
“กูอายเค้า ปัญญาอ่อนอะมึงมานั่งป้อนข้าวกันงี้”
“ก็กูป้อนข้าวเติ้ลแบบนี้มาตั้งแต่เด็กอ๊ะมึงก็รู้! อ้อ... รึมึงอิจฉา มามะแดกหัวไชเท้ามะกูป้อน”
“ไอ้สัส!”
เติ้ลหัวเราะผมกับพี่ตั้ม มันมองผมแล้วก็อมยิ้ม
หมายความว่ายังไงวะ! อย่ามายิ้มให้กูแบบนี้นะมึงกูใจสั่น!
“อ๋อ กูป้อนหัวไชเท้าไม่แดก มึงอยากแดกวาซาบิสินะป้อง”
“ไอ้เหี้ยตั้ม!”
ผมต้องรีบปัดตะเกียบที่พี่ตั้มจงใจคีบก้อนวาซาบิยื่นมาจ่อปากให้
เผลอมองไอ้เติ้ลยิ้มจนเกือบโดนพี่ตั้มเอาวาซาบิยัดปากแล้วมั้ยล่ะ!
ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองดวงซวยกับเรื่องป้อนข้าวแบบนี้ตลอดเลยวะ!
“สมน้ำหน้าพี่ป้องอะ อยากกินทำไมไม่สั่งอะ สั่งราเมงทำไม”
“ก็กูชอบราเมนรสเกลือ”
“อร่อยเหรอ? เกลือเนี่ยนะ?”
“เออ มึงลองกินดูดิ อร่อยนะ”
“งั้นขอชิมมั่งดิ”
“เอ๊าไอ้เด็กเปรต! เรื่องอะไรมาจกของกูอะ!”
เติ้ลมันลุกขึ้นทำท่าจะชะโงกมาทิ่มตะเกียบจกราเมนในชามผมซะแล้ว!
คือเติ้ลมันนั่งฝั่งเดียวกับพี่ตั้มครับ ผมนั่งคนเดียวโดดเดี่ยวอีกฝั่ง การที่มันลุกขึ้นยืนแบบนี้ผมว่ามันไม่ประสงค์ดีต่อราเมนในชามผมแน่ๆ
“อะแฮ่มๆ ไอ้ป้อง”
พี่ตั้มกระแอมเรียกความสนใจผม
กูรู้หรอกว่ามึงจะเบี่ยงเบนความสนใจกูอำนวยความสะดวกให้น้องมึงจิ๊กหมูชาชูในชามกูใช่มั้ยล่ะ!
“มึงก็แบ่งๆ ให้น้องกูกินบ้างสิว้า ป้อนน้องมันซักคำสองคำจะเป็นไร อย่างก”
โหพี่ตั้มเพื่อนเลิฟ! ขอบคุณที่ชี้ทางสว่างให้กู!
“จะกินก็นั่งดีๆ เดี๋ยวกูตักให้เอง”
“เอาหมูด้วยนะพี่ป้อง”
“ไอ้สัส ชามกูมีหมูเหลือแค่ชิ้นเดียว นี่มึงกะจะไม่ให้กูแดกอะไรเลยใช่มั้ย”
“แลกกะซูชิหน้าซาบะดองของผมก็ได้อะ”
เติ้ลคีบซูชิยื่นมาให้ แถมมันยังใจดีจิ้มโชยุให้เรียบร้อย
แดกดิครัชรออะไรอะ! เศษหมูชาชูแผ่นบางๆ ชิ้นเดียวแลกกับเติ้ลป้อน ผมยอมครับ!
และแล้วผมก็คีบเส้นราเมนและหมูชาชูใส่ช้อนโดยไม่ลืมแถมน้ำซุปไปให้ ผมดีใจจนเผลอยิ้มกว้าง เติ้ลเลยทำหน้าสยอง
“ร้อนป่ะ?”
“ไม่ร้อน กินดิอย่าลีลา กูไม่แกล้งมึงหรอก”
แต่เติ้ลเหมือนยังไม่เชื่อมันจับมือผมเอาไว้แล้วค่อยๆ แลบลิ้นออกมาแตะๆ ที่ช้อน พอรู้ว่าผมไม่ได้โกหกก็ค่อยงับเข้าไปทั้งคำ
สารภาพว่าผมมองไม่เห็นหมูชาชูอีกแล้วครับ ผมไพล่ไปคิดถึงเรื่องที่มันจับแมมมอธผมเข้าปากเมื่อคืนมากกว่า ข้างล่างผมผงกหัวเลยอะ!
“ฮ่าๆ”
พี่ตั้มหลุดขำ ผมว่าพี่แกต้องรู้แน่ๆ อายว่ะ!
“หัวเราะอะไรอะพี่ตั้ม”
เติ้ลพูดไม่ค่อยชัดเพราะราเมนเต็มปาก แก้มมันป่องนิดๆ โคตรน่ารัก
“ลอยละไอ้ป้อง ฮ่าๆ อ่อนว่ะ!”
“เออ กูอ่อน!”
ทำไงได้ล่ะครับ ผมมันอ่อนทั้งเรื่องเกมรักเกมหัวใจไม่เหมือนพี่ตั้มผู้เชี่ยวชาญ
แล้วน้องใครอะมายั่วผมซะไม่เป็นตัวของตัวเองเสียศูนย์ทุกอย่าง!
ศัพท์คำว่าลอยนี่พวกเราเอาไว้ด่ากันในกลุ่มครับ ผมเป็นคนเอามาด่าพี่ตั้มเองเพราะรำคาญที่พี่แกยุให้ผมไปลองกับหญิง บรรยายว่าเด็ดนักเด็ดหนาชวนผมไปเสียซิง
ตอนนั้นพี่ตั้มพึ่งเข้าสู่หนทางสายหื่นก็มาคุยอวดผมสารพัด ผมเลยด่ามันไปว่าลอยอยู่บนสวรรค์นานเกินไปแล้วให้กลับดาวโลกบ้าง แต่ตอนนี้ผมกำลังลอยเพราะเติ้ล
อายว่ะ!
“ฮ่าๆ ตัวเล็กของพี่สุดยอดเลย!”
เออ! น้องมึงสุดยอด ทำหลวงจีนจำศีลอย่างกูตบะแตก สาส!
พี่ตั้มคว้าตัวเติ้ลไปกอดแล้วหอมแก้มพลางอมยิ้ม เติ้ลมองพวกเราด้วยสายตาไม่เข้าใจ แต่ดีแล้วล่ะ อย่าให้มันรู้ความจริงเลยว่าผมติดใจตูดมันมากขนาดไหน อายตัวเองครับ!
นั่งกินอยู่ดีๆ ก็มีมารมาผจญอีกแล้วครับ
“เจอกันอีกแล้วนะเติ้ล คราวนี้ควงสองเชียวนะครับ”
ไอ้โก้! มันมาได้ไงวะ นี่มันหากินอยู่แต่แถวนี้ไม่ไปที่อื่นบ้างเลยรึไงจะเจอกันบ่อยเกินไปแล้ว!
เติ้ลหน้าบึ้งกระแทกตะเกียบลงกับโต๊ะ พี่ตั้มยังนิ่งรอดูสถานการณ์ พี่แกคงงงว่าใคร แต่พี่ตั้มรู้แน่ๆ ว่าเติ้ลไม่ชอบแขกไม่ได้รับเชิญคนนี้
“ท่าทางน่าสนุกจัง คราวหน้ามีโอกาสพี่ขอแจมด้วยนะ ยังไงเติ้ลก็คนเคยๆ กัน”
นี่มันยังจงใจมาหาเรื่องเติ้ลอีกเหรอครับ! ผมอุตส่าห์ปล่อยมันไปแล้วนะ!
กูอุตส่าห์ใจดีเวทนามึง!
ผมหันไปมองเติ้ล มันหน้าซีดกับสิ่งที่ไอ้โก้พูดจนรีบขัดขึ้น
“พี่โก้! ผมกินข้าวอยู่ พี่อย่ามาขัดจังหวะได้ป่ะ ไม่ได้เชิญให้มาเสนอหน้าครับ”
“หวงเชียว กลัวถูกแย่งผู้ชายอีกรึไงเติ้ล?”
ชาร้อนหกครับ!
พี่ตั้มลงมือไวมาก พี่แกเล่นปัดแก้วชาร้อนไปทางไอ้โก้เลยครัช!
เล็งตำแหน่งตรงแถวๆ เป้าด้วย โหดว่ะ!
“อ๊ายร้อน โอ๊ย!”
กรี๊ดหลุดแมนเลยนะมึง แต่ผมสะใจว่ะ
“ขอโทษครับ ผมทำชาหกครับ ขอแก้วใหม่ด้วย”
พี่ตั้มยิ้มแล้วยกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟหน้าตาเฉย นิ่งสัส!
“นี่แก!”
“ออกไปห่างๆ พวกกูได้ละอีสัส น้องกูจะแดกข้าว หรือมึงอยากแดกนี่?”
พี่ตั้มพูดเสียงเข้มโคตรโหดเลยครับ แถมพี่แกยังจงใจเปิดชายเสื้อให้เห็นมีดพกที่เหน็บไว้ตรงเอวอีก ไอ้โก้มันเลยหน้าซีด แต่มันยังไม่ยอมไปผมเลยรีบเสริมก่อนที่มันจะหลุดอะไรออกมามากกว่านี้
“เพื่อนกูพูดจริงทำจริง มันรักน้องมาก สโมฯ ที่รักษาภาพลักษณ์อย่างมึงคงไม่อยากเถียงกับเติ้ลต่อหน้าคนในครอบครัวหรอกใช่มั้ย?”
ในที่สุดอีเกย์ขี้ราวีมันก็หนีไปครับ พนักงานในร้านเข้ามาเก็บกวาด
โต๊ะอื่นเลิกสนใจพวกเราก็จริงแต่โต๊ะผมอึมครึมขึ้นมาทันที พี่ตั้มทำเป็นไม่สนใจอะไรรับแก้วชาที่เขาเอามาเสิร์ฟใหม่มารินชาดื่มหน้าตาเฉย เติ้ลซะอีกที่นิ่งไป
ผมเลยนั่งกินเงียบๆ
“พี่ตั้มจะไม่ถามอะไรผมเลยเหรอ”
“อยากสั่งอะไรเพิ่มเหรอตัวเล็ก?”
พี่ตั้มยิ้มหน้านิ่งดูก็รู้ว่าหงุดหงิด ผมว่าพี่ตั้มไม่คิดมากเรื่องที่เติ้ลเป็นเกย์แล้วล่ะ แต่พี่ตั้มคงโกรธเรื่องที่เติ้ลเจอสารพัดปัญหารุมเร้าแล้วไม่ยอมบอกมากกว่า
ก็เติ้ลมันเอาแต่ใจ ยอมใครเป็นซะที่ไหน ขนาดตอนมันเข้า ม.ปลาย แล้วมีปัญหากับรุ่นพี่เจ้าถิ่นพี่ตั้มยังต้องไปช่วย ขับรถไปกลับข้ามจังหวัดเพื่อน้องชายเป็นเรื่องเล็กสำหรับผู้ชายคนนี้ครับ พี่ตั้มหวงน้องมากตามเก็บกวาดให้จนชิน ยิ่งเติ้ลเอาแต่ใจชอบเรียกร้องความสนใจ พี่ตั้มก็ยิ่งโอ๋ แต่คราวนี้เติ้ลปิดปากเงียบไม่ยอมบอกเหมือนเคย แถมยังเห็นคนมาหาเรื่องน้องต่อหน้า พี่ตั้มคงหงุดหงิดแหละ
“พี่ตั้ม ผม...”
“กินข้าวสิตัวเล็ก”
พี่ตั้มงอน! เติ้ลทำตัวไม่ถูกเลยครับ มีการหันหน้ามามองผมด้วย แล้วผมจะช่วยอะไรได้วะ เติ้ลไม่รู้ว่าพี่ตั้มรู้เรื่องที่มันเป็นเกย์นานแล้ว แต่ตอนนี้มันคงคิดว่าพี่ตั้มโกรธมันเรื่องนี้แหง๋ๆ
เอาไงดีวะ ไม่ใช่เรื่องของคนนอกอย่างผมด้วย ไม่อยากเสือกครับ ซ้ายก็ตีนพี่ตั้ม ขวาก็ไอ้เด็กเปรตเอาแต่ใจ
“กูปวดขี้ ไปห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา”
เนียนออกมาจากร้านดีกว่าครับ จะได้หลบฉากเปิดโอกาสให้พี่น้องได้เคลียร์กัน
ผมออกมาเตร็ดเตร่แถวห้องน้ำ ว่าจะแวะฉี่ซักหน่อย แต่ดันไปเจอไอ้โก้ในห้องน้ำอีกจนได้
ที่ประจำมึงนี่สิงแต่ในห้องน้ำรึไง!
โก้เข้ามาล้างกางเกงตัวเองในนี้ครับ รู้งี้ผมน่าจะไปห้องน้ำที่มันไกลร้านมากกว่านี้ พอมันเห็นผมก็ตรงเข้ามาจะเอาเรื่อง ผมจะหลบก็หลบไม่ทันซะด้วย
สงสัยสวรรค์ต้องการให้กูเช็กบิลมึงว่ะ!
“นี่คุณ เพื่อนคุณทำกางเกงผมเลอะนะ น้ำร้อนลวกผม ขอโทษซักคำก็
ไม่มี มารยาทแย่มากๆ”
ผมหันหน้าไปคุยกับมันตรงๆ พลางมองสำรวจในห้องน้ำหาทางหนีทีไล่เอาไว้ก่อน
“แล้วไง จะทวงค่าซักกางเกงรึไง หรือจะให้กูซื้อกางเกงใหม่ให้?”
ผมอุตส่าห์ไม่เอาคืนเรื่องที่มันทำระยำกับเติ้ลเพราะมันไม่ใช่คนลงมือหลอกเหมือนไอ้เบสท์ ผมอุตส่าห์ปล่อยผ่านเพราะเห็นแก่ที่มันเป็นแค่ชนวนหลังจากนั้นมันก็ไม่ได้มาก่อกวนเติ้ลอีก แต่มันกลับไม่เจียมตัวยังตามราวีเติ้ลไม่เลิกหลังเกิดเรื่อง
“ทุเรศที่สุด!”
“แล้วมึงนี่ดีนักเหรอวะ คนเค้าแดกข้าวกันอยู่ อย่านึกว่ากูไม่รู้นะว่ามึงทำอะไรเติ้ลไว้บ้าง”
วันนี้มันจงใจเข้ามาหาเรื่องเติ้ล ผมยอมไม่ได้!
“ผะผมทำอะไร! คุณนั่นแหละ แบบนั้นมันจงใจทำร้ายร่างกายกันซัดๆ ผมแจ้งตำรวจได้เลยนะ!”
ปากสั่นเลยนะมึง แต่ยังปากแข็งว่ะ!
“เอาดิ แจ้งให้ถูกด้วยนะอย่าใส่ชื่อกูล่ะกูไม่เกี่ยว เดี๋ยวกูบอกชื่อนามสกุลเพื่อนให้ เตโช ศักดิ์ภาคิน คุ้นบ้างป่ะวะ? ว่าแต่เติ้ลมันเคยบอกใครรึเปล่าว่าพ่อแท้ๆ ของมันทำอาชีพอะไร?”
ผมเดินเข้าไปใกล้โก้ เริ่มเอามาดแบบตอนอยู่บ้านนอกมาใช้ ในห้องน้ำไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยโคตรโชคดี หึๆ
กูเครียดสะสมมาหลายวันละ ลงทีมึงนี่แหละสาส!
“มึงรู้ป่ะ พ่อแท้ๆ ไอ้เติ้ลเปิดบ่อน มีโต๊ะบอลด้วย เก็บค่าคุ้มครองพื้นที่ ซ่องก็มี ส่งอีตัวไปมาเลย์ก็เยอะ ไอ้ที่คนเค้าเรียกกันว่าผู้มีอิทธิพลในพื้นที่อะ”
ความจริงผมเกลียดอีเกย์สาวสะดีดสะดิ้งแบบนี้มาก จับแล้วขยะแขยง แต่ผมไม่ต้องการให้มันหนีดังนั้นผมเลยกดบ่ามันไว้ โก้ตกใจแต่ยังทำใจดีสู้เสือ
แต่พอผมดันมันเข้าไปในห้องน้ำว่างห้องหนึ่งมันก็เริ่มลนลาน มันคงรู้แล้วว่าผมไม่ชวนมันเข้ามาสำเร็จความใคร่แน่ๆ
“แล้วมึงว่าถ้าพ่อไอ้เติ้ลรู้ว่ามีเกย์เหี้ยๆ สองตัวพนันกันเอาไว้ละไปหลอกลูกชายเค้าให้หลงรักจนกลายเป็นเกย์แถมยังโดนทิ้งเนี่ย หัวอกคนเป็นพ่อจะรู้สึกไงวะที่ลูกดันกลายเป็นงั้นไปซะละ เค้าอาจจะอยากเปิดตลาดลองส่งอีตัวตุ๊ดไปขายก็ได้นะมึง”
โก้ตกใจมากรีบปฏิเสธ
“ผมเปล่านะ! อีเบสท์มันโม้ของมันเอง มันเป็นคนวางแผนทั้งหมดผมไม่เกี่ยว! ผมแค่อยากจีบเติ้ลเฉยๆ”
ฟังแล้วแสลงหูครัช! มือผมเลยสะบัดไปเอง เสียงดังเพี๊ยะเกิดขึ้นเบาๆ
ไอ้โก้หน้าหัน มันอึ้งแล้วเอามือกุมแก้มมองผมตาค้าง
“จีบเหี้ยอะไรเค้าทำกันแบบนั้น โชคดีแค่ไหนแล้วที่เพื่อนกูไม่ส่งมึงไปลงนรกตามไอ้เบสท์”
ผมหลุดปากจนได้ ไอ้โก้เลยหน้าซีดแบบไม่ต้องพึ่งกูลต้าเลยครับ
“อย่าทำอะไรผมเลยผมขอร้อง ต่อไปนี้ผมจะไม่ไปยุ่งกับเติ้ลแล้วปล่อยผมไปเถอะ!”
“กูก็อยากปล่อยนะ แต่มึงรู้เยอะเกินไปแล้ว กูต้องถามเพื่อนก่อนว่ะว่ามันจะเอาไง”
ผมใช้มือข้างที่ว่างล้วงเข้าไปในเป้เพื่อหยิบบางอย่างออกมา
“อย่า! ผมขอร้องล่ะผมจะไม่ไปหาเรื่องเติ้ลอีกแล้ว ปล่อยผมไปเถอะนะ”
โก้คร่ำครวญใหญ่เลยครับ มันยกขึ้นมือไหว้ผมด้วยซ้ำ
สิ่งที่ผมจะทำต่อไปนี้มันเสี่ยงเหมือนการเอาอนาคตมาวางพาดไว้บนปากเหว ผมอาจจะถูกไล่ออกจากสถาบันเลยก็ได้ แต่พอนึกถึงสิ่งที่ไอ้เกย์สารเลวโก้ทำกับเติ้ลผมก็โมโห หยุดตัวเองไม่อยู่ มันไม่ใช่คนวางแผนชั่วแบบไอ้เบสท์ก็จริง แต่มันไม่รู้จักห้าม แถมมันยังหัวเราะเยาะเติ้ลที่กลายเป็นแบบนี้ รังแต่จะซ้ำเติมให้ตกต่ำกลายเป็นเกย์สำส่อนเหมือนพวกมัน ผมแค้น!
ผมชอบวาดรูป ผมเลยต้องพกเป้ที่ใส่สมุดและดินสอไม้ติดตัวไปด้วยทุกที แต่ถ้าถามว่าผมใช้อะไรเหลาดินสอ ผมใช้มีดพก ใบมีดคมกริบทำจากสแตนเลสอย่างดี ตัวด้ามมีรอยขีดว่า “PP” คนที่ให้ผมมาเค้าบอกว่า “อะกูให้มึง เอาไว้ป้องกันตัว” มันเองก็มีมีดพกแบบนี้เหมือนกัน รูปร่างเหมือนกันเด๊ะต่างกันแค่ของมันเป็นตัวย่อ “T” ที่ผมขีดเองกับมือในวันสาบาน!
ผมไม่ชอบปืนเพราะมันเสียงดัง ผมไม่ได้โรคจิตชอบเอามีดไปไล่ปาดคอคนเหมือนในหนัง แต่ผมปามีดแม่น
ผมไม่คิดจะฆ่าไอ้โก้
แล้วผมจะเอามีดขึ้นมาทำไมเหรอครับ?
ก็เอามาขู่มันดิ! ผมไม่เชือดมันในห้องน้ำหรอกยังไม่คิดสั้นครับ ที่นี่เมืองไทยมีกฎหมายนะครับ ผมไม่สามารถกำจัดศพเกย์ตัวโตๆ ให้หายไปได้ภายในพริบตาซะหน่อย แค่กระทืบก็เสี่ยงคุกมากพอละครัช!
“มึงแน่ใจนะว่ามึงจะเลิกยุ่งกับเติ้ล”
“ได้ๆ ผมจะไม่ยุ่งกับเติ้ลแล้ว ผมสาบาน”
โก้รับปากผมลนลาน มันแทบร้องไห้ ผมว่ามันคงเดาใจผมไม่ถูกไม่รู้ว่าผมจะเอาจริงหรือแค่ขู่
“แล้วหุบปากของมึงให้สนิทด้วยอะ ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปเมื่อไหร่ กูกับเพื่อนแวะไปเยี่ยมมึงถึงที่แน่ๆ มึงคงไม่อยากเป็นอย่างไอ้เบสท์ใช่ป่ะ?”
โก้พยักหน้ารัวๆ ผมเลยลดระดับมีดที่ถืออยู่ลง สะใจครับ ค่อยหายแค้นหน่อย บังอาจมายุ่งกับเติ้ล หึๆ
“เฮ่ย กูพึ่งเห็นว่ารองเท้ากูเลอะ เช็ดให้กูหน่อยดิ”
“ครับ!?”
โก้ทำหน้าอึ้งเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ผมเลยต้องพูดซ้ำอีกรอบ
“เช็ดรองเท้าให้กูหน่อย”
ผมวางเท้าบนโถส้วม โก้อึ้ง แต่ในที่สุดมันก็หันไปดึงทิชชู่มาเช็ดรองเท้าให้ผม ในจังหวะที่มันก้มอยู่ ผมก็เลยสะบัดเท้าเสยหน้ามันเบาๆ
“โอ๊ย!”
“ขอบใจว่ะ”
ผมไม่อยู่รอดูผลงานว่าจมูกมันเบี้ยวมั้ย รู้แค่ผมสะใจแล้วก็พอ ถ้าภูมิใจกับหน้ามึงนักก็ไปอัพหน้าใหม่เหอะ! วันๆ ในหัวมีแต่เรื่องรูปร่างหน้าตาแล้วก็เซ็ก! น่าขยะแขยงพวกมันจริงๆ ครับ
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำสบายๆ โชคดีที่วันนี้ไม่มีใครผ่านมา รู้ดีว่าสิ่งที่ทำสามารถกลายเป็นข้อหาทำร้ายร่างกายได้ แต่ผมเต็มใจเสี่ยงกับความปอดแหกของโก้ ถ้าโดนไล่ออกหางานทำไม่ได้ก็กลับไปทำนาช่วยพี่ตั้มคุมบ่อนละวะ! ลุงทิดแกไม่ได้เลวครบสูตรแบบที่ผมโม้ไปหรอก ก็แค่มีธุรกิจสีเทาๆ ในมือเยอะไปหน่อยก็แค่นั้น
แต่สำหรับตัวผมเอง ผมรู้ดีว่าตัวเองค่อนข้างเหี้ย ก็คนดีๆ เค้าคงไม่ซัดเพื่อนตุ๊ดจนสลบเพราะโดนจับแมมมอธหรอก ผมกระทืบโทรศัพท์มันซะพังยับด้วยเพราะเสือกแอบถ่ายคลิปสัตว์สงวนของผม เพราะแบบนี้แหละผมถึงไม่มีใครคบ ต้องสร้างตัวตนใหม่ในโลกออนไลน์ กลายเป็นนักวาดธรรมดาๆ คนนึงแทน เพราะนิสัยผมจริงๆ แล้วมันเหี้ยยังไงละครับ
ผมกลับมาที่ร้าน เหลือบมองเติ้ล แต่เติ้ลดันหลบตาผมแฮะ มันไม่ใช่หลบแบบเขินๆ หรืออาย แต่มันเหมือนไม่อยากสบตากับผมมากกว่า มันเป็นอะไรวะ?
“มึงจะเอาอะไรอีกป่ะ กูจะเช็กบิลละ”
“ไม่เอาอะ”
ผมตอบพี่ตั้มโดยไม่ละสายตาจากเติ้ล มันไม่ยอมหันมามองหน้าผมแม้แต่วินาทีเดียวเลยครับ! ชักแปลกๆ ละ
“งั้นเช็กบิลละกลับเลยนะ”
“เออ”
ตลอดเวลาเติ้ลไม่ยอมพูดอะไรกับผมเลย หรือมันจะโกรธอะไรผม? แต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรนี่หว่า งงอะ!
พวกเราไปส่งพี่ตั้มที่สนามบินก่อนจะนั่งแท็กซี่กลับหอ เติ้ลไม่ยอมพูดอะไรซักคำ ขนาดถึงหอแล้วเติ้ลก็ยังเงียบ ผิดปกติมากครับ หรือมันจะโกรธอะไรผมจริงๆ
“เป็นไรเติ้ล?”
ตอนแรกมันยังดีๆ อยู่เลยละตอนนี้มันเป็นอะไรวะ กูตามมึงไม่ทันโว้ย!
“เป็นเกย์ไง”
“เอ้าไอ้สัส กูถามมึงดีๆ นะ”
ตอบแบบนี้หาเรื่องกวนตีนกันชัดๆ ครับ แต่ผมไม่อยากทะเลาะกับมันแล้ว วันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย ผมเหนื่อย ผมเกือบลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนผมเอากับไอ้เติ้ลมันหยดไปห้ารอบ เรียนรู้ท่าเบสิคเกือบครบทุกท่าละครับ
เมื่อเช้าผมนอยด์ๆ แต่ตอนนี้มันกลับงอนผม เออดี ทะเลาะกันตลอด!
ผมหันหลังไม่สนใจเติ้ล แต่เติ้ลกลับไม่พอใจ มันส่งเสียงแซะผมอีกจนได้
“พี่ไม่คิดจะขอโทษผมหน่อยเหรอ?”
มันต้องการอะไรจากสังคมครับท่านผู้ชม! ไอ้เติ้ลต้องการอะไรจากปกป้องคนนี้! กูมึนแล้วไอ้เหี้ย!
“ขอโทษเรื่องอะไร?”
“อย่ามาทำไก๋ดิ พี่บอกพี่ตั้มทำไม!”
อ้าว! ชิบหาย! เติ้ลรู้แล้ว! รึพี่ตั้มจะบอกวะ? เกิดอะไรขึ้น!
มิน่าเติ้ลถึงได้โกรธผมแบบนี้ ทำไมพี่ตั้มไม่เตือนผมหน่อยวะ! หนีเอาตัวรอดคนเดียวอีกแล้วสาส!
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่อยากให้พี่ตั้มรู้!”
เติ้ลใส่อารมณ์กับผม มันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห ไม่ใช่แต่มันหรอกที่โมโห ผมเองก็สุดทนแล้วเหมือนกัน! เอะอะก็โทษผมผิดหมดอะ!
“ผมอยากเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ พี่ป้องทำแบบนี้ได้ยังไง!”
ความลับ? เหอๆ จุกเลยครัช!
เหตุผลที่ผมเตรียมไว้พูดกับมันกระจุยหายไปจากสมองภายในพริบตา!
“เก็บเป็นความลับแบบที่เก็บกูเป็นผัวลับๆ ของมึงด้วยใช่ป่ะ?”
“ผลั่ก!”
หน้าหันเลยครับ หึๆ เติ้ลต่อยผมเหรอวะเนี่ย? ฮ่าๆ กูช็อกเลยไอ้เหี้ย!
ผมบอกพี่ตั้มเหรอ? ผมไม่ได้บอกอะไรเลยด้วยซ้ำ พี่ตั้มแกรู้เอง ผมโดนตีนพี่ชายมันไปทีนึงด้วยซ้ำ! ผมไม่ได้ขายความลับมัน!
ผมค่อยๆ จับปากตัวเอง ถึงหมัดเติ้ลจะเฉี่ยวๆ แต่ก็ทำผมปากแตก รู้สึกเค็มแปร่งๆ ในกระพุงแก้ม พอลองเอามือไปแตะๆ แล้วเอามาดูก็มีเลือดติดมาด้วยครับ
ผมมองหน้ามัน เพราะไม่รู้แล้วว่าควรจะทำไง
พูดไม่ออกว่ะ เติ้ลทำกับผมเกินไปแล้ว ผมรักไอ้เด็กเปรตที่ดีแต่ทำลายหัวใจผมได้ยังไง?
ไม่ว่าผมจะมองตามันมากเท่าไหร่แต่หนนี้ไม่มีคำขอโทษหลุดออกมาจากปากมัน เติ้ลยังคงใช้สายตาผิดหวังมองมาที่ผม มันคงเกลียดผมแล้วเพราะคิดว่าผมขายความลับมัน
ดี! มึงเห็นกูเป็นคนแบบนี้สินะเติ้ลมึงถึงได้ทำกับกูแบบนี้ กูมันคนไร้ค่ามึงถึงไม่เคยให้ราคากูเลย!
“พี่ขอโทษ เรื่องนั้นพี่ไม่ได้พูด ไอ้ตั้มมันรู้เอง มันคาดคั้นเอากับพี่ พี่ปิดมันไม่ได้ก็เลยต้องเล่าไป โทษที”
เติ้ลกำหมัดแน่น ผมไม่รู้ว่ามันจะเชื่อผมรึเปล่า แต่ช่างเถอะครับ เติ้ลจะให้อภัยผมหรือไม่ยังไงผมกับมันก็ไปกันไม่ได้อยู่ดี
ผมขอโทษมันแล้วก็เดินไปห้องน้ำ ตั้งใจจะไปบ้วนปาก เติ้ลไม่พูดอะไรมันเบี่ยงตัวหลบผมแล้วก็หนีไปนั่งที่เตียงรื้อนิตยสารออกมาอ่าน เห็นแค่นี้ก็รู้แล้วครับว่าทุกอย่างมันจบแล้ว เติ้ลไม่สนใจผมอีกแล้ว
ผมเปิดน้ำ วักน้ำมาอมกลั้วในปากแล้วบ้วนออกมา สีแดงจางๆ ละลายปนอยู่ในน้ำที่ผมถ่ม เวลาที่เราโดนคนที่รักทำร้ายมันเจ็บแบบนี้นี่เอง!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
พี่ป้องน่าร้ากกกก ฉากแรกสวีทกันมาก :impress2: งานนี้พี่ตั้ม GoodJob! สุดๆ
และพี่ป้องก็โหดมากเช่นกัน ยังคงความจูนิเบียวไว้อย่างต่อเนื่อง งานนี้โก้ได้อัพดั้งใหม่แหง๋ๆ
ปิดท้ายด้วยมาม่า แหะๆ ... ก็ไม่รู้จะแซบป่ะนะแต่ได้เลือด
ปากคอพี่ป้องนี่เราะรายจริงๆ วาจาพี่ท่านเด็ดขาดมาก โดนทีมีจุกอ่ะ!
อีพี่อีน้องคู่นี้มันดราม่าเถียงกันตลอด แต่ก็ตามคอนเซ็ปนะ เหอๆ น้องมันงอนแต่อิพี่ไปด่าน้อง มืออิน้องสั่นลั่นหมัดเลยครัช!
คิดมั้ยๆ ถ้าไม่มีเกย์ขี้ราวีมาเบรกบรรยากาศบางทีอาจจะกินข้าวไปมีคนช่วยเชียร์ไปฟินกันไปแล้วก็ได้นะ ฮ่าๆ ไม่ได้หรอก เดี๋ยวมันไม่ดราม่า อีกอย่าง บางทีโก้อาจจะหากินอยู่แถวนั้นจริงๆ ก็ได้ ฮีโผล่แถวห้องน้ำบ่อยเหลือเกิน
เวลาตุ๊ด/เกย์/ชะนี เกลียดกันทีไร เห็นคนบางคนคอยหาจังหวะแซะศัตรูอยู่ตลอด เลิกแล้วต่อกันห่างกันไปก็ไม่นะ ต้องขอสอดปากเสือกขอให้ได้แขวะได้ด่า เป็นไงล่ะโก้ อยู่เฉยๆก็รอดแล้ว พี่ป้องเค้ากะจะปล่อยไปแล้ว แต่หาเรื่องให้ตัวเองแท้ๆ
ความจริงที่หลายๆ คนถามหาว่าทำไมโก้ไม่โดนบ้าง ไอ้เราก็คันปากนะว่าเดี๋ยวมี แต่มันบอกไม่ได้อ่ะ เค้าถึงได้พูดไง คนอ่านนิยายเค้าชอบใจร้อน
เป็นไงล่ะ งวดนี้พี่ป้องลุยเดี่ยวด้วย แต่ก็ออกแนวข่มขู่มากกว่านะ ไม่ได้แค้นมากเหมือนตอนที่ไปกระทืบเบสท์ ก็นะ แหมยังอยู่มหาลัยเดียวกัน แถมเป็นถึงสโมฯ ... พี่ป้องก็คงไม่อยากเสี่ยง แต่ในที่สุดก็แพ้สันดานอันธพาลของตัวเอง ฮ่าๆ แถมเติ้ลรู้เรื่องอีก งานนี้เศร้าเลย
ถ้าพี่ป้องไม่โมโห หันไปโอ๋ปลอบใจน้อง ยอมขอโทษ ยอมรับผิด ง้อน้อง "พี่ขอโทษนะ พี่หลุดปาก ไหนๆตั้มก็รู้แล้ว มันไม่ได้ห้าม เติ้ลก็มาเป็นแฟนพี่เถอะ คบกับพี่นะ" จะเป็นยังไง? #นิยายจบสิ happy ending แต่เดี๋ยวนะ! นั่นไม่ใช่พระเอกของ AzureICE หรอกค่ะท่านผู้อ่าน!
เฮ้อ... ตอนหน้าก็จะจบ #ไม่ฟิต แล้ว เรื่องราวจะเป็นเช่นไรน้า... ตื่นเต้นกันมั้ย :impress:
มี E-book ขายแย้ว :katai4:
แต่ทุกคนไม่ต้องกลัว ยังไงเราก็จะลงจนจบเรื่องแหละ เพียงแต่ใน E-book มีตอนพิเศษแถม มีปก จัดหน้าทำรูปเล่มให้ท่านสะสม สำหรับคนที่รักนิยายเรื่องนี้ละมั้ง?
ใครที่ชอบไม่มาก รอดูตอนจบก่อนก็ได้ ถ้ามันยังห่วยแตกมากจริงๆ ก็ไม่เป็นไร ถือว่าฝีมือเราไม่ถึงเอง คิดซะว่างานของเรายังไม่ดีพอสำหรับการสนับสนุนของคุณ
ใครที่ชอบมากแต่ไม่มีตังค์ ไม่สะดวกซื้อ อ่านฟรีได้เลยจ้า เราเข้าใจว่าบางคนก็มีทรัพย์จำกัด ใช้เงินในเรื่องที่สมควรใช้ดีกว่าเนอะ แต่ตัวเองต้องยอมรับนะว่าคนที่เค้าซื้อE-bookเค้าควรจะได้อะไรที่มันมากกว่า #พูดกันตรงๆ
แค่ตัวเองชอบ อ่านแล้วรู้สึกสนุก คอมเม้นพูดคุยกับเรา แค่นี้เราก็ขอบคุณละ มันคือกำลังใจและการสนับสนุนอีกรูปแบบนึงนะ ที่สำคัญ เม้นตอนนี้มีสิทธิ์ได้อีบุ๊กฟรีด้วย เพราะเรามีกิจกรรมอยู่ อย่าลืมมาร่วมเล่นสนุกกันน้า แวะมาพูดคุยกาน
สำหรับนักอ่านเงาที่ไม่เคยเม้นอะไรเลย เราก็ขอบคุณเช่นกัน อย่างน้อยๆ นิ้วของท่านก็ช่วยจิ้มกระทู้ปั่นยอดวิวให้เราล่ะ ขอบคุณจริงๆ
o6
ป.ล. นี่ง้อคนอ่านสุดชีวิตเลยนะเนี่ย ง้อแบบนี้เค้าเรียกว่าง้อมั้ยหว่า? หรือควรเอาแบบข่มขู่ ยอดไม่ถึงไม่อัพ หรือจะเอาแบบดีดดิ้นเรียกร้องความสนใจ ดราม่า "เค้าจะลบนิยายจริงๆนะ" ดี? นั่นมันไม่ใช่ตัวเค้าอ่ะ ถึงกำหนดเดี๋ยวเค้าก็มาอัพเองตลอดแหละ เป็นคนสม่ำเสมอนะเออ รักษาหน้าที่ของตนอย่างดีเยี่ยม เหอๆ
:o11:
-
บวก 1 และแปะไว้ก่อน คืนนี้เค้าไม่ไหวแล้ว(แอ๊บเด็กแป๊บ) เดี๋ยวมาตามอ่านพรุ่งนี้จ้า
================================================
อิหนูเติ้ลไปต่อยพี่เขาทำไม เดี๋ยวพี่เขาทิ้งแล้วหนูจะเศร้านะลูก พูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่อยากให้พี่มันทิ้งน่ะ
-
โอ๊ยเจ้บอกเลยว่ามาม่าชามนี้เข้มข้นกำลังดี แซบลืม
ไปหาของให้แซบกอนนะมิรู้มันลืมอะไร :a5:
คือไม่รู้จะพูดอย่างไรกับตอนนี้ดี คือบับ บับว่า ไปนอนดีฝ่า
-
ตอนแรกนึกว่าจะเป็นตอนหวานๆ อะไรแบบนั้นซะอีก
ดราม่าส่งท้ายซะงั้นน ฮืออออ
เติ้ลหนูไม่ควรทำอย่างนั้นนะลูกกกกกกกกกก
รอตอนต่อปายยยยยยยย
-
ไหนว่าจะจบแล้วไง~
ไหงมีมาม่าส่งมาเรื่อยเลย
พอเถอะ พอ หยุดทำลายพี่ป้องของน้องเถอะ น้องขอ~~~
-
ดาร์กนะ จูนิเบียวของพวกเรา หรือของใคร? ทีแรกคิดว่าป้องนี่แค่เข้าสังคมยากแต่จริงๆแล้วก็มีเหตุ หรือต้องว่าเห็นเป็นเนิร์ดก็ไว้ใจไม่ได้นะคะ
โก้นี่ต้องว่าหาเรื่องเข้าตัวเองจริงๆ จริงอยู่ที่ว่าตามหลักแล้วไม่สมควรทำร้ายร่างกายกัน แต่ในบางครั้งคนเราก็ควรระวังตัวในการที่จะไม่วิ่งเอาตัวไปหาตีนหรือไปให้ตีนกระทืบด้วยนะโก้ แล้วก็ท่าจะจริงที่ว่าโก้นั้นที่ประจำคือห้องน้ำเพราะชอบไปสำรวจตลอด หรือว่าอาจจะเป็นที่ๆใช้สอยหนุ่มโดยการสำรวจอุปกรณ์ก่อนจะทำการสอยหรือเปล่า (ว่าไปโน่นนะเรา)
ซีนในร้านอาการนี่ขนาดพี่กับน้องนะ ป้องเซนซิทีฟมากๆ แต่ชอบที่รับไปกับน้องเลยว่าใช่พี่บอกเอง โนนอนเซ๊นส ที่จริงน้องก็น่าจะโล่งใจไปบ้างนะว่าความจริงออกไปแล้ว พี่ชายรับรู้แล้ว น้องเองก็เลิกเป็นเกย์ไม่ได้อยู่แล้ว บอกออกไปตอนนี้ดีกว่าพี่เขามารู้ทีหลังนะ
ป.ล เดี๋ยวค่อยตามไปเช็คอีบุ๊ค เราซื้อบ่อยแต่คราวก่อนติดที่จ่ายด้วย Paypal แล้วโดนบล็อคไม่ให้จ่ายค่ะ ไม่ทราบเหมือนกันว่าติด Bug ตัวไหน
-
ยังหน่วงอยู่เลย
-
แหม่. รอตอนจบทีเดียวดีกว่า
ย้ายมาทีมพี่ป้องละ.
:กอด1:
-
เติ้ลนี่น่าหมั่นไส้ เสมอต้นเสมอปลายเลย สำหรับเรา
มาทำแบบนี้กับพี่ป้องแมมมอธของเราได้ไง :ling1:
ปล. พี่ตั้มคะมาป้อนเค้ามั่งสิ :katai2-1:
-
โง่ยยยยยงานดาร์คอิพี่ก็มา o22 o22
-
พี่ป้อง. เก็บเสื้อผ้าหนีออกมาเลย. อย่าไปสนเติ้ล. ไม่ชอบเติ้ลเลยอะ. เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล. ถูกอยู่คนเดียว
พี่ตั้มรักน้องมากไปนะ. แคร์ความรู้สึกเพื่อนป้องมั่ง. ป้องไปอยู่กับอ้นเถอะ. ให้เติ้ลมันสำนึกมั่ง
-
ช่วงแรก ครอบครัวสุขสันต์ม๊ากมากๆๆ พี่ตั้มนี่รักน้องมากเลยนะ เอาอกเอาใจอย่างกับเติ้ลเป็นเด็กเล็กๆ นี่คงเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เติ้ลเอาแต่ใจตัวเอง ส่งผลให้พี่แมมมอธโดนไปด้วย แต่อีพี่ป้องมันก็อดทนดีนะ อย่างว่าแหละติดใจช่องแคบเขาแล้วนี่ ขนาดท่ากินยังมโนไปได้ :haun4: แต่แล้วอีมารโก้แม่งก็มา หาเรื่องตายจริงๆเลยมึง อยู่ดีไม่ว่าดีเสือกเอาเป้ามารับของร้อน พี่ตั้มนี่เด็ดจริงๆ สงสัยมันคงอยากโดนอย่างไอ้เชี่ยเบสท์ น่าจะจัดให้มันสักหน่อย แต่ก็โดนหน่อยๆนี่หว่า ตีนพี่ป้อง ดีแล้วใช้ตีนเสย อย่าลดตัวเอาแมมมอธไปฟาดปากมันเลย เสียดายของ และ อีน้องเติ้ลลลลลลลลลลลล แกจะโกรธผัวทำไมเนี่ย ได้เขาแล้วก็รับผิดชอบหน่อยสิ พี่ตั้มมันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย จากเห็นใจแก ฉันจะหมั่นไส้แกแล้วเนี่ย เอาช่องแคบนี่ง่าย แต่เอาใจเมิงนี่ยากจริงๆ ผีเข้าผีออก มีของดีให้กินไม่รู้จักรักษาเอาไว้ ต้องรอให้ไปเสียบคนอื่นหรือไง แกถึงจะคิดได้ :m16:
ปล. ที่บอกว่าอยากให้พี่ตั้มได้เมียแมนๆ ก็แบบว่า พี่ตั้มแกหน้าตาน่ารักน่าชัง เลยอยากให้เมียแกหล่อเหลา คมเข้ม หุ่นไม่บอบบาง ประมาณนี้แหละจ้า แต่ก็แต่คนเขียนเถอะ จัดมาแบบไหนก็อ่าน เอาแค่อย่าคู่กับอ้นเลย ให้อ้นไปคู่กับใครก็ได้ เขาหวงพี่ตั้มอ่ะ :ling1:
-
เติ้ลนี่ก็แปลก ออดอ้อนพี่ตั้ม พี่ตั้มก็โอ๋ก็รักขนาดนั้น เวลาเกิดเรื่องเบสท์ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก พี่ตั้มรักน้องจะตายไม่เห็นรังเกียจอะไรเรื่องเกย์เนี่ยะ
พี่ป้อง เรื่องใช้กำลัง ต่อยตีพี่บ่ยั่น แต่เรื่องหัวใจพี่หน่อมแน้มขนาด...แต่เราก็ยังชอบพี่ป้องนะ ปากกับใจตรงกัน พูดตรงๆ
ส่วนเติ้ล...เอิ่ม นางก็น่าหมั่นไส้เหมือนเดิม ยังสงสารไม่ออก ทำตัวเองทั้งนั้น (ยกเว้นเรื่องที่โดนเบสท์หลอก)
-
นอยด์ตลอด อิพี่ป้อง
-
พี่ตั้มรู้งานตล๊อดดด~
พี่ป้องน้องเติ้ล...มาม่าจะชามใหญ่มั้ย พิเศษใส่ไข่หรือเปล่า?
-
พี่ป้องค่ะ เขี่ยเติ้ลไปไกลๆแล้วกลับไปหาพี่ตั้มดีกว่า :hao4:
บอกตรงๆ ไม่ชอบเติ้ลตั้งแต่ช่วงแรกๆแล้ว มาตอนนี้ยิ่งแย่มาก :ruready
ฉะนั้น...แพ็คพี่ป้องส่งให้พี่ตั้มดีกว่า ส่วนเติ้ลโยนทิ้งไปเถอะ :katai3:
-
คือสงสารอีป้องหมือนเดิม เติ้ลทำไมทำงี้ :angry2:
คนเขียนน่ารักอ่ะ. ตอบทุกเม้นท์เลย :L2:
-
ตอนแรกๆ ก็หวานน่ารักนะ แต่เราก็ควรจะจะต้องรู้ว่านักเขียนคนนี้ไว้ใจไม่ด้ายย มาม่าเสิร์ฟมาอีกชามแล้วครับผม
กำลังเข้มข้นเลยทีเดียว
อิพี่ป้องนี่ก็เลือดร้อนเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ วินสุดคือพี่ตั้ม พกปืนมาด้วยย
ตอนหน้าจะจบแล้วอ่อ.. รอน้า :hao7:
-
เอาตามที่เติ้ลสบายใจ
-
นี่แค่รู้เรื่องเป็นเกย์นะ ยังขนาดนี้ ถ้ารู้เรื่องอื่นคงจะระเบิดลง
สะใจมากที่ไอ้โก้โดนแบบนั้น แต่น่าจะฝากไว้สักสองสามแผลนะครับ
-
อ่านรวดเดียวเลยอะ และอดใจรอตอนต่อไปไม่ไหวด้วย
คงกดซื้อแน่นอน 55555
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่บทวิเคราะยาวและเยอะมาก
แต่ก็ตามอ่านทุกอัน และอินตาม เพราะเราตามอ่านเลยไม่ได้
ตั้งประเด็ดแบบต่อเนื่อง แต่อีนี่อินจัดค่ะ เอาไปถามไปเมาท์ต่อ
กับเพื่อนที่แม่มไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเราเลย ถ้าไม่ทำงี้ อยากเม้นตอน ต่อตอนมาก
แต่ด้วยความที่รื่องนี้มันค่อนข้างเรียลกับการพัฒนาของตัวละคร
ยกเว้นจูนิเบียว 555555555
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเบส มันขาดความเรียลไป
ไม่มีใครสมควรโดนทำแบบนั้น แต่เติ้ลเองทำไมเติ้ลไม่โทษตัวองบาง
หรือจริงๆ ต้องขอบคุณเบส ในส่วนของการเปิดโลกนะ 5555
ก้าวข้ามเขตแดนมาเลย เพราะอันที่จิง ถ้าแมนจิง
ขั้นสุดแล้วเราก็ต้องกลับไปหาน้องนีอยู่ดี
เบสผิดที่เข้ามาเพราะไม่หวังดี หลอกลวง แต่เบสไม่ได้ทำให้เติ้ลเปนเกนะ
เราคิดแบบนี้
ชาวแก็งเรามีชายแท้ มีทั้งแบบที่โดน ตะล่อมอย่างไร
ก็ไม่เข้าวงการนะ กับมีแบบที่ชั่วๆเลย คือได้กันเเก้ขัดแทนน้องนี
อันนี้เจ็บปวด แต่ถ้าคนที่มีเชื้ออยู่ เราว่าไงก็ต้องเป็นอะ..
นี่เราซีเรียสเกินไปมั้ย
แต่ว่านะ รักป้องที่จูนิเบียวอะ
ความแรงของเติ้ลด้วยยย จะจบแล้วยังมีมาม่า
เติ้ลนี่เด็กจริงๆเลย
ส่วนตัวละครอื่น เราสงสารอ้นอะ แกเปิดตัวมาไม่ดีเองอ้น
แกเลยอดแซ่บ ..ชั้นรู้นะ ว่าแกคิดอะไร สงสารอะ
รักผู้เขียนนะ ถึงแม้เราจะเข้ามาเพราะชื่อเรื่อง
หวังเสพเอ็นซี กับอะไรที่มันเบาๆ
แต่แบบนี้เราก็เต็มอิ่มและไม่ผิดหวังเลย
ขอบคุณสำหรับ นิยายและ แนวคิดอีกร้อยแปด
จากรีพายคำถาม
****หากพิมพ์ผิดหรือวิบัติไปบ้าง ขออภัย พิมพ์จากมือถือ
-
โว๊ยเติ้ลเล่นตัวจริง พี่ตั้มรู้แล้วไงฟร่ะ?
เขายอมรับเรื่องนี้ได้ดันไปโกรธพี่ป้อง
ถ้าพี่ป้องมันเลิกสนใจแล้วจะรู้สึก
เดี๋ยวยุให้พี่ป้องมันย้ายหอไปอยู่ที่อื่นแล้วทิ้งเติ้ลเลยนิ
เผลอ ๆ ให้ควงหนุ่มหน้าหวาน? หรือสาวสวยประชดเติ้ลซะเลยชิชิ
-
รำคาญ ถึงขั้นเกลียดเติ้ล
ป้องไม่ต้องไปสนใจแล้วมั้ง
ไม่ได้มีความดี หรือความน่ารักให้น่าดูแลปกป้องซักนิด
แค่เด็กเห็นแก่ตัว ที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง
ดีแต่ษคนอื่น หัดโทษตัวเองบ้างเถอะ
-
เราไม่ใช่ม้านะ แต่ต้องขอสกรีมสักหน่อย เราซื้อเรื่องนี้ฉบับ Ebook ขอบอกเลยนะว่าเลอค่ามากๆ สุบาราชี่สุดๆ เราอยากหาคนมาสกรีมด้วยกัน มีหมดทุกอย่าง ทุกอารมณ์ ทุกความรู้สึก บอกตรงๆนะว่ารักทุกตัวละครในเรื่องนี้ (ยกเว้นอิเบสท์กับอิโก้) รักพี่ป้อง-เติ้ล ในช่วงหลังมากๆ อ้นก็ที่สุดของความน่ารัก พี่ตั้มก็อย่าให้เราได้เริ่มเลย ไหนจะคุณป๋าอีก รักจริงๆเลยเรื่องนี้ ขอบคุณมากๆค่ะที่แต่งเรื่องนี้
-
พี่ป้องผิดไรวะ เติลใจเย็นๆ แล้ว ค.ว.ย หน่อยนะ คิด วิเคราะห์ แยกแยะ อีพี่ป้องทำให้ตั้งหลายอย่าง แก้เงี่ยน ปกป้อง ที่ระบายเวลาแกเหวี่ยง แล้วววว การที่แกเป็นเกย์มันก็เรื่องจริง และพี่ตั้มไม่ได้โง่ ดูไม่ออกว่าป้องกับเติ้ล มีซัมติงกัน ใจเย็นๆ
-
เปลี่ยนนายเอกเหอะ ปกป้องควรได้คนดีกว่านี้นา
-
บวก 1 และแปะไว้ก่อน คืนนี้เค้าไม่ไหวแล้ว(แอ๊บเด็กแป๊บ) เดี๋ยวมาตามอ่านพรุ่งนี้จ้า
================================================
อิหนูเติ้ลไปต่อยพี่เขาทำไม เดี๋ยวพี่เขาทิ้งแล้วหนูจะเศร้านะลูก พูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่อยากให้พี่มันทิ้งน่ะ
เนอะ! ไปทำอิพี่มัน ทิฐิจนพี่ป้องสิ้นหวังเลย #เศร้า
โอ๊ยเจ้บอกเลยว่ามาม่าชามนี้เข้มข้นกำลังดี แซบลืม
ไปหาของให้แซบกอนนะมิรู้มันลืมอะไร :a5:
คือไม่รู้จะพูดอย่างไรกับตอนนี้ดี คือบับ บับว่า ไปนอนดีฝ่า
:m28:
ตอนแรกนึกว่าจะเป็นตอนหวานๆ อะไรแบบนั้นซะอีก
ดราม่าส่งท้ายซะงั้นน ฮืออออ
เติ้ลหนูไม่ควรทำอย่างนั้นนะลูกกกกกกกกกก
รอตอนต่อปายยยยยยยย
อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ :m18:
ไหนว่าจะจบแล้วไง~
ไหงมีมาม่าส่งมาเรื่อยเลย
พอเถอะ พอ หยุดทำลายพี่ป้องของน้องเถอะ น้องขอ~~~
ทำใจไว้แล้วว่าต้องโดนด่าอีกแน่ๆ :m8: พอเขียนนิยายแบบที่ชอบทีไร จะกลายเป็นนักเขียนที่คนอ่านเกลียดกันสุดๆ เลยล่ะ
อารมณ์ประมาณชอบหลอกให้คนอ่านดีใจ บางทีก็ชอบแกล้งให้เงิบ หรือไม่ก็ใส่ดราม่าไม่บันยะบันยังจนปวดตับ โดนคนอ่านว่าตลอด ชินแล้วล่ะ
:impress3: ไม่มีใครรักเค้าเยย
ดาร์กนะ จูนิเบียวของพวกเรา หรือของใคร? ทีแรกคิดว่าป้องนี่แค่เข้าสังคมยากแต่จริงๆแล้วก็มีเหตุ หรือต้องว่าเห็นเป็นเนิร์ดก็ไว้ใจไม่ได้นะคะ
โก้นี่ต้องว่าหาเรื่องเข้าตัวเองจริงๆ จริงอยู่ที่ว่าตามหลักแล้วไม่สมควรทำร้ายร่างกายกัน แต่ในบางครั้งคนเราก็ควรระวังตัวในการที่จะไม่วิ่งเอาตัวไปหาตีนหรือไปให้ตีนกระทืบด้วยนะโก้ แล้วก็ท่าจะจริงที่ว่าโก้นั้นที่ประจำคือห้องน้ำเพราะชอบไปสำรวจตลอด หรือว่าอาจจะเป็นที่ๆใช้สอยหนุ่มโดยการสำรวจอุปกรณ์ก่อนจะทำการสอยหรือเปล่า (ว่าไปโน่นนะเรา)
ซีนในร้านอาการนี่ขนาดพี่กับน้องนะ ป้องเซนซิทีฟมากๆ แต่ชอบที่รับไปกับน้องเลยว่าใช่พี่บอกเอง โนนอนเซ๊นส ที่จริงน้องก็น่าจะโล่งใจไปบ้างนะว่าความจริงออกไปแล้ว พี่ชายรับรู้แล้ว น้องเองก็เลิกเป็นเกย์ไม่ได้อยู่แล้ว บอกออกไปตอนนี้ดีกว่าพี่เขามารู้ทีหลังนะ
ป.ล เดี๋ยวค่อยตามไปเช็คอีบุ๊ค เราซื้อบ่อยแต่คราวก่อนติดที่จ่ายด้วย Paypal แล้วโดนบล็อคไม่ให้จ่ายค่ะ ไม่ทราบเหมือนกันว่าติด Bug ตัวไหน
พี่ป้องไม่เนิร์ดนะคะ o8 ออกแนวเก็บตัวนิดๆ โลกส่วนตัวสูงหน่อยๆ ประกอบกับภูมิหลังแบบอันธพาลเลยเข้าสังคมยาก
โก้นี่เขียนมาล้อประเด็นห้องน้ำเลย ที่เคยมีข่าวเรื่องพวกรักร่วมเพศไปทำอนาจารกันในห้องน้ำ ห้องน้ำบางทีต้องติดป้ายเตือน แต่เราเขียนให้โดนยำ ซึ่งมันก็เกิดขึ้นได้นะ พวกแอบถ่ายอะไรแบบนี้ก็ฉวยโอกาสเยอะ ข่าวทำร้ายร่างกาย ชิงทรัยพ์ อื่นๆ ตามมุมลับตาคนก็มี สังคมเดี๋ยวนี้อันตราย
มโนว่าโก้โดนพี่ป้องยำในนั้นละกัน เหอๆ
ยังหน่วงอยู่เลย
มันจะหน่วงต่ออีกนาน :sad11:
แหม่. รอตอนจบทีเดียวดีกว่า
ย้ายมาทีมพี่ป้องละ.
:กอด1:
แล้วอย่าย้ายทีมอีกนะ ฮ่าๆ :m12:
เติ้ลนี่น่าหมั่นไส้ เสมอต้นเสมอปลายเลย สำหรับเรา
มาทำแบบนี้กับพี่ป้องแมมมอธของเราได้ไง :ling1:
ปล. พี่ตั้มคะมาป้อนเค้ามั่งสิ :katai2-1:
เดี๋ยวเติ้ลจะ #ร้าย กว่านี้อีก :m19:
#ทีมพี่ตั้ม เหนียวแน่นมาก แต่พี่ตั้มก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละ เลี้ยงน้องเอง เลยโอ๋สุดๆ เติ้ลเลยเสียคน ฮ่าๆ
พี่ป้อง. เก็บเสื้อผ้าหนีออกมาเลย. อย่าไปสนเติ้ล. ไม่ชอบเติ้ลเลยอะ. เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล. ถูกอยู่คนเดียว
พี่ตั้มรักน้องมากไปนะ. แคร์ความรู้สึกเพื่อนป้องมั่ง. ป้องไปอยู่กับอ้นเถอะ. ให้เติ้ลมันสำนึกมั่ง
#กรุณาอย่าสปอย :sad4:
สิทธิสปอยเป็นของคนแต่งคนเดียว มีเอาไว้แกล้งให้นักอ่านไขว้เขวเท่านั้น :hao7:
ช่วงแรก ครอบครัวสุขสันต์ม๊ากมากๆๆ พี่ตั้มนี่รักน้องมากเลยนะ เอาอกเอาใจอย่างกับเติ้ลเป็นเด็กเล็กๆ นี่คงเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เติ้ลเอาแต่ใจตัวเอง ส่งผลให้พี่แมมมอธโดนไปด้วย แต่อีพี่ป้องมันก็อดทนดีนะ อย่างว่าแหละติดใจช่องแคบเขาแล้วนี่ ขนาดท่ากินยังมโนไปได้ :haun4: แต่แล้วอีมารโก้แม่งก็มา หาเรื่องตายจริงๆเลยมึง อยู่ดีไม่ว่าดีเสือกเอาเป้ามารับของร้อน พี่ตั้มนี่เด็ดจริงๆ สงสัยมันคงอยากโดนอย่างไอ้เชี่ยเบสท์ น่าจะจัดให้มันสักหน่อย แต่ก็โดนหน่อยๆนี่หว่า ตีนพี่ป้อง ดีแล้วใช้ตีนเสย อย่าลดตัวเอาแมมมอธไปฟาดปากมันเลย เสียดายของ และ อีน้องเติ้ลลลลลลลลลลลล แกจะโกรธผัวทำไมเนี่ย ได้เขาแล้วก็รับผิดชอบหน่อยสิ พี่ตั้มมันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย จากเห็นใจแก ฉันจะหมั่นไส้แกแล้วเนี่ย เอาช่องแคบนี่ง่าย แต่เอาใจเมิงนี่ยากจริงๆ ผีเข้าผีออก มีของดีให้กินไม่รู้จักรักษาเอาไว้ ต้องรอให้ไปเสียบคนอื่นหรือไง แกถึงจะคิดได้ :m16:
ปล. ที่บอกว่าอยากให้พี่ตั้มได้เมียแมนๆ ก็แบบว่า พี่ตั้มแกหน้าตาน่ารักน่าชัง เลยอยากให้เมียแกหล่อเหลา คมเข้ม หุ่นไม่บอบบาง ประมาณนี้แหละจ้า แต่ก็แต่คนเขียนเถอะ จัดมาแบบไหนก็อ่าน เอาแค่อย่าคู่กับอ้นเลย ให้อ้นไปคู่กับใครก็ได้ เขาหวงพี่ตั้มอ่ะ :ling1:
เติ้ลมันงี่เง่า เอาแต่ใจ พี่ป้องเลยมึนตึ๊บ! เอาใจเติ้ลไม่ถูก! :hao5:
พี่ตั้มไม่ว่าเรื่องที่เติ้ลเป็นเกย์แน่นอน แต่พี่ตั้มโกรธเติ้ลเรื่องที่ "มีอะไรไม่ยอมบอกพี่" นี่แหละ พี่เค้าออกจะโอ๋น้อง น้องตัวเองถูกทุกอย่าง ขนาดนั้น
นิสัยเติ้ลเองก็หน้าบาง คงมีอะไรในใจเยอะ โมโหกลบเกลื่อนก็ทำออกบ่อย เผลอๆ อาจจะทะเลาะกับพี่ตั้มก็ได้ใครจะไปรู้ พี่ป้องก็ซวยรับเคราะห์ไป ฮ่าๆ
อ้นไม่ได้คู่กับพี่ตั้มแน่นอนค่ะ :m1: ไม่โกหกหรอกนะ ไม่เชื่อถามคนที่อ่านจบแล้วได้
เติ้ลนี่ก็แปลก ออดอ้อนพี่ตั้ม พี่ตั้มก็โอ๋ก็รักขนาดนั้น เวลาเกิดเรื่องเบสท์ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก พี่ตั้มรักน้องจะตายไม่เห็นรังเกียจอะไรเรื่องเกย์เนี่ยะ
พี่ป้อง เรื่องใช้กำลัง ต่อยตีพี่บ่ยั่น แต่เรื่องหัวใจพี่หน่อมแน้มขนาด...แต่เราก็ยังชอบพี่ป้องนะ ปากกับใจตรงกัน พูดตรงๆ
ส่วนเติ้ล...เอิ่ม นางก็น่าหมั่นไส้เหมือนเดิม ยังสงสารไม่ออก ทำตัวเองทั้งนั้น (ยกเว้นเรื่องที่โดนเบสท์หลอก)
:m17: คิดง่ายๆ ก็คือเด็กมันอายนั่นแหละค่ะ ไม่กล้าบอกพี่บอกพ่อว่าเป็นอะไร ขนาดกับเพื่อนยังดูคลุมเครือเนอะ เติ้ลยอมหักกับเพื่อนเพราะเพื่อนทักเรื่องเบสท์น้า แถมพอโดนทิ้งเข้าจริงๆแล้วยังไม่ยอมกลับไปหาเพื่อนอีก ยอมอยู่คนเดียวเพราะทิฐิแรง รักหน้าตัวเอง มันถึงได้เสียเซลฟ์ที่โดนบอกเลิกเพราะตูดไม่ฟิตไง
พอเกิดเรื่องเบสท์ที่มาหลอกให้เป็นเกย์ เติ้ลยิ่งไม่กล้าพูดใหญ่ ไหนจะอายเรื่องที่เป็นเกย์แล้วยังเรื่องนิสัยพี่ตัวเองอีก เติ้ลต้องรู้สิว่าพี่ชายตัวเองเป็นคนยังไง
บางทีอีน้องก็อาจจะมีมุมที่คิดเยอะแบบมีเหตุและผลเป็นบางเรื่องก็ได้นะคะ เติ้ลโกรธเกลียดเบสท์กับโก้แต่เติ้ลไม่เคยไปทำอะไรสองคนนั้นน้า ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นชู้กัน พอเบสท์พูดใส่หน้ากันเคลียร์ๆว่าไม่เคยรักเติ้ลก็จบเลยนะ จนกระทั่งรู้ว่าทุกอย่างเกิดจากแผนพนัน เติ้ลก็เฮิร์ทแต่ไม่ได้ออกแนวแค้นแล้วไปเอาเรื่องเค้า
ตอนที่เติ้ลพูดว่าตัวเองเป็นเกย์เปลี่ยนความจริงไม่ได้คือฮีก็เหมือนจะยอมรับกับตัวเองแล้วนะ แต่ว่าพี่ตั้มเนี่ย... ไม่ใช่พี่ชายธรรมดาๆ อ่ะสิ เติ้ลก็คงกลัว นิสัยเติ้ลก็ดันชอบโทษคนอื่น #งานซวยลงพี่ป้องตลอด มันก็เลยอาจจะ #วุ่นวาย นิดนึง เหอๆ
เราก็ว่าเราเขียนคาแรคเตอร์ตัวละครชัดแล้วนะ ถ้าอ่านแล้วไม่เห็นภาพแปลว่าเราห่วยแตก ขอโทษจริงๆ ค่ะ :o12:
นอยด์ตลอด อิพี่ป้อง
เดี๋ยวก็ไม่นอยด์แล้ว o18
พี่ตั้มรู้งานตล๊อดดด~
พี่ป้องน้องเติ้ล...มาม่าจะชามใหญ่มั้ย พิเศษใส่ไข่หรือเปล่า?
พิเศษใส่ตับเลยค่ะ :impress2:
พี่ป้องค่ะ เขี่ยเติ้ลไปไกลๆแล้วกลับไปหาพี่ตั้มดีกว่า :hao4:
บอกตรงๆ ไม่ชอบเติ้ลตั้งแต่ช่วงแรกๆแล้ว มาตอนนี้ยิ่งแย่มาก :ruready
ฉะนั้น...แพ็คพี่ป้องส่งให้พี่ตั้มดีกว่า ส่วนเติ้ลโยนทิ้งไปเถอะ :katai3:
:o12: เค้าเสียใจแล้วนะ
คือสงสารอีป้องหมือนเดิม เติ้ลทำไมทำงี้ :angry2:
คนเขียนน่ารักอ่ะ. ตอบทุกเม้นท์เลย :L2:
ขอบคุณค่ะ :pig4:
ตอนแรกๆ ก็หวานน่ารักนะ แต่เราก็ควรจะจะต้องรู้ว่านักเขียนคนนี้ไว้ใจไม่ด้ายย มาม่าเสิร์ฟมาอีกชามแล้วครับผม
กำลังเข้มข้นเลยทีเดียว
อิพี่ป้องนี่ก็เลือดร้อนเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ วินสุดคือพี่ตั้ม พกปืนมาด้วยย
ตอนหน้าจะจบแล้วอ่อ.. รอน้า :hao7:
เดี๋ยวนะ! #นักเขียนคนนี้ไว้ใจไม่ด้ายย นี่คือ? o22
ฮ่าๆ ใจร้าย เค้าออกจะเป็นนักเขียนตัวน้อยๆ เขียนนิยายกะโหลกกะลาไปวันๆ เค้าไม่เก่งเรื่องหักมุมวางพล็อตซับซ้อนซ่อนเงื่อนซะหน่อย นิยายเค้าน่ะเดาง่ายจะตาย ใช้พล็อตพื้นๆ นะเออ! แต่ไม่ปฏิเสธว่าตัวละครของเค้าอาร์ทตัวพ่อติสท์ตัวแม่กันเกือบทั้งเซ็ท ฮ่าๆ
บอกใบ้ให้ นิยายเค้าอ่ะ เดาทางตัวละครง่ายกว่าเดาเนื้อเรื่อง ถ้าดูคนเก่ง อ่านนิยายเค้าแล้วจะเดาถูก 90% เลยนะเออ! o13
เอาตามที่เติ้ลสบายใจ
เดี๋ยวอิน้องมันก็ช้ำใจแย้ว :monkeysad:
นี่แค่รู้เรื่องเป็นเกย์นะ ยังขนาดนี้ ถ้ารู้เรื่องอื่นคงจะระเบิดลง
สะใจมากที่ไอ้โก้โดนแบบนั้น แต่น่าจะฝากไว้สักสองสามแผลนะครับ
แน่ะ! เดาถูกด้วย อิพี่ป้องเตรียมซวย! o18
อ่านรวดเดียวเลยอะ และอดใจรอตอนต่อไปไม่ไหวด้วย
คงกดซื้อแน่นอน 55555
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่บทวิเคราะยาวและเยอะมาก
แต่ก็ตามอ่านทุกอัน และอินตาม เพราะเราตามอ่านเลยไม่ได้
ตั้งประเด็ดแบบต่อเนื่อง แต่อีนี่อินจัดค่ะ เอาไปถามไปเมาท์ต่อ
กับเพื่อนที่แม่มไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเราเลย ถ้าไม่ทำงี้ อยากเม้นตอน ต่อตอนมาก
แต่ด้วยความที่รื่องนี้มันค่อนข้างเรียลกับการพัฒนาของตัวละคร
ยกเว้นจูนิเบียว 555555555
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเบส มันขาดความเรียลไป
ไม่มีใครสมควรโดนทำแบบนั้น แต่เติ้ลเองทำไมเติ้ลไม่โทษตัวองบาง
หรือจริงๆ ต้องขอบคุณเบส ในส่วนของการเปิดโลกนะ 5555
ก้าวข้ามเขตแดนมาเลย เพราะอันที่จิง ถ้าแมนจิง
ขั้นสุดแล้วเราก็ต้องกลับไปหาน้องนีอยู่ดี
เบสผิดที่เข้ามาเพราะไม่หวังดี หลอกลวง แต่เบสไม่ได้ทำให้เติ้ลเปนเกนะ
เราคิดแบบนี้
ชาวแก็งเรามีชายแท้ มีทั้งแบบที่โดน ตะล่อมอย่างไร
ก็ไม่เข้าวงการนะ กับมีแบบที่ชั่วๆเลย คือได้กันเเก้ขัดแทนน้องนี
อันนี้เจ็บปวด แต่ถ้าคนที่มีเชื้ออยู่ เราว่าไงก็ต้องเป็นอะ..
นี่เราซีเรียสเกินไปมั้ย
แต่ว่านะ รักป้องที่จูนิเบียวอะ
ความแรงของเติ้ลด้วยยย จะจบแล้วยังมีมาม่า
เติ้ลนี่เด็กจริงๆเลย
ส่วนตัวละครอื่น เราสงสารอ้นอะ แกเปิดตัวมาไม่ดีเองอ้น
แกเลยอดแซ่บ ..ชั้นรู้นะ ว่าแกคิดอะไร สงสารอะ
รักผู้เขียนนะ ถึงแม้เราจะเข้ามาเพราะชื่อเรื่อง
หวังเสพเอ็นซี กับอะไรที่มันเบาๆ
แต่แบบนี้เราก็เต็มอิ่มและไม่ผิดหวังเลย
ขอบคุณสำหรับ นิยายและ แนวคิดอีกร้อยแปด
จากรีพายคำถาม
****หากพิมพ์ผิดหรือวิบัติไปบ้าง ขออภัย พิมพ์จากมือถือ
ขอบคุณค่ะ :pig4:
สิ่งที่เกิดกับเบสท์ เกิดเพื่อเน้นคาแรคเตอร์ของพี่ป้องและพี่ตั้มค่ะ เบสท์มารังแกน้องของคนถ่อย เบสท์ก็โดนเค้าเอาคืนโหดกว่าแค่นั้นแหละค่ะ
ถ้าตอนนี้อ่านทั้งเรื่องจบแล้วก็คงรู้แล้วเนาะว่าเติ้ลโตมาในสภาพไหน และพี่ตั้มกับแก๊งเป็นยังไง ซึ่งตรงนี้เราว่ามันไม่เกินกว่าเหตุไปหรอกค่ะ สังคมไทยมีเรื่องแบบนั้นอยู่เยอะมากจริงๆ ดูเรื่องจริงผ่านจอบ่อยๆ เดี๋ยวก็เจอค่ะ พอดีประสบการณ์ตรงเราเยอะมาก ข้างบ้านแม่งแว๊นทั้งแก๊ง! อยากบอกว่าพวกจิ๊กโก๋เนี่ยมันเถื่อนกว่าที่คิดอีกค่ะ มนุษย์ป้าที่โมโหบุกมาตบคนอื่นคารถก็มีจริงๆนะคะ โดนมากับตัวกลางลานจอดรถเพราะไม่ยอมหลบให้ชีขับรถย้อนศร #พูดความจริงนะเออ! #เค้าเอาเรื่องใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆ ดีนะเรียกยามทัน ไม่งั้นตายไปละ
แต่ออกตัวไว้นิดเดี๋ยวจะหาว่าเราไร้ศีลธรรม (เคยโดนคนอ่านด่าแบบนี้มาละเพราะไม่ยอมเขียนให้เมะกับเคะเลิกกันซักที :a5:)
เราไม่ขอชี้นำคนอ่านว่าอะไรถูกอะไรผิดนะคะ เอาตามที่คนอ่านสบายใจเลย อะไรไม่ดีก็อย่าทำตาม อะไรดีๆก็ซึมซับไว้ อะไรที่ขัดใจไม่ชอบก็อย่าไปทำกับคนอื่นเขาก็พอค่ะ
ส่วนที่ถามว่า ทำไมเติ้ลไม่โทษตัวเองบ้าง? เคยเห็นคนบ้าที่ไหนออกมายอมรับว่าตัวเองบ้ามั้ยคะ? ฮ่าๆ :m4:
เอาจริงๆ เราก็เขียนล้อนิสัยคนทั่วไปนั่นแหละว่าไม่ค่อยจะส่องกระจกชะโงกดูสันดานตัวเองสักเท่าไหร่ เอะอะอะไรก็โทษคนอื่น แม้แต่พี่ป้องที่คนกรี๊ดกันว่าแม๊นแมน พี่ป้องรู้ตัวว่าสันดานตัวเองเหี้ย&ใจร้อน แต่ถามว่ามันหยุดพฤติกรรมเล่านั้นมั้ย? ม่ายยยย ฮีก็ยังเอาคืนโก้อย่างสะใจ ถึงเวลาทะเลาะกับน้องก็ยังหลุดปากด่าน้องมันไปเหมือนกัน ไม่ได้ใจเย็นเล้ย (ถ้าอ่านจบแล้วต้องสะใจกับ #กรรม ของตัวละครในเรื่องนี้แน่ๆ ฮ่าๆ #คนแต่งโรคจิตอ่ะ)
ซึ่งจริงๆ แล้วคนรักกันมันควรจะเข้าใจซึ่งกันและกันมั้ย? แต่อิสองคนนี้ไม่เลยยังทำตัวงี่เง่าทั้งคู่อ่ะ #คู่เวรคู่กรรม ทำนองนี้เลย แล้วจะบอกว่าการทะเลาะกันด้วยเรื่องงี่เง่าแบบนี้พบได้ในสังคมไทยทั่วไปด้วยค่ะ เชื่อว่าเวลางอนแฟน มันต้องมีบ้างที่ทำอะไรคล้ายๆ แบบนี้
ส่วนเรื่องเป็นเกย์หรือไม่ มีเชื้อรึเปล่า? อันนี้ถ้าอ่านจบถึง #ไม่หึง แล้วยังไม่เคลียร์เราก็ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะที่เขียนพัฒนาการตัวละครไม่ดี แนะนำไปอ่าน #ดราม่าควีนกับคิงซื่อบื้อ ดีกว่าค่ะ คิดเหตุและผลรองรับจนหัวแทบแตก ต้นน้ำมีที่มาที่ไปชัดเจน #ฮาร์ดเซลค่ะ
จริงๆ เรื่องนี้เราเขียนแบบไม่เรียลแล้วนะ เขียนให้มันออกแนวฝันหวานหน่อยๆและ ถ้ามันยังไม่โอเคคราวหน้าจะลองเขียนแบบ "ผมหล่อผมเท่แต่ทำไมสาวๆไม่มองผมเลยวะ หมั่นไส้มันทำไมสาวๆมองมันจังก็แค่คิ้วเข้มหน้าคมดวงตาเรียวรี บลาๆ" แบบนั้นบ้าง ซึ่ง 99% เปิดเรื่องมาแบบนี้ อีนี่เคะชัว! ส่วนเมะก็จะฝันหน่อยๆ ประมาณเห็นเคะแต่งหญิงแล้วชอบ หรือไม่ก็ "ไม่รู้เหมือนกัน เราไม่เคยชอบผู้ชายคนไหนมาก่อนแต่เราหลงรักนายไปแล้ว เรายอมเป็นเกย์เพื่อนาย"
คราวหน้าลองเขียนแบบนี้ดีมั้ยคะ? พิมพ์นิยมสุดๆ แม๊นแมนกันเลยทีเดียว :m30:
ป.ล. เราไม่ได้ซีเรียสนะคะ อาจจะตอบเกรียนหน่อยนิดนึงเพื่ออรรถรสแห่งความดราม่า ฮ่าๆ :laugh:
เอาจริงๆก็คือแกล้งกวนคนอ่านเล่นอ่ะแหละค่ะ อย่าคิดมาก ดีใจจะตายมีคนคุยด้วยกันยาวๆ :กอด1:
โว๊ยเติ้ลเล่นตัวจริง พี่ตั้มรู้แล้วไงฟร่ะ?
เขายอมรับเรื่องนี้ได้ดันไปโกรธพี่ป้อง
ถ้าพี่ป้องมันเลิกสนใจแล้วจะรู้สึก
เดี๋ยวยุให้พี่ป้องมันย้ายหอไปอยู่ที่อื่นแล้วทิ้งเติ้ลเลยนิ
เผลอ ๆ ให้ควงหนุ่มหน้าหวาน? หรือสาวสวยประชดเติ้ลซะเลยชิชิ
เปลี่ยนเป็น #กระเทยสวย ดีมั้ยคะ? :z1:
(https://scontent.fbkk1-1.fna.fbcdn.net/hphotos-xpt1/v/t1.0-9/11178350_467452463423601_7989517033912092454_n.jpg?oh=f1a9b167056f4cf03ab9df8094e76e19&oe=564748B1)
งาน #เกาหลี ไม่มีขาย แต่ #ไม่ฟิต มีขายแล้วนะคะ ไม่ต้องพรี กดซื้อได้เลยค่ะ MEB (https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzYyOTA3IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjkyMTIiO30) และ OOKBEE (http://www.ookbee.com/shop/BookInfo?pid=4520d893-fd08-442d-a2d6-41871c9b389a&affiliateCode=74ec5aee613348ad973ce309dcde5bde)
รำคาญ ถึงขั้นเกลียดเติ้ล
ป้องไม่ต้องไปสนใจแล้วมั้ง
ไม่ได้มีความดี หรือความน่ารักให้น่าดูแลปกป้องซักนิด
แค่เด็กเห็นแก่ตัว ที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง
ดีแต่ษคนอื่น หัดโทษตัวเองบ้างเถอะ
:impress3:
เราไม่ใช่ม้านะ แต่ต้องขอสกรีมสักหน่อย เราซื้อเรื่องนี้ฉบับ Ebook ขอบอกเลยนะว่าเลอค่ามากๆ สุบาราชี่สุดๆ เราอยากหาคนมาสกรีมด้วยกัน มีหมดทุกอย่าง ทุกอารมณ์ ทุกความรู้สึก บอกตรงๆนะว่ารักทุกตัวละครในเรื่องนี้ (ยกเว้นอิเบสท์กับอิโก้) รักพี่ป้อง-เติ้ล ในช่วงหลังมากๆ อ้นก็ที่สุดของความน่ารัก พี่ตั้มก็อย่าให้เราได้เริ่มเลย ไหนจะคุณป๋าอีก รักจริงๆเลยเรื่องนี้ ขอบคุณมากๆค่ะที่แต่งเรื่องนี้
:pig4: ขอบพระคุณมากค่า
อยากจะบินไปกราบลงแทบเท้าถึงสวีเดนกันเลยทีเดียว เรายิ่งชอบสุซังสามีน้องฟินอยู่ งานเฮตาเลียก็มา แม่ยก #สุxฟิน ค่ะ
พี่ตั้มกับเติ้ลเค้าสมเป็นพี่น้องกันเนอะ ฮ่าๆ :-[
พี่ป้องผิดไรวะ เติลใจเย็นๆ แล้ว ค.ว.ย หน่อยนะ คิด วิเคราะห์ แยกแยะ อีพี่ป้องทำให้ตั้งหลายอย่าง แก้เงี่ยน ปกป้อง ที่ระบายเวลาแกเหวี่ยง แล้วววว การที่แกเป็นเกย์มันก็เรื่องจริง และพี่ตั้มไม่ได้โง่ ดูไม่ออกว่าป้องกับเติ้ล มีซัมติงกัน ใจเย็นๆ
พี่ป้องผิดตั้งแต่เกิดมาเป็นคาแรคเตอร์จากมันสมองของเราแล้วค่ะ :laugh:
#เมะจอมซวย อะไรๆก็ลงที่ป้อง ทำไรไม่เคยได้ดี เรื่องเชี่ยๆลงที่อิพี่ตลอด คอนเซ็ปพี่แกมาแบบนี้ค่ะ ดังนั้นพี่ป้องจะซวยกันอีกยาวๆ
เปลี่ยนนายเอกเหอะ ปกป้องควรได้คนดีกว่านี้นา
โอเค รับทราบ! เดี๋ยวหาคนอื่นมาเป็นแฟนพี่ป้องให้ :mew3:
เอาล่ะ เชิญพบกับตอนจบของ #ไม่ฟิต จากนิยายเรื่อง \|∵|/ 『"ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?"』 \|∵|/ ณ. บัดนี้
แน่ใจนะว่าจะไม่สงสารเติ้ล? แน่ใจนะว่าจะไม่ด่าพี่ป้อง แน่ใจนะว่าจะไม่ย้ายทีม?
เค้าน่ะ เป็นคนรักษาสัญญายิ่งชีพนะ ใครกล้าขอเค้าก็กล้าให้ แฟนคลับอยากได้อะไรถ้ามันไม่ลำบากเค้าก็ทำให้เสมอ ไม่เคยโกหกคนอ่านจริงๆ นะเออ!
แต่ในขณะเดียวกัน เค้าก็เกรียน #ไว้ใจไม่ได้ ชอบแกล้งคนอ่าน
ขอพระเอกเลวๆ เจ้าชู้ เค้าเสกให้แบบพี่ชัช ชอบเคะแมนๆ ไม่สาวแตก เค้าก็สร้างเมะแบ๊วแบบพี่สตาร์ (อีน้องพีโดดถีบยอดอกผัวกันเลยทีเดียว!) อยากอ่านดราม่าที่มีฉากข่มขืน เค้าก็เอาความซวยไปลงที่พี่ป้อง สรุปคือชอบยำตีความค่านิยมซะจนคนอ่านปวดตับกันเบยทีเดียว
ไม่ว่าพล็อตแบบไหน ลองเอามาให้เราเขียนสิ เราจะขยำๆ บิดมันจนป่นปี้ไม่มีชิ้นดีเลยละ ฮ่าๆ
ดังนั้น กรุณาอย่าอ่านไปด่าไป ถ้าอยากด่าก็พิมพ์เม้นเค้าซะ ยังแจกอีบุ๊กอยู่นะเออ
เค้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าหลังจากลงบทนี้ไปแล้วจะโดนอะไรอีก คนอ่านจะกรีดร้องว่าอะไรน้า? :-[
-
เพราะมันสนุก เลยไปสอยมาใน MEB เรียบร้อย ไม่ขอสปอย แต่ขอบอกว่า อยากโบกหัวทั้งสองคนมากๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ มันมีความ real ในตัว แต่อยากจะบอกว่า อิพี่ป้องเนี่ย น่าตบกะโหลกรัวๆ ยาวๆแบบต่อเนื่องจริงๆ
-
หลังจากเหตุการณ์นั้นผมก็ใช้ชีวิตปกติ
ผมเล่นคอม วาดรูป อาบน้ำนอน ตื่นไปเรียน ไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับเติ้ลอีก มันจะนอนอุดอู้อยู่ในห้องหรือตื่นไปเรียนก็ตามผมจะไม่ไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของมันแล้ว บรรยากาศในห้องเลยเงียบมาก นอกจากจะไม่มีเสียงพูดคุยแล้วแม้แต่หน้ากันยังแทบไม่มอง
เติ้ลไม่ยอมพูดอะไรกับผม ไม่แม้แต่จะทัก ต่างคนต่างอยู่ยิ่งกว่าตอนที่อยู่ร่วมกันใหม่ๆ ผมเหมือนไร้ตัวตนในสายตาของเติ้ล ไม่มีไอ้เด็กเปรตที่ชอบมาวุ่นวายกับผมอีกต่อไป ไม่มีรอยยิ้มและเสียงเซ้าซี้รวมถึงความห่วงใยจากเติ้ลอีกแล้ว ระหว่างผมกับเติ้ลไม่หลงเหลือสายใยใดๆ
ผมรู้ว่าเติ้ลเจ็บปวด เสียใจที่คิดว่าผมทรยศ มันคิดว่าพี่ตั้มรู้เรื่องเพราะผมบอก ผมก็ไม่รู้ว่าพี่ตั้มคุยอะไรกับเติ้ลด้วย เติ้ลคงสับสน และอาจจะเกลียดผมที่หักหลังมัน
แล้วผมไม่เจ็บเหรอ? เติ้ลทำกับผมสารพัด มันเห็นผมเป็นอะไร? สิ่งที่ผมเพียรพยายามทำเพื่อมันไม่เคยมีคุณค่าในสายตามันเลย
ผมเหนื่อยแล้วครับ ผมสู้ไม่ไหวแล้ว ผมรับมือเติ้ลไม่ไหวจริงๆ ถ้าทางเดียวที่จะจบเรื่องบ้าๆ นี้ได้คือตัดใจจากเติ้ลผมก็จะทำ ผมกับเติ้ลคงไม่มีวันไปกันได้ ไม่มีทางที่เราสองคนจะจูนกันติดเลยครับ
ตอนที่ผมไปเรียนก็เจอเสียงแซวของพวกกวนตีนทักมาแต่ไกล พวกมันหัวเราะเยาะว่าผมไปมีเรื่องแพ้ใครมา แต่ไม่น่าเชื่อว่าพออ้นเห็นหน้าผมมันกลับรีบกระวีกระวาดบึ่งไปร้านขายยาซื้อยาทาแผลในปากมาให้ แล้วผมก็นั่งนิ่งๆ ให้มันทายาด้วยสิครับ
ตอนกลางวันมันมานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนผม ผมกินก๋วยเตี๋ยวจะปรุงมันก็ห้าม
“แกอย่าปรุงสิอีป้อง!”
มันรีบหยุดมือที่กำลังจะใส่พริกลงในชามของผมครับ ผมรู้นะว่ามันห่วง แต่ว่าไม่ปรุงมันก็ไม่อร่อยดิ
“เออนะ ใส่นิดหน่อยกูกินได้ ไม่งั้นมันจืดชืดว่ะ”
“แกนี่หัดกินคลีนกับเขาบ้างสิยะ พอๆ ห้ามใส่เยอะ อดทนไว้ก่อนนะป้อง เชื่อคนสวยหน่อย รอปากแกหายแล้วแกจะกินอะไรแซ่บๆ คนสวยจะไม่ห้ามเลย”
อ้นมันน่ารำคาญ เยอะสิ่ง รวมถึงการที่มันเป็นตุ๊ดไม่เก็บอาการก็ทำให้ผมรังเกียจได้ละ ไม่รวมสิ่งที่มันเคยทำไว้กับผมตอนปีหนึ่งด้วยนะครับ แต่เวลามีปัญหาอ้นไม่เคยทิ้งผม มันเป็นคนแรกที่วิ่งเข้ามาดูแลผม มิตรเพียงคนเดียวในสังคมนี้
ผมนั่งกินข้าวกับอ้น มองดูท่าทางดัดจริตเกินชายของมัน คาใจครับ
“ทำไมมึงไม่แปลงเพศให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยวะ”
เหมือนอ้นจะอึ้ง มันเงยหน้ามองผม อ้นมันบิดกระมิดกระเมี้ยนยังไงก็ไม่รู้ เหมือนอาย
“หน้ามึงก็สวยดี ตัวก็เล็ก ทำไมไม่แต่งหญิงไปเลย ไหนๆ มึงจะแรดขนาดนี้ละมึงก็แต่งหญิงเลยดิวะ อาจจะเหมาะก็ได้ มหาลัยเค้าก็ให้ไม่ใช่เหรอวะ?”
“แก... แกคิดว่าฉันสวยเหรอ?”
“เอ้า ก็มึงยังชมตัวเองอยู่บ่อยๆ ไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันนึกว่าแกเกลียดตุ๊ดซะอีก”
“เออ กูเกลียดตุ๊ดแรดๆ อย่างมึง”
“อ้าว!”
“แต่ถ้าสวยแบบน้องปอยกูก็เอา”
อ้นหน้าแดง มันเก็บอาการระริกระรี้แอคเป็นสาวเรียบร้อยทันที เปลี่ยนบุคลิกไวมากครับ ท่าทางการตักข้าวเข้าปากนี่บอกว่าท่านหญิงมาเองผมยังเชื่อเลย
“ตกลงมึงเป็นแบบไหนแน่? ทำไมไม่แต่งหญิงไปเลยวะ จะมาทำตัวแรดครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ทำไมเสียเวลา หรือมึงยังหวงช้างน้อยตัวเองอยู่? อย่าบอกนะว่ามึง...”
“อีบ้า! ฉันเป็นตุ๊ดย่ะไม่ใช่สาวเสียบ แต่แกจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ขืนฉันไปเฉาะออกพ่อได้ตัดฉันออกจากกองมรดกแน่ แค่ทุกวันนี้ที่เค้ายอมให้ฉันเป็นตุ๊ดได้ก็อะเมสซิ่งแล้ว”
อ้นมันด่าผมยาวเหยียด แต่ก็จริงของมัน ตอนปีหนึ่งอ้นยังแมนๆ อยู่เลยครับ พึ่งความแตกก็ตอนที่ผมกระทืบมันนี่แหละ เพราะมันมาลวนลามผมก่อนนั่นแหละพ่อมันเลยไม่เอาเรื่องผม
น่าสงสารเหมือนกัน พึ่งรู้ว่าเกือบยี่สิบปีที่ผ่านมาลูกชายอยากเป็นลูกสาวมาตลอด แต่ยังไงก็ลูกอะ เหลือกันแค่สองพ่อลูก สุดท้ายอ้นมันเลยได้เป็นสาวสมใจไม่ต้องคอยปิดบังใครอีก
“งี้มึงก็อดแต่งหญิงดิ?”
ผมชวนคุยแต่อ้นกลับหน้าแดง ตลกดีครับ มันทำท่าแปลกๆ จะดูหยิ่งก็ไม่ใช่จะเขินก็ไม่เชิง มันอ้าปากเหมือนพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่กล้า เหมือนชั่งใจ ตลกแต่น่ารักดี
“ความจริงฉันก็แอบแต่งอยู่นะ แต่ฉันไม่กล้าบอกใคร”
“อ้าวจริงเหรอ?”
“อืม”
“แต่งไปไหนอะ?”
“ก็ถ่ายรูปเล่น”
ผมรู้ดีว่ามันแปลกที่ผมมานั่งคุยไร้สาระกับอ้นแบบนี้ ไม่รู้สิครับ อยากทำอะไรก็ได้ให้เลิกสนใจคนบางคนมั้ง
“งั้นวันหลังแต่งให้กูดูบ้างดิ ถ้าสวยกูพาไปเลี้ยงข้าวอะ”
อ้นมันทำตาโตเหมือนทึ่งจัด ผมเห็นมันสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามผมเหมือนกล้าๆ กลัวๆ
“แกพูดจริงเหรอป้อง?”
“เออ”
“ตายแล้วนี่เพื่อนฉันเป็นอะไร! แกกินยาผิดมาเหรอป้อง โอ๊ยตายแล้ว กรุงเทพหิมะตก น้ำท่วมเอเวอร์เรส! คนสวยไม่อยากจะเชื่อ!”
มันทำท่าวัดไข้ผมซะโอเวอร์เลยครับ ทำไมต้องแอคติ้งขนาดนี้ด้วยวะ ขัดใจนิสัยเล่นใหญ่ของมันจริงๆ
“น้อยๆ หน่อยอย่ากระแดะ”
“แกเป็นอะไรอะป้อง?”
“อยากมีแฟนมั้ง”
อ้นอึ้งครับ มันรู้จักผมดีจนพอจะรู้แหละว่าการที่ผมพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง
“กูเหงา กูพึ่งรู้ตัวว่าตลอดสี่ปีในมหาลัยกูไม่เคยมีแฟน อีกไม่นานก็จะฝึกงานละ กูอยากมีช่วงเวลาหวานๆ กับเค้ามั่ง”
“แกโดนต่อยจนสมองกระเทือนเหรอไงยะ? วันนี้มาแปลก”
มันแขวะผมแต่ดันหน้าแดง อ้นเสแสร้งทำเป็นจิบน้ำไม่ยอมสบตาผม
เฮ้อ! ผมต้องพูดก่อนสินะ
“มึงแอบชอบกูใช่ป่ะอ้น”
“บ้า! กะแกพูดอะไรอะ คนสวยอายนะ”
“ใช่รึเปล่า? มึงชอบกูจริงๆ หรือแค่กรี๊ดผู้ชาย บอกกูหน่อยกูอยากรู้”
“ก็ ถามทำไมอะ”
ทำเป็นเล่นตัวแต่ผ้าเช็ดหน้ามึงจะขาดแล้วนั่น มันเขินจนแทะผ้าเช็ดหน้าเลยครับ โรคจิตว่ะ!
“จะชวนมาคบกัน กูอยากลองมีแฟนดูบ้างแต่ไม่รู้จะหาที่ไหน”
“อีบ้า! เห็นแบบนี้ฉันก็เลือกนะยะ ไม่มักง่าย!”
มันเปลี่ยนจากนั่งเขินบิดผ้าเช็ดหน้าเป็นสะบัดปลายผ้าแสกหน้าผมเลยครัช! ฮ่าๆ
“แล้วที่ล้วงแมมมอธกูอะ?”
“ก็.... ก็นั่นมัน...”
เอาเถอะครับ ผมให้อภัยมันแล้ว หยวนๆ กันไป
“สรุปมึงชอบกูจริงๆ ใช่ป่ะ?”
“อื้ม”
อ้นนั่งเกร็งเหยียดแขนแต่พยักหน้ารัวๆ ก็น่ารักดี
เอาจริงๆ แล้วมันตลกครับ แต่ผมจะพยายามมองให้เป็นน่ารักแล้วกัน
“งั้นเป็นแฟนกูนะ”
ผมนึกว่าอ้นจะดีใจ แต่อ้นกลับตวาดผม
“แกเป็นบ้าอะไรห๊ะอีป้อง! กินยาผิดผีเข้าสิงรึไง ทำไมอยู่ๆ มาพูดล้อเล่นแบบนี้!”
“กูไม่ได้ล้อเล่น แต่กูคิดไม่ออกว่าจะมีใครอีกที่ทนกูได้ เค้าว่ากันว่าให้รักคนที่เขารักเราดีกว่า กูก็เลยกำลังพยายามรักมึง”
“แต่แกก็ไม่ได้รักฉัน”
“เออ ตอนนี้ยัง แต่อย่างน้อยกูก็เห็นความดีมึงละไง ตลอดเวลาที่ผ่านมามึงยังคอยสนใจกู เวลากูมีปัญหามึงก็เป็นห่วงกูตลอด กูเริ่มจะรักมึงละว่ะ”
“อย่ามาล้อเล่นกันแบบนี้นะยะคนสวยไม่โอนะ!”
“ทุกคนพูดว่ากูเหี้ย มึงเองก็รู้ดีว่ากูเหี้ยยังไง แต่มึงก็ยังชอบกูไม่ใช่เหรอ?”
ผมยังดื้อ อ้นเลยถอนหายใจครับ มันเลิกใช้เสียงที่บีบจนแหลมหันมาพูดโทนปกติ เสียงพูดธรรมชาติของอ้นถึงจะยังฟังดูมีจริตแต่สบายหูกว่าเวลาที่มันดัดเสียงแปร๋นๆ เยอะเลย
“ความชอบของฉันมันอธิบายไม่ได้หรอก ฉันแอบชอบแกมาตั้งแต่วันที่แกให้ฉันยืมปากกาตอนเซ็นชื่อแล้ว ก็แกเท่จะตาย เหมือนเจ้าชายในพรหมลิขิตที่ฟ้าส่งมาช่วยฉันเลย”
“เวอร์ไป กูเนี่ยนะเจ้าชาย?”
อดไม่ได้ที่จะขัดครับ แต่ผมนึกภาพตัวเองใส่มงกุฎมีผ้าคลุมเป็นเจ้าชายเคนแบบที่อ้นชอบไม่ออกหรอก
“เอาน่ะก็ตอนนั้นแกไม่ซกมกขนาดนี้นี่ ก็นะ... ถึงแกจะนิสัยเสียไปบ้างแต่คนเรามันก็มีส่วนแย่ๆ กันทุกคนแหละ แล้วที่สำคัญเรื่องนั้นฉันเป็นคนผิดด้วย ถ้าทำได้ฉันอยากจะแอ๊บให้ตลอดรอดฝั่งเหมือนกัน บางทีถ้าทำแบบนั้นฉันอาจจะได้อยู่ข้างๆ แกมาตลอดสี่ปีก็ได้ พอเห็นแกต้องอยู่คนเดียวแล้วฉันรู้สึกผิดอะ ทั้งๆ ที่แกใจดีมากนะป้อง แต่คนอื่นกลับถอยห่างแกเพราะเรื่องนั้นแท้ๆ บางทีฉันก็รู้ว่าแกเหงา ฉันก็อยากไปอยู่ข้างๆ แก แต่ว่า...”
“เออกูเหงา แล้วตกลงมึงอยากได้กูเป็นเพื่อนรึผัวเอาให้แน่? กูจะได้ไปจีบคนอื่นต่อ”
“บะบ้า! แค่กิ๊กก็พอมั้ง ฉันยังไม่อยากมีผัวอ๊ะยังไม่ได้เฉาะเลย”
ทำเป็นด่า แต่มึงก็กั๊กกูนะอีตุ๊ด!
“ไปเฉาะดิ กูอยากมีเมีย”
รูหลังยังเอามาแล้วถ้ามีรูหน้าจะแท้หรือเทียมผมเอาได้หมดอะตอนนี้
ใครก็ได้ที่จะไม่ทำร้ายผมเหมือนมัน!
“ก็รอมีแฟนก่อนนี่แหละ กะว่าถ้าหาแฟนได้แล้วจะไปขอพ่อเฉาะอะ”
“งั้นตกลงเป็นแฟนกูนะ?”
“งืม ถ้าป้องโอเค อ้นก็โอเค”
“ป้องโอเค”
และแล้วผมก็มีแฟนคนแรกเป็นตุ๊ด
ผมกลับถึงห้องตอนเย็น เติ้ลก็อยู่ในห้อง มันใส่ชุดนักศึกษายังไม่ได้เปลี่ยน ผมเห็นมันเหลือบตามามองผมนิดหน่อยก่อนจะทำเป็นสนใจหนังสือต่อ
ดีแล้วครับ เป็นแบบนี้อะดีแล้ว กลับไปเป็นเหมือนช่วงแรกๆ ที่อยู่ด้วยกันอย่างสมบรูณ์แบบ ถ้าเป็นแบบนี้ผมคงตัดใจจากเติ้ลได้ซักวัน ต่างคนต่างอยู่ต่างมีโลกใบเล็กของตัวเอง ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกัน ขอให้ระหว่างผมกับเติ้ลดำเนินไปแบบนี้เรื่อยๆ
ถ้ามันว่างเปล่า มันก็ไม่มีความรู้สึกอะไร ไร้ความอึดอัด ไม่มีการคาดหวัง ผมจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอะไร ในที่สุดผมกับเติ้ลก็จะเป็นแค่คนรู้จักต่อกัน และความรู้สึกทุกอย่างของผมจะหายไป
อย่างน้อยตอนนี้ผมก็มีแฟนไว้ไปกินข้าวดูหนังทำโน่นทำนี่ใช้เวลาร่วมกันแล้ว อีกหน่อยผมก็จะลืมเติ้ลไปเอง ตอนนี้ผมไม่โสดแล้ว แทนที่จะเอาเวลาไปคิดถึงไอ้เด็กเปรต ผมควรนึกถึงแฟนของผม
หลังจากนั้นผมก็เปลี่ยนวิถีชีวิตตัวเอง ผมไม่แคร์ว่าใครจะพูดอะไร ก็มันเป็นความจริงที่ผมศึกษาดูใจกับอ้น เรียกง่ายๆ ว่ากิ๊กกัน ผมไปค้างกับอ้นบ่อยๆ เพราะผมถือว่าผมไปค้างห้องแฟน จะติวหนังสือ ทำงาน นั่งเล่น ผมหนีไปใช้เวลาอยู่กับอ้นที่ห้องมันเพื่อกันตัวเองจากสภาพแวดล้อมเดิมๆ
ถึงอ้นจะตุ้งติ้ง เป็นตุ๊ด เยอะจนน่ารำคาญ แต่เรื่องอื่นๆ อ้นก็ยังเป็นอ้น เป็นไอ้เตี้ยที่รู้ว่าผมชอบหรือไม่ชอบอะไร นั่งดูหนังดูเมะ นอนอ่านการ์ตูนด้วยกัน บางทีก็เล่นเกมด้วยกัน บางครั้งอ้นก็แต่งหญิงให้ผมดู ถ้าวันไหนแต่งสวยผมก็ยอมออกไปเดินข้างนอกกับมัน บางวันก็ค้างด้วยกันที่ห้องของอ้น
แต่ผมกับอ้นไม่ได้มีอะไรกัน อาจจะมีบ้างที่อ้นขอกอดผม มันบอกว่าฟินที่ได้นอนหลับในอ้อมกอดของแฟน แต่พอผมท้าให้มันล้วงแมมมอธผมอีกอ้นกลับเขินไม่กล้าทำ มันอายครับ เหมือนพอเป็นแฟนกันแล้วอ้นทำตัวน่ารักขึ้น เรียบร้อยขึ้น ไม่ค่อยวี๊ดว้ายจนน่ารำคาญเหมือนเมื่อก่อน
ผมหายไปบ่อยๆ แต่เติ้ลไม่เคยสนใจ เติ้ลไม่ซักถามอะไรผม อย่างดีก็แค่ปรายตามองแล้วเบือนหน้าหนี
ก็ดีครับ อย่างน้อยก็ไม่ได้ทะเลาะกัน แค่ผมเห็นว่าเติ้ลยังปกติอยู่ผมก็ดีใจแล้ว เติ้ลสบายดี ผมในฐานะพี่ก็หมดห่วง คนเป็นพี่ชายก็ควรยืนมองน้องอยู่ห่างๆ แบบนี้แหละครับ
อีกไม่นานหรอก ผมบอกตัวเองให้อดทน อีกเดี๋ยวมันก็จะจบแล้ว ผมแค่ทนไปให้จบเทอมนี้ก็พอ
ผมภาวนาให้มันจบลงอย่างเรียบง่าย แต่สวรรค์กลับไม่ฟังคำขอของผม ผมกับเติ้ลอาละวาดใส่กันจนได้ พวกเราทะเลาะกันครั้งใหญ่ เติ้ลถึงกับออกปากว่าเกลียดผม พวกเรามีปากเสียงกันเพราะเรื่องของไอ้เบสท์!
เช้าวันนี้ผมก็ไปเรียนตามปกติ ผมทำตัวเหมือนเดิม พอเรียนเสร็จผมก็ตรงกลับห้องเพราะผมต้องกลับมาซักเสื้อผ้าครับ เลยไม่ได้ไปกับอ้น แต่ขณะที่ผมกำลังนั่งฟังเพลงไปวาดรูปไปเติ้ลก็มาอาละวาดใส่ผม
พอเติ้ลเปิดประตูห้องเข้ามาปุ๊บมันก็ตรงมาหาผมปั๊บ เติ้ลดึงหูฟังของผมออกและยืนด่าผมฉอดๆ
“ทำไมพี่ป้องเหี้ยแบบนี้วะ! ผมไม่เคยคิดเลยนะว่าพี่ป้องจะเลวได้ใจขนาดนี้!”
“กูทำอะไร?”
เป็นคุณจะโกรธมั้ยครับ อยู่ๆ มีไอ้เด็กบ้าเข้ามาโวยวายใส่แถมยังทำลายข้าวของคุณ สายหูฟังผมขาดเลยนะครับ
“ยังจะทำไก๋อีกนะ อย่าคิดว่าทำเรื่องชั่วๆ แล้วคนอื่นเค้าจะไม่รู้ไม่เห็นดิ!”
“มาถึงก็มาด่ากูมึงเป็นอะไรมากป่ะเติ้ล เป็นเหี้ยอะไรของมึงอีก!”
“แล้วต้องเหี้ยขนาดไหนถึงจะส่งคนไปรุมข่มขืนคนอื่นได้เหรอพี่!”
“ใครบอกมึง?”
เติ้ลรู้เรื่องนี้ได้ยังไงครับ!
“มันไม่สำคัญว่าใครบอกหรอกพี่ มันสำคัญว่าพี่ป้องทำแบบนั้นได้ยังไงต่างหาก จิตใจของพี่ทำด้วยอะไรวะ ผมไม่คิดว่าพี่จะเหี้ยขนาดนี้ พี่ทำลายชีวิตคนๆ นึงได้ลงคอ! พี่เบสท์เค้าไปทำอะไรให้พี่ๆ ถึงต้องไปทำร้ายเค้าแบบนั้น!”
อยู่ๆ ผมก็รู้สึกเหมือนสมองตัวเองหมุนติ้วยิ่งกว่าเครื่องซักผ้า อารมณ์ผมปั่นป่วนจนแทบทรงตัวไม่อยู่ ผมเคยนึกว่าผมตัดใจจากเติ้ลได้แล้วแต่ไม่เลย ผมไม่เคยทำได้ ผมไม่เคยลืมเติ้ล ผมยังเจ็บทุกครั้งที่เติ้ลมีเยื่อใยให้ไอ้เหี้ยเบสท์ และรู้สึกเหมือนโดนเติ้ลเอามีดกรีดลงบนหัวใจผมซ้ำๆ เวลาที่มันไม่เห็นถึงความรักที่ผมมีให้
“โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว! ผมสงสัยอยู่แล้วว่าทำไมพี่ตั้มถึงมาหาผมถึงที่นี่ เมื่อไหร่พี่จะเลิกนิสัยเหี้ยๆ แบบนี้วะ พี่ไม่มีสิทธิ์ไปทำร้ายคนอื่นเค้านะเว้ย นิสัยชอบใช้แต่กำลัง ไอ้อันธพาล! ทำไมพี่ป้องเป็นคนแบบนี้วะ!”
ผมรู้ว่าผมเหี้ย แต่มันจะรู้มั้ยว่าผมเหี้ยเพราะอะไร ที่ผมทำลงไปทั้งหมดก็เพราะเติ้ล ผมเหี้ยก็เพราะผมรักมัน!
“พูดอะไรซะบ้างสิ! พี่ทำแบบนี้ได้ไงวะพี่ป้อง พี่ทำร้ายคนๆ นึงถึงขั้นนั้นได้ยังไง!”
“แล้วมึงจะให้กูพูดอะไร!”
ไม่ไหวแล้วครับ ใครก็ได้หยุดมันที!
“มึงอยากรู้ใช่ป่ะว่ากูทำไปทำไม เพราะมันมาทำคนที่กูรักไง! มันมาหลอกมึง มันทิ้งมัน มันทำให้มึงเสียใจไงเติ้ล! กูแค้นมันเพราะมันมาทำร้ายคนที่กูรัก เพราะกูรักมึงไงเติ้ล!”
ผมคว้าหน้าเติ้ลมาจูบด้วยอารมณ์ เติ้ลตกใจผลักอกผมออก แถมมันยังปล่อยหมัดสวนมาหนึ่งทีแต่วืด คราวนี้คนที่ปากแตกคือเติ้ล ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากด้วยเพลิงโทสะ ผมหลุดสันดานใช้กำลังอันร้ายกาจใส่คนที่ผมรักจนได้!
“หยุดพูดคำว่ารักได้แล้ว! ไม่มีใครอยากได้ความรักงี่เง่าแบบนี้หรอก! คนแบบนี้ใครมันจะไปทนได้วะ เอะอะก็ใช้แต่กำลัง โหดร้ายแบบนี้ผมไม่ต้องการ! ผมเกลียด!”
“ถ้ามึงไม่ต้องการแล้วมึงมานอนกับกูทำไม! มึงมาปั่นหัวกูทำไม!”
คนที่โหดร้ายที่สุดก็คือมันนั่นแหละ!
“มึงไม่รักกูแล้วมึงให้ความหวังกูทำไม!”
ไม่รักแต่ก็ขังผมไว้ข้างๆ ไม่ยอมให้อิสระแก่ผม
“กูอาจจะเลวที่ไปทำร้ายไอ้เบสท์ แล้วมึงละเติ้ลมึงมาทรมานกูทำไม!”
“ผมไม่ได้ทำ! ผมไม่เคยหลอกให้ความหวังพี่ป้อง”
เส้นความอดทนทุกเส้นในตัวผมขาดสะบั้น ดูเหมือนมันจะบั่นเอาสายใยระหว่างผมกับเติ้ลขาดตามไปด้วย ไม่มีความรู้สึกดีๆ ระหว่างผมกับมันอีกแล้ว
“คนไม่ได้รักแต่มาขอให้กูอยู่ข้างๆ มาเอากับกู มึงเห็นกูเป็นอะไรในสายตามึง! มึงตอบมาดิกูเป็นตัวเหี้ยอะไร!”
ผมตะเบ็งเสียงใส่เติ้ลดังจนมีเสียงเคาะประตู เติ้ลรีบใช้มือปาดน้ำตาแล้วเดินไปเปิดประตูคุยกับคนที่มาเคาะ พวกเราคงทะเลาะกันดังเกินไป
ผมได้ยินเสียงเติ้ลขอโทษและบอกว่าไม่มีอะไร แค่เถียงกันนิดหน่อย
เรื่องไม่คาดคิดช่วยเบรกความเสียใจของผมได้บางส่วน ผมดึงตัวเองกลับมาจากโลกอันโศกเศร้า ผมไม่ควรจมอยู่กับเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ผมต้องตัดขาดจากเติ้ลให้ได้!
ผมหนีเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า เสร็จแล้วก็ออกมาเก็บเสื้อผ้ายัดใส่เป้ คืนนี้ผมจะหนีไปนอนห้องอ้นครับ
พอเติ้ลหันมาเห็นผมเก็บเสื้อผ้าก็รีบทัก
“จะไปไหนอะพี่ป้อง!”
โชคดีที่ผมลดระดับอารมณ์ตัวเองได้แล้ว ผมเลยตอบเติ้ลเสียงเรียบ
“จะไปค้างห้องแฟน”
“แฟน!? พี่มีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่? อย่ามาโกหกน่ะ เรายังคุยกันไม่จบนะห้ามหนี!”
“มันจบแล้วเติ้ล พี่ไม่มีอะไรจะแก้ตัวหรอก ทุกอย่างเป็นความผิดของพี่ พี่มันเลวเอง ต่อไปนี้พี่จะไม่ไปวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของเติ้ลอีกแล้ว พี่ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ขอโทษที่เป็นพี่ชายสารเลวที่ทำให้เติ้ลผิดหวัง แต่ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวพี่เหี้ยๆ คนนี้ก็จะหายไปจากชีวิตเติ้ลแล้ว”
“เดี๋ยวดิ จะหนีไปไหน ผมไม่ให้พี่ไป!”
เติ้ลยื้อเป้ของผมเอาไว้ เมื่อไหร่มันจะปล่อยผมซะที ผมทนอยู่ในอุ้งมือเติ้ลไม่ไหวแล้วครับ
“จะเอาอะไรกับพี่อีกเติ้ลพี่ก็ยอมรับผิดทุกอย่างแล้วไง พี่มันเลวพี่มันเหี้ย ปล่อยพี่ไปเหอะพี่ไม่อยากเถียงกับเติ้ลแล้ว พี่เหนื่อย”
ผมจับมือของเติ้ลที่กำสายสะพายของเป้ผมไว้แน่น ผมค่อยๆ แกะนิ้วของเติ้ลออก เติ้ลไม่ยอมพูดอะไรแต่ก็ไม่ยอมปล่อย
“ปล่อย เติ้ล”
“ไม่อะผมไม่ยอมให้จบแบบนี้!”
“แล้วเติ้ลอยากให้พี่ทำยังไง จะให้พี่ไปขอโทษมัน เอาตำรวจมาลากคอพี่เข้าคุก บอกพี่ดิว่าเติ้ลต้องการอะไร ถ้ามันทำแล้วเติ้ลสบายใจพี่ก็จะทำ”
“ผม...”
ผมดึงเป้ออกจากมือของเติ้ล เก็บข้าวของจำเป็นอย่างอื่นลงกระเป๋า
ผมรูดซิปปิดแล้วสะพายขึ้นหลัง
ผมหันหลังให้เติ้ล บอกกับตัวเองว่าทุกอย่างมันจบแล้ว
เติ้ลตะโกนออกมาอีกครั้ง
“ผมไม่ให้พี่ไป! ห้ามหนีนะพี่ป้อง ถ้าพี่ไปผมจะฟ้องพี่ตั้มว่าพี่ป้องไม่ดูแลผม!”
“เออ ฝากขอโทษมันแทนพี่ด้วย พี่ดูแลน้องชายให้มันตามสัญญาไม่ได้ เติ้ลบอกมันว่าพี่ติดแฟนก็ได้ พี่ขอโทษ”
ผมหันไปยิ้มให้เติ้ล พยายามยิ้มให้มันทั้งๆ ที่ในใจผมกำลังร้องไห้
“ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆ ที่เคยทำให้พี่นะ ขอโทษที่พี่มันเหี้ยเกินไป”
ขอบคุณที่สอนให้ผมรู้จักความรัก แม้ว่ามันจะไม่สมหวังก็ตาม
ลาก่อนรักแรกของผม
แล้วผมก็ก้าวออกจากห้องนั้นพร้อมกับหัวใจที่แหลกละเอียด ผมรู้ว่าผมยังตัดใจจากเติ้ลไม่ได้ แต่ไม่เป็นไรครับ ผมขยี้หัวใจตัวเองทิ้งไปเรียบร้อยแล้ว ถ้ารักแล้วมันจะมีแต่ทุกข์ความรักก็ไม่จำเป็นสำหรับชีวิตผมหรอก
เศษหัวใจผมที่กลายเป็นฝุ่นค่อยๆ ร่วงและเลือนหายไปพร้อมๆ กับความทรงจำต่อเติ้ลที่ผมบังคับตัวเองให้ลืม ผมจะลืมเรื่องราวทุกอย่างระหว่างผมกับเติ้ลตามที่มันขอ
ผมผิดสัญญากับพี่ตั้ม ผมไม่ยอมดูแลเติ้ลตามที่รับปาก พี่ตั้มคงโกรธผม ดังนั้นผมไม่ควรเสนอหน้าไปให้พี่ตั้มไล่เตะเอา ผมควรเอาตัวเองไปให้ห่างสองพี่น้องนี่ ผมยอมแลกมิตรภาพระหว่างผมกับพี่ตั้มถ้ามันจะพาเติ้ลออกไปจากชีวิตผม
ผมรู้ว่าเพื่อนจะเข้าใจ ก็พี่ตั้มเป็นคนที่เข้าใจผมทุกอย่างนี่หว่า
ความรักระหว่างผมกับน้องชายพี่ตั้มไม่มีทางเป็นไปได้ แถมผมยังเหลือตัวคนเดียว
ช่างมันครับ! ยังเหลือกิ๊กอีกตั้งหนึ่งคน
แต่ถ้าผมจบไม่สวยกับอ้นก็ไม่เป็นไร และถ้ามันไม่อยากเป็นเพื่อนกับผมต่อก็ช่าง หาแฟนใหม่ไปเรื่อยๆ ก็ได้ครับ
แล้วเรื่องราวของผมก็จบลงเท่านี้ ขอบคุณที่รับฟังรักแรกของผมครับ
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
ถูกใจกันมั้ย? แฟนคนแรกของพี่ป้อง :-[
ใครที่ขอให้อ้นมีคู่ นางมีคู่แล้วนะ ได้พระเอกของเรื่องเป็นแฟนเลยนะเออ! #โดนคนอ่านถีบแน่นอน :z6:
สนุกมั้ย? ดราม่าดีมั้ยล่ะเธอ? เอิ้กๆ :hao6: ใครที่ชอบแบบ #ดราม่า จะอ่านแค่นี้ก็ได้นะ ให้มันจบแบบนี้ก็ได้
แต่ไม่รู้ทำไม คนที่อ่านจนจบเค้าบอกว่าบทของเติ้ลดราม่ากว่า บีบคั้นหัวใจกว่า :hao5: จริงอ่า? เติ้ลออกจะเข้มแข็งสู้กับปัญหา คิกๆ o18
ย้ำกันชัดๆ อีกครั้ง #ไม่ฟิต จบแล้วจ้า
ภาคต่อไปขอนำเสนอ #ไม่รัก เติ้ลจะมาพร้อมกับคำถามบีบคั้นหัวใจ "พี่ป้องไม่รักผมแล้วเหรอ?"
เชิญพบกับน้องเติ้ลที่จะมาดำเนินเรื่อง เราจะได้ล้วงความคิดในสมองฮีกันแย้ว!
ลองมาดูกันว่าคุณน้องเติ้ล #เคะ นายเอกที่ปล้ำเมะ เด็กเปรตง๊องแง๊งเอาแต่ใจ และอื่นๆ ที่คนอ่านรุมด่า จะสามารถทำให้คนอ่านสงสารได้หรือไม่? หรือจะเริ่มมีคนรักปักป้ายแฟนคลับ #ทีมเคะ กันเหมือนตอนแรกๆ
อย่าลืมมาเอาใจช่วยเติ้ลกันน้า บอกเลยว่า #ทีมพี่ตั้ม มีเฮ! ออกตลอดแทบทุกตอน ฮีมีบทบาทสำคัญในเรื่องเชียวนะ!
เหอๆ o13
จากการสังเกตเสียงกรีดร้องของคนอ่านแต่ละคอมเม้น... พบว่า ส่วนใหญ่ไม่ได้ LIKE เพจเค้าใช่มั้ยเธอว์! o22 จิ้มสิจิ้ม! FACEBOOK (https://www.facebook.com/AZI824) ข้าน้อย
เพราะว่าถ้าตามเฟซจะพูดตลอดเลยนะ ว่า #ไม่ฟิต #ไม่รัก และตอนพิเศษ #ไม่หึง ... อันที่จริงในนี้ก็พูดนะ :o11:
ไม่ค่อยอ่านพล่ามยาวๆ ที่เค้าตอบเม้นใช่มั้ยล่ะ :undecided: ทำใจนิดนึงนะ เค้าชอบพูดมาก คนมันไม่มีเพื่อนง่ะ เหงาปาก
**ยังรับสมัครเพื่อนอยู่นะ ต้องการเพื่อนมาก แฟนมีแล้ว เบื่อแฟน อยากได้เพื่อนแมนๆ เตะบอล เปิดอกคุย #มันใช่เร้อ?
ขอพักไปเลียแผลใจแป็บ เศร้า คนอ่านไม่รัก :o12: (จริงๆ คือขี้เกียจ #ไม่รัก เนื้อหามันน้อย เลยแอบหนีไปอู้)
เรากลับมาศุกร์หน้าน้า คงเริ่มอัพ ภาค #ไม่รัก อาทิตย์หน้านี่แหละ อาจจะอัพอาทิตย์ละตอนนะ นัดกันตามนี้ละกัน
สำหรับเกมแจกอีบุ๊ก หมดเขตวันที่ 20 สิงหา 2558 จ้า ยึดตามเวลาในบอร์ด ใครอยากได้ก็ร่วมสนุกง่ายๆ แค่คอมเม้นท์ หรือจะไปกดเล่นในเพจเราก็ได้ แจกเหมือนกัน ตามนี้น้า
แล้วเจอกัน :bye2:
-
เพราะมันสนุก เลยไปสอยมาใน MEB เรียบร้อย ไม่ขอสปอย แต่ขอบอกว่า อยากโบกหัวทั้งสองคนมากๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ มันมีความ real ในตัว แต่อยากจะบอกว่า อิพี่ป้องเนี่ย น่าตบกะโหลกรัวๆ ยาวๆแบบต่อเนื่องจริงๆ
กราบขอบพระคุณผู้ใจบุญของเรา 1 ใน 10 ผู้กล้า!
:hao5: เหมือนว่ามันจะขายได้แค่นั้นแหละคับ ใครซื้ออ่านแย้วช่วยรีวิวช่วยกดโหวตให้หน่อยก็ได้คับ นี่ก็ไม่รู้จะโฆษณายังไงแย้ว ดีนะอีบุ๊กไม่มีต้นทุน ถ้าเข็นออกเป็นเล่มคงเจ๊งกว่านี้อ่ะคับ ฮือๆ
ว่าแต่... ทำไมคนที่อ่านจนจบบอกว่าเซ็งพี่ป้องกันทั้งนั้นเยย ตอนนี้ยังมีทีมพี่ป้องอยู่เลย ฮ่าๆ เราว่าคนที่ยังไม่ได้อ่านต้องร้อนๆ หนาวๆ ว่าเราจะเขียนอะไรใน #ไม่รัก แน่ๆ ฮ่าๆ
ออกแนวโรคจิตนิดๆ ละ :-[
-
มามา รออ่านเลยคะ
หลังๆมานี้อ้นเริ่มน่ารัก ดูสิจะเป็นยังไงกันต่อไป
-
เอ่ออออ.....
มันจบแล้วหรอค่ะ?
แบบว่าไม่เอาแบบนี้ดิ ทำไมพี่ป้องต้องผิดหวังแบบนี้
ทำไมไม่มีตอนของเติ้ลมาอธิบายบ้างอ่ะ อยากรู้ว่าเติ้ลคิดอะไรบ้าง T^T
สงสารพี่ป้องมากขอบอก แบบว่าเฮ้ยยยยยยย หน่วงค่ะ
ถ้าพี่ป้องเปิดใจให้ใครสักคนก็ดีนะคะแบบว่าเลิกรักเติ้ลได้แล้วไงเงี่ย
-
อิอิ. ว่าแล้วเชียว อิน้องเติ้ลเมื่อไหร่จะสำนึกเนี่ย. ปลายภาคสองหรือไง
เราเอ็นดูอ้นง่ะ ถ้าสุดท้ายป้องไม่รักก็อยากให้นางเจอคนจริงใจ
ท้ายนี้อวยพรให้ขายดีๆจ้า
ทีมพี่ป้องเช่นเคย.
ปล.รอพี่ตั้มอยู่นะ 55
-
แล้วอ้นจะเป็นยังไงต่อ นางจะมีความสุขจริงๆ ไหมนะ
ถึงจะได้อยู่ข้างๆ แต่ป้องก็ไม่ได้รัก :mew4:
-
ถึงจะมีภาค2. ซึ่งเป็นความในใจเติ้ล ก็ยังไม่ชอบเติ้ลอยู่ดี. จะเศร้าจะเสียใจขนาดไหน ดูยังไงก็ไม่เกี่ยวกับพี่ป้อง. ทำตัวเองชัดๆ. ทีมพี่ป้อง
-
สงสารอ้นนะ ถึงจะได้เป็นแฟน แต่ป้องไม่รัก
เหมือนถูกหลอกใช้เลย ป้องก็ไม่ต่างจากเติ้ลเลยนะ
ไปกันไม่ได้ ค่อยมีแฟนใหม่ไปเรื่อยๆ
เห้ออออ ตัดใจจากเติ้ลให้ได้ทีเถอะ
หวังว่าพี่ป้องจะไม่กลับไปได้กับเติ้ลนะ
ขอให้รักอ้นบ้างทีเถอะ :hao5:
-
อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค ทำมายเป็นแบบเน้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2: อะไรกัน อีพี่ป้อง แกไปขอเป็นกิ๊กอ้นทำไม หรือ ฉันต้องโทษคนเขียนที่ทำกับฉันแบบนี้ อุตส่าห์กันพี่ตั้มจากนาง ดั๊นให้นางมาเป็นแฟนอีพี่ป้อง ฮืออออออออออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling1: เอาเป็นว่า น้องเติ้ลแม่งก็ทำตัวเองด้วยแหละ เอาแต่ใจ เอาแต่ได้ พอได้ก็ไม่ดูแลให้ดี เข้าใจน้องเติ้ลอย่างนะเรื่องอีพี่เบสท์ พอเรามานั่งคิด ก็เออ จริงของมันว่ะ พี่ตั้มกับพี่ป้อง ทำเกินไปหรือเปล่า ถ้าเกิดพี่เบสท์มันแจ้งความเป็นเรื่องขึ้นมา พี่ตั้มกับพี่ป้องแม่งหมดอนาคตแน่ๆ น้องเติ้ลมันก็คงเสียใจที่ตัวเองเป็นสาเหตุ ตอนนี้เราว่าถึงจะโมโหเติ้ลแต่ก็เห็นใจเติ้ลมันว่ะ พี่ป้องมันโตแต่ตัว รักอย่างเดียว แต่ไม่เข้าใจน้องมันซะเลย แถมยังไปเอาอ้นมาแนบกายอีก รู้ว่าอ้นรักตัวเองแต่ตัวเองยังไม่ได้รักหรือชอบมากขนาดนั้น มันเหมือนไปให้ความหวังอ้นมันนะ สงสารนางเหมือนกัน เรื่องของความรู้สึกเอามาล้อเล่นไม่ได้หรอกนะ มันเจ็บปวด :hao5: สรุปฉันต้องไปตามอ่าน E-BOOK ใช่ไหม :z3:
-
รู้สึกเหมือนรอตอนนี้มานานนนนนนนนนนนนนมากกกกกกกกกกกกก
ตอนที่ป้องรักตัวเองมากกว่าแคร์เติ้ลอ่ะ พี่ป้องทำถูกล่ะ ไม่รักก็ไม่ควรรั้ง จากกันน่ะดีแล้ว
-
เฮ้ยยย จบถูกใจ! (http://i248.photobucket.com/albums/gg197/dent8313v2/Excited.gif)คือถ้าไม่มีภาคสองจะสะใจมาก แต่ก็นะอยากรู้เหมือนกันในหัวคนตรรกะวิบัติมันเป็นอย่างไร
----
AI.NoR เขียนคาแรคเตอร์ชัดเจนแล้วล่ะคะ แต่เผอิ๊ญว่านิสัยเติ้ลเป็นแบบที่เราเกลียดมากเราเลยค่อนข้างหมั่นไส้ อคตินางเป็นการส่วนตัว
เราชอบคนที่ทำอะไรชัดเจน เดินไปข้างหน้า ไม่ทนอยู่กับอะไรที่ทำให้เจ็บ ก็เลยค่อนข้างจะชอบพี่ป้องอยู่พอควร
จะชอบเติ้ลก็ตรงที่นางเอ็นจอยมีเซ็กส์5555 เราชอบเคะหื่นๆไม่เหนียมอาย ปกติอ่านแต่เมะเอร็ดอร่อยอิ่มพุงกางฝ่ายเดียว ส่วนเคะไม่เข้าใจว่าผ่านคืนหฤหรรษ์มาทำไมต้องไข้ขึ้น เดินขาถ่าง เอิ่มไม่ได้โดนรุมโทรมนะเว้ย ก็แค่เสียดๆพอให้รู้สึกระบมป่ะ
อ่านที่เขียนถึงพล๊อตพิมพ์นิยมแล้วก็เบื่อจริงเน๊อะ ไอ้แบบที่ไม่ได้ชอบผู้ชายมาก่อนแต่ยอมเป็นเกย์เพื่อนาย เคยถามเพื่อนที่เป็นเกย์มันบอกว่าก็เห็นผู้หญิงแล้วมันไม่เกิดอารมณ์ตัวนิ่มๆเหลวๆมีแต่ไขมันมันขยะแขยง เราเลยคิดว่าคนที่เป็นไบได้ทั้งชายหญิงนี่ต้องมีขอบเขตความชอบกว้างขวางมาาาาาาก เพราะเอาเข้าจริงๆช ญ นี่มันต่างกันมากทั้งสรีระ นิสัย อารมณ์ ความคิด หรือไม่ได้คิดอะไรขอแค่มีช่องแคบนุ่มอุ่นชื้นบีบรัดเป็นจังหวะได้ก็พอ?
เขียนแบบที่ชอบเขียนเถอะค่ะ ถือว่าเป็นของแรร์ให้คนอ่านได้เสพเปลี่ยนบรรยากาศ
---------------------
กลับมาอีกครั้งหลังจากอ่าน E book จบ...เป็นอีบุ๊คภาษาไทยเรื่องแรกที่ซื้อเลย ปกติจะซื้อเป็นเล่มเก็บเอา พวกอีบุ๊คมักเอาไว้เก็บที่ซื้อจาก amazon เนื่องจากค่าส่งเป็นเล่มแพงกว่าค่าหนังสือ -_-"
เติ้ล มันมุ้งมิ้งสาวน้อยกว่าที่คิดแหะ เขินอ่ะ! อาย เยอะมาาาก จริงๆอยากรู้จากมุมมองของเติ้ลในช่วง"ไม่ฟิต"มากกว่าว่าทำไมนางถึงได้ทำอะไรไร้สติ ไม่คิดถึงใจคนอื่นได้ขนาดนั้น ใน"ไม่รัก"นางสำนึกผิดสลดลงไปแล้วระดับนึง เลเวลความเกรียนเลยไม่มากเท่าที่ควร
เราชอบฟีลรันทดของพี่ป้องมากกว่านะคือมันดูเจ็บกว่าที่เติ้ลเหมือนเห็นป้องเป็นของตายเป็นดิลโด้ส่วนตัว ของเติ้ลมันเจ็บแบบทำตัวเอง ปล่อยของมีค่าหลุดมือไปรู้ตัวเมื่อสาย
ส่วนพี่ตั้มกับคุณพ่อตานี่ดีงามมากค่ะ โหดเด็ดขาด แถมพาไปเปิดตัวกับคนในท้องที่ให้รับรู้กันถ้วนหน้า ชอบอิตอนเข้ามาขัดจังหวะตอนสองคนเขากำลังสำรวจช่องแช่แข็งกันอยู่ ฮาดี
อ่านจบไปแล้ว ไม่รู้จะได้เข้ามาเม้าท์มอยอีกไหม เลยเม้าท์มันซะตรงนี้เลย
-
:hao7: จบแบบนี้ก็ดีนะ ยังไงเราก็ #ทีมคนน่าสงสาร :m15: แล้วตอนนี้ปกป้องก็น่าสงสาร
ป้องเลวร้ายก็เพราะรักบวกกับนิสัยเดิมติดมา ดีแค่ไหนแล้วที่เรื่องไปไม่ถึงป๊ะป๋าของเติ้ล o18
ส่วนเติ้ลก็ควรแล้วที่ต้องอยู่กับสิ่งที่ตัวเองกลัว :ling3: (การที่ไม่เหลือใคร) เพราะบางเรื่องนางก็บอกตั้มไม่ได้
นิสัยนางคือตัวเองถูกเสมอ ไม่ยอมรับฟัง และ ชอบตัดสินคนอื่น จากนี้ไปนางคงต้องหัดทบทวนตัวเอง o12
ดีใจกับอ้นศรีนะที่ สิ่งดีๆ ที่ทำในที่สุดก็ถูกมองเห็นโดยคนที่นางรัก :mc4:
ปล. ว่าแล้วก็ o3 ทวงซะเลย บันทึกลับสาวดุ้น เอ้ย พี่สตาร์ล่าเทพ อยู่ไหนจ๊ะ :hao7:
-
กลับมาอีกทีก็จบภาคซะแล้ว ขอเชียร์ให้ป้องรักอ้นจริงๆ เถอะ จะได้มีความสุขจริงๆ ซะที ในสายตาเราอ้นน่ารักมากจริงๆ เมะไรน่าสงสารจนน้ำตาคลอขนาดนี้เนี่ย :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ฮาเลลูย่าาาาาาาาาา
คืออ่านจบแล้วฟิน อิ่มเอมแบบประหลาด5555555555
เราอั้นไว้ไม่ยอมกดซื้อ เพราะเดี๊ยวซื้อแล้วชั้น
มันก็พันธุ์ ขี้เกียจตัวเปนขน เด้วไม่มาเม้น อดคุยกะคนเขียน
55555555 แต่เดี๊ยวคงไปกดจริงๆละ
เราชอบและฟินมากที่ตอนนี้มันจบแบบนี้
มันตอบโจทย์เราดี ดีจุยๆ ฟินๆๆๆ
เราอ่านที่คนเขียนตอบเรา เราเข้าใจว่าโลกจริงๆมันโหดร้าย บ้างแอ๊บสวยบ้าง
เปนอะไรที่มันไม่คาดเดาลำบาก เราเข้าใจ (ตบบ่าคนเขียนแปะๆ)
ไปๆมาๆ ลากเพื่อนมาอ่าน นางบอก ที่มึงอินและว่าน้องเด็ก
เพราะมึงคล้ายน้องเติ้ล 5555 เราก็เลยตกใจนิดหน่อยถึงปานกลางและงงว่าเพื่อนมึงหมายถึงอะไรแปลให้กุฟังที ดากุรึป่าว แต่ที่ๆแน่ไคือเปนพวกยึดติด ไม่กล้าเผชิญความจริง
เพราะจิงๆ เราว่าเราน่าจะคล้ายอ้น แต่ชอบป้องที่หน้าด้านดี ทำไปก่อนผลว่าไงช่างมัน
แต่นั้นแหละ เราเข้าใจว่าเรื่องที่อ่านมันมาจากมุมผู้พูดไง
พอเราอ่านความคิดใครมากๆ ก็กลายเป็นว่าเราจะเข้าข้างเขา
เราเป็นพวกถูกชักจุงง่ายด้วย
พอคนเขียนจุงใจจะหลอกให้คล้อยตามไปทางไหน
เราก็พร้อมเดินตาม
ตัวละครเรื่องนี้ไม่แบนดีค่ะ ชอบๆๆๆ
เม้าท์หน่อย บางทีอ่านเคะเมะตามอุดมคติ เราก็มาคิดนะ
ว่าแบบ ชีวิตกรู จริงๆ ยังไม่เคยเจอแบบนี้เบย
แต่นั้นแหละ ข้อดีของนิยาย ทำเอาเราหลุดจากโลกความเป็นจริง
ที่แสนโหดร้าย
จุดที่ฟินคือบางอย่างตัวเราเอง หมายถึงเราตัวเป็นๆอะ
ไม่ได้ทำสิ่งเหล่านั้นในโลกความเปนจริง
เราเองเหมือนอ้นเคยถูกถามคำถามแบบเดียวกับที่ป้องถาม
แต่ตอบว่าไม่ ไม่ได้เซเยสเหมืออ้น เลยฟินกะอ้นป้องนิดๆ
เอาเข้าจิงคือถ้าป้องแค่ต้องการใครสักคน ป้องพร้อมจะรักมั้ยหรือไว้แค้แก้เหงา
แล้วอ้นล่ะ อ้นรู้รึป่าวว่าถ้าตกลงไป โอเคความสุขจากคนที่เราชอบมาอยู่ใกล้เรามากขึ้น เรามีสิทธิในตัวเขามากขึ้น อ้นแน่ใจมั้ยสิ่งที่รออ้นอยู่คืออะไร ปลายทางล่ะ
ความรู้สึกของป้องจริงๆ กับที่อ้นคิดว่าป้องรู้สึกมันไปในทางเดียวกันรึป่าว
สุดท้ายแล้วหากอ้นไม่รุอะไรจริงๆ ใครที่น่าสงสาร
คือเรารุสึกได้ว่าป้องเรียลอะ ปัญหาไม่แก้ แต่ขมวดปมเข้าไปอีก (นี่แกเอาชีวิตจิงมาปนแล้วนะ5555)
ส่วนเรื่องเติ้ลจะรอตามต่อไป
แต่ถ้าให้เลือกบุคคลในเรื่องนี้นะ เราชอบตั้ม อยากเป็นคนที่ตั้มรักว่ะ
แม่มคงฮาร์ดคอกันน่าดู หวงจริงเจบจริง 555555
ก็ชั้นมันสายมาโซนี่นา
ขอบคุณผู้แต่งมากๆๆ รักนะตุ๊บๆๆ
เข้มแข็งมากไม่หวันไหวไปกับคำติหรือ สิ่งต่อว่า
เรื่องเลยสนุก555555
จะติดตามผลงานต่อไปอย่างใกล้ชิด
(ปกติเราเม้นน้อย เพราะบรรยายสิ่งที่อยู่ในใจเป็นตัวหนังสือลำบาก
บางทีเขียนเสร็จยังงงเลยว่ากุไปรึ้สึกแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วก็เปนพวกรอไม่ค่อยไว้ด้วยเลย ตามซื้อเรื่องที่จบแล้วอย่างเดียว
เนี่ยโดนอิทธิพลของคนเขียนที่ตอบเม้นยาวๆ จุงใจให้เราเพ้อตาม)
-
คนแต่ง อย่าเพิ่งเข้าใจเราผิด!
ไม่ใช่เราไม่รัก...
เราแค่ยังไม่รู้ว่ามีภาคต่อ นึกว่าจบแล้วอ่ะ แบบจบจริงๆ!
เรายังติดตามอยู่ แม้ว่าพี่ป้องจะตีจากไปหาอ้นก็เถอะ
ไงๆก็ยืนยันตัวเองว่าอยู่ทีมพี่ป้องมาโดยตลอด
คิดว่าพี่ป้องก็มีสิทธิ์ปกป้องร่างกายและจิตใจตัวเองจากเติ้ล
ถึงเราจะสงสารเติ้ลและอ้นหน่อยๆก็เถอะ
ยังรักและติดตามอยู่ ไม่ได้หนีไปไหนนะจ๊ะ~
-
กรี๊ดดดตอนนึกว่าจะจบเพียงเท่านี้ อ่านมาถึงทอล์กอ่ออมีภาคต่อ
จิรอตอนที่น้องเติ้ลปวดไตตตนะ 5555555555
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ
ยอมรับเลยว่าไม่เคยเห็นพระเอกมาแนวนี้เท่าไหร่
แต่ก็ชอบคาแรคเตอร์ตัวละครตรงที่มันดูมีจุดยืนในตัวเองชัดเจนดีนี่แหละ
อยากอ่านนนพี่ป้องจะทำอะไรให้น้องเติ้ลตะเตือนไตต่อไปน่ะ :katai2-1:
-
ภาคนี้จบแบบนี้เราโอเคนะ คือมันมีเหตุที่ควรเป็นแบบนี้ นิสัยพี่ป้องนี่เราว่ามันเป็นคนที่จริงจังมากๆเลยนะ รับปากพี่ตั้มมาก็พยายามตามที่ได้รับปากไว้ ที่นางไม่ทนเติ้ลเราก็ไม่โทษนางนะ เพราะว่าอินางน้อยนั้นก็สุดๆจริงๆ เหมือนกับว่าเติ้ลเนี่ยทดสอบอยุ่นั่นแหละว่านางจะเอาแต่ใจไปได้ถึงขนาดไหน คนรอบข้างจะสามารถทนหรือรักนางไปถึงไหน แต่นางลืมไปว่าพี่ป้องไม่ใช้พี่ตั้ม ไม่จำเป็นต้องทน ในบางกรณีนี่อยากจะด่าเติ้ลนะว่าเมิงเห็นพี่ป้องเป็นดิลโด้หรือเปล่าวะ? นึกออกว่ามีก็ไปหยิบมาใช้ ถ้าปกติก็เป็นของแต่งบ้านไปหรือมีหน้าที่อื่น (เป็นพี่ เป็นคนดูแล เป็นเพื่อนร่วมห้อง เป็นผัวลับในบางครั้ง) พี่ป้องไม่ไหวก็เลยไป เติ้ลเองก็ต้องเรียนรู้ที่จะโตขึ้น
น้องอ้นนี่นางไม่โง่นะ แล้วเราว่าพี่ป้องก็ไม่ได้หลอกใช้นาง พื้นฐานการคบกันของสองคนนี้เริ่มมาจากความเข้าใจและความเป็นเพื่อน มันมี Mutual respect อยู่ระหว่างสองคนนี้ เราชอบแคแรคเตอร์ของคุณคนเขียนที่นำเสนอออกมานะ ตุ๊ดแบบอ้น เด็กเวรแบบเติ้ล จูนิเบียวแบบพี่ป้อง เถื่อนรักน้องแบบพี่ตั้ม ที่มาจากเรื่องอื่นเช่น ดราม่าควีนแบบน้องต้น อิลุงพระเอกส้มหล่นอย่างพี่ชัช กะเทยแบบน้องเมษา อิลุงหื่นบทน้อยขโมยความเด่นอย่างพี่เอก หนุ่มๆในแวดวงน้องต้นทุกคน(อิกากโค่ยังอย่างฮาเลย)
ตอนแรกกะจะเข้ามาตามอ่านเมนท์อย่างเดียวเพราะซื้ออีบุ๊ค อ่านจบแล้ว แต่ความสนุกอยุ่ที่ได้ร่วมเมาท์มอยด้วยกัน เราอ่านจบแล้วเรารักทุกคนมากๆ อยากเมาท์ถึงศักยภาพที่จูนิเบียวของเราสามารถไต่ไปถึงได้ :ling1:
-
คือดีงามอ่ะอิพี่ป้อง
จบได้สวยงานมากนะสำหรับเรา
ยังงงๆกะเว็ปอยู่ยังไม่ได้ซื้อเบย
-
ก็นะ น้องป้องน่ะ ขี้งุงงิ้งเกิณไป ยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่กับเขาสักที หวังว่าเรื่องในคราวนี้จะทำให้ตัวเองเป็นผู้ใหญ่ขึ้นบ้าง
-
โอ้โห...มาม่าชามนี้นี่จะทำให้จดจำรสชาติมันไม่อีกนาน ทั้งพิเศษใส่ไข่ #เพิ่มตับ ที่สำคัญ...มันทำให้ปากพองเลย แบบน้ำตาก็จะมาแต่ไม่ไหล มันจุกๆอยู่
สรุป...มาม่าชามนี้เป็นจุดเกิดเหตุ นิสัยไม่ดีเลยนะมาม่าทำให้เรื่องเศร้า แต่เราก็ยังอยากกินมาม่าชามนี่ไปอีกเรื่อยๆเลยนะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หือสมอีเติ้ล หนีไปไกลๆพี่ป้อง ฮึ
ที่เค้าจะไปแล้วทำมายื้อ เพื่ออเไรมิทราบเกล้าหึ
แต่อย่าไปทำร้ายอ้นมากนะป้อง รักกันดีๆละกัน อ้นก็ออกจะเป็นคนดี้ดี
ปรบมืออ
-
อะไรยังไงๆๆๆๆๆๆ
-
คนเขียนจบแล้วจริงๆเหรออออ จะบอกว่าชอบอ้นมากอ่ะ
อยากให้มีตอนต่อของสองคนนี้จัง ชอบจริงๆนะ :impress2:
ส่วนเติ้ล ไปคู่กับคนอื่นดีก่า ให้มีใครสักคนที่จะมาดัดนิสัยเติ้ลได้อ่ะ
ติดตามตอนต่อไปนะคะ
จะบอกว่าชอบจังที่ออกมาเป็นแบบนี้ 55555 :laugh:
-
ไม่ได้ไลค์ค่ะ เราชอบวายแต่ไม่เปิดเผย5555
ไลค์ไม่ได้เดี๋ยวที่บ้านรู้ กรี๊ด
เดี๋ยวรอเงินเดือนมาเค้าจะอุดหนุนน้า555
โถเติ้ล หวงก้างไม่เลิก
-
ในที่สุด ทีมตุ๊ดก็วิน โฮ๊ะๆๆๆๆ #ทีมตุ๊ด ตุ๊ดก็ฟิตนะฮ้าาา
-
ไปสอย e-book มาอ่านจนจบไปแล้วค่ะ เห็นคนเขียนพูดถล่มตนซะน่าสงสารเลย งานของคุณazurice เขียนดีมากเลยนะคะ มันสะท้อนความเป็นคนธรรมดาจริงๆแบบทีนิยายเรื่องอื่นไม่ค่อยทำกัน ตอนแรกคลิกเข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องแปลกดี เจอนิสัยพี่ป้องกับเติ้ลเข้าไปถึงกับติดหนึบกว่าเดิม เพราะตอนแรกคิดว่าเรื่องคงไม่มีสาระอะไร อ่านไปไม่ถึงบทคงต้องกดปิดเพราะเบื่อพล็อตซ้ำๆแบบเรื่องอื่นแน่ๆ แต่กลายเป็นว่าเจอวิธีดำเนินเรื่องแบบแปลกแหวกแนวแบบนี้เลยอ่านต่อ ลุ้นต่อจนจบ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ออกมานะคะ ปล. ตอน#ไม่หึงนี่ฟินมากจีจี
-
อ่านตอนนี้รู้สึกว่าอ้นน่ารักอ่ะ อิอิ (จากที่เคยหมั่นไส้นาง แหะๆ)
จบภาคนี้แบบมาม่าอืดๆ กันเลยทีเดียว ถึงขั้นย้ายหนี T^T
รอตอนต่อไปน้า
-
ขอแวะมาดันอีกนิด
ใครที่อยากได้อีบุ๊คก็เม้นหน่อยน้า บอกว่าแจกก็แจกจริงนะเออ ไม่โกหก ใครเม้นโดนใจสุดเอาไปเลย ถึงซื้อแล้วก็จะแจก ดูความถูกใจเป็นที่ตั้งล้วนๆ
หมดเขตวันนี้ ตอนเที่ยงคืนเน้อ
เดี๋ยวศุกร์นี้จะมาต่อนิยาย&ตอบเม้นนะคับ สัญญา :katai4:
-
มีแฟนแล้วกุ๊กกิ๊กกันน่ารักดีจัง ร่วมกันทำสิ่งที่ต่างก็ชอบ
ป้องกับอ้นก็มีความสุขตามประสาแฟน ถึงจะยังไม่ได้รักกัน
-
รู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูกที่ป้องเลือกได้ซะที
หน่วงมาหลายตอนละ ไมเติ้ลวนแต่เรื่องเบสท์ ทั้งๆ ที่เขาไม่เอาเติ้ลแล้ว
สมใจอ้นละ ที่ทำดีด้วยมาตลอด ผลสุดท้ายก็ได้พระเอก
ต่อไปรอดูเติ้ลว่าจะทำยังไง อิอิ
-
มามา รออ่านเลยคะ
หลังๆมานี้อ้นเริ่มน่ารัก ดูสิจะเป็นยังไงกันต่อไป
กรี๊ด! แฟนคลับสมัย #พี่ชัชน้องต้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42131.0) ปลามปลื้มค่ะ! :impress2:
ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆ น้าตัวเอง :mew1:
เอ่ออออ.....
มันจบแล้วหรอค่ะ?
แบบว่าไม่เอาแบบนี้ดิ ทำไมพี่ป้องต้องผิดหวังแบบนี้
ทำไมไม่มีตอนของเติ้ลมาอธิบายบ้างอ่ะ อยากรู้ว่าเติ้ลคิดอะไรบ้าง T^T
สงสารพี่ป้องมากขอบอก แบบว่าเฮ้ยยยยยยย หน่วงค่ะ
ถ้าพี่ป้องเปิดใจให้ใครสักคนก็ดีนะคะแบบว่าเลิกรักเติ้ลได้แล้วไงเงี่ย
:jul1: ไม่รู้จะตอบอะไรเลยค่ะ :hao4:
ขอโทษที่ชอบเม้นคุยยาวๆ คนอ่านนิยายเลยรำคาญ ขี้เกียจอ่าน Talk นะคะ :hao3:
อิอิ. ว่าแล้วเชียว อิน้องเติ้ลเมื่อไหร่จะสำนึกเนี่ย. ปลายภาคสองหรือไง
เราเอ็นดูอ้นง่ะ ถ้าสุดท้ายป้องไม่รักก็อยากให้นางเจอคนจริงใจ
ท้ายนี้อวยพรให้ขายดีๆจ้า
ทีมพี่ป้องเช่นเคย.
ปล.รอพี่ตั้มอยู่นะ 55
เดี๋ยวก็รู้ค่ะ ฮ่าๆ รออ่านนะคะ
ขอบพระคุณมากค่า :bye2:
แล้วอ้นจะเป็นยังไงต่อ นางจะมีความสุขจริงๆ ไหมนะ
ถึงจะได้อยู่ข้างๆ แต่ป้องก็ไม่ได้รัก :mew4:
ถ้าเป็นนิยายเรื่องอื่น นักเขียนจะต้องเสกคู่รองให้คนดี เขียนให้คนร้ายฉิบหาย หรือถ้าจะให้ถูกกล่าวขวัญว่า"ดราม่า"ก็ต้องผิดหวังไร้รัก
แต่สำหรับเรา #การมีผัวไม่ได้แปลว่ามีความสุขค่ะ เราว่าอ้นฉลาดเกินกว่าจะมานั่งฝันกลางวันยึดติดกับผู้ชาย อ้นไม่ใช่คนประเภทที่บูชาความรักและมองคุณค่าของตัวเองว่าการมีแฟนคือสาระคัญในชีวิตของนาง ถ้านางงี่เง่าเหมือนเติ้ลนางจะยังรู้สึกดีๆ กับพี่ป้องที่ซ้อมนางได้ยังไง? นางแกร่งนะคะ
ซึ่งคนแบบนางหาได้ทั่วไปนะ คนโสดและเพศที่สามหลายๆ คนก็เป็นเช่นนี้ คือมีความสุขกับชีวิต สนุกกับงาน เฮฮากับเพื่อนฝูง อาจจะเหงาบ้างอะไรบ้างแต่ก็ไม่ถึงกับขาดแฟนไม่ได้เหมือนพวกคร่ำครวญอีกหลายๆ คนที่จะเป็นจะตายถ้าขาดคนรัก
เราว่าคนพวกนี้ไม่ได้"อยากมีความรัก"หรอก แต่พวกนี้"อยากถูกรัก"มากกว่า เลยขาดคนรักไม่ได้ อาจจะมีปมในใจ ขาดความอบอุ่น หรือไม่เชื่อมั่นใจตนเอง ขาดความนับถือตนเอง และอื่นๆ
ดังนั้นเวลาเราเขียนนิยายเราเลยชอบให้เกียรติตัวละคร ไม่เขียนให้ลูกๆ ของเราทุกคนโผล่ออกมาเพื่อหาคู่หรือทำอะไรกลวงๆ เป็นไม้ประดับในนิยาย เราเขียนเพื่อให้เค้าเป็นตัวแทนของมนุษย์ในแต่ละประเภทค่ะ และสำหรับเรา เราตีค่าอ้นไว้ว่านางเป็นตุ๊ดที่มีความภาคภูมิใจในตนเอง
ถึงจะมีภาค2. ซึ่งเป็นความในใจเติ้ล ก็ยังไม่ชอบเติ้ลอยู่ดี. จะเศร้าจะเสียใจขนาดไหน ดูยังไงก็ไม่เกี่ยวกับพี่ป้อง. ทำตัวเองชัดๆ. ทีมพี่ป้อง
ใช่ค่ะ สิ่งที่เติ้ลทำไปมันก็ส่งผลมาที่ตัวเติ้ลแล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรเติ้ลไม่มีสิทธิ์ไปทำร้ายป้อง เติ้ลทำลายจิตใจป้องๆ ก็เจ็บ ป้องเคยพยายามอดทน จนวันนึงก็ทนไม่ได้ขึ้นมาเลยเลือกเดินจากไป เป็นส่วนของดราม่าภาคแรกค่ะ
แต่ในส่วนของภาคนี้ อยากให้ดูการรับมือกับปัญหาของเติ้ลค่ะ เติ้ลจะแก้ปัญหาที่ถาโถมเข้ามาในชีวิตยังไง? จะปรับปรุงตัวเองได้หรือไม่ หรือจะยังทำผิดซ้ำๆ เหมือนเดิมไม่เรียนรู้?
ป้องเองก็เช่นกัน เขาจะใช้ชีวิตยังไง? เติบโตขึ้นหรือไม่? หรือจะเปลี่ยนไปแค่ไหน?
คนเรามีการเปลี่ยนแปลงตลอดค่ะ แต่ลึกๆ แล้ว เราเชื่อว่า "สันดาน" ยังไงก็ยังเหมือนเดิม แต่ความยับยั้งชั่งใจ ความอดทน และความคิดอย่างมีสติ มีเหตุและผล สิ่งเหล่านี้เปลี่ยนได้ และควรจะเปลี่ยนไปในทางพัฒนาค่ะ
แล้วถ้ามีคนที่ปรับปรุงตัว? จะมีใครให้โอกาสเขารึเปล่า? คนอ่านจะมองในแง่คนเจ็บช้ำเคยถูกกระทำ หรือจะมองในแง่คนผิด อยากขอโอกาส
เราว่าน่าสนุกนะคะ เหอๆ แต่ละคนมีหัวใจแตกต่างกันไปด้วย บางคนก็ไม่คิดถือโทษใคร กับบางคนก็ไม่เคยให้อภัยใคร ยิ่งถ้ามีอคติเข้ามาประกอบนะคะ คนที่รักทำอะไรก็ไม่เคยผิด คนที่เกลียดนั่งหายใจเฉยๆ ยังน่ารำคาญ!
สงสารอ้นนะ ถึงจะได้เป็นแฟน แต่ป้องไม่รัก
เหมือนถูกหลอกใช้เลย ป้องก็ไม่ต่างจากเติ้ลเลยนะ
ไปกันไม่ได้ ค่อยมีแฟนใหม่ไปเรื่อยๆ
เห้ออออ ตัดใจจากเติ้ลให้ได้ทีเถอะ
หวังว่าพี่ป้องจะไม่กลับไปได้กับเติ้ลนะ
ขอให้รักอ้นบ้างทีเถอะ :hao5:
o18 รออ่านเถอะค่ะ พระเอกผู้น่าสงสารของใครหลายๆ คน อาจจะเลวกว่าที่คิดก็ได้
นิยายเรามีแต่ตัวละครสีเทาค่ะ สีขาวไม่มี๊! อยากได้พวกโลกสวยต้องไปเป็นสาวก#พี่เทพน้องดาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44552.0)ค่ะ เพราะเทพค่อนข้างจะเกรียน แต่ไม่บิดเบี้ยวแบบตัวเอกคนอื่นๆ ในโลกนิยายของเรา
อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค ทำมายเป็นแบบเน้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2: อะไรกัน อีพี่ป้อง แกไปขอเป็นกิ๊กอ้นทำไม หรือ ฉันต้องโทษคนเขียนที่ทำกับฉันแบบนี้ อุตส่าห์กันพี่ตั้มจากนาง ดั๊นให้นางมาเป็นแฟนอีพี่ป้อง ฮืออออออออออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling1: เอาเป็นว่า น้องเติ้ลแม่งก็ทำตัวเองด้วยแหละ เอาแต่ใจ เอาแต่ได้ พอได้ก็ไม่ดูแลให้ดี เข้าใจน้องเติ้ลอย่างนะเรื่องอีพี่เบสท์ พอเรามานั่งคิด ก็เออ จริงของมันว่ะ พี่ตั้มกับพี่ป้อง ทำเกินไปหรือเปล่า ถ้าเกิดพี่เบสท์มันแจ้งความเป็นเรื่องขึ้นมา พี่ตั้มกับพี่ป้องแม่งหมดอนาคตแน่ๆ น้องเติ้ลมันก็คงเสียใจที่ตัวเองเป็นสาเหตุ ตอนนี้เราว่าถึงจะโมโหเติ้ลแต่ก็เห็นใจเติ้ลมันว่ะ พี่ป้องมันโตแต่ตัว รักอย่างเดียว แต่ไม่เข้าใจน้องมันซะเลย แถมยังไปเอาอ้นมาแนบกายอีก รู้ว่าอ้นรักตัวเองแต่ตัวเองยังไม่ได้รักหรือชอบมากขนาดนั้น มันเหมือนไปให้ความหวังอ้นมันนะ สงสารนางเหมือนกัน เรื่องของความรู้สึกเอามาล้อเล่นไม่ได้หรอกนะ มันเจ็บปวด :hao5: สรุปฉันต้องไปตามอ่าน E-BOOK ใช่ไหม :z3:
ซื้ออีบุ๊คเค้าก็ดีนะตัวเอง ฮ่าๆ #แอบขายของ แต่เค้าไม่ได้บังคับนะ เค้าบอกละไงเดี๋ยวมาลงต่อแน่ๆ เค้าแค่แอบไปอู้นิดนึง แหะๆ
ไม่กล้าเม้นเยย จะบอกว่า "รอก่อน เดี๋ยวพี่ป้องจะเชี่ยหว่านี้" ก็กระไรอยู่ อิๆ o18
รู้สึกเหมือนรอตอนนี้มานานนนนนนนนนนนนนมากกกกกกกกกกกกก
ตอนที่ป้องรักตัวเองมากกว่าแคร์เติ้ลอ่ะ พี่ป้องทำถูกล่ะ ไม่รักก็ไม่ควรรั้ง จากกันน่ะดีแล้ว
ขอโทษนะค้า แปลว่านิยายเราอืดใช่มั้ยเนี่ย? :hao5:
เรื่องหน้าจะแต่งให้กระชับกว่านี้นะคะ เอาแบบ ทะเลาะกันหนเดียวเลิกเลย เหอๆ :hao7:
เฮ้ยยย จบถูกใจ! (http://i248.photobucket.com/albums/gg197/dent8313v2/Excited.gif)คือถ้าไม่มีภาคสองจะสะใจมาก แต่ก็นะอยากรู้เหมือนกันในหัวคนตรรกะวิบัติมันเป็นอย่างไร
----
AI.NoR เขียนคาแรคเตอร์ชัดเจนแล้วล่ะคะ แต่เผอิ๊ญว่านิสัยเติ้ลเป็นแบบที่เราเกลียดมากเราเลยค่อนข้างหมั่นไส้ อคตินางเป็นการส่วนตัว
เราชอบคนที่ทำอะไรชัดเจน เดินไปข้างหน้า ไม่ทนอยู่กับอะไรที่ทำให้เจ็บ ก็เลยค่อนข้างจะชอบพี่ป้องอยู่พอควร
จะชอบเติ้ลก็ตรงที่นางเอ็นจอยมีเซ็กส์5555 เราชอบเคะหื่นๆไม่เหนียมอาย ปกติอ่านแต่เมะเอร็ดอร่อยอิ่มพุงกางฝ่ายเดียว ส่วนเคะไม่เข้าใจว่าผ่านคืนหฤหรรษ์มาทำไมต้องไข้ขึ้น เดินขาถ่าง เอิ่มไม่ได้โดนรุมโทรมนะเว้ย ก็แค่เสียดๆพอให้รู้สึกระบมป่ะ
อ่านที่เขียนถึงพล๊อตพิมพ์นิยมแล้วก็เบื่อจริงเน๊อะ ไอ้แบบที่ไม่ได้ชอบผู้ชายมาก่อนแต่ยอมเป็นเกย์เพื่อนาย เคยถามเพื่อนที่เป็นเกย์มันบอกว่าก็เห็นผู้หญิงแล้วมันไม่เกิดอารมณ์ตัวนิ่มๆเหลวๆมีแต่ไขมันมันขยะแขยง เราเลยคิดว่าคนที่เป็นไบได้ทั้งชายหญิงนี่ต้องมีขอบเขตความชอบกว้างขวางมาาาาาาก เพราะเอาเข้าจริงๆช ญ นี่มันต่างกันมากทั้งสรีระ นิสัย อารมณ์ ความคิด หรือไม่ได้คิดอะไรขอแค่มีช่องแคบนุ่มอุ่นชื้นบีบรัดเป็นจังหวะได้ก็พอ?
เขียนแบบที่ชอบเขียนเถอะค่ะ ถือว่าเป็นของแรร์ให้คนอ่านได้เสพเปลี่ยนบรรยากาศ
---------------------
กลับมาอีกครั้งหลังจากอ่าน E book จบ...เป็นอีบุ๊คภาษาไทยเรื่องแรกที่ซื้อเลย ปกติจะซื้อเป็นเล่มเก็บเอา พวกอีบุ๊คมักเอาไว้เก็บที่ซื้อจาก amazon เนื่องจากค่าส่งเป็นเล่มแพงกว่าค่าหนังสือ -_-"
เติ้ล มันมุ้งมิ้งสาวน้อยกว่าที่คิดแหะ เขินอ่ะ! อาย เยอะมาาาก จริงๆอยากรู้จากมุมมองของเติ้ลในช่วง"ไม่ฟิต"มากกว่าว่าทำไมนางถึงได้ทำอะไรไร้สติ ไม่คิดถึงใจคนอื่นได้ขนาดนั้น ใน"ไม่รัก"นางสำนึกผิดสลดลงไปแล้วระดับนึง เลเวลความเกรียนเลยไม่มากเท่าที่ควร
เราชอบฟีลรันทดของพี่ป้องมากกว่านะคือมันดูเจ็บกว่าที่เติ้ลเหมือนเห็นป้องเป็นของตายเป็นดิลโด้ส่วนตัว ของเติ้ลมันเจ็บแบบทำตัวเอง ปล่อยของมีค่าหลุดมือไปรู้ตัวเมื่อสาย
ส่วนพี่ตั้มกับคุณพ่อตานี่ดีงามมากค่ะ โหดเด็ดขาด แถมพาไปเปิดตัวกับคนในท้องที่ให้รับรู้กันถ้วนหน้า ชอบอิตอนเข้ามาขัดจังหวะตอนสองคนเขากำลังสำรวจช่องแช่แข็งกันอยู่ ฮาดี
อ่านจบไปแล้ว ไม่รู้จะได้เข้ามาเม้าท์มอยอีกไหม เลยเม้าท์มันซะตรงนี้เลย
โอ้ ซื้อแล้วเหรอคะ ขอบพระคุณมากๆ เลยค่ะ มิน่า ทำยอดได้ 20 เล่มแย้ว o7 ดีใจง่ะ :pig4:
ภาคแรกเติ้ลมันก็มุ้งมิ้งน้า ตอนโดนพี่ป้องจับมือ หรือบางตอนที่เราแอบบอกใบ้
แต่ก็นะ... พี่ป้องมันจูนิเบียว มันไม่ใช่คนแบบ "เฮ้ย เด็กมันเขินกูเว้ย น่ารักว่ะ" อิพี่ป้องก็สับสนชีวิตนะ มีปัญหาในการสื่อสารกะเพื่อนมนุษย์เหมือนกัน ฮ่าๆ
คือช่วงแรกๆ ในไม่ฟิตนี่เติ้ลก็สนแต่ตัวเองจริงๆ นั่นแหละ แล้วน้องมันไม่คิดว่าอิพี่จะรักตัวเองด้วยมั้งคะ ปัญหาเรื่องโดนแฟนเกย์ทิ้งก็ยังค้างๆ คาๆ ไม่รู้จะเอายังไงต่อ เปิดตัวเป็นเกย์ไปเลยหรือเลิกแล้วไม่รักใครอีก เป็นช่วงที่เติ้ลสับสนอย่างหนักค่ะ แต่ด้วยความเอาแต่ใจแบบโคตรเด็ก(ทุกคนตามใจ) เลยงอแงกับพี่ป้องที่นางรู้สึกว่า"ยังไงพี่ป้องก็ทนนางได้" หลังๆเริ่มหึงเค้า กลัวจะเสียเค้าไป แต่ยังปฏิเสธตัวเองอยู่ พอเค้าไปแล้วจริงๆ ถึงกับทรุด ฮ่าๆ
พี่ตั้มนี่สุดยอดเนอะ อิๆ ถ้าเติ้ลไม่ได้พี่ตั้มช่วยไว้นี่แย่แน่ๆ
แต่จริงๆ เค้าไม่ได้เบื่อพล็อตพิมพ์นิยมทั้งหมดนะ เค้าก็ชอบอ่านอะไรที่มันใสๆ สนุกๆ นะ จะสาวน้อยเค้าก็ไม่ว่า เค้าเกลียดอยู่ประเภทเดียวเท่านั้น ประเภทที่พยายามบอกคนอ่านว่า #เคะในเรื่องแมนมากๆ แบบที่จงใจจัดฉากความแมนจนน่าเบื่อทั้งๆ ที่บริบทมันไม่น่าเชื่อถืออ่ะค่ะ แบบนั้นอ่านแล้วมันไม่สนุกอ่ะ มันดูดัดจริต เราไม่ค่อยถูกโรคกับอะไรที่มันดัดจริตตอแหลซะด้วย เห็นแล้วหงุดหงิดนิดๆ อ่ะค่ะ ตามนิสัยคนตรงๆ ราศีเมษ ฮ่าๆ
ดังนั้นพล็อตที่เขียนให้เคะไปจีบผู้หญิงแต่สุดท้ายแล้วดันไปหึงเมะที่สาวมาชอบนี่มัน .... แล้วเคะจะชอบหมั่นไส้เมะที่หล่อกว่าด้วยนะ! แต่สุดท้ายฮีก็จะอ้าขากางVเชฟให้เมะแต่โดยดี แหม๋! มุ้งมิ้งดอกไม้บานเป็นฉากหลังสีชมพูมาเชียว!
:hao7: จบแบบนี้ก็ดีนะ ยังไงเราก็ #ทีมคนน่าสงสาร :m15: แล้วตอนนี้ปกป้องก็น่าสงสาร
ป้องเลวร้ายก็เพราะรักบวกกับนิสัยเดิมติดมา ดีแค่ไหนแล้วที่เรื่องไปไม่ถึงป๊ะป๋าของเติ้ล o18
ส่วนเติ้ลก็ควรแล้วที่ต้องอยู่กับสิ่งที่ตัวเองกลัว :ling3: (การที่ไม่เหลือใคร) เพราะบางเรื่องนางก็บอกตั้มไม่ได้
นิสัยนางคือตัวเองถูกเสมอ ไม่ยอมรับฟัง และ ชอบตัดสินคนอื่น จากนี้ไปนางคงต้องหัดทบทวนตัวเอง o12
ดีใจกับอ้นศรีนะที่ สิ่งดีๆ ที่ทำในที่สุดก็ถูกมองเห็นโดยคนที่นางรัก :mc4:
ปล. ว่าแล้วก็ o3 ทวงซะเลย บันทึกลับสาวดุ้น เอ้ย พี่สตาร์ล่าเทพ อยู่ไหนจ๊ะ :hao7:
ตะเอง... บันทึกลับสาวดุ้นกำลังทำจ้ะ
แต่อยากให้คนอ่านรอหน่อย เรากะว่าถ้าทำเล่มเสร็จจะพิมพ์ก็จะเอามาลงต่อแล้วเปิดขายตอนนั้นด้วยอ่ะจ้ะ เผื่อมีคนอ่านหน้าใหม่ๆ สนใจ เผื่อมีคนเห็นรูปเล่ม เห็นอะไรต่อมิอะไรแล้วจะอยากสั่งซื้อ คือเราตั้งใจไว้แบบนี้อ่ะเพราะรู้ว่าแฟนคลับเราน้อย ไม่ได้ค่อยดังแบบคนอื่นเขา ขืนนิยายจบเลยแล้วเดี๋ยวคนจะลืม
อยากให้รอกันหน่อยนึงถ้ารักกันจริง นี่ควักไปแล้วหลายพันจ้างวาดปก อยากมีหนังสือเป็นเล่มเหมือนกันนะ เผื่อได้ทำเล่มเดียวในชีวิตจะได้ทำออกมาดีๆ
นี่รู้สึกคิดถูกมากที่ไม่ทำ #ไม่ฟิต ออกมาแบบเล่มจริงๆ ขนาดขายในเน็ตถูกๆ ยังขายได้แค่ 20 เล่ม ทั้งๆ คนที่อ่านกว่าสี่หมื่นวิว แล้วเรื่องนั้นแฟนคลับที่ตามอ่านน้อยกว่าเรื่องนี้อีก จำนวน20เล่ม เอาไปพิมพ์เป็นเล่มจริงๆ ขาย ต้องขายราคาเท่าไหร่ถึงจะบวกแล้วคุ้มค่าปกที่จ้างวาด? เดี๋ยวขายแพงแล้วคนอ่านก็บอกแพงไปไม่ซื้ออีก มองเห็นคำว่า #เข้าเนื้อ ลอยมาเห็นๆ เลยจ้ะ
ถ้าคนอ่านรักกันจริงก็รอหน่อยนะ นี่เค้าก็เร่งสุดๆ แล้ว ในเฟซเค้าก็อัพเดทข่าวเรื่องนี้ตลอดนะ ไม่ได้อู้จริงๆ
:hao5:
กลับมาอีกทีก็จบภาคซะแล้ว ขอเชียร์ให้ป้องรักอ้นจริงๆ เถอะ จะได้มีความสุขจริงๆ ซะที ในสายตาเราอ้นน่ารักมากจริงๆ เมะไรน่าสงสารจนน้ำตาคลอขนาดนี้เนี่ย :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
เมะของคนแต่งโรคจิตคนนี้แหละค่ะ ฮ่าๆ :-[
ฮาเลลูย่าาาาาาาาาา
คืออ่านจบแล้วฟิน อิ่มเอมแบบประหลาด5555555555
เราอั้นไว้ไม่ยอมกดซื้อ เพราะเดี๊ยวซื้อแล้วชั้น
มันก็พันธุ์ ขี้เกียจตัวเปนขน เด้วไม่มาเม้น อดคุยกะคนเขียน
55555555 แต่เดี๊ยวคงไปกดจริงๆละ
เราชอบและฟินมากที่ตอนนี้มันจบแบบนี้
มันตอบโจทย์เราดี ดีจุยๆ ฟินๆๆๆ
เราอ่านที่คนเขียนตอบเรา เราเข้าใจว่าโลกจริงๆมันโหดร้าย บ้างแอ๊บสวยบ้าง
เปนอะไรที่มันไม่คาดเดาลำบาก เราเข้าใจ (ตบบ่าคนเขียนแปะๆ)
ไปๆมาๆ ลากเพื่อนมาอ่าน นางบอก ที่มึงอินและว่าน้องเด็ก
เพราะมึงคล้ายน้องเติ้ล 5555 เราก็เลยตกใจนิดหน่อยถึงปานกลางและงงว่าเพื่อนมึงหมายถึงอะไรแปลให้กุฟังที ดากุรึป่าว แต่ที่ๆแน่ไคือเปนพวกยึดติด ไม่กล้าเผชิญความจริง
เพราะจิงๆ เราว่าเราน่าจะคล้ายอ้น แต่ชอบป้องที่หน้าด้านดี ทำไปก่อนผลว่าไงช่างมัน
แต่นั้นแหละ เราเข้าใจว่าเรื่องที่อ่านมันมาจากมุมผู้พูดไง
พอเราอ่านความคิดใครมากๆ ก็กลายเป็นว่าเราจะเข้าข้างเขา
เราเป็นพวกถูกชักจุงง่ายด้วย
พอคนเขียนจุงใจจะหลอกให้คล้อยตามไปทางไหน
เราก็พร้อมเดินตาม
ตัวละครเรื่องนี้ไม่แบนดีค่ะ ชอบๆๆๆ
เม้าท์หน่อย บางทีอ่านเคะเมะตามอุดมคติ เราก็มาคิดนะ
ว่าแบบ ชีวิตกรู จริงๆ ยังไม่เคยเจอแบบนี้เบย
แต่นั้นแหละ ข้อดีของนิยาย ทำเอาเราหลุดจากโลกความเป็นจริง
ที่แสนโหดร้าย
จุดที่ฟินคือบางอย่างตัวเราเอง หมายถึงเราตัวเป็นๆอะ
ไม่ได้ทำสิ่งเหล่านั้นในโลกความเปนจริง
เราเองเหมือนอ้นเคยถูกถามคำถามแบบเดียวกับที่ป้องถาม
แต่ตอบว่าไม่ ไม่ได้เซเยสเหมืออ้น เลยฟินกะอ้นป้องนิดๆ
เอาเข้าจิงคือถ้าป้องแค่ต้องการใครสักคน ป้องพร้อมจะรักมั้ยหรือไว้แค้แก้เหงา
แล้วอ้นล่ะ อ้นรู้รึป่าวว่าถ้าตกลงไป โอเคความสุขจากคนที่เราชอบมาอยู่ใกล้เรามากขึ้น เรามีสิทธิในตัวเขามากขึ้น อ้นแน่ใจมั้ยสิ่งที่รออ้นอยู่คืออะไร ปลายทางล่ะ
ความรู้สึกของป้องจริงๆ กับที่อ้นคิดว่าป้องรู้สึกมันไปในทางเดียวกันรึป่าว
สุดท้ายแล้วหากอ้นไม่รุอะไรจริงๆ ใครที่น่าสงสาร
คือเรารุสึกได้ว่าป้องเรียลอะ ปัญหาไม่แก้ แต่ขมวดปมเข้าไปอีก (นี่แกเอาชีวิตจิงมาปนแล้วนะ5555)
ส่วนเรื่องเติ้ลจะรอตามต่อไป
แต่ถ้าให้เลือกบุคคลในเรื่องนี้นะ เราชอบตั้ม อยากเป็นคนที่ตั้มรักว่ะ
แม่มคงฮาร์ดคอกันน่าดู หวงจริงเจบจริง 555555
ก็ชั้นมันสายมาโซนี่นา
ขอบคุณผู้แต่งมากๆๆ รักนะตุ๊บๆๆ
เข้มแข็งมากไม่หวันไหวไปกับคำติหรือ สิ่งต่อว่า
เรื่องเลยสนุก555555
จะติดตามผลงานต่อไปอย่างใกล้ชิด
(ปกติเราเม้นน้อย เพราะบรรยายสิ่งที่อยู่ในใจเป็นตัวหนังสือลำบาก
บางทีเขียนเสร็จยังงงเลยว่ากุไปรึ้สึกแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วก็เปนพวกรอไม่ค่อยไว้ด้วยเลย ตามซื้อเรื่องที่จบแล้วอย่างเดียว
เนี่ยโดนอิทธิพลของคนเขียนที่ตอบเม้นยาวๆ จุงใจให้เราเพ้อตาม)
ให้แต่งนิยายแบบใสๆ เลิฟๆ มุ้งมิ้งเค้าก็พอทำได้นะ
แต่ก็นะ คนอื่นแต่งแนวนั้นเยอะแล้ว มันซ้ำ พล็อตเดิมๆ วนเวียน เราไม่รู้จะแต่งยังไงให้มันไม่ซ้ำ เดี๋ยวจะกลายเป็น"ลอกพล็อต"อีกอ่ะจ้า อีกอย่างเราชอบสไตล์เกรียนๆ ด้วย
นิยายเกรียนคิดบวกไม่หน่วงไม่ดราม่ามันก็มีนะ แนะนำไปอ่าน #พี่เทพน้องดาว STR/INT:LoveTrick ปิ๊งรักหนุ่มเกมเมอร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44552.0) ไม่มีดราม่าเลย มีแต่ #งานมโน เรื่องนั้นจะใสๆ เลยล่ะ เพราะคนเล่าเป็นพวกสบายๆ อีซี่โกอิ้ง ฮีไม่ได้คิดมากแบบพี่ป้อง
แต่ถ้าจะเอาอบอุ่นหัวใจ เมะ เอ้ย! ตัวละครเท่ๆ ของโคตรเท่แบบดี๊ดี ขอแนะนำเรื่องสั้น เรื่องของผม กับเขา ... ที่ใต้เงาแห่งร่มไม้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44255.0) ใสมาก ไร้มลพิษ แค่ตอนจบตัวละครเอก"ตาย"
แต่ถ้าอยากได้อะไรหนักหน่วง หืดขึ้นคอ ดราม่าจนอ้วกกันไปข้าง #ดราม่าควีน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42131.0) เลยจ้ะ ทุกความเลวที่ตัวละครในเรื่องนี้ทำไม่ได้ครึ่งของเศษเสี้ยวความชั่วร้ายของเมะเรื่องนั้น
ซึ่งถ้าชอบตุ๊ด ชอบกระเทย อยากเห็นคนมีคู่ กระเทยวิน! แก๊งสาวชนะเลิศ แนะนำให้อ่าน คนเขียนยังกลุ้มใจอยู่ทุกวันว่าทำไม๊ทำไมคนอ่านฟินอิคู่รองของหนูเมษากับพี่หมอเอกมากกว่าคู่หลักอย่างพี่ชัชและน้องต้น (แสดงให้เห็นว่าคนแต่งคนนี้ก็เขียนตัวละครพิมพ์นิยมได้ แต่มันไม่ทำ ตัวละครหลักๆ นี่ต้องมาแนวปวดตับเท่านั้น ฮ่าๆ)
คนแต่ง อย่าเพิ่งเข้าใจเราผิด!
ไม่ใช่เราไม่รัก...
เราแค่ยังไม่รู้ว่ามีภาคต่อ นึกว่าจบแล้วอ่ะ แบบจบจริงๆ!
เรายังติดตามอยู่ แม้ว่าพี่ป้องจะตีจากไปหาอ้นก็เถอะ
ไงๆก็ยืนยันตัวเองว่าอยู่ทีมพี่ป้องมาโดยตลอด
คิดว่าพี่ป้องก็มีสิทธิ์ปกป้องร่างกายและจิตใจตัวเองจากเติ้ล
ถึงเราจะสงสารเติ้ลและอ้นหน่อยๆก็เถอะ
ยังรักและติดตามอยู่ ไม่ได้หนีไปไหนนะจ๊ะ~
งอแงไปงั้นแหละจ้า :กอด1: บางทีมันก็แอบท้อแอบอยากได้กำลังใจไง ฮ่าๆ
เอาเป็นว่าอยู่กันไปนานๆ น้า :L2:
กรี๊ดดดตอนนึกว่าจะจบเพียงเท่านี้ อ่านมาถึงทอล์กอ่ออมีภาคต่อ
จิรอตอนที่น้องเติ้ลปวดไตตตนะ 5555555555
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ
ยอมรับเลยว่าไม่เคยเห็นพระเอกมาแนวนี้เท่าไหร่
แต่ก็ชอบคาแรคเตอร์ตัวละครตรงที่มันดูมีจุดยืนในตัวเองชัดเจนดีนี่แหละ
อยากอ่านนนพี่ป้องจะทำอะไรให้น้องเติ้ลตะเตือนไตต่อไปน่ะ :katai2-1:
พี่ป้องจะทำอะไรให้น้องเติ้ลตะเตือนไต o18
ภาคนี้จบแบบนี้เราโอเคนะ คือมันมีเหตุที่ควรเป็นแบบนี้ นิสัยพี่ป้องนี่เราว่ามันเป็นคนที่จริงจังมากๆเลยนะ รับปากพี่ตั้มมาก็พยายามตามที่ได้รับปากไว้ ที่นางไม่ทนเติ้ลเราก็ไม่โทษนางนะ เพราะว่าอินางน้อยนั้นก็สุดๆจริงๆ เหมือนกับว่าเติ้ลเนี่ยทดสอบอยุ่นั่นแหละว่านางจะเอาแต่ใจไปได้ถึงขนาดไหน คนรอบข้างจะสามารถทนหรือรักนางไปถึงไหน แต่นางลืมไปว่าพี่ป้องไม่ใช้พี่ตั้ม ไม่จำเป็นต้องทน ในบางกรณีนี่อยากจะด่าเติ้ลนะว่าเมิงเห็นพี่ป้องเป็นดิลโด้หรือเปล่าวะ? นึกออกว่ามีก็ไปหยิบมาใช้ ถ้าปกติก็เป็นของแต่งบ้านไปหรือมีหน้าที่อื่น (เป็นพี่ เป็นคนดูแล เป็นเพื่อนร่วมห้อง เป็นผัวลับในบางครั้ง) พี่ป้องไม่ไหวก็เลยไป เติ้ลเองก็ต้องเรียนรู้ที่จะโตขึ้น
น้องอ้นนี่นางไม่โง่นะ แล้วเราว่าพี่ป้องก็ไม่ได้หลอกใช้นาง พื้นฐานการคบกันของสองคนนี้เริ่มมาจากความเข้าใจและความเป็นเพื่อน มันมี Mutual respect อยู่ระหว่างสองคนนี้ เราชอบแคแรคเตอร์ของคุณคนเขียนที่นำเสนอออกมานะ ตุ๊ดแบบอ้น เด็กเวรแบบเติ้ล จูนิเบียวแบบพี่ป้อง เถื่อนรักน้องแบบพี่ตั้ม ที่มาจากเรื่องอื่นเช่น ดราม่าควีนแบบน้องต้น อิลุงพระเอกส้มหล่นอย่างพี่ชัช กะเทยแบบน้องเมษา อิลุงหื่นบทน้อยขโมยความเด่นอย่างพี่เอก หนุ่มๆในแวดวงน้องต้นทุกคน(อิกากโค่ยังอย่างฮาเลย)
ตอนแรกกะจะเข้ามาตามอ่านเมนท์อย่างเดียวเพราะซื้ออีบุ๊ค อ่านจบแล้ว แต่ความสนุกอยุ่ที่ได้ร่วมเมาท์มอยด้วยกัน เราอ่านจบแล้วเรารักทุกคนมากๆ อยากเมาท์ถึงศักยภาพที่จูนิเบียวของเราสามารถไต่ไปถึงได้ :ling1:
"อินางน้อย!" เดี๋ยวนะ ฮ่าๆ ใช่เลย เติ้ลนี่ละอองคำมาเองรึเปล่า? ฮ่าๆ
Mutual respect ดีใจที่มีคนมองความสัมพันธ์ระหว่างป้องกับอ้นออก อาจจะเพราะอ่านจบแล้วด้วยมั้ง เลยรู้ว่าพี่ป้องรักอ้นขนาดไหน อิๆ
รอเม้าศักยภาพจูนิเบียวป้องด้วยกันนะคะ
ป.ล. คนแต่งลืมโค่ไปแล้วล่ะ... โค่มันน่าสงสาร มนุษย์ที่ถูกลืม นอยซ์กับถังข้าวยังน่ารักกว่าอีก :laugh:
คือดีงามอ่ะอิพี่ป้อง
จบได้สวยงานมากนะสำหรับเรา
ยังงงๆกะเว็ปอยู่ยังไม่ได้ซื้อเบย
ไม่เป็นไรจ้า มี 2 เว็บล่ะ ฮ่าๆ
ยังไงก็เข้ามาคุยกันเรื่อยๆ ได้น้า ยังคงอัพไปเรื่อยๆ จ้า
ก็นะ น้องป้องน่ะ ขี้งุงงิ้งเกิณไป ยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่กับเขาสักที หวังว่าเรื่องในคราวนี้จะทำให้ตัวเองเป็นผู้ใหญ่ขึ้นบ้าง
ทั้งคู่อ่ะค่ะ มันต้องหัดโตกันทั้งคู่ ไม่งั้นไปไม่รอด o13
โอ้โห...มาม่าชามนี้นี่จะทำให้จดจำรสชาติมันไม่อีกนาน ทั้งพิเศษใส่ไข่ #เพิ่มตับ ที่สำคัญ...มันทำให้ปากพองเลย แบบน้ำตาก็จะมาแต่ไม่ไหล มันจุกๆอยู่
สรุป...มาม่าชามนี้เป็นจุดเกิดเหตุ นิสัยไม่ดีเลยนะมาม่าทำให้เรื่องเศร้า แต่เราก็ยังอยากกินมาม่าชามนี่ไปอีกเรื่อยๆเลยนะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ถ้ามาม่าเรื่องนี้เศร้า เอามาม่าแบบอีกเรื่องมั้ย? มาม่าตอนจบที่ทำเอาคนอ่านเงิบกันไปทั้งแถบ! ฮ่าๆ :laugh:
หือสมอีเติ้ล หนีไปไกลๆพี่ป้อง ฮึ
ที่เค้าจะไปแล้วทำมายื้อ เพื่ออเไรมิทราบเกล้าหึ
แต่อย่าไปทำร้ายอ้นมากนะป้อง รักกันดีๆละกัน อ้นก็ออกจะเป็นคนดี้ดี
ปรบมืออ
:impress2:
อะไรยังไงๆๆๆๆๆๆ
ก็อย่างที่เห็นอ่ะค่ะ :a5:
-
มาแล้วหรือเปล่า...หรือยังไม่มาน้า รอออ~
-
คนเขียนจบแล้วจริงๆเหรออออ จะบอกว่าชอบอ้นมากอ่ะ
อยากให้มีตอนต่อของสองคนนี้จัง ชอบจริงๆนะ :impress2:
ส่วนเติ้ล ไปคู่กับคนอื่นดีก่า ให้มีใครสักคนที่จะมาดัดนิสัยเติ้ลได้อ่ะ
ติดตามตอนต่อไปนะคะ
จะบอกว่าชอบจังที่ออกมาเป็นแบบนี้ 55555 :laugh:
แล้วจะให้เสกใครมาคู่กับเติ้ลละเนี่ย? o22
ไม่ได้ไลค์ค่ะ เราชอบวายแต่ไม่เปิดเผย5555
ไลค์ไม่ได้เดี๋ยวที่บ้านรู้ กรี๊ด
เดี๋ยวรอเงินเดือนมาเค้าจะอุดหนุนน้า555
โถเติ้ล หวงก้างไม่เลิก
ไลค์เค้าไม่ได้แอบสอดส่องเค้าบ่อยๆ ก็ได้นะ :-[
เค้าเข้าใจเรื่อง "หลุมดำ" ดี เด็กยุคหลุมดำกระทรวงไดโนเสาร์เลยค่ะ ตอนนั้นสาววายหลายคนก็น่ารังเกียจจริงๆ นั่นแหละคนเลยมองพวกเราไม่ดี แต่ตอนนี้สิ สื่อเสรี คนเราทำตัวตามใจชอบกว่าเคย "แร๊งส์!" คือเรื่องปกติของคนในสังคม เฮ้อ...
:hao4:
ในที่สุด ทีมตุ๊ดก็วิน โฮ๊ะๆๆๆๆ #ทีมตุ๊ด ตุ๊ดก็ฟิตนะฮ้าาา
น่ารักจังเลย ฮ่าๆ ชอบคนนี้อ่ะ :กอด1:
ไปสอย e-book มาอ่านจนจบไปแล้วค่ะ เห็นคนเขียนพูดถล่มตนซะน่าสงสารเลย งานของคุณazurice เขียนดีมากเลยนะคะ มันสะท้อนความเป็นคนธรรมดาจริงๆแบบทีนิยายเรื่องอื่นไม่ค่อยทำกัน ตอนแรกคลิกเข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องแปลกดี เจอนิสัยพี่ป้องกับเติ้ลเข้าไปถึงกับติดหนึบกว่าเดิม เพราะตอนแรกคิดว่าเรื่องคงไม่มีสาระอะไร อ่านไปไม่ถึงบทคงต้องกดปิดเพราะเบื่อพล็อตซ้ำๆแบบเรื่องอื่นแน่ๆ แต่กลายเป็นว่าเจอวิธีดำเนินเรื่องแบบแปลกแหวกแนวแบบนี้เลยอ่านต่อ ลุ้นต่อจนจบ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ออกมานะคะ ปล. ตอน#ไม่หึงนี่ฟินมากจีจี
ง่ะ... #ถล่มตนซะน่าสงสาร เค้าไม่ได้โอเวอร์เล่นใหญ่น้า :hao5:
ไงดีอ่ะ ... เราเขียนนิยายไม่เก่งจริงๆ ค่ะ ความสามารถด้านภาษาห่วยมากเมื่อเทียบกับคนอื่นในสมาคมเล็กๆแห่งนึง ภาษาเราไม่สละสลวย เรื่องนี้เป็นจุดอ่อนของเราเลย ก็ได้แต่พยายามปรับกันไป แต่ในเรื่องของความแปลก อะไรบ้าๆ เรื่องพิลึกๆ นี่ยอมรับว่าพกมาเต็มค่ะ แหะๆ
ถ้าพูดว่าเราเขียนนิยายเก่ง อันนี้ F ค่ะ แต่ถ้าพูดว่านิยายของเราประหลาด อันนี้ T ค่ะ ส่วนว่าสนุกมั้ย ก็ต้องให้คนอ่านตัดสิน :mew2:
เรารู้สึกว่านิยายเรามีคนชอบก็จริง บางคนถึงกับกรี๊ดชอบมาก แต่มันก็เป็นส่วนน้อยในสังคมวาย คนไม่ค่อยอ่าน ส่วนใหญ่ก็ยังชอบอะไรพิมพ์นิยมตลาดๆ หรือตามอ่านนักเขียนดังๆ แบบนั้นมากกว่า คนที่ชอบสไตล์แบบนี้เป็นส่วนน้อยอ่ะค่ะ มันไม่ช่างฝันเลยไม่ค่อยฟิน มันไม่หวานมุ้งมิ้งให้คนกรี๊ดจิกหมอน มันเป็นนิยายแนวเอาความจริงมาเล่า ซึ่งเราก็รู้ตัวนะคะเลยได้แต่ทำใจ เหอๆ
แต่ยังไงก็ขอบพระคุณนะค้า :pig4:
อ่านตอนนี้รู้สึกว่าอ้นน่ารักอ่ะ อิอิ (จากที่เคยหมั่นไส้นาง แหะๆ)
จบภาคนี้แบบมาม่าอืดๆ กันเลยทีเดียว ถึงขั้นย้ายหนี T^T
รอตอนต่อไปน้า
:laugh3: เค้าบอกแล้วว่าอ้นก็มีมุมน่ารัก เห็นมั้ย พยายามเชียร์มาตั้งแต่ต้นเรื่อง อิๆ
มีแฟนแล้วกุ๊กกิ๊กกันน่ารักดีจัง ร่วมกันทำสิ่งที่ต่างก็ชอบ
ป้องกับอ้นก็มีความสุขตามประสาแฟน ถึงจะยังไม่ได้รักกัน
ค่า :impress2:
พี่ป้องไม่โสดหรอกค่ะ เดี๋ยวพี่แกก็มีเมีย o18
รู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูกที่ป้องเลือกได้ซะที
หน่วงมาหลายตอนละ ไมเติ้ลวนแต่เรื่องเบสท์ ทั้งๆ ที่เขาไม่เอาเติ้ลแล้ว
สมใจอ้นละ ที่ทำดีด้วยมาตลอด ผลสุดท้ายก็ได้พระเอก
ต่อไปรอดูเติ้ลว่าจะทำยังไง อิอิ
ขออภัยที่ความสามารถในการแต่งนิยายของเราห่วยแตกจนคนอ่านอ่านแล้วตีความได้ว่าเติ้ลยังคิดวนเวียนอยู่กับเบสท์ทั้งๆที่เค้าไม่เอาเติ้ลแล้ว
ขอโทษค่ะ :o12:
มาแล้วหรือเปล่า...หรือยังไม่มาน้า รอออ~
มาแล้วนะ รออ่านได้เลย ฮ่าๆ o13
จบไปแล้วสำหรับภาคแรก #ไม่ฟิต
แหม ปกติยอดเฉลี่ยจะมีคนกด + เป็ดในแต่ละตอนให้ราวๆ 14 เหลือ 11 ฮ่าๆ
แถมจากคะแนนส่วนตัว 65 อยู่ดีๆ ในตอนเช้า ตอนเย็นเหลือ 63 เท่านั้น! ...
นี่แค้นกันมากขนาดกดลบคะแนนส่วนตัวกันเลยเหรอ เอิ้กๆ ทั้งๆ ที่ช่วงนี้เค้าไม่ได้โผล่ไปไหนนอกจากกระทู้นิยายเลยนะ ไม่อยากจะคิดว่าเป็นฝีมือพวกโรคจิตที่ไม่รู้จงเกลียดจงชังเรามาจากไหนคอยกดลบคะแนนเราเล่นหรอก เราก็อยู่ของเราสงบๆ ในกระทู้นิยายตัวเองแท้ๆ
มันก็ทำให้คิดนะว่าสไตล์นิยายเรานี่คนไม่ค่อยปลื้มจริงๆ วิเคราะห์จากปฏิกิริยาที่ได้รับกลับมานั่นแหละ
แต่ยังไงก็ขอบคุณมากสำหรับคนที่คอยกดคะแนนโหวต + ให้ตัวเสมอ เวลาอัพนิยายทีไรคุณผู้ใจดีคนนั้นก็จะคอยกดบวกคะแนนให้เราทุกครั้ง แล้วก็ขอบคุณคนที่คอยบวกเป็ดในนิยายในแต่ละตอนด้วย ขอบคุณมากค่ะ อัพทีก็ยอดวิวขึ้นหลายร้อยแต่มีคนชอบอยู่แค่นั้นแหละ 10 กว่าคน เวลาคนเม้นในแต่ละตอนก็ราวๆ นั้นแหละ 20 คน นานๆ ทีจะมีหน้าใหม่โผล่มาให้ชื่นใจ ส่วนใหญ่ก็คนคุ้นเคยเจ้าเดิม
#นิยายมันถึงขายได้แค่20เล่มไงตัวเอง!
ดีใจที่อย่างน้อยๆ ยังมีคนชอบ คนที่ชอบก็ช่วยเม้นให้กำลังใจ ขอบพระคุณทุกคนมากค่า โดยเฉพาะทั้งสี่ท่านที่เม้นและกดเรตให้ใน MEB ดีใจมากๆ
สถิติพวกนี้ไม่สำคัญหรอก มันก็แค่กำลังใจสำหรับความฝันของนักเขียนมือใหม่อย่างเรา มันเอาไว้ประเมิณคุณค่าของตัวเองอ่ะค่ะ ถ้าความฝันของเรามันด้อยค่าสุดท้ายวันนึงเราก็คงบอกตัวเองให้เลิกฝัน
ทุกคนเชียร์ป้องให้เดินออกมาจากชีวิตเติ้ล ถ้าวันนึงเราตัดสินใจแบบเดียวกับป้อง คงไม่ว่ากันเนอะ?
สำหรับรางวัล ก็มีหลายคนที่เม้นโดนใจนะ ลำบากใจมาก
จริงๆเรารัก คุณ manutty มาก เม้นทีไรฮาตลอด จัดเต็มสุดๆ คอยตามเม้นบ่อยๆ อยากแจกรางวัลมากๆ
มีอีกหลายคนที่เม้นโดนใจ คือเม้นได้ดูมีสติ มีความคิด เม้นแบบที่เราชอบ อย่างคุณ [ x ]-SayHi เค้าเคยอยู่รอตอนเราย่องมาอัพนิยายตอนอึดๆ ด้วย อุตส่าห์รอกัน น่ารักมากๆ
ขาประจำที่ตามมาจาก #พี่เทพน้องดาว ก็ด้วย หลายคนเลย เราจำพวกคุณได้นะ แล้วอยากบอกว่า เดี๋ยวได้ไปเจอกันในนั้นแน่!
ตอนแรกที่ลงนิยายเรื่องนี้คนเยอะมากกกก..... แต่แล้วเค้าก็คงเผ่นเพราะมันไม่ใช่อะไรอย่างที่เค้าคาดหวัง มันไม่ฮา ไม่ได้ทดสอบความฟิตกันบ่อยๆ มันดราม่าจริงๆ เหมือนชื่อตอนแรกที่เราลง #เราไม่เคยโกหก
เพื่อหาผู้ชนะ เรากลับไปไล่อ่านคอมเม้นท์ตั้งแต่หน้าแรกนะเออ ฮ่าๆ :-[
แม้จะมีคนหายไป แต่มีคนนึงไม่ได้หายไปไหน เค้าอยู่กับเรามาตลอด เราขอตอบแทนน้ำใจเขา :L2:
เราขอมอบรางวัลอีบุ๊กให้กับคุณ ❣☾月亮☽❣ ค่ะ :กอด1:
สามารถเลือกได้นะคะว่าจะเอาโค้ดจากเว็บ MEB หรือ OokBee ซื้อแล้วหรือยังไม่ซื้อก็ไม่เป็นไรค่ะ จะเอาโค้ดไปอ่านเองหรือแจกต่อก็ได้ เรายังยืนยันจะให้ค่ะ #เราอินดี้
นักอ่านคนไหนน่ารัก เราจะจดจำไว้แน่นอนค่ะ
ตอนนี้อาจจะยังไม่สามารถตอบแทนบุญคุณทุกคนได้หมด แต่ในอนาคตถ้าทำได้จะขอทดแทนพระคุณทุกคนแน่นอนค่ะ รอเรื่องนั้นพิมพ์ก่อนนะ น่าจะมีอะไรเล็กๆ น้อยๆ สำหรับแฟนๆ ที่น่ารัก
ป.ล. เกมแจกอีบุ๊กในเฟซยังไม่หมดเขตน้า https://www.facebook.com/AZI824 (https://www.facebook.com/AZI824) มีคนตอบอยู่4คนเองตอนนี้ :sad4:
เอาล่ะ ไปอ่าน ภาค2 ภาค #ไม่รัก ดีกว่าเนอะ พล่ามเยอะละ
-
ผมจะทำยังไงดี ผมทะเลาะกับคนสำคัญในชีวิตผม
เค้าสำคัญสำหรับผมมาก แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าเค้ามีฐานะไหน ผมรู้เพียงแต่ว่าผมขาดเค้าไม่ได้
แต่ตอนนี้เค้าจากผมไปแล้ว
“พี่ป้องไปแล้ว” สองวันก่อนผมคิดแบบนี้ แต่วันนี้ผมรู้สึกว่า “พี่ป้องไปแล้วจริงๆ”
พักหลังพี่ป้องไม่ค่อยอยู่ติดห้องเหมือนเคย บางวันก็ไม่กลับ แต่ผมไม่กล้าถามเพราะผมยังงอนพี่ป้องอยู่ ผมรอให้พี่ป้องมาง้อแต่พี่ป้องไม่กลับมาหาผมเลย
ทำไมพี่ป้องไม่กลับมาหาผม? เมื่อก่อนไม่ว่าผมจะงี่เง่าแค่ไหนสุดท้ายพี่ป้องก็จะยอมง้อผมก่อนแท้ๆ
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมพี่ป้องไม่ง้อผมเหมือนเคย เพราะพี่ป้องมีแฟน
ทำไมพอผมได้ยินว่าพี่ป้องมีแฟนมันถึงได้เจ็บกว่าตอนที่ถูกพี่เบสท์บอกเลิกอีก?
หรือผมจะรักพี่ป้อง?
ไม่ใช่หรอกผมจะรักพี่ป้องได้ยังไง ผมไม่ได้รู้สึกกับพี่ป้องเหมือนที่ผมรู้สึกกับพี่เบสท์ พี่ป้องเหมือนคนในครอบครัวของผมมากกว่า เป็นคนที่ผมเคยคิดว่าต่อให้ผมเอาแต่ใจแค่ไหนเค้าก็จะให้อภัยผมเสมอ คนที่ผมคิดว่าเค้าจะไม่จากไปไหน
แต่เค้าไปแล้ว ในที่สุดทุกคนก็ทิ้งผม!
พี่ป้องโกหก! สัญญาแล้วแท้ๆ ว่าจะไม่ทิ้งผม คำพูดพี่ป้องเชื่อถือไม่ได้ ไม่แน่ที่เคยบอกว่ารักผมก็อาจจะไม่ได้รักจริงดังปากว่าก็ได้ พี่ป้องไม่เห็นจะเคยเอาใจใส่อะไรผม ไม่เคยทำอะไรหวานๆ ให้ ไม่รู้แม้กระทั่งว่าผมชอบอะไร ไม่เคยเอาใจหรือเทคแคร์ผมเหมือนที่พี่เบสท์ทำ พี่ป้องไม่เคยแสดงออกเลย ... แล้วผมจะเชื่อได้ยังไงว่าพี่ป้องรักผมจริงๆ
แต่ทำไมพอคิดว่าพี่ป้องอาจจะไม่ได้รักผมจริงๆ แล้วผมถึงได้ใจหายแบบนี้?
กี่คืนแล้วไม่รู้ที่ผมต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ ช่วงนี้เป็นช่วงสอบแต่ผมกลับไม่มีสมาธิเลย เสื้อผ้ากับข้าวของๆ พี่ป้องค่อยๆ หายไปทีละอย่างสองอย่าง ผมเดาว่าพี่ป้องต้องแอบมาเอาของตอนที่ผมไม่อยู่ห้องแน่นอน ผมอยากโดดเรียนมารอพี่ป้องชะมัดแต่ปีสองมีตารางแน่นไม่เหมือนปีสี่อย่างพี่ป้อง ผมอยากคุยให้รู้เรื่อง ทำไมพี่ป้องหนีไปแบบนี้วะ!
พี่ป้องบอกจะไปค้างห้องแฟน แต่ทำไมพี่ป้องไม่กลับมา นี่เค้าไม่เรียกว่าไปค้างแล้ว ทำอย่างกับจะย้ายไปอยู่ถาวร แล้วที่สำคัญข้าวของทุกชิ้นที่ทยอยหายไป มันไม่เคยกลับมาวางที่เดิมของมันอีกเลย
พี่ป้องจะทิ้งผมไปจริงๆ ใช่มั้ย?
ทำไมพี่ป้องใจร้ายแบบนี้ เค้าจะไม่แม้แต่มาลาผมหน่อยเหรอ
พี่ป้องจะลบตัวตนหายไปเงียบๆ แบบนี้จริงเหรอ? ยิ่งหายไปผมยิ่งนึกถึงเค้า ทำไมกัน?
ผมคิดถึงพี่ป้องชะมัด!
ในที่สุดห้องนี้ก็ไม่มีข้าวของๆ พี่ป้องเหลืออยู่นอกจากแก้วกาแฟที่ผมซื้อใช้คืนให้พี่ป้องเพราะทำของเก่าแตกไป พี่ป้องทิ้งมันเอาไว้ไม่ยอมเอาไปด้วย
ทันทีที่ผมเห็นมันวางสงบนิ่งบนชั้นคว่ำจานอย่างโดดเดี่ยวแล้วผมก็ร้องไห้ออกมา ผมไม่เหลืออะไรที่เกี่ยวข้องกับพี่ป้องอีกแล้ว เค้าหายไปจากชีวิตผมแล้วจริงๆ
ผมไม่เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพราะรู้ดีว่าไม่มีอะไรเหลืออยู่ตั้งแต่อาทิตย์ก่อน ขนาดชามบิ่นๆ พี่ป้องยังเอาไปแต่ทำไมถึงทิ้งแก้วใบนี้ไว้ล่ะ พี่ป้องจะตัดผมออกจากชีวิตจริงเหรอ? ผมถูกพี่ป้องเกลียดแล้วใช่มั้ย?
ผมไม่เคยอยากให้พี่ป้องเกลียดผมเลย
ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมอายพี่ชาย ผมทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะทำยังไงเพราะผมกลายเป็นเกย์ แถมผมยังนอนกับเพื่อนสนิทเค้า ผมกลัวพี่ตั้มรับไม่ได้ ผมกลัวพี่ตั้มจะโกรธผม ในขณะเดียวกันผมก็กลัวความรักของพี่ตั้ม ถ้าพี่ตั้มเข้าใจผิดเรื่องของผมกับพี่ป้องจะทำยังไง ผมกลัวพี่ตั้มทำร้ายพี่ป้อง แต่ผมคิดไม่ถึงว่าพี่ตั้มจะร่วมมือกับพี่ป้องทำร้ายพี่เบสท์ ถึงพี่เบสท์จะทำลายผมแต่พี่ตั้มก็ไม่ควรทำร้ายเค้าด้วยวิธีทารุณแบบนั้น มันโหดร้ายเกินไป!
ตอนนี้ผมอาจจะโล่งอกที่พี่ตั้มไม่ทำอะไรพี่ป้อง แต่ยังไงความโหดเหี้ยมของพี่ชายผมก็ยังน่ากลัวอยู่ดี ผมกลัวใจพี่ตั้ม ตอนเด็กๆ ผมเคยคิดว่ามันเท่ แต่คนเราจะอยู่ในโลกสีเทาไม่ได้ ผมอยากให้เค้าเลิกใช้ชีวิตแบบนี้ ผมไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับพี่ชายผม เรื่องพี่เบสท์ทำให้ผมโกรธเค้าจนไม่อยากโทรหา ไม่ยอมรับโทรศัพท์ด้วย แต่ตอนนี้ผมไม่เหลือใครแล้ว ผมเหลือแต่พี่ตั้มคนเดียว เพราะพี่ป้องทิ้งผมไปแล้ว
มีแต่พี่ตั้มคนเดียวที่ผมร้องไห้ด้วยได้ และถ้าจะมีใครพาพี่ป้องกลับมาหาผมได้คนๆ นั้นอาจเป็นพี่ชายผม
“พี่ตั้ม ฮือๆ”
“ตัวเล็กเป็นอะไร!”
“พี่ป้องไปแล้ว! พี่ป้องเค้าไม่อยู่แล้วพี่ตั้ม เค้าทิ้งผม”
การที่พี่ชายผมเงียบทำให้ผมรู้สึกว่าเค้ารู้เรื่อง
หรือพี่ป้องจะบอกพี่ตั้ม? แล้วทำไมเค้าไม่บอกอะไรผมซักคำ! ถ้าเค้าจะโทรไปหาพี่ชายผมได้แล้วทำไมถึงไม่พูดอะไรกับผมบ้าง ผมรอเค้าอยู่ตรงนี้แท้ๆ
แค่คิดว่าพี่ป้องเกลียดผมแล้วผมก็ทนไม่ไหว พี่ป้องเกลียดผมแล้วจริงๆ
“พี่ตั้มรู้อยู่แล้วใช่มั้ย พี่ป้องพูดอะไรกับพี่รึเปล่า? ทำไมพี่ไม่บอกอะไรผมเลย!”
ความสิ้นหวังทำให้ผมร้องไห้
“ตัวเล็กใจเย็นๆ นะ”
“พี่รักผมหรือรักเพื่อนมากกว่ากัน!”
“เติ้ล ฟังพี่นะ พี่รักเติ้ลที่สุดในโลก ป้องเองก็รักเติ้ลนะ แล้วเติ้ลรักป้องรึเปล่า?”
น้อยครั้งที่เค้าจะเรียกชื่อผม คราวนี้แม้แต่พี่ตั้มก็ไม่ช่วยผมงั้นเหรอ?
“ผม...”
“พี่เองก็มีส่วนผิดที่พี่ไม่เคยว่าอะไรตัวเล็ก ความจริงแล้วพี่ควรจะห้ามเราสองคนแต่พี่ยอมปล่อยเพราะพี่อยากให้ป้องดูแลตัวเล็ก ถ้าจะมีผู้ชายคนไหนที่พี่ไว้ใจให้ดูแลตัวเล็กแทนพี่ๆ ก็ขอเลือกป้อง”
“นั่นไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ซะหน่อย!”
ผมโทรมาฟ้องเรื่องที่พี่ป้องทิ้งผมไปนะไม่ใช่เรื่องรักหรือไม่รัก!
“เกี่ยวสิ ตัวเล็กรู้มั้ยตั้งแต่รู้จักกันมาป้องมันไม่เคยชอบใครเลยนะ แต่ป้องมันรักตัวเล็ก แล้วตัวเล็กรู้สึกยังไงกับมัน?”
“ผมไม่รู้”
เพราะผมไม่รู้ผมถึงได้สิ้นหวังอยู่นี่ไง ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับพี่ป้องกันแน่ ผมไม่กล้าพูดว่ารักหรอกเพราะมันไม่เหมือนที่ผมเคยรักพี่เบสท์ ผมรู้แค่ว่าผมไม่อยากให้พี่ป้องเกลียดผม ผมขาดพี่ป้องไม่ได้
“ป้องมันเป็นพวกชอบหนีความจริงตัวเล็กก็รู้ อะไรที่ทำให้มันเจ็บมันจะตัดสิ่งนั้นออกไปจนเย็นชา ป้องมันรักตัวเล็กมาก พอมันผิดหวังมันก็เลยหนีไปแบบนี้”
“ผมทำอะไรให้เค้าผิดหวัง! ผมไม่เคยให้ความหวังเค้าซะหน่อย”
“อ่าๆ โอเค เอาเป็นว่าป้องมันกลัวตัวเล็กเกลียดมันมั้ง ยิ่งอยู่ด้วยกันแล้วมีแต่เรื่องทะเลาะป้องมันคงไม่อยากเถียงกับตัวเล็กอีก”
ผมไม่ได้เกลียดพี่ป้องซักหน่อย ... แต่พี่ป้องคงเกลียดผมแล้วแน่ๆ
“ตัวเล็กต้องให้เวลามันซักพักนะ ต้องให้เวลามันทำใจพักนึง เดี๋ยวถ้ามันกลับมาตอนปิดเทอมพี่จะล็อคคอมันไปหาตัวเล็กดีมั้ย?”
ถ้าพี่ชายผมพูดแบบนี้ก็แปลว่าพี่ป้องจะไม่กลับมาหาผมแล้วจริงๆ พี่ป้องจงใจหนีผม
“แปลว่าพี่ป้องเค้าจะไม่กลับมาแล้ว? ผมจะไม่ได้เจอพี่ป้องอีกแล้วเหรอพี่ตั้ม”
“ตัวเล็กเรียนอยู่ที่เดียวกันก็ไปหามันสิ เดี๋ยวกลับบ้านก็เจอกันแล้ว”
“เค้าแอบมาเอาของตอนที่ผมไม่อยู่ เค้าไม่อยากเจอผมถึงขั้นนั้นแล้วผมไม่กล้าไปหาหรอก”
พี่ป้องทำกับผมแบบนี้แล้วผมไม่กล้าไปตามตื้อเค้าหรอก ผมละอาย
“ตัวเล็กอยากเจอป้องเหรอ?”
ผมอยากเจอพี่ป้องจะตาย!
“เค้าไปโดยไม่พูดอะไรเลย บอกว่าจะไปค้างห้องแฟน แล้วก็หายไปตั้งแต่ตอนนั้น เค้าคงเกลียดผมแล้วอ่ะพี่ตั้ม”
“ตัวเล็ก ตัวเล็กรักป้องรึเปล่า?”
“ผมไม่รู้! ถ้าผมรู้ผมจะอึดอัดแบบนี้มั้ย ทำไมอ่ะ ผมก็แค่อยากอยู่กับพี่ป้องเหมือนเดิมผมผิดด้วยเหรอ!”
“ป้องไม่ใช่คนมักง่ายนะตัวเล็ก ตัวเล็กจะให้มันเป็นทุกอย่างไม่ได้ ตัวเล็กต้องถามใจตัวเองแล้วว่าจะให้ป้องเป็นแค่พี่ชายหรือจะเอาจากมันเกินกว่านั้น ถ้าตัวเล็กรักป้องพี่จะช่วย แต่ถ้าตัวเล็กไม่รักมัน พี่ขอช่วยเพื่อนนะ ตัวเล็กก็รู้ว่าคนอกหักมันทรมาน”
ผมถูกพี่ตั้มดุจนได้ แม้แต่พี่ชายยังไม่เข้าข้างผม พี่ป้องก็หนีผมไปแล้ว ผมไม่เหลือใครแล้วจริงๆ
ผมกลุ้มใจกับความรู้สึกเรื่องรักไม่รักทั้งๆ ที่สอบ ในหัวผมมีแต่เรื่องของพี่ป้อง
ที่ผ่านมาผมไม่กล้าไปหาพี่ป้องที่คณะเพราะมันไม่ปกติ ผมเลือกที่จะรอพี่ป้องอยู่ที่ห้อง หวังว่าวันหนึ่งพี่ป้องจะกลับมาเหมือนเดิม ผมอยากให้มันกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนที่ผมได้อยู่กับพี่ป้องทุกวัน แต่พอพี่ตั้มพูดผมก็อยากไปหาพี่ป้องขึ้นมา
ผมไม่อยากไปที่คณะของพี่ป้องก็เลยไปเฝ้าที่โรงอาหารกลางแทน แต่ผมไม่เคยเจอพี่ป้องอีกเลย สุดท้ายก็ต้องไปเตร็ดเตร่หน้าคณะพี่ป้องจนได้
แต่แล้วผมก็เห็นพี่ป้องกับตุ๊ดคนนั้น เค้าสองคนยิ้มให้กัน!
พี่ป้องยังไม่เคยยิ้มแบบนั้นให้ผมซักครั้งเลย! พี่ป้องหัวเราะกว้างแถมยังโอบไหล่กัน ตอนผมเป็นแฟนกับพี่เบสท์ผมยังไม่เคยทำประเจิดประเจ้อในที่สาธารณะเลยนะ สงสัยจะกอดกันจนชินละสิท่า!
ผมรู้ว่าผมโกรธพี่ป้อง แต่ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงโกรธ ผมอิจฉาตุ๊ดคนนั้น แต่ทำไมผมต้องอิจฉาเค้าด้วยผมไม่เข้าใจ!
แล้วทำไมน้ำตาผมถึงไหลไม่ยอมหยุด?
ในขณะที่ผมคิดถึงพี่ป้องและเครียดที่เราทะเลาะกัน แต่พี่ป้องกลับใช้ชีวิตเฮฮาตามปกติและลืมผม
พอคิดว่าตัวเองถูกพี่ป้องลืมจนไม่เหลือความสำคัญในใจแล้วผมก็ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา
ผมไม่ใช่คนสำคัญของพี่ป้องแล้ว!
ผมพึ่งรู้ว่าตัวเองอยากเป็นคนสำคัญของพี่ป้องมากแค่ไหน แต่ผมสูญเสียตำแหน่งนั้นไปแล้ว
ผมเดินต่อไม่ไหวจนต้องย่อตัวลงซบหน้ากับหัวเข่าร้องไห้เงียบๆ อยู่ข้างกำแพง ผมร้องไห้อยู่นานจนปวดหัวเพราะทำยังไงน้ำตาก็ไม่ยอมหยุด
ผมรู้แล้วว่าน้ำตาคนเราเช็ดหัวเข่าได้ยังไง
ผมไม่รู้แล้วว่าวันนี้วันอะไร เมื่อวานผมไปสอบ แต่เท่าที่ถามเพื่อนวันนี้ไม่มีสอบ ผมน่าจะเหลือสอบอีกหนึ่งวิชา แต่จำวันไม่ได้ เกรดปีสองของผมคงร่วงกราว ถูกแม่ว่าแน่ๆ มีแต่เรื่องงี่เง่าทั้งเทอมหนึ่งและเทอมสอง แต่ช่างแม่ง! ผมอาจจะซิ่วไปเรียนที่อื่นจริงๆ ก็ได้
ผมไม่มีอารมณ์ลุกจากที่นอนก็เลยพลิกไปพลิกมา คิดถึงเสียงเคาะคีย์บอร์ดกับเสียงไถขาเก้าอี้จัง เมื่อก่อนพี่ป้องไม่เคยสนใจผมเลย ต่างคนต่างอยู่จะทักทายกันซักคำก็ไม่มี ขนาดสนิทกันแล้วพี่ป้องก็ยังทำตัวเหมือนเดิม ไม่เคยเดินมาดูหรือปลุกผมเวลาตื่นผิดเวลา คนรักกันที่ไหนเค้าทำกันอย่างนี้ ผมถึงไม่เชื่อว่าพี่ป้องรักผมไง
“ก๊อกๆ”
มีคนเคาะประตู!
พี่ป้อง!
ผมรีบไปเปิดประตูเพราะแอบหวังไว้ว่าจะเป็นพี่ป้อง
ใช่พี่ป้องจริงๆ ด้วย!
พี่ป้องตัวเป็นๆ ยืนอยู่หน้าประตู!
“ขอเข้าไปหน่อย พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
ผมรู้สึกดีใจที่สุดในชีวิต พี่ป้องกลับมาแล้ว!
“ก็เข้ามาดิ ลืมเอากุญแจมารึไงพี่”
ผมยิ้มให้พี่ป้องแต่พี่ป้องกลับไม่ยิ้ม ทำไมพี่ป้องต้องทำหน้าอึดอัดแบบนั้นด้วย?
“พี่เอาคีย์การ์ดกับกุญแจมาคืน”
“หมายความว่าไง!”
“เออนี่แหละที่จะมาคุย”
พี่ป้องเดินเข้ามาในห้อง เค้านั่งลงบนเตียง หยิบซองจดหมายออกมาจากเป้ยื่นให้ผม
“อะไร?”
“ค่าเช่าส่วนของเดือนที่แล้วกับเดือนนี้แล้วก็เดือนหน้า”
ลางสังหรณ์บางอย่างบอกผมว่าอย่ายื่นมือออกไปรับ
“เติ้ลต้องหาคนมาแชร์ห้องใหม่นะ พี่ย้ายออกแล้ว พี่รู้ว่ามันกะทันหันพี่เลยช่วยให้เดือนนึง แต่หลังจากนั้นถ้าเติ้ลหาคนมาหารไม่ได้เติ้ลต้องจ่ายเต็มนะ”
“ทำไมอ่ะ? แล้วพี่จะไปอยู่ไหน? พี่จะไปแชร์ห้องกับแฟนเหรอ?”
พี่มาหาผมเพื่อจะพูดเรื่องนี้เหรอ? พี่ไม่คิดถึงผมบ้างเลยเหรอ!
“เฮ่ยเปล่า!”
โกหก! ผมรู้นะว่าพี่จะไปอยู่กับเค้า พี่ทิ้งผมไปอยู่กับเค้า!
ผมรู้สึกเหมือนแก้มตัวเองเปียก น้ำตาผมไหล
“เติ้ล?”
“พี่ป้องจะไม่กลับมาจริงๆ เหรอ? พี่จะไม่อยู่กับผมแล้วใช่ป่ะ?”
“เทอมหน้าพี่ฝึกงานแล้ว มันไกล พี่ว่าจะไปเช่าหอใหม่ใกล้ๆ บริษัท ถ้าทำได้พี่จะเข้าทำงานที่นั่นเลย คนรู้จักพี่พึ่งได้เป็นหัวหน้า เค้ามาชวนพี่ไปทำ”
“มันก็อีกตั้งเทอมหน้าอ่ะ ทำไมต้องย้ายออกตอนนี้ด้วยอ่ะ พี่จะไปอยู่กับแฟนใช่มั้ยล่ะ?”
ผมอยากให้พี่ป้องเถียง จะด่าผมเหมือนเมื่อก่อนก็ได้ แต่พี่ป้องกลับรับคำง่ายๆ
“อืม พี่อยากไปอยู่กับแฟน”
เหมือนมีก้อนอะไรจุกในคอผม ผมแทบเปล่งเสียงไม่ออก
“พี่ป้องรักเค้าเหรอ?”
พอถามจบผมก็สะอื้น ผมรู้แล้วว่าอะไรที่มันขวางผมเอาไว้ “ความรัก” ยังไงล่ะ
“เออ... ก็รักอยู่”
ผมรักพี่ป้อง แต่มันสายไปแล้ว
ผมอยากตะโกนว่าพี่ป้องโกหก ไหนเคยบอกว่ารักผม ทำไมถึงเปลี่ยนใจไปรักคนอื่น ผมไม่เชื่อว่าพี่ป้องจะรักเค้าจริง แต่ผมไม่กล้า สิ่งที่ผมทำเอาไว้กับพี่ป้องทำให้ผมไม่กล้าเถียง ผมกลัวถูกพี่ป้องด่ากลับ
“พี่ป้องรักเค้าจริงๆ เหรอ?”
“ก็... ก็รักแหละ มันดีกับพี่มาก ไม่รู้ดิ อยู่กับมันแล้วมีความสุขดีมั้ง”
จะบอกว่าตอนที่อยู่กับผมไม่มีความสุขงั้นเหรอ? อยู่กับคนอื่นมีความสุขมากกว่าตอนอยู่กับผมงั้นดิ
ผมสบตาพี่ป้องไม่ไหวแล้ว น้ำตาผมไหลเต็มหน้า!
“ที่พี่ป้องไปรักเค้าเพราะคิดว่าเค้ารักตัวเองอ่ะ ความรู้สึกนั่นมันไม่ใช่ความรักหรอก พี่อย่าโกหกตัวเองดิ พี่ไปหลอกลวงเค้าแบบนี้มันไม่ดีรู้ป่ะ”
ผมรู้ว่าผมนิสัยไม่ดี แต่ผมไม่อยากให้พี่ป้องไปรักคนอื่น ความรักของพี่ป้องเคยเป็นของผมแท้ๆ เอาคืนมา!
“พี่ไม่ได้โกหก มันเป็นคนดีแล้วมันก็รักพี่มาก เค้าบอกว่าให้รักคนที่เค้ารักเราดีกว่า พี่ก็เลยลองพยายามดู”
เพราะผมไม่รักพี่ป้องใช่มั้ยพี่ป้องถึงได้เลือกเค้า ผมรักพี่ป้องช้าไปเหรอ
“แล้วพี่ป้องไม่รักผมแล้วเหรอ?”
ผมถามออกไปจนได้ ผมจะถามทำไมกัน ถ้าเกิดคำตอบมันทำให้ผมเจ็บล่ะ
“พี่เคยรัก แต่พี่ลืมไปแล้ว เติ้ลก็เป็น... น้องชายของเพื่อนสนิทพี่ อืม ก็รักแบบน้องเพื่อนแหละตอนนี้”
ไม่มีอีกแล้วพี่ป้องคนที่เคยรักผม ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พี่ป้องคนที่ผมรู้จัก พี่ป้องคนนั้นจะไม่มีวันยิ้มกว้างขยี้หัวผมเหมือนอ่อนโยนแบบนี้หรอก! คำพูดกับท่าทางอบอุ่นแต่สวนทางกับความรู้สึกในใจผม!
“พี่ไม่อยู่ก็ดูแลตัวเองอ่ะ อย่าเอาแต่ใจให้มันมากนักนะรู้ป่ะ?”
ผมตอบไม่ไหวก็เลยได้แต่พยักหน้า ผมได้ยินเสียงขยับตัว แล้วพี่ป้องก็บอกลาผม
“งั้นพี่กลับก่อนนะ แฟนรออยู่ข้างล่าง”
“เดี๋ยว!”
ผมคว้าชายเสื้อพี่ป้องไว้ด้วยความพยายามเฮือกสุดท้าย
“พี่ป้องลืมแก้วสีเหลืองใบนั้นอ่ะ ไม่เอาไปด้วยเหรอพี่?”
ผมมองหน้าพี่ป้องเป็นครั้งสุดท้าย รู้ดีว่านี่คือการลาจาก คนอย่างพี่ป้องถ้าหนี ผมคงไม่มีวันตามเจอ ถ้าพี่ป้องไปแล้วพี่ป้องคงไม่มีวันกลับมาหาผมอีก แต่ได้โปรด อย่าทำเหมือนตั้งใจลืมผมแบบนี้!
“ไม่อ่ะ มันไม่ใช่ของพี่”
พี่ป้องยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน แต่ผมกลับไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลยซักนิด!
“อะไรที่ไม่ใช่ของๆ พี่ พี่ไม่เอาหรอก”
พี่ป้องทิ้งท้ายไว้แล้วหันหลังให้ผม เค้าออกจากห้องไปโดยไม่สนใจผมที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ นี่คือศักดิ์ศรีของพี่ป้องใช่มั้ย?
“แต่หัวใจผมเป็นของพี่แล้วนะ”
พี่ป้องออกห้องไปแล้วเลยไม่ได้ยินที่ผมพูด
เย็นวันนั้นผมโทรไปร้องไห้เรื่องการอกหักครั้งที่สองที่เจ็บกว่ารักแรกให้พี่ตั้มฟัง พี่ชายผมฟังแล้วรับปากว่าจะส่งเงินค่าห้องมาเพิ่มให้เผื่อว่าผมไม่อยากแชร์ห้องร่วมกับใคร
ผมรู้สึกเหมือนพี่ตั้มบอกเป็นนัยๆ ผมจะยังมีความหวังได้ใช่มั้ย?
ผมอยากรอพี่ป้องอยู่ที่ห้องนี้ ไม่อยากให้ใครมาแทนที่ แม้จะรู้ดีว่ามันเลือนราง
วันเวลาผ่านไปจนลืมเรื่องบาดหมางในอดีต ผมเรียนรู้การใส่หน้ากากปรับตัวเข้ากับคนในคณะ ขยันจนกู้เกรดกลับมาได้ เทอมหน้าผมจะขึ้นปีสี่แล้ว ไม่มีเวลาให้เล่นอีกต่อไป
แต่บาดแผลในหัวใจผมยังไม่ลบเลือนหาย ทุกครั้งที่ผมกลับไปเยี่ยมบ้านผมมักจะแวะไปหายายพี่ป้องด้วย แต่พี่ป้องไม่ค่อยกลับบ้าน พี่ป้องไม่แม้แต่จะส่งข่าวบอกพี่ตั้ม ยายบอกว่าพี่ป้องพึ่งเข้าทำงาน เลยหาวันหยุดยาวๆ กลับไม่ได้ นานๆ ทีก็จะโทรมาหา คนทำงานแล้วคงยุ่ง แกอยากให้พี่ป้องกลับบ้าน แต่พี่ป้องบอกว่างานของพี่ป้องอยู่ในกรุงเทพแกก็เลยไม่รู้จะทำยังไง
แตกต่างกับตอนเรียนลิบลับเลย ตอนเรียนเห็นบึ่งกลับบ้านประจำ นี่พี่ป้องเล่นเงียบหายไปจนยายแกน้อยใจว่าพี่ป้องจะหนีมาตั้งรกรากในกรุงเทพทิ้งยายแกไว้ที่บ้านคนเดียว อาจจะเพราะเหตุนี้ด้วยแน่ๆ พี่ป้องเลยไม่ค่อยติดต่อกลับไป ผมก็เลยไม่รู้จะทำยังไงได้แต่รอโดยไม่มีจุดหมาย ขยันไปหายายพี่ป้องบ่อยๆ โดยหวังว่าซักวันอาจจะเจอพี่ป้องที่บ้าน
ผมคิดว่าจะไม่มีโอกาสเจอพี่ป้องแล้วซะอีก แต่ผมกลับพบพี่ป้องในสถานที่ๆ ไม่คาดคิดมาก่อน ผมอยากไปดูหนังโรงไอแม็ก เลยเข้าเมืองไปห้างใจกลางกรุง หลังๆ ผมไปดูหนังคนเดียวบ่อยจนชิน ไม่ต้องง้อใครแล้ว แต่ปรากฏว่าขากลับผมดันเจอผู้ชายกับผู้หญิงคู่หนึ่งควงกันมา
ผู้ชายคนนั้นแต่งตัวดีมาก เค้าใส่รองเท้าหนังสีน้ำตาลกับยีนส์ดูลุยๆ แต่ก็เข้ากับเชิ้ตไล่สีฟ้าน้ำเงินพับแขนเป็นลุคหลังเลิกงานที่ทั้งเท่ทั้งสุภาพ ผู้ชายคนนั้นผมยาวจนมัดเป็นหางม้าหลวมๆ ไว้ด้านหลัง ดูแล้วเหมือนนายแบบสุดเท่หลุดออกมาจากนิตยสารแฟชั่น และผู้ชายคนนั้นคือพี่ป้อง!
“พี่ป้อง!”
มันช่วยไม่ได้ที่ผมจะเผลอตัวจนตะโกนเรียกหาคนที่รอมาตลอดออกไป และนั่นทำให้ผู้หญิงคนนั้นหันมามองผมสลับกับพี่ป้อง แขนของเค้าคล้องอยู่กับท่อนแขนของพี่ป้องแสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน และนั่นทำให้ผมก้าวขาไม่ออก
พี่ป้องมองผมเหมือนเซอไพรส์ที่เจอ แต่ผมใจเสียเพราะมันไม่มีทั้งความคิดถึงหรือความเสียใจอยู่ในนั้น ในแววตาของพี่ป้องไม่มีความรู้สึกอะไรเลย
“มาไงพี่”
ในที่สุดผมก็เดินเข้าไปหาพี่ป้องแล้วทักทาย
“พาแฟนมาดูหนัง”
พี่ป้องกลายเป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์ไปซะแล้ว เวลาผ่านไปไม่ถึงปีมีเปลี่ยนแฟนตั้งสองคน!
ผู้หญิงคนนั้นส่งยิ้มทักทายผม ผมเลยพยายามฉีกยิ้มทั้งๆ ที่ในใจเจ็บแปลบ ผมควรจะแซวพี่ป้องแต่กลับทำไม่ได้ ผมพูดอะไรไม่ออก
“แล้วเติ้ลอ่ะ?”
พี่ป้องปฏิบัติกับผมเหมือนยังจำผมได้แต่ผมกลับไม่ดีใจเลย ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงคนเคยรู้จักสำหรับพี่ป้องเท่านั้น ผมเคยเป็นที่หนึ่งของพี่ป้องแท้ๆ
“อ่า ผมก็มาดูหนังเหมือนกัน แต่ดูเสร็จแล้วว่าจะหาอะไรกินแล้วค่อยกลับ อุตส่าห์เจอกัน ไปหาไรกินกันมั้ย?”
ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงผมถึงชวนเค้าไปแบบนั้นทั้งๆ ที่แฟนเค้าก็ยืนอยู่ข้างๆ กัน แต่พี่ป้องตอบปฏิเสธผมทันทีโดยไม่ต้องคิด เค้าตัดรอนผมอย่างไม่มีเยื่อใย
“ตามสบายเหอะพี่กับแฟนเรียบร้อยละ พี่ไปก่อนนะ ใกล้รอบที่จองไว้แล้ว”
พี่ป้องโบกมือให้ผม แฟนเค้าก็ยิ้มให้ กลิ่นน้ำหอมแบบผู้หญิงโชยมาจนผมได้กลิ่น ผู้หญิงคนนี้อายุมากกว่าพี่ป้องแต่ก็จัดว่าสวย เค้าดูเป็นผู้ใหญ่จัง หรือพี่ป้องจะชอบแบบนี้?
นี่ผมต้องทนยืนมองพี่ป้องเดินจากผมไปอีกครั้งเหรอ?
แต่เค้ามากับแฟน ผมจะทำอะไรได้
แฟนของพี่ป้องสวยสมเป็นผู้หญิงจนเด็กกะโปโลอย่างผมเทียบไม่ติด
ผมต้องทำยังไงพี่ป้องถึงจะหันมามองผม
“พี่ป้อง! ไว้ว่างๆ อย่าลืมเลี้ยงข้าวน้องนะ”
แต่พี่ป้องไม่หันกลับมามองผมเลย ผมกลายเป็นอากาศธาตุสำหรับพี่ป้องไปแล้ว
พี่ป้องคงลืมผมหมดแล้วจริงๆ
ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่พี่ป้องคนเดิมอีกแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่ผมจะรอพี่ป้องคนเดิมเพราะเขาจะไม่มีวันกลับมา
ผู้ชายที่เคยรักผมมากจากไปกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว
ผมนึกว่านั่นจะเป็นจุบจบระหว่างผมกับพี่ป้อง จากกันแบบกลายเป็นคนอื่น คิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะจบลงด้วยความสูญเสีย
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
เปิดกะโหลกน้องเติ้ล #เคะที่ทุกคนเกลียด
รอดูคนหดป้ายไฟ #ทีมเมะ :katai2-1:
-
ว้าว มาต่อแล้ว แอบสะใจเติ้ล. รู้ว่าพี่ป้องมีค่าเมื่อสายไปแล้ว. สมน้ำหน้านาง
พี่ป้องกลับมาแบบหล่อเชียวนะ เอาน้องอ้นเราไปไว้ไหนคะ . (สงสัยคนเขียนไม่อยากจ่ายค่าตัว)
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ. หวังว่าภาคนี้จะแซ่บเหมือนเดิมนะคะ
-
อะไรมันจะเศร้าได้ขนาดนี้เนี๊ยะ
-
อ่านกี่ครั้งมันก็เจ็บแบบเชือดเฉือนใจทุกครั้ง เพราะรู้ว่าเมิงทำตัวเองอินางน้อยเติ้ลเอ๊ยยย กว่าจะรู้ว่ารักก็สายเกินไปแล้ว
มามะ เรามาเมาท์มอยกันถึงศักยภาพของจูนิเบียวกันเถอะ ตอนนี้ออกมาแล้วหน่อยหนึ่ง ชายป้องหล่อเริ่ด หุ่นดี แต่งตัวสมาร์ท เท่แบบไม่จบไม่สิ้น ยิ่งเห็นยิ่งห่างไกล พอพี่จากน้องไปพี่ไปได้ดี(หรือเปล่าน้า) เพราะว่าพี่เจอคนอื่นทำให้พี่กลายเป็นหนุ่มในฝันของสาวๆไปแล้ว นี่คือจูนิเบียวของเราหรือ? ใครจะมาคิดว่าพี่ป้องจะสามารถแปลงร่างประมาณเจ้าชายกบ แต่ท่าทางนางก็แบบ Manners maketh man. ด้วยนะ พี่ป้องหลุดจากวงโคจรของเด็ก นศษไปสู่โลกของผู้ใหญ่แล้ว โลกเก่าที่เคยอยู่อย่างโลกของพี่ตั้มก็ดูห่างไกล ส่วนใหญ่ก็เหมือนกับคนทุกคนที่ต้องปรับตัวเข้าสู่วัยทำงานกันหลังเรียนจบ โลกของเติ้ลที่นอกจากจะเสียพี่ป้องไปก็ทำให้เติ้ลต้องมามองโลกใบเดิมของตัวเองอีกทีในสายตาและมุมมองที่เปลี่ยนไป
รักคนเขียนมาขอม๊วบๆหน่อย
-
ฮึกกกๆๆๆๆๆๆ.
โตขึ้นแล้วสินะเติ้ล อยู่คนเดียวได้แล้วสินะ
บางทีชีวิตคนเราก็คล้ายนิยายจนเหลือเชื่อเนอะ
เติ้ลมันเป็นคนทำไรไม่สุดเนอะ วันนั้นมันกลัวอะไร....??..ไหนก็ไม่มีไรจะเสียทำไมไม่บอกไป
แต่อันนี้ก็เปนการให้ความเหนของคนนอกเนอะ ออกจะเปนความเหนที่อวดดีไปบ้างเพราะของแบบนี้ถ้าไม่เจอกับตัวก็คงไม่รุ้สึก
เติ้ลมันเคยแต่เปนผู้รับ ความรักที่เติ้ลได้รับล้วนมาจากคนอื่น ที่เสนอให้ทั้วนั้น
แล้วเติ้ลก็ค่อยเลือกว่าจะสนองหรือป่าวโดยที่ไท่รู้ตัว
เติ้ลเองก็ต้องผ่านจุดนี้ก็คงจะโตขึ้นอีกเนอะ
พี่ปัองในมุมนี้ เราก็ยังไม่ ด่านะ คนที่หนีปัญหาแล้วมุ่งไปข้างหน้าโดยไม่พยายามจะกลับไปสะกิดให้มันเจบ
เราว่าก็ยังไม่ผิดนะ ทุกคนมีกลไกที่จะปกปัองตนเองทั้งนั้นแหละ
นางพัฒนาร่างแล้วสินะ การทำงานโลกของผู้ใหญ่ นี่ทำให้นางเลเวลอัพในส่วนของร่างสินะ
จะติดตามมาเม้นต่อไป5555555
เราเพิ่งเคยติดตามผลงานของผู้เขียนเด้วคงจะไปตามไล่อ่าน เราค่อนข้างใหม่กับวงการนิยายวายไทย
ปกติเราอ่านแปล กับแฟนฟิค เพราะเราะเปนบ้าไม่ชอบอ่านชื่อไทยก็เลยหนีมาตลอด
ตลกตัวเอง ชอบนิยายที่พออ่านแล้วต้องมาคิดต่อเหลืออารมบางอย่างที่กวนๆอยู่ในใจ
ทำให้ตอนนี้เปนอีกตอนที่เราชอบ ไม่ถึงกับเรียกน้ำตาแต่ก็อึนๆดี
ชอบนะได้ชวนคนเขียนคุยสนุกดี ทั้งในนี้และในเพจไว้จะแอบไปชวนคุยอีกชอบอินดี้ดี
-
ถึงจะอ่านเรื่องของเติ้ลก็ไม่เห็นใจอ่ะ
แบบว่าตอนที่ป้องยังรักก็ไม่เปิดใจให้พอเขาจากไปแล้วพึ่งคิดได้
แล้วจะมาเรียกร้องอะไรอีกฟร่ะ
ถ้าไม่พยายามทำอะไรเลยก็ปล่อยป้องไปเถอะ :hao5:
-
ไม่ได้เม้นซะนานเลย เราสมควรสงสารนางใช่ไหม ว่าแต่อ้นไปไหนหรือไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ ตั้งแต่แรก
-
อ้าววว แล้วอ้นไปไหนซะล่ะ ตกลงว่าเลิก?
เติ้ลยังคงความเป็นเติ้ล ยังงี่เง่าง้องแง้งเหมือนเดิม
ดราม่าจริงๆ แฮะตอนนี้ เปิดภาคใหม่มาก็โดนคนแต่งเล่นซะ - -"
รอน้า
-
เติ้ลเหมือนจะน่าสงสารนะ แต่เราก็สมน้ำหน้าอ่ะ ทำตัวเองเองช่วยไม่ได้ ว่าแต่ไอพี่ป้องนี่ยังไงเลิกกับอ้นแล้ว? คือทำกับเติ้ลไงก็ช่างมันเถอะ แต่กับอ้นนี่ดิ น่าสงสารอ้นไปป่าว ไอพี่ป้อง!!! เริ่มไม่สงสารเมะก็ตอนนี้แหละ
-
รู้สึกสมน้ำหน้าระคนสงสารไงก็ไม่รู้
-
เราเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย ปกติทีมคนน่าสงสาร แต่ตอนนี้กลับไม่สงสารอีน้องมันเลย
โอย............................คิดแล้ว ปวดตับ ปวดไต ใจตะเตือน :m15: :m15:
-
:mew1: จุ้บๆคนเขียนจ้า. เราอ่านเม้นหน้าล่าสุดแล้วย้อนไปอ่านตอนแรกภาคสอง
เลื่อนขึ้นไปอ่านช่วงทอล์คตกใจเลย. ขอบคุณมากๆสำหรับรางวัลค่ะ. :pig4: ยังไม่ได้โหลดจ้า แหะๆ
น้องนางเติ้ลจ๊ะ ป้าขอเบิ๊ดกะโหลกน้องสักครั้งได้ปะเผื่อจะได้สำนึกว่าตัวเองเคยทำอะไรเอาไว้บ้าง
อย่างว่าแหละ นางมัวแต่เวิ่นเว้อเสียศูนย์กับรักแรกจอมปลอมของนางแล้วก็ยึดติดจนเมินและเหยียบย่ำน้ำใจคนอื่น
ผ่านไปไม่ถึงปีนางอาจจะยังคิดไม่ได้ นางต้องเข้มแข็งด้วยตัวเองไม่ใช่เอะอะก็พี่ตั้ม พี่ป้อง ทุกคนทิ้งหนูไป (มองบน)
แต่ก็เพราะได้พี่ตั้มนะเติ้ลมันถึงไม่หลุดโลกไปก่อน งวดนี้พี่แกก็ทำดี ค่อยๆเรียกสติน้องมัน พี่ยังเป็นผู้กุมความลับหลายๆอย่างสินะ
จะดราม่าควีนยังไงก็ต้องมีขอบเขตนะอีหนู. สงสารก็สงสารแหละแต่ทำไงได้ สายไปไหมต้องถามตัวเองดู
#ทีมเมะโฉด อีพี่ป้องแกแน่ใจเหรอว่าที่ทำอยู่ดีแล้ว อย่าหันไปคบหญิงเพื่อจะเลิกเป็นเกย์สิ
(นี่แปลว่าอ้นนางไปดีแล้วใช่ปะ) วันนี้แกโกหกชั้นรู้ ลืมไปแล้วจริงง่ะ อย่าหนีน้องมันอย่าหนีตัวเองดิ แมนๆคุยกันอย่างแต่ก่อนดีกว่าเยอะนะว้อยยยย
-
มันดราม่าจริงจังให้ตายสิ....
น้องไม่เชื่อ น้องไม่เชื่อว่าพี่ป้องจะเปลี่ยนใจง่ายหรอก...
พี่ป้องแค่หนีความจริงอ่า ทำตัวเย็นชา สร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้นมาปกป้องตัวเอง
แบบ....นี่มันเป็นบทเรียนราคาแพงสำหรับเติ้ลไปนะลูก หนูต้องผ่านมันไปให้ได้
พี่ตั้มยังอยู่ ไงไงหนูก็มัพวกนะจ๊ะ... พี่ตั้มน่าร็อคจุง ....อยากได้.... #ผิดประเด็น
แต่ถ้ามีตอนคลายเครียดบ้างก็ดีนะคะ หน่วงนานไปน้องก็เจ็บปวด ปวดกระเพาะจีจี....
สู้นะคะคนแต่ง.... :L2:
-
อ่านแล้วก็หน่วงๆนะคะ แต่ก็รู้สึกว่าเติ้ลควรจะโดนซะบ้างง
จะได้เข้าใจความรู้สึกพี่ป้องบ้าง
แต่เราอยู่ทั้งสองทีมนะทั้ง #ทีมพี่ป้อง #ทีมเติ้ล เอ๊ะ ยังไง 55555555
-
แค่เปิดภาคเติ้ลมาตอนแรก ก็น้ำตาแตกแล้วค่ะ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
สมหน้ายัยเติ้ล
-
นี่ใช่ไหมดราม่าของจริง หลังจากคนเขียนติงนังเขามีหลายตอนแล้ว :hao5: เป็นไงล่ะอีน้องเติ้ล แมมมอธหลุดจากถ้ำไปแล้ว เสียดายบ้างไหม (เค้าเสียดายแทนว่ะ) แต่ไม่อยากจะซ้ำเติมเติ้ลมันหรอกนะ อย่างที่บอกน้องเติ้ลถูกเอาใจตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยขาด แม้แต่ไอ้เชี่ยเบสท์ที่มันเลวๆก็ยังเอาอกเอาใจเพื่อจะเอาตู๊ดน้องเติ้ล มันเลยยิ่งทำให้เติ้ลชอบการถูกเอาใจ ประมาณว่าถ้าใครเอาใจ เติ้ลก็จะเอาใจกลับ กับพี่ป้องมันเป็นคนประเภทปากร้ายใจดี น้องเติ้ลมันเลยต่อต้านดื้อด้านนิดๆ การเอาใจก็จะเป็นแบบจิกกัดกันไปมา จนกระทั่งกดกันไปมา ก็น่าจะดีขึ้น แต่อัลไลลลลลลลลลลลลล มันเกิดอัลไลลลลลลลลล กันอีก น่าจะเปิดใจคุยกัน อันที่จริงก็โตๆแล้วทั้งคู่นะ แต่เรื่องของเรื่องเติ้ลมันสมควรจะโดนทิ้งจริงๆ นั่นแหละ ใครจะทนอยู่ได้ทั้งที่รักแต่ก็ทำเหมือนไม่มีใจ ไม่สนใจพี่ป้อง ทั้งที่มันยอมอุตส่าห์เสียซิง ยอมเบี่ยงเบน แต่พอได้กลับหักงวงเขาซะงั้น ตอนนี้ต้องทำใจนะเติ้ล พี่ป้องมันไปแล้ว ทั้งที่ใจมันก็คงยังรักนั่นแหละแต่มันต้องตัดใจเปิดโอกาสให้ตัวเองใหม่ อยู่ที่เติ้ลแล้วว่าจะทำยังไง อยากจะเอาพี่ป้องกลับมาไหม จะเปลี่ยนตัวเองได้หรือเปล่า แต่ถ้าพี่ป้องมันมีแฟนดีแล้วก็ปล่อยมันไปเถอะ แต่ถ้าไม่ยอมจะเอาแมมมอธกลับคืนสู่ถ้ำเติ้ลก็ต้องหากลยุทธ์ล่ะนะ :katai2-1: แต่คนเขียนบอกว่าจะได้ด่าอีพี่ป้องอีก มันคืออะไรวะ พี่ป้องมันจะเชี่ยกว่านี้เหรอ :katai1:
ปล. ขอบคุณที่คนเขียนชอบเม้นท์เขานะ เขาก็ชอบคนเขียนเหมือนกัน เขียนได้แหวกตูดแหวก้นมากๆ มันเรียลดี ดูไม่เหมือนนิยายเหมือนได้อ่านชีวิตรักคนจริงๆ o13
-
เติ้ลลล...อย่างน้อยก็ยังมีพี่ตั้มอยู่ข้างๆเสมอเนอะ สู้นะ
#ทีมพี่ตั้ม
-
เราไปซื้ออ่านในอีบุ๊ค เรียบร้อยแล้ววว
สนุกมากกก แต่เรายังอยู่ทีมพี่ป้องนะ ทำไมไม่สงสารเติ้ลเลยไม่รู้ 555 นางมารมากๆ
บอกตามตรงเราหวังเรื่องอ้นมากกว่านี้ อยากรู้ว่าอ้นตัดสินใจไปอ้นเป็นยังไงบ้าง อ้นมีความสุขไหมในช่วงเวลานั้น
แต่เท่าที่อ่านจากทางป้อง น้อยไปหน่อยแต่ก็ยังโอเค
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ :mew1:
-
อ้นล่ะป้อง? ถ้าจบกับอ้นไม่ดีทีมเมะเราก็ไม่อยู่นะ
แล้วป้องลืมยายหรืออะไรคะ ทำไมไม่กลับไปหาบ่อยๆ พาแกมาอยู่ด้วยก็ได้ ถ้าดูดีขึ้นแล้วพี่ป้องคนซื้หายไปเราก็ไม่เอานะคะะ
-
:katai5: :katai5: :katai5:เข้ามารอ
ไม่รู้ว่าคนเขียนหายนอยด์ยังนะคะ
แต่ก็ยังรอค่ะทั้งพี่ป้องทั้งพี่ตาร์
#สู้ๆนะคะ
-
กรือว่าอ้นแปลงเภทแล้วหว่า
-
ตอนเค้ารัก ไม่สนใจเค้า พอมาตอนนี้จะทวงของคืน คงจะได้หรอก แหม๋.......
-
ว้าว มาต่อแล้ว แอบสะใจเติ้ล. รู้ว่าพี่ป้องมีค่าเมื่อสายไปแล้ว. สมน้ำหน้านาง
พี่ป้องกลับมาแบบหล่อเชียวนะ เอาน้องอ้นเราไปไว้ไหนคะ . (สงสัยคนเขียนไม่อยากจ่ายค่าตัว)
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ. หวังว่าภาคนี้จะแซ่บเหมือนเดิมนะคะ
พี่ป้องเลิกกะอ้นแล้วไงคะ มีแฟนใหม่นั่นไง แฟนใหม่เป็นผู้หญิงค่ะ
อะไรมันจะเศร้าได้ขนาดนี้เนี๊ยะ
หา? นี่เศร้าแล้วเหรอคะ? ไม่นะ นี่แค่เริ่มต้นเอง
อ่านกี่ครั้งมันก็เจ็บแบบเชือดเฉือนใจทุกครั้ง เพราะรู้ว่าเมิงทำตัวเองอินางน้อยเติ้ลเอ๊ยยย กว่าจะรู้ว่ารักก็สายเกินไปแล้ว
มามะ เรามาเมาท์มอยกันถึงศักยภาพของจูนิเบียวกันเถอะ ตอนนี้ออกมาแล้วหน่อยหนึ่ง ชายป้องหล่อเริ่ด หุ่นดี แต่งตัวสมาร์ท เท่แบบไม่จบไม่สิ้น ยิ่งเห็นยิ่งห่างไกล พอพี่จากน้องไปพี่ไปได้ดี(หรือเปล่าน้า) เพราะว่าพี่เจอคนอื่นทำให้พี่กลายเป็นหนุ่มในฝันของสาวๆไปแล้ว นี่คือจูนิเบียวของเราหรือ? ใครจะมาคิดว่าพี่ป้องจะสามารถแปลงร่างประมาณเจ้าชายกบ แต่ท่าทางนางก็แบบ Manners maketh man. ด้วยนะ พี่ป้องหลุดจากวงโคจรของเด็ก นศษไปสู่โลกของผู้ใหญ่แล้ว โลกเก่าที่เคยอยู่อย่างโลกของพี่ตั้มก็ดูห่างไกล ส่วนใหญ่ก็เหมือนกับคนทุกคนที่ต้องปรับตัวเข้าสู่วัยทำงานกันหลังเรียนจบ โลกของเติ้ลที่นอกจากจะเสียพี่ป้องไปก็ทำให้เติ้ลต้องมามองโลกใบเดิมของตัวเองอีกทีในสายตาและมุมมองที่เปลี่ยนไป
รักคนเขียนมาขอม๊วบๆหน่อย
ช่ายเลยค่ะ พี่ป้องกลายเป็นมนุษย์เงินเดือนไปแล้ว โลกเก่าของพี่ตั้มกับพี่ป้องก็เลยห่างไกลกัน
เติ้ลที่ไม่เหลือใคร และสำนึกได้ว่าความสูญเสียเกิดขึ้นจากตัวเองเลยเริ่มดึงสติ เติ้ลไม่ได้โง่เนอะ เติ้ลฉลาด แต่ความทิฐิเลยทำให้ดื้อโทษคนอื่นบ่อยๆ พอเลิกนิสัยนี้ได้ก็น่ารักขึ้นแหละ
นึกภาพพี่ป้องควงสาวสวยเดินพาราก้อนแล้วกัดผ้าเช็ดหน้าอิจฉาตามเลย เบื่อมากเวลาไปเดินห้างแล้วเห็นสาวสวยควงมากะหนุ่มหล่อ ไม่ได้อิจฉาหุ่นอิจฉาหน้านางนะ แต่อิจฉาอยากได้ผัวนาง อยากได้แบบนั้นบ้างอ่ะ #เชื่อว่าชะนีทุกคนต้องมีโมเมนท์แบบนี้
:mew4:
ฮึกกกๆๆๆๆๆๆ.
โตขึ้นแล้วสินะเติ้ล อยู่คนเดียวได้แล้วสินะ
บางทีชีวิตคนเราก็คล้ายนิยายจนเหลือเชื่อเนอะ
เติ้ลมันเป็นคนทำไรไม่สุดเนอะ วันนั้นมันกลัวอะไร....??..ไหนก็ไม่มีไรจะเสียทำไมไม่บอกไป
แต่อันนี้ก็เปนการให้ความเหนของคนนอกเนอะ ออกจะเปนความเหนที่อวดดีไปบ้างเพราะของแบบนี้ถ้าไม่เจอกับตัวก็คงไม่รุ้สึก
เติ้ลมันเคยแต่เปนผู้รับ ความรักที่เติ้ลได้รับล้วนมาจากคนอื่น ที่เสนอให้ทั้วนั้น
แล้วเติ้ลก็ค่อยเลือกว่าจะสนองหรือป่าวโดยที่ไท่รู้ตัว
เติ้ลเองก็ต้องผ่านจุดนี้ก็คงจะโตขึ้นอีกเนอะ
พี่ปัองในมุมนี้ เราก็ยังไม่ ด่านะ คนที่หนีปัญหาแล้วมุ่งไปข้างหน้าโดยไม่พยายามจะกลับไปสะกิดให้มันเจบ
เราว่าก็ยังไม่ผิดนะ ทุกคนมีกลไกที่จะปกปัองตนเองทั้งนั้นแหละ
นางพัฒนาร่างแล้วสินะ การทำงานโลกของผู้ใหญ่ นี่ทำให้นางเลเวลอัพในส่วนของร่างสินะ
จะติดตามมาเม้นต่อไป5555555
เราเพิ่งเคยติดตามผลงานของผู้เขียนเด้วคงจะไปตามไล่อ่าน เราค่อนข้างใหม่กับวงการนิยายวายไทย
ปกติเราอ่านแปล กับแฟนฟิค เพราะเราะเปนบ้าไม่ชอบอ่านชื่อไทยก็เลยหนีมาตลอด
ตลกตัวเอง ชอบนิยายที่พออ่านแล้วต้องมาคิดต่อเหลืออารมบางอย่างที่กวนๆอยู่ในใจ
ทำให้ตอนนี้เปนอีกตอนที่เราชอบ ไม่ถึงกับเรียกน้ำตาแต่ก็อึนๆดี
ชอบนะได้ชวนคนเขียนคุยสนุกดี ทั้งในนี้และในเพจไว้จะแอบไปชวนคุยอีกชอบอินดี้ดี
ก็วันนั้นมันยังไม่รู้ใจตัวเองอ่ะค่ะ ยังแยกไม่ออกสับสนว่าความรักคืออะไร
จริงๆ เราให้เติ้ลเป็นตัวแทนคนสมัยนี้หน่อยๆ นะ เคยเจอกระทู้ "ทำไมแฟนไม่ยอมอัพรูปคู่ขึ้นเฟซ?/ขึ้นสเตตัสว่าคบกัน" มั้ยคะ? ค่ะคนแบบนี้แหละค่ะที่เป็นตัวอย่างในการเขียนคาแรคเตอร์ของเติ้ล คนพวกนี้ทุ่มเทกับการรักแบบโชว์ออฟ ต้องหวาน ต้องกุ๊กกิ๊กเอาใจ หวานมากก็ตันสินว่ายิ่งรักมาก ตีค่าด้วยข้าวของเงินทอง การแสดงออก
คือแบบ เราไม่เข้าใจความคิดของคนพวกนั้นไงว่าทำไมเค้ามองความรักเป็นอะไรสำเร็จรูปแบบนั้น มันเลยเกิดไอเดียเอามาเขียนเติ้ลแบบ เติ้ลมองการกระทำของเบสท์ที่ทำเพื่อหลอกเอาใจเติ้ลว่าเป็นการแสดงออกถึงความรัก ในขณะที่พี่ป้องไม่เคยหวานกับน้อง ไม่เคยเอาใจ ปากเสีย เถียงกันตลอด เติ้ลที่ถูกความสำเร็จรูปปิดตาเลยมองไม่เห็นถึงตอนที่ป้องยอมให้ตัวเองตามประสาคนเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ มีคนตามใจจนเคยตัวไม่คิดว่าป้องทำไปเพราะรัก
ส่วนพี่ป้อง พัฒนาหรือไม่ เปลี่ยนไปเพราะอะไร รออ่านไปเรื่อยๆ เถอะค่ะ
สำหรับเราอ่านนิยาย มังงะ ไทย ไต้หวัน ญี่ปุ่น อ่านหมด อ่านทุกแนวด้วย ชายหญิงก็อ่าน มากกว่ารักของแจ่มก็อ่าน ยกเว้นอยู่อย่างเดียว แฟนฟิคเกาหลี แฟนฟิคนิยายกับการ์ตูนอ่านบ้าง แต่เกาหลีนี่ไม่รู้จักเลยค่ะ ก็เลยไม่สนใจ แหะๆ
ศิลปินเกาหลีรู้จักอยู่คนเดียวค่ะ คือตาลุงคนนี้ (แน่นอน เค้าฟังแต่เพลงแบบนี้แหละ) ลุงแกโมเอ้นะ ไม่นับหน้าตาขาแกสวยมาก น่ารักดีออก
https://www.youtube.com/watch?v=Edw_X7EWu3M (https://www.youtube.com/watch?v=Edw_X7EWu3M)
ถึงจะอ่านเรื่องของเติ้ลก็ไม่เห็นใจอ่ะ
แบบว่าตอนที่ป้องยังรักก็ไม่เปิดใจให้พอเขาจากไปแล้วพึ่งคิดได้
แล้วจะมาเรียกร้องอะไรอีกฟร่ะ
ถ้าไม่พยายามทำอะไรเลยก็ปล่อยป้องไปเถอะ :hao5:
อยากเห็นคนพยายาม? เดี๋ยวได้เห็นแน่ค่ะ
ไม่ได้เม้นซะนานเลย เราสมควรสงสารนางใช่ไหม ว่าแต่อ้นไปไหนหรือไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ ตั้งแต่แรก
สงสัยเราเขียนไม่ชัดเอง ขอโทษนะคะ
อธิบายง่ายๆ ก็ประมาณ ตอนจบภาคไม่ฟิตพี่ป้องก็ขออ้นเป็นแฟนเองเลย พี่ป้องก็เปิดเผยกับคนอื่นว่าเป็นแฟนกับอ้นนะคะ แต่สถานการณ์ตอนนี้คือ ภาคไม่รักพี่ป้องควงสาวคนใหม่แล้วบอกว่าแฟนค่ะ เวลาในเรื่องผ่านไปประมาณ2ปี เติ้ลมันเลยด่าว่าพี่ป้องเจ้าชู้เปลี่ยนแฟนบ่อย
อ้าววว แล้วอ้นไปไหนซะล่ะ ตกลงว่าเลิก?
เติ้ลยังคงความเป็นเติ้ล ยังงี่เง่าง้องแง้งเหมือนเดิม
ดราม่าจริงๆ แฮะตอนนี้ เปิดภาคใหม่มาก็โดนคนแต่งเล่นซะ - -"
รอน้า
เค้ายังไม่ได้เล่นอะไรเลยนะ! จริงๆ สาบาน ถามคนที่อ่านจบแล้วดูสิ ตับไตไส้พุงสะเทือนจนทะลักออกทางปากเลยล่ะ!
ก็เพราะเติ้ลเป็นเติ้ลนี่แหละ เรื่องมันถึงได้จบสวย จริงๆ นะคะ มาลุ้นกันว่าเติ้ลจะทำอะไรอีก เหอๆ
เติ้ลเหมือนจะน่าสงสารนะ แต่เราก็สมน้ำหน้าอ่ะ ทำตัวเองเองช่วยไม่ได้ ว่าแต่ไอพี่ป้องนี่ยังไงเลิกกับอ้นแล้ว? คือทำกับเติ้ลไงก็ช่างมันเถอะ แต่กับอ้นนี่ดิ น่าสงสารอ้นไปป่าว ไอพี่ป้อง!!! เริ่มไม่สงสารเมะก็ตอนนี้แหละ
โอเค ปักป้ายแฟนคลับคนนี้ว่า #ทีมอ้น
รู้สึกสมน้ำหน้าระคนสงสารไงก็ไม่รู้
จากใจคนแต่งเลยนะ "เมิงสมควรโดนอ่ะ" ถ้าเติ้ลมาตั้งกระทู้เล่าเรื่องราวในชีวิตตัวเองแบบนี้นะ เราคิดแบบนี้จริงๆ นะ แต่อาจจะเมนท์สุภาพๆ ก็ได้ แล้วแถมให้ว่าเดินหน้ากับชีวิตได้แล้ว จะไปไขว่คว้าหาคนที่เค้าไม่เอาคุณทำไม
เวลาคิด คิดฮาร์ดคอร์ แต่เวลาแต่งนิยาย .... หน่วงเหลือเกิ๊น! ดูอิคุณน้องต้นดิ๊ อินางน้อยเติ้ลอีก ปวดตับกันทั้งนั้น
เราเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย ปกติทีมคนน่าสงสาร แต่ตอนนี้กลับไม่สงสารอีน้องมันเลย
โอย............................คิดแล้ว ปวดตับ ปวดไต ใจตะเตือน :m15: :m15:
สมควรแก่การโดนสมน้ำหน้าคุณเนอะ :hao7:
:mew1: จุ้บๆคนเขียนจ้า. เราอ่านเม้นหน้าล่าสุดแล้วย้อนไปอ่านตอนแรกภาคสอง
เลื่อนขึ้นไปอ่านช่วงทอล์คตกใจเลย. ขอบคุณมากๆสำหรับรางวัลค่ะ. :pig4: ยังไม่ได้โหลดจ้า แหะๆ
น้องนางเติ้ลจ๊ะ ป้าขอเบิ๊ดกะโหลกน้องสักครั้งได้ปะเผื่อจะได้สำนึกว่าตัวเองเคยทำอะไรเอาไว้บ้าง
อย่างว่าแหละ นางมัวแต่เวิ่นเว้อเสียศูนย์กับรักแรกจอมปลอมของนางแล้วก็ยึดติดจนเมินและเหยียบย่ำน้ำใจคนอื่น
ผ่านไปไม่ถึงปีนางอาจจะยังคิดไม่ได้ นางต้องเข้มแข็งด้วยตัวเองไม่ใช่เอะอะก็พี่ตั้ม พี่ป้อง ทุกคนทิ้งหนูไป (มองบน)
แต่ก็เพราะได้พี่ตั้มนะเติ้ลมันถึงไม่หลุดโลกไปก่อน งวดนี้พี่แกก็ทำดี ค่อยๆเรียกสติน้องมัน พี่ยังเป็นผู้กุมความลับหลายๆอย่างสินะ
จะดราม่าควีนยังไงก็ต้องมีขอบเขตนะอีหนู. สงสารก็สงสารแหละแต่ทำไงได้ สายไปไหมต้องถามตัวเองดู
#ทีมเมะโฉด อีพี่ป้องแกแน่ใจเหรอว่าที่ทำอยู่ดีแล้ว อย่าหันไปคบหญิงเพื่อจะเลิกเป็นเกย์สิ
(นี่แปลว่าอ้นนางไปดีแล้วใช่ปะ) วันนี้แกโกหกชั้นรู้ ลืมไปแล้วจริงง่ะ อย่าหนีน้องมันอย่าหนีตัวเองดิ แมนๆคุยกันอย่างแต่ก่อนดีกว่าเยอะนะว้อยยยย
ขำตรง #มองบน เข้าใจอารมณ์เลยค่ะ เราก็ทำเวลาอ่านกระทู้พันทิป ฮ่าๆ
อวยพรวันเกิดล่วงหน้าและขอให้มีความสุขมากๆ นะค้า ดีใจจังให้ของขวัญเหมาะพอดี ฮ่าๆ
ยังไงก็เข้ามาคุยกันได้เรื่อยๆ นะค้า เข้ามาดูคนอื่นกรี๊ด ฮ่าๆ
มันดราม่าจริงจังให้ตายสิ....
น้องไม่เชื่อ น้องไม่เชื่อว่าพี่ป้องจะเปลี่ยนใจง่ายหรอก...
พี่ป้องแค่หนีความจริงอ่า ทำตัวเย็นชา สร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้นมาปกป้องตัวเอง
แบบ....นี่มันเป็นบทเรียนราคาแพงสำหรับเติ้ลไปนะลูก หนูต้องผ่านมันไปให้ได้
พี่ตั้มยังอยู่ ไงไงหนูก็มัพวกนะจ๊ะ... พี่ตั้มน่าร็อคจุง ....อยากได้.... #ผิดประเด็น
แต่ถ้ามีตอนคลายเครียดบ้างก็ดีนะคะ หน่วงนานไปน้องก็เจ็บปวด ปวดกระเพาะจีจี....
สู้นะคะคนแต่ง.... :L2:
เค้าแก้ไม่ทันแล้วล่ะ นิยายออกเป็นเล่มอีบุ๊กขนาดนี้ คงเปลี่ยนเรื่องให้ไม่ได้อ่ะค่ะ
เราก็ว่าใส่ตอนฮาๆ ไปบ้างนะ แต่ไม่รู้คนอ่านจะฮากันออกรึเปล่าเนี่ยสิ
อ่านแล้วก็หน่วงๆนะคะ แต่ก็รู้สึกว่าเติ้ลควรจะโดนซะบ้างง
จะได้เข้าใจความรู้สึกพี่ป้องบ้าง
แต่เราอยู่ทั้งสองทีมนะทั้ง #ทีมพี่ป้อง #ทีมเติ้ล เอ๊ะ ยังไง 55555555
#พี่ตั้มวินค่ะ เกี่ยวมั้ย?
แค่เปิดภาคเติ้ลมาตอนแรก ก็น้ำตาแตกแล้วค่ะ
:hao5: :hao5: :hao5:
ยังมีอีกค่ะ
สมหน้ายัยเติ้ล
นายป่ะคะ? เติ้ลไม่ใช่ผู้หญิงนะ เหอๆ ยัยเติ้ลนี่เหมือนยัยตัวร้ายเลยอ่ะ แต่อิน้องมันก็ร้ายจริงอ่ะ
นี่ใช่ไหมดราม่าของจริง หลังจากคนเขียนติงนังเขามีหลายตอนแล้ว :hao5: เป็นไงล่ะอีน้องเติ้ล แมมมอธหลุดจากถ้ำไปแล้ว เสียดายบ้างไหม (เค้าเสียดายแทนว่ะ) แต่ไม่อยากจะซ้ำเติมเติ้ลมันหรอกนะ อย่างที่บอกน้องเติ้ลถูกเอาใจตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยขาด แม้แต่ไอ้เชี่ยเบสท์ที่มันเลวๆก็ยังเอาอกเอาใจเพื่อจะเอาตู๊ดน้องเติ้ล มันเลยยิ่งทำให้เติ้ลชอบการถูกเอาใจ ประมาณว่าถ้าใครเอาใจ เติ้ลก็จะเอาใจกลับ กับพี่ป้องมันเป็นคนประเภทปากร้ายใจดี น้องเติ้ลมันเลยต่อต้านดื้อด้านนิดๆ การเอาใจก็จะเป็นแบบจิกกัดกันไปมา จนกระทั่งกดกันไปมา ก็น่าจะดีขึ้น แต่อัลไลลลลลลลลลลลลล มันเกิดอัลไลลลลลลลลล กันอีก น่าจะเปิดใจคุยกัน อันที่จริงก็โตๆแล้วทั้งคู่นะ แต่เรื่องของเรื่องเติ้ลมันสมควรจะโดนทิ้งจริงๆ นั่นแหละ ใครจะทนอยู่ได้ทั้งที่รักแต่ก็ทำเหมือนไม่มีใจ ไม่สนใจพี่ป้อง ทั้งที่มันยอมอุตส่าห์เสียซิง ยอมเบี่ยงเบน แต่พอได้กลับหักงวงเขาซะงั้น ตอนนี้ต้องทำใจนะเติ้ล พี่ป้องมันไปแล้ว ทั้งที่ใจมันก็คงยังรักนั่นแหละแต่มันต้องตัดใจเปิดโอกาสให้ตัวเองใหม่ อยู่ที่เติ้ลแล้วว่าจะทำยังไง อยากจะเอาพี่ป้องกลับมาไหม จะเปลี่ยนตัวเองได้หรือเปล่า แต่ถ้าพี่ป้องมันมีแฟนดีแล้วก็ปล่อยมันไปเถอะ แต่ถ้าไม่ยอมจะเอาแมมมอธกลับคืนสู่ถ้ำเติ้ลก็ต้องหากลยุทธ์ล่ะนะ :katai2-1: แต่คนเขียนบอกว่าจะได้ด่าอีพี่ป้องอีก มันคืออะไรวะ พี่ป้องมันจะเชี่ยกว่านี้เหรอ :katai1:
ปล. ขอบคุณที่คนเขียนชอบเม้นท์เขานะ เขาก็ชอบคนเขียนเหมือนกัน เขียนได้แหวกตูดแหวก้นมากๆ มันเรียลดี ดูไม่เหมือนนิยายเหมือนได้อ่านชีวิตรักคนจริงๆ o13
นี่เรียกน้ำจิ้มค่ะ ยังไม่ดราม่ามาก มีตอนร้องไห้ มีตอนที่กดดัน ปวดตับกว่านี้อีก
ทำไมเขียนนิยายทีไรมีแต่คนชมว่าเป็นสายเรียล... คอยดูนะ คราวหน้าเค้าจะเขียนแฟนตาซี จะเขียนผู้ชายท้องได้บ้าง คอยดูนะ จะเขียนให้นิย๊ายนิยายเบย ฮือๆ
:z3:
(คร่ำครวญไปงั้นแหละ แต่อาจจะสปอยลอยๆ ก็ได้นะว่ากำลังปิ๊งไอเดียอะไร)
เติ้ลลล...อย่างน้อยก็ยังมีพี่ตั้มอยู่ข้างๆเสมอเนอะ สู้นะ
#ทีมพี่ตั้ม
#เลือกถูกทีมแล้วสหาย
เราไปซื้ออ่านในอีบุ๊ค เรียบร้อยแล้ววว
สนุกมากกก แต่เรายังอยู่ทีมพี่ป้องนะ ทำไมไม่สงสารเติ้ลเลยไม่รู้ 555 นางมารมากๆ
บอกตามตรงเราหวังเรื่องอ้นมากกว่านี้ อยากรู้ว่าอ้นตัดสินใจไปอ้นเป็นยังไงบ้าง อ้นมีความสุขไหมในช่วงเวลานั้น
แต่เท่าที่อ่านจากทางป้อง น้อยไปหน่อยแต่ก็ยังโอเค
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ :mew1:
เติ้ลมันร้ายค่ะ สมกับเป็นเด็กเปรตเนอะ มารน้อยมากๆ ฮ่าๆ
ยังไงก็ขอบพระคุณนะคะ
จริงๆ เรื่องอ้นนี่เค้าเคยถามแฟนคลับตั้งแต่ตอนยังแต่งไม่จบแล้วนะ ช่วงนั้นที่อ้นพาป้องกลับมาห้องตอนเป็นไข้มั้ง
แต่เห็นไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครตอบ เค้าก็เลยแต่งจบแค่นั้น เหอๆ
อ้นล่ะป้อง? ถ้าจบกับอ้นไม่ดีทีมเมะเราก็ไม่อยู่นะ
แล้วป้องลืมยายหรืออะไรคะ ทำไมไม่กลับไปหาบ่อยๆ พาแกมาอยู่ด้วยก็ได้ ถ้าดูดีขึ้นแล้วพี่ป้องคนซื้หายไปเราก็ไม่เอานะคะะ
ก็อ่านไปเรื่อยๆ จิคะ เดี๋ยวก็รู้ ตอนหน้านี้แหละ
:katai5: :katai5: :katai5:เข้ามารอ
ไม่รู้ว่าคนเขียนหายนอยด์ยังนะคะ
แต่ก็ยังรอค่ะทั้งพี่ป้องทั้งพี่ตาร์
#สู้ๆนะคะ
ยังไม่หายนอยด์ค่ะ ยังเซ็งอยู่บอกตามตรง แต่สัญญาว่าจะมาอัพก็ต้องมา มันคือหน้าที่และความรับผิดชอบในฐานะนักเขียน
แต่ถ้าคนอ่านไม่ทำหน้าที่ที่ควรจะทำของตัวเอง จะเอาแต่ได้ เราก็ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบความต้องการของเขานะ เราถือว่าให้เท่าที่เราพอใจจะให้ ในเมื่อฝั่งเค้าเองก็ไม่ได้ให้สิ่งที่เราควรจะได้เหมือนกัน มันเป็นเรื่องของการ Give and Take อ่ะค่ะ ซึ่งการให้ในที่นี้ไม่ได้หมายถึง"เงิน" มันคือการสนับสนุนในแบบต่างๆ รวมไปถึงการติชม ให้กำลังใจ และอื่นๆ
เราพยายามไม่เอาเรื่องมางอแงที่นี่ ถือว่าโตๆ กันแล้ว บอร์ดก็มีกฏอยู่ ไม่ใช่จะมาดิ้นขู่งดอัพแบบในเด็กดีได้ แต่ถามว่ายังท้อมั้ย? ท้อค่ะ ท้อมาก
พี่สตาร์ที่อยากทำนี่เอาความจริงถ้ามีคนรออยู่ไม่ถึง10คน เราก็ไม่อยากทำนะ มันทั้งเหนื่อยและไม่คุ้ม ขั้นต่ำมันต้อง20จริงๆ
ทำเพื่อแฟนคลับ10คน แต่อีก10เล่มเราจะเอาไปกองไว้ตรงไหน? แฟนคลับที่อยากสะสมหนังสือรออยู่ อยากได้ ให้กำลังใจเรา ขอให้เราทำ แต่เค้าจะช่วยเราจัดการยังไงกับอีก10เล่มที่เหลือ เค้าจ่ายเงินซื้อ1เล่มนั้นก็จบ แต่เงินของเราที่จมลงไปกับ10เล่มที่เหลือไม่จบนะคะ
คือเราไม่ได้รวยเหมือนพระเอกนิยายที่จะใช้เงินซื้อทุกอย่างนะคะ คนอ่านต้องให้เราเอาเงินเก็บส่วนตัวมาทำเพื่อความสุขของทุกคนเหรอถึงจะเรียกว่าเป็นนักเขียนที่ดี? เอาไว้เราเป็นลูกคุณหนูมีผัวรวยก่อนดีมั้ย จะทำหนังสือนิยายแจกเหมือนที่ปารีสฮิลตันอยากเป็นดาราก็จ้างคนมาทำหนังให้ตัวเองเป็นนางเอกเลย
คือนี่มันโลกแห่งความจริง ชีวิตคนจริงๆ และเงินเก็บของเราล้วนๆ จะให้เรามานั่งแอ๊บเอาใจคนอ่านก็คงทำไม่ได้อ่ะ ถ้าอยากให้โครงการนี้สำเร็จทุกคนก็ต้องช่วยกันซัพพอร์ตค่ะ เราทำคนเดียวไม่ไหว เรากับนักอ่านไม่กี่คนก็พยุงกันไม่ไหว มันต้องขออย่างน้อย20คนจริงๆ
บางคนอาจจะนึกเปรียบเทียบเรากับนักเขียนดังคนอื่นๆ ว่าเราใจไม่ถึงพอ อย่างงี้ไม่รักการเขียนนิยายจริง อ้าวแล้วที่เราลงให้อ่านฟรีในเน็ทอ่ะ? ไม่เคยกั๊กตอนจบด้วยนะ? ลองหันไปดูนักเขียนดังสิว่าเวลาเค้าเปิดพรีทีนึงมีคนสั่งกี่สิบกี่ร้อยเล่ม มันเทียบกันไม่ได้กับกากอย่างเราค่ะ
อยากขอให้เข้าใจเราด้วย อย่ากดดันเรานักเลย แค่นี้เราก็เสียใจกับความกากของตัวเองและนิยายห่วยแตกที่คนเมินมากพอแล้วล่ะค่ะ
ป.ล. เวลาเขียนในบอร์ด ภาษาจะดูดีขึ้นอีกนิด
กรือว่าอ้นแปลงเภทแล้วหว่า
ผู้หญิงค่ะ เติ้ลรู้จักอ้นนะคะ
ตอนเค้ารัก ไม่สนใจเค้า พอมาตอนนี้จะทวงของคืน คงจะได้หรอก แหม๋.......
ก็ต้องดูกันต่อไปว่าจะได้หรือไม่ได้ค่ะ
-
:m16: ตั๊มเอ้ยยยย กินน้ำตาไปก่อนนะหนู เผื่ออิพี่ป้องมันแค่ลองใจป่าว สู้ๆน้ะเธอออ
-
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ แป๊บเดียวผมก็อยู่ปีสี่แล้ว เทอมหน้าผมก็จะฝึกงานแล้วก็เรียนจบ นี่เลยเป็นปิดเทอมครั้งสุดท้ายของผม ผมต้องใช้ปิดเทอมของชีวิตในวัยเรียนให้ชุ่มปอดก่อนที่ผมจะกลายเป็นวัยทำงาน
เดี๋ยวนี้ผมมักใช้เวลาอยู่ที่บ้านพ่อมากกว่ากลับไปหาแม่ ผมไม่ได้เกลียดพ่อเลี้ยงกับน้องคนละพ่อ เพียงแต่ผมรู้สึกเหมือนครอบครัวนั้นไม่ใช่ที่ของผม พ่อเลี้ยงผมเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนประจำอำเภอ แม่ผมก็เป็นครูสอนดนตรี แต่พ่อแท้ๆ ของผมเป็นเจ้ามือหวยรายใหญ่ มีบ่อนพนันกับธุรกิจผิดกฎหมายอีกนิดหน่อย ดังนั้นการที่ผมกลับมาอยู่กับพ่อก็เท่ากับการก้าวเข้ามาในโลกสีเทา
บางครั้งที่บ้านของพ่อก็มีผู้หญิงของพ่อมาอาศัยอยู่ ทุกคนรู้ว่าผมคือใคร แต่พวกเขาไม่เกรงใจผมเท่าที่กลัวพี่ตั้ม ดังนั้นผมก็เลยสั่งให้ลูกน้องของพ่อโยนคนที่ตีตัวเสมอผมกลับซ่อง บังอาจมาอวดว่าอีกหน่อยจะมีน้องถือว่าเป็นเมียสั่งให้ผมเคารพทั้งๆ ที่เป็นแค่นางบำเรอ หารู้ไม่ว่าแม่ผมบังคับให้พ่อทำหมันตั้งแต่ตอนคลอดผมแล้ว เค้าร้องห่มร้องไห้ไปฟ้องพ่อ ผมก็เลยขู่พ่อไปว่าถ้ายังเห็นผมเป็นลูกก็ต้องไล่ผู้หญิงพวกนี้ออกจากบ้านไปให้หมด อย่าให้ใครมาใช้เงินของผมกับพี่ตั้มไม่อย่างนั้นผมจะไม่มาหาพ่ออีก
ระหว่างลูกชายคนเล็กกับอีตัวพ่อย่อมต้องเลือกผมอยู่แล้ว พ่อรู้ตัวว่าโดนหลอกแท้ๆ แต่ทำเป็นโง่เพราะติดใจผู้หญิงคนนี้ แต่ผมไม่ยอมหรอก สำหรับโปเต้ที่เป็นน้องแท้ๆ ผมอาจต้องยอม แต่นี่มันพ่อของผม บ้านของผม และเงินทองข้าวของๆ ผม ผมจะไม่ยอมให้มีกาฝากมายึดทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของผมเด็ดขาด! อย่าได้คิดจะมาจับพ่อผมเชียว!
ตอนที่พ่อให้ผู้หญิงคนนี้ออกจากบ้านผมเห็นพี่ตั้มแอบยิ้ม พี่ชายผมใจดีเสนอตัวไปส่งผู้หญิงคนนี้ด้วยตัวเอง แต่ผมเห็นเธอกลัวลนลาน สงสัยจะแผลงฤทธิ์เอาไว้เยอะ
ตอนหลังลูกน้องของพ่อเล่าให้ฟังว่าพี่ตั้มเคยพูดเอาไว้ “วันไหนที่พ่อกูไม่เอามึงแล้วมึงเตรียมตัวโดนได้เลย” สงสัยผมคงต้องเตรียมทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เธอแล้วล่ะ ถึงผมจะไม่มีความอดทนเท่าพี่ตั้มแต่ผมไม่โหดเหี้ยมเท่านั้นแน่ๆ พ่อเลยรักพี่ตั้มมากเพราะพี่ตั้มได้ดั่งใจพ่อทุกอย่าง ทั้งโหดเหี้ยมและเด็ดขาด มีบารมีเป็นที่รักของลูกน้อง ไม่เอาแต่ใจเหมือนผม
พี่ตั้มไม่รังเกียจโลกสีเทาของพ่อ ผิดกับผมที่อยากให้พ่อเลิกธุรกิจผิดกฎหมายพวกนั้น แต่ผมเป็นลูกคนเล็ก พ่อเลยโอ๋ผมมากกว่า ตามใจผมทุกอย่าง คนของพ่อเลยหันมาประจบผมเพิ่ม เพราะถ้าพ่อผมรักพี่ตั้มก็จะเกรงใจพ่อ ส่วนพ่อก็ไม่ยุ่งกับคนของพี่ตั้มเพราะรู้ว่าพี่ผมดูคนเป็น แต่ถ้าทำให้ผมขัดใจเท่ากับว่าไม่มีใครช่วย อยู่ท่ามกลางคนแบบนี้คนที่จริงใจกับผมเลยมีน้อยเพียงหยิบมือ
แม่ไม่ค่อยอยากให้ผมกลับมาอยู่ที่นี่ แต่ถ้าให้ผมกลับไปอยู่ที่บ้านนั้นเฉยๆ ผมก็ไม่อยากไป ผมรำคาญโปเต้ ผมอยากเป็นน้องให้พี่ชายตามใจมากกว่าต้องคอยอดทนเก็บความรู้สึกแล้วทำตัวให้สมกับเป็นพี่ชาย แม่ชอบบ่นเสมอว่าต้องทำตัวดีๆ เป็นแบบอย่างให้น้อง อย่าทำตัวเหลวไหลเหมือนพี่ตั้ม ผมอึดอัด เมื่อก่อนแม่ไม่เห็นว่าอะไรจนแม่พาผมไปอยู่ด้วยนั่นแหละ ผมรู้สึกว่านั่นเป็นครอบครัวของแม่แต่ไม่ใช่บ้านของผม แม่เปลี่ยนไปเพราะคนอื่น แล้วแม่ก็บังคับให้ผมเปลี่ยนเพื่อความสุขของแม่ แต่ผมไม่เห็นว่าจะมีใครสนใจความสุขของผม
อยู่ที่นี่ผมมีพี่ตั้ม ถึงพี่ตั้มจะยุ่งแต่ก็ยังแคร์ผม ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ถ้าผมเรียกพี่ตั้มจะรีบมาหาผมทันที พี่ตั้มทำให้ผมอบอุ่น เป็นพี่ชายคนสำคัญ เป็นครอบครัวของผม พี่ตั้มไม่มีวันทิ้งน้องแม้ว่าผมจะเปลี่ยนไปก็ตาม โชคดีที่พี่ตั้มไม่โกรธที่ผมกลายเป็นเกย์ ผมเลยอ้างกับแม่ว่าผมมาช่วยพี่ตั้มดูร้านสเต็ก ทั้งๆ ที่ความจริงพี่ตั้มแทบไม่เปิดร้าน แต่ยังไงซะเรื่องที่พี่ตั้มได้วิชาทำอาหารจากแม่ก็เป็นเรื่องจริง ผิดกับผมที่ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง ขนาดเรื่องเล่นกีตาร์พี่ตั้มก็ยังเล่นเก่งกว่าผม ยิ่งพูดถึงเปียโนผมยิ่งไม่ได้เรื่อง เวลามองแม่สอนโปเต้เล่นเปียโนผมเลยรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน
พี่ตั้มช่วยพ่อดูแลธุรกิจ บางครั้งผมก็ตามพี่ตั้มไปดูงานบ้างแต่ผมไม่ค่อยชอบ ผมเกลียดอบายมุข พ่อบอกเสมอว่าผมเป็นลูกแม่ส่วนพี่ตั้มเป็นลูกพ่อ เพราะฉะนั้นแม่ถึงเอาไปแต่ผม แม่ค่อนข้างไม่พอใจพี่ตั้มตั้งแต่ตอนที่โดนไล่ออกแล้ว พอผมมาอยู่ที่นี่พ่อเลยมีความหวังว่าผมจะกลับมาอยู่กับพ่อให้สมกับเป็นลูกพ่อ ผมไม่กล้าบอกพ่อหรอกว่าผมกลายเป็นเกย์ไปแล้ว แถมยังโดนทิ้งตั้งสองที ถ้าพ่อรู้พ่อคงเสียใจ ผมกลัว
สุดท้ายผมเลยพบว่าผมสบายใจที่สุดเวลาแวะมาหายายของพี่ป้อง ยายแกไม่มีใคร อยู่คนเดียวเพราะหลานชายไม่ยอมกลับบ้าน ผมเลยไปหาแกบ่อยๆ บางทีผมก็ไปช่วยยายเก็บผัก บางครั้งก็ไปช่วยยายเลี้ยงไก่ ผมเคยได้ลองช่วยยายทำนาด้วยนะ แต่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ผมไม่ถูกโรคกับการต้องยืนกลางแดดจ้านานๆ ผมจะเป็นลมเอา
ยายพี่ป้องไม่ว่าอะไรที่ผมชอบแวะมาขลุกอยู่กับแก แกใจดีเหมือนพี่ป้องอนุญาตให้ผมแวะมาที่บ้านได้ตามต้องการ แกบอกว่าดีซะอีกที่ผมแวะมาหาแกบ่อยๆ แกจะได้ไม่เหงา ผมเลยมานั่งคุยกับแกบ่อยๆ จนสนิท ยายเลยเอารูปสมัยเด็กๆ มาให้ผมดู มีทั้งรูปพี่ป้องตอนเด็กๆ มีพี่ชายผมถ่ายคู่กันก็หลายรูป บางรูปก็เป็นภาพยายแท้ๆ ของผม แต่รูปที่เป็นผมกับพี่ป้องถ่ายคู่กันตอนเล็กๆ กลับไม่ค่อยมี
ความจริงผมก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่เพราะเมื่อก่อนผมเกลียดพี่ป้องมาก ผมรู้สึกว่าพี่ป้องแย่งความรักของพี่ตั้มไปจากผม จนถึงตอนนี้ผมยังคิดอยู่เลยว่าบางทีพี่ตั้มอาจจะรักพี่ป้องมากกว่าน้องแท้ๆ อย่างผมซะอีก เพราะพี่ตั้มไม่ยอมปริปากบอกผมซักคำเรื่องพี่ป้อง ผมไม่คิดว่าพี่ป้องจะตัดขาดกับพี่ตั้มจริงๆ หรอก พี่ตั้มจงใจปิดผมมากกว่า ไม่ยอมบอกผมว่าพี่ป้องทำอะไรอยู่ที่ไหนรวมถึงเรื่องแฟนใหม่ของพี่ป้องด้วย
ผมยังจำได้ดีถึงความใกล้ชิดของเค้าทั้งคู่ คนขี้รำคาญอย่างพี่ป้องยอมให้ผู้หญิงเดินเกาะแขนมาเชียวนะ! คงจะรักกันมากถึงได้ยอมตามใจขนาดนั้น แค่เห็นการแต่งตัวที่เปลี่ยนไปของพี่ป้องก็รู้แล้ว ผู้ชายเซนส์ทื่อที่ใส่แต่บ๊อกเซอร์ซ้ำๆ จะรู้จักแต่งตัวดูดีขนาดนั้นได้ยังไง ไม่พ้นคงให้แฟนช่วยอยู่แล้ว ก็ในเมื่อแฟนของพี่ป้องสวยมากๆ ทั้งการแต่งหน้าสไตล์การแต่งตัวอย่างกับบิวตี้กูรูมาเอง ผมแพ้หมดทุกอย่าง ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าพี่ป้องของผมเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
ไม่เอาดีกว่า เลิกคิด จะไปคิดถึงอดีตที่แก้ไขอะไรไม่ได้ทำไมนะ ผมควรเดินหน้าต่อไปสิ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่มีพี่ป้องก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็ผมเป็นคนทำให้พี่ป้องหนีไปเองนี่นาจะโทษใครได้ ไปหายายพี่ป้องดีกว่า วันนี้พี่ตั้มเปิดร้านเลี้ยงเหล้าเพื่อนอีกแล้ว ซักวันจะต้องเป็นตับแข็งแน่ๆ พี่ชายผม
ผมกะว่าจะไปหายายพี่ป้องแล้วช่วยแกทำงานจนถึงเย็น อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนดูละครเป็นเพื่อนแกแล้วค่อยกลับตอนดึกๆ หวังว่าพี่ชายผมคงตั้งวงเสร็จพอดี อีกสองอาทิตย์ผมต้องกลับกรุงเทพแล้ว อา... ฝึกงาน!
พ่อผมพยายามจะให้ผมกลับมาฝึกงานกับบริษัทอุปโลกน์ของพ่อ ผมเรียนวิทย์คอมก็จริงแต่ผมไม่อยากคุมเว็บพนันบอลออนไลน์นะ! ส่วนแม่ก็อยากให้ผมได้ไปฝึกงานกับบริษัทใหญ่ๆ แทนบริษัทผลิตแอพเล็กๆ ที่กำลังมาแรง โธ่แม่ไม่รู้หรอกว่ากว่าผมจะขอเข้าไปฝึกงานกับพี่ๆ เค้าได้ผมต้องทำขนาดไหน
อีกเดี๋ยวผมก็จะฝึกงาน พอฝึกงานเสร็จก็จะเรียนจบ พอเรียนจบก็ต้องหางานทำ เป็นผู้ใหญ่ เฮ้อ... ได้เวลาโตแล้วสิตะวัน
ผมคิดอะไรเพลินจนลืมสังเกตว่าวันนี้ในสวนดูเงียบๆ ไม่มีเสียงทำงานของยายพี่ป้องอย่างเคย ผมเดินตามหายายแกจนทั่วแต่ไม่เจอ ใจคอไม่ดีเลย ผมโทรหาแกๆ ก็ไม่รับ แต่ตอนที่ขับรถผ่านบ้านก็ไม่เห็นใครอยู่ในบ้านนะ ถ้ายายแกอยู่บ้านก็ต้องมีเสียงทีวีดังมาสิ?
เอ... ยายพี่ป้องไปไหน หรือแกจะไปเก็บดอก? แต่วันนี้ไม่ใช่วันเก็บดอกของแกนะ
แต่แล้วผมก็ตัวชาวาบ มีอะไรบางอย่างลอยอยู่ในบ่อเก็บน้ำ ยายของพี่ป้อง!
ผมวิ่งลงไปในบ่อพยายามดึงแกขึ้นมา แต่ตัวแกหนัก และแกก็ไม่หายใจแล้ว ยายพี่ป้องตายแล้ว!
ตอนนี้เป็นเรื่องของตำรวจกับผู้ใหญ่บ้าน พี่ตั้มกอดผมแน่น เมื่อกี้เค้าขอตัวไปโทรศัพท์ พี่ตั้มคุยอยู่นาน ผมคิดว่าพี่ชายผมคงจะโทรไปบอกพี่ป้อง พี่ตั้มกับพี่ป้องติดต่อกันตลอดจริงๆ ด้วย
อารมณ์น้อยใจทำให้ความรู้สึกของผมค่อยๆ คืนกลับมา ก่อนหน้านี้ผมช็อกจนเหม่อ ผมจำได้ว่าพอผมตระหนักว่ายายของพี่ป้องจมน้ำตายแล้วสิ่งแรกที่ผมทำคือโทรไปหาพี่ตั้ม หลังจากนั้นราวๆ สิบนาทีคุณลุงที่อยู่บ้านถัดไปอีกสี่หลังก็มาถึงก่อนเป็นคนแรก ก่อนที่ผู้ใหญ่บ้านกับตำรวจจะยกโขยงมา พี่ตั้มก็มาถึงพร้อมๆ กัน พี่ชายผมบึ่งมาพร้อมกับเพื่อนร่วมแก๊ง แต่ละคนมีกลิ่นเหล้าตั้งแต่หัววันจนผมกลัวจะเกิดการสูญเสียซ้ำสอง ยายพี่ป้องเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ของผม ผมสูญเสียท่านไปแล้ว ละพี่ป้องล่ะ? ยายแกเป็นญาติที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของพี่ป้องนี่นา
พี่ตั้มบอกให้คนพาผมกลับบ้านพ่อ ส่วนตัวพี่แกจะอยู่ประสานงานกับคนอื่นๆ ต่อ ทุกคนเห็นสมควรเพราะพี่ตั้มสนิทกับพี่ป้องที่สุด ยายแกไม่มีใครอีกแล้วนอกจากพี่ป้อง พี่ตั้มเลยเป็นตัวแทนจัดการเรื่องงานศพ ส่วนผม รู้สึกเหมือนบ้านที่อบอุ่นของผมหายไปอีกหลัง ทำไมเวลาที่ผมเจอที่ของตัวเองทีไรมันมักจะหายไปอย่างรวดเร็วทุกที
แม้จะกระชั้นชิดแต่พี่ตั้มอาศัยบารมีของพ่อเกณฑ์คนมาช่วยจนเนรมิตงานศพได้ทันสวดคืนแรกคืนนี้เลย ปกติเวลามีใครตายชาวบ้านมักจะตั้งศพไว้ที่บ้านแล้วนิมนต์พระมาสวด มีทำอาหารเลี้ยงกันทั้งวันทั้งคืน คนในหมู่บ้านพากันมาช่วยถล่ม แต่ละงานเสียหายหลายแสน แต่เพราะยายปันไม่มีใครมีแต่หลานชายคนเดียวคือพี่ป้อง ญาติพี่น้องอื่นๆ ก็ไม่มีแถมยังมีลูกหนี้อีกเพียบ งานนี้เลยไม่มีใครออกหน้านอกจากพี่ชายผม
พี่ตั้มติดต่อวัดเอายายไปไว้ที่ศาลาเพราะรู้ว่าถ้าจัดงานที่บ้านต้องวุ่นวายแน่นอน พี่ป้องตัวคนเดียวดูแลทุกอย่างไม่ไหวหรอก เดี๋ยวได้มีแร้งกามาฉวยโอกาสแน่ๆ พี่ป้องไม่ถนัดรับมือเรื่องยุ่งยากแถมตัวยังอยู่ไกลอีกด้วย งานนี้พี่ตั้มเลยเป็นโต้โผใหญ่ไม่มีใครกล้าขัด ทุกสิ่งทุกอย่างพี่ชายผมเป็นคนจัดการ ถึงจะผิดค่านิยมคนแถวนี้ไปบ้างแต่ใครจะกล้านินทาลูกชายผู้มีอิทธิพลกันล่ะ? เห็นพี่ชายผมเรียนไม่จบหมกตัวอยู่บ้านนอกแต่พี่ผมก็หัวสมัยใหม่นะ
ผมนั่งอยู่ตรงนั้นรู้ดีว่าผมจะต้องได้เจอกับพี่ป้องอีกแน่ๆ แต่ทำไมต้องเป็นงานอวมงคลแบบนี้ด้วย ยายแกยังไม่ได้สอนผมทำน้ำพริกแมลงดาไม่เผ็ดมากแบบที่พี่ป้องชอบกินเลย ผมทำได้แต่ไก่ชุบแป้งทอดแล้วก็พึ่งหัดทำหมูเส้นทอดสูตรที่มันหวานๆ เค็มๆ แบบที่พี่ป้องชอบเป็นเอง
ผมอยู่ที่ศาลาจนดึก พี่ตั้มไล่ผมกลับบ้านบอกว่าจะอยู่เฝ้าที่ศาลากับพวกเอง ผมกับพรรคพวกพี่ตั้มบางคนเลยกลับมานอนที่บ้านยายแท้ๆ ของผม ก็อยู่ข้างบ้านยายปันนั่นแหละ คนพวกนี้เป็นเพื่อนของพี่ตั้ม ก็คงเป็นเพื่อนของพี่ป้องด้วย แต่ผมไม่สนิทกับพวกเค้ามากนัก พวกเค้ายอมยกห้องให้ผมนอนคนเดียวแล้วชวนกันไปนอนอัดกันอีกห้องแทน ทำไมเค้าไม่คิดบ้างว่าความจริงผมเองก็แอบกลัวนิดหน่อย แต่เอาเถอะผมเข้าใจว่าลูกปืนพี่ชายผมน่ากลัวกว่า หรือไม่พวกเขาก็ต้องรู้แล้วแน่ๆ ว่าผมเป็นเกย์
วันนี้ผมตื่นสายนิดหน่อยเลยรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปให้อาหารสัตว์ เมื่อวานผมก็ลืมไปซะสนิทเลย! ไก่ยังไม่ได้กินข้าว ผมพึ่งนึกขึ้นได้หวังว่ายายแกคงไม่โกรธผมนะ
ผมรีบไปให้อาหารพวกสัตว์ทั้งหลาย สายมากแล้ว แต่สายขนาดนี้แล้วพรรคพวกพี่ตั้มบางคนก็ยังไม่ตื่น เห็นแล้วเพลีย เฮ้อ!
ผมเปิดกุญแจไขเข้าไปในห้องเก็บของเพื่อหยิบอาหารสัตว์ เสร็จแล้วก็เอาอาหารมาเทให้พวกไก่ พอปิดห้องเก็บของปิดเล้าไก่แน่นหนาดีแล้วผมก็ไปที่บ้าน ตั้งใจว่าจะไปเก็บข้าวของๆ ยาย แต่คิดไม่ถึงว่าผมจะเจอพี่ป้อง!
ผมดีใจที่ได้เจอพี่ป้องนะ แต่มันเป็นสถานการณ์กระอักกระอ่วนยังไงไม่รู้ ครั้งหลังสุดที่เจอกันพี่ป้องทำกับผมเหมือนผมเป็นคนอื่น ก่อนหน้านั้นพวกเราก็ทะเลาะกันด้วย แล้วตอนนี้ยายพี่ป้องก็พึ่งเสีย
พี่ป้องนั่งอยู่บนตั่งในบ้าน มีกระเป๋าเดินทางใบเล็กวางไว้ข้างๆ ท่าทางเหมือนพึ่งมาถึง แต่ผมไม่เห็นรถจอดอยู่หน้าบ้าน หรือพี่ป้องจะเหมารถมา? เค้ามองหน้าผมด้วยแววตาประหลาดใจ
“มาทำไม?”
“ผม... ผมมาให้อาหารไก่ แล้วก็ว่าจะมาดูบ้านด้วย เผื่อมีของที่ยังไม่ได้เก็บ”
พี่ป้องหันไปมองรอบๆ บ้านแล้วเดินไปที่ครัวด้านหลัง ผมเลยเดินตามไป มีกลิ่นหอมแปลกๆ โชยออกมา ผมพึ่งสังเกตว่าพี่ป้องใส่น้ำหอม พอสังเกตดีๆ แล้วเสื้อผ้าพี่ป้องก็เป็นของมียี่ห้อด้วย เมื่อก่อนใส่แต่เสื้อยืดกางเกงยีนส์แท้ๆ ตอนนี้ใส่กางเกงยีนส์แฟชั่นกับเชิ้ตมีกิมมิคด้วย พี่ป้องเปลี่ยนไปมากเลย ผมอยากร้องไห้จัง
“เออ มีกระดูกหมูทอดอยู่ในตู้กับข้าว เติ้ลไม่ต้องทิ้งนะ เดี๋ยวพี่กิน”
“ผมทำให้ใหม่มั้ย อันนั้นมันตั้งแต่เมื่อวานซืน”
“ไม่เป็นไรอ่ะ ยังไม่เสียหรอกมั้ง พี่กินได้ ยายแกอุตส่าห์ทำ”
ผมรู้ว่าพี่ป้องคิดอะไร แต่ผมจำเป็นต้องขัด ก็ผมไม่อยากให้พี่ป้องท้องเสียนี่
“เปล่าผมทำ อันนั้นผมทำไว้เองแหละ มันเหลือตั้งแต่วันก่อนแล้ว อ๊ะแต่มีน้ำพริกอยู่ในตู้เย็นนะ ยายแกตำใส่กระปุกไว้ เก็บผักหลังบ้านมาลวกจิ้มน้ำพริกได้”
“เออ มีอะไรกินได้ก็เอามาเหอะ พี่ยังไม่ได้กินข้าวเลย”
“เดี๋ยวผมหุงข้าวให้ รอแป็บ”
ผมไม่ได้เจอพี่ป้องเกือบสองปี! แถมพี่ป้องยังกลับมาที่นี่เพราะยายของพี่ป้องเสีย ผมเศร้านะแต่ก็ดีใจที่ได้เจอพี่ป้อง แล้วผมก็คิดถึงพี่ป้องมากด้วย ผมคิดคำพูดร้อยแปดในหัวสมมุติสถานการณ์ต่างๆ ว่าถ้าผมเจอพี่ป้องแล้วผมจะทำตัวยังไง จะพูดอะไร คิดหัวแทบแตกว่าจะปลอบใจพี่ป้องยังไงดี แต่ทำไมพอเจอหน้ากันจริงๆ แล้วผมกับพี่ป้องถึงได้คุยเรื่องของกินแบบนี้ล่ะ?
ช่างมัน! ทำข้าวเช้าให้พี่ป้องก่อนแล้วกัน เดี๋ยวหุงข้าวเสร็จแล้วผมจะไปเก็บผักมาลวก ขอให้ยายเอาใจช่วยให้ผมทอดหมูอร่อยๆ เหมือนที่ยายทำด้วยเถอะ!
พี่ป้องพูดกับผมปกติจนผิดปกติ เค้าถามเรื่องยาย ซักรายละเอียดต่างๆ แล้วก็คุยว่าไปไงมาไงผมถึงได้มาสนิทกับยาย ผมรู้สึกแปลกๆ ถ้าเป็นพี่ป้องที่ผมรู้จักต้องดราม่าหรือไม่ก็งอนผมสิ แต่พี่ป้องคนนี้ทำเหมือนเราเป็นคนอื่นต่อกัน คุยเหมือนคนไม่รู้จักไม่มีอดีตร่วมกัน
“กินเสร็จแล้วพี่จะไปวัดเลยรึเปล่า เดี๋ยวผมพาไป”
“ไม่เป็นไรพี่ว่าจะพักซักหน่อย เดี๋ยวตั้มคงมารับพี่เอง”
ผมอยากอยู่เป็นเพื่อนพี่ป้องจัง แต่ท่าทางเหมือนพี่ป้องอยากอยู่คนเดียว พี่ป้องนิ่งมากแต่ผมว่าพี่ป้องต้องเสียใจมากแน่ๆ โอ้ย! ผมจะทำยังไงดี ผมควรจะทำยังไงดี
“เติ้ลมีอะไรก็ไปทำเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่ๆ อยู่ได้”
“ผมว่าจะมาเก็บของๆ ยายแหละ”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่เก็บเอง”
นี่คือพี่ป้องไล่ผมแล้วใช่ป่ะ น้ำตาจะไหลอ่ะ ทำไมหลานชายยายใจร้ายแบบนี้
“งั้นเดี๋ยวผมล้างจานเสร็จแล้วผมกลับบ้านดีกว่า”
“เออ”
พอผมแยกกับพี่ป้องแล้วผมก็รีบโทรหาพี่ตั้ม มันไม่ไหวอ่ะ ผมอยากจะร้องไห้ต่อหน้าพี่ป้องเลยด้วยซ้ำ เค้าทำเหมือนผมเป็นคนอื่น ทำเหมือนคนไม่เคยรักกัน เห็นแก่ที่ยายพี่ป้องเสียหรอกผมเลยยอมเก็บอารมณ์ไม่ระเบิดใส่!
“พี่ตั้มพี่ป้องเค้าร้ายมากเลย!”
“อ้าวเจอมันแล้วเหรอ?”
“พี่เป็นคนไปรับพี่ป้อง?”
“ใช่ มันมาถึงเมื่อเช้า”
“แล้วทำไมพี่ไม่บอกผม! ผมยังไม่ทันเตรียมใจเลยนะ”
“ก็พี่ไม่คิดว่าตัวเล็กจะไปหามัน”
“ผมไม่ได้ไปหาเค้าแต่ผมต้องไปให้อาหารไก่! ยังไม่ได้ไปรดน้ำผักในสวนเลยด้วย ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว นาผมก็ทำไม่เป็น อยู่ๆ ทำไมยายไปกะทันหันแบบนี้ก็ไม่รู้”
แม่ง! น้ำตาจะไหล
ผมคิดถึงยายจัง เมื่อวานซืนแกยังหัวเราะเยาะที่ผมเก็บผักยอดอ่อนๆ ไม่เป็นอยู่เลย แล้ววันนี้หลานชายยายที่หายไปอยู่กรุงเทพไม่ยอมกลับบ้านก็มาไล่ผมอีก ทำเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันทั้งๆ ที่เคยบอกรักผมแท้ๆ มาถึงก็มาไล่ ไอ้คนใจร้าย!
“ใจเย็นนะตัวเล็ก ยายปันแกไปสบายแล้ว”
“ยังเหลือไปเก็บดอกอีกตั้งหลายเจ้า ยายแกไม่อยู่แบบนี้ไม่รู้ลูกหนี้จะหนีรึเปล่า ดีนะยายแกทำบัญชี แต่พี่ป้องคงไม่สนใจหรอก เป็นหลานชายคนเดียวแท้ๆ แต่กลับไม่ยอมมาดูแลยายตัวเอง นิสัยไม่ดี!”
“ตัวเล็ก?”
“พี่ป้องทำกับผมเหมือนเป็นคนอื่น เค้าใจร้ายกับผมมากเลยอ่ะพี่ ให้โกรธผมหรือเย็นชากับผมก็ยังดี แต่เค้าทำเหมือนผมเป็นคนไม่เคยสนิทกัน ผมเสียใจอ่ะพี่ตั้ม”
ผมรู้สึกเหมือนฟันเฟืองในตัวหักพร้อมๆ กัน ผมตั้งหลักไม่ถูกซักเรื่อง อารมณ์ผมสับสนปนเปจนทำตัวไม่ถูกแล้ว!
“กลับบ้านมั้ยตัวเล็ก เดี๋ยวพี่ไปรับ”
แล้วพี่ตั้มก็มารับผมกลับบ้าน
ทำไมใครๆ ก็กีดกันผมออกจากเรื่องนี้จัง ผมเป็นตัวน่ารำคาญของทุกคนเหรอ?
ผมถูกส่งไปอยู่กับพ่อเพราะพี่ตั้มต้องวุ่นวายเรื่องจัดการธุระต่างๆ พี่ตั้มตัวติดกับพี่ป้องตลอดเวลา ผมก็เลยต้องอยู่กับพ่อซะเป็นส่วนมาก แต่พ่อผมไม่ได้ไปสวดทุกคืน บางครั้งผมเลยต้องให้ลูกน้องพ่อไปส่งแทน แต่คืนนี้คืนสุดท้าย พรุ่งนี้ก็จะเผายายแล้ว พ่อผมเป็นเจ้าภาพ แขกผู้หลักผู้ใหญ่เลยเยอะ ก็เป็นถึงอดีตนายก อบต. นี่นา นายกคนปัจจุบันก็เด็กพ่อผม จะพูดว่าพ่อผมใหญ่ก็พอได้
ผมเห็นพ่อเรียกพี่ป้องเข้าไปคุย แต่ผมไม่ได้ไปแอบฟังว่าคุยอะไร คงคุยเรื่องงานละมั้งเพราะมันกะทันหันพี่ตั้มเลยไปขอยืมเงินของพ่อมาสำรองจ่ายไปก่อนเกือบทุกอย่าง อย่างต่ำก็น่าจะเกินแสนแต่ไม่รู้จะบานปลายมั้ยเพราะถ้าพี่ป้องต้องควักเงินก้อนใหญ่มีหวังคงแย่ ถึงผมจะไม่รู้ว่ายายแกมีเงินเก็บอยู่เท่าไหร่แต่ผมรู้ว่าพี่ป้องไม่มีแน่ๆ คนพึ่งทำงานคงยังไม่มีเงินเก็บ พอพี่ป้องเริ่มทำงานยายก็เลิกส่งเงินให้ ส่วนบัญชีของยายอันที่เป็นบัญชีหลักผมไม่เคยเห็น เห็นแต่สมุดที่เป็นรายละเอียดเงินกู้ ปล่อยเงินต้นไปไม่ถึงแสนหรอก แต่พวกทองน่าจะเยอะอยู่ ผมเคยเห็นแกเอามาทำความสะอาด แล้วก็ที่ดินของแกนี่แหละที่มีราคา เพราะดินยังอุดมสมบรูณ์ข้าวเลยได้ผลผลิตดีทุกปี หวังว่าพี่ตั้มคงไม่เพลินจนลืมตัวว่าพี่ป้องต้องจ่ายคืนนะ ปกติพี่ตั้มมักเลี้ยงพี่ป้องเป็นนิสัยอยู่แล้วแต่ว่าเรื่องแบบนี้พ่อผมคงไม่ยอมจ่ายให้ฟรีๆ หรอก
ผมดูแลเรื่องอาหารว่างในงานเพราะไม่กล้าไปอยู่ใกล้ๆ พี่ป้อง ถึงผมจะมาทุกคืนแต่ว่าผมกลับไม่ค่อยได้คุยกับพี่ป้องเลย ตั้งแต่โดนไล่คราวก่อนแล้วมันใจฝ่ออ่ะ พี่ป้องทำตัวกับพี่ตั้มเหมือนเดิมแต่เป็นคนอื่นสำหรับผม เห็นแล้วมันเจ็บยังไงก็ไม่รู้
“เติ้ล ลุงทิดเรียก”
“พ่อเรียกผมทำไมเหรอพี่สัน?”
“ไม่รู้ แกถามหาอ่ะ”
พ่อจะเรียกผมทำไมนะ?
ผมไปหาพ่อ ปรากฏว่าพี่ป้องยังนั่งคุยกับพ่อผมอยู่เลย พี่ตั้มก็อยู่ ผมลังเลว่าจะเข้าไปตอนนี้ดีมั้ย มันปอดอ่ะ แต่พ่อดันหันมาเห็นซะก่อนเลยหันมาเรียกผมให้ไปนั่งคุยด้วยกัน ไม่กล้ามองหน้าพี่ป้องเลยอ่ะ กลัวเผลอร้องไห้ต่อหน้าพ่อ
“เออ ลุงยังไม่ได้ขอบใจป้องเลยที่ดูแลเติ้ลให้ลุง”
“ไม่เป็นไรครับ น้องไอ้ตั้มก็เหมือนน้องผม”
น้องเพื่อนอะไรกัน! แล้วไอ้ครั้งสุดท้ายที่บอกขอเป็นผัวผมอ่ะ? มาบอกรักผมแล้วก็ลืมหนีไปมีแฟนใหม่ แถมยังมาเอาหน้ากับพ่อผมอีก!
“ว่าไงเรา ได้ข่าวว่าเอาแต่ใจจนป้องเขาหนีไปอยู่คนเดียวเลยใช่มั้ย?”
ทะเลาะกันจนพี่ป้องหนีไปต่างหาก!
ผมแอบมองพี่ป้องแต่พี่ป้องไม่เปลี่ยนสีหน้าเลย พี่ป้องคนใหม่ตอแหลชะมัด! เห็นแล้วหงุดหงิด!
“พ่อเรียกผมมาทำไมเหรอ?”
“ก็เรียกมานั่งด้วยกัน คืนนี้เราเป็นเจ้าภาพ ทำไมไปหลบมุมอยู่กับพวกคนงานเขาล่ะ”
“ก็ยายปันแกไม่มีลูกหลานที่ไหน หน้าที่ดูแลแขกเหรื่อมันควรเป็นของลูกหลานทำ ผมก็เลยอยากช่วย”
ผมรู้ว่าผมปากไม่ดี แต่มันอดไม่ได้นี่นา ก็พี่ป้องอยากทอดทิ้งยายแกทำไมล่ะ ไม่ยอมมาหายายเลย ยายบ่นคิดถึงพี่ป้องให้ผมฟังทุกวัน บอกอยากอุ้มเหลนอยากเห็นพี่ป้องแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา ยายอุตส่าห์คิดถึงขนาดนี้แต่พี่ป้องกลับทำแต่งานสนใจแต่แฟนอยู่แต่ในกรุงเทพไม่ยอมกลับบ้าน ไม่ยอมบอกยายด้วยซ้ำว่ามีแฟน!
“เจ้าเติ้ลมันติดยายปันน่าดู ลุงบอกให้มาช่วยลุงทำงานก็ไม่เอา วันๆ เที่ยวไปตะลอนๆ เข้าสวนกับยายเรานะ ฮ่าๆ”
พ่อผมพยายามกลบเกลื่อนสถานการณ์ แต่ผมไม่กล้ามองหน้าพี่ป้องหรอกผมเลยไม่เห็นสายตาของเค้า
“พ่อ เดี๋ยวผมพาป้องไปดูด้านโน้นหน่อยนะ เพื่อนเก่ามา”
พี่ตั้มก็เข้าข้างพี่ป้องตามเคย!
พี่ตั้มพาพี่ป้องไปแล้วแต่ผมยังนั่งอยู่กับพ่อ ตั้งแต่วันแรกจนถึงตอนนี้ผมยังไม่เห็นน้ำตาของพี่ป้องซักหยด ไอ้พี่ป้องตายด้าน!
“ชอบเป็นชาวนาเหรอเรา ไอ้สันบอกพ่อว่าเราไปให้อาหารไก่ที่บ้านยายปันทุกวัน”
“แล้วจะให้มันอดเหรอพ่อ”
“เป็นอะไร? กวนพ่อ พ่อถามดีๆ ถ้าชอบทำไร่ทำนาพ่อจะซื้อที่ให้เอามั้ย?”
“ปลูกข้าวมันไม่ได้ทำง่ายๆ ซะหน่อย ผมไม่ได้อยากเป็นเกษตรกรนะพ่อ”
“อ้าวพ่อก็เห็นเราไปช่วยยายปันทุกวัน นี่เจ้าป้องมันก็จะขายที่ พ่อนึกว่าเราชอบซะอีก อุตส่าห์จะซื้อไว้”
“อะไรนะพ่อ!”
พี่ป้องจะขายที่! ทำแบบนี้ได้ยังไง ยายแกตายยังไม่ทันจะเผาก็จะขายสมบัติยายซะแล้ว!
“จะเอารึเปล่าล่ะลูก? คนกันเองถ้าเหมาหมดป้องมันคงเอาไม่แพง ถ้าเติ้ลชอบพ่อจะซื้อให้ บ้านหลังนั้นก็อยู่ติดกันกับตั้ม พอรวมกันก็ได้ที่ผืนใหญ่ แถมที่สวยซะด้วย”
“ผมไม่สน! ผมไม่ยอมนะพ่อ พ่ออย่าให้พี่ป้องขายที่นะ ถ้ายายปันรู้แกต้องเสียใจแน่ๆ”
“อ้าวเติ้ล ก็หลานชายเค้าจะขายแล้วพ่อจะไปห้ามได้ยังไงล่ะลูก”
“ไม่รู้อ่ะ งั้นพ่อก็ต้องขัดขวางไม่ให้คนอื่นมาซื้อ”
“เอ๊าเจ้าลูกคนนี้! ตกลงเอ็งจะเอาหรือไม่เอาวะ?”
ผมช็อกเล็กๆ ถ้าพี่ป้องขายที่ก็แปลว่าพี่ป้องไม่คิดจะกลับมาที่นี่อีกแล้ว พี่ป้องจะทิ้งอดีตทุกอย่างจริงๆ เหรอ? พี่ป้องทำแบบนี้ได้ยังไง!
ผมเคืองพี่ป้องแล้วก็พาลพี่ตั้มด้วย พี่ตั้มรักพี่ป้องมากกว่าผมจริงๆ นั่นแหละ ผมมั่นใจว่าพี่ตั้มต้องรู้เรื่องนี้แน่นอน!
-
ผมได้ข่าวว่าพี่ตั้มจะพาเพื่อนไปตั้งวงกันที่บ้านยายผม คืนนี้ผมเลยบอกพ่อว่าจะไปนอนที่นั่นด้วย แต่ความจริงแล้วผมตั้งใจว่าจะแอบไปหาสมุดรายชื่อลูกหนี้ของยายปัน พี่ป้องไม่สนใจเรื่องนี้จริงๆ ด้วย แต่ผมสน ผมยอมไม่ได้หรอก เงินเป็นแสน อย่างน้อยผมก็จะเอารายชื่อมาเป็นหลักฐานแล้วให้พี่ตั้มจัดการก็ยังดี แล้วผมก็จะแอบไปเอาเสื้อผ้าผมคืนด้วย
ก็แบบว่าบางทีไปเข้าสวนกับยายแกแล้วมันเลอะเทอะผมก็เลยต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านี่นา ยายแกก็อนุญาตให้ผมไปใช้ห้องหลานเค้าด้วย ผมก็เลยทิ้งเสื้อผ้ากับข้าวของบางส่วนไว้ในตู้ เพราะมัวแต่ยุ่งๆ ผมเลยลืมไปซะสนิทเลย แต่ถ้าพี่ป้องจะขายบ้านผมก็ต้องรีบไปเก็บของๆ ผมคืน
ใครจะไปคิดว่าผมจะไปจะเอ๋กับพี่ป้อง! แถมพี่ป้องกำลังถอดเสื้อผ้าด้วย เหลือแต่กางเกงยีนส์ตัวเดียวไม่ใส่เสื้อ
แบบว่า... มองผ่านๆ แล้วพี่ป้องล่ำขึ้นแน่ๆ อื้อหือ! งานซิกแพ็คก็มา กล้ามอกแน๊นแน่น!
ห้ามใจสั่นนะตะวัน! นายไม่ใช่คนแบบนั้นซักหน่อย!
“ขึ้นมาได้ไง?”
นั่นสิ ผมจะตอบว่ายังไงดี ขืนบอกพี่ป้องว่าขึ้นมาเอาเสื้อผ้าพี่ป้องก็ต้องรู้สิว่าผมแอบมานอนที่นี่บ่อยๆ เวลาคิดถึงพี่ป้อง
“ผมลืมของไว้อ่ะ”
“เติ้ลมีกุญแจจริงๆ สินะ”
“อืม ยายแกให้ผมไว้ เพราะผมมาช่วยยายแกที่นี่บ่อยๆ”
“พี่ยังไม่ได้ขอบคุณเติ้ลเลยที่เติ้ลมาช่วยดูแลยายพี่ให้”
พี่ป้องนั่งลงกับเตียงแล้วรื้อของในกระเป๋าเดินทาง พี่ป้องกำลังชวนผมคุยอยู่เหรอ? ทำไมเค้าทำท่าสบายๆ แบบนี้ล่ะ มีแต่ผมที่ประหม่าเหรอ?
“ก็ไม่เชิงอ่ะ ผมไม่ชอบงานของพ่อ หนีมาทำสวนกับยายสบายใจกว่า”
พี่ป้องพยักหน้ารับรู้แล้วดึงเชิ้ตสีดำยับๆ ออกมา เค้าหันมาถามผมด้วยท่าทางสบายๆ
“เติ้ลรู้มั้ยว่าเตารีดอยู่ไหน พี่หามาสองวันละหาไม่เจอ”
“จะรีดเสื้อเหรอ? ไม่มีหรอก มันพึ่งเจ๊งไปอาทิตย์ก่อน”
ความจริงแล้วผมทำพังเองแหละ ของเดิมมันเก่าแล้วพอผมทำตกสายมันเลยตึงจนขาด แต่ยายก็บอกว่าไม่เป็นไรนะเพราะไม่ค่อยได้ใช้
แต่พี่ป้องคุยกับผมเรื่องรีดเสื้อเนี่ยนะ? สถานการณ์แบบนี้แถมอยู่กันสองต่อสองพี่ป้องไม่คิดจะพูดอย่างอื่นหน่อยเหรอ อย่างน้อยจะถามว่าทำไมผมถึงหนีมาอยู่กับยายก็ได้ ถามสารทุกข์สุกดิบผมหน่อยก็ยังดี!
ไอ้พี่ป้องบ้า! นิ่งได้นิ่งไป
แต่พี่ป้องไม่ถามอ่ะ เค้าวุ่นวายกับข้าวของในกระเป๋าเดินทางไม่สนใจผมเลย เจ็บใจชะมัด!
พี่ไม่ถามงั้นผมถามเองก็ได้
“พี่ป้องจะขายที่นาเหรอ?”
“ใช่ ว่าจะขายบ้านด้วย”
“ทำไมอ่ะ ยายตายยังไม่ทันเผาเลยนะ พี่ป้องทำแบบนี้ได้ยังไงพี่ก็รู้ว่ายายรักที่นี่มาก อยากเก็บไว้ให้พี่ป้อง”
“ก็พี่ทำงานในกรุงเทพ คงไม่ได้กลับมาแล้ว”
“ก็เผื่อกลับมาอยู่ไง”
“ไม่อ่ะ พี่ผ่อนคอนโดอยู่ คงไม่กลับมาแล้ว เอาเงินไปโปะคอนโดดีกว่า”
“ใจคอจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วใช่ป่ะ แล้วพี่ตั้มอ่ะ พี่จะทิ้งเพื่อนเหรอ!”
ใจจริงผมอยากถามว่า “แล้วผมล่ะ” แต่ผมไม่กล้า รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์
“เติ้ลมาเอาอะไรนะ? เสื้อผ้าใช่ป่ะ พี่เห็นมันวางอยู่ในตู้เลยเก็บให้ละ”
พี่ป้องตัดบทแล้วส่งถุงใส่เสื้อผ้าให้ผม ทำแบบนี้ไล่กันชัดๆ แต่คราวนี้ผมไม่ยอมหรอก!
“อย่ามาไล่กันแบบนี้นะ! ยายแกยังไม่เคยไล่ผมแบบนี้เลย ผมไม่ให้พี่ไล่ผมออกไปจากชีวิตง่ายๆ หรอก!”
“พี่ไม่ได้ไล่ ก็เห็นเติ้ลจะมาเอาของไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่ผมมาเอาเสื้อผ้า นอกจากเรื่องงานศพยายแล้วพี่ก็สนแต่เรื่องขายบ้านงั้นดิ ไม่สนใจอย่างอื่นแล้วใช่ป่ะ ลูกหนี้ของยาย สัตว์ที่เลี้ยงไว้ ต้นไม้ในสวน ข้าวในนา พี่ไม่สนใจจะปล่อยให้มันตายใช่ป่ะ?”
“มีเหตุผลหน่อยเติ้ล พี่ต้องทำงาน นี่ก็ลามาหลายวันแล้ว พี่มาดูแลอะไรพวกนี้ไม่ไหวหรอก พี่ถึงได้จะขายให้คนที่เค้าอยากได้รับช่วงไปดูแลต่อ”
“แล้วผมอ่ะ! ใจคอพี่จะไม่สนใจผมแล้วใช่ป่ะ? พี่ลืมเรื่องของเราหมดแล้วดิ!”
พี่ป้องนิ่งไม่ยอมตอบโต้ผม แม้แต่สายตาที่ใช้มองผมยังไม่เหมือนเดิม มันว่างเปล่าจนผมกลัว ผมยอมโดนมองด้วยสายตาตัดพ้อกันดีกว่าแววตาเฉยชาแบบนี้
ผมรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปใกล้พี่ป้อง แล้วผมก็จูบเค้า นี่คือสิ่งเดียวที่ผมคิดออก
พี่ป้องไม่ผลักผมออก แต่การที่เค้าทำแบบนี้ยิ่งทำให้ผมเสียใจ ผมไม่มีอิทธิพลต่อพี่ป้องอีกแล้ว ถ้าเป็นพี่ป้องคนเก่าผมคงโดนด่าไปแล้ว
ผมพยายามจูบพี่ป้องหวังให้เค้ากลับมาเป็นพี่ป้องคนเดิมของผมซักที ผมอยากให้เค้านึกความรู้สึกที่เคยรักผมออก จะหาว่าผมอ่อยผมก็ยอมอ่ะ ผมยอมถูกด่าทุกอย่าง จะด่าว่าผมสำส่อนผมก็ยินดี ผมยอมถูกพี่ป้องโกรธขอแค่พี่ป้องกลับมาเป็นพี่ป้องคนเดิมคนนั้น
ในที่สุดพี่ป้องก็จูบตอบผม พอผมเอื้อมมือไปโอบรอบคอพี่ป้องเค้าก็รัดเอวผมทันที ตอนที่พี่ป้องดันผมให้นอนลงบนเตียงผมก็รู้เลยว่าจุดไฟพี่ป้องติด
แต่ทำไมยิ่งถูกไซ้ถูกสัมผัสผมยิ่งรู้สึกว่าพี่ป้องเป็นคนแปลกหน้า เค้าไม่ใช่พี่ป้องที่เงอะงะของผมคนนั้น ยิ่งตอนที่ผมเห็นพี่ป้องหันไปหยิบซองถุงยางออกมาจากกระเป๋าสตางค์ผมก็รู้สึกกลัว ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พี่ป้องคนที่ผมรัก! พี่ป้องที่รักเดียวใจเดียวของผมคนนั้นไม่ใช่ผู้ชายแบบที่พกถุงยางเตรียมพร้อมตลอดเวลาแบบนี้หรอก!
“ปล่อย! ผมจะกลับบ้าน”
“อะไร? จะเลิกกลางคันเหรอเติ้ล?”
ผมดันอกพี่ป้องออกแต่พี่ป้องขืนตัวไว้ ถูกคร่อมแบบนี้ผมไม่สบายใจเลย มันหนีไม่ได้อ่ะ
“ผมไม่มีอารมณ์แล้ว!”
“ต่อเถอะ พี่รู้ว่าเดี๋ยวเติ้ลก็มี”
พี่ป้องยังคงรุกผมต่อผมเลยผลักเค้าแรงขึ้นแล้วตะคอก
“ผมไม่ทำแล้ว! ผมอยากกลับบ้าน!”
ผมหงุดหงิดยังไงก็ไม่รู้ พี่ป้องคนนี้น่ารังเกียจชะมัด!
ผมลุกออกจากเตียงจะหนีกลับบ้านแต่พี่ป้องกลับดึงแขนผมไว้
“เดี๋ยวดิ มายั่วพี่แบบนี้แล้วคิดจะกลับไปง่ายๆ เหรอ?”
“ก็ผมไม่มีอารมณ์แล้ว เข้าใจป่ะ!”
“เออน่ะเดี๋ยวพี่ทำให้เติ้ลมีอารมณ์เอง เติ้ลง่ายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”
รู้สึกหน้าชาแปลกๆ เหมือนโดนด่า ความจริงแล้วมันไม่เกี่ยวกับอารมณ์ แต่ผมรับพี่ป้องคนนี้ไม่ได้ ใจผมปฏิเสธพี่ป้องที่เปลี่ยนไปคนนี้ ต่อให้เค้าลีลาดีกว่าเดิมมากแต่ผมก็ไม่อยาก ก็เค้าไม่ใช่พี่ป้องคนที่ผมรัก ผมไม่อยากทำด้วยหรอก
“มานี่มา เดี๋ยวพี่บิ๊วให้”
พี่ป้องพูดแล้วดึงแขนผมแรงจนผมเซ เค้าผลักผมลงบนเตียงก่อนจะทาบตัวมาทับ เค้าจูบผมในขณะที่สอดมือมาใต้เสื้อ ไม่นานทั้งกระดุมเสื้อเชิ้ตกับกระดุมกางเกงก็ถูกปลดออก ผมอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผู้ชายที่กำลังเล้าโลมผมคนนี้ใช่พี่ป้องจริงๆ น่ะเหรอ!?
พี่ป้องคนเก่าเงอะงะ ต้องให้ผมนำ แต่พี่ป้องคนใหม่เชี่ยวชาญจนผมขัดขืนลำบาก แม้ใจผมไม่อยากแต่ร่างกายผมกลับยินยอม ไม่นานผมก็พร้อม ผมไม่อาจปฏิเสธสิ่งที่พี่ป้องเสนอให้
แต่ตอนที่เห็นพี่ป้องใส่ถุงยางให้ตัวเองแล้วผมรู้สึกเจ็บแปลบยังไงไม่รู้
ความจริงผมก็พอเดาได้นะ พี่ป้องคงมีคนอื่นแล้ว ไม่งั้นคงไม่เก่งขึ้นแบบนี้หรอก เพราะงั้นผมก็ควรจะป้องกันไว้ดีที่สุด แต่มันเจ็บอ่ะ!
“ต้องใส่ถุงด้วยเหรอ เมื่อก่อนไม่เห็นใส่”
ผมจงใจแขวะ แต่พี่ป้องกลับยิ้มหน้าระรื่นตอบผม
“ใส่ไว้หน่อยดีกว่าเพราะพี่กำลังนอกใจแฟน”
เจ็บอ่ะ! คือผมสกปรกงั้นดิ? กับแฟนแปลว่าไม่ใส่เหรอ? แล้วพี่จะพกถุงยางติดตัวไว้ทำไม? เพลย์บอยมันหน้าตาแบบนี้นี่เอง!
ผมรู้แล้วว่าการโดนคนอื่นทำลายศักดิ์ศรีนี่มันรู้สึกยังไง หน้าชาสุดๆ
“งั้นผมก็เป็นชู้ดิ? ถ้าพี่รักแฟนแล้วมาเอากับผมทำไม?”
ผมไม่ได้หวังคำตอบว่าพี่ป้องรักผมทำนองนั้นหรอก แค่อยากประชดพี่ป้องเท่านั้นแหละ
“ก็เงี่ยนอ่ะ แค่นอกใจชั่วครั้งชั่วคราวเอง ไม่ถือว่าพี่มีชู้หรอก”
พี่ป้องตอบหน้าตายแล้วดันมันเข้ามาในตัวผม ถึงเค้าจะใส่เข้ามาเบาๆ แต่ผมเจ็บอ่ะ! ก็สองปีที่ผ่านมาผมไม่ได้ทำกับใครเลยนี่หว่า!
“อื้อพี่ป้อง เจ็บ!”
พอผมร้องปุ๊บพี่ป้องก็ดูดปากผมปั๊บ พี่ป้องทิ้งน้ำหนักลงมาทับตัวผมจนดิ้นไม่ถนัด แถมเขี่ยนมอีกต่างหาก ข้างล่างก็คาไว้ให้อยากข้างบนก็โดนกระตุ้น ปากก็โดนอุด ถ้าพี่จะเล่นแบบนี้ก็เอาผมเหอะผมยอม!
พี่ป้องเล้าโลมจนผมทนไม่ไหว ผมปฏิเสธไม่ไหวแล้ว ร่างกายผมต้องการพี่ป้อง และหัวใจผมก็เรียกร้องเช่นกัน ผมอยากได้ทั้งความรักและเซ็กจากเค้า แต่สำหรับพี่ป้องผมคงเป็นแค่ที่ระบายความใคร่ ผมเคยคิดสั้นอยากทำอะไรกับใครก็ได้เพื่อประชดตัวเอง ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเวลาที่เราต้องเอากับคนที่เรารักเค้าแต่เค้าไม่รักเรามันเจ็บแค่ไหน
แต่ผมก็หยุดตัวเองไม่ได้เพราะผู้ชายที่กอดอยู่คือคนที่ผมรัก มันเจ็บที่พึ่งรู้ตัวว่ารักเค้าในวันที่สายไป พี่ป้องจากไปพร้อมกับความรักที่มีให้ผม ผมกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเค้า แต่เค้ายังเป็นคนที่ผมรักอยู่เสมอ ผมถึงได้กอดพี่ป้องเอาไว้แน่น ผมรู้ว่าเค้าไม่ได้รักผมแล้วแต่ขอผมเก็บความรู้สึกนี้มาสลักลงหัวใจผมเถอะ เค้าคือคนเดียวที่ผมต้องการและผมปรารถนาจะเก็บความรักนี้ไว้จนตาย พี่ป้องจะเป็นคนสุดท้ายของผม
ผมปล่อยอารมณ์ตัวเองไหลไปตามการควบคุมของพี่ป้อง ผมรู้ว่าพี่ป้องเอวดีมาตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว แต่พอเพิ่มลีลาเข้าไปสเต็ปดีกว่าเดิมเยอะเลย บอกเลยว่ามันอ่ะ! แถมคราวนี้ผมไม่ต้องออกแรงด้วย โดนพี่ป้องทำซะแรงอยู่ฝ่ายเดียว เสียวสุดๆ
สารภาพตามตรงว่าตอนนี้ผมไม่สนเรื่องยาย เรื่องขายบ้าน หรือเรื่องที่ผมทะเลาะกับพี่ป้องแล้ว ยางอายผมก็ไม่มี ผมสนแต่ความสุขตรงหน้านี้แหละ รู้ทั้งรู้ว่ามันผิดเพราะแอบกินแฟนของคนอื่น แต่ผมหยุดตัวเองไม่ได้ ก็ผมรักพี่ป้อง ยังไงผมก็รักเค้ามากจริงๆ ให้ผมตัดใจง่ายๆ ผมทำไม่ได้หรอก
พี่ป้องทำๆ หยุดๆ เข้าสุดออกสุดแล้วคาเอาไว้แกล้งผมให้ทนไม่ไหวจนต้องร้องขอ แต่พอซอยจนผมเสียวแทบขาดใจแล้วก็หยุดจับผมเปลี่ยนท่าไม่ยอมเอาให้สุดซักทีเหมือนจะยั้งไว้ตลอด คือมันก็มันอ่ะ แต่ผมแตกไปสองรอบแล้วผมเหนื่อย พี่ป้องไม่ยอมให้ผมพักอ่ะ!
“พี่ป้องแตกเหอะ ผมไม่ไหวละ”
“เดี๋ยวดิ พี่ยังไม่อยากแตกอ่ะ มีถุงแค่อันเดียว”
“ไม่เอาแล้วพี่ ผมเหนื่อย!”
ผมโดนเอาร่วมสามชั่วโมงแล้วนะ! นี่นับแต่ไอ้ที่โดนซอยอย่างเดียวด้วยตอนบิ๊วไม่เกี่ยว พี่ป้องทำๆ หยุดๆ แต่ตูดผมไม่ได้พักเลย เล่นแช่ไว้ตลอด แค่ขนาดอย่างเดียวก็เสียวแล้ว อึดแบบนี้อีกผมมีสลบอ่ะ!
ผมได้นอนวันละไม่กี่ชั่วโมงเพราะอยู่ช่วยงานจนเลิก แถมยังต้องตื่นเช้าไปดูแลสวนให้ยาย แล้วตอนนี้หลานชายยายก็ยังมาจัดหนักแบบนอนสต็อปไม่ให้หลับไม่ให้นอนกับผมอีกเหรอ ไม่ไหวแล้วผมเพลีย!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
ดราม่าทีไรทำคนอ่านน้ำลายไหล เอ๊ย! น้ำตาไหล ทุกที
อัพแล้วก็วิ่งหนีเสียงกรีดร้องของคนอ่าน
ความจริงว่าจะอัพแค่ครึ่งนึง อีกครึ่งค่อยมาต่อวันอาทิตย์ แต่กลัวคนอ่านขาดตอนเลยใจดีลงให้ยาวๆ จะได้ไม่ขาดอารมณ์(ดราม่า)
ทุกคนด่าเติ้ลตอนเสียพี่ป้องไป แต่ทุกคนตีความได้ลึกกว่านั้นรึเปล่าน้า? การไม่เห็นคุณค่าของสิ่งที่ตัวเองเคยชิน
ฝากไว้ให้คิดนะคะ
ดราม่าในนิยายของเราไม่ได้เขียนดราม่าบีบคั้นขำๆ เพื่อให้ตัวละครเจอปัญหาคนอ่านๆแล้วเศร้า เราเขียนเพื่อให้อ่านแล้วส่องกระจกดูตัวเองบ้างว่าเคยทำอะไรแบบนั้นบ้างหรือเปล่า ถ้าด่าตัวละครแล้วก็ได้โปรดอย่าเอาไปทำกับคนอื่นเลย
นี่คือสไตล์ของ ดราม่าควีนกับคิงซื่อบื้อ และ ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่? ค่ะ เพราะฉะนั้นตัวเอกมันถึงได้ #งี่เง่า แบบนี้ไง นิยายมันก็สนุกขำๆ ไป แต่ถ้ามีคนฉุกคิดได้บ้างก็คงจะดี สมัยนี้มีแต่คนเห็นแก่ตัวเอาตัวเองเป็นใหญ่แบบตัวเอกงี่เง่าพวกนี้เยอะเกินไปแล้ว
-
เหมือนจะสงสารแต่ก็แอบขัดใจเติ้ล -*- อะไรของมันนักหนาฟะ
พี่ป้องแลดูฮอตขึ้นแต่ฮีก็อัพเลเวลความน่าหมั่นไส้ขึ้นเช่นกันอ่ะ 55
-
บางทีก็หงุดหงิดเติ้ล บางทีก็สงสารเติ้ล
โอ้ยไม่รู้จะอารมณ์ไหนดี
-
ป้องไปไกลมากแล้วจริงๆ จากหนุ่มบ้านนาใสซื่อ กลายเป็นคนเก็บอารมณ์
แต่ก็นั่นแหละคนเรามันก็โตไปตามเวลา เปลี่ยนไปตามประสบการณ์ที่เจอ
ที่ป้องเจอมาก็ใช่ย่อย จะกลายเป็นคนใจร้ายก็ไม่แปลกนะ
ยาวไปยาวไปเลยป้อง
-
:mew5: คือ แต่ก่อนเคยยสตน.กันแท้ๆอยู่ดีๆอีพี่ป้องก็เปลี่ยนไป๋ กลับมาใส่ใจกับทรัพยากรถุงยางเป็นอย่างยิ่ง
เอิ่ม. เติ้ลโคตรเฟลอะ เอาแก้เงี่ยนไม่พอ เป็นชู้ไม่พอยังเหมือนโดนกล่าวหากลายๆว่าที่ผ่านมาคงได้ไปเอากับคนอื่นฆ่าเวลาตอนที่พี่ป้องจากไปไรงี้
เติ้ลมันยิ่งสับสนตัวเองหนักกว่าแต่ก่อนอีกนะ นางมีความคิดหลายอย่างปนเปกันและทำทุกอย่างเพื่อจะรั้งพี่ป้องไว้สักแป๊บนึงก็ยังดี มาสงสารก็ตอนนี้แหละ
ส่วนอีพี่ป้อง เมะโฉดจริงๆว่ะเมิง ศพยายยังสวดอยู่วัดยังล่อเด็กบนบ้านแกอีก จะแก้แค้นหรือเงี่ยนหรือปลดปล่อยความโหยหาหรือแก้แค้นอะไรก็ช่างแต่แบบเอิ่มเอางี้เลยใช่ป้ะ. สองคนเสียศูนย์แหกโค้งกันมาอย่างแรงทั้งคู่ ไม่พูดไม่จากันดีๆแต่จัดหนักด้วยกายกรรมบนเตียงเลยชัดเจนดีแต่นี่มันดาร์กจริงอะไรจริง ไม่ได้ว่าแปลกนะ เรารับได้ด้วยเพราะเข้าใจว่าอารมณ์ทุกอย่างของทั้งสองคนมันปะทุรุนแรงจนไหลตามกันไป อะไรก้อห้ามไม่ได้ แต่มันหน่วงจริงจังสุดๆตอนนี้ :ling2:
เติ้ลนางปล่อยวางเรื่องฟิตไม่ฟิตแล้ว จะเครียดก็เรื่องแหกไม่แหกเท่านั้นละ.
สู้ๆอีนางน้อย แย่งผัวเก่าของเรากลับคืนเพื่อปล่อยชะนีกลับสู่ป่า o18.
ขอบคุณคนเขียนจ้ะ. เราเขียนรีวิวและเรตติ้งทั้งสองแอพแล้วนะ
-
จูนิเบียวของช้านนนน (โดนอินางน้อยตบ)
ตอนนี้เห็นความแตกต่างชัดเจนจนอินางน้อยมันกลัวเลยเพราะว่านี่ไม่ใช่พี่ป้องที่เติ้ลรู้จักแล้ว
ตัวเติ้ลนี่คงต้องขอบอกว่าพ่อพี่รังแกฉันจริงๆเพราะว่าตามใจทุกอย่าง ในบางกรณีชีวิตอินางน้อยอาจจบแบบไม่สวยได้นะ เช่น ถ้าหากว่าอิเบสต์มันรู้ว่าพ่อพี่อินางน้อยรวยและมีอำนาจแค่ไหนก็อาจจะหลอกเติ้ลต่อไปเรื่อยๆ จนสลัดไม่ออกเพราะติดกาวช้างไปแล้วก็ได้ เติ้ลไม่ได้เข้าใจเลยว่าพ่อกับพี่เสียสละแค่ไหนเพราะรักมันนี่แหละ อย่างพ่อเติ้ลนี่ดีที่จบสวยเพราะผู้หญิงไม่ดี สมมุติว่านางเกิดเป็นคนดีแล้วรักพ่อเติ้ลจริงเสียแต่ไม่ถูกกับเติ้ลพ่อก็เสียโอกาสที่จะมีความสุขกับชีวิตคู่ คือเป็นได้แค่พ่อหมดสิทธิเป็นผัวใครว่างั้นเถอะ (ยกเว้นผัวชั่วคืนอ๊ะ) เจอพี่ป้องที่เจ็บแล้วหนี(เหมือนอินางน้อยแหละ) ตาก็ต้องสว่างเพราะโดนแหก ชอบตรงที่เติ้ลกับยายป้องหากันเจอนะ พื้นฐานมาจากการมีคนที่รักร่วมกัน เหงาเหมือนกันทั้งคู่ ข้อน่าติเตียนอีกอันของป้องก็คือการลืมยายนั่นแหละ แต่ก็นะ ชีวิตคนเมืองกรุงเวลานี่สิ่งที่ไม่เคยมีพอจริงๆ
เจอพี่ป้องตอนนี้ ปากสุดยอดเลย จำฝีปากพี่ป้องเอาไว้เลยแสบทรวงแบบสุดๆ
ป.ล เรื่องพี่ป้องใช้ถุงยางนี่เราขอชมนางนะ เพราะว่าเวลามันผ่านมาตั้งนานแล้ว 2 ปีใช่ไหม? เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเติ้ลบ้างป้องก็ไม่รู้ นางก็มีเมียแล้วมาเจอคนที่(เคย)ซั่ม เอ๊ย รัก แล้วก็จัดการ อาจจะเลวในเง่ของแฟน แต่อย่างน้อยก็ยังรู้จักรับผิดชอบอยู่ การที่ป้องมาจิ้มเติ้ลนี่เป็นอะไรที่เรียลมากค่ะ นึกถึงกระทู้พันติ๊บสิคะ นึกถึงแฟนป้องมาโพสต์ อีกอย่างนะเราไม่ได้มองป้องว่าเงี่ยนนะ อดรู้สึกไม่ได้ว่ามันเหมือนเป็น emotional compensating sex ชอบกล
-
:fire: ใช่ เมื่อเสียไปแล้ว สำนึกได้แล้ว ก็ควรจะเปลี่ยนตัวเองใหม่ ไม่ควรกลับไปกินของเก่าที่คายทิ้งนะ เพราะมันนานค้างปีจนบูดจนเน่าแล้วละนั่น น้องเติ้ลควรจะหาของใหม่ที่สดสะอาดกินจะดีกว่านะ ปล่อยพี่ป้องแกไปที่ชอบที่ชอบเถอะ :m16:
-
ป้องลืมทุกอย่างจริง ๆ เหรอ
-
กรี๊ดดดดอิพี่ดาร์คมากอ่ะตอนนี้
ทั้งคำพูดและการกระทำ
-
มาม่าแซ๊บ..แซ่บ...!!! อ่านแล้ว :hao6: น้ำเดิน :beat: (เอ็งเป็นเกย์นะSTAG จะมีของพรรค์นั้นได้งาย...)
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
ถึงจะไม่สงสารเติ้ลก็จริงนะ
แต่ป้องไม่น่าทำแบบนี้ทำเหมือนไม่แคร์สิ่งใดทั้งที่ตัวเองก็บอกเองว่าจะไม่ทำกับคนที่ไม่รักนิ
แล้วตอนนี้มันอารายยยยยยยยยยยย ตกลงป้องยังรักเติ้ลแต่ต้องแก้ทำเป็นใจร้ายเพื่อปกป้องตัวเองใช่ป่ะ
แกล้งทำตัวเลว ๆ ให้เติ้ลเกลียด?
อยากให้สองคนนี้เครีย์กันสักทีเอาแบบเปิดอกคุยกันให้รู้เรื่องไปเลย
มีอะไรอยากบอกก็บอกไม่ใช่หนีกันไปหนีกันมาแบบนี้อีก :katai4: :katai4: :katai4:
-
ไม่เห็นแววที่จะคืนดีกันได้เลยแฮะ จงเห็นคุณค่าของของที่อยู่กับเราจนเราเคยชินกับมันสินะ
-
เป็นเติ้ลคงเจ็บมากอ่ะ. ปกป้องเปลี่ยนไปขนาดนี้
-
โหหห พี่ป้องเปลี่ยนไปมากจริงๆ
ตอนอ่านนี่นึกถึงตอนที่เติ้ลขืนแมมมอธพี่ป้องเลยอ่ะ
มาม่าชามนี้คงชามใหญ่น่าดู เติ้ลต้องสู้นะ
-
ตอนนี้เป็นอะไรที่เริ่มเห็นใจเติ้ลนะ ถึงเติ้ลจะเอาแต่ใจตัวเองเป็นใหญ่ แต่เติ้ลก็ยังมีมุมดีๆอยู่เหมือนกัน กับการรู้ว่าอะไรดีไม่ดี รู้ว่าพ่อทำธุรกิจผิดๆ เติ้ลไม่เห็นด้วย แต่ก็ยังเลือกที่จะอยู่กับพ่อกับพี่ตั้ม แม่ที่อยากให้เติ้ลไปอยู่ด้วยแต่ก็ออกจะบังคับให้เติ้ลเป็นอย่างที่แม่ต้องการ ถึงจะหวังดีแต่ก็ต้องค่อยเป็นค่อยไปจะดีกว่า เติ้ลน่าเห็นใจตรงครอบครัว ไม่ได้ขาดทรัพย์ แต่ขาดความอบอุ่น และ ชอบที่เติ้ลไปหายายของป้อง ไปช่วยดูแล ไปเรียนรู้เพื่อจะปรับตัวเอง เติ้ลมีความคิดที่โตขึ้น ดีแล้วล่ะเติ้ลเริ่มต้นใหม่ไม่สาย o13 แต่อีพี่ป้อง แกจะเปลี่ยนตัวเองไปยังไงไม่ว่า จะหล่อขึ้น จะตัดใจ หรือ จะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใคร ก็แล้วแต่แก แต่การที่แกไม่เคยกลับมาหายายเลย มันหมายความว่ายังไง :fire: นี่คือสิ่งที่รับไม่ได้กับที่พี่ป้องทำกับยายตัวเอง ป้องจะใจร้ายกับเติ้ลหรือคนอื่นยังไม่น่าด่าเท่ากับ ป้องทำกับยายที่เลี้ยงดูตัวเองมา แล้วผลเป็นยังไง ยายต้องมาตายอย่างน่าเวทนา :mew6: เรานึกถึงตัวเองเป็นเติ้ลแล้วไปเห็นยายตายแบบนั้น คงตกใจจนช็อคไม่น้อย และ อีพี่ป้องกลับมาทำไมเหมือนมึงดูไม่เศร้าโศกสักนิด คิดแต่ว่าจะขายบ้านขายที่อันเป็นที่รักของยาย เป็นมรดกที่ยายทิ้งไว้ให้ คิดแต่จะไปอยู่กรุงเทพฯ ไม่คิดบ้างหรือไงว่า วันหนึ่งเกิดอะไรขึ้นปัจจุบันทันด่วน ตกงาน อกหัก แล้วเมิงจะไปมุดหัวอยู่ไหน คิดบ้างไหมวะ :angry2: เสียความรู้สึกกับป้องหลายอย่างมาก ไปจากเติ้ล ก็ไม่เห็นต้องทำตัวแบบนี้ ทำตัวเป็นคนเจนโลกในแบบที่ไม่ดี ป้องจะไม่รักเติ้ล จะเอาคืนเติ้ล จะยังไงก็ไม่ว่า แต่ป้องที่เปลี่ยนตัวและจิตใจ รับไมไ่ด้ โดยเฉพาะกับยาย อีพี่ป้อง :z6:
-
สู้ต่อไปน่ะเติ้ล เชียร์อยู่ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เติีลเอ๊ยยย...จะลุกขึ้นป่ะเนี่ย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เดาว่าเดี๋ยวพี่ตั้มก็คงจะรู้เรื่องนี้...แล้วพี่ตั้มจะสอนเติ้ลยังไง แต่พี่ตั้มก็เป็นพี่ชายที่ดีเสมออ่ะสำหรับเรา #ทีมพี่ตั้มเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือพี่ป้องกับเติ้ลลล???
-
:hao4: รอตอนต่อไปดีกส่า ำม่รู้จะพูดอะไร มันจุกอยู่ในอก กับการเปลี่ยนแปลงทั้งหมด ของตัวละคร เหมือนอยู่คนละดาว
-
รออยู่นะครับ
-
ผมน็อก! เป็นครั้งแรกที่โดนเอาจนสลบ รู้สึกเหมือนตูดตัวเองถูกใช้งานอย่างหนักจนบาน ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว พวกเราจะเผายายตอนสิบเอ็ดโมง หวังว่าผมคงตื่นทันนะ ขืนผมไปเผายายไม่ทันผมคงเกลียดตัวเองไปตลอดชีวิต แต่ที่แน่ๆ ผมไม่ได้ให้อาหารไก่อีกละ
ผมรู้สึกห้องมันเงียบๆ เลยพลิกตัวหันไปดูข้างๆ พี่ป้องไม่อยู่!
ในห้องนอนของพี่ป้องเหลือแค่ผมคนเดียว มีผ้าแพรห่มตัวผมที่นอนโป๊อยู่ น่าจะเป็นพี่ป้องคลุมให้ อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้ผมนอนแก้ผ้าจนไม่สบายแฮะ ยอมรับเลยว่าลึกๆ แล้วแอบดีใจ พี่ป้องทำแบบนี้ผมหลงอ่ะ! ฟิน!
แต่ผมดีใจได้ไม่นานก็ต้องตกใจเมื่อลองขยับตัวแล้วพบว่าผมเลือดออก! มีเลือดเปื้อนอยู่ตรงตูดกับบนผ้าปูอย่างกับผมพึ่งเสียซิงครั้งแรก! เมื่อคืนพี่ป้องรุนแรงเกินไปแล้ว! ขนาดครั้งแรกที่ทำกับพี่เบสท์ผมยังไม่เลือดออกเลยนะ! พอเก่งแล้วก็ไม่เกรงใจตูดคนอื่นบ้างเลย!
แต่โอเค ผมให้อภัยก็ได้เพราะเมื่อคืนโคตรมัน!
รีบไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า เดี๋ยวไปเผายายไม่ทัน ผมต้องคิดข้ออ้างดีๆ เอาไว้บอกพ่อด้วย ผมหายมาทั้งคืนไม่รู้จะวุ่นวายกันรึเปล่า ขออย่าให้พ่อรู้เล้ยว่าผมหนีมานอนกับพี่ป้อง! ไม่งั้นแทนที่ผมจะต้องคิดแผนการฉกพี่ป้องจากแฟนอย่างเดียวผมอาจจะต้องคิดว่าทำยังไงให้พ่อยอมรับพี่ป้องด้วย แต่ผมต้องทำให้พี่ป้องกลับมารักผมเหมือนเดิมก่อนเป็นอันดับแรก!
แต่พอลองลุกขึ้นแล้วผมถึงกับทรุด! ผมแทบยืนไม่ไหวอ่ะ เข่าอ่อนแข้งขาไม่มีแรงเลย ปวดไปทั่วทั้งตัว รู้สึกว่าตูดตัวเองระบมมาก ฉีกแน่ๆ ไอ้พี่ป้องบ้า! ของตัวเองก็โคตรใหญ่แทนที่จะถนอมตูดน้องหน่อย เจ็บอ่ะ น้ำตาเล็ดทุกย่างก้าวเลย!
ห้องน้ำอยู่ชั้นล่างด้วย โอ๊ย! คลานสิงานนี้!
ผมรู้แล้วว่าทำไมยายแกถึงได้ย้ายสัมภาระกับที่นอนลงไปนอนที่ชั้นล่าง พอสังขารมีปัญหาแล้วเราเดินขึ้นลงบันไดไม่ไหวจริงๆ นั่นแหละ ขาผมสั่นพั่บๆ เลยตอนก้าวลงบันได ต้องเกาะราวพยุงตัวเองไว้เลยอ่ะ!
แต่พอลงบันไดไปได้ครึ่งนึงแล้วผมก็ชะงัก ตรงตั่งที่ยายแกใช้เป็นที่นอนมีพี่ป้องนั่งอยู่ตรงนั้น และพี่ป้องกำลังร้องไห้ พี่ป้องกอดผ้าถุงยายเอาไว้แล้วร้องไห้น้ำตาเต็มหน้า พี่ป้องไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายแต่กำลังพยายามร้องไห้แบบไม่มีเสียง ผมคิดไปได้ยังไงว่าพี่ป้องจะไม่เสียใจที่ยายแท้ๆ ตาย ขนาดผมที่เป็นหลานชายข้างบ้านยังเสียใจมากเลย
ผมเลยย่องไปกอดพี่ป้องจากทางด้านหลัง พี่ป้องตกใจหันมามองหน้าผม น้ำตาเต็มหน้าหมดหล่อเลยแฮะ
“พี่ป้องยังมีผมอยู่นะ พี่ไม่ได้เหลือตัวคนเดียวหรอก”
พูดไปแล้วก็อายแฮะ ผมพูดแบบนั้นออกไปได้ยังไงว้า เขิน!
แต่แบบ... ผมเข้าใจนะ พี่ป้องมีแต่ยายปัน ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีก พอยายแกตายก็เท่ากับว่าพี่ป้องเหลือตัวคนเดียวแล้ว ผมแค่อยากบอกพี่ป้องว่าเค้ายังมีผมอ่ะ เขินจัง ไม่กล้าสบตาพี่ป้องเลยแฮะ เนียนซุกแผงอกพี่ป้องดีกว่า กล้ามอกแน่นเป็นบ้า! ล่ำขึ้นตั้งเยอะ ถึงจะยังมีขนหน้าอกยุบยับแต่ผมจะพยายามคิดว่ามันเซ็กซี่ก็แล้วกัน
อยู่ๆ พี่ป้องก็กอดผมตอบ พี่ป้องเอามือมาลูบหัวผมด้วย! เคลิ้มเลยดิงานนี้!
“ขอบใจ ถ้าพี่ไม่อยู่ฝากเติ้ลดูแลที่นี่ด้วยนะ ยายคงให้อภัยพี่ถ้าคนที่ซื้อต่อคือเติ้ล”
“ทำไมอ่ะ พี่ป้องจะขายจริงๆ เหรอ? เก็บไว้ก็ได้ ผมสัญญาว่าจะมาดูแลให้เรื่อยๆ ไม่ต้องขายให้ผมหรอก”
“พี่กลับมาอยู่ที่นี่ไม่ไหวหรอกพี่มันเป็นหลานเฮงซวย มัวแต่ทำงานไม่ได้มาดูแลยาย พี่ไม่อยากเดินทางไปๆ มาๆ แล้ว เติ้ลรู้ใช่ป่ะว่าพ่อแม่พี่ตายยังไง พี่อยากอยู่เป็นหลักเป็นแหล่ง”
“พี่ก็กลับมาอยู่ที่นี่ดิ”
“ที่นี่มีแต่ความทรงจำที่พี่ไม่อยากนึกถึง พี่อยากลืมทุกอย่างแล้วไปเริ่มต้นใหม่”
“เหมือนที่พี่มีแฟนใหม่คนนั้นใช่มั้ย? พี่อยากไปเริ่มต้นใหม่กับเค้าใช่ป่ะ?”
โอเค พี่ป้องกำลังกอดผมอยู่ เรากำลังคุยเปิดอกกัน ถ้าพูดกันดีๆ ผมอาจจะปรับความเข้าใจกับพี่ป้องได้ แต่ผมทนไม่ไหวอ่ะ พี่ป้องดันพูดว่าจะลืมทุกอย่าง ผมไม่ยอมอ่ะ!
พี่ป้องผละออกจริงๆ ด้วย เค้าเปลี่ยนจากกอดมามองหน้าผมแทน เรามองตากัน สายตาของพี่ป้องดูอบอุ่นแต่ก็เศร้าด้วย เค้าโกรธผมเหรอ? ไม่หรอกถ้าพี่ป้องหงุดหงิดผมมุมปากเค้าจะไม่ยกขึ้นนิดนึงแบบนี้ เวลาพี่ป้องทำแบบนี้คือแอบยิ้มชัดๆ พี่ป้องกำลังยิ้มให้ผมจริงดิ!?
ผมเดาอารมณ์พี่ป้องไม่ถูกแต่ว่าพี่ป้องคนนี้ผมรู้จักนะ! นี่แหละพี่ป้องที่ผมคุ้นเคย!
ด้านเข้าไว้ตะวัน ถ้าไม่อ้อนพี่ป้องตอนนี้ผมก็ไม่มีโอกาสแล้ว! ผมจะไม่ยอมเสียพี่ป้องไปให้ใครเด็ดขาด พี่ป้องต้องเป็นของผมดิ!
“ผมไม่อยากลืมอ่ะ ผมลืมพี่ป้องไม่ได้ พี่ป้องอย่าลืมผมนะ จะให้ผมทำอะไรก็ได้ให้ผมเป็นแค่กิ๊กผมก็ยอม ขอแค่พี่ป้องอย่าทิ้งผมนะ ผมยอมเป็นที่สองก็ได้ขอแค่พี่ป้องอย่าหายไปแบบนั้นอีกได้มั้ย ผมไม่อยากอยู่โดยไม่มีพี่ป้องอยู่ข้างๆ”
นี่เป็นประโยคตอแหลที่สุดในชีวิตที่ผมเคยพูดออกจากปากของตัวเองเลย! แต่ถ้าผมตอแหลแล้วได้พี่ป้องคืนมาผมก็ยอมอ่ะ เป็นไงเป็นกันดิ!
“ได้ยังไง พี่มีแฟนแล้วเติ้ลก็รู้”
“ผมรู้ ผมก็ไม่ได้ให้พี่ป้องเลิกกับแฟนนี่ ผมไม่ได้บอกให้พี่ป้องเลิกรักเค้าซักหน่อย พี่ไม่ต้องรักผมก็ได้ ผมจะไม่เรียกร้องอะไรหรอกขอแค่พี่ป้องอย่าหนีผมไปอีกก็พอ ผมยอมเป็นที่ระบายอารมณ์เฉพาะเวลาที่พี่เหงาก็ได้ ยอมทุกอย่างอ่ะ”
“มึงพูดอะไรออกมาวะ! รู้ตัวป่ะ?”
ง่า เสียงดุเลย ขึ้นมึงกูแบบนี้แปลว่าโกรธแน่ๆ
ซวยเลยพี่ป้องโกรธผมแล้ว สงสัยบทนางเอกดราม่าไม่เวิร์ก ทำไงดีอ่ะ? เอาแต่ใจก็ไม่ได้ดราม่าก็ไม่ดี สงสัยต้องงัดไม้นี้มาสู้!
“ผมรู้แต่ผมรัก”
“มึงทำอะไรน้องกู!”
ผมยังพูดคำว่า “รักพี่ป้อง” ไม่จบเลยนะพี่ตั้ม! แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้สารภาพรักกับเค้าอ่ะ!
พี่ตั้มไม่พูดพร่ำทำเพลงตรงเข้ามาคว้าตัวพี่ป้องไปต่อยเฉยเลย!
“ไอ้สัส! มึงทิ้งน้องกูๆ ไม่ว่าแต่มึงมีคนอื่นแล้วยังมายุ่งกับน้องกูเนี่ยนะ มึงทำแบบนี้กับเพื่อนได้ยังไงวะป้อง!”
คือแบบ... ผมก็อยากปฏิเสธอยู่นะ แต่สภาพผมกับพี่ป้องนี่ยังไงก็เข้าใจเป็นอื่นไม่ได้อ่ะ ผมใส่แต่ผ้าเช็ดตัว พี่ป้องก็นุ่งแต่ผ้าขาวม้า ร่องรอยมันฟ้องอ่ะ!
จะบอกว่าไม่มีอะไรกันก็ไม่ทันแล้วใช่มั้ย แถมผมกับพี่ป้องกำลังกอดกันอีก โกหกพี่ตั้มไม่ได้แล้ว!
“แล้วทีน้องมึงทำกูอ่ะไอ้เหี้ย! หลงน้องจนหน้ามืดตามัว”
แย่แล้ว! พี่ป้องพุ่งเข้าไปซัดพี่ตั้มกลับ แม่งเอ้ย! เพราะแบบนี้แหละผมถึงได้เกลียดนิสัยใจร้อนใช้แต่กำลัง!
“แต่มึงก็ทิ้งเติ้ลไปแล้ว! มึงมีคนอื่นแล้วกลับมายุ่งกับน้องกูอีกทำไมวะ ไหนบอกจะเลิกยุ่งกับน้องกูละไง ไหนบอกมีแฟนใหม่แล้วไงวะ ทำไมมึงไม่เห็นกะที่กูทำทุกอย่างให้มึงบ้าง ไอ้เพื่อนสารเลว สันดานหมาเลี้ยงไม่เชื่อง!”
“มึงไปถามน้องมึงดิว่าใครเริ่มก่อน มันยั่วกูเองทั้งนั้นอ่ะ กูก็เอามันฟรีเหมือนที่มึงทำกับผู้หญิงคนอื่นไงไอ้สัส!”
โอเค ผมเริ่มก่อน! อันนี้ผมผิดเอง แต่เอาฟรีเหรอ? เจ็บว่ะ!
ไอ้ที่กอดผมเมื่อกี้นั่นก็เอาฟรีด้วยป่ะวะ? ตกลงพี่ป้องยังเหลือความรู้สึกดีๆ กับผมบ้างมั้ย!
พี่ตั้มกับพี่ป้องซัดกันนัว และตอนนี้พี่ป้องก็เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำโดนพี่ตั้มขึ้นคร่อมบีบคอจนจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว พี่ผมโหดอ่ะ! กะเล่นถึงตายเลยเหรอพี่ตั้ม!
ช่วยพี่ป้องก่อนละกัน อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง!
“พอได้แล้ว!”
ยังๆ ยังไม่หยุด!
“พี่ตั้มหยุด พี่ป้องพอได้แล้ว โอ๊ย! พอได้แล้วทั้งคู่อ่ะ เลิกต่อยกันซะทีได้มั้ย!”
ไม่มีใครสนใจเสียงผมเลย พี่ป้องกำลังพยายามพลิกกลับมารัดคอพี่ตั้มแทน ให้ตายเหอะ! ถ้าผู้ชายที่รักกับพี่ต่อยกันแล้วเราควรจะช่วยใครก่อนดี!
“บอกให้พอยังไงละเว้ย! พอได้แล้ว ผมเริ่มเองผมผิดหมดทุกอย่างพอใจมั้ย เลิกต่อยกันซะทีสิเว้ย!”
ผมพยายามดึงแขนพี่ป้องออกจากคอพี่ตั้ม แต่พลาด พี่ป้องสะบัด ผมเสียหลักล้มก้นกระแทก!
“โอ๊ย!”
ร้องดิ! จุกจนลุกไม่ขึ้นเลย นอนงอตัวเลยอ่ะ มันเจ็บมาก เจ็บหนักเหี้ยๆ นาทีนี้ผมเอาตูดสัมผัสพื้นต่อไม่ไหวละ ขอคว่ำก่อนละกัน น้ำตาจะไหล!
“แม่ง....”
เจ็บอ่ะ! ซ้ำรอยเดิมชัดๆ ผมร้องเสียงหลงเหมือนโดนเชือดเลยอ่ะโคตรอาย แต่รู้สึกเหมือนพี่ตั้มกับพี่ป้องจะหยุดต่อยกันแล้ว ทั้งสองคนมองมาที่ผมตาค้าง
“เหี้ย! เลือด!”
“ตัวเล็กเจ็บตรงไหนบ้าง!”
พี่ป้องกับพี่ตั้มอุทานดังลั่น แต่อะไรนะ ผมเลือดออกอีกแล้วเหรอ?
“เติ้ล แหกเพิ่มป่ะ?”
ถามผมตรงๆ แบบนี้ผมก็อายเป็นนะพี่ป้อง แน่ะยังจะมาเปิดผ้าเช็ดตัวเค้าอีก!
“มึงทำอะไรวะไอ้เหี้ย!”
“กูจะดูแผลน้องมึงไง เมื่อคืนเลือดไหลตั้งเยอะ ล้มลงไปเมื่อกี้แหกเพิ่มอีกรึเปล่าก็ไม่รู้”
“ไอ้เหี้ย! มึงเอาน้องกูจนแหก?”
คือมันอายนะ “โดนเอาจนแหก”
แบบ... เขินอ่ะ พี่ตั้มพูดอะไรไม่ไว้หน้าผมบ้างเลย ถึงน้องชายพี่จะเป็นเกย์แต่ก็เขินเป็นนะเว้ย!
“พี่ตั้มพอเหอะ ผมก็อายเป็นนะพี่”
เขินหนักมาก อายที่สุดในชีวิต คือแบบผมกำลังจะซึ้งเลย เกือบจะกล่อมพี่ป้องได้แล้วเชียวแต่พี่ตั้มดันมาขัด แถมยังทะเลาะกันจนผมโดนลูกหลงแบบนี้อีก น่าอายจะตายเลือดไหลอย่างกับเป็นริดสีดวง ผมว่าตูดผมก็ไม่ได้ผ่านการใช้งานมาโชกโชนขนาดนั้นนะ ทำไมพอกลับมาโดนของใหญ่แล้วมันแหกแบบนี้อ่ะ ทีตอนนั้นที่เอากับพี่ป้องครั้งแรกยังไม่เป็นอะไรเลย เพราะลีลาพี่ป้องเปลี่ยนไปแน่ๆ เก่งแล้วฮาร์ดคอร์ขึ้นนะ เจ็บเลยผม
“พาผมไปห้องน้ำก็พอ เดี๋ยวผมจัดการแผลเอง”
“มา เดี๋ยวพี่ดูให้”
พี่ป้องขยับมาใกล้จะอุ้มผม แต่โดนพี่ตั้มสกัดดาวรุ่ง
“ไปไกลๆ ตีนเลยมึง”
อดฟินเลยอ่ะ ผมกำลังอินกับเยื่อใยของพี่ป้องอยู่แล้วเชียว เค้าเป็นห่วงผมด้วย
“น้องกูๆ ดูเองได้”
แล้วพี่ตั้มถามผมมั้ยว่าผมอยากให้พี่ดูรึเปล่า อายอ่ะ ถึงผมจะให้พี่ตั้มเช็ดตัวให้จนถึง ม.4 ก็เหอะ แต่เรื่องมาเปิดตูดให้พี่ชายตัวเองดูนี่มันก็...
“พอเหอะพี่ตั้ม แล้วตกลงพี่มาทำไม”
“ก็จะมารับหมาบางตัวไปวัด แต่ช่างแม่ง ตอนนี้ตัวเล็กสำคัญกว่า”
แย่แล้ว! ลืมไปเลยว่ายายยังรอเผาอยู่ที่วัด!
ขอโทษครับยาย ผมมัวแต่อ่อยหลานชายยายเพลินไปหน่อย แต่ที่ผมทำก็เพื่อยายนะ ยายก็ไม่อยากให้พี่ป้องขายที่แล้วหนีไปอยู่กรุงเทพคนเดียวใช่มั้ยล่ะ
“พี่ป้องรีบอาบน้ำแต่งตัวไปวัดเหอะ เดี๋ยวผมไหวแล้วจะตามไป”
“แต่...”
ฟินอ่ะ ถ้าพี่ป้องจะมองผมด้วยสายตาเป็นห่วงขนาดนี้ผมยอมเจ็บตัวบ่อยๆ เลยก็ได้ คุ้มสุดๆ
“ผมไม่เป็นไรหรอก มีพี่ตั้มอยู่ด้วยทั้งคน พี่ตั้ม! เอารถพี่ให้พี่ป้องยืมด้วยนะ”
เรื่องเอาแต่ใจบังคับพี่ชายผมถนัดอ่ะ
“อ้าวตัวเล็ก!”
“ไม่ต้องอ้าวอ่ะ พี่ป้องเค้าต้องไปเตรียมตัวที่วัด พี่แหละอยู่กับผม”
ผมมีเหตุผลนะ ไม่ได้เอาแต่ใจไร้สาระตลอดเวลาซักหน่อย เห็นป่ะ?
“ชิ!”
พี่ตั้มโยนกุญแจรถให้พี่ป้องแล้วอุ้มผมตัวลอย!
“เฮ้ย! จะพาผมไปไหนอ่ะพี่!”
“กลับบ้านเราดิจะอยู่ที่นี่ทำไม”
“แต่ว่า...”
ผมพยายามหันหลังไปสบตาพี่ป้องแต่พี่ตั้มอุ้มผมเดินลิ่วออกจากบ้านมาแล้ว แล้วใจคอพี่ชายผมจะอุ้มน้องในสภาพโป๊มีแต่ผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างเดินผ่านถนนข้ามไปในบ้านรั้วติดกันนี่เหรอ? โอย แถมในบ้านยังมีพวกเพื่อนพี่ตั้มอีกเพียบ งี้เค้าก็รู้กันหมดดิว่าผมเสร็จพี่ป้องอ่ะ แย่แล้ว!
อายอ่ะ เกิดมาก็พึ่งเคยอายสุดๆ ตอนนี้แหละ ยังไงงานเผายายทั้งที ผมก็ต้องมารำลึกถึงแกเป็นครั้งสุดท้าย แต่สภาพผมไม่ค่อยเอื้ออำนวยเท่าไหร่ เดินแทบไม่ไหว โดนทุกคนมองแปลกๆ ด้วยอ่ะ ขายหน้าจัง!
พี่ตั้มนึกว่าผมกลับบ้านกับพ่อ ส่วนพ่อก็นึกว่าผมไปกับพี่ แต่ตอนนี้คนรู้กันเกือบทั้งหมู่บ้านแล้วว่าผมหายไปอยู่กับพี่ป้องทั้งคืน แถมบางคนรู้ลึกรู้จริงเล่ากันปากต่อปากไปอีกว่าพี่ป้องจะยกนาให้พ่อผมเป็นค่าสินสอด เขินที่สุดในชีวิตเลย!
ผมถูกพี่ตั้มดุด้วย พี่ตั้มสั่งห้ามไม่ให้ผมมีเยื่อใยกับพี่ป้องอีก โดนว่าเยอะเหมือนกันแฮะ พึ่งเคยโดนพี่ตั้มโกรธจริงจังเป็นครั้งแรก พี่ตั้มไม่ยอมให้ผมมีโอกาสอยู่ใกล้ๆ พี่ป้องเลย จะแอบมองตากันพี่ตั้มยังขัดขวาง แถมพอเผายายเสร็จก็พาผมกลับบ้านทันที ไม่ยอมช่วยงานที่เหลือ สงสารพี่ป้องจัง
แต่ไม่ได้หรอก ตีเหล็กต้องตีตอนร้อนๆ พี่ป้องกำลังใจอ่อน ผมต้องรีบไปเสนอหน้า
“พี่ตั้ม พาผมไปหาพี่ป้องหน่อยดิ”
“ตัวเล็กจะไปหามันทำไม”
“ก็เค้าต้องเก็บกระดูกกันอีก ต้องทำอะไรอีกตั้งเยอะ ของในบ้านก็ยังไม่ได้เก็บ พี่ป้องเหลือตัวคนเดียว ผมอยากไปช่วยเค้า”
“ไปทำไมปล่อยมันทำเอง!”
“ก่อนหน้านี้พี่ยังช่วยเค้าอยู่เลย”
“ก็นั่นมันก่อนที่มันจะมาหลอกฟันตัวเล็ก”
หลอกฟัน!? พี่ตั้มพูดซะผมบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเลย ความจริงแล้วผมปล้ำพี่ป้องต่างหาก ยั่วเองทุกครั้งอ่ะ แรกๆ ก็ขึ้นเองบ้างแต่หลังๆ ให้พี่ป้องคร่อมแล้วมันกว่าเยอะ!
“เค้าหลอกอะไรผม?”
“มันมีแฟนอยู่แล้วละมาทำงี้กับตัวเล็กได้ไง มันไม่เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเราเลย มันมาทำให้น้องพี่เสียใจ”
พี่ตั้มรู้อยู่แล้วจริงๆ ด้วย ที่ผ่านมาปิดผมมาตลอดสินะ มิน่าเวลาผมถามถึงพี่ป้องทำเป็นไม่รู้บอกไม่ได้คุยไม่ติดต่อกัน
“พี่ป้องไม่ผิดหรอกพี่ตั้ม ผมรู้เรื่องแฟนพี่ป้องตั้งนานแล้ว ผมเป็นคนเริ่มเองเพราะผมตัดใจจากเค้าไม่ได้”
พี่ตั้มอึ้ง เค้าคงคิดว่าผมไม่รู้เรื่องนี้
“ตัวเล็กรู้แล้วเหรอ?”
แปลว่าผมเดาถูกว่าพี่ตั้มรู้เรื่องของพี่ป้องมาตลอดแต่ไม่ยอมบอกผม
“อืม ผมเคยเจอพวกเค้าตอนไปดูหนัง แฟนใหม่พี่ป้องสวยมากเลย แต่แก่กว่าใช่ป่ะ? พี่ป้องคงรักแฟนมากอ่ะ เปลี่ยนไปตั้งเยอะ หล่อขึ้นจมเลย พี่ป้องคงเปลี่ยนตัวเองเพื่อแฟนเนอะ น่าอิจฉาอ่ะ”
ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งย้ำเตือนกับตัวเองว่าพี่ป้องเค้ามีคนอื่นไปแล้ว ผมไม่ใช่คนสำคัญของพี่ป้องอีกต่อไป ผมมันก็แค่ของฟรี ผมผิดเองที่ไปเสนอหน้าอ้าขาให้เค้าเอาฟรี!
“ตัวเล็ก...”
รู้ดีว่าเค้ามีตัวจริงของเค้าอยู่แล้วแต่ผมตัดใจไม่ได้ ผมว่าผมเข้าใจหัวอกเมียน้อยนิดๆ แล้ว รู้ทั้งรู้ว่าผิด รู้ว่ามาทีหลัง รู้ว่าสิ่งที่ทำมันไม่ดี อาจจะทำให้คนอื่นเจ็บปวดแต่ก็ตัดใจไม่ได้เพราะรักเค้า ยอมทนทุกอย่างขอแค่ให้เค้ามีเราในสายตาบ้างก็พอ ถ้าผมใช้หัวใจรั้งพี่ป้องเอาไว้ไม่ได้ขอแค่ร่างกายผมดึงดูดเค้าได้บ้างก็พอ ผมยอมทุกอย่าง เพราะผมรักพี่ป้อง
“ผมรู้อยู่แล้วแต่ผมตัดใจไม่ได้เอง ผมไปนอนกับเค้าเองพี่ป้องไม่ผิดหรอก พี่ตั้มอย่าโกรธพี่ป้องเลยนะผมขอร้อง”
ผมขอร้องพี่ตั้มทั้งน้ำตา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของผม พี่ป้องไม่ควรต้องมาถูกตำหนิ คนที่เลวคือผมเอง!
“มานี่มาตัวเล็กของพี่”
พี่ตั้มอ้าแขนออกรอให้ผมเข้าไปซบ จะรออะไรล่ะผมก็ร้องไห้กับพี่ชายสิ พี่ตั้มลูบหัวให้ผมอย่างเคย อย่างน้อยถึงผมไม่มีพี่ป้องแต่ผมก็ยังมีพี่ตั้มละนะ
ยังไงซะอ้อมกอดของพี่ตั้มก็อบอุ่นที่สุด ผมอกหักแต่ยังได้มานั่งร้องไห้ซบอกพี่ชาย ก็ยังไม่ถือว่าย่ำแย่เท่าไหร่ แต่ผมสงสารพี่ป้อง ยายก็ตายแล้ว เพื่อนก็โกรธกัน แฟนก็ไม่อยู่ข้างๆ ในเวลาที่พี่ป้องไม่มีใครแบบนี้ขอแค่ให้ผมช่วยแบ่งเบาพี่ป้องบ้างผมก็พอใจแล้ว พี่ป้องไม่ต้องมองผมเป็นคนพิเศษก็ได้เพราะยังไงพี่ป้องก็เป็นคนพิเศษของผมเสมอ
“ผมรักพี่ป้องอ่ะพี่ตั้ม อย่าว่าผมเลยนะผมตัดใจจากเค้าไม่ได้จริงๆ อย่าห้ามผมเลย”
พี่ตั้มไม่พูดอะไร ไม่รู้ว่าพี่ชายผมจะยอมเข้าใจรึเปล่า แต่ผมเลือกที่จะเป็นแบบนี้เอง ต่อให้ใครมองว่าผมงี่เง่าผมก็ไม่แคร์เพราะเรื่องงี่เง่าที่สุดในชีวิตที่ผมเคยทำมาก็คือการไม่รั้งพี่ป้องเอาไว้ ตอนนี้ผมถึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เค้าคืนมา
ในที่สุดพี่ตั้มก็ยอมถอย พวกเรากลับไปช่วยพี่ป้องจัดการงานที่เหลือ พี่ตั้มยอมเลิกทิฐิพาคนไปช่วยงานพี่ป้องบ้างแต่ยังไม่ยอมให้ผมมีโอกาสอยู่กับพี่ป้องสองต่อสองเลย ผมยังทำคะแนนไม่ได้เลยอ่ะ! นี่ถ้าพี่ป้องหนีกลับกรุงเทพผมจะทำยังไง จะไปตามหาพี่ป้องพี่ไหน?
ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ยอมให้จบแบบนี้!
แต่ผมทำอะไรไม่ได้ เพราะข่าวลือเรื่องผมกับพี่ป้องเลยทำให้พ่อเริ่มสงสัย พ่อผมไม่ได้พูดอะไรหรอกแต่มักจะถามถึงพี่ป้องบ่อยๆ เดี๋ยวๆ ก็ถามอีกแล้วว่าวันนี้ไปช่วยพี่ป้องมาเป็นยังไงบ้าง ทีเมื่อก่อนไม่เห็นซัก ทำมาเลียบๆ เคียงๆ ว่าผมสนิทกับพี่ป้องมากมั้ย ผมบอกตามตรงว่ากลัวพ่อจะไปจัดการพี่ป้อง ตอนนี้เลยต้องนิ่งอย่างเดียวเท่านั้น
ฮือๆ อดทนไว้นะตะวัน เพื่อความปลอดภัยของพี่ป้อง!
วันนี้ผมมาช่วยพี่ป้องเก็บข้าวของในบ้าน ของบางอย่างพี่ป้องก็ใส่กล่องเอาไปบริจาค แต่บางอย่างพี่ป้องก็ทิ้งโดยไม่มีเยื่อใย นอกจากผมกับพี่ตั้มที่ค่อนข้างสนิทกันแล้วก็ไม่มีใครมาช่วยอีกเพราะนี่ไม่ใช่งานศพ พี่ป้องแค่จะเคลียร์ข้าวของในบ้าน
ตกลงพี่ป้องจะขายที่จริงๆ ด้วยอ่ะ! ใจคอเค้าจะไม่กลับมาที่นี่แล้วจริงๆ พี่ป้องใจร้ายมาก!
พ่อผมเอาจริงเตรียมเงินไว้ซื้อที่นาของพี่ป้องเรียบร้อย พ่อบอกว่าที่แปลงนั้นยังอุดมสมบรูณ์จะเอาไปปล่อยให้คนมาเช่าทำนาต่อ แต่เรื่องบ้านผมรู้สึกเหมือนพี่ป้องยังลังเลสองจิตสองใจ ตอนแรกพี่ป้องไม่ค่อยสนใจเรื่องลูกหนี้ ก็คนทั่วไปในหมู่บ้านนี้ทั้งนั้น พี่ป้องคงขี้เกียจไปตามทวงเพราะนึกว่าไม่เท่าไหร่ เค้าไม่อยู่จะมาเก็บดอกรายวันแบบยายปันก็ทำไม่ได้ แต่พอผมเอาบัญชีให้ดูว่ามันเกือบแสน บางบ้านก็มากู้ไปหลายหมื่นพี่ป้องถึงกับตาลุกวาวเริ่มลังเลขึ้นมา สบโอกาสผมล่ะ!
“อย่าพึ่งขายบ้านเลยพี่ป้อง ถ้าพี่ขายบ้านนะ พวกที่เหลือเค้าก็นึกว่าพี่ไม่อยู่แล้วคงคิดว่าง่ายๆ ว่าไม่ต้องจ่ายก็ได้”
สีหน้าครุ่นคิดของพี่ป้องบอกผมว่าพี่ป้องเองก็รู้อยู่แก่ใจ ผมต้องรีบสุมไฟความงกของพี่ป้องให้ร้อนยิ่งขึ้น หึๆ
“คิดดูดีๆ นะ ชาวบ้านแถวนี้ก็ใช่ว่าจะรวย อยู่ๆ พี่จะไปเอาเงินต้นจากเค้าหมดเค้าก็ไม่มีจ่ายหรอก ดีไม่ดีจะหาว่าพี่ไปรังแกเค้าด้วย ยังไงพี่ก็ต้องไปคุยกับเค้าเรื่องชำระหนี้อยู่ดีว่าให้ทยอยจ่ายคืนยังไง แต่คนแถวนี้เหนียวหนี้กันทั้งนั้นถ้าพี่ขายบ้านไปเค้าก็ไม่เกรงใจพี่หรอก”
“เออรู้แล้วน่ะไม่ต้องพูดมาก มึงก็ยุกูจริง!”
หึๆ สำเร็จ!
“มึงคิดว่าไงอ่ะตั้ม?”
เห็นแววตาที่พี่ป้องหันไปขอความช่วยเหลือจากพี่ตั้มแล้วผมแปลบในอกแปล๊บๆ แฮะ
“ทำไมกูต้องไปตามเก็บหนี้ให้มึง”
พี่ชายผมรักใครก็จะดีด้วยสุดๆ ถึงไหนถึงกัน แต่ถ้าเลิกรักแล้วน่ากลัวอ่ะ แล้วตอนนี้พี่ตั้มก็กำลังโกรธพี่ป้องเพราะเรื่องของผม
“กูแบ่งเปอร์เซ็นต์ให้มึง”
“ได้ไม่คุ้มเหนื่อยกูไม่อยากทำ”
“มึงจะเอาเท่าไหร่ก็เอาไปขอให้กูได้เงินต้นยายกูคืนมาพอ”
สงสัยผมต้องอ้อนพี่ตั้มซะหน่อยแล้ว พี่ชายผมเล่นตัวชะมัด!
“พี่ตั้ม... ช่วยพี่ป้องเค้าหน่อยดิ นะ น้า”
“ตัวเล็กไปหยิบลังเปล่าท้ายรถให้พี่หน่อย”
พี่ก็ไล่ผมจัง! จะขัดขวางผมกับพี่ป้องไปถึงเมื่อไหร่ห๊ะ!
ผมชักโมโหแล้วนะ พี่ตั้มจะไม่ยอมให้ผมได้อ่อยพี่ป้องดีๆ เลยใช่มั้ย! ทำไมอ่ะ ถึงพี่ป้องจะมีแฟนอยู่แล้วละไง ถ้าผมทำให้เค้าเลิกกันได้ก็ไม่มีปัญหาแล้ว ผมรู้ว่ามันไม่ดีแต่ผมรักพี่ป้องนี่ แล้วผมเชื่อว่าลึกๆ แล้วพี่ป้องต้องยังรักผมอยู่เหมือนกัน ขอแค่ผมทำให้พี่ป้องรักผมเหมือนเดิมก็เท่านั้น...
พูดอ่ะมันง่าย แต่โอกาสมันไม่เป็นใจให้ผมเลย แค่ลำพังต้องเอาชนะใจพี่ป้องให้ได้ก็ยากแล้วนี่ผมยังมีครอบครัวมาขัดขวางอีก ชักท้ออ่ะ
ผมเดินออกมาหยิบลังใส่ของตามที่พี่ตั้มสั่ง พี่ป้องแพ็คข้าวของเอาไว้ อันไหนที่ยังตัดสินใจไม่ได้พี่ป้องก็จะเก็บลงกล่องกันฝุ่น บางส่วนพี่ป้องก็บอกว่าจะเอากลับกรุงเทพ คิดจะส่งไปรษณีย์ไทยเนี่ยนะ! รู้จักฤทธิ์ไปรษณีย์ไทยน้อยไปซะแล้ว ใจคอพี่จะไม่กลับมาที่นี่อีกรึไง เก็บของทิ้งไว้แล้วค่อยเอารถมาขนหรือไม่ก็เอากลับไปที่ละกล่องก็ได้ ทำอย่างกับไม่อยากกลับมาที่นี่อีกงั้นอ่ะ ผมเสียใจนะ ผมไม่อยากให้เรื่องของเราจบกันแบบนี้
-
แต่พอผมเข้าไปในบ้าน พี่ป้องกับพี่ตั้มกลับไม่อยู่ หายไปไหนอ่ะ!
ผมได้ยินเสียงคนคุยกันดังมาจากด้านหลัง ผมเห็นหลังพี่ตั้มหายเข้าไปในสวนหลังบ้านไวๆ เลยแอบตามออกมา พี่ตั้มชวนพี่ป้องออกไปยืนคุยกันที่หน้าห้องเก็บของ พี่ชายผมหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบด้วย ชอบทำแบบนี้เวลาเครียดทุกทีเลยพี่ตั้ม ปอดตัวเองจะแย่อยู่แล้วยังไม่เลิกสูบอีก
แต่ผมอยากรู้อ่ะ จะคุยอะไรกันหว่า?
“เรียกกูมานี่มีอะไรจะคุยก็ว่ามา”
“ตกลงมึงจะเอายังไงกับน้องกู?”
โห! ตรงมากพี่ตั้ม แต่โดนใจผมสุดๆ อ่ะ
ผมอยากรู้มาก แต่อีกใจก็ไม่กล้า สองเท้าผมลังเลระหว่างพาตัวเองออกไปจากที่นี่หรือยืนแอบฟังต่อตรงนี้
ถ้าพี่ป้องตอบปฏิเสธผมจะทำยังไง?
แต่พี่ป้องนิ่งแฮะ สีหน้าเค้าหนักใจ ผมควรดีใจใช่ป่ะ? อย่างน้อยเค้าก็ไม่ตอบปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยทันที พี่ป้องยังมีใจให้ผมอยู่จริงๆ ด้วย!
“ไอ้สัส!”
พี่ป้องเงียบนานจนพี่ตั้มเดือด พี่ชายผมก็ใจร้อนจริง! อย่าเร่งดิเดี๋ยวพี่ป้องก็ไม่รักผมหรอก!
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง กูมีแฟนแล้ว!”
“ก็ไปบอกเลิกอีนั่นดิ”
“ไอ้เหี้ย! เค้าไม่ได้ทำอะไรผิดให้กูไปบอกเลิกได้ยังไง”
“แล้วมึงมาเอาน้องกูทำไม ไอ้สันดาน!”
ผมเห็นพี่ป้องทำหน้าเสียใจ ในแววตาของพี่ป้องมันบอกชัดว่าเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เค้าเสียใจที่นอนกับผมเหรอ?
“กูถามมึงตรงๆ เลยมึงยังรักน้องกูอยู่รึเปล่า?”
แค่เห็นสีหน้าพี่ป้องเมื่อกี้ผมก็เจ็บแล้ว ผมไม่กล้าฟังคำตอบหรอก
ผมหันหลังให้ทั้งคู่ ตั้งใจว่าจะไปแล้ว ผมไม่อยากอยู่ฟังคำตอบอ่ะ รักหรือไม่รักก็ไม่มีประโยชน์แล้ว พี่ป้องเค้าไม่เลือกผมหรอก เค้าเลือกแฟน
“มึงตอบกูมาสิไอ้ป้อง!”
พี่ตั้มเริ่มโมโหอีกแล้ว ผมได้ยินเสียงคนถูกต่อยจนล้ม พี่ป้องอุทานเบาๆ
ขาผมหนักอึ้ง ผมควรจะเดินไปได้แล้วใช่มั้ย? ไม่มีประโยชน์ที่ผมจะอยู่ตรงนี้อีก
“ถ้ามึงรักเติ้ลก็เลิกหนีซักทีสิวะไอ้เหี้ย! เติ้ลมันรักมึงมากแค่ไหนมึงก็เห็น ถ้ามึงจะตัดใจจากน้องกูละมึงปล่อยให้เกิดขึ้นได้ยังไง ตกลงมึงจะเอายังไงกันแน่ไอ้ขี้ขลาด!”
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง! กูไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า กูนึกว่ากูตัดใจจากมันได้แล้ว เติ้ลมันยั่วกูขนาดนั้นใครจะไปทนไหววะ! กูไม่คิดว่ามันจะรักกูนี่”
“กูบอกมึงแล้วว่าเติ้ลมันรักมึง มึงแค่ต้องรอให้มันรู้ใจตัวเอง มึงหนีไปเองนะไอ้ป้อง!”
“กูรู้! แต่พี่แจงเค้าไม่ได้ทำอะไรผิด เค้าดีกับกูมาก กูเคยทำเค้าท้องนะตั้ม กูทิ้งเค้าไม่ได้หรอก”
อะไรนะ!? ท้อง!
ช็อกอ่ะ
ผมเผลอหันกลับไปมองหน้าพี่ป้อง เค้านั่งอยู่บนพื้นมีพี่ชายผมยืนจังก้าส่งสายตาดูถูกให้
“แต่มันก็แท้งไปแล้ว มึงยังโสดนะป้อง”
ท้องอะไร? แท้งอะไร? พี่ป้องกับผู้หญิงคนนั้น...
“มึงจะให้กูทิ้งผู้หญิงที่เกือบจะเป็นแม่ของลูกกูเนี่ยนะไอ้สัส!”
แล้วผมล่ะ? พี่เอาผมไปไว้ตรงไหน!
“ทิ้งผู้หญิงที่มึงไม่ได้รักมาหาคนที่รักมึง แล้วมึงก็รักเค้ามาตลอด มึงยังรักน้องกูอยู่”
ทำไมพี่ป้องต้องทำท่าลังเลด้วยอ่ะ หรือพี่ป้องจะไม่ได้รักผม?
“กูไม่แน่ใจแล้วว่ะตั้ม กูรักเติ้ล แต่กูอยากมีครอบครัว เหอะๆ ยายกูตายแล้ว มึงเข้าใจป่ะกูเหลือคนเดียวแล้วไอ้เหี้ย!”
“แล้วกูไม่ใช่ครอบครัวมึงเหรอวะ? กูไม่ใช่เสี่ยวมึงเหรอ? กูกับเติ้ลคือครอบครัวของมึง!”
ผมพึ่งรู้ว่าพี่ป้องกับพี่ตั้มเป็นเสี่ยวกัน เค้าผูกเสี่ยวกันตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมผมไม่รู้!
ทุกคนปิดบังผมเหมือนคนโง่! ทำไมผมไม่เคยรู้อะไรเลย!
“ไอ้เด็กเปรตผีเข้าผีออกนั่นอ่ะนะ? มันจะรักกูถึงเมื่อไหร่? เกิดมันโมโหอะไรกูอีกอ่ะ มึงก็รู้นิสัยน้องมึง กูเหนื่อยว่ะตั้ม”
พี่ป้องไม่เชื่อมั่นในความรักของผมเหรอ พี่ไม่เชื่อว่าผมรักพี่จริงๆ เพราะเมื่อก่อนผมเคยสับสนใช่มั้ย แม่ง!
“สรุปมึงอยากได้เมีย อยากมีลูก?”
“กูอยากได้คนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างกู กูโตแล้วตั้ม กูไม่อยากบ้าอยู่คนเดียวอีกแล้ว กูต้องทำมาหากินสู้กับงานทุกวัน เหนื่อยสัส พี่แจงเค้าเข้าใจกู เค้าช่วยให้กูปรับปรุงตัวเข้ากับคนในสังคมได้ กูจำเป็นต้องมีเค้าว่ะ”
ที่ผ่านมาผมทำให้พี่ป้องเหนื่อยมาตลอดงั้นดิ ผมสู้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ไม่ใช่เพราะพี่ป้องไม่รักผม แต่เป็นเพราะผมไม่ดีพอที่จะอยู่เคียงข้างพี่ป้อง
“แล้วมึงเอาน้องกูไปไว้ที่ไหน?”
“มันอยู่ในใจกูมาตลอด แต่มึงก็รู้ บางครั้งคนเราก็มองแต่เฉพาะความรักไม่ได้ หนนี้กูเลือกรักเพื่ออนาคตตัวเองว่ะตั้ม”
ผมถูกพี่ป้องเก็บไว้ในส่วนลึกของหัวใจ แต่ที่ข้างกายพี่ป้องไม่ใช่ของผม
“งั้นมึงก็เลิกยุ่งกับเติ้ลซะ หายไปจากชีวิตมัน อย่าโผล่มาอีก รับปากกู”
“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น”
ผมแอบฟังพวกพี่ๆ เค้าคุยกันจนจบจนได้ มันก็เจ็บไปอีกแบบเนอะ “ไม่ดีพอ” ปกติเรามักจะเจอบอกเลิกด้วยถ้อยคำสวยหรูว่าดีเกินไปแท้ๆ แต่ผมถูกพี่ป้องตัดสินว่าไม่ดีพอ
มาคิดๆ ดูแล้วอาจจะจริงก็ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมทำแต่เรื่องงี่เง่าให้พี่ป้องปวดหัว พี่ป้องต้องเหนื่อยใจเพราะผม
“ก็คงอย่างนั้น” เสียงของพี่ป้องบาดลึกในหัวใจ
น้ำตาผมเริ่มไหลแต่ผมยังหัวเราะให้ตัวเอง พี่ป้องยังรักผมอยู่ล่ะ ฮ่าๆ เค้ายังรักผมอยู่ ผมดีใจชะมัด!
ผมยืนนิ่ง ซ่อนตัวอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้น้ำตาไหลช้าๆ ผมร้องไห้เงียบๆ กับตัวเอง ร้องฉลองให้กับหัวใจพี่ป้องที่ยังเป็นของผม และก็ร้องเสียใจเพราะรู้ดีว่าผมจะไม่มีวันได้ตัวพี่ป้อง
สุดท้ายผู้ชายก็คู่กับผู้หญิง มันแน่นอนพอๆ กับที่ความรักของเกย์ไม่มีวันยาวนาน ก็แค่ผู้ชายสองคนเอากันจนกว่าจะเบื่อก่อนที่ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปหาคนใหม่ ส่วนผมก็เป็นเกย์หน้าโง่ที่เพ้อฝันกับรักแท้ที่ไม่มีอยู่จริง!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
(https://scontent-sin1-1.xx.fbcdn.net/hphotos-xaf1/v/t1.0-9/11745776_470092636492917_9154302422090535510_n.jpg?oh=0ff367cd35da08379fbd32b018b50a8e&oe=5668346E)
ควรรีบเผ่นก่อนคนอ่านจะกรีดร้องปาของด่า ฮ่าๆ
มาเสิร์ฟกันยาวๆ แม้คนจะหาย คาดว่าเพราะอาจจะช็อกกับเหตุการณ์ล่าสุดถึงกับพูดไม่ออก ไม่ก็ส่วนนึงอ่านอีบุ๊กแล้วเรียบร้อย หรือไม่ก็คงเลิกอ่านนิยายเรื่องนี้ไปแล้ว ฮ่าๆ
คิดว่าหลายคนคงเดาได้แล้วว่าสาเหตุที่พี่ป้องเปลี่ยนไปคืออะไร ทำไมเราถึงสปอยมาเรื่อยๆ ว่าพี่ป้องเลว
เติ้ลอาจจะเลวตรงที่ เอาแต่ใจ เอาตัวเองเป็นใหญ่ ไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น พื้นฐานมาจากการขาดความอบอุ่น ทำตัวเหมือนเด็กชอบเรียกร้องความสนใจ มีพฤติกรรมน่ารำคาญจนถึงขั้นคนอ่านสมน้ำหน้า จนถึงตอนนี้หลายๆ คนก็ยังพูดว่า "สงสารเติ้ลไม่ลง"
แต่ในความร้ายกาจแบบเด็กเปรตของเติ้ล ก็มีสิ่งดีๆ ซุกซ่อนอยู่เช่นกัน คนอ่านจะค้นพบมันหรือไม่ก็ขึ้นกับการเปิดใจของท่านเองแหละ บางคนอาจจะรับได้ บางคนอาจจะยังรับไม่ได้
คนที่ชื่นชอบเคะใสปิ๊งน่าทนุถนอมน่าปกป้องคงหมายหัวเราว่าอย่าได้หลงเข้ามาอ่านนิยายของคนแต่งคนนี้ ก็จริงนะ ขอโทษด้วยจริงๆ ที่เราแต่งนิยายเขียนคาแรคเตอร์สีเดียวแบบนั้นไม่ได้ ส่วนใหญ่เราชอบเทสีเทาใส่ลงไปน่ะ
ดังนั้นพี่ป้อง ผู้ที่คนอ่านหลายๆคนพูดว่า "พี่ป้องปากไม่ดี ทำน้อง" ในตอนแรกๆ และชื่นชมยกป้าย #ทีมปกป้อง ตอนโดนข่มขืน เลยกลายเป็นคนแบบนี้ แหะๆ
ซึ่งจริงๆ แล้วเราไม่ได้"ฉีก"คาแรคเตอร์ที่ตัวเองสร้างเลยสักนิด เราปูมาอย่างแน่นด้วยซ้ำว่าพี่ป้องเป็นพวกขี้แพ้ ชอบหนี และมีนิสัยใช้อารมณ์ตัดสินปัญหา
ดังนั้นพี่ป้องจึงต้านทานการยั่วยวนของเติ้ลไม่ได้ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เค้าเลือกจะหนีไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไปอยู่ในสังคมที่เค้าหลุดพ้นจากอะไรเดิมๆ ป้องทำมากกว่าการรับผิดชอบแฟน ป้องรู้ดีว่าตัวเองกลัวที่จะอยู่คนเดียวเช่นกัน ป้องจำเป็นต้องมีคนที่รับมือตัวเองได้อยู่ข้างๆ อิพี่มันอาจจะเริ่มคิดแบบนี้ได้ตอนกลับมาอยู่กับอ้นก็ได้นะ?
จากเดิมที่แกล้งทำเป็นไม่แคร์สังคมสนแต่โลก 2D อินเตอร์เน็ตและการ์ตูน พี่ป้องบรรลุธรรมว่ามนุษย์เป็นสัตว์สังคม แต่เป็นอ้นเองที่ฉลาด นางไม่ปิดกั้นตัวเองนะ *ต้องรอลุ้นว่านางกับพี่ป้องอะไรยังไง อย่าพึ่งเดาสุ่มสี่สุ่มห้าแช่งชะนีที่ปรากฏในเรื่องนะจ้ะ ฮ่าๆ*
ยังคงมีประเด็นหนักๆ มาเสิร์ฟอยู่เรื่อยๆ
เวลาเราเห็นบทบาท "เมียน้อย" ในนิยาย คนชอบเขียนให้มีแต่เมียน้อยทนได้กับเมียน้อยร้ายๆ ส่วนใหญ่คนชอบเขียนให้ "เคะ" น่าสงสารด้วยการเป็นลูกเมียน้อยพ่อไม่รัก แม่มีปัญหาทางจิตไม่ก็ทิ้งลูก มันจะได้คะแนนความน่าสงสารเพิ่มขึ้นอีก10%รึไง?
หรือไม่เราก็จะเห็นเมียน้อยสุดแสบอย่าง "เรยา" เราไม่ค่อยพูดถึงประเด็นเมียน้อยที่เต็มใจทำเพราะมันผิดศีลธรรม มันต่ำ เป็นการกระทำของคนชั่ว แต่เติ้ลเต็มใจ คิดแย่งแน่นอน ก้ำกึ่งระหว่างน่าสงสารเพราะเป็นรักแรก(ที่ห่างไป)กับหน้าด้านแย่งทั้งๆที่รู้ว่าเขามีใหม่
แต่อย่างที่เห็น ตบมือข้างเดียวไม่ดัง พี่ป้องควรจะผลักน้องออกแล้วไล่เติ้ลออกจากห้องถ้าพี่เป็นผู้ชายที่ดีพอ แต่พอดีพี่แกเลวตั้งแต่แรกแล้วไง พอตัวเองเสียศูนย์เรื่องความรัก พี่ป้องก็ทำตัวแบบ"ใครก็ได้มาเหอะ"เหมือนกัน พอมาเจอรักเก่าถ่านที่ดับไฟเลยไหม้คุขึ้นมา
ยังไงก็ตาม พี่ตั้ม #ดีงามมาก มีตอนฮาๆ เบรกดราม่าเล็กน้อยก่อนจะทำคนอ่านอึ้งกันต่อกับเรื่อง "ท้อง" อิๆ
ป.ล. หวังว่าเติ้ลคงจะน่ารักขึ้นบ้างในสายตาคนอ่าน แต่ถ้าตอนนี้ยังไม่น่ารัก เดี๋ยวรอดูตอนหน้าก็ได้
-
:sad4: เชื่อแล้วว่าดราม่า น้ำตาไหลไปกับเติ้ลเลย
เข้าใจหัวอกคนมาทีหลังอะ รักกันแล้วไงเนอะ เห้อ
#สงสารเติ้ล #เห็นใจพี่ป้อง #รักพี่ตั้ม :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนจ้า
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:m16: ตั๊มเอ้ยยยย กินน้ำตาไปก่อนนะหนู เผื่ออิพี่ป้องมันแค่ลองใจป่าว สู้ๆน้ะเธอออ
หมายถึงเติ้ลใช่มั้ยคะ ฮ่าๆ
เหมือนจะสงสารแต่ก็แอบขัดใจเติ้ล -*- อะไรของมันนักหนาฟะ
พี่ป้องแลดูฮอตขึ้นแต่ฮีก็อัพเลเวลความน่าหมั่นไส้ขึ้นเช่นกันอ่ะ 55
รอบนี้แปะไว้นานมากนะตัวเอง คิๆ อึ้งกับมาดใหม่ของพี่ป้องไปเลยละซี่!
บางทีก็หงุดหงิดเติ้ล บางทีก็สงสารเติ้ล
โอ้ยไม่รู้จะอารมณ์ไหนดี
เดี๋ยวอ่านจบก็รู้เองว่าอารมณ์ไหน โค้ดใช้ได้แล้วนะคะ อิๆ
ป้องไปไกลมากแล้วจริงๆ จากหนุ่มบ้านนาใสซื่อ กลายเป็นคนเก็บอารมณ์
แต่ก็นั่นแหละคนเรามันก็โตไปตามเวลา เปลี่ยนไปตามประสบการณ์ที่เจอ
ที่ป้องเจอมาก็ใช่ย่อย จะกลายเป็นคนใจร้ายก็ไม่แปลกนะ
ยาวไปยาวไปเลยป้อง
#หนุ่มบ้านนาใสซื่อ .... หันไปมองพี่ป้องแพร๊บ! นี่มันใช่พระเอกเค้าจริงๆ ป่ะเนี่ย ฮ่าๆ
เราว่าป้องจงใจพูดทำร้ายจิตใจเติ้ลเฉยๆ นั่นแหละค่ะ เดี๋ยวต้องมาลุ้นกันว่าทำไมพี่ติดพกถุงยาง ฮ่าๆ
:mew5: คือ แต่ก่อนเคยยสตน.กันแท้ๆอยู่ดีๆอีพี่ป้องก็เปลี่ยนไป๋ กลับมาใส่ใจกับทรัพยากรถุงยางเป็นอย่างยิ่ง
เอิ่ม. เติ้ลโคตรเฟลอะ เอาแก้เงี่ยนไม่พอ เป็นชู้ไม่พอยังเหมือนโดนกล่าวหากลายๆว่าที่ผ่านมาคงได้ไปเอากับคนอื่นฆ่าเวลาตอนที่พี่ป้องจากไปไรงี้
เติ้ลมันยิ่งสับสนตัวเองหนักกว่าแต่ก่อนอีกนะ นางมีความคิดหลายอย่างปนเปกันและทำทุกอย่างเพื่อจะรั้งพี่ป้องไว้สักแป๊บนึงก็ยังดี มาสงสารก็ตอนนี้แหละ
ส่วนอีพี่ป้อง เมะโฉดจริงๆว่ะเมิง ศพยายยังสวดอยู่วัดยังล่อเด็กบนบ้านแกอีก จะแก้แค้นหรือเงี่ยนหรือปลดปล่อยความโหยหาหรือแก้แค้นอะไรก็ช่างแต่แบบเอิ่มเอางี้เลยใช่ป้ะ. สองคนเสียศูนย์แหกโค้งกันมาอย่างแรงทั้งคู่ ไม่พูดไม่จากันดีๆแต่จัดหนักด้วยกายกรรมบนเตียงเลยชัดเจนดีแต่นี่มันดาร์กจริงอะไรจริง ไม่ได้ว่าแปลกนะ เรารับได้ด้วยเพราะเข้าใจว่าอารมณ์ทุกอย่างของทั้งสองคนมันปะทุรุนแรงจนไหลตามกันไป อะไรก้อห้ามไม่ได้ แต่มันหน่วงจริงจังสุดๆตอนนี้ :ling2:
เติ้ลนางปล่อยวางเรื่องฟิตไม่ฟิตแล้ว จะเครียดก็เรื่องแหกไม่แหกเท่านั้นละ.
สู้ๆอีนางน้อย แย่งผัวเก่าของเรากลับคืนเพื่อปล่อยชะนีกลับสู่ป่า o18.
ขอบคุณคนเขียนจ้ะ. เราเขียนรีวิวและเรตติ้งทั้งสองแอพแล้วนะ
เดี๋ยว! ทำไมจากเมะที่น่าสงสารกลายเป็นเมะโฉดไปแล้วล่ะ ฮ่าๆ
ขอบพระคุณมากนะคะ เขียนรีวิวให้ทั้งอสงแอพเลย ปลื้มมากๆ ดีใจที่คุณสนุกไปกับนิยายของเราค้าบ
จูนิเบียวของช้านนนน (โดนอินางน้อยตบ)
ตอนนี้เห็นความแตกต่างชัดเจนจนอินางน้อยมันกลัวเลยเพราะว่านี่ไม่ใช่พี่ป้องที่เติ้ลรู้จักแล้ว
ตัวเติ้ลนี่คงต้องขอบอกว่าพ่อพี่รังแกฉันจริงๆเพราะว่าตามใจทุกอย่าง ในบางกรณีชีวิตอินางน้อยอาจจบแบบไม่สวยได้นะ เช่น ถ้าหากว่าอิเบสต์มันรู้ว่าพ่อพี่อินางน้อยรวยและมีอำนาจแค่ไหนก็อาจจะหลอกเติ้ลต่อไปเรื่อยๆ จนสลัดไม่ออกเพราะติดกาวช้างไปแล้วก็ได้ เติ้ลไม่ได้เข้าใจเลยว่าพ่อกับพี่เสียสละแค่ไหนเพราะรักมันนี่แหละ อย่างพ่อเติ้ลนี่ดีที่จบสวยเพราะผู้หญิงไม่ดี สมมุติว่านางเกิดเป็นคนดีแล้วรักพ่อเติ้ลจริงเสียแต่ไม่ถูกกับเติ้ลพ่อก็เสียโอกาสที่จะมีความสุขกับชีวิตคู่ คือเป็นได้แค่พ่อหมดสิทธิเป็นผัวใครว่างั้นเถอะ (ยกเว้นผัวชั่วคืนอ๊ะ) เจอพี่ป้องที่เจ็บแล้วหนี(เหมือนอินางน้อยแหละ) ตาก็ต้องสว่างเพราะโดนแหก ชอบตรงที่เติ้ลกับยายป้องหากันเจอนะ พื้นฐานมาจากการมีคนที่รักร่วมกัน เหงาเหมือนกันทั้งคู่ ข้อน่าติเตียนอีกอันของป้องก็คือการลืมยายนั่นแหละ แต่ก็นะ ชีวิตคนเมืองกรุงเวลานี่สิ่งที่ไม่เคยมีพอจริงๆ
เจอพี่ป้องตอนนี้ ปากสุดยอดเลย จำฝีปากพี่ป้องเอาไว้เลยแสบทรวงแบบสุดๆ
ป.ล เรื่องพี่ป้องใช้ถุงยางนี่เราขอชมนางนะ เพราะว่าเวลามันผ่านมาตั้งนานแล้ว 2 ปีใช่ไหม? เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเติ้ลบ้างป้องก็ไม่รู้ นางก็มีเมียแล้วมาเจอคนที่(เคย)ซั่ม เอ๊ย รัก แล้วก็จัดการ อาจจะเลวในเง่ของแฟน แต่อย่างน้อยก็ยังรู้จักรับผิดชอบอยู่ การที่ป้องมาจิ้มเติ้ลนี่เป็นอะไรที่เรียลมากค่ะ นึกถึงกระทู้พันติ๊บสิคะ นึกถึงแฟนป้องมาโพสต์ อีกอย่างนะเราไม่ได้มองป้องว่าเงี่ยนนะ อดรู้สึกไม่ได้ว่ามันเหมือนเป็น emotional compensating sex ชอบกล
ถ้าเป็นเรื่องอื่นจะเล่นประเด็นดราม่าแบบนั้นค่ะ มีตัวร้ายมาเกาะเพราะรวย ไม่จริงใจ อิตัวเอกก็จะยังโง่เชื่อเค้าอยู่ได้
แต่ทำไงได้ ตัวเอกเรื่องนี้ไม่มีใครใสซื่อเล้ย... มันเลยเล่นปมโง่ๆ ไม่ได้ เติ้ลเองก็ไม่ได้โง่อ่ะ นางแค่หลง แค่ยังเด็ก แถมเราดันเขียนดักคอเรื่องนามสกุลเอาไว้อีก ฮ่าๆ จบเบย
ส่วนพ่อเติ้ลนี่เราว่าใจจริงรักเมียเก่านะ แต่ทิฐิ เลยทำตัวเจ้าชู้ เป็นผู้ชายแบบเจ้าชู้(ขี้เอา/ซุกซน)แต่ไม่ใช่คนหลายใจแบบรักโน่นนี่นั่นเต็มไปหมด ออกแนวนักเลวด้วยอ่ะค่ะ ดีไซน์คาแรคเตอร์ไว้แบบนั้น
สำหรับป้องที่ทิ้งยาย ... มันเฉลยในตอน #ไม่หึง ตอนพิเศษอ่ะค่ะ พูดได้ว่าสาเหตุหลักๆ เพราะ "เมีย" และ "งาน" ลองอ่านตอน #ไม่รัก ที่พี่ตั้มโวยก็จะเห็นว่าพี่ตั้มพูดเรื่อง"ลืม"เหมือนกัน อิๆ
ชอบคำนี้จุงเบย emotional compensating sex เป็นอาการโหยหา แต่แสดงออกไปตามที่ใจรู้สึกไม่ได้ ความรู้สึกรัก เกลียด สับสน รู้สึกผิดปนสุข อืม... มันหลากหลายดีค่ะ ก็เลยออกมาเป็น "...กันให้ลืมมันหมดทุกอย่าง"
:fire: ใช่ เมื่อเสียไปแล้ว สำนึกได้แล้ว ก็ควรจะเปลี่ยนตัวเองใหม่ ไม่ควรกลับไปกินของเก่าที่คายทิ้งนะ เพราะมันนานค้างปีจนบูดจนเน่าแล้วละนั่น น้องเติ้ลควรจะหาของใหม่ที่สดสะอาดกินจะดีกว่านะ ปล่อยพี่ป้องแกไปที่ชอบที่ชอบเถอะ :m16:
ท่าทางจะ #ทีมเคะ อิๆ
ป้องลืมทุกอย่างจริง ๆ เหรอ
ตอนนี้รู้แล้วน้า พี่เค้าไม่ได้ลืม แต่เก็บไว้ลึกสุดใจ อิๆ
กรี๊ดดดดอิพี่ดาร์คมากอ่ะตอนนี้
ทั้งคำพูดและการกระทำ
แล้วดาร์กๆ แบบนี้ชอบมั้ย? อิๆ
อ่านนิยายเค้าอย่าหวังจะได้เจอโซ่แส้กุญแจมือ เค้าแต่งอะไรแบบนั้นไม่เป็นหร้อก... มีแต่สีเทาดำขมุกขมัวแบบนี้แหละ ฮ่าๆ
มาม่าแซ๊บ..แซ่บ...!!! อ่านแล้ว :hao6: น้ำเดิน :beat: (เอ็งเป็นเกย์นะSTAG จะมีของพรรค์นั้นได้งาย...)
เค้าใช้คำว่า "ฟู" ป่ะคะ? ฮ่าๆ
นี่คนอ่านเห็น "ดราม่า" ในนิยายเราเป็นอัลไล!
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
ถึงจะไม่สงสารเติ้ลก็จริงนะ
แต่ป้องไม่น่าทำแบบนี้ทำเหมือนไม่แคร์สิ่งใดทั้งที่ตัวเองก็บอกเองว่าจะไม่ทำกับคนที่ไม่รักนิ
แล้วตอนนี้มันอารายยยยยยยยยยยย ตกลงป้องยังรักเติ้ลแต่ต้องแก้ทำเป็นใจร้ายเพื่อปกป้องตัวเองใช่ป่ะ
แกล้งทำตัวเลว ๆ ให้เติ้ลเกลียด?
อยากให้สองคนนี้เครีย์กันสักทีเอาแบบเปิดอกคุยกันให้รู้เรื่องไปเลย
มีอะไรอยากบอกก็บอกไม่ใช่หนีกันไปหนีกันมาแบบนี้อีก :katai4: :katai4: :katai4:
ค่อนข้างจะอินจนคีย์บอร์ดแทบพังแล้วล่ะ มันคาใจใช่ม๊ายยย ฮ่าๆ จบตอนนี้ต้องคาใจต่อไป
กำลังอยากกระทืบคนเขียนอยู่ละสิ ชอบตัดตอนได้ใจร้ายนัก ฮ่าๆ :z6:
ไม่เห็นแววที่จะคืนดีกันได้เลยแฮะ จงเห็นคุณค่าของของที่อยู่กับเราจนเราเคยชินกับมันสินะ
เฮร้ย! นิยายเค้าแฮปปี้เอ็นดิ้งนะ จบสุขสมแน่นอน!
เป็นเติ้ลคงเจ็บมากอ่ะ. ปกป้องเปลี่ยนไปขนาดนี้
ยังหรอก อินางน้อยมันจะเจ็บกว่านี้อีก!
เจ็บทุกตอนอ่ะบท #ไม่รัก นี้
โหหห พี่ป้องเปลี่ยนไปมากจริงๆ
ตอนอ่านนี่นึกถึงตอนที่เติ้ลขืนแมมมอธพี่ป้องเลยอ่ะ
มาม่าชามนี้คงชามใหญ่น่าดู เติ้ลต้องสู้นะ
#ทีมเคะ มาม่าเติ้ล ชามใหญ่กว่าป้อง แต่เติ้ลจะผ่านมันไปอย่างสวยงามค่ะ เค้ารับรอง!
ตอนนี้เป็นอะไรที่เริ่มเห็นใจเติ้ลนะ ถึงเติ้ลจะเอาแต่ใจตัวเองเป็นใหญ่ แต่เติ้ลก็ยังมีมุมดีๆอยู่เหมือนกัน กับการรู้ว่าอะไรดีไม่ดี รู้ว่าพ่อทำธุรกิจผิดๆ เติ้ลไม่เห็นด้วย แต่ก็ยังเลือกที่จะอยู่กับพ่อกับพี่ตั้ม แม่ที่อยากให้เติ้ลไปอยู่ด้วยแต่ก็ออกจะบังคับให้เติ้ลเป็นอย่างที่แม่ต้องการ ถึงจะหวังดีแต่ก็ต้องค่อยเป็นค่อยไปจะดีกว่า เติ้ลน่าเห็นใจตรงครอบครัว ไม่ได้ขาดทรัพย์ แต่ขาดความอบอุ่น และ ชอบที่เติ้ลไปหายายของป้อง ไปช่วยดูแล ไปเรียนรู้เพื่อจะปรับตัวเอง เติ้ลมีความคิดที่โตขึ้น ดีแล้วล่ะเติ้ลเริ่มต้นใหม่ไม่สาย o13 แต่อีพี่ป้อง แกจะเปลี่ยนตัวเองไปยังไงไม่ว่า จะหล่อขึ้น จะตัดใจ หรือ จะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใคร ก็แล้วแต่แก แต่การที่แกไม่เคยกลับมาหายายเลย มันหมายความว่ายังไง :fire: นี่คือสิ่งที่รับไม่ได้กับที่พี่ป้องทำกับยายตัวเอง ป้องจะใจร้ายกับเติ้ลหรือคนอื่นยังไม่น่าด่าเท่ากับ ป้องทำกับยายที่เลี้ยงดูตัวเองมา แล้วผลเป็นยังไง ยายต้องมาตายอย่างน่าเวทนา :mew6: เรานึกถึงตัวเองเป็นเติ้ลแล้วไปเห็นยายตายแบบนั้น คงตกใจจนช็อคไม่น้อย และ อีพี่ป้องกลับมาทำไมเหมือนมึงดูไม่เศร้าโศกสักนิด คิดแต่ว่าจะขายบ้านขายที่อันเป็นที่รักของยาย เป็นมรดกที่ยายทิ้งไว้ให้ คิดแต่จะไปอยู่กรุงเทพฯ ไม่คิดบ้างหรือไงว่า วันหนึ่งเกิดอะไรขึ้นปัจจุบันทันด่วน ตกงาน อกหัก แล้วเมิงจะไปมุดหัวอยู่ไหน คิดบ้างไหมวะ :angry2: เสียความรู้สึกกับป้องหลายอย่างมาก ไปจากเติ้ล ก็ไม่เห็นต้องทำตัวแบบนี้ ทำตัวเป็นคนเจนโลกในแบบที่ไม่ดี ป้องจะไม่รักเติ้ล จะเอาคืนเติ้ล จะยังไงก็ไม่ว่า แต่ป้องที่เปลี่ยนตัวและจิตใจ รับไมไ่ด้ โดยเฉพาะกับยาย อีพี่ป้อง :z6:
:beat: อนุญาตให้ตบพี่ป้องเลย รัวๆ เลยตัวเอง เลวเนอะ หลงเมียจนทิ้งยาย (แน่เร้อ? ใช่เหรอ?) แต่ยังไงเรื่องที่ป้องทิ้งยายก็เรื่องจริงไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไร
อ่านแล้วหวังว่าคงคิดได้กันนะ อย่าทิ้งผู้สูงอายุไว้คนเดียวตามต่างจังหวัด ไม่ใช่เอะอะก็คลอดหลานส่งไปให้เลี้ยง ปัญหาสังคมเกิดขึ้นเพราะเรามีพื้นฐานทางด้านครอบครัวอ่อนแอแบบนี้แหละ ถ้าอ่านนิยายเรานะจะเห็นว่าเราค่อนข้างเขียนเน้นเรื่องสถาบันครอบครัวเกือบทุกเรื่อง คือครอบครัวแทบจะกำหนกปมของคาแรคเตอร์แต่ละตัวเลยแหละ พี่ป้องนี่พื้นฐานปัญหาต่างๆ ครบเลย ยายเลี้ยงอบอุ่นอยู่นะ แต่ขาดวิธีในการอบรมที่ดี พี่ป้องมีปัญหาก็ไม่สามารถปรึกษายายได้ หันไปหาพี่ตั้ม ไงอ่ะ? นักเลงเลยมั้ย?
นี่เป็นอีกประเด็นที่เราเขียน แต่เราไม่ค่อยสื่ออกมาแบบสวยหรูหรือเขียนอะไรให้ดราม่าแบบสวยงาม เราเขียนตรงๆ งี้แหละ
(ไม่ชอบคนที่เข้ามาทำงานในกทม. แล้วก็ชอบด่า กทม. "เมืองดัดจริต"
บางทีไม่เข้าใจคนพวกนี้ คน กทม. อย่างเราไม่ดัดจริตนะเออ! ทำไมต้องมาว่ากันด้วย ไม่เข้าใจ? เราน่ะไม่ได้กินสตาร์บัคทุกเช้านะ เรากินข้าวตลาดนัด กับข้าวมื้อนึงก็มีแค่อย่างเดียวเอง )
สู้ต่อไปน่ะเติ้ล เชียร์อยู่ :hao7: :hao7: :hao7:
ฮ่าๆ เติ้ลสู้แน่ๆ ค่ะ
เติีลเอ๊ยยย...จะลุกขึ้นป่ะเนี่ย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เดาว่าเดี๋ยวพี่ตั้มก็คงจะรู้เรื่องนี้...แล้วพี่ตั้มจะสอนเติ้ลยังไง แต่พี่ตั้มก็เป็นพี่ชายที่ดีเสมออ่ะสำหรับเรา #ทีมพี่ตั้มเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือพี่ป้องกับเติ้ลลล???
#ทีมพี่ตั้ม ยาวๆ
:hao4: รอตอนต่อไปดีกส่า ำม่รู้จะพูดอะไร มันจุกอยู่ในอก กับการเปลี่ยนแปลงทั้งหมด ของตัวละคร เหมือนอยู่คนละดาว
ถ้าคิดออกแล้วบอกด้วยนะตัวเอง มันจุกขนาดนั้นเลย?
ขึ้นชื่อเรื่องความหน่วงสินะคนแต่งคนนี้
รออยู่นะครับ
มาแว้ว! นี่อุตส่าห์ลงนิยายก่อนเลยนะ เค้ากลัวลืม ลงนิยายแล้วหนีไปกินข้าวละค่อยมาตอบเม้น ฮ่าๆ
แบบว่าช่วงนี้หนีไปปั่น #ครอบครัวเกมเมอร์ มาอ่ะ เลยลืมลงนิยายเรื่องนี้ไปเยย ฮ่าๆ
:sad4: เชื่อแล้วว่าดราม่า น้ำตาไหลไปกับเติ้ลเลย
เข้าใจหัวอกคนมาทีหลังอะ รักกันแล้วไงเนอะ เห้อ
#สงสารเติ้ล #เห็นใจพี่ป้อง #รักพี่ตั้ม :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนจ้า
ดีใจที่ทำให้คนน้ำตาไหลดราม่าได้ค่ะ
เราไปตั้งกระทู้เล่นๆ ในเด็กดีด้วยล่ะ มีแต่คนวิจารณ์ว่า "ชื่อนิยายต่ำ" บางคนถึงกับพูดว่า "ขยะแขยง" คงมีแต่เรื่องขายเซ็ก
เราไม่ปฏิเสธหรอกว่าตั้งใจหลอกให้คนอ่านเข้าใจว่า "หื่น" ถามว่าหื่นมั้ยล่ะ? พี่ป้องหื่นมั้ย? ก็หื่น
แล้วที่เราพยายามบอกทุกคนว่า "ดราม่าจริงๆ นะ" มันดราม่ามั้ยอ่ะ? ก็ดราม่า
มีมุกเสื่อมมั้ย? เพียบ!
เนอะ ไม่เคยหลอกคนอ่าน มันขึ้นกับคนอ่านจะเปิดใจลองทำความรู้กับกับนิยายสไตล์ AzureICE รึเปล่าเท่านั้นแหละ
บางคนอาจจะชอบ บางคนไม่ชอบ บางคนบอกเรื่องไม่ผ่าน บทแรกๆ ไม่สนุก บางคนบอกไม่ใช่แนว แต่วันนี้เราดีใจนะที่อย่างน้อยๆ เรายังดึงคนอ่านหน้าใหม่ๆ ที่ไม่เคยอ่าน #ดราม่าควีนฯ และ #STRINT มาอ่าน #ไม่ฟิต และยังตามต่อจนถึงตอนจบได้
คนที่ยังอยู่นี่หวังอะไรมากกว่าเรื่องหื่นๆ แล้วล่ะ เค้ารู้ว่าเค้าจะได้จากเรามากกว่านั้น ตามนิยายจริงๆ เราดีใจมากๆ ค่ะ
แต่เรื่องหน้า เค้าจะพยายามเขียนให้สนุกตั้งแต่บทแรกๆ นะ :hao5:
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
:sad4: อย่าพึ่งร้อง มันมีหนักกว่านี้อีก!
ว่าแล้วก็ขอแจ้งข่าวอะไรซะหน่อย STR/INT:LoveTrick ปิ๊งรักหนุ่มเกมเมอร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44552.0)
(https://scontent.fbkk1-1.fna.fbcdn.net/hphotos-xpf1/t31.0-8/11891489_484052321763615_2652738536649170788_o.jpg)
ใครที่อยากจองหนังสือ 1.กดไลค์เฟซ 2.ส่งข้อความระบุชื่อนามสกุล เบอร์ติดต่อ และเฟซบุ๊กมาทางแชทเฟซค่ะ https://www.facebook.com/AZI824 (https://www.facebook.com/AZI824)
ถ้าใครสั่งแบบให้ข้อมูลไม่ครบ เราตัดสิทธิ์ค่ะ
รายละเอียดคร่าวๆ
1. หนังสือขนาด A5 / ปกแจ็กเก็ตสี(ด้านในขาวดำ) / หน้าสี2หน้า / จำนวน 400 หน้าUp! **ตอนสุดท้ายยังเขียนไม่เสร็จอ่ะ แต่เกิน 400 แล้วล่ะ
ปิ๊งรักหนุ่มเกมเมอร์ LEVEL : 1 - 15 (ราวๆ 200หน้า)
BONUS LEVEL : แผนรักลวงเกรียน (ลงในนี้แน่นอน)
BONUS LEVEL : A Lonely Star (รอคนอ่านโหวต)
BONUS LEVEL : สายสัมพันธ์ของครอบครัว (รอคนอ่านโหวต)
BONUS LEVEL : พ่อผม Lv.99x2 (รอคนอ่านโหวต)
BONUS LEVEL : String of destiny Online (ไม่ลงแน่นอน)
2. ภาพประกอบในเล่มทั้งหมด - ตัวละครเทพ+พี่สตาร์ / SD 3 ตัว / ภาพประกอบในเล่ม 1 ฉาก / การ์ตูนอีก 4 มุก **ไม่ได้มีแต่ปกนะตัวเอง!
3. ราคาราวๆ 500 บาทค่ะ (จะพยายามไม่เพิ่มมากไปกว่านี้ อาจจะมีบวกค่าส่งอีกเล็กน้อย)
4. ของแถม ตอบตรงๆ ว่าไม่รู้ อย่าพึ่งคาดหวังมาก เฉพาะตัวเล่มต้นทุนก็พุ่งแล้วค่ะ (โดนค่าจ้างวาดไปเยอะค่ะ)
***ไม่มีบัญชีให้โอนเงิน ดังนั้นเราโกงคุณไม่ได้แน่นอน แค่ขอชื่อจองเฉยๆ จ้า****
-
เราว่าร้อยหนึ่งมีมากกว่าครึ่งที่เป็นแบบพี่ป้องที่พอมาเจอรักแรกเต็มใจเสนอให้ขนาดนี้ก็สนองตอบ หลายๆคนคิดว่าเหมือนฝันที่เป็นจริง ขอมีโมเมนท์ที่เป็นไปไม่ได้สักชั่วครู่หนึ่งหรือแค่ชั่วคืน ปัญหาก็คือพอชั่วครู่หนึ่งมันหมดไปแล้ว ไอ้สภาพฝันที่เป็นจริงมันไม่จบสิ เติ้ลเข้าข่ายเมียน้อยเลย ยอมทุกอย่างขอแค่ได้มีพี่แค่บางครั้งก็พอแล้ว ไม่ขอเรียกร้องอะไร กิ๊กฝรั่งนะพูดคำเดียวว่า Your rules แค่นี้ไม่เหลือค่ะ ไม่กระโดดงับเหยื่อก็โง่มากๆ ความรักแฟน/เมีย ความดี/เ-ี้ย ในตัวคนมีมากน้อยขนาดไหนก็วัดใจกันงานนี้แหละค่ะ อย่าว่าผู้หญิงผู้ชายเลยค่ะ ทุกเพศก็มีหวั่นไหวไปมั่ง อย่างป้องนี้ก็ถางเล็มรอบๆขอบเขตเพื่อกันไม่ให้ไฟลามอยุ่นะคะ คือไม่ได้ให้ความหวังอะไรเติ้ลมากที่จะสานต่อ ปากหมาก็มีประโยชน์วันนี้แหละ
เรามองว่าป้องเข้าใจชีวิตมากขึ้น คือสิ่งที่ป้องเป็นในตอนนี้นั้นเป็นส่วนหนึ่งของสัจธรรมการเป็นสัตว์สังคมที่ต้องเล่นตามกฏ เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของสังคมใหม่ ถ้าหากว่าป้องไม่คิดมากหรือคิดซับซ้อนก็คงมีความสุขไปได้ แต่เท่าที่เห็นมามีบางส่วนเหมือนกันที่ใช้ชีวิตไปสักพักก็ทุรนทุรายเพราะว่าต้องเปลี่ยนตัวเองเป็นสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองเพื่อให้คนอื่นมีความสุข ถ้าหากว่าป้องมีลูกก็อาจจะยืดยื้อเวลาไปได้ช่วงหนึ่งเพราะว่าภาระ
เติ้ลเริ่มคิดถึงป้อง ถึงคนอื่นขึ้นมาบ้างถึงแม้ว่าความคิดยังอยู่ในพื้นฐานขากตัวเองเป็นหลัก ใครบ้างจะไม่หลงรักพี่ตั้ม? รู้ทั้งรู้ว่าพี่ตั้มโคตรเ-ี้ยตามบรรทัดฐานของสังคม แต่ผู้ชายคนนี้ก็อบอุ่นรักพี่น้องเพื่อนพ้องมากๆ เรื่องของเรื่องก็คือว่าถ้าโชคดีก็คือได้อยุ่ในแวดวงมิตรสหาย เป็นที่รักของพี่ตั้ม ซวยก็คือเป็นคนอื่นที่ไม่ความหมายอะไรกับนาง โคตรของโคตรความซวยก็คืออยู่ในกลุ่มอริราชของนางค่ะ
มาให้กำลังใจ จุ๊บๆคนเขียน ขอย้ำนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งเรื่องนี้นะคะ ตามไปให้ถึงที่สุดค่ะ จนถึงช่วงเล็กๆน้อยๆแบบตอนซ่อมก๊อกอะไรแบบนี้ ฟินมากๆค่ะ
-
ปวดหัวใจเราซะจริง :hao5: :hao5: :hao5:
-
ยิ่งอ่านเราว่าป้องกับเติ้ลนี่เหมาะกันโคตรๆ
ต่างฝ่ายต่างต้องการใครที่จะอยู่ด้วยตลอดเวลา แต่เป็นแนวพากันกอดคอจมน้ำตายไปทั้งคู่นะ
ไปหัดว่ายน้ำให้รอดก่อนแล้วค่อยมาอยู่ด้วยกันใหม่
ระหว่างนี้ก็ผลัดกันจมน้ำไปก่อนล่ะกัน =__="
-
เอออ มันก็จริงเนอะสมัยนี้บางทีแค่รักอย่างเดียวคงไม่พอ เริ่มโตคนก็จริงจังกับชีวิตมากขึ้น
แถมจากประสบการณ์ที่พี่ป้องเคยเจอก็เลยไม่มั่นใจ
ตอนนี้เห็นใจทั้งคู่นะ แต่เรามากกว่าสงสารเติ้ลอ่ะ
:hao5:
-
โอ๊ยอย่าที่เดาไม่ผิดทำไมชื้อหวยไม่ถูกฟร่ะ
ป้องก็คงยังรักเติ้ลจริง ๆ ด้วย
แล้วทำไมไม่เปิดใจวะ
ตอนนี้เติ้ลมันเปิดใจยอมรับพี่ป้องมาเต็มทีแล้ว
ส่วนอีกนางชะนีนั้นก็ปล่อยมันเข้าป่าสิค่ะอย่าได้แคร์ ก็แค่คนที่เกือบเป็นแม่ของลูก
ไม่ได้เป็นจริง ๆ สักหน่อย
อีกหน่อยนางก็เรียกหาว่ามีผัวคนใหม่ได้เองแหละ
แต่เติ้ลมันรักป้องมานานด้วยแล้วนะนับตั้งแต่ที่จากกัน
เพราะฉะนั้นคัมแบ็คนาวววววววววววว ยูโนวววววว!!
-
:กอด1:
-
สงสารป้อง
-
โอ๊ยพี่ป้อง เสียยายแล้วเคว้งไม่เหลือสภาพเลย...
เราเข้าใจแหะว่าทำไมพี่ตั้มเอาเติ้ล คือมันเคยรัก(หรือยังเหลือความรู้สึกอยู่)ก็หนึ่ง เพิ่งเสียยาย รักษาสภาพไม่ทัน ละอิพี่เป็นคนแบบ พอเคว้ง ใครอยู่ข้างกายก็คว้าจับหมดมาตั้งแต่กรณีอ้นแล้ว ยิ่งพอเป็นเติ้ลที่ยื่นตัวเสนอมาฮีก็เอาสิคะ...
คือมันไม่ดี แต่อิพี่ก็ไม่ได้ดีเลิศประเสริฐศรีมาแต่ต้นอยู่แล้ว ยังคงเป็นอิพี่ป้องกากๆคนเดิม..
แค่ภาพลักษณ์ดีขึ้นเพราะผู้หญิงที่คบอยู่ อันนี้เข้าใจได้ อารมณ์มีแฟนแฟนก็เลือกซื้อเสื้อผ้าให้ เรื่องปกติค่ะ
ส่วนเติ้ลบางเรื่องที่เลือกที่ทำนี่น่าจับตีก้นมากแต่ไม่ได้เกลียดอะไร คือรู้ว่าเติ้ลเป็นแบบนี้เพราะเป็นเด็กสปอล์ย โดยสปอล์ยหนักมากมาตั้งแต่เด็ก
อารมณ์เติ้ลเรื่องน้องโปเต้นี่เราเข้าใจมากกกกก เพราะพื้นฐานครอบครัวตรงนี้เราคล้ายเติ้ล เราเคยโดนเอาใจ ไม่เคยต้องแบ่งความรักกับใคร ในหมู่ญาติก็เป็นที่เอ็นดูที่สุด ลูกพี่ลูกน้องรุ่นๆเดียวกันก็มีแต่คนโตกว่าที่จะคอยเอาใจ เราเคยชินกับตรงนั้น พอพ่อแม่แยกทาง แม่มามีน้องแล้วต้องแบ่งความรักจากแม่ไปหาเขา เราก็มีไม่พอใจแล้วรู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่ของเราเหมือนกันค่ะ อันนี้เข้าใจไม่ยาก เท่าที่คุยๆกันเหมือนเด็กที่พ่อแม่แยกทางกันจะเป็นกันเกือบทุกคน.. แต่เราไม่ถึงขั้นหวงทุกคนรอบด้านแบบเติ้ลหรอกค่ะ555 ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำได้ ทำได้แค่ต้องเป็นผู้ใหญ่และห้ามตัวเองให้เป็นนั่นแหละ (แต่เอาแต่ใจไหมเรายอมรับว่าตัวเองเอาแต่ใจมากก ก.ไก่ล้านตัว 555)
ก็จะรอดูว่านางจะโตไปในทางไหน คนแต่งแต่งดีค่ะ เป็นกำลังใจ
-
สงสารเติ้ลมากเลยนะครับ
-
ไปสอยอีบุ๊คมาอ่านแระ ทนรอไม่ไหว ใจมันกระสับกระส่าย ไม่เป็นอันกิน อันนอน อันทำงานเลยอ่ะ อ่านจบแล้วบรรลุธรรมเลย
แต้งกิ้วเรื่องราวดีๆ จะแวะมาเม้นทุกตอนเหมือนเดิมแหละ
:3123:
-
เรื่องนี้ตะจบแบบไหนอะ มันเจบปวดนะถ้าสุดท้ายแล้วจบไม่สวย ถ้าก็รุ้แหละว่าชีวิตจริงมันโหดร้าย แต่ก็แค่อยากจะมีสักที่ที่ให้ความฝันเล็กๆเป็นจริงบ้าง ปกติไม่ตามอ่านเรื่องยังไม่จบ พอมาตามแล้วรุ้สึกว่ามันเหนื่อยที่เราไม่รุ้ตอนจบนี่แหละ เห้ออ
แต่ชอบเนื้อเรื่องนะ ดีนะแต่เราเหนื่อยจะลุ้น
-
สวัสดีครับ คนเขียน
ผมเพิ่งอ่านนิยายเมื่อวานจนจบในเวป แต่อารมณ์มันค้าง เลยไปถอยหนังสือใน ookbee มาแล้ว นะครับ 555
ได้อ่านหลังเล่มเกี่ยวกับคุณคนเขียน เลยอยากบอกว่า ผมเป็นคนนึงนะครับที่ตัดสินใจซื้อหนังสือด้วยความไม่ลังเล (เล่มแรก) เพราะด้วยว่าผมอยู่ต่างประเทศด้วยมั้ง เลยไม่ได้อุดหนุนนิยายของนักเขียนคนอื่น ๆ
ขอบคุณมากนะครับที่แต่งนิยายสนุก ๆ มาให้อ่าน ถึงว่าคนอ่านคนอื่นอาจจะไม่ชอบแนวนิยายของคุณ แต่ผมบอกเลยว่า อย่างน้อยผมก็เป็นคนอ่านที่ชอบนิยายแนวนี้ เลยอยากมาให้กำลังใจ ให้เขียนนิยายสนุก ๆ ต่อไปนะครับ
สุดท้ายนี้อ่านนิยายจบแล้ว (อยากอ่านต่อ 555) ฟินไปแล้ว ก็จะเริ่มไปอ่านนิยายของคุณเรื่องอื่น ๆ ต่อนะครับ
สู้ ๆ นะครับคนเขียน ^^ :bye2:
-
สงสารเติ้ลอะตอนนี้
-
ตอนนี้กลายเป็นว่า เติ้ลวิ่งไล่ตามพี่ป้อง ถึงจะรู้ตัวว่าสายเกินไป แต่เติ้ลมันก็พยายามที่จะเอาพี่ป้องคืนมา (ที่จริงมันเสียดายแมมมอธต่างหากล่ะเจ๊ : พี่ป้องบอก อิอิ) ถึงจะเป็นวิธีการที่ไม่ถูกแต่เติ้ลมันก็ไม่รู้จะทำยังไง มันอยากได้พี่ป้องเมื่อช้าไป ยอมแม้กระทั่งจะเป็นกิ๊ก ให้เป็นที่ระบายก็ได้ ขอแค่ได้อยู่กับพี่ป้องเหมือนเดิม แต่มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมหรอกเติ้ล นอกจากจะสร้างมันขึ้นมาใหม่ ในความรู้สึกใหม่ แต่เป็นกับคนเก่า ซึ่งยังไม่รู้ว่าจะมีความหวังไหม เพราะตอนนี้พี่ป้องมันมีเมียแล้ว และผู้หญิงคนนี้ก็ดูจะเป็นคนดี อยู่เคียงข้างพี่ป้อง และเกือบจะได้เป็นแม่ของลูกของพี่ป้อง เกือบจะครอบครัวสมบรูณ์ ด้วยความดีทำให้พี่ป้องทิ้งเขาไม่ได้ อันนี้ถ้าเมียพี่ป้องดีจริง ก็เห็นด้วยกับป้องนะว่า จะให้ทิ้งได้ยังไง ในวันลำบากก็มีเขา พอวันนี้ทุกข์และอาจจะมีความสุขกลับจะให้ทิ้งเมีย แค่ถ้าพี่ป้องเอาเติ้ลมาเป็นกิ๊กจริงเราก็สงสารเมียพี่ป้องนะ และคงรู้สึกไม่ดีกับป้องและเติ้ลที่ทำร้ายคนดีๆคนหนึ่ง ถ้าป้องยังรักเติ้ลและอยากกลับมาก็ทิ้งเมียเถอะ อย่าเอาเติ้ลเป็นกิ๊กเลยถึงน้องมันจะเสนอตัวเอง ก็อย่าทำเลย อย่างน้อยมันก็เป็นน้องเพื่อน พี่ตั้มพูดถูกหลายอย่างนะ ดูพี่ตั้มเป็นแบบ ถ้าเลวกูก็จะเลวไปเลย แต่ก็เด็ดขาดในการกระทำ ตรงนี้ไม่สนับสนุนให้พี่ป้องกับเติ้ลเป็นกิ๊กกัน รักกันก็เริ่มใหม่ และถึงเมียพี่ป้องมันไม่ดี ก็เลิกและมาอยู่กับเติ้ลซะ แต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก มันดูเหมือนเรื่องจริงเลยว่ะ กับความคิดของป้องที่รัก แต่มันรักอย่างเดียวไม่ได้ มันต้องมีองค์ประกอบอื่นด้วย จะให้หน้ามืดรักอย่างเดียวก็ไม่ได้หรอก เติ้ลมันดูโตขึ้นแต่พอเรื่องรักทีไรแม่งสติหายทุกที ไม่มีหัวคิดเลย เปลี่ยนตัวเองก็เปลี่ยนให้สุดๆ แต่คนเขียนสปอยว่า อีน้องมันจะเจ็บอีกเยอะ คนอ่านอย่างตรูก็ทำได้แค่รอเม้นท์เพื่อเสียน้ำตาสินะ เอาวะ มาเถอะ มาขนาดนี้แล้ว ให้สุดๆไปเลย มันก็ได้ข้อคิดอะไรหลายๆอย่างนะสำหรับเรื่องนี้ที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไร น้ำแตกแยกทาง แต่มันมีน้ำดีแทรกไว้อยู่ไม่น้อย ติดตามความเจ็บปวดของอีน้องกันต่อ สู้สู้ :katai2-1: แต่ยกโทษให้อีพี่ป้อง 40 เต็ม 100 ยังไงก็ไม่ควรทิ้งยายให้อยู่คนเดียวนานเกินไป ควรจะกลับมาเยี่ยมบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้โดดเดี่ยวจนเกิดเรื่องร้ายๆ เข้าใจนะว่ามันเป็นอุบัติเหตุที่เลี่ยงไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็น่าจะนึกถึงยายบ้างไม่ใช่หายไปนาน แล้วมาคิดได้ก็สายไป สงสารยาย :mew6:
-
ท้อง!? รึนี่จะเป็นเหตุผลให้พี่แกไม่อยากพลาดอีก ก็เลยพกถุงยางไว้?
สงสารเติ้ลนะ แต่ก็นะ...
อิพี่ป้องมันสุภาพบุรุษมาตั้งแต่ภาคแรกละ คาแรกเตอร์ยังคงคงไว้เหมือนเดิม แต่แกอย่าเพิ่งมาสุภาพบุรุษะไรตอนนี้สิ! คิดมากจริงวุ้ย โวะ! ขัดใจ -_-^
-
หายไปแปปเดียวเอง... กลับมาอีกทีสองตอนล่ะ
555+
กลับมาพร้อมพัฒนาการอันก้าวกระโดดของพี่ป้อง
ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก สลับและซับซ้อนในอารมณ์และความรู้สึก
ก็ลุ้นๆกันต่อไปว่าจะเป็นอย่างไร~
-
เติ้ลต้องไม่ยอมแพ้นะ
-
ที่พี่เจอมา จะทำให้พี่ร้ายก็ไม่เปลือก แต่เหมือนพี่ป้องกำลังโกหกตัวเองอยู่นะ
มันขัดๆกับตัวตนจริงๆของพี่ ใรความคิดเราถ้าพี่มีแฟนอยู่เเล้วพี่คงไม่มาเอากะเติ้ล
พี่ยังรักน้องอยู่ใช่ไหมมม
-
โอ้ย................ ไม่ฟิต ซีซั่น 2 ภาค Mistress' Tear รึไง
เอ้าแผนกซาวน์เปิดเพลง น้ำตาเมียน้อย เป็น OP เลย ( :beat: :beat: มันใช่ไหมเนี่ย :katai1: )
-
รายงานตัวนะคับ ไม่ได้หายไปไหนนะ แค่ว่าระบบมันไม่เตือนอัพเดตกระทู้ หรืออาจจะเตือนแล้วแต่ผมไม่เช็คเมลล์ก็ไม่แน่ใจ ปกติผมจะหมกตัวอยู่ในห้องนิยายที่จบแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกนะคับที่ผมอ่านเรื่องที่ยังไม่จบ (แอบกระซิบเบาๆว่าผมตามมาจาก STR/INT คับ ^^-)
แต่ตามอ่านแล้วนะคับ ทันตอนนี้ละคับ แต่โดยส่วนตัวผมไม่ค่อยรู้สึกชอบหรืออินไปกับเติ้ลเท่าไหร่เพราะความคิดของเติ้ลดูเหมือนจะมีมิติเดียวคือเอาแต่ใจอยากเอาชนะเหมือนจะขาดความเหงาความหว้าเหว่ไป อาจจะเพราะการเล่าเรื่องที่ผ่านไปเร็วจนสัมผัสไม่ได้ว่าระหว่างนั้นทั้งคู่ผ่านวันเวลาเหล่านั้นได้อย่างไร ก็เข้าใจนะคับว่าอาจจะมาเฉลยทีหลังก็ได้เพื่อให้ดูเรียลว่าทำไมเติ้ลถึงทำแบบนั้นในตอนนั้นๆ แต่อย่างน้อยควรจะมีส่วนของเติ้ลบ้างว่าผ่านห้วงเวลานั้นมาได้ยังไงด้วยความรู้สึกแบบไหน คนชอบเอาแต่ใจผมว่าเขาก็ต้องฝังตัวเองไว้กับเศร้าจมอยู่กับความเหงาเป็นนะคับ หรือว่ามันมีอยู่แล้วแต่ผมยังเข้าถึงอารมณ์ของตัวละครได้ไม่ดีพอก็ไม่แน่ใจ
ปล.๑ อ่านแล้วอย่านอยด์นะผมก็อย่างนี้ละถ้าไม่พูดก็คือไม่พูดพอพูดแล้วก็ชอบพูดตรงๆถนอมน้ำใจไม่ค่อยเป็น แต่ไม่ได้มีเจตนาจะตำหนิคิดร้ายอะไรนะคับ ถ้าไม่พอใจด่าผมได้โกรธผมได้นะผมเข้าใจไม่โกรธหรอก แต่ก็แต่งต่อด้วยนะเอาแบบที่คุณสบายใจด้วย
ปล.๒ ยังยินดีอยู่เป็นเพื่อนกันยามดึกเหมือนเดิมนะคับถ้าสบโอกาส ^^-
ปล.๓ ที่ผ่านมาทั้งหมดชอบตรงนี้ "ดีไม่พอ" กับ "ดีเกินไป" ผมว่าคำคำนี้มันเรียลดีนะถ้าคิดให้ลึก เหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่า สองคำนี้ความหมายเหมือนกัน หมายถึงคนๆเดียวกัน เพียงต่างกันที่ว่า คนที่ฟังคือใครมากกว่า
ปล.๔ ที่ผมไม่ค่อย ok กับ part เติ้ลเพราะจิงๆแล้วผมเป็นคนดื้อเงียบและค่อนข้างเอาแต่ใจอยู่ลึกๆ เพียงแต่ไม่ได้ใช้วิธีโจ่งแจ้งเพื่อบังคับใครให้ได้อย่างใจ พอมาเจอคนที่ชอบเอาแต่ใจเลยออกจะไม่ชอบและไม่ค่อยทนเท่าไหร่นะ ฮ่าๆ
-
เราว่าร้อยหนึ่งมีมากกว่าครึ่งที่เป็นแบบพี่ป้องที่พอมาเจอรักแรกเต็มใจเสนอให้ขนาดนี้ก็สนองตอบ หลายๆคนคิดว่าเหมือนฝันที่เป็นจริง ขอมีโมเมนท์ที่เป็นไปไม่ได้สักชั่วครู่หนึ่งหรือแค่ชั่วคืน ปัญหาก็คือพอชั่วครู่หนึ่งมันหมดไปแล้ว ไอ้สภาพฝันที่เป็นจริงมันไม่จบสิ เติ้ลเข้าข่ายเมียน้อยเลย ยอมทุกอย่างขอแค่ได้มีพี่แค่บางครั้งก็พอแล้ว ไม่ขอเรียกร้องอะไร กิ๊กฝรั่งนะพูดคำเดียวว่า Your rules แค่นี้ไม่เหลือค่ะ ไม่กระโดดงับเหยื่อก็โง่มากๆ ความรักแฟน/เมีย ความดี/เ-ี้ย ในตัวคนมีมากน้อยขนาดไหนก็วัดใจกันงานนี้แหละค่ะ อย่าว่าผู้หญิงผู้ชายเลยค่ะ ทุกเพศก็มีหวั่นไหวไปมั่ง อย่างป้องนี้ก็ถางเล็มรอบๆขอบเขตเพื่อกันไม่ให้ไฟลามอยุ่นะคะ คือไม่ได้ให้ความหวังอะไรเติ้ลมากที่จะสานต่อ ปากหมาก็มีประโยชน์วันนี้แหละ
เรามองว่าป้องเข้าใจชีวิตมากขึ้น คือสิ่งที่ป้องเป็นในตอนนี้นั้นเป็นส่วนหนึ่งของสัจธรรมการเป็นสัตว์สังคมที่ต้องเล่นตามกฏ เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของสังคมใหม่ ถ้าหากว่าป้องไม่คิดมากหรือคิดซับซ้อนก็คงมีความสุขไปได้ แต่เท่าที่เห็นมามีบางส่วนเหมือนกันที่ใช้ชีวิตไปสักพักก็ทุรนทุรายเพราะว่าต้องเปลี่ยนตัวเองเป็นสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองเพื่อให้คนอื่นมีความสุข ถ้าหากว่าป้องมีลูกก็อาจจะยืดยื้อเวลาไปได้ช่วงหนึ่งเพราะว่าภาระ
เติ้ลเริ่มคิดถึงป้อง ถึงคนอื่นขึ้นมาบ้างถึงแม้ว่าความคิดยังอยู่ในพื้นฐานขากตัวเองเป็นหลัก ใครบ้างจะไม่หลงรักพี่ตั้ม? รู้ทั้งรู้ว่าพี่ตั้มโคตรเ-ี้ยตามบรรทัดฐานของสังคม แต่ผู้ชายคนนี้ก็อบอุ่นรักพี่น้องเพื่อนพ้องมากๆ เรื่องของเรื่องก็คือว่าถ้าโชคดีก็คือได้อยุ่ในแวดวงมิตรสหาย เป็นที่รักของพี่ตั้ม ซวยก็คือเป็นคนอื่นที่ไม่ความหมายอะไรกับนาง โคตรของโคตรความซวยก็คืออยู่ในกลุ่มอริราชของนางค่ะ
มาให้กำลังใจ จุ๊บๆคนเขียน ขอย้ำนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งเรื่องนี้นะคะ ตามไปให้ถึงที่สุดค่ะ จนถึงช่วงเล็กๆน้อยๆแบบตอนซ่อมก๊อกอะไรแบบนี้ ฟินมากๆค่ะ
ช่ายค่ะ ตอนเขียนก็พยายามคิดแบบเติ้ลโดยดึงโมเม้น "ตัดสินใจเป็นคนลับๆ" อะไรแบบนี้มาเขียนเนี่ยแหละค่ะ ตอนเขียนพี่ป้องจะต้องคิดแบบโมเม้นทนไม่ไหว ไม่เข้าใจเติ้ล อึดอัด พอมาเขียนเติ้ลนี่ต้องคงนิสัยเอาแต่ใจเอาไว้ ไม่งั้นมันจะดูเฟกมากๆ
คือเวลาดูละครแล้วเห็นบทนางเอกร้ายๆ แต่พอ "สำนึก" ทีเดียว ตัวร้ายแรงมายังไงนางก็นิ่ง เงียบ ไม่ตอบโต้ บทแบบนี้มันดูเฟกมากเลยอ่ะ นิยายก็ชอบเขียนกันแบบนี้ เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคนแล้วใช้ป้ายอาญาสิทธิ์ "ฉันสำนึกแล้วนะเลยอดทน" แปะไว้ เหอๆ
พอเราเขียนมันเลยยากตรงที่จะทำให้เติ้ลสำนึกยังไงแต่ยังเป็นเติ้ลอยู่ เพราะธรรมชาติของคนเปลี่ยนยากมาก แก้นิสัยบางอย่างไม่ได้หรอก ยังไงก็ต้องมีเชื้อ กะพี่ป้องเราก็ต้องเขียนแบบนี้ด้วยคือ เปลี่ยนไปนะ แต่พอหลุดแล้วยังเป็นพี่ป้องคนเดิม โมเม้นปากเสียเลยต้องมา แต่อัพระดับความร้ายแสบขึ้นจากเมื่อก่อนที่พอโมโหก็หลุดปากด่าออกมาเลย
เราว่าจริงๆ พี่ป้องก็คงพยายามซื่อสัตย์กับแฟนแหละค่ะ แต่เพราะเป็นเติ้ล เพราะรัก เพราะเติ้ลยอมทุกอย่าง เพราะอารมณ์ใคร่ เพราะความเจ็บปวดที่อยากเอาคืน ลงท้ายเลยระเบิดออกมาด้วยการกระทำแบบนี้ เหอๆ ละพอพี่แกทำไปแล้วก็รู้สึกผิดนะ
ไม่รู้จะสัมผัสกันได้มั้ย ช่วงแรกนั่นเราพยายามเขียนให้ป้องสื่อออกมาว่ารักเติ้ลนะ อยู่กันสองต่อสองหลังมรสุม แต่พอพี่ตั้มมาเท่านั้นแหละ ความเป็นจริงตีแสกหน้า พี่ป้องก็เลยเครียดๆ แต่ก็พยายามเลือก "ความถูกต้อง" อยู่นะ อิๆ หรือบางทีพี่แกอาจจะกลัวเท้าพี่ตั้มก็ได้
พี่ตั้มนี่ก็ร้ายนะ แต่เคารพการตัดสินใจของเพื่อน และพี่แกเด็ดขาดมาก ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจถ้าพี่แกจะโสด ฮ่าๆ
ป.ล. ตอนซ่อมก็อก #ไม่หึง เค้าไม่เอามาลงบอร์ดค่า อ่านได้เฉพาะในเล่ม ฟินเฉพาะคนที่ซื้ออีบุ๊ก แหะๆ
ปวดหัวใจเราซะจริง :hao5: :hao5: :hao5:
ทนปวดอีกตอนนะ :sad4:
ยิ่งอ่านเราว่าป้องกับเติ้ลนี่เหมาะกันโคตรๆ
ต่างฝ่ายต่างต้องการใครที่จะอยู่ด้วยตลอดเวลา แต่เป็นแนวพากันกอดคอจมน้ำตายไปทั้งคู่นะ
ไปหัดว่ายน้ำให้รอดก่อนแล้วค่อยมาอยู่ด้วยกันใหม่
ระหว่างนี้ก็ผลัดกันจมน้ำไปก่อนล่ะกัน =__="
อยากได้เมะกับเคะสุดประเสิรฐต้องไปหานิยายชวนฝันอ่านค่ะ ฮ่าๆ ของเราเน้นตีแผ่ความเป็นจริง
เอาจริงๆ คนแบบเติ้ลหรือป้องนี่เราว่าคนแบบนี้มีเยอะค่ะ แต่ไม่เคยสำเหนียกตัวเอง เอะอะก็โทษคนอื่น สิ่งแวดล้อม สังคม อารมณ์คนแต่งแบบ "กูก็เห็นพวกมึงเป็นแบบนี้แหละ" แล้วเอามาเขียนอ่ะค่ะ เป็นสไตล์เดียวกับตอนเขียน #พี่ชัชน้องต้น
ดังนั้นคนอ่านจะไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมเติ้ลถึงโดนเบสท์หลอก ก็เด็กมันโง่ คิดอะไรง่ายๆ แล้วจะไม่แปลกใจว่าทำไมเบสท์มันถึงได้เบื่อ ฮ่าๆ คนอ่านจะเข้าใจได้ว่าทำไมป้องนี่ไม่มีเพื่อน คนไม่คบ นอกจากเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กที่นิสัยคือๆ กันแบบตั้มแล้วก็มีแต่อ้น(ที่หลงรักและเคยใกล้ชิด) ถ้ารู้จักผิวเผินนี่ป้องจะไม่น่าคบด้วยหรอกค่ะ
อีกเรื่องที่เราพยายามเขียนก็คือ "ศีลเสมอกัน" ค่ะ ดังนั้นเราเลยต้องสร้างให้ป้องกับเติ้ลเหมาะสมกันแบบอยู่ด้วยกันแล้วลงตัว (หลังจากผ่านกระบวนการพัฒนาตัวเองนะคะ) คือถ้าป้องยังปากหมาด่าน้องแบบไม่คิด ไม่อดทน ส่วนเติ้ลก็เอะอะก็เอาแต่ใจ ไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่น ยังไงก็ไปกันไม่รอดทะเลาะกัน
แต่พอป้องเรียนรู้จะอดทนเพื่อคนที่ตัวเองรักมากขึ้น ปรับตัวยอมคนรักบ้าง ส่วนเติ้ลนี่ข้อดีที่เคยเอาใจอีพี่มันก็ยังอยู่ ลดความง๊องแง๊งลง ยอมอดทนเข้าใจความเป็นพี่ป้องมากขึ้น เชื่อมั่นในตัวพี่มากขึ้น บวกกับสภาพสังคมใกล้เคียงกัน เข้าใจพื้นฐานของกันและกัน มันก็ลงตัวค่ะ ฮ่าๆ
เราชอบเขียนนิยายแบบนี้เพราะความรักที่แท้จริงมันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ ไม่มีความรักที่ไหนที่ไม่ต้องปรับตัวหรอก คนที่ใช่ควรจะช่วยดึงเราไปสู่ที่สูงด้วย ต้องช่วยส่งเสริมกันและกัน
:katai2-1:
เอออ มันก็จริงเนอะสมัยนี้บางทีแค่รักอย่างเดียวคงไม่พอ เริ่มโตคนก็จริงจังกับชีวิตมากขึ้น
แถมจากประสบการณ์ที่พี่ป้องเคยเจอก็เลยไม่มั่นใจ
ตอนนี้เห็นใจทั้งคู่นะ แต่เรามากกว่าสงสารเติ้ลอ่ะ
:hao5:
บอกแล้วให้เตรียมป้ายไฟเติ้ลไว้ อิๆ
ป้องคงสับสนแหละค่ะ จากเดิมที่สับสนว่าเติ้ลรักหรือไม่รัก อึดอัดจนจะบ้าตาย ไงล่ะ? มาตอนนี้ สับสนระหว่างความรับผิดชอบกับหัวใจ ฮ่าๆ
โอ๊ยอย่าที่เดาไม่ผิดทำไมชื้อหวยไม่ถูกฟร่ะ
ป้องก็คงยังรักเติ้ลจริง ๆ ด้วย
แล้วทำไมไม่เปิดใจวะ
ตอนนี้เติ้ลมันเปิดใจยอมรับพี่ป้องมาเต็มทีแล้ว
ส่วนอีกนางชะนีนั้นก็ปล่อยมันเข้าป่าสิค่ะอย่าได้แคร์ ก็แค่คนที่เกือบเป็นแม่ของลูก
ไม่ได้เป็นจริง ๆ สักหน่อย
อีกหน่อยนางก็เรียกหาว่ามีผัวคนใหม่ได้เองแหละ
แต่เติ้ลมันรักป้องมานานด้วยแล้วนะนับตั้งแต่ที่จากกัน
เพราะฉะนั้นคัมแบ็คนาวววววววววววว ยูโนวววววว!!
อีกคนคนที่อินมาก ฮ่าๆ
:กอด1:
:pig4:
สงสารป้อง
เดี๋ยวตอนหน้าสงสารเติ้ลบ้างน้า
โอ๊ยพี่ป้อง เสียยายแล้วเคว้งไม่เหลือสภาพเลย...
เราเข้าใจแหะว่าทำไมพี่ตั้มเอาเติ้ล คือมันเคยรัก(หรือยังเหลือความรู้สึกอยู่)ก็หนึ่ง เพิ่งเสียยาย รักษาสภาพไม่ทัน ละอิพี่เป็นคนแบบ พอเคว้ง ใครอยู่ข้างกายก็คว้าจับหมดมาตั้งแต่กรณีอ้นแล้ว ยิ่งพอเป็นเติ้ลที่ยื่นตัวเสนอมาฮีก็เอาสิคะ...
คือมันไม่ดี แต่อิพี่ก็ไม่ได้ดีเลิศประเสริฐศรีมาแต่ต้นอยู่แล้ว ยังคงเป็นอิพี่ป้องกากๆคนเดิม..
แค่ภาพลักษณ์ดีขึ้นเพราะผู้หญิงที่คบอยู่ อันนี้เข้าใจได้ อารมณ์มีแฟนแฟนก็เลือกซื้อเสื้อผ้าให้ เรื่องปกติค่ะ
ส่วนเติ้ลบางเรื่องที่เลือกที่ทำนี่น่าจับตีก้นมากแต่ไม่ได้เกลียดอะไร คือรู้ว่าเติ้ลเป็นแบบนี้เพราะเป็นเด็กสปอล์ย โดยสปอล์ยหนักมากมาตั้งแต่เด็ก
อารมณ์เติ้ลเรื่องน้องโปเต้นี่เราเข้าใจมากกกกก เพราะพื้นฐานครอบครัวตรงนี้เราคล้ายเติ้ล เราเคยโดนเอาใจ ไม่เคยต้องแบ่งความรักกับใคร ในหมู่ญาติก็เป็นที่เอ็นดูที่สุด ลูกพี่ลูกน้องรุ่นๆเดียวกันก็มีแต่คนโตกว่าที่จะคอยเอาใจ เราเคยชินกับตรงนั้น พอพ่อแม่แยกทาง แม่มามีน้องแล้วต้องแบ่งความรักจากแม่ไปหาเขา เราก็มีไม่พอใจแล้วรู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่ของเราเหมือนกันค่ะ อันนี้เข้าใจไม่ยาก เท่าที่คุยๆกันเหมือนเด็กที่พ่อแม่แยกทางกันจะเป็นกันเกือบทุกคน.. แต่เราไม่ถึงขั้นหวงทุกคนรอบด้านแบบเติ้ลหรอกค่ะ555 ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำได้ ทำได้แค่ต้องเป็นผู้ใหญ่และห้ามตัวเองให้เป็นนั่นแหละ (แต่เอาแต่ใจไหมเรายอมรับว่าตัวเองเอาแต่ใจมากก ก.ไก่ล้านตัว 555)
ก็จะรอดูว่านางจะโตไปในทางไหน คนแต่งแต่งดีค่ะ เป็นกำลังใจ
เท่าที่คุยๆกันเหมือนเด็กที่พ่อแม่แยกทางกันจะเป็นกันเกือบทุกคน.. o22
จริงเหรอ? จริงอ่ะ? งั้นคนแต่งไม่เข้าพวกสินะคะ ฮือๆ :hao5: เค้าน่ะ อยู่กับแม่สองคนมาตั้งแต่เกิดเชียวนะ
เอาจริงๆ ก็คงเพราะไม่เคยมีพ่อมาตั้งแต่ต้นนั่นแหละค่ะเลยเฉยๆ ไม่รู้สึกขาดอะไร เค้าหย่ากันตอนเรายังไม่ถึงขวบ จำความไม่ได้แล้ว
อยู่ๆ วันนึง มีผู้ชายมาเคาะหน้าบ้านบอกเป็นพ่อ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!!!!!!!!!! ตอนนั้นเป็นช่วงที่แต่งดราม่าควีนด้วยล่ะ "อิต้นเจอพ่อ!" ต่อมา พี่ชัชรถคว่ำ! "คนแต่งรถคว่ำไปเสยรั้วชาวบ้าน!"
พอแต่ง #พี่เทพน้องดาว มีคนในเกมมาจีบ
แต่งพี่ป้องวางแผนให้ยายพี่ป้องตาย "พี่สาวก็เสีย"
บางทีอาจจะไม่เขียนนิยายแล้วล่ะ ถ้าจะเขียนแล้วมันโดนเองแบบนี้ เลิกดีกว่า เดี๋ยวตาย! เรื่องหน้านี่วางแผนให้ตัวเอกเป็นโรคหัวใจเชียวนะ พอๆ พับโครงการ เลิกเขียนนิยาย
:m15:
สงสารเติ้ลมากเลยนะครับ
อดทนกันอีกตอนนะคะ :hao5:
ไปสอยอีบุ๊คมาอ่านแระ ทนรอไม่ไหว ใจมันกระสับกระส่าย ไม่เป็นอันกิน อันนอน อันทำงานเลยอ่ะ อ่านจบแล้วบรรลุธรรมเลย
แต้งกิ้วเรื่องราวดีๆ จะแวะมาเม้นทุกตอนเหมือนเดิมแหละ
:3123:
บรรลุธรรม? ขนาดนั้นเลยนะคะ เหอๆ :pig4:
รู้สึกตอนที่่ผ่านมายอดขึ้นเหมือนกัน สงสัยคงมีคนกระวนกระวายหลายคน แหะๆ เค้าขอโทษ
เรื่องนี้ตะจบแบบไหนอะ มันเจบปวดนะถ้าสุดท้ายแล้วจบไม่สวย ถ้าก็รุ้แหละว่าชีวิตจริงมันโหดร้าย แต่ก็แค่อยากจะมีสักที่ที่ให้ความฝันเล็กๆเป็นจริงบ้าง ปกติไม่ตามอ่านเรื่องยังไม่จบ พอมาตามแล้วรุ้สึกว่ามันเหนื่อยที่เราไม่รุ้ตอนจบนี่แหละ เห้ออ
แต่ชอบเนื้อเรื่องนะ ดีนะแต่เราเหนื่อยจะลุ้น
งั้นคราวหน้าเอาพล็อตแบบแค่ขึ้นต้นก็รู้ตอนจบมั้ยตัว?
เหนื่อยจะลุ้นนี่คือ... เค้าไปต่อไม่เป็นเลย ตกลงเราเขียนนิยายแย่หรือใช้ได้กันแน่เนี่ย ฮือๆ :sad4:
สวัสดีครับ คนเขียน
ผมเพิ่งอ่านนิยายเมื่อวานจนจบในเวป แต่อารมณ์มันค้าง เลยไปถอยหนังสือใน ookbee มาแล้ว นะครับ 555
ได้อ่านหลังเล่มเกี่ยวกับคุณคนเขียน เลยอยากบอกว่า ผมเป็นคนนึงนะครับที่ตัดสินใจซื้อหนังสือด้วยความไม่ลังเล (เล่มแรก) เพราะด้วยว่าผมอยู่ต่างประเทศด้วยมั้ง เลยไม่ได้อุดหนุนนิยายของนักเขียนคนอื่น ๆ
ขอบคุณมากนะครับที่แต่งนิยายสนุก ๆ มาให้อ่าน ถึงว่าคนอ่านคนอื่นอาจจะไม่ชอบแนวนิยายของคุณ แต่ผมบอกเลยว่า อย่างน้อยผมก็เป็นคนอ่านที่ชอบนิยายแนวนี้ เลยอยากมาให้กำลังใจ ให้เขียนนิยายสนุก ๆ ต่อไปนะครับ
สุดท้ายนี้อ่านนิยายจบแล้ว (อยากอ่านต่อ 555) ฟินไปแล้ว ก็จะเริ่มไปอ่านนิยายของคุณเรื่องอื่น ๆ ต่อนะครับ
สู้ ๆ นะครับคนเขียน ^^ :bye2:
รู้สึกตอนนี้จะมีคนค้างเยอะ แหะๆ ขอโทษค่ะ ต่อไปจะพยายามลดความเงิบนะคะ แหะๆ
แต่ขอบพระคุณมากๆ เลยนะคะ #ก้มกราบ เลย คือปลื้มอ่ะ ยังไงดีล่ะ... เรามือใหม่หัดเขียนนิยายนะ ไม่เก่งจริงๆ เขียนกี่เรื่องก็รู้สึกภาษาตัวเองห่วย บอกได้เลยว่านิยายไทยเราอ่านแต่งานของคุณ "จุฑารัตน์" นอกนั้นก็แฟนตาซี เอนเธอร์ สถาพร กล้วย ส่วนใหญ่แล้วเราจะติดนิยายฝรั่งอ่ะค่ะ
เราหัดรักการอ่านจากนิทาน รวมเรื่องสั้น ชาดก หนังสือในห้องสมุดก็จะมี วรรณคดีไทย อ่านครบหมดแล้ว สังข์ทอง อิเหนา รามเกียรติ์ พระอภัย นางในวรรณคดีไทย กำเนิดเทวดา ค่อนข้างจะชอบอ่านอะไรเก็บข้อมูลไปเรื่อย แต่พอเริ่มอ่านเพื่อเสพความสนุกจริงๆ จังๆ อ่านแล้วปลื้มมากถึงมากที่สุด อิน ใช่ ชอบ รู้สึกจะเป็น บริดเจส โจน ไดอารี่ ค่ะ พวกเซ็ก&ซิตี้ หญิงสาวกับต่างหูมุก นังมารปราด้า ตอนช่วงนั้นเราบ้าอ่านนิยายมากๆ แต่เราดันอ่านแต่แนวๆ "ผู้หญิงขี้บ่น" ละมั้งคะ เลยกลายมาเป็นถนัดและชอบเขียนนิยายแนวๆ พล่ามแบบนี้ พอไปเขียนแบบอื่นแล้วรู้เลยว่าตัวเองอ่อน ไม่ถนัด
เรารู้สึกเสมอเลยว่านิยายฝรั่ง "แม่งแสบว่ะ!" คือเวลาเค้าจิก เค้ากัด เค้าเล่าอะไรแล้วมันเห็นภาพ มีเสียดสีสะท้อนวิถีชีวิต ใส่บริบทของสังคมเข้าไปได้ลื่นไหลและฮา แต่คอนเซ็บเรื่องเค้ายังอยู่ เวลาอ่านแล้วรู้สึกตามตัวละครได้ไม่ยาก และสนุกที่จะตาม แต่พออ่านของไทย ถ้าเป็นแนวนางเอกเล่าเรื่องก็จะ "อ๊ายตาบ้า!" "ทำไมฉันต้องใจเต้นเพราะนายด้วยนะ" บางทีมันไม่ค่อยได้อารมณ์ ฮ่าๆ
เวลาเขียนเลยแอบกังวลเล็กน้อย บางครั้งความคิดของตัวละครที่เราเขียนมันก็คิดได้แย่มาก ไม่น่ารักเอาซะเลย แต่เราก็อยากจะสื่อนะว่านี่มันคือคน บางทีก็มีทั้งมุมที่ดีและมุมที่แย่ แล้วก็เพราะคาแรคเตอร์เป็นคนแบบนั้นเราก็ต้องเขียนไปตามนั้น
ตอนแรกๆ ที่เขียนก็ท้อมากเลยค่ะ รู้สึกคนไม่อ่านและด่าแถมเมิน #พี่ชัชน้องต้น เยอะมาก เราท้อจนหนีไปเขียนอะไรเกรียนๆ เล่นฆ่าเวลาอย่าง #STRINT เรื่องมันเลยไม่ยาวไงคะ ฮ่าๆ เรื่องนั้นกะเล่นอะไรเงิบๆ แกล้งคนอ่านด้วยล่ะ ปรากฏว่าคนดันชอบ เหอๆ เสียเซลฟ์ไปเลย... เราเลยตั้งใจพยายามใหม่ด้วยการเอาสไตล์เดิมของดราม่าควีนฯมาปรับลดระดับความหนักลงแล้วใส่อะไรเบาๆ ลงไปบ้างกลายมาเป็นตูดไม่ฟิตนี่แหละค่ะ แหะๆ
ดีใจที่วันนี้มีคนออกมาบอกว่าชอบแบบนี้ ปลื้มค่ะ ฮ่าๆ ขอบพระคุณมากๆ นะคะ
สงสารเติ้ลอะตอนนี้
:กอด1:
ตอนนี้กลายเป็นว่า เติ้ลวิ่งไล่ตามพี่ป้อง ถึงจะรู้ตัวว่าสายเกินไป แต่เติ้ลมันก็พยายามที่จะเอาพี่ป้องคืนมา (ที่จริงมันเสียดายแมมมอธต่างหากล่ะเจ๊ : พี่ป้องบอก อิอิ) ถึงจะเป็นวิธีการที่ไม่ถูกแต่เติ้ลมันก็ไม่รู้จะทำยังไง มันอยากได้พี่ป้องเมื่อช้าไป ยอมแม้กระทั่งจะเป็นกิ๊ก ให้เป็นที่ระบายก็ได้ ขอแค่ได้อยู่กับพี่ป้องเหมือนเดิม แต่มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมหรอกเติ้ล นอกจากจะสร้างมันขึ้นมาใหม่ ในความรู้สึกใหม่ แต่เป็นกับคนเก่า ซึ่งยังไม่รู้ว่าจะมีความหวังไหม เพราะตอนนี้พี่ป้องมันมีเมียแล้ว และผู้หญิงคนนี้ก็ดูจะเป็นคนดี อยู่เคียงข้างพี่ป้อง และเกือบจะได้เป็นแม่ของลูกของพี่ป้อง เกือบจะครอบครัวสมบรูณ์ ด้วยความดีทำให้พี่ป้องทิ้งเขาไม่ได้ อันนี้ถ้าเมียพี่ป้องดีจริง ก็เห็นด้วยกับป้องนะว่า จะให้ทิ้งได้ยังไง ในวันลำบากก็มีเขา พอวันนี้ทุกข์และอาจจะมีความสุขกลับจะให้ทิ้งเมีย แค่ถ้าพี่ป้องเอาเติ้ลมาเป็นกิ๊กจริงเราก็สงสารเมียพี่ป้องนะ และคงรู้สึกไม่ดีกับป้องและเติ้ลที่ทำร้ายคนดีๆคนหนึ่ง ถ้าป้องยังรักเติ้ลและอยากกลับมาก็ทิ้งเมียเถอะ อย่าเอาเติ้ลเป็นกิ๊กเลยถึงน้องมันจะเสนอตัวเอง ก็อย่าทำเลย อย่างน้อยมันก็เป็นน้องเพื่อน พี่ตั้มพูดถูกหลายอย่างนะ ดูพี่ตั้มเป็นแบบ ถ้าเลวกูก็จะเลวไปเลย แต่ก็เด็ดขาดในการกระทำ ตรงนี้ไม่สนับสนุนให้พี่ป้องกับเติ้ลเป็นกิ๊กกัน รักกันก็เริ่มใหม่ และถึงเมียพี่ป้องมันไม่ดี ก็เลิกและมาอยู่กับเติ้ลซะ แต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก มันดูเหมือนเรื่องจริงเลยว่ะ กับความคิดของป้องที่รัก แต่มันรักอย่างเดียวไม่ได้ มันต้องมีองค์ประกอบอื่นด้วย จะให้หน้ามืดรักอย่างเดียวก็ไม่ได้หรอก เติ้ลมันดูโตขึ้นแต่พอเรื่องรักทีไรแม่งสติหายทุกที ไม่มีหัวคิดเลย เปลี่ยนตัวเองก็เปลี่ยนให้สุดๆ แต่คนเขียนสปอยว่า อีน้องมันจะเจ็บอีกเยอะ คนอ่านอย่างตรูก็ทำได้แค่รอเม้นท์เพื่อเสียน้ำตาสินะ เอาวะ มาเถอะ มาขนาดนี้แล้ว ให้สุดๆไปเลย มันก็ได้ข้อคิดอะไรหลายๆอย่างนะสำหรับเรื่องนี้ที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไร น้ำแตกแยกทาง แต่มันมีน้ำดีแทรกไว้อยู่ไม่น้อย ติดตามความเจ็บปวดของอีน้องกันต่อ สู้สู้ :katai2-1: แต่ยกโทษให้อีพี่ป้อง 40 เต็ม 100 ยังไงก็ไม่ควรทิ้งยายให้อยู่คนเดียวนานเกินไป ควรจะกลับมาเยี่ยมบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้โดดเดี่ยวจนเกิดเรื่องร้ายๆ เข้าใจนะว่ามันเป็นอุบัติเหตุที่เลี่ยงไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็น่าจะนึกถึงยายบ้างไม่ใช่หายไปนาน แล้วมาคิดได้ก็สายไป สงสารยาย :mew6:
ผู้หญิงดีไม่ดีเดี๋ยวรู้ค่ะ อิๆ :hao7:
อดทนอีกตอนเดียว เติ้ลมันเจ็บอีกแค่ตอนเดียวเท่านั้นแหละ ละเดี๋ยวพี่ป้องจะโดน... o18 จน... :sad11:
ท้อง!? รึนี่จะเป็นเหตุผลให้พี่แกไม่อยากพลาดอีก ก็เลยพกถุงยางไว้?
สงสารเติ้ลนะ แต่ก็นะ...
อิพี่ป้องมันสุภาพบุรุษมาตั้งแต่ภาคแรกละ คาแรกเตอร์ยังคงคงไว้เหมือนเดิม แต่แกอย่าเพิ่งมาสุภาพบุรุษะไรตอนนี้สิ! คิดมากจริงวุ้ย โวะ! ขัดใจ -_-^
ฮ่าๆ เดาถูกด้วยล่ะ รออ่านนะรออ่าน อิๆ
หายไปแปปเดียวเอง... กลับมาอีกทีสองตอนล่ะ
555+
กลับมาพร้อมพัฒนาการอันก้าวกระโดดของพี่ป้อง
ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก สลับและซับซ้อนในอารมณ์และความรู้สึก
ก็ลุ้นๆกันต่อไปว่าจะเป็นอย่างไร~
ก็หลายอาทิตย์อยู่นะ... เค้ารอตัวเองที่มู้นี้ทุกวันเยย :m15:
-
เติ้ลต้องไม่ยอมแพ้นะ
คงไม่ได้แล้วล่ะ เติ้ลเค้าคงต้องตัดใจแล้ว :sad11:
ที่พี่เจอมา จะทำให้พี่ร้ายก็ไม่เปลือก แต่เหมือนพี่ป้องกำลังโกหกตัวเองอยู่นะ
มันขัดๆกับตัวตนจริงๆของพี่ ใรความคิดเราถ้าพี่มีแฟนอยู่เเล้วพี่คงไม่มาเอากะเติ้ล
พี่ยังรักน้องอยู่ใช่ไหมมม
ก็รักเติ้ลอยู่นะ ... แต่ประเด็นคือมันก็ไปเอาผู้หญิงเค้าด้วย.... :beat:
โอ้ย................ ไม่ฟิต ซีซั่น 2 ภาค Mistress' Tear รึไง
เอ้าแผนกซาวน์เปิดเพลง น้ำตาเมียน้อย เป็น OP เลย ( :beat: :beat: มันใช่ไหมเนี่ย :katai1: )
https://www.youtube.com/watch?v=4Cy9wZCkuqo (https://www.youtube.com/watch?v=4Cy9wZCkuqo)
อ่ะ ตามที่ขอ นี่อุตส่าห์ไปหาเวอร์ชั่น น้ำตาเมียน้อย - ศรีสอางค์ ตรีเนตร มาเลยนะ!
:hao7: รอดูฤทธิ์เมียน้อยแบบอินางน้อยเติ้ล! มีฉากปะทะเมียหลวงด้วยนะขอบอก (ทำไมคนแต่งคนนี้ชอบสปอยให้คนอ่านคิดมากจังน้า... นิสัยเสียเนอะ)
รายงานตัวนะคับ ไม่ได้หายไปไหนนะ แค่ว่าระบบมันไม่เตือนอัพเดตกระทู้ หรืออาจจะเตือนแล้วแต่ผมไม่เช็คเมลล์ก็ไม่แน่ใจ ปกติผมจะหมกตัวอยู่ในห้องนิยายที่จบแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกนะคับที่ผมอ่านเรื่องที่ยังไม่จบ (แอบกระซิบเบาๆว่าผมตามมาจาก STR/INT คับ ^^-)
แต่ตามอ่านแล้วนะคับ ทันตอนนี้ละคับ แต่โดยส่วนตัวผมไม่ค่อยรู้สึกชอบหรืออินไปกับเติ้ลเท่าไหร่เพราะความคิดของเติ้ลดูเหมือนจะมีมิติเดียวคือเอาแต่ใจอยากเอาชนะเหมือนจะขาดความเหงาความหว้าเหว่ไป อาจจะเพราะการเล่าเรื่องที่ผ่านไปเร็วจนสัมผัสไม่ได้ว่าระหว่างนั้นทั้งคู่ผ่านวันเวลาเหล่านั้นได้อย่างไร ก็เข้าใจนะคับว่าอาจจะมาเฉลยทีหลังก็ได้เพื่อให้ดูเรียลว่าทำไมเติ้ลถึงทำแบบนั้นในตอนนั้นๆ แต่อย่างน้อยควรจะมีส่วนของเติ้ลบ้างว่าผ่านห้วงเวลานั้นมาได้ยังไงด้วยความรู้สึกแบบไหน คนชอบเอาแต่ใจผมว่าเขาก็ต้องฝังตัวเองไว้กับเศร้าจมอยู่กับความเหงาเป็นนะคับ หรือว่ามันมีอยู่แล้วแต่ผมยังเข้าถึงอารมณ์ของตัวละครได้ไม่ดีพอก็ไม่แน่ใจ
ปล.๑ อ่านแล้วอย่านอยด์นะผมก็อย่างนี้ละถ้าไม่พูดก็คือไม่พูดพอพูดแล้วก็ชอบพูดตรงๆถนอมน้ำใจไม่ค่อยเป็น แต่ไม่ได้มีเจตนาจะตำหนิคิดร้ายอะไรนะคับ ถ้าไม่พอใจด่าผมได้โกรธผมได้นะผมเข้าใจไม่โกรธหรอก แต่ก็แต่งต่อด้วยนะเอาแบบที่คุณสบายใจด้วย
ปล.๒ ยังยินดีอยู่เป็นเพื่อนกันยามดึกเหมือนเดิมนะคับถ้าสบโอกาส ^^-
ปล.๓ ที่ผ่านมาทั้งหมดชอบตรงนี้ "ดีไม่พอ" กับ "ดีเกินไป" ผมว่าคำคำนี้มันเรียลดีนะถ้าคิดให้ลึก เหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่า สองคำนี้ความหมายเหมือนกัน หมายถึงคนๆเดียวกัน เพียงต่างกันที่ว่า คนที่ฟังคือใครมากกว่า
ปล.๔ ที่ผมไม่ค่อย ok กับ part เติ้ลเพราะจิงๆแล้วผมเป็นคนดื้อเงียบและค่อนข้างเอาแต่ใจอยู่ลึกๆ เพียงแต่ไม่ได้ใช้วิธีโจ่งแจ้งเพื่อบังคับใครให้ได้อย่างใจ พอมาเจอคนที่ชอบเอาแต่ใจเลยออกจะไม่ชอบและไม่ค่อยทนเท่าไหร่นะ ฮ่าๆ
หา ตามมาจาก #พี่เทพน้องดาว! อะไรดลใจค้า.... เรื่องคนละแนวกันเลย ฮ่าๆ
แต่เรื่องนั้นกำลังจะมีรวมเล่มนะคะ มี #แผนรักลวงเกรียน ลงต่อแล้วด้วยน้า ถ้าสนใจก็ลองอ่านรายละเอียดได้เน้อ ไม่อยากสปอยว่ามี CT กับแก๊งแบล็กไฟร์ เข้าไปแจมด้วยแหละ อิๆ
ตรงนี้เราก็พยายามเขียนนะ แต่ไงดีล่ะ มองคาแรคเตอร์กันคนละแบบรึเปล่าคะ?
อย่างพี่ป้องนี่คิดมาก จมอยู่นะคะ แต่เติ้ลจะไม่ค่อยคิดมากนะ เหมือนจะเอาแต่ใจมองตัวเองเป็นใหญ่จริงๆ นั่นแหละ ตามปมครอบครัวกับปมนิสัย ไม่งั้นระหว่าง "ป้อง" กับ "เบสท์" เราว่าเทียบกันแล้วความเฮิร์ทจากเบสท์น่าจะเยอะอยู่นะคะ น่าจะเจ็บหนักกว่า รักแรก คนที่ทำให้เติ้ลยอมโดนเอายอมทุกอย่าง(ในความคิดเติ้ล) แถมยังโดนกระหน่ำด้วยการหลอกลวงว่าทั้งหมดเป็นแผน ถูกหลอกให้เป็นเกย์ เราว่าเติ้ลน่าจะช้ำกว่ากันเยอะเลยนะ
แต่พอเวลาผ่านไป เหมือนกับ "ผ่านที่เจ็บที่สุดไปแล้ว" เติ้ลก็โตขึ้นด้วยส่วนนึง ละที่เติ้ลเสียป้องไปเพราะทำตัวเอง เติ้ลเลยยอมรับผลการกระทำนั้น แล้วผ่านมันมาให้ได้แบบรู้ดีว่า "ต่อไปไม่มีพี่ป้องอีกแล้ว" เติ้ลเค้าก็เดินหน้านะ คือประโยคนี้อ่ะ ตอบทุกอย่างเลย "ไม่เอาดีกว่า เลิกคิด จะไปคิดถึงอดีตที่แก้ไขอะไรไม่ได้ทำไมนะ ผมควรเดินหน้าต่อไปสิ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่มีพี่ป้องก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็ผมเป็นคนทำให้พี่ป้องหนีไปเองนี่นาจะโทษใครได้"
เติ้ลมันไม่ใช่ไม่เสียใจนะ แต่ช่วงที่เสียใจพีคที่สุดคือตอนที่พี่ป้องย้ายหอไปนั่นแหละ เติ้ลอยู่แบบเหงาๆ ซังกะตาย แต่เติ้ลจะไม่ใช่คนแสดงออกชัดว่าเจ็บแบบป้อง ลองอ่านดูตอนแรกๆ ที่เติ้ลทะเลาะกับเบสท์แล้วป้องถามว่าเลิกกันยังอ่ะค่ะ และการที่เติ้ลรู้ว่า "ไม่เหลือเสื้อผ้าอยู่ในตู้" นี่คือมันบอกเลยว่าเติ้ลแอบไปเปิดตู้ป้องดูนะ เติ้ลมันสังเกตนะ แต่ตอนนั้นคืออารมณ์ยังงอนๆ โกรธๆ เลยยังทิฐินิดๆ มั้งคะ
ตรงจุดนี้แหละค่ะที่เรามองว่า "เติ้ลเข้มแข็งกว่าป้อง" เติ้ลอาจจะดูเอาแต่ใจแต่เราว่าจริงๆ แล้วเติ้ลค่อนข้างเด็ดขาดพอตัว สังเกตจากตอนที่รู้ว่าเบสท์พนันอ่ะค่ะ เศร้าจริง อ้อนป้องให้โอ๋จริง แต่เติ้ลไม่คร่ำครวญนะ ถ้าเป็นป้องนี่คือฮีจะสับสน เครียด อึดอัด ใกล้บ้าทุกตอน
เติ้ลของเรานี่คือในความเอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่มันมีอีโก้อยู่สูงมากด้วย เติ้ลจะ "รักตัวเอง" มากเลยนะ ไม่งั้นเติ้ลมันไม่รู้สึกเสียศักดิ์ศรีที่โดนว่าๆ ไม่ฟิตหรอกค่ะ ดังนั้นคนรักตัวเอง(ที่ปรับตัวแล้ว)จะทำยังไงเพื่อผ่านความเศร้าไปให้ได้? คร่ำครวญแบบป้องเหรอ? ป้องเฮิร์ทแล้วหนี แต่เติ้ลมีปัญหาแล้ววิ่งเข้าใส่นะคะ เราจะเขียนให้ทั้งคู่แตกต่างกันแบบคนละขั้วนิดๆ เห็นได้ชัดจากประเด็นทะเลาะกับเพื่อน เติ้ลงอนเพื่อน สิ่งที่เติ้ลทำคือ "ก็มันพูดไม่เข้าหูอ่ะ ไม่อยากอยู่ด้วย หนีมาอยู่กับพี่ป้องดีกว่า" แต่ป้องนี่คือคิดแบบ "อะไรๆ กูก็ผิด มนุษย์แม่งเข้าใจยาก กูอยู่กับ2Dมีความสุขกับเพจวาดรูปในเน็ทก็ได้วะ" สองคนนี้ทำต่างกันเลยนะคะ คนนึงคิดแบบ "หาที่ๆ สบายใจ" แต่อีกคนคิดแบบ "อยากให้ที่ตรงนั้นทำให้เราสบายใจ"
เราดีไซน์คาแรคเตอร์ไว้แบบนี้อ่ะค่ะ เดี๋ยวลองอ่านตอนล่าสุดเนอะ ลองดูว่า "สิ่งที่เติ้ลทำ" มันตอบโจทย์ความสงสัยคุณมั้ย
ป.ล. ไม่โกรธหรอกค่ะ เฉยๆ ถือว่าเราห่วยเองที่เขียนคาแรคเตอร์ได้อ่อนจนคนอ่านไม่เข้าใจ เราคงไม่แต่งต่อแล้วด้วยค่ะ คือ แต่งจบแล้ว มีขายเป็บอีบุ๊กแล้วนะคะ ฮ่าๆ
#ว่าแล้วก็ขายของ! มี E-BOOK จำหน่ายแล้วที่ MEB (https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzYyOTA3IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjkyMTIiO30) และ OOKBEE (http://www.ookbee.com/shop/BookInfo?pid=4520d893-fd08-442d-a2d6-41871c9b389a&affiliateCode=74ec5aee613348ad973ce309dcde5bde) จ้า!
ป.ล.2 จริงๆ ความหมายมันไม่ได้ลึกขนาดนั้นหรอกค่ะ ก็แค่ "คนตอแหล" กับ "คนตรง"
ส่วนใหญ่เรามักจะโดนคนตอแหลบอกเลิกด้วยประโยคสวยหรู ทั้งๆ ที่จริง "ก็กูไม่รักมึงอ่ะ กูชอบคนนั้น เค้าจะเลวกูก็ไม่สน" อะไรแบบนี้ซะเป็นส่วนมาก ฮ่าๆ แล้วคนที่โดนประโยคนี้ก็จะแบบ "ชอบเลวๆ ก็บอกกูดิเดี๋ยวกูเลวให้ ไอ้นั่นเล๊วเลวก็ยังไปรักมันอยู่ได้"
ในกรณีเติ้ลนี่ดันไปเจอคนตรง พี่ป้องก็เปิดอกกะพี่ตั้มลยพูดกันตรงๆ "ไอ้เด็กเปรตผีเข้าผีออก" "มันจะรักกูถึงเมื่อไหร่?" คือเจ็บไปดิเติ้ล พี่ป้องเค้าด่าสันดานเอ็งอ่ะ!
ตรงนี้เราก็เขียนล้อประเด็น "เธอดีเกินไป" ยอดฮิตนั่นแหละค่ะ ไม่มีอะไรมาก ฮ่าๆ
ป.ล.3 แฟนคลับพี่สตาร์ใช่มั้ยคะ? ไอ้ประเด็นดื้อเงียบหมั่นไส้คนเอาแต่ใจเรื่องเยอะเนี่ย? เรื่องโน้นพี่แกก็เป็นนะ ฮ่าๆ มีฉากปะทะลูกกิลด์อยู่ใน #แผนรักฯ
ตอนที่แล้วอาทิตย์เดียว มียอดคนกดซื้ออีบุ๊กเพิ่มเกือบ 10 เล่ม! อ๊า... ฟิน :impress2:
ปลื้มและดีใจมากเวลามีคนเม้นบอกว่าทนไม่ไหว คาใจ อยากอ่านต่อจนจบ #ฟินมาก #บ่องตง :-[
จะบอกว่าตอนเราดูละคร "สงครามนางงาม" เราก็เกิดอารมณ์นี้แหละ "โธ่เว้ย ไวน์เป็นกระเทยแน่ๆ แต่เฉลยซะทีสิวะ มันจะเฉลยยังไงเนี่ย!"
ตอนที่แล้วเจ็บกันแล้วใช่มั้ย? เดี๋ยวตอนหน้าเติ้ลจะเจ็บกว่านี้อีก #เจ็บจนจุก #เจ็บแต่จบ และ... สำหรับคนที่เกลียดพี่ป้อง ยกป้ายไฟได้เลย รอเกลียดนะ พี่ป้องมันกากจริงๆ
อ่านจบแล้วช่วยบอกด้วยล่ะว่า รักเติ้ลขึ้นมาบ้างรึยัง? อิๆ :mew1:
หนีไปอาบน้ำมาก่อนจะมาอัพ มีคนเม้น ตอบเม้นเพิ่มดีก่า :pig2:
:hao5: :hao5:ประเด็นหลักสังคมแท้ๆเลยนะขอรับ ติดตามเรื่องต่อไป น้องเติ้ล สุ้ๆนะ :mew6:
จริงๆ มันก็ไม่ได้ "เพื่อสังคม" "เสียดสีสังคม(สะท้อนสังคม)" อะไรแบบที่คนเค้าทำกันหรอกค่ะ
ก็แค่เอาเรื่องที่เห็นทั่วไปในสังคมมาเขียนตรงๆ แบบไม่ต้องปรุงแต่งให้สวยหรูคู่ควร เราแค่เขียนสิ่งที่มัน "เป็น" ที่เหลือคนอ่านคิดเอง คิดได้คิดไม่ได้ คิดเห็นด้วยหรือคิดต่างก็แล้วแต่เลย เราไม่สอนไม่ชักจูงยัดคำคมใส่หัวคนอ่านเราแค่มีตัวอย่างให้ดู คนอ่านต้องเกิดปัญญาวิเคราะห์เอาเอง ถ้าไม่คิดลึกก็จะอ่านเพลินๆ ได้อยู่สนุกไปอีกแบบ แต่ถ้าคิดตามก็จะเริ่มสำรวจตัวเองบ้างแหละ ฮ่าๆ
อ่านแรกๆคือไม่เคยเชื่อเลยนะว่าเรื่องนี้จะมาดาร์กได้ขนาดนี้่อ่า คือมันแบบโคตรความจริง...โคตรเป็นเรื่องที่สะท้อนเรื่องที่มันจริงๆอ่ะแล้วก็จะเป็นทีมพี่ตั้มเรื่อยๆไป :katai1: :katai1: :katai1:
พี่ตั้ม...พี่ก็ยังคงเป็นพี่ชายที่ดีเสมอสำหรับเรา พี่เด็ดขาดดีอ่ะ ชัดเจนด้วย #ทีมพี่ตั้มเรื่อยมา แล้วก็จะเป็นทีมพี่ตั้มเรื่อยๆไป
#ทีมพี่ตั้ม รอลุ้นทีมพี่ตั้มยาวๆ นะคะ พี่ตั้มยังมีอีกนะ ฮ่าๆ บอกเลยงานนี้ได้คู่กันเพราะพี่ตั้ม ฮ่าๆ o13
-
:hao5: :hao5:ประเด็นหลักสังคมแท้ๆเลยนะขอรับ ติดตามเรื่องต่อไป น้องเติ้ล สุ้ๆนะ :mew6:
-
อ่านแรกๆคือไม่เคยเชื่อเลยนะว่าเรื่องนี้จะมาดาร์กได้ขนาดนี้่อ่า คือมันแบบโคตรความจริง...โคตรเป็นเรื่องที่สะท้อนเรื่องที่มันจริงๆอ่ะแล้วก็จะเป็นทีมพี่ตั้มเรื่อยๆไป :katai1: :katai1: :katai1:
พี่ตั้ม...พี่ก็ยังคงเป็นพี่ชายที่ดีเสมอสำหรับเรา พี่เด็ดขาดดีอ่ะ ชัดเจนด้วย #ทีมพี่ตั้มเรื่อยมา แล้วก็จะเป็นทีมพี่ตั้มเรื่อยๆไป
-
“หายไปไหนมาตัวเล็ก”
พี่ตั้มทักผมทันทีที่ผมกลับเข้าไปในบ้าน พี่ป้องเองก็เหลือบมามองผมแว๊บหนึ่ง
“ไปเดินแถวนี้มาแหละ เผื่อข้างนอกมีอะไรหลงหูหลงตาผมอ่ะพี่”
ผมยิ้มได้อย่างปลอดโปร่งหลังจากคิดตก ถ้าผมจะต้องจากพี่ป้องจริงๆ แล้วเราอาจไม่ได้เจอกันอีกผมก็อยากจากกันดีๆ ไม่อยากให้มันงี่เง่าเหมือนคราวที่แล้ว และผมอยากทำอะไรบางอย่างด้วย แต่ก่อนอื่น ผมต้องขออนุญาตพี่ตั้มก่อน
ผมช่วยพี่ป้องเก็บของจนเย็น พี่ตั้มก็อยู่ด้วยกันนี่แหละ แต่ผมอยากได้เวลาส่วนตัว ผมเลยแกล้งชวนพี่ตั้มออกมาหาซื้ออาหารเย็นกลับไปกินกับพี่ป้อง พี่ตั้มไม่ขัดใจผมอยู่แล้วเลยพาผมออกมา
พออยู่กันสองคนแล้วผมเลยเสี่ยงบอกพี่ตั้มไปตรงๆ
“พี่ตั้ม คืนนี้ผมขอไปค้างกับพี่ป้องนะ”
“ตัวเล็ก!”
พี่ตั้มตั้งท่าจะเอ็ดผม แต่ผมไม่ยอมหรอก ผมตัดสินใจดีแล้ว นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ
“ฟังก่อนดิอย่าพึ่งดุ ผมอยากไปหาพี่ป้องจริงๆ แต่มันจะเป็นครั้งสุดท้ายนะผมสัญญา ผมยังไม่เคยบอกรักพี่ป้องเลย”
“ตัวเล็ก...”
ท่าทีของพี่ตั้มอ่อนลง ผมรู้ว่าพี่ชายผมต้องรู้แน่ๆ ว่าผมจะทำอะไร
“ผู้หญิงคนนั้น แฟนพี่ป้องอ่ะ เค้าเคยท้องเหรอพี่?”
พี่ตั้มดูตกใจมาก แต่ซักพักก็ปรับสีหน้า
“แอบฟังเหรอ?”
“ถ้าพี่อยากให้เป็นความลับก็ไปคุยกันตรงอื่นดิ ไปที่ลับตาคนก็ได้ ผมตามไปละมันได้ยินพอดีอ่ะช่วยไม่ได้”
พี่ตั้มยังเงียบ ผมเลยอ้อนไปอีกที
“นะ เล่าให้ฟังหน่อย น้องอยากรู้”
“ตอนที่ป้องมันทะเลาะกับตัวเล็ก มันหายไปพักใหญ่เลย แม้แต่พี่มันก็ไม่ติดต่อ”
ในที่สุดพี่ตั้มก็ใจอ่อน สองปีที่หายไปของพี่ป้อง ผมอยากรู้ใจจะขาด รู้ทั้งรู้ว่ารู้ไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่ผมก็ยังอยากฟังเรื่องราวของคนที่รักอยู่ดี
“รู้ใช่ป่ะว่ามันเปลี่ยนเบอร์?”
“อืม ผมเคยคิดถึงเค้ามากเลยลองโทรไป แต่ไม่ติด พึ่งมารู้จากยายทีหลังว่าเค้าเปลี่ยนเบอร์”
“มีอยู่วันนึง ป้องมันโทรหาพี่ บอกว่ามันจะเป็นพ่อคนแล้ว”
“ที่ว่าเค้าท้อง?”
“ใช่ ตัวเล็กรู้ป่ะป้องมันแพ้ไวน์ กินมากไม่ได้ หึๆ ถ้าให้มันกินไวน์นะเมาเหมือนหมาเลย แต่มันกินเหล้าได้เรื่อยๆ ไม่ค่อยเมา”
“ทำไมอ่ะ? เค้าเมาเอากันจนท้องเหรอ?”
“ทำนองนั้น งานเลี้ยงในบริษัท แต่พี่ว่ามันโดนผู้หญิงจับมากกว่า มันเล่าว่าเมาตื่นขึ้นมาก็นอนอยู่กับเค้า ก่อนหน้านี้ผู้หญิงก็ทำท่าเหมือนสนใจมันอยู่แล้ว พอเกิดเรื่องเลยลองคบกัน เดือนต่อมาผู้หญิงก็บอกว่าท้อง”
“แล้วแฟนตุ๊ดเค้าอ่ะ? ก่อนหน้านั้นพี่ป้องเค้ามีแฟนตุ๊ดไม่ใช่เหรอ?”
“มันบอกว่าเลิกกันตั้งแต่ตอนเรียนจบใหม่ๆ แล้ว แต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ ก็เพราะป้องมันเคยมีแฟนเป็นตุ๊ดนี่แหละผู้หญิงคนนี้เลยสนใจมัน คนเค้าล้อมันทั้งบริษัทแต่มันก็ยังบอกว่าแฟนเก่ามันน่ารัก โมโหเวลามีคนไปล้อแฟนมัน ตัวเล็กก็รู้ว่าป้องมันโง่ เวลามันให้ใจใครมันยอมเค้าทุกอย่าง พี่ว่าผู้หญิงคนนี้คงดูออกแล้วก็เล็งป้องนั่นแหละ ละไอ้ป้องก็ยอมให้เค้าจับ”
พี่ชายผมส่งเสียงดูถูก ก็นะผมไม่เคยเห็นพี่ตั้มรักใครจริงจังซะที บางทีพี่ตั้มก็ไม่รู้หรอกว่าความเหงามันทำให้เราไขว้เขวได้มากขนาดไหน อย่างผมเองกว่าจะรู้ใจตัวเองว่ารักพี่ป้องยังตั้งนานเลย
ผมเอากับพี่ป้องเพราะผมเหงา แต่พอพี่ป้องจากไปแล้วผมกลับคิดถึงตอนที่เถียงกันเรื่องงี่เง่าทุกวัน ผมชอบตอนที่อยู่กับพี่ป้อง พี่ป้องชอบดุ ขัดคอผม ชอบแกล้งผม แต่สุดท้ายพี่ป้องก็จะยอมลงให้ผมทุกที เวลาพี่ป้องยิ้มบางทีผมก็แอบใจเต้น ผมอยากเป็นอันดับหนึ่งของพี่ป้อง แต่พอที่ตรงนั้นมันหายไป ผมขอแค่ให้ได้ยินข่าวคราวเค้าบ้างผมก็พอใจแล้ว
ไม่ว่าใครหน้าไหนก็เติมเต็มผมไม่ได้เท่าพี่ป้อง ต่อให้มีคนมาจีบผม เทคแคร์ผมเหมือนที่พี่เบสท์เคยทำ ผมก็รู้สึกว่าเค้าทำไปเพราะอยากนอนกับผมมากกว่า ผมคิดถึงผู้ชายที่ยอมนอนกับผมเพื่อให้ผมได้ประชดตัวเอง ผมคิดถึงพี่ป้องทุกลมหายใจ
“แล้วเกิดอะไรขึ้นอ่ะ? ทำไมเค้าแท้งอ่ะพี่”
“เครียดรึอะไรนี่แหละ แท้งเอง ครรภ์ไม่แข็งแรง ผู้หญิงเป็นหัวหน้าไอ้ป้องมันด้วย งานมันกำลังมีปัญหาแล้วหัวหน้าเค้าออกรับแทน ป้องมันรู้สึกผิดเลยคบกับเค้ามาเรื่อยๆ”
ผมว่าผมพอเข้าใจนะ พี่ป้องใจดีเกินกว่าจะเดินจากมาทันทีที่เค้าแท้ง ผู้ชายที่ผมรักมีความรับผิดชอบมาก อีกอย่างให้บอกเลิกหัวหน้างาน อืม... ผมว่าผมเข้าใจอ่ะ
แต่ก็นะ... ผมสัมผัสได้ว่าพี่ป้องเปลี่ยนไปมาก ถึงจิตวิญญาณจะยังเป็นพี่ป้องงี่เง่าคนเดิมของผมอยู่ แต่พี่ป้องโตขึ้นตั้งเยอะ เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก เปลี่ยนไปในทางที่ดีอ่ะ ต้องยกประโยชน์ให้แฟนสาวที่แก่กว่าของพี่ป้องใช่มั้ยล่ะ ผมสู้เค้าไม่ได้เลย ไม่แปลกหรอกที่พี่ป้องจะเลือกทางนู้น
“พี่ตั้มว่าพี่ป้องรักเค้าป่ะ?”
“ก็คงรักแหละ ป้องมันเคยพูดไว้ว่ามันประทับใจความอดทนเค้า ไม่ว่ามันจะทำตัวงี่เง่าแค่ไหนผู้หญิงคนนั้นก็ยังอยู่กับมัน มันเองก็พยายามปรับตัวให้เป็นผู้ใหญ่ขึ้น เปลี่ยนตัวเองหลายๆ อย่างเพื่อแฟน”
น้ำตาจะไหลอ่ะ ทำไมผมต้องสะอื้นด้วยวะ! ผมทำใจได้แล้วแท้ๆ
“แล้วพี่ตั้มว่าพี่ป้องเค้ารักผมมั้ย?”
พี่ตั้มหันมายิ้มแล้วลูบหัวผม เค้าตอบว่า
“รักสิ มันรักตัวเล็กที่สุดเต็มหัวใจเลย”
“คืนนี้ผมขอเป็นชู้กับแฟนชาวบ้านนะพี่ตั้ม ผมอยากบอกรักพี่ป้อง เรายังไม่เคยรักกันเลย ที่ผ่านมามีแต่พี่ป้องที่รักผม ผมอยากตอบแทนความรักพี่ป้องบ้าง อย่างน้อยก็จะได้เป็นความทรงจำดีๆ ก่อนที่ผมจะบวช”
“ตัวเล็ก!”
“ผมทำงานของพ่อไม่ได้อ่ะ พ่อเราทำผิดไว้ตั้งเยอะ ผมอยากบวชให้พ่อบ้าง พี่ตั้มยังไม่เคยบวชเลยไม่ใช่เหรอ? ส่วนแม่ก็มีโปเต้แล้วผมไม่ห่วงหรอก ถ้าลูกไม่ได้เรื่องคนนี้จะทำประโยชน์ให้พ่อได้บ้างผมก็อยากทำ”
“บวชเพราะอกหักอ่ะไม่ต้องไปบวชให้เปลืองข้าววัดหรอกเติ้ล พี่ไม่สนับสนุน น้องชายคนเดียวพี่เลี้ยงได้ พี่จะดูแลเราไปจนตายนั่นแหละไม่ต้องห่วง”
บางทีพี่ชายผมก็ฮาร์ดคอร์เกินไปจริงๆ ผมที่กำลังดราม่าไปต่อไม่ถูกเลยอ่ะ!
ตอนเย็นพี่ตั้มมาส่งผมที่บ้านพี่ป้องแล้วกลับร้าน เป็นอันว่าคืนนี้ผมจะได้ใช้เวลากับพี่ป้องสองต่อสอง
หวังว่าผมคงบอกรักพี่ป้องได้นะ!
พี่ป้องดูแปลกใจที่เห็นผมกลับมาคนเดียว
“ไอ้ตั้มอ่ะ?”
“ผมขอพี่ตั้มว่าอยากอยู่กับพี่ป้องสองต่อสองไง”
“ไม่ขำไอเติ้ล”
“โหไรอ่ะ ดุน้องอีกละ”
ผมโห่ไปงั้นแหละ พี่ป้องกำลังยกลังจากห้องข้างบนลงมาไว้หน้าบ้าน อย่าบอกนะว่าจะทิ้งหมดนี่!
“พวกนี้จะทิ้งหมดเหรอ?”
“เออ การ์ตูนเก่าๆ อ่ะ พี่ว่าจะเอาไปบริจาคให้เด็กๆ แถวนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้บอกให้มันมาเลือกเอา”
“งั้นให้เด็กคนนี้ก่อนได้ป่ะ ฮ่าๆ”
“มึงโตแล้วซื้อเองดิ พ่อมึงรวยจะตายอยู่ละไอ้สัส”
“ดุน้องอีกละ กินข้าวเหอะ”
ผมแกะก๋วยเตี๋ยวเทใส่ชามที่ยังไม่ได้เก็บลงกล่อง พี่ป้องเก็บของเหี้ยนทั้งบ้าน แทบไม่เหลืออะไรที่บ่งบอกว่าเคยมีคนอาศัยอยู่ละ เหมือนบ้านพักที่ปิดร้างรอคนเข้ามาอยู่มากกว่า
พี่ป้องตั้งใจจะไปจริงๆ เค้าจะไม่กลับมาแล้ว เฮ้อเศร้า!
เราสองคนนั่งกินข้าวเย็นด้วยกัน พอกินเสร็จผมก็ชวนพี่ป้องไปนั่งเล่นที่แคร่หน้าบ้าน พี่ป้องยอมตามผมออกมา ผมแอบเข้าข้างตัวเองว่าพี่ป้องก็คงอยากใช้เวลาร่วมกับผมเหมือนกัน
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พอเก็บกระดูกยายเสร็จพี่ป้องจะกลับเลยรึเปล่า?”
“ยังอ่ะ นอนอีกคืน ว่าจะกลับมะรืนนี้”
“งานยุ่งดิ?”
“เออ”
“ผมยังไม่รู้เลยว่าพี่ทำงานที่ไหน ย้ายไปอยู่แถวไหน เห็นบอกซื้อคอนโดด้วยใช่ป่ะ? ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่เลยอ่ะ”
ผมแกล้งสบตาพี่ป้องด้วยแววตาตัดพ้อ พี่ป้องมองผมกลับด้วยแววตาเศร้าๆ
“จะรู้ไปทำไม?”
“ไม่ตามไปกวนหรอกน่ะ ผมก็มีชีวิตของผมรู้ป่ะ อีกหน่อยคงไม่ได้เจอกันแล้ว ผมคงไม่ตามไปรังควาญพี่ป้องหรอก”
ตอนนี้ผมน้อยใจขึ้นมาจริงๆ เสียงผมสั่นจนต้องสูดจมูกกลั้นน้ำตา ทั้งๆ ที่ผมรู้อยู่แล้วว่าพี่ป้องรับปากพี่ตั้มไว้ แต่ผมอดเสียใจไม่ได้จริงๆ มันเศร้าอ่ะ!
“พี่ป้องมีแฟนแล้ว อีกเดี๋ยวก็คงแต่งงาน เฮ้อ... ในขณะที่ผมไม่มีใคร สงสัยผมต้องโสดตลอดชาติเพราะด่าพี่ป้องเอาไว้เยอะแน่ๆ”
ผมพล่ามไปเรื่อยเพื่อระบายความน้อยใจ พี่ป้องไม่ขัดผมเลยทั้งๆ ที่ผมแซะเค้า กลับกันพี่ป้องกลับเลื่อนมือมาขยี้หัวผมก่อนจะวางมันบนไหล่ เหมือนโอบกอดแต่ก็ไม่ใช่ สถานะของเราตอนนี้ทำได้แค่สัมผัสกันแบบผิวเผิน
“เดี๋ยวก็มีคนมาจีบมึง”
“โด่พี่ก็รู้ พ่อกับพี่ผมโหดขนาดนั้นใครจะผ่านด่านได้ ไม่เอาอ่ะ ผมโสดดีกว่า ผมยังลืมคนบางคนไม่ได้”
ผมหันไปยิ้มกว้างอวดฟันขาวๆ ให้พี่ป้องดู พี่ป้องมองหน้าผมแล้วยิ้มตาม
เจ้ย! อยู่ๆ เค้าก็เอานิ้วมาปาดปากผม!
“แหวะ! เล่นอะไรวะไอ้พี่ป้องบ้า”
“หมั่นไส้ฟันมึง ขาวแสบตากู”
“ก็บอกแล้วให้แปรงฟันทุกวัน เห็นป่ะ พี่ป้องไม่ยอมแปรงฟันทุกวันตั้งแต่เด็ก เหลืองเลย”
“เออ!”
เอาล่ะ! รวบรวมความกล้าไว้ตะวัน นายต้องทำให้ได้!
“พี่ป้องๆ”
“อะไร?”
“พี่ป้องจำที่เราเล่นตำรวจจับผู้ร้ายเมื่อตอนเด็กๆ ได้ป่ะ ผมอยากเล่นสมมุติแบบนั้นอีกอ่ะ”
“อ๋อ ที่มึงเป็นสารวัตรแล้วพี่ตั้มเป็นโจร ส่วนกูเป็นลูกน้องตัวประกอบโผล่ออกมาโดนมึงยิงตายอ่ะเหรอ?”
“ฮ่าๆ นั่นแหละๆ ผมอยากเล่นสมมุติแบบนั้นอีกอ่ะ”
“เล่นเหี้ยอะไร โตแล้ว! มึงจะยิงทะลุหัวใจกูอีกรึไง ต้องให้กูชักดิ้นชักงอก่อนตายด้วยป่ะ?”
อันนี้ผมไม่ผิดนะ ก็พี่ป้องตายง่ายเกินอ่ะ พอผม “ปั๊ง!” แล้วพี่ป้องก็แค่ปล่อยปืนก่อนจะนอนลง ผมอยากได้แอคชั่นกุมหัวใจแล้วค่อยๆ เซก่อนจะล้มลงไปขาดใจตายนี่นา พี่ป้องผิดเองนะที่ไม่ยอมมีอารมณ์ร่วม!
พอนึกถึงอดีตเก่าๆ แล้วขำแฮะ
“ผมไม่ได้อยากเล่นตำรวจจับผู้ร้ายแบบนั้นซะหน่อย ผมแค่อยากเล่นเกมสมมุติกับพี่ป้องอ่ะ”
“เล่นอะไรอ่ะ?”
“ผมอยากเล่นเป็นแฟนพี่ป้องอ่ะ”
อย่าสั่นนะตะวัน ห้ามร้อง!
“แค่คืนเดียวก็ได้”
เสียงผมสั่นเครือซะแล้ว รู้สึกเหมือนในจมูกเริ่มมีน้ำมูกด้วย น้ำตาก็ไหล
“ผมยังไม่เคยเป็นแฟนพี่ป้องเลย อยากมีโอกาสบ้าง”
พูดจบซะที ผมกะว่าจะหันไปยิ้มเท่ๆ ให้พี่ป้องแต่ดันมีแต่น้ำตาเต็มหน้า ผมหันไปยิ้มทั้งน้ำตา ไม่เท่เลย!
แต่พี่ป้องก็ยังมองผม สายตาของเค้ามีทั้งความสงสารและความรักปะปนกัน แต่ใครจะไปรู้ในซอกหลืบเล็กๆ นั่นอาจจะมีความสมเพชปนอยู่ก็ได้
ถ้าเพื่อความรักแล้วอ่ะผมไม่แคร์หรอก ศักดิ์ศรีอะไรนั่นผมไม่ต้องการ ผมขอแค่ได้ทำตามเสียงหัวใจก็พอ ผมมันก็คนแบบนี้แหละ!
“ไอ้เด็กเปรต”
พี่ป้องด่าผมเบาๆ คงเหนื่อยใจกับเด็กดื้ออย่างผมมาก
แต่แล้วพี่ป้องก็ดึงผมไปกอด ผมเกือบจะสิ้นหวังแล้ว ผมร้องไห้โฮเพราะคิดว่าพี่ป้องปฏิเสธผม แต่แล้วพี่ป้องกลับเชยคางผมขึ้น และแล้วพี่ป้องก็จูบผม
นี่เป็นครั้งแรกที่พี่ป้องจูบผมก่อน ผมดีใจชะมัด...
แผนของผมประสบความสำเร็จอย่างงดงาม ฟินสุดๆ คราวนี้ปริมาณถูกจำกัดอยู่แค่สามตามจำนวนถุงยางในกล่อง แต่ผมมีความสุขมากเพราะคราวนี้ไม่แหก “นุ่มนวลแต่หนักแน่น” แฮปปี้อ่ะ ฟินทั้งคืนเลย
พี่ป้องทำตัวกับผมเหมือนเดิม ไอ้ที่เคยกวนตีนชอบแกล้งน้องยังไงก็เป็นอย่างนั้น แต่ผมรับรู้ได้จากดวงตาของพี่ป้องว่าเค้ารักผม นี่คือความรักในแบบฉบับของพี่ป้อง มันไม่ใช่คำพูดหวานหู ไม่ใช่การแสดงออกที่ชัดเจน แต่ถ้ามองเข้าไปในดวงตาของพี่ป้องแล้วลองค้นดูดีๆ จะพบความรักซ่อนอยู่ในนั้น น่าเสียดายที่เมื่อก่อนผมไม่เคยสังเกต
ช่างเถอะ แค่นั้นก็ดีพอแล้ว ได้เวลาตื่นจากฝันซะที!
ผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆ คือคนที่ผมรัก แต่เค้าเป็นแฟนของคนอื่น ผมควรจบมันซะ!
แม้จะอยากแอบมองหน้าพี่ป้องตอนหลับไปเรื่อยๆ แต่ผมก็บอกตัวเองให้ตัดใจ ผมลุกออกจากแขนของพี่ป้อง เอามือของเค้าที่พาดเอวออกพลางทบทวนความรู้สึกของการถูกกอด ผมตั้งใจจะจดจำรายละเอียดอันอบอุ่นนี้เอาไว้ให้มากที่สุด เผื่อว่าวันข้างหน้าที่ผมต้องกอดตัวเองผมจะได้นึกถึงมัน ก็อีกหน่อยผมไม่มีใครให้กอดนี่นา
เวลานอนกอดกับแฟนนี่มันฟินดีอ่ะ นอนหนุนกล้ามแขนแน่นๆ แล้วซุกอกพี่ป้อง ฟินเวอร์! ถึงจะแค่คืนเดียวแต่ผมก็มีความสุขนะ แต่ความสุขของนายมีแค่นี้แหละตะวัน เอ้าลุก!
ผมขยับไปที่ขอบเตียงพยายามหยิบเสื้อผ้ามาใส่เงียบๆ แต่แล้วก็มีเสียงทัก
“จะไปแล้วเหรอ?”
พี่ป้องตื่นแล้ว!
ทำไมตื่นเช้าจัง พี่ป้องไม่ได้หลับเหรอ รึผมทำเค้าตื่น?
“อืม ว่าจะไปให้อาหารไก่แล้วเลยกลับเลย”
มือปลาหมึก! พี่ป้องยื่นแขนมาเกี่ยวเอวผมเอาไว้ ผมสะท้านไปทั้งใจเลย!
“อย่าพึ่งเลย ยังมืดแบบนี้อยู่ต่ออีกหน่อยเหอะ”
มันฟินนะเวลาแฟนขี้เซาคลานมาอ้อนกอดเราเอาไว้ไม่ให้ไปไหนเนี่ย แต่พอคิดถึงความจริงว่าพี่ป้องไม่ใช่แฟนผม เราแอบเป็นชู้กัน และนี่ก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้อยู่กับพี่ป้องผมก็สั่นไปทั้งตัว
ผมจะยื้อไว้ทำไม ยื้อเท่าไหร่พี่ป้องก็ไม่เลือกผม เรากำลังหลอกตัวเองทั้งคู่ แต่ผมสะบัดมือพี่ป้องไม่ได้ ผมรักเค้าอ่ะ!
พี่ป้องกอดผมจากด้านหลังแล้วเริ่มพรมจูบคลอเคลียก่อนจะกระชับอ้อมแขนรั้งผมไว้ ผมรู้ว่าพี่ป้องก็รู้ดีว่าเรื่องของเรามันควรจะจบแล้ว อย่ามาทำอาลัยอาวรณ์แบบนี้ดิผมสั่นนะ!
“ผมไม่มีแรงต่ออีกรอบแล้วพี่ ถุงยางหมดด้วย”
“อืม”
เวลาพี่ป้องทำเสียงงึมงำในคอก็เซ็กซี่ดีแฮะ เสียดายชะมัด ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ของผมอีกต่อไป
“กะแฟนขี้อ้อนแบบนี้ป่ะเนี่ย ผมพึ่งรู้ว่าพี่ป้องเป็นงี้ รู้แต่ขี้เซาไม่คิดว่าจะขี้อ้อนด้วย”
ผมต้องเอาความจริงมากดดันเราทั้งคู่ ผมทำร้ายหัวใจตัวเองเพื่อให้กล้าหยุดเรื่องผิดศีลธรรมนี่ บางทีผมอาจเป็นลูกพ่อมากกว่าที่คิด ผมไม่ชอบอบายมุขพวกนั้นแต่ผมผิดศีลข้อสามเป็นชู้กับพี่ป้องหน้าตาเฉย
“กูทำเฉพาะตอนเอาเค้า มึงมาเอากับกูบ่อยๆ ดิกูจะอ้อนมึงทุกวันเลย”
พอเหอะพี่ป้อง หยุดเถอะ ผมขำชะตาตัวเองชะมัด!
“ก็บอกว่าไม่มีแรงแล้วไงพี่ ฮะๆ”
ผมปฏิเสธ แต่พี่ป้องกลับรัดผมแน่นกว่าเก่า
“อือ”
ผมแปลความหมายของพี่ป้องออก รู้ว่าพี่ป้องจงใจ แต่หยุดเหอะ! ไหนพี่บอกจะตัดใจจากผมไง อย่ามาลังเลตอนที่ผมกำลังพยายามเข้มแข็งดิเว้ย!
ผมทิ้งเสื้อผ้าในมือจับแขนของพี่ป้องที่กอดผม ผมต้องทำมัน ผมต้องจบ!
“พี่ป้อง ผมมีอะไรที่อยากบอกพี่ป้องมาตั้งนานแล้ว”
“อะไร? ว่ามาดิ”
เสียงพี่ป้องตอนพึ่งตื่นโคตรเซ็กซี่ แต่เสียงผมสั่นเครืออีกแล้ว
ทำไมผมขี้แยแบบนี้วะ! เกลียดต่อมน้ำตาตัวเองจัง มันจะอ่อนไหวง่ายไปแล้ว!
“ผมรักพี่ป้องนะ”
ในที่สุดผมก็พูดคำที่อยากพูดมานานออกไป ผมได้บอกรักพี่ป้องแล้ว ผมยิ้มให้ตัวเองขณะที่จับแขนของพี่ป้องไว้ พี่ป้องกอดผมแน่นจนผมแทบหายใจไม่ออก
เมื่อไหร่ที่ความรักของผมกับพี่ป้องจะบรรจบกัน ทั้งๆ ที่หัวใจเราตรงกันแล้วแท้ๆ จุดหมายของเราสวนทางกันตลอดเลย
“พี่ก็รักเติ้ล”
พี่ป้องบอกรักผมแล้วซบหน้าลงกับไหล่ ฟินอ่ะ โคตรฟินเลย แต่ทำไมน้ำตาผมไหลไม่ยอมหยุด!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
#พี่ตั้มแซ่บมาก ยกป้ายไฟพี่ตั้ม ทีมพี่ตั้มอยู่ไหน?
จะมีใครอยากรู้มั้ยว่าเราเอาคาแรคเตอร์พี่ตั้มมาจากใคร ถ้าบอกไปมีหวังต่อมฟินหดแน่ๆ ฮ่าๆ
ไม่รู้จะมีใครจำฉาก "ฟันขาว" ได้มั้ย เติ้ลเอะอะก็ยิ้ม มีอะไรก็ยิ้ม ยิ้มสู้ เติ้ลก็เลยยิ้มอีกแล้ว มาละนะเหตุผลที่แท้จริงของรอยยิ้ม อิๆ
แล้วจำกันได้มั้ยว่าพี่ป้องเคยพล่ามไว้ว่า "เติ้ลมือเบา" เวลาเติ้ลกลับหอมาดึกๆ พี่ป้องไม่รู้สึกตัวหรอก เติ้ลไม่ทำให้พี่ป้องตื่น ละไหงพี่ป้องตื่นมาทัก?! ฮั่นแน่! อิพี่ไม่ได้หลับรึเปล่าน้า? แอบนอนมองน้องรึเปล่านะ? อิๆ
หน่วงกันมั้ย? บีบคั้นมั้ยตะเอง? เศร้ามั้ย? เจ็บเนาะ แต่ต้องทำ ต้องยอมเจ็บเพื่อจบ #เป็นตอนที่คนแต่งน้ำตาร่วงทุกครั้งที่อ่านทวน ฮือๆ :monkeysad:
ประเด็นเติ้ลนี่เคลียร์(กระจ่าง , ชัดเจน) เติ้ลมันรักเค้าจริงๆ นั่นแหละ คิดแบบชู้แบบกิ๊ก ถลำลึก แต่พอรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ก็ยอมจบ (แต่ก็ยังแอบไปขอกินอีกซักรอบก่อนจากนะ)
แต่ของพี่ป้องนี่เริ่มเปิดเผยละ "รักในความดี" มันก็คือการบอกว่า "ดีใจด้วย คุณถูกเลือก แม้คุณจะไม่ใช่คนที่ใช่" ฮ่าๆ คนละอย่างกับ "แพ้ใจ" ด้วยนะ
สังเกตุสิ ใครน้าตอนแรกๆ คอยเอาอกเอาใจอิพี่ ซื้อขนมมาฝาก งอแงอ้อนอิพี่บ่อยๆ มีปัญหาก็มาปรับทุกข์ ทำให้พี่มันรู้สึกว่าตัวเองสำคัญ จนพี่มันหลงรัก แทนที่จะปล่อยให้พี่มันแอบหลงรักเงียบๆ ดันไปปล้ำอิพี่ พี่มันเลยเจ็บจนวิ่งหนีเยย ฮ่าๆ
พอมีผู้หญิงคนนี้เข้ามาเลยแบบ ไม่หนี ยอมรับผิดชอบ เปลี่ยนไปหลายอย่าง แต่ทรมานหัวใจตัวเองน่าดู พอเจออิน้องมายั่วเลยสติแตกปลดปล่อยทุกอารมณ์ยันเช้า กรั่กๆ
เป็นบุญของอ้นแล้ว คิดว่าน่าจะเดากันได้ว่าใครบอกเลิกใคร เลิกกันแบบไหน
เราว่าเลิกกันด้วยดีแหละ คงแบบ เรียนจบแล้วก็รู้ตัวว่าจะแยกย้ายก็เลยเลิกกัน แต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ อย่างป้องนี่ได้เส้นทำงานในที่ฝึกงานด้วย(นางคงเล็งไว้นานแล้ว) ส่วนอ้นก็ไปดี ไม่แน่อาจไปเฉิดฉายเมืองนอกก็ได้นะ แต่ดูแล้วอ้นไม่น่าจะเศร้าหรอก
ที่สำคัญ ป้องยังคงให้เกียรติและคิดถึงอ้นในทางที่ดีเสมอ ฟังจากที่พี่ตั้มพูด เราว่ามันบอกอะไรๆ ได้นะ "ความสัมพันธ์มันได้ แต่คนไม่ใช่" แบบนี้ก็มีเนอะ บางคนทนได้ บางคนทนไม่ได้ก็มี อิๆ
-
:sad4: :hao7: หน่วงยันม้ามเลย
ทีมพี่ตั้มนะ. เชื่อว่าพี่ช่วยได้
ขอบคุณค่ะ
-
เฮ้ยยยย
อ่านมาถึงตอนนี้ก็ไม่อยากเดาสุ่มเองอ่ะ แบบว่ายังไงป้องมันก็ยังรักเติ้ลนะ
แต่ก็เลือกจะเดินไปตามทางเก่าที่ไม่มีเติ้ลไง
แล้วตอนนี้เติ้ลก็ทำได้แค่รอว่าพี่ป้องมันจะหันมาเดินทางเดียวกันตอนไหน
ไม่รู้ว่าต้องรออีกนานเท่าไรด้วย
-
จะเรียกว่ารักแบบผู้ใหญ่ได้ไหมนี่? คือต่างคนต่างเดินเข้าหากันแบบรู้ไม่ได้หลับหูหลับตากระโดดเข้าหากัน ทำให้สามารถเทใจให้กันได้ร้อยเปอร์เซ็นต์รู้ทั้งรู้ว่าจะไม่มีอะไรต่อหรือนอกเหนือไปจากวันนี้ เราฟินมากๆตอนนี้เพราะว่าท้ายที่สุดแล้วทั้งเติ้ลทั้งป้องแสดงความรู้สึกจริงๆออกมาให้กัน ต่อให้ทั้งคู่จะไม่ได้เจอกันอีกอย่างน้อยก็ถือได้ว่าได้ทำการเลิกลาจากกันแล้วยังมีความรักดีๆความรู้สึกดีๆให้กัน ฟินยิ่งกว่าบางคู่อยู่ด้วยกันแต่ไม่มีความรักให้กันเสียอีก(ไม่ต้องดูไกลนะ ป้องนะ)
-
ชอบนะที่เป็นแบบนี้
เจ็บแต่จบ
จากกันด้วยดี
คนเราไม่จำเป็นต้องสมหวังกับคนที่รัก
บางทีเราก็เลือกคนที่เหมาะ แต่อาจไม่ใช่
-
ในที่สุดก็ใจตรงกันละเนาะ
ในตอนนี้เติ้ลกับพี่ป้องคง
จะเก็บช่วงเวลานี้ไว้นานๆ
เพราะเป็นสิ่งที่ตัวเองอยาก
ได้มานาน
ปล.ขอเป็นเล่มนะครั้งหน้า
เราไม่ไหวจะเคลียร์กะอีบุ๊ค
กว่าจะได้แต่ละสิ่งอย่างพอ
จะซื้อกะทำผิดอีก :hao5: :hao5:
-
:L2:
-
:katai2-1:
-
:sad4: น้ำตาไหลพรากๆ (หม่ามี้ใช้ไปหั่นหอม :jul3: )
ตอนนี้สำหรับผมนะไม่ค่อยหน่วง มีอารมณ์เคว้งๆ หน่อย
เหมือนว่าอิน้องรู้ตัวว่าพี่ป้องกำลังจะหลุดลอยไปตามทางชีวิต
แต่......พูดถึงอ้นศรีทำไม คิดถึงนางเบย อยากรู้ว่า
ตอนนี้นาง สวยสะพรึง สาวสะพรั่ง ขนาดไหนแล้ว
-
คำว่าจบ พูดเบาๆ ก็เจ็บ
-
เจ็บ แล้ว จบ จริง หรอ?
เหมือนจะเจ็บ แต่ไม่จบ...
พี่ป้อง ถ้าพี่ป้องรักผู้หญิงคนนั้นจริง พี่คงไม่มานอนกลับเติ้ลมันหรอก
คนเรายอมยื้อ ซื้อเวลา สร้างโลกอีกใบขึ้นมา เพื่อจะได้อยู่กับคนคนนึง
แม้จะรู้ว่าโลกใบนั้น จะต้องเป็นโลกที่ไม่มีใครรู้จัก...ก็ตาม
-
ยังคงเป็นทีมพี่ป๋องอยู่แม้ว่า เติ้ลขะน่าสงสารจนอยากจะดึงเข้ามากอดสักหน่อย รู้สึกได้ถึงตอนที่ป้องรักข้างเดียว มันไม่เจ็บปวดขนาดนี้ เพราะเพราะไอ้พี่ป้องไม่พร่ำเพ้อพรรณณาโวหาณ เหมือนเต้ย ป้องมีเหตุผลที่เดินออกมา ยิ่งพาสเติ้ลนี่กรี๊ดมากก อีพี่ป้อง โคตรเท่ มีเสน่ห์มากกกกก ลืมพี่ป้องคนเก่า สถุนและซกหมก ไปเลย 55555
ปล คิดถึงอ้นอ่ะ นางสบายดีไหม เฉาะยังน้อออ
-
เฮ้อ สมชื่อตอนจริงๆ เจ็บแต่จบ ทั้งที่มันน่าจะเป็น เสียวแต่ไม่อยากจบ มากกว่า อ่ะ :hao5: ไม่โทษใครหรอกนะสำหรับ เติ้ล กับ ป้อง ต้องบอกว่าทำตัวเองทั้งคู่ ก่อนหน้าพี่ป้องเจ็บเพระาเติ้ลมันไม่รู้ใจตัวเอง ปากแข็ง พอต่อมาพี่ป้องก็เปลี่ยนไป เพราะต้องการตัดใจจากเติ้ลสักที และที่บอกเราไม่ชอบที่ป้องเปลี่ยนไปแบบนี้ ผู้หญิงที่เป็นเมียป้อง จะว่าเขาผิดก็ไม่เชิงนะ ถ้าป้องไม่เล่นด้วยจะไปเป็นผัวเขาได้ยังไง ป้องคบเพราะเขาเป็นหัวหน้าที่ช่วยสนับสนุนเรื่องงาน ไหนจะต้องรับผิดชอบที่เขาแท้ง ตามนิสัยป้องที่ติดตัวมารับผิดชอบต่อสิ่งที่ตัวเองทำ แต่ลึกๆ ป้องยังรักเติ้ลเสมอ และตอนนี้ก็รู้ใจกันแล้ว แต่เติ้ลมันก็คงจะตัดใจแล้วล่ะ เพราะยังไงป้องก็คงไม่ทิ้งผู้หญิงคนนั้นมาอยู่กับตัวเอง ไม่อยากจะเดาอะไร เพราะคนเขียนมันพาแหกโค้งเสมอ รอลุ้นต่อไปดีกว่า :katai2-1:
-
เกือบค่ะเกือบ เกือบทุกคน555 ส่วนใหญ่จะมาเป็นพวกพ่อแม่เลิกกันตอนโตค่ะ ของเราเลิกกันช่วงม.ต้น
ตอนนี้หน่วงหนักมากกกกกกกก
รอต่อค่ะ
-
:hao5: :hao5: อ้ากกกกซซซซ :ling1: :ling2:
-
ทำได้แค่ปล่อยไปตามทางของเค้า อะไรจะเศร้าขนาดนี้ คนรักกันแต่ไม่ได้รักกัน
เศร้าโคตรๆ
-
เศร้าาาาาาาาง่าาาาาา
เติ้ลจะทำอย่างไรต่อไป
ตอนนี้ทีมน้องเติ้ลลลค่าาา
-
น้ำตาไหลเลย เศร้าแทน ทั้งคู่เลย :hao5:
-
นิยายที่คุณคนเขียนชอบ เราก็ชอบนะ แบบว่าชอบมากๆ ยิ่งบันทึกคุณนายบริตเจ็ทนี่เราชอบสุดๆ เลย. ถึงว่าเรานะชอบแนวนิยายของคุณมากๆ มันเหมือนคนบ่นๆๆ 5555.
ตอนนี้ผมกำลังอ่านพี่ชัช กะ อิน้องต้นอยู่ ขอสารภาพเลยว่า รำคาญความเวิ่นเว้อของนางมากๆ 5555 แต่เราก็สัญญาว่าจะอ่านจนจบนะ 5555
เราเป็นกำลังใจให้คุณนะ เดี่ยวจบจากเรื่องอิน้องต้นแล้วจะไปอ่านนิยายเรื่องอื่นของคุณต่อ
-
พึ่งอ่านเป็นครั้งแรกค่ะ...
อ่านแบบลวดเดียวจนถึงตอนล่าสุด...
อินมากกกกกก สงสารตัวเล็กจัง...
แต่ที่น่าสงสารกว่าคือ ตัวเอง...
ดันมาอ่านเอาตอนนี้ ตอนที่เค้าหน่วงกันสุดๆ... - -" ...
ไม่ไหวจะเคลียร์... รอตอนต่อไปอย่างหน่วงๆนะคะ... ¥_¥ ...
-
:sad4: :hao7: หน่วงยันม้ามเลย
ทีมพี่ตั้มนะ. เชื่อว่าพี่ช่วยได้
ขอบคุณค่ะ
มีแต่ #ทีมพี่ตั้ม เอิ้กๆ :hao7:
เฮ้ยยยย
อ่านมาถึงตอนนี้ก็ไม่อยากเดาสุ่มเองอ่ะ แบบว่ายังไงป้องมันก็ยังรักเติ้ลนะ
แต่ก็เลือกจะเดินไปตามทางเก่าที่ไม่มีเติ้ลไง
แล้วตอนนี้เติ้ลก็ทำได้แค่รอว่าพี่ป้องมันจะหันมาเดินทางเดียวกันตอนไหน
ไม่รู้ว่าต้องรออีกนานเท่าไรด้วย
ลุ้นใช่ม๊า ฮ่าๆ :katai4:
จะเรียกว่ารักแบบผู้ใหญ่ได้ไหมนี่? คือต่างคนต่างเดินเข้าหากันแบบรู้ไม่ได้หลับหูหลับตากระโดดเข้าหากัน ทำให้สามารถเทใจให้กันได้ร้อยเปอร์เซ็นต์รู้ทั้งรู้ว่าจะไม่มีอะไรต่อหรือนอกเหนือไปจากวันนี้ เราฟินมากๆตอนนี้เพราะว่าท้ายที่สุดแล้วทั้งเติ้ลทั้งป้องแสดงความรู้สึกจริงๆออกมาให้กัน ต่อให้ทั้งคู่จะไม่ได้เจอกันอีกอย่างน้อยก็ถือได้ว่าได้ทำการเลิกลาจากกันแล้วยังมีความรักดีๆความรู้สึกดีๆให้กัน ฟินยิ่งกว่าบางคู่อยู่ด้วยกันแต่ไม่มีความรักให้กันเสียอีก(ไม่ต้องดูไกลนะ ป้องนะ)
#เจ็บแต่จบ #ความฝันเพียงคืนเดียว
พี่ป้องสุดๆ เลยอ่ะตอนนี้ :hao5:
การบอกรักมันพูดง่ายเป็นบ้า แต่บอกในสถานการณ์ไหนที่กัดกินหัวใจที่สุด เติ้ลเลือกเวลาไปช้ำมาก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีโอกาสเลย ส่วนพี่บอก คำว่ารักจากปากพี่ตอนนี้คงกระแทกใจเติ้ลอย่างแรงทั้งๆ ที่พี่ก็พยายามบอกน้องมันมาตลอด ประโยคยาวๆ แสดงอารมณ์ที่ผ่านมาเทียบไม่ได้เลยกับคำพูดสั้นๆ สี่พยางค์
ชอบนะที่เป็นแบบนี้
เจ็บแต่จบ
จากกันด้วยดี
คนเราไม่จำเป็นต้องสมหวังกับคนที่รัก
บางทีเราก็เลือกคนที่เหมาะ แต่อาจไม่ใช่
มันเป็นเวรกรรมของอินางน้อย ฮือๆ เล่นตัวเยอะ สับสนเยอะ รู้ตัวช้า ไงละ ผู้ชายหลุดมือเลยเติ้ลเอ๊ย!
ในที่สุดก็ใจตรงกันละเนาะ
ในตอนนี้เติ้ลกับพี่ป้องคง
จะเก็บช่วงเวลานี้ไว้นานๆ
เพราะเป็นสิ่งที่ตัวเองอยาก
ได้มานาน
ปล.ขอเป็นเล่มนะครั้งหน้า
เราไม่ไหวจะเคลียร์กะอีบุ๊ค
กว่าจะได้แต่ละสิ่งอย่างพอ
จะซื้อกะทำผิดอีก :hao5: :hao5:
ง่ะ ซื้อผิดยังไงเหรอคะ? หลังไมค์มาเล่าได้นะ :hao4:
ป.ล. ขออภัยค่ะ ก็ตอนเขียนไม่คิดว่าจะมีคนชอบเยอะอ่ะค่ะ ทำอีบุ๊กเอาสนุกอ่ะ
ขนาด #พี่เทพน้องดาวยังไม่คิดเลยว่าจะมีคนอยากได้เกิน 20 ตอนแรกกลัวจะไม่ได้ยอดพิมพ์ตั้งนาน ขอโทษนะคะ
:L2:
:pig4:
:sad4: น้ำตาไหลพรากๆ (หม่ามี้ใช้ไปหั่นหอม :jul3: )
ตอนนี้สำหรับผมนะไม่ค่อยหน่วง มีอารมณ์เคว้งๆ หน่อย
เหมือนว่าอิน้องรู้ตัวว่าพี่ป้องกำลังจะหลุดลอยไปตามทางชีวิต
แต่......พูดถึงอ้นศรีทำไม คิดถึงนางเบย อยากรู้ว่า
ตอนนี้นาง สวยสะพรึง สาวสะพรั่ง ขนาดไหนแล้ว
จะทำหอมทอดแข่งกับพี่ตั้มเหรอคะ? ฮ่าๆ #กำสปอยมุก!
บางทีเราบอกนิยายเราดราม่า คนอ่านก็บอกไม่แซ่บ ไอ้คนแต่งก็งงสิ "แล้วแซ่บๆ คือแบบไหน?"
เขียนนิยายกะให้ดราม่าเอาเศร้าๆ (ดราม่าควีนฯ) คนอ่านบอกหน่วง อึน ปวดตับ
วันนี้มีศัพท์ว่า "เคว้ง" อีกเหรอ....
บางทีเค้าก็เริ่มคิดนะ นิยายของเค้าเป็นอะไรในสายตาคนอ่าน? :hao4:
ถ้าเล่นมุกขอ 3 คำ จะต้องมี "เกรียน" อยู่ 1 ในนั้นแน่ๆ แต่อีก 2 นี่อะไรดีคะ ดราม่า? หน่วง? ฮ่าๆ
เค้าขอโทษที่พูดถึงอ้นศรี นางก็คงสวยแหละ แต่อาจจะไม่สาวสะพรึง
ตุ๊ดน้อยรายที่จะได้แปลงเพศทั้งตัวจริงๆ ส่วนใหญ่เห็นแต่งหญิงเป็นงานอดิเรก
อย่างอ้นนางน่าจะมีแฟนที่ยอมรับนางแบบนั้นได้มากกว่า ...
นี่คิดสตอรี่ไขว้ไว้เลยนะ หนุ่ม "เรย์" เด็ก ม. เดียวกัน เพื่อนของ "สายรหัสอีเติ้ล" แฟนนิยายเค้ารู้ใช่มั้ยว่าหมายถึงใคร อิๆ
ถ้าเติ้ลคบๆ กะป้องไปแล้วเห็นป้องกับอ้นนัดเจอกันสังสรรค์แบบเพื่อน อินางน้อยเต้นแน่ๆ มันคงหึงน่าดู! แน่นอนว่าตุ๊ดคงไม่ยอม คงจะแบบแกล้งๆ เด็กแบบ "ฮึๆ ฉันมาก่อน! ถึงตอนนี้ฉันจะปล่อยมือให้หล่อนแต่ฉันก็ได้กินก่อน" ทั้งๆ ที่ความจริงนางนั่นแหละไม่ยอมให้ป้องแอ้ม ฮ่าๆ
คำว่าจบ พูดเบาๆ ก็เจ็บ
ห๊ะ? ไหนใครขอเพลง? ดีเจมาละ :hao7:
https://www.youtube.com/watch?v=5qMyxUA8wqY (https://www.youtube.com/watch?v=5qMyxUA8wqY)
เอาให้ซึ้งเลยพี่น้อง! :o12:
เจ็บ แล้ว จบ จริง หรอ?
เหมือนจะเจ็บ แต่ไม่จบ...
พี่ป้อง ถ้าพี่ป้องรักผู้หญิงคนนั้นจริง พี่คงไม่มานอนกลับเติ้ลมันหรอก
คนเรายอมยื้อ ซื้อเวลา สร้างโลกอีกใบขึ้นมา เพื่อจะได้อยู่กับคนคนนึง
แม้จะรู้ว่าโลกใบนั้น จะต้องเป็นโลกที่ไม่มีใครรู้จัก...ก็ตาม
จบจิ เติ้ลตั้งใจจะจบจริงๆ นะตอนนี้ ส่วนพี่ป้อง...คาดว่าคงหลากอารมณ์ อ่อนแอสมกับเป็นไอ้ขี้แพ้ชอบวิ่งหนี :onion_asleep:
ยังคงเป็นทีมพี่ป๋องอยู่แม้ว่า เติ้ลขะน่าสงสารจนอยากจะดึงเข้ามากอดสักหน่อย รู้สึกได้ถึงตอนที่ป้องรักข้างเดียว มันไม่เจ็บปวดขนาดนี้ เพราะเพราะไอ้พี่ป้องไม่พร่ำเพ้อพรรณณาโวหาณ เหมือนเต้ย ป้องมีเหตุผลที่เดินออกมา ยิ่งพาสเติ้ลนี่กรี๊ดมากก อีพี่ป้อง โคตรเท่ มีเสน่ห์มากกกกก ลืมพี่ป้องคนเก่า สถุนและซกหมก ไปเลย 55555
ปล คิดถึงอ้นอ่ะ นางสบายดีไหม เฉาะยังน้อออ
ยังค่ะ นางยังมีหนอนน้อยอยู่ :o8:
เฮ้อ สมชื่อตอนจริงๆ เจ็บแต่จบ ทั้งที่มันน่าจะเป็น เสียวแต่ไม่อยากจบ มากกว่า อ่ะ :hao5: ไม่โทษใครหรอกนะสำหรับ เติ้ล กับ ป้อง ต้องบอกว่าทำตัวเองทั้งคู่ ก่อนหน้าพี่ป้องเจ็บเพระาเติ้ลมันไม่รู้ใจตัวเอง ปากแข็ง พอต่อมาพี่ป้องก็เปลี่ยนไป เพราะต้องการตัดใจจากเติ้ลสักที และที่บอกเราไม่ชอบที่ป้องเปลี่ยนไปแบบนี้ ผู้หญิงที่เป็นเมียป้อง จะว่าเขาผิดก็ไม่เชิงนะ ถ้าป้องไม่เล่นด้วยจะไปเป็นผัวเขาได้ยังไง ป้องคบเพราะเขาเป็นหัวหน้าที่ช่วยสนับสนุนเรื่องงาน ไหนจะต้องรับผิดชอบที่เขาแท้ง ตามนิสัยป้องที่ติดตัวมารับผิดชอบต่อสิ่งที่ตัวเองทำ แต่ลึกๆ ป้องยังรักเติ้ลเสมอ และตอนนี้ก็รู้ใจกันแล้ว แต่เติ้ลมันก็คงจะตัดใจแล้วล่ะ เพราะยังไงป้องก็คงไม่ทิ้งผู้หญิงคนนั้นมาอยู่กับตัวเอง ไม่อยากจะเดาอะไร เพราะคนเขียนมันพาแหกโค้งเสมอ รอลุ้นต่อไปดีกว่า :katai2-1:
ใช่ค่ะ ถึงจะรับผิดชอบกันแต่ถ้าป้องมันไม่ "หงี่" มันก็ไม่ไปเอากะเค้าหรอก พี่ป้องก็แพ้ราคะเหมือนกันละวะ!
ดีใจที่มีคนอ่านสังเกตจุดนี้นะ ฮ่าๆ อุตส่าเขียนมาตั้งแต่ฉากไปเซเว่นละว่าพี่ป้องก็หน้ามืดไม่แพ้กัน "รูไหนที่ทำให้รู้สึกดีถ้าได้ลงฟรีมันก็ดีทั้งนั้นแหละ"
เค้าไม่ชอบเขียนคาสโนว่าร้อยหอย ไม่ชอบเขียนเพลยบอยพ่ายรักแท้ เขาชอบเขียนมนุษย์ธรรมดาๆ นี่แหละ #อะไรเลวคนแต่งก็บอกว่าเลว!
ป.ล. เค้าพาคนอ่านแหกโค้งตรงหนายยยย :sad4: แง๊ๆ เค้าออกจะขับรถนิ่มนวลชวนฝัน 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมงจริงๆ นะ
เกือบค่ะเกือบ เกือบทุกคน555 ส่วนใหญ่จะมาเป็นพวกพ่อแม่เลิกกันตอนโตค่ะ ของเราเลิกกันช่วงม.ต้น
ตอนนี้หน่วงหนักมากกกกกกกก
รอต่อค่ะ
หมดนี่ก็สบายแล้วค่ะ ทนเจ็บไว้อีกเดี๋ยวก็ชิน o22
:hao5: :hao5: อ้ากกกกซซซซ :ling1: :ling2:
มันเครียดขนาดนั้นเยยเหรอตัวเอง? :impress2:
ทำได้แค่ปล่อยไปตามทางของเค้า อะไรจะเศร้าขนาดนี้ คนรักกันแต่ไม่ได้รักกัน
เศร้าโคตรๆ
เชื่อเก๊าแย้วจินะว่า "นิยายดราม่า!" อิๆ :katai5:
เศร้าาาาาาาาง่าาาาาา
เติ้ลจะทำอย่างไรต่อไป
ตอนนี้ทีมน้องเติ้ลลลค่าาา
กลับบ้านไปหาพี่ตั้มค่ะ #ห๊ะนี่มันสปอย!
น้ำตาไหลเลย เศร้าแทน ทั้งคู่เลย :hao5:
:pig4: :pig2:
นิยายที่คุณคนเขียนชอบ เราก็ชอบนะ แบบว่าชอบมากๆ ยิ่งบันทึกคุณนายบริตเจ็ทนี่เราชอบสุดๆ เลย. ถึงว่าเรานะชอบแนวนิยายของคุณมากๆ มันเหมือนคนบ่นๆๆ 5555.
ตอนนี้ผมกำลังอ่านพี่ชัช กะ อิน้องต้นอยู่ ขอสารภาพเลยว่า รำคาญความเวิ่นเว้อของนางมากๆ 5555 แต่เราก็สัญญาว่าจะอ่านจนจบนะ 5555
เราเป็นกำลังใจให้คุณนะ เดี่ยวจบจากเรื่องอิน้องต้นแล้วจะไปอ่านนิยายเรื่องอื่นของคุณต่อ
กรี๊ด! เจอคอเดียวกัน ถ้ามีนิยาายที่มันตัวแม่แซ่บๆ แบบนั้นอีกแนะนำเราบ้างนะคะ กำลังอยากหาอะไรแซ่บๆ เริ่ดๆ แบบนั้นอ่าน
อินังน้องต้นน่ารำคาญมาก น่ารำคาญชนิดเติ้ลดูดีเหมือนเทวดาเลยถ้าเทียบกัน คนนั้นจะแนว "โลกรังแกฉัน" ตัวเองไม่เคยทำอะไรผิด ทุกอย่างคนอื่นเริ่มก่อน แบบ... #มองบน
แต่พออ่านถึงตอนจบก็หวังว่าจะแอบอมยิ้มกับคู่รักนรกแตกคู่นั้นได้นะคะ :katai5:
ก็ถ้าต้นไม่(โง่)ทนต้นก็เอาพี่ชัชไม่อยู่หรอก คนอย่างพี่ชัชต้องเจ็บซะบ้างถึงจะเข็ด สำนึกและเห็นแก่ความดีไม่พอหรอก พี่แกต้องหัดมีความรับผิดชอบและรู้สึกผิดร่วมด้วยถึงจะลดละเลิกสันดานเลวๆ ได้เด็ดขาด
อันนั้นเราเขียนโดยมองคาแรคเตอร์แบบ พี่ชัชมีความเป็นผู้นำสูง น่าจะต้องการผู้ตามเอาไว้คอยปกป้องอะไรแบบนั้นอ่ะค่ะ เข้าคู่กับอิต้นที่ต้องการอ้อมแขนที่แข็งแกร่งรัดมันแรงๆ ให้รู้ว่าตัวเองก็มีคุณค่ามีคนรักกะเค้าซะที!
พึ่งอ่านเป็นครั้งแรกค่ะ...
อ่านแบบลวดเดียวจนถึงตอนล่าสุด...
อินมากกกกกก สงสารตัวเล็กจัง...
แต่ที่น่าสงสารกว่าคือ ตัวเอง...
ดันมาอ่านเอาตอนนี้ ตอนที่เค้าหน่วงกันสุดๆ... - -" ...
ไม่ไหวจะเคลียร์... รอตอนต่อไปอย่างหน่วงๆนะคะ... ¥_¥ ...
ยินดีต้อนรับค่ะ ขอบคุณและขอโทษนะคะ :heaven
มีเรื่องสำคัญจะถามด้วยล่ะ!
*ถามคนที่ซื้ออีบุ๊กไปแล้วนะ*
ถ้าอีกหน่อยมีหนังสือแบบพิมพ์รูปเล่มออกมา คนที่ซื้ออีบุ๊กไปแล้วจะเสียความรู้สึกมั้ย?
ถามเฉพาะคนที่ซื้ออีบุ๊ก เสียงเชียร์ให้พิมพ์รูปเล่มไม่เกี่ยว(ไว้รอเชียร์นอกรอบ) ถ้าคนที่ซื้ออีบุ๊กบ่นว่าเสียความรู้สึกเพราะซื้ออีบุ๊กไปก่อนแล้วเราก็ไม่อยากขายลิขสิทธิ์ง่ะ
ป.ล. ขออธิบายเหตุผลล่วงหน้าว่าทำไมไม่ยอมพิมพ์รูปเล่มเรื่องนี้ตั้งแต่แรก * #ดักคอล่ะ
เราอยากมีหนังสือเป็นของตัวเองมาก อยากมากที่สุดคือ "ดราม่าควีนกับคิงซื่อบื้อ" แต่เรื่องนั้นคนอ่านมีน้อยมากจริงๆ หยิบมือ แถมยังยาวมาก 3-4 เล่มจบเลยล่ะ มันเลยไม่ไหวจะลงทุน
* เราทำใจไม่ได้จริงๆ ที่จะต้องทนเห็น "ลูกรัก" ของเราถูกวาดขึ้นด้วยลายเส้นเบี้ยวๆ ลงสีกากๆ อนาโตมี่เพี้ยน เพราะเรารักพี่ชัชและต้นน้ำมาก มากกว่าตัวละครทุกตัวที่เราสร้างขึ้น #ลำเอียงอย่างชัดเจน แล้วที่สำคัญถ้าใครได้อ่านคงจะรู้ว่าตัวละครแม่งเยอะมาก! เชื่อดิเผลอๆ มีคนกรี๊ดมิวนิคกับคิวว์ด้วย ไหนจะอาร์มกับไปป์ แล้วก็พระรองแบบแม็กซ์ ปวดตับเลยแหละ 4เล่ม4ปก เผลอๆ คงมีค่าจ้างเป็นหมื่นๆ! ถ้าทำได้อยากได้ตัวละครหลักๆ ทุกตัวจริงๆ
เราเลยมองมาที่ STRINT เพราะตอนนั้นเรื่องนี้ดังกว่า คนอ่านเม้นเยอะกว่า คนกรี๊ดชอบกันเยอะกว่า และเป็นเนื้อเรื่องสั้นๆ สามารถทำเล่มเดียวจบได้ คิดคอนเซ็ปง่าย ไม่จำเป็นต้องหานักวาดฝีมือดีลายเส้นอลังการณ์มาวาดปก แล้วลายเส้นแบบการ์ตูนหรือแฟนตาซีมันก็หาง่ายกว่าด้วย(แบบที่ไม่จำเป็นต้องวาดตัวละครชายได้งามจนเลือดกำเดาทะลัก)
เราก็เริ่มลงมือทำนิยายเรื่องนั้นคู่ไปกับการแต่งไม่ฟิต ในขั้นตอนที่รอคนวาดรูป(เกือบๆ3เดือน) เราก็แต่งไม่ฟิตจบ
เราว่างๆ เลยลองทำอีบุ๊กเล่นๆ เพราะเรื่องนี้เนื้อเรื่องเรียบง่าย เราคิดคอนเซ็ปปกไว้เรียบง่ายด้วย อยากได้แนวรูปถ่าย ซึ่งมันง่าย เราไม่ต้องไปจ้างใครวาด ถ่ายเองปรับแต่งรูปเอง ทำเองทุกอย่างไม่มีต้นทุน แล้วการทำอีบุ๊กขายก็ไม่ต้องมีค่าพิมพ์ด้วยไง
ลองวางขายดู ก็อยากรู้ว่าจะได้เท่าไหร่เหมือนกัน ปรากฏว่าเราทึ่งที่มีคนกดซื้อพอสมควร มีคนติดตามอ่านนิยายเรื่องนี้เยอะแยะ แบบปกติมีคนเม้นคุยราวๆ 10-20 คนต่อตอนเองไง คือไม่คิดว่ามันจะไปได้ในระดับนึงอ่ะ
แล้วก็มีเสียงบ่นอยากได้รูปเล่มเข้ามาค่อนข้างเยอะ ทั้งที่บอกกะเราเองและบอกผ่านคนอื่น แต่จะให้ทำไงอ่ะ เอาตังค์ไปลงทุนทำ STRINT หมดแล้ว ละใครมันจะไปรู้ฟร่ะว่าจะมีคนชอบนิยายเรื่องนี้เยอะขนาดนี้ "ชอบอยู่เฉยๆ แต่ไม่เคยแสดงออก" เราคงรู้หรอก
อันนี้พูดจริงๆ เลยนะ เราเป็นคนไม่มีความมั่ใจในตัวเองนะ ถึงจะเห็นบ้าๆ กล้าๆ เกรียนๆ งี้ก็เถอะ แฟนนิยายที่มาเม้นท์ประจำมีกี่คนกัน คุณจะให้เราคิดเข้าข้างตัวเองว่านิยายเราเจ๋งพิมพ์เล่มออกมาเลยมีคนรอซื้อแน่ๆ เหรอ? ในเมื่อมันไม่มีสัญญาณอะไรบอกเราเลยว่าคนอยากได้แบบรูปเล่มเยอะ ขนาดเรื่อง STRINT ที่เราจะทำตอนแรกๆ เรายังนอยด์ติสแตกเลยว่ายอดมันจะไม่ถึง20 (ไม่เชื่อไปดูความนอยด์ได้ที่เพจ!)
ไม่โทษคนอ่านนะ แต่แค่ขอร้องให้เข้าใจหัวอกนักเขียนโนเนมกากๆ อย่างเราด้วย :hao5: ไลค์เพจมีอยู่สองร้อยยี่! ดังม๊าก!
เอาไว้เราดังเพจมีคนกดไลค์ถึง1000แบบนักเขียนคนอื่นๆ แล้วเราจะมั่นฝีมือพิมพ์นิยายขายมันทุกเรื่องนะ ฮ่าๆ (มุกนะเออ!)
ทิ้งท้ายอีกเรื่องนะ ถ้าคุณรัก คุณชอบใคร โปรดสนับสนุนให้กำลังใจเขาด้วย อย่าเอาแต่ชอบเฉยๆ เขาไม่รู้หรอก ดีไม่ดีเขาจะนอยด์หมดกำลังใจไปซะก่อน ชอบอะไรก็โปรดแสดงความในใจออกมาบ้าง
อย่างเรานี่ถ้าอ่านนิยายเรื่องไหนแล้วชอบเราจะเม้นนะ กรี๊ดลั่นเลย เพจของนักวาดคนที่เราชอบแม้เค้าจะยังไม่มีผลงานอะไรเลยแต่เราชอบลายเส้นเค้า เราก็กดไลค์ให้ตลอด คนนั้นเค้าก็ยังมีนอยด์ๆ เลย
มันก็เหมือนเติ้ลกะป้องอ่ะ ป้องชอบเติ้ลแต่ไม่ยอมบอกรักน้อง น้องมันไม่รู้ ถ้าป้องมันไม่ปากหนักบอกเติ้ลไปแต่แรกว่าเติ้ลยังมีป้อง เติ้ลมันอาจจะไม่ทำตัวงี่เง่าตอนเลิกกะเบสท์ก็ได้ เห็นผลมั้ย? เติ้ลบอกป้องช้าไป ไงล่ะ ป้องเสร็จคนอื่นไปเลย
ถ้าการสนับสนุนมาช้าไป คนที่หมดแรงใจอาจจะท้อและเลิกไปเลยก็ได้นะ
คนแต่งหิวข้าว ไปหาอะไรกินแล้วเดี๋ยวค่อยมาอัพนะ :z6:
-
ประสบการณ์ความรักลวงหลอกที่ได้จากพี่เบสท์สอนให้ผมระวังใจคน รู้หน้าไม่รู้ใจ ผมไม่ควรตัดสินใครง่ายๆ จากสิ่งที่เค้าแสดงออก ต้องดูกันนานๆ ผมต้องหัดมองคนให้เป็นถ้าคิดจะเป็นลูกพ่อ อีกหน่อยจะมีคนเข้าหาผมมากกว่านี้ ผมต้องเรียนรู้ที่จะใช้คนให้เป็น ผมจะเอาแต่ใจอย่างเดียวไม่ได้ ผมต้องหัดทำให้คนรักและเทิดทูนผมจากใจด้วย ผมต้องเอาอย่างพี่ตั้ม!
ส่วนความรักที่ผมมีให้พี่ป้อง... มันสอนอะไรผมหลายอย่าง ผมสามารถหาความสุขจากสิ่งที่ไม่สมหวัง ผมจะร้อนเป็นไฟหรือจะเผื่อแผ่ความอบอุ่นให้แก่คนรอบข้างก็เลือกทำได้ทั้งนั้น ผมเรียนรู้ที่จะรักเพื่อคนอื่น เข้าใจความรักมากขึ้น มองโลกได้กว้างขึ้นตาม ผมว่าผมโตขึ้นนะ ลดความเอาแต่ใจไปมาก แต่ยังร้ายเหมือนเดิม
ก็ถ้าไม่ร้ายผมไม่แอบกินแฟนชาวบ้านหรอก
แต่โชคดีชะมัดที่พี่ตั้มยอมปิดพ่อให้ ตอนที่ผมกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่ร้านแต่เช้าพี่ตั้มถึงกับเข้ามากอดผม แต่ผมบอกพี่ชายไปว่ามันจบแล้ว ผมกับพี่ป้องเข้าใจกันดีต่างคนต่างมีทางเดินของตัวเอง พี่ตั้มยิ้มให้แล้วลูบหัวผม หนนี้ผมไม่ร้องไห้ พี่ตั้มเลยชมว่าผมเข้มแข็งขึ้น สมกับเป็นน้องชายเค้า
ความจริงจบสวยๆ แบบนี้เราจะเป็นเพื่อนกันต่อก็ได้นะ ผมกับพี่ป้องไม่ได้เกลียดกัน แต่เราทั้งคู่รู้ดีว่าอย่าดีกว่า ผมกับพี่ป้องเหมือนแม่เหล็กคนละขั้ว ขืนอยู่ใกล้กันคงดึงดูดจนไม่อาจตัดใจได้อีก พวกเราควรแยกกัน ผมไม่ควรทำผิดซ้ำสอง แค่เป็นเกย์ก็บาปต้องห้ามในบางศาสนาแล้ว นี่เป็นชู้กันอีก เห็นต้นงิ้วลอยมาแต่ไกลเลยผม!
พวกเราไปช่วยพี่ป้องเก็บกระดูกยาย ผมกับพี่ป้องทักกันปกติท่ามกลางสายตาจับผิดของพ่อ พี่ป้องไว้ใจพ่อมากให้พ่อจัดการเอกสารการซื้อขายทุกอย่างรอเซ็นอย่างเดียว ความจริงพ่อผมก็เอ็นดูพี่ป้องนะ เห็นกันมาแต่เล็ก ตอนพี่ป้องเรียนประถมที่เดียวกันกับพี่ตั้มแล้วพ่อแม่พี่ป้องพึ่งเสียพ่อผมยังไปเป็นตัวแทนพ่อให้พี่ป้องเอาพวงมาลัยมากราบเนื่องในวันพ่อเลย
แต่พอมีข่าวแบบนี้ผมอ่ะกลัวใจพ่อตัวเองจริงๆ ผมเลยแกล้งทำเป็นสนใจเรื่องขายที่ไปเปิดดูสัญญาซื้อขายของพ่อเล่น ส่วนเรื่องเงินที่เหลือพี่ป้องไว้ใจให้พี่ตั้มเป็นคนจัดการ
พี่ป้องไว้ใจพวกเราแบบนี้แล้วทำไมถึงยังคิดว่าเหลือตัวคนเดียวอีก พวกผมก็เป็นครอบครัวให้พี่ป้องได้แท้ๆ ถ้าพี่ป้องไม่เคยทำเค้าท้องพี่ป้องก็เลือกผมได้ใช่มั้ยอ่ะ?
อย่าให้ผู้ชายท้องได้มั่งนะ! คอยดูเหอะผมจะวางแผนปล้ำพี่ป้องแล้วท้องมั่ง ถ้าผมมีลูกพี่ป้องในท้องขืนพี่ป้องไม่แต่งดิพ่อผมเอาตายแน่ ฮ่าๆ
พูดไปงั้นอ่ะ ผู้ชายท้องได้ที่ไหน เลิกฝันได้ละตะวัน ยังไงพี่ป้องก็ไม่ใช่ของนาย!
คืนนี้พี่ตั้มกับเพื่อนเก่าจะชวนพี่ป้องไปเลี้ยงส่ง พี่ตั้มปิดร้านเลี้ยงตามเคย ผมเองก็เสนอหน้าอยู่กับเค้าด้วยเหมือนกัน ก็ผมเป็นน้องชายพี่ตั้มนี่เนอะ แค่แอบมองอยู่ห่างๆ คงไม่เป็นไร
เอาล่ะ! สนุกสนานเฮฮากับทุกคนดีกว่า
“พี่ป้อง น้องชงให้ กินดิ หมดแก้วเลยนะ!”
ผมวางแก้วเหล้าที่แกล้งชงน้ำชาสีเข้มๆ ให้พี่ป้อง เค้ามองหน้าผมเหมือนไม่ไว้ใจ แต่ผมพยายามยิ้มกลบเกลื่อน รู้จักตะวันตัวแสบน้อยไปซะละ ฮ่าๆ
“โห ชงมาเข้มขนาดนี้กะมอมกันนี่หว่าไอ้เติ้ล!”
พี่ป้องโวยท่ามกลางเสียงฮาครืนของเพื่อนๆ สบโอกาสผมล่ะ
“งี้แหละ ป็อดอ่ะดิพี่ กลัวเมาเหรอ อ่อนอ่ะ พี่ป้องกาก”
“เออกูกาก กูไม่แคร์โว้ย เดี๋ยวได้เมาหัวทิ่มตั้งแต่ออกสตาร์ท มาๆ แบ่งไป คืนนี้อยู่กันยาวๆ”
อย่างที่คิด เหอๆ พี่ป้องเอาน้ำชาในแก้วตัวเองไปเทแบ่งลงผสมในแก้วเหล้าคนอื่น ผมหันหลังเตรียมเผ่นก่อนล่ะ ฮ่าๆ
อีกซักพักก็มีเสียงพี่ชายผมสบถนำมาก่อนเลย
“เหี้ย!”
ตามด้วยเสียงพี่ป้อง
“ไอ้เติ้ล!”
พี่ป้องตะโกนชื่อผมท่าทางเอาเรื่องแต่ไม่ทันหรอก พี่ป้องไม่ลุกจากวงเหล้ามาไล่เตะผมหรอกเค้าขี้เกียจเกินไป แถมพี่ชายผมก็อยู่ ผมหนีมาตรงบันไดเตรียมเผ่นขึ้นชั้นสองแล้วแต่แอบชะโงกหน้าดูผลงานของตัวเอง แต่ละคนต้องเทน้ำในแก้วทิ้งส่วนพี่ตั้มก็ทำหน้าพิลึก ฮ่าๆ เหล้าผสมน้ำชาอร่อยมั้ยล่ะ!
สมน้ำหน้า! ชอบตั้งวงกินเหล้ากันดีนักต้องโดนแบบนี้ซะบ้าง คนพวกนี้เอะอะก็ชอบมาชวนพี่ผมเลี้ยงเหล้า เปลืองเงินเปลืองทองพี่ผม ผมอยากให้พี่ชายเปิดร้านเสต็กแบบเอาการเอางานมากกว่านี่นา
แล้วผมก็หนีขึ้นมาข้างบน นอนดูทีวีพลางทบทวนความทรงจำของตัวเอง ฝันหวานถึงเรื่องดีๆ ระหว่างผมกับพี่ป้อง สัมผัสของอ้อมกอดพี่ป้องยังแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำ ตอนที่จูบกันหรือตอนที่พี่ป้องบอกรักผม มันยังฟินไม่จางหาย นี่คงเป็นเรื่องประทับใจที่สุดของชีวิตแล้ว
ผมบอกตัวเองว่าผมมีความสุขนะ
แม้มันจะไม่สมหวัง แต่ผมก็มีความสุข
ผมตัดใจจากพี่ป้องได้แล้ว
ผมจะอวยพรให้พี่ป้องมีความสุข
แต่แล้วผมก็ต้องสะดุ้งตื่น มีเสียงปืนดังขึ้นรัวๆ ที่ด้านล่าง!
ผมกลัวแต่เท้าของผมมันพาตัวเองวิ่งลงมาดู
ผมเห็นกลุ่มคนร้ายรีบขึ้นมอเตอร์ไซค์หนีไป แต่ในร้าน ตรงกลางนั่นพี่ตั้มกำลังประคองพี่ป้องที่นอนเหยียดอยู่บนพื้น
“ไอ้ป้อง!”
ลูกน้องบางส่วนของพี่ตั้มรีบสตาร์ทรถตามคนร้ายไปพร้อมอาวุธในมือ บางคนโดนลูกหลงนอนร้องครวญคราง แต่พี่ป้องกลับมีเลือดเต็มหน้าอกและนอนนิ่งอยู่บนตักพี่ตั้ม!
“ตื่นสิวะไอ้สัส มึงห้ามหลับนะป้อง!”
พี่ป้องถูกยิง!
พี่ป้องตายแล้ว!
ผมสลบ!
ผมตกใจจนเป็นลมดีที่ผมไม่กลิ้งตกบันได พี่ตั้มเป็นคนมาปลุกผมบอกให้รีบไปเอาผ้ามาห้ามเลือดคนอื่น
ผมพึ่งเห็นว่าที่แขนพี่ชายผมก็มีเลือดไหลออกมามากเหมือนกัน ผมเกลียดตัวเองที่อ่อนแอไม่ถนัดนับมือกับเรื่องแบบนี้ ผมกลัวเลือดและเกลียดความตาย มันทำให้เราพลัดพรากจากคนที่เรารัก การต้องเห็นคนที่รักทรมานอยู่ตรงหน้าก็เช่นกัน
แต่ตอนนี้ผมต้องตั้งสติ คนอื่นเค้าก็เจ็บ ผมที่ยังแข็งแรงต้องเป็นกำลังให้ทุกคน ห้ามอ่อนแอนะตะวัน!
หลังจากนั้นผมกับพี่ตั้มก็ช่วยกันนำร่างของพี่ป้องขึ้นรถ พวกเราโทรเรียกตำรวจแต่ไม่รอรถพยาบาล พี่ตั้มสั่งให้เอาพี่ป้องใส่รถแล้วขับไปโรงพยาบาลเอง ผมกดผ้าปิดบาดแผลของพี่ป้องมาตลอดทาง คนอื่นพยายามช่วยตัวเอง พี่แก้วที่ไม่โดนลูกหลงเป็นคนขับ เค้าซิ่งมาตลอดทาง พอพวกเรามาถึงโรงพยาบาลก็รีบพาพี่ป้องเข้าห้องฉุกเฉิน
ถึงมือหมอแล้ว พี่ป้องต้องไม่เป็นอะไร!
หมอกับพยาบาลมาสอบถามข้อมูลจากพวกเรา ผมคุมสติตัวเองไม่ค่อยอยู่แต่พี่แก้วที่อยู่ด้วยช่วยตอบแทน พอเจ้าหน้าที่ตำรวจมาเค้าก็เริ่มเล่าเหตุการณ์อีกครั้ง
เค้าเล่าว่าพี่ยักษ์กับพี่สันไปซื้อเหล้ายี่ห้อโปรดที่เซเว่นเพิ่ม แต่มันไม่มีเลยขับไปถึงอีกตำบล แล้วก็ไปเจอแก๊งวัยรุ่นเจ้าถิ่น พวกนั้นมันมองหน้าแล้วเข้ามาหาเรื่อง พี่สันพยายามไม่สนใจแต่พี่ยักษ์หงุดหงิดเลยตะคอกพวกมันไปทีนึง เค้าหลุดปากประมาณเดี๋ยวเจอสั่งเก็บแน่มากร่างแถวนี้ เป็นแค่แก๊งเด็กแว้นปลายแถวอย่ามาซ่า แล้วพวกมันก็เลยตามมาเอาเรื่องถึงร้าน
พวกมันยกพวกมาเอาเรื่องที่ร้าน พี่ตั้มหงุดหงิดแต่ก็ออกไปเคลียร์ พวกมันกลับเล่นทีเผลอชักปืนขึ้นมายิง แต่พี่ป้องระวังตัวอยู่แล้วเลยเอาตัวเข้าบังพี่ตั้ม พี่ชายผมเลยโดนกระสุนเฉี่ยวแต่พี่ป้องโดนเต็มๆ
ผมรับฟังเรื่องราวแล้วก็อิจฉาสายสัมพันธ์ระหว่างพี่ตั้มกับพี่ป้องเล็กๆ เค้าเป็นเสี่ยวกันจริงๆ ด้วย พี่ป้องรักพี่ตั้มมาก ติดตามพี่ตั้มอย่างจงรักภักดีไม่ใช่เพราะเงินกับอำนาจ แต่เป็นเพราะสายใยที่ก่อตัวขึ้นตั้งแต่วันที่พี่ตั้มช่วยชีวิตพี่ป้อง ผมรู้ว่าพี่ชายผมเองก็รักพี่ป้องมากเช่นกัน พี่ป้องเป็นเพื่อนแท้ของพี่ตั้ม เป็นคนที่พี่ตั้มไว้ใจเพราะรู้ว่าพี่ป้องจะไม่มีวันแทงข้างหลังกัน พี่ตั้มเอ็นดูพี่ป้องเหมือนน้องแท้ๆ เค้าสองคนผูกพันกันมาก
สายสัมพันธ์แบบนี้ที่ผมไม่มี!
สำหรับพี่ตั้มกับพี่ป้อง ต่อให้มีเรื่องอะไรพวกเค้าก็ยังเหมือนเดิมต่อกัน แต่สำหรับผม แม้จะรักแต่ก็ต้องห้าม ต่างคนต่างต้องห้ามใจไม่อาจอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม
ผมคิดถูกจริงๆ ถ้าผมพยายามเป็นแค่ “น้องชาย” ให้ได้ตั้งแต่แรกเราก็คงไม่ต้องจากกันแบบนี้ แต่ทำยังไงได้พวกเราห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้ ผมอยากได้จากพี่ป้องมากกว่าตำแหน่งน้องชายข้างบ้าน ผมอยากได้ทั้งตัวและหัวใจของเค้า ถ้าพี่ตั้มเป็นพระราชาผู้ยิ่งใหญ่ ผมก็เป็นเจ้าชายเอาแต่ใจ ผมอิจฉาอัศวินผู้จงรักภักดีต่อพระราชาโดยไม่รู้เลยว่าแท้จริงแล้วผมเองก็โหยหาผู้ปกป้องเช่นกัน ผมอยากเป็นที่หนึ่งของอัศวินคนนั้น!
ตอนนี้ผมภาวนาขอให้พี่ป้องรอด ผมยอมหลบหน้าเค้าตลอดชีวิตยอมต่างคนต่างอยู่ก็ได้ขอแค่ให้พี่ป้องฟื้นกลับมาเหมือนเดิม เค้าจะอยู่ที่ไหนในโลกนี้ก็ได้จะรักใครก็แล้วแต่ผมจะไม่ตามไปวุ่นวายขอแค่ให้เค้าอย่าเป็นอะไร! ฮือๆ
แล้วเรื่องก็ถึงพ่อผม พ่อรีบมาหาผมกับพี่ตั้มที่โรงพยาบาล มีตำรวจผู้ใหญ่ในท้องที่ลงมาดูแลคดีให้ มีนักข่าวมาทำข่าวด้วย ซวยเลย แม่โทรมา!
ผมบอกแม่ว่าผมกับพี่ตั้มไม่เป็นอะไร แม่เรียกให้ผมกลับบ้าน จะให้ลุงขับรถมารับผมเดี๋ยวนั้น แต่ผมไม่อยากกลับ บ้านผมอยู่ที่นี่ พี่ชายผมก็อยู่ ที่สำคัญพี่ป้องยังนอนเจ็บอยู่ตรงนี้ ผมเลยอ้างเรื่องกลับกรุงเทพไป บอกว่าอีกไม่กี่วันก็กลับไปเรียนแล้วแม่เลยยอม แม่ย้ำถามเป็นห่วงผมแต่ไม่เห็นสนใจที่พี่ตั้มโดนยิง หนำซ้ำยังหาว่าพี่ตั้มเป็นเหตุให้ผมต้องเอาชีวิตมาเสี่ยงอีก ผมฟังแล้วเศร้าแทนพี่ตั้มเลย
พี่ตั้มทำแผลเสร็จเรียบร้อย โชคดีที่แค่ถากๆ คนอื่นมีบาดแผลนิดหน่อยจากลูกหลง แต่คนที่หนักสุดคือพี่ป้องเพราะเอาตัวเองเข้ามาบังพี่ตั้มเอาไว้ทำให้รับกระสุนไปเต็มๆ พวกมันตั้งใจยิงพี่ตั้ม!
แถวนี้ใครก็รู้จักชื่อเสียงของพี่ชายผม อิทธิพลของพ่อก็มีส่วนทำให้พี่ตั้มเป็นที่รู้จัก แต่พอเกิดเรื่องพี่เบสท์ผมโกรธพี่ตั้มมาก ผมไม่ชอบวิธีการรุนแรงแบบนั้น มันโหดเหี้ยมเกินไป ผมไม่อยากให้พี่ชายทำตัวเป็นนักเลง ผมอยากให้พี่เลิกทำตัวอันธพาลเอาตัวเองไปเสี่ยงกับเรื่องอันตราย พี่ตั้มรับปากผม หลังๆ พี่ตั้มสงบขึ้นเยอะ แก๊งแบล็กไฟร์ไม่ค่อยอาละวาดเหมือนเมื่อก่อน แต่มันก็มีเรื่องจนได้!
เรื่องคราวนี้เป็นเพราะคำขู่ของพี่ยักษ์ พวกนักเลงรุ่นใหม่เลยอยากลองของ ตีกันไปก็ตีกันมา คนรับเคราะห์คือคนอื่นแท้ๆ งี่เง่าที่สุด! ผมอยากให้พี่ตั้มหลุดออกจากวังวนนี้ซะที ผมเป็นห่วงพี่ชายแต่คิดไม่ถึงว่าคนรับเคราะห์คือพี่ป้อง
เพราะแบบนี้ผมถึงได้เกลียดเรื่องศักดิ์ศรีไร้สาระแบบนี้ไง! ใช้ชีวิตแบบนักเลงจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ชีวิตแขวนบนเส้นด้ายชัดๆ ผมอยากให้พ่อกับพี่ตั้มเลิกชีวิตแบบนี้ ผมกลัวจะไม่มีใครอยู่กับผม!
พี่ตั้มโมโหมากแต่ไม่ตามเพื่อนออกไปล้างแค้น ตอนนี้พวกเราสองพี่น้องเป็นห่วงพี่ป้องมากกว่า แต่ผมคิดว่าพ่อผมคงไม่ยอม ผมภาวนาขอให้ตำรวจจับพวกนั้นมาดำเนินคดีให้ได้ ขออย่าให้พวกมันรอดคุกแล้วเจอพ่อผมจัดการแทนเลย
ผมฟังพี่ตั้มให้ปากคำกับตำรวจ พ่อผมจัดการทุกอย่างให้แล้วนั่งเป็นเพื่อนพวกเราที่หน้าห้องผ่าตัด พี่ป้องเข้าไปนานแล้ว พี่ป้องถูกยิงอาการสาหัส ผมหวังว่าพี่ป้องจะรอด
หลายชั่วโมงต่อมาหมอก็ออกมาจากห้องผ่าตัด หมอบอกว่าพี่ป้องรอดแล้ว กระสุนไม่โดนจุดสำคัญแต่พี่ป้องเสียเลือดมาก เลยยังให้อยู่ดูอาการในห้องไอซียู อาจจะต้องพักฟื้นนานหน่อยกว่าจะหาย พ่อผมเลยบอกว่าเท่าไหร่เท่ากันเพราะถ้าไม่ใช่พี่ป้องช่วยไว้คนที่ต้องนอนอยู่ตรงนั้นคือพี่ชายผม!
ผมเป็นห่วงพี่ป้องเป็นบ้า!
ราวกับมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น วันต่อมาพี่ป้องก็ฟื้น พยาบาลโทรมาบอกพี่ตั้ม ผมเลยรีบชวนพี่ตั้มมาหาพี่ป้อง ความจริงพี่ตั้มเองก็เสียเลือดมากเหมือนกันแม้จะแค่กระสุนถากๆ แต่พี่ชายผมไม่ยอมนอนโรงพยาบาล พ่อเลยให้กลับมานอนที่บ้าน งานนี้พี่ตั้มขับรถไม่ไหวผมเลยต้องเป็นคนขับ
เหลือเชื่อว่าพี่ป้องอาการดีขึ้นมาก รู้สึกตัวดีทุกอย่าง พี่ป้องขอหมอย้ายไปอยู่ห้องธรรมดาเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง หมอปรึกษากับพวกเรา พี่ชายผมโอเค พี่ป้องก็เลยได้ย้ายไปอยู่ห้องพิเศษแทน
แต่ผมคิดไม่ถึงว่าคำแรกที่พี่ป้องพูดหลังจากที่ผมกับพี่ตั้มเปิดประตูเข้าไปคือ
“เติ้ล มึงให้อาหารไก่ยัง? ยายมาด่ากูอ่ะ บอกลุงทิดให้โอนที่เป็นชื่อมึงเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นยายมาเอากูไปอยู่ด้วยแน่ๆ เค้าโกรธที่กูขายที่ว่ะ เค้าอยากให้กูพาสะใภ้กลับมาอยู่ที่บ้านหลังนั้นจริงๆ ด้วย”
พี่ป้องพูดแล้วก็หลับไปอีกรอบ คือ...
ผมกับพี่ตั้มก็มองหน้ากันดิ ไม่เชื่ออย่าหลบหลู่!
พี่ป้องพูดยาวมาก แต่ท่าทางพี่ป้องดูมึนๆ เบลอๆ ยังไงก็ไม่รู้ แต่เอาเหอะ ยังไงพี่ป้องก็รอดแล้ว ผมนึกว่าจะต้องจัดอีกงานให้หลานยายตามไปติดๆ ซะละ
ละเมอมาเพ้อได้แบบนี้ก็ดี ผมโล่งใจขึ้นเยอะ!
พี่ป้องหลับตลอดบ่ายจนถึงเย็น ผมก็เลยบอกให้พี่ตั้มพักด้วย พี่ตั้มก็เลยเอนหลังบนโซฟาในห้องพิเศษ ในห้องเงียบมีแต่ผมที่ตื่นอยู่ ผมแอบเอาเก้าอี้มานั่งข้างๆ พี่ป้องแล้วก็จับมือเค้าเอาไว้ มือพี่ป้องเย็นกว่าปกติอีก ผมหวังว่ามือตัวเองจะถ่ายทอดความอบอุ่นไปให้เค้าได้ ในห้องนี้มีผู้ชายสองคนที่ผมรักมากหลับอยู่ พี่ป้องกับพี่ตั้ม
ตอนเย็นพี่ป้องตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมเห็นพี่ป้องสบตาผมแล้วมันตื้นตันยังไงก็ไม่รู้ ผมทำใจไว้แล้วว่าเดี๋ยวจะไม่ได้เจอกัน พี่ป้องจะจากไปมีชีวิตของตัวเอง แต่ว่าพอเห็นพี่ป้องถูกยิงอาการหนักแล้วมันตกใจอ่ะ ผมนึกว่าผมจะต้องจากกับพี่ป้องแบบอยู่คนละโลกแล้วซะอีก
“ร้องไห้ทำไม กูยังไม่ตาย”
“ก็มันดีใจอ่ะ นึกว่าพี่ป้องจะไม่รอดซะแล้ว”
“เออ เกือบละ ยายมาหากูว่ะเติ้ล”
“พูดจริงพูดเล่นอ่ะพี่ผมไม่ขำนะ!”
ง่ะ สยองนะเว้ยไอ้พี่ป้องบ้า!
“กูก็ไม่ขำ ยายเค้าด่ากูเยอะเลยแล้วก็ถีบกูลงมา เค้ารู้เรื่องมึงด้วยอ่ะ เค้าด่ากูว่าได้มึงแล้วห้ามทิ้ง เค้าบอกให้ดูแลหลานรักเค้าให้ดีเดี๋ยวเพื่อนรักเค้าโกรธ”
“ผม... พี่ป้องไม่ได้ทิ้งผมซะหน่อย ผมได้พี่แล้วทิ้งต่างหาก ฮ่าๆ”
พี่ป้องพูดแบบนี้ผมไปต่อไม่ถูกเลยอ่ะ ผมจำยายตัวเองไม่ค่อยได้แล้วด้วย เรื่องมันตั้งแต่สมัยผมเด็กๆ แล้ว เวลาแม่ทะเลาะกับพ่อแม่จะพาผมกับพี่ตั้มไปอยู่ที่บ้านหลังนั้น บ้านของยายข้างๆ บ้านพี่ป้อง
พี่ป้องพูดเล่นหรือพูดจริงกันก็ไม่รู้ ผมเดาอารมณ์พี่ป้องไม่ถูกเลย เค้าพูดแบบนี้หมายความว่าไงอ่ะ ผมจะยังมีหวังได้มั้ย? อย่าแกล้งหลอกให้ความหวังน้องเล่นนะ!
พี่ป้องหลับตาแต่ยังกุมมือผมแน่น
แล้วเค้าก็พูดต่อ
“กูเห็นลูกกูด้วย เป็นเด็กผู้ชาย มันมาบอกว่าชาตินี้เสียดายบุญไม่พอ ให้กูไปทำบุญให้แล้วอธิฐานชาติหน้าจะได้มาเกิดเป็นลูกกูใหม่ เหมือนว่าชาตินี้กูจะไม่มีลูกว่ะเติ้ล”
“พี่ป้อง...”
พี่ป้องกำลังเพ้อเพราะเจ็บแผลถูกยิงใช่มั้ย ถ้าพี่ไม่รีบได้สติผมจะฝันตามพี่ไปอีกคนแล้วนะ
“พี่ป้องเอาตัวมาบังพี่ตั้มทำไม เกิดพี่ตายอ่ะ ไม่ห่วงตัวเองบ้างเหรอ ผมไม่ขอบคุณพี่หรอกนะ ทีหลังอย่าทำตัวเป็นฮีโร่โง่ๆ แบบนี้อีกรู้ป่ะ”
“เพราะกูรักมึงมั้ง”
“มัน มันเกี่ยวที่ไหนเล่าไอ้พี่ป้อง!”
บทพี่จะบอกรักพี่ก็บอกกันแบบนี้เลย ผมอึ้งนะพี่! อุตส่าห์จะตัดใจได้แล้วเชียว อย่ามาทำให้คนเค้าเขวแบบนี้ดิ ไอ้พี่ป้องบ้า!
“ไอ้เหี้ย ตื่นมาก็ทำน้องกูร้องไห้อีกละไอ้สันดาน”
พี่ตั้มลุกมายืนข้างๆ ผม แม้ปากจะด่าแต่จากสีหน้าผมว่าพี่ตั้มยิ่งกว่ารักพี่ป้องอีก จะมีซักกี่คนที่ยอมเอาตัวเองไปรับกระสุนแทนเพื่อน สองคนนี้โคตรซี้ย่ำปึ๊กกันเลย!
“รังแกน้องกูตั้งแต่เด็กยันโต เลิกแกล้งเติ้ลได้แล้วไอ้สัส”
“ไม่มีทาง ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่กูจะรังแกน้องมึงทั้งคืนเลย กูจะเอาคืนที่มันทำกับกูไว้”
อ่า... เดี๋ยวนะ พี่ป้องพูดแบบนี้ผมคิดลึกนะพี่ มือของพี่ป้องที่กุมมือผมเอาไว้อุ่นขึ้นมาทันตาเห็น ก็พี่ป้องเล่นบีบมือผมซะแน่นเลย!
รังแกทั้งคืนเหรอ... แค่คิดก็ต่อมฟินกระตุกแล้วเว้ย! หายเร็วๆ นะพี่ป้อง ผมเอาใจช่วย!
“เป็นไงบ้างวะ?”
หลังจากมองหน้าพี่ป้องที่พูดประโยคกำกวมออกมาหน้าตาเฉยแล้วพี่ตั้มก็ถามอาการพี่ป้อง ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าจะถามอยู่นะแต่ลืม พี่ป้องพาออกทะเลไปไกลมาก
“เจ็บดิไอ้สัส กูปวดแผล”
และพี่ป้องก็ปากหมามากด้วย แต่นี่แหละพี่ป้องของผม ไอ้ที่นิ่งๆ สุภาพๆ มันไม่ใช่พี่ป้องของแท้หรอก
“สมน้ำหน้าอยากเอาตัวมาบังกูเอง ไอ้สัสเอ้ย!”
พี่ตั้มด่าพี่ป้องพลางยิ้ม แต่ในดวงตาของพี่ชายผมกลับน้ำตาคลอ
แขนข้างนึงของพี่ตั้มพาดไว้บนหลังผม แต่อีกข้างกำลังปาดน้ำตา
ไม่บ่อยนักที่พี่ชายผมจะร้องไห้ ไม่สิแทบไม่เคยมีใครเห็นน้ำตาพี่ตั้มเลย ขนาดหั่นหัวหอมทำหอมทอดเป็นกิโลพี่ตั้มยังไม่ร้องซักแอะ สายสัมพันธ์ระหว่างพี่ตั้มกับพี่ป้องนี่สุดยอดจริงๆ
“มึงทำแบบนี้ทำไมวะไอ้ป้อง เดี๋ยวได้ตายหรอก”
พี่ตั้มร้องไห้เสียงเครือเลย เค้าก้มลงไปกอดพี่ป้องที่นอนแบ็บอยู่บนเตียง พี่ป้องเลยเอื้อมมือข้างที่โดนยิงเข้าที่ไหล่นั่นแหละมาแตะหลังพี่ชายผมเพราะอีกข้างเค้าจับมือผมไม่ยอมปล่อย
ผมยิ้มมองคนทั้งคู่ นานๆ ทีปล่อยให้พี่ตั้มดราม่าบ้างก็ดี พอพี่ตั้มสูดหายใจเข้าลึกๆ อีกสองสามครั้งเค้าก็เริ่มหยุดน้ำตาได้ พี่ตั้มหันไปคว้าทิชชู่มาซับ พี่ป้องมองเพื่อนรักร้องไห้แล้วยิ้ม แต่อยู่ๆ เค้าก็หันมาเรียกผม
“เติ้ล มึงรู้ป่ะ ตอนที่กูจมน้ำแล้วพี่มึงลงไปช่วยกูในบ่ออ่ะ พี่มึงว่ายน้ำไม่เป็น”
อ้าว! ผมหันไปมองหน้าพี่ชายผมดิ
“ไม่ได้ว่ายไม่เป็น แค่พึ่งหัดว่ายน้ำยังว่ายไม่คล่อง”
นานๆ ทีผมจะเห็นพี่ตั้มเขิน แต่ผมไม่ขำตามนะเว้ย!
เด็กไทยเสียชีวิตเพราะจมน้ำเยอะจะตาย ดีนะรอดกันมาได้ทั้งคู่ ให้ตายเหอะสองคนนี้!
สงสัยหน้าผมจะบึ้งไปหน่อย พี่ตั้มเลยรีบแก้ตัว
“ก็ไอ้เด็กน้อยข้างบ้านจะจมน้ำตายอยู่แล้ว พี่ก็เลยต้องเสี่ยงอ่ะตัวเล็ก พี่มั่นใจว่าพี่ไหวน้าพี่ถึงลงไปช่วย”
เอาเหอะ ผมจะว่าอะไรได้ มันเป็นเรื่องในอดีตอ่ะผมรู้ แต่บางทีผมก็โมโหเพราะขัดใจกับนิสัยชอบเสี่ยงของพี่ชายตัวเองจริงๆ
“แต่มึงก็ไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตมาทิ้งแทนกูนี่หว่า กู...”
ผมรู้ว่าพี่ตั้มรู้สึกยังไง จากแววตาสำนึกผิดที่มองมาที่ผม ผมรู้ว่าเค้าเข้าใจสิ่งที่ผมเคยบอกเค้ามาตลอดแล้ว
“ผมขอเหอะ ทั้งพี่ตั้มกับพี่ป้องเลย อย่าไปยุ่งกับอันตรายแบบนี้อีกนะ น้องขอร้อง”
พี่ตั้มลูบหัวผมเบาๆ แล้วกอดผมเอาไว้ พี่ป้องเองก็บีบมือผมเช่นกัน
“มึงรักเติ้ลมาก กูก็รัก ตอนนั้นกูโคตรดีใจเลยที่น้องมึงไม่อยู่ตรงนั้น กูคิดถึงแต่มันว่ะ กูบอกตัวเองว่ากูจะให้มึงเป็นอะไรไม่ได้ มึงเป็นพี่ที่กูรักมาก ถ้ามึงตาย กูกับเติ้ลคงอยู่ไม่ได้ แต่ถ้ากูตายมึงจะอยู่ดูแลมัน จริงๆ กูไม่ได้เสียสละแบบพระเอกหรอก กูแค่เห็นแก่ตัวชิงหนีอีกแล้ว ฮ่าๆ โอ๊ยเหี้ยเจ็บแผล!”
“สมน้ำหน้าอย่าหัวเราะดิ! ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะไอ้พี่ป้องบ้า”
ผมด่าทั้งน้ำตา ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ผมรู้แล้วว่าพี่ป้องรักผมมากแค่ไหน
ยังมีความรักที่บริสุทธิ์มากอยู่บนโลกนี้จริงๆ
ทุกอย่างน่าจะราบรื่นถ้าเพียงแต่ผู้หญิงคนนั้นจะไม่ปรากฏตัว!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
ถ้าตัดฉากตรง "พี่ป้องตายแล้ว!" ต้องมีคนแค้นเราแน่ๆ ฮ่าๆ
เติ้ลนางก็นางเอกนะ มีเป็นลมสลบด้วย เห็นมั้ยๆ พล็อตอ่อนแอขี้โรค บอบบาง และร้าย เอาแต่ใจ นี่มันพิมพ์นิยมชัดๆ!
แต่ทำไมคนอ่านชอบบอกตัวละครเค้าปวดตับล่ะ :hao5: (โดนคนอ่านถีบ! :z6:)
อยากได้อ่อนแอแบบนางเอกแท้ๆ ต้องไปดูคุณน้องต้น อินางน้อยเติ้ลนี่เข้มแข็งกว่ากันเยอะ มันถึกและทน ซึ่งเอาจริงๆ คนปกติก็ควรจะเป็นแบบนี้นะ คนเรานะแม้แต่ในวันที่ทุกข์หรือเสียใจที่สุดโลกมันไม่ได้เศร้าไปกับคุณหรอก โลกไม่ได้หยุดหมุนเพื่อคุณ หน้าที่ทุกอย่างก็ยังรอคุณอยู่ สิ่งที่ควรมีคือสติและแก้ปัญหาตรงหน้า
ตอนนี้อาจจะเพราะเติ้ลกลับไปอยู่กะพี่ตั้มด้วยแหละ พี่ตั้มเลยทำให้เติ้ลเข้าที่เข้าทางขึ้นเยอะ เปลี่ยนไปจากไอ้เด็กเอาแต่ใจง๊องแง๊งคนนั้นพอสมควร(ฉากที่เติ้ลรู้ว่าเจอหลอกให้เป็นเกย์แล้วเอาแต่นอนอยู่ห้องไม่ออกไปเรียน) เติ้ลมีความเข้มแข็งอยู่ในตัวแต่คนที่รู้วิธีปลุกสติน้อง(ทั้งสองคน)คือพี่ตั้ม ตรงนี้พี่ตั้มดีงามมาก ยกป้ายไฟให้พี่ตั้มรัวๆ
ไม่แน่ใจว่าใครจะจำฉากที่พี่ป้องทะเลาะกับเติ้ลตอนแรกได้รึเปล่า พี่ป้องพูดว่าระวังหลังให้พี่ตั้ม พี่ป้องไม่ได้พูดลอยๆ นะ พี่ป้องเค้ารักพี่ตั้มจริงๆ เหอๆ
งานนี้คือพี่ตั้มวินอ่ะ เติ้ลอิจฉาเลยเห็นมั้ย (อย่าจิ้น ป้องxตั้ม / ตั้มxป้อง เชียวนะ! แม้สถานการณ์มันจะให้ก็ตาม!)
แต่บอกใบ้ว่าพี่ตั้มจะวินกว่านี้อีก รอดูได้เยย หึๆ
พี่ป้องโดนยิงไม่เข้าจุดสำคัญเท่าไหร่ แก๊งวัยรุ่นอาจจะมีแค่ปืนไทยประดิษฐ์ หรือปืนปากกาก็ได้เลยฟื้นเร็ว
แต่บอกตามตรง เรายังงงเลยว่าทำไมอยู่ๆ เขียนฉากเพ้อๆ ฝันๆ ของพี่ป้อง แต่เราว่ามันทำให้พี่ป้องรู้ใจตัวเองนะว่าเค้ารักใคร ยอมตายเพื่อใคร เขียนเองยังชอบเองเลย คือมันทั้งแมนทั้งเสียสละแล้วก็ปอดๆแบบ"กากป้อง" เกิดอะไรขึ้นกับพี่ตั้มนี่เรื่องใหญ่เลยแหละ ฮ่าๆ (แอบใบ้ว่าตอนแรกกะให้พี่ตั้มตายนะนั่น ตอนแต่งบทแรกๆ ที่สองคนนี้ยังทะเลาะกันอยู่ เหอๆ)
พี่ป้องยอมรับใจตัวเองแบบนี้แล้วคงไม่มีดราม่าแล้วล่ะ อิๆ เชื่อเค้ามั้ย? o18
จะบอกว่า เหลืออีก 3 ตอนก็จะจบแล้วน้า.... เวลามันผ่านไปเร็วนะเออ! ขอบคุณที่ทุกคนยังอยู่ด้วยกันมาถึงตอนนี้นะ รักทุกคนมาก
-
ซื้อ อิบุ๊คแล้ว เราโอเคค่ะ รอซื้อรวมเล่ม เพราะชอบนิยายของคุณคนเขียน ยิ่งโดยเฉพาะถ้าหากว่ามีตอนพิเศษเพิ่มยิ่งโอเค ขอปกติสต์ๆหน่อยนะ ไม่อยากได้พี่ป้องสไตล์เกาหลีหรืออินางน้อยอ่อนระทวยสิงพี่ป้อง
เราเคยเจอมาแล้วคนเจ็บที่หมดสติไปหลายวันแล้วจู่ๆฟื้นขึ้นมาแล้วพูดแปลกๆ แม่สามีเราแกล้มสลบไปหลายวันฟื้นขึ้นมาเล่าให้ฟังว่าไปอยู่กับพ่อสามีที่เสียไปหลายปีค่ะ ขนลุกกันหมดเลย ฝรั่งบอก - นางหลงเฉยๆ เรานี่ - :amen: :call:
คนที่เกือบตายแล้วหลายคนจะทันคิดถึงคนที่ตัวเองรักที่สุดนะ ยายป้องในสตินั้นอาจจะเป็นใจจริงลึกๆของป้องเองก็ได้ เป็นแบบความรู้สึกรู้ผิดชอบชั่วดีในใจนางหรือเปล่านะ
เสี่ยว 2 คนนี้เขาก็รักกันจริงๆนะ ใกล้ที่สุดของคำว่าพี่น้องเลยแหละ
ตัวแปรสำคัญของเรื่องกำลังมาแล้ว
-
เราไม่ได้ซื้อ Ebook พึ่งได้มาอ่านนี่แหละค่ะ
แต่เราก็ว่าไม่เห็นจะผิดปกติอะไรเลยนี่คะ
ปกตินิยายเรื่องอื่น เค้าก็มีทั้งแบบรูปเล่ม และ Ebook
อ่านตอนนี้แล้ว ค่อนข้างจะฟินเลยจร้าาาาาาาาาา
พี่ป้องเปิดใจแล้ว อย่ามาม่านะคะ
-
เสียน้ำตาไปกับเติ้ลด้วยเลย ซึ้งกับความเป็นเสี่ยวของพี่ตั้มและพี่ป้อง bromance ขโมยซีนมากๆอะ
จะซึ้งๆแต่แอบฮาตอนยายมาเข้าฝันนี่แหละ น้องเติ้ลตั้งหลักแปปเมียตัวจริงเขาจะมาแล้วสินะ
สู้ๆ ยังคงอยู่ทีมพี่ตั้มค่ะ ปล่อยพี่ป้องน้องเติ้ลไปเคลียร์กันเอง 555
:katai2-1: เราไม่มีปัญหาอะไรนะถ้าจะพิมพ์เพราะว่าเราเข้าใจว่าความสะดวกของแต่ละคนต่างกัน. ไม่ได้เจาะจงว่าจะต้องสะสมรูปเล่มตลอดเพราะช่วงหลังมานี่หนังสือล้นบ้านจนดูแลไม่ไหว เลยขอซื้อเฉพาะอีบุ้คในกรณีที่ผู้จัดทำออกมาทั้งสองแบบนะ
-
ผู้หญิงคนนั้นจะมาหรอ
จะดราม่าอีกแล้ว
จะเตรียมตัว เตรียมใจไว้รอนะครับ
-
เราเป็นคนนึงค่ะที่อ่านเรื่องนี้ ชอบด้วย แต่ไม่เคยเม้นต์เลย :katai5:
แล้วก็เป็นคนนึงที่ซื้อEbookด้วย ตอนแรกก็คิดนะคะว่า ทำไมไม่รวมเล่มไปเลย
แต่มองอีกมุมนึง เราอ่านหนังสือจากebookบ่อยกว่าอ่านจากหนังสือเล่มๆอีกค่ะ
ไม่ใช่ว่าไฮเทคโนโลยีแต่อย่างใด ebook มันไปกับเราทุกทีเพราะมันอยู่ในโทรศัพท์กับแทบเล็ต
จะขึ้นรถลงเรือก็อ่านได้หมด
จะไม่ตำหนิคนเขียนด้วยค่ะ ถ้าหากทำเป็นรูปเล่มออกมา เราว่าดีด้วยซ้ำไปค่ะ
มีให้เลือกเอาตามสะดวก แล้วถ้าเราแต่งนิยาย เราก็คงอยากเห็นผลงานออกมาเป็นรูปเล่มให้จับต้องได้เหมือนกัน
:L2: :กอด1: :pig4:
-
ตอนนี้พี่ป้องแมนมากพระเอกสุด รู้เลยว่ารักน้องเติ้ลมาก โอยยยยย
ส่วนมิตรภาพระหว่างพี่ตั้มกับพี่ป้องนี้ชอบนะ แน่นแฟ้นกันดี อิอิ
ชอบพี่ตั้มด้วยเป็นพี่คนโตดูแลน้องๆมาตลอดดด
ว๊ายยยยย แฟนพี่ป้องโผล่มาแล้ววเหรออออ :hao7:
-
อีแฟนพี่ป้องรีบไปหาที่เกาะใหม่ได้แล้ว
พี่ป้องไม่ได้รักแกซักหน่อย
พี่ป้องมันรักเติ้ลรีบ ๆ ย้ายที่เกาะสักทีสิเฮ้ย! :m16:
-
พี่ตั้มมีมุมแบบนี่กับเขาด้วยน้าาาา...น่ารักอ่าาา งื้อออออออออ~
#ทีมพี่ตั้มต่อไปเรื่อยๆ~
-
อย่างบอกนะที่พี่ตั๋มวินไปได้แฟนป้องเป็นเมีย
ไม่จริงหรอกมโน
-
โอ้ยยยย ตั้งชื่อตอนได้หน้า :a5: มากเลยอ่ะ คิดว่าอีพี่ป้องตายจริงๆ ไม่ใช่อะไร เสียดายแมมมอธ น้องเติ้ลยังไม่ได้คืนมาเลย :laugh: ล้อเล่นค่ะพี่ป้อง แต่ตอนนี้เม้นทไม่ถูกเลย เอาตอนต้นก่อน ดีใจที่เติ้ลคิดได้หลายอย่าง คิดแบบเด็กที่โตแล้ว อย่างน้อยเติ้ลก็จะได้ไม่โดนหลอกง่ายๆ เพราะประสบการณ์ที่ผ่านมาเป็นบทเรียนให้เติ้ลเอาไปใช้ ถ้าเติ้ลทำได้จะดีมากเลย ไม่ใช่เพือใครเพื่อตัวเอง อีกอย่างพี่ป้องดูแล้วก็ยังไม่มีทางจะเลิกกับผู้หญิงคนนั้นง่ายๆ ไม่ใช่พี่ป้องไม่ปล่อย เมียพี่ป้องนั่นแหละจะไม่ปล่อย เติ้ลทำใจในเรื่องนี้ก็ดีแล้ว ถ้าอะไรมันยังไม่ชัดเจน :katai2-1:
โอ้ยยยย อีกรอบ ใจหายใจคว่ำนึกว่าพี่ป้องจะเป็นอะไรไปซะแล้ว ยังดีนะที่ยายมาถีบอ่ะ :m20: ไม่ใช่อะไรหรอก แกโมโหที่ขายบ้านและฟันหลานรักเพื่อนแกอีก เลยถีบให้สำนึกกลับมาแก้ไขสิ่งที่ทำไปซะ เลยทำให้อีพี่ป้องคิดได้สักทีว่าต้องทำยังไง อย่างแรกคือเรื่องที่กับบ้านที่ไม่ควรขาย แต่แหมให้ใส่ชื่อน้องเติ้ลเหมือนเป็นค่าสินที่ไปสอดน้องมันเลยนะ o18 ซาบซึ้งความผูกพันของพี่ตั้มกับพี่ป้องมาก ไม่คิดว่าจะตายแทนกันได้ พี่ป้องยังสำนึกบุญคุณที่พี่ตั้มช่วยไว้เสมอ นี่ถ้าไม่มีอีน้องเติ้ล อยากจะให้ได้กันจริงๆ กำลังฟินกำลังจิ้น มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้ง เมียอีพี่ป้องโผล่มาทำไม ใครไปเชิญมายะ :katai1:
-
ตั้มมามะเราช่วยหั่นหอม #เดี๋ยว#โฟกัสพระเอก-นายเอกก่อน
ขำ...ทำอะไรในบ้านยายอย่าคิดว่ายายไม่เห็นนะปกป้อง :laugh:
เราชอบ bromance แย่งซีนของเสี่ยว ตั้ม-ป้อง นะ สังคมทุกวันนี้แย่ลง
ขนาดเพื่อนสนิทกันยังฆ่ากันได้ เราหนับหนุนให้ทุกคนมีเสี่ยว
-
ขอบอกว่า อ่านถึงตอนจบภาคแรกแล้วสะใจมาก o13 ทะเลาะกันตลอด อ่านแล้วเหนื่อยแทน ห่างกันได้ซะที วู้ // อ่านต่อไปเรื่อยๆโดยไม่ได้เอะใจว่ามันคือภาคต่อ :serius2: แล้วก็รู้สึกว่า นี่มันคู่เวรคู่กรรมชัดๆ ถ้าไม่ปรับตัว จะอยู่ด้วยกันรอดไหม :เฮ้อ:
-
ซื้อ อิบุ๊คแล้ว เราโอเคค่ะ รอซื้อรวมเล่ม เพราะชอบนิยายของคุณคนเขียน ยิ่งโดยเฉพาะถ้าหากว่ามีตอนพิเศษเพิ่มยิ่งโอเค ขอปกติสต์ๆหน่อยนะ ไม่อยากได้พี่ป้องสไตล์เกาหลีหรืออินางน้อยอ่อนระทวยสิงพี่ป้อง
เราเคยเจอมาแล้วคนเจ็บที่หมดสติไปหลายวันแล้วจู่ๆฟื้นขึ้นมาแล้วพูดแปลกๆ แม่สามีเราแกล้มสลบไปหลายวันฟื้นขึ้นมาเล่าให้ฟังว่าไปอยู่กับพ่อสามีที่เสียไปหลายปีค่ะ ขนลุกกันหมดเลย ฝรั่งบอก - นางหลงเฉยๆ เรานี่ - :amen: :call:
คนที่เกือบตายแล้วหลายคนจะทันคิดถึงคนที่ตัวเองรักที่สุดนะ ยายป้องในสตินั้นอาจจะเป็นใจจริงลึกๆของป้องเองก็ได้ เป็นแบบความรู้สึกรู้ผิดชอบชั่วดีในใจนางหรือเปล่านะ
เสี่ยว 2 คนนี้เขาก็รักกันจริงๆนะ ใกล้ที่สุดของคำว่าพี่น้องเลยแหละ
ตัวแปรสำคัญของเรื่องกำลังมาแล้ว
พี่ป้องสไตล์เกาหลีหรืออินางน้อยอ่อนระทวยสิงพี่ป้อง :m20: ฮ่าๆ โดนใจค่ะ
ถ้าพี่ป้องไม่เฉียดตายพี่ป้องก็คงเลือกความรับผิดชอบต่อไป เราเชื่อเสมอว่า "คนที่กำลังจะตาย" จะรู้ดีว่าอะไรสำคัญกับตัวเองที่สุด
โมเม้นที่ตัวเองตายก็ช่างขอให้คนที่รักปลอดภัย โดนมากับตัวแล้วจริงๆ ค่ะ ขับรถไปเสยรั้วชาวบ้านหลับใน สิ่งที่ห่วงไม่ใช่ตัวเองกับรถแต่เป็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
:hao5:
พี่ป้องยังไงก็รักพี่ตั้มมากจริงๆ เนาะ :-[
เราไม่ได้ซื้อ Ebook พึ่งได้มาอ่านนี่แหละค่ะ
แต่เราก็ว่าไม่เห็นจะผิดปกติอะไรเลยนี่คะ
ปกตินิยายเรื่องอื่น เค้าก็มีทั้งแบบรูปเล่ม และ Ebook
อ่านตอนนี้แล้ว ค่อนข้างจะฟินเลยจร้าาาาาาาาาา
พี่ป้องเปิดใจแล้ว อย่ามาม่านะคะ
พอเราให้น้ำหนักกับแฟนคลับมากอ่ะค่ะ ถือเป็นผู้มีอุปการะคุณ เหอๆ
แต่คิดเรื่องลิขสิทธิ์ได้แล้วล่ะค่ะ :ling3:
เสียน้ำตาไปกับเติ้ลด้วยเลย ซึ้งกับความเป็นเสี่ยวของพี่ตั้มและพี่ป้อง bromance ขโมยซีนมากๆอะ
จะซึ้งๆแต่แอบฮาตอนยายมาเข้าฝันนี่แหละ น้องเติ้ลตั้งหลักแปปเมียตัวจริงเขาจะมาแล้วสินะ
สู้ๆ ยังคงอยู่ทีมพี่ตั้มค่ะ ปล่อยพี่ป้องน้องเติ้ลไปเคลียร์กันเอง 555
:katai2-1: เราไม่มีปัญหาอะไรนะถ้าจะพิมพ์เพราะว่าเราเข้าใจว่าความสะดวกของแต่ละคนต่างกัน. ไม่ได้เจาะจงว่าจะต้องสะสมรูปเล่มตลอดเพราะช่วงหลังมานี่หนังสือล้นบ้านจนดูแลไม่ไหว เลยขอซื้อเฉพาะอีบุ้คในกรณีที่ผู้จัดทำออกมาทั้งสองแบบนะ
เค้าชอบ bromance บริสุทธิ์ ไม่ใช่เขียนเพื่อ #อวยให้จิ้น อิๆ
จริงๆ สองคนนี้จะจิ้นมันก็มีโมเม้นให้นะ เป็นเคมีแบบที่ทำให้คนที่ชอบก็คิดได้ แต่ไม่ค่อยชอบเขียน "ตัวเอกโลเล" แนวๆ นั้นเท่าไหร่
ดีใจที่มีคนชอบโมเม้นบราเมนแบบนี้ค่ะ พลังโชเนนผองเพื่อนลูกผู้ชายไฟลุก ฮ่าๆ
เรื่องนี้ยังไม่มีหนังสือเร็วๆ นี้หรอกค่ะ เหอๆ อาจจะไม่ได้มีด้วย
ผู้หญิงคนนั้นจะมาหรอ
จะดราม่าอีกแล้ว
จะเตรียมตัว เตรียมใจไว้รอนะครับ
เมียพี่ป้องมาแต่ไม่ดราม่า เอ๊ะยังไง!? รอลุ้นนะคะ ฮ่าๆ :katai2-1:
เราเป็นคนนึงค่ะที่อ่านเรื่องนี้ ชอบด้วย แต่ไม่เคยเม้นต์เลย :katai5:
แล้วก็เป็นคนนึงที่ซื้อEbookด้วย ตอนแรกก็คิดนะคะว่า ทำไมไม่รวมเล่มไปเลย
แต่มองอีกมุมนึง เราอ่านหนังสือจากebookบ่อยกว่าอ่านจากหนังสือเล่มๆอีกค่ะ
ไม่ใช่ว่าไฮเทคโนโลยีแต่อย่างใด ebook มันไปกับเราทุกทีเพราะมันอยู่ในโทรศัพท์กับแทบเล็ต
จะขึ้นรถลงเรือก็อ่านได้หมด
จะไม่ตำหนิคนเขียนด้วยค่ะ ถ้าหากทำเป็นรูปเล่มออกมา เราว่าดีด้วยซ้ำไปค่ะ
มีให้เลือกเอาตามสะดวก แล้วถ้าเราแต่งนิยาย เราก็คงอยากเห็นผลงานออกมาเป็นรูปเล่มให้จับต้องได้เหมือนกัน
:L2: :กอด1: :pig4:
ขอบพระคุณค้าบ :pig4: :กอด1:
ตอนนี้พี่ป้องแมนมากพระเอกสุด รู้เลยว่ารักน้องเติ้ลมาก โอยยยยย
ส่วนมิตรภาพระหว่างพี่ตั้มกับพี่ป้องนี้ชอบนะ แน่นแฟ้นกันดี อิอิ
ชอบพี่ตั้มด้วยเป็นพี่คนโตดูแลน้องๆมาตลอดดด
ว๊ายยยยย แฟนพี่ป้องโผล่มาแล้ววเหรออออ :hao7:
เลือกสักคน เหลือที่เหลือให้เค้าบ้าง ฮ่าๆ :laugh:
อีแฟนพี่ป้องรีบไปหาที่เกาะใหม่ได้แล้ว
พี่ป้องไม่ได้รักแกซักหน่อย
พี่ป้องมันรักเติ้ลรีบ ๆ ย้ายที่เกาะสักทีสิเฮ้ย! :m16:
ใจเย็นๆ จ้า :hao3:
พี่ตั้มมีมุมแบบนี่กับเขาด้วยน้าาาา...น่ารักอ่าาา งื้อออออออออ~
#ทีมพี่ตั้มต่อไปเรื่อยๆ~
เหนียวแน่นมาก #ทีมพี่ตั้ม ตลอดไป :hao7:
อย่างบอกนะที่พี่ตั๋มวินไปได้แฟนป้องเป็นเมีย
ไม่จริงหรอกมโน
ก็คิดอยู่ว่าตามพล็อตมันต้องกลายเป็นแบบนี้ o3
โอ้ยยยย ตั้งชื่อตอนได้หน้า :a5: มากเลยอ่ะ คิดว่าอีพี่ป้องตายจริงๆ ไม่ใช่อะไร เสียดายแมมมอธ น้องเติ้ลยังไม่ได้คืนมาเลย :laugh: ล้อเล่นค่ะพี่ป้อง แต่ตอนนี้เม้นทไม่ถูกเลย เอาตอนต้นก่อน ดีใจที่เติ้ลคิดได้หลายอย่าง คิดแบบเด็กที่โตแล้ว อย่างน้อยเติ้ลก็จะได้ไม่โดนหลอกง่ายๆ เพราะประสบการณ์ที่ผ่านมาเป็นบทเรียนให้เติ้ลเอาไปใช้ ถ้าเติ้ลทำได้จะดีมากเลย ไม่ใช่เพือใครเพื่อตัวเอง อีกอย่างพี่ป้องดูแล้วก็ยังไม่มีทางจะเลิกกับผู้หญิงคนนั้นง่ายๆ ไม่ใช่พี่ป้องไม่ปล่อย เมียพี่ป้องนั่นแหละจะไม่ปล่อย เติ้ลทำใจในเรื่องนี้ก็ดีแล้ว ถ้าอะไรมันยังไม่ชัดเจน :katai2-1:
โอ้ยยยย อีกรอบ ใจหายใจคว่ำนึกว่าพี่ป้องจะเป็นอะไรไปซะแล้ว ยังดีนะที่ยายมาถีบอ่ะ :m20: ไม่ใช่อะไรหรอก แกโมโหที่ขายบ้านและฟันหลานรักเพื่อนแกอีก เลยถีบให้สำนึกกลับมาแก้ไขสิ่งที่ทำไปซะ เลยทำให้อีพี่ป้องคิดได้สักทีว่าต้องทำยังไง อย่างแรกคือเรื่องที่กับบ้านที่ไม่ควรขาย แต่แหมให้ใส่ชื่อน้องเติ้ลเหมือนเป็นค่าสินที่ไปสอดน้องมันเลยนะ o18 ซาบซึ้งความผูกพันของพี่ตั้มกับพี่ป้องมาก ไม่คิดว่าจะตายแทนกันได้ พี่ป้องยังสำนึกบุญคุณที่พี่ตั้มช่วยไว้เสมอ นี่ถ้าไม่มีอีน้องเติ้ล อยากจะให้ได้กันจริงๆ กำลังฟินกำลังจิ้น มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้ง เมียอีพี่ป้องโผล่มาทำไม ใครไปเชิญมายะ :katai1:
ค่าสินที่ไปสอดน้อง :m20: วลีเด็ด ฮ่าๆ เรื่อง "สินสอด" ต้องรอดูค่ะ ฮ่าๆ มีฮาอีกแน่นอน!
ว่าแล้วทุกคนก็ปักป้าย ตั้มxป้อง เอ๊ะ หรือ ป้องxตั้ม? แหม... คุณพี่เค้าก็เป็นหนุ่มหน้าหวานซะด้วยสิ แค่นิสัยโหดสัสรัซเซียเท่านั้นเอง พี่ป้องก็ร๊ากรักพี่ตั้ม 3Pเลยแมะ? ฮ่าๆ #พูดเล่น
ตั้มมามะเราช่วยหั่นหอม #เดี๋ยว#โฟกัสพระเอก-นายเอกก่อน
ขำ...ทำอะไรในบ้านยายอย่าคิดว่ายายไม่เห็นนะปกป้อง :laugh:
เราชอบ bromance แย่งซีนของเสี่ยว ตั้ม-ป้อง นะ สังคมทุกวันนี้แย่ลง
ขนาดเพื่อนสนิทกันยังฆ่ากันได้ เราหนับหนุนให้ทุกคนมีเสี่ยว
ตอนแรกที่แต่งก็แค่คิดๆ ไว้ว่า "คนต่างจังหวัด" จริงๆ ใช้คำว่า "บ้านนอก" เลยแหละ ต้องแบบที่มีแก๊งวัยรุ่นกวนเมือง ผู้มีอิทธิพล มีชาวบ้าน มองภาพแบบนั้น ไปๆ มาๆ หวยไปออกที่อีสานค่ะ เพราะพี่สตาร์เป็นหนุ่มเหนือ อีเทพก็หนุ่มใต้ไปแล้วไง
ทีนี้พอเป็นอีสานไปๆมาๆ ก็เลยนึกถึงเรื่อง "เสี่ยว" ยิ่งสองคนนี้เป็นอันธพาล ก็คงจะมีแบบๆ เด็กๆ ห่ามๆ เผลอๆ อาจจะกรีดเลือดสาบานกันแบบบ้านๆ (คิดเอาว่าเท่!) แล้วเรียกกันเป็นเสี่ยวก็ได้ใครจะไปรู้ พี่ตั้มนี่แหละคนให้มีดพกพี่ป้องที่เอาไปขู่โก้ ฮ่าๆ ซึ่งพี่ตั้มก็มีมีดแบบนั้นเหมือนกัน
ตอนเราแต่งเรายังขำเลย ที่เติ้ลมันแอบฟังแล้วโวยวายว่า "ทำไมผมไม่รู้!" เรื่องที่สองคนนี้เป้นเสี่ยวกัน เรายังคิดเลย ก็ตอนนั้นชีวิตอิเติ้ลมันสนใจอะไรบ้าง? น้องมันไม่สนใจใครจริงๆ สนแต่ตัวเองจะไปรู้ได้ยังไง ฮ่าๆ
ชอบแต่งตัวละครงี่เง่าเนอะ อิๆ
ขอบอกว่า อ่านถึงตอนจบภาคแรกแล้วสะใจมาก o13 ทะเลาะกันตลอด อ่านแล้วเหนื่อยแทน ห่างกันได้ซะที วู้ // อ่านต่อไปเรื่อยๆโดยไม่ได้เอะใจว่ามันคือภาคต่อ :serius2: แล้วก็รู้สึกว่า นี่มันคู่เวรคู่กรรมชัดๆ ถ้าไม่ปรับตัว จะอยู่ด้วยกันรอดไหม :เฮ้อ:
ก็ไม่รอดสิคะ ฮ่าๆ :laugh: ชีวิตรักนะคะไม่ใช่ลูกกวาดจะได้แกะห่อเข้าปากแล้วหวานจัง #ฟินจบ เอิ้กๆ :hao7:
เราขอโทษที่มาต่อช้านะคะ พอดีอาทิตย์ที่ผ่านมาโดนมรสุมไข้ เลยหายไป แบบมันยังลุกไม่ขึ้นอ่ะ นี่ลุกขึ้นแล้วเลยรีบมาต่อแล้วก็มาตอบเม้นนักอ่านทุกท่าน แหะๆ
สำหรับเรื่องลิขสิทธิ์ จะมองว่าเราเป็นคนโง่ที่บ้าก็ได้ เราว่าจะไม่ขายแหละค่ะ :hao3:
ไงดีอ่ะ... คนทำท่าจะซื้อน้อย ต้องขายลิขสิทธิ์ตั้ง2ปี ขายไปก็ไม่มีใครรอซื้อ ทำความเดือดร้อนให้สำนักพิมพ์เค้าเปล่าๆ เอาของไปแล้วขายไม่ออก เรานั่งกอดความอิสระไว้กับตัวดีกว่า แหะๆ
ไม่อินดี้ ไม่ติส ไม่งี่เง่านี่ทำไม่ได้นะเนี่ย :m15:
-
วันต่อมาก็มีแขกแปลกหน้ามาเยี่ยม ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในห้องพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบเล็ก พี่ตั้มและเพื่อนๆ ที่มาเยี่ยมพี่ป้องทุกคนเลยแอบเหวอ พวกเค้าไม่เคยเห็นแฟนพี่ป้องมาก่อน แล้วแฟนพี่ป้องก็สวยมากด้วย พอมาถึงแล้วเห็นพี่ป้องตื่นอยู่ก็แทบจะเข้ามากอดพี่ป้อง ผมก็ช้ำดิ ลืมไปเลยว่าพี่ป้องมีแฟน
แต่พอเค้าหันมาเห็นผมเค้าก็ทำหน้าเหมือนจะนึกขึ้นได้
“พี่แจง นี่เพื่อนๆ ผม นั่นพี่ตั้มพี่ชายผม แล้วก็เติ้ลน้องชายเค้า”
แฟนพี่ป้องหันมายิ้มให้เราแต่ผมรู้สึกว่ามันแตกต่างกับตอนที่เจอกันคราวนั้นลิบลับ หนนี้เค้ามองพวกผมด้วยสายตาดูถูกนิดๆ แฮะ
“ถูกยิงเจ็บหนักขนาดนี้ใจคอป้องจะไม่บอกพี่เลยเหรอ ไหนบอกกลับมาจัดการธุระเรื่องยายแป๊บเดียวนี่หายมาตั้งสองอาทิตย์แถมยังถูกยิงอีก”
“เฮ้ย เมียหรือแม่วะเนี่ย โหดใช่เล่นเลยว่ะ”
เอาแล้วไงพี่พนปากเสีย แฟนพี่ป้องหันมาจิกตาใส่พวกผมเลยอ่ะ
“ไอ้สัส! พูดกับแฟนกูให้มันดีๆ หน่อย”
ดูก็รู้ว่าพี่ป้องด่าเพื่อนเอาใจแฟน หงุดหงิดนิดๆ แฮะ
บรรยากาศเริ่มกร่อยๆ ผมเลยขอตัวกลับ พี่ตั้มไล่คนอื่นๆ ออกมาแต่ไม่ยอมออกมาด้วย แถมยังเรียกผมไว้อีก
“ตัวเล็ก รอพี่ก่อน อย่าพึ่งกลับนะ”
ผมพยักหน้าแล้วออกจากห้องมาก่อน พี่ตั้มจะอยู่ทำไมน้า?
ซักพักผมก็เห็นพี่ตั้มกับผู้หญิงคนนั้นออกมาจากห้อง ทั้งคู่เดินไปตรงที่ไม่ค่อยมีคน ผมเลยแอบตามไปแล้วได้ยินเค้าคุยกัน
“ฉันไม่เข้าใจทำไมคุณไม่ยอมให้ฉันพาป้องไปรักษาตัวในกรุงเทพ”
“ก็ไอ้ป้องมันบาดเจ็บอยู่ อย่าเคลื่อนย้ายเลย”
“ฉันปรึกษาคุณหมอแล้ว ป้องไม่ได้อาการหนักขนาดนั้น การย้ายกลับจะสะดวกต่อตัวฉันและป้องมากกว่า”
“ผมบอกคุณแล้วไงว่าทางเราจะดูแลค่ารักษาพยาบาลเอง ป้องมันพักได้เต็มที่”
“เรื่องนั้นทางคุณสมควรรับผิดชอบอยู่แล้ว ถ้าคุณบริสุทธิ์ใจจริงดิฉันเก็บหลักฐานมาเบิกค่าใช้จ่ายกับคุณเอาก็ได้ไม่เห็นต้องกักตัวป้องไว้ที่นี่เลย”
“เอาป้องกลับไปแล้วให้นอนห้องพิเศษที่ไม่มีใครอยู่ด้วยนอกจากพยาบาลที่จ้างมาอ่ะนะ? ก็ให้มันอยู่ซะที่นี่ๆ แหละ คนกันเองทั้งนั้น ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติ”
“ฉันบอกตามตรงว่าฉันไม่สะดวกใจให้ป้องอยู่กับคุณ ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับป้องอีก หนนี้เค้าโดนลูกหลงจากพวกคุณแท้ๆ”
พี่ตั้มค่อนข้างโมโห! ผมบอกได้เลยว่าพี่ตั้มไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ พี่ชายผมกอดอกแล้วสูดหายใจเข้าเหมือนพยายามระงับอารมณ์ พี่ตั้มใช้สายตามองผู้หญิงคนนี้จากหัวจรดเท้า เอาละสิ ผมควรเตือนพี่ป้องมั้ยว่าให้เก็บแฟนไว้ห่างๆ พี่ตั้ม
“คุณคงคิดว่าควบคุมป้องได้ทุกอย่างใช่มั้ย ผมจะรอดูวันที่ป้องมันทนไม่ไหวแล้วแหกคอกของคุณ”
“คุณ!”
“จุ๊ๆ ในโรงพยาบาลกรุณาอย่าใช้เสียง กับผู้หญิงที่จีบผู้ชายก่อนแถมยังลงทุนมอมเพื่อนผมเนี่ยผมไม่จำเป็นต้องสุภาพด้วยหรอก ที่ผมยังให้เกียรติคุณขนาดนี้ก็ดีแล้ว เสียใจด้วยนะที่แท้ง หึๆ”
ผู้หญิงต่อให้สวยแค่ไหนแต่เวลาโกรธก็หมดสวย แฟนพี่ป้องทำหน้าเหมือนปีศาจส่งสายตาเชือดเฉือนใส่พี่ชายผมเต็มๆ ผมหวังว่าพี่ตั้มคงไม่สนใจแฟนเพื่อนหรอกนะ ขออย่าให้มันพลิกล็อกเหมือนพล็อตละครน้ำเน่าเลย ผมไม่เอายัยนี่มาเป็นพี่สะใภ้เด็ดขาด!
“กล่อมมันให้ซื้อคอนโดในกรุงเทพนานมั้ย? ไอ้ป้องมันเชื่องล่ะสิท่า ลากไปอวดชาวบ้านสนุกอ่ะดิได้กินเด็ก”
ผมเห็นเธอส่งยิ้มกลับไปให้พี่ตั้ม
“คุณคงคิดว่าฉันจะจับป้องสินะ ขอบอกว่า”
“เปล่าผมรู้ว่าคุณไม่สนใจเงินของป้องหรอก ตอนนั้นป้องมันมีอะไรติดตัวที่ไหน แต่คุณก็ฉลาดพอจะรู้ว่าป้องมันมีแต่ยายแก่ๆ ที่รอยกมรดกให้มัน ฉลาดเลือกนี่ ไม่ต้องรบกับพ่อผัวแม่ผัว กักตัวไว้สบาย จับแต่งตัวได้ตามใจชอบ ควงไปออกงานอวดเพื่อนฝูงว่ามีเด็กในคอนโทรล สั่งมันซ้ายหันขวาหันเพลินมั้ยอ่ะ? สมใจมั้ยที่บอกให้มันทิ้งรากเหง้าตัวเองได้ อ้างเรื่องอนาคตงี่เง่ากับโอกาสทางสังคม เมื่อก่อนทำขายตรงเหรอ? จูงใจมันเก่งนี่”
พี่ผมปากร้ายเหมือนกันแฮะเป็นชุดเลย ถ้าผมเป็นแฟนพี่ป้องคงกระอั่กอ่ะ!
“คุณต้องการจะพูดอะไรกันแน่!”
“เลิกทำเหมือนเพื่อนผมเป็นสัตว์เลี้ยงซักที!”
“ฉันไม่เคยบังคับให้ป้องทำอะไรทั้งนั้น! ทุกอย่างที่เค้าทำก็เพื่ออนาคตของฉันกับเค้า อนาคตที่คนแบบคุณไม่มีวันเข้าใจหรอก”
“แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้ป้องเลิกหรือคบกับใคร ไอ้พวกเพื่อนจอมปลอมที่คุณพยายามดึงไอ้ป้องเข้าไปรวมกลุ่มด้วยมันสู้ของแท้ไม่ได้หรอก!”
“แล้วเพื่อนแท้ที่ไหนเค้าปล่อยให้เพื่อนถูกยิงปางตายแบบนี้! ฉันผิดเหรอที่ฉันอยากให้ป้องมีสังคมดีๆ ที่ไม่ใช่พวกอันธพาลขี้เมา คนที่นอนอยู่บนเตียงนั่นสมควรเป็นคุณไม่ใช่ป้อง!”
ผมเดินจากมาเงียบๆ ขี้เกียจอยู่แอบฟังว่าเค้าเถียงอะไรกันต่อแล้ว
ผู้หญิงคนนี้รักพี่ป้อง ถึงจะรู้สึกว่าเป็นรักที่ตีกรอบมากไปนิดแต่ก็คงรักจริงแหละ พี่ชายผมก็หวงเพื่อน น่าทึ่งเหมือนกันที่พี่ตั้มมีมุมแบบนี้
ปกติผมมักเห็นพี่ตั้มเป็นผู้ใหญ่ แต่พี่ตั้มที่ผมเห็นเมื่อกี้หวงพี่ป้องเหมือนผมเลย! บางทีผมกับพี่ตั้มอาจจะเหมือนกันกว่าที่คิด สมกับเป็นพี่ชายผมชะมัด!
เวลานี้คนที่พวกเรารักนอนอยู่บนเตียงในห้องคนเดียว สองคนนั้นยังเถียงกันไม่เสร็จ ผมแว๊บไปหาพี่ป้องอีกนิดดีกว่า
ผมนึกว่าพี่ป้องจะหลับแต่ไม่หลับแฮะ
“ยังไม่หลับเหรอพี่ป้อง?”
“อ้าวเติ้ล? ละพี่มึงอ่ะ?”
“เถียงกับแฟนพี่อยู่ ทำไมไม่พักอ่ะ?”
“ปวดแผลดิ”
พี่ป้องยังยิ้มได้แฮะ
“เครียดว่ะ”
“เรื่องเค้าจะพาพี่กลับกรุงเทพเหรอ?”
“เปล่า เรื่องที่จะบอกเลิกเค้ายังไง”
เฮ่ย!
“พูดจริงเหรอพี่!?”
“ไม่เกี่ยวกับมึง แต่เค้ารับตัวตนกูไม่ได้ เค้าไม่ชอบพี่มึง กูแต่งงานกับคนที่เกลียดเสี่ยวกูไม่ได้หรอกว่ะ”
ผมอยากตะโกนดังๆ ว่าขอบคุณพี่ตั้มชะมัด!
“ผมนี่เป็นผลพลอยได้ด้วยป่ะ?”
น้ำตาจะไหลอีกแล้ว แต่คราวนี้ผมยิ้มนะ โคตรปลื้มอ่ะ ดีใจสุดๆ
“มึงเหรอ? ของฟรีไง แถมมากับเพื่อนรักกู”
“ไอ้พี่ป้องบ้า! ผมไม่ใช่ของแถมนะเว่ย!”
“คบเพื่อนแถมน้องทำเมียไง”
ผมชอบเวลาที่พี่ป้องยิ้มกวนนิดๆ แบบนี้ที่สุด เวลาพี่ป้องกวนตีนบางทีเค้าจะเผลอยิ้มตรงมุมปากนิดๆ ดูเจ้าเล่ห์แต่ก็เท่ชะมัด ผมหลงเลยอ่ะ!
“รักกูป่ะ?”
“รักดิ รักที่สุดเต็มหัวใจเลย”
อยู่ๆ พี่ป้องก็ถามผมว่ารักกันมั้ย ผมอายนะ แต่ถ้าผมไม่บอกรักพี่ป้องตอนนี้ก็ไม่รู้จะไปบอกตอนไหนแล้ว!
พี่ป้องยิ้มกว้างอวดดี แต่ผมกลับเขินจนไม่กล้ายิ้มต้องกัดด้านในปากของตัวเองแน่น แก้มจะฉีกแล้วอ่ะ!
“งั้นมาจูบกูหน่อยดิ๊ กูปวดแผล เป่าแผลให้กูทีกูจะนอน”
ผมขยับเข้าไปใกล้แล้วก้มลงแตะปากกับพี่ป้อง ตอเคราสากๆ ที่ไม่ได้โกนทิ่มคางผม จะว่าไปตั้งแต่พี่ป้องมาอยู่นี่เค้าไม่ได้โกนหนวดเลยนี่หว่า เริ่มซกมกใกล้เคียงกับพี่ป้องคนเก่าของผมเข้าไปทุกทีละ ต้องแบบนี้แหละพี่ป้องของผม
อา... ริมฝีปากของพี่ป้อง ชอบง่ะ!
“ไอ้เติ้ล”
“อาราย”
กำลังฟินอ่ะ พี่ป้องเลือกผมแล้ว
“กูให้มึงเป่าแผลไม่ใช่มาทับแผลกูไอ้สัส! มึงนี่หาเรื่องให้กูเจ็บตัวตลอด!”
เง้อ!
“พี่ป้องอ่ะ เอะอะก็ว่าผม ผมไม่เคยทำไรดีในสายตาพี่เลยใช่ป่ะ?”
ก็ผมไม่ได้ตั้งใจอ่ะ เอะอะก็ชอบด่าพี่ป้องใจร้าย!
“เออ มึงโคตรไม่ได้เรื่องเลย เวรกรรมอะไรของกูต้องมารักไอ้เด็กเปรตอย่างมึงวะเนี่ย!”
เด็กเปรต!
“อย่ามาเรียกคนอื่นว่าเด็กเปรตนะเว้ย!”
ไอ้พี่ป้องบ้า! ทำไมผมถึงได้หลงรักพี่ชายปากเสียคนนี้ด้วยว้า!
ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนจะเป็นไปด้วยดี ผมกับพี่ป้องรักกันแล้ว เรื่องราวทุกอย่างน่าจะแฮปปี้ ลงตัว
มันใช่ซะที่ไหนล่ะ!
พี่ป้องยังไม่เลิกกับแฟนอย่างเป็นทางการเลย ยังไงสถานะของผมก็ได้แค่กิ๊กอ่ะ แถมยังเรื่องพ่อผมอีก...
โอ๊ย! เวลาเปิดเทอมก็ใกล้เข้ามาแล้ว ผมเหลือเวลาอีกสองวันเองน้า! จะทำยังไงดีถึงจะจัดการทุกอย่างได้ คิดสิคิดตะวัน!
ผมวางแผนทุกอย่างไว้ดิบดีแต่ดันเจอสกัด วันรุ่งขึ้นผมต้องมาเยี่ยมพี่ป้องพร้อมพ่อ ฮือๆ
งานนี้ห้ามหลุดนะเว้ย! ถ้าพ่อจับได้ละก็ผมไม่รู้ว่าพ่อจะมีปฏิกิริยายังไง แต่พ่อน่าจะไม่ใจร้ายกับพี่ป้องนักหรอก พี่ป้องอุตส่าห์รับกระสุนแทนพี่ตั้มเชียวนะ!
ผมตามหลังพ่อเข้ามาในห้อง แฟนพี่ป้องก็อยู่ในห้องด้วย แต่ผมแอบส่งสายตาให้พี่ป้องได้หน่อยนึงด้วยล่ะ พี่ป้องแอบยิ้มให้ผมนิดนึงก่อนจะยกมือไหว้พ่อผม
ตื่นเต้นอ่ะ! อารมณ์คนแอบเป็นชู้กันมันก็ตื่นเต้นไปอีกแบบแฮะ!
พ่อทักทายพี่ป้องแล้วก็หันไปชวนแฟนพี่ป้องคุย ก็คุยไปเรื่อยตามประสาคนแก่กับลูกหลาน ตอนนี้ผมรู้หมดแล้วว่าพี่ป้องทำงานอะไร ซื้อคอนโดอยู่ที่ไหน คือพ่อผมถามไปเรื่อยแต่ตะล่อมได้อยู่หมัดเลย แฟนพี่ป้องไม่ทันเฉลียวใจแต่ผมเห็นพี่ป้องแอบหน้าซีด ผมว่าพี่ป้องก็รู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึกอ่ะ
เพี้ยง! ยายปันจ๋า ช่วยหลานชายด้วยนะ! ขออย่าให้พ่อผมตามไปเก็บพี่ป้องทีหลังเลย!
“เติ้ล พ่อชักคอแห้ง ออกไปซื้อน้ำให้พ่อหน่อยสิลูก”
ผมกำลังนั่งบนบานศาลกล่าวอยู่ในใจถึงกับเหวอ พ่อผมจะมาหิวน้ำอะไรตอนนี้เนี่ย! น้ำเปล่าในเหยือกก็มีไม่ใช่เหรอพ่อ!
“เออ แล้วนี่หนูกินข้าวกินข้าวรึยังล่ะ? เติ้ลพาเค้าออกไปหาอะไรกินด้วยสิลูก”
นั่นไง! ไม่นะ ขออย่าให้เป็นเหมือนที่คิดเลย!
“อ๋อไม่เป็นไรหรอกค่ะหนูทานแล้ว”
“โอ๊ยไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวลุงดูไอ้ป้องให้ แถวนี้มีก๋วยเตี๋ยวหมูอยู่ร้านนึง อร่อยมาก เติ้ลพาเค้าไปกินสิลูก”
ชัดเลย! ผมแอบเบนสายตาไปสบกับพี่ป้องช้าๆ พี่ป้องหน้าซีดกว่าเดิมแต่ยังพยายามยิ้ม
“ไปสิเติ้ล เอ... เอ็งชอบกินเกาเหลาลูกชิ้นหมูใช่มั้ยป้อง เติ้ลอย่าลืมซื้อมาเผื่อพี่เขาด้วยนะ”
พ่อผมตัดบทแบบนี้แล้วพี่ป้องจะกล้าขัดใจเหรอ
“ใช่ครับ ไม่ต้องห่วงพี่นะเติ้ลพี่ไม่เป็นอะไร ฝากซื้อของโปรดมาให้พี่ด้วย”
ทำไมพี่ป้องพูดอย่างกับจะสั่งเสียแบบนั้นละเว้ย! แล้วที่สำคัญพี่ป้องชอบกินเกาเหลาซะที่ไหน พี่ป้องชอบกินเส้นใหญ่หรอก!
“เติ้ล ไปสิลูก พ่อมีเรื่องจะคุยกับพี่เขาหน่อย อย่าดื้อ”
เพราะผมยังไม่ขยับพ่อก็เลยไล่อีกหน แต่ผมกลัวอ่ะ! ผมเป็นห่วงพี่ป้อง! แต่แฟนของพี่ป้องกลับเดินออกไปรอข้างนอก คนกรุงเทพนี่มารยาทดีเนอะ คงคิดล่ะสิว่าในโรงพยาบาลพ่อผมคงไม่กล้าทำอะไร รู้จักพ่อผมน้อยไปแล้ว!
“พ่อ! พี่ป้องเค้าช่วยชีวิตพี่ตั้มไว้นะ”
“อะไรกันไอ้ลูกคนนี้! ไปๆ พ่อคอแห้งแล้ว รีบไปรีบกลับล่ะ”
ผมออกมานอกห้อง เห็นแฟนพี่ป้องยืนรออยู่ เค้ากอดอกยืนมองมาที่ผมด้วยสายตาไม่พอใจนิดหน่อย ผมเข้าใจนะ เป็นใครถูกไล่แบบนั้นก็ต้องไม่พอใจทั้งนั้นแหละ แต่ผมก็แอบนับถือเค้านิดหน่อยที่ยังวางท่าทีได้นิ่งสนิท เพียงแต่สายตาคนเรามันปิดบังความรู้สึกไม่ได้หรอก ผมเชี่ยวชาญเรื่องสังเกตคนขึ้นเยอะหลังจากผ่านเรื่องร้ายๆ มา เค้าแอ๊บต่อหน้าผมไม่ได้หรอก ผู้หญิงที่วางตัวเก่งเป็นแบบนี้นี่เอง มิน่าพี่ป้องเปลี่ยนไปตั้งเยอะ!
“ร้านก๋วยเตี๋ยวอยู่ทางไหนคะ?”
“อ่า ไปหน้าโรงพยาบาลแล้วตรงไปจนเจอไฟแดงอ่ะครับ ร้านมันจะอยู่ซ้ายมือ”
“แหม ไกลจัง ถ้างั้นพี่เปลี่ยนใจไปรอที่ร้านอาหารในโรงพยาบาลดีกว่าค่ะ แถวนี้มีร้านกาแฟบ้างมั้ยคะ?”
ดีนะเค้าไม่ขึ้นเสียงใส่ผมแบบที่ทำกับพี่ตั้ม นี่ถ้าเค้ารู้ว่าผมแอบเป็นชู้กับพี่ป้องเค้าจะตบผมมั้ยอ่ะ? เค้าจะรู้รึเปล่านะว่าพี่ป้องกำลังจะบอกเลิกเค้าเร็วๆ นี้
“มีครับเดี๋ยวผมพาไป”
ก็นะ... แล้วทำไมผมต้องมานั่งกินกาแฟกับแฟนพี่ป้องเนี่ย?
ผมพาแฟนพี่ป้องมาถึงร้านกาแฟ เค้าเลี้ยงกาแฟผมด้วย แถมยังชวนคุย ไม่พอใจที่พวกผมเป็นจิ๊กโก๋บ้านนอกทำให้พี่ป้องถูกยิง แต่ก็ปฏิบัติด้วยอย่างมีมารยาทสินะ มิน่าพี่ป้องถึงเกรงใจ หมั่นไส้นิดๆ แฮะ!
“น้องใช่คนที่เจอกันตอนไปดูหนังรึเปล่าคะ? พี่คุ้นๆ หน้าแต่จำไม่ค่อยได้”
“อ่าใช่ครับ ผมเอง”
“อ๋อ! ที่แท้น้องก็เป็นน้องชายของเพื่อนสนิทป้อง”
“ครับ”
แล้วเค้าจะรู้รึเปล่านะว่านอกจากจะเป็นน้องพี่ตั้มแล้วผมยังเป็นเกย์ แถมผมเป็นคนเปิดซิงพี่ป้อง แล้วตอนนี้ก็แอบกินพี่ป้องแบบลับๆ ด้วย
แต่ผมเจอพี่ป้องก่อนแท้ๆ ผมมาก่อนอ่ะ เค้าแหละมาทีหลังแล้วมาแย่งพี่ป้องไป! ถ้าไม่เอาเรื่องท้องมาจับนะพี่ป้องไม่สนใจเค้าหรอก!
แอบสืบข้อมูลศัตรูหัวใจดีกว่า!
“แล้วพี่คบกับพี่ป้องนานแล้วเหรอครับ? พี่ป้องไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังเลยว่ามีแฟนสวยขนาดนี้”
ถึงเค้าจะสวยจริงแต่ไม่เห็นต้องยิ้มภูมิใจความสวยตัวเองขนาดนั้นเลย หมั่นไส้อ่ะ!
“คบกันได้ปีกว่าๆ แล้วล่ะจะ”
“แล้วกะจะแต่งเมื่อไหร่อะครับ จริงจังป่ะ? หรือคบกันเล่นๆ พี่อายุมากกว่าพี่ป้องตั้งเยอะไม่แปลกเหรอครับมารักเด็ก”
แฟนพี่ป้องชะงักไปนิดนึงแต่แกล้งหัวเราะแล้วยิ้มหวานตอบผม
“ไม่หรอกจ้ะ เดี๋ยวนี้เค้าไม่ถือเรื่องอายุกันแล้ว”
ยิ่งคุยก็ยิ่งหมั่นไส้อ่ะพี่ป้องชอบเข้าไปได้ยังไง! ผมเกลียดพวกเฟคความรู้สึก!
“พี่กับป้องว่าจะคบกันไปเรื่อยๆ ป้องเค้าขอสร้างฐานะซักพักก่อนค่อยขอพี่แต่งจะ แต่ถ้าท้องก่อนก็คงจะต้องจดทะเบียนไว้ก่อนมั้งค่อยจัดงานแต่งตามมาทีหลัง”
อ๋อ! จะบอกว่าเอากับพี่ป้องบ่อยงั้นดิ รู้สึกคันไม้คันมืออยากทำร้ายผู้หญิงขึ้นมายังไงก็ไม่รู้! อดทนไว้นะตะวัน แมนๆ เค้าไม่ตบผู้หญิงกันหรอก!
“ไม่กลัวพี่ป้องนอกใจเหรอครับ”
ขอบอกให้รู้ว่าพี่ป้องนอกใจเธอแล้ว! หึๆ
“ไม่รู้สิ พี่ว่าป้องไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก เค้ารักเดียวใจเดียวนะถึงจะเห็นแบบนั้นก็เถอะ”
ช่าย... พี่ป้องรักเดียวใจเดียวหลงรักผมมาตลอด เธอมันก็แค่ความรับผิดชอบต่อเนื่อง แต่เร็วๆ นี้แหละพี่ป้องจะเขี่ยเธอทิ้งแน่!
“ว่าแต่พบกันได้ยังไงเหรอครับ ผมคิดไม่ออกเลยนะเนี่ยว่าจะจีบกันยังไง ตอนที่ผมรู้ว่าพี่ป้องมีแฟนผมตกใจแทบแย่ พี่ป้องเค้าไม่เคยจีบใครซะหน่อย ฮ่าๆ”
“นั่นสิพูดแล้วก็ขำนะ ตอนนั้นพี่เป็นคนจีบป้องเองแหละจะ”
“เอ๋! จริงเหรอครับ พี่สนใจพี่ป้องเนี่ยนะ เหลือเชื่อ!”
ผมแกล้งทำเสียงสูงเพื่ออวยนังมารหัวใจ แล้วเธอก็ติดกับอย่างง่ายดาย ผู้หญิงที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงเกินไปก็งี้แหละ!
“เพราะป้องเป็นคนตลกดีมั้ง น้องรู้มั้ยว่าก่อนหน้าจะมาคบกันเค้ามีแฟนเป็นตุ๊ดนะ คนเค้าแซวกันทั้งบริษัทแต่ป้องเค้าไม่อาย เด็กคนนั้นเป็นคนตรงๆ น่ารักดี พี่ก็เลยเริ่มสนใจเค้า”
“แล้วพี่ไม่กลัวว่าพี่ป้องจะเป็นเกย์เหรอครับ? แฟนเก่าเค้าเป็นตุ๊ดอ่ะ”
“ตอนแรกก็กลัวนะแต่พี่มีวิธีพิสูจน์จะ อิๆ ตรวจสอบแล้วตาป้องผ่านการทดสอบคุณภาพจ้า”
แหวะ! ทำมาขยิบตาให้ ผมนึกแค้นเล็กๆ ที่เธอทดสอบคุณภาพกับพี่ป้องบ่อยจนพี่ป้องเชี่ยวชาญ!
ไม่ได้นะ ห้ามท้อดิตะวัน! แล้วไง? ถึงพี่ป้องจะเป็นไบแต่พี่ป้องรักนายนะเว้ย! พี่ป้องรักนาย ไม่ได้รังเกียจนาย เอากันมันส์กว่าเดิมอีก จะท้ออะไร! คิดซะว่าให้ชะนียืมพี่ป้องไปฝึกงานสิเว้ย!
โอ๊ย! หงุดหงิด!
“พี่ป้องนี่ไวไฟกว่าที่คิดเนอะ ตอนอยู่กับผมเห็นนิ่งๆ แท้ๆ”
ผมล่ะอยากแฉกลับไปชะมัดเลย! มันอึดอัดชะมัด หงุดหงิด!
“อยู่กับเติ้ล?”
“อ๋อ คือตอนที่ผมพึ่งเข้าเรียนใหม่ๆ พี่ตั้มให้ผมไปอยู่กับพี่ป้องอ่ะครับ แต่พอพี่ป้องฝึกงานก็ย้ายออก”
“เหรอจ้ะ... ป้องไม่เคยเล่าให้พี่ฟังเลย”
ช่าย ยังมีอะไรที่เธอไม่รู้อีกเยอะ!
“พี่ป้องไม่เคยพูดถึงผมให้ฟังเลยเหรอครับ ใจร้ายจัง”
“อืม... ส่วนมากป้องเค้าไม่ค่อยพูดเรื่องส่วนตัวอ่ะจะ เค้าจะเล่าก็ต่อเมื่อพี่ถาม”
สีหน้าแฟนพี่ป้องมีความวิตกปรากฏขึ้น ผมแอบสะใจนิดๆ ที่หว่านเมล็ดพันธ์แห่งความเคลือบแคลงไว้ได้ คอยดูเถอะ! ผมจะรดน้ำพรวนดินมันให้งอกงามเลย!
“ว่าแต่พี่ชายของเติ้ลกับป้องสนิทกันมากมั้ยจ้ะ?”
“ก็ต้องสนิทมากสิครับพี่ป้องถึงกับยอมตายแทนพี่ตั้มแบบนั้น เค้าเป็นเสี่ยวกันครับ พี่ตั้มเคยช่วยชีวิตพี่ป้องไว้ตอนเด็กๆ พี่ป้องเลยรักพี่ตั้มมาก”
“เหรอ...”
“ทำไมเหรอครับ?”
เห็นแววตาระแวงนั่นแล้วสะใจชะมัด!
“เปล่าจ้ะ พอดีเห็นป้องโทรคุยด้วยบ่อยๆ พี่เลยอยากรู้ ปกติเห็นป้องไม่ค่อยสนใจใครแท้ๆ”
อิจฉาอ่ะดิ หึๆ สมน้ำหน้า! ขนาดผมยังแอบอิจฉาเล้ย ขอให้แฟนพี่ป้องอิจฉากว่าผมเป็นร้อยเท่าพันเท่า!
“ก็งี้แหละครับ พี่ป้องเค้าไม่เอาใครเลยถ้าคนๆ นั้นไม่ใช่คนพิเศษ แต่พี่ผมพิเศษมาก พวกเราเหมือนครอบครัวเดียวกันครับ”
ผมนึกขอโทษพี่ตั้มในใจ แต่ผมไม่ชอบจริงๆ นะ คิดจะรักพี่ป้องแต่รังเกียจเพื่อนพี่ป้องแบบนี้มันก็ไม่ถูก! ขนาดผมไม่ชอบเพื่อนพี่ตั้มบางคนแต่ผมก็ยังไม่เคยบอกให้พี่ตั้มเลิกคบเพื่อน คนเราจะเป็นเพื่อนกันต้องดูโปรไฟล์ต้องไฮระดับเดียวกันหมดรึไง? ทำมาเป็นเริ่ด เชิดหน้าในสังคมมนุษย์ออฟฟิศกลางกรุงไปเหอะ ทำงานทั้งชาติจะรวยเท่าพ่อผมรึเปล่าก็ไม่รู้!
ถึงพ่อผมจะเป็นเจ้าพ่อบ้านนอกแต่ก็เป็นเศรษฐีละกัน แต่ผมรู้ว่ามันน่ารังเกียจ อาชีพไม่สุจริตมันดูโลว์ไม่โก้เหมือนพวกโปรไฟล์เก๋ๆ ในเมือง เค้ามองพี่ชายผมเป็นจิ๊กโก๋บ้านนอกด้วย แล้วไงพี่ผมเรียนไม่จบแต่หล่อและรวย! ถ้าพี่ตั้มคิดจะทำอาชีพสุจริตเค้าก็ทำได้ แต่ที่ไม่ทำเพราะมัวแต่ฟอกเงินให้พ่อหรอก! ทำมาดูถูกกำพืดผม นี่ถ้าเค้าเจอกับยายปันไม่เป็นเรื่องหรอกเหรอ? ผมว่าพี่ป้องไม่บอกความจริงแฟนหรอกว่ายายปันมีอาชีพเสริมอะไร
ผมรู้ว่าผมทำตัวแย่มาก ผมคิดไม่ดีกับเค้า แอบวางยาให้เค้าระแวงพี่ป้อง ผมชั่วร้ายสุดๆ แต่ใครใช้ให้เค้ามายุ่งกับพี่ป้องสุดที่รักของผมล่ะ! ผมจะเอาผู้ชายของผมคืน!
นั่งคุยอีกซักพักเค้าก็ชวนผมกลับ แต่ผมไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะพ่อเลยรออยู่ด้านนอกแทน พอพ่อออกมาผมก็เลยกลับบ้านกับพ่อ
รู้สึกหดหู่ยังไงก็ไม่รู้ครับ แต่เรื่องที่ต้องทำก็ต้องจัดการละนะ ผมยังมีการฝึกงานรออยู่จะสนใจแต่เรื่องหัวใจอย่างเดียวไม่ได้หรอก
ผมใช้เวลาว่างที่เหลือแพ็คของเตรียมตัวกลับกรุงเทพ
มะรืนนี้ต้องกลับแล้วแต่ปัญหายังไม่เคลียร์เลย เฮ้อ!
ตอนหัวค่ำพี่ป้องโทรมาแฮะ! พี่ป้องโทรเข้าเครื่องผมครั้งแรกในรอบสองปี!
-
“ยังจำเบอร์น้องได้ด้วย?”
“กูขอไอ้ตั้ม”
ชิ! จำได้แต่เบอร์พี่ตั้มนะ ที่เบอร์ผมอ่ะจำไม่ได้ หรือผมควรไปซื้อเบอร์สวยเลขเรียงมาใช้บ้างดี?
“โทรมาทำไม?”
เซ็งอ่ะ จริงๆ แอบงอนนิดหน่อย วันนี้คุยกับแฟนพี่ป้องแล้วหดหู่ยังไงก็ไม่รู้
“เป็นห่วงมึง”
โอเคผมไม่คาดหวังให้พี่ป้องพูดคำว่า “คิดถึง” หรืออะไรหวานๆ ทำนองนั้นหรอก แค่อานุภาพของคำว่า “เป็นห่วง” ก็แรงพอกันเลยแฮะ ตัวลอยเลยอ่ะ!
“เป็นห่วงผมเรื่องอาราย? คิดถึงผมอ่ะดี๊ วันนี้ไม่ได้เข้าไปหา ปล่อยให้คุยกับพ่อสองคน”
“เออ ทั้งห่วงทั้งคิดถึงแหละ พ่อมึงว่าไงมั่ง?”
ทำไมอ่ะ? พ่อผมก็ปกติดีนี่นา ตอนแรกผมยังคิดว่าตัวเองกังวลมากไปเองเลย พอพ่อกลับบ้านก็ไม่เห็นจะว่าอะไรแค่บอกให้ผมแพ็คของดีๆ อย่าลืมอะไรไว้เหมือนคราวที่แล้ว
“ทำไมเหรอพี่ป้อง?”
พี่ป้องเงียบไปซักพักนึงก่อนจะพูดออกมา
“เติ้ล พ่อมึงรู้เรื่องของเราแล้วนะ”
เหี้ย! ผมช็อก
“ระรู้ได้ไงอ่ะพี่ พี่บอกเหรอ? หรือพี่ตั้ม? ละแล้วจะทำไงอ่ะ เค้าว่าอะไรพี่มั้ย? งือ! ผมจะทำยังไงดี!”
“ไอ้สัสใจเย็น! เค้าเป็นเจ้าพ่อนะเติ้ล ถ้าโง่เค้าไม่มายืนจุดนี้หรอก”
ผมรู้ว่าพี่ป้องปลอบผม แต่ทำไมรู้สึกเหมือนถูกด่าพ่อเล็กๆ เลยวะ!
“แล้วเค้ารู้ได้ไงอ่ะ? เค้าคุยอะไรกับพี่ป้องบ้าง?”
“เค้ามาเปิดอกคุยกับกูว่ากูจะเอาไงกับมึง”
“แล้วพี่ป้องตอบไปว่าไงอ่ะ?”
“กูก็บอกไปว่ากูจะเลิกกับแฟน เค้าก็กดดันกูนิดหน่อยว่าถ้าผู้หญิงไม่ยอมเลิกกูจะทำยังไง เค้าบอกว่าไม่อยากให้มึงต้องทนกินน้ำใต้ศอกใคร ถ้ากูทำอะไรให้มันชัดเจนไม่ได้ก็ให้เลิกยุ่งกับมึงซะ เห็นแก่ที่กูปกป้องไอ้ตั้มเลยไม่ถือโทษที่กูปล้ำมึงทำเมีย”
“เดี๋ยวนะ! พี่ปล้ำผม?!”
“เออ!”
เง้อ! ไหงมันกลายเป็นแบบนั้นไปได้วะ!
“ไม่รู้ไอ้เหี้ยตัวไหนลือกันว่าเพราะกูช่วยพี่ตั้มกระทืบแฟนเก่ามึงๆ เลยหลงรักกู แต่ไม่กล้าบอก พอกูย้ายออกไปมึงก็เลยได้แต่แอบรักกูมาเงียบๆ จนไปฝากตัวเป็นหลานสะใภ้กับยายกู แล้วพอยายกูตายกูเสียใจจัดเลยได้เสียกับมึงที่มาปลอบใจ สัส!”
“ฮ่าๆ ทำไมมันกลายเป็นแบบนั้นไปได้อ่ะ?”
โอ๊ย! ผมขำพี่ป้องอ่ะ ทำไมโชคชะตาพี่ป้องต้องเป็นผู้ร้ายตลอดเลย เอิ้กๆ ขำ!
“กูจะรู้มั้ยไอ้เด็กเปรต! เล่ากันซะน้ำเน่าเลย มึงงี้นางเอก กูนี่อย่างเหี้ย!”
“โอ๋ๆ งอนเหรอพี่ป้อง? อย่าน้อยใจน้องดิ”
“เรียกผิดแล้วเรียกใหม่”
“อะไร?”
“มึงไม่ใช่น้องกูนะเติ้ล เป็นเมียกูแล้ว”
สตั๊นอย่างแรง! ผมเห็นภาพตัวเองเลือดกำเดากระฉูดนอนตายจมกองเลือดเลย! พี่ป้องมากริบมาก!
“อะอะไร! มาเมียไรอ่ะ พี่ยังไม่เลิกกับแฟนเลย จะให้ผมเป็นกิ๊กลับๆ ไปอีกนานเท่าไหร่อ่ะ?”
“เอาแต่ใจนะมึง ทีกูเป็นผัวลับมึงเป็นปีกูยังไม่บ่น!”
“ง่า...”
พี่ป้องแม่งปากจัดอ่ะ!
“แล้วนี่แฟนกลับไปแล้วเหรอ? ถึงแอบมาคุยกับผมอ่ะ”
ผมรู้ว่ามันผิดแต่ผมมีความสุขมาก ได้โปรดเถอะ ขอให้พี่ป้องเลิกกับผู้หญิงคนนั้นเร็วๆ ซักทีผมจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดแบบนี้!
“เออ เค้ากลับโรงแรมละ เหลือกูนอนคนเดียวเปลี่ยวใจเนี่ย รอทั้งวันไม่มาหากูเล้ย”
“ก็พ่ออยู่อ่ะ ผมเกรงใจพ่อ”
“ตอนนี้พ่อมึงรู้แล้ว สบายใจยังที่พ่อเค้าไม่โกรธที่มึงเป็นเกย์?”
“อื้ม!”
“ไปขอบคุณยายกูโน่นที่จ่ายสินสอดซื้อตัวมึง”
“สินสอดอะไร?”
“กูยกหนี้ที่เหลืออยู่ให้พ่อมึงไง เค้าบอกว่าถ้ากูจะเอาลูกเค้าทำเมียก็ต้องทำตามประเพณี มึงตัดชุดเจ้าสาวรอไว้ได้เลยว่ะเติ้ล ฮ่าๆ”
ผมสงสารลูกหนี้ยายปันทุกคนนะแต่ผมสงสารตัวเองมากกว่า ถึงผมจะเป็นเกย์รับแต่ผมก็แมนนะ!
แต่ทำไมพ่อผมหน้าเลือดจังวะ ขายลูกกินชัดๆ พ่อหมายตาสมบัติพี่ป้องจริงด้วย ฮือๆ สงสารพี่ป้องอ่ะ!
“พูดบ้าๆ! ผมไม่เอาด้วยหรอก ผมไม่ใช่แต๋วนะพี่ป้อง!”
“เออกูรู้ มึงอ่ะแมนๆ มีแท่ง แต่เดี๋ยวกูแถมของกูให้อีกแท่งเอาป่ะ?”
ทำไมพี่ป้องมาดใหม่หื่นหน้าตาเฉยใส่ผมแบบนี้ละเว้ย!
แต่พอคิดถึงแท่งที่ว่าแล้วผมก็เริ่มแข็งเป็นแท่งแล้วเหมือนกันแฮะ เสียดายพี่ป้องเจ็บหนัก คงอีกนานกว่าผมจะได้แท่งพี่ป้องซักทีสองทีให้ฟินลืมอาย!
“อ๊ะ ซุ๊ด!”
แย่แล้ว น้ำลายหก!
“หึๆ”
เขินอ่ะ!
“ไม่รู้อ่ะ ถ้ายังไม่เลิกกับแฟนไม่ต้องมาพูดกัน เอาพี่ป้องรักเดียวใจเดียวของผมคืนมา”
“เออกูรู้แล้วน่ะ เดี๋ยวกูพยายามบอกเลิกเค้าเองแหละ!”
ผมรู้ว่าพี่ป้องรักผม แต่ผมกลัว! ผมกลัวความดีเค้า ผมกลัวความใจเย็นเป็นผู้ใหญ่ของเค้าจะทำให้พี่ป้องลังเล
“งั้นบอกเลิกเค้าพรุ่งนี้เลยได้ป่ะ? มะรืนนี้ผมก็จะกลับแล้วผมไม่สบายใจอ่ะ”
“เฮ้ยมึงจะเอาแต่ใจเกินไปป่ะไอ้เติ้ล? ต้องค่อยเป็นค่อยไปดิวะ”
“ไม่รู้อ่ะก็ผมกลัว ผมกลัวพี่จะตัดเค้าไม่ขาด ส่วนนึงในใจพี่ก็รักเค้าใช่ป่ะ? ผมรู้นะเค้าเคยท้องกับพี่ด้วย เกิดเค้าทำให้พี่ใจอ่อนผมจะทำไงอ่ะ!”
“มึงรู้!?”
“ผมแอบได้ยินที่พี่คุยกับพี่ตั้ม ถ้าพี่ไม่รักเค้าพี่ไม่นอนกะเค้าหรอกใช่ป่ะ?”
“เติ้ล...”
พี่ป้องเงียบไปแต่แล้วก็เรียกชื่อผม แต่ผมตอบไม่ได้เพราะเริ่มสะอื้น นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกับพี่ป้องคุยเปิดอกกันหลังจากผ่านเรื่องเลวร้ายทั้งหมด ผมกลัวอ่ะ ความรักของผมกับพี่ป้องมีอุปสรรคเยอะนี่นา
“ไม่เป็นไรพี่ ผมเข้าใจ ก็ตอนนั้นเราทะเลาะกันอ่ะ พี่ก็มีคนอื่น ไม่แปลกหรอก ผมเข้าใจ แค่... ฮึก แค่ตอนนี้พี่รักผมแล้วมีผมคนเดียวผมก็พอใจแล้ว ผมไม่ว่าอะไรหรอก”
พี่ป้องไม่ดุผม ไม่ด่าว่าผมงี่เง่า เค้าพูดว่า
“ฟังกูนะเติ้ล กูรักมึงคนเดียวมาตลอด คืนนี้ก็นอนซะอ่ะ เดี๋ยวกูก็นอนแล้วเหมือนกัน ฝันดี”
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
พี่ป้องนี่ชอบด่าน้องจริงๆ เยย เป็นไงล่ะ บอกแล้ว #ไร้ดราม่า สองคนนี้เค้าดีกันละ พี่ตั้มโดดลงไปดราม่าแทน ฮ่าๆ
เติ้ลยังคงต้องรับกรรมอีกนิดหน่อย ชีวิตจริงมันไม่ง่าย เราเลยเขียนให้มันยาก ฮ่าๆ ไม่ใช่พอพระเอกนางเอกเข้าใจกันแล้วตัวอิจฉาก็เป็นบ้าโดนรถชนตายนะ นั่นมันน้ำเน่าสูตรสำเร็จไปละ! ในความเป็นจริงเติ้ลไปเป็นชู้กับแฟนคนอื่นนะ นี่คือชั่วเลยแหละแม้จะมาก่อนหรือน่าสงสารยังไงก็ตาม เติ้ลก็ทำได้แค่นี้แหละเงียบและรอ อยู่แบบเป็นน้อยไป เติ้ลมันก็เคยมีแฟนเคยโดนเบสท์สวมเขา มันก็มีศีลธรรมบ้างแหละ ไม่ได้ร้ายถึงขนาดส่งคลิปไปอวดเมียหลวงแบบในข่าว เหอๆ
แต่อิน้องมันก็มีโมเม้นน่ารักนะ มันก็แค่เด็กสปอย ง๊องแง๊งชอบให้คนเอาใจ พี่ป้องที่เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเลยรับมืออินางน้อยขี้งอแงได้ดีขึ้น แม้จะยังมีโมเม้นหลุดๆ นิดหน่อย แต่นิ่งขึ้นล่ะ ฮ่าๆ หวังว่าคนอ่านคงเห็นพันฒนาการของสองคนนี้ ทั้งเติ้ลและป้องที่ต่างฝ่ายต่างโตขึ้น อยากให้คนอ่านรักคู่นี้จริงๆ เยย เหมาะสมกันออก
:m13: :m1:
ยายผัวตาย หล่อนปล่อยผัวกลับมาแค่เนี๊ยะ! ไม่มีจิตไม่มีใจจะมาเคารพศพกัน นี่คงกะแบบ "สบายแล้วกูผัวเหลือตัวคนเดียว" ... มันดูไม่ดีนะ แต่อยากบอกว่า เดี๋ยวนี้ผู้หญิงคิดแบบนี้เยอะค่ะ!
เช็กด่วนก่อนจะโดนผู้ชายทิ้งนะคะ อย่าทำตัวแบบนี้ รักแต่ผัวไม่เอาครอบครัวเค้าเนี่ยไม่ดีนะคะ ยังไงมันก็ตัดกันไม่ขาดอ่ะค่ะอย่าขู่ผู้ชายให้เค้าตัดครอบครัวเค้าเลย หาวิธีฉลาดๆ รับมือญาติผัวแบบสวยๆ ดีกว่า ผู้หญิงบางคนนะคะ ทีตัวเองยังขนญาติมาเต็มแล้วผัวไม่มีญาติรึไงคะ?
แต่! พวกหล่อนไม่เคยรู้ตัว... แน่นอนเวลาโดนทิ้งก็ต้องมาคร่ำครวญลงพันดริฟขอคะแนนสงสาร ขอระบาย ไม่เคยมองนิสัยแย่ๆ เล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้ผู้ชายทนตัวเองไม่ได้
แฟนพี่ป้องกดขี่พี่ป้องสุดๆ บังคับ เอาแต่ใจ ดูแล้วเห็นเลยว่าพี่ป้องอึดอัด ไม่รวมว่าพี่มันรักอินางน้อยมาตลอดนะ มันอุตส่าทนคบยอมรับผิดชอบ มันก็พยายามปรับแล้วแต่ปรับเข้าหานางไม่ได้ค่ะ นางมีนิสัยแบบชอบขี่คอผู้ชายมากเกินไป สุดท้ายผู้ชายหนีสิคะ เทียบกับเติ้ลแม้เติ้ลจะเอาแต่ใจแต่มันก็แนวๆเด็กง๊องแง๊งอ้อนพี่ งอแงบ้างไรบ้างแต่ไม่ใช่แบบบังคับเบ็ดเสร็จขนาดนี้ ยิ่งพี่ป้องผ่านความตายมาครั้งนึง ตาสว่างสิคะ นางกำลังจะโดนทิ้ง!
-
ขอบคุณมากครับ
-
ไม่ดราม่าแล้ว รีบๆบอกเลิกนะครับ จะรอไปพร้อมๆกับเติ้ล
-
กว่าจะไร้ดราม่าได้นะ ก่อนหน้านี่จัดเต็มมาก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:ใกล้แล้วว
-
เรื่องป้องกับเติ้ลเคลีย์แล้วเหลือชะนีนามว่าแจนสินะที่ยังไม่เคลีย์
ดูท่าพ่อตาจะเปิดทางให้ด้วยทางสะดวกล่ะหึหึ :hao6:
-
เปิดอกคุยกันแบบนี้คือดีอ่ะ เติ้ลมันเข้าใจไรง่ายดีอะ ชอบจุง
-
ยอมรับว่าอ่านตอนนี้แล้วก็สะท้อนใจ ชะนีมีหลายสายพันธุ์จริงๆยุคนี้ เห้อ ประเภทที่ดึงผู้ชายให้ทิ้งครอบครัวน่ะมีจริงๆและเป็นรุ่นพ่อรุ่นแม่ด้วย เราเคยเจอมาแล้ว
ยุแยงให้เกลียดพี่น้องเขา ญาติเค้า ตั้งใจจะให้ผัวหาเงินมาปรนเปรอแต่นางและลูก ตัดขาดญาติพี่น้อง มันไมไ่ด้แปลว่าญาติแฟนจะมาเกาะเสมอไปนะ ทำแบบนั้นเรียกว่าส่งเสริมให้ผัวอกตัญญู คนเราถ้าไมไ่ด้กำพร้าแต่เกิดย่อมต้องมีการทดแทนบุญคุณนะ
แล้วก็จริงอย่างที่คนเขียนว่า โผล่มาก้อจิกผัวกลับเลย ไม่สนใจยายที่เพิ่งเผาไป คือถ้าแคร์อะไม่ต้องรอให้โดนยิงนะควรจะตามมางานเผาด้วยซ้ำไป คำที่พี่ตั้มพูดโดนใจอย่างแรงอะ เลิกทำเหมือนป้องเป้นสัตว์เลี้ยงสักที
ขำแรงเพราะอีน้องเติ้ลเลยอะ ใช่ๆเอาผู้ชายของเราาคืนมาค่ะ 5555 ได้ยินที่พี่ตั้มพูดแล้วนี่นา งานนี้เปิดหูเปิดตาบ้างนะอีน้อง โลกมันเปลี่ยนไปเยอะแล้ว :katai3: เรื่องสินสอดก็เคลียร์แล้ว ตัดชุดเจ้าสาวเลยเติ้ล อิอิ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
อยากจะตบปากอีเมียพี่ป้องเลย :beat: มาถึงแทนที่จะถามไถ่อาการและงานยายว่าเป็นไงบ้าง นี่ห่าไรมาถึงก็มาต่อว่าพี่ป้องที่ทำธุระเสร็จไม่กลับสักที และยังโทษพี่ตั้มที่ทำให้พี่ป้องเจ็บ เป็นผู้หญิงที่แล้งน้ำใจมากๆ ถ้าเมียที่ดีควรมากับผัวแล้ว มาช่วยจัดงานศพยายด้วยกัน หรือ ระหว่างที่ยายยังอยู่ก็น่าจะไปมาหาสู่ยายบ้าง เห็นแก่ตัวเอาแต่ผัวไม่เอาญาติ ไม่เอาเพื่อน ใส่ฉอดๆ อย่างนี้ก็สมควรจะเลิกนะ ไม่ใช่ว่าเพราะพี่ป้องรักเติ้ลเลยอยากให้เลิก แต่เพราะพฤติกรรมนางแย่มากๆ ไปมีผัวที่ไม่ใช่พี่ป้องอาจจะโดน :z6: ก็ได้ ถ้าเจอผู้ชายที่เขารักพ่อแม่พี่น้องตัวเอง นางต้องไปเจอคนแบบนี้ถึงจะดี นี่พี่ป้องมันเป็นคนดีหรอกถึงได้รับผิดชอบ อายุเยอะได้ผัวเด็กยังจะไม่สำเหนียกตัวเองอีก ถ้ายังไม่เปลี่ยนนิสัยนะ เหนียงยานอยู่บนคานไปเถอะหล่อน :angry2: ปรบมือรัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ให้พี่ตั้ม โคตรสะใจเลยที่ด่า o13 มันสมควรจริงๆผู้หญิงสันดานแบบนี้ นี่แหละไม่ต้องไปเจอใครหรอกเจอพี่ตั้มนี่แหละ แต่ไม่อยากให้พี่ตั้มเอาทำเมียนะ มีเมียแบบนี้ มีผัวดีกว่าพี่ตั้ม ถ้าไม่ติดอีน้องเติ้ลจะยุให้เอากันจริงๆไปเลย พี่ตั้มกับพี่ป้อง เคมีเข้ากันมากๆ :-[ แต่สงสารน้องเติ้ลมัน อุตส่าห์เปลี่ยนนิสัยแล้ว ยกแมมมอธคืนสู้ถ้ำให้อีน้องมันเถอะ แต่ระหว่างนี้ก็จัดการเอาชะนีกลับสู่ป่าลึกไปให้ได้ก่อนนะ ท่าทางนางจะปล่อยยาก :m16:
-
สนุกมากกกกกเลยจ้า o13
-
พี่ตั้มพูดเรียบๆง่ายๆ...แต่แบบมันตรงประเด็นอ่ะ จะทำให้หลงพี่ไปถึงไหน๊~~~
#ทีมพี่ตั้มยาวไปอี๊กกกกกกก
-
รู้สึกขำเติ้ลที่บอกว่าอิจฉาพี่ตั้ม 555555555555555
ตอนนี้หวานนะแม้ไม่มีถ้อยคำลึกซึ้ง
แต่อ่านแล้วแบบบบน่าร้ากกกกกอ่าาาา
-
อย่างเติ้ลนี้เรียก 'ร้ายบริสุทธิ์' ไหม?
ร้ายโดนนิสัย ร้ายแต่น่ารัก~
พี่ป้องนี้ฟื้นขึ้นมาเป็นคนเดิมเลยนะ เรียกคะแนนหรอ? 555+
เป็นเสี่ยวๆ นี้เพิ่งได้ยินจากเรื่องนี้อ่า ศัพท์พื้นถิ่นหรอ? แต่น่ารักดี~
-
จะไหวไหมเนี่ยะคู่นี้
-
ตกใจมากค่ะ... พึ่งรู้ตัวว่าเข้าใจผิดมาตลอด...
อ่านตอนนี้เข้าใจเลยค่ะว่า...
ตัวเล็กชอบพี่ป้องเพราะช่วยกระทืบแฟนเก่าให้ เลยไปฝากตัวเป็นหลานสะใภ้กับยายพี่ป้อง
แล้วพึ่งจะได้เสียกันเพราะพี่ป้องไปรังแกตัวเล็กด้วย... (^_^) ...
ตัวเล็กน่าสงสารมากเลยนะคะ พี่ป้องนี่นิสัยไม่ดีเลย แบบนี้ต้องโดนลงโทษนะคะ... คิคิ...
ปล. อ่านจบตอนแล้วชอบข่าวลือนี้สุดๆอะคะ... 55555...
-
:ling1: :ling1:
อิเติ้ลแรดด
แต่ก็สู้ๆนะเติ้ล
-
รอดูต่อไประหว่างเมียแอบหลวง(นังเติ้ล) ปะทะ เมียปัจจุบัน(ป้าคนนั้น) [ :beat: :beat: โดนเมียป้องตบ]
ศึกนี้ใครจะแสบกว่าใครระหว่าง มารยาร้อยเล่มเกวียณ กับ มารยาร้อยแรงม้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
#ทีมมารยาร้อยแรงม้าน้องเติ้ล
-
สุด ๆๆ
-
ขอบคุณมากครับ
:pig4: เช่นกันค่ะ
ไม่ดราม่าแล้ว รีบๆบอกเลิกนะครับ จะรอไปพร้อมๆกับเติ้ล
ใจเย็น พี่ป้องก็บอกอยู่ว่าให้ใจเย็นๆ อิๆ :hao7:
กว่าจะไร้ดราม่าได้นะ ก่อนหน้านี่จัดเต็มมาก
เดี๋ยวนะ! ดราม่าเรื่องนี้นี่เค้าลดระดับจากเรื่อง #ดราม่าควีนฯ แล้วนะ :hao5:
มันไม่ได้ดราม่าขนาดนั้นซะหน่อย :sad4:
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:ใกล้แล้วว
ช่ายค่ะ ใกล้จบแล้ว อีก 2 ตอนเอง :hao5:
จะจากกันแล้วนะ :o12:
เรื่องป้องกับเติ้ลเคลีย์แล้วเหลือชะนีนามว่าแจนสินะที่ยังไม่เคลีย์
ดูท่าพ่อตาจะเปิดทางให้ด้วยทางสะดวกล่ะหึหึ :hao6:
รอดูพี่ป้องจัดการปัญหาค่ะ :hao7:
เปิดอกคุยกันแบบนี้คือดีอ่ะ เติ้ลมันเข้าใจไรง่ายดีอะ ชอบจุง
ก็อินางน้อยมันโตแล้ว(ในระดับนึง)ค่ะ มันเลยรู้จักฟังมากขึ้น อิพี่ก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกเสต็ป เลยใจเย็นขึ้น ต่างคนต่างโต #ดีงาม o13
ยอมรับว่าอ่านตอนนี้แล้วก็สะท้อนใจ ชะนีมีหลายสายพันธุ์จริงๆยุคนี้ เห้อ ประเภทที่ดึงผู้ชายให้ทิ้งครอบครัวน่ะมีจริงๆและเป็นรุ่นพ่อรุ่นแม่ด้วย เราเคยเจอมาแล้ว
ยุแยงให้เกลียดพี่น้องเขา ญาติเค้า ตั้งใจจะให้ผัวหาเงินมาปรนเปรอแต่นางและลูก ตัดขาดญาติพี่น้อง มันไมไ่ด้แปลว่าญาติแฟนจะมาเกาะเสมอไปนะ ทำแบบนั้นเรียกว่าส่งเสริมให้ผัวอกตัญญู คนเราถ้าไมไ่ด้กำพร้าแต่เกิดย่อมต้องมีการทดแทนบุญคุณนะ
แล้วก็จริงอย่างที่คนเขียนว่า โผล่มาก้อจิกผัวกลับเลย ไม่สนใจยายที่เพิ่งเผาไป คือถ้าแคร์อะไม่ต้องรอให้โดนยิงนะควรจะตามมางานเผาด้วยซ้ำไป คำที่พี่ตั้มพูดโดนใจอย่างแรงอะ เลิกทำเหมือนป้องเป้นสัตว์เลี้ยงสักที
ขำแรงเพราะอีน้องเติ้ลเลยอะ ใช่ๆเอาผู้ชายของเราาคืนมาค่ะ 5555 ได้ยินที่พี่ตั้มพูดแล้วนี่นา งานนี้เปิดหูเปิดตาบ้างนะอีน้อง โลกมันเปลี่ยนไปเยอะแล้ว :katai3: เรื่องสินสอดก็เคลียร์แล้ว ตัดชุดเจ้าสาวเลยเติ้ล อิอิ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
ยอมรับเลยค่ะว่าเขียนบทของเมียพี่ป้องจาก "ชะนี" พวกนั้น
คือพันดริฟนี่แหล่งสังคมอุดมปัญหา เอ้ย ปัญญา! มากๆ เรื่องของบางคน บางเรื่อง เราเข้าไปอ่านแล้วก็สะท้อนใจนะ
แบบ.. ไม่รู้ว่าเพราะความโลภ หรืออะไร? วัตถุเอย ค่านิยมเอย คนพวกนี้จะคิดถึงแต่ "สิทธิของกู" แต่ไม่เคยมองเลยว่ามันเหมาะมันควรมั้ย? คือตอนที่ตัวเอง "ไม่มี" ก็จะบอกอยู่เสมอว่าไม่มี เรียกร้องเอาจากคนอื่นตลอด แต่พอตัวเอง "มี" ไม่เคยคิดจะแบ่งให้ใครค่ะ คนเดี๋ยวนี้เป็นแบบนี้กันเยอะ!
ยิ่งกรณี "ของผัว/ของเมีย" นี่คือแบบ... พี่น้องผัว ญาติเมีย อีรุงตุงนังค่ะ พ่อแม่มีลูกหลายคนพอจะตายแบ่งมรดกกัน พี่น้องก็งอนกันอีก บอกฉันดูแลฉันให้พ่อให้แม่เยอะกว่า ควรได้มากกว่า! บางทีผัว/เมียยอม แต่อีคู่สมรสไม่ยอมค่ะ! คิดว่าคนอื่นเอาเปรียบคู่ครองตัวเอง คู่ตัวเองใจอ่อนยอมคนมากเกินไป "เพื่อลูกนะคุณ!" มองหน้ากันไม่ติดเรยคร่าาาาา
เราก็เก็บบุคลิคต่างๆ มาเขียนอ่ะค่ะ เห็นสมัยนี้สาวๆ เค้า #แร๊งส์ กันเยอะ จิกผัวยิ่งกว่าแม่ไก่ ยิ่งเมียพี่ป้องนี่แบบจับเด็กได้ด้วยเลยแบบ เหอะๆ "แม่นิดๆ" พี่ป้องก็คงเอือมแหละแต่ทน ก็เค้าท้องอ่ะเนอะ เลยตัดสินใจจะใช้ชีวิตร่วมกัน ต่อให้เค้าแท้งแต่คนอย่างพี่ป้องก็คงไม่เลวชิ่งเค้าทันทีอ่ะ ท้ายที่สุดก็เริ่มทนไม่ไหวละ บังคับป้องๆทนได้ แต่หยามเพื่อนตั้มป้องทนไม่ได้ อิๆ
ป.ล. อย่าจิ้นนะ แต่เค้ารู้ว่าทุกคนคิด :hao7:
อยากจะตบปากอีเมียพี่ป้องเลย :beat: มาถึงแทนที่จะถามไถ่อาการและงานยายว่าเป็นไงบ้าง นี่ห่าไรมาถึงก็มาต่อว่าพี่ป้องที่ทำธุระเสร็จไม่กลับสักที และยังโทษพี่ตั้มที่ทำให้พี่ป้องเจ็บ เป็นผู้หญิงที่แล้งน้ำใจมากๆ ถ้าเมียที่ดีควรมากับผัวแล้ว มาช่วยจัดงานศพยายด้วยกัน หรือ ระหว่างที่ยายยังอยู่ก็น่าจะไปมาหาสู่ยายบ้าง เห็นแก่ตัวเอาแต่ผัวไม่เอาญาติ ไม่เอาเพื่อน ใส่ฉอดๆ อย่างนี้ก็สมควรจะเลิกนะ ไม่ใช่ว่าเพราะพี่ป้องรักเติ้ลเลยอยากให้เลิก แต่เพราะพฤติกรรมนางแย่มากๆ ไปมีผัวที่ไม่ใช่พี่ป้องอาจจะโดน :z6: ก็ได้ ถ้าเจอผู้ชายที่เขารักพ่อแม่พี่น้องตัวเอง นางต้องไปเจอคนแบบนี้ถึงจะดี นี่พี่ป้องมันเป็นคนดีหรอกถึงได้รับผิดชอบ อายุเยอะได้ผัวเด็กยังจะไม่สำเหนียกตัวเองอีก ถ้ายังไม่เปลี่ยนนิสัยนะ เหนียงยานอยู่บนคานไปเถอะหล่อน :angry2: ปรบมือรัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ให้พี่ตั้ม โคตรสะใจเลยที่ด่า o13 มันสมควรจริงๆผู้หญิงสันดานแบบนี้ นี่แหละไม่ต้องไปเจอใครหรอกเจอพี่ตั้มนี่แหละ แต่ไม่อยากให้พี่ตั้มเอาทำเมียนะ มีเมียแบบนี้ มีผัวดีกว่าพี่ตั้ม ถ้าไม่ติดอีน้องเติ้ลจะยุให้เอากันจริงๆไปเลย พี่ตั้มกับพี่ป้อง เคมีเข้ากันมากๆ :-[ แต่สงสารน้องเติ้ลมัน อุตส่าห์เปลี่ยนนิสัยแล้ว ยกแมมมอธคืนสู้ถ้ำให้อีน้องมันเถอะ แต่ระหว่างนี้ก็จัดการเอาชะนีกลับสู่ป่าลึกไปให้ได้ก่อนนะ ท่าทางนางจะปล่อยยาก :m16:
นั่นแหนะ! บอกแล้วอย่าจิ้น มีคนคิด พี่ป้องกะพี่ตั้มไปซะละ เหอๆ
ลองนึกถึงตอนอ้นยังไม่เลิกกับพี่ป้องแล้วนางสนใจพี่ป้อง ท่าจะมันส์!
ต้องรอดูนะคะว่าพี่ป้องจะจัดการยังไง รับรองได้เจอ "ปกป้อง" สันดานเสียคนเดิมแน่ๆ
สนุกมากกกกกเลยจ้า o13
ขอบคุณค่ะ :pig4:
พี่ตั้มพูดเรียบๆง่ายๆ...แต่แบบมันตรงประเด็นอ่ะ จะทำให้หลงพี่ไปถึงไหน๊~~~
#ทีมพี่ตั้มยาวไปอี๊กกกกกกก
นี่ก็เหนียวแน่นเนอะ ... เอาภาคพิเศษ พี่ตั้มไปเลยมั้ย?
มันจะน้ำเน่ามากเลยถ้านักเขียนแต่งเรื่องให้แท้จริงแล้วพี่ตั้มชอบพี่ป้องมาตั้งแต่แรก แต่ไม่กล้าพูดออกไป แล้วพี่ป้องก็ไปเสร็จอินางน้อยเติ้ล พี่ตั้มเลยช้ำใจต้องช่วยให้ทั้งคู่รักกัน
คนอื่นคงเขียนแบบนั้น แต่ขอโทษค่ะ นักเขียนคนนี้มันแปลก มันเลยไม่ทำ #ก๊ะพล็อตแบบนั้นมันเกร่อง่ะ
แบบเค้าวางคาแรคเตอร์พี่ตั้มมาตั้งแต่แรกว่า รักสนุก ตีหม้อฟรีไม่เลือก ทำสาวๆ ร้องไห้ ออกแนวชั่วๆ ยังเคยแซวๆ ชวนพี่ป้องไปลอง แล้วก็เป็นบราค่อน ดังนั้นพี่ตั้มไม่น่าจะมีปมแอบรักแอบชอบพี่ป้องเป็นความรู้สึกพิเศษอะไรทำนองนั้นได้นอกจาก "เพื่อนรักเพื่อนตาย"
เพราะพี่ตั้มค่อนข้างโกรธพี่ป้องมากด้วยที่หวนกลับมาซัมติงกับเติ้ล คือถึงพี่ตั้มจะรักพี่ป้องมากแค่ไหน แต่ยังไงน้องชายก็คือที่หนึ่ง เติ้ลสำคัญที่สุดสำหรับพี่แก เหอๆ
รู้สึกขำเติ้ลที่บอกว่าอิจฉาพี่ตั้ม 555555555555555
ตอนนี้หวานนะแม้ไม่มีถ้อยคำลึกซึ้ง
แต่อ่านแล้วแบบบบน่าร้ากกกกกอ่าาาา
ไม่ถนัดเขียนอะไรหวานๆ ค้าบ แต่ถ้าทำให้อมยิ้มอ่ะเค้าพอทำได้ :pig4:
อย่างเติ้ลนี้เรียก 'ร้ายบริสุทธิ์' ไหม?
ร้ายโดนนิสัย ร้ายแต่น่ารัก~
พี่ป้องนี้ฟื้นขึ้นมาเป็นคนเดิมเลยนะ เรียกคะแนนหรอ? 555+
เป็นเสี่ยวๆ นี้เพิ่งได้ยินจากเรื่องนี้อ่า ศัพท์พื้นถิ่นหรอ? แต่น่ารักดี~
คำว่า "เสี่ยว" เป็นภาษาอีสานค่ะ แปลว่าประมาณเพื่อนรัก พี่น้องตายแทนกันได้อะไรประมาณนั้นอ่ะค่ะ เห็นว่าเค้ามีพิธีผูกเสี่ยวกันด้วย แต่คนสมัยนี้เอามาพูดกันในเชิงลบ แปลว่า "บ้านนอก" หรือไม่ก็ "น้ำเน่า"
คือเราวางพล็อตพี่ป้องเป็นคนอีสานไงคะ (แต่ไม่ใช่ขอนแก่นหรอกนะ ฮ่าๆ) เขียนให้พี่ป้องกะพี่ตั้มสนิทกันมาก ไปๆ มาๆ เลยจับให้เป็นเสี่ยวกันซะเลย แต่สองคนนี้อาจจะไม่ได้ทำพิธีผูกเสี่ยวกันเป้นเรื่องเป้นราวหรอกค่ะ ออกแนวกรีดเลือดสาบานกันมากกว่า "มีดพก" ของพี่ป้องกับของพี่ตั้มเป็นคำตอบสุดท้ายค่ะ (เค้าเขียนไว้จริงๆ นะ)
ประวัติการผูกเสี่ยว หรือ พิธีผูกเสี่ยว (http://pr.prd.go.th/khonkaen/main.php?filename=kk_08)
การผูกเสี่ยว หรือพิธีผูกเสี่ยว จัดเป็นประเพณีเก่าแก่ และดีงามพิธีหนึ่งของชาวภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ที่ได้ประพฤติปฎิบัติสืบทอดกันมาเป็นเวลานานนับศตวรรษ จังหวัดขอนแก่นได้เล็งเห็นความสำคัญของพิธีผูกเสี่ยวนี้ จึงได้นำพิธีผูกเสี่ยวผนวกเข้ากับงานเทศกาลไหมฯ ซึ่งเป็นงานประจำปี ของจังหวัดขอนแ ก่น ตั้งแต่ปี 2523 เป็นต้นมา
หลายท่านคงสงสัยว่า พิธีผูกเสี่ยวนี้มีความสำคัญอย่างไร จังหวัดขอนแก่น จึงนำมารวมเป็น งานเดียวกับงานเทศกาลไหมประจำปีของจังหวัดขอนแก่น ก่อนอื่นต้องทำความเข้าใจถึงความหมายของคำว่า"เสี่ยว”เสียก่อน
คำว่า เสี่ยว เป็นภาษาอีสานแท้ๆ ซึ่งชาวอีสานทุกคนต่างมีความซาบซึ้งกับคำๆนี้ เป็นอย่างดี และเป็นคำที่มีความหมายไปในทางที่ดีงามอีกด้วย แต่เป็นที่น่าเสียดายที่ชาวภาคอื่นๆ ยังไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำว่า เสี่ยว และนำไปใช้ในทางที่ผิดๆ เช่น เข้าใจว่าเสี่ยว หมายถึงพวกบ้านนอกคอกนา พวกโง่เง่าเต่าตุ่น เป็นต้น แถมใช้คำพูดในเชิงดูหมิ่น ดูแคลน หนักไปกว่านั้น คือ เติมคำนำหน้าลงไปอีกว่า บักเสี่ยว ซึ่งถ้าพูดถึงบักเสี่ยวแล้วจะหมายถึง พวกเซ่อๆซ่าๆ ที่มาจากอีสานแต่อันที่จริงแล้วคำว่า "เสี่ยว” เป็นคำที่มีความหมายในทางที่ดีงาม เพราะหมายถึง มิตรแท้ เพื่อนแท้ หรือเพื่อนตาย ซึ่งมีความซื่อสัตย์ ความจริงใจต่อกัน มีความผูกพันทางด้านจิตใจกันอย่างจริงใจ และเต็มใจ และไม่มีอำนาจใดๆ จะมาพรากให้จากกันได้แม้แต่ความตาย ทั้งนี้ความผูกพันของเสี่ยวนี้ไม่มีเฉพาะกับเสี่ยวเท่านั้น หากมีความหมายผูกพันเชื่อมโยงไปถึงครอบครัว ญาติ พี่น้อง และหมู่บ้านของเสี่ยวด้วย
การผูกเสี่ยว ก็คือ การนำบุคคลสองคนมาผูกพันเป็นมิตรกัน หลักเกณฑ์ในการเลือกคู่เสี่ยวนั้นปกติแล้วมักจะเลือกเพศเดียวกัน ชายก็มีคู่เสี่ยวเป็นชาย หญิงก็มีคู่เสี่ยวเป็นหญิง นอกจากนี้คู่เสี่ยวต้องมีลักษณะ ท่าทาง รูปร่าง หน้าตา อายุ อารมณ์ จิตใจ บุคลิกภาพ ทัศนคติที่คล้ายคลึงกัน หรือเหมือนกันอีกด้วย
พิธีผูกเสี่ยวที่ได้เคยปฏิบัติมาแต่เดิมนั้น ก็คือ เมื่อลูกหลานมีลักษณะคล้ายคลึง และเหมือนกัน มีความรักใคร่สนิทสนมกันจริงๆ แล้ว ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก็จะจัดพิธีผูกเสี่ยวให้ โดยใช้เส้นฝ้ายผูกข้อมือของคู่เสี่ยวแต่ละคน พร้อมทั้งให้โอวาท และอวยพรให้ทั้งคู่เป็นเพื่อนตายต่อกัน บางครั้งก็จะมีการดื่มน้ำสาบานระหว่างคู่เสี่ยวด้วย และเมื่อสาบานเป็นคู่เสี่ยวกันแล้วก็จะช่วยเหลือเกื้อกูลกันทั้งในเรื่องส่วนตัวและสังคม ซึ่งจะมีผลก่อให้เกิดความสงบเรียบร้อย ความร่มรื่น ร่มเย็น เกิดความรักใคร่ สมัครสมานสามัคคี ในครอบครัว ในชุมชน และในกลุ่มสังคมเป็นอย่างมาก
การผูกเสี่ยวนั้น นับว่ามีประโยชน์มากมาย ทั้งในด้านสังคม เศรษฐกิจ การเมือง การปกครองฯ ทั้งนี้ เพราะการมีเสี่ยว หมายถึง การมีเพื่อนตายที่มีความรัก ความจริงใจ ความเข้าใจต่อกันเป็นอย่างดี นับตั้งแต่ตัวของเสี่ยวเอง ครอบครัวต่อครอบครัว หมู่บ้านต่อหมู่บ้าน หรือ อำเภอต่ออำเภอ เป็นต้น ซึ่งความรักความเข้าใจนี้จะช่วยให้บุคคลในสังคมอยู่ร่วมกันได้อย่างสันติสุขฉันท์พี่น้อง มีอะไรก็สงเคราะห์เกื้อหนุนซึ่งกันและกัน เช่น ถ้าใครมีผักก็นำไปแลกเปลี่ยนกับคู่เสี่ยวที่มีสินค้าอย่างอื่น เช่นปลา ข้าว เป็นต้น การผูกเสี่ยวจึงเท่ากับเป็นการสร้างสรรค์ ความรัก ความเข้าใจ ความสามัคคีระหว่างชนในหมู่บ้าน และในชาติได้เป็นอย่างดี การผูกเสี่ยว จึงเป็นประเพณีอันดีงามของอีสานเรา ที่บรรพบุรุษของเราได้ยึดถือปฏิบัติสืบทอดกันมาเป็นเวลานาน สมควรอย่างยิ่งที่พวกเราชาวไทยทุกคน โดยเฉพาะชาวภาคอีสานจะได้ช่วยกันพิทักษ์รักษาไว้ให้เจริญพูนผลงอกงามยิ่งขึ้น เพื่อเป็นมรดกตกทอดไปยังอนุชนรุ่นหลังสืบไป และอย่าลืม
ทุกๆปี ในวันที่ 29 พฤศจิกายน ถึง 10 ธันวาคม ไปขอนแก่น ไปเที่ยวงาน ไหม ไปร่วมใจทำพิธีผูกเสี่ยว และเที่ยวงานกาชาดจังหวัดขอนแก่น ได้ตลอดงาน ที่หน้าศาลากลางจังหวัดขอนแก่น
จะไหวไหมเนี่ยะคู่นี้
ต้องรออ่านถึงตอนจบละจะรู้ว่าไหวไม่ไหว อิๆ :hao7:
ตกใจมากค่ะ... พึ่งรู้ตัวว่าเข้าใจผิดมาตลอด...
อ่านตอนนี้เข้าใจเลยค่ะว่า...
ตัวเล็กชอบพี่ป้องเพราะช่วยกระทืบแฟนเก่าให้ เลยไปฝากตัวเป็นหลานสะใภ้กับยายพี่ป้อง
แล้วพึ่งจะได้เสียกันเพราะพี่ป้องไปรังแกตัวเล็กด้วย... (^_^) ...
ตัวเล็กน่าสงสารมากเลยนะคะ พี่ป้องนี่นิสัยไม่ดีเลย แบบนี้ต้องโดนลงโทษนะคะ... คิคิ...
ปล. อ่านจบตอนแล้วชอบข่าวลือนี้สุดๆอะคะ... 55555...
เป็นเม้นที่ฮาที่สุดในรอบนี้! :laugh:
ถ้าสังเกตนะคะ พี่ป้องจะเป็นคนที่ซวยโดนข่าวลือเสียๆ หายๆ โดนคนมองในแง่ร้ายตลอด!
ตั้งแต่คดีของอ้น ตอนไปมีเรื่องกะคนเมาที่ร้านหมูกะทะ คือทุกเรื่องพี่ป้องเป็นผู้ร้ายหมด ขนาดตอนเด็กๆ เล่นลิเกพี่ตั้มยังได้เป้นพระเอกพี่ป้องเป็นโจร! ฮ่าๆ
ไม่รู้มีใครจำกิมมิกพวกนี้ในเรื่องได้รึเปล่า? มันมีซ่อนไว้นะ อิๆ
:ling1: :ling1:
อิเติ้ลแรดด
แต่ก็สู้ๆนะเติ้ล
เติ้ลมันแรงค่ะ ฮ่าๆ อินางน้อยมันแรดแบบน่ารักดีออก :hao7:
รอดูต่อไประหว่างเมียแอบหลวง(นังเติ้ล) ปะทะ เมียปัจจุบัน(ป้าคนนั้น) [ :beat: :beat: โดนเมียป้องตบ]
ศึกนี้ใครจะแสบกว่าใครระหว่าง มารยาร้อยเล่มเกวียณ กับ มารยาร้อยแรงม้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
#ทีมมารยาร้อยแรงม้าน้องเติ้ล
กำ น้องเติ้ลเป็น #มารยาร้อยแรงม้า ไปซะแล้ว! ฮ่าๆ :laugh:
เติ้ลมันไม่โดดลงไปตบตีแย่งผู้ชายกะเค้าหรอกค่ะ รอดูพี่ป้องดีกว่าว่าจะแก้ปัญหายังไง อิๆ :katai3:
สุด ๆๆ
มาแว้วน้า :katai4:
อีก 2 ตอน ก็จะจบละน้า :hao5: (นับตอนนี้ละก็เหลือตอนเดียว!)
จะจากกันละ :sad4: บอกตามตรงว่ายังไม่ได้เขียนอะไรเลย ไม่มีพล็อตในหัวเยยจ้า o22
กะว่าจะขอไปพักสมอง หาอะไรอ่านเพลินๆ เผื่อได้ไอเดียเขียนนิยาย ไม่รับประกันน้าว่าคราวหน้าจะเกรียนหรือจะดราม่า หรือมีคนอยากเห็นเราเขียนรักใสๆ น้ำเน่า พล็อตพิมพ์นิยมมั่งเอ่ย? ฮ่าๆ
เสนอแนะ หรือเรียกร้องกันเข้ามาได้นะ ว่าอยากเห็นเราเขียนงานแบบไหน ท้าทายดี :katai2-1:
แต่จะบอกว่า ถ้าคิดถึงกัน กลับไปอ่านงานเก่าๆ เค้าก่อนได้นะ ดราม่าควีนกับคิงซื่อบื้อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42131.0) และ STR/INT:LoveTrick (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44552.0)
โดยเฉพาะเรื่องหลัง กำลังจะมีหนังสือนิยายแบบรูปเล่มออกขายนะ!
(https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xpt1/v/t1.0-9/12074902_493235457511968_2987965128003942887_n.jpg?oh=fa7437655ba13345126bff96f0421de9&oe=5696BE14&__gda__=1453885968_a6416afd5200e59a73c77de9b2c29819)
แอบเอาเล่มตัวอย่างมาเรียกน้ำย่อยกันสักนิด :z2:
(http://image.free.in.th/v/2013/iu/151005054318.jpg)
หวังว่าทุกคนจะสัมผัสได้ถึงออร่าความ #ซุงแหล ของเมะในเรื่อง!
เราพยายามออกแบบคอนเซ็ปนิยายเรื่องนี้ให้ดูเป็นแนวเกมออนไลน์มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ คิดคอนเซ็ปปกเองหมดเยย(จริงๆก็ทำเองนะ แค่จ้างวาดจ้างลงสี นอกนั้นทำเองทั้งเล่มแหละแม้แต่รูปประกอบ)
หวังว่าคนอ่านคงสนใจบ้างน้า แม้มันอาจจะไม่ค่อยสวยไม่ค่อยดึงดูดสาววาย แต่อยากทำให้ดูปลอดภัยถือได้ไม่อายใครง่ะ
แบบว่าขออภัยที่เค้าไม่ค่อยนิยมปกแบบเอาผู้ชายสองคนมายืนสิงร่างกัน (#สิงร่าง คำของนักอ่านท่านหนึ่งที่เรายืมมาใช้) #เค้าอินดี้ (โดนนักอ่านบางกลุ่มด่ามา) ดูจากปกไม่ฟิตก็รู้เนอะว่าเค้าแปลก และประหลาด แถมดูจากการตอบเม้นก็คงเดาได้เนอะ เค้ามันบ้า! และเกรียน
ดังนั้น ถ้าชอบก็ช่วยอุดหนุนเค้าด้วยนะ 555 บาท(รวมค่าส่ง)
นิยายหน้า 457 หน้า (พิเศษหน้าสี 2 หน้า) เนื้อในกรีนรี้ดถนอมสายตา มีนิยาย15บทพร้อมตอนพิเศษ5บท! มีภาพประกอบ มีการ์ตูนแก๊กเกรียนๆ ปกถอดได้เพราะเป็นแจ๊กเก็ต ข้างในก็เสือกทำสี อินดี้จัดจนขาดทุนไปแระ! เท่านั้นยังไม่พอ! เราแถมที่คั่นกับโปสการ์ดเคลือบอย่างดีทุกเล่ม!
ป.ล. เห็นแบบนี้ สันหนาเกือบ 3 cm. นะจ้ะ! เอาไว้ตบมอน ปาใส่หน้าอริได้จ้ะ ลองแล้วคนโดนไม่ถึงตายแต่ถ้าเล็งดั้งจมูกมึนพอตัว!
สนใจก็ติดตามข่าวสารได้ที่ https://www.facebook.com/AZI824 (https://www.facebook.com/AZI824)
ป.ล. อย่าลืมทำใจกับความเกรียนของเค้าก่อนเข้าเพจนะ กำลังเหนื่อยๆ ท้อๆ กับการทำหนังสือนิดหน่อย ช่วงนี้เลยเข้าโหมดหดหู่ซึมเศร้าจ้า :hao5:
-
ผมหลับไปด้วยความกังวล แต่พอตื่นแล้วผมรู้สึกปลอดโปร่งชะมัด ตัวการที่ทำให้ผมฝันดีหลับอยู่ข้างๆ กันนี่เอง พี่ตั้มนอนกอดผมแน่นเชียว ตั้งแต่มีเรื่องที่ร้านก็ต้องปิดปรับปรุง พี่ตั้มเลยกลับมานอนที่บ้าน แต่เค้าไม่ค่อยยอมไปนอนห้องตัวเองเท่าไหร่ พี่ตั้มชอบมานอนกอดผมมากกว่า เหมือนสมัยเราเป็นเด็กเลย
ผมปล่อยให้พี่ชายนอนต่อแล้วลงมาสูดอากาศด้านล่าง เดี๋ยวนี้ผมไม่ต้องไปให้อาหารไก่แล้ว พี่ป้องยกผลประโยชน์ทุกอย่างในบ้านยายให้ผม แต่บ้านก็ยังเป็นชื่อพี่ป้องอยู่นะยังไม่ขายเป็นชื่อพ่อผมเหมือนที่นา พ่อเลยจ้างคนอื่นไปดูแลแทน ทั้งไก่ทั้งผักผลไม้นิดหน่อยพ่อผมเอาหมด! สบายผมล่ะมีพ่อดูแลให้ แต่ไม่รู้พี่ป้องกำไรหรือขาดทุนกันแน่ ขายที่ได้เงินก็จริงแต่ต้องมาโอนหนี้ให้พ่อผมฟรีๆ เฮ้อ...
อ๊ะ! พูดถึงพ่อๆ ก็โผล่ พ่อผมเดินดูต้นกุหลาบยามเช้าท่าทางอารมณ์ดี อดคิดถึงสิ่งที่พี่ป้องเล่าไม่ได้ พ่อผมรู้แล้วจริงอ่ะ? พ่อไม่ว่าอะไรเรื่องที่ผมเป็นเกย์เหรอ? ทำไมพ่อผมนิ่งจัง มันแปลกอ่ะ! ลูกชายเจ้าพ่อแต่ดันเป็นเกย์ พ่อไม่อายคนอื่นเหรอ ผมกลัวพ่อรับไม่ได้มาตลอดเลยนะ!
เอาซะหน่อย ลองหยั่งเชิงพ่อหน่อยดีกว่า!
ผมย่องไปด้านหลังพ่อแล้วกอด ถึงพ่อผมจะเป็นเจ้าพ่อและแก่อายุสี่สิบกว่าแต่พ่อผมไม่ค่อยมีพุงน้า ผมกอดเอวพ่อได้สบาย พ่อผมหันมาทักตามปกติ
“ตื่นแล้วเหรอเติ้ล แล้วพี่เราล่ะ?”
“พี่ตั้มหลับอยู่ครับ พ่อตื่นเช้าจัง”
“เอ้าไม่รู้เหรอตื่นเช้าๆ ร่างกายแข็งแรง อากาศมันสดชื่นนะลูก”
“เดินดูกุหลาบเหรอพ่อ? สวยจัง ดอกมันโต๊โต ที่เวลาแม่ปลูกไม่เห็นมันออกดอกแบบนี้บ้างเลย”
“เราก็ต้องใส่ปุ๋ยรดน้ำพรวนดินสิ แม่เค้าจะเอาแต่ดอกสวยๆ ตอนซื้อแต่ไม่ดูแล ต้นไม้มันก็ไม่มีวันออกดอกใหม่หรอก”
“แหะๆ”
ผมไปต่อลำบากเลยอ่ะ ไม่รู้จะเริ่มยังไงต่อเลย เบื่อเวลาพ่อแม่ดราม่ากันชะมัด! สุดท้ายเลยได้แต่ดูกุหลาบเป็นเพื่อนพ่อ
“ว่าแต่มาเดินตามพ่อ มีอะไรรึเจ้าเติ้ล?”
“อืม... พ่อรู้ได้ไงอ่ะว่าผมมีเรื่องอยากคุย”
“พ่อเป็นพ่อทำไมจะไม่รู้ล่ะ”
ถึงพ่อผมจะเป็นผู้มีอิทธิพลแบบชั่วร้ายหน่อยๆ แต่ผมว่าเค้ามีความเป็นพ่อเอาใจใส่ผมมากกว่าที่แม่มีให้ซะอีก อย่างน้อยพ่อก็สนใจความรู้สึกผม ไม่เหมือนแม่ที่สนใจแต่ตัวเอง แม่ไม่เคยใส่ใจเวลาผมมีเรื่องอยากคุยกับแม่เลย
“พ่อรู้เรื่องผมกับพี่ป้องแล้วเหรอครับ พ่อไม่โกรธเหรอที่ผม...”
“พ่อจะโกรธเราทำไมละลูก เติ้ลแค่เป็นเกย์ ขนาดเจ้าตั้มลองเสพยาพ่อยังไม่โกรธเลย มันลองเดี๋ยวมันก็เลิก ถ้ามันเลิกไม่ได้ก็พามันไปเลิก”
“แต่เกย์มันเลิกไม่ได้นะพ่อ ผมเป็นตลอดชีวิตนะ!”
“โถ! พ่อแค่เปรียบเทียบหรอกลูก เติ้ลอย่าโง่สิเอาความฉลาดของพ่อไปบ้าง นี่แม่เค้าเลี้ยงเรายังไงเนี่ย?”
“พ่ออ่ะ!”
เรื่องอะไรมาว่าผมโง่อ่ะพ่อ! ด่าลูกกระทบแม่ชัดๆ โธ่เว้ย! อีโก้คนแก่!
“ฮ่าๆ พ่อหมายถึงว่าเป็นเกย์ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายลูก สมัยนี้แล้วคนเขาไม่ถือกันหรอก พ่อไม่ว่าอะไรเราหรอก อยากทำอะไรก็ทำไป ไว้ถ้าพ่อเห็นว่าสิ่งที่เราทำมันน่าเป็นห่วงพ่อค่อยลงไปจัดการ แต่พ่ออยากให้อิสระลูกๆ ก่อน”
ซึ้งอ่ะ!
“แล้วพ่อไม่ว่าอะไรเรื่องผมกับพี่ป้องเหรอ?”
“ถ้ามันทำลูกชายพ่อเสียใจล่ะน่าดู! คอยดูนะถ้ามันไม่จัดการเรื่องผู้หญิงของมันแล้วปล่อยให้ลูกพ่อต้องช้ำใจนะพ่อไม่เอามันไว้แน่!”
อึ๋ย! อนาคตพี่ป้องมัวหมองชัดๆ ไม่ได้การละผมต้องรีบเคลียร์ด่วน ขืนปล่อยให้พ่อผมเข้าใจพี่ป้องผิดไปเรื่อยๆ มีหวังพ่อเอาพี่ป้องตายแน่!
“พ่อๆ ผมว่าพ่อเข้าใจผิดอ่ะ”
“เข้าใจผิดอะไรรึ?”
แล้วผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้พ่อฟัง พ่อเข้าใจพี่ป้องจนได้ แต่ผมถูกดุนิดหน่อยว่าผมให้อภัยพี่เบสท์ง่ายไป พ่อยุให้ผมแย่งพี่ป้องเต็มที่เพราะพี่ป้องขายแต่ที่นายังไม่ได้ขายบ้าน คือ... ใจคอพ่อจะเอาที่ตรงนั้นให้ได้รึไง! กฎหมายไทยผู้ชายแต่งงานกันไม่ได้ถึงผมได้พี่ป้องมาก็ใช่ว่าผมจะได้ทรัพย์สินของพี่ป้องมาด้วยซักหน่อย!
แต่เอาเหอะ พ่อผมโอเคไม่วางแผนเชือดพี่ป้องก็ดีแล้ว ผมก็เลยฝากฝังให้พ่อช่วยเขี่ยแฟนพี่ป้องไปให้พ้นทางตอนที่ผมกลับกรุงเทพแล้ว ดีใจจังเลย ฮ่าๆ
วันนี้ผมยุ่งทั้งวันเพราะแพ็คของกลับหอ พรุ่งนี้ผมจะกลับเครื่องแต่เช้าคงไม่มีเวลา ช่วงที่ผ่านมาก็มัวแต่ยุ่งเรื่องยายผมเลยไม่ได้เก็บของเอาไว้ แล้วไหนจะพี่ป้องโดนยิงอีก มีแต่เรื่องยุ่งๆ ทั้งนั้นเลย ผมเก็บของเสร็จแล้วก็แวะไปบ้านยายพี่ป้องครั้งสุดท้าย ข้าวของทุกอย่างถูกเก็บใส่กล่องไว้แล้วก็จริงแต่ผมอยากมาตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้ง
พี่ป้องรับปากผมว่าจะเลิกกับผู้หญิงคนนั้นแต่ผมไม่รู้ว่ามันต้องใช้เวลามากเท่าไหร่ มันก็จริงอ่ะที่ว่าพี่ป้องจะใจร้ายมากถ้าอยู่ๆ ก็ไปบอกเลิกเค้าทันที การที่เค้าหยุดงานมาหาพี่ป้องทันทีที่ได้ข่าวว่าพี่ป้องถูกยิงก็บอกได้แล้วว่าเค้ารักพี่ป้องขนาดไหน ผมต้องให้เวลาพี่ป้อง! ผมแอบรักพี่ป้องมาตลอดสองปีทั้งๆ ที่มันไม่มีหวังผมยังยิ้มได้ กับอีแค่รออย่างมีความหวังผมก็ต้องทำได้เหมือนกัน! ยิ้มไว้นะตะวัน ยายปันอุตส่าห์เชียร์นาย!
ตอนค่ำผมแวะไปหาพี่ป้อง กะจะไปบอกลา คิดไม่ถึงว่าจะไปเจอดราม่า!
พี่ป้องกำลังบอกเลิกแฟนตามที่ผมขอจริงๆ ด้วย!
คือผมก็รู้ว่ามันไม่ดีอ่ะ แต่ประตูห้องมันปิดไม่สนิทเองนะ ผมก็เลยได้ยิน เค้าทะเลาะกันเสียงดังพอสมควรด้วย พี่ป้องนี่ชอบเสียงดังจริงๆ ผมไม่กล้าเข้าไปขัดเลยแอบฟังอยู่นอกห้อง มันค่ำแล้วด้วยคนเลยน้อย ไม่มีคนผ่านไปมา ผมก็เลยฟังเพลิน
“ทำไมล่ะป้อง! มันเกิดอะไรขึ้น?”
“ผมรู้สึกเราไปกันไม่ได้อ่ะพี่ ผมกับพี่แตกต่างกันเกินไป”
“แต่ที่ผ่านมาเธอก็ปรับตัวได้ดีไม่ใช่เหรอ?!”
“ก็ใช่ ผมปรับตัวเพราะอยากทำงานที่นั่นอย่างมีความสุข แต่นอกเวลางานผมก็อยากเป็นผม อยากเป็นตัวของตัวเองบ้าง”
“พี่ก็ไม่ได้บังคับเธอนี่! เธอก็ทำตามใจตัวเองได้ทุกอย่างไม่ใช่เหรอ? หรือเธอไม่พอใจอะไรพี่?”
“ผมรู้ แต่... เฮ้อ! ผมขอบคุณที่พี่แจงทนคนงี่เง่าอย่างผม พี่ทำให้ผมรู้สึกผิดกับชีวิตที่ผ่านมา อยากเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่เพื่อเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี แต่... ผมอยากเป็นตัวของตัวเองอ่ะพี่”
“ตัวของตัวเอง? พี่ไม่เคยห้ามอะไรเธอเลยนะ! มันเกี่ยวกับเพื่อนของเธอคนนั้นใช่มั้ย?”
นั่นไง เรื่องพี่ตั้มจริงๆ ด้วย!
“ใช่ นี่ก็อีกเรื่องที่ผมรู้สึกว่าเราเข้ากันไม่ได้”
ผมแอบฟังอยู่นานยังทึ่งเลย เค้าไม่รู้จริงๆ เหรอว่าพี่ป้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเค้ามากแค่ไหน? ถ้าเป็นพี่ป้องคนเก่าอะนะโดนเด่าเปิดเปิงตั้งแต่สองประโยคแรกแล้ว!
ผมชักเชื่อแล้วล่ะที่พี่ป้องบอกว่ารักผมคนเดียว พี่ป้องปฏิบัติตัวกับแฟนเหมือนคนแปลกหน้าเลย กำแพงพี่ป้องหนามาก! ผมรู้ว่าพี่ป้องพยายามเคลียร์กับแฟนอย่างเปิดอก แต่พี่ป้องไม่ได้เปิดเผยตัวตนจริงๆ ออกมาเลย ผมสัมผัสได้ถึงการยอมให้แก่กันและกัน การแคร์ความรู้สึก แต่ผมมองไม่เห็นความรัก! พี่ป้องไม่มีวันรักคนที่ฝ่ากำแพงเข้าไปไม่ได้หรอก!
“เธอเห็นเพื่อนคนนั้นสำคัญกว่าพี่เหรอป้อง! ระหว่างผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างเธอมาตลอดกับเพื่อนที่ทำให้เธอเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้เธอเลือกเพื่อนคนนั้นเหรอ!?”
ผู้หญิงคนนี้อีโก้สูงเกินกว่าจะยอมรับว่าพี่ป้องไม่รักตัวเอง เธอตีความไปว่าการที่พี่ป้องตามใจเธอคือความรัก พี่ป้องทำในสิ่งที่ควรทำเพื่อให้ชีวิตคู่มันราบรื่นก็เท่านั้น เหมือนหุ่นยนต์ที่ใช้ระบบประมวลผลโดยขาดหัวใจมาหล่อเลี้ยง ไร้ชีวิตชีวาชะมัด!
มิน่าพี่ป้องถึงดูแปลกไปตอนที่ผมเจอครั้งหลังสุด ขอบอกว่าตอนที่พี่ป้องคบกันตุ๊ดคนนั้นยังดูร่าเริงสมเป็นพี่ป้องมากกว่านี้อีก!
“พี่แจงไม่เข้าใจ ตั้มมันเป็นเพื่อนรักผม เราสองคนโตมาด้วยกัน ผมยอมตายแทนมันได้ ผมอยากให้คนที่ผมรักเข้าใจว่าผมยอมตายแทนเพื่อนทำไม ถ้าเกิดอะไรขึ้นตั้มมันก็ยอมตายแทนผมเหมือนกัน ที่ผ่านมาผมกับมันอาจจะทำแต่เรื่องงี่เง่า แต่ไอ้เรื่องงี่เง่าอันตรายพวกนั้นแหละที่บอกผมว่าตั้มมันยอมตายแทนผมได้ทุกเมื่อ มันยิ่งกว่าเพื่อนสนิทอ่ะพี่ เหมือนเป็นพี่ชายที่คอยดูแลผมมาตลอดด้วยซ้ำ”
ผมว่าผมเข้าใจนะ คือตอนแรกก็อิจฉาอยู่หรอก สารภาพเลยว่าผมเคยแอบคิดไปว่าพี่ตั้มกับพี่ป้องอาจจะแอบกิ๊กกันด้วยซ้ำ แต่มันไม่ใช่อ่ะ เค้าสองคนเป็นแค่เพื่อนแต่ความผูกพันของพวกเค้าทั้งคู่มันมากยิ่งกว่าเพื่อนก็เท่านั้น
“เธอเห็นผู้ชายคนนั้นดีกว่าพี่สินะ?”
มันแน่นอนอยู่แล้ว! พี่ป้องกับพี่ตั้มรู้จักกันมาตั้งกี่ปี อย่างเธอน่ะเทียบไม่ได้หรอก!
“เอาจริงๆ ก็ใช่อ่ะ มันไม่ใช่แค่เพื่อนแต่มันเป็นครอบครัวผมอ่ะพี่ ผมอยากให้พี่เข้าใจตรงนี้ด้วย”
“โอเค๊! เธอคบเพื่อนคนนี้ของเธอไป เราค่อยๆ ปรับตัวเข้าหากันใหม่ก็ได้”
โห! น้ำเสียงแบบนี้ รังเกียจพี่ชายผมชัดเจนเลยอ่ะ! พี่ผมไปทำอะไรให้วะ!
“มันไปกันไม่รอดหรอกพี่”
“ทำไม?”
ก็เพราะพี่ป้องเค้าไม่เอาเธอแล้วไง! ยังจะตื้ออีกให้ตาย!
“เพราะผมไม่เคยรักพี่ ผมรักคนอื่นมาตลอด แม้แต่ไอ้อ้นผมก็ไม่ได้รักมัน ผมรักความดีมันเฉยๆ”
เยี่ยม! ตบมือให้พี่ป้องว่าที่แฟนผมรัวๆ มันต้องแบบนี้สิพี่ชาย เอ๊ะไม่ดิ! ผมต้องเตรียมเรียกพี่ป้องว่า “ผัว” รึเปล่านะ เขิน!
“เธอ... ไม่เคย รักพี่?”
ช็อกไปเลยละซี่ ฮ่าๆ สมน้ำหน้าอ่ะ สะใจจัง!
เง้อ! เงียบกันทั้งห้องเลย จะเงียบทำไมเล่าผมลุ้นอยู่!
ในที่สุดก็มีเสียงพี่ป้องพูด
“ผมขอโทษ ผมพยายามแล้วแต่ผมทำไม่ได้ พี่จำตอนที่พี่มาจีบผมได้ป่ะ? ที่ผมบอกว่าอ้นเป็นแฟนเก่าที่พึ่งเลิกกันอ่ะ ผมกับอ้นตกลงว่าเราจะเลิกกันเพราะมันรู้ดีว่าผมไม่ได้รักมัน คบกันไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ผมคบมันเพื่อให้ลืมใครบางคน มันเลยขอเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมดีกว่า นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมไม่เคยมีอะไรกับอ้น เพราะมันไม่ยอมผม”
หาอะไรนะ! พี่ป้องไม่เคยมีอะไรกับตุ๊ดคนนั้น จริงดิ! ผมดีใจชะมัดเลยอ่ะ!
โธ่ๆ พี่ป้องของน้อง พี่ไม่น่าพลาดเสียทีผู้หญิงคนนี้เลยอ่ะ!
“เรื่องนี้ผมไม่ได้โกหกพี่จริงๆ อ้นมันใจแข็ง มันกลัวว่าถ้ามีอะไรกันแล้วมันจะถลำลึกตัดใจจากผมไม่ได้ เกิดต้องเลิกกันเดี๋ยวจบไม่สวย ซึ่งก็เป็นอย่างที่มันคิดไว้ทุกอย่าง ผมมันก็งี่เง่าแบบนี้แหละ แต่อ้นมันโคตรเข้าใจผม ผมถึงได้รักมันจนคิดว่าบางทีผมกับอ้นอาจจะไปกันรอดเพราะมันรู้ใจผม แต่มันก็เป็นรักแบบเพื่อนอ่ะไม่ใช่คนรัก”
“แล้วเธอมาเล่าให้พี่ฟังทำไม?”
“ก็เพราะ...”
พี่ป้องจะเงียบทำไมเล่า! พูดต่อสิผมกำลังแอบฟัง!
“เพราะผมไม่เคยรักพี่เลย ถ้าวันนั้นพี่ไม่มาบอกผมว่าท้องผมก็คงไม่ยอมคบกับพี่ ผมพยายามเปลี่ยนตัวเองเพื่อเป็นพ่อคน ผมยอมรับนะว่าสิ่งที่พี่บอกผมมันดีจริงๆ มันทำให้ผมเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ทำงานได้ดีขึ้น ทำให้ผมเข้ากับคนอื่นได้ง่ายขึ้น พี่เป็นครูที่ดีแต่พี่ไม่ใช่คนที่ผมรักอ่ะ ผมพยายามแล้วแต่ผมรักพี่ไม่ได้ ระหว่างเรามันไม่มีความรู้สึกอะไรที่ใช่เลย”
ผมควรจะสะใจนะแต่ทำไมผมชักสงสารแฟนพี่ป้องก็ไม่รู้ ถ้าเป็นผมบ้างที่โดนพี่ป้องพูดแบบนี้ผมคงเจ็บอ่ะ
พี่ป้องคนที่ใช้เหตุผลไม่ใช้อารมณ์ แต่เค้ากำลังพยายามหาเหตุผลทุกอย่างเพื่อบอกว่า “ไม่รัก” เจอแบบนี้สู้ให้พี่ป้องด่ามาเลยคำเดียวดีว่า “กูไม่เคยรักมึง” อะไรแบบนี้อ่ะ ถ้าผมต้องมานั่งฟังคำพูดสวยหรูแต่บาดลึกแบบนี้คงช้ำใจตาย!
“งั้นทำไมเธอไม่เลิกกับพี่ซะล่ะ พี่แท้งนะ”
อย่าหวังอีกเลย พี่ป้องไม่มีความรักให้เธอหรอก เค้าไม่ได้คบกับเธอต่อเพราะความผูกพันแน่นอน
“ก็เพราะพี่แท้งไง ผมไม่เหี้ยพอจะปล่อยพี่ไว้คนเดียวหรอก!”
“ความสงสารงั้นเหรอ? เธอยอมคบกับพี่ต่อมาเรื่อยๆ เพราะสงสารพี่สินะ”
แฟนพี่ป้องยังพยายามจะยื้อ เค้าคงหวังว่าจะมีสายใยบางอย่างซ่อนอยู่ในความสัมพันธ์เพื่อยึดเหนี่ยวพี่ป้องเอาไว้ แต่ในฐานะที่ผมผ่านประสบการณ์เปิดอกกับพี่ป้องมาก่อนผมขอแนะนำให้เค้าหยุด ถ้าไม่หยุดละก็เจ็บเพิ่มแน่นอน!
“ไม่ใช่พี่ แค่ความรับผิดชอบ ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เลย ผมนับถือพี่ก็จริง ผมเห็นด้วยกับสิ่งที่พี่บอกเลยยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ชีวิตคู่เราง่ายขึ้นแต่ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เลย”
นั่นไงเจ็บอ่ะ! บอกแล้วว่าอย่าไปคาดคั้นกับพี่ป้อง ถ้าพี่ป้องเค้าจะหนีก็ต้องปล่อยให้เค้าหนี อย่าไปรั้งเค้าไว้ไม่งั้นจะเจ็บเองแบบที่ผมเคยโดน!
“บอกพี่มาตรงๆ ดีกว่า เธอมีคนอื่นใช่มั้ยป้อง!”
ตอนแรกผมสะใจที่แย่งพี่ป้องกลับมาได้ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกผิดมากที่เป็น “ชู้”
ไม่มีใครอยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้หรอก ถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ผมจะไปต่อยตัวเองแทน ถ้าวันนั้นผมไม่หลุดโมโหเพราะคำว่า “ผัวลับๆ” จนต่อยพี่ป้องเค้าคงไม่ตัดใจจากผม แล้วเรื่องมันก็คงจะไม่ยุ่งเหยิงแบบนี้หรอก ผมโมโหตัวเองที่ทนความจริงไม่ได้แล้วพาลใส่พี่ป้อง ผมแค่จะงอแงเพราะเสียความรู้สึกที่พี่ป้องหลุดปากบอกพี่ตั้มแต่ผลของมันทำให้ผมต้องทรมานมาจนถึงตอนนี้
แม้ว่าผมจะดีใจที่พี่ป้องยังรักผมอยู่แต่ผมก็ต้องกล้ำกลืนว่าผมเป็นได้แค่ “คนรักลับๆ” ผมไม่ใช่ “แฟนตัวจริง” ของพี่ป้อง และตอนนี้แฟนตัวจริงเค้ากำลังทวงสิทธ์อันชอบธรรมแล้ว ชู้ลับอย่างผมก็เจ็บกับความเลวของตัวเองเป็นเหมือนกัน อีกหน่อยคนเค้าคงมองมาที่ผมแล้วตัดสินว่า “เกย์ชั่วที่แย่งผัวคนอื่น”
ยางอายบนหน้าผมไหลออกมาจนผมแสบไปหมดทั้งตัว!
“ผมเป็นคนรักเดียวใจเดียวพี่ ตอนที่ผมตกลงคบกับพี่ผมก็พยายามมีแต่พี่คนเดียว ผมพยายามทำทุกอย่างๆ ที่แฟนที่ดีควรจะทำ แต่ทำยังไงใจผมมันก็ยังรักเดียวใจเดียวกับเค้าอยู่ ผมขอโทษ”
“ใคร?”
ผมเองแหละคนชั่วคนนั้น รู้สึกเกลียดตัวเองชะมัด!
“เรื่องนี้ผมผิดเอง เค้าไม่เกี่ยวหรอกพี่”
พี่ป้องต้องมาปกป้องผมเพราะสิ่งที่ผมทำไว้ ผมทำให้พี่ป้องทุกข์ทรมานมากมาย ต้องรับกรรมที่ผมเป็นคนก่อ ผมมันแย่!
“เธอนอกใจพี่สินะ?”
“ครับ ผมห้ามตัวเองไม่ได้ ผมรักเค้า เค้าเป็นรักแรกและรักเดียวของผมมาตลอด”
น้ำตาผมไหล ผมดีใจแต่ความรู้สึกผิดมันกดทับจนผมไม่มีความสุข นี่คงเป็นเวรกรรมที่ผมต้องชดใช้ สาสมแล้วตะวัน!
“สรุปว่าเป็นพี่เองที่มาทีหลัง เธอพยายามแล้วแต่รักพี่ไม่ได้ ฟังดูดีนี่ป้อง เอาดีเข้าตัวชัดๆ เธอมันเลว! นอกใจพี่ ผู้ชายเฮงซวย!”
มีเสียง “เผี๊ยะ” ดังขึ้นเบาๆ เค้าตบพี่ป้องเหรอ!? บ้าน่าพี่ป้องเจ็บอยู่นะเค้าทำงี้ได้ไง!
“ผมขอโทษพี่แจง”
“ที่ผ่านมาเธอไม่เคยรักพี่เลย เธอทำแบบนี้ได้ยังไง เธอหลอกพี่!”
“เดี๋ยวนะพี่! ผมหลอกอะไรพี่วะ!”
ผมพยายามแง้มประตูเบาๆ แล้วแอบดู เค้าสองคนทะเลาะกันหนัก หน้าตาพี่ป้องบ่งบอกว่าหงุดหงิด แต่แฟนพี่ป้องเค้ายืนหันหลังผมเลยไม่เห็น
“เธอไม่เห็นแก่ความดีที่พี่ทำทุกอย่างเพื่อเธอเลย พอพี่หมดประโยชน์แล้วเธอก็ทิ้งพี่!”
“มันคนละเรื่องกันแล้วป่ะพี่! นี่มันไม่เกี่ยวกับเรื่องงานเลยนะ แล้วใครวะที่หอบผมไปนอนที่คอนโดตัวเองอ่ะ ผมขอเหรอ? พี่เป็นคนเข้ามายุ่งกับผมเองป่ะ? ถ้าพี่ไม่ท้องผมกับพี่ก็คงต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิมอ่ะ!”
หน้าชาเลยดิเจอแบบนี้! ขอบอกว่าพี่ป้องไม่ใช่สุภาพบุรุษที่จะถนอมน้ำใจใครนะเออ ถ้าทนนิสัยนี้ไม่ได้ก็เลิกๆ ไปเหอะ!
“พี่มันดูคนผิดเองที่คิดไปว่าความดีจะชนะใจเธอได้!”
“แล้วไอ้ที่ผมยอมพี่ทุกอย่างนั่นยังไม่พอใจอีกรึไงวะ เออด่าผมมาเลยพี่ผมมันเหี้ย พี่ก็เลิกๆ กับผมแล้วไปหาผู้ชายคนอื่นเหอะ แล้วไม่ต้องมาใช้มุกท้องอีกอ่ะ เดือนก่อนที่เราเอากันผมใส่ถุง ผมเห็นพี่กินยาคุมด้วย ผมไม่โง่นะพี่ ผมรู้นะว่าครั้งนั้นพี่จงใจปล่อยให้ท้อง!”
เจ็บมั้ยล่ะเธอ! แต่ต้องแบบนี้แหละถึงจะสมเป็นพี่ป้องปากเสียของผม
เวลาถูกพี่ป้องด่านี่โคตรเจ็บอ่ะ แต่พอมาคิดๆ ดูแล้วมันก็จริงอย่างที่พี่ป้องด่านั่นแหละ เถียงไม่ออกหรอก ผมโดนมาก่อนผมรู้ ถ้าคิดจะรักพี่ป้องก็ต้องทนนิสัยนี้ให้ได้อ่ะ แต่อย่าทำตัวงี่เง่าให้พี่ป้องโกรธดีที่สุด!
อุ่ย! คือไม่ทันเตรียมตัวเลย เค้าเปิดประตูออกมาจากห้องกะทันหันอ่ะ เค้าผงะไปแว๊บนึงที่เห็นผมอยู่นอกห้อง ใบหน้าสวยๆ มีน้ำตาคลอนิดหน่อยแต่แล้วก็เชิดคอขึ้นแล้วเดินผ่านผมไป
ผมจะเข้าไปหาพี่ป้องตอนนี้ดีมั้ยนะ?
อย่าดีกว่ารอให้อะไรๆ มันเย็นก่อนเถอะ
ผมนั่งอยู่ตรงนั้นอีกพักใหญ่กว่าจะเข้าไปหาพี่ป้อง บอกตามตรงว่าผมไม่กล้า เวลาพี่ป้องโมโหเค้าชอบหนีไปสงบสติอารมณ์คนเดียว ผมไม่อยากเสี่ยงไปเซ้าซี้ เดี๋ยวจะเป็นเรื่อง แต่เมื่อเวลาผ่านไปถ้าพี่ป้องสงบลงแล้วผมก็อยากแสดงตัวว่าผมพร้อมจะอยู่เคียงข้างเค้า ก็ผมเป็นห่วงพี่ป้องนี่นา แต่ผมไม่เก่งเหมือนพี่ตั้มอ่ะ เวลาแบบนี้ถ้าพี่ตั้มอยู่ก็ดีสิจะได้บอกว่าผมควรทำยังไง
ตอนที่ผมเข้าไปพี่ป้องนอนหลับตาอยู่บนเตียง มือของพี่ป้องก่ายหน้าผากท่าทางดูเครียด
ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไง แต่ผมรู้ว่าผมอยากทำอะไร ผมอยากจูบพี่ป้อง
“หือ?”
พี่ป้องอุทานเพราะถูกผมขโมยจูบที่เปลือกตา แต่พอเค้าลืมตามาเห็นผมก็ยิ้ม พี่ป้องยิ้มอ่อนแลดูเหนื่อยๆ เป็นความผิดของผมเองที่บังคับให้พี่ป้องบอกเลิกแฟน
“มาดึกเชียวนะมึง”
พี่ป้องยังคงพยายามเข้มแข็งต่อหน้าผม สงสารพี่ป้องจัง
“ผมต้องเก็บของทั้งวันอ่ะ แวะไปดูบ้านยายมาอีกรอบด้วย ผมปิดมิเตอร์น้ำไฟให้หมดละนะ ล็อกกุญแจเรียบร้อย เดี๋ยวฝากกุญแจไว้ที่พี่ตั้ม”
“ขอบใจว่ะเติ้ล”
“พรุ่งนี้ผมจะกลับแล้ว ขึ้นเครื่องแต่เช้าอ่ะ คงไม่ได้มาลา”
ถ้าทำได้ผมอยากอยู่พยาบาลพี่ป้องจนกว่าจะหายเลย แต่อนาคตก็สำคัญเหมือนกัน ผมเป็นนักศึกษาปีสุดท้ายแล้ว ไม่ใช่เด็กปีหนึ่งเอาแต่ใจที่คิดง่ายๆ ว่าซิ่วใหม่ก็ได้
“ลาอะไร เดี๋ยวกูหายก็กลับกรุงเทพเหมือนกัน”
“อืม...”
พูดไม่ออกอ่ะ ผมกลัว!
กลับเหมือนกันแล้วจะได้เจอกันมั้ยเล่า ผมยังไม่รู้เลยว่าพี่ป้องจะเอายังไงต่อ ผมสังหรณ์ว่าผู้หญิงคนนั้นคงไม่ยอมจบง่ายๆ หรอก อนาคตของเราจะเป็นยังไงต่อก็ไม่รู้
“ยังอยู่ที่เดิมใช่ป่ะ? เดี๋ยวเสาร์อาทิตย์ว่างๆ กูไปหา มีเบอร์กูละนี่คิดถึงก็โทรมา”
“ผมโทรหาพี่ป้องได้เหรอ?”
“ได้ดิ ทำไมอ่ะ?”
“ผมคิดว่าเรื่องของเราต้องจบแบบจากกันซะอีก ก็แฟนพี่...”
“คิดมากอีกละมึง กูพูดคำไหนคำนั้นมึงก็รู้”
ไม่ไหวอ่ะ น้ำตาจะไหล ขอกอดพี่ป้องหน่อยละกันกอดไม่ได้ได้แต่ซบก็ยังดี!
“อย่าร้องไห้ดิวะไอ้เด็กเปรต งอแงจริง”
“พี่ป้อง ผมรักพี่ป้องนะ”
“เออ กูรู้ กูก็รักมึง”
“ขอโทษที่ผมเป็นต้นเหตุทำให้เกิดเรื่องยุ่งๆ ผมไม่น่าเอาแต่ใจเลย”
“เข้มแข็งไว้นะไอ้เติ้ล เดี๋ยวกูเคลียร์อะไรเรียบร้อยแล้วกูจะไปหา เดี๋ยวกูจะจีบมึงให้ดู ถ้ากูเอาจริงกูก็หวานใส่มึงได้ไม่แพ้ไอ้เบสท์หรอก”
เง้อ! พี่เบสท์เกี่ยวอะไรด้วยวะ! ขำอ่ะพี่ป้องมีมุมขี้อิจฉาแบบนี้ด้วย?!
“ฮะๆ พี่เบสท์เกี่ยวอะไรด้วย? ป่านนี้เป็นเอดส์ตายไปแล้วรึยังก็ไม่รู้!”
“เอ้า! ก็เห็นมึงชอบพูดว่ากูไม่เคยเทคแคร์มึงเลยไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวกูจีบมึงให้ดูอ่ะ”
ไปรู้มาจากไหนเนี่ย... แต่มันก็จริงอ่ะ พี่ป้องไม่แสดงออกอะไรเป็นพิเศษเลยแล้วผมจะรู้ได้ไงว่าพี่ป้องชอบผม ตอนนั้นผมยังเด็กนี่!
“ช้าไปแล้ว ไม่ต้องจีบหรอก แค่นี้ก็หลงรักจะตายอยู่ละ อย่างพี่ป้องอ่ะหวานไม่ได้หรอก กวนตีนแบบนี้แหละดีแล้ว”
“เอ้าไอ้สัส! ด่ากูอีกละ”
ว่าแต่เค้า ตัวเองคำก็เหี้ย สองคำก็ไอ้สัส เอะอะก็ไอ้เด็กเปรต! พี่ป้องนี่ปากเสียเป็นยี่ห้อจริงๆ
“ก็มันจริงอ่ะ! ปากเสียนิสัยงี่เง่าแบบนี้โรแมนติกไม่ขึ้นหรอก”
“โรแมนติกไม่โรแมนติกกูก็ได้ไอ้เด็กปากดีทำเมียอ่ะวะ เมื่อก่อนไอ้เด็กเปรตที่ไหนก็ไม่รู้ชอบบอกว่าชาตินี้ทั้งชาติกูก็หาเมียไม่ได้ นี่ไงกูมีเมียละ มีคนมาอ้อนขอเป็นเมียกูด้วยนะเว้ย มันบอกอะไรก็ยอมขอแค่ให้ได้อยู่ข้างๆ กู”
พี่ป้องยักคิ้วยิ้มมุมปากโคตรยียวนเลย!
“เอ้อ!”
เถียงไม่ออกอ่ะ... เขิน!
พี่ป้องนะพี่ป้อง กวนผมกลับซะจุกเลย ฮึ่ย!
ตอนนั้นที่ด่าผมไม่รู้อนาคตนี่ ใครจะไปรู้อ่ะว่าต่อมาผมจะหลงรักพี่ชายปากเสียคนนี้ถึงขั้นยอมทุกอย่าง เขินอ่ะ ไม่ชอบเลยเถียงแพ้แบบนี้!
โอ๊ย! ทั้งหงุดหงิดทั้งเขิน!
“มาใกล้ๆ ดิมาให้กูจูบที คงอีกนานกว่ากูจะตามมึงกลับไป”
“เง้อ! ขอกันตรงๆ แบบนี้เลยเหรอพี่?”
ตรงเกินไปก็ไม่ดีนะพี่ น้องเขิน!
“เอ้า! ก็กูขยับไม่ได้ จะให้กูทำเนียนๆ แล้วค่อยแอบรอจังหวะขโมยจูบมึงแบบในหนังรึไง? กูโดนยิงมานะไอ้สัส! มาๆ ก้มมา มาให้กูดูดปากทีดิ คิดถึง”
อา คนรักของผม ไม่หวาน ไม่โรแมนติก เถื่อนและกวนตีน แต่ไม่รู้ทำไมผมรักเค้าเต็มหัวใจเลย!
แลกน้ำลายกะพี่ป้องดีกว่า เหอๆ
“เฮ้ยๆ เติ้ล เบาๆ พอ เอานิดเดียวให้หายคิดถึงพอไอ้สัส! เดี๋ยวกูเงี่ยนละกูซวยช่วยตัวเองไม่ได้ แขนกูเจ็บ!”
โด่ พี่ป้องอ่ะอย่าขัดจังหวะดิ คนกำลังนัวเลย! ผลักน้องออกทำไม!
“คิดว่าน้องเป็นใคร? เดี๋ยวน้องจัดการให้ รับรองพี่ป้องไม่ต้องขยับ”
“ไอ้สัส! ในโรงพยาบาล!”
“เออน่า เดี๋ยวผมทำลายหลักฐานให้ จะกลืนไม่ให้หกซักกะหยดเลย!”
เหอๆ มายองเนสพี่ป้องมันอร่อยนี่นา ทั้งคาวทั้งข้น สะใจผมสุดๆ แต่จะกินให้อร่อยที่สุดต้องใช้ปากล่างกิน หึๆ
ติดใจอ่ะ มามะ ผลิตให้น้องกินหน่อย น้องอยาก
“เหี้ย! ไอ้เติ้ล! กูเสียว!”
“อื้ม ออนเอ๋ยๆ อ่า เอี๋ยวอ้องเอียไอ้”
พี่ป้องเสียวแต่ผมอร่อย ชอบอ่ะ
ฟินจุงเบย!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
บอกแย้วว่าพี่ตั้มเป็นบราค่อน! พี่ติดน้อง อิๆ :impress2: #อย่าจิ้น3Pนะ!
จะบอกว่าอินังน้องเติ้ลนี่ก็แอบฟังชาวบ้านไปทั่วเลยเนอะ แอบฟังแอบดูบ่อยเชียว นึกถึงละครช่อง7ช่วงนึงที่คนในพันทิปบ่นกันว่ามีตัวละครชอบเผือกวันๆเอาแต่แอบดูชาวบ้านอยู่ ฮ่าๆ เชื่อว่าไม่มีใครเก็ตมุกตรงนี้แน่ๆ แต่ชีวิตจริงจะต้องเป็นคนที่ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านขนาดไหนกันถึงได้บังเอิ๊ญบังเอิญไปเจอแถมยังยืนแอบฟังจนจบ!
ว่าแต่มีใครขำกับความขี้หึงของพี่ป้องกันมั้ย? นี่พี่แกอิจฉาไอ้พี่เบสท์มาตลอดเลยสินะ เหอๆ :hao6: อิน้องเติ้ลมันแรดแรงตลอดดีจริงๆ เหอๆ :o8:
แต่ว่านะ! ตอนหน้าก็จะอวสานแล้วน้า :sad11: ติดตามกันตอนจบได้อาทิตย์หน้าจ้า เราคงคิดถึงทุกคนน่าดูเยย
คนดีๆ อย่างอ้นสมควรได้รับสิ่งดีๆ อ้นเคยพลาดแต่อ้นก็เข้มแข็ง และเติบโตเป็นตุ๊ดที่สง่างาม อ้นสมควรมีความรักที่ดี ได้คนที่ดีกว่าไอ้ปกป้องงี่เง่าคนนี้ แต่ถึงกระนั้นอ้นก็ไม่ทิ้งเพื่อนหรอกนะ ป้องเองก็รู้ดีกว่าอ้นสำคัญกับตัวเอง มีไม่กี่คนหรอกที่ยอมรับตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง ป้องเลยยังรักและให้เกียรติอ้นอยู่เสมอมา แม้มันจะเป็นในฐานะเพื่อนคนสำคัญก็ตาม
เราไม่ค่อยชอบเขียนนิยายที่มีแต่ "เลิฟๆ" ซักเท่าไหร่ หวังว่าคนอ่านจะเข้าใจสิ่งที่เราพยายามสื่อน้า บางทีความสัมพันธ์ดีๆ มันก็ไม่ใช่ แค่คำว่า "คนรัก" หรือ "แฟน" และเราอยากเป็นกำลังใจให้กับคนที่เคยเลิกกับแฟนด้วย อยากให้มองโลกในแง่บวกจบแล้วก็จบ ไม่อยากให้คิดมาก ไม่ว่าจะเจอใครอีกรึไม่ก็ตาม แต่เราอยากให้ทุกคนมองความรักที่จบไปแล้วด้วยความรู้สึกดีๆ มากกว่าจะนั่งเคียดแค้นกับอดีต
ป.ล. มีใครคิดมั้ยว่า ตุ๊ดลำไยคนนึงในเรื่องจะมาไกลขนาดนี้ อิๆ :mew1:
-
และแล้วชะนีนางก็ร้องไห้โฮกลับต้นไม้ไปได้
แต่หวังว่าจะไม่กลับมาหาป้องอีกนะ
ไม่งั้นป้องได้ควงเมียตัวจริง? มาเย้ยแน่แบบว่านี่แหละคนที่กูรักและเมียเพียงคนเดียว อะไรประมาณนั้น 555 :hao7:
-
ชักงง ตกลงใครหื่นกว่า
-
ยินดีกับพี่ป้องด้วยที่ได้หลุดพ้นจากการเกาะของชะนีสักที
อีพี่ป้องนี่ปากดีจริงๆ แต่ตอนนี้เติ้ลดียิ่งกว่าสินะ
อิน้องเอ๊ยความดราม่าเมื่อตอนแอบฟังนี่หายวับไปหมดเมื่อได้จับแมมมอธ. :m20:
จริง. เราว่าคนเราสมัยนี้ลืมคิดอะไรหลายๆอย่างเพียงเพราะความเห็นแก่ตัว ไม่ฉลาดเลยจริงๆ
ดีใจกับอ้นด้วยที่นางยังทรงคุณค่ากุลเกย์ไว้แบบสวยๆ ขอให้นางเจอคนดีที่รักนางจริง เลิกกับป้องก็ไม่เกลียดกัน. :mew1:
-
มันต้องอย่างนี้สิพี่ป้อง ดีมากๆ o13 ผู้หญิงเห็นแก่ตัว รักแต่ตัวเอง ไม่ควรจะมีคู่หรอกหล่อนอยู่เอาเหนียงพันตัวเองไปเถอะ ความรักที่บอกกับป้อง มันไม่ใช่ความรักที่แท้จริง นางแย่กว่าอ้นอีก ขนาดอ้นเป็นตุ๊ดอ้นยังเข้าใจในสิ่งที่ป้องเป็น ไม่บังคับ อยากทำไรก็ทำ และนางก็ไม่ง่ายด้วย รู้ว่าป้องไม่ได้รักก็ไม่ดึงดัน แถมไม่ใช้วิธีมอมเหล้าแล้วเอาผู้ชายกลับไปกินอย่างหล่อนด้วย มีศักดิ์ศรีมากกว่าหล่อนที่เป็นผู้หญิงอีก แต่เรื่องมันไม่ใช่แค่นี้ นางไม่ยอมรับสิ่งที่ป้องเป็น ไม่ยอมรับสังคมของป้อง ยัดเยียดสังคมใหม่ๆให้ ซึ่งเป็นสังคมจอมปลอมคบแค่หน้าตา ฐานะ ไม่เหมือนความสัมพันธ์แบบเสี่ยว ระหว่าง ป้อง กับ ตั้ม ที่มีแต่ให้ใจกัน ป้องยอมทำตามที่นางขอ แต่ป้องไม่เคยขอให้นางเป็นอย่างที่ป้องต้องการเลยสักนิด นางก็ยังเห็นแก่ตัว คนรักกันเขาไม่พูดทวงบุญคุณกันหรอก นางพลาดแล้ว สมน้ำหน้าโดนป้องตอกหน้าซะบ้าง :katai2-1:
ส่วนเติ้ลก็เข้าใจนะว่า รู้สึกผิดเหมือนไปแย่งเขากลับมา อย่าไปคิดมากเลยเติ้ล ถ้าป้องมันไม่รักเติ้ลให้ไปอยู่กับใครมันก็ไม่มีความสุขหรอก จนกว่ามันจะตัดใจได้จริงๆ ตอนนี้พี่ป้องไม่ได้เป็นผัวลับแล้วนะ เป็นลูกเขยออกหน้าออกตาด้วย พ่อเติ้ลนี่น่ารักจริงๆเลย เข้าใจลูก ต่างจากแม่ที่อยู่ในสิ่งแวดล้อมดี แต่ไม่เข้าใจลูกเลย เอาแต่รักหน้าตัวเองมากกว่าจะห่วงลูก นิสัยเหมือนอีเมียพี่ป้องเลยแม่เติ้ล ปล่อยให้อยู่กับหน้าตาไปเถอะคนแบบนี้ ถ้าวันไหนหน้าแหกคงจะทำใจยอมรับยากมาก :m16: เม้นท์มาซะยาว จุดพีคจริงๆ มันคือ มันคือ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: อีน้องเติ้ล พอได้แมมมอธกลับคืนสู่ถ้ำ ก็ขย้ำเลยนะ ใจเย็นๆ มันหลุดจากปากหนูยากแล้ว คราวนี้อย่าปล่อยไปอีกล่ะ ของล้ำค่าเหมาะแก่การกักเก็บ :hao6:
-
อ่าน #ไม่ฟิต จบในหนึ่งวัน น้ำแทบไหล :oo1:
-
เอาใจชวยเติ้ลน่ะครับ
-
โอ้โฮว~ เติ้ลลล~ เติ้ลเด็กเปรตจริงๆ สมฉายามาก พี่ป้องเรียกถูกแล้ว 555+
สรุปพ่อเติ้ลนี่ดุช่ะ? ทำไมเรารู้สึกว่าพ่อเติ้ลตลก
“โถ! พ่อแค่เปรียบเทียบหรอกลูก เติ้ลอย่าโง่สิเอาความฉลาดของพ่อไปบ้าง นี่แม่เค้าเลี้ยงเรายังไงเนี่ย?”
ประโยคนี้คือลั่นแรงมาก 555+ ด่าเติ้ลจิกกัดแม่ด้วย. สุดยอดไปเลยค่ะ!
-
โรงพยาบาลก็ไม่เว้น
หื่นทั้งคู่,,,
หวังว่าควเคลียร์ลงตัวในเร็ววันนะครับ
-
จริงๆก็ด้อมๆมองๆเรื่องนี้มานานแล้วแหละ ติดใจชื่อเรื่อง
แต่ตอนนั้นเห็นมีแค่ไม่กี่ตอน กลัวค้าง กลับมาอีกทีจะจบซะแล้วแฮะ 55555
สำหรับเรื่องนี้เป็น#ทีมพี่ป้อง ค่ะ เวลาพี่ป้องปากหมานี่รู้สึกสะใจดีพิลึก
ยิ่งตอนเข้าโหมดจริงจังเวลาด่าน้องนะ หูยย นี่มือชาแทน 55555
ช่วงตอนที่พี่ป้องรักน้องข้างเดียวนี่แบบเป็นอะไรที่น่าสงสารมากกก
เราภาวนาให้พี่ป้องเลิกชอบมันซะไอ้เด็กงี่เง่า 5555 ไม่ก็ไปซบอกอ้น ซึ่งเราก็ฝืนใจเหมือนกันเพราะอ้นมันตุ้งติ้งไป
แต่ก็นั่นแหละสุดท้ายลงเอยกันด้วยดีก็ดีแล้วค่ะ ถึงจะรวดเร็วไปหน่อย
แต่คิดว่าคงเป็นเพราะที่พี่ป้องโดนยิงด้วยมั้งก็เลยทำให้ตัดสินใจเร็วขนาดนี้
ยังไงจะรออ่านต่อนะค๊า
ป.ล.บางทีก็แอบจิ้นพี่ป้องกับพี่ตั้มอยู่บ่อยๆด้วยแหละ มัน bromance ดี :o8:
-
ไม่รู้จะสงสารพี่ป้องดีรึเปล่าในโรงพยาบาลเลยทีเดียววว 5555555555555555555
แว้กกตอนหน้าจะจบแล้ววววววว :hao5:
-
พี่ตั้มติดน้อง...ชอบพี่แบบนี้อ่า
หื่นทั้งคู่ไปอี๊กกก :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตามอ่านจนทัน อิอิ
ฉันรักแม่นางอ้น ถึงแม้ตอนแรกๆ ฉันจะหมั่นไส้นางๆพอกะแม่นางเติ้ลเลย 5555555555 แต่การที่นางไม่ยอม เพราะนางรู้ว่าเค้าไม่รัก นี่ฉันแทบยกย่องนางกับความเป็น กุลเกย์ ที่ดี #หมอบกราบงามๆสามที ลูกเจี้ยบและหัวโปกทั้งหลายควรใช้เป็นกรณีศึกษา อิอิ
พี่ป้อง ฮีปากหมาแต่ฮีก็แมนมากก อนาคตถ้าฮีทำไม่ดีไว้กะแม่นางเติ้ล ฉันคิดว่า นางคงได้กินลูกตะกั่วจากขุ่นพ่อแน่ๆ 5555
ส่วนแม่นางเติ้ล สั้นๆ คำเดียว "แรด" โรงพยาบาล หล่อนยังไม่เว้นอีกรึ เกิดนางพยาบาลหรือเมียเก่าอิพี่ป้องเปิดมา ไม่อายรึ.. คราวหลังก็ล็อคประตูให้เรียบร้อยด้วยล่ะ อิอิ
ปล. มุกแอบฟัง ละครช่องมากสี ใช่เรื่อง คหถคพภ ใช่ป่ะ 555555555555
#ปูเสื่อรอตอนต่อไปจ้าาาา
-
และแล้วชะนีนางก็ร้องไห้โฮกลับต้นไม้ไปได้
แต่หวังว่าจะไม่กลับมาหาป้องอีกนะ
ไม่งั้นป้องได้ควงเมียตัวจริง? มาเย้ยแน่แบบว่านี่แหละคนที่กูรักและเมียเพียงคนเดียว อะไรประมาณนั้น 555 :hao7:
:hao7:
ชักงง ตกลงใครหื่นกว่า
หื่นทั้งคู่สิคะ :katai2-1:
เติ้ลนี่เป็นมาตั้งแต่แรกแล้ว ที่เพื่อนพี่ป้องห้องข้างๆ เบสท์บ่นว่าเสียงครางดังทุกคืนไงคะ
ก็นะ ฮีถูกเบสท์ปรนเปรอขนาดนั้น ติดอกติดใจไป Yes กับเขาบ่อยๆ ทุกคืน ถุงหมดก็ยังต่อไม่กลัวโรคกันเลย ถ้าเติ้ลไม่หื่นก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วค่ะ
ส่วนพี่ป้องที่ปากบอกเก็บซิงไว้รอรัก เอาเข้าจริงก็หื่นแตก พอรู้จักเพศรสเข้าก็หลงใหลเหมือนกัน (แต่พี่แกก็ #ซักมือ ทุกวันมาตั้งแต่แรกแล้วนะ)
ตอนน้องเติ้ลบอกให้ไปเซเว่นพี่แกถึงได้วิ่งหน้าตั้งขนาดนั้น ไหนจะกับผู้หญิงคนนี้อีก พี่ป้องก็หน้ามืดไม่แพ้กันหรอกค่ะ
ตรงนี้เราก็ต้องการสื่อสารแฝงไว้ให้คนอ่านตีความกันด้วย จะอ่านขำๆ ก็ได้ แต่ถ้าตีความได้มันก็ดี
ผู้ชายยังไงๆ ก็ตัดกันไม่ขาดกับเรื่องตรงหว่างขา ต่อให้ดีแสนดีแค่ไหน ใจแข็งแค่ไหน แต่ทุกคนมีกำแพงที่เป็นจุดอ่อนพร้อมจะทลายลงเมื่อเค้าคิดว่าสิ่งที่ทำมันไม่ใช่เรื่องใหญ่
อย่างป้องนี่ใช้ข้ออ้างว่า "ไม่เห็นเป็นไร ทำกับแฟน" ชัดๆ ถ้าพี่ป้องแน่วแน่แบบพระเอ๊กพระเอกจริงพี่ป้องต้องไม่คิดทำกับคนอื่นแล้ว ต่อให้คบต่อให้อยู่ด้วยก็จะต้องมีระยะห่าง ไม่ใช่ไป Yes เล่นครอบครัวกับเขา เทียบกันแล้วอ้น(ตอนหลังนะ)ใจแข็งกว่ากันเยอะค่ะ
พระเอกของเรานี่ ไม่มีหร๊อก พวกพระเอ๊กพระเอกแสนดี จะยังไงก็ต้องมีสีเทาๆ ล่ะ หึๆ o3
ยินดีกับพี่ป้องด้วยที่ได้หลุดพ้นจากการเกาะของชะนีสักที
อีพี่ป้องนี่ปากดีจริงๆ แต่ตอนนี้เติ้ลดียิ่งกว่าสินะ
อิน้องเอ๊ยความดราม่าเมื่อตอนแอบฟังนี่หายวับไปหมดเมื่อได้จับแมมมอธ. :m20:
จริง. เราว่าคนเราสมัยนี้ลืมคิดอะไรหลายๆอย่างเพียงเพราะความเห็นแก่ตัว ไม่ฉลาดเลยจริงๆ
ดีใจกับอ้นด้วยที่นางยังทรงคุณค่ากุลเกย์ไว้แบบสวยๆ ขอให้นางเจอคนดีที่รักนางจริง เลิกกับป้องก็ไม่เกลียดกัน. :mew1:
ถ้ามีคนถามว่านิยายตัวเองเป็นแนวไหน เรายังไม่รู้จะตอบอะไรเลยค่ะ? แซ่บมั้ย? คนอ่านก็ไม่เคยมีใครชมว่าแซ่บ
ตอนดราม่ามันก็มีนะ แต่ไม่พีค คนไม่มองว่านิยายเราดราม่าเพราะมีมุกมาตัดเสมอๆ บางทีก็เสื่อม บางทีก็หื่น เราใส่อะไรลงไปเอาฮาตัดดราม่าซะงั้น
สงสัยต้องให้คนอ่านจัดประเภทให้แล้วล่ะค่ะ ฮือๆ :hao5:
มันต้องอย่างนี้สิพี่ป้อง ดีมากๆ o13 ผู้หญิงเห็นแก่ตัว รักแต่ตัวเอง ไม่ควรจะมีคู่หรอกหล่อนอยู่เอาเหนียงพันตัวเองไปเถอะ ความรักที่บอกกับป้อง มันไม่ใช่ความรักที่แท้จริง นางแย่กว่าอ้นอีก ขนาดอ้นเป็นตุ๊ดอ้นยังเข้าใจในสิ่งที่ป้องเป็น ไม่บังคับ อยากทำไรก็ทำ และนางก็ไม่ง่ายด้วย รู้ว่าป้องไม่ได้รักก็ไม่ดึงดัน แถมไม่ใช้วิธีมอมเหล้าแล้วเอาผู้ชายกลับไปกินอย่างหล่อนด้วย มีศักดิ์ศรีมากกว่าหล่อนที่เป็นผู้หญิงอีก แต่เรื่องมันไม่ใช่แค่นี้ นางไม่ยอมรับสิ่งที่ป้องเป็น ไม่ยอมรับสังคมของป้อง ยัดเยียดสังคมใหม่ๆให้ ซึ่งเป็นสังคมจอมปลอมคบแค่หน้าตา ฐานะ ไม่เหมือนความสัมพันธ์แบบเสี่ยว ระหว่าง ป้อง กับ ตั้ม ที่มีแต่ให้ใจกัน ป้องยอมทำตามที่นางขอ แต่ป้องไม่เคยขอให้นางเป็นอย่างที่ป้องต้องการเลยสักนิด นางก็ยังเห็นแก่ตัว คนรักกันเขาไม่พูดทวงบุญคุณกันหรอก นางพลาดแล้ว สมน้ำหน้าโดนป้องตอกหน้าซะบ้าง :katai2-1:
ส่วนเติ้ลก็เข้าใจนะว่า รู้สึกผิดเหมือนไปแย่งเขากลับมา อย่าไปคิดมากเลยเติ้ล ถ้าป้องมันไม่รักเติ้ลให้ไปอยู่กับใครมันก็ไม่มีความสุขหรอก จนกว่ามันจะตัดใจได้จริงๆ ตอนนี้พี่ป้องไม่ได้เป็นผัวลับแล้วนะ เป็นลูกเขยออกหน้าออกตาด้วย พ่อเติ้ลนี่น่ารักจริงๆเลย เข้าใจลูก ต่างจากแม่ที่อยู่ในสิ่งแวดล้อมดี แต่ไม่เข้าใจลูกเลย เอาแต่รักหน้าตัวเองมากกว่าจะห่วงลูก นิสัยเหมือนอีเมียพี่ป้องเลยแม่เติ้ล ปล่อยให้อยู่กับหน้าตาไปเถอะคนแบบนี้ ถ้าวันไหนหน้าแหกคงจะทำใจยอมรับยากมาก :m16: เม้นท์มาซะยาว จุดพีคจริงๆ มันคือ มันคือ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: อีน้องเติ้ล พอได้แมมมอธกลับคืนสู่ถ้ำ ก็ขย้ำเลยนะ ใจเย็นๆ มันหลุดจากปากหนูยากแล้ว คราวนี้อย่าปล่อยไปอีกล่ะ ของล้ำค่าเหมาะแก่การกักเก็บ :hao6:
ยังเก็บรายละเอียดเรื่องได้ดีเหมือนเคย ฮ่าๆ เป็นคุณนักอ่านที่ทำให้เราอมยิ้มทุกครั้งที่อ่านคอมเมนท์ เวลาเห็นเม้นของคุณ manutty แล้วรู้สึกมีกำลังใจมากๆ เลยค่ะ ถ้าวันไหนอัพ #ไม่ฟิต? แล้วไม่เห็นเม้นคุณนี่เหงายิ่งกว่าแฟนไม่โทรหาอีก ฮ่าๆ
คุณ manutty คอยเม้นให้กันตลอด เกือบทุกครั้งที่เราอัพนิยาย แล้วเม้นแบบ... คือเรารู้เลยว่าอ่านนิยายเราแบบอินจริงๆ คิดตามด้วย รับสารได้ครบถ้วนเสมอ เวลาแสดงความคิดเห็นก็ฮา เคารพความคิดของคนแต่ง ไม่เม้นโวยวายเอาแต่ใจบังคับคนแต่งให้เขียนในสิ่งที่ตัวเองอยากอ่าน
ตอนที่จะอัพนี้เป็นตอนสุดท้ายแล้ว เราตั้งใจว่าจะไม่เอาภาคพิเศษ #ไม่หึง(มั้ง?) มาลงให้อ่านฟรีตามเว็บเด็ดขาด เราจะเก็บไว้พิเศษสำหรับคนที่ จ่ายเงิน ซื้อ E-Book เท่านั้น
ดังนั้น คุณ manutty ช่วยบอกอีเมลล์คุณให้เราด้วยนะคะ เราจะส่งเมลล์โค้ด E-Book เรื่อง ไม่ฟิต? ให้คุณฟรีๆ ค่ะ ตอบแทนที่คุณเป็นนักอ่านที่น่ารักของเราเสมอมา o13
อ่าน #ไม่ฟิต จบในหนึ่งวัน น้ำแทบไหล :oo1:
เดี๋ยว! น้ำอะไรไหล? o22 น้ำตาใช่มั้ย? หรือน้ำ... :o8:
เอาใจชวยเติ้ลน่ะครับ
อินางน้อยมันสมหวังแล้วค่ะ เหลือแต่ว่าจะจบยังไง ทำให้คนอ่านฟินได้มั้ย ... เกรงว่าจะไม่ได้... เราเขียนอะไรหวานๆ ไม่เป็น :hao5:
โอ้โฮว~ เติ้ลลล~ เติ้ลเด็กเปรตจริงๆ สมฉายามาก พี่ป้องเรียกถูกแล้ว 555+
สรุปพ่อเติ้ลนี่ดุช่ะ? ทำไมเรารู้สึกว่าพ่อเติ้ลตลก
“โถ! พ่อแค่เปรียบเทียบหรอกลูก เติ้ลอย่าโง่สิเอาความฉลาดของพ่อไปบ้าง นี่แม่เค้าเลี้ยงเรายังไงเนี่ย?”
ประโยคนี้คือลั่นแรงมาก 555+ ด่าเติ้ลจิกกัดแม่ด้วย. สุดยอดไปเลยค่ะ!
จริงๆ แล้วพ่อก็คงรักแม่อยู่นะ แต่สันดานแบบผู้ชายเจ้าชู้สมัยก่อน คนรุ่นเก่าๆ ที่หัวแข็ง เมียงอนเรื่องผู้หญิงก็ช่าง คิดว่าไม่เป็นไร มีลูกตั้งสองคน เมียไม่ไปไหนหรอก พอดีเมียไม่เอาทิ้งแกไปจริงๆ พ่อก็เลยได้แต่อยู่แบบเจ้าชู้มี "นางบำเรอ" ไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่เคยยกใครให้ใหญ่ เบื่อก็โละ ตามประสาผู้มีอำนาจ หาผู้หญิงได้ง่ายอยู่แล้ว
พี่ตั้มได้นิสัยนี้มาเต็มๆ แต่เติ้ลถูกแม่เอาไปเลี้ยง
ซึ่งแม่ก็เอาแต่ใจนะ ไม่อดทนด้วย จากสตอรี่ที่ "เวลาแม่ทะเลาะกับพ่อแม่ชอบหอบตั้มกับเติ้ลมาอยู่บ้านยาย ข้างบ้านยายพี่ป้อง" แปลว่าทะเลาะกันแล้วก็ประชดผัวด้วยการหอบลูกกลับบ้านแม่บ่อยๆ จนท้ายสุดทนไม่ไหวหย่ามีผัวใหม่ซะงั้น เจอผู้ชายคนใหม่คงแบบสุภาพ เอาใจนาง เชื่อง คุมได้ มีเกียรติถูกใจทุกอย่างนั่นแหละถึงได้อยู่กันรอด มีน้องคือโปเต้
ถ้าว่ามันดีมั้ย ในส่วนของตัวแม่มันก็คงดี นางมีความสุขกับสามีใหม่คนนี้ที่เลือก แต่ในสตอรี่ของเติ้ล เค้าถูกพรากมาจากพ่อและพี่ชาย แม้จะมีพ่อใหม่ แต่ดันมีน้อง แม่เปลี่ยนไปจากที่เคยโอ๋เอาใจตัวเอง(ลูกคนเล็ก) แม่พยายามบัคบัเติ้ลให้เปลี่ยนไปเป็นพี่ชายที่ดี(ทดแทนที่แม่มองว่าพี่ตั้มไม่ดี ทำไม่ได้) เติ้ลเลยประสบปัญหาครอบครัวมีปมนิดหน่อย
ไอ้ที่นางตะแง๊วๆ เอาแต่ใจให้พี่ตั้มโอ๋อ่ะค่ะ พอเจอเบสท์เอาใจเลยเคลิ้ม จนมาทำกับป้อง เป็นไงล่ะ เจอมนุษย์ปากเสียไม่ยอมเข้าไป ค่อยๆเรียนรู้ผ่านดราม่าผ่านเวลามาจนต่างคนต่างปรับตัว
เอาเข้าจริงเติ้ลน่าสงสารนะ ว้าเหว่น่าดู จนที่เติ้ลเริ่มปลง ประโยคที่พูดว่า "เดี๋ยวนี้ไปดูหนังคนเดียวได้แล้ว" มันสื่อเลยนะคะว่า "ตอนนี้ผมอยู่คนเดียวได้แล้วนะ" คือเติ้ลไม่เรียกร้องความสนใจจากคนอื่นแบบเด็กๆ แล้ว เติ้ลเป็นฝ่ายเดินออกไปหาที่ๆ ตัวเองอยู่/ทำแล้วมีความสุขแทน (เช่นการไปหายายพี่ป้อง) เติ้ลมันรักตัวเองขึ้น โตขึ้น เข้าใจโลกมากขึ้น รู้ว่าพ่อกับพี่รักตัวเองมากก็เลยไม่ทำตัวงี่เง่างอแงให้เค้ามาโอ๋เพื่อได้รับการแสดงความรักจากเขาอีก
เวลาเราเขียนนิยายเราจะวางโครงวางสตอรี่เยอะมากอ่ะค่ะ แต่เราจะไม่ค่อยเขียนอะไร #โชว์ ออกมามาก ไม่ค่อยใส่อะไรลงในนิยายโครมๆ ให้มันดราม่าเรียกความน่าสงสาร เราจะใส่ไว้ค่อนข้างลึก คือคิดตามแล้วมันเป็นไปได้ ต่อยอดได้อะไรแบบนี้มากกว่า
ดีใจสุดๆ เวลามีที่มีคนอ่านจับประเด็นเล็กๆ ที่เราสื่อได้อ่ะ :-[
โรงพยาบาลก็ไม่เว้น
หื่นทั้งคู่,,,
หวังว่าควเคลียร์ลงตัวในเร็ววันนะครับ
ตอนสุดท้ายแล้ว ต้องเคลียร์ค่ะ :hao5:
จริงๆก็ด้อมๆมองๆเรื่องนี้มานานแล้วแหละ ติดใจชื่อเรื่อง
แต่ตอนนั้นเห็นมีแค่ไม่กี่ตอน กลัวค้าง กลับมาอีกทีจะจบซะแล้วแฮะ 55555
สำหรับเรื่องนี้เป็น#ทีมพี่ป้อง ค่ะ เวลาพี่ป้องปากหมานี่รู้สึกสะใจดีพิลึก
ยิ่งตอนเข้าโหมดจริงจังเวลาด่าน้องนะ หูยย นี่มือชาแทน 55555
ช่วงตอนที่พี่ป้องรักน้องข้างเดียวนี่แบบเป็นอะไรที่น่าสงสารมากกก
เราภาวนาให้พี่ป้องเลิกชอบมันซะไอ้เด็กงี่เง่า 5555 ไม่ก็ไปซบอกอ้น ซึ่งเราก็ฝืนใจเหมือนกันเพราะอ้นมันตุ้งติ้งไป
แต่ก็นั่นแหละสุดท้ายลงเอยกันด้วยดีก็ดีแล้วค่ะ ถึงจะรวดเร็วไปหน่อย
แต่คิดว่าคงเป็นเพราะที่พี่ป้องโดนยิงด้วยมั้งก็เลยทำให้ตัดสินใจเร็วขนาดนี้
ยังไงจะรออ่านต่อนะค๊า
ป.ล.บางทีก็แอบจิ้นพี่ป้องกับพี่ตั้มอยู่บ่อยๆด้วยแหละ มัน bromance ดี :o8:
เริ่มลงเดือน 3 จบเอาเดือน 10 :katai4: 7 เดือนแน่ะ... นานแล้วน้า เค้าลงนิยายนานละน้า ฮือๆ ไม่แป๊บน้า :sad4:
ส่วนที่อ้น #สาว ก็เพราะ อ้นเป็นตุ๊ดค่ะ เราไม่ได้เขียนอ้นเป็น เกย์แอ๊บแมน เกย์สาวที่บอกตัวเองว่าเป็นผู้ชายแมนๆ ที่ชอบผู้ชาย เราไม่ได้วางไทป์อ้นเป็นตัวเอกส๊าวสาวแต่ใส่บริบทแมนๆ ให้คนอ่านฟิน
เราเขียนให้อ้นเป็นตุ๊ด บางอารมณ์นางแต่งหญิง นางเป็นตุ๊ดเด็กที่เคยผ่านช่วงแอ๊บแมน ไม่กล้าเปิดตัวต่อสังคม เป็นกระเทยหัวโปกอยากแรดแต่ต้องแอ๊บชาย จนถึงวันนึง เค้าเลือกแล้วว่าเค้าอยากเป็นอะไร อยากใช้ชีวิตแบบไหน และก็ทำตัวแบบนั้น ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้แสดงออกในสิ่งที่เป็น ดังนั้นอ้นเลยตุ้งติ้งค่ะ
ซึ่งการที่เราจงใจเขียนอ้นให้สาวแตกและแรดหน่อยๆ แบบนี้ก็มีสาเหตุนะคะ ไม่ได้สักแต่เขียน "ตุ๊ด" สักคนมารับบทรอง หรือโผล่มาทำอะไรร้ายๆ เฉกเช่น บทกระเทยควายพยายามลวนลามตัวเอกในผับยอดนิยม
จะเห็นจากไทม์ไลน์และคำบอกเล่าจากพี่ป้องในเรื่องว่า สมัยปีหนึ่งอ้นก็ยังปกปิด ไม่แสดงออก พี่ป้องไม่เฉลียวใจเลยด้วยซ้ำว่าอ้นแอบชอบตัวเอง ในเวลานั้นอ้นอาจจะเป็นแค่ผู้ชายเรียบร้อย อาจจะวีนๆ เหวี่ยงๆ ใส่พี่ป้องบ้าง แต่ก็ไม่สาวขนาดนี้ หรืออะไรก็แล้วแต่
จนเกิดเรื่องขึ้น ตามคำบอกเล่าของพี่ป้องคือ อ้นแอบถกกางเกงพี่ป้อง อีกมือมีโทรศัพท์ เตรียมถ่าย "แมมมอธ"
เรื่องตรงนี้เราละไว้ (เผื่อเขียนภาคของอ้น) อ้นอาจจะมีแรงจูงใจบางอย่าง คิดอะไรสักอย่าง แต่เราไม่ได้เล่าไว้ในเรื่อง
พี่ป้องโกรธมาก ยำตีนอ้น เรื่องที่อ้นเป็นอะไรเลยหลุดออกมา (ก็ถ้าเป็นผู้ชายแท้ๆ คงไม่ทำแบบนี้หรอกเนอะ)
ต่อมาอ้นเปิดตัว แกรนโอเพนนิ่งว่าเป็นตุ๊ดอย่างสง่างาม ส่วนพี่ป้อง เพื่อนไม่คบ ไม่มีใครเอาคนอารมณ์ร้ายเข้ากลุ่ม
จนอ้นกลับเข้ามาในชีวิตพี่ป้อง คอยดูแลกัน พี่ป้องรู้จักความรักเพราะเติ้ล มองเห็นว่าใครที่อยู่ข้างหลังตัวเองมาตลอด พี่ป้องเลยเก็ทว่าอ้นคิดอะไรกับตัวเอง
พอป้องเจ็บจากเติ้ลก็ประชดหันไปหาอ้น แต่คงอารมณ์แบบเพื่อนสนิทที่ลองคบกัน มันเข้ากันได้แต่มันไม่ใช่ มันเลยจบกันแบบ "พอดีกว่า"
ตรงนี้น่าสงสารอ้นเหมือนกันนะที่ต้องเจ็บ เพราะฝ่ายที่รักคืออ้น มันอาจจะเป็นความประทับใจ ผู้ชายที่ปลื้ม หรืออะไรก็แล้วแต่ๆ ก็คือ "รัก" ของนาง
แต่นางก็เลือกจะยอมจบ นางอาจจะบอกตัวเองว่า แค่ช่วงเวลาดีๆ ระยะหนึ่งที่ได้อยู่กับคนที่นางปลื้มอย่างป้องได้นอนซบอ้อมกอดแฟนทุกคืนก็ฟินสำหรับนาง หรืออาจจะรู้แต่แรกแล้วว่ามันต้องจบลงสักวันไรงี้ก็ได้ เลยไม่ยอมเผลอใจกับป้อง
อันนี้คือสตอรี่ของพี่ป้องกับอ้นค่ะ ตัวละครตัวนี้มีเบื้องหลังนะ เราวางคาแรคเตอร์ไว้แกร่งมากเลยค่ะ ถึงจะเป็นตุ๊ดลำไยสาวแตกน่ารำคาญไปบ้าง แต่เรารักอ้นมากเลย ในความเยอะของนางมีมุมน่ารักๆ อยู่เยอะนะคะ
:กอด1:
ไม่รู้จะสงสารพี่ป้องดีรึเปล่าในโรงพยาบาลเลยทีเดียววว 5555555555555555555
แว้กกตอนหน้าจะจบแล้ววววววว :hao5:
นิยายทุกเรื่องต้องมีตอนจบ ถ้าไม่ยอมเขียนตอนจบเค้าเรียกว่ายืด ยืดแล้วยืดอีกบางทีมันน่าเบื่อ ยิ่งใส่แต่ฉากงอนกันไปเข้าใจผิดกันมา จบลงด้วยการขึ้นเตียง อา... มันแสดงถึงความครีเอทของคนเขียนได้เป็นอย่างดี
เราไม่อยากถูกนักอ่านนินทาว่า "เนื้อเรื่องไม่มีอะไรเลยมีแต่ง้อกันไปมาวนซ้ำๆ ลูปเดิม" แบบนั้นหรอกค่ะ
ตอนเขียน #ดราม่าควีนฯ นี่ก็โดนคนก็ด่าว่ายืดแล้วนะ เจ็บมากเบย :hao5: ตอนนี้เลยพยายามๆ หาเหตุการณ์ต่างๆ มาเขียนไม่ให้ซ้ำไปมา
พี่ตั้มติดน้อง...ชอบพี่แบบนี้อ่า
หื่นทั้งคู่ไปอี๊กกก :katai4: :katai4: :katai4:
เราขอมอบป้าย #แฟนคลับพี่ตั้มดีเด่น ให้คุณเลย o13
ตามอ่านจนทัน อิอิ
ฉันรักแม่นางอ้น ถึงแม้ตอนแรกๆ ฉันจะหมั่นไส้นางๆพอกะแม่นางเติ้ลเลย 5555555555 แต่การที่นางไม่ยอม เพราะนางรู้ว่าเค้าไม่รัก นี่ฉันแทบยกย่องนางกับความเป็น กุลเกย์ ที่ดี #หมอบกราบงามๆสามที ลูกเจี้ยบและหัวโปกทั้งหลายควรใช้เป็นกรณีศึกษา อิอิ
พี่ป้อง ฮีปากหมาแต่ฮีก็แมนมากก อนาคตถ้าฮีทำไม่ดีไว้กะแม่นางเติ้ล ฉันคิดว่า นางคงได้กินลูกตะกั่วจากขุ่นพ่อแน่ๆ 5555
ส่วนแม่นางเติ้ล สั้นๆ คำเดียว "แรด" โรงพยาบาล หล่อนยังไม่เว้นอีกรึ เกิดนางพยาบาลหรือเมียเก่าอิพี่ป้องเปิดมา ไม่อายรึ.. คราวหลังก็ล็อคประตูให้เรียบร้อยด้วยล่ะ อิอิ
ปล. มุกแอบฟัง ละครช่องมากสี ใช่เรื่อง คหถคพภ ใช่ป่ะ 555555555555
#ปูเสื่อรอตอนต่อไปจ้าาาา
วิเคราะห์จากสำนวน & รูปโปลไฟล์ ... ทำไมรู้สึกนึกถึงบางล็อกอินในพันทิป.... :impress2:
พี่กิ๊กสุวัจนีนี่เป็นอะไรที่สุดๆ มากๆ ในเรื่องรูป .gif :z2:
เรื่องขุ่นพ่อผู้มีอิทธิพลนี่ต้องแอบเม้าว่าในตอนพิเศษ #ไม่หึง นี่สุดๆ ค่ะ คนอ่านเค้าก็ฮากันนะ ขุ่นพ่อกับขุ่นพี่ดีงาม
อินางน้อยมันก็แรดจริงๆ นั่นแหละค่ะ คิดตั้งนานว่าต้องสร้าง "เด็กเปรต" ปากดีแบบไหนถึงจะบ้าจนถามคนอื่นว่า "ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?" ได้ ออกมาเป็นอิเติ้ลเนี่ยแหละค่ะ เด็กเปรต เกย์รับ แรด ขี้งอน ง๊องแง๊ง แต่สาวแตกน้อยกว่า "ต้นน้ำ" แน่นอน ไม่แน่ว่าสาเหตุที่เติ้ลเป็นเกย์อาจจะเพราะเสพติดการได้รับความอบอุ่นจาก "พี่ชาย" โหยหาความรักของ "พ่อ" ก็ได้ (ตอนเด็กๆ พ่อมีเมียน้อยทะเลาะกับแม่บ่อยๆ ต่อมาถูกแม่เอาไปเลี้ยงแยกจากพ่อและพี่ชาย) ยิ่งเจอเบสท์ปรนเปรอให้จนฟินก็เลยเปิดสวิตช์ตัวเอง
ป.ล. เรื่อง คหถคพภ นี่เรานึกถึง "พูดคนเดียว" มากกว่านะคะ ฮ่าๆ โธ่ๆ พ่อทอง!
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะค้า มีกำลังใจมากเลย ได้ยินคนอ่านบอกว่ารักอ้น อิๆ :mew1:
เอ้า! ขายของรอบสุดท้าย ปิดฉากนิยาย
(https://scontent.fbkk2-1.fna.fbcdn.net/hphotos-xtp1/t31.0-8/12087093_493826497452864_4637582050954970552_o.jpg)
\|∵|/『"ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?"』\|∵|/
มี E-BOOK จำหน่ายแล้วที่ MEB (https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzYyOTA3IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjkyMTIiO30) และ OOKBEE (http://www.ookbee.com/shop/BookInfo?pid=4520d893-fd08-442d-a2d6-41871c9b389a&affiliateCode=74ec5aee613348ad973ce309dcde5bde) จ้า! จิ้มลิงค์ได้เลย
อีกตอนเดียวก็จะจบแล้วน้า มาร่วมฟินไปกับบทสรุปของเด็กเปรตปากดีกับพี่ป้องปากเสียกันเถอะ!
ขอบพระคุณทุกกำลังใจ ทุกคอมเมนท์ ทุกคนที่อยู่กันมาจนจบ คนที่พึ่งมาใหม่ก็ด้วย ดีใจมากๆ ที่คุณนึกอยากอ่านนิยายชื่อแปลกๆ เรื่องนี้
(แอบนึกถึงที่ถูกคนในเด็กดีด่ามาแฮะ เค้าบอกว่า "ชื่อเรื่องต่ำๆ แสดงถึงจิตใจต่ำทรามของคนแต่งที่คิดชื่อออกมาได้ต่ำ" เหอๆ)
ไม่รู้ว่ามันจะ #หื่น สะใจคนอ่านที่คลิกตามชื่อเรื่องเข้ามาหรือไม่?
มันจะ #ดราม่า ถูกใจคอดราม่าสมกะที่เราพยายามเขียนรึเปล่า?
แต่เราตั้งใจใส่ความ #เสื่อม ลงไปจริงๆ ฮาแบบเสื่อมๆ เหวอนิดๆ หื่นหน่อยๆ ดราม่าบีบหัวใจเล็กน้อย ผสมรวมกัน
ไม่รู้ว่ามันจะนัวถูกใจคนอ่านมั้ย ถ้าชอบใจ ขอกำลังใจให้กันบ้างน้า?
ไม่ขออะไรมาก ไม่บังคับให้ซื้อนิยายเขาหรอก ขอแค่ถ้ามันสนุกถูกใจพวกคุณ ถ้าหากมีโอกาส ช่วยแนะนำนิยายเรื่องนี้ให้คนอื่นรู้จักที บอกเขาว่ามันสนุกยังไงก็พอ เราเชื่อว่ามีอีกหลายคนตัดสินนิยายเรื่องนี้จากชื่อเรื่อง มันก็คล้ายๆ กับที่คนอ่านเม้นๆ กันด่าอ้นตอนออกมาบทแรกๆ นั่นแหละ แต่จะดูคนมันต้องดูนานๆ เหมือนกับเติ้ลและป้องที่ต้องใช้ระยะเวลาพิสูจน์หัวใจตัวเอง
นิยายก็ต้องอ่านจนจบแหละถึงจะรู้ว่าดีหรือไม่ดี ถ้าอ่านไปได้ไม่กี่ตอนแล้ววางคุณควรใช้คำว่า "ไม่ชอบ/ไม่ถูกจริต" แต่อย่าไปติเค้าว่า "ไม่ดี" เพราะนั่นอาจจะยังไม่ใช่ทั้งหมดของเค้า ยิ่งการตัดสินจากภายนอกอันฉาบฉวยเนี่ย คุณจะไม่มีทางรู้เลยว่าเขาไร้ปัญญาจริงๆ หรือจงใจทำไปเพราะอะไร การให้โอกาสและการเข้าไปทำความรู้จักเป็นเรื่องสำคัญสำหรับความสัมพันธ์นะ!
แต่เราไม่เสียใจหรอก ตั้งใจตั้งชื่อนิยายให้เป็นกระแสจริงๆ (แต่เราก็แนบวงเล็บตลอดนะว่าดราม่า เหอๆ)
ถามหน่อย ถ้าเราไม่ตั้งชื่อ "ส่อ" เพื่อเรียกคนอ่านหน้าใหม่แบบนี้เราจะได้โอกาสรู้จักเพื่อนนักอ่านหน้าใหม่ๆ ที่ไม่ได้ตามกันมาจาก #พี่ชัชน้องต้น และ #พี่เทพน้องดาว มั้ย? มีเพื่อนๆ หลายคนที่ชอบสไตล์ของเราจากเรื่องนี้ไปหาเรื่องเก่าๆ มาอ่าน เราโคตรปลื้มเลยค่ะ มันอาจจะใช้วิธีการงี่เง่าเหมือนดาราสร้างข่าวฉาว แต่ชื่อเรื่องฉาวๆ ของเราไม่เคยโกหกคนอ่านเลยสักตอนนะ ฮ่าๆ
ขอบคุณทุกคนที่ผ่านมาอ่านค่ะ ขอบคุณทุกคนที่คอมเม้น และแอบหวังว่าจะได้เห็นคอมเม้นจากนักอ่านหลายๆ คนที่ติดตามกันมาจนจบ โดยเฉพาะคนที่ไม่เคยมีโอกาสพูดคุยกันมาก่อน เราปลื้มนะ อัพทีไรยอดอ่านเพิ่มตอนละเป็นพัน คนเม้นไม่ถึง 10 มาสุด 20 อ่ะ ขาดตัว! #เหงาสัดๆค่ะ
:hao5:
บ๊ายบายนะคะ มีอะไรเจอกันในเพจ https://www.facebook.com/AZI824 (https://www.facebook.com/AZI824)
-
เรื่องราวของผมกับคนพิเศษควรจะจบลงอย่างมีความสุข แต่ว่า บางทีผมอาจจะทำบาปไว้เยอะไปหน่อย ผมเลยยังต้องชดใช้กรรมอีกนิด แต่ผมตั้งใจแล้วนะว่าหลังจากนี้ผมจะทำตัวดีๆ ไม่เอาแต่ใจให้พี่ป้องรำคาญ เพราะพ่อผมบอกว่าถึงผมจะเป็นเกย์แต่คนเค้ารู้กันทั่วแล้วว่าผมเสร็จพี่ป้อง
งานนี้ถ้าโดนทิ้งขึ้นมาอีกละก็อายทั่วทั้งอำเภอ! ผมกลัวพ่อจะเอาลูกปืนมาล้างอายให้ผมอ่ะ!
ตอนแรกผมก็กลับกรุงเทพมาฝึกงานคอยพี่ป้องดีๆ นี่แหละ ก็โทรคุยไปหาพี่ป้องบ้าง ผมคาใจเรื่องสถานะตัวเองสุดๆ แต่พี่ป้องดันบอกว่าให้ค่อยเป็นค่อยไป ถึงเวลาเมื่อไหร่จะบอกเอง ผมเลยรู้สึกเหมือนพี่ป้องเลิกกับทางนั้นไม่เรียบร้อยเลยอ่ะ ผมกลัวพี่ป้องจะใจอ่อนชะมัด!
ผมเลยเปลี่ยนเป้าหมายโทรหาพี่ตั้มแทน แต่พี่ตั้มก็บอกผมว่าไม่ต้องคิดมากเพราะผู้หญิงคนนั้นเค้ากลับกรุงเทพแล้ว เหลือแต่พี่ป้องที่ยังรักษาตัวอยู่ที่นั่น แต่เหมือนพี่ชายผมยุ่งๆ ยังไงก็ไม่รู้ ได้ข่าวอีกทีกลายเป็นว่าพี่ตั้มกำลังตามเก็บแก๊งที่บุกมายิงพี่ป้อง ความจริงมือปืนน่ะโดนจับแล้วนะ แต่ยังเป็นเยาวชนเลยรอดไป ก็โดนส่งเข้าสถานพินิจ แต่พี่ตั้มไม่สะใจเลยไล่อาละวาดคนที่เหลือ พ่อผมประกาศลั่นว่าจะทำให้พวกที่ก่อเรื่องอยู่จังหวัดนี้ไม่ได้กันทั้งครอบครัว อย่างโหด! งานนี้เจ้าหน้าที่บ้านเมืองยอมเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ปล่อยให้พ่อผมกับพี่ตั้มลากพวกเด็กเหลือขอมาข่มขู่เรียงตัวเลยอ่ะ พี่ตั้มก็เลยกลัวผมโกรธไม่ค่อยกล้าคุยกับผมเพราะเคยสัญญาไว้แล้วว่าจะไม่ใช้ศาลเถื่อนแบบนี้อีก
พ่อผมนี่ใหญ่คับจังหวัดจริงๆ พ่อกับพี่ตั้มเล่นใช้อำนาจมืดจนออกสื่อแบบนี้แล้วผมอายคนเค้าอ่ะ นามสกุลผมเอย ชื่อพี่ตั้มเอย โดนแชร์กระหน่ำบนโซเชียลปิดข่าวไม่ไหวเลย บางทีก็มีคลิปไล่ยิงหลุดมา ถูกพี่ในที่ฝึกงานล้อด้วย ให้ตายเถอะผมอยากให้พ่อกับพี่ตั้มเลิกใช้อิทธิพลเถื่อนแบบนี้จริงๆ นะ
ผมฝึกงานด้วยความเซ็งกับปัญหายุ่งเหยิงที่บ้าน แถมยังคิดมากเรื่องที่พี่ป้องหายไป เค้าไม่โทรมาหาผมเลยอ่ะ พอผมโทรไปหาก็ไม่ค่อยรับ รับทีไรก็บอกว่ายุ่ง ผมเซ็งจนไม่รู้จะเซ็งยังไงแล้ว พอผ่านไปเดือนกว่าๆ เลยเริ่มทำใจได้ พี่ป้องพูดคำไหนคำไหน เค้าบอกให้รอผมก็จะรอ!
แต่แล้ววันนึงตอนที่ผมกำลังจะกลับจากที่ฝึกงานพี่ป้องก็โทรมา พี่ป้องถามว่าผมอยู่ไหนแล้วก็มารับผม พี่ป้องบอกให้ผมมารอหน้าตึกแล้ววนรถเข้ามารับผม อัลติสแต่งรอบคันอย่างสวย! โดนอ่ะ! รถพี่ป้องเหรอวะ? โคตรทึ่งเลยพี่ป้องมีรถขับด้วย!
“เอามาจากไหนอ่ะ เอาเงินที่ได้จากขายที่ไปซื้อเหรอ?”
“ไม่ใช่ของกู มีคนเค้าฝากมาให้มึง”
อ่า... ผมงงแฮะ
“พ่อมึงเค้าฝากให้กูเอารถมาให้มึงใช้ พี่มึงเลยจับยัดออฟชั่นให้เรียบร้อย”
“พูดจริงดิพี่? ของผมเหรอ? จริงอ่ะ?”
คันนี้ของผมจริงๆ อ่ะ? ดีใจจนพูดไม่ออกเลย อึ้ง!
“เออ! กูต้องลำบากขับรถจากอุบลเอามาให้มึงเนี่ย เหนื่อยสัส!”
โคตรดีใจเลยอ่ะ หอเดิมกับที่ทำงานไกลกันมาก ผมโคตรเหนื่อยเลย ต้องนั่งรถไฟฟ้าแล้วต่อรถตู้อีก ต่อไปนี้มีรถคงสบายขึ้นแล้ว ฮ่าๆ
“อย่าเอาแต่ยิ้ม ที่พี่มึงสั่งให้เก็บของอ่ะ จัดการยัง?”
“เก็บของ?”
เมื่อสองวันก่อนอยู่ๆ พี่ตั้มก็โทรมาบอกให้ผมเก็บของ งงดิ แต่ผมก็เก็บนะ ถึงจะยังไม่หมดแต่ก็ค่อนข้างเรียบร้อยล่ะ
“อ้าวพี่มึงไม่ได้บอกเหรอว่าให้ย้ายไปอยู่คอนโดกู พ่อมึงให้รถแต่ไม่ได้ให้ค่าน้ำมันเพิ่ม มึงได้ตังค์เท่าเดิม พี่มึงเลยให้ไปอาศัยกูอยู่ฟรี แลกกับทำงานบ้านให้กู”
“เดี๋ยวดิ! ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลยอ่ะ!”
ให้ผมไปอยู่กับพี่ป้องเนี่ยนะ! ถึงจะได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแต่แบบนี้มันเหมือนหอบเสื้อผ้าไปอยู่บ้านแฟนเลยอ่ะ! แล้วแฟนเก่าพี่ป้องล่ะ? เค้าอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอวะ!?
“เดี๋ยวไรล่ะ กูกับพี่มึงตกลงกันเรียบร้อยละ กูเลิกกับแฟนแล้ว ไม่มีคนทำความสะอาดห้องว่ะ”
ง่ะ ฟังแล้วช้ำว่ะ!
“เห็นผมเป็นคนทำความสะอาดเหรอ?”
“เออน่ะ เมียกับคนใช้ก็เหมือนกันแหละ กลางวันก็ทำงานบ้านให้กูกลางคืนทำงานบนเตียง กูให้มึงเหมาหมดไม่ต้องเลือก”
เล่นมุกหน้าตาเฉยอีกแล้วนะพี่ป้อง เขินอ่ะ! อย่ามาเรียกน้องว่าเมียดิ น้องเขิน!
“ใครเค้าจะเอาด้วย ผมยังไม่ได้ตกลงจะเป็นเมียให้เลยนะ พี่ต้องพิสูจน์ก่อนดิว่าพี่รักผมมากแค่ไหน”
ก็แบบ ผมอยากให้พี่ป้องหวานกับผมบ้างอ่ะ อุตส่าห์รักกันแล้วทั้งทีจะหวานกับน้องบ้างไม่ได้รึไง
แล้วเรื่องอยู่ด้วยกันนี่อีก คบกันเป็นแฟนหรือแชร์ห้องกันมันก็เรื่องนึง แต่ทุกคนสนับสนุนผมให้ไปเกาะพี่ป้องแบบนี้มันเหมือนผมกับพี่ป้องแต่งงานกันจริงๆ เลยนี่นา พ่อกับพี่ตั้มก็ดันเห็นดีซะได้ เขินอ่ะ!
“ยังต้องพิสูจน์อะไรอีก แล้วที่กูโดดรับกระสุนแทนพี่มึงอ่ะ สัส! ทางนี้รถติดว่ะ”
“อ่า... นั่นมันเกี่ยวกันมั้ย”
ผมอึ้งเลยนะที่พี่ป้องตอบแบบนี้ พี่ป้องตายแทนพี่ตั้มแล้วมันหวานกับผมตรงไหนเนี่ย! โธ่! จะหวานกับน้องบ้างก็ไม่ได้!
“คิดมากน่ะ ยังไงกูก็รักมึงไม่เปลี่ยนใจไปไหนหรอก กูจะพยายามเปลี่ยนตัวเองให้ใจเย็นขึ้นละกัน มึงก็เลิกง๊องแง๊งด้วยอ่ะ จะได้ไม่ต้องทะเลาะกันบ่อยๆ โอเคป่ะ?”
พี่ป้องพูดเหมือนกวนตีน แต่พอผมพิจารณาดีๆ แล้วผมกลับอุ่นไปทั้งใจเลย ความอบอุ่นของพี่ป้องนี่ต้องตั้งใจเพ่งเลยอ่ะ!
“พี่ไม่อยากเลิกกับผมเหรอ? รักน้องใช่ป่ะ ฮ่าๆ”
“เออดิ! ขืนกูทิ้งมึงคราวนี้หัวกูเป็นรูแน่ เค้ารู้กันทั้งจังหวัดแล้วว่ากูอ่ะเขยพ่อมึง”
“เฮ้ย! ไหงงั้นอ่ะ?!”
คนกำลังจะฟิน อึ้งเลย! มันเกิดอะไรขึ้นอีกอ่ะ?
“ก็พอกูออกจากโรงพยาบาลแล้วพ่อมึงก็ให้กูไปพักต่อที่บ้านไง แถมเอากูไปตระเวนเก็บดอกบอกใครต่อใครว่ากูเป็นเขย ได้กับลูกชายคนเล็ก ลากไปกินข้าวกับผู้ใหญ่ทั้ง สน. อบต. ยันผู้ว่า! นี่ถ้ากูเรียนรัฐศาสตร์หรือนิติคงได้ดันกูเป็น อบต. พ่อมึงกำลังพยายามเลิกธุรกิจผิดกฎหมายนะเติ้ล เค้ากับพี่ห่วงมึง ตอนนี้เค้าเลิกทำบ่อนไปละ หันไปเป็นนายหน้าซื้อขายที่ดินแทน”
“จริงดิ?”
“จริง อำนาจคนเรามันไม่อยู่ค้ำฟ้าหรอก ตอนนี้กูก็เหมือนคนในครอบครัวของมึง พ่อมึงคงกะว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเค้ามึงก็ยังมีกูคอยดูแล ยัดขวัญถุงใส่บัญชีกูมาเพียบ! แถมยังบอกว่าไหนๆ กูก็ทำงานละ ควรจะหาเลี้ยงมึงเป็นเรื่องเป็นราว เค้าถีบมึงมาอยู่กับกูแล้วก็ประหยัดๆ หน่อยอ่ะ”
ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้วะ!
“เกิดอะไรขึ้นกับพ่อเหรอพี่ป้อง! มีอะไรไม่ดีเหรอ?”
“ก็ไม่เชิงไม่ดีหรอก แต่เค้าเริ่มล้างมือแล้วไง เค้าก็คงกลัวอ่ะ นี่พี่มึงก็ตั้งใจทำร้านใหม่ให้เป็นเรื่องเป็นราวแล้ว แต่เป็นร้านเหล้านะ ลงทุนไปเยอะอยู่ อีกเทอมเดี๋ยวมึงก็จะจบละ อย่าเอาแต่ใจให้มันมากอ่ะ โตได้แล้ว สังคมทำงานไม่เหมือนตอนเรียนนะเว่ยกูบอกไว้ก่อน จะให้กูทำงานเลี้ยงมึงคนเดียวกูก็ไม่ไหวนะ”
“รู้แล้วน่า! ผมก็ไม่ได้จะเกาะพี่ป้องกินซักหน่อย!”
หงุดหงิดอ่ะ! ทำไมต้องมาว่าผมแบบนี้ด้วยวะ พี่ป้องไม่รู้ซะหน่อยว่าสองปีที่ผ่านมาผมเปลี่ยนไปยังไงบ้าง ผมปรับปรุงตัวขึ้นตั้งเยอะขนาดพี่ในที่ฝึกงานยังชมเลยว่าทั้งเก่งทั้งนิสัยดี มีคนมาจีบผมด้วยนะแต่ผมอุตส่าห์ไม่สนใจ
“หึๆ ไอ้เด็กเปรตขี้งอน”
ง่ะ พี่ป้องเค้าเอามือมาขยี้หัวผมอ่ะ ฟินเลยดิ ได้เทคนิคลับมาจากพี่ตั้มแน่ๆ
แต่ผมเป็นห่วงพี่ป้องเหมือนกันแฮะ เกิดเรื่องขึ้นตั้งเยอะ จะกระทบกับงานเค้ารึเปล่าหว่า?
“แล้วพี่ป้องอ่ะ เป็นไงบ้าง แฟนพี่เค้าเป็นหัวหน้าใช่ป่ะ?”
“แฟนเก่า มึงพูดผิดนะไอ้เด็กเปรต ตอนนี้แฟนกูคือมึง!”
มานิ่งๆ แต่ฟินเวอร์! ในที่สุดผมก็ได้เป็นแฟนตัวจริงของพี่ป้องอย่างเป็นทางการ!
“อืม นั่นแหละ เค้าว่าไงมั่งอ่ะ?”
เลิกกันแบบจบไม่สวยแล้วยังต้องไปทำงานร่วมกันในสภาพลูกน้องกับเจ้านาย แค่คิดก็สยองแล้วอ่ะ สงสารพี่ป้อง!
“ก็ไม่ไง กูลาออกจากที่เก่าละ”
“เฮ้ย!”
“กูลางานตั้งนานแถมยังโดนยิงหยุดยาวเป็นเดือน เค้าไม่เอากูไว้หรอก”
“แล้วทีนี้จะทำไงอ่ะ พี่ไม่ตกงานเหรอ?”
“ก็พอดีพี่ที่กูสนิทเค้าออกไปเปิดบริษัทของตัวเอง เค้าชวนกูไปทำงานด้วย กูชอบวาดรูปมากกว่างานโฆษณา เงินอาจจะน้อยหน่อยแต่ถ้าไปได้สวยก็น่าจะทำแล้วมีความสุขกว่า กูเลยไปกับเค้า”
“เพราะผมป่ะ?”
ผมอดรู้สึกผิดไม่ได้จริงๆ อ่ะ
“ไม่เกี่ยวหรอก กูตามมาฝึกงานที่บริษัทนี้ก็เพราะพี่เค้าอยู่แล้ว ตอนแรกกูก็อยู่แผนกพี่เค้าดีๆ แต่พี่แจงแหละดึงกูไปให้เงินเดือนกูซะสูง กูก็ทำได้อยู่หรอกนะแต่ทำแล้วไม่มีความสุขว่ะ ตอนนี้กูขอออกไปทำอะไรที่มีความสุขดีกว่า”
ผมรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุของความยุ่งเหยิงในชีวิตพี่ป้องนิดหน่อยแฮะ อยากให้กำลังใจพี่ป้องชะมัดแต่ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมก็เลยขยับเอาหัวไปพิงแขนพี่ป้อง เค้าว่าการสัมผัสในภาษากายถ่ายทอดความรู้สึกได้ดีกว่าคำพูด
“ไอ้สัสอย่าพิงดิ! กูเข้าเกียร์ไม่ได้เว้ย มึงนี่ก็แปลก รถออโต้เสือกไม่ขับชอบขับเกียร์ธรรมดา ลำบากกูอีก”
“โอเค้ ขากลับผมขับเองก็ได้!”
ฮือๆ ทำไมแฟนผมมันงี่เง่าแบบนี้วะ! น้องจะหวานอ่ะเข้าใจมั้ย ไอ้พี่ป้องบ้า!
เพราะรถติดเลยทำให้เราเดินทางได้ช้ากว่าจะไปถึงหอผมก็ดึก พรุ่งนี้พี่ป้องไม่ต้องทำงาน แต่ผมยังต้องไปฝึกงานตามปกติ ตอนแรกพี่ป้องจะให้ผมขนของขึ้นรถแล้วย้ายมาอยู่ที่คอนโดคืนนั้นเลย แต่ว่าพอดูเวลาแล้วมันจะเหนื่อยเกินไปสำหรับผม เพราะคอนโดพี่ป้องอยู่ไกลกว่าจะขนของขึ้นๆ ลงๆ หออีก ผมเลยชวนพี่ป้องค้างที่นี่ด้วยกัน
บอกความจริงก็ได้ ผมดีใจที่พี่ป้องกลับมาหาผมที่ห้องนี้อีก ผมรอเค้ากลับมาตลอด ผมคิดว่าจะไม่มีวันได้เห็นพี่ป้องมาที่นี่อีกแล้ว แต่วันนี้ในที่สุดความฝันของผมก็เป็นจริง ผมมีความสุขชะมัด!
“นะพี่ป้อง คืนนี้นอนนี่แหละ พรุ่งนี้ผมเข้างานแต่เช้า ไปๆ มาๆ มันเหนื่อยอ่ะ”
“แล้วจะให้กูทำยังไงกับของมึง? ใส่รถไปทีเดียวก็หมดน่ะ ของมึงไม่ได้เยอะ”
“อ่า... ดึกแล้ว ผมเหนื่อย เปลี่ยนที่เดี๋ยวนอนไม่หลับ ยังไงพรุ่งนี้พี่ก็หยุดอยู่แล้วค่อยเอาของไปคอนโดให้ผมเองก็ได้”
“แล้วมึงจะไปคอนโดกูถูกมั้ยไอ้สัส!”
“พี่ก็ไปรับผมไง ตอนเย็นอ่ะ”
“ห๊ะ! นี่กูยังต้องไปรับมึงอีกวันเหรอ?”
บางทีผมก็คิดนะ... ผมรักพี่ป้องเข้าไปได้ยังไงวะ! ทีกับผู้หญิงอ่ะยอมเค้าจัง จะอ่อนข้อยอมน้องหน่อยก็ไม่ได้ ไหนพี่ป้องบอกว่ารักผมยังไงละวะ!
งอนอ่ะงอน! ช่วงที่ผ่านมามีแต่เรื่องดราม่าจนผมลืมไปเลยว่าเนื้อแท้พี่ป้องเป็นคนแบบนี้ หยาบคาย ร้ายกาจ และเป็นตัวของตัวเองสูงเวอร์! เรื่องหวานๆ เอาใจกันไม่มีซะล่ะ อย่าไปหวังซะให้ยาก!
“โอเคๆ คืนนี้กูนอนนี้ก็ได้ พรุ่งนี้กูขนของให้ เดี๋ยวขากลับกูไปรับมึงที่ออฟฟิศ เลิกทำหน้ายุ่งได้แล้ว”
สำเร็จ! พี่ป้องยอมแล้ว!
มันรู้สึกดียังไงก็ไม่รู้ที่ได้พี่ป้องกลับมา พี่ป้องช่วยผมเก็บของที่เหลือแล้วเราก็ลงไปหาอะไรกิน ผมแอบขำที่พี่ป้องยังชอบข้าวหน้าหมูเกาหลีท้ายซอยอยู่ พี่ป้องชวนผมไปนั่งกินข้าวเย็นง่ายๆ ที่ร้านนั้น ห้องแถวเปิดเป็นร้านขายอาหารตามสั่งธรรมดาๆ แต่บรรยากาศกลับฟินเวอร์เพราะคนที่มาด้วยกัน
พี่ป้องเปลี่ยนไปดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ใจเย็นแล้วก็ยอมน้องมากขึ้น หล่อกว่าเดิมเห็นๆ ล่ำขึ้นด้วย โดนอ่ะ! และที่สำคัญเค้ากลายเป็นแฟนผม พี่ป้องของผมนั่งกินข้าวอยู่ตรงหน้าจริงๆ ผมไม่ได้ฝัน ผมได้พี่ป้องคืนมาแล้ว!
ผมมีความสุขจนลืมไปเลยว่าคืนนี้ผมกับพี่ป้องจะต้องนอนด้วยกันสองต่อสองเป็นคืนแรกหลังจากที่เราเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ!
มันก็ตุ้มๆ ต่อมๆ นะ ผมว่าน่าจะมีเสียวอ่ะ! แค่คิดถึงลีลาพี่ป้องครั้งหลังสุดผมก็น้ำลายไหลแล้ว อยากฟินอ่ะ!
ไม่ได้ๆ ผมต้องรีบอาบน้ำทำตัวเองให้สะอาดพร้อมรับศึก เดี๋ยวกลับขึ้นไปบนห้องแล้วรีบอาบน้ำดีกว่า
พี่ป้องชวนผมเดินดูบรรยากาศในซอยนิดหน่อย ท่าทางคิดถึงวันคืนเก่าๆ ผมก็มีความสุขนะ ไม่รู้จะนับว่าอันนี้เป็นเดทแรกได้รึเปล่า แต่ผมลุ้นว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นมากกว่า น้องคิดถึงอ่ะน้องอยากโดน!
-
แต่พอขึ้นมาถึงบนห้องแล้วพี่ป้องกลับไม่พูดพร่ำทำเพลง เค้าตรงไปที่เตียงของผมแล้วพูดว่า
“กูยึดเตียงมึงนะ กูนอนก่อนล่ะ ง่วง”
อ้าวเฮ่ย! แล้วเรื่องฟินๆ ของผมอ่ะ?!
“ทำไมทำงี้อ่ะ!”
“กูไม่อยากนอนเตียงเดิม กูจะนอนตรงนี้อ่ะมีปัญหามั้ย รีบๆ ไปอาบน้ำหอมๆ ละมาให้กูกอดได้ละ”
จะว่าฟินมันก็ฟินอยู่นะแต่มันไม่สุดอ่ะ แค่นอนกอดเองเหรอ? จริงดิ?!
“แล้วพี่ไม่อาบน้ำเหรอ?”
“ขี้เกียจ”
พี่ป้องตอบแล้วหันหน้าหนีผมซะละ เค้านอนตะแคงหลับตาพริ้มเชียว คือ... กินแล้วนอนมันไม่ดีนะพี่ป้อง อย่างน้อยก็ควรจะออกกำลังกายซักยกสองยกให้อาหารมันย่อยหน่อยดิ
“พี่ป้อง?”
ไม่มีเสียงตอบรับจากแฟนที่ผมเรียก...
เฮ้ยไอ้พี่ป้อง! ทำไมทิ้งกันแบบนี้ละวะ หวานไม่ได้หื่นนิดๆ หน่อยๆ ก็ยังดี นี่พี่จะทำตัวเรียบง่ายเกินไปแล้ว!
ช้ำอ่ะ! คืนแรกของการเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการของผมกับพี่ป้อง เหี้ยมาก!
ผมชักจะสิ้นหวังกับนิสัยขี้เกียจของพี่ป้องแล้ว นี่คือผมต้องทนใช่ป่ะ? เอาน่ะผมบอกตัวเองให้ทน ก็พี่ป้องเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วคงเปลี่ยนยาก เฮ้อ!
ผมเลยเข้าห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัวตามปกติ ก็ทำอะไรไปเรื่อย อาบน้ำ ล้างหน้า ขัดผิวนิดหน่อย แล้วก็ทำความสะอาดตัวเอง คิดถึงตอนที่ถูกพี่ป้องด่าชะมัด ผมขนไม่เยอะเท่าพี่ป้องนะแต่ทำไมมีปัญหาเรื่องเหงื่อก็ไม่รู้ ผมเลยชอบโกนขนรักแร้ไม่ให้มันมีกลิ่นเหม็น ว่าแล้วก็โกนซะหน่อยดีกว่า ใช้เวลาให้เต็มที่ วันนี้ไม่ได้แต่พรุ่งนี้อาจจะได้ก็ได้ใครจะไปรู้ เผื่อพอไปถึงคอนโดพี่ป้องปั๊บผมก็ยั่วปุ๊บจะได้จัดกับพี่ป้องได้เลย หึๆ
เล็มขนตูดด้วยดีกว่า ชักยาวละ การเป็นรับที่ดีต้องดูแลสุขอนามัยประตูหลังตัวเองให้สะอาดอยู่เสมอ ผมทำความสะอาดอย่างดีทุกวันแล้วก็คอยเล็มขนตรงนั้นให้สั้นเป็นประจำด้วย จะได้ง่ายต่อการดูแลรักษาความสะอาด มันสะดวกแล้วก็ไม่มีกลิ่นอับ พี่เบสท์เป็นคนสอนให้ผมทำแบบนี้ เค้าบอกว่ามันช่วยให้ไม่มีกลิ่นเวลาที่เค้าเลียก้นให้ แต่จะว่าไปพี่ป้องไม่เคยใช้ปากให้ตรงข้างล่างนั้นเลยอ่า... ไม่เป็นไร ผมพึ่งเอากับพี่ป้องไม่กี่ครั้งเอง เดี๋ยวค่อยๆ บังคับไปก็ได้ แต่ถ้าไม่ยอมก็ช่างเถอะ เรื่องรสนิยมทางเพศมันบังคับกันไม่ได้ แค่ที่เค้ารักผมยอมเอากับผมๆ ก็ดีใจแล้ว ผมต้องทำใจว่าพี่ป้องไม่ใช่เกย์
การที่พี่ป้องมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นด้วยความเต็มใจก็บอกผมแล้วว่าพี่ป้องไม่ใช่เกย์ บางทีเค้าอาจเป็นไบเพราะผมก็ได้ แต่พี่ป้องไม่เคยสนใจผู้ชายคนอื่นนอกจากผม เค้าคงไม่ใช่เกย์เต็มตัว ไม่เหมือนผมที่บางทีก็ใจสั่นกับงวงของคนอื่น
บางทีผมก็คิดนะว่าถ้าผมไม่ได้โดนพี่เบสท์เอาจนติดใจผมจะเป็นเกย์รับแบบนี้มั้ย? แต่ผมถามตัวเองแล้วว่าผมชอบรับ ตอนที่พี่โก้จะขอหมู่ด้วยแล้วให้ผมอยู่ตรงกลางผมไม่อยากทำเพราะผมไม่อยากมีอะไรกับคนอื่น ผมหวงพี่เบสท์ แต่พอคิดไปคิดมา ผมไม่เคยอยากทำพี่เบสท์ซักครั้งเลยอ่ะ พอคิดถึงพี่เบสท์ทีไรผมก็คิดถึงงวงเค้าไม่ได้คิดถึงตูด แต่พี่ป้องเค้ามีความสุขกับการเอา แล้วถ้าเค้าเป็นเกย์เค้าคงไม่เอาผู้หญิงคนนั้นบ่อยๆ หรอก
พี่ป้องก็หื่นเหมือนกันแหละว้า... ไหนบอกไม่รักก็ไม่ทำ ก็เห็นทำตลอดอ่ะ สุดท้ายผู้ชายมันก็แบบเนี๊ยะ!
แต่จะว่าไปผมก็ผู้ชายเหมือนกันนี่หว่าถึงจะเป็นเกย์ก็เหอะ สุดท้ายผู้ชายอย่างเราก็ต้านทานเรื่องเซ็กไม่ได้จริงๆ เฮ้อ!
ผมทำอะไรเพลินไปเรื่อยจนมีเสียงพี่ป้องเรียกนั่นแหละ
“เสร็จยังไอ้เติ้ล กูปวดฉี่ มึงอาบน้ำนานเป็นชาติละ”
ทำไมมันคุ้นๆ วะ!
“เสร็จแล้วพี่ แป็บนึงๆ เดี๋ยวออกไปละ”
ล้างกรรไกรก่อนดีกว่า เมื่อกี้ก็เห็นหลับแท้ๆ มาปวดฉี่อะไรตอนนี้วะ ผมกำลังเล็มเพลินๆ
ผมเก็บของในห้องน้ำแล้วเปิดประตูให้พี่ป้อง แต่เค้าเข้ามาข้างในแล้วก็เอาตัวบังประตูไว้ขวางไม่ให้ผมออก
“พี่ป้อง?”
จะเล่นอะไรของเค้าวะเนี่ย?
“หึๆ เสร็จกูล่ะไอ้เติ้ล”
เจ้ย! พี่ป้องดูดปากผม!
อะไรวะอยู่ๆ ก็มานัวกับน้อง งงนะ แต่มันฟินอ่ะ พี่ป้องเข้ามานัวเนียแบบนี้ผมตั้งตัวไม่ติดเลย เลยตามเลยละกัน
คือฟินมันก็ฟินอ่ะ แต่อย่ากระตุกผ้าเช็ดตัวน้องดิ!
ผมชักรู้สึกแปลกๆ ที่พี่ป้องลูบตัวผมไปมาแถมยังขยี้หัวนมผมอ่ะ ผมจะถือว่ามือมันไปเองตามอารมณ์ก็ได้ แต่ที่ล้วงเข้ามาใต้ผ้าเช็ดตัวผมนี่มันยังไงๆ ละนะ
แน่ะ! มีบีบก้นน้องด้วย!
พี่ป้องแกล้งน้องชายผม! ถัดจากปั่นนมก็ไปปั่นกล้วยผมเหรอพี่!
มันยังไงๆ แล้วนะ พี่ป้องนัวจัดดันผมมาซะหลังชนขอบอ่างล้างหน้าเลย เริ่มเจ็บแล้วอ่ะ เคลียร์กันก่อนดีกว่า ผมอึ้ง!
“ทำอะไรอ่ะพี่?”
“กูจะเอามึงไง”
เอ่อ... นี่ก็ตอบชัดไปนะ น้องเขินนะเว้ย!
พี่ป้องพูดแล้วเริ่มถอดเสื้อผ้าโยนออกไปนอกห้องน้ำ แถมยังกระตุกผ้าเช็ดตัวผมโยนตามไปด้วย ประตูก็ไม่ปิด
แบบว่าจะเอาจริงอ่ะ? ในห้องน้ำเนี่ยนะ? ห้องน้ำหอมันไม่กว้างนะพี่ รึเดี๋ยวนี้ชอบท่ายาก?!
“พูดจริงพูดเล่นอ่ะพี่ ผม...”
“เห็นแมมมอธกูแล้วคิดว่ากูพูดเล่นเหรอ?”
ก็ไม่ใช่เล่นๆ อ่ะทั้งขนาดทั้งความแข็ง พี่ป้องจับมือผมไปวางบนงวงตัวเองแล้วแถมด้วยการบีบก้นผม อึ๋ย! แมมมอธพี่มันชูงวงพร้อมรบสุดๆ เลยอ่ะ แอบไปปั่นมาตั้งแต่ตอนไหนว้า!
“เดี๋ยวดิพี่ ที่เตียงก็มี... เอาแบบเบสิคดีกว่ามั้ย?”
ไม่ใช่อะไรแต่พรุ่งนี้ผมต้องฝ่ารถติดเข้าเมืองไปฝึกงานอ่ะ เดี๋ยวผมจะไม่ไหวเอา นึกสภาพตัวเองตูดระบมบนรถตู้แล้วสะท้าน! พักหลังพี่ป้องซาดิสนี่นา ขืนเจอระดับรุนแรงเข้าไปเดี๋ยวมีคนผิดสังเกต ไอ้คนที่จีบผมมันยิ่งชอบมองตูดผมอยู่ ผมอายเค้า!
“ก็กูจะเอาในห้องน้ำอ่ะ เอาเสร็จแล้วจะได้อาบน้ำด้วยกันต่อเลยไง”
“เดี๋ยวค่อยลุกมาอาบใหม่ก็ได้มั้ง?”
ก็ถ้าเป็นในห้องน้ำนี่ พื้นก็แข็ง ที่ก็แคบ ไม่ยืนก็ต้องคุกเข่า ไม่เอาอ่ะ! ขอน้องไปอ้าขาสบายๆ บนเตียงเถอะ!
“เสียใจ! กูฝันมาตั้งนานละว่าอยากจัดการมึงในนี้ เสือกยั่วกูไว้เยอะนะไอ้สัส! กูไม่พามึงไปเอาที่ระเบียงก็บุญละ มาๆ หันตูดให้กูซะดีๆ”
เง้อ! ทำไมพี่ป้องเล่นบทโหดจับผมหันหลังแล้วกดหัวผมลงให้ผมโก้งโค้งงี้อ่ะ! จะซาดิสเกินไปแล้ว!
“เอ้ยเดี๋ยวดิพี่ป้อง! น้องไม่พร้อม!”
“มึงพร้อมทุกวันแหละกูรู้ ไม่ต้องห่วง กูมีเจล”
เจลหนืดๆ ถูกบีบใส่ตูดผม นี่พี่ป้องเอาจริงเหรอวะ?!
“เดี๋ยวๆ!”
พี่ป้องเอามือมาป้ายๆ สองสามทีแล้วมันก็เกิดขึ้น!
“อื๊อ!”
ใครบอกให้ทิ่มพรวดแบบนี้วะ! ชโลมเจลแล้วไม่ได้แปลว่าไม่เจ็บเว้ย! ฮือๆ ไอ้พี่ป้องบ้า!
“ไอ้พี่ป้องบ้า! บิ๊วผมหน่อยก็ดี อย่าสักแต่เอาดิ ผมไม่ใช่ที่ระบายความใคร่นะ!”
“แบบนี้ป่ะ?”
ทีงี้ก็มือซนเลยนะ แล้วก่อนหน้านี้ไม่บิ๊ว!
อยากขัดขืนอยู่หรอกนะ แต่เข้ามาขนาดนี้แล้ว จะทนยืนให้ซักยกสองยกก็ได้ ไอ้พี่ป้องงี่เง่า!
ผมโดนในห้องน้ำไปยกนึง เสร็จแล้วพี่ป้องก็ชวนผมอาบน้ำ บอกตามตรงผมงอนหน่อยๆ อ่ะ เลยถูสบู่ส่งๆ ให้พี่ป้อง แต่พี่ป้องโคตรกวนตีน! เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หัวเราะเยาะผมตลอดเวลา หงุดหงิดว่ะ!
พออาบน้ำเสร็จก็ได้เวลานอน พี่ป้องยืมกางเกงผมใส่แต่ไม่ใส่เสื้อนอน ส่วนผมก็ใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นนอนตามปกติ ผมงอนนิดหน่อยก็เลยหันหลังให้บ้าง แต่พี่ป้องลากผมไปกอดซะแน่นไม่ยอมให้ผมงอน
อยู่ด้วยกันแบบนี้แล้วเหมือนเมื่อก่อนเลยแฮะ ถึงแม้ว่ามันจะเปลี่ยนไปตรงที่เรามานอนซุกกันอยู่บนเตียงผมก็เหอะ แต่คิดถึงเมื่อก่อนจัง เวลาที่ผมมีปัญหาผมก็ชอบไปซุกพี่ป้องแบบนี้แหละ ตอนนั้นทำไมผมถึงได้มองข้ามพี่ป้องไปน้า ผมมีความสุขจะตายเวลาอยู่กับพี่ป้อง อ้อมแขนของพี่ป้องเป็นที่พักของน้องเสมอ
“เป็นไร งอนกูอีกละ”
“ไม่งอนมั้ง อยู่ๆ มาแกล้งน้อง”
เล่นตัวไปงั้นแหละ เดี๋ยวโดนพี่ป้องด่าว่าง่ายอีก ยังเจ็บอยู่เลยอ่ะ พี่ป้องจะรู้มั้ยว่าผมไม่ได้ง่าย ที่ผมง่ายกับเค้าเพราะผมหลงรักเค้าโดยไม่รู้ตัวต่างหาก
“ฮ่าๆ สะใจกูว่ะ!”
“สะใจอะไรของพี่?”
ผมงงนะ ผมมองหน้าพี่ป้องแต่พี่ป้องกลับยิ้มแล้วเขกหัวผม เฮ้ย!
“แกล้งน้องอีกละ!”
“มึงจำได้ป่ะ มึงเคยปล้ำกูอ่ะ?”
“เฮ่ย! นั่นมัน...”
อายอ่ะ ก็ตอนนั้นผมเมานี่ เขินว่ะ!
ผมไม่อยากถูกบอกเลิกด้วยข้ออ้างห่วยๆ นี่หว่า ไม่รักก็ยังดี เจอคนใหม่ก็ยังพอฟังได้ แต่โดนด่าว่าไม่เอาไหนเรื่องเซ็กหาว่าผมตูดบานนี่มันเสียศักดิ์ศรีเกย์รับอย่างผมมากเลยนะ! คนเราก็ต้องมีช่วงคิดสั้นบ้างแหละ แล้วพี่ป้องก็ชอบใส่แต่บ็อกเซอร์โชว์งวงแล่บออกมาให้ผมใจสั่นบ่อยๆ ทำไม ผมก็เลยเคลิ้มดิ ... เขิน!
“ถ้าจะเอาคืนก็เอาคืนบนเตียงดีๆ ดิว้า ผมไม่ชอบในห้องน้ำ เสียงมันก้อง”
อายอ่ะ! ท่ายืนโดนโยกหนักๆ แล้วฟินมาก ลืมตัวครางลั่นลืมอายเลย เขินจัง!
“อ๋อ เสียงครางมึงอ่ะนะ? ฮ่าๆ”
เขินอ่ะ!
“ความผิดมึงแหละ ชอบยั่วกูดีนัก ทำให้กูต้องหนีไปช่วยตัวเองในห้องน้ำ กูฝันอยากจัดมึงหนักๆ ซักทีในนั้นมาตั้งนานละ”
ผมยั่วพี่ป้องตอนไหนว้า? น้องไม่เคย! นอกจากครั้งที่จงใจอ่อยให้พี่ปล้ำแล้วผมไม่ได้ยั่วจริงๆ นะ พี่ป้องนั่นแหละอ่อยผมก่อน ชอบเอางวงยาวๆ มาล่อให้น้องใจสั่นเองทำไม!
“พี่ป้องแม่งหื่นว่ะ!”
“เออ! บอกก็ได้กูคิดอกุศลกับมึงมาตลอดแหละ”
เขินอ่ะ แต่ดีใจด้วย โอ๊ย! ฟินจุงเบย
“สมใจละดิได้เอาคืนน้อง ไงอ่ะฟินป่ะ?”
ขนาดน้องโดนแก้แค้นยังเผลอฟินตามเลยอ่ะ
“ยังว่ะ ห้องน้ำมันแคบไปอย่างที่มึงว่าจริงๆ ต้องไปลองห้องน้ำที่คอนโดกู มีเรนชาวเวอร์ด้วยอาจจะมันกว่านี้ แบบเอ้าดอร์กลางสายฝนไง”
“ไอ้พี่ป้องบ้า!”
“ฮ่าๆ”
แฟนใครวะหื่นจริง ที่ดีๆ มีไม่ทำ เตียงก็มี ที่โซฟาก็ได้ ติดใจอะไรกับห้องน้ำวะ!
แต่แค่คิดก็ฟินแล้วอ่ะ โอ๊ย! ลำไส้ผมกระตุกเลย อยากโดน!
พี่ป้องมองผมแล้วยิ้ม กวนอ่ะ พี่ป้องชอบรังแกน้อง!
แต่แล้วพี่ป้องก็จูบผมละถามผมแปลกๆ
“เติ้ล รักกูป่ะ?”
“อือ รักดิ”
“กูกะไอ้เบสท์รักใครมากกว่ากัน?”
อย่าชวนดราม่างี้ดิ ทำไมอยู่ๆ คิดมากอีกแล้ววะ!
“อ่า... มันเทียบกันไม่ได้อ่ะ แต่ผมลืมเค้าหมดแล้วจริงๆ พี่ป้องอย่าคิดมากดิ”
ตอนที่ผมรักพี่เบสท์มันทั้งรักทั้งหลงตามประสาเด็ก เทียบไม่ได้กับความรู้สึกที่ผมมีต่อพี่ป้อง พอความรักครั้งนั้นจบลงผมก็ลืมหมดแล้ว ตอนนี้ผมมีแต่พี่ป้องเต็มหัวใจเลยนะ แต่ผมกลัวพี่ป้องถอดใจจากผมชะมัด!
“กูบอกไว้ก่อนนะกูขี้หงุดหงิด ถ้ามึงเป็นแฟนกูแล้วอยู่ๆ ไปมึงเผลอเปรียบเทียบกูกับคนอื่นกูคงรับไม่ได้นะเติ้ล อย่าทำให้กูเสียใจได้ป่ะ กูอาจจะเอาใจมึงไม่เก่งเท่ามันแต่กูจะพยายามเป็นแฟนที่ดีของมึง”
โห! ซึ้งเลยอ่ะ พี่ป้องรักผมมากขนาดนี้แล้วผมจะคิดถึงคนอื่นได้ยังไง พี่ป้องงี่เง่าที่พยายามทำอะไรเพื่อผมตั้งมากมาย รอยแผลเป็นน่าเกลียดบนหน้าอกพี่ป้องย้ำให้ผมสำนึก ชีวิตคนเรามันสั้น ผมควรจะให้ความสำคัญกับผู้ชายที่รักผมหมดใจคนนี้
ผมจ้องตาพี่ป้อง สายตาของพี่ป้องมีความรักล้นออกมาจนผมสัมผัสได้ พอผมใช้ใจมองแล้วผมถึงได้รู้ว่าความหวานของพี่ป้องอยู่ที่การกระทำแบบไม่ค่อยโชว์ออฟนี่แหละ เมื่อก่อนผมไม่น่าโง่เลยอ่ะ!
“ถ้าน้องทำอะไรผิดน้องขอโทษ แต่น้องจะพยายามเป็นแฟนที่ดีเหมือนกันนะ รับรองจะทำตัวดีๆ ไม่ทำให้พี่ป้องเสียใจเด็ดขาด ถ้าน้องทำอะไรไม่ดีก็เตือนน้องนะ แต่อย่าดุได้มั้ยอ่ะน้องกลัว”
“เออ กูรู้ละ”
พี่ป้องยิ้มแล้วหอมแก้มผม! เหลือเชื่อ อึ้งอ่ะ!
ปกติมีแต่พี่ตั้มที่หอมแก้มผม แต่ไหงอยู่ๆ พี่ป้องมาหอมแก้มผมอ่ะ อารมณ์ไหนวะเนี่ย!?
“กูสงสัยมานานละว่าทำไมพี่มึงชอบหอมแก้มมึงจัง ตอนนี้กูรู้ละ แก้มมึงก็นุ่มอยู่นะแต่เวลามึงหน้าแดงแล้วน่ารักกว่า”
ง่ะ เขิน!
“มีความสุขว่ะ ในที่สุดฝันของกูก็เป็นจริง ได้มึงทำเมีย”
ผมฟินกว่าพี่อีก ขอบอก เคลิ้มสุดๆ อ่ะ อ้อมกอดของพี่ป้อง
คือมันเขินอ่ะ เลยขอซุกแผงอกแฟนดีกว่า ขืนจ้องตากันมากๆ เดี๋ยวมีได้เสียกันอีกยก!
“ขอบคุณที่รักกูนะเติ้ล”
“ผมก็ขอบคุณที่พี่ป้องเลือกผม”
“ฝันดีนะไอ้เด็กเปรต”
พี่ป้องเรียกผมว่าไอ้เด็กเปรตอีกแล้ว แต่ช่างดิ มันก็คงเหมือนกับที่พี่ตั้มเรียกผมว่าตัวเล็กละมั้ง
“อือ ฝันดีเหมือนกันนะไอ้พี่ป้องของน้อง”
คืนนี้ผมโคตรมีความสุขเลยอ่ะ ฟินจนบรรยายไม่ถูกแล้ว
ในที่สุด ความรักก็ผมกับพี่ป้องก็บรรจบกันซะที
พี่ป้องไม่ใช่แค่คนสำคัญอีกแล้ว เค้าเป็นคนพิเศษที่สำคัญต่อผมมาก เพราะพี่ป้องเป็นทั้งแฟน เปรียบเสมือนพี่ชาย เป็นเหมือนคนในครอบครัวของผม เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิต!
มีความสุขจัง นี่แหละ ความรักครั้งสุดท้ายของผม คนพิเศษที่จะอยู่เคียงกันข้างตลอดไป
ผมจะรักพี่ป้องตราบนานเท่านาน
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏END﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
ที่พี่ป้องหายไปนางอาจจะแกล้งฝึกความอดทนน้อง เหอๆ เติ้ลก็เชื่องขึ้นเยอะเลยเนอะ งี้แหละ อานุภาพแห่งรัก :impress2:
พี่ป้องกับเติ้ลห่างกันไปนาน แต่พอกลับมารียูเนียนแล้วสันดานเดิมพี่แกออก แต่ไม่ได้หรอกนะพี่ป้อง ตอนนี้เติ้ลมันกลายเป็น "กวางน้อย" อย่างเป็นทางการของพี่ไปแล้ว! ดูแลกวางน้อยดีๆ อย่าให้มันงอนนะพี่ เดี๋ยวเป็นเรื่องใหญ่ละพ่อกวางกะพี่กวางจะมากระทืบพี่ ฮ่าๆ (ติดตามอ่านภาคพิเศษของพ่อบ้านใจกล้านามปกป้องได้ในตอนพิเศษ #ไม่หึง นะค้า แต่ซื้อเอาในเว็บนะ มีขายแบบอีบุ๊ก)
ส่วนอีน้องเติ้ล ตอนรักนี่อะไรๆ ก็ดี๊ดีเนอะ อีพี่ทำถูกใจทำดีทุกอย่าง ชมเปาะเชียว ทั้งๆ ที่อิพี่ป้องมันก็ยอมน้องมาตั้งแต่แรกนะ แค่ปากหมามากกว่านี้ ห้วนมากกว่านี้ และไม่โอ๋เอาใจกันตรงๆ ขนาดนี้ แต่ก็นี่แหละ เติ้ล เด็กเปรตเติ้ลที่ยังคงความเป็นเติ้ลอยู่แต่ทำตัวน่ารักขึ้น(?)นิดนึง
เราหวังว่าจะถูกใจกับตอนจบกันน้า ส่วนตอนพิเศษ ซื้ออ่านเอานะจ้ะ (ยังคงพยายาม #ฮาร์ดเซลล์) :z3:
เราเขียนอะไรหวานๆ ไม่เก่ง คาแรคเตอร์มันไม่เหมาะด้วยล่ะ จะเอาคนปากหวานต้อง "พี่ชัช" จะเอาพวกคมในฝัก ตามเสต็ปเมะเจ้าเล่ห์ก็ต้อง "พี่ตา" อิพี่ป้องเป็นเมะขวางโลก ไม่ถึงกับเถื่อนแต่มันอินดี้ มันเลยออกมาแบบนี้ ขนบธรรมเนียนนิยายไทยละครไทยมีที่ไหน! พระเอกเปิดอกกันแบบแมนๆ พูดตรงๆ ปกติพระเอกแม่งต้องโง่และอมพะนำไม่ใช่แนวระเบิดความรู้สึกใส่กันแบบนี้!
แต่เค้าอยากให้ทุกคนสัมผัสได้ เค้าเลยชอบเขียนคนธรรมดาๆ ฮ่าๆ พี่ป้องมีความธรรมดาอยู่เยอะพอสมควรนะ แม้เราจะปรับเรื่องนี้ให้มันดูนิยายๆ ขึ้นจากเรื่องดราม่า ฉากปิดท้ายมันเลยเป็นอะไรที่ธรรมดาๆ แต่เราเชื่อว่าคนมีแฟนทุกคนต้องเคยมีโมเม้นแบบนี้อ่ะ รอให้แฟนทำอะไรซักอย่างแต่มันไม่รู้ตัว! แอบคาดหวังกะเค้าอะไรงี้
ซึ่งก็เป็นสไตล์เราแหละ ชอบเขียนคู่รักธรรมดาๆ ถ้าใครชอบผลงานของเราก็หางานเก่าๆ อ่านได้น้า จะอุดหนุนซื้อนิยายเค้าๆ ก็ปลื้ม แต่ได้โปรดอย่าถามถึงเรื่องใหม่ ยังคิดไม่ออก แหะๆ
เอาเป็นว่า ถามทิ้งท้ายไว้แล้วกัน มีใครอยากเห็น "อ้น" เป็นนางเอกบ้าง? :z2: (นั่นหมายถึงว่านางจะมี "ผัว" เป็นตัวเป็นตนแน่นอน)
อยากรู้มั้ยว่าอ้นจะได้กับผู้ชายแบบไหน? ถ้ามีคนอยากอ่านมากกว่า 10 ก็จะลองเขียนดูนะ แต่ถ้าไม่มีคนสนใจ เค้าก็ขี้เกียจ จะเขียนไปทำไมไม่มีใครรออ่าน ขอเล่นเกม นอนอืด ไร้สาระไปวันๆ ก่อน เหอๆ
:bye2: Bye BYE (แต่จะกลับมาส่องกระทู้เรื่อยๆ นะ)
-
ยกมือ 1 อยากอ่านเรื่องอ้นค่ะ
ขอโทษที่เค้าปาดตัวเอง เค้าก็อปมาลงตรงนี้แล้วกันนะ
ไม่ได้เมนท์มาสองตอนแล้วมั๊งเนี่ย
เขียนๆอยู่แล้วโดน(ลูก)กวน
แรงบันดาลใจหายหมดตามประสาคนแก่หลงๆลืมๆ
อ่านๆไปรู้สึกเหมือนกับว่านี่เป็นนิยาย Coming of age ของหลายๆตัวละครเลยทีเดียว
ที่ชัดสุดก็อาจจะเป็น อินางน้อยเติ้ลที่ก้าวขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ทีละเล็กทีละน้อย นางโตขั้นเยอะเลยในด้านความเข้าใจในตัวเอง ตอนที่คุณคนเขียนเอ่ยถึงว่าเติ้ลคิดถึงว่าไปดุหนังคนเดียวได้แล้วนี่เห็นความอ้างว้างมาได้เลยทีเดียว ต่อให้มีแฟนที่ตัวติดกันก็ต้องทำใจว่าตัวเองต้องให้เวลากับตัวเองบ้าง
มองๆป้องไปแล้วอดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากว่าป้องไม่มาเจอเติ้ล ไม่มาโดนยิง ป้องจะเลิกกับเมียไหม?
รออ่านเรื่องของอ้นนะคะ
-
ไม่ยกมือเดียวแต่ของสองมือเลยอ่ะขอเรื่องอ้น \\ (^w^) //
ตอนนี้ฟินมากแบบว่าในที่สุดก็กลับมาจุดเริ่มต้นอีกครั้งกับฐานะใหม่ที่ดีกว่าเดิมอิอิ
-
:pig4:
-
ยกมือค้าาาาอยากเห็นนางได้แซ่บจริงๆ
กับผู้ชายของนาง
บทนี้เราชอบอิพี่อ่ะ"กูรู้ว่ามึงพร้อมตลอด"
ชัดเจนตรงไปตรงมามาก :m20: :m20: :m20:
-
:really2: ยกมือสองข้างสูงๆเลยค่ะ อยากเผือกเรื่องของหนูอ้นและว่าที่สามีของนางค่ะ
อยากเห็นนางได้ดีมีความสุข
ขอบคุณสำหรับตอนจบนะคะ ชอบพัฒนาการของคู่ป่วงคู่นี้ค่ะ :mew1:
-
ยกมือด้วยค่ะ. ชอบอ้น. นางจริงใจ. อยากให้เจอคนดีที่อ้นคู่ควร. แทรกป้องกับเติ้ลเพิ่มสีสันด้วยนะคะ. แบบเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ถึงไม่เป็นแฟนแต่ก็เป็นเพื่อนกันได้เนอะ
-
ตอนจบฟินมากกกกก 555 เติ้ลมันแรดได้ใจจริง ๆ ถูกใจเจ้จริง ๆ :z1:
-
น้องคิดถึงอ่ะน้องอยากโดน!!! ประโยคนี้ทำให้แบบยิ้มตามแรงมาก :hao6: :hao6: :hao6:
พี่ป้องไมจัดน้อยแบบนี้น้องยังไม่สะใจเลย(?)
-
โธ่ อ่านแรกๆยังสงสัยพี่ป้องไปทำอะไรมา :mew5:
น้องเติ้ลจะผิดหวังหรือนี่ :mew6:
สุดท้ายคนแต่งก็ไม่ทำให้ผิดหวังค่ะ :mew1:
ขอบคุณสำหรับนิยายนะจ๊ะ
จะรอตอนของอ้นค่ะ
ท่าจะหนักหน่วงน่าดู :hao7:
-
เติลแอบหื่นๆๆๆ
-
ได้รักกันสักทีนะป้องเติ้ล คบกันแล้วก็คบนานๆ
นิยายสนุกมากเลยคับ ติดตามรอผลงานต่อไปนะคับ
-
จองไว้ก่อนจ้า เดี๋ยวมาเม้นท์ เคลียร์งานก่อน :katai4:
-
ฟินมาก!!!
ในที่สุดก็สมหวัง
Happy ending
-
อิจฉาอิน้องงงงงงงงงงงงง :m31: :m31:
ตั้มพี่อยากโดนแบบเน้บ้างงงง........................... :o12: #ไม่ใช่สิว้อย #ขันหมากกระสุนs
คิดถึงอ้นนะ ถ้ามีเรื่องของนางมาให้อ่านก็ดีจ้า
รักคนเขียนที่เกรียนตอบเค้า :กอด1: :L1: :กอด1:
-
:) ' ชอ.....บ '
(: ' ... ' รตธ.
-
ในที่สุดแมมมอธก็กลับคืนสู่ป่าอีน้องเติ้ลสักที หลังจากดราม่ากันมาพักใหญ่ :mc4: แต่อย่างว่าล่ะนะ คนเราถ้าไม่เจออุปสรรค ไม่เสียไปซะก่อน ก็จะไม่รู้ว่า เรารักเขาแค่ไหน โดยเฉพาะเติ้ล แต่ก็เข้าใจเติ้ลด้วยเพราะเติ้ลไม่ได้เป็นเกย์มาแต่แรก พอเจอไอ้เชี่ยเบสท์ที่เป็นเกย์หน้าตาดี เป้าเลิศ มาดูแล มาจีบ ทำให้เติ้ลที่กำลังวัยฮอร์โมนสับสน ตอนแรกคิดว่าอาจจะมองเหมือนพี่ชายที่ดูแลตัวเองมา แต่พอมากกว่านั้น เซ็กส์ที่เติ้ลไม่เคยมาก่อนทำให้เติ้ลหลงเบสท์ คือ ทั้งรักทั้งหลง ตอนที่ต้องเลิกทำให้เติ้ลเสียใจมาก ไม่รับฟังอะไรทั้งสิ้น เลยทำให้เติ้ลดูเป็นเด็กนิสัยเสียเอาแต่ใจตัวเอง แต่พอมาเจอพี่ป้องที่นิสัยไม่เหมือนพี่ตั้ม ไม่เหมือนอีพี่เบสท์ เรียกว่าแตกต่างอย่างสิ้นเชิง ทำให้เติ้ลที่เคยมีแต่คนตามใจรับไม่ได้ ทำให้เข้ากันไม่ได้ แต่พอนานๆไป ได้เข้ากันแบบ :oo1: ก็เหมือนจะไปได้ดี แต่น้องเติ้ลก็ยังมีทิฐิในใจหลายอย่าง จนกระทั่งเกิดการแตกหักแยกทางไปแบบเจ็บช้ำกันทั้งสองฝ่าย แต่พอผ่านไปเหตุการณ์เหล่านั้นก็กลายเป็นบทเรียนให้เติ้ลได้คิดมากขึ้นและนำมาปรับปรุงตัวเอง ประจวบเหมาะกับป้องที่เสียยายไป ทำให้ทั้งคู่กลับมาเจอกันอีกครั้งและเริ่มสานสัมพันธ์เปิดผ้าเปิดผ่อนคุยกันทางกาย เสียน้ำ กันไปหลายลิตร ทั้งทางตาทั้งทางตูด แต่มันก็เป็นบ่อเกิดของความเข้าใจกันและกันตามมาจนได้ หวังว่าจากนี้ชีวิตรักของน้องเติ้ลและพี่ป้องจะอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ แต่แหม คืนแรกของการเข้าหอ (เข้าจริงๆ เข้าหออีน้องเติ้ล) อีพี่ป้องทำน้องเติ้ลเกือบไม่ได้เสียตัวซะแล้ว แต่อีน้องก็ยังมีความหวังว่าอาจจะได้ไปเสียที่คอนโดก็ได้ และแล้วความหวังอีน้องก็เป็นจริงเมื่อแมมมอธบุกทะลวงประตูห้องน้ำจนถึงประตูช่องแคบ ใครจะคิดว่าเป็นเอาคืนที่อีน้องทำให้อีพี่เมื่อยมือจากการที่อีน้องอ่อยเมื่อก่อน ชอบพี่ป้องนะ คนแบบนี้เขาเรียกปากร้ายใจดี ไม่พูดแต่ชอบทำ พูดหวานแบบเถื่อนแต่พาฟิน สุดยอดจริงๆ ชักอิจฉาอีน้องเติ้ลซะแล้วสิ
ส่วนพ่อกับพี่ตั้ม ดีแล้วที่จะเลิกทำงานพวกนั้น ยังเป็นห่วงอยู่เลยว่าถ้าเกิดวันหนึ่งคนมันหมั่นไส้และหาทางเอาคืน พ่อกับพี่ตั้มเกิดพลาด คนที่เสียใจที่สุดก็คือ น้องเติ้ล ถึงจะมีแม่แต่เชื่อได้เลยว่า เติ้ลไม่มีความสุขเหมือนอยู่กับพ่อและพี่ตั้มแน่นอน ฉะนั้น พ่อกับพี่ตั้ม ควรจะหาคนมาคุ้มครอง โดยการมีผัวตามลูกตามน้องไปซะ :laugh:
ปล. ยังไม่อยากให้จบเลย มันเรียลมาก เหมือนฟังเรื่องจริงของชีวิตใครสักคนที่มาเล่าสู่กันฟัง หรือนี่ คือ ชีวิตนักเขียน ล้อเล่นค่ะ ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายสนุกๆ ให้อ่าน มันไม่ใช่แค่เรื่องหื่นอย่างเดียว มันยังแฝงข้อคิดอะไรไว้ให้ด้วย :กอด1:
-
จบแบบ แฮปปี้ เอ็นอุ่น เลยทีเดียว รอเรื่องของอ้นนะ
-
ภาคต่ออ่ะครับ รออยู่นะ
-
เพิ่งได้มาตามอ่านตอนจบค่ะ
โอ๊ยยยย ยอมใจทั้งคู่สมใจทั้งคู่แล้วสิน้าา่
จบแบบในห้องที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ก็ได้เห็นอะไรหลายอย่าง
แต่เติ้ลเปลี่ยนไปแบบชัดมากกอ่ะแต่ยังคงมีความแร-- อยู่ 5555555
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกนะคะ รอติดตามเรื่องอ้นด้วยอีกคนค่ะ
-
ผมนี่แอบสงสารอิพี่ป้องเลย... ทำใจเหอะพี่ หลงเด็กมันขนาดนี้แล้ว
ตอนอยู่บนเตียงก็ทำให้เด็กมันร้องจนคอแห้งเลยแล้วกัน จะได้เจ๊าๆกันไป หนูเชื่อว่าพี่ทำได้ 555555 :hao6: :hao6: :hao6:
-
ขอบคุณทุกคน และขอโทษที่งวดนี้ไม่ได้ตอบเม้น
ขอบคุณที่ติดตามกันน้า :bye2:
-
ถึงไม่ค่อยชอบเรื่องดร่าม่าแต่ก็อ่านเรื่องนี้จนจบ แค่เหตุผลเดียวคือสนุกจนวางไม่ลงจริงคะ รวดเดียวจบเลย ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ
-
รักแบบเถื่อนๆ ชอบอะ 5555555555555555555555555555 :hao6:
-
เรื่องนี้สนุกดีอ่ะ ปกติไม่ชแบเรื่องที่มีดราม่านะ เรื่องนี้แรกๆก็ฮาดี พอช่วงหลังๆมันหน่วงอ่ะ แต่ชอบนะ สนุกดี :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อยากมีแฟนอย่างพี่ป้องอ่ะ ชอบๆ เติ้ลแม่งโคตรง๊องแง๊งเลย พี่ตั้มก็โหดซะ แต่เรื่องรักน้อง รักเพื่อนนี้ต้องยอมเลย 555 :impress2: :impress2: :impress2:
-
สนุกมากครับ
ตัวละครมีความใกล้เคียงคนจริงๆมากกว่านิยายทั่วไปเยอะครับ
มีทั้งด้านมืดและด้านสว่าง
สนุกมาก ช่วงภาคต้นก็สงสารพี่ป้องนะ
ช่วงภาคหลังก็สงสารเติ้ล
แต่ก็ว่าใครไม่ได้ คนเรามีความงี่เง่าในสายเลือดกันทั้งนั้น
บางทีอารมณ์ก็เป็นใหญ่เหนือเหตุผล
จริงๆตอนแรกชื่อเรื่องดูไม่น่าอ่าน
แต่พอเห็นว่าเป็นคนเขียนเรื่อง
STR/INT:LoveTrick ปิ๊งรักหนุ่มเกมเมอร์
ก็เลยต้องเข้ามาอ่าน เพราะชอบเรื่องนั้นมากเหมือนกัน
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆนะครับผู้แต่ง
แล้วจะรออ่านเรื่องอื่นต่อไปครับ
-
พรุ่งเช้าช้านต้องฝึกสอนเเต่นี้ชันยังไม่นอนเพราะเทอ ไอ้เติ้ล :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ลุ้นมากว่าจะได้กันมั้ย คลาดกันไปคลาดกันมา แล้วแอบเสียวมากตอนเติ้ลบอกว่าจะบวช
ต้องยกความดีความชอบให้ยายปันกับพี่ตั้มเลยอ่ะ o13 เฮ้ออ โล่งงงง 5555
น้องเติ้ลหื่นนะลูก งึ่มๆ อิพี่ป้องก็ไม่น้อยหน้า ดีใจที่เคลียร์กันได้
ขอบคุณคนเขียนนะค๊า :pig4:
-
เพิ่งรู้จักเรื่องนี้ตามอ่านวันเดียวจบเลย
สนุกมาก
อ่านไปน้ำตาไหลพรากๆไป
โดยส่วนตัวชอบพี่ตั้มมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้นะคะ
ปล.เค้ายกมืออยากอ่านเรื่องอ้นค่ะ
-
ชอบเลย
-
มาอ่านคู่รักคู่เกรียนนี้อีกรอบจ้า :hao7:
-
ดีใจที่ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันได้
ชอบตอนที่ยายมาเข้าฝันเรื่องเติ้ลมากที่สุด ฮามาก
สงสารอ้น อยากให้อ้นได้เจอคนที่รักอ้นกลับบ้าง
-
และแล้วก็ลงเอยกันด้วยดีน๊าา~
พี่ป้องกะนุ้งเติ้ล
:mew1:
-
จบได้หวานแบบเถื่อนๆดีจริงๆ รักของผู้ชายแมนๆอย่างพี่ป้องแม่งโคตรเท่อะ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
น่ารักอะ 555+
-
สนุกดีชอบๆๆๆๆ #ทีมตั้ม อิอิ
-
:pig4:
-
บอกก่อนว่าเห็นเรื่องนี้อยู่นานละ แต่ชื่อเรื่องนี่ทำเอาไม่อยากกดเข้ามาอ่านเลย มันดูหมกมุ่นยังไงไม่รู้ ดูมีแต่เรื่่องอย่างว่า 555
แต่ก็เอาวะลองดู เพราะชื่อเรื่องมันเป็นแค่เปลือกนอก เนื้อในอาจจะไม่เป็นอย่างนั้นก็ได้ เลยลองเข้ามาอ่านดูก่อน...
พออ่านไปสองสามตอน เออว่ะ ก็สนุกดีหนิ ไหนลองอ่านต่อสิ..
แล้วก็ค้นพบว่าเรื่องนี้ชื่อเรื่องมันแรงไปงั้นแหละ เนื้อในมันมีอะไรอีกเยอะ ไม่ใช่แค่เซ็กส์เท่านั้น แล้วดร่ามากำลังดีเลย ชอบบบบบ
เอาเป็นว่าชอบเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆ แบบนี้ให้อ่าน :mew1:
-
#ไม่กินเส้น
เรื่องราวภาคของ "อ้น" #ตุ๊ดลำไย ที่แอบหลงรัก "ป้อง" มานานหลายปี คอยเกาะแกะดูแลป้องอย่างนัวเนียด้วยความปรารถนาดีหวังจะได้ความรักของป้องมาครอบครอง แล้วในที่สุดสวรรค์(หรือนรก?!)ก็เห็นใจ ส้มหล่นใส่อ้นจนได้เป็น "แฟนคนแรก" ของป้องสมใจ! แต่ความรักของอ้นจะเป็นเช่นไรในเมื่อหัวใจของป้องไม่เหลือพื้นที่ให้อ้นเลย!
** OK. พวกเราทุกคนที่อ่านจบแล้วรู้กันว่ายังไงป้องก็ต้องกลับไปคืนดีกับเติ้ล แถมยังเผลอไปทำสาวท้องอีก แม้บทสรุปของ #พี่ป้องน้องเติ้ล จะแฮปปี้ ... แต่อ้นล่ะ? เค้าเลิกกันยังไง? เลิกกันแบบไหน? และตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่ป้องกับตุ๊ดอ้นคบกันแบบไหน?
จากตุ๊ดที่คนอ่านแทบทุกคนเกลียดตอนเปิดเรื่อง ทำไมตอนจบทุกคนถึงรักนางและเรียกร้องให้คนแต่งเขียนภาคของอ้น ชีวิตระหว่างนั้นของนางจะเป็นเช่นไร เชิญมาติดตามได้ ณ. บัดนี้
ป.ล. ตัวโตๆ ภาคนี้อ้นจะมีผัวแล้วจ้า! **
สวัสดีอีกครั้งค่ะ กลับมาแย้ว! o1
หายไปราวๆ 2-3 เดือนเพื่อปั่นภาคของอ้นมาเสิร์ฟคุณผู้อ่านที่น่ารัก :katai4:
ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าอ้นจะมีคนรักมากขนาดนี้ มีเสียงเรียกร้องอยากอ่านชีวิตของนางค่อนข้างเยอะ (เอาน่ะ ถึงจาไม่ถึง 10 คนแต่เสียงของท่านก็มีค่ามากนะ เรารับฟังเสมอ)
โดยเฉพาะนักอ่านเพศที่สามบางท่านที่อินและบอกกับเราว่าคล้ายตัวละครในบางมุม (อาจจะมาจากเรื่องอื่น หรือเวลาที่ได้คุยกันจากที่อื่นด้วย) เค้าบ่นกับเราเสมอว่า "ตุ๊ดไม่ค่อยได้เป็นนางเอก" "ทำไมคนต้องมองตุ๊ดไม่ดี?"
"นายเอก" หรือ "ฝ่ายรับ" มักมีแต่ "ผู้ชาย" เพราะนักอ่านและนักเขียนนิยมทำตลาดกับ "เคะแม๊นแมน" หรือไม่ก็ "เคะใสๆ" ถ้าจะร้ายสู้คนก็ต้องแซ่บ ห้ามแรด และแมน(?) แต่ยั่วได้(!) งงมั้ย? #ตูงง!
หรือไม่ก็ต้องเขียนให้เป็น "กะเทยเจียมตัว" สู้ชีวิต ดี๊ดีระดับดาวพระศุกร์ยังเรียบร้อยได้ไม่เท่าเธอว์! สวยแท้แน่นอนแม้จะยังไม่เฉาะและไม่ผ่านมีดหมอซักจุดบนหน้า! #มันใช่เหรอ?
ฉันรู้นะว่าพวกหล่อนแห่กันไปเสริมดั้ง ตัดปาก หรืออย่างต่ำก็ต้องฉีดโบ ร้อยไหม อ้อ! ฉีดกูลต้าพวกหล่อนไม่นับว่าศัลยกรรมใช่มั้ยยะ? แหม! หันไปอีกทางนี่หนวดเฟิ้มมีรอยสักโชว์ซิกแพ็ก... แล้วแป้งชาแนลกับรองพื้นเอสเต้เลาเด้อนั่นล่ะ ฉันรู้นะหล่อนแอบซับหน้าระหว่างวันแต่ไม่เติมแป้งเพราะกลัวสาวแตก!
แล้ว "ตุ๊ด" อยู่ตรงไหน? พื้นที่ของตุ๊ดสาวแตกแอบแต่งหญิงบางเวลาคืออะไร? ในชีวิตจริงก็ถูก "เกย์สาว" เหยียดชนชั้น (ทั้งๆ ที่ ที่จริงมันก็คือๆ กัน เป็นตุ๊ดรุ่นกลายพันธุ์เพราะ "หาผัวยาก" *ตุ๊ดหรือกะเทยถ้าไม่สวยจริงหาแฟนยาก คนเลยแต่งบอยหากินได้ง่ายกว่า) ในนิยายก็เป็นได้แค่ตัวตลก ได้รับบท "กะเทยควาย" โผล่มารับบทร้ายลวนลาม "พระเอก/นายเอก" เท่านั้นเหรอ?
เราเลยเกิดความคิดว่า "เอาละวะ ตูจะเขียนนิยายที่มีตุ๊ดเป็นตัวเอกดูซักครั้ง!" ตอนแรกที่ยังเขียน #ไม่ฟิต? ไม่จบนี่คือกะจะเปิดเรื่องใหม่นะ แต่พอจบแล้วเห็นคอมเม้นคนรักอ้นกันเยอะเลยกลับมาเขียนภาคต่อดีกว่า เพราะเรื่องมันยังไปได้ มันยังมีช่วงเวลาที่ Blank แล้วเราพอจะเสริมเนื้อเรื่องเข้าไปได้ ก็เลยวางแผนเพิ่มเรื่องของอ้นใส่เข้าไป
ทีนี้ก็มานั่งคิดว่าอ้นควรจะคู่ควรกับคนแบบไหน... ฟังเสียงคนอ่านแล้วนะ แต่... สุดท้ายเราก็เลือกสิ่งที่เราอยากนำเสนอมากกว่าสิ่งที่คนอ่านอยากฟินอยู่ดี ฮ่าๆ ก็ถ้าไม่อินดี้ก็คงขายลิขสิทธิ์นิยายเรื่องนี้ให้สำนักพิมพ์ไปแล้ว!
นี่ดีนะที่ไม่ได้ตัดสินใจขาย เพราะขายแล้วคงเอาตัวละครกลับมาเขียนภาคต่อไม่ได้ กลายเป็นสิทธิ์ของสำนักพิมพ์ตามระยะเวลาที่เค้าซื้อ เราจะหมดสิทธิ์ในนิยายและตัวละครทันที แต่พอไม่ขาย เราก็เลยเอาพี่ป้องกับเติ้ลกลับมาเขียนได้ตามใจชอบ ฮ่าๆ แต่ก็อดรูปเล่มไปนะ หรือมีใครอยากให้เค้าทำเอ่ย? (แอบโยนหินถามทางล่ะ!)
พอดีมีตัวละครเหลืออยู่คนนึง เค้าก็โผล่มาแล้วนะ ในนิยายเรื่อง STR/INT:LoveTrick (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44552.0) เห็นเค้าว่าง นิสัยเค้าก็มีความซับซ้อนดี แถมยังประจวบเหมาะที่จะจับยัดใส่ในไทม์ไลน์ได้ด้วย คุณสมบัติใช้ได้เลยจับมาเป็นพระเอกแม่ม!
แบบว่าซีรีย์ #ไม่... มันดราม่าใช่มั้ยล่ะ? มันมีนิยายอยู่เรื่องนึงที่โคตรจะฮาทำเอาคนอ่านเงิบไปทั้งบาง ตัวละครมันใส๊ใสซะจนดราม่าฮากระจาย เลยอยากจับตัวละคร 2 กลุ่มนี้มารวมกัน มันคงมันพิลึก! ที่สำคัญ น้อง "ตะวัน" นี่เป็นรุ่นน้องสายรหัสของ พี่ "ปานเทพ" ซะด้วยสิ... (ใครอ่าน #STRINT ตอนพิเศษในเล่มแล้วคงรู้เนอะ เหอๆ)
ดังนั้น... ถ้าใครเป็นแฟนคลับแก๊งโน้น... ก็คิดว่าน่าจะมา "ทั้งแก๊ง" นะ... คนบางคนในแก๊งอาจจะหอบลูกหอบผัวมาแจมด้วยก็ได้ ... (จริงๆ คือเอ็งอยากเขียนใช่มั้ยล่ะ! ฮ่าๆ)
ทีนี้ก็ต้องรอลุ้นแล้วล่ะว่าคนอ่านจะรักพระเอกคนนี้มั้ย? ... แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ไม่เคยเขียนนิยายเรื่องไหนที่คนอ่านๆ แล้วไม่ด่าพระเอก! T^T
เอาเป็นว่า ค่อยๆ ทำความรู้จักกับพระเอกคนล่าสุดของเราละกัน (ขึ้นชื่อว่า AzureICE แต่ง คิดว่าจะมีพระเอกธรรมดาๆ เหรอ? เหอๆ) แล้วจะได้ค่อยๆ ลุ้นกับชีวิตของอ้นไปพร้อมๆ กันด้วย
คือเราก็คิดว่ามันไม่ดราม่านะ... ดราม่าน้อยกว่าอีนางน้อยเติ้ลเยอะเลย... อาจจะเพราะอ้นไม่งี่เง่าเท่าพี่ป้องกับเติ้ลก็ได้ หรือไม่ก็เป็นเพราะคนข้างๆ อ้นก็ได้ใครจะไปรู้!
ก็ลองอ่านดูแล้วกันนะ ถ้าเราเขียนอะไรไม่โอเคก็ขอโทษเพศที่สามทุกคนด้วย เราไม่มีเจตนาจะดูถูกตุ๊ก เกย์ และกะเทย แต่บอกไว้เลย เราไม่ค่อยชอบคนตอแหล! #ตุ๊ดก็บอกว่าตุ๊ด #อย่าดัดจริตแอ๊บเป็นเกย์รับ #อย่ามาปลูกไร่สตรอเบอร์รี่แถวเน้! วัลลาบีมากไปมันไม่อินอะ!
ลงชื่อ
AzureICE
(นักเขียนสุดอินดี้ของทุกคน)
:pig4: :L2: :pig4:
-
:hao3:
-
คุณเคยไม่กินเส้นรึเปล่า?
ไม่ได้หมายถึงชอบกินเกาเหลานะ!
แต่ชีวิตคนเรามันช่างพลิกผันเหลือเกิน คนที่เคยเกลียดขี้หน้ากันอาจจะกลายเป็นคนรู้ใจในเวลาต่อมาก็เป็นได้
แล้วความรักล่ะเริ่มที่ตรงไหน?
ความโรแมนติกในนิยายมีจริงไหม?
เจ้าหญิงและเจ้าชายพบรักกันด้วย love at first sight แต่รู้ได้อย่างไรว่าชีวิตคู่จะไม่พัง!
สุดท้ายแล้ว "ความรัก" ที่เราต้องการคืออะไร?
คนแบบไหนที่เราพร้อมจะทุ่มเททุกอย่างให้โดยไม่ลังเล?
คนที่เราใฝ่ฝัน ใครสักคนที่อยู่เคียงข้าง หรือคนที่ทำให้เรายิ้มได้ รึขอแค่ใครก็ได้ที่เข้าใจกัน?
ผลั่ก!
ชายหนุ่มร่างเล็กกะทัดรัดหน้าคะมำทันทีที่แผ่นหลังถูกกระแทก เขาล้มคว่ำจับกบบนพื้นได้หลายสิบตัว นอกจากนี้ยังซวยซ้ำซ้อนเพราะกล่องดินสอที่กำลังหยิบออกจากกระเป๋าหลุดมือหล่นกระจายเละเทะกลางถนน อุปกรณ์เครื่องเขียนเรียงตัวกระจัดกระจายเต็มพื้น มิหนำซ้ำดินสอสองบีเจิมน้ำมนต์เก้าวัดที่อุตส่าห์เหลามาเสียแหลมเพื่อการนี้ยังหักเพราะแรงปะทะจากการร่วงหล่น!
โอ๊ย... ดินสอฉัน!
เขาหันไปจะเอาเรื่องคนชนทันที ทว่า... ร่างสูงโปร่งเจ้าของช่วงขาเรียวยาวก้าวหนีเขาไปไกลแล้ว ชายคนนั้นไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าชนใครจนล้มกลิ้ง หนุ่มร่างเล็กจิกตามองเป้สะพายหลังใบโตที่เต็มไปด้วยพวงกุญแจตัวการ์ตูนอย่างอาฆาต เขาพยายามจดจำลักษณะของศัตรูคู่แค้นพลางนึกสมเพชรสนิยมของคู่กรณี
ชิ! อิพวกโอตาคุ!
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินไปไกลลิบแล้วหมดประโยชน์จะวิ่งตามเขาก็เลือกทำในสิ่งที่สมควรจัดการ หนุ่มร่างเล็กรีบเก็บของข้าวที่หล่นกระจายบนพื้นอย่างเร่งรีบ เขาเป็นเป้าสายตาคนอื่นนานเกินไปแล้ว!
และหายนะก็มาถึงเมื่อเขาต้องใช้ปากกาเซ็นชื่อ
อยู่ไหนเนี่ย! หรือว่าเมื่อกี้ตอนของหล่นแล้วจะหยิบมาไม่หมด โอ๊ยตายๆๆ!
แต่ในขณะที่เขากำลังสติแตกค้นหาปากกาในกระเป๋าตัวเองนั่นเอง
“นายไม่มีปากกาเหรอ? เราให้เอาปะ? อะ”
เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากด้านหลัง เขาหันหน้าไปตามเสียงทันที ชายหนุ่มผิวขาวรูปร่างสูงโปร่งหน้าตาคมคายบาดใจกำลังยื่นปากกาส่งให้เขา!
โอ๊ย! พ่อของลูก!
“เอาป้ะ? เซ็นชื่อเร็วๆ ดินาย คนอื่นเค้ารอคิวอยู่”
เมื่อได้สติเขาก็รีบรับปากกาด้ามนั้นมาจัดการธุระด้วยมือสั่นเทา ชั่วขณะที่ยื่นมือออกไปรับปากกาผูกรักนั้นมือของเขากับมือของเจ้าชายเผลอสัมผัสกันโดยไม่ตั้งใจส่งผลให้หัวใจเต้นแรงจนแทบห้ามไม่อยู่
เขาชอบผู้ชายก็จริงแต่เขาไม่เคยตกหลุมรักแบบ love at first sight กับใครมาก่อน ผู้ชายคนนี้ทำให้เขาใจเต้นเกือบ 7.4 ริกเตอร์ เล่นเอาสั่นไปทั้งตัว!
โอ๊ย! คนอะไรใจดีจัง หน้าตาก็ดี๊ดี หนูเนื้อเต้นอยากได้เป็นผัวเรยคร่า!
จนเมื่อสบโอกาส เขาก็เข้าไปทำความรู้จักกับเจ้าชายในฝัน
“เอ่อ... นี่ของนาย เราคืนให้ ขอบใจที่ให้ยืมนะ”
“ไม่เป็นไร เราพกมาหลายอัน”
พูดแบบนี้แปลว่าจะให้เค้าใช่มั้ยอะ กรี๊ดๆ ได้ของแทนใจจากผู้ชายดั๊วะ!
“นายเตรียมพร้อมดีจัง”
“เราชอบวาดรูปน่ะ เลยสำรองพิกม่าไว้หลายด้าม”
โอ๊ย หนุ่มติสอารมณ์ศิลปิน! ให้คะแนนความเท่สิบสิบสิบเรยคร่า!
“เจ๋งดีนะ ติสดีจัง”
หนุ่มอาร์ตติสหันมายิ้มให้เขา แม้คนๆ นี้จะไม่ฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟัน มีเพียงแค่มุมปากที่ยกขึ้นเล็กน้อย แต่แววตาของเขาก็วาววับส่องประกายขี้เล่นออกมาชัดเจน
“อืม”
“นายชื่ออะไรอะ? เราชื่ออ้น”
“เรียกเราว่าป้องก็ได้”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
อ้นนั่งมองรูปในสมาร์ตโฟนนานหลายสิบนาทีแล้ว เขาถอนหายใจแล้วไล่ดูแต่ละรูปในเครื่องอย่างอาลัยอาวรณ์ สีหน้าของเขาเศร้าซึมไร้ความร่าเริงผิดไปจากปกติ บางครั้งริมฝีปากเล็กแต่อวบอิ่มได้รูปก็เม้มเข้าหากันก่อนจะมีเสียงสูดน้ำมูก เมื่อใดที่รู้สึกถึงหยดน้ำไหลเปียกแก้มเจ้าของร่างก็จะยกมือขึ้นปาดอย่างขอไปทีแล้วเลื่อนภาพในจอไปยังรูปใหม่
หลังจากทบทวนมาอย่างดีแล้ว ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้เด็ดขาดเสียที อ้นสูดลมหายใจเข้าอย่างแรงแล้วลุกขึ้น เขาสั่งตัวเองให้เข้มแข็งเตรียมพร้อมเผชิญหน้ากับการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ของตน!
เมื่อป้องกลับมาถึงห้อง เขาโยนกระเป๋าเป้ทิ้งลงบนโต๊ะตามความเคยชิน ป้องแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตปลดเปลื้องตัวเองตามปกติทว่า
“ป้อง ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก”
ป้องชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินสรรพนามที่แฟนใช้ เขาหันไปมองอ้นแล้วจ้องหน้าคู่รักสบตากันนิ่งๆ
“มึงมีอะไร? สำคัญปะ? กูกลับมาเหนื่อยๆ อยากอาบน้ำพักก่อน”
ที่ทำงานของป้องกับหอพักค่อนข้างไกลกัน ป้องต้องฝ่าฟันการจราจรสุดโหดบนถนนด้วยบริการจากรถสาธารณะ ผิดกับอ้นที่ขับรถไปกลับสบายๆ ดังนั้นอ้นจึงมีปฏิกิริยาทันทีเมื่อเห็นคนที่ตนรักมานานปีออกอาการเหนื่อยล้า
“เตงเหนื่อยเหรอ? งั้นเตงอาบน้ำก่อนก็ได้ หิวข้าวป้ะ? เค้าโทรสั่งข้าวให้เอามั้ย?”
“มึงอยู่เฉยๆ เหอะ เดี๋ยวกูต้มมาม่ากินเองได้ อยากกินมาม่าใส่ปลากระป๋องว่ะ”
“งั้นเค้าทำให้”
“ไม่ต้อง นั่งไป ให้มึงต้มเดี๋ยวอืดหมดพอดี”
“ได้สิ งั้นเค้าเสียบกาต้มน้ำร้อนไว้ให้เตงนะ”
“เออ ขอบใจ”
จนกระทั่งป้องเข้าไปอาบน้ำแล้วนั่นแหละ อ้นถึงได้รู้ตัวว่าเขาพลาดอีกแล้ว ความเคยชินที่สั่งสมมาหลายปีใช่จะตัดใจยุติทุกอย่างได้ง่ายๆ!
อ้นสูดกลิ่นหอมของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสต้มยำใส่ปลากระป๋องแล้วก็น้ำลายสอ เขาละสายตาจากคนข้างตัวที่นั่งโซ้ยอย่างเอร็ดอร่อยเพื่อข่มเสียงท้องร้องของตัวเอง อ้นจงใจกดข้อศอกลงบนหมอนอิงที่กอดอยู่เพื่อควบคุมความอยากอาหารของตน แต่เมื่อรู้สึกว่าวิธีข่มความอยากนี้ใช้ไม่ได้ผลเขาก็หยิบรีโมทมากดเปลี่ยนช่องโทรทัศน์แทน แต่ละครน้ำเน่าในโทรทัศน์ไม่ช่วยอะไรเลย เขาหิว!
“แดกปะ?”
คนขี้แกล้งยื่นชามเข้ามาใกล้อย่างยั่วเย้า อ้นตัดสินใจเบือนหน้าหนี
“กินดิ หิวก็กิน คำสองคำไม่อ้วนหรอก มึงผอมจะตายอยู่ละ”
หนนี้อ้นเอาจริง เขาผลักชามออกห่างอย่างเบามือ
“ไม่!”
“อย่าผลักดิ เดี๋ยวหกนะมึง”
แต่แทนที่จะดึงชามกลับไปแต่โดยดี ป้องยังแหย่อ้นไม่เลิก
“น้ำซักคำปะ? แค่ซุป ไม่อ้วนหรอก”
ช้อนที่เต็มไปด้วยน้ำซุปรสต้มยำถูกจ่อใกล้ริมฝีปาก อ้นแทบเคลิ้มไปกับความหอมของกลิ่นต้มยำที่ลอยกรุ่นแตะจมูก แต่แล้วเขาก็ฮึดสู้!
“ไม่เอา! กินเยอะๆ แล้วผมร่วงนะเตง เค้าไม่เอาหรอก รีบๆ กินเลยจะได้คุยให้มันจบๆ ไปซักที!”
“คุยไรของมึง? ก็คุยมาดิ”
“ไม่เอา เตงกินให้เสร็จก่อนสิ เค้าอยากคุยกันดีๆ อะ นี่ซีนะ”
“กูฟังอยู่”
“ป้องอ๊ะ!”
เมื่ออ้นเผลอขึ้นเสียง ป้องก็เลิกกวน
“ก็กูไม่อยากคุยอะมีอะไรมั้ย กูไม่อยากเลิก อยู่แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว มึงจะเลิกกับกูทำไม มีใครมาจีบมึงรึไง?”
ป้องพูดโดยไม่สบตากับอ้น เขาก้มหน้าลงทานอาหารในชามต่อทำเป็นไม่สนใจทิ้งให้อ้นต้องถอนหายใจ
“แล้วแกจะอยู่แบบนี้ไปเพื่ออะไร แกรักฉันจริงๆ เหรอป้อง? รีบเลิกกันก่อนที่ฉันจะถลำลึกไปมากกว่านี้ดีกว่า ถึงตอนนั้นถ้าแกจะทิ้งฉันๆ คงไม่ยอมเลิกกับแกง่ายๆ นะ”
“รักเหรอ? เราสองคนมันเลยจุดนั้นมาแล้วปะวะ?”
ป้องวางชามบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในมือลงบนโต๊ะ เขาขยับเข้ามาใกล้แล้วจูบอ้นอย่างรวดเร็วโดยที่คนถูกจูบก็คาดไม่ถึง!
“กูแค่อยากอยู่กับมึงไปเรื่อยๆ อะ กูอยู่กับมึงแล้วมีความสุข แค่นี้ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ?”
มือของป้องยังจับอยู่ที่ต้นคอของอ้น เขาก้มลงให้หน้าผากของตัวเองชนกับอีกฝ่ายแล้วถามด้วยน้ำเสียงวิงวอน
“ทำไมต้องเลิกกันอะ? หรือเพราะเรื่องนั้น?”
“ฉันไม่อยากเป็นตัวแทนใคร!”
คนถูกจูบน้ำตาไหล ป้องยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาอ้นอย่างอ่อนโยน
“กูก็ไม่ได้เห็นมึงเป็นตัวแทนใคร มึงก็เป็นมึง เป็นอ้นสำหรับกู”
“แต่แกก็ไม่ได้รักฉันอะ ฉันไม่อยากอยู่แบบนี้แล้ว ฉันกลัว ถ้าฉันรักแกมากๆ แล้ววันนึงเกิดแกทิ้งฉันขึ้นมา เกิดฉันทำอะไรไม่ดีให้แกโกรธเกลียดฉัน ฉันไม่อยากถูกทิ้งอะ ฮือๆ เลิกกันตอนนี้เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะป้อง ฉันไม่อยากให้เราสองคนเกลียดกันอะ ฉันทนไม่ได้!”
อ้นฟูมฟายด้วยความกลัว ความกังวลของอ้นใช่ว่าป้องจะไม่เข้าใจ เขารู้ดีแต่เลือกที่จะหลับหูหลับตาเดินหน้าต่อ
“มึงเลยพยายามจะทิ้งกู? ตรรกะเหี้ยอะไรของมึง วิบัตชิบหาย!”
“ก็ฉันกลัวนี่! พอทำงานแล้วต้องห่างกัน เดี๋ยวแกก็เจอคนเยอะแยะ แค่อีชะนีเหนียงยานนั่นฉันก็รับมือไม่ไหวแล้ว ฉันจะไปมั่นใจได้ยังไงในเมื่อเราต่างก็รู้ดีว่าแกไม่ได้รักฉัน! แล้วฉันจะรั้งแกไว้ด้วยอะไร!”
“มึงก็นอนกะกูดิ เป็นเมียกูละกูไม่ทิ้งมึงหรอก จัดเลยป้ะ?”
ดราม่าถึงกับชะงัก! อ้นอ้าปากค้างยกมือขึ้นตีแขนป้องด้วยความโมโห
“อีบ้า อีปากเสีย อีหน้าด้าน อีเซ็กจัด อีหื่น!”
เมื่อถูกหมัดแมวระดมข่วนป้องก็หัวเราะ
“โมโหหิวแล้วพาลนะมึง บอกให้กินข้าวก็ไม่กิน”
“ฉันไม่กินข้าวเย็นหลังสามทุ่ม!”
ตุ๊ดสาวกอดอกเชิดหน้าขึ้นด้วยความงอน ป้องหัวเราะ เขาเอื้อมมือไปดึงแฟนของตนเข้าสู่อ้อมอกตัวเอง
“คิดมากน่ะ มึงก็รู้ว่ากูเลือกมึง แค่มึงรักกูมากก็พอแล้วสำหรับรั้งคนอย่างกู ก็แค่รักแรกอะมึงไม่ต้องใส่ใจหรอก เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ใครๆ ก็มีรักแรกฝังใจไม่ใช่เหรอวะ?”
เสียงของป้องแผ่วลงตามอารมณ์ เขากำลังโหยหาถึงใครบางคนผู้เป็นรักแรก อ้นรู้ดีว่าบาดแผลแห่งรักแรกนั้นมีอานุภาพสลักลึกตรึงความทรงจำมากแค่ไหน เขาจึงไม่เคยคาดคั้นให้ป้องลืมรักแรก เพราะป้องเองก็เป็นรักแรกของเขาเช่นกัน แม้ว่ารักแรกของป้องจะไม่ใช่เขาก็ตาม!
ร่างที่เล็กกว่าขยับตัวหนีจากท่อนแขนที่หนุนนอน อ้นพลิกกายหันหลังตะแคงข้าง ทว่าอ้อมแขนหนักๆ ก็ตามมากอดรัดเขาเสมือนคำสั่งห้ามหนี
“นอนไม่หลับเหรอ?”
“อืม เค้าเครียด แฟนไม่รัก”
ได้ยินแล้วคนที่ถูกแฟนงอนก็ฉุน!
“รักไม่รักมันสำคัญตรงไหนวะ? เมื่อไหร่จะเลิกบ่นเรื่องนี้ซักทีเนี่ยกูเบื่อ!”
ทั้งๆ ที่หงุดหงิดฉุนเฉียวแต่คนอารมณ์เสียกลับกระชับอ้อมกอดของตัวเองแล้วฝังหน้าซุกต้นคอของอีกฝ่ายคล้ายกับกลัวการถูกทิ้ง
“แล้วมีใครบ้างไม่อยากได้ความรัก? หนิเค้าจะบอกให้นะ ใครๆ ก็ฝันอยากแต่งงานกับคนที่เรารักทั้งนั้นแหละ ถึงเค้าจะใส่ชุดเจ้าสาวไม่ได้แต่เค้าก็อยากมีชีวิตคู่แฮปปี้นะ เค้าอยากได้ผัวที่รักเค้าอะ”
อ้นเคยใฝ่ฝันถึงชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ เขาอยากสวมชุดเจ้าสาวยืนเคียงข้างกับผู้ชายที่รักเขาจริงโดยไม่รังเกียจเพศสภาพที่เขาเป็นอยู่ เขาอยากเป็นเจ้าสาวข้ามเพศที่มีความสุขได้ครองคู่กับชายที่ตนรัก ทว่าหน้าที่การงานช่างโหดร้าย อ้นจำใจต้องใช้ชีวิตในสภาพครึ่งๆ กลางๆ ต่อไปเพราะโลกนี้มีเวทีให้สาวข้ามเพศได้แสดงฝีมือมีเพียงไม่กี่อาชีพเท่านั้น
“กูก็รักมึงอยู่นี่ไง”
“เตงรักเค้าแบบเพื่อน เตงไม่ได้มองเค้าแบบ...แบบนั้นซักหน่อย”
“จะคาใจอะไรนักหนาวะ มึงไม่เข้าใจคำว่าเลือกเหรอ? กูเลือกมึงแล้ว”
เมื่อเริ่มหงุดหงิด คนเจ้าอารมณ์ก็แสดงนิสัยชอบใช้กำลัง ป้องดึงตัวอ้นให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน อ้นเองก็ไม่ยอมแพ้ หันมาเอาเรื่องเช่นกัน
“แต่เค้าอยากได้หลักประกันนี่ เค้าอยากได้ความรักของตัวเองเป็นหลักประกันว่าเตงจะไม่ทิ้งเค้าไปไหน!”
“อยากได้หลักประกันจากกู? เอาตัวมึงมาแลกดิ!”
ถ้อยคำของป้องฟังแล้วช่างเจ็บปวด อ้นน้ำตาเอ่อ เขาอยากพลีกายให้ผู้ชายที่ตนรักและเขาก็รักตนตอบเช่นกัน แต่ป้องไม่ใช่! และอ้นไม่อยากเป็นเพียงหน้าที่ที่จำเป็นต้องรับผิดชอบของใคร โดยเฉพาะเมื่อคนๆ นั้นคิดจะใช้เขาเพื่อลบเลือนความเจ็บปวดในอดีต เป็นเพียงเครื่องมือยึดเหนี่ยวให้เดินหน้าอยู่กับปัจจุบันโดยไม่หันหลังกลับไปมองอดีต หาใช่ความรัก...
“ก็เค้าไม่อยากเป็นแค่เครื่องมือให้เตงลืมใครอ๊ะ! เค้าอยากให้เตงรักเค้าจริงๆ อะ เค้าทนไม่ไหวแล้ว!”
“ตกลงมึงอยากได้ความรักหรืออยากได้หลักประกันกันแน่! ตกลงมึงจะเอายังไง? ถ้ามึงอยากเลิกแล้วมาให้กูกอดทำไม? ที่เราสอง คนเป็นอยู่มันก็ดีอยู่แล้วมึงจะเอาคนอื่นเข้ามายุ่งทำไมวะ! มันไม่มีมือที่สามซักหน่อย มึงอย่ากลัวดิ”
อ้นเริ่มร้องไห้ฟูมฟายอีกแล้ว ป้องชักหงุดหงิดจนทนไม่ไหว เขารำคาญ!
“แน่ใจเหรอว่าไม่มี? เค้ารู้นะในใจเตงมีคนอื่นอยู่ เค้าไม่ใช่ผู้หญิง แต่งงานกับเตงก็ไม่ได้ ทำได้แค่อยู่ด้วยกัน เค้าไม่มีอะไรผูกมัดเตงได้เลย ถ้าเตงรักเค้าบ้างเค้าคงสบายใจกว่านี้!”
ป้องโมโหจึงหลุดปากสวนกลับไป
“ไอ้นั่นมันก็ผู้ชายเหมือนกันกูยังเลิกรักมันไม่ได้เลย!”
และนั่นทำให้ทุกอย่างแย่ลง! อ้นนิ่งเงียบเหมือนถูกกดปุ่มหยุดสตอป ป้องรู้ตัวแล้วว่าเผลอหลุดปากจึงมีท่าทีอ่อนลงด้วยความสำนึกผิด
“อ้น... กูขอโทษ”
ป้องกอดอ้นอีกครั้ง เขาดึงตัวคู่รักที่ไม่ใช่คนรักมากอดปลอบพลางลูบหลังเมื่อเสียงกระซิกดังขึ้นเบาๆ
“ที่แกอยากอยู่กับฉัน อยากมีอะไรกับฉัน เพราะแกอยากผูกมัดตัวเองไว้กับฉันใช่มั้ยป้อง? แกไม่ได้รักฉันจากใจจริงๆ ของแกหรอกใช่มั้ย? ถ้าวันนึงแกมีหลักยึดเหนี่ยวอันใหม่ล่ะ แล้วฉันจะอยู่ยังไง? ถ้าแกรักฉันบ้างฉันคงสบายใจกว่านี้”
“ขอโทษ”
คำว่า “ขอโทษ” คำเดียวไม่อาจทำให้อะไรดีขึ้น แต่มันก็เป็นเพียงคำเดียวที่ป้องสามารถพูดออกมาได้โดยไม่โกหกความรู้สึกของตัวเอง
“กูขอโทษ ให้อภัยกูนะ”
“ฉันไม่โกรธแกหรอก ฉันให้อภัยแกทุกอย่างนะป้อง”
อ้นรู้ดีตั้งแต่วันที่ป้องมาขอคบด้วยแล้ว เขารู้ดีว่าตัวเองไม่มีวันได้หัวใจของป้องมาครอบครองไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม แต่เขาก็ยังดื้อดึงยอมหลับใหลอยู่ในฝันหวานจอมปลอมเพียงเพื่อให้ตนได้ลิ้มรสความรักอันหอมหวานจากเจ้าชายในฝัน ทว่ายิ่งหลับใหลนานเท่าไหร่เขายิ่งกลัวว่าตนอาจไม่มีวันได้ตื่นอีกตลอดกาล!
“เฮ้อ...”
“ถอนหายใจอะไรคะคุณน้อง?”
“เปล่าคร่า”
อ้นตอบรุ่นพี่สาวก่อนจะแอบทำกิริยามองบนด้วยความเซ็ง
พวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน!
แม้อ้นจะฝึกงานที่เดียวกับป้องแต่เขากลับเลือกสมัครงานในบริษัทใหม่ไม่เหมือนป้องที่มีคนช่วยทั้งดันทั้งฝากให้สุดชีวิต สำหรับชีวิตการทำงานนั้นการผ่านโปรคือเรื่องสำคัญ และโชคร้ายที่หัวหน้าผู้ประเมินผลคนนี้ดันเป็นสาวแก่ทึนทึกเหนียงยางไร้คู่สุดน่ารำคาญ! ซ้ำร้ายในแผนกยังมีสาววายช่างเม้าที่ชอบจับผิดผู้ชายตลอดเวลา!
ถึงเขาจะเป็นตุ๊ดแต่ก็ไม่ได้ใฝ่ฝันให้ผู้ชายกลายเป็นเกย์หมดทั้งโลก! เขายังต้องการประชากรชายแท้แมนๆ เอาไว้ให้ฟินและรู้สึกเสียดายทุกครั้งเมื่อรู้ว่าหนุ่มหล่อที่ตนแอบเช็ดน้ำลายดันมีพฤติกรรมชอบยกขาเป็นรูปตัววีบนเตียงให้ชาวบ้านเสียบ ดังนั้นอ้นจึงรำคาญมากถึงมากที่สุดเมื่อเจอมนุษย์ป้าขี้นินทาและเพื่อนสาวร่วมแผนกที่ชอบชี้ชวนให้เขาจับผิดเกย์! บางครั้งวันดีคืนดีพวกนางก็แฉพฤติกรรมของหนุ่มในออฟฟิศทำลายจินตนาการฝันหวานของเขาว่าผู้ชายสุดเซอร์หล่อล่ำอีกแผนกมีผัว!
“นี่เดี๋ยวกลางวันนี้ไปกินข้าวที่ตลาดกับพี่มั้ย? วันนี้วันศุกร์ มีตลาดนัดด้วยนะ”
“ไม่ดีกว่าค่ะพี่ คือหนูรู้สึกไม่ค่อยสบาย หาอะไรในแคนทีนทานดีกว่าค่ะ”
“โอ๊ยแคนทีนที่นี่มีอะไรน่ากินจ๊ะ! อ้นจะเอาอะไรมั้ยเดี๋ยวพี่ซื้อมาฝาก เอามะๆ ก๋วยเตี๋ยวหลอดที่นั่นอร่อยนะ”
ถึงจะน่ารำคาญไปบ้างแต่ก็มีความเอื้อเฟื้อ(จนถึงขั้นยุ่มย่าม) อ้นจึงพยายามปั้นหน้ายิ้มรับ
“ไม่เป็นไรหรอกค่า ขอบคุณนะค้าพี่จ๋า”
อ้นถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เมื่อคืนเขาทะเลาะกับป้อง สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่สามารถขอเลิกกับป้องได้สำเร็จ
ล้มเหลวเป็นครั้งที่หก!
ป้องพูดถูกทุกอย่าง ใจจริงแล้วอ้นไม่ได้อยากเลิกกับป้อง เขาอยากให้ป้องรักตอบ และพวกเขาทั้งคู่รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้
พวกเขาคบกัน มีสถานะแฟน พยายามทำทุกอย่างแบบที่คู่รักควรจะทำ ทว่าในใจกลับไม่ได้รักกัน ป้องยังรักคนอื่นแม้จะเป็นแฟนที่ซื่อสัตย์ต่ออ้น ส่วนอ้นเองก็อึดอัดและหวาดกลัวกังวลว่าตนจะไม่มีวันได้หัวใจของป้องมาครอบครอง
ปัญหาถาโถมเข้ารุมเร้าเมื่อทั้งคู่เรียนจบ การเริ่มต้นชีวิตด้วยการยืนบนลำแข้งของตัวเองมันไม่ง่ายเลย อ้นอยากใช้ชีวิตคู่เช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ อ้นยินดีแบ่งปันทุกอย่างตามหลักที่คู่ครองพึงกระทำ แต่เขาต้องการความชัดเจนจากป้อง หากป้องไม่พร้อมเขาก็จะเดินหน้าต่อไปคนเดียวตามลำพัง ทว่าป้องบ่ายเบี่ยงใช้วิธีหลีกเลี่ยงการขุดคุ้ยต้นตอของปัญหา อ้นจึงเลือกที่จะยุติปัญหาทั้งหมดทั้งที่ยังไม่เด็ดขาดพอจะจัดการลบความรู้สึกของตัวเอง
ใครเล่าจะขัดขืนความสุขยามอยู่ในอ้อมกอดของคนที่ตัวเองหลงรักได้ ความอบอุ่นที่ถ่ายทอดผ่านผิวกายยามแนบเนื้อทำให้อ้นหลงใหลแม้จะรู้ดีว่าป้องทำเพื่อตามใจเขาโดยปราศจากความรู้สึกรัก
แต่ในขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ความคิดของอ้นก็มีอันสะดุดเมื่อจังหวะที่เขาใจลอยจนก้าวเท้าเข้าไปสั่งอาหารตามคิวช้าไปสองก้าวนั้นมีคนอื่นมาแทรกคิวตัดหน้าแซงเขาอย่างหน้าด้านๆ!
อีนี่อีกแล้ว!
“เอาชุดเกาเหลาครับ ขอลูกชิ้นหมูใส่แต่ผักบุ้งไม่เอาถั่วงอก”
เมื่อผู้ร้ายแซงคิวเจรจากับคุณป้าแม่ครัวเจ้าประจำจบแล้วอ้นก็เปิดศึกน้ำลายทันที!
“นี่! ไม่เคยเรียนมารยาทพื้นฐานมารึไงยะ? แถวบ้านไม่มีอบรมเรื่องการเข้าคิวเหรอ?”
“นอกจากเตี้ยแล้วยังสายตายาวอีกเหรอถึงได้ยืนใจลอย พลาดเองนะถั่วงอก”
ผู้ร้ายแซงคิวปากดีดันแว่นบนจมูกด้วยท่าทางโอ้อวด เขาไม่ละอายใจกับพฤติกรรมหน้าด้านเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังเอ่ยคำต้องห้ามออกมาให้อ้นสะเทือนใจอีก!
“อีแว่น!”
“ขอบคุณที่ชม”
“ไม่ได้ชมย่ะ ฉันด่า!”
“รู้มั้ยยุคนี้หนุ่มแว่นครองเมืองนะ การใส่แว่นจะเสริมบุคลิกให้ดูรอบรู้ นายก็ลองไปหาแว่นมาใส่ซักอันสิเผื่อจะดูฉลาดขึ้นบ้าง”
ผู้ร้ายใส่แว่นยกมุมปากยิ้มอย่างอวดดีชวนให้ตบสักป้าบ อ้นแค้นจนอยากจะกรี๊ด! แต่เขาจะหาวิธีตอกกลับอย่างไรให้เจ็บแสบสะเทือนหนังหน้าหนาๆ ของคนๆ นี้ได้บ้าง? อ้นไม่อยากแพ้ ขณะเดียวกันก็ไม่อยากเป็นตัวร้ายอาละวาดแล้วปล่อยให้คู่กรณีทำเท่อยู่ฝ่ายเดียว ตุ๊ดสาวโกรธจนหน้ายับ!
แต่แล้วก็มีคนขัดจังหวะ
“เกาเหลาลูกชิ้นหมูไม่เอาถั่งงอกได้แล้วจ้ะ”
“ขอบคุณครับป้า”
ชายหนุ่มผู้มากับแว่นยิ้มร้ายกาจก่อนจะหย่อนระเบิดทิ้งไว้
“ไปนะถั่วงอก ขอบใจที่ยืนเอ๋อให้เราแซงคิว เหอะๆ”
บัญชีแค้นครั้งที่สี่ร้อยหกสิบเจ็ด อีแว่นโฉด!
อันที่จริงอีกฝ่ายมีชื่อ เขาเคยแนะนำตัวกับอ้นด้วยท่าทางหยิ่งยโส แต่นั่นแหละ ในเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่เรียกอ้นว่า “ถั่วงอก” แล้วจะต้องไปญาติดีด้วยทำไม! และนั่นทำให้เขากลายเป็น “อีแว่นโฉด” สำหรับอ้นมาตลอด
“ป้าคะ! ขอชุดเกาเหลาลูกชิ้นหมูใส่ถั่วงอกเยอะๆ ค่ะ!”
“โอ๊ยตายแล้วหนู ข้าวหมดจ้ะ ถ้วยสุดท้ายพึ่งหมดเมื่อกี้เอง หนูไปซื้อข้าวเปล่าร้านข้างๆ เอาได้มั้ยจ๊ะ เดี๋ยวป้าลดราคาเกาเหลาให้”
อีแว่น! แกตัดหน้าฉันอีกแล้ว อีชั่ว!
อ้นกรีดร้องอยู่ในใจด้วยความแค้น!
หากถามว่าเรื่องทั้งหมดเริ่มต้นตรงไหน? คงต้องย้อนกลับไปสมัยที่พวกเขาต่างเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่งพึ่งเข้ามหาวิทยาลัยหมาดๆ ณ ร้านขายก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อย ในโรงอาหารกลาง
เหตุการณ์มันเริ่มจากตุ๊ดน้อยแอ๊บแมนกำลังภูมิใจที่ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยไปได้สวย เขายังไม่ถูกจับได้ ไม่มีใครล่วงรู้ความลับ มิหนำซ้ำเจ้าชายในฝันยังถูกคอกับเขา นอกจากจะเรียนคณะเดียวกันแล้วยังได้อยู่ห้องเดียวกันกับเจ้าชายในฝันอีกต่างหาก ชีวิตของอ้นดี๊ดี จนกระทั่งวันนั้นนั่นเอง
อ้นต่อคิวซื้อเกาเหลาลูกชิ้นตามปกติ เขาปรุงรสก๋วยเตี๋ยวก่อนจะถือชามเกาเหลาด้วยมือขวาและมีจานข้าวในมือซ้ายเนื่องจากถาดใส่อาหารหมด แต่จังหวะนั้นเอง ผู้ชายคิวถัดไปที่รับก๋วยเตี๋ยวจากแม่ค้าหมุนตัวโดยไม่ทันสังเกตอ้นที่อยู่ด้านหลัง กระเป๋าสะพายของเขาชนเข้ากับร่างของอ้นอย่างจัง!
“อ๊าย! ร้อน!”
อ้นกรีดร้องก่อนจะตวาดออกไป
“อีบ้า! ไม่มีตารึไงยะ!”
หมอนั่นทำให้อ้นเจ็บตัว ทว่าแทนที่เขาจะขอโทษอ้นเขากลับมองอ้นหน้านิ่งแล้วพูดประโยคที่ทุเรศที่สุดออกมา!
“เป็นตุ๊ดเหรอ? แค่นี้ต้องกรี๊ดโวยวาย”
ตุ๊ดองค์ลงถึงกับอึ้ง! อ้นกวาดตามองไปรอบๆ แล้วรีบเก็บอาการก่อนจะเอาเรื่องต่อด้วยมาดสมชาย
“นายถอยมาชนเรานะ ไม่ระวังเลย! ดูสิเกาเหลาเราหกหมดแล้ว เลอะด้วย ขอโทษคนอื่นเป็นมั้ย!”
ทว่าคู่กรณีกลับยิ้มแสยะ
“เกาเหลานายหกเลอะเป้เราเหมือนกัน ถือว่าเจ๊ากันละนะ”
ว่าแล้วหมอนั่นก็เดินจากไปทิ้งให้อ้นยืนงงอยู่ที่เดิมท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของไทยมุง
อ้นไม่เข้าใจ! เขาไม่เคยเจอใครหน้าด้านไร้ความรับผิดชอบกลับขาวเป็นดำได้หน้าตาเฉยเช่นนี้มาก่อนเลย ที่สำคัญเป้สะพายหลังใบนั้น! กระเป๋าเป้ของแถมจากโน้ตบุ๊กที่เต็มไปด้วยพวงกุญแจการ์ตูน! เป้ของคนนิสัยเสียที่เดินชนเขาวันนั้น! ไอ้หมอนี่คือผู้ร้าย!
นับตั้งแต่นั้นมา ยามใดที่อ้นแวะมาสั่งเกาเหลาของโปรดที่นี่เขาก็มักจะเจอกับคู่กรณีเป็นประจำ แน่นอนว่าอ้นย่อมไม่พลาดการล้างแค้น! แซงคิวได้ก็แซง กระแทกได้ก็กระแทก แกล้งอะไรได้อ้นจัดให้ทุกอย่าง ทว่าส่วนใหญ่แล้วมักจะลงเอยด้วยความล้มเหลว สายตาดุๆ มักจะเปลี่ยนเป็นสะใจทุกครั้งที่เขาพลาด หมอนี่จะอมยิ้มแล้วหัวเราะต่ำๆ ส่งเสียง “เหอๆ” น่าขนลุกในคออย่างน่าหมั่นไส้!
จนกระทั่งความลับแตก อ้นไม่จำเป็นต้องรักษาภาพลักษณ์แอ๊บแมน เขาจึงจิกกัดอีกฝ่ายได้คล่องปากมากขึ้น แต่เขาก็ยังแพ้! หมอนี่พลิกประโยคชิงชังทุกอย่างกลับมาสรรเสริญตัวเองได้อย่างน่าพิศวง!
ต่อปากต่อคำกันไปมา จาก “นาย” กับ “เรา” ก็เริ่มจะมี “แก” และ “ไอ้บ้า” หลุดเข้ามาปนบ่อยๆ แต่เป็นอ้นเสียเองที่เริ่มก่อน ดังนั้นเขาจึงแค้นสุดๆ เมื่อถูกย้อนกลับ
“มาว่าคนอื่นเขาเป็นไอ้บ้า นิสัยไม่ดีเลยนะถั่วงอก”
“แกเรียกฉันว่าอะไรนะ!?”
“ถั่ว งอก ไง เห็นชอบกินแต่ถั่วงอก ไม่ดีนะต้องหัดกินผักบุ้งเยอะๆ บ้างจะได้บำรุงสายตา ร่างกายจะได้เจริญเติบโตไม่โตแต่หัวตัวผอมแห้งเป็นถั่วงอกแบบนี้”
“อย่ามาเรียกคนอื่นว่าถั่วงอกนะยะ!”
“อ้อ...ตุ๊ดถั่วงอก!”
“อีแว่น!”
“เรียกแว่นอยู่ได้ เราชื่อเรย์หรอก แต่สมองถั่วงอกของนายคงจดจำชื่อสุดเท่ของเราไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ ตุ๊ดหัวถั่วงอก”
และนั่นคือฉายาที่อ้นเกลียดที่สุด! มันถูกตั้งโดยมนุษย์แว่นคู่อาฆาตที่ชื่อ “เรย์”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เอ๊ะ... เปิดฉากมาแบบนี้ ... หรือจะคอมเมดี้? :o8:
พระเอกแปลกๆ อีกแล้วล่ะ... คุชนิดน่ารังเกียจขั้นรุนแรง! สงสารอ้น... ไม่น่าเป็นตัวละครในนิยายของคนแต่งโรคจิตคนนี้เลย ... แต่ละตัวหาอะไรดีๆ มีไม่! มีแต่พล้อตประหลาด นิสัยแปลก เนื้อเรื่องแบบ...
เอาเป็นว่ารอลุ้นละกัน .... :-[
(จริงๆ แล้วไม่กล้าพูดถึงพี่ป้องน่ะ คาดว่าคงช็อกคนอ่านพอสมควรกับการกระทำของพี่แกในภาคนี้ แต่อย่างที่เราพูด พี่ป้องมันไม่ได้พระเอ๊กพระเอกหรอก มันชอบหนีความจริงจะตาย! คนที่เข้มแข็งจริงๆ คือเติ้ลล่ะ ฮ่าๆ
แต่แฟนคลับอ้นอาจจะฟินละมั้ง? บทเข้าพระเข้านางกับพี่ป้องเยอะซะด้วยสิ... อิๆ :impress2:)
-
ติดตามๆ น้องถั่วงอกสู้ๆน่ะ o13 o13 o13
-
พระเอกแบบนี้แหละค่ะที่ต้องการร :hao6:
-
เย้ ลุ้นน้องอ้นต่อไป
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ :mew1:
-
ถั่วงอก โดนเรียกงี้โกธรตายเลย กินแล้วท้องชอบอืด 5555
-
คือจริงๆป้องก็ดูเป็นแฟนที่ดี
แต่อ้นก็น่าสงสาร
แต่อีตาแว่นไร้มารยาทนี่คืออะไร
ใจร้ายมากๆๆๆไ
กล้าว่าน้องอ้น
ปล.น้องอ้นถ้าผู้ชายหล่อๆมันกลายเป็นสาวหมด
มาลองผู้ชายเกรียนๆก็ดีนะ
-
อ่านจบรวดเดียว มีทั้งน้ำตา และความฮา ครบเลย
-
ติดตามจ้าา
-
รอเรื่องอ้นนน
-
อิอิอิ
-
ใกล้จะวันเกิดของป้องแล้ว แม้จะยังหาทางออกให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ได้แต่ว่าอ้นก็เตรียมเซอร์ไพรสให้ป้อง เขาตั้งใจจะซื้ออุปกรณ์วาดเขียนให้กับคนที่ตนรัก ถึงป้องจะจับงานด้านกราฟิกโฆษณาต้องพึ่งคอมพิวเตอร์แทบทุกวันแต่อ้นรู้ว่าแท้จริงแล้วป้องชอบสัมผัสของแท่งดินสอและพื้นผิวกระดาษ
ทว่าอ้นตัดสินใจไม่ได้ เขาอยากซื้อสมุดสเก็ตให้แต่ก็คิดว่าอาจจะธรรมดาเกินไป ผืนผ้าใบกับสีอะคริลิกก็เข้าท่า หากป้องวาดภาพเสร็จแล้วเขาอาจจะตกแต่งห้องของทั้งคู่ด้วยภาพๆ นั้น แต่เมื่อนึกถึงว่าเขากับป้องอาจต้องเลิกกันจริงๆ จิตใจของอ้นก็ห่อเหี่ยวราวกับลูกโป่งถูกปล่อยลม เขาเดินเลือกอุปกรณ์วาดภาพในแผนกเครื่องเขียนอย่างใจลอยจนกระทั่งสายตาไปสะดุดเข้ากับของสิ่งหนึ่งที่วางโชว์อยู่ในตู้
วันเกิดปีนี้ป้องรู้สึกแปลกไป เขารู้สึกว่างเปล่า ตัวคนเดียว
เมื่อเขาโทรหายายผู้เป็นญาติผู้ใหญ่ที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวแล้วก็ไม่เหลือใครอีก ป้องเลือกจะเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ตัดขาดจากเพื่อนรักคนสำคัญเพราะเหตุผลบางอย่าง
ดังนั้นเมื่อกลับมาถึงห้องพักแล้วพบว่ามีเค้กวันเกิดขนาดหนึ่งปอนด์ตกแต่งด้วยสตรอเบอร์รี่และครีมช็อกโกแลตวางเคียงกันกับเสต็กแล้วเขาก็ยิ้ม
“เซอพร๊าย”
“เซออะไร กูรู้อยู่แล้วว่ามึงไม่พลาดหรอก ยังไงมึงก็ต้องฉลองให้กู”
“เตงอะ อย่าขัดสิ ชอบทำลายบรรยากาศอะ!”
นิสัยของป้องที่ชอบขัดคอคนอื่นบางทีก็น่าเบื่อ แต่อ้นชินแล้ว
“เออๆ กูขอโทษ กูแฮปปี้มาก พอใจยัง? หึๆ”
เมื่อเห็นเจ้าของวันเกิดหลุดยิ้มอ้นก็ยิ้มตาม อ้นปรี่เข้าไปดึงป้องมานั่งที่โต๊ะอย่างเจ้ากี้เจ้าการ
“มาๆ เดี๋ยวเค้าจะจุดเทียนนะ เตงอธิฐานเลย”
“เฮ่ย! เป่าเลยเหรอ? ไม่ให้กูอาบน้ำก่อนอะ?”
ป้องแย้งแต่อ้นไม่แคร์ เขาตอบตามความคิดตัวเอง
“เตงอาบน้ำแล้วก็ใส่แต่บ็อกเซอร์อะ ดูชุดเค้าซะก่อน ให้เกียรติเสื้อผ้าหน้าผมเค้าบ้าง”
อ้นหมุนตัวก่อนจะหยุดโพสท่าด้วยความสตรองราวกับเป็นผู้เข้าแข่งขัน The Face Thailand
ป้องยิ้มกว้างพลางกลั้นหัวเราะ วันนี้อ้นดูสวยหวานราวกับผู้หญิง ผมบ๊อบซอยสั้นถูกจัดทรงมาอย่างดี แฟนของเขามีออฟชั่นเสริมเป็นผ้าคาดผมผูกเป็นโบว์เหนือศีรษะ ชุดจั๊มสูทกางเกงขาสั้นสีขาวตกแต่งลายจุดสีชมพูสีโปรดของอ้นก็เข้ากันได้ดีกับการแต่งหน้าใสๆ โทนชมพูอ่อน
“เออๆ วันนี้มึงสวย”
“แน่นอนอยู่แล้น”
อ้นยิ้มรับแล้วจัดท่าโพสอีกชุดใหญ่จนป้องหมั่นไส้
“พอๆ ตกลงมึงจะให้กูเป่าเค้กปะเนี่ย?”
“เดี๋ยวสิเตง เซลฟี่ก่อน”
ป้องเบ้หน้าแล้วถอนหายใจ แต่ในฐานะแฟนก็จำใจยอมอ้นแต่โดยดี เขารับเค้กมาถือตามคำสั่งของอ้น
“เอายังไง? ให้กูถือแบบนี้เหรอ?”
อ้นพยักหน้าแล้วขยับเข้าไปใกล้จนใบหน้าของทั้งคู่เกือบแนบชิด เขายกมือที่ถือโทรศัพท์ขึ้นพลางหามุมให้เห็นเค้ก ทว่าเพราะแขนสั้นจึงไม่มีภาพสวยๆ เสียที ป้องจึงเริ่มรำคาญ
“เอามานี่ แขนมึงอะสั้น มึงถือเค้กไปเหอะ กูถ่ายเอง”
ป้องส่งเค้กให้อ้นถือ เขาดึงตัวแฟนเข้ามาใกล้ ป้องให้อ้นนั่งบนหน้าขาของตนแล้วยื่นโทรศัพท์ออกไปหามุมเหมาะๆ เพื่อเก็บภาพ ส่วนแขนของป้องอีกข้างก็คล้องพาดอยู่กับหลังของอ้นแลดูราวกับคู่รักสุดสวีต
ภาพสะท้อนของแววตาสดใสเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขปรากฏอยู่ในจอโทรศัพท์ แม้ว่าบนเค้กที่อ้นถืออยู่นั้นจะเขียนคำอวยพรว่า “สุขสันต์วันเกิดป้องสุดที่รัก” ก็ตาม ความรู้สึกผิดทิ่มแทงใจจนปวดหนึบแต่ป้องก็ยังเลือกที่จะยิ้มแล้วกอดอ้นถ่ายรูปคู่ต่อไป
ขั้นตอนฉลองวันเกิดเป็นไปอย่างเรียบง่าย แต่อ้นไม่ยอมหยิบของขวัญออกมาให้เขาเสียทีป้องจึงแกล้งแซว
“ไหนอะของขวัญกู? อย่าบอกนะว่ามึงจัดให้กูแค่นี้?”
“งกนะเตง เค้าก็ต้องมีของขวัญให้เตงอยู่แล้น”
อ้นติป้องขำๆ แล้วยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม สปาร์กลิ้งไวน์กลิ่นกุหลาบสีชมพูใสไหลเข้าปากเคลือบลิปกลอสสีชมพูของอ้นช้าๆ
“อ๊าย! ฟิน!”
อ้นร้องออกมาเมื่อดื่มไวน์ในแก้วหมด เขาลูบแก้มตัวเองแล้วส่งเสียงครางออกมาอย่างเคลิบเคลิ้มคล้ายคนละเมอ
“โอ๊ยมีความสุขจังเลย ได้ฉลองกับผัว มีดินเนอร์ในฝัน”
ท่าทางของอ้นมีความสุขมากเสียจนคนที่มองอยู่พลอยมีความสุขตามไปด้วย ป้องมองอาการของอ้นแล้วหลุดเสียงหัวเราะ เขายกกระป๋องเบียร์ของตนขึ้นจิบบ้าง ป้องอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบตัวเองกับอ้น อ้นไม่ชอบเบียร์ ส่วนเขาก็แพ้ไวน์ อ้นเรื่องมากอยากหรู ส่วนเขาก็ซกมกเกินคำว่าสบายๆ แต่ถึงกระนั้นป้องก็ยังทนได้เมื่ออ้นไม่เคยย่ำยีหัวใจของเขาเหมือนใครอีกคน เช่นเดียวกับที่อ้นเองก็ไม่เคยโกรธเคืองเรื่องไร้สาระที่ป้องเผลอทำโดยไม่ตั้งใจ
“ตะเอง ทายซิว่าเค้าซื้ออะไรให้ตะเอง”
อ้นฉอเลาะเสียงหวาน สองมือของอ้นซ่อนกล่องของขวัญไว้ด้านหลังพลางบิดตัวไปมา ป้องขำกับความเยอะของอ้น แม้จะเยอะจนน่ารำคาญแต่กาลเวลาที่ได้อยู่ร่วมกันอีกครั้งก็ทำให้เขาชิน
“กูทายไม่ถูกหรอก มึงเฉลยมาเหอะ”
เจ้าของวันเกิดยอมแพ้แล้วยื่นมือออกมาด้านหน้าก่อนจะกระดิกนิ้วทวงของขวัญ
อ้นเห็นดังนั้นจึงวางของขวัญที่เตรียมไว้ลงบนมือของป้อง กล่องกำมะหยี่สีแดงเข้มรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าเรียบหรู มีริบบิ้นสีทองเส้นเล็กจัดพันอย่างมีสไตล์
ป้องหรี่ตามองแล้วถาม
“อะไร? มึงซื้อแว่นให้กูเหรอ?”
“อีบ้า!”
อ้นเผลอตวาดทันใด!
ไม่รู้ทำไมพอได้ยินคำว่า “แว่น” แล้วพาลจะนึกถึงหน้าคนบางคน อ้นรีบไล่ความคิดไร้สาระในหัวแล้วคะยั้นคะยอป้องให้แกะของขวัญ
“อยากรู้ก็เปิดดูสิ”
ป้องยิ้มขำ เขาแกะกล่องของขวัญของตัวเองเปิดดูสิ่งที่อยู่ภายใน ปากกาหมึกซึมแบรนด์เนมวางสงบนิ่งอยู่ในนั้น เขาคะเนว่ามูลค่าของมันน่าจะหลายพันแต่ก็ยังอยากแกล้งคนให้
“อะไร?! วันเกิดกูทั้งทีมึงให้ปากกากูแท่งเดียวเนี่ยนะ?”
ป้องยกปากกาขึ้นทำท่าตกใจประกอบจนโอเวอร์ อ้นหมั่นไส้จึงฟาดเขาเบาๆ ที่แขน
“บ้าเตงอะ! ดูแบรนด์ซะก่อน”
“เออๆ กูรู้ ขอบใจมึงมาก”
ป้องหัวเราะพลางเก็บปากกาลงกล่อง เขาซาบซึ้งน้ำใจของอ้นแต่มิวายแกล้งเย้า
“แต่ก็นะ วันเกิดทั้งที มึงให้ปากกากูแท่งเดียวเอง?”
“ก๊ะมันมีความหมายนี่! ตอนที่เราเจอกันครั้งแรกเตงก็ให้ปากกาเค้าเหมือนกัน”
ป้องชะงักไปทันที เขาสัมผัสได้ถึงความรักของอ้น มันท่วมท้นทับถมจนเขาจม แต่เขายินดีปล่อยให้ตัวเองจม!
ป้องรีบปัดความรู้สึกผิดในใจทิ้งแล้วปรับสีหน้า เขาชวนอ้นคุยต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แต่มันไม่เหมือนกัน นี่วันเกิดกูนะ”
“อะๆ งั้นเตงอยากได้อะไรอะ? ตอนแรกเค้าว่าจะซื้อสมุดสเก็ตให้เตง แต่ผ้าใบวาดรูปก็น่าสนใจ เค้าเลือกไม่ได้เลยซื้อเทิร์ดช้อยส์มา”
อ้นพล่ามโดยไม่รู้เลยว่าคำตอบของป้องจะทำให้ตนอึ้ง!
“ตัวมึง เมื่อไหร่จะยอมเป็นของกูซักที”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ ฉีกกระชากบรรยากาศกันเองจนขาดสะบั้น! ป้องใช้คำพูดทึ้งอารมณ์ความรู้สึกของอ้นจนคิดอะไรไม่ออก ท้ายที่สุดอ้นจึงทำได้แค่เปลี่ยนเรื่องทำไม่รู้ไม่ชี้
“เตง...เตงกินเสร็จแล้วใช่ปะ จะอาบน้ำเลยก็ได้นะเดี๋ยวเค้าเก็บเอง”
อ้นชักไม่แน่ใจว่าความร้อนที่แผดเผาอยู่นี้มาจากไวน์ที่ดื่มหรือร่างกายของเขาสร้างมันขึ้นมาเอง เขาก้มหน้าหลบสายตาทรงพลังของป้องแล้วตั้งสมาธิกับการเก็บกวาดโต๊ะอาหารแทน
แต่ป้องยังคงมองเขาอยู่! ป้องจ้องมองอ้นเงียบๆ พลางจิบเบียร์ในมือ สายตาของป้องดึดดูดอ้นเหลือเกิน อ้นอ่านสายตาทรงพลังนั้นออก สายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการหากแต่ปราศจากความรัก!
อีป้องมันเมา! ท่องเอาไว้มันเมา! อย่าใจอ่อนให้มันเด็ดขาด!
อ้นกลัวเหลือเกิน ป้องรุกหนักจนเขาหวั่นไหว ถ้าหากสถานการณ์ยังดำเนินต่อไปแบบนี้เรื่อยๆ เขาจะต้องยอมใจอ่อนตกเป็นเครื่องมือของป้องแน่นอน! และเมื่อนั้นเขาคงไร้อิสระตกเป็นทาสความรักสมบรูณ์แบบ ต้องทนกล้ำกลืนอยู่กับฝันหวานจอมปลอมทั้งที่รู้ว่าสักวันก็ต้องตื่น
ไม่ได้การ! อ้นบอกตัวเองให้เข้มแข็งแล้วยอมหยิกเนื้อให้เจ็บเพื่อจะได้ตื่นจากความฝันอันตรายนี้เสียที!
แต่ฝันร้ายยังไม่จบ!
ตอนเข้านอนอ้นจงใจหลีกเลี่ยงป้องด้วยการแกล้งหลับหันหลังให้ต่างจากปกติที่เขามักจะระริกระรี้เข้าไปซุกอ้อมแขนของป้องแทบทุกคืน
หลังจากที่อ้อนขอให้ป้องกอดยามนอนจนต่างฝ่ายต่างเคยชินแล้วบางครั้งป้องจะเป็นฝ่ายดึงเขาไปกอดเองบ่อยๆ แต่คราวนี้จมูกที่กดลงมาซ้ำๆ นั้นกลับซุกไซ้ใบหูจนอ้นตกใจ อ้นพยายามอดทนไม่สนใจแต่ทันทีที่มือของป้องล้วงเข้ามาใต้เสื้อใส่นอนเนื้อนิ่มเขาก็ตกใจหันกลับไปยันหน้าคนร่วมเตียงทันที!
“อีป้อง! ทำอะไรของแกยะ!”
“เมา เงี่ยน”
“อีบ้า!”
“เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ? ขอหน่อยดิวันนี้วันเกิดกูนะ”
“แต่เราตกลงกันแล้วไงว่าโนเซ็ก! ไม่! จนกว่าแกจะรักฉันจริงๆ”
“อะไรว้า... ทีเมื่อก่อนมึงยังล้วงของกูเลย นิดๆ หน่อยๆ ทำมาบ่นนะมึง”
นั่นเป็นความผิดพลาดร้ายแรงที่สุดที่อ้นก่อขึ้นในชีวิต! และเขาทำไปโดยไม่ตั้งใจ แม้อ้นจะเรียนรู้ก้าวผ่านผลกรรมนั้นมาแล้ว หากแต่ถูกขุดคุ้ยเมื่อไรเขายังคงรู้สึกอับอายอยู่เช่นเดิม
อ้นเป็นตุ๊ด เขาชอบผู้ชาย และการกรี๊ดหนุ่มแซ่บๆ ถือเป็นงานอดิเรกที่เติมสีสันให้ชีวิตเขา ทว่าในสมัยที่ยังปกปิดตัวตนบางทีอ้นก็รู้สึกอึดอัด โดยเฉพาะเมื่อต้องมาอยู่กับป้องที่ชอบทำตัวสบายๆ ไม่อายสายตาใคร อ้นจึงต้องแอบไประบายกับเพื่อนสาวในกรุ๊ปสนทนาบ่อยๆ ถึงเพื่อนร่วมห้องสุดเซอร์ที่ชอบเผลอปล่อยตัวจนอาวุธลับอันโตโผล่ออกมาล่อตาล่อใจ
อ้นยอมรับว่าใจหนึ่งนั้นอยากอวดส่วนอีกใจเป็นเพราะอึดอัดที่ต้องทนเก็บอาการสาวแตก ดังนั้นเมื่อไม่มีใครเชื่ออ้นจึงจำเป็นต้องหาหลักฐานไปอวดคนอื่นว่ารูมเมทของตนนั้นเบ้าหน้าดีแถมยังเป้าเริ่ด อ้นทำเรื่องงี่เง่าลงไปโดยคิดง่ายๆ แค่ว่าหากไม่มีโอกาสได้กินก็ขอเก็บเอาไว้นอนฝัน
ทว่าตอนนี้โอกาสมันมาบุกประตูเขาแล้ว! ป้องเมามาก แต่อ้นกลับไม่อยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับป้องเลยเถิดกลายเป็นแบบนี้!
เมื่อเห็นอ้นเถียงไม่ออกป้องเลยได้ใจรุกหนัก เขาจูบอ้นด้วยแรงขับดันทางกายโดยปิดกั้นหัวใจตัวเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาจูบคนอื่น ... หรือที่ถูกต้องนั้นอ้นไม่ใช่คนอื่นสำหรับเขา ป้องย้ำกับตัวเองซ้ำๆ ว่าอ้นคือแฟนคนแรกของเขา ไม่ใช่ “คนอื่น” ที่ดีแต่ทำร้ายหัวใจกัน!
“อื๊อ!”
แม้ว่าครั้งแรกที่ทั้งคู่จูบกันนั้นอ้นจะเป็นฝ่ายเชิญชวนก่อนก็ตาม แต่นั่นก็เป็นเพียงสัมผัสเบาๆ แบบผิวเผินเท่านั้น ต่อให้หลังจากนั้นทั้งคู่จะมีจูบที่ดูดดื่มมากกว่าเดิมแต่ป้องก็ไม่เคยรุนแรงแบบนี้ ฝ่ามือที่เคล้นคลึงอยู่บนหน้าอกทำให้อ้นเจ็บ เขาเริ่มโมโห อ้นผลักป้องออกไปด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีแล้วตบหน้าป้องเพื่อเรียกสติมนุษย์หื่น!
“อีบ้า! หายเมายัง?!”
“กูเจ็บนะตบมาได้”
“เออ! ตบให้เจ็บ! เป็นบ้าอะไรของแกห๊ะ?”
“เป็นแฟนมึงไง แต่ตอนนี้อยากเลื่อนเป็นผัว”
“แกหงี่รึแกขี้ขลาดกันแน่ป้อง”
เมื่อถูกถามจี้ใจดำป้องก็พาล
“เออ กูขี้ขลาด แล้วไงอะ? ก็กูไม่อยากเลิกอะ ทำไมต้องเลิกกันด้วยวะ?”
ป้องพาลแต่อ้นไม่เล่นด้วย อ้นนิ่งจนน่ากลัว ความเงียบของอ้นทำให้ป้องรู้สึกถึงความพ่ายแพ้ของตน
อันที่จริงป้องรับรู้ได้จากแรงปะทะของฝ่ามือที่ประทับลงบนแก้มของตนว่าอ้นจริงจัง! เขาพยายามจะตื้อแต่สุดท้ายก็ทำไม่ลง ป้องเข้าใจความรู้สึกของอ้นมากเกินไป เพราะเข้าใจมากจึงไม่สามารถทำให้เพื่อนเจ็บดั่งที่ตนเคยเผชิญ!
“มึงอยากเลิกกับกูจริงๆ เหรอ?”
เสียงเหนื่อยล้าของป้องคล้ายจะหมดแรง ราวกับเตรียมใจยอมรับความจริง เซ้นส์ของอ้นบอกว่าครั้งนี้อาจจะสำเร็จ!
ทว่าอ้นกลับลังเล เขาหวั่นไหว ความรู้สึกภายในใจกำลังตบตีกันวุ่นวาย อ้นปิดปากเงียบ เขาเผลอเม้มริมฝีปากเข้าหากันเพราะความกดดัน อ้นพยายามคิดใคร่ครวญนึกคำพูดดีๆ แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจพูดความต้องการที่กลั่นกรองมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
“ฉันก็ไม่รู้อะ แต่ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ถ้าแกไม่ได้รักฉัน เราอย่ารักกันเลยดีกว่า”
หยดน้ำตาของอ้นร่วงหล่นทันทีที่เอ่ยคำสุดท้ายจบ มือของเขาขยำผ้าห่มที่ตกอยู่ข้างตัวแน่นบ่งบอกถึงความตึงเครียด ดวงตาของอ้นเสมองเลยผ่านป้องจมอยู่ในภวังค์ ป้องรู้ดีว่ามันยากแค่ไหนสำหรับอ้น แต่เขาเข้าใจความรู้สึกของ “เพื่อน”
สำหรับป้อง อ้นเป็นเพียงเพื่อน แม้จะแสนดีเพียงใดแต่เขาก็ไม่รัก อ้นไม่ใช่คนที่เขาโหยหา แรงปรารถนาในตัวเขาไม่ได้ร่ำร้องเรียกหาอ้น แม้แต่ในตอนที่ “แฟน” กำลังร้องไห้ในหัวใจของป้องก็มีเพียงภาพของเด็กหนุ่มผู้ฝืนยิ้มทั้งน้ำตาคนที่รั้งสายกระเป๋าสะพายของเขาในวันนั้น หัวใจของป้องยังคงรู้สึกถึงแรงดึงจากมือข้างนั้นอยู่จนทุกวันนี้
อ้นไม่ผิดที่เลือกเดินหน้าเช่นเดียวกับเขาในอดีต เป็นเขาเสียอีกที่ไม่ว่าจะวิ่งเท่าไหร่ก็ยังหนีไม่พ้นหัวใจตัวเอง
“มานี่มา”
ป้องอ้าแขนออก เขาใช้น้ำเสียงปลอบประโลมขออภัยเพื่อนรัก และอ้นเองก็รับรู้ได้ว่าป้องยอมแพ้แล้ว เขาโผเข้าซบลงกับอกเปลือยเปล่าของเพื่อนแล้วปล่อยโฮ
ป้องกอดไหล่เล็กๆ ที่สั่นเพราะแรงสะอื้นไว้หลวมๆ เป็นครั้งแรกที่ป้องตระหนักว่าเพื่อนตุ๊ดจอมเรื่องมากของตนนั้นบอบบางเพียงไร
“กูขอโทษ เจ็บปะ? ไม่เป็นไรนะอ้น?”
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไง! ฉันกลัวจะตายนึกว่าแกจะน็อตหลุดซะแล้ว!”
“เออๆ กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจอะ”
“ฉันกลัวแกข่มขืนฉันแทบตาย!”
อ้นวีนเสียงสูงก่อนจะคร่ำครวญต่อ
“แกไม่รู้หรอกว่าเวลาตัวเองโมโหน่ากลัวขนาดไหน อย่าทำให้ฉันกลัวอีกนะป้อง”
อ้นใช้หลังมือปาดน้ำตา ป้องได้ยินเสียงเพื่อนสูดจมูกจึงรู้ว่าเพื่อนของตนกำลังจะน้ำมูกไหลย้อย เขาหันไปดึงกระดาษทิชชู่มาซับน้ำตาให้เพื่อนอย่างอ่อนโยนพลางถาม
“สรุปว่ากูโดนมึงทิ้งแล้ว?”
“ใช่! ฉันขอเลิกกับแกอย่างเป็นทางการ”
อ้นพยายามเชิดใส่ป้องแต่ไม่สำเร็จเพราะยังหยุดอาการสะอื้นของตนไม่ได้ แต่แล้วเขาก็ถามป้องเสียงเบาราวกับกลัว
“แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ยป้อง?”
“อืม กูยกให้มึงเป็นเพื่อนรักกูเลย นอกจากมึงแล้วกูก็ไม่เหลือใครละ”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://pbs.twimg.com/media/CVKjzSxUAAAoHXU.png)
:monkeysad: โธ่ๆ อ้น... สงสารอ้น มีใครอยากตบพี่ป้องบ้าง?
คิดอยู่นานว่าถ้าแฟนๆ ที่เคยอ่านนิยายภาค 1 แล้วชื่นชมพี่ป้อง(?) มาอ่านฉากนี้แล้วจะรู้สึกยังไงกัน?
ถึงเราจะรู้ว่าแฮปปี้เอนดิ้ง แต่เวลาที่หายไปของพี่ป้อง พี่ป้องผ่านอะไมาบ้าง? คนที่ควักหัวใจตัวเองทิ้งอะเนอะ (ตอนจบ ภาค #ไม่ฟิต) จนได้อีนางน้อยเติ้ลกลับมาเติมเต็มกันและกันอีกครั้งนี่แหละพี่แกถึงยิ้มได้
เดี๋ยวนะ! "อีนางน้อย" นี่คือโลโก้ เคะภาค 1 ไปแล้วใช่มั้ย? แล้วอ้นล่ะ เคะภาค 2 ... เดี๋ยวนะ ตุ๊ดนี่เรียกว่าเคะได้ด้วยเหรอ? ควรให้เกียรตินางเรียกนางว่า "นางเอก" สิ! (เราไม่เคยเรียกเคะว่านางเอกนะ ใช้"นายเอก"ตลอด ฮ่าๆ)
จะมีคนตั้งฉายาแปลกๆ ให้อ้นอีกมั้ยหนอ? สนุกที่ได้อ่านคอมเมนท์ ฮ่าๆ ถ้าไม่มีก็คงต้องเป็น #ตุ๊ดลำไย ไปก่อนละกัน
ฉากนี้พี่ป้องเหี้ยมาก.... และอบอุ่นมากเช่นกันด้วย :กอด1:
ไม่รู้มีใครรู้สึกรึเปล่า แต่ได้อารมณ์เพื่อนแบบ พี่ชายน้องสาว อะไรแบบนี้มั้ย? ภาคแรกพี่ป้องควรจะทำตัวเป็นพี่ชายเจือกไปได้เด็กเป็นเมียกลายเป็นผัวไปซะงั้น ภาคนี้เลยอยากเขียนบทบาทพี่ป้องในหลายๆ มิติ (อาจจะปลื้มหรือชวนเกลียดมากกว่าเดิมก็ได้ ฮ่าๆ)
หวังว่าคนอ่านทุกคนคงไม่ดราม่านะ คือหมายถึงว่าคงไม่มีใครบอกว่าเราเขียนมาม่าอีกนะ... นี่นะเบาๆ แล้ว ภาค 1 เค้นกว่านี้อีก ภาคนี้เรื่องอาจจะหนัก (หา!?) แต่รับรอง เบาๆ ไม่ดราม่ามากหรอก ไม่จุก ไม่หน่วง ไม่ได้เขียนแบบกะบีบเค้นเอาให้คนอ่านอินตาย ฮ่าๆ
เผ่นก่อนนะ กลัวคนอ่านด่า ... ไม่ได้กลัวคนอ่านด่าพี่ป้องนะ กลัวจะโดนคนอ่านด่า "ตรู" หรือก็คือไอ้คนเขียนนี่แหละ ฮ่าๆ เดี๋ยวแฟนคลับอ้นจะยกกองอวยมารุมตื้บเราโทษฐานทำน้องอ้น นางเอกของเรื่อง :hao7:
:pig2: :pig4: :L2:
-
จะดีแค่ไหน คนมันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่อยู่ดี
-
อีพี่ป้องมาขอตบที ตบตูดอะนะ
อ้นเอ๊ย. ไปดีมาดีนะ. หมดเวรกับอีพีีป้องไปเปลาะนึงแล้วนะ. เป็นเพื่อนกันยั่งยืนกว่าเยอะนะ
-
เลิกกันแล้วจริงๆเหรอ
แต่ก็ดีแล้วแหละอย่ายื้อเลย
มาลุ้นน้องอ้นดีกว่าจะมีแฟนไดไงเนี่ย
ไม่ตีกันคายก่อนเหรอ
-
โอ้ยย ตอนแรกนึกว่าตาฝาด ดีใจจริงๆที่มีเรื่องของอ้น
จะติดตามต่อเรื่อยๆจ้า
-
โมเมนท์ตะเองของคู่นี้มันน่ารักมากๆเลยค่ะ
เหมือนคนที่รักกันเข้าใจกัน
พี่ป้องก็ขี้ขลาดจริงๆ
กะเอาอ้นเพื่อผูกมัด
ดีที่ตุ๊ดศรีอ้นรู้จักคิดนะ ตอนนี้เจ็บ ลำบากใจ
แต่ไร้ภาระทางอารมณ์และใจทีหลัง
อยากจะถามว่าอิพี่ป้องเมิงจะเรียลไปถึงไหน
ขอบคุณมากค่ะ
-
ดีใจจริงๆ ที่อ้นเป็นคนรักตัวเองขนาดนี้
-
เชียร์ อ้น
-
โอ้ยยยอ้นนนน
-
อ่าน ปล.แล้ว ไม่อ่านตอนก่อนๆดีกว่า จะได้เอาใจช่วยสาวอ้นกะไอ้เรย์ เต็มที่
-
:pig4: :3123: :pig4:
-
เก๋ ๆ อ่ะอ้น
-
ชีวิตโสดของอ้นไม่เปลี่ยนแปลงอะไรมาก ป้องยังคงปฏิบัติตัวต่อเขาเหมือนเดิมเพราะไม่ว่าจะติดแท็กสถานะไหนป้องก็เห็นเขาเป็นแค่เพื่อน เป็นอ้นเสียเองที่ต้องลำบากข่มใจห้ามปรามตัวเองไม่ให้เคลิบเคลิ้มไปกับภาพลวงตา โชคดีที่เขายังพอมีอย่างอื่นให้ทุ่มเท หลายเดือนผ่านไป ในที่สุดอ้นก็ผ่านโปรได้บรรจุเป็นพนักงานประจำทำให้เขามีความสุขกับหน้าที่การงาน ยกเว้นเพียงเรื่องเดียวที่คอยกวนอารมณ์!
เมื่อพักกลางวันมาถึง อ้นรีบพุ่งออกจากลิฟต์ตรงไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าโปรดพลางแอบหันหลังมาดูหนุ่มแว่นที่วันนี้ดูไม่กระฉับกระเฉงเช่นเคย ขายาวที่เคยก้าวเท้าแซงเขากลับเชื่องช้าผิดปกติ
แม้จะแปลกใจที่คู่แข่งแปลกไปแต่อ้นก็คิดว่านั่นเป็นเรื่องที่ดี เขาสั่งเกาเหลาข้าวเปล่าให้ตัวเองอย่างมีความสุข อ้นถือถาดมานั่งตรงโต๊ะใกล้ร้านที่บังเอิญว่างราวกับสวรรค์เปิดทางเป็นลักกี้เดย์ แต่แล้วก็มีถาดวางลงบนโต๊ะฝั่งตรงข้าม นายแว่นโฉดคู่ปรับเขานั่นเอง!
อ้นกระแทกช้อนกับส้อมพร้อมปะทะคารมแต่ใบหน้าเคร่งเครียดและแววตาดุดันของอีกฝ่ายทำให้อ้นสะดุ้ง สายตาของนายแว่นจ้องเขม็งจนน่ากลัว ตอนแรกอ้นคิดว่าจะต้องมีเรื่องเสียแล้วแต่พอลอบมองแล้วกลับพบว่าหมอนี่ไม่ได้สนใจเขาเลย คิ้วสองข้างของคู่กัดขมวดกันเป็นปมจนอ้นเครียดแทน
ไม่ใช่เรื่องของเราซักหน่อย มันไม่ยุ่งด้วยก็ดีแระ
อ้นคิดตามประสาตุ๊ดโลกสวยว่าถือเป็นเรื่องดีที่วันนี้เขาได้ทานอาหารกลางวันอย่างสงบ
ไม่นานคนที่นั่งตรงกันข้ามก็ทำท่าจะลุก นายแว่นโฉดหยิบถาดไปเก็บคืนที่ แต่ท่าทางขัดๆ บางอย่างดูผิดปกติจนอ้นแปลกใจ
หมอนี่เดินช้าผิดปกติ ทุกทีมันต้องรีบตามควายแล้ว ทำไมวันนี้มันแปลกไป? เอ๊ะละฉันจะไปยุ่งอะไรกะมันเนี่ย!
อ้นอิ่มพอดีจึงลุกไปเก็บถาดของตัวเองบ้าง
ที่ฉันลุกนี่ฉันอิ่มหรอกนะยะ ไม่ได้อยากเผือกเรื่องของแกหรอกนะอีแว่น!
ดังนั้นเมื่อนายแว่นวางถาดพลาดร่วงลงพื้นเสียงดังอ้นจึงตกใจ
“ว้ายอี๋แหก!”
เสียงถ้วยชามกระทบพื้นยังไม่ทันจางหายพ่อคนซุ่มซ่ามที่ก้มลงเก็บถาดก็สร้างแรงกระแทกเสียงดังฟังชัดกังวานไปทั่วห้องอาหาร เสียงหัวโขกกับชั้นวางถาดเน้นๆ!
“ปึ้ก!”
อ้นเห็นเต็มตา! ร่างของคนตรงหน้าทรุดลงช้าๆ ไปกองหมดสภาพอยู่กับพื้น
“นายเป็น...”
อ้นอยากถามคนที่เอาหัวไปกระแทกกับชั้นวางถาดว่าเป็นอะไรไหมแต่พูดไม่ออก เขาถูกสะกดด้วยภาพของแว่นที่หักกลางร่วงหล่นจากใบหน้าลงสู่พื้น ยิ่งไปกว่านั้นเลือดกำเดากำลังทะลักให้เห็นกันสดๆ! นายแว่นโฉดมีเลือดไหลออกจากจมูกกบปากแถมยังหยดเปื้อนเสื้อเป็นทาง!
“กรี๊ดอีแว่น! แกเป็นอะไรมั้ย?!”
“เจ็บ”
เรย์ตอบได้แค่นั้นจริงๆ
เรย์มึน ต้องใช้เวลาพักหนึ่งเขาถึงตั้งสติได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เหมือนเขาจะเอาหัวโขกชั้นวางถาดอย่างแรงตอนก้มลงไปเก็บถาดที่ทำหล่น
เขารู้สึกถึงหยดของเหลวไหลออกมาจากจมูกเป็นทาง จนกระทั่งรสชาติเค็มปะแล่มในปากบ่งบอกว่าสิ่งนี้คือเลือด!
เรย์พยายามจะคิด แต่เขาคิดอะไรไม่ออก ความมึนงงยังคงอยู่จนเขาเรียบเรียงเหตุการณ์ไม่ได้ แต่หลังจากความเจ็บปวดโครมใหญ่วิ่งผ่านหน้าเขาไปแล้วเรย์ก็ได้ยินเสียงแหลมสูงอันคุ้นเคยกรีดร้องอย่างตกใจ
“กรี๊ดอีแว่น! แกเป็นอะไรมั้ย?!”
“เจ็บ”
และนั่นทำให้เลือดไหลเข้าปากมากกว่าเดิม
เลือดออกเยอะขนาดนี้เลย? อยากได้กระจกจัง ไม่สิ สภาพนี้คงไม่เห็นอะไรหรอก
เรย์มึนเกินกว่าจะขยับแถมยังมองอะไรไม่เห็น โลกของเขาเบลอยามไร้แว่นอันเป็นอวัยวะที่สามสิบสาม
ทำไมวันนี้ซวยจังวะ แว่นหักสองอันซ้อน ลางร้ายรึไง?
เช้านี้เรย์ทำแว่นหักจนต้องหยิบแว่นสำรองขึ้นมาใช้แทน แต่หลายปีผ่านไปสายตาของเขาคงเปลี่ยนไปมาก แว่นสำรองที่ใส่ทำให้การรับรู้ของเขาเพี้ยนจนเกิดอุบัติเหตุขึ้น เรย์คิดไม่ถึงว่าคนอย่างตนจะหมดสภาพเพียงเพราะสิ่งของที่เรียกกันว่า “แว่นตา”
ทันใดนั้นเองเรย์รู้สึกถึงผ้าแห้งโปะเข้ามาที่จมูก มีคนใช้ผ้าเช็ดหน้าช่วยซับเลือดให้เขา กลิ่นหอมกุหลาบอ่อนๆ ทำให้เรย์ตะปบมือของเจ้าของผ้าเช็ดหน้ากดเข้ากับจมูกของตัวเองแน่น
เรย์ส่งเสียงอู้อี้บอกผู้ช่วยเหลือเขา
“ออบใอ”
เรย์เริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศรอบๆ ตัวอีกครั้ง เขาสูญเสียการควบคุมนานไปแล้ว!
เรย์พยายามจะลุกขึ้น มือปริศนายังคงช่วยประคองเป็นหลักให้เขาได้ดึงตัวเองขึ้นจากพื้น แม้เรย์จะมองเห็นไม่ชัดแต่จากเสียงวี้ดว้ายแล้วเขารู้ว่าคนใจดีคนนี้คือใคร
“อั่วอ๊อกเอ๋อ?”
“แกจะไปไหนอีแว่น? ไหวมั้ยแก? อ๊าย! ค่อยๆ ลุก”
“ห้องน้ำ”
เสียงของเรย์ฟังชัดขึ้นเมื่อปาดเลือดออกจากหน้าแล้ว เขากดผ้าลงบนจมูกส่วนอีกมือหนึ่งจับแขนคนตัวเล็กกว่าเอาไว้แน่น
“ห้องน้ำ พาเราไปห้องน้ำทีถั่วงอก”
อ้นมองเรย์ก้มลงเหนืออ่างล้างมือเพื่อล้างคราบเลือดออกจากใบหน้าด้วยสีหน้าสยดสยอง รอยช้ำเริ่มปรากฏให้เห็นเหนือสันจมูก อ้นคิดไม่ออกเลยว่าคนโดนจะเจ็บขนาดไหน
อีนี่มันทำจมูกมารึเปล่าเนี่ย? งานนี้สงสัยได้ไปให้หมองัดดั้งใหม่แน่นอน คนสวยฟันธง!
อ้นมองเรย์ซักผ้าเช็ดหน้าสีชมพูอ่อนของตนกับน้ำแล้วเอาไปเช็ดหน้าอีกครั้งด้วยความเสียดาย แต่เมื่อเห็นสายตาที่จ้องเขม็งไปยังภาพสะท้อนในกระจกยามเช็ดคราบเลือดที่เหลือบนหน้าอ้นก็เริ่มจับสังเกตได้
เรย์เปลี่ยนไปเช็ดคราบเลือดบนเสื้อแทนทั้งที่ยังมีเลือดติดอยู่ใต้คาง แต่ยิ่งพยายามเสื้อก็ยิ่งเลอะ เสื้อสีน้ำเงินเข้มมีรอยเลอะสีแดงคล้ำกระจายเป็นดวง ในที่สุดอ้นจึงทนไม่ไหว
“นี่อีแว่น แกมองไม่เห็นเหรอ?”
เกิดความเงียบขึ้นพักหนึ่งก่อนที่เรย์จะแก้ตัว
“ไม่ใช่ไม่เห็นซักหน่อย เราแค่ไม่มีแว่น เลยมองไม่ค่อยชัด”
“ไม่ชัดอะไรของแก ระดับนี้เค้าเรียกว่ามองไม่เห็นแล้ว นี่กี่นิ้ว?”
อ้นชูนิ้วชี้ขึ้นตรงหน้าเรย์ ทว่าเรย์กลับเงียบ
“ฉันถามว่านี่กี่นิ้ว ทำไมไม่ตอบยะ?”
“ก็ชูมาซักทีสิ”
อ้นกระจ่างในบัดดล! ริมฝีปากเล็กแต่อวบอิ่มคลี่ยิ้มกว้างอย่างสะใจ!
“นี่แกสายตาสั้นถึงเพียงนี้เชียวหรือนี่... อุ๊บส์!”
อ้นเล่นใหญ่รัชดาลัยเธียเตอร์ ประหนึ่งว่าตนพึ่งค้นพบความจริงอันน่าตกใจ แต่แล้วกลับแสยะยิ้มด้วยความสะใจก่อนจะหัวเราะเสียงแหลม
“ไม่มีแว่นก็จบเห่สินะ ไอ้ แว่น! โฮะๆ”
นางมารร้ายหัวเราะอย่างสะใจ แม้เรย์จะมองไม่เห็นว่าอ้นใช้มือขวาเท้าเอวพลิกข้อมือซ้ายขึ้นปิดปากโดยไม่ลืมกรีดนิ้วก้อยแล้วหัวเราะราวกับตัวร้ายจากการ์ตูนสาวน้อย แต่เรย์รับรู้ได้จากเสียงหัวเราะว่าอ้นสะใจมากที่ได้เอาคืนเขาด้วยการล่วงรู้จุดอ่อน และคนอย่างเรย์ไม่ชอบให้ใครมาข่ม!
“นี่ไม่ใช่จุดอ่อนเราซะหน่อย! เราน่ะเพอร์เฟคไร้จุดอ่อนนะ แค่วันนี้มันเกิดอุบัติเหตุ... ก็แค่แว่นแตก”
“ยังไงก็ตามเอาเป็นว่าวันนี้ฉันชนะแกก็แล้วกัน โฮะๆ”
อ้นขี่แพะไล่ตีก้นเด็กอวดเก่งอย่างร่าเริง เขาดึงผ้าเช็ดหน้าของตนคืนจากมือของเรย์แล้วนำไปซักกับน้ำพลางเอ่ยเสียงอ่อนโยน
“แล้ววันนี้แกก็ติดหนี้ฉันด้วยเข้าใจมั้ยยะ?”
อ้นแตะผ้าเช็ดหน้าที่บิดหมาดแล้วเข้าที่แก้มของเรย์ เขาถูเบาๆ ตรงรอยเลือดที่ยังเลอะอยู่ เรย์ตัวแข็งกับน้ำใจที่คาดไม่ถึงนี้!
“ดูสิ ตรงนี้ยังเลอะอยู่เลย อ้อ! แต่ฉันว่าเสื้อแกคงกู้ชีพไม่ได้แล้วล่ะ เลือดมันเลอะขนาดนั้นฉันว่าทิ้งเหอะ อ๊ะละแกมีเสื้อเปลี่ยนมั้ย? ฉันว่าถ้าแกกลับบ้านสภาพนี้คนอื่นต้องตกใจแน่ เออแล้วแกจะกลับบ้านยังไงเนี่ย? สภาพมองอะไรไม่เห็นแบบนี้?”
หนึ่งตุ๊ดอินจัดเผลอปล่อยฟีโรโมนไทป์ “แม่” อีกหนึ่งเด็กดื้อก็ยืนอึ้งคาดไม่ถึงกับความใจดีของ “ตุ๊ด” เรย์ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจอมแจ๋นอย่างอ้นจะมีมุมอ่อนโยนเช่นนี้อยู่ด้วย!
“เดี๋ยวเราจัดการที่เหลือเอง ขอบใจนะถั่วงอก”
เรย์งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า “ตุ๊ดถั่วงอก” ที่ชอบหาเรื่องเขาคนนั้นจะมีน้ำใจถึงเพียงนี้ ถึงเขาไม่เคยคิดเกลียดถั่วงอกแต่ก็ไม่ชอบที่อีกฝ่ายทำเหมือนคอยอาฆาตเขาตลอดเวลา ปกติแล้วเขากับถั่วงอกเจอกันทีไรก็ต้องเอาชนะคะคานกันตลอด ดูท่าเขาคงต้องมองถั่วงอกใหม่เสียแล้ว
“อีบ้า! แกเรียกฉันว่าถั่วงอกอีกละนะอีแว่น”
แม้จะถูกแว้ดใส่แถมยังถูกเรียกว่า “แว่น” แต่เรย์กลับไม่ถือสา พอพิจารณาดูดีๆ แล้วเรย์พบว่าวันนี้เขากับ “ถั่วงอก” พูดคุยกันเยอะกว่าการปะทะคารมตามปกติที่เคยทำมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ที่สำคัญเรย์ยังไม่รู้บางสิ่งเลย
“ก็นายไม่เคยบอกชื่อเรานี่ ละเคยบอกไปแล้วนะว่าเราชื่อเรย์ ไม่ได้ชื่อแว่น”
“งั้นฟังให้ชัดๆ นะยะ ดูปากฉันนะ”
อาฮะ ปากเล็กน่ารักจัง
“ชื่อของคนสวยคนนี้คืออ้น ไม่ใช่ถั่วงอก!”
อ้นใส่จริตแนะนำตัวกับเรย์โดยไม่รู้เลยว่าในสมองของหนุ่มแว่นนั้นมีความคิดแบบใดอยู่ในหัว
“อ้นเหรอ? ก็เหมาะดีนะ”
“อะไรของแกห๊ะ?”
อ้นที่กำลังเช็ดหน้าให้เรย์ถึงกับต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นรอยยิ้มแสยะของเรย์
“นายเป็นตุ๊ดเหรอ?”
มือของอ้นกำหมัดแน่นก่อนจะทุบเข้าเบาๆ ที่อกของคนที่ตนกำลังทำความสะอาดเสื้อให้อย่างลืมตัว!
“แหม! ฉันเปิดตัวขนาดนี้แล้วคงแมนๆ เตะบอลมั้ง! ทำไมยะ? มีปัญหารึไง? ชิๆ อิพวกจิตใจคับแคบ!”
“เปล่า เราอยากรู้ว่านายเป็นแค่เกย์หรือเป็นกะเทย?”
เรย์ยังคงเก็บข้อมูลต่ออย่างไม่สะทกสะท้านผิดกับอ้นที่ลืมตัววีน
“ฉันเป็นตุ๊ด! มีอะไรแมะ? ทำมะ? จะดูถูกตุ๊ดอีกละสิ! ทำไมต้องมองพวกฉันเป็นสิ่งมีชีวิตระดับต่ำขนาดนั้นด้วยยะ! ฉันไม่ได้ไปแต่งหญิงบนหัวใครนิ! คอยดูเถอะเดี๋ยวพอฉันเฉาะแล้วกะเทยอย่างฉันจะปังกว่าชะนี ฉันจะหาผัวให้ได้เริ่ดๆ เลยคอยดู!”
“เหอๆ นายแต่งหญิงด้วยสินะ เหอๆ”
อ้นอยากจะด่าต่อแต่รอยยิ้มของเรย์ทำเอาเขาขนลุก! หมอนี่มันหัวเราะได้น่ารังเกียจเป็นบ้าเลย!
“คอล เมฆ”
เสียงสัญญาณรอสายดังอยู่นานจนคนรอหงุดหงิด แต่ในที่สุดหลังจากพยายามเป็นรอบที่สามปลายทางก็รับ
“ว่าไงคร้าบท่านเรย์?”
“มารับหน่อย กูแว่นแตก”
“ไรนะ! มึงแว่นแตก? แล้วไม่มีสำรองเหรอวะ?!”
“อันสำรองก็แตก”
“เช็ดเข้!”
เพื่อนของเขาสายตาสั้นเกินระดับพัน ถ้าหากไม่มีแว่นสายตาก็เท่ากับคนพิการช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ดีๆ นี่เอง ดังนั้นเรื่องนี้จึงถือเป็นเรื่องใหญ่ เมฆเห็นใจเพื่อนทว่าให้ตายอย่างไรก็เขาบินกลับไปช่วยเรย์ไม่ได้จริงๆ
“กูอยากช่วยมึงนะแต่โทษทีว่ะกูไปไม่ได้”
“มึงยังค้างหนี้กูอยู่อีกสี่สิบแปดเรื่อง! คิดจะเบี้ยวบุญคุณท่านเรย์คนนี้เหรอ?”
“ไอ้เหี้ย! กูอยู่แม่เมาะ! มึงจะให้กูกลับไปรับมึงยังไงวะ!”
“อ้าว? ไปเที่ยวอีกแล้วเหรอ แล้วก็ไม่บอกแต่แรก เสียเวลากูจริงๆ”
“อ้าว เฮ่ย!”
“เมฆ” อึ้งกับคุณหนูเอาแต่ใจประจำกลุ่ม อารมณ์สุนทรีของเขาหายเกลี้ยง แต่เมื่อลองโทรกลับไปหาเรย์แล้วสายไม่ว่างเมฆจึงเบนเข็มลองโทรไปหา “หิน” แทน ทว่าสายของหินก็ไม่ว่างเช่นกัน แม้จะเบาใจแต่ก็อดไม่ได้ที่จะหงุดหงิด เมฆจึงโทรไปหาคนสุดท้ายในกลุ่มให้ร่วมกันรับเคราะห์
“เฮ้ยไอ้เทพ ไอ้เรย์มันเอาอีกแล้วว่ะ เบื่อนิสัยมันชะมัด”
“เมฆไว้กูว่างแล้วเดี๋ยวกูโทรกลับนะ กูกำลังจะออกไปรับเปอร์กลับบ้าน ไปช้าเดี๋ยวลูกกูรอ”
ขาดคำ “พี” ก็ตัดสายเขาทิ้งอย่างไม่ใยดี เมฆน้อยใจ!
ไม่มีใครรักกูเลย!
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(https://scontent.fbkk1-1.fna.fbcdn.net/hphotos-xpl1/v/t1.0-9/1923799_527385584096955_830039692568425287_n.png?oh=7b3ddcfde60a8d33a6e6ec002ba5f0a9&oe=5740CD90)
เคยเขียนตัวละคร(สติ)ดีๆ พล็อตสำเร็จรูป เดาทางง่ายๆ ให้คนอ่านฟินล่วงหน้ามั้ย? ตอบเลยว่า "เค้าพยายามแล้วคับ แต่ทำมะล่าย" :hao7:
เรย์นี่ ตอนอยู่กับอ้นกับอยู่กับเพื่อนไม่เหมือนกันเนอะ
ว่าแต่ "เพื่อน" #แก๊งสามเกรียน พวกนี้คุ้นๆ นะ? "เทพ" "เมฆ" "หิน" อะไรแบบนี้... มี "สไนเปอร์" ซะด้วย ขาดอีกหนึ่งนะเนี่ย ฮ่าๆ
อนุญาตให้คนอ่านเดากันเอาเองว่าพล็อต ภาค #ไม่กินเส้น นี้จะเป็นเช่นไร คู่กัดจะเกิดเหตุการณ์ "ละครไทย" แบบไหนถึงจะเข้าใจกันจนได้ปี้ เอ้ย! แฮปปี้ กันในที่สุด
เนื้อเรื่องเห็นแบบนี้จะดราม่าสุดติ่งเหมือน "ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?" ที่ตอนแรกฮาแบบเสื่อมๆ แต่ตอนหลังเค้นจนปวดตับมั้ย? หรือจะฮาแบบเงิบๆ เหมือนอีกเรื่อง สาวอ้นจะเจอะเจออะไรขนาดไหน? เปิดมาฮาๆ ท้ายดราม่า ไม่แน่นะ เปิดมาดราม่าท้ายอาจจะฮา หรือรอบนี้คนแต่งอาจไม่โกหก ดราม่าตลอกศกจนจบเรื่อง! (ห้ามติดแท็ก #คนแต่งรังแกตุ๊ด เด็ดขาดนะ!)
อนุญาตให้ใช้พลังมโนกันให้เต็มที่ เราจะค่อยๆ ทยอยลงนิยายสลายมโนให้ทุกท่านเอง! :hao6:
รับประกัน "แมว" เฮ้ยเดี๋ยว! แมวเกี่ยวไรด้วยว้า?
รับประกัน "ความเกรียน" และ "ความฮา" ที่สำคัญมันต้องมี "ดราม่า" อันเป็นเอกลักษณ์ (พอดีพึ่งถูกเพื่อนชมมาว่า "แกเขียนดราม่าดีมาก!" เลยบอกมันกลับไปว่า "เรื่อง STRINT ตูไม่ได้เขียนกะดราม่า ตูเขียนเอาฮาแบบเงิบๆ")
และท้ายที่สุด รับประกันได้ว่าท่านจะหาฉากฟินๆ ชวนจิกหมอนหรือฉากเรตเอ็กๆ น้ำแตกได้จากนักเขียนคนนี้ยากเหลือเกิน เพราะเขียนไม่เป็น T^T
แต่หวังว่าคนอ่านจะชอบ "เรย์" นะ เรย์อาจจะเป็น "คนดี" ที่สุดเท่าที่เราเคยแต่งมาก็ได้ เลวสุดคือเฮียชัช ชั่วร้ายเจ้าเล่ห์คือพี่สตาร์ และนิสัยเสียปากไม่ดีสุดๆ คือพี่ป้อง (พี่รุกข์ พี่ไม้ เป็นเรื่องสั้นใช่มั้ย นิสัยเลยดี๊ดี! ผิดแนวพระเอกเรื่องยาว)
ส่วน "สาวอ้น" นางยังคนเล่นใหญ่เช่นเคย แม่พระราวกับจริตปินกันเลยทีเดียว (เวเนฯ นางแค่ประดิษฐ์ แต่เพราะอ้นดัดจริตเลยต้องเป็นปิน เป็นเวียดไม่ได้ อ้นไม่ได้ย้วยชะม้ายชายตาขนาดนั้น)
มาดูกันว่าคู่นี้ ใครจะลากใครไปปล้ำ เอ้ย! ใครจะรู้สึกดีๆ ต่อกันก่อนแล้วใครจะปากแข็ง ใครจะเป็นตัวแปร แล้วตัวร้ายภาคนี้จะเป็นใคร พล็อตแบบไหน ประเด็นเป็นยังไง ... โอ้ย! จะพูดทำไมเนี่ย เอาเป็นรอว่าอ่านนะทุกคน!
:pig4: :L1:
ตอบเม้นสั้นๆ
ก่อนอื่นขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามอ้นศรีนะ ดีใจเหมือนกันที่รู้ว่ายังมีคนรออ่านเรื่องราวของตุ๊ดลำไยคนนี้ ในที่สุดเราก็เขียนขึ้นมาจริงๆ ถ้าไม่มีคนรักอ้น (พูดง่ายๆไม่มีป๋าดัน) เราก็คงไม่มีแรงจูงใจในการเขียน (แต่อย่ามาดันพี่ตั้มซะให้ยาก พี่ตั้มยังไงก็ไม่เบี่ยงเบน ยกเว้นจะกินน้องตัวเอง เหอๆ)
ดีใจที่เจ้าเก่าเจ้าประจำยังคงอยู่ด้วยกัน ซึ้งใจมากๆ ขอบคุณโมฯ oaw_eang ด้วย เป็นเกียรติมากค่ะ
แต่บางเม้นก็ทำเรางงนะ อย่างของคุณ ender_m "ไม่อ่านตอนก่อนๆดีกว่า" จริงๆ จะบอกว่า "ไปอ่าน" รึเปล่า? ฮ่าๆ ละที่คุณ Freja บอกว่า "พี่ป้องจะเรียลไปไหน" นี่คือ.... กระทั่งคนแต่งยังงง! เรียลแบบไหนว้า? เรียลยังไง? เรียลเกินไปเหรอ? แต่เอ๊ะ สมจริงแล้วมันมีสมจริงเกินไปด้วยเหรอวะ? ฮ่าๆ
เอาเป็นว่าดีใจที่ทุกคนกลับมา ดีใจที่มีคนรักอ้น อยากชวนทุกคนมาลุ้นคู่นี้กัน #ตุ๊ดลำไยกับนายแว่นโฉด มาดูกันว่า แท็ก #ไม่กินเส้น นี้มาแต่ใด จะเป็นประโยคพูดแบบไหน? เหอๆ
-
ฮ่าๆๆ เราแอบนึกว่าเรย์โดนเอารึเปล่าทำไมเดินช้าๆ
นี่แหละชีวิตคนใส่แว่น ไร้แว่นคือพิการเลย ว่าแอบแนวละครนิดนึง ฮา
พระเอกยังไม่ทันได้ว่าอะไรยัยอ้นก็โดนอคติบังตาจนใส่ไปหลายชุด
เราคิดว่ายัยอ้นนี่แหละจะปล้ำเขา. :hao6:
ขอบคุณค่ะ
-
หลายวันต่อมาอ้นต้องแปลกใจที่มีถาดอาหารวางลงตรงหน้าเขา คนสวยที่กำลังตักข้าวเข้าปากถึงกับกระพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นนายแว่นโฉดยิ้มให้ผิดไปจากทุกที บนจมูกมีผ้าแปะไว้บ่งบอกสถานะบาดเจ็บ
อีแว่นมันเป็นบ้าอะไรของมัน หรือสมองจะกระแทกแรงจนเพี้ยน?
“หวัดดี อ้น”
“ย่ะ”
“อันนี้ของนาย เราคืนให้”
เรย์หยิบถุงกระดาษขึ้นมาวางบนโต๊ะแล้วเลื่อนถุงส่งไปให้อ้นพลางยิ้ม อ้นสยองแต่ก็แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าคงจะได้ผ้าเช็ดหน้าผืนใหม่ ที่ไหนได้...
“เดี๋ยวนะอีแว่น! นี่มันผ้ากันเปื้อน?”
คิ้วบนหน้าขมวดกันจนยุ่ง อ้นไม่เข้าใจเลยจริงๆ แต่ลางสังหรณ์บางอย่างบ่งบอกว่าไม่ใช่เรื่องดี
“ก็คนไทยเขาถือเรื่องห้ามให้ผ้าเช็ดหน้ากันไม่ใช่เหรอ เราเลยซื้อของใหม่ให้นายไง”
“ผ้ากันเปื้อนเนี่ยนะ?”
แถมยังเป็นรูปหัวใจติดระบายเต็มไปหมด อี๋! ดูแล้วโลว์คลาสอย่างกับชุดยั่วผัว!
“ไม่ชอบเหรอ?”
พอเห็นคนที่อุตส่าห์ซื้อผ้ากันเปื้อนสุดสยองมาให้นิ่วหน้าอ้นก็รีบแก้ตัว
“ก็ใช้ได้แหละอืม...”
“งั้นอย่าลืมใส่ให้เราดูด้วยนะ”
อ้นแทบทำข้าวในปากพุ่ง!
“ห๊ะ? แกว่าอะไรนะ”
“ก็อยากเห็นนายใช้ของขวัญนี่ไง”
แล้วทำไมฉันต้องใช้ยะ!
“ไม่หรอกมั้ง คือฉันทำอาหารไม่เก่งน่ะ ปกติก็ไม่ค่อยเข้าครัวด้วย ที่ห้องทำอาหารไม่ค่อยสะดวกอะ”
เพื่อเห็นแก่มิตรภาพ เห็นแก่ผู้บาดเจ็บ เห็นแก่มนุษย์ธรรม! วันนี้คนสวยจะไม่จิกแกหนึ่งวันนะอีแว่น!
“งั้นมาที่ห้องเราแทนสิ คอนโดเราทำอาหารได้”
ช้อนในมือของอ้นร่วงลงกระทบจาน! เขาถึงกับพูดไม่ออก!
วันนี้อีแว่นมันเป็นอะไร?!
“เดี๋ยวเอาเบอร์ให้เราด้วยนะ”
“นี่แกคิดว่าแกเป็นใครห๊ะอีแว่น! มาถึงก็สั่งๆๆ ฉันกับแกไม่ใช่เพื่อนกันนะยะ!”
“นั่นสิ เห็นหน้ากันมาตั้งห้าปีแล้วแต่ไม่ได้เป็นอะไรกัน เราว่าเราสองคนควรจะแลกเบอร์กันไว้นั่นแหละจะได้รู้จักกันมากกว่าเดิม”
“ฉันไปนะฉันอิ่มละ”
อ้นตื้อไปถึงคอหอย! เขาทานอะไรต่อไม่ลงแล้ว อ้นกลัวว่านายแว่นโฉดจะเพี้ยนเพราะสมองได้รับการกระทบกระเทือนจนอาจจะเอาตะเกียบมาจิ้มคอเขาเข้า!
ทว่ามือของเรย์กลับจับหมับเข้าที่ถาดอาหารของอ้น
“เดี๋ยวสิ ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง อย่ากินทิ้งขว้าง เป็นของมีค่า ไม่เคยท่องเหรอ? นั่งลงแล้วกินให้หมดสิ เสียดายนะ สงสารชาวนา”
อ้นกระพริบตาปริบๆ ด้วยความงงงวย แต่ขาเจ้ากรรมก็ดันย่อลงหย่อนก้นนั่งที่เดิมจนได้ น้ำเสียงราบเรียบแอบแฝงแววตำหนิทำให้อ้นรู้สึกเหมือนถูกปรามาส และเขาจะไม่ยอมให้คนอย่างเรย์มาว่าเขาแน่นอน!
วันนั้นเองเป็นวันแรกที่อ้นได้นั่งทานอาหารกลางวันร่วมกับนายแว่นโฉดคู่อาฆาตตั้งแต่สมัยเรียนซึ่งตอนนี้ต่างทำงานอยู่ตึกเดียวกันเพียงแต่คนละบริษัท
ทำไมฉันรู้สึกแปลกๆ คุ้นๆ เหมือนเดจาวู...
อ้นขนลุกเมื่อสบสายตาเข้ากับเรย์ที่ส่งยิ้มให้ เพียงแต่รอยยิ้มของเรย์ช่างดูไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลย ลางสังหรณ์บางอย่างบอกเขาว่าให้เขากับเรย์เป็นคู่กัดกันเช่นเดิมยังจะดีเสียกว่าการที่เรย์คอยส่งยิ้มโรคจิตให้เขาเช่นนี้!
“ไปทานข้าวกลางวันด้วยกันมั้ยอ้น? วันนี้มีตลาดนัดด้วยนะ”
“ไม่เอาอะหงส์ แดดร้อนจะตาย กับข้าวก็แพง ฉันขี้เกียจเดิน”
“แหมๆ ไปชวนอ้นเค้าทำไม น้องหงส์ก็รู้ว่าคุณน้องอ้นเค้าไม่ไปหรอกจ้า เพราะเค้ามีนัดมื้อกลางวันกับคนพิเศษเค้า”
อ้นงงเมื่อหัวหน้าสาวโผล่มาร่วมวงสนทนาด้วยประโยคที่เขาไม่เข้าใจ หล่อนมองเขาด้วยแววตาหยอกล้อพลางหัวเราะคิกคัก
“คนพิเศษอะไรคะพี่?”
“ก็หนุ่มเนิร์ดคนนั้นไง แหมๆ มีแฟนไม่บอกพี่เลยน้า นี่ปิ๊งกันอีท่าไหนอะ? แล้วจีบกันนานแล้วยัง?”
อีแว่น!
อ้นตัวสั่นทันทีที่ตระหนักถึงต้นตอทั้งหมด!
“โอ๊ย! หนูกับมันไม่ได้เป็นอะไรกันคร่า! ก็แค่คนรู้จักเฉยๆ”
“ก็พี่ได้ข่าวว่าเรามีหนุ่มมานั่งด้วยทุกวัน ยังคิดเลยว่าที่แท้ที่ชอบไปแคนทีนก็เพราะเล็งๆ กันไว้อะไรแบบเนี้ยะ”
“ใช่ที่ไหนละคะพี่! ก็อาหารแคนทีนมันถูกดีไม่ร้อนด้วยแค่นั้นเอง หนูจะได้ออมเงินไว้สานฝันของตัวเองยังไงละคะ”
หัวหน้าสาวทึนทึกพยักหน้าเข้าใจเหตุผลของอ้นแต่ยังมิวายสงสัย
“มิน่า... ว่าแต่ไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ หรา?”
“โอย ไม่ค่ะ แค่คนรู้จักเฉยๆ”
“แหมเสียดายออก พี่ว่าคนนั้นเค้าก็ดูดีน้า อ้นไม่ลองทอดสะพานดูล่ะ”
“ไม่มีทางค่ะ!”
อ้นเชิดหน้าตอบโดยไม่รู้เลยว่าเขาขว้างงูไม่พ้นคอเสียแล้ว!
หลายวันต่อมา อ้นนั่งทานอาหารกลางวันที่แคนทีนตามปกติโดยมีเรย์ถือถาดอาหารตรงเข้ามานั่งด้วยเช่นเคย ปกติแล้วทั้งคู่มักจะต่อปากต่อคำกัน แต่พักหลังอ้นเริ่มรำคาญไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคู่กัดแล้วจึงมักแกล้งเงียบแล้วเออออตามสมควร เพียงแต่ครั้งนี้เรย์กลับเปิดประเด็นจนอ้นตกใจ
“อ้น ตอนเราลงลิฟต์มานะเจอหัวหน้านายด้วย เค้าถามว่าเรากับนายเป็นอะไรกัน”
“ห๊ะ! แกว่าอะไรนะอีแว่น!”
“สงสัยเค้าคิดว่าเรากับนายกิ๊กกันมั้ง”
โอ๊ยตายแล้ว!
“แล้วแกตอบเค้าไปว่าอะไร?!”
“ก็บอกไปว่ารู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน”
“เฮ้อ!”
อ้นเอามือทาบอกทำท่าโล่งใจเล่นใหญ่จนเรย์หงุดหงิดอยากแกล้ง
“เค้าก็เลยยุให้เราจีบนาย”
“อีบ้า!”
อ้นตวาดแต่เรย์กลับขำ
“เหอๆ เป็นหัวหน้าที่ใส่ใจลูกน้องดีนะ”
“ใส่ใจม้ากน่ะสิ”
อ้นลดระดับเสียงเหลือเพียงกระซิบแล้วใส่อารมณ์ด้วยการอ้าปากกว้างๆ เน้นคำว่า “มาก” แทน เรย์ขำแอคติ้งของอ้นด้วยเสียงหัวเราะอันเป็นเอกลักษณ์ ก่อนจะถามต่อแบบเนียนๆ
“แล้วนายไม่ได้บอกใครเหรอว่ามีแฟนแล้ว?”
“มีแฟน” คำที่ทำให้อ้นถึงกับชะงัก เพราะเขาเลิกกับ “แฟน” คนนั้นแล้วแม้จะยังอาศัยอยู่ในห้องเดียวกันเช่นเดิม พอนึกถึงที่ตัวเองลงทุนซื้อหมอนข้างมาวางกั้นตรงกลางขวางระหว่างเขากับป้องยามนอนแล้วอ้นก็ถามเรย์เสียงเรียบ
“แกรู้ได้ยังไง?”
“ก็เห็นนายอินเลิฟโชว์คนขนาดนั้น นึกว่านายจะประกาศที่นี่ด้วย”
เรย์เรียนอยู่ที่เดียวกับอ้นและป้อง แถมยังใช้บริการโรงอาหารกลางเช่นเดียวกันเป็นประจำ เขาจึงเห็นภาพที่อ้นคอยออเซาะเกาะแกะป้องจนชิน วันไหนที่ป้องมาด้วยกันกับอ้น วันนั้น “ตุ๊ดถั่วงอก” จะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขา แต่ถ้าวันไหนอ้นฉายเดี่ยวแล้วเจอกันเข้า เขากับอ้นก็แย่งเกาเหลากระทบกระทั่งกันพอหอมปากหอมคอ
“ละแกเห็นหัวหน้าฉันแล้วคิดว่าฉันจะอยากให้นางเอาเรื่องของฉันไปโพนทะนาบอกชาวโลกมั้ยยะ?”
สมัยที่อ้นเลือกฝึกงานบริษัทเดียวกับป้อง เขาอาศัยบารมีของรุ่นพี่ขอเข้าไปฝึกงานที่เดียวกับแฟน ถึงเขาและป้องจะอยู่คนละส่วนแต่อ้นก็แสดงตัวตลอดเวลาว่าตนนั้นเป็นอะไรกับป้อง แม้ป้องจะรำคาญแต่ไม่เคยแสดงออกว่ารังเกียจความจริง ป้องให้เกียรติเขาเสมอจนเป็นที่ล้อเลียนไปทั้งบริษัท กับคนที่แกล้งแซวขำๆ เขากับป้องไม่เคยถือสา แต่ก็มีบางคนที่ดูถูกทั้งเขาและป้องโดยเฉพาะเมื่อทั้งคู่ไปฝึกงานด้วยรถของอ้น ป้องออกตัวปกป้องเขาตลอด กระทั่งเรื่องของ “เด็กฝึกงานคนที่เป็นแฟนกับตุ๊ด” เข้าหูหัวหน้าเขาจนได้ เมื่อเห็นสายตาของหัวหน้าสาววัยกลางคนยามมองป้องแล้วอ้นก็รู้ได้โดยสัญชาตญาณว่ามีคนอยากแย่งป้องจนตัวสั่น!
อ้นเรียนรู้ว่าการ “อวดผัว” ไม่ใช่เรื่องที่ดีเสมอไป เพราะสมัยนี้มีคนหน้าด้านอยากได้ของๆ คนอื่นอยู่เยอะ! ยิ่งผัวดีมากเท่าไหร่ คนที่อิจฉาก็ยิ่งอยากแย่งมากเท่านั้น!
เมื่อเริ่มทำงานในที่ใหม่อ้นจึงเก็บเรื่องส่วนตัวไว้เป็นความลับ อ้นเหนื่อยที่จะต้องไปแข่งกับใครๆ ให้คนเขาอิจฉา ลำพังแค่การแข่งกับหัวใจของป้องเขาก็เหนื่อยมากพอแล้ว
“อาฮะ เก็ตอยู่ ... ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?”
“อะอะไร! เปล่านี่!”
“น้ำตาไหลแน่ะ”
“ห๊ะ!”
อ้นรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับ แต่ว่าเรย์กลับยิ้มอย่างเป็นต่อ
“โกหกน่ะ”
อ้นฉุนเตรียมจะด่าแต่เรย์กลับทำให้อ้นอึ้งอีกรอบ
“เลิกกันแล้วเหรอ?”
“เรื่องส่วนตัว! ฉันไม่จำเป็นต้องตอบ”
“อาฮะ แปลว่าเลิกกันแล้ว โดนเขาทิ้งหรือนายทิ้งเขาล่ะ? เห... นายทิ้งเขาเพราะเขามีคนอื่นใช่มะ? ตอนนี้นายกำลังโสด โอเค เราเข้าใจละ”
เรย์ถามเองตอบเองเสร็จสรรพ เขาวิเคราะห์ราวกับนักวิทยาศาสตร์กำลังสรุปรายงานวิชาการ ทว่าเนื้อหามันออกกระแทกใจคนฟังไม่น้อย เรย์พูดโดยไม่เกรงใจหัวใจเจ้าของเรื่อง! อ้นจึงกระแทกเสียงกลับไป
“นี่! เรื่องบางเรื่องไม่ต้องพูดออกมาก็ได้นะ ฉันละไม่เข้าใจจริงๆ แกจะมายุ่งอะไรกับฉันนักหนาเนี่ย!”
“เหอๆ เรื่องส่วนตัวน่ะ ขอไม่ตอบนะ”
เรย์ยิ้มแล้วตักข้าวเข้าปากอย่างมีความสุข อ้นได้แต่กรีดร้อง
กรี๊ด! มันย้อนค่ะมันย้อน อีแว่นโฉดสักวันฉันจะจัดการแกให้ได้!
อ้นเหนื่อยหน่ายกับเรย์ทุกครั้งที่เจอกัน จากเดิมที่เคยปะทะฝีปากกันอ้นก็ว่าเรย์น่าหมั่นไส้แล้ว พอได้รู้จักกันจริงๆ แล้วอ้นพบว่าเรย์นั้นเอาตัวเองเป็นใหญ่ไม่สนใจคนอื่น เป็นพวกแปลกๆ ที่ชอบบังคับให้โลกหมุนตามตัวเอง แถมยังโลกส่วนตัวสูงไม่แคร์สื่อ
จากเสียงกระซิบกระซาบของขาเม้าทำให้รู้ว่าเรย์เป็นคนเก่ง แต่เข้ากับคนยาก แม้โปรไฟล์จะดีแค่ไหนแต่พอเจอนิสัยพี่ท่านเข้าไปทุกคนต่างพากันใส่เกียร์ถอย ด้วยเหตุนี้เรย์จึงว้างว่างไม่มีใครกล้าออกตัวจับจอง ดังนั้นการที่อ้นคลุกวงในกับเรย์ได้จึงเป็นเรื่องที่เม้ากันไปทั่วทั้งสองบริษัท!
อ้นขนลุกซู่เมื่อได้ยินว่ามีคนจับจ้องมองเขาและเรย์เป็นคู่จิ้นประจำแคนทีนไปแล้วเรียบร้อย
“ตายแล้วพี่! คลุกวงในอะไรกันคะ?! ใครมันเอาหนูไปพูดจาน่าเกลียดขนาดนี้! โอ๊ย! ถ้านินทาหนูกับพี่โจมสุดเซอร์หนูจะไม่ว่าเลยค่ะ”
อี๋! ถูกจิ้นกับอีแว่นโฉด ยอมขึ้นคานยังจะซะดีกว่า แหวะ!
“ชอบหนุ่มติสเหรอจ้ะ? คิกๆ”
อันที่จริงแล้วอ้นไม่ได้ชอบโจม เพียงแต่ภาพของหนุ่มมาดเซอร์ช่างละม้ายคล้ายกับใครบางคนที่เห็นหน้ากันทุกคืนเท่านั้นเอง แต่อ้นก็รับลูกต่อจากหัวหน้าสาว
“ให้คะแนนเพิ่มตรงหนวดคร่า โฮะๆ”
กลุ่มสาวๆ กำลังเม้ากันสนุกปาก คนที่นินทากลับเดินมาพร้อมกับเพื่อนร่วมแผนกพอดี
เรื่องมันคงไม่เกิดถ้าหากว่า “โจม” จะไม่ใช่หนุ่มโสดสุดเซอร์และอัธยาศัยดีต่อคนทุกเพศ แถมเขายังโปรไฟล์เลิศขนาดเคยติดอันดับหนึ่งในห้าสิบหนุ่มฮอตแห่งปีของนิตยสารชื่อดังมาแล้ว เมื่อได้ยินว่ามีคนแอบปลื้มเขาจึงหยอกล้อกับรุ่นน้องร่วมบริษัทอย่างเป็นกันเอง
“รู้แบบนี้พี่ไม่โกนหนวดซักเดือนดีกว่าเผื่อจะมีสาวๆ มาดามใจพี่บ้าง”
รุ่นพี่หนุ่มเดินมาถึงก็แกล้งทำท่าเข้าไปลวนลามตุ๊ดรุ่นน้องก่อนจะถอยออกมาแล้วยืนส่งยิ้มละลายใจพลางหลุดเสียงหัวเราะ
“ฮ่าๆ”
“ว้ายพี่โจมอะ! จั๊กกะเดียมนะคะ! แค่นี้หนูก็หลงแล้วคร่า”
อ้นแกล้งทำเขินรับมุก ทุกคนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แต่จังหวะนั้นเองที่อ้นหันไปเห็นสายตาของ “แทน” พอดี
ในขณะที่ทุกคนขำและหัวเราะกับเรื่องกรี๊ดกร๊าดชวนหัว แทนกลับแอบคว่ำปากใส่พร้อมด้วยอินเนอร์ทางสายตาที่จิกจนอ้นสะอึก อ้นไม่อยากด่วนสรุป เขาจึงแกล้งหัวเราะส่งเสียงวี้ดว้ายกับเพื่อนร่วมงานอีกครู่หนึ่งก่อนจะขอตัวไปทำงานต่อ สายตาของแทนทำให้ใจเขาไม่สงบ เซนส์ของเขามันบอกให้ระวัง!
แทนคือเพื่อนร่วมงานในบริษัทที่อ้นยกป้ายคะแนนให้สิบสิบสิบสมกับเป็นหนุ่มงานประณีต ทุกอย่างช่างดีงามรับกันเหมาะเจาะ ทั้งริมฝีปากรูปกระจับ ดวงตาสองชั้นชัดเจน รวมถึงดั้งที่งัดมาอย่างเป็นธรรมชาติ ครบเครื่องเห็นแล้วชวนให้ใจอ่อนระทวย เมื่อรวมเข้ากับรูปร่างสมส่วนด้วยมัดกล้ามอันงดงามขนาดพอเหมาะก็ชวนให้เขาน้ำเดินด้วยความหลงใหล ทว่านั่นก็เป็นเพียงความรู้สึกสมัยเข้ามาทำงานในบริษัทใหม่ๆ เท่านั้น เพราะต่อมาไม่นาน “พี่จ๋า” หัวหน้าสาวทึนทึกก็ขยี้ฝันชื้นแฉะของเขาด้วยการบอกว่า “พี่แทนมีผัว”
การถูกแทนมองด้วยสายตาเช่นนั้นทำให้อ้นไม่สบายใจ นับตั้งแต่นั้นอ้นก็แอบระแวงแทนอย่างช่วยไม่ได้ ทว่าชีวิตการทำงานก็ยังคงดำเนินต่อไป
สิ้นปีใกล้เข้ามาทุกทีเป็นเรื่องธรรมดาที่ไม่ว่าที่ไหนก็ต้องมีการฉลองปีใหม่ และบริษัทของอ้นก็เช่นกัน บริษัทได้จองห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมเป็นที่สังสรรค์ประจำปีสำหรับพนักงาน กิจกรรมหลายอย่างถูกจัดขึ้นเพื่อสร้างขวัญและกำลังใจแด่พนักงานผู้เหน็ดเหนื่อยมาตลอดปี
ปีนี้น้องใหม่อย่างอ้นถูกจ๋าวางตัวให้แสดงความสามารถแบบเดี่ยวเพราะสถานะ “ตุ๊ดเล่นใหญ่” อ้นคือน้องใหม่เพียงคนเดียวในแผนกและหัวหน้าของอ้นก็เชื่อใจความมั่นเกินร้อยของอ้นเช่นกัน อ้นจึงซุ่มซ้อมการแสดงสุดฤทธิ์
เมื่อวันงานมาถึง อ้นหอบกระเป๋าใส่พร็อบมาเต็มคันรถ เขาตั้งใจจะแอบแต่งตัวที่ออฟฟิศแล้วค่อยตามไปสมทบที่โรงแรม กะว่าจะเปิดตัวให้โลกตะลึงในความสวย ทว่าช่วงเวลาฝันหวานของอ้นมีอันต้องสะดุด! นายแว่นโฉดเซลฟ์เซ็นเตอร์กวนใจเขาอีกแล้ว!
“วันนี้นายจะแสดงอะไรเหรอ?”
“ความลับบริษัทย่ะ!”
“งั้นปีใหม่นี้นายจะทำอะไร?”
“ฉันก็กลับบ้านกลับช่องของฉันสิยะ”
“อยากรู้จังว่านายจะแสดงอะไร?”
นี่แหละความอินดี้ของเรย์ เขาจะพูดเรื่องที่ตนพอใจจะคุยเท่านั้นไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหนก็ตาม! นึกจะเปลี่ยนหัวข้อก็เปลี่ยน ไม่สนใจคู่สนทนาเลยสักนิด!
“มันเรื่องของฉันปะ? แกจะยุ่งอะไรห๊ะอีแว่น!”
“เรียกแว่นอีกแล้วนะ บอกให้เรียกชื่อเราไง ลองเรียกดูสิ ‘เรย์’”
อ้นเบ้ปากส่งไปให้แล้วทำเป็นไม่สนใจตักข้าวในจานทานต่อ เรย์จึงตอบโต้ด้วยบุญคุณที่ผ่านกระบวนการคิดเข้าข้างตัวเองมาแล้วหนึ่งชั้น
“ทีเรายังเลิกเรียกอ้นว่า ‘ถั่วงอก’ เลยนะ ทำไมอ้นไม่ยอมเรียกชื่อเราบ้าง? เวลาตัวเองถูกเรียกว่าถั่วงอกก็โกรธ แต่ไม่ยอมเลิกเรียกเราว่าแว่น สองมาตรฐาน!”
ถ้อยคำของเรย์ตรงไปตรงมาเหมือนหมัดฮุกที่อ้นไม่อาจปฏิเสธได้ เขาจึงเถียงแบบข้างๆ คูๆ
“ก็แกชอบมาทำให้ฉันอารมณ์เสียเองทำไม ปกติคนสวยก็ไม่ค่อยว่าร้ายใครก่อนหรอกนะ แกนั่นแหละผิดเอง อยากหาเรื่องกวนฉันก่อนทำไมล่ะ”
อ้นตอบพลางเชิดคางหยิ่งไม่ยอมรับผิด ทว่าเรย์กลับแก้ลำได้เข้าข้างตัวเองแบบสุดกู่!
“อ้อ... เราพิเศษสินะ เข้าใจแล้ว นายจะเรียกเราว่า ‘แว่น’ ต่อไปก็ได้นะ ไม่มีใครเคยเรียกเราแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน”
อ้นงง! ยิ่งมองภาพเรย์ยิ้มแล้วตักข้าวทานอย่างมีความสุขเขาก็ยิ่งงง!
มันเป็นบ้าอะไรของมัน!
หลังเลิกงาน ทุกคนต่างพากันออกจากออฟฟิศไปยังโรงแรม บ้างก็ติดสอยห้อยตามไปกับคนมีรถ บางส่วนก็แชร์ค่าแท็กซี่กัน ส่วนอ้นเขาบอกทุกคนว่าเดี๋ยวจะตามไปเองเพราะเขาอยากอุบโชว์ไว้เป็นความลับ
อ้นเลือกออฟฟิศเป็นสถานที่แต่งตัวเพราะคิดว่าสะดวกกว่าไปแต่งตัวในห้องน้ำชายของโรงแรมที่มีแขกคนอื่นมาใช้บริการเยอะแยะ อีกทั้งโรงแรมกับตึกออฟฟิศยังอยู่ห่างกันไม่มาก เขาจึงรอให้ทุกคนเลิกงานอพยพไปยังโรงแรมแล้วแอบยึดห้องทำงานของหัวหน้าเป็นสถานที่เสริมสวย
อ้นแต่งตัวพลางวาดภาพของเสียงตบมือชื่นชมการแสดงอย่างมีความสุข เขาบรรจงแต่งแต้มเครื่องสำอางลงบนใบหน้าอย่างประณีตพลางฝันหวาน อ้นมั่นใจมากว่าโชว์ในวันนี้จะต้องเด็ดเรียกเสียงกรี๊ดจากเพื่อนร่วมงานได้ ดีไม่ดีผู้บริหารระดับสูงอาจจะตบรางวัลด้วยสร้อยทองเส้นเล็ก อ้นมโนไปไกล ทว่าโลกแห่งความจริงนั้นช่างโหดร้าย! เมื่ออ้นไปถึงรถตัวเองก็พบว่ารถอีโก้คาร์คันน้อยยางแบน!
“อะไร! ยางแบนได้ไงอะ บ้าจริงๆ เลย!”
แม้จะกระทืบเท้าอย่างขัดใจกี่ครั้งยางรถก็ไม่ฟื้นคืนสภาพ ความจริงเขามีอุปกรณ์ฉุกเฉินอยู่ท้ายรถ แต่เมื่ออ้นก้มลงมองเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองแล้วก็กลุ้ม ในที่สุด “งานเลี้ยงบริษัท” ก็มาก่อน อ้นตัดสินใจเก็บของพะรุงพะรังที่ไม่จำเป็นเข้ารถแล้วหยิบเฉพาะสิ่งจำเป็นใส่กระเป๋าใบเล็กวิ่งกลับเข้าตึกส่วนออฟฟิศ
อ้นตัดสินใจเผชิญหน้ากับปัญหาเร่งด่วนด้วยน้ำใจไมตรีจากเพื่อน เขาตรงไปหาลุง รปภ. คนสนิทแล้วไหว้วานบางสิ่งบางอย่าง หลังจากปัญหาเรื่องรถลุล่วงอ้นก็ตัดสินใจโบกแท็กซี่ไปยังสถานที่จัดงาน แต่เมื่อลิฟต์เปิดออกเขาก็พบกับเรย์ที่กำลังจะกลับบ้านเข้าพอดี!
-
โว้ว! กล้าใส่ชุดแบบนี้ไปจากนี่เลย!
เรย์ตกตะลึงเมื่อเห็นชุดเทพธิดาแฟรี่ของอ้น ปีกเล็กๆ ที่ทำจากผ้าแก้วสีชมพูผืนบางติดอยู่ด้านหลัง เวลาที่อ้นขยับตัวยุกยิกอย่างขัดเขินมันก็จะกระดิกไปมาดูสมจริง
ขออย่าให้มันจำหนูได้เลยนะคะ กรี๊ด หนูอายมันอะ ไม่อยากโดนมันทัก!
อ้นเองก็ตกใจที่เจอเข้ากับเรย์ เขาได้แต่สวดภาวนากับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขอร้องให้เรย์จำเขาไม่ได้ แต่เหมือนเบื้องบนไม่เห็นใจ
“แต่งเป็นอะไรเหรอ?”
อ้นแกล้งไม่ตอบพลางมองจำนวนชั้นแล้วภาวนาให้มันลดลงโดยเร็ว แม้จะโชคดีที่เลยเวลาที่คนส่วนใหญ่กลับบ้านกันหมดแล้วแต่การที่ต้องอยู่สองต่อสองในลิฟต์ก็ทำให้อ้นอึดอัด
เมื่อเห็นอ้นนิ่งแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเรย์จึงดึงปีกด้านหลังจนสายรัดรั้งหัวไหล่ของอ้น
“เอ๊ะอีบ้า!”
อ้นหันมาแว้ดเอาเรื่อง แต่เรย์กลับยิ้ม
“ตัวอะไรอะ?”
“ภูติดอกไม้”
อ้นตอบอย่างเสียไม่ได้ด้วยใบหน้างอเป็นจวัก เรย์พยักหน้าพึมพำตามเมื่อนึกถึงโลโก้บริษัทของอ้น
“อาฮะ แฟรี่”
แต่เงียบได้ครู่เดียวเรย์ก็วอนหาเรื่องอีกแล้วเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าตรงหน้าอกที่ควรจะดูมๆ จนล้นทะลักนั้นกลับนูนเพียงเล็กน้อย เมื่อมองจากมุมสูงเฉดดิ้งที่ระบายไว้ก็ดูจะไม่ช่วยเพิ่มขนาดมากนัก
“ทำไมแบนจัง? ปกติเราเห็นพวกกะเทยชอบทำหน้าอกโตๆ กันไม่ใช่เหรอ? อ้อ! นายยังไม่ได้เสริมอึ๋มสินะ เข้าใจละ!”
“อีแว่น!”
อ้นแทบหันไปตบปากเรย์! แต่เมื่อหันกลับไปเผชิญหน้ากันเขาก็จำเป็นต้องเงยขึ้นเพื่อส่งสายตาไปขู่นายแว่นปากเสีย
นี่ฉันก็โกยมาตั้งแต่ตาตุ่มแล้วนะ ใจคอจะให้ฉันโกยมาจากแกนโลกเลยรึไงยะอีบ้านี่!
“แกไม่เห็นรึไงว่าชุดมันคับ มันยัดได้แค่นี้! ฉันไม่อยากทำชุดที่เช่ามาปริ อีกอย่างยัดเยอะไปไม่สมส่วนมันไม่สวยด้วย แกเข้าใจคอนเซปต์มั้ย? แฟรี่คือภูติน้อยน่ารักผู้งดงามและอ่อนหวาน ฉันจะต้องดูบริสุทธิ์ราวกับสาวน้อยแรกแย้ม ให้เกียรติมงกุฎดอกไม้บนหัวฉันบ้าง! ฉันไม่ได้แรดตลอดเวลานะยะ!”
ท่าทางเหวี่ยงวีนสลับกับซีนมโนอย่างเคลิบเคลิ้มฝันหวานแล้วจบด้วยมาดตุ๊ดแรงได้อีกทำให้เรย์ขำ
เล่นใหญ่ดีจัง เหอๆ
“อืม แบบนี้ก็น่ารักดีนะแต่เราชอบแบบสวีทเดวิลมากกว่า งั้นเดี๋ยวคราวหน้าลองแบบอื่นบ้างนะ ถึงชั้นหนึ่งแล้วล่ะ”
เรย์เปลี่ยนเรื่องไม่มีปี่มีขลุ่ยแล้วก้าวออกจากลิฟต์ อ้นจึงทำได้แค่ก้าวตาม
“ลองบ้าอะไรของแก?”
“จะเรียกแท็กซี่ไปไหนเหรอ?”
มันรู้ได้ยังไง?
อ้นแปลกใจแต่ก็ยอมตอบ
“ฉันจะไปโรงแรมน่ะสิ ใกล้จะได้เวลาแล้วด้วย เนี่ยมีอีบ้าที่ไหนไม่รู้มันมาปล่อยลมยางรถฉัน ดูซิฉันต้องลำบากเอาตัวเองในชุดแฟนซีนี่ไปให้ถึงโรงแรมอีก”
ถึงอ้นจะไม่ชอบใจเรย์มากนักแต่เมื่อมีคนมายืนด้วยข้างๆ ท่ามกลางสายตาที่มองมายังชุดภูติดอกไม้สีชมพูแล้วอ้นก็รู้สึกดีกว่าการอยู่คนเดียว
“นั่นสินะ”
เรย์มองสำรวจอ้นขึ้นๆ ลงๆ ก่อนจะหันไปโบกมือเรียกแท็กซี่ที่มีไฟสีแดงสว่างเป็นคำว่า “ว่าง” ให้อ้น
“แท็กซี่คันนั้นว่างล่ะ”
อ้นแอบเหวอเล็กน้อยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนมัวแต่บ่นเพลินจนลืมมองหาแท็กซี่ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะลอบมองนายแว่นโฉด เรย์ก็ยังคงเป็นเรย์ แต่หนนี้อ้นรู้สึกว่านายแว่นโฉดคู่กัดตัวฉกาจดูหล่อกว่าเดิมเล็กน้อยเพราะคะแนนความใจดี
คนอะไร ทำอะไรคาดเดาไม่ได้เลย คิดจะทำอะไรก็ทำ!
เมื่อแท็กซี่มาถึงอ้นจึงบอกจุดหมายปลายทางแก่คนขับแล้วหันมาขอบคุณเรย์
“ขอบใจนะนายแว... อื้ม เรย์”
เรย์ไม่ได้ตอบอะไรแต่เขายิ้ม แม้จะเป็นเพียงมุมโค้งเล็กๆ บนริมฝีปากแต่อ้นก็ขนลุก อดไม่ได้ที่จะรู้สึกร้อนวูบวาบตามเนื้อตัวและใบหน้า เขารีบหนีขึ้นแท็กซี่ทิ้งเรย์ให้ยืนอยู่ที่เดิม
แฟรี่เหรอ? ... ก็ไม่เลวแฮะ แต่ยังไงนางพยาบาลก็ดีกว่า
เมื่ออ้นจากไปแล้วเรย์ก็ย้อนกลับไปในตัวอาคาร เขาตรงไปยังห้องเก็บของในบริษัทเพื่อค้นหาสิ่งของบางอย่าง
รปภ. กะดึกผ่านมาเห็นจึงทัก
“อ้าว คุณเรย์มอนด์ กลับไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ? หรือลืมของ? แล้วมาทำอะไรในนี้ครับเนี่ย?”
“ผมมาหาที่สูบลมยาง จำได้ว่าพี่จักรเคยเอามาเก็บไว้ในนี้”
เรย์กล่าวถึงรุ่นพี่ในบริษัท บุคคลที่สามผู้เป็นฮิปสเตอร์ปั่นจักรยานมาทำงานและได้แอบเก็บอุปกรณ์ฉุกเฉินของจักรยานคู่ใจไว้ในห้องเก็บของ หรืออีกนัยหนึ่ง พนักงานผู้ใช้ห้องเก็บเอกสารซึ่งเป็นทรัพย์สินบริษัทเสมือนห้องเก็บของส่วนตัวของตัวเอง
“มาครับ เดี๋ยวผมช่วยหา”
เรย์ต้องถือเจ้าอุปกรณ์สูบลมอัจฉริยะขนาดพกพาเดินวนหารถของเป้าหมายอยู่หลายชั้นกว่าจะเจออีโก้คาร์สีชมพูจอดอยู่อย่างโดดเดี่ยวในลานจอด เขาอาศัยเส้นสายของ รปภ. กะดึกสืบจนได้ข้อมูลว่าบริษัทของอ้นเช่าที่จอดรถไว้ชั้นไหนบ้าง ก่อนจะลงมือจำกัดการค้นหาอย่างมีระเบียบแบบแผน
เมื่อพบเป้าหมายเรย์ก็ลงมือสำรวจล้อทั้งสี่ ล้อหลังทางด้านขวาคือจุดเสียหายที่ต้องการๆ ซ่อมแซม แต่เป็นเพราะที่สูบลมอัจฉริยะเครื่องนี้เป็นขนาดเล็ก แรงลมจึงน้อย เรย์ต้องใช้ความพยายามในการอดทนนั่งรอเครื่องทำงานจนเบื่อ แต่แล้ว!
“มึง!”
เสียงดุๆ ตวาดขึ้นทำให้เรย์หันไปมอง เมื่อเห็นผู้รบกวนชัดเจนเขาก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเองบ้าง ทว่าเรย์ก็ยังรู้สึกเตี้ยกว่าผู้มาใหม่ราวหนึ่งฝ่ามือ
“ทำอะไรกับรถอะ!”
“คุณขึ้นมาได้ยังไง? ตึกนี้ไม่มีบัตรห้ามเข้านะ”
“กูถามว่ามึงทำอะไรกับรถ!”
ป้องใช้น้ำเสียงข่มขู่คุกคามผู้ต้องสงสัยแล้วย่างสามขุมเข้าหา แต่เรย์ดันหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือตัวเองแล้วขยับแว่นบนสันจมูกตามความเคยชินโดยไม่สะทกสะท้าน เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงโอหัง
“ไม่เห็นเหรอว่ากำลังเติมลมยาง ”
ป้องมองไปยังเครื่องสูบลมตัวจิ๋วที่กำลังพยายามทำหน้าที่ของตนสุดชีวิตแล้วก็มองมายังเรย์ เขาลังเลเพราะเชื่อในคำพูดของอีกฝ่ายแต่ไม่เข้าใจสถานการณ์
“คุณนั่นแหละ เข้ามาในตึกได้ยังไง?”
ในขณะที่ป้องสงสัยเรย์ เรย์ก็กำลังพยายามพลิกคดี โชคดีที่มีคนออกรับแทนป้อง
“เอ่อ... คือคุณคนนี้เขาเป็นแฟนกับเจ้าของรถครับ พอดีรถมันยางแบน เจ้าของรถเขาเลยฝากผมไว้ว่าเดี๋ยวจะมีคนมาเอารถ”
เรื่องของเรื่องก็คือทันทีที่อ้นรู้ว่ายางแบนเขาก็โทรไปโวยวายกับป้อง ป้องอยู่ไม่ไกลจึงรีบบึ่งมายังบริษัทของอ้นเพื่อดูรถให้ ปกติอ้นมีชุดปะยางด่วนกับที่สูบลมฉุกเฉินรวมทั้งอุปกรณ์ต่างๆ ติดไว้ท้ายรถอยู่แล้ว อีกทั้งอ้นยังฝากกุญแจไว้กับ รปภ. และจัดแจงโชว์รูปของป้องให้ดูเป็นการเน้นย้ำอีกทางป้องจึงไม่คิดมาก คิดเพียงแค่รีบมาจัดการรถให้อ้น แต่อ้นไม่ได้บอกเขาว่าจะมีคนแปลกหน้ามาแอบสูบลมยางให้
ป้องยักคิ้วส่งไปกวนตีนเรย์อย่างเป็นต่อ แต่เรย์ตอบโต้กลับไปไม่ได้เขาจึงหงุดหงิด
ไอ้นี่ไม่น่าคบเลย!
“ผมเป็นแฟนเจ้าของรถ แล้วคุณล่ะเป็นใคร?”
เรย์หลุดแสยะยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าป้องไม่รู้จักเขา ต่อให้อ้นไม่เคยเล่าเรื่องของเขาให้ฟังแต่เขาเคยเจอกับป้องตั้งหลายครั้ง ผู้ชายคนนี้มีกะลาปิดกั้นจนโลกส่วนตัวคับแคบกว่าเขาเสียอีก!
“ผมก็เป็นเพื่อนร่วมงานของอ้นไงล่ะ เรารู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนแล้วด้วย เหอะๆ”
มันพูดจริงดิ?! ทำไมกูไม่รู้จักมันวะ?
ป้องงง! อ้นไม่เห็นบอกเรื่องนี้กับเขาเลย!
ชายหนุ่มสองคนกำลังฟาดฟันกันทางสายตาท่ามกลางความเงียบ!
เมื่อเห็นเรื่องคลี่คลาย รปภ. ก็สบายใจ เขาไม่อยากทำรถของน้องตุ๊ดหาย รวมทั้งไม่อยากให้เกิดปัญหาเพราะแอบพาคนนอกเข้ามาในตัวอาคาร เมื่อเห็นทั้งคู่ตกลงกันได้ไม่ใช่คนร้ายจึงเอ่ยปากจบเรื่อง
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพอคุณคนนี้เขาสูบลมยางเต็มแล้ว คุณก็เอารถไปได้เลยนะครับ น้องอ้นแกฝากกุญแจไว้ที่ผมแล้ว”
เพราะความน่ารักอัธยาศัยดีของอ้นที่คอยปะเหลาะ รปภ. ประจำลานจอดรถเอาไว้นี่เองที่ทำให้ รปภ. คอยอำนวยความสะดวกให้อ้นมากเช่นนี้ นับตั้งแต่เกิดเรื่องถูกจี้ชิงรถ อ้นก็พยายามรักษาสายสัมพันธ์กับพี่ยามเป็นพิเศษ ขนมของฝากตามเทศกาลไม่เคยขาด ดังนั้นแม้จะมาสายเกือบๆ จะไร้ที่จอดรถ แต่ก็จะมีกรวยปริศนาแปะเลข กท. มาวางจองที่ให้อ้นเสมอ ใกล้ๆ กับจุดพักของ รปภ. ประจำชั้นนั่นเอง ด้วยขนาดของอีโก้คาร์ทำให้ช่องเล็กๆ ไม่ใช่ปัญหาสำหรับอ้น
แต่เพราะคราวนี้เขารีบมาทำงานแต่เช้าจึงได้จอดในซองใกล้ประตูเข้าตึกแต่ดันห่างจากที่ตั้งวงของพี่ รปภ. อ้นจึงซวยเจอคราวเคราะห์เต็มๆ!
และยิ่งซวยสองชั้นเมื่อตุ๊ดสาวไม่รู้ว่านายแว่นโฉดเกิดอุตริทำตัวเป็นคุณภูติใจดีประหนึ่งตัวละครจากนิทานเรื่อง “ภูติวิเศษกับช่างซ่อมรองเท้า” ได้ปะทะเข้ากับหมาหวงเจ้าของอย่าง “ปกป้อง” ผู้เป็นแฟนเก่า!
อ้นมัวแต่เพลิดเพลินกับโชว์ของตน เขาแสดงความสามารถบนเวทีเรียกเสียงฮือฮาจากแขกในงานด้วยจินตลีลาสุดสร้างสรรค์ที่หยิบยกเอาสถานการณ์ของบริษัทมาดำเนินเรื่องเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน การแสดงของอ้นน่าประทับใจก็จริง แต่เพราะการเล่นใหญ่จึงทำให้ผู้บริหารระดับสูงเอ็นดูตบรางวัลด้วยสร้อยคอทองคำสองสลึง
“เอ สวยแบบนี้ทีหลังใส่กระโปรงมาทำงานเลยหนูอ้น แผนกนั้นจะได้มีอะไรเจริญหูเจริญตาบ้าง เบื่อคุณจ๋าแล้ว”
“ว้าย...ชมแบบนี้หนูก็เขินนะคะ เอาไว้รอให้หนูมีนมก่อนค่ะแล้วเดี๋ยวหนูจะใส่เดรสมาทำงานทุกวันเลย”
เมื่อผู้ใหญ่ในบริษัทเป็นฝ่ายเย้าเขาก่อนอ้นก็กล้าเล่นกลับไปอย่างไม่ขัดเขิน แต่อ้นไม่รู้เลยว่าอาการระริกระรี้ของตนได้เพิ่มพูนความหมั่นไส้ในใจใครบางคน อ้นไม่ใช่ตุ๊ดคนแรกในบริษัทก็จริง แต่ไม่เคยมีใคร “สาว” เท่าอ้นมาก่อน ทุกคนพยายามรักษาภาพลักษณ์เก็บอาการผิดกับอ้นที่เปิดตัวอย่างครื้นเครง ที่สำคัญ ทั้งๆ ที่อ้นสาวเต็มพิกัดแต่ผลลัพธ์กลับมีแต่คนเอ็นดู อ้นไม่รู้ตัวเลยว่าความเป็น “ตุ๊ดผู้เบิกบาน” ของตนนั้นจะไปกระตุ้นต่อมอิจฉาในใจใครคนอื่น
อ้นดี๊ด๊าดีใจกินเลี้ยงในงานอย่างมีความสุข จนกระทั่งงานเลี้ยงใกล้เลิกราเพื่อนสาวจึงได้เอ่ยปากถาม
“แล้วนี่แกจะกลับยังไง? มีเสื้อผ้ามาเปลี่ยนรึเปล่า? ให้ฉันนั่งแท็กซี่เป็นเพื่อนกลับไปเอาของที่รถมั้ย?”
“โอ๊ยไม่ต้องหรอกหงส์ เดี๋ยวฉันจัดการเอง ชิวๆ จ้ะ”
“อ้าว ทำไมอะ? มีอะไรเหรอ?”
เมื่อหัวหน้าเอ่ยปากถาม อ้นก็ใส่เต็มพิกัด ตุ๊ดสาวเล่าไปใส่อารมณ์ไปก่อนจะปิดท้ายสวยๆ ด้วยการอวดของรางวัล
“คืองี้ค่ะพี่จ๋า รถหนูยางแบน มีอีบ้าที่ไหนก็ไม่รู้มาแกล้งปล่อยลมยางรถหนู! เนี่ยต้องนั่งแท็กซี่มา หนูนึกว่าจะมาไม่ทันซะละ นี่ดีนะคะมาทัน เลยได้ทองมาใส่เล่นสวยๆ อิๆ”
“จ้าๆ แหมๆ แล้วนี่จะกลับยังไงล่ะ?”
หัวหน้าสาวอดไม่ได้ที่จะเกิดอารมณ์หมั่นไส้ลูกน้อง ความเบิกบานเกินร้อยของอ้นบางครั้งก็ล้นไปจริงๆ แต่อย่างไรเสียเรื่องที่อ้นเล่าก็น่าเป็นห่วง เธอเกือบจะเสนอให้อ้นติดรถเธอกลับบ้านแล้วคาดไม่ถึงว่าจะมีคนเอ่ยปากชวนก่อน
“อ้าว? น้องอ้นไม่ได้เอารถมาเหรอครับ? ให้พี่ไปส่งมั้ย? รังสิตกับปทุมใกล้ๆ กัน พี่แวะไปส่งได้นะ”
โจมได้ยินเพียงแค่ “จะกลับยังไงล่ะ?” จึงออกปากด้วยความใจดี
โอ๊ยตายแล้วพี่โจม! มีผู้ชายขอไปส่งฉันกลับบ้าน! ท่องเอาไว้ ห้ามแรดนะนังอ้น! อ๊ายไม่ไหว ฉันฟิน!
“พี่โจมชวนหนูกลับบ้านแบบนี้แอบคิดอะไรกับหนูอ๊ะป่าว?”
ในที่สุดอ้นก็ทนไม่ไหวเผลอแรดเข้าจนได้ เขาห้าม “นิสัยเล่นใหญ่ไม่มีแอ๊บ” ของตนไม่ได้จริงๆ แต่คิดไม่ถึงว่ามุกของเสือหนุ่มจะทำเอาเขาเขินไปไม่เป็น
“คิดสิ”
“คิดอะไรเหรอคร้า?”
“คิดเป็นห่วงไงครับ สวยแบบนี้เดี๋ยวมีคนมาฉุดไปละแย่เลย”
แม้วันนี้อ้นจะแต่งเป็นแฟรี่ในธีมแฟนซี แต่พอพอกใบหน้าด้วยเครื่องสำอางประกอบกับวิกผมยาวประบ่าสีชมพูแล้วอ้นก็ดูสวยโดดเด้งเข้าตาใครหลายคนเช่นกัน หนุ่มๆ แผนกอื่นเริ่มให้ความสนใจ “ตุ๊ดสวย” คนนี้ ในฐานะหัวหน้าพี่จ๋าจึงต้องตั้งด่านสกัดเอาไว้บ้าง
“แกเลยวางแผนจะฉุดเค้าก่อนใช่มั้ยโจม?”
“ฮ่าๆ”
แม้จะรู้ดีว่าเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่หยอดมาหวาน(ตา)เยิ้มเพราะฤทธิ์สุราแต่อ้นก็อดเขินไม่ได้ เขาเงียบพลางจับปอยวิกผมของตัวเองเล่นแก้เก้อ
“คือ... ไม่ดีกว่าค่ะ พอดีหนูมีคนมารับแล้ว คือ...หนูกลับเองได้ค่ะ”
อ้นเขินจนตัวแทบบิดเป็นเกลียว!
ป้องเรียกเก็บเงินค่ากาแฟแล้วถือกระเป๋าใส่เสื้อผ้าตรงไปยังห้องน้ำบนชั้นที่บริษัทของอ้นจัดงานสังสรรค์ เขามองซ้ายขวาหาอ้นก่อนจะเห็นรูมเมทของตนกวักมือยิกๆ อยู่หลังเสา
“ทางนี้”
“มึงไปหลบตรงนั้นทำไมวะ?”
“เออน่า แกเอาเสื้อผ้าฉันมาด้วยรึเปล่า? ละรถฉันเรียบร้อยดีนะ?”
แม้จะกำลังผงะกับขนตาปลอมสีชมพูฟรุ้งฟริ้งบนดวงตาของอ้นแต่เมื่อนึกถึงเรื่องรถแล้วป้องก็หงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย เขาตัดสินใจพยักหน้ารับคำง่ายๆ โดยไม่เล่าถึงคนอื่น
“อืม ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเหอะ กูจะได้กลับบ้านนอน”
“จ้าๆ เดี๋ยวฉันขับเองอันเชิญแกหลับให้สบายตลอดทางเลยจ้า อ๊ะ! ละนี่แกกินข้าวยัง?”
“กูกินก๋วยเตี๋ยวข้างโรมแรมไปละ”
“ต๊าย! น่าสงสารอะ คิกๆ”
อ้นเอามือปิดปากแกล้งหัวเราะยั่วป้อง และมันก็ได้ผล
“เดี๋ยวโดนอะมึง ไปๆ ไปเลยไปเปลี่ยนชุด จะได้รีบกลับห้อง”
“ว้าย! ใครอะคะน้องอ้น!”
ซวยแล้วฉัน!
อ้นกรีดร้องอยู่ในใจก่อนจะพยายามปั้นหน้ายิ้ม ป้องเองก็หันไปมองผู้ส่งเสียงทักเช่นกัน
“สาว” รุ่นดึกประจำบริษัทส่งเสียงทักทันทีที่เห็นน้องใหม่ยืนคุยอยู่กับผู้ชายสุดแซ่บ!
“สวัสดีค่ะพี่เก้ พี่ปอมมี่ กำลังจะกลับบ้านเหมือนกันเหรอคะ”
“ว้ายยังไม่เฉลยเลยนะคะคุณน้อง พ่อหนุ่มสุดหล่อคนนี้เป็นใครเอ่ย?”
ว่าแล้วรุ่นพี่ในวงการทั้งสองคนก็ถลาเข้ามาเกาะแกะแขนป้องกันคนละข้าง อ้นหึงแต่เขากลัวป้องโกรธมากกว่า ทว่าป้องก็ทำเพียงแค่แกะมือของทั้งคู่แล้วดึงแขนของตนออกมาอย่างสุภาพ
“แฟนเก่าอ้นครับ แต่ตอนนี้เป็นแค่รูมเมท”
อีป้อง! นี่แกยังโกรธฉันอยู่ใช่ม้าย!
อ้นอ้าปากค้างเมื่อถูกป้องจงใจวางยา แต่อ้นทายถูกแค่ครึ่งหนึ่งเท่านั้น ป้องหงุดหงิดเพราะ “เพื่อน” ปริศนาคนนั้นของอ้น ความรู้สึกเคว้งคว้างก่อตัวขึ้นผสมกับความโกรธเมื่อนึกถึงยามที่ตนถูกอ้นบอกเลิก
“ว้ายคุณน้องโอ้น! มีผัวแล้วก็ไม่บอกนะค้า!”
เสียงแปดหลอดของสองตุ๊ดแก่ทำให้อ้นเพลีย อ้นได้แต่ยิ้มแห้งให้ตัวเอง
พรุ่งนี้คงลือกันทั่วบริษัท! อีป้องนะอีป้อง!
แม้จะถูกป้องแกล้งแต่อ้นก็ไม่โกรธ ลำพังแค่ที่ป้องยอมมาช่วยจัดการธุระเรื่องรถให้อ้นก็ซึ้งใจแล้ว เขารู้สึกได้ว่าป้องหงุดหงิดแต่เขากลับเดาผิดนึกว่าป้องแค่อารมณ์เสียเพราะเหนื่อย อ้นจึงปล่อยให้ป้องนอนมาตลอดทางกลับห้อง
เมื่อต่างฝ่ายต่างอาบน้ำสดชื่นดีแล้วป้องก็หยิบโน้ตบุ๊กของตนออกมาเหมือนจะทำงานต่อ
“อ๊ะ! แกไม่นอนเหรอป้อง?”
“ไม่อะ กูนอนมานิดหน่อยละเลยยังไม่ง่วง ว่าจะทำตรงนี้ให้เสร็จก่อนค่อยนอน”
อันพยักหน้าเข้าใจ ป้องบ้างานมาแต่ไหนแต่ไรแล้วเขารู้ดีจึงไม่ขัด
“งั้นคนสวยนอนก่อนน้า เพลี๊ยเพลียอะใช้แรงไปเยอะเรย แต่ก็คุ้มนะอิๆ ได้ทองมาตั้งสองสลึง”
อ้นกลิ้งไปมาบนเตียงอย่างมีความสุขจนป้องหมั่นไส้ ความหงุดหงิดที่สุมมาแต่เดิมเริ่มออกฤทธิ์
“ดีใจเรื่องทองหรือดีใจเรื่องผู้ชาย? แรดนักนะมึง”
อ้นตกใจคิดว่าป้องหมายถึงเรื่องโจม แต่อีกอึดใจก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่าป้องไม่มีทางรู้เรื่องนี้ ทว่าปากของป้องยังไม่หยุด
“จะสวยไปหาผัวใหม่เหรอ? ไงอะ? อ่อยได้มากี่คนแล้ว? เก่งนะมึง เปิดตัวได้ถูกจังหวะอ่อยผู้ชายได้ทั้งบริษัท”
“อีป้อง! แรงไปแล้วนะ!”
“กูแรงตรงไหน? มึงก็ทิ้งกูเพราะจะหาผัวใหม่ไม่ใช่เหรอ?”
ป้องยวนไม่แคร์ความรู้สึกของอ้นเลย ในยามที่ป้องหงุดหงิดเขาเป็นเช่นนี้เสมอ ทำร้ายความรู้สึกของคนอื่นด้วยคำพูดภายใต้ท่าทีไม่สนใจทั้งที่รู้ดีว่าผลลัพธ์ของมันต้องออกมาเลวร้าย แต่โชคดีที่คราวนี้คนที่อยู่ตรงนี้คืออ้น “เพื่อนผู้อดทน” และอ้นก็ให้อภัยเขาเสมอเช่นกัน
“ฉันเปล่ามีผัวใหม่ แกก็รู้ว่าฉันเลิกกับแกเพราะอะไร แกเป็นอะไรอะป้อง?”
“กูพาลไง คนพึ่งอกหัก มีปัญหาปะ!”
ป้องเริ่มตอบโต้แรงขึ้นทุกที อ้นพยายามจะสงบสติอารมณ์ของป้องแต่เขาทำไม่สำเร็จ
“ฉันไม่รู้ว่าแกโกรธอะไรฉันแต”
“งั้นไอ้นั่นอะใคร? ผู้ชายใส่แว่นคนที่ไปดูยางรถมึงอะ ถ้ามึงมีคนช่วยแล้วจะเรียกกูไปอีกทำไมวะ สัด!”
อีแว่น? อีแว่นมาเกี่ยวอะไรด้วย?!
“ฉันไม่รู้ว่าแกหมายถึงอะไรนะป้อง ฉันโดนแกล้งปล่อยลมยางรถแล้วฉันก็โทรหาแกทันทีก่อนจะออกไปโรงแรม ฝากกุญแจไว้กับยาม แล้วแกก็ไปรับฉันกลับมานี่ ฉันรู้แค่นี้ เกิดอะไรขึ้นเหรอ? แกโกรธอะไรฉัน?”
เมื่อหันไปมองหน้าเพื่อนที่เริ่มเสียงสั่นแล้วป้องก็เย็นลง เขาเริ่มรู้ตัวแล้วว่าเผลอระบายอารมณ์ใส่เพื่อน แววตาของอ้นมีความกลัวปรากฏออกมา
“เออช่างเหอะ มึงเหนื่อยก็นอนซะไม่ต้องรอกู เดี๋ยวงานเสร็จแล้วกูก็นอนเอง”
คืนนั้นอ้นนอนไม่หลับ ในขณะที่กำลังหลับตานับแกะข่มตัวเองให้ง่วงอ้นก็รู้สึกว่าเตียงอีกด้านยุบ เสียงถอนหายใจดังขึ้นใกล้ๆ ก่อนจะมีเสียงของป้องพึมพำเบาๆ
“กูขอโทษนะ อ้น”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
:o12: ตอนนี้เครียดมาก "ตัน" มีปัญหากับพล็อตนิหน่อย กำลังตัดสินใจว่าจะผลักคาแรคเตอร์เรย์ไปทางไหนดี
ถ้ายังไงคุณผู้อ่านท่านไหนใจดี อ่านแล้วช่วยคอมเม้นหน่อยนะค้าบ อยากได้ฟีดแบ็กของเรย์สุดๆ ไปเลย :hao5:
ทำไมตอนที่แล้วเงียบจัง ไม่ได้เป็ดบวกซักตัวเยย คนเม้นแค่คนเดียว เป็นฉากเปิดตัวที่ทำให้เรย์กับอ้นหลุดเข้ามาอยู่ในวงโคจรเดียวกันแท้ๆ อารมณ์คนแต่งนี่คือแบบ... "เฮ้ย หรือพระเอกแบบนี้จะไม่เวิร์กวะ? วางคาแรคเตอร์พลาดเหรอ?" หรือคนอ่านมีปัญหากับบทของอ้น? แบบบทมันยังดีไม่พอ ไม่ถูกใจ?
ค่อนข้างสับสนนิดๆ โดยเฉพาะตอนนี้กำลังตันด้วย แต่งไปถึงกลางๆ เรื่องแล้วนึกไม่ออกว่าจะผลักเรย์เดินไปทางไหนดีเพราะไม่คุ้นกับนิสัยของเรย์สุดๆ เรื่องเกรียนๆ ขี้โมโหนี่ถนัดนะ แต่นิสัยแบบเรย์นี่เราเข้าไม่ถึงจริงๆ เขียนยากมากก...
นี่ถ้าสปอยได้สปอยไปแล้ว แบบว่าตอนนี้นะ สมมุติว่าเรย์กับอ้นมีปัญหากันละกัน แบบที่มองหน้ากันไม่ติดเลย คิดไม่ออกว่าจะให้เรย์ทำตัวยังไง คิดแบบไหน อารมณ์ไหน จะสื่ออารมณ์ไปให้ถึงอ้นยังไง แล้วก็ไม่แน่ใจด้วยว่าคนอ่านอยากให้สาวอ้นมีโมเม้นแบบไหนบ้าง
*เค้าบอกว่านักเขียนไม่ควรแต่งนิยายตามใจคนอ่าน มันจะลำบาก แต่งานนี้เราเขียนสาวอ้นออกมาเพื่อเอาใจนักอ่านที่ขอตอนของนางมาอยู่แล้ว เลยกลัวว่าเขียนแล้วคนอ่านจะไม่ชอบรึเปล่า ขัดใจมั้ย? อยากให้อ้นเป็นแบบไหน ได้โมเม้นไหน?*
นั่นคือปัญหาของคนแต่งที่เกิดช่วงนี้นะ ก็รับประกันไม่ได้ว่าจะคิดตกมั้ย มันยังไม่มีความคิดแวบเข้ามาเลย ถ้าเขียนต่อไม่ได้อาจจะลงช้านิดนึง (ปกติจะอาทิตย์ละตอน อาทิตย์ไหนตอนสั้นก็ลงเพิ่มเป็น2ตอน)
ทีนี้มาถึง "พี่ป้อง" พระเอกจากภาค 1 คิดว่าหลายๆ คนคงลำดับไทม์ไลน์ได้แล้วว่าภาค #ไม่กินเส้น นี้เป็นช่วงเวลาที่หายไประหว่าง #ไม่ฟิต กับ #ไม่รัก ช่วงที่พี่ป้องหายไปจากเติ้ลนั่นแหละ
อยากบอกว่าพี่ป้องไม่ได้หมดออร่าพระเอกหรอก พี่แกก็เอี้ยแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว เป็นพระเอกแบบงี่เง่า มาในภาคนี้ที่ทำกับอ้นนี่คืออัพเลเวลความงี่เง่ามาจนตันเลยล่ะ ชอบตรงที่พี่ป้องมีโมเม้นหึงหวงเพื่อนนิดนึง ถึงไม่ได้รัก แต่ก็เคยคบกัน พอโดนทิ้งแล้วมีคู่แข่งพี่ป้องก็หึง หึงละพาลด้วย ฮ่าๆ
อ้นก็รับมือได้สตรองมาก! ฉากตอนท้ายเหมือนสาวน้อยบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเลย แต่ตอนระริกระรี้เล่นกับพี่ในบริษัทนี่เยอะไปนะ นางยังคงเล่นใหญ่มีความลำไยอย่างต่อเนื่อง
ถามว่าทำไมต้องทำแบบนั้น? คือภาค 1 เค้ามีคาแรคเตอร์แบบนี้ ภาคสองคงไม่สามารถเปลี่ยนเป็นนางฟ้าได้ภายในพริบตา เราพยายามเขียนให้มีมิติมากขึ้น แต่เราไม่สามารถซัดน้ำยาเปลี่ยนนิสัยใส่ปากอ้นแล้วเสกให้กลายเป็นตุ๊ดโลกสวยไทป์นางเอกได้ทันที (แบบที่นิยายภาคต่อที่มีตัวละครจากภาคแรกหลายๆ เรื่องชอบทำ ปรับบทซะเปลี่ยนเป็นคนละคน จากตัวร้ายกลายเป็นพระเอกนางเอกซะงั้น!)
ภาคนี้เราก็จะพยายามนำเสนออ้นในมิติที่หลากหลายขึ้น เราจะได้เห็นนางในหลายๆ มุม แน่นอนว่ามีการเปลี่ยนแปลง มีพัฒนาการ เพชรบุรี คลองตัน เอ้ยมะใช่ละ! ความแซ่บมีแน่นอน เพราะอ้นนางก็แรงมิใช่น้อย และบาดแผลของอ้น สิ่งที่อ้นไขว่คว้าอิจฉามาตลอด ความรู้สึกที่รู้ว่าตัวเองด้อยกว่า หวังว่าจะถ่ายทอดมันออกมาได้ดีนะคะ
ส่วนเรย์.... :mew6: ซิกๆ ตันมากกกกกกกก :sad4:
จากบท เราวางให้เรย์หยิ่งยะโส เอาแต่ใจแบบเอาตัวเองเป็นใหญ่ เป็นคุแบบน่าแหวะนิดๆ (มีดีที่"ภายนอก"แต่นิสัยสุดทน)
*ถ้าไม่เข้าใจว่าคุเอาความคิดตัวเองเป็นที่ตั้งเป็นเช่นไรอันเชิญวาปไปพันดริฟ มีตัวอย่างพอสมควร
เรย์จะไม่เนิร์ดมากนะ แต่ออกจะ Geek ซะมากกว่า มีปมปัญหาแน่ๆ แต่เดี๋ยวค่อยๆ ลุ้นไปละกันว่าเรย์จะมีปมอะไรในใจ
จริงๆ วางคาแรคเตอร์ไว้หมดแล้ว แต่มันติดขัดนิดหน่อย ไม่ค่อยเข้าใจตัวละคร อยากรู้ความความหวังจากคนอ่านด้วย เพราะมันมีแรงที่จะผลักให้เรย์ทำอะไรหลายๆ อย่างได้ เป็นตัวละครแบบคาดเดายาก สามารถทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น อารมณ์แบบ "อย่าถามหาเหตุผลจากหมอนี่" จะเขียนหวานก็เขียนได้ เขียนเก็บอารมณ์ก็ใช่คาแรคเตอร์ เขียนให้ระเบิดก็มีโอกาสเป็นไปได้ แบบว่า.... ตอนนี้แอบมึนตึ้บนิดหน่อยค้าบ T^T
ถามว่าได้แรงบันดาลใจคาแรคเตอร์เรย์มาจากไหน?
ถ้าสังเกตจะเห็นความ"การ์ตูน"ในตัวเรย์ ไทป์แบบหนุ่มแว่นจิตๆ มันดูการ์ตูนมากพอๆ กับ "สีแดง=ใจร้อน" "สีฟ้า=ใช้สมอง" ที่เราวางพล็อตใน STRINT ซึ่งพี่ตาจะเป็นสายแบ๊วแอบดาร์ก
เรื่อง "ใครว่าเราไม่กินเส้น?" นี่เราเอาส่วนผสมความดราม่าเรียลๆ แบบ #ไม่ฟิต มาผสมกับ อารมณ์เงิบๆ คาแรคเตอร์ไทป์แนวการ์ตูนๆ เนื้อเรื่องเวอร์ๆ แบบ #STRINT มายำกัน ... ก็หวังว่ามันจะออกมาดีนะ เหอๆ แอบเครียด
ดังนั้น ความอินดี้ไม่แคร์ใคร แว่นจิตๆ หรือแม้แต่เสียงหัวเราะแปลกๆ (ซึ่ง"คุ"ส่วนใหญ่จะชอบมีเอกลักษณ์บางอย่างที่ทำแล้วคิดว่าตัวเองเท่ แต่คนรอบข้างแบบ.."อะไรของเมิง!") ถ้าลองนึกถึงตัวการ์ตูนสักตัว เรายกให้เป็นคนนี้ละกัน "クルル" (KURURU จาก ขบวนการกบ Keroro Gunsou) คงคล้ายๆ แบบนั้นแหละ (เทพคงเป็นกิโรโระ จอมเดือดที่ถูกแกล้ง แพ้ชาวบ้านตลอด ส่วนพี่ตาก็แนวทามามะ แอ๊บแอบดาร์ก ฮ่าๆ)
หยิบไทป์มาใช้บางส่วน มีการปรุงแต่งอีกนิดให้กลมกล่อม ออกมาเป็นหนุ่มแมว จริงๆ เรามีภาพของเรย์เป็นแมวดำตัวใหญ่เอาใจยาก ส่วนอ้นก็แนวชิวาว่าตัวน้อยเห่าแบ๊กๆ นางวิ่งตามป้องมาตั้งแต่ภาคแรกละ พี่ป้องเป็นมีความเป็นหมามากสุดๆ เลย คือยังไงก็ไม่ลืมเจ้าของ อินางน้อยเติ้ลนั่นเอง ฮ่าๆ ...
จริงๆ เค้าผูกเรื่องไว้หมดแล้วแหละ คิดคาแรคเตอร์ประมาณนี้ ที่ชวนคุยนี่คือตันจริงๆ เลยสปอยความคิดตัวเองหมด เอิ้กๆ ไม่ใช่แค่คนอ่านลุ้นเนื้อหานะ คนแต่งยังลุ้นเลย ลุ้นว่าตัวเองจะเขียนออกมายังไงให้ไปตามที่คิดไว้ T^T
:katai4:
(http://33.media.tumblr.com/110b85e80563f00e2c0df8094f0fcc89/tumblr_inline_my905iFJRj1rzz00l.gif)
-
เราว่าน่าจะแยกเป็นอีกเรื่องอะค่ะ พอมองผ่านๆ หลายคนอาตจะไม่เห็น นึกว่าเรื่องตูดผมฯจบแล้วเลยไม่ได้เข้ามาดูต่อ เราว่าเรย์แบบคุณหนูเอาแต่ใจเพื่อนสปอยอะ น่ารักดี แบบคุณชายซึนๆ แมวๆ ให้มันคนละขั้วกับป้องไปเลย เวลาเจอกันกับป้องก็ขู่กะนแฟ่ๆ น่ารักดี อารมณ์อ้นก็ขี้ห่วงนิดๆ แม่ๆ อยู่แล้ว ให้นางโชว์แมนปกป้องคุณชายแทวน่าจะน่ารักดี แบบกัดๆกันไปก็มีเรื่องให้ช่วยเหลือ พิสูจน์ความงามภายในของนางไรงิ หรืออาจมีเกตุการณ์วัดใจงิ แต่เอาจริงๆคุณคนแต่งแต่งไรมา แต่งมาแบบไหน เค้าก็รออ้านนะ เค้าชอบอะ
-
ขอพี่โจมให้อ้นแทนได้มั้ยคะ55555
แต่เรย์ก็น่ารักดีค่ะ
อิพี่ป้องนี่ก็รว้ายกาจมั่กกกก
คนเขียนสู้ๆนะคะ
ป.ล.แอบเห็นด้วยที่ควรแยกเรื่องออกมาค่าา
-
ทำไมอ้นน่ารัก หื้ออออ หลงอ้นแรง มาอ่านครั้งแรก ไม่ได้มาจาก ตูด แต่มาเพื่ออ่านอ้น ชอบอ้นว่ะงื้ออออ
:-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :impress2:
-
เพิ่งได้อ่าน สนุกดี ชอบเรื่องของอ้นที่สุด ดูสดใสดี
แล้วก็อ้นเป็นเด็กดี เรย์นี่แหละเหมาะที่จะเป็นสามีคนแรกและคนเดียว
ไหนๆ ก็เจอกันมานาน นึกถึงตอนเรย์ให้อ้นแต่งคอสเพลย์ แบบเซ็กซี่ๆ หรือแบบใสๆ แต่อยากจับกด คงฟินตัวแตก
-
อย่าเพิ่งตันนนนนนน :ling1:
อยากอ่านน้องอ้นก่อนนนนนนนนน
สู้ๆนะค่ะ ตันก็พักก่อน แต่กลับมาแต่งต่อด้วยนะค่ะ รออ่านอยู่ค่ะ :mew1:
-
แม้ความสวยสดใสซาบซ่าของอ้นจะเป็นที่ฮือฮาไปทั้งบริษัททว่าความสาวไม่เก็บอาการของอ้นก็ถูกพูดถึงระบือไปทั่วทุกแผนกเช่นกัน คนที่ไม่จริงจังต่างเก็บมาแซวเฮฮามองเป็นเรื่องขำขัน แต่บางกลุ่มนั้นกลับเก็บมานินทาบ่งบอกอาการไม่กินเส้น และเรื่องที่ถูกเม้ากันสนุกปากมากที่สุดก็หนีไม่พ้นเรื่อง “ผัวเก่าสุดแซ่บ” ของอ้นนั่นเอง
วันนี้เพราะความอยากสัมภาษณ์จ๋าถึงกับลงทุนมานั่งทานอาหารในแคนทีนด้วยกัน
เมื่อเรย์มาถึงและเห็นอ้นนั่งอยู่กับเพื่อนร่วมงานอีกสองคนเขาจึงเลี่ยงไปนั่งคนเดียวอีกมุมหนึ่ง แม้จะไกลแต่เขาก็เลือกหันหน้าไปทางอ้น ไม่นานเขาก็เห็นอ้นมองมาทางเขา แต่สีหน้าของอ้นดูอึดอัดไม่ร่าเริงเช่นเคย
“ก็ไม่มีอะไรค่ะพี่ แค่แฟนเก่าจริงๆ”
“แน่นะคะคุณน้อง? เห็นสองป้านั่นบอกว่าแซ่บมาก แล้วทำไมถึงเลิกกันล่ะ?”
โอ๊ย! จะมาสัมภาษณ์อะไรเนี่ย! ชีวิตหนูก็เรื่องส่วนตัวหนูสิคะ! อีป้องนะอีป้อง!
“ก็เพื่อนสมัยเรียนอะแหละคร่า ลองคบกันเล่นๆ ไปไม่รอดก็เลยเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไงคะ”
“อ๊ะๆ แต่ได้ข่าวว่าอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ? เพื่อนบนเตียงอะไรแบบนี้ด้วยรึเปล่าอะ?”
อ้นแทบปรี๊ดเมื่อหงส์หยอดคำถามแบบส่วนตั๊วส่วนตัวล้วงไปถึงเรื่องบนเตียง! เดี๋ยวนี้เพื่อนร่วมงานเขาจ้องจะเผือกเรื่องส่วนตัวซึ่งกันและกันเช่นนี้เชียวหรือ?
ถ้าฉันบอกว่านอนเตียงเดียวกันหล่อนจะถามต่อมั้ยยะว่าเยกันท่าไหน! อีบ้า!
“แหม หนูกับมันเป็นรูมเมทกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วค่า! ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่ มันก็แค่ชอบแกล้งหนูขำๆ ไปงั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอก”
“อ๋อ... สรุปว่าแค่เพื่อนกิ๊กกันขำๆ สินะ เสียดายนะอ้น ถ้าเป็นฉันนะรับรองว่าจะไม่ปล่อยให้หลุดมือ!”
“นั่นสิ เสียดายออกคุณน้อง ทำไมถอยเสียล่ะในเมื่อเราภาษีดีขนาดนี้ พี่ว่าความใกล้ชิดนี่แหละโอกาสทองเลย ไม่น่าเลิกกันเลยอะ”
ก็ถ้ามันรักหนูบ้างหนูคงไม่ปล่อยมือหรอกค่ะ นี่ก็ยื้อจนเจ็บไปทั้งมือแล้ว หนูทนไม่ไหวแล้วจริงๆ หนูถึงอยากปล่อยมือ
อ้นเพียงแค่คลี่ปากยิ้มตามสถานการณ์ก่อนจะร่วมกันเม้าเรื่องอื่นต่อ แต่ในสายตาเรย์ ผู้ซึ่งสังเกตอ้นอยู่ห่างๆ เขาสัมผัสได้ถึงเปอร์เซ็นต์ความร่าเริงที่ลดลงฮวบฮาบ!
“เมื่อวานคุยอะไรกันเหรอ? หน้านายดูไม่ได้เลย”
“มันเรื่องของฉันปะอีแว่น ไปห่างๆ ฉันเลยนะยะ ฉันอยากอยู่เงียบๆ ไม่อยากมีข่าวคาวอีก”
“อ๋อ! เรื่องที่เขาพูดถึงพวกเราน่ะเหรอ?”
น้ำเสียงของเรย์ทำให้อ้นหงุดหงิด ลำพังแค่เรื่องของป้องก็ทำให้เขาถูกเม้ามากพอแล้ว เขาไม่อยากกลายเป็นตุ๊ดร่านผู้ชายในสายตาใคร เดิมทีเรื่องระหว่างเขากับเรย์เป็นเพียงหัวข้อเม้ากันขำๆ เท่านั้น แต่เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่เมื่อป้องปรากฏตัว ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเขาซุกผัวไว้ที่ห้องแล้วยังแอบกินผู้ชายในที่ทำงาน!
“พวกเราอะไรยะ? อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยอีแว่น”
เรียกแว่นอีกแล้ว สงสัยจะเป็นไทป์เอส ... แบบราชินีก็ไม่เลวนะ
“ฉันอยากทำงานสงบๆ แกเข้าใจมั้ย? พร้อมไฟต์เรื่องงาน แต่ไม่อยากไฟต์เรื่องดราม่าในออฟฟิศ”
“อาฮะ”
“รู้มั้ยว่าเค้าลือกันไปถึงไหนแล้ว แกไม่เดือดร้อนบ้างรึไง? ฉันละเบื๊อเบื่อ แทนที่จะได้ทำงานอย่างสงบก็ถูกขัดแข้งขัดขาเพราะหมั่นไส้ที่ฉันมีผัว! คือฉันหมายถึงคนเราไม่ควรเอาเรื่องผู้ชายมาอิจฉากันแล้วกลั่นแกล้งเรื่องงานอะแกว่าปะ?”
อ้นได้ทีบ่นยาวโดยมีเรย์นั่งตักข้าวเข้าปากอย่างไร้อารมณ์ร่วม เขาสนใจเรื่องไร้สาระพวกนั้นเสียที่ไหน
“มันถูกมั้ยล่ะมาหมั่นไส้ฉันเพราะผู้ชาย! โอ๊ยทำงานไม่มีความสุขเลย!”
“ลาออกสิ”
“อีแว่น!”
อ้นเผลอแหกปากตวาดแต่เรย์เพียงแค่เงยหน้าขึ้นจากจานมาสบตาก่อนจะยกช้อนที่มีลูกชิ้นหมูใส่ปากเคี้ยว แม้จะอายผู้คนในแคนทีนแต่อ้นก็หงุดหงิด เขาหมั่นไส้เรย์จนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว!
“พูดง่ายนะยะ สมัยนี้งานมันไม่ได้หาได้ง่ายๆ นะอีแว่น ที่นี่เงินดีด้วยออกให้โง่สิแก!”
“อาฮะ”
เรย์ตอบแค่นั้นแล้วตักข้าวทานต่อด้วยท่าทีสบายๆ
เห็นท่าทางของเรย์ที่ไม่สนใจอะไรแล้วอ้นก็เพลีย เรย์นี่อยู่ด้วยยากจริงๆ
ชีวิตการทำงานของอ้นยังดำเนินไปแบบลุ่มๆ ดอนๆ อันที่จริงงานเขาไม่มีปัญหาอะไรเลย พี่จ๋าที่เป็นหัวหน้าก็ดี ผลตอบแทนจากบริษัทก็สูง เพียงแต่พักหลังเขามักจะตกเป็นหัวข้อข่าวเม้าอยู่บ่อยๆ ช่วงแรกเขาไม่สนใจเพราะมั่นใจว่าไม่มีอะไรส่งผลกระทบต่อจิตใจตัวเอง เขาเป็นตุ๊ดจริงและไม่อายที่จะแสดงตัวตนผ่านรูปแบบการดำเนินชีวิต ส่วนเรื่องงานนั้นอ้นก็มั่นใจเต็มร้อย ทว่าพักหลังเริ่มมีเรื่องผู้ชายเข้ามาเกี่ยวข้อง เรื่องจึงเริ่มคาวมากขึ้นเรื่อยๆ และยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเพราะความริษยาของคน!
ในขณะที่อ้นกำลังชงโกโก้อยู่ในห้องพักอย่างใจลอยเขาก็ถูกแกล้ง นิ้วปริศนาจิ้มเข้ามาที่เอวอย่างแรง!
“จ๊ะเอ๋!”
“ว้าย!”
ผู้แกล้งตกใจกับเสียงอุทานลั่นของตุ๊ดสาว ทว่าโกโก้ในแก้วที่หกรดเสื้อผ้าของผู้ถูกแกล้งนี่สิทำเขาตกใจกว่า!
“เฮ่ยเป็นอะไรมั้ยอ้น! ลวกมั้ย?”
“พี่โจมเล่นอะไรอะ! ดูสิเลอะหมดเลย เดี๋ยวป้าใจแกก็มาด่าหนูหรอก”
อ้นวีนแล้วรีบหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดคราบโกโก้ คิ้วบนหน้าผากผูกโบว์จนหน้าบึ้งส่งผลให้คนแกล้งงุนงงกับความดุที่ลืมแอ๊บ
“ขอโทษๆ อ้นขี้ตกใจเหรอพี่ไม่คิดว่าเราจะเป็นขนาดนี้”
โจมกล่าวขอโทษพลางช่วยอ้นเช็ดพื้น แต่อ้นกำลังโมโหจึงเห็นช้างตัวเท่ามด
“ไม่ตกใจมั้งคะ อยู่ๆ ก็แกล้งกันแบบนี้ ดีเท่าไหร่แล้วที่หนูไม่สะบัดแก้วไปลวกหน้าพี่!”
“เอาล่ะๆ พี่ขอโทษ เห็นอ้นเครียดๆ พี่เลยกะจะแหย่ให้หัวเราะ ไม่คิดว่า...”
“อยากให้หนูอารมณ์ดี? เหอะ! อย่ามาแกล้งกันเป็นเด็กๆ แบบนี้สิคะ หนูบอกเลยค่ะวิธีนี้ ไม่เวิร์ก!”
อ้นขยำทิชชู่เช็ดคราบโกโก้หย่อมสุดท้ายแล้วโยนใส่ถังขยะก่อนจะวางแก้วใช้แล้วลงในถาด
“ทีหลังอย่าแกล้งหนูแบบนี้อีกนะคะ!”
อ้นทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินหนีไปโดยไร้โกโก้แก้วใหม่ติดมือไปด้วย โจมรู้สึกผิดและคาดไม่ถึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ประทับใจบางอย่าง
ไม่นานหลังจากนั้นระหว่างที่อ้นกำลังนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะทำงาน เพื่อนร่วมงานขี้แกล้งก็โฉบมาหาถึงที่ โกโก้สตาร์บัคส์ถูกหย่อนลงบนโต๊ะ อ้นทั้งอึ้งทั้งงงปนดีใจ
“อะไรคะพี่โจม?”
ตุ๊ดสาวเสียงอ่อนเสียงหวานใส่ผู้ชายตามโหมดปกติ และเมื่อเห็นโจมส่งยิ้มตอบอ้นก็ปลื้มจนยิ้มไม่หุบ
“แทนคำขอโทษที่เมื่อกลางวันพี่ทำอ้นอดกินโกโก้ไง พี่กลัวเราจะอารมณ์เสียจนคิดงานให้พี่จ๋าไม่ทัน”
อ๊าย! ตัวลอยเลยค่ะ มีหนุ่มซื้อโกโก้มาเสิร์ฟให้ถึงโต๊ะ!
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”
“ยิ้มแบบนี้แปลว่าไม่โกรธพี่แล้วใช่มั้ย? โทษทีนะพี่เล่นไม่ดูเอง”
ใครจะไปโกรธพี่ลงละคะแหม... เห็นรอยยิ้มกระชากใจแบบนี้แล้วหนูโกรธไม่ลงหรอกคร่า!
“อุ๊ยไม่หรอกค่ะ หนูไม่โกรธพี่โจมหรอก เรื่องมันผ่านไปแล้วค่ะ”
“ดีเลย งั้นเดี๋ยวเย็นนี้พี่เลี้ยงข้าวเย็นเอง ได้ข่าวว่าพี่จ๋าให้ทำโปรเจ็กเอสคิวดีใช่มั้ย? งานของพี่เองจะได้ไปคุยกัน”
โอ๊ยตาย! ผู้ชายชวนฉันไปเดท กรี๊ด! หนูไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยคะ!
“ค่ะ”
อ้นยิ้มกว้างเหมือนคนบ้า นาทีนี้ต่อให้ถูกคนทั้งบริษัทหมั่นไส้เขาก็ยอม!
โจมพาอ้นมาทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง บรรยากาศในร้านค่อนข้างสบายให้ความรู้สึกเหมือนอยู่บ้าน อ้นนั่งลงบนเก้าอี้พลางมองไปรอบๆ ด้วยท่าทางตื่นเต้น โจมหัวเราะท่าทางยุกยิกของอ้น
“ไงร้านสวยมั้ย?”
“ค่ะ บรรยากาศดี๊ดีนะคะ เอ่อ... มีแค่เราเหรอคะ?”
เพราะแยกกันมาด้วยรถคนละคันอ้นจึงขับมาตามแผนที่และเดินเข้ามาในร้านโดยคิดเอาไว้ว่าต้องได้เจอหน้าเพื่อนร่วมงานคนอื่น โดยเฉพาะแทนที่ค่อนข้างสนิทกับโจม แต่เมื่อมาถึงโต๊ะกลับพบว่ามีเพียงเขาและคนชวนเท่านั้นจึงแปลกใจ
“ใช่ ก็พี่ตั้งใจจะเลี้ยงเราไถ่โทษที่ทำเสื้อผ้าเราเลอะไง ตกลงเช็ดออกมั้ย?”
แหม ถ้าเสื้อเลอะแล้วมีผู้ชายเลี้ยงข้าวหนูยอมสละเสื้อผ้าในตู้ทุกชุดเรยคร่า!
“ช่างมันเถอะค่ะ เดี๋ยวเอาไปซักก็ออกเอง ว่าแต่ร้านนี้สวยจังเลยค่ะ อุ๊ยดูสิคะอาหารน่าอร่อยจัง แหมมาเร็วด้วย โอ๊ะ! รึพี่โจมมาถึงนานแล้วคะ?”
อ้นแอ๊บสาวชวนผู้ชายคุยด้วยจริตราวกับเจ้าหญิงดิสนีย์ พลันเมื่อสายตามองไปเห็นหมูมะนาวในจานแล้วเขาถึงกับน้ำลายสอ คะน้าก้านอวบเสิร์ฟมาบนน้ำแข็งท่าทางกรอบจัดชวนให้เคี้ยว เมื่ออดใจไม่ไหวอ้นก็ทำตัวราวกับสโนว์ไวท์ยกส้อมจิ้มก้านคะน้ากรุบกรอบเข้าปาก มันอร่อยจนเขาเผลอยกมือขึ้นกุมแก้ม!
อ้นยอมแหกกฎเหล็กประจำตัวเรื่องงดทานอาหารหนักมื้อเย็น แต่รสชาติของมันก็ช่างคุ้มค่าด้วยคุณภาพของรสชาติอาหารในปากและวิวทางสายตาที่มีหนุ่มหล่อเช่นโจมร่วมโต๊ะดินเนอร์ เขามีความสุขเหลือเกิน!
ฟินสุดๆ เลยงานนี้!
“อร่อยมั้ย? เมนูเด็ดของที่ร้านเลยนะ แล้วนี่ต้มแซ่บกระดูกอ่อน ของโปรดพี่เอง ลองชิมดูสิ”
โจมตักต้มแซ่บแบ่งใส่ถ้วยเล็กๆ ส่งให้อ้นอย่างเชิญชวนแล้วเฉลย
“สูตรนี้ได้มาจากคุณตาของพี่เลยนะ แกเป็นคนชอบกินเหล้าเลยทำกับแกล้มเก่ง พี่เลยมีวิชาติดตัวนิดหน่อย”
“หาอะไรนะคะ?! พี่โจมอย่าบอกนะว่าพี่ทำเอง?”
“เฮ้ยไม่ใช่ พี่แค่บอกสูตรให้พ่อครัว ฮ่าๆ ร้านนี้ร้านพี่เอง หุ้นกันกับเพื่อน ว่าอยากทำร้านเอาไว้นั่งกินเหล้าชิวๆ น่ะ”
อ้นฟังแล้วก็เกิดความอิจฉา คนบางคนช่างเกิดมาแล้วครบเครื่องไปเสียทุกด้าน ดูอย่างโจมนี่สิ ทั้งหล่อและรวย โดดเด่นทั้งทางด้านไลฟ์สไตล์และหน้าที่การงาน คิดแล้วก็หมั่นไส้จนเผลอค้อนส่งไปให้เจ้ามือ
“แหม งกนะคะ เลี้ยงข้าวหนูทั้งทีแต่เงินไม่กระเด็นเรย นี่เอาไว้แต่งบัญชีสวยๆ ด้วยรึเปล่าคะเนี่ย?”
“ฮ่าๆ!”
โจมระเบิดเสียงหัวเราะลูกใหญ่ อ้นต่างกับคนอื่นก็ตรงนี้แหละ ถึงจะชอบจิกกัดตามประสาเพศที่สามแต่ดูง่ายไม่ซับซ้อน
“ก็คิดซะว่าพี่พาเรามากินข้าวที่บ้านไง พี่ตั้งใจจะทำร้านให้อบอุ่นเหมือนอยู่บ้านอยู่แล้ว ทีเรายังงกเลย ได้ข่าวว่าชอบไปกินข้าวที่แคนทีนแล้วยังถือกระบอกน้ำลงไปด้วยใช่มั้ย? ขี้เหนียวกว่าพี่อีก อาหารแคนทีนห่วยจะตายพี่กินไม่ลงเลย”
แหม... ลิ้นเทพขนาดนี้พี่คงกินอย่างอื่นอร่อยหรอกค่ะ!
แม้จะคิดจิกกัดอยู่ในใจแต่มือของอ้นก็ยังคงตักอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย อาหารที่โจมสั่งมาเลี้ยงเขาอร่อยทุกอย่างจริงๆ ดูท่าคงเป็นเมนูเด็ดของร้านที่เจ้าของภูมิใจ ดังนั้นอ้นจึงเพลิดเพลินกับของอร่อยอย่างตั้งอกตั้งใจ
อ้นกับป้องอยู่หอ หุงหาอาหารไม่ได้ กินแต่อาหารเจ้าเดิมๆ จนเบื่อ มิหนำซ้ำพอทำงานเขาต้องรับผิดชอบภาระค่าใช้จ่ายต่างๆ ด้วยตัวเองทั้งหมด แค่ค่าน้ำมันรถไปกลับก็อ่วมแล้วไหนจะยังต้องเก็บเงินเพื่อความฝันสูงสุดของตนอีก เมื่อมีคนเลี้ยงจึงสวาปามสุดชีวิต
อ้นกระพริบตาปริบๆ แล้วตักอาหารเข้าปากดื่มด่ำกับความอร่อยของของกินตรงหน้าปล่อยให้โจมวิจารณ์อาหารในแคนทีนไปเรื่อยๆ
“ถูกก็จริงแต่กินไม่ลงว่ะ”
“มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นมั้งคะ? บางอย่างก็ใช้ได้นะคะแต่หนูเห็นด้วยที่ว่าถูก”
อย่างน้อยเกาเหลาร้านป้ายังอร่อยนะคะพี่โจม!
“ท่าทางจะเก็บเงินเก่งนะเรา อ้นดูไม่ค่อยฟุ้งเฟ้อเลย ปกติพี่เห็นพวกตุ๊ดพวกเกย์เค้าติดหรูกัน เอ้ย! โทษนะ”
โจมรีบแก้ตัวทันทีที่พูดคำบางคำออกมา แต่อ้นไม่ถือสา
“โอ๊ยไม่เป็นไรค่ะพี่หนูไม่ถือ ก็หนูเป็นตุ๊ดจริงๆ นี่คะ”
ท่าทางของอ้นทำให้โจมเกิดความรู้สึกเอ็นดู เขายิ้มให้รุ่นน้องในบริษัทแล้วเอ่ยต่อ
“อ้นนี่ดูเป็นตัวของตัวเองดีเนอะ ปกติที่พี่เห็นเขาจะเก็กๆ กัน มีแต่เรานี่แหละเปิดตัวตั้งแต่วันแรกที่มาทำงาน”
“แหม ของแบบนี้มันปิดกันได้ด้วยเหรอคะ หนูมาเต็มซะขนาดนี้เก็กชงไม่ทันแล้วค่ะ”
“ฮ่าๆ รู้ปะขนาดเจ้เก้ยังเคยแอ๊บเลยนะ ไอ้แทนก็ด้วย ทำงานด้วยกันตั้งนานกว่าพี่จะรู้ว่ามันเป็นเกย์ เค้าว่าผีเห็นผี จริงปะ?”
แต่ถ้าผีหลอกคนเก่งซะขนาดนั้นหนูก็ดูไม่ออกหรอกคร่า!
“แหะๆ ไม่รู้สิคะ หนูไม่ค่อยได้สังเกตใคร”
ขืนบอกว่าเที่ยวสอดส่องคนนั้นคนนี้ไปทั่วก็โดนหาว่าเสือกพอดีสิ!
“ฮั่นแน่! มีแฟนแล้วนี่เองเลยไม่ค่อยสนใจใคร”
“อันที่จริงตอนนี้หนูโสดค่ะ หนูกับเค้าเหลือแค่คำว่าเพื่อนกันแล้ว”
ขอร้องล่ะเลิกลือเรื่องฉันกะอีป้องซะที! ขืนปล่อยไว้แบบนี้ฉันหาผัวใหม่ไม่ได้แน่ๆ
“พี่ถามได้มั้ยว่าทำไมถึงเลิกกัน?”
“ว้าย! พี่โจมจะขอรับบัตรคิวต่อรึไงคร้า?”
“ฮ่าๆ ชงตลอดเลยนะเราเดี๋ยวพี่ก็เอาจริงหรอก”
โจมหยุดหัวเราะก่อนจะถอนหายใจ เขาเอ่ยปากพูดต่อ
“พี่ก็เลิกกับแฟนเหมือนกัน เลิกกันได้หลายเดือนแล้วล่ะ มันยังไงก็ไม่รู้ว่ะ รู้สึกต่างคนต่างเปลี่ยนไปเอาแต่ทะเลาะกันตลอด พี่ยังรู้สึกดีๆ กับเค้าอยู่ทั้งๆ ที่เค้าทำพี่เจ็บแทบตาย พี่สงสารเค้า พอจะคุยกับคนใหม่ก็รู้สึกผิดต่อเขา พี่ใจอ่อนจนเหนื่อย หลังๆ พอเฟดตัวเองออกมาเค้าก็ไม่ยอม เลยกลายเป็นยิ่งทะเลาะกัน พอพี่ได้ยินว่าแฟนเก่าเรามารับแถมยังอยู่ด้วยกันอีกพี่ทึ่งเลยนะ อิจฉาเราว่ะ ยังเป็นเพื่อนกันได้อีก”
“คงเพราะหนูกับเค้าเป็นเพื่อนกันมาก่อนละมั้งคะ เค้าเห็นหนูเป็นแค่เพื่อนมาแต่ไหนแต่ไร พอเลิกกันก็เลยไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมาก แค่ปลดป้ายสถานะลงแต่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม”
ถ้อยคำของอ้นทำให้โจมรับรู้ว่าอ้นไม่เคยได้รับความรู้สึกพิเศษจากแฟนเลย เขารู้สึกสงสารในขณะเดียวกันก็ทึ่งกับความเข้มแข็งของอ้น
“แปลว่าเรายังรักเค้าอยู่ล่ะสิ?”
“ค่ะ ก็ทำนองนั้น รักแรกนี่คะไม่ใช่ลืมกันได้ง่ายๆ”
แววตาของอ้นตอนที่ยอมรับนั้นช่างเด็ดเดี่ยวจนโจมนับถือ เขาอิจฉาความเข้มแข็งของอ้นเหลือเกิน
“หนูรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขารักคนอื่น แต่หนูชอบเขา ถึงเค้าจะยอมคบกับหนูแต่ถ้ามันไม่ใช่หนูก็ไม่อยากจะยื้อ สู้อยู่เป็นโสดสวยๆ รอคนที่ใช่จริงๆ ดีกว่า แถมยังมีเค้าเป็นเพื่อนเหมือนเดิมทุกอย่างด้วย หนูไม่อยากเกลียดกันเพราะความผิดหวังค่ะ”
อ้นพยายามคิดบวกเป็นสาวโลกสวย ทว่าในใจยังคงเจ็บแปลบทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องของป้อง
“ถ้าพี่ทำแบบอ้นได้ก็ดีสิ ทั้งๆ ที่พี่กับเค้าเคยรักกัน แต่ตอนนี้เค้าทำเหมือนเป็นศัตรูกับพี่ไปซะแล้ว”
โจมระบายออกมาอย่างเศร้าสร้อยแต่แล้วก็ชะงักชวนเปลี่ยนเรื่อง
“ช่างมันเถอะ เราอย่าสนใจเลย คุยเรื่องอื่นต่อดีกว่า โปรเจ็กไปถึงไหนแล้ว?”
เห็นแววตาของโจมแล้วอ้นก็คิดถึงป้อง ระยะหลังป้องเปลี่ยนไปแม้จะเล็กน้อยแต่อ้นก็รู้สึกได้ อ้นไม่อยากให้ป้องหนีเขาเหมือนที่เคยทำกับคนอื่น เขายังอยากมีป้องในชีวิต แม้จะไม่ได้ครอบครองหัวใจแต่ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ ได้แอบฟินเขาก็มีความสุขแล้ว
ขออย่าให้ฉันกับแกกลายเป็นศัตรูกันเลยนะป้อง ฉันไม่อยากเสียแกไปจริงๆ
“ปีใหม่นี้แกจะไม่กลับบ้านจริงเหรอ?”
“งานกูไม่เสร็จ”
ป้องตอบเรียบๆ ไม่สนใจเสียงตุ๊ดเซ้าซี้ ตาเขาจับจ้องอยู่แต่จอโน้ตบุ๊กจนอ้นเซ็ง
“โอเคๆ ไม่กลับก็ไม่กลับ ว่าแต่แกอยู่ได้นะ? ต่อให้แกไม่อยากกลับบ้านแต่ก็ไม่เห็นจะต้องอยู่เฝ้าหอคนเดียวเลย ไปเที่ยวบ้านฉันก็ได้นะ”
“ให้กูเป็นผัวมึงดิละกูจะยอมไปไหว้พ่อตา”
“อีบ้า!”
แม้อ้นจะด่าแต่ป้องไม่แคร์ เขาพูดต่อโดยไร้การถนอมน้ำใจ
“ไม่งั้นละมึงจะให้กูไปในฐานะอะไร? เพื่อนเหรอ? มีอย่างที่ไหนวะมาบอกเลิกกันละยังกระแดะชวนกูไปเที่ยวบ้าน อีตุ๊ด!”
“ก็คนสวยเป็นห่วงไม่อยากให้ป้องอยู่คนเดียวอะ รู้ว่าอยากหนีคนที่บ้านเกิดแต่ไม่เห็นต้องเก็บเนื้อเก็บตัวขนาดนี้เลย เอนจอยไลฟ์น่ะรู้จักมั้ย!”
เมื่อถูกกระตุ้นป้องจึงของขึ้น
“เดี๋ยวมึงได้เจอเอ็นกูบนเตียงคืนนี้แน่อีอ้น! พูดมากนะมึง ลงไปซื้อข้าวให้กูทีดิ๊ หิว!”
แม้จะรู้ตัวว่าเผลอแตะต้องเขตหวงห้ามของป้องก่อนแต่อ้นก็ไม่แคร์ เขารู้ว่าป้องถึงกับยอมตัดขาดกับเพื่อนที่รักมากเพื่อตัดความเกี่ยวข้องทุกอย่างกับเด็กคนนั้น ที่ไม่ยอมกลับบ้านเลยสักครั้งหลังเรียนจบก็เพราะเหตุผลงี่เง่านี้ ทั้งที่ความจริงแล้วป้องคงรู้สึกโดดเดี่ยวเหงาสุดชีวิต อ้นจึงไม่อยากปล่อยป้องไว้คนเดียว เขาไม่อยากให้ป้องรู้สึกว่าไม่เหลือใคร เขาพยายามช่วยแต่ป้องกลับกวนบาทาใส่เขาเสียนี่!
“เดี๋ยวนี้อะไรๆ ก็ใช้ฉันนะ อีขี้เกียจสันหลังยาว!”
“เอ๊าละมึงเป็นใคร! แค่เพื่อนปะ? กูพิเศษให้เฉพาะแฟนว่ะ สม! อยากบอกเลิกกูเอง”
“ย่ะ ฝากไว้ก่อนเถอะ!”
อ้นกระแทกเท้าเดินออกจากห้องไปหาซื้อเสบียงมาให้เขาตามคำสั่ง ป้องเหลือบตามองไปยังประตูที่ปิดลงแล้วถอนหายใจ มือของเขาหยุดนิ่งดวงตาเหม่อลอย
อ้นพูดถูกทุกอย่าง และนั่นเป็นเพราะอ้นเข้าใจเขาทุกอย่างนั่นเอง แล้วทำไมทั้งๆ ที่อ้นดีกับเขาถึงเพียงนี้แล้วเขายังไม่รัก! ทำไมเขายังไม่ลืม!
ทำไมกูถึงรักมึงไม่ได้วะอ้น
และแล้วก็ถึงเทศกาลหยุดยาว เช้านี้อ้นตั้งใจจะตื่นสาย แต่แล้วกลับมีมือยื่นมาเขย่าตัวเขา
“ไอ้อ้น ตื่น”
เมื่อลืมตาขึ้นมองแล้วเห็นป้องอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยอ้นก็งง แต่มีหรือตุ๊ดจะแคร์
“อะไร พึ่งเจ็ดโมงเองขอฉันนอนต่ออีกหน่อยสิ เดี๋ยวฉันต้องขับรถอีกไกลนะ”
“ลุกได้แล้วอย่าอิดออด ออกสายรถติดนะมึง”
“ช่างช้าน”
ตุ๊ดสาวครางอย่างเกียจคร้านก่อนจะพลิกตัวหนีแถมยังไถศีรษะไปซุกใต้หมอนอีกต่างหาก
“ไม่ตื่นกูปล้ำ เลือกเอาจะพากูไปหาพ่อมึงในฐานะเพื่อนหรือลูกเขย”
เพียงได้ยินคำขู่อ้นก็ลืมตาตื่นโดยอัตโนมัติ เขาหันมาจ้องหน้าเพื่อนชายพลางกระพริบตาปริบๆ
“แกว่าอะไรนะ?”
“กูเปลี่ยนใจอยากไปเที่ยวสวนผึ้งไง ไป ไปอาบน้ำได้แล้ว”
กรี๊ด หนูลากลูกเขยกลับไปอวดพ่อได้แล้ว!
“อีอ้น! เสร็จยัง? แต่งอยู่นั่นแหละ นานแล้วนะมึง จะเก้าโมงแล้ว”
“เดี๋ยวสิ แกไม่เข้าใจเหรอ ฉันจะกลับบ้านทั้งทีก็ต้องสวยสิยะ”
“จะสวยไปอวดใครวะ? ทำไมต้องเยอะขนาดนี้ด้วยกูรำคาญ เร็วๆ ดิวะ”
“โอ๊ย! คือแกเข้าใจมั้ยว่าฉันเป็นตุ๊ด!”
อ้นหงุดหงิดจนหันกลับมาวีนแตกใส่แฟนเก่า เขาลืมไปเลยว่าตนยังแต่งหน้าไม่เรียบร้อยดี แต่ป้องเคยใส่ใจเรื่องแบบนี้เสียที่ไหน ไม่ว่าจะตกแต่งรูปลักษณ์ภายนอกอย่างไรอ้นก็ยังคงเป็นได้แค่ “อ้น” อยู่ดี
“เออ!”
“ละทีนี้คนแถวบ้านฉันเค้าก็รู้กันหมดแล้วว่าลูกชายพ่อเปลี่ยนเป็นลูกสาว ดังนั้นจะกลับบ้านทั้งทีจะปล่อยให้ตัวเองโทรมได้ยังไงยะ ฉันต้องสวยแซ่บให้ทุกคนโจษจันกันสิยะว่าลูกสาวพ่อ สวยมว๊าก! พ่อจะได้ภูมิใจว่าคิดไม่ผิดที่อนุญาตให้ลูกชายแต่งหญิงได้!”
อ้นร่ายยาวเหยียดตอบป้องก่อนจะหันไปมองกระจกแล้วอ้าปากพลางปรือตา เขาขยับแท่งมาสคราในมือเข้าออกสองสามทีแล้วบรรจงปัดลงบนขนตา พอพัดกระพือขนตาแห้งดีแล้วอ้นก็บีบกาวลงบนขนตาปลอมที่ถูกคีบไว้ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วโป้งโดยมีนิ้วก้อยคอยกรีดกราย ตุ๊ดสาวจับขนตาปลอมแกว่งไปมาพลางห่อปากเป่า เมื่อได้ที่แล้วเขาก็ค่อยๆ แปะขนตาปลอมแบบธรรมชาติสีน้ำตาลเข้มลงบนเปลือกตา อ้นขยับขนตาปลอมจนได้ที่แล้วก็กระพริบตาปริบๆ ส่งให้ตัวเองในกระจกพลางเล็งซ้ายขวาก่อนจะยิ้มออกมา และแล้วเขาก็เริ่มกระบวนการทำซ้ำกับดวงตาอีกข้าง
ป้องมองแล้วส่ายหัวด้วยความเซ็ง
กว่ามึงจะติดเสร็จหนึ่งข้าง นี่ยังเหลืออีกหนึ่งข้าง กูต้องรอมึงอีกนานมั้ยอีตุ๊ด!
-
เมื่อคนสวยพร้อม ข้าวของพร้อม ป้องก็พร้อม เขาลุกขึ้นยืนมีแค่กระเป๋าสะพายใบเดียวยัดเสื้อผ้าใส่มาไม่กี่ชุดผิดกับอ้นที่ขนของฝากกลับบ้านเพียบ
ความจริงแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ป้องจะไปบ้านอ้น แต่เขารู้จักพ่อของอ้น และพอรู้ว่าที่บ้านอ้นเป็นสวนดอกไม้
สวนเพาะพันธุ์ดอกไม้ขนาดกลางที่เน้นกุหลาบอังกฤษเป็นพิเศษ พ่อของอ้นเพาะพันธุ์ต้นกุหลาบขายเป็นหลักจนมีชื่อเสียงในวงการพอตัว แต่ลูกชายคนเดียวที่หวังอยากให้กลับไปสืบทอดทุกอย่างกลับกลายเป็นลูกสาวที่หลงใหลไลฟ์สไตล์แบบคนเมือง แต่ป้องเข้าใจอ้น เขาเองก็ไม่อยากกลับไปทำนาที่บ้านเกิดเช่นกัน คิดแล้วเขากับอ้นก็มีอะไรคล้ายกันอย่างน่าประหลาด!
อ้นขับรถโดยใช้ความเร็วคงที่อยู่ที่ระดับหนึ่งร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง ไม่เร็วและไม่ช้าจนเกินไป โชคดีที่รถไม่ติดมากนัก เมื่อเวลาผ่านไปได้สี่ชั่วโมงกว่าๆ ทั้งคู่ก็มาถึงจุดหมาย เลยมื้อเที่ยงมาพักใหญ่แล้วแต่ป้องบอกกับอ้นเองว่าเขาไม่ค่อยหิวทั้งสองจึงตกลงกันว่าจะไปทานอาหารที่บ้านของอ้นเลย ป้าแท้ๆ ของอ้นคิดถึงหลานมากเตรียมสำรับไว้รอต้อนรับทั้งสองไม่อั้น ป้องเห็นภาพความอบอุ่นในครอบครัวเพื่อนแล้วก็อดคิดถึงยายไม่ได้ เขาได้แต่บอกตัวเองให้ตัดใจและค่อยหาวันลาที่ไม่ตรงกับเทศกาลหรือช่วงปิดเทอมของใครบางคนกลับบ้านแทน
ทุกคนต้อนรับป้องอย่างอบอุ่นเป็นกันเองในฐานะเพื่อนสนิทของลูก แม้จะยังคาใจแต่ผู้เป็นพ่อก็เก็บงำความสงสัยเอาไว้ เขาดูออกว่าลูกคิดอย่างไรกับป้องแต่เขาไม่รู้ว่าทั้งคู่อยู่ในสถานะไหนกันแล้ว ลูกชายเขากลับบ้านมาทีไรก็สวยขึ้นทุกปี!
“ครับผมก็คิดถึงยาย ขอโทษที่ปีใหม่นี้ผมกลับไม่ได้ ไว้ผมจะหาวันลากลับไปหายายนะครับ”
ยามดึกคืนนั้นอ้นหอบเอาผ้าห่มมาส่งให้ป้อง เสียงพูดคุยที่แอบได้ยินทำให้อ้นสงสาร ป้องโกหกหัวใจตัวเองและพาลมาโกหกคนอื่นต่อจนวุ่นวาย แต่อย่างไรเขาก็ทิ้งป้องไว้คนเดียวไม่ได้จริงๆ
“ก๊อกๆ คนสวยเอาผ้าห่มมาส่งค่า แถวนี้ตอนกลางคืนอากาศเย็นนะคะ ถ้าไม่อยากเป็นหวัดก็อย่าลืมห่มผ้านอนนะคนสวยเป็นห่วง จุ๊บๆ”
อ้นส่งจูบให้อย่างดัดจริตป้องจึงออกอาการเซ็ง
“มาให้กูกอดนี่มาเนื้อห่มเนื้อจะได้อุ่นๆ”
“ว้ายอีบ้า!”
อ้นพุ่งถลาเข้ามาปิดปากเพื่อนซี้ ป้องเห็นอาการตกใจหน้าตาตื่นพลางหันหลังไปชะโงกมองด้วยกลัวว่าจะมีคนแอบได้ยินของอ้นแล้วก็ขำ เขาจับมือของเพื่อนออกจากปากของตัวเองแล้วกวนต่อ
“อะไร? ทำเป็นอายนะมึง ทีตอนอยู่กรุงเทพยังมานอนซุกอกกูทุกคืน หรือกลัวพ่อมึงรู้ว่าลูกแรด?”
“อีบ้าไม่ตลกนะยะ! ถึงพ่อฉันจะยอมให้เป็นตุ๊ดแต่ฉันไม่กล้าให้พ่อรู้ว่าลูกแรดนี่ เรื่องแกฉันยังไม่กล้าบอกเลย! ฉันก็กลัวพ่อรับไม่ได้เหมือนกันนะ ทีละเรื่องเถอะ ถ้าพ่อยอมให้ลูกชายเป็นลูกสาวได้ทุกวันเมื่อไหร่ฉันค่อยหาผัวมาเปิดตัว”
อ้นหย่อนก้นลงบนเตียงพลางระบายความอึดอัดใจ
บ้านหลังนี้เป็นห้องว่างอยู่ใกล้เรือนคนงาน ตัวบ้านทำจากดินมีห้องน้ำในตัวพึ่งสร้างเสร็จใหม่ๆ จากงานอดิเรกของเจ้าของสวนที่หันมาสนใจบ้านดิน อีกไม่นานสวนกุหลาบแห่งนี้อาจจะเปิดเป็นแหล่งท่องเที่ยวมีบริการห้องพักค้างคืนสำหรับผู้ที่ขับรถมาซื้อกุหลาบสายพันธุ์แท้หายากแล้วต้องพบกับปัญหาที่พักใกล้ๆ สวนเต็ม
“แค่ที่วันนี้แต่งหญิงเต็มพิกัดกลับบ้านก็กลัวพ่อตบจะตายอยู่แล้ว”
“กลัวทำไม พ่อเค้าออกจะรักมึง”
ป้องนั่งลงข้างๆ แล้วจับปอยผมที่หลุดออกมาไปทัดหูให้อ้นอย่างอ่อนโยน อ้นตัดผมบ็อบซอยไล่ระดับเทมาด้านหน้า บางเวลาปอยผมก็ตกลงมาเคลียแก้มด้วยอานุภาพของผมเส้นตรงมีน้ำหนักเงางาม อ้นพยายามดูแลร่างกายตัวเองให้สวยอย่างเป็นธรรมชาติอยู่เสมอแม้ว่าจะต้องรักษาบุคลิกภายนอกให้ใกล้เคียงกับการเป็นผู้ชาย บางทีเขาก็เห็นใจอ้น
เห็นหน้าเพื่อนซี้ทำไหล่ตกแล้วก็เกิดความสงสาร ป้องรู้ว่าอ้นมีความฝัน และการจะทำตามความฝันนั้นจำเป็นต้องใช้เงินมหาศาล อย่างน้อยๆ ก็หลักแสน ดังนั้นอ้นจึงพยายามทำงานเก็บเงินเพื่อทำตามความฝันของตัวเอง
“มึงมีครอบครัวที่อบอุ่นมีคนที่รักมึงรอมึงอยู่นะอ้น เค้าคงไม่ตัดขาดกับมึงเพียงเพราะมึงมีหลานให้เขาไม่ได้หรอก”
“แกคิดแบบนั้นเหรอ?”
“เออ”
“ขอบใจนะป้อง”
อ้นยิ้มออกมาอย่างผ่อนคลาย แม้ว่าอ้นจะอาบน้ำและลบเครื่องสำอางบนหน้าออกหมดแล้วแต่ป้องก็ยังคิดว่าอ้นในตอนนี้นั้นน่ารัก เพื่อนของเขามีมุมน่ารักๆ ไร้อาการวี้ดว้ายน่ารำคาญอยู่ในตัวเช่นกัน น่าเสียดายที่มันไม่เคยทำปฏิกิริยากับหัวใจเขาได้เลย
บรรยากาศปีใหม่ในสวนกุหลาบเป็นไปด้วยดี เจ้าของสวนใจดีปล่อยให้ลูกจ้างหยุดงานแต่ต้นกุหลาบไม่สามารถขาดการดูแลได้ งานนี้เลยได้ “ลูกสาว” เจ้าของสวนกับคนงานเฉพาะกิจอย่างป้องมาช่วยดูแล และพ่อของอ้นก็ประทับใจทักษะทางการเกษตรของป้องมากทีเดียว
คืนนั้นเมื่อมีโอกาสได้อยู่กับลูกสองต่อสองผู้เป็นพ่อจึงลองหยั่งเชิง
“ไปไงมาไงถึงชวนเจ้าป้องมันมาด้วยได้ล่ะ? มันไม่กลับบ้านของมันรึ?”
“แหมคนเราก็ต้องอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิพ่อ ก็ให้เพื่อนหนูอยู่ด้วยหน่อยไม่เห็นจะเป็นไร พ่อก็ใช้แรงงานเพื่อนหนูไปตั้งเยอะ ฉลองปีใหม่ท่ามกลางดอกกุหลาบ ชีวิตปีหน้าจะได้โรยด้วยกลีบกุหลาบยังไงละพ่อ”
ผู้เป็นพ่อมองหน้าลูกชายที่บัดนี้ฉาบตัวเองไว้ในคราบของหญิงสาวแล้วก็ปลง กลับมาคราวนี้ไม่เพียงแต่อ้นจะแสดงอาการตุ้งติ้งพูดจา “คะขา” เต็มที่ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของเขานั้นแต่งตัวประหนึ่งเป็นผู้หญิงทุกวันด้วยเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายแบบผู้หญิงและแต่งแต้มใบหน้าด้วยเครื่องสำอางจนสวยหวานราวกับเทพธิดาสวนผึ้ง!
ถึงตอนนี้เขาคงต้องยอมรับว่าอ้นได้กลายเป็น “ลูกสาว” ไปแล้ว
เฮ้อ คนเป็นพ่อก็เลี้ยงลูกได้แต่ตัว!
“แกแน่ใจนะว่าแค่เพื่อน?”
“เก๊าะ... เพื๊อนอะพ่อ แค่เพื่อน”
“แล้วทำเสียงสูงทำไม? ห๊ะๆ? นี่อ้น แกเป็นขนาดนี้แล้วก็บอกพ่อมาเถอะ บอกมาให้ชัดๆ เลยแกกับมันน่ะเป็นอะไรกันแน่?”
เพราะผู้เป็นพ่อเสียงดุทำท่าทางเอาเรื่องอ้นจึงไม่กล้าบอกความจริง เขาตอบปัดเลี่ยงไปยกเหตุการณ์แย่ๆ ในอดีตขึ้นปิดบังความจริง
“แค่เพื่อนจริงๆ นะพ่อ หนูกับป้องไม่ได้เป็นอะไรกัน แหม ถ้ามันจะสปาร์คอีป้องมันคงไม่กระทืบหนูจนเจ็บขนาดนั้นหรอก”
อ้นกล่าวติดตลกแล้วยักไหล่ปิดท้าย เขาไม่ชอบโกหก และเรื่องนี้เขาก็ไม่ได้พูดปดในเมื่อตอนนี้เขากับป้องเป็นเพียงเพื่อนกันจริงๆ แต่มีหรือที่ลูกจะหลอกสายตาของผู้เป็นพ่อได้
“แกชอบมันใช่มั้ยอ้น?”
“พ่ออ๊ะ! พูดแบบนี้หนูไม่คุยด้วยแล้วนะ”
“ทำไม พ่อถามแทงใจดำแกล่ะสิ?”
“อย่ามาหาเรื่องให้หนูกับเพื่อนผิดใจกันนะ ถ้าอีป้องมันรังเกียจหนูขึ้นมาแล้วใครจะหารค่าห้องกับหนูเล่าพ่อก็!”
“ให้มันแน่นะ”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
อุ๊ยๆ อ้นลากว่าที่ลูกเขยกลับบ้านไปไหว้พ่อตาได้แล้ว! :impress2:
... ใช่ที่ไหน นั่นมันลูกเขยลุงอาทิตย์ มาเฟียโต๊ะบอล เจ้ามือหวยใต้ดิน แถมยังเปิดบ่อน ชั่วครบสูตร พ่ออีนางน้อยเติ้ล ... o22
บทนี้ทำพระเอกหายอีกแล้ว ... นิสัยนี้ติดมาตั้งแต่แต่ง ดราม่าควีน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42131.0) แต่แบบ คนเรามันก็ต้องมีชีวิตส่วนตัวกันบ้างอะ จะให้พระเอกออกมาอยู่กับนางเอกทุกฉากมันก็ประหลาดนะ แบบละครไทยที่พระเอกจะต้องเป็นเจ้าของบริษัทมาตามเฝ้านางเอกได้ตลอดเวลาไม่ต้องทำมาหากินกันเบย!
แต่พี่โจมเด่นม๊าก! จบบทนี้คาดว่าคงมีคนยกป้ายเชียร์เพิ่มอีกหลายคน มีคนขอเปลี่ยนตัวพระเอกด้วย เหอๆ เอาล่ะมาดูกันว่าเราจะทำให้คนอ่านรักเรย์เพิ่มขึ้นได้รึเปล่า? ไม่แน่อาจมีคนเปลี่ยนใจกลับไปกลับมา
:L1: :L1: อัพรับวาเลนไทน์ เพราะไม่ได้ปั่นตอนพิเศษอะไรไว้เลย มัวแต่เขียน #ไม่กินเส้น นี่แหละ!
เรย์ทำเราปวดตับมาก... พอเซ็ทคาแรคเตอร์ได้แล้วก็ปวดตับกับอินเนอร์ของอ้นอีก "จริตกะเทย" หรือ "อินเนอร์แบบตุ๊ด" นี่เขียนยากสุดๆ เราพูดแบบตุ๊ดไม่เป็น #อิด*กเป็นคำสร้อยของตุ๊ด เราก็พึ่งรู้ แต่ไม่อยากให้อ้นพูดแบบนี้เยย (ขอเล่นมุกเปลือกหอยให้เข้ากะสถานการณ์หน่อยนะ กำลังฮิตเลย ฮ่าๆ)
ถ้าเราแต่งตรงไหนไม่ถึงอารมณ์ต้องขอโทษน้า ภาค2นี้จะลดความเรียลลงนิดหน่อย ใส่ความมุ้งมิ้งลงไปค่อนข้างเยอะ โดยเฉพาะตัวละครที่มีบุคลิกแปลกๆ แบบเรย์ มันก็เข้ากันดีกับตัวละครล้นๆ แบบอ้นนะ ... คือกะให้พล็อตของอ้นฝันๆ เป็นเหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยายหน่อยๆ อะ มันเลยมีหนุ่มๆ มาฮาเรมแบบนี้ แหะๆ (ถือว่าคืนกำไรให้ผู้อ่านละกันนะ ใครจะจิ้นตัวเองเป็นอ้นก็ไม่ว่ากัน)
แต่นอกนั้นความดราม่ายังมีครบจ้า แค่ลดลงนิดนึง เติบความเงิบเข้าไปแทน อะไรเสื่อมสัสก็อาจจะไม่เยอะเท่าภาคแรก (อิเด็กปากไม่หูรูดมันพัฒนาแย้ว! พี่ป้องก็โตขึ้นด้วยเลยไม่ค่อยฮาร์ดคอร์)
มีคนเชียร์ให้แยกเรื่องเยอะ ถึงตอนนี้คงทำไม่ได้แย้วล่ะ ... เค้าอุตส่าส่งข้อความไปหาแอดมินขอเอาเรื่องกลับมาต่อภาค2ง่ะ เกรงใจเค้า ขอโทษจริงๆ นะค้าบ คนอ่านทุกท่าน
o1 แต่ที่เค้าตัดสินใจลงต่อในกระทู้เดิมเลยเค้าก็มีเหตุผลนะ เพราะว่าเนื้อเรื่องมันเกี่ยวพันกันค่อนข้างมาก
"ใครว่าเราไม่กินเส้น?" เป็นภาค2 เนื้อเรื่องจะต่อจาก"ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?"
ถามว่า "ไม่เคยอ่านภาคแรกจะอ่านรู้เรื่องมั้ย?" :confuse:
คิดว่าน่าจะอ่านรู้เรื่องนะ เพราะอธิบายที่มาที่ไปของป้องไว้นิดๆ หน่อยๆ เรย์นี่ก็พึ่งเปิดตัว
แต่ในสายตาคนที่ไม่เคยอ่านภาคแรก ป้องก็อาจจะเหี้ยมาก เหอๆ .... o8 คือป้องดูติส ไร้เหตุผล งี่เง่า มีมุมดีๆ บ้างแต่นิสัยแย่ๆ กลบหมด
แต่ถ้าได้อ่านภาคแรก เห็นที่มาที่ไปก็จะอินล่ะ จะเข้าใจป้องขึ้นมาอีกนิดนึง และจะลุ้นกับการรับมือของอ้นแทน ในขณะเดียวกันก็จะได้เห็นพัฒนาการของป้อง ได้รู้ถึงช่วงเวลาที่หายไป และจะเห็นมุมมองกับความรู้สึกของป้องที่มีต่ออ้น ซึ่งมันจะค่อยๆ เปลี่ยนไปทีละนิด เปลี่ยนจนเป็นแกนหลักของเรื่องเลยว่าทำไมผู้ชายคนนึงถึงได้มองตุ๊ดที่เคยแอบล้วงแมมมอธตัวเองด้วยสายตาอ่อนโยน (ซึ่งมันเคยกระทืบเค้าซะเละ!) มันก็มาจากการวางตัวของอ้น ทำอย่างไรก็ได้ผลแบบนั้น อยากเป็นอะไรก็ต้องวางตัวให้เป็นแบบนั้น อะไรทำนองนี้ (แต่ขออุบไว้ก่อนว่าจะเล่นประเด็นไหนสำหรับภาค2นี้ เหอๆ)
นอกจากนี้ยังมีตัวละครจากเรื่อง STR/INT : Love Tricks (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44552.0) มาร่วมแจม !!!!
เพราะจริงๆ แล้วเรย์เป็นตัวละครที่ถูกลืมในเรื่องนั้นมาก่อนที่จะมีเรื่องแยกเป็นของตัวเอง (โผล่มา2ฉาก มีบทพูด1ประโยค) #ห๊ะ! นี่ไม่ใช่เดดพูลนะ!
ซึ่งในเรื่อง "ใครว่าเราไม่กินเส้น?" นี้ก็มาครบแก๊งนะ พี(เทพ) เมฆ หิน เพราะก๊วนสามคนนี้เป็นแก๊งเดียวกันกับเรย์ "แก๊ง3(.5)เกรียน" บ่งบอกสถานะภาพตัวแถมของใครบางคนมาก ... T^T ... พระเอกมีปมก็เงี๊ยะ! ชอบเขียนแต่เมะประหลาดๆ พระเอกมีปม ไม่ค่อยมีเฟอเฟ็กกายเล้ย!
แล้วก็ต้องมีพี่สตาร์กับน้องสไนเปอร์โผล่มาแน่นอน (วางพล็อตไปถึงละ ฮ่าๆ)
แต่ถามว่า "ไม่เคยอ่านจะอ่านรู้เรื่องมั้ย?" ก็รู้เรื่องแหละ เพราะเนื้อเรื่องมันก็ไม่เกี่ยวข้องกันเท่าไหร่ มาแต่ตัวละครเฉยๆ แต่ถ้าอยากอ่านก็มีลิงค์ด้านบนนั่นไง จิ้มเยย! :teach:
(http://image.free.in.th/v/2013/is/160212070045.jpg)
** ขายของนิด เปิดรีปริ้นท์ STR/INT : Love Tricks อยู่นะ
https://www.facebook.com/AZI824/posts/531073817061465 (https://www.facebook.com/AZI824/posts/531073817061465)
ตอนนี้ยอดจองน้อยมาก ทำให้เราคิดว่าคนคงสนใจน้อย คนที่อยากได้อาจจะซื้อกันหมดแล้ว รอบนี้เลยว่าจะเป็นรอบเก็บตกให้คนที่เก็บเงินซื้อรอบแรกไม่ทัน อาจจะไม่ได้เปิดรีปริ้นอีกเพราะไม่มีคนอยากได้แล้วอะไรแบบนั้น
คือขี้เกียจเปิดโครงการบ่อยๆ ด้วยไง คนซื้อน้อยพิมพ์มาเหลือทุนมันจม เราจะได้เก็บตังค์ไว้ทำอย่างอื่นมั่ง เหอๆ ใครรอลุ้นไม่ฟิตบ้าง?
:pig4:
-
คนเขียนเขียนอะไรมาก็ชอบทั้งนั้นเลยค่ะ ชอบเห็นความreal วามแปบกใหม่ในนิยาย แล้วแต่จินตนาการคุณคนเขียนเลยค่ะ
-
:mew1: อ้นน่ารักดี มีหัวคิด
พระเอกหายไปโมตัวเองอยู่ใช่ไหม
ขอบคุณค่ะ
-
:-[ ชอบความเป็นอ้น นางน่ารักแบบที่ตัวเองเป็น แล้วอีพระเอกนี่หายบ่อยจังนะ อู้บ่อยจัง เดียวมีเปลี่ยนตัว อีป้องนี่รีบกลับไปดีกับเมียเก่าไปรำ ชิชะ อยากให้อ้นมีคนใหม่ล้าวว อยากเห็นอ้นใส่ชุดนางพยาบาล 55555555 :hao7:
-
อ๊ายยยยย..............อ้นศรี ตุ๊ดลำไย ของเค้า
และอีกหลากหลายคำพรรณาสุดน่ารัก(จากผู้เขียน)ที่มอบให้นาง
ตั้งแต่เรื่องของ ป้อง-เติ้ล เห็นแต่ความล้นเว่อร์วังของนาง
พอเข้าเรื่องของนางเอง เราเลยเห็นว่า #นางฮามาก #โลกสวยมาก
#ขำหนักมาก :laugh: :laugh: :laugh:
นี่เชียร์ โจม ณ บัดนาว อิเรย์เรายังสื่อสัมผัสไม่ได้หรือนางจะ deep เกินไป
ปล. ตั้งแต่ได้งานไม่ค่อยได้เข้าเล้าเป็ดเลย :sad4: เค้าชอบงานของผู้เขียนเสมอ
มัน แปลก ล้ำ real และตัวละครเกรียนดี
-
น่ารักกก
-
เที่ยงคืนของวันที่สามสิบเอ็ดธันวาคม เสียงแอพพลิเคชั่นดังต่อเนื่องรัวๆ อ้นนั่งเฮฮาอยู่กับญาติพี่น้องและป้อง เขาจิ้มสมาร์ตโฟนตอบกลับข้อความสวัสดีปีใหม่ไปยังบรรดาเพื่อนในลิส นอกจากนี้เขายังเซลฟี่คู่กับบิดาในร่างหญิงแล้วอัพสถานะขึ้นโชว์ยังโลกโซเชียล รูปภาพของลูกสาวกับคุณพ่อท่ามกลางปาร์ตี้สไตล์บ้านๆ ในไร่กุหลาบมีแคปชั่นบ่งบอกความยินดีว่า “ปีใหม่นี้พ่ออิฉันมีลูกสาวคนใหม่แล้วนะคะ ปลื้มมากค่ะ #พ่อฝากบอกว่า #กำลังรับสมัครลูกเขย” เนื่องจากสเตตัสนี้เขาเปิดเป็นสาธารณะจึงมีผู้คนเข้ามาแสดงความคิดเห็นกันมากมายรวมทั้งเพื่อนร่วมงานที่บริษัท อ้นมีความสุขมากเสียจนไม่คิดว่าปีนี้จะมีความพลิกผลันรออยู่
เช้าวันต่อมาทั้งครอบครัวพากันไปทำบุญ ขึ้นชื่อว่าวัดก็มักจะมีพวกอาศัยความเชื่อต่างๆ ทำมาหากินมีธุรกิจเชิงพุทธพาณิชปนอยู่ด้วย และหนึ่งในนั้นก็คือซุ้มรับดูดวง หลังจากปล่อยปลาเสร็จและลากป้องไปถ่ายรูปจนพอใจแล้วอ้นก็เกิดอยากจะดูดวง
“จะดูทำไม หมอดูก็คู่กับหมอเดานั่นแหละ”
“ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะแก มาๆ นั่งรอฉันก่อนฉันจะดู”
ป้องส่ายหน้าด้วยความเซ็งแล้วนั่งรอข้างๆ อ้นเห็นดังนั้นจึงหันไปยิ้มให้แม่หมอ หญิงวัยใกล้ชราส่งยิ้มแล้วบอกให้อ้นแบมือ ขั้นตอนการดูดวงเป็นไปตามแบบแผน นางพูดไปตามลักษณะของเส้นสายที่เห็นบนฝ่ามือ แน่นอนว่าอ้นสนใจเรื่องความรักจนตัวสั่น แต่เมื่อแม่หมอพูดบางอย่างออกมาอ้นก็งง
“อืม ดวงเรานี่มีแววจะได้แต่งงานสองทีนะ”
“เดี๋ยวนะป้า! หนูเป็นตุ๊ดนะคะ จะแต่งงานได้ยังไง?”
“ก็มีผัวสองคนไง!”
ป้าหมอดูพูดพลางเหลือบมองไปทางป้องที่นั่งทำหน้าเซ็งอยู่ข้างๆ แต่อ้นไม่ทันสังเกต ด้วยสัญชาตญาณของผู้หญิงและมีวิชาทำนาย นางฟันธงว่าอีกไม่นานนังตุ๊ดคนนี้จะต้องเลิกกับผู้ชายที่มาด้วยกันแน่นอน!
แต่อ้นไม่รู้จึงคะยั้นคะยอต่อ
“ไม่เอาอะป้าหนูอยากรู้ว่าหนูเจอเนื้อคู่แล้วรึยัง ป้าดูให้หนูได้มะ?”
“ไอ้ดูน่ะมันดูได้ แล้วหนูจะจ่ายเพิ่มมั้ยล่ะ? เดี๋ยวป้าทายไพ่ยิบซีให้ วางค่าไหว้ครูอีกร้อยเก้าสิบเก้าบาท”
“อ้าว! ไหนป้าบอกว่าเป็นหมอดูลายมือแม่นๆ”
“ป้าดูแม่นทุกอย่างแหละ”
“อะ ก็ดะ”
อ้นยอมตกลงจ่ายเงินตามคาด ป้องมองแล้วส่ายหน้าด้วยความเซ็งเมื่อเห็นการตัดสินใจของเพื่อน เงินตั้งหลายร้อยเอามาทิ้งกับเรื่องไร้สาระ!
แม่หมอให้อ้นเลือกไพ่แล้วเริ่มเปิดใบทีละใบ นางอ่านพื้นนิสัยของอ้นตามหน้าไพ่ ก่อนจะสรุปเรื่องที่เป็นประเด็นให้ฟัง
“เอ... ช่วงนี้ดวงความรักกำลังมาแรงนะหนู จะเจอคนเข้ามาพร้อมๆ กัน อยู่ที่หนูแล้วล่ะว่าจะเลือกใคร แต่ต้องระวังเรื่องรักซ้อนนะ ไม่เราแอบซ่อนก็อาจจะไปซ้อนเป็นน้อยเขา”
แม่หมอว่าพลางลอบมองท่าทีของป้อง แต่อ้นดีใจจนไม่ทันสังเกต เขารีบถามต่อทันที
“ว้าย! แล้วหนึ่งในนั้นมีเนื้อคู่ของหนูมั้ยป้า? บอกได้มั้ยว่าคนไหน? เขาเป็นใครบอกชัดๆ หน่อยสิป้า!”
“เอ... เรื่องนี้ป้าไม่รู้หรอก หนูต้องดูเอาเอง แต่หนูอย่าเลือกผิดก็แล้วกัน ถ้าเลือกผิดหนูจะขึ้นคานตลอดชีวิต ต้องผิดหวังซ้ำซากกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ”
“หา! แล้วหนูจะรู้มั้ยว่าคนไหน โอ๊ย! มันดูไม่ได้เลยเหรอป้า เกิดเจอกันแล้วหนูไม่รู้ล่ะ?”
“อืม... ขอป้าดูแป๊บ ... นี่เราเจอเขาแล้วนี่ น่าจะรู้จักกันแล้ว อาจจะเป็นเพื่อนเรานี่แหละเพราะอายุเท่าๆ กัน เนื้อคู่ของหนูน่ะสูงนะ ตัวไม่เตี้ย รูปร่างสูงสมส่วน หน้าตาผิวพรรณดี เป็นคนขาว แต่ดุนะ นิสัยใจร้อน ชอบเอาแต่ใจ แต่เขาจะรักหนูมาก ต่อไปหนูจะสบายเพราะเค้าเลยล่ะ”
โอ๊ยนี่มันอีป้องชัดๆ ฟินเลย!
“จริงเหรอป้า! เนื้อคู่ของหนูมาเกิดแล้วแน่นะ? อ๊ะถ้างั้นป้าดูดวงให้เพื่อนหนูหน่อย”
เช็กเพื่อความชัวร์! ถ้าสอดคล้องกันละก็แกต้องใช่เนื้อคู่ของฉันแน่ๆ
“เฮ้ยกูไม่ดู!”
“โอ้ยไหนๆ ก็ไหนๆ มีโอกาสทั้งทีแกก็ดูหน่อยสิป้อง ป้าแกดูแม่นนะ”
ป้องล่ะงง! แค่ทายว่าจะได้เจอเนื้อคู่อ้นก็พร้อมจะเชื่อหมอดูเชียวหรือ?
“เออ เอาสิไอ้หนุ่ม เดี๋ยวป้าดูให้ฟรีๆ เลยไม่คิดเงิน นี่เห็นว่ามาด้วยกันหรอกนะ”
แม่หมอเองก็อยากจะดูให้รู้แน่ชัดกันไปเลยเช่นกันว่าลูกค้าสาวประเภทสองคนนี้กำลังถูกผู้ชายหลอกอยู่หรือเปล่า หากคนๆ นี้เป็นคนไม่ดีเธอจะได้เตือนเด็กเอาบุญ ทว่าพออ้นคะยั้นคะยอให้ป้องวางมือแบให้แม่หมอดูได้นางกลับตกใจจนหน้าซีด!
“นี่เราต้องระวังตัวนะพ่อหนุ่ม ยิ่งใกล้เบญจเพสดวงยิ่งแรง”
“เอ๊ะทำไมเหรอคะป้า?!”
แม่หมอเหลือบมองใบหน้าเฉยชาของป้อง ดวงตาคมกล้าแต่แฝงแววเหนื่อยล้าสับสนชีวิตทำให้นางเป็นห่วง
“ผู้ชายก็แบบนี้แหละ ถ้ามีโอกาสบวชได้ก็บวชซะหน่อยนะ หรือหมั่นทำบุญให้มากๆ เจ้ากรรมนายเวรเขาจะได้ปล่อยเรา แต่ระวังเรื่องการสูญเสียนะ ในครอบครัวมีใครเจ็บไข้ได้ป่วยมั้ย?”
นางไม่กล้าพูดความจริงออกไปด้วยกลัวว่าลูกค้าสาวประเภทสองจะตื่นตูมเป็นห่วงคนรัก แม้ชายคนนี้จะไม่ใช่คนไม่ดีแต่ก็ไม่ใช่เนื้อคู่กัน อีกทั้งดวงของเขายังไร้ญาติขาดมิตร ต้องยืนหยัดด้วยลำแข้งของตัวเอง คนเอ็นดูน้อยกว่าคนเกลียด มีแววตายโหงตายห่าตั้งแต่อายุน้อย แต่ถ้าหากรอดไปได้เขาจะสุขสบายเพราะพบผู้อุปถัมภ์ที่เป็นคู่กันช่วยค้ำจุน เพียงแต่น่าเศร้าตรงที่ครอบครัวช่างเงียบเหงาไม่มีทายาทผิดกับน้องกะเทยที่ดวงบ่งบอกว่าจะสุขสบายในบั้นปลายห้อมล้อมไปด้วยลูกหลานเต็มบ้าน
“ไม่มีหรอกป้า”
แม้ป้องจะเป็นห่วงยายแต่ก็เลี่ยงไม่บอก เขาไม่อยากคิดมากจึงถามถึงเรื่องอื่น
“แล้วเรื่องงานผมล่ะ ผมจะก้าวหน้าในหน้าที่การงานมั้ย?”
ได้ยินป้องถามออกมาเองแล้วอ้นก็วิตกแทนเพื่อน ป้องทุ่มเทให้กับงานมาก ต้องพิสูจน์ฝีมือท่ามกลางความกดดันหลายอย่างในบริษัทด้วยข้อครหาจากคำว่า “เด็กเส้น” แม้ป้องจะเส้นได้เพราะฝีมือเข้าตาผู้ใหญ่แต่ระดับของฝีมือที่มีมันยังไม่เจ๋งพอจะปิดปากพวกขี้อิจฉาได้เด็ดขาด ป้องจึงต้องพัฒนาตัวเองไปให้ไกลมากกว่าเด็กใหม่คนอื่นๆ จนแบกความเครียดกลับมานอนกอดทุกวัน เห็นแล้วอ้นก็อดสงสารไม่ได้
“ไปได้เรื่อยๆ นะ ก็โตแหละมีคนเอ็นดูเราอยู่ เอ... ดวงเรานี่นารีอุปถัมภ์นะ ได้ดีเพราะผู้หญิง”
นางรู้ว่าพื้นนิสัยของป้องเป็นคนรักยากแต่รักใครรักจริง ทว่ามันก็ออกจะขัดกับดวงความรักที่พลิกผันไปมาเหมือนคนมากรักจึงเลือกจะเก็บงำคำทำนายไว้ไม่พูดออกไป เพราะชีวิตของพ่อหนุ่มคนนี้น่าเป็นห่วงกว่าเรื่องรักๆ ใคร่ๆ หลายเท่านัก!
“ขอบคุณครับป้า”
ได้ยินแค่นั้นป้องก็สบายใจแล้ว ชีวิตเขามีวันนี้ได้ก็เพราะยาย แต่อ้นกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น คำว่านารีอุปถัมภ์ทำให้เขาคิดมาก ป้องมีเสน่ห์พอตัว ไม่ว่าจะสาวแท้สาวแก่หรือสาวเทียมต่างก็หลง กระทั่งผู้ชายที่ชอบบอกว่าตัวเองเป็นเกย์แบบแมนๆ ยังแอบทำน้ำลายหกใส่แฟนเก่าเขาเลย!
ช่างมัน! ยังไงซะป้าแกก็บอกว่าอีป้องเป็นเนื้อคู่ฉัน คู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกันหรอก โฮะๆ โอ๊ยฟินจัง!
เมื่อเทศกาลหยุดยาวจบลงก็ถึงเวลาทำงาน อ้นกลับมาทำงานด้วยความแฮปปี้ หลายคนแซวเรื่องที่เขาโพสรูปแต่งหญิงลงในสเตตัส
ปกติแล้วถึงอ้นจะแอดเพื่อนในที่ทำงานไว้บ้างแต่ก็ตั้งสถานะให้ถูกจำกัด นอกจากนี้อ้นยังไม่ค่อยโชว์อะไรหวือหวาลงในเฟซแบบสาธารณะ แม้แต่รูปคู่กับป้องเป็นร้อยๆ รูปเขาก็ตั้งแบบไพรเวท อนุญาตให้เพื่อนในมหาวิทยาลัยไม่กี่คนดูได้เท่านั้น ซึ่งส่วนมากไม่มีใครระแคะระคายว่าป้องเคยมีใครมาก่อน จนถึงบัดนี้ทุกคนยังเข้าใจว่าป้องแพ้ใจอ้นอยู่เลยทั้งๆ ที่ป้องไม่เคยรักอ้นอย่างแฟน แต่อ้นไม่แคร์ เขาเชื่อคำทำนายจากหมอดูว่าตนกับป้องเป็นเนื้อคู่กันจึงแฮปปี้ดี๊ด๊าสุดชีวิต แม้จะถูกแซวมากแค่ไหนเขาก็ไม่หวั่นตอบกลับไปทีเล่นทีจริง
“หนูก็อยากแต่งหญิงอยู่นะคะพี่โชค แต่หนูแต่งแล้วสวยอะเลยไม่กล้าแต่งมาทำงานกลัวเข้าห้องน้ำชายแล้วถูกฉุด อิๆ”
“ใครเค้าจะฉุดเราฮะ? เปิดออกมาก็เจอกล้วย”
“ว้ายพี่โชคทะลึ่ง!”
อ้นแกล้งตีแปะเข้าที่ตัวรุ่นพี่หนุ่ม โชคเองก็ไม่ถือสาน้องตุ๊ดสุดดี๊ด๊าที่คอยสร้างสีสันในแผนก บรรยากาศการทำงานจึงสนุกสนานเฮฮาเป็นกันเอง พนักงานเม้ากันเบาๆ ในกลุ่มระหว่างทำงาน แต่แล้วก็มีคนเปิดประเด็นเมื่อหงส์ขี้สงสัย
“เออ แล้วปกติพวกกะเทยผ่าแล้วเขาเข้าห้องน้ำหญิงหรือชายอะ?”
“ก็คงห้องน้ำหญิงมั้ง นี่ๆ บริษัทข้างบนนี้ก็เคยมีกะเทยอยู่คนนะ นางแต่งหญิงแต่ยังไม่ได้ผ่าล่ะ วันดีคืนดีนางไปทะเลาะอะไรกับพนักงานอีกบริษัทไม่รู้ ก็อย่างว่าแหละชั้นข้างบนมีเช่ากันหลายเจ้า ละทีนี้นะคู่แค้นนางหมั่นไส้เลยเอาไปฟ้อง ตึกเค้าก็เลยออกมาติดประกาศสั่งห้ามไม่ให้กะเทยเข้าห้องน้ำหญิง น่าสงสารน้องคนนั้นนะ นางสวยด้วยทำนมแล้วแต่กำลังเก็บตังค์จะผ่าข้างล่าง เจอแบบนี้เข้าไปนางร้องไห้ทนไม่ไหวขอลาออกเลย บริษัทเลยส่งตัวไปอยู่สาขาอื่นแทน”
จ๋าผู้รู้ลึกรู้จริงเล่าขึงขังจนผู้ฟังแต่ละคนเกิดอารมณ์สงสารร่วมด้วย อ้นเองก็อดไม่ได้
“หูย! อีชะนีนั่นใจร้ายจัง ลองมาแกล้งหนูแบบนี้หนูไม่ยอมนะคะขอบอก!”
“แหม คุณน้องอ้นอยากเข้าห้องน้ำหญิงเหรอจ้ะ? มาสิๆ ชั้นนี้มีแต่พนักงานบริษัทเราเค้าไม่ถือกันหรอก”
“ว้าย! จะบ้าเหรอคะพี่จ๋า หนูแต่งบอยมาทำงานแบบนี้ขืนไปใช้ห้องน้ำหญิงก็เกรงใจคนอื่นๆ แย่ เอาไว้ให้หนูแปลงร่างก่อนค่ะ ค่อยเฉิดฉายไปเข้าห้องน้ำหญิงอย่างสมเกียรติ โฮะๆ”
“นึกว่าติดใจห้องน้ำชาย แบบยืนไปลุ้นไปอะไรแบบนี้”
“บ้า! หงส์นี่ละก็! ฉันนั่งส้วมย่ะไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ!”
“แผนกนี้เฮฮาครึกครื้นกันดีนะครับ”
เสียงของแทนทำให้แมงเม้าพากันสะดุ้งยกกลุ่ม จ๋ารีบแก้ตัวแล้วชิ่งกลับไปยังโต๊ะทำงานของตนทันที
“ว้ายโดนสอดส่อง ไม่ได้การละทำงานๆ ดูสิพวกคุณน้องอะชวนพี่เม้าเสียการเสียงานเลย”
“ทิ้งกันเอาตัวรอดตลอดนะเจ้”
โชคเปรยขำๆ ส่วนหงส์กับอ้นมองหน้ากันแล้วต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กันเพราะคิดตรงกันว่าหัวหน้าของพวกเขานี่แหละที่เป็นแมงเม้าเบอร์หนึ่ง!
ในขณะที่แทนตามไปคุยกับจ๋าโจมก็เฉียดมาหาอ้นที่โต๊ะ เขาหย่อนท็อฟฟี่ไว้หนึ่งเม็ดแล้วตามเพื่อนไปคุยเรื่องงาน
อ้นงงแต่ก็หยิบขนมนั้นมาดู ท็อฟฟี่รสช็อกโกแลตเม็ดกลมใหญ่ถูกห่อแบบวินเทจด้วยกระดาษห่อสี่เหลี่ยมจตุรัสเป็นรูปโบว์ เมื่อแกะกระดาษห่อออกอ้นก็พบว่าพื้นที่ตรงกลางมีแถบสีขาวถูกเขียนข้อความไว้ ใจความของสารอ่านได้ว่า “กลางวันนี้ไปกินข้าวกัน?”
อ้นยิ้มไม่หุบแล้วแอบมองไปยังด้านหลัง เขาเห็นโจมหันมายิ้มให้ หัวใจของอ้นเต้นเร็วขึ้นทันควัน
โอ้ยขอบคุณดวงความรักของฉัน!
เที่ยงนี้เรย์มองหาคนคุ้นเคยเสียทั่วแต่ไม่พบ ไม่ว่าจะมองไปยังทางเข้าห้องอาหารมากเท่าไหร่แต่อ้นก็ไม่โผล่มา ถุงกระดาษสีหวานวางอยู่ข้างตัว แม้ข้าวและเกาเหลาในชามจะหมดเกลี้ยงแล้วแต่เขายังคงนั่งอยู่ในห้องอาหาร
กาลเวลาผ่านไปแต่ไม่มีวี่แววของอ้นเลย ในที่สุดเมื่อใกล้หมดเวลาพักเขาก็จำต้องกลับขึ้นไปทำงาน
เสียดายจัง อยากรู้ชะมัดว่าจะใช่รึเปล่า?
“ที่บ้านเราขายกุหลาบเหรอ?”
“คะ?”
โจมเปิดประเด็นอย่างตรงไปตรงมาสร้างความสับสนให้อ้น เขามัวแต่ปลาบปลื้มกับดวงความรักจนออกจะผิดหวังหน่อยๆ เมื่อโจมชวนเขามาทานข้าวแล้วคุยเรื่องกุหลาบ
“พี่เห็นสเตตัสเรา มีแท็กสวนกระต่าย นึกว่าเราเพาะกระต่ายขายเลยกดเข้าไปดูเผื่อหาเพื่อนให้ลูกชาย ที่ไหนได้กุหลาบเต็มเพจเลย”
“คือ... ‘ต่าย’ เนี่ย เป็นชื่อพ่อหนูค่ะ”
โจมทำหน้าอึ้งก่อนจะระเบิดหัวเราะลั่น
“ฮ่าๆ เหรอ โทษทีๆ พี่ไม่ได้ตั้งใจล้อชื่อพ่อเรา”
“เมื่อกี้ไม่แต่ตอนนี้ก็ใช่แล้วค่ะคุณพี่”
อ้นมองบนด้วยความเซ็ง
“เออ แต่ดูไปดูมาก็สวยดีนะ แปลกดี แตกต่างกับกุหลาบทั่วๆ ไปเลย”
“ค่ะ พวกนี้เป็นกุหลาบอังกฤษค่ะ มีนำเข้าจากฝรั่งเศสบ้าง ส่วนใหญ่พ่อหนูเล่นแต่พันธุ์ของเดวิดออสตินที่เค้านิยมกัน เพราะดอกมันสวยและหอมกว่า”
“เหรอ ดูเรามีความรู้ดีนะ”
“ก็นิดนึงค่ะ”
อ้นตอบพลางเชิดหน้าขึ้นรับคำชม
“เออ ละถ้าพี่อยากได้มาลงที่ร้าน ทำเป็นแปลงกุหลาบสวยๆ แบบถ้าพี่คิดจะทำซุ้มกุหลาบอะ อ้นช่วยพี่ได้มั้ย? คือเผื่อมีคนมาเหมาร้านจัดงานแต่งพี่จะได้มีจุดขายเอาไว้ให้คนถ่ายรูปไง”
อ้นรู้ทันทีว่าโจมหมายถึงซุ้มดอกกุหลาบเลื้อยตรงทางเข้าแปลงกุหลาบที่พ่อเธอพยายามดัดเถากุหลาบเลื้อยให้กลายมาเป็นซุ้มประตูสุดอลังการ ผลงานนี้ใช้เวลาหลายปีกว่าจะสำเร็จอีกทั้งยังต้องคอยดูแลตัดแต่งกิ่งให้ได้รูปและอัดปุ๋ยเพื่อให้กุหลาบออกดอกสวยงาม
“ในกรุงเทพ? หนูว่ายากค่ะ ใช้ซุ้มปลอมเถอะค่ะทนกว่า แล้วค่อยหากุหลาบสวยๆ ไปตกแต่งร้านเป็นไม้กระถางหรือทำแปลงเล็กๆ เอา”
“เฮ้ยแต่พี่ว่า...”
“เชื่อหนูเถอะค่ะพี่! กุหลาบนะคะไม่ใช่แพงพวย! อากาศต้องถึงดินปุ๋ยต้องถึงค่ะ แล้วก็ต้องคอยดูแลด้วย ไม่คุ้มที่จะทำซุ้มเดี่ยวๆ แล้วมีแต่หนามกับใบหรอกค่ะ สู้พี่หาต้นที่แข็งแรงๆ จัดใส่กระถางสวยๆ ประดับไว้น่าจะดูแลง่ายกว่า นอกนั้นก็มีแปลงกุหลาบธรรมดาที่ออกดอกเก่งๆ ทนๆ ปลูกไว้ คนเขาไม่สนหรอกค่ะกุหลาบมอญหรือกุหลาบอังกฤษ เค้าสนแค่ถ่ายรูปแล้วออกมาสวย”
“สมแล้วที่เป็นพีอาร์”
โจมยิ้มให้อ้นแล้วหลุดขำ ส่วนอ้นนั้นเขากลับไม่ค่อยพอใจ วิญญาณอีสาวชาวไร่เข้าสิง
“ไม่เชื่อก็ตามใจนะคะ พี่ลองคุยกับพ่อหนูดูก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะคะ กุหลาบสวนหนูไม่ใช่ถูกๆ บางต้นต้องจองกันข้ามปีเลยค่ะ”
อีสาวชาวไร่อวดสรรพคุณดอกไม้ในสวนของตนอย่างเย่อหยิ่ง โจมทั้งขำทั้งเอ็นดู อ้นทำให้เขาแปลกใจได้เสมอ
“ขนาดนั้นเลย? แล้วมันเท่ากันกันล่ะ?”
“ทั่วๆ ไปก็ห้าร้อยอัพค่ะ แต่ถ้าเป็นต้นใหญ่หายากก็หลายพันบาท”
“โห!”
น้ำเสียงตกใจของโจมกระตุ้นให้ใบหน้าของอ้นเผยรอยยิ้มสะใจ เขากล่าวตอกย้ำด้วยความภาคภูมิใจ
“หนูบอกแล้วไงคะ กุหลาบของสวนหนูคัดคุณภาพค่ะ ไม่ใช่กุหลาบตลาดนัดต้นละสี่สิบห้าสิบนะคะ”
“พี่กะจะติดต่อให้มาคอยส่งดอกไม้ให้หน่อย สงสัยคงหมดหวังแล้วมั้งเนี่ย”
“สวนหนูเน้นขายต้นให้คนเอาไปดูแลต่อค่ะ ไม่ได้เน้นแนวตัดดอกขายส่ง งานฟูมฟักค่ะไม่ใช่งานผักชีโรยหน้าพอเหี่ยวก็โยนทิ้ง”
โจมพยักหน้ายอมรับ เขาเกิดความรู้สึกนับถือเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องขึ้นในใจ
“สงสัยพี่คงต้องหาโอกาสไปดูของจริงหน่อยละ”
“สำหรับพี่โจม เดี๋ยวหนูบอกพ่อให้ลดพิเศษให้เลยค่ะ”
“กี่เปอร์เซ็นต์?”
“สิบห้าเปอร์เซ็นต์เลยค่ะ”
“โหพี่ก็นึกว่าซักห้าสิบ! งกนะเรา”
“อะแน่นอน”
“ฮ่าๆ”
เมื่อเห็นเพื่อนร่วมงานเดินยิ้มอย่างอารมณ์ดีกลับมาจากการไปทานมื้อกลางวันกับน้องใหม่ แทนก็อดใจไม่ไหว
“เดี๋ยวนี้ไปกับเด็กคนนั้นบ่อยนะ ถูกคอกันมากรึไง?”
“อ้าว น้องมันเก่งนะแทน เจ้าอ้นมันน่ารักดีออก ล้นๆ ดี”
“หลงเสน่ห์ตุ๊ดเหรอ? หึ! ไหนบอกไม่ชอบผู้ชายไง?”
“อืม... นั่นสิ ละตุ๊ดเนี่ย... เค้านับเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายอะแทน?”
เมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนเปลี่ยนจากสบายๆ เป็นทีเล่นทีจริงแทนก็ไม่กล้าหาเรื่องต่อ เขากลัวสายตาของโจม แววตาของโจมแฝงความจริงจังจนแทนกลัว
อ้นมีความสุขเหลือเกิน ปีนี้ช่างดี๊ดีเสียจนเขาคิดว่าตัวเองฝัน เริ่มจากได้ฉลองปีใหม่กับป้องที่บ้าน ได้แต่งหญิงต่อหน้าคนในครอบครัวโดยไม่มีใครรังเกียจ แถมพอมาทำงานก็มีหนุ่มสุดหล่อชวนไปทานมื้อกลางวัน ชีวิตของอ้นดี๊ดีจนเขาลืมบางสิ่งบางอย่างไปถนัดใจ!
“เมื่อวานไปไหนมา?”
เรย์ถามเสียงบูดทันทีที่อ้นเดินเข้าลิฟต์
ช่างประจวบเหมาะเคราะห์มาเยือนทุกครั้งที่อ้นลงมาทานอาหารในแคนทีนทีไรก็มักจะเจอเรย์ในลิฟต์แล้วหลังจากนั้นก็ต้องจ้ำแข่งกันไปชิงธงเข้าคิวหน้าร้านก๋วยเตี๋ยว ทว่าหนนี้เรย์กลับมาแปลก หมอนี่ทักเขาเสียงเขียวตั้งแต่ประตูลิฟต์เปิด เมื่ออ้นเข้าไปในลิฟต์ก็ถูกดึงแขนไปยืนใกล้คนตัวสูงที่ยืนพิงผนังอยู่ด้านหลัง
“เมื่อวานเราอุตส่าห์รอ”
“เอ๊าละฉันจะรู้มั้ยล่ะ! แกมีอะไรเหรอ?”
แต่เรย์ไม่ตอบ เขาจ้องเขม็งไปที่สมาร์ตโฟนกับกระเป๋าสตางค์ใบยาวในมือของอ้น และแล้วเรย์ก็ฉวยโทรศัพท์ไปจากมือเจ้าของ!
“เอ๊ะอีบ้า!”
ว้า! ติดพาสเวิร์ด!”
“รหัสอะไร?”
“นี่แกเอาของคนอื่นไปแล้วยังมีหน้ามาถามรหัสหน้าตาเฉยอีกเหรอ?”
“อะแฮ่ม!”
เสียงผู้โดยสารร่วมลิฟต์กระแอมบ่งบอกความรำคาญทำให้เรย์และอ้นยอมเงียบ อ้นเข่นเคี่ยวเขี้ยวฟันดึงแขนเรย์ให้คืนโทรศัพท์ ทว่าเรย์กลับทำไม่รู้ไม่ชี้ ดังนั้นเมื่อออกจากลิฟต์ได้อ้นจึงแทบกระชากแขนเรย์ แต่เรย์ไวกว่า เขาชูมือขึ้นเหนือศีรษะแล้วใช้อีกมือแตะหน้าผากของอ้นไว้ก่อนจะออกแรงดัน
อ้นงง! เหมือนจะเบลอๆ แต่แล้วเขาก็ปล่อยผ่านความรู้สึกนั้นไป อ้นพยายามพุ่งเข้าไปแย่งโทรศัพท์ของตัวเองคืนต่อโดยลืมไปว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ!
“โว้ว! ทำท่านี้ได้จริงๆ ด้วย!”
เรย์ยิ้มกว้างดีใจพลางหัวเราะเสียงใส อ้นจึงเริ่มรู้ตัว
“อีบ้า! เอาโทรศัพท์ฉันมานะ!”
“บอกรหัสมาก่อนสิ”
“เรื่องส่วนตัวปะ! นั่นมันของๆ ฉันนะอีแว่น!”
อ้นพยายามตะกายเข้าไปใกล้ๆ เพื่อคว้าโทรศัพท์ของตัวเอง ทว่าเรย์ออกแรงดันด้วยท่อนแขนแข็งแรงที่ยืดจนตึง!
“เอาคืนม้า!”
ไม่ว่าจะพยายามยื่นแขนออกไปไขว่คว้าเท่าไหร่ก็แตะไม่ถึงแม้แต่ปลายเนกไทของคนแกล้ง อ้นเริ่มหมดแรง เขารู้สึกว่าโลกไม่ยุติธรรมสำหรับคนเตี้ยเลยสักนิด!
“ระ หัด!”
“แกจะมายุ่งวุ่นวายอะไรกับโทรศัพท์ช้าน! อีบ้า อีแว่นโรคจิต อีตัวสูงใจดำรังแกคนไม่มีทางสู้!”
“ก็เราจะแลกไลน์กับนายนี่ เราจะเมมเบอร์ติดต่อไว้จะได้โทรหากันได้ไง”
“กะอีแค่จะขอไลน์แกต้องทำกับฉันถึงเพียงนี้เรยนะ!”
อ้นสะบัดเสียงเล่นใหญ่ใส่อารมณ์จนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว!
“แกเป็นเด็กสามขวบรึยังไงฮะอีแว่น!”
แต่เด็กโข่งในร่างสูงโย่งเกินร้อยแปดสิบเซนติเมตรยักไหล่ไม่อินังขังขอบ
“ซีนเมื่อกี้โมเอะดีออก นายตลกดี”
“อีแว่น! ฉันจะฆ่าแก!”
อ้นระดมทุบหมัดรัวไม่ยั้งใส่คนขี้แกล้ง เขาหงุดหงิดจริงๆ นะ แต่เจ้าตัวต้นเรื่องอย่างเรย์กลับยิ้มร่าหัวเราะสดใส
“ฮะๆ”
และนี่เป็นครั้งแรกที่อ้นเห็นเรย์ยิ้มทั้งหน้า แววตาของเรย์มีความซุกซนเจืออยู่มิใช่น้อย พอเรย์ยิ้มไปถึงตาแล้วก็ดูหล่อไม่เบา อยู่ๆ อ้นก็ใจสั่น เขาหยุดกำปั้นของตัวเองแล้วผละออก
“แกนะแก เล่นบ้าอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้ อายคนเขามั้ยนั่น”
“ไม่เห็นมีใครเลย?”
“คนอื่นเค้าไปหมดแล้ว! แกนั่นแหละหาเรื่องฉัน ดูซิแทนที่จะได้รีบๆ ไปกินข้าว”
“งั้นไปกินข้าวกัน เราหิวแล้วล่ะ เดี๋ยวเกาเหลาร้านป้าหมดอีก”
“เอาโทรศัพท์ฉันมาก่อน”
“แล้วไลน์นายล่ะ?”
“เออน่ะเดี๋ยวฉันเมมเอง”
อ้นตั้งใจว่าพอได้โทรศัพท์ก็จะชิ่ง แต่เด็กโข่งกลับหยิบมือถือของตัวเองออกมาเปิดหน้าคิวอาร์โค้ดรอ บ่งบอกว่ากระบวนการแลกเปลี่ยนจะต้องเสร็จสิ้นต่อหน้ากันเดี๋ยวนี้ อ้นเห็นดังนั้นเลยจำต้องเข้าแอพไลน์ของตัวเองบ้าง แต่คงไม่ทันใจคนที่ยื่นคางมาชะโงกขอดูด้วยใกล้ๆ จนลมหายใจแทบเป่ารดแก้ม เรย์ดึงโทรศัพท์ไปจัดการเองอีกจนได้ทว่าหนนี้อ้นกลับไม่ทักท้วง เขายืนตัวแข็งและมีสีแดงจางๆ ปรากฏบนแก้ม
อีบ้า! เอาคางมาพาดไหล่คนอื่นเค้าเป็นแมวเชียวนะ!
เรย์จัดการสำรองข้อมูลเบอร์ติดต่อของตนทุกช่องทางลงโทรศัพท์จนอ้นรำคาญ เขาไม่ได้อยากติดต่อสื่อสารกับหมอนี่เสียหน่อย!
“เสร็จยัง? จะได้ไปกินข้าวกันซะที”
“อาฮะเสร็จแล้ว”
แต่ก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าของเรย์ก็เผลอทำอ้นสะอึกอีกรอบ
“นี่ เลิกกันแล้วทำไมยังใช้รูปคู่เป็นแบ๊กกราวด์อีก?”
“ยุ่ง!”
อ้นว่าแล้วเดินนำเรย์ไปทานมื้อเที่ยง เรย์เห็นดังนั้นจึงเดินตาม แน่นอนว่าเขาเบียดอ้นโค้งสุดท้ายแซงไปสั่งเกาเหลาเจ้าประจำได้ก่อน แถมหนนี้เรย์ยังหันมายิ้มให้อ้นอีกด้วย หนุ่มแว่นยกนิ้วกลางขึ้นมาดันเบาๆ ใต้ขอบเลนส์ด้วยท่าขยับแว่นอันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว ดวงตาของเรย์ส่องประกายวิบวับกวนโมโหเช่นเดิม แต่ไม่รู้ทำไมอ้นไม่หงุดหงิด เขาใจสั่นจนต้องเสมองทางอื่น!
ให้ตายอ้นก็ไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าอยู่ๆ วันนี้นายแว่นโฉดก็อัพออร่าความหล่อใสสไตล์โอปป้ามาเต็มแม็กซ์!
-
จวบจนใกล้เลิกงาน อยู่ๆ โทรศัพท์ของอ้นก็ดัง เขามองชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอด้วยความสงสัย “Raymond Tey”
ใครอะ? ลูกค้าเหรอ? เอ๊ะไม่สิ! เมมชื่อด้วย ฉันรู้จักฝรั่งชื่อเรย์มอนด์เหรอ?
“สวัสดีค่ะ”
อ้นรับสายด้วยเสียงสองดัดเสียหวาน ทว่าปลายสายกลับทำให้เขาแปลกใจ
“เราเอง เลิกงานยัง? ขึ้นมาหาเราหน่อยสิ”
โอ้วไม่นะ! อีแว่น!
“นี่แกเองเหรออีแว่น!”
“มาที่ชั้นยี่สิบหกนะ จะรอตรงบันไดหนีไฟ”
“แล้วฉันต้อง”
“ไปหาแกทำไม” ยังไม่ทันจะหลุดออกจากปากอ้น เรย์ก็วางสายไปเสียแล้ว อ้นปรี๊ดจนแทบกรี๊ด!
อ้นฉุนจนอยากปล่อยให้คนเอาแต่ใจรอไปคนเดียว ทว่าพอคิดไปคิดมาแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ภาพของหนุ่มแว่นหน้าตาดีแต่งตัวภูมิฐานยืนโบกแท็กซี่ให้ตุ๊ดแฟนซีปรากฏขึ้นในความทรงจำ แล้วไหนยังเรื่องรถอีก สุดท้ายอ้นก็ไม่กล้าถามความจริงจากเรย์ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ทวงเขาก็เลยไม่ถาม
เห็นแก่ที่แกเคยช่วยฉันหรอกนะอีแว่น!
อ้นลุกออกจากโต๊ะทำงานทำทีเป็นไปเข้าห้องน้ำแล้วตรงไปยังบันไดหนีไฟเพื่อไปหาเรย์
บานประตูกันไฟแสนหนักถูกผลักออกด้วยแรงของตุ๊ดผอมแห้ง อ้นบ่นกระปอดกระแปด ปกติแล้วเขาไม่ค่อยเข้ามาที่นี่ พวกพนักงานส่งของชอบอาศัยบันไดหนีไฟเป็นที่แอบสูบบุหรี่ เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมเรย์ถึงได้นัดกันที่นี่ แต่บันไดหนีไฟชั้นที่ยี่สิบหกกลับสะอาดผิดคาด แถมยังมีหน้าต่างรับแสงที่เปิดออกได้ นอกจากนี้หน้าต่างยังกว้างพอให้เด็กมุดออกไปได้ทั้งตัว แต่ถ้าเป็นผู้ใหญ่ก็คงลอดออกไปได้เพียงศีรษะ และขณะนี้ศีรษะของเรย์ก็อยู่นอกหน้าต่าง!
“อีแว่น!”
เรย์ชักศีรษะกลับมาทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก
“ไปทำอะไรตรงนั้นยะ!”
“ของนาย”
“อะอะไร?”
อ้นงง เรย์เรียกเขามาพบ พอมาถึงก็เจอฉากหวาดเสียวเหมือนคนเรียกๆ เขามาสั่งลาก่อนฆ่าตัวตาย ทว่าความเป็นจริงเรย์กลับทำแค่หันมายื่นถุงกระดาษสีหวานใบเล็กให้เขา อ้นจึงรับของมาแบบงงๆ
“ของขวัญปีใหม่ไง นายชอบรึเปล่า? แต่เราว่าน่าจะใช่นะ”
อีแว่นให้ของขวัญปีใหม่ฉัน!
อ้นตาโตด้วยความประหลาดใจ เขาเคยคิดว่าเรย์นั้นแปลกแต่มาบัดนี้เรย์ประหลาดจนเขาคาดเดาไม่ถูก อ้นมัวแต่ทึ่งยืนนิ่งไม่ขยับมองเรย์อยู่อย่างนั้นจนคนให้เริ่มเซ้าซี้
“แกะดูสิ ใช่รึเปล่า?”
“อะไร? ของขวัญเหรอ? ได้ๆ”
เมื่อถูกคนเร่งรบเร้า คนรับก็เริ่มแกะกล่องของขวัญแบบงงๆ
กล่องสี่เหลี่ยมสีทองหรูหราปรากฏสู่สายตาทันทีที่แกะกระดาษห่อของขวัญออก
“อีฟลินโรส? แครบทรีแอนด์อีฟลิน! แกให้ฉันเหรออีแว่น!”
“ถูกมั้ย?”
อ้นทึ่ง! นอกจากจะทึ่งที่นายแว่นโฉดให้ของขวัญราคาแพงแก่เขาแล้วเขายังทึ่งเพราะของที่เรย์เอามาให้
“ถึงเราจะสายตาไม่ดีแต่จมูกเราดีนะ”
เรย์อมยิ้มพลางถูปลายจมูก ท่าทางของเรย์ภูมิอกภูมิใจคล้ายเด็กที่สอบได้คะแนนเต็ม อ้นทั้งซึ้ง ทั้งทึ่ง เหนือสิ่งอื่นใดความสุขมันตื้อในอกจนแทบกลั่นตัวออกมาเป็นหยดน้ำ เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเรย์จะทำเรื่องน่าประหลาดใจด้วยการให้ของขวัญสุดล้ำค่าเช่นนี้
“แกรู้ได้ยังไงอะ?”
“ถูกใช่มั้ยล่ะ เหอๆ”
“เลิกหัวเราะโรคจิตแบบนั้นซะทีได้มะ ฉันฟังแล้วสยอง”
อ้นจิกขำๆ พลางแกะกล่องโอเดอเพอร์ฟูมออกแล้วเปิดขวดดม
อ๊าย หอมชื่นใจ!
เรย์มองสีหน้าฟินสุดขีดของอ้นแล้วยิ้มตาม
ถูกจริงๆ ด้วยแฮะ
อ้นปลดกระดุมข้อมือเสื้อเชิ้ตออกแล้วดึงปลายแขนเสื้อให้ร่นขึ้น เขาฉีดน้ำหอมลงบนข้อมือแล้วบรรจงถูกันไปมาก่อนจะขยับข้อมือไปถูหลังใบหูด้วยความเห่อของขวัญ
ทันใดนั้นคนให้กลับก้มลงมาใกล้! จมูกของเรย์เฉียดซอกคออ้นไปแค่คืบ!
อ้นเหวอ! เขาดีดตัวถอยหลังพลางด่าลั่น!
“เล่นบ้าอะไรของแก! ฉันตกใจหมด”
ประโยคหลังคนตกใจเสียงสั่นอย่างเอียงอาย หูสองข้างแดงจัดเพราะความเขิน
แต่อ้นบอกกับตัวเองว่าเขารู้สึกร้อนเพราะอากาศตรงบันไดหนีไฟไม่ถ่ายเทและเกิดจากอารมณ์ตกใจที่แล่นปราดไปทั่วร่างชั่วขณะ เขาไม่ได้ร้อนวูบวาบเพราะการกระทำของเรย์!
“ใช่จริงๆ กลิ่นนี้แหละเราจำได้ แครบทรีแอนด์อีฟลิน กลิ่นอีฟลินโรส”
“รู้ได้ยังไง?”
ใจจริงอ้นอยากจะถามว่าอีกฝ่ายถือวิสาสะมาดมกลิ่นบนตัวเขาตั้งแต่ตอนไหนมากกว่าทว่าไม่กล้าเอ่ย
“ผ้าเช็ดหน้านายไง”
มือนายก็ด้วย
“กลิ่นแบบนี้เลย”
รู้อีกนะ แค่แกบอกว่าจำกลิ่นได้ฉันก็ทึ่งละ นี่รู้ยี่ห้อด้วย คนรึหมาเนี่ย!
แม้อ้นจะโล่งใจที่เรย์ไม่ได้พูดว่าได้กลิ่นจากผิวเนื้อของเขา แต่อ้นก็ไม่สบายใจไปแล้วเพราะถูกดมซอกคอซึ่งๆ หน้า
“ยังไงก็ขอบใจแกนะแว่น เอ้ย! คือ... ขอบใจนะเรย์ ความจริงน้ำหอมนี่แพงจะตาย ฉันไม่มีปัญญาซื้อใช้หรอก ฉันใช้แค่แฮนด์ครีมน่ะ ว่าแต่นายนี่เก่งชะมัดเลย รู้จักกลิ่นนี้ด้วย ฉันชอบมากเลยแหละ ขอบใจนะ”
เรย์ยิ้ม เขาตอบอ้นอย่างน่าฆ่าหมกบันไดหนีไฟว่า
“ไม่เป็นไร ช็อปที่สิงคโปร์ถูกจะตาย แม่เราก็ชอบกลิ่นนี้”
“แม่!”
อ้นเซ็ง เขากลอกตาก่อนจะจิกหน้าใส่นายแว่นเต็มพิกัด!
“มาจากกุหลาบพันธุ์อีฟลินใช่มั้ยล่ะ? หอมดีนะ”
“รู้ด้วย?”
อ้นทึ่ง! เรย์มีเรื่องคาดไม่ถึงให้เขาประหลาดใจเยอะจริงๆ
“นายชอบก็ดีละ ไปนะ”
“อ๊ะจะไปแล้วเหรอ? เรียกมาแค่เนี้ยะ? ทีหลังรอฉันเลิกงานก็ได้ปะจะได้ไม่ต้องแอบโดดมาคุยกันแบบนี้”
แม้จะได้ของขวัญแต่อ้นก็ยังเหวี่ยง ฉากดมซอกคอลับๆ ตรงบันไดหนีไฟทำให้ความคิดเขาเตลิดไปไกล
อะไรกันเนี่ยฉัน! อยู่ๆ ก็เกิดรักนวลสงวนตัวขึ้นมารึไง ทำไมต้องมาเขินอีแว่นนี่ด้วยนะ!
“ช่วงห้าหกโมงเรายุ่งน่ะ บริษัทรันข้อมูลพอดี ว่างอีกทีก็ทุ่มนึง เรากลัวนายกลับไปก่อน”
“นี่แกจะด่าว่าฉันเลิกงานตรงเวลาเป๊ะเหรอไงยะ!”
เรย์ยิ้มแล้วเดินจากไป เสียงหัวเราะ “เหอๆ” กวนประสาทดังขึ้นเบาๆ อ้นละเกลียดนักเชียว!
วันนี้ป้องกลับช้าเช่นเคย ปกติอ้นชินแล้ว แต่วันนี้การอยู่คนเดียวทำให้อ้นรู้สึกแปลกไป เขาหยิบน้ำหอมที่เรย์ให้ขึ้นมาดู กลิ่นหอมยามแรกสัมผัสฉุนเข้มกว่าครีมที่เขาใช้นิดหน่อย แต่ก็เป็นกลิ่นที่อ้นโปรดปราน พูดให้ถูกคือเขาหลงใหลกลิ่นของมันตั้งแต่วันที่ได้ทำความรู้จักกับดอกกุหลาบทรงถ้วยดอกโตสีส้มพีชอมชมพู กลิ่นของมันหอมหวานละมุนละไมแต่ดมแล้วสดชื่นอย่างน่าประหลาด ช่างเป็นกุหลาบที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยกลิ่นแฝงแบบผลไม้ อีฟลินคือสายพันธุ์กุหลาบสุดโปรดของเขา และน่าขำที่กุหลาบสายพันธุ์นี้ได้มาจากการผสมระหว่างสายพันธุ์ทาโมร่าและแกรแฮมธอมัส หรือที่เรียกอีกชื่อหนึ่งว่า “เลมอนพาโรดี้” อ้นนึกถึงชื่อของคนให้ของขวัญชิ้นนี้จนประหลาดใจตัวเอง
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
:L1: อยากมีโมเมนต์แบบนี้บ้าง เขินแทนอ้น! :-[
ในที่สุดพระเอกก็เริ่มออกตัว แต่สตาร์ทช้าไปหน่อยมั้ย? :katai5:
วิธีทำคะแนนพี่แกแปลกๆ นะ? มันจะโรแมนติก มุ้งมิ้ง เอาแต่ใจ ป๋าใจป้ำ ทำอะไรก็ไม่่สุดซักอย่างเหมือนแมวจรจัดที่ผ่านมานอนเล่นในบ้านแล้วก็จากไปไม่โวยวายขอข้าวกินฟรี!
ก็แต่งฉากกุ๊กกิ๊กได้แค่นี้แหละ เป็นคนที่เขียนอะไรหวานๆ ไม่เก่ง เขียนฉากเรทก็ไม่ฟิน แต่เรื่องดราม่าขอให้บอก o3 เตรียมไว้ให้อ้นแล้วล่ะ คุๆ
หวังว่าคนอ่านจะชอบเรย์น้า ...
แต่อีพี่โจมก็ยังออกตัวแรงเช่นเคย วิธีพี่แกเหนือกว่า เนียนกว่าเห็นๆ แถมยังเป็นผู้ชายเลี้ยงกระต่ายด้วยแหละ เหอๆ
ทว่าทุกคนแพ้พี่ป้องหมด ฮ่าๆ สาวอ้นนางยังมโนว่าตัวเองเป็นเนื้อคู่กับพี่ป้องอยู่ล่ะ
สำหรับฉากของพี่ป้อง พอดีนี่เป็นช่วงเวลาที่หายไปของพี่แก ก็จะเกิดก่อนเรื่องที่พี่ป้องถูกxxอะนะ ดังนั้นป้าหมอดูเลยทำนายออกมาแบบนี้ ฮ่าๆ
เอาเป็นว่าใครเริ่มชอบเรย์ขอเสียงกรี๊ดดังๆ น้า :กอด1: มาลุ้นกันต่อว่าชะตากรรมความรักของสาวอ้นจะเป็นยังไง
ป.ล. ด้านล่างเป็นเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยล่ะ สามารถอ่านเพิ่มความฟินได้
*** ช่วงเกร็ดเบ็ดเตล็ด ***
คนอ่านอาจไม่อยากรู้ แต่คนแต่งอยากเล่า เอาเป็นว่ามาดูอะไรไร้สาระเล่นกันหน่อยนะ :katai2-1:
(http://image.free.in.th/v/2013/ip/160219114857.png)
1. น้ำหอม
สำหรับน้ำหอมที่เรย์หิ้วมาให้อ้นนั้น เป็นยี่ห้อ Crabtree & Evelyn ค่ะ (จริงๆ เค้าดังเรื่องครีมทามือนะ) หน้าตาแบบในรูปด้านบนเลย แต่ที่พิเศษคือกลิ่นอันเป็นซิกเนเจอร์ ง่ายๆ ว่าลิขสิทธิ์เฉพาะบริษัทแก "Evelyn Rose®"
แบบแกไปจ้างนักปลูกกุหลาบผสมพันธุ์กุหลาบพิเศษออกมาให้แกขายกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ แน่นอนว่าตั้งชื่อสายพันธุ์ตามบริษัทแก กลิ่นกุหลาบแดง กุหลาบชมพู กุหลาบอังกฤษมันธรรมดาไป เค้ามีกุหลาบพิเศษของเขาเอง เอากับเขาสิ!
ซึ่งก็ถือเป็นแบรนด์ luxury พอสมควร พูดง่ายๆ ว่า "แพง" อาจจะไม่ถึงกับนิชแต่ก็ราคาเอาเรื่อง (แต่เมืองนอกถูกกว่าไทยเยอะ!)
ราคาน้ำหอมขวดนี้ในไทยอยู่ที่เท่าไหร่นะเหรอ? ราคาที่อ้นพูดว่า "ไม่มีปัญญาซื้อ!" ก็แค่ 4100 บาท ถ้วนเอ๊ง! ใครสนใจสั่งซื้อได้ที่เว็บสาขาไทยแลนด์นะแจ๊ะ เกิน 500 บาท ก็ส่งฟรีแล้ว (ยังงงว่าของในสโตร์มีต่ำกว่า500ด้วยเหรอ?!) Crabtree & Evelyn (https://crabtree-evelyn.co.th/product/evelyn-rose-eau-de-parfum)
กลิ่นมันมีเอกลักษณ์จริงๆ แต่รุ่นปรับปรุงใหม่หลังปี 2012 (ถ้าเราจำข้อมูลไม่ผิดนะ) รู้สึกแฟนๆ จะแอนตี้ว่า "เอากลิ่นเก่าคืนมา!" เค้าว่ากันว่าของเก่าก่อนปรับสูตรใกล้เคียงกับกุหลาบจริงๆ มากกว่า ของใหม่มันมีความเป็นน้ำหอมสูงไป กลิ่นหอมแบบน้ำหอมแต่ไม่เหมือนกุหลาบอีฟลินสดๆ จากต้น รุ่นเก่านี้ราคาประมูลในอีเบย์พุ่งไปเป็นหมื่นๆ แม้จะเหลือแค่ครึ่งขวด!
สำหรับเรา เคยแค่ไปดมที่ช็อปฯ มันหอมจริงๆ แต่ไม่ค่อยสดชื่นเหมือนกุหลาบสายพันธุ์นี้แท้ๆ เราไม่มีปัญญาซื้อใช้หรอก ... จริงๆ มีปัญญาใช้แค่ yardley กลิ่น english rose น่ะ มันกุหลาบอังกฤษดี ไม่มีปัญญาใช้ Jo Malone "Red Roses" ในตำนาน เรามีแต่ Trussardi "delicate rose" ที่มีคนให้มา ซึ่งกลิ่นมันโคตะระจะคุณหนูเลย! ไม่เข้ากับบุคลิคเราอย่างแรง! เลยใช้ยาดเล่ดีกว่า เหอๆ ถูกและดีและหอมแบบกุหลาบจริงๆ ฉีดทิ้งฉีดขว้างไม่เสียดายราคา
(*คนเล่นน้ำหอมจะเจอปัญหากลิ่นไม่เข้ากับบุคลิก กลิ่นไม่ติดผิวอะไรแบบนี้อยู่จริงๆ ฉีดแล้วแทนที่จะหอมกลับเหม็น หรือมึนหัวแพ้กลิ่นนั้นทั้งๆ ที่คนอวยเต็มกระทู้ ตอนแรกเราไม่เข้าใจแต่ลองเองแล้วใช่เลย ดังนั้นคิดดูสิ อีตาเรย์ให้น้ำหอมผู้หญิงกลิ่นกุหลาบกับอ้น! แล้วนางก็เข้ากับกลิ่นด้วยนะ! มันคือความมุ้งมิ้งที่อธิบายความหวานในตัวอ้นได้ตรงนี้แหละ!)
(http://image.free.in.th/v/2013/iu/160219114825.png)
2. แฮนด์ครีม
100g 890 บาท (ราคาช็อป) แน่นอนว่าแพ๊ง! แต่มันหาซื้อง่าย จะ strawberrynet หรือ lazada ก็มี กระทั่งแม่ค้ารับหิ้วแบบเซ็ทกล่องใหญ่เอาหลอดเล็กๆ ข้างในออกมาแบ่งขายก็เพียบ พวก 50g หรือ 25g ไซส์พกง่ายอะไรแบบนั้น ซึ่งสรรพคุณมันก็คงจะทำให้มือนุ่มแหละ แต่หอมมว๊าก!
แล้วจินตนาการต่อว่าฉากที่อ้นช่วยเรย์ตอนแว่นแตก เรย์ได้กลิ่นหอมกุหลาบอ่อนๆ ตอนอ้นเอาผ้าเช็ดหน้าไปอุดจมูกให้! อันนี้ก็ต้องไปถามเรย์ว่าตกลงอ้นมือนุ่มมั้ย แต่หอมแน่นอน!
*มุกนี้เราได้มาจากกรณีที่สาวออฟฟิศชอบพกแฮนครีมไว้ทาที่โต๊ะเพราะบ่นว่า ทำงานในห้องแอร์ อากาศเย็น มือแห้ง บลาๆ ประกอบกับคุณน้องอ้นอยากหรูแต่เงินไม่ถึงคงจะไปสอยแฮนครีมที่ราคาเอื้อมถึงมาฟินแก้ขัดน้ำหอมราคาโคตรแพงที่ไร้ปัญญาซื้อ ก็สะท้อนค่านิยมยุคนี้นิดๆ นะ เหอๆ สะใจกว่าเขียนให้ตัวเอกหิ้วแอร์เมสขับเฟอรารี่เวอร์ๆ อะไรแบบนั้นซะอีก! This is REAL!
(http://image.free.in.th/v/2013/ie/160219114742.jpg) + (http://image.free.in.th/v/2013/ic/160219114804.jpg) = (http://image.free.in.th/v/2013/iq/160219114642.jpg)
3. กุหลาบ
Evelyn (https://www.davidaustinroses.com/american/Showrose.asp?Showr=2790) เป็นกุหลาบทรงพุ่มสูงกึ่งเลื้อย ออกดอกตลอดทั้งปี ดอกขนาดกลางถึงใหญ่ สีครีมอมส้มพีชอ่อนๆ บางทีก็อมชมพู บางทีก็สีตกจนซีด! กลีบดอกกลางถึงแน่น ประมาณ 45-65 กลีบ หอมแรงกลิ่นกุหลาบสมัยเก่าผสมกลิ่นผลไม้ ลูกพีชและแอพปริคอต
กุหลาบสายพันธุ์อีฟลินนี้ ลุง David Austin ได้ผสมพันธุ์ขึ้นจาก Graham Thomas × Tamora ในปี 1991 ซึ่งหอมจนโดนใจของบริษัท Crabtree & Evelyn นี่แหละค่ะ ลุงเดวิดนี่ขึ้นชื่อเรื่องกุหลาบมาก กุหลาบของแกจะรวมเอาความสวยงามของสีสัน ความอ่อนช้อยของกลีบดอก ความชดช้อยของทรงดอกและพุ่ม และที่โคตรจะพิเศษคือกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของกุหลาบสมัยเก่า (กุหลาบเก่าก็อย่างเช่น กุหลาบมอญ กลิ่นมันจะคนละกลิ่นกับกุหลาบแดงไฮบริดทีตัดดอกประมาณนั้นแหละค่ะ)
ดูจากรูปด้านบนได้เลยว่าแต่ละสายพันธุ์หน้าตาเป็นยังไง แต่เหอะๆ ... ที่นี่เมืองไทย กรุงเทพ! มันไม่สวยแบบนั้นหร้อก!
ได้แค่นี้แหละ ของเค้าเอง ดอกเล็ก กลีบน้อย ไม่ซ้อน ไม่อลัง สีก็ซีด T^T
(http://image.free.in.th/v/2013/ia/160219125944.jpg)
แต่ก็จะเห็นจากในรูปด้านบนสุดว่าดอกแน่นมาก กลีบพวกนางวิจิตรกันจริงๆ ความซับซ้อนของการเรียงตัวที่แน่นขนัดใจกลางดอกนี่แทบดิ้นตายจริงๆ มันดูอลังการณ์คนละแบบกับดอกกุหลาบ Red rose ที่เราเห็นจนชินตาทั่วไป แล้วถ้าได้ดูภาพพุ่มกุหลาบงามๆ ของเมืองนอกนะ! ราวกับเทพนิยายชัดๆ! ชวนให้นึกถึงเถากุหลาบที่แม่มดใจร้ายเสกให้ปกคลุมปราสาทเทพนิยายเลยแหละค่ะ!
คงอารมณ์ประมาณนี้
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/c8/ab/87/c8ab876c26121b81ebdb0f86ff56124b.jpg)
จุดพีคมันอยู่ที่การเล่นตลกของ "คำ"
ถึงตอนนี้คงรู้จักชื่อนามสกุลของพระเอก #ไม่กินเส้น กันแล้ว
และกุหลาบสายพันธุ์โปรดของอ้นก็คือ Evelyn
ถ้าใครเคยดมกลิ่นดอกจริงๆ นะจะปลื้มมาก อีฟลินมีความเป็นฟรุ๊ตตี้ในตัวสูง ไม่เหมือนกุหลาบอื่นๆ ที่เป็นกลิ่นกุหลาบธรรมดาๆ ที่"แค่หอม" ต้องลองไปดมๆ กุหลาบอังกฤษเปรียบเทียบกันดูค่ะ เหอๆ เท่าที่มีหลักๆ ก็จะกลิ่นแบบ Old rose กลิ่นผลไม้ กลิ่นน้ำชา(Tea)
คืออีฟลินนางหอม ดอกสวย สีหวาน ออกดอกเก่ง ทน ถึก เลี้ยงง่าย ซึ่งเราแอบใส่กิมมิกเล็กๆ ว่าคล้ายอ้น
ทีนี้อีฟลินเนี่ย มันมาจากการผสมพันธุ์ระหว่างสองสายพันธุ์นี้ Graham Thomas × Tamora ซึ่ง "Graham Thomas (https://www.davidaustinroses.com/american/Showrose.asp?Showr=4255)" เนี่ย มีชื่อเล่นว่า "Lemon Parody" เพราะสีสันของมันนั่นเอง ... lemon เลม่อน เรย์มอนด์ ... ก็เป็นการเล่นคำอะนะ เหอๆ เป็นการเล่นตลกของโชคชะตาที่ทำให้เรย์มอนด์อยู่รอบๆ ตัวอ้น คิกๆ ไงล่ะ เผลอนึกถึงหนุ่มแว่นเลยใช่มั้ยล่ะสาวอ้น? ฮ่าๆ
ต่อจากนี้ก็จะมีอีกเย้อ... เป็นการเล่นคำเล่นความหมายของคนแต่งเอง ให้มันเหมือนกับสีสัน #ดำ กับ #ขาว ระว่าง #ไม่ฟิต กับ #ไม่กินเส้น รอลุ้นกันนะคะ อ่านๆ ไปแล้วอาจจะค้นกิมมิกเล็กๆ กันเล็กน้อย ฮ่าๆ
:pig2: ขอบคุณที่ติดตามค้าบ :pig4:
ติชมได้นะ เม้าได้ คุยได้ กรี๊ดได้ ไม่กัด เกรียนมาเกรียนกลับไม่โกง เหอๆ (จริงๆ คืออยากชวนเม้า)
-
โอ้ยยย น่ารัก แต่เรย์นี่จมูกดีฝุดๆ
อ้น เนื้อคู่อ่ะ เรย์แน่ๆ
ป้องไม่ใช่ รู้ตัวเร็วๆนะ
จะได้มีความสุขเร็วๆ
แอบฟินเบาๆ :o8:
-
งื้ออออออออ ตอนนี้น่ารักมาก :-[
อีตาเรย์นี่จมูกดีไปไหมย่ะ แล้วนั่นลวนลามแฟนฉันหรอ ?? 55555555
อ้นจ๋าเธอเลิกขาดๆกับอีตาป้องได้แล้ว เดียวเรย์รอนานนะ เดียวได้ขึ้นคานตลอดชีวิตหรอก :katai1:
-
:z1: มีเฮ
-
อ่านถึงเรย์ให้น้ำหอมอ้นแล้วกรี๊ดเลยย
ชั้นชอบน้ำหอมกลิ่นกุหลาบมากกกกกก 5555
อยากได้มากค่ะ แต่เราชอบตัว Paul smith ROSE นะคะ
คือมันหอมชาๆกุหลาบๆมาก5555 ชอบบ
ของ Jo malone นี่ไม่ถูกกะเราจริงๆค่ะ
ยิ่งกลิ่น Orange blossomนี่แบบ ทำไมมีแต่คนอวยย 55 = =
เอ่อนี่นอกเรื่องไปไกลนะคะ เม้นนิยายสิๆ
ที่หมอดูว่าอ้นจะเป็นน้อยเค้านี่คือถ้าอ้นเลือกพี่โจมป่ะคะ ไม่ดีเลย
แต่ลุ้นที่บอกว่าลูกหลานเต็มบ้านน >< ดีใจแทนนาง
เรย์นี่หนุ่มซึนที่น่ารัก อะไรคือการที่อยากทำท่าตามในมังงะ55
-
#สตาร์ทช้าแต่ป๋ามาก :impress2: น้องเรย์ทำไมทำคะแนนช้างี้
:m26: ดูอีตาพี่โจมซิ คนอะไรจ้วงเอาๆ หาข้อมูลแบบเนียนๆ
-
วันต่อมาเมื่ออ้นลงไปทานมื้อกลางวันที่แคนทีนตามปกติก็เป็นที่แน่นอนว่าเขาต้องพบกับเรย์เช่นเคย อ้นกับเรย์มักจะเขม่นกันตั้งแต่ในลิฟต์ เนื่องจากบริษัทของเรย์ตั้งอยู่บนชั้นที่สูงกว่าอ้น เมื่ออ้นก้าวเข้าลิฟต์ไปจึงต้องยืนอยู่ด้านหน้าของเรย์เป็นประจำ และหนนี้เขาก็ต้องขนลุกเกรียวเมื่อรู้สึกเหมือนมีคนก้มลงมาใกล้ๆ ต้นคอ อ้นพยายามทำหน้าตายไม่รู้ไม่ชี้ อาศัยว่าโชคดีที่ลิฟต์นี้ไม่มีกระจก และพนักงานออฟฟิศคนอื่นไม่มีใครสนใจเขา อ้นจึงยังแกล้งเนียนต่อไปได้
จนกระทั่งออกจากลิฟต์อ้นก็รีบเดินหนี ปกติแล้วระหว่างพวกเขาสองคนมักจะแข่งชิงธงกันก็ตอนนี้ และเรย์ก็มักจะเป็นฝ่ายชนะด้วยช่วงขาที่ยาวกว่าและท่าทางการเดินที่จ้ำเหมือนควายหาย ทว่าหนนี้เรย์จงใจชะลอฝีเท้าเดินไปยังห้องอาหารด้วยความเร็วเท่ากับอ้น
“เมื่อกี้แกทำบ้าอะไรของแกฮะอีแว่น”
“ดมดูว่านายใส่มารึเปล่า”
“อีบ้า! แกเป็นหมารึไง มาดมอะไรแบบนั้นในลิฟต์ ฉันอายคนเค้า”
“ก็อยากรู้”
“ถามเอาก็ได้”
คู่กัดเดินเถียงกันไปจนถึงร้านก๋วยเตี๋ยว หนนี้อ้นไม่พลาดอีกรีบเอ่ยขึ้น
“แกก่อนสิ เอาเลย สั่งเลย”
แต่เรย์คลี่ยิ้มแสยะเสียงหัวเราะเบาๆ แล้วแกล้งก้าวถอยหลังไปยืนซ้อนต่อจากอ้น อ้นเสียฟอร์มที่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามคาด ลูกค้าคนอื่นก็ต่อแถวอยู่ด้านหลังเขาจึงจำต้องเข้าคิวตำแหน่งก่อนหน้าเรย์ และนั่นก็ทำให้คนตัวสูงกว่าก้มลงมาคุยด้วยแบบเนียนๆ
หอมจัง
เรย์ชอบกลิ่นนี้ แม้จะเป็นน้ำหอมชนิดเดียวกันกับที่แม่ของเขาใช้แต่ในความคุ้นจมูกก็มีบางอย่างแตกต่างไปจากความหอมหวานละมุนละไมแบบที่เขาคุ้นเคย ร่างกายของอ้นปรุงแต่งกลิ่นหอมหวานของกุหลาบอังกฤษผสานเข้ากับบุคลิกเฉพาะตัวออกมาเป็นความร่าเริงแสนบริสุทธิ์ได้อย่างลงตัวพอดิบพอดี ช่างเหมาะสมกับบุคลิกของผู้ใช้ เรย์คาดไม่ถึงว่าจะมี “ผู้ชาย” ที่เหมาะกับน้ำหอมกลิ่นกุหลาบจ๋าแบบนี้อยู่ด้วย หรือบางทีอาจเป็นเพราะเพศสภาพที่แสดงความสดใสของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา อ้นจึงเหมาะกับกลิ่นหอมหวานเช่นนี้
ถึงจะสะใจที่วันนี้อ้นไม่จิกกัดเขาตามปกติแต่เรย์กลับรู้สึกหมดสนุกที่อดหาเรื่องปะทะคารมกับอ้น ปกติแล้วไม่ค่อยมีใครยอมทนพูดคุยกับเขาได้นาน แม้แต่ในกลุ่มเพื่อนสนิทเองก็ดูจะเห็นเขาเป็นตัวแถมจนบางครั้งเรย์ก็แอบเซ็งนิดๆ ดังนั้นเรย์จึงพยายามชวนอ้นคุย
“ทำไมไม่รับแอดเราล่ะ เมื่อวานเราแอดเฟซนายแล้วนะ ฟอลอินสตาแกรมแล้วด้วย”
อ้นแทบสำลัก! แค่โดนฉกสมาร์ตโฟนไปกดแอดไลน์กันหน่อยเดียวกลายเป็นการเปิดโอกาสให้เรย์เข้าถึงข้อมูลโซเชี่ยลต่างๆ ของเขาได้เชียวหรือ?!
ไวเกินไปละอีแว่น! มาแอบสำรวจโทรศัพท์ฉันตอนไหนกันยะ!
“สงสัยเมื่อวานนอนเร็วมั้ง”
“รับตอนนี้เลยสิ”
เมื่อเห็นสายตามุ่งมั่นของเรย์ที่จ้องมาอ้นจึงปฏิเสธไม่ออก ใครจะกล้าบอกว่าเขามัวแต่ฟินกับของขวัญกันเล่า!
“อืม เดี๋ยวรับเองแหละ”
“ห้ามจำกัดสถานะนะ”
“ชักเยอะละนะอีแว่น”
แม้ปากจะบ่นแต่อ้นก็หยิบสมาร์ตโฟนออกมากดเข้าแอพพลิเคชั่นเฟซบุ๊ก ทว่า
“เรย์มอนด์ เทย์ คนนี่ใช่มะ?”
อ้นถามพลางหันหน้าจอไปให้เรย์ดู เขาไม่แน่ใจเนื่องจากคนที่แอดเข้ามาใช้รูปโปรไฟล์แปลกประหลาดบ่งบอกรสนิยมโอตาคุด้วยภาพการ์ตูนญี่ปุ่น เรย์พยักหน้ารับแล้วยิ้มกว้าง อ้นแอบแหวะแล้วจึงกดยอมรับ
“นี่ชื่อเฟซแกเหรอ? ตัวการ์ตูนจากเรื่องอะไรอะ?”
“ท่านชิโดะ มาริยะยังไงล่ะ”
“ท่านมาเรีย?”
อ้นงง! ถึงเขาจะเป็นตุ๊ดแต่ส่วนใหญ่แล้วก็ดูแต่วันพีชกับนารูโตะตามป้อง ไม่อย่างนั้นก็อ่านแต่การ์ตูนผู้หญิง ดังนั้นจึงไม่ค่อยรู้จักอนิเมเรื่องอื่นๆ มากนัก
“ช่างเถอะ แกนี่ประหลาดกว่าที่คิดอีกนะ หนังหน้าก็ดีแทนที่จะใช้รูปโปรไฟล์เกร๋ๆ ดันใช้รูปการ์ตูนเหมือนเด็กประถม ละยังชื่อนามแฝงอะไรนี่อีก เวลาคนที่บริษัทขอแอดแกๆ ไม่อายเหรอ?”
สำหรับอ้นภาพลักษณ์ในโลกโซเชียลถือเป็นเรื่องสำคัญ เขายอมไม่ได้ถ้ารูปโปรไฟล์ไม่เลิศ บางทีถึงกับรัวร้อยช็อตแต่งแล้วแต่งอีกผ่านสมรภูมิแอพเป็นสิบเพื่อรูปโปรไฟล์เพียงอาทิตย์เดียว
“นั่นชื่อเราจริงๆ นะ”
“หา?”
“เราชื่อเรย์มอนด์ เทย์ นั่นชื่อจริงนามสกุลจริงของเรา”
เรย์ตอบพลางตักข้าวเข้าปากเคี้ยวสบายอารมณ์ แต่อ้นนิ่งไปแล้ว เขาทำท่าแคะหูตัวเองแล้วพูดกับเรย์ว่า
“ขออีกรอบเซะ?”
คราวนี้เรย์รู้สึกได้ว่าอ้นไม่เชื่อ เจ้าตัวจึงควักบัตรประชาชนในกระเป๋าออกมาอวดชื่อนามสกุลยืนยันความบริสุทธิ์ใจ
“นายเรย์มอนด์ นามสกุลเทย์ เชื่อยัง?”
“โอ๊ยขุ่นพระ! แกเป็นลูกครึ่ง?! ตายแล้วครึ่งอะไรอะ?”
อ้นเล่นใหญ่ตกใจอุทานดังลั่น เรย์จึงเผลอขมวดคิ้วส่งสายตาดุๆ ไปปราม
“เบาๆ สิ”
ทำไมต้องล้อเลียนกันแบบนี้ด้วย ยังไม่เชื่ออีกรึไง?
“แกชื่อเรย์มอนด์จริงเหรออีแว่น?”
“อาฮะ”
“แล้วชื่อเรย์ล่ะ? ละละคนที่ทำงานแกเค้าเรียกแกว่าอะไร? เหลือเชื่อ! แกเป็นลูกครึ่งเหรอเนี่ย? ไหนๆ ไม่เห็นมีเค้าเลย”
อ้นลืมตัวเอื้อมมือไปจับคางของเรย์พลิกไปมาจนเรย์เริ่มเซ็ง เขาถอนหายใจยาวเหยียดแล้วเริ่มอธิบายเชิงบ่น
“คนอื่นเค้าก็เรียกชื่อเล่นเรานั่นแหละ แม่เราตั้งให้ว่า ‘เรย์’ ย่อมาจากชื่อจริงไง ส่วนชื่อจริงพ่อเราเป็นคนตั้งให้ พ่อเราเป็นคนสิงคโปร์เราเลยใช้นามสกุลตามพ่อ”
“หนังหน้าแกไม่บอกเลยนะว่าอินเตอร์ โฮะๆ”
“สิงคโปร์ก็คนเชื้อสายจีนนั่นแหละ ไม่เห็นมีอะไรพิเศษเลย”
“ว้าว! น่าอิจฉาจัง แล้วทำไมแกถึงมาเรียนเมืองไทยได้ล่ะ แกไม่ไปอยู่โน่นหรอกเหรอ?”
“ก็เราเกิดเมืองไทยนี่ ตอนแรกพ่อกับแม่เราก็ทำธุรกิจอยู่ที่โน่นนะ แต่ค่าครองชีพมันแพงพอมีลูกเยอะๆ แล้วมันอึดอัดด้วย ที่โน่นคอนโดมันเล็กมากเลย พ่อเลยย้ายตามแม่มาอยู่เมืองไทย แล้วเราก็เป็นลูกหลง เกิดที่นี่โตที่นี่”
“โฮะๆ แกเป็นลูกคนเล็กนี่เอง มิน่าล่ะฉันว่าแระแกน่ะเอาแต่ใจเป็นบ้าเลย ฉันทายว่าพ่อแม่แกต้องตามใจสุดๆ เลยใช่แมะ?”
อ้นได้ทีแซะกลับจนเรย์ทำหน้าบึ้ง
“เราไม่ได้เอาแต่ใจซักหน่อย!”
“เอาแต่ใจ หลงตัวเองด้วย ฉันละคันปากมานานแระ แกน่ะท่าทางไม่มีใครคบด้วยละสิทำนิสัยแบบนี้ เมื่อก่อนก็นั่งกินข้าวคนเดียวบ่อยๆ ไม่ใช่รึไง นี่ดีนะมาเจอแม่พระอย่างฉัน ฉันจะยอมลดตัวลงไปคบด้วยก็ได้นะ โฮะๆ”
อ้นได้ทีจัดหนักจัดเต็มขี่แพะไล่กระทืบจนเรย์ฉุน แต่ส่วนหนึ่งในใจลึกๆ เขาก็ยอมรับจึงคิดคำเถียงไม่ออก นอกจากพวกสามเกรียนแล้วก็ไม่ค่อยมีใครทนเขาได้จริงๆ นั่นแหละ
“ถึงเราจะเป็นลูกคนเล็กแต่เราไม่ใช่คนที่ทำให้แม่ปวดหัวที่สุดซะหน่อย เราเรียนเก่งนะ ถึงจะไม่ได้ช่วยพ่อกับแม่ทำบริษัทต่อแต่เค้าก็ภูมิใจในตัวเรานะ เพราะเราดูแลตัวเองได้”
ต๊าย! นิสัยน้องเล็กชัดๆ
อ้นไม่รู้ตัวเลยว่าไปๆ มาๆ เขาเกิดความเอ็นดูต่อ “น้องเล็ก” เข้าเสียแล้ว
“แกมีพี่น้องกี่คน?”
“ห้า”
อ้นฟังจำนวนพี่น้องของเรย์แล้วก็ตกใจ เขาเกิดความเลื่อมใสศรัทธาผู้หญิงที่สามารถเบ่งทารกออกมาลืมตาดูโลกได้ถึงห้าคนนิดๆ
“โอ๊ยตายละ! นั่นมันครอบครัวใหญ่มากเลยนะ”
อ้นถึงกับพูดไม่ออก เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าบ้านของเรย์จะวุ่นวายมากแค่ไหน ตัวเขานั้นเป็นลูกคนเดียวแม่เสียไปตั้งแต่ยังเล็ก เขาจึงต้องอยู่กับพ่อโดยมีป้าที่เป็นพี่สาวแท้ๆ ของพ่อคอยช่วยดูแลอีกแรง เนื่องจากป้าของเธอก็เป็นสาวโสดไม่ได้แต่งงานในบ้านจึงมีกันอยู่แค่สามคนมาตลอด
“อาฮะ พี่ชายคนที่สองกับคนที่สามเป็นฝาแฝดกันน่ะ พอเค้ามีแอนดี้ก็เลยตัดสินใจย้ายกลับมาเมืองไทยกัน แล้วเราก็เป็นลูกหลงเกิดที่นี่ ห่างกับแอนดี้หกปี”
“บ้านแกนี่ชื่อฝรั่งกันหมดเลยเนอะ?”
“อืม เพราะพ่อเป็นคนตั้งชื่อให้น่ะ ในบ้านมีแต่แม่ที่เรียกชื่อเล่น ส่วนใหญ่เรากับพี่ก็เรียกชื่อจริงกัน มีแต่เพื่อนที่เรียกเราว่าเรย์”
“ไม่คิดจะเปลี่ยนชื่อเหรอแก? อยู่เมืองไทยนะ มาเรมงเรย์มอนด์ ไม่เข้ากะหนังหน้าแกเลย โฮะๆ”
แม้จะแอบเคืองที่ถูกวิจารณ์หนังหน้าแต่เรย์ก็ตอบ ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่าเผลอกินไปคุยไปจนแทบหมดเวลาพักเที่ยง นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่คุยกันเพลินติดลมขนาดนี้
“เราเองก็เกือบได้ชื่อไทยแล้ว แต่แม่เราแพ้พนันพ่อเราเลยชื่อเรย์มอนด์แทนไรวินท์”
“ฉันว่าเพราะออก นายไรวินท์เท่ดีนะ เกร๋ค่ะ”
“แปลว่าขุมทรัพย์น่ะ แม่บ่นเสียดายที่ไม่ใช่เด็กผู้หญิง บ้านเรามีเด็กผู้ชายสี่คนแล้วแม่เลยอยากได้ลูกสาวน่ะ แต่ก็ออกมาเป็นเด็กผู้ชาย แถมยังจับไม้สั้นไม้ยาวแพ้พ่ออีก”
“ขุ่นพระ! บ้านแกเลือกชื่อด้วยไม้สั้นไม้ยาว? โอ๊ยตายแระ! จากขุมทรัพย์กลายเป็นลำแสง”
“ไม่ใช่นะ! เรย์มอนด์ไม่ได้แปลว่าแสงซักหน่อย เป็นชื่อนักบุญหรอก แปลว่า ‘ผู้ปกป้อง’ นะ”
คำแปลของชื่อ “เรย์มอนด์” ทำเอาอ้นสะอึก บรรยากาศสนุกสนานในการพูดคุยหายวับไปกับตาเมื่อชื่อของใครบางคนถูกพูดถึง
“ชื่อแกมีความหมายด้วยเหรอ? ไม่คิดว่าชื่อฝรั่งจะมีคำแปลเนอะ”
“มีสิ ถึงส่วนใหญ่จะเป็นชื่อจากไบเบิ้ลแต่ก็มีความหมายนะ ชื่อเราแปลว่ามือที่คอยช่วยเหลือ ก็คือกาเดี้ยนหรือผู้ปกป้องยังไงล่ะ”
เรย์ยิ้มกว้าง และอ้นก็ยิ้มตอบ แต่ในของเขาไม่ได้ยิ้มตามเลย
อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้!
“อโณทัยเองก็เพราะนะ แปลว่าแสงอาทิตย์ยามเช้าใช่มั้ยล่ะ? เข้ากับนายดี”
เรย์ชวนอ้นคุยโดยไม่ได้สังเกตอารมณ์ของคู่สนทนาเลย หรืออาจเป็นเพราะเรย์ไม่รู้เรื่องบางอย่างก็เป็นได้เขาจึงไม่ทันสังเกต
“นี่ชื่อเดิมเลยรึเปล่า หรือนายไปเปลี่ยนชื่อมาแล้ว?”
“ก็ชื่อเดิมสิ ทำไมเหรอ?”
“เห็นพวกที่แปลงเพศเขาชอบไปเปลี่ยนชื่อกันไม่ใช่เหรอ? แต่ ‘อโณทัย’ เพราะอยู่แล้วล่ะ นายไม่ต้องเปลี่ยนใหม่ก็ได้ ความหมายดีด้วย ฟังดูสดใสเข้ากับนายดี”
“แกคิดแบบนั้นเหรอ? คำที่แปลว่าพระอาทิตย์มีตั้งเยอะ เพราะกว่านี้ก็มี ทำไมแม่ฉันถึงได้ตั้งว่าอโณทัยก็ไม่รู้ ไหนๆ จะเป็นพระอาทิตย์ทั้งที ขอแบบร้อนแรงแซ่บๆ ไปเลยก็ไม่ได้ ฮะๆ”
อ้นหัวเราะโดยพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
โลกนี้มีพระอาทิตย์ได้ดวงเดียวเท่านั้นแหละ แล้วพระอาทิตย์ดวงที่อีป้องเลือกก็ไม่ใช่ฉัน!
“แต่มันเข้ากันดีนะ อ้น อโณทัย เราชอบ ... เป็นอะไรอะ?”
“เปล่า รีบกินเถอะอีแว่น เดี๋ยวเข้างานไม่ทัน”
อ้นซึมเพราะถูกสะกิดแผลในใจเกี่ยวกับเรื่องชื่อของเรย์ เขาอยู่กับป้องนานจนพอจะรู้จักตัวตนของเด็กคนนั้น ป้องมักจะเผลอมอง “สัญลักษณ์” เกี่ยวกับพระอาทิตย์ทุกครั้งที่เห็น เด็กผู้ชายที่สดใสร่าเริงเหมือนพระอาทิตย์ “ตะวัน” ดวงที่สาดแสงอยู่ในใจของป้องเสมอมาจนแสงอ่อนๆ ยามเช้าอย่างเขาสู้ไม่ได้ อ้นอยากเป็นพระอาทิตย์ของป้องแต่แสงยามเช้าไม่เคยเทียบได้เลยกับดวงตะวันผู้เจิดจ้าคนนั้น และเรย์ก็ยังบังเอิญเป็น “ผู้ปกป้อง” เสียอีก ช่างบังเอิญจนอ้นสะอึก!
“เป็นอะไรจ้องหน้ากูอยู่ได้?”
“เปล๊า!”
“เออๆ เรื่องของมึง”
ป้องพยักหน้าเออออตามใจอ้นก่อนจะเงียบไปพักหนึ่ง
“อ้น พรุ่งนี้วันเกิดพี่โฟม พี่ๆ เค้ามีเลี้ยงกัน ไปกับกูมั้ย?”
เสียงของป้องเชิญชวนเหมือนขอร้องให้เขาไปด้วย แต่อ้นก็ยังลังเล
“จะดีเหรอแก คือฉันไม่ได้ทำงานที่นั่นแล้ว”
“แต่เขาเป็นรุ่นพี่พวกเรานะ มึงก็สนิทกับพี่เขานี่หว่า”
“แต่ก็กินกันเฉพาะในบริษัทปะ? ฉันโผล่ไปจะน่าเกลียดอะสิ ฉันฝากอวยพรไปกับแกก็แล้วกัน”
เมื่อเห็นอ้นทำท่าไม่อยากไปด้วยกันป้องก็เลิกเซ้าซี้ เขาพยักหน้าตกลงกับเพื่อนโดยเก็บความหนักใจไว้ในอกไม่ปริปากบอก “แฟนเก่า” ป้องถูกรุกจากผู้หญิงคนอื่นจนอยากวิ่งหนี!
อ้นเองก็ยังซึมเพราะปมในใจจึงไม่ทันสังเกตท่าทีของป้อง เขาซึมต่อจนถึงเช้าวันต่อมา และเผลอขับรถมาทำงานด้วยความใจลอยจนเกิดอุบัติเหตุเฉี่ยวชนเข้ากับรถอีกคันตอนเลี้ยวเปลี่ยนเลนส์ อ้นต้องรีบลงมาขอโทษขอโพยแท็กซี่ก่อนจะโทรเรียกประกันมาเคลียร์ แม้กายจะไม่บาดเจ็บแต่รถก็สาหัสเอาการ กันชนหน้ายับเยินเบียดจนถึงคานประตูและกระจกข้างซ้ายแตกเป็นเสี่ยงๆ อ้นจึงรีบโทรไปขอลางานกับจ๋าแล้วจัดการติดต่อรถยกมารับรถไปส่งซ่อมที่ศูนย์ สิ่งที่อ้นกลัวที่สุดก็คือการถูกพ่อดุ และเขามีปัญหากับรถคันนี้บ่อยเหลือเกิน!
อ้นกลับหอ โดดงานโดยอ้างอุบัติเหตุกลับไปนอนพัก ในห้องยังมีรอยร่องของป้องอยู่จนอ้นใจหาย
ผ้าเช็ดตัวของป้องยังชื้นอยู่เลย
อ้นอดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากเขาและป้องออกไปทำงานด้วยกันแต่เช้าจะเป็นเช่นไร? นับตั้งแต่ที่เลิกกันอย่างเป็นทางการ ป้องก็ปฏิเสธไม่ยอมออกไปทำงานพร้อมเขาอีกด้วยเหตุผลว่าขี้เกียจตื่น การที่อ้นขับรถไปทำงานทำให้เขาต้องรีบออกแต่เช้าเพราะต้องการหลบเลี่ยงการจราจรติดขัดบนถนนเพื่อรีบไปแย่งที่จอดรถบนตึกให้ทัน แต่ป้องอ้างว่าถ้าไปรถสาธารณะอย่างเช่นรถตู้หรือรถไฟฟ้านั้นเขาสามารถออกสายได้ ทำให้ได้นอนตื่นสายเพิ่มอีกนิดหน่อย แน่นอนว่าอ้นไม่ขัดใจป้องอยู่แล้ว พักหลังทั้งสองคนจึงแยกกันดำเนินชีวิตประจำวันของแต่ละคนไม่สวีทอย่างเคย
แกจะซึมทำไมยะนังอ้น! แกเป็นคนบอกเลิกเขาเอง “ถ้าเค้าไม่รักก็อย่าทนต่อเลยดีกว่า” แกบอกตัวเองแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? แกจะซึมทำไม!
อ้นเรียกสติตัวเองแล้วจัดการโทรหาป้องบอกข่าวเรื่องรถชน ป้องตกใจแสดงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน และนั่นทำให้อ้นหวั่นไหว
“อ้าว! ละมึงเป็นไรปะ?”
“ไม่อะ ฉันปลอดภัยดี มันเฉี่ยวกันด้านซ้าย ดีนะที่แกไม่ได้นั่งไปด้วยไม่งั้นคงเจ็บ”
“มาห่วงอะไรกูห่วงตัวเองเถอะ อย่าลืมไปเช็กร่างกายนะมึง”
“อืม ... ป้อง ฝากอวยพรพี่โฟมด้วยนะ”
“เออ เดี๋ยวบอกพี่เค้าให้ กูทำงานต่อก่อนนะ”
“บายจ้ะ”
อ้นบอกไม่ถูกว่าความว่างเปล่าโหวงเหวงในอกนี้คืออะไร? อาจจะเป็นเพราะเกิดอุบติเหตุขึ้นกระมังบรรยากาศรอบๆ ตัวเขาจึงหดหู่ อ้นกิน นอน เล่น ทำอะไรฆ่าเวลาว่างอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน นับตั้งแต่คบกับป้องแล้วป้องย้ายมาอยู่ด้วยกันเขาก็แทบจะลืมการอยู่คนเดียว แต่วันนี้เขากลับได้ไปอยู่คนเดียวเหมือนเมื่อตอนที่ไม่มีใคร และอ้นไม่คิดเลยว่าเขาต้องอยู่ตามลำพังจนถึงเช้าของอีกวันเมื่อคืนนั้นป้องไม่ได้กลับห้อง!
ในขณะที่อ้นกำลังเตรียมตัวเพื่อออกไปทำงาน ป้องก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง สีหน้าของป้องดูไม่ค่อยดีและมีอาการตกใจเมื่อเห็นว่าอ้นยังอยู่ในห้อง
“มึงยังไม่ออกไปทำงานเหรอ?”
“กำลังจะไปนี่แหละ นั่งรถตู้แล้วก็ออกสายเหมือนแกได้ไง”
อ้นอยากจะถามว่าทำไมถึงกลับเช้า อยากจะถามว่าป้องจะให้เขารอแล้วออกไปพร้อมกันไหม แต่ป้องกลับรีบถอดเสื้อผ้าแล้วตรงเข้าห้องน้ำ
“อีป้อง?”
ท่าทางของป้องแปลกจนอ้นกังวล
“กูเหม็นตัวเอง มีแต่กลิ่นเหล้าว่ะ”
“ย่ะ! เมื่อคืนคงเมามากสินะ ไม่โทรบอกกันเลยปล่อยให้เป็นห่วง ฉันนึกว่าแก”
แต่อ้นไม่มีโอกาสได้บ่นจบเมื่อป้องทำบางสิ่งที่เหนือความคาดหมาย!
“ขอโทษ กูขอโทษ”
อ้นที่กำลังบ่นถึงกับอึ้งเมื่อป้องเลี้ยวออกจากห้องน้ำมากอดเขา!
“กะแกเป็นอะไรอะ? คงไม่ได้ไปเมาแล้วฆ่าใครตายมาใช่มั้ยอีป้อง? เสื้อแกไม่มีคราบเลือดนะ?”
เรื่องที่เบสท์ถูกซ้อมจนน่วมเป็นข่าวลอยมาเข้าหูอ้นเช่นกัน และเขาเดาได้ว่าป้องจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์! เด็กคนที่ป้องแอบรักถูกเบสท์หักอก เบสท์จึงถูกแก้แค้น และถ้าหากป้องเผลอไปฆ่าใครเข้าอ้นก็ไม่แปลกใจเลยสักนิด ดังนั้นการที่ป้องลุกลี้ลุกลนออกอาการผิดปกติเช่นนี้อ้นจึงระแวง
และป้องเองก็รับรู้ได้ว่าอ้นเริ่มกลัว เขาจึงฝืนยิ้มออกมาเพื่อให้เพื่อนสบายใจ
“อะไร? กูก็ขอโทษที่ทำให้มึงเป็นห่วงกูไง”
ป้องกล่าวพร้อมกับเขี่ยผมของอ้นไปทัดหูเล่นอย่างที่ชอบทำ เขาพยายามยิ้มแล้วอ่อนโยนกับเพื่อนชดเชยความรู้สึกผิด ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเพื่อนของเขาให้ความรู้สึกแบบ “ผู้หญิง” อ้นเหมาะสมกับการเป็นผู้หญิงมาก และอ้นจะเป็นผู้หญิงที่ดีเสียด้วย ดีจนหนุ่มๆ อยากได้เป็นแฟน แต่เสียดายที่ตาเขาไร้แววไม่เห็นคุณค่าของสิ่งที่มีในมือ
“มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกูเลย”
แม้จะตัดใจแล้วแต่อ้นก็ยังเจ็บเมื่อป้องพูดออกมาเองว่าเขาเป็นได้แค่ “เพื่อน” เขาไปต่อไม่ถูกได้แต่งงว่าเกิดอะไรขึ้น
ทำไมแกต้องร้องไห้ด้วยอีป้อง?
“ขอบคุณที่คอยเป็นห่วงกู”
ทำไม?
“กูรักมึงนะอ้น”
อ้นมองใบหน้าของป้องที่มีหยดน้ำตากลั่นตัวไหลออกมาแล้วเริ่มร้องไห้ตาม เขาบอกไม่ถูกว่าทำไม ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สายตาของป้องทำให้เขากลัว อ้นสัมผัสได้ถึงความเสียใจในน้ำเสียง แววตาของป้องราวกับรู้สึกผิดและต้องการขอให้เขาให้อภัย ที่สำคัญ อ้อมกอดของป้อง มันกอดเขาไว้ด้วยความสงสารเหมือนพยายามชดเชยไม่อยากให้มีอะไรมาทำร้ายเขาได้อีก อ้นไม่รู้ว่าทำไมแต่ลางสังหรณ์บางอย่างบอกเขาว่าป้องกำลังพยายามขอโทษเขา!
“แกรักฉันแบบไหนอะ? ใช่แบบนั้นมั้ย?”
อ้นถามได้แค่นั้นแล้วก็กระชับแขนของตัวเองกอดแผ่นหลังของป้องแน่น เขาปล่อยโฮออกมาผสานกับเสียงสะอื้นของป้องอย่างห้ามอารมณ์ไม่อยู่
เรย์เปิดฉากทักด้วยคำถามทันทีที่อ้นเข้ามายืนเคียงข้างกันในลิฟต์
“หายไปไหนมาสองวัน?”
อ้นเหลือบตามองคนถามแล้วตอบเบาๆ ด้วยเกรงใจผู้โดยสารคนอื่น
“รถชน เลยยุ่งๆ นิดหน่อย”
“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”
เรย์ไม่เพียงแต่ถามด้วยปากทว่าเขายังถามทางสายตาด้วยการกระทำอุกอาจ เขาเชยคางของอ้นให้หันไปประสายสายตากัน ดวงตาของเรย์จ้องเขม็งมายังดวงตาของอ้นที่ยังคงหลงเหลืออาการบวมแดงอยู่เล็กน้อย
อ้นปัดมือของเรย์ออกเบาๆ แล้วหันหน้าหนี ตอนนี้เขาเริ่มชินกับนิสัยของเรย์แล้ว จึงรับมือได้หนักแน่นขึ้น หรือพูดให้ถูกเขาไม่มีอารมณ์มาเขินเรย์เพราะความกังวลยังปั่นป่วนต่อเนื่องมาจากพฤติกรรมแปลกๆ ของป้อง
“ถ้าเป็นแล้วฉันจะมาทำงานมั้ยยะ?”
“ดีแล้ว”
เป็นอะไรมากรึเปล่านะ? ร้องไห้ชัดๆ
“รถซ่อมเยอะเหรอ?”
เรย์เป็นห่วงอ้น เขารู้สึกว่าอ้นผิดปกติแต่เขาไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรให้อ้นกลับมาสดใสเหมือนเดิม เขาคิดว่าบางทีอ้นอาจจะกำลังร้องไห้เพราะรถที่ยังผ่อนไม่หมดพังยับทั้งคัน แต่อ้นไม่ปล่อยให้เรย์สงสัย เขาเฉลยอย่างเรียบง่าย
“เยอะ แต่มีประกันชั้นหนึ่ง ไม่ต้องห่วงหรอกก็แค่ช่วงนี้ไม่มีรถใช้อะ”
“ลำบากเหรอ?”
“ก็นิดหน่อย”
เรย์มองอ้นเขี่ยข้าวในจานแล้วก็ยิ่งเป็นห่วง วันนี้อ้นต่อปากต่อคำกับเขาน้อยผิดปกติ
“ให้ช่วยมั้ย?”
“ไม่ล่ะฉันอิ่มแล้ว”
นอกจากจะเงียบผิดปกติแล้วยังใจลอยอีก วันนี้อ้นเป็นอะไร?
“ฉันไปก่อนนะเรย์ กินข้าวไม่ค่อยลงอะ”
อ้นทำท่าจะลุกไปเก็บจานเรย์จึงดึงแขนของอ้นไว้
“กินให้หมดสิ เสียดายนะ เดี๋ยวก็ไม่มีแรงทำงานตอนบ่ายหรอก”
อ้นมองมือของเรย์ที่จับข้อมือของเขาอยู่แล้วก็ตัดสินใจนั่งลงตามเดิม เขาพยายามตักเกาเหลาและข้าวในจานเข้าปากเคี้ยวกลืนลงคอแต่รสชาติหอมหวานที่เคยทานอร่อยมันช่างฝืดคอทุกคำ!
เมื่อวานนี้เขากับป้องกอดกันร้องไห้ ต่างคนต่างร้องไห้ ไปๆ มาๆ สรุปว่าเขากับป้องเลยโดดงานกันทั้งคู่ แต่ป้องไม่พูดอะไรเลย เขาถามก็ไม่ยอมบอก เมื่อป้องไม่อยากเล่าเขาจึงไม่กล้าเซ้าซี้ สุดท้ายเลยคุยกันเรื่องอื่น น่าแปลกที่ป้องพูดเรื่องสมัยเรียนเยอะผิดปกติ อ้นรู้สึกเหมือนป้องแคร์เขามากขึ้น แต่เป็นการพยายามเพื่อชดเชยบางอย่าง ดังนั้นอ้นจึงรู้สึกไม่ดี
“เครียดอะไร?”
“เรื่องงานมั้ง?”
อ้นถามคำตอบคำผิดปกติจนเรย์หงอยตาม เขาทำตัวไม่ถูก เรย์พึ่งเคยรู้สึกทำตัวไม่ถูกเพราะใส่ใจอารมณ์คนอื่นแบบนี้เป็นครั้งแรก ดังนั้นเขาจึงนิ่งตามแล้วนั่งมองอ้นพยายามฝืนทานข้าวที่เหลือในจานจนหมดก่อนจะเดินไปเก็บจานด้วยกัน
เมื่อลิฟต์มาถึงและทั้งคู่เข้าไปยืนเคียงข้างกันในลิฟต์แล้วเรย์ก็ยิ่งอึดอัด เขาอยากทำอะไรสักอย่างแต่คิดไม่ออก
จนกระทั่งลิฟต์ใกล้จะถึงชั้นที่อ้นทำงานอยู่แล้วเรย์ก็โพลงออกมา
“โทรหาเราได้นะ มีอะไรก็โทรมาด้วยล่ะ”
อ้นแปลกใจแต่ก็หันไปพยักหน้าให้เรย์แบบงงๆ
“อือๆ ละถ้าฉันมีอะไรจะโทรไปละกัน”
การเห็นอ้นรับคำทำให้เรย์เผลอยิ้มออกมา เขายิ้มด้วยเบาใจว่าอย่างน้อยก็ได้ทำอะไรสักอย่างแล้ว แต่เรย์ไม่รู้เลยว่าการเสนอตัวของเขาไม่อยู่ในความทรงจำของอ้นเลยสักนิด!
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
อ้นได้กินลูกครึ่ง! :impress2:
มีใครเดาไว้บ้างว่าเรย์จะเป็นหนุ่มลูกครึ่งแบบนี้? แต่เค้าก็เฉลยชื่อตั้งแต่ตอนที่แล้วละนะ ฮ่าๆ ช่างเป็นลูกครึ่งที่ไร้ความไฮโซสิ้นดี!
อ่านนิยาย AzureICE แต่งเหรอ? อย่าคาดหวังความเวอร์วังในนี้ ไฮโซหนุ่มลูกครึ่งขับรถสปอร์ตตาสีเทาสูงยาวเข่าดีผมสีชา ... ฝันไปเหอะ! เอาลูกครึ่งแบบเรย์ไปก่อนนะกัน เดี๋ยวมาลุ้นกันว่านางขับรถอะไร?
หรือจะเอาไฮโซลูกมาเฟียบ้านนอกแบบอินางน้อยเติ้ลก็ได้นะ นั่นน่ะพี่ชายเป็นถึงหัวหน้าแก๊งอันธพาลประจำจังหวัดเลยนะ! #บ้านๆดีออก #โม้แบบสมจริง ฮ่าๆ
(http://vignette3.wikia.nocookie.net/mariaholic/images/1/17/Mariya_Shidou.jpg/revision/latest?cb=20110801210150)
ส่วน "ชิโดะ มาริยะ" ที่ว่านั่นก็คือนางเอก(พระเอก?)จากการ์ตูนเรื่อง "Maria†Holic" นะจ้ะ ไปค้นเอาเอง ว่าแต่ทำไมเรย์ใช้รูปโปรไฟล์ในเฟซเป็นผู้หญิงล่ะ? :o8:
เข้าคู่ดีเนอะ พี่ป้องน้องเติ้ล #งี่เง่ากับง๊องแง๊ง = #ปกป้อง&ตะวัน แหมๆ ... พอมาเป็น #ตุ๊ดลำไยกับนายแว่นโฉด อ้นเรย์ ก็กลายเป็น #อโณทัย&Her's_Guardian
เข้าคอนเซ็บ The SUN and Protector พอดีเป๊ะ!
สาบานว่าตอนแต่ง #STRINT ไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย แค่อยากตั้งชื่อตัวละครอีกตัวว่า "เรย์" เพราะ "เทพ" นี่คือเกรียน มีมุกชื่อจริงชื่อเล่นนิดหน่อยในเรื่อง ตัวละครอื่นๆ ก็คิดนะ อย่าง "สตาร์=ดาว" งี้ ตัวประกอบ บรรดาเพื่อนๆ "เมฆ" ต้องดูให้เหมาะกับสาย Agi "หิน" นี่อยากได้ชื่อที่ดูหนักแน่น ทน ถึก! อีกชื่อคิดแล้วคิดอีกเอาไรดี เลยได้ชื่อธรรมดาๆ ที่เท่หน่อยๆ มาเป็น "เรย์"
ตอนแต่ง #ไม่ฟิต ก็ไม่ได้คิดอะไรเลย "อ้น" มาเลย พอมาแต่งภาค #ไม่กินเส้น นี่ต้องคิดละ จะเปลี่ยนของเก่าก็ไม่ได้ด้วย หาชื่อ "เรย์" จากชื่อฝรั่งแล้วมีความรู้สึกว่าชอบชื่อ "เรย์มอนด์" เลยหาความหมาย เสริชๆ ไป เจอปุ๊บ! "ผู้ปกป้อง!" อ้าว เข้าเค้าเลยนิหว่า? เลยลองดูชื่อของ "อ้น" อ.อ่าง ตัว น. คำว่า "อโณทัย" มันปรากฏขึ้นในหัว
มีเพื่อนสาวคนนึง เค้าชื่อเอ็ด ชื่อจริงเค้าชื่อนี้แหละ นางน่ารักมาก ตอนเราไม่สบายเดินไม่ไหวในทริปนางพยายามมาอยู่เป็นเพื่อนเรา น่ารักกว่าชะนีคนอื่นๆ ซะอีก น่ารักกว่าเจ๊อีกคนที่เบี่ยงเบนเหมือนกัน นางดูใสๆ โลกสวย สีชมพู ฮาๆ เลยแอบหยิบความน่ารักของนางมาเป็นข้อมูลว่า "ตุ๊ดที่น่ารักและไม่แรง" เป็นยังไง?
แล้วพอมาดูความหมาย "อโณทัย" คือพระอาทิตย์ยามเช้า ต๊าย! "Raymond" ก็แปลว่าผู้ปกป้องอีก! คือมันเข้าคู่กันปะ? ตั้งแต่ตอนนั้นตัดสินใจคอนเซ็ปนิยายเลยว่า #สีดำและสีขาว ไม่ต้องบอกนะว่าคู่ไหนดำคู่ไหนขาว ฮ่าๆ
... จริงๆ มันก็ไม่ดีหรอกนะ ทำงานไปโดยไม่ได้วางคอนเซ็ป แต่สุดท้ายมันก็มีทางไปของมันจนได้แหละน่า! :hao7:
ตอนนี้อ้นก็เลยต้องเจ็บปวดนิดนึง... ก่อนจะได้พบกับการ์เดี้ยนของตัวเอง เหอๆ ยกนายปกป้องให้อีนางน้อยตะวันไปเหอะ!
อาจจะหน่วงหน่อยน้า คนที่อ่านไม่ฟิตคงเดากันได้ว่าอีพี่ป้องไปก่อคดีร้ายแรงระดับ7เอาไว้! นางพึ่งสำนึกค่ะ! กอดคอร้องไห้กับเพื่อน เหอๆ
แต่ก็จบบทด้วยเรย์นะ :katai2-1:
รู้สึกน้องแว่นเริ่มรุกล้ำอาณาเขตเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มีการดมๆ ป้ายกลิ่นด้วย ถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้ระวังมีเฮ! :impress2:
ชอบโมเม้นที่นางอยากปลอบแต่ทำอะไรไม่ถูกมาก มันดูน่ารักดี นึกภาพตามสิคะ เหมือนเด็กน้อยที่พยายามทำอะไรเป็นครั้งแรกแล้วคิดไปเองว่า "ตูทำสำเร็จแย้ว!" นางมาฟีลแบบเด็กน้อยอะ!
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ ทั้งคนที่เม้น คนที่ตามอ่าน และคนที่คอยกดไลค์ในเพจ เอ้าโฆษณา! https://www.facebook.com/AZI824/ (https://www.facebook.com/AZI824/)
คิดถึงทุกคนที่เคยคุยกันมากๆ เลย ฮ่าๆ ดีใจที่กลับมาคุยกันนะคะ :mew1:
-
โอ้ยยย น่ารัก แต่เรย์นี่จมูกดีฝุดๆ
อ้น เนื้อคู่อ่ะ เรย์แน่ๆ
ป้องไม่ใช่ รู้ตัวเร็วๆนะ
จะได้มีความสุขเร็วๆ
แอบฟินเบาๆ :o8:
เค้าคู่กัน Sun&Protector ค่ะ :hao7:
งื้ออออออออ ตอนนี้น่ารักมาก :-[
อีตาเรย์นี่จมูกดีไปไหมย่ะ แล้วนั่นลวนลามแฟนฉันหรอ ?? 55555555
อ้นจ๋าเธอเลิกขาดๆกับอีตาป้องได้แล้ว เดียวเรย์รอนานนะ เดียวได้ขึ้นคานตลอดชีวิตหรอก :katai1:
เรย์ยังมือไวได้อีกค่ะ รอลุ้นเลย ฮ่าๆ :hao6:
:z1: มีเฮ
รออ่านน้า :pig4: :L1:
#สตาร์ทช้าแต่ป๋ามาก :impress2: น้องเรย์ทำไมทำคะแนนช้างี้
:m26: ดูอีตาพี่โจมซิ คนอะไรจ้วงเอาๆ หาข้อมูลแบบเนียนๆ
พี่โจมยังจ้วงอย่างต่อเนื่อง อ้นโดนคอมโบ้จนคนอ่านอยากเปลี่ยนพระเอกแน่ ขอบอก! :impress2:
ก๊ะเรย์มันบื้ออะ จีบสาวไม่เป็น เหอๆ :ling1:
อ่านถึงเรย์ให้น้ำหอมอ้นแล้วกรี๊ดเลยย
ชั้นชอบน้ำหอมกลิ่นกุหลาบมากกกกกก 5555
อยากได้มากค่ะ แต่เราชอบตัว Paul smith ROSE นะคะ
คือมันหอมชาๆกุหลาบๆมาก5555 ชอบบ
ของ Jo malone นี่ไม่ถูกกะเราจริงๆค่ะ
ยิ่งกลิ่น Orange blossomนี่แบบ ทำไมมีแต่คนอวยย 55 = =
เอ่อนี่นอกเรื่องไปไกลนะคะ เม้นนิยายสิๆ
ที่หมอดูว่าอ้นจะเป็นน้อยเค้านี่คือถ้าอ้นเลือกพี่โจมป่ะคะ ไม่ดีเลย
แต่ลุ้นที่บอกว่าลูกหลานเต็มบ้านน >< ดีใจแทนนาง
เรย์นี่หนุ่มซึนที่น่ารัก อะไรคือการที่อยากทำท่าตามในมังงะ55
เพราะเรย์บ๊องค่ะ นางมีความโอตาคุในตัว เหอๆ แต่พยายามเขียนให้ออกมาชวนเพลียแต่ไม่ถึงขั้นน่ารังเกียจ :man1:
เม้าเรื่องน้ำหอมนิดนึง ... แบบว่า .... ถ้าเราพูดไรแย้วอย่าว่าเรานะ เราว่า Paul smith ROSE (http://www.fragrantica.com/perfume/Paul-Smith/Paul-Smith-Rose-2522.html) นี่คือมีความคล้ายคลึงกับ Yardley English Rose (http://www.fragrantica.com/perfume/Yardley/English-Rose-9010.html) มากค่ะ กลิ่นเปิดแตกต่างกันพอสมควร พอลฯ สดชื่นกว่า แต่กลิ่นกลางคล้ายมากสำหรับเรานะ แต่เบสนี่ไม่เหมือน ยาดเล่ห์หวานกว่า พอลฯ มันจะชาๆ ไม่หวานเท่า(มะใช่อาการชาน้า!)
(http://www.basenotes.net/photos/products/300/10213360-3737.jpg)
เรามีรุ่นสีชมพูอะค่ะ แบบในรูปเลย ขวดใหญ่ 125 ml. ซื้อมา 700 กว่าเอง ดังนั้นเมื่อเทียบในเรื่องราคาสำหรับคนโลโซอย่างเราแล้ว ... ยาดเล่ห์เถอะ! o7 เบสเค้าเข้ากับเรามากกว่าด้วย เราชอบตัดสินกันถึงเบสเลยอ่ะค่ะ
แต่จริงๆ แล้วเราชอบ Jo Malone "Red Roses" มากนะคะ คือลองแล้วชอบนะ กลิ่นกุหลาบแดงมาก เปิดสดชื่น พอกลางๆ ไปถึงเบสแล้วกลายเป็นกลิ่นแบบกุหลาบแห้ง ยิ่งจางยิ่งกลายเป็นกลิ่นบุหงาอะค่ะ เข้ากับผิวเราดีมาก รู้สึกถึงความอบอุ่นในบุคลิกของเราผสมกับกลิ่นเบสเลยค่ะ ในขณะที่ พอลฯ มันจะชาๆ เบสแล้วแทบไม่เหลือความเป็นกุหลาบ ไม่เข้ากับตัวเรา แต่ถ้าจะให้ซื้อโจฯ ใช้ มันแพงไปค่ะ T^T
เราเคยลองพวกน้ำหอมกลิ่นกุหลาบบางอัน อย่างทีโรสนี่ไม่ไหวค่ะ เวียนหัว เปิดดีแต่กลางนี่กลิ่นน้ำมันหึ่งไปหน่อย เหมือนน้ำมันหอมระเหยในบ้านเลย "Truly Pink" ของ Vera Wang นี่เกลียดอันดับ2 มึน ฉุน เวียนหัว จะอ้วก! หวานมากจนเลี่ยน เฟมินิสเกินไปค่ะ เราทนถึงเบสไม่ไหว เทียบกันแล้วเราชอบ "Rose Essentielle EDP" ของ Bvlgari มากกว่า กลิ่นมันสะอาด ไม่หวานเกิน แต่ Bvlgari เค้าก็เน้นสไตล์นี้อยู่แล้ว แต่คือชอบไม่ได้หมายความว่า "เข้ากับบุคลิก" เหอๆ เราไม่ใช่สาวเหมาะกับยี่ห้อนี้ค่ะ T^T
แต่ถ้าเอาที่ชอบจริงๆ เราชอบแนวกลิ่นหนักๆ แบบนิชมากกว่าโมเดิร์นนะคะ ชอบ Les Parfums de Rosine มาก! คือกลิ่นมันมีอะไรที่ยูนีค หอมแบบมีเอกลักษณ์ แต่มันหายากสุดๆ ในไทย เราชอบกุหลาบแบบที่คนเค้าพูดกันอ่ะค่ะว่า "กุหลาบแบบป้า" เหอๆ #อายนิดๆ แต่เบสมันเข้ากับเราจริงๆ นะ ดูซับซ้อนเข้ากับนิสัยเราเลยค่ะ ฮ่าๆ ไม่ชอบแบบกลิ่นโมเดิร์นหรือกลิ่นคลีนๆ เท่าไหร่ ชอบหนักๆ
แต่ที่เลือกให้เรย์ให้ "Evelyn Rose" ของ Crabtree & Evelyn ก็เพราะชื่อสายพันธุ์เลยค่ะ เหอๆ มันเป็นกิมมิกของนิยาย แหะๆ :mew2:
ที่เราหาน้ำหอมกลิ่นกุหลาบมาลองๆ นี่คือหาแรงบันดาลใจค่ะ เพราะแต่งนิยายเรื่องนี้อะเนอะ อ้นนางก็ชอบอะไรแบบนี้ ทำสวนกุหลาบอีก เราเลยต้องลองนิดนึง แต่อันที่จริงเราไม่ใช้น้ำหอมฟอรัลค่ะ ชอบใช้แนวฟรุ๊ตตี้ คลั่งกลิ่นพีชเป็นพิเศษ ถ้ารู้จักพีชฉ่ำๆ บอกด้วยนะคะ :impress2:
เราเฉยๆ กับน้ำหอมกุหลาบ แต่คลั่งกลิ่นจากดอกกุหลาบ จะชอบพวกกุหลาบอังกฤษเป็นพิเศษ ซึ่งเรารู้สึกว่า ยังไม่มีน้ำหอมยี่ห้อไหนทำออกมาได้เหมือนกลิ่นกุหลาบอังกฤษเป๊ะๆ แม้แต่โจฯ ก็ได้แค่กุหลาบแดงธรรมดาเองค่ะ ตรงนี้เราเลยสบายๆ กับน้ำหอมกุหลาบมั้งคะ ฮ่าๆ แต่ถ้าเป็นต้นกุหลาบละก็ ถึงไหนถึงกัน ยอมจ่ายค่ะ เหอๆ :L2:
มีอะไรก็แวะมาเม้ากันได้นะคะ ฮ่าๆ :pig4: :pig2: :L1:
-
อ้นทำงานตลอดช่วงบ่ายด้วยความเครียด เขาเครียดเรื่องของป้องแล้วยังเครียดเรื่องงาน ไหนจะยังเรื่องรถอีก พอเครียดมากหลายต่อก็ชักจะหน้ายุ่งแถมยังถูกดุเรื่องที่ลากะทันหันติดต่อกันสองวัน อ้นถูกจ๋าตำหนิแต่อ้นก็ยอมรับผิดด้วยรู้ตัวว่าผิดจริง ที่สำคัญเขาบอกเหตุผลไม่ได้ว่าเมื่อวานเขาหยุดไปเพราะอะไรจึงได้แต่ยืนรับการอบรมจากหัวหน้าแต่โดยดี พอเลิกงานจะกลับบ้านอ้นก็เซ็งยิ่งกว่าเดิมเพราะต้องใช้บริการรถสาธารณะ แต่ในขณะที่กำลังเก็บของอยู่ที่โต๊ะก็มีสายในโทรเข้ามา
“อ้น มาดูงานให้พี่หน่อย”
“คะพี่โจม?”
โอ๊ย! มาใช้อะไรหนูตอนนี้หนูจะกลับบ้าน!
“โปรเจ็กใหม่ไง มาดูทีว่าโอเคแล้วยัง? พี่รอที่ห้องนะมาเร็วๆ ล่ะ”
“ค่าๆ ได้ค่า เดี๋ยวหนูไปดูให้นะค้า”
อ้นรับคำยานคางแล้ววางกระเป๋าลงบนโต๊ะด้วยความเซ็ง
“อ้าวไม่กลับด้วยกันเหรออ้น?”
“โอ๊ย! ไปก่อนเลยหงส์ พี่โจมเรียกไปดูงาน”
หงส์พยักหน้าอย่างเห็นใจแล้วเก็บของกลับบ้านต่อ อ้นผละจากโต๊ะของตัวเองเข้าไปยังแผนกของโจม
เมื่ออ้นตรวจทานเนื้อหาของงานเรียบร้อยแล้วก็เริ่มบ่นกะปอดกะแปด
“ก็โอเคนี่คะพี่โจม ทีหลังแค่นี้ไม่ต้องเรียกหนูมาถึงนี่ก็ได้มั้ง อัพขึ้นระบบเอาก็ได้”
“เดินมาดูงานที่โต๊ะพี่มีคนไปส่งถึงบ้านฟรีนะ”
“คะ?”
“เรียบร้อยแล้วใช่ปะ ไม่ต้องแก้ตรงไหนแล้วนะ?”
“ค่า”
“โอเค งั้นกลับบ้านกัน ปะ”
“ค่ะ งั้นหนูไปนะคะ”
อ้นชักงง เขาไม่เข้าใจโจมเลยจริงๆ เรียกเขามาตรวจทานงานถึงโต๊ะทั้งที่ส่งเข้าระบบแล้วดูจากคอมพิวเตอร์ของเขาก็ได้ แต่พอเขาหันหลังเตรียมจะกลับโต๊ะของตัวเองโจมก็เรียกเขาไว้
“เฮ้ยจะไปไหนอะ? เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“หา!”
“ไปเร็ว กลับบ้าน เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง”
อ้นแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง อยู่ๆ ก็มีหนุ่มสุดฮอตอาสาไปส่งเขาถึงบ้าน!
“คือ... จริงหรือล้อเล่นคะเนี่ยพี่โจม หนูตามไม่ทัน”
“ก็เห็นว่ารถเข้าอู่ไม่ใช่เหรอ พี่เลยจะให้เราติดรถกลับด้วยไง”
อ้นมัวแต่อึ้งจนโจมต้องไล่ซ้ำอีกรอบ
“ไปเก็บของเร็วเข้า เดี๋ยวออกช้าเจอคนกลับบ้านรถติดนะ”
ในที่สุดอ้นก็มานั่งในรถของโจม การนั่งอยู่ในรถผู้ชายแบบสองต่อสองทำให้อ้นประหม่าเล็กน้อย อ้นบอกทางให้โจม เจ้าของรถพยักหน้าเมื่อเข้าใจจุดหมายแล้วจึงเปิดวิทยุฟังข่าวจราจรบนท้องถนน แต่เนื่องจากจำนวนรถมหาศาลที่หลั่งไหลกลับบ้านคนทั้งคู่จึงอึดอัดกับความเงียบบนถนนที่หยุดนิ่ง อ้นเงียบเพราะทำตัวไม่ถูก เขาเดาไม่ออกว่าโจมใจดีกับเขาไปเพื่ออะไร ดูเหมือนโจมเองก็รับรู้ได้ถึงความกังวลของอ้นเขาจึงคิดหาทางผ่อนคลายบรรยากาศ และแล้วโจมก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบด้วยการชวนคุย
“รถซ่อมเยอะมั้ย?”
“ก็เยอะอยู่ค่ะ”
“ลำบากแย่เลยสิ ละไปชนอิท่าไหนเข้าอะ?”
“เปลี่ยนเลนส์ค่ะ หนูพลาดเองมองไม่เห็นเลยโดยเต็มๆ”
“ฮ่าๆ เตรียมเบี้ยขึ้นได้เลยอ้นเอ๊ย!”
แทนที่จะเห็นใจหรือแสดงความเป็นห่วงโจมกลับเลือกแหย่ตุ๊ดสาว อ้นจึงออกอาการวีนนิดๆ เหมือนถูกโจมพูดแทงใจ
“พี่โจมอะ! อย่าซ้ำเติมกันสิคะ”
“เอาน่า ทีหลังก็ระวังๆ หน่อยละกัน ไม่งั้นถ้าอ้นเป็นอะไรไปพี่คงเซ็งน่าดู”
ท้ายประโยคโจมหยอดอ้นเสียงหวานก่อนจะหันมายิ้มให้ อ้นจึงเบ้ปากแล้วตอบกลับไปอย่างรู้ทัน
คิดว่าหนูจะละลายรึไงคะพี่? เสียงหวานแบบนี้ทีไรงานมากองบนโต๊ะหนูทุกที! ตุ๊ดไม่หลงกลหรอกค่ะ!
“แหม ทำไมคะ? ไม่มีใครดิวงานด้วยรึไง?”
“ก็คงงั้น ฮ่าๆ พี่ดิวกับพี่จ๋าไม่ค่อยไหวว่ะ รายนั้นเยอะเกิน เห็นไม่ตรงกันตลอด”
“แหม ไม่มีใครตอบสนองความต้องการพี่ได้ถึงใจเท่าหนูแล้วใช่มั้ยคะ?”
อ้นใช้น้ำเสียงจิกกัดจนได้ บางครั้งประชาสัมพันธ์กับการตลาดอาจต้องทำงานด้วยกันบ้าง แต่พักหลังโจมมักต่อสายตรงมาถึงเขาบ่อยๆ เพราะเหตุผลง่ายๆ ว่า “ขี้เกียจติดต่อผ่านพี่จ๋า ยังไงเดี๋ยวเราก็เป็นคนทำงานนี้อยู่ดี พี่คุยกับเราเลยดีกว่า” ข้ามหน้าข้ามตากันสุดๆ โชคดีที่หัวหน้าของเธอไม่ใช่พวกคิดเยอะเรื่องมากอ้นจึงยังทำงานในองค์กรได้อย่างมีความสุข
“ช่าย อ้นตรงใจพี่ที่สุดเลย ถ้าพี่ขาดอ้นไปพี่ตายแน่! ฮ่าๆ”
บทสนทนาสัพเพเหระชวนให้อ้นผ่อนคลาย แม้จะไม่ถึงกับนินทาหัวหน้างานแต่อ้นก็อดเม้าองค์กรที่ทำงานอยู่ไม่ได้ โจมเองก็พูดหลายสิ่งหลายอย่างให้เพื่อนร่วมงานรุ่นน้องฟัง อ้นจึงลืมตัวยิ่งพูดก็ยิ่งมันยิ่งใส่อารมณ์
“หนูอะเบื๊อเบื่อ แผนกหนูก็มีกันอยู่แค่นั้นรักกันดีแต่ชอบมีคนมาจับผิดนินทาว่าหนูปรับตัวเข้ากับคนอื่นไม่ได้ เป็นประชาสัมพันธ์อะไรไม่เข้าสังคมกะอีแค่เพราะหนูชอบไปกินข้าวเที่ยงที่แคนทีน! ดีนะที่พี่จ๋าแกไม่บ้าตามไม่งั้นหนูคงอึดอัด”
“ดีแล้ว ปล่อยคนอื่นเขางัดข้อกันไป เราตัวเล็กคอยหลบให้ดีก็พอ เอาจริงๆ พี่ว่าพี่จ๋าแกก็ยุติธรรมดีนะ ถึงงานจะหนักแต่ไม่มีแทงข้างหลังกันในแผนก”
“พูดเหมือนมีลับลมคมในเลยนะคะ”
“มันก็ต้องมีบ้าง แต่ของแบบนี้เค้าไม่พูดกันโต้งๆ หรอก แค่ห้ามกระพริบตา หึๆ”
“แล้วมาหลอกให้หนูพูดซะเยอะเลยนะพี่โจมอะ!”
อ้นทำงอนส่งเสียงฮึดฮัดขัดใจ โจมหัวเราะร่วนแล้วจึงเอ่ยต่อ
“เห็นเราวี้ดว้ายแบบนี้แล้วค่อยสบายใจหน่อย เมื่อเช้าดูซึมๆ ไปนะ พี่นึกว่าเราจะหัวกระแทกจนเบลอซะแล้ว”
นี่ฉันซึมขนาดนั้นเชียว?!
“หนูก็มีเรื่องต้องคิดบ้างแหละค่ะ”
อ้นตอบแบบเลี่ยงๆ ก่อนจะต่อมุกขำๆ
“ไหนจะค่าห้อง ค่าน้ำมันรถ นี่ยังค่าประกันอีก โอ๊ยเครียดค่ะ!”
“มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะ”
“แหมมาทำใจดีกับหนู ระวังตุ๊ดหลงรักนะคะ นี่ถ้าหนูมีมดลูกเหมือนชะนีหนูคงคิดว่าพี่จีบหนูไปละ”
อ้นวี้ดว้ายไปอย่างนั้นเอง แต่เขาคิดไม่ถึงว่าโจมจะยังคงยิงมุกอย่างต่อเนื่อง
“อ้าว ละเป็นตุ๊ดแล้วพี่จีบไม่ได้เหรอ?”
“ว้ายพี่โจมอะ! บร้า! จีบได้ค่ะ แต่ผู้ชายที่ไหนจะมาชอบตุ๊ดละคะ หนูรู้ตัวดีค่ะไม่ต้องให้ความหวัง”
“ไม่รู้สิ พี่เห็นเราแต่งหญิงสวยดีมั้ง”
อ้นอึ้ง เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าโจมจะพูดแบบนี้
“พูดเล่นน่ะพี่ไม่จีบเราหรอก เรามีคนที่ชอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”
โจมคลีคลายสถานการณ์ด้วยคำว่า “พูดเล่น” แต่รอยยิ้มของเขาก็ทำให้อ้นสับสน อ้นไม่อยากดีใจเก้อแม้จะยอมรับว่ารู้สึกดีกับการที่โจมเทคแคร์กันเช่นนี้ การมีคนรักย่อมดีกว่าถูกเกลียด แต่เขาเป็นเพียงแค่ “ตุ๊ด” ที่ไม่มีอะไรจะตอบแทนโจม เขาทำดีกับป้องเพราะหวังจะได้ความรัก แต่สิ่งดีๆ ที่ป้องคืนกลับมาเป็นแค่เพียงมิตรภาพแบบเพื่อน ดังนั้นอ้นคิดไม่ตกจริงๆ ว่าโจมต้องการอะไรจากตน
อ้นทั้งสับสนปนเขินเขาจึงเลือกเงียบไปตลอดทางที่เหลือ ทว่าการเงียบคราวนี้ไม่ใช่เพราะอาการซึมดั่งตอนแรก อ้นเงียบเพราะพ่ายแพ้ต่อเสน่ห์ของโจม!
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”
“ให้พี่ส่งแค่นี้เหรอ? พี่ไปส่งถึงหอได้นะ”
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหนูนั่งรถต่อเองดีกว่า พี่โจมรีบกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
อ้นเข้าโหมด “แอ๊บ” ทำตัวเป็นสาวน้อยแสนดีทันที เขาเริ่มหวั่นไหวอยากรักษาภาพลักษณ์ต่อหน้าโจมเข้าเสียแล้ว
“โอเค”
เมื่อเห็นโจมยิ้มตอบตกลงอ้นจึงโบกมือบ๊ายบายแล้วยิ้มส่ง เขาตั้งใจจะยืนส่งจนกว่าคนใจดีจะจากไปทว่าโจมกลับยังไม่ออกรถ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้อ้นใจสั่น
“อ้น เดี๋ยวคืนนี้พี่ไลน์หานะ ไปละ กลับบ้านดีๆ ล่ะ”
ถ้าอ้นตาไม่ฟาดเขาสาบานได้ว่าเห็นโจมหน้าแดง! อย่าว่าแต่โจมเลย อ้นเองก็เขินเช่นกัน!
รึพี่เค้าจะจีบฉันจริงๆ โอ้ย! ดวงความรักฉันมีจริงเหรอนี่!
อ้นดี๊ด๊ากลับห้องอย่างมีความสุข เขาไม่รู้เลยว่าบางครั้งในความโชคดีก็มีเรื่องร้ายๆ ตามมาเพราะความริษยาของคน!
“ทำอะไรของมึง ยิ้มเชียว”
“เปล่านี่”
น้ำเสียงแอ๊บแบ๊วของอ้นทำให้ป้องหงุดหงิด อ้นเอาแต่สนใจสมาร์ตโฟนมาเกือบชั่วโมงแล้ว เสียงแอพไลน์ดังขึ้นรัวๆ จนป้องรำคาญ เมื่อประกอบกับท่าทางบิดไปบิดมาของอ้นป้องก็พอจะเดาออก
“ใครไลน์มารัวๆ วะ ปิดเสียงดิกูรำคาญ”
ป้องตัดสินใจถามหยั่งเชิงโดยปกปิดความรู้สึกของตนไว้
“อ๊ะแกรำคาญเหรอ? ได้ๆ เดี๋ยวฉันปิดแจ้งเตือนแพร๊บ”
“คุยกะใครอะ ใช่คนที่ให้น้ำหอมมึงปะ?”
“บ้า! แค่คุยกับพี่ที่ทำงาน ไม่เกี่ยวอะไรกับ... เอ๊ะ! ว่าแต่แกรู้เรื่องน้ำหอมได้ยังไง?”
ท่าทีระวังตัวของอ้นทำให้ป้องสงสัย และเกิดคำถามในหัวมากกว่าเดิม
หรือคนที่ให้น้ำหอมมันจะเป็นคนละคนกับพี่ที่ทำงาน?
“มึงฉีดน้ำหอมซะหอมฟุ้งขนาดนั้นทุกวันกูไม่ได้กลิ่นก็จมูกตายด้านแล้ว ทำไมอะ? ใครให้มาเหรอ? อย่าบอกนะว่ามึงมีปัญญาซื้อของแพงๆ ใช้เอง?”
“ก็...ก็คนรู้จัก เขาไปเมืองนอกเลยซื้อมาฝาก”
“อ้าว? แล้วมึงไม่ได้อินเลิฟกะคนรู้จักคนนี้หรอกเหรอ? กูนึกว่ามีหนุ่มมาจีบมึงลงทุนซื้อน้ำหอมให้เป็นของขวัญซะอีกเห็นคุยไลน์บิดไปบิดมา”
“เค้าไม่ได้จีบฉันหรอก! บะบ้าแล้ว ฉันเป็นตุ๊ดนะแกจะมีใครมาจีบฉัน!”
“กูไงหนึ่งคน”
ป้องตอบเรียบๆ แล้วลุกไปนั่งข้างอ้น เขาละมือจากงานที่ทำค้างไว้หันไปสนใจเพื่อนร่วมห้อง อ้นเองก็แปลกใจที่อยู่ๆ ป้องก็ทำเหมือนสนใจสารทุกข์สุขดิบของเขาอีกแล้ว
“อ้น สมมุติว่าถ้ามีคนมาจีบมึง แบบ... เค้าชอบมึงจริงๆ อะ มึงจะเปิดใจให้เขามั้ย?”
“บะบ้า! พึ่งจะรู้ตัวรึไงยะว่าชอบฉัน แหมๆ เดี๋ยวนี้โรแมนติกนะแก”
อ้นรู้ดีว่าป้องไม่ได้หมายถึงตัวเองแต่เขายังไม่อยากยอมรับความจริง!
“ถ้ามีคนดีๆ มาชอบมึง มึงจะรักเค้ามั้ย?”
“มึงจะเลิกรักกูได้มั้ย?” คือสิ่งที่ป้องอยากถามแต่ไม่กล้าเอ่ยมันออกไป ถ้าหากวันหน้าเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นจริงๆ อย่างน้อยเขาก็ยังเบาใจว่าอ้นจะลืมเขาได้หากมีใครเข้ามาแทนที่ สิ่งที่ดีที่สุดก็คือการที่อ้นได้พบกับใครสักคนที่รักและดีต่ออ้นมากกว่าเขา การที่อ้นเลิกรักเขาจะทำให้อ้นไม่ต้องเจ็บเมื่อเวลานั้นมาถึง ป้องไม่รู้ว่ามันจะมาถึงหรือไม่แต่เขาไม่อยากให้อ้นต้องร้องไห้เพราะเขาอีกแล้ว
อ้นเองก็เหมือนจะรู้สึกได้ นับตั้งแต่ที่เปิดอกเคลียร์กันแล้วป้องก็ดีกับเขามากขึ้น ทว่าช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ป้องอ่อนโยนกับเขาเป็นพิเศษ พูดให้ถูกคือป้องดีจนอ้นกลัว!
และการที่ป้องยังนิ่งเฝ้ารอคำตอบเงียบๆ ก็บีบคั้นหัวใจอ้น เขาตัดสินใจทำเป็นเข้มแข็งเพื่อให้คนถามสบายใจ
“แน่น๊อน! ถ้ามีผู้ชายหล่อและรวยกว่า นิสัยดีกว่าแกแถมเป้าก็เด้งกินขาดผ่านมาจีบฉันละก็ฉันจะรีบไปถวายตัวจับทำผัวเรยแกร ไม่ต้องห่วงหรอก”
ได้ยินคำของอ้นแล้วป้องก็ยิ้ม แววตาอ่อนโยนของป้องเขย่าหัวใจของอ้นจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง เพียงแค่ความใจดีนิดๆ หน่อยๆ ก็ทำให้อ้นลืมเรื่องที่คุยค้างในไลน์กับโจมเสียด้วยซ้ำ
“เออหาให้ได้ละกันแต่คงหายากหน่อยนะคนที่ดีกว่ากูขนาดนั้นอะ”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆ ของป้องทำให้อ้นใจเต้นจนแทบคุมอาการของตัวเองไม่อยู่ ป้องก็ช่างไม่รู้บ้างเลยว่าตัวเองมีเสน่ห์มากแค่ไหน!
“สัญญากับกูนะ ถ้ามีคนดีๆ มาจีบมึง อย่าจมปลักอยู่กับกู”
“ทำไมต้องให้สัญญาด้วยอะ ชีวิตฉันปะ? ฉันจะรักใครชอบใครก็เรื่องของฉันสิ”
อ้นหลบตาป้องแล้วเถียงเสียงเบา เขาทนประสายสายตากับป้องไม่ไหวแล้ว!
“เพราะกูเป็นห่วงมึงไง แต่กูดูแลมึงไม่ได้ดีพอกูเลยอยากเห็นมึงมีความสุขกับคนที่ดีกว่ากู”
“ไม่ได้” กับ “ไม่ดี” แม้จะออกเสียงใกล้เคียงแต่ก็คนละความหมาย หัวใจของป้องบอกออกมาแล้วว่าอ้นนั้น “ไม่ใช่” จึง “ไม่ได้”
มันไม่ใช่การดูแล “ไม่ดี” แล้วคิดจะปรับปรุง ป้องดูแลอ้นไม่ได้จึงอยากผลักไสเขาไปให้คนอื่นดูแลแทน!
“เลิกก็เลิกปะ? จบปะ? ก็แค่คนเลิกกันอะแกไม่ต้องมาทำเท่หรอก ตุ๊ดนะยะไม่ใช่แบรนด์เนมมือสองจะได้ไม่ใช้แล้วแต่ยังเสียดายเลยพยายามส่งต่อ อีบ้า! ฉันสตรองพอย่ะ!”
“เออ ได้แบบนั้นก็ดี สตรองไว้ละกันละมึง”
เช้านี้โจมแวะมาทักทายอ้นถึงโต๊ะพร้อมด้วยรอยยิ้มเรียกให้สายตาหลายคู่หันมาจับจ้องด้วยความสงสัย
“ทิ้งกันได้ลงคอนะอ้น”
“อุ๊ยตายแล้วหนูขอโทษค่ะพี่หนูหลับ!”
อันที่จริงอ้นไม่ได้หลับแต่เขาอารมณ์ค้างกับป้องจนหมดอารมณ์คุยจึงรีบนอนหนีความจริง อย่างไรเสียป้องก็มีอิทธิพลต่อเขามากที่สุดอยู่ดี
“ใช่ซี่พี่มันไม่สำคัญนี่ พอหมดประโยชน์เราก็ไม่สนใจ”
“แหมๆ พี่โจม หนูควรจะเป็นคนพูดประโยคพวกนั้นมากกว่าปะคะ?”
“ฮ่าๆ บ่ายนี้เอากาแฟมาแลกละเดี๋ยวเย็นนี้พี่รอที่เดิม”
โจมยักคิ้วทิ้งท้ายไว้ให้อ้นแล้วเดินกลับไปยังแผนกของตัวเอง อ้นถอนหายใจยาวเหยียดให้กับความขี้เล่นของพนักงานรุ่นพี่ เพราะน่ารักอัธยาศัยดีแบบนี้แหละสาวๆ ถึงได้จ้องกันตาเป็นมัน แต่ทำไมคนอย่างโจมถึงได้มาสนใจเขากันหนอ? แล้วยังเรื่องของป้องอีก ป้องแปลกไปจนอ้นสัมผัสได้แต่อ้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับป้อง เขาทั้งกังวลและสับสนจนเครียด!
“จะไปไหนเหรอ?”
เรย์ถามเมื่อเห็นอ้นไม่ตรงไปยังลิฟต์หลังเสร็จภารกิจอาหารเที่ยงเหมือนทุกที
“ไปซื้อกาแฟ พี่ในออฟฟิศฝากมา”
ไม่มีเสียงตอบจากเรย์ทว่าขายาวๆ ก็ยังคงก้าวตามอ้นไปยังร้านกาแฟด้วยกัน อ้นสั่งกาแฟให้โจมแล้วยืนรอรับสินค้า เรย์ที่มาด้วยกันจึงถามขึ้น
“ทำไมสั่งแก้วเดียวล่ะ?”
“ฉันไม่ชอบกินกาแฟ”
อ้นหันไปจิกใส่เรย์ แต่แล้วเขาก็นึกสงสัยขึ้นมาเลยหันไปมองหน้าหนุ่มแว่นอีกครั้ง
“ละแกไม่สั่งอะไรเหรอ?”
“ไม่อะ เราก็ไม่ชอบกินกาแฟ”
“เอ๊า! ละแกจะตามฉันมาทำไมเนี่ย?”
เรย์ยักไหล่ไม่ตอบ เขายืนดูเมนูอยู่ข้างๆ ปล่อยให้อ้นทำหน้าหงิกใส่ จนกระทั่งรับของออกจากร้านแล้วนั่นแหละที่มือของเรย์จับหมับเข้าที่ต้นแขนของอ้น เรย์ดึงเสื้อของอ้นแล้วชี้ไปยังร้านน้ำปั่นบูธเล็กๆ
“อยากกินสตรอเบอร์รี่ปั่นใส่นมอะ”
แม้ไม่ได้พูดออกมาแต่ท่าทางของเรย์ก็บอกกันอยู่โต้งๆ ว่า “ไปด้วยกันหน่อย” อ้นกำลังจะด่าว่าทำไมเขาต้องตามใจเรย์ แต่เรย์กลับใช้สายตาสื่อความหมายมาให้ แววตาของเรย์อ่านได้ความว่า “ทีเมื่อกี้เรายังไปกับนายเลย” อ้นที่กำลังจะอ้าปากด่าจึงชะงัก เขาเปลี่ยนเป็นถอนหายใจแล้วเดินไปยังร้านน้ำปั่นกับเรย์แทน และนั่นทำให้หนุ่มแว่นยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
“กินอะไร?”
อ้นหันไปมองหน้าเรย์ด้วยกลัวว่าตัวเองจะเข้าใจผิด แต่เรย์ยังคงยืนยันเช่นเดิม
“เราเลี้ยง”
“งั้น...เอาน้ำมะเขือเทศปั่นละกัน”
“ชอบกินมะเขือเทศเหรอ?”
“เปล่าแต่กินแล้วผิวดีเลยจำใจกิน”
อ้นตอบด้วยความเซ็ง แต่เรย์ไม่เข้าใจ หนุ่มแว่นพร้อมจะขวางโลกด้วยข้อเท็จจริงตลอดเวลา
“แต่มะเขือเทศต้องกินสุกนะถึงจะได้ประโยชน์ ถ้าไม่ชอบก็ไม่เห็นต้องฝืนเลย อ้นก็ผิวดีออก”
อ้นรีบตะปบมือของเรย์ที่จับแก้มของตนออกอย่างรวดเร็วแล้วเริ่มด่า
“แล้วถ้าฉันไม่ฝืนบำรุงตัวเองมันจะดีแบบนี้มั้ยละยะ? ละขอร้องเลยนะเลิกแตะเนื้อต้องตัวฉันซักที ไม่สนิทอย่าเล่นถึงตัวได้ปะ? แกนี่ติดนิสัยมือไวนะ ระวังไปทำกับคนอื่นแล้วเค้าจะตบเข้าให้”
“ถ้าเราไม่สนิทเราไม่เล่นด้วยหรอก เราสนิทกับคนน้อย ปกติไม่ทำแบบนี้กับคนอื่นหรอก”
“ย่ะ ฉันก็ว่า”
มีคนคบแกก็แปลกแล้ว!
อ้นแอบด่าเรย์อยู่ในใจโดยไม่ตระหนักเลยว่าเรย์ได้เหมาเอาเขาเข้าไปอยู่ในรายชื่อ “สนิท” แล้ว!
ทั้งสองถือน้ำปั่นเดินต่อไปยังลิฟต์ คนเริ่มซาแล้วเพราะใกล้หมดเวลาพักเที่ยง ภายในลิฟต์จึงค่อนข้างโล่ง เรย์ยืนพิงผนังสบายๆ มองอ้นดูดน้ำมะเขือเทศปั่นแล้วยิ่งสงสัย
“ไหนบอกไม่อร่อยไง?”
“ใครบอกว่าไม่อร่อย? ฉันแค่บอกว่าจำใจกิน”
เมื่อเห็นเรย์ยังคงมองเหมือนไม่เข้าใจอ้นจึงอธิบายเพิ่ม
“คือมันก็กินได้ แต่ไม่ได้ชอบมาก มีอย่างอื่นที่ชอบมากกว่าแต่ถ้ามันไม่ดีกับสุขภาพฉันก็ไม่อยากกินหรือแบบอาจจะนานๆ กินทีให้รางวัลกับชีวิตอะไรแบบเนี้ยะ”
“เข้าใจยากจัง ไม่ชอบแล้วจะฝืนทำไม”
“ย่ะ คนอย่างแกเกิดมาชาตินี้คงไม่เคยอดทนอะไรเลยล่ะสิ เอาแต่ใจตัวเองตัลหลอด!”
ใจจริงอ้นอยากด่าแถมไปให้อีกว่า “อีลูกคนเล็ก” ทว่าตัวเลขที่โชว์อยู่ในลิฟต์นั้นใกล้จะถึงชั้นของเขาแล้วจึงไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด คิดไม่ถึงว่าเรย์จะจับมือเขายกแก้วน้ำมะเขือเทศปั่นขึ้นไปดูด
“ชิมแล้วนะ และมันไม่อร่อย”
อ้นเข้าใจความหมายของเรย์ว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่อว่าตัวเองไม่ได้เอาแต่ใจ ทว่าฉากดูดน้ำมุ้งมิ้งคาลิฟต์แบบนี้มันน่าอายสำหรับเขา สาวออฟฟิศด้านหน้าหันมามองแล้วแอบซุบซิบกันกับเพื่อน! อ้นต้องข่มความโกรธและเก็บความอายทั้งหมดเอาไว้แล้วแกล้งดุเรย์แต่เบาะๆ
“บ้า แกนี่ละก็ อย่ามาตลกแดกสิ โฮะๆ อีตะกละ เพื่อนหนูมันตะกละมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วค่ะ โฮะๆ”
เรย์อยากประท้วงว่าเขาไม่ได้ตะกละแต่ประตูลิฟต์เปิดพอดีแล้วอ้นก็ชิ่งหนีไปเสียแล้ว
ไม่ได้ทำเพราะตะกละซะหน่อย
เรย์หงุดหงิด แต่อ้นหงุดหงิดยิ่งกว่า เขาทั้งโกรธทั้งอาย นับวันเรย์ก็ชักจะดื้อเข้าไปทุกที ทำตัวเหมือนเด็กไม่ยอมโต!
อ้นเข่นเคี่ยวเคี้ยวฟันโดยลืมสังเกตบางสิ่งบางอย่างไป อ้นไม่ตระหนักเลยว่าตนนั้นเข้าใจเรย์มากแค่ไหน เรย์เปิดใจกับอ้น แม้จะยังเอาแต่ใจแต่ก็แตกต่างไปจากวันแรกที่รู้จักกัน เรย์ยอมเปิดประตูให้อ้นเข้าไปอยู่ในโลกของเขา และอ้นก็เผลอก้าวเท้าเข้าไปโดยไม่รู้ตัว อีกทั้งยังปรับตัวเข้าใจโลกของเรย์จนก้าวตามได้ทัน เรย์ตระหนักเรื่องนี้ดี แต่อ้นกลับไม่รู้ตัวเลย!
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ขอโทษที่หายไปนาน แหะๆ :undecided: o9 :sad2:
พอดีมันเครียดๆ เลยไม่มีอารมณ์ลงนิยายหนีไปแอบซุ่มแต่งจนได้โครงเรื่องมาละ เย้วๆ ในที่สุดก็วางพล็อตจนจบแย้ว! o7
พูดถึงนิยายตอนนี้ ถ้าพี่โจมจะรุกหนักขนาดนี้ น้องแว่นของเค้าจะทำคะแนนตามทันมั้ย? ฮือๆ :serius2:
ทุกคนรอก่อนนะ อีเรย์นี่แหละโฉดน้องๆ พี่สตาร์เลย :interest:
พยายามแต่งคู่นี้สุดๆ ในชีวิตอะ ขอบ่นหน่อยได้มั้ย แบบมันยากกว่า #ป้องเติ้ล อีก! ดราม่าอาจไม่หน่วงเท่าแต่เพราะเราไม่เข้าใจ "ตุ๊ด" ไง คือเราไม่มีจริตตุ๊ด ไร้อินเนอร์ความเบิกบานของเพศที่สาม แถมนิสัยส่วนตัวก็ค่อนข้างตรงๆ แมนๆ เอียงไปทางเถื่อน (ลองเอาผู้ชายโมโหร้ายแบบเฮียชัชบวกกับเกรียนปากหมาแบบพี่ป้องนั่นแหละคือเรา)
นอกจากนี้เรย์ก็ทำความเข้าใจยากมากๆ เพราะนางไฮเปอร์ ตอนเขียนแรกๆ มันยังเข้าไม่ถึงแก่นของคาแรคเตอร์ เลยต้องผลักตัวเองให้จมกับมันทุกวันแล้วเค้นตัวเองให้ถ่ายทอดวิธีคิดของเรย์ออกมาอีกที กว่าจะเก็ทตัวละครที่ตัวเองปั้นขึ้น แบบ #จะอ้วก! "คนแบบนี้ควรจะนิสัยยังไง?" เรางมแทบตายกว่าจะหาทางไปต่อเจอ! ตอนแต่งแรกๆ เราไม่เข้าใจมองไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าคาแรคเตอร์ที่ตัวเองปั้นออกมานั้นคิดอะไรในหัว
เราอยากให้ทุกคนอินในขณะเดียวกันก็อยากให้คนกรี๊ดเรย์ ไหนจะยังมุกต่างๆ ที่ใส่เอาไว้อีก แบบ... กล้าพูดเลยว่าไม่เคยจงใจเขียนคาแรคเตอร์ตัวไหนให้ "น่ารัก" มากเท่าเรย์มาก่อน แต่ก็นะ... น่ารักของแต่ละคนอาจไม่เหมือนกัน คนอ่านอาจจะเขวี้ยงหินใส่เรา ฮ่าๆ
แต่ก็ประมาณนี้แหละ เราชอบแต่งนิยายที่เต็มไปด้วยตัวละครสีเทาๆ ซึ่งสีเทาที่ว่าไม่ใช่มุก "ดี-เลว" ดาษๆ แบบนั้น เวลาเราเขียนคนเอาแต่ใจหรือนิสัยร้ายๆ เราไม่ได้เขียนแบบสีดำชัดเจน เราเขียนค่อนข้างเรียล ซึ่งความเรียลที่เราพยายามใส่มันจะคล้ายๆ "กระจก" เส้นแบ่งมันก้ำกึ่งมาก ประมาณว่าถ้าเป็นเจ้าตัวเขาจะไม่รู้หรอกว่านิสัยชวนเหม็นเบื่อ แต่ถ้าเป็นคนรอบข้างถ้าไม่รักก็คือยี้ไปเลย เราชอบแต่งนิยายด้วยโจทย์ประมาณนี้ว่า "ถ้าเขานิสัยไม่เพอร์เฟ็กเขาจะมีโอกาสเจอรักแท้มั้ย? จะมีใครยอมรับตัวตนของเขา" อะไรทำนองนั้นอะ
แต่เรย์นี่คือแทบจะใสที่สุดเท่าที่เคยแต่งมาเลย พอๆ กับเทพเลยมั้ง แต่นางจะเอาแต่ใจคล้ายๆ "ไปป์" อืม... ไอ้ตัวละครน่ารำคาญที่คนเกลียดเยอะๆ อ่ะ
อยากให้ทุกคนช่วยติดตามความรักของเรย์กับอ้นด้วยน้า เราก็ไม่รู้หรอกมันสนุกมั้ย แต่เราก็พยายามสุดชีวิตอะ หวังว่าพล็อตเรื่องมันจะน่าติดตามและมีสาระให้คนอ่านเก็บไปตกผลึกไม่มากก็น้อย จากนี้ไปน่าจะอัพได้เรื่อยๆ แล้วล่ะ #แต่ยังไงก็ยังต้องการกำลังใจนะ
ขอบคุณจ้า :pig4:
-
มาต่อแล้วววววว คิดถึงอ้นกับเรย์มากเลย พอมีโจมเข้ามาชีวิตอ้นดูสดใสขึ้นมาหน่อย แต่ยังไง้ยังไงอ้นก็ต้องคู่กับเรย์เท่านั้น สมกันอย่างกะกิ่งทองใบหยกแบบนี้ ขอบคุณความrealในนิยายค่ะ มันแหวกแนวมากเลย
-
การที่อ้นกลับบ้านกับโจมบ่อยขึ้นย่อมเป็นหัวข้อที่ถูกนำมาเม้า แม้อ้นจะพยายามปฏิเสธเพราะเริ่มรู้แล้วว่าฤทธิ์สัมพันธ์รักในที่ทำงานนำมาแต่ความเดือดร้อน ทว่าเถียงเท่าไรก็ฟังไม่ขึ้นเมื่อทุกคนเห็นกันจะๆ คาตาว่าโจมยิ้มให้อ้นได้หวานกว่ารอยยิ้มทักทายเพื่อนร่วมงาน แล้วไหนจะยังหนุ่มหล่อใส่แว่นที่นั่งทานข้าวกลางวันด้วยกันเกือบทุกวันอีก แม้จะเป็นครั้งแรกที่ดวงความรักพุ่งแรงมีหนุ่มๆ มารุมล้อมทว่าอ้นกลับเริ่มขยาด ไม่ว่าจะมีคนเข้ามามากเท่าไหร่ถ้าแต่คนเหล่านั้นไม่ใช่มันก็ไร้ความหมาย คนที่อ้นรอคอยให้เขาหันมามองกลับมีแต่จะห่างออกไปทุกที
อ้นเบื่อกับเสียงนินทาเคล้าแรงริษยาทว่าเขาไม่อยากตัดสัมพันธ์กับโจม การที่โจมเว้นระยะห่างให้อ้นได้ขยับตัวเช่นนี้ทำให้อ้นเกรงใจ โจมเป็นฝ่ายออกตัวเสมอว่ารู้อยู่แล้วว่าอ้นรู้สึกเช่นไรแต่เลี่ยงที่จะบอกความรู้สึกของตัวเองออกมาตรงๆ อ้นจึงไม่มีช่องให้ปฏิเสธ แต่ลึกๆ แล้วอ้นเองก็สับสน เขาสับสนกับสิ่งที่ป้องพูดและอยากทำได้อย่างนั้น ทว่าไม่ว่าโจมจะแสนดีแค่ไหนเมื่อเทียบกับการเอาใจใส่เล็กๆ น้อยๆ จากป้องอ้นพบว่าเขาหวั่นไหวกับความรักที่ยังฝังใจอยู่มากกว่านัก
อ้นมองตัวเลือกทั้งสองอย่างลำบากใจโดยไม่ได้เตรียมรับมือกับ “ทฤษฎี Third Choice” หรือ “ตาอยู่” เลยแม้แต่น้อย หรือจะเป็นเพราะตาอยู่นิ่งเกินไปอ้นจึงไม่รู้สึกอะไรสักนิด!
“พรุ่งนี้ตอนเย็นไปกับเรานะ”
อ้นชะงัก เขาเหลือบมองเรย์เพื่อรอให้คนชวนเฉลย แต่เรย์เงียบเขาไม่อธิบายต่อทำเป็นตักข้าวทาน อ้นจึงรับมือด้วยการทานข้าวเงียบๆ บ้าง พอเห็นอ้นไม่สนใจเรย์ก็เริ่มเซ้าซี้ต่อ
“เดี๋ยวไปส่ง”
เมื่อเห็นอ้นปรายตามองเหมือนคำอธิบายเมื่อครู่ยังไม่ถูกใจพอเรย์ก็ไปต่อไม่ถูก เขาก้มหน้าลงตักข้าวทานต่อ อ้นเห็นแล้วจึงหงุดหงิดจนทนไม่ไหว
“แกจะไปส่งฉันไปไหน?”
“กลับบ้านไง”
ณ เวลานี้ภาพของ “นายแว่นโฉดสุดชั่ว” กลายเป็น “อีแว่นโฉดเอาแต่ใจนิสัยเด็ก” ไปแล้วสำหรับอ้น เขาถามเรย์เสียงดุเหมือนคุณแม่สอบสวนลูกชายยามโกหก
“แล้วบ้านแกอยู่ไหน?”
“เราอยู่คอนโด”
“อย่าเบี่ยงประเด็นอีแว่น! ฉันรู้นะว่าแกขึ้นรถไฟฟ้าไปกลับทุกวัน”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เอารถมาไง”
อ้นอยากจะกรี๊ด! เขารู้ว่าเรย์กำลังพยายามดื้อไปส่งเขาให้ได้ แต่อ้นกลับลืมตั้งคำถามกับตัวเองว่าเพราะอะไรเรย์ถึงอยากไปส่งเขา อ้นมัวแต่ปรี๊ดกับเรื่องไร้สาระที่เรย์เอาแต่ใจจนลืมวิเคราะห์สาเหตุว่าเรย์ทำไปทำไม
“ละแกจะไปส่งฉันทำไม! บ้านก็คนละทาง อีบ้า!”
อ้นบ่นทว่าเรย์กลับเชิดคอขึ้นไม่ยอมแพ้
“เผื่อนายไม่อยากอาศัยรถคนอื่นกลับแล้วไง”
อ้นกระแทกช้อนส้อมในมือก่อนจะลอยหน้าลอยตาจิกเสียงตอบเรย์
“นี่ พี่โจมเค้าเป็นพี่ในบริษัทย่ะ ทางเดียวกันไปด้วยกันคาร์พูลน่ะรู้จักมั้ย? ฉันก็แค่กลับกับเค้าไม่มีอะไรสักหน่อย”
ไม่ว่ามันจะมีอะไรหรือไม่อ้นก็ไม่อยากให้ใครมาจับผิด การถูกนำไปเม้าเป็นหัวข้อนินทาไม่สนุกเลยสักนิด โดยเฉพาะเมื่อรู้ตัวว่าคนที่นินทากำลังรอสมน้ำหน้าตัวเอง!
“เราไม่อยากให้นายอึดอัดนี่”
“ฉัน... ก็ไม่ได้อึดอัดอะไรซักหน่อย”
ในขณะที่อ้นยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องของหัวใจ เพราะทางหนึ่งก็ไม่รู้ว่าโจมจะเอาจริงแค่ไหนอีกทางก็ยังตัดใจจากป้องไม่ขาด ทว่าแมงเม้ากลับอื้ออึงท่วมท้นไปด้วยเสียงริษยาสาปแช่งให้เขาถูกโจมหักอกมโนไปเองว่าผู้ชายมีใจ
อ้นติดแหงกท่ามกลางปัญหา สภาพจิตใจเขาตอนนี้คล้ายกับรถน้ำมันหมดตอนที่ผ่านสะพานไม้ผุๆ มาได้ครึ่งทางแถมยังพบว่าหนทางข้างหน้านั้นไปต่อไม่ได้ อ้นพยายามบาลานซ์ปัญหารักหนักอกที่ยังคิดไม่ตกและพยายามคีปลุคเวิร์กกิ้งตุ๊ดเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ดี แต่ตอนนี้ การมีผู้ชายโปรไฟล์ดีเข้ามาพัวพันทำให้เขาถูกเขม่นและมันเริ่มลามมาถึงเรื่องงาน จากเสียงนินทาเริ่มขยายออกไปถึงการไม่ให้ความร่วมมือเล็กๆ น้อยๆ และนี่ยังไม่รวมการเป่าหูที่คอยยุแยงให้เขากลายเป็นพนักงานตุ๊ดที่วันๆ ที่ดีแต่ขยันเรื่องผู้ชายใส่หูผู้บริหารระดับสูง อ้นเหนื่อยใจจริงๆ
“ก็แค่พี่ในที่ทำงาน ทำไมฉันจะต้องอึดอัด ฉันไม่สนใจเสียงนกเสียงกาหรอกย่ะฉันสตรองพอ!”
“อาฮะ เราเข้าใจแล้ว”
แค่พี่ในที่ทำงานสินะ
เรย์ยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ เขาสบายใจขึ้นเมื่อรู้ว่าอ้นยังสตรองอยู่ เพียงเท่านี้ก็หมดตัวปัญหาไปอีกทาง ที่เหลือก็มีแค่เขาต้องพยายาม ซึ่งเรย์รู้ดีว่าต้องใช้เวลา
“พรุ่งนี้อย่าลืมรอเรานะ อาจจะค่ำหน่อยแต่ห้ามหนีกลับก่อนล่ะ”
อ้นมึน!
“นี่แกเข้าใจจริงๆ ปะอีแว่น?”
“วันเกิดหลานสาวเรา เราไม่อยากไปซื้อของขวัญคนเดียว ไม่ถนัดเรื่องบาร์บี้”
“แกมีหลานดั๊วะ?”
อ้นนึกไม่ถึงว่าเรย์จะใช้มุกนี้ แต่ถ้าเขาจำไม่ผิดเหมือนเรย์จะมีพี่ชายที่อายุห่างกันมากเนื่องจากเป็นลูกหลง ดังนั้นเลยยังไม่ตัดสินว่าเรย์โกหก เขาจึงให้โอกาสเรย์ได้เล่า
“มีสิ พี่ชายคนโตเราแต่งงานแล้ว เขามีลูกสาว กำลังจะสามขวบ ถ้าเราไม่ให้ของขวัญหลานเดี๋ยวพี่เรายึดคอนโดคืน”
“โธ่เอ้ย! ฉันก็นึกว่าอะไร นี่แกเคยทำดีกับคนอื่นแบบไม่หวังผลบ้างมั้ยเนี่ย?”
เรย์หน้าบึ้งทันทีที่ถูกอ้นว่า
“แต่เราไม่เอาส่วนแบ่งในบริษัทนะ แค่คอนโดห้องเดียวเอง แล้วเราก็ผ่อนต่อเฮนรี่ทุกเดือนด้วย เขาแค่ขู่ให้เรากลับบ้านบ้างเท่านั้นแหละ”
“อ๋อ แกไม่ค่อยกลับบ้านว่างั้น?”
ท่าทางของเรย์ทำให้อ้นนึกภาพออกเลยว่า “น้องเล็ก” คนนี้แสบและอินดี้มากแค่ไหน
“ก็คนเยอะ เราไม่ชอบ รำคาญ ออกมาอยู่คนเดียวสบายใจกว่า เฮนรี่ขี้บ่น อเล็กซ์ก็น่ารำคาญ แอนดี้ชอบหาเรื่องเราด้วย”
แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เรย์เล่าเกี่ยวกับตัวเองให้อ้นฟัง ทว่าอ้นก็ชักมึนๆ กับบุคคลที่สามสี่ห้าในประโยคบอกเล่าของเรย์ เรย์เห็นสีหน้าของอ้นจึงอธิบายเพิ่ม
“เฮนรี่เป็นคนโต อเล็กซ์กับแอรอนเป็นฝาแฝดกัน ส่วนแอนดี้ห่างกับเราหกปี เขาชอบหาเรื่องว่าพ่อกับแม่ตามใจเรามากกว่า บางทีก็เผลอต่อยกัน เราไม่อยากทะเลาะกับแอนดี้ให้แม่เห็นเลยออกมาอยู่เอง เฮนรี่ซื้อบ้านใหม่พอดีเลยยกคอนโดให้เราผ่อนต่อ พอแอนดี้รู้ก็หาว่าเฮนรี่ลำเอียงอีก”
“เอิ่ม...ฟังแล้วครอบครัวแกวุ่นวายดีเนอะ”
อ้นเงิบตั้งแต่ประโยคที่เรย์บอกว่าต่อยกับพี่ชายแล้ว! เขานึกไม่ออกเลยจริงๆ ว่านายแว่นมาดเนี้ยบแบบเรย์มีมุมเถื่อนๆ ต่อยมาต่อยกลับแบบแมนๆ ด้วย!
“อาฮะ”
แม้จะคิดไปเองว่านัดกันดิบดีแล้วทว่าเรย์กลับแห้ว เมื่อวันต่อมาเจออ้นตอนกลางวันแล้วเจ้าตัวบอกปฏิเสธ
“แต่นายสัญญากับเราแล้วนะ”
“ใครสัญญากับแก แกชวนฉันฝ่ายเดียวแต่ฉันยังไม่ตกลงเลยนะยะ”
เรย์หน้าบึ้งเข้าโหมดงอนเต็มพิกัด หากเป็นเมื่อก่อนอ้นคงคิดว่า “นายแว่นโฉด” น่ากลัว เพราะคิ้วของเรย์ขมวดจนผูกปมแถมยังมีสายตาจ้องเขม็งแบบแทงทะลุร่าง ทว่าพอรู้จักกันมากขึ้นอ้นกลับรู้สึกว่าเห็นภาพของน้องเล็กเอาแต่ใจกำลังงอนเพราะถูกขัดใจแต่พยายามทำเป็นนิ่งไม่อาละวาดแทน
“คืองานฉันยังไม่เสร็จอะ ต้องทำโอที เคปะ?”
“เดี๋ยวรอ”
“ไม่ต้องเลยขอร้อง ฉันไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่ย่ะ”
เรย์จนปัญญาจะตื้อแต่ยังไม่อยากยอมแพ้ การเงียบของเรย์สำหรับอ้นถือเป็นการดื้อ เรย์อาจจะเงียบจริงแต่ก็ต้องระวังเพราะเมื่อไหร่ที่เรย์หาหนทางได้เขาพร้อมจะกลับมาเสมอ
แต่อย่างน้อยอ้นก็เบาใจไปถึงเย็น ได้เวลาเลิกงานแล้วแต่งานของอ้นยังไม่เสร็จ เขานั่งทำงานไปเรื่อยๆ โดยลืมเรื่องของเรย์เสียสนิท!
“เหนื่อยหน่อยนะวันนี้”
“หนูขอโบนัสเยอะๆ นะคะพี่จ๋า”
“ไม่พลาดเลยนะอ้น”
“ไม่ได้ค่ะหนูจะเก็บตังค์ไปทำนม อิๆ”
หัวหน้าส่ายหัวให้กับคำพูดของลูกน้องเพศที่สาม ทุกคนหัวเราะเฮฮาเตรียมตัวกลับบ้าน ทว่าพอเดินออกมาหน้าบริษัทอ้นก็พบกับสิ่งแปลกปลอมที่ไม่ควรยืนอยู่หน้าลิฟต์ของเขา!
“อุ๊ต๊ะอีแว่น!”
จ๋าและหงส์แอบหันมามองอ้น อ้นเกิดอาการทำตัวไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าเรย์จะใช้ไม้นี้
อีแว่นนะอีแว่น! ต่อหน้าคนอื่นด้วย แล้วฉันจะทำยังไงละทีนี้!
“เสร็จแล้วใช่มั้ย กลับบ้านกัน”
เรย์ไม่อ่านบรรยากาศเลย เขาแค่พูดออกมาอย่างเรียบง่ายแล้วหันไปกดลิฟต์ บรรยากาศการยืนรอลิฟต์จึงอึดอัดไม่มีใครพูดอะไร สองสาวต่างอายุเพื่อนร่วมบริษัทพากันแอบมองด้านหลังของเรย์ที่สะพายกระเป๋าโน้ตบุ๊กติดพวงกุญแจลายการ์ตูนสุดโอตาคุไม่เข้ากันกับลุคหนุ่มออฟฟิศสุดเนี้ยบ หงส์ทำหน้ารับไม่ได้อย่างแรงแล้วหันไปส่งสายตาเสียดายให้อ้นก่อนจะยิ้มล้อเลียน ทว่าอ้นรีบส่ายหน้าแล้วหลบตาทุกคนเพราะกลัวการถูกจับคู่
“ลิฟต์มาแล้ว ไม่ไปเหรอ?”
เรย์ถามเสียงเรียบเมื่อลิฟต์มาจอดตรงหน้าแล้วไม่มีใครเดินตามเขาเข้าลิฟต์ คราวนี้ทุกคนรู้ซึ้งถึงความสามารถในการทำตัวแปลกแยกของเรย์ ไม่มีการเกริ่นแนะนำตัวช่วยผ่อนคลายบรรยากาศจนเงียบเป็นเป่าสาก เรย์ไม่แม้แต่จะคิดกระชับความสัมพันธ์! เขาใส่ใจแต่เฉพาะเรื่องที่ตัวเองสนใจ! แถมท่าทางไม่แคร์โลกเสียด้วย หลังจากทุกคนยืนกระพริบตาปริบๆ สดุดีด้วยการอึ้งแล้วจ๋าจึงคลี่คลายสถานการณ์
“ไปๆ ลงลิฟต์ กลับบ้าน”
เป็นอันว่าถูกมัดมือชกแน่แล้วอ้นจึงเดินตามเรย์ไปยังรถของหนุ่มแว่น ฮอนด้าแจ๊สธรรมดาๆ ที่บนคอนโซลหน้ารถเต็มไปด้วยของเล่นกาชาปองหลากหลายเซตทำให้อ้นแอบสนใจ ทว่าเรื่องที่ต้องบ่นก็คือต้องบ่น! เมื่ออยู่กันสองต่อสองในรถแล้วอ้นจึงเปิดฉากวีน
“ใครใช้ให้แกแอบมารอแบบนั้นยะ? ฉันบอกแล้วไงว่าวันนี้ดึก มายืนรอตั้งแต่กี่โมงเนี่ย บ้าปะ?”
“พึ่งลงไป เราบอกยามบริษัทนายว่าถ้าเห็นนายกำลังจะกลับบ้านให้โทรตามด้วย”
“นี่แกแอบซื้อตัว รปภ. บริษัทฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ! โอ๊ยตายแล้ว! ฉันบอกแล้วไงว่าวันนี้ดึกอะ ไม่ต้องรอ!”
“ก็เพราะดึกไงเลยรอ เพราะวันนี้นายอยู่ดึกแล้วต้องกลับเอง”
อ้นจนปัญญาจะเถียงจึงเปลี่ยนเรื่อง
“ดึกป่านนี้ห้างปิดหมดละ คงไปซื้อบาร์บี้ให้หลานแกไม่ได้แล้วล่ะ”
“พรุ่งนี้เราจะไปรับนายแต่เช้านะ”
อ้นเหวอ!
“แกว่าอะไรนะอีแว่น? ฉันฟังไม่ถนัด”
“จะไปส่งถึงบ้าน พรุ่งนี้จะได้ไปรับถูก”
โอ้วขุ่นพระ! ทำไมอีนี่มันดื้ออย่างนี้เจ้าคะ!
เขาว่ากันว่านิสัยที่แท้จริงของคนเราจะแสดงออกในยามที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย อ้นตกใจกับนิสัยยามขับรถของเรย์มิใช่น้อย!
“อีแว่น ฉันว่าแกขับช้าๆ ก็ได้มั้ง”
“ดึกแล้วพรุ่งนี้นัดกันแต่เช้าเราอยากรีบกลับบ้านนอน”
ถ้าแกง่วงขนาดนั้นแกไม่ต้องมาส่งฉันก็ด้าย! กรี๊ด!
นิสัยการขับรถของเรย์พูดอย่างสุภาพได้ว่าไม่ค่อยมีมารยาทต่อเพื่อนร่วมทาง แต่ถ้าพูดให้ชัดเจนก็คือ “เหี้ยขับรถ” เขานึกจะเปลี่ยนเลนส์ก็เปลี่ยนโดยไม่เปิดไฟเลี้ยว ตรงไหนเร่งได้ก็เร่ง ทั้งแซงทั้งปาด มุดไปมาแบบกระชั้นชิดหลายครั้งจนอ้นหวาดเสียว
“แก ช้าๆ หน่อยเรย์ อ๊ายเบาๆ ฉันเสียว!”
อ้นแทบร้องไห้ เขาเกาะมือจับเหนือศีรษะแน่น!
“เชื่อมือเราเถอะ เราเล่นนีดฟอร์สปีดเก่งนะ”
“แต่นี่มันชีวิตจริง! ชีวิตฉันมีชีวิตเดียว อ๊าย!”
ในที่สุดรถจอดก็อย่างสงบที่หน้าอะพาร์ตเมนต์แต่หัวใจของอ้นไม่สงบเลย มันเต้นรัวประหนึ่งมีกลองศึกประดังเข้ามาลั่นกลองรบอยู่ในอก อ้นกลัวจนฉี่แทบเล็ด!
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เรามารับตอนเก้าโมงนะ”
“แกยังคิดจะเอาฉันไปทรมานอีกเหรออีแว่น”
อ้นกัดฟันจิกเรย์กลับไปด้วยเสียงหวานหยดย้อยพลางเบนสายตาหันไปดูหน้าสารถีตีนผีให้ชัดๆ แต่เรย์ไม่สะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่น้อย เขาทวงสัญญาเหมือนเด็ก
“สัญญากันแล้ว”
“ถ้าวันนี้ฉันรถคว่ำตายพรุ่งนี้ฉันคงรักษาสัญญากับแกไม่ได้หรอกนะ”
เรย์หน้าง้ำ เขาแก้ตัวเสียงขุ่น
“เราไม่พลาดหรอกน่า!”
อ้นของขึ้น!
“แต่ถ้าพลาดเนี่ยตายโหงเลยนะยะ! ขับรถแบบนี้แกจะรีบไปตายเรอะ! อันตรายแบบนี้ฉันคงอยากไปด้วยหรอก! ทีหลังไม่ต้องเสนอหน้าขอไปส่งใครเลยนะยะ ขับรถแบบนี้จะส่งไปลงนรกรึไงฮะ!”
เพราะถูกอ้นวีนแตกเรย์เลยเสียงอ่อย เขารับคำแกนๆ
“รู้แล้วน่ะ พรุ่งนี้เราจะขับให้ช้าลงก็ได้”
“ดี! เริ่มตั้งแต่วันนี้เลยนะยะ ไม่ใช่พรุ่งนี้ฉันเจอข่าวด่วนพบฮอนด้าแจ๊สสีขาวเสยเกาะกลางถนน!”
“เป็นห่วงเราเหรอ?”
“ก็เออเซะ!”
อยู่ๆ เรย์ก็ยิ้มออกมา อ้นถึงกับเงิบ!
“อาฮะ ต่อไปนี้เราจะขับรถให้ช้าลง”
นี่มันเข้าใจที่ฉันด่ามั้ยเนี่ย!
สีหน้ายิ้มภูมิใจในตัวเองเสียเต็มประดาของเรย์ทำให้อ้นหมดอารมณ์วีน เขาถอนหายใจก่อนจะกล่าวขอบคุณ
“ยังไงก็ขอบใจที่มาส่งนะ”
“อาฮะ ไปล่ะ”
และแล้วอ้นก็ลงจากรถของเรย์ เขามองส่ง “นายแว่นโฉดเอาแต่ใจนิสัยเด็ก” ออกรถไปจนลับซอย
เป็นวันที่เหนื่อยที่สุดในชีวิต! นี่หนูทำบาปทำกรรมอะไรคะถึงต้องมาผจญกับมัน! แล้วพรุ่งนี้หนูยังต้องไปนีดฟอร์สปีดกับมันอีกเหรอ? โอ๊ย! คนสวยเพลีย!
อ้นล้าจากการทำโอทีแล้วยังต้องหมดแรงเพราะฝีมือการขับรถระทึกขวัญของเรย์ต่ออีกทอด เขาแทบหมดสภาพเมื่อขึ้นมาถึงห้อง
“กลับดึกจังมึง”
“อืม เหนื่อยอะ ฉันอาบน้ำนอนก่อนนะ”
“กินไรมายังอะ?”
“ไม่เอาแล้ว หัวหน้าเลี้ยงมื้อเย็น”
เมื่อเห็นป้องพยักหน้าให้อ้นก็พาตัวเองเข้าห้องน้ำ เขาหยิบชุดนอนและผ้าขนหนูหายเข้าไปในห้องน้ำพักใหญ่
ป้องปล่อยให้อ้นใช้เวลาผ่อนคลายตัวเองในห้องน้ำ กลิ่นหอมของกุหลาบฟุ้งอบอวลจนลอยออกมาเตะจมูกเขา ป้องเคยนึกเอียนกลิ่นหอมแบบที่อ้นชอบ แต่พออยู่ไปนานเข้าเขาก็ชิน ไม่มีปัญหากับกลิ่นหอมหวานแบบผู้หญิงที่อ้นคลั่งไคล้
หลังจากผ่อนคลายความเหนื่อยล้าแบบอโรมาเธราพีด้วยชุดปรนนิบัติผิวยามอาบน้ำกลิ่นกุหลาบแล้วอ้นก็ออกมาล้มแผ่บนเตียง ป้องมองรูมเมทหมดพลังแล้วก็ลดเสียงทีวีลง แต่แล้วอ้นกลับเรียกชื่อเขา
“ป้อง พรุ่งนี้ฉันออกไปข้างนอกนะ”
“ไปไหนอะ? จะกลับกี่โมง”
“ไม่รู้สิ บอกไม่ได้ว่าธุระจะเสร็จเมื่อไหร่ แกไม่ต้องรอฉันนะ”
แล้วอ้นก็หลับ แต่พอเวลาผ่านไปได้พักใหญ่โทรศัพท์ของอ้นกลับดังขึ้น ป้องมองโทรศัพท์ที่ดังอยู่แล้วตัดสินใจหยิบมันขึ้นมา เขาตั้งใจจะกดปิดเสียงทว่าชื่อ “อีแว่นโฉด” ที่อ้นแอบเปลี่ยนใหม่ทำให้ป้องรู้สึกตงิดๆ
เสียงเงียบไปแล้ววุ๊ย
เสียงริงโทนเงียบไปเองก่อนที่ป้องจะลงมือจัดการ แต่ดันมีเสียงแอพไลน์ดังขึ้นแทน ป้องแอบอ่านข้อความด้วยความสงสัย
“ถึงคอนโดแล้ว เราขับรถช้าลงแล้วนะ ไม่ต้องเป็นห่วง” ใครวะ? ใครมาส่งไอ้อ้นมัน?
มองท่าทางเพลียจัดของอ้นแล้วป้องยิ่งสงสัย!
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
#กรุณาอย่าทำแบบเรย์ บอกได้เลยว่าถ้ามาขับรถมารยาทแย่ๆ ข้างๆ เรา เราไม่แค่เลื่อนหน้าต่างลงละโบกปืนขู่แน่นอน ถ้าจอดได้เราลงไปเคลียร์ถึงที่นะคะ ไม่กลัวโดนสวนด้วย #สวนมาสวนกลับไม่โกง #ตบแม่ม!
:try2: แต่เค้าก็ถอยกล้องติดหน้ารถมาแย้วนะ ยุคนี้แม่xอยู่ยาก #กล้องน่ากลัวกว่าตำรวจ #โซเชี่ยลศักดิ์สิทธิ์กว่ากฏหมาย
ช่างเป็นนักเขียนประหลาดจริงๆ คุณจะไม่มีทางรู้ได้เลยว่า "นิสัย" แบบไหนที่นักเขียนมันใส่เอาเท่ๆ รึเขียนเพราะชอบ/ตัวเองนิสัยแบบนั้น หรือมันเขียนขึ้นมาเพราะรังเกียจหงุดหงิดจนต้องหาทางระบาย ถ้ามันไม่มาทอล์กหลังนิยาย!
แต่ก็นี่แหละสีเทาที่เราว่า ถ้าไม่ได้โรคจิตมากระดับของมนุษย์มันก็ราวๆ นี้แหละ นิสัยเสียนิดๆ กำลังดีเลยเราชอบ แต่มันไม่น่าเอ็นดูใช่ปะล่ะ? ชอบร้ายแบบยุกยิกหัวใจ? เชิญได้ที่เว็บแจ่มใสนะลูก #อัญเชิญแม่ชีมา!
อยากให้คุณนักอ่านๆ นิยายเรื่องนี้ไปแล้วส่องกระจกตาม ฟุ้งเฟ้ออยากหรูดูดีแบบอ้นนิดๆ หรือไม่? มีนิสัยโทษคนอื่นแบบป้องหรือเปล่า? หรือชอบเรียกร้องความสนใจแบบเติ้ล? ไม่แน่นะ ไอ้ที่แต่ละคนเม้นๆ บ่นๆ ปากบอกรำคาญ ตัวจริงเป็นๆ ของคุณอาจจะทุเรศกว่าตัวละครที่เราเขียนก็ได้ ประมาณทุกคนด่าแต่ตัวเองไม่รู้สึก "ฉันว่าฉันก็ไม่ได้...นะ" แต่คนเรามันก็ต้องมีมุมที่นิสัยเสียใช่มั้ยล่ะ? มันต้องมีบ้างแหละเราว่า จะดีแค่ไหนกันน้าที่เรานิสัยแย่และหน้าตาไม่ได้เรื่อง แต่มีคนเอา!
เห็นในกระทู้พันทิปมาเยอะ "สวยแต่ทำไมไม่มีผัว?" ลืมเช็กสันดานตัวเองมั้ยอะ? / "ทำไมเกย์ถึงหารักแท้ยากจังครับ?" พี่ก็เลิกแอดคนจากหนังหน้าและกล้ามท้องก่อนดิ๊! ... นั่นแหละ ประเด็น "รักกับความไม่สมบรูณ์ของคนธรรมดาๆ"(แบบที่ไม่ต้องหน้าเน่าในตอนแรกแต่มีการเมคโอเวอร์ในตอนท้ายด้วยนะ) ที่เราอยากบอก #ผัวหรือแฟนไม่ใช่กระเป๋าแบรนด์ แค่หาอันที่ใส่ของได้ ใช้สบาย มีปัญญาซื้อ ถือแล้วไม่เกะกะก็พอแล้ว ไม่ต้องคล้องแขนควงอวดไปอวดมาก็ได้นะจ้ะ คุณตาคุณยายข้างบ้านอยู่กันมา60ปีจนตายกันไปข้างยังไม่เห็นพวกแกต้องแชร์สถานะอัพรูปคู่เลย หลายคนเดี๋ยวนี้วัลลาบีมากไปนะ
บางทีการอ่านนิยายสักเรื่องแล้วมีความรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าก็สะใจดีนะ
ในภาคของอ้นจะมีประเด็นหลายๆ ประเด็นเลยที่ค่อนข้างแรงและไม่ให้เกียรติเหยียดหยามตัวละครเพศที่สาม เราไม่ใช่คนชอบอวยดังนั้นเราเลยแต่งแบบไม่เกรงใจสังคม แต่อันที่จริงมันก็เป็น "สิ่งที่เกิดขึ้นจริงในสังคม" อยู่แล้วอะนะ #ถ้าไม่ดัดจริตโลกสวยอ้วกเป็นสายรุ้งเกินไปอะนะ
เราก็พยายามยกมาหลายปมเลย พยายามจะใส่เนื้อหาของเพศที่สามลงไปให้พอเหมาะกับตัวละคร "อ้น" ซึ่งโดยพื้นฐานแล้วนางเป็นตุ๊ดคิดบวก ... ก็โลกสดใสสายสตรองพอจะกลับไปแซะอีพี่ป้องจนได้ตำแหน่ง "แฟนคนแรก" ของพี่ป้องไปครองอะนะ
ดังนั้นตามเชียร์ได้นะคะ ติได้ แต่ถ้าติเรื่อง "อ้นแมนไป ละมุนนีเกินไป ไร้จริตตุ๊ด" อันนี้เราขอยกมือยอมรับผิดก่อนเลย คือ...แต่งไม่ได้ค่ะ ทางนี้ขาดสำนวนภาษาและกิริยาแบบเทย ถึงจะเป็นผู้หญิงปกติแต่ก็เป็นสายเถื่อนฮาร์ดคอง่ะ #ราวแอ๊บมะเปนจีจี
ถ้ารับไม่ได้แนะนำให้ถอย ปมและประเด็นรุนแรงละเอียดอ่อนกว่า #ไม่ฟิต (#ป้องเติ้ล) แต่ฉากล่อแหลมและความถ่อยเถื่อนน้อยกว่ามาก... เอ๊ะยังไง?
แต่อยากบอกว่าแต่งภาคนี้เพื่อแฟนๆ ที่เคยอ่าน #ดราม่าควีนกับคิงซื้อบื่อ และ #ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่? ซึ่งบางคนบอกกับเราว่าเป็นเพศที่สาม และอยากอ่านนิยายที่มีเพศที่สามดำเนินเรื่องเป็นตัวเอก เค้าจำได้นะเหอๆ แต่งให้แล้วนะ หวังว่าจะชอบนิยายที่เราพยายามเขียนเพื่อคุณๆ เน้อ! ลองมาดูกันว่าเราจะเล่นอะไรกับคาแรคเตอร์ "เพศที่สาม" ฮี่ๆ
พูดถึงข้อเสียแล้วแอบตั้งการ์ดว่าทุกคนไม่ต้องหันกระจกมาส่องเรากลับนะ คาถา "mirror mirror" ใช้กับเราไม่ได้ผล เพราะส่วนมากเรารู้ข้อเสียของตัวเองอยู่แล้ว แต่ขี้เกียจแก้
นี่มัน "เรย์" ชัดๆ นี่หว่า! แต่เดี๋ยวบทต่อๆ ไปจะรู้ว่าเรย์มันสันดานเสียยังไง เหอๆ :katai2-1:
ตอนท้ายพี่ป้องมีแอบหวงนิดๆ สังเกตกันมั้ยว่าพี่แก "อ่อนโยน" ขึ้นจมเลย คือตอนอยู่กับเติ้ลไม่มีแบบนี้อะ มีการเบาเสียงทีวีให้เพื่อน ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบ คือถ้าดีแล้วพี่แกดีใจหาย แต่ตอนอยู่กับเติ้ลนี่คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกนิยายตบจูบใช่มั้ย? ดราม่าเหลือเกิ๊น! หรือเพราะจับคู่กับอิเติ้ลง๊องแง๊งเลยงี่เง่าตาม ฮ่าๆ อยากบอกว่า พาร์ตหลังสองคนนี้ออกเยอะนะจ้ะ!
แต่จะว่าไปตอนนี้เรย์มันก็เริ่มๆ เนียนแล้วล่ะ เราส่งเรื่องไปให้เพื่อนช่วยดูเรื่องภาษาซิงลิชให้ พอเค้าอ่านจบเค้าบอกว่าเรย์น่ารักดีกวนพอๆกับพี่สตาร์ ชอบพระเอกเจ้าเล่ห์ ... คิดม่ายออกละซี่ว่าเรย์จะกวนได้ยังไง ฮี่ๆ
แต่ลักษณะท่าทางเหมือนคนจีบหญิงไม่เป็น ... หรือควรต้องบอกว่าแม้แต่สกิลเข้าสังคมพื้นฐานหนุ่มแว่นคนนี้ก็ไม่มี ฮ่าๆ ใบ้ว่าบทหน้าชวนกรี๊ดสุดๆ เรย์กับอ้นและเดท! รออาทิตย์หน้านะจ้ะ ถ้าไม่ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ก็อาจจะจันทร์
*แต่ถ้ามีคนปั่นเมนต์ให้ถึงสิบเมนต์เดี๋ยวลงตอนถัดไปต่อให้เลยอะ ดูดิ๊จะมีคนอยากอ่านต่อแบบด่วนๆ ถึง10คนมั้ย ฮ่าๆ
ขอบคุณจ้า :pig4:
-
อยากอ่านต่อ อยากรู้ว่าไปเดทกันจะเป็นไงละอิพี่ป้องจะหึงอ้นมั้ย แบบหวงของอ่ะ
-
รอตาอยู่มาฉกไปนะคะ
-
อ่านจบภาคพี่ป้อง น้องเติ้ลแล้ว
ขอเม้นก่อนละกัน เมื่อคืนเราทำงานเสร็จเกือบๆตีหนึ่ง เลยอยากหานิยายคลายเครียดอ่านก่อนนอน กะว่าจะอ่านสักสองสามตอนแล้วไปนอน เลยเลื่อนหานิยายที่หน้าแรกของเล้า เจอชื่อเรื่องคือสะดุดตามากจนต้องกดเข้ามาอ่าน ไม่ได้คาดหวังอะไร คิดว่าชื่อเรื่องแบบนี้น่าจะเป็นนิยายขายฉาก nc ทั่วไปสาระไม่มี
อ่านได้สามตอนแรก เฮ้ยยยย มันเรียลหว่ะ พี่ป้องเป็นพระเอกที่มีคาแรกเตอร์เป็นผู้ชายธรรมมาก ไม่ใช่พระเอกนิยาย มีความซกมก กาก ขาก ถุย พี่มันไม่แอ้บเลย ขี้เกียจสันหลังยาวและเห็นแก่ตัวได้อย่างที่ไม่คิดว่าจะเจอได้ในคาแรกเตอร์ของพระเอกนิยายเพราะความเรียลของพี่ป้อง และมุขฮากากๆนี่เราไม่คิดว่าจะเจอนี่หล่ะ ทำให้อ่านแล้ววางไม่ลง อ่านไปได้ถึงจุดพีคของเรื่อง พระเจ้า!! ร้องไห้กับอิพี่ป้องหนักมากกกก ย้อนไม่ถึงความรู้สึกแรกที่อ่านไม่คิดเลยว่าจะมีฉากที่เรียกน้ำตาเราเป็นสายได้ขนาดนี้ไม่ใช่ตอนเดียว แต่ตั้งสี่ห้าตอน อ่านไปอ่าามามองดูนาฬิกา อ้าว หกโมงเช้าแล้ว นี่ยังไม่ได้นอนเลยตัดสินใจไปนอน ตื่นมาอีกที สิบโมง นอนไปแค่สี่ชั่วโมง แต่ยังอ่านไม่จบ ลุกไปล้างหน้า แล้วมาอ่านต่อ เราอ่านนิยายมาเป็นสิบๆปี เจอหลายรูปแบบ แต่นิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่เราวางไม่ลงจริงๆ ครบรสมากกก แซ่บลืม ฮา กาก เกรียน ดราม่า หื่น ซึ้ง คือมาหมดอ่ะ คนเขียนเก่งมาก ปูเรื่องนิสัยของตัวละครทุกตัวมาดูให้เราค่อยๆซึมซับ เวลาอ่านเราจะไม่ขัดใจเลยว่าทำไม ตัวละครตัวนี้ถึงทำแบบนี้ เพราะเราเข้าใจพื้นฐานของตัวละคร เราว่าคุณเป็นนักเขียนที่เก่งนะ มีนักเขียนหลายคนที่ปูพื้นฐานไม่แน่น และมาบรรยายความรู้สึกของตัวละครยาวเหยียดในการกระทำแต่ละอย่างทำให้นิยายเรื่องนั้นๆกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อ ป่าวอวย นี่พูดจริง
คือตอนนี้ติดใจงานเขียนของคุณแล้วหล่ะ มีเรื่องอื่นที่แต่งอีกมั้ย เราจะไปตาม
-
จริงๆอ่านแล้วชอบอ้นนะ นางงน่ารักเสมอ แต่ตอนมาอ่านในภาคของอ้นแล้วเรารู้สึกสงสารเติ้ลอะ ดูป้องอยู่กับอ้นแล้วก็รู้สึกดี จริงๆนะ
.
.
.รักคนเขียน ติดตามต่อไปจ้า :ling2:
-
เราหายไปนานพี่เพิ่งแว๊บมาได้
อ่านเพลินมากกกอิเรย์นี่ดื้อตาใส
มากๆเลยสงสารนางอุตส่าห์จะมี
ผู้เป็นของตัวเองซักทีแต่ไหงผู้เธอ
ถึงได้ขาดๆเกินๆอย่างนี้
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดวงผู้ชายมาแรงนะช่วงนี้ ถ้าไม่ติดว่าป้องฝังใจรักกับเติ้ลมาก เราก็อยากให้อ้นสมหวังกับป้องนะ คู่นี้อยู่ด้วยกันแล้วน่ารัก
-
เมื่อยามเช้ามาถึง อ้นตื่นสาย! เขาสะดุ้งตื่นเพราะเสียงริงโทนโทรศัพท์ดัง
“ฮัลโหล ค่ะ!”
“อยู่หน้าอะพาร์ตเมนต์แล้ว”
“ฮะแกมาแล้วเหรอ! ได้ๆ แป๊บนึงนะเดี๋ยวฉันอาบน้ำแต่งตัวแป๊บ”
“พึ่งตื่นเหรอ?”
เหมือนมีลูกศรปักลงกลางใจอ้นดังฉึก! อ้นรีบเบี่ยงประเด็นเพราะไม่อยากกลายเป็นคนตื่นสาย อีกทั้งเขาไม่อยากให้นายแว่นตีนผีคนนี้โกรธ!
“แป๊บนึง ขอสิบห้านาที อ๊ะสิบก็ได้ เดี๋ยวฉันลงไปนะ”
“ไม่เป็นไร ครึ่งชั่วโมงเราก็รอได้”
เรย์ว่าอย่างนั้นแล้ววางสายไป อ้นมองโทรศัพท์แบบงงๆ เขารีบดีดตัวเองลุกจากที่นอนแล้ววิ่งไปเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกชุดที่จะใส่
แม้ว่าอ้นและป้องจะเคยเป็นรูมเมทกันมาก่อน แต่เมื่ออ้นตั้งใจที่จะเป็นตัวของตัวเองแล้วเขาก็เลิกเก็กชง ดังนั้นอ้นจึงไม่เคยโป๊ต่อหน้าป้องอีกเลย เขามักจะหอบเสื้อผ้าไปใส่ให้มิดชิดก่อนออกมาจากห้องน้ำเสมอไม่ว่าจะเป็นชุดนอนหรือชุดทำงาน ดังนั้นอ้นจึงมักจะเสียเวลาไปกับการเลือกชุด กว่าจะพาตัวเองเข้าไปอาบน้ำได้ก็นาน ยิ่งถ้าวันไหนแต่งหญิงอ้นจะใช้เวลาพินิจพิจารณาเลือกเสื้อผ้านานเป็นพิเศษ
เอ... จะแต่งแบบไหนดีนะ? อยากแต่งหญิงจัง แต่ว่าอีแว่นมันจะอายมั้ย? อ๊ะละมันจะรับได้รึเปล่า?
เพราะชีวิตหลังเรียนจบของอ้นมีแต่ป้อง และป้องก็ยอมรับตัวตนของอ้นยอมให้แต่งหญิงได้ เลยทำให้ตอนนี้อ้นมีแต่เสื้อผ้าชุดลำลองแบบผู้หญิง แม้จะไม่ถึงกับเป็นชุดกระโปรงหรือเดรสหวานๆ แต่ก็มีแต่เสื้อยืดลายน่ารักๆ กับกางเกงขาสั้นแบบผู้หญิง
อ้นลำบากใจเพราะเวลาไปทำงานเขาแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตและกางเกงสแล็ค แม้จะแอบสลิมฟิตเข้ารูปและลงรองพื้นทาเพียงแป้งฝุ่นบางๆ แต่คิ้วของอ้นไม่เคยรก อีกทั้งเขายังไม่เคยปล่อยให้ปากขาดลิปบาล์ม และนี่เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่เขาทำงานอย่างมีความสุข เพราะบริษัทนี้ไม่เคยจู้จี้จุกจิกเรื่องบุคลิกภาพการแต่งกายของเขาเลย ตราบใดที่ลุคของเขายังคงดูสุภาพและสามารถทำงานให้บริษัทได้อย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย
แต่ตอนนี้เขาต้องออกไปข้างนอกกับเรย์ และอ้นไม่แน่ใจว่าเรย์จะรับตัวตนของเขาได้มากแค่ไหน
ป้องขยับตัวตะแคงหันมาหาอ้นโดยยังไม่ลุกจากที่นอน เขามองอ้นที่มีผ้าเช็ดตัวพาดอยู่บนไหล่เปิดตู้เสื้อผ้ารื้อหาเสื้อผ้าวุ่นวายแล้วถาม
“จะไปไหน?”
“ไปธุระกับเพื่อน”
“ผู้หญิงผู้ชาย?”
อ้นสะดุ้งแต่ก็ยังพยายามรักษาฟอร์ม เขายังไม่อยากบอกป้องเรื่องของเรย์
“เพื่อนธรรมดาแหละ คนในออฟฟิศ วันนี้ต้องไปซื้อของกันเฉยๆ”
“กูว่าเสื้อสีชมพูนั่นอะสวย ผมมึงเริ่มยาวแล้ว แต่งหน้าอ่อนๆ เอาก็ได้ ไม่ดูกะเทยควายหรอก”
แม้อ้นจะแปลกใจที่อยู่ๆ ป้องก็ให้ความเห็นเรื่องเสื้อผ้า แต่อ้นก็อยากได้ความมั่นใจเพิ่ม เพราะถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากแต่งสวยทุกวันตลอดเวลา อ้นรู้ตัวตั้งแต่เด็กว่าเขาเกิดมาเพื่อ “สวย” ไม่ใช่ “หล่อ” เขาอยากแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแบบผู้หญิงแล้วสวยเริ่ดเชิดไม่ใช่เป็นเพียงแค่ตุ๊ดแต่งบอยดูดีไปวันๆ
“แต่มันเป็นแบบผู้หญิงนะ แขนตุ๊กตา มีโบว์ตรงหน้าอกด้วย”
อ้นหยิบเสื้อขึ้นมาโชว์ให้ป้องดูว่าเสื้อตัวนี้เป็นเสื้อยืดตกแต่งแบบผู้หญิง ไม่ใช่แค่เสื้อยืดธรรมดาๆ
“กูบอกให้แต่งหน้าไปด้วยไง ให้มันรอนิดหน่อยจะเป็นไรวะ”
อ้นแปลกใจกับท่าทีของป้องแต่ก็พยักหน้า
ทำไมฉันรู้สึกเหมือนอีป้องพยายามสนับสนุนให้ฉันสวย?
อ้นใช้เวลาไม่นานสำหรับการอาบน้ำแต่งตัวในห้องน้ำ แต่เมื่อเขามานั่งหน้ากระจกอ้นใช้เวลาแต่งหน้าไปเกือบยี่สิบนาที สรุปว่าวันนี้ “การแต่งหน้าใสๆ แบบธรรมชาติ” ของอ้นก็จัดเต็มด้วยรองพื้นแน่นทั้งหน้าและที่ขาดไม่ได้ก็คือขนตาปลอมลุคธรรมชาติ อ้นผูกผ้าทำเป็นโบว์คาดผมให้ตัวเองและหมุนตัวดูภาพในกระจกอีกครั้ง เสื้อยืดสีชมพูพิมพ์ลายกราฟิกแขนตุ๊กตากับกางเกงสามส่วนขาบานผ้าฝ้ายสียีนส์ แน่นอนว่าลุคนี้อ้นไม่พลาดที่จะหยิบกระเป๋าสะพายเก๋ๆ และรองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดตามาแมตคู่กัน
อ๊าย! ชมพู่ชัดๆ ลุคนี้ปังมากค่ะ สวยจริงๆ เลยฉัน!
“อีอ้น ยัดนมให้เท่าๆ กันด้วย นมมึงเบี้ยว”
ปากของป้องทำเอาอ้นเซ็ง
“ขอบใจที่เตือนย่ะ! ฉันยัดซิลิโคนดีแล้วแกไม่ต้องห่วง!”
การที่อ้นไม่ได้เทคฮอร์โมนเหมือนสาวประเภทสองบางคนทำให้อ้นไม่มีหน้าอก เขาตั้งใจว่าเมื่อทำงานเก็บเงินได้ครบแล้วค่อยไปขอคำปรึกษาจากแพทย์ การมีหน้าอกโดยยังต้องใส่ชุดพนักงานออฟฟิศเพศชายจะทำให้เขาใช้ชีวิตลำบาก และป้องก็ชอบแกล้งล้อเขาเรื่องนี้ เพราะอ้นแบนไปทั้งตัว!
“ฮ่าๆ”
“อีบ้า!”
กว่าอ้นจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ปาไปเกือบสี่สิบนาที รถของเรย์จอดรออยู่ในลานจอดหน้าอพาร์ตเมนท์ เจ้าของรถไม่ได้ติดเครื่องเอาไว้แต่กลับหลับอยู่ในนั้นโดยไม่เปิดหน้าต่าง อ้นเดินมาถึงแล้วเคาะกระจกไปหนึ่งครั้งแต่ดวงตาหลังเลนส์แว่นยังปิดสนิทไม่กระพริบ อ้นตกใจมาก เขาเป็นห่วงกลัวเรย์จะขาดอากาศจึงทุบกระจกรถอย่างแรง
“เรย์! อีแว่น แกได้ยินฉันมั้ย? เรย์!”
กว่าเรย์จะลืมตาตื่นอ้นก็ทุบไปหลายปึก เขาสตาร์ตรถแล้วปลดล็อกประตูให้อ้น อ้นไม่รอช้ารีบอ้อมไปอีกด้านแล้วก้าวเข้ามานั่งในรถทันที
“แกเป็นอะไรมั้ย?”
“โทษทีเราหลับ”
หนุ่มแว่นตอบแบบหน้ามึน อ้นแทบกรี๊ด!
“แกหลับ! ถ้าแกตื่นไม่ไหวแล้วแกจะมาแต่เช้าทำไม อีบ้า! ฉันนึกว่าแกตายคารถไปแล้วใครสั่งใครสอนให้แกหลับในระบบปิดแบบนี้ยะ!”
“ก็ต้องไปซื้อของขวัญก่อน ไปช้าเดี๋ยวเฮนรี่บ่นอีก”
ดูจากสีหน้าแล้วเหมือนไม่อยากไปมากกว่าอีกย่ะ!
“ตื่นรึยังเนี่ยแก? ถ้าเอาฉันไปเสี่ยงอีกฉันไม่ไปด้วยนะบอกไว้ก่อน!”
“อาฮะ ตื่นแล้วก็ได้”
อ้นอยากจะกรี๊ด!
ทั้งคู่เลือกห้างใกล้ๆ เป็นแหล่งเลือกซื้อของขวัญ อ้นเดินสวยอย่างมั่นใจไม่หวั่นสายตาใครต่อใคร ทว่าเป็นการเดินช็อปปิ้งที่ห่างกับคนมาด้วยกันเกือบเมตร!
ใครใช้ให้เรย์ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์แบบไร้รสนิยมด้วยเสื้อยืดสกรีนลายการ์ตูนสาวน้อยเซอร์วิสโชว์กางเกงในกันเล่า! อ้นอายจนไม่อยากรู้จัก แถมเรย์ยังคล้องหูฟังไว้ที่คออีก หนุ่มแว่นใส่เสื้อยืดลายการ์ตูน ดูอย่างไรก็โอตาคุเต็มพิกัด!
“อ้น เราหิวข้าว”
เมื่อเห็นอ้นทำเป็นไม่ได้ยินเรย์จึงก้าวยาวๆ เข้ามาใกล้แล้วดึงมือของอ้นให้หยุดเดิน
“เราหิวข้าว”
สตรองเอาไว้นะ คีปลุค ห้ามวีน อีแว่นนะอีแว่น แต่งตัวไม่ได้ให้เกียรติลุคฉันเลย!
ข้าวของบนตัวเรย์ดูก็รู้ว่าแพง นาฬิกาข้อมือเรือนที่เรย์ใส่อยู่ก็หลายพัน หูฟังก็ยี่ห้อไฮเอน แต่น่าเสียดายที่หมอนี่ไม่มีรสนิยม! หรือบางทีรสนิยมของเรย์อาจจะเป็นเช่นนี้เอง
คนอะไรใส่ของแพงได้ลุคชีปมาก! ฉันใช้ของก๊อบยังดูแพงกว่าแกเรย!
“หาอะไรกินกันเถอะเราหิว”
“ได้สิ แกอยากกินอะไรล่ะ?”
“คงต้องหาอะไรเร็วๆ แล้วล่ะ เราต้องไปกินข้าวเที่ยงที่บ้านให้ทัน”
เมื่อตกลงกันได้แล้วเรย์ก็พาอ้นไปทานฟ้าสต์ฟู้ดในร้านแดกด่วน เรย์ไม่สนใจใครตามเคย เขาซื้ออาหารแล้วยกถาดมานั่งทานเหมือนรีบทำเวลา อ้นที่นั่งทานแฮมเบอเกอร์ด้วยกันจึงมีโอกาสพิจารณาเรย์ในลุคแคชชวลให้ชัดๆ
วันนี้เรย์ไม่ใส่แว็กซ์จัดแต่งทรงผม ผมเส้นตรงจึงทิ้งตัวปรกหน้าผากคล้ายกับสมัยเรียนแตกต่างจากวันทำงานที่เรย์จะเสยผมไปด้านหลังดูเรียบร้อย แม้จะเป็นแว่นสายตาอันเดิมแต่พอไม่ใส่ชุดมนุษย์เงินเดือนแล้วแต่งตัวเหมือนวัยรุ่นเช่นนี้อ้นก็พบว่าความจริงแล้วเรย์หน้าเด็กพอสมควร ติดที่ผ่านมาชอบทำหน้ายุ่งขมวดคิ้วตลอดเวลาเลยดูบุคลิกเคร่งขรึม
การเลือกใช้นาฬิกาจีช็อกสีฟ้าสดใสแตกต่างจากนาฬิกาข้อมือสายโลหะในวันทำงานทำให้รู้ว่าเรย์แต่งตัวเป็น ปกติแล้ววันทำงานเรย์เนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว แขนเสื้อของเรย์รีดเรียบกลีบคมกริบแทบบาด! ทั้งเชิ้ตทั้งสแล็คได้ลุคสุภาพเป็นหนุ่มออฟฟิศสุดแพง แต่พอเป็นวันสบายๆ เรย์ก็ใส่แต่สิ่งที่ชอบโดยไม่สนว่ามันจะเข้ากันหรือไม่ เหมือนใช้สิทธิ์ในการเป็นตัวของตัวเองอย่างเต็มที่โดยไม่แคร์สายตาใคร
คิดแล้วอ้นก็อิจฉา เขาอยากแต่งสวยแต่ก็อยากให้ตัวเองดูดี อ้นไม่อยากแต่งตัวออกมาแล้วถูกคนอื่นหัวเราะเยาะว่าเป็นกะเทยควาย แม้เขาจะได้เปรียบที่ตัวเล็กแต่อ้นรู้ตัวดีว่ายังมีอีกหลายส่วนในร่างกายของตนที่ “ไม่เหมือน” ผู้หญิง อ้นจึงเลือกเพลย์เซฟด้วยการแต่งตัวเป็นผู้ชายไปทำงานมาตลอด แม้แต่ในวันสบายๆ เช่นนี้อ้นก็ผ่านขั้นตอนการเลือกสรรด้วยความกังวล กลัวว่าเสื้อผ้าที่ตนเลือกจะทำให้ตัวเองกลายเป็นตัวตลก แต่เรย์ไม่สนใจเลย เขาไม่แม้แต่จะทักเรื่องที่อ้นแต่งหญิง ไม่ชม ไม่วิจารณ์ใดใดทั้งสิ้น คิดแล้วอ้นก็แอบห่อเหี่ยวเล็กๆ ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงอยากฟังความคิดของเรย์มากนัก
หลังทานเสร็จเรย์ลากอ้นไปยังแผนกตุ๊กตาแล้วทิ้งเขาไว้พร้อมกับคำสั่งเรียบง่ายหนึ่งประโยค “เอาตุ๊กตาที่เด็กผู้หญิงชอบนะ” แล้วก็หายไปทางชั้นวางหุ่นกันพลา อ้นชอบบาร์บี้ เขามีความสุขกับข้าวของในแผนกนี้อย่างเพลิดเพลิน ทว่าอ้นรู้ดีว่าบาร์บี้ไม่ได้เกิดมาเพื่อเด็กผู้หญิงทุกคน และการจะให้ของขวัญใครก็ควรมีความหมายไม่ใช่เพียงแค่สิ่งของ เมื่อตัดรสนิยมของตัวเองออกแล้วแต่ยังคิดไม่ออกอ้นจึงเดินไปตามหาเรย์ที่แผนกโมเดล เขาเห็นเรย์พลิกกล่องไปมาอย่างสนใจ
เหมือนเด็กเชียวนะอีแว่น
“เรย์”
เมื่อเห็นคุณอายังเด็กหันมามองอ้นจึงถามสิ่งที่ตนอยากรู้
“นี่ หลานแกนิสัยยังไงเหรอ? เค้ามีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษมั้ย?”
“ไม่รู้สิ เราไม่สนิท”
ตอบได้น่าตบม้าก! นี่ถ้าฉันเป็นพี่แกฉันตัดญาติไปละย่ะ!
“แบบหลานสาวแกเค้านิสัยยังไง ชอบอะไร เคยบ่นอยากได้อะไรมั้ย? อะไรทำนองเนี๊ยะ ฉันจะได้เลือกของขวัญถูก”
“สามขวบ เป็นเด็กผู้หญิง ซน ไม่ค่อยเรียบร้อย เคยทำกันพลาเราพัง”
นี่แกแค้นเด็กมากใช่มั้ยเนี่ย! ช่วยจำเรื่องดีๆ ของญาติตัวเองหน่อยเถอะ!
“ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ซื้อกันดั้มที่เด็กชอบให้ไปล่ะ? แกจะมาให้ฉันเลือกบาร์บี้ให้ทำไม?”
“ไม่เอา! เดี๋ยวเฮนรี่บอกให้เรายกของสะสมให้หลาน! เป็นเด็กผู้หญิงก็ต้องเล่นตุ๊กตาบาร์บี้ไม่ใช่รึไง?”
ชัดเลย ปมในใจเรย์ถูกเฉลยออกมาจนเกลี้ยง! อ้นทึ่งกับนิสัยเด็กน้อยหวงของเล่นผู้เห็นแก่ตัวของเรย์สุดๆ
“โอเคๆ แล้วยังไงอีกบ้าง? เขามีอะไรที่ชอบมั้ย?”
“ไม่แน่ใจนะ แต่สมัยก่อนตอนที่เรายังไม่ย้ายมาอยู่คอนโด เวลาเฮนรี่พาฮานะกลับบ้านเค้าชอบมาจ้องโมเดลในตู้สะสมของเราอะ แล้วก็ชอบเล่นกับโอเลี้ยง”
อ้นมึนตึ๊บ!
“โอเค ฮานะนี่หลานแกใช่มั้ย? แล้วโอเลี้ยงนี่อะไรยะ?”
“หมาที่แม่เราเลี้ยงไว้น่ะ ฮานะอยากเลี้ยงหมา แต่ตอนนั้นเขาอยู่คอนโดเลยไม่สะดวก รู้สึกจะชอบสัตว์ตัวเล็กๆ มั้ง”
“อืม หมาสีดำสินะเลยชื่อโอเลี้ยง”
“เปล่า สีขาว แต่แม่เราเจอมันหลงมาตอนออกไปซื้อโอเลี้ยงหน้าบ้าน”
อ้นเงิบไปสามวิ เขาหันหน้าหนีแล้วแอบถอนหายใจแรงๆ สองที
อินดี้กันทั้งครอบครัว! อดทนไว้นะ เป็นตุ๊ดสวยแล้วต้องจิตใจดีงามด้วย ห้ามวีน จะได้หาผัวได้ง่ายๆ
“งั้นซื้อตุ๊กตาหมาดีมั้ย? ทางโน้นมีตุ๊กตาน่ารักๆ เพียบเลย”
“ไม่เอามันดูสิ้นคิดอะ”
แล้วบาร์บี้แกไม่สิ้นคิดเลยเนอะ!
อ้นกรี๊ดกับนิสัยเอาแต่ใจของเรย์ ไอ้โน่นก็ไม่เอา ไอ้นี่ก็ไม่ได้ พอออกไอเดียให้ก็เรื่องมาก แต่ไม่ยอมคิดเอง!
“โอเค๊! ของที่ดูไม่สิ้นคิดใช่มะ ด้าย... หลานแกชอบอะไรอลังๆ ใช่มะ งั้นนี่เลยเป็นไง? “ครอบครัวซิลวาเนียน” ซื้อเป็นเซ็ตให้เด็กสะสมจะได้สอนให้รักของเล่นด้วยไง ดีมะ? เปิดไลน์ใหม่ไปเล้ยจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับโมเดลของแก”
อ้นหยิบกล่องใส่ตุ๊กตาสัตว์ตัวเล็กน่ารักแต่ราคาแรงเอาเรื่องให้เรย์ดู เขาแค่ประชดแต่คิดไม่ถึงว่าเรย์จะเอาจริง เรย์มองอยู่พักใหญ่ก่อนจะตอบตกลง
“ถ้านายว่างั้นเราก็โอเค”
เรย์หยิบบ้านตุ๊กตาขนาดเล็กไปจ่ายเงินหลายพันอย่างไม่สะทกสะท้าน!
เมื่อเสร็จธุระแล้วอ้นก็กะจะบอกลาเรย์ เขาตั้งใจจะขอตัวแล้วขึ้นรถสาธารณะกลับเอง แต่ว่าเรย์กลับรั้งเขาไว้
“จะไปไหน”
“กลับห้องฉันสิยะ”
“เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่ต้องอะแกรีบไม่ใช่เหรอ”
“ไปกับเราก่อนเดี๋ยวไปส่ง”
สมองของอ้นกำลังทำงานหนักมาก เขานึกถึงข้อมูลต่างๆ ที่ได้รับมาจากเรย์
เดี๋ยวนะ มันบอกว่าวันเกิดหลาน ต้องไปกินข้าวเที่ยงที่บ้าน ต๊าย! งานรวมญาติ! อย่าบอกนะว่ามันจะลากหนูไปงานรวมญาติ!
“ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้ แกไปเถอะ”
อ้นปฏิเสธพลางก้าวถอยหลังตั้งใจชิ่งเต็มที่แต่เรย์กับฉวยข้อมือเขาเอาไว้ไม่ยอมให้เขาหนีแถมยังก้าวมาประชิดตัว
“บอกให้ไปกับเราก่อน”
นายแว่นโฉดกดเสียงเน้นหนักชัดทุกคำ! อ้นเริ่มขนลุก เขาเถียงแบบกล้าๆ กลัวๆ
“งานรวมญาติบ้านแกแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน แกก็ไปคนเดียวสิ ไม่เอาอะ ฉันไม่อยากไป”
อยู่ๆ ให้หนูไปบ้านผู้ชาย กรี๊ดไม่เอาอะหนูเขิน!
“เราไม่อยากไปเหมือนกัน ไปกับเราหน่อยไม่ได้เหรอ?”
เพราะเสียงขู่สุดสยอง? เพราะแววตาเว้าวอน? หรือเพราะอายคนที่เริ่มหันมามอง? อ้นบอกไม่ถูก แต่ลงท้ายเขาก็ตามใจหนุ่มแว่นยอมให้เรย์ลากกลับมานั่งบนเบาะข้างคนขับไปงานรวมญาติด้วยกัน
เรย์จอดรถข้างรั้วบ้านสี่ชั้นขนาดใหญ่หลังหนึ่ง เขาดับเครื่องด้วยสีหน้าหงุดหงิดที่สุดเท่าที่อ้นเคยเห็นมา แม้จะหวั่นใจกับอาการของเรย์แต่อ้นมีปัญหาใหญ่กว่านั้น
“แกจะให้ฉันเข้าไปด้วยจริงๆ เหรอ?”
โอ๊ยตายแล้วได้ไปบ้านผู้ชาย! ถึงหนูจะไม่คิดอะไรกับมัน แต่งานรวมญาติ! กรี๊ด ตื่นเต้น!
อ้นตื่นเต้นไม่รู้จะวางตัวให้เหมาะสมอย่างไรต่อหน้าครอบครัวของเรย์ แต่เรย์กลับหน้าบูดไม่สบอารมณ์เหมือนพร้อมจะระเบิดตลอดเวลา
“อยู่เป็นเพื่อนเราหน่อย”
แววตาของเรย์ที่จ้องตรงมาทำให้อ้นกลืนน้ำลายลงคอไม่กล้าปฏิเสธ เขารีบรับปากทันที
“ดะได้!”
แต่แล้วอ้นกลับเปิดกระเป๋าหยิบตลับแป้งขึ้นมาเช็กหน้าตาตัวเอง เขาหยิบทิชชู่ขึ้นมาซับความมันส่วนเกินบนใบหน้าก่อนจะตบพัฟลงไปเบาๆ เมื่อเอียงซ้ายเอียงขวาเม้มปากพิจารณาความเรียบร้อยของลิปสติกที่เคลือบอยู่บนริมฝีปากเสร็จแล้วอ้นก็จัดผ้าผูกผมของตัวเองให้เข้าที่
โอเค๊ หนูสวยแล้วค่ะ ตุ๊ดพร้อม!
“ฉันพร้อมแระ”
“อาฮะ”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ที่เอามาลงให้ทั้งๆ ที่มีคนเม้นไม่ถึง 10 เม้น เพราะ .... แต่นแตนแต้น! รู้ว่าตัดจบแบบนี้คนจะกรี๊ดยิ่งกว่า ฮ่าๆ
เรื่องของเรื่องก็คือนักเขียนอินดี้มันอยากแกล้งคนอ่านนั่นแหละ :laugh3:
อ้นได้ไปบ้านเรย์ล่ะ ... เนียนเนาะ หน้ามึนเนียนได้ใจ ฮ่าๆ :hao7:
-
อยากอ่านต่อ อยากรู้ว่าไปเดทกันจะเป็นไงละอิพี่ป้องจะหึงอ้นมั้ย แบบหวงของอ่ะ
:katai4: จงอ่านต่อละค้างต่อยิ่งกว่า กรั่กๆ #เผ่น :katai5:
รอตาอยู่มาฉกไปนะคะ
โอ้ว สวัสดีค่ะ หายไปนานมากเลย คิดถึงๆ :กอด1:
ตาอยู่มันฉกทีนึงถึงบ้านเรยคร่า :haun5:
อ่านจบภาคพี่ป้อง น้องเติ้ลแล้ว
ขอเม้นก่อนละกัน เมื่อคืนเราทำงานเสร็จเกือบๆตีหนึ่ง เลยอยากหานิยายคลายเครียดอ่านก่อนนอน กะว่าจะอ่านสักสองสามตอนแล้วไปนอน เลยเลื่อนหานิยายที่หน้าแรกของเล้า เจอชื่อเรื่องคือสะดุดตามากจนต้องกดเข้ามาอ่าน ไม่ได้คาดหวังอะไร คิดว่าชื่อเรื่องแบบนี้น่าจะเป็นนิยายขายฉาก nc ทั่วไปสาระไม่มี
อ่านได้สามตอนแรก เฮ้ยยยย มันเรียลหว่ะ พี่ป้องเป็นพระเอกที่มีคาแรกเตอร์เป็นผู้ชายธรรมมาก ไม่ใช่พระเอกนิยาย มีความซกมก กาก ขาก ถุย พี่มันไม่แอ้บเลย ขี้เกียจสันหลังยาวและเห็นแก่ตัวได้อย่างที่ไม่คิดว่าจะเจอได้ในคาแรกเตอร์ของพระเอกนิยายเพราะความเรียลของพี่ป้อง และมุขฮากากๆนี่เราไม่คิดว่าจะเจอนี่หล่ะ ทำให้อ่านแล้ววางไม่ลง อ่านไปได้ถึงจุดพีคของเรื่อง พระเจ้า!! ร้องไห้กับอิพี่ป้องหนักมากกกก ย้อนไม่ถึงความรู้สึกแรกที่อ่านไม่คิดเลยว่าจะมีฉากที่เรียกน้ำตาเราเป็นสายได้ขนาดนี้ไม่ใช่ตอนเดียว แต่ตั้งสี่ห้าตอน อ่านไปอ่าามามองดูนาฬิกา อ้าว หกโมงเช้าแล้ว นี่ยังไม่ได้นอนเลยตัดสินใจไปนอน ตื่นมาอีกที สิบโมง นอนไปแค่สี่ชั่วโมง แต่ยังอ่านไม่จบ ลุกไปล้างหน้า แล้วมาอ่านต่อ เราอ่านนิยายมาเป็นสิบๆปี เจอหลายรูปแบบ แต่นิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่เราวางไม่ลงจริงๆ ครบรสมากกก แซ่บลืม ฮา กาก เกรียน ดราม่า หื่น ซึ้ง คือมาหมดอ่ะ คนเขียนเก่งมาก ปูเรื่องนิสัยของตัวละครทุกตัวมาดูให้เราค่อยๆซึมซับ เวลาอ่านเราจะไม่ขัดใจเลยว่าทำไม ตัวละครตัวนี้ถึงทำแบบนี้ เพราะเราเข้าใจพื้นฐานของตัวละคร เราว่าคุณเป็นนักเขียนที่เก่งนะ มีนักเขียนหลายคนที่ปูพื้นฐานไม่แน่น และมาบรรยายความรู้สึกของตัวละครยาวเหยียดในการกระทำแต่ละอย่างทำให้นิยายเรื่องนั้นๆกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อ ป่าวอวย นี่พูดจริง
คือตอนนี้ติดใจงานเขียนของคุณแล้วหล่ะ มีเรื่องอื่นที่แต่งอีกมั้ย เราจะไปตาม
นิยายเรื่องอื่นของเรา นิยายเรื่องยาวมี 2 เรื่องค่ะ
1. ดราม่าควีนกับคิงซื่อบื้อ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42131.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42131.0)
แม้ชื่อจะแลดูเกาหลี แต่ระดับความปวดตับของคุณน้องต้นน้ำนายเอกของเรื่องระดับสูงลิบลับกว่าอินางน้อยเติ้ลมาก และพี่ชัชคือเมะที่ชั๊วชั่ว(ในสายตาคนอ่าน)แต่มีความธรรมดาของผู้ชายเจ้าชู้ที่เต่าถุยตามปกติทั่วไป แค่เดินไปกลางถนน 1ใน10จะมีคนแบบเฮียชัชนี่แหละ
เออ! ลืมบอกไปค่ะ พระเอกเรื่องนี้กินเด็ก เฮียแกเลี้ยงต้อยตะแต่มัธยมเลยทีเดียว มีฉากข่มขืน และมีนางร้ายกับผู้ร้ายแบบละค๊อนละครไทยด้วยแหละค่ะ เราว่าดราม่ากว่า "ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?" เยอะค่ะ
2. STR/INT : Love Tricks http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44552.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44552.0)
ใสๆ เกรียนๆ เกี่ยวกับเกมออนไลน์ เป็นชีวิตของเด็กติดเกมกับเทพทรูไฮโซค่ะ มุ้งมิ้ง(มั้งนะ?) เรากะแต่งเอาฮาเอาเงิบ เกรียนๆ ขำๆ ยิงมุกเล่น แต่ไม่รู้ทำไม คนอ่านกรี๊ดพระเอกเหลือเกิน ถูกอกถูกใจแม่ยกมากจนเรางง ... เอาเป็นว่าใสๆ ไม่หน่วงอะค่ะ
แล้วก็มีเรื่องสั้น 2 เรื่อง
เรื่องของผม กับเขา ... ที่ใต้เงาแห่งร่มไม้ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44255.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44255.0)
เราชอบเรื่องนี้ที่สุดนะ มันอบอุ่นหัวใจ พระเอกเท่มาก กวนดีด้วย
เมื่อผมเห็น"เขา"...อุ้มท้อง(?) ถือชะลอม(!) เข้ากรุง!? http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49676.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49676.0)
พยายามแต่งเคะมุ้งมิ้งค่ะ รับวันฮาโลวีน สาระไม่มี
ขอบคุณที่ชื่นชอบนะค้า ดีใจมากๆ เลย :sad4: :กอด1: :3123: :pig4:
ไม่รู้จะพูดไรเลย ดีใจที่มีคนบอกว่าวางคาแรคเตอร์แน่ะง่ะ ฮือๆ พยายามแทบตาย คิดหัวแทบแตก ตะโกนได้แล้วว่า "สำเร็จแย้วเว้ย!"
เราพยายามแต่งนิยายให้ตัวละครออกมาธรรมดามากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะเดิมพันไว้ว่าจะเอาคนธรรมดากับเหตุการณ์ธรรมดามาสร้างพล็อตง่ะ ดีใจ มีคนชอบ ปลื้มมาก ขอบคุณจริงๆ นะค้าบ
:mew4:
ป.ล. ฝากเพจค้าบ https://www.facebook.com/AZI824 (https://www.facebook.com/AZI824) :pig2: :pig2: :call: :call:
จริงๆอ่านแล้วชอบอ้นนะ นางงน่ารักเสมอ แต่ตอนมาอ่านในภาคของอ้นแล้วเรารู้สึกสงสารเติ้ลอะ ดูป้องอยู่กับอ้นแล้วก็รู้สึกดี จริงๆนะ
.
.
.รักคนเขียน ติดตามต่อไปจ้า :ling2:
ตอนนี้เป็นตอนที่เติ้ลกำลังทำใจ ... ช่วงเคว้งคว้างหว้าเหว่ก่อนจะเจอป้องควงกับสาว เติ้ลกำลังเฮิร์ตสุดๆ เลยค่ะขณะนั้นอะ
แต่มันก็ยากนะ ต้องเขียนป้องให้อยู่กับอ้นแล้วดูดีในขณะที่ยังต้องเกรียนๆ ไม่เข้าที่เข้าทางมากนัก เพราะป้องก็เริ่มมาปรับให้กลายเป็นผู้ชายอบอุ่นตอนอยู่กับอ้นนี่แหละ อ่านๆ ไปละจะรู้ว่าป้องเจออะไรไปบ้างตอนที่กลับไปเจอเติ้ลอีกครั้งถึงได้พัฒนาขึ้น เหอะๆ .... #ขอบคุณเจ๊อ้นเค้าซะนะน้องเติ้ล
เราหายไปนานพี่เพิ่งแว๊บมาได้
อ่านเพลินมากกกอิเรย์นี่ดื้อตาใส
มากๆเลยสงสารนางอุตส่าห์จะมี
ผู้เป็นของตัวเองซักทีแต่ไหงผู้เธอ
ถึงได้ขาดๆเกินๆอย่างนี้
:pig4: :pig4: :pig4:
ไม่ขาดนะ เรย์นี่เกินมาก อิๆ อีพี่ป้องแหละขาด พ่อเรย์นี่เค้ามาพร้อมจนล้นพอๆ กะอ้นเลย ฮ่าๆ
แต่ดีไม่ดีผู้คนใหม่ของอ้นอาจจะแซ่บกว่ากิ๊กเก่าอย่างป้องก็ได้นะค้า
ดีใจจังเลย นึกว่านิยายไม่สนุกจนคนอ่านเก่าๆ เลิกอ่านแล้วซะอีก แง๊ๆ :กอด1: :sad4: :pig4:
ดวงผู้ชายมาแรงนะช่วงนี้ ถ้าไม่ติดว่าป้องฝังใจรักกับเติ้ลมาก เราก็อยากให้อ้นสมหวังกับป้องนะ คู่นี้อยู่ด้วยกันแล้วน่ารัก
ช่ายๆ พยายามเขียนให้โมเมนต์ของสองคนนี้ออกมาน่ารักแบบธรรมชาติ ซึ่งมันยากมาก! :hao5:
สมหวังไม่สมหวังก็... รออ่านตอนจบเน้อ เคลียร์ทุกคู่อะ :mew1: ขอบคุณมากๆ ค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คนอะไรใส่ของแพงได้ลุคชีปมาก! ฉันใช้ของก๊อบยังดูแพงกว่าแกเรย!
ป้าก็เป็นเหมือนหนูแหละเรย์เอ๊ย เลยประหยัดเงินค่าแต่งตัวไปลงค่ากินหมด
อิพี่ป้องปากนางนี่บั่บว่า..........
เรย์มันไม่เมนท์สักนิดเลยเรื่องการแต่งสาวของอ้น ความรู้สึกมันบียอนด์ไปแล้วสินะ
เดี๋ยวนี้อ่านๆแล้วไม่ค่อยได้เมนท์ค่ะ มีอะไรให้ทำเยอะแยะมากจนอยากจะให้วันหนึ่งมีสัก 72 ชม. เปิดพรีอิพี่ป้อง-อินางน้อย + อ้นศรีกับเรย์ศักดิ์เมื่อไหร่เดี๋ยวเจอกันค่ะ ได้ข่าวว่าปลายปีสินะคะ
-
สนุกสิค่ะมารอตอนต่อไปแอบเล่นที่ทำงาน
-
บ้านของเรย์แม้จะหลังใหญ่อยู่ภายในซอยพลุกพล่านแต่ตัวบ้านก็เป็นอาคารสมัยเก่าสร้างกินพื้นที่เกือบทั้งหมดไม่เหลือส่วนสีเขียวของสนามหญ้าหรือพื้นที่ร่มรื่นสำหรับปลูกต้นไม้ เมื่อประกอบกับรั้วสูงสามเมตรจึงชวนอึดอัดบอกไม่ถูก ตัวบ้านทรงตึกหนาทึบดูบึกบึนด้วยเสาและระเบียงปูนไร้ความโมเดิร์น ภายใต้หลังคาเมทัลชีทถาวรนั้นพื้นที่นอกอาคารที่เหลือถูกดัดแปลงเป็นโรงรถติดตัวบ้าน และมันมีรถจอดอัดกันอยู่ถึงห้าคัน!
สุนัขพันธุ์ผสมตัวเล็กขนยาวรุงรังราวกับผ้าขี้ริ้ววิ่งเข้ามาพลางเห่าอย่างยินดี ทว่าในจังหวะที่มันกำลังจะกระโดดขึ้นเกาะขาคุณหนูของบ้านนั่นเองเรย์กลับยกเท้าขึ้นยันเจ้าตัวเล็กแล้วตวัดไปมา เจ้าหมาน้อยไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกแกล้ง มันดีใจนึกว่าเจ้านายเล่นด้วยจึงพยายามพุ่งเข้ามาแสดงความรักกับเรย์อย่างสนุกสนานพลางกระดิกหางดิ๊กๆ
ทำไมหนูรู้สึกเดจาวูจังเลยคะ!
“Look! Who we have here! โอ๊ะ! เรย์พาเพื่อนมาด้วยเหรอลูก”
กรี๊ด! นี่อาซิ้มที่ไหนเนี่ย!
ผู้หญิงที่ออกมาต้อนรับเรย์นั้นแลดูมีอายุอย่างเห็นได้ชัด ผมทรงยีโป่งทำให้อ้นสยอง! การแต่งหน้าราวกับสาวยุคโบราณที่แต้มอายแชโดว์สีเข้มเป็นเส้นเฉพาะบริเวณหางตาดูล้าสมัยอย่างบอกไม่ถูก เมื่อประกอบกับรูปร่างอวบอ้วนรับกับใบหน้ากลมดิกที่ยิ้มจนตาหยีแล้วแลดูละม้ายคล้ายแป๊ะยิ้มเหลือเกิน และอ้นไม่เห็นเค้าของเรย์บนใบหน้านั้นเลยแม้แต่น้อย!
ในขณะที่อ้นกำลังแอบวิจารณ์แม่เพื่อนในใจ นางกลับไม่ใส่ใจเพื่อนตุ๊ดที่ลูกชายพาเข้าบ้าน แม้จะเห็นว่าลูกชายพาเพื่อนมาด้วยแต่เธอก็พุ่งเข้ามาสวมกอดลูกชายคนเล็กอย่างยินดี
“Hi ma. This’s Aon, my friend”
ขุ่นพระ! อีแว่นสปีกอิงลิชกับแม่แถมยังเรียกว่า “ม้า” ด้วย!
แม้จะแอบทึ่งแต่อ้นก็ไม่ลืมมารยาท เขายิ้มแล้วยกมือไหว้แม่ของเรย์ด้วยความสุภาพอ่อนน้อม
“สวัสดีค่ะคุณแม่”
แม่ของเรย์รับไหว้อ้นด้วยการกอดตอบ ทันใดนั้นกลิ่นคุ้นจมูกก็โชยมา
อีฟลินโรส! แม่มันใช้กลิ่นนี้จริงๆ ด้วย นี่รสนิยมฉันเหมือนอาซิ้มแก่ๆ เหรอเนี่ย? แต่อ๊าย! หอมอะ!
“ไป เข้าบ้านกันเถอะ แม่สั่งหมูหันเจ้าโปรดของเรย์มาด้วยนะ พาเพื่อนไปกินข้าวสิเรย์ แล้วพวกนายเมฆ นายหิน นายเทพล่ะ ไม่ชวนพวกเขามาด้วยเหรอ?”
อะไรนะ! หมูหัน! แดกหรูนะยะอีแว่น!
“I told you, เทพอยู่เชียงใหม่ เมฆอยู่ไหนก็ไม่รู้ ไม่มีใครว่างหรอก”
“แล้วหินละลูก?”
“ขี้เกียจชวน”
อ้นฟังแล้วก็ทำหน้างง แต่เขาเลือกที่จะยิ้มแล้วเก็บอาการ เรย์เดินนำเข้าบ้านไปก่อน แม่ของเรย์จึงหันมากระซิบ นางยังคงโอบอ้นไว้ไม่ยอมปล่อยมือ
“ขอบคุณที่มาเป็นเพื่อนเรย์นะหนู เขาไม่ได้บอกใช่มั้ยว่าพรุ่งนี้วันเกิดเขา”
อะไรนะ! วันเกิดอีแว่น!
“เค้าบอกแต่ว่าวันเกิดหลานค่ะ เค้าชวนหนูไปเลือกของขวัญให้หลาน”
เห็นสีหน้างงๆ จากเพื่อนของลูกชายคนเล็กแล้วผู้เป็นมารดาก็เข้าใจแจ่มแจ้ง
“เพราะวันเกิดใกล้กับหลาน หลานคนแรกน่ะหนูปู่เค้าก็เห่อ พักหลังพอต้องฉลองรวมกันก็เลยน้อยใจไม่เข้าเรื่อง เรย์เขาขี้ใจน้อย เป็นเพื่อนเขาหนูต้องอดทนหน่อยนะลูก”
สีหน้าแบบ “แม่ฝากลูกชายแม่ด้วย!” ทำให้อ้นงง!
“ค่ะ”
มนุษย์ตุ๊ดรับคำขอร้องจากมนุษย์แม่แบบงงๆ!
ทำไมฉันรู้สึกเหมือนถูกยัดเยียด!
เอิ่ม... แล้วตุ๊ดควรจะทำเช่นไร? บอกหนูทีหนูควรทำยังไง!
อ้นถูกจับให้นั่งข้างๆ เรย์บนโต๊ะอาหาร โต๊ะอาหารของบ้านเรย์เป็นโต๊ะกลมหินอ่อนแบบหลุยส์ตัวใหญ่ที่จุได้ถึงสิบที่นั่ง เรียงลำดับโดยมีแม่นั่งทางซ้ายมือของพ่อ ส่วนด้านขวามือนั้นเป็นพี่ชายคนโตกับลูกเมีย ถัดจากนั้นจึงเป็นพี่ๆ ของเรย์ตามลำดับ
ปกติแล้วเรย์ควรจะนั่งถัดจากพี่ชายคนที่สี่แล้วมีอ้นอยู่ระหว่างเขากับแม่ ทว่าอ้นค้นพบว่าเขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงมีพี่ชายบางคนหมั่นไส้เรย์ แม่ของเรย์ให้อ้นนั่งตรงกลางระหว่างเรย์กับแอนดี้ แล้วหลังจากนั้นนางก็มัวแต่เอาใจลูกชายคนเล็กราวกับเรย์เป็นเด็กสามขวบแทนหลาน!
คนสวยแต่งมาหน้าแน่นมาก แล้วจะให้มาใช้ตะเกียบแงะกระดองปูเนี่ยนะ!
อาหารบนโต๊ะสุดแสนจะพิสดาร อ้นไม่แปลกใจที่มีหมูหันและเป็ดปักกิ่งวางอยู่บนโต๊ะเพราะพอจะรู้ว่าเรย์มีเชื้อจีน ทว่าการที่ฝากหนึ่งของโต๊ะเป็นอาหารเหลาส่วนอีกฟากหนึ่งเป็นซีฟู้ดแบบจัดเต็มแถมยังมีไก่ย่างและส้มตำสีจืดชืดวางอยู่นี่มันอะไรกั๊น!
อ้นมองพี่ชายของเรย์นั่งแทะกุ้งเผาอย่างเอร็ดอร่อยแล้วก็หมั่นไส้ปนอิจฉา อีกฟากเด็กน้อยก็กำลังเรียกร้องให้คุณแม่เขี่ยพริกออกจากส้มตำให้ ส่วนเรย์ รายนี้ก็มีมารดาคอยคีบอาหารเอาใจไม่ขาด
“ทำไมทานน้อยจังครับ”
เสียงหนึ่งทักขึ้น อ้นจำไม่ได้ว่าเป็นเสียงของใครจึงหันไปดูแล้วพบว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองเขาอยู่ หนึ่งในพี่ชายฝาแฝดของเรย์แต่อ้นจำไม่ได้ว่าเป็นอเล็กซ์หรือแอรอน เขาใส่แว่นเช่นกันแต่บุคลิกกลับแตกต่างไปจากเรย์ ท่าทางของเขาสุภาพและมีรอยยิ้มอบอุ่นอยู่บนใบหน้าเสมอ ทำให้แม้จะมีใบหน้าคล้ายกันแต่พี่ชายคนนี้ดูอ่อนโยนกว่าเรย์สิบเท่า!
“อาหารไม่ถูกปากหรือครับ?”
“ไม่ค่ะ คือหนู...”
หนูอยากกินแต่ไม่อยากมูมมามค่ะ นี่ถ้าอยู่บ้านหนูดูดหัวกุ้งไปแล้ว!
“เรย์มอนด์ ทำไมยูไม่ดูแลเพื่อน”
“Stop nagging lah!”
อ้นตกใจที่เรย์ขึ้นเสียงตอบพี่ชาย เขาเหลือบตาไปมองเรย์และเห็นว่าเพื่อนหน้าเสียเล็กน้อย มีการสื่อสารทางสายตาว่าขอโทษเล็กๆ จากเรย์ อ้นลอบมองไปรอบๆ ยังเห็นคนอื่นนั่งทานข้าวเหมือนนี่เป็นเรื่องปกติ มีเพียงพี่ชายคนนั้นของเรย์เท่านั้นที่เริ่มจะทำคิ้วขมวดตามเรย์แล้ว
โอย บ้านนี้ชอบขมวดคิ้วทำหน้าบึ้งบอกบุญไม่รับกันทั้งบ้านเหรอคะ!
แต่แล้วก็มีเนื้อกุ้งขาวๆ ชิ้นใหญ่วางลงบนจานของอ้น เป็นคนข้างๆ เขานั่นเอง
“กินสิ ไม่ต้องรอมันแกะให้หรอก มันไม่เคยแกะกุ้งกินเอง อยากกินอะไรก็ตักเลยไม่ต้องเกรงใจ”
คือหนูเกรงใจเครื่องสำอางบนหน้าหนูค่ะคุณพี่ อ้าปากมากๆ แล้วเดี๋ยวรองพื้นหนูตกร่อง!
“ขอบคุณค่ะ”
“เราแพ้อาหารทะเลหรอก เราไม่ชอบกินกุ้ง”
เรย์แก้ตัวพร้อมกับวางชามแบ่งที่เต็มไปด้วยซุปเยื่อไผ่ให้อ้น
“อยากกินอะไรก็หมุนเอาเลย ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
แม้ว่าโต๊ะอาหารของบ้านเรย์จะมีแผ่นหินหมุนได้อยู่ตรงกลางทำให้เลือกตักอาหารได้สะดวก แต่ผังที่นั่งและการจัดลำดับที่มักจะมีแต่ของชอบอยู่ตรงหน้าทำให้ไม่ค่อยมีใครเลื่อนถาดรองกันนัก อีกทั้งยังมีคนคอยหยิบตักอาหารตลอดเวลาอ้นจึงไม่ค่อยกล้าลงมือ และคำพูดของเรย์ก็ทำให้บรรยากาศตายสนิท!
ย่ะ เหมือนที่แกไม่เกรงใจใครใช่มั้ย! มาอิจฉาเด็กสามขวบเนี่ยนะอีแว่น!
แม้จะอึดอัดแต่อ้นก็อิ่มอร่อยกับอาหารเลิศรสจนแน่นพุง ขาปูและกุ้งถูกวางไว้ในจานเหมือนบังคับให้อ้นต้องจัดการ ฝั่งเรย์ก็ไม่น้อยหน้าหลังจากเห็นพี่ชายคนที่สี่แขวะผ่านอ้นแล้วเขาก็มีพัฒนาการคอยถามอ้นว่าอยากได้อะไรเพิ่ม แต่ลงท้ายเจ้าตัวก็ตักมาให้แต่เฉพาะอาหารที่เขาชอบ และดูเหมือนอ้นจะค้นพบว่าของที่เรย์ตักมาให้อร่อยถูกใจทุกอย่าง
หลังอาหารคาวเค้กปอนด์เคลือบช็อกโกแลตขนาดใหญ่ถูกยกออกมา ทุกคนร่วมร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้หลานคนแรกของบ้านกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มยกเว้นเรย์ที่ทำหน้าเซ็ง แต่ลงท้ายเขาก็ยอมหยิบของขวัญออกมาให้หลานแต่โดยดี ทว่าพอถึงเวลาที่เด็กจะได้ตัดเค้กเสิร์ฟทุกคนอย่างสนุกสนานปุ๊บเรย์กลับลากอ้นหนีขึ้นมายังชั้นสามของบ้าน
“แกจะพาฉันไปไหน?”
“อิ่มแล้ว เราง่วง ไปหาที่นอนกัน”
“อีบ้า! เค้าตัดเค้กกันอยู่ข้างล่างนะ?”
“นายชอบกินเค้กช็อกโกแลตเหรอ?”
“เอาจริงๆ ก็เปล่าอะ แต่มันจะไม่เสียมารยาทเหรอแก?”
ช็อกโกแลตนี่ของโปรดฉันเลยย่ะ แต่ไม่อยากกินเยอะอะ อ้วน!
“ไม่หรอก”
เรย์ตอบพร้อมกับผลักประตูบานหนึ่ง เขาดึงอ้นเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูตามหลัง พอกดปุ่ดเปิดแอร์เสร็จเรย์ก็ทิ้งตัวลงนอนยาวบนโซฟากลางห้อง อ้นมองชุดโฮมเธียเตอร์ในห้องแล้วถึงกับตาค้างเพราะขนาดของจอโทรทัศน์ที่ใหญ่ถึงเก้าสิบนิ้ว! พอสังเกตดูดีๆ แล้วเขายังค้นพบอีกว่าโซฟาที่เรย์นอนอยู่เป็นโซฟาหนังแท้สีขาวสะอาดตา นอกจากนี้บนพื้นยังมีหนังวัวผืนใหญ่ปูแทนพรม
ขุ่นพระ! เกิดมาหนูพึ่งเคยสัมผัสของไฮเอนขนาดนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต!
“ดูทีวีได้นะ”
“อืม”
อ้นชักทำตัวไม่ถูก อยู่ๆ เรย์ก็ดื้อไปส่งเขากลับห้อง วันต่อมาก็ชวนเขาไปซื้อของให้หลานแต่เช้าก่อนจะลากเขามาที่บ้าน แถมเขายังค้นพบว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเรย์อีกต่างหาก เห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างเรย์และพี่ๆ ที่บ้านแล้วอ้นเครียดแทน
อ้นนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับเรย์เมื่อเห็นเรย์ขดตัวนอนตะแคง เขานั่งลงตรงที่ว่างถัดจากศีรษะของเรย์ที่คนนอนจงใจขยับตัวเว้นที่ไว้ให้ หนุ่มแว่นถอดแว่นวางไว้บนโต๊ะกลางใกล้มือแล้วซุกหน้าลงกับหมอนอิง อ้นหยิบรีโมทมาลองเปิดโทรทัศน์จอยักษ์แต่เมื่อกดปุ่มเปิดเครื่องแล้วดันมีเสียงกระหึ่มดังออกมาจนเขาตกใจ!
“ว้าย!”
อ้นลนลานรีบหาปุ่มลดเสียงทว่าเขาหาไม่เจอ
“เรย์ มันลดเสียงตรงไหนอะ? ฉันหาไม่เจอ”
“ใช้รีโมทอีกอันลดเสียงที่ลำโพง”
“อันไหนอ้า แกตื่นมาดูให้ฉันก่อน”
อ้นคว้ารีโมทสีดำอีกสองอันที่วางอยู่บนโต๊ะพลางสะกิดไหล่ของหนุ่มแว่นยิกๆ เรย์จึงชันตัวขึ้นแล้วคลำรีโมททั้งสามอันก่อนจะกดปุ่มที่ถูกต้องบนรีโมทอันที่ใช่อย่างชำนาญ และแล้วเขาก็ทิ้งตัวลงนอนต่อ
อ้นมองอากับกิริยาแบบเด็กๆ ของเรย์แล้วก็แอบถอนหายใจ ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว
“เรย์...”
“อาฮะ”
“พรุ่งนี้วันเกิดแกเหรอ?”
“รู้ได้ไง?”
“แม่แกบอก”
แปลว่าไม่เคยเปิดเฟซดูเลยนี่หว่า
เรย์เงียบเพราะน้อยใจ แต่อ้นไม่เข้าใจ
“นี่ ทำไมแกไม่บอกฉันล่ะ? ฉันเลยไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ให้แกเลย”
“แค่อยู่กับเราก็พอแล้ว”
เรย์งึมงำตอบพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือของอ้นแล้วดึงแขนไปกอด
อีแว่น!
อ้นอยากกรี๊ดแต่ยังมีความเกรงใจอยู่จึงได้แต่อดทน
“ได้ไง แกให้ของขวัญฉันตอนปีใหม่ ฉันควรจะให้อะไรแกกลับบ้าง”
“อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเราก็พอ ห้ามหนีกลับนะ เดี๋ยวไปส่ง”
เรย์พูดแค่นั้นแล้วก็หลับ อ้นแปลกใจตัวเองที่ใจอ่อนยอมนั่งเฝ้าคนหลับ แต่ในเมื่อถูกยึดแขนไว้แล้วเขาก็ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายจึงนั่งดูโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ
เวลาผ่านไปราวๆ ครึ่งชั่วโมงลูกบิดประตูก็ถูกหมุนก่อนจะค่อยๆ แง้มออก พี่ชายคนที่สี่ของเรย์หรือแอนดี้โผล่หน้าเข้ามาในห้อง พอเห็นเรย์หลับเขาก็ถามอ้นเสียงเบา
“มันหนีขึ้นมาหลับเหรอ?”
“ค่ะ”
อ้นทำตัวไม่ถูกเมื่อแอนดี้ปรายตามองมายังแขนของเขาที่ถูกเรย์ยึดไว้แล้วยิ้มมุมปาก
“ม้าให้ขึ้นมาดูว่ามันทำอะไรอยู่”
“เรย์หลับค่ะ เมื่อคืนเขากลับดึกมาก วันนี้ก็ออกแต่เช้า คงง่วงอะค่ะ”
อ้นพยายามตอบแทนเรย์ทว่าคนฟังๆ แล้วกลับแสยะยิ้มมากกว่าเดิม
“ห้องนี้เป็นห้องโฮมเธียเตอร์ ผนังหนามาก ซับเสียงสุดๆ ม้าเห็นหายมานานเลยให้มาดูว่าทำอะไรกันอยู่”
อยู่ๆ อ้นก็รู้สึกอาย เขาหน้าแดงเพราะคำพูดกำกวมเชิงดูถูก
“ระวังเอาไว้หน่อยก็ดี มันชอบเอาแต่ใจ อย่าเผลอตามใจมันมากล่ะเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน หึๆ”
แอนดี้หัวเราะทิ้งท้ายไว้เบาๆ แล้วออกจากห้องไป เขาล่ะสงสารตุ๊ดดวงซวยคนนี้จริงๆ เมื่อลงมาถึงชั้นล่างแล้วพบกับมารดาจึงรายงานไปตามที่เห็น
ส่วนที่ด้านบน ในห้องโฮมเธียเตอร์ อ้นนั่งเกร็งทั้งโกรธทั้งอาย
ถึงหนูจะเป็นตุ๊ดแต่ก็ไม่ได้ง่ายนะคะ! ถ้าหนูง่ายหนูนอนแหกขาให้อีป้องรับผิดชอบไปนานแระ อารมณ์เสีย!
ตอนที่เรย์ตื่น เขารู้สึกว่ามือของตัวเองว่าง แขนที่เคยกอดอยู่นั้นหายไปแล้ว เรย์หงุดหงิดทว่าพอคิดได้ว่าคนที่บ้านไม่มีทางปล่อยอ้นกลับโดยไม่มาปลุกเขาเรย์ก็เบาใจขึ้น เขาออกจากห้องโฮมเธียร์เตอร์ลงไปด้านล่าง เมื่อเจอหน้าสมาชิกครอบครัวก็ถามหาอ้นทันที
“Alex, Where's my friend leh?”
“Friend meh?”
“Shut up!”
เมื่อเห็นเรย์โกรธทำท่าจะเดินหนีอเล็กซ์จึงหัวเราะ
“With Hana lah.”
เรย์พบอ้นกำลังเล่นบ้านตุ๊กตาอยู่กับฮานะ เขาแอบมองอ้นที่กำลังเล่นตุ๊กตากับเด็กอย่างมีความสุขแล้วรับรู้ถึงอะไรบางอย่าง เรย์ตัดสินใจไม่รบกวนสาวๆ ตั้งใจว่าเดินไปหาของกินในครัวแทน ทว่าพอหันหลังกลับไปก็พบว่าม้ายืนมองเขาอยู่
“ตื่นแล้วก็ไปหาป๊าซะหน่อยนะเรย์ ป๊าเขามีเรื่องจะคุยกับเรย์”
เอาป๊ามาอ้างอีกแล้ว!
ภายในห้องนั่งเล่นอีกห้องหนึ่งป๊าและเฮนรี่กำลังรอเรย์ ที่นั่นมีอเล็กซ์นั่งยิ้มอยู่ด้วย เรย์รู้ตัวว่าเขาจะต้องโดนชุดใหญ่แน่นอน ผู้ที่เปิดฉากสัมภาษณ์เขาคือเฮนรี่ไม่ใช่ป๊าตามคาด!
“งานเป็นยังไงบ้างเรย์?”
“ก็ดี”
“ไออุตส่าห์ฝากเพื่อนให้ช่วยดูแลยู อย่าทำให้ไอผิดหวังนะ”
“ถ้าไม่ชอบยูกลับมาทำโรงงานของเราก็ได้”
อเล็กซ์แทรกขึ้นแต่นั่นไม่ได้ทำให้เรย์รู้สึกดีเลย
“ไอทำได้! ไอดูแลตัวเองได้”
เรย์หงุดหงิดไม่น้อย เขาหรืออุตส่าห์เรียนจบด้วยเกียรตินิยมอันดับสองเพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าเขาก็ทำได้ แต่พอเขาจะขอทำงานที่ใจรักคนที่บ้านกลับมองว่าสิ่งนั้นเป็นแค่งานอดิเรกไม่น่าจะเลี้ยงตัวเองได้ เขาถูกจับยัดให้ไปทำงานกับคนอื่นมีคำขู่ห้ามทำให้คนฝากขายหน้ามาเป็นหลักประกัน
เรย์ยอมทำสัญญากับพี่ชายยอมทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนเพื่อแลกกับคอนโดที่เขาจะได้อยู่อย่างอิสระ โดยมีข้อแม้ว่าเรย์จะต้องผ่อนคอนโดต่อเองและห้ามค้างค่างวดโดยเด็ดขาด หากเรย์ยังไม่สามารถปิดหนี้คอนโดได้ก็เท่ากับว่าเขายังไม่โตพอ แต่เรย์ไม่เคยหวังผลกับรายได้จากเงินเดือน ถึงเขาไม่เคยบอกใครถึงตัวเลขที่ได้มาจากงานอดิเรก แต่เรย์ก็มีเงินมาโปะคอนโดได้สบายๆ และเรย์คาดว่าเขาจะจัดการหนี้ก้อนนี้ได้ภายในระยะเวลาไม่กี่ปี
แต่อย่างไรเรย์ก็จำเป็นต้องรักษาหน้าให้พี่ชาย เด็กฝากอย่างเขาจำใจต้องทำงานให้ดีเยี่ยมห้ามผิดพลาดจะได้ไร้คำครหาและไม่ต้องสะทกสะท้านต่อคำพูดนินทาของมนุษย์เงินเดือนคนอื่นๆ ในออฟฟิศ
ป๊ายังไม่เห็นจะพูดอะไร! ยุ่งชะมัด! อีกคนก็น่ารำคาญ!
มองหน้าน้องคนเล็กที่ทำหน้าบึ้งไม่สบอารมณ์แล้วเฮนรี่ก็ต้องถอนหายใจ ดื้ออย่างไรก็ดื้ออย่างนั้น เอาแต่ใจจนไม่เห็นหัวคนในบ้าน!
เมื่อเห็นท่าไม่ดีอเล็กซ์จึงเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่เห็นเคยเล่าถึงเพื่อนคนนั้นเลย สาวใหม่เหรอ? ป๊ากับม้าเขาอยากรู้”
“ป๊าม้าหรือยูอเล็กซ์?”
ป๊าถึงกับส่ายหัว เห็นลูกคบ “กะเทย” ใครเล่าจะไม่ตกใจ แม้จะไม่รังเกียจแต่ก็อยากให้ลูกเล่าอะไรให้ฟังบ้าง สุดท้ายผู้เป็นแม่จึงต้องออกโรงเอง
“แต่หนูคนนั้นเขาน่ารักดีนะ เพื่อนที่ทำงานเหรอเรย์?”
“รู้จักกันสมัยเรียน มาเจอกันที่ตึก อยู่คนละบริษัท ไอกินข้าวกับเขาบ่อย”
ครบถ้วนชัดเจนตามสไตล์เรย์! แต่พี่ชายคนโตที่คอยทำตัวเป็นพ่อคนที่สองกลับยังไม่พอใจ
“เข้ากับคนในบริษัทไม่ได้อีกละสิ เพื่อนพี่เขาเล่าให้ฟัง”
น้องชายเขามีปัญหาเรื่องนี้มาแต่ไหนแต่ไร และดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้แต่ไม่ยอมแก้เสียด้วย
“ไม่ใช่เข้าไม่ได้ ไม่สนใจ รำคาญ เคลียร์?”
“ยูจะใส่หน้ากากหน่อยไม่ได้เหรอเรย์มอนด์ เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวแบบนี้ เดี๋ยวก็อยู่ในสังคมลำบากหรอก”
“แล้วเมื่อไหร่ยูจะเลิกบ่น ไอก็เอาตัวรอดให้ยูดูได้แล้วไง แค่ไอไม่ชอบยุ่งกับใครไม่ได้แปลว่าไอเข้าสังคมไม่ได้นะ”
“ไม่เอาน่า เฮนรี่ก็พูดกับน้องดีๆ ซี่ เรย์ ป๊ากับม้าก็แก่มากแล้วนะ อีกหน่อยถ้าม้าไม่อยู่แล้วใครจะดูแลเรย์ละลูก ทุกคนเป็นห่วงเรย์น้า”
“ไอดูแลตัวเองได้ และไอไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับไอ!”
อ้นพบเรย์อีกครั้งเมื่อเขามาตามอ้นกลับบ้าน ทว่าก่อนกลับอ้นขอไปบอกลาผู้สูงอายุของบ้านอีกครั้ง เมื่ออ้นเข้าไปลากลับเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อแม่ของเรย์จับมือเขาแน่นแล้วพูดว่า “ฝากดูแลเรย์ด้วยนะลูก”
อ้นงง!
แต่เมื่อมองหน้าเรย์แล้วอ้นก็ไม่อยากถามอะไร สีหน้าของเรย์ดูเครียดจนอ้นอึดอัด เขาไม่สังเกตพัฒนาการของตัวเองเลยว่าตนนั้นแยกแยะการขมวดคิ้วของเรย์ได้แล้ว!
เรย์ขับรถไปเรื่อยๆ ทว่าเส้นทางที่เห็นมันชักจะไม่ใช่ทางกลับบ้าน ต่อให้ไม่อยากกวนใจเรย์แต่อ้นก็จำต้องถาม
“เรย์ แกจะพาฉันไปไหนอะ? นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนะ”
“ไปหาอะไรกินกัน เราเบื่อ”
“แกเบื่ออะไรเหรอ?”
แม้จะพอเดาได้ว่าเรย์มีปัญหาอะไรแต่อ้นก็ถาม เขาคิดว่าเรย์ต้องการการระบายจึงชวนคุย และเรย์ก็ตอบรับความหวังดีของอ้นอย่างเต็มใจ
“เบื่อคนที่ชอบคาดหวังให้เราเป็นเหมือนตัวเอง”
“แกมีปัญหากับที่บ้านเหรอ? แต่ดูแล้วพวกเขาก็ห่วงแกออก”
“ห่วงเกินไป เราอาจจะไม่เก่งเหมือนคนอื่นแต่เราก็เอาตัวรอดได้ เราไม่ชอบคนจู้จี้”
มาถึงตรงนี้แล้วอ้นก็งงหน่อยๆ แม้จะพอเข้าใจอารมณ์ของเรย์แต่เขาก็ไม่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด โดยเฉพาะนิสัยของเรย์ที่ชอบพูดสิ่งที่อยากพูดโดยไม่สนใจคนฟังก็ทำให้อ้นตามไม่ทัน
“โอเคฉันไม่เข้าใจแก ฉันไม่รู้ว่าแกมีปัญหาอะไรนะแต่ฉันว่าบ้านแกก็ดูอบอุ่นดีออก ทุกคนรักแก หลานแกน่ารักมากด้วยขอบอก ฉันอยากได้ลูกสาวแบบนี้แหละ”
“อยากมีลูกเหรอ?”
ไม่รู้ทำไมอ้นถึงใจเต้นเมื่อเรย์หันมาถามคำถามง่ายๆ ประโยคนี้ เขาไม่กล้าสบตาเรย์ได้แต่พูดเรื่อยเปื่อย
“ก๊ะเด็กผู้หญิงน่ารักดีออก จะได้จับแต่งตัวสวยๆ ชวนเล่นตุ๊กตา ไปชอปปิงด้วยกันแบบแม่ลูกคู่สวยอะไรแบบเนี้ยะ”
เรย์มองอ้นเสมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วหลุดยิ้ม
เวลาเขินแล้วจะเสียงสูงขึ้นจริงๆ ด้วย
“อาฮะ เราเห็นแล้ว นายเล่นบ้านตุ๊กตากับฮานะ”
เพราะเขิน อ้นจึงเงียบ ด้านเรย์เองก็เงียบขับรถไปเรื่อยๆ แต่ดราม่ายังไม่จบ! เรย์เล่าไว้ค้างๆ คาๆ อ้นจึงขัดใจ!
อีแว่นนะอีแว่น มาเล่าให้ฉันอยากกินเผือกแล้วก็เงียบ!
“แกมีปัญหาอะไรกับที่บ้านเหรอเรย์?”
ในที่สุดอ้นก็ลองแย็บ ทว่าเรย์กลับปฏิเสธหน้าตาเฉย
“ไม่มี”
“อีบ้า! ฉันเห็นแกทำหน้าบูดแบบนี้มันจะไม่มีได้ยังไง คิดจะพูดก็พูดมันออกมาให้หมดสิยะ อย่ามาทำให้ฉันค้างๆ คาๆ ใจเป็นห่วงกลัวแกคิดมากได้แมะ!”
“ก็เราไม่ได้มีปัญหาอะไรซักหน่อย เราแค่รำคาญที่เฮนรี่ขี้บ่นก็เท่านั้น”
“แล้วเค้าบ่นแกเรื่องอะไรล่ะ?”
เรย์นิ่งไปอึดใจก่อนจะเลี่ยงคำถาม
“ช่างเถอะ”
“อีแว่น!”
ดื้อจริงๆ เลย!
“นายมีพี่น้องมั้ย?”
“หือไม่อะ ฉันลูกคนเดียว”
แม่ฉันตายหลังคลอดฉันคงมีพี่น้องได้หรอก
อ้นต่อประโยคในใจแล้วนึกถึง “แม่” ที่เคยเห็นแต่เพียงรูปภาพ เขาเผลอเศร้าขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่อ้นไม่ได้อินกับอารมณ์เศร้าของตัวเองนานนักเมื่อเรย์ตัดสินใจเปิดปาก
“เห็นป๊ากับม้าเราแล้วใช่มั้ย เราเป็นลูกหลง เค้าอายุมากแล้วเค้ากลัวว่าถ้าเค้าไม่อยู่แล้วเราจะลำบาก”
“บ้านแกรวยออก คงไม่หมดตัวง่ายๆ หรอกมั้ง? พี่น้องก็ดูรักกันดี คงไม่มีเรื่องแย่งสมบัติอะไรแบบนั้นหรอกใช่ปะ? เค้าจะห่วงแกเรื่องอะไรอะ?”
เรย์หันไปมองหน้าอ้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับมาสนใจการจราจรบนท้องถนน แต่แล้วเขาก็ตัดสินใจพูด
“เราเป็นเด็กสมาธิสั้น มีปัญหาที่โรงเรียนตั้งแต่เด็ก ช่วงวัยรุ่นเราเลยเก็บตัว เค้าเลยค่อนข้างเป็นห่วง”
อ้นไม่กล้าถามว่าเรย์มีปัญหาแบบไหน แต่จากที่อ้นจำได้ ตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยเขามักเห็นเรย์อยู่คนเดียวเสมอ บางทีคำว่า “เก็บตัว” ของเรย์อาจรุนแรงกว่าที่คิด
“เราพยายามปรับตัวนะ เราคิดว่าเราทำได้ด้วย เราก็มีเพื่อนในมหาวิทยาลัย แต่...”
“แต่ที่บ้านเค้าก็ยังเป็นห่วงแกอยู่?”
เรย์ไม่ตอบ อ้นจึงพูดต่อ
“โอ๊ยไม่ต้องคิดมากหรอก เค้าก็แค่บ่นเพราะเป็นห่วงแกแหละ”
“เรารู้”
“นี่เรย์ จริงๆ แล้วแกก็ไม่ได้แย่นะ คือ...แกก็ดีนะ อาจจะเอาแต่ใจไปซักหน่อยแต่แกก็ไม่ได้นิสัยไม่ดีไม่น่าคบอะไรแบบนั้น”
“เรารู้น่ะ”
พอเห็นเรย์คลี่ยิ้มอวดดีแล้วอ้นก็หมดอารมณ์ปลอบ
“ย่ะ สตรองดีเนอะ”
อ้นนั่งเงียบปล่อยให้เรย์ขับรถไปยังจุดหมายปลายทางตามใจชอบ เขารู้แล้วว่าขัดใจเรย์ไปก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งวันนี้ฝีมือการขับรถของเรย์ยังนุ่มนวลขึ้นกว่าเดิมไม่ค่อยมีเรื่องหวาดเสียวให้อ้นกรีดร้องเขาจึงไม่จำเป็นต้องบ่น
เรย์พาอ้นไปกินอาหารญี่ปุ่นร้านโปรดก่อนจะพากลับมาส่งที่อะพาร์ตเมนต์ เมื่อรถจอดสนิทแล้วอ้นก็หันไปขอบคุณ
“ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวฉันนะยะ นายแว่น”
“อาฮะ”
สีหน้าอวดดีของเรย์ทำให้อ้นหมั่นไส้! แต่เพราะอารมณ์ดีอ้นจึงจิกกลับไปเบาๆ
“แล้วก็แฮปปี้เบิร์ธเดย์ล่วงหน้านะแก ฉันไปล่ะ”
อ้นเขินตัวเองที่ต้องอวยพรวันเกิดให้เรย์จึงกะจะรีบเผ่นแต่เรย์กลับดึงเขาเอาไว้
“นายติดหนี้เราหนึ่งเรื่องแล้วนะ”
“หะ?”
อ้นไม่เข้าใจ เขาทำหน้างงใส่เรย์ หนุ่มแว่นได้ทีจึงดันแว่นอย่างที่ชอบทำแล้วเฉลย
“ของขวัญวันเกิดเรา นายติดหนี้เราแล้ว”
สายตาซุกซนเอาเรื่องของเรย์เปล่งประกายวิบวับจนอ้นขนลุก เขาเชื่อแล้วว่าเรย์มีความไฮเปอร์ในตัวมากกว่าที่คิด!
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
1 อันดับแรกเราต้องขออภัยกับภาษาอังกฤษแบบแปลกๆ
คือปกติเราก็พูด+เขียนไม่ได้อยู่แล้ว พอต้องมาใช้ภาษาอังกฤษเลยกากมาก และมันยังเป็นภาษาอังกฤษแบบซิงลิง "ภาษาอังกฤษแบบเจ๊กของคนสิงคโปร์" ซึ่งไวยากรณ์ แกรมม่า คำลงท้าย เพี้ยนไปหมด เราไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่อยากบอกว่าต้นฉบับทั้งหมดนี้ก็ได้ส่งไปให้เพื่อนตรวจทานรอบนึงแล้ว นางอยู่สิงฯ ทำงานที่นั่นหลายปีดีดัก นางก็ช่วยเกลาๆ ภาษาอังกฤษให้
ภูมิใจที่นางคอมเมนต์ว่า "ฉันเกลียดสำเนียงสิงคโปร์ของเรย์มาก" กราบขอบพระคุณเพื่อนคนนั้นมา ณ. ที่นี้ด้วย :katai2-1:
เปิดเผยคาแรคเตอร์เรย์แบบเต็มๆ :impress2:
ถ้าเรย์จะอ้อนกันขนาดนี้ บอกรักเลยดีมั้ย? :-[
เนียนเนาะ หน้ามึน เอาแต่ใจสุดฤทธิ์ ระวังนะอ้นหลวมตัวแล้วระวังดิ้นไม่หลุด อย่าปล่อยให้เรย์ประกาศอาณาเขตเด็ดขาด ดูท่าแล้วไอ้ที่เงียบๆ แฝงความร้ายกาจไว้ไม่ใช่เล่น
แฟนๆ ช่วยเอาใจช่วยสาวอ้นด้วยน้า หนีหมาบ้าอย่างอีพี่ป้องมาเจอเสือแบบเรย์ซะได้ เอาล่ะสิ ใครจะร้ายกว่ากัน เหอๆ แต่ที่แน่ๆ #รวย!
หวังว่าจะมีคนกรี๊ดเรย์เพิ่มขึ้น มีใครหันมาโบกธงอวยเรย์บ้างแล้วยัง? พยายามแต่งให้ออกมาน่ารักที่สุดเท่าที่จะเขียนได้แล้วล่ะ น่ารำคาญแต่ขณะเดียวกันก็น่ากรี๊ด มันยากจังเลย ไหนจะตัวนางเอกเป็นตุ๊ดแบบอ้นอีก ยากสุดๆ แต่เรื่องนี้จะยาวมากๆ เรียกว่าเห็นอ้นตั้งแต่เป็นลูกเจี๊ยบยันกลายร่างเป็นหงส์เลย ทีม #ป้องเติ้ล ก็กลับมา ถ้าคนอ่านชอบก็จะรู้สึกดีมากๆ เลยล่ะ แต่งเอาใจคนอ่านนี่เนาะ #สาบานจริงๆว่าเอาใจไม่ได้ไล่ ฮ่าๆ #เจอดราม่าทีหลังอย่ามาด่าเค้านะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคน :pig4:
** เพิ่มเติม ส่วนของภาษา SINGLISH
(http://america.pink/images/4/0/5/0/6/6/7/en/3-singlish-vocabulary.jpg)
(http://america.pink/images/4/0/5/0/6/6/7/en/2-singlish-vocabulary.jpg)
มันจะเพี้ยนราวๆ นี้แหละค่ะ สนใจอ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่นะคะ http://everything2.com/title/Singlish (http://everything2.com/title/Singlish)
-
เย้ๆๆๆๆๆมาต่อแล้ว ชอบมากเลยน้องอ้นของช้านนนนน
-
แอบสงสารนางนิดๆแล้วผู้นางนี่เอาแต่ใจ
แถมไม่สนใจไม่แคร์คนอื่นนอกจากตัวเอง
แต่ดีหน่อยนางใส่ใจคนที่นางสนใจกว่า
คนอื่นทั่วไปโอ้ยยยยงงกะตัวเองนี่บรรยาย
ได้แบบไม่รู้เรื่องเลย
ขอบคุณตอนใหม่คร้าาา :pig4: :pig4:
-
คืนนี้อ้นลังเลสองจิตสองใจ เขากำลังคิดหนักว่าควรจะอวยพรวันเกิดเรย์ซ้ำอีกรอบดีไหม?
จะไลน์หรือจะเฟซดีนะ? จำเป็นต้องโทรไปมั้ยอะ? ไม่สิฉันอวยพรมันไปแล้วนะ แต่ถ้ามันทวงอีกล่ะ? อ๊ายเอายังไงดีกลัวมันงอนแล้วเดี๋ยววันจันทร์จะงอแง
“อ้น!”
อ้นถึงกับสะดุ้งเมื่อถูกป้องตะคอก
“นั่งทำอะไรอยู่วะกูเรียกตั้งนานไม่ได้ยิน”
“ฉัน...”
“กูจะไปเซเว่น เอาอะไรมั้ย?”
“ไม่อะ แกยังไม่ได้กินข้าวเย็นเหรอป้อง?”
“กูหิว จะไปซื้อเผื่อพรุ่งนี้เช้าด้วย กูจะปั่นจ็อบ”
“มีลูกค้าสั่งงานเหรอ?”
“อืม กูว่าคืนนี้จะลุยยาวให้จบเลย พรุ่งนี้กูขี้เกียจลุก”
“ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันลงไปหาอะไรกินคนเดียวก็ได้”
“เออ”
แปลว่าคืนนี้อีป้องจะไม่นอน เฮ้อ! ทำไมพักนี้มันขยันจัง รับจ็อบเยอะเชียว
แม้จะเป็นห่วงสุขภาพของเพื่อนแต่อ้นก็ทำอะไรไม่ได้ ป้องบ้างานมาแต่ไหนแต่ไร เขาเข้าเฟซบุ๊กเปิดดูหน้าโปรไฟล์ของเรย์ไปเรื่อยๆ ยังไม่มีใครเขียนคำอวยพรให้เรย์ลงบนเฟซ ส่วนมากแล้วในเฟซเรย์มีแต่โพสต์ที่แชร์มาจากเพจเกมและการ์ตูน โดยเฉพาะชาแนลในยูทูป “Mr.Rey” ยากที่จะพบโพสต์หรือสถานะเกี่ยวกับชีวิตประจำวัน
อ้นกดเข้าไปในอัลบั้มรูปตั้งใจจะหารูปของเรย์ด้วยความสอดรู้สอดเห็น
หน้าตาก็ดีแกจะทำตัวดีๆ หน่อยไม่ได้รึไงนะอีแว่น เสียดายโปรไฟล์ เงินซื้อรสนิยมคนไม่ได้จริงๆ เสียของชะมัด!
อ้นบ่นพลางขุดหารูปต่างๆ ในอัลบั้มรูป แต่แล้วเขาก็เจอรูปรับปริญญาที่มีคนแท็กเรย์
ต๊าย! หล่อเหมือนกันนี่นา อุ๊ยๆ เพื่อนคนนี้หล่อจัง อ๊ายคนนี้ก็ล่ำ หุ่นดี๊ดี
อ้นไล่ดูรูปพลางนึกขึ้นได้ว่าเรย์กับเขาก็รับปริญญาวันเดียวกันนั่นแหละ น่าเสียดายที่ป้องไม่ยอมเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร แต่แล้วก็มีรูปหนึ่งที่ทำให้อ้นหายใจสะดุด ภาพหมู่ในเฟซของคนๆ หนึ่งที่มีเรย์อยู่ในนั้น มีการแท็กรายชื่อมากมาย รวมถึงเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่อ้นจำได้ เด็กคนที่อยู่ในใจป้องมาตลอด!
อ้นปิดโทรศัพท์แล้วนอนหลับทันที!
วันนี้เรย์ตื่นแต่เช้า เขาลงทุนไปซื้อชุดอาหารสำเร็จรอใส่บาตรตรงย่านชุมชนหน้าปากซอย หลังจากซื้อกับข้าวสำหรับหนึ่งวันแล้วเขาก็กลับคอนโด เรย์นั่งเล่นเกมเหงาๆ ตามลำพัง
บรรดาคนในครอบครัวเขาส่งคำอวยพรผ่านแอปพลิเคชันยอดนิยมมาแล้ว โดยเฉพาะม้าของเขานั้นถึงกับโทรมาปลุกตั้งแต่เช้าให้เขาลุกไปใส่บาตร ทว่าบรรดาแก๊งเกรียนของเขานี่สิยังเงียบอยู่จนเรย์แอบน้อยใจ จนกระทั่งสายนั่นแหละถึงมีโทรศัพท์มาจาก “หิน”
“อยู่คอนโดป่าว?”
“อาฮะ”
“ปีนี้ม้ามึงไม่เรียกกลับบ้านเหรอ?”
“กูกลับเมื่อวาน”
“นึกว่ามึงจะนอนค้างที่บ้าน ละทำอะไรอยู่วะ?”
“เล่นเกม”
“ไม่ออกไปไหนเหรอ?”
“ไม่มีอารมณ์”
“เออๆ สุขสันต์วันเกิดอะมึง ไว้ว่างๆ แล้วค่อยเจอกัน”
ช่างเป็นขั้นตอนการอวยพรที่เรียบง่าย เขาไม่ได้เจอกับ “เพื่อน” นานแล้ว เรย์เซ็งจนหนีไปนอนต่อ
เรย์นอนกลิ้งเกลือกบนเตียงเปิดดูการติดต่อสื่อสารผ่านสมาร์ตโฟนแต่ก็ไร้ความเคลื่อนไหวที่ต้องการ มีเพียงเพื่อนกับรุ่นน้องไม่กี่คนเขียนอวยพรวันเกิดง่ายๆ ลงบนเฟซบุ๊ก
เกือบๆ เที่ยงโน่นแหละจึงมีโทรศัพท์จากเพื่อนอีกคน เรย์มองชื่อคนที่โทรเข้าแล้วยิ้มออกมา ทันทีที่เขากดรับก็มีเสียงเจือสำเนียงทองแดงเล็กๆ อวยพร
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์เว้ยไอ้เรย์ ขอให้มีคนสับตะไคร้มึงเยอะๆ รวยๆ สาวติดตรึม”
“อาฮะ”
“ละนี่ทำไรอยู่วะ?”
“นอน”
“ไม่ฉลองอะ?”
“ไม่มีอารมณ์”
“ฮ่าๆ แอบน้อยใจพวกกูอีกอะดิ เอ้ยๆ แป๊บนะ ลูกกูเรียก”
มีเสียงเด็กแว่วเข้ามาในสาย และมีเสียงของผู้ชายอีกคนหัวเราะ เรย์ได้ยินเพื่อนของเขาคุยกับสองคนนั้นก่อนจะมีเสียงเด็กพูด
“อามะนาวสุขสันต์วันเกิดค้าบ”
“สัด บอกลูกเลี้ยงมึงด้วยกว่ากูชื่อเรย์มอนด์!”
เรย์เอ็ดตะโรลั่นแต่พีกลับหัวเราะ
“เฮ้ยๆ มึงอย่าพูดคำหยาบกับลูกกูดิวะเดี๋ยวเปอร์ติด ฮ่าๆ ไปๆ ไปอยู่กับพ่อก่อนนะเปอร์ อาคุยกับอาเรย์แป๊บ”
“ไอ้เหี้ย!”
เรย์แถมตัวเงินตัวทองไปให้เพื่อนตัวโตๆ เมื่อเด็กน้อยจากไปแล้ว แม้จะด่าแต่มุมปากของเรย์ก็โค้งขึ้น เขาดีใจที่เพื่อนยังไม่ลืมเขา รายชื่อที่ลิสไว้มีคนมาอวยพรวันเกิดเขาเพิ่มแล้ว ทีนี้ก็เหลือคนที่รออีกไม่กี่คน
“เป็นไงบ้างวะช่วงนี้?”
“เรื่อยๆ”
“เอ้อ มึงเก่งอยู่แล้วนี่ ไงอะ คอนโดใกล้หมดยัง? อีกกี่งวด?”
“เดือนนี้ยอดไม่ค่อยดี พอทำงานแล้วดึกทุกวันไม่ค่อยได้เล่นเกมใหม่ๆ คนเลยหาย”
“เออวะ เดี๋ยวนี้กูก็ไม่ค่อยได้เล่นเกมละ ยุ่งชิบ เลี้ยงเด็กนี่เหนื่อยว่ะ”
เพราะต่างฝ่ายต่างไม่ได้พูดคุยกันมานานแล้วเรย์กับพีจึงคุยกันค่อนข้างนาน ต่างผลัดกันถามผลัดกันตอบอัปเดตชีวิตของแต่ละคน แต่แล้วอยู่ๆ เรย์ก็ยิงคำถามที่ทำให้เพื่อนอึ้ง
“เทพ ระหว่างมึงกับมัน ใครจีบใครก่อนเหรอ?”
“มึงจะย้ำเรื่องนี้อีกทำไมวะไอ้เชี่ย!”
“สตาร์มันทำยังไงมึงถึงยอมมัน”
“ถ้ามึงถามกูแบบนี้กูเลิกคุยจริงๆ นะ ล้อกูอยู่ได้ เรื่องอื่นไม่มีคุยแล้วรึไงวะไอ้เหี้ย!”
“กู... ช่างเถอะ”
“เออๆ งั้นกูวางก่อนละกัน เดี๋ยวกูต้องพาเด็กไปเรียนพิเศษอีก ไปละ”
ยูคิดอะไรถึงถามมันแบบนั้นวะเรย์มอนด์!
ในขณะที่เรย์กำลังแกะกับข้าวถุงที่ซื้อมาเทใส่จานเป็นมื้อกลางวัน อยู่ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดัง เรย์มองชื่อแล้วกดรับพลางทำหน้าบึ้ง
“อาฮะ”
“ทำอะไรอยู่คร้าบเพื่อนเรย์ ว่างปะ?”
“ไม่ว่าง กำลังจะแดกข้าว”
“โถๆ อย่าน้อยใจดิคร้าบ ลงมารับกูหน่อยเร้ว กูจะได้ฉลองให้มึงไง นี่กูหิ้วสตรอเบอร์รี่ช็อตเค้กร้านโปรดมึงมาด้วยนะเว้ย สองปอนด์ กูทุ่มทุนสุดๆ อะ”
เห็นแก่เค้กของมึง!
เรย์กดวางสายโดยไม่สนใจจะอธิบาย “เมฆ” และ “หิน” จึงตื่นตระหนก
“อ้าวไอ้เหี้ย! สงสัยมันจะโกรธกูว่ะหิน วางสายไปแล้ว”
“มึงได้บอกมันป่าวว่าพวกเราอยู่หน้าคอนโดมัน”
“บอกดิ!”
“โทรหามันอีกรอบ”
สองเพื่อนซี้ที่อุตส่าห์วางแผนแอบไปหิ้วเค้กร้านโปรดมาอวยพรวันเกิดเพื่อนพากันจิ้มโทรศัพท์หาคนขี้ใจน้อยยิกๆ แต่ไม่ว่าโทรเท่าไหร่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับที่ท่านเรียก เมฆรู้สึกงานเข้าเต็มๆ
แต่แล้วเสียงเย็นชาของเรย์ก็ดังขึ้นด้านหลังพวกเขา
“พวกมึงจะยืนกดโทรศัพท์อีกนานมั้ย? ส่งเค้กมาให้กูแล้วพวกมึงจะไปไหนก็ไป”
“ไอ้เรย์!”
เมฆดีใจร้องลั่นก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดคอเพื่อนรัก
“ไหนมึงบอกว่าว่างแล้วค่อยเจอกัน?”
เรย์ท้วงหินด้วยความงอน และหินก็ไม่พลาดที่จะส่งยิ้มซื่อๆ ไปเอาใจเพื่อน
“นี่ไงกูว่างแล้ว กูแพ็กกระเป๋ามานอนเล่นเกมห้องมึงเรียบร้อย”
หินยิ้มกว้างพลางอวดกระเป๋าสะพายใบเก่าที่ใช้มาตั้งแต่สมัยเรียนให้เรย์ดู เรย์มองถุงช็อปปิ้งที่เต็มไปด้วยขนมและน้ำอัดลมแล้วก็ยิ้มออกมา
เมฆเห็นเรย์หลุดยิ้มแล้วก็เบาใจ เขากล่าวอย่างร่าเริง
“ไปเพื่อนๆ กูหิวแล้ว ฉลอง!”
“นั่นมันเค้กของกู วันเกิดกู”
เมฆผู้ร่าเริงกอดคอเพื่อนเดินเข้าลิฟต์คอนโดของเรย์ แม้เรย์จะทำหน้าบูดไม่พอใจแต่ตรงมุมปากเขากลับมีเส้นโค้งเล็กๆ ผุดขึ้น
สุดท้ายเรย์ก็ต้องสั่งเบนโตะอาหารญี่ปุ่นมาเลี้ยงเพื่อนๆ จนได้ สามหนุ่มต่อเครื่องเกมเข้ากับโทรทัศน์ในห้องรับแขก เมฆและหินนั่งเล่นเกมกันอย่างสโลว์ไลฟ์ปล่อยให้เรย์นอนเหม่อจ้องสมาร์ตโฟนตาละห้อย
“ดูอะไรวะเรย์? รอคนเหรอ?”
“อาฮะ เค้ายังไม่โทรมาซักที ในเฟซก็เงียบ”
“มึงก็โทรไปหาเค้าดิวะ”
“แต่นี่วันเกิดกูนะ”
เมฆส่ายหัวให้กับความดื้อของเรย์แล้วหันไปเล่นเกมกับหินต่ออย่างเมามัน
“ไอ้เหี้ยมึงอย่าโกงดิกูไม่มองแค่แป๊บเดียว!”
เช้าวันจันทร์อ้นไปทำงานด้วยสภาพจิตใจสมบรูณ์เก้าสิบแปดเปอร์เซ็นต์ เขาตัดสินใจว่าจะไม่ปล่อยให้เงาในใจของป้องขยายอิทธิพลมาทำให้ชีวิตเขาปั่นป่วนเป็นอันขาด!
แต่พอเจอหน้าเพื่อนร่วมงานอ้นก็ถูกทัก แน่นอนเขาลืมเรื่องเมื่อวันศุกร์เสียสนิท! เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาเกิดเรื่องขึ้นมากมายเหลือเกิน
“แหมๆ รอกันถึงดึกดื่นแบบนั้นยังจะเรียกว่าไม่มีอะไรอีกเหรออ้น? กิ๊กกันแล้วก็บอกมาเถอะ”
“บ้า! แกอย่าพูดอะไรชวนขนลุกแบบนั้นนะหงส์ ฉันไม่เอาด้วยหรอก!”
อ้นทำท่าขนลุกจริงจังมากเสียจนหงส์ขำ แต่เธอก็อดแสดงความเห็นด้วยไม่ได้
“อืมฉันก็ว่างั้นแหละ เสียดายอะคนอะไรหน้าตาก็ดีแต่รสนิยมไม่ได้เรื่อง หล่อแค่ไหนฉันก็ไม่เอา! ผู้ชายติดเกมบ้าการ์ตูนมีเยอะขึ้นทุกวัน แลดูไร้อนาคตอะ!”
“แล้วหงส์ถามผู้ชายเขารึยังว่าจะเอาเรารึเปล่า?”
“ว้ายพี่โจมอะแรง!”
หงส์วี้ดว้ายก่อนจะทักทายโจม อ้นก็เช่นกัน เพราะวันศุกร์เขาทำงานดึกจึงไม่กล้ารบกวนขอติดรถโจมกลับ ทำให้โดนเรย์ลากตัวไป
“ว่าไงอ้น รถเราใกล้เสร็จแล้วยัง?”
“ใกล้แล้วค่ะ อีกหน่อยคงไม่รบกวนพี่โจมแล้ว”
“ไม่เป็นไร รบกวนพี่ได้เรื่อยๆ นะ”
รอยยิ้มของโจมทำให้หงส์แอบจิกตามองอ้น แม้อ้นจะเขินแต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“แล้ววันนี้มีคนมารับแล้วยัง? จะกลับกับพี่เหมือนเดิมป่าว?”
“เอ่อหนู...”
อ้นชักเกรงใจโจมและอยากถอยห่างออกมา ทว่าเขาคิดไม่ตกว่าจะหาทางปฏิเสธโจมอย่างไร แต่โจมกลับชิงพูดขึ้นก่อน
“ไม่เป็นไร เช็กคิวก่อนก็ได้ แต่พี่ขอเป็นเฟิร์สช้อยส์นะ ไปล่ะ”
พอหยอดคำหวานเสร็จโจมก็จากไปทิ้งอ้นไว้กับระเบิดลูกโต! หงส์ไม่พลาดที่จะจิกกัดเพื่อนตุ๊ด
“ว้ายๆ ขายดีนะคุณเพื่อน”
“บ้าหงส์ก็... พี่โจมแกพูดไปงั้นแหละไม่มีอะไรหรอก ทำงานดีกว่าย่ะ!”
กลางวันนี้อ้นสองจิตสองใจ เขาลังเลว่าควรจะไปทานอาหารกลางวันกับหงส์ดีหรือไม่
ไม่เพียงแต่เฉพาะโจมเท่านั้น อ้นอยากถอยห่างจากทุกคนรวมทั้งเรย์ด้วย เขาคิดว่าการมีผู้ชายเข้ามาพัวพันทำให้ป้องเปลี่ยนไป การที่ป้องถามเรื่องส่วนตัวของเขานับว่าแปลก แต่การที่ป้องอยากรู้ว่าเขาไปกับใครและผู้ชายคนนั้นจีบเขาหรือไม่ทำให้อ้นกังวล อ้นกลัวเพราะป้องไม่ได้ถามด้วยความหงุดหงิดตามปกติ อ้นไม่อยากรับรู้ว่ามีใครอยากจีบเขาหรือไม่ กลับกันเขาอยากรู้ว่าป้องเป็นอะไรมากกว่า เขาอยากให้ป้องหึงหวงไม่อยากให้ป้องทำตัวประหลาดเช่นนี้
แต่เรย์ไม่ปล่อยให้อ้นทำเช่นนั้น เขามาดักรออ้นถึงหน้าประตูเข้าบริษัท แน่นอนว่าอ้นได้สายตาล้อเลียนจากเพื่อนร่วมงานอย่างหงส์โดยมีคนอื่นให้ความสนใจไม่แพ้กัน โชคร้ายที่โจมอยู่ตรงนั้นด้วยเรย์จึงส่งสายตาไม่เป็นมิตรให้อย่างเปิดเผย จ๋าผู้เป็นหัวหน้าจึงมองอ้นลูกน้องผู้อยู่ตรงกลางความขัดแย้งระหว่างผู้ชายด้วยความเป็นห่วง
พนักงานกำลังจะลงไปทานข้าวจึงมีผู้คนรอลิฟต์ค่อนข้างมาก อ้นไม่อยากเถียงกับเรย์ต่อหน้าคนเยอะๆ เลยคิดหาทางเลี่ยง เขาไม่อยากเสี่ยงกับนิสัยเอาแต่ใจของเรย์
อ้นแกล้งเดินหนีเข้าห้องน้ำ แน่นอนว่าเรย์ตามมาได้อยู่แล้วเพราะเขาก็เป็นผู้ชายเช่นกัน อ้นพลาดที่ใช้มุกนางเอกในละครทั้งที่เขาเป็นเพศชายและเดินเข้าห้องน้ำชาย!
แกจะตามฉันมาทำม้าย!
เมื่อเห็นว่าแค่ทำเป็นเข้าห้องน้ำยังไม่สามารถกีดกันเรย์ได้อ้นจึงแกล้งเข้าส้วมห้องสุดท้ายที่ว่างอยู่
เรย์มองการกระทำของอ้นด้วยความหงุดหงิด! เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดอ้นจึงหนีหน้ากัน!
เล่นแบบนี้เลยเหรอ! เหอๆ คิดว่าหนีได้ก็เอา!
“อ้น เรามีเรื่องจะคุยกับนาย”
“ฉันเข้าห้องน้ำอยู่ ไม่สะดวกคุย ไว้ตอนอื่นแล้วกันนะ”
มีเสียงตอบออกมาจากห้องส้วมที่ปิดประตูไว้ เรย์หงุดหงิด แต่เขาไม่สามารถทำลายทรัพย์สินสำนักงานได้
“เราจะรอ”
“ไม่ต้องรอหรอก คือฉัน... ฉันท้องผูกน่ะ แกจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ ฉันคงอีกนาน”
“งั้นคุยเลยก็ได้”
“จะบ้าเหรอแกมาคุยอะไรตอนนี้ ฉันต้องใช้สมาธิย่ะ มันรบกวนคนอื่นในห้องน้ำนะรู้มั้ย แกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยคุยกันตอนอื่นนะ”
“ไม่ เราจะรอ”
โอ๊ย! อีดื้อ!
อ้นกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมาน อายคนก็อาย เมื่อครู่นี้เขาเห็นพนักงานในบริษัทที่อยู่คนละแผนกตอนเดินเข้ามาในห้องน้ำ ไม่รู้ว่าอีกเดี๋ยวจะมีคนเอาเขาไปพูดว่าอย่างไรอีก แต่ปัญหาใหญ่ตอนนี้ก็คือเรย์ที่รอเขาอยู่ด้านนอก เขาอยากไล่เรย์ไปให้พ้นๆ แล้วจะได้ไปทานข้าวเสียที แต่ดูท่าเรย์จะไม่ยอมให้เขาหลบหน้าได้ง่ายๆ จากเดิมที่เป็นเพียงอารมณ์ “ยังไม่อยากคุย” ตอนนี้อ้นติดกับดักที่ตัวเองสร้างขึ้นเต็มๆ!
-
เวลาผ่านไปหลายสิบนาที อ้นเล่นสมาร์ตโฟนเพลินจนลืมเวลา เมื่ออัปเดตหน้าฟีดในเฟซบุ๊กหมดแล้วและสังเกตว่าเสียงรอบข้างเงียบสงัดไร้วี่แววผู้คนอ้นก็นึกสงสัย เขาแอบก้มลงชำเลืองลอดใต้ประตูไปดูด้านนอกแต่ไม่เห็นเท้าของใคร
ไม่มีใครอยู่แฮะ สงสัยมันจะไปแล้ว ทางสะดวกล่ะ
อ้นค่อยๆ แง้มประตูออกมา พอเห็นว่าด้านนอกไม่มีใครก็ตั้งใจจะรีบเผ่น ทว่าพอเดินผ่านห้องส้วมห้องแรกที่แขวนป้ายชำรุดเท่านั้นแหละ พลันประตูกลับเปิดออก! อ้นถูกมือลึกลับดึงตัวเข้าไปให้ห้องทันที!
“ว้าย!”
อ้นหลุดเสียงร้องอุทานด้วยความตกใจ แต่เจ้าของมือลึกลับนั้นไวพอที่จะปิดปากอ้นเช่นกัน
“ชู่! อย่าร้องนะ”
อีเรย์!
สีหน้าแบบ “ชนะแล้ว” ของเรย์ทำให้อ้นอยากกรี๊ด แววตาระยิบระยับบ่งบอกว่ากำลังสะใจสุดๆ เรย์เหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์จนอ้นหมั่นไส้
เรย์แอบอยู่ในห้องน้ำห้องแรกนั่นเอง เขานั่งขัดสมาธิบนฝาชักโครกทำให้อ้นมองไม่เห็นขา นอกจากนี้เขายังปิดประตูแล้วแกล้งเอาป้าย “ชำรุด” มาแขวนไว้ป้องกันคน และแผนของเขาสำเร็จอย่างงดงาม!
“อื้อ!”
อ้นร้องอู้อี้พลางแกะมือของเรย์ออก
“คุยกับเรานะ”
เรย์ขอร้องอ้นด้วยเสียงกระซิบ เมื่อเห็นว่าอ้นพยักหน้า เขาจึงปล่อยมือ
“เล่นบ้าอะไรของแกฮะอีแว่น!”
อ้นแว้ดกลับเสียงสั่น เรย์จึงนั่งลงบนฝาชักโครกตามเดิมแต่ยังใช้เท้ายันประตูห้องน้ำเอาไว้กันตุ๊ดหนี
“หลบหน้าเราทำไม?”
“ฉันเปล่าหลบ”
“เมื่อวานทำไมไม่ตอบไลน์ ได้อ่านข้อความในเฟซรึเปล่า?”
“สงสัยฉันยุ่งมั้งเลยไม่ได้ดู”
พอเห็นอ้นบ่ายเบี่ยงเรย์จึงเริ่มขมวดคิ้ว
“เป็นอะไร? วันเสาร์ยังดีๆ อยู่เลย เมื่อวานเรารอโทรศัพท์นายทั้งวัน ทำไมไม่โทรมาแฮปปี้เบิร์ธเดย์เรา?”
“ก็ไม่ได้ดูโทรศัพท์อะ”
อ้นพยายามบ่ายเบี่ยง แต่ที่แคบๆ ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ นี่ก็ช่างหลบสายตาเรย์ยากเหลือเกิน อ้นจึงแกล้งยืนพิงผนังแล้วเบนสายตาไปทางอื่นไม่กล้าสบตาเรย์
เมื่อผู้ชายสองคนต้องมาอัดกันในส้วมห้องเดียวก็แทบจะยืนเกยกันอยู่แล้ว และเรย์ก็จับข้อมืออ้นไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเหมือนกลัวว่าคนตัวเล็กกว่าจะหนี อ้นจึงทำตัวไม่ถูก
“โกรธอะไรเรา?”
“ก็บอกว่าเปล่า”
น้ำเสียงรำคาญของอ้นทำให้เรย์เริ่มหงุดหงิด เขาหงุดหงิดแต่มีอีกหนึ่งความรู้สึกปรากฏขึ้นด้วย มันคือความน้อยใจ เขาไม่เข้าใจว่าอ้นเป็นอะไรและอยากรู้ เรย์ไม่รู้ว่าตัวเองแคร์อ้นมากเหลือเกิน เรย์ใส่ใจอ้นมากจนกระทั่งไม่สบายใจเมื่ออ้นใช้น้ำเสียงรำคาญกับเขา เรย์ให้ความสำคัญต่อความรู้สึกของอ้นมากยิ่งกว่าที่เคยใส่ใจใคร
“เราทำอะไรผิดเหรอ?”
ถ้าฉันบอกว่าแกไม่ผิดแต่ฉันไม่อยากยุ่งกับแกเพราะเกลียดเด็กคนนั้นแกจะว่าฉันมั้ย แกไม่เข้าใจหรอกอีแว่น แกไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกฉันหรอก ฉันก็แค่อยากหนีจากอะไรที่มันตามหลอกหลอนฉันกับป้องแค่นั้นเอง
เพราะอ้นเงียบไม่ตอบเรย์จึงทำหน้าซึม เขาคว้าเอวอ้นไว้แล้วทิ้งศีรษะลงกับสีข้าง
“เอ๊ะอีบ้า!”
อ้นตกใจทุบหนุ่มแว่นจอมเนียนรัวๆ เขาเตรียมจะหยิกเนื้อเรย์ทว่า เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นทำให้อ้นตกใจมากกว่า เสียงพูดคุยของผู้ใช้บริการห้องน้ำดังก้องในความเงียบ
เอ๊ะ! เสียงนี่มัน!
อ้นรีบปิดปากเรย์ก่อนที่หนุ่มแว่นจะทันได้ประท้วง เรย์ขมวดคิ้วหน้าบึ้งส่งเสียงไม่พอใจ
“อือ!”
อ้นปิดปากเรย์แน่นแถมยังถลึงตาใส่ เรย์ไม่เข้าใจแต่เขายอมอ้นด้วยการพยักหน้า
เมื่อเห็นเรย์เลิกโวยวายอ้นจึงลดมือลงแล้วห่อปากทำเสียง “ชู่” ประกอบท่ายกนิ้วแตะริมผีปาก อ้นส่งสัญญาณให้เรย์เงียบก่อนจะหันหลังให้แล้วทำท่าเอาหูแนบประตูแอบฟังคนด้านนอกคุยกัน
เมื่อเห็นอ้นทำท่าเหมือนตั้งใจแอบฟังเสียงคนคุยกันด้านนอกเลิกวีนใส่เขา เรย์ก็ได้ใจกอดเอวของอ้นต่อพลางตั้งใจฟังเสียงคนคุยกันด้านนอกบ้าง
“ไม่ต้องแอ๊บต่อหน้าผมก็ได้ คนกันเองทำเหมือนผมไม่รู้ว่าพี่เป็นอะไร”
“เอ๊ะบอกกี่ทีแล้วว่าอย่าว่าพี่แบบนี้ พี่ไม่ได้แอ๊บนะ”
นี่มันอีพี่แทนนี่นา! ต๊าย! เสียงแหลมยิ่งกว่าฉันอีกนะยะ แต่อีกคนใครอะ คุ้นๆ
อ้นตั้งใจเผือกสุดฤทธิ์จนไม่รับรู้เลยว่าเรย์ฉวยโอกาสแอบหยิบโทรศัพท์เขาออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้ว หนุ่มแว่นอาศัยการนัวเนียทีเผลอแอบล้วงของออกจากกระเป๋ากางเกงเจ้าของเรียบร้อย เขาใส่รหัสที่แอบจำแล้วกดเข้าโทรศัพท์ของอ้นอย่างง่ายดาย
“คร้าบๆ พี่แทนเปิดเผย ไม่แอ๊บ”
นั่นไงอีพี่แทนจริงๆ ด้วย!
“เธอนั่นแหละที่แอ๊บ แอบมาชักว่าวในนี้อีกรึไง ระวังเถอะเดี๋ยวถูกแม่บ้านจับได้แล้วจะโดนไล่ออก”
อะไรนะ! สไลด์หนอนในห้องน้ำ!
“ผมไม่ได้แอ๊บนะพี่ แค่ไม่ได้บอกใครว่าเป็นเกย์ ว่าแต่พี่แทนนี่รู้ใจผมจัง ผมแข็งมาตั้งแต่เช้าแล้ว ช่วยผมหน่อยสิพี่”
ขุ่นพระ! นี่ฉันต้องมาเป็นสักขีพยานให้อีพวกวิปริตซัมติงกันในห้องน้ำเหรอเนี่ย!
อ้นกรี๊ดกระวนกระวายกับสถานการณ์ด้านนอกโดยลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองก็อยู่กับเรย์สองต่อสองในห้องแคบๆ เช่นกัน ส่วนเรย์ เขาสำรวจโทรศัพท์อ้นอย่างเพลิดเพลิน หนุ่มแว่นจัดการสำรวจข้อมูลของอ้นมันทุกแอป!
“ช่วยอะไร อย่ามาลามปามพี่นะ นี่จับตรงไหนของเธอ!”
แหม! แต๋วแตกสะดีดสะดิ้งเชียวนะยะ ขนาดอิป้องล้วงนมฉันๆ ยังไม่ทำเสียงแรดแบบนี้เลย เชอะ!
“โธ่ ทำอย่างกับไม่เคยเงี่ยนนะพี่ อมให้ผมหน่อยเดี๋ยวผมไซร้นมให้ ผมรู้ว่าพี่ชอบโดนดูดนม ไม่มีใครซะหน่อย”
“แล้วถ้าเกิดมีคนเข้ามาล่ะ”
มีตุ๊ดอยู่ตรงนี้หนึ่งคนค่ะ คนสวยอยู่ตรงนี้! เลือกสถานที่กันหน่อยสิยะ!
“ก็ตื่นเต้นไงพี่ ขอผมเยสนะ เงี่ยนมาหลายวันแล้ว”
“มายงมาเยอะไร พี่ไม่เอาด้วยหรอกนะ”
“ไม่สดแต่ถ้าผมมีถุงยางก็ได้ใช่ปะ?”
ขุ่นพระ! พวกมันเอากันในห้องน้ำออฟฟิศ!
มีเสียงเปิดปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น แม้จะค่อนข้างเงียบไม่มีเสียงประกอบกามกิจดังมากนักแต่ก็มีเสียงลมหายใจกระเส่าหนักหน่วงดังขึ้นเบาๆ อ้นไม่กล้าขยับตัวได้แต่ยืนนิ่งเพราะตกใจที่มีคนหน้าด้านกลางวันแสกๆ
ทรามอะ โรคจิต อี๊! ที่ดีๆ ก็มี ถ้าคันมากนักแล้วทำไมพวกแกไม่ไปเปิดโรงแรมนอนกันยะ แหวะในห้องน้ำ! สกปรก! กลางวันแสกๆ ในเวลางาน คนสวยรับไม่ได้!
เสียงซี้ดปากสูดลมหายใจเริ่มดังจนอ้นขนลุก! และแล้วก็มีเสียงคุยดังขึ้นเบาๆ
“ขอผมถ่ายรูปหน่อยนะ มีปากอุ่นๆ อมเคให้ในห้องน้ำออฟฟิศแบบนี้โคตรชอบเลยพี่”
“อย่านะ ถ้าเธอถ่ายพี่จะไม่ยอมเธออีก”
“โธ่ ผมเก็บไว้ดูคนเดียว อันนี้ผมไม่เอาลงอินสตราแกรมหรอก”
กรี๊ด! โรคจิตเต็มขั้นเลยอ๊ะ! โอ๊ยตายแล้วออฟฟิศฉันมีพวกชอบโชว์ด้วย!
“ไม่”
“งั้นขอผมแตกในปากนะ กลืนน้ำผมให้หมดเลยนะพี่”
อ้นยืนตัวแข็งไม่กล้าขยับ เขากลัวแทนกับคู่ขาจะรู้ว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย อ้นไม่อยากมีปัญหากับแทน และเขากลัวจะถูกจับได้ว่าแอบอยู่กับเรย์สองต่อสองเช่นกัน อ้นไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดีเพื่อหลบหนีจากสถานการณ์น่าอึดอัดนี้ เมื่อหันมามองเรย์เขาถึงพบว่าเรย์กำลังเพลิดเพลินกับโทรศัพท์เขาอยู่!
อารมณ์ของอ้นเปลี่ยนกะทันหันพลิกจากอารามตื่นเต้นเป็นเพลีย!
ดีเนอะดีออก! ข้างนอกซั่มกันจนน้ำจะแตกอยู่แล้วแกดันแฮปโทรศัพท์ฉันไปเล่นหน้าด้านๆ
อ้นเงื้อมือขึ้นทำท่าจะตบ แต่เรย์จุ๊ปากเสียก่อน หนุ่มแว่นบุ้ยปากเป็นสัญญาณถึงอีกห้อง อ้นจึงถลึงตาใส่แล้วแบบมือทำท่าขอคืน แต่เรย์ส่ายหน้า เขาจิ้มสมาร์ตโฟนอีกสองสามทีก่อนจะส่งคืนอ้น ในหน้าจอปรากฏแอปสนทนาที่มีข้อความพิมพ์ค้างเอาไว้ว่า “รอเขาไปก่อนหรือออกไปก่อนเขาเสร็จ?”
อ้นหน้าแดง แต่ก็พิมพ์ข้อความใหม่แล้วส่งให้เรย์ดู “ตอนนี้เลย เบาๆ นะ”
เมื่อเห็นเรย์พยักหน้า อ้นจึงให้สัญญาณ ทั้งคู่พยายามเปิดประตูให้เบาที่สุดแล้วรีบย่องออกมาจากห้องน้ำ เรย์ทิ้งป้าย “ชำรุด” แขวนไว้ตามเดิมแล้วรีบตามหลังอ้นมา เมื่อพ้นระยะห้องน้ำและเข้ามาอยู่ในลิฟต์สองต่อสองแล้วเรย์ก็ถามอ้น
“ตกลงโกรธอะไร? หลบหน้าเราทำไม?”
อีนี่! เชื่อเค้าเลย!
อ้นหงุดหงิดสุดๆ พวกเขาพึ่งผ่านเหตุการณ์น่าแหวะเพราะพวกโรคจิตในห้องน้ำมาแต่เรย์กลับไม่สะทกสะท้านสะเทือนอารมณ์บ้างเลย!
“อีแว่น! นี่แกยังจะถามเรื่องนี้อีกเหรอ? แกตายด้านรึไง เมื่อกี้น่ะ”
แต่อ้นยังวีนไม่จบเรย์ก็ถามแทรก และคำถามของเรย์เล่นเอาอ้นเงิบเขินหน้าแดงยิ่งกว่าเก่า
“เราควรจะมีอารมณ์เหรอ?”
“คือ... ฉันหมายถึง เจอเรื่องอุบาทว์แบบนั้นแกยังจะมาเซ้าซี้ฉันเรื่องไร้สาระอีกเหรอ?”
ไร้สาระเหรอ?
เรย์หงุดหงิดเพราะความน้อยใจมากขึ้นทุกที เรื่องไร้สาระของอ้นคือเรื่องสำคัญสำหรับเขา
“ก็บอกมาก่อนสิโกรธอะไรเรา? นายจำกัดเราในเฟซทำไม? บล็อกไลน์ด้วย”
“ขอร้องล่ะ แค่เรื่องเมื่อกี้ฉันก็กินข้าวไม่ลงละ อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสีย คนสวยเพลีย! ฉันจะรีบไปกินข้าว รีบกลับไปทำงาน!”
“อ้น?”
ประตูลิฟต์เปิดออก อ้นเดินหนีเรย์ออกจากลิฟต์ เรย์ตามออกมาแล้วดึงแขนอ้นไว้ เขาพูดกับอ้นด้วยน้ำเสียงรวดร้าว
“นายสำคัญสำหรับเรานะ เราดีใจที่ได้กินข้าวกับนาย แต่ถ้านายรำคาญเราก็ขอโทษด้วย”
เรย์กล่าวกับอ้นแค่นั้นแล้วเดินหนีเข้าลิฟต์ อ้นมองตามหลังเรย์งงๆ แต่เวลาพักเที่ยงที่ใกล้หมดทำให้อ้นไม่สนใจเรย์ เขาหันหลังมุ่งไปยังแคนทีนต่อพลางปัดเรื่องไร้สาระของเรย์ออกจากหัว
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เป็นตอนที่ #แก๊งสามเกรียน กลับมารวมตัวกันครบ แถมยังมี #ครอบครัวเกมเมอร์ ปรากฏตัว
* แก๊งสามเกรียน คือสมญานามของ พี(เทพ) เมฆ และหิน สามหนุ่มบ้าเกมซึ่งมีสกิลหลีหญิงห่วยแตก โหล่โท่ยสุดๆ ในรุ่นก็ว่าได้ แต่ต่อมาได้ผนวกเอา #ตัวแถม อย่าง "เรย์" เข้าไปด้วย ประมาณว่าเรย์เป็นส่วนเกินของรุ่น ไม่มีใครเอา ไม่มีคนคบ เรย์เลยเกาะติดไปกับแก๊งกากสามคนนี้ แต่เพราะเรย์อินดี้ใครไม่สนใจนางๆ ก็ไม่ง้อเลยชอบฉายเดี่ยวบ่อยๆ จนไปปะทะกับอ้นที่โรงอาหารส่วนสามคนนี้ก็ไม่ได้สนใจว่าเพื่อนหายเล้ย! แต่ก็ยังพอรวมตัวกัน4คนได้อยู่นะ จนบางสถานการณ์ก็ถูกเพื่อนคนอื่นๆ ล้อกันว่า "แก๊ง3.5เกรียน" นัยว่าเรย์คือส่วนเกินที่ไม่ถูกนับเป็นสมาชิกเต็มตัว
พี(เทพ) / สไนเปอร์ / สตาร์ / เมฆ / หิน คือ ตัวละครจากนิยายเรื่อง STR/INT : Love Tricks (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44552.0) ของเราเอง หาอ่านได้ตามลิงค์ที่ให้ไว้ล่ะ จบแล้ว
แต่จริงๆ ต้องบอกว่าตอนจะดันอ้นเป็นนางเอกเราดันไปหยิบ "เรย์" ตัวประกอบที่ออกมา 2 ฉากจากเรื่องนั้นมาปั้นเป็นพระเอกดีกว่า แหะๆ
(*มุมแจ้งให้ทราบ* นิยายแบบเล่มเดียวจบพิมพ์มาแค่ร้อยเล่มแต่ดันขายไม่ค่อยออก พอขายหมดเลยยังไม่มีโครงการพิมพ์เพิ่มจ้า ส่วนแบบอีบุ๊ก เรายังไม่ได้ทำจ้า แต่ก็มีโครงการอยู่นะ)
เรย์เอาแต่ใจมว๊าก! ความเอาแต่ใจขี้อ้อนของนางเริ่มไต่ระดับจนอ้นชักรำคาญแล้ว นางมีสกิลไม่อ่านบรรยากาศสูงมาก คือสมองนางทำด้วยอะไร? อินดี้ขนาดนี้อ้นจะรับมือไหวมั้ย? แน่ะๆ ตอนท้ายนางทำท่าจะงอนอ้นด้วย ก็ช่วยลุ้นพระเอกแปลกๆ คนนี้กันด้วยนะคะ
อืม... อย่างที่พูดเสมอแหละ ถ้าคุณหลงเข้ามาอ่านนิยายของ AzurICE คุณจะเจอพระเอกแบบที่ไม่รู้ว่าขุดขึ้นมาจากดาวดวงไหน? แต่ละคนแปลกประหลาดนิสัยแบบที่พระเอกทั่วไปพานพบได้ยาก! แต่ขอสาบานว่าพระเอกคนนี้เราตั้งใจปั้นให้น่ารักมุ้งมิ้งที่สุดแล้ว อ้อนยิ่งกว่าพี่สตาร์อีกแหละขอบอก!
เพื่ออ้นโดยเฉพาะเลย เราเสกผู้ชายแสบๆ ให้นาง อะไรนะ? เอาแซ่บไม่ได้เอาแสบ? เอาน่าคือๆ กัน ฮ่าๆ
ส่วนต่อมา ฉากอย่างว่าในห้องน้ำ ขอยกผลประโยชน์ให้เกย์ทุกคนเลยจ้า! :m14:
ขอบคุณทวิตเตอร์โชว์หวิวไอดีต่างๆ ที่ทำให้เราเกิดไอเดียนี้ขึ้นมา :a2: อะไรนะ? อยากได้บ้าง แค่หาแท็กเสียวๆ ว่าวๆ โชว์ๆ ค้นไปเดี๋ยวก็เจอ
คือมันคันอะไรเบอร์นั้น? ต้องเอาออกระหว่างวัน? แถมยังไม่พอต้องโชว์น้ำขาวขุ่นลงสื่อ? ขอโทษนะ หาคนเยด้วยไม่ได้เหรอ? หรือไอ้ที่ทำแค่โรคจิตชอบโชว์เฉยๆ?
เป็นห่วงสวัสดิภาพของเกย์ไทยนะ มีแต่เน้นรูปร่างอัพเบ้าหน้าแล้วนัดยิ้ม ไอดอลไอ้เด้านี่ตัวดีเลย เล่นรถไฟสนุกมั้ยตัวเธอว์? แลดูสำส่อนเนาะ มั่วจนจั่วเอดส์ยกแอพ! (มีกระทู้ในพันทิปพูดถึงเพื่อนเกย์ติดเอดส์กลับบ้านนอก แล้วก็ประมาณติดมาจากคนที่เล่นแอพเกย์ด้วยกัน ไปๆมาๆคนในแอพนั้นติดเอสด์เพียบ แอพที่เสริชเพื่อนได้จากที่อยู่อะ ว่ากันว่าดงรัชดาจั่วกันเป็นดง!)
เพราะแบบนี้ใช่มั้ยเลยใฝ่ฝันหานิยายฝันหวาน? อยากได้ผู้ชายแท้ๆ มาครองรักเพราะเกย์ด้วยกันมักรักไม่จริง ท้อจนอยากกินเพื่อนชายแท้แทน? บางก็กะว่าอยากได้รักแท้แต่ขอเช็กเบ้าหน้ากับกล้ามซิกแพ็กก่อน? คือ? .... เออเอาเหอะ ขอให้สนุกกับชีวิตเกย์สไตล์แล้วกัน ก็เขียนเสียดสีเกย์พวกนี้ให้สะท้อนจากคาแรคเตอร์ "คู่ขาของแทน" แหละ ซึ่งเป็นสไตล์ที่เราถนัด ดราม่าแบบเสียดสีสังคมนิดๆ เหอๆ
ไหนจะประเด็น "ตุ๊ด" อีก แหมๆ เป็นตุ๊ดมันหาผู้ชายกินยากละสิเลยจำใจต้องเปลี่ยนตัวเองเป็น "เกย์รับ" หรือบางวันหาผัวไม่ได้ก็ต้องจำใจเปลี่ยนสถานะเป็นผัวเอง แร๊ง! แต่มันคือความจริงที่ตุ๊ดยุคใหม่ต้องเผชิญ ต้องตอบคำถามให้ได้ว่าตัวเองอยากเป็นผู้หญิงหรือเพียงแค่อยากยิ้มกับผู้ชาย คล้ายๆ บทบาทของอ้นกับแทน เหอๆ #แถวนี้ไม่มีทุ่งลาเวนเดอร์ให้ยูวิ่งเล่นหรอกนะ AzureICE โรคจิตชอบแต่งนิยายซาดิสปวดตับหน่วงไต! เตรียมเข้าโหมดดราม่ากันแล้วรึยังจ้ะ? สาบานว่าหน่วงเบาๆ ไลท์กว่าคู่ป้องกับเติ้ล
การใช้ชีวิตในสังคมมันไม่ง่ายแบบนั้นหร้อก.... เป็นเกย์(ครับ) เป็นตุ๊ด และเป็นกะเทย(ค่ะ) มันมีความเท่าเทียมที่แตกต่างกันมากอยู่ ไม่ใช่แค่เรื่อง "ผู้ชาย" แต่มันรวมไปถึงหน้าที่การงาน สถานะในสังคม ความลำบากในการใช้ชีวิต มีใครรู้บ้างว่ากะเทยกินยาคุมมากๆ แล้วจะเอ๋อ มีอาการเบลอๆ แบบที่เค้าเรียก "กะเทยเมายาคุม" นั่นแหละ? อาชีพบางอาชีพไม่มีพื้นที่ให้กะเทยหรือตุ๊ดแต่งหญิง หลายคนต้องจำใจรับสภาพกลับไปแต่งบอย ผลมันเลยออกมามี "สาว" เต็มไปหมดเลย! นัวกันจนเกย์แอนตี้ตุ๊ด ตุ๊ดและกะเทยหมั่นไส้เกย์รับ(สาว) ผลคือด่ากันนัว!
เราพยายามอ่านกระทู้ หาปัญหาต่างๆ ของเพศที่สามมาศึกษา หยิบยกเอาประเด็นต่างๆ มายำแล้วใส่ปมเข้าไปให้เหมาะกับตัวละครในเรื่อง เราพยายามเขียนออกมาให้กลมกล่อมที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ มันอาจไม่ดีมากหรอกนะ อาจไม่แซ่บมาก หรืออาจจะแรงมากในความคิดบางคน แต่เราเขียนผลงานชิ้นนี้เพื่อนแฟนนักอ่านที่เป็นเพศที่สามของเรา เราไม่รู้หรอกว่าคุณเป็นแบบไหน แต่เราอยากให้คุณสตรอง อยากให้อ้นเป็นกำลังใจให้พวกคุณ เราเชื่อว่าซินเดอเรลร่าอย่างนางจะทำให้พวกคุณยิ้มได้กับฝันสีชมพูแบบฮาร์ดคอร์ของเรา มันไม่ดราม่ามากหรอก แต่มันเรียลพอๆกับความมุ้งมิ้ง น่าจะดึงสติคนอ่านให้อยู่กับความเป็นจริงและตั้งสติได้ว่า "ใครทำอะไรก็ได้อย่างนั้น" ดังนั้น "ถ้าอยากจบสวยก็ต้องอดทนทำตัวสวยๆ ไปให้ได้ตลอดรอดฝั่ง"
รักคนอ่านทุกคน :pig4:
Miss Tiffany's Universe 2016 ปีนี้สวยดี :-[
ชอบโมมาตั้งแต่ สงครามนางงาม The Casting Project (https://www.instagram.com/p/-dJ3aeQtGM/) แล้ว คือมีความละมุนนี พอดีๆ แบบผู้หญิงเลย :impress2:
เสียดายตอนแสดงๆ ไม่ดี เลยอดเข้ารอบหลิงๆ เข้าแทน สวยจนพี่มอสไม่รู้และพูดว่า "ปากน่าจูบ"
(http://image.free.in.th/v/2013/iu/160513072420.png)
(http://www.zoomzogzag.com/wp-content/uploads/2015/11/Miss-War15-101.jpg)
ป.ล. อ้นไม่สวยขนาดนี้หรอกนะ นางหน้าจิกกว่านี้ ไม่ค่อยหวาน เดี๋ยวจะเห็นเองว่านางเป็นอีสาวลูกทุ่งสุดๆ ส่วนอีนางน้อยเป็นลูกสาวกำนัน ฮ่าๆ :haun5:
-
ยาวสะใจเลย ว่าด้วยเรื่องของเรย์ ทั้งสงสารทั้งสมน้ำหน้านางนะ แค่ก็อย่างว่านางเป็นแบบนั้นเองให้ฝืนใจทำดีๆก็ไม่น่าจะไหว จริงๆถ้าหากว่าครอบครัวนางปล่อยให้นางทำในสิ่งที่ชอบนี่จะเป็นการดีที่สุด รักมาก ห่วงมาก ก็เลยล้อมกรอบให้มาก ถ้าหากว่าที่บ้านปล่อยเรย์บ้าง เรย์ก็อาจจะ relax มากกว่านี้ มาเจออ้นศรีแล้วเลยช้ำเอา
อีกคนที่เสียงคุ้นๆที่ทำกิจกรรมอมยิ้มในห้องน้ำหวังว่าจะไม่ใช่พี่โจมนะ อ้นศรีมีจิตตกแน่ๆ
อ่านถึงตอนบรรยายอาซิ้มแม่เรย์แล้วจี้ใจดำค่ะ รู้สึกเหมือนมองกระจกเงาชอบกล 5555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยู่ในจุดที่ว่าชอบอ่านคนเขียนเม้าท์มอยตอนจบตอนพอๆกับการอ่านเนื้อเรื่อง ทั้งอ้นทั้งเรย์ก็มีปัญหาของตัวเองที่ต้องเอามาปรับมาจูนเข้ามากันเนอะ รอลุ้นเป็นกำลังใจให้คู่นี้เสมอค่ะ
-
สวัสดีครับ เคยอ่านภาคแรก เรื่องของป้องเติ้ลไป แล้วไม่คิดว่าจะมีภาคต่อของเรย์อ้น ก็เลยเพิ่งจะได้มีโอกาสตามอ่านจนถึงล่าสุด
พออ่านรัวๆ วางไม่ลง ก็จำไม่ได้แล้วว่าจะเมนท์อะไรบ้างในแต่ละตอน..
แต่อยากบอกว่าคนเขียนเก่งมากนะครับ แถมใส่ใจทุกรายละเอียดจริงๆ
คอยอธิบายเรื่องราวนู่นนี่กับคนอ่านตลอด และพูดยาวจริงๆ ชอบตรงนี้ครับ
(เรื่องความหมายของชื่อคือดีจริงๆ ชอบเวลาได้อ่านนิยายที่นักเขียนคอยใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ
อย่างเรื่องชื่อ แล้วหยิบเอามาเป็นประเด็นในเรื่อง เป็นมุกเล็กๆ อะไรแบบนี้ ถึงคุณจะไม่ได้แพลนไว้แต่แรก แต่หาทางไปต่อได้นี่ก็เยี่ยมจริงๆ)
เราว่าที่คุณตัดสินใจเรื่องพล็อต เรื่องนิสัยตัวละคร การกระทำต่างๆ แล้วเขียนออกมาแบบนี้
คือดีแล้ว เราชอบ ทำต่อไปเลยครับ เราว่ามันดูมีเหตุผลของมันดีแล้ว
เรย์เป็นตัวละครที่น่ารักจริงๆ กวนส้นแบบไม่ตั้งใจด้วยหรือเปล่านะ 555
เลยทำให้น่าหมั่นไส้ไปพร้อมกันเลยด้วย ความมึน ความเป็นน้องน้อยนี่นะ
อ้นก็ใสซื่อ เราก็ไม่เข้าใจจริตของตุ๊ดเหมือนกัน ก็ไม่รู้ว่าอย่างอ้นที่คุณเขียนนี้มีความเป็นตุ๊ดแค่ไหน
แต่เราว่าคนเรามันก็มีหลายนิสัย อย่างอ้นยกให้เป็นคนสวยน่ารักนิสัยดีละกัน
เรื่องความไม่มั่นใจในตัวเองของอ้นนี่ก็ได้แต่รอให้ใครมาทำให้มั่นใจมากขึ้นนะ เป็นตุ๊ดก็ไม่ได้ด้อยกว่าคนอื่นหรอก
เวลาอ้นอยู่กับเรย์ ดูแล้วอ้นไม่ค่อยมีสติวิเคราะห์พิจารณาอะไรเท่าไหร่ เหมือนโดนเรย์คอยปั่นให้มึนเมาตลอดเวลา
นี่ก็พลาดตกลงไปในหลุมที่เรย์ขุดไว้แล้ว กว่าจะรู้ตัวหลุมก็ลึกจนปีนหนีไปไหนไม่ได้แล้วเนอะ
เราไม่เคยอ่านเรื่องอื่นของคุณ แต่จะรอติดตามเรื่องนี้ และผลงานเรื่องต่อๆ ไปนะครับ
..อาจจะไปตามอ่านผลงานเก่าด้วย
ปล. ชอบฉากที่มีป้องกับอ้นอยู่ด้วยกัน เหมือนกับพี่ชายและน้องสาวจริงๆ น่ารัก
ไว้ป้องพาอ้นไปเที่ยวที่บ้านบ้างนะ แนะนำให้รู้จักกับฝั่งเติ้ลบ้าง อะไรแบบนี้ น่าจะสนุกดี
ปล.2 แต่มองอีกมุม ป้องกับอ้นนี่ก็เหมือนลูกชายกับแม่นะ ยกให้เป็นคุณแม่ละกัน คนสวย
-
สวยเลือกได้นะ อ้น นายน่ะ ลูกครึ่งนะลูกครึ่ง
-
เฮ่นโหลว เอฟวรี่บอดี้! o12 พยายามจะดัดจริตแต่คิดสำเนียงเสียงที่ต้องพูดไม่ออกเลยพิมพ์ไม่ถูก!
เอาเป็นว่าทักทายกัน พอดีเห็นเม้นจากคุณนักอ่านแฟนคลับเลยแวะอยากมาคุย ... เอาจริงๆ ไม่ใช่แต่ตะเองหรอกที่คาใจ ไอ้คนแต่งมันก็คาใจ! #จริตกะเทย #อินเนอร์ตุ๊ด #ความเบิกบานของชาวสีม่วง มันคืออะไร?! เอาเป็นว่าเดี๋ยววันนี้เราจะมาคุยกัน แต่ขอตอบเม้นก่อนน้า
:teach:
คนอะไรใส่ของแพงได้ลุคชีปมาก! ฉันใช้ของก๊อบยังดูแพงกว่าแกเรย!
ป้าก็เป็นเหมือนหนูแหละเรย์เอ๊ย เลยประหยัดเงินค่าแต่งตัวไปลงค่ากินหมด
อิพี่ป้องปากนางนี่บั่บว่า..........
เรย์มันไม่เมนท์สักนิดเลยเรื่องการแต่งสาวของอ้น ความรู้สึกมันบียอนด์ไปแล้วสินะ
เดี๋ยวนี้อ่านๆแล้วไม่ค่อยได้เมนท์ค่ะ มีอะไรให้ทำเยอะแยะมากจนอยากจะให้วันหนึ่งมีสัก 72 ชม. เปิดพรีอิพี่ป้อง-อินางน้อย + อ้นศรีกับเรย์ศักดิ์เมื่อไหร่เดี๋ยวเจอกันค่ะ ได้ข่าวว่าปลายปีสินะคะ
หวัดดีคุณพี่คร่า! :L1:
หนูก็ลุคชีปพอๆ กันแหละพี่ ฮ่าๆ เดินห้างนี่ไม่เคยมีใครยื่นอะไรให้เลย เสริมความงาม ประกันชีวิต บลาๆ ไม่มีใครสนใจ แบบเดินสบายอะพี่ คิดดูว่าสารรูปจนกรอบขนาดไหน ไร้กะตังค์สุดๆ
เคยมีคนบอกหนูว่า "ไม่ใส่ใจเรื่องการแต่งตัวเพราะเขามีเงินในกระเป๋าเป็นฟ่อน" ในขณะเดียวกัน หลายคนติดหนี้บัตรเครดิตแดงเถือกเพื่อถอยแบรนด์เนมมาใส่อวดชาวบ้านว่า "ฉันมีคอลเลกชันนี้แล้วนะ"
หนูว่ามันต้องไปด้วยกันนะ ภาพลักษณ์ก็สำคัญแต่มันต้องไปพร้อมกับเงินในกระเป๋า อะไรที่ชอบก็เก็บตังค์ซื้อถือเป็นรางวัลชีวิตบ้างก็ดี แต่ไม่ใช่วิ่งตามต้องมีทุกอย่างให้ทันกระแส
แต่ที่เขียนแบบนั้นคือพยายามสื่อเรื่องรสนิยมของอ้นด้วยไงคะ ฮ่าๆ ประมาณว่าอ้นก็เหมือนคนทั่วๆ ไปที่ใฝ่ฝันถึงความหรูหราลักซ์ชัวรี่ไลฟ์นั่นแหละ สนใจสไตล์และแฟชั่นต่างๆ ตามประสาสาวสีชมพู นางรสนิยมสูงพอสมควรนะ เหอๆ แต่พอมาเจอเรย์ที่แบบว่า... ทรัพยากรพร้อมแต่ไม่แคร์เลยอาจจะนึกดูถูกเล็กๆ คืออ้นไม่มีกะตังค์สารร่างก็ใช่ว่าจะดีแต่เค้าขวนขวายอยากมีอยากดูดีขึ้นไง ทว่าเรย์หน้าตาก็ดีเงินก็มี แต่! นั่นแหละอย่างที่เห็น อ้นคงรู้สึกเสียของอะ
มันมีจุดเล็กๆ มาตั้งแต่ภาคแรกแล้วที่ป้องชอบแขวะว่า "อ้นใช้กระเป๋าก๊อบ" แต่ตอนนี้แลดูนางจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย งี้แหละพอคนเราทำงานแล้วก็รู้ซึ้งว่าเงินมันไม่ได้หาได้ง่ายๆ หรือบางทีอาจจะเป็นที่สังคม อยู่ในกลุ่มเพื่อนแบบไหน สังคมที่ทำงานเป็นยังไง? หรืออ้นอาจไปเจออะไรมา? ทัศนคตินางเลยเปลี่ยนไป
เอ... ว่าแต่นางฝึกงานกับป้องนะ เคยเจอ "แจน" ด้วยสิ ป้องยังอยู่ที่เดิม ส่วนอ้นหางานที่ใหม่ อืม... ตุ๊ดผู้เบิกบานเจอกับชะนีเหนือเมฆอย่างแจน หนูว่าอ้นคงกัดปากเล็กๆ แหละ คงรู้สึกสู้ไม่ได้นิดๆ เดิมทีอ้นก็ไม่ได้เก่งอะไรอยู่แล้วแต่ขอตามไปฝึกตามๆ ป้อง ตอนฝึกงานมันอาจจะทำได้แต่พอถึงเวลาทำงานเค้าก็คงเลือกตัวเลือกที่ดีที่สุด อ้นคงไม่อยากอยู่ให้แจนข่มหร้อก ละอ้นคงไม่กล้าบังคับป้องว่าให้หางานที่อื่นทำอะไรแบบนั้นด้วยถึงจะรู้ว่าแจนเล็งป้องก็เหอะ เหอๆ
สำหรับการพัฒนาของพี่ป้องนี่ต้องรอภาคสองจริงๆ แต่บอกได้เลยถ้าไม่ใช่เพราะอ้น อีนางน้อยก็คงไม่บุญหล่นทับหรอก คือพี่ป้องเกรียนเหมือนเดิมแต่อ่อนโยนขึ้นเยอะ อาจจะเพราะความเป็นสาวของอ้นช่วยขัดเกลาพี่ป้องให้นุ่มนวลกับคนอื่นขึ้นด้วย เติ้ลควรกราบขอบคุณอ้นอะในความรู้สึกหนู
สำหรับเรย์ ผู้ที่เห็นตัวตนของอ้นมาตั้งแต่ตอนที่ยังแอ๊บแมนจนสาวแตกแกรนด์ออกสื่อกับชาวแก๊ง และคำถามที่นางถามตอนแรกสุดว่าอ้นเป็นอะไรกันแน่? หนูว่าเรย์มันคงตัดสินตั้งแต่ตอนนั้นแล้วล่ะ เพราะหลังจากนั้นมันก็เดินหน้าของมันมาตลอดนะ ในแบบแมวๆ อะนะคะ ฮ่าๆ
ป.ล. เรื่องหนังสือยังมิแน่ใจค่า ฮ่าๆ เอาไว้เดี๋ยวเร็วๆ นี้คงแจ้งข่าวการตัดสินใจในเฟซอีกทีค่ะ
สนุกสิค่ะมารอตอนต่อไปแอบเล่นที่ทำงาน
ขอบคุณค่า :pig2: :pig4: แวะมาบ่อยๆ น้าตะเอง คิดถึง :hao5:
เย้ๆๆๆๆๆมาต่อแล้ว ชอบมากเลยน้องอ้นของช้านนนนน
ดีใจที่มีคนชอบอ้น :mew1: อาจจะเป็นนางเอกที่แปลกไปซักหน่อย แต่จะพยายามเขียนให้น่ารักอ่านแล้วไม่ขัดใจรู้สึกคาแรคเตอร์สะดุดค่า ภาคแรกนี่โผล่มาอย่างกับเป็นนางร้ายจกแมมมอธอีพี่ป้อง ภาคหลังได้เป็นนางเอกสมใจ ฮ่าๆ
แอบสงสารนางนิดๆแล้วผู้นางนี่เอาแต่ใจ
แถมไม่สนใจไม่แคร์คนอื่นนอกจากตัวเอง
แต่ดีหน่อยนางใส่ใจคนที่นางสนใจกว่า
คนอื่นทั่วไปโอ้ยยยยงงกะตัวเองนี่บรรยาย
ได้แบบไม่รู้เรื่องเลย
ขอบคุณตอนใหม่คร้าาา :pig4: :pig4:
รอดูความแสบของเรย์ ขึ้นชื่อว่ากลุ่มเดียวกับพวกแก๊งสาม(จุดห้า)เกรียน คือไม่มีทางเรียบร้อยอ่ะ เผลอๆเรย์นี่แหละของแรงสุดในกลุ่ม เหอๆ เรย์ขึ้นทีพี่เทพก็มีหงออะ (ฉากเทพคุยไลน์กับดาวแล้วโดนเมฆแกล้ง เสียงมันดังเรย์เลยตวาด) เหอๆ สปอยว่าเรย์เกลียดสตาร์มากกกก ในขณะที่ทุกคนเรียก "พี่สตาร์" มีเรย์คนเดียวที่เรียกว่า "ไอ้สตาร์" ขึ้น "มึง-กู" กับพี่ตา พิจารณาความอินดี้ของนางละกัน คิกๆ
แต่รับรองความแซ่บแน่นอน อ้นฝากบอกว่าหนอนน้อยสีชมพูแซ่บพอฟัดพอเหวี่ยงกับแมมมอธเลยค่า ฮ่าๆ รอลุ้นฉากแปลกๆ ได้เลยค่ะ คู่นี้แต่งเบาๆ ใสๆ น่ารัก ไม่ค่อยเรต (ไปเรตในตอนพิเศษโลด!)
นางอินดี้ ขี้อ้อน และขี้งอนมาก แต่เดี๋ยวรอดูความมุ้งมิ้งของนางได้เลย อิๆ :m3:
ยาวสะใจเลย ว่าด้วยเรื่องของเรย์ ทั้งสงสารทั้งสมน้ำหน้านางนะ แค่ก็อย่างว่านางเป็นแบบนั้นเองให้ฝืนใจทำดีๆก็ไม่น่าจะไหว จริงๆถ้าหากว่าครอบครัวนางปล่อยให้นางทำในสิ่งที่ชอบนี่จะเป็นการดีที่สุด รักมาก ห่วงมาก ก็เลยล้อมกรอบให้มาก ถ้าหากว่าที่บ้านปล่อยเรย์บ้าง เรย์ก็อาจจะ relax มากกว่านี้ มาเจออ้นศรีแล้วเลยช้ำเอา
อีกคนที่เสียงคุ้นๆที่ทำกิจกรรมอมยิ้มในห้องน้ำหวังว่าจะไม่ใช่พี่โจมนะ อ้นศรีมีจิตตกแน่ๆ
อ่านถึงตอนบรรยายอาซิ้มแม่เรย์แล้วจี้ใจดำค่ะ รู้สึกเหมือนมองกระจกเงาชอบกล 5555
เดี๋ยวจะรู้ว่าทำไมที่บ้านห่วงนางค่ะ ฮ่าๆ นางปัญหา(ส่วนตัว)เยอะมาตั้งแต่เด็ก โอ๊ย! นี่อยากสปอยมาก! แต่หนูเคยเล่าย่อๆ ตอนปรึกษาละเนอะ อย่างที่บอกพี่แหละค่ะ คาแรคเตอร์เรย์เขียนยากมากกกกก
:sad4:
อันที่จริงเรื่องว่านางเป็นแคสเตอร์หรืออะไรคงไม่ใช่เรื่องใหญ่ ประเด็นหลักๆ คงเป็นเรื่องนิสัยนางนั่นแหละ เรย์เหมือนอัจฉริยะที่ทำได้ทุกอย่าง (ฉากเปิดห้องคอลเลกชันนางจะเฉลยว่าเรย์ทำงานอดิเรกหลากหลายมาก) คว้าอันดับสองมาได้ก็คงไม่โง่! (แต่เดี๋ยวจะมีคำพูดของพีมาย้ำความอินดี้และความเก่งกาจของนางในพาร์ทหลังอีกค่ะ) แต่นิสัยนั่นแหละปัญหา
อารมณ์แบบพี่ๆ ช่วยกันเลี้ยง คงได้ตามเวรตามกรรม พี่ๆ ก็ยังวัยรุ่นกันด้วยคงไม่เหมือนพ่อแม่ปลูกฝัง โตมาในครอบครัวที่มีหลายวัฒนธรรม ลูกครึ่ง เด็กนานาชาติ แต่ดันเป็นชาติที่ภาษาอังกฤษในครอบครัวแปลกๆ ไปโรงเรียนก็อาจจะโดนล้อหรือปรับตัวยากบ้าง ตัวเองก็ไฮเปอร์อยู่แล้ว มันอาจเป็นอะไรสักอย่างที่ทำให้เรย์สร้างกำแพงหนาหรือกลายเป็นเด็กแปลกๆ แล้วก็เรื่องช่วงวัยรุ่น (เนื้อหาอยู่ในตอนพิเศษ)
เรย์นี่แรงนะ นิสัยอวดดี เวลาอยู่กับสามเกรียนจะเห็นเลยว่าแรงมาก ผิดกับเวลาอยู่กับอ้นที่ลดลงมาหน่อย คือบางทีถ้าเรย์ไม่ได้เจอเทพที่ค่อนข้างจะง่ายๆ easy going ไม่คิดมาก แล้วก็ค่อนข้างจะอบอุ่นรักเพื่อน บางทีเรย์อาจจะไม่มีที่ให้เกาะแล้วไม่มีโอกาสปรับตัว สภาพนี้คือนางปรับแล้ว! ในพาร์ทหลังมีฉากที่เรย์กับเติ้ลเข้าด้วยกัน มีการพูดถึงสมัยเรียน (สองคนนี้รุ่นพี่รุ่นน้องกันนะคร้า!) คืออารมณ์แบบเกย์ง๊องแง๊งอย่างเติ้ล(ที่มีตอนที่เติ้ลทะเลาะงอนเพื่อน เติ้ลก็คงได้พีดึงไว้เหมือนกัน) และ รุ่นพี่อินดี้แบบเรย์ คนที่ประสานก็น่าจะพี ซึ่งมีบุคลิกสบายๆ แบบที่ใครๆ ก็อยากอยู่ใกล้ อยากคบเป็นเพื่อน
หนูดีไซน์ตัวละครสนุกม๊ากกกก เครียดแทบอ้วกกว่าจะมองคาแรคเตอร์ที่ตัวเองสร้างได้ทะลุปรุโปร่ง เนื้อเรื่องอาจจะเล่าแค่ 10 แต่หนูต้องคิดและเห็นภาพหลักร้อยเพื่อเอามาเขียน เหอๆ
คนที่เล่นอมยิ้มในห้องน้ำมีเฉลยแน่นอนค่า พี่โจมก็มีเฉลยเหมือนกัน ปมพี่โจม ปมของแทน เดี๋ยวมีแน่นอน ต้องรออ่านนะคะ ฮ่าๆ ถึงทุกคนจะรู้ว่าเรย์เป็นพระเอกก็เถอะ แต่เชื่อว่าเดี๋ยวหลายคนจะเชียร์พี่โจม ถ้าอยากรู้ว่าทำไม ยังไง? หัวใจของอ้นรู้สึกอย่างไรกันแน่? ต้องรออ่าน เพราะมันเกี่ยวกับการเห็นคุณค่าในตัวเองของอ้นด้วย มันอาจจะบอกเราก็ได้ว่า เหตุผลที่คนรักกันคืออะไร? ตกหลุมรัก? รักแบบค่อยๆเพิ่มขึ้นทุกวัน? มันต้องมี๊! ฮ่าๆ
*พล่ามได้เพราะเขียนเนื้อหาส่วนนั้นเสร็จแย้ว! :laugh3:
ป.ล. ถึงจะเป็นอาซิ้มก็ซิ้มอินเตอร์นะคะ แม่แต่งหน้า แต่งตัว ฉีดน้ำหอมนะเออ! o13
:pig4: :pig4: :pig4:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
อยู่ในจุดที่ว่าชอบอ่านคนเขียนเม้าท์มอยตอนจบตอนพอๆกับการอ่านเนื้อเรื่อง ทั้งอ้นทั้งเรย์ก็มีปัญหาของตัวเองที่ต้องเอามาปรับมาจูนเข้ามากันเนอะ รอลุ้นเป็นกำลังใจให้คู่นี้เสมอค่ะ
ดีใจจังมีคนชอบอ่านอะไรไร้สาระ :sad4: จริงๆ เคยแอบคิดนะ ว่า ... ที่คนอ่านนิยายเราเค้าไม่เม้นกันเป็นเพราะเราพูดมากรึเปล่า?
คือบางทีก็รู้สึกเหมือน "คนอ่านเกลียดAzurICE" รู้ว่าคาแรคเตอร์ตัวเองที่แสดงออกในเล้าเป็ดคือ 1พูดมาก 2เกรียน
แต่พอเริ่มทำหนังสือ ด้วยความที่เป็นคนตรงๆ เวลาเจออะไรจากลูกค้านักอ่านที่ไม่ค่อยน่ารักแล้วรู้สึกไม่โอเคก็เอามาพูดกันตรงๆ ก็จะบ่นๆพล่ามๆลงหน้าเพจไป ก็ไม่ถึงกับด่าทออะไรหรอกนะคะ แต่คนคงสัมผัสได้ว่าเราบู๊ใช่ย่อย คนก็จะมองว่า 3เราอินดี้!
(ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงแรงปากตลาดอะไรแบบนั้นนะคะ แต่หมายถึงว่าเราไม่ค่อยอดทนยอมโดนคนอื่นเอาเปรียบอยู่เฉยๆ เรามักจะทักท้วงกันตรงๆ)
รู้สึกว่าคนน่าจะเก็บเอาเราไปด่าเยอะ ไม่ใช่นักเขียนที่คนอ่านรัก ไม่มีติ่งคอยอวยหรือโอ๋แบบ "นักเขียนของฉันสุดยอดที่สุด ใครห้ามแตะนะ!" แต่ในแง่ชื่นชม หรือชอบนิยาย เราก็คิดในใจนะว่ามันคงมีแฟนนักอ่านส่วนนึงแหละ เพราะยอดวิวนิยายก็ขึ้นอยู่เรื่อยๆ คงมีคนเข้ามาอ่านบ้าง แต่อาจจะเพราะคาแรคเตอร์ของเราทำให้ไม่มีคนอยากเข้าใกล้ คือรู้สึกตัวเองไม่มีพลังหรือสามารถทำให้คนอ่านเอ็นดูอยากเข้ามาพูดคุยได้อ่ะ
โอเค บางคนอาจจะอ่านโดยไม่มีไอดีเล้า เลยไม่เม้น บางคนขี้เกียจล็อกอิน หรือนิยายที่อัพไม่สามารถทำให้คนที่อ่านกรีดร้องอยากเม้นพูดคุยได้ หรือแม้แต่บุคลิกของเราเองทำให้คนอ่านถอยห่าง ตามอ่านอย่างเดียว เรารู้สึกแบบนั้นนะ แต่เราก็ยังเลือกจะพล่าม! ฮ่าๆ
ถามว่าท้อมั้ย? ท้อดิ! โคตรท้อเล้ย! แต่เราชอบเขียนนิยาย ถ้าเราอยากเขียน เราก็ห้ามหยุดเขียน ต้องพัฒนาตัวเองจนกว่าจะมีคนชอบผลงานของเราแล้วอยากมาพูดคุยกับเรา นั้นคือการสู้ในส่วนของการพัฒนาผลงาน ส่วนในแง่ของการปรับปรุงบุคลิกภาพ เราเลือกที่จะเงียบ แอ๊บ หรือใช้โมเดลคาแรคเตอร์แบบอื่นได้ แต่ถ้าเราทำแบบนั้นมันก็ไม่ใช่ตัวเรา เราก็ไม่ได้คุยกับคนอ่าน ดังนั้นเราเลยพูดมากต่อไป เพราะเราเขียนนิยายเพื่อถ่ายทอดทัศนคติตั้งแต่แรกอยู่แล้ว การมีคนเข้ามาอ่านมีคนรับรู้คือประสบความสำเร็จละ เป้าหมายเราคือมีคนอ่านนิยายเราแล้วชอบ ง่ายๆ แค่นี้แหละ
ดังนั้น สิ่งที่คุณ phrase พูดนี่คือโคตรของโคตรกำลังใจเลยค่ะ ฮ่าๆ ซึ้งมากจริงๆ :sad4: :กอด1: :L1: :3123:
สวัสดีครับ เคยอ่านภาคแรก เรื่องของป้องเติ้ลไป แล้วไม่คิดว่าจะมีภาคต่อของเรย์อ้น ก็เลยเพิ่งจะได้มีโอกาสตามอ่านจนถึงล่าสุด
พออ่านรัวๆ วางไม่ลง ก็จำไม่ได้แล้วว่าจะเมนท์อะไรบ้างในแต่ละตอน..
แต่อยากบอกว่าคนเขียนเก่งมากนะครับ แถมใส่ใจทุกรายละเอียดจริงๆ
คอยอธิบายเรื่องราวนู่นนี่กับคนอ่านตลอด และพูดยาวจริงๆ ชอบตรงนี้ครับ
(เรื่องความหมายของชื่อคือดีจริงๆ ชอบเวลาได้อ่านนิยายที่นักเขียนคอยใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ
อย่างเรื่องชื่อ แล้วหยิบเอามาเป็นประเด็นในเรื่อง เป็นมุกเล็กๆ อะไรแบบนี้ ถึงคุณจะไม่ได้แพลนไว้แต่แรก แต่หาทางไปต่อได้นี่ก็เยี่ยมจริงๆ)
เราว่าที่คุณตัดสินใจเรื่องพล็อต เรื่องนิสัยตัวละคร การกระทำต่างๆ แล้วเขียนออกมาแบบนี้
คือดีแล้ว เราชอบ ทำต่อไปเลยครับ เราว่ามันดูมีเหตุผลของมันดีแล้ว
เรย์เป็นตัวละครที่น่ารักจริงๆ กวนส้นแบบไม่ตั้งใจด้วยหรือเปล่านะ 555
เลยทำให้น่าหมั่นไส้ไปพร้อมกันเลยด้วย ความมึน ความเป็นน้องน้อยนี่นะ
อ้นก็ใสซื่อ เราก็ไม่เข้าใจจริตของตุ๊ดเหมือนกัน ก็ไม่รู้ว่าอย่างอ้นที่คุณเขียนนี้มีความเป็นตุ๊ดแค่ไหน
แต่เราว่าคนเรามันก็มีหลายนิสัย อย่างอ้นยกให้เป็นคนสวยน่ารักนิสัยดีละกัน
เรื่องความไม่มั่นใจในตัวเองของอ้นนี่ก็ได้แต่รอให้ใครมาทำให้มั่นใจมากขึ้นนะ เป็นตุ๊ดก็ไม่ได้ด้อยกว่าคนอื่นหรอก
เวลาอ้นอยู่กับเรย์ ดูแล้วอ้นไม่ค่อยมีสติวิเคราะห์พิจารณาอะไรเท่าไหร่ เหมือนโดนเรย์คอยปั่นให้มึนเมาตลอดเวลา
นี่ก็พลาดตกลงไปในหลุมที่เรย์ขุดไว้แล้ว กว่าจะรู้ตัวหลุมก็ลึกจนปีนหนีไปไหนไม่ได้แล้วเนอะ
เราไม่เคยอ่านเรื่องอื่นของคุณ แต่จะรอติดตามเรื่องนี้ และผลงานเรื่องต่อๆ ไปนะครับ
..อาจจะไปตามอ่านผลงานเก่าด้วย
ปล. ชอบฉากที่มีป้องกับอ้นอยู่ด้วยกัน เหมือนกับพี่ชายและน้องสาวจริงๆ น่ารัก
ไว้ป้องพาอ้นไปเที่ยวที่บ้านบ้างนะ แนะนำให้รู้จักกับฝั่งเติ้ลบ้าง อะไรแบบนี้ น่าจะสนุกดี
ปล.2 แต่มองอีกมุม ป้องกับอ้นนี่ก็เหมือนลูกชายกับแม่นะ ยกให้เป็นคุณแม่ละกัน คนสวย
กรี๊ด ขอบคุณค่า :pig4: #กราบขอบพระคุณสำหรับคำชม
อ่านละอมยิ้มเลยค่ะ จริงๆ เราแอบวาดภาพไว้ว่าอ้นเป็น "ชิวาว่าน้อย" ตัวสั่นหงึกๆ(อ้นตัวเล็ก) ตาโตๆ(นางชอบจิกตา) แล้วก็เห่าแบ๊กๆ นะคะ ฮ่าๆ คือเข้ากะความเวิ่นเว้อเล่นใหญ่ของอ้นดี ส่วนเรย์ก็เป็นแมวดำเอาแต่ใจ คือมันใช่เลยอะ!
บางทีที่อ้นดูไม่ค่อยมีสติเวลาอยู่กับเรย์เพราะยังไม่ได้ "เปิดใจ" ต่อกันก็ได้มั้งคะ คือแบบมันใช่นะ นางตามไปถึงที่บ้านเรย์ แต่คือนาง "เห็น" อย่างเดียวแต่ยังไม่รับเข้ามาใจใน ผิดกับเรย์ที่แบบแลดูจะแคร์เปิดใจให้อ้นมาก แต่ด้วยปมส่วนตัวนางๆ ก็จะมีวิธีแสดงออกขาดๆ เกินๆ แม้แต่เพื่อนยังดักคอเรย์ว่า "น้อยใจอีกแล้ว" แปลว่าที่ผ่านมาเรย์คงอินดี้มิใช่น้อย ฉากแรกๆ ที่เรย์แว่นแตกแล้วโทรหาเมฆ คือนั่นแหละบอกตัวตนของเรย์ "ถ้าไอมีธุระแล้วยูต้องสนใจไอนะ" มันเป็นอะไรที่แบบ...! เอาตรงๆ ใครอยู่กับคนแบบนี้ก็เพลียอะ!
เรย์ก็คงรู้ตัวแหละว่าคนอื่นเค้าไม่ชอบ แต่นางสตรอง! ใครไม่ชอบเรย์ก็ไม่สน ไม่มีกลุ่มเข้าไม่ใช่ปัญหาอยู่คนเดียวได้ คือถ้าเพื่อนไม่ตามใจแล้วเรย์ก็ไม่เอาเพื่อน กลายเป็นปมเล็กๆ ในใจ พอมาเจออ้น ด้วยความเป็นแม่พระของนาง โดนเกาะหนึบเลยสิคะ เหมือนที่พี่ชายเรย์พูดไว้นั่นแหละ "อย่าตามใจเรย์มาก" คือเรย์ได้ใจแล้วไง เพราะอ้นใจดีเกิน หรืออาจจะเป็นปมของอ้นเอง? ฮ่าๆ!
แต่เราก็คำนึงถึงปมตรงนี้ของเรย์ด้วยแหละ ดังนั้นเรย์ก็จะมีพัฒนาการเรื่องนี้แน่นอน ประมาณพาร์ตแรกเป็นปมของอ้น พาร์ตสองจะเป็นเรื่องของเรย์เป็นหลัก และมีทุกคนมาแจม
ฉากป้องกับอ้นอีกมีแน่นอนค่ะ! มีเยอะมากๆ ด้วย ป้องยังมีเรื่องทำให้อ้นหวั่นไหวได้อีกหลายฉาก!
เราก็ชอบเขียนสองคนนี้อยู่ด้วยกันนะ ในภาคแรก "ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?" เวลาป้องอยู่กับเติ้ลมีความปากดีมาก งานกวนตีนปากแข็งต้องมา รักเค้าแต่ไม่กล้าพูด ดราม่ากันไปอี๊ก! แต่พอมาเป็นป้องที่เป็นตัวตนจริงๆ แบบที่อ้นหลง ผู้ชายที่เป็นแฟนตุ๊ดแล้วเทคแคร์กันดี๊ดีจนชะนีอยากแย่งถึงขั้นมดลูกสั่น! (อารมณ์แบบอ้นก็อวดผัวควงป้องหวานออกสื่อในที่ฝึกงาน แจนเลยอยากได้) นางทนคบผู้หญิงที่นางไม่ได้รักเป็นปีๆ แจนสั่งให้ปรับลุคนางก็ยอม คือแลแล้วป้องก็มีความอ่อนโยนในระดับหนึ่ง แต่พอมาปะทะกับเติ้ล "อีเด็กเปรตเอาแต่ใจ" มันส์แบบบ้านๆ กันเลยทีเดียว ในพาร์ตสอง (พาร์ต #ไม่ปรุง หลังจาก พาร์ต #ไม่กินเส้น) เราทุกคนจะได้เห็นพี่ป้องกับเติ้ลกลับมาแน่นอน คือพวกเราจะได้ดูกันว่าอีคู่นี้พอมาใช้ชีวิตคู่รักเกย์กันแล้วจะเป็นยังไง ใครคุม?
แต่จะบอกว่า อ้นกับเติ้ลก็เคยเจอกันแล้วนะคะ ฉาก "แหนมเนือง" นั่นไง เติ้ลกับอ้นทำท่าจะฟาดปากกันอยู่นะ ฮ่าๆ ต้องมาลุ้นในพาร์ตหลังอะ รับรองแซ่บ เติ้ลฝากบอกว่า "ผัวใครๆ ก็หวง"
เกี่ยวกับจริตตุ๊ดนี่ขออธิบายตอนท้ายนะคะ แต่ใช่เลย อ้นก็มั่นหน้าภูมิใจในความเป็นตุ๊ดของตัวเองอยู่นะ แต่ลึกๆแล้วความเป็นผู้หญิงของอ้นมันก็... หึๆ อันนี้เก็บไว้เป็นปมในพาร์ตต่อไปล่ะ ฮ่าๆ ต้องรออ่าน
สวยเลือกได้นะ อ้น นายน่ะ ลูกครึ่งนะลูกครึ่ง
ใครบอกอ้นสวย? ม่ายเลย นางไม่สวย เทียบกะเทยที่เป็นเน็ตไอดอลยังไม่ได้เลยค่า แต่นางแซ่บ! :haun5:
เดี๋ยวชีวิตนางจะน่าอิจฉากว่านี้อี๊ก ลูกครึ่ง(ก็แค่ครึ่งเจ๊กอินเตอร์) หล่อ(ดูดีเพราะตัวขาว) รวย(มีเงินเพราะสมบัติพ่อแม่) แซ่บ(ยุคนี้แค่ไม่สาวแตกก็นับว่าแซ่บแล้ว) รักเดียวใจเดียว(อันที่จริงเป็นเพราะมันไม่มีคนคบ!) ชีวิตอ้นจะซินเดอเรลล่ามากๆ ค่ะ
ดวงผู้ชายนางมาแรง หมอดูทำนายไว้ เหอๆ แต่ถ้าเลือกพลาดก็รักซ้อนซ่อนเงื่อนเลยนะ! :a5:
##เราลงไว้ในเพจตัวเองแล้ว ขอยกเอามาลงซ้ำอีกรอบ เพื่อความกระจ่างโดยทั่วกัน##
... #วันนี้เห็นประเด็นนึงที่มีคนทักมา ... #อินเนอร์ตุ๊ด #จริตกะเทย ที่เราเคยบ่นบ่อยๆ ในนิยายเป็นยังไง?
... คือจะบอกว่า #อ้นเรย์ เราแต่งจบแล้ว มี2พาร์ท #ไม่กินเส้น กับ #ไม่ปรุง และก็ตอนพิเศษ(ค่อนข้างเยอะ) ซึ่งในตอนที่เราแต่งจะมีเรื่องอาชีพ งาน และภาษา รวมถึงรายละเอียดบางอย่างที่เรากลัวไม่เป๊ะเลยส่งให้เพื่อนอ่านตรวจทานอีกที
เพื่อนเราเคยทักมาว่า คาแรคเตอร์ "อ้น" ในพาร์ท #ไม่ปรุง มันขาดจริตกะเทย ไม่มีอินเนอร์ความเป็นตุ๊ดพอ ปมต่างๆ ยังน้อยไป ไอ้เราก็เครียดนะ คือรู้เลยว่าภาษาที่อ้นใช้ขาดสีสันแบบตุ๊ด
ถามว่าปกติพูดหยาบมั้ย? คือเราก็มีหยาบๆ เถื่อนๆ บ้าง แต่มันไม่ใช่จริตตุ๊ดไง เราจะปากเสียคล้ายๆ ป้องมากกว่า แต่เราก็คิดนะว่าอยากให้อ้นออกมาน่ารัก ไม่อยากให้แรงมากเกินไปจนทำลายความหวานของนาง ไอ้ประเภท "เอดอก" แรงๆ อะไรแบบนั้น คือเรารู้สึกว่าถ้าเราใส่ลงไปเราจะได้ความเรียลของตุ๊ด แต่อ้นจะไม่น่ารัก ต้องเข้าใจว่าอ้นมาสายตุ๊ดนางไม่ใช่สายกะเทย(สวยและเรียบร้อยมาตั้งแต่แรก)
*นึกเนื้อเรื่องในภาค1 #ไม่ฟิต ออกกันมั้ยเอ่ย? ที่ป้องเล่าว่าอ้นหลั่นล้ามั่นหน้าภูมิใจในความเป็นตุ๊ดของตัวเอง ตุ๊ดแอ๊บแมนที่ความแตกเพราะแอบส่องแมมมอธเพื่อนตอนหลับ อ้นเปิดตัวแบบนี้นะ! นางจะมาแอ๊บเป็นสายสวยเรียบร้อยก็ไม่ได้ละ นางก็เลือกไปกับกลุ่มพวกตัวแม่ทำตัวไม่แคร์สื่อไปวันๆ นางต้องแรง มันต้องมีพฤติกรรมหรือคำพูด ความคิด ทัศนคติและค่านิยมบางอย่างติดมาบ้าง แต่เนื้อแท้ตัวตนจริงๆ ของอ้นล่ะ? อันนี้เราก็เก็บมาใส่ในเรื่องเหมือนกัน แต่ก็นั่นแหละ ไอ้ความเป็นตุ๊ดของอ้นนั่นแหละที่เราขาด และเพื่อนติมา ฮ่าๆ
ทีนี้ความเป็นตุ๊ดคืออะไร? #อินเนอร์ตุ๊ด? #จริตกะเทย?
พอดีหาข้อมูลคลิปแห่นาคกับพวกงานบวช ไปเจอคลิปสาวๆกลุ่มนึงเลยคิดว่าน่าจะอธิบายได้ดี เลยขออนุญาตเอามาให้ชมกัน เหอๆ มันเป็นตัวอย่างที่เราเลือกมาสะท้อนแง่มุมต่างๆ ของเพศที่สามในไทย ซึ่งเราเอามาใช้เป็นวัตถุดิบในการเขียนนิยายอีกที (*ไม่ได้บอกว่าอ้นเป็นแบบนี้นะ!)
อนึ่ง เราไม่ขอตัดสินนะว่าแบบที่เอามาให้ดูมันดีหรือไม่ดี เราเชื่อว่าคนเราทุกคนมีคุณค่าและศักดิ์ศรีความเป็นคนเท่ากัน ถามว่าเราฮาคลิปมั้ย เราฮา แต่ถ้าไปถามตุ๊ดหรือกะเทยมีปมบางคนอาจจะไม่พอใจก็ได้ว่าเอาเพศเค้ามาล้อเลียน หรือดูถูกเพศเค้าในเชิงตลกขบขัน แต่ถ้ามีคนมาโวยวายทำอะไรแบบบางคลิปในที่สาธารณะใกล้ๆ เราๆ อาจจะคิดในใจก็ได้ว่า "อะไรของมันวะ?"
เริ่มด้วยสาวๆกลุ่มนี้กับคำด่าที่กระเทยเกลียด
http://www.youtube.com/v/B5yolDpl3Dc
มีความแรง ความเป็นตัวแม่ ชัดเจน จุดสำคัญให้สังเกตในแง่ของภาษา การครีเอทคำด่าแบบกะเทย จุดนี้ในนิยายเราขาดชัดเจน!
และคลิปนี้
http://www.youtube.com/v/dKwFf8KPOeQ
นี่คือแอคติ้ง! จริตการจิกหน้าชม้ายสายตาส่งค้อน! อ้นอาจจะเล่นใหญ่แนวๆ ลอยหน้าลอยตาประมาณนี้ละมั้ง
และสุดท้าย กะเทย ในแบบที่เราๆ คุ้นกันดี
http://www.youtube.com/v/xg9KbLC80y0
ป.ล. เจ๊เต๋า บางปู อันนี้ฮามาก เกือบจะเชื่อละว่าเป็นผู้ชายถ้าตูดเจ๊ไม่บิด บางทีนี้อาจเป็นตัวอย่างของ "ผมว่าผมแมนนะ ไม่สาวมาก" แบบที่สาวรับ(?)หลายๆ คนคิดก็ได้
http://www.youtube.com/v/prKBIE6JeDw
กะเทยบางทีก็มีอะไรที่ #เกินหญิง ในขณะเดียวกันผู้หญิงบางคนก็มีจริตและอะไรบางอย่างที่คล้ายกะเทย มีคนบอกว่าอารมณ์ประมาณ แพท ณปภา คือนางเฮฮาหลั่นล้าแบบผู้หญิงที่อยู่ในกลุ่มของเพศที่สาม คำพูดคำจามือไม้ท่าทางการวางตัวมันติดมา
ซึ่งมันจะมีปมที่กะเทยเกลียดชะนีด้วย คืออยากเป็นผู้หญิงแต่เกลียดผู้หญิงแท้ๆ อยู่แต่กับกลุ่มของเพศที่สามด้วยกัน มันก็จะมีทัศนคติกับพฤติกรรมที่แตกต่างไปจากผู้หญิงปกติ แต่แน่นอนว่าสาวๆ สมัยนี้ก็แรงใช่ย่อย บางทีก็แรงกว่ากะเทย
กะเทยสวยที่เรียบร้อยมีมั้ยก็คงมีแหละ แต่สังคมไทยคุ้นเคยกับอะไรแบบนี้ ไม่ว่าจะประชากรหลักๆ ในกลุ่มเพศที่สาม การแสดงออกผ่านทางสื่อ และการพรีเซนต์ตัวเองของคนดังที่เป็นเพศที่สามก็ตาม
คือจะบอกว่าทำการบ้านเยอะมาก ต้องหาข้อมูลเยอะ อ่านเยอะ กว่าจะสรุปและตีโจทย์ออกมาเป็นอ้น อารมณ์ประมาณเวลาดาราชายต้องมาเล่นละครเป็นเพศที่สามแล้วต้องทำการบ้านตีความสร้างอินเนอร์เพื่อดีไซน์การแสดงอะ เราก็ต้องดีไซน์เหมือนกันว่าจะสร้างคาแรคเตอร์อ้นออกมาแบบไหน แล้วมันต้องไปกับคู่ของเค้า มีเคมีระหว่างเรย์และอ้น รวมไปถึงเป็นตัวละครที่ทำให้เนื้อเรื่องเดินไปได้ไม่น่าเบื่อ คือเหนื่อยเหมือนกัน ทำงานหนักมากคับ T^T
เพราะอย่าลืมว่าภาค1 ดันเขียนว่าอ้นแอบส่องของลับป้อง! เอาละสิเราจะพลิกคาแรคเตอร์อ้นกลับมาให้คนรักได้ยังไง ความลำไยเล่นใหญ่แอคติ้งเยอะของนางต้องมาจริตตุ๊ดผู้เบิกบานต้องมี! โหย... เครียดมาก! แต่สุดท้ายก็ได้บทสรุปของคาแรคเตอร์อ้นแล้วละนะ อยากให้ทุกคนติดตามชีวิตของอ้นไปเรื่อยๆ ละกันว่าเราจะผลักให้อ้นเดินไปในทิศทางไหน ฮ่าๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4:
-
:m5: ขอโทษค้าบ ใครตามเพจเราคงรู้เนอะว่าเน็ตเรามีปัญหา เลยไม่ได้มาอัพ (ถ้ายังไม่ได้ตามเพจ กดตรงนี้เลย https://www.facebook.com/AZI824 (https://www.facebook.com/AZI824) :pig4: )
ตอนแรกก็ว่าวันศุกร์ที่ผ่านมาจะมาอัพนะ แต่เนื่องด้วยอาทิตย์ที่ผ่านมาเน็ตไม่ดี เปิดเว็บไม่ขึ้นเลย ก็เลยอัพไม่ได้ ติดวันหยุดอีก ต้องให้ช่างทรูเข้ามาเช็ก ปรากฏว่าสายในบ้านเสื่อมสภาพ ต้องหาช่างมาเดินสายโทรศัพท์ใหม่ เสียไปพันนึงแน่ะ โดนช่างทักด้วยว่าทำไมไม่ติดเน็ตเคเบิ้ลซะที กว่าจะลงตัวก็นะ... ตอนนี้ซ่อมเสร็จเรียบร้อยแล้วจ้า ลงนิยายได้แล้ว
:pig2: :pig2:
อ้นบอกใครไม่ได้ว่าเขาบังเอิญไปเจอฉากร้อนแรงของแทนในห้องน้ำอีกทั้งเขาไม่แน่ใจว่าคนที่ร่วมกันสร้างวีรกรรมฉาวเป็นใคร แต่เพราะความที่ต้องประสานงานกันจึงมีโอกาสได้พบหน้าแทนอีกบ่อยๆ หนนี้จากเดิมที่พยายามไม่สนใจต่างคนต่างอยู่อ้นหันมาลอบสังเกตแทนมากขึ้น แล้วอ้นก็ค้นพบความจริงว่าแทนเองก็แอบจับจ้องเขาอยู่เช่นกัน โดยเฉพาะเมื่อโจมถามเขาเรื่องกลับบ้านเย็นนี้อ้นแอบเห็นว่าแทนถึงกับคว่ำปากทำหน้าจิกใส่!
“ไม่กลับกับพี่จริงๆ เหรอ? รถยังไม่เสร็จไม่ใช่รึไง?”
“หนูเกรงใจค่ะพี่โจม อีกวันสองวันรถหนูก็ซ่อมเสร็จแล้วค่ะ”
“โธ่ งี้โอกาสพี่ก็เหลือน้อยแล้วสิ”
“โอกาสอะไรคะพี่โจม? แหมๆ ผู้หญิงสวยๆ ยืนอยู่ตรงนี้ตั้งคนนะค้า”
อีหงส์!
อ้นหันไปด่าหงส์ทางสายตาเบาๆ แต่หงส์ไม่สะทนสะท้าน เธอยังคงสอดปากด้วยความสตรอง
“หนูเนี่ยสวยแล้วทั้งตัวนะคะ พี่โจมน่าจะให้คิวหนูก่อน ทำงานด้วยกันมาตั้งหลายปีไม่เห็นพี่โจมเคยแจกบัตรคิวให้หนูมั่งเลย”
“โอกาสคุยกับคนถูกคอไงหงส์ เรื่องบางเรื่องเค้าให้คุยกับคนที่พูดภาษาเดียวกันก่อน รูปร่างหน้าตาทำใหม่เมื่อไหร่ก็ได้จริงมั้ยอ้น?”
โจมชอบบ่นระบายปัญหาต่างๆ ให้อ้นฟังก็จริง แต่อ้นกลับรู้สึกเหมือนโจมเลือกคุยกับเขาเพราะไว้ใจว่าเขาคุยได้ไม่ปฏิเสธการสนทนามากกว่า อ้นไม่อยากคิดไปไกลว่าโจมไว้ใจเขามากเกินกว่าความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องร่วมบริษัท แต่พักหลังโจมทำให้อ้นเริ่มคิดมากเสียแล้ว
“ว้าย! อย่าบอกนะคะว่าพี่โจมจะเอาจริง! ละจะซื้อจริงๆ รึเปล่าคะ? หรือแค่หลอกขายขนมจีบเล่น แต่บอกไว้ก่อนนะคะ สินค้าชิ้นนี้ขายดีมาก มีเจ้าประจำมารอซื้อทุกเที่ยงเลยค่ะ”
ใครเป็นสินค้าซื้อขายได้กันยะอีหงส์! ฉันไม่ใช่ตุ๊ดแปะป้ายเซลล์นะยะ!
แม้จะกระอักกระอ่วนที่ถูกเพื่อนร่วมงานแซวแต่อ้นก็แอบใจเต้นลุ้นไปกับคำตอบของโจมเช่นกัน
“พี่คงสู้ไม่ไหวหรอก แค่ได้น้องมันไปนั่งกินข้าวฟังเพลงเป็นเพื่อนบ้างคนโสดอย่างพี่ก็แฮปปี้แล้ว โสดแล้วมันเหงาว่ะ กำลังหาคนคุยใหม่เหมือนกัน แต่ไม่รู้จะมีใครอยากคุยกับพี่บ้าง?”
เสียงของโจมทอดอ่อนลงและมองตรงมายังอ้นอย่างมีความหมาย หัวใจอ้นเต้นระรัว เขาเขินโจมจนหน้าแดง ฟินจนกระทั่งลืมเรื่องทุกอย่างและเผลอรับปากกลับบ้านกับโจมอีกจนได้ แต่สิ่งที่ร้ายกาจที่สุดก็คือ อ้นลืมไปว่าแทนก็อยู่ตรงนั้นด้วย!
หลายวันมานี้อ้นหลบเลี่ยงเรย์ด้วยการไปทานข้าวกลางวันกับคนอื่นๆ ในแผนก เขาบอกกับหงส์และพี่จ๋าว่าต้องการเปลี่ยนบรรยากาศ อ้นแกล้งทำเป็นหัวเราะไม่ตอบคำถามเมื่อถูกถามถึงเรย์ อ้นจงใจถอยห่างออกมาจากเรย์ และอีกเดี๋ยวเมื่อรถเขาเสร็จเขาก็จะถอยห่างจากโจมได้เช่นกัน
การให้ความหวังกับตัวเองจะทำให้เจ็บปวดใจ การเป็นตุ๊ดไม่ควรจะฝันไกลเกินเอื้อมโดยเฉพาะตุ๊ดหน้าตาบ้านๆ ที่ยังไม่ผ่านการแปลงเพศเช่นเขา อ้นรู้ตัวดี เขาไม่คิดว่าโจมจะรู้สึกอะไรกับเขาจริงจัง ที่สำคัญอ้นรู้ดีว่าตนยังตัดใจจากป้องไม่ได้ แม้จะเลิกกันแล้วแต่อ้นยังคงรู้สึกกับป้องเช่นเดิม เขาอาศัยความสุขที่ได้จากการหลอกตัวเองไปวันๆ ว่าป้องยังไม่ไปไหนมายึดเหนี่ยวจิตใจ ดังนั้นอ้นจึงอนุญาตให้ตัวเองทำได้แค่มโนอย่างมีความสุขเมื่อมีผู้ชายมาทำดีด้วย แต่อ้นไม่เคยเปิดใจมองมากไปกว่านั้น และเพราะเหตุนี้เอง อ้นจึงไม่เคยปล่อยให้ตัวเองคิดอะไรกับโจม
แต่อ้นไม่คิด ใช่ว่าคนอื่นเขาจะไม่คิดตามอ้น ตอนนี้ความอิจฉาของคนบางคนพวยพุ่งถึงขีดสุดเสียแล้ว!
“นี่ พักนี้ไม่เห็นน้องแว่นคนนั้นเลย ทะเลาะกันเหรอคะคุณน้อง?”
“ไม่ทราบสิคะพี่จ๋า”
แล้วพี่จะมายุ่งอะไรกับหนูละค๊ะ! โอย หัวหน้าที่ยุ่งเรื่องส่วนตัวนี่ก็เกินไปนะ ตุ๊ดละเพลีย!
“แหมๆ แปลว่าทะเลาะกันจริงๆ ใช่มั้ยจ้ะ? ทะเลาะอะไรกันก็คืนดีกันเถอะ พี่ว่าเค้าน่าเอ็นดูดีออก วันนั้นก็มารอเราถึงดึกดื่นเที่ยงคืนเลยไม่ใช่เหรอ?”
“น่าเอ็นดูกับเอาแต่ใจมันคนละเรื่องเลยนะคะพี่ขา”
“งั้นพี่ถามตรงๆ เลยนะ อ้นกับน้องแว่นคนนั้นเป็นอะไรกัน?”
นี่ก็ตรงไป๊! แบบนี้แถวบ้านหนูเรียกเสือกค่ะ
“ก็แค่คนรู้จักสมัยเรียนอะค่ะ แค่นั่งกินข้าวด้วยกันตอนเที่ยงเฉยๆ”
แล้วก็ไปบ้านพ่อแม่มันแค่ครั้งเดียวเอง
อ้นแอบต่อประโยคในใจเงียบๆ แล้วแอ๊บท่าทำตัวใสซื่อไม่รู้เรื่อง แต่สายตาของหัวหน้ามีหรือจะมองลูกน้องไม่ออก
“นี่อย่าว่าพี่สอนเลยนะ แต่เราเป็นแบบนี้คนเค้าก็จับตามองแล้ว ตัวพี่น่ะไม่มีปัญหาอะไรหรอกพี่รู้ว่าอ้นทำงานดีไว้ใจเรื่องงานได้ไม่มีปัญหา แต่งานของเราต้องอาศัยภาพลักษณ์ที่ดี พี่เองก็เห็นว่าถึงอ้นจะเป็น ‘แบบนี้’ แต่อ้นก็เรียบร้อยไม่เคยทำตัวไม่เหมาะสม เรื่องการแต่งกายก็เป็นรสนิยมส่วนบุคคลซึ่งพี่ก็มองว่าอ้นไม่ได้ทำอะไรน่าเกลียดเกินรับได้ แต่เรื่องผู้ชายมันเสียหายนะอ้น การเป็นขี้ปากชาวบ้านไม่ว่ามันจะจริงหรือไม่จริงเราก็เสียหาย แล้วยิ่งถ้าเรื่องมันมีมูลถ้าเราวางตัวไม่ดีมันจะยิ่งลำบาก”
อ้นหน้าชา! เขาถามหัวหน้าสาวทึนทึกเสียงเบา
“นะหนูทำอะไรไม่ดีเหรอคะพี่จ๋า?”
“ยังหรอก แต่พี่อยากให้เราวางตัวให้ดีโดยเฉพาะกับนายโจม ถ้ามีปัญหาอะไรแล้วมันจะกระทบถึงเรื่องงาน ถ้าไม่คิดอะไรก็ควรจะชัดเจนนะอ้น หรือถ้าจะคิดก็เลือกให้มันชัดเจนไปเลย ไม่อย่างนั้นคนเขาจะมองว่าเราแรด”
อ้นแทบปรี๊ด! นี่เขากำลังถูกหัวหน้าด่าว่าแรดอยู่หรือ?
“หนุ”
“แล้วพี่ขอเตือนไว้เรื่องนึงนะ ถึงนายโจมจะอัธยาศัยดีชอบแซวเล่นไปทั่วแต่พี่ไม่เคยเห็นเขาเทียวไปรับไปส่งใครเป็นพิเศษ การที่เธอไม่เคยปฏิเสธคำชวนของโจมและมีคิวทานมื้อเที่ยงกับผู้ชายอีกคนทุกวันมันขัดแย้งกันมั้ย? ไหนจะนายรูมเมทแฟนเก่าอะไรของเธอคนนั้นอีก เวลาคนเขาเม้ากันพี่เองก็ไม่ได้รู้เบื้องลึกของเธอมากจะออกปากปกป้องเธอก็ทำได้ลำบากเพราะไม่รู้ว่าใครเป็นตัวจริงของเธอกันแน่ อ้นเข้าใจที่พี่พูดใช่มั้ย?”
หัวหน้าสาวผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าปิดฉากการสั่งสอนด้วยวาจาเชือดเฉือนเบาๆ เรียกสติของอ้น ตุ๊ดสาวจึงเถียงไม่ออก อ้นกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากแล้วรับปากเสียงแผ่ว
“ค่ะ หนูเข้าใจค่ะ”
หน้าชา! อ้นหน้าซีดด้วยความอับอาย จากเดิมที่เคยวาดฝันไว้ว่าอยากฟินมีผู้ชายมารุมล้อมตอนนี้กลับต้องมาขายหน้าเพราะถูกคนอื่นด่าว่าแรด!
“พี่จ๋าทำอะไรเด็กอะพักหลังน้องมันหลบหน้าผมตลอดเลย?”
“แล้วเธอทำอะไรไว้ล่ะโจม มาถามพี่ๆ จะไปรู้ได้ไง”
“โหพี่ กันท่าผมน้า”
“พี่ไม่อยากให้เด็กมันเสียใจเดี๋ยวจะเสียงาน”
“ผมอยากคุยกับน้องจริงๆ นี่ซีเรียสนะพี่”
“จริงจังแค่ไหนพี่ไม่รู้จ้ะพี่รู้แต่ว่าตอนนี้มีคนมาถามพี่ทุกวันเลยว่าลูกน้องพี่ ‘งาบ’ เธอแล้วรึยัง? คนเสียไม่ใช่เธอจ้ะ เข้าใจมั้ยจ๊ะ?”
โจมอึ้งเมื่อถูกว่าต่อหน้าตรงๆ ใช่ว่าเขาไม่รู้ แต่เขาคิดว่าอ้นคงไม่ถือสา เขาคิดเอาเองว่าอ้นเข้มแข็งพอเมื่ออ้นไม่พูดมันออกมา แต่พอถูกคนนอกที่อาวุโสกว่าพูดใส่หน้าตรงๆ แล้วโจมก็ละอาย สุภาพบุรุษที่ดีถ้าหากทำให้คนอื่นเสื่อมเสียชื่อเสียงแล้วยังดันทุรังต่อก็คงไม่ใช่ลูกผู้ชาย
“โอเค ตรงนี้เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยพี่ ขอบคุณมาก”
โจมเสไปเรื่องงานก่อนจะขอตัว ทว่าจ๋ากลับเรียกเขาไว้แล้วแถมให้อีกหนึ่งประโยคเด็ด
“เดี๋ยว พี่ไม่รู้หรอกนะว่าโจมกับแทนงัดข้ออะไรกัน แต่อย่าให้อ้นไปรับเคราะห์แทนเลยพี่ขอร้อง ลูกน้องฝีมือดีไม่ได้หาได้ง่ายๆ พี่ขี้เกียจเทรนเด็กใหม่อีก พี่แก่แล้วให้พี่ทำงานสบายๆ เถอะ”
โจมเหงื่อตก เขาพยักหน้าให้จ๋าก่อนจะจากไป ทว่าภายในใจของเขากลับร้อนดั่งไฟ เขาไม่เคยคิดจะทำให้อ้นลำบากเลยแม้แต่น้อย!
อ้นไปทานมื้อกลางวันกับเพื่อนร่วมงานได้หลายวันแล้ว ทว่าอาหารอร่อยไม่ค่อยน่าปลาบปลื้มมากนักเมื่อมองถึงราคาที่ทำให้เขาเซ็ง สุดท้ายอ้นก็กลับมาตายรังที่แคนทีนเพราะเกาเหลาเจ้าเก่าและน้ำฟรีท่ามกลางห้องแอร์เย็นๆ ทว่าผ่านไปหลายวันก็แล้ว อ้นกลับไม่เคยเจอเรย์มาทานข้าวที่นี่อีกเลย
ที่ผ่านมาอ้นยุ่งกับปัญหาในออฟฟิศจนลืมนึกถึงเรย์ หรือพูดให้ถูกคือเขาพยายามไม่นึกถึงเพราะความรำคาญ ทว่าพอกลับมาทานข้าวในที่เดิมๆ โดยปราศจากหนุ่มแว่นช่างตื้อแล้วอ้นก็เกิดเหงาขึ้นมา เขากระวนกระวายใจนึกสงสัยว่าเรย์หายไปไหน อีกใจก็นึกห่วงกลัวจะเกิดเรื่องขึ้นกับเรย์ โดยเฉพาะอุบัติเหตุแบบที่เคยเกิดขึ้นจนทำให้เขากับเรย์ได้มาสนิทกัน
บ้า! คิดอะไรของแกเนี่ยอ้น ฉันสนิทกับอีแว่นเรย์เหรอ? บ้าๆๆ!
อ้นด่าตัวเองในใจพลางหยิบสมาร์ตโฟนออกมา เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่ในที่สุดก็เปิดไปยังหน้าเฟซบุ๊กของเรย์ โพสแรกที่เห็นคือภาพของข้าวปั้นสามเหลี่ยมแบบที่ซื้อจากร้านสะดวกซื้อและนมสตรอเบอร์รี่หนึ่งกล่องพร้อมแคบชั่นว่า “กินข้าวคนเดียววันที่ 10”
อ้นบอกไม่ถูกว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร อ้นทั้งอึ้งทั้งขำปนกับความยี้ที่มีต่อเรย์ อารมณ์ทุกอย่างมันรวมกันอย่างกลมกล่อมจนอ้นบอกไม่ถูกว่าจะสงสารหรือสมน้ำหน้าผู้ชายขี้น้อยใจอย่างเรย์ดี? เขาเลื่อนดูการเรียกร้องความสนใจของเรย์อย่างสนอกสนใจ เรย์โพสภาพอาหารเที่ยงของตัวเองลงบนโซเชียลอย่างมีนัยยะสำคัญ แต่แรกนั้นอ้นไม่ได้สังเกตโต๊ะทำงานของเรย์เขาจึงมองไม่เห็นต้นอ่อนเล็กๆ ในกระถางจิ๋วที่วางประดับไว้เป็นพร๊อบ แต่พอสังเกตเห็นแล้วอ้นถึงกับต้องกลั้นขำ! เรย์มีถั่วงอกต้นน้อยปลูกอยู่ในกระถางจิ๋วลายน่ารักวางเคียงข้างกับรูปอาหารทุกวัน!
ยิ่งอ้นเลื่อนดูข้อความที่เพื่อนๆ ของเรย์โพสถามเขาก็ยิ่งขำ
ต๊าย! เป็นผู้ชายขี้งอนซะด้วย อ่อนไหวนะยะอีแว่น
ทุกคนพากันงงว่าเรย์เกิดบ้าอะไรถึงปลูกถั่วงอกไว้บนโต๊ะ “มึงเป็นเชี่ยอะไรวะไอ้เรย์?” นอกจากนี้ยังมีคนสงสัยอีกว่าหนนี้เรย์ตั้งใจจะเรียกร้องความสนใจจากใคร “#ใครทำท่านนักบุญของกูกริ้วจงสารภาพมาซะดีๆ ท่านเรย์ได้โปรดชี้ตัวด้วยขอรับ กระผมจะได้ลากมันไปตัดหัว มึงช่วยอินดี้แบบเข้าใจง่ายๆ หน่อยได้มั้ยวะ กูงง!” เพื่อนๆ ของเรย์พากันโยนความผิดไปมาต่างคนต่างคิดว่าคนอื่นเผลอทำให้เรย์โกรธ แต่ไม่ใช่เลย อ้นรู้ความจริงข้อนี้ดีว่าเรย์กำลังเรียกร้องความสนใจจากใคร
อ้นมัวแต่สนใจสมาร์ตโฟนจนลืมตักข้าวทาน แถมเขายังไม่รู้ตัวว่าเผลออมยิ้มด้วยสีหน้าอ่อนโยนราวกับแม่พระเข้าจริงๆ
วันนี้ขณะที่เรย์กำลังพิจารณาว่าระหว่างข้าวปั้นไส้ไข่กุ้งกับข้าวปั้นไส้ปลาแซลมอนย่างเขาจะเลือกอย่างไหนเป็นมื้อกลางวันของเขาดี? หนุ่มแว่นยืนเลือกอาหารมื้อเที่ยงอยู่ในร้านสะดวกซื้อใต้ตึกสำนักงานเพลินๆ ทว่าทันใดนั้นกลับมีมือดีหยิบข้าวปั้นจากมือของเขากลับไปวางคืนที่!
เรย์หันไปมองด้านข้างที่ตัวการขัดขวางการซื้อข้าวปั้นของเขายืนกระพริบตาเรียกร้องความสนใจอยู่แล้วทำเป็นไม่สนใจหยิบข้าวปั้นจากชั้นวางมาเช่นเดิม
“นี่เลิกกินของพวกนี้ได้แล้ว ไปกินข้าวกับฉันดีกว่า”
อ้นว่าพลางหยิบข้าวปั้นไปเก็บคืนที่อีกครั้ง เขาใช้สองมือจับมือของเรย์แน่นแล้วดึงออกไปนอกร้านท่ามกลางสายตาอิจฉาของสาวออฟฟิศแถวนั้น และเพราะอ้นหันหลังลากเรย์เดินออกจากร้านเขาจึงไม่เห็นว่าเรย์ทำสีหน้าแบบไหนสาวๆ ในร้านถึงได้พากันริษยา!
“กินสิฉันอุตส่าห์เลี้ยงแกนะ”
อ้นว่าพลางตักลูกชิ้นไปวางไว้ในจานข้าวของเรย์
“อ๊ะ ฉันแถมลูกชิ้นของฉันให้แกลูกนึงก็ได้”
แต่เรย์ยังนิ่งอยู่ เขาทำเป็นงอนเบือนหน้าไปทางอื่นส่งผลให้อ้นหมั่นไส้!
“โอ๊ยแกจะงอนอะไรนักหนาฮะอีแว่น! นี่ฉันง้อแกแล้วนะ เลิกงอนได้แล้ว ฉันเป็นตุ๊ดฉันยังไม่ขี้ใจน้อยเท่าแกเลย”
เมื่อง้อแล้วไม่ได้ผลอ้นก็เลิกสนใจเขาตักข้าวทานอย่างเอร็ดอร่อยปล่อยให้เรย์ขัดใจอยู่คนเดียว ในที่สุดเรย์จึงจับช้อนและส้อมเริ่มลงมือกับอาหารตรงหน้าบ้าง
“ไหนบอกรำคาญเราไง”
เสียงของเรย์ทั้งหงอยทั้งงอนบ่งบอกความน้อยใจเต็มพิกัด อ้นถอนหายใจด้วยความหมั่นไส้แล้วจาระไนให้เรย์ฟังอย่างละเอียด
“ย่ะฉันรำคาญ จนถึงตอนนี้ก็ยังรำคาญ คิดดูนะมานั่งถ่ายรูปอัพลงเฟซเรียกร้องความสนใจทุกวันแบบนี้มันไร้สาระมั้ยล่ะ? แน่จริงก็แท็กมาเลยสิยะไม่ใช่ปลูกถั่วงอกทำพร๊อบ! ฉันรู้ว่าแกงอนฉันแต่คนเรามันก็มีเรื่องต้องคิดบ้างปะ? ปกติคนสวยก็เป็นแม่พระนะแต่บางอารมณ์มันก็มีหงุดหงิดบ้างแหละ ละแกผิดเองนะอยากมาเซ้าซี้ฉันก่อน แล้วแกก็เซ้าซี้ถึงเนื้อถึงตัวฉันเกินไปด้วย”
เพราะวรรคสุดท้ายเสียงของอ้นบ่งบอกถึงความเขินที่กำลังก่อตัวเรย์จึงอารมณ์ดีขึ้น เขาถามอย่างมีความหวัง
“แล้วมาสนใจเราทำไม”
“ก็ฉันไม่อยากให้แกขาดสารอาหารไง ตัวก็โตกินแต่ข้าวปั้นก้อนแค่นั้นพอยาไส้เหรอแก?”
“ก็หิวอยู่”
“นั่นไงล่ะ เดี๋ยวก็หิวจนเป็นลมหรอกแก แล้วดูซิเนี่ย ซูบไปด้วยใช่มั้ย?”
อ้นพูดไปเรื่อยพลางแตะเข้าที่แก้มของเรย์ซึ่งตอบขึ้นเล็กน้อย เขาพิจารณาอย่างตั้งใจจนเรย์ไม่กล้าอมยิ้มดีใจ
“น้ำหนักลดน่ะ”
หนุ่มแว่นตอบเสียงเรียบทว่าในดวงตากลับพราวระยิบอย่างลิงโลดกับความเป็นห่วงของแม่พระ โชคดีที่อ้นไม่ทันสังเกต
“เห็นแมะ! ปกติแกก็ผอมอยู่แล้วนะ เดี๋ยวคราวนี้ก็ได้กลายเป็นกุ้งแห้งจริงๆ หรอก ฉันว่าน้า...ถ้าแกมีกล้ามอีกหน่อยนี่แซ่บเลยแหละคนสวยรับรอง!”
อ้นลืมตัวเผลอจับๆ แตะๆ ไปตามไหล่และไหปลาร้าของเรย์เรื่อยไปจนถึงต้นแขนราวกับกำลังประเมิน เขาลืมตัวเผลอปล่อยใจเปิดประตูให้เรย์เข้ามาใกล้ชิดกับคำว่า “สนิท” จนกลายเป็นฝ่ายถึงเนื้อถึงตัวเรย์เสียเอง
“ชอบแบบกล้ามล่ำๆ เหรอ?”
เรย์ถามพลางทำหน้าวิตก แต่อ้นสั่นศีรษะปฏิเสธ
“เปล่า แต่มีนิดหน่อยก็ดี”
“แล้วชอบแบบไหนเหรอ?”
แม้จะแปลกใจที่วันนี้เรย์มาแปลกแต่เพราะอารมณ์ดีอ้นจึงยอมตอบแต่โดยดี
“ก็แบบแฟนเก่าฉันไง เถื่อนหน่อยๆ แมนดี มีหนวด โอ๊ยชอบอะ!”
อาจจะเป็นเพราะคุ้นเคยกันมานาน เมื่อทลายกำแพงลงแล้วและเปิดใจได้เต็มร้อยอ้นจึงไม่มีการแอ๊บอีกต่อไป เขาคุยกับเรย์อย่างออกรสพลางทำหน้าเคลิบเคลิ้มไม่แคร์สายตาคนรอบข้างเพราะรู้ดีว่าเรย์ไม่ถือสา
“เลิกกันตั้งนานแล้วยังไม่เลิกรักเขาอีก”
หนุ่มแว่นบุ้ยปากราวกับเด็ก แต่อ้นไม่ยอม เขาสวนกลับเรย์
“นี่! ถ้าไม่เคยมีความรักก็หุบปาก คนอย่างแกจะมาเข้าใจอะไร ฉันแอบรักของฉันมาตั้งสี่ปี ดีใจแทบตายตอนที่มันมาขอเป็นแฟนด้วย แต่สุดท้ายมันก็แค่คบฉันเพื่อให้ลืมคนอื่น ถ้าต้องเป็นแค่เงาแบบนั้นสู้ฉันแอบรักมันไปเรื่อยๆ เหมือนเดิมดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ต้องเจ็บเพราะเป็นแค่ตัวแทนใคร!”
เพราะคนตรงหน้าคือเรย์ และเพราะเรย์เหมือนจะมีสัมพันธ์บางอย่างกับเด็กหนุ่มคนนั้นอ้นจึงอดไม่ได้ที่จะเจ็บจี๊ดเมื่อคุยกับเรย์ถึงหัวข้อละเอียดอ่อนนี้
“เขาร้ายกับนายเหรอ?”
เพราะอ้นมัวแต่อินกับดราม่าของตัวเองจึงไม่ทันสังเกตน้ำเสียงและแววตาของเรย์ที่ดุดันขึ้นกว่าเดิม
“ฉันนี่แหละร้าย! มันดีกับฉันจะตาย ดีทุกอย่างเลย! แค่มันยังไม่ลืมคนเก่า แต่ฉันกลัวนี่ ฉันกลัวตัวเองจะรักมันมากจนไม่อาจตัดใจจากมันได้อีกเลยชิงขอเลิกกับมันก่อน แกคิดดูนะฉันทิ้งผู้ชายที่ไม่ได้ทำผิดอะไรเชียวนะ โอ๊ะ! รู้สึกตัวเองสวยเลือกได้อะ ใครจะไปคิดว่าตุ๊ดอย่างฉันก็มีโมเม้นแบบนี้กับเค้าเหมือนกัน!”
อ้นทำท่าฟินพลางหลับตาพริ้มดัดจริตจนน่าหมั่นไส้ แต่เรย์เพียงแค่พูดว่า
“เขาไม่รักนายก็ถูกแล้วที่เลิกกัน”
เพราะเรย์สามารถมองทะลุกำแพงที่ชื่อว่า “แอคติ้ง” ของอ้นได้อ้นจึงเลิกดัดจริตกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงปกติให้เรย์ฟัง
“แต่ทั้งๆ ที่เลิกกันแล้วฉันก็ยังแอบหวงมัน รู้สึกดีเวลาที่มันดีกับฉันเหมือนเดิม ฉันอดคิดไม่ได้ว่าซักวันมันอาจจะรักฉันขึ้นมาบ้าง แต่ไม่ว่าพยายามเท่าไหร่ ฉันก็เป็นได้แค่เพื่อน”
“เขาดูแลนายดีใช่มั้ย?”
“ดีกว่าตอนที่เป็นเพื่อนกันใหม่ๆ แล้วความยังไม่แตกซะอีก?”
อ้นเหวี่ยงเสียงสะบัดใส่เรย์ ทว่าเรย์ไม่เข้าใจถึงอารมณ์ประชดของอ้น
“ความยังไม่แตก?”
“ก็...ตอนที่... แกก็เคยเจอฉันสมัยพึ่งเข้าเรียนแรกๆ ไม่ใช่รึไง? นั่นแหละ ฉันกับมันเป็นรูมเมทกันมาก่อนนี่นา”
“อ๋อ!”
เรย์พยักหน้าทำท่าเข้าใจเมื่อนึกถึงเด็กหนุ่มตัวเล็กผิวคล้ำผมสั้นตาโตคนที่เคยพบกันหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวออก
“แล้วความแตกยังไงเหรอ?”
พอนึกถึงเรื่องน่าอายแล้วอ้นก็หน้าแดง เขารีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“ว้ายตายละ คุยเพลินอะ แกๆ รีบกินเถอะ เดี๋ยวฉันเข้างานสาย”
“บอกไม่ได้เหรอ?”
“เอ๊แกนี่ เซ้าซี้อีกละ ฉันไม่ชอบนะ ไม่เอาๆ ไม่คุยแล้วดูสิจะบ่ายโมงแล้วนะรีบกินเถอะ”
แม้เรย์จะขัดใจแต่เมื่อเหลือบดูนาฬิกาแล้วก็ต้องเห็นด้วยกับอ้น เขาได้แต่หงุดหงิดอยู่ในใจ
ปล่อยไปก่อนก็ได้...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
หนุ่มแว่นงอนน่ารักมั้ย? :m3:
บางทีก็ไม่เข้าใจ ถ้าแฟนไม่อัพสถานะรีเลชั่นชิบ ไม่โพสรูปคู่ ไม่ติดแท็ก ไม่ตอบไลน์ มันจะตายเหรอ?
ดังนั้น เลยเกิดไอเดียแปลกๆ ให้เรย์งอนแบบนี้ พยายามเขียนให้มันน่ารักนะ แม้ใจจริงจะไม่ค่อยเข้าใจนิสัยแบบนี้ก็ตาม
ถามว่าเราชอบโพสอะไรแปลกๆ ลงเฟซตัวเองมั้ย? โพสนะ แต่มีเพื่อนอยู่ 20 กว่าคนไงเลยเฉยๆ ไม่รู้สึกเหมือนตะโกนบอกโลกซักเท่าไหร่ ก่อนรับแอดจากใครก็จะบอกว่า"เราไร้สาระนะ"ก่อนแล้วทุกครั้ง ถ้ารับไม่ได้ก็กรุณาอย่าติดตามฟีดเราเลย มีแต่เรื่องประหลาดๆ (บางทีก็โพสรูปทิชชู่เช็ดขี้มูกลงเฟซบอกว่าเป็นหวัดนะ ตัวจริงนิสัยทุเรศมากน่ะ แหะๆ)
แต่คือเรากลั่นกรองแล้วว่าเรื่องที่โพสบอกให้โลกรู้ได้ เรื่องลับๆ เราไม่ออกสื่ออยู่แล้ว โดยเฉพาะข้อมูลส่วนตัว หนังหน้า โปรไฟล์ เราไม่ลงโซเชี่ยล แต่ถ้ามีคนถามก็ไม่ปิดบัง บอกได้คุยได้ ใครชวนไปไหนถ้าว่างก็ไปไม่เคยอายหนังหน้า แต่ไม่ชอบอัพสถานะตัวเองบอกชาวโลก เพราะเฟซบุ๊กไม่ใช่ที่สาธารณะ
มันมีหลายกรณีที่มีคนถูกผู้ไม่หวังดีนำข้อมูลต่างๆ ไปใช้ในทางที่ผิด แม้แต่มีดราม่าแล้วแคปมาประจานพร้อมกับโชว์หนังหน้าคู่กรณีเพื่อเหยียดกันก็เคยมีมาแล้ว แทนที่คนจะด่าเรื่องมารยาททรามๆที่เขาทำดันด่าเรื่องหนังหน้า "อีคิ้วปลิง" "เขียนคิ้วสะท้อนสันดานมั่กค่ะ สก๊อยมั่กๆ" บางทีอ่านแล้วก็แบบ... คือ... ไอ้คนด่ารูปโปรไฟล์ก็ใช่ว่าจะดีนะ เหอๆ
เราไม่ค่อยชอบเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ เลยไม่ค่อยชอบโชว์ออกสื่อในโซเชี่ยล รู้สึกอยากอยู่คนเดียวสงบๆ ถ้าคนจะมองก็อยากให้เค้ามองตัวตนที่แสดงออกให้เค้าเห็นมากกว่า แต่ก็ไม่ใช่ว่าทำตัวเป็นร่างปลอมแยกร่างหรือกร่างว่าคนสาวถึงตัวจริงไม่ได้เลยไปทำไม่ดีกับคนอื่นเค้านะ อันนั้นเรียกเกรียนคีย์บอร์ด ไม่ว่าจะโชว์โปรไฟล์แบบไหนแต่เราก็ต้องให้เกียรติคนอื่นในสังคมเสมอ บางทีอยากด่า คันปาก แต่คิดอีกทีไม่เอาไม่ด่าดีกว่า เก็บไว้ ไม่อยากมีเรื่อง ต้องมีโมเมนต์แบบนี้เยอะๆ จะได้ไม่ต้องผูกใจเจ็บมีดราม่ากันบ่อยๆ
คนเราเดี๋ยวนี้ชอบเอาสะใจเข้าว่า ชอบหาเรื่องคนอื่นด้วยคำพูดคิดว่าฉันมีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ แต่พอด่าไปแล้วโดนเค้าตบกลับดันไม่คิดถึงว่าตัวเองไปทำเค้าก่อน ทำเป็นดัดจริตดีดดิ้นร้องไห้ว่า "ช่วยด้วยฉันถูกรังแก" ก็คุณดันโง่เอานิ้วไปแย่รังผึ้งเอง ผึ้งต่อยแล้วจะให้คนมาทำลายรังผึ้งงั้นเหรอ? ต้องเข้าใจตั้งแต่แรกสิว่าไปแหย่รังผึ้งทำไม? อยากได้น้ำผึ้งก็ต้องทน หาวิธีที่ไม่ทำให้โดนผึ้งต่อย ไม่ใช่ทำตัวโง่ๆและก็วีนผึ้ง หรือไม่ถ้าไม่อยากถูกผึ้งต่อยตั้งแต่แรก อดทนไว้แล้วเมินน้ำผึ้งซะ จบ.
ภาค #อ้นเรย์ #ใครว่าเราไม่กินเส้น (#ไม่กินเส้น) หรือ #ตุ๊ดลำไยกับนายแว่นโฉด นี้จะมุ้งมิ้งมาก หวังว่าคนอ่านทุกคนจะชอบ
เราเปลี่ยนบรรยากาศสีดำจากภาคที่แล้วที่พี่ป้องสายโหดทำตัวเถื่อนๆกับเติ้ลจอมงอแงง๊องแง๊ง มาเป็นเลิฟสตอรี่สีขาวๆ ความสัมพันธ์เบาๆระหว่างหนุ่มแว่นขี้งอนแบบเรย์กับอ้นที่แลดูจะมึนๆมัวแต่สนใจผู้ชายที่เค้าไม่รักจนลืมมองว่ามีผู้ชายดีๆมาหลงรักตัวเอง ซึ่งความจริงแล้วอ้นมีสติมีเหตุผลและสตรองพอสมควร เหมือนกับที่ป้องเองก็มีมุมอบอุ่นอ่อนโยนแต่ความปากเสียกลบมิด
เรย์กับอ้นเริ่มเปิดใจให้กันและกันแล้วล่ะ แต่สำหรับอ้นก็คงมองเรย์ในฐานะเพื่อน จนเรย์แอบหึง #หึงก็บอกอ้นไปสิว่าหึง! นี่ถ้าไม่ใช่คนอ่านคงไม่รู้ตัวหรอกว่าพี่แกหึง แทบไม่แสดงออก นิ่งมากกกกก!
แต่ก็เพราะอยากให้คู่นี้อยู่ด้วยกันแล้วดูสบายๆ นะ อ้นควรจะได้เป็นตัวของตัวเอง เราชอบทัศนคติที่ว่าความรักควรมากจากการยอมรับตัวตนของกันและกันทั้งด้านที่ดีและด้านที่บกพร่อง แล้วค่อยจูงมือกันปรับตัวเข้าหากัน ไม่ใช่แอ๊บ! แบบนั้นโคตรทรมาน
ก็ต้องรอดูว่าอ้นอยู่กับใครแล้วมีความสุขมากที่สุด หึๆ แล้วก็ต้องลุ้นว่าพระเอกของเราจะจีบสาวอ้นยังไง (นิยายเรื่องนี้ขี้เกียจสับขาหลอกว่าใครจะเป็นพระเอก คนแต่งไม่หลายใจ แต่คนแต่งชอบอุบว่าพระเอกกับนางเอกจะคู่กันได้ยังไงมากกว่า เหอๆ)
หนทางยังอีกไกล เรย์ยังต้องสู้ต่อไป... แล้วแบบนี้เรย์จะทำคะแนนแซงโจมได้หรือไม่? ทางนั้นออกตัวแรงอยู่ ท่าทางเป็นคนดีซะด้วย ฮ่าๆ
ขอบคุณคนอ่านทุกคน :pig4:
-
ภาคอ้นเรย์ ? สรุปอ้นจะจับเรย์กดใช่ไหม? มาป่วนเฉยๆนะ 555
อ้นก้าวข้ามกำแพงระหว่างกันไปแล้วนะ คุยกันได้เต็มๆจริงๆ ถึงจะเคลือบความแพรวพราวไว้ก็เถอะ แบบนี้น่ารักเพราะนังเรย์มันดูออก
ตอนแรกที่พี่จ๋าจิกกัดอ้นนี่เราฉุนนะ เพราะพูดแรง แต่อ่านไปอีกก็เข้าใจว่าทำไมพี่จ๋าถึงเลือกว่ากล่าวตักเตือนอ้นแรงๆ หรือเอาจริงก็ว่าตรงๆซึ่งเราก็ว่าสมควรเพราะมันทำให้อ้นสามารถมองเห็นความจริงจังรุนแรงของสิ่งที่คนมองแล้วคิดได้ แต่เป็นเราก็คงจะไม่พุดแบบนั้น น่าจะเบาลงมา เพราะจริงๆอ้นก็ยังไม่ได้ทำอะไรไม่ดี
โจม-แทนสินะ :mew4:
ป.ล เรื่องตอบโต้คนอื่นในโลกโซเชี่ยลนี่นะ สำหรับเราไม่ทำดีกว่า เสียเวลา เสียอารมณ์ ดซเชี่ยลนี่เป็นตัวฉุดวุฒิภาวะคนให้ตกต่ำลงมาได้อย่างแหลกรานเลยทีเดียว
หรืออาจจะเพราะหลายๆคนไม่คิดก่อนรัวๆโพสต์ไป เราเคยโดน(ยังโดนอยู่เป็นบางครั้ง)คนจิกกัด ด่าว่า ให้ร้าย แฉ จิก มา 5 ปี โดนที่เราไม่รู้เพราะเราไม่เข้าไปส่องคนอื่น จากที่เคยมีเรื่อง สำหรับเราเคลียร์เสร็จแล้ว เลิกคบก็คือลบไปจากสมอง จนมีคนมาเล่าให้เราฟัง แรกๆเราก็เต้นด้วยความโกรธ แต่มาคิดจริงๆ 5 ปีมานี้เราไมไ่ด้เดือดร้อนอะไรเลย มีความสุขตามประสา แต่ตัวคนที่ให้ร้ายเรายังไม่สามารถปล่อยวางได้ ขนาดตอนที่เราเคลียร์กันเราขอบคุณเขาสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่คบกันมา เขายังเก็บเอาไปคิดว่าประชดเขา หยามเขา ที่จริงเราติดมารยาทฝรั่งเรื่องขอบคุณ
ไม่ต่อกรใครก็อยุ่ได้ค่ะ สบายใจกว่าด้วยซ้ำ
-
ขำวิฑีเรียกร้องความสนใจของเรย์มาก ปลูกต้นถั่วงอกอัพเฟส เหมือนเด็กน้อยเรียกร้องความสนใจเลย โจมกับแทนเหมือนจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรกัน ชอบที่พี่จ๋าพูดเตือนสติอ้นกับโจม ดูเป็นเจ้านายที่ปกป้องลูกน้งมากเลย
-
:L2: ขอบคุณค่ะ
-
ว้า ตอนนี้ไม่มีป้องอ้นอะ โผล่มาแค่ชื่อ 555
เรย์น่ารักแล้ว พยายามเรียกร้องความสนใจเล็กๆ
อยากจับเรย์น้องน้อยมาหยิกแก้ม เขย่าๆ นี่คงจะโดนตบหัวกลับมา
พี่จ๋าก็ทำดีอะ พูดแรงไปบ้างแต่ก็ตรงๆ ดี อ้นจะได้คิดได้
แถมพออ่านฉากนี้แล้วนึกภาพอ้นเป็นชิวาว่าน้อยๆ ตัวสั่นๆ น้ำตาคลอเลยครับ 555
ที่นี้ก็รอก็ติดตามตอนต่อไป
จากเมนท์ก่อน ที่บอกว่าป้องน่าจะแนะนำอ้นให้รู้จักฝั่งเติ้ลน่ะครับ คืออยากเห็นฉากประมาณว่าป้องก็เห็นอ้นเป็นพี่น้องเป็นครอบครัวนะ ส่วนฝั่งเติ้ลก็เป็นครอบครัวแน่ๆ อยู่แล้วแหละ ก็เลยให้สองครอบครัวนี้มาเจอกันอะไรประมาณนั้น แต่ก็รอฉากเติ้ลฉะกับอ้นนะครับ คงสนุกน่าดู 555 เอ้อ พูดแล้วก็คิดถึงพี่ตั้มนะ
ปล. หัวทู้เป็น P.28 แน่ะครับ
-
นางง้อได้น่ารักนะเนี่ยทั้งๆที่นางงกขนาดนั้น
นางยังยอมเลี้ยงอ่ะถือว่าง้อสุดๆเลย
ส่วนเรื่องแทนนี่มันมีเบื้องหลังกะอิพี่โจมหรือ
เปล่าหรือแค่อิจฉาที่อ้นไม่ต้องเก็กและเป็นตัว
เองไม่แอ๊บแถมนางมีผู้ชายรุมล้อมเยอะ
-
:pig4 :pig4: :pig4:
-
ในซีรีย์ นี้ อ้น เป็นคนที่น่าสงสารที่สุดดด ใครจะเจ็บปวดเท่านางเนอะ
-
วันนี้อ้นค่อนข้างมีความสุข เขาทำงานอย่างแฮปปี้ไร้ปัญหากวนใจ แต่แล้วคิดไม่ถึงว่าปัญหามันจะมาในรูปแบบของอีกาคาบข่าว ช่วงเย็นใกล้เลิกงาน ในขณะที่อ้นกำลังนั่งเคลียร์งานเตรียมตัวจะกลับบ้าน อยู่ๆ โทรศัพท์ของเขาก็สั่น อ้นเหลือบมองชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอด้วยความแปลกใจ แต่เพราะกำลังทำงานอยู่อ้นจึงไม่อยากรับ เขากดตัดสายทิ้งทว่าอีกฝ่ายก็ยังเพียรโทรเข้าจนโทรศัพท์ของอ้นสั่นอยู่บนโต๊ะเกิดเสียงครืดๆ
อ้นมองซ้ายมองขวาแล้วเห็นว่าหัวหน้าไม่ได้มองมาทางนี้จึงกระซิบกับหงส์
“รู้สึกเหมือนจะปวดฉิงฉ่องอะ ไปเข้าห้องน้ำก่อนน้า”
หงส์ทำหน้าแบบรู้ทันแล้วมองค้อนอ้นที่ฉวยสมาร์ตโฟนติดตัวไปด้วย
เมื่อไปถึงห้องน้ำ อ้นต้องประหลาดใจเมื่อสายเรียกเข้ามีจำนวนมากถึงหกสาย! เป็นเวลาเดียวกับที่เขาปิดประตูลงกลอนห้องส้วมแล้วพอดีอ้นจึงรับสายด้วยความหงุดหงิด
“มีอะไรยะอีกุ้ง? โทรมาเป็นสิบๆ สายฉันทำงานอยู่นะยะ!”
“ถ้าแกไม่รับโทรศัพท์ฉันแล้วแกจะเสียใจไปตลอดชีวิตนังอ้น!”
อ้นแปลกใจที่เพื่อนสาวพูดราวกับมีเรื่องคอขาดบาดตาย แต่กระนั้นก็ยังไม่อยากตื่นตูมตามเพื่อนจึงทำเป็นไม่สนใจ
“แต่ถ้าเจ้านายไล่ฉันออกเพราะมัวแต่คุยโทรศัพท์กับแกฉันก็เสียใจย่ะ อีบ้า งานดีๆ มันไม่ได้หาง่ายนะยะ”
“ย่ะนังคนขยัน! มัวแต่ทำงานเก็บเงินอยู่นั่นแหละผัวแกมันกำลังมีชู้!”
“ผัว? ผัวอะไร?”
แม้จะรู้ดีว่าเพื่อนหมายถึงใครแต่อ้นก็ยังไม่อยากเข้าใจ เขาแกล้งทำไขสือเพราะคิดไม่ออกว่าป้องจะทำอะไรให้กุ้งจับผิดเช่นนี้ “ผัวมีชู้” ไม่ใช่คำพูดที่ฟังแล้วรื่นหูอ้นจึงทำเป็นงง
อีกทั้งอ้นพูดไม่ออกว่าเขากับป้องเลิกกันแล้ว นับตั้งแต่วันที่เปิดอกต่อกันอ้นกับป้องก็ลดสถานะเหลือเพียงคำว่าเพื่อน แต่กระนั้นอ้นก็ยังไม่กล้าบอกข่าวนี้กับใครโดยเฉพาะเพื่อนกลุ่มมหาวิทยาลัย ป้องเองก็ไม่ใช่คนพูดมาก การเลิกราในครั้งนี้จึงเป็นการเปลี่ยนสถานะเงียบๆ แตกต่างกันตอนคบกันที่อ้นแทบจะควงป้องไปประกาศให้รู้กันทั่วมหาวิทยาลัย
ส่วนหนึ่งในตัวของอ้นยอมรับว่าอายที่ต้องโสด โดยเฉพาะเพื่อนกลุ่มมหาวิทยาลัยที่เขาเคยควงป้องอวดอ้นยิ่งอาย และโชคร้ายที่ “กุ้ง” เป็นเพื่อนสาวชาวตุ๊ดที่รู้จักทั้งเขาและป้อง รวมถึงเป็นชาวแก๊งที่เคยปลาบปลื้มชื่นชมกับความสำเร็จของอ้นที่เอาชนะใจป้องได้ด้วยความดี ไม่มีใครรู้เหตุผลที่แท้จริงของป้องว่ายอมคบกับอ้นเพียงเพื่อให้ลืมใครคนหนึ่งเท่านั้น แต่อ้นรู้เหตุผลนี้ดี แม้จะรู้ทั้งรู้เขาก็ยังตกลงปลงใจยอมคบกับป้อง และนี่คือจุดจบของการคบกับคนที่เขาไม่รัก!
“อ๊าว! ก็อีป้องน่ะสิ! ฉันเห็นมันอยู่กับผู้หญิงที่โรงพยาบาล! จากลางสังหรณ์ของฉันขอบอกว่าไม่ธรรมดาแน่ๆ แก!”
“แกจำคนผิดมั้ง?”
เวลาแบบนี้ป้องจะไปอยู่โรงพยาบาลได้ยังไง? มันยังไม่เลิกงานเลย ละถ้ามันเป็นอะไรมันต้องโทรบอกฉันแล้วสิ
อ้นใจคอไม่ดีแต่พยายามคิดในแง่บวก
“อีอ้น! ฉันไม่มีทางจำเพื่อนตัวเองผิดหรอกนะยะ โดยเฉพาะเมื่ออีชะนีนั่นเรียกผัวแกเสียงอ่อนเสียงหวานว่าป้อง แล้วฉันเห็นพวกเขาสองคนที่แผนกไหนแกรู้มั้ย? แผนกสูติกรรมย่ะ! มัวแต่ทำงานเก็บเงินทำนมอยู่นั่นแหละ อีนังชะนีนั่นมันฉกผัวแกไปแล้ว!”
“บ้า! พูดอะไรของแก จำผิดคนแล้วล่ะ คนชื่อป้องโหลจะตาย”
ไม่ๆ มันต้องไม่ใช่ป้อง!
“โหลบ้านแกสิ เถื่อนๆ ผมเผ้ารุงรังตาขวางแบบนี้มีแต่อีปกป้องคนเดียวเท่านั้นแหละย่ะ! ถ้าไม่เชื่อฉันก็ลองโทรหามันดู โทรเลยแกร! อย่าให้ชะนีมาแย่งผัวแกไปได้เด็ดขาดนะเสียศักดิ์ศรีตุ๊ด ให้มันรู้กันว่าความดีตลอดสี่ปีของแกจะแพ้มดลูก!”
“ฉะฉันต้องไปทำงานแล้ว ต้องวางสายก่อนนะแก”
อ้นหมดแรง แม้จะมีเสียงโวยวายผลักดันให้เขาโทรหาป้องมากเท่าไหร่แต่อ้นก็ไร้เรี่ยวแรงจะกดเบอร์ เขาต้องนั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่พักใหญ่ในห้องน้ำ เค้าลางหลายๆ อย่างที่ป้องพยายามทำดีด้วยในช่วงหลังปรากฏแจ่มชัดย้ำให้อ้นเห็นถึงความผิดปกติของป้อง
ไม่จริงใช่มั้ย ไม่ใช่แก อีกุ้งมันจำผิดคน ไม่ใช่แกใช่มั้ยป้อง!
หยดน้ำตาของอ้นพรั่งพรูออกมาทั้งที่ยังไม่แน่ใจ ความกลัวมีอานุภาพมากกว่าความสงสัย อ้นคิดมากทั้งที่หมดสิทธิ์จะคิด เขาเป็นคนยุติความสัมพันธ์นี้เองแต่เขาไม่คิดว่าระหว่างเขากับป้องจะเปลี่ยนไป
อ้นคิดวกวนเวียนไปมาจนในที่สุดเมื่อนาฬิกาส่งเสียงเตือนต้นชั่วโมงอ้นก็ได้สติ
อย่าคิดมาก! อาจจะไม่ใช่อีป้องก็ได้ เดี๋ยวกลับบ้านแล้วค่อยไปถามมัน ตอนนี้เช็ดน้ำตาซะ แกต้องกลับไปทำงานต่อนะนังอ้น! หายมานานแล้วเดี๋ยวพี่จ๋าด่าเอา ไม่ได้ๆ เช็ดน้ำตาซะ รีบกลับไปทำงาน แกจะได้รีบกลับบ้านไปถามอีป้องให้รู้เรื่อง!
อ้นบ่นในใจพลางซับน้ำตาของตน แต่แล้วด้านนอกก็มีเสียงคุยกันดังขึ้น
“แหมๆ นึกว่าใคร มาเติมแป้งก่อนกลับบ้านเหรอจ้ะ?”
อ๊ะ! เสียงเจ้เก้นี่! จะออกไปดีมั้ยอะ เดี๋ยวถูกอีเจ้เก้เม้าว่าแอบมาอู้งานในนี้อีก
“ผมไม่ใช่เจ้เก้นะครับ ผมแค่มาเข้าห้องน้ำเฉยๆ”
ว้ายๆ อีพี่แทนก็อยู่ด้วยซวยแล้วฉัน!
“อ๋อย่ะ โบกมาดีตั้งแต่เช้าล่ะสิ ใช้ยี่ห้ออะไรล่ะคุมมันดี๊ดีไม่ต้องเติมแป้งระหว่างวัน แค่ซับมันก็เอาอยู่ อ๊ะ! แต่ยี่ห้อนี้คุมคันด้วยรึเปล่าจ้ะน้องแทน?”
เสียงจิกกัดกันอย่างถึงพริกถึงขิงด้านนอกช่วยให้อ้นไล่ความกังวลออกจากหัวไปได้ เก้แขวะแทนอย่างเผ็ดร้อนจนกระทั่งอ้นได้ยินเพียงแค่เสียงยังสามารถนึกภาพตามได้เป็นตุเป็นตะ
“เจ้เป็นตุ๊ดเจ้ไม่รู้เหรอครับ?”
เสียงของแทนตอกกลับไปแบบนิ่มๆ ด้วยมาดผู้ดีจนเก้ออกอาการโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“ตุ๊ดอย่างฉันมันคงสู้พวกอีแอ๊บไม่ได้หรอก ต่อหน้าคนอื่นอย่างแต่เวลาคันขึ้นมาแรดจนตุ๊ดยังอาย!”
“อ๋อ ที่มากัดผมก็เพราะอิจฉาเหรอครับ แย่หน่อยนะครับขนาดทุ่มไปตั้งเยอะเด็กมันยังไม่เล่นด้วย”
“หนอยอีแทน!”
“หยุด! อย่ามาขึ้นไอ้ขึ้นอีนะ ถ้าปากว่างมากก็หาตระกร้อมาครอบไว้จะได้ไม่ต้องมาหาเรื่องกัน ทุเรศจริงๆ เหวี่ยงเป็นชะนีเลยนะอีกะเทยเฒ่า!”
มันก็ตุ๊ดเหมือนกันหมดละย่ะ บ้าจริง! จะมามัวกัดกันทำไม!
อ้นที่แอบฟังอยู่เงียบๆ ถึงกับเพลียเมื่อตุ๊ดเฒ่าสูงวัยกับเกย์สาวยังหนุ่มยังแน่นเปิดฉากฟาดปากกันกลางห้องน้ำชาย
“แล้วมึงล่ะสูงนักเหรอไง! ทำเป็นแอ๊บเอาไว้แล้วมาดูถูกพวกกู ถุ้ย! อีเกย์รับแม๊นแมน! มึงมันก็สปีชีย์เดียวกับกูนั่นแหละอย่าทำเป็นอัพเกรดตัวเองหน่อยเลย”
“ก็เพราะแกสาวแตกจนน่าทุเรศแบบนี้นั่นแหละผู้ชายเค้าถึงไม่เอา!”
เสียงเถียงกันด้านนอกแรงจนอ้นไม่กล้าออกไปเผชิญหน้า ตุ๊ดน้อยอย่างเขาถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากเข้าไปขวางระหว่างสงครามเพศที่สาม เขารอจนกระทั่งเสียงด้านนอกเงียบไปแล้วจึงค่อยๆ ออกมาจากห้อง อ้นรีบกลับไปยังโต๊ะทำงานของตน เขาแอบยิ้มแห้งเอาใจหัวหน้าสาวทึนทึกที่ปรายตามองด้วยรู้ตัวว่าแอบหายไปนาน ดังนั้นเมื่อหงส์กลับบ้าน อ้นจึงโบกมือบ๊ายบายแล้วทำงานของตนต่อให้เสร็จ
เรื่องไร้สาระระหว่างแทนกับเก้ทำให้อ้นลืมเรื่องของป้องไปเสียสนิท ดังนั้นเมื่อกลับถึงห้องแล้วพบว่าไฟปิดมืดป้องยังไม่กลับอ้นจึงเริ่มกังวลขึ้นมาอีกครั้ง
“ผมส่งพี่เสร็จแล้ว ผมกลับนะ”
“ทำไมไม่นอนที่นี่ล่ะ? ค้างกับพี่ก็ได้”
“ผมกลับก่อนนะพี่ หวัดดี”
ไม่ว่าเธอพยายามเชิญชวนเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมรับข้อเสนอของเธอ ป้องบอกปัดไม่สนใจแจนเลย
“เดี๋ยวสิป้อง?”
หญิงสาวพยายามรั้งชายหนุ่มให้อยู่ด้วยกัน แจนดึงแขนของป้องหวังให้หันมาสนใจกันแต่มันกลับให้ผลตรงกันข้าม! ป้องหันมาตะคอกใส่อย่างหงุดหงิด!
“ขอเวลาผมหน่อยได้มั้ย! ผม...”
แม้จะมีสีหน้าสำนึกและเสียงอ่อนลงในประโยคหลังแต่แววตาของป้องก็ยังสับสน แจนจำเป็นต้องใช้ไม้ตายกดดันป้อง เธอแกล้งกล่าวด้วยเสียงเศร้าสร้อยเตรียมดราม่าอย่างไร้น้ำตา
“เธอไม่อยากรับผิดชอบเหรอ?”
“ผมไม่ได้เหี้ยขนาดนั้นนะพี่! แต่ขอเวลาผมตั้งตัวหน่อยดิวะ ผม! ...”
เมื่อเห็นแจนประคองมือไว้ที่หน้าท้องราวกับไม่อยากให้สิ่งมีชีวิตในนั้นเผชิญหน้ากับพายุอารมณ์ป้องก็อ่อนลงทันที เขายอมแพ้ด้วยเสียงราวกับคนหมดแรงจะต่อต้าน
“ผมขอโทษ แต่ขอเวลาผมหน่อย ผมยังปรับตัวไม่ได้”
เมื่อเห็นว่าป้องยอมแพ้แล้วแจนก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ทว่าเนื้อหาที่จงใจพูดกลับบีบเค้นศักดิ์ศรีและความรับผิดชอบของป้องจนเขาดิ้นไม่หลุด!
“เอาเถอะพี่เข้าใจ เรื่องนิสัยใจร้อนของเธอคงแก้ยาก แต่เรื่องอนาคตของเราล่ะ? เราต้องช่วยกันคิดแล้วนะป้อง”
“ผมรู้พี่ ผม... โว้ย!”
ป้องระบายลมหายใจด้วยความหงุดหงิด เขายกฝ่ามือขึ้นปิดหน้าก่อนจะเลื่อนไปขยี้ผมของตัวเองอย่างอัดอั้นตันใจ สิ่งที่เกิดขึ้นมันฉุกละหุกจนเขาไม่รู้จะจัดการอย่างไร ลำพังตัวเองเขายังแทบจะเอาตัวไม่รอด แต่เขากลับทำให้มีอีกหนึ่งชีวิตปฏิสนธิขึ้นในท้องของแจน!
“เราค่อยๆ คิดก็ได้นะป้องอย่าเครียดไปเลย พี่ไม่ปล่อยให้เธอต้องเหนื่อยคนเดียวหรอก เราจะช่วยกันสร้างครอบครัวให้พร้อมสำหรับเค้านะ”
ป้องอยากพูดเหลือเกินว่าเขาไม่พร้อม แต่นาทีนี้เขาพูดออกไปไม่ได้ เขาแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนอกจากรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น แขนของแจนที่โอบกอดเขาอยู่หนักเหมือนหินที่คอยถ่วงคอ เมื่อแจนยื่นหน้ามาใกล้เพื่อจะจูบเขาป้องจึงเบี่ยงตัวออก
“ดึกแล้ว ผมกลับก่อนนะพี่”
แจนเก็บอาการได้ดียามที่ป้องปัดแขนของเธอออก แต่เมื่อป้องลุกขึ้นยืนเธอก็ใช้เสียงทรงอำนาจราวกับนางพญาเอ่ยขึ้น
“แต่พี่ว่าป้องควรจะย้ายมาอยู่กับพี่นะ เธอจะได้ไม่ต้องจ่ายค่าเช่าห้องไง แล้วอีกอย่างพี่ไม่ค่อยสบายใจที่เธอยังอยู่กับเด็กคนนั้น”
“คนที่พี่พูดถึงคือเพื่อนผม กรุณาให้เกียรติมันด้วย!”
ป้องหันกลับไปค้านแจนเสียงเข้มด้วยไม่พอใจ นิสัยไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องของสำคัญถือเป็นหนึ่งในนิสัยเสียที่แก้ไม่หายของป้อง และตอนนี้เขาถือว่าอ้นเป็นคนสำคัญของเขาจึงไม่พอใจที่แจนแตะต้องเขตหวงห้ามนี้
“และแฟนเก่า”
แจนต่อประโยคอย่างไม่ยอมแพ้ เธอมีไม้ตายที่จะใช้บังคับป้องรอไว้อยู่แล้ว!
“ไม่มีใครที่ไหนสบายใจหรอกนะถ้าสามีของเรายังเช่าห้องอยู่กับแฟนเก่า ถึงแม้ว่าเค้าจะเป็นตุ๊ดก็ตาม เธอคงไม่อยากให้พี่ต้องคิดมากจนส่งผลกระทบต่อลูกในท้องหรอกใช่มั้ย?”
“สามี? หึ! มันเร็วไปปะพี่? ถึงผมจะเลิกกับอ้นแล้วแต่ให้มาเป็นผัวพี่เลยเหรอ?”
แจนรู้แล้วว่าเธอเดินเกมพลาด แม้จะเอาลูกมาอ้างแต่มันกลับลบความโกรธของป้องไม่ได้เลย เธอจึงลองโจมตีศักดิ์ศรีของป้องอีกครั้ง
“ไหนเธอบอกว่าเต็มใจรับผิดชอบ? หรือเธอจะไม่แต่งงานกับพี่? วิธีรับผิดชอบของเธอคืออะไร? จะพรากลูกไปจากพี่เหรอ? หรือเธอจะทิ้งให้พี่เลี้ยงลูกคนเดียว?”
ป้องคิดไม่ตก ความรู้สึกเขาตอนนี้เหมือนคนจมน้ำ
“ได้พี่... อย่างน้อยขอเวลาผมอีกเดือน ยังไงผมก็ไม่ทิ้งลูกผมหรอก”
“กลับดึกจัง? รถติดเหรอ?”
อ้นกุลีกุจอเข้ามาดึงกระเป๋าของเขาไปเก็บเช่นเคย แม้จะเป็นฝ่ายบอกเลิกเขาเองแต่อ้นก็ยังคอยเอาใจใส่เขาเสมอ เวลานี้ป้องเสียใจมากจริงๆ ที่เขาไม่สามารถรักอ้นได้ ถ้าเพียงแต่เขาสามารถรักอ้นได้เต็มหัวใจและได้ใช้ชีวิตอยู่กับอ้นอย่างซื่อสัตย์คงดีไม่น้อย
“เออ”
เพื่อนร่วมห้องของเขาหันมาเอียงคอมองพลางย่นคิ้ว ป้องรู้ดีว่าอ้นรู้ถึงความผิดปกติของเขา เพียงแต่อ้นรู้ใจเขาเสมอว่าควรจะพูดอะไรตอนไหนจึงไม่ค่อยขัดใจทำให้เขาอารมณ์เสียมากนัก
“เป็นอะไรอะ? แลดูเหนื่อยๆ นะแก กินอะไรมายัง?”
และการอยู่กับอ้นมานานก็ทำให้ป้องเข้าใจอ้นเช่นกัน ตอนนี้อ้นใส่ชุดนอนผ้ายืดสีชมพูลายจุดแสนน่ารักแถมยังมีโบว์คาดเหนือศีรษะเอาไว้เหมือนเตรียมตัวบำรุงผิวหน้า
“กูกินมาแล้ว มึงจะมาส์กหน้าไม่ใช่เหรอ จะทำไรก็ไปทำเหอะ กู...เดี๋ยวกูก็อาบน้ำนอนละ”
“ย่ะ”
อีป้องท่าทางเหนื่อยแบบนี้ไม่อยากกวนมันเลยอะ ไปกวนมันตอนนี้เดี๋ยวมันอารมณ์เสียละจะยุ่งกันใหญ่!
อ้นกังวล เขาสงสัยเรื่องที่กุ้งโทรมาบอกแต่เพราะป้องดูท่าทางไม่ค่อยดีเขาจึงไม่กล้ากวน อ้นบำรุงผิวประทินโฉมไปตามเรื่อง จนกระทั่งป้องอาบน้ำเสร็จ ชายหนุ่มใส่แต่บ็อกเซอร์แล้วเดินมานั่งหน้าโทรทัศน์
วันนี้เพื่อนผู้บ้างานของอ้นไม่ปั่นงานเช่นเคย ป้องนั่งบนโซฟาทำท่าเหมือนดูโทรทัศน์ แต่สีหน้าของป้องกลับเคร่งเครียดไม่เข้ากับรายการตลกที่ฉายอยู่ สุดท้ายเมื่อพอกหน้าเสร็จอ้นจึงเนียนไปนั่งข้างๆ
“แกเป็นไรอะ? เครียดอะไรเหรอ? งานมีปัญหาอีกปะ?”
ป้องเหลือบมาสบตากันพอดีแต่แล้วก็หันหน้าหนี เขาบอกปัดเหมือนปิดบังอะไรบางอย่าง
“ไม่มีอะไรหรอก”
โกหกเห็นๆ แต่เอาเถอะ ฉันจะไม่เซ้าซี้แก!
“อืม ไม่มีก็ไม่มีเนาะ”
อ้นว่าตามแล้วหยิบตะไบเล็บมาถูเล็บของตัวเอง เขาบรรจงแต่งเล็บให้สั้นได้รูปก่อนจะขัดเพิ่มความเงางามตามธรรมชาติโดยไม่ทาสีเคลือบ
ป้องแอบเหล่มองอ้นเป็นระยะ เขาหนักใจกับเรื่องที่ตนก่อขึ้น แม้จะเลิกกันแล้วแต่ป้องรู้ดีว่าอ้นคงรับไม่ได้ถ้าเขาบอกข่าวนี้ออกไป อ้นพอใจกับสถานะที่เป็นอยู่นี้ เขาเองก็สบายดีและสะดวกใจกับความสัมพันธ์นี้เช่นกัน แต่ถ้าหากเขาต้องย้ายออกไปเพื่อรับผิดชอบในสิ่งที่ตนก่อไว้อ้นคงเสียใจมาก
“งานที่บริษัทมึงเป็นไงมั่ง?”
แม้จะแปลกใจที่ป้องชวนคุยเรื่องของตนแต่อ้นก็ยินดีตอบ
“ก็ดีอะแก เรื่อยๆ นะ”
“มีความสุขกับงานปะ?”
“อื้ม มากเรย อะไรๆ ก็ดีนะ เสียอย่างเดียว ไกลไปหน่อย ขับรถเหนื่อยอะ”
“เออ คิดเหมือนกูเลย อยากย้ายหอว่ะ”
“เอ๋? พูดแบบนี้แกดูหอที่ใหม่มาแล้วเหรอไง?”
อ้นแกล้งทำไขสือแต่ในใจแทบกรี๊ด ลางสังหรณ์ในตัวกำลังกรีดร้องระงม!
“ก็...กำลังดู กูอาจจะซื้อคอนโดมั้งไม่รู้สิ”
“เหรอ...”
อ้นต่อบทสนทนาไม่ได้ เขาจึงเงียบแล้วตั้งหน้าตั้งตาขัดเล็บของตน
บรรยากาศเงียบงันมีเพียงเสียงโทรทัศน์ดำเนินไปเรื่อยๆ แต่แล้วป้องก็พูดขึ้น
“อ้น คนที่มาจีบมึงเป็นไงบ้าง?”
“จีบอะไรของแก!”
อ้นลืมตัวเผลอหันกลับมาแว้ดใส่ นอกจากจะตกใจกับคำถามของป้องแล้วอ้นยังแอบตกใจกับความคิดของตนเมื่อคำว่า “คนที่มาจีบ” นั้นเขาดันเห็นหน้าของเรย์ปรากฏขึ้นในใจ
“คือฉันหมายถึงไม่มีใครมาจีบฉันซะหน่อย!”
“อ้าว? ละคนที่มึงไปเดทด้วยวันนั้นอะ?”
“ไม่ใช่เดทย่ะ! ก็บอกแล้วไงว่าแค่ไปซื้อของ”
“ซื้อของเหี้ยอะไรออกแต่เช้ากลับมาซะดึก”
“ก็ซื้อเยอะอะทำไมล่ะ บ้าน่ะแก! จีบเจิบอะไรไม่มีหรอก”
อ้นพยายามปฏิเสธ เขาไม่อยากมโนไปเองอีกแล้ว!
“อะไรเนี่ย อยู่ๆ มาถามอะไรแบบนี้ เกิดหึงคนสวยขึ้นมารึไง”
“เออ มั้งนะ ฮ่าๆ”
ป้องหัวเราะขบขันก่อนจะพูดจี้ใจดำอ้น
“ทำไมวะ? ไอ้นั่นไม่ตรงสเป็กมึงเหรอมึงเลยไม่เอา? เป็นตุ๊ดอย่าเลือกมาก มีคนดีๆ มาชอบมึงก็บุญแล้ว”
“อีบ้า! ถึงฉันจะเป็นตุ๊ดฉันก็เลือกนะยะ เข้าใจแมะคำแว่ ‘สวยเลือกได้’ แหมๆ ‘คนดีๆ’ แกรู้ได้ไงยะ? สมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจ ผู้ชายสติดีๆ ที่ไหนมันจะมาจีบตุ๊ด!”
“ก็กูไงคนนึง แต่เสียดายที่กูไม่ดีพอสำหรับมึง” ป้องอยากพูดเช่นนี้แต่เขากลับพูดสิ่งอื่นที่สำคัญกว่า
“ไม่รู้สิ เพราะมันไม่หลบตากูมั้ง หน้าตากวนตีนดีชิบหาย แต่มันเป็นคนเติมลมยางรถให้มึง ละกูเดาว่ามันไม่เคยมาเคลมเครดิตกับมึงใช่มั้ย?”
ใจของอ้นกระตุกวูบเมื่อป้องพูดความจริง
“และคนที่ทนตุ๊ดอย่างมึงตอนไม่แอ๊บได้กูว่ามีไม่กี่คนหรอก เชื่อกูเถอะ ถ้ามึงจะรักใคร หาคนที่เค้ายอมรับมึง”
“ฉันก็มีอยู่นี่แล้วไงคนนึง”
อ้นทนไม่ไหวแล้ว เขาเอนตัวลงไปซบป้องเพราะรู้สึกราวกับถูกผลักไส ป้องเองก็ยอมให้อ้นพิงไหล่เช่นกัน เขาเอื้อมมือมาลูบผมของเพื่อนช้าๆ
“มึงทิ้งกูแล้วนะอ้น บอกตามตรงกูเสียดายมึงว่ะ กูเลยอยากให้มึงเจอคนดีๆ”
“คนที่ดีกว่ากู” ป้องต่อในใจเงียบๆ ด้วยความเจ็บปวด เขารู้ว่าอ้นต้องสัมผัสความผิดปกติได้ แต่ป้องยังคิดไม่ออกว่าเขาจะบอกเรื่องนี้กับอ้นอย่างไร
ทำไมมึงเหี้ยแบบนี้วะป้อง! ใจอยู่กับคนนึง ตัวอยู่กับคนอื่น แต่ต้องรับผิดชอบอีกคน!
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ใครถามถึงป้องน้า? :hao7: แหม! สองคนนี้อยู่ด้วยกันด้วยระดับเลเวลความหวานชนิดที่ถ้าเติ้ลเห็นเติ้ลคงดิ้นเร่าด้วยความอิจฉาชัว!
อ้นก็กำลังรับกรรมที่เคยทำตัวอวดผัวเอาไว้มาก ป้องก็รับกรรมที่ไม่รู้จักดูแลสิ่งที่อยู่ในมือให้ดี ไงล่ะ อ้นกับแจน อ้นยังน่ารักกว่าเลยใช่มั้ย ฮ่าๆ
:katai2-1: ป้องควรจะไปเรียนรู้หลักสูตรการเป็นยอดคุณพ่อจากคุณพี่สตาร์ ฮ่าๆ แจนท้องแย้ว! อีกไม่นานทุกคนจะได้เห็นการจากลาของป้องและอ้นแน่ๆ
เชื่อว่าหลายคนไม่ชอบแจนตั้งแต่ภาคที่แล้ว มาภาคนี้คงยิ่งเกลียด เราได้ไอเดียมาจากชะนีโปรไฟล์ดีที่ไม่เคยส่องกระจก คือผู้หญิงบางคนก็ชอบเหยียดคนอื่นว่าไม่สวยบ้างคุณสมบัติไม่ดีบ้างแต่มีผู้ชายมารัก แล้วก็ด่าผู้ชายพวกนั้นว่าควายไม่หน้ามืดก็ตาต่ำ ผู้หญิงบางคนชอบคิดว่าตัวเองเพอร์เฟกแต่ชอบโอดครวญว่าทำไมหาแฟนไม่ได้? แบบว่านะ ความรักไม่ได้ต้องการคนที่เพอร์เฟก แต่ต้องการคนที่เข้ากับเราได้เพอร์เฟก แค่หาคู่ของตัวเองให้เจอก็จบละ แต่พวกที่คิดว่าตัวเองเพอร์เฟกมักจะเรียกร้องว่า "ฉันเพอร์เฟกขนาดนี้ทำไมเธอไม่เพอร์เฟกสำหรับฉัน?"
แจนก็เป็นคนประเภทนั้นแหละ เห็นของคนอื่นเพอร์เฟกก็อยากได้มาครอบครองโดยไม่ดูว่าอาจไม่เหมาะกับตัวเอง (ตอนป้องคบกับอ้นป้องให้เกียรติอ้นมาก โดนอ้นลากควงแขนไปไหนมาไหนประกาศให้โลกรู้อวดทั้งมหาวิทยาลัยป้องก็ไม่อายที่มีแฟนเป็นตุ๊ด เรียกว่าค่อนข้างยอมแฟนว่างั้นแหละ)
ใช้ทุกวิธีให้ได้ป้องมา บังคับมัดมือชก คิดโง่ๆ ว่า "ลูก" จะรั้งผู้ชายได้ ผู้หญิงสิ้นคิดแบบนี้เยอะมาก จำไว้นะทุกคน ลูกผูกพันผู้ชายไม่ได้เผลอๆจะกลายเป็นภาระ ถ้าไม่พร้อมไม่ได้อยากให้ลูกเกิดมาด้วยความรัก อย่ามีเลย รั้งผู้ชายที่มีความรับผิดชอบต่อลูกให้ผูกพันกับคุณทั้งที่เขาไม่รัก สักวันความอดทนของผู้ชายก็ต้องหมด
ผู้หญิงที่ชอบบังคับผู้ชายอย่างแจนเนี่ยไม่ดีเลย คิดว่าตัวเองเก่งคุมเกมทุกอย่างได้ เจอคนเล่นนอกกติกาอย่างเติ้ลเข้าไปก็จบอะ คนเรามันต้องแกล้งโง่บ้าง แกล้งอ่อนแอห่วยแตกบ้าง คู่ของเราจะได้เติมเต็มซึ่งกันและกันไม่ใช่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งทำได้แค่เดินตาม
:a14: ฉากเจ้เก้ปะทะกับพี่แทนนี้ขอให้ทุกคนนึกถึงสถานการณ์เจ้เก้หอบเอาแป้งมาซับหน้าในห้องน้ำทำหน้าผ่องก่อนกลับบ้านละเจอกับแทน
คิดว่าเขียนให้ด่ากันแรงๆ แบบนี้น่าจะดีกว่าเอาภาษาแบบ "Eดอก" หรือภาษากะเทยมาใช้เต็มๆ แบบนั้นคงแรงและหยาบกว่าหลายเท่า แต่ถ้าแรงไปก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ
มันแปลกใช่มั้ย? ใช่! เราก็ว่าแปลก ผู้ชายไม่ใช่ชะนีจะได้ซับหน้าเติมแป้งก่อนกลับบ้าน ดังนั้นเลยต้องให้พวกเค้าเข้ามาเนียนเช็กความเรียบร้อยในห้องน้ำ
อะไรนะ? แปลกว่าทำไมเขียนให้ผู้ชายเช็กความมันบนหนังหน้า?
นั่นสิเราก็ว่ามันคาใจตั้งแต่เจอกระทู้ "สาวๆห้องแป้งช่วยแนะนำรองพื้นคุมมันสำหรับผู้ชายหน่อยครับ" หรือไม่ก็ "แป้งพัฟยี่ห้อไหนคุมมันลุคบางเบาเหมาะสำหรับผู้ชายครับ" อะไรทำนองนี้ แต่ทุกคนจะชอบจั่วหัวกระทู้ว่า "ผมแมนนะครับ"
เราก็ทึ่งตั้งแต่"ศรีจันทร์เมน"แล้วนะ ก็ทำใจว่าเออเนาะ! เดี๋ยวนี้ผู้ชายพกแป้งพัฟทารองพื้นเป็นเรื่องปกติ จนปัจจุบันนี้ เจ๊อ๊อฟก็ได้ทำให้เราทึ่งกับค่านิยมบางอย่างมาก "คิ้วดกเข้มก็แมนเต็มตัว" 1.คือเจ๊ไม่เคยแมนสำหรับเรา(สาวตลอด) 2.มันถึงยุคที่ผู้ชายพกดินสอเขียนคิ้วกันแล้วหรือวะ?! บางทีเราก็ไม่เข้าใจ ... ผู้ชายเมโทรชอบแต่งตัวน่ะเราเข้าใจ แต่เกย์สาวที่ชอบแอ๊บแมนน่ะเราไม่เข้าใจ โบกหน้ารักสวยรักงามมาซะขนาดนั้นยังกล้าเรียกตัวเองว่าแมนอีกหรา? ถ้ายูบอกว่ายูชอบแต่งตัวลุคบอยไม่ชอบแต่งตัวออกสาวไอเข้าใจนะ แต่เวลายูบอกว่ายูแมนไม่แสดงออกไอขอกลอกตาแพร็บได้ปะ? คนที่ไม่กล้ายอมรับตัวตนของตัวเองนี่คู่ควรกับคำว่าแมนเหรอ?
ตราบใดที่เกย์ส่วนหนึ่งยังไม่ยอมรับตัวเองและยึดติดกับค่านิยม "ต้องแมน" เหยียดตุ๊ดและกะเทยว่าเป็นประชากรเพศที่สามชั้นล่าง เราก็จะมีเกย์สาวแอ๊บแมนเต็มบ้านเต็มเมือง สาวก็สาวสิกลัวอะไร? กลัวไม่ได้ผู้ชายกลับไปกินเหรอ? ตราบใดที่ทุกคนยังมีค่านิยมมองกันแต่รูปลักษณ์ภายนอกคำจำกัดความของคำว่าแมนมันก็ผิดเพี้ยน ความแมนมีได้ทั้งนิสัยและรูปกายภายนอก มันเป็นโดยธรรมชาติไม่ใช่การแอ๊บ สาวก็นิสัยแมนได้ถ้าใจสปอร์ต แมนๆเถื่อนๆก็นิสัยมุ้งมิ้งได้(ผู้ชายแท้หลายๆคนยังชอบทำนิสัยผู้หญิงเลย งี่เง่า!) เหมือนที่ตุ๊ดหลายคนได้ผัวหล่อ(ส่วนมากมักเป็นฝรั่ง) และเกย์หลายคนมีผัวสาวกว่าตัวเอง ผู้หญิงก็มีทั้งนิสัยแมนๆกับนิสัยแบบผู้หญิ๊งผู้หญิง ทำไมผู้ชายจะมีบ้างไม่ได้? ความแมนหรือการเป็นลูกผู้ชายไม่ใช่มีกล้ามดั้งพุ่งคิ้วเข้มมีรอยสักโชว์ซิกแพ็กยามออกกำลังกายนะเว้ยเฮ้ย! อาแปะหัวล้านข้างบ้านก็แมนเหมือนกัน แกช่วยเด็กจากการโดนรถชน แมนพอมั้ยล่ะ? มัวหลงกับค่านิยมอะไรกันอยู่?
เราอยากให้ทุกคนที่อ่านนิยายเรื่องนี้เริ่มจากการปรับทัศนคติยอมรับตัวเองก่อน ไม่เฉพาะเพศที่สาม จะอ้วนจะดำจะไม่สวยไม่หล่อหรืออะไรก็ช่าง รักตัวเองในสิ่งที่ตัวเองเป็น อะไรที่คิดว่าไม่ดีก็พยายามพัฒนาไปเรื่อยๆ แต่ไม่ใช่คิดมากว่าถูกคนอื่นดูถูก เราไม่รู้หรอกว่าเพศที่สามหลายคนทำไมชอบคิดว่าคนอื่นจะเหยียดหยามดูถูกตัวเอง มองว่าตัวเองถูกจำกัดสิทธิมนุษยชน สังคมไม่ให้ความเท่าเทียม สังคมมันไม่เท่าเทียมหรอก ผู้หญิงก็โดน ผู้ชายก็โดน แล้วแต่จะโดนเรื่องอะไร แต่การรับมือกับมันคือความสตรองนะ อยากให้ทุกคนเข้มแข็ง
(นึกถึงกระทู้ร้านเครื่องสำอางที่มีนวดไม่ยอมให้บริการสาวประเภทสอง นึกถึงเรื่องที่มีคนแชร์ว่าเซนทรัลไม่รับเข้าทำงานเพราะเพศสภาพไม่ตรงกับสภาพดั้งเดิม นึกถึงอีกหลายๆ เรื่อง แม้แต่เรื่องที่ผู้ชายตั้งกระทู้เหยียดหยามว่าเดี๋ยวนี้ผู้หญิงหาคนบริสุทธิ์ได้ยาก ถ้าต้องแต่งงานกับสาวไม่บริสุทธิ์แล้วก็เท่ากับเสียเปรียบใช้ผู้หญิงต่อผู้ชายคนอื่น ผู้ชายก็ออกมาตั้งกระทู้ว่าทำไมผู้หญิงไม่ต้องเกณฑ์ทหาร #โลกแม่Jไม่ยุติธรรมหรอก ไม่งั้นไดโนเสาร์คงไม่สูญพันธุ์ กฏการคัดเลือกโดยธรรมชาติอ่ะรู้จักมั้ย? ใครใหญ่คนนั้นเขียนกฏ!)
ยังไงก็ขอฝากนิยายแปลกๆ เรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ ตอนนี้แรงมาก และเริ่มดราม่านิดหน่อย แต่ยังไม่แซ่บเท่าไหร่หร้อก! ยังมีอีก หึๆ แล้วมาลุ้นเส้นทางชีวิตของอ้นกันต่อนะคะ ใบ้ว่าตอนหน้าสาวกอ้นเตรียมฟินแหละ เตรียมอิจฉานางได้เลย นางจะโดนจีบ!
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่า :pig4:
-
ภาคอ้นเรย์ ? สรุปอ้นจะจับเรย์กดใช่ไหม? มาป่วนเฉยๆนะ 555
อ้นก้าวข้ามกำแพงระหว่างกันไปแล้วนะ คุยกันได้เต็มๆจริงๆ ถึงจะเคลือบความแพรวพราวไว้ก็เถอะ แบบนี้น่ารักเพราะนังเรย์มันดูออก
ตอนแรกที่พี่จ๋าจิกกัดอ้นนี่เราฉุนนะ เพราะพูดแรง แต่อ่านไปอีกก็เข้าใจว่าทำไมพี่จ๋าถึงเลือกว่ากล่าวตักเตือนอ้นแรงๆ หรือเอาจริงก็ว่าตรงๆซึ่งเราก็ว่าสมควรเพราะมันทำให้อ้นสามารถมองเห็นความจริงจังรุนแรงของสิ่งที่คนมองแล้วคิดได้ แต่เป็นเราก็คงจะไม่พุดแบบนั้น น่าจะเบาลงมา เพราะจริงๆอ้นก็ยังไม่ได้ทำอะไรไม่ดี
โจม-แทนสินะ :mew4:
ป.ล เรื่องตอบโต้คนอื่นในโลกโซเชี่ยลนี่นะ สำหรับเราไม่ทำดีกว่า เสียเวลา เสียอารมณ์ ดซเชี่ยลนี่เป็นตัวฉุดวุฒิภาวะคนให้ตกต่ำลงมาได้อย่างแหลกรานเลยทีเดียว
หรืออาจจะเพราะหลายๆคนไม่คิดก่อนรัวๆโพสต์ไป เราเคยโดน(ยังโดนอยู่เป็นบางครั้ง)คนจิกกัด ด่าว่า ให้ร้าย แฉ จิก มา 5 ปี โดนที่เราไม่รู้เพราะเราไม่เข้าไปส่องคนอื่น จากที่เคยมีเรื่อง สำหรับเราเคลียร์เสร็จแล้ว เลิกคบก็คือลบไปจากสมอง จนมีคนมาเล่าให้เราฟัง แรกๆเราก็เต้นด้วยความโกรธ แต่มาคิดจริงๆ 5 ปีมานี้เราไมไ่ด้เดือดร้อนอะไรเลย มีความสุขตามประสา แต่ตัวคนที่ให้ร้ายเรายังไม่สามารถปล่อยวางได้ ขนาดตอนที่เราเคลียร์กันเราขอบคุณเขาสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่คบกันมา เขายังเก็บเอาไปคิดว่าประชดเขา หยามเขา ที่จริงเราติดมารยาทฝรั่งเรื่องขอบคุณ
ไม่ต่อกรใครก็อยุ่ได้ค่ะ สบายใจกว่าด้วยซ้ำ
จริงๆ ที่ติดพิมพ์ชื่ออ้นก่อนเพราะอ้นเป็นคาแรคเตอร์ที่มาก่อนเรย์อะค่ะ แหะๆ แต่ก็ไม่แน่น้า น้องเติ้ลขึ้นขย่มพี่ป้องไปแล้ว งานนี้อ้นอาจจะมอมยาหนุ่มแว่นก็ได้ค่ะ ฮ่าๆ
พี่จ๋านี่อารมณ์แบบ หัวหน้าสาวทึนทึกโสดไม่มีสามีอ่ะค่ะ ก็น่าจะปากร้ายหน่อยๆ แรงเล็กน้อย การที่นางทำงานมาได้นานจนอาวุโสได้ในบริษัทก็น่าจะมีพาวเวอร์พอตัว พี่จ๋าเลยต้องแซ่บ ฮ่าๆ ก็ดีไซน์คาแรคเตอร์ไว้ประมาณนี้อ่ะค่ะ
อยากลองเขียนหัวหน้าปากร้ายดูด้วยค่ะ อิๆ ไม่ได้ตั้งใจหลอกคนอ่านหรอก แต่ในกระทู้พันทิปชอบมีกระทู้บ่นเพื่อนร่วมงาน หัวหน้าไม่สอนงาน เพื่อนในออฟฟิศไม่มีใครไปกินข้าวด้วย กระทั่งกระทู้นินทาว่าคนในออฟฟิศอ้วนมากและแต่งตัวโป๊มาทำงานทุกวันยังมี หนูเลยแบบ คาแรคเตอร์หลักในก๊วนออฟฟิสน่าจะมีคนแบบนี้สักคน ช่างเม้า จิกแรง แต่มีความสตรองแกร่งพอเป็นตัวแม่ให้อ้นได้เรียนรู้อีกรูปแบบหนึ่งของ"ผู้หญิง" อุ๊บ! ไม่สปอยดีกว่าอิๆ
เรื่องพี่โจม กับพี่แทน ต้องติดตามค่า แต่อ่านตอนนี้แล้วคง เหอๆ :z1:
ขำวิฑีเรียกร้องความสนใจของเรย์มาก ปลูกต้นถั่วงอกอัพเฟส เหมือนเด็กน้อยเรียกร้องความสนใจเลย โจมกับแทนเหมือนจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรกัน ชอบที่พี่จ๋าพูดเตือนสติอ้นกับโจม ดูเป็นเจ้านายที่ปกป้องลูกน้งมากเลย
เราคิดว่าเรย์น่าจะมีกิจกรรมทางโลกโซเชียลพอสมควร อ้นก็ด้วย เพราะเด็กยุคนี้ติดโซเชี่ยล แต่ด้วยความที่อ้นน่าจะรำคาญเรย์ ก็คงบล็อกเรย์ไม่ได้สนใจ เรย์พยายามหาทางเรียกร้องสายตาของอ้นให้หันมามองว่าตัวเองงอนเพราะไม่กล้าลุยไปตรงๆว่างอน อารมณ์แบบคงเฮิร์ตด้วยว่าอ้นไม่แคร์กันเลย แต่คือเรย์เข้าใจยาก ไม่ยอมพูดตรงๆ เลยต้องมีพร๊อบสื่อถึงอ้นมาช่วย
คือเรย์ทนได้ตั้งสิบวัน(ทำงาน)อะ เกือบสองอาทิตย์ที่งอนเงียบๆไม่ยอมโผล่หน้าไปหาอ้น โอ๊ย! ผู้ชายอะไร๊! มันอินดี้ขี้งอนแต่คงกระตุ้นต่อมแม่พระในใจอ้นได้ อ้นน่าจะเปิดใจกับเรย์มากขึ้นเพราะเรื่องนี้ เป็นการพัฒนาความสัมพันธ์กันทำนองนี้อ่ะค่ะ อ้นยิ่งใจอ่อนอยู่ ฮ่าๆ สาวอ้นนางรักเด็กนะคะ
พี่จ๋าตั้งใจให้ตรงข้ามกับพี่แจนค่ะ ทางนั้นสาวสวย ผู้หญิงทำงานเก่ง วางตัวดีมีความเป็นผู้นำ ผู้บริหาร บลาๆ ทางนี้เลยต้องเป็นอีป้าแก่ๆ ทึนทึก เป็นวัตถุโบราณประจำออฟฟิศ ทำงานไปเรื่อยๆ ในองค์กรรอรับเงินแบบสงบๆ ไม่ชอบมีปัญหา ไม่ชอบยุ่งกับใคร แต่พอถึงเวลาก็มีเขี้ยวเล็บเก๋าเกมพอตัว ทั้งสองนางเป็นหัวหน้าที่อ้นได้เจอค่ะ อ้นเคยฝึกงานกับแจนและทำงานอกับจ๋า อิๆ จะได้แซะมนุษย์ออฟฟิศด้วย เผื่อมีคนมาอ่านแล้วเกิดอารมณ์แบบ "เออใช่! ที่ออฟฟิศฉันก็มีคนแบบนี้" หัวหน้าที่เก่งคนเดียวกับหัวหน้าที่ฝึกลูกน้องจนเก่งก็ต่างกันอ่ะ แล้วเด็กที่พยายามเขี่ยคนสอนทิ้งหลังจากสูบวิชาความรู้แล้วมันก็มี๊! ไม่ได้เขียนสื่อไว้ชัดเจน แต่หยิบปมมานิดๆ หน่อยๆ พอให้คนอ่านสามารถจิ้นต่อเองได้ ฮ่าๆ
:L2: ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณเช่นกันค่า :pig4: มาอีกบ่อยๆ นะค้า :pig2:
ว้า ตอนนี้ไม่มีป้องอ้นอะ โผล่มาแค่ชื่อ 555
เรย์น่ารักแล้ว พยายามเรียกร้องความสนใจเล็กๆ
อยากจับเรย์น้องน้อยมาหยิกแก้ม เขย่าๆ นี่คงจะโดนตบหัวกลับมา
พี่จ๋าก็ทำดีอะ พูดแรงไปบ้างแต่ก็ตรงๆ ดี อ้นจะได้คิดได้
แถมพออ่านฉากนี้แล้วนึกภาพอ้นเป็นชิวาว่าน้อยๆ ตัวสั่นๆ น้ำตาคลอเลยครับ 555
ที่นี้ก็รอก็ติดตามตอนต่อไป
จากเมนท์ก่อน ที่บอกว่าป้องน่าจะแนะนำอ้นให้รู้จักฝั่งเติ้ลน่ะครับ คืออยากเห็นฉากประมาณว่าป้องก็เห็นอ้นเป็นพี่น้องเป็นครอบครัวนะ ส่วนฝั่งเติ้ลก็เป็นครอบครัวแน่ๆ อยู่แล้วแหละ ก็เลยให้สองครอบครัวนี้มาเจอกันอะไรประมาณนั้น แต่ก็รอฉากเติ้ลฉะกับอ้นนะครับ คงสนุกน่าดู 555 เอ้อ พูดแล้วก็คิดถึงพี่ตั้มนะ
ปล. หัวทู้เป็น P.28 แน่ะครับ
ตอนนี้พี่ป้องมาแล้วนะคะ มาพร้อมกับ"เมีย"
ถ้าอ่านภาคแรกมาแล้วคงหายสงสัยแล้วว่าทำไมพี่ป้องไม่เคยรักแจน ฮ่าๆ ทำไมเติ้ลถึงได้บอกว่าป้องดูอึดอัดไร้ความสุขขนาดตอนที่คบกับอ้นยังดูมีชีวิตชีวากว่า
อ้นนางไม่ค่อยกล้ากับแจนเพราะแจนลุคเรียบหรูผู้ดีมีออร่า นางเคยอยู่ในฐานะของหัวหน้าอ้นด้วยค่ะ ตอนนี้อ้นยังไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเลยเกิดปมด้อยเล็กๆ ในใจ อย่างแจนต้องเจออีนางน้อยจอมแฮ่ดอย่างเติ้ล เติ้ลนี่ความมั่นเต็มร้อย ลุยไม่มีถอยเลยค่ะคนนั้น ฮ่าๆ
ถ้าไปทำแบบนั้นกับเรย์ ระวังก็บีบคอนะคะ ฮ่าๆ จุ๊ๆ เค้าจาม่ายฉะปอยยย :z1: แต่ระวังหนุ่มแว่นสุดมุ้งมิ้งคนนี้ไว้ค่ะ ร้ายกว่าที่คิด ฮ่าๆ ตัวละครของเรามักจะพกข้อเสียแย่ๆ แบบที่พระเอกคนอื่นไม่ค่อยมีมาด้วยเสมอ
ป้องกับเติ้ลและอ้นได้เจอกันแน่ๆ ค่ะในพาร์ตหลัง
คือ #ไม่กินเส้น นี่อยู่ในพาร์ตแรก เป็นเนื้อเรื่องช่วงแรก เดี๋ยวจะมีพาร์ต #เดิมๆไม่ปรุง อีกพาร์ตเป็นตอนจบ ต้องมาลุ้นกันว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมป้องถึงพาเติ้ลไปหาอ้น?
แต่ตอน #ไม่กินเส้น นี้มันอยู่ในช่วงรอยต่อระหว่าง #ไม่ฟิต กับ #ไม่รัก ไงค่ะ ช่วงที่ป้องกับเติ้ลไม่ได้เจอกันเลย ที่พอเติ้ลเห็นป้องสวีทกับอ้นในมหาลัยแล้วก็ร้องไห้คร่ำครวญว่าสูญเสียป้องไปแล้วอ่ะค่ะ แล้วก็แบบพอเจอกันอีกทีป้องควงแจนไปดูหนัง เรื่องตอนนี้จะเล่าถึงเหตุการณ์ระหว่างนั้นค่ะ ดังนั้นเติ้ลจะโผล่มาไม่ได้
แต่ก็แปลว่า เหตุการณ์ในพาร์ต #เดิมๆไม่ปรุง ป้องกับเติ้ลจะกลับมาคบกันแล้ว คืนดีกันแล้ว อ้าว? ละอ้นกับเรย์ล่ะ? เหอๆ ยั่วให้ลุ้น! รับรองว่าเติ้ลยังแรงเสมอต้นเสมอปลาย ฮ่าๆ เติ้ลเค้าเป็น #อีนางน้อยร้อยแรงม้า ค่ะ ส่วนพี่ตั้ม... ออกในภาคพิเศษละกัน ในเนื้อเรื่องหลักมันที่เต็มอะพี่ แหะๆ
ป.ล. หน้า 28 คือหน้าเริ่มต้นของภาคสองค่ะ ใส่เอาไว้เพื่อคนที่ไม่ได้ตามอ่านนานกลับมาอ่านจะได้รู้ว่าเริ่มตรงไหน ตั้งแต่เริ่มภาคใหม่คนเม้นน้อยก็เลยหน้าไหลน้อยค่ะ แค่สามหน้าเอง คนอ่านน่าจะเปิดอ่านรวดเดียวได้ไม่ยาก หรือไม่ก็อาจจะเปิดมาหน้าท้ายสุดอะไรแบบนี้? ตรรกะเราเพี้ยนค่ะ ชอบคิดอะไรแปลกๆ แหะๆ
:really2:
นางง้อได้น่ารักนะเนี่ยทั้งๆที่นางงกขนาดนั้น
นางยังยอมเลี้ยงอ่ะถือว่าง้อสุดๆเลย
ส่วนเรื่องแทนนี่มันมีเบื้องหลังกะอิพี่โจมหรือ
เปล่าหรือแค่อิจฉาที่อ้นไม่ต้องเก็กและเป็นตัว
เองไม่แอ๊บแถมนางมีผู้ชายรุมล้อมเยอะ
#ถูกทุกข้อ อยากจะตอบแบบนี้จริงๆ เยย แต่ต้องรอลุ้นค่ะ ฮ่าๆ :impress2:
ที่อ้นงกก็มีเหตุผลน้า รออ่านตอนหน้านะคะ รับรองเฉลยที่มาความงกของอ้น ฮ่าๆ สาวกอ้นกับเรย์รอฟินได้เลย ตอนหน้าจะมีการเดินจูงมือกันด้วย! คู่นี้ไปไวมาก!
:hao7:
ป.ล. อย่าเชื่อคำพูดคนแต่งมาก ถ้าใครเคยอ่าน STRINT คงเข็ดกับ "มาม่า" ของคนแต่งแล้ว อิๆ
:pig4 :pig4: :pig4:
ขอบคุณเช่นกันค้าบ :pig4:
ในซีรีย์ นี้ อ้น เป็นคนที่น่าสงสารที่สุดดด ใครจะเจ็บปวดเท่านางเนอะ
บอกเลยว่าปัญหาของอ้นหนักที่สุด นางโดนเยอะกว่าป้อง เจ็บช้ำกว่าเติ้ล แต่นางไม่ฟูมฟายไร้สาระเท่าอีคู่นั้นเพราะนางสตรอง ความสตรองของอ้นมาจากไหน? อาจจะพื้นฐานครอบครัว คนรอบข้าง หรือแม้แต่กำลังใจจากคนรอบข้าง คืออ้นฝ่าฟันปัญหาได้อย่างเข้มแข็ง บุคลิกเป็นคนคิดบวกไม่ชอบคิดมากอยู่แล้วด้วย ออกแนวไม่มีพิษมีภัยแจ๋นไปวันๆ
ส่วนป้องกับเติ้ล พื้นฐานทางครอบครัวไม่ค่อยโอเค ยามมีปัญหาก็ไม่สามารถปรึกษาใครได้ ป้องปากแข็ง เก็บเงียบ มีเพื่อนเพียงคนเดียวคือตั้ม ส่วนเติ้ลก็ยังเป็นช่วงสับสนชีวิต เอาแต่ใจ ทั้งๆ ที่ปมปัญหามันง่ายมากแต่สองคนนี้ดันทำให้เป็นเรื่องยาก
แต่โทนเนื้อเรื่องจะไม่ดราม่าหนักเท่าภาคแรกนะคะ ไม่หน่วง ออกแนวใสๆ มุ้งมิ้ง (คนแต่งตั้งใจเขียนให้มุ้งมิ้งมากจริงๆ)
มาเอาใจช่วยอ้นกันนะคะว่าอ้นจะจัดการกับปัญหาต่างๆ ที่เข้ามาในชีวิตยังไง แล้วชีวิตของนางจะพลิกผันอย่างไรบ้าง? ใครคืออัศวินของนาง ฮ่าๆ
:-[
:L2: ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะค้า :pig4:
ใครชอบก็กดเป็ดบวก กดบวกคะแนนชื่นชมเค้าได้น้า หรือจะกดไลก์แฟนเพจก็ได้นะ ในลายเซ็นเราเลยจ้า
:pig2: (http://image.free.in.th/v/2013/im/160530063317.jpg) :pig2:
-
+เป็ดให้ตลอดทุกเรื่องที่เข้าไปอ่าน ไม่ว่าจะเมนท์หรือไม่เมนท์ ตัวเป็ดเป็นตัวบอกเราได้ว่าเอ๋ +เป็ดแต่เป็นเป็ดหายก็แสดงว่าตรูอ่านไปแล้วนี่นา 555
แจนมาแบบ... ต่างกับที่เราวาดภาพไว้จากเรื่องโน้นลิบลับเลย คิดเหมือนกันนะเป็นผู้หญิงแบบไหนที่ป้องอยู่ด้วยมาตั้งนาน ยอมปรับตัวปรับตนไปกับนาง แต่มาเจอตอนแล้วเราแปลกใจนะที่ป้องทนอยู่กับนางมาได้ตั้งนาน
อ้นสำหรับเรานี่เหมือนนางเป็นดอกหญ้านะ เจ็บเจียนตายแต่ก็พยายามตะเกียกตะกายขึ้นมายืนใหม่ ครอบครัวนี่มีส่วนสำคัญมากๆในการปูพื้นฐานนิสัยกับการดำรงชีวิตของคนๆหนึ่งเลยนะ บางคนก็ไม่ได้รู้ตัวเองหรอก
ว่ากันด้วย*ความแมน*ของผู้ชายนึกถึงคุณลุงเพื่อนแม่ของดราม่าควีนของเราขึ้นมาจับใจเลยค่ะ สำหรับเรานั่นคือความแมนค่ะ
-
สงสารอ้น
สมน้ำหน้าอิป้องงงงงงงงง 5555555555
อิป้องไปเรย์ก้อขยันทำคะแนนหน่อยนะลูก
คิดถึงเติ้ล ชอบเติ้ลมากกกกกกก
-
อินางอ้นเริ่มน่าสงสารล่ะอิป้องจะตีจาก
แต่คนเขียนสปอยไว้แล้วตอนหน้าอิเรย์
จะมาคงช่วยนางไว้ได้พอสมควรล่ะไม่
ต้องเฮิร์ทมากเพราะตอนที่นางคุยก็ยังมี
การคิดถึงเรย์เลยว่าคนที่รับตัวตนนางได้
แต่ว่าเราก็สงสารนางเหมือนกันนะอิเรย์
นี่ก็ตัวดีเลยปัญหาเยอะเกิ้นนนน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบอกตามตรงว่า ชอบอ้นมากที่สุดเลยค่ะ! ชอบความเป็นนางทุกอย่างเลย สีสันมาก ตุ๊ดทุ่มเทมาก
ทำให้ชอบภาคไม่กินเส้นมากๆๆๆ อ่านแล้วสนุก ชอบเห็นพัฒนาการตัวละครยาวๆแบบนี้
คงเพราะความเข้มข้นของ ภาคป้อง-เติ้ล ด้วย ทำให้ #ไม่กินเส้น คนอ่านอารมณ์มาเต็ม
ภาคหนึ่งและสองก็อ่านสนุก แต่ภาพจำส่วนตัวที่หลงเหลือหลังอ่านจบคือ ...ความรักแฮปปี้ที่เปราะบาง (แงๆ ขอโทษนะ)
แล้วก็ชอบความเก่งของคนเขียน เรียลมากกก อารมณ์ตัวละครละเอียดมากกก ดราม่ามาอย่างแน่น ดุเดือดถูกใจ
พล็อตแปลกใหม่ ผ่านมุมมองที่ไม่ซ้ำ จะจำไว้ว่า พระเอกดี น่าสงสาร ไม่ค่อยเด็ดขาดเรื่องความสัมพันธ์ เน้นหนีไม่เผชิญ
นายเอกนิสัยเสีย เพราะพ่อแม่รังแกฉัน ไม่ปลื้มนาง (แม้ตอนหลังยกเครื่องใหม่แล้ว ก็ยังไม่ค่อยอิน)
พี่ชายนายเอกรักน้องมาก ความเป็นเพื่อนของป้องตั้มหรือป้องอ้น คือชนะเลิศ ...แต่ก็แอบเชียร์ให้ป้อง-ตั้มได้กันด้วย แฮ่!
ตามอ่านมาตั้งแต่ SRT/INT กับ ดราม่าควีนฯ จนมาเรื่องนี้ สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ ชื่นชมๆ (+1)
ชอบพล็อตของทุกเรื่อง เข้มข้นสุดฤทธิ์จริงๆ ...และประทับใจสองตัวประกอบเป็นพิเศษ เมษและอ้น #ทีมตุ๊ดแม่พระ
-
กฏข้อแรกในการพูดคุยกับคนแต่ง จะบอกว่าคนแต่งกวนตีนมาก ดังนั้นที่บอกว่าสปอยอาจจะเจอข้อมูลแบบกำปั้นทุบดิน จริง20%แต่ตัวแปรที่เหลือไม่ใช่อะไรแบบนี้ก็ได้นะ ถ้าพูดย้ำว่าสปอยเมื่อไหร่ให้ระวัง แปลได้ว่าประโยคนั้นมีความกวนตีนสูงจ้า
+เป็ดให้ตลอดทุกเรื่องที่เข้าไปอ่าน ไม่ว่าจะเมนท์หรือไม่เมนท์ ตัวเป็ดเป็นตัวบอกเราได้ว่าเอ๋ +เป็ดแต่เป็นเป็ดหายก็แสดงว่าตรูอ่านไปแล้วนี่นา 555
แจนมาแบบ... ต่างกับที่เราวาดภาพไว้จากเรื่องโน้นลิบลับเลย คิดเหมือนกันนะเป็นผู้หญิงแบบไหนที่ป้องอยู่ด้วยมาตั้งนาน ยอมปรับตัวปรับตนไปกับนาง แต่มาเจอตอนแล้วเราแปลกใจนะที่ป้องทนอยู่กับนางมาได้ตั้งนาน
อ้นสำหรับเรานี่เหมือนนางเป็นดอกหญ้านะ เจ็บเจียนตายแต่ก็พยายามตะเกียกตะกายขึ้นมายืนใหม่ ครอบครัวนี่มีส่วนสำคัญมากๆในการปูพื้นฐานนิสัยกับการดำรงชีวิตของคนๆหนึ่งเลยนะ บางคนก็ไม่ได้รู้ตัวเองหรอก
ว่ากันด้วย*ความแมน*ของผู้ชายนึกถึงคุณลุงเพื่อนแม่ของดราม่าควีนของเราขึ้นมาจับใจเลยค่ะ สำหรับเรานั่นคือความแมนค่ะ
ขอบคุณค่า เราก็ชอบบวกเป็ดเพื่อบอกว่าเรารับรู้ทุกคอมเม้นเช่นกาน แหะๆ #บวกมาบวกกลับไม่โกงค่า :m19: #เค้านี่แหละตัวบวกพร้อมบวกตลอดเวลา เอ๊ะยังไง!? (เวลาเล่นเกมศัพท์คำว่า "บวก" แปลได้แนวๆ ว่า "ลุย" "เข้าปะทะ" ค่ะ)
เจ๊แจนนี่เราตั้งใจให้เป็นงี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วแหละค่ะ พี่ตั้มเคยพูดไว้ว่า คุณคงคิดว่าควบคุมป้องได้ทุกอย่างใช่มั้ย ผมจะรอดูวันที่ป้องมันทนไม่ไหวแล้วแหกคอกของคุณ ไอ้ป้องมันเชื่องล่ะสิท่า ควงไปออกงานอวดเพื่อนฝูงว่ามีเด็กในคอนโทรล สั่งมันซ้ายหันขวาหันเพลินมั้ยอะ? จูงใจมันเก่งนี่ เลิกทำเหมือนเพื่อนผมเป็นสัตว์เลี้ยงซักที!
เราว่า ... ป้องยอมแฟน ทนแฟน แต่ไม่น่าจะอยู่ด้วยกันแบบมีความสุขนะคะ ฮ่าๆ ป้องอาจจะเป็นผู้ชายอบอุ่นที่ยอมแฟนทุกอย่าง ยอมกระทั่งควงกับตุ๊ด แต่ก็มีเขตหวงห้ามของตัวเองเหมือนกัน ซึ่งตั้มอยู่ในเขตหวงห้ามนั้นค่ะ อิๆ แถมยังเจอเมียน้อยร้อยมารยาอย่างเติ้ลเอาตัวเข้าแลกอีก เจ๊แจนจะเหลือเหรอ?
(http://www.thaijam.com/wp-content/uploads/2016/03/Screen.png)
จริงๆ ที่เขียนให้อ้นควงป้องทำตัวอวดผัวนี่ก็มีประเด็นนะคะ เคยเห็นโพสอันข้างบนที่เค้าแชร์ในโซเชี่ยลอะค่ะ (*แต่บางกระแสก็ว่าผู้ชายในรูปไม่ใช่แฟนกัน โพสนี้แอบอ้าง เขียนเอาแมนเรียกไลค์)
เราว่าสังคมสมัยนี้ว๊อนเรื่องโรแมนติกชวนฝันให้ฟินตัวแตกกันไปข้าง คนเสพสื่อไม่ค่อยมีสติ อยากได้อยากมีตามเค้าอยากให้เป็นเราโชคดีแบบนั้นบ้าง ซึ่งมันตรงกับความเป็นอ้นมาก อ้นมีจุดแข็งแต่ก็มีสิ่งที่ขาด ในสมัยที่ยังไม่รู้จักความรักความสัมพันธ์ดีพอก็คงหลงใหลได้ปลื้มกับอะไรแบบนี้ แต่พอโตขึ้นและเหนื่อยล้ากับการไขว่คว้าหัวใจของป้องแล้วนางก็คงไม่อินอีกต่อไป
(https://pixabay.com/static/uploads/photo/2015/07/15/16/33/rosa-canina-846612_960_720.jpg)
แต่นางไม่ใช่ดอกหญ้านะคะ เพราะอ้นมีพัฒนาการ (ให้นางหน่อยเถอะค่ะเพราะพ่อนางทำไร่กุหลาบนะ ฮ่าๆ)
เราว่านางเป็นดอกกุหลาบนั่นแหละค่ะ แต่อาจจะไม่ใช่ROSEแบบที่เราๆคุ้นเคยกันดี นางอาจจะเป็นดอกกุหลาบป่าค่ะ
ซึ่งกุหลาบป่าคือตอที่เราเอามาติดตากุหลาบสวนๆพันธุ์อื่นลงไปเพราะนางทนค่ะ! แข็งแรง! ฮ่าๆ โรสฮิปที่เคยฮิตๆกันก็มาจากดอกกุหลาบป่าแบบนี้ค่ะ
ถ้าไม่บอกว่าดอกไม้นี้คือกุหลาบ คนที่ไม่มีความรู้อาจจะไม่เชื่อก็ได้เพราะมันไม่มีอะไรเหมือนกุหลาบในความคิดของคนทั่วไปเลยแม้แต่น้อย
แต่ระดับตุ๊ดลำไยอย่างอ้นนางต้องมีมิวัฒนาการค่ะ รอดูวันเบ่งบาน Full Bloom ของอ้นได้เลย งานกุหลาบอังกฤษงานกลีบซ้อนกลิ่นหอมต้องมา! นางจะงดงามละมุนละไมยิ่งกว่ากุหลาบตัดดอกฟอร์มแข็งๆที่มีอยู่ดาษดื่นแน่นอนค่ะ
แล้วก็รอดูชายใจโฉดขยี้ดอกกุหลาบจนแหลกคามือด้วยนะคะ ฮ่าๆ งานพิศาลตบจูบควรจะมี? .... รีเปล่า? อิๆ
สงสารอ้น
สมน้ำหน้าอิป้องงงงงงงงง 5555555555
อิป้องไปเรย์ก้อขยันทำคะแนนหน่อยนะลูก
คิดถึงเติ้ล ชอบเติ้ลมากกกกกกก
มีคนสมน้ำหน้าป้อง เราก็ดีใจ o13 เอ๊ะยังไง! คิดถึงเติ้ลรอพาร์ตหลังนะคะ #ไม่ปรุง นี่เติ้ลมาแน่ๆ นางอัพเกรดเวอร์ชั่นเรียบร้อยแล้วด้วย รอดูความแรงของเติ้ลได้เลยว่าจะร้ายขึ้นขนาดไหน!
:o อย่าบอกนะว่าเติ้ลเป็นตัวร้าย! ... จริงๆ มันก็ร้ายมาตั้งแต่ภาคแรกแล้วนะ มันร้ายแบบเอาแต่ใจ ซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเอง ไม่ยอมคน อะไรแบบนั้นซะมากกว่า เหอๆ แต่ถ้าไม่ร้ายก็ไม่ใช่น้องพี่ตั้มหรอก อิๆ
ส่วนเรย์... ขยันทำคะแนน ... คาดว่าอ่านตอนนี้แล้วคง .... คิกๆ :katai2-1:
อินางอ้นเริ่มน่าสงสารล่ะอิป้องจะตีจาก
แต่คนเขียนสปอยไว้แล้วตอนหน้าอิเรย์
จะมาคงช่วยนางไว้ได้พอสมควรล่ะไม่
ต้องเฮิร์ทมากเพราะตอนที่นางคุยก็ยังมี
การคิดถึงเรย์เลยว่าคนที่รับตัวตนนางได้
แต่ว่าเราก็สงสารนางเหมือนกันนะอิเรย์
นี่ก็ตัวดีเลยปัญหาเยอะเกิ้นนนน
:pig4: :pig4: :pig4:
หา? เรย์ช่วยให้อ้นไม่เศร้า? อืม... เหอๆ รออ่านดีกว่า เค้าแค่บอกว่า"อ้นและเรย์มีฉากจูงมือ"และ"มีคนจีบอ้น"เองน้า :m14:
อิๆ ต้องมาลุ้นกันว่ายังจะเศร้าหรือไม่ ฮ่าๆ เชื่อสปอยเค้าเหยอ? ยังไม่เข็ดกะ"ตอนหน้ามีมาม่า!"ของน้องพีกับพี่สตาร์อีกเหยอ?
ต้องติดตามไปเรื่อยๆจ้าว่า"พระเอก"คนนี้จะมีระดับความแปลกที่เป็นปัญหามากน้อยแค่ไหน แต่บอกได้ว่าไม่ธรรมดา!
ขอบอกตามตรงว่า ชอบอ้นมากที่สุดเลยค่ะ! ชอบความเป็นนางทุกอย่างเลย สีสันมาก ตุ๊ดทุ่มเทมาก
ทำให้ชอบภาคไม่กินเส้นมากๆๆๆ อ่านแล้วสนุก ชอบเห็นพัฒนาการตัวละครยาวๆแบบนี้
คงเพราะความเข้มข้นของ ภาคป้อง-เติ้ล ด้วย ทำให้ #ไม่กินเส้น คนอ่านอารมณ์มาเต็ม
ภาคหนึ่งและสองก็อ่านสนุก แต่ภาพจำส่วนตัวที่หลงเหลือหลังอ่านจบคือ ...ความรักแฮปปี้ที่เปราะบาง (แงๆ ขอโทษนะ)
แล้วก็ชอบความเก่งของคนเขียน เรียลมากกก อารมณ์ตัวละครละเอียดมากกก ดราม่ามาอย่างแน่น ดุเดือดถูกใจ
พล็อตแปลกใหม่ ผ่านมุมมองที่ไม่ซ้ำ จะจำไว้ว่า พระเอกดี น่าสงสาร ไม่ค่อยเด็ดขาดเรื่องความสัมพันธ์ เน้นหนีไม่เผชิญ
นายเอกนิสัยเสีย เพราะพ่อแม่รังแกฉัน ไม่ปลื้มนาง (แม้ตอนหลังยกเครื่องใหม่แล้ว ก็ยังไม่ค่อยอิน)
พี่ชายนายเอกรักน้องมาก ความเป็นเพื่อนของป้องตั้มหรือป้องอ้น คือชนะเลิศ ...แต่ก็แอบเชียร์ให้ป้อง-ตั้มได้กันด้วย แฮ่!
ตามอ่านมาตั้งแต่ SRT/INT กับ ดราม่าควีนฯ จนมาเรื่องนี้ สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ ชื่นชมๆ (+1)
ชอบพล็อตของทุกเรื่อง เข้มข้นสุดฤทธิ์จริงๆ ...และประทับใจสองตัวประกอบเป็นพิเศษ เมษและอ้น #ทีมตุ๊ดแม่พระ
#ชอบเห็นพัฒนาการตัวละครยาวๆแบบนี้ :-[ อย่ายอสิ เรื่องนี้อาจจะยาวจนเข้าเพชรบุรีเลยนะ (รวมสองภาคและภาคพิเศษแล้วอาจจะยาวกว่าดราม่าควีนอีกค่ะ!) แล้วถ้ารวมแก๊งสามเกรียน พี่สตาร์กับน้องพีและลูกเทวดาสไนเปอร์เข้าไปด้วยละก็.... เยอะค่ะ!
เอ๊ะ! ไอ้พวกนั้นมันเกี่ยวอะไรด้วย? มีบท? บทเยอะ? อิๆ ไม่สปอย เหอๆ :hao7:
ดีใจที่มีแฟนผลงานที่ติดตามอ่านทุกเรื่อง น้ำตาจิไหล :sad4: :hao5: ดีใจที่ย้อนกลับมาเขียนภาคของอ้นแล้วไม่ทำให้คนอ่านเซ็งค่ะ เพราะคนอ่านต้องรู้อยู่แล้วแหละว่าเกิดอะไรขึ้นอะเนอะ แต่อ้นมิรู้! ลุ้นไปกับนางและแอบกัดฟันเพราะความตอแหลของพี่ป้อง! เหอๆ
อยากจะมอบโล่ให้เลยค่ะ เป็นอะไรที่โดนใจเรามาก "แฮปปี้แต่เปราะบาง" นั่นสิ? ทำไมนิยายทุกเรื่องต้องจบที่ตัวละครเอกได้คบกัน ภาคพิเศษคืออยู่กินแบบผัวเมียช่วยกันเลี้ยงลูกหรือไปทำอะไรก็ว่าไป :onion_asleep:
พี่ชัชน้องต้นภาคแรกที่แต่งประกวดเลยลองเขียนแบบที่คนอื่นเขียน พอมาภาคสองใส่ความเป็นตัวเองลงไปเพื่อบอกชาวโลกว่า "มีแฟนเรื่องเล็กประคับประคองรักให้รอดสิเรื่องใหญ่!" แต่มันไม่เวิร์ก ไม่มีคนอ่าน ไม่ดัง ไม่มีคนสนใจ คนอ่านชอบอะไรเรตๆใช่มั้ย ด๊าย! จัดไป! อีนางน้อยขึ้นคร่อมขย่มข่มขืนใจพี่ป้องเลยละกัน เรตพอมั้ย? ดราม่ากระซวกตับไตใช้ได้รึเปล่า? ฮ่าๆ หลอกคนอ่านมาทำความรู้จักกับดราม่าสไตล์เกรียนๆของ AzureICE ค่ะ ดังนั้นพอมาภาคนี้เลยตั้งใจแต่งให้เบาขึ้น ใสๆ มุ้งมิ้ง ฟินๆ เพื่อลองดูสิว่าตัวเองเขียนอะไรหวานๆ ได้รึเปล่า? หรือถนัดแต่ดราม่า ท้าทายตัวเองไปเรื่อยๆ ค่ะ
(จริงๆ คือตัวเอกเป็นเพศที่สาม เราไม่อยากแกล้งอ้นมาก กลัวคนอ่านเศร้าใจตาม พูดง่ายๆ ว่าแต่งอวยตุ๊ดค่ะ)
และซิกเนอเจอร์ของเราเลยนะ เราว่าเราเป็นคนที่ไม่เคยแต่งตัวละคร"ดี"ค่ะ คือตัวละครเรามันจะร๊ายร้าย ไม่รู้ทำไมชอบมีแต่คาแรคเตอร์แปลกๆ ร้ายแบบคนไม่ชอบอ่านละไม่เชียร์
เราเขียนให้ตัวละครพัฒนาและปรับปรุง แต่ไม่ใช่แนวแบบโจรกลับใจหน้ามือหลังเท้าอะไรงี้ เราว่ามันเฟก!
มันเป็นไปไม่ได้ที่คุณหนูบ้านแตกแสนซนประชดพ่อจะมากลับใจใสซื่อเพียงเพราะเจอรักแท้และโดนเมะปราบพยศ แถมพอโดนนางร้ายตบล้างน้ำนางดันไม่สู้ด้วยนะ พอมีความรักแล้วอ่อนแอ บ่อน้ำตาแตก ถ้าสู้กลับแล้วเดี๋ยวคนอ่านไม่อินเหรอ?
คนอ่านเบื่อแนวนี้กันมั้ย? เราก็เบื่อ ดังนั้นเราเลยชอบเขียนตัวละครไม่สมประกอบค่ะ มันสนุกดี เพราะเราอยากบอกทุกคนว่าต่อให้นิสัยเสียมากแค่ไหนแต่ถ้ามีคนเอายังไงก็มีผัว/มีเมียค่ะ แค่หาคนที่รับเราได้ก็พอ เหมือนคาแรคเตอร์ในนิยายของเราไงคะ ฮ่าๆ คนทั่วๆไปก็ใช่ว่าจะดีซะหน่อย มีนิสัยแย่ๆกันสักส่วนสองส่วนทั้งนั้น แต่เค้าอาจจะเพอร์เฟกที่สุดสำหรับแฟนเค้าก็ได้
ป.ล. พี่ตั้มเป็น straight man นะคะ ฮ่าๆ แต่มีโมเม้นให้จิ้นเยอะค่ะคู่นี้
ป.ล.2 ใครบอกอ้นเป็นตัวประกอบ ภาคนี้เป็น "นางเอก" เลยนะคะ เน้นตัวโตๆ อิๆ
ขอบคุณที่เห็นคุณค่านิยายแปลกๆของเราค่ะ :pig4: โคตรปลื้มเลย :กอด1: ขอบคุณมากจริงๆ อ้นกับเมษนี่ เมษแข็งแกร่งกว่าค่ะ อ้นจะช่างฝันมากกว่า เป็นสาวหวาน อิๆ
-
“เป็นอะไร?”
“เปล่า”
อ้นถอนหายใจดังเฮือกก่อนจะตอบปฏิเสธ แต่เรย์ไม่เชื่อ
“มีอะไรเหรอ?”
“เรื่องของฉัน”
หนนี้อ้นไม่ได้วีนกลับ น้ำเสียงของอ้นฟังดูเนือยๆ จนเรย์แปลกใจ ท่าทางของอ้นที่เหม่อเขี่ยข้าวในจานก็ดูจะกลุ้มใจผิดปกติ
“ข้างล่าง ในตลาดมีร้านเจลาโต้เปิดใหม่ล่ะ”
“แกอยากกินเหรอ?”
อ้นละสายตาจากการเหม่อเหลือบตามองไปยังเรย์ เมื่อเห็นว่าเขาพยักหน้าอ้นจึงเออออตาม
“อือๆ งั้นเดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วลงไปซื้อไอติมของแกก็ได้”
มุมปากของเรย์ยิ้มเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเมื่ออ้นเออออรับปาก ทว่าในแววตาของเขาราวกับมีดวงดาวพราวระยับอยู่เป็นล้านดวง เสียดายอ้นชินเสียแล้วจึงไม่ทันสังเกต
อันที่จริงพักหลังอ้นสนิทกับเรย์มากขึ้นจนแปลภาษากายของเรย์ออกทุกอย่างอีกทั้งยังรู้ใจและเข้าใจนิสัยของเรย์ รู้ว่าเรย์ต้องการอะไรแถมยังตามใจเสียเป็นส่วนมาก อ้นทำลงไปโดยไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย มีเพียงแต่เรย์ที่แอบขยับอัตราการเอาแต่ใจของตนเพิ่มขึ้นเงียบๆ แล้วรอดูปฏิกิริยาของอ้นอย่างสนุก และเขาต้องหลุดยิ้มเกือบทุกครั้งที่เห็นว่าอ้นตอบสนองเขาได้ดีเหลือเกิน
อ้นยอมเดินตากแดดร้อนๆ มายังเต็นท์ขายอาหารในตลาดนัดเป็นเพื่อนเรย์ ชายหนุ่มก้าวฉับๆ อย่างมุ่งมั่นไปยังร้านเป้าหมายโดยมีอ้นรีบซอยเท้าสปีดตามช่วงขายาวๆ ของเรย์ แต่เพราะเขากลุ้มใจเรื่องของป้องจึงลืมวีน แต่ในที่สุดทั้งสองก็ไปถึงร้านเจลาโต้เปิดใหม่จนได้ เรย์สั่งเจลาโต้โฮมเมดรสสตรอว์เบอร์รีใส่โคนวาฟเฟิลเคลือบช็อกโกแลตโรยหน้าด้วยเกล็ดน้ำตาลท่าทางน่าทานราวกับขนมหลอกเด็ก หากเป็นปกติอ้นคงไม่พลาดที่จะล้อเลียน ทว่าวันนี้อ้นเฉาเหลือเกิน!
“เอามั้ย?”
“หะ? ไม่อะฉันไม่หิว”
อ้นปฏิเสธเนือยๆ แต่เรย์กลับยื่นซอร์เบทมาจ่อตรงปากราวกับอยากล่อลวงให้ชิม
“รับสักอันไหมครับคุณพี่ ชิมรสชาติก่อนได้นะครับไม่ซื้อไม่ว่า เจลาโต้โฮมเมดสไตล์อิตาลีราคาคนไทย มีหลายรสให้เลือกนะครับ ทั้งนมสด สตรอว์เบอร์รีซอร์เบท ช็อกโกแลต วนิลา วนิลาของเราๆ ใช้ฝักวนิลาแท้นะครับ อุดหนุนกันหน่อยนะคร้าบ ของถูกแสนอร่อย เจลาโต้โฮมเมดราคาเบาๆ”
เมื่อเห็นพ่อค้าพยายามโฆษณาชวนเชื่อและมีโคนซอร์เบทจ่อปากอยู่อ้นจึงเผลอตวัดลิ้นเลียซอร์เบทรสสตรอว์เบอร์รีของเรย์ รสชาติเปรี้ยวนำกระตุกประสาทรับรสอ้นจนลืมเรื่องที่กังวล
“แหม เปรี้ยวจัง”
อ้นพูดพลางล้วงหน้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดปาก เขามัวแต่เครียดเลยเผลอชิมโดยไม่คิดอะไร อ้นไม่ทันเตรียมใจรับรู้ว่ารสชาติของซอร์เบทจะเปรี้ยวจนขึ้นสมองเช่นนี้ หน้าตาของอ้นเหยเกจนเรย์แอบอมยิ้ม เขายืนทานซอร์เบทในมืออย่างมีความสุขโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยแม้แต่น้อย
“ต้องเปรี้ยวสิครับคุณพี่ สตรอว์เบอร์รีซอร์เบทของเราใช้สตรอว์เบอร์รีสดนะครับ ใส่น้ำตาลน้อย ไขมันศูนย์เปอร์เซ็นต์ครับ แต่ถ้าคุณพี่ไม่ชอบลองชิมรสอื่นมั้ยครับ? นี่ อันนี้วนิลาครับ หวาน หอม อร่อย ตัวนี้ขายดีมากๆ เลยนะครับ หรือคุณพี่จะรับเป็นรสนมสดดี? ตัวนี้ก็เข้มข้นถึงนมได้ใจครับ”
อ้นต้องยิ้มให้พ่อค้าพลางรับช้อนตักเจลาโต้อันเล็กมาชิมเพราะความภูมิใจนำเสนอ แม้จะไม่ได้ปลื้มมากเท่าไหร่แต่ลงท้ายอ้นก็จำใจสั่งเจลาโต้รสช็อกโกแลตมาหนึ่งโคน
“ของคุณพี่สี่สิบเก้าบาทครับ ส่วนของพี่ผู้ชายหกสิบเก้า”
พ่อค้ากล่าวขณะที่ส่งโคนเจลาโต้ให้อ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เราเลี้ยงเอง”
เรย์พูดสั้นๆ แล้วยื่นแบงค์ร้อยสองใบไปให้พ่อค้า
ขากลับนี้ต่างคนต่างเดินแทะไอศกรีมในโคนของตนกลับออฟฟิศ เพราะได้ของโปรดมาไว้ในมือแล้วเรย์จึงไม่เร่งรีบมากนัก เขาเดินช้าลงอย่างเห็นได้ชัดเพื่อละเลียดของอร่อยในมือ
สองข้างทางในตลาดนัดมีข้าวของขายมากมาย แต่อ้นกลับไม่สนใจแวะซุ้มไหนเลย
“ไม่ช็อปเหรอ?”
“ไม่มีเงินย่ะ ดูแล้วเกิดกิเลศฉันไม่อยากดู”
“เงินเดือนไม่พอใช้เหรอ?”
“อีบ้า! เรื่องพรรณนี้ใครเค้าให้ถามกัน!”
ในที่สุดอ้นก็หันมาแว้ดใส่เรย์จนได้
“ทีหลังจะชมจะกัดจะพูดว่าเก็บเงินเก่งหรือประหยัดอะไรก็ว่าไปแต่ขอร้องอย่าพูดให้แสลงใจได้มั้ย หยาบคายมากเรยนะแกรประโยคเมื่อกี้เนี่ย สนิทกันแค่ไหนเค้าก็ไม่ถามเรื่องเงินเดือนย่ะมันเป็นมารยาท! ถ้าไม่สนิทนะฉันตบปากแกไปแระ!”
“ก็เห็นนายไม่ค่อยใช้...”
“แหมจะว่าฉันงกล่ะสิ! เงินเดือนฉันพอใช้ย่ะ แต่คนเรามันก็ต้องมีความฝันที่ต้องใช้เงินกันบ้าง ฉันก็เลยต้องประหยัดอดออม”
“อาฮะ”
เรย์ตอบรับพลางหมุนโคนเจลาโต้ในมือขึ้นเล็งมุมกัดก่อนจะถามต่อเมื่อภายในปากเคี้ยวโคนวาฟเฟิลละเอียดแล้ว
“แล้วนายเก็บเงินไว้ทำอะไรเหรอ?”
อ้นเหลือบมองเรย์ก่อนจะตอบเสียงเบา
“ฉันเก็บเงินเอาไว้ผ่าตัดน่ะ แล้วก็อยากจะเก็บเงินอีกซักก้อนไว้ลงทุนทำธุรกิจด้วย เผื่อตกงาน”
แต่เรย์ไม่เข้าใจปัญหาเรื่องเพศสภาพของอ้น เขารับรู้ได้แค่เพียงความกังวลในน้ำเสียงเท่านั้น
“ทำไม? งานไปไม่สวยเหรอ? บริษัทนายก็ดูมั่นคงดีออก”
เด็กฝากเส้นก๋วยจั๊บอย่างเรย์ไม่คิดมากเรื่องงาน อันที่จริงเขาแค่พยายามทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุดเพื่อไม่ให้มีข้อครหาไปกระทบถึงป๋าดันที่เป็นถึงลูกเจ้าของบริษัทและเป็นเพื่อนรักกับพี่ชายคนโตของเขา แต่ต่อให้บริษัทไปไม่รอดหรือมีสถานการณ์ฉุกเฉินต้องปรับลดจำนวนพนักงานหรืออั้นการขึ้นเงินเดือน เรย์ก็ยังอยู่ได้ด้วยรายรับจากงานอดิเรกที่ตนมุ่งมั่นอย่างจริงจัง
แต่เขาพอเข้าใจปัญหาของมนุษย์เงินเดือน เพราะเพื่อนคนหนึ่งของเขาก็กำลังเผชิญกับวิบากกรรมนี้ นอกจากหินจะได้เงินเดือนสตาร์ทน้อยแสนน้อยแล้วยังต้องเจียดรายรับส่วนหนึ่งไปจ่ายหนี้กู้ยืมเรียนอีกต่างหาก และนั่นทำให้เขาและเพื่อนๆ ต้องเผชิญกับความคลาสสิกของสถานการณ์ “พอทำงานแล้วก็ยุ่งจนไม่ได้สังสรรค์กันบ่อยเท่าตอนเรียน”
“มันก็ดี... แต่แกไม่เข้าใจหรอก คือ! ... เอางี้ ในบรรดาพวกมนุษย์ออฟฟิศที่เดินๆ อยู่เนี่ย แกเห็นกะเทยกี่คน?”
เรย์มองไปมองมาแล้วทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปตอบอ้น
“มันก็มีนะ”
“แต่ก็น้อยใช่มั้ยล่ะ! กลับกันถ้าเป็นแค่ ‘สาว’ ละก็ เดินชนกันจนแทบหาผู้ชายแท้ๆ ไม่เจอ!”
อ้นระบายลมหายใจอย่างอัดอั้นตันใจออกมาอีกครั้งก่อนจะบ่นให้เรย์ฟัง
“ฉันกลัวว่าถ้าฉันแปลงเพศแล้วจะไม่มีที่ไหนรับฉันเข้าทำงานอีก บางทีนะสาวแค่ไหนเค้าก็ไม่ว่าแกหรอก แกจะคะขาแค่ไหนเค้าก็ไม่ว่า แต่พอแกเป็นกะเทย แต่งหญิง มีนมปุ๊บ! เค้าไม่เอาแกทำงาน มันแฟร์มั้ยล่ะ?”
อ้นหันไปมองเรย์เหมือนพยายามทวงถามความยุติธรรมให้เพศที่สาม เขากล้ำกลืนความเจ็บช้ำลงคอก่อนจะตวัดลิ้นเลียเจลาโต้ในมือแล้วบ่นต่อ
“ฉันถึงได้ต้องทนแต่งบอยแบบนี้ไง ไม่กล้าทำอะไรกับร่างกายมากด้วย แต่ความจริงแล้วฉันอยากใส่เดรสแบบนั้นมาทำงานมากเลยนะ ฉันอยากเป็นสาวออฟฟิศอะแก แต่ก็นั่นแหละกะเทยทำได้แค่ขายเครื่องสำอาง!”
สีหน้าของอ้นช่างดูอ่อนหวานเมื่อเขาตกอยู่ในอารมณ์แห่งการใฝ่ฝัน ดวงตาก็ทอประกายฝันหวานราวกับสาวน้อยเมื่อมองไปยังแผงขายเสื้อผ้า แต่แล้วความฝันของอ้นก็ดับสลายไปเมื่อประโยคหลังหลุดจากปาก มันคือความจริงที่อ้นต้องทำใจยอมรับ!
“แกดูสิ เสื้อผ้าผู้หญิงน่ารักจะตาย มีตั้งหลายแบบ แกจะใส่กางเกงหรือกระโปรงก็ได้ ต่อให้แกใส่กางเกงแกจะแต่งลุคสาวเท่หรือจะเรียบหรูเริ่ดเชิดก็มีให้เลือกตั้งเยอะ แล้วผู้ชายมีอะไร สแล็คกับเชิ้ตทั้งปีทั้งชาติ!”
เรย์มองไปยังชุดที่แขวนอยู่แล้วหันมาพูดกับอ้น
“อืม ถ้านายใส่แบบนั้นคงสวยดี แต่เราชอบตัวสีครีมข้างๆ มากกว่า”
อ้นมองไปยัง “ตัวสีครีม” ที่เรย์ว่าแล้วเบะปากใส่
“อี๋! เด็กอะ! สาวออฟฟิศนะยะไม่ใช่เด็กสิบหก”
“เราว่าตัวนั้นนั่นแหละแก่ ลูกไม้แบบนั้นดูแก่ออก”
“เค้าเรียกว่าเรียบหรูลุคคุณหนูย่ะอีบ้า!”
อ้นเผลอจิกสายตามองเรย์อย่างเหนือกว่าแล้วแอบวิพากษ์วิจารณ์อีกฝ่ายในใจ
อู๊ย ถ้าฟาดปากสีแดงๆ แต่งตาซอฟท์ๆ ติดขนตาสะพรึงๆ นะ ปังจะตาย ไฮโซเลยแหละ อีนี่ไม่มีรสนิยมจริงๆ เรื่องเทสนี่มันสอนกันไม่ได้สินะ โฮะๆ
เรย์มองสีหน้าของอ้นแล้วหัวเราะก่อนจะลากเขาไปยังแผงขายเสื้อผ้า อ้นจึงรีบปฏิเสธเรย์เสียงหลง
“อ๊ะไม่เอาฉันไม่ซื้อนะแก เบี้ยประกันรถขึ้นอะไม่มีเงิน”
“เราซื้อให้ นายใส่ชุดผู้หญิงแล้วสวยดีออก”
แม้จะแอบปลื้ม “ของฟรี” แต่อ้นก็ยังแย้ง เขาฝืนแรงดึงจากมือของเรย์ที่พยายามจูงไปยังหน้าร้านแล้วกล่าวเสียงเบาด้วยท่าทางกระมิดกระเมี้ยน
“ไม่เอาๆ แกจะให้ฉันใส่ไปไหน ละอีกอย่าง... วันนี้ฉันไม่ได้แต่งหญิงอะ ให้ไปยืนเลือกเสื้อผ้าผู้หญิง มันน่าอายออก”
เหมือนเรย์พึ่งเข้าใจ ใบหน้าของเขาปรากฏแววฉลาดในขณะที่ร้องออกมา
“ออ...”
“ไปเหอะแก ฉันมีไอติมช็อกโกแลตนี่แล้ว ไม่เหลือมือถือถุงช็อปแระแก”
อ้นยกโคนเจลาโต้ในมือขึ้นบอกเรย์ หนุ่มแว่นยิ้มแล้วเปลี่ยนทิศจากแผงขายเสื้อผ้ามุ่งหน้ากลับออฟฟิศแทน แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยมืออ้น!
“อีแว่น... ปล่อย!”
มือขวาของอ้นมีโคนเจลาโต้ที่ยังทานไม่หมด ส่วนมือซ้ายของเขาถูกเรย์กำข้อมือไว้หลวมๆ พร้อมลากเขาไปดูโน่นดูนี่ตามใจชอบ และในมือซ้ายของเรย์ก็ยังเหลือโคนซอร์เบทอีกครึ่งหนึ่งที่เจ้าตัวเดินแทะอย่างเอร็ดอร่อย
“แกร... ฉันก็อายคนเป็นนะ แกเป็นเด็กอนุบาลหรอเดินจูงมือกันกินไอติม”
“อาฮะ”
เรย์ตอบรับแต่ไม่ยอมปล่อย อ้นเขินแทบแทรกแผ่นดินหนี ใช่ว่าเขาไม่เคยเดินจับมือถือแขนกับใคร อ้นเคยเดินกอดแขนป้องจนถึงขั้นเกือบนัวเนีย เขาแสดงออกว่าภูมิใจเย้ยสายตาคนรอบข้างที่มองมาเสียด้วยซ้ำ! แต่ทุกอย่างมันคนละอารมณ์กันเมื่อคนข้างๆ กลายเป็นเรย์ หนุ่มแว่นที่เดินทานไอศกรีมเหมือนเด็กแถมยังจับมือกับเขาแบบกลัวหลง!
ฮือๆ บอกเลยว่าอายมาก ทำไมตุ๊ดสวยๆ อย่างฉันต้องมาเดินจูงมือกับอีแว่นนี่ด้วย!
แม้เรย์จะดูดีแต่อ้นไม่ภูมิใจที่ต้องเดินควงเรย์เลยสักนิด! อันที่จริงเรย์เองก็หน้าตาดีไม่น้อย ผิวของเรย์ค่อนข้างขาว แม้จะเห็นชัดเจนถึงเชื้อสายจีนที่ปรากฏหลักฐานบนใบหน้าทว่าเรย์ก็จัดว่าเป็นตี๋หล่อแถมยังตาไม่ตี่ รูปร่างก็เข้าทีด้วยส่วนสูงที่อ้นคะเนจากสายตาแล้วไม่น่าต่ำกว่าร้อยแปดสิบ แม้จะดูเพรียวไร้กล้ามแต่ก็อกผายไหล่กว้างไม่ผอมแห้ง เสื้อผ้าบนตัวก็ล้วนแล้วแต่เป็นของมียี่ห้อขึ้นห้างไม่ใช่ชุดทำงานจากประตูน้ำร้อยเก้าๆ ทว่าข้อเสียเพียงอย่างเดียวของเรย์ก็คือความเป็น “เรย์” นี่แหละที่ทำให้ออร่าความหล่อหายหมด!
กว่าจะสลัดสะบัดมือของเรย์หลุดได้ก็เกือบถึงหน้าตึก! แน่นอนว่าเมื่อกลับขึ้นไปถึงออฟฟิศมีหรือจะไม่โดนเม้า หงส์ไม่พลาดที่จะเอ่ยแซว
“อ้น เที่ยงนี้ฉันก็กินน้ำลูกครึ่งมาแล้วนะทำไมไม่ยักจะสดชื่นเลยละ? สงสัยต้องลองกินเจลาโต้บ้างแล้วล่ะจะได้สดชื่นบ้าง ว่าไง? ชื่นใจมั้ย?”
แม้จะรู้ว่าหงส์จงใจล้อเลียนตามอย่างโฆษณา แต่คำว่า “ลูกครึ่ง” ก็ทำให้อ้นสะดุ้งจนร้อนตัว
“บะบ้า! น้ำลูกครึ่งอะไรของแก”
“ว่าไง? ตกลงถึงขั้นไหนแล้ว? แรงนะยะ เดินจูงมือกันทานไอติมมุ้งมิ้ง แหม! หมั่นไส้อะ อยากได้แบบนี้บ้าง”
“ไม่ได้จูงไม่ได้จับอะไรเรยแกร มันก็แค่... แค่เอาแต่ใจลากฉันไปโน่นมานี่อะ”
“ว้ายๆ แล้วทำไมต้องหน้าแดงคะคุณเพื่อน? ระวังเถอะจะเจอลากไปขึ้นเตียง”
“อ๊าย! อีหงส์อะ บร้า!”
สองสาวในแผนกกรี๊ดกร๊าดหัวเราะกันคิกคัก แต่เมื่อถูกสายตาของเพื่อนร่วมงานคนอื่นมองทั้งหงส์และอ้นต่างก็เบาเสียงแล้วแอบจิกกัดกันต่อเล็กน้อย อ้นหน้าแดงระเรื่อยิ้มแย้มพูดคุยกับหงส์ด้วยสีหน้ามีความสุข หงส์ทั้งขำปนหมั่นไส้นึกอิจฉาเพื่อนสาวนิดๆ พลางเอาใจช่วยลุ้นให้อ้นได้สมหวัง แต่ในขณะเดียวกันคนที่หมั่นไส้และไม่อยากเห็นอ้นได้ดีมีความสุขก็มี คนบางคนมองมาทางอ้นพลางกลอกตาอย่างรำคาญและสาเหตุนั้นก็มาจากความริษยาล้วนๆ
บ่ายนี้อ้นมุ่งหน้าเข้าห้องครัวตั้งใจจะไปชงโกโก้ดื่ม แต่แล้วเขาก็พบโจมในนั้น อ้นยิ้มทักทายโจมตามปกติ แต่เมื่อชงโกโก้เสร็จกำลังจะกลับโต๊ะโจมที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ในครัวกลับเรียกไว้
“อ้น... พี่ขอถามอะไรอย่างสิ”
“คะ? มีอะไรเหรอคะพี่โจม?”
อ้นเอียงคอแอ๊บเสียงสองทำหน้าแป้นแล้น แต่คาดไม่ถึงว่าวินาทีถัดมาเขาจะยิ้มค้าง
“ตอนนี้อ้นยังโสดอยู่รึเปล่า?”
เมื่อเห็นสีหน้าของอ้นเจื่อนลงโจมจึงรีบกลบเกลื่อน
“ได้ข่าวว่าช่วงนี้เราอินเลิฟนะ ฮ่าๆ”
“ฮะๆ พี่โจมก็ อินล๊งอินเลิฟอะไรไม่มีหรอกค่ะ คนเขาก็เม้าไปเรื่อย หนูกับหมอนั่นเป็นแค่เพื่อนกันค่ะ โอ๊ย! เหมือนเด็กอะค่ะพี่ หนูอย่างกะเป็นพี่เลี้ยงจำเป็น ไม่มีหรอกค่ะโรมงโรแม๊นซ์”
อ้นหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะหาทางแก้ข่าวด้วยการพูดถึงเรย์แบบเวอร์เกินจริงให้โจมฟัง แต่ในใจนั้นเขากลับเจ็บจี๊ดเมื่อนึกไปถึงใครอีกคน ... คนที่ทำให้เขาโสด
“เหรอ งั้นเราก็ยังโสดอยู่สินะ?”
“แหม โสดสิคะพี่ สวยและโสดคร่า”
แม้จะเจ็บแต่อ้นก็ยิ้ม เขาพรีเซนต์ความเป็นตุ๊ดของตัวเองอย่างร่าเริงกลบเกลื่อนปัญหาในใจ โจมมองแล้วก้มลงจิบกาแฟอมยิ้มขบขัน อ้นจึงขอตัวกลับไปทำงาน
“งั้นหนูไปก่อนนะค้า หายมานานแล้วเดี๋ยวหัวหน้าดุ”
อ้นว่าแล้วหันหลังเดินออกจากห้องครัวในออฟฟิศ
“เดี๋ยว พี่ลืมบอกอะไรเราไปอีกอย่าง”
“ค้า?”
เมื่อถูกโจมเรียกอีกครั้งอ้นจึงหยุดเดินแล้วเอี้ยวตัวหันกลับมามองโจมพลางเอียงคอด้วยความสงสัย
“พี่ลืมบอกเราว่าขอจีบนะ”
โจมพูดเนียนๆ แล้วกลบเกลื่อนความเขินด้วยการทำเป็นจิบกาแฟ อ้นจึงรีบหมุนตัวกลับหลังหันแล้วเดินหนีมาด้วยความเขิน!
ขุ่นพระ! มีผู้ชายมาจีบหนูด้วยค่ะ!
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
#เฉลยละนะว่าใครจีบนาง #ที่บอกมีจับมือระหว่างอ้นกับเรย์ก็ไม่ได้โกหกนะ ที่บอกให้รอฟินหมายถึงเค้าแค่มุ้งมิ้งกัน ไม่ได้บอกซักคำว่าเรย์จะจีบอ้น ฮ่าๆ :hao7:
นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมคราวนี้ถึงตอบเม้นก่อน อิๆ เพราะจะได้ลงนิยายแล้วหลบเลย เดี๋ยวคนอ่านปาทิชชู่ใส่ ฮ่าๆ
ทิ้งท้ายไว้แบบ! .... :a5:
พี่โจมออกตัวแรงเน๊าะ! :-[
พี่มานิ่มๆ แต่กวาดเสียงกรี๊ดเรียบในตอนท้าย! เรย์จืดจางไปเลย ฮ่าๆ :hao7:
ฉากกินไอติมมุ้งมิ้งมั้ยคะ? พยายามแต่งออกมาได้แค่นี้แหละ คนแต่งคนนี้เขียนอะไรมุ้งมิ้งไม่เก่ง ขอโทษค้าบ :hao5:
เรย์มันก็พยายามดีเนาะ แต่ยังไง๊ยังไงมันก็ยังดูแหม่งๆ อยู่ใช่มั้ยคะทุกคน! ฮ่าๆ มันต้องเป็นเช่นนั้นค่ะ อิๆ เพื่อความแซ่บในอนาคต!
คือนางก็พยายามนะ แต่ Friend zone มาก มันมีเส้นบางๆ ระหว่างเทคแคร์ดูแลและแสดงออกให้เค้ารู้ว่า"จีบ" สุดท้ายพี่โจมถามไม่กี่ประโยค ทำเอาอ้นใจสั่น! เรย์มันโดนพี่โจมแซงโค้งสุดท้ายไปละ ฮ่าๆ
(https://doctorendurance.files.wordpress.com/2015/04/wpid-wpid-friend-zone-32_2.jpg)
ว่าแต่รู้กันแล้วน้า พระเอกชอบสตรอว์เบอรี่ นางเอกชอบช็อกโกแลต แต่คนแต่งเกลียดสตรอว์เบอรี่มาก มันเปรี้ยว! ใช้รูปร่างสีสันสดใสดึงดูดตาหลอกล่อคนให้อยากกินเพราะกลิ่นหอมๆ แต่รสชาติจริงๆไม่อร่อยเลย! เปรี้ยว! *ไม่เกี่ยวกับ ดวก. นะ เราไม่ได้ขายเสื้อผ้าไม่มีส่วนได้ส่วนเสียใดใดทั้งสิ้น
แค่คิดว่าถ้าเรย์ชอบกินนมรสสตรอวเบอรี่คงน่ารักดี และผู้หญิงมักจะชอบกินช็อกโกแลต อ้นจะได้เข้าครัวไปชงโกโก้ฟรีบ่อยๆ เพราะเติ้ลชอบกินกาแฟร้านหรูๆ ป้องเหรอ? โอเลี้ยง&กาแฟเซ่เว่นเท่านั้น!
จริงๆ ตอนนี้เป็นตอนสั้นๆ แต่มีประเด็นดราม่าอยู่นะ เกี่ยวกับเรื่องกะเทย
อ้นพูดถึงปัญหาเรื่องงานเนาะ เราอ่านพันทิปละเห็นคนบ่นเยอะมากเลยเกี่ยวกับการเป็นกะเทยแล้วถูกปฏิเสธงาน เช่น มู้นี้ (http://pantip.com/topic/35235331)
ส่วนใหญ่ก็จะเห็นแนวทางว่า "แต่งบอยแล้วค่อยสาวแตก" แล้วก็จะมีกระทู้พวก เบื่อตุ๊ดทำตัวสาวแตกทำให้ภาพลักษณ์เกย์ดูแย่ไปด้วย #อีรุงตุงนัง
กะเทยทำได้แค่นางโชว์กับขายเครื่องสำอาง? กะเทยถ้าไม่สวยจริงหมดสิทธิ์มีผัวเอาให้ชัวร์ต้องคว้าผัวฝรั่ง! #ค่านิยม?
แต่ก็อย่างว่า ชอบฝรั่งกันนักใช่มั้ย บอกว่าผู้ชายไทยไม่เปิดใจรับกะเทยกันดีนัก เสกลูกครึ่งให้เลยเป็นไง ฮ่าๆ แต่ดั๊น! เป็นครึ่งสิงคโปร์! ฮ่าๆ
วันก่อนเห็นมีดราม่า "ผู้หญิงไม่มีมดลูกก็ไร้ค่า" อะไรสักอย่าง
จากที่อ่านผ่านๆ เล่าย่อๆ ได้ความว่ามีกะเทยคนนึงสวยมากมั้ง เลยมีน้องผู้หญิงคนนึงพิมพ์ชมว่า "สวยจนอยากจะยกมดลูกให้" แล้วประมาณเหมือนเจ้าตัวไม่ค่อยพอใจ ภูมิใจว่าเป็นกะเทยไม่มีมดลูกก็ดีอยู่แล้ว บอกให้เก็บมดลูกไว้เองเถอะ ประมาณนั้น (ถ้าจำไม่ผิดนะ) แล้วก็มีดราม่า แล้วก็มีกะเทยอีกคน พูดว่า "ผู้หญิงไม่มีมดลูกก็ไร้ค่า" นั่นแหละ ดราม่าประมาณนั้น
มีใครงงเหมือนเรามั้ย? เราไม่ขอเจาะจงถึงบุคคลในดราม่าที่เกิดขึ้นนะ เพียงแต่เราเกิดความสงสัยหลังจากอ่านดราม่านี้ "ตกลงกะเทยต้องการอะไรจากสังคม?"
เกียรติ? จริงๆ เกียรติไม่ได้มาจากเพศนะ แต่มันมาจากการประพฤติตัวให้ดีมีเกียรติ พูดง่ายๆ วางตัวดี
สิทธิและเสรีภาพ? ไปเลือกตั้งได้ ไม่ต้องเกณฑ์ทหาร แต่จะให้ถึงขั้นบวชเข้าวัดก็ไม่ค่อยเหมาะนะ แต่ในเรื่องของกฏหมายบางอย่าง มันก็พูดยากนะ
เราสนับสนุนกฏหมายคู่ชีวิต เพศเดียวกันสามารถจดทะเบียนได้ แต่ไม่ค่อยเห็นด้วยกับการเปลี่ยนคำนำหน้าลบอดีตจาก"นาย"เป็น"นางสาว" ยอมรับเถอะว่าบางคนยังรังเกียจกระทั่งตัวตนของตัวเอง อย่าอ้างว่ากลัวผู้ชายรังเกียจรับไม่ได้ เพราะกระทั่งคุณยังไม่ยอมรับตัวเองเลย ผู้ชายรับไม่ได้ต้องเลิกกันก็เลิกดิ ผู้ชายกับผู้หญิงต่อให้แต่งงานจดทะเบียนถ้ามันไปกันไม่รอดก็ต้องเลิกจบที่การหย่าเหมือนกัน แต่คุณเลือกจะโกหกปกปิดเค้าหลอกเค้าว่าเป็นผู้หญิงเพื่อให้ได้ความรักและการแต่งงานจากเค้างั้นเหรอ? ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงโง่ๆที่หลอกว่าท้องเพื่อให้ผู้ชายแต่งงานด้วยเลย ขี้ขลาดและอ่อนแอพอกัน และกะเทยแบบนี้ก็มีเยอะซะด้วย!
การยอมรับ คุณจะหวังให้คนยอรับตัวเองได้ยังไงในเมื่อตัวคุณเองยังไม่ยอมรับตัวเองเลย ถ้าคุณมีความสุขกับการ"เกิดมาเป็นผู้ชายแต่ใจเป็นหญิง" สามารถแปลงเพศแล้วอยู่ในสังคมโดยไม่รู้สึกน้อยใจชะตาชีวิตเมื่อไหร่นั่นแหละคือการยอมรับตัวเองอย่างเข้มแข็งว่าคุณเลือกเกิดไม่ได้ แต่คุณเลือกปฏิบัติตัวปรับเปลี่ยนทัศนคติได้ แล้วคุณจะเป็นกะเทยที่มีความสุข ถึงตอนนั้นต่อให้คนรอบข้างไม่ยอมรับคุณ แต่เขาก็จะทำอะไรคุณไม่ได้เพราะจิตใจคุณเข้มแข็ง และเราเชื่อว่าโลกไม่ได้หันหลังให้คุณ มันต้องมีสักคนที่ยอมรับคุณได้แน่นอน สังคมไทยไม่ได้โหดร้ายกับเพศที่สามมากขนาดนั้นหรอกนะ
แต่อย่างที่บอกไป คืออ่านดราม่านั้นละงงมาก ตกลงกะเทยนี่คิดว่าตัวเองเป็นเพศอะไรกันแน่?
แลดูมีความรังเกียจมดลูก อคติกับชะนี เราก็เกิดคำถามนะ อ้าวงี้คุณก็แค่ "อยากสวย" แต่ไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงนี่?
ตกลงอัตลักษณ์ของคุณคืออะไรกันแน่? "นม" และ "ช่องคลอด" คือสัญลักษณ์ของเพศหญิงนะ เป็นเพศชายก็ควรจะมี "องคชาติ" และ "อัณฑะ" แล้วการที่คุณแต่งหน้าทาปากอัพนมแต่ปฏิเสธมดลูกคือ?
มันโอเคนะถ้าคุณทำใจยอมรับได้ว่าตัวเองเปลี่ยนคุณสมบัติทางร่างกายให้ทำสำเนาเพศหญิงไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ คุณทำได้แค่เลียนแบบแต่คุณก็พอใจกับการเป็นผู้หญิงเท่าที่คุณเป็นได้ แต่มันไม่โอเคถ้าคุณเลียนแบบภายนอกของเพศหญิงโดยแอนตี้สิ่งที่เป็นคุณสมบัติทางการสืบพันธุ์ของเพศหญิงจนถึงขั้นเบะปากใส่
ตกลงคุณเห็น"เพศหญิง"เป็นอะไร? คุณอยากเป็นอะไรกันแน่? เราว่าคำถามนี้เพศที่สามบางคนต้องตอบตัวเอง แต่คำถามเดียวกันเกย์อาจจะตอบได้ง่ายกว่า อาจจะตอบตัวเองได้ว่าชอบผู้ชาย รสนิยมสาวบ้าง แต่ก็อยากเป็นผู้ชาย ยังอยากมีไข่กับเค จบ!
อ้าว! แล้วกะเทยบางคนที่เรียกร้อง "ฉันก็เป็นผู้หญิง" ล่ะ? เช่น ดราม่า Yves Rocher ไม่ต้อนรับกะเทย (เค้าแปะป้ายว่าบริการแต่ผู้หญิง)
นั่นสิ ตกลงประชากรกะเทย (มีหน้าอกและตัดอวัยะสืบพันธุ์เพศชายออก) ต้องการอะไรกันแน่? และประชากรที่บางวันแต่งหญิง บางวันแต่งบอยล่ะ?
ในขณะที่คนกลุ่มหนึ่งเรียกร้องสิทธิ์อย่างเท่าเทียมโดยกล่าวอ้างว่าจิตใจปรากฏเป็นเพศเดียวกัน มีการปรับปรุงสภาพร่างกายให้คุณสมบัติใกล้เคียงที่สุดแล้ว พยายามอยากจะเป็นผู้หญิงให้เป๊ะราวกับเกิดมาเป็นเช่นนั้น แต่อีกกลุ่มนึง คุณสมบัติภายนอกก็เลียนแบบมาคล้ายทุกอย่างแต่กลับไม่ได้ยอมรับเนื้อแท้ของ"เพศหญิง"เลย ออกแนวรังเกียจ แอนตี้ รู้สึกในเชิงลบด้วยซ้ำ!
นั่นสิ? ทำไมกะเทยบางคนรังเกียจเดียจฉันท์ชะนีแอนตี้ผู้หญิงแท้มากมายเหลือเกิน? ขณะที่บางคนก็หาว่าเค้าเหยียดหยามพยายามเรียกร้องสิทธิ์จะเป็นเช่นผู้หญิงโดยกำเนิดให้ได้
ตกลงกะเทยต้องการอะไร? แค่อยากสวยหรืออยากเป็นผู้หญิง?
ซึ่งเราก็ได้จับน้องอ้น "นายอโณทัย" มาเป็นตัวหลักในภาคนี้ (ภาคที่แล้วคือประเด็น"เกย์"ของเติ้ล ฮ่าๆ)
เราพยายามทำการบ้านพอสมควร เพื่อที่จะเขียนอ้นออกมาให้น่ารักกลมกล่อมที่สุด หวังว่าคนอ่านคงจะรักอ้นนะคะ อาจจะหนักหรือเบาไปบ้างก็ต้องขออภัยไว้ ณ. ที่นี้ด้วย เพราะคนแต่งเป็นเพศหญิงอาจจะถ่ายทอดออกมาได้ไม่ลึกซึ้งพอ และที่สำคัญ เป็นนักเขียนมือใหม่ พึ่งเขียนได้ไม่กี่เรื่อง เขียนนิยายไม่ค่อยเก่งด้วย ดังนั้นเรื่องการวางพล็อตการปั้นคาแรคเตอร์ การกระทำ เหตุการณ์ ความสมเหตุสมผล อาจจะมีบางอย่างขัดใจท่านก็เป็นได้ แต่ยังไงก็อยากให้รักนิยายเรื่องนี้นะคะ ฝากผลงานเราด้วย
(สไตล์เค้า ยังไงก็ชอบเล่นดราม่าหนักๆ นั่นแหละ ฮ่าๆ แต่เรื่องนี้ถึงปมจะหนักแต่เนื้อเรื่องเบานะ พยายามลดดีกรีความปวดตับลงแย้ว! :o8:)
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่า :pig4:
-
แหมๆเรย์นางก็แอบมุ้งมิ้งอยู่นะ(คนเดียว)
ปล่อยให้นางมีความสุขบ้างไรบ้างในมุม
ของตัวเองอยู่คนเดียว
แต่ตอนนี้เหมือนจะเริ่มตั้งหม้อมาม่ารึเปล่า
อิพี่โจมรุกเร็วตรงจุดเผ็งแล้วเรย์นางจะทำ
ยังไงละทีนี้ยิ่งเอาแต่ใจอยู่แล้วเหมือนนาง
จะคิดว่าอ้นเป็นสมบัติของตัวเองอยู่นะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ตามทันล้าว..... :sad4: ตั้งแต่ได้งาน
เค้าก็ไม่ได้เข้ามาอ่านเลย กลับถึงบ้านกินข้าว
อาบน้ำเสร็จก็แปะตัวกับที่นอนหลับเลย
ชอบอ้นมาตั้งแต่เปิดเรื่อง นางฮา นางมั่น นางดี
โลกของนางมีทุ่งลาเวนเดอร์ ได้อ่านชีวิตนางทีไร
เรายิ้มกว้างทุกที
แต่ตอนนี้เราอยากกลิ้งเป็นแยมโรล แล้วกระโดดซัมเมอร์ซอลท์ ซิกแซก บิดเกลียวสองรอบครึ่ง
พี่โจมทำคะแนนเร็วสมกับที่เราเชียร์จริงๆ :hao7::hao7: :hao7:
-
ยังค่ะ ยังไม่อะไรกับโจมมากมาย ถ้าเป็นคนดีจริงมาจีบอ้นก็โอเคนะ แต่กลัวความนอกความในของโจมกับคนอื่นนี่แหละ กลัวว่าอ้นจะเสียใจอีก ต่อให้ทำใจไว้แค่ไหนว่าเพศที่สามอย่างตัวเองจะต้องเจอความไม่สมหวังหรือไม่จริงจัง ชีวิตจะลำบากแต่ความที่เลือกไม่ได้ก็ต้องรับแพ็คเก็จพวกนี้ไปกับธรรมชาติของตัวเอง ก็ไม่ได้หมายความว่าเพศที่สามอย่างอ้นจะไม่เจ็บทุกครั้งที่ความสัมพันธ์ไม่เวิร์คขึ้นมา โดยเฉพาะถ้าหากว่าอีกฝ่ายไม่เต็มร้อย ไม่จริงใจ ไม่ทุ่มเหมือนตัวเอง มีชนักตามติดมาเป็นพรวน
-
เราตอบแทนกระเทยให้ เราเป็นเกย์นะ คือจริงๆ กะเทย หรือเกย์เองก็เหอะ มีความเชื่ออย่างนึงว่า พวกเราไม่สามารถมีลูกกับผู้ชายได้ มันเลยเกิดความอิจฉาในตัวผู้หยิงไงครับ มดลูก รังไข่ คือสิ่งที่เราไม่มี และการมีลูกได้ มันคือสิ่งที่รั้งผู้ชายไว้ได้ ในวันที่ผู้ชายหมดรัก
มีกะเทยหลายคนที่ต้องเสียแฟนให้กับผู้ชายไป เพราะ มีลูกไม่ได้ สังคมไม่ยอมรับ และอาจจะมีเกย์หลายคนเสียแฟนตัวเองให้กับผู้หญิง เพราะเรา มีลูกด้วยกันไม่ได้ สังคมไม่ยิมรับ เลยทำให้ ลึกๆในเพศเรา ยังมีความกลัว ความอิจฉาผู้หยิงอยู่ลึกๆ แล้วเปลี่ยนเป็นความรังเกียจขึ้นมา
-
นับตั้งแต่ที่โจมออกตัวว่าชอบอ้นก็เหมือนจะเขินโจมมากขึ้น พอรู้ว่าถูกจีบเขากลับไม่กล้าวี้ดว้ายเหมือนแต่ก่อน สำหรับอ้นแล้วเขาถูกกำหนดให้ “แรง” ด้วยนิยามคำว่า “ตุ๊ด” มาตั้งแต่วันที่ความแตกแล้วบาดหมางกับป้อง
ก่อนหน้านั้นอ้นเป็นเพียงแค่เด็กสาวช่างฝันที่ติดอยู่ในร่างของผู้ชาย เขาต้องพยายามเก็บความรู้สึกทุกอย่างซ่อนไว้ให้มิดชิดแม้กระทั่งปิดบังตัวตนจากครอบครัวของตัวเอง อ้นจึงเป็นเพียงแค่ผู้ชายเรียบร้อยที่ได้แต่แอบกรี๊ดกร๊าดคนหล่ออยู่ในใจ
ต่อมาเมื่อความลับของเขาถูกเปิดเผย การหน้าบางมีแต่จะช่วยตอกย้ำความผิดที่ก่อจนไม่อาจสู้หน้าใครได้อีก อ้นต้องเอาตัวรอดด้วยการทำตัวดัดจริตไม่แคร์สื่อ เป็น “ตุ๊ด” ในแบบที่ทุกคนเคยชิน
บางทีอ้นก็คิดเสมอว่ามันไม่ยุติธรรม บางครั้งเขาแค่อยากวีนนิดๆ หน่อยๆ ตามประสาคนอารมณ์หญิงแต่สังคมกลับยัดเยียดความแรงให้พวกเขา เป็นเพศที่สามต้องแรง ถ้าไม่ทำตัวเรียบร้อยเป็นกะเทยสวยก็ต้องเป็นอีตุ๊ดเฮฮาปากร้ายชอบจิกกัด การเป็นตุ๊ดอ่อนแอมีแต่จะโดนรังแกทั้งจากผู้ชายและเพศที่สามด้วยกันเพราะความไม่เข้าพวก อ้นสูญเสียที่ว่างข้างกายป้องไปแล้วจึงไม่อยากไร้จุดยืนในสังคมอีก เขาปล่อยให้ตัวเองไหลไปกับกระแสน้ำจนสุดท้ายก็จมลงในวังวนแก๊งตุ๊ด
และการหาจุดกึ่งกลางความพอดีให้ตัวเองมันทำได้ยากเหลือเกิน อ้นเกลียดที่จะต้องทำตามค่านิยมของสังคมโดยเก็บซ่อนความเป็นตัวของตัวเอง บางครั้งเขาก็เหนื่อยแต่ก็จำต้องวิ่งตามเพราะไม่อยากถูกทิ้ง และหลายๆ ครั้งที่เขารู้สึกผิดเพราะคิดต่างมองสวนทางกับทุกคนจนถูกด่า ในกลุ่มเพื่อนสาวที่ทุกคนต่างพากันแรงออกหน้าออกตาถ้าแรงมาไม่แรงกลับก็มีแต่จะถูกเหยียบซ้ำ ความเป็นเพื่อนที่เคลือบด้วยความอิจฉาริษยาอาบมาอีกชั้นทำให้อ้นเซ็ง แต่ถ้าไม่ใช่เพื่อนพวกนี้อ้นก็ไม่มีใครแล้ว เพื่อนก่อนหน้านั้นพากันส่ายหน้าเสียความรู้สึกเมื่อเขากลายเป็น “ตุ๊ด” จากเดิมที่เป็นเพียงผู้ชายเรียบร้อยเพื่อนน้อยชอบอยู่ช่วยงานพ่อในสวนกุหลาบก็กลับกลายเป็นตุ๊ดตุ้งติ้งจอมแจ๋นประจำกลุ่ม บางครั้งอ้นก็เหนื่อย เขาอยากมีใครสักคนอยู่เคียงข้าง และป้องคือคนที่เติมเต็มในส่วนนั้น
ป้องรูปหล่อ นิสัยดี แม้จะใจร้อนและปากเสียแต่ป้องคอยห่วงใยคนใกล้ชิดเสมอ เต็มไปด้วยน้ำใจโอบอ้อมอารี อ้นไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะได้เป็นรูมเมตกับคนที่เปรียบเสมือนเจ้าชายในฝัน แม้ป้องจะขี้เกียจและซกมกแต่อ้นไม่มีปัญหาเขายินดีและเต็มใจรับผิดชอบงานทำความสะอาดห้องโดยมีป้องติวเนื้อหาวิชาต่างๆ ให้ตอบแทน หลายๆ ครั้งที่เขาไม่เข้าใจเนื้อหาที่เรียนป้องก็จะคอยเคี่ยวเข็นเขาจนตามทัน แม้ว่าเกือบทุกครั้งจะมาพร้อมๆ กับคำด่าแต่ป้องไม่เคยปล่อยมือเพื่อนดังคำว่า “รำคาญ” ที่ออกมาจากปาก
และสิ่งที่ทำให้อ้นประทับใจไม่รู้ลืมก็คือวันที่เขาไม่สบาย ในช่วงกิจกรรมรับน้องสุดสนุกสนาน เวลาที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินเขาดันเป็นไข้หนัก ป้องเลือกที่จะอยู่เฝ้าไข้เขาแทนการออกไปเฮฮากับเพื่อนใหม่คนอื่นๆ ป้องคอยเช็ดตัวให้เขาทั้งคืน เวลานั้นเป็นช่วงที่ความรู้สึกอยากเป็นผู้หญิงของอ้นแรงกล้าที่สุดในชีวิต เขาเห็นภาพตัวเองเป็นสาวน้อยบอบบางที่มีพระเอกผู้ใจดีมาคอยดูแลเอาใจใส่เหมือนในการ์ตูนที่อ่าน ไม่แปลกที่อ้นจะเผลอยกหัวใจให้ป้องจนหมด แม้จะเกิดเรื่องงี่เง่าขึ้นระหว่างเขากับป้องแต่อ้นก็ยังคงมองตามป้องเสมอ อ้นหวังแค่ขอให้สายสัมพันธ์ดีๆ ระหว่างเขากับป้องกลับคืนมาโดยไม่กล้าฝันว่าตนจะได้เขยิบฐานะเข้าไปนั่งในใจป้อง
ทว่าในที่สุดเขาก็สมหวังได้เป็นแฟนกับป้อง ป้องเทกแคร์เขาดียิ่งกว่าที่เคย การอยู่กับป้องทำให้เขาได้กลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง อ้นดีใจที่ป้องยอมรับตัวตนของเขา ทั้งอ้นในแบบที่เป็น “ตุ๊ด” และอ้นที่เป็นเพียงแค่ “อ้น”
แต่ตอนนี้กลับมีผู้ชายอีกคนมาบอกรักเขา โจมทำให้อ้นหวั่นไหวปลาบปลื้มดีใจไปกับการมีคนเห็นคุณค่า อ้นจึงอดไม่ได้ที่จะเขินทุกครั้งยามเผลอสบตากับโจม
“กลางวันนี้ไปกินข้าวกับพี่นะ”
“ไม่ได้ค่ะ นัดเพื่อนไว้แล้ว เดี๋ยวมันโกรธ”
อ้นพิมพ์ข้อความตอบพลางอมยิ้มอย่างมีความสุข เขาเอาเรย์มาเป็นข้ออ้างทั้งที่ความจริงแล้วทั้งคู่ไม่เคยนัดกัน แต่อ้นรู้ว่าเขาจะเจอเรย์ที่แคนทีนทุกมื้อเที่ยง และหนุ่มแว่นจะต้องมานั่งกับตนทุกครั้ง นอกจากนี้อ้นยังมีความรู้สึกว่าถ้าเขาไม่ทำแบบนี้เรย์จะงอน ทุกอย่างเป็นเพียงความรู้สึกและการคาดเดาของเขาล้วนๆ แต่อ้นก็ไม่อยากทำให้เรย์โกรธ
“ทำงานไปแชทไปเดี๋ยวฉันฟ้องพี่จ๋าแน่ๆ เวลางานมัวแต่คุยกับผู้ชายนะยะ”
“อีหงส์!”
อ้นเอ็ดก่อนจะแอบชะโงกไปมองหัวหน้าแผนก หลังจากเห็นว่าปลอดภัยแล้วเขาก็คุยกับเพื่อนร่วมงานต่อ
“ฉันตอบไลน์ประโยคเดียวเองย่ะ”
อ้นปิดหน้าจอสมาร์ตโฟนแล้วตั้งท่าจะทำงานต่อ แต่หงส์ยังชวนคุยไม่หยุด
“ตกลงแกกับพี่โจมถึงไหนแล้วยะ? อัพเดทข่าวเดี๋ยวนี้!”
“ก็... ไม่มีอะไร แค่คุยกันเฉยๆ”
“ฉันได้ข่าวว่าพี่โจมประกาศแล้วว่าเขาจะเดินหน้าจีบแก! ดังนั้นไม่ต้องมาแอ๊บ! บอกมาเลยนะแก! แอบไปกินกันตอนไหน? ทำไมฉันไม่รู้?”
กินเกินอะไรฉันยังไม่เคยได้กินใครเลยนะอีนี่ อ๊ายเขิน!
“อีบ้า แกเป็นพยาธิรึยังไงต้องมาสอดรู้เรื่องฉัน”
อ้นตอบปัดแบบเขินๆ ท่าทางของเขาดูไว้ตัวแอบเรียบร้อยจนหงส์หมั่นไส้ แต่ความเผือกมีมากกว่าเธอจึงถามจี้อีกครั้ง
“แน่นอน เล่ามาเรยนะแกร พี่โจมเขารุกแกหนักมั้ยอะ?”
รุกเหรอ... อ๊าย! เกิดมาฉันยังไม่เคยรับสักครั้งเรยอ๊ะ
“บร้าแกก็... รุกหนักอะไร แค่คุยไลน์กันเฉยๆ”
นิ้วของอ้นที่รัวไปยังปุ่มบนคีย์บอร์ดแทบจะพันกันอยู่แล้ว!
“ทุกวันปะ? นานแล้วยัง?”
“อื้อ”
อ้นกระมิดกระเมี้ยนพยักหน้าตอบหงส์จึงถึงบางอ้อ
“สรุปว่าแกแอบคุยกับพี่โจมนานแล้วว่างั้น? โธ่เอ้ย! ก็ว่าอยู่ ฉันนั่งทำงานอยู่ข้างแกทุกวันไม่เห็นว่าแกจะได้สานสัมพันธ์กับพี่เค้าตอนไหน อุตส่าห์เชียร์พ่อหนุ่มแว่นชั้นยี่สิบหกคนนั้น ที่ไหนได้...ได้กับคนกันเอง ร้ายนะยะแก มีสับขาหลอก”
“สับขาหลอกอะไร ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละแก ก็แค่คุยไลน์กับพี่เค้าเฉยๆ อีกคนนั่นก็เพื่อน”
“แหมๆ ฟังแล้วหมั่นไส้นะแก ผู้ชายอุดมสมบรูณ์ อิจฉาอะ! อยากได้บ้างซักคน แกเอานายแว่นอะไรนั่นของแกไปเถอะ ฉันขอพี่โจมเก็บไว้เอง”
“บร้า! อีแว่นนั่นไม่ใช่ของฉันย่ะ!”
ไม่รู้ทำไมเลือดลมของเขาตีกลับยิ่งกว่าเดิมเมื่อหงส์พูดเช่นนี้ อ้นรู้สึกหน้าร้อนผ่าวยิ่งกว่าตอนที่เขินเรื่องโจมเสียอีก
“ฮั่นแน่รีบปฏิเสธเชียวนะ ฮ่าๆ งี้แปลว่าพี่โจมเข้าวิน?”
“ไม่มีใครเข้าวินทั้งนั้นแหละย่ะ ไม่นิยมอินเลิฟในที่ทำงาน มันไม่โปรเฟสชันนอล!”
อ้นยักไหล่ตอบพลางเชิดคางขึ้นราวกับมืออาชีพ หงส์เบ้ปากใส่แล้วส่งเสียงเชอะให้ขำๆ
“เชอะ!”
หงส์ค้อนให้อ้นแล้วต่างฝ่ายต่างแยกย้ายตั้งใจทำงานของตนให้เรียบร้อยก่อนออกไปพักกลางวัน
ตอนเที่ยงวันนี้อ้นเดินคุยมากับหงส์และจ๋า หงส์ยังคงแซวเรื่องของอ้นอย่างติดพัน เมื่อมีจ๋ามาร่วมเผือกด้วยอ้นก็จำเป็นต้องตอบปฏิเสธอย่างแข็งขันว่าไม่คิดอะไร เขาไม่เคยมีความคิดจะอินเลิฟกับคนในออฟฟิศเดียวกันและเห็นโจมเป็นเพียงแค่พี่ชายคนหนึ่ง ทว่าอดไม่ได้ที่จะดีใจตามประสาตุ๊ด
จ๋าเตือนให้อ้นรีบปฏิเสธโจมตั้งแต่เนิ่นๆ เพราะกลัวทั้งคู่จะมองหน้ากันไม่ติดและจะกระทบถึงความสัมพันธ์เรื่องงานก่อนจะทิ้งท้ายว่าให้วางตัวให้ดีเพราะคนเขาเริ่มหมั่นไส้กันทั้งออฟฟิศ บรรยากาศจึงแอบกร่อยนิดๆ โชคดีที่ลิฟต์มาพอดีทุกคนจึงเข้าไปในนั้นแล้วเงียบ
ปกติแล้วอ้นจะออกลิฟต์ที่ชั้นสามซึ่งเป็นศูนย์อาหารในตึก แต่บังเอิญเขาพบกับเรย์เข้า หงส์ที่แอบมองอยู่ก็เลยจงใจแกล้ง
“อ้น วันนี้ไม่ไปกินข้าวกับพวกฉันเหรอ? ฉันกับพี่จ๋าว่าจะไปกินตำถาดกันแหละ ไปหลายๆ คน สนุกดีนะแก”
“เอ่อ... ฉัน...”
อ้นแอบเหล่มองเรย์ แต่หงส์กลับปากไว
“ชวนแฟนแกไปด้วยกันสิ”
“อีบ้า! เขาไม่ใช่แฟนฉัน!”
อ้นแอบหยิกแขนหงส์อย่างแรงแต่ชะนีนางนี้ก็ไม่หวั่น หงส์พยายามส่งยิ้มให้เรย์อย่างต่อเนื่องราวกับพยายามส่งสัญญาณบางอย่าง จ๋าได้แต่ทำตาโตเพราะอึ้งกับแผนของลูกน้องสาว เรย์ขยับแว่นประเมินหงส์อยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบ
“เราไม่กินอาหารทะเล ถ้าสั่งไม่ใส่ปูและไม่เผ็ดเราโอเค”
นาทีนั้นคนทั้งลิฟต์แทบจะคิดตรงกันว่า “อีเรื่องมาก!”
บางครั้งอ้นก็สับสนกับชีวิตตัวเอง แต่ตอนนี้เขางงที่สุดในชีวิต!
นี่มันวันอะไร! ทำไมหนูต้องมานั่งกินข้าวกับอีเรย์และชะนีเผือกสองตัวในออฟฟิศคระ!
อ้นมองซ้ายทีขวาทีแล้วก้มหน้าก้มตาอ่านเมนูทำเป็นไม่รับรู้เรื่องตรงหน้า เรย์กำลังหงุดหงิดกับสภาพของร้านที่โต๊ะอาหารนั้นเป็นเพียงโต๊ะไม้ตัวเล็กและเก้าอี้เตี้ยๆ สุดแสนจะนั่งไม่สบายสำหรับคนขายาวอย่างเขา
“แคบ”
คุณหนูนักบุญจัดดอกที่หนึ่งต่อหน้าสตรีทั้งสามวัย เรย์ทำหน้าหงุดหงิดไม่สบอารมณ์แถมยังทำเสียง “ฮึ” ขึ้นจมูกบ่งบอกอาการไม่พอใจ หงส์หน้าเจื่อนทันที ส่วนจ๋าถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเจอฤทธิ์เดชระยะประชิดชนิดไม่เกรงใจผู้อาวุโส
แกเป็นคนชวนมันมาเองก็รับกรรมไปนะอีหงส์!
อ้นแอบเอาเมนูบังหน้าแล้วหันไปส่งสายตาสมน้ำหน้าให้หงส์จนกระทั่งชะนีสาวแอบแค้น!
“ร้านมันเล็กน่ะ คนเยอะก็เลยต้องตั้งโต๊ะชิดๆ กันเลยแคบแบบนี้แหละ แต่อาหารอร่อยนะ”
“ร้อนด้วย”
“ทนนิดนึง ถ้าอาหารมาแล้วรับรองว่าแซ่บ อร่อยลืมร้อนเลย”
อ้นไม่ปฏิเสธว่าส้มตำร้านนี้อร่อย เพียงแต่มันร้อนและแพง ทานแล้วต้องหารค่าอาหารกันหลายคนถึงจะคุ้มเขาเลยไม่ได้มาทานบ่อย จึงเห็นด้วยกับคำพูดของหงส์และนั่งเลือกเมนูเงียบๆ
“เอาเถอะ จะลองดูก็ได้”
เรย์ว่าพลางขยับแว่นแล้วนั่งกอดอกเป็นคุณชายจนหงส์แอบหมั่นไส้เบาๆ
ทว่าพออาหารมาเสิร์ฟหนุ่มแว่นกลับเรื่องมากอีกจนได้ เขาติรสชาติของอาหารโดยไม่พิจารณาถึงสาเหตุ
“งั้นๆ อะ ในแคนทีนก็มีร้านส้มตำ ทำไมต้องมาถึงนี่ด้วย?”
ท่าทางตอนใช้ส้อมเขี่ยๆ ส้มตำในถาดของเรย์กระตุกต่อมปรี๊ดของจ๋าเข้าจนได้!
“ก็คุณน้องสั่งแบบไม่เผ็ด ห้ามใส่ปู ไม่กินปลาร้า แล้วมันจะอร่อยเหรอคะ! กินๆ เข้าไปเถอะค่ะ”
ขาประจำส้มตำปูปลาร้าอย่างจ๋าถึงกับเซ็งเมื่อเห็นลูกน้องสาวหน้าเจื่อนเพราะความอินดี้ของเรย์ เธอรึอุตส่าห์ยอมสั่งส้มตำตามใจพ่อหนุ่มแว่นคนนี้แล้วเจ้าตัวกลับไม่รู้จักสำนึกบุญคุณแถมยังกล้ามาวิจารณ์ร้านโปรดเสียๆ หายๆ
“งั้นสั่งตับหวานกับไก่ย่างเพิ่มมั้ยเรย์?”
แกอย่าได้ปฏิเสธทางออกจากนางงามมิตรภาพคนนี้เชียวนะอีแว่น!
“อาฮะ”
เพราะสายตาของอ้นหรืออย่างไรมิทราบเรย์ถึงได้ยอมรับคำเลิกเรื่องมาก อ้นรีบยิ้มแล้วหันไปเอาใจเจ้านายสาวแก่และหาทางออกให้ส้มตำในถาดได้อย่างลงตัว
“พี่จ๋าคะ หนูว่าเราขอน้ำปลาร้ากับมะนาวเค้ามาหน่อยดีกว่า อาจจะแซ่บขึ้น”
สุดท้ายอ้นก็ต้องหาทางออกเพื่อรสชาติอาหารของทุกคน เมื่อตับหวานและไก่ย่างมาเสิร์ฟเรย์ก็ทานมื้อเที่ยงอย่างสงบ อ้นถือโอกาสแอบหันไปจิกสายตาใส่หงส์พลางกระซิบ
“ฉันบอกแกแล้วว่าอย่า”
“แหะๆ ฉันขอโทษ”
แม้จะเป็นการนินทากันต่อหน้าแต่เรย์กลับทำเฉยเป็นทองไม่รู้ร้อนนั่งทานอาหารตามปกติโดยไม่สนใจบรรยากาศที่กร่อยเพราะฝีมือตัวเอง หงส์เองก็พยายามแก้ตัวด้วยการหาเรื่องเม้าโดยไม่วกกลับไปชวนเรย์ร่วมพูดคุยอีก เลยกลายเป็นเรย์นั่งทานอาหารเงียบๆ ท่ามกลางการเม้าของสามสาวราวกับเป็นของประดับโต๊ะ
หลังทานเสร็จและสังเกตว่าทุกคนน่าจะอิ่มกันแล้วเรย์ก็รีบลุกไปจ่ายเงินทันทีทิ้งให้อีกสามคนที่ยังละล้าละลังอยู่กับการดื่มน้ำนั่งแช่อยู่ที่โต๊ะ หงส์อดไม่ได้ที่จะต้องระบายออกมา
“ฉันรู้แล้วว่าทำไมแกไม่เอา!”
“ย่ะ ทีนี้รู้แล้วใช่มั้ย?”
“พี่ก็เคยได้ยินเขาเม้ากันแต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้นะ”
“มิน่าละพี่จ๋า หนูไม่แปลกใจหรอกทำไมต้องนั่งทานข้าวคนเดียวทุกวัน”
พอได้ยินคนอื่นเม้าเรย์ซึ่งๆ หน้าแบบนี้อ้นก็แอบรู้สึกสงสารเรย์นิดๆ
“ที่จริง พอชินแล้วมันก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่หรอกค่ะ แค่เรื่องมากไปนิด เอาแต่ใจไปหน่อย”
“ทิ้งกันไม่ลงสินะ แต่ก็ดีแล้วล่ะ เพื่อนสมัยเรียนใช่มั้ยอ้น? เราคบเค้าก็เหมือนทำบุญ ดูแล้วคงไม่มีใครแล้วล่ะ เป็นแบบนั้นน่ะ”
จ๋าพยักพเยิดไปทางเรย์ที่กำลังจ่ายเงินอยู่ตรงแคชเชียร์ แต่อ้นฟังแล้วได้แต่ท้อแทนเรย์ เรย์ไม่ใช่คนแสดงออกไม่เก่ง แต่เรียกว่าเรย์แสดงออกโดยไม่สนใจใครน่าจะถูกกว่า เรย์ไม่แคร์ใครเลยรวมถึงไม่สนใจจะใส่หน้ากาก และบางครั้งการเป็นตัวของตัวเองแบบนี้ก็ทำให้เรย์อยู่ยาก แต่เรย์กลับแข็งแกร่งเกินพอด้วยการไม่สนใจสายตาสังคม กลับกันเรย์กลับแคร์คนใกล้ตัวมากเหลือเกิน แคร์จนยุ่งยุ่มย่ามเกินไปอีกต่างหาก เหมือนขาดๆ เกินๆ คิดแล้วอ้นก็เพลียแทนเรย์
“เป็นพวกบ้าการ์ตูนด้วยนะพี่จ๋า แต่เหมือนเด็กไม่ยอมโตอะ ผู้ชายแบบนี้หนูว่าไม่มีทางขายออกหรอก เสียดายหน้าตา”
หงส์ร่วมเม้ามอยด้วยอย่างเมามัน ซึ่งครั้งนี้อ้นเห็นด้วยเต็มๆ
“ใช่ๆ เสียดายรูปหล่อและรวย แต่อย่าให้ฉันพูดเลยแก แค่เป็นเพื่อนด้วยก็เหนื่อยแระ”
“ไม่กลับเหรอ?”
ชาวแมงเม้าถึงกับสะดุ้งเมื่อเรย์เดินกลับมาที่โต๊ะ
“จ่ายเงินเสร็จแล้ว”
“โอ๊ะ เท่าไหร่นะคุณน้อง? เอ๊ ต้องหารกันคนละเท่าไหร่นะ?”
แต่ละคนทำท่าเปิดกระเป๋าสตางค์ควักเงินกันให้วุ่น
“เลี้ยง”
เรย์ตอบคำเดียวสั้นๆ อย่างเรียบง่ายแล้วเดินนำออกจากร้าน พี่จ๋ากับหงส์จึงพากันหันไปมองหน้าอ้น
“มันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ”
“มีข้อดีเหมือนกันแฮะ”
หงส์มองตามหลังเรย์พลางเปรยเบาๆ
“นี่ ถึงเพื่อนฉันมันจะแปลกไปบ้างแต่ส่วนดีมันก็มีนะ ก็นับว่าเป็นสุภาพบุรุษคนนึงล่ะ”
อ้นบอกหงส์อย่างภูมิใจในตัวเรย์ ว่าแล้วทั้งสามคนก็เดินตามเรย์กลับออฟฟิศ
และแน่นอนว่าเมื่อผู้หญิงอยู่ด้วยกันกลางตลาดนัดที่ล้วนแล้วแต่มีสิ่งของล่อตาล่อใจทั้งสามจึงอดไม่ได้ที่จะช็อป สาวๆ เดินดูข้าวของในตลาดนัดอย่างสนุกสนานโดยมีเรย์เดินนำแล้วคอยหันหลังกลับมาดูเป็นระยะ หากเรย์พบว่าเขาเดินห่างออกมาไกลแล้วแต่ทุกคนยังไม่ตามมาเขาก็จะเป็นฝ่ายเดินย้อนกลับมาเสียเอง เรย์ต้องหยุดเดินแล้วย้อนกลับมายังแผงขายของติดๆ กันกับแผงเก่าเช่นนี้อยู่ราวๆ สามรอบจนเขาตัดสินใจเปลี่ยนตัวเองมาเดินตามหลังแทน
เป็นธรรมดาที่มากคนก็มากความ ในตลาดผู้คนเดินสวนกันไปมาสับสนวุ่นวาย ในระหว่างที่ทั้งสามกำลังมุงแผงขายเครื่องสำอาง ร้านโยเกิร์ตปั่นข้างๆ ก็มีลูกค้ายืนออรอหน้าร้านมากเช่นกัน หงส์เอื้อมไม่ถึงมาสคาร่าจึงขยับตัวอ้อมหลังอ้นไปอีกฝั่ง
“แกๆ หลบหน่อย ฉันหยิบไม่ถึง”
“อะๆ”
อ้นขยับตัวหลบให้หงส์ แต่ทันใดนั้นเอง สาวออฟฟิศที่แทรกตัวผ่านช่องทางเดินกลับกระแทกเข้ากับลูกค้าที่กำลังรับแก้วโยเกิร์ตปั่นจากพ่อค้า หงส์ตกใจร้องว้ายรีบก้าวถอยหลังหวังจะหลบ ทว่าเธอก้าวพลาดไปเหยียบเท้าเรย์เข้าเขาจึงร้องโอ้ยบ้าง หงส์รู้ตัวรีบชักเท้าออกแต่เธอเซ! หงส์ตั้งหลักพลาดและกำลังจะล้ม!
“ว้าย!”
“เฮ่ย!”
เรย์มือไวรีบดึงแขนหงส์ไว้ได้ทันแต่เพราะทุกอย่างชุลมุนวุ่นวายเขาเลยเซไปด้านหลังเพราะแรงปะทะเช่นกัน และโชคร้ายที่อีกด้านของแผงขายเครื่องสำอางนั้นเป็นร้านขายอิตาเลี่ยนโซดาแบบขวดซึ่งมีกล่องโฟมใส่น้ำแข็งแช่สินค้าวางอยู่ด้านหน้า เรย์ถอยหลังไปกระแทกเข้ากับลังน้ำแข็งเต็มๆ น้ำเย็นจัดหกราดหลังของเรย์จนหนุ่มแว่นสบถดังลั่น!
“Fuck!”
“อุ๊บส์”
อ้นยืนเอามือปิดปากพลางมองดูหงส์ที่ทำท่าจะล้มจนต้องกอดกันกลมกับเรย์แล้วแอบหมั่นไส้
อุ๊ยตาย นี่มันฉากในตำนานเชียวนะยะอีหงส์!
เรย์ดันตัวหงส์ออกแล้วพยายามตั้งหลักยืนตัวตรง เขากัดฟันด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์แล้วหันไปถามเจ้าของร้านขายอิตาเลี่ยนโซดาซึ่งสินค้าในลังน้ำแข็งถูกเขาชนจกหกเลอะเทอะ
“เท่าไหร่?”
พอเรย์หันหลังให้อ้นถึงเห็นว่าด้านหลังเรย์นั้นเปียกโชกตั้งแต่กลางหลังไปถึงกางเกง
“ตายแล้ว หงส์!”
“ขุ่นพระ!”
อ้นกับจ๋าอุทานส่วนหงส์หน้าถอดสีเมื่อเห็นความผิดที่ตัวเองก่อไว้
“หนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ ก็หนูหลบเค้าอะ ลังน้ำแข็งมันวางเกะกะขวางทางเดินเองนะพี่ ดูสิล้ำออกมาตั้งเยอะ!”
ชะนีสาวสุดสตรองอย่างหงส์ไม่ยอมถอยเอาง่ายๆ เธอรีบแก้ตัวเสียงอ่อยกับจ๋าก่อนจะชี้ให้เห็นความผิดของผู้อื่นอย่างแข็งขัน หงส์ไม่ยอมเป็นคนผิดร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มเด็ดขาด!
เจ้าของร้านอิตาเลี่ยนโซดามองหน้าถมึงทึงของเรย์และมองกลุ่มของอ้นที่มีหงส์ตั้งท่าพร้อมวีนแล้วจึงเอ่ยแบบกล้าๆ กลัวๆ
“ไม่เป็นไรน้อง ไม่ต้องจ่ายก็ได้”
“งั้นขวดที่ตกพวกนี้ ผมเหมา”
เห็นเรย์แสดงความรับผิดชอบแล้วหงส์ก็อาย จ๋าจึงบอกให้หงส์แสดงความรับผิดชอบด้วยการหาซื้อเสื้อผ้าให้เรย์ผลัดเปลี่ยนโดยเฉพาะกางเกง ลงท้ายเรย์เลยได้กางเกงขาสั้นมาใส่ระหว่างรอให้กางเกงของตนแห้ง หน้าที่ในการทำความสะอาดเสื้อผ้าเรย์จึงตกเป็นของอ้น ทิ้งให้จ๋าและหงส์หิ้วอิตาเลี่ยนโซดาหกขวดกลับไปแช่ตู้เย็นในออฟฟิศ
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
มีใครสังเกตบ้าง อ้นกับป้องนี่คล้ายๆ กันแบบไปกันได้นะ
จริงๆ เราตั้งใจให้อ้นกับป้องมีอะไรบางอย่างคล้ายๆ กันในแง่ของนิสัย ป้องเองก็เคยพูดว่าอยู่กับอ้นแล้วเข้ากันได้เพราะอ้นรู้ว่าป้องชอบอะไรไม่ชอบอะไร ใช่ชีวิตร่วมกันได้สงบ ป้องเลยชวนอ้นมาเป็นเมตไง ฮี่ๆ สองคนนี้มีทั้งส่วนที่เหมือนและแตกต่าง อิๆ เป็นคอนเซ็ป ขาว-ดำ ไม่ต้องสืบแล้วว่าใครขาว ใครดำ ฮ่าๆ เค้าหมายถึงนิสัยนะไม่ใช่ผิว!
อ้นชอบป้องมาก มันเป็นรักแรก รักแบบเด็กๆ เป็นความฝังใจ ผูกพันและยึดติด ต้องรอดูว่าใครจะมาลบเงาของป้องในใจอ้นลงได้ โฮะๆ (เฉลยเลยละกัน "ตัวอ้นเองนั่นแหละ")
เชื่อว่าหลายคนคงขอบคุณหงส์ Good Job! เลยทีเดียว นางอุตส่าห์จับคู่ให้ โฮะๆ บอกเลยนางยังออกมาป่วนอีกหลายตอน ฮ่าๆ :laugh:
ส่วนคุณน้องเรย์นี่ ... แบบ พี่จ๋ายังขึ้น ถ้าให้เราไปกับคนแบบนี้จริงๆ เราก็ไม่เอานะ คงรำคาญสุดๆ ไปเลย แต่นี่แหละพระเอกของเค้า ฮ่าๆ :oni1:
พระเอกของ AzureICE ต้องมีนิสัยชวนปวดตับ ถ้าใครเพอร์เฟกแปลว่า Fake! ไม่ใช่พระเอกที่เราแต่ง ฮี่ๆ
ทายสิ พล็อตตอนถัดไปของเค้าจะเป็นยังไง? อิๆ ตัวละครเริ่มทะยอยมาเยอะขึ้นเรื่อยๆ :haun5:
ใบ้ว่าเนื้อเรื่องที่เหลือมีการแย่งผู้ชาย มีชะนีเผือก มีการโชว์แมนปกป้องอ้น มีคนทำอ้นร้องไห้ อ้นเจอศัตรูเก่า ฮี่ๆ .... #การสปอยนี้มีความกวนตีนสูงผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณ
มาลุ้นตอนหน้ากัน รับรอง ฮึ่ยๆ! ไม่ฟินก็น้ำตาไหลละวะ!
อีก 10 ตอน จะจบพาร์ตแรกนะจ๊ะทุกคน o18 ใกล้ถึงความดราม่าอิ๋บอ๋ายวายป่วงละ :-[ เค้าชอบดราม่า!
(https://i.ytimg.com/vi/SRnnuDQL8tE/maxresdefault.jpg)
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่า :pig4:
-
แหมๆเรย์นางก็แอบมุ้งมิ้งอยู่นะ(คนเดียว)
ปล่อยให้นางมีความสุขบ้างไรบ้างในมุม
ของตัวเองอยู่คนเดียว
แต่ตอนนี้เหมือนจะเริ่มตั้งหม้อมาม่ารึเปล่า
อิพี่โจมรุกเร็วตรงจุดเผ็งแล้วเรย์นางจะทำ
ยังไงละทีนี้ยิ่งเอาแต่ใจอยู่แล้วเหมือนนาง
จะคิดว่าอ้นเป็นสมบัติของตัวเองอยู่นะ
:pig4: :pig4: :pig4:
มาม่าของจริงมันหลังจากนี้ค่ะ ที่เห็นนี่ยังไม่ได้จุดฟืนเลย o3
เขียนให้เรย์เป็นหนุ่มแมวค่ะ เพราะเราเกลียดแมว และเกลียดทาสแมวแบบสุดๆ o18
ไม่เข้าใจตรรกะมาป้วนเปี้ยนแล้วยึดเหมือนกันค่ะ หลายๆครั้งเกิดคำถามว่า "ใครเชิญเอ็งวะ?" "ตูเป็นคนใช้เอ็งตั้งแต่มะไหร่?" พอเก็บกดก็เยยเอามาเขียนนิยาย ฮ่าๆ เขียนให้มันออกมามุ้งมิ้งน่ารักแต่จริงๆแล้วโคตรเกลียดเลยค่ะ :hao5: #เค้าเป็นสาวกมะหมานะอิๆ
หนุ่มเรย์นี่ต้องติดตามนางไปเรื่อยๆ จริงๆออร่านางจะทยอยปล่อยออกมาเรื่อยๆ ยังมีอะไรให้เงิบกันอีกเยอะ! เราจะเขียนเยอะมากก็ไม่ได้เพราะถ้าเรย์แสดงออกเยอะอ้นก็จะรู้ตัวอีก เรื่องมันจะไปไม่ได้ตามพล็อตที่วางไว้ ยากง่าาาา :sad4:
ส่วนพี่โจม ... เฮียแกสกิลสูงค่ะ ต้องรอดูว่าเรย์จะไฟว์กะพี่โจมยังไง ... หรือบางทีอาจจะเป็นคนอื่นไฟว์แทนก็ได้นะเพราะคอนเซ็ปเรย์คือ "ตาอยู่" :impress2:
:pig4: :pig4:
ขอบคุณค่าาาา :pig4: มาอีกบ่อยๆ น้า :pig2:
ตามทันล้าว..... :sad4: ตั้งแต่ได้งาน
เค้าก็ไม่ได้เข้ามาอ่านเลย กลับถึงบ้านกินข้าว
อาบน้ำเสร็จก็แปะตัวกับที่นอนหลับเลย
ชอบอ้นมาตั้งแต่เปิดเรื่อง นางฮา นางมั่น นางดี
โลกของนางมีทุ่งลาเวนเดอร์ ได้อ่านชีวิตนางทีไร
เรายิ้มกว้างทุกที
แต่ตอนนี้เราอยากกลิ้งเป็นแยมโรล แล้วกระโดดซัมเมอร์ซอลท์ ซิกแซก บิดเกลียวสองรอบครึ่ง
พี่โจมทำคะแนนเร็วสมกับที่เราเชียร์จริงๆ :hao7::hao7: :hao7:
รอดูทุ่งลาเวนเดอร์ไฟไหม้ ฮ่าๆ o18 ไม่เคยแต่งนิยายแล้วไร้ดราม่า เอิ้กๆ :jul1:
แต่เดี๋ยวต้องรอดูว่าอ้นจะแก้ปัญหาที่ผ่านเข้ามาในชีวิตยังไงค่ะ ทักษะชีวิตของตุ๊ดคิดบวก ต้องรอดูว่าอ้นจะกลับมาเบ่งบานอีกครั้งได้รึเปล่า
ภาคแรกเราเน้น (เรต+เสื่อม)xดราม่า ภาคนี้เราเน้น (ใสๆ+กุ๊กกิ๊ก)xดราม่า ค่ะ .... o22 แปลว่าภาคนี้พระนางจะไม่ได้มีอะไรกัน!? ใสกิ๊งเลยใช่ม๊ายยยย :sad5: โถว โถ โถว! สงสารสาวอ้นอดเสียตัว! o3
ว่าแต่ ... #ทีมโจม เหรอคะ? เหอๆ :katai2-1:
ป.ล. สู้ๆ น้า :กอด1:
ยังค่ะ ยังไม่อะไรกับโจมมากมาย ถ้าเป็นคนดีจริงมาจีบอ้นก็โอเคนะ แต่กลัวความนอกความในของโจมกับคนอื่นนี่แหละ กลัวว่าอ้นจะเสียใจอีก ต่อให้ทำใจไว้แค่ไหนว่าเพศที่สามอย่างตัวเองจะต้องเจอความไม่สมหวังหรือไม่จริงจัง ชีวิตจะลำบากแต่ความที่เลือกไม่ได้ก็ต้องรับแพ็คเก็จพวกนี้ไปกับธรรมชาติของตัวเอง ก็ไม่ได้หมายความว่าเพศที่สามอย่างอ้นจะไม่เจ็บทุกครั้งที่ความสัมพันธ์ไม่เวิร์คขึ้นมา โดยเฉพาะถ้าหากว่าอีกฝ่ายไม่เต็มร้อย ไม่จริงใจ ไม่ทุ่มเหมือนตัวเอง มีชนักตามติดมาเป็นพรวน
o3 อย่าสปอยจิ เอ๊ะ! รึพี่โจมจะเป็นคนไม่ดีจริงๆ :o ไม่บอกดีกว่า ปล่อยให้งง อิๆ
รอลุ้นกันนะคะว่าเราจะผลักดันพี่โจมไปทางไหน เอิ้กๆ #เสียงหัวเราะชั่วร้าย
แต่บอกเลยว่าอ้นมีเสียน้ำตาและเจ็บตัว :hao7:
แล้วก็ต้องมาลุ้นว่า ความรักและความสัมพันธ์กับผู้คน รวมทั้งทัศนคติของตัวอ้นเอง จะเป็นยังไงต่อไป ยังมีให้ลุ้นอีกยาวๆ ค่า มาดูการเจริญเติบโตของอ้นกันนะคะ ฮ่าๆ o13
เราตอบแทนกระเทยให้ เราเป็นเกย์นะ คือจริงๆ กะเทย หรือเกย์เองก็เหอะ มีความเชื่ออย่างนึงว่า พวกเราไม่สามารถมีลูกกับผู้ชายได้ มันเลยเกิดความอิจฉาในตัวผู้หยิงไงครับ มดลูก รังไข่ คือสิ่งที่เราไม่มี และการมีลูกได้ มันคือสิ่งที่รั้งผู้ชายไว้ได้ ในวันที่ผู้ชายหมดรัก
มีกะเทยหลายคนที่ต้องเสียแฟนให้กับผู้ชายไป เพราะ มีลูกไม่ได้ สังคมไม่ยอมรับ และอาจจะมีเกย์หลายคนเสียแฟนตัวเองให้กับผู้หญิง เพราะเรา มีลูกด้วยกันไม่ได้ สังคมไม่ยิมรับ เลยทำให้ ลึกๆในเพศเรา ยังมีความกลัว ความอิจฉาผู้หยิงอยู่ลึกๆ แล้วเปลี่ยนเป็นความรังเกียจขึ้นมา
เรื่องมดลูกนี่เราก็ไม่รู้หรอกนะคะ เราตั้งคำถามไปงั้นแหละ เป็นการคุยกับคนอ่านถึงประเด็นต่างๆ ในสังคม
แต่ในทัศนคติเรา (คือมุมมองของเราจริงๆเลยนะ) เราคิดว่ามดลูกมันไม่ได้มีค่ามากขนาดนั้นหรอก
ไม่ต้องพูดถึงเพศที่สามเอาแค่ผู้หญิงและผู้ชายก็เถอะ มีหลายคู่ที่เค้าไม่มีลูกด้วยกันแต่รักและอยู่ด้วยกัน บางคู่จดทะเบียนบางคู่ก็ไม่ได้จด บางคู่มีบุตรยากเค้าก็ให้กำลังใจกัน พยายามไปด้วยกัน ขวนขวายหาวิธีที่จะมีเด็กเล็กๆในบ้าน บางคู่หรือผู้หญิงบางคนก็โชคร้ายต้องตัดมดลูกทิ้ง ผู้หญิงบางคนนอนกับสามีตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ!
ต่อให้มีลูกแล้วไง?ผู้ชายบางคนมันมักมากทิ้งลูกเมียก็มี คือในจุดนี้"โซ่ทอง"ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยเพราะพ่อมันไม่เคยส่งเสีย! ที่ร้ายคือบางครั้งผู้หญิงเองกลับมาเกลียดเด็ก ทอดทิ้ง โยนไปให้พ่อแม่แก่ๆเลี้ยง มันฟังแล้วหดหู่นะ ลูกการันตีอะไรไม่ได้เหมือนกับทะเบียนสมรสที่เอาไว้ฟ้องหย่ากับฟ้องชู้ได้อย่างเดียว ไม่ได้ทำให้ผู้ชายซื่อสัตย์ คือปัจจัยที่จะทำให้ผู้หญิงคนนึงโดนทิ้งมันโคตรเยอะอ่ะค่ะ ถ้าผู้ชายมันเหี้ยยังไงมันก็ไปอะ ลูกหรือความดีก็รั้งมันไว้ไม่ได้หรอก
ความรักไม่จำกัดเพศนะ แต่ความรักที่มาจากการหลอกลวงมันทุเรศ(แบบน้องเรย์ #สปอยนี่หว่า!) คนที่ปันใจก็ทุเรศยิ่งกว่า ไม่รักก็ควรจบไม่ควรยื้อด้วยความเสียดาย(ป้องกับอ้น) ส่วนใครที่ไม่รักตัวเองเอาตัวเองไปผูกกับคนที่เค้าไม่รักก็ช่างเค้า คงเป็นกรรมเก่าบังตาทำให้ไร้สติ(แบบอิเติ้ลกับเบทส์) จะเพศอะไรก็ตามถ้ารักแบบโง่ๆ ยังไงมันก็ไม่ดี ต้องฉลาดรักด้วย แล้วที่หลายๆ คนเป็นกันคือไม่รักตัวเอง มองไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง เซลฟ์เอสตีมต่ำ รักตัวเองยังรักไม่เป็นแล้วคิดจะรักคนอื่น?
แต่พอเรามาเขียนนิยาย เราก็ต้องศึกษา เราต้องอ่านหลายๆ ด้าน บางครั้งเราก็ไม่เข้าใจคนที่เราเห็น แต่ถ้าเราจะเล่นประเด็นอะไรสักอย่างเราต้องตีความ คาแรคเตอร์"อ้น"ของเราอาจจะไม่ใช่แบบที่เราเห็น แต่อย่างน้อยเราต้องเข้าใจว่าอ้นของเราแตกต่างกับเค้ายังไง
เราชอบเปิดพันทิปแล้วก็อ่านเยอะๆ ดูว่าสาวสองเค้าบ่นอะไรกันบ้าง เกย์บ่นอะไรบ้าง โลกของกะเทยเค้าคิดอะไรกัน โลกของเกย์ ดูกะเทยด่ากัน ดูเกย์เหยียดตุ๊ด ตามอ่านเวลามีเกย์มาบ่นปัญหาชีวิต บางครั้งก็มีคนมามโนเขาจะมีใจให้มั้ยนะ? นั่งอ่านคนอื่นคุยกันสนุกดี
แต่บางทีดูแล้วก็งง เกิดคำถาม บางครั้งไม่เข้าใจ "เฮ้ยมันต้องขนาดนั้นเลยเหรอวะ?" "เซ้นซิทีฟไปป่าววะ?" "เฮ้ยทำไมมองโลกโหดร้ายแบบนั้น?" "ผู้ชายไทยก็ไม่ได้เหี้ยขนาดนั้นนะ" "ทำไมทัศนคติมืดมนจัง" แต่ลงท้ายคือมันก็ชีวิตเค้านะ ถ้าเค้าจะคิดจะปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนั้นต่อไปมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา เพื่อนกันรึก็ไม่ใช่ พูดมากไปเค้าก็ด่าว่าเสือก
ซึ่งอันที่จริงก็ไม่เฉพาะแต่เพศที่สามหรอก ผู้หญิง ผู้ชาย เกย์ ทอม ตุ๊ด กะเทย เบี้ยน ดี้ คือเพศอะไรมันก็มีปัญหาชีวิตอะ เราเองยังก็มี
แต่สิ่งที่เราทำได้คืออะไร? เราเขียนนิยาย เราเลยอยากให้กำลังใจคนอื่นด้วยนิยายที่เราเขียน (ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นการให้กำลังใจหรือทำให้หน่วงกว่าเดิมนะคะ ฮ่าๆ ชอบเขียนแต่ดราม่าซะด้วย)
เราอยากตอบแทนผู้อ่านบางคนที่คอยให้กำลังใจเราตอนที่เราท้อ เขาเป็นแฟนนิยายที่เคยเม้นนิยายเรื่องที่เราตั้งใจแต่งมากแต่ไม่มีคนเม้น เค้าทักว่าอยากเห็นเราเขียนนิยายที่มีตัวเอกเป็นเพศที่สาม เราก็จัดอ้นมาซะ ทุกอย่างมันประจวบเหมาะ ในภาคไม่ฟิตฯมีคนอ่านบางส่วนชอบอ้นอยู่แล้วด้วย
ดังนั้นอ้นของเราก็เป็นตุ๊ดน่ารักๆ ที่มาจากการปรุงแต่งของเรา อาจจะไม่มีคนแบบนี้อยู่บนโลกนี้เลยก็ได้ แต่คนที่อ่านนิยายเราจะได้เห็นว่าถ้าอ้นทำตัวแบบนี้แล้วจะต้องเจอกับอะไร อ้นต้องทำตัวแบบไหนถึงจะมีความสุข แม้จะเป็นความสุขปลอมๆเพราะเป็นนิยายก็เถอะ แต่ถ้ามันทำให้คนอ่านยิ้มได้อ่านเพลินๆหนุกๆก็โอเคแล้วล่ะ
ดังนั้น ท้ายนิยายเราเลยพูดมาก แหะๆ ... #ตัวจริงเป็นพวกเครียดนะ :ling2: #แต่เกรียน :ling1:
แต่ยังไงก็ขอบคุณที่เม้นเค้าบ่อยๆ นะ :pig4: เราไม่รู้จักคุณแต่เราเป็นกำลังใจให้คุณทุกเรื่องนะคะ
-
เพราะต้องมีใครสักคนแสดงความรับผิดชอบ จ๋าเลยอนุญาตให้อ้นเข้าเลตได้เผื่อจะอยู่ช่วยเรย์จัดการกับเสื้อผ้า ทว่าอ้นกลับรู้สึกเขินเมื่อต้องช่วยทำความสะอาดกางเกงให้ผู้ชายคนอื่น
“อะ กางเกงขาสั้น แกก็ใส่ไอ้นี่ไปก่อนละกัน เดี๋ยวฉันจะพยายามเป่ามันให้แห้งนะ”
อ้นส่งกางเกงขาสั้นในถุงพลาสติกให้เรย์เข้าไปเปลี่ยนในห้องส้วมเพื่อที่เขาจะได้นำสแล็คของเรย์ออกมาผึ่งกับเครื่องเป่าลมร้อน
แม้แต่กับอีป้องพวกฉันยังแยกกันซักเสื้อผ้าใครเสื้อผ้ามันเรยนะยะ แกมีบุญมากนะอีแว่นที่ได้คนสวยคนนี้มาซักกางเกงให้!
“ข้างในก็เปียก”
อ้นอ้าปากค้างพลางหน้าขึ้นสี
“ชายเสื้อด้วย คัน”
“แล้วแกจะให้ฉันเอากางเกงในของแกออกมาผึ่งให้รึไงยะ!”
“แต่มันเปียก หนาวขะ”
อ้นรีบอุดปากเรย์แล้วไล่
“คันก็รีบๆ เข้าไปเปลี่ยนกางเกงซะ เดี๋ยวฉันทำตัวนอกให้ ส่วนตัวในก็... เรื่องของแกแล้วกัน”
เมื่อขอร้องตุ๊ดน้ำใจงามไม่ได้เรย์ก็จำต้องปิดประตูลงกลอนด้วยความผิดหวัง เขาถอดกางเกงสแล็คของตนออกแล้วล้วงเอากระเป๋าเงินกับโทรศัพท์ออกมาใส่ถุงพลาสติก เรย์ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอดกางเกงตัวในออกแล้วใส่แต่กางเกงขาสั้น เขาแง้มประตูแล้วยื่นกางเกงสแล็คให้อ้น
“ฝากด้วยนะ”
เรย์ว่าแล้วรีบปิดประตูหายเข้าไปหลบในห้องส้วมตามเดิม อ้นงงแต่ยังคิดในแง่ดีว่าเรย์คงอาย ที่ไหนได้เมื่อเขาคลี่แสล็คของเรย์ออกเท่านั้นแหละ กางเกงในสีดำก็หล่นแปะลงบนพื้น
“อีแว่น!”
อ้นกรี๊ด!
“อี๋! นี่แก...”
อ้นใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้คีบ “ลิงน้อยของนายแว่น” ด้วยท่าทางขยะแขยงแล้วด่า
“แกจะบ้าเหรอแกส่งอะไรมาให้ฉันซักยะ!”
“ซักๆ ไปเถอะน่ะ เราคันอะ ใส่ต่อไม่ไหว”
“อี๋ บ้า! ของแบบนี้ใครเค้าฝากซัก ของใครของมันสิ ฉันไม่ใช่แม่แกนะยะ”
“ก็ซักให้เราหน่อยดี้ตัวเดียวเอง น้ำมันแช่อะไรก็ไม่รู้ เย็นด้วยเหนียวด้วย คันไข่จะตายอยู่แล้ว”
โอ๊ยขุ่นพระ! ตุ๊ดจะเป็นลม!
อ้นปรี๊ดสุดๆ เขาต้องตั้งสติบอกตัวเองให้ใจเย็นแล้วหายใจเข้าลึกๆ
“ฉันไม่ซักกางเกงในให้แกหรอก! เอาของแกกลับไป เดี๋ยวนี้!”
“ใจร้าย”
นายแว่นโฉดเด็กโข่งยังงอแงอ้นจึงร่ายยาวอย่างเหลืออด
“จะบ้าเหรอ! เกิดมานอกจากของตัวเองแล้วฉันยังไม่เคยซักกางเกงในให้ใครทำไมฉันต้องมาทำให้แกด้วย แม้แต่พ่อฉันเค้ายังไม่เคยใช้ให้ฉันทำอะไรแบบนี้ให้เลย ของส่วนตัวแบบนี้ก็ของใครของมันสิ!”
“โอเคๆ งั้นเราไม่ใส่กางเกงในก็ได้”
ดู๊ดูมัน! แกจะเอาชนะฉันให้ได้เรยใช่ม้าย อีแว่น!
“แกจะให้ฉันเกาไอ้ที่ คัน! ให้ด้วยเลยมั้ย? อีบ้า!”
อ้นหมดความอดทน! แต่เรย์แง้มประตูออกมาอีกครั้ง หนุ่มแว่นทำหน้ายุ่งแล้วจ้องมองอ้นด้วยสายตาน่าสงสาร
“ก็เราไม่อยากออกไปทั้งแบบนี้นี่”
อ้นงง เขาตามไม่ทัน แต่แล้วเรย์ก็อ้าประตูห้องส้วมกว้างขึ้นแล้วลุกขึ้นยืน
“มันโล่งๆ อะ หนาว”
ภาพของชายหนุ่มที่ใส่เสื้อเชิ้ตปล่อยชายยับๆ ทิ้งตัวลงมาปิดกางเกงขาสั้นแบบใส่อยู่บ้านผ้าเนื้อเบาบางมันควรจะดูตลก โดยเฉพาะเมื่อมีถุงเท้าและรองเท้าหนังสีดำเงาวับอยู่ด้านล่าง แต่อะไรบางอย่างดึงดูดสายตาอ้นจนเขารู้สึกเขินเสียเอง
ไม่ทันขาดคำเรย์ก็หันหลังถลกเสื้อขึ้นโชว์แผ่นหลังและบั้นเอวแถมยังดึงขอบกางเกงลงนิดๆ โชว์ผื่นแดงๆ ให้อ้นดูอีกด้วย
“มันแดงมากเลยนะ คัน...ด้วย”
กรี๊ด ขาวมาก เอ้ยไม่ใช่!
“เออ แดงเนอะ”
อ๊าย อย่ามาเปิดตูดล่อตุ๊ดนะยะอีบ้า! ฉันไม่ใช่สาวเสียบนะแกร๊ แต่กรี๊ด! ขาวยันก้นเลยอ๊ะ ข้างหน้าจะอมชมพูมั้ยอ่า... ว้ายๆ บัดสี ไม่นะนังอ้น นี่มันอีแว่น! ห้ามแรดนะยะ!
“เราคันอะ เริ่มแสบที่ผิวแล้วด้วย”
เพราะเสียงของเรย์ไม่มีความรู้สึกอื่นเจือปนอยู่อ้นเลยพอจะเรียกสติที่เตลิดไปของตัวเองกลับมาได้ทัน แววตาของเรย์ดูเว้าวอนน่าสงสารราวกับลูกสัตว์ตัวน้อยๆ
“แล้ว...แล้วจะให้ฉันทำไงดีอะ? ฉันไม่มีอะไรติดตัวมาหรอก แดงแบบนี้ต้องทาคาลามายด์แล้วมั้ง?”
“เจ็บอะ”
“อืมๆ งั้นแกก็อย่าเกาละกัน ถ้ายังไงพอตัวนอกแห้งแล้วแกก็เอาไปใส่ก่อนนะ เดี๋ยวฉันลงไปเซเว่นให้ เผื่อจะมีคาลามายด์กับข้างในขาย”
“อาฮะ”
ในที่สุดอ้นก็เผลอใจสงสารลูกสัตว์ตัวน้อยที่ได้รับบาดเจ็บอย่างเรย์เข้าจนได้ โหมดแม่พระของอ้นทำงานเพราะต้านทานแววตาเว้าวอนน่าสงสารของเรย์ไม่ไหวจริงๆ เรย์ช่างเหมือนเด็กดื้อไม่ยอมโตผู้เอาแต่ใจ ขี้เก็กแม้กระทั่งในเวลาที่แอบน้อยใจแต่ขณะเดียวกันก็น่ารักน่าเอ็นดูจนอ้นปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้ นิสัยของเรย์ปลุกสัญชาตญาณความเป็นแม่ในตัวอ้นจนลงท้ายตุ๊ดรักเด็กเลยต้องมาจัดการกับกางเกงทั้งนอกและในให้เรย์
อ้นเลือกที่จะประหยัดเวลาด้วยการโทรบอกหงส์ให้ไปซื้อของที่ต้องการให้เขา ระหว่างนั้นอ้นก็จัดการเป่ากางเกงสแล็คของเรย์ด้วยเครื่องเป่ามือชิลๆ โชคดีที่ได้เวลาเข้างานแล้วเลยไม่มีใครแวะมาใช้ห้องน้ำ ทำให้อ้นยึดเครื่องเป่ามือได้สะดวก หาไม่แล้วเขาคงถูกมองว่าวิปริตเป็นแน่
“เสร็จย้าง? เราหนาว”
“อืมๆ รอแป๊บนึงสิแก อีกนิด เดี๋ยวก็แห้งแล้ว”
อ้นร้องบอกเรย์ที่ขังตัวเองอยู่ในห้องส้วมห้องสุดท้าย เขาได้ยินเสียงเกมดังมาเบาๆ คาดว่าพ่อหนุ่มแว่นคงนั่งเล่นเกมอู้งานเป็นแน่
แหม สบ๊ายสบายนะยะ ใช้ให้คนสวยทำให้แล้วตัวเองก็นั่งเล่นเกม!
อ้นอดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดเรย์ แต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อรับงานเขามาแล้วก็ต้องทำต่อให้จบ ผึ่งไปผึ่งมากางเกงตัวนอกก็ใกล้แห้ง แต่อันกลับวิตกเมื่อนึกถึงผ้าอีกชิ้นที่เขาต้องจัดการ!
อ้นลังเล เขาคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรกับผ้าชิ้นเล็กนี่ดี ทรังก์สีดำสนิทพิมพ์โลโก้ยี่ห้อหรูตรงขอบบ่งบอกความมีระดับ
แหม ใส่ของดีซะด้วยนะยะ!
ลงท้ายอ้นก็จำใจค่อยๆ คีบลิงน้อยตัวนั้นไปซักให้เรย์ แม้จะพึ่งถอดออกมาแต่สัมผัสกลับเย็นชื้นไร้ไออุ่น เพราะความชื้นเมื่อถูกอากาศเย็นเข้าไปก็เริ่มเย็นเฉียบ คิดแล้วก็น่าเห็นใจเรย์น้อยที่ต้องทนกับความเปียกชื้นไม่สบายตัวแนบเนื้อเช่นนี้ อ้นไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเรย์ถึงงอแง
แต่มันจะเหมือนเด็กไปหน่อยมั้ย! พอตูดเปียกแล้วงี่เง่าเชียวนะอีแว่น ฉันไม่ใช่แม่แกนะจะได้คอยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้!
อ้นหลับหูหลับตาซักของในมือโดยไม่กล้ามองภาพตัวเองในกระจก เขารู้เพียงแต่ว่าใบหน้าของตนร้อนวูบวาบ อ้นรู้แก่ใจดีว่าเขาจะต้องหน้าแดง แต่อ้นไม่อยากเห็นปฏิกิริยาของตัวเองจึงก้มหน้าจดจ้องสายตาอยู่ที่ก๊อกน้ำ
อ้นซักกางเกงในสองสามน้ำแล้วก็บิดให้หมาด ก่อนจะเอาไปเป่ากับเครื่องเป่าลมร้อน แต่พอเสียงดังฟู่เป่าลมออกมากระทบผ้าในมือแล้วเผื่อแผ่มาถึงใบหน้าอ้นก็อาย แม้จะยืดมือออกไปสุดแขนแต่ตุ๊ดสาวก็ยังเขิน
อ๊ายไม่ไหวแล้ว! ทำไมฉันจะต้องมาทำอะไรให้แกแบบนี้ด้วยเนี่ย!
อ้นตัดสินใจจะไปเคาะประตูวีนเรย์แต่หงส์ส่งข้อความมาเสียก่อน ตัวต้นเหตุยืนรออยู่นอกห้องน้ำชายแล้วอ้นจึงพร้อมเหวี่ยงเต็มที่
“เรย์ แกเอาพวกนี้ไปก่อน เดี๋ยวฉันออกไปเอาของแป๊บ อีหงส์มันซื้อลิงตัวใหม่มาให้แกละ!”
เรย์เงยหน้าขึ้นจากสมาร์ตโฟนของตัวเอง อ้นเห็นว่าเรย์กำลังไลน์อยู่กับใครบางคนแวบๆ
“อาฮะ”
หนุ่มแว่นรับกางเกงไปจากอ้นแล้วบอก
“เรารอในนี้นะ”
ย่ะ ฉันก็เห็นแกนั่งกระดิกนิ้วเป็นคุณชายไม่เห็นจะลุกขึ้นมาทำอะไร!
“ย่ะ!”
“มาช้าจริงอีหงส์!”
“ฉันต้องลงไปเซเว่นข้างล่างตึกเลยนะแกถึงจะมีกางเกงในชายไซส์แอล๊!”
หงส์หยิบของในถุงขึ้นมาโชว์ด้วยความทะเล้น กางเกงในชายสีแดงเข้มชวนขำ แต่อ้นไม่ขำ
“แต่ฉันต้องซักกางเกงให้มัน! ลำบากกว่าแกอีก ทำไมฉันต้องมารับเคราะห์แทนแกด้วยเนี่ย!”
อ้นวีนใส่หงส์เมื่อนึกถึงทรังก์สีดำตัวนั้นของเรย์ และแน่นอนว่าไม่พลาดสายตาจับผิดของหงส์ไปได้
“แล้วทำไมต้องหน้าแดง? อ๊ะๆ คงไม่มีอะไรหรอกนะ?”
“อีบ้า! ฉันไม่ใช่โรคจิตนะยะ ก็อีแว่นมันเอาแต่นั่งเล่นเกมน่ะสิ โอ๊ย! เบื่อมันจะตายอยู่ละ”
“ท่าทางคุณหนูมากเลยนะแก”
เมื่อหัวหน้างานอนุญาตและมีข้ออ้างที่เหมาะสม มนุษย์ออฟฟิศช่างเม้าอย่างอ้นและหงส์ก็ทำท่าจะเปิดวงสนทนากันหน้าห้องน้ำชาย
“ช่าย ฉันนะ”
อ้นกำลังจะเม้าแต่พอดีมีคนอื่นเดินมาซะก่อน อ้นจึงหุบปากยิ้มสวยๆ และสะกิดหงส์ หงส์เองก็รู้ตัวเมื่อรับรู้ว่าสายตาของผู้มาใหม่จ้องมาที่เธอด้วยความสงสัย หนุ่มหล่อ รปภ. วัยละอ่อนคนนี้ยังอายุไม่ถึงยี่สิบปีเสียด้วยซ้ำ หน้าตาของเขาดีเข้าขั้นจนคนล้อเลียนว่าเป็น “ยามหล่อ” ประจำตึก
“อุ๊ยตาย ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะแก เม้าเพลิน ว่าจะมาเข้าห้องน้ำแท้ๆ”
เมื่อหงส์หลบฉากหนีเข้าห้องน้ำหญิงไปแบบเนียนๆ แล้วอ้นจึงยิ้มแก้เก้อส่งให้ รปภ. หนุ่ม เขารีบหนีเข้าไปในห้องน้ำ แต่น้อง รปภ. กลับเดินตามมาแล้วชวนคุย
“มาเข้าห้องน้ำเหรอพี่”
“จ้ะ”
เมื่อเห็นว่า รปภ. ยังคงส่งยิ้มให้อ้นจึงแกล้งเลี่ยงเดินมายังอ่างล้างหน้าแล้วทำทีเป็นล้างมือ อ้นกดสบู่ใส่มือแล้วแกล้งถูไถให้เกิดฟองเพื่อถ่วงเวลา ส่วน รปภ. คนนั้นเขาตรงไปยังโถปัสสาวะแล้วหยุดอยู่ห่างจากโถเป็นก้าว! รปภ. หนุ่มรูดซิปแล้วค่อยงัดเจ้าโลกออกมาช้าๆ เขาจงใจเว้นระยะห่างจากโถเพื่ออวดสายตาอ้น!
อ๊ายตายแล้ว! นี่อย่าบอกนะว่า...
อ้นพยายามไม่สนใจแกล้งมุ่งมั่นอยู่กับการล้างมือ เขาไม่กล้าสบตากับ รปภ. หนุ่มแม้จะเห็นได้ลางๆ จากภาพสะท้อนในกระจกว่า รปภ. คนนั้นพยายามหันหน้ามาทางเขา
“ไม่เยี่ยวเหรอพี่?”
“พะพี่มาล้างมือจ้ะ”
อ้นตอบเสียงสั่นพลางตัดสินใจเปลี่ยนแผนหลบ เขารีบล้างฟองออกแต่ไม่ทันการณ์ รปภ. คนนั้นเข้ามายืนอ่างข้างๆ กันแล้วทำทีเป็นล้างมือพอดี
รปภ. หนุ่มล้างมือโดยที่ยังเก็บอาวุธไม่เรียบร้อย!
“ทำไมผมไม่เคยเห็นพี่ที่โถเยี่ยวเลย ผมถามจริงๆ นะ ตกลงพี่เฉาะยัง?”
“เอ... ก็ไม่รู้สิน้า ฮะๆ พี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวหัวหน้าว่าเอา”
อ้นรีบหนีออกจากห้องน้ำ แล้วซ่อนตัวอยู่หลังประตูบันไดหนีไฟใกล้ๆ กัน เขารีบหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาเรย์
“รออยู่ในนั้นไปก่อน ฉันยังเข้าไปไม่ได้ ไว้มันออกมาแล้วบอกฉันด้วย”
“อาฮะ”
เรย์ตอบกลับมาว่ารับทราบแล้วอ้นจึงเบาใจ เขาอดไม่ได้รีบส่งข้อความหาหงส์
“แก ฉันว่าอีน้องดลนี่เข้าข่ายโรคจิตแน่ๆ เลยแก”
“ทำไมยะ?”
หงส์ตอบกลับมาทันควันประหนึ่งคนว่างงาน
“เอ๊ะ ทำไมตอบเร็ว? ยังอยู่ในห้องน้ำ ต๊ายอู้นะยะอีหงส์!”
“ฉันกำลังทำสมาธิย่ะ เล่าต่อเร็วๆ ซิ”
“มันแกล้งยืนฉี่ห่างเป็นวาอวดข้าวหลามใส่ฉัน จะล้างมือก็ไม่ยอมเก็บให้เรียบร้อย อี๊ขนลุกอะแก!”
“ละทำไมแกไม่ดู อีนี่ เสียของนะยะ”
“จะบร้าเหรอแกร๊ ฉันก็ต้องรักษาภาพลักษณ์นิดนึงนะแก เดี๋ยวคนเค้าจะเม้าว่าเป็นตุ๊ดใจง่าย แระที่สำคัญ ‘อีแว่น’ ยังนั่งเล่นเกมอยู่ในนั้น”
“อ่านะ สมน้ำหน้าแก”
“ย่ะ!”
พอดีกับที่โทรศัพท์ของอ้นส่งเสียงเตือนข้อความเข้าพอดี เขาเปิดดูแล้วเห็นว่าเรย์ส่งข้อความมาเรียก
“ไม่มีใครแล้ว มาได้ยัง เราหนาว”
อ้นโผล่หน้าออกไป มองซ้าย มองขวา เมื่อเห็นว่าคนโล่งทางสะดวกจึงเผ่นเข้าห้องน้ำไปด้วยความรวดเร็ว ในห้องน้ำไม่มีคน ประตูห้องส้วมทุกบานเปิดอ้ายกเว้นห้องสุดท้ายอ้นจึงเบาใจเคาะประตูส่งเสียงเรียกเรย์
หนุ่มแว่นเปิดประตูให้พลางหน้ามุ่ย
“ไข่จะแข็งอยู่แล้ว”
ไม่รู้เพราะบรรยากาศหรือเพราะเหตุการณ์สุดสยิวก่อนหน้านี้อ้นถึงได้รู้สึกเขิน ปกติแล้วเรย์มักไม่ค่อยพูด จะพูดอะไรแต่ละทีก็สั้นห้วน ชอบอวยตัวเองเหมือนเด็ก พออ้นได้ยินเรย์พูดตรงๆ ใช้ภาษาไม่สุภาพ(แอบแมนนิดๆ)แบบนี้แล้วเขาถึงได้เขินประหนึ่งว่าเรย์แปลกไปเปลี่ยนเป็นอีกคน
“ก๊ะ...ก็มันมีคนอื่นอะ เอาน่ะ นี่ไงลิงน้อยของแก รีบๆ ใส่ซะฉันจะได้หมดเวรหมดกรรมกับแก”
ลิงน้อย? เหอๆ
เมื่อเห็นอ้นเขินเรย์จึงนึกสนุก
“ทำไมเรียกกางเกงในว่าลิงน้อยล่ะ? นายเขินอะไรเหรอ?”
“เออน่ะ เรื่องของฉัน แกก็รีบๆ ใส่เสื้อผ้าสิ เร็วเข้าฉันจะได้ไปทำงาน”
อ้นไม่รู้จะวางสายตาของตนไว้ตรงไหนดี แม้กางเกงขาสั้นที่หงส์ซื้อให้เรย์จะเป็นกางเกงขาสั้นเอวยางยืดแบบธรรมดาไม่ได้สั้นขนาดบ็อกเซอร์จนมีอะไรแล่บออกมาท้าทายสายตา แต่เนื้อผ้าก็ไม่หนาพอจะปกปิดความนูนจึงมองเห็นอวัยวะส่วนที่ยื่นออกมาได้ลางๆ จะมองหน้าเขาก็เขิน ลงท้ายอ้นเลยได้แต่เบนสายตาไปด้านข้าง
“เดี๋ยวสิ เราคัน”
เรย์อ้อนอ้นราวกับลูกแมวแถมยังส่งสายตาเว้าวอนมาให้จนอ้นถึงกับกรีดร้องภาวนาอยู่ในใจ
แกจะมาคันอะไรตอนนี้ แกคันแล้วฉันไม่คันเหรอ ฉันคันกว่าแกอีก กรี๊ด!
“บ้า! คันอะไรของแก”
อ้นเขินเสียงสั่นพลางใจเต้น เรย์กลับลุกขึ้นยืนกะทันหันเล่นเอาอ้นถอยหลังหนีแทบจะเบียดประตู!
ว้ายอย่านะ! ตุ๊ดยังไม่ทันเตรียมใจ!
“ทายาให้หน่อย”
คำพูดของเรย์ที่เอ่ยขึ้นด้วยเสียงโมโนโทนราวกับยาเม็ดสลายมโนดับความตื่นเต้นของอ้นลงราบคาบ
“ย่ะ”
อ้นตอบรับแกนๆ แล้วล้วงขวดคาลามายด์แก้คันออกมาจากถุง
คาลามายด์ แหม แก้คันได้ชะงักเลยเนอะ!
ตุ๊ดจอมมโนออกแรงเปิดขวดยาแก้คันด้วยอาการเคียดแค้น ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างหงุดหงิด อีกด้านหนึ่งนั้น ฝ่ายเรย์ที่หันหลังถลกเสื้ออวดแผ่นหลังขาวๆ ให้อ้นก็แอบยิ้มพลางหัวเราะคนเดียวเงียบๆ ในใจ
“แสบหลังอะ”
“จ้าๆ ฉันทายาให้แกอยู่นี่ไง”
“เอาข้างบนด้วยสิเราคันอะ”
สองมือของเรย์กำชายเสื้อตัวเองดึงขึ้นเพื่อเปิดหลังให้อ้นทายา ส่วนสองมือของอ้นข้างหนึ่งก็มีขวดคาลามายด์อีกข้างนั้นค่อยแตะยาในขวดไปแต้มหลังให้เรย์ ผิวเนียนละเอียดที่เคยขาวตอนนี้กลับเห่อเป็นปื้นแดงหนา ดูแล้วน่าสงสารไม่น้อย เมื่อเห็นคนถลกเสื้อแอบเลื่อนมือไปเกาตามจุดที่เขาทายาให้แล้วอ้นก็ตีเข้าเบาๆ
“เอ๊ะแกอย่าซนสิ ฉันทายาให้แกแล้วห้ามเกานะ”
“ก็มันคัน”
เด็กดื้อเถียงหน้าตายพลางเกาต่อหน้าต่อตา อ้นจึงตีแปะเข้าให้ที่มือข้างนั้นแล้วถลึงตาใส่เรย์ที่เอี้ยวคอหันมามอง เรย์อมยิ้มพลางหัวเราะเบาๆ
“ไม่ขำนะแก ดูซิเนี่ยเพราะเกาเลยเป็นหนักขนาดนี้ใช่มั้ย? ท่าทางเหมือนแพ้แล้วล่ะแบบนี้ แกมียาแก้แพ้ติดตัวมั้ย? ฉันว่ากินยาซักหน่อยก็ดีนะ”
“อาฮะเราเป็นภูมิแพ้ ปกติกินพวกปูปลาร้าไม่ได้อยู่แล้ว แพ้อากาศเย็นด้วย”
“อีบ้า! แล้วแกไปกินส้มตำกับพวกฉันทำไม!”
อ้นด่าเรย์เมื่อนึกถึงที่หนุ่มแว่นยอมไปกินมื้อเที่ยงกับพวกเขาแถมยังเป็นคนจ่ายค่าอาหารมื้อนั้นอีกต่างหากทั้งๆ ที่เรย์แทบจะทานไปไม่กี่อย่างแตกต่างกับพวกเขาที่สั่งอาหารกันอย่างปรีเปรม
คนดื้อด้านไม่ตอบอะไรนอกจากแอบเกาต้นขาเนียนๆ และนั่นทำให้อารมณ์ซึ้งของอ้นสะดุด!
“ฉันเห็นนะอีแว่น! หยุด! สต็อปเลย ห้ามเกา! มานั่งเลยเดี๋ยวฉันทายาให้”
อ้นให้เรย์นั่งลงบนฝาโถส้วมแล้วทึ้งขากางเกงขึ้นไปกองไว้ที่ต้นขา เขาย่อตัวลงจนเกือบจะคุกเข่าแล้วทายาให้เรย์ด้วยอารมณ์สงสารปนเพลีย เรย์จึงมีสภาพเหมือนเด็กอนุบาลที่ถูกคุณครูจับประแป้งตามแขนขาขาวเป็นหย่อมๆ หนุ่มแว่นนั่งอมยิ้มยกขาให้อ้นทายาให้แต่โดยดี อ้นเองก็ทายาไปบ่นไปราวกับเป็นแม่ไก่จิกลูกเจี๊ยบ แม้จะอยู่ต่อหน้าเรย์ในสถานการณ์หมิ่นเหม่ทว่าบัดนี้อารมณ์ตื่นเต้นพิศวาสได้หายไปหมดแล้ว เรย์ทำให้อ้นรู้สึกเหมือนมีลูกชายที่ต้องคอยดูแลตลอดเวลาแทน!
-
“โอ๊ย! อารมณ์เสีย เธอจะเรียกพี่มาทำไมเนี่ย! พี่ยุ่งอยู่นะ”
“โธ่ ก็ผมคิดถึงพี่นี่”
อ้นชะงักทันทีที่เสียงสนทนาดังขึ้น เสียงเดินลงส้นเข้ามาในห้องน้ำและเสียงพูดคุยบ่งบอกว่ามีผู้เข้ามาใช้บริการ และเสียงนี้ทำให้อ้นใจคอไม่ดีเลย
“คิดถึงหรือเงี่ยน พี่ไม่ใช่กะหรี่นะจะได้เรียกมาตลอดเวลาที่เธออยากได้”
อ้นกับเรย์มองหน้ากันทันทีที่ตกอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงเจอหนังสด
ทำไมหนูรู้สึกเดจาวูคะ? ทำไมหนูกับอีแว่นต้องมาเจออะไรแบบนี้ตลอดเลย!
“วันนี้พี่แทนเป็นอะไรอะพี่? หงุดหงิดอะไรมา? มามะพี่ เดี๋ยวผมทำให้อารมณ์ดีนะ”
หนนี้อ้นรู้แล้วว่า “ผู้ชายอีกคน” คือใคร ผู้ชายคนที่เล่นหนังสดแอบมีเซ็กในที่ทำงานคนนั้นก็คือน้องดล รปภ. สุดหล่อผู้ที่แอบเป็นเกย์ได้เงียบเชียบเสียจนเรดาร์ของอ้นมองไม่เห็นผีนั่นเอง!
“นี่อย่ามาโดนตัวพี่นะ! บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ใช่กะหรี่ที่เธอจะมาทำแบบนี้กับพี่ได้!”
“แล้วพี่มาหาผมทำไม ผมชวนพี่ก็มา”
“แล้วเธอส่งคลิปอะไรให้พี่ละ! บอกแล้วไงว่าห้ามถ่ายเห็นหน้า เธอแอบถ่ายเห็นป้ายพนักงานพี่ชัดเชียวนะดล!”
“ก็บอกว่าเก็บไว้ดูเล่นอะ ผมไม่เคยเอารูปพี่ลงอินสตาแกรมนะ”
“แต่พี่ไม่ชอบ ทีหลังห้ามทำแบบนี้อีกรู้มั้ย พี่ไม่ชอบออกสื่อ เดี๋ยวมันจะกระทบกับหน้าที่การงาน”
“คร้าบๆ ผมรู้แล้ว เรามาสนุกกันดีกว่าพี่ ผมแข็งมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”
“เธอก็แข็งตลอดนั่นแหละดล”
ฟังจากเสียงแล้วอีกเดี๋ยวมีหนังสดแน่ๆ ค่ะ อ๊าย หนูจะทำยังไงดีคะ ติดอยู่กับอีแว่นอีกแล้ว จะออกไปก็ออกไม่ได้เดี๋ยวอีพี่แทนจับได้
อ้นน้ำตาแทบตก แต่เรย์กลับตลก เขาขำสีหน้าของอ้นที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ก็เมื่อกี้ผมแกล้งโชว์อ่อยคนไป มันอายไม่กล้ามองเคผมเลยพี่ ได้อารมณ์ชะมัด”
“เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก ไปแกล้งใครเข้าล่ะ เกิดเขาเอาไปฟ้องเธอจะตกงานเอานะ”
“มันไม่กล้าหรอกพี่ เขินจนหน้าแดงหลบตาผมขนาดนั้น พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อตุ๊ดอย่างมันหรอก ผมนึกว่ามันจะร่านกว่านี้ซะอีกเห็นแรดๆ ผมเลยต้องขอร้องให้พี่แทนช่วยผมหน่อยนะคร้าบ”
ดลหยอดแทนอย่างเอาใจแต่มีคนไม่ขำถึงสองคน!
มึงด่ากูเหรอคะอีโรคจิต!
อ้นของขึ้นตาวาวลุกพรวดเตรียมเอาเรื่อง โชคดีที่เรย์ดีดตัวตามแล้วกอดอ้นเอาไว้พลางปิดปากทัน อ้นฮึดฮัดแกะมือของเรย์ออกแต่เรย์ส่งเสียง “ชู่” เบาๆ เตือนให้ตั้งสติ เขาชี้มายังสภาพของตนและอ้นพลางนิ่วหน้า อ้นจึงคิดตามได้ เขาชี้ไปที่กางเกงบอกเรย์แต่งตัวให้เรียบร้อยพลางถลึงตาใส่
“ตุ๊ดไหน?”
แทนถามเสียงเข้ม เขากดเสียงต่ำสอบสวนยามรักสนุกด้วยความอิจฉาที่แล่นพล่านไปทั่วร่าง!
“เธอมีอารมณ์กับมันเหรอ?”
“โธ่พี่ ผมก็แข็งตลอดแหละ พี่ก็รู้ว่าผมชอบโชว์ มันตื่นเต้น เสียวดี”
ดลแก้ตัวพล่ามไปเรื่อย เขารู้แล้วว่าสถานการณ์ชักไม่สวย เผลอทำให้แทนโกรธเพราะความริษยา!
“ใคร! อีตุ๊ดนั่นเป็นใคร? ใช่อีอ้นกะหรี่แผนก PR นั่นใช่มั้ย? ให้ท่าผู้ชายไปทั่ว!”
จากเดิมที่เหมือนจะมีหนังสดกลับกลายเป็นมีเรื่องตบเสียแล้ว อ้นเองก็คันมือยิกๆ เช่นกัน เขาของขึ้นจนเผลอกำหมัดแน่น อ้นลืมตัวสูดลมหายใจเสียงดังฟืดฟาดด้วยความโมโห โชคดีที่คนด้านนอกมัวแต่สนใจปัญหาของตัวเอง
มึงด่ากูกะหรี่เลยเหรอคะอีพี่แทน!
ขณะเดียวกัน ภายในห้องส้วมแคบๆ เรย์มองท่าทางเหมือนพยายามสะกดกลั้นอารมณ์สุดชีวิตของอ้นแล้วได้แต่เตรียมใจ
เดี๋ยวได้มีเรื่องแน่ๆ แต่เวลาโกรธแล้วน่ารักดีแฮะ
หนุ่มแว่นไม่อินังขังขอบกับสถานการณ์เล้ย!
“ผมไม่สนมันหรอกน่า แค่โชว์ขำๆ อะ พี่แทนอย่าอารมณ์เสียเลย เรามาสนุกกันดีกว่านะ”
“ถ้าเธอเห็นอีกะหรี่นั่นดีก็ไม่ต้องมายุ่งกับพี่! ตาต่ำ! อ่อยเข้าไปได้ยังไงไม่รู้เหรอมันร่านขนาดไหน! อีตุ๊ดเกรดต่ำแบบนั้นเผลอๆ เชื้อโรคเต็มตัว! อยากกินของเน่าของสกปรกก็เชิญแต่อย่ามายุ่งกับพี่อีก!”
คำก็กะหรี่ สองคำก็ตุ๊ด มึงไม่ตุ๊ดเลยเนอะอีแทน! ทนไม่ไหวแล้วค่ะ เกิดมาไม่เคยทำใครแต่ถ้าโดนขนาดนี้คนสวยขอไม่ทน!
อ้นพยายามจะเปิดประตูออกไปเอาเรื่องแต่เรย์พยายามห้ามไว้ ด้านนอกดลยังคงพยายามแก้ตัวแต่เหมือนการเอาน้ำมันราดเข้าไปในกองไฟที่มีชื่อว่า “อ้น”
“โธ่ ผมไม่ได้กะจะเอามันจริงๆ ซักหน่อย แค่ยั่วขำๆ อะพี่ สาวแตกตุ้งติ้งน่ารำคาญขนาดนั้นผมเอาไม่ลงไม่มีอารมณ์หรอก”
“กูไปสาวบนหัวพวกมึงเหรอคะ!”
อ้นถลันออกมายืนหอบหลังจากเอาชนะเรย์เปิดประตูออกมาได้ ทว่าหนุ่มแว่นยังไม่ยอมตามออกมา เรย์รอดูสถานการณ์ในห้องน้ำอยู่เงียบๆ
“การที่กูเป็นตุ๊ดมันไปหนักส่วนไหนของพวกมึงคะ!”
แทนกับดลตกใจเมื่อบุคคลที่สามเข้ามาแทรกระหว่างกลาง ดลหน้าซีดเมื่อเห็นว่าอ้นรู้เห็นบทสนทนาทั้งหมด ส่วนแทนก็อึ้งไปเช่นกันแต่ยังคงพยายามรักษาท่าทีเอาไว้
อ้นไม่พอใจด่ากราดด้วยความโมโห เขาหยุดตัวเองไม่อยู่จริงๆ อ้นคิดไม่ถึงเลยว่าลับหลังแทนจะด่าว่ากันรุนแรงถึงขั้นนี้ทั้งที่เขาไม่เคยไปทำอะไรให้
“คำก็กะหรี่สองคำก็ตุ๊ด กูไปแย่งผัวมึงเหรอคะอีพี่แทน! กูไปทำอะไรให้มึงถึงต้องด่ากันลับหลังขนาดนี้!”
เมื่ออ้นเปิดศึกมาแทนก็พร้อมจะตอบโต้กลับไปเช่นกัน
“หรือมันไม่จริงล่ะ? อ่อยให้ท่าผู้ชายไปทั่ว ไปกับคนโน้นทีคนนี้ที คงคิดว่าตัวเองฮอตมากสินะ ทำตัวแบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับกะหรี่หรอกรอให้คนเค้ามาหิ้วไปมากะจะฟาดผู้ชายทั้งตึกรึไง!”
แทนตอบโต้อย่างไม่ลดราวาศอกเพราะปมในใจล้วนๆ ความอิจฉากำลังบังตามีอำนาจเหนือจิตสำนึกจนเกิดอคติสะสมกับอ้น
“โอ๊ย! ถ้ากูเป็นกระหรี่แล้วอย่างมึงนี่เรียกว่าอะไรคะ? แต่ต่อให้กูเป็นกะหรี่ก็ยังดีกว่ามึงตรงที่คนเค้าต้องจ่ายเงินซื้อกูค่ะ! กูไม่ได้ร่านปล่อยให้เค้าเอาฟรีแบบมึง!”
เหอๆ เผ็ดร้อนสมกับเป็นนายจริงๆ
เรย์ที่นั่งฟังเงียบๆ เผลอยิ้มแสยะอย่างน่ารังเกียจ แต่โชคดีที่ไม่มีใครสนใจเขา
“อีอ้น!”
“ทำไมยะอีแทน!”
ตุ๊ดสองคนทำท่าจะตบกันแล้ว แต่ในจังหวะที่แทนถลันเข้ามาเรย์ก็แค่เอ่ยขึ้นเรียบๆ เสียงโมโนโทนของเขาเปล่งออกมาดังกว่าปกติแต่ก็ได้ยินทั่วทุกคนในห้องน้ำ
“ถ้าตบกันมันจะดูไม่ดีนะ”
เรย์ก้าวออกมาจากห้องส้วม การเปิดตัวนิ่มๆ ไม่เข้ากับสถานการณ์เลยแม้แต่น้อย
“เสียงดังแบบนี้อีกเดี๋ยวแม่บ้านคงมาแล้วล่ะ ต้องรีบหนีนะ หรือใครอยากอยู่ต่อ? อ้อ! เราอัดคลิปเสียงไว้ด้วยนะ ‘ตั้งแต่ต้น’ เลย ใช้เป็นพยานได้นะเผื่อเค้าถามเหตุการณ์”
ภาพของหนุ่มแว่นหน้าตายทำสีหน้าไร้อารมณ์ไม่เข้ากับสถานการณ์ทำให้ทุกคนชะงัก แต่แทนตกใจกับสิ่งที่เรย์ถือไว้ในมือมากกว่า หนุ่มแว่นขยับข้อมือโบกสมาร์ตโฟนไปมาทำท่าเหมือนไม่เข้าข้างใครแต่แทนรู้ดีว่าเรย์เป็นฝ่ายอ้น และคำพูดของเรย์ก็ใบ้ชัดเจนแล้วว่าสถานการณ์ของฝ่ายเขาไม่สู้ดี เขากับดลเข้ามาทำอนาจารในห้องน้ำจริง!
“ฝากไว้ก่อนเถอะ!”
แทนทิ้งท้ายไว้เช่นนั้นก่อนจะหนีไป ดลเองก็รีบตามออกไปเช่นกัน แต่อ้นยังคงโมโหอยู่เขาจึงตะโกนท้าทายกลับไป
“เออ! แน่จริงก็มาเลย!”
เรย์ดึงแขนของอ้นเอาไว้แล้วเอ่ยเสียงดุ
“ไม่เห็นต้องไปแลก”
“แล้วแกจะให้ฉันยืนทื่อให้มันด่าเหรอ!”
อ้นหันมาพาลใส่เรย์
“เรื่องอะไรอยู่ๆ มาด่ากันแบบนี้ ฉันไปทำอะไรให้มันอะ? เรื่องงานก็ไม่ได้ยุ่งนี่อะไรข้ามมาด่าเรื่องส่วนตัวฉัน ฉันเป็นตุ๊ดแบบนี้มันหนักหัวใคร? ฉันแย่มากเหรอ? ด่ากันว่าตุ๊ดยังพอทนแต่มันด่าฉันเป็นกะหรี่อะแก! เกิดมาฉันยังไม่เคยนอนกับผู้ชายสักคน ให้ท่าอ่อยให้คนมาจีบก็ไม่เคย ขนาดผู้ชายที่ฉันหลงรักมันยังไม่รักฉันเลย! ชีวิตฉันอับเฉาขนาดนี้เรียกว่ากะหรี่ได้เหรอแก! ฮือๆ ถ้าฉันเป็นกะหรี่จริงฉันยอมเอาตัวเข้าแลกกับเศษใจของอีป้องไปนานแล้ว!”
อ้นพรั่งพรูทุกความรู้สึกออกมา ถ้อยคำที่พ่นปะทะเข้ากับกำแพงที่สร้างขึ้นจากความนิ่งของเรย์ เรย์ปล่อยให้คลื่นความโกรธถาโถมเข้าใส่ตนเองอย่างสงบ เขายอมให้อ้นเอาความกราดเกรี้ยวมาลงที่ตนเสมือนการได้ระบายความอัดอั้นตันใจ และในที่สุด เมื่ออ้นสงบ เรย์ก็สอดมือไปที่ท้ายทอยของอ้นแล้วช้อนศีรษะบังคับให้อ้นเงยหน้ามองเขา เรย์กล่าวอย่างสงบว่า
“นายก็แค่รักผู้ชายผิดคน ไม่ใช่กะหรี่หรอก อีกอย่าง อย่างนาย ถึงขายก็ไม่มีใครซื้อ”
“อีบ้า!”
แม้เรย์จะพูดจาร้ายกาจทว่ารอยยิ้มอ่อนโยนของเรย์ทำให้อ้นรู้สึกอ่อนแอ เขาปล่อยโฮหมดสภาพ เรย์จึงกดศีรษะของอ้นเข้ากับแผงอกของตนเอง
“เครื่องสำอางกันน้ำมั้ย? เดี๋ยวเสื้อเราเลอะ”
แม้เรย์จะพูดแบบนั้นแต่แขนของเขาทั้งสองข้างกลับรัดแผ่นหลังของอ้นแน่น อ้นโอบหลังหนุ่มแว่นปากร้ายไว้หลวมๆ เขากำเสื้อของเรย์แน่นแล้วตั้งหน้าตั้งตาร้องไห้โฮ
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
รู้สึกมีความสุขที่ได้กระชากอารมณ์เข้าโหมดดราม่า :oni1:
แต่นี่ยังไม่ใช่ที่สุดในเรื่องหรอกนะ :interest: ทั้งดราม่าและฉากกุ๊กกิ๊กยังมีที่จัดเยอะกว่านี้อีกแน่นอน อิๆ o18
เป็นฉากมุ้งมิ้งเบาๆ ของเรย์และอ้น คู่นี้เราเน้นใสๆนะ ดังนั้นอ้นเลยต้องใช้คาลามายด์แก้คัน ฮ่าๆ สลายมโนได้ชะงักนักแล หรือไม่แน่อาจเป็นแผนอ่อยของเรย์ คิกๆ
เรย์อ้อนได้น่ารักมาก น่ารักเหมือนเด็กเอาแต่ใจวัย 5 ขวบ! ถ้าเติ้ลชอบเอาแต่ใจแบบงอแงชอบเรียกร้องความสนใจ อิเรย์นี่คือเอาแต่ใจแบบคุณหนูคุณชายเลยแหละ บ้านรวยสินะเลยไม่ยอมทำอะไรเอง ใช้คนอื่นแล้วนั่งเล่นเกม ... แต่ก็นะเพราะเรย์นิสัยแบบนี้ไงถึงโดนเพื่อนเท!
เรย์มีความแมนและความเป็นสุภาพบุรุษในตัว แต่นิสัยเอาแต่ใจกลบหมด เหมือนเด็กซนๆ คะแนนความชวนฟินน่าจิ้นในสายตาชาวบ้านเลยต่ำ
รุ่นพี่ใครว้า รุ่นน้องเรย์ก็เอาแต่ใจได้โล่ รุ่นพี่ก็เกรียนทุกตัว ฮ่าๆ
สงสารอ้น เจอคนแบบเรย์ ฮ่าๆ แต่ก็ไม่แน่นะ แม่พระสาวสองกับคุณชายขี้อ้อนก็เข้ากันดี อิๆ :give2:
แต่เราชอบฉากกวนๆ เกรียนๆ แบบนี้นะ รู้สึกเขียนถนัดกว่าฉากเลิฟๆ โรแมนติกฟินเฟร่อเลี่ยนตัวแตก อาจจะเพราะเราเป็นคนกวนๆด้วยละมั้งเลยฟินกับฉากกวนๆแบบนี้มากกว่าฉากหวานๆ
อีกอย่างรู้สึกว่ากิจกรรมปกติแบบนี้แหละมันอบอุ่นดี ดูมีเคมีมากกว่ามานั่งดินเนอร์ใต้แสงจันทร์หรือพาไปบอกรักที่ทะเล เรย์โรแมนติกแต่ไม่ใช่ผู้ชายประเภททำอะไรหวานๆแบบนั้น ก็ต้องดูกันต่อไปว่าเรย์จะแสดงออกยังไง
เหมือนกับพี่ป้องที่เถื่อนเกินกว่าจะถามหาความฟินจากพี่แก เติ้ลยังยอมแพ้เลยว่าความอบอุ่นของป้องอยู่ลึกมากตนต้องเพ่ง ฮ่าๆ ต้องรอดูว่าในพาร์ตหลังป้องจะหวานขึ้นกว่าเดิมมั้ย หรือยังเถื่อนเหมือนเดิม?
แล้วก็ตัดฉับเข้าดราม่า! o18
หลายอาทิตย์ก่อนมีข่าว ครูถ่ายคลิปอนาจารโชว์ลงโซเชียลพอดี ... มันก็นะ... เป็นเกย์ก็ไม่ผิดหรอก แต่เกย์โรคจิตที่ชอบอวดคลิปเยเด็กนี่มันทุเรศจริงๆ จรรยาบรรณความเป็นครูหายไปไหนหมด? เอาลูกศิษย์ได้ลงคอมิหนำซ้ำยังถ่ายคลิปแบบชัดเจน คิดมั้ยว่าเค้าหมดอนาคต แล้วไปใช้วิธีไหนหลอกเด็กมา? ขอโทษที่จะต้องกล่าวว่าหนังหน้าท่านไม่ใช่ไทป์ที่ขายดีชวนให้ยอมเสียตัวฟรีนะ แถมยังมีฉากคล้ายๆในโรงเรียนอีก คือ...ในโรงแรมมันไม่เร้าใจพอเหรอ? ต้องได้ยิ้มสดในสถานที่ทำงานอวดชาวโลก
นี่ก็เป็นอีกแบบนึงของคนที่อยากมีตัวตนบนโลกโซเชียล อยากให้คนอื่นอิจฉา อยากมีชื่อเสียง มีคนติดตาม อยากอวดตัวเองในด้านต่างๆ แต่การอวดแบบนี้นี่ทำให้การอวดแบรนด์เนมหรือการอวดแฟนหน้าตาดีเด็กๆไปเลย ต้องเป็นคนประเภทไหนถึงจะด้านขนาดกล้าสมสู่ให้คนอื่นดู? คนที่มีความสุขเพราะกิจกามแบบนี้ควรไปรักษานะ คุณน่ะเป็นจิตเภทแล้ว!
แล้วเราก็เอามาเขียนนิยาย โฮะๆ o16
ภาคก่อนมีเรื่องของเบสท์กับเติ้ล รายนั้นเติ้ลก็โดนส่งคลิปกระจายไปทั่ว คงระบาดในหมู่แอพเกย์หรือคนรู้จักเบสท์นั่นแหละ แต่คงไม่ถึงกับอัพลงเฟซหรือทวิตเตอร์แชร์แบบสาธารณะเปิดกว้างโล่งโจ้ง งานนั้นพี่ตั้มเลยแค้นหนักมาก คิดดูว่าเติ้ลต้องสตรองขนาดไหนกว่าจะกลับมาเข้มแข็งได้
ในภาคนี้ตัวละครอ้นก็เคยเกือบพลาด อาจจะเคยแบบอยากอวดลงกลุ่ม ลงบอร์ดหรือกรุ๊ปที่ตัวเองอยู่ในโซเชี่ยลว่าผู้ชายที่อยู่ด้วยครอบครองแมมมอธตัวใหญ่มาก ขนาดที่แล่บออกมาจากบ็อกเซอร์เวลานั่งไม่ระวัง แต่ป้องรู้ตัวซะก่อน เลยยำตีนอ้นซะเละและโกรธมาก กว่าจะดีกันได้ก็ยาก
ป้องถึงได้ใช้อ้นเพื่อลืมเติ้ลโดยไม่รู้สึกผิดในตอนแรกไง กว่าที่ป้องจะมารู้สึกดีกับอ้นจริงๆ ก็หลังๆ แล้ว ป้องสำนึกสุดๆ ก็ตอนโดนแจนจับแล้วนั่นแหละ ฮ่าๆ
เป็นเวรกรรมของแต่ละคนที่ต้องเผชิญกับบาปที่ตัวเองก่อไว้ โฮะๆ :haun5:
อ้นก็ต้องรับมือกับแทน เกย์แอ๊บแมนขี้อิจฉา #อ้นก็สู้คนนะ นางร้ายเป็น หยาบเป็น ตบเป็น o17
เคยมั้ย? บางทีเราก็อยู่ของเราดีๆ ก็เหมือนมีเจ้ากรรมนายเวรพวกนี้แหละ คอยหาเรื่องเราเพราะอะไรก็ไม่รู้ ไม่ถูกชะตากันซะงั้น! :freeze:
คนแบบที่คิดร้ายกับเราโดยไม่มีเหตุผล ไม่รู้ว่าเผลอไปเหยียบตาปลาคนพวกนี้รึยังไง แม่xตามจองล้างจองผลาญเหลือเกิ๊น! ทำดีด้วยก็แล้วด่าก็แล้วยังผูกใจเจ็บตามจองเวรไม่เลิก ขุดขึ้นมาพูดอยู่นั่นเป็นศัตรูกันทุกเรื่อง! แทนที่จะจบแล้วต่างคนต่างอยู่ก็ไม่ยอม ... แทนเป็นคนประเภทนั้นแหละ
บทของแทนนี่เราได้ไอเดียมาจากเรื่องเล่าของชาวพันทิปเกี่ยวกับเพื่อนร่วมงานในออฟฟิศแบบต่างๆ ประเภทเพื่อนขี้นินทานี่มีเยอะจริง ต่อหน้าดีลับหลังแทงกันจนพรุน ละยิ่งอ้นค่อนข้างไม่แอ๊บ ค่อนข้างเบิกบานระริกระรี้เป็นตัวของตัวเอง พอเจอกับแทนก็นะ... ละยิ่งพี่แทนเค้าเก็บกดด้วย ไหนจะเรื่อง...อีก บอกเลยว่าอ้นเปิดศึกกับแทนแบบนี้แล้วจากเดิมที่เกลียดตอนนี้แทนคงจ้องทำลาย เหอๆ ตามดูกันต่อไปละกันว่าอ้นจะแก้ปัญหานี้ยังไง
ส่วนคุณน้องดล ก็เป็นยามโรคจิตคนนึงนั่นแหละ เป็นตัวประกอบ แต่ก็เป็นตัวประกอบที่สะท้อนความโรคจิตของเกย์ชอบโชว์บางคน เกย์บางคนเองยังขยะแขยงเพศที่สามที่โรคจิตแบบนี้เลย ข่าวว่าตามห้องน้ำมีพวกโรคจิตชอบไปยืนมองผู้ชายฉี่ ในห้องส้วมมีรูปริศนา กลุ่มเพศที่สามซึ่งออกสาวที่คอยส่งเสียงแทะโลมผู้ชาย(ซึ่งปรากฏว่าผู้ชายคนนั้นเองก็เป็นเกย์เหมือนกัน ละเค้ามาตั้งกระทู้เล่าว่ารับไม่ได้) มันก็เหมือนกับเวลาที่ตุ๊ดหรือสาวสองบางคนน้อยใจว่าเพื่อนผู้ชายชอบมาลวนลามตัวเองนั่นแหละ ถึงเค้าจะเป็นตุ๊ดแต่ก็ไม่ได้ชอบอะไรแบบนั้น
ทั้งหมดนี้ก็เป็นตัวอย่างไม่ดีที่ไม่ควรเลียนแบบนะ :teach:
มอบเพลงให้พี่แทน พี่ก็คันเกินไปนะ กะน้องยามพี่ก็ไม่เว้น ท่าจะขาดผู้ชายมากหรือไม่อิน้องดลนี่คงแซ่บจริงไรจริงพี่แทนเลยติดใจมาให้กินฟรีบ่อยๆ
http://www.youtube.com/v/0GBdC2_Q18M
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่า :pig4:
-
อ่านถึงเรย์คันแล้วก็เป็นอันคันยิบๆเหมือนกัน เป็นโรคเดียวกับเรย์แหละ เคยซดอ่อมเห็ดเพื่อนทำให้กิน อร่อยมากๆ แต่บอกเพื่อนนะว่าแพ้ ข้าวยังไม่ทันหมดจานเลยเรากลายเป็นตุ๊กแกปากครุฑในทันที
ชอบตอนนี้นะ แหม่แหม...นึกว่าหนูอ้นจะได้ตบนังแทนเสียแล้ว
ก็นะ...ย้อนแย้งดี คนที่ด่าคนอื่นว่าเป็นกระหรี่ทำตัวแย่ยิ่งกว่ากระหรี่ อิแอบจริงๆ ตกลงหวยออกที่ดล แต่เราว่าโจมน่าจะเคยมีประเด็นอะไรกับแทนมาอยู่หรอก
ตอนนี้โฆษณาคุณสมบัติของพระเอกอย่างเรย์สินะ ขาวอมชมพู เอ๊ย ไม่ใช่ แพ้ง่าย
อ้นก็ฝึกไปเถอะซักกกนให้สามีน่ะ แต่เผลอๆอยุ่ด้วยกันเรย์ทำให้หมดหรือเปล่า?
-
“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่อ้น? พี่ให้เราไปช่วยน้องแว่นแล้วทำไมถึงกลับมาเป็นแบบนี้?”
“มีคนมาฟ้องพี่จ๋าแล้วใช่มั้ยคะ?”
แน่นอนว่าต้องมีอยู่แล้ว แต่จ๋าต้องการฟังคำตอบจากปากลูกน้องของตนจึงยังไม่ด่วนสรุป
“พี่ไม่ว่าหรอกนะเรื่องที่เรา ‘แอบอู้อยู่ในห้องน้ำกับผู้ชาย’ ซึ่งเป็นพนักงานจากชั้นอื่น แต่เราไปมีเรื่องอะไรกับนายแทน?”
“เค้าบอกพี่แบบนั้นเหรอคะ?”
สีหน้าของอ้นดูย่ำแย่พอๆ กับสภาพ ดวงตาของอ้นแดงช้ำผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เครื่องสำอางบนหน้าไม่เหลือคุณสมบัติฉาบความสวยงามเพราะร่องรอยน้ำตาทำร้ายให้เกิดคราบสุดสยอง นี่มันแย่กว่าหน้าสดเสียอีก!
จ๋าถอนหายใจก่อนจะพูดตรงๆ
“แม่บ้านไปฟ้องเฮชอาร์ว่าเจอเรากับน้องแว่นในห้องน้ำ ก่อนหน้านั้นมีเสียงดังเหมือนคนทะเลาะกัน แล้วเขาก็เห็นแทนเดินออกมา แทนอยู่ในเหตุการณ์ก็จริงแต่แม่บ้านเขาโฟกัสไปที่เรามากกว่า รู้เรื่องที่เขาบ่นกันมั้ย? ตึกนี้มีโรคจิตชอบมาทำอนาจารในห้องน้ำ ถ่ายรูปลงโซเชี่ยลโชว์ด้วย แม่บ้านเขาพยายามหาตัวอยู่ เฮชอาร์ได้ยินแล้วก็มาถามพี่น่ะสิชื่อเสียงเรามันก็พอตัวนะอ้น”
พอได้ยินแล้วอ้นก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาร่วง เขาเริ่มส่งเสียงสะอื้นยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดปาก จ๋ากลอกตากับอาการน้ำตาร่วงของลูกน้อง
“เอาล่ะๆ ตกลงเราไปทะเลาะอะไรกับแทน รายนั้นเขาใส่ไฟเราเต็มที่เลยนะอ้น เราไปด่าเขาหยาบๆ คายๆ ว่าเขาร่านจริงเหรอ?”
“ก็ทีมันมาเรียกหนูกะหรี่อะพี่? คำก็กะหรี่สองคำก็ตุ๊ด หนูไปทำอะไรให้มันอะ? หนูไม่เคยอะไรกับมันซักนิด! นี่ถ้าหนูไม่บังเอิญอยู่ในห้องน้ำวันนี้หนูก็คงไม่รู้หรอกว่าลับหลังมันด่าหนูยังไง”
“ทำยังไงได้พี่เคยเตือนเราแล้ว แล้วตกลงทำอีท่าไหนถึงได้ไปมีปัญหากับแทนเขาได้?”
นี่ฉันเหมือนกะหรี่ตรงไหน?!
อ้นอ้าปากค้างอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน ด้วยความโกรธเป็นทุนผนวกกับอารมณ์ผิดหวังที่ไม่ได้รับการเข้าข้างเขาจึงน้อยใจ ทว่าแม้จะน้อยใจที่เจ้านายไม่ช่วยปกป้องแต่อ้นก็ยอมเปิดปากเล่า
“หนูทายาให้อีแว่นอยู่ในห้องดีๆ เค้าก็เข้ามากัน แล้วอยู่ๆ เค้าก็พาดพิงถึงหนู จิกหัวด่าหนูต่างๆ นานาหนูทนไม่ไหวก็เลยโผล่ออกไป ก็เลยมีเรื่องกันอย่างที่เห็น คนที่เล่นหนังสดอนาจารในห้องน้ำไม่ใช่หนูหรอกค่ะ ถ้าพี่จ๋าไม่เชื่อถามหงส์ดูก็ได้นะคะหงส์ก็เห็นมันเดินตามหนูเข้าห้องน้ำ ไอ้โรคจิตนั่นมันโชว์ของลับให้หนูด้วยซ้ำ หนูเม้าท์ให้หงส์ฟัง แล้วที่หนูมาช้าก็เพราะอีแว่นมันเรื่องมาก พี่จ๋าก็เห็น หนูต้องให้หงส์ไปซื้อคาลาไมน์ให้ เรื่องมันเกิดหลังจากที่หนูกับหงส์แยกกัน”
“ไม่ใช่ว่าพี่ไม่เชื่อเรานะ แต่ทางนั้นเค้ามีภาษีดีกว่า เค้าวางตัวดีกว่ามาตลอด ยิ่งประกอบกับคำให้การของแม่บ้าน เราเลยดูไม่น่าเชื่อถือ”
“เพราะมันตอแหลเก่งกว่าหนูเหรอคะทุกคนเลยเชื่อมัน!”
อ้นไม่เข้าใจ! วางตัวดีคืออะไร? ถ้าการแอ๊บทำตัวนิ่งๆ อย่างแทนคือการทำตัวดีงั้นตุ๊ดที่เป็นตัวของตัวเองก็คงกะหรี่หมดทั้งโลก!
“พอๆ อ้น คุมสติหน่อย พี่เชื่อ พี่รู้ว่าเรากับเรย์ไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น พี่ก็บอกเค้าไปแล้วว่ามีอุบัติเหตุและพี่เป็นคนอนุญาตให้เราไปเอง แต่พี่ก็พูดได้แค่นี้ เรื่องที่เราไปทำอะไรๆ หรือเรื่องที่เรามีปัญหากับแทน พี่ช่วยไม่ได้”
ได้ยินแล้วอ้นก็ได้แต่เจ็บใจ เขานั่งร้องไห้เงียบๆ พลางกดผ้าเช็ดหน้าปิดปากกลั้นเสียงเอาไว้ อ้นแค้นเหลือเกิน อ้นแค้นสังคมที่ใส่หน้ากากสวยหรูแล้วคอยถือมีดทิ่มแทงกันลับหลังเช่นนี้!
“ยังไงก็แล้วแต่ ช่วงนี้ก็วางตัวดีๆ หน่อยแล้วกัน อย่าลืมนะว่าเราเป็น PR วันนี้เรากลับบ้านไปพักเถอะ พี่อนุญาตให้ลาครึ่งวันเป็นกรณีพิเศษ”
อ้นเจ็บใจเหลือเกิน เขาเดินมาที่โต๊ะเก็บของเตรียมตัวกลับบ้านตามคำอนุญาตของหัวหน้า หงส์เดินเข้ามาหาแล้วให้กำลังใจ
“อย่าคิดมากนะแก ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่ามันจะร้ายขนาดนี้ แกไม่ได้ทำอะไรผิด แค่ด่ากันนิดหน่อยเอง อย่าคิดมากนะ”
“แต่พวกเราเป็น PR นะแก ภาพลักษณ์ฉันป่นปี้หมดแล้ว”
อ้นนำคำของพี่จ๋ามากล่าวซ้ำอีกครั้ง เขาเอ่ยมันออกมาราวกับต้องการด่าตัวเอง
“ก็ให้มันรู้ไปสิว่าคนขยันอย่างแกจะแพ้อีพวกสร้างภาพชอบแทงข้างหลัง ฉันสืบมาแล้วเจ้เก้เล่าให้ฉันฟังว่า”
“พอก่อนนะหงส์ วันนี้ฉันไม่ไหวแล้วอะ ขอกลับไปพักก่อนนะ”
วันนี้อ้นไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาเบรกหงส์เพื่อขอตัว หงส์เองก็เข้าใจจึงบีบมือของอ้นแน่นแล้วปล่อย เธอพร้อมจะเป็นกำลังใจให้เพื่อนเต็มที่ เพื่อนร่วมงานดีๆ นั้นหายากพอๆ กับผู้ชายไม่เจ้าชู้!
“อืมๆ ไปเถอะ”
ตลอดทางที่ออกจากออฟฟิศมีสายตามองตามด้วยความอยากรู้อยากเห็น อ้นซังกะตายพอๆ กับที่อับอายผู้คน แต่แล้วเขาก็เห็นโจมตรงเข้ามาหา
“พี่พึ่งรู้เรื่อง อ้นไม่เป็นอะไรนะ?”
“หนูไม่เป็นไรค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
อ้นอับอายแม้แต่กับโจม เขาก้มหน้าหลบตาแล้วเลี่ยงไปด้านข้างก่อนจะเดินผ่านโจมโดยไม่หันกลับไปมอง โจมมองตามอ้นจนออกประตูไปแล้วมุ่งหน้าไปยังแผนกของตนทันที
“โจมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะแทน”
แทนเงยหน้ามองเพื่อนร่วมงานแล้วก้มลงมองเอกสารในมือของตนต่อ เขาทำทีราวกับทำงานปล่อยให้โจมร้อนใจไปคนเดียว
“แทน โจมอยากคุยกับแทน”
“ทำไมจู่ๆ ถึงอยากคุยกับแทนล่ะ? แย่หน่อยนะโจม ตอนนี้แทนไม่ว่าง”
แทนลอยหน้าลอยตาตอบอย่างอวดดี น้ำเสียงเน้นหนักเฉพาะบางคำจงใจตอกย้ำเรื่องราวในอดีต รอยยิ้มของเขาอ่านได้ว่าสะใจสุดๆ โจมเองก็รับรู้ แต่เขายังพยายามไม่เล่นตามเกมของแทน
“แทนไปทำน้องมันทำไม มีอะไรทำไมไม่มาลงที่โจมตรงๆ”
“สำคัญตัวผิดไปหน่อยรึเปล่าโจม? เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับโจมหรอก เด็กมันแบดแฮบบิทเอง”
“อ้นไม่ใช่คนแบบนั้น”
โจมกดเสียงเน้นคำพูดของตัวเองพลางจ้องตากับแทน แต่แทนไม่สะทกสะท้าน เขายิ้มเยาะแล้วตอบโต้กลับเช่นกัน
“รู้จักกันดีแล้วเหรอถึงมั่นใจ? ท่าทางจะชอบเด็กคนนี้มากสินะถึงได้ปกป้องกันขนาดนี้ ระวังจะรักผิดคนอีกนะโจม เดี๋ยวเรื่องมันจะสะสมจนเคลียร์ไม่หมด”
“นี่ลุง บริษัทของลุงแบ่งงานระหว่างกะกลางคืนกับกะกลางวันยังไงเหรอ?”
“ก็แล้วแต่นะครับ ใครจะลงช่วงไหนก็ได้ แล้วแต่บริษัทเขาจัดมา คุณเรย์มอนด์ถามทำไมเหรอครับ?”
“ผมอยากรู้ แล้วคนที่จัดตารางเวรนี่ใครเหรอ? ลุงพอจะหาเบอร์ติดต่อให้ผมได้มั้ย?”
วันนี้ป้องกลับห้องช้า แต่เขาไม่คิดว่าตนจะกลับมาถึงแล้วเจอสภาพห้องปิดไฟมืด และที่น่าตกใจกว่าคือเมื่อเขาเปิดไฟแล้วเห็นว่าบนเตียงนอนนั้นมีร่างของอ้นที่ยังอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแล็คนอนหลับอยู่ อ้นหลับไม่รู้สึกตัวจนป้องแปลกใจ
ป้องค่อยๆ วางกระเป๋าลงบนโต๊ะแล้วเดินเข้าไปหาอ้น แผงยาแก้ปวดหัวและแก้วน้ำยังวางทิ้งไว้ไม่ได้เก็บ แต่ป้องรู้สึกได้ว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น อ้นไม่ใช่คนสำออยยามไม่สบายเหมือนใครบางคน เรื่องที่ทำให้อ้นล้มตัวนอนในสภาพดูไม่จืดแบบนี้น่าจะเป็นปัญหาหนักอกมากกว่าปัญหาสุขภาพ ยิ่งเข้ามาใกล้แล้วได้เห็นร่องรอยบนใบหน้าป้องก็ยิ่งแน่ใจ ดวงตาของอ้นยังมีรอยบวมจางๆ
ป้องอังมือเข้ากับหน้าผากของเพื่อน เมื่อพบว่าอ้นตัวไม่ร้อนจึงลองเขย่าตัวเรียกอ้นให้ตื่น
“อ้น ... อ้น”
“อือ ป้อง”
อ้นนิ่วหน้าหยีตาสู้แสงไฟ เขาพลิกตัวหนีพลางใช้ฝ่ามือปิดดวงตาของตนเอาไว้ ป้องเห็นดังนั้นจึงดึงอ้นให้ลุกขึ้นนั่ง
“มึงกลับมานานยัง? เป็นอะไร? ทำไมเป็นแบบนี้?”
“อื้อ ฉันแค่ไม่สบาย”
อ้นดิ้นสู้แรงดึงของป้องทำท่าจะพลิกตัวลงไปหลับต่อ ป้องจึงออกแรงมากขึ้น
“ไม่สบายก็ไปอาบน้ำจะได้มานอนดีๆ แล้วนี่มึงกินข้าวยัง?”
“ฉันจะกินหรือไม่กินมันก็เรื่องของฉัน แกอย่ามายุ่งน่ะ!”
มันเป็นเหี้ยอะไรวะ?
ไม่บ่อยนักที่อ้นจะออกอาการแบบนี้ ป้องปล่อยให้เพื่อนทิ้งตัวลงนอนตามเดิม อ้นพลิกตัวหันหลังให้ป้อง ป้องจึงเท้าแขนคร่อมร่างของเพื่อนแล้วใช้มือขวาปัดปอยผมที่ปรกหน้าของอ้นออก เขาจับผมปอยนั้นไปเหน็บข้างหูก่อนจะเอ่ยถาม
“เป็นเหี้ยอะไร? งานมีปัญหา?”
อ้นไม่ได้หลับ ตาของเขายังเปิดอยู่แต่สายตานั้นทอดไปไหนป้องไม่อาจรู้ แต่จากอาการกลืนน้ำลายและเม้มปากปิดสนิทก็ทำให้รู้ว่าเขาทายถูก อ้นมีปัญหาจริงๆ และดูท่าจะหนักมากเสียด้วย
“อยากเล่าให้กูฟังปะ?”
แต่อ้นยังเงียบ สุดท้ายป้องเลยถอนหายใจ เขาขยี้ผมบนศีรษะของอ้นเบาๆ แล้วขอตัวไปอาบน้ำ
“ตามใจ งั้นกูไปอาบน้ำก่อนล่ะ มึงก็ลุกได้แล้ว หาอะไรกินด้วยอะเดี๋ยวโรคกระเพาะถามหา”
ป้องทิ้งอ้นไว้บนเตียงแล้วจัดการชำระล้างคราบเหงื่อไคลของตัวเอง พออาบน้ำเสร็จแทนที่ป้องจะเลยไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบบ็อกเซอร์มาสวมตามปกติเขากลับเดินมาที่เตียงแล้วโยนผ้าเช็ดตัวของอ้นลงคลุมศีรษะคนที่นอนอยู่
“เอ๊ะ!”
อ้นปัดผ้าออกด้วยความหงุดหงิด แต่ป้องแค่พูดนิ่งๆ ว่า
“ไปอาบน้ำ”
แม้จะขัดใจแต่ลงท้ายอ้นก็ยอมลุกจากเตียงจนได้
เมื่ออ้นอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เขาก็ออกจากห้องน้ำมาพบว่าป้องกำลังนั่งรออยู่ที่โซฟา ป้องเปิดโทรทัศน์เอาไว้ ในมือซ้ายมีกระป๋องเบียร์ส่วนมือขวานั้นป้องตบลงบนที่ว่างข้างตัว
“มานี่มา มาเคลียร์กันหน่อยดิ๊”
อ้นเดินไปนั่งลงข้างป้องอย่างเสียไม่ได้
“อะไรล่ะ?”
น้ำเสียงติดจะหงุดหงิดเหมือนกำลังพยายามปกปิดของอ้นไม่ทำให้ป้องยอมถอยเลยแม้แต่น้อย เขาจับคางของเพื่อนให้หันมาจ้องหน้ากันแล้วถาม
“มีเรื่องอะไร? ไหนลองเล่าให้ป๋าฟังหน่อยซิ”
“ป๋าบ้าอะไรของแก”
อ้นหลุดขำจนได้ เขาปัดมือของป้องออกแต่ยังคงหันไปทางอื่นทำท่าไม่ยอมพูด ป้องจึงเลื่อนมือขึ้นไปวางพาดบนพนักแล้วงอแขนเข้ามาผลักศีรษะของอ้นให้ซบไหล่ของตน อ้นเองก็คุ้นเคยอยู่แล้วจึงเอนตัวลงหนุนไหล่ป้องอย่างง่ายดาย
“มึงมีอะไรไม่สบายใจ? เล่ามาดิ๊ เผื่อกูช่วยได้”
“แกจะอยากรู้ไปทำไม?”
“ก็กูเป็นห่วงมึง”
“ทำมาเป็นห่วง ทีเมื่อก่อนไม่เห็นเคยสนใจ เกิดรู้สึกผิดคิดเสียดายคนสวยขึ้นมาเหรอไงยะ?”
ป้องตอบไม่ได้ว่าเขาพึ่งสำนึกก็ตอนที่รู้ตัวว่าจะต้องสูญเสียอิสระให้กับผู้หญิงน่ารำคาญ ป้องไม่ยีหระกับความสุขของตัวเองเพราะหัวใจของเขามันแหลกสลายไปแล้ว แต่เขาเสียใจที่เคยทำดีกับอ้นน้อยเกินไป เมื่อทบทวนถึงความปรารถนาดีที่อ้นมีให้กันมาตลอดเขากลับตอบแทนเพื่อนอย่างแล้งน้ำใจเสมอมา ป้องอยากชดเชยให้อ้นบ้าง แม้เป็นเรื่องเล็กน้อยแต่ถ้ามันจะช่วยแบ่งเบาเรื่องทุกข์ใจของอ้นได้เขาก็ยินดี เพราะเขาก็คงทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ
“มึงเป็นเพื่อนกูนะอ้น”
“แล้วถ้าฉันยังเป็นแฟนแกอยู่ล่ะ?”
“กูจะไปกระทืบไอ้คนที่ทำมึงร้องไห้ เรื่องเจ็บตัวมึงไม่เคยบ่น แต่มึงเป็นคนที่เครียดแล้วร้องไห้ และเรื่องที่ทำให้มึงเครียดจนร้องไห้ได้กูว่าไม่ธรรมดา”
“จะบ้าเหรอ! ไปทำร้ายคนซี้ซั้ว! เดี๋ยวก็เจอตำรวจหรอกแกร”
อ้นตอบโต้ไปงั้น เมื่อพูดจบเขาก็เงียบ อ้นนอนหนุนไหล่ป้องเงียบๆ ในห้องที่มีเพียงเสียงทีวีและการขยับมือของป้อง ป้องเขี่ยผมของอ้นเล่นไปเรื่อยๆ รอจังหวะคล้ายกับรู้ใจเพื่อน และในที่สุดอ้นก็พูดออกมา
“แก... ฉันเหมือนกะหรี่เหรอ?”
“ทำไมอะ?”
“แกว่าฉันแรดมากมั้ย? เมื่อก่อน...”
อ้นหยุดพูดไปครู่หนึ่งแล้วกลั้นใจถาม
“ตอนนั้นแกโกรธฉันมากมั้ย?”
มือที่คอยลูบหัวอ้นชะงักไปเสี้ยววินาที แต่วินาทีถัดมาป้องก็ขยับมือของตนเล่นผมอ้นเช่นเคย เขายกเบียร์ขึ้นจิบแล้วเริ่มเปิดปากบ้าง
“เมื่อก่อนเหรอ? แรดดิ มึงแรดจนกูอยากถีบเลย โคตรรำคาญ! แต่พอกูมาคิดๆ ดูนะ ถ้ามึงไม่ทำตัวแบบนั้นมึงก็อยู่ไม่ได้ใช่ปะ? พอไม่มีกูมึงก็ต้องไปอยู่กับพวกอีแคทเพราะความแตก”
พอป้องพูดถึงตรงนี้อ้นก็อดไม่ได้ที่จะหันไปซบอกป้อง เขากอดเอวป้องแน่นแต่ป้องกลับไม่ถือสา ยังคงพูดต่อ
“อ้นที่กูรู้จักถึงจะดี๊ด๊าบ้างแรดบ้างแต่ไม่ใช่กะหรี่แน่นอน เพื่อนกูไม่มักง่ายแบบนั้น แต่ตอนนั้นกูโกรธนะ โกรธชิบหาย! แต่ส่วนนึงกูเสียใจด้วยแหละ กูผิดหวังที่มึงทำแบบนั้นกับกู กูชอบมึงมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนะอ้น มึงเป็นคนที่สองที่กูเรียกว่าเพื่อนรัก”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจอะ”
ความคะนองที่หลงระเริงไปตามวัยไหลไปกับสังคมใหม่ๆ ทำให้อ้นเผลอทรยศเพื่อน เขาคิดง่ายๆ ว่าอยากอวดผู้ชายของตนลงโซเชียลบ้าง หากไม่เห็นหน้าก็คงไม่เป็นอะไรไม่มีใครตามสืบได้ เขาอยากโม้อยากให้ผู้คนอิจฉาจึงได้สร้างตัวตนปลอมๆ ลงในโลกออนไลน์ แต่ผลของมันทำให้อ้นเสียเพื่อนรัก การได้เป็นตัวของตัวเองท่ามกลางเพื่อนสาวสองไม่มีความสุขอย่างที่คิด อ้นได้สาวสมใจไม่ต้องแอ๊บทว่ากลับไม่มีเพื่อนที่จริงใจอยู่เคียงข้างเหมือนเก่า อ้นสูญเสียป้อง
วันเวลาที่ผ่านไปอ้นโตขึ้น เขาเรียนรู้การเป็นตัวของตัวเองผ่านบทบาทของมนุษย์ตุ๊ดธรรมดาๆ คนหนึ่ง อ้นพยายามทำสิ่งที่ถูกต้องทว่าความอิจฉาริษยายังคงอยู่ การดูถูกยังคงมีมาเช่นเดิมทั้งที่อ้นพยายามทำงานอย่างสงบไม่ใคร่อยากได้อยากมีแข่งขันกับใครอีก อ้นเหนื่อยเหลือเกิน เขาเหนื่อยจนไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร
“ฉันขอโทษ ฮือๆ”
เพราะอ้นเริ่มจะส่งเสียงกระซิกแล้วป้องจึงพยายามชวนคุยต่อ
“เออๆ ช่างมันเหอะ ทำไมอะ? อยู่ๆ ถามกูเรื่องนี้ทำไม?”
“ฉันอยากรู้ว่าที่ผ่านมาฉันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันวางตัวไม่ดีเหรอแก?”
อ้นเป็นจอมแจ๋น ตามตื้อเขาจนน่ารำคาญ อ้นทำตัวหน้าด้านเพื่อให้ได้ตามติดเขา ทว่าอ้นก็แรดเฉพาะกับเขาคนเดียว ป้องรู้เรื่องนี้ดีกว่าใคร
“เออ ถ้าเฉพาะกับกูนะ แต่กูก็ไม่เคยเห็นมึงวิ่งไล่ตามผู้ชายคนอื่นเหมือนกัน ทำไม? เกี่ยวอะไรกับกะหรี่? มีใครด่ามึงมารึไง?”
“ฉันมีเรื่องกับพี่ที่ทำงาน พอดีฉันอยู่ในห้องน้ำแล้วได้ยินมันแอบนินทาฉัน มันด่าว่าฉันเป็นอีตุ๊ดชั้นต่ำ มันหาว่าฉันเป็นกะหรี่อ่อยผู้ชายไปทั่ว ฉันเลยด่ามันกลับ แต่มันเอาไปฟ้องหัวหน้าเอาดีเข้าตัว แล้วตอนนี้ทุกคนก็เชื่อมัน เพราะฉันวางตัวไม่ดี ฉันไม่ดีเหรอแก ฉันแรดเกินไปจริงๆ เหรอทุกคนเลยมองฉันเป็นกะหรี่?”
“มึงไม่ได้แรดขนาดนั้นหรอก แค่แจ๋นๆ อะ”
ป้องปลอบใจอ้นเพราะรู้ดีว่าเขาช่วยอะไรเรื่องนี้ไม่ได้ ปัญหาในที่ทำงานแบบนี้เกิดจากตัวอ้นเอง หากไม่แก้ที่ต้นเหตุแล้วก็คงยาก แต่อีกใจหนึ่งก็สงสารเพื่อน อ้นไม่ควรถูกด่าด้วยถ้อยคำต่ำช้าเช่นนั้น เห็นทีคนที่อ้นมีปัญหาด้วยคราวนี้คงเกลียดเพื่อนเขาเข้าไส้ หากอ้นยังคิดจะทำงานที่นั่นก็ต้องรับมือกับเรื่องนี้ให้ได้ หรือมิฉะนั้นอ้นก็ต้องเดินออกมาจากที่ตรงนั้น ไปให้พ้นเพื่อนร่วมงานเฮงซวย!
“มันด่าฉันกะหรี่ทั้งๆ ที่มันแอบเอากับยามในห้องน้ำกลางวันแสกๆ อะ ต่ำกว่าฉันอีก แต่ฉันดันซวยอยู่กับคนอื่นพอดี ทุกคนเลยเข้าใจว่าฉันเป็นโรคจิตชอบทำอนาจารในห้องน้ำแล้วอวดลงโซเชียล”
“ไอ้เหี้ย! ชิบหายมั้ยล่ะมึง!”
ป้องตกใจสบถดังลั่น เขาคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะอีรุงตุงนังขนาดนี้ เพื่อนเขากลายเป็นพวกชอบโชว์!
“ฉันโดนฝ่ายบุคคลหมายหัวไว้ด้วยอะแก คนในที่ทำงานก็ตัดสินฉันไปแล้ว ฉันอายเค้าอะ แต่ฉันไม่ได้ทำจริงๆ นะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ แต่เพราะฉันแรดทุกคนเลยคิดว่าฉันร่าน มันเจ็บอะ ฮือๆ”
อ้นปล่อยโฮระบายให้ป้องฟังอย่างหมดเปลือก เขาร้องไห้ชุดใหญ่จนป้องสงสาร
“เออๆ ไม่ต้องร้อง มึงขยันๆ ทำงานดีๆ เดี๋ยวคนเค้าก็ลืม คนไทยลืมง่ายจะตาย”
ป้องจนปัญญาจะช่วยเพื่อนจริงๆ เขาจึงได้แต่ปลอบเพื่อนไม่ให้คิดมากทั้งที่ตัวเองเครียดกับปัญหาที่รายล้อม
เวรเอ้ย! ทำไมต้องมีเรื่องตอนนี้ด้วยวะ แล้วกูจะทิ้งมึงไว้คนเดียวได้ไง
เช้านี้บรรยากาศในการทำงานค่อนข้างหงอย อ้นทำงานเงียบๆ สีหน้าไม่สดใสไร้รอยยิ้ม ไม่ว่าหงส์จะขยันแซวเท่าไหร่อ้นก็ยังไม่สดชื่นร่าเริงเหมือนเคย ทว่าอยู่ๆ ก็มีโกโก้ปั่นใส่วิปครีมจากร้านกาแฟชื่อดังมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ โจมโผล่มาทักทายอ้นแต่เช้า
“ว่าไงเรา? ทำไมหน้าไม่สดชื่นเลย รู้งี้พี่น่าจะสั่งกาแฟมาแทนโกโก้ว่ะ”
“หนูไม่ดื่มกาแฟค่ะพี่โจม”
อ้นยิ้มตอบโจม ทว่ารอยยิ้มของอ้นกลับดูฝืนเหมือนจำใจยิ้มเสียมากกว่า โจมเห็นอ้นซึมเช่นนี้ก็สงสาร เขาพยายามหาเรื่องแหย่ให้อ้นกลับมาร่าเริงเหมือนเก่า
“งั้นห้ามปฏิเสธโกโก้ของพี่นะ โกโก้แก้วนี้เป็นโกโก้วิเศษนะเออ!”
“แหม วิเศษยังไงคะ? มาจากคนพิเศษรึเปล่า?”
หงส์ส่งเสียงแซวรับมุก โจมจึงหันไปยกนิ้วโป้ง “Good Job” ให้พลางขยิบตา
“พิเศษตรงที่กินแล้วจะสดชื่นร่าเริงไง มันช่วยให้เราลืมเรื่องไม่สบายใจได้ด้วยนะ อ้นลองกินดูสิ”
แม้จะไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับสถานการณ์แต่อ้นก็ปฏิเสธคำคะยั้นคะยอของโจมไม่ได้ เขายกแก้วโกโก้ขึ้นดูดเพื่อตัดปัญหา
“กินแล้วนะคะ”
“กินแล้วต้องยิ้มด้วยสิ ยิ้มหน่อยๆ ไม่งั้นคนเค้าจะว่าพี่โม้”
หากเป็นยามปกติอ้นคงใจเต้นเมื่อมีผู้ชายมาหยอดมุกเช่นนี้ แต่ตอนนี้เขาไม่กล้าแม้แต่จะอนุญาตให้ตัวเองดีใจ เป็นครั้งแรกที่อ้นกลัวสายตาคนอื่น อ้นกลัวถูกมองว่าร่าน เขาไม่อยากเป็นพวกโรคจิตอ่อยไม่เลือกที่ เมื่อจิตใจสับสนร่างกายจึงแสดงออกอย่างติดขัด อ้นยกมุมปากขึ้นยิ้มเอาใจโจมได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น โจมเห็นแววตาสับสนของอ้นแล้วก็ไม่อยากฝืนตื้อ
“โอเค งั้นพี่ไปนะครับ”
ลับหลังโจมออกไปแล้วอ้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา หงส์จึงเอ็ดเอา
“อีอ้น! พี่โจมเค้าอุตส่าห์มาเชียร์อัพแกถึงที่ ทำหน้าดีใจหน่อยสิยะ”
“ถ้าฉันยิ้มให้พี่เค้าแล้วกลายเป็นอ่อยอีกล่ะ? ไม่เอาแล้วหงส์ ฉันอยากอยู่อย่างสงบ ฉันไม่อยากให้ใครมาจ้องจับผิดฉัน แค่ถูกเพ่งเล็งเรื่องงานก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว ไม่อยากมีปัญหาเพิ่ม”
“อย่างพี่โจมน่ะแค่อ่อยไม่พอย่ะ เป็นฉันๆ กระโดดจับเลยขอบอก แกเป็นไรอะ ไม่สู้เลย สู้ๆ สิอ้น”
“ฉันจะเอาอะไรไปสู้ยะ? โน่น! การตลาดมือดี สุดที่เลิฟของบอส แล้วทางนี้ล่ะมีอะไร? ก็แค่ตุ๊ดพีอาร์หน้าใหม่ที่พึ่งเข้ามาทำงานให้บริษัท อย่าหาเรื่องให้ฉันเลย ฉันไม่อยากงัดข้อกับอีพี่แทน!”
“แกงัดเองไม่ได้ก็ให้คนอื่นช่วยงัดให้สิ งานนี้พี่โจมอยู่ข้างแกเห็นๆ เขาออกตัวให้แกอยู่นะ”
อ้นพูดไม่ได้ว่าเขาระแคะระคายว่าโจมกับแทนกำลังมีปัญหากัน ก่อนหน้านั้นอ้นรู้เพียงแต่ว่าโจมและแทนแยกกันทำโปรเจ็กคนละตัว ทั้งคู่เหมือนจะแข่งกันกลายๆ และการที่โจมออกตัวว่าชอบเขาอาจทำให้แทนหาเรื่องโจมตีเขาแบบเหมารวม เขาไม่อยากสร้างปัญหาเพิ่มให้โจม ลำพังตัวโจมเองนั้นจะเอาตัวรอดได้หรือไม่อ้นก็ยังไม่แน่ใจ เนื่องจากโจมคอยบ่นเรื่องงานให้เขาฟังเสมอ ดังนั้นการที่ต่างคนต่างอยู่ไม่ไปก่อเรื่องให้ตัวเองเป็นเป้าโจมตีจากแทนจะปลอดภัยที่สุดสำหรับทุกฝ่าย
“พอเหอะ ทำงานดีกว่าย่ะ”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
มีใครอยากตบพี่แทนบ้าง? :beat:
แต่งเองยังหมั่นไส้เองเลย นิสัยไม่ดีก็นิสัยไม่ดีสิ มา Bad habit อะไรล่ะ? ดัดจริต
ไม่เข้าใจ ทำไมบางคนชอบไทยคำอังกฤษคำ ละไม่ใช่ทับศัพท์ด้วยนะ ไม่ใช่คำยากๆ ด้วย แถมเวลาพูดจะต้องแอ๊บสำเนียง มันก็ดีที่พูดอังกฤษแล้วสำเนียงชัด แต่บางทีมันก็เยอะไปนะ? เป็นเด็กนอกเหรอ?
ขนาดเรย์เป็นลูกครึ่งยังพูดไทยเลย ... มะใช่ละ! ฮ่าๆ เรย์เองก็คงโดนความแตกต่างทางวัฒนธรรมเล่นงานเหมือนกันแหละ ไหนจะภาษาอังกฤษเพี้ยนๆ ของคนที่บ้าน ไหนจะเป็นเด็กนานาชาติ ละมาเจอพวกพูดหยาบคายมึงกูแบบแก๊งเกรียน บางทีคงระบบรวนไปบ้างแหละเลยนิสัยแปลกๆ
เป็นตอนที่ป้องกับอ้นมุ้งมิ้งกันอีกแล้ว ... ใช่ที่ไหนล่ะ! เค้าแค่เปิดอกกัน :man1:
ป้องก็ห่วงเพื่อนเหมือนกัน แม้จะเป็นแบบพึ่งสำนึกก็เหอะ แต่โมเม้นแบบนี้อีนางน้อยเติ้ลไม่เคยได้สัมผัส ฮ่าๆ อย่างดีก็แค่ดูแลแต่ไม่มีหรอกให้ซบหรือชวนคุยให้คำปรึกษา ตอนอยู่กับเติ้ลกวนตีนมาก ก็นับว่าอ้นเป็นคนขัดเกลานิสัยหยาบกระด้างในตัวป้องเหมือนกันนะ เหอๆ แล้ววันนึงพอป้องเป็นผู้เป็นคนขึ้น เติ้ลก็ได้อานิสงส์จากคนอื่นกลับมารับป้องแบบหล่อๆ ไปรับประทานซะงั้น!
บางคนนะ เคยมีแฟน เลิกกับแฟน แต่ไม่เลิกยึดติด สงสัยตลอดว่าทำไมตอนอยู่กับฉันมันแย่จะตายทำไมพอไปอยู่กับคนอื่นแล้วแฮปปี้จังวะ? รักกันหวานชื่นซะงั้น คิดซะว่าบางทีอาจจะเป็นแบบนี้ก็ได้ มันพึ่งไปปรับตัวได้เพราะเคยเสียเวลาไปเยอะแล้วในอดีต แต่เผอิญคุณเป็นอดีตของมัน ไม่ใช่ปัจจุบัน คนที่เป็นปัจจุบันเลยสบายไป
มันมุ้งมิ้งอะ พี่ป้องกำลังเข้าโหมดพี่ชายแล้ว สองคนนี้อยู่ด้วยกันแย้วน่ารัก :-[
ส่วนอีพี่โจมก็ออกตัวแรงจริง แต่ละวิธีที่พี่แกสรรหามานี่... แล้วแบบนี้เรย์จะเอาอะไรไปสู้? :hao5: แถมตอนนี้พระเอกหายเกือบทั้งตอน โผล่มานิดเดียว รอดูละกันว่าเรย์วางแผนอะไรเอาไว้ เหอๆ
แรงแต่จริงใจดีกว่าแอ๊บใสแต่ตอแหล http://www.youtube.com/v/I8PAYpodt3Y
ฝากไว้อีกเพลง รู้สึกผู้หญิงเดี๋ยวนี้เป็นงี้กันเยอะเนาะ
เอาจริงๆ ตัวคนแต่งเองไม่ได้ฟังเพลงไทยค่ะ ไอ้พวกคำคมแรงๆ ด่าเจ็บๆ หรือวาทะกรรมอกหักก็ไม่ค่อยแชร์ด้วย ไม่ค่อยอิน
แต่รู้สึกเหมือนช่วงนึงสาวๆ จะฮิตประโยคนี้มาก มันเข้ากับตอนนี้ดีนะ แทนก็แหลได้โล่ แต่ถ้าหากลองมองดีๆ อ้นลืมอะไรไปรึเปล่า? ไม่ใช่ตัวเองหรอกเหรอที่พรีเซ้นความวี้ดว้ายกระตู้วู้ตั้งแต่แรก เบิกบานเกินไปก็ไม่ดีหรอกนะ ตรงนี้แทนเลยได้เปรียบ
จะมาเข้าข้างตัวเองว่า "ฉันแรงแต่จริงใจนะ ไม่ได้สตรอว์เบอรี่แอ๊บแบ๊วแบบเค้า" มันก็ไม่ได้หรอก คนไม่รู้จักเค้าก็ต้องมองต้องตัดสินจากภายนอกที่เห็นอยู่แล้ว ถ้าเค้าไม่ชอบแล้วเค้าจะมีโอกาสได้ลงลึกทำความรู้จักกันลึกซึ้งมั้ย? ไม่ใช่นิยายนะ! ตัวอ้นเองยังตัดสินเรย์จากภาพภายนอกที่ดูประหลาดๆเลยไม่ใช่เหรอ?
ในกรณีของแทน เก็บไส้เน่าได้ค่อนข้างดี ถ้าไม่โป๊ะแตก ไม่มีคดีกับใครให้เค้าตามจับผิด (อย่างเช่นเจ้เก้) ถามว่าคนอื่นจะรู้มั้ยว่าแทนเป็นยังไง? ไม่มีทางรู้หรอก
ดังนั้นจะดีกว่ามั้ยถ้าทั้งต่อหน้าและลับหลังเป็นตัวของตัวเองแบบไม่แอ๊บ วางตัวดีตั้งแต่ทีแรก
ไม่ใช่กินเหล้าเมาเข้าผับพูดจามึงกูไม่น่ารักแต่งตัวโป๊โชว์ผู้ชาย แล้วก็ออกมาบอกว่า เห็นฉันแรงแบบนี้แต่จริงใจรักใครรักจริงนะ ไอ้พวกเงียบๆหงิ๋มๆพวกนั้นต่างหากแรงกว่า ชอบแย่งแฟนชาวบ้าน บลาๆ ส่องกระจกแล้วไม่รู้จริงๆ เหรอว่าทำไมเค้าเลือกทางนั้น?
บางทีมันก็ต้องดึงสติมีแอ๊บกันนิดนึง วางตัวดีเหมาะกับกาละเทศะนั่นแหละดีที่สุดแล้ว จะได้ไม่ต้องมาเจ็บใจเวลาโดนคนอื่นปาดหน้าเค้ก :katai2-1:
ป.ล. สำหรับคนแต่ง ใช้คำว่า "แรง" ไม่ได้ ควรใช้คำว่า "เถื่อน" คนแต่งอยู่ในสถานะอีกนิดก็จะลงไปอยู่ระดับ "ถ่อย" ละ :heaven
ป.ล.2 เค้าฟังเพลง Niconico น่ะ ทั้งโวคัลลอยด์และอุไตเตะ ไม่เคยฟังเพลงเกาหลีเลยด้วย แหะๆ พวกอุไตเตะก็นักร้องสมัครเล่นแหละ ที่บางคนก็มีชื่อเสียง ที่บอกไม่ได้ฟังเพลงไทยก็ไม่ได้หูเทพฟังเพลงสากลอะไรหรอก หมายถึงประมาณนี้แหละ
http://www.youtube.com/v/cd_Gy7hB7Qc
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่า :pig4:
-
เหมือนกำลังอ่านนิยายตีแผ่ชีวิตตุ๊ด สงสารอ้น
-
น่าสงสารน้องอ้นจัง ชีวิตตุ๊ดที่น่าสงสาร แต่อย่างน้อยก็ยังมีผู้ชายที่จริงใจกับนางตั้งสามคนแหนะ (แอบอิจฉานางเล็กๆ....คริคริ)...มิน่าอินังแทนถึงได้อิจฉานางมากกกกกก.......................เมื่อไหร่คนแต่งจะทำให้นางมีความสุขกับเรย์สักที...เรารอเชียร์อยู่นะ อ้น+เรย์...อิอิอิ
-
สู้ๆนะลูกสาว
คนที่ไม่ร้องไม่ได้หมายความว่าไม่เจ็บ
คนที่ไม่ฟูมฟายไม่ได้หมายความว่าไม่เสียใจ
คนที่แรงไม่ได้หมายความว่าเป็นที่ด้าน
อ้นไปงัดข้อกับคนเก่ามันก็สู้ลำบากแต่ก็เข้าใจนะว่าเพราะโดนเต็มๆ
พระเอกไม่โผล่นี่ไปเตรียมทำอะไรมาหรือเปล่า
เราไม่ชอบการปล่อยคลิปอะไรนะ
แต่อิแทนกับไอ้ยามน่าโดนมากๆ
-
รอร้อรอ....เมื่อไหร่อ้นศรีจะมาต่อ :mew2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลางวันนี้เรย์มายืนรออ้นถึงหน้าบริษัท เขายืนกอดอกพิงผนังราวกับจิ๊กโก๋ หงส์เห็นดังนั้นจึงยัดเยียดอ้นส่งให้เรย์อย่างเจ้ากี้เจ้าการแถมยังจงใจพูดกระทบคนอื่นๆ ที่ยืนมองอ้นและเรย์
“ฉันฝากเพื่อนฉันด้วยน้า มันโดนพิษพวกปากหอยปากปูเล่นงาน พามันไปหายาแก้แพ้กินด้วยล่ะ บ๊ายบาย”
เรย์แสยะยิ้มหลุดเสียงหัวเราะเบาๆ ทั่วร่างของเขาแผ่ออร่าไม่น่าเข้าใกล้ดูแล้วชั่วร้ายจนไม่มีใครกล้าสบตา
“ไปกินข้าวกัน”
อ้นมองเรย์ที่วันนี้ร่าเริงเป็นพิเศษแล้วรู้สึกขัดใจ เขารู้สึกเหมือนเรย์กำลังพยายามทำอะไรบางอย่างที่เกเร แต่อ้นเองก็บอกไม่ถูกว่าเพราะอะไรเขาจึงรู้สึกเช่นนั้น อ้นเพียงแต่รู้สึกว่ารอยยิ้มของเรย์ซ่อนแผนชั่วเอาไว้ ทว่ามรสุมที่เจอทำให้อ้นไม่มีอารมณ์โวยวาย
เรย์ลากอ้นไปทานข้าวตามปกติ เขานั่งทานเกาเหลาตรงข้ามกับอ้นอย่างมีความสุขไม่สนใจเสียงซุบซิบนินทาและสายตารอบๆ ตัวเลยแม้แต่น้อยผิดกับอ้นที่รู้สึกอายจนไม่กล้าเงยหน้า ในที่สุดอ้นก็ทนไม่ไหว
“นี่ พรุ่งนี้ฉันว่าจะไปกินข้าวเที่ยงที่อื่นนะ อาจจะเป็นร้านตึกข้างๆ หรือไม่ก็ตลาด”
เรย์หยุดเคี้ยวสบตากับอ้น เขารีบกลืนข้าวในปากแล้วทำสัญญา
“งั้นเดี๋ยวเรามารอหน้าลิฟต์เหมือนเดิมนะ”
“ตามใจแกสิ”
อ้นตอบรับแล้วตักข้าวในจานทานต่อ แต่ทานไปได้อีกสองสามคำก็มีโทรศัพท์เข้า
ป้อง!
อ้นมองรายชื่อสายเรียกเข้าแล้วเหลือบมองเรย์ เมื่อเห็นว่าเรย์ยังไม่มีอะไรผิดปกติก็กดรับสาย
“ค่ะ อ้นรับสายค่ะ”
อ้นพูดเสียงเบาผิดปกติแถมยังเอามือป้องปากไว้ เขาหันหน้าไปทางอื่นแล้วจึงคุย ลางสังหรณ์บางอย่างบอกอ้นว่าอย่าให้เรย์รู้เด็ดขาดว่าใครโทรมา
“มีอะไรเหรอ?”
“กูเป็นห่วงมึงไง มึงโอเคนะ? แดกข้าวอยู่ปะ?”
“อืม”
ถ้าฉันไม่มีเรื่องแกก็ไม่เคยห่วงฉันเลยสินะป้อง
“เออๆ งั้นกูไม่กวนละ กินต่อเหอะ ... อ้น วันนี้มึงอยากให้กูไปรับปะ?”
“แกจะมารับฉันทำไม!”
อ้นเผลอพูดเต็มเสียง และนั่นทำให้เรย์ชะงัก อ้นรู้ตัวเพราะรู้สึกขนลุก เขาแอบหันกลับมามองเรย์และก็พบว่าเรย์จ้องเขาอยู่จริงๆ
“กูว่าง เผื่อมึง”
“ไม่ๆ ไม่ต้องมาหรอก ฉันโอเค!”
ใครจะไปอยากร่านกว่าเดิมยะ! แค่นี้ฉันก็แรดไม่เลือกมากพอแล้ว!
อ้นรีบปฏิเสธแล้วชิงวางสาย แม้จะกลัวป้องโกรธแต่คนที่นั่งจ้องเขาอยู่ก็น่ากลัวพอกัน อ้นทำเป็นไม่รับรู้ถึงสายตาจับจ้องของเรย์ หนุ่มแว่นหน้าบึ้งอย่างเห็นได้ชัด แต่กระนั้นหนนี้เรย์กลับไม่กวนใจอ้นอย่างเคย
จนกระทั่งทั้งคู่ทานมื้อเที่ยงเสร็จ ระหว่างทางเดินกลับจากห้องอาหาร เรย์กลับยิงคำถามใส่อ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ยังรักหมอนั่นอยู่เหรอ?”
“ใคร?”
อ้นไขสือทั้งๆ ที่รู้ว่าเรย์หมายถึงใคร
“หมอนั่น แฟนเก่านาย”
คำว่า “เก่า” ของเรย์เหมือนจงใจเน้นย้ำกับอ้น แต่อ้นไม่เคยตัดใจได้ และเขาไม่ต้องการให้เรย์มายุ่งเรื่องนี้
“ฉันมีเรื่องเครียดมากพอแล้วนะ แกอย่ามาเซ้าซี้ฉันเลย ว่าแต่แกเถอะ ไม่โดนอะไรบ้างเหรอ?”
แกรับมือได้ยังไงนะเรย์ ป่านนี้เค้าคงพูดไปทั่วแล้วว่าแกกับฉัน... แกไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ ... มีข่าวกับตุ๊ด
อ้นแอบมองใบหน้าด้านข้างของเรย์ แต่หนุ่มแว่นไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยแม้แต่น้อย เขาเดินจังหวะเดียวกับอ้นแล้วตอบด้วยท่าทางสบายๆ
“เราไม่มีอะไรต้องอาย”
เรย์หันมายิ้มอวดดีให้อ้นก่อนจะยกมือขึ้นมาขยับแว่นตาอันเป็นท่าประจำตัว เขากล่าวต่อว่า
“เราไม่เคยพลาดเรื่องงาน ใครก็ทำอะไรเราไม่ได้ บริษัทไม่มีวันไล่เราออกเพราะเรื่องไร้สาระหรอก”
“ดีจังนะ แตกต่างกับฉันลิบลับ”
ฟังแล้วอ้นก็ยิ่งท้อ อ้นรู้ดีว่าวาสนาคนเราไม่เท่ากัน แต่ฟ้าลิขิตให้เขาเกิดมาผิดเพศแล้วไยต้องแถมเคราะห์กรรมให้เขามากมายเช่นนี้ เหตุใดสวรรค์จึงไม่เมตตาสร้างถนนสายกลีบกุหลาบให้เขาสักเส้น ไม่ว่าจะความรักหรืองานก็ล้วนแล้วแต่มีขวากหนามคอยทิ่มแทง
พอเทียบกับเรย์แล้วชีวิตของเขาช่างน่ารันทด อ้นรู้ว่าเรย์เส้นใหญ่แต่เขาไม่คิดว่าเรย์จะใหญ่คับบริษัทถึงขั้นนี้ ผิดกับเขาที่เป็นเพียงพนักงานต๊อกต๋อยพร้อมจะถูกเขี่ยทิ้งและมีตัวแทนเสมอ นอกจากนั้นครอบครัวของเรย์ยังอบอุ่น แถมยังร่ำรวยจนน่าอิจฉา
“คนเก่งอย่างเราใครๆ ก็ต้องการตัว โชคดีที่งานของเราอยู่กับคอม เราไม่สนคนอื่นหรอก”
เรย์อวดสรรพคุณตัวเองอย่างภาคภูมิใจแถมยังตบท้ายด้วยการเป็นตัวของตัวเองอย่างไม่แคร์สื่อจนอ้นอิจฉา
“บางทีฉันก็อิจฉาแกนะ เรย์ดู...เป็นตัวของตัวเองดีจัง”
หนนี้เรย์หันมายิ้มให้อ้นอย่างร่าเริง เรย์ยิ้มไปถึงดวงตา ปากของเขาอ้ากว้างยิ้มยิงฟันคล้ายเด็กมากจริงๆ ไม่รู้ทำไมแต่อ้นเผลอยิ้มตามเรย์อย่างปลอดโปร่ง
“อย่าคิดมากนะ ถ้าเค้าไล่นายออกเดี๋ยวเราช่วยหาหลักฐานฟ้องกลับให้”
ประโยคหลังของเรย์ทำเอาอ้นยิ้มค้างเลยทีเดียว อ้นอยากด่าเรย์นัก แต่เขาเพลียจนหมดอารมณ์วีน
“แต่ถ้าเลือกได้ฉันขอทำงานสงบๆ เถอะย่ะ”
“นี่มันอะไรกันเนี่ยลุง?”
“เคล็ดลับของข้าไง มาๆ ลองซักหน่อยสิ ซักแก้วรับรองตาสว่างยันเช้าเลย ไม่หลับยาม”
“ไม่ดีมั้งลุง ถ้าคนอื่นรู้ผมจะโดนด่าเอานะ”
“โธ่ๆ ก็อย่าให้คนอื่นรู้สิวะ! เอ็งไม่เชื่อก็ตามใจ แต่นี่แหละเคล็ดลับของข้า บริษัทนี้มันจะไปมีอะร้าย ไม่มีขโมยหรอก สบายๆ น่าไอ้ดล”
ดลมองของเหลวในแก้วอย่างชั่งใจ แต่แล้วเขาก็รับมันมาดื่มเพื่อกระชับความสัมพันธ์กับ รปภ. รุ่นดึกผู้ทำหน้าที่กะกลางคืนมานาน
ไม่นานหลังจากนั้นฤทธิ์ยาก็ทำงาน ดลหลับคอพับไม่รู้สึกตัว ชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวออกจากลิฟต์ตรงมาหาทั้งคู่
“เรียบร้อยครับ มันหลับไม่รู้สึกตัวเลย”
เรย์ยิ้มกว้าง ก่อนจะค้นตามตัวของดลแล้วฉกโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง
รปภ. ผู้ร่วมแผนการณ์ถามเรย์ด้วยความสงสัย
“คุณเรย์มอนด์จะเอาโทรศัพท์ของมันไปทำไมเหรอครับ?”
“แล้วลุงไม่อยากรู้เหรอว่าใครเป็นโรคจิตประจำตึก? ขอเวลาผมสองชั่วโมงแล้วผมจะเอาของมาคืน รับรองว่าลุงจะได้หลักฐานไปบอกหัวหน้าได้ขึ้นเงินเดือนแน่ๆ”
แม้ชีวิตในช่วงนี้จะถูกรุมล้อมด้วยผู้ชายใครๆ ก็รุมรัก แต่อ้นกลับไม่สบายใจ เขาไม่ยินดีเลยสักนิด ความกังวลทำให้อ้นหวาดกลัว อ้นรู้ว่าป้องเป็นห่วงเขาแต่การที่ป้องเอาใจใส่เขามากผิดปกติก็ทำให้อ้นระแวง พักหลังป้องมักมีโทรศัพท์เข้า แต่ที่แปลกคือป้องมักจะปิดเสียงแล้วไม่ยอมรับโทรศัพท์ ป้องแชทด้วยแอปสนทนาแทนการโทรคุยด้วยเสียงเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ๆ หากจำเป็นต้องคุยจริงๆ ป้องจะหลีกออกไปคุยนอกห้องโดยอ้างว่าลงไปเซเว่น ดูอย่างไรก็เหมือนมีความลับปิดบังเขา
ส่วนอีกหนึ่งหนุ่ม โจม รุ่นพี่ประจำออฟฟิศ
อ้นเคยกรี๊ดโจม จนถึงตอนนี้ก็ยังปลาบปลื้มโจมอยู่เช่นเดิมทว่าเขาไม่ได้รักโจม และการพัวพันกับโจมจะทำให้เขามีปัญหาเรื่องงานอ้นจึงอยากหลีกเลี่ยง แต่พักหลังโจมรุกหนักเหลือเกิน แม้ไม่ค่อยได้คุยกันในออฟฟิศแต่โจมก็ขยันไลน์มาหาตลอดเวลา โดยเฉพาะช่วงดึกใกล้เวลาเข้านอนโจมจะคุยด้วยหวานเป็นพิเศษ และนั่นทำให้อ้นอึดอัดปฏิบัติตัวไม่ถูก เขาไม่มีอารมณ์จะดัดจริตดีดดิ้นอีกแล้ว
“เป็นอะไรยะ อ่านไลน์แล้วก็ถอนหายใจ”
“เบื่อ”
“พี่โจมเหรอ?”
“อืม เค้าชวนไปกินข้าว ศุกร์นี้”
“แล้วแกตอบว่าไง”
“ไม่ตอบ เพราะ ไม่ได้อ่าน”
อ้นเฉลยให้หงส์ฟังหมดเปลือกแต่คิดไม่ถึงว่าตนจะจุดไต้ตำตอ เสียงขี้เล่นของผู้ถูกนินทาดังขึ้นด้านหลังของอ้น
“โห น้องอ้นทำแบบนี้พี่เสียใจนะ”
“อุ๊ย! สถานการณ์ไม่สู้ดี ฉันหนีกลับก่อนดีกว่า”
หงส์ชิ่งหนีกลับไปแล้ว อ้นที่ยังเก็บของบนโต๊ะอยู่จึงหนีไม่ได้ เขาเก้อจนทำตัวไม่ถูก
“พี่ทำให้อ้นรำคาญรึเปล่า?”
“มะไม่ค่ะ! ไม่เลย... หนูแค่...”
อ้นพยายามปฏิเสธ เขาไม่อยากให้โจมเสียใจ แต่ก็สับสนจนอธิบายไม่ถูก เรื่องมันซับซ้อนเกินกว่าเขาจะพูดออกมาได้ง่ายๆ
“พี่เข้าใจ เราไม่อยากมีปัญหาอีกใช่มั้ย แต่พี่ว่าอ้นไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่เห็นต้องแคร์คำพูดของคนอื่นเลย”
“ต้องแคร์สิคะถ้าตราบใดหนูยังอยากทำงานที่นี่ คำพูดฝ่ายบุคคลหนูจะไม่แคร์ได้ยังไง”
“ค่อยยังชั่ว งั้นก็แปลว่าพี่ยังมีหวัง”
“พี่โจม...”
อ้นครางอย่างหมดหวังเมื่อโจมยังตื้อไม่เลิก แต่เมื่อสบสายตาเข้ากับใบหน้าเปื้อนยิ้มของโจมแล้วอ้นก็ไปต่อไม่ถูก เขาถอนหายใจเร่งมือเก็บของบนโต๊ะใส่กระเป๋าเพื่อกลับบ้าน
“พอรถอ้นซ่อมเสร็จเราก็ไม่ได้กลับด้วยกัน พี่เลยไม่มีคนกินข้าวเย็นด้วยเลย เสียดายจัง”
อ้นเหลือบตามองโจม เขาเก็บของเรียบร้อยแล้ว อยากกลับบ้านเต็มทน แต่โจมยังยืนขวางอยู่ทำให้เขาไม่อยากเสียมารยาท
“วันศุกร์นี้ไปกับพี่นะ แวะไปหาอะไรอร่อยๆ กินกัน”
“หนู...”
“อย่าปฏิเสธนะ พี่มีอะไรจะเซอร์ไพรสเราด้วย รับรองว่าสวยสุดๆ ถูกใจอ้นแน่ๆ”
ความมุ่งมั่นของโจมส่งผ่านมาถึงอ้นทางสายตาจนอ้นไม่กล้าปฏิเสธ
“ก็ได้ค่ะ ถ้าไม่ติดอะไรนะคะ”
ฉันจะไปรับปากพี่เค้าทำไมเนี่ย!
อ้นมัวแต่เครียดเรื่องหนุ่มสองคนแรก “ป้อง” กับ “โจม” จนลืมหนุ่มคนที่สามเสียสนิท อ้นไม่นับเอาเรย์เข้าไปอยู่ในรายชื่อหนุ่มๆ ของตนเลยแม้แต่น้อยทั้งๆ ที่หนุ่มคนสุดท้ายยอมลากสังขารไปทานอาหารในตลาดนัดไร้แอร์แสนร้อนเป็นเพื่อนเขาทุกวัน!
“วันนี้มีใครรังแกมึงอีกปะ?”
“ไม่มี”
ทำไมแกต้องเป็นห่วงฉันขนาดนี้ด้วย แกเป็นอะไรอะป้อง
“ดีละ”
ป้องเงียบไปครู่หนึ่งก็เรียกอ้น เขาตัดสินใจลองหยั่งเชิง
“งั้นช่วงนี้มึงก็แฮปปี้ดีอะดิ? ไม่มีเรื่องอะไรนะ?”
“ทำไมเหรอ?”
แกอยากจะพูดอะไรกันแน่ แกปิดบังอะไรฉัน
“ก็ถามดู... ถามไปงั้นอะ ไม่มีอะไรหรอก”
“แกมีอะไรก็พูดมาตรงๆ เถอะป้อง”
“มะ”
ป้องทำท่าเหมือนจะปฏิเสธแต่แล้วก็ชะงัก เขาหันหน้าหนีเสไปมองทีวีก่อนจะถอนหายใจ แต่แล้วอยู่ๆ ก็กลับมาคุยต่อ
“สมมุติว่าถ้ากูอยากย้ายหอมึงจะว่าไง ... แบบ กูย้ายออกจากที่นี่ ไปอยู่ที่อื่น เลิกแชร์ห้องกับมึง... มึง... มึงโอเคนะ?”
“ทำไมจะไม่โอเคล่ะ คนสวยโอเค ฉันก็แค่ต้องเก็บเงินเยอะขึ้น อดชอปปิงเพราะไม่มีคนหารค่าห้องแค่นั้นเอง เอ๊ะ! แต่ไม่แน่นะ ฉันอาจจะย้ายหอหาห้องใหม่ที่มันถูกกว่านี้ก็ได้ เอาใกล้ๆ ออฟฟิศไง ขี้เกียจขับรถแระ”
“อ้น... มึงร้องไห้”
“เป็นอะไรไปอ้น ดูใจลอย กับข้าวไม่อร่อยเหรอ?”
“เปล่าค่ะ หนูแค่...”
“โธ่ พี่อุตส่าห์อยากอวด แต่มันดันเหี่ยวซะก่อน เลยไม่มีดอกกุหลาบสวยๆ ให้อ้นดูเลย กะจะเรียกคะแนนด้วยของอร่อย แต่สงสัยจะไม่ถูกปาก อ้นเลยยังไม่ยิ้มซักที แฟร์รี่สาวคนนั้นหายไปไหนแล้ว? ไม่ร่าเริงเลย”
เรื่องเซอร์ไพรสที่โจมตั้งใจอวดอ้นก็คือเขาได้กุหลาบอังกฤษต้นใหญ่มาลงร้าน ค่าตัวต้นกุหลาบกระถางนี้ไม่ใช่ถูกๆ ตีเป็นเงินหลายพันบาท แต่มันกลับไม่สามารถดึงดูดความสนใจจากอ้นได้เลย อ้นเหม่อลอยเหมือนมีอะไรในใจตลอดเวลา แน่นอนว่าอ้นย่อมต้องคิดมากเมื่อป้องบอกเขาว่าจะย้ายออก ป้องบอกว่ากำลังดูหออยู่ แม้จะรับปากว่ายังไม่ย้ายภายในเร็วๆ นี้ แต่อ้นก็มั่นใจว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น
“เครียดเรื่องอะไรเหรอ ยังห่วงเรื่องนั้นอยู่อีกรึไง?”
“เรื่องอะไรคะ?”
“ก็เรื่องที่บริษัทไง คับที่อยู่ได้แต่คับใจอยู่ยาก พี่เองถ้าทนไม่ไหวก็ว่าจะไปเหมือนกัน อ้นไปกับพี่ได้นะ”
“เค้าซื้อตัวพี่ไม่ได้ต้องการเด็กไร้ฝีมืออย่างหนูนี่คะ”
อ้นพอจะรู้ว่าโจมนั้นถูกบริษัทคู่แข่งเสนอซื้อตัว อันที่จริงใครๆ ในบริษัทต่างก็รู้เรื่องนี้เพียงแต่ไม่ได้พูดกันโจ่งแจ้ง โจมเคยบ่นกับอ้นเสมอมาว่าเขาไม่อยากไปจากบริษัทแต่พักหลังสถานการณ์ของโจมไม่สู้ดีนัก ยิ่งโจมเปิดเผยว่าชอบเขาแล้วยิ่งถูกคนในบริษัทมองไม่ดี ต่อให้ไม่ถูกซื้อตัวบริษัทก็แทบจะบีบให้ออกกลายๆ ด้วยการลดบทบาทลงและเทโปรเจ็กใหญ่ๆ ไปให้แทน
“ถ้าพี่ไปจริงๆ พี่ไม่ทิ้งอ้นหรอก พี่ทำงานมานานพี่พอมองออกว่าใครมีฝีมือ พี่จ๋าหวงอ้นยิ่งกว่ายัยหงส์อีก แต่อย่างพี่จ๋าน่ะแกไม่ไปไหนแล้ว พี่พาอ้นหนีไปสร้างอาณาจักรใหม่ด้วยกันดีกว่า”
อ้นยิ้มบางๆ ให้โจม เขาหลบสายตาโจมด้วยการทำทีเป็นเพลิดเพลินกับอาหารตรงหน้า แต่โจมไม่ปล่อยให้เสียจังหวะ เขาเดินเกมต่อทันที
“ถ้าพี่ชวน อ้นจะหนีตามพี่รึเปล่า?”
เสียงของโจมฟังแล้วแฝงนัยยะสำคัญมากกว่าคำหยอกล้อเรื่องงาน อ้นจึงประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
“มะไม่รู้สิคะ... หนูยังไม่อยากเปลี่ยนงานมั้งคะ แหะๆ”
“แล้วถ้าพี่ขอคบอ้นตรงๆ แบบนี้ล่ะ? อ้นจะให้โอกาสพี่มั้ย?”
“หนู...”
คราวนี้อ้นถึงกับสตั้น! เขาคิดอะไรไม่ออก ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะพูดอะไร แต่ในที่สุดเมื่อสงบสติอารมณ์ได้แล้วอ้นก็พร้อมให้คำตอบ
“หนูยังไม่อยากคุยกับใครค่ะ คือหนู...”
“ไม่เป็นไรพี่เข้าใจ ตอนพี่เลิกกับแฟนก็เป๋ไปเหมือนกัน มันไม่อยากคุยกับใครเลย จนพี่ได้เจอเรานั่นแหละ บอกตามตรงตอนเจออ้นครั้งแรกๆ เราโคตรฮาเลยว่ะ แต่พอพี่ได้รู้จักอ้นมากขึ้น พี่กลับพบว่าพี่สบายใจทุกครั้งที่ได้คุยกับเราว่ะ พี่ถามตัวเองนะว่าทำไม ทั้งๆ ที่เราเป็นแบบนี้ ... คือ โทษนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูโอเค หนูเป็นตุ๊ด”
อ้นยิ้มยิมรับชะตากรรมให้โจมแล้วรอฟังเขาพูดต่อแต่โดยดี
“ไม่รู้สิ พี่ไม่รู้สึกแอนตี้เรานะ พี่โอเคว่ะ”
“พี่โจมคะ หนูเป็นตุ๊ดนะคะ ที่พี่โอเคกับหนูเพราะมันเป็นแค่การคุยกันรึเปล่า? ถึงยังไงหนูก็ยังเป็นนายอโณทัยอยู่ดี ต่อให้หนูทำอะไรๆ เสร็จแล้วหนูก็แต่งงานมีลูกแบบผู้หญิงไม่ได้ พี่โอเคแน่เหรอคะ? ถ้าพี่คบกับกะเทยพี่จะไม่มีวันมีครอบครัวที่สมบรูณ์นะคะ พี่จะรับสภาพนั้นได้เหรอ?”
อ้นเจ็บปวดทุกลมหายใจที่ต้องพูดข้อเท็จจริงซึ่งเขาตระหนักมาตลอดให้โจมฟังเป็นฉากๆ เขารู้ดีแต่ยังอดไม่ได้ที่จะฝันหวานถึงฉากแต่งงานราวกับเทพนิยายของเจ้าหญิงที่ได้ครองรักกับเจ้าชายตอนจบ อ้นแค่นหัวเราะแล้วพูดต่ออย่างเศร้าสร้อย
“ถ้าทำได้หนูก็อยากจะแต่งงานกับใครซักคนเหมือนกัน ถ้าหนูทำอย่างนั้นได้หนูคงมีความสุขมากเพราะหนูฝันเอาไว้ว่าซักวันหนูจะได้ใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวมีชายยาวๆ หนูอยากให้เจ้าบ่าวของหนูอยู่เคียงข้างกันไปจนแก่เฒ่าแม้ว่าเราสองคนจะไม่มีลูกหลานเหมือนครอบครัวอื่น มันอาจไม่ได้ตามฝันเป๊ะแบบนั้นแต่อย่างน้อยหนูก็หวังว่าผู้ชายคนนั้นจะรักและอยู่เคียงข้างหนูตลอดไป หนูไม่อยากคุยเล่นกับใครก็ตามที่วันนึงพอเค้าสบายใจแล้วก็ไปจากหนูหรอกค่ะ”
ถ้าเป็นแบบนั้นสู้ให้หนูแอบรักเค้าข้างเดียวต่อไปเรื่อยๆ ยังเจ็บน้อยกว่าอีก
อ้นจบประโยคระบายความอัดอั้นตันใจของตนเงียบๆ ในใจ โจมนั่งนิ่งหลังจากรับฟังคำพูดของอ้น เขาไม่กล่าวอะไรอีกนอกจากชวนทานอาหารต่อ อ้นเองก็พยายามฝืนยิ้มรับคำชวนเช่นกัน ทั้งคู่ต่างจนอยู่กับความคิดของตัวเอง
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
พักนี้เนือยๆ ไม่ค่อยมีอารมณ์ลงนิยาย :sad2: เบื่อๆ เซ็งๆ :เฮ้อ:
ขอโทษคนอ่านทุกคนละกัน มาเลต o1
-
เย้เย้ๆๆๆๆๆๆๆหนู้อ้นมาแล้ว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: แต่อยากให้มาทู้กวันเลยน้าาาา :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
เอ๋ เรื่องนี้ยังไม่จบหรอ หรือว่ามีของคู่อิ่นเพิ่มมา ตอนนั้นอ่านจาก Eook Bee
หรือมีเนื้อหาเพิ่มเติม เอ่ย จะได้กลับมาอ่าน :katai4: :katai4:
-
สองสามวันมานี้เรย์รู้สึกไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่ ม้าของเขาขยันโทรหาบอกให้เขาไปทำบุญเพราะหมอดูทำนายว่าเขากำลังจะมีเคราะห์ แต่เรย์ไม่เชื่อ กลับกันเขากลับรู้สึกว่าตนน่าจะไม่สบายเพราะพักผ่อนน้อยเวลานอนไม่พอเสียมากกว่า ช่วงนี้มีเกมออกใหม่ค่อนข้างเยอะและเขาจำเป็นต้องแคสเกมพวกนั้นลงชาแนลตามเสียงเรียกร้องของแฟนคลับแม้ว่าธรรมชาติของร่างกายจะเรียกร้องให้เขาพักผ่อนก็ตาม เรย์อยากจะหยุดงานเสียด้วยซ้ำแต่เขาต้องไปทานมื้อเที่ยงกับใครบางคนทุกวัน
หนุ่มแว่นลงลิฟต์มายังชั้นยี่สิบสามพลางตั้งหน้าตั้งตารออ้นออกมาจากประตูออฟฟิศอย่างมีความสุขจนลืมสังเกตสรรพสิ่งรอบๆ ตัว หรืออันที่จริงอาจจะเป็นเพราะเรย์ไม่เคยสนใจใครจึงไม่เห็นว่ามีคนแปลกหน้ารออยู่หน้าบริษัทเช่นกัน!
วันนี้อ้นออกมาช้า หัวหน้าและเพื่อนร่วมงานของอ้นลงไปทานข้าวกลางวันแล้ว พวกเขาทักทายเรย์ด้วยรู้จักกันแต่เรย์กลับไม่ใส่ใจ เขายังคงรออ้นอยู่หน้าประตู ทันทีที่อ้นเดินออกมา เรย์ก็ยิ้มแก้มปริ เขากำลังจะเดินเข้าไปหาอ้นแล้วต่อว่าที่มาช้าแต่ผู้หญิงอีกคนซึ่งเดินมาจากไหนไม่รู้ปราดเข้าไปถึงตัวอ้นก่อน เธอตรงเข้าไปตบอ้นอย่างแรง!
“อีหน้าด้าน! หาผู้ชายเองไม่ได้รึไงถึงได้มาแย่งของคนอื่นเค้า สะใจแกรึยังอีวิปริต ทำให้ผู้ชายหลงได้นี่ชอบนักใช่มั้ยอีร่าน!”
เรย์หน้ามืดทันทีที่เห็นอ้นลงไปกองกับพื้น
“Stop it! Or you want me to kill you!”
อ้นมองเรย์ที่โกรธจัดจนผลักผู้หญิงกระเด็นแล้วถึงกับพูดไม่ออก!
แกมาแปะมือเปลี่ยนตัวกับฉันรึไงคะอีแว่น! อีนี่ก็ไม่ได้ออมมือให้ผู้หญิงเล้ย ในตัวแกมีคำว่าสุภาพบุรุษมั้ย!
เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก อ้นไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจ เขาก็แค่เดินออกมาจากบริษัท รู้ว่าอีกเดี๋ยวจะต้องไปทานข้าวโดยมีเรย์ติดสอยห้อยตามไปด้วยอย่างเคย แต่อยู่ๆ กลับมีหญิงบ้าที่ไหนไม่รู้ปรี่เข้ามาตบแบบไม่ส่งสัญญาณเตือนล่วงหน้า
ถึงอ้นจะเป็นผู้ชายแต่ก็ตัวเล็กเอวบางร่างน้อยสูงไม่ถึงร้อยเจ็ดสิบเซ็นติเมตรหนักเพียงสี่สิบเก้ากิโลกรัมเท่านั้น! เมื่อถูกพิษรักแรงหึงกระชากไปตบอ้นจึงลอยติดมือชะนีร่วงไปกองกับพื้น เล็บของนางครูดแก้มจนอ้นแสบไปทั้งหน้า!
ดี๊ดีค่ะดีออก อยู่ๆ กูก็แย่งผัวชะนีได้สำเร็จไม่รู้ตัว!
อ้นเคืองและงงในขณะเดียวกัน เขาคาดว่าชาวออฟฟิศมุงเองก็คงสับสนไม่น้อยไปกว่ากัน เรย์ยืนขวางระหว่างเขากับผู้หญิงคนนั้นท่าทางน่ากลัวเหมือนพร้อมจะลงมือขย้ำคนได้ทุกเวลา ส่วนคู่กรณีของอ้นนั้นก็คงมึนไม่แพ้กัน เธอใช้มือประคองใบหน้าราวกับแอคติ้งหน้ากล้องพลางมองเรย์อย่างไม่เชื่อสายตา
อ้นรู้สึกตงิดๆ กับช่วงกลางลำตัวของคู่กรณีที่นูนขัดกับรูปลักษณ์รักสวยรักงามแต่งตัวจัดของผู้หญิงคนนี้
เหมือนทุกอย่างเป็นไปตามบทละครน้ำเน่าเกรดต่ำ เมื่อเวลาผ่านไปพอให้ได้กระพริบตาภาพก็ตัดฉับราวกับสลับฉาก อยู่ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็กรี๊ดแล้วพุ่งเข้ามาทำร้ายเรย์พลางด่าทอว่าเขาทำร้ายผู้หญิง
“แกกล้าทำร้ายฉันเหรอ! อีหน้าตัวเมีย ทำร้ายผู้หญิง ทำคนท้อง!”
อ้นตกตะลึง! แต่คำว่า “ท้อง” ไม่มีผลกับเรย์เลย อ้นถึงกับเพลียเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า คนท้องพุ่งเข้ามาตบตีเรย์รัวๆ!
เรย์ไม่ปัดป้องร่างกายตัวเองเลย เขาสวนกลับเน้นๆ ด้วยการจับหมับเข้าที่ลำคอของผู้เคราะห์ร้าย ถึงตอนนี้ รปภ. ก็รีบวิ่งเข้ามาพอดีราวกับเซตฉาก ก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นหนังสยองขวัญด้วยพฤติกรรมของเรย์!
ขนาดฉันเป็นตุ๊ดฉันยังไม่ตบผู้หญิงเลยนะอีแว่น! ผู้ชายอะไรทำร้ายคนท้อง!
เมื่อผู้หญิงถูกแยกออกไปแล้วเรย์ก็กลับมายืนเคียงข้างอ้น เขาก้มลงดึงอ้นที่เข่าอ่อนจนลืมลุกให้ยืนขึ้นเช่นเดิม
อ้นงงจนลืมขอบคุณเรย์ เสียงด่าทอของผู้หญิงคนนั้นดังมานับตั้งแต่ที่คอของเธอเป็นอิสระ
“ทุเรศมีผัวอยู่แล้วยังมาแย่งผัวคนอื่น อีหน้าด้าน ไอ้แมงดา ทำร้ายผู้หญิง อีพวกวิปริต!”
หนอยอีนี่! แล้วที่ปรี่เข้ามาจิกหัวกูละคะ!
“ฉันไปทำอะไรให้คุณ! คุณเป็นใครฉันยังไม่รู้จักเลยจะไปแย่งผัวคุณได้ยังไง ฉันไม่เคยมีผัวย่ะแม้แต่กิ๊กยังไม่มีเลย!”
“ตอแหล อีนังตุ๊ดหน้าด้าน!”
“What the fuck! Don’t be an idiot!”
เรย์ตะคอกใส่เพราะหมดความอดทนเมื่อผู้หญิงคนนั้นด่าอ้นไม่เลิก แถมยังเหมารวมว่าเขาเป็นแมงดาอีกต่างหาก
“อีบ้า! อยู่ๆ ก็มาทำร้ายคนอื่น ลุง รปภ. คะโทรเรียกตำรวจเลยค่ะ หนูจะเอาเรื่องมัน!”
“มาสิฉันจะแจ้งความกลับเหมือนกัน ไอ้แมงดานี่มันจะฆ่าฉัน ทุกคนที่นี่เป็นพยานได้ มันบีบคอฉัน!”
อ้นตกตะลึงพึ่งนึกได้แต่เรย์ไม่กลัว เขาท้ากลับ!
“เอาเลย! ที่นี่มีกล้องวงจรปิด มีหลักฐานว่าผมป้องกันตัว อยู่ๆ คุณก็เข้ามาทำร้ายเพื่อนผมแถมยังพยายามจะทำร้ายผม ผมจะฟ้องคุณข้อหาหมิ่นประมาทอีกคดี เพราะคุณทำให้ผมกับเพื่อนเสื่อมเสียชื่อเสียง ตึกนี้คนนอกต้องแลกบัตร บอกให้ รปภ. ข้างล้างอายัดบัตรประชาชนยัยนี่เลยลุง!”
“ครับคุณเรย์มอนด์!”
เรื่องทำท่าจะกลับตาลปัตรเมื่อเรย์หัวหมอกว่านางอิจฉาเกรดต่ำ จากเดิมที่อ้นตั้งใจแค่เพียงพูดขู่กลับกลายเป็นโทรแจ้งความเข้าจริงๆ นางร้ายหน้าซีดทำท่าจะหนีแต่ถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยควบคุมตัวไว้
กรณีตบแย่งผู้ชายกำลังจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เสียแล้ว ไม่เพียงแต่ผู้อาละวาดที่หน้าซีด แม้แต่อ้นเองก็แอบกลัวด้วยเช่นกัน เขามีลางสังหรณ์ว่าชีวิตการทำงานของตนจะพังพินาศในครั้งนี้
เรย์เรียกตำรวจมาจริงๆ เขาบังคับให้อ้นอยู่รอตำรวจด้วยกัน เพียงชั่วขณะเรื่องก็รู้ถึงระดับหัวหน้าจนได้ เร็วจนแม้แต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปยังไม่ทันอืด ทุกคนถูกเชิญตัวเข้าไปนั่งรอในห้องรับแขกของออฟฟิศ จ๋าและหงส์ที่รู้ข่าวรีบกลับมาหาอ้นและเรย์ พนักงานคนอื่นๆ พากันพูดปากต่อปากกระจายเรื่องราวอย่างเมามันเหมือนไฟลามทุ่ง ผู้วางแผนถึงกับยิ้มกริ่มที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ตนต้องการ เขานั่งทานปิ่นโตอาหารคลีนอย่างมีความสุขบนโต๊ะทำงานของตนพลางรอให้ตัวละครสำคัญมาถึง
ฝ่ายบุคคลของบริษัทพยายามจะให้ทุกฝ่ายตกลงยอมความกันแต่โดยดีและถามถึงสามีของหญิงสาวแปลกหน้าเพื่อจะเรียกมาไกล่เกลี่ยเรื่องภายในครอบครัว ทว่าผู้หญิงคนนี้กลับอ้างเรื่องที่ถูกเรย์ทำร้ายร่างกายทั้งที่ตนตั้งครรภ์และไม่ยอมความ ต้องการให้บริษัทแสดงความรับผิดชอบด้วยการไล่อ้นออก!
“บริษัทต้องรับผิดชอบเพราะพนักงานของคุณทำร้ายร่างกายฉัน! โทษหนักแบบนี้ต้องไล่ออกสถานเดียว!”
“เหอๆ แย่หน่อยนะไม่ได้ทำงานที่นี่”
คนเจ็บตัวเจ็บใจที่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามคาดเลยหันมาไล่บี้เอากับอ้นแทน
“ไม่รู้แหละ! บริษัทต้องไล่อีตุ๊ดนี่ออกไม่อย่างนั้นฉันประจานลงพันทิปแน่!”
อีบ้า! แกมาตบฉันแล้วทำไมฉันต้องถูกไล่ออกด้วยยะ! โอ๊ยนี่มันอะไร! ทำไมฉันมีแต่เรื่อง จะทำงานสงบๆ ไม่ได้เลยใช่มั้ย!
อ้นแทบกรี๊ดเมื่อเรื่องมันดำเนินมาถึงขั้นนี้ เขารู้ดีว่าลำพังเรื่องเดิมก็เสี่ยงต่อสถานภาพของตนอยู่แล้วแต่เมื่อมีเรื่องใหม่แล้วผู้ร้ายยังหมายจะซ้ำเติมกันอ้นก็แทบทำอะไรไม่ถูกอยากร้องไห้ให้กับชะตากรรมรันทดของตัวเอง
“แม่ประเภทไหนกันที่ไม่รู้จักถนอมร่างกายตัวเองหอบลูกในท้องไปไล่ตบคนอื่น!”
งานนี้จ๋าทนไม่ไหวออกโรงเชือดคนท้องที่ไร้คุณสมบัติความเป็นแม่ทันที เขาเป็นหัวหน้า จำเป็นต้องปกป้องลูกน้อง โดยเฉพาะเมื่อลูกน้องเขาไม่ผิดจ๋าจึงไม่อยากปล่อยให้อ้นโดดเดี่ยวรู้สึกเหมือนถูกบริษัทรังแกซ้ำสอง
“ป้าไม่เคยโดนแย่งผัวป้าไม่รู้หรอก”
“ฉันเห็นหล่อนก็เอาแต่ร้องหาผัว ตกลงผัวหล่อนเป็นใครกันแน่เขาทำงานอยู่ที่นี่รึไงหล่อนถึงมาตบเด็กฉัน”
สตรองมากค่ะเจ๊ ด่ามันอีกเยอะๆ ค่ะ ทวงความยุติธรรมให้หนูด้วยนะคะ!
“ใช่! ฉันอยู่ของฉันดีๆ ก็กลายเป็นมือที่สามแย่งผัวคนอื่น เพื่อนฉันกลายเป็นแมงดา! ฉันไปยุ่งกับของๆ แกตั้งแต่เมื่อไหร่หะ!”
“ก็พี่โจมไงผัวฉัน! เพราะแกนั่นแหละเค้าถึงทิ้งฉันไป ถ้าเค้าไม่ติดพันแกเค้าต้องกลับมาหาฉันกับลูกแล้ว!”
งานนี้ถึงกับเงิบกันทั้งห้อง! ทุกคนอึ้งเมื่อผู้ชายที่ทิ้งลูกทิ้งเมียกลับกลายเป็นหนุ่มเซอร์แสนดีประจำออฟฟิศ! แม้แต่หัวหน้าสุดสตรองอย่างจ๋ายังพูดไม่ออกเพราะเธอไม่รู้ตื้นลึกหนาบางดีพอ ฝ่ายบุคคลที่เข้ามานั่งเป็นคนกลางถึงกับถอนหายใจเมื่อเรื่องเกิดจากคนในบริษัทจริงๆ เรย์หงุดหงิดแต่พยายามข่มอารมณ์เอาไว้ เขาเคืองทุกๆ คนที่ทำให้อ้นเดือดร้อน!
ส่วนอ้น จำเลยของเรื่อง เขาอึ้ง คิดอะไรไม่ออก แม้จะโล่งใจว่าโชคดีที่ตนไม่ได้รู้สึกอะไรกับโจมจริงๆ แต่เสี้ยวหนึ่งในใจก็นึกรังเกียจผู้ชายที่ทิ้งลูกเมียมาจีบคนอื่น โดยเฉพาะการเข้ามาให้ความหวังตุ๊ดอย่างเขาทั้งที่จริงๆ แล้วมีลูกเมียรออยู่ที่บ้าน!
“ฉันกับพี่โจมไม่ได้เป็นอะไรกัน”
กว่าอ้นจะรวบรวมสติได้เวลาก็ผ่านไปนานพอดู ผู้หญิงที่อ้างตัวว่าเป็นภรรยาของโจมเหยียดยิ้มอย่างสะใจเมื่อเห็นอ้นช็อก
“ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่าฉันบริสุทธิ์ เกิดมาฉันยังไม่เคยอะไรกับใครทั้งนั้น! ดังนั้นเลิกด่าว่าฉันใช้มารยาแย่งผู้ชายของคุณซักที! กับพี่โจมก็เป็นแค่เพื่อนร่วมงาน ฉันไม่ได้ปรนเปรอเค้าเหมือนที่คุณกล่าวหา”
อ้นเจ็บเมื่อคิดถึงคำด่าที่ผู้หญิงคนนี้ใช้ ถ้อยคำหยาบคายแสดงสันดานหยาบช้าถูกนำมาป้ายความต่ำใส่เขา อ้นแค้นใจและอึดอัดที่ถูกสังคมตราหน้าว่าร่าน มาวันนี้มันถึงที่สุดแล้วเมื่อเขาถูกดูถูกว่าใช้ความเป็นตุ๊ดล่อลวงโจมจนหลงผิด แต่ต่อให้ปรนเปรอเท่าไหร่ของปลอมอย่างเขาก็ไม่มีวันชนะของแท้ไปได้ อ้นทนถึงที่สุดแล้ว!
“ตอแหลไปเถอะ แรดแบบนี้ใครจะไปเชื่อ! ฉันรู้นะพี่โจมแอบพาแกไปที่ร้านบ่อยๆ แกคงออดอ้อนหลอกสูบเงินผัวฉันจนหมดละสิเขาถึงไม่เคยส่งเงินให้ฉันเลย!”
“เค้าไม่ได้แอบย่ะ! ฉันไปอย่างเปิดเผยในฐานะเพื่อนร่วมงานและฉันก็ไม่เคยขออะไรจากเค้าเลยด้วย นี่! ถึงฉันจะเป็นตุ๊ดแต่ไม่ใช่ว่าตุ๊ดจะแรดอยากได้ผู้ชายตลอดเวลานะยะ! ตุ๊ดจะคบกับเพื่อนผู้ชายไม่ได้รึไงหะ! เอะอะก็ด่าตุ๊ด หาว่าร่าน จะบ้าเหรอ! ไม่ใช่หมาตัวเมียนะยะจะได้ติดสัดเอาไม่เลือก!”
อ้นสติแตกสวนกลับอย่างเหลืออดต่อหน้าหัวหน้าแผนกทั้งสอง แต่เขาไม่แคร์อะไรแล้ว! เรย์เพียงแค่นั่งนิ่งๆ ปล่อยให้อ้นเป็นตัวของตัวเอง จนกระทั่งอ้นโวยวายเสร็จทั้งน้ำตา เขาก็เปรยขึ้นเบาๆ ว่า
“ตำรวจใกล้จะมาถึงแล้วล่ะ”
จ๋าเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้วได้แต่ส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง หนนี้เธอคงช่วยลูกน้องคนเก่งไว้ไม่ได้แล้ว
โจมมาถึงช้ากว่าตำรวจเพราะออกไปพบลูกค้า เหตุการณ์นี้ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน โดยเฉพาะเรย์ที่เอาเรื่องไม่ยอมถอย ลงท้ายจึงกลายเป็นเรื่องทะเลาะวิวาท เรื่องนี้ทำให้บริษัทเสียหายมาก แต่อ้นพยายามยิ้มรับทั้งน้ำตา จ๋าถอนหายใจก่อนจะเดินหนี อ้นหลบตาโจมแล้วเดินทางไปยังสถานีตำรวจกับเรย์ โจมปฏิเสธที่จะไปสถานีตำรวจด้วยเมื่อเห็นว่าอ้นหลบหน้าไม่ยอมพูดด้วย เขาปฏิเสธความเกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่อ้างตนว่าเป็นภรรยาก่อนจะตามหัวหน้าแผนกบุคคลเข้าไปในห้อง
เรื่องราวหลังจากนั้นไม่มีอะไรน่าจดจำ อ้นแจ้งความลงบันทึกประจำวันด้วยหัวใจหนักอึ้ง เขาและเรย์เดินออกจากสถานีตำรวจท่ามกลางแสงแดดแผดเผายามบ่าย แสงอาทิตย์เจิดจ้าจนผิวหนังแสบร้อน อ้นเกลียดแดดเช่นนี้ แดดร้อนแรงที่สมกับคำว่า “ตะวัน”
“จะกลับไปทำงานต่อมั้ย?”
“ไว้พรุ่งนี้ฉันค่อยกลับไปเก็บของก็ได้ เค้าคงไม่เอาฉันไว้หรอก”
อ้นกล่าวราวกับปลงตก แต่เรย์รู้ว่าใจจริงของอ้นไม่ได้เป็นเช่นนั้น เขาสอดมือเข้ากับมือของอ้นที่ปล่อยตกข้างลำตัวอย่างคนหมดแรง อ้นหันไปมองหน้าหนุ่มแว่นเพราะสงสัยในการกระทำ เรย์จึงบีบกระชับส่งผ่านความรู้สึกมาให้
กำลังใจจากเพื่อนทำให้อ้นน้ำตาไหล ปากของอ้นโค้งขึ้นเล็กน้อย เขาพยายามเม้มมันเพื่อกลั้นน้ำตาที่ก่อตัวขึ้น อ้นสูดจมูกพอดีตอนที่เรย์ถามขึ้น
“อยากกินอะไรมั้ย? เราเลี้ยงเอง หิวข้าวเนอะ”
“ใช่ ฉันก็หิวมากเลยแก ไปสยามสแควร์วันกันมั้ย? ได้ข่าวว่าที่นั่นมีเกาเหลาหม้อไฟร้านเด็ด ฉันยังไม่เคยไปกินเลย”
“ไปสิ”
“แล้วแกไม่ต้องกลับไปทำงานเหรอ?”
“ลืมแล้วเหรอ เราเส้นใหญ่ เค้าไม่ไล่เราออกหรอกน่า เขียนใบลาไว้แล้ว”
เรย์ยิ้มให้อ้นเช่นเคย เขาใช้มือข้างที่ว่างดันแว่นอย่างเคยแต่กลับเก้ๆ กังๆ เมื่อมือข้างนั้นไม่ใช่มือข้างที่ถนัด ทว่าเรย์ก็ยังไม่ปล่อยมือของอ้น อ้นตื้นตันกับรอยยิ้มของเรย์เหลือเกิน
“เรย์ ฉันขอบใจนะที่แกอยู่เป็นเพื่อนฉัน”
“อาฮะ”
“ขอบใจที่ปกป้องฉันนะ”
“Yes, My Lady”
“ถ้าพี่อยากบีบให้ผมรับผิดชอบผมก็ขอรับผิดชอบด้วยการลาออก แม้ว่าเรื่องที่พี่เอามาเป็นข้ออ้างมันจะเป็นเรื่องส่วนตัวของผมก็ตาม”
“เรื่องส่วนตัวเหรอ? คุณปล่อยให้เรื่องส่วนตัวสร้างความเดือดร้อนให้บริษัทนะโจม ภาพลักษณ์บริษัทเสียหายก็เพราะคุณ!”
“ผมกับผู้หญิงคนนั้นเราจบกันนานแล้ว ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ผมบอกได้แค่นี้ครับ พรุ่งนี้ผมจะมายื่นใบลาออกอย่างเป็นทางการอีกที ขอตัวก่อนนะครับ”
โจมกล่าวปฏิเสธอย่างใจเย็นก่อนจะขอตัวออกจากห้อง เขาไม่แสดงอาการใดใดแม้จะได้ยินเสียงของอีกฝ่ายดังไล่หลังมาเบาๆ คล้ายจงใจนินทา
“เต็มใจรับผิดชอบ? อยากออกจนตัวสั่นละสิไม่ว่า ได้ข่าวว่าคู่แข่งให้ค่าตัวมากโข แต่คอยดูเถอะ ท้องไม่รับแบบนี้เค้ายังจะเอาไปให้เสียชื่อเสียงบริษัทรึเปล่า!”
โจมกลับมาเก็บของบางส่วนบนโต๊ะ แต่เพราะทำงานมานานจึงมีข้าวของค่อนข้างมาก ของบางอย่างก็ขนกลับไปภายในวันนี้ไม่ไหว ในที่สุดโจมก็ตัดสินใจหอบของสำคัญยัดใส่กระเป๋า เขาตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะหาลังเก่าๆ เอามาเก็บของ แต่ครั้นเก็บของเสร็จ แทนที่จะตรงยังไปทางออกเพื่อเอาของไปใส่รถของตัวเอง เขากลับแวะไปหาแทน
“โจมแวะมาลาน่ะ รู้ว่าพรุ่งนี้แทนมีประชุมทีม คงไม่ได้เจอกัน”
“แทนได้ยินเรื่องแล้วล่ะ เสียใจด้วยนะโจม”
แม้จะใช้น้ำเสียงแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งสักแค่ไหนแต่รอยยิ้มเยาะก็ยังคงฉายชัดอยู่ในแววตาของแทน ทว่าโจมเพียงแค่ส่งยิ้มให้แทนแล้วกล่าวว่า
“หวังว่าคราวหน้าเราคงได้แข่งกันในสนามอย่างยุติธรรมนะ แทนคงไม่แทงข้างหลังกันแบบนี้อีก”
ถ้อยคำด่าทอแบบนิ่มๆ ของโจมโจมตีแทนจนร้อนตัว เขารีบแก้ตัวเสียงดัง
“แทงข้างหลังอะไรกัน! โจมพูดแบบนี้แทนเสียหายนะ”
“แล้วใครล่ะที่คอยกุข่าวเรื่องอาเกนดาร์สนใจโจม ทำโจมคนเดียวไม่พอเหรอถึงต้องไปพังชีวิตน้องมัน?”
“โจมพูดไม่รู้เรื่องแล้ว!”
“ตามใจแทนนะ ถ้าแทนจะแค้นโจมเพราะเรื่องนั้นโจมยินดีรับผิดแม้ว่าความจริงแล้วเราต่างก็ผิดกันทั้งคู่ แต่ขอให้มันจบตรงนี้ อย่าไปพาลกับคนอื่นอีก โจมเสียดายน้องที่น่ารักของโจม เคยสอนงานปลุกปั้นกันมา ไม่คิดจริงๆ ว่าวันนึงน้องมันจะตอบแทนกันแบบนี้ แทนอาจจะคิดว่าตัวเองเก่งแล้ว ทำโปรเจ็กใหญ่ๆ สำเร็จ แต่แทนลืมไปนะว่าโปรเจ็กพวกนั้นเราช่วยกันทำสองคน โจมจะรอดูความสามารถที่แท้จริงของแทนนะครับ”
แทนร้อนราวกับถูกไฟแผดเผา ถ้อยคำของโจมเหมือนถ่านแดงที่นาบลงบนแผลเปิดในใจแทน วาจาดูถูกเหยียดหยามของโจมช่างสุภาพเกินกว่าที่เขาจะตอกกลับได้อย่างเผ็ดร้อน แทนอับจนปัญญา!
โจมยิ้มสะใจก่อนจะหันหลังเดินหนี เขาไม่เสียใจเลยที่ลาออกจากบริษัทนี้ โจมรู้เรื่องที่แทนลอบแทงข้างหลังกันนานแล้ว แทนใช้มากกว่าความสามารถเรื่องงานในการหาทางล็อบบี้ผู้มีอำนาจให้บีบเขาจนมุม แต่โจมคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าแทนจะร้ายถึงขั้นฟาดงวงฟาดงาใส่อ้นด้วย แต่นั่นก็ถือเป็นความผิดของเขาด้วยเช่นกันที่คิดว่าแฟนเก่าจะยอมจากไปอย่างสงบ ไม่มีทางที่คนที่ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้วเช่นนั้นจะรู้จักอ้น เป็นเรื่องปกติที่เขามักจะชวนเพื่อนฝูงไปแฮงเอาต์กันที่ร้าน โจมไม่เคยบอกคนในร้านถึงความสัมพันธ์นี้ และอ้นก็ไปที่นั่นเพียงไม่กี่ครั้ง ไม่มีทางที่แฟนเก่าเขาจะระบุเป้าหมายถูกคนถ้าปราศจากแรงยุที่คอยให้ข้อมูล ครั้งนี้แทนเล่นแรงเกินไปจริงๆ
“หนูขอลาออกค่ะ”
“คิดดีแล้วเหรออ้น? แน่ใจนะ?”
“หนูคิดดีแล้วค่ะพี่จ๋า หนูคงไม่เหมาะกับองค์กรนี้สักเท่าไหร่ ต่อให้อยากอยู่เค้าก็คงไม่เอาหนูแล้วค่ะ”
“เอาเถอะ พี่เข้าใจ คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก”
พี่ก็โดนบีบให้ไล่หนูออกเหมือนกันใช่มั้ยคะ?
“ขอบพระคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมานะคะ ขอบคุณที่พี่ช่วยสอนเด็กไม่ได้เรื่องอย่างหนู แม้จะเป็นเวลาไม่นานแต่หนูมีความสุขมากที่นี่ หนูได้รับความรู้มากมายที่พี่ถ่ายทอดให้ หนูจะไม่ลืมคำสอนของพี่เลยค่ะ”
“คนเก่งไปที่ไหนคนก็ยอมรับ แต่ครั้งหน้านอกจากเก่งแล้วเราต้องรู้จักวางตัวให้ดีนะอ้น ทุกองค์กรมีวัฒนธรรมเป็นของตัวเอง เราต้องรู้จักเอาตัวรอดให้ได้ด้วย คนเก่งหลายๆ คนไม่มีความสุขในการทำงานก็มี คราวหน้าอย่าให้เรื่องไร้สาระลุกลามกลายมาเป็นประเด็นที่จะทำให้หน้าที่การงานเราฉิบหายนะอ้น”
“ค่ะพี่จ๋า”
“อืม เพื่อนพี่ที่ทำงานอยู่บริษัทออแกไนเซอร์เค้ากำลังหาคนพอดี ถ้าอ้นสนใจก็ลองไปสมัครดูได้นะ พี่ส่งข้อมูลไปทางไลน์ให้เราแล้ว”
“ขอบคุณมากค่ะพี่”
หัวหน้าสายงาน แม้จะดีอย่างไร แต่ในท้ายที่สุดเขาก็มีคนที่ใหญ่กว่าคอยบงการ ในจุดนี้อ้นไม่โทษจ๋า เขาเลือกที่จะเดินออกมาจากสังคมที่เขาอยู่แล้วคับใจ หงส์บีบแขนลาอ้นอย่างเศร้าสร้อย ต่างฝ่ายต่างล่ำลากันอย่างอาลัยอาวรณ์
“แล้วฉันจะไลน์ไปคุยกับแกบ่อยๆ นะอ้น”
“อืม มีอะไรก็อย่าลืมมาเม้าท์ให้ฉันฟังด้วยนะอีหงส์”
ไม่มีใครโศกเศร้าเสียใจกับการลาออกของอ้น นอกจากจ๋าและหงส์ มีเแค่หัวหน้าที่เสียดายลูกน้องและชะนีขาเม้าท์ที่เสียดายเพื่อนสาวผู้คุยถูกคอเพียงสองคนเท่านั้น คนอื่นๆ เพียงแค่กล่าวลาตามมารยาท แต่กระนั้นก็มีหลายคนที่แสดงออกว่าสมน้ำหน้าผ่านทางสีหน้าและแววตาขัดกับคำโกหกที่พ่นออกจากปาก
อ้นเก็บของมาที่ลานจอดรถเงียบๆ เรย์ไม่ได้มาส่งแต่เขาส่งรูปข้าวปั้นมาแทน มีแคปชันเหงาๆ ว่า “เตรียมไว้เป็นมื้อกลางวัน” อ้นจึงพิมพ์ตอบกลับไปว่าให้เรย์ดูแลสุขภาพตัวเองด้วย อ้นเตรียมตัวจะจากไปเงียบๆ เขาถูกผู้คนนินทามากพอแล้ว ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาดังเกินพอ! อ้นจึงเลือกที่จะจากไปแบบเรียบง่าย ทว่าเขากลับพบโจมยืนรออยู่ที่รถของตน
“เค้าว่าเนื้อคู่มักมีอะไรที่คล้ายกัน พี่กับอ้นลาออกจากบริษัทวันเดียวกันเลย สงสัยเราจะเป็นเนื้อคู่กันแน่ๆ”
อ้นไม่ขำ ตราบาปของผู้ชายไร้ความรับผิดชอบยังคงตีตราโจมอยู่จนอ้นขยะแขยง เขาจึงเปิดไปเปิดประตูรถเพื่อเก็บของโดยไม่แม้แต่จะชายตามองโจม
“พี่ขอร้อง ฟังพี่หน่อย ให้โอกาสพี่ได้อธิบายนะอ้น”
“หนูกับพี่โจมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันค่ะ เราคงไม่มีความจำเป็นต้องคุย”
“แต่พี่ชอบอ้น!”
โจมพูดตรงประเด็น แต่นั่นไม่สามารถสั่นคลอนหัวใจของอ้นได้เลย
“พี่รู้ว่าพี่แทบไม่มีหวังมาตั้งแต่แรก อ้นไม่ได้ชอบพี่ แต่เมื่อก่อนอ้นไม่เคยทำท่ารังเกียจพี่แบบนี้ ฟังพี่อธิบายหน่อยเถอะพี่ขอร้อง! อย่างน้อยถึงมันจะไม่ช่วยให้อ้นรักพี่แต่มันก็อาจช่วยให้อ้นเลิกมองพี่ด้วยสายตารังเกียจแบบนี้”
คำพูดของโจมส่งผ่านความรู้สึกมาถึงอ้น ในที่สุดอ้นก็ใจอ่อน เขาเอ่ยปากกับโจม
“ก็ได้ค่ะ หนูให้เวลาพี่สามนาที มีอะไรก็รีบพูดมา หนูจะรีบกลับห้อง ต้องไปเปิดเว็บหางาน!”
“เย็นนี้พี่ขอไปรับอ้นที่หอนะ พี่จะเลี้ยงข้าวเรา จะแนะนำให้รู้จักเพื่อนพี่อีกคน เค้าอยู่บริษัทโฆษณาอ้นอาจจะสนใจ”
“หนูไม่มีเวลาไปดินเนอร์ไร้สาระแล้วค่ะ หนูตกงานนะคะพี่โจม ถ้าพี่มีอะไรก็พูดมันตรงนี้แหละค่ะ!”
“นะให้เกียรติพี่นะอ้น พี่ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว แล้วอ้นจะเลิกติดต่อพี่อีกก็ไม่เป็นไร แต่ขอให้พี่ได้แก้ไขเรื่องเข้าใจผิดนี่ก็พอ พี่ไม่ใช่ผู้ชายไร้ความรับผิดชอบอย่างที่อ้นคิด”
โจมตื้อจนอ้นไม่อาจปฏิเสธ น้ำเสียงเว้าวอนของโจมทำให้อ้นสงสาร ในที่สุดอ้นจึงเผลอรับปาก เขาไม่รู้เลยว่าการไปทานข้าวที่ร้านของโจมในครั้งนี้จะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปตลอดกาล!
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
#สงสารอ้น :hao5:
โดนปัญญารุมเร้า ตอนที่แล้วเป็นขี้ปากชาวบ้านแทนอีพี่แทนไปรอบนึงละ ตอนนี้ยังโดนข้อหาแย่งผัวชาวบ้านอีก บอกแล้วว่าอย่าทำตัวแรด ทำตัวแรงๆ ถึงเวลามีปัญหาอย่าหวังว่าสังคมจะเข้าใจ #แรงแต่จริงใจ เหอๆ เป็นคนดีวางตัวดีง่ายกว่ามั้ยสาวๆ? อย่าทำพฤติกรรมให้ชาวบ้านเค้าดูถูกเลย คนอื่นเค้าไม่เข้าใจเราหรอก จะไปบอกว่าแค่คนใกล้ชิดเข้าใจก็พอมันก็ไม่ได้เพราะคนอื่นและคนนอกมันน้อยกว่าคนใกล้ชิด ตราบใดที่ยังอยู่ในสังคมก็ต้องรู้จักวางตัวให้ดีเน้อ
เป็นตุ๊ด แต่งหญิง ก็ลำบากอยู่แล้ว หาแฟนยาก ต้องทำตัวเองให้สวยถึงจะมีผู้ชายหันมาแลบ้าง แต่ถ้าสารร่างไม่ละมุนนีพอก็กลายเป็นไม่เข้าพวก เกย์ก็ยี้ เป็นชะนีก็ไม่ได้ เฮ้อ! ลำบาก!
ไหนจะยังเรื่องงาน กะเทยถูกกีดกัน สาวไปทำงานคนก็จับผิด บางอาชีพไม่ยอมรับความสามารถของสาวสองอีก อยู่ในสังคมลำบาก ไม่รู้จะผ่าตัดมาทำไม ทำศัลยกรรมไปเท่าไหร่ก็รู้สึกตัวเองเป็นได้แค่"กะเทย"ไม่ใช่ผู้หญิงแท้ แม้ตัวตนจะเป็นผู้หญิงแต่จิตวิญญาณลึกๆ กลับดูถูกตัวเองแอนตี้ชะนีซะงั้น!
ไหนจะเมายาคุม ไหนจะอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เหวี่ยงวีนเพราะเทคฮอร์โมน ไหนจะมีปัญหากับสังคมรอบข้าง เข้าใจคนที่มีปัญหานะ แต่ก็ต้องว่ากันไปรายบุคคลแหละ ใครทำตัวดีก็ดีไป ใครทำตัวแย่ๆ ทำนิสัยไม่ดี ... ก็ทำตัวเองอะนะ มันก็ช่วยไม่ได้ที่ชาวบ้านเค้าจะว่าเอา ไม่ว่าจะเพศหญิงเพศชาย เพศไหนๆ ก็มีเรื่องที่โดนด่าเหมารวมอยู่ซักเรื่องสองเรื่องแหละ #ทำใจ
#ลองส่องกระจกแล้วพูดกับตัวเองว่า "ฉันเป็นผู้หญิง แม้ร่างกายของฉันจะเป็นแบบนี้แต่ฉันเกิดมาเป็นผู้หญิง" ดูสิ อาจจะทำให้ยอมรับตัวตนของตัวเองได้มากขึ้นนะ เรียนรู้ข้อบกพร่องภายในตัว ยอมรับข้อดีที่ตัวเองมี เลิกคิดมาก เลิกเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น มีความสุขกับตัวตนของเราเอง เพราะคนเราต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับตัวเองก่อนจะเรียกร้องให้คนอื่นยอมรับเรานะ จะได้ไม่รู้สึกแอนตี้ประเด็นชะนีแท้อะไรนี่อีก แต่ถ้าอยากสาวและยังอยากเกลียดผู้หญิงแท้คิดว่าตัวเองเกิดมาสวยเพื่อฆ่าสาวแท้เกิดมาเริ่ดกว่านังชะนีทั่วไป ก็เอาเลยจ้า เอาที่สบายใจเลย เจอกะเทยอคติแบบนี้เราก็คงไม่สงสารอะ คงเตรียมวอร์กลับเลยแหละ เอาปมด้อยตัวเองมาพาลชะนีทั่วหล้ามันก็ไม่แฟร์นะ ผู้หญิงบางคนที่ไม่สวยแล้วเอาปมด้อยตัวเองไปพาลคนอื่นก็เหมือนกัน ผู้ชายเค้าไม่ได้ไม่เอาคุณเพราะคุณไม่สวย แต่เค้าไม่เอาเพราะคุณมันหดหู่เกินไป เหมือนผู้ชายที่โวยวายว่าผู้หญิงสนใจแต่ผู้ชายรวยๆ หาว่าเค้าไร้อนาคตคือคนแบบนี้ไม่รู้ตัวจริงๆ เหรอว่าทำไมไม่มีใครอยากร่วมชีวิตด้วย ดูถูกว่าผู้หญิงเห็นแก่เงินซะงั้น!
*ยื่นลาออกเองแบบนี้ไม่ได้เงินชดเชยนะ ปกติงานเค้าจะบอกว่าต้องลาล่วงหน้ากี่วัน แต่นี่อ้นคงได้รับการอนุมัติทันทีบริษัทไม่ต้องไล่ก็ไม่ต้องจ่ายเงินชดเชย ย้ำนะ "ย้ำนะลาออกเองไม่ได้เงิน"
โดนบีบให้ออกจากงานด้วย งามหน้าแบบนี้เป็นขี้ปากแบบนี้ ใครจะไปทนทำงานที่เดิมไหว น่าสงสารอ้นซะจริง ไม่มีใครช่วยแว้ว อารมณ์อ้นตอนนี้คงหดหู่สุดๆ ไปเลยแหละ พาลแม้กระทั่งดวงอาทิตย์ เหอๆ ยังดีนะที่มีเรย์อยู่ข้างๆ ให้มันรู้ซะมั้งว่าใครเป็นการ์เดี้ยนของอ้น โฮะๆ บางทีเรย์อาจจะชอบดูพ่อบ้านดำก็ได้ "Yes, My Lord" มาเชียว โฮะๆ เล่นมุกแบบนี้ยังไงฮีก็โอตาคุละนะ ฮ่าๆ
แต่ขนาดพี่แกอยู่ข้างๆ กันจับมือกันแบบนี้ออร่าพระเอกยังไม่ออกเล้ย! ฮ่าๆ โดนพี่โจมกลบมิด! แต่บอกไว้เลยว่าให้จับตามองความดาร์กของเรย์ให้ดี เหอๆ :-[ พี่แกนิสัยเอาเรื่องเหมือนกันเนาะ คุณชายมาดคูลแต่นิสัยไม่ได้คูลตามเล้ย! ส่วนปมของพี่โจมกับเรื่องราวทั้งหมดมีแน่นอน รออ่านตอนหน้า หึๆ เอาล่ะซี่ พี่แกจะเป็นคนดีหรือมีหักมุม? เราจะใช้พล็อตแบบไหน? ฮ่าๆ ทายใจคนแต่งไว้นะ อิๆ
บอกเลยว่าเรื่องกำลังเข้มข้น มันเจ้มจ้นสุดๆ! :katai1: แล้วเกิดเรื่องขึ้นกับอ้น ป้องล่ะ? ป้องจะรู้หรือไม่? ป้องจะทำเช่นไร? ใกล้แล้วล่ะ ใกล้เวลาที่สองคนนี้จะแตกหักกันแล้ว โฮะๆ
ห้ามงอนคนแต่งที่เขียนชะตากรรมสาวอ้นรันทดขนาดนี้นะ ฮ่าๆ :o8: ฝากเอาใจช่วยสาวอ้นด้วยละกัน นางจะผ่านเรื่องร้ายๆ ไปได้หรือไม่โปรติดตาม
ตอนนี้ดราม่า แต่ตอนหน้าดราม่ายิ่งกว่า! :m15:
ขอบคุณคนอ่านทุกคนจ้า :pig4: รักน้า :กอด1:
-
อ่านถึงเรย์คันแล้วก็เป็นอันคันยิบๆเหมือนกัน เป็นโรคเดียวกับเรย์แหละ เคยซดอ่อมเห็ดเพื่อนทำให้กิน อร่อยมากๆ แต่บอกเพื่อนนะว่าแพ้ ข้าวยังไม่ทันหมดจานเลยเรากลายเป็นตุ๊กแกปากครุฑในทันที
ชอบตอนนี้นะ แหม่แหม...นึกว่าหนูอ้นจะได้ตบนังแทนเสียแล้ว
ก็นะ...ย้อนแย้งดี คนที่ด่าคนอื่นว่าเป็นกระหรี่ทำตัวแย่ยิ่งกว่ากระหรี่ อิแอบจริงๆ ตกลงหวยออกที่ดล แต่เราว่าโจมน่าจะเคยมีประเด็นอะไรกับแทนมาอยู่หรอก
ตอนนี้โฆษณาคุณสมบัติของพระเอกอย่างเรย์สินะ ขาวอมชมพู เอ๊ย ไม่ใช่ แพ้ง่าย
อ้นก็ฝึกไปเถอะซักกกนให้สามีน่ะ แต่เผลอๆอยุ่ด้วยกันเรย์ทำให้หมดหรือเปล่า?
หนูกินไม่ได้เลยค่ะพี่ แพ้เห็ดเผาะหนักมาก เวียนหัวอ้วกแตกเลยทีเดียว
#แทน นี่หนูได้อิมเมจมาจากพวกเพศที่สามแถวๆ นี้และที่อื่นๆ นั่นแหละค่ะ บางทีก็เจอคนแรงๆ แบบนี้ในอินเตอร์เน็ต ไม่รู้ทำไม ตัวตนของคนบางคนมันช่างแรงเหลือเกิน เหมือนคนมีปมอะไรซักอย่าง แล้วถ้ายิ่งเพศที่สามสองคนตีกันนะอื้อหือ! แต่หนูชอบนะ อ่านเพลินดีค่ะ ฮ่าๆ เก็บข้อมูลไว้ใช้เขียนนิยาย เอิ้กๆ มันต้องมีตัวร้ายไง ไม่งั้นพล็อตอ้นไปไม่ได้ โฮะๆ เหมือนที่ภาคที่แล้วต้องมีคนชอบกินเผือกแบบโก้และคนเลวแบบเบสท์
ส่วน #ดล ก็พวกโรคจิตอย่างที่บอกเลยค่ะ ยังยืนยันว่าหนูขยะแขยงคนแบบนี้
แต่สำหรับ #พี่โจม นี่ ... คาดว่าตอนนี้คงช็อกกันไปหลายคน เหอๆ ... แต่พี่แกก็ยังสุภาพนะ! ยัง Cool อยู่เลย ดูแล้วก็น่าจะเป็นคนดีออก สุภาพบุรุษจะตาย แต่ดันเขียนปมมีเงื่อนงำยิ่งกว่าเดิมซะแล้ว ฮ่าๆ ไม่สปอย ปล่อยให้คนอ่านคาใจ :m3:
ป.ล. รอพิสูจน์ตอนหน้าๆ นะคะ ว่าขาวอมชมพูจริงมั้ย ฮ่าๆ :m12:
เหมือนกำลังอ่านนิยายตีแผ่ชีวิตตุ๊ด สงสารอ้น
:a5: ขนาดนั้นเลย? ชีวิตใครอะ? นี่เรื่องแต่งจริงๆ นะสาบาน เราแค่พยายามเค้นอารมณ์ตุ๊ดหางานมาเขียน อาศัยวัตถุดิบจากกระทู้พันทิปเทือกนั้นเอาค่ะ คนบ่นประมาณนี้กันเยอะ เราเลยจัดให้ชีวิตนางเป็นแบบนี้ เหอๆ #คนแต่งมันซาดิส!
น่าสงสารน้องอ้นจัง ชีวิตตุ๊ดที่น่าสงสาร แต่อย่างน้อยก็ยังมีผู้ชายที่จริงใจกับนางตั้งสามคนแหนะ (แอบอิจฉานางเล็กๆ....คริคริ)...มิน่าอินังแทนถึงได้อิจฉานางมากกกกกก.......................เมื่อไหร่คนแต่งจะทำให้นางมีความสุขกับเรย์สักที...เรารอเชียร์อยู่นะ อ้น+เรย์...อิอิอิ
ใช่ๆ ชีวิตอ้นน่าสงสารมาก เคราะห์ซ้ำกรรมซัดสุดๆ ซวยกว่าลำบากกว่าเติ้ลอีก เติ้ลโดนเล่นงานทางอารมณ์อย่างเดียว แต่อ้นโดนเรื่องงานด้วย เหอๆ
บางทีคนเราเวลาทุกข์ก็มักคิดมากจะเป็นจะตาย แต่จริงๆ แล้วคนอื่นเค้าอาจจะลำบากกว่าทุกข์กว่าเราก็ได้ ที่ทุกข์มากหรือทุกข์น้อยก็ขึ้นกับจิตใจความเข้มแข็งของเจ้าตัวทั้งนั้น ถ้าสตรองต่อให้เจอปัญหาหนักก็สิวๆ แต่ถ้าเปราะบางแค่เข็มสะกิดก็เจ็บเจียนตายค่ะ นี่เป็นอีกประเด็นในเรื่องเลยนะ เหอๆ เปรียบเทียบกันระหว่างภาคแรกและภาคสองค่ะ ฮ่าๆ
ส่วนเรื่องผู้ชายของนาง... ใครบ้างนะ พี่ป้อง พี่โจม และพระเอกอย่างเรย์ ... ไม่แน่ พาร์ตหลังเปิดมาอาจจะมีคนที่สี่มาก็ได้ โฮะๆ
อ้นฮอตค่ะ แต่จะได้ผู้ชายไปให้น้ำย่อยในกระเพาะทำงานหรือไม่ต้องรอติดตาม ไม่แน่นะ อ้นอาจจะโดนกินซะเอง เหอๆ o3
สู้ๆนะลูกสาว
คนที่ไม่ร้องไม่ได้หมายความว่าไม่เจ็บ
คนที่ไม่ฟูมฟายไม่ได้หมายความว่าไม่เสียใจ
คนที่แรงไม่ได้หมายความว่าเป็นที่ด้าน
อ้นไปงัดข้อกับคนเก่ามันก็สู้ลำบากแต่ก็เข้าใจนะว่าเพราะโดนเต็มๆ
พระเอกไม่โผล่นี่ไปเตรียมทำอะไรมาหรือเปล่า
เราไม่ชอบการปล่อยคลิปอะไรนะ
แต่อิแทนกับไอ้ยามน่าโดนมากๆ
หืม... ก็หายไปเตรียมการอย่างที่เห็นนั่นแหละค่ะ เหอๆ
อีตาแว่นเรย์นี่ไปๆ มาๆ สนิทกับยามได้ไงนะ?
คราวที่แล้วตอนหาที่สูบลมยางรถก็ทีนึงละ ตอนจะไปส่งอ้นที่ห้อก็ด้วย (จำได้มั้ยเอ่ย?)
งี้แหละ คนกลับดึก พวกนั่งเฝ้าเซิร์ฟ มนุษย์ไอที เหอๆ กว่าจะรันงานเสร็จ กว่าจะได้กลับบ้าน เพราะแบบนี้ละมั้งเลยได้มิตรกับพวกคุณลุง รปภ. ไปโดนปริยาย แถมถูกเรียกว่า "คุณเรย์มอนด์" ด้วยนะ หึๆ ใหญ่ไม่ใหญ่ก็คิดดูละกัน
อ้นก็ยังเผชิญวิบากกรรมกันต่อไปค่ะ ต้องรอดูว่าใครจะเป็นเจ้าชายมาช่วยซับน้ำตาให้อ้น เหอๆ :katai2-1:
รอร้อรอ....เมื่อไหร่อ้นศรีจะมาต่อ :mew2:
มาแว้วน้า :pig2: แล้วก็ขอบคุณที่รอเค้าน้า :pig4: รักเบย :3123:
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณเช่นกันค่ะ :pig4:
เย้เย้ๆๆๆๆๆๆๆหนู้อ้นมาแล้ว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: แต่อยากให้มาทู้กวันเลยน้าาาา :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
มาทุกวันไม่ไหวค่ะ ปั่นต้นฉบับไม่ทันหรอก ช่วงนี้ประสบปัญหาเขียนได้ช้ามาก หัวไม่ค่อยไหล อารมณ์ไม่ค่อยดี อยู่ในโหมดซึมเศร้า ไม่ค่อยกระชุ่มกระชวย
:sad2:
คงต้องขอกำลังใจจากท่านผู้อ่านซะแล้ว :กอด1:
เอ๋ เรื่องนี้ยังไม่จบหรอ หรือว่ามีของคู่อิ่นเพิ่มมา ตอนนั้นอ่านจาก Eook Bee
หรือมีเนื้อหาเพิ่มเติม เอ่ย จะได้กลับมาอ่าน :katai4: :katai4:
#ภาค2 ค่ะ ชื่อเรื่องว่า #ใครว่าเราไม่กินเส้น พระเอกชื่อ #เรย์มอนด์ ฉายา #นายแว่นโฉด นางเอกคือ #อ้นศรี #ตุ๊ดลำไย ค่ะ
แต่ว่าในพาร์ตหลังจะมีคู่ป้องกับเติ้ลกลับมาเดินเนื้อเรื่องด้วยค่ะ ในพาร์ตแรกมีแต่ป้องโผล่มากับอ้นและพระเอกของนางและตัวประกอบอื่นๆ เป็นตอนที่ป้องแยกกับเติ้ลอ่ะค่ะ
ส่วนที่เพิ่มในเล่มอีบุ๊กเป็นตอนพิเศษของคู่ป้องเติ้ล ไม่ได้เอามาลงในเว็บค่า o13
:pig4:
คิดถึงคนอ่านทุกคนน้า ใครว่างก็แวะมาเม้นมาทักทายเค้าได้น้า เค้าเหงา https://www.facebook.com/AZI824/ (https://www.facebook.com/AZI824/) :hao5:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เปรยซะอยากอ่านตอนต่อไปทันทีทันใด
อ้นน้อยหอยสังข์จะต้องพบเจอวิบากกรรมอะไรอีกหนอ ดีไม่ดีเจออิป้องกันเมียป่อง หรืออิชะนีป่องคืออิชะนีที่หวังจับอิป้อง
-
พาร์ท อ้น สนุกกว่าพาร์ท ไม่ฟิต อีก
แต่ไม่ชอบที่ลงอักษรใหญ่เกินค่ะ เล็กลงอีกเสต็ปก็ดีนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
อึนเลย :katai4:
ก็นะ บริษัทก็ต้องเลือกคนเอาไว้ แต่ก็แรงมากๆที่เล่นกันขนาดนี้
โจมนี่ไม่รับผิดชอบอะไรหรือเปล่า? คือแฟนท้องแล้วไม่รับนี่มีปมไหม?
เผลอๆพ่อแม่เรย์เป็นหุ้นส่วนใหญ่บริษัทนี้หรือเปล่า?
เป็นคนเด่นและแรงนี่หาคนชอบลำบากนะ เพราะว่ามันแตกหน่ออยู่คนเดียว
แต่อิแทนสิทั้งร้ายทั้งเลว ทำอะไรไว้เดี๋ยวก็กลับมาตามสนอง เราเชื่อว่าแทนไม่ได้ทำอะไรเลวๆแบบนี้เป็นครั้งแรกแน่นอน
ออร่าพระเอกของเรย์งวดนี้มาแรงเชียวถึงจะไม่เป็นสุภาพบุรุษตามขนบก็เถอะ
-
สงสารอ้นมาก ทำไมชีวิตอัปรีย์ขนาดนี้ ป่ะ เดินจุงมือเรย์ไปทำบุญกัน :hao5:
ส่วนเรื่องอีแทนขอให้มันโดนเล่นหนักๆทีเหอะ :z6:
รีบๆกลับมาอัพนะคิดถึงศรีอ้น :katai2-1:
-
เฮ้อออออ! sad ladyboy :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
รอเค้าอยู่ละสิ ฮี่ๆ :katai2-1:
โทษๆ มาเลตเพราะเห็นเว็บบอกจะ Mantenance ระบบ เลยกะว่าจะโพสต์วันจันทร์แทน :katai5:
*เค้าแจ้งข่าวในเพจแล้วด้วยนะ ไม่ได้หายไปเฉยๆ ถ้าไม่อยากพลาดข่าวก็กดถูกใจเพจไว้ได้น้า* :pig2:
(http://image.free.in.th/v/2013/is/160723013128.png) (https://www.facebook.com/AZI824)
แต่นี่ก็มาละนะ กำลังจะอัพแล้วล่ะ :katai4:
แต่ก่อนอื่น เหอๆ เรามีเรื่องจะประกาศให้ทุกคนทราบกันก่อน เค้ามีมาสคอตประจำตัวแล้วนะ ... จริงๆ มันก็รูปอวตารนั่นแหละ
รูปเก่าในเพจเราจะเป็นโลโก้เห็ดสีน้ำเงินมีเกล็ดน้ำแข็งกระจาย (บนปกหนังสือนิยาย STRINT ด้านในก็มีนะ)
(https://scontent.fbkk2-2.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/11221996_471419703026877_6354002222871380590_n.jpg?oh=aeb8e25a3408fb8ee676048394828e58&oe=581CC09B)
แต่โลโก้มันไม่เท่ อยากได้มาสคอสกวนๆ เลยจ้างคนออกแบบให้ ได้มาเป็นเห็ดน้อยนักเขียน (หน้ามันง่วงมาก)
(http://image.free.in.th/v/2013/im/160801012343.png)
แล้วก็เปลี่ยนรูปอวตารในเล้าด้วยซะเลย ฮ่าๆ เอาเป็นว่าต่อไปนี้ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ เจอเห็ดหิมะ(?)ที่ไหนก็หมายถึงเค้าเองล่ะ AzureICE
(http://image.free.in.th/v/2013/ic/160801012323.png)
© รูปนี้มีลิขสิทธิ์ © ถือเป็นสัญลักษณ์ของ AzureICE
#ช่วงพูดคุยกับนักอ่าน#
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เปรยซะอยากอ่านตอนต่อไปทันทีทันใด
อ้นน้อยหอยสังข์จะต้องพบเจอวิบากกรรมอะไรอีกหนอ ดีไม่ดีเจออิป้องกันเมียป่อง หรืออิชะนีป่องคืออิชะนีที่หวังจับอิป้อง
อันนี้ต้องรออ่านค่ะ o3 แต่แหม เดาได้อย่างกับมานั่งอยู่ในใจคนแต่ง ฮ่าๆ
พาร์ท อ้น สนุกกว่าพาร์ท ไม่ฟิต อีก
แต่ไม่ชอบที่ลงอักษรใหญ่เกินค่ะ เล็กลงอีกเสต็ปก็ดีนะคะ
ขอบคุณค่ะ
อ้าว? ตัวอักษรใหญ่ไปเหรอคะ? สำหรับเราคือกำลังดีเลยอะ เวลามองในจอ สงสัยจะสายตาไม่ดี แหะๆ
มันไม่ใช่ #พาร์ต ค่ะ มันคือ #ภาค ที่ต้องแก้แบบนี้เพราะเดี๋ยวสับสน
เนื่องจากทั้ง ภาค:ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่? และ ภาค:ใครว่าเราไม่กินเส้น? มีเนื้อเรื่องหลักๆ 2พาร์ตเหมือนกัน
อย่างพาร์ตแรกของ ภาค1 #ไม่ฟิต ก็ป้องเล่า พาร์ตหลัง #ไม่รัก ก็เติ้ลเล่า
เรื่องใครว่าเราไม่กินเส้น? ซึ่งเป็นภาค2 นี่ก็กำลังดำเนินเรื่องอยู่ในพาร์ตแรกค่ะ #ไม่กินเส้น ยังไม่จบครึ่งแรกเลย (แปลว่ามีพาร์ตหลังรอต่อคิวให้อ่านอีกแน่นอน #เดิมๆไม่ปรุง)
และด้วยความที่มันมี 2 ภาค เราเลยเขียนล้อกัน
ภาคแรกตัวละครจะยังเด็ก งี่เง่ากับง๊องแง๊ง ป้องเองก็ยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอ ปัญหาที่ทะเลาะกันก็มีแต่เรื่องไร้สาระเกิดขึ้นเพราะนิสัยของทั้งคู่
ซึ่งเราถือว่าเป็นสไตล์หลักของเรานะ จริงอยู่ที่เรามีเป้าหมายว่าจะเขียนนิยายที่ หื่น+เสื่อม+ดราม่า แต่เราชอบเขียนให้คนทะเลาะกันเพราะนิสัยของทั้งคู่มากกว่ามานั่งเข้าใจผิดเพราะมีตัวอิจฉาสร้างสถานการณ์ ไม่ชอบเขียนให้คลาดกันไปมาด้วย
ผู้ชายสันดานเสียแบบป้องกับไอ้เด็กเอาแต่ใจแบบเติ้ล คนแบบนี้ ถ้าไม่เปลี่ยนไม่ปรับปรุงตัวเอง ให้ตายยังไงก็ไม่มีทางมีชีวิตคู่ที่ประสบความสำเร็จ ถ้าเป็นคนอีกแบบมาเจอเรื่องแบบเดียวกับคู่นี้ เค้าอาจจะไม่ทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้ก็ได้ เราสนุกที่ได้เขียนว่าคาแรคเตอร์จัดการกับปัญหาต่างๆตามพื้นนิสัยได้ยังไงมากกว่าสนุกที่เขียนว่าผู้ชายสองคนจีบกันยังไง เพราะส่วนใหญ่ตัวละครของเรามีแต่ "ตัวก่อเรื่อง" มั้งคะ ฮ่าๆ
คือภาคแรกตัวละครงี่เง่ามาก กว่าจะเข้าใจกันได้ก็นาน แต่มันมีรอยต่อที่หายไป เราเลยเอามาเขียนล้อในภาคสอง ป้องยังห่วยแตกอยู่ แต่ป้องก็ค่อยๆ ปรับตัวเรียนรู้ที่จะเป็นห่วงอ้น ฉากแรกๆ กับฉากหลังๆ น่าจะเห็นการพัฒนาของป้องนะคะ
แต่ถ้าอ้นทำตัวงี่เง่าแบบเติ้ล ป้องมันจะสำนึกคุณค่าของอ้นมั้ย? จะหันมาใจดีด้วยมั้ย? ถ้าอ้นเอาแต่วีนเหมือนเติ้ล ป้องก็คงแรงกลับไปเหมือนกัน แต่ทำไงได้คนมันรักอะ เพราะถึงยังไงเติ้ลก็คือคนแรกที่เข้ามาใกล้ชิดกับป้องทำให้ป้องอิจฉาอยากมีแฟน ป้องเลยไม่รักอ้น แต่เดี๋ยวมันจะมีจุดพีคระหว่างป้องกับอ้นแน่นอน เคลียร์ปมของสองคนนี้
ดังนั้นกุญแจมันเลยอยู่ที่ความเป็นอ้น นิสัยหลายๆอย่างของอ้นนี่แหละที่เป็นจุดเด่นในภาค2นี้ เรย์ถึงได้สนใจอ้น การเอาใจใส่คนอื่น ทำให้คนที่อยู่ด้วยรู้สึกสบายใจ การฉอเลาะ และอื่นๆ อ้นมีอะไรถึงทำให้มีคนชอบ แล้วการเป็นตุ๊ดโลกสวยของอ้นมันส่งผลกระทบอะไรกับชีวิต ทั้งๆที่ปัญหารุมเร้ามาก มีเรื่องเกิดขึ้นสารพัด ทว่าจิตใจของอ้นก็พยายามต่อสู้อย่างเข้มแข็ง เจอเรื่องอะไรก็ไม่หวั่น คือถ้าเป็นเติ้ลเราว่าเติ้ลคงเจ็บหนักกว่าอ้นเยอะ ในแง่นึงอ้นก็โชคดีที่ป้องพยายามหันกลับมาทำตัวเป็นที่ปรึกษาที่ดี ภาคแรกถึงป้องจะดูแลเติ้ลแต่ป้องก็ไม่ได้เต็มที่แบบนี้เพราะอาจจะมีกำแพงความรู้สึกกันอยู่บ้าง
แต่ที่อ้นลืมไปก็มี คือการที่เรย์อยู่ข้างๆอ้นตลอด แต่อ้นกลับไม่ยอมมองเรย์ให้ดีๆ อ้นจะเริ่มมองเห็นเรย์ตอนไหน? เมื่อไหร่จะตัดใจจากป้องได้? การที่อ้นไม่ยอมมองเรย์ให้ชัดๆ ก็จะทำให้มีปัญหาเหมือนกัน เรย์ไม่ใช่ตัวละครแสนดีแน่นอนค่ะ ฮ่าๆ ถ้าถามว่าในสี่คนนี้ใครเป็นตัวปัญหาที่สุด พี่ป้องเวอร์ชั่นกลับไปคืนดีกับเติ้ลแล้วยังก่อปัญหาน้อยกว่าเรย์อะ อ้นอาจจะเป็นคนดีสีขาวที่สุดเลยก็ได้ ไทป์แม่พระ รองมาก็เติ้ล แค่อีนางน้อยมันเอาแต่ใจ แต่เรย์นี่... รออ่านภาค2เถอะ รับรองปวดตับ
แต่ข้อดีก็คือเรย์รักอ้นมาก และความรักของเรย์เป็นสีขาว คิดถึงความรู้สึกของอ้นก่อนเสมอ ในขณะที่อีกคู่มันแรงกันทั้งคู่ ต่างฝ่ายต่างปะทะ ก็เป็นคู่รักสีดำไปละกันค่ะ ฮ่าๆ ก็ต้องมาลุ้นกันว่าหลังจากใช้ชีวิตแบบคนรักไปได้สักพักแล้วป้องกับเติ้ลจะเปลี่ยนไปขนาดไหน เติ้ลมันจะยังแรงเอาเรื่องอยู่มั้ย เหอๆ
:katai5:
อึนเลย :katai4:
ก็นะ บริษัทก็ต้องเลือกคนเอาไว้ แต่ก็แรงมากๆที่เล่นกันขนาดนี้
โจมนี่ไม่รับผิดชอบอะไรหรือเปล่า? คือแฟนท้องแล้วไม่รับนี่มีปมไหม?
เผลอๆพ่อแม่เรย์เป็นหุ้นส่วนใหญ่บริษัทนี้หรือเปล่า?
เป็นคนเด่นและแรงนี่หาคนชอบลำบากนะ เพราะว่ามันแตกหน่ออยู่คนเดียว
แต่อิแทนสิทั้งร้ายทั้งเลว ทำอะไรไว้เดี๋ยวก็กลับมาตามสนอง เราเชื่อว่าแทนไม่ได้ทำอะไรเลวๆแบบนี้เป็นครั้งแรกแน่นอน
ออร่าพระเอกของเรย์งวดนี้มาแรงเชียวถึงจะไม่เป็นสุภาพบุรุษตามขนบก็เถอะ
ไม่มีตัวละครไหนที่ไม่มีปม ฮี่ๆ
แต่พ่อแม่เรย์ไม่ใช่หุ้นส่วนบริษัทค่า ออกแนวตึกสำนักงานมีบริษัทอยู่รวมๆกันหลายออฟฟิศ แล้วเรย์ทำงานเลิกดึก บวกฐานะเด็กเส้น พวกยามเลยเกรงใจมั้งคะ เค้าคงเคยๆ คุยเคยทักเคยดูแลกันแหละค่ะ ฮ่าๆ คงมีคนฝากเรย์ไว้แหละ
บริษัทที่เรย์ทำงานอยู่อะเจ้าของซี้กันมาตั้งแต่รุ่นอากงกับบ้านของเรย์ พวกคนจีนโพ้นทะเลที่มาเป็นเจ้าสัวเมืองไทย แม่เรย์ก็เป็นเด็กนอก หนีการคลุมถุงชนไปแต่งงานกับหนุ่มสิงค์โปร (อันนี้มีในภาคพิเศษนะคะ แต่ไม่บอกว่าเนื้อหาเกี่ยวกับอะไรถึงได้ยังต้องมีสัญญาหมั้นหมาย เหอๆ)
ลูกเจ้าของก็เป็นเพื่อนซี้กับพี่ชายคนโตของเรย์ ด้วยความที่พระเอกเราอินดี้จัด พอเรียนจบแล้วดันอยากเป็นแคสเตอร์เต็มตัวไม่ทำงาน พี่ๆ คงกลัวเข้าสังคมไม่ได้กลายเป็นฮิคิโคโมริหมกตัวอยู่ในห้องเลยจับมาฝากงานตำแหน่งมนุษย์ไอทีธรรมดาๆ ที่บริษัทเพื่อน อย่างน้อยก็ได้ทำงานเหมือนมนุษย์ปกติคนอื่นๆ พวกเค้าคงไม่ห่วงเรื่องเงิน แต่ห่วงเรื่องการเข้าสังคมของเรย์ มองว่าถ้าเอากลับไปทำงานที่โรงงานเรย์ก็คงดื้อ แต่ถ้าทำงานให้คนอื่น ยังไงเรย์ก็คงไม่ยอมเสียงานต้องรักษาหน้าทุกคน
บ้านเรย์ไม่ได้สปอยนะ ฮ่าๆ รถยังขับแค่ฮอนด้าแจ๊สเลย เป็นคนอื่นลูกคนรวยคงขับเบนซ์ไปแล้ว เผลอๆ รถเรย์ก็มือสองใช้ต่อจากพี่ๆ อีก ฮ่าๆ ขนาดคอนโดยังได้จากพี่ชายแบบต้องผ่อนต่อเองเลย ในเรื่อง Str/Int มันจะมีฉากที่พีไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ละรอโทรศัพท์จากดาวอะค่ะ ที่ดาวเมาละพีให้เบอร์อะ ฉากนั้นไปเที่ยวกัน4คน ก็มี เมฆ หิน พี ละเรย์ขับรถ ยังปีหนึ่งกันอยู่เลยนะ เรย์ก็คงพึ่งได้รถ พึ่งหัดขับแหละ แต่ก็ถือว่ารวยที่สุดในกลุ่ม *ตอนนี้ไม่แน่เพราะน้องพีได้ผัวรวยมาก พี่สตาร์ทำให้เมียรวยค่ะ ฮ่าๆ
เป็นคนเด่นและแรงนี่หาคนชอบลำบากนะ เพราะว่ามันแตกหน่ออยู่คนเดียว เกลียดประโยคนี้ชอบกล T^T #โดนอ่ะ!
เรื่องของแทน ... อืม เรย์เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ต้องมารอดูว่าเรย์จะจัดการกับแทนยังไง จะเหมือนคราวที่พี่ป้องเข้าด้านมืดเรียกพี่ตั้มมาจัดการกับเบสท์หรือเปล่า? แต่อย่าลืมน้า เค้าเน้นตลอดว่าการเลี้ยงดูและพื้นฐานครอบครัวมีผลต่อคาแรคเตอร์ ดังนั้นต้องรอลุ้นความอินดี้ของเรย์ค่ะ ฮ่าๆ (แต่มันจะต้องรอถึง ภาค2 นี่สิ!)
พระเอกของ AzuueICE นี่ไม่ซ้ำหรอก แต่ละคนสุดติ่ง มีแต่อะไรก็ไม่รู้ งี่เง่าสุดๆ กันทุกคน ดังนั้นต้องค่อยๆ อ่านแล้วรอลุ้นโมเมนต์พระเอกค่ะ ปกติทำตัวเต่าถุยกันทุกคน ฮ่าๆ เรื่องยอดรัวๆ ปล่อยให้ตัวประกอบชายที่ไม่มีวันได้เป็นพระเอกทำไป อย่างแม๊กซ์งี้ พี่โจมงี้ ใช่เลย โฮะๆ
สงสารอ้นมาก ทำไมชีวิตอัปรีย์ขนาดนี้ ป่ะ เดินจุงมือเรย์ไปทำบุญกัน :hao5:
ส่วนเรื่องอีแทนขอให้มันโดนเล่นหนักๆทีเหอะ :z6:
รีบๆกลับมาอัพนะคิดถึงศรีอ้น :katai2-1:
หงะ! #ชีวิตอัปรีย์ เลยเหรอ? คือจะบอกว่า มันยังซวยได้อีกอะค่ะ แหะๆ
อ้นยังซวยได้อีก ยังต้องเป็นตุ๊ดสู้ชีวิตอีกเยอะ ยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งกันนะคะ อยู่ช่วยเป้นกำลังใจให้อ้นด้วยน้า รับรอง จบแฮปปี้สุดๆ ค่ะ :กอด1:
เฮ้อออออ! sad ladyboy :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
มันคือความจริงที่ต้องเผชิญ เป็นกะเทยมันลำบาก งานหายากสู้พวกอีแอ๊บไม่ได้ บางทีHRแม่งก็เป็นสาวเหมือนกันแต่พอเห็นกะเทยมีนมผมยาวมาสมัครงานปุ๊บ "ไม่รับ"
อ้นต้องสู้ค่ะ ยังต้องผ่านมรสุมอีกเยอะ!
แต่คนแต่งไม่ใจร้ายหรอก อ้นไม่โชคร้ายมากขนาดเติ้ลหร้อก ฮ่าๆ อย่างน้อยก็มีการ์เดี้ยนอยู่ข้างๆ คอยปกป้องอะ :-[
:impress2:
รอลุ้นกันน้าว่าคราวนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของอ้น โฮะๆ บอกเลย ดราม่าที่สุดในชีวิตแล้วล่ะ ฮ่าๆ :katai2-1:
อย่าว่าคนแต่งเลยนะ เค้าซาดิสนิดๆ เขีบนนิยายที่ตัวเอกเป็นตุ๊ดทั้งที มันก็ต้องแซ่บๆ ดี๊ จะมาแอ๊บๆ กั๊กๆ เป็นกะเทยหวานมีไฮโซมาจีบจบฟินๆ ที่งานแต่งได้ยังไง มันต้องลุยดิ สไตล์เค้า! อี(กะเทย)สาวบ้านนอกสู้ชีวิตกับไอ้หนุ่มแว่นโรคจิตนิสัยโฉดมันต้องปะทะกันนัวๆ หน่อย มีตัวประกอบแปลกๆ เยอะๆ พล็อตเรื่องบ้าๆ ฮ่าๆ
ต้องติดตามน้า :pig2: อย่าพึ่งทิ้งกันเน้อ :pig4:
**** :z6: แวะมาตอบเม้นเพิ่ม
:t3: :t3: :t3: รออ่านแบบง่วงๆๆๆๆ
มาแว้วน้าาา :hao7: ขอโทษที่มาช้าจ้า เนื้อหามันเยอะ แหะๆ
-
:t3: :t3: :t3: รออ่านแบบง่วงๆๆๆๆ
-
อ้นกลับมาถึงห้องตอนเกือบเที่ยง เขาขดตัวนอนอยู่บนเตียงพลางเอ้อละเหยบอกตัวเองให้พักก่อนจะลุกขึ้นมาลุยกับปัญหาในวันรุ่งขึ้น เรื่องที่เขาถูกบีบให้ลาออกจากงานยังเป็นความลับสำหรับคนใกล้ชิด โดยเฉพาะกับป้อง วันนี้เขาตื่นออกไปแต่เช้าเหมือนการไปทำงานตามปกติ แต่วันพรุ่งนี้เขาคิดไม่ออกว่าจะบอกป้องอย่างไร เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นมันกะทันหันเหลือเกิน ไหนยังเรื่องที่ป้องจะย้ายออกอีก เขาลั่นวาจาไปแล้วว่าอยู่ได้ อ้นเกรงว่าหากป้องรู้ป้องคงคิดมากและรู้สึกผิด
ถ้าแกรู้แกจะเป็นห่วงฉันมั้ยนะป้อง
ใจหนึ่งอ้นอยากใช้โอกาสนี้อ่อนแอให้เต็มที่เพื่อให้ป้องคอยประคอง แต่อีกใจเขารู้สึกไม่ชอบมาพากลนับตั้งแต่วันที่ป้องเกริ่นเรื่องอยากย้ายหอ ป้องไม่แสดงเจตนาว่าอยากชวนเขาไปด้วยแต่กลับแสดงชัดว่าเป็นห่วง ป้องแค่รู้สึกผิดที่ทิ้งเขาไป ลางสังหรณ์บางอย่างบอกอ้นว่าปัญหาของป้องไม่ใช่เรื่องงาน มันมีอะไรมากกว่านั้นแต่อ้นกลัวที่จะรู้
อ้นปล่อยให้ตัวเองนอนกลิ้งอย่างเต็มคราบก่อนจะลุกขึ้นมาต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปทาน เมื่อก่อนเขาพยายามอดใจไม่ทานเพราะมันไม่ดีต่อสุขภาพ แต่ในภาวะที่ตกงานเช่นนี้อ้นไม่มีอารมณ์จะเคร่งครัดกับกฎระเบียบหยุมหยิมที่ตนเคยตั้งมั่น เขาแอบฉกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสต้มยำของป้องมาทานแล้วโพสต์ท่าถ่ายรูปส่งไปอวดเรย์ เรย์เองก็ไม่น้อยหน้าไลน์กลับมาอวดรูปข้าวปั้นหน้าตาจืดชืดที่มีรอยกัดคำโตแต่ยังมองไม่เห็นไส้ข้างในเช่นกัน ในที่สุดทั้งคู่ก็ผลัดกันบลั๊ฟ ต่างฝ่ายต่างคุยเพลินจนลืมเวลา
“แกไม่ทำงานเหรอยะอีแว่น มัวแต่คุย”
“ว่าง”
“คิดถึงนาย”
“ไม่มีคนกินข้าวด้วย เหงา”
เรย์ส่งข้อความมารัวๆ จนอ้นขำ
ย่ะ ท่าจะว่างจริงๆ นะยะ!
อ้นส่งสติกเกอร์แล่บลิ้นตอบกลับไป แต่เรยกลับทำให้อ้นผิดคาด
“คิดถึงจริงๆ นะ”
“ต่อไปนี้เราจะกินข้าวกับใคร?”
“เราจะได้เจอนายอีกมั้ย?”
คำถามสุดท้ายของเรย์ทำอ้นน้ำตารื้น เขาพิมพ์ตอบกลับไปอย่างมีความสุขว่า
“ต้องได้เจอซียะ ฉันก็หางานใหม่อยู่ในกรุงเทพนี่แหละ”
“ถ้าแกไม่มีคนกินข้าวเป็นเพื่อนวันไหนคนสวยว่างๆ จะยอมไปนั่งกินข้าวด้วยก็ได้”
“แต่แกเลี้ยงนะ ช่วงนี้ฉันตกงาน จนกรอบย่ะ”
“อาฮะ”
เรย์ตอบกลับตามสไตล์ด้วยข้อความ ทว่าอ้นกลับสามารถจินตนาการถึงใบหน้าเปื้อนยิ้มของเรย์ได้แม้เจ้าตัวไม่ใช้สติกเกอร์แสดงอารมณ์
วันนี้โจมอาสามารับอ้นจึงใช้เวลาช่วงบ่ายทำตัวเองให้สดชื่นด้วยการทำสปาแบบเรียบง่ายในห้องพัก อ้นใช้เวลาส่วนตัวหมักผมแล้วคลุมด้วยผ้าชุบน้ำอุ่นก่อนจะใส่หมวกอาบน้ำเสมือนการอบไอน้ำแบบย่อมเยา หลังจากนั้นเขาก็นั่งทำเล็บอย่างสบายอารมณ์ อ้นตัดแต่งเล็บและหนังก่อนจะลงมือขัดเอาเป็นเอาตายจนเล็บทั้งยี่สิบนิ้วเงางามส่องประกายแลดูสุขภาพดี
ขั้นตอนสุดท้ายอ้นจัดชุดใหญ่ด้วยการปรนนิบัติผิวทั่วเรือนร่างครบขั้นตอนทั้งขัดทั้งบำรุงโดยใช้สมุนไพรขัดผิวสูตรธรรมชาติขัดเซลล์ผิวที่ตายแล้วออกอย่างอ่อนโยนแล้วตามด้วยการพอกผงน้ำนมบำรุงผิว เขาไม่ได้ทานฮอร์โมนจึงจำเป็นต้องบำรุงรักษาร่างกายให้ฝืนธรรมชาติด้วยวิธีธรรมชาติ อ้นไม่กล้าฉีดยาต่างๆ เพราะกลัวตายเลยยอมสวยแบบครึ่งๆ กลางๆ ตามอัตภาพเท่าที่ธรรมชาติจะช่วยได้
อ้นไม่เคยปล่อยให้ขนของตัวเองยาว แขนขาเนียนเรียบคือคุณสมบัติที่ดีของหญิงสาวผู้รักสวยรักงาม เขาคอยแว็กซ์ออกอย่างสม่ำเสมอและนั่นทำให้สิ้นเปลืองมิใช่น้อย ผู้หญิงต่างพากันทุ่มเงินมากมายเพื่อให้ตัวเองสวย แต่ผู้ชายที่อยากสวยเหมือนผู้หญิงต้องทุ่มเทมากกว่านั้นหลายเท่า ไม่ว่าภาพลักษณ์ภายนอกที่ผ่านการปรุงแต่งด้วยเครื่องสำอางและเสื้อผ้างดงามแล้วจะดูสวยงามเพียงไรแต่เมื่ออ้นมองภาพสะท้อนในกระจกยามส่องให้เห็นร่างเปลือยของตนแล้วเขาก็เห็นเพียง “มนุษย์เพศชายรูปร่างผอมแห้ง”
อวัยวะยื่นยาวตรงกึ่งกลางร่างกายคือสิ่งที่อ้นอยากกำจัด เขาไม่อยากครอบครองชิ้นส่วนนี้และคิดว่าอวัยวะอีกแบบน่าจะเหมาะสมกับตนมากกว่า แต่การแปลงเพศไม่ได้ทำได้ง่ายๆ เหมือนการแต่งหน้า ผลลัพธ์ของมันจะเปลี่ยนแปลงเขาไปทั้งชีวิต ไม่มีหนทางย้อนกลับมาเป็นเช่นเดิมได้อีก บางคนที่เลือกทางสายนี้ก็ใช่จะมีความสุขกับการเปลี่ยนแปลง นอกจากจะต้องคอยทานยาต่างๆ ดูแลร่างกายเข้มงวดกับสิ่งที่ไม่ใช่ธรรมชาติโดยกำเนิดของร่างกายแล้วยังต้องเจอกับสายตาจากผู้คนในสังคมที่เปลี่ยนไป
ด้วยค่านิยมบางอย่างกะเทยถูกลดชั้นจนมีที่ยืนน้อยกว่าตุ๊ดสาวแตกเสียอีก อ้นคิดมานานแล้วว่าเขาไม่อยากไร้ที่ยืนในสังคม แม้ว่าการได้เป็นผู้หญิงจะทำให้เขามีความสุข แต่ถ้าความสุขเพียงเรื่องเดียวนั้นต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดอีกหลายหลากอ้นไม่พร้อมจะยอมสละ เขาขอแค่มีความสุขตามอัตภาพก็พอ
“วันนี้สวยจัง พี่พึ่งเคยเห็นอ้นแต่งตัวแบบนี้ครั้งแรกนะเนี่ย”
“ปากหวานเชียวนะคะพี่โจม”
เพราะได้ใช้เวลาผ่อยคลายตัวเองด้วยการบำบัดอารมณ์โดยใช้อโรมาเธราพีตลอดช่วงบ่าย ค่ำนี้อ้นจึงยิ้มออก เขาทักทายโจมตามปกติไม่เหลืออาการปั้นปึง
“คืนนี้ที่ร้านมีดนตรีสดด้วยนะ เฮียหมูแกร้องเพลงเพราะมาก เสียงดีใช้ได้เลย อ้นชอบเพลงอะไรลองขอแกสิ”
“หนูนึกว่าพี่โจมจะชวนหนูไปกินข้าวเพื่อหาโอกาสอธิบายเรื่องทั้งหมดซะอีก หนูก็อยากทราบเหมือนกันค่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น หนูตกงานเพราะเรื่องไร้สาระที่หนูไม่ได้ก่อเชียวนะคะ”
วาจาของอ้นเชือดเฉือนบาดใจ แต่โจมก็ยิ้มได้เพราะอ้นยอมพูดคุยกับเขาแล้ว
“ไว้ถึงที่ร้านแล้วจะเล่า เราคุยไปกินไปก็ได้”
“กลัวแต่จะกินไม่ลงน่ะสิคะ หนูอยากรู้เลย เผื่อหนูโกรธมากจะได้กระโดดลงจากรถกลับบ้านได้ทันที”
โจมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาหันไปมองอ้น วันนี้อ้นดูสวยเป็นพิเศษภายใต้เสื้อผ้าแบบผู้หญิง ผมที่ยาวเกินไปสำหรับผู้ชายกลายเป็นทรงบ็อบน่ารักพอเหมาะพอเจาะ อ้นแต่งหน้าตามสมัยนิยม ขนตาสีดำหนาเป็นแพล้อมกรอบดวงตาตัดกับริมฝีปากสีแดงสดดูแล้วสวยเฉียบด้วยลุคสาวสุดมั่น โจมเคยคิดไว้ว่าอ้นน่าจะเหมาะกับสไตล์ใสๆ เน้นแนวธรรมชาติประมาณสาวหวานจากอุปลักษณะนิสัยของเจ้าตัว แต่คิดไม่ถึงว่าอ้นจะจัดมาดนางพญาไปดินเนอร์กับเขาเช่นนี้ ถ้าหากนี่ไม่ใช่ความชอบส่วนตัวของอ้นแล้วเจ้าตัวคงจงใจแต่งมาขู่เขากระมัง?
“วันนี้เหมือนนางพญาเลยนะ ถ้าพี่ได้เป็นแฟนอ้นจริงๆ พี่คงต้องยอมอ้นไม่กล้าขัดใจเราแน่ๆ”
น้ำเสียงของโจมคล้ายกับจะเย้าแต่ในขณะเดียวกันก็ฟังราวกับท้อใจ อ้นไม่กล้าตอบโต้แม้จะแอบแย้งในใจว่าเขาไม่เคยวีนใส่ป้อง คนที่อารมณ์เสียเสียงดังบ่อยๆ คือป้องส่วนคนที่ไม่กล้าขัดใจคือเขาต่างหาก
“ผู้หญิงคนนั้น เค้าเป็นแฟนเก่าพี่เอง”
โจมยอมเปิดปากเล่าจนได้ อ้นรู้ดีว่าเวลาแบบนี้ควรเงียบ เขาสงบปากสงบคำรอฟังคำแก้ตัวของโจม
“อ้นจะเรียกเมียก็ได้ พี่ยอมรับว่าพี่เคยอยู่กับเขา เราแต่งงานกันแล้วแต่ไม่ได้จดทะเบียน แบบ...เรื่องร้านอะ พี่หุ้นกับเพื่อน ตัวคนเดียวมันสะดวกกว่า”
โจมยักไหล่ก่อนจะหันมามองขอความเข้าใจจากอ้น เมื่อเห็นว่าอ้นรับฟังเงียบๆ โดยไม่แสดงสีหน้าเห็นใจโจมก็ถอนหายใจแล้วเล่าต่อ
“แต่พี่กับเขาเราจบกันนานแล้ว พอเลิกกันพี่ก็ไม่ได้ติดต่อเขาอีกเลย เพราะพี่จับได้ว่าเขานอกใจพี่ๆ เลยเลิกกับเขา”
“แต่เค้าด่าอย่างกับหนูไปแย่งพี่มาจากเค้า เค้าบอกว่าท้อง เพราะพี่มาติดหนูพี่เลยทิ้งเค้า พี่โจม...ทำไม...”
อ้นพูดไม่ออก นอกใจก็เรื่องหนึ่ง แต่การที่โจมไม่รับผิดชอบนั่นเป็นเรื่องที่เขาทนไม่ได้ มิหนำซ้ำโจมยังมีหน้ามาคุยกับเขาทั้งๆ ที่ยังไปมาหาสู่กับผู้หญิงคนนั้น ยิ่งคิดถึงคราที่โจมคร่ำครวญว่าอกหักให้ฟังแล้วอ้นก็ยิ่งไม่เข้าใจ อ้นเกือบจะด่าว่าโจมตอแหลแล้วแต่โจมชิงพูดขึ้นเสียก่อน
“พี่ไม่ได้ติดต่อเขาจริงๆ นะอ้น พี่เลิกกับเขาก่อนที่พี่จะคุยกับอ้นซะอีก!”
“แต่เค้าท้อง! ถึงยังไงพี่ก็ไม่ควร”
“ไม่ใช่ลูกพี่! เด็กในท้องไม่เกี่ยวอะไรกับพี่ เค้าท้องกับคนอื่น!”
น้ำเสียงของโจมเต็มไปด้วยโทสะผิดปกติ อ้นจึงแอบตกใจนิดๆ เขาสะดุ้งไม่กล้าพูดต่อได้แต่ฟังโจมระบายออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจ
“อ้นรู้มั้ยว่าวินาทีที่พี่รู้ว่าเค้าท้องหัวใจพี่เหมือนถูกกรีดเป็นชิ้นๆ ก่อนหน้านั้นมีคนเคยบอกพี่ว่าเค้าแอบมีคนอื่นแต่พี่ก็พยายามเชื่อเค้า เค้าอ้างว่าแค่เพื่อน แต่การที่เค้าท้องนั่นแหละทำให้พี่รู้ว่าตลอดมาพี่โง่แค่ไหน ถูกเมียสวมเขามาตลอด”
“พี่โจม... แต่แบบ...”
โจมรู้ดีว่าอ้นจะพูดอะไร แต่เขารู้ดีว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ เขายิ้มอย่างสมเพชตัวเองแล้วหันไปสารภาพความลับของตนด้วยหัวใจที่เจ็บปวด
“พี่เป็นหมันอ้น เชื้อพี่ไม่แข็งแรงแล้วพี่จะทำเค้าท้องได้ยังไง? แล้วตั้งแต่ที่พี่ระแวงเรื่องเขามีคนอื่นพี่ก็ไม่ได้นอนกับเขาอีก เราไม่ได้นอนด้วยกันเป็นเดือนๆ ก่อนจะเลิก นับดูแล้วยังไงพี่ก็ไม่มีทางเป็นพ่อเด็กในท้องเด็ดขาด”
สิ่งที่โจมพูดออกมาทำให้อ้นอึ้ง!
“โธ่พี่โจม...”
อ้นครางด้วยความสงสาร เขาพูดไม่ออกทำได้แค่เพียงส่งสายตาสงสารไปให้โจม
“ถึงพี่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนพี่ก็ไม่มีทางมีลูกได้ พี่ไม่ชอบเด็กพี่ไม่อยากมีลูกหรอก พี่ขอแค่ภรรยาสักคนที่รักและซื่อสัตย์กับพี่ก็พอ ตอนที่พี่เจอเราพี่รู้สึกว่าอ้นใช่สำหรับพี่ๆ ไม่แคร์เรื่องไร้สาระหรอก พี่ก็เจ็บมาเยอะนะอ้น พี่เองก็อยากมีคนสุดท้ายเหมือนกัน”
เจอคอมโบแบบรัวๆ เข้าไปอ้นถึงกับพูดไม่ออก เขาทึ่งกับเรื่องราวของโจม ในขณะเดียวกันก็เขินเมื่อถูกบอกรัก แต่ไม่ว่าอ้นจะดีใจเพียงใดโจมก็ยังไม่ใช่สำหรับเขา
“เพราะเรื่องนี้เค้าก็เลยมาอาละวาดหนู? สรุปนี่หนูตกงานเพราะพี่โจมเหรอคะ?”
สีหน้าของโจมหมองลงแต่ก็ยอมรับ โจมรู้ดีว่านี่เป็นการแก้แค้นของแทน แทนเคยเป็นน้องที่น่ารัก คอยปลอบใจเขาไม่ห่างในยามที่มีปัญหากับภรรยา แต่เพราะใกล้ชิดมากความสัมพันธ์จึงเริ่มคลุมเครือ เมื่อเส้นแบ่งเริ่มเลือนรางจนเผลอข้ามเขตแดนโจมก็จำต้องตั้งหลักแล้วขีดเส้นแบ่งความสัมพันธ์เส้นใหม่ให้ชัดกว่าเดิม เขาปฏิเสธแทนด้วยการบอกว่า “ไม่มีรสนิยมชอบผู้ชายด้วยกัน”
แทนแตกต่างจากอ้นตรงที่อ้นคือร่างจำแลงของเพศหญิง ทั้งการแสดงออกและทัศนคติของอ้นให้ความรู้สึกแบบผู้หญิง โจมสนใจอ้นเพราะความสับสนที่เกิดขึ้นเพราะแทนแต่เมื่อได้ใกล้ชิดกันความน่ารักของอ้นกลับทำให้เขาสบายใจจนโจมเริ่มชอบอ้นขึ้นมาจริงๆ โจมนับถือความเด็ดเดี่ยวและหัวใจที่มั่นคงของอ้น เขาหลงรักความเข้มแข็งนี้ และการที่อ้นมีความใฝ่ฝันอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองทำให้โจมมั่นใจในความเป็นผู้ชายปกติของตน ที่ผ่านมาเขาก็แค่หวั่นไหวไปกับการเอาใจใส่จากแทน แม้สิ่งที่เกิดขึ้นมันจะดำเนินไปได้สุดทางแต่นั่นก็เป็นเพราะความเมามายและการปรนเปรอจากแทน
โจมรู้สึกผิด เขาเสียใจที่ตัวเองอ่อนแอจนเผลอไผลไปกับแทน เขาไม่ควรปล่อยให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เขาไม่สามารถตอบรับความรู้สึกจากแทนได้ แต่ในวันที่คิดจะยุติทุกอย่างแทนกลับไม่ยอมจบ โจมยอมให้แทนเกลียดแต่เขาทนไม่ได้เมื่อแทนหันไปทำร้ายผู้บริสุทธิ์อย่างอ้น
“ใช่ แต่อ้นไม่ได้ตกงานเพราะแฟนเก่าพี่หรอก อ้นตกงานเพราะพี่ชอบอ้น มันเป็นเกมสกปรกของคนที่ชอบแทงข้างหลังคนอื่นน่ะ อ้นถูกลากเข้ามาอยู่กลางสงครามก็เพราะพี่ ขอโทษนะ”
อ้นไม่เข้าใจ แต่โจมไม่ยอมอธิบายต่อ เขากลับรวบรัดให้กำลังใจอ้นแทน
“แต่ไม่ต้องห่วงนะ พี่ไม่ทิ้งเราหรอก พี่จะพยายามถามเพื่อนให้ว่าที่ไหนว่างบ้าง วันนี้เพื่อนพี่ที่เปิดบริษัทมันว่างพี่เลยชวนมันมาแฮงเอาต์กัน รู้จักกันแล้วมันอาจจะอยากชวนอ้นไปทำงานด้วยก็ได้”
“พี่โจมคะ พี่ทะเลาะกับใคร? ถ้ามันเป็นสงครามมันก็ต้องมีสองข้าง หนูอยู่ตรงกลางระหว่างพี่กับใครคะ?”
ชื่อของคนๆ หนึ่งผุดขึ้นในใจจากลางสังหรณ์ แต่อ้นไม่อยากจะเชื่อ! เรื่องไร้สาระเพียงเล็กน้อยกลับถือโทษโกรธแค้นกันถึงขั้นเอาออกเลยหรือ?!
ยิ่งโจมเงียบ อ้นยิ่งมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์
“พี่แทนใช่มั้ยคะ? หนูถูกลูกหลงระหว่างพี่กับพี่แทน?”
เมื่อเห็นโจมกลืนน้ำลายไม่กล้าตอบอ้นยิ่งเคือง!
“ไม่อยากจะเชื่อเลย! แค่เพราะหนูด่ามันไปทีเดียวถึงกับต้องเอากันออก อยู่กันคนละแผนกแท้ๆ ทำไมพี่แทนใจแคบแบบนี้!”
“ไม่ใช่หรอกอ้น... เพราะแทนเค้ารู้ว่าพี่ชอบอ้น เค้าโกรธพี่”
“อะไร? ยังไง? หนูงงไปหมดแล้ว! กะอีแค่เรื่องงาน หมั่นไส้ที่พี่ชอบหนู เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องหาทางเขี่ยเราสองคนเลยเหรอคะ?”
โจมรู้สาเหตุดีว่าแทนฝังใจเรื่องใด แต่โจมเลือกบอกผลพวงจากความแค้นนั้นแทน ไฟแค้นของแทนแผดเผาทุกอย่างและลามมายังเรื่องงานจนทุกสิ่งทุกอย่างย่อยยับ!
“บริษัทกำลังจะดิวงานกับลูกค้าญี่ปุ่น พี่กับแทนทำโปรเจ็กแข่งกัน ผลงานของใครเข้าตาจะได้เป็นตัวแทนไปดูงานที่นั่นสามปี แทนเค้าแค้นพี่เพราะพี่เคยปฏิเสธเค้า”
“ปฏิเสธ?”
อ้นงง!
“เค้ารับไม่ได้ที่พี่ชอบอ้น พี่รู้ว่าแทนอยากชนะพี่ พี่ผิดเองที่คิดว่าเราจะแข่งกันด้วยผลงานอย่างเดียว คิดไม่ถึงว่าเค้าจะแค้นพี่แล้วไปพาลกับอ้น”
“บ้า! นี่หนูต้องตกงานเพราะสาเหตุเรื่องผู้ชายจริงๆ เหรอเนี่ย!”
กะอีแค่อกหักถึงกับต้องเขี่ยฉันออกจากงานเลยเหรอ!
อ้นหมดหวังท้อแท้กับชีวิต เขาหดหู่เหลือเกิน
“ทำไมพวกพี่ทะเลาะกันแล้วต้องเอาหนูเข้าไปรับเคราะห์ด้วย! ไม่ยุติธรรมเลย เหมือนโดนลูกหลง โอ๊ยหนูอยากจะบ้าตาย!”
“พี่ขอโทษ”
“ความรักของพี่โจมทำให้หนูซวยตลอดเลยนะคะ!”
อ้นไม่สำนึกเลยว่าคำพูดของตนจะทำร้ายจิตใจของโจมอย่างไรบ้าง ความรักคือความรู้สึกแบบหนึ่งที่ไร้นิยาม บ้างก็ว่าเกิดขึ้นอย่างสมเหตุสมผล บ้างก็อ้างว่าไร้เหตุผลเป็นเรื่องของหัวใจล้วนๆ มนุษย์ทุกคนรู้จักความรักมาช้านานแต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปมากเพียงไรก็ยังจะมีมนุษย์ที่ต้องเจ็บปวดเพราะความรักเสมอ
“พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
“ช่างเถอะค่ะ ยังไงหนูก็ตกงานแล้ว”
โจมรู้สึกผิดจากใจจริงจนไม่กล้ากวนอารมณ์อ้นอีก อ้นเองก็เงียบเพื่อจัดการกับความโกรธของตัวเอง เขาอยากจะกรี๊ด อยากจะถลาไปหาแทนที่ออฟฟิศในวันรุ่งขึ้นแล้วลากตัวมาตบให้หายแค้น จากนั้นก็ประจานให้ทั่วบริษัทว่าอีเกย์รักษาภาพลักษณ์หน้ากากหนาคนนี้ทำตัวทุเรศเพียงใด ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น โดยเฉพาะเมื่ออ้นไม่มีสิทธิ์กลับไปแก้แค้นแทนแล้วก็ยิ่งอัดอั้น!
แต่ในที่สุด เมื่อเวลาผ่านไปความโกรธก็เบาบางลง เมื่อโจมจอดรถหน้าร้านแล้วควงอ้นเข้าไปยังห้องจัดเลี้ยงส่วนตัวขนาดเล็กที่มองลงมาเห็นเวทีมีนักร้องกำลังร้องเพลงรักหวานซึ้งอ้นก็หายโมโห ดอกกุหลาบปลอมหลายกระถางถูกประดับเอาไว้แทบจะถมห้อง!
“โทษทีนะพี่หาของจริงไม่ทันเลยได้มาแค่ของปลอม เหมามาหมดร้านเลยนะเนี่ย”
“ทำอะไรทำไมไม่ปรึกษากันก่อนคะ แต่งห้องแบบนี้เดี๋ยวเพื่อนพี่ก็เข้าใจผิดหรอก”
อ้นแกล้งติด้วยความเขินอาย แต่โจมยิ้มรับแล้วแก้ตัวอย่างมีเหตุและผล
“ก็บอกมันไปว่ายังไม่ได้เก็บ ห้องนี้เป็นห้องส่วนตัวที่วิวดีที่สุด พี่ลองธีมเผื่อไว้ต้อนรับลูกค้าคู่รักวาเลนไทน์ปีหน้าไง”
“แหม... วางแผนไม่เสียของสมกับเป็นนักการตลาดเลยนะคะ”
โจมยิ้มสดใสจนอ้นยอมแพ้ ผู้ชายคนนี้มีคุณสมบัติครบทุกอย่างจริงๆ ทั้งหล่อและฉลาด ฐานะการเงินก็ดี มีอนาคต นิสัยก็ใช้ได้ แถมยังช่างเอาใจ มีมุมโรแมนติก เสียอย่างเดียว อ้นยกหัวใจให้คนอื่นไปแล้ว จนบัดนี้เขายังตามเก็บซากหัวใจตัวเองกลับมาได้ไม่ครบดวงเลย
อาหารมื้อนั้นอร่อยกว่าทุกครั้งที่อ้นเคยทานจากร้านของโจมเพราะบรรยากาศดี๊ดีเคล้าคลอด้วยเสียงเพลงรักหวานๆ ชวนอบอุ่นเสริมให้อ้นปลาบปลื้มเป็นพิเศษ ยิ่งเมื่อเพื่อนของโจมมาถึง หนุ่มตี๋ยิ้มง่ายเฮฮาเป็นกันเองผู้ให้เกียรติอ้นประหนึ่งสุภาพบุรุษปฏิบัติตัวต่อสุภาพสตรีทำให้เขามีความสุขราวกับอยู่บนสวรรค์ เจ้าของบริษัทอธิบายงานต่างๆ ให้อ้นฟังก่อนจะชักชวนให้อ้นลองไปสัมผัสดูด้วยตัวเอง
อ้นวาดฝันอนาคตเอาไว้อย่างงดงามอีกครั้ง แม้มันจะขรุขระแต่อ้นก็มีกำลังใจเพิ่มขึ้นแล้ว เขาพร้อมกลับมาคิดบวกเป็นตุ๊ดสู้ชีวิตอีกครั้งหนึ่ง จวบจนงานเลี้ยงเลิกลาอ้นจึงได้ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนกลับ หนนี้เขาเดินเข้าห้องน้ำหญิงอย่างมั่นใจในตนเอง และนั่นคือจุดเปลี่ยนของชีวิต!
อ้นไม่รู้เลยว่าร้านของโจมนั้นดังในหมู่นักชิมขนาดไหน ร้านอาหารที่ออกแบบตกแต่งอย่างมีสไตล์ด้วยหุ้นส่วนต่างสาขาอาชีพที่ร่วมทุนกันเปิดร้านตามคำกล่าวยอดฮิต “อยากมีร้านเอาไว้สังสรรค์กันในหมู่เพื่อน” และแน่นอนว่าเพื่อนของหุ้นส่วนแต่ละคนต่างช่วยกันโปรโมทร้านอีกแรง ในที่สุดด้วยรสชาติอาหารจัดจ้านถูกปากคนไทยและบรรยากาศสุดชิลถูกใจคนชอบนั่งทานข้าวนอกบ้านร้านนี้จึงดังพอตัว ผู้คนต่างหลั่งไหลมาแฮงเอาต์กันที่นี่
อ้นไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะมาเจอคนรู้จักในห้องน้ำ หลังจากทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วเขาก็เติมหน้าอย่างมีความสุข อ้นยิ้มให้ตัวเองในกระจกก่อนจะหมุนตัวประหนึ่งนางแบบเพื่อหันหลังออกจากห้องน้ำ แต่โชคร้ายเขาชนเข้ากับผู้ใช้บริการอีกคนที่พึ่งเดินเข้ามา
“ว้ายขอโทษค่ะ!”
ผู้หญิงคนนั้นมองอ้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อจำได้ ส่วนอ้นนั้นหน้าถอดสีไปแล้ว!
“อ้นใช่มั้ย? ไม่ได้เจอกันนานสวยขึ้นนะ”
แจนยกมือขึ้นกอดอกด้วยมาดที่เหนือกว่า ท่าทางของเธอดูสบายๆ ทว่าก็สง่ามีราศีจนอ้นรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าไร้ราคามิอาจเทียบเคียงได้
แจนรู้จักลูกน้องเก่าคนนี้ดีจึงรู้ว่าอ้นรู้สึกอย่างไร เธอจึงจงใจตอกย้ำความต้อยต่ำของอ้นอีกครั้ง
“เป็นไงบ้างล่ะ? เห็นป้องว่าไปได้งานที่อื่น พี่คิดว่าอ้นจะอยู่กับป้องต่อซะอีก”
อ้นรู้ดีว่าประโยคนี้แจนหมายถึงว่าเขาเคยทำตัวเกาะติดป้องเป็นตุ๊ดหวงผู้ชายน่าทุเรศ อ้นเคยหวงป้องและเผลอทำพฤติกรรมน่าละอายหลายอย่างเอาไว้เมื่อครั้งยังฝึกงาน ที่สำคัญเขาไม่ได้มากฝีมือเท่าป้อง เมื่อเรียนจบแล้วจึงไม่แปลกที่บริษัทจะไม่ชวนให้อยู่ต่อ ซึ่งอ้นเองก็รู้ตัวจึงเลือกจะไปหารังใหม่ที่ไม่มีเรื่องในอดีตตามมาหลอกหลอน ทว่าที่ใหม่นั้นกลับมีเจ้าถิ่นที่อ้นไม่อาจรับมืออยู่เสียได้!
“ก็เรื่อยๆ ค่ะ”
อ้นอายเหลือเกินเขาถูกดึงกลับจากโลกแห่งความสุขมาอยู่กับความจริงอีกครั้งว่าเขาตกงาน!
“บังเอิญจังเลยนะมาเจอกันที่นี่ เธอบอกป้องรึเปล่าว่ามาแฮงเอาต์ เดี๋ยวรูมเมตของเธอจะเป็นห่วงเอานะ”
คำพูดของแจนฟังเผินๆ เหมือนเป็นห่วง แต่ถ้าหากพิจารณาดีๆ แล้วจะพบว่าแจนจงใจตอกย้ำสถานะของอ้นและป้องว่าเป็นเพียงแค่รูมเมต โชคดีที่อ้นคิดตามไม่ทัน เขากำลังกังวลกับเรื่องงานเพราะรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำไม่สามารถประสบความสำเร็จได้เท่าแจน
อ้นไม่ได้บอกป้องเรื่องที่ตนตกงาน เขาไม่กล้าบอกเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นและหลบเลี่ยงการพูดคุยกับป้องมาตั้งแต่เมื่อวาน แถมพักนี้บางวันป้องก็กลับดึกแบบผิดปกติเหมือนมีเรื่องซ่อนเร้นปิดบัง แต่อ้นไม่กล้าถามเพราะสีหน้าเหนื่อยล้าปนเครียดของป้อง
“หนูจัดการเรื่องส่วนตัวได้ค่ะ ไม่ต้องเดือดร้อนให้พี่แจนมาดูแลแล้ว”
อ้นยังคงอับอายที่ในอดีตสมัยฝึกงานกับป้องเขาไม่ได้เรื่องจนแจนต้องเข้ามาให้ความช่วยเหลือบ่อยๆ
อ้นเกลียดยัยหัวหน้าจอมข่มคนนี้ แจนคอยวางท่าเหนือกว่าเธอตลอดแต่แจนไม่เคยสอนงานเธอเลย แจนมักทำตัวเป็นแม่พระแต่ที่แท้คอยจับผิดงานของเธอเสมอ แจนพออกพอใจที่ได้กอบกู้ความผิดพลาดของคนอื่น เป็นหัวหน้าที่มีความสุขเมื่อเห็นลูกน้องโง่! ทว่าหนนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัว เขาโตแล้ว! อ้นไม่ได้อยู่ใต้ปีกของแจนอีกต่อไป!
“แหมพี่ก็แค่จะบอกเธอว่าป้องเค้าอยู่ข้างนอกนั่น พอดีวันนี้เรามาดินเนอร์กันนิดหน่อย”
แจนแย้มริมฝีปากยิ้มด้วยท่าทางอ่อนหวานอย่างเป็นธรรมชาติเมื่อเห็นอ้นเม้มปากเคียดแค้น สายตาของเธออบอุ่นราวกับผู้ใหญ่มองเด็กผิดกับอ้นที่เต็มไปด้วยไฟริษยา
“พี่มาแฮงเอาต์กับเพื่อนในวงการน่ะเลยชวนป้องมาด้วย รู้จักกันไว้ยังไงวงการโฆษณาไทยก็เล็กนิดเดียว ป้องเค้าเป็นคนเก่งพี่อยากสนับสนุนเค้าให้มีอนาคตที่ดี”
“ได้ยินแล้วปลื้มแทนป้องจริงๆ เลยนะคะมีหัวหน้าผลักดันขนาดนี้ ดูแลกันดี๊ดีวางแผนอนาคตให้อย่างกับแม่!”
อ้นกระแทกเสียงใส่อารมณ์จิกแจนจนได้ อารมณ์ของเขาขุ่นมัวสุดขีด! แจนใช้มาดพี่สาวแสนดีเข้าหาผู้อื่น ทำตัวประดุจแม่พระเพื่อหวังผล!
หมั่นไส้อีชะนีแก่นี่จริงๆ!
แต่แจนกลับยิ้มได้เช่นเดิม เธอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะบอกอ้น
“แน่นอนสิจ้ะ อนาคตของป้องไม่ใช่อนาคตของเขาคนเดียวแล้วนี่ เอ... พี่เหมือนคุณแม่จริงเหรอเนี่ย? คิกๆ สงสัยช่วงนี้ฮอร์โมนทำงานดีเกินไปมั้งจ้ะเลยกลายเป็นแบบนี้ พึ่งเดือนกว่าเองแท้ๆ”
อ้นไม่เคยรู้สึกช็อกมากเท่านี้มาก่อน เขารู้สึกตัวเบา ใจหวิวๆ คล้ายจะเป็นลมล้มลงไปได้ทุกลมหายใจ ไม่ว่าจะพยายามตั้งสติแล้วสูดหายใจลึกๆ มากเท่าไหร่อ้นก็ยังเจ็บ เขาแน่นหน้าอก หายใจไม่ออก สับสน มึนงง ตั้งสติไม่ได้!
“พี่ว่า อะ ไร นะคะ...”
เสียงของอ้นสั่นเครือและขาดเป็นห้วงๆ แต่แจนกลับได้ยินและตอบกลับเสียงดังชัดเจน
“เอ๊! ป้องยังไม่ได้บอกอ้นเหรอจ้ะ อะไรกันไม่บอกข่าวดีกับเพื่อนสนิทแบบนี้ได้ยังไง อ้อ! สงสัยตาป้องคงจะอายมั้งจ้ะ อ้นก็รู้ว่าเขาไม่ค่อยพูดเรื่องส่วนตัวกับคนอื่นซักเท่าไหร่”
ท่าทางเหมือนตกใจก่อนจะทำเป็นนึกขึ้นได้แล้วตบท้ายด้วยการทำตัวสนิทแต่แอบเหยียดผลักเขาให้เป็นเพียงแค่คนอื่นของแจนทำเอาอ้นอยากลากตัวหัวหน้าเก่ามาตบคาห้องน้ำ!
อ้นอยากจะตวาดออกไปเหลือเกินว่าไม่ต้องแอ๊บและอย่าลีลา ทว่าความกลัวกัดกินทุกเซลล์ประสาทจนพูดไม่ออก เขากลัวเหลือเกิน กลัวคำพูดที่จะหลุดออกจากปากแจน ลางสังหรณ์และการกระทำหลายอย่างของป้องมันให้คำตอบชัดเจนอยู่แล้ว!
“พี่ท้องจ้ะ เพื่อนของอ้นกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วนะ”
อ้นเซ! ฉับพลันส้นสูงที่ใส่อยู่กลับไม่ชินเหมือนพึ่งรู้จักกันเป็นครั้งแรก ขาของเขาไร้ความมั่นคงกะทันหัน อ้นยืนโงนเงนจนต้องเกาะอ่างล้างมือเพื่อพยุงตัวไว้ น้ำหยดเล็กๆ ไหลออกมาเองโดยที่เจ้าของร่างไม่รับรู้เลยแม้แต่น้อย สมองของอ้นขาวโพลนไปหมดเหมือนถูกแช่แข็งความสามารถทางการคิด กระทั่งความสามารถในการหายใจยังถูกข่าวร้ายช่วงชิง
“ตายละพี่ก็คุยซะเพลิน! พี่ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะจ้ะ หายมานานแล้วเดี๋ยวป้องเค้าจะเป็นห่วง ถ้าอ้นอยากมานั่งกับพวกเราก็ตามมาที่โซนแอร์นะจ้ะโต๊ะของพี่อยู่ตรงนั้น ป้องเค้าไม่อยากให้พี่นั่งโซนด้านนอกเพราะกลัวกลิ่นบุหรี่จะมีผลกระทบกับลูกในท้อง อีกเดี๋ยวเพื่อนพี่ก็กลับแล้วล่ะ เหลือแค่พี่กับป้องนั่งฟังเพลงกันสองคน มาแจมได้น้า”
-
ป้องหงุดหงิด เขาไม่ชอบการแฮงเอาต์แบบนี้ ทว่าเขาไม่อยากขัดใจแจน แต่กระนั้นก็ยังมีบางเรื่องที่เขาจำเป็นต้องขัดเพื่อสุขภาพของลูกในท้อง
“พอได้แล้วพี่ ห้ามกิน!”
ป้องหยุดแก้วไวน์ของแจนเอาไว้พลางเอ่ยห้ามเสียงเด็ดขาด
“แหม เสียของนะจ้ะ เหลืออีกตั้งครึ่งขวด ยายติ๊กก็กลับไปแล้ว”
“เหลือก็ทิ้งดิ พี่ไม่ควรดื่มแอลกอฮอล์”
“ขอแก้วนึงไม่ได้เหรอ? วันนี้พี่มีความสุขนี่นา บรรยากาศดีออก”
“ไหนบอกห่วงมันไง? รักลูกจริงก็ไม่ควรดื่ม เรื่องแค่นี้พี่ไม่รู้เหรอ!”
ป้องยึดแก้วไวน์ออกจากมือของแจนได้สำเร็จ แจนยอมปล่อยแก้วอย่างง่ายดายเมื่อเธอทำสิ่งที่ตั้งใจไว้สำเร็จเช่นกัน
“แหม ดุตั้งแต่ลูกยังไม่คลอดเชียวนะ ถ้าได้ลูกสาวมีหวังลูกเราขึ้นคานแน่มีคุณพ่อจอมเฮี้ยบอย่างเธอ”
“ผมแค่เป็นห่วงลูก”
แจนยิ้มอย่างสะใจในขณะที่อ้นร้องไห้ด้วยใบหน้าเหยเก
“แกทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!”
ป้องสะดุ้ง เขาหันไปพบรูมเมตของตนยืนอยู่ด้านหลัง
“อ้น!”
ป้องลุกพรวดขึ้นแต่ทันไม่การณ์อ้นปราดเข้ามาข้างโต๊ะแล้วถามเสียงเครือ
“แกทำได้ยังไง! แกคิดจะปิดฉันไปถึงเมื่อไหร่ฮะป้อง แกทำได้ยังไง! แก...”
อ้นคิดคำด่าไม่ออก เขารู้ตัวดีว่าเลิกกับป้องแล้ว เขาไม่มีสิทธิ์ในตัวป้องอีกต่อไป ทว่าอ้นก็เจ็บเหลือเกิน ป้องปิดบังเขา แอบมีความสัมพันธ์กับคนอื่นจนถึงขั้นท้อง!
“ที่แกจะย้ายออกก็เพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย? แล้วแกมาตอแหลกับฉันทำไม! อีบ้า! แกก็รู้ว่าฉันรักแกมากแล้วแกมาโกหกฉันทำไม! อีชั๊ว! ฮือๆ”
อ้นระดมทุบเข้าที่อกป้องอย่างไม่อายสายตาใคร เสียงร้องไห้โหยหวนของเพศที่สามดังขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงรัก เรื่องราวเล่านี้เป็นที่ชื่นชอบของพวกชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน แต่ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ไม่มีใครสนใจว่าตนจะกลายเป็นคลิปเด็ดคลิปดังหรือไม่ ป้องพร่ำขอโทษอ้นโดยมีแจนแกล้งทำท่าตกใจ
“กูขอโทษ อ้น ฟังกูก่อน”
“ฉันไม่ฟัง! อีเพื่อนเลว แกโกหกฉัน แกให้ความหวังฉันทำไมถ้าแกจะไปสร้างอนาคตกับอีนี่ แกมาหลอกฉันทำไม! สารเลว! ไอ้คนเจ้าชู้!”
“อะไรกัน! เธอหลอกอะไรอ้นเหรอป้อง? เธอ”
“มึงหุบปากไปเลย!”
ป้องน็อตหลุดจนหันไปตวาดใส่แจน หัวหน้าสาวมากประสบการณ์ถึงกับรักษาสีหน้าผู้หญิงฉลาดวางตัวดีตลอดเวลาเอาไว้ไม่อยู่!
“มึงนั่งเงียบๆ ไปเลยไม่ต้องมาเสือกเรื่องของกูกับเพื่อน!”
ป้องหันไปตวาดใส่แจนอย่างหยาบคาบ แม้เขาไม่รู้ว่าอ้นมาที่นี่ได้อย่างไรแต่เขารู้ดีว่าเรื่องนี้ต้องเป็นฝีมือของแจน เขาตะคอกใส่ผู้หญิงที่อุ้มท้องลูกของเขาโดยยังคงยึดข้อมือของเพื่อนรักเอาไว้แน่น แต่ไม่นานป้องรู้สึกถึงแรงต้านประหนึ่งอ้นหมดแรงกำลังจะยืนด้วยตนเอง
อ้นร้องไห้โฮพร่ำด่าเขาหาว่าเขาโกหก ป้องไม่เคยคิดจะหลอกลวงอ้นเลย แต่ที่ปิดบังเอาไว้ไม่กล้าบอกก็เพราะกลัวอ้นรับไม่ได้ ป้องตั้งใจจะบอกอ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไปไม่ว่าแจนจะเร่งเร้าให้เขาย้ายไปอยู่ด้วยกันมากแค่ไหนก็ตาม ป้องเลือกเพื่อน เขาห่วงความรู้สึกของอ้นมากกว่าสนใจความต้องการของแจน ทว่าตอนนี้ทุกอย่างกลับพังลงแล้ว! เพื่อนเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ของเขากำลังตราหน้าว่าเขาเลว!
“อ้นฟังกู”
“ฉันไม่ฟัง ฮือๆ”
อ้นกรี๊ดเหมือนกะเทยเสียสติ แขกในร้านต่างตกใจ โชคดีที่เด็กเสิร์ฟไปตามโจมมาทันเวลา โจมรีบเข้ามาดึงตัวของอ้นแยกจากป้องทว่าคนเลือดร้อนกลับตอบโต้การกระทำของโจมด้วยหมัด!
“ไอ้เหี้ย! มึงไม่ต้องมาเสือก!”
“ว้าย!”
เสียงวี้ดว้ายดังมาจากรอบทิศ พนักงานรีบดาหน้าเข้ามาขวางป้อง แจนเอามือปิดปากด้วยความตกใจจริงๆ อ้นที่เป็นอิสระร่วงลงไปกองกับพื้นหมดอาลัยตายอยากในชีวิต
โจมตรงเข้ามาช้อนร่างของอ้นพยุงเอาไว้แล้วส่งต่อให้เด็กในร้านพลางสั่งการ
“พาเพื่อนพี่ไปพักที่ห้องก่อนเร็ว”
ป้องฮึดฮัดจะเอาเรื่องแต่เมื่อมองไปเห็นโจมปฏิบัติต่ออ้นอย่างทะนุถนอมแล้วเขาก็ชะงัก นาทีนั้นป้องรู้สึกผิดจนลืมทุกอย่างในชีวิต ภาพของอ้นเพื่อนตุ๊ดคนที่เคยร่าเริงร้องไห้หมดอาลัยตายอยากราวกับคนเสียสติทำให้ป้องน้ำตาไหลตาม ป้องลืมทุกๆ อย่าง ทุกคน ทุกสิ่ง มีเพียงแต่ความรู้สึกผิดต่อเพื่อนผู้แสนดีที่คอยอยู่เคียงข้างเขามาตลอดคนนี้ คำว่า “ขอโทษ” ต่อให้พูดอีกเป็นร้อยเป็นพันครั้งก็ไม่แน่ว่าจะเยียวยาหัวใจของอ้นได้ ป้องรู้สึกผิดเหลือเกิน
“กรุณาสงบสติอารมณ์ด้วยครับ ผมขอเชิญไปคุยต่อทางด้านโน้น หวังว่าผมคงไม่ต้องเรียกตำรวจนะครับ”
อ้นไม่มีสติรับรู้เหตุการณ์หลังจากนั้น แต่จากคำยืนยันของแจนและอาการของอ้นโจมรับรู้ได้ทันทีว่าป้องเป็นใคร ป้องขอโทษโจมที่โมโหจนขาดสติและขอพูดคุยกับอ้นเป็นการส่วนตัว แต่เมื่อโจมหันไปมองสภาพของอ้นที่นั่งพักอยู่อีกมุมของห้องแล้วเขาหันกลับมาปฏิเสธป้อง
“ผมว่าคุณอย่าพึ่งคุยกันตอนนี้เลย อ้นเขาคงไม่พร้อม”
“แต่ผมต้องคุย ขอร้องล่ะ ให้ผมเคลียร์กับเพื่อนผมนะ”
“พี่ว่าเธออย่าพึ่ง”
“พี่แจนไม่ต้องยุ่งซักเรื่องได้ปะ! ให้ผมเคลียร์กับเพื่อนผมเองเหอะ!”
โจมเห็นนิสัยของป้องแล้วถึงกับถอนหายใจ เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเขามีอะไรเทียบคนตรงหน้านี้ไม่ได้ โจมไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดอ้นถึงปฏิเสธเขาและยังคงแอบรักปักใจอยู่กับผู้ชายอย่างป้อง
“ตอนนี้อ้นมีปัญหามากพอแล้ว คุณควรจะให้เวลาอ้นทำใจ อย่าบีบคั้นเขาอีกเลย”
“บีบคั้นอะไร? อ้นมันมีปัญหาอะไร?”
“อ้นเขาไม่ได้บอกคุณ?”
“บอกอะไร?!”
ป้องถามเสียงห้วน เขาสังหรณ์ใจไม่ดีเลย เมื่อวานอ้นดูแปลกๆ แต่อ้างว่าไม่สบาย เขาเองก็คิดมากเรื่องส่วนตัวจึงไม่ได้ติดตามอาการของเพื่อน
“อ้นตกงาน เขาพึ่งออกวันนี้ พอดีมีปัญหาที่บริษัทนิดหน่อย ผมก็เลยชวนเขามาทานข้าวที่ร้าน แต่คิดไม่ถึงว่าจะ...มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น”
ป้องอึ้ง! เขาเงียบพูดอะไรไม่ออกไปหลายนาที สีหน้าและแววตาของเขาในยามที่มองไปยังร่างของอ้นซึ่งนั่งห่อตัวอยู่อีกด้านของห้องนั้นช่างเต็มไปด้วยความห่วงหาอาทร ต่อให้ไม่ใช่คนรักแต่อ้นก็เป็นคนที่ป้องรักมาก ความรู้สึกทั้งหมดของเขาสื่อออกมาผ่านทางสายตา
โจมมองท่าทางของป้องแล้วหวาดระแวงสายสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ เขาพอจะรู้แล้วว่าทำไมอ้นถึงไม่เคยตัดใจได้ ลองถูกตรึงด้วยความผูกพันในแววตาของป้องแล้วคงยากจะตัดใจได้เด็ดขาด
แต่ในขณะที่ทุกคนคิดเป็นห่วงอ้น แจนกลับยิ้มออกมาด้วยความสะใจ ทว่าไม่มีใครเห็นรอยยิ้มของเธอ
“คุณกับอ้นเป็น...”
“ผมเป็นรูมเมตมัน ... มันตกงานเมื่อไหร่? ไม่ดิเพราะอะไร? ทำไมมันไม่เล่าให้ผมฟัง? แล้วนี่...”
“เรื่องพึ่งเกิดเมื่อวาน เขาอึดอัดที่จะอยู่ต่อเลยขอลาออก”
“ใช่เรื่องที่มีคนใส่ร้ายมันปะ!”
โจมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาไม่ใช่นักโทษให้ใครมาสอบสวน อีกทั้งเขาเกลียดที่ป้องมีท่าทีแคร์อ้นมากกว่าผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ข้างๆ คนที่กำลังตั้งท้องลูกของป้อง!
“ดึกแล้ว คุณควรพาภรรยาคุณกลับไปพัก ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องค่าอาหาร ผมสั่งเคลียร์บิลทั้งหมดแล้ว ผมจะไปส่งอ้นกลับบ้านเอง”
“ผมพาเพื่อนกลับเองได้”
“แล้วเธอจะปล่อยให้พี่กลับเองเหรอป้อง? เธอต้องไปส่งพี่นะ”
ป้องชักสีหน้าใส่แจนที่สอดปากประท้วง แต่โจมกลับพูดเข้าข้างแจน
“คุณควรจะให้เวลาอ้นนะ ปล่อยให้ผมดูแลอ้นดีกว่า”
โจมเน้นหนักประโยคหลังสื่อข้อความไปถึงป้อง เขาพยักหน้าชี้คางไปทางแจนก่อนจะหันกลับมาจ้องตากับป้อง ป้องรู้แล้วว่าตนแพ้ เขาเป็นคนผิด ถ้ายึดเอาความสุขของอ้นเป็นที่ตั้ง ตอนนี้เขาควรถอยให้โจม
สุดท้ายแล้วป้องก็ทำได้แค่ถอนหายใจ เขากล่าวฝากฝังอ้นกับโจม
“ผมฝากเพื่อนผมด้วย”
โจมพยักหน้ารับรองกับป้อง เขามองตามป้องที่หันหลังเดินจากไปด้วยความรู้สึกโล่งอก หากป้องยื้อ เขาคงไม่มีทางสู้ เพียงแค่ความใจดีที่คอยห่วงกันฉันเพื่อนของป้องยังมีอานุภาพตรึงหัวใจของอ้นไว้อย่างแน่นหนา ถ้าหากป้องคิดจะจับปลาสองมือจริง เขาคงไม่มีวันชนะ!
“ความจริงพี่ว่าคืนนี้เธอน่าจะค้างกับพี่นะ อ้นเค้าคง”
“พอเหอะพี่แจน ผมกับพี่มีเรื่องต้องเคลียร์กันแน่แต่ขอผมสงบสติอารมณ์ตัวเองก่อน พี่คงไม่อยากให้ลูกมันตกใจเสียงพ่อมันหรอกใช่ปะ?”
แจนรู้ว่าป้องเอาจริง และหนนี้เธอต้องยอม!
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
#ตุ๊ดช้ำ! :hao5:
คิกๆ สรุปว่าผู้ชายแสนดีอย่างพี่โจมมันก็แค่ติดใจตูดแค่นั้นแหละ!
โอเคพูดแบบนี้อาจจะแรงไป เค้าไม่ได้ติดใจประตูหลัง เค้าก็แค่หวั่นไหวไปกับการเข้ามาของแทนในช่วงที่เค้ามีปัญหากับเมีย
จริงๆไอ้พี่โจมมันก็แค่ผู้ชายอ่อนแอที่ใกล้ใครก็คว้าไว้หมดแหละ อ้นแค่โผล่มาอยู่ถูกที่ถูกเวลา เป็นตัวเลือกที่โจมจะรักเพื่อปฏิเสธแทนก็แค่นั้น อย่างน้อยอ้นก็เป็นตุ๊ดที่เปิดเผยกับทุกคนว่าอยากเป็นผู้หญิง มันคงช่วยให้โจมรู้สึกดีขึ้นแหละ
ซึ่งความจริงแล้วโจมอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับแทนเลยก็ได้ แค่เผลอเพราะสถานการณ์พาไป แต่โจมชอบอ้นแน่นอน ตอนที่อ้นยอมรับว่ายังตัดใจจากป้องไม่ได้โจมหลงใหลความมั่นคงของอ้น ยิ่งคุยยิ่งชอบ แต่มันจะใช่รักแน่เหรอ? เหอๆ
ในส่วนนี้อีพี่ป้องมันยังแมนกว่า ป้องมันยอมเปิดใจ ชอบก็ยอมรับกับตัวเองว่าชอบ รู้สึกดีที่เติ้ลคอยดูแล ป้องรักเติ้ล กล้าลุยตรงๆ ไม่แคร์เรื่องที่ตัวเองต้องกลายเป็นเกย์ แต่ตอนนั้นอีนางน้อยสติวิปลาส จิตตกเพราะรู้สึกขยะแขยงสาเหตุที่ตัวเองกลายเป็นเกย์ เรื่องมันเลยวุ่นวาย
การพยายามเอาชนะใจชายแท้ด้วยการทำดีด้วยจนเค้าเผลอเพราะความใคร่อาจจะทำให้เค้าติดใจ แต่เรื่องหวังให้เค้าเปิดใจยอมรับความเป็นเกย์มันก็ยังก่ำกึ่งนะ บางคนรับไม่ได้หรอก เค้าแค่เสพติดการดูแลจากเกย์หน้ามืดที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อผู้ชายก็เท่านั้นแหละ
ถ้าเค้าตั้งหลักได้ เข้มแข็งพอ เค้ามีตัวเลือกใหม่ ใครมันจะจมปลักกับเกย์ในเมื่อเค้าไม่ได้รู้สึกยินดีกับการเป็นคู่รักกับเพศชายออกหน้าออกตา เผลอๆ บางคนรู้สึกผิดว่าตัวเองหลงผิดเป็นตราบาปด้วยซ้ำ
แต่เกย์(รวมถึงตุ๊ดสาวทั้งหลาย)หลายๆ คนกลับข้ามเส้นบางๆ นี้เพราะคิดว่าวันนึงความสัมพันธ์แบบเพื่อนกูรักมึงว่ะกูจะคอยดูแลมึงนะจะทำให้เค้าเปลี่ยนใจได้ สุดท้ายก็เป็นได้แค่คนแก้เหงา คู่นอน หรือเป็นอะไรซักอย่างเวลาที่เค้าไม่มีใคร
ในส่วนนี้ก็คล้ายๆ เรื่องของอ้นเหมือนกัน แต่อย่างน้อยอ้นก็ยังโชคดีที่รู้ตัวและยอมหยุดความสัมพันธ์กับป้อง สู้ไปก็ไม่ชนะ ถึงป้องจะไม่รังเกียจที่อ้นเป็นตุ๊ดแต่ป้องไม่เคยรักอ้น ไม่เคยให้กันมากกว่าคำว่าเพื่อน แต่อ้นก็เป็นเพื่อนที่ป้องรักมาก เหอๆ
แต่ว่า ทั้งป้อง และโจม ต่างคนต่างก็มีข้อดีข้อเสียของตัวเอง คืออย่างน้อยไอ้พี่โจมมันก็สุภาพอะ ไม่เคยทำอะไรรุนแรงกับใคร ด่าแทนก็ด่านิ่มๆ แต่อีพี่ป้องมันโหด ถ้าน็อตหลุดของขึ้นนี่ก็น่ากลัว นิสัยอันธพาล ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น ขนาดกับพี่ตั้มก็เถอะ เพราะงี้เวลาเจอเติ้ลเอาแต่ใจมันเลยเกิดสถานการณ์เลวร้ายเพราะงี่เง่ากันทั้งคู่ แต่ถ้าเป็นอ้นๆ จะปลอบป้องให้ใจเย็น ป้องหลุดแค่ไหนอ้นก็ทน ป้องก็จะเย็นลงได้ง่ายขึ้น เหอะๆ อ้นฝึกป้อง แต่อ้นก็ไม่ได้กินป้อง คนรับผลประโยชน์คืออีนางน้อยเติ้ลในอีกหลายปีให้หลัง กรั่กๆ
มาถึงนางร้ายจากทั้งภาคแรกและภาคสองกันบ้าง "พี่แจน" ก็นางเป็นเมียอีพี่ป้องอะนะ ละภาคสองนี้ในพาร์ตแรกพี่ป้องก็โคตรเป็นตัวเด่นเลย เพราะเป็นเรื่องตอนที่ป้องอยู่กับอ้นอะเนาะ
* ถ้าใครงง เอาเป็นว่าเรียงไทมไลน์แล้วจะได้ดังนี้ ไม่ฟิต > ไม่กินเส้น > ไม่รัก > ไม่หึง(ตอนพิเศษภาค1) > เดิมๆไม่ปรุง(พาร์ตหลังของภาค2)
เจ้แจนนี่ผู้ดี๊ผู้ดีวางตัวเก่งกว่าอีพี่แทนอีกเยอะเลยค่ะ อย่างพี่แทนแค่แอ๊บ แต่เจ้แจนนี่โคตรสร้างภาพ ชอบกดหัวคนอื่น ข่มให้เค้าต่ำกว่า และอ้นก็ดันมีปมนิดๆ ด้วย พอเจอกันเลยไม่มีความมั่นใจรู้สึกตัวเองด้อยกว่าแจนตลอด เพราะแจนมีภาพลักษณ์เป็นผู้หญิงที่ทั้งสวย รวย เก่ง โปรไฟล์เลิศแบบที่ชะนีทุกคนแอบอิจฉา แต่ลึกๆ แล้วแจนก็เป็นแค่อีป้าโรคจิตนั่นแหละ หลงตัวเองคิดแค่ว่า "ฉันดี ฉันสวย ฉันเก่ง ฉันเฟอร์เฟกต์ ต้องได้ทุกอย่างที่อยากได้"
ทั้งๆ ที่งานดีขนาดนี้ทำไมถึงได้ไปคว้าเอาป้องมาเป็นแฟน? ก็เพราะแจนชอบควบคุมคนอื่นเป็นนิสัย เป็นพวกหลงตัวเอง พอเห็นป้องที่ก็หน้าตาดี ทำงานเก่ง โปรไฟล์ดูดีเชียวแหละ แต่ดันไปคบกับตุ๊ดเกรดบ้านๆ อย่างอ้น นางก็เนื้อเต้นสิคะ ความอิจฉามันเต้นระริกจนอยากแย่งมาครอบครองเอง มองว่าป้องคู่ควรจะอยู่กับคนเฟอร์เฟกต์อย่างตัวเองมากกว่าอ้น เป็นผู้หญิงโรคจิตขี้อิจฉาธรรมดาๆ เท่านั้นแหละ
แต่ไม่ต้องเป็นห่วงไป กะเทยโลกสวยอย่างอ้นสู้ไม่ได้ก็ปล่อยให้อีนางน้อยอย่างเติ้ลจัดการแทน ฮ่าๆ เมียหลวงอย่างแจนมันก็ต้องเจอกับเมียน้อยร้อยมารยาอย่างเติ้ล เติ้ลแก้แค้นให้อ้นละ
ภูมิใจมากจนประมาท คิดว่าตัวเองเอาป้องอยู่ กว่าจะรู้ตัวโดนเติ้ลฉกป้องไปเรียบร้อย เพราะเติ้ลมันก็รู้จักปรับตัวแล้วส่วนนึง มันจนตรอกแล้วด้วย คืออยากได้ป้องคืนจนยอมทำทุกอย่าง ป้องมันก็ยังรัก พอเจอฤทธิ์เจ๊แจนมากๆ เข้าความอึดอัดที่สะสมมันก็ระเบิด เติ้ลก็อ้อนเอ๊าอ้อนเอา ขยันอ้อนขยันอ่อย ป้องมันจะไม่พลาดก็ให้มันรู้ไปดิ ใจอ่อนละลายเลย
ต่อให้สวย รวย โสด โปลไฟล์ดีแค่ไหน แต่ถ้านิสัยมั่นมากเกินไปอย่างแจนนี่ก็แย่นะ ผู้ชายไม่ชอบหรอก ไม่มีใครทนคนแบบนี้ได้หรอก
... ว่าแต่พูดถึงตัวละครไปเยอะแยะ ... พระเอกของเรื่องอยู่ไหน? ฮ่าๆ
เอาน่ะ เรย์โผล่มาหน่อยนึง เป็นการสารภาพที่ตรงไปตรงมามาก เหมือนเด็กไร้เดียงสาเลยอะ แต่คิดๆ แล้วมันก็ลึกซึ้งนะ เรย์อยากกินข้าวกับอ้นทุกวัน อยากเจออ้นอีก เหอๆ
เรย์นี่นิสัยใสๆ มากเกือบมากที่สุดในบรรดาตัวละครที่เขียนมาเลย คือปากตรงกับใจ ไม่เก็บซ่อนความรู้สึก แต่เป็นตัวก่อปัญหาดีๆ เชียวล่ะเพราะความเอาแต่ใจนี่แหละ แต่โดยรวมก็เป็นคนดีนะ แค่นิสัยเด็กไม่ยอมโต
ต้องรอลุ้นว่าพระเอกคนนี้เป็นเป็นผู้ชายแบบไหนกันแน่ ฮ่าๆ
ตอนหน้ามาดูกันว่าอ้นจะเอายังไงกับชีวิตต่อ ตกงาน เพื่อนที่แอบรักทำสาวท้อง โหย! ช้ำได้อีก แต่ก็ช้ำแค่นี้แหละอ้น เพราะดราม่าที่รออยู่ในพาร์ตหลัง เรย์ไม่ทำให้อ้นช้ำมากหรอก คิกๆ
อ๋อ ภาค2 ในพาร์ตแรกนี้เหลืออีก 4 ตอนเท่านั้นน้า จะจบแล้ว จบละก็จะขึ้นพาร์ตหลังซะที เติ้ลกลับมาแน่นอน
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่า :pig4:
-
จุกนะ จุกมากๆ
นี่สินะที่ว่าเพศที่สามรักแรงเกลียดแรง แต่เราว่าสำหรับอ้นนี่การหักหลังของป้องเป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายเลยทีเดียว รวมๆกันสิ่งที่เกิดขึ้นเลยระเบิดทีเดียวเละ
มาเห็นป้องปฏิบัติต่อแจนภาคนี้อึ้งไปเหมือนกันนะ ภาคก่อนนี่เราอ่านผ่านมุมมองของอินางน้อยเติ้ลเลยเห็นเป็นว่าป้องหลังจากที่โดนแจน extreme makeover แล้วดูหล่อ ดูดี ดูมีราคา อัพสกิลสุภาพบุรุษขึ้นมาในทันที (ตอนที่ไปเจอที่โรงหนัง) แต่มาตอนนี้สะใจค่ะแจนโดนมากพอตัวเลย ไม่รู้ตอบคำถามที่หลายๆคนถามกันมาเมื่อเจอผู้หญิงเกรดดีที่ทนช้ำใจอยู่กับแฟนเห้ๆมาได้ยังไง ก็คือผู้ชายมันไม่ได้รัก จำยอมอยุ่เพราะโดนจับ หรืออยู่เพราะผุ้หญิงกลัวว่าจะโดนทิ้งก็พยายามหาทุกอย่างมาปรนเปรอ
พี่เป็นหมันอ้น เชื้อพี่ไม่แข็งแรงแล้วพี่จะทำเค้าท้องได้ยังไง?
ตรงนี้ขอเถียงนะคะ เชื้อไม่แข็งแรง อาจจะติดยากแต่ไม่ถึงกับเป็นไปไม่ได้ (ปสกส่วนบุคคล) แต่ที่โจมว่าไม่ได้นอนด้วยกันก็โอเคค่ะ เคลียร์ดี
โจมชอบอ้นจริงๆ(ในตอนนี้)หรือเปล่า? โจมลมเพลมพัดนะเราว่าเอนไปหาแทนเพื่อพักใจจากเมีย เอนมาหาอ้นเพื่อหนีจากแทน ใครจะไปรู้ว่าสักพักถ้าอยุ่กับอ้นแล้วของเทียมอย่างอ้นอาจจะสู้ของจริงอย่างชะนีไม่ได้นะ แต่ยอมรับว่าโจมนี่เป็นสุภาพบุรุษดีจริงๆ
คิดถึงเด็กเข้าปัญหาแล้วค่ะ
เจอคำผิดนะคะ เพศ-เพส สงสัยกดแป้นไม่ลง
-
:o12 :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
สงสารอ้นนนน ตุ๊ดน้อยของป้าาาาาา
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
น่าสงสารอ้นจัง :mew4: :mew4: แต่ดูแล้วแต่ละคนก็มีปมในชีวิตของแต่ละคน :mew6: :mew6: รอตอนต่อไปอยู่น้าาาาารีบมาอัพเร็วๆน้าาาา :mew1: :mew1:
-
:z6: อยากฆ่าทุกคน อยากเห็นศรีอ้นมีความสุข อีม่อนมารับอ้นไปที :ling1:
-
“ดีขึ้นมั้ยอ้น?”
โจมรับแก้วน้ำมะนาวผสมน้ำผึ้งอุ่นๆ คืนจากอ้น เขาหันหลังนำแก้วไปวางบนโต๊ะแล้วส่งผ้าขนหนูชุบน้ำให้อ้นเช็ดหน้า
“เช็ดหน้าซะหน่อย หรืออ้นอยากไปห้องน้ำ? ให้พี่พาไปมั้ย?”
“ไม่เป็นไรแล้วค่ะพี่โจม หนูอยากกลับบ้าน”
“อ้น...”
โจมเอื้อมมือมากุมมือของอ้นไว้หลวมๆ ความอบอุ่นของโจมถ่ายทอดสู่มือของอ้นที่ประสานกันอยู่บนตัก อ้นบีบนิ้วของตัวแรงขึ้นอย่างสับสน เขาสะกดกลั้นหยดน้ำตาที่เตรียมจะไหลเพราะการได้รับความเห็นใจเอาไว้ด้วยการเม้มปาก
“ถ้าอ้นอยากกลับบ้านพี่ก็พร้อมจะไปส่ง แต่พี่อยากบอกอ้นว่าถ้าอ้นอยากได้ที่เงียบๆ ที่ไม่ต้องกังวลว่าจะเผชิญกับเรื่องเลวร้ายอีก อ้นไปพักบ้านพี่ได้นะ”
“หนูไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะพี่โจม ขอหนูกลับบ้านเถอะนะคะ”
เสียงของอ้นแม้จะเบาแต่กลับหนักแน่น อ้นปฏิเสธโจมอย่างไม่ใยดี โจมถอนหายใจอย่างสิ้นหวังก่อนจะตกลงรับปาก
“ครับ เดี๋ยวพี่ขอไปสั่งงานเด็กแป๊บนึง อ้นรอพี่ตรงนี้นะ จะเอาอะไรเพิ่มก็เรียกเด็กเอา”
“ค่ะ”
“ให้พี่ส่งแค่นี้จะดีเหรอ? พี่อยากไปส่งอ้นถึงข้างบนนะ”
โจมถามขณะหยุดรถ เขาหันไปสบตาขอร้องอ้นแต่อ้นไม่ตอบรับความเป็นห่วงจากเขาเลย
“ตรงนี้ดีแล้วค่ะ หนูไปก่อนนะคะ”
อ้นเอ่ยเสียงเบาแล้วปลดล็อกเข็ดขัดนิรภัย โจมเอี้ยวตัวมาช่วยเมื่อเห็นว่าอ้นไร้เรี่ยวแรง
“มาพี่ช่วย”
ทว่าความใกล้ชิดที่ชักนำอารมณ์ชั่ววูบมาสู่หัวใจคนเรานั้นมีอำนาจมากเกินไป โจมเองก็เป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง แม้จะเป็นสุภาพบุรุษสักแค่ไหนแต่ก็มีสิ่งที่เกลียด เขาสงสารอ้นที่ต้องทุ่มเทหัวใจให้คนที่ไม่คู่ควร เหมือนกับที่เขาเคยพลาดมาก่อน โจมอยากเอาชนะ เขาอยากให้อ้นรักคนที่คู่ควรอย่างเขา คนที่คอยดูแลไม่ทำร้ายจิตใจกัน คนที่รักอ้นคนนี้!
“เป็นพี่ไม่ได้เหรอ? ทำไมถึงยังฝังใจกับเขาอยู่ พี่สู้เขาไม่ได้ตรงไหน? อ้นจะไปรักคนที่ไม่เคยรักอ้นทำไม มันเจ็บไม่ใช่เหรออ้น?”
ชั่วขณะนั้นอ้นเกิดความรู้สึกบางอย่าง เขาเงยหน้าขึ้นสบตากับโจม แต่แล้วใบหน้าของโจมกลับใกล้เข้ามา อ้นจึงหลับตาลงโดยอัตโนมัติ
สัมผัสแผ่วเบาเจือกลิ่นมะนาวบางๆ มาจากริมฝีปากที่ประทับอยู่กับปากของเขา น่าแปลกที่ในหัวของอ้นกลับคิดได้แค่เรื่องไร้สาระว่าโจมคงเป็นคนชงน้ำมะนาวผสมน้ำผึ้งให้เขาด้วยตัวเอง ถึงได้แอบชิมจนรสชาติของมันติดอยู่บนลิ้น
จูบกลิ่นเลมอนแตกต่างไปจากประสบการณ์การจูบทั้งหมดในอดีตของอ้น มันทั้งหวานหอมอมเปรี้ยว เกิดขึ้นในบรรยากาศโรแมนติกที่สุดแสนจะเป็นใจภายใต้สายลมจากแอร์เย็นฉ่ำท่ามกลางพื้นที่คับแคบปิดกั้นตัวเองจากสายตาผู้คนนอกรถ ทั้งที่จูบนี้สมบรูณ์แบบ แต่มันกลับไม่ซึ้งเลย
อ้นไม่รู้สึกอะไรกับจูบของโจมเลยแม้แต่น้อย ฉากปลอบใจก่อนจะสารภาพรักสุดโรแมนติกแบบนี้ไม่สั่นสะเทือนหัวใจของอ้นเลยสักนิด เขารู้แล้วว่าทำไมนางเอกถึงไม่หลงคารมของพระรองยังคงรักมั่นปักใจอยู่กับพระเอก เพราะความรักมันยากจะตัดใจ แค่จูบเพียงจูบเดียวไม่มีทางจะลบเลือนทุกอย่างในหัวใจคนเราได้ แต่ถ้าหากยกใจให้ไปแล้วแค่สัมผัสแผ่วเบาราวปลายนิ้วแตะต้องร่าง เพียงแค่นั้นมันก็สั่นสะเทือนไปถึงหัวใจ!
โจมหยุดเมื่อเห็นว่าอ้นนิ่ง เขาประหม่าและกลัวอ้นโกรธ ด้วยเกรงว่าตนอาจจะทำให้อ้นเกลียดจึงรีบถอยห่างอย่างรู้สึกผิด
“พี่ขอโทษ พี่...”
“พี่โจมคะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะคะ สำหรับตุ๊ดอย่างหนู แค่มีผู้ชายดีๆ อย่างพี่ผ่านมามันก็ดีเกินพอสำหรับชีวิตตุ๊ดแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณจริงๆ นะคะ หนูมีความสุขอย่างกับตัวเองเป็นเจ้าหญิงเลย”
แต่ถ้าเวทมนต์เสื่อม นางขี้เถ้าอย่างหนูก็คงต้องกลับไปใช้ชีวิตในครัวตามเดิม หนูคงเป็นได้แค่ซินเดอเรลล่าที่ไม่มีวันพบเจ้าชายของตัวเอง
อ้นกล่าวขอบคุณอย่างน่าสงสาร โจมอยากเถียงใจจะขาดว่าความดีงามนั้นไม่ควรถูกตัดสินด้วยเพศสภาพ อ้นมีคุณค่าในตนเองเกินกว่าจะดูถูกตัวเองเช่นนั้น เขารักความเป็นอ้นที่ตัวตนเข้าจริงๆ แต่อ้นจากไปแล้ว
โจมรู้ทันทีว่าตนถูกปฏิเสธ เพราะหลังพูดจบอ้นก็เปิดประตูแล้วก้าวลงจากรถเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเขาอีก อ้นไม่เหลือท่าทีซวนเซอีกแล้ว โจมมองตามแผ่นหลังเหยียดตรงของอ้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะออกรถไป
คล้อยหลังรถของโจมจากไปได้ไม่นาน แทนที่อ้นจะเดินเข้าไปยังอะพาร์ตเมนต์ของตน เขากลับเดินเลยไปยังร้านสะดวกซื้อข้างอะพาร์ตเมนต์แทน อ้นนั่งลงหน้าร้านด้วยท่าทางหมดแรง
อ้นเปิดกระเป๋าล้วงโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครบางคน
ปลายสายรับโทรศัพท์ของอ้นรวดเร็วทันใจ
“เรย์เหรอ ถ้าฉันขอร้องให้แกช่วยอะไรบางอย่างแกจะช่วยฉันหน่อยได้มั้ย?”
“เป็นอะไร? นายร้องไห้เหรอ?”
“แกว่างมั้ย? มารับฉันหน่อยได้เปล่า? ฉันไม่มีที่ไป ไม่อยากกลับห้อง”
“ได้สิ นายอยู่ที่ไหน?”
“ฉันอยู่หน้าอะพาร์ตเมนต์ แกรีบๆ มานะ ฉันไม่อยากเจออีป้องอีกแล้ว”
“รอก่อนนะ เราจะรีบไป”
เรย์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เสียงสะอื้นของอ้นทำให้เขาร้อนใจ!
หนนี้อ้นนึกขอบคุณฝีมือการขับรถแบบด่วนนรกของเรย์จริงๆ เรย์มาถึงหอพักของเขาภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง หนุ่มแว่นอยู่ในชุดนอนปาจามัสมีเพียงเสื้อแขนยาวติดฮู้ดสวมทับดูไม่เหมาะกับการออกนอกบ้าน แต่เรย์ไม่อายสายตาใครเลย เมื่อจอดรถได้เขาก็ตรงเข้ามาหาอ้นที่นั่งกอดเข่าฟุบอยู่ข้างร้านสะดวกซื้อทันที
“อ้น! นายเป็นอะไรอะ!”
“แกพาฉันไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่ได้มั้ย ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”
“แต่นาย...”
เรย์งง ที่นี่คือหอพักของอ้น และอ้นก็ดูไม่ดีเลย ทำไมอ้นถึงไม่รอเขาในห้องพักแต่กลับมานั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อในสภาพราวกับคนบ้า! เขาเกือบจะไม่สนใจคนที่ฟุบอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อแล้วหากไม่ทันสังเกตว่าคนๆ นี้มีผมสีน้ำตาลแดงเฉดเดียวกับอ้น
“นายยังไม่ได้เข้าห้องเหรอ? ทำไม...”
สภาพของอ้นแย่มาก หลักฐานบนร่างบ่งบอกว่าเคยคู่ควรกับคำว่าสวย ทว่าจากร่องรอยที่เหลืออยู่ตอนนี้นั้นอ้นดูไม่จืด ใบหน้าเลอะเครื่องสำอางดูไม่ได้ เสื้อผ้ายับยู่ยี่ไม่เหลือเค้าความงาม แต่อ้นกลับไม่ใส่ใจตัวเอง
“นายจะเข้าห้องหน่อยมั้ย ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หรือเผื่อนายอยากอาบน้ำ? เรารอได้นะ”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากเจอป้องแล้ว ชักช้าเดี๋ยวมันจะกลับมาซะก่อน รีบไปกันเถอะ”
“อาฮะ”
เรย์ดึงมือของอ้นให้ลุกขึ้น เขาไม่สนใจว่าใครจะมองตนอย่างไร แม้สภาพอ้นจะคล้ายกะเทยเสียสติจนไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งแต่เรย์ก็ยังคงพยุงอ้นไปที่รถโดยไร้ซึ่งความลังเล เมื่อเปิดประตูส่งอ้นขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้วเรย์ก็รีบเข้าประจำที่ของตนทางฝั่งคนขับ เขากล่าวกับเพื่อนผู้อ่อนล้าว่า
“จะหลับก็ได้นะ ถ้าถึงแล้วเดี๋ยวปลุก”
“อืม ขอบใจนะ”
เมื่อเห็นอ้นคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยแล้วเรย์ก็เอ่ยปากบอกให้อ้นพัก อ้นปรับพนักเก้าอี้ต่ำลงแล้วเอนหลังแนบไปกับเบาะ เรย์จึงถอดเสื้อแขนยาวของตนส่งให้อ้น
“เอาเสื้อมั้ย? แอร์เย็นนะ”
อ้นพยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบ เขาเริ่มขดตัวเมื่อเรย์นำเสื้อแขนยาวตัวนั้นมาคลุมให้ กลิ่นอายของเสื้อช่วยให้อ้นรู้สึกสงบ กลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหรืออาจจะเป็นกลิ่นแป้งที่อ้นไม่รู้จักผสมเข้ากับอีกกลิ่นที่อ้นรู้สึกคุ้นเคย แม้กลิ่นนี้จะแตกต่างไปจากกลิ่นปกติที่อ้นสัมผัสได้จากเรย์ในทุกๆ วันที่ออฟฟิศ แต่อ้นกลับคิดว่ากลิ่นที่ติดเสื้อตัวนี้คือกลิ่นที่บ่งบอกความเป็นเรย์ ไม่ใช่กลิ่นหอมมีสไตล์ด้วยน้ำหอมราคาแพงหรือบอดีสเปรย์ราคาถูกแบบลูกผู้ชายลุยๆ มันเป็นเพียงกลิ่นของผ้าซักแล้วและถูกใส่ซ้ำๆ จนติดกลิ่นกายของเจ้าของเสื้อ สะอาดบริสุทธิ์และไร้เดียงสาเหมือนเด็ก
“อ้น ถึงแล้ว”
“หื้ม?”
“ถึงคอนโดเราแล้ว”
เรย์ปลุกอ้นอย่างเรียบง่ายแล้วดับเครื่องยนต์เมื่อเห็นว่าอ้นเริ่มขยับตัว แต่แล้วเขาก็หันมาถามอ้นอีกรอบ
“ไหวมั้ย? ตื่นยัง?”
“อืม”
“งั้นขึ้นห้องกัน ไปนอนต่อบนห้องดีกว่า เราก็ง่วงแล้วเหมือนกัน”
เรย์พูดพลางหาวอ้าปากกว้าง วินาทีนั้นอ้นถึงกับขนลุกด้วยความดีใจที่ตนยังหายใจอยู่และมาถึงคอนโดเรย์โดยสวัสดิภาพ!
ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยคุ้มครองหนูค่ะ! ถึงหนูจะอกหักแต่หนูยังไม่อยากตายนะคะ!
“ใส่ได้มั้ย?”
เมื่อได้ยินเรย์ถามอ้นก็เขินหน่อยๆ เขาก้มลงมองชุดนอนบนร่างของตนแล้วพยักหน้าส่งเสียงตอบเบาๆ
“อืม”
อ๊ายโนอันเดอร์แวร์ด้วย! โชคดีจังที่ผ้าชุดนอนมันหนา แกอย่ามองนะอีแว่น! เขินจัง!
“อาฮะ”
หนุ่มแว่นฉีกยิ้มกว้างจนอ้นอาย แม้อ้นจะไม่รู้ว่าเรย์คิดอะไรแต่เขารู้สึกเขินสายตาของเรย์
น่ารักจัง เหมาะจริงๆ ด้วย ตัวเล็กๆ นี่ดีจังน้า เหอๆ
อ้นรู้ดีว่าเขาตัวเล็ก ดังนั้นเมื่อต้องมายืมชุดนอนของเรย์จึงกลายเป็นเด็กน้อยขโมยเสื้อผ้าผู้ปกครองมาใส่ด้วยขนาดของไหล่เสื้อที่ตกลงมาถึงต้นแขน อีกทั้งแขนเสื้อยังยาวเลยปลายนิ้วสะบัดไปมาเหมือนชุดในหนังจีน ส่วนขากางเกงนั้นก็ไม่น้อยหน้าอ้นถึงกับต้องพับหนาๆ สามทบ
“แต่เหมือนชุดนอนแกจะใหญ่ไปหน่อยนะ ฉันใส่แล้วเหมือนคนแคระเลย”
“น่ารักดีออก โมเอะ!”
“ระเหรอ...”
อ้นถึงกับอึ้งเมื่อเรย์ตะโกนพลางยกนิ้วโป้งขึ้นทำท่ากู๊ดจ๊อบทั้งสองมือ!
โอตาคุสุดๆ ไปเลยอะ!
“อาฮะ”
เรย์ยิ้มตอบแล้วเริ่มเลื้อยไปกับโต๊ะ อ้นจึงนั่งขัดสมาธิลงบนเบาะทำมุมฉากกับเรย์ด้วยความรู้สึกแปลกๆ เขามองเรย์ที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้านวมเอนตัวราบไปกับพื้นโต๊ะแล้วไม่ชิน ห้องของเรย์ไม่มีโซฟารับแขก แต่กลับมีโต๊ะโคทัตทสึตั้งอยู่แทน และเรย์ก็กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนแผ่อยู่บนโต๊ะ
“ค่อยยังชั่วมั้ย?”
“ฮะ? อะไรเหรอ?”
“ได้อาบน้ำไง”
“อะอืม ค่อยสดชื่นขึ้นหน่อย ไม่ไหวเลยเนอะ... สภาพอย่างกับผีบ้าแน่ะ ดูไม่ได้เลยฉัน”
อ้นเขินไม่น้อยเมื่อต้องมาขอยืมห้องน้ำในบ้านผู้ชายคนอื่นอาบน้ำ และอายยิ่งกว่าที่ปล่อยให้เรย์เห็นตัวเองในสภาพดูไม่ได้ตบท้ายด้วยหน้าสดไร้เครื่องสำอาง
ปกติแล้วห้องน้ำคือที่ส่วนตัวที่ค่อนข้างบ่งบอกไลฟ์สไตล์ของผู้คน ห้องน้ำในหอที่อ้นใช้ร่วมกับป้องมีเพียงสบู่อาบน้ำและแชมพูสระผมส่วนตัวเท่านั้น เพราะยาสีฟันนั้นทั้งคู่ใช้ร่วมกัน อุปกรณ์สปาและข้าวของเอาไว้ทำสวยนอกเหนือไปจากอุปกรณ์พื้นฐานสำหรับชำระร่างกายนั้นอ้นจะเก็บไว้ที่อื่นเพื่อไม่ให้เกะกะพื้นที่ในห้องน้ำ แต่ห้องน้ำของเรย์กลับเต็มไปด้วยข้าวของต่างๆ สารพัดอย่างผิดกับลุคเนี้ยบเฉียบขาดในวันทำงาน เรย์มีกระทั่งชั้นวางของสุดเก๋ที่มีตุ๊กตาวางทับบนหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดที่บวมชื้นจนเยิน อ้นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความเป็นผู้ชายซุกซนของเรย์ผิดไปจากลุคสุขุมมาดนิ่งตามปกติยามทำงาน
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
คำถามของเรย์ทำเอาอ้นสะดุ้งต้องดึงสติกลับมาจากการมโน
“ฉัน...”
“เราถามได้มั้ย? ใครทำอะไรนายเหรอ? นายทำให้เราตกใจนะ เป็นห่วงแทบแย่”
“ช่างเถอะ ก็แค่ตุ๊ดอกหักอะแก มันก็ฟูมฟายเสียสติกันนิดหน่อย พอหายบ้าแล้วเดี๋ยวก็โอเคแระ ฉันสตรองนะ ไม่ต้องห่วง”
“ห่วงสิ”
เรย์ยื่นมือมาจับมือของอ้น มือของคนทั้งคู่เกาะกุมกันอยู่บนโต๊ะโคทัตทสึ อ้นสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่มาจากพื้นโต๊ะด้างล่างและฝ่ามือของเรย์ที่อยู่ด้านบน
“อย่าร้องไห้สิ ไหนบอกว่าสตรองไง?”
แกจับมือฉันแบบนี้ฉันก็ร้องน่ะสิยะ อีบ้านี่ คนเค้ายิ่งเป็นโรคแพ้ความอ่อนโยนอยู่!
“ก็คนมันซึ้งอะ”
อ้นใช้มือข้างที่ว่างปาดน้ำตาเพราะมืออีกข้างยังถูกเรย์ยึดเอาไว้
“น้ำตามีฤทธิ์เป็นด่างอ่อนๆ ร้องไห้มากๆ เดี๋ยวหน้าพังหรอก ทำไมนายขี้แยจัง?”
“เอ้าอีนี่! ก็คนเป็นตุ๊ด อารมณ์มันแปรปรวน เข้าใจแมะ!”
“อาฮะ”
เรย์ตอบรับด้วยใบหน้าที่อ้นหมั่นไส้ แม้ว่าหนนี้หนุ่มแว่นจะไม่ได้ทำท่าดันแว่นบ๊องๆ แต่รอยยิ้มของเรย์ยังคงยโสอวดดีเช่นเคย แต่แล้วอ้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เรย์ ขอบใจแกนะ ... ไม่น่าเชื่อเลยเนอะว่าเราสองคนจะมาถึงจุดนี้ได้ ไม่กินเส้นกันแท้ๆ”
“ใครว่าเราไม่กินเส้น? นายคนเดียวต่างหาก เราเปล่าเกาเหลากับนายซักหน่อย แต่เวลาทะเลาะกับนายแล้วสนุกดี เราชอบ”
ฟังแล้วอ้นแทบกรี๊ด! ปากของอ้นอ้าพะงาบๆ พอๆ กับที่สมองกำลังสรรหาคำด่า แต่แล้วอ้นก็นึกขึ้นได้ เขาถามเรย์กลับ
“จะว่าไปฉันไม่เคยเห็นแกกับเพื่อนเลย...”
อ้นลองทิ้งจังหวะหยั่งเชิงพลางสังเกตสีหน้าของเรย์ก่อนจะพูดต่อ
“แกไปกินข้าวที่โรงอาหารกลางคนเดียวประจำเลยนี่?”
ขนาดฉันบางวันที่ไม่ได้ไปกับแก๊งสาวๆ ก็ยังได้ไปกับอีป้องเลยนะ ต่อให้ส่วนมากฉันจะไปที่นั่นเฉพาะเวลาเงินหมดก็เถอะ แต่ไปทีไรก็เจอแกมาคนเดียวทุกที
อ้นชำเลืองมองเรย์ที่หน้ามุ่ยจนรอยยิ้มเลือนไปจากใบหน้า ริมฝีปากของเรย์กลับกลายเป็นเส้นตรง เขาเอ่ยด้วยเสียงน้อยใจราวกับเด็ก
“ก็คนอื่นเค้าไม่ชอบโรงอาหารกลาง เค้าชอบกินกันที่คณะเพราะขี้เกียจเดิน บางทีก็ไปที่ห้างกัน แต่เราไม่ได้อยู่หอ... บางวันก็รีบกลับบ้านด้วย”
“อืมๆ ฉันเข้าใจ”
ถูกเพื่อนเทชัดๆ เลยย่ะ!
อ้นชักสงสารเรย์ขึ้นมานิดหน่อย แต่เมื่อนึกย้อนไปถึงอุปนิสัยของเจ้าตัวก็คิดได้ว่าสมควรแล้ว
“ไม่น่าเชื่อเนอะ อยู่ๆ ฉันกับแกก็กลายมาเป็นเพื่อนกันได้ยังไงก็ไม่รู้ ทั้งๆ ที่เรารู้จักกันมาตั้งหลายปี... อ๊ะ! แบบนี้ก็เท่ากับว่าแกกับฉันรู้จักกันตั้งห้าปีแล้วสิ! นี่มันนานมากเลยนะ คุณเพื่อนสนิท”
อ้นยิ้มพลางจ้อไปเรื่อยเปื่อย เขาลืมสังเกตสีหน้าของเรย์ไปเลย! ดังนั้นอ้นจึงไม่เห็นว่าคิ้วของเรย์ขยับเมื่ออ้นเรียกเขาว่าเพื่อนสนิท
“ฉันอยู่กับแกแล้วสบายใจกว่าตอนอยู่กับอีพวกนั้นอีก แกรู้มั้ย เวลาพวกตุ๊ดอยู่ด้วยกันนะ ถ้าด้อยกว่าก็ถูกล้อถูกกดหัว แล้วยิ่งฉันนะ... ช่างเถอะ แบบ เอาเป็นว่าฉันดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับแกละกัน”
อ้นชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูดเรื่องที่ตนล่วงเกินป้องจนถูกล้อว่าเป็นตุ๊ดหื่นกามโรคจิต เขาเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตัดบทแล้วสรุปเรื่องราวเนียนๆ
เรย์ไม่พลาด เขาถามจี้ด้วยความอยากรู้ทันที
“นายทำไมเหรอ?”
“เปล๊า! ไม่มีอะไร...”
อ้นปฏิเสธเสียงสูง ปฏิกิริยาปกป้องตัวเองตามธรรมชาติของร่างกายทำให้อ้นพยายามจะดึงมือกลับ แต่เรย์ไม่ยอม นอกจากจะยื้อไว้แล้วเขายังแบฝ่ามือของอ้นแล้วเอาแก้มมาแนบหนุนแทนหมอนอีกต่างหาก อ้นถึงกับวีน!
“อีแว่น! มือฉันไม่ใช่หมอนนะยะ!”
“เล่าก่อน ละจาปล่อย”
เรย์ดื้อแพ่ง หนุ่มแว่นยิ้มเอาแต่ใจ ส่วนตุ๊ดสาวก็หน้าขึ้นสี
ใครจะไปกล้าเล่าเรื่องนั้นยะ! นั่นมันความผิดที่รุนแรงที่สุดในชีวิตฉันเลยนะ
อ้นเบนสายตาไปทางอื่นหลบเลี่ยงการเผชิญหน้า แต่พอแอบชำเลืองมองเรย์แล้วพบว่าเขายังคงนอนยิ้มจ้องหน้าตนอยู่อ้นก็เขิน
แก้มแดงจัดเลยแฮะ?
เรย์สงสัย เขาอยากรู้ว่าเพราะอะไรอ้นถึงได้ไม่ยอมเล่า แต่ไม่ว่าจะจ้องหน้าอ้นเท่าไหร่ไม่ว่าจะพยายามสื่อกระแสจิตอย่างไรอ้นก็ไม่ยอมเปิดปากสักที เรย์เริ่มอารมณ์ไม่ดี เขาคว่ำหน้าลงจนปากสัมผัสกับใจกลางฝ่ามือ
อ้นตกใจเมื่อสัมผัสได้ถึงลมร้อนๆ ชวนจั๊กจี้บนฝ่ามือ เขานึกว่าเรย์จะจูบ ที่ไหนได้ หนุ่มแว่นกลับแยกเขี้ยวแล้วงับเข้าเบาๆ บนเนินฝ่ามือ
“อ๊าย!”
อ้นกรี๊ดแล้วเผลอกระตุกมือกลับอย่างแรง เขากุมมือข้างนั้นของตนเอาไว้
ด้วยความตกใจ อ้นบอกไม่ถูกว่าระหว่างหน้ากับจุดที่ถูกเรย์กัดตรงฝ่ามือบริเวณไหนที่ร้อนผ่าวมากกว่ากัน เขามองหนุ่มแว่นด้วยสองตาเบิกโต ทว่าเรย์กลับยืดตัวขึ้นนั่งตัวตรงแล้วดันแว่นด้วยท่าประจำก่อนจะเอ่ยเสียงดังฟังชัดว่า
“ถ้าไม่เล่า กัดนะ”
“แกเป็นหมาเหรออีแว่น!”
อ้นแหกปากร้อง แต่เรย์กลับทำหน้าเหมือนนึกขึ้นได้ เขายิ้มแล้วพูดพลางหงายมือรอ
“ขอมือหน่อย”
อ้นพาซื่อส่งมือให้เรย์จริงๆ เขานึกว่าเรย์จะดูแผลให้หรือแสดงความรับผิดชอบ ทว่าเรย์กลับล็อกหมับเข้าที่ข้อมือของอ้นแล้วใช้มืออีกข้างลูบศีรษะอ้นเบาๆ
“ไทป์น้องหมาจริงๆ ด้วยแฮะ”
ถึงตอนนี้อ้นรู้ตัวว่าถูกหลอกเข้าอีกทีแล้ว ตุ๊ดหน้ามืดโมโหกระโจนไประดมข่วนเรย์ด้วยความลืมตัว เขาทั้งตีทั้งข่วน เรย์เองก็ปัดมืออ้นทิ้งแล้วปกป้องร่างกายของตัวเองอย่างสนุกสนาน
ในที่สุดก็กลายเป็นสงครามเล่นต่อสู้ย่อมๆ อ้นถึงขั้นงัดเบาะรองนั่งขึ้นมาฟาดเรย์ เรย์ดิ้นถีบตัวหนีแต่ติดผ้าของโต๊ะโคทัตทสึที่รุ่มร่ามเลยขยับตัวไม่สะดวกปล่อยให้อ้นกดขี่ทำร้ายอยู่ด้านบน นัวเนียไปมากว่าอ้นจะรู้ตัวก็ถูกกอดเอวก็ร่างกายแนบชิดเสียแล้ว!
จังหวะที่น้องหนอนซึ่งไร้การห่อหุ้มเสียดสีกับอะไรบางอย่างด้านล่างที่นูนชัดเจนอ้นถึงกับชะงัก พอชะงักแล้วเผลอมองตาเรย์อ้นก็ยิ่งอาย
-
“กะแกเนี่ย! ชวนฉันเล่นอะไรก็ไม่รู้ มาตีกันเป็นเด็กไปได้ ตัวฉันช้ำหมดแล้ว”
“นายฟาดเราก่อนนะ หยิกเราด้วย เจ็บพุง”
เรย์เถียงแล้วเปิดชายเสื้อให้อ้นดู แต่อ้นมองไม่เห็นรอยช้ำเลย เขาเห็นแต่หน้าท้องแบนราบขาวจั๊วะของเรย์เท่านั้น!
“ก็แกแกล้งฉันก่อน”
อ้นเถียงแล้วพยายามลุกขึ้นจัดแจงเสื้อผ้าของตน เขาพยายามจะถอยห่างเรย์ แต่เรย์กลับเขยิบไปด้านหลังแล้วเลื้อยมากกว่าเดิม
“มาด้านนี้มั้ย? อยากหนุนตักนาย”
มะไม่ดีมั้ง... พูดไม่คิดแบบนี้ทรมานตุ๊ดนะคะ! อ๊าย! แล้วทำไมฉันต้องเขินอีแว่นด้วยเนี่ย! หยุดเลยนะนังอ้นนี่มันอีแว่นโฉดนะแกร๊!
“ไม่เอาย่ะ!”
อ้นเบ้ปากใส่แล้วพยายามจะลุกกลับไปนั่งด้านเดิมแต่เรย์ดึงแขนเขาไว้
หนุ่มแว่นเขย่าแขนอ้นสองสามทีเหมือนเด็กอ้อนขอให้พ่อแม่ตามใจ แววตาของเรย์ในยามนี้ก็สดใสเหลือเกิน ในที่สุดตุ๊ดรักเด็กอย่างอ้นก็พ่ายแพ้
“ฉันนั่งตรงนี้ก็ได้ แต่แกห้ามหนุนตักนะ แบบ... ไม่มีอันเดอร์แวร์สำรองมา เข้าใจมั้ย มันไม่โอ”
“อ๋อ!”
อ้นร่ายติดๆ ขัดๆ ด้วยความเขิน ทว่าเรย์กลับร้องอ๋อแล้วกระเถิบไปคว้าหมอนอิงสองใบ เขาวางใบหนึ่งไว้บนตักอ้นรองศีรษะของตนส่วนอีกใบก็ใช้กอดแนบอก เรย์ขดตัวตะแคงหันหน้าเข้าหาอ้นเหมือนรอคุณแม่เล่านิทานก่อนนอน
“อะไรอีกล่ะ?”
“รอฟังอยู่”
“จะบ้าเหรอแก นี่ชวนฉันมาปาร์ตี้ชุดนอนรึไงเนี่ย? ไม่เสิร์ฟขนมกับเครื่องดื่มด้วยเลยล่ะยะ!”
“อยากกินอะไร เดี๋ยวสั่งให้”
นี่แกประชดหรือจะสั่งมาจริงๆ ยะ!
อ้นมองท่าทีของเรย์แล้วเดาใจเจ้าของห้องไม่ถูกจริงๆ
“ไม่เอาแล้วย่ะ อิ่ม! ความจริงวันนี้ฉันไปดินเนอร์มาด้วยนะ”
และแล้วตุ๊ดพูดมากอย่างอ้นก็หลุดปากจนได้ หรือส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะอ้นเองก็ต้องการระบายให้ใครสักคนฟังอยู่แล้วเช่นกัน
“พี่โจมเค้าจีบฉันแหละแก ฟิ้นฟินอะ! การมีผู้ชายโปรไฟล์เริ่ดมาหลงรักนี่มันฝันที่เป็นจริงของตุ๊ดชัดๆ!”
อ้นกรี๊ดกร๊าดอย่างมีความสุขจนลืมสังเกตสีหน้าของเรย์ที่แอบบึ้งขมวดคิ้วในยามที่อ้นกล่าวถึงโจม แต่ตุ๊ดช่างฝันยังคงปล่อยให้เรื่องราวไหลต่อไป
“เสียดาย ไม่น่าตื่นจากฝันเลย แกรู้มะฉันไปเจออะไร?”
อ้นกระแทกเสียงพลางก้มมาจ้องหน้าเรย์เหมือนอยากให้อีกฝ่ายมีส่วนร่วม เรย์เองก็ให้ความร่วมมือถามต่อแต่โดยดี
“อาฮะ เจออะไรเหรอ?”
“เจออีป้องกับอีชะนีแก่เหนียงยานไร้ยางอาย!”
อ้นเค้นเสียงรอดไร้ฟันด้วยความแค้น!
“แกรู้จักเด็กคนนั้นแมะ? อีเด็กที่ชื่อตะวันอะ?”
เมื่อเลือกที่จะปลดปล่อยแล้วก็ต้องระบายมันออกมาให้หมด อ้นจึงตัดสินใจเล่าทุกอย่างแบ่งปันกับเรย์ ส่วนเรย์เมื่อได้ยินชื่อที่คุ้นหูเขาก็ตอบรับ
“อาฮะ รู้จัก ทำไมเหรอ?”
“ที่อีป้องมันมาขอเป็นแฟนกับฉันทั้งๆ ที่ไม่ได้รักฉันก็เพราะเด็กคนนี้ ป้องมันอกหักทะเลาะกับรุ่นน้องแกเลยหนีมาหาฉัน ฉันสู้อุตส่าห์ทำดีทุกอย่างหวังจะใช้ความดีชนะใจมันแต่ไม่เลย ป้องมันไม่เคยรักฉันเลย!”
อ้นกัดฟันพลางสูดจมูกกลั้นทั้งน้ำมูกน้ำตา ส่วนเรย์ เขายังทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดีด้วยการนอนฟังตาแป๋ว
“แต่ฉันก็ไม่โกรธมันหรอกนะ ฉันรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันบังคับใจกันไม่ได้ แต่การที่มันแอบไปกินอีชะนีแก่นั่นจนท้องคืออะไรอะแก! ถึงฉันจะเลิกกับมันแล้วก็จริงแต่มันยังอยู่กับฉันอยู่นะ มันแอบมีคนอื่นได้ยังไง แล้วทำไมต้องเป็นอีแก่นั่นด้วย! ฉันรับไม่ได้อะ! รู้งี้นะฉันยอมให้มันปล้ำสิ้นเรื่องสิ้นราวตั้งแต่แรกดีกว่า มัวแต่ทำตัวเป็นคนดีแล้วโดนฉกผู้ชายไปต่อหน้าต่อตา คนที่ออฟฟิศก็หาว่าฉันแรด นินทาว่าฉันร่าน ถ้ารู้ว่าอีป้องหื่นขนาดนี้ฉันยอมร่านไปแล้ว ถ้าร่านแล้วผัวไม่หายอะ!”
อ้นปล่อยโฮสมทบดราม่าชามโต ทว่าเรย์กลับขัดขึ้นเรียบๆ
“เลิกกันแล้วเค้ามีคนใหม่ก็ไม่ผิดนะ”
“อ้าวอีแว่น! ฉันอุตส่าห์เล่าให้ฟังแกก็มีหน้าที่เข้าข้างฉันย่ะ!”
อ้นวีนแว้ดๆ ใส่เรย์เมื่อถูกขัดจังหวะ ทว่าเรย์รับมือด้วยการทำเสียงดุ
“ไม่ดีนะถั่วงอก”
อ้นอึ้งที่ถูกเรย์แกล้งเรียกว่าถั่วงอกอีกครั้ง คิ้วของเขาขมวดเป็นเส้นตรงเตรียมฉะ แต่เรย์ชิงจิ้มนิ้วชี้มาถูหัวคิ้วของอ้นเป็นวงกลมจนคิ้วของอ้นคลายดังเดิม
“คนเราจะคบกันก็ต้องไปกันได้ทุกเรื่อง รวมถึงเรื่องเซ็กด้วยก็จริง แต่ปัญหามันอยู่ที่เค้าไม่รักนายต่างหากไม่ใช่เพราะนายกับเค้าไม่มีอะไรกันซะหน่อย แล้วนายก็บอกเลิกเค้าไปแล้วด้วย ดังนั้นเคสนี้ฝั่งนั้นเขาไม่ผิดนะ นายไม่มีสิทธิ์ไปว่าเค้า”
“ฉันรู้ย่ะ!”
อ้นเจ็บจริงๆ เขาจุกกับคำพูดของเรย์เสียจนเถียงไม่ออก
“ที่นายไม่ยอมก็เพราะนายรู้ว่าเขารักคนอื่นไม่ใช่เหรอ? ทำถูกแล้วนะถั่วงอก คนเราคบกันควรให้ความสำคัญกับช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันนะ มันควรจะเติมเต็มทุกอย่างถึงจะมีความสุข ไม่ใช่แค่เซ็กหรือความรักที่ทุ่มเทจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหรอก อยากให้ผู้ชายรักแล้วบอกว่าพยายามทำตัวดีแล้ว ต่อให้พยายามจนเหนื่อยแต่ดีของเค้ากับดีอย่างที่ผู้ชายอยากได้อาจจะดีคนละแบบก็ได้มันเลยไม่โอเค คนเราถ้าไปกันไม่ได้ก็ควรจบนะ ไม่ควรยืดเยื้อ”
เป็นครั้งแรกที่อ้นรู้สึกว่าคำพูดของเรย์มีสาระ แต่กระนั้นสาระที่ว่าก็ยังเจ็บจี๊ดเพราะแทงใจดำอ้นเข้าเต็มๆ
“แกจะบอกว่าดีแล้วที่ฉันไม่ใจง่ายใช่มะ? คนเราควรจะรักกันก่อนค่อยชวนกันขึ้นเตียง ดีแล้วที่ฉันเลิกกับอีป้องโดยยังไม่เสียตัวใช่มั้ยล่ะ?”
อ้นคิดว่าเรย์คงจะพูดเพื่อปลอบใจตนแต่เรย์กลับพลิกตัวหนี เรย์ขยับออกจากตักของเขาไปนอนหงายพลางใช้สองมือรองต้นคอก่อนจะพูดต่อด้วยเสียงที่ฟังคล้ายกำลังลังเล
“ไม่รู้สิ สำหรับเรานะ ถ้าเรารักใครแล้วมันก็ต้องอยากบ้างแหละ อยากทำให้เค้าเป็นของเราคนเดียว แต่ก็คงต้องดูด้วยมั้งว่าเค้าเป็นคนยังไง”
“ฉันนึกว่าแกจะตอบแบบพระเอก! จะรอวันแต่งงานอะไรแบบนี้!”
“แต่พระเอกละครเมืองไทยต้องข่มขืนนางเอกนะ พอได้กันแล้วก็รักกันทุกที ทำไมคนไทยถึงได้ให้ความสำคัญกับเรื่องพรหมจรรย์จังเลย? ชอบใช้ลูกเป็นข้ออ้างแต่งงานด้วย ถุงยางก็มี มันประหลาดออก เนอะ? เป็นเมืองนอกก็แค่ฟ้องเรียกค่าเลี้ยงดูจบแล้ว ต่อให้คบกันมีอะไรกันแต่ถ้าไปไม่ได้ก็จบสิจะยื้อทำไม ก็ยอมเองไม่ใช่เหรอจะมาเรียกร้องอะไร”
อยู่ๆ หัวข้อสนทนาก็เบนเข็มมาเถียงกันเรื่องค่านิยมเกี่ยวกับพรหมจรรย์ และคำพูดของเรย์ก็ทำให้อ้นปรี๊ด
“อ้าวอีแว่น! ก็เค้าสอนให้รักนวลสงวนตัวไงยะ กุลสตรีอ่ะรู้จักมั้ย? ถึงฉันจะแรดแต่ฉันก็มีสำนึกความเป็นไทยนะยะ นี่ดีนะยังไม่ได้เสียตัวให้มัน ถ้าฉันเสียตัวให้มันจริงๆ คงเสียใจมากกว่านี้หลายเท่า อาจจะเป็นบ้าไปเลยก็ได้!”
ปรี๊ดเองตอบโต้เองแล้วก็พึ่งนึกขึ้นได้เสียเอง อยู่ๆ อ้นก็โล่งใจเมื่อตระหนักได้ว่าโชคดีแค่ไหนแล้วที่ยังไม่ได้มีอะไรกับป้อง หาไม่แล้วคงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับสภาพเมียหลวงเมียน้อยเพราะผู้ชายเจ้าชู้ทำสาวอื่นท้อง! ซึ่งกรณีแบบนี้ต่อให้เขาเป็นผู้หญิงจริงๆ ก็คงมีแต่ยอมหลีกทางเพราะเห็นแก่อนาคตของเด็ก ถ้าหากเขามีอะไรกับป้องไปแล้วคงทำใจได้ยากกว่านี้
“ผู้หญิงให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากเหรอ? แต่สมัยนี้”
อ้นขัดโดยไม่ทันสังเกตคำพูดของเรย์อีกแล้ว เขาสวนกลับไปโดยไม่ฟังเรย์พูดให้จบ
“นี่แก ฟังนะ โอเคใช่! มันอาจจะมีชะนีบางคนที่คู่ควรกับคำว่าร่าน แต่ส่วนมากต่อให้ใจง่ายขนาดไหนถ้าไอ้ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่แฟน ไม่ใช่คนที่เรารัก ไม่มีใครอยากมีอะไรด้วยหรอก ไอ้พวกที่คันไม่เลือกนั่นส่วนน้อยย่ะ ต่อให้เป็นผู้ชายก็เถอะ ยังไงก็ต้องอยากทำกับคนที่รักมากกว่าอยู่ดีใช่มั้ยล่ะ?”
อ้นวีนแตกโดยจัดตัวเองให้อยู่คนละกลุ่มกับชะนีร่านคันไม่เลือกอย่างแจน เขาจบประโยคด้วยการถามหาพวกแต่เรย์ไม่ยอมตอบเข้าข้าง เมื่อเห็นเรย์เงียบ อ้นจึงสะกิด
“อีแว่น!”
“เราไม่รู้ ก็เซ็กกับความรักมันคนละอย่างกันนี่นา!”
อ้นถึงกับเอามือทาบอกอุทานในใจเบาๆ เมื่อค้นพบว่าเรย์ หรือ “เรย์มอนด์ เทย์” เฮี้ยวกว่าที่คิด!
“แล้วแต่แกละกันเนอะ...”
อ้นจบเรื่องเถียงกันไว้แต่เพียงเท่านั้น เขากลัวเรย์จะฟรีเซ็กเข้าจริงๆ
“อาฮะ”
เรย์นอนนิ่ง ดวงตาของเขาเหม่อมองจ้องฝ้าบนเพดานคล้ายจะหลับ เขาไม่พูดอะไรอีก ราวกับพอใจจะอยู่ในความเงียบเช่นนี้
อ้นเห็นดังนั้นจึงเลื้อยบ้าง เขาเอนตัวสอดขาเข้าไปใต้โต๊ะแล้วนอนราบไปกับพื้น ความนุ่มนิ่มของพรมชวนให้เคลิบเคลิ้มได้จริงๆ อ้นพึ่งเข้าใจว่าทำไมคนญี่ปุ่นในการ์ตูนชอบซุกตัวอยู่ในโต๊ะอุ่นขาก็วันนี้เอง
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ถ้าพี่โจมจะสุภาพบุรุษขนาดนี้ o7 แต่อ้นไม่เอาพี่โจม ฮ่าๆ ให้ทายว่าอ้นไม่เอาเพราะอาราย? :hao7:
หลังจากปล่อยให้ผู้ชายคนอื่นทำตัวเด่นไปหลายตอน ในที่สุดพระเอกก็มาแว้ว! :z6:
พยายามเขียนให้มีบรรยากาศสบายๆ ระหว่างสองคนนี้ เป็นความสัมพันธ์เรียบง่าย :mew3:
แต่เรย์แอบมีมุม Kawaii ด้วยนะ! แน่นอนว่ามุมโฉดๆ ก็ยังคงมี o8
เป็นตอนที่ทำให้ได้รู้จักกับพระเอกคนนี้มากขึ้นทีเดียวล่ะ อ่านแล้วคิดยังไงกันบ้างเอ่ย? เรย์ยังปล่อยของไม่หมดหรอกนะ ฮ่าๆ
เรย์จะเป็นผู้ชายแบบไหนกันแน่ต้องรอลุ้นนะคะ :-[
#เฉลยที่มาของชื่อเรื่องแล้ว! :katai4:
"ใครว่าเราไม่กินเส้น?" ถึงตอนนี้คงหายสงสัยแล้วว่าชื่อเรื่องมากจากไหน มาจากคำพูดของหนุ่มเรย์ ฮ่าๆ
เหมือนที่ภาคแรกเป็น "ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?" นั่นก็คำพูดเติ้ล
แต่จริงๆ มันมีคอนเซปนะ ภาคแรกเราตั้งเป้า หื่น+เสื่อม+ดราม่า ภาคนี้เราก็เลยตั้งเป้า ดราม่า+กุ๊กกิ๊ก+รักใสๆ
เกิดอารมณ์อยากแต่งนิยายใสๆ เบาๆ กับเค้าบ้าง (ถึงตอนนี้คงมีคนอ่านบอกว่า"หน่วง"อีกอยู่ดี ฮ่าๆ อ้นดราม่าเบาๆ เองน๊า!)
เห็นกี่เรื่องๆ ก็ชอบให้ตัวเอกทะเลาะกัน เกาเหลาแล้วค่อยมารักกัน เราก็เลยเอาประเด็นนี้เป็นที่ตั้ง
เพราะเราอยากเน้นที่ตัวเอกเพศที่สามด้วย ก็มานั่งคิดว่าเพศที่สามทั่วๆไปที่คนเค้าไม่ชอบนี่มันแบบไหนบ้าง? เอามาใส่ในอ้นนิดๆพอให้น่ารำคาญ อ้นเลยกลายเป็นตุ๊ดลำไยล้นๆหน่อย ไหนจะประเด็นเหยียดกันเองระหว่างตุ๊กเกย์กะเทย เพศที่สามที่ชอบอิจฉากันเอง มีความไม่กินเส้นเสิร์ฟเกาเหลาทั่วไปหมด!
นอกจากนี้ตัวละครพระเอกเอง คาแรคเตอร์ของเรย์ก็ไม่น่ากินเส้นด้วยอย่างแรง! คือภาพจากคนนอกมองมาเรย์ไม่น่าคบ รู้จักแล้วก็ยังหนักใจนิดๆ เข้ากับคนยากมาก
ก็ประมาณนี้แหละ ประเด็นในภาคนี้ก็เกี่ยวกับความไม่ถูกชะตา ไม่ชอบใจ วนเวียนอยู่กับประเด็นนี้แหละ
ส่วนของภาคที่แล้ว "ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?" ก็วนเวียนกับเรื่องเซ็กของเกย์ การได้กันง่ายๆ ระหว่างป้องกับเติ้ล ใช้เซ็กเติมเต็ม เซ็กมั่วซั่วในหมู่เกย์ มีประเด็นทางเพศเป็นตัวนำล้วนๆ ฮ่าๆ
ทิ้งท้ายไว้แบบนี้ต้องรอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น เหอๆ :o8:
เหลือ 3 ตอน จะจบครึ่งแรกแล้วน้า
ใกล้จบแล้วน้า อีกนิดเดียวจะถึงพักครึ่งแล้ว :o12:
ใครที่ยังตามอ่านกันอยู่ก็แสดงตัวหน่อยเถ้อ อยากรู้ว่ายังมีคนตามอ่านอยู่มั้ย?
อ่านมาเกือบครึ่งเรื่องแล้วรู้สึกยังไงกันบ้าง มาคุยกันหน่อยน้า อยากได้กำลังใจบ้าง :pig4:
อัพทีไรแทบไม่มีคนเม้น เยอะสุดๆ มีไม่เกิน5 เจ้าประจำมีไม่กี่คน แต่ตัวเลขวิวก็ขึ้นตลอด :hao4:
ก็พยายามอดทนอัพนิยายอาทิตย์ละครั้งมาตลอดนะ ไม่ค่อยเกเร แต่มันก็ท้อเยอะเหมือนกัน :hao3:
เอาเป็นว่าขอบคุณคนอ่าน ขอบคุณคนเมนต์ ละกัน นอกจากขอบคุณเราก็คงทำอะไรไม่ได้ :sad2:
ตอบเมนต์คนอ่านดีกว่า :katai4:
จุกนะ จุกมากๆ
นี่สินะที่ว่าเพศที่สามรักแรงเกลียดแรง แต่เราว่าสำหรับอ้นนี่การหักหลังของป้องเป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายเลยทีเดียว รวมๆกันสิ่งที่เกิดขึ้นเลยระเบิดทีเดียวเละ
มาเห็นป้องปฏิบัติต่อแจนภาคนี้อึ้งไปเหมือนกันนะ ภาคก่อนนี่เราอ่านผ่านมุมมองของอินางน้อยเติ้ลเลยเห็นเป็นว่าป้องหลังจากที่โดนแจน extreme makeover แล้วดูหล่อ ดูดี ดูมีราคา อัพสกิลสุภาพบุรุษขึ้นมาในทันที (ตอนที่ไปเจอที่โรงหนัง) แต่มาตอนนี้สะใจค่ะแจนโดนมากพอตัวเลย ไม่รู้ตอบคำถามที่หลายๆคนถามกันมาเมื่อเจอผู้หญิงเกรดดีที่ทนช้ำใจอยู่กับแฟนเห้ๆมาได้ยังไง ก็คือผู้ชายมันไม่ได้รัก จำยอมอยุ่เพราะโดนจับ หรืออยู่เพราะผุ้หญิงกลัวว่าจะโดนทิ้งก็พยายามหาทุกอย่างมาปรนเปรอ
พี่เป็นหมันอ้น เชื้อพี่ไม่แข็งแรงแล้วพี่จะทำเค้าท้องได้ยังไง?
ตรงนี้ขอเถียงนะคะ เชื้อไม่แข็งแรง อาจจะติดยากแต่ไม่ถึงกับเป็นไปไม่ได้ (ปสกส่วนบุคคล) แต่ที่โจมว่าไม่ได้นอนด้วยกันก็โอเคค่ะ เคลียร์ดี
โจมชอบอ้นจริงๆ(ในตอนนี้)หรือเปล่า? โจมลมเพลมพัดนะเราว่าเอนไปหาแทนเพื่อพักใจจากเมีย เอนมาหาอ้นเพื่อหนีจากแทน ใครจะไปรู้ว่าสักพักถ้าอยุ่กับอ้นแล้วของเทียมอย่างอ้นอาจจะสู้ของจริงอย่างชะนีไม่ได้นะ แต่ยอมรับว่าโจมนี่เป็นสุภาพบุรุษดีจริงๆ
คิดถึงเด็กเข้าปัญหาแล้วค่ะ
เจอคำผิดนะคะ เพศ-เพส สงสัยกดแป้นไม่ลง
โอ้! มีคำผิดด้วย ขอบคุณนะคะ สงสัยหลงตาไปจริงๆ จัดการแก้เรียบร้อยแล้วค่า :pig4:
ก็เจ๊แจนแกเจออีป้องภาคมารแบบนี้เข้าไปแต่ยังทิฐิท๊นทนฉันจะเปลี่ยนผู้ชายให้ได้อะไรประมาณนั้นอะค่ะ
คือมันก็ได้ในระดับนึงนะ ป้องไม่เหลือใครด้วยเหลือแต่เจ๊ เจ๊แกมีลูกด้วยกัน คือป้องก็คงพยายามทำตัวเป็นผัวที่ดีอะค่ะ แต่มันมาพังเพราะเจอมารยาอีนางน้อยในภาคก่อนนี่แหละ หุๆ
ใบ้ว่าทั้งแจนและอ้นถึงจะดี๊ดียังไงแต่มีอย่างนึงที่ทั้งคู่ไม่เคยทำ และนั่นเป็นสเป็กของป้อง ฮ่าๆ
อย่าลืมโบกมือลาพี่โจมนะคะ สุภาพบุรุษไปซะแล้ว ... :hao5:
จริงๆ เขียนตัวละครดีๆ สุภาพบุรุษ เขียนให้คนชอบ อ่านแล้วกรี๊ด ก็พอทำได้นะ แต่ดันจับไปเป็นตัวละครรองหมดเลย ไม่รู้ทำไม ฮ่าๆ
พระเอกของ AzureICE ต้องแปลกๆเท่านั้น!
:o12 :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
สงสารอ้นนนน ตุ๊ดน้อยของป้าาาาาา
ตอนนี้ไม่ต้องสงสารแล้ว อิๆ :hao7:
:hao5: :hao5: :hao5:
o12 o12 o12
ทำไมร้องไห้กันเป็นแถบแบบนี้ล่ะ!? มันไม่ได้เศร้าขนาดนั้นน้า :sad4:
อยากบอกว่าคนแต่งไม่รู้สึกอะไรเลยอะ :confuse: รู้สึกธรรมดามาก ไม่เค้นเท่าตอนแต่งเติ้ลป้องนะ
น่าสงสารอ้นจัง :mew4: :mew4: แต่ดูแล้วแต่ละคนก็มีปมในชีวิตของแต่ละคน :mew6: :mew6: รอตอนต่อไปอยู่น้าาาาารีบมาอัพเร็วๆน้าาาา :mew1: :mew1:
มาแล้วจ้า วันนี้มาดึก (จริงๆ ก็มาดึกตลอดทุกครั้งอะ แหะๆ)
ตอนนี้กุ๊กกิ๊กน้า ไม่เศร้าแล้ว o13
:z6: อยากฆ่าทุกคน อยากเห็นศรีอ้นมีความสุข อีม่อนมารับอ้นไปที :ling1:
"อีม่อน" ??? :a5:
เรย์ได้ชื่อเล่นใหม่แล้วสินะ ฮ่าๆ ไม่ใช่โดราเอม่อนเน้อ!
ตอนนี้อ้นศรีแฮปปี้แล้วน้า :teach:
ไปน้า ถ้าคนแต่งหายไปก็แปลว่าเค้าออกเดินทางแย้ว :o12:
เค้าจาไปจับโปเกม่อน! :fire:
-
จะเดินทางได้ข่าวว่าเอกสารหมดอายุไม่ใช่เหรอ?
ตอนนีรู้สึกว่าการสะกดแปลกๆอยุ่บางที่นะ แต่ก็นะ เราเองก็ใช่ว่าเขียนถูกเสมอไป
ตอนนี้โมเอะค่ะ น่ารักสองตัวเอ๊ยคนนี้ เราว่า*เยอะ* ทั้งคู่แต่ก็โอเคค่ะ เคมีเข้ากันได้นะ จะเกาหรือไม่เกาก็เถอะ เรย์วิเคราะห์ถูกจุดเลย ช่วยอ้นได้มากทีเดียว ยามที่คนเศร้านี่การบอกตรงๆเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากได้กัน แต่เป็นสิ่งแรกที่จำเป็นต้องมีต้องได้
รอจุดจบอิแทนอยู่นะ
ป.ล เรื่องนี้คิดว่าจะยาวขนาดไหนคะ? 2 เล่มจบไหมเอ่ย?
-
เรย์น่ารักอ่ะ :o8: ชอบบบบบ
พี่โจมไปป้ายหน้านะคะ. ตัวซวยว่ะพี่ :angry2: ติดใจตูดแทนที่จะเอาต่อเสือกเลิกละหาดากใหม่ จังไรแท้ :katai1: :katai1:
อิป้อง สมน้ำหน้า 555555555 :mew4: :mew4:
ชะนีจ๊ะรออินางน้อยนะจ๊ะ เดวนางจะมาแย่งผัวคืนจ้าาาาา :z2:
ตุ๊ดน้อยของป้าาาาาาา รักนะลูกกกกกก
-
อ้นนี่จะเป็นตัวเองไม่แอ๊บเวลาอยู่กับเรย์
ดูน่ารักเป็นธรรมชาติดีในส่วนของดราม่า
ของนางนั้นข้ามไปค่ะ :m16: :m16: :m16:
โมโหอิเจ้
-
เย้ๆๆๆๆๆๆมาต่อแล้ว :mew1: :o8: :-[ อ่านตอนนี้แล้วทำไมรู้สึกทั้งเขินทั้งFin :o8: :-[
-
อ่านยาวจุใจหลายตอนเลยค่ะ ไม่ได้เข้ามาส่องซักพักใหญ่
ชีวิตอ้นดาม่าไปไหม ตั้งแต่มหาลัยยันปัจจุบัน จะมีแฟนในอนาคตเป็นเรย์สักที <ใช่มั้ง> ยังไม่เหมือนชาวบ้านเค้า แต่ใครจะแคร์ละ รู้ว่าเรย์ดีกับอ้นก็ดีแล้ว อยากให้อ้นมีความสุขบ้าง
-
เกือบดีแล้วถ้าไม่ลงท้ายด้วยเถียงกัน 55555555 :laugh: แอบหวานนิดๆ เป็นตอนที่เบาสมองที่สุดตั้งแต่อ่านมา ขอให้พี่โจม ไปที่ชอยที่ชอบนะคะ :call: ส่วนม่อนอ้นศรีหลับก็ลักหลับเลย เพราะเรื่องเซ็กส์ มันแยก กับความรัก น่อววววววว :hao7:
เราให้โอกาสไรท์หายไปได้สองวันนะ หมดกำหนดแล้วรีบกลับมานะ เรารออยู่ อ่อ อ่านวนรอหลายรอบมาก :z2:
-
จะเดินทางได้ข่าวว่าเอกสารหมดอายุไม่ใช่เหรอ?
ตอนนีรู้สึกว่าการสะกดแปลกๆอยุ่บางที่นะ แต่ก็นะ เราเองก็ใช่ว่าเขียนถูกเสมอไป
ตอนนี้โมเอะค่ะ น่ารักสองตัวเอ๊ยคนนี้ เราว่า*เยอะ* ทั้งคู่แต่ก็โอเคค่ะ เคมีเข้ากันได้นะ จะเกาหรือไม่เกาก็เถอะ เรย์วิเคราะห์ถูกจุดเลย ช่วยอ้นได้มากทีเดียว ยามที่คนเศร้านี่การบอกตรงๆเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากได้กัน แต่เป็นสิ่งแรกที่จำเป็นต้องมีต้องได้
รอจุดจบอิแทนอยู่นะ
ป.ล เรื่องนี้คิดว่าจะยาวขนาดไหนคะ? 2 เล่มจบไหมเอ่ย?
ต่อเรียบร้อยแล้วค่า ฮ่าๆ ไหนๆ ละก็ประกาศเลยละกัน #เดือนหน้านักเขียนจะไปสิงคโปร์
ตื่นเต้นมาก เป็นการเดินทางไปเมืองนอกครั้งแรก ขึ้นเครื่องบินคนเดียวครั้งแรก ที่สำคัญพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย กลั๊วกลัวมาก แต่เพื่อนบอกว่า เดี๋ยวใกล้ๆ ถึงวันละจะบอกว่าต้องทำยังไง เรามีหน้าที่แค่พาตัวเองไปให้ถึงสนามบินสิงคโปร์แล้วนั่งเอ๋อรอเพื่อนมารับ ฮ่าๆ
ความจริงแล้วถึงนักเขียนจะเกรียนและปากเสียแต่มีมุมเอ๋อๆเยอะกว่าที่เห็น :o8: สามารถเป็นตัวปัญญาอ่อนให้เพื่อนทุกคนเป็นห่วงได้ .... คุ้นๆ มั้ย? อืม... อย่าถามนะว่าต้นแบบความอินดี้ของเรย์มาจากใคร ฮ่าๆ
แล้วเดี๋ยวจะไปตามรอย "เรย์มอนด์ เทย์" มาฝากค่ะ ฮ่าๆ :bye2:
#เรื่องภาษา
สำเนาที่ copy มาลงนี่หลังๆ เอามาจากฉบับอีบุ๊กค่ะ ค่อนข้างตรวจและเช็กภาษาและการสะกดจากราชบัณฑิตยสถานแล้ว
(ส่วนใหญ่นักเขียนจะชอบเผลอเรื่องเสียงและการผัน เป็นคนที่ผันวรรณยุกต์ไม่เป็น กับคำทับศัพท์ จำรูปแบบการเขียนไม่ค่อยได้)
แต่บางคำมันแปลกจริงๆ นั่นแหละ :a5:
อย่าง "BODY" เค้าเขียน "บอดี" ไม่ใช่ "บอดี้"
คำที่ลงท้ายด้วย "-tion" นี่ "ชัน" เท่านั้น ห้ามเติมไม่เอกเป็น "ชั่น" เด็ดขาด
"ช็อปปิ้ง" "ซุปเปอร์" ก็ผิดค่ะ จริงๆ ต้องเขียน "ชอปปิง" "ซูเปอร์มาร์เก็ต" อืม... มันแปลกจริงๆ นั่นแหละ มันไม่คุ้น แต่มันถูกตามหลักการสะกดของราชบัณฑิตยสถาน
หรืออย่างคำว่า "อะพาร์ตเมนต์" แทบไม่มีคนเขียนมี "ะ" กันเลย
ตัวสะกดส่วนมาก "ก" กับ "ต" เกือบทั้งหมด แต่เราจะสับสนมากเรื่อง " ๊ " กับ " ็ " บางทีก็อ้วกค่ะ อาจจะมีบางคำหลงหูหลงตาไปบ้าง แต่นี่พยายามเช็กกับแอปแล้ว (อืม.. มันเขียน "แอปพลิเคชัน")
หวังว่าคนอ่านคงสัมผัสได้ถึงเคมีระหว่างอ้นและเรย์ แม้ว่าตอนนี้สาวอ้นจะไม่รู้ตัวเลยก็เถอะ สาบานว่าพยายามเขียนแล้ว :hao5:
แต่คือบริบทมันต้องมุ้งมิ้งในแบบที่อ้นไม่รู้เรื่องอะไรเลย เรย์ก็แสดงออกได้แบบ"เรย์ๆ" ทำให้ติดสกิลเฟรนด์โซน เพื่อที่จะมีผลต่อเนื้อเรื่องในอนาคต
มันเลยหวานได้แค่นี้ มุ้งมิ้งได้แค่นี้ แต่ถามว่าอีกหน่อยมีหวานกว่านี้มั้ย? ... ในความรู้สึกคือก็คิดว่ามีนะ แต่จะหวานเจี๊ยบถึงใจคนอ่านรึเปล่า? อันนี้ต้องรอลุ้นจริงๆ ค่ะ ฮ่าๆ
ไม่แน่นะ ... อาจจะเจอน้ำตาลไหมก็ได้ :hao7:
ป.ล. เคาะออกมาแล้ว อีบุ๊ก 805 หน้า ฮ่าๆ :ling2:
เรย์น่ารักอ่ะ :o8: ชอบบบบบ
พี่โจมไปป้ายหน้านะคะ. ตัวซวยว่ะพี่ :angry2: ติดใจตูดแทนที่จะเอาต่อเสือกเลิกละหาดากใหม่ จังไรแท้ :katai1: :katai1:
อิป้อง สมน้ำหน้า 555555555 :mew4: :mew4:
ชะนีจ๊ะรออินางน้อยนะจ๊ะ เดวนางจะมาแย่งผัวคืนจ้าาาาา :z2:
ตุ๊ดน้อยของป้าาาาาาา รักนะลูกกกกกก
เดี๋ยวจะน่ารักกว่านี้อีก รออ่านตอนท้ายๆ เน้อ ฮ่าๆ
พี่โจมหายลับไปแล้วล่ะ :bye2:
พาร์ตหลังรอเติ้ลโผล่ อีนางน้อยกลับมาแน่นอน หึๆ :katai2-1:
อ้นนี่จะเป็นตัวเองไม่แอ๊บเวลาอยู่กับเรย์
ดูน่ารักเป็นธรรมชาติดีในส่วนของดราม่า
ของนางนั้นข้ามไปค่ะ :m16: :m16: :m16:
โมโหอิเจ้
ตั้งใจเขียนให้หลังๆ อ้นไม่แอ๊บแล้วค่ะ เทียบกับสมัยเรียนในภาคไม่ฟิตอะ
กับป้องอาจจะมีอ้อนๆ แบบแจ๋นๆ บ้างนิดหน่อย (เช่น ฉากวันเกิดป้อง) แต่ก็ไม่ค่อยแอ๊บแล้ว
แต่กับเรย์จะค่อนข้างวีนบ่อย ฮ่าๆ เพราะเรย์มันกวนอารมณ์จนอ้นลืมแอ๊บ แต่อ้นไม่เคยแอ๊วเรย์เลย เหอๆ ฟีลลิ่งมันไม่ได้!
ดราม่าไม่สนุกเหรอ? ... :o8: เค้าชอบเขียนฉากดราม่าสุดๆ ไปเลยนะ สะใจดี เจ๊แจนแสบมั้ยล่ะ? นางมารร้ายในคราบผู้ดี ไม่ต้องตบให้เสียมือ ไม่ต้องพูดรุนแรง ชักใยนิ่มๆ ตอกย้ำปมด้อยอ้นไปเรื่อยๆ
คนที่จะขยี้ศักดิ์ศรีของคนอื่นได้แสบขนาดนี้ต้องรู้จักจุดอ่อนของคู่ต่อสู้ก่อน แล้วก็โจมตีให้ตรงจุด ก็ไม่รู้ว่าเรียกว่านางร้ายมีสมองได้มั้ย แต่เป็นนางร้ายโรคจิตที่ชอบข่มคนอื่นให้ด้อยกว่าแน่นอน เหอๆ เจ๊แกชอบเหยียบคนอื่นไว้ใต้ฝาเท้า ฮ่าๆ
เย้ๆๆๆๆๆๆมาต่อแล้ว :mew1: :o8: :-[ อ่านตอนนี้แล้วทำไมรู้สึกทั้งเขินทั้งFin :o8: :-[
เย้... :sad4: ในที่สุดก็มีคนบอกว่าฟิน :hao5:
เพราะเป็นนักเขียนที่ประหลาด ไม่ค่อยแต่งนิยายในขนบ เลยมีปัญหาเสมอๆ ว่าไม่รู้ว่านิยายตัวเองแม่xฟินแล้วรึยังวะ?
เรื่องฉากหวานๆ พล็อตฟินๆ ความรักทุ่มเท จีบกันมุ้งมิ้ง เราสารภาพเลยว่าค่อนข้างไม่มั่นใจ
ค่านิยมและมุมมองความรักเราแตกต่างกับคนทั่วไปอยู่แล้ว พอมาเขียนเราเลยไม่เข้าใจความสัมพันธ์แบบที่ชาวบ้านเค้าชื่นชอบ เพราะเราไม่อิน พอไม่อินไม่เข้าใจก็เขียนไม่ได้ ถ่ายทอดออกมาไม่ได้ เหอๆ
:ling1:
แต่ดีใจที่มีคนบอกว่าอ่านแล้วเขินค่ะ เอาวะ อย่างน้อยก็มีคนฟินแล้ว 1 คน :mew1:
อ่านยาวจุใจหลายตอนเลยค่ะ ไม่ได้เข้ามาส่องซักพักใหญ่
ชีวิตอ้นดาม่าไปไหม ตั้งแต่มหาลัยยันปัจจุบัน จะมีแฟนในอนาคตเป็นเรย์สักที <ใช่มั้ง> ยังไม่เหมือนชาวบ้านเค้า แต่ใครจะแคร์ละ รู้ว่าเรย์ดีกับอ้นก็ดีแล้ว อยากให้อ้นมีความสุขบ้าง
ชีวิตอ้นดราม่าจริงแต่อ้นเข้มแข็งนะ สภาพจิตใจอ้นดีกว่าเติ้ลตอนมีปัญหาเยอะ ดังนั้นเราเลยเขียนแบบไม่ค่อยเค้น ภาคที่แล้วเขียนแบบเค้นมากๆ ภาคนี้เขียนสบายๆ น้า เพราะสองภาคเราเขียนล้อกันด้วย
มันมีสารที่ซ่อนอยู่นะ ถ้าเอาแบบกำปั้นทุบดินก็ "เมิงคิดว่าชีวิตเมิงดราม่า? เมิงคิดว่าปัญาในชีวิตที่เมิงเจอทุกข์หนัก? คนอื่นเค้าเจ็บกว่าเมิงเยอะแยะยังผ่านมันมาได้เลย อย่าเยอะ!" ... แน่นอน ประโยคนี้มอบให้แด่เติ้ล อินางน้อยผู้เอาแต่ใจ
ในชีวิตจริงวัยรุ่นบางคนก็เป็นงี้นะ เห็นปัญหารักหนักอกสำคัญยิ่งกว่าทุกอย่าง จะเป็นจะตายให้ได้ เหอๆ เห็นแล้วน่ารำคาญเป็นบ้า! .. อุ๊บส์ นักเขียนที่ดีไม่ควรพูดแบบนี้ใช่มั้ย? แต่งเองยังรำคาญเองเลย ฉากเติ้ลงอแงไม่ยอมไปเรียนแล้วเอาแต่อ้อนป้องนี่คือน่ารำคาญมาก ถ้าเราเป็นป้องเราคงถีบเติ้ลไปละ
ภาคแรกเติ้ลอมทุกข์ ดีดดิ้นมากกกก เพราะถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรี เป็นการหลอกลวงที่เจ็บปวด แต่ความจริงแล้วปัญหามันไม่ได้ใหญ่เลย แค่เรื่องความรักงี่เง่า เทียบกับอ้นที่โดนกระหน่ำหลายอย่างมาก คือตกงาน เสียชื่อเสียง ไหนจะปัญหาหัวใจ แต่อ้นก็พยายามต่อสู้กับปัญหา ล้มแล้วลุกทุกครั้ง สู้มาตลอดตั้งแต่ตอนที่ทะเลาะกับป้องเรื่องล้วงแมมมอธ
ซึ่งบุคลิกของเติ้ลกับอ้นก็ต่างกันด้วย คนนึงเป็นดวงตะวัน แสงอาทิตย์ที่ซื่อตรง แดดจ้ามากไปก็มีทั้งดีและไม่ดีแหละ สว่างแจ้งจริงแต่ก็แสบร้อนแยงตาด้วย สมกับบุคลิกที่เต็มไปด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านแบบเติ้ล สดใส แต่พร้อมเบิร์น ฮ่าๆ ส่วนอ้นก็เป็นแสงยามเช้า แสงนางอาจจะไม่สว่างมาก สีประหลาดอมแดง แต่นางก็ขึ้นใหม่ทุกเช้านั่นแหละ เป็นตุ๊ดสู้ชีวิตที่ล้มแล้วลุก
แต่นักเขียนไม่ได้ลำเอียงนะ #รักลูกเท่ากันทุกคน 55 :katai2-1:
ละที่สำคัญ ... รอลุ้นดีกว่า เรย์อาจไม่ใช่เจ้าชายแสนดีก็ได้ ไม่อยากให้คนอ่านผิดหวัง 55 o3
นักเขียนโรคจิตคนนี้ยังไม่เคยแต่งนิยายที่มีตัวละครขาวสะอาดเลยซักตัว ตัวละครของเราต้องมีเรื่องแปลกๆ ซักเรื่องสองเรื่องอะ
เกือบดีแล้วถ้าไม่ลงท้ายด้วยเถียงกัน 55555555 :laugh: แอบหวานนิดๆ เป็นตอนที่เบาสมองที่สุดตั้งแต่อ่านมา ขอให้พี่โจม ไปที่ชอยที่ชอบนะคะ :call: ส่วนม่อนอ้นศรีหลับก็ลักหลับเลย เพราะเรื่องเซ็กส์ มันแยก กับความรัก น่อววววววว :hao7:
เราให้โอกาสไรท์หายไปได้สองวันนะ หมดกำหนดแล้วรีบกลับมานะ เรารออยู่ อ่อ อ่านวนรอหลายรอบมาก :z2:
อาไรกัน! เค้าว่าเค้าก็ไม่ได้เขียนดราม่ามากขนาดนั้นน้า :sad4: ตอนเดินจูงมือกินไอติมก็เบาสมองอยู่น้า โฮๆ :hao5:
ต้องทำใจนิดนึงนะคะ เค้าชอบมาคู่กับความดราม่า 55 เค้าซาดิสอะ :hao6:
#ลักหลับ ... อย่าสปอยเนื้อเรื่องสิ จุ๊ๆ :impress2:
เดือนนี้ยังไม่ไปไหน แต่เดี๋ยวเดือนหน้าจะหาย แต่ก็น่าจะลงนิยายจบพาร์ตแรกพอดีนะคะ แหะๆ
เอาล่ะ มารออ่านกันเตอะ!
-
ทำไมเห็นแชต เห็นชื่อตอนใหม่ แต่ไม่เห็นนิยายยยยยยยยย
-
“อ๊ะ!”
ว้ายตายแล้ว! หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!
ทันทีที่สติมาอ้นก็ลุกขึ้นพรวดมองซ้ายมองขวาทันที เขาลูบๆ คลำๆ ร่างกายตัวเองอย่างหวงแหนแต่เมื่อรับรู้ได้ว่าในห้องนั่งเล่นนี้ไม่มีวี่แววของเรย์อยู่ก็รู้สึกโกรธขึ้นมานิดๆ อ้นเคืองเมื่อเรย์ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย!
นี่แกทิ้งให้ฉันนอนตรงนี้คนเดียวจริงๆ เหรออีแว่น!
อ้นลุกขึ้นยืนพลางมองหาเรย์ บนโต๊ะไม่มีโน้ตวางทิ้งไว้ ในห้องนั่งเล่นนี้ไม่มีนาฬิกา อ้นจึงไม่รู้ว่าขณะนี้เป็นเวลาเท่าไหร่และเรย์ออกไปทำงานแล้วหรือยัง แต่แล้วเขาก็ตัดสินใจไม่ถูก
เอาไงดี มีสองห้อง ซ้ายรึขวา? แหมคอนโดหรูจังนะยะ สองห้องนอนใจกลางทองหล่อ! จะมีน้ำใจสะกิดเพื่อนเข้าไปนอนในห้องดีๆ ซักนิดก็ไม่มี!
ในห้องนั่งเล่นของเรย์นั้น นอกจากทีวีติดผนังและโต๊ะโคทัตทสึตัวใหญ่ตัวนี้แล้วก็ไม่มีเฟอร์นิเจอร์อย่างอื่นอีก แม้แต่โต๊ะอาหารยังไม่มี ทว่าอีกมุมหนึ่งของห้องกลับมีครัวบิวท์อินทันสมัยและตู้เย็นขนาดเล็กตั้งอยู่อย่างขัดกัน
ลักษณะของครัวที่ไร้อุปกรณ์ต่างๆ วางไว้ให้หยิบฉวยได้สะดวกบ่งบอกว่าเจ้าของคงไม่ค่อยทำกับข้าวรับประทานเองสักเท่าไหร่ ตู้เย็นขนาดเล็กแบบไม่แยกช่องแช่แข็งช่วยยืนยันสมมุติฐานข้อนี้ให้อ้น
อ้นค้นพบว่าที่อยู่อาศัยของเรย์นั้นกลับมีสิ่งของบ่งบอกตัวตนเรย์น้อยเหลือเกิน เรียบง่ายจนราบเรียบเกินไป
เอาไงดี? มันจะด่าว่าฉันยุ่มย่ามมั้ยอะ? แต่ถ้าสมมุติมันออกไปทำงานแล้วมิเท่ากับว่าฉันถูกขังอยู่ในห้องนี้หรอกเหรอ!
อ้นมองประตูทั้งสองบานด้วยความลังเลก่อนจะเสี่ยงเลือกบานทางซ้ายที่น่าจะเป็นห้องนอนใหญ่ เขาค่อยๆ แง้มประตูพลางชะโงกหน้าเข้าไป
ห้องนอนของเรย์เรียบง่ายเหมือนเจ้าตัว เสื้อแขนยาวมีฮู้ดตัวที่อ้นยืมใช้เมื่อคืนถูกแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้าบิวท์อินขนาดใหญ่สีขาว ถัดมาเป็นชั้นลอยติดกระจกใช้แทนโต๊ะเครื่องแป้งไปในตัว ผนังอีกฟากเป็นกระจกมีผ้าม่านสีขาวเบาบางปิดบังรัศมีสีทองจางๆ ของพระอาทิตย์ยามเช้า
วิวดีจัง! ไม่น่าเชื่อว่าพระอาทิตย์ในกรุงเทพจะสวยขนาดนี้
อ้นมองแสงแห่งรุ่งอรุณอย่างหลงใหล วิวสวยบนตึกสูงใจกลางกรุงดูแล้วช่างสวยงาม ภาพเมืองหลวงยามเช้าไร้ความสับสนวุ่นวายเป็นสิ่งเติมพลังที่ทำให้อ้นค้นพบอีกแง่มุมของชีวิต อารมณ์ของอ้นสดชื่นทันตาเห็นเพราะบรรยากาศที่อาบไล้ไปด้วยแสงแห่งความหวัง
ฉันจะต้องมีความหวัง! จะต้องผ่านมันไปให้ได้ ฉันคือพระอาทิตย์ ต่อให้เจอกับเรื่องอะไรฉันก็จะกลับมาทอแสงใหม่ทุกเช้า!
อ้นสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะระบายลมหายใจด้วยความรู้สึกปลอดโปร่งกว่าเดิม และแล้วเขาก็หันไปสำรวจรอบๆ ตัว
ในห้องนี้เริ่มมีเสื้อผ้าใช้แล้วและข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของเรย์กระจัดกระจายอยู่นิดหน่อย เป้ของเรย์วางกองไว้ตรงมุมห้อง ส่วนบนชั้นลอยนั้นก็มีแป้งเด็กแรกเกิดสูตรไร้สารที่ก่อให้เกิดความระคายเคืองวางอยู่ ใกล้ๆ กันนั้นมีขวดคาลาไมน์ขนาดใหญ่ นอกจากนี้ยังมีโลชันสำหรับผิวแพ้ง่าย อ้นหยิบข้าวของมาดูแล้วถึงกับขำ อดไม่ได้ที่จะแอบเปิดกระป๋องแป้งดมกลิ่น
ต๊าย! ผิวแพ้ง่ายจริงๆ นะยะ อ๊ะ! กลิ่นนี้มัน
กลิ่นหอมบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของแป้งคุ้นจมูกอ้นมาก เขาสัมผัสกลิ่นนี้ได้จากเสื้อตัวที่เรย์ใช้ห่มให้เมื่อวาน
อ้นสนุกกับข้าวของๆ เรย์เพลินจนลืมจุดประสงค์ดั้งเดิมของตัวเอง
แต่แล้วก็มีเสียงเปิดประตู เรย์ก้าวออกมาจากห้องน้ำโดยยกมือขยี้ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมบนศีรษะอย่างเมามันปล่อยให้ชายผ้าอีกด้านคล้องไหล่ เขาปิดประตูห้องน้ำตามหลังโดยไม่ทันสังเกตเห็นอ้นเพราะหยดน้ำและฝ้าที่เกาะอยู่บนแว่น
แน่นอนว่าเมื่อผ้าเช็ดตัวถูกคล้องพาดไหล่เพื่อเช็ดผมเปียกๆ มันจึงไม่ได้ทำหน้าที่ห่อหุ้มปิดบังร่างกายแต่อย่างใด อ้นหันไปเห็นถึงกับทำกระป๋องแป้งตกพื้น!
อุ๊ยตาย!
เมื่อมีเสียงของหล่นเรย์จึงสงสัย เขาหันหน้ามาตามเสียงและปาดไอน้ำบนแว่นออกด้วยมือก่อนจะร้องออกมาเมื่อพบว่าอ้นยืนอยู่ในห้อง
“Wa lao eh! นายเข้ามาทำอะไรในนี้!”
เรย์รีบดึงผ้าเช็ดตัวลงมาพันเอว ส่วนอ้นก็รีบหันไปทางอื่นแล้วปิดตา เขาตะโกนตอบเสียงสั่น
“คือฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจอะ ฉันจะเข้ามาหาแก คือฉันตื่นแล้วไม่เห็นแก ฉันนึกว่าแกไปทำงานแล้ว ฉันแค่จะเข้ามาดู ฉัน...”
อ๊าย! หนอนยักษ์สีชมพูน่าหม่ำมาก ไม่ๆ สลัดมันออกไปจากหัวเดี๋ยวนี้นะนังอ้น! แกเลิกทำตัวแรดแล้วไง เดี๋ยวก็เกิดเรื่องอีกหรอก โอ๊ยตอนเช้าด้วย! ทำไมฉันต้องมาเห็นอะไรแบบนี้นะ! อ๊าย ลืมๆๆๆ!
เรย์มองกระป๋องแป้งที่ตกอยู่บนพื้นแล้วถอนหายใจ ตำแหน่งของข้าวของบนชั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อยบ่งบอกว่ามีคนกำลังเพลิดเพลินกับการรื้อข้าวของๆ เขา สุดท้ายหนุ่มแว่นก็เดินมาหยิบของที่ตกอยู่กลับไปวางที่ชั้น
อ้นปิดตาซบหน้าลงกับฝ่ามือไม่กล้าหันกลับไปทั้งยังไม่กล้าลืมตาด้วยกลัวจะทำให้เรย์โกรธ เขารู้ตัวว่ามีความผิดอีกทั้งอดีตที่เคยผิดพลาดยังคงฝังใจ แม้เรย์จะดูแล้วไม่น่าป่าเถื่อนเท่าป้องแต่จากที่เห็นก็บอกได้ว่าไม่ใช่สุภาพบุรุษสักเท่าไหร่ อ้นไม่อยากให้เรย์โกรธจนลงมือกับเขา
คนเราเมื่อปิดตาประสาทสัมผัสรับรู้ด้านอื่นจะเปิดมากขึ้น เมื่อรู้สึกว่ามีคนเข้ามาใกล้ๆ อ้นก็ตกใจจนสะดุ้ง เรย์เองก็ชะงักเมื่อก้มลงหยิบแป้งที่ตกแล้วอ้นกลับทำตัวสั่นเหมือนตกใจ
“ช่างมันเถอะ ทีหลังก็ระวังหน่อยนะ ดีที่แป้งไม่หก”
“ขะขอโทษ คือฉันไม่ได้ตั้งใจอะ”
โอเค คนสวยผิด คนสวยแอบยุ่งกับของๆ แก แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่นา!
อ้นกล่าวขอโทษแต่เรย์กลับเงียบ เรย์เงียบจนบรรยากาศเกิดเดตแอร์ อ้นใจคอไม่ดีแต่ก็ไม่รู้ว่าจะต่อบทสนทนายังไง สุดท้ายจึงได้แต่เอ่ยขอโทษอีกครั้ง
“เรย์? ... แกโกรธฉันเหรอ ฉันขอโทษ ฉัน”
“เปิดตาได้แล้ว”
เสียงของเรย์ดังขึ้นข้างๆ หูในระยะประชิดแถมเจ้าตัวยังดึงมือของอ้นออก อ้นสะดุ้งแต่แล้วเมื่อลืมตามาเห็นภาพของเรย์ก็เขินยิ่งกว่าเดิม
แกบอกให้ฉันเปิดตามาดูแกใส่กางเกงลิงตัวเดียวเดินว่อนแบบนี้เนี่ยนะ!
เรย์ดึงมือของอ้นออกจากการปิดตาตัวเองสำเร็จแล้วก็หยิบแป้งมาโรยตัวต่อ แม้เขาจะใส่กางเกงชั้นในเรียบร้อยแล้วแต่ร่างกายส่วนอื่นยังไร้เสื้อผ้าปกปิด ผมของเรย์ก็ยังเปียกชื้นชี้ไม่เป็นทรง เขานำผ้าเช็ดตัวไปผึ่งที่ราวแล้วเดินไปหยุดหน้าตู้เสื้อผ้า
อ้นมองเรย์เดินไปมาโดยมีเพียงกางเกงในสีดำห่อหุ้มของสงวนแล้วก็ใจเต้น เขาเขินจนไม่รู้จะทำตัวอย่างไร หนุ่มแว่นแต่งตัวต่อหน้าอ้นจนตุ๊ดเขิน!
“ข้างล่างมีซูเปอร์ล่ะ ถ้านายอยากซื้ออะไรก็ลองลงไปดูละกัน แต่ตอนขึ้นลิฟต์ต้องใช้คีย์การ์ด เดี๋ยวเราเอากุญแจสำรองให้นะ แต่นายอย่ายุ่งกับคอมเราก็พอ นอกนั้นก็ตามสบาย”
เมื่อเห็นอ้นทำหน้างงเรย์จึงถามกลับ
“หรือนายจะกลับหอวันนี้?”
มาถึงตอนนี้อ้นพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเหตุผลที่ตนหนีมาคืออะไร การอยู่กับคนแปลกๆ อย่างเรย์ทำให้เขาลืมเรื่องปวดใจไปชั่วขณะ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าอีกครั้ง
“ขออยู่ต่ออีกวันได้มั้ยอะ ฉันยังไม่พร้อมจะกลับไปเผชิญหน้ากับมัน ยังคิดไม่ออกเรื่องที่ตกงานด้วย”
“อาฮะ ตามใจนายสิ แต่ห้ามยุ่งกับคอมพิวเตอร์ของเราก็พอ”
คอมพิวเตอร์อะไรของแก ตั้งแต่มาฉันยังไม่เห็นซักเครื่อง!
เรย์ตอบตกลงทว่ายังย้ำเรื่องสำคัญกับอ้นเช่นเดิม นอกจากนี้เขายังใจดีอธิบายเรื่องต่างๆ ให้อ้นฟัง
“เครื่องซักผ้าใช้ได้นะ แต่ปกติเราไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่ ถ้านายจะใช้ก็ดูเองละกันว่ามีน้ำยาซักผ้าเหลือรึเปล่า หรือจะยืมเสื้อเราใส่ก็ได้ อยู่ตู้นี้”
เรย์ตอบพลางชี้ไปที่ตู้อีกบานติดกัน เขาปิดตู้บานที่เปิดอยู่หลังจากหยิบชุดทำงานออกมาแล้ว
“ขอบใจแกนะ”
“อาฮะ”
อ้นมองเรย์แต่งตัวแล้วไม่รู้จะชวนคุยเรื่องอะไรต่อจึงนั่งลงบนเตียง สัมผัสสุดนุ่มของเตียงหนาสิบสองนิ้วเสริมตัวท็อปทำเอาอ้นอยากกลิ้งทันที และแล้วเขาก็นึกขึ้นได้
“นี่! แกใจร้ายมากเลยนะ ปล่อยให้ฉันนอนอยู่ข้างนอกจนถึงเช้าได้ยังไง!”
อ้นท้วงทว่าเรย์กลับถามกลับได้ชวนหงุดหงิดเหลือเกิน แววตาของเรย์ระริกระรี้จนอ้นหมั่นไส้!
“นายอยากเข้ามานอนในห้องกับเราเหรอกเหรอ?”
“บ้า! คอนโดแกมีตั้งสองห้อง! ใครจะไปอยากนอนกะแก ฉันแค่... โหดร้ายจะตายปล่อยให้สาวสวยอย่างฉันต้องนอนบนพื้นห้องรับแขก”
“แต่พรมมันนุ่มออก มีผ้าห่มอุ่นๆ ด้วย อีกห้องไม่มีที่นอนหรอก เราทำเป็นห้องคอลเลกชันน่ะ”
เรย์เถียงแล้วหันกลับไปใส่ใจกับการจุดกระดุมต่อ อ้นแอบพิจารณารูปร่างเรย์ชัดๆ อีกครั้ง หนุ่มแว่นไม่มีขนรกรุงรังลามมาถึงหน้าท้องเหมือนป้องทว่าป่าดิบชื้นที่เห็นแวบๆ เมื่อครู่ก็อุดมสมบรูณ์มิใช่น้อย มังกรสีชมพูของเรย์ก็น่ารักน่าชังน่าเอ็นดูกว่าอนาคอนด้าแห่งป่ารกครึ้มของป้องเป็นไหนๆ ถึงเรย์จะเตี้ยกว่าป้องเกือบคืบแต่เรื่องขนาดส่วนล่างกลับพอฟัดพอเหวี่ยงไม่หนีจากกันมากเท่าไหร่เป็นรองเพียงเล็กน้อย เสียแต่ร่างกายของเรย์ไม่ค่อยมีมัดกล้ามเอาไว้โชว์ความแมน แถมหน้าท้องยังไร้ลอนซิกแพ็ก เรย์จึงไม่ค่อยดึงดูดอารมณ์ทางเพศของชะนีและเหล่าเก้งกวางทั้งหลาย แต่ถ้าวัดกันที่หน้าตาถือว่าเรย์ได้เปรียบป้องหลายขุมเพราะมองอย่างไรเรย์ก็จัดว่าดูดีกว่าเห็นๆ ด้วยบุคลิกที่ดูสะอาดสะอ้านสบายตา และหน้าตาที่หล่อเหลาขาวตี๋ผิดกับป้องที่ติดจะเซอร์จนซกมกหนวดเครารุงรัง หากจับแต่งตัวก็แต่งขึ้นเพียงแต่ถ้าไม่ช่วยจัดการก็มักจะปล่อยให้ตัวเองผมเผ้ากระเซอะกระเซิงจนดูไม่ได้
“หรือคืนนี้นายจะมานอนห้องนี้ล่ะ?”
เมื่อเห็นอ้นยังเหม่อเรย์จึงถามขึ้นอีกครั้ง
“คืนนี้จะมานอนในห้องกับเรามั้ย?”
“ฮะอะไรนะ?!”
“อยากนอนกับเรารึเปล่า?”
“บ้าเหรอแก!”
อ้นวีนใส่เพราะไม่ได้ฟังที่เรย์พูด เมื่อฟังไม่ได้ศัพท์ประกอบกับในหัวกำลังคิดเรื่องไร้สาระอ้นจึงเขินจนหน้าแดง
เรย์ถึงกับส่ายหน้าแล้วชี้ไปที่เตียง
“เตียง? คืนนี้จะมานอนในห้องกับเรามั้ย?”
“ดะดูก่อนแล้วกันแก”
เมื่อรู้ตัวว่าปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มแล้วอ้นก็แก้เก้อด้วยการทำเป็นมองวิวนอกห้อง
“พระอาทิตย์สวยจังเนอะ ห้องแกนี่วิวดีเหมือนกันนะ ซ้วยสวย ทำเลก็ดี๊ดี คอนโดไฮโซชัดๆ”
“อาฮะ เราซื้อต่อเฮนรี่น่ะ”
“ซื้อ?”
อ้นถามด้วยความฉงน แต่เรย์กลับหันมายิ้มอวดดีให้
เพราะกำลังผูกเนกไทอยู่เรย์จึงไม่ได้ดันแว่นตามความเคยชิน ทว่ารอยยิ้มของเรย์ดูอย่างไรก็ราวกับเด็กขี้อวด
กว่าจะรู้ตัวว่าตนเผลอนั่งมองเรย์แต่งตัวจนเสร็จอ้นก็ถูกเรย์แกล้ง
นายแว่นโฉดยังคงมีนิสัยขี้แกล้งตามเคย เมื่อเรย์เซตผมเรียบร้อยแล้วเขาก็เดินไปล้างมือเพื่อล้างคราบแว็กซ์จัดแต่งทรงผม แต่แทนที่จะเช็ดมือดีๆ เขากลับมาดีดนิ้วใส่หน้าของอ้นที่เหม่อจนสะดุ้ง
“ตื่นยัง? เหอๆ”
“ว้าย! อีบ้า!”
อ้นสะดุ้งตวาดเรย์ เขาเผลอตวัดมือตีแขนอีกฝ่ายอย่างสนิทสนม แต่เรย์กลับหัวเราะอย่างถูกใจไม่ถือสาความใกล้ชิดนี้
“ทำบ้าอะไรของแกฮะ!”
“เห็นนายเหม่อไง ถ้าจะอาบน้ำจะใช้ห้องข้างนอกหรือใช้ในนี้ก็ตามสบายนะ ผ้าเช็ดตัวใหม่อยู่ลิ้นชักล่าง แต่แปรงสีฟันใหม่อยู่ในตู้ใต้อ่างล้างหน้าห้องข้างนอก”
เรย์ร่ายยาวก่อนจะทำท่านึกขึ้นได้แล้วพูดแทงใจอ้นด้วยสีหน้าซุกซน
“อ้อ! ถ้าจะโกนหนวด แนะนำให้เปลี่ยนใบมีดด้วย อยู่ในชั้นเก็บของด้านบนนะ เผื่อนายอยากโกนหนวด”
อ้นถึงกับปรี๊ด! แต่ความอายก็มีมากเช่นกัน เขารีบเอามือปิดหน้าพลางตะโกนด่าเรย์
“อีบ้า! อีปากเสีย อย่ามาว่าฉันแบบนี้นะ อีทุเรศ!”
อ้นรีบพุ่งไปยังกระจกแต่งตัวแล้วส่องพิจารณาหน้าตัวเอง
เมื่อเห็นว่าเหนือริมฝีปากและใต้คางของตนยังไม่มีตอดำๆ ผุดขึ้นมาจนน่าเกลียดมีเพียงตุ่มขนบางๆ เขาก็หันกลับไปแว้ดใส่เรย์ ทว่าหนุ่มแว่นที่เช้านี้ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษหยิบเป้คู่ใจสะพายขึ้นหลังเตรียมออกไปทำงานแล้วเรียบร้อย
“เอ๊ะ! แกจะไปแล้วเหรอ?”
ชั่วขณะอ้นรู้สึกเหมือนถูกทิ้ง เขาไม่อยากให้เรย์ไปเลย
“อาฮะ”
“เดี๋ยวสิ แล้วแกไม่กินข้าวก่อนเหรอ? คือ... ข้าวเช้า นม โอวัลติน?”
“เดี๋ยวเราไปซื้อแซนด์วิชกับนมกินเอา ไปก่อนนะ มีอะไรโทรหาเราได้ตลอดนะอ้น”
“อืม”
เรย์เดินออกจากห้องนอน อ้นจึงเดินตามออกมา เขาเดินไปส่งเรย์ที่ประตู แล้วกล่าวขอบคุณเรย์อีกครั้ง
“เรย์ ขอบใจแกมากๆ เลยนะ ถ้าไงก็... ไปทำงานดีๆ นะแก”
“อาฮะ”
อ้นมองเรย์ที่หันมายิ้มแล้วโบกมือให้อย่างร่าเริงด้วยความรู้สึกแปลกๆ แวบหนึ่งเขาเผลอจินตนาการว่าตัวเองเป็นคุณแม่ที่กำลังมองส่งลูกชายไปโรงเรียน แต่แล้วอ้นก็หลุดขำ
ความเงียบค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในห้อง อ้นหันไปมองรอบๆ ตัวแล้วเกิดคำถามกับตัวเอง
ฉันมาทำอะไรที่นี่? บ้านใครก็ไม่รู้ นี่มันไม่ใช่ที่ของฉัน! ฉันมัวทำอะไรอยู่!
อยู่ๆ อ้นก็ร้องไห้ ความเครียดทั้งหมดกำลังเล่นงานคนเข้มแข็งที่กำลังพยายามหาทางตั้งหลักให้ตัวเอง อ้นคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ คิดถึงป้าจับใจ!
อ้นเดินไปยังห้องนอนของเรย์ เขาล้มตัวลงบนที่นอนก่อนจะดึงผ้าห่มคลุมร่าง น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลออกมาราวกับหลั่งให้กับความบัดซบในชีวิต อ้นร้องไห้พลางหวนคิดถึงเรื่องราวเฮงซวยต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับตนนับตั้งแต่วันที่ตัดสินใจว่าจะเป็นตุ๊ด
อ้นซบหน้าลงกับหมอนอย่างเหนื่อยล้า เขาปล่อยให้ตัวเองสิ้นหวังท้อแท้จมอยู่ใต้ผ้าห่มและหมอนนุ่มนิ่มคล้ายจะทิ้งตัวลงสู่บ่อโคลนแห่งความเศร้าโศก ในที่สุดอ้นก็ติดกับเข้าจริงๆ เขาลุกไม่ขึ้นและถูกความง่วงครอบงำอีกครั้ง อ้นพ่ายแพ้ให้กับเตียงและเริ่มหลับตา ไม่นานเขาก็จมสู่นิทรา
กว่าอ้นจะตื่นอีกครั้งก็เกือบเที่ยง เขาบิดขี้เกียจและถูแก้มของตนเข้ากับสัมผัสนุ่มลื่นของปลอกหมอน กว่าอ้นจะรู้ตัวว่าเขากำลังนอนกลิ้งอย่างสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงของเรย์ก็ผ่านไปหลายนาที
ตายแล้วฉัน! ลืมไปเลยว่านี่มันเตียงของอีแว่น! บ้าๆๆ ทำไมแกถึงทำตัวแบบนี้นะนังอ้น!
อ้นปากแข็งด่าตัวเองได้พักเดียวก็ยอมแพ้ซบหน้าลงกับหมอนเหมือนเดิม เขาสูดกลิ่นเครื่องนอนของเรย์อย่างผ่อนคลาย
กลิ่นเดียวกับตัวอีแว่นเลย เตียงก็นุ่ม ปลอกหมอนก็ลื้นลื่น ถ้าเป็นฉันคงนอนขี้เกียจทุกวันแน่ๆ แกทำได้ยังไงนะเรย์
อ้นคิดถึงเจ้าของห้องที่เข้มแข็งเสียจนไม่แคร์คนรอบข้างแล้วเกิดความรู้สึกนับถือปนอิจฉา ข้อเสียของเรย์คืออินดี้เกินไป แต่ในขณะเดียวกันความอินดี้ของเรย์ก็เป็นจุดแข็งเช่นกัน จากการใกล้ชิด อ้นคิดว่าตนเข้าใจเรย์ในระดับหนึ่ง
เรย์เองก็มีมุมเหงาๆ ต้องการความรักและการยอมรับจากคนรอบข้างเช่นกัน ทว่าเรย์กลับจัดการกับความทุกข์ที่เกิดจากความผิดหวังได้อย่างเข้มแข็ง แม้จะแสดงออกด้วยท่าทีแข็งกร้าวทว่าก็มีมุมน่าเอ็นดูจนผู้คนไม่รู้สึกโกรธ เมื่อมองเทียบกับเขาที่พยายามหาพื้นที่ให้ตัวเองมาตลอดแล้วแตกต่างกันลิบลับ
อ้นยอมทำทุกอย่างเพื่อให้มีที่ยืนในสังคม เขาต้องการกลุ่มไม่อยากโดดเดี่ยว โดยเฉพาะหลังความแตก เขากับป้องมองหน้ากันไม่ติด แม้จะเสียใจแต่อ้นก็จำเป็นต้องยอมรับผลของการกระทำโง่ๆ อ้นต้องทำตัวแรดให้สมกับเป็นตุ๊ด ใช้ความแรงบังหน้า ยิ้มรับการถูกสังคมตราหน้าว่าอีตุ๊ดแรด อ้นทำเพื่อให้ได้เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มเพศที่สามหัวรุนแรงในมหาวิทยาลัย ณ ตอนนั้น
หากไม่ทำตัวแรงและลุกขึ้นสู้อ้นก็จะเป็นได้แค่อีตุ๊ดโรคจิต น่าสมเพชที่คนยอมกลับพ่ายแพ้ถูกกลั่นแกล้งนินทา แต่คนที่ทำอะไรเสื่อมเสียไร้ซึ่งความละอายกลับเชิดหน้าได้อย่างภาคภูมิใจในสังคม แม้ผู้คนจะด่าทอแต่ก็ให้การยอมรับมองว่าเป็นเรื่องปกติที่น่ารังเกียจและควรหลีกเลี่ยง ส่วนตุ๊ดขี้แพ้กลับถูกกลั่นแกล้งจากสังคมกลายเป็นเป้าหมายให้คนอื่นรังแก และอ้นไม่อยากถูกแกล้ง
การที่อ้นได้รับการยอมรับจากป้องอีกครั้งทำให้เขามีความสุขมากเหลือเกิน อ้นไม่ต้องพยายามอัปเกรดตัวเองให้เข้ากับฝูงได้อีกต่อไป ไม่ต้องเหนื่อยขวนขวายหาข้าวของเครื่องใช้แพงๆ เพื่อให้เพื่อนยอมรับ ไม่ต้องพยายามทำตัวเลิศหรูดูไฮเพื่อไม่ให้ใครดูถูก เขาได้แต่งหญิงโดยไม่มีใครมาหัวเราะเยาะหน้าอกแบนราบและสะโพกแห้งๆ ไร้ส่วนเว้าส่วนโค้ง เขาได้เป็นเจ้าหญิงในนิทานของตัวเองโดยไม่ต้องแคร์เสียงหัวเราะของราชินีผู้สวยสง่าประจำกลุ่ม เขาเป็นเพียงแค่อ้นเมื่ออยู่กับป้อง และป้องก็ยอมรับเขา ทว่าทุกอย่างมันจบลงแล้ว
ไม่เฉพาะเรื่องหัวใจเท่านั้น หน้าที่การงานเขาก็จบ อ้นเสียดายเวลาที่ผ่านมาเหลือเกิน เขาอดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากตนเริ่มใช้ยาคุมหรือเปิดรับฮอร์โมนเพศหญิงเข้าร่างตั้งแต่เด็กเขาจะไปได้ไกลมากแค่ไหน ความคิดที่จะเป็นตุ๊ดออฟฟิศเก็บหอมรอมริบเงินเดือนเพื่อความฝันของตัวเองจบลงอย่างน่าทุเรศ
หรือจะต้องกลับบ้านไปปลูกดอกไม้ขายจริงๆ ฉันเกลียดแดด ไม่อยากตัวดำ อยากทำงานสบาย โอ๊ย! ฉันไม่อยากแอ๊บแมนไปสมัครงานที่ใหม่แล้ว!
สิ่งที่อ้นกลัวที่สุดก็คือการต้องสำรวมอาการเก็บความสาวของตนเพื่อหางานใหม่ อ้นรู้ดีว่าสังคมสมัยนี้เปิดกว้างให้เพศที่สามแต่ค่านิยมบางอย่างยังคงอยู่ และบางทีก็เกิดจากอคติที่มีต่อเพศที่สามล้วนๆ น่าขันเหลือเกินที่บางครั้งผู้กีดกันก็เป็นพวกผิดเพศไม่ปกติเหมือนกับเขาเช่นกัน หากแต่พวกเขาเหล่านั้นเอาความเก็บกดของตัวเองมาระบายใส่คนที่เป็นตัวของตัวเองเช่นเขาอย่างดูถูกดูแคลน
ที่ผ่านมาอ้นเป็นตัวของตัวเองได้อย่างสบายใจก็จริงเพราะเขาไม่คิดว่าพฤติกรรมของตนจะก่อให้เกิดปัญหา อ้นคิดว่าตัวเองวางตัวได้เรียบร้อยกว่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัยมาก ทว่าเพราะวางตัวดีเกินไปจนมีคนให้ความเอ็นดูเป็นพิเศษเขาจึงถูกพิษริษยาจากคนที่แอบอิจฉาเล่นงาน อ้นคิดไม่ออกจริงๆ ว่าตกลงแล้วตนควรจะทำตัวอย่างไร?
มาถึงตอนนี้อ้นเข้าใจสำนวนว่า “ดีได้แต่อย่าเด่นจะเป็นภัย” แจ่มแจ้ง!
หนแรกอ้นโดนชะนีแย่งแฟนเพราะดันหลงระเริงโฆษณาสรรพคุณป้องอวดผู้คนไปทั่ว หนที่สองเขาถูกอีแอบจอมแอ๊บหมั่นไส้จนสร้างเรื่องฉาวใส่ร้ายสร้างข่าวคาวจนเขาถูกแอนตี้ไปทั้งบริษัท!
“อ๊าย! หงุดหงิด เครียด! จะเอาอะไรกับตุ๊ดนักหนาฮะ! บ้าๆๆๆ บ้า! กรี๊ด!”
อ้นทึ้งผ้าห่มฟาดแขนทุบหมอนจนข้าวของกระจุยกระจาย สภาพเตียงของเรย์เละเทะเมื่อเผชิญกับพายุอารมณ์ของอ้น ทว่าพออ้นได้สติคืนแล้วเขาก็ตัวสั่นเมื่อคิดได้ว่าเขากำลังทารุณกรรมข้าวของๆ เรย์
“ตายแล้วนังอ้น! เตียงอีแว่น!”
อ้นที่พึ่งได้สติรีบกระโดดลุกจากที่นอนแล้วพยายามจัดเตียงใหม่ เขาตบหมอนเสียฟูก่อนจะขึงผ้าปูเตียงเสียตึงเปรี๊ยะ เมื่อเล็งว่าทุกมุมเรียบร้อยดีงามแล้วอ้นก็ถอนหายใจพลางพัดมือ
เพราะอะดรีนารีนที่หลั่งทำให้ตื่นเต้นจนเหงื่อออก อ้นจึงตัดสินใจอาบน้ำ เขายิ้มออกมาเมื่อนึกได้ว่านี่เป็นโอกาสทองในการสำรวจไลฟ์สไตล์ของเรย์ผ่านข้าวของในห้อง
-
แกอนุญาตฉันเองนะอีแว่น โฮะๆ
อ้นเปิดตู้เสื้อผ้าของเรย์พลางสำรวจอย่างสนุกสนาน เขารื้อหาเสื้อผ้าแต่นอกจากชุดทำงานและกางเกงยีนส์ไม่กี่ตัวแล้วเสื้อผ้าของเรย์เหมือนจะมีแต่เสื้อยืดลายการ์ตูนทุเรศลูกตา
“อะไรเนี่ย! ตัวนี้เปิดนมตัวนี้ก็โชว์กางเกงใน! จิ๋มผู้หญิงนะยะไม่ใช่หนอนน้อยจะได้อูมปลิ้นขนาดนี้! อีบ้านี่มีแต่เสื้อไร้รสนิยมรึไง!”
อ้นมองชุดนอนที่ตนใส่อยู่พลางสองจิตสองใจว่าจะขอยืมเสื้อยืดของเรย์ใส่หรือหยิบเอาชุดนอนตัวใหม่ออกมาใช้ดี?
อ้นเปิดตู้เสื้อผ้าไปเรื่อยๆ ค้นลึกเข้าไปจนไปเจอเสื้อโปโลยี่ห้อหรูถูกพับวางไว้ในลิ้นชัก
“ของดีๆ ก็มีนี่นา อีบ้านี่ เอาล่ะ วันนี้ฉันจะแต่งบอย โฮะๆ”
อ้นหยิบเสื้อโปโลของเรย์ออกมาพลางเลือกกางเกงยีนส์ในตู้ เขามีความสุขราวกับได้ไปชอปปิงเสื้อผ้าชุดใหม่ แต่เมื่อมาถึงเรื่องสำคัญอ้นกลับเขิน
“เอาไงดี... แต่ของแบบนี้ไม่ควรใช้ร่วมกันนะนังอ้น แค่ยืมใส่ไปก่อนแป๊บเดียวเองเดี๋ยวพอลงไปข้างล่างก็ซื้อของใหม่มาใช้แล้วซักคืนมัน ... แต่นี่มันลิงน้อยอีเรย์นะ! ... แล้วแกจะปล่อยให้น้องสาวแกเย็นสดชื่นรับแอร์ตอนเดินซื้อของรึไงยะนังอ้น! อ๊าย! ทำไมฉันต้องมีปัญหากับลิงน้อยอีแว่นตลอดเลยนะ!”
อ้นเถียงกับตัวเองราวคนบ้า แต่หลังจากนั่งหน้าแดงหน้าลิ้นชักเก็บชั้นในของเรย์ได้สามนาที ในที่สุดอ้นก็ตัดสินใจปิดลิ้นชักเก็บ ทว่าตอนนั้นเองที่อ้นตาไวเห็นถุงพลาสติกแลบออกมาแวบๆ เมื่อคุ้ยดูจึงรู้ว่ามีกางเกงในตัวใหม่ที่ยังไม่ได้ใช้เหลืออยู่ในถุงอีกสองตัว มันถูกซุกไว้ใต้สุดในกองชั้นในอ้นจึงไม่ทันสังเกต
“โอ๊ย ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ค่ะ!”
อ้นถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินบิดเข้าห้องน้ำอย่างมีความสุข
ห้องน้ำห้องใหญ่ภายในห้องนอนหลักของคอนโดหรูมีอ่างอาบน้ำอย่างที่คิด มิหนำซ้ำผนังด้านหนึ่งยังเป็นกระจกมองออกไปด้านนอกเห็นวิวตึกสูงในกรุงเทพ อ้นแทบกรี๊ดเมื่อคิดว่าวันนี้เขาจะได้อาบน้ำท้าทายสายตาแห่งมหานคร โชคดีที่เขาเห็นว่ามีฉากบังตาอยู่ด้านบน อ้นปลดฉากลงมาปิดบังตัวเองจากภาพทิวทัศน์ด้านนอกแล้วเริ่มต้นเปิดน้ำร้อนใส่อ่าง หลังจากผสมน้ำจนได้ระดับความอุ่นที่พอใจแล้วเขาก็แช่ตัวอย่างมีความสุข
“สุดยอดเลย ฉันต้องทำงานเก็บเงินอีกกี่ชาติน้าฉันถึงจะได้ใช้ชีวิตหรูหราแบบนี้เหมือนแก”
อ้นแทบเคลิ้มไปกับฟองโฟมที่ตีจนฟูฟ่องลอยทั่วอ่าง เขาอาบน้ำอย่างมีความสุขพลางจินตนาการว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงในดินแดนแห่งเกาะวิเศษ อ้นสมมุติถึงเจ้าชายในจินตนาการแล้ววาดฝันว่าตัวเองกำลังฮันนีมูนอยู่กับพระสวามีสุดที่รัก แต่พอคิดไปคิดมาแล้วอ้นก็หัวเราะตัวเอง เขาบอกตัวเองให้ขึ้นจากน้ำก่อนจะเปื่อยไปทั้งตัว
บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าในห้องนอนใหญ่นี้เต็มไปด้วยข้าวของๆ เรย์ ทั้งเจลโกนหนวดและอาฟเตอร์เชฟกลิ่นหอมสดชื่น อ้นจำได้ทันทีว่านี่คือกลิ่นแบบเดียวกับที่ตนสัมผัสได้จากเรย์บ่อยๆ หนุ่มแว่นขี้แพ้และไม่ใช้น้ำหอม อ้นคิดไม่ถึงว่ากลิ่นหอมที่ตนติดใจจะเป็นเพียงแค่อาฟเตอร์เชฟเท่านั้น แต่ที่อ้นแปลกใจสุดๆ กลับเป็นเคลนซิ่งและครีมบำรุงรวมถึงอุปกรณ์แต่งสวยบางอย่างที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์หน้ากระจก แน่นอนว่าอ้นหยิบใช้สบายใจเฉิบ!
ยิ่งรู้จักนับวันยิ่งสนิทแกยิ่งผิดไปจากที่ฉันเคยคิด ซักวันแกจะกลายเป็นเพื่อนสาวของฉันจริงๆ ใช่มั้ยอีแว่น!
และแล้วอ้นในชุดเสื้อโปโลกางเกงยีนส์ของเรย์ก็ก้าวมายืนหน้ากระจก เขาหมุนไปมาเพื่อดูรูปร่างตัวเองอย่างห่อเหี่ยว
“สภาพเหมือนเด็กเอาเสื้อพ่อมาใส่เลยฉัน”
อ้นต้องเอาเข็มขัดมารัดกางเกงของเรย์เพื่อไม่ให้น้ำหนักของผ้ายีนส์ถ่วงจนเลื่อนหลุด เขาต้องพับขาหลายทบจนดูแล้วเอาต์ไม่เข้าสมัย เสื้อที่ใส่ก็ผิดขนาดขาดความดูดี แม้ว่าอ้นจะไม่ได้แต่งชุดไปรเวทแบบผู้หญิงทุกครั้งแต่กระนั้นเขาก็ยังพอจะมีกางเกงพอดีตัวและเสื้อยืดลายเก๋ๆ เอาไว้ใส่ ทว่าชุดนี้ของเรย์นั้นพลังทำลายช่างรุนแรงเกินกว่าตุ๊ดอย่างเขาจะรับไหว สุดท้ายด้วยความหิวอ้นจึงจิ๊กเสื้อแขนยาวตัวเดิมมาใส่ทับก่อนจะลงไปหาของกินข้างล่างตึก
แม้จะอยู่ในกรุงเทพมาหลายปีแล้วแต่วันนี้อ้นเหมือนได้เปลี่ยนบรรยากาศ เขาได้ก้าวเข้าไปอยู่ในชุมชนที่ไม่คุ้น ไม่มีใครรู้จักขาดคนคุ้นเคย นอกจากนั้นในซูเปอร์มาร์เกตแห่งนี้ยังเต็มไปด้วยชาวต่างชาติ แสงไฟและการออกแบบภายในที่หรูหราแตกต่างไปจากห้างเจ้าประจำทำให้อ้นประหม่า เมื่อเห็นสายตาของพนักงานมองตามแล้วอ้นก็ยิ่งรู้สึกกระดากอายกับสภาพของตัวเอง
ฉับพลันเขารู้สึกเหมือนอลิสที่หลุดเข้าไปในดินแดนมหัศจรรย์ เป็นครั้งแรกที่อ้นรู้จักกับคำว่าตัวคนเดียวอย่างแท้จริง ในที่แห่งนี้ไม่มีใครรู้จักเขา เขาเพียงแค่ผ่านมาและอีกเดี๋ยวก็จะผ่านไป อ้นหลุดขำเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเพราะเหตุใจเขาจึงจำเป็นต้องใส่ใจกับสายตาของคนรอบข้างมากเกินเหตุ
แต่แล้วอ้นกลับนึกถึงเรย์ ชายหนุ่มจะรู้สึกตัวคนเดียวเหมือนเขาไหม? เรย์จะเหงามากแค่ไหนเมื่อใช้ชีวิตอยู่ที่นี่โดยปราศจากความเอื้อเฟื้อจากสังคมรอบข้าง ไม่ว่าอยู่ที่ไหนเรย์ก็โดดเดี่ยวอยู่คนเดียวเสมอ วินาทีนั้นอ้นสงสารเรย์ขึ้นมาจับใจ
อ้นรีบจับจ่ายซื้อของทั้งอาหารเที่ยงของตนและเมนูมื้อเย็นตอบแทนความมีน้ำใจของเรย์ เย็นนี้เธอจะจัดปาร์ตี้ให้เพื่อนสนิทคนใหม่
เมื่อหนังท้องตึงพร้อมรับมือกับปัญหาแล้วอ้นก็ตัดสินใจโทรกลับบ้าน หลังจากคิดทบทวนมาอย่างดีแล้วอ้นตัดสินใจสารภาพกับพ่อ เขาต้องการกำลังใจจากคนที่บ้านเพื่อต่อสู้กับสิ่งที่เผชิญ คิดไม่ถึงว่าพ่อจะพูดในสิ่งที่ทำให้เขาถึงกับหลั่งน้ำตา
“ไอ้ค่าผ่าตัดอะไรของแกนั่นมันจะซักเท่าไหร่กัน? กลับมาเป็นลูกจ้างที่สวนเราก็ได้ พ่อจะให้เงินแกไปผ่าตัดเอง”
“แต่เงินมันตั้งเป็นแสนนะพ่อ! สวนเราไม่ได้มีเงินหมุนมากขนาดนั้น ทั้งๆ ที่หนูตั้งใจจะทำงานเก็บเงินอย่างสุจริต หนูไม่คิดเลยอะพ่อว่าคนสมัยนี้มันจะใจร้ายขนาดนี้ มันบีบหนูออกเพราะหนูเป็นตุ๊ด!”
อ้นฟูมฟายกับพ่อ เขาระบายด้วยความโล่งอก นับตั้งแต่ที่กลับบ้านช่วงปีใหม่พ่อของเขาก็เหมือนจะยอมรับได้มากขึ้น และถ้อยคำปลอบใจที่เสนอตัวออกค่าผ่าตัดให้ก็ทำให้อ้นรับรู้ว่าแท้จริงแล้วพ่อรักตนมากแค่ไหน เมื่อคิดว่าพ่ออยู่ข้างตนแล้วอ้นจึงอดไม่ได้ที่จะระบายทุกอย่างเหมือนคนเสียสติ
“มันหาว่าหนูวางตัวไม่ดี ทำตัวไม่เรียบร้อย แล้วอีฝ่ายบุคคลหน้าโง่นั่นก็เชื่ออีคนใส่ร้ายหนูทั้งๆ ที่หนูเห็นมันเล่นหนังสดคาห้องน้ำ! ทำไมคนสมัยนี้มันแย่แบบนี้ละพ่อ! เอาดีเข้าตัวเอาชั่วเข้าคนอื่น!”
“อ้นเอ้ย ทองอยู่ที่ไหนมันก็ยังเป็นทอง ก้อนดินชุบทองสักวันมันก็ต้องลอกออก ถ้าแกอยากให้คนอื่นเขามองแกในแง่ดีแกก็ต้องทำตัวดีๆ ให้เขาเห็นก่อน ทำดีมันอาจจะยาก กว่าจะเห็นผลอาจต้องใช้เวลานาน แต่ยังไงซะความดีที่เราทำมันก็จะติดอยู่กับตัวไม่หลุดลอกไปไหน มันก็เหมือนความชั่วนี่แหละ ผิดพลาดครั้งเดียวถูกโพนทะนาไปตลอดชีวิต พูดกันไม่รู้จบ แกก็มีประสบการณ์มาแล้วไม่ใช่เหรอ? จะไปเดินซ้ำรอยเดิมอีกทำไม”
อ้นเงียบพลางฟังคำกล่าวของพ่อด้วยความรู้สึกผิด อดีตที่ผ่านมาหลายอย่างกำลังตอกย้ำกับอ้นว่าสิ่งที่เขาเคยคิดว่าทำดีแล้วนั้นอาจจะยังดีไม่พอ
“ไอ้ตัวพ่อเองก็แก่แล้ว ถึงตอนนี้ก็ทำใจได้แล้วแหละว่าแกคงจะกลับมาเป็นลูกชายคนเดิมของพ่อไม่ได้ อยากจะเป็นผู้หญิงพ่อก็ไม่ว่าหรอกพ่อหมดปัญญาจะไปห้ามแกแล้ว แต่ขอได้ไหม ถ้าอ้นคิดจะเป็นผู้หญิงก็ขอให้เป็นลูกสาวที่พ่อภูมิใจ ขอให้รักนวลสงวนตัว ทำกิริยามารยาทให้มันเรียบร้อยอ่อนหวานสมกับเป็นลูกสาวของแม่แก อย่าให้เสียชื่อลูกสาวนางงามประจำจังหวัด อย่าให้ใครเขามาว่าลูกสาวพ่อแรด แกสัญญากับพ่อได้ไหม?”
“หนูเปล่าแรดนะพ่อ...”
อ้นสูดจมูกเถียงแต่ผู้เป็นพ่อกลับหัวเราะแล้วอบรมต่อ
“แล้วถ้าแกไม่แรดคนอื่นเขาจะมาด่าแกได้ยังไง? เราต้องดูตัวเราก่อนสิอ้น”
“ก็มันหมั่นไส้หนูอะ! หนูเปล่าซะหน่อย มันหาเรื่องหนู!”
“นั่นแหละ เรายิ่งต้องพิจารณาตัวเองว่าไปทำอะไรให้เขาไม่ชอบ ที่เขาด่ามามันมีมูลรึเปล่า? ลองคิดสิ ถ้าแกเห็นผู้หญิงแท้ๆ ทำตัววี้ดว้ายไม่เรียบร้อยแกคิดว่าผู้ชายมันจะอยากได้ไปเชิดหน้าชูตาไหม? ยิ่งรู้ว่าคนมีอคติแกก็ยิ่งต้องทำตัวให้ดีกว่าคำตำหนิพวกนั้น ถ้าเราทำตัวดีไร้ที่ติเดี๋ยวพวกมันก็หมดเรื่องไปเอง แล้วยิ่งแกเป็นแบบนี้ แกก็รู้ว่าคนเขาจ้องจับผิด แกจะไปทำตัวให้เขาหาเรื่องติทำไมละอ้น”
แม้จะฟังแล้วขัดใจแต่อ้นก็ไม่กล้าเถียงพ่ออีก เขาพยายามลดทิฐิในใจแล้วลองคิดตามคำสั่งสอนของพ่ออย่างมีเหตุผล
“แล้วถ้าหนูพยายามทำดีแล้วแต่คนเขายังหาเรื่องรังแกหนูอีกละพ่อ ถ้าหนูพยายามเท่าไหร่ก็ยังดีไม่พอสำหรับเขาล่ะ? มันเหนื่อยนะพ่อ”
เสียงของอ้นเริ่มสั่นเครือเมื่อนึกถึงใครบางคน แต่คนเป็นพ่อยังคงอบรมอ้นต่อไป
“ก็คิดซะว่าเขาก็ร้ายของเขาแบบนั้นไม่จำเป็นต้องไปใส่ใจฟัง โลกนี้ไม่มีใครที่ไม่ถูกนินทาหรอก เราแค่ทำตัวของเราให้ดีก็พอ พ่อล่ะไม่เข้าใจแกจริงๆ ตอนเป็นผู้ชายก็เรียบร้อยดีทำไมพอเป็นผู้หญิงแล้วถึงเป็นแบบนี้ละเฮอะ?”
“ก็ตอนเป็นผู้ชายหนูเก็บกดนี่”
“เอาเถอะๆ คราวนี้ก็ได้บทเรียนแล้วนะอ้น คนเราผิดพลาดกันได้แต่ต้องรู้จักปรับปรุงตัวด้วย เออ แล้วนี่เจ้าป้องมันว่ายังไงบ้าง? ยังมีเงินใช้อยู่ไหมอ้น?”
“หนูพอมีค่ะพ่อ ป้องมัน... ป้องมันกำลังจะย้ายออกด้วย พอดีมันอยากเปลี่ยนหอไปอยู่ใกล้ที่ทำงาน หนูยังไม่ได้คุยกับมันเลย”
“อ้าว! ถ้ายังงั้นแกก็ลำบากแย่เลยสิอ้น ถ้ามีอะไรให้พ่อช่วยก็บอกนะ”
“พ่อ... หนูอยากกลับบ้านอะ”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
#สาบานว่าไม่ได้อ่อย? เรย์แอบล่อลวงอ้นหลายตอนน้า ฮ่าๆ :hao6:
เรย์ ... ถึงนายจะใส่ Trunks แต่มันก็คือกางเกงลิงนะ ใส่กางเกงลิงตัวเดียวเดินว่อนไม่ดีต่อสภาพจิตใจตุ๊ดนะเรย์
* Trunks จะเป็นกางเกงในขาสั้นแบบแนบเนื้อนะ ตามรูปข้างล่าง ไม่ใช่แบบบ็อกเซอร์ที่ป้องใส่
(http://image.rakuten.co.jp/crazy-ferret/cabinet/calvinklein/u1705-1.jpg)
ส่วนลายเสื้อยืดของเรย์ก็ ... อืม เวลาไปเดินตามงานหนังสือหรืองานการ์ตูนจะเจอบ่อย เสื้อยืดลายการ์ตูนเซอร์วิสสาวน้อยเนี่ย บางทีก็อยากถามน้องผู้ชายที่ใส่เดินด้วยความภูมิใจว่าน้องไม่อายเหรอคะเดินโชว์นมตัวการ์ตูนผู้หญิงตลอดงาน
เสื้อยืดลายการ์ตูนนั้นพี่เข้าใจ แต่คนขายช่วยออกแบบลายที่ดูแล้วมีกึ๋นมีคลาสหน่อยได้มั้ย? ไอ้พวกเสื้อยืดคำหยาบๆ ถ่อยๆ "คะรวย" "he" "E*" พวกนั้นก็ด้วย คือมันเท่ตรงไหนวะ? #ถ่อยละดูดี?
ถึงเราจะแต่งนิยายที่มีคำหยาบเยอะมาก และตั้งชื่อนิยายแรงมากกกก แต่ถ้าสังเกตดูดีๆ ป้องไม่เคยพูดหยาบกับคนไม่สนิท กับโจม แม้แต่กับเรย์ฉากที่เจอกันตอนไปซ่อมรถ ป้องพูด "ผม" นะครัช! และถ้าลองย้อนไปอ่านตอนแรกสุด ฉากแรกสุดที่ป้องคุยกับเติ้ล ป้องก็ "พี่" นะ แต่พอหลังๆ มันปลดปล่อยความเถื่อนมันก็ "กู-มึง"
ดังนั้น ความจริงแล้วเราแอนตี้คำหยาบนะ ฮ่าๆ :mew1: มีบ้างนะที่อัปสเตตัส ตู กู เมิง มึง แม่ง สัด เหี้ย เชี่ย ในเฟซ ส่วนใหญ่มักเป็นการเล่าอะไรแบบเน้นอารมณ์ แต่กับเพื่อนสนิทเราก็เราไม่เคยพูดกูมึงด้วยเสียงเราเองจริงๆ ให้ระคายปากนะ อิๆ (#โหมดแหลเสียงแบบพี่สตาร์) แม้แต่กับเพื่อนผู้ชายเราก็ "แก" และ "เรา" "เค้า" ตลอด ผู้ชายก็พูดงี้กับเรา เราไม่ใช่ผู้หญิงพวกที่มีภาพลักษณ์ #แรงแต่จริงใจ กูมึงเป็นว่าเล่น ไม่พูดกูด้วยถือว่าไม่สนิทอะไรแบบนั้น แต่วะโว้ยโวยวายนี่ยอมรับว่าพูดบ่อย แหะๆ
จริงๆ คำพวกนี้มันก็ไม่ผิดหรอก แต่ต้องมีกาลเทศะบ้าง ถ้าเราพูดกับนักอ่านทุกท่านว่า "เฮ้ยพวกมึงอ่านนิยายกูยังวะ? อ่านแล้วคิดว่าไง กูเขียนดีปะ?" มันคงไม่รื่นหูเท่าไหร่ แต่สังคมบางที่อาจจะชอบแบบนี้ก็ได้ ไม่ว่ากัน โฮะๆ
ถามว่าทำไมต้องมีกาละเทศะ? ขีดขอบเขตการใช้ให้ชัดเจน เพื่อที่วันนึงจะได้ไม่เผลอด่าใครว่า กะหรี๊ #เสียงสูง ออกสื่อ ไม่เผลอสร้อยว่า #เอดอก ให้คนฟังเข้าใจผิดคิดว่าเราด่า เพราะภาษาพวกนี้ 20ปีก่อนในอินเทอร์เน็ตไม่แพร่หลายหรอกนะคะ แต่คนกลุ่มนึงใช้มาเรื่อยๆ เช่น บอร์ดประมูล ซังกะบ๊วย หลุดโลก จนมันลามปามมากลายเป็นภาษาที่พบเห็นได้ทั่วไปในโลกไซเบอร์ยุคปัจจุบัน สื่อโทรทัศน์กูมึงจัดรายการกันได้คล่องปาก ฟังแล้วเป็นกันเองกับคนดูทางบ้าน #ประชด!
คนยุคนี้สามารถใส่เสื้อที่มีคำว่า he และ คะรวย เดินออกจากบ้านกันได้หน้าตาเฉย ... อีก10ปีข้างหน้าเราคงมีเสื้อยืดที่สกรีนรูปดิลโด้จ่อปากแล้วเขียนแคปชันเท่ๆ ว่า "กูเงี่ยนค่ะ" ก็เป็นได้
สังเกตมั้ยว่าอ้นเรียกของตัวเองว่าน้องสาว เหอๆ จิตใจนางฝักใฝ่ทางนี้ค่ะ ฮ่าๆ :mew1:
นางก็มีสกิลมโนเยอะเหมือนกันนะ ฝันฟุ้งซ่านไปเรื่อย
แต่เดี๋ยวคอยดูเถอะ รายละเอียดพวกนี้แหละ จะเป็นปม ฮ่าๆ
ปิดท้ายกันด้วยพ่อต่ายของลูกอ้น ป้ากระแต พ่อกระต่าย ลูกหนูอ้น ตระกูลสัตว์ฟันแทะ ฮ่าๆ
บ้านนี้เค้าครอบครัวเข้มแข็ง ไม่เหมือนบ้านอินางน้อยกับบ้านพี่ป้อง ก็รักกันดีนะ แต่วิธีการเลี้ยงดูการแสดงความรัก การอบรมสั่งสอนแตกต่างกันมากเลย
นักเขียนเชื่อจริงๆ นะว่าครอบครัวมีผลมากกับการวางพื้นฐานของคน ดังนั้นการจะเป็นตุ๊ดโลกสวยแบบอ้นได้ก็ต้องมีพื้นฐานครอบครัวที่ดี หรือถูกหล่อหลอมเลี้ยงดูมาในสิ่งแวดล้อมที่ดี แต่พ่อควรดุ ควรดุจนอ้นกลัวและเกรงพ่อ ยากเหมือนกันที่เวลาเขียนต้องเขียนรูปแบบคาแรคเตอร์ให้สัมพันธ์กัน เฮ้อ!
:oak:
เรย์กับอ้นมุ้งมิ้งกันอีกแล้ว :-[ ตอนหน้าหวังว่าจะยังมุ้งมิ้งอยู่ ฮ่าๆ
แลดูพระเอกมีความสุขมากที่มีนางเอกมาอยู่ด้วย อิๆ :กอด1:
มาร่วมด้วยช่วยกันเอาใจช่วยเรย์กันเถอะ พระเอกอินดี้แบบนี้จะจีบสาวอ้นยังไงดี? ฮ่าๆ
อีก 2 ตอนจะจบพาร์ตแรกแล้ว มานับถอยหลังกันเถอะ! :pig4:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอิจฉาอ้นจังที่มีพ่อที่สุดยอดมาก ที่เข้าใจลูกของตัวเองและคอยให้กำลังใจอ้นตลอด คนอื่นจะรู้สึกยังงัยกับเราก็ช่างมันแต่ถ้าคนในครอบครัวเข้าใจเราก็พอจริงมะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอิจฉาอ้นจังที่มีพ่อที่สุดยอดมาก ที่เข้าใจลูกของตัวเองและคอยให้กำลังใจอ้นตลอด คนอื่นจะรู้สึกยังงัยกับเราก็ช่างมันแต่ถ้าคนในครอบครัวเข้าใจเราก็พอจริงมะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
:กอด1: ขอบพระคุณแฟนคลับเจ้าประจำค่า รักที่สุดเยย :L1: ไม่รู้จะพูดยังไงดี คอยเม้นนิยายให้เราตลอด ซาบซึ้งง่ะ เอาคะแนนบวกไปละกัน
ว่าแล้วก็เข้าช่วงพล่ามทิ้งท้าย
จริงๆ คนอ่านนิยายเรื่องนี้ก็เยอะนะ แต่บางทีนอกจากยอดวิวที่ขึ้นเรื่อยๆ แล้วเราก็ต้องการกำลังใจบ้าง ก็บ่นเสมอๆ นั่นแหละแต่ไม่ถึงกับขู่คนอ่าน งอแงมากคนอ่านก็รำคาญอีก เราก็เข้าใจว่าคุณนักอ่านทุกท่านคงมีนักเขียนที่รักแหละ คนที่คุณคอยอวย เอ้ย! คอยเม้นคอยให้กำลังใจเค้า แต่เผอิญนักอ่านที่รักเราอาจจะมีน้อย ก็ทำใจ แต่บางทีเวลาเหนื่อยมากๆ ก็อาจจะมาเลตนิดนึง ก็อย่าว่าเราเลยนะ เหอะๆ
แล้วก็ขอแจ้งว่า จบตอนนี้แล้วเราจะพักสักเดือนสองเดือนนะ มีพาร์ตสองต่อแน่นอน ยังไม่จบ แต่คนแต่งขอพักแป๊บ แหะๆ
เอาล่ะ! ก่อนที่จะไปอ่านนิยายรวดเดียว 2 ตอนจบ เรามีเรื่องจะประกาศก่อน
ใครรอไม่ไหวอยากรีบอ่านสามารถซื้อ Ebook ได้นะ แต่ซื้อแล้วห้ามงอแงเน้อ!
#เราขายกันตรงๆ
o13 โฆษณา o13
(http://image.free.in.th/v/2013/ij/150807081956.jpg) (http://image.free.in.th/v/2013/ig/160827025335.jpg)
ใครอยากเก็บสะสมในรูปแบบของ E-BOOK เราก็มีวางจำหน่ายแล้วทั้ง 2 ภาคน้า :oni3:
ภาคแรก อีบุ๊กชื่อเรื่องว่า #ไม่ฟิต? เน้อ
สามารถซื้อได้ทาง MEB (https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzYyOTA3IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjkyMTIiO30) และ OOKBEE (http://www.ookbee.com/shop/BookInfo?pid=4520d893-fd08-442d-a2d6-41871c9b389a&affiliateCode=74ec5aee613348ad973ce309dcde5bde) จ้า!
มีเนื้อหา 3 พาร์ตเน้อ #ไม่ฟิต #ไม่รัก และ #ไม่หึง* (ตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงในบอร์ด)
ภาคสอง ใช้ชื่อเรื่องว่า #ไม่กินเส้น? ย่อๆ จากชื่อเต็ม "ใครว่าเราไม่กินเส้น?" นะ
สามารถซื้อได้ทาง MEB (https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzYyOTA3IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiNDYyNzEiO30) และ OOKBEE (http://www.ookbee.com/Shop/Book/ff841860-314d-42e2-acdf-40ebedeedafd/%E0%B9%84%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B9%89%E0%B8%99?affiliateCode=74ec5aee613348ad973ce309dcde5bde&tag=link) เช่นเดิมจ้า!
มีเนื้อหา 3 พาร์ตตามเคยเน้อ #ไม่กินเส้น #เดิมๆไม่ปรุง #พิเศษใส่ถุง* (ตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงในบอร์ด)
แน่นอนว่าทั้งสองภาคมีตอนพิเศษที่ไม่ลงในบอร์ด อ่านกันได้ฟินๆ เราจะวางขายถึงสิ้นปีนี้เท่านั้น ถ้าชอบแบบอีบุ๊กต้องรีบจับจองน้า
o11 o11 o11 o11 o11 o11
ส่วนปีหน้า แบบเล่มมาแน่ๆ น่าจะมีกล่องบ็อกเซ็ตให้สะสมด้วยนะ แต่ยังตอบไม่ได้ว่าหนังสือจะออกเมื่อไหร่เพราะว่าขึ้นอยู่กับคนที่ได้ลิขสิทธิ์ไป
.... :m17: อาฮะ ว่าจะขายลิขสิทธิ์แหละ
เพราะถ้าเราลงมือทำหนังสือเองเราคงไม่มีปัญญาทำบ็อกเซ็ต เนื่องจากนิยายยาวมาก คงต้องแบ่งเล่มเป็น 5 เล่ม เราทำหนังสือ 5 ปกก็คงอ้วกแล้ว คนสนใจน้อยคงออกมาต้นทุนสูงน่าดู จากการสำรวจคนสนใจนิยายเรื่องนี้น้อยมาก เราอาจจะกัดฟันทำหนังสือได้แต่ทำบ็อกไม่ไหวแน่ๆ
คนที่มาติดต่อเค้าสัญญาว่าจะทำบ็อกให้ สัญญาว่าจะไม่ทำนิยายเราเสียคอนเซปต์ สัญญาว่าจะไม่ใช้ปกสิงร่าง จะทำหนังสือออกมาให้สวยงามน่าสะสม เราเลยเชื่อเค้าไปแย้วเรียบร้อย ฮ่าๆ *ยังไม่ได้เซ็นสัญญากันนะ แต่ว่าเรารับปากตกลงกับเค้าไปแล้ว
แต่! ถ้าเป็นคนอื่นทำ เราต้องขอบอกว่าเราไม่สามารถจัดการอะไรได้นะ พอส่งต้นฉบับแล้วทุกอย่างก็จะขึ้นกับคนที่ซื้อไปแล้ว ทั้งรูปเล่ม ของพรีเมี่ยม ราคา และโปรโมชั่น!
ดังนั้นคนที่ซื้อแบบอีบุ๊กและอยากซื้อแบบรูปเล่มด้วยก็ต้องเข้าใจเราด้วยนะ ถ้าทรัพย์จางแล้วอยากได้ทั้งแบบรูปเล่มและแบบอีบุ๊กก็ต้องเลือกเองเน้อ เราคงช่วยอะไรไม่ได้เพราะไม่ใช่เจ้าของโดยตรงแล้ว ไม่สามารถออกโปรให้ได้อีก ขายแล้วก็เป็นสิทธิ์ของเค้า ยาว 4 ปี เลยทีเดียว
ละภาคพิเศษที่เหลือก็คงต้องลงเฉพาะแบบรูปเล่มด้วย เท่าที่คุยเราต้องแต่งเพิ่มอีกเยอะเลย เหอๆ (แปลว่ายังปั่นต้นฉบับไม่เสร็จ!)
เราถือว่าเราจริงใจกับนักอ่านมากเลยนะ มีอะไรเราบอกตลอด แจ้งข่าวตรงไปตรงมาเพราะเราบริสุทธิ์ใจ เวลาจะทำอะไรก็จะถามความเห็นทุกคนก่อนเสมอ ดังนั้นเราก็อยากให้นักอ่านทุกคนเคารพการตัดสินใจของเราในครั้งนี้ด้วย
สาเหตุหลักๆ ที่ทำให้เรายอมขายลิขสิทธิ์ในครั้งนี้ก็คือ
1. เราวางพล็อตเนื้อหาทั้งหมดเกือบสมบรูณ์แล้ว จบแบบจบจริงๆ ไม่มีตอนพิเศษงอกอีกแน่ๆ ตัวละครและเหตุการณ์มันตันแล้ว พูดง่ายๆ เลิกเขียนซีรีย์นี้ละ!
2. ถ้าเราจะทำเอง ตอนแรกตั้งเงื่อนไขว่า ไม่ถึง20ชุดไม่พิมพ์ แต่อย่างว่า 5ปกแหนะ! แถมคนตอบแบบสำรวจมีแค่49คน คนที่ตอบว่า "ไม่ซื้อแน่นอนเพราะนิยายไม่น่าติดตามเปลืองเงิน" มันก็มี
คือพิมพ์อะมันน่าจะพิมพ์ได้ คงถึง20ชุด แต่บางคนที่รอซื้อแน่ๆ ก็บ่นว่าอยากได้บ็อกฯกัน เราก็อยากเห็น แต่ให้เราทำเองคงยากเลยให้คนอื่นทำดีกว่า ทุนทรัพย์เค้าคงพร้อมกว่าเรา แหะๆ
เราพยายามทำเพื่อเสียงส่วนใหญ่แล้ว ก็เข้าใจเราด้วยนะ
คนที่ไม่ออกเสียงก็ซวยไป ฮ่าๆ
#ประชาธิปไตยก็งี้แหละ ไม่พูดเอาแต่เงียบ ใครจะไปสนใจคุณ? มีตัวตนในสายตาเค้าปะเหอะ? ... #คุ้นๆนะบทบาทนี้ #นี่มันเรย์ชัดๆ!
รออ่านพาร์ตหลังอีก2เดือนถัดไปจ้า! :katai4:
-
บ่ายนี้ป้องทำงานโดยปราศจากสมาธิ เมื่อคืนอ้นไม่กลับห้อง มือถือก็ปิดติดต่อไม่ได้ เขาลองติดต่อเพื่อนสมัยเรียนของอ้นแต่ไม่มีใครทราบข่าว เอาแค่เรื่องที่อ้นตกงานก็ยังไม่มีใครรู้ ป้องอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าอ้นหายไปไหน
เหตุการณ์เมื่อคืนหลังจากแยกกับอ้นที่ร้านแล้วเขาจำเป็นต้องไปส่งแจนก่อน ทว่าเขาปฏิเสธจะค้างที่ห้องของแจน เขารีบกลับหอแต่กลับไร้เงาของอ้นในห้อง มีเพียงแต่ร่องรอยบ่งบอกว่าอ้นกลับมาใช้ห้องตอนบ่าย กลิ่นหอมในห้องน้ำและพื้นกระเบื้องยางที่ยังแห้งไม่สนิททำให้ป้องรู้ว่าอ้นไม่ได้ไปทำงานจริงๆ
ป้องจมอยู่กับความคิดโทษตัวเอง ถ้าเพียงแต่เขาใส่ใจเพื่อนดีกว่านี้สักนิดเขาคงสังเกตเห็นความผิดปกติของอ้น ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เบอร์ที่โทรเข้าเป็นเบอร์ศูนย์สองไม่คุ้น แต่ป้องก็ตัดสินใจรับ
“ครับ ปกป้องพูดสายครับ”
“ป้องเหรอ นี่ฉันเองนะ”
เสียงจากปลายสายแผ่วเบาราวกระซิบแต่ป้องก็จำได้
“อ้น! มึงอยู่ที่ไหน?”
ป้องเผลอเสียงดังจนเพื่อนร่วมงานหันมามอง
เมื่อรู้ตัวว่าเผลอตะคอกเพื่อนด้วยความเป็นห่วงป้องก็ลดระดับเสียงลง เขาถามอ้นอีกครั้งด้วยเสียงนุ่มกว่าเดิม น้ำเสียงของป้องถ่ายทอดความเป็นห่วงออกมาจากใจ
“มึงหายไปไหนทั้งคืนรู้มั้ยกูเป็นห่วง”
“ฮะๆ เหรอ? โทษทีนะ พอดีฉันมานอนบ้านเพื่อน ฉัน...”
เสียงของอ้นสั่นเครือเหมือนกำลังพยายามห้ามน้ำตา ป้องพึ่งรู้ว่าผลลัพธ์ของการตะคอกใส่เพื่อนสาวเป็นเช่นไร ความเป็นห่วงที่เกรี้ยวกราดไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น ความจริงแล้วเรื่องนี้อ้นไม่ผิดเลย คนผิดคือเขา และเขาไม่ควรโวยวายใส่อ้น
“กูขอโทษ กู...กูหมายถึงกูเป็นห่วงมึง หลังเกิดเรื่องแล้วกูติดต่อมึงไม่ได้ อ้น มึงอยู่ที่ไหน? กูอยากเจอมึง”
“ได้สิ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันก็กลับแล้วล่ะ แต่ขอฉันปาร์ตี้กับเพื่อนอีกซักคืนนะ แกไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ฉันโทรมาบอกแกแค่นี้แหละ บาย”
“เดี๋ยว!”
ป้องอยากยื้อแต่ไม่ทันแล้ว อ้นวางสายไปแล้ว ป้องพยายามโทรกลับแต่ดูเหมือนสายจะไม่ว่าง นอกจากนั้นเบอร์ของอ้นก็ปิดเครื่องด้วยเช่นกัน เขากลุ้มใจเหลือเกิน!
เรย์ค่อนข้างหงุดหงิดเมื่อเขาโทรเข้าห้องแล้วสายไม่ว่าง คืนนี้เขาเสร็จงานช้ากว่าที่คิด เมื่อรู้ตัวว่าอาจจะเลิกดึกจึงตั้งใจจะโทรไปบอกอ้น ทว่ากลับติดต่ออ้นไม่ได้ มือถือก็ปิด โทรศัพท์ในห้องก็ใช้การไม่ได้เพราะสายไม่ว่างเสียนี่!
ดังนั้นเมื่อเรย์กลับมาถึงห้องแล้วเจออ้นยิ้มแป้นตะโกนเซอร์ไพรสเขาจึงหน้าบึ้งไร้อารมณ์ร่วมสุดๆ
“อะอะไร? ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?”
อ้นที่ถือพลุกระดาษทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นเรย์ทำหน้าบึ้ง หนุ่มแว่นไม่พูดไม่จาก้าวฉับๆ ตรงเข้าไปในห้องนอนเล็กโดยมีอ้นเดินตาม เรย์มองตรงไปที่โทรศัพท์ที่ถูกยกสายออกแล้วโมโหสุดๆ!
อ้นเห็นแผ่นหลังของเรย์สั่นเทิ้มไปทั้งตัวแล้วก็กลัว เขารีบแก้ตัวตะกุกตะกัก
“คะคือฉันอธิบายได้นะ พอดีฉันยื้มโทรศัพท์แกโทรหาอีป้องมัน แล้วฉันๆ ฉันไม่อยากให้มันโทรกลับมาอะ คือฉัน”
เรย์หันหน้ากลับมาเผชิญกับอ้น สายตาของเรย์จ้องเขม็งดุดันจนอ้นหน้าถอดสี อ้นลนลานแก้ตัวมากกว่าเดิมด้วยความกลัว!
“คือฉันไม่ได้ตั้งใจ! โทรศัพท์ฉันแบตหมดอ๊ะ! แกก็รู้ไอโฟนแบตหมดไวจะตาย ฉันคุยกับพ่อฉันเพลินแล้วทีนี้ตอนจะโทรหาอีป้องแบตมันดันหมด ฉันกลัวป้องมันจะเป็นห่วงเลยอยากโทรหามัน ฉันจะหาที่ชาร์ตแบตแต่แกเก็บสายชาร์ตไว้ไหนก็ไม่รู้ฉันไม่กล้ารื้อโต๊ะแกอะ ก็แกบอกว่าห้ามยุ่งกับคอมแกไง แล้วห้องนี่มันก็!”
อ้นละล่ำละลักอธิบายเพราะกลัวเรย์โกรธ เรย์ย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามยุ่งกับคอมพิวเตอร์ และห้องนี้ก็มีคอมพิวเตอร์ตัวใหญ่ที่ต่อจอถึงสามจอด้วยกัน!
ถัดมาก็เป็นคีย์บอร์ดและกลองไฟฟ้าที่อ้นไม่กล้าแตะต้อง ส่วนผนังอีกด้านนั้นเต็มไปด้วยคอลเลกชันของสะสมของเรย์ ตู้กระจกที่มีกันพลาขนาดต่างๆ วางอยู่ด้านในตั้งคู่กันกับชั้นหนังสือที่อัดแน่นไปด้วยการ์ตูน นอกจากนี้ยังมีตู้โชว์ขนาดใหญ่ที่มีเหล่าฟิกเกอร์เรียงรายหลายขนาด แถมเรย์ยังมีปืนอัดลมแขวนโชว์ไว้บนผนังห้อง!
อ้นไม่กล้ารื้อค้นข้าวของในห้องนี้จริงๆ ถ้าหากพลาดเกิดทำอะไรเสียหายขึ้นอ้นเกรงว่าตนจะไม่มีปัญญาชดใช้!
ทว่าอ้นต้องอึ้งเมื่อแทนที่เรย์จะดุด่าเขาเรย์กลับตรงเข้ามากอดเขาแทน!
“ค่อยยังชั่ว นึกว่านายเป็นอะไรไปแล้ว อย่าเงียบไปแบบนี้อีกนะ”
สัมผัสที่หนุ่มแว่นรัดตัวเขาเข้าไปในอ้อมกอดนั้นแทบทำเอาอ้นกระดูกหัก!
แม้จะยังตกใจแต่อ้นก็ยกมือขึ้นตบหลังเรย์ช้าๆ เหมือนปลอบเด็ก เสียงเหงาๆ ของเรย์ทำให้อ้นใจอ่อนยวบ
“ขะขอโทษ ฉันไม่คิดว่าแกจะห่วงฉันนี่ บอกแล้วไงว่าขอหลบภัยอีกซักคืน มีโอกาสทั้งทีฉันก็ต้องเสพความหรูหรามีระดับให้ฉ่ำปอดก่อนสิยะ คอนโดสิบล้านกลางกรุงแบบนี้ไม่ได้หิ้วกระเป๋าเข้ามาพักง่ายๆ ซะหน่อย”
อ้นกล่าวติดตลกจนเรย์หัวเราะตาม เขารู้สึกผ่อนคลายเมื่อรู้ว่าอ้นยังไม่หนีเขาไปไหน หนุ่มแว่นดันแว่นขึ้นด้วยท่าประจำตัวแล้วกล่าวอย่างมีเลศนัย
“ใครบอกสิบล้าน เหอๆ”
เรย์ส่งเสียงหัวเราะหลอนๆ ทิ้งท้ายเอาไว้แล้วเดินออกจากห้อง อ้นจึงเดินตาม
เรย์พาอ้นเดินเข้ามาในห้องนอน เขานำกระเป๋าสะพายไปกองไว้มุมเดิมแล้วเปิดลิ้นชักเก็บของข้างเตียงล้วงเอาสายชาร์ตแบตโทรศัพท์สมาร์ทโฟนออกมาให้อ้น อ้นรับมาถือไว้แต่ยังไม่กล้าปลีกตัวหนีจากสายตาของเรย์
เมื่ออ้นเห็นเรย์ผ่อนคลายแล้วจึงชวนคุย
“ว่าแต่ของในห้องนั้นของแกหมดเลยเหรอ? สุดยอดอะ”
“ใช่มั้ยล่ะ! นายก็คิดเหมือนกันใช่มั้ยว่าสุดยอด! โดยเฉพาะเรดเฟรม เราโมดาบใหม่ด้วยนะ!”
เรย์หันมาตอบด้วยดวงตาเป็นประกาย ทว่าอ้นกลับยิ้มแห้ง
“เอ่อ... ฉันหมายถึงเปียโนกับกลองอะไรพวกนั้นอะ แกเล่นเป็นด้วยเหรอ?”
มีปืนด้วย แกจะเอาไว้ยิงใครอะ หวังว่าคงไม่ใช่ฉันนะ!
นับวันอ้นก็ยิ่งเพลียกับธาตุแท้ของเรย์ หนุ่มแว่นคนนี้ไม่ได้คูลเหมือนภาพลักษณ์เย็นชาที่เห็น ตัวตนจริงๆ ของเรย์นั้นร้อนราวกับไฟ!
เรย์เริ่มลงมือปลดเนกไท เขาหันมาตอบอ้นด้วยคำถามก่อนจะไล่อ้นออกจากห้อง
“นายคิดว่าเราเล่นได้มั้ยล่ะ? ขอเราอาบน้ำแป๊บ เดี๋ยวจะออกไปกินข้าวด้วย”
“อะๆ ได้ งั้นฉันไปรอแกข้างนอกนะ”
อ้นพยักหน้าแล้วออกจากห้องไปเตรียมความพร้อมของดินเนอร์รอเรย์
คล้อยหลังอ้นออกไปแล้วเรย์ถึงกับหลุดยิ้ม หนุ่มแว่นต้องแอบหัวเราะคนเดียวเพราะเขินอ้น เรย์เผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สุดออกมาโดยไม่กล้าให้อ้นเห็น เขาดีใจที่สุดเมื่ออ้นยังอยู่กับเขาไม่จากไปไหน เรย์ดีใจจนแก้มแดง
อ้นเปิดไฟหม้อสุกี้ขนาดเล็กที่เต็มไปด้วยน้ำซุปก่อนจะทยอยเอาวัตถุดิบที่หั่นเตรียมไว้ออกจากตู้เย็นมาวางเรียงรายบนโต๊ะ
เมื่อกลางวันก่อนจะออกไปซูเปอร์อ้นถือโอกาสค้นครัวของเรย์ ในตู้มีอุปกรณ์เครื่องครัววางอยู่ครบครัน ทว่าอุปกรณ์จำพวกเครื่องปรุงรสกลับมีไม่มาก มีเพียงน้ำตาลและโชยุ ไร้วี่แววผงปรุงรสโดยสิ้นเชิง ในตู้เย็นของเรย์ยิ่งแล้วใหญ่ นอกจากน้ำดื่มแล้วก็มีแต่นมรสสตรอว์เบอร์รีและไข่ดิบเพียงสามฟอง ข้าวของในครัวแสดงให้เห็นว่าเจ้าของห้องไม่ใช่คนชอบทำอาหาร แต่หม้อสุกี้ใบเล็กกลับทำให้อ้นแปลกใจ เห็นแล้วอ้นก็นึกอยากจะทานสุกี้กับเรย์ อ้นตั้งใจว่าคืนนี้เขาจะมีปาร์ตี้สุกี้ในธีมชุดนอน!
เมื่อเรย์อาบน้ำเสร็จน้ำซุปในหม้อสุกี้ก็เดือดได้ที่พอดี อ้นเห็นเรย์เดินออกมาในชุดนอนลายทางสีน้ำเงินขาวแล้วก็รู้สึกแปลกๆ แต่ผมเปียกชื้นบนศีรษะของเรย์นั้นน่าขัดใจมากกว่า
“สระแล้วทำไมไม่เช็ดผมให้เรียบร้อย”
“ไม่ได้สระ หัวเปียกเฉยๆ”
“แกนี่เป็นเด็กรึไง?”
“ก็เราหิว”
เรย์ตอบตรงเผง อ้นเองก็รู้สึกเช่นเดียวกันจึงเลิกเซ้าซี้
“ย่ะ ฉันก็หิว รอแกเนี่ย”
เรย์แอบอมยิ้มได้เพียงครู่เดียวก็หุบยิ้ม หน้าเขาบูดขึ้นมาทันที หนุ่มแว่นหันไปถามอ้นเสียงเขียว
“ไม่มีบุกเหรอ? ไม่ใช่สุกี้ญี่ปุ่นนี่?”
“สุกี้ญี่ปุ่น? อ๋อ! แกหมายถึงแบบอีน้ำดำหวานๆ เค็มๆ นั่นอะเหรอ? จะบ้าเหรอยะ ฉันทำเป็นซะที่ไหน เอาน่ะน้ำซุปนี่ฉันอุตส่าห์เคี่ยวกระดูกซุปกับหัวไชเท้าเองเชียวนะ รับรองอร่อย”
“สุกี้ยากี้ก็ต้องสุกี้ญี่ปุ่นสิ!”
เมื่อเรย์ดื้อ อ้นถึงกับขึ้น! เขากระแทกตะเกียบและชามลงบนโต๊ะแล้วเงยหน้าขึ้นปะทะกับเรย์
“ฉันทำไม่เป็น! มีแต่สุกี้ธรรมดาแบบนี้ แกจะกินมั้ย!”
เรย์กวาดสายตาดูสำรับบนโต๊ะคร่าวๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าไปในห้อง ครู่ต่อมาเขาก็เดินออกมาพร้อมกับเสื้อแจ็กเก็ต เรย์โยนเสื้อแขนยาวตัวเดิมไปให้อ้นที่นั่งอยู่แล้วสั่ง
“ไปซูเปอร์กัน เราจะสอนนายทำสุกี้ยากี้สุดอร่อยเอง!”
อ้นถึงกับอึ้งเมื่อเห็นสายตาเอาจริงเอาจังของเรย์ และเพราะชักช้ามัวแต่นั่งทึ่งเขาจึงถูกเรย์ตรงเข้ามาจับแขนลากตัวไปติวเข้มเรื่องสุกี้!
“เดี๋ยวๆ อีเรย์ แล้วหม้อสุกี้ล่ะ? ให้ฉันปิดไฟก่อนมั้ย? อ๊ายอีแว่น!”
กว่าจะได้ทานอาหารเย็นมื้อนี้ช่างยากเย็นเหลือเกิน แต่รสชาติของมันก็คุ้มค่าเช่นกัน อ้นดื่มด่ำกับน้ำซุปสุกี้แบบฉบับดั้งเดิมอย่างเอร็ดอร่อย
“อร่อยใช่มั้ยล่ะ?”
“ย่ะ”
อ้นจิกตามองเรย์ด้วยความหมั่นไส้ แต่เมื่อเห็นเขาคีบเนื้อจุ่มไข่ดิบในชามแล้วก็เกิดอาการอยากขย้อนแทน
“แกไม่คาวเหรอกินแบบนั้น?”
“ไม่”
ย่ะ ตามใจแก ต่อให้แกกินเนื้อดิบฉันยังไม่แปลกใจเลย!
“ไม่ไหวอะ ยังไงฉันก็ต้องขอมีน้ำจิ้มแซ่บๆ หน่อย”
อ้นพูดพลางเติมพริกกับกระเทียมลงในถ้วยน้ำจิ้มสุกี้ของตัวเอง เขาคีบเนื้อไก่จุ่มลงไปก่อนจะยกเข้าปากอย่างมีความสุข
“อ๊าย แซ่บ!”
สุกี้มื้อนี้นับว่าแปลกมากเมื่อสุกี้ยากี้น้ำดำแบบฉบับญี่ปุ่นแท้ต้องมาเสิร์ฟเคียงคู่ไปกับเครื่องเคียงแบบไทยๆ ตามใจฉัน เพราะเรย์แพ้อาหารทะเลอ้นจึงเตรียมพวกลูกชิ้นและเนื้อหมูเนื้อไก่หั่นเอาไว้ นอกจากนี้ยังมีบรรดาผักชนิดต่างๆ ทว่าเรย์กลับหยิบบรรดาเนื้อสไลด์ราคาแพงและเห็ดหน้าตาแปลกๆ นานาชนิดลงตะกร้าโดยไม่เสียดายเงินในการชอปครั้งหลัง ดังนั้นนอกจากหัวเชื้อน้ำซุปแบบญี่ปุ่นแล้วจึงมีอาหารเพิ่มอีกมากมาย และในนั้นก็มีบรรดาบุกก้อนและบุกเส้นรวมอยู่ด้วย ในขณะที่อ้นนั้นยังคงแฮปปี้กับการลวกวุ้นเส้นในหม้อก่อนจะนำมาราดน้ำจิ้มทานอย่างมีความสุข
“นี่แก บุกแกน่ะอืดเต็มหม้อแล้วนะ”
“เดี๋ยวสิมันยังไม่ได้ที่ ต้องให้น้ำซุปมันเข้าเนื้อก่อน”
เมื่อเห็นอ้นเบ้ปากให้อีกครั้งเรย์อดไม่ได้จริงๆ ที่จะเถียงกลับบ้าง
“วุ้นเส้นของนายก็ลอยเต็มหม้อเหมือนกันนั่นแหละ”
“ฉันตักของฉันทานแล้วนะ อ๊ะๆ สงสัยมันลอดกระชอนไป เอ๊ะอีเรย์! แกอย่ามายุ่งกับหมูเด้งฉันนะยะ!”
“เหอๆ”
เรย์คีบหมูเด้งก้อนโตเข้าปากแล้วอมยิ้มอวดชัยชนะน่าหมั่นไส้
อ้นทั้งแค้นทั้งขำเพราะแก้มของเรย์นั้นบวมตุ่ยไปด้วยอาหาร พฤติกรรมของเรย์ทำให้เขาเกลียดไม่ลงจริงๆ
“แกนี่ตลกดีอะ พอรู้จักกันจริงๆ แล้วแกเหมือนเด็กเลยเนอะ”
หนุ่มแว่นขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยิน!
“ตรงไหน?!”
“เปล๊า! แหมๆ อย่าทำเสียงแบบนั้นสิ ฉันก็แค่เปรียบเทียบ ไม่รู้สิ แกน่ารักดีมั้ง เหมือนเด็กซนๆ อะ แต่อยู่ด้วยแล้วสบายใจดีนะ ฉันชอบแกนะเรย์”
เมื่อถูกชมและบอกชอบกะทันหันเรย์ก็เงียบไป เขาก้มหน้าลงซ่อนความดีใจเอาไว้แล้วตักอาหารทานตามปกติทั้งที่ในใจลิงโลดราวกับปล่อยลิงทโมนคืนป่า!
แต่อ้นไม่ทันสังเกตอีกแล้ว เขาพล่ามต่ออย่างมีความสุข
“แกรู้มั้ย เมื่อก่อนฉันไม่ค่อยมีเพื่อนแหละ เพราะฉันเป็นแบบนี้เลยค่อนข้างสับสน จะไปเล่นกับพวกผู้ชายมันก็เล่นกันรุนแรง แล้วก็ไม่กล้าไปอยู่กลุ่มผู้หญิงด้วย ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันเป็นตุ๊ด กลัวพ่อรับไม่ได้ เลยกลายเป็นวันๆ นอกจากไปโรงเรียนแล้วฉันก็กลับบ้านไปช่วยพ่อชำต้นกุหลาบ กลายเป็นลูกกตัญญูไปเลยแหละฉัน ไปๆ มาๆ ฉันก็รู้สึกแปลกแยกกับคนอื่นในโรงเรียนไปซะแล้ว แกเชื่อมั้ยฉันแอ๊บแมนได้นิ่งมากจนเคยมีสาวมาแอบชอบฉันแล้วนางก็ร้องไห้เสียใจหาว่าฉันหยิ่งไม่ยอมคุยกับนางด้วยแหละ”
น้ำเสียงของอ้นมีทั้งความภูมิใจปนสมเพชตัวเองอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็เลือกจะเล่าต่อไป อ้นอยากระบายเรื่องที่ไม่มีใครรู้มาก่อนให้เรย์ฟังเพราะเขามีความรู้สึกว่าถ้าเป็นเรย์ บางทีคนๆ นี้อาจเข้าใจเขา
“พอตอนเข้ามหาลัยนะ ฉันพยายามแอ๊บแทบตาย สุดท้ายแอ๊บแตก ถ้าต้องเลือกระหว่างเป็นตุ๊ดโรคจิตขี้แพ้ กับตุ๊ดแรด ฉันยอมเป็นอย่างหลังดีกว่า แกเข้าใจมั้ยอะเรย์ ฉันเปิดตัวด้วยการทำตัวแรง ฉันแรดไปแล้ว รู้ตัวอีกที ฉันกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้! ทั้งๆ ที่ฉันฝันอยากจะเป็นเจ้าหญิงแท้ๆ ฉันดันเป็นได้แค่ตัวตลก”
เรย์ฟังอ้นเล่าตาปริบๆ เขาไม่ขัดอ้นเลย แม้จะไม่ขานตอบแต่ก็มีสายตาที่เข้าอกเข้าใจกันมองตอบมาตลอดเวลา และนั่นทำให้อ้นรู้สึกดี
“บางทีการที่เราอยู่ในสังคมแบบไหน วันนึงเราก็อาจจะถูกสังคมแบบนั้นครอบงำเอาก็ได้”
คิดถึงที่ตัวเองเคยทำตัวแรงตามเพื่อนในกลุ่มสมัยยังเป็นอีตุ๊ดจอมแจ๋นแล้วอ้นก็อาย
“ก็ดี๊! ตกงาน ฉันจะได้ไม่ต้องเหนื่อยกับไลฟ์สไตล์ที่ไม่ใช่ตัวฉัน! ได้กลับมาเป็นตัวของตัวเอง แกรู้มั้ย เมื่อก่อนนะฉันก็บ้ายี่ห้อบ้าแบรนด์เนมตามเพื่อนในกลุ่มเหมือนกัน เพราะถ้าไม่มีก็โดนดูถูก ของแท้ไม่มีก็ต้องขอให้มีของปลอมหิ้วให้เหมือน”
พอทำงานและต้องดูแลค่าใช้จ่ายด้วยตัวเองแล้วมันช่างเหน็ดเหนื่อย อ้นคิดว่าตนโชคดีที่หัวหน้าและเพื่อนร่วมงานในแผนกไม่มีใครเป็นพวกฟุ้งเฟ้อขี้อวด ช่วยให้เขาไม่ต้องคอยแข่งขันประชันออปชันกับใครเหมือนสมัยเรียน แตกต่างจากเพื่อนบางคนที่ยังหลงอยู่ในวังวนวัตถุนิยมเที่ยวหยิบยืมเงินจากเพื่อนๆ จนถูกแบน
“พยายามทำตัวตามค่านิยมชาวบ้านเพราะไม่อยากแตกต่าง อยากอยู่ร่วมกับพวกเขา ดิ้นรนแทบตาย สุดท้ายพวกนั้นกลับไม่ใช่เพื่อนแท้ฉันสักคน เวลามีปัญหาพวกมันไม่เคยช่วยอะไรฉันเลย คนที่ฉันพึ่งพาได้จริงๆ กลับเป็นคนที่ออกปากบอกว่าเกลียดฉันกระทืบฉันซะงั้น ฉันขี้เกียจนับอีพวกนั้นเป็นเพื่อนฉันละ!”
มีแต่ป้องที่ดีกับฉันมาตลอด แล้วแบบนี้ฉันจะเลิกรักมันได้ยังไง
อ้นแอบต่อประโยคในใจเงียบๆ แต่คาดไม่ถึงว่าเรย์จะถามเสียงขุ่น!
“ใครทำนาย! เขากระทืบนายทำไม! มันเป็นใคร!”
“เอาๆ ไม่ต้องขึ้นย่ะ! เรื่องมันผ่านมานานแล้ว ละฉันกับเค้าก็ลืมเรื่องนี้กันแล้วด้วย เอาเป็นว่าฉันแค่จะเล่าให้แกฟังว่าแกช่วยเปิดกะลาให้ฉันก็แล้วกัน”
“เปิดกะลา? ยังไงเหรอ?”
จากอารมณ์โกรธตอนนี้เรย์มีสีหน้างงราวกับเด็กน้อย อ้นไม่แน่ใจว่าที่เรย์ทำหน้าเอ๋อแบบนี้เพราะไม่เข้าใจหรือเพราะไม่รู้บริบทของคำว่ากะลาในประโยคนี้กันแน่? แต่แวบหนึ่งอ้นกลับเอ็นดูเรย์ขึ้นมาซะงั้น
“ก็แบบ... อารมณ์แบบ คนรวยจริงเค้าไม่วัลลาบีอะไรงี้มั้ง? ตอนฉันลงไปชอปในซูเปอร์นะ พนักงานมันมองฉันอย่างกะเป็นขอทาน แต่พอฉันควักแบงก์พันล้วนออกมาจ่ายตังค์นะ นอบน้อมเชียวแก ไม่ให้ฉันควักแบงก์พันล้วนได้ยังไง ของแพ้งแพง! ละฉันพึ่งไปกดเงินมาดั๊วะ แต่ก็งี้แหละ คนเรามองกันเฉพาะภายนอก พอเป็นพวกชาวต่างชาตินะ แต่งตัวก็ธรรมดาๆ นี่แหละ แต่บริการดี๊ดี! แล้วยิ่งแกเนี่ย! พอมาเจอคนแบบแกแล้วฉันรู้เลยว่ารวยจริงกับพยายามรวยเนี่ยมันต่างกันยังไง”
“เราไม่ได้รวยนะ อย่างเรายังไม่นับว่ารวยหรอก”
เจอประโยคถ่อมตัวที่นานทีปีหนจะดังออกมาจากปากนายแว่นโฉดเข้าไปอ้นถึงกับคิ้วกระตุก! ตุ๊ดสาวอดไม่ได้ที่จะแขวะคนยังไม่รวย
“แหม ย่ะ! แต่ถ้าเทียบกันแล้วระหว่างแกกับฉัน อย่างแกฉันเรียกรวยมว้าก คนจนที่ไหนจะมีปัญญาอยู่หรูกินหรูแบบนี้ ดูข้าวของรอบๆ ตัวแกซิ!”
“เห็นมั้ยอ้นก็มองที่ภายนอกเหมือนกัน เราก็แค่ใช้ของดีเพราะชอบที่มันคุ้มค่า ซื้อของที่ชอบเพราะถือว่าทำงานมาก็อยากใช้เงินซื้อความสุข คอนโดนี่ก็ยังต้องผ่อนเฮนรี่อีกตั้งเยอะ เรามีหนี้เยอะกว่าเงินเก็บซะอีก เราแค่วางแผนเก็บเงินเป็นไม่ได้รวยซักหน่อย แล้วคนที่เค้ารวยเค้าก็ต้องทำงานหนักเหมือนกัน ต่อให้มีมรดกร้อยล้านแต่ก็ยังต้องทำงานเหนื่อยมากๆ มันก็มีนะ”
ฟังคำพูดของเรย์แล้วอ้นถึงกับทึ่ง แม้จะคนละอารมณ์กับหนังสือฮาวทูสอนรวยแต่คำพูดของเรย์ก็น่าคิด เรย์ใช้เงินซื้อความสุขให้พอเหมาะพอดีกับรายได้ของตนเอง ฟังแล้วคนที่เคยวัลลาบีอย่างอ้นก็ได้แต่อาย
“ย่ะ! มีสาระเยอะนะวันนี้”
“เราก็มีสาระตลอดแหละ เหอๆ”
“จ้าๆ เพราะแกเป็นแบบนี้มั้งฉันถึงเกลียดแกไม่ลงซักที ยิ่งรู้จักฉันยิ่งชอบแกนะเรย์”
คราวนี้เรย์ไม่หลบรอยยิ้มที่อ้นส่งมาให้ เขาพยายามส่งยิ้มกลับไปให้อ้นบ้าง ทว่าสีแดงจางๆ ทั่วใบหน้านั้นทำให้อ้นตกใจ
“อีเรย์! ทำไมแกหน้าแดงอะ? แกแพ้อะไรอีกรึเปล่า? ไอ้ที่แกใส่ไปนี่มีของทะเลมั้ย? อ๊ะหรือแกจะแพ้ลูกชิ้นปลาหมึก!”
“ไม่รู้สิ”
“รักสุขภาพหน่อยสิแก เดี๋ยวคืนนี้ก็บ่นคันอีกหรอก”
“ก็ถ้าเราคันอ้นก็ช่วยทายาให้เราไง มีคาลาไมน์อยู่ในห้อง”
“ย่ะ!”
ช่างเป็นมื้อสุกี้ที่หฤหรรษ์ดีแท้ อ้นจะรู้ไหมหนอว่าเรย์แก้มแดงเพราะอะไร?
อ้นจำไม่ได้ว่าเขาหลับไปเมื่อไหร่ แต่ตอนนี้เขาตื่นแล้ว อ้นจำกลิ่นหอมอ่อนๆ นี้ได้ เขาหลับอยู่บนเตียงของเรย์ แต่เมื่อหันไปมองข้างๆ กลับไร้วี่แววของหนุ่มแว่น
เมื่อสมองทำงานแล้วอ้นก็รีบทบทวนความทรงจำของตัวเอง เมื่อคืนเขากับเรย์นั่งปาร์ตี้สุกี้กันจนดึกดื่นผิดกฎงดทานอาหารมื้อดึกของตนไปมากโข เรย์บอกเขาว่ายังไม่ต้องจัดการเดี๋ยวจะล้างเอง ดังนั้นอ้นกับเรย์จึงนั่งคุยกันต่อที่โต๊ะโคทัตทสึ
ฉันหลับคาโต๊ะโคทัตทสึเหรอเนี่ย! ตายแล้ว! อย่าบอกนะว่าอีแว่นหิ้วฉันมานอนบนเตียง! แล้วมันไปไหน?!
ทันทีที่เข้าห้องน้ำจัดการอุปสรรคยามเช้าที่คอยขัดขวางความเป็นกุลสตรีเสร็จเรียบร้อยแล้วอ้นก็ออกจากห้องนอนใหญ่มาตามหาเรย์ ทว่าตรงโต๊ะโคทัตทสึกลับไร้วี่แววของเรย์ เมื่อเห็นดังนั้นอ้นจึงค่อยๆ เปิดเข้าไปดูในห้องนอนเล็ก เรย์กำลังสัปหงกอยู่หน้าคอมพิวเตอร์โดยมีตัวละครยืนค้างอยู่กลางฉาก
“โธ่เอ้ยอีแว่น!”
อ้นรำพึงออกมาเบาๆ เขาอยากปล่อยให้เรย์นอนต่อแต่ใจหนึ่งก็ลังเลเพราะไม่รู้ว่าเรย์จะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ วันนี้เขามีนัดสำคัญเสียด้วย อ้นอยากปลุกเรย์ทว่าเกรงใจกลัวเรย์จะไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะถูกเขาแย่งที่นอน
ขณะที่อ้นกำลังยืนวิตกอยู่ข้างๆ ในที่สุดเรย์ก็เหมือนจะสัมผัสได้ เขางัวเงียตื่นขึ้นมาพอดี หน้าตอนง่วงของเรย์ทำเอาอ้นเผลอหลุดขำ หนุ่มแว่นจึงนิ่วหน้าทันที
“ทำไมแกไม่นอน เล่นเกมจนหลับคาคอม ติดเกมนะแก”
“งานหรอก ฮ้าว! ตื่นแล้วเหรอ?”
เรย์บิดขี้เกียจก่อนจะหาวฟอดใหญ่ เขาขยับแว่นให้เข้าที่ก่อนจะลุกขึ้นยืนโดยเปิดเกมค้างไว้เหมือนเดิม ระหว่างนั้นเองที่อ้นขอตัวกลับหอ
“เรย์ ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ อืม... ขอบใจแกที่ให้ฉันมาพักด้วยนะ ฉันจะไม่ลืมแกเลย”
ประโยคบอกลาของอ้นทำเอาเรย์เครียด เขารู้สึกเหมือนบางอย่างไม่ถูกต้อง!
“อาฮะ เดี๋ยวไปส่ง ขออาบน้ำแต่งตัวแป๊บ”
“จะไหวเหรอ? แกได้นอนรึเปล่า? อันที่จริงแกไม่ต้องไปส่งฉันก็ได้นะ ฉันนั่งแท็กซี่กลับเองได้”
เรย์กวาดตามองอ้นที่กลับไปใส่ชุดเดิม กระโปรงทรงพองผ้าไหมสีดำนั้นเคยยับยู่ยี่แต่อ้นก็จัดการซักแล้วรีดใหม่เสียสวยงามได้รูปดังเดิม หากแต่เสื้อเปิดไหล่ทรงครอปสีแดงกลับมีรอยขาดด้านหลัง อ้นแทบไม่ได้แต่งหน้า เขาเพียงแค่ทาแป้งบางๆ แล้วไดร์ผมเท่านั้น แม้จะไม่สวยเหมือนผู้หญิงแต่อ้นในเวลาธรรมดาๆ เช่นนี้ก็มีเสน่ห์
“รอนะ เดี๋ยวจะไปส่งเอง”
เรย์พูดแค่นั้นแล้วเดินดุ่มๆ กลับเข้าห้องนอนใหญ่
อ้นได้แต่ถอนหายใจ เขาออกมารอในห้องนั่งเล่น แต่เมื่อมองไปยังโต๊ะโคทัตทสึแล้วก็ถอนหายใจ
ยับอีกแล้วกระโกรงฉัน!
เรย์ใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นานนัก เขาเดินออกมาจากห้องโดยมีเสื้อแขนยาวมีฮู้ดสีฟ้าหม่นตัวเดิมติดมือมาด้วย ตอนแรกอ้นคิดว่าเรย์จะใส่เสื้อตัวนั้นทับเสื้อลายการ์ตูนน่าเกลียด ทว่าเรย์กลับคลุมเสื้อลงบนไหล่ของเขาแทน
“ฮะ?”
“เสื้อนายขาด”
“โอ๊ยไม่เป็นไรหรอกแก นิดเดียวเอง”
อ้นแย้งแต่เรย์กลับจัดการรูดซิปปิดถึงคอให้เรียบร้อย! อ้นรู้สึกเหมือนเช้านี้เรย์อารมณ์ไม่ดีจึงไม่อยากกวนใจเรย์อีกได้แต่เดินตามเรย์ออกจากห้องเงียบๆ
ยิ่งใกล้ถึงอะพาร์ตเมนต์เรย์ยิ่งดูหงุดหงิด ความใจร้อนของเขาสะท้อนออกมาทางการขับรถ เรย์ไม่ได้ขับซิ่งจนน่าหวาดเสียวทว่าสีหน้าของเรย์และเสียงแตรที่บีบด่ารถคันอื่นเป็นระยะทำให้อ้นรู้สึกว่าเรย์ใกล้จะระเบิดอยู่รอมร่อ
“แกโอเคมั้ยเรย์”
แต่ปากของเรย์เหยียดเม้มเป็นเส้นตรงไม่ยอมตอบอะไรเลย อ้นใจแป้วทันที
“ฉันเป็นห่วงแกนะ ถ้านอนไม่พอก็”
“เราโอเค นอนแล้ว พึ่งตื่นตอนตีห้า”
งี้เมื่อคืนแกก็นอนกับฉัน!
อ้นแอบเขินแวบหนึ่งแต่เลือกจะชวนคุยหัวข้ออื่นแทน
“แกตื่นเช้าจังเนอะ ตื่นตีห้าทุกวันเลยเหรอ?”
“นาฬิการ่างกายไง”
“อืม”
อ้นหมดคำถาม เขาไม่รู้จะชวนเรย์คุยอะไรอีก สายตาของอ้นเสมองไปนอกรถ มือของเขาเผลอกระชับเสื้อแล้วกอดอกปกป้องตัวเองจากสถานการณ์น่าอึดอัดนี้
“หนาวเหรอ?”
เรย์ถามพลางเพิ่มระดับอุณหภูมิในรถ
แม้ว่าแอร์จะเย็นแต่ใช่ว่าจะถึงขั้นหนาว ทว่าอ้นก็ไม่อยากขัดใจเรย์ เขายิ้มตอบเรย์พลางรู้สึกถึงน้ำหนักของเสื้อที่เพิ่มขึ้นกะทันหัน เรย์ให้เขายืมเสื้อใส่คลุมเพราะสภาพของชุดเดิมนั้นไม่เรียบร้อย แต่อ้นไม่กล้าบอกกับเรย์ว่าเขาไม่รู้ว่าจะได้คืนเสื้อตัวนี้เมื่อไหร่
เมื่อรถมาถึงหน้าอะพาร์ตเมนต์ อ้นตั้งใจจะถอดเสื้อส่งคืนให้เรย์แต่เรย์กลับหยุดการกระทำของเขา
“ให้ยืม”
“ไม่เป็นไรหรอกแก เดินขึ้นตึกแค่นี้เอง”
“นั่นแหละ”
หนนี้อ้นหนักใจ เขารวบรวมคำพูดแล้วกลั้นใจบอกความจริงกับเรย์
“เรย์ ฉันจะกลับบ้านนะ”
เมื่อเห็นเรย์นิ่งเงียบไม่พูดอะไรอ้นก็เอ่ยซ้ำอีกครั้ง
“คือ...แกเข้าใจมั้ย? ฉันจะกลับบ้าน ที่ราชบุรี”
“ทำไม?”
“ก็...ก็ฉันตกงานนี่”
อ้นหลบสายตาของเรย์ เขาหันหน้าหนีเสมองออกไปนอกตัวรถ
“ทำไม? ไหนบอกจะหางานใหม่ไง”
“ก็มันไม่ไหวอะ งานมันไม่ได้หาได้ง่ายๆ นะแก ไม่รู้ต้องว่างอีกกี่เดือนถึงจะมีงานทำ ฉันคุยกับพ่อแล้ว พ่อบอกว่าให้ฉันกลับบ้าน”
เมื่ออ้นอ้างพ่อ เรย์ก็จนปัญญา เขาถามขึ้นอย่างสิ้นหวัง
“แล้วเราล่ะ?”
อ้นรู้ดีว่าเรย์คงรู้สึกเหมือนถูกทิ้ง ทว่าคิดไม่ถึงว่าประโยคถัดมาของเรย์จะจี้ใจดำ
“เพราะเค้าทิ้งนายๆ เลยหนีกลับบ้านใช่มั้ย ตอนนายตกงานนายยังไม่ท้อแท้แบบนี้เลย”
แม้เรย์จะพูดความจริงแต่อ้นก็อยากจะปฏิเสธ เขารีบแก้ตัวทันทีทั้งที่ความเข้มแข็งในตัวกำลังถูกสั่นคลอน
“ไม่ใช่นะ! ก็...ก็... มันก็มีส่วนนิดหน่อยอะก็ถ้าป้องมันไม่อยู่แล้วฉันจ่ายค่าหอคนเดียวไม่ไหวหรอก ฉันเลยคิดว่ากลับบ้านไปตั้งหลักก่อนดีกว่า”
อ้นพยายามหลีกเลี่ยงที่จะพูดว่าเขาทำใจเรื่องป้องไม่ได้แม้จะรู้ดีว่าปิดบังเรย์ไม่ได้เช่นกัน
“แล้วเราล่ะ! นายอยู่กับเราก็ได้ ไม่เห็นจะต้องหายไปแบบนี้เลย!”
“จะบ้าเหรอแก! ฉันจะไปอยู่กับแกได้ยังไง”
“เพราะเราไม่ใช่เค้าเหรอ? เราไม่พิเศษเหมือนเค้าสินะ ... ทั้งๆ ที่นายพิเศษสำหรับเรา”
เป็นครั้งแรกที่อ้นรู้สึกว่าเรย์เหมือนกำลังร้องไห้ อ้นพูดไม่ออก เขาสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเหลือเกิน
“เราให้เสื้อ อ้นเอาไปเถอะ”
“อ๊ะแต่... จะดีเหรอ?”
ความตั้งใจที่จะปฏิเสธหลุดลอยไปเพราะดวงตาหลังเลนส์แว่นของเรย์ ตาที่เคยเป็นสีดำสนิทตอนนี้กำลังน้ำตารื้นนิดๆ
เรย์พูดโดยไม่มองหน้าอ้น
“รีบไปสิ เค้ารออยู่ใช่มั้ยล่ะ เราส่งแค่นี้นะ”
อ้นมองเรย์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะก้าวลงจากรถ แต่แล้วเขาก็ลังเล อ้นหันกลับมาหาเรย์แล้วกล่าวขอบคุณเสียงเบา
“ขอบใจนะเรย์ ฉัน... ฉันดีใจที่ได้รู้จักแกนะ ถึงเราจะเคยไม่กินเส้นกัน แต่ตอนนี้ฉันชอบแกมากเลย”
อ้นจากไปแล้ว เรย์ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ได้เป็นคนพิเศษของใครสักที แม้จะไม่มีน้ำตาหยดออกมาตามบทบาทของผู้ชายอ่อนไหว ทว่ากรามที่ขบกันแน่นก็บ่งบอกถึงความรู้สึกของเรย์ได้ดี เรย์เชิดหน้าขึ้นมองตรงไปยังถนนเบื้องหน้าด้วยความผิดหวัง
-
อ้นต้องทำใจอยู่นานเมื่อหยุดเท้าตัวเองหน้าประตูห้อง เขาหมุนกุญแจไขเข้าไปพลางบอกตัวเองให้เข้มแข็ง
ในห้องนั้นป้องกำลังนั่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตามเคย แต่กลิ่นหอมของบะหมี่ไม่สามารถสั่นคลอนความรู้สึกของอ้นได้เท่ากับสายตาของป้อง ป้องยังอยู่ในกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเช่นเดิม เหมือนคนพึ่งตื่นนอน ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป
“มึงกินอะไรมายัง? กินข้าวเช้ากับกูปะ?”
“ฉันรองท้องมาแล้ว แกไม่ต้องห่วงหรอก”
ขณะนี้พึ่งเลยยามเช้าเข้ายามสายได้ไม่นาน การที่ป้องตื่นเร็วเช่นนี้บ่งบอกว่ากำลังรอเขาอยู่ ปกติแล้ววันหยุดของพวกเขาทั้งสองคนมักจะนอนอืดจนสาย แต่วันนี้ทุกคนกลับตื่นเช้าโดยพร้อมเพรียง
อ้นพยายามรวบรวมคำพูดทว่ามันยากเหลือเกิน เขาพูดไม่ออกจึงแกล้งเดินไปหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่มาเปลี่ยน
อ้นทำเป็นง่วนกับเสื้อผ้าโดยไม่มีทีท่าว่าจะหันมาพูดคุย แต่เดิมป้องจะรอให้อ้นเป็นฝ่ายเริ่ม เขารู้ดีว่าตนผิดและอ้นมีสิทธิ์จะโวยวาย ทว่าอ้นกลับไม่เริ่มเสียที หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วอ้นกลับวุ่นวายกับข้าวของไม่รู้จบ ในที่สุดป้องก็ทนไม่ไหวเป็นฝ่ายขอโทษ
“อ้น กูขอโทษ”
“ขอโทษอะไร? ช่างเถอะ มันจบไปแล้ว”
แม้อ้นจะปฏิเสธและแกล้งทำตัวร่าเริงแต่ป้องก็รู้ดีว่าเพื่อนยังเจ็บ เขารู้ดีกว่าใครว่าหากถูกคนที่รักทำร้ายหัวใจกันแล้วมันเจ็บขนาดไหน
“กูผิดเอง กูไม่ได้ตั้งใจนอนกับเค้า พอดีกู...”
คืนนั้นป้องไปงานเลี้ยงวันเกิดพี่ที่บริษัทแล้วเผลอดื่มไวน์จนเมา ความรู้สึกของเขาอ้างว้างไร้ที่ยึดเหนี่ยวเมื่อถูกอ้นปฏิเสธ เขาเหนื่อยกับหัวใจบัดซบของตนที่ไม่รักดียังคงรักมั่นอยู่กับเด็กเปรตสันดานเสีย ป้องปล่อยให้ตัวเองเมามายทั้งๆ ที่ปกติแล้วเขาไม่ทำเช่นนี้หากดื่มกับคนอื่นที่ไม่สนิท
สติของเขายังคงรับรู้ว่าหัวหน้าสาววัยกลางคนเป็นคนอาสาเข้ามาดูแลพนักงานขี้เมาอย่างเขาแทนรุ่นพี่เจ้าของวันเกิด ป้องควรจะปฏิเสธทว่าเขากลับปล่อยเลยตามเลยเพราะไร้สัมปชัญญะจะควบคุมจิตใจดำมืดของตน ป้องปล่อยให้เกิดสถานการณ์บางอย่างเพื่อทำร้ายตัวเองจนเกิดเรื่องเลวร้ายตามมา ผลของมันสร้างพันธะเหนียวแน่นจนเขายากจะปัดความรับผิดชอบ และตอนนี้เขาเป็นผู้ชายชั่วช้าที่ทำร้ายจิตใจของคนที่รักเขามากเหมือนเด็กคนที่เขาทั้งรักทั้งเกลียดแล้ว!
“ก็บอกละไงว่าช่างมัน ฉันโอเคนะ ฉันสตรองพอ”
อ้นหันมายิ้ม แต่ป้องก็รู้ดีว่าใต้หน้ากากยิ้มแย้มนั้นอ้นเจ็บปวดเพียงใด เขาอยากขอโทษเพื่อน แต่ป้องไม่กล้าปลอบโยนอ้นอีกแล้ว
“ความจริงเราก็เลิกกันตั้งนานแล้ว แกจะไปมีใครมันก็เป็นสิทธิ์ของแกอะเนอะ ฉันมันบ้าไปเอง เพราะอยู่ด้วยกันเลยเผลอหึงจนหน้ามืดไปหน่อย ใช้ไม่ได้เลยเนี่ยฉัน ฮะๆ ขอโทษนะ”
อ้นแกล้งหัวเราะ แต่เสียงนั้นกลับฟังแล้วคล้ายเสียงร้องไห้
ป้องทนไม่ไหว เขาลุกขึ้นเดินไปหาอ้นแล้วกอดเพื่อนเอาไว้หลวมๆ
“กูขอโทษ กูไม่ควรทำแบบนี้กับมึง มึงดีกับกูขนาดนี้กูยัง”
“ไม่เอาๆ แกไม่ผิดนะป้อง แกอย่าโทษตัวเองสิ คนสวยไม่โกรธแกหรอก แต่ทีหลังแกต้องยืดอกพกถุงนะรู้มั้ย? เอากับชะนีมันไม่เหมือนเอากับผู้ชายหรอกนะป้อง ชะนีมันท้องได้ แกต้องระวังพวกมันไว้ โดยเฉพาะผู้ชายดีๆ อย่างแกใครๆ ก็อยากจับ สมน้ำหน้าแก กลายเป็นพ่อคนแล้ว ฮะๆ”
พูดถึงตรงนี้อ้นก็น้ำตาไหล แต่เขายังพยายามต่อไป
“กี่เดือนแล้วล่ะ? แล้วแกพาเค้าไปฝากท้องแล้วยัง? ละนี่จะทำยังไงต่อไป เหนื่อยแย่เลยเนอะ ต้องเป็นคุณพ่อมือใหม่ ไหนจะงานแต่งอีก แกหมุนเงินไม่ทันแน่ป้อง ฮะๆ”
“ช่างแม่ง! มึงอย่าใส่ใจเรื่องกูเลยกูพอเอาตัวรอดได้ มึงต่างหาก ทำไมไม่บอกกูว่าตกงาน แล้วมึงจะเอาไงต่อ?”
“อ๊าย! แกรู้ได้ไงอะป้อง ว้ายตายแล้วเขินจัง ฉันอายอะ”
อ้นแกล้งทำเป็นกลบเกลื่อนแต่ป้องใช้สายตาจริงจังมองอ้น เขาพูดเสียงเรียบ
“ไอ้เจ้าของร้านมันบอกกู ทำไมมีอะไรไม่บอกกู”
“ฉัน...ฉันไม่รู้จะบอกแกยังไงอะ เรื่องมันพึ่งเกิดขึ้น ฉันเองก็สับสน”
เรื่องของกูทำให้มึงสับสนเพิ่มด้วยใช่มั้ย!
ป้องมองท่าทางอมทุกข์ของอ้นแล้วก็จูงมืออ้นมาที่โซฟา เขาดึงให้อ้นนั่งตามแล้วสั่งอ้นเสียงเข้ม
“เล่าให้กูฟังหน่อย เกิดอะไรขึ้น?”
“แกจะอยากรู้ไปทำไม ยังไงฉันก็ออกมาแล้ว ช่างมันเถอะ”
“มึงโดนไล่ออกมาเหรอวะ? ได้เงินมั้ย?”
“ไม่ใช่ ฉัน...”
อ้นไม่กล้าบอกป้องว่าเขาโง่เองที่ยอมยื่นหนังสือลาออก และทางนั้นก็รีบอนุมัติทันที อ้นแทบจะไม่ได้รับเงินชดเชยใดใดติดตัวออกมาเลย และเขาก็ไม่หน้าด้านทวงเมื่อถูกตราหน้าว่าก่อเรื่องให้บริษัทมีภาพลักษณ์เสียหาย
“อ้น!”
“ช่างเถอะแก ทุกอย่างมันจบแล้ว ฉันโอเค”
ป้องถึงกับถอนหายใจเมื่ออ้นพูดเหมือนยอมแพ้ต่อโชคชะตา
“เอาที่กูก่อนกูพอมี ไว้มึงหางานใหม่ได้แล้วค่อยมาคืนกู”
“ไม่เป็นไรหรอกแก ฉันไม่เดือดร้อนหรอก แกเก็บไว้ใช้เถอะ แกกำลังจะมีลูกนะป้อง”
“มึงจะไม่เป็นไรได้ยังไง ไม่มีงาน! ไหนจะค่าอยู่ค่ากินมึง!”
“ฉัน...”
สายตาของป้องยังทรงพลังเช่นเคย ความเป็นห่วงสื่อออกมาจากทั้งทางแววตาและน้ำเสียงของป้อง มือของป้องอุ่นจัดเพราะอารมณ์ที่เกิดขึ้น ป้องกำลังโกรธแทนเขา ป้องเป็นห่วงกลัวเขาลำบาก แต่อ้นกลับเลือกจะดึงมือออกมาจากมือของป้อง เขาก้มหน้าลงแล้วเอ่ยเสียงเบา
“ฉันไม่เป็นไรหรอกแก ฉันโอเค ฉันพอมีเงิน ไม่เดือดร้อนอะไรหรอก แกไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกนะ”
“แล้วมึงจะอยู่ยังไง? อย่าอวดเก่ง กูรู้ว่ามึงลำบาก แค่เพราะกูกำลังจะมีลูกไม่ได้แปลว่ากูเหี้ยพอจะไม่สนใจมึงนะอ้น กูทิ้งมึงไว้แบบนี้ไม่ได้หรอก!”
ในที่สุดอ้นก็ตัดสินใจบอกป้องได้สักที
“ป้อง... ฉันคุยกับพ่อแล้วนะ พ่อบอกให้ฉันกลับบ้าน”
พออ้นพูดจบป้องก็พูดอะไรต่อไม่ออก! เขาเผลอหันหน้าหนี ป้องรู้ดีว่าอ้นหมายความว่าอย่างไร
“เดี๋ยวพ่อจะมารับฉัน คงมาถึงตอนเย็นๆ อะ พ่อบอกว่าถ้าของไม่เยอะก็ให้เก็บของกลับบ้านให้หมดวันนี้เลย พ่อบอกให้กลับไปอยู่บ้านแล้วค่อยคิดหางานใหม่ มันคงดีกว่าเตะฝุ่นอยู่คนเดียวในเมืองใหญ่แบบนี้”
ป้องพูดไม่ออกจริงๆ แต่เขาก็เห็นด้วยว่านี่เป็นทางออกที่ดีที่สุด
“วันนี้เลยเหรอ?”
“อืม ฉันว่าคงวันนี้แหละ”
อ้นแกล้งหันไปมองรอบๆ ตัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงราวกับบอกเล่าเรื่องราวน่าสนุก
“ของฉันไม่เยอะ เก็บแป๊บเดียวก็เสร็จมั้ง ใจหายเหมือนกันเนอะ เคยอยู่มาตั้งนาน ... แต่ก็งี้แหละแค่หอพักไม่ใช่บ้านซักหน่อย คนอื่นเค้าย้ายออกกันตั้งแต่เรียนจบแล้ว มีแต่พวกเรานี่แหละทนอยู่กันได้ยังไงก็ไม่รู้ ไกลที่ทำงานจะตาย”
“มึงคิดดีแล้วเหรออ้น?”
“ละละจะให้ฉันคิดอะไรล่ะ? แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง? ฉันตกงานนะ ไม่รู้จะหางานได้เมื่อไหร่ด้วย สภาพแบบนี้ ใครเค้าจะอยากจ้างตุ๊ดที่ก่อเรื่องไปทำงานกัน”
“ใครทำมึง!”
“ไม่เอานะป้อง! พอเหอะ! แกอย่าจองเวรกับใครอีกเลยนะฉันขอร้อง แกกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วนะป้อง แกไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว อย่าเอาอนาคตตัวเองไปแลกกับเรื่องงี่เง่าพวกนี้เลย”
“มึงเก่งนะอ้น มึงต้องหางานใหม่ได้ ใครที่ไม่เอามึงโคตรโง่เลย!”
กูก็โคตรโง่ที่ไม่รู้จักรักษาคนดีๆ อย่างมึงไว้!
“ฮะๆ ขอบใจที่ชมนะ ฉันก็หวังอย่างงั้นเหมือนกันแหละแก แต่ขอกลับไปตั้งหลักที่บ้านก่อน ไว้เรื่องซาแล้วค่อยร่อนใบสมัครหางานใหม่ อิๆ ว่าแต่แกเถอะ ขอโทษนะที่ฉันชิงย้ายออกปาดหน้าแก”
“ดีแล้ว ดีแล้วที่มึงกลับบ้าน กูจะได้ไม่เป็นห่วงมึง ไม่งั้นกูคงกังวลว่ามึงจะอยู่ยังไง”
ในที่สุดเมื่อป้องทำใจได้เขาก็หันกลับมามองหน้าเพื่อนคนนี้อีกครั้ง
“ถึงกูจะไม่ได้รักมึงแบบที่มึงต้องการ แต่มึงสำคัญสำหรับกูนะอ้น อย่างน้อยมึงก็เป็นแฟนเก่ากู แฟนคนแรกด้วย”
อ้นพยายามจะยิ้มตามป้องทั้งๆ ที่ตนกำลังสูดหายใจกลั้นเสียงสะอื้น เขาเม้มปากเมื่อหยดน้ำตาหล่นจากดวงตาไหลลงผ่านแก้ม
“กูรักมึงมากกว่าผู้หญิงที่กูทำเค้าท้องอีก กูรู้ว่ามันฟังแล้วโคตรเหี้ยเลยแต่กูไม่รู้สึกอะไรกับเค้าจริงๆ แต่ถ้ากูไม่รับผิดชอบกูก็ไม่ใช่ลูกผู้ชาย”
ป้องจ้องตากับอ้น เขาเองก็น้ำตาไหลเช่นกัน เขาลูบผมของอ้นแล้วหยิบปอยผมไปทัดหูไว้หลวมๆ
“แต่มึง... กูเป็นห่วงมึงจริงๆ มันอาจจะเป็นความรับผิดชอบเพราะกูรู้สึกผิดที่ไม่ได้รักมึงก็จริงแต่ความผูกพันของพวกเรามันมีความหมายมากกว่านั้นว่ะ มันอาจจะไม่ใช่รักแบบที่มึงอยากได้แต่กูมั่นใจว่ากูรักมึงนะอ้น”
“แบบไหนอะ?”
อ้นหน้าตาเหยเกพร้อมจะปล่อยโฮทุกวินาที ป้องเองแม้ไม่มีเสียงสะอื้นไห้แต่น้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลอาบหน้าเช่นกัน
“ไม่รู้สิ แบบพี่น้องมั้ง หรือไม่ก็คนในครอบครัว เพราะมึงตัวเล็กแล้วก็เป็นลูกไล่กูมาตลอด บางทีกูก็แอบคิดว่ามึงเป็นน้องชายกู”
“บ้า! สวยๆ อย่างฉันต้องเป็นน้องสาวแกสิ”
อ้นปล่อยโฮจนได้ ป้องคว้าตัวอ้นมากอด เขารู้ดีว่าเพื่อนเจ็บปวดกับคำพูดนี้มากแค่ไหน อ้นยอมแพ้แล้ว ป้องรู้ว่าอ้นยอมตัดใจจากเขาแล้วจริงๆ
“เออ! รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นดาราเลยว่ะ พี่น้อง... หึๆ”
อ้นร้องไห้อยู่นานจนหมดเสียง ทั้งเขาและป้องรู้ดีว่านี่คือครั้งสุดท้าย หลังจากนี้ต่างฝ่ายต่างต้องออกเดินไปบนเส้นทางของตัวเอง ดำเนินชีวิตไปตามถนนสายที่ตนเลือก และอาจจะไม่มีวันหวนกลับมาพบกันอีก ไม่ว่าจะตัดใจเลิกรักได้หรือไม่ อ้นก็จะไม่หวังไม่ฝันลมๆ แล้งๆ ถึงป้องอีกแล้ว!
“แก... ไหนๆ ก็ไหนๆ ฉันขออะไรแกอย่างนึงได้มั้ย?”
“อะไร?”
“ช่วยจูบฉันหน่อย ฉันอยากมีความทรงจำดีๆ กับเจ้าชายของฉัน แค่ทีเดียวก็พอ”
ป้องถอนหายใจแล้วส่ายหน้า เขาดันตัวอ้นออก หลังจากมองหน้ากันอยู่พักหนึ่งป้องก็ถาม
“ทำไม?”
“ฉะฉันรู้ว่ามันไม่ดี แค่ฉันแค่... ฉันแค่อยากมีจูบหวานๆ สุดโรแมนติกกับคนที่ฉันรัก เจ้าชายในฝันของฉัน”
อ้นก้มหน้าหลบตาป้อง เสียงของเขาเบาลงราวกับไม่กล้าเอ่ย
“ไม่รู้ว่าชาตินี้ฉันจะหาผัวได้รึเปล่า อาจจะไม่มีผู้ชายคนไหนสนใจฉันแล้วก็ได้ ฉันอยากเก็บรักแรกของฉันไว้ อย่างน้อยถ้าได้ฟินอีกสักทีก่อนจากกันมันก็คุ้มอะ ฉันคิดแบบนี้ฉันแรดใช่มั้ย?”
เมื่ออ้นเงยหน้ามาสบตากับป้องอีกครั้งน้ำตาก็เริ่มไหลอีกหน
ป้องเช็ดน้ำตาของอ้นเบาๆ พลางถอนหายใจ หลังจากมองหน้าเพื่อนด้วยสายตายากจะอ่านจนอ้นใจหายแล้ว ป้องกลับกุมมือทั้งสองข้างของอ้น เขายกมือคู่นั้นขึ้นมาใกล้ก่อนจะก้มลงไปประทับริมฝีปาก
เพียงจูบบนหลังมือเบาๆ ของป้องอ้นก็น้ำตารั่ว เขาสะอื้นจนปากสั่น
ป้องเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเพื่อน เขากล่าวเสียงจริงจังสมกับเป็นอัศวิน
“ถ้ากูเป็นเจ้าชาย กูต้องจูบแบบนี้”
นิ้วของป้องไล้ไปตามริมฝีปากของอ้น ในเวลานี้ป้องเท่มากจริงๆ อ้นรู้สึกราวกับตัวเองเป็นซินเดอเรลล่าอยู่ในฉากที่เจ้าชายหอบรองเท้าแก้วมาพบ!
“เก็บริมฝีปากของมึงไว้ให้กับคนที่เขารักมึงจริงๆ นะอ้น ถึงตอนนี้กูดีใจที่มึงไม่ยอมกู ไม่อย่างนั้นกูคงเป็นตัวเหี้ยที่ช่วงชิงทุกอย่างไปจากมึง ขอให้มึงได้เจอคนดีๆ คนที่เค้าดีกับมึงมากกว่ากู”
“อื้ม ขอบใจนะ”
อ้นพูดได้แค่นั้นจริงๆ เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้อีกนอกจากคำขอบคุณ ป้องกล่าวลาเขาแล้ว ได้เวลาที่หน้าสุดท้ายของนิทานจะปิดลง ได้เวลาที่อ้นต้องตื่นจากฝันแล้ว!
﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏END﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
อีพี่ป้องก็คิดถึงเติ้ลตลอดเวลาเนอะ! ถ้าหากเติ้ลอยู่กับเรย์ด้วยเติ้ลมันคงบอกว่า "ทำใจเหอะพี่เรย์ ซีนแบบเนี้ยะ! ผมเจอมาก่อน!" :laugh3: ฮ่าๆ
จบพาร์ตแรกแย้ว! เศร้าแมะ? เศร้าแต่สวยนะ ในที่สุดอ้นก็ตัดใจจากป้องได้เด็ดขาด ไม่คาดหวังอะไรอีก ป้องเองก็เรียนรู้อะไรเพิ่มขึ้นอีกแยะ! ก่อนที่จะถูกห่วงรัดคอด้วยฝีมือเจ๊แจน ฮ่าๆ นี่แหละที่มาว่าทำไมตอนที่เจอกับเติ้ลป้องถึงได้ดูไร้ชีวิตชีวา "รักไม่รักไม่รู้ๆ แต่ต้องพยายามทำเพื่อรักษาสถานภาพแฟนที่ดี" มีใครกำลังเผชิญกับเรื่องแบบนี้รึเปล่า? ระวังนะ ถ้ามันถึงที่สุดแล้วจริงๆ อาจจะจบไม่สวยเหมือนป้อง เพราะใจมันไม่อยู่แล้วไง เหอๆ
ชอบโมเมนต์สองคนนี้เวลาอยู่ด้วยกันมาก บางมุมป้องโคตรอบอุ่น คือพี่แกปล่อยโมเมนต์ชวนซบแบบนี้บ่อยๆ แล้วอ้นจะตัดใจได้ยังไงค้า? มันก็ตรงกับคำว่าที่ "คนบางคนใจดีเกินไปจนทำให้คนอื่นหลงรัก" แล้วถ้าเกย์หรือเพศที่สามไปเจอคนแบบนี้ มักจะละเมอไปเลยว่าเค้ามีใจ สุดท้ายก็อกหักบ่อยๆ ... แต่ในภาคแรก อีพี่ป้องไม่เคยมีโมเมนต์แบบนี้กับน้องเติ้ลเลย! คือปากแข็ง เกรียน เถียงกันตลอด!
ทว่าพอเป็นอ้น ป้องก็เผลอบ่อยๆ นะ มันจะว่าเพื่อนรัก คนพิเศษ หรือพี่ชายที่คอยปกป้องดูแลน้องสาวคนสำคัญมันก็ได้หมดอะ อารมณ์มันประมาณนั้น แต่ก็น่ารักดี ฮ่าๆ
ถือว่าจบบทสรุปของสองคนนี้อย่างงดงาม และเป็นเหตุผลว่าทำไมป้องยังรู้สึกดีๆ กับอ้นเสมอและไม่พอใจเวลามีใครแตะต้องความทรงจำในส่วนนี้ อ้นคือคนสำคัญของป้องนะ ฮ่าๆ
อ้าว! ละแบบนี้เติ้ลจะหึงป้องกับอ้นมั้ยอะ? อีนางน้อยมันยิ่งขี้อิจฉาอยู่ เอาแต่ใจที่หนึ่ง ป้องอ้นเขาให้ความสำคัญกันขนาดนี้แถมยังเคยเป็นแฟนเก่า เติ้ลมันจะทำยังไง? จะเฉยได้มั้ย? เหอๆ ต้องติดตามในพาร์ตต่อไปนะ!
พาร์ตหลัง ป้องและเติ้ลจะกลับมาแน่นอน! แถมยังชวนเพื่อนมาเพียบ! เหล่าแก๊งเกรียนเตรียมเปิดตัว พีมา พี่สตาร์จะพลาดได้ยังไง? ละหนูน้อยสไนเปอร์ในวัย 10 ขวบนั้นจะแสบแค่ไหน? เวลาผ่านไปจากเรื่อง STR/INT : Love Tricks ราวๆ 5 ปี!
#ถาม "ตกลงนิยายเรื่องนี้ยังไม่จบใช่มั้ย?"
#ตอบ "ใช่แล้ว! จบพาร์ตแรกเฉยๆ มีพาร์ตหลังรออยู่ ดำเนินเหตุการณ์ต่อจากภาคแรก #ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?"
เค้าถึงได้บอกไงว่ามันต้องลงเนื้อหาต่อกัน ไม่ควรแยกกระทู้ แล้วคนที่อ่านภาค2 ก็ควรอ่านภาคแรกด้วย เหอๆ o8
มันจะจบได้ยังไงเล่า! ก็เรย์ยังงอนอยู่เลย จากกันแบบนี้มันผิดคอนเซปต์นิยายแฮปปี้เอนดิ้งของเรานะ ฮ่าๆ
น่าสงสารเรย์มาก เหมือนจะมีความสุขแวบๆ ละอ้นก็จากไป โมเมนต์เรย์อ้นก็น่ารักใสๆ ดีนะ เหอะๆ ดูบ๊องๆ ดี เป็นอะไรที่กันเอง สบายๆ มาก หวังว่าตัวตนของเรย์จะทำให้คนอ่านอมยิ้มด้วยความรู้สึกเอ็นดูพ่อหนุ่มคนนี้นะ เหอๆ
แต่อ้นเรย์ในพาร์ตแรกนี้ก็มุ้งมิ้งได้แค่นั้นแหละ! เพราะเรย์มันจีบสาวไม่เป็น! :haun5:
คือแสดงออกชัดเจนว่ารักว่าห่วงเค้า คอยดูแลเทกแคร์ แต่ไม่มีโมเมนต์จีบ!
เป็นโจทย์ที่ท้าทายเหมือนกัน ต้องเขียนยังไงให้คนอ่านรู้สึกได้ถึงความรักของเรย์ รับรู้ได้ว่าเรย์ชอบอ้นมาก แต่อ้นต้องไม่รู้ตัวเลย คือเราก็สนุกกับการเขียนนะ ฮ่าๆ มันมีความดราม่าเล็กๆ ฉากตัวละครแบบเรย์นี่เขียนยากกว่าผู้รุกแบบพี่โจมซะอีก
อาจจะเพราะเรย์เป็นตัวละครที่แปลกและประหลาด มีความอินดี้สูงมาก เป็นโอตาคุด้วย แต่ไม่ซับซ้อนนะ!
ทว่าคนอ่านคาดเดาการกระทำของเรย์ได้รึเปล่า? ลองมาเดาเนื้อเรื่องพาร์ตถัดไปกันเล่นๆ มั้ย?
เอาล่ะสิ! เรย์จะทำยังไง อ้นหนีกลับบ้านแบบนี้ หึๆ รอลุ้นน้า แต่ถ้าไม่อยากลุ้น อุดหนุนอีบุ๊กเค้าได้นะ >>> http://goo.gl/Euk24W <<< :oni3: o11
อ้นมีโมเมนต์รำลึกความหลัง ทบทวนชีวิตด้วยอะ หึๆ
ก็ฝากไว้ให้ทุกคนคิดนะ คนบางคนเอาชีวิตไปผูกติดกับคนอื่นมากเกินไป เหมือนอ้นที่เคยพยายามเข้าสังคมอย่างหนัก ต้องการๆ ยอมรับจนสูญเสียตัวตนของตัวเอง ที่สำคัญ! อ้นยอมปล่อยตัวเองไหลไปกับค่านิยมต่างๆ ทั้งที่มันไม่ใช่ความสุขของอ้น
เราก็ไม่ได้ดีเด่นักหรอก แต่เรารู้จักคำว่าพอ เราหักห้ามใจตัวเองได้ในระดับนึง เราเป็นห่วงคนอื่นๆ นะ มีความรู้สึกว่าผู้คนสมัยนี้วัตถุนิยมกันมาก อย่างน้อยก็มากจนเอาเงินค่าพรีหนังสือไปใช้ส่วนตัวแล้วไม่ส่งหนังสือให้คนอ่านนั่นหละ มันอาจจะไม่เป็นนักเขียนขี้โกงทุกกรณีก็ได้ บางคนอาจจะมีปัญหาจริงๆ เลยต้องทำแบบนั้น แต่ยังไงก็เถอะ ชีวิตที่ผ่านมาไม่ได้สะสมเงินสำรองเอาไว้เลยเหรอถึงได้ต้องเอาเงินจากกองอื่นไปหมุน! เพราะทุกคนคิดกันง่ายๆ แบบนี้ไงคนไทยถึงได้เป็นหนี้บัตรเครดิตท่วมหัว!
เราไม่อยากเห็นนักอ่านที่รักของเราเป็นแบบนั้น อย่างน้อยถ้าคุณทนอ่านนิยายแปลกๆ ยาวๆ ไม่ค่อยมีบทผู้ชายซั่มกันให้ฟิน มีนักเขียนปากเสียมาบ่นหลังจบทุกตอน ถ้าคุณทนอ่านของพรรณนี้ได้ เราก็หวังว่าคุณจะมีสมอง มีเหตุและผลในการดำเนินชีวิต
นี่พูดจริงๆ นะ ไม่ถึงกับเขียนนิยายสะท้อนสังคมจรรโลงคุณธรรมหรอก แต่เราอยากให้คนที่อ่านนิยายของเราอ่านแล้วคิดได้ เก็บสิ่งที่อยู่ในนิยายไปคิดต่อ เรื่องไหนไม่ดีก็อย่าทำ เรื่องไหนน่าเอาอย่างก็เอาไว้เตือนใจ
คือคนเราอะมันผิดพลาดกันได้ทุกคน แต่มันก็ต้องเรียนรู้และปรับปรุงตัวกันบ้าง แต่ละคนก็เก่งไม่เท่ากันวิธีพัฒนามันก็คงคนละแบบ อย่างป้อง ถ้ามันไม่โดนยิงในภาคแรก มันไม่คิดได้หรอก หรืออ้นที่ปรับปรุงตัวเองมาตลอดทีละนิด ตั้งแต่ตอนที่ล้วงแมมมอธป้อง กลับมาดีกับป้องอีกครั้ง ไปฝึกงานเผลออวดผัว จนพยายามปรับตัวเมื่อได้งานใหม่ อ้นพัฒนาตัวเองมาตลอดนะ
เราก็ไม่รู้หรอกคนอ่านๆ นิยายเรื่องนี้แล้วจะรู้สึกถึงสาระที่เราซ่อนไว้มากแค่ไหน คนเรามันก็ต่างกันอะ แต่เราก็หวังว่าถ้ามีคนอ่านที่เราบ่นตรงๆ ณ ตรงนี้แล้ว เค้าจะคิดได้
อย่างน้อยถ้าจะสนับสนุนผลงานเราด้วยเงินก็วางแผนได้ว่าจะซื้ออีบุ๊กหรือรอแบบรูปเล่ม หรือจะซื้อมันทั้งสองแบบ ไม่ใช่ซื้อจนกินแกลบ เป็นห่วงนะ!
แต่ชีวิตของอ้นยังไม่จบหรอก ยังมีอะไรรออยู่อีกเยอะ! "ตุ๊ด"อย่างอ้นจะไปได้ไกลแค่ไหน? ชีวิตของเพศที่สามคนนี้เป็นยังไง ต้องติดตาม เหอๆ
สุดท้ายนี้ ก่อนจากกัน (2 เดือน) ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามอ่าน ขอบคุณคนที่คอยให้กำลังใจ ขอบคุณมากๆ จ้า :pig4:
ป.ล. เฮ้ยๆ จบพาร์ตแรกแล้ว เมนต์ได้นะ ไม่งั้นพาร์ตหน้าจะส่ง #สไนเปอร์ มาเก็บสายซุ่มนะเออ!
(http://image.free.in.th/v/2013/id/160827105510.png)
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
รอภาคต่อค่าาา ฟินเรย์อ้นมากกกกกกกกก :ling1: :ling1:
-
ดีแล้วที่อ้นหมดเวรหมดความกับเหล่า ผช ที่ไม่ได้ความ ฟรวยยย แล้วอีตาม่อนหล่อนต้องตาม แม่หญิงศรีอ้นไปนะ ถ้าไม่งั้น :z6: เราจะรอด้วยความจดจ่อเลยค่ะ เพราะงั้น รีบๆกลับมาน๊าาาา :hao5: เที่ยวให้สนุกด้วยนะคะ :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
สงสาร อ้น จังเลยสงสาร เรย์ ด้วยอ่านแล้วร้องให้ตามเลยอ่ะ
ขอบคุณมากครับสำหรับนิยายดีๆที่มีมาให้อ่าน
ยังรอตอนต่อไปนะครับ
-
เมื่อไหร่ อ้น+เรย์ จะสมหวังซักที รอตอนต่อไปน้าาาาาาาาาา :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
รอร้อรอ รอตอนต่อไปอยู่น้าาาา
-
✿❉✿https://www.facebook.com/AZI824/✿❉✿
(https://scontent.fbkk1-3.fna.fbcdn.net/t31.0-8/14066340_622786521223527_7318537064854992559_o.jpg)
(http://image.free.in.th/v/2013/ie/161202034422.png) (https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&book_id=50197)
*อ่านแย้วชอบ อย่าลืม "Rate & Review" ได้น้า เค้ารอกำลังใจจากทุกคนอยู่ :impress2: ❤
:pig2: :pig2: :pig2:
❤ o1 กลับมาแล้วจ้า! :oni1:
❤ หลังจากขอพักสองเดือนแต่มีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นเลยขอไว้ทุกข์เพิ่มอีกเดือน :monkeysad:
❤ วันนี้ฤกษ์ดี (จริงๆ ก็เพราะปกติลงนิยายทุก ศุกร์ or ส.-อ. นั่นแหละ) ก็เลยกลับมาประจำการแล้ว วะ ฮ่าๆ o17
คิดถึงนักอ่านทุกคนเลย ยังมีใครรออ่านนิยายเรื่องนี้อยู่บ้างน้า? ... จะมีแฟนคลับรึเปล่า? ❤
ถ้าใครรัก #พี่ป้องน้องเติ้ล และ #นายแว่นโฉดตุ๊ดลำไย รวมถึงพลพรรคแก๊งเกรียน #พี่เทพน้องดาว และเจ้าเด็กแสบ "สไนเปอร์" อย่าลืมเก็บตังค์น้า ❤
ประมาณต้นปีหน้าจะเปิดให้จองหนังสือกัน ❤
หรืออาจจะกลางเดือนถ้าทำต้นฉบับไม่ทัน *คอนเซปต์เดิมจ้า ถ้าไฟล์ต้นฉบับไม่พร้อมส่งโรงพิมพ์ เค้าก็จะยังไม่เปิดจอง เหอๆ #เรื่องตังค์ไม่สำคัญเท่าศักดิ์ศรี! ❤
มีใครที่ซื้ออีบุ๊กนิยายเรื่อง "ใครว่าเราไม่กินเส้น?" อ่านจบแล้วบ้าง? ❤❤ Meb กดซื้อตรงนี้! (https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzYyOTA3IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiNDYyNzEiO30) :teach: (http://image.free.in.th/v/2013/ig/160827025335.jpg) :mew1: ❤
หวานมั้ย? ตั้งใจให้กุ๊กกิ๊กหน่อยๆ กับบรรยากาศอบอุ่นสบายๆ เป็นกันเองแหละ ฮ่าๆ อาจจะไม่จิกหมอนแต่รับรอง อมยิ้มแน่นอน! ❤
ว่าแล้วก็ขอเชิญทุกคนไปพบกับพาร์ตต่อของ #ไม่กินเส้น กันเถอะ ในพาร์ตหลังนี้ ใช้ชื่อตอนว่า #เดิมๆไม่ปรุง นะจ้ะ ❤
เอาล่ะสิ? ... มันไม่ปรุงยังไง? มีความหมายอะไรแฝงรึเปล่า? หรือตั้งชื่อตอนเอามันให้เข้ากับปกเกาเหลาเฉยๆ? .... ถ้าอยากรู้ว่า "เดิมๆไม่ปรุง" ที่ว่าหมายถึงอะไร ต้องติดตาม! ❤
:katai4: :katai4: :katai4:
-
เป็นยังไงบ้าง? สะเทือนใจมั้ยเอ่ย? เป็นที่รู้กันเนาะว่าเราชอบเขียนนิยายเสียดสีสังคม บางทีก็แซะชาวบ้าน อ่านบทนี้แล้วคิดยังไงเอ่ย? เหอๆ
ฝากถึง "กะเทย" หรือคนที่คิดว่าตัวเองเป็นกะเทยนะ ตราบใดที่คุณยังเกลียดชะนี อิจฉาผู้หญิง เบะปากใส่มดลูก หัวเราะเยาะหอย he การกระทำของคุณมันชี้ชัดว่าพวกคุณก็เป็นได้แค่กะเทยไปตลอดชาติ! ก็แค่ของเลียนแบบ สิ่งมีชีวิตแปลกปลอมที่ของยืมรูปลักษณ์แบบเพศหญิงไปใช้ แต่คุณไม่มีวันเป็นผู้หญิงได้อย่างแท้จริง ดังนั้นอย่ามาเรียกร้องสิทธิ์หรือความเท่าเทียมว่าตัวเองก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง
คุณจะเป็นผู้หญิงได้ยังไงในเมื่อลึกๆ แล้วคุณยังรังเกียจ อคติ และมีพฤติกรรมไม่ให้เกียรติเพศหญิงอยู่เลย! คุณไม่ได้คิดว่าตัวเองก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง
เรายอมรับความหลากหลายทางเพศ เรายอมรับเรื่องที่มนุษย์เรามีเพศสภาพหลากหลาย เพศชายบางคนมีจิตใจเป็นหญิงแต่ไม่สามารถเข้ารับการผ่าตัดหรือเปลี่ยนตัวเองเป็นผู้หญิงได้มันก็มี แต่กะอีแค่เฉาะล่างยัดบนแล้วเค้าไม่เรียกว่าผู้หญิงหรอกถ้าตราบใดที่คุณยังไม่ทำตัวให้สมกับเป็นผู้หญิง ผู้หญิงเองยังโดนด่าเลยถ้าไม่ทำตัวให้เป็นกุลสตรี
ไม่สมเป็นผู้หญิงยังไง? ก็ไอ้ความคิดอคติและรังเกียจชะนีในหัวนั่นไง ความคิดอิจฉาริษยาที่มองว่าผู้หญิงคือศัตรู ก็คุณยังไม่นับว่าตัวเองเป็นผู้หญิงแล้วใครมันจะไปยอมรับคุณ? อินเนอร์มันไม่ใช่ไง
คุณต้องยอมรับตัวเองเสียก่อนว่าคุณก็เป็นผู้หญิงคนนึง เป็นผู้หญิงที่มีคุณค่าในแบบของตัวเอง ยอมรับว่าคุณไม่ได้เกิดออกมาจากท้องแม่แล้วก็เป็นผู้หญิงสวย คุณเคยผ่านการผ่าตัดแปลงเพศ และอาจจะต้องกินฮอร์โมนตลอดชีวิต รวมถึงไม่สามารถมีลูกได้ นอกเหนือจากเรื่องพวกนี้แล้วคุณก็ปกติเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ถ้าคุณคิดแบบผู้หญิง เข้าใจผู้หญิง คุณก็คือผู้หญิง อินเนอร์มันสำคัญนะ
อารมณ์แบบผู้หญิงที่เกิดมาไม่สวยแต่ยอมรับข้อเสียของตัวเอง แล้วพยายามให้ตัวเองสวยขึ้น หรือมุ่งไปพัฒนาทางอื่น เพื่อมัดใจผู้ชายที่เค้าชอบนั่นแหละ หรือผู้หญิงบางคนที่รู้ตัวว่าตัวเองต้องโสดตลอดชาติเค้าก็ปรับตัว ทำงานเก็บเงินไว้เยอะๆ เพราะรู้ตัวว่าแก่ไปไม่มีลูกหลานมาดูแล ประเด็นสำคัญคือต้องยอมรับตัวตนของตัวเองก่อน แล้วทำความเข้าใจกับสถานะของตัวเองให้ชัดๆ เตรียมแผนรับมือไว้ในอนาคต ไม่ใช่มานั่งโทษตัวเองหรืออิจฉาคนอื่น เหมือนผู้หญิงปัญญาอ่อนบางคนที่โวยวายว่าฉันสวยหน้าที่การงานดีมีตังค์ทำไมไม่มีผู้ชายเอาฉัน?
กะเทยแม้จะแปลงเพศแล้วกับผู้หญิงแท้ๆ มันก็ยังมีปัจจัยหลายอย่างแตกต่างกันนะ จะให้ได้อะไรเหมือนกันเปะทุกอย่างมันก็คงยาก ผู้หญิงด้วยกันเองยังไม่เท่าเทียมกันเลย ส่วนเรื่องของกฏหมายก็รอไปเรื่อยๆ แล้วกัน จริงแล้วเราเองก็สนับสนุนกฏหมายคู่ชีวิตนะ แต่ก็ต้องยอมรับว่าโลกนี้ไม่มีความเท่าเทียมที่แท้จริงหรอก คอมมิวนิสต์อย่างจีนยังไม่เท่ากันเล้ย เหอๆ
ในส่วนของผู้หญิงแท้ๆ ตั้งแต่คลอดออกมาจากท้องแม่ก็เช่นกัน
อย่าว่าเราหัวโบราณเลยนะ แต่ผู้หญิงร้ายๆ แรงๆ แรดไม่เลือก ร่านไปนอนแบให้ผู้ชายได้ง่ายๆ ถามหน่อยสิ คนพรรณนี้จะให้กำเนิดประชากรรุ่นต่อไปที่มีคุณภาพได้ยังไง?
มันไม่ใช่ว่าโลกนี้กำหนดหน้าที่ให้ผู้หญิงเพียงแค่เกิดมาคลอดลูกให้ผู้ชายหรอก แต่"แม่"คือคนที่ใกล้ชิดและช่วยอบรมเลี้ยงดูประชากรรุ่นต่อไป แล้วแม่ที่ไร้คุณภาพจะผลิตลูกที่มีคุณภาพได้ยังไง? ถ้าวันนึงคุณมีลูกสะใภ้อยากให้ลูกสะใภ้มาจิกหัวคุณว่า "E-dok มึงอย่ามาสั่งกูมากนะเดี๋ยวกูตบคว่ำเลย" แล้วก็สอนหลานคุณเต้นยั่วโชว์ตกเบ็ดหาเงินเหรอ?
เพราะสารตั้งต้นมันไม่มีคุณภาพ ของที่ได้ออกมารุ่นต่อๆ มามันเลยไร้คุณภาพมากขึ้นเรื่อยๆ ไง
ในยุคที่แฟนนอนด้วยกันเป็นเรื่องปกติ ผู้หญิงบางคนก็พกถุงยางฟรีเซ็กอย่างมีความรับผิดชอบ มันยากนะที่จะชี้ชัดว่าผู้หญิงคนไหนดี หรือไม่ดี แต่ผู้หญิงที่มีความรับผิดชอบก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นกุลสตรี ส่วนไอ้ผู้หญิงที่เป็นกุลสตรีก็ใช่ว่าจะมีความรับผิดชอบต่อสังคม หรือเป็นแม่ที่ดีได้
แต่ที่แน่ๆ ถ้าไปอ้าขาให้ผู้ชายที่ไม่ได้แต่งงานกันเสียบง่ายๆ เมื่อไหร่ก็ยอมรับเถอะว่าตัวเอง"ง่าย" แม้จะเป็นผู้หญิงง่ายๆ ที่รู้จักการป้องกันก็เถอะ แต่คุณไม่ใช่คนรักนวลสงวนตัว เพราะคุณไม่อดทนรอวันแต่งงาน และสามารถนอนกับคนที่คุณยังตอบไม่ได้ด้วยซ้ำว่าในอนาคตจะได้แต่งงานกันจริงๆ แน่รึเปล่า?
เพราะผู้หญิงเป็นฝ่ายที่ถูกฉีดน้ำใส่แล้วต้องอุ้มท้องไงถึงต้องระวังตัวมากกว่าผู้ชาย นี่ไม่ใช่ประเด็นความไม่เท่าเทียมทางเพศ แต่เป็นเรื่องเฉพาะทางๆ กายภาพที่เพศหญิงทุกคนควรสังวรณ์ไว้! ส่วนเพศชายที่รักสนุกฟันผู้หญิงไปเรื่อยเค้าก็เรียกว่าไม่เป็นสุภาพบุรุษไงเพราะไม่ให้เกียรติผู้หญิง มีผู้หญิงคนไหนอยากได้เชื้อแบบนั้นมาทำพันธุ์ด้วยเหรอ? ต้องอุ้มท้องทนดูมันไปฟันผู้หญิงคนอื่นต่อแล้วก็ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว?
คนโบราณเค้าถึงให้มองกันนานๆ ไง จะได้แน่ใจ ผู้ชายก็เป็นสุภาพบุรุษให้เกียรติผู้หญิง ผู้หญิงก็ประพฤปฏิบัติตัวดีเป็นกลุสตรีที่เพียบพร้อม แต่งงานกันแล้วจะได้ช่วยกันเลี้ยงลูก อบรมประชากรรุ่นต่อไปให้เติบโตขึ้นมาอย่างมีคุณภาพ
ไม่ใช่รู้จักกันไม่ทันไรก็ตกลงใจหอบผ้าหอบผ่อนไปขออยู่บ้านผู้ชาย ทำประหนึ่งเป็นลูกสะใภ้ตบแต่ง ... ไม่มีศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงเลยหรือไง?
ถ้าเดินออกมาจากม่านรูดกับผู้ชายแล้วถูกนินทา ปฏิเสธว่าไม่มีอะไรกันแล้วใครจะเชื่อ? จะอ้าขาให้เค้าตรวจพิสูจน์ความบริสุทธิ์เหรอ? มันก็ต้องรู้จักวางตัวตั้งแต่แรก ไม่ใช่รู้ว่ามีผู้ชายมาจีบ มันชวนไปดื่มเหล้าที่คอนโดสองต่อสอง ก็ตามเค้าไป พอเค้าจะปล้ำดันบอกว่า "นี่อย่ามาทำแบบนี้กับฉันนะฉันไม่ง่ายนะยะ!" ... คือมันต้องปฏิเสธตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่ตามเค้าไปถึงที่!
เหมือนพวกที่โชว์หน้าตาในเฟซด้วยรูปโปรไฟล์ดี๊ดี ขาวผ่อง ตาโต ปากแดง ร่องอกดูมๆ ดูดีเชียว แต่เมนต์หรือโพสต์เฟซหยาบๆ ทั้งดอกไม้ทั้งแกงกะหรี่ขึ้นกูมึงไม่แคร์สื่อลงสาธารณะ ถ้ามีคนมาบอกว่าคนพวกนั้นเรียบร้อย เรายังจะเชื่อโดยไม่ตะขิดตะขวงใจได้เหรอ?
ฝากไว้ให้คิดนะ เป็นผู้หญิงมันยาก ต้องมีเม็นทุกเดือนปวดท้องทุกเดือนแล้วยังต้องระวังอะไรอีกหลายอย่าง ทำอะไรไม่ดีก็ถูกนินทาเป็นขี้ปากชาวบ้าน เรื่องเสื่อมเสียรอบตัวมีเพียบ แล้วพวกเราจะเป็นผู้หญิงยังไงในโลกยุคนี้? และถ้ามีลูกหลานเพศหญิง จะสอนเด็กหญิงยุคใหม่ยังไงให้เติบโตเป็นผู้หญิงที่ดี
o1
-
เย้เย้ กลับมาแล้ว ยัยอ้นเป็นสาวขึ้นทั้งกริยาวาจาไม่แว๊ดๆแล้ว
คิดถึงหนุ่มเรย์จังเลย จะลงเอยกับอ้นมั้ยน้อออ
รอติดตามนะคะ มายาวๆแบบนี้ชอบจังเลย
-
:mc4: :mc4: :mc4: เย้ อ้นเรย์กลับมาแล้วน้าาาาา รอตอนต่อไปจ้าาาาา :sad4: :sad4:
-
ชอบๆๆๆ ตามอ่านแบบมากกว่าหนังสือเรียนซะอีก
นี่ถ้าในข้อสอบถามเรื่องป้าอ้นสักข้อคงตอบ(มั่ว)ได้(มั้ง)
เชียร์เฮียเรย์ กะป้าอ้นนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวสองวันจบ ดรามาสุดๆ เลยครับ
รอติดตามเรย์อ้นอยู่นะครับ :)
-
:katai2-1: เรย์จะทำอะไร้! :katai1:
เรย์งอน ท่าทางจะงอนมากซะด้วย หึๆ เด็กนิสัยไม่ดีกำลังจะก่อเรื่องแว้ว! :hao7:
พระเอก นางเอก นิยายเรื่องนี้น่ารักมั้ย? ต่อปากต่อคำกันมุ้งมิ้ง คนนึงอินดี้ อีกคนวีน ฮ่าๆ :impress2:
เรย์เองก็มีมุมโก๊ะๆ นะ มีอารมณ์แบบ "ฉิบหายแล้ว!" นิดๆ 55 นิสัยเรย์ที่ก็ใช่ว่าแปลก ผู้ชายบ้าการ์ตูนหลายคนชอบใช้รูปโปรไฟล์การ์ตูนซะด้วยสิ ถึงฮีจะใช้ชื่อนามสกุลจริงแต่พอดีชื่อฮีโหลไงอ้นเลยหาไม่เจอ 55
จะว่าไปทั้งเรากับแฟนเราเองก็ไม่ใส่รูปโปรไฟล์เฟซนะ แต่เวลาใครชวนไปไหนไปมีทติ้ง มีเพื่อนใหม่ชวนไปเที่ยวเราก็ไปตลอด ไม่ได้อายหนังหน้าหรือรูปร่างตัวเอง แค่ไม่ชอบถ่ายรูป ไม่ชอบเอาหนังหน้าขึ้นเฟซ อารมณ์ประมาณรู้ตัวดีว่าปากแบบนี้ควรอยู่ในซอกหลืบ อย่าโผล่หัวไปให้เค้าล่าแม่มด อิๆ
o16
ไม่ชอบแบบนี้ด้วยแหละ พวกที่ใส่รูปโปรไฟล์ซะแอ๊บซ๊วยสวย หน้าขาว ตากลมโต ปากแดงระเรื่อ ร่องอกดูมๆ แต่เวลาเม้นวิจารณ์อะไรตามเพจสาธารณะทีงี้มีแต่ภาษาต่ำๆ พ่นแต่คำหยาบ "กูขอให้มึงบลาๆๆๆ อีบลาๆๆๆ" เข้าใจว่าอิน แต่ไม่เห็นต้องไปแสดงความเห็นด้วยถ้อยคำไม่สุภาพเลย มันเสียราคาสุภาพสตรีจริงๆ นะ แล้วยิ่งพวกที่มีลูกแล้วเอารูปลูกเป็นรูปโปรไฟล์ไปพิมพ์อะไรที่มันไม่ดีเนี่ย ไม่สงสารเด็กในรูปบ้างเหรอ? ฝากไว้ให้คิดนิดนึงนะ เราไม่อยากเห็นคนไทยยุคใหม่กลายเป็นพวกหยาบทั้งวาจาและความคิดแบบนี้เลย
แต่ข้อมูลเกี่ยวกับตัวเรา เช่น เบอร์โทรศัพท์กับชื่อบัญชีของเค้าจริงนะเออ ไม่ต้องกลัวโกงแล้วบอกบัญชีน้องเบอร์ญาติแบบเคสอื่นๆ เหอๆ เราก็มีเฟซเดียวนี่แหละ ไม่ชอบแยกร่าง :katai5: ถ้าหนังสือเค้าเสร็จอย่าลืมอุดหนุนเค้านะ แต่ตอนนี้ยังไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่เลย ดังนั้นยังไม่มีกำหนดเปิดจอง แหะๆ
ป.ล. ทายซิอิเรย์จะทำอะไร? ใครอ่านแย้วห้ามเฉลยนะ เหอๆ ฮา+ดราม่าครบรสแน่นอน!
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
เย้เย้ กลับมาแล้ว ยัยอ้นเป็นสาวขึ้นทั้งกริยาวาจาไม่แว๊ดๆแล้ว
คิดถึงหนุ่มเรย์จังเลย จะลงเอยกับอ้นมั้ยน้อออ
รอติดตามนะคะ มายาวๆแบบนี้ชอบจังเลย
:o8: อา... ฟิน แฟนเจ้าประจำดั้งเดิมมาให้กำลังใจเค้าด้วย คิดถึงจุงเบยตะเอง :mew1:
เค้ายังไม่เคยแต่งนิยาย Bad End นะ กลัวคำสาปเหมือนกัน แหะๆ :sad3: ดังนั้นมันต้องจบแฮปปี้เอ็ดดิ้งอยู่แล้วล่ะ รอฟินได้เลยจ้า
:mc4: :mc4: :mc4: เย้ อ้นเรย์กลับมาแล้วน้าาาาา รอตอนต่อไปจ้าาาาา :sad4: :sad4:
เย้ๆ กลับมาแล้วจ้า ต่อไปนี้จะมาประจำทุกอาทิตย์แล้วนะ ขอบพระคุณที่คอยสนับสนุนเรามาตลอดนะค้า #โค้ง o1
ชอบๆๆๆ ตามอ่านแบบมากกว่าหนังสือเรียนซะอีก
นี่ถ้าในข้อสอบถามเรื่องป้าอ้นสักข้อคงตอบ(มั่ว)ได้(มั้ง)
เชียร์เฮียเรย์ กะป้าอ้นนะ
ง่ะ! o22 สาวอ้นยังมะช่ายป้าน้าาาา นางแค่... เป็นวัยทำงาน อายุในเรื่องก็น่าจะประมาณใกล้ๆ เบญจเพส เป็นวัยผู้ใหญ่เน้อ เอิ้กๆ
ก็หวังว่าคนอ่านคงเห็นพัฒนาการของอ้นมาตั้งแต่ยังเป็นตุ๊ดจอมแจ๋นในภาคแรกและติดตามมาจนถึงภาคนี้ ถ้าเราเขียนให้คนอ่านชอบอ้นได้ก็ดีใจนะ ยิ่งถ้าทำให้คนอ่านรู้สึกว่าอ้นมีการเปลี่ยนแปลงแต่ยังคงคาแรคเตอร์อยู่ก็ยิ่งดี อิๆ
อย่าลืมติดตามอ้นกับเรย์ไปเรื่อยๆ น้า อยู่เป็นกำลังใจให้คนแต่งก่อนเน้อ แล้วเราจะพาตัวละครอื่นๆ มาทำความรู้จักด้วยล่ะ อิๆ :pig2: :pig4:
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวสองวันจบ ดรามาสุดๆ เลยครับ
รอติดตามเรย์อ้นอยู่นะครับ :)
ถ้าเห็นชื่อนี้ #AzureICE รับประกันความดราม่าหน่วงตับปวดไตค่ะ :oni1:
เป็นนักเขียนที่เขียนอะไรฟินๆ ไม่เก่ง ถนัดทางเสื่อมๆ เกรียนๆ มีจังหวะอมยิ้มประปราย อิๆ
แต่โดยรวมก็น่าจะสนุกแหละ ... มั้งนะคะ ฮ่าๆ
เอาเป็นว่าดีใจมากๆ ที่มีคนหลงเข้ามาอ่านนิยายเค้านะ แล้วก็อยากให้ติดตามกันไปเรื่อยๆ รอดูว่าคนแต่งแปลกๆ คนนี้จะทำอะไรกับอ้นและเรย์ อิๆ
มีคนอ่านชอบ เค้าก็ดีจาย :กอด1: :L1:
-
รอตอนต่อไปอยู่น้าาาาาาา รออ้นเรย์อยู่จ้าาาาาา :impress3: :impress3:
-
ยัยอ้นยัยอ้นของเค้าาาาาา :กอด1:
-
เอาแล้วไอ้เรย์! เอ็งจะทำอะไร้! #ข่มขืน!!!!!! :katai1:
ใครที่อ่านจบแย้วห้ามสปอยนะ 55
พี่ป้องน้องเติ้ลมาแว้ว!
พี่ป้องมีความแหยมยโสธรมาก #อยากอุ่นก็ปิดแอร์นอน #มึงไปเล่นว่าวตรงโน้นนะ มีเมะคนไหนเชี่ยได้ขนาดนี้อีกมั้ย? เคะอ่อยขนาดนี้แล้วฮียังเมิน! แบบนี้ไงถึงได้โดนคนอื่นปล้ำตลอด รุกเองบ้างนะเฮีย!
เป็นเมียพี่ป้องต้องอดทนนะเติ้ล! :monkeysad:
แต่ก็เป็นการเปิดตัวภาคต่อของสองคนนี้แบบจริงจังละนะ หึๆ กลับมามีบทบาทแน่นอน ไม่แน่นะใครที่บ่นว่าเกลียดพี่ป้องอาจจะตบมือให้พี่แกตอนจบก็ได้ อิๆ
กว่าป้องจะมาถึงจุดนี้ได้ก็ผ่านอะไรมาโคตรเยอะ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขของพี่แกกับเติ้ลแล้ว ชีวิตคู่ของผู้ชายงี่เง่าอย่างป้องและเด็กเปรตง้องแง้งอย่างเติ้ล... ซึ่งดูเหมือนจะอัพสกิลขึ้นพอสมควร ฮ่าๆ
ต้องติดตามความร้ายของเติ้ลไปเรื่อยๆ นะ ในภาคนี้เติ้ลจะก่อเรื่องอะไรบ้าง ปะทะแฟนเก่าของป้องอย่างอ้นซะด้วย! ยิ่งมีนิสัยขี้อิจฉาหวงของอยู่ แถมยังเป็นประเภทลุยตรงๆ ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมซะด้วยสิ ในขณะที่ป้องเองก็โคตรจะเทกแคร์อ้น งานนี้เติ้ลได้หึงนั่งไม่ติดเก้าอี้แน่ๆ อิๆ
:m16:
รวมไปถึงอีกคู่ด้วย #พี่เทพน้องดาว หรือก็คือ #พี่สตาร์กับน้องพี ★★
ใครอยากรู้จักสองคนนี้ก็ตามไปอ่านที่ STR/INT : Love Tricks น้า :pig2: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44552.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44552.0)
เรื่องนี้จบแล้วนะ ออกเป็นเล่มแล้วด้วย แต่ขายไม่ค่อยดีเลยยังไม่มีแผนรีปริ้น แหะๆ :m17:
เราขอออกเซ็ต #ไม่เดอะซีรีส์ นี่ให้รอดก่อนนะ เซ็ต 5 เล่มนี้ตั้งใจมาก หลังจากนี้จะพิมพ์ StrInt เพิ่มมั้ยค่อยมาดูกันอีกที
ทำให้ตอนนี้มีหนังสือเรื่องนี้แค่ 100 เล่มเท่านั้นแหละ เหอๆ ใครมีก็เก็บไว้ดีๆ นะจ้ะ อิๆ ไม่งั้นจะเสียใจ เพราะพี่สตาร์ขโมยซีนเยอะมากกกกกกกกกกกก ♡ ♡ ออกยันภาคพิเศษอะบอกกันตรงๆ เจอความน่ารักของพวกเกมเมอร์เข้าไปแล้วจะมาเสียดายก็ไม่ทันละเน้อ หุๆ
:impress2:
ใครที่อ่านแต่ Lv.1-15 ไม่ต้องแปลกใจนะ ทำไมพี่สตาร์ทำนิสัยแบบนั้น (มันอยู่ในLv.พิเศษ) คือนิสัยแกจริงๆ ก็แบบนั้นแหละ ตอนไม่ได้แอ๊บอะนะ ตอแหลได้โล่ พี่แกแอ๊บเนียนมาก ชอบทำตัวแบ๊วชวนให้หมั่นไส้ และคงพอเดาได้แล้วว่าเรย์โคตรไม่ถูกชะตากับพี่สตาร์!
เอาล่ะสิ! สองคนนี้มีปัญหาอะไรกัน? แต่อย่าลืมว่าพี(หรือเทพ)ชอบสาวแว่น แล้วเรย์ก็... อิๆ :-[ มีใครสนใจอยากลงเรือลำนี้มั้ย? เทพจะได้แมนๆ รุกกับเค้าบ้าง ... เอ๊ะ! ว่าแต่เทพกับเรย์ ใครเมะใครเคะกว่ากันฟร่ะ? แต่พี่สตาร์อะ แบ๊วสุด! ถ้าให้แต่งหญิงพี่แกก็แต่งขึ้นสุดล่ะ รองมาก็เรย์ อิๆ
ขำคุณหนูนักบุญเรย์มอนด์ เค้าคงหมดที่พึ่งจริงๆ ถึงได้โทรไปถามพีว่า "เยิบยังไง?"
แบบว่า ภาคนี้ ตั้งใจเขียนให้ใสๆ โลกสวย มุ้งมิ้ง มันเลยเล่นมุกเสื่อมๆ เหมือนภาคแรกไม่ได้ ไอ้มุกมายองเนส มุกขนตูด มุกเสื่อมๆ ทั้งหลายนั่นอะ
เพราะเติ้ลกับป้องนี่แรงกันทั้งคู่ มันใส่มุกเสื่อมๆ ได้ แต่ภาคนี้มันไม่เหมาะ อยากได้บรรยากาศมุ้งมิ้งให้เข้ากับความโลกสวยลาเวนเดอร์ของอ้น เลยต้องมาเล่นมุกเสื่อมแบบแบ๊วๆ แทน แหะๆ
แต่ไอ้มุกแปลกๆ แบบนี้ยังมีอีกเยอะแหละ มุกเงิบๆ แบบนี้เราถนัดนักแล ยังเก็บไว้หากินได้อีก อิๆ (คนที่อ่านจบแย้วห้ามเฉลยนะ อิๆ)
ครึ่งแรกนี้ก็เป็นฉากเปิดตัวคู่หลักจากภาคก่อนและคู่รองจากอีกเรื่องอะนะ แล้วก็ตัดฉับให้คนอ่านค้าง!
ถามว่าทำไมต้อง50%? - เพราะรู้ว่าคนอ่านจะค้าง เก๊าอยากแกล้งคนอ่าน เอิ้กๆ :oni1: เป็นนักเขียนซาดิสชอบฟังเสียงกรีดร้องของคนอ่าน คิกๆ :oni2:
จริงๆ คือโทนเรื่องมันเปลี่ยนน่ะ เลยแอบมาคุยฮาๆ ตอนนี้ก่อนเลย แหะๆ ไม่งั้นเดี๋ยวบิลต์ไม่ขึ้น :sad2:
เอาละซี่ ลุ้นละสิ ครึ่งหลังที่เหลือเรย์จะข่มขืนอ้นแย้ว! 55
เห็นคนเค้าฮิตให้พระนางได้กันเพราะฉากข่มขืน เลยเอากับเค้าด้วย ชอบกันใช่มั้ยล่ะ?
เขียนข่มขืนมา 3 เรื่อง ได้กันแบบแปลกๆ ทุกเรื่อง เอิ้กๆ 1.พี่ชัชเหี้ยจริงต้นน้ำเละ! 2.พี่ตาโคตรซุยหลอกปล้ำเทพจนสมยอม 3.พี่ป้องโดนเติ้ลเห็นเป็นของเล่น
เอาล่ะสิ? อิเรย์จะ "ข่มขืน" แบบไหน? เมาแล้วได้กัน? ข่มขืนเพราะความเข้าใจผิด? ลุ้นมั้ยล่ะ อิๆ :laugh3:
ป.ล. ตอนหน้าดราม่าล่ะ! เตือนไว้ก่อน :hao5:
:pig4: :3123: :L1: :L2:
รอตอนต่อไปอยู่น้าาาาาาา รออ้นเรย์อยู่จ้าาาาาา :impress3: :impress3:
มาแล้วน้า มาแบบแกล้งคนอ่าน อิๆ :impress2:
ยัยอ้นยัยอ้นของเค้าาาาาา :กอด1:
ติดตามให้กำลังอ้นใจด้วยน้า :sad11:
-
:hao7: รอรอรอรอรอ รอให้ตาแว่นกินยัยอ้น เอ้าปรบมือ :katai2-1:
-
ตายแล้ววววววอ้นศรี she จะโดนข่มขืน :pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4: รอตอนต่อไปอยู่น้าาาา
-
โอ้ยยเรย์ แผนการนายช่างร้ายกาจ :hao3:
-
#ผัวของใครๆก็หวง :m31: เติ้ลหงุดหงิด! :m16: ป้องทำท่าจะมีเยื่อใยกับกิ๊กเก่า!
ฮาโมเมนต์แอบรับโทรศัพท์แฟนเก่าของป้องมาก เอิ้กๆ :laugh3: ระวังเติ้ลเอาไปตั้งกระทู้พันทิปนะ "ทำไมแฟนเก่าของแฟนผมต้องโทรมาจิกแฟนผมด้วยแต่เช้ามืดด้วยครับ ทำมาเป็นร้องไห้ขอให้ช่วย ละแฟนผมก็รีบไปหาแฟนเก่าทันที ผมควรทำยังไงดีครับ?" ระวังนะ ทุกวันนี้เรื่องแบบนี้ยิ่งเยอะอยู่ เอิ้กๆ
พอเดาได้แล้วใช่มั้ยว่าบทบาทของเติ้ลในภาคนี้คืออะไร ฮ่าๆ คนมันเคยมีคดีอะ แฟนเกย์ทิ้งไปกะคู่ขา ไอ้พี่ป้องยิ่งเคยนอกใจนอกกายแฟนอยู่ เติ้ลมันคงเสียวแว้บแหละ!
ในขณะที่ป้องคิดแต่จะชดเชยให้อ้น ห่วงอ้น ป้องเคยนึกถึงใจเมียบ้างมั้ย? มันก็เหมือนตั้มที่รักเพื่อนห่วงเพื่อน ไปต่อยตีกับชาวบ้าน เป็นลูกพี่ในแก๊ง เคยคิดถึงใจคนในครอบครัวมั้ย? ป้องได้นิสัยนี้มาเต็มๆ แม้ป้องจะเปลี่ยนไป แต่เนื้อแท้แต่ดั้งเดิมก็ยังคงอยู่ ยังคงเป็นหมาบ้าเลือดร้อนเหมือนเดิม
ภาคนี้แม้เราจะมีคู่เรย์และอ้นเป็นหลัก แต่ป้องและเติ้ลก็จะเติบโตไปพร้อมๆ กันแน่นอน คู่นี้จะมีพัฒนาการแน่ๆ หึๆ
และคงไม่พูดถึงเรย์และอ้นไม่ได้ :monkeysad: #ดราม่า!
ปล่อยให้อ้นได้มีโมเมนต์นางเอ๊กนางเอกนิยายไปสักตอน ให้นางได้ดราม่าสวมบทบาทนางเอกสักนิด อิๆ สารภาพว่าตอนเขียน พยายามจะเค้นดราม่า แต่ยิ่งเขียนยิ่งฮาจริตนาง จริตนางเอกเสียตัวมาเต็ม!
แต่เรย์นี่แอบซาดิสต์นะ เอาเรื่องน่าดูเห็นอินดี้ๆ แบบนั้น เกือบจะพิศาลตบจูบแล้วมั้ยล่ะ! ขนาดป้องเติ้ลยังไม่ตบจูบขนาดนี้เลย สองคนนั้นแค่เถียงกันรุนแรงเฉยๆ ป้องก็ไม่เคยทำอะไรเติ้ล มีแค่ครั้งเดียวที่นอตหลุดแล้วจับจูบ! นอกนั้นเติ้ลต่อยก่อนเห็นๆ
เค้าเคยทิ้งท้ายไว้แล้วว่าให้ระวังเรย์ หมอนี่ไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นหรอก ขอบอกว่าถ้าย้อนไปอ่านฉากปาร์ตี้ชุดนอนที่สองคนนี้คุยกันจะอินเพิ่มล่ะ จะเข้าใจอะไรเพิ่มรางๆ เหอๆ
ความรักของเรย์เหมือนเด็ก พี่น้องห้าคน พ่อแม่งานยุ่ง พอมีเพื่อนเพื่อนก็เท ความจริงเรย์อาจจะเหงากว่าที่เห็น เรย์ต้องการใครสักคนมาสนใจ ใส่ใจ คอยดูแลกัน ไม่ทิ้งกัน แล้วอ้นก็ดั๊น! เข้าแก๊ป!
เรย์เริ่มสนใจอ้นตั้งแต่วันที่อ้นช่วยเขา ทั้งๆ ที่อ้นคอยหาเรื่องเขามาตลอดแต่อ้นกลับมีน้ำใจ ยิ่งอ้นมีอะไรบางอย่างคล้ายๆ แม่ (ในที่นี้แทนด้วยน้ำหอม) และการที่อ้น"สาว" รวมไปถึงรสนิยมประหลาดๆ แบบโอตาคุ เรย์สนใจอ้นมาตลอด
แต่เพราะหมอนี่มันเก๊ก ขี้ใจน้อย พูดง่ายๆ ว่าสื่อสารไม่เป็น เรย์ทำได้แค่รอให้อ้นตัดใจจากป้อง และพยายามอยู่ข้างๆ แต่อ้นดั๊น! ... เกิดแผนชั่วขึ้นมา เหอๆ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรย์นิ่งเกินไปหรือเป็นเพราะอ้นทื่อเกินไปกันแน่ แต่ก็เข้าใจอ้นนะ เป็นตุ๊ดนี่ ใครจะเอา ถ้าไม่ได้ออกตัวแรงอย่างโจมอ้นก็คงไม่กล้าฝันหวานหรอก ถึงอ้นจะอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์แต่ก็เจียมตัวไม่ค่อยมโนอะไรเกินจริง
นี่ถ้าจีบเค้าดีๆ ก็ไม่มีเรื่องแล้วอิเรย์! ถ้านายเรย์มอนด์ ลูกครึ่งหนุ่มสุดหล่อโปรไฟล์ดีนิสัยรวยออกตัวจีบอ้นศรีตุ๊ดสาวมาตั้งแต่แรกนิยายเรื่องนี้ก็ไม่ดราม่าแระ! พวกเราจะได้อ่านคอมเมดี้เลิฟๆ กันเลยนะ จีบแบบที่อิพี่โจมจีบอะทำไม่เป็นหรา?
นี่ขนาดพล็อตความรักครั้งเก่าก็มา พล็อตคู่แข่งก็มี พล็อตตัวอิจฉานางร้ายก็ใส่ ยัดเรื่องน้ำเน่าลงไปขนาดนี้แล้วอีเรย์ยังเดินเข้าขนบพระเอกนิยายไทยไม่ได้ พี่แกจะอินดี้เกินไปแล้ว!
ต้องมาลุ้นกันต่อว่าเรย์จะอินดี้ขนาดไหน เหอๆ สรุปแล้วสองคนนี้จะลงเอยกันได้ยังไง ใครจะจีบใคร ตุ๊ดไทป์แม่กับหนุ่มแว่นเอาแต่ใจ จะง้อกันท่าไหนละทีนี้?
แต่ว่า... อ้นโทรเรียกป้องมาช่วยนี่สิ .... ตอนหน้าป้องเรย์จะกระทืบกันรึเปล่า? ต้องติดตาม!
ป.ล. อ่านแล้วชอบก็เมนต์ได้น้า กำลังรวบรวมความคิดอยู่ว่าคนอ่านคิดยังไงกับแต่ละตัวละคร จะเอาไปบอกคนวาดปก แหะๆ
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
สงสารทั้งเรย์และอ้น เรย์ก็ตามที่เป็นคนพูดหวานไม่เป็นเอาใจคนไม่เก่ง ก็คงจะไม้รู้ว่าจะบอกชอบอ้นยังงัยดี จะทำยังงัยถึงจะทำให้อ้นชอบตัวเองและรักตัวเองได้เลยต้องรวบรัดแบบนี้ อ้นก็ใจตอนนี้ก็คงคิดว่าตัวเองชอบเรย์แบบเพื่อน พอเพื่อนทำแบบนี้เลยเสียใจมาก แต่ยังงัยก็เข้าใจกันเร็วๆน้าาาา เอาใจช่วยทั้งเรย์อ้น และคนเขียนด้วยจร้าาาาา :mew1: :mew1:
-
เรากลับมาพร้อมอ้นเลยยยย
แต่ยังสงสัยนิดนึงเรย์นางได้ทำ
จริงๆหรอเรารู้สึกทะแม่งๆยังไงไม่รู้
กลัวอ้นดราม่าไปเองเพราะนางเยอะ
มาแต่ไหนแต่ไรแล้วกับอีกอย่างเรย์
นางทำไม่เป็น5555เพิ่งโทรไปถาม
เพื่อนนางเองนะแถมนางยังกำลังสับสน
ในตัวเองอยู่ด้วยว่าจะทำหรือไม่ทำดี
-
ไม่รู้จะสงสารใครจริงๆ
-
อยู่ในขั้นพิจารณานะคะคุณ มันค้างแปลกๆ ยัยศรีอ้นเสียท่าอีตาแว่นจริงๆหรือ รอครับรอ :hao3:
-
เรย์ลงมือตามแผนจริงๆชิมิ แอบสงสัย คือ อ้นตื่นมานางดูมีแรง :hao4:
เรย์ง้ออ้นหนักๆ ทำให้นางเป็นเจ้าหญิงอ้นเลยนะ :katai2-1:
-
:seng2ped:
-
ตอนที่แล้วกำลังดราม่า ตอนนี้ไหงเปิดฉากมาเป็นเลิฟคอเมดี้? :-[
#เรย์กับอ้นน่ารักมั้ย? เรย์น่ารักน้า ง้อแบบเด็กๆ เลย เอาแต่ใจน่าดู ทื่อมากกกก!!!! สกิลจีบหญิง=0อะ!
ชอบกันนักใช่มั้ย ผู้ชายเถื่อนๆ นี่ไง อีเรย์เวอร์ชั่นโหดๆ แบบนี้ไงอ้น แมนพอยัง? ... o16
อ้อ! ลืมไป อันนี้เค้าเรียกใช้ความรุนแรง ไม่ใช่เถื่อนๆ มาดเซอร์ ไม่ได้ทำตัวถ่อยกวนตีน แต่ใช้กำลังล้วนๆ เลย! เหอๆ
คลั่งมันเข้าไป ไอ้เรื่องรักใคร่ตบจูบนั่นน่ะ ของจริงมันไม่ฟินเหมือนนิยายน้ำเน่าหรอกนะ จะโดนฆ่าโดนทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ อย่าฝันเฝื่องนักเลยสาวๆ ผู้ชายแบบนายหัวจอมเถื่อนแต่อ่อนโยนกับนางเอกแสนบอบบางน่ะ ไม่มีจริงหรอกนะ! มีแต่ในนิยายเท่านั้นแหละ!
ดังนั้นเรย์เลยออกมาแบบนี้ ... ยากเหมือนกันนะกว่าจะเขียนให้ 1.แว่น 2.อินดี้ เอาแต่ใจ 3.มีความโอตาคุ หยิ่งๆหลงตัวเอง 4.มีด้านเถื่อน นิสัยรุนแรง (*จำได้มั้ย? พาร์ตแรกที่เรย์เคยเล่าว่า ต่อยกับพี่ชายจนต้องแยกออกมาอยู่เองไง เหอๆ) แต่ 5.มีมุมน่ารักน่าโอ๋เหมือนเด็กน้อย
... :m17: ดังนั้นก็หวังว่า ตอนนี้ปล่อยนิสัยเรย์ออกไปเต็มๆ แล้ว จะมีคนกรี๊ดเรย์เพิ่มขึ้นนะ เรย์ก็มีมุมคิวต์ๆ น่ารักๆ น้า ฝากพระเอกไทป์แปลกๆ อีกสักแบบคนนี้ด้วยน้า #AzureICEชอบเขียนแต่เมะแปลกๆ
สำหรับเราเรย์น่ารักก็ตรงที่ #ชอบแต่จีบเค้าไม่เป็น นี่แหละ :m3:
นี่ดีนะ มีพระอาทิตย์ยิ้มแฉ่งอย่างเติ้ลมาช่วยกอบกู้สถานการณ์ ไม่งั้นยุ่งแน่ๆ เรย์เอ๊ย!
ว่าแต่ปัญหาเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างป้องกับเติ้ล เรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างเรื่องกิ๊กเก่า การถนอมน้ำใจซึ่งกันและกัน สองคนนี้จะจับมือกันฝ่าฟันไปได้หรือไม่? มือของป้องและเติ้ลที่จับมือกันจะแข็งแกร่งมั้ย? เรื่องของอ้นนี่แหละที่จะเป็นบทพิสูจน์
ความงี่เง่าของเติ้ลที่เมื่อก่อนคอยงอแงง้องแง้งตลอด ป้องเองก็มีประวัตินะ "นอกใจแฟน" สองทีซ้อน! เติ้ลเองก็คงกลัว ยิ่งตัวเองเป็นเกย์ และป้องเป็นไบ แถมตอนนี้อ้นยัง(สาว?)สวยแล้ว ไหนจะยังคำสาปของคู่รักเกย์อีก! เติ้ลมันจะหนักแน่นพอมั้ย?
ป้องเองก็ไม่เคยถนอมน้ำใจคนใกล้ตัวเลย ภาคแรกป้องปากหมามาก ทำอะไรไม่เคยคิดหน้าคิดหลัง เอาอารมณ์เป็นใหญ่ รักเพื่อนที่หนึ่ง มาภาคนี้ป้องต้องโตขึ้น คนข้างตัวเขยิบฐานะขึ้น ป้องให้ความสำคัญกับเติ้ลในฐานะคนรัก&คู่ชีวิตแล้ว ถ้าป้องมีปัญหา ป้องจะจัดการยังไง? ป้องต้องคิดให้มากกว่าเดิม เหอๆ
ถึงเส้นเรื่องหลักจะเป็นของคู่อ้นเรย์ แต่เส้นเรื่องรองระหว่างป้องกับเติ้ลก็เข้มข้นไม่แพ้กันนะขอบอก!
บอกแล้วว่าเค้าชอบเขียนนิยายดราม่า :m17: เค้ามาทางเรียลแล้วล่ะ ไอ้เรื่องมุ้งมิ้งฟินๆ อะเค้าเขียนไม่เป็นหรอก แหะๆ :m29:
แต่บอกได้เลยว่า ภาคนี้ไม่ดราม่าปวดตับหน่วงเท่าภาคแรกหรอก ตัวทำลายบรรยากาศดราม่ามันมีเยอะ เดี๋ยวจะมีมาอีกแก๊ง ดังนั้นไม่ต้องกลัวน้า เค้าสัญญาว่าน้ำตาไม่ท่วมหรอก รับรอง o15
ป.ล. ติดตามตอนต่อไปน้า ตอนหน้าเฉลยประเด็นที่ทุกคนอยากรู้ อิๆ
:pig4: :3123: :L1: :L2:
:hao7: รอรอรอรอรอ รอให้ตาแว่นกินยัยอ้น เอ้าปรบมือ :katai2-1:
o3 o3 o3
ตายแล้ววววววอ้นศรี she จะโดนข่มขืน :pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4: รอตอนต่อไปอยู่น้าาาา
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
โอ้ยยเรย์ แผนการนายช่างร้ายกาจ :hao3:
เรย์มันชั่วค่า โฉด ชั่ว เป็นอีแว่นโรคจิต! สาวอ้นคอนเฟิร์ม! :hao7:
สงสารทั้งเรย์และอ้น เรย์ก็ตามที่เป็นคนพูดหวานไม่เป็นเอาใจคนไม่เก่ง ก็คงจะไม้รู้ว่าจะบอกชอบอ้นยังงัยดี จะทำยังงัยถึงจะทำให้อ้นชอบตัวเองและรักตัวเองได้เลยต้องรวบรัดแบบนี้ อ้นก็ใจตอนนี้ก็คงคิดว่าตัวเองชอบเรย์แบบเพื่อน พอเพื่อนทำแบบนี้เลยเสียใจมาก แต่ยังงัยก็เข้าใจกันเร็วๆน้าาาา เอาใจช่วยทั้งเรย์อ้น และคนเขียนด้วยจร้าาาาา :mew1: :mew1:
ช่ายๆ เรย์น่ะน่าสงสารน้า เห็นมั้ย อุตส่าห์ตามตื้อมาตั้งนาน อิๆ อ้นเองก็เถอะ #กรรมตามทัน เอิ้กๆ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่า :mew1:
เรากลับมาพร้อมอ้นเลยยยย
แต่ยังสงสัยนิดนึงเรย์นางได้ทำ
จริงๆหรอเรารู้สึกทะแม่งๆยังไงไม่รู้
กลัวอ้นดราม่าไปเองเพราะนางเยอะ
มาแต่ไหนแต่ไรแล้วกับอีกอย่างเรย์
นางทำไม่เป็น5555เพิ่งโทรไปถาม
เพื่อนนางเองนะแถมนางยังกำลังสับสน
ในตัวเองอยู่ด้วยว่าจะทำหรือไม่ทำดี
จุ๊ๆ อย่าสปอยสิ อิๆ :-[
รอเฉลยตอนหน้านะ อิๆ มีหน่วยเสือกโผล่มาแล้วนั่นไง >> "เติ้ล" :katai2-1:
ไม่รู้จะสงสารใครจริงๆ
#คนแต่งบอกว่า "ควรสงสารเรย์ค่ะ พาร์ตหลังนี้ เรย์จะน่าสงสารมากกกกก เรย์จะมาเขย่าหัวใจแม่ยกเลยแหละ อิๆ" :impress2:
อยู่ในขั้นพิจารณานะคะคุณ มันค้างแปลกๆ ยัยศรีอ้นเสียท่าอีตาแว่นจริงๆหรือ รอครับรอ :hao3:
:-[ อ๊าย... เดาทางความเกรียนคนแต่งออกกันทุกคนเบย! แบบนี้สิถึงจะเรียกว่าแฟนคลับตัวจริงของเค้า :o8:
เรย์ลงมือตามแผนจริงๆชิมิ แอบสงสัย คือ อ้นตื่นมานางดูมีแรง :hao4:
เรย์ง้ออ้นหนักๆ ทำให้นางเป็นเจ้าหญิงอ้นเลยนะ :katai2-1:
เรย์ "ลงมือตามแผน" .... แต่แผนของนางนั้น .... :z2: ต้องลุ้นน้า อิๆ :mew1:
-
ถ้าเรย์มาปรึกษาเติ้ลมากๆแล้วติดเติ้ล เดี๋ยวป้องก็หึงหรอก
เติ้ลยิ่งเป็นคนที่น่าปรึกษาอยู่ด้วย
-
กลัวว่าอ้นจะไปเป็นของคนอื่น
เลยโกหกว่ามีอะไรกับอ้น แล้วผูกมัดอ้นสินะ
เรย์เอ้ย น่าสงสารจริงๆ รักใครก็แสดงออกไม่เก่ง
หวังว่าอ้นจะใจอ่อน และให้อภัยเรย์น้า
เรย์ไม่ได้ข่มขืนอ้นนะ :hao5:
-
เอาใจช่วยอ้น+เรย์น้าาาาา น่าเห็นใจเรย์มากเลยตอนนี้ อ้นศรีอย่าใสจร้ายกัยเรย์นักเลยจ้า.....ตอนนี้เติ้ลดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเลย ดูๆแล้วเป็นคนมีเหตุผลกว่าผู้ใหญ่ทั้ง3คนอีกนะเนี่ยยยยย รอตอนต่อไปจ้าาาาา :o8: :o8:
-
ในบรรดาผู้ชายรอบตัวอ้น ไม่นับป้องที่คบกับอ้นอย่างจริงใจแล้ว ก็มีเรย์อ่ะที่จริงใจกับอ้นกว่าใครๆ
แต่เรย์นางก็มีปัญหาการแสดงความรู้สึกอย่างแรงงงง่ะ หวังว่านู๋เติ้ลกลับมารอบนี้ จะนำสิ่งดีๆมาให้เรย์และอ้นนะ :katai2-1:
-
โอ้ยยยยอินางเติ้ลคนหวงผัว
มารอบนี้ดูมีสติดีนะ555555
เดาใจอ่นไม่ถูกเลยนางเหมือน
จะใจอ่อนแล้วนะเดี๋ยวเจออิป้อง
นางกะเขวนะทีนี้ :ling1: :ling1:
-
ว่าแล้วว่าจัดฉาก :hao7: อยากอ่านตอนต่อไปไวๆจัง :katai1:
-
เห็นชื่อเรื่องแล้วนึกว่าเป็นแนวตลกขบขัน
แต่พอได้อ่านแล้วกลับขำไม่ออก
ดราม่ามากกว่าที่คิด
เรื่องนี้ไม่ขออยู่ทีมใคร
ทุกคนย่อมมีพื้นฐานครอบครัว จิตใจ และสิ่งแวดล้อมแตกต่างกัน
ความคิดของแต่ละคน ขนาดตัวเราเองเป็นเจ้าของความคิดแท้ในบางเรื่องก็ยังยากที่จะเข้าใจ
แต่สุดท้ายแล้วก็ดีใจที่พี่ป้องกับน้องเติ้ลปรับความเข้าใจกันได้
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น นับถือจิตใจอ้นสุดค่ะ เขาไม่รักก็ต้องปล่อยเขาไป :o12:
-
รออยู่น้าาาาาาา
-
แหม! ป้องกับเรย์น่าจะฟาดปากกันซักยกนะ อ้นจะได้เอาไปเมาท์ได้ว่าเคยมีผู้ชายมาต่อยกันแย่งนาง :katai2-1:
ตอนนี้ก็เฉลยแล้วว่าเรย์จัดฉาก! เอ็งเป็นโคนันเหรอเติ้ล? เผือกเนียนเชียวนะ ปากมากด้วย ไปพล่ามใส่เรย์ ไงละโดนตะคอกกลับเบย เหอๆ
ก็อย่างที่เรย์พูดนั่นแหละ เรย์แค่อยากให้อ้นเป็นของเค้า :m15:
เพราะเข้าใจว่าอ้นยังชอบป้อง ในสายตา&หัวใจของอ้นมีแต่ป้อง เรย์ไม่รู้จะทำยังไงก็เลย... :sad4:
น่าสงสารม้า? อิๆ :m12: มีใครอยากชูป้ายไฟ #แม่ยก #ทีมเรย์ บ้างละยัง? อิๆ :mew1:
เติ้ลหึงขั้นรุนแรง :m16: ฮ่าๆ ก็นะ ป้องเล่นปลอบเพื่อนไม่แคร์เมียเลย
เชื่อว่าใครที่มีแฟนคงเคยเจออารมณ์หึงทำนองนี้บ้าง แม้จะหนักแน่นแค่ไหนแต่ถ้า #เพื่อนผัวออกตัวแรง ให้ตายมันก็ยั้งไม่อยู่หรอก ต้องตงิดๆ กันบ้างแหละ โชคดีที่เติ้ลปรับปรุงตัวแล้วเลยไม่อาละวาด นอกจากไม่อาละวาดละยังมีสติคิดเรื่องอื่นด้วย (ขั้นของการหงุดหงิดที่ โกรธนะ แต่ยังพอพิจารณาสถานการณ์ได้ ไม่ใช่ เอาแต่โกรธอย่างเดียว แม้จะไม่แสดงออกแต่ก็คิดอะไรไม่ออก ด้วยเช่นกัน)
แต่ตอนคบเบสท์เติ้ลก็ทนนะ เติ้ลกลัวโดนทิ้ง พอเป็นแฟนกับป้องอย่างเป็นทางการแล้วเติ้ลเลยค่อนข้างลดระดับตัวเองลงมายอมป้องค่อนข้างมาก คงกลัวป้องเบื่อตัวเองเหมือนกัน ฮ่าๆ
เติ้ลมีการเกลียดแสงอาทิตย์ยามเช้า ในขณะที่อ้นก็เกลียดแดดแผดเผาตอนเที่ยงวัน ฮ่าๆ :laugh3: สองคนนี้เกลียดกันนี่เนอะ เอิ้กๆ
-
ใครที่บ่นเบื่อเติ้ลกับป้องแล้วคงเซ็งหน่อยนะ ตอนนี้ทั้งตอนเกือบจะมีแต่เติ้ล ฮ่าๆ :z2:
เติ้ลออกจะน่าร้ากกกก แค่นิสัยไม่ดีนิดหน่อย เอาแต่ใจมากหน่อย ปากพล่อยไปนิด แต่นอกนั้นคะแนนความเอาใจใส่ผู้อื่นนี่เต็มสิบน้า ... ป้องก็ชอบเติ้ลเพราะแบบนี้เหมือนกันแหละ
อย่าลืมน้าว่าป้องอยู่คนเดียวมาตลอด เค้าก็คงเหงา รู้สึกโดดเดี่ยว พอมีเติ้ลเข้ามาเอาใจใส่ป้องเลยเคลิ้ม
ก็เค้าบอกแล้วว่า ภาค #ไม่กินเส้น นี่คือ #ภาค2 แม้จะมีคู่ของเรย์และอ้น แต่เรื่องราวของคู่แรกมันก็มี ควรอ่านเรื่องดราม่าของคู่งี่เง่ากับง้องแง้งก่อน เพื่ออรรถรสในความฮาของอาการหึงผัวของเติ้ล 55 :m20: ส่วนในพาร์ตแรกที่จบไปแล้วก็เป็นตอนของป้องเต็มๆ แม้จะออกมาคนเดียวก็เถอะ เหอๆ
ว่าแต่... เรย์หนีไปหลับทั้งแบบนั้น ยั่วเติ้ลหรา? :hao6:
ระวังนะ เติ้ลยิ่งเคยก่อคดีปล้ำพี่ป้องมาก่อน มันขึ้นเองด้วย! :interest:
พวกรุ่นพี่ของเติ้ลนี่น้า... แต่ละคนแสบๆ ทั้งนั้นเลย ในตอนนี้ก็มี "พี" ปรากฏตัวขึ้น #ขอเสียงคนคิดถึงพี่เทพหน่อยจ้า :mc4:
น้องพียังฮาเหมือนเดิม เป็นคนที่มึนเสมอต้นเสมอปลาย เพราะแรมน้อย ซื่อ ไม่ทันคน ชอบเอ๋อแบบนี้ไง พี่สตาร์เลยหลงรักเบย :a2:
ขอบอกว่าพลพรรครุ่นพี่ของเติ้ลยังออกมาอีกเยอะเลยแหละ เพราะชาวแก๊งเค้าต้องมาช่วยเรย์ง้อสาว เหอๆ เตรียมรับความป่วนได้เลย!
ในส่วนของอ้นนั้น.... หลังจากฉกผัวเติ้ลให้ไปส่งตัวเองกลับบ้านแล้วก็... #ติดตามอ่านได้ตอนน้านะ :m14:
ตอนหน้า เพื่อนรัก #ป้องอ้น #สองต่อสอง :m4:
ปล. อาทิตย์นี้มาช้าไปหน่อย ขอโทษนะ และก็ขอสุขสันต์วันปีใหม่คนอ่านที่น่ารักทุกคนด้วยเน้อ :mew1:
ว่าแล้วก็ลงภาพ! แอบโฆษณานิยายเนียนๆ อิๆ ใกล้จะเปิดจองแล้วน้า กำเงินรอได้เลย! :katai1:
(https://scontent.fbkk2-3.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15781457_687053284796850_94015061500505846_n.png?oh=58ee69ac3782774bb8092259863390af&oe=58E3ED14)
:pig4: :3123: :L1: :L2:
ถ้าเรย์มาปรึกษาเติ้ลมากๆแล้วติดเติ้ล เดี๋ยวป้องก็หึงหรอก
เติ้ลยิ่งเป็นคนที่น่าปรึกษาอยู่ด้วย
อันนี้ก็ไม่รู้สินะ ... #ไม่รู้ว่าใครหึงใครกันแน่ o16
แต่ถามว่ามีฉากที่ป้องหึงเติ้ลสุดๆ มั้ย? ตอบเยยว่า "มี!" แต่อยู่ในตอนพิเศษ อิๆ ต้องจ่ายส่วยเค้าเท่านั้น o11 #เอาตังค์มา!
กลัวว่าอ้นจะไปเป็นของคนอื่น
เลยโกหกว่ามีอะไรกับอ้น แล้วผูกมัดอ้นสินะ
เรย์เอ้ย น่าสงสารจริงๆ รักใครก็แสดงออกไม่เก่ง
หวังว่าอ้นจะใจอ่อน และให้อภัยเรย์น้า
เรย์ไม่ได้ข่มขืนอ้นนะ :hao5:
ห๊ะ! ใครขอเพลง? อะๆ เอาไป :hao7:
http://www.youtube.com/v/r3OxQBHknVk
เรย์เอ๊ย.... น่าฉงฉาน :monkeysad: ขี้ตู่นะเรา :m20:
ต้องรอลุ้นกันแล้วล่ะว่าอ้นจะรู้ความจริงเมื่อไหร่ จะว่าไปตอนที่แล้วเรย์ก็เกือบหลุดปากแล้วล่ะ เหอๆ แต่ป้องกับเติ้ลมาซะก่อน เรย์เลยเงียบต่อ อิๆ
2 ภาคนี้เราเขียนล้อกันค่ะ แหะๆ เรามีความรู้สึกว่า ถ้า #ภาคไม่ฟิต = "สีดำ" #ภาคไม่กินเส้น ก็= "สีขาว" สาเหตุเป็นเพราะ
1.ป้องชั่วกว่าเรย์เยอะ! จริงๆ ก็ไม่ได้หมายถึง"เลว"หรอก แต่หมายถึงป้องจะมีนิสัยที่อันธพาลกว่า ดิบเถื่อนกว่า มีความเกเร ศีลธรรมหรือทัศนคติในการใช้ชีวิตต่างๆ ป้องจะไม่ได้รับการอบรมเท่าเรย์ อย่างเรย์นี่ถึงจะใจร้อน ชอบหลุดโมโห แต่เรย์ถูกเลี้ยงมาดีกว่า เลยค่อนข้างมีความยับยั้งชั่งใจมากกว่า คือแบบคิดหน้าคิดหลังมากกว่าป้องอะ ดูเอาจากพื้นฐานทางครอบครัวก็ได้ ป้องยายไม่ค่อยเข้มงวด ส่วนเรย์ ได้พี่ๆ ช่วยกันเลี้ยง เหอๆ เลยออกมาขาดๆ เกินๆ ... แต่ก็เ)้นคนดีล่ะน่ะ!
2.อ้นโลกสวยกว่าเติ้ล ถึงแม้จะเจอเรื่องดราม่าเหมือนกัน แต่อ้นตั้งตัวได้ไวกว่าเติ้ลมาก เติ้ลคือเป๋ไปเลย โทษตัวเอง มองทุกอย่างในแง่ลบ คร่ำครวญมากกกก ตามประสาวัยรุ่นงุ่นง่านแหละ ส่วนอ้นจะทำนองสาวแกร่ง กะเทยไทยสายสตรอง คือนางสู้ชีวิต ก็ถ้านางไม่สู้ชีวิตนางคงไม่ยอมแต่งบอยไปทำงานเพื่อเก็บตังค์ทำนมอะ! แถมอ้นยังได้คนรอบข้างช่วยเหลือ มีทั้งเรย์และครอบครัวอยู่เคียงข้าง ในขณะที่เติ้ลมีป้องอยู่ข้างๆ แต่เติ้ลกลับไม่สามารถเปิดใจให้ป้องได้ร้อยเปอร์เซ็นต์จนเหมือนโดดเดี่ยว พี่ชายที่รักก็ปรึกษาอะไรไม่ได้ เฮ้อ!
แม้เรย์และป้องจะมีฉากที่แสดงให้เห็นความใจร้อน ติดนิสัยใช้กำลัง หรือแม้แต่ฉากที่พูดหยาบกับเพื่อนเหมือนกัน แต่สองคนนี้ไม่เหมือนกันเลยนะ คนละอารมณ์กันเลย คนละไทป์ ... คือสำหรับคนเขียนอะนะ แต่ไม่รู้คนอ่านจะรู้สึกรึเปล่า ถ้าคนอ่านบอกเหมือนกัน เขียนกี่ตัวละครคาแรคเตอร์ก็ซ้ำ! ถ้าคนอ่านพูดแบบนั้น เค้าคง.... :sad2:
เอาใจช่วยอ้น+เรย์น้าาาาา น่าเห็นใจเรย์มากเลยตอนนี้ อ้นศรีอย่าใสจร้ายกัยเรย์นักเลยจ้า.....ตอนนี้เติ้ลดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเลย ดูๆแล้วเป็นคนมีเหตุผลกว่าผู้ใหญ่ทั้ง3คนอีกนะเนี่ยยยยย รอตอนต่อไปจ้าาาาา :o8: :o8:
จริงๆ เติ้ลเป็นหลานรหัสของบัดดี้เรย์นะ บัดดี้เรย์ก็คือ "พี" หรือ "ปานเทพ" หรือ "Inwมาเยือน" จากเรื่อง #พี่เทพน้องดาว นั่นเอง! https://goo.gl/H3oRKZ (https://goo.gl/H3oRKZ) ยังคงพยายามยัดเยียดนิยายเรื่องอื่นๆ อย่างเต็มที่ :o8:
ตายแระ! ... ทั้งลุงทั้งหลานเลยแฮะ! :-[
ประมาณในแก๊งมีแต่เกรียน เติ้ลจะเป็นคนคอยเบรกพี่ๆ อยู่แล้ว แต่ที่พวกเราไม่เคยเห็นมุมดีๆ ของเติ้ลก็เพราะว่า... :a5:
ก็ภาคแรกมีแต่เข้าฉากกับป้อง หรือไม่ก็ตั้ม มันเลยง้องแง้งเอาเรื่อง อารมณ์ประมาณอยู่กับคนใกล้ชิดทำตัวแบบนึง อยู่กับคนอื่นเป็นอีกแบบ
เติ้ลน่ะ ไม่รู้ตัวว่าเห็นป้อง "พิเศษ" ไม่เชื่อย้อนไปดูฉากแรกที่สองคนนี้คุยกันก่อนจะเถียงกัน เติ้ลพูดจาดีมาก จนเติ้ลหลุด ป้องหลุด พอเถียงกันก็เหมือนปลดลิมิต หลังจากนั้นเติ้ลใส่ป้องป้องก็สวนเติ้ลตลอด เหอๆ
ซึ่งในภาคนี้นั้น... เติ้ลก็ยังดราม่าต่อไป :heaven 55
ส่วนอ้นเรย์นั้น ... ต้องรอดูว่าเค้าจะง้อกันวิธีไหน ใครง้อใครกันแน่? :impress2: อะ! ใบ้ให้ไปดูตอนเก่าๆ ที่ผ่านมา o3 อย่างเรย์น่ะเหรอจะง้อคนเป็น :เฮ้อ:
ในบรรดาผู้ชายรอบตัวอ้น ไม่นับป้องที่คบกับอ้นอย่างจริงใจแล้ว ก็มีเรย์อ่ะที่จริงใจกับอ้นกว่าใครๆ
แต่เรย์นางก็มีปัญหาการแสดงความรู้สึกอย่างแรงงงง่ะ หวังว่านู๋เติ้ลกลับมารอบนี้ จะนำสิ่งดีๆมาให้เรย์และอ้นนะ :katai2-1:
มีใครเรียกหากามเทพ? รับรองเดี๋ยวมาแน่ 10 ขวบ คารมดี ขี้เล่น ที่สำคัญ พ่อหล่อและรวย! :hao7:
ส่วนใหญ่แล้วตัวละครของเราทุกคนจะชอบมีปัญหาค่ะ เราซาดิสต์ ชอบเขียนแต่ตัวละครแปลกๆ ไม่ค่อยเขียนเทพๆ ขนาดพี่สตาร์ที่เทพที่สุดยังไบโพล่าเลย 55
ดังนั้นเรย์เลยแปลกแบบนี้แหละ :katai2-1:
แต่ยอมรับนะว่าส่วนนึงเราได้ไอเดียมาจากหนุ่มๆ สมัยนี้ ไม่มีแฟนเพราะชอบบอกว่า "เปลือง" พวกฮีจะพูดว่าผู้หญิงสมัยนี้งี่เง่า เก็บเงินซื้อความสุข&ของเล่นดีกว่า
เอาจริงๆ นะ เราว่าจริงๆ แล้วคนพวกนี้มีปัญหาจนหาแฟนไม่ได้มากกว่า ถ้าไม่ใช่ไม่มีใครเอาก็คงเจอผู้หญิงไม่ดีจนเข็ดแล้วขี้เกียจมีแฟนอีก เลยเหมารวมด่าผู้หญิงทุกคนซะงั้น! บอกสาวๆ ในอนิเมะดีกว่า หลงอยู่ในโลก2D มันก็เกือบๆ โอตาคุแล้วล่ะ
ละถ้าสมมุติมีคนที่เข้าใจเค้าได้ เติมเต็มความต้องการของเค้าได้ ยอมรับตัวตนของเค้า ตรงสเปก ถ้ามีสาวแบบนี้โผล่มาหนุ่มๆพวกนั้นจะสนใจผู้หญิงจริงๆ ตรงหน้าหรือยังจะเลือก fab กับสาว 2D ล่ะ ??? คำตอบมันแน่อยู่แล้ว!
ซึ่งจริงๆ แล้วผู้หญิงแบบนี้มีนะ เพียงแต่มันอาจจะไม่ได้ถอดแบบการ์ตูนมาเป๊ะ100%! อาจจะมีคุณสมบัติไม่ครบบ้าง มีค่าสถานะลบที่แถมมาบ้าง คล้ายๆ แบบ #ผู้ชายดีๆมีแต่ในนิยาย คือพอหาคนที่ดีและเหมาะสมกับตัวเองไม่ได้ ผิดหวังมากๆ เข้าก็โทษว่าคนอื่นห่วยเกินไป ไม่มองเลยว่าแล้วตัวเองดีพอรึยัง? ไม่คิดเลยว่าถ้าเจอคนที่ชอบแล้วต้องทำยังไงให้ความรักไปรอด? ดูคู่เติ้ลป้องเป็นตัวอย่างก็ได้ว่าพวกเขาต้องปรับตัวเข้าหากันแค่ไหน!
คือถ้าลองเปิดใจมอง ลองหาดู ลองคบ ลองคุย ลองพยายามปรับความเข้าใจซึ่งกันและกันดู สาวที่น่ารักราวกับหลุดออกมาจากโลก2D มันก็มีนะ แต่ผู้ชายก็ต้องยอมรับด้านลบของผู้หญิงด้วย เช่นบางคนอาจไม่สวย บางคนอาจอ้วน บางคนอาจขี้บ่น บางคนอาจชอบวีน ขี้หึง ขี้โมโห บลาๆ
ซึ่งในกรณีนี้ เรย์ชอบอ้นมาก อ้นคือตรงสเป็กเรย์ เรย์หน้ามืดแบบไม่สนใจข้อเสียของอ้น แต่ข้อด้อยทั้งหมดดันไปอยู่ที่ตัวเรย์เองคือ เรย์จีบอ้นไม่เป็น ถ้าเรย์จีบดีๆ ขยันรุก เนียนให้ได้ครึ่งของพี่โจม เผลอๆ เรย์จะวิน
เรย์นางฉลาด เป็นมนุษย์อีโก้สูงที่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร นางวางเป้าหมายแล้วทำตามแผนของนาง แต่นางด๋อยเรื่องความสัมพันธ์ ในพาร์ตแรก เรย์เอาตัวเองเข้าไปใกล้ชิดกับอ้นสำเร็จ แต่ตามเขาเป็นปีๆ อ้นก็ไม่รู้ว่าเรย์ชอบเพราะเรย์สอบตกด้านศาสตร์แห่งความสัมพันธ์ ไม่ใช่เฉพาะกับอ้นเท่านั้น กับสังคมรอบๆ ข้างเรย์ก็มีปัญหา นี่โชคดีนะที่เรย์ยังมีแก๊ง เหอๆ ต้องรอชมแหละว่าชาวแก๊งจะช่วยแก้ปัญหาให้เรย์ยังไง
โอ้ยยยยอินางเติ้ลคนหวงผัว
มารอบนี้ดูมีสติดีนะ555555
เดาใจอ่นไม่ถูกเลยนางเหมือน
จะใจอ่อนแล้วนะเดี๋ยวเจออิป้อง
นางกะเขวนะทีนี้ :ling1: :ling1:
เติ้ลยังโผล่มาฮา เอ้ย! หึงผัว อีกหลายฉากค่ะ :hao6:
หวังว่าภาค 2 นี้คนอ่านจะเห็นการพัฒนาของเติ้ลน้า แล้วก็หวังว่าจะมีคนชอบเติ้ลอยู่ทีมเติ้ลบ้าง ขอบอกว่าเติ้ลน่ารักจริงๆ นะ เหอๆ
ส่วนอ้น ตอนหน้าต้องรออ่านเลย ป้องไปส่งอ้นสองต่อสองด้วยสิ! :m31:
ว่าแล้วว่าจัดฉาก :hao7: อยากอ่านตอนต่อไปไวๆจัง :katai1:
มาแว้ว :hao7: มาแว้ว :katai4:
เห็นชื่อเรื่องแล้วนึกว่าเป็นแนวตลกขบขัน
แต่พอได้อ่านแล้วกลับขำไม่ออก
ดราม่ามากกว่าที่คิด
เรื่องนี้ไม่ขออยู่ทีมใคร
ทุกคนย่อมมีพื้นฐานครอบครัว จิตใจ และสิ่งแวดล้อมแตกต่างกัน
ความคิดของแต่ละคน ขนาดตัวเราเองเป็นเจ้าของความคิดแท้ในบางเรื่องก็ยังยากที่จะเข้าใจ
แต่สุดท้ายแล้วก็ดีใจที่พี่ป้องกับน้องเติ้ลปรับความเข้าใจกันได้
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น นับถือจิตใจอ้นสุดค่ะ เขาไม่รักก็ต้องปล่อยเขาไป :o12:
ชื่อเรื่องมันเรต โดนดูถูกมาเยอะ :hao5:
บอกใครต่อใครว่าดราม่า คนก็ไม่เชื่อ :o10:
แต่เค้าก็โฆษณาอยู่นะว่า #ดราม่า & #เสื่อม ... มุกเสื่อมๆ เพียบเลยนะ มันก็ฮานะ แต่พอถึงตอนดราม่าก็จัดเต็ม เอาซะหน่วงกันเลยทีเดียว เค้าชอบ :m3: ดราม่าแบบนี้สนุกจะตาย เหอๆ
ถามว่าเกี่ยวกับชื่อเรื่องตรงไหน? ใจคอจะตั้งชื่อเรื่องให้ดีกว่านี้ไม่ได้รึไง?
มันก็ช่ายอะ จงใจตั้งชื่อเรื่องเรียกแขก แต่ชื่อเรื่องมันเป็นปมสำคัญมั้ยล่ะ? #ประเด็นในเรื่องเลย
ถ้าเติ้ลไม่เจ็บใจเพราะถูกบอกเลิกด้วยข้ออ้างมักมากของเบสท์ ถ้าเติ้ลไม่รั้นอยากประชด (เราเชื่อว่าคนที่อยู่ในอารมณ์"เหลวแหลก" พอเจอเรื่องแบบนี้ มันจะมีจุดๆ นึงที่แบบ... "เออ ไหนๆ ก็เสียตัวไปละ จะนอนกับอีกกี่คนก็ไม่เป็นไรหรอก")
ถ้าเติ้ลไม่มาเอากับป้อง และถ้าป้องวางตัวดีมาตลอดเติ้ลก็ไม่กล้าทำแบบนี้ด้วยหรอก (ป้องเล่นตามตั้มไปถึงไหนต่อไหน พูดไปใครจะเชื่อว่าป้องรักดี?)
ทุกอย่างมันเกี่ยวข้องกันหมดเหมือน #ผีเสื้อขยับปีก ใครทำอะไรไว้ก็ได้แบบนั้น มันสอนเรื่องการวางตัว การมีสติทำแต่สิ่งดีๆ เรื่องมันวุ่ยวายเพราะนิสัยแย่ๆ ของป้องและเติ้ลเลยนะ ไหนจะปมการเปลี่ยนผู้ชายให้กลายเป็นเกย์ ซึ่งเติ้ลนี่ถึงระดับติดใจการเป็นรับเลยนะ!
เราก็เลยมองว่าชื่อแบบนี้แหละ แสดงถึงตัวตนของเติ้ลได้ดีสุดแล้ว มันคือตัวตนของนิยาย คนเขาอาจจะยี้ แต่ถ้าได้ลองสัมผัสจริงๆ แล้วอาจผิดคาด เหมือนป้องกับเติ้ลที่มาเรียนรู้กัน
ละอีกอย่าง ... ถึงจะเขียนฉากเรตไม่เก่ง แต่ก็ใส่ไปเยอะเหมือนกันนะ เค้นเท่าที่จะเค้นได้แย้ว o7
ตอนนี้อาจจะมีคนที่ยังเกลียดเติ้ลหรือป้องอยู่ มองว่าทำไมสองคนนี้ไม่สมกับเป็นพระเอก หรือนายเอกเลย? ไม่เห็นนิสัยดี ไม่เห็นน่าเอ็นดู ไม่น่าสงสาร ไม่น่าเอาใจช่วย แต่เรากลับมองว่าตัวละครที่ไม่สมบรูณ์แบบนี้สิ #เขียนแล้วสนุก สนุกตรงต้องวางแผนปั้นคาแรคเตอร์ให้มีรอยแหว่งที่มันไม่ขัดกับรากที่ปรากฏ ดูเป็นอะไรที่จับต้องได้ ตอนที่คิดๆ พล็อต วิเคราะหการกระทำของตัวละคร ตอนที่เขียนแล้วต้องคิดแบบนั้นนะ เราฟินมากเลยขอบอก ... อา... #มีความสุข
ให้เขียนเทวดาโคตรเทพปรากฏตัวมาช่วยเหลือตัวเอกแสนดีแต่ร้อยเคราะห์ พระเอกมาช่วยแก้ไขทุกเรื่องได้อย่างเทพ! ให้เขียนนิยายแบบนั้นมันไม่สนุก ถึงคนอ่านจะอ่านแล้วสนุกก็เถอะ แต่คนเขียนแนวนั้นเยอะแล้ว เราไม่เขียนสักคนก็ยังมีอีกเป็นร้อยๆ เรื่องซ้ำๆ กันในตลาด เราขอเขียนสิ่งที่เราสนุกและอยากเขียนดีกว่า คนอาจจะชอบน้อย แต่เราไม่ฝืนใจทำ ไม่อินดี้คิดงี้ไม่ได้นะเนี่ย เหอๆ #ติสต์กว่าป้องก็คนแต่งนี่แหละ #อินดี้กว่าเรย์ก็เค้าเอง :m13:
ละพอมาเขียนภาค 2 นะ ในส่วนของอ้น เรานั่งคิดหัวแทบแตกว่าจะเขียนยังไงให้อ้นมีความแจ๋นแบบเพศที่สาม แต่มีความฟรุ้งฟริ้งแบบเจ้าหญิงในเทพนิยาย คือน่ารัก ละใส่ปมหรือประเด็นที่เราอยากสื่อสารกับคนอ่านลงไปด้วย เลยได้ออกมาเป็นซินเดอเรลร่าอ้นแบบนี้แหละ เหอๆ นางมีองค์รักษ์นะเห็นมั้ย! ปกป้องมั้ยล่ะ!
แต่ยังไงก็ขอขอบคุณที่ตัดสินใจเปิดเข้ามาอ่านนิยายของเราน้า #ดีใจมาก :monkeysad:
รออยู่น้าาาาาาา
มาแล้วจ้า :pig2:
-
เติ้ลขี้เสือ.... อุ๊บส์์ :z6: ขอโทษที่รุนแรง แต่เราอคติกับอีนี่มาก 555555 ยอมรับว่าอ่านเรื่อง ป้องเติ้ลไม่จบด้วยซ้ำ อยากให้เรื่องของสองคนนั้นจบๆไป อย่ามาเอี่ยวกับยัยอ้นน้อยกับตาแว่นเลย แต่ก็จะอยู่อ่านม่อนอ้นจนจบนะคะ แม้จะอ่านไปเบะปากใส่อีนางน้อยหวงผัว อุ๊ยยยยยย 555555555
-
ตอนหน้าอ้นนางคงดราม่าจัดเต็ม
เพราะป้องนางไม่ได้พกเมียไปด้วย
รอลุ้นเพื่อนๆเรย์จะมาช่วยนางยังไง
:L2: :pig4: สวัสดีปีใหม่ค่ะ :pig4: :L2:
-
ลุ้นตอนต่อไปจร้าาาาา :m15: :m15:
-
(https://scontent.fbkk2-3.fna.fbcdn.net/v/t31.0-8/15895441_688901204612058_678297450133290967_o.jpg?oh=8805e8edfda116c27fac3ed1fd1a9817&oe=58DD27B9)
ก่อนอื่น ขอแจ้งข่าวก่อนว่า นิยาย 『#ไม่ The Series』 กำลังจะเปิดจองแล้วน้า เย้วๆ :mc4:
ใครที่รออยู่รีบเก็บเงินเลยนะ ให้เวลาจอง 3 เดือน หยอดกระปุกให้ทันนะตะเอง :mew1:
แต่อันที่จริงเค้าประกาศมาตะแต่ปีที่แล้วละนะ :o11:
ละเหตุผลที่ทำเป็น "เซต 5 เล่มจบ" ก็เพราะว่า.... :undecided:
ตอนเขียนภาคแรกจบยังไม่มีทุนนะสิ เลยยังไม่อยากทำ เรารู้สึกว่าฐานคนอ่านน้อยด้วย เลยยังไม่อยากลงทุน ทำแค่อีบุ๊กเอา
พอเริ่มเขียนภาคสองแล้วรู้สึกเรื่องมันยาว เลยตั้งใจทำเป็นซีรีส์ขึ้นมา แต่ก็อยากลองทำรูปเล่มดู ปรากฏแว่.... ภาค2 มันหนากว่าภาคแรกมากกก หนาชนิดที่ทำเล่มเดียวจบไม่ได้!
ก็เลยตัดสินใจหั่นเป็นสองเล่ม ละถ้าภาคสองทำ2เล่มแล้ว ภาคแรกมาจะมาทำเล่มเดียวมันก็แปลกๆ ไม่เข้าเซตกัน ก็เลยต้องทำ2เล่มตาม
แล้วด้วยความเยอะ (หมายถึงอิคนเขียนอะเยอะ! ไม่รู้จะไอเดียหลั่งไหลอะไรมากมาย) ก็เลยเขียนภาคพิเศษ...
อืม มันก็เลยเป็น 5 เล่ม อย่างที่เห็นนั่นแหละ :m17:
เค้าขอโทษ ทำคนอ่านกระเป๋าฉีก :m5:
แต่เค้าตั้งใจทำมากเลยนะ จะพยายามทำรูปเล่มให้สวยงามทั้งปกและอาร์ตด้านใน ไม่ใช่จัดหน้าส่งๆ แต่ก็ได้ตามมีตามเกิดนะ เรามีแต่เวิร์ด แหะๆ
ไม่มีปัญญาไปจ้างพรูฟ&จัดหน้า หน้าละ10บาทเนี่ย... ต้นฉบับเรื่องนี้900หน้านะ! *A4 900หน้า*
ในส่วนของคำผิด ก็พยายามตรวจทานแล้ว สัญญาว่าจะทำซีรีส์ให้มีคุณภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ คนที่รักนิยายเรื่องนี้จะได้สะสมอย่างสบายใจ
เพราะกว่าจะออกมาได้ขนาดนี้ก็เจอปัญหาเยอะเหมือนกัน แต่ก็กัดฟันสู้จนโปรเจกต์เป็นรูปเป็นร่างมาได้อย่างที่เห็น :m15:
ในส่วนของคุณภาพรูปเล่มไว้ใจได้แน่นอน ใช้บริการโรงพิมพ์ที่มีคุณภาพ เลือกกระดาษให้อย่างดี ถึงปกสีออกดำๆ ก็ไม่มีลอก
แต่เรื่องราคาอันนี้ต้องขออภัยจริงๆ ที่มันแรงไปซักหน่อย แต่ก็อยากให้มองด้วยว่ามันตั้ง5เล่ม(5ปก)
และที่สำคัญ ยอดจองเราค่อนข้างน้อย อยู่หลัก10ตลอด ถ้าพิมพ์น้อยราคามันคงสู้นักเขียนที่พิมพ์เยอะๆ ยอดเป็นร้อยเล่มไม่ได้หรอก
ครั้งล่าสุดที่เปิดรีปริ้นต์ #STRINT ได้ยอดจอง17เล่มนะเออ! ก็เห็นถามกันมาเยอะ ที่ไหนได้.... :a5:
อิรอบแรกก็ใช่จะเยอะ 50กว่าเล่ม! พิมพ์เกินมา20กะขายไปเรื่อยๆ ดันขายหมด มีคนมาถามอีกเยอะ ไอ้เราก็อุตส่าห์ทำ เจอ17เล่มไม่ถึง20แบบนี้ไปไม่เป็นเลย
เกือบจะยกเลิกแล้ว แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจพิมพ์แล้วเก็บสองเล่มที่เหลือไว้กับตัวเอง (ให้เพื่อนของเพื่อนไป1เล่ม) หลอกตัวเองให้ภูมิใจไปวันๆ ว่าของหายาก มีแค่100ชิ้นในโลก!
:o11:
ดังนั้น ถ้าคราวนี้ใครที่อยากได้จริงๆ ต้องจองให้ทันนะ รอรอบของเหลือ ของมันอาจมีเผื่อไม่เยอะ รวมถึงถ้าหมดแล้วโอกาสจะพิมพ์อีกมันยากมากๆ :monkeysad:
แต่ถ้าใครที่ไม่สะดวกจริงๆ กลัวเก็บเงินไม่ทันแต่อยากได้มากๆ ให้แจ้งเราเอาไว้ จะกันหนังสือไว้ให้
แต่ถ้าไม่สนิทคุยแล้วไม่ถูกคอก็ไม่ช่วยอะ :m28:
สถิติการเมนต์นิยายเรา การกดถูกใจในเพจมีผล ไม่เคยอ่านนิยายเค้าอยู่ๆ จะโผล่มาบอกยังไม่เคยอ่านเห็นที่เพื่อนแชร์แล้วสนใจแต่ตอนนี้ยังไม่มีเงินช่วยเก็บไว้ให้หน่อย เจอแบบนี้ไม่สนใจนะ #บรัยส์!
ลองคิดเล่นๆ ว่า ถ้านักเขียนพิมพ์500เล่ม กับนักเขียนพิมพ์50เล่ม แล้วต้องจ่ายค่าจ้างวาด5000บาท
คนที่พิมพ์500เล่ม บวกต้นทุนค่าปกจากค่าพิมพ์รูปเล่มอีกเล่มละ10บาท แต่คนที่พิมพ์50เล่ม เค้าต้องบวกต้นทุนเพิ่มอีกตั้ง100บาทเชียวนะ! o22
แต่ถ้าทำออกมาไม่สวย ปกไม่โอเค คนอ่านก็เอาไปด่าอีกใช่มั้ยล่ะ? :m8:
ทำหนังสือไม่ง่ายนะ ยิ่งคนที่ฐานแฟนคลับน้อยอย่างเรานี่มหาโหดเลย :hao5:
ต้นทุนค่าพิมพ์เอย ค่าปกเอย ค่าอะไรต่อมิอะไรอีกจิปาถะ บางคนอาจจะบวกค่าน้ำค่าไฟค่าโปรแกรมคอมพิเตอร์ที่ใช้ทำงานเข้าไปด้วยก็ได้ คือทุกอย่างที่ต้นทุนหมด คนวงการนักวาด พวกครีเอทีพเค้ายังคิดค่ามโนค่ามันสมองได้ นักเขียนก็อยากได้ค่าเหนื่อยสำหรับการใช้สมองของเราเหมือนกัน คนอ่านอย่าใจร้ายสั่งให้เราตั้งราคาเฉพาะต้นทุนต่างๆ เลย อยากให้คนอ่านเข้าใจเราด้วย ไม่ใช่สักแต่ด่าว่าพูดลอยๆ โดยไม่เคยเข้าใจถึงปัจจัยต่างๆ
เพราะเราเป็นคนที่ลงนิยายให้อ่านจนจบเสมอนะ ไม่เคยกั๊กตอนจบ ไม่เคยขู่"เมนต์ไม่ถึง10ไม่อัพ"ด้วยแม้จะอยากกราบกรานขอร้องให้คนอ่านช่วยหย่อนกำลังใจต่อชีวิตเราบ้างก็เถอะ
หรือใครที่ทุนน้อย แบบอีบุ๊กก็มี วางขายมาสักพักแล้วด้วย ถูกเวอร์กว่าอีบุ๊กเจ้าอื่นๆ มากโขเลยล่ะ อัดแน่นเนื้อหาเต็มๆ ไม่ได้ใช้ฟ้อนต์ตัวเท่าบ้านหลอกคนซื้อว่ามีหน้าเยอะแล้วตั้งราคาแพงๆ
ถ้าเป็นอีบุ๊กแบบนี้แหละเราไม่มีต้นทุน คิดราคาเฉพาะค่าความสามารถของเราได้สบายๆ พยายามทำปกเอง ทำอะไรเองเท่าที่จะทำได้ ก็คิดว่าไม่น่าเกลียดเท่าไหร่นะ ถึงจะเรียบไปหน่อยแต่ก็อาร์ตเข้ากับคอนเซปต์ ดีกว่าซื้อปกอีบุ๊กสำเร็จรูป500บาทลายเหมือนพวกนิยายโรแมนซ์มาใช้อะ มันไม่ใช่คอนเซปต์นิยายเรา
ซึ่งเราก็รับรู้ว่าในฉบับอีบุ๊กยังมีคำผิดหลุดอยู่บ้างนิดหน่อย เราตั้งใจว่าเดี๋ยวพอจบโปรเจกต์นี้จะแก้ไขอีบุ๊กให้ (คือพอคนที่ซื้อเข้าหน้าชั้นหนังสือใช่มะ มันก็จะอัพเดตเวอร์ชั่นเองออโต้เลย ไม่ต้องห่วง)
แต่ว่าเราคงจะเพิ่มเนื้อหาให้แค่ #ไม่รัก กับ #ไม่หึง นะ ตอนพิเศษอื่นๆ คงไม่เพิ่มให้ เพราะราคาอีบุ๊กมันถูกมากกกก
*แต่ในอนาคตอาจจะเอาไปรวมไว้ในเล่มภาคพิเศษก็ได้ แต่เราคงยังไม่วางขายภาคพิเศษแบบอีบุ๊กในเร็วๆ นี้แน่นอน คงรออีกสักพักใหญ่ๆ เลย อย่างน้อยให้ขายแบบรูปเล่มให้เสร็จก่อน (ไม่สัญญานะ แค่คิดไว้เฉยๆ)
ส่วนพวกของแถมต่างๆ บอกเลยว่าอย่าคาดหวังมาก เราคงแถมเยอะเหมือนนักเขียนคนอื่นไม่ได้
นี่กลัวจริงๆ นะ กลัวคนอ่านเอาไปเปรียบเทียบกับคนโน้นคนนี้แล้วมาดราม่ากับเรา คือไม่พอใจก็ไม่ต้องซื้อแค่นั้นเอง จบนะ โอเคปะ? ปล่อยให้มีเฉพาะคนที่รักนิยายเรื่องนี้จริงๆ มาซื้อเถอะ
ดังนั้นเราเลยตัดสินใจทำมินิบุ๊กขึ้นมา เป็นเรื่องพิเศษๆ ที่เรายัดใส่เล่ม5ไม่ไหว กลัวมันหนาเกิน ถ้าเกิดสันเรียงกัน5เล่มแล้วเล่มสุดท้ายหนาไม่เข้าพวกเดี๋ยวจะทุเรศ! เราเป็นพวกเฟอร์เฟกต์ชั่นนิส รู้สึกหงุดหงิดน่ะ แหะๆ
เหตุผลทำของที่ระลึกรอบจองเป็นเล่มเล็กทุเรศดีมั้ย? 55
เล่มเล็กนี้เราตั้งใจทำให้คนที่ช่วยซื้อนิยายเรื่องนี้รอบจองนี่แหละ อย่าลืมนะว่าถ้ายอดจองน้อย เกิดมันไม่ถึง50เล่ม เราก็คงพิมพ์ขั้นต่ำที่เท่านั้น มักจะตัดเศษที่0เกินมาไม่มาก ไม่งั้นทุนจมอะ จะตายเอา
ยอดจองน้อยมีผลยังไง? ทำไมจำเป็นต้องจองให้ทัน รอซื้อทีหลังเอาก็ได้ ฉันไม่สนของแถมหรอก
มีนะ มีผลมากเลย เช่นยอดจอง49 เราพิมพ์50 ส่งให้ทุกคนหมดแล้ว แต่คนอื่นๆ ที่พึ่งมาขอซื้อล่ะ? มาติดต่อทีหลังเราก็ไม่มีของให้หรอกเพราะทำออกมาน้อย
มันคือการระดมทุนอะ เป็นของขวัญแทนคำขอบคุณสำหรับคนที่ช่วยกันระดมทุน
ละอย่ามาบ่นให้เราได้ยินเลยนะว่า "โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว นิยายออกเยอะมาก เราหมุนเงินไม่ทัน" หรือแบบ "ยังทันของแถมมั้ย? ไม่มีของแถมแล้วเหรอ?"
ตกลงจะซื้อนิยายหรือซื้อของแถม? บอกเลยมันไม่ได้แถมหรอก บวกต้นทุนเข้าไปแล้ว มันคือการยอมลดกำไรของคนขายเพื่อเพิ่มยอด!
รู้มั้ยมันเฮิร์ตตรงไหน? เวลาได้ยินแบบนี้ทีไรมันเจ็บตรงที่คุณเลือกกำเงินไปพรีของคนอื่นก่อนเราไง อวยคนอื่นไว้บนหิ้งละมากดขี่เรา
เราไม่ว่านะถ้าจะไม่ซื้อนิยายเรา แต่ถ้าให้ความสำคัญกับคนอื่นก่อนเราแล้วจะมาเรียกร้องขอให้เรามอบความสำคัญให้คุณเท่าคนอื่นที่ช่วยเหลือเราเหรอ? ในเมื่อคนอื่นเค้าทุ่มเทให้เรามากกว่าคุณอะ คุณจะมางอแงอะไร?
ไม่ซื้อไม่ว่า แต่อย่ามาดราม่านะ เพราะเราไม่ชอบคนเอาแต่ใจแบบนี้ ทำตัวเป็นเติ้ลไปได้!
(https://dn.lnwfile.com/_/dn/_raw/1i/ys/08.jpg)
ขอบอกว่าตอนที่ทำแบบสอบถาม มีคนตอบเราแค่ 50 คนเอง ไม่เชื่อดูได้ มีหลักฐานยืนยัน :hao5:
ภูมิใจ๊ภูมิใจ คนซื้ออีบุ๊กเราเยอะเจงๆ :sad2:
เราเลยรู้สึกว่า มันก็คงมีคนซื้อนิยายเราแค่นั้นแหละ เกินมาก็คงมีอีกไม่มาก
แต่คงไม่ถล่มทลายขายได้หลายร้อยชุดหรอก ไม่มีทางมีเรื่องเวอร์ๆ แบบนั้น :เฮ้อ:
ดังนั้นเราเลยทำโปรโมชั่นกระตุ้นยอดจอง คืออยากได้ยอดถึงสัก50ชุด เพราะราคาจะได้ขยับจากต้นทุนคิดแบบพิมพ์20เล่มไป50เล่ม (เค้าคิดตามปกนะ ไม่ใช่จำนวนเล่มรวม)
20คนแรกก็จะได้พวงกุญแจอะคริลิกใส ลายป้องหรือเติ้ลแบบSD น่ารักนะเรายังชอบเลย
คือตอนแรกกะทำพวงกุญแจเอาไว้กระตุ้นยอดให้ถึงขั้นต่ำ20เล่มตามที่โรงพิมพ์รับน่ะ กะว่าถ้าคนจองไม่ถึงก็ไม่ทำ สารภาพเลย
แต่ไม่ทันแล้วล่ะ พอสั่งทำปกไปแล้ว ลงทุนไปแล้ว ขึ้นหลังเสือแล้วยังไงก็ต้องทำ
แต่คิดอีกที รู้สึกราคามันสูงมาก เลยพยายามหาอะไรให้คนที่เหลือด้วย
ก็เลยไปหาถุงผ้ามาเพิ่มให้อีก30คน เป็น50คนแรก ตัวเลขกำลังสวยเลย
แต่ก็บอกไว้ก่อนนะว่าเราทำถุงผ้าเอง ดังนั้น อาจมีเบี้ยว เหอๆ แต่ก็จะตั้งใจทำทุกใบนะ อยากให้คิดว่าเป็นคำขอบคุณจากใจแทนของแถมมากกว่า ไม่งั้นอาจมาบ่นว่าทำไมถุงผ้าล้ายมันเบี้ยว แหะๆ
ส่วนของแถมจริงๆ คือโปสเตอร์ ตอนแรกว่าจะแจกโปสการ์ดใบเล็กๆ นะ แต่พอเห็นภาพพี่ป้องแล้วมันเกิดความรู้สึกว่า ... ต้องใหญ่ๆ เท่านั้น! เอาไว้ให้คนอ่านเอาไปติดฝาบ้าน! จะเอาไว้กอดจูบลูบคลำหรือจิ้นหรือเอาไว้ฟินก็ตามสบาย!
:impress2:
แต่คนที่ซื้อแบบเฉพาะบางภาคจะอดนะ ไม่ได้ของแถมอะไรเลย จริงๆ เราไม่อยากแยกขายหรอก แต่ไม่อยากมีดราม่าทีหลัง
ดังนั้นใครที่อยากได้เฉพาะบางภาคก็ห้ามพลาดรอบจองนะ หลังจากนี้ไม่มีอีกแล้ว จะสั่งเผื่อแบบเซตเท่านั้น
ขืนสั่งมาเท่ากันเดี๋ยวมันจะมีปัญหาแบบขายได้แต่ภาคนั้นภาคนี้ขายไม่ออก ของเหลือเป็นบางภาค มันลำบากอะ ปวดหัว o6
ก่อนหน้านี้วางโครงการไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว (ตอนที่ทำแบบสอบถามนั่นแหละ) สั่งภาพSDกับภาพคาแรคเตอร์เอาไว้ใส่ในเล่มไปแล้วด้วย มีปัญหากับนักวาดด้วย T^T
ละก็มีคนมาติดต่อสนใจอยากซื้อลิขสิทธิ์ ก็เลยดีใจว่ามีคนมาช่วยลงทุนแล้ว แต่พอคุยกันแล้วเค้าไม่โอเคกับคอนเซปต์ของเรา คือเราเสนอชื่อนักวาดคนที่วาดปกนี้ไปให้เค้าแหละ แต่ทางเค้าและทีมงานไม่โอเค บอกราคามันสูงไป เสี่ยงมากเพราะนิยายเราคนอ่านน้อย ไม่ใช่แนวตลาด พอคุยกันไม่ลงตัวเราเลยต้องเอากลับมาทำเอง
ไหนๆ ทำเองแล้วเราเลยเกิดความรู้สึกแบบว่า "เอาวะ! เจ๊งเป็นเจ๊ง!" แคะกระปุกตัวเองไปติดต่อนักวาดเอง ออกมาได้ปกอย่างที่เห็น :impress2:
คุณนักวาดคนที่วาดปก1-4ให้น่ารักมาก! เราอยากได้ภาพแบบติสต์ๆ เลยให้เค้าเอาภาพเดิมที่เรามีไปทำปก5 ออกมาอินดี้สะใจมากมาย ภาพหลังปก5ก็เค้าวาดนะ
(https://dn.lnwfile.com/l6up3v.jpg)
อย่างที่พูดแหละ มันขึ้นหลังเสือไปแล้ว ลงทุนมาขนาดนี้แล้ว จ่ายค่านักวาดไป2เด้งแล้ว จะไม่พิมพ์ออกมาก็ไม่ได้ใช่มะ? ถึงไม่ถึง20เล่มก็ต้องพิมพ์อะ
คือเราชอบปกเซตนี้มากเลยนะ ตรงตามคอนเซปต์ที่คิดไว้ทุกอย่างเลย คาแรคเตอร์แต่ละคนออกมาชัดมาก! สวยงามมากมาย คอนเซปต์รูปเล่มมีความเรียบง่าย ซิมพลีแต่แอบดาร์ก เข้ากับเรื่องมากๆ #โคตรฟิน
แต่.... ก็ไม่รู้ว่าคนอ่านจะชอบแบบนี้รึเปล่า :m17:
ซึ่งเราก็เข้าใจนะ รสนิยมคนเรามันไม่เหมือนกัน ถึงตอนนี้คงเป็นบทพิสูจน์คำพูดว่า "ซื้อนิยายเพราะเนื้อหา ไม่ได้ซื้อเพราะปก" แล้วล่ะ
บ่นไปซะยาว... ได้เวลาลงรายละเอียดละมั้ง? เหอๆ :m23:
แต่ว่านะ ที่บ่นยาวก็เพราะอยากให้อ่าน เพราะถ้าไม่รอบคอบแล้วไปกดสั่งจองโดนไม่อ่านรายละเอียดแล้วมีปัญหาเกิดขึ้น เดี๋ยวจะมีเรื่อง!
บอกเลยว่าเราโหด พรีทิ้งพรีขว้างไม่ได้นะ จองแล้วเปลี่ยนใจก็ไม่คืนเงินนะ #ขู่ :angry2:
นอกจากนี้ ยังมีรายละเอียดต่างๆ เช่นแนวทางสำหรับคนที่เคยซื้ออีบุ๊กไปแล้ว คือถ้าไม่คิดอะไรก็สามารถสั่งซื้อแบบเซตได้เลย แต่ถ้าจะเรียกร้องสิทธิ์ อันนี้ต้องมาคุยกันก่อน ซื้อ1เล่มไม่ได้นะ ต้องซื้อสองเล่ม "ไม่ฟิต?"+"ไม่กินเส้น?" เท่านั้น และต้องมาคุยดูว่าเราจะช่วยยังไงได้บ้าง เพราะมันต้องขอดูหลักฐานด้วย ไม่งั้นใครๆ ก็อ้างได้ "หนูซื้ออีบุ๊กไปแล้วแต่..."
ละมีของพิเศษสำหรับสาวกเล้าเป็ดที่สนใจซื้อนิยายเซตนี้ด้วย ดังนั้นถ้าใครซื้อแบบเซต5เล่ม ในช่องหมายเหตุให้แจ้งชื่อล็อกอินในเล้าไปด้วยนะ อาจจะมีอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้แทนคำขอบคุณที่คอยให้กำลังใจเรามาตลอด #เป็นคะแนนพิศวาสส่วนตัว #พิจารณารายบุคคล
คิดว่าแจ้งข่าวจบละนะ ... โอเค ไปดูเนื้อหากัน :pig2:
แบบเซต 5 เล่มจบ ราคา 1750฿
(https://dn.lnwfile.com/6t82ed.jpg)
(https://dn.lnwfile.com/a0sx7l.jpg)
แบบแยกภาค ภาค1=750฿ , ภาค2=800฿ , ภาคพิเศษ=400฿
(https://dn.lnwfile.com/wwfmd0.jpg)
(https://dn.lnwfile.com/49pwtk.jpg)
(https://dn.lnwfile.com/3fkl49.jpg)
ภาพแต่ละเล่มชัดๆ
(https://dn.lnwfile.com/zofwoq.png)
(https://dn.lnwfile.com/hea50m.png)
(https://dn.lnwfile.com/1pbyyn.png)
(https://dn.lnwfile.com/d444mv.png)
(https://dn.lnwfile.com/okrp20.png)
สั่งจองได้ที่ร้าน AzureICE's BOOKSHELF - http://azureice.lnwshop.com/ (http://azureice.lnwshop.com/)
*กดสั่งซื้อแล้วต้องโอนเงินภายใน 7 วัน
(http://image.free.in.th/v/2013/is/160723013128.png)
-
:seng2ped:
-
บาปกรรมมันมีจริงนะอ้น :m2:
ไงล่ะ เคยกรี๊ดกร๊าด ทำตัวแรด บ้าผู้ชาย ฉวยโอกาสกับเพื่อน พอไปเกิดเหตุโดนเข้าซะเอง เจ็บมั้ย?
อ้นไว้ใจเรย์ เหมือนที่ป้องเคยไว้ใจอ้น
จริงอยู่ตอนนั้นอ้นอาจไม่คิดอะไร หรือจริงๆ ต้องบอกว่าคิดน้อยเพราะยังเด็ก ยังบ้า! ยังอยากโชว์ อยากอวด อยากมีตัวตนให้คนอื่นอิจฉา
จริงอยู่ที่ป้องชอบใส่แต่บ็อกเซอร์ งวงแล่บ ไม่ระวังตัว
คือทั้งตัวผู้ก่อเหตุและปัจจัยของเหยื่อมันพอเหมาะ ป้องเลยโดนล้วง ...
นี่ดีนะที่ดีกันได้ และป้องก็ให้อภัยอ้นจริงๆ ป้องให้อภัยอ้นได้เพราะความดี อ้นเองก็สำนึกผิดกับความคิดใฝ่ต่ำชั่ววูบนั้นแล้ว พยายามทำดีไถ่โทษ ป้องเลยหายโกรธอ้น
เห็นมั้ย การถูกทำมิดีมิร้าย มันต้องมีทั้งสาเหตุจากเหยื่อและผู้ลงมือ ถ้าอิป้องระวังตัว ไม่เผลอ อ้นก็ลงมือไม่ได้หรอก
เตือนสาวๆ ไว้เลยนะ อย่าอ้างเลย "ชั้นจะทำตัวยังไงก็ได้ผู้ชายไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรชั้น"
ถ้าคุณทำตัวแรด อ้อร้อผู้ชายไม่เลือก ผู้ชายที่ไหนจะให้เกียรติคุณ ใครเค้าก็นึกว่าคุณง่าย ถ้าคุณทำตัวแรง แต่งตัวโป๊ ท้าทายสายตาให้คนอื่นมอง ถ้ามีคนชั่วมองแล้วจับด้วยหรือลากคุณไปทำอย่างอื่น มันจะแย่เอานะ ดังนั้นเรียบร้อยไว้หน่อยดีกว่า เพราะเราไม่รู้ว่าในสังคมใครดีใครชั่ว ควรระมัดระวังตัวเองตลอดเวลา อย่าเปิดโอกาสให้ผู้ร้ายลงมือ และอย่าเพิ่มโอกาสให้ตัวเองตกเป็นเหยื่อโดยใช่เหตุ
ขนาดผู้ชาย หรือเกย์ โง่ๆ บางคน *เน้นเลยนะว่าโง่! ที่ชอบโตกโชว์ ไงล่ะ พอคลิปหลุด เสื่อมเสียมั้ย? หน้าที่การงาน ซวยมั้ย? ไอ้ที่เคยคิดว่าแค่ถ่ายเล่นๆ ถ่ายอวดแฟน โชว์ผู้หญิง ใครจะไปรู้อาจมีผู้ชายหรือเกย์หื่นเอาไปจิ้นละบอกว่าตูดคุณน่าฟัด หรือเกย์บางคนเคยโชว์หวิวเอาไว้ ทั้งแรดทั้งคันออกสื่อ วัลลาบีอยากมีตัวตน พออัพหน้าใหม่มา ดังขึ้นมา โดนขุดอดีตและพฤติกรรมแย่ๆ มาแฉ ดับมั้ย?
เรื่องแบบนี้ ห้ามประมาทนะ มันไม่ใช่ว่า "ร่างกายฉันๆ จะโชว์ใครก็ได้" ต้องดูกาลเทศะด้วย ถ้าโชว์ให้แฟนดูเล้าอารมณ์ก่อนเมกเลิฟในที่ลับมันก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าไปอวดผิดที่ผิดทาง ผลเสียมันเยอะจริงๆ นะ #บ่นด้วยความเป็นห่วง
แต่อิพี่ป้องแม่งกั๊ก! มันไม่ยอมบอกความจริงค่ะท่านผู้โชมมมมม :hao7:
ต้องรอดูต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น อิๆ อ้นก็คิดว่าตัวเองเสียทีเรย์เข้าจริงๆ ฮ่าๆ
อ้นเริ่มหวั่นไหวแล้วน้า แต่ทิฐิยังมีมากกว่า เหอๆ
นี่แหละน้า ถึงได้บอกว่า ถ้าเรย์เข้าไปจีบอ้นดีๆ ก็ไม่มีดราม่าให้เราเขียนแล้ว คงกลายเป็นนิยายวายทั่วไปที่เสกให้ตัวเอกสมหวังทุกอย่างในชีวิตแบบเวอร์ๆด้วยการขนฉากหวานๆมาเทกระจาดให้คนอ่านฟิน
แต่เค้าชอบโมเมนต์ป้องกับอ้นนะ เวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันมันอบอุ่นอะ เสียดายที่ไม่ได้กัน T^T :mew6:
ชอบมากเลย ดูเวลาที่ป้องหยอกอ้นดิ ป้องไม่ค่อยหลุดอะไรแรงๆ ออกมาใส่อ้นด้วยแหละ ผิดกับตอนอยู่กับเติ้ล #เต็มที่!
แต่ก็เพราะแบบนี้แหละสองคนนี้ถึงดึดดูดเข้าหากัน เหอๆ
พูดถึงเรย์ .... ความอินดี้ของพี่ท่านยังไม่ลดระดับเลย
ทำตัวแบบนี้ไม่แปลกใจหรอกทำไมเพื่อนเทบ่อยๆ
แรกๆ เพื่อนคงรำคาญแหละ แต่หลังๆ มามันผูกพัน ให้ความรู้สึกว่าทิ้งไม่ได้ ยิ่งไอ้พี่เทพของเรายิ่งใจดี๊ใจดี ใสซื่ออยู่
เมฆยังคงคอนเซปต์ปากเสีย ส่วนหินหื่นของเรานั้นก็ยังกามอย่างต่อเนื่อง ฮ่าๆ ไม่รู้หินได้จิ๋มกระป๋องเป็นของตัวเองแล้วรึยัง? เอิ้กๆ
ป.ล. เติ้ลนี่ตัวฮาจริงๆ ภาคนี้มาเป็นตัวโจ๊กหึงผัวรึไง? :m20:
:pig4: :3123: :L1: :L2:
งวดนี้ขออภัยไม่ได้ตอบเมนต์แยก เค้ายุ่งนิดหน่อย แต่รักคนอ่านทุกคนนะ คิดถึงทุกคนเลย เมื่อคืนมัวแต่ยุ่งๆ เรื่องส่งเมลล์แจ้งสิทธิ์พิเศษคนที่เคยตอบแบบสอบถาม (คือมันต้องตอบกลับมายืนยันการรับสิทธิ์ภายใน7วันไง) เราต้องจัดการให้เสร็จก่อนเปิดจองนิยาย เลยค่อนข้างมึนนิดหน่อย เมื่อคืนพออัพโฆษณาขายนิยายเสร็จเลยน็อก แต่วันนี้ก็รีบมาอัพเนื้อเรื่องให้เยยนะ T^T
รักทุกคนเสมอ :กอด1:
ใครไม่มีตังค์ก็อ่านฟรีไปไม่ว่า แต่ถ้าไม่คิดจะซื้อละยังมาดราม่า อันนี้เจอสวนกลับนะ ของถูกๆ แบบอีบุ๊กก็มี อ่านฟรีก็มี ยังจะเอาอะไรอี๊ก! #เสียงสูง #เกรียนมาเกรียนกลับไม่โกง #เถื่อนกว่าตั้มถ่อยกว่าป้องก็คนแต่งนี่แหละ
ใครเป็นสายอ่านอย่างเดียวก็ ฝากเพจเค้าหน่อย https://www.facebook.com/AZI824/ (https://www.facebook.com/AZI824/)
ผ่านไปกดไลก์ หรือเมนต์คุยกันได้นะ เวลาโพสต์อัพนิยายแต่ละที เงียบมากกกกก
คนที่คอยมีส่วนร่วมกับเราๆ จำได้นะ เวลามีอะไรก็มักจะได้คะแนนพิศวาสจากเราเสมอๆ บอกเลยว่าเรา #พอใจลำเอียง
ป.ล. ไอ้ที่สนิทส่วนบุคคลไม่นับนะ นับแต่แบบที่มีส่วนร่วมกับนิยายเราเท่านั้น เหอๆ
โฆษณาตัวโตๆ อีกครั้ง
(https://dn.lnwfile.com/ugjr6r.jpg)
เปิดจอง 15 มกราคม - 10 เมษายน 2560
ราคา 1750 ค่าส่ง 150 รวม 1900 บาทขาดตัว
อ่านรายละเอียดได้ที่ http://azureice.lnwshop.com/ (http://azureice.lnwshop.com/)
-
หยอดปุกหมูต่อปายยยยย
-
ฉากเรตหนึ่งเดียวของภาคนี้ เค้าไม่ถนัดเขียนฉากแบบนี้เลยจริงๆ นะ :m17:
มันเป็นตอนที่สั้นมาก มีแต่เรื่องของอิคู่นี้ คิดอยู่นานว่าจะตัดตอนยังไง ในที่สุดก็ตัดสินใจว่า ตัดแบบนี้แหละ ละเดี๋ยววันจันทร์จะเอาตอนใหม่มาเสิร์ฟอีกรอบแถมให้ เพราะว่าหลังจากตอนนี้ จะเข้าสู่ช่วงง้อสาวแล้ว ฮ่าๆ
ก็แบบว่า... เขียนฉากอย่างว่าไม่เก่งอะ จะเอาฟินๆ ก็เขียนไม่เป็น สมจริงมั้ยก็ไม่รู้ เวลาเขียนทีไรคิดแต่ว่า ถ้าเป็นป้องๆ จะทำตัวยังไง เติ้ลจะเป็นยังไงต่อ แต่ไม่เคยรู้เลยว่าไอ้ที่เขียนไปดีแล้วรึยัง หื่นพอมั้ย หรืออ่านแล้วตลก?
นี่พยายามเขียนแบบว่าอารมณ์คนสองคนที่รักกัน อยู่ด้วยกันจนชินนิสัยของกันและกันมานานมีแอบหวานนิดๆ ด้วย ประมาณว่าอิพี่ป้องมันพึ่งคิดได้ แต่ก็เข้าใจนะว่าไม่เคยมีใครสั่งสอนอบรมให้ป้องเป็นสุภาพบุรุษให้เกียรติคนอื่น ป้องเลยเป็นแบบนี้ ได้กับอินางน้อยอะเหมาะสมกันละ เขียนเองยังอายแทนเอง เติ้ลก็คั๊นคันเนอะ ไม่ได้ออกสาวมากแต่แรดจริงๆ ให้ตาย! แรดที่สุดในเรื่องแล้วมั้ง 55
แต่เติ้ลก็มีการพัฒนานะ หัวอกคนมีแฟน ไม่มีใครไม่หึงหรอก แต่หึงแล้วแสดงออกยังไง? จะให้ไม่หึงเลยมันก็เป็นไปไม่ได้ ถ้ามากไปก็น่ารำคาญ ไม่เชื่อใจ ไม่ให้เกียรติ แต่ตอนนี้เติ้ลทำตัวน่ารักขึ้นนะ ยอมรับกันตรงๆ ว่าหึงแล้วก็รีบอ้อนเอาใจ ป้องก็แพ้ทางไปดิ เพราะจริงๆ แล้วป้องแพ้ลูกอ้อน ฮ่าๆ
พอป้องโดนพ่อต่ายอบรมเข้าไปนี่ซึ้งเลย เหอๆ เป็นโชคดีของอ้นแล้วที่หลุดพ้นจากป้อง ว่าแต่พ่อต่ายโหดแบบนี้ละเรย์จะผ่านด่านพ่อตาได้มั้ยเนี่ย?
ป.ล. ใกล้เปิดจองแย้วน้า ใครรักนิยายเรื่องนี้อยากสะสมก็อย่าลืมอุดหนุนเค้านะ :pig2:
ใครไม่ชอบก็ไม่ต้องซื้อนะ อย่าซื้อนิยายเค้าไปขายเป็นมือสองทิ้งหลังอ่านจบเลย รออ่านฟรีเอาก็ได้ถ้าไม่ได้ชอบมาก เดี๋ยวเค้าก็ลงจนจบเอง
:pig4: :3123: :L1: :L2:
*** ใครที่ตามอ่านจากเล้าเป็ดแล้วจะซื้อนิยายเค้า บอกไอดีเล้าเค้าด้วยนะ เพื่อเค้าจะมีอะไรเล็กๆ น้อยๆ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้เค้ามาตลอด
เอาตรงๆ นะ รักคนอ่านนิยายเรามาก แต่รักคนคอยเมนต์ให้มากกว่า คนที่กำเงินมาลองซื้อแบบเงินเหลือๆไม่ถูกใจค่อยเอาไปขายต่อนี่เราไม่อยากขายให้ด้วยซ้ำ
ทำให้ของที่เรามีหมด เราไม่มีเหลือขายคนที่มาทีหลังแต่อยากได้งานของเรา ไหนจะยังเอาของๆ เราไปปั่นราคาอีก คนพวกนี้ไม่ได้รักนิยายเราเลยสักนิด
เราต้นทุนน้อยไง ไม่สามารถสต็อกของมารอไว้เยอะๆ ได้ ใครมาซื้อก็ขายให้ทั้งนั้นแหละ ตอนนั้นก็ดีใจว่ามีคนชอบนิยายเรา แต่ที่ไหนได้ ตอนหลังไปเจอคนที่ประกาศขายนิยายมือสองแบบราคา 90% แล้วแม่งโคตรเจ็บเลย! ไหนๆ เกลียดนิยายเค้าแล้วก็ช่วยลดราคาเหลือสัก 50-75% ไม่ได้เหรอวะ? เอากำไรเกินไปแล้ว!
อันนั้นเป็นประสบการณ์ตรงจาก #STRINT ด้วยความอินดี้ เจ็บซ้ำเจ็บซากหลายเหตุการณ์เราเลยยังไม่มีอารมณ์พิมพ์ใหม่ :hao5:
เรารัก รึเกลียด เราบอกชัดเจน ชอบไม่ชอบเราพูดชัดๆ อาจจะขัดใจนะว่าทำไมนักเขียนคนนี้ไม่ง้อคนอ่าน
คือต้องแยกกันนะ คนอ่านนะง้อนะ แต่คนที่ไม่อ่านเราก็เฉยๆ เข้าใจว่าคนเราชอบไม่เหมือนกัน เราเลยไม่เคยบังคับคนไม่อ่านให้มาอ่านงานของเรา เราเฝ้ารอคนมาอ่านเงียบๆ เวลามีคนบอกชอบทีนี่ยิ้มแก้มปริ
แต่คนซื้อ หรือลูกค้านี่อีกกรณีนึง ไม่ใช่เอาเงินมาให้แล้วเราจะดีใจ สิ่งที่เราอยากได้คือคนที่ชอบนิยายของเราและให้คุณค่ากับมันต่างหาก
ถ้าเค้ารักและให้ราคางานของเรา เค้าจะให้ราคาค่าฝีมือเรา และพร้อมจะเข้าใจต้นทุนต่างๆ รวมถึงให้กำลังใจอยากให้โปรเจกต์นี้สำเร็จพอๆ กับเรา เปรียบเสมือนทั้งนักเขียนและคนอ่านสู้ไปด้วยกัน ประคองกันก้าวไปด้วยกัน เรามองคนที่รักและอยากสะสมงานของเราแบบนี้ เป็นเพื่อนที่คอยสนับสนุนกัน ไม่ได้เป็นเพียงแค่คนซื้อขายกัน
แต่ไอ้พวกเงินเหลือๆ ละผ่านมาซื้อ มองตัวเองเป็นลูกค้า มองเราเป็นแม่ค้า เราต้องคอยบริการ ต้องง้อให้เค้าซื้อ เราเฉยๆ นะ บอกตรงๆ ว่าไม่ค่อยอยากขาย อยากให้อ่านก่อนว่าชอบมั้ย ถ้าชอบค่อยซื้อก็ยังทัน แต่ถ้าไม่ชอบ เค้าเอาไปขายต่อทันที หรือมาสั่งรอบพรีเอาของไปปั่นราคา ในขณะที่เรายังขายมือหนึ่งไม่หมด ... นักเขียนที่เป็นคนลงทุนก็ตายเดะ! #นี่จริงใจสุดๆเลยนะ
ก็รู้นะว่านิสัยอย่างเรานี่ขายของไม่ได้ ฮ่าๆ ปากเสียด้วย เอาจริงๆ ก็ไม่ได้กะจะรวยเพราะทำหนังสือขายอยู่แล้ว ขายนิยายเพราะอยากให้คนชอบนิยายที่เราแต่งได้สะสมมากกว่า
ดังนั้นเราง้อคนนะ แต่เราจะง้อเฉพาะคนที่คู่ควร จะด่ากันว่าอินดี้ก็ได้ เพราะก็เป็นงั้นจริงๆ ถ้านิสัยเราตลาดเราคงไม่เขียนนิยายแบบนี้หรอก เอิ้กๆ
ที่พูดไปไม่ได้บอกให้แกล้งอวยเรานะ แหลมาเราก็รู้อยู่ดีแหละ แต่เราแค่สงสัยว่าถ้าไม่ชอบแล้วจะซื้อทำไม? แค่นั้นแหละ ไม่ชอบก็อย่าซื้อ ไม่ใช่ซื้อไปแล้วมาบ่นว่า "เปลืองเงิน รู้งี้ไม่น่าซื้อเลย" ได้ยินแล้วมันเจ็บ!
อนึ่ง เข้าใจคนกลุ่มนึงที่ชอบอ่านหนังสือแบบรูปเล่ม ไม่ชอบอ่านจากเน็ต แต่ว่าการซื้อแบบตาบอด ชอบไม่ชอบ ตัวเองคือคนตัดสินใจ ถ้าไม่ชอบ จะกำจัดทิ้ง ลองมาขายคืนนักเขียนดูมั้ย หรือแบบลองมาถามนักเขียนตรงๆ เลยว่า "เธอๆ มีแบบให้เช่าอ่านมั้ย อยากอ่านแบบรูปเล่ม" เหอๆ ... อินดี้เกินไปมั้ยนี่? 55
ไปละ ขอบคุณที่ฟังเค้าพล่าม :กอด1:
-
:seng2ped:
-
หรืออ้นจะกินเด็ก? ระวังอย่าให้โดนเด็กกินนะอ้นนะ :laugh3:
จะเป็นผู้หญิง หรือผู้ชาย แม้แต่เกย์ที่ว่าแมนๆ ทุกคนมีสิทธิ์โดนข่มขืนได้หมด หลายคนพลาดท่าเสียทีเพราะไว้ใจคนผิด โดยเฉพาะยิ่งถ้าโดนฤทธิ์ของมึนเมาเข้าไป ดังนั้น ทุกคนต้องระมัดระวังตัวเองนะ โดยเฉพาะผู้หญิง ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าไปเมาเละเทะที่ไหน เป็นผู้หญิงขี้เมา เป็นนางเมรี มันดูไม่ดีหรอก ดื่มแต่พองาม ไม่ใช่ทำตัวเป็นลำยองนะเออ!
ว่าแต่อ้นเหวี่ยงนะ อารมณ์นางขึ้นๆ ลงๆ ผิดปกติ มีใครสังเกตบ้างป่าว ฮ่าๆ จริงๆ พยายามเขียนให้อ้นสวิงนิดหน่อย เพราะว่าอ้นเทกฮอร์โมนแย้ว อิๆ ต้องมีอาการเหวี่ยงบ้างเล็กน้อย นางยิ่งช้ำใจคิดว่าเสียทีให้เรย์อยู่ ฮ่าๆ งานนี้เลยดราม่าเต็มๆ จนแอบไปนั่งร้องไห้ โถ... น่าจ๋งจ๋าน
:monkeysad:
ตอนนี้อ้นก็ได้ไปงานแต่งของคนอื่น ต้องลุ้นเอาล่ะว่าอ้นจะได้มีงานแต่งของตัวเองมั้ย เพราะความฝันสูงสุดของอ้นสองอย่างคือได้เป็นเจ้าสาวกับได้เป็นผู้หญิงจริงๆ เหอๆ
ป.ล. เปิดจองแย้ว สถานการณ์ตอนนี้กำลังลุ้นว่าจะถึง 20 ชุดมั้ยว้า.... :pig2:
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
:seng2ped:
-
สาบานว่าไอ้พวกนี้มันกำลังปรึกษากันเรื่องง้ออ้น? :undecided:
เสน่ห์อย่างนึงของแก๊งเกรียนที่เราชอบก็คือ คุณจะไม่ได้เห็นฉากที่เหมือนกับเซ็ตมาเปะๆ แบบนิยายเรื่องอื่นๆ อีพวกนี้มันพร้อมจะเกรียน! แหกคอก! และไถลไปเป็นเกมเมอร์&เกรียนได้ตลอดเวลา!
ก็คนมันติดเกมอ๊ะ แก๊งสี่หนุ่มนี่มีความเป็น "เด็กผู้ชาย" สูงมาก!
ซึ่งเราชอบนะ แม้มันจะโคตรเปลืองหน้ากระดาษเลย ไม่มีสาระหรือส่งผลอะไรกับเนื้อเรื่อง
"จะใส่มาทำไม? ฉันไม่อยากอ่าน อยากอ่านตอนเรย์ง้ออ้นแบบฟินๆ" เห็นปุ่มกากบาทตรงมุมขวาบนมั้ย? กดซะนะ #เชิญไปนิยายเรื่องอื่น เพราะนี่คือสไตล์เรา และเรารู้สึกว่าฉากไร้สาระแบบนี้แหละคือเสน่ห์ของตัวละครของเรา ทำให้ตัวละครดูเป็นคนมีเลือดเนื้อ มีความคิด ความรู้สึก มีความชอบ ไม่ใช่ตัวละครที่เซ็ตขึ้นมาให้วิ่งตามความรักหรือมีการกระทำตามพล็อตที่เซ็ตไว้อย่างเดียว
เราแต่งเองยังขำเองเลย พ่อหินคนซื่อถามได้กวนตีนมาก พีนั่งไม่ติดเลย ในขณะที่เรย์ แม้จะกำลังกลุ้ม แต่เรื่องเอาชนะขอให้บอก ไม่ละทิ้งเป้าหมาย แสดงนิสัย #ดื้อด้าน ของเรย์สุดๆ ว่าชอบเป็นที่หนึ่งมาก! พีเองก็... อืม #แพ้แล้วพาล "นี่เอ็งเป็นพระเอกเรื่องก่อนจริงๆ หรา?" เมฆก็ปากเสียสุดๆ หาช่องแซวเพื่อนได้ตลอด แอบกัดอาชีพพี่แกด้วย หวังว่าคงไม่ได้อยู่กลุ่มเครือข่ายดรีมทริปนะ 55
จริงๆ แล้วสมัยก่อนตอนยังเฟรชชี่ใสๆ เมฆจะไม่ค่อยชอบเรย์นะ เพราะเรย์นี่นิสัยสุดๆ เหมือนกัน เมฆคงรำคาญ แต่ก็ไม่ค่อยอะไรมาก เพื่อนของเพื่อนรักอะ(นายพี) เพราะเรย์นี่แบบ ตัวแถม! พอเวลาผ่านไปรับได้ เริ่มชิน ก็ไม่คิดอะไรแล้ว เพียงแต่นิสัยปากหาเรื่องยังคงอยู่ แต่ถึงอย่างนั้น เรย์ก็ชอบเมฆนะ ชอบและอยากสนิทกับเมฆเหมือนที่สามคนนี้สนิทกัน(เมฆ หิน พี) เพียงแต่ซึนและอินดี้ทำนิสัยน้องเล็กตามฟอร์ม
ตอนแรกที่แต่ง STRINT ว่าจะให้เมฆกับหินคู่กัน แนวๆ VIT ปะทะ AGI คริกับถึกกดกัน! ใครกดใคร?
แต่คิดอีกที ไม่อยากทำลายนิยายของตัวเองด้วยการลดเกรดมิตรภาพของผองเพื่อนในเรื่อง
ถ้าเราจับผู้ชายทุกคนในนิยายวายของเรามาคู่กัน หรือเขียนให้เค้าเป็นเกย์หมดเรื่อง เราจะได้สังคมที่มีแต่เกย์และเพศที่สามในเรื่อง น่าสงสารตัวละครนะ แง่นึงมันก็คงจะฟินแต่อีกแง่มันเหมือน #ไม่มีใครรัก #เพื่อนผู้ชายไม่คบ
เราเลยต้องระวังมากเวลาจะเขียนให้ใครรักกับใคร เพราะต้องวางพล็อตและปั้นตัวละครที่แบบอยู่กับเพื่อนผู้ชายคนอื่นๆ ได้อย่างปกติ ไม่ใช่แบบ "น่ารักน่าทะนุถนอม เพื่อนๆ พากันโอ๋" เป็นหนุ่มวายในดงคนเถื่อนมันก็แปลกใช่มั้ยละ? มันต้องมีเหตุผลพิเศษมารองรับสิ คนเราจะคบกันจะสนิทกันได้เป็นแก๊งเฮฮาได้ก็ต้องมีปัจจัยอะไรสักอย่าง เช่นนิสัย ความชอบ ความผูกพัน เหตุบังเอิญ แต่ตัดเรื่อง "แอบชอบ" ออกไปนะ บอกแล้วไม่เอาผู้ชายกินกันเองในกลุ่มมั่วไปหมด
ในเรื่องดราม่าควีนฯ เราปั้นต้นน้ำในมีอารมณ์แบบนั้นนิดๆ แต่ผลของมันคือแลกมากับการที่ต้นน้ำต้อง #เป็นตัวปัญหา ไม่งั้นแล้วผู้ชายปกติมันจะไปสนใจผู้ชายคนอื่นที่ไม่สนิทกับพวกมันทำไม แล้วนี่สนต้นน้ำกันทุกคน มันต้องมีดราม่าที่ทำให้เพื่อนๆ ให้ความสำคัญหรือความสนใจอะ
อีกอย่างคือเราชอบ "มิตรภาพระหว่างเพื่อน" เพื่อนแบบที่ในทีนี้หมายถึงเพื่อนจริงๆ เพื่อนแบบโฆษณาเบียร์ช้างไรงี้อะ เราอยากถ่ายทอด bromance บริสุทธิ์แบบนั้นมากกว่าจะทำลายมันด้วยการจับคู่ มันสนุกดีออกที่ได้เขียนให้กลุ่มคนบ้าๆ ทำอะไรไร้สาระด้วยกัน แล้วก็สนุกที่จะเขียนว่า คนรัก(ที่เป็นเกย์)คนนึงจะสามารถสอดแทรกตัวเองเข้าไปในกลุ่มเพื่อน(ผู้ชายแท้คนอื่นๆ)อย่างไร?
จริงๆ ไม่ต้องตั้งโจทย์ให้เป็นเกย์หรอก เชื่อว่าทุกคนต้องเคยมีแฟนหรือเคยเจอปัญหา "ไม่ชอบแฟนเพื่อนคนนี้ว่ะ" หรือแบบ "แฟนแม่งเข้ากับเพื่อนสนิทเราไม่ได้วุ๊ย!" โดยเฉพาะแก๊งผู้หญิงก็จะเกลียดผู้ชายเจ้าชู้ ถ้าแบบรู้ว่าไอ้นี่มาหลอกเพื่อนเรานี่จะแบบ ฮึ่ยๆ! หรือแบบ ผู้หญิงก็จะไม่ชอบแก๊งเพื่อนของแฟนที่เอาแต่ชวนไปกินหล้าเมาอบายมุข ดังนั้นการที่พี่สตาร์แทรกตัวเองมาเป็นลูกพี่ของแก๊งเกรียนได้นี่ ไม่ธรรมดานะ หึๆ
:o9:
ว่าแต่ไอ้พี่ตานี่เลี้ยงลูกติดหวานว่ะ! :m30:
ถ้าใครจำได้ ฉากของสไนเปอร์จากเรื่องก่อนก็พี่แกก็ให้ลูกกินปาท๋องโก๋จิ้มนมข้น เรื่องนี้พี่แกยังอุ่นนมผสมไซรัป เพราะงี้ไงเปอร์มันเลยอ้วน!
จริงๆ เรื่องพวกนี้เป็นเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยไร้สาระมาก แต่เราใส่มานะ ถามว่าใส่ทำไม? ชอบอะ มันแสดงออกชัดเลยว่าพี่ตาตามใจลูกมาก (จริงๆ ก็ตามใจไม่แคร์เรตมาตั้งแต่เปิดเกมซอมบี้ให้ลูกเล่นละ) แบบเรื่องบางเรื่อง ไม่เหมาะกับเด็ก บางอย่างไม่ดี แต่พี่แกไม่เคยขัดเลย! เป็นส่วนแย่ๆ ใน #ความเป็นพ่อ ของสตาร์เหมือนกัน สปอยสุดๆ แต่พีจะโหดนะ พีจะดุบ้าง เป็นแม่เลี้ยงสุดเกรียน
เพียงแต่มันเป็นเรื่องไร้สาระ ไม่ได้เขียนชี้นำโต้งๆ ต้องอ่านแล้วคิดตาม และการตีความของคนอ่านก็เกิดขึ้นได้หลายแบบ 1.ไม่ทันเอะใจ 2.ไม่คิดอะไรไม่รู้สึกว่าเลี้ยงลูกติดหวานเป็นสิ่งที่ผิด 3.เอะใจและรู้สึกตงิดๆ
ต้องรอดูบทของสไนเปอร์แหละ เราไม่ชอบการปั้นเด็กมาเพื่อทำหน้าที่กามเทพในเรื่องสักเท่าไหร่ เกิดมาขายความแบ๊วน่าร้ากกกกอย่างเดียวแบบนั้นเหมือนเป็นแค่พร้อบประกอบฉากเลยอะ ไม่มีบทบาทของตัวละครเลย เด็กแสบของเราเลยมีสตอรี่ หึๆ แล้วจะรู้ว่าเด็กแสบคนนี้ พ่อแม่(?)เลี้ยงมาดี!
:give2:
วันนี้เติ้ลก็ยังคงคันเหมือนเคย :hao7:
ต้องลุ้นกันว่า ป้องยื่นข้อเสนออะไร? แต่นะ... รุ่นพี่นายไม่แรดเท่าไหร่แต่เซอร์วิสเก่งนะขอบอก พี่สตาร์กระซิบมา นายต้องเอาอย่างรุ่นพี่นายนะเติ้ล 55
:impress2:
ชายไม่ได้มาจีบอ้น แต่ชายกับน้องเป็นตัวละครสมทบแหละ ฮ่าๆ บทไม่เยอะเท่าแก๊งเกรียน แต่ถ้าอ้นยังเป็น "สาวช่างฝัน" หรือภาษาบ้านๆ ว่า #อิขี้มโน! อ้นคงพร่ำเพ้อถึงชายไปแล้วว่าเด็กมีใจ หาข้ออ้างมาคุย
อ๊ะๆ มีนักอ่านคนไหนกำลังแอบเชียร์ให้พล็อตลงแบบนี้รึเปล่า? มีแค่ ป้อง พี่โจม เรย์ แค่นี้รถไฟของอ้นก็ชนกกันจนวุ่นวายแล้วล่ะ อย่างไปเพิ่มภาระให้นางเลย
:katai2-1:
ป.ล. ตอนหน้า เปิดตัวไอ้เด็กแสบ! :mew1:
:pig4: :3123: :L1: :L2:
ขอขายของหน่อย แหะๆ เปิดจองมาได้อาทิตย์นึงละเน้อ :z3:
(https://dn.lnwfile.com/ugjr6r.jpg)
ระยะเวลาเปิดจอง 15มกราคม ถึง 10เมษายน 2560
รายละเอียดต่างๆ
แบบเซต5เล่ม 1750บาท ➡️ https://goo.gl/LJyowY (https://goo.gl/LJyowY)
ภาค1-2เล่มจบ 750บาท ➡️ https://goo.gl/fBWVya (https://goo.gl/fBWVya)
ภาค2-2เล่มจบ 800บาท ➡️ https://goo.gl/lKu1NA (https://goo.gl/lKu1NA)
ภาคพิเศษ1เล่ม 400บาท ➡️ https://goo.gl/yVBURD (https://goo.gl/yVBURD)
พิเศษ! #สำหรับผู้ที่สนใจBoxSET
กล่องจั๋วปั๋งสำหรับสะสมนิยาย แบบ5เล่ม ราคาเพียง250บาทเท่านั้น! *ถ้ายอดสั่งซื้อไม่ถึง50กล่องเราไม่ทำนะ*
ลงชื่อสั่งซื้อกล่องจั๋วปั๋งได้ที่นี่ ➡️ https://goo.gl/n873S8 (https://goo.gl/n873S8)
-
สู้ๆๆๆๆนะ เรย์มอน :mc4: :mc4: :mc4: รีบมาต่อเร็วๆน้า
-
:seng2ped:
-
ลาสบอสออกมาแล้ว! :hao7:
ได้ข่าวว่า ก็เป็นเอ็งไม่ใช่เหรอที่ยุให้เรย์มันปล้ำอ้น ไอ้พี่ตา! :angry2:
สตาร์โผล่มาขโมยซีนจริงๆ คมไม่ใช่เล่น ได้ข่าวว่าตอนตัวเองก็มีเผลอๆ หลุดๆ หงุดหงิดใส่คนอื่นเหมือนกันนะเอ็ง แต่พอต้องทำตัวเป็นลูกพี่ชาวบ้านแล้วก็ใช้ได้ทีเดียว
แต่อย่าไว้ใจนายคนนี้นะ เพราะฉายาเค้าคือ"แบล็กสตาร์" ถามว่าใครโหดสุดก็ต้องเค้านี่แหละ ระดับชนกับพี่ตั้มได้เลยล่ะ 55 มีฉากที่สองคนนี้เจอกันด้วยนะ แต่อยู่ในเล่ม5 อิๆ
ลูกชายนายสตาร์ก็แสบพอกัน ในเรื่องนั้นเป็นเด็กน้อยน่ารัก แต่ในเรื่องนี้เป็นเด็กแสบ อย่าถามว่าฝีมือใคร ฝีมือแก๊งเกรียน 4 ตัวนี้เลย!
เติ้ลก็รักเด็กเนอะ สองคนนี้มีซัมติงแหละ แอบคิดในใจว่าจะฆ่าตัดตอนป้องละให้เปอร์คู่กับเติ้ลแทนหลายทีเลย เหอๆ เพราะเปอร์นี่ก็ปากหวานช่างเอาใจ แต่อ่านบรรยากาศเก่ง เป็นที่พึ่งได้ สเป็กเติ้ลสุดๆ อะ
ตลกที่เปอร์ต่อปากต่อคำกับเรย์ ได้มุกนี้มาจากคัลเจอร์ช็อกของฝรั่งกับคนไทย เพราะเรย์นี่ก็มีความอินเตอร์พอสมควร เจอการเลี้ยงดูแบบผสมผสานเข้าไปเรย์เลยออกจะเพี้ยนๆ น้องเปอร์ก็เด็กไทยแท้ๆ เกรียนๆ เลย เอามาตีกันมันดี อิๆ
สไนเปอร์นี่ไม่ใช่แค่โผล่มาเป็นกามเทพน่ารักไปวันๆ แน่นอน เป็นตัวเด่นพอสมควร ขโมยซีนหลายซีนเลยแหละ และอาจทำแม่ยกแถวนี้ใจละลายด้วยนะ ฮ่าๆ เด็กคนนี้แสบแน่นอน การันตีด้วยความเกรียนจากทุกคนในแก๊งเกรียน!
ว่าแล้วก็สงสารเติ้ล แก๊งเกรียนนี่มันเกรียนจริงๆ แต่ก็เป็นฉากที่ได้เห็นเติ้ลในอีกมุมนึง ดูเป็นเด็กดี เป็นน้องที่น่ารักของพี่ๆ คอยไกล่เกลี่ยสร้างบรรยากาศ หรือพูดง่ายๆ ว่าเติ้ลมันเอาแต่ใจอ้อนป้องคนเดียวนั่นแหละ กับคนอื่นมันมีมาด มันรักษาระยะ
ที่ป้องเคยพูดบทแรกสุดใน #ไม่ฟิต ไง เติ้ลอัธยาศัยดี เพื่อนเยอะ ถ้าไม่ปรี๊ดก็โอเคนะ แต่พอองค์ลงละก็น้องพี่ตั้มแหละ เหอๆ
เอาละสิ ป้องที่ปกติเข้าสังคมไม่เก่ง เจอคนพวกนี้เข้าไปละจะทำยังไง เขม่นกะเรย์ไม่พอ ไหนจะยังไอ้เด็กแสบอีก บอกเลยว่าดราม่า :monkeysad:
ต้องตามลุ้นกันน้า :mew3:
สำหรับคนที่ติดใจ&อยากรู้จักตัวละคร "สตาร์" "เทพ(พี)" "สไนเปอร์" "เมฆ" "หิน" มากกว่านี้ ตามไปที่นี่เลย STR/INT : Love Tricks (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44552.480)
ป.ล. อาทิตย์ที่แล้วไม่ได้อัพ ขอโทษทีน้า :mew2:
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
:seng2ped:
-
เค้าจะไม่แก้ตัว :hao5: พอดีช่วงที่ผ่านมาค่อนข้างยุ่ง แม้แต่เฟซตัวเองยังไม่ได้ส่อง ไม่มีเวลามาลงนิยายจริงๆ เอาเป็นว่าเค้าขอโทษนะ o1
เปิดตัวเด็กแสบ แสบกว่าเติ้ลเยอะ แต่ไม่เอาแต่ใจนะ อ่านทิศทางลมเก่งอีกต่างหาก เป็นคู่กัดกับอาเรย์
* นึกอารมณ์แบบ ช่วงนั้นหนูน้อยสไนเปอร์กำลัง 5 ขวบ พอความแตกสตาร์พาลูกมาเปิดตัว เปอร์ก็กลายเป็นที่รักและโอ๋ของอาพี อาเมฆและอาหิน ส่วนไอ้เรย์ตัวแถมของเพื่อนๆ จากเดิมที่อินดี้จนเพื่อนๆ หน่ายอยู่แล้ว ก็กลายเป็นหมาหัวเน่ามากกว่าเดิม ที่จะมีท่อนนึงในฉากกินสุกี้พาร์ตไม่กินเส้น ที่เรย์พูดแบบเหงาๆแล้วอ้นคิดว่าเรย์โดนเพื่อนเทอะ
เรย์ไม่ได้เกลียดเปอร์หรอก แต่ออกแนวอิจฉานิดๆ แบบพี่ชายอิจฉาน้อง จากที่ตัวเองเป็นน้องเล็กของบ้าน พอมาเจอเปอร์เลยหงุดหงิดนิดๆ แต่ก็เข้ากันได้ดีเพราะความจริงตาแว่นนี่ก็แฮปปี้ที่มีลูกไล่ไว้เกรียนด้วยกัน
จะคนละแบบกับเติ้ล เพราะรายนี้มีปมดราม่าในครอบครัว เติ้ลมันรักน้องนะ แต่เป็นแบบทั้งรักทั้งเกลียด ไม่อยากให้น้องเกิดมาแต่พอน้องเกิดมาแล้วก็รักแหละ ยังไงก็น้องตัวเอง พอมาเจอน้องเปอร์ลูกพี่พีก็โคตรหลงเด็ก ใครอ่านในเล่ม STRINT น่าจะจำฉากที่พีตะโกนเรียกสายไปถ่ายรูปกันได้ วันนั้นพีพาเปอร์ไปด้วย สองคนนี้ก็นุ้งนิ้งกันมาตั้งแต่วันนั้นแหละ
ว่าแต่มีใครสนใจเรือลำใหม่บ้าง น้องเปอร์กับพี่เติ้ล ฆ่าตัดตอนป้องให้ตายกะทันหันดีกว่าม้างงง :impress2:
กับเด็กก็หึงนะป้อง แต่อิเติ้ลมันก็น่าหึงจริงๆ ใจแกว่งไปเรื่อยเลยนะแก เหอๆ
มันหมดยุคตัวเอกผู้ซื่อสัตย์แล้ว! ซื่อสัตย์ไม่ได้แปลว่าเหล่อาหารตาไม่ได้นะ แต่เส้นบางๆ ที่กั้นระหว่างมองสิ่งสวยๆ งามๆ กับเจ้าชู้บริหารสเน่ห์ไปเรื่อยมันก็มี ทำไมในนิยายชอบเขียนให้เจ้าชู้วาดลวดวายเสือ แต่ชอบมีดราม่าจะเอารักแท้รักเดียวใจเดียว เปลี่ยนสันดานตัวละครกันซะงั้น! :เฮ้อ: ถ้าจะเขียนให้แรดก็ต้องแรดเสมอต้นเสมอปลายซี่ แบบเติ้ลนี่แหละ ฮ่าๆ
ตอนนี้เรย์กับอ้นก็เจอกันแล้ว แต่ขอโทษ ไม่ได้ง้อกันง่ายๆ หวานๆ แฮปปี้เอ็นดิ้งแบบสูตรสำเร็จหรอกนะ มีชาวแก๊งตามมาป่วนเยอะขนาดนี้ พระเอกก็นิสัยอินดี้ขนาดนี้ คนอย่างเรย์จะง้อใครเป็นหรา?
ไอ้พวกนี้ก็ไม่ได้ให้เวลาอ้นเล้ยยย อ้นยังสับสนอยู่เลยนะ เวลามีปัญหารุมเร้านางยิ่งสติแตกอยู่ ที่พึ่งอย่างป้องก็หักหลังกันเห็นๆ แถมยังพกเมียมาเย้ยอีก งานนี้อ้นแย่แล้วแหละ
ไม่อยากสปอยมาก แต่บอกใบ้ว่า ความหวานความฟินไม่ค่อยมี มีแต่เรื่องรั่วๆ ของผองเพื่อน แต่ไม่แน่นะ แบบนี้อาจจะอบอุ่นกว่าให้พระเอกนางเอกจีบกันก็ได้ อิๆ
ป.ล. อาจจะหายไปบ้าง แต่โครงการหนังสือก็ยังมีอยู่นะ ตามข่าวได้ที่เพจ ถึงไม่ค่อยได้อัพอะไร แต่ถ้ามีเรื่องสำคัญก็จะแจ้งตลอดเน้อ :mew2:
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
ิBox จ๋ารอพรี่ก่อนน้าาาา :hao5: :hao5:
-
ลงเยอะจัง 555
-
อ้นศรีเมื่อไหร่หล่อนจะใจอ่อนยะ เดี๋ยวยุให้อีม่อนมันเลิกชอบซะนี่.....อ๊ะๆๆล้อเล่น.....คนเขียนรีบมาต่อไวๆน้าาาาา.....ยังป็นกำลังใจให้เสมอจ้าาาาา :mew1: :mew1: :mew1:
-
:seng2ped:
-
ถ้าสไนเปอร์จะเล่นใหญ่ขนาดนี้ เอาตุ๊กตาทองไปเลยก็ได้นะ ตอนห้าขวบก็แบ๊วดี ไหงโตแล้วเป็นงี้? อาๆ เลี้ยงดีสินะ :hao7:
เกิดเป็นคนต้องรู้จักตอแหลให้เป็นรู้มั้ยเรย์ ต่อให้คนเค้ารู้ว่าเราโกหกแต่ถ้าตอแหลอย่างมีมิติและทำตัวน่าเอ็นดูใครๆ เค้าก็ให้อภัย ยุคนี้ใครๆ เค้าก็ทำกัน
คนเรามักต้องการแต่อะไรที่มันหวานหู ลับหลังเป็นยังไงอีกเรื่อง เอาไว้ค่อยฉะตอนที่ตัวเองไม่พอใจหรือเสียประโยชน์ ก่อนหน้านั้นไม่เปิดฉากปะทะกันตรงๆ หรอกว่า "หยุดเลยนะยะ อย่ามาตอแหลกับฉัน!"
อ้นเป็นหนึ่งในตัวอย่างของคนที่เป็นแบบนั้น ตัวเองก็แหล ขี้เมาธ์ ช่างนินทา แต่ตัวเองก็ไม่ชอบให้มีคนมากระทำแบบนั้นกับตัวเอง
ส่วนป้อง รายนี้ไม่แหลแต่ชนตรงๆ ออกแนวกวนตีน คนด่ากันทั้งบ้านทั้งเมือง เพราะคนไม่ชอบความจริงจากปากป้อง ตอนภาคแรกเติ้ลก็โดนไปมิใช่น้อย ตอนป้องขอเลิกกับแจนๆ ก็โดนไปหลายดอก เหอๆ
เติ้ลก็เป็นประเภทเหยื่อของพวกแหล โง่งมงายกับเบสท์ กว่าจะฉลาดได้ เสียหายไปเยอะ แม้แต่กับป้องเติ้ลก็ยังมีระแวง เดาไม่ออกทั้งๆ ที่ป้องออกจะชัดเจนมากๆ เข้าทำนองเคยพลาดมาแล้วเลยกลัวมันทุกอย่าง
เรย์ก็เป็นพวกแหลไม่เป็น ไม่เข้าใจ ไม่ยอมรับและค่อนข้างไม่ชอบวิธีนี้ ถึงจะไม่ซุงแหลเหมือนป้องแต่คนละอารมณ์กัน ในขณะที่สไนเปอร์เป็นพวกปลาไหล อ่านบรรยากาศเก่ง พูดเป็น เล่นใหญ่ แอคติ้งเนียน ก็ลูกงูนี่เนอะ
คนอ่านจะเลือกเป็นแบบไหนก็แล้วแต่ สังคมทุกวันนี้ไม่มีใครไม่แหลหรอก แต่เราขออย่างเดียว ถ้าตัวเองก็ตอแหล อย่าด่าคนที่ตอแหลกว่าตัวเอง แหลก็คือแหลนั่นแหละ ไม่มีมากหรือน้อย โกหกก็คือโกหก ไม่ว่ามันจะสีขาวหรือดำ เพราะคนส่วนมาก ชอบว่าแต่คนอื่นว่าเป็นสีดำทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่ได้ขาวบริสุทธิ์ บางคนขยุ้มจุดสีดำของตัวเองซ่อนไว้แล้วไปด่าคนที่เค้าแสดงออกสีเทาๆ แบบนี้ไม่ดี ไม่เอาอย่าทำ
ในพาร์ตหลังนี้ บางคนอาจจะเบื่อความเยอะของอ้น มองว่าอ้นเป็นอะไรของนาง ตุ๊ดสุดมั่นคนนั้นหายไปไหน? ทำไมกลายเป็นนิยายรักน้ำเน่าไปได้? นางเอกทำตัวงี่เง่า บลาๆ
เอาจริงๆ อ้นอ่อนแอนะ นางพยายามแรง ทำเป็นมั่นปกปิดตัวตน แต่นางอ่อนไหวง่ายมาตั้งนานแล้ว ช่วงแรกที่ทะเลาะกับป้องก็เป๋ไปพักใหญ่ ที่เล่าให้เรย์ฟังไง ตอนอยู่กับป้องละมีปัญหาเรื่องงานก็คิดมาก เฮิร์ตหนักเชียว
เราว่าตัวตนอ้นมันก็เหมือนคนธรรมดาอะ เวลามีเรื่องเครียดอะไรละบอกไม่คิดๆ จริงๆ คือคิดหนัก เป็นงั้นกันมั้ย?
บางคนอาจไม่เข้าใจว่า กะอีแค่โดนเรย์ปล้ำ แต่ทุกคนลืมไปนะว่าอ้นไว้ใจเรย์มาก แต่เรย์ดันมอมยา เพื่อนกันหักหลังกันแบบนี้ เป็นใครๆ ก็รับไม่ได้ ไหนจะความรู้สึกของเรย์อีก นางพึ่งตรัสรู้ว่าเรย์ชอบนาง! ก่อนหน้านี้อ้นมองเรย์เป็นเพื่อนมาตลอด เพื่อนดันคิดไม่ซื่อกับนาง!
ที่จริงถ้าอ้นไม่ถือเรื่องเซ็ก อ้นคงยอมป้องไปแล้ว นางง้องแง้งอยากได้ความรักจากป้องจะตายไปเลยไม่ยอมให้ป้องปล้ำซะที เราว่าอ้นก็หวงตัวพอสมควรนะ แต่พอประจวบเหมาะกับเรย์ทำแบบนี้ อ้นไปไม่เป็นเลย มึน!
เราว่าคนอ่านต้องค่อยๆ ลุ้นความรู้สึกของอ้นแหละ เราก็พยายามค่อยๆ ใส่ระดับความสัมพันธ์และพัฒนาการของคู่นี้ลงไปแล้ว ความรู้สึกของอ้นก็จะชัดขึ้นเรื่อยๆ ด้วยแหละ ในขณะที่การกระทำต่างๆ ของเรย์ก็จะบอกตัวตนของหมอนี่ได้ดี ... แหะๆ ก็คิดเอาไว้แบบนี้นะ แต่คนอ่านๆ แล้วจะเข้าใจรึเปล่าอีกเรื่อง ถ้าเราทำไม่ได้ สกิลการเขียนห่วยแตกต้องขอโทษด้วยน้า :hao5:
แต่จะบอกว่าคาแรคเตอร์อ้นไม่เคยเปลี่ยนนะจ๊ะ ค่อยๆ ทำความรู้จักอ้นไปเรื่อยๆ ดีกว่า จริงๆ ตัวละครเรื่องนี้ไม่เคยเปลี่ยน เหมือนคนเขียนอะ เราเกรียนยังไง พูดมาก ปากจัด เป็นยังไง ก็เป็นแบบนั้นตั้งแต่เรื่องแรกยันเรื่องนี้ แต่ในกรณีของอ้น คนเราตอนปกติกับตอนมีปัญหารุมเร้าสภาพจิตใจมันเข้มแข็งไม่เท่ากันหรอก ละที่สำคัญ "ฮอร์โมน" อ้นรับฮอร์โมนแล้วนะ ถ้าอ้นจะเหวี่ยงเป็นชะนีบ้างก็ปล่อยนางไปเถอะ เพราะนี่ยังน้อยนะ เหอๆ
เปล่า! ไม่ได้หมายถึงอาการเหวี่ยงของอ้นหรอกที่น้อย แต่หมายถึงขนาดอ้นเป็นสาวสองอ้นยังเหวี่ยงน้อยกว่า "เคะแมนๆ" บางคนเลย 55 อ่านการ์ตูนบางเรื่องแล้วงงมาก สาวแตกขนาดนี้ยังกล้าเรียกตัวเองว่าแมนอีกหรา? ผู้หญิงแท้ๆ โชโจบางเรื่องยังไม่สะดิ้งเท่านั้นเลยคุณเอ้ย!
อีกอย่าง ได้เขียนบทแบบนี้มันดูสาวน้อยมุ้งมิ้งได้อารมณ์นางเอกโรแมนซ์ทาสรักจอมพยศดีออก เอิ้กๆ อ้นนางก็คงอยากมีโมเมนต์ตำเลยรักกะเค้าบ้าง ปล่อยนางไป๊ อิๆ เราสนุกตอนเขียนน่ะ ฮ่าๆ แต่ไม่รู้คนอ่านจะสนุกรึเปล่านะ แหะๆ
แต่เรย์เวอร์ชันหงอยๆ แบบนี้ก็น่ารักดีนะ น่าเอ็นดูแท้ ใจอ่อนซะทีเถอะอ้น เรย์มันง้อเธอไม่เป็นหรอก มันทำได้แค่นั้นแหละ ฮ่าๆ
พระเอกนิยายเรื่องนี้ง้อนางเอกได้อินดี้ดีมั้ยล่ะ? แต่มันมีผู้ชายแบบนี้จริงๆ นะ ผู้ชายที่ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงตอนแฟนโกรธ ฮ่าๆ
นี่ขนาดเพื่อนติวมาเต็มที่ เรย์ยังไม่เข้าใจ แล้วแบบนี้เรย์จะง้ออ้นยังไงต้องติดตาม เหอๆ
ป.ล. อาทิตย์นี้มาตรงเวลาน้า ไม่เลตล่ะ อิๆ :katai2-1:
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
แจ้งนักเขียน
ห้ามประกาศขายนิยายบนหัวกระทู้ ในห้องนิยายนะคะ ถ้าต้องการขายนิยายในเล้า หรือแจ้งข่าวสารการรวมเล่ม นักเขียนควรขอไอดีซื้อขาย ก่อนนะคะ รบกวนอ่านกฏเล้าให้ละเอียด นะคะ ถ้าไม่เข้าใจจุดไหน สอบถามทางผู้ดูแลได้ค่ะ
หนึ่ง โมดุฯ
-
นามสกุลเรย์โคตรไม่เป็นมงคล นางโดนเพื่อนเทตลอด! :hao7:
เพราะพีกับเมฆชอบทำแบบนี้ไง เรย์มันถึงได้น้อยใจจนมาเหาะหนึบเอากับอ้น เกรียนนี่มันยังไงก็เกรียนวันยังค่ำจริงๆ o16
มาแล้ว สกิลจีบหญิงของนายแว่นโฉด :ling1: เรย์ช่าง.... #น่าเอ็นดู :ling2:
เอาจริงๆ นั่นเรียกว่าจีบไม่ได้นะ เรย์มันตื้อขอกันตรงๆ เลย แต่ดาเมจลูกอ้อนช่างรุนแรง เขินละสิอ้น อิๆ :-[
ก็บอกแล้วว่าคนอย่างเรย์ "จีบ" หรือ "ง้อ" ใครเป็นที่ไหน มันทำได้แค่นี้แหละ
แต่ก็น่ารักไปอีกแบบนะ อารมณ์ประมาณผู้ชายที่กระตุ้นต่อมเพศแม่สาวๆ อย่างรุนแรง อิๆ :impress2:
และแล้วก็มีดราม่า!
เรย์หึงชายซะแล้ว ภามก็น่าสงสารไม่ใช่เล่น :monkeysad:
อ้นเองก็คนทั่วไปแหละ คงลังเจที่จะสอดมือเข้าไปยุ่ง เพราะตัวเองก็มีปัญหาอยู่แล้ว ทั้งตกงาน ทั้งอกหัก ไหนจะยังเรื่องที่เรย์ก่อ
คนทั่วไปก็คงคิดบ้างแหละก่อนจะเข้าไปยุ่งกับปัญหาของ "ครอบครัวอื่น" ไม่ใช่ละครนะจะได้เขียนให้พระเอกหรือนางเอกเสื๊อกเสือกจนเอาตัวเองไปพัวพันตั้งแต่ต้น อันนั้นมันนิสัยเติ้ล ฮ่าๆ
อ้นลังเลที่จะเข้าไปทำตัวเป็นฮีโร่ช่วยภาม ทว่าพอเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น อ้นก็เต็มใจช่วย เพราะนางเป็นแม่พระ ฮ่าๆ
ทำไมไม่เขียนให้ตัวเอกประสบกับปัญหาแบบ "ภาม" เหมือนนิยายเรื่องอื่นๆ ที่พล็อตจะเทน้ำหนักให้นางเอกประสบเคราะห์แล้วพระเอกมาช่วย?
ถ้าทำแบบนั้นอ้นก็จะไม่ใช่นางเอกแห่งทุ่งลาเวนเดอร์ นางจะไม่ได้ถูกอบรมมาด้วยความรักและถูกปลูกฝังให้มองโลกในแง่ดีจนสามารถเผื่อแผ่ความรักไปให้เรย์ได้ นางปล่อยออร่ารักโลกอ่อนๆ ตลอดเวลานะ ฮ่าๆ ที่สำคัญ ถ้าเป็นแบบนั้นอ้นจะกลายเป็นเพศที่สามโง่ๆ ที่ยึดติดกับป้องไม่ลืมหูลืมตาเหมือนเรื่องรักดราม่าของกะเทยทั้งหลาย
อ้นมีเหตุผลที่รักป้อง ประทับใจ แอบรัก หลงใหล แต่ก็มีความเข้าใจและให้อภัย อ้นเจ็บและช้ำ แต่ในวันที่มันต้องจบอ้นก็จบและยืนหยัดลุกขึ้นใหม่ได้ ไม่ใช่ชะนีบ้าหรือตุ๊ดมือมนที่คอยด่าแฟนเก่าแย่ๆ ในชีวิต ถ้าอ้นเป็นคนแบบนั้นเรย์คงไม่อยากได้อ้นหรอก เพราะเรย์มันรู้ว่าอ้นน่ะ ไทป์คุณแม่ชัดๆ
แล้วที่สำคัญ มันสนุกดีที่ได้ตลบหลังตัวละครว่า ไอ้สิ่งที่เค้ามีอยู่มาตลอดน่ะมันสำคัญแค่ไหน ณ จุดนึงที่คิดได้ ปลงกับชีวิตเป็น ไม่ใช่เล่นประเด็นสูญเสียแต่พล็อตน้ำเน่าด้วยการสูญเสียความรัก ไม่ดูแลให้ดีคนรักเลยตีจาก สิ่งที่อ้นฉุกคิดได้คือชีวิตของเธอมันก็ดีในระดับหนึ่งอยู่แล้ว จะดิ้นรนไปเพื่ออะไร?
แบบ... คนเรามันต้องคิดได้นะ เราไม่อยากเห็นนักอ่านของเราใช้ชีวิตแบบไม่รู้จักพอ ด่าทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต แฟนแย่ ครอบครัวงี่เง่า งานห่วย ไม่มีเงิน บลาๆ มันไม่ใช่ให้ไปมองคนที่แย่กว่าแล้วเปรียบเทียบว่า "เออ เรายังดีกว่าคนอื่นนะ" แต่มันก็แค่ควรหัดถามตัวเองซะบ้างว่า "เอ๊ะ? ชีวิตที่เป็นอยู่นี้มันไม่ดีจริงๆ เหรอ?"
ป.ล. งานเข้าเรย์แบบนี้ ต้องรอลุ้นอาทิตย์หน้าว่าเรย์จะเอาไงต่อ สถานการณ์กำลังจะดีแล้วเชียว!
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
มีกิจกรรมแจกของที่ระลึกให้เล่นล่ะ
มาเมาท์ตัวละครกันเถอะ!
กติกาง่ายๆ แค่ไลก์&แชร์แล้วเมาท์
สนใจ จิ้ม > https://goo.gl/IQJt0W (https://goo.gl/IQJt0W)
(https://scontent.fbkk2-3.fna.fbcdn.net/v/t31.0-8/17159303_719597131542465_2904202550034202218_o.jpg?oh=d4766f6f497c7bfdf08e4272236c994c&oe=5937394E)
ช่วงโฆษณา :mew2:
หนังสือ จองได้ที่นี่ http://azureice.lnwshop.com/ (http://azureice.lnwshop.com/)
*ไม่รับจองทางอื่น หากพ้นรอบจอง หลังจากนี้อาจจะปล่อยขายยากขึ้น เราติสต์ :katai2-1:
สนใจกล่องบ็อกเซต ลงชื่อตรงนี้ https://goo.gl/s5ohxo (https://goo.gl/s5ohxo)
*ไม่ถึง 50 กล่อง ไม่ทำนะ :mew5:
เปิดจองอีกเดือนเดียวเท่านั้น! พลาดแล้วจะกุมขมับน้า :hao7:
-
เฮ้อ......สงสารเรย์จัง :mew6: :mew6: :mew6:
-
ขอบคุณมากครับ
สนุกมาก
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
สไนเปอร์ออกโรง! เด่นเชียวนะไอ้เด็กแสบ ขโมยซีนสุดๆ :mew1:
คุณแม่เลี้ยงพีเลี้ยงลูกดีมั้ย? ฮ่าๆ :hao7:
คิดตั้งนานว่าจะเขียนผู้ชายกับการเลี้ยงลูกยังไงไม่ให้ออกมาแต๋ว แต่ดูแล้วธรรมดาสามัญ ก็ได้ออกมาแบบนี้แหละเพราะพวกนี้มันเกรียนยกแก๊ง
ไอ้เด็กนี่มันแหลไฟแล่ยเลยแฮะ พ่อสอนมาดีละสิท่า แต่แอบดาร์กใช่เล่น เหอๆ
เพราะสไนเปอร์เป็นตัวละครที่อยู่ท่ามกลางบรรดาแก๊งเกรียน แถมยังถูกเลี้ยงมาตามมีตามเกิดโดยบรรดาพรรคพวกในร้านเกม ถึงจะคิวต์แค่ไหนก็ต้องมีมุมแปลกๆ กันมั่งแหละ สิ่งแวดล้อมมันมาขนาดนั้น
แต่ถึงอย่างนั้นเค้าก็เป็นเด็กดีนะ สดใสร่าเริงเชียวแหละ มองโลกในแง่ดีมีมิตรภาพให้ทุกคน ไม่ค่อยมีแง่ลบยกเว้นปมบางเรื่อง
ก็นะ... สตาร์กับเมียก็มีปัญหากันพอสมควรเลย มีแม่แบบนั้น สไนเปอร์ก็ต้องมีผลกระทบบางแหละ
ยังไงก็ฝากสไนเปอร์ไว้อีกคนน้า เด็กแสบ เกรียน แหล แต่น่าร้าก :mew1:
อ้นคงเหนื่อยเนาะ ไม่รู้จะเอายังไงกับเรย์ หมอนี่ไม่ใช่ผู้ชายกะล่อนลูกเล่นแพรวพราว ใช้บทง้อสาวพ่อแง่แม่งอนไม่ได้หรอก ไม่เข้ากับคู่นี้ ดังนั้นพระเอกของเรื่องนี้เลยอินดี้กลับมานอนซม ฮ่าๆ ซึมไปเลยล่ะ :katai2-1:
ป.ล. ต้องรอดูว่า ป้องจะจัดการกับปัญหาของเพื่อนยังไง! หุๆ บอกเลยว่ามีฮา
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
สงสารเรย์แล้วอ่าาา
อ้นแกช่วยรู้ความจริงเร็วๆที
ว่าเรย์ยังไม่ได้ข่มขืนแกนะ
หวังว่างานนี้ป้องจะช่วยอะไรได้บ้าง
:mew6:
-
อีพี่ป้องเลว! หลอกเพื่อน!:katai5:
ตอนนี้อ้นคงรู้สึกทั้งโกรธทั้งอาย เหมือนตัวเองเป็นคนบ้า มโนพร่ำเพ้อไปคนเดียว .. นั่นดิ ทำไมนิยายไทยชอบแต่งให้มีฉากนางเอกหลับละคิดไปเองว่าถูกพระเอกลวนลามทั้งๆ ที่ตัวเองละเมอไปกอดเค้าเอง ดังนั้นการที่อ้นสลบเหมือดเพราะฤทธิ์ยาตื่นขึ้นมาล่อนจ้อนละเรย์ก็บิลต์ซะขนาดนั้นก็ปล่อยนางมโนไปเถอะ มันก็เมกเซนส์อยู่นา...
ที่เราเขียนให้ทุกอย่างเฉลยตั้งแต่ต้นละปล่อยให้อ้นไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียวก็สนุกดีนะ เหมือนได้ดูอ้นบ้าไปคนเดียว ตลกดีออก อ้นจะได้มีโมเมนต์กระตุ้นจิตสำนึกความเป็นกุลสตรีไง?
การที่ต้องมีอะไรกับคนที่ไม่ได้รักแถมยังเป็นเพื่อนทรยศที่หักหลังทำลายความเชื่อใจกันมันสอนอะไรคนอ่านได้นะ ไม่เฉพาะกับผู้หญิงหรอก กับเพศที่สามก็ด้วย อย่าให้คำว่าเชื่อใจเปิดโอกาสให้เราถูกข่มขืน โดยเฉพาะการตามไปถึงบ้านหรือที่ลับตากับผู้ร้ายด้วยตัวเอง เป็นคนละประเด็นกับคู่ป้องเติ้ลที่เน้นเรื่องราวของความรักโง่ๆ ใช่แล้ว ภาคนี้เราเน้นเรื่อง "เพศหญิง" 55
ก็อ้นเธออยากเป็นสาวนี่เนอะ เราก็เลยจัดเต็มเลย เหอๆ
o3
ทำไมไม่มีตัวละครซักตัวเดินไปบอกความจริงกับอ้น?
ก็เพราะคนที่นิสัยช่างเผือกแบบนั้นมีแค่เติ้ล แล้วคิดว่าอย่างเติ้ลจะเดินเข้าไปเฉลยความจริงให้อ้นฟังเหรอ? เหอๆ สองคนนี้เป็นอะไรกัน? อริชัดๆ
การที่เติ้ลไปคุยกับเรย์น่ะถูกต้องตามรูปแบบพฤติกรรมของเค้าแล้ว แน่นอนว่าแก๊งเพื่อนๆ ของเรย์ก็คงไม่มีใครคิดมาบอกอ้นตรงๆ หรอก เอาแค่ว่าในชีวิตจริงถ้าเห็นแฟนเพื่อนมีกิ๊กแล้วควรจะบอกเพื่อนมั้ยพวกเรายังคิดหนักเลยเนอะ นี่เรื่องชาวบ้าน(เรื่องของอ้น ไม่ใช่เรย์) แถมแก๊งเกรียนยังอยากช่วยเพื่อน คนพวกนั้นก็คงเล็งผลให้อ้นชอบเรย์กลับมากกว่าสนใจว่าอ้นจะรู้ความจริงมั้ย?
แต่เพราะเป็นป้อง ป้องรู้จักเพื่อนตัวเองดี ป้องเลยยอมลงมือ(ซักที)
แต่จริงๆ ที่ตอนแรกไม่ยอมบอกก็ไม่ใช่เพราะอยากให้อ้นกับเรย์ปิ๊งกันตามที่เติ้ลขอหร้อก อ่านดูก็รู้ว่ามันไม่ถูกชะตากับเรย์ หมั่นไส้ ไม่กินเส้นกันมาแต่ไหนแต่ไร อิพี่ป้องเกลียดเรย์! 55 แต่พอเห็นความจริงใจเห็นความพยายามทุ่มเทของเรย์(แบบด๋อยๆ)ป้องก็คงหันมาเอาใจช่วยอะ ป้องเองก็อยากให้เพื่อนมีความสุขนะ เมื่อเห็นว่าเรย์รักอ้นมาก ประกอบกับโตขึ้น(โดนพ่อของอ้นด่า) พอหันมาคิดทบทวนอะไรหลายๆ อย่างป้องก็คงยอมรับเรย์
นี่เป็นสิ่งที่เราชอบจริงๆ นะ ไอ้ตัวละครพวกนี้มันอินดี้ทุกตัว ไม่มีใครที่มาแบบพระเอ๊กพระเอก แต่ละคนมาแนวแสบสันกันทั้งนั้น ทำให้เดาทางยาก ระหว่างทางมีการกระทำแปลกๆ ทำให้เขียนเด็กๆ พวกนี้สนุกมากเลยล่ะ 55
:katai4:
ในตอนนี้ก็เป็นฉากโมเมนต์ "ป้อง-อ้น" เล็กๆ ถึงจะไม่ได้หวานแบบคนรักหรือแบบแฟน แต่เราว่ามันก็อบอุ่นดีนะ เสียดายที่สองคนนี้ไม่ได้คู่กัน เคมีออกจะไปด้วยกันได้
อ้นคงชอบป้องมากจริงๆ แต่บางทีสิ่งที่ "ชอบ" ก็อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ "ใช่" ถ้าลองคิดว่าให้อ้นทำตัวเรียบร้อยเป็นตุ๊ดแอ๊บ หรือต่อให้ลุกขึ้นมาแต่งหญิงเป็นกะเทยสวย คนอย่างป้องก็คงไม่มองอ้นเปลี่ยนสถานะไปจากเดิมหรอก เพราะอ้นจะเป็นได้แค่ "(ลูก)น้อง" ของ "(ลูก)พี่ป้อง" ไปเรื่อยๆ มันจะไม่มีจุดแตกหักให้ป้องหันมามองอ้นแบบคนรักเลย และเราอาจจะได้สปินออฟแอบรักรูมเมตหัวทื่อแทน!
ป้องมันต้องเจอคนอย่างเติ้ลแหละ ตัวบุกรุ่นน้องลูกพี่สายบู๊อย่างพี่พี แล้วก็รับทั้งคู่! :laugh3: ป้องรู้ว่าเติ้ลแสบ และไอ้เด็กเปรตตัวแสบคนนึงวิ่งตามเกย์หัวหมุน ยิ่งพอเจอสกิลเทกแคร์ของเติ้ลเข้าไป คนขี้เหงาอย่างป้องถึงได้เริ่มหันมามองเติ้ล แล้วพอไปชอบเค้าก็ไม่กล้ายอมรับกับตัวเองด้วยนะ ถ้าไม่เกิดเรื่องป้องคงไม่ยอมสารภาพรักหรอก ไอ้มุนษย์ชอบหนีสายหลบอย่างป้องเลยแพ้ทางเติ้ลไง เพราะยกเว้นเรื่องต่อยตีมีเรื่อง ป้องมันไม่ค่อยยอมเปิดเผยความรู้สึกตรงๆ เลย เวลามีเรื่องชอบเตะถ่วงชอบหนีปัญหาตลอด
ส่วนนายแว่นเรย์ก็โฉดซะ โหดเอาเรื่อง ก็คุณหนูเอาแต่ใจอะเนอะ "จะเอา" ก็คือต้องได้ ต้องเอาให้ได้ ใช้ทุกทาง
หมอนี่ถึงกับถุยน้ำลายจองอ้นเลยนะ! เห็นอ้นเป็นขนมไปได้ แต่ทุกคนก็ต้องเข้าใจเค้าหน่อยนะ โตมาในครอบครัวใหญ่ มีพี่ชายขี้แกล้ง ถ้าไม่รีบคว้าเอาไว้เดี๋ยวของที่หมายตาหลุดมือ
ได้พล็อตมาจากเรื่อง "ถุยน้ำลายใส่ของกิน" นี่แหละ เลยออกมาเป็นเหตุผลว่าทำไมเรย์ต้องวางแผนทำแบบนี้ กะรวบรัดเค้าซะงั้น! แต่ท้ายที่สุดก็ไม่ได้ทำ แต่อ๊ะๆ... ยังมีบางประเด็นในเรื่องนะ เหอๆ ต้องรอลุ้นไปเรื่อยๆ
แต่ก่อนหน้านั้น... ตอนนี้นายแว่นถอดใจแย้ว!
:m15:
ว่าแต่ วีรกรรมของนายเรย์นี่ใช่ย่อย ไม่ได้นิ่งเหมือนท่าทางที่แสดงออกเล้ย ไอ้นี่มันตัวเปิดชัดๆ เปิดแบบโง่ๆ ด้วย!
เคยเล่นเกมมั้ย? ยิ่งเกมที่เล่นเป็นทีม ถ้าสตาร์เป็นพวกที่เทพเวอร์จนชอบแบกทีมไว้ด้วยตัวคนเดียว เรย์ก็เป็นพวกเทพที่ไม่รู้จักเล่นเป็นทีม! สองคนนี้ถึงได้เขม่นกันไง
เรย์นิสัยไฮเปอร์แบบนี้แหละ ถึงได้มีปัญหาไม่มีใครเอา เพื่อนหน่าย สุดท้ายก็มาเกาะกับแก๊งเกรียนเพราะสกิลโพรโวกของพี่เทพ คิดแล้วมันก็น่ารักน้าาา... ตอนปีหนึ่งเรย์คงเดินตามนายเทพต้อยๆ เลย ออกจะน่ารัก :impress2:
... อย่าชิบสองคนนี้นะ! ขอร้องอย่าชิบ! ขี้เกียจเขียนภาคพิเศษว่ามีคนจิ้นคู่พี่ปานเทพกับพี่เรย์มอนด์กิ๊กกัน 55
แต่ที่แน่ๆ สาเหตุที่เรย์ลาออกจากโรงเรียนมีแน่ๆ ในเล่มพิเศษ คริๆ บอกเลยว่าอึ้งแน่นอน! :katai2-1:
เรย์งอน! หนุ่มแว่นงอนได้น่ารักไหมละเออ พระเอกเรื่องนี้อินดี้เกินจะหยั่ง!
เพื่อนแต่ละคนก็นะ... เกรียน! ลูกพี่ไม่อยู่ไม่มีใครจัดการเรย์ได้เล้ย.... สไนเปอร์ก็จนปัญญา หรือจะต้องถึงมือสตาร์เข้าจริงๆ?
ป.ล. ตอนหน้าเตรียมตัวพบกับความน่ารักของน้องเปอร์ พักเรื่องพระเอกขี้งอนไว้ก่อน :m16:
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
เห้ออ
เรย์อย่าพึ่งงอน
ง้ออีกนิดๆ :monkeysad:
-
อดทนง้ออีกนิดนึงน่า.เรย์มอน :hao3: :hao3: :hao3:
-
http://www.youtube.com/v/HEqgd4Ugpsg
ก่อนเข้าสู่ช่วงลงนิยาย ขออวดแพร้บ! :-[
เค้าพึ่งทำคลิปเสร็จ เค้าทำเองแหละ กี๊ซๆ พึ่งทำครั้งแรกเลย ฮ่าๆ เลยเอามาอวดซะหน่อย
ส่วนสาเหตุที่ทำคลิปก็เพราะ ... :confuse:
ถ้าบอกไปทุกคนจะด่าเรามั้ย? ความจริงไม่ได้ตั้งใจจะทำคลิปโฆษณานิยายตัวเองหรอก แต่มันเกิดจาก "เพลงๆนึง"
ใช่แล้วเพลงๆ นึง พอดีพึ่งได้อัลบั้มใหม่มา ละพอเราฟังปุ๊บ! อื้อหือ! เพลงสุดท้ายมันช่าง! .... :give2:
นารุเสะจังพูดคำว่า "Go fuck yourself" :impress2: อ๊ายๆ นี่มันประโยคหนุ่มเรย์มอนด์ในเล่มภาคพิเศษเยยนี่นา กี๊ซๆ
*Go fuck yourself แปลเป็นไทยว่า ไปไกลๆ ตีu อารมณ์แบบชาตินี้อย่าได้มาเจอกันอีกเลย
แต่เรย์จะพูดกับใคร? สถานการณ์ไหน? ซื้อกันเองนะ ไม่ลงบอร์ด เอิ้กๆ :laugh:
แล้วนารุเสะจัง หรือ 『nqrse』ที่เค้าเรียกตัวเองว่า NARUSE เนี่ย เป็นแรปเปอร์&อุไตเตะแบบอิเคะว้อยซ์คนนึงของ Niconico
ซึ่งก็ไม่มีใครรู้ว่าทำไม "ภาพ" หรือสัญลักษณ์แทนตัวของพี่แกจะต้องเป็น แม่สาวผมชมพูนมโต
เราก็สงสัยนะ แกเป็นทรานซ์เจนเดอร์เหรอ? แต่ก็ช่างเหอะ คือชอบที่ผลงาน ไม่ได้อะไรมากมายกับชีวติส่วนตัวเค้า เกย์แล้วไง กระเทยแล้วไง เค้าแรปเก่ง เซ็กซี่ เพลงเพราะแค่นั้นพอแล้ว
ไม่อยากจะคุยว่าดราม่าใต้หน้ากากนี่ทำเราเฉยๆ มาก ดูแค่ผลงานบนเวที ไม่สนใจว่าเค้าจะเป็นใคร เพราะก็บอกเพราะ ไม่เพราะไม่ชอบฟังแล้วขัดหูก็บอกไม่ชอบ
คนที่ติดตาม Utaite นี่ชินชากับการฟังเพลงโดยไม่มีข้อมูลส่วนตัวของนักร้องหลุดมาซักแอะแล้ว คือตามกันที่ผลงานจริงๆ รูป ชื่อ อายุ อะไรต่อมิอะไรก็ไม่รู้เลย เหอๆ ยกเว้นบางคนที่ยอมเปิดตัว
ข้างล่างนี้ก็เป็นคลิปของนารุเสะจังนะ เพลงที่เราเอามาใช้คือเพลงที่ 7. Mr.montage
... ถ้าพี่แกจะใช้ปกอัลบั้มแรกของตัวเองเป็นเจ้าสาวออกเรือนขนาดนี้...
http://www.youtube.com/v/JTy7Ldh7OaY
ส่วนอีกเพลงที่เอามาใช้นิดหน่อย คือ Masked bitcH
http://www.youtube.com/v/8G1wFOR3emg
เจ้าของเสียงเอโร่ยสุดเซ็กซี่ ถึงขั้นแฟนเกิร์ลบอกว่า "ท้องกับเสียง" ก็คือหนุ่ม 『しゅーず』 อ่านว่า "Shoose"
ซึ่งเรานำเค้ามาใช้เป็นอิมเมจของพี่สตาร์ (*เฉพาะเสียงนะ) แต่หน้าตาเค้าก็น่ารักอยู่แหละ ตัวสูงมาก ผอม ใส่แว่น ... นี่มันก็อิมเมจพี่สตาร์นี่หว่า ... ชอบเต้นคัพเวอร์แล้วทำท่าแบ๊วมาก มือไม้ดัดจริตสุดๆ ฝรั่งใช้คำว่า "girly" ... นี่มันก็ไอ้พี่ตาชัดๆ!
ตัวจริงเป็นนักศึกษา "หมอฟัน" ... ถ้าหมอฟันจะเอโร่ยขนาดนี้นะ... :pighaun:
นั่นแหละ ... ไม่มีเหตุผลเพื่อการค้าอะไรเลย ก็แค่ฟังเพลงแล้วปลื้ม เลยอยากทำคลิปเพราะชอบเพลง :katai2-1:
ละพอมานั่งดูรูปปกตัวเองนะ.... อื้อหือ มันเข้าว่ะ! เลยเกิดเป็นคลิปอย่างที่เห็นนี่แหละ เข้ากันใช่มั้ยล่ะ ฮี่ๆ พี่ป้องทำเลือดกำเดากระฉูด! โฮ่ๆ :-[
แบบว่า เค้าภูมิใจกับฝีมือตัวเองมากเยยนะ ถึงมันจะกากแล้วก็ไม่เนียนก็เถอะ แต่เราปลื้มมาก เหอๆ
อนุญาตให้แชร์ได้น้า เพราะมันคือคลิปโฆษณา ฮี่ๆ
อ้อ! เรื่องสำคัญ อย่าลืมนะว่า เหลือเวลาเปิดจองอีก 2 อาทิตย์เท่านั้น! http://azureice.lnwshop.com/ (http://azureice.lnwshop.com/)
ใครที่อยากได้นิยายเซ็ตนี้ก็ต้องรีบเก็บเงินแล้ว ไม่งั้นจะอดเล่มพิเศษฉบับเล็กน้า ซื้อหลังจากนี้ไม่แถมแล้วน้อ ถึงจะเป็นเรื่องไร้สาระเกรียนๆ แต่ก็มีสปอยอนาคตของทุกคนหลายส่วน ฮี่ๆ (*มินิโนเวล ขนาดA6 หนา 60หน้า)
-
ไอ้เด็กติดพ่อ! :laugh:
สไนเปอร์อวดพ่อได้ล้นมาก ก็ต้องเข้าใจนะ ไอ้พี่ตามันเลี้ยงเปอร์มาคนเดียว เลี้ยงเองกับมือ โอ๋เอาใจลูกทุกอย่าง เปอร์เลยติดพ่อมาก
ถ้าใครอ่าน STR/INT : LOVE TRICKS ก็คงรู้แหละว่าบ้านนี้ที่เห็นอบอุ่นดีนี่จริงๆ มีปัญหาขนาดไหน ไอ้พี่ตาแม่งเปรี้ยว!
ละนึกสภาพเกรียนรอบๆ ตัวพี เมฆก็ปากไม่ดี ชอบก่อเรื่อง พีก็ใจร้อน ไม่ค่อยมีเหตุผล เรย์ก็มีข้อเสียที่ทัศนคติและนิสัยมองโลกในแง่ลบ คือเปอร์โตมาแบบเด็กโตในร้านเกม เจอไอ้พวกเกรียนอีก ไม่แปลกที่จะมีด้านมืด! เหอๆ พี่ตาเลยต้องแอ๊บไง คิดดูสิว่าเจ้าพ่อแบล็กสตาร์ต้องแอ๊บขนาดไหนลูกถึงได้น่ารักขนาดนี้ ยิ่งมีแม่แบบนั้นด้วย ไม่แปลกที่เปอร์จะเกลียดผู้หญิงที่วิ่งตากระแสและสนแต่เงิน
คือพ่อก็เกลียดแม่ปลูกฝังให้เปอร์เกลียดผู้หญิงหน้าเงิน ละเรย์ยิ่งเป็นพวกขวางโลก ชอบทำตัวแบบดาร์กๆ ไม่แคร์โลก ดังนั้นเด็กนี่เลยไม่อิน ฮ่าๆ แต่ก็ยังพยายามช่วยเป็นพ่อสื่อให้อ้นกับเรย์อยู่นะ
อ้นท่าทางใจอ่อนแล้ว แต่เรย์ดั๊น! :m31: :serius2: :angry2:
รำคาญพระเอกกันมั้ย? รำคาญใช่มั้ย? อืม ก็มันนิสัยแบบนี้ไงเพื่อนเลยรำคาญ!
พอนึกออกมั้ยว่าทำไมเรย์ถึงได้โดน พี เมฆ หิน เทเอาบ่อยๆ พออ้นใจอ่อนให้เรย์เกาะหนึบ นายนี่เลยทำตัวเป็นพาราไซส์เกาะหนัเลยไง มันก็มีเหตุผลนะที่เรย์สนใจอ้น ฮ่าๆ
ยิ่งถูกจับไปด้วยกันแบบนี้ยิ่งเข้าแก๊บพล็อตน้ำเน่าเลย รับรองรอดมาได้รักกันทุกราย :mew1:
อ้าว... ละแบบนี้ ... เปอร์ก็ถูกจับไปด้วยแบบนี้จะทำไงเนี่ย! o18
ไว้อาลัยให้เลย 55 :sad11: คงรู้นะว่าตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้น :oni2:
ฉากอ้นกับภามพยายามแล้ว แต่ได้แค่นี้ เขียนกระเทยกับตุ๊ดอยู่ด้วยกันไม่เป็น T^T
แต่ก็นะ... พยายามให้ตัวละครไม่แรงมากง่ะ แจ๋นนิดๆ แต่พองาม แหะๆ
ว่าแต่อ้นจองสไนเปอร์แบบนี้นี่ขอเติ้ลยัง? เติ้ลมันจองน้องเค้ามาตั้งแต่ STR/INT : LOVE TRICKS ตอนซีเครสเลเวลเลยนะ
คู่นี้เค้าแคร์กันนะ เหอๆ ป้องมีห่วงอะ ระวังโดนเด็กแย่งเมียนะป้องน้า :z1: อาจโดนฆ่าตัดตอนทิ้งได้ ฮี่ๆ
ไม่แน่ใจมีใครสังเกตรึเปล่า แต่ป้องเผลอตะคอกเติ้ลอีกแล้ว เป็นกิมมิกเล็กๆ ว่าป้องยังมีนิสัยแย่ๆ อยู่นะ พอเครียดอะไรมากๆ แล้วชอบลืมตัว ไอ้เติ้ลก็โดนไป .. เป็นเมียป้องต้องอดทน หึๆ
แต่รับรอง นิยายเราไม่ใช่นิยายบู๊ ไม่มีฉากโชว์เท่แน่นอน ทุกอย่างเป็นไปตามนิสัยตัวละคร ดังนั้นต้องลุ้นกันว่าชาวแก๊งจะแก้ปัญหายังไง :o8:
อาจจะ #เงิบ แบบในเรื่อง STR/INT : LOVE TRICKS ก็ได้ถ้าให้ตัวละครจากเรื่องนั้นออกโรง ฮี่ๆ
ป.ล. พระเอกมาตอบจบฉันใด คนที่เท่ที่สุดในเรื่องก็มาตอนท้ายๆ ฉันนั้น เตรียมป้ายไฟรอได้เลย น้องดาวมาแน่! :-[
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
เกิดไรขึ้นนนน
ใครหลอกจับพวกอ้นไปกันนะ
พี่ตาจะมาช่วยเปอร์ใช่มั้ย
หรือที่โดนจับคือแผนของใคร :monkeysad:
-
:seng2ped:
-
ยัยอ้นเวลาตกใจแล้วชอบไร้สติอะ :o10:
นางชอบฟูมฟาย ตระหนกเกินเหตุ ไม่ค่อยมีสติสัมปชัญญะกะเค้าเท่าไหร่ เป็นงี้มาตั้งแต่ตอนรถหายโดนขโมย ตอนที่รู้ว่าแจนท้อง ตอนที่โดนเรย์จัดฉาก มีความนางเอกดราม่าสูงมาก ... ในนิยายมันก็เขียนสนุกดีนะ แต่ในชีวิตจริงนี่คงน่ารำคาญน่าดู ใครมันจะมีพระเอกตามมาช่วยหล่อทุกตอนยะ?
น้องสไนเปอร์ ลูกเทวดาหลุดโหมดดาร์กจนได้สินะ!
มีพ่อแบบนั้น ถูกเลี้ยงภายใต้สิ่งแวดล้อมแบบนั้น อืม... ไม่แปลก 55 :hao7:
พระเอกเรื่องอื่นโชว์แมน เก่งกาจ สามารถป้องปกนางเอกได้ พระเอกเรื่องนี้เป็นยังไงกันบ้าง? 55
สเต็ปสไตล์หนุ่มเรย์นี่หาไม่ได้จากเรื่องอื่นแน่ๆ มันอินดี้เหลือเกิ๊น! จะว่าสุขุมก็ไม่น่าใช่ มีการโวยวายไร้ประโยชน์เล็กน้อย แต่ฮีก็นิ่งใจเย็นอยู่นะ ให้คำจำกัดความไม่ถูกจริงๆ คือตอนแต่งเราไม่ได้วางพล็อตเลยว่า "เดี๋ยวจะให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นนะ" แต่แบบ เราเขียนด้วยความรู้สึกว่า "เดี๋ยวอิเรย์มันต้องทำแบบนี้แน่ๆ" เลยได้ออกมาเป็นฉากแบบนี้อะ ฮ่าๆ
:mew3: :katai4:
ยังไงก็ฝากเรย์ไว้ในใจทุกคนด้วยนะ ถึงจะอินดี้ไปบ้างแต่ก็มีส่วนน่ารักนะ 55
แต่ป้องกับพีร้อนมาก :mew5: สองคนนี้เถียงกันเสียงดัง ระเบิดใส่กันเพราะใจร้อนทั้งคู่ ถึงจะเป็นไปอย่างสุภาพก็เถอะ
จะว่าไปแล้วป้องนี่ค่อนข้างสุภาพกว่าพีเยอะนะ พีหลุดง่ายกว่า อาจจะเพราะพีเป็นคนง่ายๆ ไม่ค่อยคิดอะไรด้วย แต่ป้องจะเว้นระยะจากสังคมค่อนข้างมาก แต่ถ้าซี้ๆ นี่พี่แกเปิดเผยหมด หลุดทุกอย่างทั้งด้านมืดด้านดี แบบที่เป็นกับเติ้ลหรืออ้นนั่นแหละ ผิดกับพี คือถึงพีจะหลุดง่ายแต่ก็ไม่ได้มีอะไรแรงมาก แค่เกรียนๆ ธรรมดาๆ ไม่ได้มีด้านมืดอะไรหรอก
ว่าแต่ ไอ้พวกนี้มีบทเยอะขนาดนี้คนที่ไม่เคยอ่าน STRINT มาก่อนจะรู้มั้ยนิ? ลองไปอ่านดูน้า ฮ่าๆ :mew1:
แทบจะเป็นภาคต่อนิดๆ เลยอะ เอิ้กๆ บทเจ้าพวกนี้เยอะมากกกกก :katai3:
ป.ล. พระเอกมาแว้ว! พบกันน้องดาวได้เต็มๆ ตอนหน้า :-[
:pig4: :3123: :L1: :L2:
(https://scontent.fbkk2-3.fna.fbcdn.net/v/t31.0-8/15895441_688901204612058_678297450133290967_o.jpg?oh=7ce24afb3fbfc10a13383508ca21d618&oe=5953CEB9)
ประกาศ ตัวโตๆ
เหลือเวลาอีกอาทิตย์เดียวเท่านั้นน้า!
เปิดจองถึงวันที่ 10 เมษายน 2560
ใครสั่งซื้อนิยายหลังจากรอบพรีออเดอร์จาอดมินิโนเวลสุดออซั่มของเห็ดน้อยเน้อ
(https://scontent.fbkk2-3.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/17629675_732580093577502_5956276905167940029_n.jpg?oh=54ee1eef16011aa8b4ce5ef72742b0a7&oe=5960780D)
*หลังจากรอบพรีออเดอร์ เราจะปรับราคานิยายขึ้น และไม่แยกภาคขายแล้ว (ขายแต่แบบเซ็ต5เล่ม)
อ้อ! จริงๆ มันมีบ็อกด้วยนะ 250 บาท เหอๆ แต่ไม่สวยเท่าไหร่เลยไม่ค่อยประกาศขาย
(https://scontent.fbkk2-3.fna.fbcdn.net/v/t31.0-8/17435909_728533723982139_3475603251468447812_o.jpg?oh=29d08333639c3d372e4732e0931f59fb&oe=5954B03F)
สนใจก็ติดต่อสอบถามได้ที่เพจน้า จิ้มแบนเนอร์ในลายเซ็นด้านล่างนี้เลย
แต่ถ้าจะซื้อละก็ http://azureice.lnwshop.com/ (http://azureice.lnwshop.com/) โลด!
-
หูย นึกว่าจะแค่ง้องอนกันชิวๆ
ดึงมาสู่เหตุการณ์บู๊ลุ้นขรี้แตกซะ
น้องอ้นลืมงอนซุกพี่เรย์น่ารักเลย
บอสออกโรงงี้ เละ
-
:seng2ped:
-
เดี๋ยวนะ? ... ใครเป็นพระอกภาคนี้กันแน่วะ? :m28:
ไอ้พี่ตาเปิดตัวอย่างเท่! แย่งซีนทุกอย่าง โคตรจะเมพ! เบียดเรย์ตกกระป๋อง! :m14:
จริงๆ ก็เบียดมาตั้งแต่ในเรื่องตัวเองละนะ 55 คิดสภาพน้องแว่นที่โดนเพื่อนเทสิ สามคนนั้นเข้าแก๊งไปกะพี่ตา นายเทพที่เหมือนจะสนิทกับเรย์ก็ถูกพี่ตาแย่งตัวไป พอมีแฟนก็ไม่มีเวลาให้เพื่อน หินก็อยูหอใน ไปไหนไม่ได้ เหลือแต่เมฆ ซึ่งค่อนข้างรำคาญเรย์ น้องเรย์เลยค่อนข้าง.... อืม โดดเดี่ยวเดียวดายหงอยเหงาไม่มีใครเอา ฮ่าๆ
หนุ่มแว่นเรย์ไม่กินเส้นกับพี่สตาร์ล่ะขอบอก!
แต่ใบตอนนี้ฮีก็อย่างชิลนะ เหอๆ นั่งฟินอยู่กับการโดนขังรวมกะอ้นชิลๆ เป็นพระเอกอินดี้จริงๆ ให้ตาย!
คนอ่านคงอยากจะบอกเรย์ว่าให้ช่วยทำตัวเปิดสกิลพระเอกให้มากกว่านี้หน่อยใช่มั้ย? 55 ขอโทษนะ ไอ้หมอนี่มันก็เป็นคนแบบนี้แหละ
แต่ที่เป็นงี้เพราะโทนเรื่องด้วยแหละ ป้องเติ้ล อ้นเรย์ สองคู่นี้เราเขียนเน้นความเรียล ขายดราม่าแบบ "ดราม่าควีนฯ" มีเวอร์วังบ้างนิดหน่อย มันคือลูกผสมที่เอาความฮาแบบ "STR/INT" มาผสมน่ะ
พื้นฐานตัวละคร ป้องก็จะแนวจิ๊กโก๋ใจร้อน เติ้ลก็ดราม่าทำตัวเอง อ้นมีปมเพศที่สาม ส่วนเรย์ก็จะนิสัยแบบโอตาคุ เข้าใจยาก แล้วอาจจะใส่เหตุการณ์หรือมุกรั่วๆ ลงไปบ้าง
แต่ในเรื่อง "STR/INT" นี่คือเขียนเอาเวอร์เลยแหละ พี่สตาร์ถึงได้หล่อ รวย เทพ มีลูกติด มีปม บลาๆ ยังไงล่ะ 55 เป็นเมะในฝันเนอะ? เหอๆ
แต่จะบอกว่าเราแหวะหมอนี่ที่สุดเลยล่ะ ไม่อินกับหมอนี่เล้ย! :katai3:
ให้ทายว่าพี่สตาร์กะป้องจะฟาดปากกันมั้ย? 55 มันมีประเด็นให้เล่นน้า.... "ใครไม่มีลูกไม่รู้หรอก" ชาวเน็ตพันดริฟกล่าวไว้ อิๆ
พวกผู้ร้ายนี่ก็ซวยไป คงคิดว่าอ้นก็เป็นแค่กะเทย อีกคนก็เด็ก แค่ยึดมือถือไปก็จบ รู้จักเทคโนโลยีมั้ย GPS อันเล็กๆ อะ มันซ่อนได้นะ จะค้นตัวก็ค้นให้หมดสิเว้ย! อย่าประมาทเพราะเป็นเด็ก ทีอ้นกับเรย์ยังค้นทั่วเลย นึกว่าน้องสไนเปอร์เค้าพกกระเป๋าใส่เกมเฉยๆ รึไง พอดีพี่สตาร์เค้าไม่ประมาท ซวยไป 55
อีกนัยนึงก็คงกะว่านายตัวเองเส้นใหญ่ ไม่คิดว่าจะไปเจอตอเข้า เป็นตอที่บังเอิญซวยซะด้วย ถ้าสไนเปอร์ไม่ได้โดนจับมาด้วย พวกผู้ร้ายก็ไม่ซวยแบบนี้หรอก ถ้ามีแค่เรย์ที่โดนจับไปพี่ตาคงไม่ออกโรงเองหรอก แล้วถ้าเรย์ไม่ได้มาพัวพันกับอ้น แก๊งนี้ก็คงไม่มา พอเรย์มาเกี่ยวด้วย ชาวแก๊งก็มาด้วย มีสไนเปอร์มาเพิ่มอีกคน ซวยเต็มๆ
เพราะยัยน้องดาวนี่โหดเลวดีมาแต่ไหนแต่ไร ไอ้ที่เห็นๆ นี่แอ๊บทั้งน้านนนน สายดาร์กตัวจริงเลยแหละ สะเดาะกุญแจน่ะไม่เท่าไหร่หรอก งัดบ้าน งัดรถ พี่แกทำได้หมดนะเออ! พี่แกเป็นเมจที่ติดสกิลโจรในชีวิตจริงไว้เยอะ แถมอัพค่า LUK 999 เอิ้กๆ
อาจมีคนนึกสงสัย ดาร์กแบบนี้ เจอกะพี่ตั้มจะเป็นยังไง? ก็จะสปอยว่า เจอกันแน่ในภาคพิเศษ เหอๆ
คิดว่าสองคนนี้ต่อยกันใครจะชนะ? :impress2:
ตอนนี้ก็สอนให้รู้ไว้นะ ใครทำอะไรไว้ อย่าคิดว่าจะไม่มีใครรู้ ที่คิดว่าตัวเองใหญ่ อาจจะไปเจอตอใหญ่กว่า ไม่ดีหรอก เป็นคนปกติน่ะดีแล้ว
การผจญภัยเนี่ย ในนิยายมันอาจจะสนุกนะ ตื่นเต้น แต่ลองเป็นคนจริงๆ สิ ดูจากความคิดของป้องกับเติ้ลเอาก็ได้ คนปกติให้ไปท้าอันตรายแบบนั้นบ่อยๆ สนุกมั้ย? ให้ไปมีเรื่องงัดข้อกับชาวบ้านบ่อยๆ สะใจเหรอ?
ถึงในภาคแรกป้องจะทำอะไรเลวร้ายลงไป แต่ป้องเองก็คิดแบบสามัญชนนะ ป้องเสี่ยงทำใจว่าอาจจะโดนไล่ออก อาจจะเรื่องถึงตำรวจ แต่ป้องยอมทำเพราะอยากแก้แค้นให้เติ้ล ป้องก็พยายามวางแผนเท่าที่คนปกติจะคิดและทำได้ แม้จะได้ความเวอร์มาจากฝั่งพี่ตั้มก็เหอะ ในขณะที่สตาร์เป็นตัวละครเวอร์ๆ พระเอ๊กพระเอก แตกต่างกันมาก มันมีกิมมิกเล็กๆ อยู่ล่ะ อิๆ
ช่วยทุกคนได้แล้ว! ละเรย์กับอ้นล่ะ? จะดีกันยังไง? :katai1:
ยัยอ้นจะใจอ่อนเพราะพล็อตหนีผู้ร้ายน้ำเน่าอย่างงั้นรึ? :ling1:
ต้องมาดูลีลาการง้อสาวของนายเรย์ 55 หัวใจแม่ยกไม่ละลายก็ให้มันรู้ไปสิ อิๆ :o8:
ป.ล. บอสเอาไปกินทั้งตอน ไม่ใช่บอสธรรมดาด้วยนะ ลาสบอสเลย ถ้ามีคนชอบบอสเยอะๆ ก็อาจจะมีโครงการรีปริ้นซ์ก็ได้นะ
:pig4: :3123: :L1: :L2:
ประกาศ
เหลือเวลาอีกวันเดียวเท่านั้นน้า!
http://azureice.lnwshop.com/ (http://azureice.lnwshop.com/) :pig2:
-
พระเอกข้ามเรื่องแล้วพี่ดาว เรื่องนี้พี่เรย์พระเอกนะ บทยิ่งน้อยๆอยู่ 555
-
สนุกดีครับ ขอติดตาม แต่ขออย่าให้น้องเปอร์โดนยิงนะครับ
-
ถ้าน้องดาวจะตอแหลได้ขนาดนี้... น่ากลัวนะ ได้ผู้ชายแบบเรย์น่ะดีแล้วอ้น เชื่อคนแต่งเถอะ! :katai3:
ดีนะ เมียพี่แกโหด พี่สตาร์เลยไม่กล้าซน เหอๆ :katai2-1: ส่วนพีนี่ก็โหดเสมอต้นเสมอปลาย ด่าได้เกรียนดี เหอๆ :katai5:
สองคนนี้เหมาะกันแล้วล่ะ ถึงพีจะซื่อตามสตาร์ไม่ทัน แต่เพราะพีไม่ค่อยฉลาดนี่แหละสตาร์ถึงได้เอ็นดูไม่ทำอะไรให้พีเสียใจ เพราะไม่อยากหลอกน้องพีเด็กดี ฮ่าๆ แล้วตัวเองก็ต้องลดความดาร์กลงด้วย เลยกลายเป็นแอ๊บแบ๊วไป สองคนนี้เหมาะสมเป็นคู่รักกันสุดๆ โดยเฉพาะคิดถึงตอนที่พีนึกว่าสตาร์มีกิ๊กแล้วบุกมาอัดสตาร์ถึงที่นี่ยิ่งสะใจ สตาร์ก็คงคิดแหละว่าไม่อยากเจออัดแบบนั้นอีก เมียอาจจะฉลาดน้อยแต่ต่อยหนักมาก! ดังนั้นพี่สตาร์เลยเลิกซน ฮ่าๆ
เราใส่มุกของหินเข้าไปนิดหน่อย ก็นะ ชีวิตคนทำงาน มนุษย์เงินเดือน จะให้มาลาหยุดได้บ่อยๆ ไปโน่นมานี่เหมือนพระเอกพันล้านมีบริษัทใหญ่โตแต่ไม่เคยเข้าไปบริหารงานได้ยังไง? ไม่ได้มีรถขับ ไม่ได้ติดออฟชั่นรวยแบบอีพี่ตา มันก็ได้แบบนายหินนี่แหละ แต่เค้ามีหัวใจที่ยิ่งใหญ่น้า เห็นมั้ยๆ เพื่อนถูกจับไปก็รีบมาช่วยเลยทันที ... เท่าที่เค้าจะทำได้นะ ฮ่าๆ
บางทีเราอาจไม่ได้ต้องการพระเอ๊กพระเอก หรือตัวละครเท่ๆ ไทป์เด่นๆ หรอก ในชีวิตจริง แค่มีเพื่อนอย่างหินอยู่ข้างๆ สักคน ชีวิตก็ดีแล้วล่ะ แต่ในความเป็นจริง พวกเราชอบลืมคนธรรมดาๆ กันเนอะ เพราะไม่เด่นพอ
ดูสิขนาดเราเขียนนิยายที่จับเอาคนธรรมดาๆ มาเป็นตัวเอกดำเนินเรื่อง เรายังต้องหาจุดแข็งที่คาแรคเตอร์นิสัยไม่ดีหรือมีปมมาเขียนเลย ถึงตัวละครของเราจะไม่ได้หล่อรวยเวอร์แล้วให้ความรู้สึกคล้ายคนทั่วไปมากก็เถอะ แต่ถ้ามันไม่มีอะไรเลยเราก็คงไม่มีเรื่องให้เขียน เพราะเนื้อเรื่องคงไม่มีสถานการณ์น่าสนใจให้ไปต่อได้ แต่ก็นะ เราชอบใส่คนแบบนี้มาในกลุ่ม เพราะในเรื่องที่มีคาแรคเตอร์สายแข็งหลายๆ แบบ มันต้องมีคนธรรมดาๆ เอาไว้บ้าง แหะๆ
ว่าแต่นักอ่านแต่ละคนล่ะ? เคยถามตัวเองมั้ยว่าอยากได้แฟนที่เป็นคนธรรมดาหรือมีแต่เรื่องเกิดขึ้นทุกวัน?
ขนาดป้องกับเติ้ลก็ว่าธรรมดาแล้วนะ แค่มีนิสัยแย่ๆ ติดตัวคนละนิด พอมาอยู่ด้วยกันยังมีกระทบกระทั่งกันเลย ดีนะคู่นี้เค้าเริ่มปรับตัวเข้าหากันแล้ว
ช่วงนี้ก็เป็นช่วงพัก แต่บทหน้าจะถึงไคลแม็กซ์ง้อสาวแล้ว ฮ่าๆ ต้องลุ้นแหละว่าเรย์กับอ้นจะเป็นยังไงต่อ แต่ใช่ว่าคู่อื่นไม่มีอะไรนะ! ยังมีอะไรรออีกเยอะเหมือนกัน ป้องกับเติ้ลเองก็ด้วย หึๆ
ป.ล. อาทิตย์ที่แล้วมีปัญหานิดหน่อยเลยไม่ได้มาอัพ ขอโทษจริงๆ นะ :hao5:
แต่สมาชิกที่บ้านมีอันเป็นไปอะ เราเลยไม่มีอารมณ์อัพนิยาย :m15:
คือหมาเราตายอะ อยู่ด้วยกันมาตั้ง 15 ปี การตื่นเช้ามาแล้วไม่เจอคนที่เคยอยู่กับเราตลอด กลับบ้านมาแล้วเจอแต่บ้านเงียบๆ ไม่มีใครรออยู่ ก่อนนอนไม่ได้ยินเเสียงที่เคยได้ยินเสมอ เข้าห้องน้ำหรือทำอะไรในครัวนานๆ แล้วไม่มีคนเดินมาดูว่าเราหายไปไหน คือชีวิตมันแย่มากๆ เหมือนอะไรบางอย่างมันหายไปจนเรากลัวการอยู่คนเดียวขึ้นมาเลย มีความรู้สึกว่าถ้าตอนนี้ต้องแต่งนิยายเหงาๆ เราจะเข้าใจมาก คงถ่ายทอดออกมาได้หน่วงเชียวแหละ
แต่ตอนนี้เริ่มรีเจนเลือดกลับมาละ พยายามหาอะไรใหม่ๆ ทำ เปิดใจตัวเอง ทำอะไรที่ไม่เคยทำ ก็เริ่มโอเคละ
แต่จริงๆ ละเราไม่ได้เหงาขนาดนั้นหรอก แม่ แฟน เพื่อน คืออะไรก็อยู่อย่างเดิมปกตินั่นแหละ แต่แค่.... หมาเราเค้าพิเศษไง อยู่ด้วยกันตลอด เค้ามีความหมายกะเรามาก พอเค้าไม่อยู่แล้วเราเลย.... นี่ก็ยังน้ำตาไหลอยู่แฮะ จบดีกว่า
ขอบคุณและขอโทษทุกคนน้า
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
รออยู่น้าาาาาาา :mew2: :mew2: :mew2:
-
เสียใจด้วยนะค๊ะ น้องหมาของเราก็เสียไป 3 ปีแล้ว อยู่ด้วยกันมาเป้นสิบปี เขาเหมือนเพื่อนเหมือนน้อง ตอนนี้ก็ยังคิดถึงอยู่
-
เป็นยังไงกันบ้าง ตรรกะแบบมนุษย์แมวๆ ของหนุ่มเรย์! :impress2: โถ! อิแว่น! :angry2:
ไม่รู้ว่าฉากคืนดีกันแบบนี้ ฟินพอมั้ย? :กอด1:
แต่เรย์มันก็ทำได้แค่นี้แหละ ขืนทำมากกว่านี้ก็ผิดคอนเซปต์มนุษย์อินดี้ของเรย์กันพอดี 55 เราว่ามันก็น่ารักดีนะ ตอนที่เขียนเห็นภาพของอ้นเขินดีดดิ้นไปมาด้วยแหละ ส่วนเรย์ก็หน้ามึนมาก เรย์ไม่เรื่องมาก ขอแค่มีซักรูที่ใช้ได้ก็โอเคแล้ว 55
คู่รักมันก็ต้องเปิดอกใช้หัวใจคุยกันแบบนี้แหละ ในที่สุดเรย์กับอ้นก็เข้าใจกันแล้ว และกำลังจะเริ่มต้นความรักของทั้งคู่ ถ้าเป็นการปลูกต้นไม้นี่ก็พึ่งเอาต้นกล้าลงดินเสร็จเลยนะนี่ จากนี้ไปสองคนนี้จะต้องคอยรดน้ำพรวนดินและกำจัดวัชพืช(!?)ดูแลให้ต้นกล้าแห่งรักเจริญงอกงาม หึๆ
เราคิดว่าแม่ยกที่ชอบเมะใสๆ รักเด็กคงชอบเรย์ในฉากนี้นะ เรย์น่ารักมากทีเดียว แม้บทที่ปูมาทั้งเรื่องจะอินดี้ไปหน่อยก็เถอะ ถึงจะมีหลายมุมแต่เรย์ก็เป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่แรกนะ เอาแต่ใจแบบเด็กๆ แต่กลับหงอกะอ้นมากทีเดียว
ก็ถ้าไม่หงอคงไม่เดินตามอ้นต้อยๆ มาทั้งเรื่องหรอก ฮ่าๆ ตามจีบได้นิ่งมาก! แถมยังคิดมากและชอบก่อเรื่องวุ่นวายเพราะนิสัยเอาแต่ใจ!
แต่จะว่าไปจะโทษเรย์ฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกนะ เพราะอ้นก็แสดงอาการหลงป้องแบบหน้ามืดตามัวมาก เรย์ก็เลยเข้าใจไปแบบนั้น
ถ้าจำตอนที่สองคนนี้นอนคุยกันคืนก่อยปาร์ตี้สุกี้ได้ อ้นนั่นแหละเป็นคนขุดหลุมฝังตัวเอง เรย์ก็แค่เชื่อในสิ่งที่อ้นพูดออกมาอย่างหมดใจ พอไม่รู้จะใช้วิธีไหนช่วงชิงความสนใจจากอ้นก็เลยใช้วิธีนี้ เรย์ก็เลยทำทุกอย่างให้อยู่ในสายตาอ้น แม้ว่าวิธีนั้นจะเป็นการทำร้ายอ้นก็ตาม
ให้อารมณ์แบบเด็กๆ บริสุทธิ์ร้ายเดียงสา เป็นเด็กผู้ชายที่ไม่ยอมโต ลูกชายคนเล็กที่แม่โคตรจะโอ๋! ทำนิสัยเด็กๆ เวลาอยู่ในกลุ่มเพื่อน
ซึ่งพอนิสัยเรย์เป็นงี้ก็จะเข้าคู่กับอ้นที่มีความเป็นแม่พระจอมแจ๋นสูงมาก ชอบเผือกเรื่องชาวบ้าน ช่วยเหลือคนอื่น เราเลยคิดว่าสองคนนี้เหมาะสมกันมากๆ เพราะอ้นปราบเรย์ได้
นางวีนนะ แต่นางไม่ได้แรงแบบเถียงคำไม่ตกฟากเหมือนเติ้ลแบบต้องการเอาชนะคะคาน นางแค่หงุดหงิดแล้วก็ปรี๊ดนิดๆหน่อยๆ แต่ในใจไม่มีอะไรต่อ เหมาะกับการเป็นกะเทยโลกสวยรักเด็กมากๆ 55
แล้วเราชอบที่อ้นเป็นตัวแทนของกุลสตรียุคใหม่ด้วย ออกอาการนิดๆ แต่พองาม ไม่คันมากจนน่าเกลียด ถึงจะแรดไปบ้างแต่ก็ไม่แรงมากจนชวนให้ดูถูก
หลังจากนี้ก็เหลืออีก 4 ตอนแล้ว!
นิยายเรื่องยาวนี้ใกล้จะจบแล้ว! เย้ๆ
ยาวมากๆ เขียนนานมาก ในที่สุดปมปัญหาทุกอย่างก็คลี่คลาย ฮ่าๆ
อยากขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ติดตามมาตลอดน้า แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่รักเด็กๆ พวกนี้ด้วย เย้ๆ นิยายเรื่อง "#ไม่ เดอะ ซีรีส์" ที่ทำแบบรูปเล่มออกมานั้นปิดจองแล้วจ้า!
ได้ยอดเกินที่ตั้งเป้าไว้ด้วยล่ะ กะไว้ว่าสัก 50 ชุด ขายได้ตั้ง หกสิบกว่าชุดแน่ะ ถือว่าเป็นที่น่าพอใจละนะ อย่างน้อยก็ยังไม่มีเสียงนินทาว่า "เห็นปกนิยายแล้วเสียดายเงินค่าพรีฯ" ลอยมาให้ได้ยินนะ 55
สำหรับคนที่สั่งซื้อไม่ทัน แล้วอยากได้จริงๆ ให้มากระซิบกันไว้นะ ถ้าจะมีทำเพิ่มอีกเมื่อไหร่เราจะรีบส่งข่าวไปบอกคนแรกๆ เลย!
ขอบคุณทุกกำลังใจน้า ทั้งคนที่อุดหนุน คนที่คอยเมนต์ คนที่แวะไปพูดคุยกันในเพจ เราปลื้มมากเลย ขอบคุณจริงๆ จ้า
ป.ล. วันนี้วันเกิดเราล่ะ 30 เมษา ราศีเมษ (เหมือนพี่ชัช) :-[
:pig4: :pig2: :L1: :กอด1:
-
ดีใจกะเรย์ด้วย
ในมร่สุดก็ง้อสำเร็ว รอดตัวไปนะเรย์
เป็นแฟนแล้ว ก็รีบๆ ทไใฟ้อ้นยอมให้ได้นะเรย์
:impress2: o13
-
สู้ต่อไปนะเรย์.....อีกหน่อยก็ปล้ำอ้นได้แล้วหล่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
:seng2ped:
-
ตอนนี้ เรย์ก็ยังโดนเด็กแย่งซีนอีกแล้ว 55 :hao7: แต่ก็จบหวานนะ อิๆ
ถ้าใครเป็นสายการ์ตูน น่าจะคุ้นกับคาแรคเตอร์นี้ที่ชอบพูดคำว่า "จะส่องละนะ!" ใช่แล้ว! "Lockon Stratos" จาก "กันดั้มOO" นั่นเอง!
(http://vignette3.wikia.nocookie.net/gundamdc/images/e/e3/Lockon_Stratos.png/revision/latest?cb=20140817115200)
แหม... บังเอิญจัง ล็อกออนเป็นหุ่นสไนเปอร์ด้วย 55
แต่จริงๆ แล้วตอนแต่ง Str/Int เราไม่ได้คิดจะให้มันเชื่อมโยงกับคาแรคเตอร์นี้หรอกนะ ก็แค่คิดชื่อที่มี "สะ" เหมือนชื่อพ่อ เอาชื่ออะไรดี? เท่ๆ แปลกๆ เกรียนๆ ตามนิสัยตัวพ่อ เราคิดไปถึงเกมยิงFPSอะไรเทือกนั้นมากกว่า แล้วก็คิดว่าสไนเปอร์นี่แหละเท่ดี แต่พอแต่งไปเรื่อยๆ ทำไมน้องสไนเปอร์สุดแบ๊วคนนั้นโตมาเกรียนไปได้ก็ไม่รู้ 55 สงสัยเกรียนตามแก๊งนายพี อิๆ แต่ก็ดูอบอุ่นรักกันดีนะหนุ่มๆ แก๊งนี้ มีสีสันขึ้นด้วย
แล้วพอมีฉากเล่นเกมยิงปืน เราเลยใส่คำพูดพวกนี้มา เชื่อดิ ทุกคนที่ดูกันดั้มต้องชอบล็อกออน ต้องมีโมเมนต์อยากทำไรเท่ๆ แบบนี้ เป็นกิมมิกเล็กๆ ที่ทำให้จินตนาการได้ต่อไปว่า ไอ้พี่สตาร์ เลี้ยงลูกมายังไง สไนเปอร์ถึงได้โตมาเป็น 'คุ น้อยๆแบบนี้ 55 คำว่า "เขาเอาหมด!" ที่ล้อเรื่องโหยหาเพศหญิงมันก็พ้องกับคำล้อเลียนคาแรคเตอร์ตัวนี้ด้วย เพราะในเมะ พี่แกได้หมด ทั้งน้องหัวชมพู ทีเอ้ อาเลลูยา เซ็ตจิ้น จนแบบพี่แกมีฉายาว่า "มีรูกูเอาหมด" คือแบบ... พี่แกชิปได้กับทุกคนจริงๆ เพราะบุคลิคแบบพี่ชาย แต่เราชอบทีเอ้นะ 55
(http://vignette2.wikia.nocookie.net/gundam/images/8/8e/Lockon.jpg/revision/20090406014638)
* แหม รูปนี้ผมหยักศก หางตาตกนิดๆ ด้วย โตมาน่าจะหล่อแบบนี้แหละ จริงๆ น้องเปอร์เค้าเมะมากนะ 55 สูงได้พ่อ แต่มีกล้ามเพราะออกกำลังกาย เรียนศิลปะการต่อสู้ ไม่ผอมเหมือนพี่สตาร์
อ้อ! เราใส่รายละเอียดคำบ่นของพีด้วยนะ อิๆ พีบ่นแบบนั้นได้ก็แปลว่าคุ้นกับปืนจริงพอสมควร ไม่ต้องสืบเลยว่าใครสอน เหอๆ ไอ้พี่สตาร์ฝึกเมียยิงปืนจ้า 55 ตอนไปช่วยคนที่ถูกลักพาตัวพีถึงได้บู๊นำไง เหอๆ ถึงจะกากในเกม แต่นอกเกมพีลุยเอาเรื่องนะ ไม่เชื่ออ่านได้ในตอนพิเศษของ Str/Int ... อ๊ะ! มีเฉพาะในเล่มนี่หว่า ไม่ลงบอร์ด เอิ้กๆ แถมหนังสือขายหมดละด้วย อิๆ
ส่วนอินางน้อยเติ้ลก็นะ... แหม มีใจเต้นกะเด็กนะ เหอๆ
ตรงนี้ก็ยอมรับว่าล้อเลียนเสียดสีสังคมหน่อยๆ เราก็ไม่รู้ไม่เข้าใจหรอกนะ พวกเพศที่สามหรือเกย์มีอะไรกับ "กางเกงน้ำเงิน" ทำไมต้องกรี๊ดเด็กกางเกงน้ำเงิน? โรงเรียนวัดเกงสีน้ำตาลมันไม่แซ่บเหรอ? พอเป็นรูป(หรือคลิป)เด็กหนุ่มๆกางเกงสีน้ำเงินนี่แหม... ฮิตจัง คำโปรยหัวคลิปนี่เชียร์ชะมัด
อะไรที่เราเอามาเขียนกรี๊ดกร๊าด ให้ตัวละครมองว่าเท่ หรือชอบ ความจริงแล้วในชีวิตจริงเราอาจจะโคตรเกลียดเลยก็ได้นะ อย่างรถแต่งซิ่งของพี่ตั้มงี้เราก็เกลียดมาก นิสัยโอตาคุแบบเรย์เราก็โคตรรำคาญ พูดบ้านๆ ว่า "ไม่เอาผู้ชายแบบนี้ทำ-ัวเด็ดขาด!" แต่ก็นะ... เขียนนิยาย อะไรที่เกลียด โคตรไม่ชอบ ไม่เข้าใจก็ต้องปั้มให้ออกมาน่ารักไปกันได้กับเนื้อเรื่องให้ได้!
:เฮ้อ:
ก็ดูนิสัยเรย์เอาเถอะ มันน่ามั้ยล่ะ! เกรียนสุดๆ เก่งกับเด็กด้วย ไม่ได้เกรียนเป็นมุข พระเอกกวนๆ ใสๆ เอาฮาด้วยนะ อิแว่นโฉดนี่ "คิโม่ย" สุดๆ ไปเลยแหละ! สงสารก็แต่อ้น เหอๆ ... คิดใหม่ยังทันนะอ้น หาแฟนใหม่มั้ยเธอ?
แต่จะปล่อยให้เรย์ทำตัวคิโม่ยแบบนี้ได้ยังไง มันก็ต้องมีคนมาตบเกรียนเรย์สิ อิๆ พี่สตาร์เค้ามาวินจ้า! :hao7: ตัวพ่อมาแล้น!
ไม่ต้องแปลกใจนะถ้าตัวละคร "สตาร์" มันจะโคตรเวอร์ เราเซ็ตให้พี่สตาร์แกโกงค่าสแตต INT STR LUK 99 เหอๆ เป็นอัจฉริยะ หาเงินเก่ง ตอนเด็กๆเกเรไปกับกลุ่มอันธพาลเลยติดสกิลโจร ไม่มีอะไรที่พี่แกทำไม่ได้ หุๆ เทียบกับป้องแล้วป้องจะดูธรรมชาติกว่า ออกแนวคนธรรมดาๆ มีเวอร์บ้างนิดๆ แต่เรื่องปาลูกดอกนี่ฮีก็แม่นนะ ในภาคหนึ่งป้องก็บอกอยู่ว่าตัวเองปามีดแม่น ตอนเด็กๆ ยิงหนังกะติ๊กล่ากะปอมบ่อย เอิ้กๆ
:laugh:
ว่าแต่อ่านมาถึงตอนท้ายๆ แล้วสัมผัสอะไรได้มั้ยเอ่ย? รู้ยังว่าทำไมเรย์โหยหาคนพิเศษ ใครสักคนที่จะให้ความสำคัญกับตัวเองมากๆ ... ก็นะ เมฆก็ชอบแกล้งเรย์(คงรำคาญส่วนนึงด้วย) หินก็ค่อนข้างอยู่ตรงกลางของกลุ่ม พีเองก็มีสตาร์เข้ามาก็ถูกดึงไป เรย์เลยไม่เหลือใคร พอเจอกับอ้นเลยแบบ นะ... ติดหนึบ!
ก็ทำตัวเองอะนะ เพื่อนเลยเท! นามสกุลแกไม่เป็นมงคลเลย นาย "เรย์มอนด์ เทย์" :m20:
แต่เราชอบโมเมนต์นี้นะ โมเมนต์ที่อ้นมองเรย์แล้วรับรู้ได้ถึงความเหงาของเรย์อะ คือมันสื่อเลยว่าอ้นนี่ใส่ใจคนอื่นมากแค่ไหน ดังนั้นไม่แปลกที่เรย์จะกระโจนเข้าหา ฮ่าๆ นางอ่านบรรยากาศเสมอนะ ผิดกับเรย์ที่ไม่อ่านบรรยากาศ
แต่งเองปลื้มเอง ชอบประโยคนี้มาก :o8:"คราวนี้เธอไม่ได้คล้องแขนของผู้ชายข้างกายเพื่ออวดชาวโลกว่าเธอมีผัว แต่เธอกอดแขนของเรย์ไว้เพื่อบอกเขาว่าเธอยังอยู่ข้างๆ เขาตรงนี้ไม่ไปไหน"
ใครที่มีแฟนก็ลองสำรวจตัวเองนะ ถ้าตระหนักรู้ดีแล้ว บางทีพวกคำถามว่าทำไมแฟนไม่กดไลค์ ไม่ขึ้นสถานะ ไม่อัพรูปคู่ อาจจะไร้สาระไปเลยก็ได้ คนที่อยากมีแฟน อยากมีคนรักเพื่ออะไร? มีเพราะไม่อยากถูกใช้คำว่า "โสด" มีเพราะอยากมีกับเค้าบ้าง มีเพราะอยากให้มีคนมาเอาใจ ทำหวานใส่
ลองถามตัวเองดู ถ้าเหตุผลของคำว่า "แฟน" คืออะไรทำนองนั้น บางที ตอนที่เลิกกัน ไม่ว่าจะเบื่อเค้าเองหรือถูกบอกเลิก มันก็คงเข้าใจได้ง่ายๆ ไม่น่าแปลกใจ
แต่ถ้ามีแฟนเพราะ ชอบคนๆ นี้ ต้องเป็นคนนี้ อยากอยู่ข้างๆ กัน อยู่ด้วยแล้วมีความสุข พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างคุณกับเค้า เราเชื่อว่าความสัมพันธ์จะยืนยาวแน่ๆ เพราะความชอบเกิดที่ตัวคน คุณและเค้า คนสองคนค่อยๆ แบ่งปัน แลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน ไม่ใช่เกิดเพราะปัจจัยภายนอกที่หาใครก็ได้มาเติมเต็ม พอเติมแล้วไม่เต็มก็เลยไม่พอใจ
อ้นมาถึงจุดนี้ได้คือมันเห็นเลยว่าอ้นโตแล้ว นางผ่านอะไรมาเยอะเหลือเกินจากพาร์ตแรกที่ขยันอวดป้องเหลือเกิน เหอๆ
แอบหวังว่าถ้ามีคนอ่านมาถึงตรงนี้ จะมีคนเอาทัศนคติดีๆ เรื่องความรักไปใช้น้า เราอยากเห็นคนไทยฉลาดรัก เบื่อกระทู้ดราม่าเฮิร์ตรูมชะมัด! (แต่ก็นะ... แหล่งข้อมูลเขียนนิยายเลย ฮ่าๆ)
ป.ล. ในขณะที่ทุกคนเฮฮา อินางน้อยของเราก็ยังคันอย่างต่อเนื่อง ให้มันได้งี้สิเติ้ล! :impress2:
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
มาต่อไวๆน้าาาาาา....รอติิดตามอยู่จ้าาา :mew1: :mew1:
-
เติ้ลก็ปากดีเช่นเคย 55 :laugh:
อินางน้อยยังคงปากดีอย่างต่อเนื่อง ป้องอายนะนั่น แต่ดีที่พวกแก๊งเกรียนชินแล้ว เลยไม่มีใครถือสา เมฆเองก็เกรี๊ยนเกรียนประชดเพื่อนๆ ฮ่าๆ แต่นี่แหละ แก๊งเกรียนของเจ้าพวกนี้ พี่ๆ ของเติ้ล
แต่ก็นะ... ถ้าแต่ละคนไม่แสบจะเอาเติ้ลอยู่ได้ยังไง? ฤทธิ์มากเอาแต่ใจแบบเติ้ลนี่ต้องเจอพี่ๆ แก๊งเกรียนที่มีสเตตัสสมดุลทุกด้วยมาช่วยกำราบแบบนี้แหละ
ช่วงนี้ก็เน้นฉากแก๊งเกรียนนิดหน่อย เพราะจะมีออกมาอีกใน "#ภาคพิเศษ" โดยเฉพาะน้องพีกับพี่สตาร์และหนุ่มน้อยสไนเปอร์! เรียกได้ว่า เล่มภาคพิเศษนี่มีสามคู่เลยแหละ 55 แต่คู่หลักของเรื่อง "#ไม่ The Series" นี่คือป้องกับเติ้ลนะ เพราะงั้นเลยต้องมีฉากหวานๆ ของสองคนนี้ปิดท้ายหน่อย
เราชอบบรรยากาศแบบนี้นะ ธรรมดาๆ ไม่เวอร์ ไม่หวานเลี่ยน แต่อบอุ่นแบบคนสองคนที่มีแต่ความรู้สึกดีๆ ให้แก่กัน ป้องเป็นผู้ชายแบบนี้แหละ ไม่ใช่แนวเมะเวอร์วังอลังการณ์พวกนั้น พระเอกของเราเป็นคนธรรมดาๆ แต่ก็น่ารักน้า อิๆ
* สำหรับในเล่ม 2 "#ไม่รัก" เราได้รีไรต์เพิ่มเนื้อหาตอนแรกที่เติ้ลมีอะไรกับป้องไปจนถึงเหตุการณ์ที่ป้องทิ้งเติ้ลด้วยนะ ซึ่งมีฉากให้แก๊งเกรียนโผล่ออกมาแสดงความเกรียนเพียบเลยแหละ! นอกจากนี้เรายังเพิ่มเนื้อหาส่วนนี้ลงในอีบุ๊กให้ทุกคนที่เคยซื้อไปแล้วด้วย! สามารถไปอัพเดตกันได้เลย!
แต่ก็นะ ผู้หญิงสมัยนี้น่าเกลียดจริงๆ นั่นแหละ ไอ้วลี "พ่อของลูก" "สะมีย์หนู" อะไรนั่นก็เหอะนะ แค่ชมว่าเค้าหล่อ ชอบสเป็กแบบนี้ก็พอแล้วม้าง? อย่าให้ถึงกับ "อู๊ยน้ำเดินเลยค่ะ" แสดงออกชัดเจนว่าอยากได้เค้าทำผัวซักคืนไรงี้
"การแสดงออกที่เท่าเทียมกัน" งั้นเหรอ? ไม่ต้องไปทำตัวเป็นนักเลงปากหมาตามผู้ชายสันดานถ่อยๆ ก็ได้มั้ง คือเป็นผู้หญิง เราว่าเรียบร้อยไว้จะดีกว่านะ แสดงออกมาไปไม่ดีหรอก ระริกระรี้เกินงามเค้าเรียก "แรด" แต่ถ้าคันแสดงอาการคลั่งผู้ชายจนเกินไปเค้าเรียก "ร่า-"
ก็เข้าใจนะว่ายุคนี้สื่อโซเชียลมันเยอะ บางทีคนเราก็ไม่ทันคิด เจอรูปหนุ่มหล่อกล้ามแซ่บที่แชร์มาในเพจก็เลยหน้ามืดเข้าไปเมนต์รัวๆ ตามๆเค้าไป แต่บางคน ถ้อยคำที่แสดงออกมาแสดงถึงความต้องการคุกคามทางเพศผู้ชายอย่างโจ่งแจ้ง นั่นมันเรียกว่าการล่วงละเมิดทางคำพูดนะ ถึงคุณจะเป็นผู้หญิงแล้วเป้าหมายเป็นผู้ชายก็เถอะ มันก็คือการรังแกทางคำพูดเหมือนกัน ผู้ชายดีๆ เค้าไม่ชอบหรอก ยิ่งถ้าผู้ชายคนนั้นชอบผู้ชายเผลอๆ จะยิ่งรังเกียจชะนีเพราะพฤติกรรมพวกนี้เอาได้ง่ายๆ
บอกตามตรง เวลาเจอผู้หญิงที่เมนต์ถ้อยคำแบบนี้ตามเฟซบุ๊กทีไร รู้สึกหน่ายกับพฤติกรรมสาวไทยทุกที ยิ่งพอเลื่อนสายตาไปดูหนังหน้าปุ๊บ อืม... ไม่แปลกใจหรอกทำไมไม่มีใครเอาต้องมาคอยเห่าหอนร้องหาผู้ พฤติกรรมที่ทำไม่ชวนให้เอาไปเป็นแม่ของลูกเล้ย!
ก็ฝากไว้นะ เป็นผู้หญิง อย่าแรดมาก มันไม่งาม คนฉลาดเค้าคิดได้ไงว่าอ่อยแต่พองามแบบไหนถึงได้ผู้ แต่คนที่คิดไม่ได้ก็แพ้ไป เชิญคร่ำครวญต่อไปว่าผู้ชายโง่ดูผู้หญิงแอ๊บไม่เป็น
ป.ล. เหลืออีก 2 ตอน จบเน้อ! :m15:
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
:L2: :pig4:
-
:-[ :-[ :-[
-
:seng2ped:
-
ถ้าพี่ป้องแช่ง เอ้ย! อวยพรพี่ตั้มแบบนี้ ระวังสมพรปากนะ อิๆ เรื่องแย่งเมียชาวบ้านพี่ตั้มยิ่งถนัดๆ อยู่ :hao7:
ไม่ต้องเชียร์ให้พี่ตั้มเป็นเกย์เน้อ พี่เค้านอมอล มีคู่แล้วด้วย โผล่มาในเล่ม ภาคพิเศษ แต่ไม่บอกบทสรุป ให้คนอ่านคิดเอาเอง อิๆ
แต่เราเชื่อเรื่องกฏแห่งกรรมนะ ทำผู้หญิงไว้เยอะอย่างนั้น มันก็ต้องรับของเหลือเลี้ยงไข่ชาวบ้านเค้าถึงจะสาสม ฮ่าๆ เพราะพี่ตั้มเป็นคนที่รักฝังใจ รักแรงเกลียดแรง ดังนั้นไม่แปลกที่พี่แกจะยึดติดแล้วรับเซ้งได้ทุกอย่าง
แต่เอ๊ะ... ตอนนี้ไม่มีพี่ตั้มโผล่มาหรอกเหรอ? ฮ่าๆ เค้าก็เผลอสปอยเน้อหาในเล่มภาคพิเศษไปไกลเลย อิๆ :katai3:
กลับมาที่คู่ป้องกับเติ้ล เติ้ลก็ถือว่ามีความอดทนขึ้นในระดับนึงนะ เติ้ลคิดมากก็ไม่แปลก สมเหตุสมผลที่จะกลัว แต่พอป้องแสดงความหนักแน่นให้เห็น เติ้ลก็สบายใจ คือบางที คนรักกันมันก็มีโมเมนต์ไม่มั่นคงแบบนี้ได้นะ ทั้งคู่ต้องช่วยกัน เชื่อใจกัน ความรักถึงจะไปรอด ถ้าป้องไม่ยอมทำอะไรแล้วปล่อยให้เติ้ลสะสมความกลัว เราว่าความรักพังแน่นอน
ชอบฉากที่ป้องคุยกับสตาร์นิดๆ ความดาร์กของพี่แกโผล่มาเต็มๆ เลย
ไงล่ะ น้องดาวคนดี วายร้ายตัวพ่อเลยล่ะ ฮ่าๆ เกี่ยวกับความร้ายกาจของ "น้องดาว" ต้องไปดูท้ายเล่มพิเศษล่ะ รับรองโดนแทรปกันถ้วนหน้า แม้แต่ป้อง! พี่ตั้มก็แพ้พี่ตานะเออ!
:a5:
เราพยายามเขียนฉากนี้แบบลูกผู้ชายสองคนปรับทุกข์กัน ป้องเคารพสตาร์นิดๆ สตาร์ก็เป็นตัวของตัวเองต่อหน้าป้อง เลิกแอ๊บ แล้วก็สอนด้วยการเล่าให้ฟัง พูดถึงประสบการณ์ที่ตัวเองผ่านมาก่อน ไม่ใช่การสอนด้วยคำสั่งที่บังคับให้ป้องทำตาม
เคยมั้ย? เคยคุยกับใครแล้วรู้สึกเลื่อมใสศรัทธาเค้า? นั่นแหละ อารมณ์แบบนั้นแหละ
ก็เป็นฉากสุดท้ายของทั้งสตาร์ และคู่ป้องเติ้ลแล้ว หวังว่าคนอ่านจะถูกใจน้า
แต่ถ้าให้สปอย รับรองยังมีมรสุมอีกเยอะ! รออยู่ในเล่มพิเศษ รับรองจัดหนักจุใจ น้ำตาไหลพรากทุกคู่! ฮ่าๆ ไม่เชื่อถามคนที่ได้หนังสือแล้วได้เยย อิๆ
ส่วนอ้นกับเรย์ มีโมเมนต์น่ารักๆ มาเบาๆ แต่รับรองว่าตอนหน้า มาเต็มแน่นอน! เป็นตอนจบด้วยล่ะ :sad11:
ตอนหน้าตอนสุดท้ายแล้วน้า ต้องมาลุ้นกันว่าคู่รักที่อุตส่าห์ฝ่าฟันอุปสรรคกันมาคู่นี้จะจบยังไง อิๆ จะทำคนอ่านฟินได้หรือไม่? ...
(ก็กลัวอยู่นะ อาจจะไม่ฟินมาก แค่อมยิ้มน้อยๆ :hao5:)
แต่ในตอนนี้ อย่าคิดลึกนะ! เพื่อนหินแค่เมาแล้ว...เฉยๆ สองคนนั้นไม่ได้มีอะไรกันเน้อ! เชื่อว่าพอเพื่อนหินเมาก็หื่นแตกใส่ทุกอย่างนั่นแหละ! ไม่เชื่อถามนายแว่นเรย์ดูได้ หมอนี่ก็เคยโดนมาละ 55 รู้กิติศัพท์ความกามของหินกันยกแก๊ง สมกับเป็นแก๊ง 5ก. เกรียน กาม กาก เก่ง และเกย์ ... จับคู่ถูกมั้ย เอิ๊กๆ เติ้ลมันรีบปฏิเสธฉายาตัวเองเลยล่ะ เทพก็รีบบอกว่าตัวเองไม่กาก
ใครที่คิดถึงแก๊งเกรียนแก๊งนี้ จะบอกว่า ในอีบุ๊กเล่ม "ไม่ฟิต?" เราอัพเดตเนื้อหาส่วนต้นของพาร์ตหลัง "ไม่รัก" ที่เป็นตอนของเติ้ลไว้เรียบร้อยทั้งอุ๊กบีและเมพแล้วน้า เพิ่มเนื้อหาเหมือนในเล่มเลย ไปโหลดใหม่แล้วอ่านได้เน้อ แต่ในส่วนของภาคพิเศษนั้น รอสักปลายปีน้า อิๆ
ป.ล. ตอนหน้าต้องลากันละ ขอยืดเวลาเป็น 2 อาทิตย์แล้วกันน้า อยากอยู่กะทุกคนนานๆ :กอด1:
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
อาทิตย์นี้ไม่ได้มาอัพ แต่เอาคลิปมาแปะ :mew2:
เห็ดน้อย AzureICE ของแท้ต้องทำหน้าถ่มถุยด้วยนะ! :mew3:
http://www.youtube.com/v/1nxDjwNiIqU
โอม... จงรักเห็ด หลงเห็ด มาเป็นสาวกเห็ดเกรียนซะดีๆ เห็ดเชี่ยๆ แบบนี้มีตัวเดียวในโลกนะเออ! :hao7:
-
เดิมๆไม่ปรุง เป็นชื่อเล่ม4 มีที่มานะ! :mew1:
มันมาจากคำด่าของแฟนเราเอง แฟนเราชอบด่าเวลาเห็นเราปรุงก๋วยเตี๋ยว ชอบพูดว่าการปรุงรสเป็นการทำลายรสชาติของอาหารแหละไม่ให้เกียรติคนทำอาหาร
ขณะเดียวกัน คำว่า "ไม่ปรุงแต่ง" มันก็สื่อถึงความสัมพันธ์ระหว่างอ้นกับเรย์ด้วย เรย์น่ะชอบอ้นมาตั้งนานแล้ว เค้าชอบอ้นที่ตัวตนจริงๆของอ้น ... ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรมาก เป็นตัวของตัวเอง แต่ก็ยังมีผู้มาชอบ ผู้หญิงคนไหนได้แฟนแบบนี้โชคดีจะตาย
บอกตามตรงเวลาเราได้ยินว่าคู่รักบางคู่ผู้หญิงต้องแหกขี้ตาตื่นมาแต่งหน้าตั้งแต่ตีสี่เพราะอายหน้าสดนี่เราไม่เคยรู้สึกนับถือพวกเธอเหล่านั้นเลยนะ เราสงสารมากกว่า มีผัวทั้งทีแต่ก็ยังต้องทนปกปิดตัวเอง :เฮ้อ:
และเมื่อคนเขียน มันอินดี้แบบนี้ ดังนั้น จะเห็นว่า นิยายของเรา แฝงไว้ด้วยทัศนคติเชียร์ให้ทุกคนเป็นตัวของตัวเอง และพยายามยอมรับซึ่งกันและกันค่อนข้างมาก เราเน้นอยู่เสมอว่าไม่จำเป็นต้องเป็นคนดีเลิศเลอเพอร์เฟกต์หรอก แค่หาคนที่เข้ากันได้ก็พอ
จากคู่ป้องกับเติ้ลที่พกนิสัยแย่ๆ มาเพียบ ทั้งคู่ก็ค่อยๆ ปรับตัวเข้าหากัน ปรับได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็อยู่ด้วยกันได้ละนะ
มาถึงคู่ของอ้นแหละเรย์ คนที่ใช่และยอมรับตัวตนของกันและกัน อยู่ด้วยแล้วได้เป็นตัวของตัวเอง ไม่อึดอัด เรย์น่ะรู้ตัวเร็วเลยรีบคว้าอ้นเอาไว้ ในขณะที่อ้นน่ะไม่รู้ตัว หลงอยู่ในความฝันฟรุ้งฟริ้ง จนในที่สุดก็รู้ตัวว่าฝันสลาย อะไรหลายๆ อย่างในชีวิตไม่เป็นไปตามที่หวัง แต่เพราะกำลังใจจากครอบครัว อ้นเลยฝ่าฟันอุปสรรคไปได้
บทของพ่อต่ายก็ด้วย เราว่าคนอ่านน่าจะรับรู้ได้ว่าพ่อต่ายไม่ชอบป้อง และเอ็นดูเรย์ *แน่นอนว่าพ่อต่ายไม่รู้เรื่องที่เรย์จัดฉากนะ 55 :hao7:
แต่ถ้าลองคิดในมุมของผู้ใหญ่ ผู้ชายอย่างป้องมันน่าให้ความเอ็นดูมั้ยล่ะ? เรย์จึงมีภาษีดีกว่าเห็นๆ
แต่ก็โทษป้องไม่ได้ ก็ต้องไปดูว่าป้องโตมาแบบไหน และเรย์มีพื้นฐานครอบครัวแบบไหน ถึงจะเอาแต่ใจ อารมณ์ร้อน มีนิสัยแย่ๆ ยังไงก็เถอะ แต่ความคิดและทัศนคติที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กจากคนในครอบครัวนี่แหละที่ทำให้สองคนนี้แตกต่างกัน และเมื่อรอบๆ ตัวเรย์มีแต่เพื่อนดีๆ อย่างชาวแก๊งเด็กดี มันก็ไม่แปลกที่เรย์จะดูดีกว่าป้อง
ในขณะที่ป้อง สุดท้ายก็ไปได้ดีกับคนกันเองอย่างเติ้ล ที่ยอมรับคนที่มีศีลต่ำอย่างป้องได้ ยอมรับเพราะรักและเข้าใจ นอกจากนั้นยังช่วยป้องพัฒนาตัวเอง ดึงป้องให้สูงขึ้น พยายามทำให้ทุกคนหลีกหนีจากความชั่วร้ายที่ชินชา
เค้าถึงได้บอกว่า คนเราจะไปกันได้ต้องศีลเสมอกัน เหอๆ
เป็นเรื่องโคตรสนุกเลยล่ะเวลาเขียนนิยายที่ต้องมองไปไกลถึงปูมหลังครอบครัวตัวละครแบบนี้อะ มันสนุกกว่าเซ็ตฉากดราม่าครอบครัวบ้านแตก พ่อมีเมียน้อย เป็นลูกเมียน้อย พ่อแม่ถูกโกง กลับมาแก้แค้น บลาๆ อะไรแบบนั้นอีก เวลาที่เราได้ขุดเข้าไปในปมของตัวละคร โคตรฟินเยยค่ะ
ตอนนี้ นิยายเรื่อง #ไม่ The Series ก็จบลงแล้ว
เราก็ไม่รู้หรอกว่าคนที่ทนอ่านมาจนจบจะรู้สึกสนุกมั้ย มันแตกต่างจากนิยายเรื่องอื่นๆ ในกระแสพอสมควร แต่ก็ช่างมันสิ! เราสนุกที่ได้เขียนอะ ฮ่าๆ
เราจะไปสนใจคนที่ไม่อ่านนิยายเราทำไมละโว๊ะ! เราสนใจแต่คนที่อ่านดีกว่า เอิ้กๆ
ดังนั้นเราถึงได้หวังว่า คนที่อ่าน จะอ่านแล้วได้ข้อคิดหรือไม่ก็กลับไปสำรวจตัวเองบ้าง เราไม่ได้ใส่ประเด็นบ้าแบรนด์เนมอยากมีเหมือนคนอื่นของอ้นมาลอยๆ หรอกนะ เราแอบจิกกัดสังคมปัจจุบันด้วยต่างหาก ทำไมต้องวิ่งตามกระแสขนาดนั้น? ถ้าอ่านมาถึงประโยคนี้แล้วกำลังคิดจะซื้อนิยายแบบรูปเล่มของเราละก็ ขอให้ซื้อเพราะชอบจริงๆ นะ อย่าซื้อตามเพื่อน หรือเพราะลมปากคนอื่นบอกว่าสนุก เราไม่ดีใจหรอก ถ้ามีคนอ่านนิยายเรื่องนี้ถึงบรรทัดนี้แล้วเมนต์คุยกับเรา แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน ทำแบบนี้ยังทำให้เราดีใจมากกว่าขายนิยายได้1ชุดซะอีก!
พูดเรื่องนิยายแบบรูปเล่มอีกนิด เราจะไปเปิดร้านในงาน Y Book Fair น้า แบบเนอร์ที่เห็นในเล้านั่นแหละ
ก็จะขนไปทั้ง #ไม่ The Series และ Str/Int : Love Tricks เลย
http://www.youtube.com/v/KQWDO46n5wQ
แวะไปทักทายได้น้า :mew1:
มาถึงตอนนี้ก็รู้สึกว่านานเหมือนกันนะเนี่ย จากวันแรก 28/03/2015 มาถึงวันนี้ 23/06/2016 เหอๆ
ซึ่งจริงๆ เขียนจบก่อนหน้านั้นนานมากกก จบตั้งแต่ปีที่แล้วอะ ไม่งั้นจะทำอีบุ๊กได้ยังไงละเนอะ! ละไหนจะยังเล่มพิเศษอีก จากตอนแรกที่แต่ง #พี่ชัชน้องต้น ว่ายาวแล้ว อันนี้ยาวกว่าอีก เหอๆ
มันก็ภูมิใจนะว่าเราเป็นคนที่เขียนนิยายจบเร็วพอสมควร และภูมิใจที่เราเขียนนิยายจบได้! ไม่ใช่ออกทะเลลอยเคว้างหาทางจบไม่เจอ แล้วก็มีคนอ่านบอกอยากอ่านต่อ เราก็ดีใจนะ แต่ก็คิดว่า พอก่อนเถอะ! ฮ่าๆ
ก็อยากจะขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะ แค่ติดตามอ่านทุกอาทิตย์เราก็ดีใจแล้ว กำลังใจไม่ได้หมายถึงต้องสนับสนุนด้วยเงินเพียงอย่างเดียวนี่เนอะ
ขอบคุณทั้งคนที่เคยแวะมาพูดคุยกัน และคนที่ซุ่มอ่านเงียบๆ ขอบคุณทุกคนเลย :pig4:
ไม่สัญญานะว่าคราวหน้าจะเจอกันอีกมั้ย เรายังคิดไม่ออก แต่ถ้าใครมีไอเดีย อยากเห็นเราเขียนอะไร กระซิบมาได้ เราจัดให้แน่ๆ เหมือนสาวอ้นไง อิๆ
ถ้าคิดถึงก็แวะไปเยี่ยมกันที่เพจได้น้า เราเพิ่มระดับความเกรียนอีกเยอะเลย :impress2: บ๊ะบาย
:pig4: :3123: :L1: :L2:
-
อ้นโชคดีแล้วที่เลิกกับป้องมาได้คนแปลกๆ อย่างเรย์ แต่นางได้ปั๋ว หรือ ลูก แต่ก็เหมาะกับนางเพราะนางเป็นนางฟ้าใจดีอย่างที่เรย์มองหานางฟ้าแม่ทูนหัว ถึงเรย์จะแปลกเอาแต่ใจด้วยนิสัยลูกชายคนเล็ก แต่ก็รักอ้นด้วยใจจริง อ่านตอนจบเขินตัวบิดตามอ้นเลย และเราก็คิดเหมือนกันนะว่าถ้าเราทำตัวดีก็จะได้เจอแต่สิ่งที่ดีๆ เหมือนอ้นที่เชื่อพ่อทำตัวเป็นกุลสตรี ก็ได้เจอคนดีในที่สุด และคนเราจะคบกันได้ก็ต้องมีศีลเสมอกันอย่างที่คนเขียนทิ้งท้ายไว้ คนดีคบคนดี คนเลวก็คบคนเลว แต่ถ้าคนดีคบคนเลวก็อาจจะฉุดให้คนคนนั้นดีได้ แต่ถ้าไม่ก็อาจจะพังไปทั้งคู่ แต่ก็ดีแล้วที่เติ้ลทำให้ป้องกลับตัวได้ และความรักทำให้เติ้ลเลิกเอาแต่ใจตัวเอง นิยายเรื่องนี้หน่วงสะส่วนใหญ่ แต่ก็ให้ข้อคิดหลายอย่าง...แต่สงสัยเรื่องหินกับเมฆนี่เขาสถานะไหน เพื่อนเหมือนเดิมหรือว่าเปลี่ยนสถานะ?? แล้วคนเขียนมีโครงการจะเขียนเรื่องของน้องสไนเปอร์ต่อมั้ย?? ถ้าโตเป็นหนุ่มคงดาร์กกว่าอาเรย์ น่าติดตามว่าความรักน้องเปอร์จะเป็นยังไง
-
Happyมากมาย :-[ :-[ :o8: :-[ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4: :3123:
-
สนุกดีค่ะ ตัวละครทุกตัวมีความเป็นตัวของตัวเองเด่นชัด มีข้อดีข้อเสียในตัวเอง มันน่ารักมากที่ต่างฝ่ายก็รับได้กับข้อเสียของอีกฝ่าย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
บวกๆ ค่า :mew1: :L2:
-
อ่านได้ครึ่งเรื่อง....ขอเม้นท์ก่อนแล้วกัน
เติ้ลมันเอาแต่ใจสุดๆเลย ป้องทนไม่ไหวก็ไม่แปลกใจเลย ทำตัวเองจริงๆ เศร้าแทน รู้ใจตัวเองเมื่อสายไป
-
(https://scontent.fbkk1-3.fna.fbcdn.net/v/t31.0-8/19693716_783777945124383_48258875793951522_o.jpg?oh=12c96ea54c064a9cf58edab08c3a09c7&oe=59F82634)
สำหรับผู้ที่สนใจหนังสือนิยาย"#ไม่ The Series" สามารถสั่งซื้อได้ที่เพจ https://www.facebook.com/AZI824/ (https://www.facebook.com/AZI824/)
*ยังมีหนังสือและกล่องบ็อกเซ็ตเหลืออยู่นิดหน่อย คิดว่าเปิดสั่งทางแชตเพจน่าจะเหมาะสมกว่า เลยไม่ได้เปิดขายผ่านระบบตระกร้าของ Inwshop เหมือนรอบพรีฯ
คนที่ซื้อหนังสือนิยายแบบรูปเล่ม จะได้รับของแถม 3 รายการ
1.ที่คั่นหนังสือ 5 ลาย
2.โปสเตอร์ขนาด A3
3.ถุงผ้าไซซ์ใส่หนังสือและบ็อกได้ ลายตัวละครแบบ SD
นิยาย 5 เล่ม ราคา 1950 บาท + ค่าส่ง 150 บาท = 2100
สำหรับคนที่อยากซื้อบ็อกด้วย เราแนะนำว่า ต้องส่งแยกกันนะ (ใช้ 2 กล่องพัสดุ) เพราะถ้าใส่กล่องใหญ่รวมกัน มันจะพังเอา
*ที่คิดค่าส่งนิยาย 150 เพราะนิยายหนักเกิน 2 กิโลกรัม ส่งได้แต่แบบ EMS น้า ราคาค่าส่งก็ประมาณ 130 บาท แล้วอะ ไม่ได้เก็บแพงเน้อ
นิยาย มี 5 เล่ม ดังนี้
1. เล่ม1 #ไม่ฟิต จำนวน 297 หน้า - ภาค1
2. เล่ม2 #ไม่รัก จำนวน 315 หน้า - ภาค1
3. เล่ม3 #ไม่กินเส้น จำนวน 347 หน้า - ภาค2
4. เล่ม4 #ไม่ปรุง จำนวน 383 หน้า - ภาค2
5. เล่ม5 #พิเศษ จำนวน 391 หน้า - ภาคพิเศษ
รายชื่อตอนต่างๆ ในฉบับพิมพ์รูปเล่ม
1. เล่ม1 #ไม่ฟิต
2. เล่ม1 #ไม่คิด (ตอนพิเศษ ใน เล่ม1)
3. เล่ม2 #ไม่รัก *มีการเพิ่มเนื้อหา ช่วงวันที่เติ้ลนอนกับป้องครั้งแรกจนถึงตอนที่ลงในเล้าเป็ด
4. เล่ม2 #ไม่หึง (ตอนพิเศษ ใน เล่ม2)
5. เล่ม2 #ไม่ง้อ (ตอนพิเศษ ใน เล่ม2)
6. เล่ม3 #ไม่กินเส้น
7. เล่ม4 #เดิมๆไม่ปรุง
8. เล่ม4 #พิเศษใส่ถุง (ตอนพิเศษ ใน เล่ม4)
9. เล่ม5 #งานอดิเรก
10. เล่ม5 #งานบวช
11. เล่ม5 #งานแต่ง
12. เล่ม5 #ไม่รู้ (ตอนพิเศษ ใน เล่ม5)
**รายชื่อตอนฉบับ Ebook (เราได้ปรับปรุงแก้ไขเนื้อหาในเวอร์ชันอีบุ๊กให้เหมือนกับฉบับพิมพ์รูปเล่มแล้ว)
เล่ม "ไม่ฟิต?"
1.#ไม่ฟิต
2.#ไม่รัก
3.#ไม่หึง
เล่ม "ไม่กินเส้น?"
1.#ไม่กินเส้น
2.#เดิมๆไม่ปรุง
3.#พิเศษใส่ถุง
จะเห็นว่าแบบอีบุ๊กมีตอนพิเศษไม่ครบเหมือนแบบรูปเล่ม ก็ต้องเข้าใจเรานะ เพราะแบบอีบุ๊ก ขายถูกกว่าแบบรูปเล่มเกินครึ่งเลยล่ะ! ซึ่งตอนพิเศษที่เพิ่มมา ก็เป็นตอนสั้นๆ ไม่มีเกี่ยวกับเนื้อเรื่องมากนัก มีไว้ให้อ่านแล้วอมยิ้มตามเฉยๆ
ส่วน เล่ม5 ภาคพิเศษ ยังไม่มีแผนจะลงแบบอีบุ๊กเร็วๆ นี้ (น่าจะปลายปี'60 หรือต้นปี61) รอก่อนน้า
:mew3:
(https://dn.lnwfile.com/6e103p.jpg)
(https://dn.lnwfile.com/snaa95.jpg)
ประกาศตัวโตๆ
สำหรับคนที่หลงรัก "ตัวขโมยซีน" อย่าง พี่สตาร์ :hao7:
เชิญไปอ่านเรื่องราวความรัก จุดเริ่มต้นการคบกันของเทพและสตาร์ ได้ที่ STR/INT : Love Tricks (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44552.0)
สำหรับคนที่อยากอ่านตอนพิเศษ เชิญซื้อเอาเองนะ :katai2-1:
มีให้เลือกแล้วทั้งแบบอีบุ๊กและแบบรูปเล่ม เราไม่เอาลงเล้าเป็ดแน่นอน! รวมทั้ง "ภาคพิเศษ" ด้วย ไม่ลงแน่ๆ เหอๆ
ภาค1 MEB (https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzYyOTA3IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjkyMTIiO30) และ OOKBEE (http://www.ookbee.com/Shop/Book/4520d893-fd08-442d-a2d6-41871c9b389a/%E0%B9%84%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B8%9F%E0%B8%B4%E0%B8%95?affiliateCode=74ec5aee613348ad973ce309dcde5bde&tag=link)
ภาค2 MEB (https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzYyOTA3IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiNDYyNzEiO30) และ OOKBEE (http://www.ookbee.com/Shop/Book/ff841860-314d-42e2-acdf-40ebedeedafd/%E0%B9%84%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B9%89%E0%B8%99?affiliateCode=74ec5aee613348ad973ce309dcde5bde&tag=link)
นอกจากนี้ ใน "#ไม่ The Series" (*ฉบับพิมพ์รูปเล่ม) เล่ม5 "#พิเศษ" ท้ายเล่ม ยังมีเซอร์ไพรส์พิเศษ เป็นรูปพี่สตาร์และเรย์คู่กัน!
:a5:
ตอนนี้ก็ลงทุกอย่างครบแล้ว จากนี้ไปก็คงไม่มีอะไรจะลงแล้วล่ะ ก็คงแวะมาดูเรื่อยๆ แหละ ถ้ามีกำลังใจจะให้ หรืออยากเม้นต์อะไร ก็เขียนไว้ได้เลย จะแวะมาอ่านนะ แต่ถ้าอยากคุยกัน อยากเมาท์ยาวๆ ไปที่เพจดีกว่า https://www.facebook.com/AZI824 (https://www.facebook.com/AZI824)
คิดว่าต่อไปอาจไม่มาลงนิยายที่นี่แล้ว จริงๆ ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะยังแต่งนิยายไหวอยู่รึเปล่า? รู้สึกเหนื่อยพอสมควร
เกลียดที่ระบบของที่นี่ ถ้าไม่มีคนตอบ กระทู้นิยายก็ถูกดันตกไปเรื่อยๆ ในเมื่อนิยายเราเป็นนิยายที่ไม่มีคนอ่าน ถึงมีคนอ่านก็ไม่มีคนตอบ มันก็จมหายไปกับคลังนิยายในเล้านั่นแหละ
จริงๆ ไม่ได้งอแงหรืออยากโวยวายอะไรหรอกนะ แต่แค่คิดว่า ในจำนวนคนเป็นพันๆ ที่กดเข้ามาอ่านนิยายเราในแต่ละตอนที่เราคอยอัพทุกๆ อาทิตย์ มันไม่มีสักคนเลยเหรอวะที่จะอยากพูดคุยกัน
ถ้าเผื่อจะมีคนสังเกตนะ... แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีใครสังเกตหรอก ฮ่าๆ เราไม่ได้เป็นคนดังที่แฟนคลับคอยติดตามขนาดนั้น
เมื่อก่อน เราจะเป็นคนที่คอยตอบเมนต์นักอ่านทุกคนที่เมนต์นิยายเราทุกครั้งที่มีการอัพนิยาย แม้แต่เมนต์ที่เข้ามาแล้วใส่แต่อีโมติค่อนดุ๊กดิ๊ก เราก็จะตอบขอบคุณกำลังใจจากเค้าด้วยเช่นกัน เราจะคอยกดบวกเป็ดให้ทุกคนที่เข้ามาพูดคุย แสดงให้ทุกคนรู้ว่าเราเห็นคอนเมนต์ของทุกคนมีค่าเสมอ
แต่หลังๆ เราเลิกทำแบบนั้นแล้ว ไม่รู้จะมีใครเห็นความเปลี่ยนแปลงนี้มั้ย....
หลายๆ ครั้งที่เราลงนิยายติดๆ กันหลายตอน ผ่านไปเป็นเดือนๆ ไม่มีคนเมนต์สักคน ก็เป็นนักเขียนที่ดี ลงนิยายทุกอาทิตย์ อัพทีละเยอะๆ ก็ทำเท่าที่ทำได้แล้วยังไม่ดีพอรึไง? ทำไมไม่มีใครเห็นความพยายามของเราบ้างน้อ? มันจะไม่เศร้าเล้ยถ้ายอดวิวไม่ได้วิ่ง! แต่นี่ยอดวิวขึ้นหลายร้อย แต่คนหายเกลี้ยง มันท้อนะ โคตรเหนื่อย
ถ้าให้คุณขยันส่งแชตไปจีบใครคนนึงทุกวันๆ แต่เค้าไม่เคยตอบคุณเลย มีแต่ขึ้นอ่านแล้ว คุณจะท้อมั้ย?
นั่นแหละ เราท้อ รู้สึกเหนื่อยมากด้วย
แต่เราเป็นคนที่เริ่มอะไรแล้วต้องจบ เราเลยต้องพยายามลงนิยายให้จบ ทำเพราะเป็นหน้าที่ ทำเพราะไม่อยากให้คนอ่านด่าว่า "เป็นนักเขียนเทนิยาย" ไม่อยากขึ้นชื่อว่า "นางงอแงว่าไม่มีคนเม้นนิยายนางเลยเลิกแต่งแล้วเปลี่ยนไปเขียนเรื่องใหม่" แบบที่มีคนอ่านหลายๆ คนนินทานักเขียนคนอื่น ไม่อยากทำตัวงอแงแบบนั้น แล้วก็ไม่อยากขู่ว่า "เม้นไม่ถึง20ไม่อัพ" เพราะมันดูงี่เง่ามาก ก็ก้มหน้าลงนิยายไปเรื่อยๆ น่ะแหละ ตามกฏของบอร์ดนี้
ละยิ่งทำรูปเล่ม ยิ่งต้องลงให้จบ ไม่งั้นจะถูกคนค่อนขอดนินทาว่า "นางกั๊กตอนจบให้คนไปซื้ออ่านเอง"
ทั้งๆ ที่ๆ จริงที่ทำรูปเล่มนี่เพราะ "โดนคนอื่นเทต้นฉบับมา"
ตอนที่เรากำลังเขียนภาคพิเศษ มีใครคนนึงแถวๆ นี้แหละ เค้ามาติดต่อ บอกเราว่าสนใจอยากซื้อนิยายเราไปทำรูปเล่ม เค้าอยากทำวายไทยดีๆ เพราะเค้ามีแผนจะทำสำนักพิมพ์ เค้าจะไปขอซื้อลิขสิทธิ์มาแปล แต่เค้าอยากทำวายไทยเป็นพอร์ตดีๆ เพื่อไปติดต่อต่างประเทศ แล้วเค้าอยากทำเรื่องของเรา เพราะเค้าชอบนิยายเรื่องนี้มาก
เราก็บอกเค้าว่ามันเสี่ยงนะ นิยายเราไม่ค่อยมีคนอ่าน เค้าก็เห็น เพจเราก็คนตามน้อย เค้าบอกว่าเค้าอยากทำเพราะชอบ
เราก็ดีใจ เพราะจากที่เค้าเมนต์นิยายก็คิดว่าเค้าชอบนิยายเราจริงๆ เค้าบอกเราว่า ให้เราวางคอนเซปต์เอง อนุญาตให้เราเลือกนักวาดเอง
เราก็บอกเค้าว่าขอแค่ให้ทำรูปเล่มแบบแบ่ง 5 เล่ม ห้ามรวมกันหรือแบ่งตอน เพราะมันหนาและเป็นเล่มของตัวละครแต่ละคน แล้วก็คอนเซปต์เน้นโทนดำ ไม่เอาปกสิงร่างเอาผู้ชายมายืนทำตาหวานใส่กัน เค้าบอกโอเค บอกถึงขนาดว่าถ้าเราอยากได้นักวาดต่างประเทศก็ให้มาบอกเค้าๆ จะติดต่อให้
เราก็ขอนักวาดคนนี้ไปเพราะเราชอบความเรียลของภาพ ชอบความสมจริงเหมือนคน การลงสี และอะไรต่างๆ คิดว่าเข้ากับโทนของเรื่อง เพราะเรื่องของเราเป็นแนวเรียล โทนหนักหน่วง อึนๆ ปวดตับ
แต่ทางคนที่มาติดต่อบอกเราว่าแพงเกินไป ถ้าทำ 5 ปกใช้หลายหมื่น เค้าเสี่ยงเพราะเค้าเป็นคนลงทุน เค้าพูดมาว่าจะขายถึงร้อยชุดรึเปล่ายังไม่รู้เลย เพราะนิยายเรามันขายไม่ได้ พอปรึกษาเรื่องปกไม่ลงตัวก็เริ่มมาถามว่า ทีมอาร์ตถามมาว่าให้เราเปลี่ยนชื่อเรื่องได้มั้ย ภาษาไทยหาฟ้อนต์สวยๆ ยาก ทีมอาร์ตแนะนำบอกว่านิยายเรามันไม่ตลาดพอ ต้องใช้ปกมาเรียกกระแส แต่แนวคิดเค้าคืออยากไปจ้างนักวาดให้วาดภาพแบบยาวแล้วเอามาหั่นทำสองปกดีกว่า เซฟทุนกว่า ในใจเราก็คิดนะ นั่นมันลดคอสสุดๆ เลยนี่นา ไหนตอนแรกบอกอยากทำดีๆ ไง
ไปๆ มาๆ เราก็ได้รับรู้ว่า ถึงเค้าเป็นต้นคิด แต่คนทำงานต่างๆ ให้เค้ามีอีก 2 คน ทีมของเค้าไม่อยากทำนิยายของเรา พวกเค้ามองว่านิยายเรามันขายไม่ได้ เค้าไม่อยากมีปัญหาในการทำงาน เพราะถึงแม้จะเป็นหัวหน้าหรือคนลงทุน แต่คนทำงานคือทีมเค้า ดังนั้นถ้าเค้าบังคับทีม มันก็จะเป็นการเริ่มต้นทำงานที่อึดอัด เราเลยเป็นคนโดนเขี่ยออก เพราะเราไม่ใช่ทีมเค้า เราเป็นคนนอก
ความรู้สึกคือเหมือนโดนหลอกให้ความหวังแล้วก็ทิ้งเราไป แล้วที่บอกให้เราเขียนตอนพิเศษเพิ่มเพื่อทำเล่มเล็กล่ะ? แล้วไหนที่ตอนแรกบอกว่าอยากทำล่ะ? โคตรเฮิร์ตเลย
แต่เราก็ไม่โวยวายอะไรเค้านะ เพราะยังไม่ได้เซ็นต์สัญญา เราเรียกร้องอะไรไม่ได้อยู่แล้ว แต่เราทวงความยุติธรรมคืนแล้วล่ะ เราบอกเค้าว่าแล้วพี่มาให้ความหวังหนูทำไม? พี่ทำเหมือนให้ความหวัง หนูนึกว่าเราเป็นทีมเดียวกันช่วยกันทำโปรเจ็กต์นี้ แล้วพี่ก็เขี่ยหนูทิ้งเพราะหนูเป็นแค่คนนอก ซึ่งเค้าก็ขอโทษเรามา แล้วบอกเราว่าเค้าก็เสียใจ แต่ทีมเค้าไม่อยากทำ เค้าก็ไม่รู้จะทำยังไง
เรื่องทั้งหมดก็จบลงที่ ถ้าเค้าไม่ทำ เราจะทำให้ดูเองว่างานที่มีคนๆ เดียวทำมันจะออกมาเป็นยังไง เพื่อพิสูจน์ว่านิยายเรื่องนี้ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปได้นะ แต่ถ้าใจคนมันไม่สู้แล้วอะไรก็ไม่เอาหรอก เค้าเลือกที่จะไม่สู้ เราเลยต้องสู้คนเดียวให้เค้าดู
ซึ่งก็ลงทุนไปเป็นแสน เงินเก็บก้อนโตเลยแหละ ถามว่ากำไรมั้ย ก็ไม่ขาดทุนนะ แต่มันก็ไม่ได้ได้เยอะหรอก ซึ่งสำหรับคนเจียมตัวอย่างเรา ใจจริงหวังไว้แค่ไม่ขาดทุนก็สบายใจแล้วล่ะ
ถ้าสมมุตินี่จะเป็นนิยายเรื่องสุดท้ายที่พิมพ์รูปเล่มของเรานะ เราก็อยากจะทำให้มันสุดๆ ไม่อยากให้ใครมาดูถูกงานของเรา ก็ต้องตั้งใจทำทุกอย่างให้ออกมาดีน่ะ
ลงนิยายจนจบ ไม่กั๊ก ส่งนิยายให้คนที่ซื้อหมดเรียบร้อยแล้ว มาถึงตอนนี้ก็ไม่มีใครหาข้ออ้างมาแอนตี้เราได้แล้ว เพราะเราไม่ได้โกงใครจริงมั้ย? ของก็ส่งให้หมดแล้ว มีปัญหาก็ช่วยทุกเคส แล้วก็ไม่ได้ทำตัวหน้าเลือดหวังแต่เงินจากคนอ่านด้วยการเอาตอนจบนิยายตัวเองเป็นตัวประกัน คือตอนนี้เราลอยตัวแล้วล่ะ
แต่ก็นั่นแหละ ถ้าถามว่าจะเขียนนิยายต่ออีกมั้ย? ควรเขียนเหรอ?
เราเขียนนิยายเพราะอยากให้มีคนอ่าน แต่ถ้าเขียนแล้วมันไม่มีคนอ่าน มันก็ไม่สนุก
เราก็ไม่โทษใครนะ เรารู้ว่ารสนิยมความชอบคนเรามันไม่เหมือนกัน เราจะไปบังคับให้สาวกวายทุกคนมาอ่านนิยายเราก็คงทำไม่ได้ แต่ว่านะส่วนนึงที่อ่านล่ะ? อ่านแล้วไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?
คือถ้าเราเขียนนิยายได้แย่ขนาดนั้นเราก็ควรพิจารณาตัวเองอะ จริงปะ?
ดังนั้น เราก็อยากบอกทุกคนอีกสักครั้ง อาจจะเป็นการพูดคุยครั้งสุดท้ายในนี้ก็ได้ว่าเรารักนิยายเรื่องนี้มากแค่ไหน เราพยายามกับมันมากขนาดไหน แล้วก็เราแอบเหนื่อย แอบท้อแท้มากแค่ไหน คืออยากบอกจากใจเลยว่า ขอบคุณคนที่คอยสนับสนุนกันจริงๆ
ขอบคุณคุณ ShadeoftheMoon แต่สำหรับน้องสไนเปอร์ ขานั้นเค้าไม่ดาร์กนะคะ น้องเค้าลุคเจ้าชาย และมีความยูนิคอน เป็นหนุ่มโลกสวยเหมือนอาตั๊น , คุณ mokh2558 ขาประจำที่คอยแวะเวียนมาให้กำลังกันเสมอ ไม่รู้ว่าซื้อนิยายเราแล้วรึยัง ถ้ายังก็อยากจะแจกแบบอีบุ๊กให้นะเอามั้ย? , คุณ titansyui ที่กลับมาอ่านตอนจบ หายไปนานมาก แต่เรายังจำคนอ่านของเราได้เสมอนะ , คุณ $VAN$ และ คุณ puchi ถ้ากลับมาอ่านใหม่แล้วขอเค้ากระซิบบอกอะไรนิดหน่อย คือมีคนอ่านที่พออ่านจบละมาคุยกับเราเยอะว่า ตอนเล่ม1 ก็สงสารป้อง รำคาญเติ้ล แต่พออ่านเล่ม2 ก็เห็นใจเติ้ล เกลียดป้องขึ้นมาเลย ฮ่าๆ เราก็ว่าเราประสบความสำเร็จนะ ทำให้ทุกคนอินไปกับตัวละครได้ อิๆ
... อืม ลงนิยายจนจบ ผ่านไปเป็นเดือน ยอดวิวไหลเป็นหมื่น ได้มา 5 เม้น ... เฮ้อ! โดนเทตลอดแหละเค้าอะ :mew4:
ยังไงก็ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเมนต์อื่นๆ เลยละกัน ... ถ้ามีน่ะนะ :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยาย ขอให้มีกำลังใจในการเขียนผลงานชิ้นต่อๆ ไปนะคะ ^ ^
-
ไรท์ ครับ ผมอยากได้เล่มมมง่า ผมเพิ่งเข้ามาอ่านนน อยากมีเล่มติดไว้สักชุดอ่ะ ตอนนนี้ มันยังมีอยู่ไหมครับ
-
นิยายเรื่องนี้ เรียลมากๆในความรู้สึกเรา เราชอบมากๆค่ะ ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องราวสนุกๆแบบนี้ ปกติเราชอบอ่านแนวดราม่าแล้วก็เรียลๆแบบนี้แหละค่ะ นิยายเรื่องนี้จะตราตรึงอยู่ในใจเราไปอีกนานเลยค่ะ รู้สึกเสียดายมากที่พึ่งมาเจอเรื่องนี้ ที่จริงเราอ่านเรื่องนี้จบไปซักพักแล้วค่ะ ตอนนี้กำลังตามอ่าน พี่ชัชกับน้องต้นอยู่ แต่เรื่องพี่ป้องยังคงตราตรึงและวนเวียนอยู่ในหัวเราอยู่ เลยขอมาระบายความชอบซักหน่อยนึง ขอบคุณมากๆที่แต่งนิยายออกมาได้สนุกมากๆสำหรับเรา แต่งออกมาอีกเยอะๆนะคะถ้าเป็นแนวดราม่าจะดีมาก เราจะตามอ่านตลอดไป :3123: :z13:
-
ทั้งหมดต้นเหตุก็มาจากเติ้ลทั้งนั้นอ่ะ เหวี่ยงวีนคนโน้นคนนี้ ทั้ง ๆ ที่เรื่องมันเกิดจากตัวเองทั้งนั้น ป้องน่าสงสาร
-
ป้องคิดถูกแล้วอ่ะ กลับไปหาก็ไม่รู้ว่าจะถึเมินอีกมั้ย เอาแต่ใจขนาดนั้น รักคนที่เค้ารักเราดีกว่าไม่เหนื่อยใจ เติ้ลก็รับเป้นบทเรียนไป อย่าอ้างสับสน เธอไม่ชัดเจนและเห็นแก่ตัวเอง ชอบนิยายเรื่องนี้นะพระเอกดูเป็นคนธรรมดาที่เจอได้ทั่วไป ไม่เลิศหรูหรือเลวจนผิดมนุษย์มนาไป แต่ไม่ชอบนายเอก555
-
อ่านมาจนถึงป้องกลับบ้าน แล้วเปิดใจคุยกับพี่ตั้ม
ตอนนี้รู้สึกไม่ชอบเติ้ลเลย ไม่ชอบมากๆ คนอะไร เอาแต่ใจตัวเอง เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ไม่อยากให้คนอย่างป้องคู่กับเติ้ลเลยอ่ะ อย่างน้อย คู่กับพี่ตั้มได้ไหม ฮาๆๆๆๆ
เนื้อเรื่องสนุกมากค่ะ เขียนบรรยายดีมากๆๆ :L2: