หัวข้อ: # Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51

[patchylove]

 

[โซ อึน]

ต่อ

อย่าลืมอ่านตอนที่36นะค่ะ

ตอนที่ 36.2   

ธนพัฒน์เดินตามมือที่จับจูงเข้ามาในเขตวัดป่า ตอนนี้ทั้งสองคนมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าโบสถ์ แหวนหน้ามองพระองค์ใหญ่เสียดเพดานโบสถ์

    ไม่รู้ว่านึกยังไง จู่จู่รามิเรสบอกว่าอยากเที่ยว คงจะคัดค้านอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ว่าจะพาเที่ยวๆแถวใกล้ใกล้นี้จะได้จบจบ

   แต่รามิเรสเองก็เจ้าเล่ห์บอกว่าอยากเที่ยวต่างจังหวัด ธนพัฒน์จึงเลี่ยงไม่ได้ พารามิเรสมาเที่ยวจังหวัดใกล้ๆ

   ตั้งแต่คืนนั้นมา รามิเรสก็เสนอตัวเองเข้ามาในชีวิตของธนพัฒน์ ทำให้มันดูวุ่นวานขึ้นมาทันตาเห็น

   เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัว วางปะปนกบข้าวของของธนพัฒน์มั่วไปหมด

   รามิเรสทำตัวติดเขาแจตลอด ไม่ปล่อยให้ไปไหน

   “ไปเสี่ยงเซียมซีกัน”รามิเรสฉุดดึงมือธนพัฒน์ไปที่มุมโบสถ์ ที่มีที่เสี่ยงเซียมซี   

   คนรอบข้างมองมาอย่างให้ความสนใจ ที่เห็นคนต่างชาติอย่างรามิเรส

   ธนพัฒน์เดินตามแรงฉุดมาหยุดยืนอยู่หน้าบอร์ดเซียมซี

   “เขาทำกันยังไงน่ะ”รามิเรสยืนเกาหัว แต่ก็ยังไม่ปล่อยมืออีกข้างที่จับมือธนพัฒน์อยู่

   “ตรงนั้น”ธนพัฒน์ตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยชี้ไปที่กระบอกติ้วที่อยู่หน้าองค์พระ

   “แต่ผมเป็นคริส ผมไม่สวดมนต์ไหว้พระ”

   “แค่ขอพร ทำได้”

   “งั้นเหรอ ไปกัน”


   รามิเรสดึงเอาเซียมซีมาอ่าน พลางทำหน้ามึนงง ภาษาไทยก็อ่านได้อยู่ แต่ถ้าคำศัพท์คำกลอนแบบนี้ คงขอยกมือยอมแพ้

   “มันหมายความว่าไง เอาแค่ตรงความรักก็พอ เรื่องอื่นดีหมดแล้ว”รามิเรสยื่นแผ่นกระดาษให้ ธนพัฒน์รับมันไป อดหงุดหงิดกับท่าทางอารมณ์ดีของรามิเรสไม่ได้

   แต่อย่าว่าแต่ต่างชาติเลย คนไทยอย่างธนพัฒน์ก็ยังต้องใช้เวลาแปลอยู่พักหนึ่ง

   “ความรักยากจะสมหวัง ต้องพยายาม ถึงจะได้มันมา”

   “งั้นเหรอ สงสัยจะต้องเหนื่อยอีกเยอะ”

   “ไปให้อาหารปลากัน วัดนี้มีให้อาหารปลามั้ย”

   “น่าจะมี”ตอบไปงั้นงั้น ค่อยไปถามคนแถวนี้ดูอีกที


   ใช้เวลาอยู่ชั่วโมงกว่า กว่ารามิเรสจะเปลี่ยนสถาน

   “เห็นเขาบอกว่ามีพิพิธพันธ์สัตว์น้ำอยู่ไม่ไกล ไปกันเถอะ

   “อืม”


   แล้วก็ตกอยู่ในความเงียบระหว่างขับรถไปพิพิธพันธ์สัตว์น้ำ

   “ดูสิ มีโชว์จระเข้ด้วย เห็นมั้ย”

   ธนพัฒน์ไม่ตอบ ได้แต่พยักหน้า ปลายตามองคนข้างๆที่ไม่ปล่อยมือจากเขาเสียที

   ใบหน้ายิ้มแย้มที่มองกี่ทีกี่ทีก็นึกไม่ชอบใจ เพราะมันดูเหมือนมีความสุข ซึ่งต่างกับตัวเขาโดยสิ้นเชิง

   ธนพัฒน์รู้สึกอิจฉา ถ้าตัดเรื่องที่รามิเรสเห็นแก่ตัว ธนพัฒน์คงจะรู้สึกดีกับรามิเรสมากกว่านี้

   ธนพัฒน์มองดูจระเข้ตัวใหญ่ที่แสดงโชว์อยู่ แต่สมองไม่รับรู้ไม่เพลิดเพลินเลยสักนิด

   ก้มมองดูมือที่จับเขาแน่น

   “ไปดูปลาฉลามกัน เห็นเขาว่ามีอุโมงค์ปลาฉลามด้วย”

   รามิเรสไม่รอให้ธนพัฒน์รับคำ หรืออะไรทั้งนั้น ดึงให้ธนพัฒฯเดินตาม

   นึกถึงภาพที่เคยเที่ยวกันที่โรม ตอนนั้นกับตอนนี้ต่างกันลิบลับ

   บรรยากาศตอนนี้ทั้งอึดอัดทั้งรู้สึกแย่

   อาจจะเป็นเพราะไฟล์ภาพที่รามิเรสถืออยู่


   “วันนี้ค้างที่นี่นะ ที่นี่มีรีสอร์ทริมน้ำด้วย”

   “หมายความว่าไง ไหนบอกว่า”

   “อ่า ครั้งแรกผมก็กะว่าจะวันเดย์ทริป แต่ตอนนี้เปลี่ยนไปละ พรุ่งนี้เที่ยวต่อ”รามิเรสตอบ ยิ้มให้ธนพัฒน์

   “ไม่ได้ ผมจะกลับ”

   “เอาน่า งานก็ไม่มีอะไรเร่งด่วน ค้างกันเถอะ”รามิเรสยักไหล่

   ธนพัฒน์เบือนหน้าหนี ยังไงซะ สถานะตอนนี้เขาขัดรามิเรสไม่ได้


   
   “ทำไมต้องห้องเดียวกันด้วย”ธนพัฒน์ถามทันทีที่เข้ามาในบ้านพัก ที่สร้างเป็นแบบบ้านต้นไม้ ริมน้ำ

   “กลัวเหงา”

   ธนพัฒน์ได้ฟังคำตอบก็เบือนหน้าหนี รามิเรสยิ้มอย่างอารมณ์ดี ดูท่าธนพัฒน์จะไม่ค่อยเอ็นจอยกับทริปนี้สักเท่าไร แต่ถ้ามันทำให้ธนพัฒน์ลืมนึกถึงกุ้ยช่าย รามิเรสเองก็พอใจ

   “อึดอัดเหรอ”รามิเรสนั่งบนเตียงข้างธนพัฒน์จ้องมองเสี้ยวหน้าที่มองออกไปนอกหน้าต่าง

   ดวงตาคมที่เมื่อก่อนนิ่งสนิท ตอนนี้กลับมีแวววูบไหว แน่นอน รามิเรสเป็นคนเดียวที่ได้เห็นมัน

   “คุณไม่จำเป็นต้องรู้”

   “งั้นเหรอ แล้วรู้มั้ยว่าทำไมผมถึงชวนมาเที่ยววันนี้”

   “ผมไม่จำเป็นต้องรู้ ถ้ามันไม่เกี่ยวกับงาน”

   “ไม่เกี่ยวกับงานหรอกนะ แต่มันเกี่ยวกับอย่างอื่น”

   “งั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องรู้”

   “ว้า งั้นเหรอ”รามิเรสล้มตัวลงนอน จ้องมองเพดาน

   ธนพัฒน์เย็นชากับเขาเหมือนเดิมกับตอนที่เจอกันแรกแรกไม่มีผิด

   ไม่อยากเห็นเลย ธนพัฒน์คนที่ใส่หน้ากาก อยากธนพัฒน์คนที่ทำตัวเหมือนเด็กไม่เคยมีของเล่นคนนั้นมากกว่า

   “ผมรู้สึกว่าโทรศัพท์ของผมมันรวนรวน ทำงานช้ายังไงก็ไม่รู้”รามิเรสพูด จ้องมองแผ่นหลังคนหน้านิ่ง แต่ก็เงียบ ธนพัฒน์ไม่ตอบรับ

   “....”

   “ว่าจะลบอะไรที่มันไม่จำเป็นต้องเก็บไว้ทิ้งสักหน่อย”

   คราวนี้ธนพัฒน์พอได้ยินเริ่มจับใจความที่รามิเรสต้องการสื่อ รามิเรสหมายความว่ายังไงกัน

   “คุณจะบอกอะไร”หันมามองรามิเรสแกว่งโทรศัพท์ในมือเล่น

   “ก็จะลบของที่ไม่จำเป็นทิ้งน่ะ ไม่รุ้ว่าคนแถวนี้สนใจรึป่าว”

   “แลกกับอะไร”ธนพัฒน์ถาม เพราะเป็นรามิเรส

   ธนพัฒน์จึงไม่ไว้ใจ เขาเคยไว้ใจรามิเรสมาครั้งนึงแล้ว แล้วก็ผิดพลาด ครั้งนี้เขาจะไม่ไว้ใจรามิเรสอีกเป็นครั้งที่สอง

   “ทำไมคิดว่าผมต้องการจะแลกอะไร”

   “เพราะเป็นคุณ”ตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่หัวใจกลับรู้สึกดีอย่างประหลาด เหมือนกำลังจะหลุดพ้นอย่างบ่วงกับดักที่คอยฉุดดึงเอาไว้

   “ผมไม่ต้องการจะแลกกับอะไรหรอก แค่อยากให้คุณทำอะไรให้ผมอย่างหนึ่ง”

   “คนอย่างคุณ มันก็พวกหวังผลประโยชน์จากความทุกข์ของคนอื่น”

   “อย่างน้อยผลประโยช์ครั้งนี้มันก็ทำให้คุณลืมหันมามองผมบ้าง”

   รามิเรสแค่นยิ้ม กดลบไฟล์รูปทิ้งต่อหน้าธนพัฒน์ ก่อนจะโยนโทรศัพท์ทิ้งบนที่นอน

   จ้องมองเพดานสีขาวโพลน รามิเรสตัดสินใจลบรูปทิ้งแล้ว เขาไม่รู้ว่าหากไม่มีรูปนี้ ธนพัฒน์จะยังอยู่ข้างข้างเขามั้ย

   จะกลับไปเป้นเหมือนเก่าที่เย็นชาต่อกัน หรือเป็นธนพัฒน์คนที่เขาเจอที่โรม

   ความจริงรูปถ่ายที่เขาถ่ายตอนที่ธนพัฒน์หลับหลงจากที่ต่างคนต่างใช้มือให้กัน

   รามิเรสรู้ดีว่าธนพัฒน์เมา ไม่มีสติ แต่ความเย้ายวนในแววตาคู่นั้น มันดึงดูดฉุดให้รามิเรสโอนอ่อนเดินตามคำเชื้อเชิญความยั่วยวน

   หลงใหลทำลงไป หลงจนเผลอทำหัวใจตกหล่นลงไปในหลุมพรางที่ดักเอาไว้

   แน่นอนว่าธนพัฒน์จำไม่ได้ รามิเรสเพียงแค่ถ่ายรูปเอาไว้ยืนยันความสัมพันธ์ที่มีต่อกันเพียงแค่นั้น

   แค่เก็บเอาไว้แกล้งให้ธนพัฒน์ตกใจ อยากให้อีกฝ่ายเขินอายกับภาพที่เขาเก็บเอาไว้ แต่มันกลับตรงกันข้าม

   สถานการณ์มันเปลี่ยนไป ธนพัฒน์มีคนที่รักอยู่แล้ว อีกทั้งยังดื้อดึงเกินไป

   มันอดไม่ได้ที่จะดึงเอาภาพภาพนี้มาเป็นตัวกำหนดชะตา

   ตัวเพื่อนสนิทของเขา เขารู้ดีว่าเพื่อนสนิทหลงรักกุ้ยช่าย และกุ้ยช่ายเองก็ดูท่าจะไม่ปฏิเสธความรู้สึกของมาติน

   สำหรับทั้งสองคนนั้น ธนพัฒน์คือส่วนเกิน รามิเรสไม่ต้องการให้ธนพัฒน์เจ็บปวดไปมากกว่านั้น

   อีกทั้งตัวเองได้ตกหลุมรักธนพัฒน์เข้าแล้ว สิ่งเดียวที่ทำได้ รามิเรสก็ทำมันลงไป แล้วมันก็ผิดพลาด ธนพัฒน์ไม่ยอมรับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นต่อกัน

   ทั้งยังไม่ยอมรับ และโกรธเคือง ความไว้ใจที่ได้มายากก็หายไป รามิเรสไม่ต้องการธนพัฒน์คนนั้น

   “ต้องการอะไร”มองดูดวงตาที่สั่นไหว จ้องมองโครงหน้าคมของอีกฝ่าย ธนพัฒน์กำลังอ่อนไหว

   รามิเสอยากจะคว้าเอาตัวธนพัฒน์เข้ามาโอบกอดแบบคืนนั้น แต่ก็ต้องหักห้ามใจ มองดูน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาสั่นระริก
   ทำได้แค่ยกมือขึ้นปาดมันออก

   “มองผมบ้างได้มั้ย”


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ใกล้จบแล้ววววววววววว

 

[Mouse2U]

คุณพ่อตาต้องมีแผนการอะไรแน่ๆ เลยเน้อ~ .. ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นการพิสูจน์ใจของกุ้ยช่ายเองก็ได้ล่ะมั้ง

ส่วนรามิเรสสู้ๆ เข้านะคะ ถึงยังไงการเข้าหาพัฒน์แบบจริงใจก็ย่อมเป็นวิธีที่ดีที่สุดอยู่แล้ว แล้วถ้าสุดท้ายทำยังไงก็ยังไม่ได้ใจเขามาอยู่ดี จะได้ไม่ต้องมานั่งคิดเสียดายทีหลังว่าตัวเองยังทำทุกอย่างได้ไม่เต็มกำลังเลย..

[Nus@nT@R@]

หูยยยย อ้อนวอนซะ

[PetitDragon]

มีแผนแน่ๆ 

[white_destiny]

จัดไป

[brookzaa]

 

[nemesis]

รอต่อค้าบบบ

[jinjin283]

เขินอ่า มิงผมบ้าวได้ไหมเนี้ย ใครจะปฎิเสธลงนะ

[cavalli]

 

[ชัดเจนกาบ]

ถ้าไม่รู้สึกดีต่อกันก็คงมีการปฏิเสธเกิดขึ้นแน่ๆ ก็รอดูต่อไป

[sirikanda28]

ทำใจซะเถิดพัฒน์

[4559]

เอาใจช่วยรามี่

[โซ อึน]

88900

ตอนที่ 37 ลาออก

   หลายอาทิตย์ผ่านไป ธนพัฒน์เองก็เหมือนจะกลับสู่สภาวะเก่า หลังจากที่กลับมาจากทริปนั้น รามิเรสเองก็เก็บของออกจากห้องของเขา

   ธนพัฒน์เลือกที่จะเมินกับคำขอของรามิเรส

   ธนพัฒน์ยังไม่รู้ใจของตัวเอง ไม่รู้ว่ารามิเรสต้องการอะไร ถึงต้องร้องขอให้เขาหันไปมอง

   เพราะคนเดียวที่เขามองมาตลอดก็คือน้องเขยอย่างกุ้ยช่าย

   ซึ่งหลังจากวันนั้นที่มาตินมาตามเอากุ้ยช่ายไป ธนพัฒน์ก็ไม่ได้เจอกุ้ยช่ายอีกเลย

   แต่มันน่าแปลกที่ตอนนี้ ธนพัฒน์กลับไม่รู้สึกโหยหา หรือเสียใจอะไรมากมายเหมือนเก่า

   ความรู้สึกที่มีต่อกุ้ยช่ายมันเริ่มเปลี่ยนไปตังแต่ตอนไหนไม่แน่ใจ รู้แค่ว่าไม่ได้รู้สึกหวง รู้สึกห่วงเท่าเมื่อก่อน

   อาจจะเป็นเพราะรู้ว่ากุ้ยช่ายมีคนคอยดูแลอยู่แล้วก็ได้

   อดแปลกใจกับตัวเองไม่ได้ที่จำใจให้ออกห่างกุ้ยช่ายโดยไม่รู้ตัวได้ยังไง ทั้งที่เฝ้าหวงเฝ้ามองมานาน

   อาจจะเป็นเพราะรามิเรสตามติดธนพัฒน์ตลอดเกือบสองอาทิตย์ ห้องที่เคยเงียบเหงากลับมีแต่เสียงของรามิเรสคอยพูดคอยถาม เหมือนจะกวนให้ธนพัฒนืต้องคอยปวดหัว

   คอยหยิบสรรหาคำตอบมาตอบคนช่างถาม แต่พอรามิเรสไม่อยู่ ห้องนี้ก็ดูเงียบไปถนัดตา ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันก็เงียบอยู่อย่างนี้มานานแล้ว


   ธนพัฒน์มองดูเอกสารสรุปยอดประจำไตรมาศ กำไรของบริษัทพุ่งสูงขึ้นตามเป้าที่ธนพัฒน์วางเอาไว้

   เป้าที่เป็นตัวกำหนดอิสระของตัวเอง

   หลังจากนี้ ธนพัฒน์จะได้ทำตามความต้องการของตัวเองสักที

   เหลือแค่ลายเซ็นของรามิเรสเท่านั้น ที่จะยืนยันความสำเร็จในครั้งนี้

   แล้วเขาจะได้เป็นอิสระจากกรอบแคบแคบที่ล้อมรอบเขาสักที


   ติดแค่ว่า ตอนนี้รามิเรสกลับโรมไปแล้ว ซึ่งธนพัฒน์ไม่อยากจะไปที่นั้นอีก

   ความทรงจำที่นั้นมันดีจนธนพัฒน์ไม่อาจจะลืมได้ลง และก็ไม่สามารถกลับไปยังที่นั่นในสภาพที่มันไม่เหมือนเดิม
   
   “ฮัลโหล”

   “ไฮ ว่าไงครับ”รามิเรสก็ยังคงเป็นรามิเรส ตอบรับด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีเสมอ

   “ผมรบกวนหน่อยได้มั้ย”ธนพัฒน์กรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ เป็นครั้งแรกในรอบหลายอาทิตย์ ที่ธนพัฒน์ได้ยินเสียงของรามิเรส

   ถึงแม้จะเป็นเสียงผ่านเครื่องมือสื่อสาร แต่มันก็อดทำให้ธนพัฒน์รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด

   “รบกวนอะไรเหรอครับ”รามิเรสถามกลับมา ตามด้วยเสียงกุกกักเหมือนกำลังยุ่ง

   “ผมรบกวนรึป่าว”

   “อ่า ไม่เลย แค่กำลังรีบรีบน่ะ”

   “คุณจะมาไทยเมื่อไร พอดีผมมีเอกสารให้ช่วยเซ็นต์หน่อยน่ะ”

   “อ่า รีบมากมั้ยครับ”

   “ถ้าไม่สะดวก ผมจะส่งไปกับเที่ยวบินที่จะถึงก็ได้ครับ”ธนพัฒน์ตอบ น้ำเสียงราบเรียบ จ้องมองโมบายเครื่องบินห้อยอยู่ริมหน้าต่างที่รามิเรสทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า

   ไม่รู้ว่าจงใจหรือว่าลืม แต่ธนพัฒน์ก็ไม่คิดที่จะถอดมันออก

   “รอแปบนึงนะครับ”รามิเรสบอก แล้วธนพัฒน์ก็ได้ยินเสียงกุกกัก โครมครมเล็กน้อย

   ได้แต่สงสัย อยากจะเอ่ยปากถาม แต่ก็ไม่กล้า


   ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   เสียงเคาะประตูเรียกความสนใจจากธนพัฒน์ให้หันไปมอง แต่โทรศัพท์ยังคงแนบหู

   “เปิดประตูให้ผมหน่อยสิ”รามิเรสพูดมาจากปลายสาย

   ธนพัฒน์หันไปมองที่ประตูอีกครั้ง

   หัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก คิดว่ารามิเรสเป็นคนขี้เล่น แต่ก็ไม่คิดว่ารามิเรสเป็นคนโกหก

   ประกอบกับเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง

   ธนพัฒน์ยืนมองอย่างชั่งใจ มือจับค้างอยู่ที่ลูกบิด อีกมือก็ยกขึ้นทาบอกข้างซ้าย

   จับจังหวะของหัวใจตัวเองที่เต้นถี่รัว ภายใจใจมันตีกันไปหมด ไม่ยอมรับความตื่นเต้นที่มีครั้งนี้

   “ไง คิดถึงผมไหม พอดีผมพึ่งลงเครื่องมา เอาขนมมาฝาก กลัวว่ามันจะเสีย ก็เลยรีบมาหาคุณเลย”

   “...”ธนพัฒน์ไม่ตอบ จ้องดูรามิเรสที่หอบหิ้วเอากระเป๋าเดินทางกับถึงของฝากเต็มไปหมด นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ได้ยินเสียงกุกกักระหว่างคุยกัน

   “เป็นอะไรรึปล่าว ให้ผมเข้าไปได้มั้ย”

   “อืม”ธนพัฒน์เบี่ยงตัวหลับให้รามิเรสเข้าไป ตอนนี้ธนพัฒน์ไม่รู้จะพูดยังไงดี มองตามรามิเรสนั่งลงที่โซฟา ใบหน้ายังคงยิ้มแย้มเหมือนเก่า

   รามิเรสไม่เคยเปลี่ยน

   มีแต่ตัวเขาเองที่เปลี่ยนไป

   รอยยิ้มที่รามิเรสมีให้ ยังคงเป็นรอยยิ้มเดิมตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก

   “ว่าแต่มีอะไรให้ผมเซ็นต์เหรอ”รามิเรสถาม ส่งถุงขนมใหเธนพัฒน์เอามันไปใส่จาน


   ธนพัฒน์รับมัน แล้วดันเอกสารที่เตรียมเอาไว้ไปจ่อตรงหน้ารามิเรส

   ยังไม่ได้เตรียมใจ แต่รามิเรสก็มาถึงที่แล้ว ยังไม่ได้คิดคำตอบหากรามิเรสจะถามถึงสาเหตุของเอกสารแผ่นสุดท้าย

   ใบลาออกของเขาเอง


   ธนพัฒน์ยกขนมอบใส่จานออกมาจากครัว เห็นรามิเรสหยุดนิ่งอยู่ที่กระดาษแผ่นสุดท้าย

   “มีอะไรจะถามผมไหม”ธนพัฒน์ถาม รามิเรสไม่ยอมเซ็นต์เสียที

   
   “ไม่มีหรอก”รามิเรสตอบ พลางจรดปากกาลงบนกระดาษ

   เขาไม่คิดจะดึงรั้งธนพัฒน์เอาไว้ เพราะคนอย่างธนพัฒน์จะยิ่งอึดอัดกับกรอบที่มีเพิ่มมากขึ้น

   ไม่ว่าจะยังไง รามิเรสต้องการที่จะเห็นธนพัฒน์อีกคนที่ซุกซ่อนอยู่ภายในมากกว่า

   “เอาล่ะ เสร็จธุระผมแล้ว ผมไปดีกว่า”รามิเรสวางปากกาลุกขึ้นยืน

   หยิบกระเป๋ากับเสื้อคลุมเตรียมกลับ มองดูธนพัฒน์มองเอกสารบนโต๊ะไม่วางตา

   “ขอบคุณ”

   “ไม่เป็นไรหรอก ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ ที่ทำให้ผมรวยขึ้นตั้งสองอันดับแน่”รามิเรสตอบ ยิ้ม แต่กำไรที่เกิดขึ้นทำให้อันดับความรวยที่ถูกจัดขยับขึ้นไปสองอันดับจริงอย่างที่พูดจริง

   “...”

   “ผมไปนะ”รามิเรสเปิดประตูออกไปเจ้าของห้องยังนั่งอยู่ที่เดิม ไม่ยอมมาส่ง ยังไงซะ ก็ยังตัดใจจากธนพัฒน์ไม่ได้อยู่ดี

   เสน่ห์ของธนพัฒน์ที่ซ่อนอยู่ เขายังค้นหามันไม่หมด


   “เดี๋ยว”

   รามิเรสเดินออกจากห้องไปแค่ไม่กี่ก้าวชายเสื้อก็ถูกดึงรั้งเอาไว้

   “มีอะไรเหรอ หรืผมลืมเซ็นต์ตรงไหน”รามิเรสหันไปถาม จ้องมองคนหน้านิ่งหลุบตามองพื้น มือยังไม่ปล่อยจากชายเสื้อที่ดึง

   “....”ธนพัฒน์ไม่ตอบ

   “มีอะไรเหรอ”

   “ช่วยอะไรหน่อยได้มั้ย”คราวนี้ธนพัฒน์เงยหน้าขึ้นตอบ

   ใบหน้าแดงก่ำ ทำให้รามิเรสชะงัก ไม่ได้เห็นสีหน้านี้อีกเลยตั้งแต่กลับมาจากโรมครั้งนั้น

   “อะไรงั้นเหรอ”

   “ไปดูหนังกับผมหน่อยได้มั้ย เรื่องนี้ ไม่กล้าดูคนเดียว”ธนพัฒน์ชูโบรชัวร์หนังผีให้ดู

   “ได้สิ”


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
   

   “กลับเลยมั้ย”รามิเรสถามหลังจากดูหนังเสร็จ ธนพัฒน์ยังคงไม่มองหน้า แต่ก็ไม่ได้ดึงมือหนีรามิเรสที่จับ

   “ซื้อของเข้าบ้านก่อนได้มั้ย”ถาม หลุบตามองพื้น

   “ได้สิ”


   ระหว่างที่รามิเรสเข็นรถตามคนหน้านิ่งที่กำลังเลือกของใช้ ตาก็เหลือบมองไปยังคนสนิทที่คุ้นเคยกำลังเลือกของอยู่ไม่ไกล ข้างหน้ามีกระเป๋าสำหรับช่วยอุ้มเด็กคล้องอยู่ด้านหน้า

   “ว่าไงคุณพ่อ”รามิเรสทักทายเพื่อน

   “อะ อ่า”เด็กน้อยที่กำลังเล่นกับเป้ดน้ำพอเห็นคนรู้จักก็ทักทาย เหมือนจะรู้ ตะกายมือเข้าหารามิเรส

   “ว่าไงครับคนเก่ง อยู่กับไอ้หมอนี่ลำบากมากมั้ย”

   “น้อยน้อยหน่อย อย่ามาซ้ำเติม แกก็รู้ว่าฉันต้องเลี้ยงลูกคนเดียวมันลำบากแค่ไหน พ่อมันแม่ก็ไปสเปน เหนื่อยโคตร”

   “สมน้ำหน้า มีพี่เลี้ยงดีดีไม่ชอบ”

   “แล้วแกเหอะ ทำไมมากับ”มาตินพูดเว้น พยักหน้าไปยังเลขาหน้านิ่งที่ยินอยู่เบื้องหลัง เหมือนจะมองหาใคร

   “ไม่มีเหตุผล”รามิเรสยักไหล่

   “แกมาช่วยฉันเลือกหน่อยสิวะ ว่าแพมเพิสอันไหนที่อันเดรสใส่ได้ ไอ้ยี่ห้อมเดิมมันใส่ไม่ได้แล้วว่ะ”

   “เฮ้ย แกมาถามฉันฉันจะรู้มั้ยวะ ไม่เคยมีลูกเว้ย”

   “ช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง”

   “บู่”อันเดรสพ่นน้ำลายใส่บ้าง

   “พอกันทั้งพ่อทั้งลูก”รามิเรสบ่น

   “จะเอาไงดีวะ หรือจะซื้อมันหมดเลย ทุกยี่ห้อ”

   “ถ้าแกทำยังงั้น ตูดอันเดรสพังพอดี”

   “นั่นสิ ปวดหัวจริงจริง ไม่รู้ว่าคนเรากว่าจะโตนี่มันลำบากขนาดนี้”

   “ทำไมไม่จ้างพี่เลี้ยงใหม่วะ”


   “ไม่เอาเว้ย ไม่อยากให้ใครมาทับตำแหน่งนี้"

   “เออ งั้นก็งมไป”

   รามิเรสหัวเราะ จะสงสารเพื่อนก็สงสาร แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง


   “ต้องใช้แบบนี้”ธนพัฒนืยื่นแพมเพิสห่อใหญ่ให้มาติน เสตาหลบมองไปทางอื่น

   “รู้ด้วยเหรอ”รามิเรสถาม

   “เคยช่วยเลี้ยงตั้งโอ๋”ธนพัฒนืตอบ เพราะตอนที่น้องสาวเสียไป กุ้ยช่ายเองก็มีสภาพไม่ต่างกับมาตินในตอนนี้สักเท่าไร

   “ขอบคุณ”มาตินรับมา มองธนพัฒน์กับรามิเรสสลับกัน เหมือนจะมีอะไรแปลกๆระหว่างสองคนนี้ อย่าบอกนะว่า

   มาตินส่งสายตาไปหาเพื่อน รามิเรสยักไหล่เป็นคำตอบ



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

จากตอนที่ 36.2 เอิ่ม มีอยู่ 11รีพลาย

ร้องไห้แปบ น้อยมากกกกกกก

แต่ก็จะแต่งให้จบเนอะ เพราะหลายคนยังรออยู่

แล้วก็ อยากให้ช่วยกันคิดหน่อยว่า ภาคลูกจะเขียนต่อจากภาคพ่อเลย หรือจะเริ่มหัวข้อใหม่ดี
แล้วจะชื่อเรื่องอะไรดี คิดไม่ออกเลยค่าาาาาาา ไม่รู้จะเอาชื่อแบบไหนดี
บุคลิคตั้งโอ๋ก็จะร่าเริงอย่างที่เห็นแหละค่ะ แต่อันเดรสจะออกเงียบเงียบหน่อย แน่นอนว่าขี้หวงพี่ชายอย่างตั้งโอ๋แน่นอน

   

[nirun4]

ยังตามอ่านอยู่นะครับ อย่าเพิ่งน้อยใจ 

[่jum]

เป็นคำแนะนำนะคะ อย่าใช้สีตัวอักษรสีนี้เลยค่ะ มันมองไม่ค่อยเห็น พยายามเลือกสีเข้มจะดีกว่านะคะ

ภาคลูก ถ้าไม่ยาวมากจะถือเป็นตอนพิเศษของเรื่องก็ได้นะคะ

แต่ถ้ายาวก็ขึ้นหัวข้อใหม่ดีกว่าค่ะ 

[่KEI_jry]

พัฒน์ใจอ่อนแล้วใช่ม้าาาาาา

[●GreenTEA●]

  เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ

[patchylove]

    เราตามอ่านอยู่นะ อย่าเพิ่งน้อยใจ สนุกมาก

[cheyp]

อ้อนซะขนาดนี้ เขินแทนนนน

่ส่วนมาตินนี่ ยอมไปง่ายๆแบบนี้ มีอะไรแฝงแน่ๆ เพราะพ่อตาน่าจะดูออกแหละว่ากุ้ยช่ายมีใจให้มาติน ออกอาการซะขนาดนั้น

[junpa]

รออ่านอยู่น้าาาา สู้ๆๆ

[seaz]

ท่าทางมาร์ตินจะแย่แล้วสิเนี่ย ต้องมาเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยว ไม่มีพี่เลี้ยงคอยเคียงข้าง แบบนี้จะรอดไหมนะ แล้วกุ้ยช่ายไม่คิดถึงบ้างเลยเหรอ ใจแข็งจัง

[▶August5th◀]

พัฒน์เริ่มหวั่นไหวในใจแล้วละสิถึงใจอ่อน น่ารักดีอ่ะ

มาตินกับกุ้ยช่ายเมื่อไรจะดีกันน๊า คิดถึงตั้งโอ๋ 555+

ปล. ภาคลูกขอเสนอให้แยกเป็นเรื่องใหม่ดีกว่า ส่วนชื่อเรื่องยังคิดไม่ออก 555+

[GuoJeng]

เลขาพัฒน์รู้ใจตัวเองแล้วสิ รามินเรสยิ้มร่าเลยสิคราวนี้ ๕๕๕  รอ รอ รออ่านมาร์ตินกับกุ้ยช่ายคับ มาเร็วๆ

[Chrysan]

มาตินยอมแพ้จริง ๆ หรอ
ป่านนี้ช่ายนอนร้องไห้น้ำตาไหลทุกคืนแน่
รีบกลับไปรับเลยนะ
เดี๋ยวตั้งโอ๋ลืมหน้าแล้วจะรู้สึก

รามี่สู้ ๆ อย่าเพิ่งยอมแพ้
พัฒน์ใกล้จะรู้ใจตัวเองแล้ว
ตอนนี้เหมือนพัฒน์อ้อนรามี่อยู่เลยอะ
น่ารัก
           
ไม่ได้มีตอบรีน้อยหรอก คนเขียนมาต่อเร็วเกินไปต่างหาก
เค้าตั้งตัวไม่ทัน 5 5 5

เรื่องใหม่ เปิดกระทู้ใหม่ดีกว่า อาจได้นักอ่านหน้าใหม่เพิ่มด้วย
ไม่ทราบว่าจะแต่งเป็นวัยไหน เราอยากอ่านตอนโต ๆ แล้วมากกว่า
อย่างน้อยก็มหาลัย
           

[ชัดเจนกาบ]

อืม ก็แปลกดีทีจะง่ายก็ง่ายจนงง แล้วทำไหมมาตินถึงได้กลับบ้านมาเลี้ยงลูกได้ล่ะ มันจะได้สำนึกสักที ขอให้แฮปปี้ทุกคู่แล้วกัน ส่วนรุ่นลูก ถ้าพ่อพ่อได้กันผมว่าคงไม่เหมาะเท่าไหร่ แต่มันเป็นเรื่องของหัวใจ แต่แค่อยากเห็นอันเดรสค่อยตามห่วงพี่ชายก็พอ ประมาณว่าไม่ผ่านข้าใครก็ห้ามมายุ่งกับพี่ชายที่น่ารักของกูประมาณเนี้ย เพราะดูแล้วอันเดรสน่าจะเชื้อไม่ทิ้งแถวอ่ะ ให้ตั้งโอ๋ได้เป็นแฟนกะใครนะที่รู้จักกันตอนถ่ายโฆษณาอ่ะ ถ้าจะมันถ้ามันเจ้าชู้เจออันเดรสกระทืบประมาผณนี้ก็ดีนะ ฮ่าๆๆมโนไปไกล  รีบๆมานะ

[jinjin283]

รามิเนสน่าสงสารอ่า
เพื่อนชายคู่นี้สงสัยมีดวงถูกเมียทิ้ง 555

[Yara]

ถ้าเขียนเรื่องตั้งโอ๋กับอันเดรส แยกเรื่องดีกว่าค่ะ
จะได้รู้ว่า คนอ่านเรื่องไหนม่กกว่ากัน...นะ

[black sakura]

อร๊ายยรอภาคลูกเลยคร้าาา

[brookzaa]

แต่ละคู่เนอะ มึนๆ ตึงๆ