-
ข้อตกลงในการเข้ามา กรุณาอ่านทุกท่าน :pig4:
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย
หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบน
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง
บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้
เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้
หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชาย
เข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
5.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
6.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ยกเว้นแนะนำนิยายหรือเรื่องราวที่อยากให้เพื่อนๆตามไปอ่านแล้วขอมาลงไม่สะดวก และช่วยกรุณาโพสลิงค์ที่บอร์ดนั้นกลับมาที่เวป http://www.thaiboyslove.com แห่งนี้ด้วยนะครับ เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับ
7.ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง
8.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
ให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่า
แล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ด
เป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
9.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
10.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
อ่านเพิ่มเติม ที่นี่เจ้าค่ะ : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*****************************************************************************
ขออนุญาตทำสารบัญมาฝากนะค้าา..^^
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg2998571#msg2998571)
ตอนที่ 1 เพลย์บอยพ่อลูกอ่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg2999380#msg2999380)
ตอนที่ 2 คุณพ่อวัยTeen (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3000513#msg3000513)
ตอนพิเศษ ฝัน(เปียก) หวาน(ปนขม)ต่อย(หนัก) จูบ(เน้นๆ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3001371#msg3001371)
ตอนที่ 3 พี่เลี้ยงเด็ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3007810#msg3007810)
ตอนที่ 4 ช็อปปิ้งป่วนใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3007984#msg3007984)
ตอนที่ 5 ได้งานแล้วนะ รู้ยัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3008709#msg3008709)
ตอนที่ 6 หลบล่า ปู่ย่ามหาภัย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3009534#msg3009534)
ตอนที่ 7 คุณย่าขี้บ่น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3009914#msg3009914)
ตอนที่ 8 คุณพ่อมือใหม่จ่ายตลาด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3010708#msg3010708)
ตอนที่ 9 คืนวุ่นวาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3011854#msg3011854)
ตอนที่ 10 แสงจันทร์และดวงดาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3012954#msg3012954)
ตอนที่ 11 หลังคาเดียวกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3013899#msg3013899)
ตอนที่ 12 แขกที่ไม่รับเชิญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3015030#msg3015030)
ตอนที่ 12.2 แขกไม่ได้รับเชิญ (ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3015275#msg3015275)
ตอนที่ 13 นิสัยไม่ไดี(รึป่าว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3017512#msg3017512)
ตอนที่ 14 คนเมาที่ทำให้หวั่นไหว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3019208#msg3019208)
ตอนที่ 15 โจรขโมยจูบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3020618#msg3020618)
ตอนที่ 15.2 โจรขโมยจูบ (ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3026315#msg3026315)
ตอนที่ 16 จุ๊บปาก จับนม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3027293#msg3027293)
ตอนที่ 17 แม่ฟ้าของตั้งโอ๋ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3029675#msg3029675)
ตอนที่ 18 สะกดรอยตาม (คุณลุงของตั้งโอ๋) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3029920#msg3029920)
ตอนที่ 19 ผู้ช่วยพ่อครัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3032959#msg3032959)
ตอนที่ 19.2 จูบรสผลไม้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3033032#msg3033032)
ตอนที่ 20 ข่าวฉาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3037130#msg3037130)
ตอนที่ 20.2 ข่าวฉาว (ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3037379#msg3037379)
ตอนที่ 21 ไม่ยุติธรรม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3040621#msg3040621)
ตอนที่ 22 อิจฉาหรือว่าหึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3045356#msg3045356)
ตอนที่ 23 เกือบไปแล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3054016#msg3054016)
ตอนที่ 23.2 อยากกินนม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3054498#msg3054498)
ตอนที่ 24 สินบน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3055468#msg3055468)
ตอนที่ 24.2 แถม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3056450#msg3056450)
ตอนที่ 25 เซเลปรุ่นเล็ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3056638#msg3056638)
ตอนที่ 25.2 หาแม่ใหม่ดีมั้ย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3061714#msg3061714)
ตอนที่ 26 เลขาหน้าคม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3063250#msg3063250)
ตอนที่ 26.2 เมืองโรแมนติก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3064186#msg3064186)
ตอนที่ 27 คนป่วย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3072712#msg3072712)
ตอนที่ 28 ภาพลวงตา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3074179#msg3074179)
ตอนที่ 28.2 เสียงกระซิบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3077887#msg3077887)
ตอนที่ 29 หนีรักข้ามโลก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3080065#msg3080065)
ตอนที่ 29.2 ลูกเผลอแล้วเจอกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3080730#msg3080730)
ตอนที่ 30 ลูกไม่อยู่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3082896#msg3082896)
ตอนที่ 30.2 แผนก่อกวนรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3083918#msg3083918)
ตอนที่ 31 ภารกิจจับแยก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1047)
ตอนที่ 32 ไม่ยอมตัดใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1078)
ตอนที่ 33 Make love Make heart 18+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1103)
ตอนที่ 34 กระสุนพ่อตา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1129)
ตอนที่ 35 วันแรกก็แย่แล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1156)
ตอนที่ 35.2 คนไร้หัวใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1176)
ตอนที่ 36 ยอมแพ้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1192)
ตอนที่ 36.2 สิ่งที่ไม่ต้องการ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1129)
ตอนที่ 37 ลาออก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1212)
ตอนที่ 38 หนึ่งเดือนผ่านไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1242)
ตอนที่ 38.2 ซุมโจมตี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1260)
ตอนที่ 38.3 พี่เลี้ยงจำเป็น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1282)
ตอนที่ 39 มะกรูดแลกมะนาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1301)
ตอนที่ 40 ห้ามมีชู้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1328)
ตอนที่ 40.1 ฟ้องร้อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1351)
ตอนที่ 41 มาต่อตอนสองทุ่มครึ่งนะจร๊ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.1351)
รอตอนต่อไปนะค้าา.. :impress:
ขอบคุณสำหรับสาระบัญคร่าาาาาาาา
รักคนอ่านที่สุด
-
บทนำ
จะเกิดอะไรขึ้น....
เมื่อโชคชะตาได้เล่นตลกกับเขา หนุ่มเพลย์บอยหน้าคมผู้มากรัก ที่ทำให้เขาต้องมาพบเจอเรื่องราวชวนปวดหัว
เมื่อเขาตื่นเช้ามาในเช้าวันเกิดครบรอบสามสิบปีของเขา เขาพบกับพัสดุกล่องใหญ่วางอยู่หน้าบ้าน
แวบแรกเขานึกถึงของขวัญวันเกิดที่บรรดาสาวๆของเขาส่งมาให้
กล่องใบนี้ไม่มีจ่าหน้าผู้ส่ง....
มีแต่จ่าหน้าถึงผู้รับ ซึ่งนั่นก็คือตัวเขาเอง
และแล้วเมื่อเขาเปิดกล่องเขาก็ต้องตะลึงเมื่อพบกับเด็กน้อยผิวขาวตาคมจ้องมองเขาตั้งแต่แรกเห็น มือน้อยกำการ์ดสีขาวใบเล็กๆแน่น
โอ้พระเจ้า เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กซะแล้ว
เมื่อเนื้อหาในการ์ดใบนั้นไม่ธรรมดาเสียแล้ว
การ์ดใบเล็กๆที่จะทำให้โชคชะตาของหนุ่มใหญ่วัยสามสิปเปลี่ยนไป
อีกด้านของเช้าวันที่แสนอลม่าน
หนุ่มน้อยพ่อลูกอ่อนวัยยี่สิบสี่เพิ่งจะเรียนจบมาหมาดๆ
ด้วยโชคชะตาเล่นตลก ที่ทำให้เขาดันไปทำผู้หญิงท้อง โดยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วยซ้ำว่าไปทำเอาตอนไหน
แฟนสักคนก็ยังไม่เคยมี รู้แค่ว่าเมามากในคืนวันเลี้ยงสายรหัสสมัยเรียนปี1 ตื่นเช้ามาก็เจอตัวเองนอนเปลือยกับรุ่นพี่ที่คณะปีสี่
พอเก้าเดือนถัดมาก็พบว่าตัวเองได้เป็นพ่อคนเสียแล้วด้วยวัยเพียงสิบเก้า
ยังไม่จบเพียงแค่นี้เมื่อโชคชะตาเล่นตลกทำให้แม่ของลูกต้องตายด้วยอุบัติเหตุอย่างไม่คาดฝัน
ทำให้หนุ่มน้อยหน้าหวานต้องดรอปเรียนมาเลี้ยงลูกอ่อนถึงสองปี จึงทำให้เรียนจบช้า
หนำซ้ำจบแล้วยังไม่มีงานทำ เนื่องจากสภาพไม่อำนวยเพราะไม่มีใครช่วยเลี้ยงดูลูกน้อยของเขาเลย
และแล้วพรพมลิขิตก็เกิดขึ้นโดยที่ไม่มีใครกำหนด
หนึ่งหนุ่มหล่อเพลย์บอย พ่วงดีกรีประธานบริษัททัวร์ที่ใหญ่เป็นอันดับต้นๆของประเทศ
หนุ่มหล่อผู้ซึ่งไม่เคยเลี้ยงเด็กสักครั้งในชีวิต
หนุ่มหล่อผู้ซึ่งไม่เคยนึกเคยฝันว่าตนจะมีวันนี้
พระเจ้านำพาให้เขาต้องหาพี่เลี้ยงเด็กสักคนที่สามารถดูแลลูกให้เขาได้
ส่วนอีกหนุ่มหน้ามนคุณพ่อวัยเยาว์ กับลูกน้อยวัยสามขวบ
โอกาสนำพาให้เขาได้งานทำเสียที งานที่ทำได้ถนัดแถมยังได้เลี้ยงลูกไปด้วย
จะรีรออะไรอยู่เล่าเมื่อโอกาสมาถึงที่ หนุ่มน้อยหน้ามนจึงกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กไปโดยปริยาย
อะไรจะเกิดขึ้นเมื่อสองพ่อลูกอ่อน พ่วงดีกรีหนุ่มโสดมาเจอกัน....
เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแรกที่แต่งค่ะ
แต่ก็เป็นเรื่องแรกของนามปากกาชื่อนี้
แต่ก็ยังไงก็ฝากด้วยนะค่ะ
จะตั้งใจแต่งเป็นอย่างดีค่า :mew2:
ร๊ากกกกคนอ่านน๊าค๊าาาา :mew1:
ขอกำลังใจโหน่ยค่าาาาาา
-
:L2: ติดตามนะคะ
-
:L2: :L2: :L2:จะรอตอนต่อไปจ้าาาา :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
รออ่านอีกจ้า
-
จะรอติดตามต่อไปค่ะ ^ ^
-
ดูท่าจะน่ารักนะ มีเด็กๆด้วยอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
ปักป้ายรออ่านจ้าาา :really2:
-
รออ่านนะคะเรื่องนี้น่าจะอบอุ่น
มีแต่เด็กๆ
:L2: :L2: :L2:
-
น่าติดตามมากๆเลยจ้า ชอบแบบมีเด็กด้วย ดี๊ดี
-
กรี๊ดดดดดดดดดด :impress2: :impress2: มีแต่เด็กเต็มไปหมดเลย ติดตามจ้าาาา :hao7:
-
ชอบเด็กค่า
-
รอดูกันต่อไป ว่าจะรักกันได้ยังไง สองพ่อลูกอ่อน จะใช่ลูกจริงๆรึเปล่า แต่ก็ยอมเลลี้ยงดูก็ถือเป็นคนดีมากคนหนึ่ง
-
ติดตามๆ :hao7:
-
น่าสนใจจร้า ขอติดตามเลยคร้า :hao7:
-
รอตอนแรกจ้ะ :L2:
-
ตอนที่ 1 เพลย์บอยพ่อลูกอ่อน
เช้าวันที่ดูน่าจะสดใสได้เริ่มขึ้น แต่มันคงสำหรับใครบางคนเท่านั้น นกนอกหน้าต่าง ต่างพากันส่งเสียงร้องต้อนรับวันใหม่กันเจี๊ยวจ๊าว แสงอาทิตย์เหลืองนวลสาดส่องลอดผ่านผ้าม่านหน้าต่างที่ปิดไม่สนิทพาดไปบนใบหน้าหล่อเหลาของหนุ่มนักธุรกิจที่หลับใหล ร่างสูงใหญ่ขยับกายแผ่วเบาพลางลืมตาขึ้น เผยให้เห็นดวงตาคมกริบสีน้ำตาลเข้มตอบรับกับคิ้วหนา ประกอบกับกับโครงหน้าที่ได้รูป รวมดูแล้วหล่อไม่เบาเลยทีเดียว
ร่างใหญ่กำยำเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสมส่วนลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำอย่างสลึมสลือ
ไม่นานเขาก็ออกมาพร้อมกับแผงอกล่ำๆสีน้ำผึ้งที่หมาดไปด้วยหยดน้ำแพรวพราว เรือนผมสีน้ำตาลเข้มหยักศกเปียกชุ่มไปด้วยน้ำดูแล้วชวนหลงใหล ท่อนล่างเอวหนาพันด้วยผ้าขนหนูหมิ่นเหม่จนแทบหลุดไปกองบนพื้น ถึงอย่างไร การอาบน้ำในตอนเช้าตรู่ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกหายงัวเงียเลยสักนิดเดียว
ร่างสูงผิวเข้มยกมือขึ้นขยี้ตาเบาๆ พลางเดินลงไปชั้นล่างของบ้าน ในใจคิดจะหากาแฟดื่มสักแก้วเพื่อดับความง่วงงัน
โฮ่ง โฮ่ง!!
เสียงสุนัขเห่าดังก้องชั้นล่างของตัวบ้าน ทำเอาร่างสูงเกาหัวอย่างมึนๆเมื่อพบกับเจ้ากีกี้สุนัขพันธ์โกลเด้นตัวใหญ่นั่งรออยู่หน้าบันไดส่ายห่างไปมารัวๆ
“อะไรแต่เช้าครับ คุณกีกี้ วันนี้วันเกิดผมนะ”ร่างสูงบ่นพึมพำเสียงงัวเงียพลางยังไม่เลิกยกมือเกาหัว
ใช่แล้ว วันนี้คือวันเกิดครบรอบสามสิบปีของเขา วันเกิดที่ไม่มีอะไรพิเศามากมายนักในความคิดของเขา
ทันทีที่ลงบันไดขั้นสุดท้ายเจ้ากีกี้ก็พุ่งเข้ามาใช้ปากงับผ้าขนหนูผืนขาวจนเขารั้งไว้แทบไม่ทัน เจ้าสุนัขตัวโตลากเขาผ่านห้องโถงมายังประตูหน้าบ้านที่ถูกปิดสนิทพลางตะเกียกตะกายอย่างตื่นเต้น
“อะไรของคุณกีกี้ครับ ประตูหมาก็มีทำไมต้องให้ผมมาเปิดให้ล่ะครับคุณ”มือใหญ่เอื้อมมือปลดล็อกแล้วเปิดประตูให้เจ้าหมาตัวยุ่ง
ทันทีที่เปิดประตูเจ้าหมาตัวใหญ่ขนดกฟูก็พุ่งตัวออกไปอย่างไม่รีรอ มันเห่าเรียกเขาเหมือนมีอะไรบางอย่างอยากให้เขาดู
แต่ทว่าเขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เอาแต่เดินเกาหัวในสภาพงัวเงีย
“อะไรของคุณกีกี้ครับ วันเกิดผมนะครับ วันเกิดผมให้เกียรติผมหน่อย ”ชายหนุ่มก้มหน้าเอ่ยงึมงำอย่างเซ็งๆ แต่แล้วก็ต้องชะงัก
เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับเจ้ากล่องใบใหญ่ผูกโบว์ตั้งอยู่หน้าประตูบ้าน
สุนัขตัวโตวิ่งรอบๆกล่องใบใหญ่พลางเห่าส่งเสียงดัง มือเล็กตะเกียกตะกายกล่องนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย เหมือนกับเร่งให้เขาเปิดกล่องนั้นดูเร็วๆเสียอย่างนั้น
ชายหนุ่มผิวคมเข้มยกยิ้มมุมปากเบาๆ นี่คงเป็นของขวัญที่สาวคนใดคนหนึ่งของเขาส่งมาเสียกระมั่ง
คิดในใจเสยผมชุ่มน้ำแล้วสะบัดหัวขึ้นเบาๆ แล้วยิ้มกริ่ม ขายาวก้าวไปหยุดที่กล่องนั้นแล้วสำรวจ
สาวคนไหนนะที่กล้าส่งของขวัญวันเกิดมาให้เขาถึงประตูบ้านอย่างนี้ ไม่ได้การแล้ว อย่างนี้เขาต้องตบรางวัลให้ถึงใจสักหน่อย ในถานะที่เป็นของขวัญวันเกิดชิ้นแรกของปีนี้
เหลือบมองบนกล่องที่จ่าหน้าถึงผู้รับซึ่งนั่นก็คือเขา โดยไม่ต้องเดาอะไรมากมาย ของมันแน่อยู่แล้ว ก็เขาเนื้อหอมเสียขนาดนี้
แต่ไหนล่ะ ชื่อผู้ส่งน่ะ ชายหนุ่มกวาดตามองรอบกล่องใบใหญ่ ก้มแล้วก้มอีก มองหาทั่วกล่องก็ไม่เจอ อะไรกันเนี่ย ใช่ว่าจะเป็นระเบิดหรอกมั้ง คิดในใจอย่างติดตลก
ใจก็ตื่นเต้นกับสิ่งที่อยู่ในกล่อง อะไรกันนะ แถมไม่มือชื่อผู้ส่งแบบนี้แล้วจะตอบแทนแบบถึงใจกับใครเล่าทีนี้ ว่าแล้วก็หัวเราะเบาๆกับความคิดเข้าข้างตัวเอง
“คุณกีกี้ หยุดตะกายได้แล้วครับ เดี๋ยวของขวัญของผมจะเสียหายเอานะครับผม สาวๆเขาอุตส่าห์ส่งมา”หันไปดุโกลเด้นที่ตะกายไม่ยอมหยุด
“อยากรู้มั้ยครับว่าเป็นอะไร?”เจ้านายหันมาถาม
เจ้ากีกี้สุนัขขนดกพยักหน้าพลางทำท่าระริกระรี้ ตามภาษา
“ถ้างั้นก็เชิญครับผม เชิญนั่ง”เจ้านายสั่ง
พอได้ยินเจ้านายสั่งปุ๊บก็หยุดตะกายปั๊บแล้วนั่งมองเจ้านายของมันตาแป๋ว แต่หางของมันก็ยังไม่หยุดส่ายไปมาอย่างอยากรู้อยากเห็น จมูกเล็กดมฟุตฟิตอย่างสงสัยใคร่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ข้างในคืออะไร
“เอาละ จะแกะแล้วนะครับผม”ใบหน้าร่างสูงเปื้อนยิ้มที่แทบฉีกไปถึงรูหูไม่ได้รู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเอง
มือใหญ่สีแทนบรรจงแกะริบบิ้นเส้นดอกใหญ่อย่างเบามือ
“เอานี่ คุณกีกี้ให้”มือใหญ่ก็บรรจงผูกริบบิ้นดอกโตเข้ากับคอเจ้าโกลเด้นตัวใหญ่
ซึ่งดูเหมือนจะดีใจมากทีเดียว ทันทีที่เจ้านายของมันปล่อยมือ มันก็วิ่งไปทั่วสนามหญ้าหน้าบ้านอย่างดีใจระริกระรี้ ก่อนกลับมานั่งส่ายหางข้างกล่องเหมือนเดิม
“ตื่นเต้นจังเลยคุณกีกี้ เรามาดูกันสักทีว่าสาวๆจะส่งอะไรมาให้น้า”
ตาคมเข้มจ้องมองไปที่กล่อง สองมือเปิดฝากล่องออกวางข้างๆ
แล้วก็ต้องผงะเมื่อสบเข้ากับดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มที่จ้องมองเขานิ่ง เรียวปากน้อยสีชมพูกำลังดูดดึงจุกนมเบาๆ
เหมือนฟ้าจะฝ่าอะไรยามเช้าขนาดนี้ ถ้าจะให้มโน ร่างกายสูงใหญ่นิ่งค้าง เหมือนถูกแช่แข็งอะไรประมาณนั้น
เมื่อเจ้าสิ่งที่อยู่ในกล่องมันคือเด็กทารกรูปร่างจ้ำม่ำ ผิวเนียนสีเข้ม กำลังจ้องมองเขาอยู่
พระเจ้าเล่นตลกอะไรกับเขาล่ะเนี่ย เจ้านายกับบ่าวหันมามองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย
เมื่อที่ตั้งสติได้
“มันต้องมีอะไรผิดพลาดสิคุณกีกี้ ส่งผิดบ้าน สงสัยส่งผิดบ้าน”ร่างสูงบ่นพึมพำกับสัตว์เลี้ยง
ส่วนเจ้าหมาก็รู้งาน รีบคาบฝากล่องมาให้เจ้านายมันดู แต่ก็ไม่มีอะไรผิดพลาด ฝากล่องก็จ่าหน้าถึงเขา
“ไม่จริง ไม่จริง ผิดพลาดๆ ยังไงก็ผิดพลาดแน่ๆ”ร่างสูงเริ่มอยู่ไม่สุข เท้าทั้งสองเดินไปมาอยู่หน้ากล่อง มือหนาเกาหัวอย่างบ้าคลั่ง สายตาคมกริบสีน้ำตาลจ้องมองทารกน้อยจ้ำม่ำในกล่อง
เหมือนเดิม ทารกน้อยจ้ำม่ำจ้องมองตาปริบๆ ปากดูดจุกนมเบาๆ มือน้อยๆกำกระดาษการ์ดใบเล็กแน่น
ทำไงดี ทำไงดี ชายหนุ่มคิดในใจกับเรื่องที่ไม่เคยคิดล่วงหน้าเอาไว้ก่อนเลยในชีวิตนี้
ทำไงดี ทำไงดี
แต่เดี๋ยว เมื่อกี้เจ้าเด็กนั่นมันกำอะไรอยู่นะ
ร่างสูงกุลีกุจอดึงกระดาษการ์ดใบเล็กออกจากมืออวบๆอย่างเบามือ อีกมือก็ปาดเหงื่อที่ชุ่มบนใบหน้าหล่อเหลาออก ไม่ใช่ชุ่มแค่ใบหน้า แต่ชุ่มไปทั้งตัวต่างหาก ตัวที่เกือบเปลือยเสียด้วย
เนื้อหาในการ์ดไม่มีอะไรมากมาย แต่ก็เล่นเอาเข่าแทบทรุดเลยทีเดียว
‘ที่รักค่ะ เมื่อคุณอ่านการ์ดใบนี้ คุณคงได้พบกับลูกน้อยของเราสองคนแล้ว
ฝากดูแลเขาด้วยนะค่ะ ต้องขอโทษที่ทำแบบนี้ค่ะ มีเหตุผลจริงๆ ยังไงก็ฝากคุณดูแลลูกของเราสองคนด้วยนะค่ะ บายบาย
ปล.ถ้าหากคุณคิดจะถามหาฉัน ล้มเลิกความคิดเลยนะค่ะ เพราะตอนนี้ฉันอยู่ในที่ที่ไกลมากเลยค่ะ555+
ปล2.ฝากแจ้งเกิดเขาด้วยนะค่ะ อิอิ ไปล่ะค่า’
ฟิ้ว ว ว ว
เสียงลมพัดแผ่วเบา กระดาษการ์ดสีขาวร่วงหล่นจากมือ
เป็นอีกครั้งที่เจ้านายหันไปสบตากับบ่าวขนฟู แล้วหันไปสำรวจเด็กน้อยในกล่องอีกครั้ง
ถึงโครงหน้าจะยังดูไม่ออกว่าเหมือนใคร แต่สีผม ดวงตา คิ้ว จมูก สีผิว มันทำให้เถียงแถบไม่ออกว่าสำเนาถูกต้อง แบบเป๊ะเวอร์
เจ้านายกับสุนัขหันมาพยักหน้ากันเบาแบบว่ามันใช่เลย
โอ้พระเจ้าช่างเล่นตลกโดยไม่ได้นัดหมายอะไรกันนี่ เมื่อเพลย์บอยตัวพ่ออย่างเขาต้องมาเป็นพ่อคนโดยที่ได้ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อนเลยในชีวิตที่โลกสวยเช่นนี้
แล้วสาวๆของเขาล่ะ สาวๆของเขาต้องอกแตกตายกันเป็นแถวแน่ ไม่ได้การล่ะ ชีวิตของเขาจะเป็นยังไงต่อไปล่ะทีนี้
:pig4:ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจค่า
แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำติชมน้าาาาค่าาาาา
ร๊ากกกกทุกคนนนน
ติชมกันเยอะๆนะค้าาาา
:bye2:
ตอนต่อไปกดคร่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.29)
-
น้องหนูน่าร้าก
-
เด็กน้อยน่าร้ากกกก ชอบจังค่ะสำเนาเป๊ะเว่อร์ :laugh:
-
หมา เอ๊ย หมอ : โอเคครับ สำเนาถูกต้อง
นายทะเบียน : แจ้งเหิดเลยมั้ยครับ
-
:m20: ชอบอ่ะ ติดตามค่าาา
-
รอติดตามค้าา
-
:undecided: :undecided: :undecided: ทำไมสั้นจุง อยากอ่านอีกกกกก!!!
-
ตัวหนังสือใหญ่มาก
-
ตัวหนังสือใหญ่มาก
ขอบคุณนะค้าที่แจ้ง
แก้ไขให้แล้วค่าแต่ไม่รุ้จะดีขึ้นรึป่าว
จัดหน้ายากมากเลยค่า
ขออภัยนะค้า
-
เด็กน้อยน่ารักจังงงงงงงงงง ไม่งอแงเลย o13
รอตอนต่อไปค่าาาา :hao7:
-
เหม่ แม่ใจยักษ์ใจมารที่ไหนคะเนี่ยยยยย
สงสารเจ้าหมูน้อยจ้ำม่ำจังงงง
ประกาศรับพี่เลี้ยง(แม่)โลดดดด!!!!
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
:hao3:
-
น่าสนุกแล้วสิ
-
ตอนที่ 2 คุณพ่อวัยTeen
แง แง แง
เสียงเด็กร้องงอแงลั่นห้องเช่าห้องเล็กแต่เช้าตรู่ เริ่มต้นของวันก็ดูวุ่นวายเสียแล้ว
ปึง
ประตูห้องน้ำเปิดปึงออกมา ปรากฏร่างสูงโปร่งผิวขาวเนียน หัวเต็มไปด้วยฟองยาสระผม เนื้อตัวยังมีฟองสบู่อยู่ประปราย เอวก็คาดด้วยผ้าขนหนูอย่างหมิ่นเหม่ด้วยความรีบรน
“โอ๋ๆ เป็นอะไรลูก อย่าร้องนะครับ อย่าร้อง พ่อมาแล้วครับเด็กดี”ร่างโปร่งออกไปทางบางเล็กน้อยอุ้มเด็กชายวัยสามขวบขึ้นจากเตียงพลางปลอบโยน
“ฮึก ฮึก จ๋าหาย ป๋าจ๋าหายไป โอ๋เยยย้อง”เด็กน้อยวัยสามขวบเอ่ยสะอื้น
“โอ๋ๆ จ๋าอยู่นี่แล้วครับ อย่าร้องนะครับตั้งโอ๋ เดี๋ยววันนี้ป๋าพาไปเที่ยวนะครับ”ผู้เป็นพ่อเอ่ยปลอบ
“เที่ยวเหย่อ”เด็กน้อยหน้ากลมเงยหน้าถาม ดวงตากลมเปื้อนน้ำตาเริ่มวิบวับมีประกายอย่างตื่นเต้นขึ้นทันที
“ใช่ครับวันนี้ป๋าจะพาไปเที่ยวแล้วก็กินไอติมเป็นไงดีมั้ย”
“ดีดี โอ๋ชอบไอจิม ไอจิมเยนๆ”เด็กชายตัวอ้วนกระโดดดีใจในอ้อมกอด
“แต่ก่อนอื่นต้องไปที่ทำงานป๋าก่อนนะ”คนเป็นพ่อเอ่ย
“อันยัย อันยัย หูย ที่งานอีกแย้ว เบื่อๆ”ตั้งโอ๋บ่นพลางทำหน้ากลมปากยื่น
“หรือจะไม่ไป”
“ไปไป ไปก้อย่าย”
“แต่ก่อนอื่นต้องอาบน้ำก่อนนะครับ ตกลงมั้ย”
“ตกยง ไปเยย”เด็กชายตัวอ้วนผิวขาวยกมือส่งสัญญาณให้ผู้เป็นพ่อพาไปอาบน้ำ
อันที่จริงก็ไม่ใช่ที่ทำงานของเขาซะทีเดียวหรอก เป็นแค่อนาคตที่ทำงานมากกว่า เพราะวันนี้ชายหนุ่มเพิ่งได้คำตอบรับนัดสัมภาษณ์จากบริษัททัวร์แห่งหนึ่ง ซึ่งเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นจะยอมจ้างพ่อลูกอ่อนอย่างเขามั้ย ถึงแม้จะไม่ใช่ตำแหน่งที่หวือหวาอะไรมากนัก แต่เงื่อนไขที่ขอเอาลูกไปเลี้ยงที่ทำงาน ทำให้ตัวเอาเองถูกปฏิเสธจ้างงานมานับไม่ถ้วนเลยทีเดียว
คิดแล้วก็เหมือนว่าชีวิตที่ผ่านมาจะดูแย่ไปหมด ตั้งแต่คืนวันที่เขาไปเลี้ยงสายรหัสที่คณะสมัยยังเรียนปีหนึ่ง คืนนั้นเป็นคืนที่เปลี่ยนชะตาชีวิตของเขาเลยก็ว่าได้ เมื่อเช้าวันต่อมาพบว่าตัวเองเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงกับรุ่นพี่ปีสี่
โชคยังดีที่ฝ่ายนั้นไม่คิดผูกพันอะไรมากมาย ทั้งที่ตัวเขาก็พร้อมรับผิดชอบเต็มที่
ความโล่งอกผ่านไปได้เก้าเดือน กำลังจะขึ้นปีสองอยู่แล้วเชียว ฝ่ายนั้นที่หายหน้าหายตาไปนานก็กลับมาพร้อมเด็กผู้ชายที่อ้างว่าเป็นลูกของเขา
จะทำไงได้ ก็ต้องยอมรับในชะตากรรม งานแต่งถูกจัดขึ้นมาอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นก็ยังเรียนอยู่หรอก ส่วนลูกก็ให้คนเป็นแม่เลี้ยง ดูแทน
จริงๆแล้วทางพ่อแม่ของฝั่งผู้หญิงก็ไม่ยอมรับถึงขั้นไล่เธอออกจากบ้าน เธอจึงต้องมาอยู่หอพักกับเขา
วันหนึ่งระหว่างเขาเรียนอยู่ก็ได้รับโทรศัพท์แจ้งว่าเธอถูกรถชนระหว่างไปซื้อของใช้ของลูก หลังจากนั้นมาเธอก็จากไป ทำให้เขาต้องดรอปเรียนเพื่อมีเวลาเลี้ยงลูก
จะจ้างคนดูแล เขาเองก็เป็นห่วงลูก ทางบ้านของเขาก็มีเพียงผู้เป็นพ่อที่เป็นเจ้าของสวนผักขนาดใหญ่ ถึงจะไม่ต้องลงมือทำเอง แต่เขาก็ใช่ว่าจะไว้ใจให้พ่อดูแลลูกของเขา ค่าใช้จ่ายก็พึ่งพาผู้เป็นพ่อเอา ส่วนนมก็ขอรับบริจาคจากศูนย์เลี้ยงเด็กกำพร้าเพราะเป็กเด็กแรกเกิดจึงต้องกินนมจากเต้าเท่านั้น
พอเด็กอายุได้สองปีเขาก็กลับไปเรียนต่อ ซึ่งแน่นอนว่าหอบลูกชายไปเรียนด้วย จนเรียนจบ ก็หางานทำมาเรื่อยจนถึงปัจจุบัน แต่ก็ยังไม่มีที่ไหนรับเข้าทำงาน
ชายหนุ่มจูงมือลูกชายมาถึงหน้าบริษัททัวร์ตามที่อยู่ที่ได้รับแจ้ง
“ขอโทษนะครับ ผมมีนัดสัมภาษณ์งานนะครับ”
“ตำแหน่งอะไรค่ะ”ประชาสัมพันธ์ถามเสียงหวาน เหมือนจะดูดี แต่เธอไม่ได้มองหน้าเขาเลยสักนิด เอาแต่ก้มตัวลงหยอกกับลูกชายของเขาซะงั้น เจ้าตัวดีก็ดูจะชอบสาวๆสวยๆซะด้วย ยิ้มจนแกล้วกลมๆจะปริเอา
“ตำแหน่งดูแลและประสานงานครับ”เขาตอบพลางยิ้มเจื่อนๆเมื่อสาวประชาสัมพันธ์ไม่ได้สนใจเขาเลย
“เดี๋ยวต่อเลขาท่านประธานให้นะค่ะ”ประชาสัมพันธ์ยกโทรศัพท์?ขึ้นกดต่อเบอร์แล้วใช้ไหล่ถือโทรศัพท์?แทนมือแล้วหันมาถามคำถามที่ทำให้เขาถึงกับเซ็งไปชั้วขณะ
“ขออุ้มได้มั้ยค่ะ”ไม่รอคำอนุญาตเธอก็อุ้มเด็กชายผิวขาวอ้วนกลมขึ้นนั่งตัก เด็กชายหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ
“สวัสดีค่ะคุณชมพู่พอดีมีคนมาติดต่อสัมภาษณ์ตำแหน่งดูแลประสานงานน่ะค่ะ”พูดไปมือเรียวยาวแต่งแต้มเล็บสีฉูดฉาดก็ขยุ้มพุงเด็กน้อย จนหัวเราะน้ำตาเล็ด
“อ่อ ค่ะ ได้ค่ะคุณชมพู่เดี๋ยวจะแจ้งเขาให้ค่ะ”พูดจบเธอก็วางโทรศัพท์
“เอ่อ ขอบโทษนะค่ะ คือพอดีท่านประธานไม่มาทำงานน่ะค่ะ คุณเลขาเขาฝากแจ้งให้มาสัมภาษณ์ใหม่อีกที ส่วนกำหนดเดี๋ยวจะโทรไปแจ้งนะค่ะ”
“ขอโทษนะครับ ทำไมตำแหน่งนี้ต้องสัมภาษณ์โดยประทานเลยล่ะครับ”เขาถามอย่างสงสัย กับตำแหน่งเล็กๆแต่ทำไมต้องให้คนใหญ่คนโตมาสัมภาษณ์
“อ่อ ตำแหน่งนี้เป็นตำแหน่งเสริมน่ะค่ะ เห็นว่าให้มาจัดการดูแลงานเล็กๆน้อยๆของประธาน ท่านเลยต้องสัมภาษณ์ด้วยตัวเอง”พูดจบเธอก็คืนเจ้าตัวอ้วนกลมให้กับเขา
ความคิดต่างๆนานาเริ่มเทเขามาในสมองเมื่อสิ่งที่คาดหวังเอาไว้มากๆหายวับไปกับตา โอกาสที่จะตืดต่อมาในครั้งที่สองมีน้อยมาก
โชคชะตาช่างเล่นตลกอะไรกับเขายิ่งนัก ให้เขาต้องมาเลี้ยงลูกคนเดียวทั้งที่อายุน้อยแค่นี้ หนำซ้ำ เรียนจบมานานแล้วก็ยังไม่มีงานทำกับเขาสักที
จะรบกวนทางบ้านอีกต่อไปก็ใช่เรื่อง เพราะเรียนจบแล้ว แล้วชีวิตจะเป็นอย่างไรต่อไปเล่า ชายหนุ่มจูงมอลูกเดินหันหลังให้กับความหวังสุดท้าย
สวัสดีค่า ขอบคุณที่ติดตาม และ ติชมนะค่ะ :mew4:
ตอนหน้าพระเอกนางเอกจะเจอกันแล้วค่าาาาาาาาา
จะเป็นยังไงก็ติดตามนะค้าา :oo1: :impress2:
เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะค่ะทุกคน
ขาดตกบกพร่องติชมได้ค่ะ :bye2:
ตอนต่อไป กดคร่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.54 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.54)
-
โถๆๆๆ~ ฟ้าช่างกลั่นแกล้งหนูจริงเชียวนะคะ :sad4: รอเจอกับคุณพระเอกดีกว่าเน้อ
-
น่าสนใจมากกกกกก
ชอบอ่านเรื่องที่มีเด็กๆ ชอบๆ
-
รออีก จะได้เจอแล้ว
-
o13 o13
-
:really2:
-
โถถถถถถถ พ่อคุณน่าสงสาร :hao5:
รอคนประกาศรับสมัครพี่เลี้ยงเด็กก่อนนะ
รอตอนต่อไป
-
:pig4: :pig4:
-
แนะนำให้หาพี่เลี้ยงหล่อๆสักคนค่ะ. อิอิ :mew1: รอจ้า
-
ให้วัยเลยตอนสาม.....จะกัดลิ้นทายแย้ววววว
-
เลี้ยงเด็กเหนื่อยแน่เลย
-
สนุกดีค่ะแต่น่าสงสารแม่ของเด็กๆนะคนนึงเสียชีวิตแล้วอีกคนล่ะคิดว่าเธออาจจะป่วยใกล้ตายจึงได้ส่งลูกมาให้พ่อเค้าเลี้ยง(มโนเอาเองล้วนๆ)
-
เป็นกำลังใจให้นะครับ มาต่อเรื่อยๆนะครับ
-
เค้าจะเจอกันเมื่อไหร่หว่า :hao7:
-
โอ๊ยตีลังกาท่าพิศดารรอเลยเถอะแบบนี้ 555
-
อืมนะ ไม่รู้จะเม้นอะไรดี คงจะได้งานเป็นตำแหน่งพี่เลี้ยงแทนละมั่งนะ ท่านประทานเกิดมีลูกกะทันหัน ชื่อจะโอหรอ ยังพูดไม่ชัดเลยอ่ะ แถมจ่ำหม่ำด้วย คึคึ รอลุ้นว่าดารเจอกันครั้งนี้จะเป็นแบบไหน รีบๆมาต่อนะ ไม่จุใจเลย มันสั้น คึคึ
-
:pig4:
-
ชื่อตั้งโอ๋ น่ารักจริง ท่านประธานรีบๆมาเร็วจะได้เจอกันซะที
-
:hao3: :hao3:
-
ตัวหนังสือเปิดบนพีซีใหญ่เบ้งสะใจ แต่พออ่านบนiPad กำลังดี ความจริงจะเล็กลงกว่านี้ก็ได้นะคะ
เค้าใช้คำว่าพระเอก-นายเอกกันค่ะ
รอเขาเจอกัน :hao6:
-
ตั่งโอ๋น่าหยิกนะลูก
-
ใกล้จะได้พบกันแล้วสินะครับ
ต้องขอบคุณเด็กๆ ทั้งสอง ที่ทำให้ได้มาพบกัน
-
พล็อตเรื่องน่าสนใจ รีบมาต่อเร็วๆนะคะ
-
ชอบเรื่องแนวนี้มากเลยคะ เป็รกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ :impress2: แบบอยากอ่านตอนต่อไป คิคิ ถ้าสองพระนายมาเจอกันคงเป็นครอบครัวสุขสันต์แน่ๆเลย
-
รอค่าาา
-
พิเศษ ฝัน(เปียก) หวาน(ปนขม) ต่อย(หนัก) จูบ(เน้นๆ)
(บังเอิญฟังเพลงฝันหวานอายจูบเมื่อตะกี้ ที่พี่แสตมป์ร้องอ่ะ" :hao5:
**ฝัน**
อ๊า อ่า
เสียงหอบกระเส่าแผ่วเบาเล็ดลอดจากริมฝีปากบาง ใบหน้าแดงซ่านประปรายไปด้วยเม็ดเหงื่อจากกิจกรรม ร่างกายถูกกระแทกกระทั้นอย่างหนักหน่วงจากช่องทางข้างหลัง
ความวาบหวามเกาะกินเข้าไปในก้นบึ้งของจิตใจ เสียงครางยังคงดังเล็ดลอดออกมาเรื่อยๆ
อ๊ะ อ่า ไม่ไหว อ่า
ถึงจะบอกออกไปอย่างนั้น ตัวเขาเองก็รู้สึกดีไม่น้อย
ความสุขที่ได้รับเริ่มเอ่อล้นมารวมกันที่แกนกลางของร่างกาย ความสุขซ่านที่ได้รับกำลังจะผ่านไปและจบลงได้ด้วยดี
เดี๋ยวสิครับ น้องเปิ่น พี่ยังไม่เสร็จเลยครับ
เสียงใหญ่ทุ้มกระซิบข้างหูอย่างกระเส่า เรียวลิ้นร้อนตวัดขบติ่งเล็กๆอย่างหยอกล้อ
อ๊ะอ่า ไม่ไหวแล้ว ปล่อย อ๊ะ
ร่างเล็กกว่าเริ่มดิ้นเบาๆเมื่อถูกขัดใจ
เสร็จพร้อมพี่ปอน นะครับคนดี
เสียงทุ้มแหบกระซิบเบา
แต่เดี๋ยว อะไรนะ พี่ปอนเหรอ
ร่างเล็กสะดุ้งกับชื่อของอีกฝ่ายที่เขากับลังร่วมรัก ร่างกายเริ่มขัดขืนอย่างรุนแรงเมื่อชื่อนั้นเป็นชื่อคนที่เขากลัวที่สุดในชีวิต รุ่นพี่ที่โรงเรียนที่ตามจีบ
อ่า อย่าดิ้นสิครับน้องปอน อ่า พี่จะเสร็จแล้ว
เสียงทุ้มของคนตัวใหญ่กว่ากระเส่าหนักกว่าเดิม อ้อมกอดแข็งแรงโอบกอดเขาแน่นจนดิ้นไม่หลุด เอวหนาเริ่มกระแทกแรงและหนักหน่วงจนร่างกายเขา สุขจนแทบเอ่อล้นกับสิ่งที่ได้รับ
แต่ใครจะไปสุขกับคนที่เกลียดกันเล่า
ไม่นะ
ถึงจะพูดแบบนั้น ความสุขมันแทบจะทะลักออกมาแล้ว
จะเสร็จแล้วครับน้องเปิ่น อ่า
เสียงทุ้มยังคงกระซิบ
ไม่
ไม่ ไม่นะ
ม่ายยยยยยยย
ปัง ปัง ปัง!!!!!!
เฮือก
ร่างเล็กสะดุ้งตื่นเหงื่อไหลท่วมตัว
“เปิ่นลูก ตื่นๆได้แล้ว”เสียงแม่ตะโกนดังมาจากนอกห้อง
“คะ ครับตื่นแล้วแม่”ตะโกนตอบกลับไปเสียงยังไม่หายแหบพร่า
นี่มันฝันบ้าอะไรวะเนี่ย เขาคิดในใจ อยู่ดีไม่ว่าดี ดันมาฝันบ้าบอคอแตก แถมยังฝันถึงไอ้เปรตรุ่นพี่ที่โรงเรียน ที่มันคอยมาจีบบ้าจีบบออะไรทั้งวันจนไม่เป็นอันเรียน แถมยังฝันว่ากำลัง..
“เฮ้ย อย่าบอกนะว่า”คนตัวเล็กตะโกนลั่นห้อง แล้วสะบัดผ้าห่มที่คลุมตัวออก
เป็นอย่างที่คิด กางเกงเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำเหนียวขาวขุ่นเต็มไปหมด
ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสีแดงจัดจากความอาย จะว่าอายอย่างเดียวก็ไม่ถูก ทั้งอายทั้งโกรธเลยทีเดียว
จะฝันกับหนุ่มๆก็ไม่ได้คิดอะไรมากเท่ากับฝันถึงไอ้บ้าพี่ปอน แถมยังรู้สึกดีมากด้วย อยากจะบ้าตายกับชีวิต นี่มันวันบ้าบออะไรเนี่ย ตื่นเช้ามาก็มีเรื่องให้หงุดหงิดแต่เช้า
**หวาน**
ร่างเล็กมาถึงห้องเรียนด้วยหน้าตาที่เรียกได้ว่าโคตรหงุดหงิด พอมาถึงโต๊ะเรียนก็กระแทกตูดลงบนเก้าอี้อย่างแรง
“อ่าวเฮ้ย อะไรของมึงเนี่ยไอ้เปิ่น หงุดหงิดอะไรแต่เช้า”เพื่อนร่วมห้องท้วงถามเมื่อผิดสังเกตแต่เช้า
“กุหงุดหงิดโว้ย”ว่าแล้วก็กระแทกกระเป๋าวางลงข้างโต๊ะ
“หงุดหงิดอะไรของมึงวะ หรือว่า”
“หรือว่า อะไรของมึงไอ้บอย”ร่างเล็กเริ่มขึ้นเสียงเมื่อนึกถึงฝันที่ผ่านมา ใบหน้าเริ่มแดงก่ำ
“หรือว่ามึงเจอพี่ปอนมาว่ะ55 ชัวร์เลย หน้าแดงอย่างนี้”เพื่อนบอยแซวไม่ได้รู้อะไรเลย เจอซะยิ่งกว่าเจอด้วยซ้ำ
“ปะ ป่าวเว้ย กุไม่ได้เจอ มึงอย่ามาพูดเพ้อเจ้อน่า”คนหน้าแดงก่ำแก้ตัวตะกุกตะกักทำเอาเพื่อนสงสัย
“แล้วมึงเป็นอะไรวะ หงุดหงิดมาแต่เช้า”
“กุฝันร้ายอะดิถึงได้หงุดหงิดอยู่เนี่ย แม่ง”พูดแล้วยังหงุดหงิดไม่หายฝันบ้าบอมันยังอยู่ในหัวให้นึกถึงตลอดทุกที
“ฝันอะไรวะ ถึงได้ทำมึงหงุดหงิด”
“อะ เออ เรื่องของกุละกัน”ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อเพื่อนสนิทย้อนถามถึงฝันเอาซะงั้น มือเรียวเล็กเอื้อมลงค้านหาหนังสือเรียนในกระเป๋าแก้เก้อ ใครมันจะมาเล่าให้ฟังวะ
“หรือว่า”เพื่อนลากเสียงยาว
“หรือว่าอะไรของมึงอีกเล่า”ขึ้นเสียงดังก้มหน้าก้มตาซ่อนใบหน้าแดงก่ำที่มันร้อนจนหน้าจะสุกอยู่แล้ว
“หรือว่ามึงฝันเปียก555ฝันเปียกเหรอมึง”เพื่อนหัวเราะชอบใจ เมื่อไอ้คนตัวเล็กมีปฏิกริยางกงกเงิ่นๆทำอะไรไม่ถูก
“มะ มะ มึงก็พูดมั่วไอ้สาด กุแค่ฝันเห็นคนที่กุเกลียดก็แค่นั้น”ประโยคแรกก็เถียงเสียงดังอยู่หรอก แต่ประโยคถัดมาเนี่ย เสียงแผ่วจนเกือบไม่ได้ยิน
“เออๆ กุแค่แซวเล่น”
“กวนกุแต่เช้า”พูดจบคนตัวเล็กถอนหายไป แต่ใบหน้าก็ยังไม่หายแดงสักที มือเล็กเอื้อมหยิบตำราเรียนใต้เก๊ะ
“อะไรวะเนี่ย”ปากเล็กสบถเบาๆ เมื่อเจอช็อกโกแลตรูปหัวใจใต้โต๊ะ มีโน้ตแปะติดไว้ว่า
‘เติมความหวานวันละนิดจิตแจ่มใสนะครับน้องเปิ่น’
ไม่ต้องถามอะไรมากมายก็รู้ได้ทันทีว่าคนที่ส่งไอ้ช็อกโกแลตหัวใจนี่มามันคือใคร
อารมณ์ที่หงุดหงิดอยู่แล้วยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นทวีคุณ
“ได้อีกแล้วเหรอวะมึง”เพื่อนร่วมห้องแซว เหมือนเป็นเรื่องตลกขำขันไปซะแล้ว
“โถ่โว้ย”ไม่รู้วันนี้เขาต้องสบถอีกกี่ครั้งถึงจะพอ หงุดหงิดแล้วก็หงุดหงิดอีก แล้วก็ยัดไอ้ช็อคโกแลตรูปหัวใจเข้าโต๊ะเหมือนเดิม
“เมื่อไรมึงจะยอมเป็นเมียของพี่เขาสักทีวะ พี่เขาตามจับมึงมาตั้งแต่มึงเข้ามอสี่”บอยแซว แต่ไอ้ที่แซวเนี่ยมันยิ่งไปกระตุกต่อมอารมณ์เสียให้มีความเพิ่มพูนขึ้นทันตาเห็น
“โหไอ้เหี้ย มึงก็ไปให้มันเอาเองสิ”หน้าแดงยิ่งแดงจัดเข้าไปใหญ่ทั้งโกรธทั้งอาย ใครจะรู้เล่าว่าเมื่อเช้าเนี่ยเป็นเมียมันไปแล้ว ถึงจะแค่ในฝันก็เถอะ
“ก็ดีนะมึง หล่อก็หล่อ รวยอีกตั้งหาก555”
จบ จบกัน วันดีดีหายไปอีกหนึ่งวัน
นี่มันเป็นวันอะไรกันเนี่ย
มันช่างเป็นวันที่ขมขื่นดีแท้
**ต่อย**
พักเที่ยงหลังกินเข้าเสร็จ เนื่องจากอารมณ์ที่หงุดหงิดจึงแยกตัวมาจากกลุ่มเพื่อนประกอบกับคาบต่อไปอาจารย์งดสอน เจ้าตัวจึงแอบมานั่งเล่นหลังโรงยิม อันที่จริงจะแอบมานอนเอามากกว่า
เป็นเพราะฝันเมื่อเช้าทำเอาเหมือนไม่ได้หลับไม่ได้นอน
นั้งได้สักพักใหญ่ในใจก็ยังคงว้าวุ่นในเรื่องเดิมๆไม่หาย
“อะอ้าว หาตั้งนาน มาแอบนั่งรอพี่ปอนอยู่นี่เอง”เสียงทุ้มห้าวแตกหนุ่มดังมาจากมุมตึกของโรงยิม
ไม่บอกก็รู้ว่าเสียงใคร คนตัวเล็กยกมือขึ้นกุมขมับ นี่มันตามหาเขานานมั้ยเนี่ย อุตส่าห์หลบมานั่งหลังตึกโรงยิมก็ยังหาจนเจอ ไม่ได้มาแค่คนเดียว ยังมากับบรรดาสิงสาราสัตว์อีก
จะรอให้มันมาถึงตัวทำไมเล่า คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นเดินหนี
“ฮะ เฮ้ย”คนตัวเล็กสะดุ้งเมื่อไอ้รุ่นพี่มันวิ่งเข้ามากอดจากทางข้างหลัง โชคดีที่กอดไม่แน่นเหมือนในฝัน เลยยังพอดิ้นหลุด แต่เดี๋ยว ในฝันเหรอ นี่เขานึกถึงฝันอีกแล้วเหรอเนี่ย ว่าแล้วหน้าขาวๆก็ขึ้นสีจัดจนเห็นชัด
ทำเอารุ่นพี่ตัวโตยิ้มกริ่มชอบใจ มือหน้ายกขึ้นจับคางตัวเองอย่างชอบใจ
“จะรีบไปไหนละครับ ไม่อยู่คุยกะพี่ปอนก่อนเหรอครับ”เสียงแตกหนุ่มพูดแหย่
เพื่อนๆที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นสิงสาราสัตว์ก็ส่งเสียงแซวกันเฮฮา ที่ต้องตามมาเป็นกองเชียร์ก็ไม่ใช่อะไรหรอก โดนจ้างมาให้ช่วยจีบ ถ้าจีบติดไอ้คนหล่อพ่อรวยมันจะเป็นเจ้ามือพาไปเที่ยวเกาะสมุย ตุ๋ยทุกราย เจ็ดวันเจ็ดคืนเต็ม ของฟรีง่ายๆใครจะไม่เอา เรื่องมันเลยต้องเป็นเช่นนี้
“เฮ้ยพี่ อย่ามาแตะกุนะเว้ย”คนตัวเล็กกว่าชักมือกลับ
“ขอพี่จับหน่อยนะครับ คบกันมาจะสองปีแล้ว ให้พี่จับเต็มๆสักทีไม่ได้เหรอครับ”ว่าไปคนตัวใหญ่พูดกำกวมหน้าตายิ้มกริ่ม ตาคมจ้องมองคนตัวเล็กทำท่าทางตลกงกงกเงิ่นๆ ดูเหมือนจะโมโห แต่ก็น่ารัก ไหนจะน่าแดงๆ หูแดงๆ จมูกรั้นๆที่เชิดขึ้นเป็นสัญญาณว่าไม่ยอมง่ายๆ
“ไปไกลๆกุเลย กุขออยู่อย่างสุขติได้มั้ย เฮ้ยตูดกู”ไอ้คนตัวเล็กสะดุ้งตัวโยน เป็นใครๆก็สะดุ้ง โดนบีบตูดซะขนาดนี้
“ตูดนิ่มจัง”นอกจากแกล้งจับตูดแล้วคนตัวโตยังยกมือขึ้นทำท่าทีเป็นดม แล้วก็ได้ผมคนตัวเล็กลุกลี้ลุกลนแทบเจ้าจะเข้า
“อะ อะไร ของพี่ ไอ้โรคจิตนี่ บ้าไปแล้ว”ร่างเล็กถอยหนีร่างที่สูงว่าสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น หันไปข้างหลังก็กำแพงแล้ว ซ้ายก็ทางตัน ขวาก็สิงสาราสัตว์ดักไว้
“ยอมเป็นเมียพี่ปอนดีกว่า แล้วพี่จะให้น้องเปิ่นสบายไปทั้งชาติเลยหึหึ”ใครจะยอมเล่า สบายตูดทั้งชาติสิไม่ว่า
“อย่าเข้ามานะเว้ย เข้ามากุต่อยนะมึง”คนตัวเล็กขู่ฟ่อเหมือนแมวเมื่อหลังได้ชิดกำแพงเสียแล้ว
“น่านะ ยอมเป็นเมียพี่ดีกว่า รับรองสุขจนตัวโยนเลย”คนตัวสูงก้าวประชิดยกแขนขึ้นกั้นไม่ให้คนตัวเล็กหนี
ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงใกล้ใบหน้าขาวขึ้นสีหมายจะจูบ แต่จริงๆแค่หยอกล้อเพื่อดูว่าคนตัวเล็กจะทำยังไงมากกว่า
“อย่านะ”มือเล็กยกมือขึ้นมาดันอกรุ่นพี่ แต่แรงเล็กๆน้อยๆหรือจะสู้ได้
จมูกโด่งเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าขาวเริ่มเหงื่อตก มือที่ดันแผงอกเริ่มสั่น เสียงปากหนาเริ่มเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย จมูกโด่งกดลงบนแก้มเนียนเบาๆ
ผลั๊ก
“เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย”เสียงเหล่าสิงสาราสัตว์ตะโกนดังพร้อมกัน เมื่อร่างของเพื่อนตัวเองไหลไปกองอยู่บนพื้นฉบับเฉียบพลันซะงั้น ส่วนคนตัวเล็กก็โกยแนบ หลังจากเสยคางอีกฝ่ายจนร่วง
ใครจะไปยอมเสียตัวกันเล่า เสียตัวในฝันไปแล้ว จะให้มาเสียตัวในเรื่องจริงมันไม่ใช่
นี่มันต้องไม่ใช่ มันต้องไม่ใช่วันอะไรแบบนี้
**จูบ**
คนตัวเล็กเดินกระแทกเท้าปึงปังเข้ามาในห้องเรียน ที่เต็มไปด้วยเพื่อนๆกำลังคุยกันอย่างเมามันเนื่องจากอาจารย์งดสอน
“อ่าวเป็นไรมาอีกล่ะมึง”คราวนี้เพื่อนแมนถาม พอๆกันเลยทั้งเพื่อนอบยเพื่อนแมน
“หงุดหงิด”
“หงุดหงิดอะไร โดนพี่ปอนจับทำเมียมาเหรอวะ”
“อะ อะไรเล่า มึงก็”คนตัวเล็กโวยวาย
“เฮ้ย เฮ้ย ไอ้เปิ่น นี่ๆมึงดูในเฟส พี่ปอนแม่งเป็นไรไม่รู้ว่ะ อยู่ห้องพยาบาล เห็นว่าเป็นลม”ไอ้บอยที่นั่งเล่นโทรศัพท์โวยวาย
“อะ เออ แล้วมาบอกกุทำไม”คนตัวเล็กโวยกลับ ใจใจเริ่มไม่สงบ ใช่ว่าไอ้รุ่นพี่นั่นจะเป็นลมเพราะโดนต่อยนะ
“เอ้า ก็เขาเป็นแฟนมึงไม่ใช่เหรอ”คราวนี้แมนเป็นคนพูด
“อะไรกันพวกมึง กุไม่ใช่แฟนมันนะเว้ย พวกมึงอย่ามายัดเยียดสิวะ”ไม่พูดปล่าว ยกมือขึ้นปาดเหงื่อป้อยๆ
“คนเขารู้กันทั้งโรงเรียนแล้ว มึงไม่ไปดูพี่เขาหน่อยเหรอวะ”รู้กันทั้งโรงเรียนกะผีน่ะสิ เขาไปตกลงเป็นแฟนมันตอนไหนวะ
“คงไม่ตายหรอก”คนตัวเล็กประชดประชัน
“แต่กุได้ยินข่าวลือนะเว้ยว่าโดนต่อยจนน็อคอ่ะ มึงไม่ไปดูเขาเหรอวะ”บอยพูด
“อะ เออ เอ กุไปดูก็ได้วะ เห็นเป็นเพื่อนร่วมโลกนะเนี่ย”คนตัวเล็กลุกพลุนผลันออกไปทันที แต่ยังไม่วายพูดปัดป้องให้ตัวเอง
หลังจากที่คนตัวเล็กออกจากห้องไปหารู้ไม่ว่า เพื่อนบอยได้หัวเราะคิกคัก
“หัวเราะอะไรมึง”เพื่อนแมนถาม
“ได้ของฟรีเว้ย”
“ของฟรีอะไรวะ”
“ก็พี่ปอนเขาเฟสมาจ้างกุให้พูดให้ไอ้เปิ่นไปหาเขาที่ห้องพยาบาล ตั๋วหนังสองใบเลยนะมึง”นี่ล่ะที่เขาเรียกว่าขายเพื่อน
คนตัวเล็กกึ่งเดินกึ่งวิ่งจนมาถึงห้องพยาบาล เงียบกริบ มองดูรอบๆไม่มีเตียงไหนมีคนเลย มีแค่เตียงริมในสุดที่มีผ้าม่านปิดรอบ พอแหวกม่ายเข้าไปก็เจอคนตัวสูงนอนหลับอยู่
ปลายคางมีรอยแดงจากแรงกระแทก พอมองดูแล้วคนตัวเล็กเริ่มรุ้สึกผิดเข้าแล้วสิ
มือเล็กเอื้อมทาบลงบนหน้าผากของรุ่นพี่เบาๆเพื่อวัดดูว่ามีไข้หรือปล่าว
“เฮ้ย”
จู่ๆมือใหญ่ก็ตะปบจับข้อมือเขาแล้วดึงเข้าหาตัว ใบหน้าขาวปะทะกับแผ่นอก เท่านั้นยังไม่พอ ร่างสูงว่าพลิกตัวให้คนตัวเล็กอยู่ข้างใต้แทน
ตาคมแข็งกร้าวจ้องมองร่างข้างใต้นิ่ง
“ปล่อย ปล่อยนะเว้ย”คนตัวเล็กดิ้น แต่ก็ไม่หลุด
“เป็นเด็กไม่มีเลยนะครับน้องเปิ่น ต่อยมาได้ พี่ปอนเจ็บนะครับ”คนตัวโตกว่าพูดด้วยเสียงนิ่งเรียบ หน้าตานิ่ง กับดวงตาดุดัน ทำให้ร่างเล็กสัมผัสได้ว่าคนที่อยู่ด้านบนโกรธจริงๆเสียแล้ว ถึงที่ผ่านมาเขาจะทำอะไรแย่ๆ แต่คนตัวโตก็ไม่เคยโกรธสักครั้ง
“ขอโทษ”คนตัวเล็กพูดเสียงแผ่ว
“ไม่ได้ยินครับ”
“ขอโทษไง”คนตัวเล็กจ้องตาคม แล้วพูดเสียงแข็ง ดวงตากลมโตเริ่มสั่นเพราะรู้สึกผิด
“พูดเพราะเพราะครับ”
“ก็ขอโทษแล้วจะเอาอะไรอีกเล่า”
“ขอโทษให้เพราะเพราะหน่อยสิครับ”คนตัวสูงก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อแกล้ง แล้วก็ได้ผลได้ผล
“เออ เออ ขอโทษครับ”ยอมพูดสักที คนตัวโตยกยิ้มชอบใจ
“ดีมากครับ”
“แล้วปล่อยได้ยัง”ร่างเล็กถามมือสองข้างที่ถูกตรึงเริ่มสะบัด
“ยังครับต้องทำโทษกันก่อน”คนตัวโตยิ้มกริ่ม
“ทะ ทำโทษอะไรกันเล่า ปล่อยสิ ปล่อ อื้อ”ดวงตากลมโตเบิกโพล่ง เรียกปากหนากระแทกลงบนปากบาง
ร่างเล็กดิ้นสุดแรงแต่ก็ไม่หลุด ปากบางเม้นแน่นไม่ยอมแพ้ เท้าก็พยายามถีบคนข้างบน จนกระทั่งเรียวลิ้นหนาแลบไล้ลงกรีบปากบางเพื่อเปิดทาง
ร่างเล็กตกใจคาดไม่ถึงว่าคนตัวสูงจะเอาลิ้นมาเลียเช่นนี้ หน้าเล็กเบือนหนีจนำให้ปากหนาไปซุกอยืที่แก้มแทน
แต่ดื้อได้ไม่นานก็ต้องเจอไม้แข็ง คนตัวโตปล่อยมือข้างนึงที่ตรึงมือบางมาจับคางเล็กล็อกให้รับจูบแทน จูบนั้นบนขยี้จนแทบหมดแรง มือเล็กที่ถูกปล่อยดันไหล่คนข้างบน แต่ก็แค่นั้น ลมหายใจเริ่มขาดหาย จึงต้องเปิดปากปล่อยให้ลิ้นหน้าเข้ามากวาดต้อนข้างภายใน ลิ้นร้อนนั้นเข้ามาตวัดจนตกใจกลับตาแน่น มือเล็กที่ดันบ่าเริ่มกำบ่าแน่นจนแทบจิก ลิ้นเล็กถอยหนีแต่ก็ถูกฉกดึงออกมาจนได้ ความรู้สึกเหมือนในฝันเริ่มก่อตัวขึ้นชัดเจน
“อืม”คนตัวโตถอนจูบแล้วก้มมองคนตัวเล็กที่นอนช็อกหมดสภาพอยู่ภายใต้ หน้าคมก้มลงไปจรดจมูกลงบนแก้มนิ่มอีกครั้ง จนเจ้าของแก้มนิ่มก้มหน้างุด
“พี่ปอนรักเปิ่นนะครับ ยอมเป็นแฟนพี่สักทีนะครับ”
เงียบ
อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่หน้านี่แดงจนลามไปถึงหู
“ตกลงนะครับ”คนตัวโตถามซ้ำ ไม่ถามปล่าวก้มหน้าลงจะจูบอีกครั้ง
“เออ เออ ก็ได้ ก็ได้”คนที่กำลังจะถูกจูบอีกครั้งยกมือห้ามแทบไม่ทัน
“พี่รักเปิ่นนะครับ”
“เออ กุรู้แล้ว บังคับกุจัง”
เดี๋ยวคืนนนี้ถ้าไม่ผิดพลาดจะมาต่อตอนที่สามให้นะค่าาา
ตอนนี้สนองนี๊ดไปก่อน เบาเบา ฟรุ้งฟริ้ง :hao6:
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคร่าาาทุกคน
ตอนต่อไปกดคร่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.69 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.69)
-
อดีตน่ารักๆ ของคุณพ่อมือใหม่สินะคะ :-[
รอพี่ปอนด์กับน้องเปิ่นนะค้าา~
-
:pig4:
-
:mew1: :L1:
-
น่ารักอะตั้งโอ๋ น่ารักน่าหยิกอะ
-
มีเพื่อนเหี้ยๆด้วยอ่ะ เฮ้อ รับไม่ได้ว่ะ มันบ่งบอกว่าทุกวันนี้เงินซื้อได้ทุกอย่างแม้แต่คำว่าเพื่อนที่เราอ่านมีคำผิดด้วยนะ
-
:katai5: :katai5:
-
:z1:
-
:ling1:
-
:pig4:
-
:hao7: อยากให้เจอกันแล้วววววว
-
:pig4: :pig4:
-
รอ รอ จะมาวันไหนน่าาาา :katai4:
-
ตั้งโอ๋น่าหยิกอ่ะ
-
:pig4:
-
ตอนที่ 3 พี่เลี้ยงเด็ก
แว๊ แว๊
เสียงทารกร้องไห้งอแง ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด มือไม้อวบเล็กปัดป่ายไปมาอย่างไม่พอใจ ซึ่งคนเป็นคุณพ่อมือใหม่ก็ไม่รู้เสียด้วยว่าเพราะอะไรเจ้าทารกตัวอ้วนจึงร้องไห้งอแงลั่นออฟฟิตทำงานขนาดนี้
รู้ว่าไม่น่าเอามา แต่ไอ้ครั้นจะไม่เอามาก็กระไรอยู่ จะปล่อยให้อยู่บ้านกับเจ้าโกลเด้นขนฟูก็ฝันไปเลย ครั้นจะหาพี่เลี้ยงเด็กก็ไม่ไว้ใจ แล้วก็ใช่จะหากันง่ายๆในระยะเวลาสั้นๆ
ผ่านมาได้หนึ่งวัน เจ้าหนูน้อยก็ไม่มีท่าทีจะหยุดร้อง แรกๆก็นอนดูดจกนมสงบเสงี่ยมดีอยู่หรอก แต่พอหิวเท่านั้นแหละ บ้านเขาแทบแตก ใครจะไปรู้ว่าเด็กแรกเกิดจะต้องกินอะไร เอาขนมปังใส่ปากก็ไม่กิน น้ำปล่าวก็กินได้สักพักก็ไม่ยอมกินต่อ จนค้นเจอนมสดเอามาเทใส่แก้วแล้วใช้ช้อนตักป้อนเท่านั้นละถึงจะยอมกิน พอกินเสร็จเจ้าตัวก็หลับยาว
สรุปเมื่อวานทั้งวัน ทั้งที่เป็นวันเกิดเขาแท้ๆ กลับต้องมานั่งเลี้ยงลูก ที่ไม่รู้ว่าไปมีเอาตอนไหน ไม่รู้แม้กระทั่งกับใคร หนุ่มเนื้อหอมอย่าเขาถึงกับต้องกินยาแก้เครียดก่อนนอน
แต่แทนที่จะได้หลับสบายๆ เจ้าเด็กนั่นก็ดันร้องไห้ขึ้นมากลางดึก เพราะฉี่รด เลยต้องเอาผ้าขนหนูที่เอารองก้นมาเปลี่ยนให้ใหม่ ของใช้ให้เด็กเขาก็ยังไม่ได้ซื้อสักอย่าง เพราะเขาเองก็ไม่รู้จักอะไรเลย กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า ครั้นพอจะหลับลึกก็เกือบเที่ยงวัน
เลขาตัวดีโทรมาบอกว่ามีนัดสัมภาษณ์ผู้ช่วยประสานงาน แล้วก็มีเซ็นเอกสารสำคัญ ก็เลยจำใจต้องลุกขึ้นอาบน้ำ กำลังสระผมอยู่เจ้าตัวดีก็ร้อง จนต้องวิ่งมาดูทั้งที่ไม่ได้ล้างยาสระผมออกจากหัว
ได้ความว่าอุจาระที่นอนไปเป็นที่เรียบร้อย จะไห้ล้างก็เก้เก้กังๆ ไม่เคยล้างอึให้ใคร ล้างเสร็จเจ้าตัวก็ยังไม่หยุดร้อง จนมาถึงออฟฟิตอย่างทุลักทุเล
“เจ้านายครับ หยุดร้องทีเถอะครับ จะเอาอะไรผมก็ไม่รู้”มือใหญ่ถือแก้วกาแฟที่เต็มไปด้วยนมกล่องที่พึ่งเทใส่ เขาบรรจงใช่ช้อนคนกาแฟตักนมให้เจ้าตัวเล็กกิน แต่เจ้าตัวก็หันหน้าหนีจนนมหกเลอะหน้า
“กินสิ กินสิ โถ่ ทำงี้ผมก็ไม่รู้น่ะสิว่าจะเอาอะไร เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียวเห้อ”
ชายหนุ่มร่างสูงไม่รู้จะทำไงดี ได้แต่ยืนกุมขมับ
กริ๊ง กริ๊ง
“ว่าไง”เสียงทุ้ม ดูจะเหมือนหงุดหงิดกรอกลงไปที่โทรศัพท์
“พนักงานใหม่มาสัมภาษณ์ จะสัมภาษณ์มั้ยล่ะค่ะคุณประธาน”ชมพู่เลขาสาวสวยพูดเสียงแหลมกึ่งประชดประชัน
“เออ เออ ให้เขามา”พูดเสร็จก็เดินไปนั่งที่โซฟารับแขก สายตาก็ยังไม่วายเหลือบไปจ้องมองเจ้าตัวเล็กที่นอนเงียบตั้งแต่ได้ยินเสียงโทรศัพท์อยู่บนโต๊ะทำงาน
ไม่นานประตูห้องทำงานก็เปิดออก ร่างโปร่งบางผิวขาวเนียนใบหน้าออกไปทางหวานเล็กน้อยไม่หยาบกร้านเดินเขามาแล้วยกมือไหว้เขา เขาจ้องมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างคุ้นเคยมาก่อน ก่อนจะชะงักเมื่อเบื้องหลังมีเด็กตัวเล็กอายุประมาณสองสามขวบเดินต้วมเตี้ยมตามมา
“เชิญนั่งครับ”
“ขอบคุณครับ”ร่างโปร่งกล่าวขอบคุณก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวตรงข้าม เด็กน้อยที่ตามมาก็เช่นกัน กระโดดขึ้นปีนไปนั่งข้างๆผู้เป็นพ่อ
“เอ่อ ลูกชายเหรอครับ”ร่างสูงอดไม่ได้ที่จะถาม เพราะเด็กหนุ่มตรงหน้าดูยังเด็กเกินกว่าจะมีลูก
“อ่อ ลูกชายผมเองครับ ชื่อตั้งโอ๋”ร่างโปร่งตอบ พลางจ้องตาคมที่จ้องมองเขาไม่วาง ดวงหน้าขาวเริ่มอุ่นร้อนแปลกๆเมื่อสำรวจบนใบหน้าว่าที่ผู้เป็นเจ้านาย
ใบหน้าหล่อเหลาคมคายรับกับสีผิวเข้ม ดวงตาคมคู่นั้นที่จ้องมองดูแข็งแกร่งแต่ก็ปะปนไปด้วยความเจ้าเล่ห์ มุมปากหนายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยดูเจ้าชู้โดยไม่ต้องคาดเดา
“ซา หวัด ลีฮับคุณยุง”เด็กชายผิวขาวตัวกลมยกมือไหว้โดยไม่ต้องสั่ง ดวงตากลมโตจ้องมองชายหนุ่มอย่างใสซื่อ
“หวัดดีครับ ชื่ออะไรนะเรา”ร่างสูงถาม
“เอ่อ ถามใครครับ”ร่างโปร่งถามกลับแบบงงงัน เพราะไม่รู้อีกฝ่ายถามใคร
“อ่อ โทษทีครับ ผมเจ้าตัวเล็ก ฮ่าฮ่า”คำตอบที่ได้จากคนตัวสูงทำเอาร่างโปร่งคิ้วกระตุกเล็กน้อย ซึ่งมันดูเหมือนจะถูกอีกฝ่ายกวนตีนเข้าเสียแล้ว ตกลงจะสัมภาษณ์ใครกันแน่
“ชื่อตั้งโอ๋ฮับ จ๋าเป็นคนตั้งห้าย คุณยุงเมื่อวานไปไหนมาฮับ เมื่อวานจ๋ามาสมัครยานไม่เจอคุณยุง”เด็กน้อยตัวอ้วนจ้อยาวอย่างรู้มาก
“เดี๋ยวสิครับ เป็นเด็กไม่มีเลยนะตั๋งโอ๋ ป๋าบอกให้เป็นเด็กดีไงครับ”ร่างโปร่งหันไปดุลูก
“อ่อ ไม่เป็นไรครับ พอดีผมมีเรื่องเร่งด่วนเลยต้องจัดการนิดหน่อย เรามาเริ่มกันเลยดีกว่าครับ”
“ครับ”
“ลองแนะนำตัวสิครับ”ร่างสูงยกแฟ้มประวัติขึ้นมาเปิดดู
“ครับ ชื่อจริงชื่อหนึ่งฤทัย นามสกุลแซ่หว่าง ชื่อเล่นชื่อกุ้ยช่าย อายุ24 เรียนจบคณะบริหาร สาขาการจัดการทั่วไป มหาวิทยาลัย*** งานอดิระ”
ปู๊ด
เสียงภายลมดังลั่นห้องทำงานขัดจังหวะ ร่างโปร่งชะงัก มองหน้าประธานหนุ่มเลิ่กลัก ใบหน้าขาวเริ่มแดงก่ำคิดว่าเสียงมาจากประธานหนุ่ม
“ว่าต่อสิ”ประธานหนามเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มประวัติ ในใจก็คิดคงเป็นใครไม่ได้นอกจากเจ้าตัวกลมที่นอนอยู่บนโต๊ะทำงาน
“ครับ งานอดิเรกก็จะ”
ปู๊ด
เสียงผายลมดังอีกครั้ง
“ตั้งโอ๋”ร่างโปร่งดุลูกชาย
“โอ๋ปล่าวฮับจ๋า”เด็กชายส่ายหน้า
ปู๊ด แว๊ แว๊ แว๊
คราวนี้เสียงผายลมดังอีกครั้งผมเสียงร้องของเด็กแรกเกิดดังลั่น
“เอ่อเดี๋ยวผมขอตัวสักครู่นะครับ”ร่างสูงลุกผุดไปที่โต๊ะทำงาน มือหนายกขึ้นกุมขมับเมื่อเจ้าตัวยุ่งอึราดผ้าขนหนู ซึ่งเป็นผืนสุดท้ายที่เขามีแล้ว
มือหน้าจับขาเล็กยกขึ้นแล้วเอากระดาษทิชชู่เช็ด แต่เจ้าเด็กน้อยก็ยังไม่หยุดร้องเสียที
“ขอโทษนะครับ คุณมีเด็กด้วยเหรอ”
“อ่อ ครับมันฉุกเฉินน่ะครับ”ร่างสูงตอบมือไม้เช็ดอึจนเลอะ
“ ให้ผมช่วยดีมั้ย ผมเคยเลี้ยงเด็กมาก่อน”ร่างโปร่งเดินมาชะโงกหน้าถามคนตัวสูงที่ยืนเท้าเอวกุมขมับ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเอาอยู่”ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ ยังไม่รู้ด้วยซ้ำจะรับมืออย่างไร ในตอนนี้เหมือนตัวเองโง่ไปชั้วขณะเลยทีเดียว เจ้าตัวปัญหาก็ร้องไห้งอแงไม่ยอมหยุด
“นะครับ ให้ผมช่วยดีกว่า”ร่างโปร่งไม่รอให้อนุญาตก็ตรงเข้าไปจับขาเล็กแล้วใช้ทิชชู่เช็ดอย่างชำนาญ
“เขาท้องเสียน่ะครับ คุณให้เขากินอะไรครับตอนนี้”ร่างโปร่งถาม
“เอ่อ ก็นมกล่องน่ะ”ร่างสูงบอกพลางเกาหัวเบาๆ
“ไม่ได้นะครับเด็กแรกเกิดจะมากินนมกล่องได้ยังไงครับ ทำไมคุณสะเพร่าแบบนี้ล่ะ เด็กแรกเกิดก็ต้องกินนมแม่สิ ทำไมคุณไม่ให้แม่เด็กเลี้ยงล่ะ ถึงเขาไม่ว่างคุณก็น่าจะให้เขาเก็บน้ำนมใส่ถุงไว้ให้ก็ยังดี”ร่างโปร่งเริ่มขึ้นเสียงไม่พอใจอย่างมากที่ร่างสูงเอานมกล่องให้เด็กทารกกิน
“เขาไม่มีแม่หรอก”ร่างสูงบอกหน้าคมเข้มถอดสีอย่างรู้สึกผิด
“ถึงอย่างนั้นก็น่าจะซื้อนมสำหรับเด็กแรกเกิดมาชงให้เขากินก็ได้ ทำไมทำอย่างนี้นะผมไม่เข้าใจว่ามันยากตรงไหนกัน”ปากบางๆก็ยังไม่หยุดบ่น
“เอ่อ”ร่างสูงอึกอัก
“แพมเพิสล่ะ”ร่างโปร่งแบมือถามหาผ้าอ้อมสำเร็จรูป
“อะ อะไรนะ”ร่างสูงถาม งง งง
“อย่าบอกนะว่าไม่มี”น่างโปร่งหันมามองหน้าคมอย่างเอาเรื่อง
“ เอ่อ ไม่รู้จักน่ะ”ร่างสูงหน้าจ๋อยคอตก จ้องมองอย่างตัวเองไม่มีประโยชน์
“เห้อ อยากบ้าตาย ตั้งโอ๋ครับ หยิบแพมเพิสในกระเป๋ามาให้ป๋าหน่อยครับ”ร่างโปร่งตะโกนบอกลูกขายที่นั่งดุกดิกอย่างอยากรู้อยากเห็นแต่ก็ไปไหนไม่ได้เพราะพ่อสั่งให้นั่งเฉยๆ
“ฮ๊าบบ”เด็กชายตอบรับเสียงดังก่อนหยิบแพมเพสในกระเป๋าที่ตัวเองสะพายมาวิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาพ่อแล้วส่งแพมเพิสให้
“จ๋า แปมเปิสมาแย้วฮับ”เด็กน้อยชูผ้าอ้อมสำเร็จรูปให้พ่อ
“เก่งมากครับ ไปนั่งที่ครับ”ร่างโปรงรับแพมเพิสมาใส่ให้เด็กทารกผิวสีน้ำผึ้ง ไม่ต้องถามก็รู้ว่าลูกใคร ใบหน้าหวานค้วขมวดเป็นปมอย่างหงุดหงิดเมื่อต้องมาเจอกับเรื่องงี่เง่าที่เขายอมให้มันผ่านเลยไปไม่ได้
“จ๋าฮับ น้องย้องทามมัย”ตั้งโอ๋ถามอย่างอยากรู้พลางกระโดดเพื่อให้มองเห็นบนโต๊ะ
“น้องท้องเสียครับ ตั้งโอ๋ไปนั่งที่ครับ”
“น้องน่ายักมั้ยครับ”เด็กชายยังคงถามอย่างตื่นเต้น พลางกระโดด
“น้องไม่น่ายักครับแต่น่ารัก”ร่างสูงตอบแทนเมื่อเห็นร่างโปร่งนิ่งไม่ตอย มัวแต่ขมักเขม้นใส่แพมเพิสไซต์ใหญ่ให้กับเด็กแรกเกิดอย่างตั้งใจ
“ไปนั่งที่ครับ”ร่างโปร่งพูดเสียงเรียบ จนเจ้าตัวอ้วนหยุดกระโดด
“ลุงว่าไปนั่งทีดีกว่าครับ เดี๋ยวทางนี้ลุงกับพ่อดูเองนะครับ”ร่างสูงดันหลังตั้งโอ๋ให้กลับไปนั่งที่โซฟา
“ไปนั่งที่ครับ”ร่างโปร่งพูดเสียงเรียบอีกครั้ง แต่ตั้งโอ๋ก็กลับไปนั่งที่แล้ว แล้วพูดกับใครล่ะ
“ตั้งโอ๋ไปนั่งที่เดิมแล้ว เอ่อ”ชายหนุ่มพูดเสียงเบาคอตกกับบรรยากาศมาคุที่เริ่มแผ่ออกมาจากทางด้านหลังของอีกฝ่าย
“ไปนั่งที่ครับ อยู่ไปก็เกะกะ”เปรี้ยงเข้าให้ เหมือนถูกค้อนตีหัว เกิดมาไม่เคยมีใครสั่งขนาดนี้ ตกลงใครเป็นเจ้านายใครเป็นลูกจ้าง แถมยังมาว่าเขาเกะกะอีก
แต่ทำไงได้ ก็คงต้องยอมถอยไปนั่งที่อย่างตั้งโอ๋
คนตัวแต่ตัวเดินถอยไปนั่งที่โซฟา พลางชะโงกหน้ามองไปที่โต๊ะทำงานเช่นเดียวกับเด็กตัวอ้วนที่นั่งข้างๆคอยชะเง้อมองหาพ่อ
สักพักใหญ่เสียงร้องเสียบไป ร่างโปร่งก็โผล่มาพร้อมร่างเด็กทารกที่อุ้มอยู่แนบอก ดวงตาเล็กหลับพริ้มมือน้อยๆกำเสื้อเชิ้ตสีขาวแน่น ปากเล็กดูดจุกนมเบาๆ
ประธานหนุ่มเงยหน้ามองร่างโปร่งที่อุ้มทารกที่หลับคาอก แสงสว่างเหมือนจะกระจายออกมาจากตัวร่างโปร่งผิวขาว เหมือนพระเจ้าโปรดประธานให้คนๆนี้มาช่วยเขาอย่างไงอย่างนั้น พลันความคิดอันชานฉลาดที่ควรจะมีก็เพิ่งจะผุดขึ้นมา
ใช่แล้ว นี่ล่ะพี่เลี้ยงเด็กของเขา
ขอโทดที่หายไปนานนะคร้า
พอดีหมาที่บ้านตาย เป็นมาที่แก่มากแล้ว อยู่ด้วยกันมานานเกือบ10ปี
ก็เลยกลับไปดู
อีกอย่างบ้านก็อยู่ต่างจังหวัด
เลยหายไปนาน
ไม่รู้ว่าจะลืมกันไปแล้วรึยัง อิอิ
ขอคำแนะนำด้วยคร่าาา :katai4:
ตอนต่อไปกดคร่าา
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.114 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.114)
-
:กอด1: เย้ พี่เลี้ยงเด็กมาโปรดแล้ว
-
เหมือนพระมาโปรดเลยล่ะ
-
กลับมาแล้ววว ไม่ลืมคะ
ในที่สุดก็ได้พี่เลี้ยงแล้ววว
-
อืมนะเหมือนสองคนนี้จะเหมือนรู้จักหรือไม่รู้จักกันล่ะ ทำไมถึงจำกันไม่ได้ ตั๋งโอน่ารักมั่กๆเลยอ่ะ ชั่งถามด้วยนะก็วัยของเขานี้นะ จะเป็นไงต่อล่ะ แล้วตัวเล็กจะชื่ออะไรล่ะ เกลือบป่วยเพราะคุณพ่อมือใหม่สะแล้ว
-
:hao5: สงสารน้องหมา ขึ้นสวรรค์ไปแล้ว
สู้ๆนะคะ :)
-
หนูตั้งโอ๋น่าร้ากกก...~ :-[
-
มีความเป็นแม่และภรรยาสูงมาก :impress2:
-
รอต่อๆ
-
:pig4: คือเข้ามาส่องทุกวัน นี่บอกเลอ :katai4:
-
ตั้งโอ๋น่ารักกก :กอด1:
-
ชอบบบบบ
รอค่าาา
-
โทษฐานที่หายไปนาน ขออีกตอนได้ป่่ะ :hao6: :hao6: อุ๊ปส์ ใครพิมพ์ ใคร :katai4:
-
เย้ พี่เลี้ยงๆ คล่องจังเลยยน
-
จัดให้ตามคำขอคร่า
โทษฐานที่หายไปนาน :mew6:
แลกด้วยกำลังใจนะค้า อิอิ :mew4:
อยู่ได้ด้วยกำลังใจล้วนๆ
:mew1:
ตอนที่ 4
ณ ห้างสรรพสินค้า ในล็อกสินค้าสำหรับเด็ก ร่างโปร่งกำลังเลือกผ้าอ้อมสำเร็จรูปไซต์เล็กสำหรับเด็กแรกเกิดอย่างจริงจัง ถึงขั้นหน้านิ่วคิ้วขมวดเลยทีเดียว ทำเอาเหล่าบรรดาคุณแม่ที่มาซื้อของอยู่รอบข้างถึงกับอดยิ้มไม่ได้กับความละเอียดรอยคอบ
เบื้องหลังยังแบกเป้สำหรับแบกเด็กเอาไว้ เจ้าตัวช่างพูดอ้วนกลมหลับคาหลังเขาไปคนนึงแล้ว ส่วนเจ้าตัวเล็กไม่ต้องพูดถึง
หลับคาอกคุณพ่อมือใหม่ถือยืนเฝ้ารถเข็นอยู่ไม่ไกล ใบหน้าคมหล่อดูเป็นจุดสนในของคุณแม่ๆคนอื่นไม่น้อย ประกอบกับเด็กที่นอนหลับคาอก ดูยังไงยังไงก็ไม่รู้หลับไปได้ยังไงกับท่าอุ้มทุเรศทุรังแบบนั้น
“นี่คุณ อุ้มดีๆสิครับเดี๋ยวเด็กก็คอหักหรอก”ร่างโปร่งหันไปดุคุณพ่อมือใหม่ที่มัวแต่หันไปยิ้มไห้สาวๆ
“แหะ แหะ”เจ้าตัวที่โดนดุหน้าเจื่อน รีบยืนตรงแล้วจับเด็กในอ้อมกอดกระชับตามที่อีกฝ่ายเคยสอนไว้
“ให้ตายเถอะ จะรอดมั้ยเนี่ย”ร่างโปร่งบ่นเบาๆแล้วหันไปสนใจกับผ้าอ้อมสำเร็จรูปสองยี่ห้อในมือ แล้วตัดสินใจเลือกยี่ห้อที่คิดว่าดีหลังจากยืนเปรียบเทียบอยู่นาน
“ขี้บ่นชะมัด”ร่างสูงแอบบ่น สายตาเหลือบไปเห็นคุณแม่บ้านสาวสวยยิ้มให้เขา มีหรือที่คนอย่างเขาจะไม่ตอบกลับ มือที่ประคองคอเด็กเตรียมจะยกขึ้นโบกมือทักทาย
“อย่าปล่อยมือ”เสียงเรียบเย็นเชียบทำเอาชะงัก น่าขนลุกชะมัดร่างสูงคอตกเดินกลับไปเข็นรถเข็นตามคุณพ่อมือโปรที่ตอนนี้เดินไปเลือกนมผง
“จะเลือกอะไรนักหนา”ร่างสูงบ่น
“ผมได้ยินนะ”คนที่ถูกบ่นลับหลังตอบกลับ
ถ้านับประเภทคนที่ร่างสูงแพ้ทางก็คงเป็นคนรู้ทันเขาไปเสียทุกอย่างเนี่ยแหละ ต่อให้เขาจะเจ้าเล่ห์ กะล่อนแค่ไหนถ้าเจอคนรู้ทันมันเหมือนโลกทั้งใบจะหยุดหมุนเลยก็ว่าได้ ร่างสูงคิดเซ็งๆพลางอุ้มลูกเดินไปมาดูนู่นนี่นั่นก็เจอรถเข็นเด็ก ไอเดียเริ่มปิ้งขึ้นมา รีบเดินไปหาร่างโปร่งที่เลือกนมผงอยู่
ที่กว่าจะได้เลือกของอย่างสงบสุขอย่างนี้ก็เพลียเอาใช่ย่อย เมื่ออีกฝ่ายหยิบของโยนเข้ารถเข็นโดยที่ไม่อ่านเปรียบเทียบจนต้องตามเอาของเก็บคืนชั้น แล้วต้องบอกให้อยู่เฉยๆ พอยืนเฉยได้ก็ยืนชิดจนขยับไม่ถนัด เลยไล่ไปเฝ้ารถเข็นอยู่ห่างๆบอกว่าเกะกะ ถึงจะยอมไป
“นี่คุณ คุณผมเมื่อย”ร่างสูงบ่น
“แล้วไง คุณจะให้ผมอุ้มให้เหรอ ผมบอกไว้ก่อน แค่เจ้าตัวอ้วนที่ผมแบกอยู่ผมก็จะไม่ไหวแล้วนะ”ร่างโปร่างกว่าบ่น
“โห ผมก็ไม่ได้ให้คุณอุ้มสักหน่อย”ร่างสูงบ่นทำหน้าบูดเป็นเด็ก
“แล้ว”
“มานี่ มานี่ ไปซื้อรถเข็นกัน”ร่างสูงทำท่าระริกระรี้ และเนื่องด้วยมือไม่ว่าเพราะประคองเจ้าตัวเล็กอยู่ ร่างสูงจึงเดินอ้อมไปด้านหลังของร่างบางกว่าแล้วใช้หัวดันให้เดินนำ จนอีกฝ่ายอดไม่ได้ที่จะวางนมผงแล้วให้อีกฝ่ายนำทาง
แล้วก็ได้รถเด็กมาหนึ่งคัน พร้อมกับเด็กเข้าไปอยู่ในรถเข็นเป็นที่เรียบร้อยกว่าจะได้ก็นานโขเมื่อคุณพ่อมือใหม่จะเอาแต่ของแพงเท่านั้น ส่วนคุณพ่อมือโปรก็จะเอาแต่ของดี แต่ใครจะชนะก็รู้กันเห็นๆ คราวนี้คุณพ่อมือใหม่เลยเข็นรถเข็นเด็กไปมาอย่างสบายใจ
แล้วเขาก็ได้รู้อะไรดีๆบางอย่างด้วยว่า เด็กๆนี่ล่ะเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆเอามากๆ ประกอบกับใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา จึงเป็นที่ดึงดูดสาวๆเอาไม่น้อย
เดินคุยกับคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย จนแทบจะคุยกับสาวๆหมดห้าง แถมโม้เขาว่ามาซื้อของให้ลูกทั้งที่ไม่ได้ซื้อเองชัดๆ เดินไปเดินมาก็เบื่อกลับมาถึงก็เจอร่างโปร่งกำลังพยายามก้มๆย่อยๆเก้ๆกังๆพยายามจะหยิบของที่อยู่ในเช้ลชั้นล่างสุดแต่ก็ก้มไม่ได้เพราะติดที่มีเจ้าตัวกลมอยู่ข้างหลัง
“มาคุณ ผมหยิบให้”ร่างสูงก้มลงเพื่อหวังจะช่วยหยิบ เป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างบางกว่าเงยหน้าขึ้นมา ทำให้จมูกโด่งเฉี่ยวเฉียดไปที่แก้มขาว ทำให้ตอนนี้มันขึ้นสีแดงระเรื่อง
สองร่างชะงักค้างอย่างตกใจ ดวงตากลมโตจ้องมองดวงตาคมเข้มนิ่ง ร่างกายเหมือนหยุดทำงานชั่วคราว ความคิดในหัวพลันก็หายไป ทิ้งไว้แต่ความหลงไหลในด้วงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น
“จ๋ากับคุงยุงทำอายัยกันฮับ”เสียงงัวเงียทำให้ทั้งสองคนผละออก
ใบหน้าขาวตอนนี้ขึ้นสีแดงจัด ขาทั้งสองพากันพละเดินถอยหนี มันเป็นความรู้สึกที่เขาเองก็บอกไม่ถูก จู่ๆก็รู้สึกอยากจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นนานนาน
“ตื่นแล้วเหรอครับ ถ้าตื่นแล้วก็นั่นในรถเข็นนะครับ ป๋าเริ่มปวดหลังแล้ว”ร่างโปร่งเสหลบเอาเจ้าตัวอ้วนที่อยู่บนหลังขึ้นนั่งบนรถเข็นของห้างแทนแก้เก้อ
ส่วนอีกฝั่งก็ก้มลงไปหยิบของแก้เก้อ ไม่รู้ทำไมเขาถึงอยากจะให้เวลาผ่านไปช้าๆ เขาอยากจะสูดดมกลิ่นอ่อนๆที่ออกมาจากคนตัวเล็กกว่านานนาน กลิ่นหอมจางๆที่ไม่รู้ว่าเป็นกลิ่นอะไร คล้ายๆกลิ่นแป้งเด็ก ก็คงจะใช่แป้งเด็กจริงๆนั่นแหละ ก็อยู่กับเด็กนี่นะ
“คุณจะเอาอันนี้เหรอ”ร่างสูงยื่นถุงที่เต็มไปด้วยเป็ดยางสีเหลือง
“อะ อ่อใช่ใช่”ร่างบางกว่าตอบทั้งๆที่ยังหันหลังให้เขาพลางเอื้อมมือมาคว้าแพ็คเป็ดยาง
แต่จะค้าโดนได้ไงเล่าเมื่อหันหลังให้เขาเช่นนี้ ร่างสูงเริ่มรู้สึกอะไรแปลกๆสี่ส่งผ่านมาจากอีกฝ่าย ประกอบกับอยากได้กลิ่นหอมอ่อนๆแบบเมื่อครู่ ความคิดผิดชอบเริ่มจางหาย สองขาก้าวไปหยุดอยู่ด้านหลัง จนเกือบจะแนบชิด มือยื่นแพ็คเป็ดยางใส่รถเข็น ใบหน้าคมก้มลงเกือบแทบชิดลำคอขาวเพื่อสูดดมกลิ่นหอมน่าหลงใหลอีกครั้ง ในใจก็คิดว่าช่างเป็นกลิ่นที่หอมอะไรเช่นนี้ ผิดกับน้ำหอมสาวๆที่เขาเคยควงมาลิบลับ
ส่วนร่างบางกว่ายืนนิ่งตัวแข็งเมื่อรู้สึกถึงไอร้อนผ่านส่งผ่านมาจากข้างหลัง ตัวเริ่มแข็งถือเมื่อมือสองข้างร่างสูงจับรถเข็นเอาไว้ เท่ากับคราวนี้เขาเหมือนอยู่ในอ้อมกอดร่างสูง
ลมหายใจร้อนผะผ่าวเป่ารดลำคอชวนให้ชนลุก ใบหน้าแดงจำเริ่มลามไปแดงถึงใบหู ตัวสั่นเล็กๆ เพราะไม่เคยใกล้ชิดใครมานานแล้วนอกจากลูกชาย จึงทำให้ตัวเขาเองทำตัวไม่ถูก
“ป๋าไม่ฉะบายหยาฮับ”เด็กชายตัวอ้วนกลมถามพลางเงยหน้ามองพ่อที่หน้าแดงก่ำ
“ปะ ป่าวครับ ผมว่าเราเลือกของเสร็จแล้วเราไปจ่ายเงินกันดีกว่า”ร่างบางกว่าพูดแก้ต่างเสียงสั่น แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ปล่อยมือทั้งสองจากรถเข็นเสียที แต่ขืนอยู่ต่ออย่างนี้เขาต้องบ้าตายกับหัวใจที่เต้นรัวแบบนี้แน่ ก็เลยหันไปจะจัดการกับคนข้างหลัง
แต่ใครจุรู้เล่าว่ามันเป็นความคิดที่ผิด พอหันหลังมาก็ประจันหน้ากับร่างสูง ใบหน้าคมเข้มเจ้าเล่ห์กำลังจ้องมองเขาไม่วางตา หัวใจเล็กๆยิ่งเต้นโครมครามหนักจนแทบจะหลุดออกมา
“ไหนดูซิ คุณไม่สบายตรงไหน”ร่างสูงพูดแล้วยกยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ มือหนาทาบลงบนหน้าผากอย่างแผ่วเบา สังเกตเห็นหูแดงของอีกฝ่ายแดงก่ำกว่าเก่า
“มะ ไม่เป็นไรน่า ไปจ่ายเงินได้แล้ว”ร่างเล็กรับผลักร่างสูงออก ไม่งั้นมีหวังหัวใจเขาวายตายคาแผนกเครื่องใช้เด็กอ่อนแน่
ถูกผิดประการใดขออภัยนะคร้าผู้อ่านที่เคารพนับถือ
ถึง100 เม้นจะมาต่อให้พรุ่งนี้เลย :katai4:
กะลังฟิน คริคริ :mew1:
-
แหม่ๆๆๆๆ สมกับเป็นคาสโนว่า ลงมือได้รวดเร็วจริงๆ
-
คุณพ่อช่วยหันไปดูน้องในรถเข็นด้วยจ้าา... เดี๋ยวรถของน้องจะไหลไปที่อื่นเสียก่อน ถ้าให้เดาคุณพ่อคงไม่ได้ล็อคล้อไว้แน่นอนน~ :laugh:
-
หุหุ เริ่มแล้วคุณพ่อมือใหม่ :hao7:
-
เพลิน~~~
-
บรรยากาศหวานดีจัง
-
:mew1: น่าร๊ากกกกกกก
-
ร้อยเม้นสเลยเหรอ........ฉันจะสาปเธอ.....20เมนส์ก็ลงได้แล้ว......ฉันจะดิ้นตายยยยย
-
โถ พ่อคุณ ท้วงหน่อยก็ได้นะ
แล้วไปตกลงกันเมื่อไหร่เนี่ย
ดูข้ามๆไปหน่อยนะคะ เป็นกำลังใจให้
รอตอนต่อไปน้าาา
-
:o8: :o8:
-
ตานี่สนใจลูกมั่งมั้ย :angry2:
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักมากมายยยยย รอนะคะ :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันน้า :-[
-
มาต่อไวๆนะ
-
ตอนแรกนึกว่า ป๋าชื่อ จ๋า ซะอีก เห็นหนูน้อยบางทีก็เรียกป๋า บางทีก๋จ๋า
-
หืมมมมมม คุณพ่อมือใหม่นี่หว่านเสน่ห์สุดริดดดดด
หมั่นไส้!! 5555
-
น่าร้ากกกก
ขออีกๆ
-
พ่อมือใหม่น่าจะเอาลูกไปตรวจ DNA นะคะ จะได้มีหลักฐานให้พร้อมไปจดทะเบียนรับรองบุตร ^^
-
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เร็วไปๆๆๆๆ ร่างบางอย่างพึ่งหวั่นไหวเด้!!!!!! ยังไม่รู้จักกันดีเลย ขอแบบนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไปรู้ไหม
ร่างสูงก็นะ.......คาสโนว่าตัวพ่อเลยนี่.......ทุกอย่างมาเร็วเคลมเร็ว :mew5: แต่เฮ้ย!!!!ตอนนี้เป็นพ่อคนเเล้ว ทำตัวให้มันดีีดีหน่อย :katai5: :katai5: ไม่อย่างงั้นโดนตืบแน่ๆ :katai3:
ปล.คนเขียนเรามีเรื่องอยากแนะนำ เราว่าถ้าเปลี่ยนจากคำว่า "ร่างบาง" "ร่างสูง" มาเป็นชื่อของแต่ล่ะคนจะดีกว่านะ มันจะทำให้ภาษาไหลลื่นอ่านเพลินนะเราว่าอ่ะ แล้วก็เรื่องลำดับเหตุการณ์เรารู้สึกมันข้ามไป จนไม่รู้ที่มาที่ไปมันเป็ยังไงเลย :katai4: :katai4: แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับตอนที่สองของวันด้วยนะจ๊ะ ไม่คิดว่าจะได้อ่านอีก พล็อตน่ารักดี ตามติดตูดเลย คึคึ.อย่าโกรธเราน้า เราแค่มาแนะนำ :ling3:
-
:impress2:
-
น่าร๊ากกกกกอ่ะ อ่านไปยิ้มไป o13
-
น่ารักมากมายพ่อลูกอ่อนทั้งคู่อิอิ
-
อืมรู้สึกนายเอกจะแพ้ทางพ่อคนเจ้าชู้เสียแล้ว ชั่งหน้าสงส่สารเสียจริงแบบนี้มีหวังไม่รอดพ้นเงื้อมือมารแน่ๆ
-
คำผิดเยอะค่ะช่วยตรวจก่อนลงก็ดีนะ
-
น่ารักจัง รออ่านต่อน๊า
-
ว๊ายยยยย รุกเร็วทันใจมากค่ะคุณพ่อมือใหม่ :impress2:
คนแต่งคะ ช่วยลงตอนนึงให้เยอะกว่านี้จะขอบคุณมากๆเลยล่ะค่ะ :monkeysad:
คำผิดเยอะมากด้วยค่ะ แนะนำนะคะ ตัวอักษรเอาแบบที่มันเล็กกว่านี้นะคะ
เว้นบรรทัดจัดเรียงตัวอักษรที่ทำให้อ่านง่ายๆด้วยก็จะดีค่ะ :pig4:
-
:katai5: :katai5:
-
จากหาพี่เลี้ยงลูกตอนนี้คงเป็นหาแม่ให้ลูกละ
-
หะ 100 เม้น คุณคนเขียนนนนน เค้าให้เกินร้อยอะ มาต่อเลย :ling1: :katai1: กำลังฟินนเลยยย
-
จัดให้ตามคำขอคร่าาา
สามชั่วโมงได้แค่เนี่ย555
เอาแบบมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งเบาๆ
อิอิ จะบอกว่าคนเขียนประทับใจคนอ่านแบบฝุดๆ
กำลังใจดีเฟร่อ
ขอแบบนี้เรื่อยๆนะคร้า
พระเอก
ชื่อ มาติเนซ Martinez (ภาษาสเปนแปลว่า เทพเจ้าแห่งสงคราม)
นามสกุล อภิทวีทรัพย์
ชื่อเล่น มาติน ถ้าสนิทมากจะเรียก มาตี้
งานประจำ เป็นประธานบริษัททัวร์ใหญ่อันดับต้นๆของประเทศ งานอดิเรก เป็นเพลย์บอยตัวฉกาจที่หาตัวจับยากมาก ยากเสียจนไม่รู้ว่าใครเป็นแม่ของเด็ก
ลักษณะทั่วไปเป็นลูกครึ่งไทยสเปนคุณพ่อเป็นคนไทย คุณแม่เป็นคนสเปน สัดส่วน สูง 185 เซนติเมตร หนัก65 ผิวสีแทนตามแบบฉบับผู้ชายละติน ผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเหมือนสีผม จมูกโด่ง หน้าคม อายุ30 ภาพโดยรวม หล่อล่ำมากๆ สาวคนไหนเห็นเป็นต้องมองตามจนคอแทบเคล็ดกันเลยทีเดียว
นายเอก
ชื่อ หนึ่งฤทัย
นามสกุล แซ่หว่าง
ชื่อเล่นกุ้ยช่าย
งานประจำ ยังไม่มีกำลังหา งานอดิเรกเลี้ยงลูก ทำอาหารให้ลูกทาน พาลูกไปเที่ยว สอนหนังสือลูก ดูทีวีกับลูก เล่นกับลูก ทุกอย่างเกี่ยวกับลูกทั้งหมดคืองานอดิเรก
ลักษณะทั่วไป ลูกเสี้ยวเวียดนาม คุณแม่เป็นคนไทย คุณพ่อเป็นลูกครึ่งเวียดนาม ความขาวที่ขาวเอามากๆเลยได้มาจากคุณพ่อ สูง168 หนัก 50 ค่อนข้างจะผอมบาง แต่ตัวไม่ได้เล็กมากตามแบบฉบับคนเอเชีย ผมสีดำ ตาสีดำกลมโตเหมือนแม่ หน้าออกไปทางหล่อน่ารักๆ สภาพโดยรวม ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจนักผู้หญิงเห็นผู้หญิงเดินผ่าน
ลูกชาย(นายเอก)
ชื่อ พจนินท์ (ที่หมายถึง พูดเก่งพูดดีเพราะตั้งแต่เกิดมาคุณพ่อก็เล็กเห็นแล้วว่าเจ้าลูกชายตัวดีบ่นอ้อแอ้ตั้งแต่เด็ก)
นามสกุล แซ่หว่าง
ชื่อเล่น ตั้งโอ๋
ลักษณะโดยรวม เป็นเด็กตัวเล็กจ้ำม่ำผิวสีขาวเหมือนพ่อ ตากลมโตสีดำ ปากเล็กจมูกน้อย ค่อนข้างจะพูดมากเล็กน้อย ไม่ซนไม่ดื้อเพราะผู้เป็นพ่อสอนมาดี เรียกพ่อว่าป๋า แต่พูดไม่ค่อยชัดก็จะออกเป็นจ๋า ขี้เล่นขี้อ้อนตั้งแต่เกิด
ตอนที่ 5 ได้งานแล้วนะ รู้ยัง
หลังจากที่ออกจากบริษัทมายังห้างสรรพสินค้าเพื่อมาซื้อของใช้เด็กให้ท่านประธานที่ตัวกุ้ยช่ายเองจะรู้สึกไม่ค่อยเอาอ่าวเลยสักนิด พอชำระเงินเสร็จ กลายเป็นเขาที่ต้องทั้งแบกเจ้าลูกชายตัวอ้วนขึ้นหลังแล้วเข็นรถเข็นเด็กซะเอง เมื่อไอ้พ่อมือใหม่ตัวดีพอเห็นผู้หญิงสวยๆก็ไม่ค่อยสนใจเด็กในรถเข็นสักเท่ารัก แถมขี้เกียจเข็น ดันผลักรถเข็นให้พุ่งไปข้างหน้าแล้วดินตามสบายใจเอาซะงั้น
เห็นแล้วมันทนไม่ได้ เลยต้องเปลี่ยนให้อีกฝ่ายเข็นรถที่เต็มไปด้วยของใช้เด็ก แล้วเอาของขึ้นรถส่วนเขาก็อุ้มเจ้าตัวน้อยที่ตอนนี้ดันตื่นขึ้นมาร้องไห้งอแงอีกครั้ง เห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ที่มีพ่อแบบนี้
หันไปมองร่างสูงที่เอาของเก็บท้ายรถbmwแล้วส่ายหน้า แค่ใช้ให้เก็บของยังทำไม่ได้เรื่องของหล่นลงพื้นเรี่ยราด
กุ้ยช่ายเลิกสนใจแล้วเอาทารกน้อยผิวแทนนอนเบาะหลัง แล้วปลดเป้ข้างหลังลงเบามือ อุ้มเจ้าตัวอ้วนลงเป็นคิวถัดไป
“จ๋าฮับ น้องเป็นอายัย ย้องห้ายใหญ่เยย”ตั้งโอ๋ถามพลางปีนขึ้นไปบนรถแล้วนั่งมองทารกน้อยที่เอาแต่ร้อง
“โอ๋ๆ อย่าย้องฮับ อย่าย้อง”เด็กชายตัวอ้วนเอามือจ้ำม่ำของตนลูบหัวน้อง
“โอ๋ดูน้องให้ป๋าหน่อยนะครับเดี๋ยวป๋าไปดูคุณลุงหน่อย”พูดเสร็จก็ปิดประตูรถปล่อยให้เด็กชายตั้งโอ๋ลูบหัวลูบหางน้องอยู่ในรถ
“นี่คุณ เสร็จรึยัง เด็กร้องไห้จนใจจะขาดแล้วเนี่ย เมื่อไรจะได้พาไปหาหมอสักที”กุ้ยช่ายยืนเท้าเอวบ่น วิญญาณความเป็นพ่อเข้า
สิงจนลืมนึกไปเลยว่าคนตรงหน้าคือว่าที่เจ้านายที่ต้องจ่ายเงินเดือนเขา แล้วที่สำคัญ อีกฝ่ายยังไม่ได้รับเขาทำงานเลย
“จะเสร็จแล้วคร๊าบ บ่นอยู่นั่นล่ะ”ประโยคแรกหันไปตอบหน้าเป็นแต่ประโยคหลังนี่เหน็บไปเต็มๆ
“จะรอดมั้ยเนี่ย”คนตัวเล็กกว่าบ่นแล้วเดินอ้อมหลังอีกฝ่ายที่เก็บของอยู่ไปยังประตูรถอีกฝั่ง
“อ้าว เดินผ่านกันเลยเหรอ ไม่ช่วยเลยเหรอครับ”ร่างสูงก้มลงเก็บของที่ตกเกลื่อนมือเป็นระวิงพลางยกหัวชะโงกหน้าคนที่เดินผ่านตัวไปเฉย
“ยังจะให้ช่วยอีกเหรอ เด็กร้องจะตายอยู่แล้ว”กุ้ยช่ายหันมาสวนกลับเสียอย่างนั้น ทำเอาคนตัวสูงเกือบหงาบเงิบเลยดีเดียว
ปึง
ร่างบางปิดประตูรถ
“โถ่ แล้งน้ำใจชะมัด”ร่างสูงบ่นเสียงดังเพราะเห็นอีกฝั่งปิดประตูรถไปแล้ว
“ได้ยินนะคุณ”ร่างสูงสะดุ้งหันไปยิ้มแหยๆ
“แหะ แหะ ผมแค่บอกว่าหิวน้ำชะมัด”ร่างสูงเกาหัวแกรกๆ
“อย่าลืมเก็บรถเข็นเด็กด้วยล่ะ”
ปึง
คราวนี้ไปจริง ร่างสูงชะเง้อมองกุ้ยช่ายที่อุ้มทารกขึ้นมาปลอบประโลม แขนที่โอบเด็กยกไปมา ดูๆแล้วเมื่อเปรียบเทียบกับตัวเองทำเอาตัวเองดูไม่เอาไหนไปเลย
กว่าจะมาถึงคลินิกก็ปาเข้าไปก็เกือบเที่ยง พอมาถึงรถยังไม่ทันจอดดีคุณพ่อคนเก่งก็รีบอุ้มทารกกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าคลินิกเพราะเด็กร้องไห้ไม่หยุด ก่อนไปก็ไม่ลืมที่จะสั่งให้ตั้งโอ๋อยู่กับคุณลุงแล้วห้ามดื้อ
พอมาถึงผู้ช่วยแพทย์ก็รีบพาเด็กเข้าตรวจ โชคดีที่ไม่ค่อยมีคนไข้จึงได้คิวตรวจเลย
“คุณพ่อเด็กค่ะ เด็กมีประวัติที่นี่มั้ยค่ะ”พนักงานประจำเคาท์เตอร์ถาม
“เอ่อ ผมไม่ใช่พ่อเด็กนะครับ นี่คุณมาบอกประวัติเด็กให้เขาหน่อย เขาขอประวัติ”กุ้ยช่ายอ้ำอึ้งประกอบกับคุณพ่อมือใหม่อุ้มตั้งโอ๋เข้ามา เจ้าเด็กอ้วนก็หัวเราะชอบใจเสียด้วย
“ประวัติเหรอ”คนตัวโตถามย้ำ
“ใช่ ประวัติ อย่าบอกนะไม่มี”กุ้ยช่ายเท่าเอวหันหน้ามองคนตัวสูงอย่างเอาเรื่อง คนตัวสูงเกาหัวแกรกๆ
แล้วก็ได้เรื่องว่าเจ้าตัวเล็กยังไม่ได้แจ้งเกิดแถมคนเป็นแม่เป็นใครก็ยังไม่รู้ กุ้ยช่ายแทบจะยกเท้าขึ้นก่ายหน้าผากกับความไม่ได้เรื่องของผู้ชายคนนี้ ไม่รู้ว่าเป็นประธานบริษัทคุมคนนับร้อยนับพันได้ยังไง
สรุปหลังคุณวินิจฉัยว่าเด็กแค่หิวแล้วก็ท้องเสีย แล้วบังเอิญมีคุณแม่ท่านนึงพาลูกมาตรวจสุขภาพ ก็เลยได้กินนมจากเต้าไป ส่วนเรื่องประวัติ คุณหมอก็แนะนำให้ไปแจ้งเกิดโดยเอาผลDNAคุณพ่อกับคุณลูกไปยืนยัน
ผ่านไปเกือบหมดวันกว่าจะแจ้งเกิดเสร็จแทบจะไม่มีอะไรตกถึงท้องนอกจากน้ำ ส่วนตั้งโอ๋กับเด็กทารกก็ได้กินแค่นมไปโดยปริยาย ดีที่คุณแม่ท่านนั้นที่ไปเจอที่คลินิกมีน้ำนมสำรองใส่กระเป๋าติดมา จึงได้แบ่งมาให้ ส่วนเขาน่ะเหรอ ท้องร้องแล้วร้องอีก
“นี่คุณผมหิวแล้วอ่ะ”คนขับรถหันมาบอก
“แล้ว”อีกคนถามพลางจ้องมองออกไปข้างทาง ข้างเบาะหลังก็มีตั้งโอ๋นอนหลับอยู่ ส่วนอันเดรสที่พึ่งได้ชื่อใหม่ประกอบกับกินนมอิ่มจนหลับอยู่บนตักเขา
“แวะกินข้าวกันไหม”คนขับหันมาถาม
“ผมว่าคุณพาลูกคุณไปพักผ่อนดีกว่า ส่วนข้าวเดี๋ยวผมเสร็จธุระเดี๋ยวผมหาทาเองได้”
“งั้น ไปทานข้าวบ้านผมเป็นไง”คนตัวโตหันมาถามฉีกยิ้มเหมือนอวดฉลาดกับไอเดีย
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวคุณจอดรถตรงป้ายรถเมล์ที่จะถึงนี่ก็ได้”
“น่า ไปทานข้าวบ้านผม ถือเป็นการขอบคุณ”พูดจบร่างสูงก็หยิบโทรศัพท์โทรให้แม่บ้านทำอาหารรอ
ไม่นานรถก็มาจอดหน้าบ้านแบบทันสมัย มีสนามหญ้าหน้าบ้านกับรั้วเตี้ยๆสีขาว ตัวบ้านสองชั้นออกแบบให้ดูทันสมัยแบบโมเดิร์น
ร่างสูงรีบลงมาเปิดประตูรถให้คนที่อุ้มลูกอยู่ ถ้าไม่รีบมีหวังโดนดุเป็นครั้งที่เท่าไรของวันแล้วก็ไม่รู้ พอปิดประตูตนก็รับเปิดประตูรั้วสีขาว เจ้าหมาโกลเด้นส่ายหางระริกระรี้รออยู่หน้าประตูตั้งแต่ได้ยินเสียงรถ
เสียงเห่าของมันทำเอาตั้งโอ๋ที่พึ่งตื่น ส่งเสียงตื่นเต้นกระโดดดีใจบนตัวของร่างสูง
“โห นี่บ้านคุณยุงเหยอฮับ ฉวยจังเยย”ตั้งโอ๋ตื่นเต้นทำท่าจะกระโดดเข้าใส่เจ้าโกลเด้นที่ตะกายขาคุณลุง
“คุณกีกี้ครับ หลบหน่อย”เจ้ากีกี้หลบให้เจ้านายเดินนำเข้าไปพลางส่งเสียงเห่าดีใจ
“ชู่ว ชู่ว”เจ้านายยกมือส่งสัญญาณให้มันเงียบแล้วชี้ไปที่ทารกที่หลับอยู่ เจ้าหมาจึงเข้าใจ หยุดเห่า แต่ก็สงสัยว่าแขกที่มาใหม่นี่เป็นใคร เพราะเจ้านายแทบไม่เคยพาแขกมาบ้าน เจ้ามาจึงเข้าไปพิสูจน์กลิ่นสักหน่อย
“พอกันทั้งคนทั้งหมา”กุ้ยช่ายบ่นเบาๆแล้วเอาเจ้าตัวเล็กวางลงบนโซฟาห้องรับแขกอย่างเบามือ
“คุณกีกี้เฝ้าเจ้านายอันเดรสนะครับ ไปคุณไปกินข้าวกัน”ไม่รอช้าร่างสูงก็อุ้มเด็กน้อยตัวอ้วนที่หัวเราะคิกคักเพราะคุณลุงอุ้มชูไปมาไปยังครัว
“นี่” ยังไม่ทันจะท้วงอะไร เจ้าพ่อตัวดีก็หายเข้าไปในครัวเสียแล้ว แล้วนี่จะทิ้งเด็กไว้กับมาเนี่ยนะ ใครจะยอม
กุ้ยช่ายเดินไปหยิบรถเข็นเด็กจัดแจงเอาเจ้าตัวเล็กที่หลับปุ๋ยวางลงอย่างเบามือแล้วเข็นเข้าไปในครัวโดยมีเจ้าโกลเด้นเดินตามต้อยๆ
“ทำไมมาช้าจัง ตั้งโอ๋รอตั้งนานนะคุณ”ร่างสูงพูดยียวน
ใครบอกว่ารอเล่า กินกันจนจะหมดจานแล้ว
“จ๋าฮับ อาหย่อยจังจ๋ามากิงกัง”ตั้งโอ๋นั่งกำลังกินอย่างอร่อยอยู่บนเก้าอี้ที่เสริมเบาะรองนั่งสองชั้นอยุ่หัวโต๊ะ เดาเอาว่าคนตัวโตหยิบมารองให้
“อย่าพูดตอนเคี้ยวครับตั้งโอ๋ อยากเป็นเด็กไม่ดีเหรอครับ”กุ้ยช่ายบ่นลูกชายแล้วนั่งลงตรงข้ามชายหนุ่มที่กำลังกินไปส่งยิ้มให้เขาไป ทำท่าทำทางเหมือนคนเป็นโรคประสาทซะงั้น จะยิ้มอะไรนักหนา
กุ้ยช่ายเริ่มลงมือทานบ้างตาก็เหลือบมองรถเข็นบ้างเป็นระยะ ไม่ใช่ว่ากลัวเด็กตื่น แต่กลัวเจ้าหมาตัวโตจะคาบเด็กไปกินมากกว่า เห็นจ้องซะ
“กินไปเถอะน่าคุณ คุณกีกี้นิสัยดีอยู่หรอกน่า ไม่งั้นมันคาบไปกินตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”คนตัวสูงหันมาพูดไปเคี้ยวไป
“ให้มันจริงเถอะ”
พอกินเสร็จกุ้ยช่ายก็เก็บถ้วยเก็บจานเตรียมตัวจะล้าง
“นี่คุณทำอะไร คุณเป็นแขกผมนะ ใครจะให้แขกมาล้างจานล่ะครับ ไปไป นั่งดูทีวีกันดีกว่า”ร่างสูงดันหลังกุ้ยช่ายไปนั่งบนโซฟาข้างๆตั้งโอ๋ที่นั่งดูการ์ตูนอย่างสนอกสนใจ
“อันเดรส ลูกพ่อ หลับเชียวไหนดูสิ”เผลอเป็นไม่ได้ ร่างสูงหันไปหยิกหยิกจิ้มๆแก้มลูกที่นอนหลับอยู่บนรถเข็นเด็ก
“เฮ้ยนี่คุณ ใครสอนให้หยิกเด็กแบบนั้น”กุ้ยช่ายเควี้ยงหมอนใส่ร่างสูง
“อะไรเล่า จับนิดจับหน่อยไม่ได้เหรอ นี่ลูกผมนะ”คนตัวบ่นยกมือเกาหัวเบาๆ
“ไปเลยไปเอาเปลเด็กมาประกอบ”กุ้ยช่ายบนมือเงื้อเตรียมจะเอาหมอนใบที่สองเขวี้ยงมา
“แต่ผมกำลังอิ่มนะ”ร่างสูงยกมือขึ้นบังหมอนที่กำลังจะโดนเขวี้ยงมาพลางตัดพ้อ
“ใจคอจะให้ลูกนอนแต่รถเข็นรึไง”
ไม่นานอันเดรสน้อยก็ได้ลงไปนอนในเปลเด็กที่มีโมบายห้อย พร้อมมุ้งกันยุงเสร็จสรรพ ซึ่งกว่าจะเสร็จก็เล่นเอาหลายชั้วโมง จนบ่ายคล้อยแดดร่มลมตก กุ้ยช่ายก็พาคุณพ่อตัวดีเข้าครัวสอนชงนม แล้วยังติดต่อสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อขอรับบริจาคนม เพื่อให้เด็กได้มีภูมิคุ้มกัน
กว่าคนตัวโตจะจำวิธีการชงนมให้ก็เล่นเอานมหมดไปหลายขวดอยู่ ก็ปาไปหกโมงเย็น ฟ้าเริ่มสลัว อันเดรสน้อยก็ตื่นร้องอ้อแอ้ กุ้ยช่ายจึงเอามือคลำแพมเพิส พออุ่นๆจึงรู้ว่าอันเดรสน้อยฉี่ จึงใช้ให้คนตัวโตไปหยิบแพมเพิสใหม่มาให้
กุ้ยช่ายก้มลงเปลี่ยนแพมเพิสให้อันเดรสน้อย ส่วนคนตัวโตยืนเกาะเปลอยู่อีกฝั่งพลางลอบมองใบหน้าขาวๆที่กำลังตั้งใจเปลี่ยนผ้าอ้อมสำเร็จรูปให้อันเดรส
“นี่”ร่างสูงกระซิบ
“อะไร”กุ้ยช่ายบ่น หน้าเริ่มแดงเพราะก้มนาน ทำเอาร่างสูงมองอย่างชอบใจที่เห็นอีกคนหน้าแดง ในใจรู้สึกชอบใบหน้ากุ้ยช่ายเวลาเปลี่ยนสีอย่างบอกไม่ถูก
“มาเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้ผมมั้ย ผมจ้าง”ร่างสูงกระซิบพลางก้มลงมองตาม
“เฮ้ยนี่คุณ จะก้มลงมาตามทำไมเนี่ย”คนตัวเล็กกว่าโวยวายเมื่อถูกลมหายใจร้อนๆเป่ารดหู
“ป่าวๆ ผมแค่จะดูอันเดรสเฉยๆ แล้วจะตกลงมั้ย”ร่างสูงกลับมายืนปกติ
“ตกลงอะไร”กุ้ยช่ายถามซ้ำเปลี่ยนผ้าอ้อมให้อันเดรสเสร็จก็ผุดขึ้นมามองหน้าร่างสูงที่จ้องมองตนเองอยู่ก่อนแล้ว
“ก็ ตกลงเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้ผมไง ผมจ้าง”ร่างสูงพูดเบาๆจ้องมองใบหน้าแดงก่ำ มือหนาเอื้อมไปเกลี้ยผมที่ปิดบังใบหน้าแดงก่ำ
“อะ อะไรนะ”กุ้ยช่ายถามซ้ำ
“ก็ เป็นพี่เลี้ยงเด็กให้ผม เดือนเท่าไรก็ว่ามาเลย”ร่างสูงยิ้มจ้องตากุ้ยช่ายอย่างมีประกาย
กุ้ยช่ายเองก็ไม่ค่อยเชื่อหู ดวงตากลมโตจ้องลึกไปยังดวงตาสีน้ำตาลคมเข้มคู่นั้นเมื่อจับโกหก เพราะอีกฝั่งดูจะเป็นคนชอบล้อเล่น แต่ก็ไม่มีแววโกหกในดวงตาคู่นั้นเลย มีแค่แต่สิ่งที่น่าคนหาภายในดวงตาคู่นั้นต่างหาก
“ผมไม่เอากับคุณด้วยหรอก”กุ้ยช่ายบ่นพลางเสตาหลบเก็บแพมเพิสที่ใช้แล้วเดินหนีจะไปทิ้งถังขยะ
“อ่าวทำไมเล่า คุณก็ยังไม่มีงานทำไม่ใช่เหรอ”คนตัวโตเดินตาม
“ไม่มีงานทำมันก็ใช่ แต่ผมอยากได้งานที่มั่นคง ถ้าลูกคุณโตล่ะ ผมก็ตกงานอีกล่ะ”กุ้ยช่ายเดินหนี
“งั้นผมให้คุณเป็นทั้งพี่เลี้ยงเด็กทั้งผู้ช่วยประสานงานเลยเอ้า เงินเดือนแล้วแต่คุณจะเรียก”ร่างสูงเดินตามกุ้ยช่ายมาหยุดประตูหน้าบ้านที่มีถังขยะตั้งอยู่
“จริงเหรอ”กุ้ยช่ายหันมาถาม
“จริงสิ”ร่างสูงยิ้ม
“ไม่สัมภาษณ์เลยเหรอ”กุ้ยช่ายถาม
“อืม”ร่างสูงพยักหน้า
“ตกลง สองหมื่น คุณโอเคมั้ย”กุ้ยช่ายถามเบาๆกับเงินเดือนค่อนข้างสูง
“ผมให้สามหมื่นเลย
***************
ขอบคุณทุกกำลังจในะค้าทุกคน
แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆค่ะ จะเอาไปปรับปรุงนะค่ะ
แล้วก็ขอบคุณคำติชมทุกๆรีพลายเลยค่ะ มีกำลังใจมากเลย :mew1:
เป็นกำลังใจให้กันต่อไปนะค่ะ :mew4:
สุดท้ายก็ขอคำแนะนำด้วยนะค่ะ
แล้วก็คำผิด กาการหนักจริงๆ เป็นมานานแก้ไม่หาย :katai1:
ตอนต่อไปกดคร่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.145 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.145)
-
ทุ่มน่าดูเลยอิอิ :hao6:
-
เป็นเรานะขอห้าหมื่น ข้อหาพ่อเด็กทำให้ปวดหัว5555
-
สำเร็จ
-
กลัวจะไม่ได้ดูแลเด็กอย่างเดียวนะซิ :hao6:
-
พ่อบุญทุ่มจริงจริ๊งงงง
คิดไรป่ะเนี่ยยยยยยยย
-
ตั๋งโอ๋น่ารัก :mew1:
-
แหมะ! ตั้งใจให้เป็นพี่เลี้ยงกับผู้ช่วยอย่างเดียวหราา ไม่มีอะไรแอบแฝงชิมิ :m12:
-
เงินเดือนดี๊ดีอ่ะ ฮ่าๆ
ต่อไปนี้จะมีอะไรมาป่วนอีกไหมเนี่ย ... น่าจะมีเรื่องผู้หญิง (คิดว่างั้น) นะ
-
เชื่อเถอะ เดี๋ยวได้มาอยู่ประจำ
จ้างตลอดชีวิต ห้ามลาออก ฮิฮิ
รอตอนต่อไปน้า
-
:mew1:
-
รักคนเขียนที่สุด
มาบ่อยๆน้าา
-
แม้บุญทุ่มเพราะหวังจะเครมเขาล่ะสิ พอได้เขาแล้วเตะตูดหนีรึเปล่าคับท่านประธาน ก็เช้าชู้สะเหลือเกิน
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ :hao7:
-
จะดีเหรอ..เงินเดือน 2-3 หมื่นกับอนาคตที่อาจเสียเอกราชอ่ะ เหอเหอ
-
5555
-
น่ารักอะ
รอๆ
-
สามหมื่นยังไม่คุ้มค่าเหนื่อยเลยเหอะ
-
:laugh:
-
กัดiPadไปอ่านไป........ฉันเกลียดนิยายแนวนี้........กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆรัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอย่างหนักมากกกกกกกกกกกก
-
น่ารักจังเลย มาต่อเรื่อยๆนะครับ
-
:hao3:ครอบคนัวสุขสันต์ 30k ได้ทั้งพี่เลี้ยงเด็กและว่าที่ภรรยาคุ้มนะเนี่ยย
-
โอ๊ยๆ ปวดตับแทน ทั้งพ่อ ทั้งลูก :z3:
-
เดาว่า... ต่อไปความกะล่อน เจ้าชู้ของพระเอก จะนำเอาปัญหาตามมาแน่ๆ
ปล. เดาอีกว่าเรื่องนี้คงจะ มุ้งมิ้ง ใสๆ ไม่มาม่าหรอก (มั้ง) :katai3:
-
ทุ่มทุนจังน้าา :hao3:
-
แหม๋ๆๆๆ เป็นพ่อบุญทุ่มจริงตามชื่อเรื่องเลย นี่ถ้าผ่านไปสักระยะคงย้ายไปอยู่แผนกแม่ของลูกเลยแน่ๆ 5555 o18
-
เห็นด้วยว่าน่าจะลดใช้ "ร่างบาง-ร่างสูง" มันพร่ำเพรื่อเกินไปหน่อยอ่ะค่ะ
-
ขอหนักๆเลย
-
น่ารักจังเลยเรื่องนี้ :mew1:
-
กุ้ยช่ายเตรียมยาแก้ปวดหัวไว้เลย
-
กริ๊ดดดดด น่ารักจัง จะมีปัญหาตามมาหรือเปล่า คนเขียนใจดีจัง มาบ่อยๆ นะจ๊ะ
-
มีรัยจะระบายก่อนอ่าน
เมื่อวานอยากกินมะม่วง
เลยลงทุนซื้อมะม่วงมาสองโล
แล้วก็มีดปลอกผลไม้
คนปลอกให้มันปลอกไม่ทันใจ
เลยจะโชว์เทพ
ฉึกเข้าให้ เนื้อนิ้วหัวแม่มือนี่ ไสลด์เป็นแผ่น เลือดอาบไปนั่น
ดีนะหัวแม่มือไม้ได้ใช้กดอะไร กดแค่สเปชบาร์ ไม่งั้น
ฮี่ฮี่ จะไม่มีตอนนี้ให้อ่าน :laugh:
ลูกชาย(พระเอก)
ชื่อ อันเดรส Andres (ภาษาสเปนแปลว่านักรบ)
นามสกุล อภิทวีทรัพย์
ลักษณะทั่วไป เป็นทารกรูปร่างจ้ำม่ำน่าหยิก ผิวสีแทนเหมือนพ่อ ดวงตาและสีผมสีน้ำตาลเข้มเหมือนพ่อเช่นกัน ตามหลักตอนนี้เป็นลูกเสี้ยวเสปน แต่ยังไม่รู้ว่าแน่ชัดว่าฝั่งแม่มีเชื่อสายอะไรบ้าง
ตอนที่ 6 หลบล่า ปู่ย่ามหาภัย
เช้ามืดของอีกวัน
“นี่คุณ”เสียงทุ่มเรียกพลางเอานิ้วจิ้มแก้มขาวๆของกุ้ยช่าย
“อืม”กุ้ยช่ายปัดนิ้วออกอย่างรำคาญก่อนหันหนี
“นี่คุณ ตื่นหน่อยสิ”คราวนี้มาตินเขย่าคนขี้เซา
“อืม ตั้งโอ๋มีอะไรเหรอ”กุ้ยช่ายพูดแต่ยังไม่ลืมตา
“ตั้งโอ๋ยังไม่ตื่นหรอกคุณ แต่อันเดรสน่ะ อึอีกแล้ว”
“ห่ะ”กุ้ยช่ายสะดุ้งลุกขึ้นตื่นเต็มตา
นึกขึ้นได้เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับบ้าน เพราะคำอ้อนวอนของที่ฝ่ายที่ทำท่าทำทางหมาหงอย เลยได้มานอนห้องรับแขกกับตั้งโอ๋
ย้อนไป เวลาหัวค่ำของเมื่อวาน กุ้ยช่ายอุ้มเจ้าตัวอ้วนใส่เป้สะพายขึ้นหลัง ล่ำลาเสร็จตกลงว่าจะมาอีกทีพรุ่งนี้แปดโมงเช้า อีกอย่างตอนรีบกลับเพราะบ้านอยู่ไกล
เดินออกมาจะพ้นประตูรั่วมือบางก็ถูกรั้งไว้อย่างกะทันหัน เลยหันไปมอง ก็เห็นคุณพ่อมือใหม่ตัวยุ่งส่งสายตาหมาหงอยมาให้ แถมคำพูดคำจาน่าสงสาร อ้างว่า ไม่มั่นใจว่าจะดูแลอันเดรสคนเดียวได้มั้ย อ้างสารพัดสารเพ จนเขาต้องยอมค้างคืน
กลับมาที่ปัจจุบัน กุ้ยช่ายเดินตามมาตินไปที่ห้องนอนใหญ่ของเจ้าตัว ผิดกับห้องรับแขกลิบลับ ห้องนี้ใหญ่โต มีทุกอย่างครบครัน พอมองไปข้างเตียงก็เห็นเปลเด็กอยู่ข้างๆ
อันเดรสน้อยยกมือยกเท้าทำเสียงอ้อแอ้ จะร้องก็ไม่ร้องเพราะมีจุกนมอุดอยู่ที่ปาก ว่าแล้วก็หันไปหาพ่อตัวดี ที่ดันเดาจุกนมยัดปากลูกไม่ให้ลูกร้อง เจ้าตัวก็ทำท่าแหะๆใส่ จนกุ้ยช่ายต้องส่ายหัว
ก้มลงจะเปลี่ยนแพมเพิส ก็เห็นว่าแพมเพิสถูกแกะแล้วเลยหันมาถาม
“แกะแล้วทำไมไม่เปลี่ยนล่ะคุณ”
“ก็”มาตินเถียงไม่ออก
“ก็อะไร”
“ก็ อยากให้คุณเปลี่ยนมากกว่า”เหตุผลของคุณพ่อตัวดีทำเอากุ้ยช่ายแทบเงิบ
“นี่ลูกคุณนะ ให้ตายเถอะ หยิบกะละมังใส่น้ำอุ่นมาเตรียมไว้เลย จะได้อาบน้ำทีเดียว”กุ้ยช่ายบ่นพลางเช็ดก้นแล้วเอาแพมเพิสออก จนสะอาดเอี่ยมน่าฟัดเหมือนเก่า ได้สักพักพ่อตัวดีก็ออกมาจากห้องน้ำบอกน้ำพร้อมจึงอุ้มอันเดรสน้อยเข้าไป กำลังจะถึงประตูห้องน้ำเชียว
แง แง
เสียงร้องจากห้องนอนรับแขกดังขึ้นมาอีก ตั้งโอ๋หาพ่อลั่นบ้าน
คนนึงก็อุ้มเด็กอยู่ ส่วนคนที่ว่างมองหน้ากระพริบตาปริบๆ
“เอ้า จะยืนเฉยทำไมล่ะ คุณก็ไปดูตั้งโอ๋สิ”กุ้ยช่ายบ่น
มาตินยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ แล้วเดินไปห้องนอนรับแขก ตกลงใครเป็นเจ้านายวะเนี่ย
ในห้องน้ำ กุ้ยช่ายเอะใจก่อนที่จะเอาอันเดรสน้อยแก้ผ้าวางลงไปในกะละมัง จึงเอามือจุ่มลงวัดอุณหภูมิน้ำ เกือบชักมือกับแทบไม่ทัน ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงปี๊ดด้วยความโมโห นี่นะน้ำอุ่นของมัน มันจะต้มลูกรึไง ใจใจได้แค่คิดก่อนเทออกแล้วเอาน้ำเย็นผสม พอเห็นเจ้าตัวเล็กยิ้มอ้อแอ้ดีใจ ความโกรธก็หายเป็นปลิดทิ้ง
จังหวะเดียวกันมาตินก็อุ้มตั้งโอ๋ที่มีคราบน้ำตาเต็มหน้าเข้ามา
“นี่คุณ ให้ผมอาบให้ตั้งโอ๋เลยมั้ย”มาตินถาม ใบหน้าคมฉีกยิ้มอย่างเอาหน้า
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู”กุ้ยช่ายหันปรายตามองแล้วหันไปอาบน้ำให้อันเดรสน้อยต่ออย่างอารมณ์ดี
หันไปเห็นมาตินเปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำที่อยู่ข้างๆเค้าเตอร์อ่างล้างหน้าที่เขาอาบน้ำให้อันเดรสอยู่ ร่างสูงเทสบู่ใส่จนฟองขึ้นเต็ม จนเจ้าตัวอ้วนส่งเสียงดีใจตื่นเต้นใหญ่
“นี่คุณอย่าให้น้ำร้องเกินไปนะ เด็กไม่ได้หนังหนาเหมือนคุณ”เห็นแล้วมันอดไม่ได้เมื่อมาตินหันมายักคิ้วให้ เหมือนจะอวดที่ทำให้เจ้าตัวอ้วนตื่นเต้นแต่เจ้า น่าหมั่นไส้ กุ้ยช่ายบ่นในใจ
“จ๋าฮับ น้องไม่ย้องแย้วเหยอฮับ”ตั้งโอ๋ถามพลางตีฟองสบู่ในอ่างเล่น
“ไม่ร้องแล้วครับ เพราะน้องไม่ดื้อ ถ้าตั้งโอ๋ไม่อยากดื้อต้องเลิกร้องให้นะครับรู้มั้ย”
“ฮับ ตั้งโอ๋จะไม่ดื้อ”เห็นรับปากทุกที แต่ตื่นนอนทีไร ร้องไห้เรียกหาตลอด
พออาบน้ำเสร็จก็พากันออกมาแต่งตัว ก็แปดโมงเช้า อันเดรสน้อยใส่ชุดแขนยาวขายาวมีหมวกคุมสีน้ำตามีหูกลายเป็นลูกหมีน้อยไปโดยปริยาย ส่วนเจ้าตัวกลมก็ให้ใส่เสื้อผ้าสำรองที่ติดกระเป๋าไว้ ส่วนตัวเองน่ะเหรอ เน่าสถานเดียว
ยิ่งคุณพ่อตัวดีล่ะก็ไม่ต้องถามถึง เสียงอาบน้ำฮัมเพลงอยู่ในห้องน้ำสบายใจเหลือเกิน กุ้ยช่ายหันไปไปอุ้มเจ้าหมีน้อยขี้นแนบอกโยกไปมาแล้วฮัมเพลงบ้าง เจ้าหมีตัวจ้ำม่ำก็เคลิ้มกำลังจะหลับ
“นี่คุณไม่อาบน้ำเหรอ”ตาที่กำลังจะหลับแหล่มิหลับแหล่กลับลืมตาใส่แจ๋วเหมือนเก่าเมื่อได้ยินเสียง
“นี่คุณ อันเดรสกำลังจะหลับ คราวหลังพูดเบา อ่า เบาสิ”ประโยคแรกก็เสียงแข็งอยู่หรอก แต่ประโยคหลังผ่าวเบาจนแทบไม่มีเสียง หันไปก็เจอคุณพ่อตัวดี ยืนเปลือยอกล่ำๆอยู่หน้าประตูห้องน้ำ แผงอกสีเข้มเต็มไปด้วยกล้ามเป็ดมัดๆ ประปรายไปด้วยหยดย้ำแพรวพราว ท่อนล่างมีเพียงผ้าขนหนูผืนขาวพันไว้ ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงก่ำ จะโกรธก็โกรธจะอายก็อาย จะอิจฉารึก็ใช่
“โห คุณยุงหย่อยะเบิด โตขึ้นตั้งโอ๋จะมีกล้ามใหญ่แบบคุณยุง”ตั้งโอ๋ที่นั่งอยู่บนขอบเตียงตบมือชอบใจ แล้วก็เป็นอีกครั้งที่มาตินยักคิ้วอวดกุ้ยช่าย จนกุ้ยช่ายหมั่นไส้ หรืออิจฉาก็ไม่แน่ใจ เสหน้าหลบ
“นี่คุณ จะมายืนแก้ผ้าให้ฟ้าผ่ารึไง ไปแต่งตัวสิ”กุ้ยช่ายหันหลังพูดใส่
“แล้วคุณล่ะ ไม่อาบน้ำเหรอ”
ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดอยุ่ข้างหู เสียงทุ้มกระซิบเบา ไออุ่นๆแผ่ผ่านมาจากทางเบื้องหลัง
“ก็ ก็ผมไม่มีเสื้อผ้า”กุ้ยช่ายแก้เก้อหน้าแดง อุ้มอันเดรสโยกไปมา อันเดรสก็จ้องมองคุณพ่อตาแป๋วพลางดูดจุกนม
“เสื้อผ้าผมก็มีนะ ผมไม่ถือถ้าเป็นคุณ”มาตินบอกข้างหู จมูกโด่งก้มต่ำไปที่คอ สูดดมกลิ่นหอมจางๆ กลิ่นหอมที่ครั้งก่อนยังติดใจไม่หาย หอมแบบไม่ปรุงแต่งเหมือนน้ำหอมฉุนๆที่เหล่าคู่ขาของเขาใช้ ยิ่งได้กลิ่นก็ยิ่งอยากสัมผัส ว่าเจ้าเนื้อที่มีกลิ่นหอมจางๆจะนุ่มละมันเหลือนกลิ่นมั้ย สมองคิดแต่เรื่องฉวยโอกาส จมูกเตรียมกดลงไปที่ลำคอขาว
“นี่คุณ จะมายืนใกล้ทำไม ตัวก็เปียก ไปแต่งตัวสิ ผมจะได้อาบบ้าง”กุ้ยช่ายเดินหนี
“ผมแค่จะมาดูอันเดรสเฉยๆ คุณก็ขี้บ่นไปได้”มาตินบ่นยิ้มกริ่มเดินเข้าหากุ้ยช่ายที่ถอยหนี ตั้งโอ๋ก็นั่งมองอยุ่ตาปริบๆ
“เอะนี่ คุณ จะมาเดินตามทำไมเดี๋ยวอันเดรสก็เปียกหรอก ไปแต่งตัวไป”กุ้ยช่ายบ่นหน้าแดงก่ำพาอันเดรสเดินหนี สายตาเหลือบไปเห็นมาตินน้อยดันผ้าขนหนูนูนขึ้นมา
โฮ่งๆ โฮ่งๆ
เสียงกีกี้เห่ามาจากชั่นล่าง มาตินเกาหัวมองหน้ากุ้ยช่าย
“คุณก็ไปดูสิ”กุ้ยช่ายไล่ หน้ายังไม่หายแดง
ร่างสูงทำหน้าบูดเกาหัวเดินลงบันได มือก็กระชับผ้าขนหนูที่เอว กำลังสนุกอยู่เชียว พอลงมาถึงก็เห็นคุณกีกี้ส่ายหางระริกระรี้อยู่หน้าบันได
“มีอะไรครับคุณกีกี้”
กีกี้ไม่ตอบได้แต่วิ่งกระโดดไปที่ประตูหน้าบ้าน แน่นอนล่ะ ถ้ามันตอบก็ได้วิ่งกันล่ะ มาตินเดินเกาหัวไปเปิดประตู
ฉับพลันประตูยังเปิดไม่ทันดีก็ปิดกระแทงปึงเหมือนเก่า มือหนายกกุมหัวใจที่เต้นระรัวกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ คิดได้ก็รีบวิ่งโครมครามขึ้นไปยังห้องนอน
“คุณ คุณ ไปห้อง ไปห้องนอนรับแขก”ร่างสูงดันหลังกุ้ยช่ายไปที่ห้องนอนรับแขก
“อะไรของคุณเนี่ย”กุ้ยช่ายอดที่จะบ่นไม่ได้ เมื่ออันเดรสน้อยไม่ได้หลับได้นอนสักที
“เออน่า ไปห้องนู้นกันให้หมดเลย”
กุ้ยช่ายพยักหน้าแล้วเดินอุ้มอันเดรสเข้าห้องนอนรับแขกส่วนตั้งโอ๋ก็เดินตามพ่อตาปริบๆ
ตามมาด้วยมาตินที่ดันเปลเด็กเขามาหลบอยู่มุมห้อง
“อะไรของคุณเนี่ย”
“ชู่ว เงียบๆนะคุณ พ่อแม่ผมมา”ว่าเสร็จมาตินก็ปิดประตูวิ่งลงข้างล้างทั้งที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า
หน้าประตู ร่างสูงปัดเนื้อปัดตัวเข้าที่เข้าทาง ฉีกยิ้มแหยๆเต็มที่ จากที่เมื่อสักครู่เป็นหยดน้ำเกาะ ตอนนี้เป็นเหงื่อผุดแทนเต็มตัว
“แฮ่ๆ มอร์นิ่งครับ ลมอะไรหอบมาแต่เช้าครับเนี่ย ผมนี่ตื่นเต้นเลย”ร่างสูงเปิดประตู
“น้อยๆหน่อยมาตี้ เมื่อกี้แกเพิ่งปิดประตูใส่หน้าพ่อกับแม่แก อย่ามาเฉไฉ”
“พอดีผม ตื่นเต้น ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่มา ไม่เห็นต้องลำบากมาเลยนี่ครับ โทรมาบอกให้ผมไปหาก็ได้”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ทำไมแกไม่แต่งตัวดีดี แล้วทำไมเหงื่อโทรมขนาดนี้”หญิงสูงอายุถามพลางมองสำรวจรอบบ้าน
“ไม่มีอะไรครับ พอดีผมออกกำลังกาย”มาตินพูดแล้วจับเอวหมุนซ้ายหมุนขวา จนคนเป็นแม่มองหน้า
“เชื่อตายล่ะ ถ้าฉันเชื่อแก ฉันคงออกลูกมาเป็นหมีควาย ใครจะบ้านุ่งผ้าเช็ดตัวออกกำลังกาย”ผู้เป็นแม่เดินรอบบ้าน
หญิงสูงวัยคน แต่ดูยังสวยสง่ามีราศี พูดภาษาไทยชัดมากเพราะว่ามีพ่อเลี้ยงเป็นคนไทย ใบหน้าหวานจมูกโด่ง โครงหน้าได้รูป ดวงตาและเรือนผมดัดลอนสีน้ำตาลเข้ม ผิวสีน้ำผึ้งตามแบบฉบับชายสเปน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพ่อตัวดีได้ใครมาเต็มๆ
ส่วนคุณพ่อถึงแม้จะอายุมากแล้วแต่ก็ยังดูไม่แก่มากนัก ใบหน้าหล่อเหลาตามแบบคนสูงอายุ แต่ยังคงดูมีภูมิฐานตามธรรมดาของนักธุรกิจ แต่ตอนธุรกิจยกให้เจ้าลูกชายตัวแสบแล้ว ส่วนตัวก็ออกรอบตีกอร์ฟ ออกงานสังคมกับภรรยา ท่องเที่ยวดูเส้นทางทัวร์ให้กับบริษัทไปเรื่อยเปื่อย
“นี่แก อย่าบอกนะว่ามีผู้หญิงซ่อนอยู่”
“เฮ้ย ปล่าวนี่แม่ มาเหนื่อยๆนั่งพักก่อนดีกว่า”มาตินรีบขวางก่อนคนเป็นแม่จะเดินขึ้นบันได พลางดันหลังให้ไปนั่งที่โซฟาข้างพ่อ
“นี่แก อย่ามาดันหลังฉัน อย่าให้ฉันจับได้นะว่าพาผู้หญิงมานอน”มีหรือจะยอมคนเป็นแม่ไม่ยอมหยุดง่ายๆ เดินหลบขึ้นบันไดไปจนได้
หญิงสูงวัยเดินไปเปิดประตูห้องนอนลูกชายเข้าไปสำรวจ
“เห็นมั้ย ผมบอกแล้วว่าไม่มี”ร่างสูงปาดเหงื่อ
“อย่าให้ฉันจับได้ก็แล้วกัน”คนเป็นแม่พูดจบก็เดินสะบัดเตรียมลงบันได
เคร้ง
“เสียงอะไร”หญิงสูงวัยหันมาถาม
“เสียงทีวีมั้งครับ สงสัยพ่อดูทีวีเสียงดัง”มาตินบอก ตัวยืนบังประตูห้องนอนรับแขกไว้
“ไหนขอฉันดูห้องนั้นหน่อยสิ”แม่ดันลูกชายตัวใหญ่ออกแล้วเปิดประตูเข้าไป
ปรากฏว่า
เงียบไม่มีอะไรผิดปกติ ร่างสูงชะโงกหน้าเข้าไปดู มือหน้าปาดเหงื่อถอนหายใจโล่ง กำลังจะปิดประตูคืนที่ สาวตาคุณแม่ก็เหลือบไปเห็นบางอย่างผิดปกติอยู่มุมห้อง
เปลเด็ก!!
“นั่นอะไร”เสียงแหลมสูงถามแล้วปรี่เข้าไปที่เปลเจ้าปัญหาทันที
“อา คือ”มาตินอ้ำอึ้งเกาหัวแกรกๆ
“เลิกเกาหัวแล้วตอบฉันมาว่านี่คืออะไร Qué ? respuesta”ประโยคหลังถามเป็นภาษาสเปน(คืออะไร? ตอบมา)
“ก็ เปลเด็กไงครับ”มาตินเกาหัวยิ้มแหยๆ
“แล้ว?”ยืนกอดอกถามอย่างคาดคั้น
“แล้ว มันก็คือเปลเด็ก”
“ฉันรู้ว่ามันเป็นเปลเด็ก แล้วมันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“ก็คือ”มาตินปวดหัวตึ๊บ ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาโกหกดี ตาก็เหลือบมองที่ระเบียงที่มีผ้าม่านปิด แต่ประตูระเบียงยังปิดไม่สนิท ส่งผลให้ผ้าม่านปลิวไสว
“ตอบชั้นมา ก่อนที่ชั้นจะย้ายแกไปอยู่บ้านใหญ่”
“คือ เปลนี่ เป็นของ”กำลังจะโกหกอยู่แล้วเชียว
แว๊ แว๊ แว๊!!!!!
***************
เอาแบบหอมปากหอมคอก่อน ตอนนี้ไม่ค่อยมุ้งมิ้งเท่ารัย
ไม่แน่ใจว่าคืนนี้จะมาต่ออ่ะป่าว
ร๊ากกคนอ่านฝุดๆ
ถ้าคนอ่านร๊ากคนเขียน
คนเขียนก็จะมาต่อไวๆ
ขอบคุณทุกคนติชมเลยค่ะ
จะเอาไปปรับปรุง
แล้วก็ขอบคุณกำลังใจมากเลย อยู่ได้ด้วยกำลังใจเลย
คนเขียนชอบซาดิส คริคริ นี่พูดเลยฮี่ฮี่ :oo1:
สุดท้ายก็ขอบคุณมากเลยค่ะที่ติดตาม :mew4:
ขอคำแนะนำด้วยนะค่ะ :mew1:
บ่นเยอะเดี๋ยวไม่มีใครอ่าน 555+ :katai2-1:
ตอนต่อไปกดคร่าา
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.164 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.164)
-
คุณย่ารักเด็กไหมคะ? มาร์ตินไม่มีผญเลยนาาา มีแต่เด็กน่าร้ากๆเท่านั้นเองงงงงง :mew4: ฮุฮุ
-
ไม่เอา มาม่าน๊า ไม่ค่อยชอบ ขอร้อง :pig4:
-
อุ๊ย!! คุณแม่มาาาาาาาา
แบบนี้จะทำไงน้าาาาาา
รอตอนต่อไปค่ะ ขอให้แผลหายไวๆน้าาา
-
ลุ้นๆ
ปล.ไม่เอามาม่านะคนเขียน
-
จะชอบหรือเกลียดไม่รู้ ที่แน่ๆถ้าเจอเสน่ห์เด็กทั้งสองคนต้องรักต้องหลงแน่ๆ
-
o22 คนเขียนชอบซาดิสเหรอ เราไม่ใช่มาโซนะ
ลุ้นๆ
-
หนีไม่รอด 55+
-
น้องอันเดรสอยากเจอคุณย่าเหรอคะ? รีบส่งเสียงร้องเรียกเชียวน้าา~ :-[
-
ไม่เอามาม่าน้าาา. แบบนี้กำลังน่าร้ากกก
-
ค้างงงงงงง
พ่อผักกับลูกผักน่ารักกกก
อันเดรธก็น่ารักกกก
แต่พ่ออันเดรธน น่าตืบ
ขอร้องอย่าดราม่าา
รอตอนต่อไป
-
เอามาม่าแบบพอให้รู้ว่ากำลังกินมาม่าก็ได้ อย่าถึงกับร้องไห้เลยน้า สงสารเด็กๆ
-
เอามาม่านิดๆหน่อยๆพอหอมปากหอมคอ ไม่ต้องเยอะมากก็ได้ค่า เดี๋ยวท้องอืด
ชอบแบบน่ารักๆ กุ๊กๆกิ๊กๆกันอย่างนี้ น่ารักดีค่ะ
-
มาต่อคืนนี้เถอะผมจะรอนะ แต่อย่าดราม่ามากเลยเดี๋ยวคนอ่านหายหมดเอากลางแบบตอนนี้นะดีแล้วครับ
-
คุณปู่คุณย่า!!~
-
ถ้ามาม่าหนักผมก็ขอบายถึงจะเสียดายแต่ก็ไม่ชอบอยู่ดี แถมปล่อยให้ค้างอีกตั้งหาก
-
ฉันเกลียดเธออออออออออออออแม่โซอึน______มาต่อให้ไวเลยน้าาาาาาาาาาา ได้โปรดดดดดด
-
สนุกนะแต่สั้นไป
-
ต่อ
-
แอบดูอยู่ไม่ไกลเลยคร้าาา คนอ่าน8000ก็เลยมาแบบเบาๆ
แล้วจะมากระซิบว่า
คนเขียนไม่ชอบกินมาม่าเจ้าค่า o13
เลยจะมาบอกว่าเรื่องนี้ไม่มีมาม่าให้อืดท้องแน่นอน
มีแต่ผัก555+ :hao6:
ไม่เขียนมาม่าคร่าา เหนื่อยจิตเจ้าค่ะเวลาเขียนมาม่า :hao5:
เรื่องนิกะมาแบบมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้ง :o8: :-[ :impress2:
ตอนที่ 7 คุณย่าขี้บ่น
จากความเดิมตอนที่แล้วกุ้ยช่ายอุ้มอันเดรสแล้วให้ตั้งโอ๋เดินตามไปหลบอยู่ที่ระเบียง เพราะได้ยินเสียงเถียงกับอยู่หน้าประตูห้อง
แสดงแดดอ่อนๆยามเช้าพาดผ่านร่างของทั้งสาม ใบหน้าขาวเหงื่อตก ที่ต้องมาหลบๆซ่อนๆเหมือนเมียน้อยหลบเมียหลวงอะไรประมานนั้น แขนที่อุ้มอันเดรสก็โยกไปมาไม่ให้อันเดรสงอแง ส่วนตั้งโอ๋ก็ยืนเกาะชายเสื้อ ดวงตากลมโตตั้งคำถามปากเล็กกำลังจะอ้าแต่คนเป็นพ่อยกมือทำสัญญาณให้เงียบ ตั้งโอ๋จึงเอามือตะครุบปากตัวเองนิ่ง
ด้านในห้องนอนได้ยินเสียผู้หญิงโวยวาย ตัวกุ้ยช่ายเองก็สงสัยทำไมต้องซ่อน แต่ทำไงได้พ่อตัวดีคงมีเหตุผลที่ให้เขาหลบหลบซ่อนแบบนี้
“แว๊ แว๊ แว๊
กุ้ยช่ายสะดุ้งจู่ๆอันเดรสน้อยก็ร้องให้งอแง ตากลมโตจ้องมองประตูระเบียงพลางเดินถอยหลัง แขนก็เขย่าไปมาปลอบประโลมหมีน้อยในอ้อมแขน พอก้มดูก็ตกใจ มดแดงตัวใหญ่เกาะอยู่บนแก้ม กุ้ยช่ายรีบปัดมดตัวโตออก เผยให้เห็นรอยแดงเป็นจ้ำ
ไม่ทันเสียแล้ว ประตูระเบียงเปิดผ่าง ร่างของหญิงต่างชาติสูงวัยปรากฏ ใบหน้าสวยตามวัยดูจะอารมเสียไม่น้อย เบื้องหลังของเธอคือพ่อตัวดียืนทำหน้าตาเหรอหราบอกบุญไม่รับ
“นี่มันอะไนกันเนี่ย”เธอวีนเสียงดัง
“อะ เอ่อ”กุ้ยช่ายอึกอัก ไม่รู้จะพูดยังไงดี
“แล้วเด็กนี่ใคร”หันไปตามลูกชาย
“เอ่อ คือ”คนถูกถามอึกอัก
“ไหนส่งมานี่สิ”แม่ของมาตินพูดพลางรับเด็กมาจากกุ้ยช่าย ส่วนตั้งโอ๋ตอนนี้ยืนหลบอยู่หลังพ่อโผล่แต่หัวมามองตาปริบๆ
หญิงสูงวันอุ้มอันเดรสหมีน้อยแกว่งไปมาปลอบประโลม จนหายร้อง แต่แผลที่แก้มยังไม่หายจาง
“เอ่อ แม่”คนตัวโตเรียก
“ไม่ต้องบอกฉันก็รู้ว่าลูกแก หน้ายังงี้จะลูกใครได้”พูดจบก็เดินหนีลงชั้นล่างของบ้าน มาตินหันมามองหน้ากุ้ยช่ายขอความเห็น
กุ้ยช่ายก็พยักหน้าให้มาตินตามคุณแม่ลงไป ส่วนตัวเองจะไปยุ่งก็ใช่เรื่อง เลยรออยู่ในห้องนอนแขกเงียบๆกับลูกชาย ใจรู้สึกแย่ลึกๆ เหมือนลูกสะใภ้หลบแม่สามี คิดแล้วก็ปวดหัวแทนพ่อตัวดีที่ไม่รู้ตอนนี้เป็นอย่างไร
“จ๋าฮับ คนเมื่อกี้เค้าเปนใคนเหยอฮับ”ตั้งโอ๋ถาม
“คนเมื่อกี้เค้าเป็นแม่ของคุณลุงครับ ตั้งโอ๋อย่าดื้อนะครับรู้มั้ย”กุ้ยช่ายหันไปตอบลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆพลางลูบหัว
ด้านล่าง
“อ่าวคุณ ไปอุ้มเด็กที่ไหนมา”พ่อของมาตินถามภรรยาของตนที่จู่ๆอุ้มเด็กทารกลงมาจากชั้นบนของบ้าน
“คุณก็ดูเอาสิ ว่าลูกหลานใคร”ภรรยาส่งอันเดรสน้อยให้สามี พอสามีได้รับ ก็สำรวจเด็กน้อยในอ้อมแขนถึงกับหัวเราะร่วน
“ฮ่าฮ่า เอาจนได้เจ้าลูกตัวดี”คนเป็นพ่อไม่ถือสา กลับหัวเราะชอบใจวีรกรรมของลูกชาย สำเนาถูกต้องจริงๆ
“นี่คุณเอาแต่ให้ท้ายไง ฉันว่าแล้วสักวันมันต้องเป็นแบบนี้ ฉันบอกแล้วให้มันแต่งงานกับลูกสาวของผู้ว่าอันโตนิโอก็ไม่เอา แล้ว
เป็นไงล่ะ ลูกใครหลานใครก็ไม่รู้”คนเป็นภรรยากอดอกหันหลังให้สามี
“แม่”มาตินนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเรียก
“ไม่ต้องมาเรียกฉัน แกนะแก จะบ้าตาย แอบไปมีลูกมีหลานตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ แล้วไม่คิดจะบอกฉันสักคำ ต้องให้ฉันมารู้เอง
ใจคอแกนี่นะ นี่แกยังเห็นฉันเป็นแม่แกอยู่มั้ยห่ะ มาตี้”แม่ของมาตินยกพัดขึ้นมาโบก มือก็ล้วงยาดมขึ้นมาสูด
“คุณก็ ปล่อยลูกไปเหอะ ผ่านแล้วให้ผ่านไป ดูสิเจ้าตัวเล็กน่ารักเหมือนคุณเลย”พ่อมาตินพูดพลางยิ้มเล็กยิ้มน้อยกับอันเดรส
“หึ จะไม่น่ารักเหมือนฉันได้ไง ก็ฉันเป็นย่านิ พอเลย เอามาให้ฉันอุ้มบ้าง”คนที่อ้างตัวเป็นคุณย่าแย่งหลานมาอุ้ม
แล้วเวลาผ่านไปสักพักใหญ่เรื่องราวทั้งหมดก็ถูกสารภาพจากปากของมาติน แต่ท่าทีของคนเป็นพ่อเป็นแม่ไม่มีทีท่าจะโกรธ
อะไรมากมาย แค่ตกใจมากกว่า
“แล้วหลานฉันชื่ออะไร”คุณย่ามือใหม่ถาม
“อันเดรสครับแม่Andresที่แปลว่านักรบ”มาตินตอบยิ้มกริ่มออกมาได้เมื่อเห็นว่าพ่อแม่ของตนไม่โกรธเคืองเขามากนัก
“อืมชื่อมีความหมายดี คล้องกับแกดีMartinez แปลว่าเทพเจ้าแห่งสงคราม พอมีสงครามก็มีนักรบ เอ้อ มานี่สิหลานปู่”พูดจบก็ตีเนียนจะแย่งหลานออกจากอกของภรรยา
“นี่คุณ ปวดหลังอยู่ไม่ใช่รึไง ฉันอุ้มเองอย่ามายุ่ง ตั้งแต่โตมาฉันก็เพิ่งเห็นมันฉลาดก็คราวนี้ล่ะ แล้วเด็กคนนั้นที่อยู่ข้างบนล่ะ”แม่ของมาตินถาม
“อ่อ คนนั้นเขาจะมาเป็นผู้ช่วยผม แล้วก็จะมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้ผมด้วย แล้วอีกอย่างเขาไม่เด็กแล้วนะครับแม่ อายุ24แล้ว”
“งั้นแกขึ้นไปชวนเขามาทานข้าวด้วยกันสิ ฉันเอาข้าวใส่ปิ่นโตมา อยู่หลังรถแน่ะ”
มาตินก็หายขึ้นไปข้างบนสักพักก็กลับลงมาตามมาด้วย กุ้ยช่ายที่อุ้มตั้งโอ๋ตามมา กุ้ยช่ายปล่อยตั้งโอ๋ลงยืนแล้วยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนอย่างนอบน้อม
“หวัดดีฮับ คุณปู่คุณย่า”ตั้งโอ๋เอาบ้างยกมือไหว้โดยที่ไม่ต้องให้กุ้บช่ายสอนเลย
“ไหว้พระเถอะลูก ไหนเจ้าตัวเล็กมาให้ย่าดูไกล้ๆสิช่ารักน่าชังเชียว”ว่าเสร็จก็หันไปฝากหมีตัวน้อยกับสามี ตอนนี้เจ้าตัวเล็กนอนดูดนมไปเสียแล้ว
ส่วนตั้งโอ๋ก็เดินต้วมเตี้ยมเข้าไปหา คุณแม่ของมาตินอุ้มเจ้าตัวอ้วนขึ้นนั่งแล้วหันมาบอก
“มาตี้ ไปหยิบปิ่นโตหลังรถมาสิจะได้ทานข้าวกันเสียที”แม่มาตินหันมาสั่งลูกชาย
“เดี๋ยวผมไปช่วย ตั้งโอ๋อย่าดื้อนะครับ”
กุ้ยช่ายเดินตามมาตินไปช่วยยกปิ่นโตเข้าครัวแล้วจัดใส่จาน ความเงียบเข้าปรกคุม จนกุ้ยช่ายทนไม่ไหว
“นี่คุณ พ่อแม่ของคุณยังไม่รู้เหรอว่าคุณมีลูก”
“จะให้รู้ได้ไงเล่า อีกอย่างจะเอาเวลาที่ไหนมาบอก ท่านสองคนอยู่ที่สเปน เนี่ยสงสัยว่าพึ่งจะกลับมา ใครจะรู้ว่ามาเร็วขนาดนี้”มาตินบ่นพลางกระแซะเบียดมาใกล้
“แล้วก็ไม่บอก ผมหัวใจจะวายตาย”กุ้ยช่ายอดบ่นไม่ได้
“นี่”มาตินกระซิบ
“อะไร แล้วจะมาเบียดทำไมเดี๋ยวกับข้าวก็หกหรอก”กุ้ยช่ายถอยหนีโยกหน้าหลบจมูกโด่ง
“นี่”เสียงทุ้มกระซิบเบา
“อะ อะไร”กุ้ยช่ายถามเมื่อหลบไม่พ้น ใบหน้าคมเข้ามาใกล้ ลมหายใจร้อนผ่าวปะทะใบหูจนขนแทบลุก
มาตินสูดลมหายใจเข้าออก จนกุ้ยช่ายเรื่มทำตัวไม่ถูก
“คุณยังไม่ได้อาบน้ำเหรอ”
******************
ขอโทษที่มาแบบสั้นๆนะค้าาา
บับว่าเขียนยาวไม่เก่ง แต่จะมาถี่ๆค่ะ
แอบดูอยู่ไม่ไกล ฮี่ ฮี่
ร๊ากกกกกคนอ่านที่สุด
ขอบคุณทุกกำลังใจทุกคนติค่า
อย่าพึ่งหนีคนเขียนไปน้าาาา
ถ้าไม่มีคนอ่านคนเขียนขาดใจตายแน่เลย
ยิ่งถ้าไม่มีกำลังใจนี่สมองแห้งเลยคร่ะ คิดไรไม่ออก คริคริ
แต่พอมีคนมาทวงถาม มันเหมือนแบบ :katai4: ตามรูปเลยคร่า
มีกำลังใจเฟร่อ
สุดท้ายก็ขอคำแนะนำด้วยคร่าาาา
ร๊ากทุกคน
ตอนต่อไปกดคร่าา
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.192 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.192)
-
ทุกอย่างมันกำลังจะดีอยู่แล้วนะมาติน เล่นทักเรื่องกลิ่นออกมาแบบนี้ บรรยากาศเคลิ้มๆ ที่มีมาตั้งแต่แรกหายโม้ดดด...~ o18
-
น่ารักอีกแล้ว
ปล. คนเขียนขอยาวๆหน่อยจิ :m13:
-
หมดกันมาตินกับประโยคสุดท้าย
-
แหมกวนทีนจริงๆ :m16:
-
บรรยากาศกำลังออกแนวเขิลๆ พอประโยคสุดท้าย.....หมดกั๊น :mew5:
-
แหม่...มาทำให้ใจเต้นซะได้ กุ้ยช่ายฝากเบิ้ดกระโหลกเจ้านายคุณทีนึงสิ
-
:mew1:
-
คิดว่า Andrés จะออกเสียงว่า อังเดร่ส (เดร่ส ออกเสียงควบ เด+เร่) หรือ อังเดร. ถ้าแบบคุณปู่เรียก Andreas ก็ออกเสียงว่า. อังเดรอัส. น่าจะคล้อยเสียงมากกว่า อันเดรส (อัน-เดส) หรือ. Un+dress = ถอดเสื้อแก้เสื้อ นะเราว่า
-
จะอาบได้งัยละเนี้ย เหตุการ์ณระทึกขนาดเนี้ย
-
พูดวี้เสียคสามมั่นใจหมด
-
บ่นอีกนิด สั้นมากกกกกไม่น่าเรียกเป็นตอน7นะเพราะ6ยังไม่จบเหตุการณ์ ตามชื่อตอน ปู่ย่ามหาภัย (อย่างไร?) คือเราว่าขึ้นตอนใหม่มันต้องเป็นเหตุการณ์ นอกจะเป็นปมเรื่องที่ประเด็นยาวมากถึงจะแยกเป็น 1234 เหมือนการตูนนะจ๊ะ
..........ถึงอย่างไรฉันก็เกลียดเธอว์. แบะปากรัวๆ แม่โซอึน.....ไม่รีบมาต่อนะ. คอยดู. ความฟินมันขาดตอนมันทำให้เราอยากอัปเปอร์คัท.....เธอว์
-
จะเอาอะไรมากยะ เลี้ยงอันเดรสยังไม่ได้วางมื
จะเอาเวลาที่ไหนมาอาบน้ำ
รอตอนต่อไป
-
ขอยาวๆๆหน่อยจิ อ่านแล้ว :katai1: ขัดอกขัดใจ อยากอ่านต่ออะ :mew2:กรี้ดดดดด o13
-
เฮ่ยยยย มาร์ตี้คะ ทักอะไรเสียบรรยากาศหมด :beat:
-
รออย่างใจจดใจจ่อ..มาเร็วๆนะครับ :-[
-
แอบหวังให้มีคู่ของลูกด้วย อิอิ
-
:katai2-1:
-
:mew1:
-
รอๆ
-
ชอบบบบบบบ :กอด1:
-
มาตินพูดงี้ หมดกันพอดีบรรยากาศกำลังดี
-
:a5: สั้นจริง o22
-
แล้วมันจะวุ่นไหมเนี่ย :laugh:
-
มารอติดตามตอนต่อไปอยู่ครับ
-
อ้าวววว ถามอย่างนี้มาต่อยกันเลยดีกว่า ใช้เค้าเนี่ย เค้าเลยไม่ได้อาบน้ำสักกะที :laugh:
-
ชอบบบบบบบ สนุกๆ
-
รอนะจ้ะ
สารภาพว่าตอนแรกคิดว่าขื่ออันเดรท =undeath ที่แปลว่าไม่ตายอ่. 55+
-
มาแล้วคร่า อย่าอย่างฟาสแอนฟีเรียสเจ็ด เลยคร่า
เร็วแรงทะลุเล้ากันเลยทีเดียว
ฮี่ ฮี่ คนอาน 9400คนแล้ว เพลินจิตฝุด :impress2:ๆ
มาสั้นๆ แต่ถี่ๆ ถนัดแต่แบบนี้ คุ คุ :laugh:
ขอบคุณทุกกำลังใจเลยค่าาา
ส่วนพวกภาษาสเปนคนเขียนถามเอาจากพี่กู๋
อิอิ
ชื่อก็หาเอาจากเวป ฮี่ฮี่ ถูกผิดประการใดกราบขอประทานอภัยทุกท่านคร้าาาา :mew2:
ฮี่ ฮี่
ตอนที่ 8 คุณพ่อมือใหม่จ่ายตลาด
หลังจากที่พ่อแม่ของมาตินมานข้าวเสร็จ บทสนนาในวงข้าวเป็นไปอย่างเรียบง่าย ไถ่ถามความเป็นมาอย่างเล็กน้อย เนื่องจากท่านทั้งสองเป็นคนไม่ถือตนสักเท่าไร กุ้ยช่ายเลยไม่หนักใจมากนัก พอทานเสร็จท่านทั้งสองบอกว่าติดธุระกับสมาคมเพรชพลอยจึงได้ขอตัวไปก่อน พอคิดแล้วก็ขำคนตัวโตที่เวลาอยู่ต่อหน้าพ่อแม่กลายเป็นเด็กโข่งไปเลย
“นี่คุณตรงนี้แปลว่าอะไร มันไม่เหมือนภาษาอังกฤษเลย”กุ้ยช่ายยกเอกสารที่มาตินหอบมาให้อ่านที่โซฟาห้องรับแขกถามขึ้นกับภาษาที่ไม่เข้าใจ
“IydobiyofiN?”มาตินที่หันมาเลิกคิ้วถาม
“อืม”
“อยากรู้จริงๆเหรอ”มาตินนั่งข้างๆถามย้ำยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“อืม ก็บอกมาสิ”กุ้ยช่ายถอยหนี หลังจากเจอมุกเมื่อเช้าเข้าไปทำเอาแทบหมดความมั่นใจ ทานข้าวเสร็จจึงได้หนีไปอาบน้ำอบ่างรวดเร็ว แล้วก็ที่เห็นเสื้อยืดตัวใหญ่ กับกางเกงวอร์มหูรูดที่รูดจนสุดบวกกับพับขาอีกหลายทบ ทำเอาได้เอ็ดเจ้ากุ้ยช่ายตัวกลมที่ขำแล้วขำอีก
“คำนี้มันแปลว่า”มาตินกระซิบ ใบหน้ายกยิ้มยียวน ดวงตาคมกรุ่มกริ่มจนน่าหมั่นไส้
“แล้วมันแปลว่าอะไรเล่า บอกมาสักทีสิ”กุ้ยช่ายพูดอู้อี้ยกเอกสารขึ้นปิดใบหน้าเมื่อมาตินยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ก็แปลว่า รัก นิรันดร์”สิ้นเสียงกระซิบมาตินก็กลับไปนั่งที่เก่า ฉีกยิ้มกว่างอย่างพึงพอใจที่แอบเห็นกุ้ยช่ายหน้าแดงก่ำกับคำตอบ
มือหนายกไอแพดขึ้นกดเลื่อนไปมายิ้มกรุ่มกริ่มไปเรื่อย ส่วนเท้าน่ะเหรอ ข้อเท้าผูกด้วยเชือกที่โยงไปผูกกับเปลเด็กกระดิกดึงไปมาคอยแกว่งเปลให้อันเดรสที่หลับปุ๋ยในอยู่ชุดหมีน้อย ข้างเปลก็มีเจ้าโกลเด้นตัวใหญ่นอนเฝ้า เห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้ทั้งคนทั้งหมา
“นี่คุณ ทำไมผมไม่เห็นแม่บ้านคุณเลยล่ะ”กุ้ยช่ายถามตาก็ยังมองที่เอกสาร
“อ้อ เขามาอาทิตย์ละสองวันน่ะ”
“อ่าวแล้วคุณทานข้าวยังไง”คราวนี้หันมามองหน้าด้วยความสงสัย เพราะในตู้เย็นก็ไม่เห็นมีอะไรมากมายพอที่จะทำกับข้าวเป็นชิ้นเป็นอันได้
“ส่วนมากผมก็ออกไปทานข้างนอกกับสาวๆน่ะ ทำไงได้ สาวๆเยอะ”มาตินหันมาอวดพลางยักไหล่ยักคิ้วน่าหมั่นไส้
“แล้วตอนเที่ยงเราจะทานอะไรกันล่ะ”กุ้ยช่ายถามพยายามไม่สนใจท่าทางการประสาทนั่น แล้วหันไปลูบหัวตั้งโอ๋ที่นอนพลิกตัวอยู่ข้างๆเบนความสนใจ
“อืม นั่นสินะ เป็นคำถามที่ดี อืม งั้นออกไปทานข้างนอกกันดีกว่า ผมเองอยู่แต่บ้านก็เริ่มเบื่อละ”มาตินออกไอเดียยิ้มกว้าง เพราะปกติไม่ใช่คนที่จะอยู่ติดบ้านนัก นี่ก็ปิดโทรศัพท์มือไปเครื่องที่ใช่ส่วนตัวไปหนึ่งเครื่องละ ส่วนเครื่องใช้ทำงานก็ยังเปิดอยู่ปกติ ทำไงได้คิวมันเยอะ
“ไม่ได้นะ ไม่ได้เด็ดขาด แดดร้อนขนาดนี้ คุณไม่ควรพาอันเดรสออกไปข้างนอกนะ ผิวเด็กยังอ่อนอยู่นะ”
“แล้วจะเอาไงดี ผมเองก็ไม่ค่อยชอบจั้งฟู้ดเท่าไรหรอกนะ ให้โทรสั่งมาทานนี่คงไม่ไหว”มาตินบ่น
“งั้นเดี๋ยวผมออกไปซื้อของสดที่ซูเปอร์มาร์เก็ตหน้าปากซอยมาทำ คุณก็ดูเด็กๆอยู่ที่บ้านนี่ล่ะผมเห็นจักรยานจอดอยู่ข้างบ้านผมปั่นไปแปบเดียว” กุ้ยช่ายเสนอ
“เฮ้ย ไม่ได้ คุณจะทิ้งให้ผมอยู่กับเด็กๆตามลำพังไม่ได้นะคุณ”มาตินโวยวาย
“เอ้า ผมก็สอนชงนมสอนเปลี่ยนผ้าอ้อมหมดแล้ว ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”กุ้ยช่ายมองหน้าคนเรื่องมาก สายตากลมโตเริ่มถลึงเล็กน้อย
“ไม่เอาหรอก ยังไงผมก็ไม่ยอม”มาตินโวยวายหันหน้าหนีหลบสายตามหาโหดที่กุ้ยช่ายส่งมา
“งั้นคุณก็ไปซื้อสิ”กุ้ยช่ายวางเอกสารยกมือขึ้นกอดอกอย่างเอาเรื่อง
“ห่ะ ผมนี่นะ”มาตินหันมาชี้ตัวเอง
“ใช่ คุณนั่นแหละ”กุ้ยช่ายพยักหน้า
“ก็ ก็ได้ ผมไปซื้อเองก็ได้”มาตินลุก แล้วแก้เชือกออกจากข้อเท้า
“อื้ม”
“งั้นเดี๋ยวผมลงมา คุณก็จดรายการไว้ล่ะ ผมลงมาต้องเสร็จนะ”มาตินถอยหลังชี้นิ้วสั่ง แล้วเดินขึ้นบันไดไป
สักพักใหญ่ลงมาในชุดเสื้อเชิ้ตพับแขนกับกางเกงสแลคเข้ารูป ผมจัดทรงเซ็ตในสภาพเป๊ะเวอร์ กลิ่นน้ำหอมคละคลุ้ง เกินที่จะไปซื้อกับข้าว เล่นเอากุ้ยช่ายคิ้วกระตุก กับสาเหตุที่หายขึ้นไปนาน
“เอานี่รายการ ซื้อมาให้ครบล่ะ”กุ้ยช่ายยื่นให้
“แน่นอน ผมซะอย่าง”มาตินยักคิ้วรับรายการจากมือกุ้ยช่าย แต่ไม่วายฉวยโอกาสจับมือขาวเอาซะงั้น เล่นเอาเจ้าของมือชักกลับแทบไม่ทัน
“ผมไปนะครับ”
คล้อยหลังมาตินกุ้ยช่ายเดินกลับไปที่ห้องรับแขก ที่ตอนนี้สภาพไม่ค่อยเหลือเค้าโครงเดิมสักเท่ารัย ของเล่นเด็กเกลื่อนกระจาย บนโต๊ะก็มีขวดนมวางเรียงราย กับ สมุดวาดเขียนของตั้งโอ๋ที่มักจะพกติดไว้ตลอดคู่กับกล่องสีเทียน ไม่ไกลจากโซฟาก็เป็นแปลเด็ก กับรถเข็นเด็ก ผ่านไปเพียงแค่ข้ามวัน เด็กคนเดียวกลับทำชีวิตหนุ่มโสดเป็นถึงขนาดนี้ได้ก็ไม่เบา กุ้ยช่ายคิดในใจ ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังยิ้มอยู่บางๆ
อีกฟากชายหนุ่มร่างสูงขับรถหรูBMWเพื่อมาซื้อกับข้าวเป็นอะไรที่ขัดหูขัดตาคนเห็นเป็นอย่างมาก ใบหน้าหล่อเหลาสวมแว่นกันแดดเดินเห็นรถเข็นอย่างสบายใจ เดินไปยังซนของสด มืออีกข้างก็ยกรายการขึ้นมาอ่าน
“คะน้าเหรอ อืมคะน้าหนึ่งกำนี่ละใช่”ว่ากับตัวเองเบาๆพลางหยิบสิ่งที่เลือกลงไปในรถเข็น แต่มันใช่คะน้าเสียที่ไหน นั่นมันกวางตุ้ง
“ใบกระเพรา”ปากก็ว่าใบกระเพราแต่มือดันหยิบใบโหระพา
“เนื้อหมูหนึ่งแพ็ค อืม เนื้อหมูมันเหนียวเคี้ยวยาก เปลี่ยนเป็นปลาดีกว่า หึหึหล่อแล้ว ฉลาดอีก”ว่าแล้วก็เดินไปหยิบปลาดอลลี่ใส่รถเข็นอีกสองแพ็ค ท่ามกลางผู้คนที่เอาแต่จ้องมองหนุ่มลูกครึ่งสุดหล่อสวมแว่นกันแดดเดินซื้อกับข้าวจนเหลียวหลัง แล้วก็องอื่นๆทั้งตามรายการบ้างไม่ตามรายการบ้าเตรียมจะจ่ายเงิน
“มาร์ติน”เสียงแหลมสูงเรียกเสียงดังมาแต่ไกล
“อ้าว เจนนี่ ว่าไงครับ”มาร์ตินทักหญิงสาวสวยในชุดกระโปรงสั้นสีแดงแสบตา
“แหม ใช่จริงๆด้วย เห็นไกลๆไม่แน่ใจก็เลยตามมา”เจนนี่หญิงสาวผิวขาวผมยาวดัดลอน ใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางทักอย่างจริต
“แล้วมาทำอะไรเหรอครับ”หนุ่มหล่อลูกครึ่งถามกลับตามคมส่อประกายวิบวับอยู่ใต้แว่นกันแดด
“ก็แหมมาตินก็ พอดีเจนนี่ผ่านมาแถวนี้ก็เลยโทรหา แต่โทรไม่ติด ว่าจะแวะเข้าไปหาสักหน่อยเผื่อจะได้ไปทานข้าวกัน แล้วนี่ซื้ออะไรเยอะแยะค่ะ”เจนนี่ถาม มือก็เปิดเสื้อคลุมเบาๆเผยให้เห็นเนินเนื้ออวบอย่างจงใจ และดูเหมือนหนุ่มเจ้าชู้จะชอบเอาเสียด้วย ก็เล่นถอดแว่นกันแดดออกแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มจ้องขนาดนั้น
“ก็แค่ของสดนะครับ จะทำกับข้าวกินกัน”มาตินตอบตาก็ยังไม่หยุดจ้อง
“ดีเลยค่ะ งั้นเจนนี่ขอร่วมวงหน่อยได้มั้ยค่ะ”เจนนี่เสนอตัว
“จะดีเหรอครับคุณพ่อคุณแม่ผมอยู่ซะด้วย”มาตินนึกได้ก็โกหก จะให้บรรดาสาวๆมาเห็นอันเดรสไม่ได้ ถ้ารู้เข้าว่าเขามีลูกแล้วมีหวังสาวๆหนีกันหมด
“จริงเหรอค่ะ พ่อแม่มาตินอยู่ก็ดีเลยค่ะ”เจนนี่ตาโตกับโอกาสที่เธอจะได้เปิดตัวกับครอบครัวของมาตินเสียที ไม่รอช้าหญิงสาวกระโดดเกาะแขนอย่างออดอ้อน ทำเอามาตินไปไม่ค่อยถูก
“จะดีเหรอครับ พ่อแม่ผมอารมณ์ตอนนี้ท่านไม่ค่อยดีสักเท่าไรเห็นว่ามีปัญหาเรื่องอะไรสักอย่างเนี่ยล่ะ ผมว่าไว้โอกาสหน้าดีกว่าครับ”มาตินแกะมือเหนียวหนึบออก
“อ่าว เหรอค่ะ ว้าแย่จัง”เจนนี่โอดอย่างเสียดาย จะไปเปิดตัวทั้งทีถ้าพังขึ้นมาก็แย่หญิงสาวคิด
“งั้นผมขอตัวนะครับ พอดีพ่อกับแม่ท่านหงุดหงิดนี่ก็ใกล้เวลาอาหารแล้วด้วยเดี๋ยวท่านสองคนจะโมโหหิว ขอตัวนะครับ”พูดจบมาตินก็รีบสาวท้าวเข้าเครื่องแคชเชียร์ทันที ทิ้งให้หญิงสาวต้องเดินสะบัดกลับไปอย่างไม่ค่อยพอใจ
แล้วมาตินก็ขับรถกลับบ้านอย่างสบายใจ โชคดีที่เขาเลือกซื้อบ้านที่อยู่ใกล้ๆสถานที่อำนวยความสะดวก ขับรถไม่นานก็กลับมาถึงบ้านพร้อมหอบหิ้วของพะรุงพะรัง
“มาคุณผมช่วยถือ”กุ้ยช่ายเปิดประตูต้อนรับพร้อมรับของ
“คุณยุงฮับ น้องตื่นแย้วฮับ”ตั้งโอ๋วิ่งมาจูงมือคุณลุงไปที่เปล
“ไหนครับ อันเดรสลูกพ่อ น่ารักน่าชัง”มาตินเดินระริกระรี้ทำหน้าเป็นใส่เจ้าตัวเล็กที่ยกมือยกเท้าจะคว้าโมบาย ปากเล็กก็ดูดจุกนม
“นี่คุณ อย่าจับเด็ก ไปล้างมือก่อน”กุ้ยช่ายยกเบรกมาตินที่กำลังจะก้มไปจับแก้มอันเดรสน้อย ทำเอาหน้าหล่อแบบลูกครึ่งมุ่ยทันที
“เรื่องมากชะมัด”มาตินแขวะเดินเข้าครัวไปล้างมือผิวปากสบายใจ ไม่ได้รู้เลยว่า หายนะกำลังมาเยือน
โฉ๊ะ!!
“นี่”กุ้ยช่ายเอามีดสับเขียงอย่างใส่อารมณ์เมื่อหาสิ่งที่ต้องการไม่เจอ
“ห่ะ ห๊ะ”มาตินสะดุ้งหันไปมองหวาดๆกับอาวุธที่อีกคนถือ
“ไหนเนื้อหมูล่ะคุณ”ว่างพลางถือมีด มืออีกข้างเท้าเอวอย่างหาเรื่อง
“ก็นี่ไง ปลาดอลลี่ นี่ไงคุณ เนื้อหมูมันเหนียวเคี้ยวยากกินปลาดีกว่าจะได้ฉลาด”มาตินหยิบปลาออกจากถุง
“แล้วนี่อะไร”กุ้ยช่ายหยิบกวางตุ้งออกมา
“ก็คะน้าไง”มาตินตอบหน้ายิ้ม
“นี่มันกวางตุ้ง”กุ้ยช่ายเอ่ยเสียงเรียบ
“ก็เหมือนกันแหละคุณ สารอาหารเหมือนๆกัน”
“แล้วนี่อะไร”หยิบโหรพาขึ้นมา
“กระเพราไง”
“นี่มันโหระพา”
“เอาน่าคุณ เหมือนๆกันแหละ ใส่ๆไปเหอะ แหะแหะ”ว่าแล้วจะอยู่ทำไมให้โดนดุเล่า มาตินผล็อยหลบออกจากครัวทันที
ทิ้งให้คนที่รับหน้าที่เป็นพ่อครัวจำเป็นแอบปาดเหงื่อเบาๆ
สุดท้ายก็ได้อาหารหน้าตาน่าทานออกมาอยู่บนโต๊ะทานข้าวจนได้
“โห น่าทานนะคุณ”มาตินไม่รอช้ายกตั้งโอ๋ขึ้นวางบนเก้าอี้ที่มีเบาะรองนั่งเสริมได้ก็นั่งหยิบอาวุธเตรียมจัดการทันที ปากก็ไม่วายชมเอาใจคนที่ยืนหน้ามุ่ยใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่ข้างๆ เบื้องหน้าเป็นฉู่ฉี่ปลาดอลลี่ใส่โหรพา แล้วก็ปลาดอลลี่ทอดกระเทียม และผัดกวางตุ้งน้ำมันหอยใส่ปลาดอลลี่ทอดกรอบ
“ทำไมได้”กุ้ยช่ายบ่นส่ายหัว แล้วถอดผ้ากันเปื้อนไปเก็บในครัว
“โห จ๋าทำอายัยน่ากินจังเยย”ตั้งโอ๋ตบมองหน้ามาตินที่พยักหน้าให้เหมือนเตี๊ยมกันมา
“นั่งสิคุณผมหิวแล้ว ใช่มั้ยตั้งโอ๋”พ่อตัวดีต้นเรื่องพูด
“ใช่ฮับตั้งโอ๋หิวแย้วฮับจ๋า”เด็กชายตัวอ้วนกลมดูเข้าขากับคุณลุงได้ดียิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ถ้าหิวก็กินเลยครับตั้งโอ๋ แล้วอย่ากินมูมมามนะครับ”กุ้ยช่ายว่าแล้วลงมือทานบ้าง
“จ๋าฮับตั้งโอ๋ไม่อยากกินกวางจุ้งฮับ”ตั้งโอ๋เงยหน้าบอกพ่อ
แต่ใครจะรู้เล่าว่าคุณลุงที่นั่งข้างๆก็สะดุ้งเป็นเมื่อเด็กชายยังรู้ว่าผักนั่นคือกวางตุ้ง กุ้ยช่ายหันมายกยิ้มยักคิ้วใส่บ้างเป็นการเอาคืน
“ไม่ได้นะครับ ถ้าตั้งโอ๋อยากโตเร็วๆ ตั้งโอ๋ต้องกินกวางตุ้งนะครับ เพราะกวางตุ้งเนี่ยมีประโยชน์มากมาก”กุ้ยช่ายไม่ว่าปล่าวยกยิ้มมองหน้ามาตินที่นั่งตรงข้ามอย่างเยาะเย้ย
“ก็ได้ฮับ ตั้งโอ๋อยากหย่อเหมือนคุณยุง”พูดจบเด็กชายตัวอ้วนก็ก้มหน้ากินอย่างมีมารยาทตามที่คุณพ่อสอน
ไม่ได้รู้เลยว่าทิ้งระเบิดลูกเล็กๆไว้กลางวงเสียแล้ว
ฝั่งคุณพ่อมือใหม่ทำหน้ามุ่ยมองหน้ากุ้ยช่ายอย่างแค้นในใจเล็กๆที่โดนล้อ
ฝั่งคุณพ่อมือเก่าก็เชิดหน้ายิ้มเยาะใส่เต็มที่
และแล้วมืออาหารก็จบลงแบบไม่ค่อยสงบเสียเท่าไร
************************
ขอบุคุณทุกๆกำลังใจเลยคร้าาาา
เพราะมีกำลังใจสมองเลยแล่น
ยิ่งกำลังใจมากยิ้นก้นร้อนสมองแล่นเลยเจ้าคร่าาา
แบบอยากจะลงต่อ ณ เดี๋ยวนั้นเพลานั้นเลย
ขอบคุณที่ติชมกันเข้ามานะคร้าาาาา
ขอคำแนะนำด้วยคร่าาาาา
สมองจะได้แล่นๆ ฮี่ฮี่
โซ อึนรักคนอ่านทู๊กคนนนนนน
เด่วมาลงใหม่
ปล.ถามว่ามีคู้ลูกมั้ย ฮี่ฮี่ มีแน่นอน
ตอนต่อไปกดคร่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.219 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.219)
-
มีคุ่ลูกด้วยยยยย
ตั้งโอ๋xอันเดรสป่ะคะะะะะะะะะ?
-
:pig4: :pig4:
-
อายตั้งโอ๋ไหมล่ะมาติน หึหึ :m12:
-
:z13:
-
ตายแน่งานนี้จะรอดถึงรักกันไหมเนี่ย
-
เด็กยังรู้เลย
-
อ่านไปแล้วรู้สึกหมั่นไส้มาตินยังไงไม่รู้แฮะ -_-"
-
รักคนเขียนนนนน
-
555ขำมาตินทุกฉาก
-
เจอไม่ได้เลยเนอะ ตาเนี่ยจะถลนออกมาอยู่ล่ะ
-
=_=..... ทำไมตอนที่คนเขียนบอกว่ามีคู่ลูกด้วย....มันแอบคิดไปเองว่า อันเดรสเป็นเมะ ส่วนตั้งโอ๋เป็นเคะ.... ตั้งโอ๋ฟันเฟิร์มเลยว่าต้องหน้ารักเหมือนกุ้ยช่าย :hao7:
ปูลู. มั่นใจมากกับคำตอบ :m11:
-
กรรม - - อย่าว่าแต่มาร์ตินเบย เราบางทียังอึนๆ จำผิดๆถูกๆ หน้าตามันก็คล้ายๆกันนั่นแหละ (อิพวกไม่เคยเข้าครัวววววว)
:laugh: (หนูไม่ผิด คนไม่รู้ย่อมไม่ผิดเนอะๆ //แปะมือกับมาร์ติน)
-
เริ่มอยากจะเปลี่ยนพระเอกใหม่แล้วอ่ะ เริ่มจะไม่ปลื้มมาติรขึ้นเรื่อยๆ คนแบบนี้ไม่เหมาะสมกับนายเอกสักนิด ดูแบบนี้ก็รู้แล้วว่าคนที่จะต้องเสียใจทุกข์ใจเศร้าใจจะเป็นใคร แต่ที่ชอบเรื่องนี้จะเป็นเพราะลูกๆแล้วคือคนแต่งอัพเร็วดีชอบ
-
สนุกมากๆเลยค่ะ o13
-
จะรอดป่าวเนื้ยพระเอกเรา :mew5:
-
ขนาดตั้งโอ๋ยังรู้จักวางตุ้ง
คุณมาตินควรทำการบ้าน
เยอะๆแล้วนะจะได้ไม่อายเด็ก
ไหนๆก็ได้เป็นคุณพ่อละ
-
หยิบใส่รถเข็นอย่างมั่นใจมากว่าโหระพาคือกะเพรากวางตุ้งคือคะน้าดีนะที่พ่อครัวเก่งสามารถพลิกแพลงเมนูได้
-
ตายแป๊ป กับอีตามาติน
-
ตั้งโอ๋ยังรู้เลย 55555
-
อายเด็ก(ตั้งโอ๋)ไหมค่ะ :mew4: คุณพ่อ(มาติน) :katai2-1:
-
ฮาอะ
-
คุณพ่อมือใหม่ แพ้น้องได้ไงคะ คราวหลัง ซื้อของผิดมาอีกคุณว่าที่ภรรยาจะโกรธเอานะ คิคิ แต่แหม
-
แค่ซื้อของสดยังขนาดนี้เลยนะครับ
-
มาร์ตินนี่เรียกว่า พ่อปลาไหล ได้เลย ... ไหลลื่นทุกสถานการณ์จริงๆ :hao3:
-
เด็กๆน่ารักจังเลยยยย~
-
ผักดีมีประโยชน์ คราวหน้าหัดอ่านฉลากก่อนซื้อของด้วยนะพ่อคุณ
รอตอนต่อไปเนาะะะะ
-
วันนี้มาอย่างเหี่ยวแห้ง ร้องไห้หนักมาก หาทู้ไม่เจอ ไปขุดออกมาจากหน้า2
คนอ่าน11500คนแล้ว เพิ่มมาจากเมื่อวาน2พันกว่าคนตกใจแปร๊บ
แต่พอดูยอดรีพลาย ใจหายแปร๊บสมองแฟบ ณ บัดดล
ไปไม่ถูกเลยคร่าาาา เคืองอะ รีพลาย 20 รีพลาย
ตกลงคนอ่าน ชอบหรือไม่ชอบ ก็เลยไม่ค่อยมั่นใจตัวเองเลยคราวนี้
เงิบเลยคร่าาา สมองไม่แล่นเลยมาช้านิสนุง
ตอนที่ 9 คืนวุ่นวาย
หลังจากผ่านมื้อข้าวที่ดูยังไงก็ไม่ค่อยจะได้ทานกันอย่างสงบสุขกันสักเท่าไร เช่นเดิม มาตินยังคงไกลเปลของอันเดรสด้วยเท้า ตั้งโอ๋กำลังหัดเขียนชื่อตัวเองอยู่ที่โต๊ะกลางของโซฟา กุ้ยช่ายเองก็ยังคงศึกษาเอกสารที่มาตินยกมาให้อย่างตั้งใจ
“นี่คุณ”กุ้ยช่ายเรียกแต่ยังคงไม่ละสายตาจากเอกสาร
“ว่าไง”มาตินก็ยังไม่ละใบหน้าจากไอแพดเหมือนกัน
“คุณไม่ต้องไปทำงานที่ออฟฟิตเหรอ”
“ไม่นะ ปกติผมให้ชมพู่เขาทำเรื่องเอกสารต่างๆ ผมแค่อนุมัติ ถ้าเป็นเรื่องอะไรที่ชมพู่ตัดสินใจไม่ได้จริงๆค่อยผ่านมาถึงผม คุณถามทำไมเหรอ”มาตินหันมาถามทำหน้าสงสัย
“ปล่าว ผมก็แค่สงสัยว่าหน้าที่ผมต้องทำอะไรบ้าง ก็แค่นั้น”
“อืม หน้าที่คุณน่ะเหรอ ก็ดูแลเรื่องส่วนตัวผมไง”
“หมายความว่าไงเรื่องส่วนตัวคุณ”กุ้ยช่ายหันมาตาม ตาขวาเริ่มกระตุกเบาๆ
“ก็อย่างเช่น เวลาผมนัดทานข้าวกับลูกค้า หรือว่ามีประชุม หรือออกงาน อะไรประมาณนั้นคุณก็ต้องจัดการให้ผมไง เพราะลำพังชมพู่เขาทำเอกสารคนเดียวทำไม่ค่อยทันผมก็เลยหาคนมาช่วยในเรื่องนี้แทน อีกอย่างชมพู่เองก็เป็นผู้หญิง เวลาส่วนตัวเลยค่อนข้างเยอะนิดหน่อย”
“แล้วตอนที่ผมสมัคร ผมระบุว่าจะเอาลูกมาเลี้ยงด้วยทำไมคุณถึงเรียกผมสัมภาษณ์ล่ะ”
“ก็เป็นผู้ชายคนเดียวที่มาสมัคร”มาตินยักไหล่อย่างไม่ค่อยใส่ใจ
“แต่เอาเด็กมาที่ทำงานเนี่ยนะ คุณไม่คิดว่าจะเกะกะการทำงานเหรอ”กุ้ยช่ายยังไม่หายสงสัย ในใจเริ่มรู้สึกว่าคนตรงหน้าเป็นคนใจกว้างก็ตอนนี้ล่ะ
“ก็แค่เด็กคนเดียว จะยุ่งสักแค่ไหนชียว”มาตินพูดทำท่าทางหน้าหมั่นไส้ ความรู้สึกชื่นชมที่กุ้ยช่ายมีเมื่อสักครู่หายเป็นปลิดทิ้ง
“แล้วไอ้ที่อยู่ในเปลนั้นอะไร ไม่ยุ่งเลยใช่มั้ย”
“โห คุณ นี่มันลูกผม คนนี้ยกให้คน วุ่นวายสุดๆ”มาตินไม่ว่าปล่าว ใบหน้าหล่อในแบบลูกครึ่งหันมายักคิ้วแล้วยกยิ้มให้
“แล้วเอกสารพวกนี้ล่ะ เอามาให้ผมอ่านทำไม”กุ้ยช่ายยกเอกสารขึ้นถาม
“ก็ให้อ่านเฉยๆเห็นว่าไม่มีไรทำ” อึ้ง แล้วก็อึ้ง
จบบทสนทนา ณ ทันที กุ้ยช่ายคิดในใจไม่น่าชวนคนประเภทนี้คุยเลยจริงๆ ไอ้ที่ชมไปเมื่อครู่ก็เสียเวลาโดยใช่เรื่อง
“นี่คุณ อันเดรสอึอีกแล้ว”มาตินอุ้มอันเดรสมาส่งให้กุ้ยช่าย
“อ่าว แล้วทำไมคุณไม่เปลี่ยนแพมเพิสให้ลูกล่ะมารอผมทำไม เดี๋ยวก้นอันเดรสก็เป็นผื่นหรอก”กุ้ยช่ายเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ หลังจากเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อผ้าตัวเดิมที่ซักตากทิ้งไว้จนแห้ง
“ก็ ผมอยากให้คุณเปลี่ยนใช่มั้ยอันเดรสลูกพ่อ”มาตินถามอันเดรสที่ตอนนี้ทำน่ามุ่ยกำลังเบ่งอึอีกรอบ
“เอามานี่ สอนแล้วไม่เคยจำเลยคุณ ทีเรื่องอื่นล่ะจำนัก”กุ้ยช่ายแย่งอันเดรสแล้วอุ้มไปวางที่โต๊ะ
“โห คุณก็บ่นไปได้ ก็ผม”
“ไปเอาแพมเพิสกับกระดาษเช็ดก้นมาสิ แป้งด้วย”กุ้ยช่ายขัดก่อนที่จะได้ยินคำพูดกวนประสาทไปมากกว่านี้
“ได้แล้ว”มาตินยื่นให้กุ้ยช่าย
“แล้วคุณอุ้มอันเดรสไปไหนมา”กุ้ยช่ายอดสงสัยไม่ได้ เพราะเจ้าตัวอุ้มลูกหายไปพักใหญ่
“เอ้า ผมก็อุ้มลูกเดินเล่นบ้างอะไรบ้างสิ”มาตินพูดอวด
“ห่ะ อะไรนะ นี่คุณพาลูกไปเดินตากแดดตอนสี่โมงเย็นนี่นะ คุณบ้ารึป่าว ผิวเด็กยังบางอยู่นะคุณ”
“อ่าว ผมจะไปรู้ไม่ล่ะ”มาตินทำหน้ามุ่ยใส่ แต่ในสายตากุ้ยช่ายเป็นช่างเป็นอะไรที่หน้าหมั่นไส้มาก
“ผมจำได้นะผมเพิ่งบอกคุณ ก่อนที่คุณจะไปซื้อกับข้าว”กุ้ยช่ายย้อนกลับ แต่ก็ยังคงขะมักเขม้นกับการเปลี่ยนผ้าอ้อมให้อันเดรส
“อ้อ ผมไม่ยักกะได้ยิน ใช่มั้ยครับคุณกีกี้ ไปรดน้ำต้นไม้กันดีกว่า”ไม่ว่าปล่าวกลับชวนหมาเป็นพรรคพวกแล้วหลบฉากทันที
“เห้อ”กุ้ยช่ายถอนหายใจส่ายหน้า
“นี่คุณ ผมกลับบ้านก่อนนะ ห้าโมงกว่าแล้ว”กุ้ยช่ายเดินออกจากบ้านข้างหลังแบกเจ้าตัวกลม มาเจอมาตินกำลังฉีดน้ำใส่เจ้าโกลเด้นที่วิ่งหลบระริกระลี้ ไหนบอกมารดน้ำต้นไม้
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ คุณจะปล่อยให้ผมอยู่กับลูกสองคนเหรอ” มาตินรีบปิดน้ำเดินมาคุย
“ก็ใช่น่ะสิ ผมเองก็ต้องกลับบ้านนะคุณ ได้เวลาเลิกงานแล้วด้วย”
“โห คุณไม่เห็นใจผมเลยเหรอ แล้วใครจะทำข้าวเย็นให้ผมทานล่ะ”
“คุณก็ทำเองสิ”กุ้ยช่ายแนะ
“ผมทำไม่เป็น”มาตินบ่นหน้าหมาหงอย
“งั้นคุณก็พาลูกไปกินร้านอาหารข้างนอก ตอนนี้แดดร่มแล้ว พาออกไปได้อยู่”
“แต่ว่า ผมไม่กล้าพาลูกออกไปไหนหรอกถ้าไม่มีคุณ ถ้าจู่ๆเกิดลูกอึขึ้นมาตอนผมนั่งกินทำไง ถ้าจู่ๆเกิดร้องไห้ขึ้นมาผมก็ไม่รู้จะทำยังไง”คราวนี้มาตินกระแซะมาเกาะแขนกุ้ยช่าย สารพัดเหตุผลยกมาแอบอ้าง แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้กุ้ยช่ายกลับโดยที่เหตุผลเหล่านั้นช่วยไม่ได้เลย
ตกดึก เสียงโทรศัพท์กุ้ยช่ายดัง ขณะที่เจ้าตัวกำลังนอนอย่างสบายใจ คราวนี้ตื่นทั้งพ่อทั้งลูกเลยทีเดียวเมื่อเจ้าโทรศัพท์เครื่องเล็กไม่ยอมหยุดดังหลังจากกดตัดสาย
“ฮัลโหล”กุ้ยช่ายทักด้วยเสียงงังเงีย
“คุณ อันเดรสร้องไม่ยอมหยุดเลย”
“คุณก็ชงนมให้กินสิ เด็กกระเพราะเล็กต้องกินบ่อย”กุ้ยช่ายพูดอย่างรำคาญ
“แต่ผมชงให้กินแล้ว อันเดรสก็ยังร้องอยู่”มาตินพูดเสียงอ่อย ปนมากับเสียงร้องไห้งอแงของอันเดรส
“แล้วเปลี่ยนผ้าอ้อมยัง”
“ก่อนหน้านี้อันเดรสฉี่แต่ผมก็เปลี่ยนให้แล้ว”
“งั้นคุณก็ลองเปิดเพลงกล่อมแล้วไกลเปลสิ เผื่ออันเดรสจะหลับ”
“ผมลองแล้ว แต่อันเดรสก็ไม่เห็นหยุดร้องเลยคุณ”สักพักเสียงเพลงค่อยดังแว่วมาจากปลายสาย
“โอเค งั้นเดี๋ยวผมไป”กุ้ยช่ายลุกขึ้นนั่ง เหลือบไปเห็นตั้งโอ๋เองก็กำลังนั่งขยี้ตาอยู่
“มันจะดีเหรอคุณ ผมว่าผมไปรับดีกว่า บอกที่อยู่คุณมาสิ”
กุ้ยช่ายบอกที่อยู่ไปตาก็เหลือบมองนาฬิกา บอกเวลาตีหนึ่งพอดิบพอดี
“อายัยเหยอฮับจ๋า”ตั้งโอ๋ถามงังเงีย”ตั้งโอ๋ถาม ดวงตากลมโตกำลังหรี่ปรือเพราะตื่นไม่เต็มตา
“คุณลุงบอกอันเดรสร้องไม่ยอมนอนน่ะครับ ตั้งโอ๋นอนเหอะครับ”
“ฮับป๋ม”พูดเสร็จเจ้าตัวเล็กก็ล้มลงนอน
ส่วนกุ้ยช่ายก็เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเผื่อไว้ กับของใช้จำเป็นของตั้งโอ๋ ไม่นานคุณพ่อตัวดีก็โทรมาบอกว่ารถจอดอยู่หน้าอพาร์ตเม้นแล้ว กุ้ยช่ายจึงเอาเจ้าตัวกลมที่กำลังหลับอยู่อุ้มสะพายหลัง
ลงมาข้างล่างพ่อตัวปัญหารีบกุลีกุจอมารับตั้งโอ๋ไปอุ้มแทนทั้งที่ยังหลับอยู่ไปวางหลังรถ พอกุ้ยช่ายเปิดประตูก็เจออันเดรสนอนหลับดูดจุกนมอยู่ ใบหน้าเหลือแต่คราบน้ำตานอนอยู่เบาะเสริมสำหรับเด็กอยู่หลังรถ
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ”กุ้ยช่ายถามมาตินที่ยิ้มกริ่ม
“ไม่เห็นร้องเลย”กุ้ยช่ายถาม
“หยุดร้องแล้ว”มาตินตอบยิ้มกริ่ม
“อ่าว แล้วคุณเอามาทำไม”กุ้ยช่ายมองหน้ามาตินที่เอาตั้งโอ๋นอนเบาะหน้าปรับเบาะแล้วคาดเข็มขัดให้เสร็จสรรพ
“ผมกลัวว่าอันเดรสจะตื่นขึ้นมาร้องอีกผมก็เลยมารับคุณ”
“ผมล่ะเชื่อกับคุณเลย”กุ้ยช่ายขึ้นรถปิดประตูยอมให้กับมาตินจริงๆ
*****************************
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคร้าาาาา
ขอบคุณทุกคำติชม :mew4:
ฮี่ๆ ถ้าชอบก็ชมได้คร้า
ไม่ชอบก็ติเลยคร่าาาาา คนเขียนได้เก็บไปแก้ไขให้ดีขึ้น ชอบ o13
ถ้าใครรอนายเอกเสียตัว นี่ขออุปไว้เลย บอกแค่ว่าคนเขียนช๊อบชอบซาดิสเป็นที่สุด ฮี่ๆ
สุดท้ายก็ขอคำแนะนำด้วยนะคร้าาาาาาา
ถือว่าให้พลังชีวิตคนเขียน กำลังใจเยอะพรุ่งนี้มาไว มายาวนะเคอะ :mew2: อิอิ ไปเระคร่าาา
ตอนต่อไปกดคร่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.254 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.254)
-
แบบนี้จ้างเป็นแม่(บ้าน)ควบอีกงานเลยค่ะ
มีที่พักให้ด้วย จะได้ไม่ต้องกลับมานอนบ้าน
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
ย้ายสำมโนครัวไปอยู่ด้วยกันเถอะ เจ๊แนะนำ ไม่งั้นอิพ่อลูกอ่อนคงได้มีปัญหาทุกค่ำทุกคืนแน่ๆอ่ะ :hao3:
-
:hao6:
-
มาตินเรื่องเยอะนะเราน่ะ ขอข่วนหน้าทีเหอะ :katai1:
-
บางทีก็รู้สึกว่ามาตินเป็นผู้ชายเจ้าชู้ไม่เอาไหนอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
มาติ๊นนนน จีบมุกนี้เก่าไปหม๊ายลูก -0-
แม้นายเอกเราจิไม่เก็ทก้อตามที 555555
-
ข้ออ้างป่ะเนี่ย แหม่.... :ruready
-
รอออออ
มาต่อบ่อยๆนะคะ
-
เต้าเล่ห์นักนะเอาลูกมาอ้าง
ตั้งโอน่าร้ากกกกกกกกกกก
-
มาตินเจ้าเล่ห์นัก :hao3:
-
สนุกมากแต่ถ้าจะให้แนะนำขอวันละ 2 ตอนจะดีมากเลยหรือ
ไม่ยาวกว่านี้นิดนึงจะได้เข้าถึงอารมณ์มากขึ้นคืออ่านเพลินๆจบล่ะ
-
:mew1: ชอบแนวนี้มากเลยค่ะ เด็กๆน่ารัก น่าฟ้ดมากกกกก :hao6: อยากอ่านคู่เด็กจังเลย ตั้งโอ๋จะเป็นเคะไหมนะ อยากรู้ๆๆๆๆ
-
จะรอดป่ะเนี้ยพระเองเรา :mew5:
ขอบคุณจร้าหนุกมาเลย :katai2-1:
-
:pig4:
-
:pig4:
-
:angry2: พระเอกโครตกวนเลยอ่ะ :m16:
-
เพิ่งมาอ่านสนุกมากเลย ติดตามเลยคะ ตั้งโอ๋น่ารัก มาติน :mew5: :mew5:
-
้ย้ายสำมะโนครัวไปอยู่ด้วยกันเลย
-
สนุกดีอะ รออ่านต่อนนะ มาไวไว อะหุๆ
-
มาตินตลกอ่ะ กวนๆ ดูเจ้าเล่ห์
++++ ชอบเหลือหลาย
-
พระเอกกะล่อนมากๆๆๆๆ นายเอกก็ดุได้อีก อิอิ
-
อิิอิน่ารักอะ
-
อีตาคุณพ่อลูกอ่อนนี่แกล้ง
ทำเป็นว่าลูกร้องแล้วมาอ้อนกุ้ยช่ายรึป่าวนิ :hao3: :hao3:
ปล.ระวังคำผิดนิดนึงนะคะ
-
อิอิ สงสัยอยากมาหากุ้ยช่ายแน่เลย
-
น่ารักดีค่ะ น้องโอ๋ ดูเป็นเด็กที่ฉลาดมาก กุ้ยช่าย เองก็เป็นคุณพ่อที่น่ารัก รู้จักสอนลูก
แต่ว่าเราไม่ค่อยชอบ มาติน เลยอ่ะแบบว่าดูไม่ค่อยจะอยากเลี้ยงลูกเท่าไรเลย
แม้แต่อึ น้องอันเดรส ก็ไม่กล้าเช็ดเลยเหมือนเลี้ยงแบบส่งๆ อ่ะดูไม่ค่อยจะใส่ใจเลย แอบเซ็งนิดนึง
-
เอาเป็นแม่ของลูกเลยคะ~
-
มาติน สู้ สู้ อังเดรสรอแม่ใหม่อยู่นะ :3123:
-
คือประสาทจะกินหัวแทนอ่ะ 555 :jul3:
-
มาร์ติน ในฐานะพระเอกนี่ เจ้าชู้ กะล่อน เจ้าเล่ห์ แบบว่ากำลังดี คือเราอ่านแล้วยิ้มอ่ะ
กลับกัน ในฐานะพ่อคน มาร์ตินสอบตกอ่ะ ขาดความรับผิดชอบมากเลย ลูกตัวเองแต่ผลักภาระให้คนอื่นดูแล
ระวังเถอะ โตมาอันเดรสมันจะรักกุ้ยช่ายมากกว่านะ หึหึ
กุ้ยช่ายนี่มีจิตวิญญาณความเป็นพ่อเป็นแม่คนสูงมาก อาจจะด้วยความที่ว่า เลี้ยงตั้งโอ๋มาด้วยตัวคนเดียว จึงมอบความรัก ความเอาใจใส่ลูก แม้เรื่องเล็กๆน้อยๆ
ยังไงก็สู้ๆนะ คนเขียน ยอมรับว่าติดงอมแงม :hao3: :hao3:
-
คุณพ่อเจ้าเลห์นักนะ อิอิ :hao6:
-
ใครกันแน่ คิดถึง กุยฉ่าย
-
ชอบบบบ เอาอีกๆๆๆ
-
ถ้าจะไม่ชอบเนี้ยก็ต้องเจ้าชู้มั่วไม่เลิก เอาลูกมาทำประโยชน์ให้ตนเอง ไม่มีความเป็นผู้นำเลย มีอยู่อย่างเดียวคือข้ออ้างต่างๆนาๆเพื่อทำให้ตัวเองสบายและได้ผลประโยชน์ ถ้าบอกว่ามีอคติกับมาติน บอกตรงๆมามาเต็ม จากที่เคยอ่านมาอะนะ ถึงพระเอกจะเจ้าชู้หลายใจแค่ไหน มันก็ไม่เอาลูกมาทำประโยชน์ให้ตนเองหลอก แต่ก็รู้ว่าพึ่งเริ่มต้นก็เถอะนะ เหมือนมันไม่มีความเป็นพ่อคนได้เลยอ่ะ จากความรู้สึก แต่อย่างนั้นก็ชอบเรื่องนี้เพราะเด็กๆ
-
กำลังสนุกเลยยย คนเขียนสู้ๆๆๆๆๆ :katai4:
-
มาแล้วคร่าเป็นปลื้มที่ไม่ลืมกัน ยอดเข้าชม13200 เพิ่มมา1700คนแน่ะ
อยากจะลงไปดิ้นบนพื้นแบบเบาๆ :ling1:
คิดถึงคนอ่านทุกคนเลยคร่าาา :mew3:
ติชมกันเยอะๆนะคร้า จะได้เอาไปพัฒนาให้คนอ่านได้อ่านกันอย่างมีความสุข :impress2:
จะบอกว่าตามอ่านทุกรีพลายเลยคร่า ตื่นเต้นที่มีคนชมคนติ ทำให้มีกำลังใจมากขึ้น :hao7:
แล้วอยากกระโดดมา :katai4:เลยคร่าาา
ตอนที่ 10 แสงจันทร์และดวงดาว
ผ่านไปสามคืน กุ้ยช่ายต้องหอบสังขารกึ่งหลับกึ่งตื่นมาบ้านของมาตินทุกคืน จนกระทั่งช่วงเย็นก่อนคืนที่สี่
“นี่คุณวันนี้จะกินอะไร”กุ้ชช่ายถามพลางกำลังเก็บเอกสาร
“ทำไมเหรอ”มาตินหันหน้ามาถามด้วยความสงสัย เพราะปกติสามวันที่ผ่านมาตนเองพาลูกไปกินข้าวบ้านพ่อแม่ตลอด ไม่กล้าพาไปร้านอาหาร
“ก็เดี๋ยวผมทำให้กิน”
“วันนี้คุณไม่รีบกลับบ้านเหรอ”มาตินเลิกคิ้วถามยิ้มกริ่ม
“ไม่ล่ะ ผมคิดว่าถ้ากลับไปคุณก็ไปลากผมมาอยู่ดี อีกอย่างตั้งโอ๋ก็พาลไม่ค่อยได้นอนไปด้วย”กุ้ยช่ายหันไปมองตั้งโอ๋ที่กำลังเล่นเลโก้ที่มาตินซื้อมาให้ พอถามก็บอกว่าคุณลุงบอกว่าถ้าเป็นเด็กดีจะซื้อของเล่นให้
“โห คุณรู้ทันผมได้ไงนี้”มาตินฉีกยิ้มกว้างกระโดดมากระแซะข้างๆ
“หึ เอาเป็นว่าจะกินอะไรจดมา เดี๋ยวผมไปซื้อเอง”กุ้ยช่ายบอกพลางกระเถิบหนีมาตินที่เบียดจนชิด
“อืม ไม่รู้เหมือนกัน ผมนึกไม่ออก ผมว่าไปกินที่บ้านแม่ผมดีกว่าไปมาสามวันละถ้าวันนี้ไม่ไปเดี๋ยวจะบ่นผมเอา”มาตินเสนอ
“จะดีเหรอ ผมกับลูกเป็นคนนอกนะ”กุ้ยช่ายจนมุมขอบโซฟาหันหน้าไปถาม
“ดีสิ แม่ผมยังถามหาคุณกับตั้งโอ๋เลย ท่าบอกให้พาไปบ้าง จะได้รู้จักกันมากขึ้น”มาตินยิ้มกริ่มเขยิบเข้าเบียดจนชิด
“อะ อืม”กุ้ยช่ายรับปาก หน้าตาที่ปกตินะนิ่งตอนนี้กำลังฉายแววเลิ่กลั่กอย่างบอกไม่ถูก กำลังจุลุกขึ้นหนี แต่ก็ถูกมือหนาฉุดให้
กลับมานั่งที่เดิม ใบหน้าคมเข้มก้มข้าหา จมูกโด่งกำลังจะคลอเคลียแก้มขาวอยู่รอมร่อ
“จ๋าฮับ ตั้งโอ๋เก็บเยโก้เสร็จแย้วฮับ กลับบ้านกันฮับ”ตั้งโอ๋ที่ไม่รู้ว่ามายืนจ้องตั้งแต่เมื่อไรขัดขึ้น ทำให้มาตินผละออกอย่างยอมจำนน
“อะ อ่อ วันนี้เราไม่กลับครับ วันนี้เรานอนที่นี่ แต่เดี๋ยวเราไปทานข้าวบ้านคุณปู่คุณย่าน้องอันเดรสกันนะครับ”กุ้ยช่ายอุ้มตั้งโอ๋ขึ้นมานั่งบนตัก สายตาเหลือบมองมาตินที่หลบไปอุ้ยอันเดรสน้อยขึ้นจากเปล ใบหน้าขาวเหงื่อผุดเล็กน้อย ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“จ๋าเป็นยัยฮับ หายใจแยงจัง”ตั้งโอ๋หันมากอดคอถามคุณพ่อ ตากลมโตจ้องอย่างสงสัย
“ปล่าวครับ วันนี้ตั้งโอ๋ เขียนชื่อตัวเองไปกีหน้าแล้วครับ ไหนบอกป๋าสิ”กุ้ยช่ายถามตั้งโอ๋แต่เหมือนจะไม่ได้ฟังคำตอบจากตั้งโอ๋ที่เล่าให้ฟังอย่างตื่นเต้นเลยสักนิด ตากลมลอบมองมาตินที่อุ้มอันเดรสหยอกล้อกับกีกี้อย่างสนุกสนาน ดูเหมือนว่าคุณพ่อที่ไม่ค่อยได้เรื่องคนนี้พยายามจะทำให้อันเดรสเข้าไปมีส่วนกับชีวิตมากขึ้น
วันนี้มาตินเปลี่ยนจากรถBMWเป็นรถครอบครัวอย่างFortunerอันเดรสและตั้งโอ๋นั่งเบาะหลังโดยมีเบาะเสริมสำหรับเด็กที่ไม่รู้ว่าคุณพ่อตัวดีแอบไปซื้ออันที่สองมาตั้งแต่เมื่อไร ส่วนกุ้ยช่ายก็เป็นตุ๊กตาหน้ารถไปโดยปริยาย
พอเลี้ยวรถเข้ามากุ้ยช่ายถึงกับอ้าปากค้าง บ้านที่รถเลี้ยวเข้ามาจอกนั้นหลังไม่ใช่เล็กๆเลย อย่างกับในละครที่เคยดู
“โห คุณยุงฮับนี่บ้านคุณปู่คุณย่าเหยอฮับ”ตั้งโอ๋ถามอย่างตื่นเต้น
“ใช่ครับ สวยมั้ย”มาตินถามกลับ
“โห ฉวยมากเยยฮับ ใหญ่มากเยย เหมือนในหนังเลยฮับ”ตั้งโอ๋พูดทำตาโตตื่นเต้น
“ห้ามซนนะครับตั้งโอ๋”กุ้ยช่ายดักทางอุ้มตั้งโอ๋ลงมายืน ส่วนมาตินไปเปิดท้ายเอารถเข็นเด็กออกมา
กุ้ยช่ายอุ้มอันเดรสที่วันนี้อยู่ในชุดกระตายลงมาจากรถ ส่วนอีกมือก็จูงตั้งโอ๋เดินตามมาตินที่แบกรถเข็นเดินนำ
“อ้าวมาด้วยเหรอกุ้ยช่าย”แม่มาตินทักแต่ไกล กุ้ยช่ายกำลังวางอันเดรสลงรถเข็นอยู่พอดิบพอดี
“สวัสดีครับ”กุ้ยช่ายยกมือไหว้พ่อแม่ของมาตินที่เดินมารับตั้งแต่หน้าประตูบ้าน ทั้งสองก็รับไหว้อย่างเอ็นดู
“หวัดดีฮับคุณปู่คุณย่า”ตั้งดฮ่ยกมือทักทายผุ้ใหญ่ตามคุณพ่อ
“หวัดดีจ้า ไหนมาให้ย่าดูใกล้ๆซิ โตขึ้นบ้างยัง”ตั้งโอ๋เดินไปให้แม่ของมาตินอุ้มอย่างเอาอกเอาใจผุ้ใหญ่
“โห แม่ครับ ใจคอจะไม่ทักผมเลยเหรอ”มาตินบ่น
“เชอะ ฉันเบื่อแกละมาร์ตี้ ตอนนี้ฉันอยากได้กุ้ยช่ายเป็นลูกมากกว่าแกเยอะ ไปเถอกุ้ยช่ายตั้งโอ๋ วันนี้ย่าเตรียมกับข้าวรอเพรียบเลย”ว่าแล้วแม่ของมาตินก็อุ้มตั้งโอ๋แล้วจูงมือกุ้ยช่ายไปยังห้องอาหาร
“พ่อ”มาตินเรียกผุ้เป็นพ่ออย่างเรียกร้องความสนใจ หวังว่าพ่อจะสนใจเขาบ้าง แต่เปล่าวเลย
“เกะกะน่าแก”ผุ้เป็นพ่อเดินเบียดมาตินให้หลบแล้วอุ้มเจ้าตัวเล็กที่อ้อแอ้อย่างชอบใจที่โดนอุ้ม
“โห พ่อผมลูกพ่อนะ”มานตินทำท่าหมาหงอย ไม่มีใครสนใจ
คนเป็นพอได้แต่มองด้วยหางตาอย่างเอือมๆแล้วพาหลานเข้าไปยังห้องอาหาร
ทิ้งให้หนุ่มลูกครึ่งสุดหล่อที่มีแต่สาวรุมล้อมอยู่อย่างโดดเดี่ยวเสียอย่างนั้น มาตินทำหน้าหมาหงอยแล้วเข็นรถเข็นตามอย่างช่วยไม่ได้
“อ่าวแม่ นี่ที่นั่งผม”มาตินฟ้องเมื่อกุ้ยช่ายมานั่งทับที่เขา ส่วยกุ้ยช่ายไม่ได้ว่าอะไร ได้แต่มองด้วยหางตาแล้วส่ายหัวอย่างเอือมๆกับคนที่โตแต่ตัว
“นู่นเลย แกไปนั่งท้ายโต๊ะได้เลยยิ่งดี”แม่มาตินที่อยู่ตรงข้ามกุ้ยช่ายพูดแล้วหันไปคุยกับตั้งโอ๋ต่ออย่างเอ็นดู
“ไปสิคุณ”กุ้ยช่ายเห็นด้วยอย่างชอบอกชอบใจ พยักหน้าไปให้มาตินนั่งท้ายโต๊ะ ซึ่งมันอยู่ไกลมาก
“เรื่องดิคุณ”มาตินมองหน้ากุ้ยช่ายที่อมยิ้มอย่างเคืองๆ แล้วกระแทกก้นลงนั่งข้างกุ้ยช่าย ส่วนหัวโต๊ะก็เป็นพ่อของมาตินที่เอาอันเดรสลงรถเข็นเด็กแล้วตามมานั่งครบ ไม่นาน อาหารมากมายก็ถูกยกมาวาง
“แม่”มาตินเรียกเบาๆ
“อะไรของแก กินไปอย่าพูดมาก”แม่มาตินดุ กุ้ยช่ายหลุดขำเบาๆ
“นี่คุณ ขำอะไร”มาตินหันมาพูดเสียงเบา อย่างเสียหน้าที่โดนแม่ดุต่อหน้าคนอื่น
“ปล่าวนิ คุณก็กินไปสิ อย่ามัวแต่พูด”กุ้ยช่ายอมยิ้ม
“นั่นสิ แกดูตั้งโอ๋สิยังกินเงียบๆไม่เห็นพูดอะไรสักคำ”คุณแม่ตามมาทับถมเต็มที่
“พ่อ”มาตินหาพวก
“แกไม่ต้องมาเรียกพ่อเลย พ่อเข้าข้างแม่แก”เรียบร้อย มาตินกินข้าวอย่างเงียบๆอย่างหมาหงอย
พอจบมื้ออาหารที่อบอุ่นสำหรับทุกคน แต่คงไม่ใช่สำหรับมาติน ชายหนุ่มเดินตามทุกคนเข้าห้องรับแขก พอโพล่เข้าไป ทุกคนก็มองมาที่เขา แวบเดียวแล้วก็หันไปทำอย่างอื่นต่อ มีแต่กุ้ยช่ายที่มองยิ้มขำ แล้วหันไปดูตั้งโอ๋ที่กำลังเปลี่ยนไปคุยกับคุณพู่แทนอย่างออกรส ส่วนคุณย่าก็เดินไปมาอุ้มอันเดรสคุยกันอ้อแอ้ ไม่มีใครสนใจมาติน
“นี่คุณ”มาตินนั่งลงข้างๆกุ้ยช่าย
“อะไร”กุ้ยช่ายพูดเสียงแข็งทำเป็นไม่สนใจมาตินบ้าง หน้าขาวพยายามซ่อนยิ้มไว้
“โห คุณ ก็มีคุณว่างอยู่คนเดียว สนใจผมบ้างสิ”มาตินบ่นหน้ามุ่ย
“อ้าว ทำไมผมต้องสนใจคุณด้วย”กุ้ยช่ายหันมาถามปั้นหน้านิ่งแต่ในใจนี่กำลังหัวเราะเยาะแบบเต็มที่
“ก็คุณเป็นคนเดียวที่ว่างอ่ะ”
“ก็ได้ มีไรว่ามา”กุ้ยช่ายหยิบหนังสือขึ้นมากางทำทีท่าว่าอ่านหนังสือ แต่ใจจริงกำลังขำอยุ่อย่างเงียบๆ
“โห นี่ใจคอจะไม่มองหน้าผมเลยเหรอเวลาคุย นี่ผมเจ้สนายนะ”มาตินล้ำเลิก
“เอ้ามีไรว่ามา”กุ้ยช่ายปิดหนังสือพับ จ้องหน้ามาตินพลางทำหน้าเอือมๆ
“โห ทำหน้าอย่างนี้สนใจผมมากเลย”มาตินบ่น
“เอ้าก็ว่ามาสักทีสิ”
“ไปกับผมหน่อยสิ”มาตินชวน ไม่ชวนปล่าวเอื้อมมือไปจับมือขาวด้วย
“ไปไหน”กุ้ยช่ายถาม หน้าเริ่มนิ่งเพราะทำตัวไม่ถูกจู่ๆมาตินก็มาจับมือ
“เดี๋ยวผมจะพาไปดูมุมประจำ”มาตินเริ่มยิ้มกริ่มที่เห็นหน้าขาวๆเริ่มกลับมาเป็นใบหน้าปกติ
“มุมประจำอะไรของคุณ”กุ้ยช่ายดึงมือกลับ แต่เรื่องอะไรมาตินจะยอมปล่อย ได้จับทั้งที
“ไปเหอะน่า”มาตินไม่รอให้กุ้ยช่ายปฏิเสธ มือหนาฉุดให้กุ้ยช่ายลุกตามมาอย่างช่วยไม่ได้
แล้วก็มาโพล่บนดาดฟ้าของตัวบ้านหลังใหญ่ กุ้ยช่ายมองไปรอบๆ พระจันทร์สีเหลืองนวลดวงกลมสาดแสงลงมาทำให้วันนี้ไม่มีปัญหาเกี่ยวกับความมือสักเท่าไร เนื่องจากเป็นหน้าร้อนฟ้าจึงเปิดกว่างโดยไม่มีเมฆบดบังอย่างเป็นใจ กุ้ยช่ายหันมองรอบบริเวณบ้านที่กว้างมากมีทั้งสระน้ำ สวนหย่อม รวมไปถึงสนามกอร์ฟ หลังบ้าน ถึงแม้จะไม่ใหญ่มาก แต่มันก็ทำให้บริเวณพื้นที่กว้างมาก เลยไม่ต้องกังวลว่าตึกสูงจะมาบดบังทรรศนียภาพ
“สวยมั้ย”ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้มาตินมายืนชิดอยู่ข้างหลัง เสียงทุ้มกระซิบถามข้างหู ลมหาใจร้อนผ่าวเป่ารดคอ
“อะ อืม”กุ้ยช่ายอึกอักตอบไม่ถูก ตัวแข็งทื่อไม่รู้ต้องทำตัวยังไง ใบหน้าขาวขึ้นสีภายใต้แสงจันทร์สลัว
“ชอบมั้ย”มาตินถาม ไม่เอาคำตอบ จมูกคมกดเฉียดพวงแก้มไปนิดเดียว จมูกโด่งสูดกลิ่นหอมจางเข้าปอด กลิ่นหอมที่พอได้กลิ่นทีไรก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
มือหน้าเอื้อมมาจับเอวบางเบาๆ กุ้ยช่ายสะดุ้งเล็กน้อย ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับตน ความรู้สึกแปลกๆจึงส่งผ่านมาพร้อมกับไออุ่นโดยไม่รู้ตัว
“นะ นี่”กุ้ยช่ายเรียกเบาๆ หน้าขาวรู้สึกร้อนผะผ่าว
“หืม”มาตินยังไม่หยุดสูดกลิ่นหอมจากอีกฝ่ายตอบรับเบาๆ
“ผมว่าลมเริ่มแรงแล้ว เอ่อ เราเข้าข้างในกันดีกว่า” ไม่รอช้ากุ้ยช่ายผละออกทันที หัวใจเล็กๆเต้นโคมครามอย่างบอกไม่ถูก
******************************
อิอิ เดียวคืนนี้มาต่อให้นะค้าาา :mew1:
ถ้าไม่ติดคุณสามี พอดีคุณสามีเค้าไม่รู้ว่าเราเป็นสาววายแล้วเราก็ไม่กล้าบอก ได้แต่หลบๆซ่อนๆอ่ะค้าาา
เลยถ้าเขาทำงานกลับมาถึงเราก็ต้องปิดประตูโลกนี้เลย กลัวเค้ารู้แล้วรับไม่ได้ ฮี่ฮี่ สามีเราค่อนข้างหัวโบราณ
เอาเป็นว่ายังไงก็รักคนอ่านทู๊กคนนนนเลยคร่าาา
ขอบคุณสำหรับกำลังใจและคำติชมที่มีเข้ามา
ดูท่าไม่ค่อยมีใครชอบมาตินสักเท่าไร55+ :laugh:
ยังไงก็ขอคำแนะนำด้วยนะค้าทูกคน
สมองได้แล่นปรู๊ดปร๊าด :katai4:
คนเขียน--ไม่บ่นมากไปใช่มั้ยคร้าาาา :laugh:
คนอื่าน--อย่าบ่นมาก o18 ไปแต่งต่อเลยไป๊ :z6:
คนเขียน-- :katai4:อย่างไวคร่าาา
ตอนต่อไปกดคร่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.281 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.281)
-
ค่อยๆรุกทีละนิด เดี๋ยวกระต่ายน้อยจะตกใจ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew3:
-
ทุกคนกลั่นแกล้งมาตินนน...~ :laugh: ถูกใจมากเลยค่าา
-
:mew1: หยอดบ้างอะไรบ้าง
-
รุกหนักเลยคุณเจ้านาย
-
หยอกหนักมากก หวั่นไหวมากกกก
-
เนียนตลอดดดด
-
คนเขียนสู้ๆๆๆๆๆๆๆ
จะว่าไปแล้วนี่มาตินไม่ไปทำงานบ.เลย
สงสารคุณเลขา
รอตอนต่อไปเนอะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ แอบดมนายเอกตลอดอ่ะ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
มาร์ตินฉวยโอกาสอะ
-
:mew5: ชอบดมเหลือเกิน :o8:
-
มารอด้วยคนกันกับคืนนี้
-
มาตินเรียกร้องความสนใจ :laugh: :laugh:
-
ไม่มีใครสนมาร์ตินแลย
สมแล้ว............ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
รอ รอ รอ
-
ตอนต่อไปปปปปป มาไวๆ. อิอิ
-
หมาหัวเน่าสินะมาติน :katai2-1:
-
:laugh:
-
อยู่ๆ มาติน ก็โดนเมินซะงั้น แอบสมน้ำหน้าเบาๆ
555
-
ตอนนี้ได้ใจสุดๆเลยอ่ะ นายเอกผมเริ่มจะตกหลุมพลางของคนเจ้าชู้เสียแล้ว ถ้ามันเจ้าชู้กับแค่นายเอกคนเดียวนะจะไม่บ่นเลย นี้มันทำไปทั่ว อีกอย่างเรื่องโหวต ไม่มีอันไหนถูกใจเท่าไหร่ แต่มีอันที่จะเลือกอยู่พอมีเค้าจะใกล้เคียง เอาแบบน่ารักใส่ๆแต่จะพอรับได้ถ้าจะมีม่ามาพอกรุบกริบเบาๆเช่นอาจเรื่องเขาใจผิดของตัวนายเอกหรือพระเอกเรื่องการนอกใจไรเงี้ย หรือพวกอุปสรรคที่เกิดจากความเจ้าชู้ของมาตินจนทำให้เกิดเรื่อง แต่สุดท้ายเขาก็เข้าใจกัน ขอคนแต่งจริงๆคือเรื่องเสียตัวของนายเอกขอให้พระเอกมันแน่ใจจริงๆว่ามันรักนายเอกจริงๆเสียก่อนถึงได้นายเอก เราสงสารนายเอก ที่จะมาเสียใจเพราะคนเจ้าชู้ ผมว่าไม่ว่าเพศไหนก็ไม่อยากเสียใจเพราะเรื่องแบบนี้หรอกครับ พระเอกควรปรับปรุงตัวเองเป็นอันดับแรก หรือจะเป็นแบบเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้พระเอกรู้ใจตัวเองไปเมือเสียนายเอกไปก็ได้ ให้พระเอกตามง้อนายเอกสะให้เข็ด ให้พระเอกพิสูจน์ตนเองโดยมีคุณพ่อคุณแม่อยู่เบื้องหลังก็ได้ เพื่อจะสอนให้พระเอกลาบจำกับการกระทำของตนเองครับ
-
หวายๆๆ ไม่ใช่พ่อแม่รู้เห็นเป็นใจด้วยนะ หวายๆๆ :hao6: :hao6:
-
เดี๋ยวนะ เรื่องนี้มีคนชื่อมาตินด้วยเหรอ? 55555
ไม่เคยอยู่ในสายตา :katai3:
-
รุกหนักเจงๆๆๆ 555555+
-
อุ้ย
-
กำลังสนุกเลย มาตินเริ่มรุกหนักละ แต่เสียดายสั้นไปนิ๊ดดด
-
สนุกๆมาต่อเร็วๆนะคะ
-
เริ่มรุกแล้วล่ะสิ :hao3:
-
ไม่รู้จะยาวพอรึป่าว ตอนที่แล้วคนอ่าน13200 ตอนนี้ 15100 เพิ่มมา 1900คนแน่ะ ฟินคร่าาา
ตอนแรกๆอาจจะอึมครึมหน่อยนะค่ะ เปิดเพลงผิด พอรุ้ตัวก็ปาเอาไปเกือบกลางตอนพึงจะเปลี่ยนเพลง ปกติฟังเพลงสนุกๆแรพนิดๆ ดันกดเป็นเพลงเศร้าซะงั้น ตอนนี้อาจจะเปลี่ยนอารมณ์กระทันหันนิดนึง ขออภัยด้วยนะคร้าคนอ่าน
เมื่อคืนว่าจะมาต่อ เห็นสามีหลับเลยเปิดโน๊ตบุ๊คกะลังเข้าเล้าเพื่อต่อตอนต่อไป
ท่านดันตื่นซะงั้น ปิดประตูเล้าแทบมิทันคร่าาา ก็เลยต้องรอท่านไปทำงานก่อน
เพราะพี่ท่านตามติดชีวิตคนเขียนแบบถึงเนื้อถึงตัวตลอดเลยคร่า :katai1:
ตอนที่ 11 หลังคาเดียวกัน
หลังจากกลับมาจากบ้านพ่อแม่ของมาติน มาตินเลี้ยวรถเข้ามาในบ้านพอรถจอดสนิทกุ้ยช่ายก็ลงไปเปิดประตูหลังอุ้มตั้งโอ๋ออกมา
“คุณผมเอาตั้งโอ๋ไปนอนก่อนนะ”กุ้ยช่ายบอกแล้วเอาตั้งโอ๋ขึ้นไปนอนห้องนอนรับแขกชั้นบน พอลงมาก็เห็นมาตินปิดประตูบ้านพลางอันเดรสที่อยู่ในชุดกระต่ายอย่างทุลักทุเล
“มานี่ผมช่วยอุ้ม”กุ้ยช่ารับอันเดรสมาอุ้มเอง
“ขอบคุณ”มาตินหันไปปิดประตูบ้านเสร็จสรรพ
“คุณจะขึ้นไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้อันเดรสเอง”กุ้ยช่ายบอก
“จะดีเหรอคุณ คุณก็เหนื่อยๆมาเหมือนกัน”มาตินหันมาทำหน้าเจ้าเล่ห์
“งั้นคุณก็เช็ดตัวให้อันเดรส เดี๋ยวผมไปอาบน้ำเอง เอามัยล่ะ”กุ้ยช่ายเลิกคิ้วถาม
“ไม่เอาอ่ะ ผมกลัวทำลูกตก”มาตินสายหัวพรืด
“แล้วคุณจะเอายังไง”กุ้ยช่ายถาม สายตาเริ่มมองหน้ามาตินอย่างหาเรื่องเพราะมันเลยเวลามาดึกมากแล้ว
“อาบน้ำพร้อมกันเป็นไง”มาตินยิ้มกริ่มกับคำตอบกวนประสาทของตัวเอง
“ประสาท”กุ้ยช่ายพูดสั้นๆแล้วอุ้มอันเดรสน้อยเข้าไปวางในบนโต๊ะทำงานในห้องนอนมาตินเตรียมเช็ดตัว ทิ้งให้คนที่เดินตามมาบ่นอยู่คนเดียว
“นี่”มาตินเดินตามมาดึงเก้าอี้แล้วนั่งข้างๆ
“อะไร”กุ้ยช่ายถามพลางก้มหน้าก้มตาชุดกระต่ายอย่างเบามือกลัวอันเดรสตื่น
“ดาวบ้านพ่อแม่ผมสวยมั้ย”มาตินนั่งยกขาไขว้กระดิกเท้าถาม
“อืม สวยดี”กุ้ยช่ายตอบพลางนึกถึงภาพดาวที่ยังติดอยู่ในใจ แล้วแน่นอนมันมาพร้อมกับเสียงกระซิบข้างหูที่ยังคงไม่ลืมเช่นกัน แค่คิดใบหน้าขาวก็เริ่มขึ้นสีชมพูระเรื่อ
“ใช่มั้ยล่ะ ผมก็ว่างั้น สมัยผมเป็นวัยรุ่นผมขึ้นไปดูประจำแหละ เวลาเบื่อๆ ไว้คราวหลังผมพาไปดูอีก เอามั้ย”มาตินฉีกยิ้มกว้างหันมาถาม
“พูดมาก ไปเอาผ้าชุบน้ำมาไป”กุ้ยช่ายโยนผ้าขนหนุผืนเล็กใส้หน้ามาติน
“โห คุณก็คุยกับผมหน่อยเหอะ ผมเหงานะ ไม่รู้จะคุยกับใคร ออกไปหาสาวๆก็ไม่ได้”มาตินบ่นแต่ก็ยอมเอาผ้าเช็ดตัวไปชุบน้ำมาให้แต่โดยดี
“ไปปิดมาใหม่ยังเปียกอยู่เลย”กุ้ยช่ายส่งผ้าขนหนูคืนมาติน เพราะมันยังมีน้ำหยดอยู่เลย
“เหมือนกันแหละคุณ เดี๋ยวเช็ดๆไปมันก็แห้ง”มาตินบ่นแต่ก็ยอมเอาไปบิดน้ำออก ขืนไม่ยอมดูสิมีหวังอีกคนได้ดุเขาแน่
“อะ พอใจยัง”มาตินเอาผ้ามาส่งให้ ไม่ส่งปล่าวยังพูดกวนประสาท ทำเอาเรียกค้อนวงเบ้อเริ่มจากกุ้ยช่ายได้เป็นอย่างดี
“แล้วคุณล่ะ ไม่ไปอาบนน้ำรึไง”กุ้ยช่ายถามพลางเช็ดตัวอันเดรส
“อืม เดี๋ยวค่อยไป”มาตินพูดเบาคราวนี้นั่งลงเอามือเท้าคางกับโต๊ะมองกุ้ยช่ายเช็ดตัวให้อันเดรส
“คุณว่ามั้ยถ้าผมไม่มีอันเดรส คุณก็คงไม่มายืนอยู่ข้างหน้าผมตอนนี้ ผมก็คงอยู่คนเดียวไปอีนาน ไม่รู้ว่านานแค่ไหน”
“อืม”กุ้ยช่ายตอบรับ ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่อยากจะคุยอะไรมาก เพราะกลัวจะปิดท้ายด้วยการกวนประสาทของอีกฝ่ายเหมือนเดิม
“คุณรู้มั้ยถ้าไม่มีคุณผมต้องแย่แน่แน่ เมื่อไม่กี่วันก่อนผมยังอยู่คนเดียว ยังเที่ยวกับดึกดื่นทุกคืนโดยที่ไม่ได้กังวลว่าจะมีอะไรให้คอยห่วงอยู่ข้างหลัง”
“อืม เหตุการณ์บางอย่างมักเกิดขึ้นกับคนเราโดยไม่ทันตั้งตัว”กุ้ยช่ายพูดแผ่วเบานึกถึงแม่ของตั้งโอ๋ขึ้นมาทันที
“นั่นสิ บางทีผมก็คิดว่ามันเป็นฝัน แต่เวลามองหน้าลูกแล้วมันเตือนให้ผมรู้ว่านั่นคือความจริง บางทีผมก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมผมต้องมาเจอกับเรื่องราวแบบนี้ แต่คุณรู้มั้ย พอผมมองคุณที่เลี้ยงลูกคนเดียวตั้งแต่อายุสิบเก้า ผมรู้สึกมีกำลังใจขึ้นเยอะเลยล่ะ”มาตินหันมามองหน้ากุ้ยช่ายที่ก้มหน้านิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่
“บางที ผมก็อยากให้นี่เป็นความฝันเหมือนกัน ผมอยากให้เขายังอยู่ ยืนอยู่ข้างๆผมกับลูก”
“ในบางครั้งผมก็ลองคิด ถ้าผมไม่มีคุณ ผมจะเลี้ยงอันเดรสคนเดียวไหวมั้ย ผมบอกเลยคำตอบคือไม่ มันเป็นอะไรที่คนอย่างผมไม่เคยคิดวางแผนมาก่อนในชีวิต ผมตั้งรับเรื่องราวแบบนี้ไม่ทัน แต่ก็ใช่ว่าผมจะดูแลเขาไม่ได้ บางเรื่องผมคิดว่าคนเราก็ต้องการเวลาเพื่อที่จะยอมรับในสิ่งที่เราจะต้องเจอ คุณว่ามั้ย”มาตินหันมาถามกุ้ยช่าย
“อืม ผมก็ว่างั้น”กุ้ยช่ายตอบรับเสียงแผ่ว ความรู้สึกของมาตินเขาเองก็เข้าใจ เข้าใจดีเสียด้วย
ความรู้สึกของการที่ต้องเจอเรื่องราวที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองถาโถมเข้ามาใส่อย่างไม่ทันได้ตั้งตัวจนทำให้เสียหลัก มีก็เพียงแต่เวลาที่จะพยุงเอาไว้ให้ไม่ล้มลง
“ผมไปอาบน้ำนะ”มาตินผุดลุกขึ้น กุ้ยช่ายพยักหน้าตอบรับ มาตินหายเข้าไปในห้องน้ำปล่อยให้กุ้ยช่ายคิดอะไรกับตัวเองคนเดียว
“นี่คุณ แน่ใจนะว่าจะไม่อาบน้ำพร้อมผมจริงๆ”มาตินชะโงกหน้าพ้นประตูห้องน้ำออกมาถาม
ผล๊วะ!!
กุ้ยช่ายโยนผ้าเช็ดตัวหมาดน้ำโยนใส่หน้ามาติน พลางมองประตูห้องน้ำที่ปิดสนิทพร้อมกับเจ้าตัวที่หลบเข้าห้องน้ำไปเสียแล้ว
กุ้ยช่ายยืนคิ้วกระตุกด้วยความโมโห คนอย่างมาติน สาระคงมีได้แค่0.01เปอร์เซ็นต์แค่นั้น บอกแล้วไม่น่าไปคุยด้วยเลย พอเป็นเรื่องเป็นราว ก็เอาเรื่องปวดประสาทมาขัดซะงั้น
กว่ากุ้ยช่ายจะจัดการเอาอันเดรสนอนแล้วกลับห้องนอนของตนไปเช็ดตัวให้ตั้งโอ๋แล้วอาบน้ำให้ตนเองก็ดึกมากแล้ว ลำคอรู้สึกแห้งผากจึงลงไปข้างล่างเพื่อหาน้ำดับกระหาย
กุ้ยช่ายรินน้ำใส่แล้วแล้วนั่งลงที่โต๊ะทางข้าง มือขาวยกขึ้นเท้าคางพลางคิดถึงเรื่องที่มาตินพูด
หลายวันมานี้ชีวิตกับเขาและตั้งโอ๋เองก็เปลี่ยนไปมาก จากที่อยู่กันตามลำพังสองพ่อลูก จู่ๆก็มีมีมาตินกับอันเดรสเข้ามา ทำให้ชีวิตที่ดำเนินไปอย่างราบเรียบเริ่มมีอะไรแปลกใหม่เข้ามา ทั้งมาตินเจ้านายที่กวนประสาท แต่ไม่รู้ทำไมความรู้สึกของเขาไม่ค่อยจะยกย่องมาตินที่อายุมากกว่าตั้งหกปีเป็นเจ้านายสักเท่าไร อาจเพราะอีกฝ่ายไม่ถือตัวแล้วทำตัวไม่น่าเป็นผู้ใหญ่มั้ง คิดแล้วก็ยิ้มกับตัวเอง
ใครจุรู้ว่าดึกดื่นป่านนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น ความมืดที่มีเพียงแสงสลัวจากไฟด้านนอกส่องเข้ามาให้แสงสว่างให้พอได้มองเห็นทาง กุ้ยช่ายกับลังนั่งขึ้นอะไรเรื่อยเปื่อยโดยไม่รู้สึกถึงเงากำมืดจากเบื้องหลัง
ฟู่ว
ลมหายใจร้อนเป่ารดหูมาจากข้างหลัง กุ้ยช่ายสะดุ้งหันหน้าไปดูข้างหลังแต่ก็ไม่มีใคร มีเพียงความว่าปล่าว หัวใจเริ่มเต้นแรง เพราะตัวเองแปลกที่แปลกถิ่น แล้วที่สำคัญนี่ก็ดึกมาก ใบหน้าขาวค่อยๆหันกลับตัวเริ่มแข็งที่ ไม่น่าออกมาจากห้องกลางดึกเลย บ้านตัวเองก็ไม่ใช่ แค่คิดก็ใจเต้นจนแทบจะหลุดออกมาจากอก
ฟู่ว
เหมือนเดิม ลมร้อนพัดพัดใบหู หันไปก็เจอแต่ความว่างปล่าว ไม่มีใคร มีเพียงเสียงคิกคักเบาๆดังแว่วมาจากข้างล่างด้านหลัง
กุ้ยช่ายก้มลงไปมอง แทบเอาแก้วน้ำทุ่มหัวคนที่เอามือปิดปากกลั้นขำก้มหลอบตัวใหญ่ๆเท่าหมีควายอยู่กับพื้น แต่ก็ได้แค่คิดแค้นเข่นเขี้ยวเขี้ยวฟันอยู่ในใจ
“เล่นอะไรไม่เขาท่า”กุ้ยช่ายกระแทกเสียงแล้วหันกลับไปนั่งเหมือนเดิมอย่างเคืองๆ มือขาวยกขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดบนหน้าผาก
“ฮ่า ฮ่า ก็เห็นคิดอะไรเพลินๆ”มาตินพูดพลางหัวเราะอย่างน่าหมั่นไส้แล้วหยิบนมเทใส่แก้วเข้าไมโครเวฟสองแก้ว
“แก่ป่านนี้ ไม่รู้จักโต”กุ้ยช่ายบ่นอุบ
“โห ผมไม่แก่นะ กำลังฟิต คุณต่างหากขี้กลัวเป็นเด็กไปได้”มาตินพูดแหย่หันหลังพิงเค้าเตอร์ครัว
“ผมก็ไม่ได้เด็กเหมือนกันนั้นแหละ”กุ้ยช่ายเชิดหน้ายกน้ำขึ้นดื่ม
“นอนไม่หลับรึไง อ่ะ นมร้อน จะได้นอนหลับสบาย”มาตินยกนมที่อุ่นจนร้อนยื่นให้กุ้ยช่ายแล้วนั่งลงข้างๆ
“ปล่าวนอนไม่หลับ แค่ยังไม่ได้นอน เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เช็ดตัวให้ตั้งโอ๋อยู่”
“อืม พรุ่งนี้ทำตัวให้ว่างนะ เก้าโมงผมจะเข้าไปเซ็นต์เอกสาร คุณเองก็เข้าไปเซ็นต์สัญญาจ้างด้วย ผมโทรบอกให้ชมพูดร่างไว้แล้ว วันถัดไปเป็นวันอาทิตย์บริษัทหยุด ผมไม่อยากให้ทิ้งระยะ เดี๋ยวจะยาวเกินไป”มาตินบอก
“ครับ งั้นวันอาทิตย์วันหยุดผมขอกลับไปห้องนะ”กุ้ยช่ายบอกเชิงขออนุญาต
“ทำไมต้องกลับล่ะ”มาตินถาม
“ไม่กลับได้ไงล่ะ ผมก็ต้องไปทำความสะอาด อีกอย่าง ถ้าขโมยเห็นว่าไม่มีใครอยู่แล้วขึ้นห้องผมจะทำไงล่ะ ถึงจะไม่มีอะไรให้ขโมยก็เถอะ”
“แต่ผมไม่อยากให้กลับเลย”มาตินบ่น แล้วเอาคางวางบนโต๊ะทานข้าว แล้วเลื้อยอย่างขี้เกียจ
“ยังไงก็ต้องกลับ จะให้ผมอยู่แต่บ้านคุณ ผมเองก็เกรงใจ”กุ้ยช่ายตัดพ้อยกนมที่เริ่มอุ่นขึ้นดื่ม
“เกรงใจเหรอ ไม่เห็นต้องเกรงใจเลย ผมไม่ถือ”มาตินหันมาบอก แต่หน้ายังไม่ยกจากโต๊ะทานข้าว
“ใครจะไปเหมือนคุณล่ะ”กุ้ยช่ายบ่นแต่ยิ้มเบาๆ
“โห โยนเรื่องไม่ดีมาให้ผมอีกละ”มาบ่นบุ้ยปาก
“ใครบอกว่าผมโยน ผมแค่พูดความจริง”กุ้ยช่ายยิ้ม ชวนให้มาตินจ้องมองอย่างเงียบๆ
“เคยมีใครบอกคุณมั้ยว่าคุณยิ้มสวย”มาตินถาม
“มีสิ ตั้งโอ๋ไง”
“ไม่เอาตั้งโอ๋สิคุณ เอาคนอื่นอ่ะ”มาตินถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ก็มีนะ หลายคน แต่นานแล้วล่ะ”กุ้ยช่ายพูด ถึงใบหน้าจะยิ้มเล็กๆแต่ดวงตากลมโตกลับฉายแววเศร้าออกมา ไม่มากนักแต่เช้าชู้ตัวพ่อก็สังเกตเห็น
“งั้นเหรอ ผมนึกออกแล้ว เอางี้ คุณย้ายมาอยู่บ้านผมเลยเป็นไง ค่าเช่าห้องก็ไม่ต้องจ่าย ย้ายมาเลย ผมไม่คิดค่ากินค่าอยู่”มาตินเปลี่ยนเรื่อง ดูเหมือนผลประโยชน์จะเข้าหากุ้ยช่ายที่ไม่ต้องตื่นกลางดึกเทียวไปเทียวมา แต่ใครจะรู้ว่าผลประโยชน์ตกเป็นของมาตินที่ไม่ต้องมาเหตุผลแอบอ้างเพื่อที่จะไม่ต้องอยู่กับอันเดรสตามลำพัง เพราะยังไม่มั่นใจว่าตนจะดูแลลูกตามลำพังได้รึปล่าว
“ไม่เอาหรอก ถ้าเป็นอย่างนั้นผมก็ไม่มีวันหยุด ไม่มีเวลาพาตั้งโอ๋ไปเที่ยว”กุ้ยช่ายที่นั่งคิดอยู่พักใหญ่ค้านออกมา ที่คิดนานไม่ใช่คิดเรื่องผลประโยชน์ตนเอง แต่คิดเรื่องผมประโยชน์ของตั้งโอ๋ที่ต้องเสียไปมากกว่า
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวผมขึ้นเงินเดือนให้เป็น สี่หมื่น ส่วนเรื่องเที่ยวเดี๋ยวยังไงผมก็ต้องพาอันเดรสเที่ยวอยู่ดี ส่วนคุณเป็นพี่เลี้ยงอันเดรสคุณก็ต้องไป ตั้งโอ๋ก็ได้เที่ยวด้วย ตกลงโอเคมั้ย แฟร์ดี”มาตินนั่งกอดอกพูดเสร็จสรรพ กับเรื่องร่างสัญญาหรือตกลงอะไร พระธารหนุ่มคนนี้ไม่เคยพลาดอยู่แล้ว
“อืม มันจะดีเหรอ”กุ้ยช่ายถามย้ำ เหลือบมองไม่แน่ใจว่าอีกคนจะกวนประสาทเอารึป่าว เพราะปกติคุยกันได้ไม่นานก็ล่มเป็นเรือจมปากอ่าว
“ก็ดีสิ แฟร์ออกผมว่า ไม่มีใครเสีย มีแต่ได้กับได้ ไปนอนกันดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้ชมพู่ร่างสัญญาจ้างใหม่”มาตินฉุดกุ้ยช่ายที่กำลังทวนข้อตกลงอย่างมึนๆ เดินตามไปนอนอย่างไม่คัดค้าน
************************************
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอกนะคร้าาาา :mew1:
อย่าได้ทอดทิ้งกันไปไหนเลยนะคร้าาา :monkeysad:
ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกคำติชม
ให้เวลามาตินกันหน่อยนะคร้า กำลังอยู่ในช่วงปรับปรุงตัว
ยังไงก็ขอคำแนะนำด้วยนะคร้า ถูกผิดยังไงจะนำไปแก้ไขออกมาให้คนอ่านได้อ่านอย่างมีความสุข
ร๊ากกกกคนอ่านทุกคนเรยคร่าาาาาา :man1:
ขอคำแนะนำด้วยนะค้าาาา
-
รักคนเขียน มาเร็วได้ใจ
แต่คนเขียนคะ วันละ 10 ตอนก้ไม่พออออออออ
เอาอีกๆๆๆๆ :ling1:
-
ฮิ้วว…~ มาตินกับกุ้ยช่ายกำลังจะได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกันแล้ววว :-[
-
:o8:
-
พยายามเอาตัวเข้าไปป้วนเปี้ยนกับชีวิตสองพ่อลูกของกินจังนะมาร์ติน ชอบเขาแล้วหรือกำลังหาคนช่วยเลี้ยงลูกแบบ 24 ชม.กันนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
แหม่ะ!!!!!! เนียนนะเนี่ยมาติน
แต่กุ้ยช่ายเราก้อว่าง่ายเดินตามเค้าเข้าห้องไปซะแระ อิอิอิ -.,-
-
มาตินวางแผนมาอย่างดี
-
เงินเดือนเยอะมากก55
-
อืมนะ เหมือนจะหาคนช่วยเลี้ยง24ชั่วโมงจริงๆ หรือต้องการคนมาช่วยกันสร้างความรักสร้างครอบครัวกันนะ
-
แฮ่ ๆๆๆ เค้าจะย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว :hao6:
-
หูย ชอบนิยายเรื่องนี้มากเลย แต่จะมีดราม่าเรื่องคุณแม่ของน้องอันเดรสไหมเนี้ยะ ถ้ากลับมาทวงลูกอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง โอ้ย เครียดแทน 5555
นักเขียนมาต่อทุกวันนะครับ ห้ามหายไปนานๆ เหมือนนิยายเรื่องอื่นๆ :hao5:
-
รู้สึกว่าจะเริ่มเป็นครอบครัวแล้วนะเนี่ย :กอด1:
-
ใครมีแต่ได้กับได้กันแน่เน้อ... เรารู้สึกเหมือนไม่ใช่กุ้ยช่ายเลยแฮะัที่มีแต่ได้กับได้เนี่ย55+
-
เจ้าแผนการมาก....เจ้านาย :hao7:
-
เจ้าแผนการณ์
-
รักคนเขียนที่สุดเลย
-
แหม่
ต่อไปพอคบกันแล้วจะให้เงินเดือนทั้งหมดให้เมียคุมป่ะคะ :hao7:
-
มาตินหลอกพ่อหม้ายลูกติดมาร่วมชายคาได้แล้ว :impress3:
-
ชวนมาอยู่แบบถาวรไปเลย
-
มาร์ตินเจ้าเลห์อะ มีแต่ได้กับได้คนเดียว
-
ถ้าจะขนาดนี้ บอกให้ กุ้ยช่าย ย้ายมาอยู่ด้วยกันแบบถาวรเลยมั้ยค่ะ คุณมาติน
555
-
เจ้าแผนการนะมาติน
-
มาตินแน่ใจนะว่าอายุสามสิบ 5555555
-
เมื่อไหร่จะรัก เมื่อไหร่จะรู้สึกดี :L2:
-
อยากให้เป็นครอบครัวเดียวกันเร็วๆ
-
:hao7: :hao3: โอ๋ๆๆๆ.จะเอาโอ๋ น่ายักๆๆๆ
อันเดรส(สายแบ๊ว)น่าหยิกจิงๆ :katai2-1: :jul3:
คนเขียนก็น่ารักๆเป็นกำลังใจให้น๊าาาาา o13 :mew1:
แต่งมาให้เค้าอ่านทุกวันแค่นั้นก็สุขจายยยแล้วววว o13
-
การจะให้คนที่เคยทำตัวเจ้าชู้เพลย์บอยไปวันๆ อย่างมาร์ติน มารับผิดชอบลูกที่ปุบปับรับโชค ปิ๊งป่อง มีเด็กมาส่งคร้าบบบ... ก็ดูจะเป็นเรื่องยากสักหน่อย คงต้องให้เวลาพี่ท่านปรับปรุงตัวล่ะนะ
ส่วนสกิลการจีบกุ้บช่ายนี่คงไม่ต้องสอนอะไรมากมาย ก็คาสโนว่านี่นะ คารมณ์เป็นต่อ รูปหล่อมาเต็ม ไอเท็มครบครันซะขนาดนั้น ถึงกุ้ยช่ายจะมีเขวบ้าง แต่ก็คงจะไม่ง่ายนักหรอก... เพราะความเจ้าชู้ที่หนึ่ง กะล่อนไปวันๆ คงจะยอมรับรักมาร์ตินยากหน่อย อีกอย่าง คนอย่างกุ้ยช่ายที่รักลูก(ตั้งโอ๋)มากๆ ก็คงจะคิดถึงลูกก่อนความสุขตัวเองแน่ๆ ว่าถ้าจ๋า(ป๋า)มีคนรักเป็นผู้ชาย ลูกจะรับได้มากน้อยแค่ไหน
เฮ่อ... เวิ่นเว้อซะเยอะเลย ยังไงก็สู้ๆ นะคนเขียน (ขอให้สามีคนเขียนทำงานเยอะๆ จะได้มาต่อเร็วๆ) :hao6: :hao6:
-
:katai3:
-
ชอบๆๆมาลงชื่อรอนะจ้ะ
-
มาแล้วคร้าาาคนอ่านที่รักทู๊กคน
สามีไปทำงาน ก็เลยมาปั่น เมื่อวานนางน่ารักพาไปช็อปปิ้งหลังนางเลิกงานก็เลยไม่ได้มาลงอีกตอน
รักคนอ่านมากเลย ตกใจแปร๊บเมื่อวานคนอ่าน15100ตอนนี้16900เพิ่มมาตั้ง1800คนเเน่ะ ดีใจเฟร่อคร้าาาาา
ตอนที่ 12 แขกที่ไม่รับเชิญ
หลังจากวันที่เซ็นต์สัญญาผ่านไปได้ไม่กี่วัน กุ้ยช่ายก็ย้ายเข้าของที่มีไม่มากนักเข้ามาอยู่ในบ้านของมาตินจนได้ ของใช้ส่วนตัวทั้งหมดถูกเอามาไว้ในห้องนอนรับแขกที่อยู่ชั้นบน แต่ห้องนี้ไม่มีห้องน้ำในตัว จึงเป็นปัญหาให้กุ้ยช่ายและตั้งโอ๋ตั้งลงไปใช้ห้องน้ำชั้นล่างแทน
“คุณ ผมฝากอันเดรสหน่อย ผมว่าจะไปซื้อแพมเพิสน่ะ แพมเพิสอันเดรสใกล้หมดล่ะ คุณเอาอะไรเพิ่มมั้ย”มาตินที่อุ้มอันเดรสเดินแล่นภายในตัวบ้านเอาอันเดรสมาส่งให้ กุ้ยช่ายรับอันเดรสมาอุ้ย ความจริงกุ้ยช่ายว่าจะบอกให้มาตินไปซื้อพอดี แต่ดูเหมือนมาตินจะพัฒนา หรือไม่ก็คงมีแผนอะไรรึปล่าวกุ้ยช่ายเองก็ไม่ค่อยอยากจะไว้ใจ แต่ก็จะลองไว้ใจดู
“กลับมาให้ทันกินข้าวเที่ยงล่ะ”กุ้ยช่ายบอก
“โหยเหลือเฟือน่า”มาตินพูดยิ้ม พลางนาฬิกาขึ้นมาดูได้เวลาสิบโมงพอดิบพอดี
“คุณยังฮับ ตั้งโอ๋อยากไปด้วย”ตั้งโอ๋วิ่งไปเกาะขามาติน
“ได้ครับ ตั้งโอ๋จะไปซื้ออะไรเหรอครับ”มาตินถาม
“ตั้งโอ๋อยากไปเที่ยวเฉยๆฮับคุณยุง ให้ตั้งโอ๋ไปด้วยนะฮับ”ตั้งโอ๋เงยหน้าตากลมสบตาคมเข็มอย่างออดอ้อน
“ไม่ได้ครับตั้งโอ๋ ถ้าตั้งโอ๋ไปจะเกะกะคุณลุง อยู่อ่านก.ไก่ดีกว่าครับ”กุ้ยช่ายแย้ง มือก็จับขวดนมป้อนอันเดรส
“เอาน่าคุณ ไม่เป็นไรหรอก ผมดูให้เอง”ไม่ทันขาดคำมาตินยกตั้งโอ๋ขึ้นอุ้มพาดบ่าจนเจ้าตัวกลมหัวเราะคิกคัก
“นะ นี่”กุ้ยช่ายเรียก แต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อพ่อตัวแสบอุ้มตั้งโอ๋พ้นประตูบ้านไปเสียแล้ว พอกันทั้งเด็กทั้งคนโตกุ้ยช่ายส่ายหน้าแล้วกันมาสนใจอันเดรสแทน วันนี้อันเดรสอยู่ในชุดแครอทสีส้มสดใส หมกที่สวมมีใบเขียวที่หัวเล็กน้อยตามสไตล์ชุดเด็ก
อันเดรสจ้องหน้ากุ้ยช่ายยิ้มๆพลางดุดนม มือเล็กสีน้ำผึ้งพยายามจับขวดนม แต่ด้วยวัยที่กล้ามเนื้อยังไม่ค่อยมีแรงนักกุ้ยช่ายจึงต้องประครองขวดนมไว้ให้ก่อน จนเจ้าแครอทน้อยคายจูกนม
บู่วววว
อันเดรสพ่นนมที่คาอยู่ในปากออกมาเป็นเสียง ทำให้กุ้ยช่ายยิ้ม แต่พ่อเห็นพี่เลี้ยงยิ้มเท่านั้นแหละ เจ้าแครอทน้อยก็เป่าปากพ่นนมอย่างชอบอกชมใจ แล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเอง กุ้ยช่ายเลยเอาท้องไปขยุ้มพุงกลม ได้ผมดีนัก เจ้าตัวจ้ำม่ำหัวเราะเหงือกบานใหญ่
“อ้าว ฮะ เฮ้ย”
โครม!!!
เสียงดังโครมครามดังมาจากประตูบ้านทำให้ทั้งเด็กและคนโตที่เล่นกันอยู่ชะงัก กุ้ยช่ายหันไปมองหน้าประตูบ้านคิดว่ามาติน แต่ชั้นวางของวางขวางอยู่จึงมองไม่เห็นว่าเป็นใคร
“อะไรของแกวะเจ้าหมา”เสียงทุ้มบ่น ปรากฏร่างสูงลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัว พลางบ่นเจ้าหมาโกลเด้นที่ระริกระรี้ตะกายไม่ยอมหยุด
“ออกไปสิ จะมาตะกายอะไรนักหนา เดี๋ยวหยิบให้ เอ้าเอาไป”ร่างสูงที่ตอนนี้กุ้ยช่ายยังระบุตัวไม่ได้ว่าเป็นใครล้วงขนมหมาจาก
กระเป๋าแล้วยัดใส่ปากเจ้ากีกี้ไป ได้ผลเจ้ากีกี้หยุดกวนแล้วคาบขนมหายไปที่สวนหน้าบ้าน
“ลำบากชะมัด”ร่างสูงที่มาใหม่เลยผมสีน้ำตาลอ่อนขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าหล่อคมในแบบชนชาติตะวันตก ดวงตาสีฟ้า รับกับสีผิวขาวจัดอย่างลงตัว กุ้ยช่ายอ้าปากค้าง ตกใจว่าฝรั่งตัวใหญ่นี่มาทำอะไรบ้านนี้ หรือมาผิดบ้าน
แต่ก็ใช่กุ้ยช่ายคนเดียวที่ตกใจ เจ้าของดวงตาสีฟ้าเองเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นผู้ชายผิวขาวตัวบางอุ้มเด็กทารกอยู่ก็ตกใจเช่นกัน กอรปกับของเล่นเด็กเอยรถเข็นเด็กเอยวางอยู่ทั่วบ้าน ทำให้เจ้าตัวหน้าเหวอ
“เอ่อ ซอรี่ครับ สงสัยเข้าบ้านผิด”ฝรั่งหล่อร่างสูงบอกยิ้มแห้งๆ พลางใส่รองเท่าที่เพิ่งถอดได้ข้างเดียวกลับคืน แต่เดินถอยหลังไปก้าวเดียวก็เจอเจ้าหมาที่เขาคุ้ยเคยนอนอยู่หน้าบ้าน ก็เลยเดินเข้ามาใหม่
“เอ็กคิวส์มี นี่บ้านของมาติเนซหรือปล่าวครับ”ฝรั่งร่างใหญ่หน้าหล่อถามเพื่อความมั่นใจ
“อะ ชะ ใช่ครับ”กุ้ยช่ายตอบอ้ำอึ้ง ใจก็คิดว่าไม่เคยเตรียมตัวต้อนรับแขกของมาตินมาก่อนเลย เพราะตั้งแต่อยู่มานอกจากพ่อแม่ของมาตินก็ไม่เคยมีใครมาเลย แถมเป็นฝรั่งอีกต่างหาก
“แล้ว เขาไปไหนครับ คุณพอจะรู้มั้ย”ฝรั่งตัวโตกว่ากุ้ยช่ายถาม พลางถอดรองเท้าเข้ามาสำรวจในบ้านที่แปลกตากว่าที่เคยเป็น ห้องรับแขกก็มีเปลเด็กกับของเล่นเด็กเต็มไปหมด ไหนจะขวดนม ผ้าอ้อมทำเอาฝรั่งตัวโตงงไม่น้อย
“ตอนนี้ มาติน เอ่อ คุณมาติเนซเขาไปซื้อ แพม เอ้ย ของนะครับ”จะให้กุ้ยช่ายบอกว่า มาตินไปซื้อแพมเพิสก็กระไรอยู่ เพราะไม่รู้ว่าฝรั่งตรงหน้าเกี่ยวข้องอย่างไรกับมาติน ถ้าเกี่ยวข้องทางเรื่องธุรกิจ จะให้บอกว่าไปซื้อแพมเพิสให้ลูกก็คงไม่เหมาะเท่าไร
“อ่อ ครับ”ชายต่างชาติรับคำ
“เชิญนั่งก่อนครับ”กุ้ยช่ายอุ้มอันเดรสเชิญแขกนั่งที่โซฟาห้องรับแขก ที่ไม่ค่อยจะมีที่ว่างซักเท่าไร
“แต้งกิ้วครับ ผมชื่อรามิเรสยินดีที่ได้รู้จัก”ฝรั่งตัวโตยื่นมือมาจับมือกุ้ยช่ายเป็นธรรมเนียม
“ผมชื่อหนึ่งฤทัยครับ เรียกกุ้ยช่ายก็ได้ครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”กุ้ยช่ายตอบรับมารยาทอย่างไม่บกพร่อง
“ว่าแต่ จะเป็นไรมั้ยถ้าผมจะถามว่าเด็กที่คุณกุ้ยช่ายอุ้มอยู่ มีอะไรเกี่ยวข้องกับมาตี้มั้ย”แขกฝรั่งตัวโตถามพลางจ้องมองเด็กทารกผิวสีน้ำผึ้งอย่างอยากรู้อยากเห็น
“อ่อ นี่เป็น เอ่อผมว่าคุณรอถามมาตินเองผมว่าจะดีกว่า”กุ้ยช่ายหลีกเลี่ยงที่จะตอบ
“งั้นผมขออุ้มบ้างได้มั้ยครับ ถ้าไม่เป็นการรบกวนคุณกุ้ยช่าย”
“อ้อ ได้ครับ แล้วก็เรียกผมว่ากุ้ยช่ายก็พอ ไม่ต้องคุณหรอกครับ”กุ้ยช่ายบอกยิ้มให้ฝรั่งตัวโตมองตาค้างในความน่ารัก
พอได้เจ้าตัวจ้ำม่ำที่อยู่ในชุดแครอทมาอุ้มรามิเรสไม่แปลกใจ และไม่ต้องถามใครเลยว่าเจ้าอ้วนนี่ลูกใคร ดูจากสีผิว ตาหูจมูกปากก็รู้ว่าลูกใคร ก็เล่นสำเนาถูกต้องซะขนาดนั้น แต่ที่สงสัยก็คงจะเป็นว่าใครเป็นแม่เด็ก แล้วไปไข่ทิ้งไว้ตอนไหนต่างหาก
“นี่ครับ ชามะลิ”กุ้ยช่ายหายเข้าครัวไปสักพักยกแก้วชาที่ลอยดอกมะลิมาให้รามิเรส
“อ้อ แต้งกิวครับ ทำเองเหรอครับ”รามิเรสมองแก้วแล้วหันไปถามอย่างสงสัย เพราะเห็นดอกมะลิสดลอยอยู่
“ทำเองครับ เห็นดอกมะลิบานอยุ่หลังบ้านเลยเก็บมาทำดูน่ะครับ”กุ้ยช่ายบอกยิ้มๆนั่งลงข้างๆแล้วเอาจุกนมมาให้อันเดรสดูด
“เก่งจังเลยนะครับ แล้วมาร์ตี้น้อยนี่ชื่ออะไรเหรอครับกุ้ยช่าย”รามิเรสเงยหน้าถามกุ้ยช่าย ก็สบเข้ากับใบหน้าขาวที่ก้มหยอกอันเดรส พวงแก้มขาวป่องน่าหยิก กับตากลมโตใสเหมือนเด็ก แล้วยังจะกลิ่นหอมอ่อนๆอีก ทำเอารามิเรสใจเต้นแรงมิใช่น้อย
“อ้อ นี่เหรอครับ ชื่ออันเดรส เห็นว่าเป็นชื่อภาษาสเปนที่แปลว่านักรบอะไรนี่ล่ะครับ”กุ้ยช่ายหันมาตอบแวบเดียวก็หันไปยกมือให้อันเดรสจับ พอมือจ้ำม่ำจะคว้าจับได้ก็ยกหนี พอเจ้าตัวเล็กจับไม่ได้ก็ยิ้มถีบขาไปมาอย่างชอบใจ
“อ่าฮะ ชื่อเพราะดีนะครับ ว่าแต่มาร์ตี้จะกลับมาตอนไหนครับ”รามิเรสถาม สายตายังไม่เลิกจ้องมองหน้าขาวๆของกุ้ยช่ายที่ยิ้มเล็กยิ้มน้อยอยู่กับอันเดรสในอ้อมแขนเขา
“ก็ว่าจะมาตอนประมาณไม่เกินเที่ยงน่ะครับ นี่ก็สิบโมงครึ่งได้แล้วมั้ง ใช่มั้ยอันเครส ฮึ”กุ้ยช่ายตอบ ไม่วายหยอกล้อเจ้าตัวเล็กไปด้วย
“อ่าครับ”รามิเรสตอบรับได้แต่จ้องมองกุ้ยช่ายอย่างเงียบๆ
“ว่าแต่คุณรามิเรสรีบมั้ยล่ะครับ อยุ่ทานข้าวกลางวันด้วยกันมั้ยครับ”กุ้ยช่ายเงยหน้ามายิ้ม
“ถ้าไม่เป็นการรบกวน ก็ยินดีมากเลยครับ”รามิเรสยิ้มอดที่จะใจเต้นแรงกับรอยยิ้มเล็กๆของกุ้ยช่ายไม่ได้ ถึงจะเป็นผู้ชาย แต่ก็น่ามองอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่รบกวนหรอกครับ เดี๋ยวผมเอาอันเดรสไปนอนก่อนดีกว่า จะได้ไปทำกับข้าวรอคุณมาติน”กุ้บช่ายบอกพลางยื่นมือขออันเดรสคืน
“อ้อ นี่เหรอ ไม่เป็นไรครับ ผมดูให้ได้ ดูเหมือนเจ้าอ้วนนี่ก็ยังตาสว่างอยู่เลย”รามิเรสอาสา แต่ใช่ที่ไหนเล่า พ่อฝรั่งตัวดีหวังจะใช้เจ้าอ้วนที่เขาเรียกล่อให้กุ้ยช่ายมาใกล้ๆต่างหาก
“งั้นผมรบกวนคุณรามิเรสด้วยนะครับ อย่าดื้อนะครับอันเดรส”กุ้ยช่ายหันมาจับมืออันเดรสเขย่าเบาๆ รามิเรสก็ดูจะชอบใจเสียด้วย จ้องมองกุ้ยช่ายเดินเข้าครัวไปจนลับตา
************************************
ไม่ยาวเลย555+
ขอบคุณทุกกำลังใจเลยคร่าาา
เป็นกำลังใจให้กันอย่างนี้ตลอดไปนะคร้าาาาา
มาตินมีคู่แข่งเสียแล้วววววว :m20:
เดี๋ยวตอนเย็นจะมาลงให้อีกตอนนะคร้า วันนี้สามีทำโอทีกลับมาอีกทีก็สามทุ่มนู่น ลงชดเชยให้ พรุ่งนี้คงไม่ได้มาลง
เพราะว่าพรุ่งนี้สามีหยุด บอกจะพาไปช็อปปิ้ง วันนี้จะพยายามลงให้หายคิดถึงกันน้าคร้าาาา :man1:
รักคนอ่านแบบสุดๆเลยคร้า อ่านและตามติดทุกกำลังใจทุกคำแนะนำ :o8:
ติชมกันเยอะๆนะครัา คนเขียนจะเอาไปปรับปรุงให้ผลงานดีขึ้น คนอ่านจะได้มีความสุขกันเยอะๆ เรียนเอยทำงานเอยเหนื่อยๆ ก็แก้เครียดกันหน่อยเนอะ ว่ามั้ยคร้าาา :pigha2:
สุดท้ายก็ขอคำแนะนำด้วยนะครัาาาาา :pig4:
เป็นกำลังใจให้กันเยอะๆโน๊ะ สมองได้เล่นๆ :katai4:
รีพลาย330เมื่อไรมาต่อ6โมงคร่า
-
ไม่เอารามิเรสค่ะ เก็บนางไปเถ้อออ… :ling1:
-
หมกที่สวม..หมวก
พลางดุดนม...ดูด
ต้องประครองขวด...ประคอง
จูกนม...จุก
ได้ผมดีนัก...ผล
กอรปกับของเล่น...กอปร
***********
:pig4:
-
เขาเป็นใคร?
-
รามิเรสคือใครรรร
-
พี่ชายมาตินแน่ๆ :katai2-1:
-
หวายๆ อย่ามัวชักช้านะมาติน เดี๋ยวจะโดนพี่ชายตัวเองคาบไปกินเคี้ยวงั่มๆอร่อยๆนา 5555555
-
สั้นง่ะ คนเขียน :z2:
-
ตัวเร่งปฎิกิริยาของเรามาแล้วได้สนุกแน่ขอตอนต่อไปตอนเย็นๆได้ไหมครับ
-
:pig4:
-
รามิเรสเป็นใครหนอ
-
ชะอุย คุณรามิเนสนี่เพื่อนรึเปล่าคะ
แหมๆ ถ้ามาตินกลับมาช้า คุณพี่เลี้ยงจะโดนหยอดจนใจอ่อนแน่ๆ
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
ถ้าจะเป็นเสืออีกตัวรึเปล่าครับ แต่คนนี้นิสัยใช้ได้นะ แต่ยังไม่รู้ ถ้าเพื่อนกันละก็ นิสัยคงไม่ต่างกันเท่าไหร่ ถ้างั้นคงคบกันไม่ได้ อ่านแล้วเลือนไหลดีครับ ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกดีกว่าตอนพระเอกอยู่กับนายเอกอีกอ่ะ เหมือนครอบครัวพรอแม่ลูกมากเลย
-
มาร์ติน มันร้าย
-
เฮ้ยยยยยยยยยย
มาติ๊นนนนนนนนนนนนน จะมาคนมาแย้งกุ้ยช้ายแล้ว งานเข้าแล้วววว
-
เค้าคือใครหนอออออ :katai5:
-
สงสัยเป็นญาติของมาตินแน่ๆ :z1:
แต่ที่แน่ๆ มาตินเจอก้างชิ้นโตซะแล้ว :hao3:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เพื่อนจะตีกันมั้ยนี่
-
มาตินรีบกลับบ้านมาดูลูกเมีย เร้วววววว จะโดนคาบไปกินล้าวววว :z10: :katai5:
-
มาแล้วคร่า
ตอนที่ 12.2 แขกไม่ได้รับเชิญ
กุ้ยช่ายเข้ามาทำอาหารในครัวทิ้งให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญอยู่กับอันเดรสตามลำพัง ถามว่าห่วงอันเดรสมั้ย ก็ห่วงแต่ดูจากภายนอกรามิเรสน่าจะดูแลอันเดรสได้ดีกว่ามาตินเยอะ
มือขาวหยิบจับวัตถุดิบลงใส่หม้ออย่างคล่องแคล่ว ปรุงบ้างเล็กน้อย ไม่นาน กลิ่นหอมฟุ้งก็ลอยไปถึงห้องรับแขก
รามิเรสหยอกล้อเจ้าอ้วน จมูกโด่งตามแบบฉบับคนต่างชาติสูดดมกลิ่นหอมของอาหารเข้าปอดเต็มๆ นอกจากจะตัวหอมแล้ว ยังทำกับข้าวได้หอมอีก รามิเรสยิ้มหันไปมองประตูครัวอย่างใจจดใจจ่อว่าเมื่อไรเจ้าของอาหารกลิ่นหอมนี่จะออกมา
“ไงเจ้าหมา ได้กลิ่นเหรอ”รามิเรสหันไปถามเจ้ากีกี้ที่เดินเชิดจมูกดมมาจากด้านนอกมานั่งเฝ้าอยู่ข้างๆโซฟา พอมาถึงเจ้ากีกี้ก็ยื่นจมูกมาดมอันเดรสต่อ แสดงทีท่าว่ามาเฝ้านะ ทำให้รามิเรสอดหมั่นไส้เอาเท้าเขี่ยพุงเจ้ามาตัวใหญ่ไม่ได้ เจ้าหมาตัวใหญ่ชอบใจกลิ้งไปมาราวกับสนิทกันมานาน ก็แหงล่ะ ฝรั่งตาสีฟ้านี่มาบ่อยเสียยิ่งกว่าบ่อย
“คุณ ผมกลับมาแล้ว”เสี้ยงทุ้มคุณหูทำให้เจ้ากีกี้ลุกผลุดวิ่งไปหาเจ้านายมัน
“จ๋าฮับ ตั้งโอ๋มาแว้ว”ตั้งโอ๋พูดตามอย่างชอบใจ แล้วทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ก็มองหัวเราะ
“กลับมาแล้วเหรอ”รามิเรสทัก
ซึ่งแน่นอนตั้งโอ๋ที่จะวิ่งไปหากุ้ยช่ายในครัวเห็นชายต่างชาติตัวใหญ่ไม่คุ้นตา วิ่งกลับมาเกาะขาคุณลุงทันที
“อ้าว เฮ้ย รารี่ แกลับมาไทยตั้งแต่เมื่อไรไม่เห็นบอกฉันล่วงหน้า ทำตัวเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญตลอดนะแก”มาตินบอกทำให้ตั้งโอ๋ปล่อยขามาตินเมื่อรู้ได้ว่าคนตรงหน้ารู้จักกับคุณลุง ตินเอาของวางไว้ที่โต๊ะ
“ก็เพิ่งกลับมาวันนี้ล่ะ แล้วเด็กนี่”รามิเรสถามอย่างอดสงสัยไม่ได้ จะว่าลูกของมาตินก็ไม่ใช่ เพราะไม่มีเค้าเหมือน
“หวัดดีฮับ”ตั้งโอ๋ยกมือไหว้ตากลมจ้องมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างสงสัยใคร่รู้
“นี่ลูกของพี่เลี้ยงเด็กฉันเอง แกน่าจะเจอแล้วใช่มั้ย ตั้งโอ๋ครับ นี่เพื่อนคุณลุงชื่อรามิเรสครับ”มาตินหันไปลูบหัวตั้งโอ๋ที่ยืนจ้องรามิเรสอย่างสงสัย ให้คลายความข้องใจ
“ฮับ”ตั้งโอ๋พอคลายความข้องใจก็ยิ้มกว้างให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญก่อนวิ่งเข้าครัวไปหาคุณพ่อ
“ตั้งใจจะมากี่วันล่ะรอบนี้”มาตินถามเห็นแก้วชามะลิวางอยู่เห็นไม่มีรอยพร่องจึงยกขึ้นดื่มอย่างถือวิสาสะของเจ้าข้องบ้าน
“เฮ้ย นั่นของฉัน”รามิเรสโวยวายห้ามไม่ทันแก้วที่เต็มไปด้วยชามะลิหอมชื่นใจก็กลายเป็นแก้วปล่าวเหลือเพียงดอกมะลิสีขาวทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า
“ฮ่าฮ่า ไม่ทันแล้วว่ะ เห็นไม่กินก็นึกว่าไม่สนใจ ไม่เป็นไรเดี๋ยวให้กุ้ยช่ายเอามาให้ใหม่”มาตินยิ้มกริ่ม ทำเอารามิเรสส่ายหัวกับนิสัยที่แก้ไม่เปลี่ยน
“แกนี่นะ เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เอานี่เอาลูกแกคืนไป”รามิเรสเอาอันเดรสคืนให้มาตินกะจะไปขอชาแก้วใหม่ อุตส่าห์มองมานานแต่ไม่ได้แตะเพราะอุ้มเจ้าอ้วนอยู่ ว่าจะเก็บไว้กินทีหลัง ที่ไหนได้พอไอ้เจ้าของบ้านไร้มารยาทมันมากลับยกกินหน้าตาเฉย
“แล้วแกรู้ได้ไงว่าลูกฉัน กุ้ยช่ายบอกแกเหรอ”มาตินทำหน้าเหรอหราตกใจ เพราะไม่คิดว่ากุ้ยช่ายจะบอกคนอื่นว่าลูกเขา เพราะเขายังไม่พร้อมเปิดตัว
“ไม่ต้องมีใครบอกหรอก ดำเหมือนแกขนาดนี้”รามิเรสบอกพลางมองด้วยหางตาอย่างเคือง
“ขอโทษครับคุณเผือก นี่เขาไม่ได้เรียกดำครับ เขาเรียกผิวสีแทน”มาตินแก้ไม่วายจิกกัดคืน
“ช่างเถอะ ฉันว่าจะมาสักอาทิตย์นึง มาดูว่าฝั่งไทยว่าพัฒนาไปแค่ไหน จะได้ปรับปรุงให้เทียบกับที่อื่น”รามิเรสบอกจ้องมองมาตินที่อุ้มอันเดรสโยกไปมา
ผ่านไปได้พักใหญ่รามิเรสก็ได้รับรู้เรื่องราวต่างๆของอันเดรสผ่านจากปากมาตินอย่างไม่น่าเชื่อ ว่ามันจะเหมือนในละครน้ำเน่าหลังข่าวขนาดนั้น ในใจนึกชื่อชมกุ้ยช่ายที่มีน้ำใจยอมช่วยเหลือมาตินตั้งแต่แรกพบ ไม่งั้นป่านนี้สภาพของมาตินกับเจ้าอ้วนที่อยุ่ในชุดแครอทไม่รู้จะเป็นอย่างไร รามิเรสจ้องมองมาตินที่ปลดกระดุมชุดอันเดรสแล้วเอานิ้วเกี่ยวขอบผ้าอ้อมสำเร็จรูปแล้วก้มมอง
“ไหนพ่อขอดูหน่อยว่าอึป่าว ทำไมตูดร้อนจัง”มาตินพึมพำไม่ค่อยสนใจแขกประจำสักเท่าไร
“นั่นแกทำอะไรน่ะ”รามิเรสถามสงสัย เห็นมาตินแหวกผ้าอ้อมสำเร็จรูปดูก้นลูก
“ฉันก็ดูไงว่าอันเดรสอึรึป่าวจะได้เปลี่ยนแพมเพิสให้ ไม่งั้นเดี๋ยวตูดเป็นผื่นกุ้ยช่ายจะมาดุเอาอีก ขานั้นโคตรขี้บ่น”มาตินบ่นอุบ แต่คำตอบของมาตินทำให้รามิเรสอึ้งจ้องมองมาตินตาไม่กระพริบ ตกใจที่เพื่อนเปลี่ยนไปมาก
เปลี่ยนไปมากจากคนที่ไม่ค่อยสนใจอะไรนอกจากเรื่องผู้หญิงกับเรื่องเที่ยวเล่น และเรื่องงานบ้างเล็กน้อย มองดูสภาพห้องรับแขกที่เต็มไปด้วยของใช่และข้องเล่นเด็กไม่เท่ากับนิสัยที่เอาใจใส่คนอื่น ดูเหมือนว่าพ่อเพลบอยตัวแสบกำลังจะทิ้งลายเสียแล้ว
“ฉันว่าฉันไปขอชามะลิกุ้ยช่ายดีกว่า ส่วนแกก็นั่งดูตูดลูกแกไปเถอะ”รามิเรสหยิบแก้วลุกเตรียมเดินเข้าครัว
“อ่าวเฮ้ย ไม่ต้องไปเดี๋ยวกุ้ยช่ายก็เอามาให้เองแหละ”มาตินท้วง
“ไม่เอาอ่ะ จะไปดูว่ากุ้ยช่ายทำอะไรให้กินด้วย”รามิเรสหันมาบอกพลางยักคิ้วให้เป็นนัยว่าสนใจพี่เลี้ยงเด็กของมาติน
“หมายความว่าไง นี่ฉันเจ้าของบ้านนะเว้ย ยังไม่ได้ชวนแกเลยสักคำ”มาตินโวยวายอุ้มอันเดรสลุกตาม
“เจ้าของบ้านไม่ชวนแต่คนทำเขาชวนนิ ฉันจะไปขัดอะไรเขาได้ น้ำใจคนไทยนี่ดีเนอะ”รามิเรสพูดจบก็เดินเข้าครัวไป
“ไม่ได้นะเว้ย ฉันไม่ได้เชิญแกเลยไอ้ราขึ้น เฮ้ยกลับมาก่อน”มาตินโวยวาย ไม่รู้ว่าทำไปทำไม จะห้ามทำไม แต่ก็อยากห้ามตาก็จ้องมองแผ่นหลังเพื่อนกำลังจะเดินเข้าไปในครัว
“เสียงโวยวายอะไรกันคุณ เดี๋ยวอันเดรสก็ตกใจหรอก”กุ้ยช่ายเดินสวนออกมาจากครัวพอดิบพอดีหันมาดุ แล้วก็หันไปยิ้มให้กับรามิเรสที่หยุดอยู่หน้าประตูครัว
“กับข้าวเสร็จแล้วคุณ คุณรามิเรสก็เชิญด้วยนะครับ”กับอีกคนก็พูดอย่าง มาตินหน้ามุ่ย แต่ก็ยอมวางอันเดรสลงรถเข็นแล้วเข็นเข้าครัว พอไปถึงไอ้เพื่อนตัวดีก็นั่งทับที่เขาเสียแล้ว อีกทั้งยังเอาแต่จ้องมองกุ้ยช่างที่กำลังจัดโต๊ะอาหาร ทำเอามาตินเดินลงไปกระแทกก้นบนเก้าอี้ประจำของกุ้ยช่ายด้วยความหมั่นไส้
“นี่คุณ นี่มันที่ผม ขยิบไป”กุ้ยช่ายยกกับข้าวจานสุดท้ายวางลงบนโต๊ะหันไปบ่นมาติน มาตินขยับออกอย่างช่วยไม่ได้ หันไปเห็นรามิเรสหัวเราะเยาะอยู่เงียบๆ
“คุณรามิเรสทานอาหารไทยได้มั้ยครับ วันนี้ผมทำไม่เผ็ดมากน่าจะทานได้”กุ้ยช่ายหันไปถามรามิเรส ทำให้มาตินเอาแต่เข่นเขี้ยวเขี้ยวฟันใส่เพื่อน
“ไม่เป็นไรครับขอบคุณมาก ผมเคยอยู่ประเทศไทยมาก่อนสบายมาก ด้อนวอรี่”รามิเรสหันไปยิ้มหวานให้กุ้ยช่าย
“กินเลยๆ”มาตินพูดขัดก่อนที่กุ้ยช่ายกับรามิเรสจะสนทนากันไปมากกว่านี้
แต่มีหรือที่จะมีใครสนใจมาติน แม้แต่ตั้งโอ๋ก็เอาแต่สนใจสิ่งที่คุณลุงคนใหม่กำลังคุยกับคุณพ่อของตัวเอง
รามิเรสเล่าว่าเป็นเพื่อนกับมาตินตั้งแต่เด็กเพราะพ่อแม่รู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ไฮสคูล ที่โรงเรียนนานาชาติในไทยนี่ล่ะ จนกระทั่งไปเรียนต่อด้วยกันที่ลอสแองเจอลิส แต่คนละสาขา พอจบมารามิเลสก็รับช่วงต่อบริษัทสายการบิน เลยมาจับมือกับมาตินที่ทำทัวร์ แต่จะมาเรื่อยๆไม่บ่อยมากนักส่วนมากจะประจำอยู่สาขาใหญ่ สนิทกับมาตินมาจนซ์อบ้านอยู่อีกสองหลังถัดไป
พอกินข้าวเสร็จก็พากันมาคุยต่อที่ห้องนั่งเล่น ตั้งโอ๋เองก็ตื่นเต้นกับเรื่องเครื่องบินที่รามิเรสเล่า กุ้ยช่ายก็พลอยเพลินไปด้วย
“คุณ ตั้งโอ๋อึ”มาตินขัด
“คุณก็เปลี่ยนเอาสิ ก็เห็นเปลี่ยนเองก็บ่อย”กุ้ยช่ายบ่นแล้วหันไปสนใจรามิเรสต่อ
“ก็ผมอยากให้คุณเปลี่ยน”มาตินไมยอม
กุ้ยช่ายยิ้มให้รามิเรสแล้วลุกไปรับอันเดรสมาจากมาตินแล้วเอามือจับก้นอันเดรส
“ไม่เห็นก้นร้อนเลย คุณมั่วรึป่าวเนี่ย”กุ้ยช่ายมุ่ยหน้ามองหน้ามาติน
“ก็เห็นอันเดรสตด ผมก็นึกว่าอึ”มาตินบอกแต่จริงๆแล้วอันเดรสไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ
กุ้ยช่ายส่ายหัวแล้วเอาอันเดรสวางลงในเปล
“กินเสร็จก็กลับไปบ้านไป”มาตินยกเท้าเขี่ยรามิเรสให้ลุกออกจากโซฟาที่นั่งประจำ
“ไม่เอาอ่ะ บ้านนู้นเหงา ไม่มีใครคุยด้วย”รามิเรสยิ้มให้เพื่อนแล้วยักคิ้วตาก็มองผ่านไปที่กุ้ยช่ายกำลังจัดแจงให้อันเดรสนอนเล่นในเปล
“กลับไปได้แล้ว เหงาก็โทรหาเรียกผู้ช่วยแกที่ไทยมาคุยด้วยสิ”มาตินยังเอาเท้าเขี่ยเพื่อนไม่เลิก
“นี่คุณ เห็นมั้ยตั้งโอ๋มองอยู่ อย่ามาใช้เท้าเขี่ยกันสิ”กุ้ยช่ายดึงมาตินออกห่างรามิเรส
“นั่นสิมาตี้ นายกำลังเป็นตัวอย่างไม่ดีกับเด็กอยู่นะ”รามิเรสหัวเราะ
แล้วก็ไม่มีใครสนใจมาตินอีกเลย อันเดรสนอนเล่นโมบายอยู่ในเปลอ้อแอ้อยู่คนเดียว ตั้งโอ๋ก็ฟังรามิเรสเล่าเรื่องเครื่องบิน กุ้ยช่ายเองก็ฟังด้วยอย่างชอบใจ
ตั้งแต่มีลูกรู้สึกเลยว่าไม่ค่อยมีใครสนใจเขาสักคน
********************
รักคนเขียนกันเยอะเยอะนะคร้าาาาาาา :monkeysad:
รักคนอ่านทุกคน พรุ่งนี้ลาหนึ่งวัน สามีนางจะพาไปช็อปปิ้งฮี่ฮี่ :-[ เดี๋ยวต้องไปเก็บหวาดบ้านเรือนเอาใจนางหน่อย
ยังไงก็ติชมกันได้คร่าาา :impress2:
ขอคำแนะนำด้วยคร่า :bye2:
-
ก้างชิ้นใหญ่มาล่ะ มาตี้อย่ามัวชักช้าาาาาา :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อุ๊ย..ได้กลิ่นหมาหัวเน่าตุๆด้วย โฮะๆๆๆๆๆ
-
ไม่มีใครสนใจ เราก็ต้องเอาตัวไปเสนอหน้าเลย ได้ใจเต็มๆ
-
อั่นแน่ มีฝรั่งมาชอบกุ้ยช่ายอีกคนล่ะซี้
มาติน นายต้องร้องแน่ๆๆ ^0^*
-
เรายังยืนยันคำเดิมค่ะ ช่วยเก็บรามิเรสไป
ซ้ากกก…ทีเถ้อออ~ :z3:
-
รักคนเขียนที่สุดเลยมาต่อให้ตามคำขอาด้วยดีใจจัง แต่พรุ่งนี้หยุดเหรอคิดถึงแน่เลย
-
:pig4:
-
คนไม่สำคัญ
-
ช๊อปให้สนุก เล่นคอมก่อนออกอย่าลืมล๊อกเอาท์ เคลีย ฮิสตอรี่ เดี๋ยวคุณสามีจับได้ 55 :hao7:
-
หมาหัวเน่าของจริงเลย :laugh:
-
:mew1:ชอบเรื่องนี้น่ารักมากสนุกดี
-
โถว...น่าสงสารเนอะไม่มีใครสนใจ :laugh:
-
สนุกดีค่ะ :o8: มาต่อเร็วๆนะคะรออยู่ :impress2:
-
ก้างชิ้นโตแบบนี้ มาตินจะทำไงต่อนะ :hao3:
-
คุณมาตินต้องทำคะแนนหน่อยน้า
-
มาต่อไวๆนะ
-
มาตินสู้ๆ น้า เดี๋ยวโดนคาบนะ ขอบอกๆๆๆๆ :laugh:
-
เอารามิเรสไปเก็บเถอะ สงสารมาตี้คนหัวเน่า 5555555
-
เหลือ
-
มาตินหัวเน่าตลอดเลยยยยย
รอตอนต่อไปเนอะ!!!
-
:m20: ชีวิตพ่อลูกอ่อน รู้สึกรันทดดีแท้เหลา
-
น่าสงสารจริงๆๆ
-
มาร์ตินช้าๆๆ. มคปด นะ
-
:serius2:
-
รามิเรส คือ ตัวกระตุ้น สินะ :laugh:
-
คิกคิก เจอคู่แข่งแล้ว
-
ดูท่างานนี้ มาติน ได้กลายเป็นอากาศธาตุแน่ๆ เพราะไม่มีใครสนใจเลย 555
-
มาติน โดนลืมอีกแล้วววว55555
-
สนุกมากค่ะ :mew1:
-
แหม มาตี้คุณได้กินอะไร ตุตุ มั้ยคะ :katai2-1:
-
มีผิดอยู่ที่หนึ่งครับ ช่วงท้ายที่มาตี้้มาให้นายเอกไปดูลูกแต่เป็นชื่อตั้งโอ๋อ่ะครับ เหมือนหมาห่วงก้างอ่ะ ตัวเองไม่ชัดเจนแต่ทำเป็นหวง
-
น้องๆน่ารักก
-
วรั้ยๆๆๆ :-[ น่ารักทั้งบ้านเลย มาตี้เริ่มมีกลิ่นแล้วล่ะ ??? สู้เค้ามาตี้..... เราจะเชียร์พ่อของอันเดสเท่านั้น !!
สู้สู้ๆสู้ซ่านะค่ะคนเขียน :katai5:
-
:laugh:
มาตินเป็นหมาหัวเน่า ตลอดๆๆๆ 555
-
เมื่อวานไม่ได้มาลงไม่รู้จะมีใครคิดถึงรึปล่าว
เมื่อวานคนเขียนเจ็บหัวใจ สามีบอกจะพาไปช็อปปิ้ง อุตส่าดีใจ ที่ไหนได้โดนนางหลอกไปขึ้นเขียงให้หมอทำฟัน เจ็บใจนักแล
พรุ่งนี้คนเขียนก็ขอหยุดอีหนึ่งวัน สามีบอกจะพาไปช็อปปิ้งอีกแหละพรุ่งนี้นางหยุดอีกล่ะคร้าา แต่วันนี้นางทำโอเลยมีโอกาสเอาตอนนี้มาลง ไม่รุ้ว่าพรุ่งนี้นางจะหลอกไปขึ้นเขียงอีกรึป่าว เจ็บใจมาก
แต่ก็ขอกรี๊ดแปร๊บ ตอนที่แล้วคนดู 16900 ตอนนนี้ 20300 เป็น3400คนเลยนะคร้าาาาา แทบเป็นลมเลยคร่าา
ตอนที่ 13 นิสัยไม่ไดี(รึป่าว)
“คุณอย่าลืมเอารถเข็นขึ้นรถไปด้วยล่ะ”กุ้ยช่ายสั่ง มือก็กำลังสารวนล็อกเข็มขัดให้กับอันเดรสและตั้งโอ๋ที่นั่งเบาะเสริมสำหรับเด็กอยู่เบาะหลัง
พอเสร็จกับเด็กๆกุ้ยช่ายจึงหันไปหาคนขับกิติมาศักดิ์ ถึงได้รู้ว่าพ่อตัวดีกำลังทำปากขมุมขมิบบ่นอยู่เบาๆ แต่ทำไงได้ กุ้ยช่ายได้แต่ส่ายหัวแล้วไปนั่งประจำอยู่ข้างคนขับ
มาถึงบริษัท กุ้ยช่ายก็รู้สึกว่ามีแต่คนจับจ้องมองมาทางตัวเอง แต่พิจารณาแล้วคงเป็นจ้องมองพ่อตัวดีที่กำลังเข็นรถเข็นเด็กอยู่รึป่าว กุ้ยช่ายได้แต่มองตามเจ้าของแผ่นหลังกว้าง แล้วเดินตามเข้าไปในลิฟอย่างเงียบๆ
ปกติก็ถูกมองบ่อยอยู่แล้วในถานะเป็นประธานบริษัทแถมยังหล่อเหลาเอาการ แต่วันนี้แปลกออกไปเมื่อท่านประทานของบรรดาพนักงานเข็นรถเข็นเด็กมาด้วย
“ทำอย่างกับไม่เคยเห็นคนหล่อ”มาตินพูดยักคิ้วให้กุ้ยช่ายที่ยืนข้างๆในลิฟ
“ประสาท”กุ้ยช่ายบ่นเบาๆ
“คุณยุงฮับ ออฟฟิตคุณยุงมีขนมยึป่าว”ตั้งโอ๋ถามอย่างอยากรู้อยากเห็นมาจากข้างหลังกุ้ยช่ายที่แบกเจ้าตัวหนักอยู่
“ไม่มีครับ แต่ถ้าตั้งโอ๋อยากกินเดี๋ยวคุณลุงให้คนไปซื้อมาให้นะครับ”มาตินหันมาบอกตั้งโอ๋ที่จะเง้อหน้าโผล่พ้นไหล่กุ้ยช่ายมาแค่ตากลมๆ
“เอาไอจิมด้วยฮับ”ตั้งโอ๋บอกเสียงตื่นเต้น
“ไม่เอาครับตั้งโอ๋ อย่าไปรบกวรคุณลุงเขา”กุ้ยช่ายปรามลูกชาย
“ไม่เห็นรบกวนเลย”มาตินยักไหลไม่ใส่ใจ
“ให้ท้ายกันอยู่เรื่อย”กุ้ยช่ายบ่นอุบ
“แหม ลมอะไรหอบมาล่ะเพค่ะ ”ชมพู่นั่งประจำอยู่โต๊ะเลขานั่งไขว้ขา มือข้างนึงยอกตลับแป้งขึ้นมาอีกข้างก็วาดลิปสติกลงบนปากที่แดงอยู่แล้วให้แดงกว่าเก่า
“สงสัยจะเป็นลมคิดถึงมั้งครับ”มาตินหันหลังกลับไปยักคิ้วให้เลขาสาวทีนึงก่อนเปิดประตูเข้าห้องไป
ชมพู่ถึงจะเป็นเลขาเป็นลูกจ้าง แต่ก็มีศักดิ์เป็นลูกสาวน้องชายพ่อของมาติน อีกนัยหนึ่งก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกับมาตินนี่เอง
กุ้ยช่ายเดินตามาตินเข้ามาอย่างช่วยไม่ได้
“นี่คุณให้ผมนั่งทำงานตรงไหนล่ะ”กุ้ยช่ายถาม
“ก็นั่งตรงโซฟานั่นและ ตอนนี้ผมยังไม่มีงานอะไรให้ทำ”
“เอ้า แล้วจะให้ผมมาทำไม”
“ก็มาเลี้ยงอันเดรสไง”มาตินตอบขณะนั่งอ่านเอกสารอยู่ที่โต๊ะ
“เลี้ยงอยู่บ้านก็ได้นิ”กุ้ยช่ายบอก
“ไม่เอาอ่ะ ผมอยากเห็นหน้าลูก”ไม่ตอบปล่าวเงยหน้ามาส่งยิ้มยียวนให้อีกหนึ่งทีก่อนจะก้มลงอ่านเอกสารเหมือนเดิม ทำคนที่นั่งว่างๆไม่มีอะไรทำได้แต่แค้นเล็กแค้นน้อยอยู่ในใจ เลยเดินไปอุ้มอันเดรสเดินไปเดินมา ส่วนตั้งโอ๋ก็นั่งเขียนหนังสืออยู่กับที่ตามที่กุ้ยช่ายบอกว่าห้ามซน
“คุณยุงฮับตั้งโอ๋หิวหนม”ตั้งโอ๋บอกคุณลุง
“ตั้งโอ๋ครับคุณลุงทำงานอยู่”กุ้ยช่ายเอ็ดลูกชายเบาๆ
“ขอโทษฮับ”ตั้งโอ๋ทำหน้าผิดหวัง
“ไม่เป็นไร แค่นี้เองสบายมาก”มาตินยักคิ้วให้แล้วกดโปรศัพท์ต่อสาย
“มีไรให้รับใช้ย๊ะ”เสียงแหลมดังสวนมาทันที
“แหมใครจะกล้าใช้ล่ะครับ โทรบอกแม่บ้านให้เอาขนมกับโอวัลตินร้อนเข้ามาให้หน่อย”
“ย่ะ”เสียงโทรศัพท์กระแทกปัง กุ้ยช่ายมองหน้ามาตินที่ยิ้มกริ่มกับโทรศัพท์อย่างพึงพอใจเหมือนได้แกล้งคน
“เป็นอย่างนี้ทั้งบริษัทรึป่าว”กุ้ยช่ายพึมพำ แต่ละคน ขาดๆเกินๆ นึกถึงประชาสัมพันธ์ข้างล่าง ครั้งที่มาครั้งก่อนก็เอาแต่ขออุ้มตั้งโอ๋ แต่งวดนี้ไม่ยักกะขออุ้ม ได้แต่มองตามคุณพ่อลูกอ่อนที่เข็นรถเข็นตอนที่เดินผ่านหน้าประตูเข้ามา
ไม่นานขนมก็เข้ามาส่งโดยแม่บ้าน กุ้ชช่ายหันไปมองมาติน ที่พอได้หยิบจับเอกสารก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย
นั่งนิ่งเงียบขมวดคิ้วพลิกเอกสารไปมาไม่ก่อกวนเหมือนก่อน กุ้ยช่ายเองก็พึ่งจะมีโอกาสสำรวจอีกฝ่ายหนึ่งในขณะอยู่ในสงบเสงี่ยมดูสุขุมกว่าที่เคยจะเป็นเช่นนี้
ตาสีน้ำตาลคมเข็มที่ปกติจะทอประกายยียวนตอนนี้ฉายแววดุดันจริงจังกับเอกสารที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างใช้สมาธิ ริมฝีปากเม้นเป็นเส้นตรงไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใดๆ ดูๆแล้วคนคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า น่ามองกว่าคนที่ยียวนกวนประสาทในเวลาปกติกว่าเป็นไหนๆ
จริงๆแล้วถ้าตัดเรื่องการกวนประสารทของอีกฝ่ายออกไป บวกกับ จริงจังกับเรื่องอื่นๆมากขึ้นในชีวิต คนคนนี้ก็จะดูน่าเชื่อถือน่าไว้ใจมากขึ้น แต่นี่เล่นไม่เอาไหนในเรื่องอะไรสักอย่างนอกจากเรื่องงานกับเรื่องผู้หญิง ไหนจะเรื่องหน้ามึนเวลาทำผิดอีก
บู่ว บู่ว
อันเดรสที่อยู่ในอ้อมแขนพ่นน้ำลายเรียกร้องความสนใจจากกุ้ยช่าย มือจ้ำม่ำกำมือย้ำๆเป็นสัญญาณว่าหิวนั่นล่ะกุ้ยช่ายจึงได้ละสายตาจากคนที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดสักที ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเผลอจ้องมองอย่างเป็นจริงเป็นจังตอนไหน กุ้ยช่ายถอนหายใจเบาๆลุกไปชงนมให้ตั้งโอ๋กิน
“จ๋าฮับดูนี่ ตั้งโอ๋เขียนชื่อตัวเอง กับชื่อจ๋าได้แล้วฮับ ตั้งโอ๋ไม่ดูตัวอย่างด้วย”ตั้งโอ๋ยกสมุดขึ้นมาอวด
“เก่งมากเลยครับ ตั้งโอ๋อยากอะไรครับรอบนี้”กุ้ยช่ายถามถึงรางวัลที่ลูกอยากได้ ปกติเขาเองจะให้รางวัลลูกเพื่อเป็นการชักจูงเสมอ
“ตั้งโอ๋อยากกินไอจิมฉองยูก”ตั้งโอ๋ชูสองนิ้วเป็นท่าประกอบ
“ได้สิ เดี๋ยวตอนเย็นป๋าพาไปกิน”กุ้ยช่ายว่าพลางจับขวดนมให้อันเดรสน้อยกิน
จะว่าไปอันเดรสก็โตเร็วมาก ตัวเริ่มขยายใหญ่จนเสื้อผ้าบางตัวเริ่มสาไม่ได้ อาจเป็นเพราะมีเชื้อสายต่างชาติปนอยู่ด้วยทำให้โตเร็วกว่าเด็กทั่วไป กุ้ยช่ายมองตั้งโอ๋ที่นั่งวาดรูปอยู่ ตั้งโอ๋อายุสามขวบจะสี่ขวบแล้วแต่ยังตัวเล็กมากเนื่องจากเขาและแม่ของตั้งโอ๋ตัวเล็กด้วยกันทั้งคู่ ได้แต่คิดว่าอีกหน่อยอันเดรสอาจจะโตแซงตั้งโอ๋ก็เป็นได้
ตกเย็นกว่ามาตินจะจัดการกับเอกสารที่กองสุมเสร็จก็สี่โมงเย็นพอดี ขากลับจึงแวะซื้อกับข้าวซูเปอร์มาเก็ตหน้าปากซอย ตั้งโอ๋ดูจะตื่นเต้นเพราะตั้งแต่กุ้ยช่ายทำงานก็ไม่มีเวลาพาลูกออกมาข้างนอก
“จ๋าฮับตั้งโอ๋เอาอันนี้”ตั้งโอ๋หยิบนมผสมน้ำผึ้งสำหรับเด็กชูขึ้นเป็นเชิงขออนุญาต
“ได้ครับ”กุ้ยช่ายตอบตกลงเมื่อเห็นว่าเป็นของที่เคยซื้อให้ตั้งโอ๋กินอยู่เป็นประจำแล้วรับมาหยิบใส่รถเข็น พอจะหันไปตามเจ้าของบ้านว่าอยากกินอะไรก็ต้องผงะเมื่อหันหลังไม่เจอใคร ทั้งที่ก่อนหน้าเดินตามติดซะ
“ตั้งโอ๋ครับ ตั้งโอ๋เห็นคุณลุงมั้ยครับ”กุ้ยช่ายถามตั้งโอ๋ที่กำลังเลือกขนมอย่างสนุก
“เห็นฮับ เห็นอยู่กะผู้หญิงปากแดงๆอยู่ตรงนู้น”ตั้งโอ๋บอกแล้วชี้ให้พ่อดู
พอกุ้ยช่ายหันไปดูเท่านั้นล่ะ พ่อหนุ่มลูกครึ่งตัวดีกำลังคุยอยู่กับผู้หญิงอยู่ไกลๆ ปากก็คุยไปยิ้มไป ไม่พอ ผู้หญิงที่คุยด้วยยังยกมือขึ้นเอานิ้วกรีดไปบนอกของมาตินแล้วลากวนอย่างมีความหมาย ทำเอากุ้ยช่ายหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกที่อีกฝ่ายมัวแต่ทำเรื่องไร้สาระ
“มาครับ เดี๋ยวป๋าอุ้มขึ้นรถเข็น”กุ้ยช่ายบอกตั้งโอ๋แล้วอุ้ยเจ้าตัวกลมขึ้นนั่งในรถเข็น แล้วก็เข็นไปทางพ่อลูกอ่อนตัวดี
พอใกล้จะถึงก็เข็นอย่างเงียบๆแล้วยืนหันหลังให้ ทำท่าเลือกผักไปมา แต่หูก็จดจ่อคอยจะฟัง
“แหม ช่วงนี้ไม่ค่อยโทรหาเชอรี่เลยนะค่ะ”เสียงหวานมีจริตออดอ้อน พลางยกนิ้วกรีดไปบนแผงอกของมาติน
“แหะ แหะ ช่วงนี้ผมไม่ค่อยมีเวลาน่ะเชอรี่ พอดีที่บริษัทเปิดเส้นทางทัวร์ใหม่ ว่าแต่เชอรี่มาทำอะไรแถวนี้ครับ”มาตินยิ้มให้ แต่คราวนี้เป็นยิ้มที่ไม่ใช่ยิ้มที่แจกสาวๆทั่วไป แต่เป็นเพียงแค่ยิ้มตามมารยาทเท่านั้น
“แหม มาตินก็ทำเป็นจำไม่ได้ ก็คอนโดของเชอรี่อยู่แถวนี้ มาตินยังเคยไปเลย ทำแบบนี้เชอรี่น้อยในแน่”เสียงหวานออดอ้อนมาติน เรียวปากเคลือบสีแดงสดยิ้มอยางยั่วยวน
“จริงเหรอครับ ว่าแต่เชอรี่มาทำอะไรเหรอครับ”มาตินถามซ้ำเพราะไม่รู้จะถามอะไร
“พอดีเชอรี่มาซื้อของใช้ทั่วไปน่ะค่ะ ไม่คิดว่าจะมาเจอมาติน แต่ดูท่ามาตินจะจำเรื่องราวระหว่างเราไม่ค่อยได้ วันนี้เชอรี่ว่าง เราไปทบทวนความจำกันที่ห้องเชอรี่ดีมั้ยค่ะ”คราวนี้เจ้าของริมฝีปากแดงสดยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหูมาติน
“แหะ แหะ ผมว่า”เจ้าตัวที่ได้ชื่อว่าเพลบอยตัวพ่อถึงกับไหลไม่ถูกเพราะไม่เคยปฏิเสธผู้หญิงที่เข้าหาเขาสีกครั้ง ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาไม่เคยรอให้ฝ่ายผู้หญิงต้องออกปากชวนให้เสียเวลาหรอก แต่ตอนนี้จะให้ทำยังไงได้ มาตินจับรถเข็นเด็กแน่น คิดไม่ออกว่าจะปฏิเสธหญิงสาวเจ้าของทรงโตที่ตอนนี้เบียดเขาแทบจะไม่มีช่องว่าง
“นะค่ะมาติน ไปทบทวนกันหน่อย ช่วงนี่เชอรี่เหงาเหงา”เชอรี่ออดอ้อน
“ผมว่า”
“จุ๊ จุ๊ อย่าปฏิเสธเชอรี่นะค่ะ เชอรี่คิดถึงมาตินมากเลย”เชอรี่กรีดนิ้วลงบนปากมาติน
“แต่ว่า”
“ไม่มีแต่ค่ะ”เจ้าของปากแดงรวบรัด
“โอ๊ะ ขอโทษครับ พอดีมือมันลื่น”กุ้ยช่ายแกล้งทำขวดนมตกกลิ้งไประหว่างกลางของคนที่เกือบจะสิงกันกลางซูเปอร์มาเก็ต
“อ๊ะ นี่ มีมารยาทบ้างสิ”หญิงสาวโวยวายเมื่อกุ้ยช่ายแทรกตัวเขามาเก็บขวดนมที่ตก ทำให้หล่อนต้องแยกออกอย่างช่วยไม่ได้
“อันนี้ลดราคาอยู่นี่นา” กุ้ยช่ายพึมพำยืนคั่นกลางทำเป็นสนใจปลาหมึกสดที่อยู่ในถาด มือเล็กตั้งใจหยิบถุงกับที่คีบเพื่อเลือก
ปลาหมึก แต่ใครจะรู้ มือเล็กแกล้งคีบพลาดกะจะแค่ตีบให้น้ำกระเด็นใส่เพื่อไล่ให้ไปไกลๆ แต่ใครจะรู้ปลาหมึกเจ้ากำดันลอยไปตกใส่คุณเธอ ตกที่ไหนดันไม่ตก ตกใส่ร่องออกซะงั้น
“กรี๊ด แก แก อีบ้า แกทำอะไรของแกเนี่ย”เชอรี่โวยวายกระทืบเท้าชี้หน้ากุ้ยช่ายที่หน้าเหวอไม่คิดว่าปลาหมึกเป็นตัวๆจะหลุดไปซะงั้น
“เอาสิ ลองดู”กุ้ยช้ายเอาที่คีบชี้กลับเมื่อเชอรี่ยกมือหมายจะฟาดเข้าหน้า ตน
“แก อีบ้า มาตินค่ะ มาตินต้องจัดการอีบ้านี่ให้เชอรี่นะค่ะ เชอรี่ไม่ยอม”เชอรี่เดินกระทืบเท้าเข้าหามาติน มือที่แต่งแต้มด้วยน้ำยาทาเล็บคว้าแขนมาติน เตรียมจะเอาเนินเนื้อเข้าเบียด มาตินผละออกแทบไม่ทันเหมือนึกได้ว่ามีปลาหมึกเกาะอยู่บนหน้าอกอวบๆ
“เอ เชอรี่ครับ ผมว่าเชอรี่ไปล้างออกก่อนดีมั้ยครับ คนมองกันหมดแล้ว”มาตินบอก เชอรี่มองไปรอบๆใบหน้าที่แดงเพราะความโมโหเริ่มแดงกว่าเก่า ทั้งโมโหทั้งอาย ที่แต่งตัวสวยขนาดนี้แต่ดันมาเจอเรื่องน่าอายแทบแทรกแผ่นดิน
“ฝากไว้ก่อนนะแก ถ้าฉันเจอแกอีกเมื่อไรนะคอยดู แกตายแน่”เชอรี่หันไปชี้หน้าคาดโทษกุ้ยช่ายก่อนกระทืบเท้าวิ่งหนีสายตาฝูงชนอย่างอับอาย
“เห้อ เป็นไงล่ะ ทำไมไม่ปฏิเสธเขาไปดีดี ต้องให้ทำแบบนี้จนได้ มันไม่ดีนะ”กุ้ยช่ายบ่น เขาต้องมาทำเรื่องไม่ดีใส่ผู้หญิงเพียงเพราะว่าอีกฝ่ายมัวแต่อ้ำอึ้ง ฟังดูจากการสนทนาก็รู้ว่ามาตินเองไม่ได้อยากเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้สักเท่าไร แล้วอีกอย่างเขาจะยอมให้มาตินไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นทั้งที่มีอันเดรสอยู่แล้วได้ไง
“ก็ผมไม่รู้ว่าจะปฏิเสธเขายังไงดี ผมไม่เคยปฏิเสธผู้หญิง”มาตินพูดเสียงอ่อย ยังอดตรงใจที่คนนิ่งๆอย่างพี่เลี้ยงเด็กของเขาจะลงมือทำอะไรแบบนี้
“ง่ายกว่าเลี้ยงอันเดรสเยอะ”กุ้ยช่ายพูดเสียงเรียบแล้วไปเลือกของสดต่อ
“นี่คุณ”มาตินเดินตามมาหยุดข้างๆ
“ว่า”กุ้ยช่ายถามพลางเลือกผัก
“ขอบคุณนะ”มาตินบอกเบาๆแล้วเดินกลับไปเฝ้ารถเข็น
โดยที่ไม่รู้ว่าคำขอบคุณสั้นๆที่มาจากใจของมาตินจะทำให้ใครอีกคนใจเต้นรัวอยู่พักใหญ่เลยล่ะ
พอเลี้ยวรถเข้าบ้านกุ้ยช่ายอุ้มอันเดรสตามมาด้วยตั้งโอ๋เดินเข้าบ้านมาก็เจอรามิเรสนั่งกระดิกขาดูทีวีโดยที่มีเจ้าโกลเด้นตัวใหญ่เฝ้าอยู่ พอเจ้าโกลเด้นตัวใหญ่เห็นเจ้านายตัวเล็กของมันก็กระโดดตะกายขากุ้ยช่ายพลางเอาจมูกดมอันเดรสฟุตฟิต
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอครับกุ้ยช่าย”รามิเรสลุกเดินมาหากุ้ยช่าย
“ครับ ว่าแต่คุณรามิเรสมาหาคุณมาตินเหรอครับ”กุ้ยช่ายถามสงสัยกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญขาประจำ ไม่รู้ว่าบ้านปิดแล้วเปิดประตูเข้ามาได้ไง
“อ้อ ไม่ได้มาหามันหรอก ผมมาหากุ้ยช่าย”รามิเรสบอกพลางยิ้มให้
“อะแฮ่ม ไม่คิดจะทักเจ้าของบ้านเลยเหรอครับ คุณราขึ้น”มาตินหอบของพะรุงพะรังเข้าบ้าน
“ชั้นไม่ได้มาหาแกสักหน่อย ชั้นกะจะมาฝากท้องคุณกุ้ยช่ายแค่นั้น กุ้ยช่ายมาเหนื่อยๆนั่งให้หายเหนื่อยดีกว่าครับ”รามิเรสจับแขนให้กุ้ยช่ายนั่ง กุ้ยช่ายก็ทำตามอย่างอกที่จะงงๆไม่ได้ว่าทำไมรามิเรสต้องมาทำเอาใจเขาตั้งแต่เมื่อวานที่เจอกัน
“รับกลับประเทศไปไป๊ไอ้ต่างด้าวราขึ้น”มาตินพูดแล้วเอาของไปเก็บในครัว
“เดี๋ยวผมขอตัวไปทำกับข้าวดีกว่า เชิญคุณรามิเรสตามสบายนะครับ”กุ้ยช่ายบอกแล้วเอาอันเดรสลงเปล จังหวะเดียวกับมาตินเดินออกมาจากครัวพอดี
“งั้นเดี๋ยวผมเป็นลูกมือให้คุณกุ้ยช่ายดีกว่า”รามิเรสยักคิ้วให้เพื่อน ที่ตอนนี้ทำหน้ามุ่ย เพราะรามิเรสมายุ่งกับพี่เลี้ยงเด็กของเขาเกินกว่าที่ควรจะเป็น
“จะดีเหรอครับ คุณรามิเรสนั่งเล่นอยู่ที่นี่ดีกว่า เดี๋ยวกลิ่นอาหารจะติดเสื้อผ้าเอา”กุ้ยช่ายบอก
“ไม่เป็นไรครับ ดีว่าผมมารอกินเฉยๆ ให้ผมช่วยกุ้ยช่ายดีกว่า”รามิเรสพูดแขวะคนเพื่อนเข้าอย่างจัง เล่นเอามาตินเดินหยิบจับข้าวของกระแทกไม่พอใจ
“ถ้าคิดอย่างนั้นก็ตามใจครับ”กุ้ยช่ายหันมายิ้มรับกับความมีมารยาทของฝรั่งตัวโต พลางเหลือบหางตามามองลูกครึ่งอีกคนที่หยิบจับข้าวของกระแทกปึงปังเรียกร้องความสนใจ
แต่กว่ากุ้ยช่ายจะทำกับข้าวเสร็จก็นานอยู่เมื่อในครัวมีผู้ชายตัวใหญ่ถึงสองคนเบียดกันไปมาอย่างกวนประสาท กุ้ยช่ายจะทำอะไรได้นอกจากถอนหายใจกับพ่อลูกอ่อนที่ไม่รู้จักโต
“นี่คุณ ไปดูอันเดรสสิ เดี๋ยวกีกี้ก็คาบไปกินหรอก”กุ้ยช่ายไล่ มาตินนี่ไม่ใช่แค่รอบแรกที่ไล่เสียด้วย แต่รอบนี้กุ้ยช่ายยกอันเดรสขึ้นมาอ้าง มาตินจึงต้องหยุดป่วนแล้วออกไปนั่งรออย่างช่วยไม่ได้
**********************
พรุ่งนี้วันหยุดสามี
ก็เลยลงตอนนี้ยาวนิสนุง
พรุ่งนี้คนเขียนขอลานะคร้าาาาทุกคน
รักคนอ่านมากเลยค่ะ ขอบคุณที่ติดตามแล้วไม่ทิ้งกัน รักสุดๆเลย
ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ
ยังไงก็ขอคำแนะนำด้วยนะค่ะ
วันนี้รีบค่ะ สามีกำลังจะถึงแล้ว ต้องรีบลงรีบไป
-
อิตาราขึ้นรุกหนักแล้วนะะเนี่ย
นี่ มาติน ถ้ายังไม่เอะใจ จะยกกุ้ยช่ายให้ราละนะ
รอตอนต่อไปเน้อออ
-
รอๆ
-
(แอบจิ้นอันเดรสกะโอ๋ด้วย :hao3:)
เจอคำผิดเยอะมาก
นะคะ นะค่ะ
ใช้ผิดอยู่นะคะ อ่านแล้วพอเจอมันสะดุดกึ้กเลย
-
รามิเรสเข้าบ้านมาตินได้ไงคะเนี่ย??
อย่าบอกน้าว่าคุณกีกี้เปิดประตูให้ โอ้วว~ :sad3:
-
ห่วงละซิ
-
มาตินรุกหน่อยยยยย
-
:z2:
เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนนะ มาเร็วๆ
-
o13
-
สนุกมากครับ
-
ไม่นะอย่าหยุดเลย
-
มาตินนนนนนนน ปฏิเสธหญิงไม่เปนคือร่ะ =_=
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ๊ยชิวไปไหน เมื่อไหร่จะสปาร์คละเนี่ย :ling1:
-
:pigha2:
-
น่ารัก :impress2: :impress2:
ปล.คำผิดบานเลยค่ะ :katai4:
-
ฉันอยากแช่งให้สามีเธอได้ออกไปตรวจงานหรือมีประชุมต่างจังหวัดนานๆสัก4-5วัน ฉันจะได้มีนิยายอ่านจุใจ
-
น่าน้อยใจแทนมาตินจริงๆ :o12: :o12:
-
:เฮ้อ:
-
ขี้หึงทั้งคู่เลยนัคุณพ่อทั้งสอง อิอิ
-
เริ่มมีการหึงหวง ไม่ชอบใจบ้างแล้วสินะ o13
-
มีพิมพ์ตกอยู่ที่หนึ่งครับ ตรงนายเอกจะไปชงนมนะ มันเป็นอันเดรสไม่ใช่กนอครับ แต่งที่พิมพ์เป็นตั้งโอ๋อะครับ รีบๆมานะครับ
-
:mew1:
-
:pig4:
-
มาติน ออกตัวช้าระวัง กุ้ยช่าย จะโดนแย่งไปนะ
-
:pig2: :pig2:
-
รามิเนส คิดไรกับน้องกุ้ยแน่เลย ตามมาฝากท้องบ่อยๆ
-
ร้องให้หนักมาก ขุดทู้มาจากหน้า 3 ไปไกลซะ
ตอนที่แล้วคนอ่าน 20300 ตอนนี้22500 เพิ่มมา 2200 ดีใจอีกละ อิอิ
เห็นคนอ่านบอกว่าคนเขียนชิว ก็เลยจัดตอนนี้มาให้ :mew1:
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ตอนที่ 14 คนเมาที่ทำให้หวั่นไหว
หมดอาหารมื้อเย็นที่ดูยังไงก็ไม่ค่อยสงบอีกล่ะ เมื่อพ่อลูกครึ่งตัวแสบกับพ่อฝรั่งไม่ได้รับเชิญคอยตั้งท่าจะแขวะกันอยู่เรื่อยจนกุ้ยช่ายได้แต่ระอา ไม่แปลกใจสักเท่าไรที่คบกันมาได้นานขนาดนี้ ก็นิสัยมันคนละขั้วขนาดนี้ คนหนึ่งยุ คนหนึ่งร้อน
กุ้ยช่ายยกกับข้าวสองสามอย่างออกมาวางที่โต๊ะในสวน บนโต๊ะเต้มไปด้วยเหล้านอกราคาแพงหลากหลายยี่ห้อ กับคนบริโภคที่นั่งคุยแย้งกันไปมาสัพเพเหระ กุ้ยช่ายได้แต่ถอนหายใจ
“กุ้ยช่าย ถ้าไม่รังเกียจก็มาดื่มด้วยกันสิ”ฝรั่งตัวโตตาฟ้าหน้าเริ่มแดงก่ำออกปากชวน ไม่ชวนป่าวจับมือขาวรั้งไว้
“ผมว่าไม่รบกวนดีกว่า ผมต้องไปดูอันเดรสกับตั้งโอ๋ต่อ”กุ้ยช่ายบอกยิ้มบางๆจะสะบัดมือก็เสียมารยาท จะดึงก็ถึงไม่ออก จับแน่นซะขนาดนั้น
“แต่ผมอยากให้กุ้ยช่ายดื่มกับผมนี่นา สักแก้วสองแก้วก็ยังดีนะ พลีส”รามิเรสมองหน้าขอร้อง ขอกันซะขนาดนนี้กุ้ยช่ายเองก็ปฏิเสธไม่ถูกเหมือนกัน อีกอย่างเขาเองไม่เคยแตะเครื่องดื่มมึนเมาตั้งแต่ได้กับแม่ตังโอ๋มา
“จะดีเหรอครับ ผมว่าเอาไว้คราวหลังดีกว่า”กุ้ยช่ายปฏิเสธ
“แก้วเดียวก็ยังดีครับ”รามิเรสตื๊อ
“ไม่ได้”มาตินพูดเสียงดัง
“ฉันถามกุ้ยช่ายเว้ย ฉันไม่ได้ถามแก มาตี้”รามิเรสบ่นใส่
“แต่ฉันเป็นเจ้านายของกุ้ยช่าย แกน่ะปล่อยมือกุ้ยช่ายได้แล้ว เขามีงานต้องทำ”มาตินพูดด้วยน้ำเสียงแข็ง ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำ ดวงตาคมที่มักมีแววขี้เล่นตอนนี้กลับจ้องมองไปที่มือของรามิเรสนิ่ง มือที่จับมือกุ้ยช่ายอยู่
“ใจคอแกจะใช้งานกุ้ยช่ายตลอดยีสิบสี่เลยเหรอวะ”รามิเรสถามยังไม่ยอมปล่อยมือ
“รามี่ฉันบอกให้แกปล่อยมือกุ้ยช่ายไง ส่วนคุณก็กลับขึ้นไปดูเด็กๆได้แล้ว”มาตินพูดเสียงแข็ง สายตาคมกริบจ้องมือรามิเรสที่จับมือกุ้ยช่ายไม่วางตา ความรู้สึกหวงก่อขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ทั้งที่คนคนนี้อยู่กับเขามาก่อน เจอเขามาก่อน ทำไมคนที่ได้จับมือขาวนั้นก่อนกลับไม่ใช่เขา แล้วทำไมไม่ถึงมือกลับ ทำไมต้องปล่อยให้คนอื่นจับอยู่เฉยๆ มีหน้าที่ต้องไปทำไม่ใช่เหรอ ทำไมปล่อยให้คนอื่นเขาจับมือโดยไม่ขัดขืน
มาตินได้แต่คิดไปต่างๆนานาอย่างเผลอตัว ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไร ทำไมต้องคิด ทำไมต้องอิจฉา ทำไมต้องอยากที่จะจับมือนั้นบ้าง มือหนากำแน่น ได้แต่มองแผ่นหลังของพี่เลี้ยงเด็กเดินเข้าบ้านไป
กุ้ยช่ายเดินเข้าห้องนอนของมาตินเห็นอันเดรสกำลังเอื้อมมือคว้าโมบายที่ห้อยแกว่งไปมาอยู่ในเปล พอมองหน้าอันเดรสก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงใบหน้าที่คล้ายคลึง ดวงตาสีเข้มที่ปกติจะมีแววขี้เล่นไม่จริงจัง วันนี้กลับจ้องมองมาอย่างดุดัน น่าอึดอัดจนไม่กล้าขยับตัว
อีกทั้งคำพูดที่ทำให้เขาคิดไปเองว่าอีกฝ่ายหึงหวงเขา แต่ก็คงเป็นแค่ความคิด เพราะประโยคถัดมาแสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายแค่ห่วงว่าเขาอาจทำงานไม่เต็มทีเสียมากกว่า แต่ถึงอย่างไรกุ้ยช่ายเองก็หวั่นไหวกับสายตาคู่นั้นอย่างบอกไม่ถูก เพียงแค่แวบเดียวที่มองมาก็ทำให้ทำตัวไม่ถูกเอาดื้อๆ ไม่รู้ว่าดวงตาคู่นั้นที่จ้องมองมาแบบนั้นจะสื่อถึงอะไร
กุ้ยช่ายจัดการอาบน้ำให้อันเดรสแล้วลากเปลเด็กเข้าห้องตัวเอง เพราะดูท่าคืนนี้จะฝากอันเดรสไว้กับมาตินคงจะไม่รอด
“จ๋าฮับ คุณยุงยามิกลับยังฮับ”ตั้งโอ๋นั่งวาดรูปอยู่ที่พื้นหันมาถามกุ้ยช่ายที่กำลังลากเปลเด็กเข้าห้อง
“ยังครับ ตั้งโอ๋มีธุระอะไรกับคุณลังเหรอครับ”กุ้ยช่ายถามลูกแปลกใจปกติตั้งโอ๋ไม่เคยถามถึงรามิเรส
“ตั้งโอ๋จะให้คุณยุงสอนวาดเครื่องบินฮับ”ตั้งโอ๋ชูสมุดวาดรูปที่วาดเครื่องบิน แต่ดูแล้วมันเป็นเหมือนตัวอะไรสักอย่างที่มีปีกมากกว่า
“อย่าไปกวนคุณลุงตอนนี้เลยครับ คุณลุงเขาคุยธุระกันอยู่ ไว้พรุ่งนี้ค่อยให้คุณลุงสอนดีมั้ยครับ”กุ้ยช่ายอุ้มตั้งโอ๋ขึ้นมาวางบนตัก ต่อรอง จะให้ตั้งโอ๋ลงไปเห็นตัวอย่างที่ไม่ดีก็คงไม่ได้ ตั้งโอ๋ยังเด็กยังแยกแยะไม่ออก จะให้เห็นผู้ใหญ่ดื่มแอลกอฮอลก็คงไม่ดีแน่
“ได้ฮับ พุ่งนี้ก็ได้ แล้ววันนี้น้องมานอนกะเยาเหยอฮับ”ตั้งโอ๋ถามตาโตอย่างดีใจ
“ใช่ครับ วันนี้คุณมาตินลุงคุยธุระดึกเลยต้องเอาอันเดรสมานอนกะเรา ตั้งโอ๋ช่วยป๋าดูน้องได้มั้ยครับ”กุ้ยช่ายถามแล้วก้มลงไปหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่
“ได้ฮับ ตั้งโอ๋จะดูแยน้องดีดีเยยฮับ”ตั้งโอ๋ทำท่าตะเบะรับทราบทำเอากุ้ยช่ายอดที่จะก้มลงไปขยี้แก้มนุ่มอีกฟอดใหย่ๆไม่ได้
“ป๋าว่าตอนนี้เราไปอาบน้ำกันดีกว่า พร้อมมั้ยครับ”
“โอเคฮับ พร้อมซะยิ่งกว่าพร้อมฮับ ตั้งโอ๋ยูกจ๋าทั้งคน”
อีกด้านของบ้านไม่นานเหตุการณ์ก็กลับเป็นปกติลูกครึ่งตัวใหญ่กับต่างชาติตัวโตคุยเรื่องไร้สาระกันอย่างออกรส คนเมากับคนเมาคุยกัน เรื่องต่างๆนานาถูกยกมาปนกันมั่วไปหมด
“แกว่าแต่เลขาฉัน เลขาที่ไทยแกเหอะ ได้ข่าวว่าคนนี้เด็กแดดดี้แกไม่ใช่เหรอ เส้นใหญ่ใช่ย่อยผู้หญิงหรือผู้ชายวะ”มาตินถามขึ้นประเด็นใหม่
“ผู้ชายว่ะ ฉันล่ะโคตรเซ็งแดด ไม่รู้เอาอะไรมาให้ โคตรดุ โทรจิกยิ่งกว่าไก่งวง ยิ่งวันที่ฉันมาไทยนะ โทรจนต้องปิดเครื่อง บอกว่าจะคุยเรื่องเอกสารเรื่องระบบอะไรวุ่นวาย ไม่รู้หน้าตาจะเป็นแบบไหน ก็คงเป็นพวกใส่แว่นระเบียบจัดอะไรแบบนั้นมั้งดูท่า”รามิเรสยักไหล่ทำท่าขนลุก
“ฮ่า ฮ่า คนอย่างแกต้องมาเจอพวกระเบียบจัดแบบนี้ล่ะ แถดีนักฉันว่าคราวนี้แดดแกเอาจริงว่ะ ฮ่าๆ ชนชนฉลองกับเลขาใหม่แกหน่อย”
“จะว่าไป คุณกุ้ยช่ายถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ชายนะ”รามิเรสเริ่มเรื่องใหม่ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลเริ่มเยิ้มเพราะฤทธิ์เหล้า
“ไม่ติดแล้วจะทำไม”มาตินถามเสียงนิ่ง ทำไมต้องวกมาที่เรื่องพี่เลี้ยงเด็กของเขาอีก
“ถามแปลกๆ ออกจะแม่บ้านแม่เรือนขนาดนั้นนี่ขนาดเป็นผู้ชายนะ น่าตาก็น่ารัก ขาวจั๊วยังกับกระดาษ นี่ถ้าไม่ใช่ผู้ชายนะ ฉันจีบแล้ว ถ้าจีบไม่ติดก็จะฉุดเลย ไม่ปล่อยให้รอด”รามิเรสพูดหัวเราะร่วนยกแก้วขึ้นกระดก
“ยังไงก็เป็นผู้ชายอยู่ดี”มาตินพูดเรียบ ถ้าเป็นผู้หญิงเหรอ คิดๆแล้วถ้ากุ้ยช่ายเองเป็นผู้หญิงป่านนี้เขาก็คงจีบไปแล้วอย่างที่รามิเรสบอก แต่ถ้าจีบไม่ติดล่ะ จะฉุดเหรอ คงไม่ล่ะ เพราะคนอย่างมาตินผู้หญิงมีให้เลือกเยอะจนคำว่าฉุดไม่เคยอยู่ในความคิด แต่ถ้าเป็นกุ้ยช่ายล่ะ ก็ยังนึกไม่ออกจะฉุดดีมั้ย ทำไงได้ ก็เป็นผู้ชายอยู่ดี เพราะงั้นเรื่องแบบนี้ตัดออก คงเป็นได้แค่เจ้านายกับลูกน้อง
“ถึงเป็นผู้ชาย แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ก็น่าสนนะเว้ย ขาวเนียน แถมเก่ง ฉันยอมเป็นเกย์ว่ะ”รามิเรสพูด
“หึ ยอมเป็นเกย์เลยเหรอ”มาตินย้ำถึงขั้นยอมเป็นเกย์เลยเหรอ แล้วถ้าเป็นเขาล่ะ เขาคนที่ผู้หญิงไม่เคยขาดมือ จะยอมเป็นเกย์มั้ย ยอมได้รึป่าวเพื่อผู้ชายด้วยกัน
“แค่นึกก็เห็นแต่ขาวกับขาว ไม่เคยเห็นผุ้ชายขาวเนียนแบบนี้มาก่อน”รามิเรสยิ้มกริ่มสายตาก็จ้องมองมาตินที่เอาแต่ยกแก้วกระดก
“หึ จะไม่ให้ขาวได้ไง ลูกเสี้ยวเวียดนามนี่หว่า พ่อเขาเป็นลูกครึ่งเวียดนาม”มาตินพูดเบาๆพลางนึกตามไอ้คำว่าขาวที่เพื่อนบอกมันก็ขาวจริงๆนั่นแหละ
“ถึงว่า ขาวซะ ไม่ใช่แค่ขาวนะ ตาก็หวาน ไม่รู้ว่าเนื้อจะหวานเหมือนตาด้วยรึป่าว”
“หึหึ ยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย”มาตินว่า แต่ในหัวนี่กำลังเกิดภาพของคนที่กำลังถูกนินทา
แล้วใครจะรู้ว่าคนที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาน่าอายจะมาได้ยินเกือบทั้งหมดที่ กุ้ยช่ายหน้าร้อนผ่าว ทั้งโกรธทั้งอาย ทั้งโดนนินทาทั้งโดนจาบจ้วง จากที่จะลงมาถามว่าจะเอาอะไรเพิ่มเติมมั้ย จะนอนแล้ว น้ำใจที่มีถูกโยนทิ้งดังโครมเบ้อเริ่ม กุ้ยช่ายกระทืบเท้าขึ้นห้องด้วยความเจ็บใจ
“ฉันว่าพอแค่นี้ก่อนดีกว่า พรุ่งนี้นายต้องเข้าไปดูสาขาไทยไม่ใช่เหรอ”มาตินพูดเพื่อจบหัวข้อสนทนาเกี่ยวกับคนใกล้ตัวเสียที
“โห ฉันไม่อยากไปเลยว่ะ ไม่อยากไปเจอเลขาเลย ถ้าเป็นพวกเจ้าระเบียบเด็กเรียนฉันก็ไม่ไหวว่ะ จะหาเรื่องไล่ออกให้ดู”รามิเรสว่าลุกขึ้นยืน
“กู๊ดไนท์”มาตินส่งเพื่อนก่อนปิดประตูบ้าน มือหนาเคาะหัวเบาๆเรียกสติ ถามว่าเขาเมามากมั้ย ไม่เท่าไร แค่มึนๆ
ขายาวก้าวขึ้นบันได้อย่างเงียบๆ มือหนาก็เกาะราวกันตก พอพ้นบันไดขั้นสุดท้าย ตาคมก็หันไปสะดุดกับแสงสว่างที่ลอดออกมาจากห้องนอนแขก
ด้วยความสงสัย บวกกับความอยากรู้จึงได้เดินไปยังประตูบานบ้านเงียบๆ มองลอดไปก็ถึงขับนิ่งงัน แผ่นหลังเปลือยปล่าวขาวสว่างหันมาทางประตู เอวคอดเล็กตาดด้วยผ้าขนหนูหมิ่นเหม่ มาตินกลืนน้ำลายลงคอ
ดวงตาสีน้ำตาลเข็มจ้องมองภาพในห้องแน่นิ่งแทบไม่กระพริบตา รู้ว่าเจ้าตัวขาว แต่ไม่คิดว่าภายใต้ร่มผ้าที่ปิดบังจะทั้งขาวทั้งเนียนขนาดนี้ ไม่ทันได้ยั้งสติ มือหนาผลักประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบ ขายาวก้าวเข้าหาอย่างเบาเสียง
ไม่นานไออุ่นก็ส่งผ่านไปทางร่างกาย ลมหายใจร้อนผ่านรินรดซอกคอขาว จมูกโด่งหายใจเข้าสูดกลิ่นหอมละมุนเข้าปอดอย่างจาบจ้วง ร่างขาวสะท้านเฮือกเมื่อรับรู้ถึงคนนอกกำลังยืนทาบทับอยู่เบื้องหลัง ความอุ่นร้อนของผิวกายประกอบกับลมหายใจอุ่นร้อนที่รดรินทำให้กุ้ยช่ายไม่กล้าขยับ หัวสมองคิดถึงเรื่องที่ได้ยินมาเมื่อครู่ แค่คิด ฉับพลันความคิดต่างๆก็เริ่มตีกันวุ่นวาน
ลมหายใจที่ออกจากจมูกยังคงรดรินอยู่เรื่อยๆ กลิ่นหอมละมุนเหมือนสิ่งเสพติดยิ่งเสพยิ่งไม่พอ กายขาวเนียนที่เห็นด้วยตา แต่เพียงแค่จ้องมองด้วยตาก็ยังคงไม่เพียงพอ
มือหนาอุ่นร้อนทาบลงกับเอวคอดลงเบาบาง แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้เจ้าของผิวขาวสั่นเบาๆอย่างตกใจไม่น้อย มือหน้าเริ่มบีบเค้นเบาๆ ความต้องการที่จะสัมผัสพิสูจน์ความเนียนเริ่มเข้าครอบคลุม แล้วก็อย่างที่คิด นอกจากจะขาวแล้วยังเนียน เนียนนุ่มจนอยากจะขยี้ให้เป็นรอยแดง
กลิ่นหอมเองก็เช่นกัน ยิ่งได้ดอมดมก็ยิ่งหลงใหล อยากจะสุดดมให้ใกล้ยิ่งกว่านี้ สติเองก็ไม่ยังคิด จมูกโด่งกดลงบนลำคอขาวเนียนอย่างไม่ห้ามใจ สูดดมเอาความหอมนุ่มเข้าเต็มปอด
แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอ ยิ่งลองยิ่งน่าหลงใหล มือหนาบีบเค้นเบาๆเลื่อนขึ้นเพื่อจะเปลี่ยนเป้าหมายอย่างอยากรู้อยากเห็น อกบางๆนั้นจะเทียบได้กับอกเต่งตึงเหมือนผู้หญิงมั้ย แล้วนอกจากกลิ่นหอมล่ะ จะหวานเหมือนดวงตาคู่โตที่คอยจ้องมองมาอย่างหาเรื่องมั้ย ปากหนากดจูบลงบนลาดไหล่เนียนเตรียมจะชิมรสเนื้อหอมๆ มือหนาเลื่อนขึ้นเตรียมที่จะกอบกุมแผ่นอก
มือเล็กก็ผลักเอาร่างสูงของมาตินออก
“นี่ คุณ เมาก็ไปนอนสิ”กุ้ยช่ายพลักมาตินออกจากห้องแล้วปิดประตูใส่ใบหน้าขาวแดงก่ำอย่างไม่เคยแดงมาก่อน นึกถึงเรื่องที่ได้ยินจากวงสนทนาเมื่อครู่ ใจเต้นโครมครามเมื่อนึกได้ว่าเมื่อครู่กำลังเจอกับอะไรมือบางยกขึ้นกุมอกข้างซ้าย แต่จะทำไงได้คงจะเก็บเอาอะไรมาใส่ใจนักเมื่ออีกฝ่ายเป็นคนเจ้าชู้มา และที่สำคัญอีกฝ่ายเป็นคนเมาไม่ได้สติอีกต่างหาก ท่องไว้ว่าคนเมา
คนเมาที่ทำให้เขาเผลอหวั่นไหว
****************************
หายไปหนึ่งวัน ยังรักคนอ่านเหมือนเดิม :man1:
ไม่รู้หายไปหนึ่งวันคนอ่านจะทิ้งเค้ากันรึยังน้อ :monkeysad:
ยังไงก็ขอบคคุณทุกคำติชมนะคร้าาาาา
ร๊ากคนอ่านที่สุด :mew1:
ขอคำแนะนำด้วยคร่า ไม่รู้ว่ารุกเร็วรุกช้า
เห็นมีหลายคนบอกว่ามาตินชักช้า :impress2:
เลยจัดไป :oo1:
ยังไงก็ขอคำแนะนำด้วยนะคร้าาาาาา
เดี่ยหมองไม่แล่น :katai4:
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
น่าสงสารกุ้ยช่าย :serius2:
-
ชักช้าแบบนี้เดี๋ยวก็โดนคาบไปแดกก่อนหรอกจะหาว่าไม่เตือนไม่ได้นะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ้ยยยยยย
เมื่อไหร่จะ..... :mew4:
-
:serius2:
-
:hao7: เสือมันร้าย
-
:impress2:
-
ใจแข็งไว้
-
:hao6:
-
มาตินอย่ามารุ่มร่ามกับกุ้ยช่ายนา.. กลับไปถามใจตัวเองให้ดีก่อนเถอะว่ารับได้ไหมที่กุ้ยช่ายเป็นผู้ชายน่ะ :ruready
-
:haun4: :hao6:
-
:z6:มาตี้นิสัยม่ายดีเลย
-
ทำไปอย่างลืมตัวเพราะความมึนเมาบวกกับความรู้สึกลึกๆ เดี๋ยวพอสติมาเต็ม 100 ก็จะคิดไม่ตกว่าตัวเองจะเอายังไงกับพี่เลี้ยงเด็กคนนี้ดี ด้วยความที่ตนเองคั่วหญิงมาตลอด แต่เชื่อว่าลึกๆแล้วมาตี้หลงกุ้ยช่ายเข้าให้แล้วล่ะ หึหึ
ส่วนรามี่คงได้คู่เป็นหนูเลขาเจ้าระเบียบเป็นแน่ :hao6: :hao6:
-
ปากบอกว่าไม่ ไม่ ไม่แต่ใจและการกระทำน่ะไปแล้ว
-
:hao3:
-
มาตินคร้าาาาา ถ้ายังสับสนนานๆแบบนี้ เห็นทีจะำม่รอดนะเอออ
โดนคาบกุ้ยช่ายไป ไม่รู้ตัว เหอะๆๆๆ
-
:hao6: :hao7:
-
หู้ย
-
บอกเลยว่าเดี๋ยวจะโดนนนนน
ไม่ชัดเจนอย่าทำแบบนี้สิยะอิตามาติน!!
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
แปลว่าาสร่างก่อนแล้วค่อยกลับมา. มีลุ้น. :hao6:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
โป้งคนอ่าน
ตอนที่แล้ว 22500 ตอนนี้ 24000 เพิ่มมา 1500คน ดีใจอยุ่แหละ
แต่ไม่ค่อยมีกำลังใจ อิอิ เงียบเหงา
ตอนที่ 15 โจรขโมยจูบ
หลังจากคืนนั้นกุ้ยช่ายเองครั้งแรกก็ทำตัวไม่ค่อยถูกเมื่อต้องเผชิญหน้ากับมาติน แต่จะให้หลบหน้ามันก็เป็นไปไม่ได้
และเมื่อเจอหน้ากันความอายก็เริ่มเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิดจนผ่านมาหลายวันความหงุดหงิดมันก็ยังไม่จางหาย
ใครสั่งให้พ่อตัวดีมาทำเรื่องน่าอายแบบนั้นกับเขาล่ะ แค่นั้นไม่พอ ยังมาทำเป็นลืมเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ยิ่งคิดยิ่งโมโหที่ตัวเองเป็นคนคิดมากคิดมายอยู่ฝ่ายเดียว แค่คิดใจก็เต้นแรง ไม่รุ้ว่าเป้นเพราะโกรธหรือเพราะอายกันแน่ ความคิดมันตีกันจนสับสนวุ่นวายไม่มีสมาธิจะทำอะไรเลย
วันนี้พ่อตัวดีที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าเกินอะไรขึ้นในคืนนั้นก็พากุ้ยช่ายมาบ้านพ่อกับแม่ เอาเด็กๆมาฝาก เพราะต้องไปงานประมูลการกุศลอะไรเนี่ยล่ะ ครั้นกุ้ยช่ายจะปฏิเสธก็กระไรอยู่
ต่อให้ไม่อยากอยู่ใกล้ เพราะอยู่ใกล้แล้วมันคิดแต่เรื่องคืนนั้น แต่จะทำยังไงได้ ก็หน้าที่มันค้ำคอซะขนาดนั้น
มาตินพากุ้ยช่ายไปเลือกสูทที่ห้องเสื้อร้านประจำ กว่าเจ้าตัวจะพอใจกุ้ยช่ายก็ลองจนได้สูทมาหนึ่งชุด พอจะจ่ายเงินเท่านั้นล่ะ กุ้ยช่ายแทบลมจับ แค่สูทชุดเดียวก็ราคาหกหลักเข้าไปแล้ว แต่ยังดีที่เจ้านายยังละเว้นไม่หักไปกับเงินเดือน
แต่กว่าจะมาถึงงานได้ก็เล่นเอาปวดหัวปวดประสาทไม่น้อย เป็นครั้งแรกที่ไม่มีเด็กๆอยู่ด้วย นึกไม่ถึงว่ามาตินจะกวนประสาทเขาได้มากมายถึงขนาดนี้
“คุณว่าวันนี้ผมหล่อมัย”มาตินถามขณะที่รถยังแล่นไปบนท้องถนน เพราะวันนี้เป็นงานที่เป็นทางการเลยดีหน่อยที่คนขับรถของที่บ้านมาตินขับรถมาส่ง
“หล่อ มั้ง ผมไม่รู้หรอก คุณมาถามอะไรผมล่ะ ผมไม่ใช่ผู้หญิง”กุ้ยช่ายหันหน้าหนีออกไปมองบรรยากาศข้างนอกรถ อดไม่ได้ที่จะประชดประชันอีกคน ทีกับผุ้หญิงทำอะไรล่ะจำได้หมด ทีกับเขานะ ไม่เคยจำอะไรได้ คิดแล้วมันน่าเจ็บใจ
“เอาในสายตาคุณสิ ผมไม่ได้ถามในสายตาผู้หญิงสักหน่อย เอาตามสายตาคุณอ่ะ คุณว่าผมหล่อมั้ยวันนี้”มาตินเรียกร้องความสนใจ
“อืม “กุ้ยช่ายหันมามองอีกคนอย่างระอา ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแป้นอย่างกวนประสาท ตาคมสีน้ำตาลจ้องมองอย่างระยิบระยับราวกับกำลังคิดอะไรเจ้าเล่ห์ จมูกโด่งเป็นสัน จมูกนั้นที่กดลงบนซอกคอ ริมฝีปากที่ยกยิ้มคู่นั้น ริมฝีปากที่จูบบนลาดใหล่
“ว่าไง”มาตินถามย้ำ
“อืม หล่อก็ได้ เห้อ ประสาทจะกิน”กุ้ยช่ายส่ายหัวสะบัดเอาภาพที่เกิดขึ้นในหัวพยายามมาหลายวันว่าจะไม่คิดถึงมัน แต่เมื่อมองใบหน้าคนต้นเรื่องแล้วมันอดนึกถึงไม่ได้ทุกที่ต้องหันหน้าหนีก็ไม่อยากให้อีกคนเห็นว่าตัวเองหน้าแดง แดงมากแดงน้อยก็ไม่รู้หรอก รู้แค่ว่าหน้ามันร้อนๆแค่นั้น
ใจที่ต้องเอามาห่วงเด็กๆ ไม่รู้ว่าเอาไปทำอะไรหมด คิดแต่เรื่องวุ่นวายจนทำให้ใจเต้นแรงไปหมด อุตส่าห์นั่งชิดติดประตูก็ดันเขยิบเข้ามาใกล้มาชวนคุยอยู่นั่นแหละ ไม่อยากสัมผัสโดนตัวเลย มันเหมือนจะสปาร์คให้คิดถึงแต่เรื่องคืนนั้น ต่อให้ไม่โดนตัวก็เถอ แค่มองหน้าก็ไม่ได้ ต่อให้หันหน้าหนีแล้วยังได้สัมผัสอุ่นๆที่ส่งมาจากอีกคนก็ไม่ได้อยู่ดี ทั้งที่อยากจะหนีจะหลบหน้า แต่ดูเหมือนมันจะทำได้ยากเหลือเกิน หัวใจของกุ้ยช่ายเต้นแรงจนมันแทบจะทะลุออกมาข้างนอกอยู่แล้ว
ไม่นานนักแต่อาจจะนานมากสำหรับกุ้ยช่าย รถหรูแล่นเข้ามาจอดหน้าโรงแรมระดับเจ็ดดาวใจกลางกรุง แวบแรกกุ้ยช่ายไม่ได้สนในอะไรรอบตัวมากมายเพราะมัวแต่มีเรื่อยงกวนใจวุ่นวายไปหมด
มาตินเปิดประตูลงมา เหยียบยืนบนพรมแดง แสงแฟรชวูบวาบส่องกระทบร่างสูงในชุดสูทสีดำเข้มดูน่าเกรงขามไม่หยุดหย่อน สื่อหลายคนที่กำลังทำข่าวอยู่ถึงกับยอมละข่าวที่ทำอยู่แล้วหันมากระหน่ำรัวนิ้วกดชัตเตอร์ใส่นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง เจ้าของธุรกิจทัวร์ที่ตอนนี้กำลังขยายเส้นทางทัวร์จนเกือบทุกประเทศของโลก อีกทั้งยังเป็นหนุ่มรูปหล่อเจ้าสเน่ห์ที่มีคู่ควงมากหน้าหลายตาจนบรรดานักข่าวตามอัพเดตกันไม่หวาดไม่ไหว
กล้องหลายตัวไม่ใช่จับภาพแค่มาตินเท่านั้น หลายตัวยังจับจ้องไปที่ประตูรถหรูเพื่อคอยจับภาพคู่ควงที่หนุ่มเพลย์บอยตัวเก่งคนนี้จะพามาในงานการกุศลครั้งนี้
และไม่ปล่อยให้สื่อมวลชนรอนาน กุ้ยช่ายก้าวขาลงมาจากรถ ใบหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อกำลังมุ่ยอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะมีแต่เรื่องกวนใจจนไม่มีสมาธิจะทำอะไรสักอย่าง
แสงแฟรชวูบวาบจนทำให้ตาลายเรียกความสนใจจากกุ้ยช่ายให้เงยหน้ามอง บรรดาสื่อน้อยสื่อใหญ่ต่างพากันส่งเสียงให้วุ่นวายเมื่อคนที่ก้าวขาออกมาจากรถไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ใช่คู่ควงอย่างที่รอจะทำข่าว แต่กลับเป็นผู้ชายผิวขาวธรรมดาไม่มีอะไรน่าโดดเด่น แต่นั้นก็เปิดให้เป็นประเด็ดได้ต่างๆนานา
แวบแรกที่กุ้ยช่ายเงยหน้า แสงแฟรชกระทบวูบวาบมากมายทำให้เจ้าตัวตกใจผงะถอยหลังอย่างเสียหลัก ไม่คิดว่าจะมางานใหญ่ขนาดนี้ กำลังเตรียมถอยหลังกลับ ก็ถูกมือหนาเข้าคว้าแขนเอาไว้เสียอย่างนั้น
มาตินคว้าแขนกุ้ยช่ายแล้วพาเดินขึ้นบันไดเหยียบย่างผ่านพรมแดงเข้าไปโดยไม่สนใจว่าสื่อมากมายจะเรียกร้องแย่งกันขอสัมภาษณ์มากมายขนาดไหน
กุ้ยช่ายก้มหน้างุดเดินตามมาตินอย่างว่าง่าย คิดว่าแค่เป็นงานเล็กๆแค่เป็นพิธีการณ์เฉยๆ แต่นี่กับมีทั้งดารานักแสดงหรือแม้นักการเมืองมากมายต่างก็มา ทำอะไรมากไม่ได้เลย ไม่ได้เตรียมรับมือกับอะไรที่มันใหญ่ขนาดนี้มาก่อน ได้แต่จ้องมองแขนที่ถูกมือหนาจับจูงเอาไว้
“ว่าไงมาร์ตี้ มาจนได้นะ นึกว่านายจะไม่มาซะแล้ว ว่าไงครับกุ้ยช่ายมาด้วยเหรอครับ แหมถ้าผมรู้ว่ากุ้ยช่ายจะมานะ ผมให้มากับผมซะยังดีกว่า”พอเข้ามาถึงในงานได้ก็เจอกับรามิเรสในชุดสูทเข้ารูปสีเทาดูเข้ากับเจ้าตัวได้ดี กุ้ยช่ายหันไปยิ้มให้อย่างยินดี อย่างน้อยก็มีคนรู้จักเพิ่มมาอีกหนึ่งคน บรรยากาศรอบตัวทำเอาเอียนไม่ใช่เล่น ไหนจะนักข่าวมากมายที่จ้องจะพุ่งเข้าหา อีกทั้งสายตาแขกมากมายที่เอาแต่จับจ้อง ถึงทั้งหมดนี่จะไม่ได้สนใจเขา แต่สนใจคนข้างๆก็เถอะ แต่มันทำเอาอึดอัดไม่น้อยเลย
“สวัสดีครับคุณรามิเรส”กุ้ยช่ายกล่าวทักทาย
“ว่าแต่แก เอาเลขามามั้ยว่ะ ฉันอยากเห็นหน้าจะแย่”มาตินทักทายจี้เอาเรื่องน่าเบื่อหน่ายของเพื่อนขึ้นมาเป็นประเด็น
“จะให้เอามาทำไมวะ เอาเก็บไว้นั่นล่ะดีแล้ว แค่คิดก็เซ็ง หน้าตาก็ดีแต่เขี้ยวชิป”รามิเรสว่าแล้วนึกถึงเลขาหน้าดุ นอกจากจะดุแล้วยังเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิต ขนาดเจอกันแค่ไม่กี่วัน แต่ก็ทำเอารามิเรสเข็ดหลับกับความจู้จี้จุกจิกของเลขา
“ไหนแกบอกว่าหน้าตาคงเป็นพวกเด็กเนิร์ดไง”มาตินหัวเราะทับถม
“ใครจะไปรู้เล่า ปกติก็คุยแต่โทรศัพท์ ไม่เคยเจอตัวจริง”รามิเรสบ่นอุบ
“โชคดีของแกแล้วว่ะรามี่”
“เออ ไม่เป็นมั่งให้มันรู้ไป แกก็ระวังให้ดี สักวันพ่อแกจะหาผู้หญิงพับผ้ามาให้แต่งงาน คราวนี้ปลาไหลอย่างแกจะร้องไม่ออก ฮ่าฮ่า” รามิเรสไม่ยอมถูกเหน็บแนมอยู่ฝ่ายเดียว
“เออ ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นก็แล้วกัน”มาตินตัดบทหันไปมองหน้ากุ้ยช่ายที่เริ่มยิ้มได้หลังจากฟังการณ์สนทนาเหน็บแนมของเขากับรามิเรสได้สักพัก
“วันนี้กุ้ยช่ายน่ารักนะครับ ไม่เคยรู้มาก่อนว่ากุ้ยช่ายใส่สูทแล้วน่ารักแบบนี้”รามิเรสหันมาเปลี่ยนคนคุยด้วย แต่ก็ยังเหลือบมองหน้ามาตินที่เริ่มมุ่ย
“งั้นเหรอครับ ผมเองก็เพิ่งเคยใส่สูทที่เป็นทางการอย่างนี้ครั้งแรก เล่นเอาเหงื่อตกอยู่เหมือนกัน คุณรามิเรสก็ดูหล่อดีเหมือนกันนะครับ”กุ้ยช่ายยิ้มตอบ
“อ่าว แล้วผมล่ะคุณ”มาตินท้วง แต่กุ้ยช่ายก็แค่ปรายตามองแวบนึงแล้วไม่สนใจหันไปคุยกับรามิเรสแทน
“จริงเหรอครับ งั้นผมว่าเราเข้างานกันดีกว่า นี่ก็ใกล้เริ่มงานแล้ว”รามิเรสดึงแขนกุ้ยช่ายพาเดินเข้างานทิ้งให้มาตินยินหน้ามุ่ยอย่างแค้นเคือง
มาตินเดินตามสองคนที่จูงแขนกันเข้างานปากก็เข่นเขี้ยวเขี้ยวฟังที่อีกคนไม่สนใจ เอาแต่คุยกับคนอื่น ใครกันแน่ที่เป็นเจ้านาย ไปเดินข้างคนอื่นอย่างกับไม่ใช่คนของเขา ไหนจะจับมือถือแขนกันอีก แค่เห็นก็หงุดหงิดใจยังไงชอบกล ได้แต่เดินตามไปกระแทกลงนั่งข้างๆอย่างไม่พอใจ โดยมีกุ้ยช่ายนั่งขั้นกลาง
การประมูลเริ่มขึ้น ของที่ประมูลล้วนเป็นของที่คนมีชื่อเสียงร่วมสมทบเพื่อการกุศล มาตินกับรามิเรสเองดูไม่ค่อยจะสนใจสิ่งของพวกนั้นสักเท่าไร ไม่ใช่ไม่สนใจจะบริจาค แต่เพราะบริจาคค่าบัตรเข้างานก็เป็นตัวเลขเจ็ดหลักไปแล้ว อีกทั้งไม่สนใจสิ่งของมากมายที่ถูกนำออกมา ทั้งสองจึงทำเพียงแค่นั่งดูการประมูลไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง
“สวยจัง”เสียงผ่าวเบาหลุดออกมาจากคนที่นั่งขั้นกลางทันทีที่สร้อยข้อมือที่ทำจากทองคำขาวบริสุทธิประกดับด้วยทับทิมสีน้ำทะเลถูกนำออกมา พิธิกรบรรยายว่าสร้อยเส้นนี้ถูกทางการริบเป็นของกลางจากพวกค้ายาเสพติดข้ามชาติเห็นว่าเก็บไว้นิ่งเฉยจะไร้ค่าเสียปล่าวจึงได้นำออกมาประมูล
“อยากได้เหรอ”มาตินชะโงกหน้าหันมาถาม ใกล้ๆเพราะเสียงพิธีกรยังบรรยายไม่จบกลัวว่าจะคุยกันไม่ได้ยิน
แต่นั้นเองก็จุดประเด็นให้กุ้ยช่ายนึกถึงเรื่องที่ไม่ควรนึก ใบหน้าขาวพาลขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ามอง
“มะ ไม่อยากได้หรอก แค่เห็นว่ามันสวยดี”กุ้ยช่ายตอบส่งๆ
“อืม”มาตินพยักหน้าหันกลับไปดูพิธีกรบรรยายต่อ
สร้อยเส้นนี้จะเริ่มต้นที่ราคาห้าแสนแต่ละบิทจะขยับไปบิทละ1แสน พอเริ่มประมูล ก็มีคุณหญิงคุณนายมากมายต่างยกป้ายสู้กันข่งราคาจนผ่านไปหลายสิบบิท ราคาสร้อยข้อมือเส้นนี้ก็เข้าสู่ราคาสองล้านห้าแสน ผู้ร่วมแข่งประมูลก็เริ่มน้อยลงทุกทีที่ราคาสูงขึ้นจนกระทั่งเหลือผู้หญิงแถวหน้าสุดแค่สองคน
“ หนึ่ง สอง สองแล้วนะครับ ถ้าไม่มีใครสู้ราคาต่อ สร้อยเส้นนี้จะตกเป็นของคุณหญิงของท่านผู้ว่า...นะครับสองครั้งที่หนึ่งพิธีกรกล่าวทันทีที่ไม่มีใครสู้ราคา ราคาขึ้นสูงถึงสามล้าน สร้อยเส้นนี้กำลังจะตกเป็นของคุณนายผู้ว่าในเสี้ยววินาที ทันใดนั้นเอง
หนุ่มลูกครึ่งผิวเข้มยกป้ายขึ้นเข้าร่วมประมูล ทั้งนั่งเฉยอยู่นานแล้วแท้ๆ กุ้ยช่ายหันมามองตาที่โตอยู่แล้วแทบถลนออกมานอกเบ้าตา
ปกติคนข้างๆก็ทำอะไรไม่คิดอยู่แล้ว นี่ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ หันไปมองพิธีกรที่ประกาศ หลายคนเริ่มส่งเสียงฮือฮา หันมามองที่มาตินเป็นจุดเดียว ต่างก็สงสัยว่าใครเป็นคนประมูล พอหันมาเห็นว่าเป็นใครต่างก็ซุบซิบสร้างประเด็นว่าสร้อยเส้นนี้เมื่อถูกชายหนุ่มคนนี้ประมูลได้จะตกไปอยู่ที่ข้อมือใคร
คุณนายผุ้ว่าไม่ยอมง่ายๆ ยกมืออวบขึ้นซับเหงื่อที่ผุดเบาๆ มาตินเองก็ยังไม่ยอมหยุด ท่านผู้ว่าเองก็คว้ามือภรรยา แต่ภรรยากลัวเสียหน้าหันไปดุ ดูท่าเธอจะไม่ยอมง่ายๆ กุ้ยช่ายหันไปมองมาตินที่หันมายักคิ้วให้ ปากก็ยกยิ้มกริ่มน่าหมั่นไส้ จะประมูลไปทำอะไรของเขา
จนราคาขยับไปสี่ล้านคุณนายจึงถอนหายใจยอมนั่งอย่างสงบเสงี่ยม แค่ก็เคียดแค้นใจที่เสียหน้าไม่น้อย
“เอาล่ะครับช่างเป็นการประมูลที่ดุเดือดไม่น้อยเลยใช่มั้ยครับ เรามาเริ่มนับกันดีกว่าครับ นับหนึ่งครับ นับสองครับ ถ้าไม่มีใครร่วมประมูลสู้ราคา สร้อยเส้นนี้จะตกเป็นของนักธุรกิจหนุ่มลูกครึ่งสุดหล่อของเรานะครับ นับสองครั้งที่หนึ่ง นับสองครั้งที่สอง”
พรึบ
กุ้ยช่ายที่เหงื่อกับลังผุดหันไปมองคนที่นั่งอยู่อีกข้าง คนพวกนี้มันอะไรกัน รามิเรสยกป้ายขึ้นร่วมประมูลหันมายิ้มให้กุ้ยช่ายแล้วยักคิ้วให้มาติน
“นี่”กุ้ยช่ายหันไปดึงชายเสื้อรามิเรส ถ้ามาตินไม่คิดอะไรก็ไม่แปลก แต่นี่กับรามิเรสคิดว่าเป็นคนฉลาดคิดเป็นแล้ว กลับพอๆกันซะงั้น
กุ้ยช่ายนุ่งคั้นกลางเหมือนเป็นส่วนเกิน ทั้งสองข้างแข่งกันชูป้ายขึ้นอย่างกวนประสาท คนหนึ่งเข่นเขี้ยวเขี้ยวฟันไม่ยอมง่ายๆ คนหนึ่งก็ยิ้มเยาะอย่างกวนโมโห จนราคาถึงห้าล้าน หยุดอยู่ที่มาติน มาตินหันมาหาเพื่อนตัวแสบอย่างเจ็บใจ
“ห้าล้านแล้วครับ คราวนี้คุณรามิเรสจะสู้ต่อมั้ยครับ”พีกรถามย้ำเมื่อเห็นรามิเรสไม่ยกป้าย รามิเรสยักไหล่เล็กน้อยเป็นนัยว่าไม่ พิธีกรจึงประกาศโดยไม่นับให้สร้อยตกเป็นของมาตินทันที
จบการประมูลก็เป็นเวลาดินเนอร์ อาหารระดับเจ็ดดาวถูกยกเข้ามาอีกฟากของห้องจัดเลี้ยง อาหารที่จัดมาเป็นแบบบริการตัวเอง อีกทั้งวงดนตรีออเคสตร้าทยอยเข้ามาแล้วเริ่มบรรเลง
“รามี่ นี่แกกวนโมโหฮันใช่มั้ย”มาตินถามอย่างแค้นเคือง
“ฮ่าฮ่า ฉันแค่หมั่นไส้ แกยังไม่รู้ว่าจะเอาสร้อยนั่นไปไหน แกจะประมูลมาทำไมวะ”รามิเรสถามกระเซ้า แต่ใครจะรุ้ว่าคำของรามิเรสจะทำให้กุ้ยช่ายหน้าแดง
“เรื่องของฉันน่า”มาติดตัดบนยังไม่หยุดแค้นอยู่ในใจ เรื่องเงินที่เสียไปมันแค่เรื่องเล็กๆ แต่เรื่องแข่งมันเรื่องใหญ่ แค่คิดก็หน้ามุ่ยยกแก้วที่มีน้ำสีอำพันกระดกรวด
“ฮ่าฮ่าแกนี่ยังเหมือนเดิมตั้งแต่เด็กไม่เปลี่ยน”
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
เดี๋ยวมาต่อคร่าาา
รักคนอ่านเหมือนเดิม
อย่าทิ้งกันนะครัาาา
-
แหมมมม จะประม฿ลให้คุณพี่เลี้ยงก็จงพูดออกมาค่ะ
เดี๋ยวจะโดนหมั่นไส้มิใช่น้อยยยย
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
มาตินลงทุนน่าดูเลยนะคะ…
หวงกุ้ยช่ายก็ไม่พูดออกมาหรอก ระวังจะแน่นในอกเอานา
-
มาร์ตี้ นี่เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองนะ อิอิ :katai3:
-
รอครับหน้าจะให้รามี่ประมูลแข่งกันอีกซักชิ้น
อยากรู้ว่ากุ้ยช่ายจะเลือกของใคร
-
เหอะ กวนทั้งคู่ :mew5:
-
หุหุ เอาให้กุ้ยช่าย ช่ายป่ะ
-
อุ๊ยแหม่
ถ้ากุยช่ายบอกว่าชอบของอีกชิ้น สองคนนี้จะนั่งแข่งประมูลกันอีกยกป่ะค้าาาาา? :hao7:
**********************
กุ้ยช่ายนุ่งคั้นกลางเหมือนเป็นส่วนเกิน
“รามี่ นี่แกกวนโมโหฮันใช่มั้ย”
-
มาตินทุ่มทุนจังเลยนะ :katai2-1:
-
ซื้อให้พี่เลี้ยงเด็กหรือเปล่า 555+
-
พ่อบุญทุ่มตัวจริง :o8:
-
ที่กลัวนะไม่อะไรหรอก กลัวนายเอกเสียใจ เพราะสิ่งที่ได้รับมันมากเกินไป กลัวนายเอกถูกดูถูกดูแคน ขนาดแค่สร้อยราคาจริงคงไม่สูงถึงนั้น แต่ประมูลแล้วแพงมาก เฮ้อ สิ่งตอบแทนมันก็สูงไปด้วยใช่ป่ะ
-
แพงไปอ่า เก็บขึ้นหิ้งไม่กล้าใส่
-
โอ๊ยทุ่มสุดตัวแบบนี้จับๆไว้อย่าปล่อยไปเชียว เอิ๊คๆ
-
:impress2:
-
ทองคำขาวบริสุทธิประกดับด้วยทับทิมสีน้ำทะเล
ทับทิมเป็นอัญมณีสีแดงค่ะ มีหลายเฉด ตั้งแต่แดงแบบเลือดนก จนถึงแดงอมชมพู แดงส้ม แดงม่วง
ส่วนอัญมณีสีน้ำทะเล คือ อความารีน มีโทนสีฟ้า ฟ้าอมเขียว
-
ทองคำขาวบริสุทธิประกดับด้วยทับทิมสีน้ำทะเล
ทับทิมเป็นอัญมณีสีแดงค่ะ มีหลายเฉด ตั้งแต่แดงแบบเลือดนก จนถึงแดงอมชมพู แดงส้ม แดงม่วง
ส่วนอัญมณีสีน้ำทะเล คือ อความารีน มีโทนสีฟ้า ฟ้าอมเขียว
:mew2: :mew2: :mew2:
ขอบคุณมากเลยคร่า
เดี๋ยวจะกลับไปแก้เนื้อหาโดยด่วน
สะเพร่ามากเลยคร่า
ขอบคุณมากจริงๆ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ขอบคุณมากเลย
ความรีบร้อนเป็นเหตุ
เลยทำให้ไม่ทันระวัง
ขอบคุณมากเลยคร่าาา
-
รามมี่จะช่วยแข่งทำม๊ายยยย
เสียดายตังแทน 555555
-
รามีีแกอย่าแกล้งมาตี้ เค้าจะเอาไปให้จ๋า 55555
-
พอกันทั้งคู่
-
จะแย่งกันหรอออ อิอิ
-
:pig4:
-
กุ้ยช่ายเสน่ห์แรงจริงๆ :mew1:
-
หวงกุ้ยช่ายแล้วไม่พูดละคุณมาติน ถ้าไม่พูดกุ้ยช่ายไม่รู้หรอกนะ :เฮ้อ:
-
:laugh: แหมๆ กวนติงด้วยกันทั้งคู่อ่ะแหละ
รู้ไหมว่าคนกลางเค้าลำบากใจน๊าาาา :m4:
-
:mew3:
-
ประมูลให้พี่เลี้ยงล่ะสิ ^^
-
:pig4: :pig4:
-
ทุ่มตัวสุดติ่ง มาร์ตี้คึคึ :hao7:
-
เดียวของเธอมันนานมากแล้วนะ .....
-
ขอโทษคนอ่านที่ปล่าอยให้รอนานนะคร้า ว่าจะมาต่อนานแล้ว พอดีคนที่บ้านมาเร็วกว่าปกติเลย :katai1:
27300
บอกไว้ก่อน ใครหาพระเด็กหล่อเข็มที่นี่มีให้ แต่ถามว่าดุดัน เย็นชา มาเฟีย มั้ย ไม่มีคร้าาาาาา
ถามหานายเอกหน้าหวาน เหมือนผู้หญิง เป็นผู้ชายอ่อนแอ เจ้าน้ำตา ขี้งอล คิดมาก ที่นี้ก็ไม่มีคร้าาา
มีแต่พระเอกอายุมากแต่ยังทำตัวเหมือนเด็ก ทำตัวไม่ได้ความ เหลวไหลไปวันๆ
กับนายเอกที่เข้มแข็ง และดุ และเก่ง และฉลาด ไม่ยอมใคร หน้าไม่หวาน มีแต่หน้าจืดๆแต่ดุเอาเรื่อง ขี้บ่นอีกต่างหาก
15.2 โจรขโมยจูบ (ต่อจากตอนที่แล้ว)
“มาตินขา กี้เห็นนะค่ะว่ามาตินประมูลอะไร”จู่ๆวงสนทนาก็ถูกขัดโดยหญิงสาวในชุดราตรียาวแหวกข้างลึกจนถึงขาอ่อน เขียนเล็กควงแขนของมาตินอย่างถือวิสาสะปากเคลือบสีแดงสดออดอ้อนอย่างเอาใจ เป้าหมายก็คงเป็นอะไรไม่ได้นอกจากสิ่งของที่ถูกประมูลมาได้นั่นเอง
ถ้าสร้อยเส้นนั้นตกมาอยู่ที่ข้อมูลของเธอ สื่อก็จะสนใจและทำข่าวของเธอกับมาติน คราวนี้ชื่อเสียงของเธอจะได้กลับมาโด่งดังเหมือนเดิมสักที
รามิเรสเองเมื่อเห็นมาตินพัวพันกับคู่ขาเก่า จึงได้ฉวยโอกาพอกุ้ยช่ายแยกตัวมา
“กุ้ยช่ายลองทานนี่สิครับ”รามิเรสหยิบหาการสรรหามาให้กุ้ยช่ายมากมาย กุ้ยช่ายเองก็ดูท่าจะตอบรับอย่างเต็มใจเสียด้วย เพราะเมื่ออยู่กับรามิเรสกุ้ยช่ายเองคุยได้สบายใจมากกว่า
ผิดกับอีกคน แค่คุยก็ประสาทจะเสีย อย่าว่าแต่คุยเลย แค่มองหน้าจิตใจมันก็พาลร้อนรน คิดแต่เรื่องน่าปวดหัว
“อันนี้ผมไม่ดื่มดีกว่าครับ ผมไม่ค่อยชอบแอลกอฮอล”กุ้ยช่ายปฏิเสธแก้วที่บรรจุน้ำสีอำพัน
“งั้นเหรอครับ งั้นลองนี่ก็ได้”รามิเรสยกแก้วน้ำสีหวานมาให้แทน แต่กุ้ยช่ายมีหรือจะตามทัน น้ำผลไม้สีสวยถูกรับแล้วยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด ดดยที่ไม่รู้เลยว่าสีที่สวยหวานนั้นก็มีแอลกอฮอลเช่นกัน
“อืม หอมดีนะครับ” กุ้ยช่ายยิ้มพอใจ
“ถ้าชอบก็ดื่มอีกสิครับ”รามิเรสยื่นแก้วให้พลางมองหนุ่มลูกครึ่งที่ติดพันสาวได้แต่ ส่งสายตาเคียดแค้นใส่
แต่ก็ได้แค่นั้นแก้วแล้วแก้วเล่า รามิเรสพูดกล่อมให้กุ้ยช่ายดื่มจนใบหน้าขาวขึ้นสีแกงก่ำ แดงไปถึงใบหู ลงไปจนถึงคอ ถ้าไม่ติดเสื้อผ้าก็คงดี จะได้รู้จะตัวจะแดงด้วยรึป่าว รามิเรสจ้องมองด้วยสายตาอยากรู้ แต่นั้นก็อยู่ในสายตาของคนที่อยากจุหลุดออกจากการติดพันใจจะขาด
“ผมว่าผมมึนมึนนะ”กุ้ยช่ายบอก โลกเริ่มบิดเบี้ยว มือเล็กเกาะแขนรามิเรส
“งั้นเหรอครับ งั้นดื่มอีกแก้วแล้วไปนั่งพักข้างนอกกันดีกว่า”รามิเรสยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งแก้วให้กุ้ยช่ายดื่มก่อนจะพาออกไปนั่งพักด้านนอกแต่ก็ไม่วายหยิบเครื่องดื่มสีสวยติดมือมาอีกแก้ว
“อา ผมว่าผมมึนมากเลยครับ”กุ้ยช่ายพูดเสียงแผ่วยกมือขึ้นจับหัวตัวเอง
“ไม่สบายรึปล่าวครับ ไหนขอผมดูหน่อย”รามิเรสยกมือขึ้นทาบหน้าผากกุ้ยช่าย
“เหมือนโลกมันเอียงๆ”กุ้ยช่ายบ่น
“ตัวร้อนนิดๆเหมือนกันนะครับเนี่ย เอางี้ดีกว่า ผมไปส่งกุ้ยช่ายเอง เดี๋ยวผมโทรบอกมาร์ตี้ให้”รามิเรสเสนอ
“จะดีเหรอครับ ผมมากับเขาแล้วจะให้กลับก่อน”กุ้ยช่ายปรือตามอง เปลือกตาเริ่มรู้สึกหนักอยากพักผ่อนเต็มแก่
“ไม่เป็นไรครับ สบายมาก”รามิเรสจับแขนกุ้ยช่ายพยุง ส่วนอีกข้างก็โอบเอว
“จะไปไหนกัน!!!”เสียงดังกึ่งตะคอกของมาตินพูดขึ้น ใบหน้าหล่อเข้มแสดงออกถึงความไม่พอใจ เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดเต็มหน้าผากกว้าง กว่าจะหลุดอออกมาจากดาราสาวที่เอาแต่คลุกวงในยื้อยุดฉุดไม่ยอมให้ตามออกมาตั้งแต่เห็นรามิเรสส่งน้ำผมไม้ที่มีแอลกอฮอลล์ อยากเข้าไปห้ามแต่มันทำไม่ได้
ยิ่งตอนที่พากันจูงแขนกันออกมา ใจมันยิ่งเต้นแรงเหมือนโกรธมาก จึงต้องถึงขั้นเสียมารยาทกับผู้หญิง ทั้งที่ไม่เคยสักครั้งที่จะปฏิเสธหรือทำให้ผู้หญิงที่เสนอตัวมาให้ต้องเสียหน้า
“ฉันก็แค่เห็นว่ากุ้ยช่ายไม่สบาย เลยจะพากลับบ้าน”รามิเรสที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงเพื่อนเขาก็ต้องตามออกมาจนได้พูดด้วยสีหน้ายียวนพลางยักไหล่
“หนอย แกนี่มัน”มาตินได้แต่เข่นเขี้ยวเขี้ยวฟันกับอาการกวนประสาทของเพื่อน ไม่สบายบ้านมันสิ แบบนั้นเขาเรียกว่าเมา ดูท่าเจ้าตัวที่โดนมอมจะไม่รู้อะไรเลย
“แกก็ไปต่อกับแม่คนนั้นเหอะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการให้ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”รามิเรสทำท่าจะพากุ้ยช่ายไป
“ไม่ต้อง ส่งมานี่เดี๋ยวฉันจะกลับแล้ว”มาตินยื่นมือไปขอ
“เอาน่าแกไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า”
“ส่งมานี่”มาตินพูดย้ำ ยกมือขึ้นเสยผม อีกมือยื่นไปขอกุ้ยช่ายคืน
“ไม่เอา เดี๋ยวฉันพากุ้ยช่ายไปส่งเอง แกก็ให้สัมภาษณ์สื่อไปสิ เห็นมั้ยมีแต่คนจ้องจะทำข่าวแก”รามิเรสพยักหน้าไปทางด้านหลังของมาตินพบว่านักข่าวหลายที่ทำท่าจะแย่งกันเขามาสัมภาษณ์
“ไม่เอา ฉันจะกลับแล้ว วันนี้กุ้ยช่ายต้องกลับไปนอนที่บ้านพ่อแม่ฉัน วันนี้ท่านเอาอันเดรสไปนอนด้วย กุ้ยช่ายเป็นพี่เลี้ยงของอันเดรส ยังไงกุ้ยช่ายก็ต้องกลับกับฉัน แกส่งกุ้ยช่ายมา”มาตินยกเหตุผลมาอ้าง ใบหน้าบ่งบอกว่ากำลังไม่สบอารมกับเพื่อนฝรั่งตัวโตอย่างมากเพราะดูยังไงอีกฝ่ายตั้งใจจะกวนประสาทชัดๆ
“เอางั้นก็ได้ ในเมื่อแกยืนยันที่จะพูดอย่างนี้ฉันจะทำยังไงได้ คุณกุ้ยช่ายครับ เอาไว้โอกาสหน้าเราค่อยไปด้วยกันนะครับ”รามิเรสพูดยิ้ม สายตาสีน้ำข้าวมีประกายจ้องมองคนที่เกาะแขน
“อืม”กุ้ยช่ายเองก็พยักหน้าตอบรับ ไม่รู้ว่าคำพูดของรามิเรสสื่อความหมายอะไรรึปล่าว ไม่รู้ว่าจะมีใครจ้องมองด้วยสายตาเคืองโกรธรึปล่าว สติมันพร่าเลือนได้แต่ตอบรับอย่างรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ไม่รู้ว่าถูกใครอีกคนดึงไป ใครอีกคนที่กำลังทำหน้าตาเคืองโกรธเสียเต็มประดา ได้แต่เดินตามแรงดึง ผ่านแสงวูบวาบมากมาย จนรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่บนรถ ถึงได้วางใจแล้วหลับไป
โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าทิ้งให้ใครอีกคนต้องกระวนกระวายกับความไม่รู้ของตัวเอง
อีกคนที่ไม่รู้ว่าทำไมต้องมาหงุดหงิดกับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง ไม่รู้ว่าทำไมต้องหงุดหงิด ได้แต่ทั้งดึงทั้งรั้งทั้งประครองจนพาขึ้นรถมาได้
จ้องมองใบหน้าที่ปกติจะขาวนวลตอนนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อ ทั้งใบหน้าทั้งเรียวปากที่แดงช่ำ คิ้วเรียวเล็กขมวดน้อยๆ กับจมูกเชิดรั้ง แดง แดงไปหมดทั้งหน้า จมูก ปาก หรือแม้กระทุ่งหู ไล่สายตาคมไปที่ลำคอ แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ลำคอขาวแดงเห่อไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล
“นี่”เสียงทุ้มกระซิบเมื่อเห็นว่ากุ้ยช่าดึงคอเสื้อไปมาคิ้วเรียวขมวดอย่างไม่สบายตัว
“อืม อึดอัด”เสียงแผ่วเบาเล็กลอดออกมาจากเรียวปากแดงฉ่ำ มาตินจ้องมองแล้วเผลอกลืนน้ำลาย
มือหนาเอื้อมปลดเน็คไทล์และกระดุมเม็ดบนให้ เจ้าตัวที่กำลังหลับมาพึมพำถึงได้คลายคิ้วที่ขมวดแล้วนิ่งได้
มาตินจ้องมองลำคอที่เคยขาวตอนนี้กลับแดงเห่อ ยิ่งปลดกระดุม มองต่ำลงมาก็ยิ่งแดงกว่าเดิม ไม่รู้ว่าถ้าต่ำลงอีกจะแดงกว่าเดิมมั้ย มาตินตั้งคำถามในใจด้วยความอยากรู้
ไม่รู้ตัวเลยว่าตั้งแต่เมื่อไรมือเอื้อมไปปลดกระดุมเม็ดถัดไป ไม่ได้สังเกตว่าใจตัวเองเต้นแรงแค่ไหน กลืนน้ำลายไปอึกที่เท่าไรแล้ว เหงื่อผุดบนหน้าผากมากมายทั้งที่แอร์ในรถเย็นฉ่ำ
แค่ปลดกระดุมยังไม่พอ นิ้วชี้ลากสัมผัสกรีดลงบนแผงอกรั้งเสื้อให้แหวกออกเผยให้เห็นแผ่นอกขาวขึ้นสีแดงระเรื่อ ยิ่งเห็นก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้นเรื่อยๆ ใจอยากจะปลดกระดุมเม็ดที่สาม
อยากจะรู้ว่าถ้าปลดอีกเม็ดนั้นจะเห็นตุ่มไตเล็กๆคู่นั้นมั้ย แล้วจะเป็นสีอะไร จะเหมือนของผู้หญิงมั้ย ดูจากสีผิวจะเป็นสีชมพูแดงตามที่คิดรึปล่าว
มือหนาเอื้อมไปหากระดุมเม็ดที่สาม เหงื่อเริ่มไหลลงขมับทั้งสองข้างจนต้องยกมือขึ้นปาดออก ในหัวเริ่มนึกจินตนาการภาพขึ้นมา เดาไปต่างๆนาๆว่าจะเป็นแบบไหน หัวใจก็เต้นโคมคราม แต่ดูท่าเจ้าของจะไม่รู้ตัวเพราะจดจ่อแต่กับกระดุมเม็ดที่สาม เพียงแค่พลิกนิ้วเล็กน้อย กระดุมเม็ดที่สามก็จะหลุดออกทันที
“คุณมาตินครับ ถึงแล้ว”เสียงคนขับรถหันมาบอก ยุติเรื่องราวอยากรู้อยากเห็นของมาติน
“เหรอ อืม ขอบคุณมาก”มาตินหันไปบอกคนขับรถปรับสีหน้าเป็นปรกติเกือบแทบไม่ทัน แล้วหันมาสนใจพี่เลี้ยงเด็กที่หลับไม่ได้สติ
“นี่ คุณ ถึงแล้ว”มาตินแตะที่แขนกุ้ยช่ายปลุกเบาๆ
“อืม”กุ้ยช่ายตอบรับ แต่ไม่ลืมตา อีกทั้งยังเอนตัวมาซบที่ไหล่ของมาติน
“ให้ผมช่วยพาขึ้นไปมั้ยครับ”คนขับรถหันมาถาม
“ไม่ต้อง ไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง”มาตินพูดเสียงเรียบ หันมามองกุ้ยช่ายที่กำลังเอนซบไหล่อยากไม่รู้เรื่องรู้ราว ถ้าเป็นเวลาปกติมาตินก็คงไม่มีโอกาสได้เห็นในภาพที่กำลังเห็นอยู่ตอนนี้ คนที่เอาแต่ปั้นหน้าส่งสายตาคอยจับผิด คอยหาเรื่อยแต่จะว่า ตอนนี้กำลังหลับด้วยใบหน้าสงบนิ่งไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดๆ
มาตินอุ้มกุ้ยช่ายขึ้นพาดบ่าไปยังห้องนอนรับแขกชั้นสอง เปิดประตูเข้าไปก็เห็นตั้งโอ๋นอนขดอยู่บนเตียงกับแม่บ้านที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ คงได้รับคำสั่งให้มาเฝ้าตั้งโอ๋จนกว่ากุ้ยช่ายจะกลับล่ะมั้งมาตินคิด
แล้วพยักหน้าเป็นเชิงให้แม่บ้านไปพักผ่อนได้ แล้ววางกุ้ยช่ายลงบนเตียงอย่างเบามือ จัดท่าทางก่อนจะลุกขึ้นมองส่ายหน้ากับคนไม่เจียมตัว ทั้งที่รู้ว่าดื่มไม่ได้ก็ยังจะดื่ม ไม่ได้รู้เอะใจสักนิดเลยรึไงว่าถูกหลอก
มาตินหันหลังเดินออกมาเตรียมจะปิดประตูห้องนอนรับแขก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองกุ้ยช่ายนอนขยับตัวไปมาอย่างไม่สบายตัว มือเล็กดึงเสื้อไปมาเหมือนจะอึดอัด ถ้าจะปล่อยไปทั้งๆที่เห็นเห็นกันอยู่ก็คงจะดูแล้วใจร้ายเกินไป หรือต้องการอะไรก็ไม่แน่ใจ
ถึงได้เดินไปนั้งที่ขอบเตียงแล้วปลดสูทตัวนอกของกุ้ยช่ายออกเท่านี้ก็คงจะพอ มาตินคิดในใจ ถึงจะสวนทางกับร่างกายก็เถอะ
สายตาจ้องมองลอดไปที่เสื้อเชิ้ตที่แหวกออกเผยให้เห็นแผงอกสีแดงระเรื่ออยู่รำไร ไม่รู้ว่าคอแห้งหรืออะไรต้องกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ จ้องมองอีกฝ่ายที่ยังขยับตัวเบาๆอย่างไม่สบายตัว ไม่รู้ว่าทึกทักไปเองหรืออะไรที่คิดว่าอีกฝ่ายไม่สบายตัว
แล้วก็ปลดเน็คไทล์สีอ่อนออก แล้วตามด้วยกระดุมเม็ดที่สามสี่ห้า จนหมด เหงื่อเริ่มผุดบนหน้าผาดอีกรอบ กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง ถึงจะเคยเห็นของผู้หญิงมานักต่อนัก ไม่ว่าจะนางแบบ ดารา นักร้อง เห็นมาหมดทั้งอกเล็กอกใหญ่ ขาวเนียน แทนเนียน เจอมานับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่เคยเจอแบบแบนราบแล้วแดงเรื่อแบบนี้ ทั้งแดงทั้งเนียน อยากจะลูบมือลงไปสัมผัสความเนียนแต่คงใช่เรื่อง ยังจำครั้งที่แล้วได้ดี
กว่าจะตั้งสติทำตัวเหมือนจำเรื่องจำราวไม่ได้ แต่ถึงจะเมาแต่ก็จำครั้งที่แล้วได้ดี ครั้งที่แล้วมีแต่ขาวกับขาว เนียนกับเนียน ไม่ใช่แดงเห่อแบบนี้ อีกทั้งตุ่มเม็ดเล็กๆสีส้มอ่อนนั่นอีก ถึงจะไม่ใช่สีชมพูแบบผู้หญิง แต่ก็น่ามอง น่าลองรสชาติจนต้องกลืนน้ำลาย แล้วก็ปลดเสื้อเชิ้ตออก ตามด้วยเข็มขัดแล้วกางเกงแสลค มีบ้างที่มือจะเผลอไปโดนเอาเนื้อเนียนๆอุ่นๆอย่างจงใจระหว่างถอด
ที่ทำก็เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายรำคาญ นอนไม่สบายตัว เลยทำหรอก ถ้าเห็นว่านอนหลับสบายๆก็จะไม่ทำแบบนี้ให้หรอก ไม่เห็นมีเหตุผลต้องมาทำแบบนี้เลย มาตินคิดในใจ ถอดให้หมดเลย ทั้งถุงเท้ารองเท้า เหลือแต่บ็อกเซอร์กับกางเกงในที่ละเอาไว้เพราะยังไม่อยากเห็นของที่มีเหมือนๆกัน
ตั้งใจว่าถอดให้เสร็จแล้วก็จะไป แต่ใจก็ดันทึกทักเอาเองว่าอีกฝ่ายยังนอนไม่สบายตัวเห็นขยับเบาๆ ก็เลยลงไปในครัวหากะละมังใบเล็กแล้วเอาผ้าขนหนู ลงทุนเอาน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้ ไม่ใช่อยากจะอยุ่ด้วยอยากจะมอง อยากจะจับอะไรนักหรอก แค่มีน้ำใจอยากจะทำให้ก็แค่นั้น ถึงจะดึกแล้วแต่ก็ยังไม่ง่วง ยังว่างอยู่ไม่มีอะไรทำ เลยหาอะไรทำแก้ว่าง ก็แค่นั้น ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเลยจริงๆ
ก็แค่บิดผ้าหมาดๆ แล้วถูลงบนหน้าอกแบนแบน มือเผลอไปโดนบ้างก็แค่นั้น ลูบผ่านตุ่มเล็กๆสีส้มอ่อนแล้วมันเกิดแข็งขึ้นมาเลยลูบผ่านบ่อยๆก็แค่นั้น ไม่ตั้งใจจะอยากรู้อยากเห็นมากมาย น้ำก็อุ่นอยู่แล้วแต่ผิวคนหลับนั้นอุ่นกว่า พอเช็ดเม็ดเล็กๆอีกข้าง มันก็บังเอิญแข็งเหมือนกัน เช็ดไปเช็ดมาไม่รู้ตัวเลยว่าของๆตัวเองก็เริ่มแข็งตาม
ของที่อยู่ระหว่างขามันเริ่มตุงดันกางเกงแสลคขึ้นมาจนเห็นได้ชัด แต่เจ้าของไม่ยักจะใส่ใจเท่าไร กลับเอาแต่มองเนื้อแดงๆจนตาแทบไม่กระพริบ พอจ้องมองหน้าคนหลับ ก็เห็นคิ้วเล็กๆขมวดน้อยๆ ก่อนจะกลายออก ขนตาแพเล็กๆขยับนิดๆเมื่อถูกรบกวน ยิ่งปากสีแดงนั่น ไม่ได้ทาลิปทาอะไรเหมือนผู้หญิงแต่แดงมาก ยิ่งตอนนี้แดงฉ่ำเลยล่ะ ไม่แค่คิด แต่เอานิ้วไปแตะเบาๆ จ้องมองดูอีกฝ่ายขมวดคิ้วเล็กน้อย น่ามอง ไม่รู้ว่ามองใกล้ตอนไหน
ไม่รู้ว่ามองใกล้จนแทบชิดขนาดนี้ ไม่รู้เลย ไม่รู้ตัวว่าเผลอประกบปากลงไปบนปากนุ่มนุ่ม ไม่ใช่แค่นุ่มอย่างเดียว หอมด้วย หอมจำน้ำผลไม้ที่กินเข้าไป แล้วจะหวานมั้ยก็ไม่รู้....
ไม่รู้ถ้าไม่ลอง.....
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
เขียนไม่ค่อยเก่งนะค้าาา
ยังไงก็ขอคำแนะนำด้วยคร่าาา
-
มาตินคนหน้ามึนเอ้ยย.. :laugh:
รามิเรสชักจะเยอะขึ้นทุกวันแล้วนะคะ o18
-
งื้ออ
วันนี้มาน้อยจุงงงง :pig4:
-
ลองเลย :hao7:
-
o13
-
:-[ ไม่รู้เหรอคะ งั่นก็ลองสิ คิคิ เขินเลยย
-
ไม่ลองมะรุินะจ่ะ
-
ถ้าทางมาตินจะถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว :z6:
-
อ้าวไม่ได้กดกาตูนย์นะ ไมขึ้นภาพซะงั้น
-
มาตินหน้ามึนจริงๆ
-
:-[ ลุ้นๆ
-
มาแล้วๆกำลังรออยู่เลย
-
:-[
-
......
มาตินเอ้ยยยย น่าสงสารลื้อจริงๆ :hao7:
-
ชิชะ คนไม่รู้ตัว
-
ค้างงงงๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆๆๆน๊า :katai2-1:
-
เขินจัง
-
ที่ทำก็เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายรำคาญ นอนไม่สบายตัว เลยทำหรอก ถ้าเห็นว่านอนหลับสบายๆก็จะไม่ทำแบบนี้ให้หรอก ไม่เห็นมีเหตุผลต้องมาทำแบบนี้เลย มาตินคิดในใจ ถอดให้หมดเลย ทั้งถุงเท้ารองเท้า เหลือแต่บ็อกเซอร์กับกางเกงในที่ละเอาไว้เพราะยังไม่อยากเห็นของที่มีเหมือนๆกัน
ตั้งใจว่าถอดให้เสร็จแล้วก็จะไป แต่ใจก็ดันทึกทักเอาเองว่าอีกฝ่ายยังนอนไม่สบายตัวเห็นขยับเบาๆ ก็เลยลงไปในครัวหากะละมังใบเล็กแล้วเอาผ้าขนหนู ลงทุนเอาน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้ ไม่ใช่อยากจะอยุ่ด้วยอยากจะมอง อยากจะจับอะไรนักหรอก แค่มีน้ำใจอยากจะทำให้ก็แค่นั้น ถึงจะดึกแล้วแต่ก็ยังไม่ง่วง ยังว่างอยู่ไม่มีอะไรทำ เลยหาอะไรทำแก้ว่าง ก็แค่นั้น ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเลยจริงๆ
ก็แค่บิดผ้าหมาดๆ แล้วถูลงบนหน้าอกแบนแบน มือเผลอไปโดนบ้างก็แค่นั้น ลูบผ่านตุ่มเล็กๆสีส้มอ่อนแล้วมันเกิดแข็งขึ้นมาเลยลูบผ่านบ่อยๆก็แค่นั้น ไม่ตั้งใจจะอยากรู้อยากเห็นมากมาย น้ำก็อุ่นอยู่แล้วแต่ผิวคนหลับนั้นอุ่นกว่า พอเช็ดเม็ดเล็กๆอีกข้าง มันก็บังเอิญแข็งเหมือนกัน เช็ดไปเช็ดมาไม่รู้ตัวเลยว่าของๆตัวเองก็เริ่มแข็งตาม
ของที่อยู่ระหว่างขามันเริ่มตุงดันกางเกงแสลคขึ้นมาจนเห็นได้ชัด แต่เจ้าของไม่ยักจะใส่ใจเท่าไร กลับเอาแต่มองเนื้อแดงๆจนตาแทบไม่กระพริบ พอจ้องมองหน้าคนหลับ ก็เห็นคิ้วเล็กๆขมวดน้อยๆ ก่อนจะกลายออก ขนตาแพเล็กๆขยับนิดๆเมื่อถูกรบกวน ยิ่งปากสีแดงนั่น ไม่ได้ทาลิปทาอะไรเหมือนผู้หญิงแต่แดงมาก ยิ่งตอนนี้แดงฉ่ำเลยล่ะ ไม่แค่คิด แต่เอานิ้วไปแตะเบาๆ จ้องมองดูอีกฝ่ายขมวดคิ้วเล็กน้อย น่ามอง ไม่รู้ว่ามองใกล้ตอนไหน
ไม่รู้ว่ามองใกล้จนแทบชิดขนาดนี้ ไม่รู้เลย ไม่รู้ตัวว่าเผลอประกบปากลงไปบนปากนุ่มนุ่ม ไม่ใช่แค่นุ่มอย่างเดียว หอมด้วย หอมจำน้ำผลไม้ที่กินเข้าไป แล้วจะหวานมั้ยก็ไม่รู้....
ไม่รู้ถ้าไม่ลอง.....
คืออะไร มาตี้ ตีมึนว่างั้น โถๆๆ
-
เอาจริงอ่ะมาติน
-
:mew1: :mew1:
-
:hao6:
-
แอบลวนลามมมมมมมมมม
เดี๋ยวก็เจอหรอก
รอตอนต่อไปปปปป
-
อืมนะ ถ้าจะขนาดนี้ล่ะก็ หึหึ ก็ดีที่แค่จูบ ถ้ามากกว่านั้นคงได้เกลียดกันจริงๆ
-
ลองเลยมาติน
-
อ๊ากกกก มาตินลองเลยๆ :m25: :m25: :m25: :jul1: :jul1: :haun4: :haun4:
-
28700
มาแล้วคร่าาาาาา
คิดถึงกันมั้ยเอ่ย :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
คิดถึงคนอ่านมากเลยคร่าาาา :mew1:
ตอนที่ 16 จุ๊บปาก จับนม
“จ๋าฮับ จ๋า จ๋าฮับ”ตั้งโอ๋ใช้มือกลมจ้ำม่ำเขย่าตัวกุ้ยช่ายเบาๆ ตากลมโตจ้องมองกุ้ยช่ายอย่างสงสัย เพราะปกติกุ้ยช่ายจะตื่นก่อนที่ตั้งโอ๋จะตื่น
กุ้ยช่ายขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเปลือกตาหนักอึ้งกว่าปกติ อาการปวดหัวรุมเร้าอย่างไม่รู้ตัว
พอลืมตาขึ้นมาก็ต้องตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ เมื่อคืนไปงานประมูลกับมาติน แล้วขากลับล่ะ กลับยังไงตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ตัว มานอนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน แล้ว ชุดนอนตัวใหญ่นี่ของใคร มาจากไหน ใครใส่ให้ จำไม่เห็นได้ หันไปก็เห็นตั้งโอ๋นั่งตัวกลมอยู่ข้างๆจ้องมองตาแป๋ว
“ตั้งโอ๋ครับ ป๋าถามหน่อยได้มั้ยครับ”จะให้ถามลูกก็รู้สึกละอายใจ ขนาดตัวเองโตโตกันแล้วยังไม่รู้เลยว่ามานอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ชุดนอนก็ถูกเปลี่ยนเสร็จสรรพ
“ถามยัยฮับ”ตั้งโอ๋มองกุ้ยช่ายตาโต ตื่นเต้นกับคำถาม
“ตั้งโอ๋รู้มั้ยว่าป๋ากลับมาตอนไหน”กุ้ยช่ายถามลูกชายได้ไม่ค่อยเต็มเสียงนัก
“ไม่ยู้ฮับ ยู้แค่ว่าคุณยุงแก้ผ้าให้จ๋า”
“อะ อะไรนะ!!!”กุ้ยช่ายถามซ้ำเสียงดัง
“ฮับ คุณยุงแก้ผ้าให้จ๋า ตั้งโอ๋ตื่นมาตอนกลางคืนเห็นจ๋านอนอยู่ข้างๆ คุณยุงแก้ผ้าให้”คำตอบของตั้งโอ๋ทำเอาหน้าซีดๆของกุ้ยช่ายเริ่มขึ้นสีจางๆ ใจไม่อยากจะคิดเรื่องของคืนนั้น ที่อีกฝ่ายเข้าหา
“แล้วยังไงต่อครับ ตั้งโอ๋เล่าให้ป๋าฟังหน่อยครับคนเก่ง”
“ฮับ คราวนี้คุณยุงก็หายไปไหนไม่ยู้ตั้งโอ๋ก็นอนมองจ๋าอยู่ แย้วคุณยุงก็เอายะมังใบเท่านี้มา”ตั้งโอ๋ทำท่าทำทางให้กุ้ยช่ายเห็นขนาดของกะละมัง
“ครับ แล้วคุณลุงเอากะละมังมาทำอะไรครับ”กุ้ยช่ายถาม เหงื่อเริ่มผุดบนหน้าผาก อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย ขนาดต่อหน้าต่อตาตั้งโอ๋ยังจับเขาแก้ผ้า
“ฮับ แย้วคุณยุงก็เอากะยะมังไปใฉ่น้าม มีควันขึ้นในกะละมังด้วยขึ้นแบบนี้”ตั้งโอ๋ทำท่าทำทาง
“ครับ น้ำอุ่นครับ คุณลุงเอาน้ำอุ่นมาทำอะไรครับ”
“คุณยุงเอาผ้ามาใฉ่น้ามอุ่ง เอามาเช็ดจัวให้จ๋า เช็ดยังงี้ เช็ดตงนมจ๋า”ตั้งโอ๋ทำท่าทำทางเอามือมาจิ้มที่หน้าอกกุ้ยช่ายกำมือแล้วถูไปมา ถูตรงไปนไม่ว่า แต่นี่เล่นถูแต่ที่ตรงหัวนม จะไม่เชื่อก็ไม่ได้ เด็กไม่มีทางโกหกแน่
“ถูตรงไหนบ้างครับ ไหนตั้งโอ๋ทำให้ป๋าดูสิ”กุ้ยช่ายอุ้มตั้งโอ๋มานั่งตักให้ตั้งโอ๋ทำท่าเช็ด จริงๆไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ ผ่านไปแล้วให้ผ่านไป แต่เพราะอีกคนเคยเกือบทำมิดีมิร้ายกับเขาไง เลยต้องมาพิสูจน์กับแบบนี้
“ฮับ ตั้งโอ๋เห็นคุณยุงถูแต่ตรงนมจ๋า”ตั้งโอ๋เอามือไปถูหน้าอกกุ้ยช่าย
“ถูแต่ตรงนี้เลยเหรอครับ”
“ม่ายช่าย ถูฉองข้าง ถูนมจ๋าฉองข้างเยย”
“แล้วคุณลุงไม่ถูตรงอื่นเลยเหรอครับ”
“ถู แต่ถูแปบเดียวก็กลับมาถูนมจ๋าต่อ ถูข้างนี้แล้วก็มาข้างนี้ ตั้งโอ๋นอนดูตั้งนาน”
“แล้วคุณลุงไม่เห็นเหรอครับว่าตั้งโอ๋ตื่น”
“ไม่เห็นฮับ คุณยุงไม่มองเยย มองแต่นมจ๋า เห็นคุณยุงเอานิ้วจิ้มนมจ๋าด้วย ยังงิ”ตั้งโอ๋เอานิ้วจิ้มหน้าอกกุ้ยยช่าย
“ครับ แล้วคุณลุงทำอะไรอีกมั้ย อย่างเช่น ถอดกางเกงให้ป๋า ตั้งโอ๋จำได้มั้ย”กุ้ยช่ายถามในใจก็ลุ้นอย่างตื่นเต้นอยู่หรอก ถ้าตั้งโอ๋บอกขึ้นมาว่าถอดล่ะ จะต้องทำยังไง จะเข้าหน้าอีกฝ่ายยังไง แค่คิดหัวใจก็เต้นโครมคราม
“ไม่เห็นถอดนะฮับ เห็นแต่จุ๊บ”ตั้งโอ๋บอกแล้วกอดซุกตัวเข้าหากุ้ยช่ายอย่างอ้อ้นๆ แต่นาทีนี้กุ้ยช่ายสนซะที่ไหนเล่า สนแต่ไอ้จุ๊บอะไรเนี่ยแหละ
“จุ๊บอะไรครับ ตั้งโอ๋ ไหนตั้งโอ๋เล่าให้ป๋าฟังหน่อยสิ คนเก่งครับ”กุ้ยช่ายดึงตั้งโอ๋ออกมาคาดคั้น อยากรู้อยากเห็นกับคำว่าจุ๊บขึ้นมาทันที จุ๊บอะไร จุ๊บที่ไหน จุ๊บแล้วยังไงต่อ แล้วทำอะไรอีกมั้ย ทำไมถึงมาจุ๊บทำไมต้องจุ๊บ
“คุณยุงจุ๊บปากจ๋าไง จุ๊บแบบนี้”ตั้งโอ๋ยืนขึ้นเอาปากไปแต่ปากกุ้ยช่าย
“จะ จริงเหรอตั้งโอ๋ แล้วคุณลุงทำอะไรอีก”กุ้ยช่ายเริ่มเอามือซับเหงื่อที่ผุดออกมาบนหน้าผาก หัวใจเต้นเร็วรัวเหมือนจะหลุดออกมานอกอก ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงก่ำเมื่อตั้งโอ๋ยืนขึ้นจูบปากตัวเอง หัวสมองคิดวนไป ซ้ำไปซ้ำมา ต้องทำยังไง ต้องทำอะไร แล้วจะยังไงต่อ แล้วคราวนี้จะเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมถึงเกิดขึ้น เกิดขึ้นได้ยังไง เพราะอะไร คำถามมากมายตีรวนกันในสมองเต็มไปหมด
“ไม่ยู้แย้วว่าทำยัยต่อ ตั้งโอ๋หยับ คอกฟี้”ตั้งโอ๋บอกพ่อก่อนจะซุกตัวเข้ากอด
ได้ยังไง แล้วต่อจากจูบล่ะได้ทำอะไรต่อมั้ย แล้วยังไงต่อ อยากรู้อยากเห็น กระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งโกรธทั้งอาย ครั้งที่แล้วยังพอให้อภัยได้ยังพอยกโทษทำไม่รู้ไม่เห็นได้ เพราะอีกฝ่ายเมา แล้วก็แค่เข้ามาลูบมาจับเอว แล้วเอาหน้ามาซุกคอแค่นั้น
แต่ครั้งนี้จะบอกว่าเมาก็เห็นว่าจะไม่ใช่ คนเมาที่ไหนจะมานะอุ้มกันขึ้นมา อุ้มมาเองปล่าวไม่รู้แต่เดาว่าใช่ แล้วไหนจะไปหากะละมังมาหาผ้ามาเอาน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้ จะเมาได้ไง คนเมาไม่ทำขนาดนี้หรอก แล้วถ้าไม่เมาล่ะ แล้วทำไมต้องทำ ทำไมต้องมาเช็ดตัว มาลวนลามกันซึ่งซึ่งหน้าแบบนี้ ขนาดตั้งโอ๋อยู่ข้างๆยังทำซะขนาดนี้
แล้วเมื่อกี้ตั้งโอ๋บอกว่าอะไรนะ ถูแต่นมงั้นเหรอ หมายความว่าไง ตั้งใจจะเล่นแต่หัวนมงั้นเรอะ แล้วเห็นบอกเช็ดอย่างอื่นได้ไม่นานแล้วกลับมาเช็ดนมใหม่ นี่มันตั้งใจชัดๆ ดูยังไงก็ตั้งใจลวนลาม ไอ้โรคจิต
ไหนจะมาจูบกันอีก มันจะมากเกินคำว่าโรคจิตแล้ว ไอ้คนหมกมุ่น ผู้ชายก็ไม่เว้น อะไรวะ ทำไมต้องมาจูบ แล้วจะจูบทำไม ก็ผู้ชายด้วยกันไม่ใช่รึไง ผู้ชายด้วยกันทำไมต้องมาจูบ จูบทำไม
ความคิดในสมองตีกันวุ่นวายไปหมด ยกมือขึ้นจับปากไม่รู้ตัว ใบหน้าแดงก่ำคิดจินตนาการถึงอีกฝ่ายยื่นหน้าเข้าหาแล้วจูบแค่คิดก็หน้าแดง หน้าแดงจนแดงไปถึงหู ใจก็เต้นโครมครามจนจะบ้าตายอยู่แล้ว อยากจะดึงทึ้งหัวตัวเองสักร้อยรอบถ้าไม่ติดว่าตั้งโอ๋อยู่ด้วยนะ
นี่มันคนบ้าบออะไรวะ ก็พอรู้ว่าเจ้าชู้ รู้ว่าเป็นคนไม่อยู่กับร่องกับรอย แต่ไม่รู้ว่าจะโลกจิต หื่นกาม หมกมุ่นไม่เลือกหน้าแบบนี้ แล้วอย่างนี้จะอยู่ยังไง จะมองหน้ากันยังไง
ไม่สิ แต่อีกฝ่ายไม่รู้นี่ว่าเขาไม่รู้เรื่อง เพราะหลับอยู่ ถ้าตั้งโอ๋ไม่มาบอก ก็ไม่รู้ เพราะฉะนั้น ต้องเฉยไว้ เพื่อนงาน เพื่อเงิน เพื่อลูก ต้องทำเป็นไม่รู้เรื่องต้องเฉย ต้องไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งสิ้น ไม่รู้ไม่รู้เลย ไม่รู้จริงๆ
คนหลับจะมารู้อะไร ไม่รู้ ไม่รู้เลย ไม่รู้สักนิด ไม่รู้เลยว่าโดนจับหัวนม ไม่รู้เลยว่าโดนขโมยจูบต่อหน้าต่อตาลูกขนาดนี้ เล่นกันตอนหลับเลยเหรอ ทำไมไม่เล่นกันต่อหน้าล่ะ
แล้วนี่ขนาดเล่นตอนหลับยังแทบบ้าขนาดนี้ แล้วถ้าตอนได้สติล่ะ ไม่ช็อคตายไปเลยเหรอ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะ ประตู เคาะที่ไหน แล้วนั่นใครเปิดประตูเข้ามา หน้าหล่อๆ ผิวสีเข้มๆแบบนี้จะมีใคร แล้วทำไมถึงมาไม่ให้ซุ่มให้เสียแบบนี้
แต่เมื่อกี้ก็เคาะประตูแล้วนี่ แล้วจะมาทำไม ทำหน้าทำตาไม่ถูกแล้ว จะให้ทำหน้าทำตายังไงล่ะ ไม่ได้ตั้งตัวเลย ทำได้แค่นั่งแข็งทื่อหันหน้าหนี
“อ่าว ตื่นกันแล้วเหรอ ว่าไงครับตั้งโอ๋หลับสบายมั้ยครับ”มาตินเปิดประตูเข้ามา
ไม่ได้ตั้งใจจะมาหรอก แค่ลงไปข้างล่างแล้วไม่เจอก็เลยเดาว่ายังไม่ตื่นกันทั้งพ่อทั้งลูก เห็นแต่อันเดรสหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่กับคุณย่า ก็เลยจะเดินขึ้นมาดู แต่เห็นเมื่อคืนอีกคนเมา ก็เลยคิดไปเองว่าคงตื่นมาปวดหัวแน่ จากที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดขั้นแรกก็เปลี่ยนเป็นเดินเข้าครัวไปแทน
เห็นแม่บ้านว่างๆก็เลยสั่งให้ทำน้ำผึ้งมะนาวอุ่นๆ จะได้คล่องๆคอ แล้วก็นมร้อนให้ตั้งโอ๋สักหน่อย เดินไปเห็นตู้ยาไม่ค่อยให้ใช้งาน เลยหยิบยาแก้ปวดหัวมาเม็ดนึง
ใส่ถาดแล้วเดินถือขึ้นมา ที่จริงจะให้แม่บ้านถือมาให้ แต่เห็นตัวเองว่า เลยถือมาเองก็ได้ ไม่ได้อยากมาเห็นอยากมาดูหรอกว่าอีกฝ่ายจะตื่นรึยัง แล้วตัวแดงๆจะหายแดงแล้วรึยัง
พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นตื่นกันแล้ว แต่ทำไมนั่งตัวแข็งแล้วหันหน้าหนีไปแบบนั้น แล้วทำไมหน้ายังแดงอยู่ไม่รู้จะทักยังไง ก็เลยทักตั้งโอ๋แทน
“หยับฉบายมากเยยฮับคุณยุง”ตั้งดอ๋หันมาตอบยิ้มแป้นอย่างออดอ้อน แต่คนพ่อล่ะ คนพ่อทำไมไม่หันมามองเลย หันมาให้เห็นหน้าแดงๆหน่อย อยากมองปากแดงๆชัดๆ ไอ้ที่จูบเมื่อคืนน่ะ นิ่มมากเลย ไม่รู้ว่าอร่อยมั้ยก็เลยเผลอเลียไป ก็หวานจริงๆ หวานน้ำผลไม้รึป่าวก็ไม่แน่ใจ เห็นกินไปตั้งเยอะ ยืนมองอยุ่นานทำไมไม่ยอมหันหน้ามาล่ะ ทำไงให้หันหน้ามา
“ดื่มนี่ก่อนสิ จะได้แก้แฮงค์ แล้วก็ยาแก้ปวดจะได้ไม่ปวดหัว”ปากก็พูดไป จ้องรอให้อีกคนหันหน้า
“ไม่เป็นไร ผมเกรงใจ ขอบคุณมาก”อ่าวทำไมถึงพูดจาห่างเหินขนาดนั้นล่ะ อุตส่าห์ยกมาให้
“ดื่มหน่อยน่า ไหนๆผมก็ยกมาแล้ว อ่ะนี่ของตั้งโอ๋ครับนมร้อน”หันมาแล้ว ยอมหันมาแล้ว แต่หันมาแวบเดียว สบตาแค่แปบเดียวก็หลบตา
“ขอบคุณ”ปากพูดขอบคุณแล้วรับไปดื่ม ทำไมถึงไม่มองกันเลย รับยาไปกินแล้วไม่สนใจกัน เอาแต่หันไปทางอื่น ปกติจะต้องพูดอะไรสักอย่างหาเรื่องกันแต่เช้าแล้ว
“เดี๋ยวผมให้แม่บ้านยกข้าวขึ้นมาให้นะ”มาตินบอกเบาเบา อีกฝ่ายไม่สนใจเลยจะเตรียมตัวหันหลังจะเดินออกจากห้อง แต่จริงๆแล้วก็ได้สิ่งที่ต้องการครบแล้ว ก็แค่จะมาดูว่าตัวขาวๆหน้าขาวๆจะหายแดงยัง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมลงไปทานเอง”กุ้ยช่ายบอกเบาๆ ไม่อยากเป็นภาระให้อีกฝ่ายเพราะตนเป็นแค่ลูกจ้าง
“ไม่เป็นไร คุณปวดหัวไม่ใช่เหรอ”มาตินหันมาถามก็เห็นอีกคนหลุบตาลงมองพื้น
“ไม่เป็นไรหรอก ผมเป็นแขก เดี๋ยวผมลงไปทานเอง”
“จะดีเหรอ เอางั้นก็ได้ตามใจคุณ ว่าแต่คุณจะเอาอะไรอีกมั้ย เสื้อผ้าผมให้แม่บ้านเตรียมให้แล้ว อยู่ในตู้เสื้อผ้านะ อาบน้ำเสร็จก็ลงไปข้างล่างเลยก็ได้”
“อืม ขอบคุณ”กุ้ยช่ายกุ้มหน้า จะให้มองยังไงได้ มองหน้าก็เป็นปาก พาลคิดแต่เรื่องจูบทุกที ถึงจะให้ทำไม่รู้ไม่เห็นก็เถอะ แต่มันยากเกิน
“คุณยุงฮับ”ตั้งโอ๋ดึงเสื้อมาติน
“ว่าไงครับ”มาตินถามเห็นตั้งโอ๋เดินมาเกาะชายเสื้อเลยยกขึ้นมาอุ้ม
“จ๋าไม่ฉบาย”ตั้งโอ๋บอกแล้วหันไปหากุ้ยช่ายที่เงยหน้าขึ้นมามองลูกชายด้วยความตกใจ คาดไม่ถึง จู่ๆลูกชายตัวดีวิ่งไปเกาะมาตินแล้วบอกว่าเขาไม่สบายเนี่ยนะ ไม่สบายอะไร แค่ปวดหัวไม่ได้เรียกว่าไม่สบายสักหน่อย
“ไหนบอกลุงสิ ป๋าเป็นอะไรไม่สบายครับ”มาตินถามแล้วเดินมานั่งขอบเดียงข้างๆกุ้ยช่ายที่ก้มลงมองพื้นอีกแล้ว ก้มลงเพราะไม่รู้จะมองหน้ายังไง ทำตัวไม่ถูก
“จ๋าไม่ฉบายฮับ จ๋าใจเต้นแยงมาก ตั้งโอ๋ได้ยินตอนกอดจ๋า”ตั้งโอ๋พูด
“ตั้งโอ๋ เอาอะไรมาพูด ป๋าแค่ปวดหัวเฉยๆ ไม่ได้ไม่สบายครับ ป๋าไม่เป็นไร”กุ้ยช่ายแก้ตัวหน้าแดงก่ำ ก็รู้ตัวว่าใจเต้นแรง แต่ไม่รู้ว่าจะเต้นแรงคนคนอื่นได้ยินขนาดนั้น เลยหันมาบอกลูกชาย หวังให้ลูกชายหยุดพูด กลัวว่าจะพูดอะไรที่ทำให้อายไปมากกว่านี้ แต่พอหันมาก็ต้องรีบหันกลับ
หันมาก็เจอตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นจ้องมองอยู่ จ้องมองใกล้ๆ ใจมันก็เต้นโครมครามหนักกว่าเก่า เลยหันหนี ได้แต่ก้มมองพื้น
“แล้วไงต่อครับ ไหนตั้งโอ๋บอกลุงหน่อย”มาตินอุ้มตั้งโอ๋ขึ้นมายืนบนขา มือจับเอวจ้ำม่ำเอาไว้ ขยำเบาๆ ให้ตั้งโอ๋หัวเราะคิกคักชอบใจ
“ฮับ แย้วจ๋าก็ตัวแดง หน้าแดง ย้อนมากเยย”ตั้งโอ๋ยกมือขึ้นมาปิดแก้มป่องๆ มาตินหันไปมองกุ้ยช่าย อีกฝ่ายก็ยกมือขึ้นปิดแก้มแดงๆทันทีที่ตั้งโอ๋เล่าให้มาตินฟัง
“แล้วยังไงต่อครับ”มาตินเริ่มยิ้มกริ่มเมื่อเห็นว่ากุ้ยช่ายเริ่มทำตัวไม่ถูก ไอ้ปฏิกิริยาทั้งหมดที่ตั้งโอ๋บอกมามันไม่ใช่อาการของคนป่วยเลยสักนิด นี่มันอาการของคนเขินอายชัดๆ
“จริงเหรอคุณ ที่ตั้งโอ๋พูดมา”มาตินหันไปถามแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ไหนๆได้เปรียบอยู่แล้ว นานๆทีจะเห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนี้ แกล้งสักหน่อยแล้วกัน เลยเอามือยื่นไปทาบบนหน้าผากคนที่ก้มหน้าก้มตา
“ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย นี่ ผมจะไปอาบน้ำแล้วฝากตั้งโอ๋ด้วย”กุ้ยช่ายที่ทนไม่ไหวเอง อีกคนยืนมือมาทาบขนาดนั้น ทำให้ร้อนตัวเข้าไปใหญ่ มือที่ถูหน้าอกเมื่อคืนน่ะเหรอ แค่คิดก็ทนไม่ไหวแล้ว เด้งตัวลุกขึ้นยืนเดินปึงปังเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าขนหนูรีบเข้าห้องน้ำไปเลย ทิ้งให้อีกคนยิ้มกริ่มด้วยความชอบใจที่นานนานทีจะได้เป็นต่อ
มาตินพาตั้งโอ๋ไปอาบน้ำเพราะเห็นกุ้ยช่ายอาบน้ำนานกว่าปกติเลยอาบให้เองซะเลย แล้วก็เลยพาลงนานั่งเล่นข้างล่าง เพราะรู้ว่าอีกคนถ้าหาลูกไม่เจอเดี๋ยวก็ลงมาตาม แล้วก็ลงมาตามจริงๆ
มาในสภาพเสื้อเชิ๊ตสีครีมที่ไม่เป็นทางการนักกับกางเกงขายาวสีน้ำตาลอ่อน ดูๆแล้วก็ธรรมดา ไม่น่ามองเท่าไร แต่ก็ต้องมองเพราะคนที่เดินลงมาทำหน้าทำตาหงุดหงิดซะงั้น ผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ อย่างนี้ค่อยเป็นหน้าตาปกติหน่อย
“ไปคุณไปกินข้าวกัน แม่บ้านกำลังจัดโต๊ะเลย”มาตินอุ้มตั้งโอ๋เดินนำไป ไม่ให้อีกคนได้ทันพูด
“อ้าว กุ้ยช่าย แม่นึกว่าจะไม่สบายเป็นอะไรไปซะแล้วเห็นลุงเติมบอกว่าเมื่อคืนหลับไม่รู้เรื่องตอนกลับจากงาน ว่าจะให้แม่บ้านเอาข้าวต้มขึ้นไปให้สักหน่อย”หญิงต่างชาติสูงวัยทักทายกุ้ยช่ายทันทีที่เดินเข้ามา
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณรีเบคก้ามากครับ”กุ้ยช่ายกมือไหว้ขอบคุณ
“แหมไม่ต้องเรียกคุณเคินอะไรหรอก เรียกแม่ดีกว่า”แม่ของมาตินยกมือขึ้นปัดเบาไอย่างไม่ถือสา
“จะดีเหรอครับ”กุ้ยช่ายถามยิ้มบางๆ
“ดีสิ จะได้มีลูกเก่งๆเพิ่มมาอีกคน ดีกว่าลูกคนที่ไม่เอาไหน ไม่ได้เรื่อง สามสิบกว่าแล้วยังทำตัวเป็นเด็กๆ ถ้าไม่ติดว่ามีหลานให้แม่แล้วนะ แม่ไม่สนมันหรอก”แม่ของมาตินพูดหันไปมองมาตินแล้วสะบัดหน้าใส่ลูกชายที่กำลังอุ้มตั้งโอ๋วางบานเก้าอี้
“แม่ ผมเป็นลูกแม่นะ”มาตินพูดเสียงยาวออดอ้อน
“เชอะ แกนะไม่ได้ครึ่งของกุ้ยช่ายเลยด้วยซ้ำ นิสัยพ่อแกชัดๆ”ว่าแล้วก็สะบัดหน้าใส่สามีอีกคน
“อ่าว นี่ผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์เฉยๆนะเนี่ย”ปากก็ว่าแต่ก็ยิ้มแล้วอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ อยู่กันมานานขนาดนี้ทำไมจะไม่รู้นิสัยภรรยาตัวเอง ปากก็พูดไปแบบนั้นแต่ใจน่ะไม่ใช่
“แม่หายคิดถึงหลานยัง ผมจะได้เอากลับ”มาตินเอ่ยถามระหว่างมื้ออาหาร ก็รู้อยู่หรอกว่าไม่ได้พาอันเดรสกลับไปง่ายๆ แต่แค่อยากรู้ว่าอีกนานแค่ไหน
“น้อยๆหน่อยนะมาตี้ เดี๋ยวสายๆชั้นจะพาหลานไปอวดที่สปาเสียหน่อยนัดกับเพื่อนๆที่สมาคมไว้ ว่าจะไปอัพเดตเรื่องงานเมื่อคืนหน่อย รอถามแกก็คงไม่ได้ความ แกอย่าหวังเลยว่าจะเอาหลานฉันไปง่ายๆ”พูดจบแม่ของมาตินก็ทาข้าวต่อไม่ใส่ใจลูกชายที่ทำหน้าทำตายิ้มกริ่ม
“แล้วคุณรีเบค เอ่อ คุณแม่จะไม่ลำบากเหรอครับ เอาอันเดรสไป”กุ้ยช่ายเงยหน้าจากชามข้าวต้มถาม
“อ่อ ไม่เป็นไรไม่ลำบากหรอก เดี๋ยวแม่เอาฟ้าแม่บ้านไปเป็นช่วยดูให้”
“จะดีเหรอครับ ยังไงซะผมก็เป็นพี่เลี้ยงของอันเดรส ให้ผมไปก็ได้นะครับ”กุ้ยช่ายเสนอตัว ไอ้ที่เสนอตัวไม่ใช่อะไร แค่อยากจะขอเวลาทำใจสักพัก จะให้ปุบปับทำตัวปกติก็คงไม่ไหว
“งั้นดีเลย เดี๋ยวไปสปาเสร็จแม่จะได้ไปซื้อเสื้อผ้าน่ารักๆให้หลาน”
“เดี๋ยวสิแม่ แล้วผมล่ะ”มาตินท้วง เอาลูกไปไม่เท่าไร แต่นี่จะมาเอาผู้ช่วยไปด้วยเหรอ แล้วอย่างนี้จะแกล้งใครล่ะ
“แกจะไปไหนก็เรื่องของแกสิ”
“โหแม่ ผมลูกแม่นะ แล้วตั้งโอ๋ล่ะ จะเอาไปด้วยเหรอ”
“ตั้งโอ๋ไม่ไปฮับ ตั้งโอ๋เก่ง จะไปตีจ๊อบกะคุณปู่”ตั้งดอ๋พูดทำท่าทำทางตื่นเต้น เพราะคุณปู่บอกจะพาไปตีกอร์ฟที่สนามหลังบ้าน
“อ่าวตั้งโอ๋ไปกับคุณปู่แล้วคุณลุงล่ะครับ”มาตินหันมาถามตั้งโอ๋ทำหน้าตาอ้อน เพราะเริ่มรู้สึกว่าไม่มีใครเอาอีกแล้ว อย่างน้อยตั้งโอ๋ก็น่าจะเอาไปด้วยบ้าง
“ไม่ยู้ฮับ แย้วแต่คุณยุง แต่ตั้งโอ๋ไปกะคุณปู่”ตั้งดอ๋หันมาพูดกับมาตินก่อนหันไปสนใจกับกุ้งตัวโตตรงหน้าต่อ
“งั้นผมไปกับแม่ล่ะกัน”มาตินพูดยิ้มแล้วหันไปมองหน้ากุ้ยช่าย คิดเรอะว่าจะหนีไปง่ายๆ ตามติดมันซะเลย ทำให้กุ้ยช่ายหันมาส่งค้อนให้วงโต แล้วก็หลบตากลับไปกินข้าวต้มในถ้วยต่อ เห็นแค่นั้นก็พอใจแล้ว
“ไม่เอาฉันไม่เอาแกไปหรอก ฉันขี้เกียจให้คนนั้นคนนี้มาฝากฝังลูกสาวหลานสาวกับแก”
“พ่อ เดี๋ยวผมไปตีกอร์ฟด้วยคน”ในเมื่อเหตุผลของแม่ฟังดูแล้วเข้าท่า ไม่น่าไปนักไปทีไรมีแต่คนจะแนะนำลูกสาวหลานสาวให้รู้จัก หลังๆก็เริ่มเข็ดเลยไม่ไป
“ไม่เอา ฉันจะสอนตั้งโอ๋ตีกอร์ฟ ตีกับแกฉันแพ้ตลอด”
นี่ล่ะ แม้แต่คนเป็นพ่อก็ยังไม่สน
******************************
รักทุกคนคร่าาา
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
รู้ตัวว่าแต่งไม่เก่งเลย :mew4:
แต่ก็จะพยายามพัฒนา :laugh:
ยังไงก็ขอกำลังใจด้วยนะคร้าาาาา
จะมาลงให้ทุกวันเลย
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ตั้งโอ๋แอบดูฉากเรทของคุณป๋าเหรอคะเนี่ย
>< น่าร๊ากกกก...~~
งานนี้..มาตินถึงกับไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว :laugh:
-
ฮ่า ฮ่า ฮ่า คนที่ไม่มีใครต้องการ
-
น่าสงสารมาติน :laugh:
-
น่าสงสารจริงๆนะหนู
-
:mew5:
-
แอบถูนมด้วยย :-[
ตั้งโอ๋เห็นเลยย :z1:
-
มาติน มึนจริงๆ เลยอ่ะ
จะโดนเขาแย่ง กุ้ยช่าย อยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก
-
:hao3:
-
มาตินรู้ใจตัวเองเหอะ
-
5555. สมน้ำหน้ามาติน. หมาหัวเน่า อิอิ.
-
ตั้งโอ๋ตาดี :laugh:
-
เดี๋ยวไปเปิดตัวลูกสะใภ้กับหลานดีกว่าเนาะ
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
:pig4:
-
:hao7: สมน้ำหน้ามาติน
-
555 มาติน น่าสงสารเชียวอะ แต่แหม ตกลงจะจีบคุณพี่เลี้ยงแล้วยังคะเนี่ย
ชัดเจนนิดนะมาติน คิคิ ( ขขนาดตั่งโอ๋แอบเห็น มาตินไม่ไหวจะ เดียวทำเด็กใจแตกนะคร้าา )
-
ตั้งโอ๋น่าฟัดมากกกกนี่พูดเลยยย
-
:o8: ถูๆๆแต่นม ถูไปถูมา จุ๊ปปาก คิคิ คือเล่าเรื่องได้แบบเห็นถาพอ่ะ 55 ความซึนของทั้งสอง :m20:
-
:-[:m20: :o8: :m20:
-
มาตินหัวเน่า โฮะๆๆๆ
-
น่ารักกกกก ร้งี้อ่านตั้งนานละ
ต่อๆๆๆๆ
-
555+ สมน้ำหน้ามาติน สุดท้ายนายเอกก็มีใจให้พระเอกก่อนสินะ
-
ชอบตั้งโอ๋
-
ประกาศคร่าาา
เดี๋ยวต้นเดือน วันที่ 2-3 พฤษภา :a6:
คนเขียนมีสอบคร่าาาา :m8:
เลยไม่ได้มาลงทุกวันแบบเคยแล้ว
ต้องเอาเวลาไปอ่านหนังสือสอบบ้าง
แต่ก็พยายามมาลงให้นะคร้า
สมองไม่ไหวค่า
:katai4: :katai4: :katai4:
ยังไงก็ขอโทษคนอ่านทุกคนเลยนะคร้าาาา
อย่าทิ้งกันไปไหนนะคร้าาาา
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
ยังไงก็หลังวันที่ 2-3 จะมาลงให้ถี่ๆเลยคร่าาา
สัญญา ยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งกันนะคร้าาคนอ่านที่น่ารักทุกคน
:mew1: :mew1:
:sad11:
[/b]
-
โดนเมินตลอดอ่ะ เกิดเป็นคนหล่อลำบากแท้ :laugh:
-
น่าสงสารมาติน(เหรอ)
-
ไม่มีใครให้มาตินไปด้วยเลย.....มากับเราก็ได้....
-
สงสารมาติน 555555 :laugh: :laugh:
รอติดตามต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆๆน้องตั้งโอ๋น่ารักมากๆ
-
:pig4:
-
o13 o13 o13
-
ขอให้สอบได้ดั่งหวังจร้า
จะรอนะคะ :L2:
-
จริงๆแล้วต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ
แต่รอไม่ไหวคร่าาา
คิดถึงคนอ่านเหลือเกินนน :mew4: :mew4: :mew4:
ตอนนี้จะไม่ค่อยมีบทพูด ส่วนมากเป็นบรรยาย กับความคิด
31300
ตอนที่ 17 แม่ฟ้าของตั้งโอ๋
“นี่ คุณ มาตินเนซ คุณ”กุ้ยช่ายเขย่าตัวมาตินอย่างแรง แต่มาติดก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยสักนิด มิหนำซ้ำยังเขยิบตัวหนี
ความจริงกุ้ยช่ายไม่อยากจะเขย่าแรงขนาดนี้ แต่เพราะยืนเขย่าเบาๆมาสักพักใหญ่แล้ว อีกฝ่ายก็ไม่ขยับเขยื้อน พอเขย่าแรงก็หันหนี ส่งเสียงเรียกรึก็ดังแล้ว แต่ทำไมยังไม่ตื่น
“คุณ คุณมาติเนซนี่ คุณตื่นสิ เก้าโมงแล้ว”กุ้ยช่ายเดินไปอีกฝากของเตียงเมื่อมาตินกลิ้งหนีไปอีกฟาก จากที่ตั้งใจจะมาคุยดีๆ ชักเริ่มหงุดหงิดเสียแล้ว
“คุณ สายแล้วนะ วันนี้คุณต้องพาอันเดรสไปหาคุณแม่นะ”กุ้ยช่ายเรียก จะให้ดึงทึ้งให้ทุบตีก็คงจะไม่กล้า ถ้าเป็นวันธรรมดากุ้ยช่ายทำไปนานแล้ว แต่นี่เป็นวันไม่ธรรมดาสำหรับกุ้ยช่าย วันนี้คือวันพิเศษ เลยต้องทำดีกับเจ้านาย แต่ดูเหมือนขีดจำกัดของความอดทนจะต่ำไปหรือระดับความสามารถในการกวนโมโหของคนตัวโตที่นอนคว่ำอยู่มันมากจนกุ้ยช่ายอดที่จะหงุดหงิดไม่ได้
“นี่คุณ ผมจะโมโหแล้วนะ”ถึงจะเป็นเจ้านายก็เถอะ แต่อายุก็ปาเข้าไปเลขสามแล้วจะมาให้นอนอืดแบบนี้ทั้งที่มีลูกเต้าต้องคอยเลี้ยง ไหนจะงานต้องทำอีก แต่วันนี้เป็นวันเสาร์เรื่องงานก็ยกให้อยู่หรอก แต่ไอ้เรื่องลูกเนี่ย ใจคอจะไม่ตื่นมาป้อนนมลูกเลยรึไง
“นี่ คุณ จะตื่นไม่ตื่น”กุ้ยช่ายจับแขนมาตินเขย่า
“นี่มาติน มาติเนซ โอ้ย ตื่นสักทีสิคุณ”ถึงจะเรียกชื่อเล่นชื่อจริงแต่คนนอนคว่ำกลับไม่มีปฏิกิริยาเลยสักนิด
จนกุ้ยช่ายถอดใจ ทั้งถอดใจทั้งหงุดหงิด เลยทิ้งตัวลงนั่งที่ขอบเตียง ไม่ใช่ว่าจะหยุดปลุกหรอกนะ แค่พักสงบจิตสงบใจไม่ให้โมโหไปมากกว่านี้ เพราะวันนี้เป็นวันพิเศษสำหรับเขากับตั้งโอ๋ จะปล่อยให้มันล่มไม่ได้
“คุณมาติน ถ้าคุณไม่ตื่นผมเอาน้ำมาสาดจริงๆนะ”ดูเหมือนไอ้ที่นั่งสงบจิตสงบใจไม่ได้ช่วยอะไรเลยนอกจากเพิ่มระดับความหงุดหงิดให้มันมากขึ้น
“นี่ คุณ อย่าให้ผมหมดความอดทนนะ”กุ้ยช่ายลุกขึ้นยืนกระชากหมอนที่มาตินหนุนขึ้นมาถือ
“โถ่เว้ย คุณมาติน ไอ้คนสูงอายุ ไอ้ดำเอ้ย”กุ้ยช่ายทุ่มหมอนลงไปใส่หัวมาติน
“อ่าว เฮ้ย”มาตินลุกขึ้นละลึ่งพรวดขึ้นนั่ง
“จะมาเฮ้ยอะไร เรียกตั้งนานทำไมไม่ตื่น”กุ้ยช่ายยืนเท้าเอวบ่นใส่ หน้าตาเอาเรื่อง แทบจะอยากกระโจนเข้าไปจับไอ้ผมฟูๆสีน้ำตาลยุ่งๆนั่งยีให้กระจาย ถ้าไม่ติดว่าคนที่นั่งกวนประสาทอยู่เป็นเจ้านาย ที่สำคัญ อายุมากกว่าด้วย
“ว่าใครดำ เนี่ยเขาไม่ได้เรียกว่าดำ เขาเรียกสีน้ำผึ้ง แล้วใครแก่ ผมไม่ได้แก่ เขาเรียกวันฉกรรจ์”มาตินทำหน้าบูดนั่งขาดสมาสบนเตียง มือยกขยี้ผมฟูๆให้เข้าที
ใครว่าดำนี่ยอมไม่ได้เด็ดขาด ผิวแบบนี้เขาเรียกสีน้ำผึ้ง ไม่ใช่สีดำ แล้วเมื่อกี้อะไร กระชากหมอนออกกะทันหัน คอแทบเคล็ด ไม่บอกไม่กล่าวกันก่อนเลย ก็รู้อยู่หรอกว่าต้องหงุดหงิดว่าต้องโมโห ถ้าทำเป็นไม่สนใจ
แต่ใครจุรู้ว่าจะโมโหขนาดนี้ แล้วนี่มาว่าสูงอายุอีกต่างหาก มันน่ามั้ย
คนกำลังอารมณ์ดีๆที่ได้แกล้ง ยอมรับอยู่หรอกว่าแอบยิ้มตอนนอนก้มหน้า ก่อนหน้านอนท่าปกติกลั้นยิ้มเอาแทบไม่ไหวก็เลยกลิ้งเปลี่ยนท่าเป็นท่านอนคว่ำ ท่าอันตรายเลย คอนี่หันมาตามแรงดึงหมอน
เจ็บคอคอแทบเคล็ดแต่ก็ต้องทำเป็นนิ่ง แค่อยากจะรู้ อยากรู้ว่าคนที่ปลุกอยู่จะงัดเอาความสามารถอะไรออกมาปลุก แล้วจะโมโหแค่ไหนถ้าหากเขาไม่ตื่น มันก็เนียนอยู่หรอกถ้าไม่มาประชดว่าดำว่าแก่อันนี้ยอมไม่ได้
“ไปอาบน้ำได้แล้วคุณ ผมเอาอันเดรสอาบน้ำแต่งตัวเตรียมขวดนมกับนมให้เรียบร้อยแล้ว รีบอาบล่ะเดี๋ยวแม่คุณรอนาน” กุ้ยช่ายพูดเสร็จสั่งเสร็จก็เดินสะบัดหัวพรืดออกไป ทิ้งให้มาตินนั่งสงสัย ตกลงใครเจ้านาย
กุ้ยช่ายหงุดหงิดลงมาชั้นล่างเห็นตั้งโอ๋นอนเล่นกับอันเดรสอยู่ ไม่ไกลก็มีเจ้าโกลเด้นสีทองนอนหมอบมองอยู่ไกลๆ กุ้ยช่ายกระแทกตัวลงบนโซฟาแล้วยกมือขึ้นกอดออก หงุดหงิดแต่เช้า ดูก็รู้ไอ้ปากที่ยกยิ้มนั้นมันตั้งใจชัดๆ ตั้งใจแกล้งหลับให้ปลุกอยู่ตั้งนาน คนบ้าบออะไรอายุสามสิบยังจะเล่นไม่เข้าท่า
หงุดหงิด แต่ก็แสดงออกอะไรมากไม่ได้ ปกติไม่เคยหงุดหงิดแบบนี้มานานแล้วตั้งแต่มีตั้งโอ๋ ตอนสมัยเรียนก็เป็นอยู่หรอกกับพ่อ กับเพื่อนแต่พอมีตั้งโอ๋ก็เลยเลิกกลัวว่าจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้กับลูก
แต่มันอดไม่ได้จริงๆ ไม่เคยเจอใครที่กวนประสาทได้ขนาดนี้มาก่อน ตากลมจ้องมองตั้งโอ๋เล่นกับอันเดรสเสียงอ้อแอ้ยกมือยกเท้าขึ้นจับหน้าตั้งโอ๋ คอเริ่มยกได้บ้างแล้ว
พอเห็นเด็กๆก็เริ่มเปลี่ยนความสนใจ จากที่หงุดหงิดก็เริ่มอารมดีลงไปนั่งที่พื้นข้างที่นอนอันเดรส ร่วมเล่นกับอันเดรสอีกคน จนอันเดรสยิ้มเหงือกบานแล้วบานอีก
“จ๋าฮับ เมื่อไหย่น้องฟันขึ้น”ตั้งโอ๋ถามมองกุ้ยช่ายอย่างสงสัย
“ก็คงใกล้ๆขวบนึงนั่นแหละ แต่ถ้าฟันขึ้นแล้วไม่ดูแล ฟันก็จะผุแล้วปวดฟัน แล้วฟันก็จะหักตั้งโอ๋กลัวฟันหักมั้ยครับ”กุ้ยช่ายหันไปลูบหัวตั้งโอ๋
“กลัวฮับ”ตั้งโอ๋พยักหน้าแรงๆ ตากลมโตเบิกกว้างแสดงออกว่ากลัวจริงๆ
“ถ้ากลัวก็ต้องกินลูกอมน้อยๆแล้วก็แปลงฟันบ่อยๆเข้าใจป๋ามั้ยครับ”กุ้ยช่ายสอนลูก
หันไปเล่นกับอันเดรสที่วันนี้มาในชุดโดเรสม่อนหัวหลมตัวกลมสีฟ้าน่ารัก แก้มเล็กๆเริ่มเป่งเพราะเจริญอาหารประกอบกับโตไวเพราะมีเชื้อสายต่างชาติผสม ชุดที่ซื้อมาได้สักหักก็ต้องเปลี่ยน
ช่วงนี้เวลาซื้อของใช้ให้อันเดรสส่วนใหญ่กุ้ยช่ายจะไปกับแม่ของมาติน เพราะท่านต้องการจะเลือกให้หลานเอง ท่านอยากให้หลานได้รับแต่สิ่งที่ดี กุ้ยช่ายก็เข้าใจจึงได้ช่วยเลือกบ้างค้านบ้างถ้าไม่เหมาะไม่จำเป็นถามภาษา
ครั้งแรกก็อึดอัดเพราะแม่ของมาตินเป็นชาวต่างชาติถึงจะมีอายุแล้วแต่โดยรวมยังดูดี และสวยสง่าในแบบของคนมีฐานะ แรกๆก็ไม่กล้าเดินใกล้กลัวรัศมีของอีกฝ่ายกลบเอา อีกอย่างคนมีฐานะส่วนมากมักถือตัว แต่หลังๆมากุ้ยช่ายได้เรียนรู้ แล้วเข้าใจเกี่ยวกับตัวของแม่มาติน เหมือนจะถือตัวถ้าดูจากภายนอก
แต่แท้จริงแล้วเป็นกันเองและเฟรนลี่ในแบบฉบับของคนต่างชาติ ยิ้มง่าย พูดง่าย สนิทไว อีกทั้งยังใจดี อาจจะมีบ้างที่ขี้บ่น โวยวาย เลยได้รูว่านิสัยของพ่อตัวดีส่วนหนึ่งมาจากใคร ไม่ใช่เหมือนแค่รูปลักษณ์ภายนอกตามที่เข้าใจ
“ไปกันยัง”มาตินเดินมาเตรียมรถเข็นเด็ก กลิ่นน้ำหอมฟุ้งจนกุ้ยช่ายต้องเงยขึ้นจากที่เห็นแค่ปลายเท้าเพราะนั่งอยู่บนพื้น
สายตากลมโตจ้องมองจากเท้าไล่ขึ้นไป กางเกงเข้ารูสีน้ำตาลเข้ม กับเสื้อเชิ้ตสีเลือดหมูพับแขน มันเหมือนจะไปกันไม่ได้แต่มาอยู่กับมาติน จู่ๆมันก็ไปได้โดยที่อธิบายสาเหตุไม่ถูก แต่พอเห็นหน้าเท่านั้นแหละ กุ้ยช่ายเซ็งกับใบหน้ายิ้มแป้นยักคิ้ว มันน่ากวนประสาทซะ
“วันนี้ผมขอลาหนึ่งวัน ผมมีนัด”กุ้ยช่ายบอกพลางอุ้มอันเดรสขึ้น อันเดรสส่งเสียงอ้อแอ้ชอบใจเอามือจับหน้ากุ้ยช่ายแล้วบีบมือป้อมๆ พอได้หยิบจับแก้มกุ้ยช่าย เจ้าตัวดูชอบใจยิ้มเหงือกบานใหญ่
“นัดอะไร ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย”มาตินทำหน้ามุ่ยทันที ปกติไม่เคยไปไหนกับอันเดรสโดยที่ไม่มีกุ้ยช่ายสักครั้ง
“คุณจะไปรู้เรื่องอะไรเล่า เอาเป็นว่าวันนี้ผมขอลาหนึ่งวัน โอเค แล้ววันนี้คุณก็ไปบ้านแม่คุณซะ เดี๋ยวแม่คุณจะรอนาน อยู่ที่นั่นคุณไม่จำเป็นต้องดูอันเดรสอันเดรสก็อยู่ได้ ตกลงนะครับ”กุ้ยช่ายส่งอันเดรสให้กับมาติน
“เอ้ย เดี๋ยวสิคุณ ผมยังไม่ตอบตกลงเลย”มาตินโวยวาย
“ตกลงไม่ตกลงไม่รู้ ผมขอใช้สิทธิ ไปได้ละ”กุ้ยช่ายดันหลังมาตินออกนอกประตูบ้านแล้วส่งขึ้นรถให้มาตินไม่ทันได้เถียงได้แย้ง
ถ้าขึ้นไม่รวบรัดพ่อตัวดีต้องชักเอาแม่น้ำทั้งห้าเอาเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามาคัดค้าน ต้องรีบชิงเอาตัวส่งขึ้นรถไป จะปล่อยให้วันพิเศษที่มีเพียงปีละครั้งล่มลงไม่ได้กุ้ยช่ายถอนหายใจ
“ไปครับตั้งโอ๋ เดี๋ยวแม่ฟ้ารอนาน”
*************50%*********
แม่ฟ้าคือใครน้อ
เดี๋ยวมาให้อีกตอน
หูย
ยังไงก็อย่าทิ้งพ่อลูกคู่นี้นะคร้าเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคร้า
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ปั่นตอต่อไปต่อ
-
มาตินเตรียมใจไว้ซะขนาดเป็นเจ้านายยังโดนดุถ้าเลื่อนตำแหน่งโดนหนักกว่านี้แน่ิิ สะใจ5555
-
หรือว่ากุ้ยช่ายจะแต่งตัวเป็นแม่ฟ้าของตั้งโอ๋ที่เสียไปแล้วหรือเปล่าคะ?? :confuse:
-
ครบรอบวันตายแม่ฟ้าของตั้งโอ๋ ใช่ป่ะคะ
-
วันนี้วันสำคัญของทั้งคู่สินะ
รอตอนต่อไปเน้อ
-
อยากเล่นกับอันเด
-
แม่ฟ้า?
อะไรยังไงครับ เคลียร์ด้วย (อยากรู้อ่ะ) ฮ่าๆ
-
ภรรยาเกาเหรอคะ พ่อพระเอกเราจะรู้ไหมเนี่ย ว่าคุณพี่เลี้ยงลาไปเจอใครอะ :katai1:
-
ครบรอบวันตายหรือเปล่า
-
จะมาม่าเหรอไม่กินได้ไหม
-
มันต้องเป็นวันที่สำคัญของ กุ้ยช่าย แน่ๆ เลย
-
:katai4: :katai4: :katai4:
มาเร้วคร่าา
ตอนที่ 17.2 คุณลุงของตั้งโอ๋
กุ้ยช่ายกับตั้งโอ๋นั่งรถแท็กซี่มาลงที่ร้านกาแฟแถบชานเมือง กุ้ยช่ายสั่งชานมเย็นมาสองแก้วกับขนมเค้ก ดูท่าตั้งโอ๋จะชอบตบมือดีใจใหญ่ ยิ้มกว้างแก้มกลมเป่งจนเหมือนจะแตก
มือเล็กยกนาฬิกาขึ้นดู ใกล้เวลาที่ใครอีกคนจะมาแล้วกุ้ยช่ายตื่นเต้นจนแทบอดใจรอไม่ไหว จะว่าตื่นเต้นก็ไม่ถูกซะทีเดียว อาจจะเป็นคิดถึง อยากเจอ
ในหนึ่งปี มีแค่ไม่กี่ครั้งที่จะมีโอกาสเจออีกฝ่าย ยิ่งช่วงพักหลังอีกฝ่ายไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกาจึงทำให้ไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอ แค่คิดความอบอุ่นมันก็วาบเข้ามาในใจอย่างบอกไม่ถูก
“รอนานรึปล่าว”เสียงทุ้มเรียบเอ่ยเบาๆเรียกให้กุ้ยช่ายหันไปมอง
ใบหน้าที่ไม่เจอกันเกือบปีเปลี่ยนไปเยอะเลย สุงขึ้นรึป่าวกุ้ยช่ายไม่แน่ใจ ได้แต่ยิ้มรับกับคนตรงหน้า
“ไม่นานครับ พึ่งมา”กุ้ยช่ายยิ้ม
“คุณยุง ตั้งโอ๋คิถึง”ตั้งโอ๋กระโดดขึ้นไปกอดคอผู้มาใหม่ที่ถูกเรียกว่าลุง
“เอ้อ หนักขึ้นเป็นกองเลยนะตั้งโอ๋ไหนดูสิ หล่อเหมือนลุงรึป่าว”ร่างสูงอุ้มตั้งโอ๋ขึ้นนั่งบนตัก ใบหน้าเรียบตึงดูน่าเกรงขามยิ้มบางๆให้กุ้ยช่าย
กุ้ยช่ายมองคนที่มีสถานะเป็นลุงของตั้งโอ๋ คนที่เป็นพี่ชายของฟ้า ฟ้าที่ตอนนี้ไม่อยู่กับเขาแล้ว ปกติแล้วพัฒน์เป็นคนที่มีใบหน้าเรียบไร้การแสดงออกถึงอารมณ์ใดๆ แต่กลับยิ้มบางๆให้กับกุ้ยช่ายเสมอ
รอยยิ้มที่ปลอบประโลมใจมานานหลายปี ที่พึ่งเพียงคนเดียวที่เต็มใจจะพึ่งพา คนเดียวที่พึ่งพามาโดยตลอด รอยยิ้มบางๆที่ส่งมาเสมอทำให้กุ้ยช่ายอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
กุ้ยช่ายมองพัฒน์คุยกับตั้งโอ๋อยู่นาน คนเป็นลุงถามไถ่เรื่องราวมากมายจากหลานอย่างอยากรู้อยากเห็น
ที่ผ่านมาหลังจากฟ้า แม่ของตั้งโอ๋เสีย กุ้ยช่ายก็ไม่รู้จะพึ่งพาใคร มีก็เพียงพ่อ แต่กุ้ยช่ายก็เลือกที่จะไม่ทำ เลือกที่จะแบกรับในสิ่งที่ตัวเองก่ออยู่คนเดียว
งานศพถูกจัดอย่างเรียบง่ายแต่สุดความสามารถของกุ้ยช่าย มีบ้างที่พัฒน์ยื่นมือเข้ามาแสดงเจตจำนงที่จะช่วยเหลือ แต่กุ้ยช่ายก็ปฏิเสธมัน
ครอบครัวของฟ้าเป็นครอบครัวที่มีทั้งฐานะหน้าตา พ่อของฟ้าเป็นทหารยศสูงมีหน้ามีตาทางไม่น้อย แต่ก็ใจแคบ เลือกที่จะทิ้งลูกสาวเพียงเพราะทำเรื่องให้ครอบครัวเสียหน้าโดยการท้องก่อนแต่ง
ครั้งที่เขาเข้าไปกราบขอขมาเพื่อขอฟ้ากับพ่อแม่ของฟ้า ทั้งสองก็ไล่กุ้ยช่ายออกมา ถ้าไล่กุ้ยช่ายคนเดียวกุ้ยช่ายเข้าใจ แต่ครอบครัวของฟ้า ไล่ทั้งลูกและหลานในไส้ออกมาด้วย
ฟ้าเสียใจมาก แต่กุ้ยช่ายก็พยายามปลอบประโลมเพื่อให้ฟ้าได้ลืมเรื่องราวเลวร้ายแล้วสนใจกับลูกที่กำลังจะเกิดมา
อันที่จริงมันเป็นความผิดพลาดของกุ้ย แต่ไม่ใช่ของฟ้า ฟ้าบอกว่าฟ้าตั้งใจทำให้มันเกิดขึ้น ตั้งใจที่จะทำให้เรื่องในคืนนั้นมันเกอดขึ้น แต่ไม่ตั้งใจให้เกิดตั้งโอ๋
ฟ้าเคยบอกว่าชอบกุ้ยช่าย ชอบตั้งแต่ตอนรับน้อง มีหลายเหตุการณ์ที่ทำให้ฟ้าชอบกุ้ยช่าย แล้วหาเวลาเข้าหากุ้ยช่าย แต่กุ้ยช่ายไม่ค่อยสนใจนัก จนบังเอิญเป็นสายรหัสกัน
แล้ววันเลี้ยงสายรหัสฟ้าก็ตัดสินในทำเรื่องนั้นลงไปเพราะฟ้าประชดครอบครัว ครอบครัวของฟ้าเคร่งครัด กดดันให้ฟ้าต้องทำให้ได้ตามที่พวกเขาหวัง แต่มีหลายครั้งที่ฟ้าทนไม่ไหว จึงตัดสินใจประชดครอบครัว แล้วทำสิ่งที่ตนเองคิดต้องการมาดดยตลอด
ร่างของฟ้าถูกเผาส่วนเถ้ากระดูกถูกนำไปไว้ที่วัดแถบชานเมือง ครบรอบวันตายของทุกปีกุ้ยช่ายจะพาตั้งโอ๋มาหาฟ้า แล้วทุกครั้งจะมีพัฒน์มาด้วย
แรกๆกุ้ยช่ายไม่ยอมรับพี่ชายของฟ้า แต่ต่อมาพัฒน์ได้แสดงออกว่าต้องการช่วยเหลือจริงๆ กุ้ยช่ายรับความช่วยเหลือของพัฒน์ แต่ก็ไม่ทั้งหมด เพราะไม่อยากเป็นภาระ
แต่แค่นั้นก็มากพอสำหรับกุ้ยช่าย พัฒน์เฝ้าวนเวีนมาช่วนดูแลตั้งโอ๋ทำความคุ้นเคยกับตั้งโอ๋บ่อยครั้ง แต่ช่วงหลังๆเป็นนานครั้งไปเพราะระยะทางไม่เป็นใจสักเท่าไร
จากแรกๆกุ้ยช่ายผลักไสพัฒน์เพราะไม่ต้องการความช่วยเหลือ แต่พอพักหลังๆ สองปีที่ผ่านมาที่พัฒน์ไปเรียนต่อ ใจกุ้ยช่ายกลับโหยหาอย่างบอกไม่ถูก
ต้องการ ต้องการที่พึ่งพาทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นไม่เคยต้องการ
“อร่อยเหมือนเดิมนะว่ามั้ย”พัฒน์ถามส่งย้มบางๆให้กุ้ยช่าย
“ครับ”กุ้ยช่ายยิ้มรับ
“ได้ข่าวว่าเรียนจบแล้ว กุ้ยช่ายได้งานทำรึยัง”พัฒน์ถามยกกาแฟขึ้นดื่ม ส่วนตั้งโอ๋นั่งกินเค้กอยู่ข้างๆ
“ได้แล้วครับ พอดีช่ายได้งานเป้นผู้ช่วยประสานงานให้กับบริษัททัวร์น่ะครับ”กุ้ยช่ายบอก
“เป็นงานแบบไหนกัน”
“ก็คอยออกงานกับเจ้านาย แล้วก็ดูแลเรื่องนัดติดต่อกับลูกค้า แต่หลักๆก็ เลี้ยงลูกให้เจ้านายมากกว่า”กุ้ยช่ายหัวเราะเบาๆ
“เลี้ยงเด็กเหรอ”พัฒน์เลิกคิ้วถามอย่างสงสัย งานอะไรกัน
“พอดีเจ้านายช่ายเขามีลูกแล้วแม่ของเด็กเอามาฝากไว้ เจ้านายช่ายเขาเลี้ยงเด็กไม่เป็นช่ายเลยรับงานควบสองตำแหน่งเป็นพี่เลี้ยงเด็กด้วย”กุ้ยช่ายเล่า มันก็น่าขำอยุ่หรอก งานอะไรก็ไม่รู้มั่วไปหมด
“งั้นเหรอ แปลกดีแฮะ ครั้งแรกพี่นึกว่ากุ้ยช่ายยังไม่มีงานทำพี่จะได้ช่วยฝากให้ ที่ไหนได้ เก่งไม่เบา ได้งานทีสองตำแหน่ง”คนเอ่ยชมไม่ชมปล่าวกลับเอื้อมมือมาลูบหัวของกุ้ยช่ายเบาๆ
แค่ลูบหัวแบบชมเชย ลูบเพราะเอ็นดูกุ้ยช่ายข่มใจ แต่ทำไมกัน สัมผัสแค่เบาๆแต่ทำเอาอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ
ไม่ตื่นเต้น ใจไม่เต้นแรง ไม่หน้าแดง แต่รู้สึกดี รู้สึกดีจนน้ำตามันเหมือนจะไหลอยู่ข้างใน
ไม่สิ ไม่แค่ไหลข้างในเท่านั้น ใบหน้าขาวอุ่นวาบจากสายน้ำตาที่เอ่อล้นขอบตา ถึงยังไงมันก็กลั้นไว้ไม่อยู่
ฝ่ามือที่ทางบนหัวเป็นตัวปลดล็อกความอ่อนแอทั้งหมด ปลดล็อกสิ่งที่ซ่อนเอาไว้ในใจ
ความเหงา ความเดียวดาว ความโดดเดี่ยว ความอ้างว้าง มันถูกดึงออกมาด้วยฝ่ามืออุ่นๆ น้ำตาใสๆไหลรินอาบแก้มนวล
“ขี้แยอีกแล้ว เป็นแบบนี้ทุกปีเลยสิ”พัฒน์หยิบผ้าเช็ดหน้าที่เตรียมพร้อมขึ้นมาซับน้ำตากุ้ยช่าย
“ไม่ได้ขี้แยสักหน่อย แค่น้ำตาไหล ไม่ได้หมายความว่าร้องไห้นะ”กุ้ยช่ายเถียงทั้งน้ำตา
“ครับ ไม่ได้ร้องก็ไม่ได้ร้อง”พัฒน์หัวเราะเบาๆ
“ช่ายแค่ดีใจต่างหากที่มาเจอพี่พัฒน์”
“ก็บอกพี่แบบนี้ทุกปีล่ะ เห็นมั้ยตั้งโอ๋มองแล้ว”พัฒน์ลูบหัวกุ้ยช่าย
“จ่าเป็นยัย ยุงฮับจ๋าไม่ฉบายอีกแย้วเหยอ”ตั้งโอ๋มองกุ้ยช่าตากลมเบิกกว้างอย่างเป็นห่วง
“ป๋าไม่เป็นไรครับ แค่คุณลุงของตั้งโอ๋แกล้งป๋า”กุ้ยช่ายหันไปยิ้ม
“คุณยังคนไหนฮับ คุณยังมาตินเหยอ หยือคุณยุงพัด ยุงพัดห้มแกล้งจ๋านะฮับ เดี๋ยวจ๋าไม่ฉบายอีก”ตั้งโอ๋หันไปเกาะแขนลุง
“ครับ ลุงไม่แกล้งป่าของตั้งโอ๋หรอก ว่าแต่ป๋าไม่สบายบ่อยเหรอครับตั้งโอ๋ ไหนบอกลุงสิ”พัฒน์หันไปลูบหัวตั้งโอ๋อีกคน
“ฮับ เห็นหน้าแดงตัวย้อนบ่อยๆ ครั้งที่แย้วเห็นปวดหัว”ตั้งโอ๋ฟ้อง
“จริงเหรอ”พัฒน์หันมาถาม
“ก็นานนานทีแหละ รีบกินรีบไปกันดีกว่า เดี๋ยวฟ้ารอนาน”กุ้ยช่ายพูดตัดบท ไอ้ที่ปวดหัวอ่ะเข้าใจ แต่ไอ้หน้าแดงตัวแดงนี่ไม่ใช่แล้ว
พัฒน์อุ้มกุ้ยช่ายมาที่เจดีย์ที่ใส่อัถฐิของฟ้าตามมาด้วยกุ้ยช่ายที่ถือปิ่นโตของกินที่ตื่นขึ้นมาเตรียมแต่เช้า กับช่อดอกไม้ที่ฟ้าชอบ
“แม่ฟ้าฮับตั้งโอ๋มาแย้วฮับ”ตั้งโอ๋ลงเดินไปหน้าเจดีมีภาพของฟ้า ตั้งโอ๋เอามือเล็กๆลูบไปบนภาพเพื่อปัดคราบฝุ่นออก
“ไหนบอกแม่ฟ้าสิครับตั้งโอ๋จะทำอะไรให้แม่ฟ้าบ้าง ปีนี้”กุ้ยช่ายถามตั้งโอ๋ให้บอกกับฟ้า พลางจัดเรียงปิ่นโตแล้วเอาดอกไม้วาง
“ฮับ ตั้งโอ๋จะตั้งในเยียน เดี๋ยวตั้งโอ๋จะได้เยียนอนุบาลแย้วฉับ จะฉอบที่หนึ่งมาอวดแม่ฟ้า”
กุ้ยช่ายปล่อยให้ตั้งโอ๋พูดได้ไม่นาน ก็จุดธูปหลังจากนั้นก็เข้าสู่ความเงียบอยู่นาน
ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงความเงียบเหงาเข้าปกคลุม พอธูปหมดกุ้ยช่ายก็เก็บปิ่นโต
“ไปแย้วฮับตั้งโอ๋จะมาหาใหม่”ตั้งโอ๋หันไปบอกลา
กุ้ยช่ายถือปิ่นโตหันหลังจากมาโดยที่ไม่พูดอะไร ไม่พูดไม่ได้แสดงว่าไม่คิดถึง ไม่พูดไม่ได้แสดงว่าไม่เสียใจ เก็บไว้ในความทรงจำ เก็บเอาไว้ในถานะที่เข้าใจ
พัฒน์ขับรถพากุ้ยช่ายและตั้งโอ๋มาที่ร้านอาหารในเมืองเจ้าประจำที่กินด้วยกันทุกครั้งที่เจอ สั่งเมนูประจำ เครื่องดื่มประจำ
ไม่นานอาหารก็ถูกยกมา ตั้งโอ๋เป็นคนแรกที่ตื่นเต้นดีใจ แล้วจัดการกุ้งทอดตัวโต
“กินเยอะๆ จะได้โตไวไวครับ”เหมือนพัฒน์จะบอกคนลูกแต่ตักให้คนพ่อ ตามองคนเป็นพ่อ ส่งยิ้มบางๆให้คนเป็นพ่อ
“จะเอาอะไรมาโตอีกล่ะครับ ช่ายยี่สิบสี่แล้ว พี่พัฒณ์เถอะกินบำรุงนะครับ ร่างกายแก่ตัวขึ้นทุกวัน”กุ้ยช่ายตักให้บ้างปากก็ไม่วายหยอกกลับ
“ใครแก่ พี่แก่เหรอ ไม่ใช่แล้ว”พัฒน์บอกยิ้มๆ จะแก่ได้ไง ก็เพิ่งยี่สิบแปดเอง
“ว่าแต่สาวๆที่เมกาสวยมั้ยครับ”กุ้ยช่ายแซว
“สวยสู้คนไทยไม่ได้หรอกน่า”
“แล้วเมื่อไรจะมีป้าให้ตั้งโอ๋ล่ะ”กุ้ยช่ายถาม จะว่าหรอกถามก็คงจะใช่ ใจอยากรู้ว่าอีกฝ่ายตอนนี้มีใครมั้ย ลึกๆแล้วก็ไม่อยากให้มี กลัวโดนทิ้ง กลัวจะไม่มีใครให้พึ่งพึง
“จะให้มีได้ไงล่ะ ลำพังแค่หาเวลามาหากุ้ยช่ายกับหลานพี่ก็แย่แล้ว”
“ฮ่าฮ่า ให้มันจริงเหอะ”กุ้ยช่ายยิ้ม
“นี่นี่ ดูสิ โต๊ะนั้นน่ะ หล่ออย่างกับดาราเลย”เสียงเด็กเสริฟคุยกันเดินผ่านโต๊ะครั้งแรกกุ้ยช่ายไม่สนใจ
“ไหนๆ อยุ่โต๊ะไหน”เด็กเสริฟอีกคนถามกลับ
“ก็โต๊ะหน้าร้านไง หล่อเวอร์ แต่เสียดายมากับลูก ลูกยังเป็นทารกอยู่เลย”กุ้ยช่ายสะดุดกับคำว่าทารก
“อุ้ยตายพ่อลูกอ่อน มาคนเดียวซะด้วย”
อันที่จริงกุ้ยช่ายไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน แต่เพราะเด็กเสริฟคุยกันเนื้อความว่าอีกฝ่ายเป็นพ่อลูกอ่อนแถมมาคนเดียว นี่มันหัวอกเดียวกันชัดๆไหนๆก็นั่งโต๊ะนี้แล้ว มองเห็นหน้าร้านชัดเจน ยังไงก็ขอยุ่งเรื่องชาวบ้านหน่อยเถอะ
กุ้ยช่ายหันไปมอง เห็นชายหนุ่มนั่งอยู่โต๊ะหน้าร้าน รูปร่างสูงใหญ่ผิวเข้มสวมแว่นตา ใส่หมวกอย่างกับพวกดาราหลบปาปารัชซี่ยังไงยังงั้น
มองจากระยะไกลเห็นหน้าไม่ชัดเพราะอีกฝ่ายใส่เครื่องป้องกันใบหน้า แล้วเด็กล่ะ เด็กใส่ชุดโดเรม่อนตัวกลม
แต่เดี๋ยว ชุดเหมือนอันเดรสเลย จะว่าไปคนเป็นพ่อก็ใส่ชุดคุ้นๆ จะว่าไปก็ชุดเหมือนชุดที่มาตินใส่แฮะ แล้วนี่อะไร
แล้วนี่มันอะไรกันวะเนี่ย แล้วจะตามมากันทำไม กุ้ยช่ายกรีดร้องในใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายหันมาเห็นเขาจ้องมอง เหมือนจะรู้ตัวว่าถูกจับได้ มือหน้ายกขึ้นถอดแล้วตาแล้วโบกมือเบาๆทักทาย
ยังมีหน้าจะมาทักทายอีกเหรอ กุ้ยช่ายคิดในใจอย่างเหลืออด นี่มานะสะกดรอยกันมาอย่างนี้เลยเหรอ
จะว่าบังเอิญก็คัดค้านหัวชนฝา ร้านนี้อยู่ไกลจากบ้านอยู่มากโข จะมาบังเอิญมันเป็นไปไม่ได้
ไอ้โรคจิตเอ้ยย!!
**************************
ขอคำแนะนำด้วยค่า :impress2:
เพราะรักจึงมาบ่อยนะเนี่ย :hao6:
แต่จะมีใครรักคนเขียนมั้ยน้อ :mew2:
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาลงให้อีกตอน :katai4:
ต้องไปอ่านหนังสือสอบ :z13:
รักทุกคนคร่าา :mew1:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มาตินตามมาจนได้สิน่า.. :laugh:
-
ฮะๆ ว่าแล้วต้องตามมา :hao3:
-
:mew1: แหมๆๆๆคนอ่านก็รักคนเขียนมากเลยจ้าาา มารออ่านน้องตั้งโอ๋กับหนูอันเดรสทู๊กกกวันเลย น่ารักมากมาย ถ้าไม่มีมาม่ายิ่งปลื้มมากเลยจ้า แต่ว่ารอดูการเปิดตัวคุณเลขาของรามิเรสอยู่จะดูสิว่าเจ๋งแค่ไหน o13
-
มาตินเนี่ยสุดยอดเลยอ่ะ :eiei1:
-
พัฒน์ก็มา
-
:katai3:ท เค้าตามแบบนี้น่าจะดีใจนะกุ๊ยช่าย
-
อืมเขียนผิดอยู่จุดหนึงครับตอนลุงพัตอุ้มตั้งโอ๋ไปไหว้แม่ฟ้า แต่ที่เขียนเป็นกุ่ยช่ายอ่่ะ แร้วมาตินตามมาทำไหม นิสัยไม่ดีเลยว่ะ
-
กลังซึ้งๆเศร้าอยู่เชียวมาฮาแตกตรงสะกดรอยตามเนี่ยแหละ
-
มาตินมันรักหน่ากุ้ยช่าย อย่าขับไสเลย
-
:pig4: :pig4:
-
แหม นึกว่ากุ้ยช่ายมีกิ๊ก ซ่อนไว้ซะอีกที่ไหนได้ ไปหาพี่ภรรยากับภรรยาจริงๆเหรอเนี่ย
มาร์ติน ยังไงคะ ตามมาแบบนี้ หรือหึึงกุ้ยช่ายกลัว คิคิ
-
:laugh:
-
ตามมาจนได้
-
55555มาร์ตินตลกอะ นั่นแน่คิดอะไรกับกุ้ยช่ายป่ะเนี่ยย
-
มาตินสายลับพ่อลูกอ่อน
-
ฮ่าๆๆๆ :m20: บังเอิ๊นบังบังเอิน
ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะไปไหน ก็ไม่ได้อยากรู้ แต่ขอตามไปดูสักหน่อย ที่ตามไม่ได้ตั้งใจจะตาม แค่จะขับรถเล่นพาอันเดรสเที่ยวเฉยๆ ไม่อยากรู้เลยว่าเขาไปไหน ไม่อยากสนใจสักหน่อย
อย่างงี้รึป่าวตอนหน้า 555 :laugh:
-
มาตินใส่น้ำหอมฟุ้ง จะไม่เป็นอะไรกับเด็กหรอ ? กลิ่นแรงๆ อ่ะ
-
ง่าาา มาตินนี้ฮาจริงๆๆๆๆ
-
อ้าวๆๆๆ ที่มาตินแอบตามมานี่เพราะอะไรคะ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
มาตี้มานี่
-
ตั้งใจอ่านหนังสือ ตั้งใจสอบก่อนก็ได้นะครับ แล้วค่อยมาต่อนิยาย
ยังรอ พ่อลูกอ่อน ทั้งสองคนเสมอ :mew1:
-
มาตินนี่แสบจริงๆ
-
แบบนี้เรียกว่าสโตรกเกอร์ได้มั้ยเนี่ยฮะ มาติน
555
-
:mew5: ให้ตายเถอะแต่คู่คุณพ่อกับคุณลุงก็น่าสนใจเหมือนกันนะ
-
:impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮ่าๆๆๆ :m20: บังเอิ๊นบังบังเอิน
ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะไปไหน ก็ไม่ได้อยากรู้ แต่ขอตามไปดูสักหน่อย ที่ตามไม่ได้ตั้งใจจะตาม แค่จะขับรถเล่นพาอันเดรสเที่ยวเฉยๆ ไม่อยากรู้เลยว่าเขาไปไหน ไม่อยากสนใจสักหน่อย
อย่างงี้รึป่าวตอนหน้า 555 :laugh:
:-[
โอ้ย รู้ทั้นคนเขี้ยน เอาไปเรย หนึ่งตอนวันนี้
:katai4: :katai4: :katai4:
-
33500
ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคร้า :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ผิดบ้างตกบ้างมโนกันเอานะ
ตอนนี้ไม่ค่อยมีบทพูดเท่ารัย อาจจะน่าเบื่อ แต่ยังไงก็อย่าทิ้งกันนะคร้า
ตอน 18 สะกดรอยตาม
มาตินขับรถเลี้ยวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ แต่พอเดินเข้าไปกลับพบแต่แม่บ้านพอถามก็ได้ความว่าพ่อแม่รอหลานไม่ไหวเพราะได้เวลานัดกับท่านรัฐมนตรีกระทรวงอะไรซักอย่าง
เห็นว่าจะเอาหลานไปอวดเขาอีกนั่นแหละ แต่รอไม่ไหวเลยออกไปก่อน คราวนี้เลยไม่รู้จะทำอะไรดี พาลูกไปนอนเล่นที่ห้องนั่งเล่นก็แล้ว เล่นเกมส์ก็แล้ว
ถ้ามีสาวๆคอยคุยคอยให้นอนกอดมันก็คงไม่น่าเบื่อหรอกมั้ง แต่ทำไงได้ พอมีลูกแล้วก็ต้องอยู่กับลูก จะไปอยู่กับสาวที่ไหนได้อย่างไร ดูสิลูกออกจะหล่อ
นอนเล่นกับตัวเองก็เป็น มาตินนอนตะแคงเอามือเท้าหัว อีกข้างถือขวดนมป้อนอันเดรส จ้องมองดวงตาสีน้ำตาลกระพริบตาปริบๆ ตอนมากแรกๆยังไม่ค่อยกระพริบตาแฮะ มือก็ยังจับขวดนมเองไม่ได้ ต้องมาคอยนอนจับให้แบบนี้
กินนมทีก็ตั้งเกือบสองขวด น้ำหนักเลยหนักกว่าเดิมเยอะ สงสัยพ่อเลี้ยงดี ลูกเลยทั้งหล่อทั้งโตเร็วแบบนี้
พอนานๆไปก็หน้าเบื่อ ป้อนนมลูกก็พอหายเหงาบ้าง แต่พอลูกอิ่มก็ไม่รู้จะทำไร อุ้มๆแบบที่พี่เลี้ยงสอน ให้เรอนมอะไรสักอย่างแล้วเช็ดให้ พอเสร็จก็พาเดินเล่นร้องเพลงให้ฟังบ้างตามประสาคนไม่มีอะไรทำ โชคดีอันเดรสเก่งเหมือนพ่อเลยไม่งองแงเท่าไร จะร้องก็ตอนอึหรือไม่ก็ฉี่แล้วก็หิว แต่ส่วนมากถ้าหิวเจ้าตัวจะทำปากจุ๊บจุ๊บเหมือนดูดขวดนมแล้วชูมือขึ้นกำไปมาเพื่อขอกินนม เลยไม่ค่อยได้ร้องตอนหิว
แต่พอเดินอุ้มไปอุ้มมาก็หลับซะงั้น คราวนี้คนเป็นพ่อไม่รู้จะทำอะไรได้แต่นอนตะแคงข้างๆลูก แล้วเปิดทีวีเปลี่ยนช่องไปมา ก็ไม่มีรายการอะไรน่าสนใจ เลยหันมาสนใจลูกชาย
นอนหลับตาพริ้มแต่ปากก็ยังดูดดูดไปมา สงสัยฝันว่ากำลังกินนม ขนาดพึ่งกินไปยังฝันเห็นเรื่องกินอีกได้เรื่องจริงๆเลย ว่าแล้วก็แกล้งสักหน่อย
มาตินเอานิ้วชี้ไปจิ้มแก้มป่องๆ ทำให้อันเดรสขมวดคิ้ว แต่ก็ยังทำปากดูดขวดนมเหมือนเดิมทำให้มาตินยิ้มขำกับตัวเอง คราวนี้เอานิ้วจิ้มมืออวบๆ เจ้าตัวก็เอามือกำนิ้วมาตินแน่น มาตินจ้องหน้าอันเดรสก็เห็นอันเดรสเลิกละเมอดูดขวดนมแล้วยิ้มแทน ไม่เผลอยิ้มตามไม่รู้ตัว ถึงแม้จะเหงา แต่ก็มีความสุขบ้างล่ะ ไอ้การเลี้ยงลูกอะไรเนี่ย
แต่มั้นก็ยังไม่หายเบื่อสักที หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นโซเชียล เอามือไสลด์ขึ้นไปเรื่อยๆก็ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ มีแต่คนอัพรูปไปเที่ยว ส่วนมากก็เป็นพวกสาวๆในสังกัดเนี่ยแหละ
มีแต่ถ่ายรูปโชว์นมเห็นจนเบื่อ ไอ้ที่เห็นก็ไม่ใช่แค่รูปด้วย เห็นของจริงจับของจริงมาหมดแล้ว บางคนก็ทำจับก็ไม่ค่อยเต็มไม่เต็มมือเท่าไร ไล่ๆขึ้นไปเรื่อยก็มีแต่คนอัพรูป อาหาร รูปเที่ยว รูปตัวเอง
น่าเบื่อ ไม่มีอะไรทำกับเขาบ้าง หรือว่าจะไปเที่ยวกับเขาบ้างดี อืมความคิดเข้าท่า หันไปดูแดด เอ่อแดดร่มลมตกเป็นใจดีแท้
หันกลับมามองโทรศัพท์ก็เกิดความคิดแปลกๆขึ้นมา ไหนๆคนอื่นก็ชอบอัพอวดนั่นอวดนี่ เอาบ้างดีกว่า มาตินหันไปที่เจ้าตัวเล็กที่นอนอยู่บนที่นอนเด็ก
แอบถ่ายสักหน่อยละกัน อืม รูปแรกไม่สวยเท่าไร ลบไป เอามือไปจัดหมวกโดเรม่อนสีฟ้าให้คลุมหัวกลมๆ จับมือจับไม้ให้อยู่ในท่าที่คิดว่าหล่อก่อนจะจัดการกดถ่ายรูปแล้วอัพลงเฟสบุ๊ค ไม่ลืมกับกับรูปภาพ
# My Heart #
ไม่นาน ก็มีหลายคนมากดไล้ แล้วแสดงความคิดเห็นกันมากมาย มีทั้งถามว่าเป็นใคร เป็นลูกเหรอ แต่ส่วนมากเดาว่าเป็นมาตินตอนเด็กๆเสียมากกว่า หรือไม่ก็ชมว่าน่ารัก ยอดไล้ก็ขึ้นไปเกือบหลักพันในเวลาไม่นาน
ปกติลงรูปตัวเองนานๆทีก็ไล้แค่สามสี่ร้อย แต่วันนี้มาแปลกแฮะ แต่ก็สนุกดี เลยนอนกดอ่านคอมเม้น ปากก็ฉีกยิ้มเหมือนมีความสุขเสียเต็มประดา
แต่พอกดดูๆไปสักพักคอมเม้นก็เดิมๆ ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจ ก็เลยกลับมาเบื่ออีกครั้งเสียอย่างนั้น
นอนมองเพดานห้องนั่งเล่น ยกขาข้างหนึ่งขึ้นพาดเข่า กระดิกไปมากดดูเฟสบุ๊คไปเรื่อยๆ แล้วสมองก็คิดถึงพี่เลี้ยงเด็กแวบขึ้นมา
ก็เลยกดเข้าโปรแกรมติดตามสัญญาณจากเครื่องรับสัญญาณที่เอาให้อีกฝ่ายเก็บเอาไว้ในกระเป๋าตัง เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินได้ตามหากันถูก
ทำมาตั้งแพงก็พึ่งได้ใช้วันนี้ล่ะ ทำงานคู่แข่งตั้งมากมายอะไรก็ไว้ใจไม่ได้เลยต้องมีติดตัวกันไว้ การลักพาตัวไม่ใช่เรื่องที่ควรมองข้ามเลยสักนิด มีหลายครั้งตอนเด็กๆก็เกือบไปแล้วหลายรอบ โชคดีที่มีคนคอยดูแลเลยไม่มีปัญหาอะไร
แต่กับอันเดรสถึงตอนนี้จะยังไม่เปิดตัวว่าเป็นลูกของมาติน แต่ก็จะมองข้ามไม่ได้ เพราะเบื้องหลังไม่ว่าจะวงการอะไรก็ย่อมมีความมืดคอยหนุนอยู่ทั้งนั้น
พอเปิดโปรแกรมก็เห็นอันหนึ่งอยู่ข้างๆ ซึ่งคืออันเดรส อันนี้สั่งทำติดกับกำไลข้อเท้าเพื่อไม่ให้สะดุดตาเวลามีปัญหาอะไร แล้วอีกอันล่ะ
อีกอันของพี่เลี้ยงอยู่ไหนนะ อืม ไปไกลเหมือนกันนะ เกือบออกนอนเมืองนะนั่น ไปทำอะไร เห็นมันขึ้นว่าอยู่ที่วัด ไปทำบุญมั้ง แต่ทำไมไปซะไกลแท้
คิดไปคิดมาก็สงสัย จะตามไปดูดีมั้ย ไหนๆก็ว่างๆขับรถผ่านๆไปก็ไม่เสียหาย
แดดร่มลมตกขนาดนี้ ขับรถเล่นพาอันเดรสรับลมหน่อยท่าจะดี จะได้มีอะไรทำแก้เซ็ง
ไหนๆก็จะขับรถเล่น ขึ้นไปหยิบหมวกกับแว่นตากันแดดซะหน่อย เอาไปใส่เท่ๆ ไม่ได้กลัวอีกฝ่ายรู้ตัวหรอก แค่กลัวโดนบ่นมากกว่าถ้าอีกฝ่ายรู้ตัว แล้วต่างกันตรงไหน ช่างมันเถอะ เดินผิวปากอุ้มอันเดรสลงวางกับเบาะจัดการล็อกเบาะเสริมให้แน่น แล้วออกรถ
แค่คิดก็อารมณ์ดีแล้ว
ขับรถไปซักพักก็ติดไฟแดง เลยอัพเดตสถานที่ของพี่เลี้ยงเด็กสักหน่อย อืม ตอนนี้กำลังเคลื่อนอยู่ กำลังจะไปไหนกัน
แต่ขับรถตามก็ไม่เสียหาย วันนี้อากาศไม่ร้อนแดดร่มลมตก สบายมาก จะว่าไปอารมณ์ดีๆอย่างนี้ตอนเย็นก็ต้องกินอะไรอร่อยๆเสียแล้ว
ตอนเย็นต้องพาไปซื้อกับข้าวไปทำกินที่บ้านพ่อแม่สักหน่อยแล้ว จะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัวใหญ่
คิดไปอย่างนั้นแหละครอบครัวสุขสันต์ จริงๆแล้วถ้าไปบ้านพ่อแม่ก็จะมีคนช่วยเลี้ยงอันเดรสกับตั้งโอ๋
คราวนี้ก็จะไม่มีใครคอยขัดเวลาแกล้งพี่เลี้ยงเด็กของมาติน แค่คิดก็ยิ้มแล้ว
ขับรถตามไปเรื่อยๆก็มาโผล่ร้านอาหารในตัวเมือง ร้านนี้ไม่เคยมา แต่ก็ลองเข้าไปกินหน่อยละกัน ไหนไหนก็มาแล้ว ลองร้านใหม่สักหน่อย เผื่อจะอร่อยได้มาบ่อยๆ
หยิบแว่นตากับหมวกขึ้นมาใส่แล้วอุ้มเจ้าตัวเล็กที่ยังหลับลึกอยู่เดินเข้าร้านไป ต้อนเดินเข้าไปอย่างเงียบๆหน่อย อีกฝ่ายจะได้ไม่รู้ตัว
ชะเง้อเข้าไปก็เห็นเป้าหมายแล้ว ว่าแต่มีแขกไม่ได้รับเชิญโผล่เข้ามาในสายตาเพิ่มมาอีกคน ใครกัน มาตินคิดตะหงิดๆในใจ
ดุท่าจะสนิทกันมาก ทำไมต้องลูบหัว ไม่เข้าใจ กินข้าวเฉยๆกันไม่เป็นรึไง
โชคดีเด็กเสริฟมารับรายการอาหาร ก็เลยหันไปยกเมนูด้วยมือที่ว่างขึ้นสั่ง ไม่ได้มองหรอกว่าเด็กเสริฟมองหน้าตัวเองจนตาแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า
พออาหารมาก็กินสักหน่อย กินไม่ค่อยถนัดหรอกเพราะอุ้มลูกเอาไว้ ตาก็ลอบมองอีกฝ่าย
ทำไมต้องตักให้กันด้วย กินกันเฉยๆไม่ได้รึไง ต่างคนต่างกินน่ะ แล้วนั่นอะไร กินไม่เท่าไรก็ยกมือขึ้นลูบหัวลูบข้างกัน ลูบบ่อยเกินไปมั้ย ทำท่าซะสนิทสนมกันซะเต็มประดา
แล้วนั่งอะไร จู่ๆก็หันมามอง เฮ้ยรู้ได้ไงว่าอยู่ตรงนี้ ไม่หรอกมั้งคงมองผ่านๆ แต่ทำไมจ้องซะนานจัง แล้วทำไมทำหน้าทำตาหงุดหงิดใส่เสียอย่างนั้น
จ้องซะแทบจะกินเลือกกินเนื้อ กินข้าวอยู่ไม่ใช่รึไง ก็กินไปสิ จ้องกันไม่วางตาเลย ถ้าจ้องกันซะขนาดนี้ก็ทักทายกันซักหน่อยละกัน ไหนไหนก็บังเอิญมาเจอกันแล้ว
เลยถอดแว่นแล้วยกมือขึ้นโบกทักทาย ยิ้มกว้างๆสักหน่อยเผื่ออีกฝ่ายจะอารมณ์ดี ยักคิ้วให้ด้วยเป็นออฟชั้นเสริม
จริงๆแล้วถ้ายิ่งยิ้มยิ่งยักคิ้วอีกฝ่ายก็จะยิ่งหงุดหงิดยิ่งไม่พอใจแล้วจะโมโหเสียมากกว่า ก็รู้อยู่หรอก แต่ก็ทำ อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะทำยังไงเวลาโมโห
อ้าวแล้วนั่นลุกทำไม ลุกไปไหน แล้วทำหน้าทำตาหงุดหงิดซะ แถมเดินตรงมาทางนี้ด้วย
“เอามานี่”อ่าวจู่ๆเดินมายืนตรงหน้าแล้วแย่งลูกเขาไปซะงั้น
“เฮ้ย คุณ”จะเรียกก็ไม่ทันแล้ว กุ้ยช่ายเอาอันเดรสไปซะแล้ว
เอาไปได้ไง นี่ลูกใคร จะเอาไปไหน เลยควักเงินในกระเป๋าวางบนโต๊ะแล้วเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้
พอเดินไปถึงอีกฝ่ายก็อุ้มอันเดรสเข้าไปนั่งด้านใน ก็พอจะรู้ว่าที่ข้างนอกใครต้องนั่ง ได้แต่มองเจ้าของโต๊ะอีกคน ที่มองกลับมาเหมือนกัน ส่วนตั้งโอ๋ก็กำลังกิน แต่ก็หันมาจ้องมองเขาตาแป๋วอย่างสนใจ
“พี่พัฒน์ นี่คุณมาติเนซเจ้านายช่าย”กุ้ยช่ายทำหน้างอแนะนำมาตินให้พัฒน์รู้จัก
“สวัสดีครับ ผมธนพัฒน์เป็นพี่ชายของแม่ตั้งโอ๋ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”พัฒน์เอ่ยเสียงเรียบยื่นมือไปจับมือมาติน ใบหน้าที่มีรอยยิ้มบางๆหายไปทันทีที่มาตินมาถึง
“เช่นกันครับ”มาตินจับมอพลางส่งยิ้มให้ ยิ้มในแบบการค้า ยิ้มที่ไม่ค่อยจริงใจสักเท่าไร
“บังเอิญจังเลยนะครับ ไม่คิดว่าจะมาเจอเจ้านายของกุ้ยช่าย เห็นกุ้ยช่ายเล่าให้ฟังว่าคุณจ้างให้เลี้ยงลูกคุณด้วยใจดีจังเลยนะครับ”พัฒน์มองมาตินหน้านิ่ง
“ครับ บังเอิ๊ญบังเอิญครับ พอดีพาอันเดรสขับเล่นเห็นแดดร่มๆ ขับไปขับมาก็หิวเลยมาแวะหาอะไรทาน ไม่คิดว่าจะบังเอิญซะขนาดนี้”มาตินพูด ไม่มองหน้าคู่สนทนา แต่กลับหันไปยกยิ้มให้คนที่กำลังทำหน้าทำตาหงุดหงิด
จะไม่ให้หงุดหงิดได้ไง ใครมันจะบังเอิญขนาดนั้น บังเอิญบ้าอะไรมาไกลซะขนาดนี้ แล้วร้านนี้มันก็อยู่ในซอยลึกขนาดนี้ มันจะมาได้ยังไงไอ้คำว่าบังเอิญเนี่ย ไม่เบอรี่ไปหน่อยเหรอ
แล้วนี่อะไร พอมาถึงก็พูดจากวนโมโหคนอื่นเขา จงใจพูดกวนประสาทกันชัดๆ แล้วไอ้ปากที่ยกยิ้มกวนประสาทนั่นเลิกสักทีได้มั้ย เห็นกี่ทีกี่ทีก็โมโหจนอยากจะหาอะไรมายัดใส่ปากนั่นให้ฉีกซะรู้แล้วรู้รอด
“ว่าแต่คุณมาติเนซทำทัวร์แบบไหนครับ”พัฒน์ถามดึงความสนใจของมาตินหันกลับมา
“ก็เป็นพวกทัวร์ตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆนะครับทั้งในและต่างประเทศ แต่จะเป็นแบบไฮคลาสเน้นความประทับใจของลูกค้านะครับ แล้วคุณธนพัฒน์ล่ะครับตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่”มาตินถามกลับตามมารยาท
“ไม่ถึงกับทำเป็นของตัวเองหรอกครับ ตอนนี้แค่ฝึกงานกับบริษัทสายการบินต่างประเทศ จริงจริงแล้วผมไม่ค่อยชอบงานเกี่ยวกับการเดินทางสักเท่าไร”ไม่ค่อยชอบงานเกี่ยวกับการเดินทางงั้นเหรอ แบบนี้มันหยามกันชัดๆ
“จริงเหรอครับ จริงๆแล้วผมว่างานพวกนี้มันสนุกดีออกเปิดหูเปิดตาได้เห็นโลกกว้าง นี่ครับนามบัตรผม”มาตินยื่นนามบัตรให้
“บังเอิญจังเลยนะครับ ครั้งแรกก็ไม่คิดว่าจะเป็นบริษัทนี้ สงสัยครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งเดียวนะครับที่เราได้เจอกัน”พัฒน์ดูข้อมูลในนามบัตรแล้วเหยียดยิ้มมุมปาก
“งั้นเหรอครับ คงจะดีนะครับ”มาตินตัดบทสนทนาด้วยการเรียกเด้กเสริฟมารับรายการอาหารอีกครั้ง
ไม่นานวงสนทนาที่สุขสันต์เต็มไปด้วยความอบอุ่นก็กลายเป็นวงสนทนาที่น่าอึดอัดสำหรับกุ้ยช่ายไปในพริบตาทันทีที่มาตินย่างก้าวเข้ามา
“ก้ายช่ายอิ่มยังครับ เดี๋ยวพี่พาไปส่งที่ห้อง”พัฒน์ถาม
“ไม่เป็นไรครับพี่พัฒน์ ตอนนี้ช่ายย้ายออกมาแล้ว”กุ้ยช่ายตอบยิ้มๆ
“งั้นเหรอ ย้ายไปอยู่ไหนล่ะ ไกลเหรอเดี่ยวพี่ไปส่งให้”พัฒน์ถามส่งยิ้มบางๆ
“พอดีช่ายย้ายไปอยู่บ้านของคุณมาติเนซเลยว่าจะกลับกับเขาเลย จะได้ไม่เสียเวลาพี่พัฒน์”
“บ้าน?”พัฒน์หันไปมองหน้ามาตินเป็นเชิงถาม
“ก็ดูแลเด็กมันต้องใกล้ชิดหน่อยนะครับ”มาตินยักไหล่เบาๆ
“งั้นเหรอครับ ยังไงก็รบกวนฝากด้วยแล้วกันนะครับ ยังไงก็ขอให้ลูกคุณมาติเนซรีบโตไวไวนะครับ”เหมือนจะอวยพร แต่มันแขวะกันเห็นๆ อย่าหวังเลยว่างานพี่เลี้ยงเด็กมันจะเลิกง่ายๆ พ่อจะให้เลี้ยงยันอันเดรสเข้ามหาลัยเลย
“พี่พัฒน์ ช่ายว่าช่ายไม่รบกวนเวลาพี่พัฒน์แล้วล่ะ วันนี้สงสัยเราคงไม่ได้ไปไหนกันต่อแล้วล่ะ”กุ้ยช่ายบอก
“นั่นสินะครับ เดี๋ยวเรียกเก็บเงินเลยดีกว่า”พัฒน์ยกมือเรียกเด็กเสริฟ
พอเด็กเสริฟมาถึง ไอ้เรื่องง่ายๆที่ควรจะผ่านไปก็เกิดขึ้น เมื่อสองหนุ่มแย่งกันจ่ายเงิน
“เดี๋ยวมื้อนี้ผมเลี้ยงเองดีกว่า ไหนๆวันนี้ผมก็ว่าจะพากุ้ยช่ายกับตั้งโอ๋มาทานกันประจำอยู่แล้ว”พัฒน์เน้นคำว่าประจำแสดงให้เห็นว่าเป็นคนที่มาก่อน
“ไม่เป็นไรครับ ผมจ่ายเองดีกว่าถือว่าเจ้านายเลี้ยงข้าว”มาตินเน้นคำว่าเจ้านาย
“จะดีเหรอครับ ผมตั้งใจจะพาสองคนมาทานข้าวอยู่แล้วยังไงผมจ่ายเองดีกว่า”พัฒน์เน้นคำว่าตั้งใจ
“ผมจ่ายเอง ไหนไหนก็บังเอิญมาเจอกันแล้ว ก็บังเอิญจ่ายเงินค่าอาหารจะเป็นอะไรไป”ว่าแล้วมาตินก็วางบัตรลงบนถาดเก็บเงินแล้วโบกมือไล่เด็กเสริฟ
“บังเอิญงั้นเหรอ”กุ้ยช่ายทวนคำพูดของมาติน ยังจะกล้าใช่คำว่าบังเอิญอีกเหรอ
“ใช่ บังเอิญมากเลยล่ะ โลกกลมเนอะ”มาตินยักคิ้วให้กุ้ยช่ายไปหนึ่งที
รออยู่สักพักถึงจะพากันออกมาหน้าร้าน จบสิ้นกับมืออาหารป่วยๆสักที
“พี่ไปแล้วนะครับกุ้ยช่าย เดี๋ยวเราค่อยมาเจอกันใหม่ ช่วงนี้เราคงได้เจอกันบ่อยกว่าเดิม”พัฒฯยกมือขึ้นลูบหัวกุ้ยช่ายเบาๆ กุ้ยช่ายเองก็ยิ้มรับ
ยิ้มรับโดยที่ไม่สนใจว่าจะมีใครกำลังมองอยุ่ ใครที่กำลังอุ้มอันเดรสจ้องมองอย่างหมั่นไส้ ทำไมต้องลูบหัวกันพร่ำเพื่อ แล้วยิ้มให้กันอีก ทีกับเขาไม่เคยยิ้มได้แบบนี้เลย แล้วไม่เคยลูบหัวด้วย รู้อย่างนี้แอบลูบหัวตอนเมาก็ดีหรอก
แล้วนั่นล่ำลากันซะนาน เป็นกันทั้งพ่อทั้งลูก ยิ้มหวานกันซะ อย่างกับไม่เคยยิ้มไปได้ นี่อุตส่ามาหายังจะไม่ให้ความสนใจกันอีก นี่เจ้านายนะ กว่าจะล่ำลากันเสร็จ ส่งกันขึ้นรถรอจนรถออกซะขนาดนั้น มากไปมั้ย
“นี่คุณ เดี่ยวผมพาไปซื้อกับข้าวนะ วันนี้นอนบ้านแม่”มาตินพูดขึ้นหลังจากพากันขึ้นรถเตรียมกลับ
“ได้”กุ้ยช่ายกอดอก
“คุณอยากกินอะไรล่ะวันนี้”มาตินถาม
“ตอนนี้ไม่อยาก อิ่มอยู่”กุ้ยช่ายพูดสะบัดใส่หันหน้าไปมองทางข้างนอก
“นอกจากขี้บ่นยังขี้งอนอีก”มาตินพูดเบาๆ
“ว่าอะไรนะ”กุ้ยช่ายหันมาทำเสียดัง ไอ้ที่ว่าขี้งอนนี่มันอะไร ถึงจะพูดเบาแต่รถมันเงียบก็ได้ยินอยู่หรอก
“ป่าว ผมแค่ถามว่าง่วงนอนรึป่าว”
“ให้มันจริงเหอะ”จงใจกวนประสาทกันชัดๆ นี่ขนาดออกมาแล้วยังตามมากวนกันขนาดนี้ พอไม่คุยด้วยก็หันไปคุยกับตั้งโอ๋
ดี คุยกับตั้งโอ๋ซะได้ก็ดี คนแบบนี้ใครจะอยากไปคุยด้วย ยิ่งคุยยิ่งน่าโมโห ปวดประสาท เสียเวลา
จะว่าโกรธก็ใช่ จะว่าโมโหก็ยิ่งใช่เลย นี่มันกวนประสาทกันชัดๆ จงใจตามมาแล้วยังจะแสร้งทำเป็นบังเอิญอีก วันดีๆที่นานๆทีจะมีก็หายวับไปกับตา
แล้วแบบนี้มันน่าโกรธมั้ย!!
********************************
ไม่รู้ว่าคนเขียนจะเบื่อกันรึยัง
ยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งกันนะคร้าาาา
ถ้าคนเขียนไม่เบื่อก็จะมาอีกบ่อยๆ
พรุ่งนี้ก็อาจจะมาอีก ถ้าฟีทแบคดี อิอิ
ขอคำแนะนำด้วยคร่าา
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณพ่อขี้อิจฉา
-
มาตินเจอคู่แข่งแล้ว ดีใจด้วย :mew1:
-
เสน่ห์แรงเกินไปแล้วน้าากุ้ยช่าย.. สงสัยว่ามาตินจะหลุดโผคนแรกแล้วล่ะ เพราะมาตินทำอะไรก็อยู่นอกสายตากุ้ยช่ายตลอดด :laugh:
-
:mew1: :mew1:
-
ยังมองไม่เห็นทางว่า คุณพ่อทั้งสองคนจะจูนกันติด คนละอารมณ์กันเลยเวลาที่เจอกัน :laugh:
-
:impress2:เห็นๆกันอยู่ ก๊ยช่าย ชอบพี่พัฒน์แบบพี่ชาย แต่เริ่มสนใจมาติน คนไม่มีใจ เค่าไม่มีงอนใส่กันหรอก
-
:laugh:
-
ขี้หวงจริงพ่อคุณ เป็นอะไรกับเขาไหมก็เปล่า
รอตอนต่อไปเนาะะะะ
-
มาตินหึงหรอจ๊ะแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ :hao3:
-
มาตินรุกจีบเลยเถอะ
-
เมื่อไหร่เค้าสองคนจะ love love กันล่ะเนี่ย :hao7:
-
:pig4: :pig4:
-
มาติน หึงอะสิๆ ว่าแต่คุณพี่ชายนี้คิดไรป่าวอ่าา :hao3:
-
มาร่วมด้วยช่วยดันครับ
-
55555 มาตินตามติด
-
ขนาดเพื่อนยังงอลกันได้เลย ยังไงนายเอกก็คงจะเจ็บปวดกับความเจ้าชู้ของไอ้มาตินอยู่ดีมันยิ่งเป็นคนเห็นแก่ตัวอยู่ด้วย
-
จริงจังหน่อย มาติน
-
คงอีกนานเลยมั้ง กว่าจะรักกันได้ :ruready
-
พี่พัฒจะกลายเป็นคู่แข่งอีกึนมั้ยนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาตินจ๋าอยู่เฉยๆนะดีแล้ว
-
ขาดมาตินไปก็เหงานะกุ้ยช่าย
-
ช่วยให้เละนะสิ
-
พ่อแล่แม่งอน
-
รอต่อๆ
-
อ่านทันจนได้ สนุกคับ ชอบบุคลิกพระเอก กวนๆดี หึงก็กวนประสาท ๕๕๕๕๕ กวนๆแบบนี้ไม่รู้นายมาร์ตินจะรู้ใจตัวเองรึยังว่าเริ่มชอบนายเอก
-
ตอน19ไม่เห็นมีเนื้อหาเลยอ่ะ เนื้อเรื่องหายไปไหนงงนะ
-
ชื่อตอน"กว่าจะได้มื้อเย็น" กับตอน"พ่อครัวคนใหม่" ไม่เห็นมีเนื้อหาเลยอ่ะ
-
รีไรท์แน่ๆ
-
มาตินมนุษย์บังเอิญ
-
:freeze: .. เนื้อเรื่องไม่มีอ่า~
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
36500
คิดว่ามันทะแม่งๆเพราะว่ารีบเกินไป
เลยเอากลับไปแก้ ยังไงก็ขอโทษกับคนอ่านที่รักทุกคนด้วยนะคร้าที่ทำให้รอเก้อ
รู้สึกผิดมากเลย :mew2:
ตอนที่ 19 ผู้ช่วยพ่อครัว
ห้างสรรพสินค้า
มาตินพากุ้ยช่ายมาซื้อของสดเพื่อทำอาหารมือเย็นของวัน ไม่ลืมที่จะโทรบอกแม่บ้านว่าไม่ต้องเตรียมอาหาร
อาจเพราะเคยชินกับรสมือของกุ้ยช่ายก็เป็นได้ ที่ทำให้พักหลังๆไม่ว่าจะไปกินข้าวที่ไหนก็รู้สึกไม่คุ้นรสชาติ ต้องกลับมาตายรังกินที่บ้านตลอด
มาตินเข็นรถเข็นเด็กตามกุ้ยช่ายที่เข็นรถเข็นของห้างโดยมีตั้งโอ๋นั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์อยู่ในรถเข็น
มาตินได้แต่เดินตามคนที่กำลังแผ่ออร่าอึมครึมโดยไม่รู้จะทำยังไงดี ตั้งแต่ขึ้นรถกุ้ยช่ายก็ไม่พูดอะไร เอาแต่เงียบแล้วมองแต่นอกรถ จนกระทั่งตอนนนี้กุ้ยช่ายมองผ่านมาตินทำเหมือนมาตินไม่มีตัวตน
“วันนี้ทำอะไรดี ผมอยากกินปลา”มาตินเข็นรถเข็นเด็กเดินขึ้นมาตีคู่หันหน้ามาถามฉีกยิ้มเป็นมิตรส่งให้เต็มที่
“อืม”กุ้ยช่ายตอบรับแล้วเดินไปเลือกปลา ใบหน้าสงมนิ่ง เรียบเฉย ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ปลานึ่งซีอิ้วได้มั้ย”มีเหรอที่มาตินมือวางอันดับต้นๆเรื่องการก่อกวรจะยอมวางมือ มาตินเดินเข้าไปตีคู่อีกครั้ง
“ได้”กุ้ยช่ายตอบเมือนเดิมเดินเดินเลี่ยงไปซื้อผัก จงใจไม่มองหน้ามาติน
“แล้วปลาหมึกผัดผงกระหรี่ล่ะ คุณว่าโอเคมั้ย”มาตินเดินตาม
“ได้”กุ้ยช่ายก็ยังตอบคำเดิม ทำให้มาตินเริ่มสังเกตเห็นว่าอีกคนท่าทางจะโกรธจริงๆ ไม่อย่างนั้นคงจะได้บ่นได้อะไรบ้างล่ะ แต่นี่แค่ตอบสั้นๆ สงสัยเป็นตัวปลอม ไม่ได้การ ถ้าเป็นอย่างนี้คงแกล้งกันไม่สนุกแน่
“นี่คุณ คุณว่าไอ้นี่มันน่ากินมั้ย”มาตินหยิบบส้มแมนดารินลูกกลมสีสวยขึ้นถามเรียกความสนใจกะจะชวนคุย
“อืม”กุ้ยช่ายตอบสั้นๆแล้วเดินหนี
“แล้วคุณว่าอันเดรสกินได้ยัง”มาตินเดินมาตีคู่ยกส้มให้กุ้ยช่ายดู
“ได้”กุ้ยช่ายพยักหน้า คิ้วบางเริ่มขมวดเล็กๆ เพราะคนข้างๆเริ่มวุ่นวาย
“งั้นผมซื้อนะ”มาตินส่งยิ้ม
“อืม”
มาตินเดินไปหยิบส้มใส่ถุงแล้วให้พนักงานชั่งแปะบาร์โค๊ดให้ หันไปมองกุ้ยช่ายที่เอาแต่เลือกของสด ใบหน้าขาวก็เอาแต่ทำหน้าเหมือนแบกโลก เหมือนไม่มีความสุข
กับแค่ตามมาจะโกรธอะไรมากมาย ถึงกับถามคำตอบคำ ปกติต้องไม่ใช่แบบนี้สิ มันต้องทำอะไรสักอย่างเรียกร้องความสนใจ แต่ใช่ว่าจะไม่ได้ทำเลย ก็เล่นถามคำตอบคำชวนคุยแล้วชวนคุยอีกก็ไม่เห็นจะสนใจ
จริงๆแล้วจะไม่สนใจก็ไม่เห็นเป็นอะไร เพราะไม่ได้มีอะไรให้ต้องสนใจอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ทำไม มันปล่อยให้เลยผ่านไปไม่ได้ คิดว่าต้องทำอะไรสักอย่าง
ถ้าปล่อยไป ไม่รู้เหตุผลหรอกว่าทำไมต้องสนใจ ทำไมต้องปล่อยให้มันผ่านไปให้ได้ ก็แค่รู้สึกอยากจะให้อีกฝ่ายอารมณ์ดี ให้โมโหก็ยังดี แต่นี่เล่นไม่ยิ้มเลย ก็รู้อยู่หรอกว่าโกรธน่ะ แต่โกรธนานไปแล้ว จะปล่อยให้เหงากันอยู่อย่างนี้เหรอ ขืนเป็นแบบนี้เขาก็เหงาปากตาย
ไม่มีใครให้คอยแกล้งคอยกวนประสาท ไอ้เรื่องที่โกรธที่งอลใครจะไปสนล่ะ โตโตกันแล้ว ใครจะมางอลกัน ที่ตามเนี่ยไม่ใช่อะไรหรอก แค่อยากจะมีคนคุยด้วย อยากจะแกล้งต่างหาก ไม่งั้นไม่ตามไม่คอยชวนคุยหรอก
แต่ตอนนี้ชวนคุยก็ถามคำตอบคำ ก็คงต้องใช่วิธีอื่น
“นี่ คุณ”มาตินเรียก
“ว่า”กุ้ยช่ายยังคงตอบเสียงเรียบ.ใบหน้ายังคงนิ่ง แต่คิ้วเริ่มขมวดอย่างไม่พอใจ
“เป็นอะไรรึป่าว ทำไมเงียบจัง ผิดปกติ”มาตินถาม ไม่ลืมที่จะส่งยิ้มกว้างให้อีกหนึ่งดอก
แต่อย่าหวังว่ากุ้ยช่ายจะรับมัน จะยกโทษให้ง่ายง่ายไม่ได้หรอก ต่อให้เป็นเจ้านายก็เจ้านายเถอะ แต่นี่มันเล่นก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวซะขนาดนี้ ทำให้วันดีดีของกุ้ยช่ายที่นานนานจะมีสักทีในหนึ่งปีต้องหายไป กุ้ยช่ายได้แต่ไม่ตอบ
“คุณยังไม่ตอบผมเลย”มาตินฉุดข้อมือให้กุ้ยช่ายหยุด ดึงรั้งให้อีกฝ่ายหันมามองหน้า
“แล้วจะให้ตอบว่าอะไร”ก็ไม่ได้อยากจะพูดอะไรด้วยตอนนี้หรอก อารมณ์ตอนนี้ไม่อยากคุยกับใคร กุ้ยช่ายแกะมือแล้วหันไปเลือกปลาหมึกสด
“ก็ตอบผมสิ ว่าเป็นอะไร ทำไมเงียบผิดปกติ”มาตินเดินเข้าไปใกล้ เมื่อชวนคุยไม่คุย ต้องใช้ไม้นี้
“ก็ไม่เป็นไรนิ”กุ้ยช่ายหันไปตักปลาหมึกอีกทางเพราะเห็นว่ามาตินเริ่มเข้ามาใกล้เกิน
“ไม่เป็นอะไรได้ไง เดี๋ยวสิจะไปไหน”มาตินดึงแขนกุ้ยช่ายไม่ให้เดินหนี ดึงรั้งให้กุ้ยช่ายหันมาเผชิญหน้า คราวนี้มือใหญ่กำแขนกุ้ยช่ายแน่นไม่ยอมปล่อยให้หนีไปง่ายๆ
“แล้ว จะ จะมาดึงแขนทำไม”กุ้ยช่ายถาม คราวนี้จะดึงแขนหนีก็ดึงไม่หลุด หัวใจเริ่มเต้นแรงเมื่อเห็นว่าตอนนี้ตนเองอยู่ใกล้อีกคนมากกว่าเกินไปพาลให้นึกถึงคดีเก่าที่ยังไม่ได้ชำระบัญชี แค่เรื่องปัจจุบันก็มีให้คิกมากพอแล้ว สมองเจ้ากรรมดันเอาเรื่องเดิมๆที่อยากจะลืมมาให้คิดอีก แค่คิดใบหน้าขาวก็เริ่มร้อนขึ้นมา
“ก็แล้วทำไมไม่หันมาคุยกันดีดีล่ะ”มาตินถาม ยื่นหน้าไปหากุ้ยช่าย เริ่มสังเกตเห็นว่าหน้าขาวๆเริ่มขึ้นสีระเรื่องอย่างน่าสนใจ มือหนายังคงดึงแขนกุ้ยช่ายให้เข้าหามากขึ้น
“ก็ ก็ไม่มีอะไรจะคุย ปล่อยสิ คนเริ่มมองแล้ว”ปากก็พูดแต่มืออีกข้างที่ว่างพยายามแกะมือมาตินหวังจะหลุด หน้าขาวๆเริ่มขึ้นสีระเรื่อ จ้องมองมาตินที่เริ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม
ลมหายใจอุ่นร้อนส่งผ่านมากระทบใบหน้า ริมฝีปากสีระเรื่อขบเม้น ไม่รู้จะทำยังไงดี หัวใจเต้นแรงควบคุมไม่ได้ สมองก็คิดแต่เรื่องเดิมเดิมซ้ำซ้ำวุ่นวายไปหมด เรื่องที่โกรธวันนี้แทบจะไม่อยู่ในหัวเลยสักนิด มีก็แต่เรื่องจูบ แล้วก็จูบที่ถูกขโมบไปวนเวียนเข้ามาให้คิด
“มีสิ ปกติก็มีตั้งเยอะแยะ”มาตินยิ้มกริ่ม กับใบหน้าแดงก่ำ แค่เห็นก็พึงพอใจ พอใจอย่างบอกไม่ถูก ก็ไม่ได้ตั้งใจแกล้งขนาดนี้หรอก แต่ชวนคุยตั้งนานก็ไม่คุย เลยต้องทำแบบนี้
แล้วนี่อะไร ทำไมทำหน้าตาน่ารัก ทำหน้าทำตากระวนกระวายอยากจะหนีไปให้ได้ซะอย่างนั้น ทำไมต้องหลบตา แล้วไอ้แรงน้อยๆที่กำลังแกะมืออยู่นั่นอะไร เหมือนมดกัดเลย อย่าหวังเลย แกล้งแล้วสนุกแบบนี้ไม่ปล่อยไปง่ายง่ายหรอก มาตินยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“มะ ไม่มีอะไร ก็ปล่อยสิจะรีบเลือกของรีบกลับ”กุ้ยช่ายแกะมือที่ขฃจับแขนไม่ออกถอยหนีแต่ก็ติดกับชั้นของสด ทำให้ตอนนี้ไปไหนไม่ได้
“ไม่เป็นไร ไม่รีบ เพิ่งจะบ่ายสามเอง”มาตินพูดเสียงเจ้าเล่ห์ดวงตาสีเข้มเริ่มมีประกายระยับอย่างมีความสุขที่ได้เห็นคนตรงหน้าทำหน้าทำตาเหรอหราไปไม่ถูกทั้งที่ปกติออกจะเป็นคนเก่งคนมั่นใจแท้ๆ แล้วอย่างนี้ใครล่ะจะไม่ชอบแกล้ง
“แต่”กุ้ยช่ายพยายามจะหาเหตุผล แต่ก็ไม่รู้จะยกเหตุผลอะไรมาอ้าง หัวสมองมันโล่งไปหมดเพียงแค่เห็นหน้าใกล้ๆของมาติน ตากลมจ้องมองริมฝีปากที่คอยพูด ก็นึกจินตนาการไปถึงจูบที่โดนฉกฉวยเอาไปโดยที่ไม่รู้ตัว
“เป็นอะไร ไม่สบายรึป่าว หน้าแดงๆนะ”มาตินถามกุ้ยช่าย คิดอยู่หรอกว่าใบหน้าขาวขาวแดงก่ำเพราะโดนแกล้ง แต่ก็ไม่วายจะพูดหยอกล้อเพื่อให้คนตรงหน้าอายแล้วหงุดหงิด
“ฮะ อ๊ะ”กุ้ยช่ายสะดุ้งกับมือที่จู่ๆก็ถูกเอามาทาบหน้าผาก ใบหน้าขาวแดงก่ำกว่าเดิมอีก หันไปมองหน้าตั้งโอ๋ กลัวลูกจะเห็น แต่ตั้งโอ๋ก็มัวแต่เล่นเกมส์อย่างใช้สมาธิ
หันมามองใบหน้าหล่อเหลาที่ยื่นเข้ามาใกล้ๆ มือหนาทาบทับลงมาบนหน้าผากเบาๆเหมือนวัดไข้ แต่สีหน้ากับรอยยิ้มนี่มันไม่ใช่วัดไข้ มันเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนที่ชอบยั่วโมโหเท่านั้น
กุ้ยช่ายนึกท่องในใจ ก็แค่คนที่หาเรื่องกวนประสาทไปวันวัน ก็แค่นั้น
แต่ไม่รู้ทำไม ไม่รู้ทำไมใจเจ้ากรรมต้องไปเขินอาย เวลาที่สบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น ยิ่งจ้องมองก็ยิ่งเผลอมองลึกลงไป ห้ามใจไม่อยู่ ให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ แต่จู่ๆก็รู้สึกดีที่จะจ้องมองดวงตาคู่นี้ ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
ยิ่งจ้องมองก็ยิ่งเห็นดวงตาคู่นั้นมีประกาย ประกายระยิบระยับเหมือนกับลังขบขั้น ไม่ใช่แค่ตาที่กำลังหัวเราะเยาะอย่างขบขัน กุ้ยช่าคิ้วขนมวดเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะส่งมาจากลำคอของมาติน
หัวเราะอะไร หมายความว่าไง ทำไมต้องหัวเราะ ไอ้ที่หัวเราะมันหมายความว่ายังไง ขำอะไร ตลกมากนักรึไงที่ได้แกล้งคนอื่น ก็คิดว่าจะเป็นเหมือนปกติกับเขาได้ ยังไงยังไงก็ยังกวนประสาทเหมือนเดิม มันหมายความว่ายังไง ทำคนอื่นเขาโกรธยังจะมาหัวเราะอีก มันใช่มั้ย มันใช่เรื่องที่ควรจะมาหัวเราะมั้ย ยิ้งคิดก็เริ่มโมโหขึ้นมา
“ก็ปกตินิ ตัวไม่ร้อน แต่ทำไมหน้าแดงล่ะฮ่าฮ่า”มาตินปล่อยมือกุ้ยช่ายให้เป็นอิสระถามคนหน้าแดงด้วยน้ำเสียงที่บอกให้รู้ว่ากวนประสาทแค่ไหน แต่ก็ยังไม่วายหลุดขำกับสีหน้าของกุ้ยช่าย ถามเหมือนทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น แล้วใครล่ะที่เป็นคนทำ ใครล่ะที่คอยยั่วโมโห คอยกวนประสาทกันขนาดนี้ ขนาดที่สาธารณะก็ยังไม่เว้น มันน่าโมโหมั้ยล่ะ
“เออ อากาศมันร้อน อย่ามายุ่งวุ่นวายกับ นู่น ไปดูอันเดรสไป เดี๋ยวก็โดนลักพาตัวไปหรอก กลัวไม่ใช่รึไง”กุ้ยช่ายบ่นเสียงดังใส่ มันน่าโมโหมั้ยล่ะ พอมาก่อกวนกันให้ใจเต้นแรงได้ขนาดนี้ แล้วดันมาทำขำให้เริ่มกลับมาหงุดหงิดซะงั้น
“เห็นมั้ย กลับมาขี้บ่นเหมือนเดิมแล้ว”มาตินพูดก่อนเดินไปเข็นรถเข็นเด็กเดินผิวปากไปที่โซนขนมขบเคี้ยว นึกชอบใจที่ทำให้คนพูดน้อยกลับมาขี้บ่นได้เหมือนเดิม ก็ไม่ได้เรียกว่าง้อหรอกนะ นี่เรียกว่าแกล้งต่างหาก
พอมาถึงบ้านปรากฏว่าพ่อแม่ของมาตินก็ยังไม่กลับ มาตินจึงต้องเดือดร้อนโทรไปถามเพราะซื้อของสดมาเยอะแยะตั้งใจว่าจะมากินข้าวเย็นด้วยเลยได้ความว่าท่านทั้งสองจะกลับมาในช่วงเย็น มาตินจึงเอาอันเดรสที่เผลอหลับไปวางในเปล ส่วนตั้งโอ๋เองก็หลับตั้งแต่รถออกได้ไม่ทันไรกุ้ยช่ายเลยเอานอนไว้ที่โซฟาข้างเปลของอันเดรสแล้วให้แม่บ้านดูอยู่ใกล้ๆแทน
พอจัดการกับเด็กเด็กเสร็จกุ้ยช่ายก็ลงมือกับของสดที่อยู่ในครัวคนเดียว อันที่จริงแม่บ้านก็จะเข้ามาช่วยอยู่หรอก แต่เป็นอะไรยังไงไม่รู้ จู่ๆแม่บ้านก็หายไปไหนไม่รู้ ปล่อยให้กุ้ยช่ายต้องทนอยู่กับคนที่คอยกวนประสาทตามลำพัง
อ้างว่าจะเป็นลูกมืออย่างนั่นอย่างนี้ ให้หั่นผักก็หันไม่เท่ากัน ให้ล้างผักก็ล้างไม่สะอาด หันปลาหมึกก็เละเทะไปหมด แกะกุ้งกุ้งก็ขาดเป็นท่อนๆ หั่นปลาก็อ้างว่าศิลปะ ดันหั่นเป็นรูปหัวใจ แค่เห็นก็เริ่มหงุดหงิดแล้ว
“เอานี่ ถือว่าง่ายสุดๆแล้ว ถ้าทำไม่ได้ก็ไปให้ตั้งโอ๋สอนละ”กุ้ยช่ายยื่นใบกระเพราให้มาติน
“หั่นเหรอ ได้ง่ายๆ”มาตินรับกระเพราไม่พูดพร่ำทำเพลงรอให้ได้อธิบายก็ตีความเออออวางใบกระเพราบนเขียงยกมีดขึ้นเตรียมหั่น
“เฮ้ยนี่คุณ จะบ้าเหรอ กระเพรานะกระเพรา เขาให้เด็ด”กุ้ยช่ายรั้งแขนมาตินไม่ให้ลงมีด
“อ่าว ผมจะไปรู้เหรอ ก็ไม่เคยทำ”มาตินยักไหลเบ้ปาก
“แค่ใบกระเพราตั้งโอ๋ยังรู้เลย ให้ตายโตมาได้ไงก็ไม่รู้”กุ้ยช่ายบนดึงมีดออกจากมือมาติน
“ก็กินข้าวไง”มาตินยิ้ม
“กินข้าวอะไร”กุ้ยช่ายถาม สงสัย จู่ๆมาตินก็พูดว่ากินข้าว ประสาทเริ่มจะกิน เล็งเห็นแล้วว่าท่าจะคุยกับเจ้านายคนนี้ไม่รู้เรื่อง
“ก็คุณถามว่าโตมาได้ไง ผมก็บอกว่ากินข้าว”มาตินฉีกยิ้มยกไหล่
“อันนั้นผมถามประชด ไม่ได้ต้องการคำตอบ คุณนี่มันจริงๆ ไม่รู้ว่าอายุสามสิบจริงรึป่าว แก่แต่ตัวจริงๆ”กุ้ยช่ายยกมือกุมขมับ ไม่ใช่ว่าจะไม่อยากไล่ลูกมือที่ช่วยอะไรไม่ได้คนนี้ออกไปรอข้างนอกนะ แต่ไล่จนไม่รู้จะไล่ยังไงก็เลยปล่อยให้เลยตามเลย คิดว่าพอจะช่วยได้บ้าง แต่ที่ไหนได้นอกจากจะไม่ช่วยแล้ว ยังทำให้การทำอาหารล่าช้ากว่าเดิม แต่ไอ้ล่าช้าก็ไม่เท่าต้องมาปวดประสาทกับไอ้ใบหน้ายิ้มยียวนนั่นหรอก
“แล้วไอ้นี่มันทำยังไงล่ะ”มาตินยกใบกระเพราถาม
“เด็ดแบบนี้”กุ้ยช่ายเอานิ้วดึงที่ก้านของใบหักให้ออกจากตัวโคนเป็นตัวอย่างแล้วหันไปมองหน้ามาติน มาตินเห็นว่าง่ายก็พยักหน้าเข้าอกเข้าใจรับก้านกระเพรามาไว้ในมือ
กุ้ยช่ายหันไปตั้งกระทะผัดเครื่องเทศสำหรับผัดผงกระหรี่แล้วยกจานที่ใส่ปลาหมึกที่หั่นไว้เตรียมเท พอก้มลงมองปลาหมึกในจานที่เตรียมลงกระทะก็ส่ายหัวเบาๆ แต่ก็อดยิ้มไม่ได้กับสภาพปลาหมึกที่ควรเป็นแว่นแว่นเท่าๆกัน ตอนนี้เป็นเส้นบ้าง เป็นแว่นบ้าง เหลี่ยมบ้าง นึกสงสารปลาหมึกอยู่ในใจ ท่าทางจะตายไม่สวย มือเล็กยกเครื่องปรุงเทใส่แล้วผัดเล็กน้อยตักชิมแล้วตักใส่จาน
หันมาอีกทีก็เห็นร่างสุงของมาตินยืนยิ้มกริ่มยื่นถ้วยใส่ใบกระเพราะมาให้ รอยยิ้มเหมือนจะภูมิใจ กุ้ยช่ายรับมา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะตรวจงาน
ก็เป็นอย่างที่คิด คนอย่างมาตินไม่เคยไว้ใจได้ ใบกระเพราที่เป็นเรื่องง่ายง่าย แล้วที่อยู่ในถ้วยที่มันอะไร เศษใบกระเพราเหรอน้อยมากที่จะอยู่ในสภาพเต็มใบสมบูรณ์แบบ นอกนั้นน่ะเหรอ ขาดหมด ไม่เหลือสภาพใบกระเพรา
“เป็นไง ผมเก่งมั้ย”ยังมีหน้าจะถาม แล้วจะให้ตอบยังไงดี
“เอ่อ ก็คงจะเก่งมั้ง”กุ้ยช่ายตอบยิ้มแหยๆ จะให้ตอบยังไง โกหกก็ใช่เรื่อง จะว่าทับถมกับคนเข้าครัวครั้งแรกก็ไม่ใช่
“แล้วจะให้ผมทำอะไรอีกมั้ย”มาตินถาม มองซ้ายขวาหาอะไรทำ
“จะดีเหรอ”กุ้ยช่ายถาม นี่ยังไม่สาแก่ใจใช่มั้ยเนี่ย
กุ้ยช่ายส่ายหัวเบาๆ ไม่รู้จะช่วยทำกับข้าวหรือช่วยให้วุ่นวาย
**********50%********
ที่เหลือกำลังคลอดอยู่คร่าาา
ครึ่งหลังอีกไม่กี่ชม.จะมาลงนะคร้า
จะพยายามให้กริ๊บกริ๊วเลยคร่าาา
:katai4: :katai4: :katai4:
*******************
เงิบเลยคร้า ปกติไม่เคยแต่งอะไรที่มันยาวจะ20ตอนแล้วพระนางยังไม่ได้เสีย :o8:
หลายคนอาจจะเลิกอ่านเรื่องนี้เพราะพระนางยังไม่กริ๊บกริ๊สซ๊ากที
รออีกนิดนะค่ะ คืออยากให้รู้สึกดีดีต่อกันก่อนอ่ะค่ะ
แต่ก็ยังยืนยันคำเดิม คนเขียนชอบแนวซาดิส ถ้าเป็นฉาก :oo1:อ่านะ
ยังไงก็ยังไม่อยากให้ทิ้งกัน อยากจะให้เป็นแนวน่ารักๆ อ่านแล้วเขินๆ โรแมนติก
อย่าเพิ่งทิ้งกันนะคร้า :mew4: :mew4:
ขอบคุณผู้ติดตามมาตลอด ซึ๊งจายม๊วกๆ
รักคนอ่านคร่า
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
มาลงชื่อรอจ้าาา :hao7:
-
มาตินน่ารักน้าา..กุ้ยช่ายให้อภัยมาตินเถอะค่ะ ^^ อุตส่าห์ได้ลูกมือมาทำ (ลาย) ครัวตั้งคนนึงแน่ะ :laugh:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
ไม่ถนัดแต่งฉากแบบนี้เลยยยยย
แต่ก็ดันทุรัง
:katai4: :katai4: :katai4:
36700
ตอนที่ 19.2 จูบรสผลไม้
“นี่มันอะไรเนี่ย”เสียงแหลมสูงถามอย่างสงสัย
จะไม่ให้สงสัยได้ยังไง ก็ไอ้อาหารที่ยกขึ้นมาตั้งโต๊ะ ดูจากสภาพ จะว่าน่ากินมันก็คงเป็นเพราะคนปรุง จะว่าไม่น่ากินก็คงเป็นเพราะคนช่วยเตรียมของ
“ผมทำเองแหละ เป็นไง น่ากินใช่มั้ยล่ะ”มาตินขี้ประจบวางกับข้าวจานสุดท้ายเสร็จแล้วเข้าไปนวดไหล่ให้คุณนายของบ้านอย่างเอาอกเอาใจ ไม่วายขโมยผลงานเป็นของตัวเองแล้วหันไปยักคิ้วให้กุ้ยช่ายที่มองค้อนมาอีกหนึ่งที
“แกเนี่ยนะ ทำกับข้าว อะไรมันเข้าสิงแก”คุณนายรีเบคก้าบ่นแต่ก็อดคิดไม่ได้ ว่าอะไรที่มาดลจิตดลใจให้ลูกชายที่ไม่เอาไหนเข้าครัวลงมือทำอาหารได้ขนาดนี้กัน ไม่วายหันไปมองพี่เลี้ยงเด็กที่นั่งตรงข้าม
“จริงสิแม่ ไม่เชื่อถามกุ้ยช่ายดู”มาตินพยักเพยิดไปทางกุ้ยช่าย
“จริงมั้ยกุ้ยช่าย”แม่ของมาตินถามส่งยิ้มบางๆให้
“ก็ จริงครับ จริงแค่บางส่วน ส่วนมากคุณมาตินช่วยเตรียมของมากกว่าน่ะครับ”กุ้ยช่ายตอบสุภาพยิ้มให้กับหญิงสูงวัย
“แม่ก็ว่าแลว ว่าอย่างมาตินจะทำอะไรคนเดียวได้”
“โหแม่ ก็ผมเพิ่งเคยทำครั้งแรก เดี๋ยวคอยดูครั้งหน้าอร่อยกว่านี้อีก”มาตินพูดอวดแล้วหันไปนั่งข้างกุ้ยช่าย ให้แม่บ้านตักข้าวใส่จาน กุ้ยช่ายเหลือบไปมองแม่บ้านอมยิ้มกับสภาพอาหารบนโต๊ะ ครั้งแรกยังขนาดนี้ แล้วยังจะมีครั้งต่อไปอีก
“นี่อะไร”แม่ของมาตินถาม ตักชิ้นกุ้งที่ตัวขาดท่อนขึ้นมาจากผัดกระเพรากุ้ง
“กุ้งไงครับ ผมเล็งเห็นแล้วว่า ถ้าเป็นตัวๆ อาจจะกินเข้าไปติดคอได้ ผมเลยแบ่งเป็นชิ้นๆ”มาตินแก้ตัวกับเศษซากกุ้ง
“อร่อยนิ แกทำเองจริงเหรอมาติน”คราวนี้คุณพ่อมองมาตินถาม เลิกคิ้วสงสัยเมื่อตักกุ้งที่ไม่เหลือสภาพกุ้งเข้าปาก
“ผมทำเอง”มาตินโม้คำโต ไม่ได้มองคนที่ส้งค้อนให้อยู่ข้างๆเลย
“นี่อะไยฮับคุณยุง”ตั้งโอ๋ที่นั่งข้างๆแม่ของมาตินถามกับชิ้นปลารูปหัวใจที่แม่มาตินตักมาให้จากจานปลานึ่งซีอิ้ว
“ปลาครับ ปลานึ่งซีอิ้วรูปหัวใจ กินแล้วจะได้มีความสุขไง”มาตินพูดหันมายักคิ้วให้กุ้ยช่าย
“ฮับ”ตั้งโอ๋ยิ้มรับตักปลาเข้าปากเคี้ยวจนแก้มป่องๆกลมจนแทบแตก
“เรื่องไร้สาระไม่มีใครเกินแกจริงจริง”คุณนายของบ้านบ่นแล้วตักชิ้นปลานึ่งซีอิ้วรูปหัวใจเข้าปาก อดนึกขมไม่ได้กับรสชาติที่ได้ลิ้มลอง
“เป็นไงครับ อร่อยล่ะสิ”มาตินถามเมื่อเห็นแม่ของตนเองยิ้มเบาๆเมื่อตักปลาเข้าปาก
“อืม อร่อย ไม่คิดเลยว่านอกจากจะเลี้ยงเด็กเก่งแล้วยังจะทำอาหารเก่งอีก”แม่ของมาตินพูดชม ส่งยิ้มไปที่กุ้ยช่าย
“ผมเหรอแม่”มาตินถาม เหมือนจะหลงตัวเอง ยิ้มจนแก้มแทบฉีก
“ไม่ใช่แก ฉันหมายถึงหนูกุ้ยช่ายลูกชั้น”
“อ่าวแล้วผมล่ะ”มาตินท้วงทำหน้าตามุ่ย ดูแล้วน่าหมั่นไส้มากกว่า กุ้ยช่ายหันไปมองแล้วยิ้ม
“แกน่ะลูกพ่อแกนู่น”
“อ่าว ผมนั่งกินอยู่เฉยๆนะเนี่ย”คนที่โดนโบ้ยกำลังนั่งลิ้มรสอาหารอย่างพอใจหันมาตัดพ้ออย่างอดไม่ได้ แต่ก็เข้าใจกับคู่ชีวิตว่าเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก
“ก็นั่นแหละ พอกันทั้งพ่อทั้งลูก”คุณแม่มาตินเองก็ไหลไปเรื่อย
“คุณนี่ไม่เปลี่ยนจริงๆ”พ่อของมาตินส่ายหัวเบาๆส่งยิ้มให้หญิงคู่ชีวิตบางๆอย่างรักใคร่
“คนแก่จีบกันอีกแล้ว”มาตินขัด อดยิ้มตามอีกคนไม่ได้กับความรักของพ่อกับแม่ตนที่ต่อให้ใช้ชีวิตกันมายาวนานก็ยังไม่ลดลง
ถึงแม้คุณแม่จะขี้บ่น แต่คุณพ่อก็เห็นเป็นเรื่องตลก คอยยิ้มรับคำบ่นตลอดไม่ว่าจะเรื่องอะไร เพราะรู้ รู้ว่าบ่นได้สักพักอีกฝ่ายก็อารมณ์เหมือนเคย
“ฉันจะจีบกันจะอะไรกันแกก็อย่ามายุ่ง แล้วนี่อะไร ปลาหมึกอะไรของแกเละๆแบบนี้ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน”คุณนายของบ้านหันไปบ่น ใบหน้าอดขึ้นสีไม่ได้เมื่อโดนลูกชายขัด กำลังจะโรแมนติกอยู่แล้วเชียว
“ก็ปลาหมึกผัดผงกระหรี่ไงครับ ที่ทำแบบนี้รสชาติแต่ละชิ้นมันจะไม่ไม่เหมือนกันเวลากินจะได้หลายหลายไงมันเป็นศิลปะ”มาตินว่าแล้วตักปลาหมึกเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆหันมามองคนข้างๆ
ตาคมชะงักเล็กน้อยเมื่อหันไปเห็นคนข้างๆกำลังยิ้ม ไม่เห็นมานานแค่ไหนแล้ว ไม่ไม่สิ ไม่เคยเห็นมากกว่า ยิ้มแบบนี้ ยิ้มที่ไม่เติมแต่ง ยิ้มที่ไม่ฝืน ยิ้มที่กำลังส่งมาให้
“มองอะไร”กุ้ยช่ายหุบยิ้มเมื่อเห็นมาตินหันมามอง
“ป่าว ผมก็มองไปเรื่อย เป็นอะไรไม่อร่อยเหรอ เห็นกินน้อย”มาตินถามเมื่อมองจานข้าวของกุ้ยช่าย
“ไม่หรอก แค่คิดอะไรเพลินๆ”กุ้ยช่ายหันไปตักข้าวใส่ปาก ไม่รู้หรอกว่าเผลอยิ้มอย่างมีความสุขไปตั้งแต่เมื่อไร ยิ้มชอบใจที่เห็นบรรยากาศแบบนี้
บรรยากาศที่โหยหาแล้วไม่เคยมีมานาน ครอบครัวงั้นเหรอ ครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตา คำคำนี้มันหายไปจากชีวิตตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่แน่ใจ
ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่ไม่เคยทานข้าวกับตั้งโอ๋อย่างโดดเดี่ยวตามประสาพ่อลูกเหมือนเคย ไม่รู้เลยว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เผลอมีความสุขกับบรรยากาศแบบครอบครัว
จากที่เคยทานข้าวสองพ่อลูก ก็มีเพิ่มมาอีกสองพ่อลูก แล้วตอนนี้ก็มีเพิ่มมาอีกจนเกือบเต็มโต๊ะ ไม่อยากจะยอมรับแต่ก็ยอมรับว่ารู้สึกดี ไม่รู้ว่าความรู้สึกดีดีแบบนี้จะอยู่ไปอีกนานแค่ไหน ยังไงก็เป็นแค่ลูกจ้าง ไม่ได้เป็นครอบครัวกับเขาจริงๆสักหน่อย
“นี่คุณ กินอันนี้สิ”มาตินตักชิ้นปลารูปหัวใจให้ สายตาจ้องมองกุ้ยช่ายนิ่ง เมื่อกี้ยังเห็นยิ้มอารมณ์ดีอยู่เลย ทำไมตอนนี้ทำหน้าทำตาเหมือนกำลังจะร้องไห้ยังไงยังงั้น
“ขอบคุณ”กุ้ยช่ายหันมาขอบคุณ แล้วยิ้มบางๆให้มาติน
“ไม่เป็นไร ยังไงซะคุณก็เป็นคนทำ กินเยอะๆ รับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำหน่อย”มาตินพูด เหมือนจะพูดให้กำลังใจ แต่มันก็กวนประสาทเหมือนเดิม จะทำไงได้ ไอ้ยิ้มเศร้าๆแบบนั้นไม่ได้อยากเห็นสักหน่อย อยากเห็นยิ้มเมื่อกี้ต่างหาก
“รู้แล้วน่า”กุ้ยช่ายบ่นเบาๆ มันหมายความว่าไงให้รับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำ ทำอย่างกับอาหารไม่อร่อยงั้นแหละ จะไม่อร่อยได้ไง ก็เห็นกินกันไปยิ้มกันไป จนพร่องไปเยอะแล้ว คิดแล้วก็หงุดหงิด แบบนี้มันดูถูกกันชัดๆ กุ้ยช่ายขมวดคิ้วหันไปมองค้อนเบาเบา
“ต้องอย่างนี้สิ นั่งทำหน้าแบกโลกทำไม”มาตินยิ้มแล้วหันไปสนใจอาหารบนโต๊ะต่อ ไม่ได้สนใจว่าโลกส่วนตัวที่สร้างเมื่อกี้จะมีใครจ้องมองอยู่อย่างใช่ความคิด คิดแค่ว่าอะไรที่ทำให้ลูกชายเปลี่ยนไป
“ใครแบกโลกกันแน่”กุ้ยช่ายบ่นเบาๆนั่งจัดการจานข้าวตรงหน้าต่อ แค่คิดอะไรเพลินๆต่างหาก คิดเพลินจนเผลอเศร้า
แล้วจะมาสนใจทำไมว่าทำหน้าแบกโลกไม่แบกโลก ไม่เห็นต้องสนใจก็ได้นี่ กะอีแค่ลูกน้องคนเดียว ตัวเองเป็นแค่เจ้านายก็นั่งออกคำสั่งไปสิ แต่จะทำตามรึป่าวก็ไม่รู้ละ ยังไงก็เหอะ ไม่จำเป็นต้องมาสนใจกับลูกน้องเลยด้วยซ้ำ
แล้วไอ้ที่ห้างตอนนั้นอีก ก็รู้ว่าโกรธมากจนทำหน้าทำตาแสดงออกว่าโกรธ จริงๆก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้รู้ว่าโกรธเท่าไรแต่มันอดไม่ได้กับการกระทำเกินเหตุ ถึงขั้นตามกันขนาดนั้นก็เกินไป
แล้วไอ้ที่ทำที่ชวนคุยต่างๆนานาก็ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือป่าวว่าโดนง้อ แต่ก็คงไม่ใช่ เจ้านายที่ไหนจะมาง้อลูกน้อง ก็แค่อยากกวนประสาทกันมากกว่า ละมั้ง
“คุณ ไปทำน้ำส้มคั้นกัน ผมซื้อส้มมาเยอะเลย”มาตินแตะแขนกุ้ยช่ายดึงให้ลุกเมื่อเห็นว่ากุ้ยช่ายรวบช้อนซ่อม
“เดี๋ยวสิ คุณพ่อกับคุณแม่คุณยังทานไม่เสร็จแลย ลุกไปเสียมารยาท”กุ้ยช่ายหันไปมองพ่อกับแม่มาตินที่ส่งยิ้มขำๆมาให้กับพี่เลี้ยงของลูกชาย
ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าคนหนึ่งคอยทำอะไรตามใจตัวเองไม่คิดหน้าคิดหลัง แต่ก็แปลกใจที่อีกคนเอาแต่คิดหน้าคิดหลังคอยห้ามปรามตลอด
“แม่เดี๋ยวผมขอตัวลูกชายของแม่เข้าครัวก่อน เดี๋ยวผมเอาน้ำส้มอร่อยๆมาให้ รับรองแม่ถูกใจ”มาตินดึงกุ้ยช่ายที่ไม่ยอมลุกสักที
“กุ้ยช่ายไปเถอะ เดี๋ยวตามาตี้จะขาดใจตายไปซะก่อนถ้าไปขัดใจมัน”
“งะ งั้นผมขอตัวนะครับ”กุ้ยช่ายไม่วายหันมาพูดจาสุภาพขออนุญาต
“มานี่คุณผมล้างส้มเอง”มาตินหยิบส้มในตู้เย็นมาจัดแจงล้าง
“แล้วที่คั้นอยู่ตรงไหน”
“น่าจะในตู้มั้ง”มาตินชี้ตั้งหน้าตั้งตาล้างส้ม นึกสนุกกับการทำอาหารขึ้นมา
“เอาส้มมาหันครึ่งแบบนี้นะ”กุ้ยช่ายหยิบส้มแล้วทำท่าหั่นให้มาตินดู
“อย่างนี้เหรอ” มาตินลองทำตาม แต่ดูเหมือนจะวางส้มผิดด้าน
“ไม่ใช่แบบนั้น ต้องวางให้ตรงที่เป็นจุกหันไปทางนี้แล้วหั่น”กุ้ยช่ายจับส้มในมือมาตินวางใหม่ ไม่รู้ตัวว่าเดินเข้าไปใกล้กันขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหน อาจเป็นเพราะสนใจอยู่กับสิ่งที่กำลังทำก็เลยไม่ทันคิดอะไร
“ทำไมหั่นไม่เข้าล่ะ”มาตินถาม มือหนากดมีดลงทำให้เปลือกส้มช้ำ
“ไม่ใช่กด ต้องขยับมือเข้าออกด้วยแบบนี้”กุ้ยช่ายเอื้อมมือจับมือสีเข้มที่จับมืดขยับเบาๆ ไม่นานส้มลูกนั้นค่อยๆฉีกออกจากกัน
แต่ใครเล่าจะไปสนใจกับส้มแค่ลูกเดียว มาตินเงยหน้ามองลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดคอทางด้านข้าง มัวแต่สนใจกับส้ม ไม่ได้สนใจอย่างอื่น ก็เลยไม่รู้ว่าอยู่ใกล้กันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร
“ได้แล้วใช่มั้ย”กุ้ยช่ายเป็นฝ่ายผละออก ตกใจกับใบหน้าที่ยื่นเข้ามา เกือบไปแล้ว เกือบไปแล้วเชียว
หันไปหยิบที่คั้นแบบใช้มือมาก่อนจะหยิบส้มที่มาตินหั่นมากดลงกับที่คั้น ถึงส้มที่หันจะแบ่งครึ่งบ้างไม่แบ่งครึ่งบ้าง แต่ก็ใช้คั้นได้อยู่ จะหันไปบ่นก็กลัวอีกฝ่ายเสียกำลังใจ
“ไหนหวานมั้ยผมขอชิมหน่อยสิ”มาตินขยับไปยืนข้างๆหลังจากหั่นส้มเสร็จ ยกแก้มน้ำส้มแก้มแรกที่คั้นเสร็จขึ้นดื่ม
“หวานมั้ย”กุ้ยช่ายถามพลางคั้นส้มที่เหลือต่อ
“ลองดูมั้ยล่ะ”มาตินเท้าแขนกันเค้าท์เตอร์ครัวหันมาหากุ้ยช่าย ยกแก้วที่พร่องไปเกือบครึ่งจ่อปากกุ้ยช่าย
“อืม”กุ้ยช่ายรับคำกำลังนึกจะยกมือรับ แต่ไม่ทัน แก้วน้ำส้มหอมขึ้นจมูกแตะลงที่ริมฝีปาก
แก้วเมื่อกี้ที่อีกฝ่ายยกขึ้นดื่ม แก้มที่อีกฝ่ายยกขึ้นทาบทับริมฝีปาก แล้วยังไง จะเอามาให้กินต่อทำไม มันเหมือนกับจูบกันทางอ้อมชัดชัด
ไม่รู้ว่าจงใจรึป่าว ใจหนึ่งก็ขัดแย้งว่าคงไม่จงใจ คงเป็นเพราะที่อีกฝั่งเป็นคนไม่ค่อยคิดอะไรมากก็เลยยื่นแก้วน้ำส้มแก้วเดียวกันมาให้
แล้วที่จูบครั้งที่แล้วล่ะ อดไม่ได้ที่จะคิดเข้าข้างว่าเป็นจูบทางอ้อม อดไม่ได้ที่จะคิดว่าอีกฝ่ายจงใจ
ทำได้ก็แค่รับน้ำส้มรสหวานเข้ามาในปากจนหมดแก้ว ดวงตากลมโตหลุบต่ำจ้องมองพื้น
ไม่รู้ว่าทำไมต้องเดินถอยหลังเวลาที่อีกคนขยับตัวเข้ามาใกล้ ก้มลงมองเท้าที่ก้าวเข้ามาอย่างประชิด รู้สึกตัวอีกทีก็จนมุมหลังชนกับเค้าท์เตอร์อีกฝั่ง
ยกมือข้างหนึ่งขึ้นดันอกอีกฝ่ายโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมอง แต่ข้อมือก็ถูกรับเอาไว้โดยมือของอีกฝ่าย หันไปเห็นมือหนาอีกข้างเท้าลงที่เคาท์เตอร์กันทางหนีเอาไว้
ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดหน้าผาก ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง ไม่อยากสบตากับดวงตาคู่นั้น ไม่อยากจะนึกว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่อยากรับรู้ว่าหัวใจเต้นแรงจนแทบคลั่งแค่ไหน
ไออุ่นของร่างกายอีกฝ่ายแผ่เข้ามาให้ได้รับรู้ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆเข้ามาแตะจมูก แต่ก็ไม่อยากจะยอมรับอะไรง่ายๆ
ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากสนใจว่ามือดึงรั้งอยู่นั้นปล่อยจากมือตัวเองตั้งแต่ตอนไหน
เปลี่ยนมาจับใบหน้าให้เงยขึ้นสบดวงตาสีเข้มตั้งแต่เมื่อไร ยิ่งจ้องมองยิ่งเข้ามาใกล้ ใกล้มากขึ้นจนริมฝีปากอุ่นร้อนเข้าทาบทับกับปากของตันเอง
จะไม่ยอมรับก็คงไม่ได้ ตกใจไม่น้อยว่ามันคือความจริง ความจริงที่รับรู้ได้ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หัวใจที่เต้นแรงแทบจะหยุดเต้นชั่วคราว จู่ๆโลกทั้งใบก็ว่างป่าว ขาวโพลน ไม่มีความคิด ไม่รู้จะคิดอะไร
ได้แต่เงยหน้าตามแรงดึงรั้งของมืออุ่นร้อนให้เงยหน้ารับจูบเปื้อนกลิ่นหอมหวาน มือทั้งสองยกขึ้นกำเสื้อของอีกฝ่ายแน่นอย่างไม่รู้ตัว ดวงตากลมโตหลับตาลงช้าๆ
เพราะไม่รู้จะคิดอะไร จึงได้ปล่อยและยอมรับในสิ่งที่กำลังจะเป็น ยอมให้ความรู้สึกลึกๆเข้ามาควบคุม
เสียงเบาส่งในลำคออย่างตกใจ มือหน้าบีบคางเบาเบาออกคำสั่งให้ต้องเปิดปากรับ ลิ้นร้อนอุ่นไล้เลียริมฝีปากชิมรสหวานที่คิดค้าง ก่อนส่งมาอย่างฉาบฉวย
กวาดต้อนลิ้นเล็กที่อยู่นิ่งให้ต้องตอบรับ เกล็ดส้มที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในโพลงปากเป็นตัวช่วยอย่างเติมแต่งรสจูบได้เป็นอย่างดี
คนหนึ่งก้าวเข้ามาค้นหารสชาติที่ไม่เคยได้ลิ้มลอง ก้าวเข้ามาอยากฉาบฉวยเพื่อที่จะได้สิ่งที่ต้องการ
อีกคนก้าวตามเพื่อตามหารสชาติที่ขากหาย รสชาติที่โหยหาและตามว่ามาเติมเต็มโดยตลอด
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เติมเต็มกันและกัน ไม่รู้แม้กระทั่งเหตุผลที่ทำลงไป
ไม่รู้แม้กระทั่งว่ามีใครอีกคนแอบมองอยู่ไม่ไกล
[/color]
****************************************
มาจนจบ :katai1:
ไม่ถนัดไอ้ฉากแบบนี้เลย
ไม่รู้จะทำไงดี
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคร้าาาา
ขอคำแนะนำด้วยคร่าาา
ถ้าฟีทแบคสองทุ่มมาอีกตอน อิอิ :katai4:
คนอ่านนัลร๊ากเกิ๊น :hao6:
ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันน้าาาา
คนเขียนออกจะรักคนอ่านขนาดนี้
-
มาร์ตินรุกหน้าแล้ว ๕๕๕๕ เริ่มชอบกุ้ยช่ายแล้วละสิ ดี ดี ดี เดินหน้าต่อนะมาร์ติน
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ทำดีมากค่ะมาติน .. >///< รู้สึกตัวบ้างแล้วหรือยังว่าชอบกุ้ยช่ายเข้าแล้วน่ะ หืม~ ว่าแต่คนที่เข้ามาเห็นคงไม่ใช่ตั้งโอ๋อีกน้าา..เพราะจากโรแมนติกจะกลายเป็นเรทในทันทีเลยเชียว :laugh:
-
ทำแบบนี้แสดงว่ารู้ใจตัวเองแล้วใช่มั้ย มาติน
ว่าแต่ใครมาแอบดูนะ
-
มารอครับ
-
ใครแอบมองกันน้ออออ ฮิฮิ
รอตอนต่อไปค่ะะะะ
-
โอยยยย หวานซึ้ง อยากกินส้ม
-
แว๊กกกกก
-
อร๊ายยย จูบกันแระ. ว่าแต่ใครมาเห็นหว่าาาา
-
ตั้งโอ๋ แอบมองใช่มั้ย :laugh:
-
ใคร!!!
ก. แม่
ข. พ่อ
ค. ตั่งโอ๋
ถ้าสองชอยส์แรกไม่น่ามีปัญหา :hao3:
-
ใคร?
-
มาตี้รุกหนักเลยเว่ยยย แล้วใครเอ่ยที่แอบเห็นเขาสวีทกานนนน
-
เมื่อไรจะรู้ใจตัวเองมาติน
-
ใครแอบมองอะ น่าจะเป็นตั่งโอ๋ป่าว :m28:
รอติดตามต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
:mew3: :mew3: :mew3:ต้องเป็นแม่แน่ๆเลยที่เข้ามาเห็น
-
ใครหนะะะะ
-
:mew3: คุณแม่มาแอบหรือเปล่า
-
มาตินรุกเต็มที่
-
เดาว่าเป็นเพื่อนตัวแสบ
-
ขอแจ้งคนอ่านทุกท่านะคร้า
วันนี้คนเขียนขอหยุดหนึ่งวัน
เพราะวันนี้เป็นวันหยุด
จึงขอเรียนเพื่อทราบ
พรุ่งนี้จะมาลงให้อีกตอนนะคร้า
ร๊ากคนอ่านทู๊กคนคร่าาา
อย่าพึ่งทิ้งกันน้าคร่า
-
รับทราบจ้า.. :katai2-1:
-
รอได้จ้า :mew1:
-
:pig4:
-
พ่อกับแม่มาร์ตี้จะรับ
ได้ไหมนะ :mew2:
-
ชอบบ้าอะไรล่ะ มันก็แค่ทำสนองตัวของมันเอง ก็แล้วแต่เถอะ เขามาเขียนให้อ่านนี้ก็ดีแล้วนะ ในเมื่อให้เขาทำกับตัวเองขนาดนี้อย่ามาเสียน้ำตาให้เห็นนะกุ่ยช่ายจะซ้ำเติมให้ดูกับคนไม่เจียมตัวเอง ในเมื่อจะเอาแบบนี้ก็ควรจะยอมรับกับสิ่งที่จะเกิดก็แร้วกัน
-
:mew1:
-
คุณแม่มาแอบดูแน่ๆ เลย กลัวจังครับ
-
:o8: :o8: เอาแน่ๆ มาตี้ จัดไปๆ :hao6: :hao6:
-
:hao7:ตั้งโอ๋หรือป่าวววว.คุนแม่ก้ดีนะจะได้จับแต่งงานเลย555(เพ้อเจ้อและ) ติดตามอยุ่ๆเป้นกำลังใจให้คนเขียนน้าาาา
-
:z1:
-
40000
:katai4: :katai4:
ช่วงนี้อ่านหนังสือสอบ
:jul1:
อาจจะไม่ค่อยดีเท่าไร
ตอนที่ 20 ข่าวฉาว
“ชมพู่ ยังไม่หมดอีกเหรอ”ร่างสูงที่ก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารกองใหญ่ท่วมหัวโอดเสียงแผ่วเมื่อ เพราะเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา ต้องเข้ามาเซ็นต์เอกสารกองโตเกือบแทบทุกวัน แล้วนี่อะไร เลขาคนสวยหอบแฟ้มเอกสารปึกใหญ่มาโยนโครมไว้บนโต๊ะอีกแล้ว
“ทำเข้าไปเหอะ หัดทำงานทำการบ้าง ไม่งั้นสักวันชั้นจะโกงหุ้นนาย”เลขาคนสวยมองค้อน
“ไม่เข้าใจ ทำไมจู่ๆต้นเดือนที่ผ่านมาลูกค้าถึงได้เพิ่มขึ้นจากเดิมเกือบเท่าตัว”ร่างสูงบ่นอุบ แต่ก็หยิบแฟ้มเอกสารเล่มใหม่ขึ้นมาอ่านอย่างจำนน
“ข่าวซุบซิบน่ะ หัดอ่านซะบ้าง”เสียงแหลมเล็กพูดอย่างประชดประชันสะบัดหน้าใส่ก่อนเดินเปิดประตูออกจากห้องไป
“ข่าวซุบซิบอะไรของเขา”มาตินส่ายหัวเบาๆก่อนก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารตรงหน้า
เทศกาลท่องเที่ยงก็ไม่ใช่ ทำไมต้องมานั่งเซ็นต์อนุมัติเพิ่มรอบทัวร์ทั้งในแต่ต่างประเทศเยอะแยะขนาดนี้
ยกนาฬิกาขึ้นดูก็เกือบจะได้เวลาเลิกงานของพนักงานแล้ว แต่งานตรงหน้ายังกองท่วมหัวอยู่ แค่เห็นก็อยากจะจับเซ็นต์ๆไปให้จบจบ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะถึงจะไม่ค่อยเข้ามาดูแล แต่เรื่องทุกเรื่องที่สำคัญก็ต้องผ่านตาทุกเรื่อง ก็เพราะเป็นอย่างนี้ เลยต้องมานั่งกุมขมับนวดอยู่เบาๆ
รู้อย่างนี้เอาผู้ช่วยมาด้วยก็ดี จะได้ช่วยอ่านช่วยตัดสินใจได้บ้าง แต่จะว่าไปตั้งแต่วันนั้นที่เผลอจูบพี่เลี้ยงเด็กไป อีกฝ่ายก็ดูหลบหน้าหลบตาเขา ไม่ว่าจะคอยตามเท่าไรก็จะหาเหตุผลเพื่อหลีกเลี่ยง จนจะเกือบอาทิตย์แล้ว อีกฝ่ายก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมาคุยด้วยเหมือนก่อน
ที่จูบไปก็ใช่ว่าจะไม่เต็มใจ หรืออะไรยังไงหรอก ก็แค่อยากจูบ ไม่รู้ทำไม แค่อยากจูบ แล้วก็รู้สึกดีด้วย
ไม่รู้ตัวเลย ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เกิดความรู้สึกอยากได้จูบแบบนั้นอีก แค่คิดก็เผลอวางปากกา ละสายตาจากเอกสาร
หันมานึกถึงใบหน้าแดงก่ำยามที่ถอนจูบออกมา มุมบากสีแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเพราะจูบหรืออะไร มีน้ำใสใสไหลลงมาที่มุมปากจรดลงเกือบถึงคาง ดวงตาที่ปกติกลมโตหลับพริ้มจนเห็นขนตาเรียงราย
คิดว่าจะก้มลงไปจูบอีกรอบ เพราะติดใจ แต่ก็ถูกผลักออก แล้วก็เงียบใส่กัน ไม่มีคำพูด ไม่มีคำตัดพ้อ ไม่มีคำด่าอะไรสักคำ มีแต่ความเงียบงัน
แค่คิดก็อยากจะเลิกงานไวไว อยากจะเห็นหน้า อยากจะได้ยินเสียง อยากจะไปลองแกล้งให้ได้ยินเสียงบ่นดู
ไม่ใช่ว่าคิดถึงหรอก ก็แค่หาอะไรทำแก้เบื่อ เพราะช่วงนี้งานมันเยอะเหลือเกิน แต่ก็จะให้ลากอีกคนมาด้วยก็เกรงใจ ลำพังเลี้ยงอันเดรสก็หนักเอาการอยู่ เพราะช่วงนี้อันเดรสดูเหมือนจะกำลังอยู่ในช่วงกล้ามเนื้อกำลังเจริญเติมโต เห็นพี่เลี้ยงบอกคอแข็งอะไรนี่ล่ะ
กำลังยกคอ แล้วก็กำลังจะเปลี่ยนนมตัวใหม่ ไหนจะคอยดัดขาไม่ให้ผิดรูป เยอะแยะมากมาย อันที่จริงก็อยากเลี้ยงลูกด้วยตัวเองบ้างสักนิดก็ยังดี อยากจะคอยช่วยอยู่ใกล้ๆ แต่ทำไงได้ ช่วงนี้จู่ๆงานก็เยอะซะขนาดนี้
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร จู่ๆทัวร์ทุกเส้นทางก็ถูกจองจนเต็ม มิหนำซ้ำยังต้องเพิ่มรอบอีกหลาบรอบ ตอนนี้ทางฝ่ายที่ดูแลก็ยังๆไม่ได้ข้อสรุปเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
จะว่าดีมันก็ดี แต่มันไม่ค่อยได้ตั้งตัวรับมือกับดีมาลที่เพิ่มขึ้นจนเกิดขีดจำกัดขนาดนี้
ถ้าจะให้อนุมัติไปทุกๆอย่างมันก็ไม่ใช่เรื่อง เพราะต้องคอยมาดูสิ่งที่รองรับว่าเพียงพอมั้ยต่อการรองรับลูกค้า จะให้อนุมัติเลยก็ทำได้ แต่ผลผิดพลาดถ้าเกิดขึ้นมันก็ไม่คุ้มที่จะเสีย
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไร รู้แค่ว่าเอกสารยุบไปแค่ครึ่ง มองผ่านไปนอกกนะจกก็เห็นแต่ความมืดของราตรี ได้แต่ถอนหายใจยกนาฬิกาขึ้นดูก็สี่ทุ่ม
ไม่รู้ว่าป่านนี้คนที่บ้านจะรอกินข้าวรึป่าว ไม่รู้จะนึกถึงกันบ้างมั้ยเวลาไม่อยู่กวนใจ ช่วงนี้ยิ่งงานยุ่ง พอกลับไปก็ได้แต่ทานข้าวแล้วก็ตรวจเอกสารที่ต้องพิจารณาซ้ำเป็นพิเศษ แล้วก็นอน
แต่วันนี้จะทิ้งงานเหลือก็ไม่ได้เพราะว่าเป็นวันศุกร์ ต้องรีบทำให้จบ พรุ่งนี้วันเสาร์จะได้แจกเอกสารให้แต่ละฝ่ายไปจัดการหน้าที่ของตัวเองก่อนจะถึงวันหยุด
ได้แต่นั่งอ่านแล้วก็เซ็นต์แล้วก็เดินไปชงกาแฟเองเพราะแม่บ้านเลิกงานไปแล้ว
กำลังจะยกกาแฟขึ้นดื่ม เพราะว่าหิวจนท้องประท้วง เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดัง
พอยกขึ้นมาดูหน้าจอก็ฉีกยิ้มกว้างอย่างไม่ได้ตั้งใจ หัวใจเต้นแรงกะทันหัน ไม่รู้ตัว ไม่รู้ตัวเลยว่ายิ้มกว้างหนาดไหน
“ฮัลโหล”ร่างสูงกรอกเสียงแผ่วลงไปบ่งบอกให้เห็นถึงความเหนื่อยล้า ไม่รู้ว่าสำออยหรือเป็นจริง ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้ม
“คุณอยู่ไหน”เสียงที่คุ้นเคย น้ำเสียงกระวนกระวายถามกลับมา
“อยู่ออฟฟิต”มาตินตอบกลับเปลี่ยนใจเดินถือแก้วกาแฟเดินผ่านทางเดินเพื่อจะกลับเข้าห้องทำงาน
“ทำไมผมไม่เห็น คุณอยู่ไหนกันแน่ อย่ามาโกหกผม อยู่กับผู้หญิงใช่มั้ย”มันอะไรกัน แค่โทรมาก็ดีใจจะแย่อยุ่แล้ว แล้วทำไมมาถามซะเหมือนเป็นห่วงเป็นใยกันมากมาย แล้วเมื่อกี้ถามว่าอะไรนะ ทำไมไม่เห็น
ก็เลยต้องรีบเดิน เหมือนจะมีความหวัง ยอมรับว่าทั้งเหนื่อยทั้งง่วงทั้งหิว จนจะไม่มีแรงเดิน แต่พอคิดว่าอีกมาหาก็เลยต้องรีบเดิน เปิดประตูเข้าไปก็เจอเลย
ตัวขาวๆนั่งอยู่ที่โซฟา บนโต๊ะตรงหน้ามีหารใส่ปิ่นโตกำลังถูกจัดเรียงเตรียมพร้อมจะถูกจัดการ แค่เห็นท้องมันก็ร้องโครกคราก แต่ก็ไม่เท่าเห็นคนส่งอาหารที่ตอนนี้นั่งทำหน้าตาบูดบึ้งอย่างไม่พอใจ
ไม่พอใจอะไรก็ไม่รู้ แค่คนเห็นดีใจก็พอแล้ว
“โทรศัพท์เป็นอะไร ทำไมเงียบไป”คนส่งปิ่นโตถามทันทีที่เปิดประตูเข้ามา ถามโดยที่ไม่มองหน้าเพราะกำลังจัดปิ่นโตอยู่
“ไม่รู้เหมือนกัน”เพราะไม่รู้ว่าจะตอบอะไรก็เลยตอบไม่รู้ แต่จริงๆแล้วดีใจ ดีใจจนลืมตอบโทรศัพท์ แล้วรีบเดินมาอย่างนี้
“ประสาท”คำเดิมที่คุ้นเคยบ่นเบาเบา
“ไม่เอาลูกมาด้วยเหรอ”มาตินนั่งบนโซฟาข้างๆ
“วันนี้อันเดรสต้องไปบ้านใหญ่ จำไม่ได้รึไง”น้ำเสียงขุ่นๆติดบ่นเล็กน้อยตอบกลับมา คิดถึง คิดถึงจังเลย ไม่ได้เจอกันแค่ไม่ถึงวัน แต่ทำไมเหมือนไม่ได้เจอกันมาเป็นอาทิตย์
ได้แต่นั่งจ้องหน้าขาวๆของคนจัดปิ่นโต
“คิดถึงลูก”ปากก็บอกคิดถึงลูก แต่จ้องมองหน้าพี่เลี้ยงลูก
“คิดถึงลูกก็รีบกินรีบทำงานจะได้รีบกลับบ้าน”
“นี่”มาตินเรียกเบาๆ ใบหน้ายิ้มแห้งจ้องมองกุ้ยช่าย
“อะไร”กุ้ยช่ายหันมาถามเสียงห้วน
“ขอจูบได้มั้ย”มาตินถามด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า
รอฟังคำตอบ แต่ก็ไม่ได้คำตอบ กุ้ยช่ายได้แต่ทำหน้าตาเหรอหรา ไม่รู้ว่าจะตอบอะไร ไม่รู้จะจะทำยังไง
ไม่ได้เตรียมรับมือ ได้แต่ทำหน้าไม่ถูกปั้นหน้าไม่ทัน
“ได้มั้ย”เสียงทุ้มต่ำถามย้ำ ดวงตาสีเข้มจ้องมองใบหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อด้วยความเหนื่อยล้า
อยากจะได้จูบ อยากจะจูบอีกสักครั้ง ไม่สิ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว อยากจะจูบอีกหลายหลายครั้ง
พอเห็นคนตรงหน้าจะลุกขึ้นหนี ก็เลยคว้าเอาข้อมือแล้วดึงให้ล้มลงบนโซฟา เพราะความอยากได้ ความเอาแต่ใจ
ก็เลยต้องใช้กำลัง ถึงจะเหนื่อยล้าจากการทำงาน แต่เรื่องนี้ก็ขอฮึดสู้ ใช้กำลังใจเข้ามาช่วย กดอีกฝ่ายลงบนโซฟาแล้วขึ้นทาบทับ
แต่มองตากลมโตก็รู้สึกมีกำลังใจในการทำงานแล้ว แต่ถ้าจะได้กำลังใจมากกว่านี้ก็ต้องขอจูบสักที เผือจะได้มีแรงทำงานยันเช้าไปเลย
แต่ทำไมถึงได้ดิ้นแรงขนาดนี้นะ ทั้งมือทั้งทั้งทุบตีกันขนาดนี้เลยเหรอ ขอแค่จูบทีเดียวเอง
ดิ้นขนาดนี้ก็เลยต้องจับมือสองข้างขึ้นรวบ แล้วก็นั่งทับขาที่อยู่ไม่สุข แค่นี้ก็เรียบร้อย ถึงจะอยู่นิ่งได้ ไม่ขัดขืน
“ปล่อย”ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แค่ขอจูบนิดเดียวเอง
แล้วนั่นอะไร ทำไมถึงมองกันด้วยสายตาแบบนั้นล่ะ ไม่ทำสายตาดุใส่แล้วเหรอ ทำไมทำสายตาสับสนแบบนั้นล่ะ จะว่ากลัวก็ไม่ใช่ จะร้องไห้ก็ไม่เชิง แล้วหน้าขาวๆที่เห็นตอนแรกตอนนี้ก็แดงซะ แดงจนลามไปถึงหู
“ขอจูบหน่อยนะ”กระซิบเบาๆข้างหูแดงๆแล้วกัดไปหนึ่งที ข้อหาทำตัวน่ารัก มาให้กำลังใจกันถึงที่
“ไม่ ไม่ได้ คะ คุณ จะบ้ารึไง อะ อืม”ไม่อยากให้พูดมากเลย เพราะถ้าพูดมากเดี๋ยวก็หาเหตุผลนู่นนี่มาอ้าง
ก็เลยจูบไปซะเลย เหมือนจะดิ้นแต่ก็ไปไหนไม่ได้อยู่ดี จับล็อกไว้แล้วขนาดนี้ เกือบอาทิตย์แล้วไม่ได้จูบ
ขอจูบให้เต็มที่สักที สอดลิ้นเข้าไป แรกๆไม่ยอมเปิดให้เลยกัดปากไปทีนึง เลยได้เข้าไป นุ่มอย่างที่คิด ทั้งนุ่มทั้งอร่อยจนจูบอยู่นาน
แล้วก็จูบแล้วจูบอีก จนผละออกปล่อยให้อีกฝ่ายได้เป็นอิสระ จ้องมองหน้าแดงก่ำ ปากแดงๆบวมเจ่อ เห็นแล้วมันน่าจูบอีกสักที
แต่ก็พอก่อน เพราะอีกคนหันหน้าหนีไปซะแล้ว ก็เลยต้องหันมากินข้าวอยู่เงียบๆ
พอกินเสร็จอีกฝ่ายเก็บปิ่นโตเก็บโต๊ะเสร็จก็ลุกผลุดคว้าปิ่นโตเตรียมไปเอาซะดื้อๆไม่บอกคำล่ำลาเลย เลยคว้ามือเอาไว้
“จะรีบไปไหน”
“กลับบ้าน”ปากก็พูด แต่ไม่มองหน้า พยายามดึงมือกลับ
“ทำไมต้องรีบกลับล่ะ ไม่กลับพร้อมกันเหรอ”รู้ว่าอีกฝ่ายโกรธ แต่ถ้ากลับคนเดียวมันอันตราย
“ไม่เอา จะกลับแล้ว”ทำไมถึงได้ดื้อขนาดนี้
“รอกลับพร้อมกันเนี่ยแหละ
“ขี้เกียจรอ”เห็นมั้ย ข้ออ้างที่จะห่างเหินมีเยอะ
“ไม่นานหรอก เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”
“ก็บอกว่าจะกลับไง มันดึกแล้วง่วงนอน”ข้ออ้างเยอะจริง
“นอนรอที่โซฟาก็ได้ เดี๋ยวเสร็จแล้วปลุกให้”
“ผม”ยังจะหาข้ออ้างอีก
“นะ รออีกนิดนะ ไม่อยากให้กลับคนเดียว”
“จะกลับแล้ว คุณอย่ามากวนได้มั้ย มันดึกแล้วนะ”เห็นมั้ยทำไมเอาแต่ใจขนาดนี้
“ก็เพราะดึกแล้วไง เลยไม่อยากให้กลับคนเดียว เชื่อกันบ้างสิ”
“ไม่เชื่อจะกลับ”ไม่เชื่อแล้วยังมาทำหน้าตาไม่พอใจใส่อีก
“ถ้าไม่เชื่องั้นจะจูบนะ”เลยต้องงัดไม้ตายสุดท้าย
แล้วก็เป็นอย่างที่เห็น เดินลงเท้าไปกระแทกก้นลงบนโซฟา มาตินได้แต่ส่ายหัว
ก็ไม่อะไรหรอก แค่เป็นห่วงไม่อยากให้กลับคนเดียว ยอมรับว่าอีกเหตุผลก็แค่อยากจะเห็นหน้าบ้างอะไรบ้าง อยู่คนเดียวมันเหงามันเงียบ อยากให้มีกำลังใจ
อีกใจก็อยากให้ปฏิเสธอยู่เมื่อกี้ จะได้จูบอีกสักทีสองที
**************50%
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
เฮ้อ เดี๋ยวมาต่อให้นะคร้า
เหนื่อย
ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันนะคร้า
ขอกำลังใจดว้ยคร่า
ช่วงนิเครียดเลยไม่ค่อยเเล่นเท่าไร
-
มาตินกลับไปเคลียร์ความรู้สึกของตัวเองก่อนดีไหมคะ?? อย่าฉวยโอกาสกับกุ้ยช่ายแบบนี้เลยค่ะ ..ไม่ควรทำอย่างยิ่งตราบใดที่มาตินยังสับสนในตัวเองอยู่แบบนี้ o18
-
มาร์ตินทำไมซึนนิ
-
ข่าวลือล่ะ?
-
:o8: มาตี้ขอเค้าจูบดื้อๆๆ เลยอ่ะ....
-
ข่าวอะไรอ่า???
-
อะไรคือข่าวฉาวที่ว่าอยากรู้ๆๆๆๆ มาตินยังไม่ชักเจนกับความรู้สึกแบ้วมาบังคับจูบอีกน่าโมโหซะจริง
-
มาถึงก็จูบเลยนะ อีมาร์ติน
-
น่ารัก
-
แหมมมมอารมณ์เหมือนพ่อหนุ่มน้อยทั่กำลังตกอยู่ใน้วงพลังแห่งรักมัวเมากับจูบรสหวานอยู่เลยนะ อิอิ
-
เฮ้อ น่าสงสารกุ่ยช่ายจัง เดียวสักวันนายจะต้องสูญเสียแน่ๆไอ้มาติน ทำร้ายกันทางอ้อมแบบนี้
-
มาตินผู้ชายก็หวั่นไหวเป็นนะ
-
หลงเสน่ห์กุ้ยช่ายแล้วล่ะสิ
-
อ้าว ข่าวอะไร
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาต่อเเล้วคร่า
ถ้ารักกันจริงอย่าทิ้งกันนะคร้า
เป็นกำลังใจให้กันอย่าทิ้งกันเลยน้า
กลัวคนอ่านทิ้ง
ตอนที่ 20.2
“ไง เมื่อคืนกลับมาดึกสิท่า”หัวหน้าครอบครัวถามขึ้นเมื่อเห็นลูกชายเดินงัวเงีย สภาพเหมือนยังไม่ค่อยตื่น
“ครับพ่อ ช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งมาก ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าจู่ๆลูกค้าถึงได้เยอะจนเกิดที่ขีดกำหนดที่ทางเราจะรับได้ขนาดนี้”มาตินเกาหัวเบาๆพลางนั่งลงบนเก้าอี้ข้างกุ้ยช่าย มองดูใบหน้าขาวที่มีสีหน้านิ่งเรียบตามปกติ วันนี้แต่งตัวดูเป็นทางการผิดปกติ แต่ก็ไม่ได้สนใจมากมาย
“หึ ให้แกได้ทำงานทำการบ้างเถอะ โตขนาดนี้แล้วยังไม่ได้เรื่องได้ราวสักที”คุณนายของบ้านเสริมบ้าง สายตาก็จ้องมองไปที่ลูกชายที่เอาแต่มองพี่เลี้ยงของหลาน
“โห แม่ งานปกติผมก็ทำอยู่หรอก แต่จู่ๆกลุ่มลูกค้าก็เติบโตขึ้นผิดปกติขนาดนี้ ต่อให้เก่งๆแบบผมยังรับไม่ไหวเลย”มาตินโอดคราวนเบาๆ ใบหน้าหล่อเข้มแสดงถึงความอ่อนล้าจากการโหมงานหนัก
“หึ จะให้กลุ่มลูกค้าไม่โตวันโตคืนได้ไง วันวันแกสนใจอะไรบ้างนอกจากเรื่องผู้หญิง กับเรื่องไร้สาระไปวันวัน”
“โหแม่ ตอนนี้ผมไม่ได้คุยกับใครเลย ไม่ได้ไปไหนเลยแม่ก็เห็น วันวันก็อยู่แต่กับลูกกับงาน ผมจะหมดแรงแล้วเนี่ย”
“หึ ให้มันหมดแรงตายไปเลย ข่าวน่ะ อ่านบ้าง พวกข่าวซุบซิบไฮโซตอนนี้มีแต่ข่าวของแกทั้งนั้น แกนี่ได้พ่อมาเต็มๆ”แม่ของมาตินบ่นไม่วายหันไปหาสามีของเธอ ชายสูงวัยได้แต่ยิ้มรับอ่านหนังสือพิมพ์ไปพลาง
“มันเกี่ยวอะไร ผมก็ตกเป็นข่าวซุบซิบเรื่องผู้หญิงประจำอยู่แล้ว แล้วนี่ผมก็ไม่ได้ไปกับใครมานานแล้วนะ”มาตินได้แจ่แก้ตัวหน้ามุ่ย จู่ๆจะให้มาตกเป็นข่าวเรื่องอะไรอีก ในเมื่อตอนนี้อยู่แต่กับลูกกับงาน ไม่มีเวลาได้ไปกับใคร แล้วข่าวจะเอาอะไรมาลง
“หึ ก็นี่ไง แกหัดอ่านซะบ้าง แกนะหน้าตาดีได้จากฉันไป ใครๆก็ติดตามใครใครก็อยากได้แก มีเหรอที่แกจะไม่มีข่าว แต่แกเหลวไหลนิดเดียวนักข่าวก็เอาไปเขียนได้เป็นวรรคเป็นวาแล้ว”
“ข่าวอะไรอีกล่ะครับ ผมไม่ได้มีเวลาไปสร้างข้าวแล้วนะแม่”
“นี่ไง ชั้นเตรียมมาให้แกอ่านแล้ว เอาไป”คนเป็นแม่ส่งหนังสือซุบซิบดาราหลายเล่มมาให้มาติน
“ผมไม่อ่านไม่ได้เหรอ อีกเดี๋ยวผมต้องเข้าประชุมตอนสิบโมง ว่าจะหารือเรื่องกลุ่มลูกค้าที่เยอะผิดปกติเนี่ยแหละ ผมเหนื่อยมากเลยนะแม่”
“ถ้าจะเข้าประชุมแกยิ่งต้องอ่าน แกจะได้รู้ไงว่าสาเหตุที่ใครต่อใครต่างพากันสนใจธุรกิจของแกน่ะ”
“แล้วมันจะเกี่ยวกันยังไง ผมไม่เข้าใจ”ถึงจะบอกว่าเกี่ยว แต่มาตินก็นึกไม่ออกว่าจะเกี่ยวยังไง
“เกี่ยวสิ เกี่ยวเต็มๆ ข่าวหลายเล่มเขาเอาไปลงว่าแกน่ะมีเมียเก็บแล้วมีลูกด้วยกันอย่างลับๆ ไหนจะข่าวไอ้สร้อยที่แกไปประมูลอีก มีแต่คนเขาสนใจว่าแกจะเอาไปให้ใคร เวลาฉันไปไหนมาไหนก็มีแต่คนถามจนฉันไม่อยากจะออกจากบ้าน”
“อ่าว แต่ผมก็ยังเห็นแม่เอาหลานไปอวดเพื่อนอยู่เลย”
“ก็นั่นแหละ ใครจะไปรู้ล่ะ แล้วอีกอย่างหลานของฉันน่ารักจะตาย จะไม่ให้อวดได้ไง แล้วทีนี้แกจะเอายังไงเกี่ยวกับอันเดรสล่ะ”
“ผมก็คงต้องบอกตามจริง จะให้โกหกก็ขี้เกียจมาแก้ข่าว”มาตินพูดไม่ค่อยจะสนใจข่าวซุบซิบสักเท่าไร ตราบใดที่ไม่กระทบกับงาน อะไรที่ไม่เสียหายก็คงต้องปล่อยให้เลยตามเลย
“แล้วสร้อยเส้นนั้นฉันไม่ว่าหรอกว่าแกจะซื้อมาราคาเท่าไร เพราะว่ามันเป็นงานการกุศล แต่ฉันแค่อยากรู้ว่าแกซื้อให้ใคร แกจะบอกฉันได้มั้ย”คนเป็นแม่หันมาถาม ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองลูกชายอย่างหาคำตอบ
เพราะจนป่านนี้ก็ผ่านมาหลายอาทิตย์ ก็ยังไม่มีข่าวว่าสร้อยเส้นนี้ตกไปอยู่ที่ใคร เพราะถ้าปกติแล้วไปอยู่ที่ผู้หญิงคนไหนก็จะต้องมีข่าวซุบซิบลงในหนังสือไม่คอลัมใดก็คอมลัมหนึ่ง แต่นี่ข่าวกลับเงียบหาย
ราวกับสร้อยเส้นนี้ไม่มีตัวตนหลังจากถูกประมูล ซึ่งแน่นอนมันเป็นสิ่งที่ถูกจับจ้องอยู่ไม่น้อยเกี่ยวกับเจ้าของคนใหม่ คือใคร
“ผมก็ไม่ได้ซื้อให้ใครหรอก แค่เห็นว่ามันสวยดี”มาตินพูดเสียงแผ่วหันไปมองคนข้างๆไม่รู้ตัวว่าคนเป็นแม่กำลังจับจ้องมองอยู่ตรงกันข้าม
“อย่าให้รู้นะว่าแกแอบเอาไปให้ผู้หญิงคนไหน ฉันไม่อยากได้ยินข่าวฉาวอะไรนอกจากข่าวที่เกี่ยวกับหลานของฉันตอนนี้”
“ครับแม่ สร้อยเส้นนั้นผมไม่ให้ใครหรอก มันมีเจ้าของแล้ว”
“ยังไงก็อย่าให้กระทบกับงานแล้วกัน”คนเป็นแม่ตัดบท จ้องมองลูกชายที่เอาแต่มองพี่เลี้ยง ผลัดกับจ้องมองใบหน้าขาวของพี่เลี้ยงที่ตอนนี้ก้มหน้าก้มตามองแต่จานข้าวต้มตรงหน้า ใบหน้าขาวกลับแดงก่ำ
มาตินเดินออกมากำลังจะพ้นประตูหน้าบ้านเพื่อออกไปทำงานที่ค้างไว้จากเมื่อคืน ว่าจะทำให้เสร็จทีเดียวก็ไม่ได้ เพราะคนที่นั่งรออยู่ที่โซฟานั่งสัปหงกรออยู่ เลยอดไม่ได้ที่จะละมือจากงาน แล้วปลุกอีกคนขับรถกลับบ้านในทันที
ครั้งแรกว่าจะกลับบ้านเพราะว่ามันใกล้ว่า แต่ก็อดคิดถึงลูกไม่ได้ จึงขับรถไปยังบ้านของพ่อแม่เพื่อได้ไปหอมแก้มนุ่มๆสักฟอดก็ยังดี
“นี่ คุณ”กำลังจะเดินผ่านพ้นประตูก็ถูกรั้งด้วยเสียงเรียกเบาเบา พอหันกลับไปมองก็เห็นเจ้าของใบหน้าขาวเดินตามมา
“มีอะไรเหรอ”มาตินถามยิ้มเบาเบา อาจเป็นเพราะความเหนื่อยล้า ตอนนี้จึงไม่อยากจะแกล้งใครสักเท่าไร ได้แต่ยิ้มรับดีใจที่ใครอีกคนเดินตามมา
“วันนี้ให้ผมไปด้วยสิ”กุ้ยช่ายบอกเบาบา อดเป็นห่วงไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าหล่อคมฉาบแววอ่อนล้า
“จะดีเหรอ แค่เลี้ยงเด็กๆคุณก็เหนื่อยแล้ว”มาตินส่งยิ้ม ดีใจอยู่ไม่น้อย ปกติจะเป็นฝ่ายเข้าหาตลอด และอีกฝ่ายจะเป็นคนถอยหนี
“ดีสิ ผมอยากช่วย เห็นคุณงานยุ่งผมไม่ค่อยสบายใจที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย”กุ้ยช่ายพูดเบาเบา อดที่จะหลบสายตาสีเข้มคู่นั้นไม่ได้ ยอมรับอยู่หรอกว่าสับสน
ใจหนึ่งอยากอยู่ใกล้ใกล้ แต่อีกใจกลับอยากห่างเหิน แต่พอยิ่งห่างเหินก็ยิ่งโหยหา อยากพูดคุย อยากเข้าใกล้ อาจเป็นเพราะการพูดคุยกับอีกฝ่ายทำให้รู้สึกไม่โดดเดี่ยวก็เป็นได้
“งั้นก็ตามใจ ขอบคุณนะ”มาตินยิ้มขอบคุณ
“ขอบคุณทำไม ก็มันเป็นงานนิ”กุ้ยช่ายเดินหนี ไม่รู้ทำไม สบตากับดวงตาสีเข้มคู่นั้นแล้วหัวใจมันพาลเต้นแรง ใบหน้าร้อนวูบอย่างบอกไม่ถูก
ห้องประชุม
มาตินนั่งอยู่หัวโต๊ะโดยมีกุ้ยช่ายและชมพู่ขนาบสองข้าง บรรยากาศเป็นไปอย่างเรียบง่ายเป็นกันเกรงเพราะนโยบายของบริษัทค่อนข้างไม่เคร่งครัดเพื่อผลประโยชน์ที่ออกมาจะได้ไม่กระทบต่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
“ผมขอเริ่มที่ปัญหาเล็กๆเลยแล้วกัน ฝ่ายขายมีอะไรเสนอแนะมั้ยครับคุณกำพล”มาตินเอ่ยถามหัวหน้าฝ่ายขาย
“ครับ ครับอันที่จริงจะว่าเป็นปัญหาก็ไม่เชิงนะครับ เนื่องด้วยตอนนี้สภาวะของบริษัทเราประสบกับเหตุการณ์ที่กลุ่มลูกค้ามีเพิ่มขึ้นมากกว่าปกติเกือบเท่าตัว เกือบสีสิบเปอร์เซ็นต์ของลูกค้าที่เพิ่มเข้ามา ความต้องการของลูกค้ากลุ่มนั้นๆต้องการทัวร์ที่ค่อนข้างราคาไม่สูงมาก และเป็นทัวร์ภายในประเทศ แต่ต้องการอะไรที่มันค่อนข้างมีระดับ ผมจึงขอเสนอว่าให้เพิ่มเส้นทางทัวร์ภายในประเทศเป็นแบบมีเดียมคลาส เพื่อส่งเสริมการเจริญเติบโตของยอดขายของบริษัท”
“แล้วตอนนี้กลุ่มลูกค้าของเราส่วนมากเป็นยังไง”มาตินถาม พลางจดข้อเสนอของผู้จัดการฝ่ายขายลงเสริมในเอกสารตรงหน้า
“ครับ เนื่องด้วยเหตุการณ์ปัจจุบันทำให้กลุ่มลูกค้าค่อนข้างเติมโต ลูกค้าที่เพิ่มเข้ามาตอนนี้มีหลายระดับ แต่ผมคาดว่ากลุ่มลูกค้าไม่ค่อยมีผลกระทบกับยอดขายสักเท่าไร เพราะกลุ่มลูกค้าค่อนข้างทราบดีว่าทัวร์ของเราเป็นทัวร์ที่ค่อนข้างเน้นคุณภาพ ลูกค้า
ปัจจุบันที่เพิ่มเข้ามาจะเป็นลูกค้าในระดับกลาง กลุ่มลูกค้าเหล่านั้นจึงต้องการที่จะสัมผัสกับทัวร์ที่มีคุณภาพแต่ราคาไม่สูงมาก”
“งั้นผมจะเก็บไปพิจาณาดูอีกที”มาตินรับคำ ความจริงการเพิ่มเส้นทางทัวร์ในระดับที่คนที่ไม่ต้องมีเงินมากมายก็สามารถใช้บริการได้มันก็เคยอยู่ในความคิด เพียงแต่ยังไม่มีฐานลูกค้าเพียงพอที่จะสนใจ
“ขอบคุณครับ”หัวหน้าฝ่ายขายตอบรับ
“แล้วฝ่ายที่พักกับการเดินทางล่ะ มีอะไรเพิ่มเติมหรือติดขัดมั้ยครับคุณเมลเดล”มาตินถามหัวหน้าฝ่ายที่พักและยานพาหะนะที่เป็นชาวต่างชาติเพราะทัวร์ส่วนใหญ่จะเป็นเส้นทางต่างประเทศ
“ครับ จะมีปัญหาก็แค่ที่พักที่ไม่เพียงพอต่อการรองรับในปริมาณของลูกค้าที่เพิ่มมากขึ้น แล้วก็ไกด์นำทาง ยังมีไม่เพียงพอเพราะจำนวนลูกค้าที่เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม ส่วนการเดินทางไม่คิดว่ามีปัญหาครับ มีหลายสายการบินที่ต้องการร่วมงานกับเรา เรื่องการเดินทางจึงเป็นปัญหาที่ตัดไปได้เลยครับ”เมนเดลตอบ
“แล้วถ้าเป็นทัวร์ระดับมีเดียมที่ฝ่ายขายเสนอมาล่ะ คุณคิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริงได้มั้ย แล้วการรองรับเพียงพอต่อกลุ่มลูกค้าที่โตมากขึ้นมั้ย”มาตินถามยกมือขึ้นมาประสานบนโต๊ะพยายามผ่อนคลาย
“ได้แน่นอนครับ เรื่องการรองรับภายในประเทศในระดับกลางไม่น่าจะมีปัญหา มีหลายที่ที่เสนอเข้ามา เดี๋ยวผมจะเสนอคุณมาตินหลังจบประชุมละกัน”
“ขอบคุณมาก คุณเมลเดล เอาเป็นว่าถ้าจะเพิ่มทัวร์ตามที่ฝ่ายขายเสนอมาตอนนี้ก็คงไม่มีปัญหาสินะเพราะการรองรับค่อนข้างจะเพียงพอต่อกลุ่มลูกค้า ไว้ผมจะหารือเรื่องนี้กันอีกที แล้วฝ่ายประชาสัมพันธ์โฆษณาล่ะ มีอะไรเพิ่มเติมมั้ยคุณรีน่า”มาตินหันไปถามสาวประเภทสอง หัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์โฆษณาที่ดูเหมือนรอจะพูดอยู่นานแล้ว
“ค่ะคุณมาติน รีน่าขอพูดตรงตรงเลยละกันนะค่ะ ตอนนี้ตามข่าวซุบซิบมากมายที่เกิดขึ้นทำให้บริษัทได้รับความสนใจจากกลุ่มลูกค้าใหม่ที่มีเพิ่มเข้ามา ตามที่ฝ่ายขายนำเสนอเพิ่มเส้นทางทัวร์ในประเทศตามที่ว่ามา รีน่าขอเสนอให้ทางเราทำโฆษณาเพื่อส่งเสริมยอดขายของเส้นทางใหม่ที่กำลังจะเปิด”รีน่าเสนอใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางยิ้มหวานส่งให้มาติน ซึ่งก็เป็นปกติตามนิสัยของสาวประเภทสองที่มาตินเข้าใจดี แล้วก็ถูกใจกับความตรงไปตรงมาของข้อเสนอต่างๆ
“แต่การทำโฆษณาผมว่ามันจะทำให้งบบานปลาย บางทีมันอาจจะไม่คุ้มกับผลกำไรสักเท่าไรเพราะเส้นทางใหม่จะเป็นทัวร์แบบระดับกลาง”มาตินแย้ง คิ้วเข้มเริ่มขมวดมุ่น มันก็ดีอยู่หรอกไอ้ที่ว่าทำโฆษณา แต่ถ้างบมันบานปลายก็ได้ไม่คุ้มเสีย
“นั่นสิ คุณรีน่า ผมว่าการทำโฆษณามันต้องใช้งบเยอะนะ”กำพลหัวหน้าฝ่ายขายแย้ง
“แต่รีน่าคิดว่าใช้งบไม่เยอะนะค่ะ รีน่าคิดว่าโฆษณาทางโซเชียลในตอนนี้ได้เองก็ได้ผลดีไม่แพ้โฆษณาตามทีวีเลย ดูอย่างในเฟสบุ๊คของคุณมาตินตอนที่ลงรูปลูกชายเด็กน้อยข้ำม่ำสิค่ะ คนติดตามเพิ่มขึ้น คนสนใจมากขึ้นกลายเป็นข่าวซุบซิบไปเลย รีน่าเลยเล็งเห็นว่าโซเชียลนี่ละค่ะจะเป็นตัวประชาสัมพันธ์ของเรา”
“อืม ผมว่าก็โอเคนะ ว่าแต่คุณรีน่าไปเห็นรูปลูกผมในเฟสบุ๊คเมื่อไรเนี่ย”มาตินถามยิ้ม แค่ถ่ายรูปลูกชายลงไป ไม่นึกรู้ว่าจะมีใครสนใจมากมายขนาดนี้
“แหม คนเค้ารู้กันทั้งบริษัทค่ะ คุณมาติน ดีไม่ดีรู้กันทั้งประเทศ”
“งั้นเหรอ หล่อมั้ยล่ะ”มาตินถามยกยิ้มนึกถึงลูกชายตัวจ้ำม่ำ ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นยังไง กลับไปถึงบ้านทีไรก็หลับ ไม่ได้อุ้มไม่ได้เล่นด้วยกันมาหลายวัน นึกแล้วก็คิดถึง
“หล่อสิค่ะ หล่อเหมือนพ่อแหละค่ะ”รีน่าชมเปราะ เรียกยิ้มขำจากผู้ประชุมรอบโต๊ะ
“แล้วนายแบบนางแบบล่ะ”มาตินถาม
“โอ้ย ไม่ต้องจ้างหรอกค่ะ ก็ใช้คนที่เป็นข่าวซุบซิบอยุ่ตอนนี้แหละค่ะเป็นนายแบบ”รีน่าส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้มาติน
“ดาราคนไหนมีข่าวตอนนี้ล่ะผมไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้หรอกให้คุณรีน่าเสนอมาละกัน”
“แหม คุณมาตินถ่อมตัวหรือแกล้งไม่รู้กันค่ะ ก็เอาเจ้าของบริษัทนี่ล่ะค่ะเป็นพระเซ็นเตอร์ไปเลย ประหยัดงบไปมากโขเลยค่ะ แล้วยิ่งได้น้องอันเดรสลูกชายของคุณมาตินมาถ่ายด้วยจะเริ่ดมากเลยค่ะ เพราะตอนนี้ใครๆต่างก็สนใจคุณมาตินกับคุณลูก รีน่าคิดว่าเราฉวยเอาความสนใจพวกนี้มาดึงดูดลูกค้าน่าจะดีนะค่ะ เริ่มแรกก็ลงตามโซเชียลต่างๆ”
“มันจะดีเหรอ ผมว่าผมไม่ค่อยเหมาะเท่าไรนะ”มาตินเยิ้ง ยิ้มน้อยๆกับข้อเสนอรีน่า
จริงอยู่ที่ตอนนี้ข่าวเกี่ยวกับตัวเองมีเยอะตามที่แม่ว่า แต่จะให้เป็นพรีเซ็นเตอร์นี่ท่าทางจะไม่ค่อยไหว
แต่ถ้าทำออกมาแล้วเป็นตัวช่วยให้บริษัทเติบโตก็น่าสนใจ อีกทั้งเป็นการเปิดตัวอันเดรสไปในตัวโดยที่ไม่ต้องมาแถลงการณ์หรือแก้ต่างอะไรมากมาย
“คุณว่าดีมั้ย”มาตินไม่แน่ใจหันไปถามกุ้ยช่ายที่นั่งเงียบแต่ก็ยิ้มชอบใจกับข้อเสนอของรีน่า
“เอาสิ ประหยัดดี น่าสนใจ”กุ้ยช่ายชอบใจ คิดตามรีน่าความจริงหนุ่มลูกครึ่งที่นั่งอยู่หัวโต๊ะถามว่าหล่อมั้ย พอเป้นนายแบบได้มั้ย ตอบได้เลยว่าสบายๆ แต่ที่ยิ้มชอบใจเพราะเจ้าตัวไม่ค่อยมั่นใจตัวเองสักเท่าไรเมื่อถึงเวลาที่คนอื่นชมเป็นจริงเป็นจัง
“จะดีเหรอคุณ ผมไม่คิดว่าผมทำได้”มาตินกระซิบ
“ลองโหวตมั้ยล่ะ”กุ้ยช่ายยิ้มเสนอให้โหวต เพราะรู้ว่าผลโหลดส่วนมากต้องเห็นด้วยแน่แน่ อยากจะเห็นคนที่ทำอะไรไม่เป็นเรื่องสักอย่างนอกจากเรื่องงานได้ทำอะไรเป็นจริงเป็นจังสักที
และผมโหวดที่ออกมาก็เป็นอย่างที่กุ้ยช่ายคิด ผลเป็นเอกฉันท์ ต่างลงความเห็นให้มาตินเป็นนายแบบพ่วงด้วยอันเดรสลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
“สนุกกันล่ะทีนี้”ชมพู่พูดเบาแสยะยิ้มกับกุ้ยช่าย
“ผมก็ว่างั้น”กุ้ยช่ายหันไปยิ้มรับ
**********************************
ยังไงก็รักคนอ่านเหมือนเดิมนะค่ะ
อย่าเพิ่งทิ้งกันนะคร้า ถ้าสอบเสร็จแล้วจะมาต่อบ่อยๆเลยคร่า
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
ขอคำแนะนำด้วยคร่า
เป็นกำลังใจให้กันเยอะๆนำค่าาาา :mew1:
-
รอต่อนะคะ สนุกมากๆๆๆเลย
-
หุหุ ชมพู่กับกุยช่ายวางแผนอะไรไว้หรือเปล่านะ :mew4:
-
กุ้ยช่ายไปเสนออย่างนั้น
ระวังตัวเองกับตั้งโอ๋ได้เป็นนายแบบจำเป็นด้วยนะคะ อิอิ
-
เดี๋ยวพ่อลูกชายจ้ำม่ำจะมีฐานแฟนคลับ :hao7:
เผลอๆคุณพี่เลี้ยงจะได้ถ่ายโฆษณาด้วย
ดังใหญ่ล่ะทีนี้ รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
ง่าาาาาาาา. มาร์ตินจะเป็นนายแบบ. อิอิ
-
ขอสมัครเป็นแฟนคลับน้องอันเดรสด้วยคนค่า.. แต่แอบอยากให้น้องตั้งโอ๋มาเป็นพรีเซ็นเตอร์ด้วยอีกคนจังเลยค่ะ คงจะน่ารักคูณสองไปเลยนะคะ :-[
-
เอาตั้งโอ มาเป็นนายแบบอีกคนจิจะน่ารักยิ่งกว่านี้อีก กรี้ดๆๆ. :katai2-1:
-
ดังใหญ่แล้วนะอันเดสส
-
:laugh:
-
ขออุดหนุนทัวร์ด้วยคน :katai2-1:
-
เหมือนเจ้าของสร้อยจะรู้ตัวแล้วหรือเปล่า 5555
-
มันทำให้ฉันอยากอ่านต่อ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
จะได้เป็นนายแบบอันเดรสมาติน
-
เพิ่มกุ้ยช่ายเข้าไปก็เป็นพ่อแม่ลูกเลยดีไหมคะ มาติน คิคิ
-
สนุกมากๆ รอตอนต่อไปครับ ^^
-
เตรียมป้ายไฟเชียร์น้องอันเดรส :hao3:
มีลุ้นว่างานนี้นายแบบจะไม่ได้มีแค่มาร์ตินกับอันเดรสแค่ 2 คนแล้วสิ
ความน่ารักของตั้งโอ๋กับกุ้ยช่ายต้องเข้าตากรรมการแน่ๆ
ตายๆๆๆ แอบจิ้นไปก่อนแล้วสิเรา :o8:
-
ดูเหมือนมีหลายคนอยากให้กุ้ยช่ายกะตั้งโอ๋ถ่ายแบบด้วย
เอ้ เอาไงดี
อิอิ ต้องรอดู
-
น่าจะโอนะ ถ้าเอาตั้งโอมาด้วยอีกคน ผมว่าเข้าท่านะ ถ้าจะสนุก คึคึ กุยช่ายได้รับงานหนักแน่ๆงานนี้
-
น่าติดตามมากค่าาาา
-
มาต่อ เร็วน่ะคิดถึง
-
ตั้งใจสอบให้ได้คะแนนดีๆนะคะ :mew1:
รอน้องตั้งโอ๋และอันเดรสได้ค่ะ
-
ติดตามจ้า มาต่อเร็วนะ :katai4: :katai4: :katai4:
-
อื้อหืออ อ เฮียยยหล่อจริงจริ้งง วิ่งเข้าไปกอดจูบลูบไล้~ /โดนถีบบบบ/ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ขอให้คะแนนสวยๆ เหมือนเราาา /ชะนีขี้มโน/(ข้ามเม้นท์เราปายยย55555) :laugh:
-
เด็ก ๆ น่ารักจังเรื่องนี้
รออ่านต่อน้า
-
43000
:katai4: :katai4: :katai4:
ไม่อยากให้รอกันนาน
ตอนที่ 21 ไม่ยุติธรรม
“เอะ นี่คุณจะอุ้มใครก็อุ้มสักคนสิ”กุ้ยช่ายหันมาบ่นหนุ่มลูกครึ่งร่างสูงผิวเข้ม ที่ขอแลกลูกกันมาได้พักใหญ่แล้ว
“อ่าว ก็ผมเห็นคุณอุ้มตั้งโอ๋แล้วดูเหมือนหนัก มานี่ผมอุ้มตั้งโอ๋ให้”มาตินเอาอันเดรสยื่นให้กุ้ยช่ายจะแลกกับตั้งโอ๋
“ไหนคุณบอกจะอุ้มอันเดรสเองไง อะไรของคุณ ไม่เอาหรอกผมไม่แลก”กุ้ยช่ายอุ้มตั้งโอ๋เดินหนี มาตินเดินตามมาขอแลกติดๆ ตั้งโอ๋ที่เห็นว่าทั้งคู่เหมือนจะเล่นไล่จับก็หัวเราะชอบใจส่งเสียงบอกให้คนเป็นพ่อเดินเร็วๆ
“จ๋าเดินเย็วๆฮับ คุณยังมาแย้ว ฮิฮิ”ตั้งโอ๋กอดคอกุ้ยช่ายแน่น
“คุณ จะเดินหนีไปไหน รอผมหน่อย เดี๋ยวก็ล้มกลิ้งเปียกหมดหรอก”มาตินตะโกนเร่งฝีเท้าไล่ตาม
“ก็แล้วจะตามมาทำไมเล่า ลูกคุณคุณก็อุ้มเองสิ”กุ้ยช่ายสวนกลับ จะให้วิ่งเร็วก็ไม่ได้ ตั้งโอ๋เองก็โตไวจนเริ่มจะอุ้มไม่ค่อยไหวแล้วเหมือนกัน ยิ่งโตก็ยิ่งกลม
“ก็รอก่อนสิ ผมอุ้มตั้งโอ๋เองมาแลกลูกกัน”มาตินยังตามไม่เลิก วิ่งตามกุ้ยช่ายไปบนชายหาดทราวขาวที่ทอดยาว
“ของแบบนี้มันแลกกันได้ที่ไหนเล่า อย่ามาตาม ไปแต่งตัวไป คนอื่นเค้ารอถ่ายอยู่”กุ้ยช่ายหยุดยืนหอบหันหน้ามามองมาติน
“กว่าจะถ่ายอีกตั้งสามชั่วโมง มานี่ เอามาแลกกันก่อน”มาตินยังดื้อดึงเดินเข้าหากุ้ยช่ายที่อุ้มตั้งโอ๋หัวเราะร่วนอยู่คนเดียว
“ก็ไปแต่งตัวสิ เห็นมั้ยอันเดรสเหนื่อยแล้ว”กุ้ยช่ายอ้างเดินถอยหนีมาตินทำหน้าเจ้าเล่ห์
“จะมาเหนื่อยอะไรเล่าคุณ คนวิ่งนะผม ไม่ใช่อันเดรส”มาตินทำหน้ากรุ่มกริ่มใส่กุ้ยช่ายพลางเดินเข้าหาอย่างเหมือนเสือกำลังตะปบเหยื่อ
“ก็นั่นแหละ ไปแต่งตัวไป มาวิ่งแก้ผ้ามีแต่คนมอง”กุ้ยช่ายไล่ ใครจะอยากมอง คนตรงหน้าใส่กางเกงขาสั้นผ้าร่มตัวเดียว ท่อนบนเปลือยจนเห็นกล้ามเนื้อเป็นลอนสวย ไม่ว่าจะกล้ามอกกล้ามแขน กล้ามท้อง แล้วก็ไรขนอ่อนที่โผล่พ้นกางเกงขึ้นมาเป็นแนวจนเกือบถึงสะดืออีก กุ้ยช่ายเห็นแล้วกลืนน้ำลายหนืดลงคอ หุ่นอะไรจะดีจนน่าอิจฉาขนาดนี้
“มองก็มองไปสิ คนมันหล่อ ใช่มั้ยอันเดรส ไหนลูกพ่อ ดูสิ เหนื่อยจนเหงือกบานเลย”มาตินก้มลงไปหาอันเดรสที่อุ้มอยู่เห็นอันเดรสยิ้มชอบใชที่พาวิ่งจนเหงือกสีน้ำผึ้งโผล่ออกมาโชว์
“เฮ้ย อย่าเอานิ้วไปแหย่ปากลูกสิคุณ นี่เอามานี่ มือก็สกปรกยังจะเอาไปแหย่ปากลูกอีก”กุ้ยช่ายยอมจำนนเห็นมาตินเอานิ้วแหย่เหงือกบานบานของอันเดรส
“ฮ่า ฮ่า ก็แค่นั้น ทำเป็นเล่นตัว”มาตินแซวไม่วายมองกุ้ยช่ายด้วยสายตาระยับแพรวพราวอย่างชอบใจ
“ว่าใครเล่นตัว”กุ้ยช่ายหันไปมองค้อนวางตั้งโอ๋ลงยืนบนผืนทรายขาวแล้วรับอันเดรสมาอุ้มแทน
“ก็จะว่าใครได้ อยู่กันแค่ไม่กี่คน ฮ่าฮ่า ผมไปละนะ”มาตินไม่วายพูดทิ้งท้ายกวนประสาท พออุ้มตั้งโอ๋ได้ก็วิ่งหนีอุ้มตั้งโอ๋ไปที่กองถ่ายทันที ทิ้งให้กุ้ยช่ายสงสัย ทำไมต้องเอามาแลกด้วย พอแลกเสร็จก็หนีไปเลย คนอย่างนี้เวลาทำอะไรทีไม่เคยมีอะไรที่ปกติ แบบนี้มันน่าสงสัย
“อะไรของเขา ประสาทละมั้ง”กุ้ยช่ายบ่นเบาๆมือข้างที่ว่างปัดผมที่ปลิวลมปรกใบหน้าขาวมาทัดหู ก้มลงมองอันเดรสที่อยู่ในชุดหมีโคอาล่าสีน้ำตาลยิ้มเหงือกบาน
แต่เดี๋ยว ทำไมมันร้อนร้อน สงสัยก็เลยเอามือทาบก้นกลมกลมผ่านชุดหมี เหมือน เหมือนมาก ร้อนร้อนแบบนี้ไม่ต้องสงสัย หันไปมองเจ้าตัว ตอนนี้กำลังทำคิ้วขมวด อย่าบอกนะว่า
ปู๊ด!!!
ชัดเลย อื้อหือ พอเสร็จสมอารมณ์หมายก็ยิ้มหัวเราะจนเหงือกบาน อะไรมันจะปานนั้น ดูชอบอกชอบใจดีแท้ มาอึทั้งทั้งที่ชาวบ้านเขาอุ้มอยู่แบบนี้ ไอ้นิสัยไม่เกรงใจแบบนี้มันได้พ่อมาชัดๆ
แล้วนี่อะไร ที่ตามตื้อขอเปลี่ยนลูกกันอยู่ตั้งนาน ที่ไหนได้ ขี้เกียจเปลี่ยนผ้าอ้อมว่างั้น แบบนี้มันใช่ได้ที่ไหน
เป็นพ่อคนก็ต้องทำบ้างสิ หรือจะกลัวเสียภาพพจน์ของเจ้าของบริษัท แต่มันไม่ใช่ แค่ให้เปลี่ยนผ้าอ้อมก็บอกกันตรงๆ ใช่มาอ้อมค้อมให้วิ่งหนีอยู่ได้ตั้งนาน
เรื่องแบบนี้มีใครเขาทำกัน หาเรื่องกวนประสาทกันชัดๆ ได้แต่คิดโมโหอยู่ในใจ จะไปบ่นมากก็ไม่ได้ พนักงานบริษัทมากันเยอะอยู่ เดี๋ยวจะพาลเสียภาพพจน์ แต่อย่างมาตินเหรอจะมีภาพพจน์กับเขา มันน่านัก เอาเด็กอึใส่ผ้าอ้อมมาหลอกทิ้งให้กันดื้อๆ
คิดแล้วก็แค้นใจ เดินกระทืบเท้าไปตามพื้นทราย อันเดรสก็อันเดรสเถอะน่ารักแค่ไหนก็ช่วยไม่ได้หรอก ไม่ต้องเอามืออวบอวบมาจับหน้ามาชวนเล่นเลย ต้นเรื่องแท้แท้ยังหัวเราะเหงือกบานอยู่ได้ มาจับผมจับหน้าดึงชวนเล่นอยู่นั่นแหละ แค้นพ่อก็เลยมาลงกับลูกซะเลย
“อ่าว กุ้ยช่าย เมื่อกี้แม่เห็นเจ้ามาตี้มันอุ้มอันเดรสไปนิ”คุณนายของบ้านนอนอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบเมื่อเห็นกุ้ยเดินอุ้มหลานมาก็เอ่ยทักอย่างแปลกใจหันไปมองลูกชายทางกองถ่ายที่อยู่ข้างๆไม่ไกลกำลังอุ้มเด็กชายตัวกลมโยนไปมาอย่างอารมณ์ดี
“พอดีอันเดรสอึนะครับ เลยเอามาให้เปลี่ยนแพมเพิสให้”กุ้ยช่ายบอกวางเด็กตัวกลมเจ้าปัญหาบนเปลผ้าใบข้างแม่ของมาติน
“ให้มันนายอย่างนี้สิลูกชายแม่ สร้างเรื่องให้ตลอด แพมเพิสยังไม่มีปัญญาเปลี่ยน มันน่านัก ดูสิมัวแต่เล่น”หญิงสูงวัยได้แต่พูดบ่นลูกชายของตัวเอง
วันนี้คุณแม่ของมาตินดูค่อนข้างแปลกตาเพราะสวมชุดว่ายน้ำแบบวันพีช ท่อนล่างมีผ้าคาดเอวผูกอยู่ กุ้ยช่ายมองแล้วไม่น่าเชื่อว่าจะอายุห้าสิบเข้าไปแล้ว ทั้งหุ่นและใบหน้ายังดูเหมือนแค่สี่สิบต้นต้น สมกับเป็นคุณนายของบ้านจริงๆ ดูมีรัศมีจับแม้จะอายุมากแล้ว
“ไม่เป็นไรครับ นี่มันก็หน้าที่ของผมด้วย ว่าแต่คุณแม่ไม่ลองไปดูเขาถ่ายกันเหรอครับ”กุ้ยช่ายถามพลางถอดชุดหมีออก
“โอ้ย แม่นอนรับลมอยู่นี่ดีกว่า ปล่อยให้พ่อของตามาตี้ไปดูเองดีกว่า นั่นเขาขาทำงานแม่เลยไม่ต้องลำบากไปดูอะไรมากนัก”
“คุณแม่โชคดีนะครับที่เจอคนเก่งแบบคุณพ่อของคุณมาติน”กุ้ยช่ายเอ่ยชมพลางเปลี่ยนผ้าอ้อมให้อันเดรสที่ไม่ค่อยอยู่สุข คอยจะหยิบจับนู่นนี่ เมื่อกี้ก็จะคว้าเอาแพมเพิสที่มีแต่อึเล่น ดีที่กุ้ยช่ายคว้าไว้ทัน
“จะว่าโชคดี แม่ก็ยอมรับอยู่หรอก แต่กว่าจะลงตัวก็นานหลายปี เพราะว่าทางบ้านของแม่เข้าไม่ค่อยยอมรับพ่อของมาตี้สักเท่าไร เอาแต่บอกว่าปกป้องแม่ไม่ได้ ได้พิสูจน์กันมากมายถึงได้อยู่กันมาได้ทุกวันนี้”
“นั่นสินะครับ คุณแม่โชคดีมากเลย”กุ้บช่ายฟังที่แม่ของมาตินเล่าจนเปลี่ยนแพมเพิสให้อันเดรสเสร็จก็นั่งขัดสมาธิอุ้มอันเดรสให้นั่งพึงตัวเป็นการฝึกนั่งไปในตัว ไม่ลิมหยิบเป็ดน้ำมาให้อันเดรสกัดเล่น
พลางฟังแม่ของมาตินเล่าเรื่องราวของตัวเองให้ฟัง
ตอนแรกคุณแม่ของมาตินเป็นคนเชื้อสายสเปนโดยกำเนิด คุณตาของมาตินเป็นผู้มีอิทธิพลทางเศรฐกิจของสเปน มีลูกสองคนคนแรกคือคุณลุงของมาตินและแม่ของมาติน ต่อมาท่านเสียชีวิตผู้สืบทอดของตระกูลก็เป็นพี่ชายของแม่มาติน ส่วนแม่ของแม่มาตินก็แต่งงานกับผู้ชายไทยทำให้แม่ของมาตินพูดไทยได้
ตอนอายุสิบแปดแม่ของมาตินกำลังเรียนมหาลัยในมาคริด และคุณพ่อของมาตินเองเรียนจบแล้ว กำลังศึกษาเรียนรู้งานทัวร์ของบริษัท ระหว่างนั้นท่านทั้งสองอยู่ที่จุดศูนย์กลางของเมืองมาดริด คือจัตุรัสที่เรียกว่า Puerta del Sol หรือ "ประตูแห่งดวงอาทิตย์" คุณพ่อของมาตินไปศึกษาดูเส้นทางทัวร์ใหม่ ส่วนคุณของมาตินกำลังถ่ายรูปเพื่อทำโครงงาน
คราวนี้คุณแม่ของมาตินเล็งหามุมถ่ายรูปเพลินไปหน่อย เดินถอยหลังไปชนกับคุณพ่อของมาตินจนโทรศัพท์ของท่านตกบนพื้นแตกกระจาย จนเกิดมีปากเสียง
หลังจากนั้นก็เกิดทะเลาะกันแล้วลงเอยด้วยการรับผิดชอบ โดยคุณแม่ของมาตินบอกจะชดใช้ ต่างแยกย้ายแล้วนัดมาเคลียกันอีกที หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ติดต่อกันโดยตลอด
คุณแม่ของมาตินกลายเป็นไกด์ทัวร์ให้คุณพ่อของมาตินไปโดยไม่รู้ตัว พากันเที่ยวจนเกือบทัวสเปน จนเกิดอุบัติเหตุทำให้เผลอใจจนแม่ของมาตินตั้งท้อง ทางบ้านของคุณแม่ที่มีคู่หมั้นหมายให้คุณแม่อยู่แล้วตามประสาครอบครัวของคนมีอิทธิพล ลุงของมาตินไม่พอใจพ่อของมาตินมากที่หยามเกียรติของน้องสาวตนจนทำให้
คุณพ่อของมาตินเคยโดนสั่งเก็บหลายครั้งแต่ก็รอดมาได้ จนมีครั้งที่แม่ของมาตินถูกลักพาตัวโดยคู่แข่งทางการค้า คุณพ่อของมาตินบุกเดี่ยวไปลักเอาคืนมานั่นล่ะถึงจะได้แต่งงานกันจนย้ายมาอยู่ที่ไทยโดยถาวร
กุ้ยช่ายได้ฟังก็ทิ่งในความรักของพ่อของมาตินที่มีให้คู่ชีวิต ถ้าเป็นใครหลายคนคงหนีไปแล้ว
“เฮ้ย ไอ้ราขึ้น แกมาได้ยังไง ไหนบอกกลับอิตาลีไปแล้ว ไอ้เผือกเอ้ย”เสียงมาตินโวยวายมาทางเต้นกองถ่ายข้างเต้นที่กุ้ยช่ายกับแม่ของมาตินนั่งอยู่
กุ้ยช่ายมองไปก็ยิ้มชอบใจ เห็นรามิเรสในชุดสบายๆ เสื้อแขนสั้นส่วมทับเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้น มาตินเองที่กำลังถูกช่างจับแต่งตัวก็โวยวายใหญ่
“ก็ฉันได้ข่าวว่าแกจะเป็นนายแบบถ่ายโฆษณา เลยอุตห์ส่าบินข้ามโลกมาดู ใจคอแกจะไม่บอกฉันเลยรึไง”รามิเรสะบักไหล่ไม่ใส่ใจพลางเอามือล้วงกระเป๋าเดินมาทางเต้นที่กุ้ยช่ายนั่ง
“สวัสดีครับคุณแม่”รามิเรสเดินมาทักทายแม่ของมาตินแล้วยกมือสีน้ำผึ้งนิ้วนางประดับด้วยแหวนเพชรวงโตขึ้นจูบหลังมือ
“แหม ไม่เจอกันตั้งนานหล่อขึ้นเป็นกองนะรามี่ของแม่”คุณแม่ของมาตินเองก็ยกมือให้รามิเรสจูบหลังมืออย่างสมยอม ดูเหมือนจะเป็นการทักทาบตามประสาชาวต่างชาติ แต่สำหรับกุ้ยช่ายค่อนข้างจะแปลกตา
“สวัสดีครับกุ้ยช่าย ไม่เจอตั้งนาน น่ารักขึ้นเป็นกอง”รามิเรสไม่พูดทักปล่าวปล่าว
ถือโอกาสที่กุ้ยช่ายอุ้มประคองอันเดรสอยู่ สองมือหนาจับไหล่สองข้างของกุ้ยช่ายดึงเข้าไปแล้วเอาแก้มแนบแก้มสองข้างของกุ้ยช่าย
“อะ เอ่อ สวัสดีครับคุณรามิเรส”กุ้ยช่ายตกใจ จู่ๆรามิเรสก็เล่นมาทักทายแบบนี้ ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นธรรมเนียมของชาวต่างชาติที่เอาไว้ทักกับผู้หญิง ได้แต่เออออกับเขาไป
จนคุณนายที่นั่งอยู่ข้างข้างยิ้มออกมา หันไปมองลูกชายผิวเข้มของตัวเอง เดินผละออกมาจากช่างทำผม ใบหน้าเหมือนจะไม่พอใจซะด้วย เห็นแล้วคนเป็นแม่ก็ยิ้มพลางหยิบแว่นกันแดดมาสวมเอนตัวลงนอน ปล่อยให้เป็นเรื่องของเด็กๆ
“ไหนบอกว่าจะมาดูฉันถ่ายแบบ แกจะมาอยู่อะไรที่นี่วะ”มาตินโวยวายขึ้นมาแต่ไกล เดินลุยผืนทรายสีขาวตรงมาที่เต้นข้างๆ
“ใครมันจะมาดูกอลิล่าถ่ายแบบวะ”รามิเรสพูดหัวเราะแล้วนั่งลงชิดข้างกุ้ยช่าย
“ใครกอลิล่า ถ้าจะนั่งก็ไปนั่งนู่น จะมาแย่งลูกฉันนั่งทำไมวะ เต้นนี้มันเต้นครอบครัวเว้ย”มาตินโวยวาย มันน้าหงุดหงิดไม่น้อย ว่ากอลิล่าก็ไม่สนใจหรอก เพราะโดนเรียกแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว
แต่ไอ้ที่ต้องเดินมาเนี่ย เพราะคนหน้าขาวตรงหน้าที่ปล่อยตัวหล่อยใจให้คนอื่นเขาหอมแก้มซ้ายขวาตามใจชอบโดยไม่ขัดขืนต่างหาก
ทีกับเขาละขัดขืนตลอด ถึงจะไม่ปฏิเสธ แต่ก็ต้องใช้กำลัง กว่าจะได้มาก็ยาก แต่นี่อะไร ทีกับไอ้ราขึ้นนี่ยอมง่ายๆ มันน่ามั้ย
“ลุก ลุกไปเลยแก ไปช่วยช่างถ่ายรูปดูวิวหน่อย ไหนไหนก็มาแล้ว เห็นถ่ายรูปสวยไม่ใช่รึไง”มาตินหาเรื่องไล่รามิเรสที่นั่งหยอกกับอันเดรส แต่จริงๆแล้วดูก็รู้ว่าหาเรื่องใกล้กุ้ยช่ายมากกว่า
“ใคร ใครบอกว่าฉันถ่ายรูปสวยวะ ไม่มี แกอย่ามามั่ว”รามิเรสเงยหน้ามาถาม ค่อนข้างงงเพราะไม่ค่อยได้ถ่ายรูปอะไรกับเขาสักเท่าไร
“เออน่า ไปช่วยเขาดูหน่อย”คราวนี้ไม่พูดปล่าว ถึงขั้นลงไม้ลงมือฉุดดึงกันเลยทีเดียว
“อ่าวเฮ้ย ไม่ไป แกจะมาอะไรเนี่ย คนเพิ่งมาถึงนะเว้ย”รามิเรสโวยวาย ยื้อแขนที่มาตินดึงไว้
“เออไปเหอะน่า ไปสิวะ”มาตินไม่ยอมพยายามดึงจนจะหลุดอยู่แล้วเชียว นั่นอะไรวะ ทำไมต้องไปเกาะอย่างนั้น จนจะกอดกันอยู่แล้ว
เห็นว่าสู้แรงกันไม่ได้ก็ไปเกาะกุ้ยช่าย มันน่ามั้ย จะกวนโมโหกันไปถึงเมื่อไร ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะที่หอแก้ม แล้วก็ปล่อยให้เขาหอมเฉยๆ แล้วนี่อะไร เขากอดอยู่นะ ปล่อยให้เขากอดต่อหน้าต่อตา ไม่ผลักไม่ขัดขืนเลย กลับหัวเราะชอบใจ นี่เห็นเป็นเรื่องเล่นหรือไง ไม่ได้เล่นนะ จะโมโหแล้วเนี่ย
แล้วทำไมต้องโมโห ใครจะทำอะไรก็ต้องเรื่องของเขา แล้วนี่มาดึงทำไม ไม่เห็นจะต้องมาเดือดร้อนอะไร แต่ทำไมมันปล่อยไม่ได้ ทำไมต้องโมโห
ก็แล้วมันน่าโมโหมั้ยล่ะ ทีกับคนอื่นล่ะเป็นอีกอย่างหนึ่ง ก็ไม่อยากจะสนหรอก แค่เห็นว่ามันไม่ยุติธรรมก็เท่านั้นเอง
ไม่ยุติธรรม!!!
********************************
ตอนหน้าเอาตบจูบเลยมั้ย :haun4:
55+ คิถึงคนอ่านฝุดๆ ไม่ได้มาลงนาน
ยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งกันนะคร้า
รัก รัก รัก รัก คนอ่าน
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
555
-
ใช่ค่าา..กุ้ยช่ายไม่ยุติธรรมเลย *ชูป้ายไฟอยู่ข้างมาตินเป็นพักๆ ค่ะ* :laugh: ..บางทีมาตินก็ถูกเมินจนน่าสงสารเหมือนกันนะคะเนี่ย
-
กุ้ยช่ายทีงี้ละไม่รู้ว่าราต้องการอะไรที่
กับมาตินละระวังตัวจัง
ไม่ยุติธรรมจริง
เชียร์มาติน
อ่านทันแล้ว
-
เอาเลยๆบทตบจูบไม่ขัดศรัทธาแน่นอน
-
มาร์ตินเริ่มหึง หวง แล้วละสิ หึหึ ส่วนนายรามิเรส ต้องจิ้นกับลุงของตั้งโอ๋ นะ ๕๕๕๕๕ เหมาะสมกันดี ตอนใหม่มาเร็วๆนะคับ
-
มาตินแกโตแล้วนะ :m20:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
มาติน นายกี่ขวบเนี่ย
ชอบรามี่อะ
-
น่ารักอ่ะ
-
มาตี้เจ้าคนขี้อิจฉา
-
:laugh: อ่านแล้วเหมือนได้พักผ่อน สนุกดีครับ
-
เห็นแล้วคนเป็นแม่ก็ยิ้มพลางหยิบแว่นกันแดดมาสวมเอนตัวลงนอน ปล่อยให้เป็นเรื่องของเด็กๆ
เหมือนคุณแม่จะรู้ ... รึเปล่า ? 5555+ o18 o18
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
ค้างงงงงนิดๆเง้ออออ :serius2: รีบมาต่อนะคะรัก(ของเค้า)รออยู่ o22
-
ใช่ ไม่ยุติธรรมเลย :laugh:
-
เห็นด้วยมาตี้
แต่คุณแม่นี่ท่าจะไม่ว่าไรนะ อิอิ :hao6:
-
ตบจูบจงมา
-
คุณมาติน เป็นหนัก นะเนี่ยยยย 555
-
อิจฉาชิมิ มาตี้ 55555
-
บู่ๆ เด็กขี้หวง ฮิๆๆๆๆๆ
-
รอต่อออ
-
อ้าววว
-
ผมก็คิดว่าคุณแม่กำลังดูพฤติกรรมของลูกชายตัวเองแน่ๆ แม้มาตินอิจฉาเขาก็บอกเถอะอย่ามาเยอะ คึคึ รอตอนต่อไป
-
หึง หึง...แล้วใช่ป่าวมาตี้ :-[
-
ห่วงล่ะสิ
-
มาตี้งอนอีกแล้ว ขี้งอนจริงๆเลย :m20:
ปล.ขอฝากนิสนึง ช่วยใส่หน้าให้หน่อยเวลาอัพเนอะ จะได้หาอ่านง่ายๆ บางทีกลับมาอ่านอีกรอบก็จำไม่ได้เเล้วว่าอยู่หน้าไหน ใส่หน้าใหเจะดีมากกกก จุ๊บจุ๊บ :mew1:
-
:z3: :z3: :z3:
-
มาร์ตินเอ้ย... แกก็ทำได้แค่หึงหวงแค่นี้แหล่ะว้าาา... อยากทำตัวไม่ชัดเจนเอง :really2:
-
มาตินหึงกุ้ยช่ายล่ะสิ ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
46000
:katai4: :katai4: :katai4:
มาช้าไปโหน่ย อิอิ
ตอนที่ 22 อิจฉาหรือว่าหึง
เสียงคลื่นกระทบฝั่งประกอบกับเสียงนกที่กำลังโบยบินกลับรังนอนช่างเป็นบรรยากาศที่เหมาะกับการพักผ่อน
พระอาทิตย์คล้อยต่ำลงใกล้จะลับขอบฟ้า แสงแดดที่ร้อนแรงเริ่มอ่อนลงตามเวลา
เสียงเพลงของเวลาสังสรรค์ดังไปทั่วงาน พนักงานกับทีมงานต่างคุยกันหัวเราะสนุกสนานเสียงดังแข่งกับเพลง
กุ้ยช่ายนั่งร่วมโต๊ะอยู่กับรามิเรสและมาติน โดยที่ตัวเองนั่งคั่นกลาง ทั้งทั้งที่ทั้งสองเป็นเพื่อนกัน แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเอาเขามาคั่นกลาง
เวลาจะคุยอะไรแต่ละทีก็คุยข้ามหัวเขาตลอด แล้วนี่อะไร คนหนึ่งก็ยิ้มร่าเริงตั้งแต่มาถึง ก็ไม่รู้หรอกนะว่ามาได้ไง ได้ข่าวว่ากลับอิตาลิไปเมื่ออาทิตย์ก่อน จู่ๆก็โผล่มา ส่วนอีกคนนั่งเป็นเงาดำทะมึนหน้าบึ้งอยู่ข้างข้าง
ไม่รู้ว่าเป็นอะไรนักหนา หน้าบึ้งจนทำให้กองถ่ายล่ม ถ่ายต่อไม่ได้เพราะนายแบบหน้าบึ้งเลยต้องเลื่อนเวลาถ่ายเพิ่มไปอีก
“ว่าแล้วว่าคนอย่างแกถ่ายแบบกะเขาได้ที่ไหนดูทำหน้า ยังกับตูดกอลิล่า”รามิเรสแหย่มาตินที่ตอนนี้นั่งทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างกุ้ยช่ายพลางยกแก้วเหล้าขึ้นกระตก
“หุบปากไปไอ้หน้าตูดบาบูน”มาตินย้อนยกแก้วเหล้ากระดกตาม
“ฮ่าฮ่า นึกว่าจะแน่นี่หว่า ที่ไหนได้ ทำซะกองล่มเลย อุตส่าห์บินข้ามโลกมาให้กำลังใจเลยนะเว้ย”รามิเรสไม่ยอมเลิกพูด ยิ่งเห็นมาตินหงุดหงิดยิ่งชอบใจ ทำไมจะไม่รู้ว่ามาตินหงุดหงิดเพราะอะไร
“แกก็กลับไปสิวะ ใครขอให้มา เกะกะวุ่นวาย”มาตินเทเหล้าใส่แก้ว
“โหย ใจคอแกจะไล่เพื่อนคนนี้ได้ลงคอเลยรึไง คุณกุ้ยช่ายดูสิครับเจ้านายคุณใจแคบแค่ไหน อ่ะกินนี่ดีกว่า”
“ขอบคุณครับ”กุ้ยช่ายหันไปยิ้มรับกับรามิเรสที่คีบกุ้งตัวโตใส่จานตัวเอง นั่งดูสองคนพูดเหน็บกันไปมาก็สนุกไปอีกแบบ ดีดว่าอยู่เงียบๆ เพราะตั้งโอ๋กับอันเดรสก็ให้แม่บ้านที่ติดตามแม่ของมาตินเอาไปนอนแล้วเลยไม่รู้จะคุยกับใคร ก็มีแค่มาตินกับรามิเรส
ที่เอาแต่หาเรื่องกัน แต่จะเป็นรามิเรสที่คอยจะพูดให้มาตินหงุดหงิดเสียมากกว่า พอเห็นมาตินหงุดหงิดก็นึกอารมณ์ดี เพราะปกติแล้วตัวเองจะเป็นคนถุกทำให้อารมณ์หงุดหงิดเสียมากกว่า
“กลับโลกเก่าไปเลยไปไอ้ราขึ้น”มาตินไล่กระดกเหล้าที่ไม่ผสมโซดาขึ้นดื่ม
“จะกลับทำไมเล่า โลกนี้สวยกว่าเยอะ มีอะไรให้หน้ามอง”รามิเรสหันไปยกยิ้มให้กุ้ยช่าย กุ้ยช่ายเองก็ยิ้มตอบชอบใจให้รามิเรสยั่วโมโหมาติน อย่างน้อยก็ให้คนอื่นเอาคืนให้ละกัน
“เกะกะชะมัด”มาตินพูดใบหน้าคมเข้มเริ่มแดงก่ำเพราะแอลกอฮอล
“แกว่าฉันเกะกะเหรอวะ ดี งั้น เราไปกันดีกว่าครับกุ้ยช่าย ไปเต้นกัน”รามิเรสลุกขึ้นฉุดมือกุ้ยช่าย
“แต่ผมเต้นไม่เป็นนะ”กุ้ยช่ายแย้ง รั้งมือไม่ลุกตาม
“มาเถอะครับ เดี๋ยวผมสอน ไม่ยาก”รามิเรสพยักหน้า หันไปมองมาติน เป็นอย่างที่คิด จ้องมองกุ้ยช่ายด้วยสายตาหมาเหงาซะขนาดนั้น
“จะดีเหรอครับ ผมไม่ค่อยถนัด”กุ้ยช่ายหันไปมองหน้าเวทีที่เต็มไปด้วยพนักงานและก็ทีมงานกำลังสนุกกับวงดนตรีแสดงสด
“มาเถอะครับ มาสนุกดีกว่า”รามิเรสฉุดมือกุ้ยช่ายให้ลุกตามไปหน้าเวที
แรกๆกุ้ยช่ายเองก็รู้สึกขัดเขินไปไปมามาได้รามิเรสคอยจับมือจับเอวให้โยกไปตามจังหวะ ถึงได้รู้ว่าการเต้นมันสนุกอย่างนี้นี่เอง
ใบหน้าขาวเริ่มมีเหงื่อผุดประปรายเพราะออกแรงเต้นมาได้สักพัก แก้มขาวอวบเริ่มเปลี่ยนเป็นสีระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด
มัวแต่สนุกไปตามเสียงเพลง มัวแต่ยิ้มให้กับรามิเรสที่สรรหาเรื่องมาเล่ามาคุยทำให้ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวจนเพลงเปลี่ยนถึงได้มีเวลาหยุดเต้น
ไม่ได้ตั้งใจหันไปมองทางโต๊ะที่เดินจากมา แต่ก็หันไปมอง สะดุดกับสายตาสีเข้มของใครบางคน
สายตาที่ทำให้ต้องหยุดนิ่งหันไปมองอยู่นาน สายตาที่จ้องมองมาอย่างไม่ลดละ สายตาที่แสดงออกถึงความเหงา
และแน่นอนกุ้ยช่ายไม่ได้เห็นคนเดียว รามิเรสเองก็เช่นกัน เมื่อเห็นคู่เต้นของตัวเองหยุดนิ่งจ้องมองอะไรสักอย่างถึงได้มองถาม แล้วก็ถึงได้เห็นสายตาที่ไม่เคยได้เห็นของเพื่อนตัวเอง
เพราะอย่างนี้ไงถึงคิดว่ามันเป็นเรื่องน่าสนุก ไม่เสียแรงที่บินข้ามโลกมาไกลขนาดนี้
“คุณกุ้ยช่ายครับ เป็นอะไรรึป่าว”รามิเรสถือโอกาสเอามือเกี่ยวเอาเอวของกุ้ยช่ายเป็นการเรียกความสนใจ
“ปะ ป่าวครับ”กุ้ยช่ายสะดุ้งเล็กๆเพราะมัวแต่สนใจกับสายตาของใครบางคน
“เพลงนี้เพลงช้า เอาไงดี คุณกุ้ยช่ายเต้นต่อรึป่าว”รามิเรสถามพลางดึงกุ้ยช่ายให้หันมาอีกทาง จงใจให้หันหลังใส่สายตาที่มองมา
“ผมว่าไม่ดีกว่า กลับโต๊ะกันดีมั้ยครับ”กุ้ยช่ายหันไปมองรอบตัวที่ตอนนี้เหลือแค่คู่ชายหญิงที่กอดซบกัน
“จะกลับโต๊ะเลยเหรอครับ”
“ครับ หรือคุณรามิเรสจะเต้นต่อ ผมไม่เอานะ”กุ้ยช่ายพูดพลางทำท่าทางส่ายหัว หัวเราะกับความคิด จะให้มาเต้นกอดผู้ชายด้วยกันคงไม่เข้าท่า
“ไปหาที่เงียบๆคุยกันดีกว่า”
“จะดีเหรอครับ ผมว่า อะ”ไม่ทันพูดจบกุ้ยช่ายก็ถูกฉุกข้อมือให้เดินตามอย่างช่วยไม่ได้
ยิ่งเดินยิ่งไกลออกมาจากงานเลี้ยง ตอนนี้มือข้างหนึ่งถูกจับจูงโดยรามิเรส ส่วนอีกข้างกำลังถือรองเท้าแตะที่ถูกถอด เท้าทั้งสองเดินเตะไปตามทรายละเอียด แสงไฟข้างทางที่พอมีมาอย่างสลัว ดีที่ได้แสงจันทร์คอยช่วยทำให้พอเห้นบ้าง เดินไปสักพักก็เจอกับโขดหินใหญ่
“อยากลองขึ้นไปมั้ยครับ”รามิเรสหันมายิ้ม
“ขึ้นได้เหรอ”กุ้ยช่ายถาม เพราะดูมันสูงจนไม่น่าขึ้นได้
“ขึ้นได้สิผมมีทางลับ”รามิเรสจุงมือกุ้ยช่ายลัดเลาะตามแนวหินสูงไต่ระดับขึ้นมาเริ่ม
“สุดยอด คุณรู้ได้ยังไงว่ามีที่สวยแบบนี้ เหมือนในรูปเลย”กุ้ยช่ายเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น จนรามิเรสอดยิ้มไม่ได้
คลื่นทะเลที่กระทบฝั่งทำให้เกิดเสียงดัง ประกอบกับลมแรงที่พัดจนผมปลิมปรกหน้า ผืนน้ำดำมืดเคลื่อนเป็นคลื่นสวยตอนนี้ประปลายไปด้วยแสงดาวที่สะท้อนอยู่เบื้องบน
สวยจนเผลอยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ไม่คิดมาก่อนว่าในชีวิตนี้จะได้เห็นภาพสวยสวยแบบนี้
รามิเรสเดินมายินอยู่เบื้องหลัง หยิบรองเท้าในมือกัุยช่ายวางลงบนโขดหิน ค่อยๆจับแขนขาวขาวกางออกเพื่อรับลม แล้วดันให้กุ้ยช่ายไปริมโขดหินจนเกือบสุด
“รู้สึกดีมั้ย”รามิเรสถามเสียงดังแข่งกับลม
“ครับ ดี ดีมากเลย”กุ้ยช่ายตะโกนรับ ยิ้มจดสุดเท่าที่จะยิ้มได้ ลมแรงยามคำคืนปะทะเข้ากับร่างกาย ใบหน้าขาวแหงนขึ้นท้องฟ้าจ้องมองดวงดาวระยับอย่างมีความสุข
ไม่รุ้ว่าเวลาผ่านมานานแค่ไหนแล้ว นั่งคุยเรื่องราวมากมายที่รามิเรสเอามาเล่าให้ฟัง ซึ่งส่วนมากก็เป็นเรื่องราวของมาติน เจ้านายหน้าหล่อนั่นเอง ยิ่งฟังยิ่งทำให้รู้จักกับมาตินมากขึ้น
ความจริงก็ไม่ใช่คนไม่เอาไหนสักเท่าไร ก็แค่ไม่จริงจรังกับอะไรมากนักก็แค่นั้น
“ผมว่าเรากลับกันดีกว่า น่าจะดึกแล้วนะครับ”กุ้ยช่ายบอกยิ้มเบาๆหยิบรองเท้าลุกขึ้นยืน
“นั่นสิ ป่านนี้ กอลิล่าอาละวาดแล้วมั้งครับ”รามิเรสพูดแหย่
“เจ้านายผมนะ”กุ้ยช่ายพูดแล้วก็หัวเราะ นึกถึงสายตาคู่สีน้ำตาลเข้มที่มองมา ทำไมต้องทำหน้าทำตาเหมือนกับเสียอะไรไปงั้นแหละ แค่คิดก็พาลไม่เข้าใจกับอารมแปลปรวนของอีกฝ่าย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
พอเดินย้อนกลับมางานเลี้ยงก็กำลังจะเลิกราพอดี เหลือแค่ไม่กี่คนที่นั่งคุยนั่งดื่มกันอยู่ หนึ่งในนั้นก็มีมาตินที่นั่งร่วมอยู่ด้วย
สายตาคมเข้มเหลือบมาจ้องมองกุ้ยช่ายกับรามิเรส ก่อนจะละสายตาไปยกแก้มขึ้นกระดก ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มขึ้นสีแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล
“คุณกุ้ยช่ายจะไปต่อกับเขามั้ย หรือจะกลับเลย”รามิเรสถาม
“ผมว่ากลับเลยดีกว่า”
“งั้นเดี๋ยวผมเดินไปส่ง”
“จะดีเหรอครับ ผมว่าคุณรามิเรสกลับเลยก็ได้ไม่ต้องส่งผมหรอก”
“ไม่เป็นไรครับ ไปกันเถอะ”รามิเรสดันหลังกุ้ยช่ายให้เดินผ่านงานเลี่ยงไปที่บ้านพักที่อยู่ริมหาดไม่ไกลจากงานเลี้ยงเท่าไร
ไม่ไกล พอที่จำทำให้สายตาของมาตินมองตามไปจนเห็นทั้งคู่เดินไปถึงหน้าบ้าน รามิเรสบอกลากุ้ยช่ายแล้วยกมือขึ้นลูบหัวกุ้ยช่ายเบาเบาอย่างจงใจ รู้ดีว่าเพื่อนตัวดีต้องกำลังจ้องมองมา แต่ก็ตั้งใจที่จะทำให้เห็น
ให้เห็นถึงความไม่เท่าเทียม กับอีกคนเป็นอย่าง เต็มใจยอมทำตาม ไม่ขัดขืน ทีขับเขากลับคอยหลบเลี่ยง
ไม่ได้ตั้งใจอิจฉาแต่มันอดไม่ได้ที่ต้องคอยมองหาให้อยู่ในสายตา พอเดินตามไปก็ถึงได้เห็นว่ายืนกอดกันบนโขดหิน ทีตอนพาไปดูดาวบนดาดฟ้าของบ้านกลับผลักเขาออก
แค่เห็นก็หงุดหงิด ใจมันเต้นหน่วงๆแบบแปลกๆ ไม่เคยเป็นมาก่อน มันกระวนกระวายร้อนใจ ไม่อยากเห็นภาพแบบนี้ เลยเดินกลับไปงานเลี้ยง ยกแก้มเหล้าขึ้นกระดก แล้วก็มีพวกทีมงานพวกพนักงานมาขอชน ก็รับชนทุกแก้ว
ไม่อยากพูดไม่อยากคุยกับใคร รู้ว่าว่ามันหงุดหงิดหัวใจเอามากมาก ใครมาชวนคุยก็พยักหน้าแค่นั้น ไม่อยากคุย
รออยู่นาน ร้อนใจ กังวนว่าไปทำอะไรกัน อยากให้อยู่ในสายตาอยู่ตลอด แต่ก็ทนเห็นไม่ได้ ไม่รู้เหตุผลว่าทำไมทนมองไม่ได้ รู้แค่ไม่อยากมอง
แต่พออกมาก็ยิ่งร้อนใจเพราะไม่รู้ว่าทำอะไรกัน แก้วแล้วแก้วเล่าก็กระดกเข้าปาก ทั้งสองคนก็ยังไม่โผล่มา ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆถึงจะเห็นจูงมือโผล่กันมาผมเผ้ายุ่งฟู
ไม่อยากจะคิดอะไรไม่ดีให้ได้อิจฉา แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าไปทำอะไรกันมาตั้งนานสองนานแถมผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง แค่เห็นก็ยิ่งหงุดหงิดแล้วก็หงุดหงิด
ทำไมล่ะ ทำไมกับคนอื่นถึงไม่ดื้อดึงไม่คอยหนี ทีกับเขาคอยจะหนี คอยผลักไส กว่าจะได้ที่ต้องการก็ต้องบังคับต้องฉวยโอกาสเอามาถึงจะได้ มันไม่แตกต่างกันไปหน่อยหรือไง
แล้วบ้านพักก็อยู่แค่นี้ทำไมต้องไปส่งกันถึงประตู ไม่รู้หรอกว่าคิดยังไง แต่ใจได้แต่ภาวนาว่าอย่าส่งถึงประตูห้องนอนเลย ก็ยังดีที่เป็นอย่างที่คิด แต่ก็อดประชดไม่ได้ ไม่ส่งกันถึงห้องนอนเลยล่ะ
แล้วนั่นอะไร แค่จับมือไม่พอรึไง ทำไมต้องลูบหัวลูบหางด้วยวะแค่นี้ก็อิจฉาจนจะบ้าอยู่แล้ว หัวใจมันเต้นแรงจนมือกำแก้วเหล้าแน่นมองคนสองคนล่ำลากันอย่างขุ่นเคืองใจ
ไม่รู้ว่าดื่มไปเยอะแค่ไหน พยายามที่จะดับอารมณ์ของตัวเอง ไม่เคยหงุดหงิดขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยรับรู้ถึงอารมณ์ขุ่นเคืองแบบนี้ อาจเป็นเพราะไม่ค่อยจริงจังกับอะไรก็ได้
แล้วที่หงุดหงิดอยู่แบบนี้ล่ะ จริงจังเหรอ แล้วจริงจังกับอะไรล่ะ แต่จะกับอะไรก็ช่างมันเถอะ
รู้แค่ว่าตอนนี้ยอมไม่ได้ ไม่อยากยอมเสียเปรียบ ในเมื่อคนอื่นได้ ก็ต้องได้กับเขาบ้าง เพราะคิดแบบนี้ ถึงได้มายืนอยู่หน้าประตูห้องของคนที่เป็นต้นเหตุของอารมณ์นี้
เคาะอยู่นานกว่าจะเปิดก็เห็นใบหน้าขาวๆโผล่พ้นประตูมา
ใบหน้าที่คอยทำให้หงุดหงิดมาทั้งวัน ใบหน้าที่คอยยิ้มให้กับคนอื่นตลอด แล้วตอนนี้ล่ะ ทำไมไม่ยิ้ม ทำไมทำหน้านิ่งใส่อีกแล้ว
แค่เห็นมันก็โมโห เลยผลักเจ้าของห้องเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู ดันเอาคนที่ไม่ยิ้มหลังไปติดกับประตูอย่างแรง
ทำไมล่ะ ปากแดงๆทำไมต้องคอยบ่นคอยไล่ตลอด ทีกับคนอื่นก็ยิ้มให้ นี่ยังไม่ยอมหยุดบ่นหยุดไล่อีก ยิ้มสิยิ้ม ยิ้มแบบที่ยิ้มให้คนอื่น ไม่ยิ้มล่ะ ไม่ยิ้มใช่มั้ย
ไม่ยิ้มก็จูบซะเลย จูบไปแรงแรง ให้รู้สึกกันบ้าง ลงโทษที่ไม่เคยยิ้มให้กัน แล้วนี่อะไร มือที่ให้คนอื่นจับ ทำไมไม่จับไม่กอดตอบละ เหมือนที่ทำกับคนอื่นล่ะ มาผลักกันทำไม ผลักนักใช่มั้ย
จับบีบซะเลยจะได้ไม่ต้องคอยทุบคอยผลักไสกัน ยัง ยังไม่พอ
ข้อหาที่ทำให้หงุดหงิดทำให้รู้สึกร้อนใจแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแค่นี้มันยังไม่พอ
ปากชอบบ่นนักใช่มั้ย ขอดูหน่อยละกันข้างในจะเป็นยังไง เลยต้องเอาลิ้นสอดเข้าไป แต่มันสอดไม่เข้าเพราะอีกคนปิดปากแน่น
ปิดปากใช่มั้ย ขัดขืนอีกแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่ขัดขืนแบบนี้หรอก มันน่าหงุดหงิดมั้ยล่ะ แล้วยังจะดิ้นอีก ดิ้นนักใช่มั้ยกัดปากซะเลย
เป็นไงล่ะ ยอมเปิดปากแล้วใช่มั้ยล่ะ ต้องให้บังคับตลอดถึงจะยอม ยังหรอก ยังไม่พอ ขอดูข้างในปากคนขี้บ่นหน่อยจะหวานเหมือนเดิมมั้ย
อืม ฝาดเลือดนิดนิด แต่ก็ไม่เป็นไร ขอแค่เป็นปากนี้ก็ใช้ได้ จะกวาดจะต้อนให้ครบทุกมุม จะทำให้เสียใจไปเลยที่คอยดื้อคอยผลักไสมาตลอด
เป็นไงล่ะ อ่อนไปเลยละสิ มันน่ามั้ยล่ะ ดื้อดีนัก หมดแรงเลยล่ะสิ แล้วดูทำมองเข้า พอถอนจูบออกก็มองทำหน้าทำตาเหมือนตกใจซะขนาดนั้น
เดี๋ยวจะทำให้ตกใจกว่านั้นอีก คอยดูละกัน แค่คิดเป้ากางเกงมันก็ตึงจนไม่รู้จะตึงยังไงแล้ว
จะได้เลิกดื้อกันสักที!!!
*********************************
ไม่ได้มาตั้งหลายวัน :katai5:
คิดถึงคนอ่านมากมาย :mew1:
คนอ่านคิดถึงเค้ามั้ย :mew6:
ยังไงก็อย่าทิ้งกันน้า :mew4:
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
ปล.เค้าแต่งฉากหวิวหวิวไม่เก่งง่ะ
-
เอาแล้ว... มาตี้นี่จะปล้ำกุ๊ยช่ายไม่ได้นะ :katai1:
-
*เข้าข้างมาตินชั่วคราวค่ะ* ใช่เลยมาติน .. กับคนอื่นก็เห็นดีด้วยตลอดเลย แต่กับมาตินชอบทำหมางเมินใส่ทุกที ทำไมกุ้ยช่ายถึงไม่เข้าใจบ้างคะว่ามาตินก็เป็นคนแบบนี้ จะให้เปลี่ยนไปเป็นสุภาพบุรุษอย่างรามิเรสก็ไม่ใช่แนวป่ะคะ?? *ดูใส่อารมณ์เนอะ :laugh: *
-
มาติน จะทำอะไร คิดดีๆนะ ถ้ากุ้ยช่ายโมโหหนีไปจะทำยังไง
-
:oo1: :hao6: :hao6: จัดไปอิอิ
-
ขอให้กุ่ยช่ายเกลียดไอ้เหี้ยมาตินเข้ากระดูกดำ เกลียดขี้หน้ามันไปทั้งชาติ สิ่งที่เสียกะถือว่าให้หมามันกิน ผมว่าใครๆก็ต้องการความมั่นใจอยู่แร้ว ใครจะยอมเสียตัวให้กับคนที่ไม่เคยจริงจังกับอะไรแบบนี้ พอเสียตัวก็ทำอะไรไม่ได้ถ้าเป็นผู้หญิงนี้คงต้องยอมเขาอย่างเดียวแถมจะถูกเขาหาว่าง่ายอีกทำไหมถึงไม่ขัดขืนอีก แถมมันยังไม่รู้ความจริงเขาแค่คุยกันเฉยๆยังไม่มีอะไรเกินเลยกันเลย อยากให้กุ่ยช่ายเกลียดมันจริงๆ อารมณ์เสีย อินเหมือนตัวเองเป็นกุ่ยช่ายซะเอง 555+ เป็นเอามาก
-
มาตินหึงโหดดดดด
-
เอาเลยมาตินจัดเลยแก
-
ง่าาส
-
:hao6:
-
มันดูน่ารักยังไงไม่รู้พอเล่ามุมมองแบบนี้
-
ค้างงงง :katai5:
-
หึงกันขนาดนี้จะโดนโกรธเอานะมาติน
-
เอาแล้วไงเหล้า
-
ปล้ำเลย เต็มที่ไม่ว่ากัน เบื่อีราขึ้นเหมือนกัน สนุกนักหรอ
รู้ว่าอยากให้อีกคนรู้ใจตัวเอง แต่เล่นกับความรู้สึกมันก็ไม่ดีนะเออ ตบ :beat:
-
มาตี้ ห้ามทำอะไรกุ้ยช่ายนะ
-
ก็พอจะเข้าใจมาร์ตินนะว่ารู้สึกยังไง แต่มาทำแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน
ข่มขืนนะเฮ้ย...ข่มขืน ถึงกุ้ยช่ายจะรู้สึกกับมาร์ตินนิดหน่อยก็เถอะ
แถมตัวเองยังทำตัวไม่มีความชัดเจนบวกกับเป็นพวกเจ้าชู้ไก่กาอีก
แล้วนี่อะไร... ใช้กำลังบังคับเอา :z6:
รามิเรสก็อีกคน คงอยากจะพิสูจน์ใจเพื่อนตัวเองล่ะสิ แต่วิธีการเล่นกับความรู้สึกคนมันก็ออกจะ.... เห้ออ
ถ้ามาร์ตินบังคับกุ้ยช่ายจนเสร็จสม ก็เตรียมตัวรับกับผลกรรมให้ดีละกัน
ปล, สู้ๆนะ คนเขียน (ผมชอบขนมหวานมากกว่ามาม่านะคนเขียน) :katai2-1:
-
กุยช่ายเอาแจกันทุ่มใส่หัวเลยได้ป่าว
ตอนนี้ขัดขืนจะดีกว่านะ
-
ค้างครับ ฮ่าๆ
-
ไอ่กอริลล่า....อย่าปล้ำกุยช่ายนะ
-
:pig4:
-
เอ้อออออ เดี๋ยวก้อตีกันอีกกกกกกก
-
นิสัยบ่ดี
-
:z13:
-
โหดอะ แต่ก็เข้าใจมาติน
โดนทิ้งไว้คนเดียว แล้วไปคุยกับคนอื่น
เหงานะ :mew6:
-
ยังไม่ทันได้ปล้ำหรอกมาตี้ ต้องหลับก่อนแน่ๆๆ 5555 *คิดไปเองเปล่าตู 555* :katai1: :katai1:
-
:a5:
-
ในที่สุดก็อ่านจบ. 22. ตอน. กำลังฟินนนนนนนนน
ปล.แต่ละตอนสั้นไปน่ะครับ
-
:z13: :z13: :z13:
-
ขอโทษที่ให้รอนานคร่าาาาาา
โซอึน รู้สึกผิด
:z3: :z3: :z3:
49600
สั้นนิดนุง
ตอนที่ 23 เกือบไปแล้ว
กุ้ยช่ายหลังจากกลับจากงานเลี้ยงก็อาบน้ำใส่ชุดคลุมอาบน้ำ เดินออกมาได้ก็เปิดทีวีแล้วล้มตัวนอนดูทีวีได้สักพักก็เผลอหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้
ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ไม่รู้ว่าเคาะมานานแค่ไหนแล้ว เพราะว่าเคาะดังมาก ได้แต่เดินงัวเงียไปเปิดประตู
พอเปิดออกก็เจอเข้ากับเจ้านายที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำ คิดว่าคงเป็นเพราะเมา เห็นแล้วก็หงุดหงิด ทำไมชอบทำตัวเหมือนไม่มี
ความรับผิดชอบจังเลย ทั้งที่มีลูกแล้วแท้แท้ แทนที่จะทำตัวให้ดูพึ่งพาได้ กลับมาทำตัวเหลวไหล แค่คิดก็เผลอทำหน้าไม่พอใจออกมา
แต่ใครจะรู้ล่ะว่าทำหน้าไม่พอใจใส่เจ้านาย จู่ๆเจ้านายหน้าหล่อก็ผลักเข้ามาในห้องแถมดันหลังไปกระแทกประตูจนเจ็บ ตกใจไม่น้อยเลยถามออกไป จากที่สลึมสลือก็ทำเอาตื่นเสียแล้ว
“ทำอะไรน่ะ มาทำไม มีธุระอะไร”ตั้งใจพูดกึ่งๆไล่ แต่ก็ไม่ได้คำตอบ
ได้กลับมาก็แค่สีหน้าที่ดูแลหงุดหงิดเสียเต็มประดา
“เมาแล้วก็กลับห้องไปนอนสิ”คราวนี้เลยออกปากไล่ไปจริงๆ เพราะดูท่าแล้วก็คงเมาน่าดู
“พรุ่งนี้ต้องถ่ายแต่เช้าไม่ใช่รึไง ไปนอนได้แล้ว”พูดซ้ำแล้วผลักออกเบาเบา แต่ดูท่าแรงผลักจะไม่ทำให้ขยับเลยสักนิด
“นี่ คุณ ไม่ได้ยินรึไง ไปนอนแล้ว ละ อื้อ”ยังพูดไม่ทันจบประโยคดี ริมฝีปากบางเฉียบก็ถูกกระแทกด้วยริมฝีปากหนานุ่มอย่างแรก ตกใจจนต้องเบิกตากว้างขึ้นมอง
สบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่สวยที่มองมาอย่างดุดัน ตกใจ แปลกใจอยู่ไม่น้อย ความตื่นกลัวก็เริ่มผุดขึ้นมา กลัวจะเป็นมากกว่าที่คิด
มือเล็กทั้งผลักทั้งดันร่างกายหนาของอีกฝ่ายให้ออกไป อีกมือก็คว้าเอามือหนาที่ซุกเข้ามาในชุดคลุมอาบน้ำตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ มือร้อนทั้งบีบทั้งเค้นหน้าอกบางจนรู้สึกเจ็บขึ้นมา
พอผลักดันจิกทึ้งหนักเข้าทั้งที่ปากยังถูกตะโบมจูบอย่างมูมมาม สัมผัสได้ถึงลิ้นร้อนผ่าวที่เจือกลิ่นน้ำมึนเมาไล้เลียอยู่รอบขอบปากผลักดันริมฝีปากอย่างรุนแรงเพื่อเข้ามาสำรวจ
สติที่ยังพอมีอยู่บ้างทำให้เม้มปากแน่นไม่ยอมเปิด ทั้งตกใจทั้งกลัวเพราะอีกฝ่ายมาแปลก ปกติก็จะมาขอด้วยดี หรือเล่นทีเผลอ แต่ตอนนี้กลับมาช่วงชิงใช้กำลังกันแบบดื้อดื้อ
รู้ตัวอีกทีก็เจ็บแปรบที่ริมฝีปากล่าง เผลอร้องออกไป รู้ตัวอีกทีลิ้นร้อนผ่าวก็สอดแทรกเข้ามาอย่างจาบจ้วง ทั้งดูดทั้งดึง สอดแทรกด้วยลดฝาดเลือดและกลิ่นแอลกอฮอล
แค่ได้กลิ่นก็นึกเวียนหัวร่างกายพลันคล้ายจะอ่อนแรง มือที่ทั้งผลักทั้งดันก็ถูกรวบเอาไว้ทั้งสองข้างด้วยมือเดียว
แผงอกรู้สึกร้อนวาบเมื่อมือหนาลูบไล้สลับขยำอย่างหนักหน่วง สะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออุ่นวาบที่หน้าท้อง มือร้อนขยำเข้าที่หน้าท้องจนทำให้ต้องออกแรงดิ้น
แต่ยิ่งดิ้นมือที่ถูกรวบยิ่งถูกกำแน่น ลิ้นร้อนยิ่งตะโบมจูบอย่างจาบจ้วงหนักหน่วงจนรู้สึกว่าหัวสมองหนักอึ้งจนคิดอะไรไม่ออก
ไม่เคยเลยที่จะเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ในชีวิต แค่คิดว่ามันจะจบยังไงร่างกายมันก็เริ่มอ่อนแรงที่จะขัดขืนเอาซะง่ายๆ
รู้สึกตัวอีกที ร่างกายก็ลอยหวือขึ้นแล้วตกลงบนเตียงนุ่มๆจนเกือบเด้งขึ้นมาอีกรอบจนเผลอหลับตาแน่น
พอรู้สึกหนักเหมือนมีอะไรมากดทับ คิดได้ก็ลืมตาโพล่งขึ้นมาด้วยตามตกใจ
มองเห็นร่างสูงกำยำของเจ้านายคล่อมทาบทับร่างกายของตัวเองเอาไว้ ก้มมองตนเองก็แทบลมจับชุดคลุมอาบน้ำหลุดลุ่นจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน ดีที่ใส่กางเกงขาสั้นเอาไว้
ไม่รู้แล้วไม่เข้าใจว่าทำไมร่างสูงตรงหน้าถึงทำอะไรเช่นนี้ จึงได้เงยหน้ามองอีกฝ่ายเพื่อหาคำตอบ จ้องมองเข้าไปที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มดุดัน
แต่ไม่ทันไรดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขึ้นอีกครั้ง ริมฝีปากร้อนผ่าวก้มลงมาประกบ คราวนี้ทั้งจูบ ทั้งขยี้ไปทั่วจนปากกับจมูกแทบจะรวมกัน
รุนแรงจนต้องยกมือขึ้นปัดป้องอย่างสุดแรง แต่ด้วยความต่างทางเชื้อชาติ สัดส่วนร่างกายจึงต้องแตกต่างเป็นธรรมดา ยิ่งแรงก็ไม่ต้องพูดถึง
ออกแรงงปัดป้องเท่าไรก็ไม่เป็นผล หนำซ้ำยังเหนื่อย ยิ่งกับจูบก็หายใจไม่ทันพอแรงอยู่แล้ว ไหนจะมาออกแรงผลัก ออกแรงสู้ สู้ไม่ได้แถมยังจะเหนื่อยปล่าวๆ
เหตุการณ์แบบนี้เข้าเรียกว่าข่มขืนรึป่าว หรือว่าข่มเหง หรือว่าขืนใจ จะอะไรก็ใช่ทั้งหมด แต่จะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ได้ยังไง
จะมาให้เสียตัวให้คนเมาอีกแล้วเหรอ ครั้งที่แล้วก็เสียตัวให้คนเมาจนมีลูกออกมาเป็นตัวจนเป็นเรื่องราวให้ชีวิตทั้งชีวิตเปลี่ยน
แล้วนี่อะไร โชคชะตาเล่นอะไรอยู่ ถ้าจะต้องมาเสียตัวให้คนเมาอีกครั้งก็คงแย่แน่
แต่จะให้ทำยังไงได้ แค่แรงก็ยังสู้ไม่ได้ จะทำยังไงดีล่ะแล้วจะให้มาโดนข่มเหงโดยผู้ชายด้วยกันแค่คิดใจมันก็หงุดหงิดขึ้นมาแล้ว ใครจะมายอมง่ายๆ
แต่ตอนนี้หมดแรงเพราะจูบไปซะแล้ว มือพอจะช่วยผลักไสก็ดันโดนรวบเอาไว้ ปากที่โดนจูบก็เริ่มเจ็บจนชา
แต่จะให้มายอมอย่างนี้มันไม่ใช่แน่แน่ ถ้าขึ้นปล่อยให้เรื่องราวแบบนี้เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าชีวิตจะมีเรื่องยุ่งยุ่งเข้ามาอีกมากมายแค่ไหน แค่นี้ก็ยุ่งพอแรง
อย่าหาว่าทำร้ายหรืออะไรกันเลยนะ หนามยอกต้องเอาหนามบ่งแล้วกัน
ไหนไหนก็ใช้กำลังมาก็คงต้องใช้กำลังกลับ แต่ตอนนี้มือหนาที่กำลังเค้นกำลังจับอยู่ที่อกค่อยค่อยเลื้อยลงมาที่หน้าท้องผ่านสะดือ แค่สัมผัสก็เริ่มขนลุก ร่างกายร้อนผ่าวเอาซะดื้อดื้อ จุดกึ่งกลางร่างกายเริ่มตึงแน่น
ไม่อยากปฏิเสธว่าตัวเองก็มีอารมร่วมอยู่ไม่น้อย เป็นใครใครจะไม่เป็นแบบนี้บ้าง ทั้งโดนจูบทั้งโดนลูบขนาดนี้ ต่อให้คนนั้นเป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะ ถามว่ารังเกียจมั้ย ก็นึกแปลกใจว่าทำไมถึงไม่รังเกียจสัมผัสผู้ชายด้วยกัน จนมือร้อนผ่าวต่อยแซะเข้าที่ขอบกางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่เท่านั้นแหละ
อย่าหาว่าใช้กำลังกันเลยนะ
ปึก!!!!
“อุ๊ก”เสียงร้องในลำคอของมาตินดังขึ้น ถอนริมฝีปากออกจากซอกคอขาว
กุ้ยช่ายจ้องมองมาตินด้วยสีหน้าสะใจปนขึ้นเคือง
“ฮึก”คราวนี้กุ้ยช่ายร้องอย่างตกใจบ้างเมื่อกายหนาของมาตินทิ้งตัวลงมาทับจนเกือบจุกตามกันไป
ก็ใครใช้ให้มาเมาแล้วทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้ล่ะ ไม่รู้ว่าจะสูญพันธุ์รึป่าว แต่ก็ออมแรงไว้อยู่ล่ะ
“นี่คุณ ลุกออกสิ หนัก”กุ้ยช่ายเริ่มรู้สึกอึดอัดเพราะรู้สึกว่าอีกฝ่ายโถมลงมาทั้งตัวแบบไม่ออมแรง
“นี่คุณ เมาแล้วอย่ามาเดือดร้อน ผมหนัก”กุ้ยช่ายผลักมาตินออก
ผลักอยู่นานก็เริ่มสังเกตว่าอีกฝ่ายแน่นิ่ง ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดที่ต้นคอ ร้อนจนทำให้รู้สึกอ่อนแรงยังไงก็ไม่รู้
อีกยังร่างกายที่ถูกทาบทับ ให้ความรู้สึกเหมือนโดนกอด ยอมรับอยุ่หรอกว่าเรื่องจูบแรกๆก็รู้สึกแปลกๆ ต่อมาก็เริ่มรู้สึกชินอยู่บ้างในความมึนของอีกฝ่ายที่ชอบมาขอจูบเอาดื้อๆ
ไม่รู้เหตุผลไม่มีเหตุผลที่จู่ๆจะมาขอจูบกัน แต่ในเมื่อขอแบบไม่มีเหตุผล ก็ให้แบบไม่มีเหตุผล ไม่รู้ว่าทำไมต้องให้เหมือนกัน ถึงจะทำท่าทีว่าไม่เต็มใจให้ แต่ก็รู้อยู่ว่าอีกคนเอาแต่ใจแล้วหน้ามึนมากแค่ไหน ถ้าอยากได้ก็คือต้องได้
ที่ผ่านมา เหตุผลที่คอยหามาแก้ต่างกับชีวิตอยู่ตลอดเวลา ช่วงพักหลังหลังเริ่มรู้สึกว่าเหตุผลทั้งหมดที่คอยหามาหักลบนั้นไม่ได้เป็นที่น่าต้องการเลยสักนิด
แล้วอะไรล่ะที่เป็นที่ต้องการ ตอนนี้ก็ยังคงหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร รู้แค่ว่าให้ทุกทุกวันมันผ่านไปก็พอ เพราะไม่อยากจะคิดอะไรมากมาย
จึงได้ให้มันเกิดขึ้นแล้วผ่านไป ไหนไหนก็ไม่ได้นึกรังเกียจอยู่แล้ว แล้วจะหาเหตุผลมาทำไมกัน
******************************************
ครบ 20 รีพลาย จะมาต่อให้อีก
คิดถึงทุกคนมากเลย ไม่ได้มาลงนาน ยอมรับช่วงนี้ยุ่งมาก
กำลังจะเปิดร้าน เริ่มธุรกิจใหม่ เลยยุ่ง
ยังไงก็อย่าทิ้งกันนะคร้าาาาาาาา
คืนนี้เจอกัน อิอิ สามีทำโอทีเลยมาลงสองตอนไปเร๊ย
-
คุณพระ!!!
-
เกือบไปแล้วซินะ
-
เกือบไปแล้วววววววววว o18
-
อร๊ายยยยย
-
เฮ้ยยยยยยยยย กระทุ้งเข้าเป้าอย่างนั้นสูญพันธิ์หรือเปล่าเนี่ยยยยย
ระวังจะไม่มีสิ่งสร้างความสุขน้าาาา
-
เหยดดดดดดด
นาทีนี้ถ้าไม่อยากโดนปล้ำถึงจะเข่าใส่มาตินน้อยก็ต้องทำล่ะค่ะ
-
เย้มาต่อแล้วววหายไปนานคิดถึงง
-
เกือบไปแล้ว o18
-
อร๊ายย. อีมาตินเมาแล้วลวนลามตลอดๆ
-
กุ้ยช่ายก็สมควรโกรธนะ
อยู่ดี ๆ ก็จะโดนปล้ำ :z6:
-
เข้ามาดัน อยากอ่านต่อ :hao3:
-
เกือบไปจริงๆ
-
กุ้ยช่ายไม่เคยใช้ไม้อ่อนกับมาตินเลย เอะอะก็ขึ้นเสียงใส่ทุกที ยิ่งมาตินเมามาแบบนี้ของก็ขึ้นง่ายไปกันใหญ่เลยสิคะเนี่ย o9
เราว่าที่มาตินต้องการก็แค่..ได้รับการปฏิบัติเหมือนกับคนอื่นบ้างแค่นั้นเองแหละค่ะ แล้วยิ่งมีแต่คนทำเมินตลอดแบบนี้เจ้าตัวเขาก็คงคิด 'น้อยใจ' บ้างเป็นธรรมดานั่นล่ะนะคะ
-
จะรอนะครับ
-
สงสัยคืนนี้จะไม่ได้ลงอีดกตอน
เสียดายยยย
-
20 แล้ว
-
สงสัยคืนนี้จะไม่ได้ลงอีดกตอน
เสียดายยยย
เราก็เสียดายเหมือนกันค่าา .. รอน้าา ^^~
-
:เฮ้อ: เคืองกุ้ยช่าย เล่นตัวฮึ่ย
-
โถมาติน
-
เกียบไป ลุ่นแทบตาย
-
มีหลายคนรอทนไม่ไหวใจอ่านเลยมา
แบบว่ารักคนอ่านเวอร์
เม้นเม้นไล้ๆให้กำลังใจบ้างก็ได้อิอิ :mew2:
ตอนที่ 23.2 อยากกินนม
“อ้าวตามาร์ตี้ เป็นยังไงถึงได้เดินถ่างขามาแบบนั้นล่ะ”หญิงสูงวัยเอ่อยทักลูกชายที่เดินออกมาหน้าตัวบ้านที่เป็นชานยื่นออกมาตามแบบบ้านพักริมชายหาด
ด้านหน้าของตัวบ้านมีโต๊ะตัวยาวสำหรับไว้ทานข้าวเป็นครอบครัว เช่นเคยหัวโต๊ะก็เป็นพ่อของมาตินนั่งอ่านหนังสือพิมพ์เหลือบมองหน้าลูกชายที่ตอนนี้ใบหน้าสีเข้มขึ้นสีแดงเรื่อ
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้ตัวอีกทีก็ตื่นขึ้นมา เจ็บน้องสุดสุด ปวดหัวด้วย”มาตินบ่นแล้วเดินไปนั่งข้างกุ้ยช่าย
“หึ ดี จะได้ไม่ต้องใช้กัน”ผู้เป็นแม่ประชดก่อนจะหันไปป้อนข้าวต้มให้ตั้งโอ๋ พลางพูดคุยกับตั้งโอ๋อย่างเอ็นดู ส่วนอันเดรสก็ให้คนที่ติดตามแม่บ้านที่ตามมาด้วยดูให้
“โห แม่ ถ้าของผมใช้ไม่ได้สาวสาวของผมเสียใจกันหมดแน่”
“สาวสาวอะไรของแก แม่เห็นมีแต่ปลิง แกน่ะแต่งงานได้แล้ว”
“แต่งงานอะไร ผมไม่แต่งหรอก อยู่แบบนี้สบายดี หลานก็มีให้แล้ว”มาตินพูดยักคิ้วให้แม่ตัวเอง
“หึ งั้นก็เรื่องของแก”คนเป็นแม่ตัดบท
มาตินพอเห็นหน้ากุ้ยช่ายก็นึกงอนอีกฝ่ายที่ไม่ค่อยสนใจเขา หนำซ้ำยังสนใจแต่รามิเรส แล้วก็คิดขึ้นมาได้เลยได้ถาม
“นี่คุณ เมื่อคืนผมไปนอนห้องคุณได้ไง”มาตินถามมองหน้ากุ้ยช่ายที่ก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มในถ้วยหน้าแดงก่ำ
“คุณจำไม่ได้เหรอ”กุ้ยช่ายถามพาลนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคื่น นี่ขนาดทั้งจูบทั้งขยำแบบนี้ยังจำไม่ได้อีกรึไง มันน่าโมโหมั้ย
“อืม จำไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็ตื่นมาในห้องคุณ ว่าแต่ ปากคุณบวมบวมไปนะ”มาตินถามเมื่อเห็นปากบางผิดปกติ นอกจากจะบวมช้ำแล้วยังจะมีรอยแผลแตกอีก
“อ่ะ เอ้ย ผมกินข้าวอยู่นะ”กุ้ยช่ายโวยวาย จู่จู่มาตินเอามือมาดึงปากบวมๆ ลำพังปากก็เจ็บอยู่แล้ว ทั้งโดนกัดโดนขยี้ขนาดนั้น ยังจะมาจับดึงอีก
“ก็ผมอยากรู้ ทำไมปากถึงตุ่ยแบบนั้น”
“นั่นมันเรื่องของผมน่า คุณก็กินข้าวไปเถอะ”กุ้ยช่ายหน้าแดงทั้งอายทั้งโมโห เป็นคนทำเองแท้แท้ยังมาถาม แล้วยังมาลืมอีก มันน่าโมโหมั้ย ว่าจะลืมๆมันไปแล้วเชียว
“เอ้า แล้วตกลงเมื่อคืนคุณไปนอนไหนมา ในเมื่อผมนอนห้องคุณ”มาตินถาม คราวนี้เริ่มผิดสังเกต
“ผมนอนไหนก็เรื่องของผมน่า ถามมาก ผมจะกินข้าว”กุ้ยช่ายบอกปัด
แต่คนที่เห็นว่าผิดสังเกตมีหรือจะหยุดสงสัย เมื่อวานก็คิดมากอยู่เป็นทุนเดิมแล้วที่อีกคนเอาแต่สนใจเพื่อสนิท เอาแต่พูดคุยยิ้มให้ ไม่สนใจกันบ้างเลย
แล้วนี่อะไรเห็นปากบวมบวมเหมือนไปโดนจูบมายังไงยังงั้น แล้วไอ้ที่คอน่ะ มันชัดมากเลยล่ะ รอยจูบแดงแดงนั่นน่ะ เห็นแล้วมันหน่วงหน่วงในใจยังไงไม่รู้
ไม่อยากจะคิดอะไรมากมาย แต่เมื่อคืนเห็นไปไหนด้วยกันตั้งนานเป็นชั่วโมงขนาดนั้น เห็นแล้วพาลกินข้าวไม่ลงเอาดื้อดื้อ
ใจมันเต้นแรง แล้วก็เจ็บแปลกแปลก อิจฉา แล้วก็หวง ไม่รู้ทำไม แล้วเมื่อคืนก็คงไปค้างมาด้วยกันสิท่าถึงไม่เจอในห้อง
ทำไมทำตัวแบบนี้กัน ลูกตัวเองก็มีแล้ว แล้วเป็นเกย์รึไงกัน ถึงไปนอนด้วยน่ะ
รู้ว่าเพื่อนสนิทกับผู้ชายก็ได้ผู้หญิงก็ได้ แต่ไม่คิดว่าพี่เลี้ยงคนนี้ก็เป็นกับเขาด้วย ไม่ได้นึกรังเกียจ แต่มันคิดไม่ถึง ปกติแล้วไม่เคยหรอกที่จะคิดชอบผู้ชายด้วยกัน
แล้วก็ไม่เคยมีคู่ขาผู้ชายด้วย แต่ไม่รู้ทำไมถึงจูบกันอีกฝ่าย ที่สำคัญไม่รู้สึกรังเกียจด้วย กลับนึกชอบอีกต่างหาก
ถึงยังไงก็ช่างเถอะ ตอนนี้รู้แค่ว่าหงุดหงิดมาก ไม่รู้สาเหตุที่แท้จริง แล้วไม่คิดจะหาสาเหตุด้วย
พอเห็นอีกคนวางช้อนแล้วเก็บถ้วยข้าวต้มเดินเข้าครัวไป ก็เลยกระแทกช้อนลงชามข้าวต้มตัวเองไม่รู้ตัวแล้วเดินตามไป
ทิ้งให้แต่ผู้เป็นแม่มองตามด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“นี่ อะไรของคุณเนี่ย”กุ้ยช่ายวางชามข้าวต้มลงอ่างล้างจานก็โดนฉุดดึงให้หันมาปะทะกับแผ่นอกที่คุ้นเคย จนเผลออดใจเต้นไม่ได้ เมื่อได้รับไอร้อนจากกายของอีกฝ่าย
“นี่รอยอะไร”มาตินจับข้อมือกุ้ยช่ายไม่ให้หนี เพราะอยากได้คำตอบ คำตอบที่ชี้ชัดว่าสิ่งที่คิดเป็นจริงหรือไม่
“อะ อะไรเล่า”กุ้ยช่ายสะบัดมือที่ถูกจับ แต่ก็สะบัดไม่ออกเพราะอีกฝ่ายกำแน่นจนเริ่มรู้สึกเจ็บ รอยที่เมื่อคืนบีบยังมีอยู่จางๆอยู่เลย นี่จะมาทำรอยใหม่อีกแล้วรึไง
“ยังจะมาถามอีกว่ารอยอะไร”
“เอ้า แล้วรอยอะไรล่ะ อย่ามาประสาทไปหน่อยเลย”กุ้ยช่ายเองก็เริ่มหงุดหงิดเสียแล้ว นอกจากจะจำไม่ได้แล้วยังจะมาทำท่าทางโมโหใส่กันอีก มันจะมากไปแล้ว
“ก็นี่ไง เนี่ย รอยแดงแดงเนี่ย”ไม่พูดป่าว ยังเอานิ้วมาจิ้มเน้นเน้นที่คอ ทำท่าทำทางหงุดหงิดเสียเต็มประดา
“รอยอะไรของคุณ”สงสัยก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอพกระจก แล้วเอามาส่องดู ตกใจไปแปบนึง ไอ้นี่มันรอยดูดใช่รึป่าว ไม่เคยทำ ไม่เคยมีหรอก แต่เคยเห็นเพื่อนเพื่อนเขามีกัน เลยรู้จัก แล้วมันมาอยู่นี่ได้ไง นึกขึ้นได้ เมื่อคืนตอนโดนซุกที่คอก็รู้สึก
หน่วงๆอยู่บ้างก็ถึงบางอ้อ
“หึ ลูกเต้าก็มีแล้วยังจะมาทำตัวแบบนี้อีกรึไง”เสียงทุ้มแข็งกระด้างพูดประชด
กุ้ยช่ายได้แต่เงยหน้ามอง คนที่เอาแต่ทำหน้าทำตาโมโหใส่กัน ใครกันแน่ต้องโมโห ดูทำมองยังกับจะกินเลือดเนื้อกัน แล้วที่พูดมันหมายความว่าไง ใครกันแน่ต้องพูดใส่กัน
“ใคร ใครทำตัวอะไร อย่ามาพูดจามั่วมั่วนะคุณ คุณนั่นแหละที่ทำตัวไม่รู้จักโต อายุก็ปูนนี้แล้ว”อายุก็เยอะแล้วยังมาทำตัวรุ่มร่าม มีลูกก็ดูแลไม่เป็น แถมยังมาหาเรื่องชาวบ้านอีก
“อายุเยอะแล้วทำอะไรก็ทำได้ ดีกว่าคนที่มีลูกตั้งแต่อายุน้อยละกัน”
“ก็ดีกว่าอายุเยอะแล้วไม่มีใครเอาอ่ะ”กุ้ยช่ายเถียง จะหาว่าหยาบก็หยาบเถอะ จะว่าคนอื่นเขาใจแตกตั้งแต่อายุน้อยใช่มั้ยล่ะ ทีตัวเองล่ะ ดีนักแหละ โดนคนอื่นมาไข่ทิ้งเอาไว้ อายุก็ไม่ใช่น้อย แต่ทำตัวไม่มีหลักมีฐานแล้วยังมาว่าคนอื่นเขา
“ทำตัวแก่แดด”
“ดีกว่าทำตัวแอ๊บแบ๊ว”
“อะไรแอ๊บแบ๊ว?”มาตินถามงง
“ก็ทำตัวไม่รู้จักโตไง”กุ้ยช่าบบ่นพลางดึงมือที่ถูกบีบออก แต่ดึงยังไงก็ดึงไม่ออกจนเริ่มหงุดหงิด อะไรจะแรงเยอะขนาดนั้น จนเจ็บไปหมดแล้วเนี่ย เรื่องอะไรมาดึงกันอย่างนี้
“ดีกว่าคนทำตัวแก่แดด ลูกเต้าก็มี ทำไมทำตัวนิสัยไม่ดีแบบนี้”
“นิสัยไม่ดีอะไร ใครนิสัยไม่ดี ผมอยู่ของผมเฉยเฉย ถ้าจะว่านิสัยไม่ดีก็มีแต่คุณเนี่ยแหละที่นิสัยไม่ดีซะเอง”
“อย่าเถียงผู้ใหญ่ไม่รู้รึไง”
“โหย อายุมากกว่ากันแค่ไม่ถึงสิบปี ปล่อยได้แล้ว ผมจะไปดูเด็กเด็ก”กุ้ยช่ายบิดแขน
“ไม่ปล่อย จนกว่าจะตอบ”คราวนี้จับแขนเดียวไม่พอ มาตินเอามือกุ้ยช่ายอีกข้างที่คอยแกะเข้ามารวบไว้ด้วยกันก่อนดันกุ้ยช่ายถอยไปติดเค้าท์เตอร์ครัว
“ตอบอะไรอีกเล่า ปล่อยได้แล้ว โตเกินจะมาเล่นแล้วนะครับ”กุ้ยช่ายบ่นหน้ามุ่ย ไอ้ท่าทีล่อแหลมแบบนี้มันมาอีกแล้ว
แล้วนี่มันในครัว เกิดใครมาเห็นเข้าไม่หัวใจวายเลยรึไง ผู้ชายด้วยกันทั้งคู่จะให้มากอดมาหอมต่อหน้าคนอื่นก็คงไม่ใช่เรื่อง
“ตอบมาว่ารอยอะไร ใครทำ แล้วจะปล่อย”คราวนี้มาตินถามด้วยเสียงเรียบนิ่ง มือข้างหนึ่งเท้าลงที่เค้าท์เตอร์ดูเหมือนกันอีกฝ่ายไม่ให้หนี ใบหน้าหล่อเข้มตามแบบหนุ่มละตินก้มลงเข้าหาใบหน้าขาว
ตาคมจ้องมองด้วงตากลมโตนิ่ง ลมหายใจอุ่นร้อนเป้ารดใบหน้าขาว ต้องคาดคั้น ต้องเอาคำตอบให้ได้ ถึงแม้จะต้องผิดหวังกับคำตอบที่คิดเอาไว้แล้วก็ตาม
“หึ ผมไม่รู้ โอเคมั้ย ไม่รู้ คราวนี้ปล่อยได้รึยัง”กุ้ยช่ายตอบส่งส่ง แล้วจะให้ตอบว่าไง คุณเป็นคนทำ แบบนี้น่ะเหรอ ไม่เอาหรอก ให้ลืมลืมมันไปได้ก็ดีแล้ว ดีแล้วไม่ใช่รึไง แล้วทำไม ทำไมกันนะ ทำไมต้องรู้สึกหงุดหงิดใจยังไงไม่รู้
“จะมาไม่รู้ได้ไง ไม่รู้หรือไม่บอกกันแน่”มือหนาเริ่มบีบข้อมือเล็กแรงขึ้น
“เอ้า แล้วจะรู้ไปทำไม รอยนี่มันอยู่บนคอผมนะไม่ใช่คอคุณ”เป็นคนทำเองแท้แท้ยังจะมาถาม น่าหงุดหงิดชะมัด
“จะไม่บอกใช่มัย”
“ใช่”กุ้ยช่ายเชิดหน้ามองหน้าหล่อเหลาของมาติน ปล่อยให้อยากรู้ให้อกแตกตายไปเสียเลย
“ไปนอนกับเขามาแล้วใช่มั้ย”มาตินถามเสียงแผ่ว ดวงตาคมสีเข้มไหววูบเล็กน้อย
“นอนกับเขาเหรอ? อืม ใช่”กุ้ยช่ายตอบ ถ้าหมายถึงแม่บ้านกับเด็กล่ะก็ใช่ เมื่อคืนไปนอนกับเด็กๆมา แล้วเกี่ยวอะไรกัน?
“ทำไมทำตัวแบบนี้ล่ะ เจอกันแค่ไม่กี่วันก็ไปนอนกับเขา”
“โอ้ย จะบีบอะไรนักหนา ผมเจ็บนะ จะอะไรนักหนาเนี่ย ปล่อยสักที”
“เจ็บสิดี ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง หรือว่าอยากรวยทางลัด?”รวยทางลัดอะไรกัน ยิ่งคุยก็ยิ่งไม่เข้าใจ คนแบบนี้เข้าใจอะไรยากเกิน
“รวยทางลัดอะไรของคุณ เมาแล้วเป็นแบบนี้คราวหลังก็อย่าดื่ม ไร้สาระ”กุ้ยช่ายบ่นพลางขืนมือจะให้หลุดแต่ก็ไม่หลุด จะบีบอะไรกันนักหนา
“ไร้สาระงั้นเหรอ เป็นเด็กใจแตกรึไงถึงเที่ยวไปนอนกับไอ้รามี่มันแบบนั่น อยากรวยทางลัดใช่มั้ยล่ะ”
“ห่ะ อะไรนะ ใครนอนกับใคร”คราวนี้งงกันหนัก ไปกันใหญ่ คุยกันไม่รู้เรื่องเสียแล้ว
“ไปนอนกับรามี่มาไม่ใช่รึไง”โห ที่ถามมาทั้งหมดนี่เพราะเหตุนี้ใช่มั้ยเนี่ย เกือบจะข่มขืนคนอื่นเข้าแล้วยังจะมาหาว่าคนอื่นไปนอนกับเพื่อนตัวเองเนี่ยนะ มันไม่ดูถูกกันมากไปหน่อยรึไง มันน่าทำให้สูญพันธุ์ไปเลยมั้ย
“อย่ามาดูถูกเพื่อนตัวเองไปหน่อยเลย คุณนะเข้าใจผิดแล้ว”กุ้ยช่ายบอก เชิดหน้าหนีไปอีกทาง ไม่อยากจะมองหน้าคนคิดเยอะ คิดไปไกล ไกลมาก ไม่รู้คิดไปได้ยังไง ตัวเองเป็นคนทำแท้แท้ หาว่าคนอื่นทำ ประสาท
“ดูถูกน่ะสิ ถึงได้พูด”
“นี่คุณ ผมน่ะไม่ได้นอนกับเพื่อนคุณ คุณอย่ามาดูถูกคนอื่นเขา ทั้งที่ไม่มีหลักฐานอะไร เมาค้างรึไง”กุ้ยช่ายหันมาพูดใส่หน้า
“จะไม่มีหลักฐานได้ยังไง ก็นี่ไงรอยแดงนี่เห็นชัดอยู่ทนโท้”
“หึ ตัวเองทำเองแท้แท้ ยังจะมีหน้ามาโยนให้คนอื่นอีก”กุ้ยช่ายบ่นประชด
“หมายความว่าไง”มาตินถามย้ำ ถึงกุ้ยช่ายจะพูดเบาเบา แต่อยู่ใกล้กันแค่นี้ย่อมได้ยินเป็นธรรมดา
“ก็ไม่หมายความว่าไง”ตอบแล้วก็เชิดใบหน้าขาวขึ้น ใจก็รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ไอ้นิสัยขี้เมาขี้ลืมแล้วยังจะมาขี้โวยวายอีก
“ใครทำ บอกมาใครเป็นคนทำ”มาตินปล่อยมือกุ้ยช่ายออก คราวนี้แขนทั้งสองข้างคร่อมตัวกุ้ยช่ายไว้กับเคาท์เตอร์ ก้มหน้าใกล้จนจมูกชิด
“แมวมันทำ จบมั้ย ไร้สาระ ถอยไปได้แล้ว จะไปดูลูก” กุ้ยช่ายตอบก้มหน้างุด เมื่อสายตาคมดุเปลี่ยนเป็นตาวิบวับเจ้าเล่ห์ที่แสนจะเกลียดนักเกลียดหนา
“แล้วแมวได้กัดปากด้วยรึป่าว”คราวนี้ถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“เออ กัดด้วยจบมั้ย ปล่อยสักที”กุ้ยช่ายดันอกมาตินให้ถอยออก แต่มาตินไม่ขยับเลยสักนิด
“จริงเหรอ ที่ผมเป็นคนทำ”มาตินถามเสียงแผ่ว พยายามคิดว่าไปทำเอาตอนไหน มิน่าตื่นมาถึงไม่เจอกุ้ยช่าย จมูกโด่งเอี้ยวลงกดบนลอยข้างคอเบาเบาทำให้กุ้ยช่ายสะดุ้งเล็กน้อย
“ปล่อยได้แล้วน่า”กุ้ยช่ายบ่นก้มหน้ามองพื้น ใบหน้าขาวเริ่มร้อนผะผ่าวขึ้นมา
“เจ็บมั้ย”มาตินถามข้างหู ตอนนี้ร่างกายเริ่มใกล้ชิดจนเกือบไม่มีช่องว่าง
“เจ็บสิ”ถ้าถามว่าเจ็บปากก็ต้องเจ็บสิ กัดมาซะ
“เจ็บมากเลยเหรอ”
“โอ๊ะ!!”กุ้ยช่ายสะตุ้งเผลอทุบอกมาตินไปแรง มาตินไม่ถามปล่าว เอามือสอดล้วงไปบีบก้นกุ้ยช่าย
“เจ็บมากเลยเหรอ”มาตินถามย้ำเห็ยกุ้ยช่ายร้องสะดุ้ง
“เจ็บอะไรที่ไหนเล่า เอามือออกไป”กุ้ยช่ายปัดมือมาตินออก เริ่มทำตัวไม่ถูกแล้ว อยู่ใกล้กันมากจนรู้สึกถึงลมหายใจ พาลให้คิดอะไรไม่ออก
“ไม่เจ็บก้นเลยเหรอ”
“ก็ไม่เจ็บน่ะสิ จะมาเจ็บได้ไง”กุ้ยช่ายบ่น หน้าแดงก่ะ จู่ๆก็มาจับมาล้วงก้นคนอื่นเขาหน้าตาเฉย มันเกินไปแล้ว
“แปลกนะ ปกติถ้าทำกันทางประตุหลังก็จะเจ็บกันไม่ใช่เหรอ”มาตินถามทำหน้าหมางง
“เจ็บบ้าอะไร ไม่ได้ทำเว้ย ฝันไปเถอะ ถอยออกไปได้แล้ว”
“อ่าว ไม่ได้ทำแล้วทำไมน้องผมเจ็บล่ะ”มาตินถามสงสัย เรื่องอาการเจ็บจุกของน้อยชายตัวเอง
“ไม่รู้ ไปคิดเอาเอง”กุ้ยช่ายผลักมาตินออก ทำท่าจะเดินหนีแต่ก็ถูกคว้าเอาไว้
“เดี๋ยวสิครับ จะรีบไปไหนล่ะ”
“อะไรอีก”กุ้ยช่ายถาม ใบหน้าขาวเบ้เล็กน้อย
“ขอจูบได้มั้ย”มาตินบอกเบาเบา จู่จู่ก็ขอเอาเสียดื้อดื้อ เมื่อคืนยังไม่พอรึไง แค่นี้คนเข้าก็สับสนจนไม่รู้จะสับสนยังไง
หาเหตุผลตั้งมากมายมาลบล้างจนเลิกที่จะหาเหตุผล ปล่อยให้มันเป็นไปเลยตามเลย แล้วนี่อะไร จะมาขอกันง่ายง่ายนี่นะ มันมากไปมั้ย
“ไม่เอา เจ็บปาก”พูดไปยังงั้นแหละ แต่ก็เดินหนี ไม่เอาด้วยหรอก แค่นี้ก็คิดหนักมากพอแล้ว ผู้ชายด้วยกันมันก็หนักพอแรงอยู่แล้ว ยังจะมาทำอะไรพร่ำเพรื่อ
“โอ๊ะ”ร้องไปเพราะตกใจ จู่ๆก็โดนดึงไปกอด ปากก็โดนจูบอีกแล้ว เจ็บปากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะโดนกอดรวบไว้แบบนี้
มันบ่อยเกินไปมั้ย ไม่อยากจะรับรู้อะไร ไม่อยากจะจ้องตาคู่นั้น ดวงตาสีเข้มที่มองทีไรแล้วพาลทำให้ใจเต้นแรงแปลกแปลกทุกที
หาคำจำกัดความไม่ได้สักที ไอ้สิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้มันคืออะไร ทำไมใจมันรู้สึกดียังไงก็ไม่รู้
รู้สึกตัวก็เหมือนมีอะไรมากระตุกชายเสื้อ เลยลืมตาขึ้นมา ผละหน้าออกมาทำให้อีกฝ่ายหยุดจูบสักที
ก้มลงไปเพื่อจะดูว่าทำไมเสื้อมันกระตุกเหมือนมีอะไรมาดึงก็สบเข้ากับดวงตากลมโตใสแจ๋วที่คุ้นเคย
“จ๋าฮับ ตั้งโอ๋อยากจินนม”
*****************************
:mew1: :mew1: :mew1:
ร๊ากคนอ่านนนนนนน
ปล.คนอ่านอย่าทิ้งกันนน้าาาาาา
คนอ่านเหลือน้อยเต็มทน :mew4:
อิอิแอบขำแปบ มีคนว่ากุ้ยช่ายเล่นตัวด้วย ฮฺฮฺ
มาตินขี้หึงเนาะ
:mew4: :mew4: :mew4:
พรุ่งนี้เจอกัลลลลลล
เจ๊โซอึนจะมาหาทุกวันเว้นวันพฤหัสน้าาา (วันหยุดสามี)
รัก รัก รัก รัก รัก รัก
คนอ่าน
-
เด็กมาเห็นฉาก ฉ15+ ซะแล้ว
:really2: :really2:
ถึงมาร์ตี้ รีบๆคิดเถอะว่าทำไมอยากก่อกวนกุยช่ายขนาดนี้
-
ตอนที่ยี่สิบกว่าแล้ว เขายังไม่คืบหน้า มันก็เลยแบบว่า :ruready
ถึงจะจูบกันหลายครั้ง แต่ก็ยังเถียงกันไม่เลิก ไม่รู้ใจตัวเองสักที
-
อร๊ายยยย. ฟิน
-
กุ้ยช่ายเริ่มเปิดใจแล้วนะพ่อมาร์ตี้ เหลือแต่ตัวเองแหล่ะ มันแต่หน้าหม้อหน้ามึนอยู่ได้ อยากให้เขาสนใจอยากให้เขาแคร์ตัวเอง ก็กลับไปสำรวจความรู้สึกตัวเองได้แล้วนะ ก่อนที่จะโดนแย่ง หึหึ... ส่วนคุณแม่มาร์ตินนี่ แอบสังเกตพฤติกรรมของลูกชายกับพี่เลี้ยงเด็กมาสักพัก ตอนนี้คงรู้แล้วสินะ คิดว่าคงไม่น่ามีปัญหากับกุ้ยช่ายหรอก ก็เพราะคุณแม่ดูเป็นคนหัวสมัยใหม่น่ะนะ แต่กับมาร์ตินลูกชายตัวเองล่ะ ไม่(โดนดัดนิสัยก็คราวนี้แหล่ะ) :hao3:
-
อุ้ยย เด็กเห้น
-
มาร์ตี้มโนเก่งมาก 555
-
มันคืออาชญากรรมคนอ่านชัดๆฉันเกลียดเธออออออออออ
จ๋าป๋มจากิงนมมมมมมม......
จบแบบนี้. ฉันแทบหักเทโค้งตกคลองงงงงงงงง
-
เวงกำ ลูกเห้น
-
ลูกมาๆ :laugh: :laugh: :laugh:
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
ก๊ากกกกกก ทำดีมากตั้งโอ๋!!!!!
-
กุ้ยช่ายเอ้ยย~ ปากก็ว่ามาตินปาวๆ แต่ร่างกายกลับสมยอมไปกับสัมผัสของมาตินเสียอย่างนั้นล่ะน้าา :o8:
-
แย่แล้วพบพยานในที่เกิดเหตุ
-
เกลียดมาตินมากเลยแม่ง ทำเองเสือกลืมสะงั้น แถมว่าคนอื่นเสียๆหายๆ คนอะไรเหี้ยมากๆ เกลียดๆพระเอกเรื่องนี้เข้ากระดูกดำ ถ้ามันไม่ใช่พระเอกนะจะให้คุณราตัดเพื่อนกันเลย คนอะไรเหี้ยบริสุทธิ์มาก แต่ก็ตเกลียดๆเกลียดไอ้มาติน คนอะไรเหี้ยมากๆ โดนเฉพาะไอ้คำพูด เดียวสาวๆของผมก็เสียใจแย่ น่าจะมีคนตัดน้องชายมันไปให้ปิรันย่ากินนะ เอ็นตี้พระเอกมากเลย มิน่ามันถึงไม่รู้ว่าใครเป็นแม่ของลูก เกลียดไอ้มาติน
-
มาตินพูดจาไม่ดีเลย :hao4:
-
มาตินรู้ใจตัวเองได้แล้วววว
-
โดนเด็กขัดจังหวะ :laugh:
-
ตั้งโอ๋!!!! :katai1:
คุณป๋ากำลังจะทำน้องมาให้มาขัดทำไมลูกกกกกก
555555555 :katai2-1:
-
ตั้งโอ๋นี่มาได้จังหวะจริงๆ น่ารักมากลูกกกกกก :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตั้งโอ๋ โถ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m20:
-
5555 ตั้งโอ๋เห็นลุงกัดปากจ๋าซะแระ อิอิ
-
อุ๊ย...ลูกเห็นแล้วอ่ะ
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
น่านนนนนนน ตั้งโอ๋มาเห็นเลย อย่างนี้ถ้าเด็กถามขึ้นมาจะตอบยังไง
แล้วก็ กำลังสงสัยว่า อันเดรสโตมาคงเหมือนพ่อมาก แล้วตั้งโอ๋จะเสร็จอันเดรสนี่สิ 555
-
ลูกมาแว้วเห็นเต็มๆ
-
คิเถิงคนอ่านเลยมาหา :mew1:
52000
ตอนที่ 24 สินบน
“คุณยุงฮับ คุณยุงชอบจ๋าเหยอฮับ”เสียงใสเอ่ยถามมาตินที่อุ้มอยู่ตนเองอยู่
“อะไรนะครับ”มาตินถามย้ำ
ใจลอย ไม่ทันได้ฟัง กำลังจูบพี่เลี้ยงซึ่งก็คือพ่อของเจ้าตัวอ้วนกลมที่อุ้มอยู่ กำลังเพลินเพลิน ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากจะจูบ แต่พอจูบไปแล้วก็ชอบเลย จูบผู้หญิงกี่คนกี่คนก็ไม่เคยชอบเท่านี้มาก่อน
พอจูบเพลินๆ รู้ตัวอีกทีก็จ้องเข้ากับตาใสใสที่มองมาตาแป๋วเหมือนสงสัยอะไร
ส่วนคนเป็นพ่อสงสัยจะช็อกหรืออะไรไม่รู้ นิ่งตาค้างไปแล้ว ก็เลยฉวยเอาตัวลูกชายเดินออกมาก่อนที่ลูกชายโวยวายเสียก่อน
เลยพาเดินเลียบชายหาดมา ตอนเช้าแดดกำลังอ่อน ลมไม่แรงมาก เสียงคลื่นเบาๆกำลังดี
“ก้อคุณยุงจุ๊บปากจ๋าต้างหยายยอบ คุณยุงชอบจ๋าเหยอฮับ”ตั้งโอ๋ถามยกแขนป้อมป้อมขึ้นกอดคอมาติน ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าลุงอย่างต้องการคำตอบ
“หะ เห็นเหรอครับ”คุณลุงถึงกับสะดุด พูดไม่ประติดกันเลยทีเดียว ไอ้คำว่าหลายรอบที่ว่าเนี่ย ไม่ใช่รอบเดียวใช่มั้ย
“ฮับ เห็นฉองยอบ ตอนไปเที่ยวบ้านคุณยุง กับตอนเมื่อจี้”ตั้งโอ๋บอกย้ำพลางกอดที่คอมาติน
“ระ เหรอครับ”มาตินเหงื่อแตก ไอ้ตอนอยากทำมันก็หน้ามืดไม่ค่อยได้สนใจมองรอบข้างสักเท่าไร แต่ไม่นึกเลยว่าจะมีเด็กมาเห็นทำให้เป็นเรท ฉ ฉิ่ง แล้วที่ว่าเห็นครั้งที่แล้วด้วยตอนที่อยู่บ้าน ก็แสดงว่าลูกชายไม่ได้หลับ ดันไปจูบพ่อโชว์ลูกชายซะงั้น
“ฮับ คุณยุงชอบจ๋าเหยอฮับ”ตั้งโอ๋ถามย้ำตากลมโตมองหน้าลุง รอคำตอบที่คุณลุงไม่ให้สักที
“ชอบเหรอ?”มาตินถามย้ำ ชอบงั้นเหรอ ชอบมั้ย ใครจะไปรู้ แล้วถ้าตัวเองไม่รู้ใครจะรู้ เออ งงเอง ถามว่าชอบมั้ยตอนนี้คำตอบยังไม่มีให้หรอก
แค่รู้สึกดีที่อยู่ใกล้ หลายอย่างมันทำให้รู้สึกดี ทั้งรู้สึกว่าเป็นที่พึ่งพาได้และอยากถูกพึ่งพา ตั้งแต่อีกฝ่ายก้าวเข้ามาในชีวิต ก็เริ่มรุ้สึกว่าหลายอย่างในชีวิตที่เคยมีมันเปลี่ยนแปลงไป
จากที่ไม่เคยห่วงใยใครก็กลับสนใจและห่วงหา จากที่เคยเที่ยว กลับบ้านบ้างไม่กลับบ้าง ทุกวันนี้ไอ้เรื่องเที่ยวไม่เคยคิดอยู่ในสมอง ผู้หญิงที่ไม่เคยขาดมือตอนนี้ก็กลับรู้สึกไม่ต้องการ
ตรงกันข้ามเรื่องผู้หญิงมากมายที่เคยควงเคยคบตอนนี้เป็นเรื่องที่คอยหลีกเลี่ยง ไม่อยากยุ่งด้วยไปโดยปริยาย
จากที่อยู่ตัวคนเดียวไม่ผูกพันใคร ตอนนี้รู้สึกว่าอยากจะผูกพัน และเริ่มรู้สึกว่าเหงาหากไม่มีอีกคนอยู่ข้างๆให้คอยคุย คอยยั่วโมโหให้อารมณ์ดี
แต่ถ้าจะเอาคำตอบว่าชอบมั้ยน่ะเหรอ คิดไม่ออก แล้วก็เป็นผู้ชายด้วยกัน มันจะได้ยังไง มันไม่ดูแปลกไปหน่อยเหรอ
“ตกยง คุณยุงจะตอบมั้ยฮับ ไม่งั้นตั้งโอ๋ฟ้องคุณปู่”ตั้งโอ๋เด็กชายตาโตถามด้วยน้ำเสียงข่มขู่เมื่อเห็นคุณลุงไม่ตอบ แต่ไอ้น้ำเสียงทำเป็นขู่ทำให้มาตินหลุดขำเล็กน้อย
คุณปู่? คุณปู่ก็ต้องเป็นพ่อของกุ้ยช่ายสินะ แล้วทำไมต้องฟ้องล่ะ
“ทำไมถึงฟ้องคุณปู่ล่ะครับ”มาตินถาม สงสัย อดไม่ได้เห็นหน้ากลมๆ ติดขาวเหมือนพ่อ ทำท่าเค้นเขี้ยวทำเป็นโหดแต่ดูน่าเอ็นดูเลยยกมือหยิกแก้มไปเบาเบา
“ก็คุณปู่บอกว่าถ้ามีใครจะมาเป็นแม่ใหม่ฟ้องคุณปู่”ตั้งโอ๋บอกตาโต
มือที่กอดคอลุงยกขึ้นกอดอกทำแก้มป่อง
“ไม่บอกไม่ได้เหรอครับ”มาตินถาม หอมแก้มกลมๆไปฟอดใหญ่
อืม นิ่มเหมือนแก้มพ่อ กลิ่นก็หอมเหมือนกัน หอมอะไรกันนะ ไอ้กลิ่นหอมนี่มันถ่ายทอดทางพันธุกรรมกันรึยังไง หอมเหมือนกันไม่มีผิด
“คุณยุงชอบจ๋าเหยอฮับ”ตั้งโอ๋ถามย้ำกอดอกมองหน้าคนเป็นลุง คาดคั้นเอาคำตอบ
มาตินเห็นท่าทางไม่ยอมง่ายง่ายของเด็กตัวอ้วนได้แต่ขำในใจ นิสัยเหมือนพ่อ แล้วไอ้ที่ว่าคุณปู่ให้ไปฟ้องเนี่ย ท่าทางคุณปู่เองคงจะหวงลูกชายน่าดู
ท่าทางจะงานเข้า แล้วทำไมงานต้องเข้า ไม่ได้จะไปจีบลูกชายเขาสักหน่อย แต่ก็ดันไปจูบไปกอดลูกชายเขาซะหลายรอบหลายคราเสียแล้ว รึว่าจีบกันแน่ ไม่มั่นใจ
“ตั้งโอ๋อย่าไปบอกคุณปู่นะครับ”มาตินทำน่าทำตาอ้อนวอนกับตั้งโอ๋ แต่ปากก็ยิ้มอย่างตลก แต่ถ้าตั้งโอ๋ไปฟ้องคุณปู่ งานก็คงเข้าไม่น้อย
“แย้วคุณยุงชอบจ๋าเหยอ คุณปู่บอกใครมาชอบจ๋าให้ฟ้อง”
“ไม่ฟ้องไม่ได้เหรอ”มาตินถาม ก้มไปหอมแก้มป่องอีกฟอด
“ไม่ได้”ตั้งโอ๋ทำพูดเสียงเด็กขาดจนมาตินยิ้ม
“ไม่ฟ้องนะครับ”
“ไม่ได้ฮับ ตั้งโอ๋ยับปากปู่แย้ว”ตั้งโอ๋ทำปากบุ้ย
“เดี๋ยวลุงเลี้ยงไอติมนะครับ”มาตินเอาเหยื่อเข้าล่อ แอบเห็นตั้งโอ๋ยิ้มที่มุมปากแต่ทำเป็นทำหน้ามุ่ย
“ไม่ได้ฮับ”คราวนี้กอดอกหันหน้าหนี ทำท่าทำทางเหมือนพ่อไม่มีผิด
“ไอ้ติมอร่อยๆ เย็นๆ ไม่ชอบเหรอครับแล้วก็ของเล่นด้วย”
“ของเล่นด้วยเหยอ?”คราวนี้หันมาทำตาโตใส่
“ใช่ครับของเล่นด้วย เอาที่อยากได้เลย”มาตินยิ้มให้เจ้าตัวกลมที่อุ้มอยู่ ปัดผมที่ปรกหน้าจากลมทะเลพัดออกจากใบหน้ากลม
“จะดีเหยอ?”ถามแล้วยกนิ้วจิ้มปากทำท่าคิด
“ดีสิครับ เอาที่ตั้งโอ๋อยากได้เลย”
“งั้นตกยงฮับ ไม่บอกใคร สัญญากันฮับ”ตั้งโอ๋ชูนิ้วป้อมๆขอเกี่ยวทำสัญญา
“ใจดีจังเลยนะครับ”มาตินแซว พอได้ของเล่นเท่านั้นยิ้มแก้มแตกเลย เด็กหนอเด็ก
“ใครบอกใจดี”คราวนี้มาทำขากอดอกใส่อีกแล้ว ทำเอามาตินเหวอ
เมื่อกี้ยังตกลงเกี่ยวก้อยสัญญษกันดีดีอยู่
“อ่าว”
“ก็สัญญาว่าไม่บอกปู่ แต่จะบอกคนอื่นให้หมดเยย”ตั้งโอ๋ยิ้มมุมปากทำท่าเจ้าเล่ห์ นอกจากจะไม่ยอมง่ายง่ายแล้ว ยังเจ้าเล่ห์อีก เด็กคนนี้ เกินอายุเหมือนพ่อไม่มีผิด
“ทำไมใจร้ายกับลุงจังเลย”มาตินทำเสียอ้อนใส่
ร้อยวันพันปีไม่เคยนึกรักเด็กมาตั้งแต่ไหนแต่ไร พอมาใกล้ชิดเอาจริงจริงจังจังก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้น ทั้งกอดทั้งหอม
ไม่ว่าจะลูกตัวเองหรือว่าลูกคนอื่น กอดลูกคนอื่นไม่พอ กอดพ่อด้วยเลย แถมให้
“ไม่ได้ใจย้าย ก็คุณยุงมาแย่งจุ๊บจ๋าของตั้งโอ๋ทำไม”
“เอ งั้นเอาไงดีครับ ลุงก็ว่าจะซื้อจักรยานให้ซะด้วย เอาไงดี”มาตินพูดทำท่าคิด
“ก็ได้ ตกยงฮับ จักรยานด้วย ไม่บอกใครเยยสัญญาจู๊ดจู๊ด”
ทีไอ้แบบนี้รีบดึงมือไปสัญญาเชียว แถมแข่งจู๊ดจู๊ดกันอีก เด็กหนอเด็ก เหมือนสอนให้เด็กเจ้าเล่ห์ยังไงไม่รู้
แต่ช่างเถอะ มีแต่ได้กับได้ ได้ใจลูกแล้ว อีกหน่อยก็ได้ใจพ่อ
ได้ใจพ่องั้นเหรอ?
แล้วจะเอาใจพ่อมาทำไม ต้องการเหรอ ไม่รู้ว่าต้องการรึป่าว แล้วถ้าได้มาล่ะ ก็คงดีไม่น้อย
แต่มันจะเป็นไปได้ไง ผู้ชายเหมือนกัน ไม่ดีแน่
เดินไปก็เห็นกองถ่ายอยู่ไม่ไกล เลยเดินเข้าไปทักทายทีมงานที่ทยอยเอาอุปกรณ์มาเตรียมถ่าย
ส่วนพวกทีมงานก็มองมาตินแบบเหวอเหวอ ไม่รู้มาไม้ไหน เมื่อวานยังทำหน้าเหมือนจะกินใคร จนคนอื่นเขากลัวไปไปเป็นแถบ วันนี้ยิ้มปากบานมาเชียว
“อ้าวเฮ้ย ไอ้มาตี้ ตื่นแต่เช้าเลยนะเว้ย เมื่อวานเห็นได้ข่าวว่านายแบบหน้ายักษ์ทำให้กองถ่ายล่มนี่จริงป่าววะ”พอไปถึงก็มีคนมาทักแทบเสียศูนย์ กับคำว่าทำกองล่ม
มาตินมองหน้าเพื่อนสมัยเรียน ใบหน้าหล่อทำหน้ามุ่ยใส่ พยักหน้าให้เพื่อนที่เพิ่งลงมาจากกรุงเทพเพราะเมื่อวานติดธุระ เลยพึงได้เจอกัน
“เออ แล้วงานที่กรุงเทพดีแล้วรึไงถึงได้ลงมา”มาตินถาม
“เออ ก็อยู่ตัวแล้วเลยทิ้งมาได้ เห็นว่าไอ้รามี่ก็มานี่หว่า เป็นไงกองล่มเมื่อวานต้องเลื่อนถ่ายเพิ่มอีกวัน อย่างนี้ชาร์ทนะเว้ย”ใบหน้าขาวตาตี๋บ่งบอกถึงเชื้อสายจีนพูดกระเซ้ามาติน
“เออ ชาร์ทก็ชาร์ทไปเหอะ ไม่ล้มละลายหรอก รวย”มาตินพูดทำหน้าเซ็ง เสียเซ้ลไอ้เรื่องกองล่มเมื่อวานไม่หาย
“ฮ่าฮ่า ล้อเล่น คิดแค่ค่าแรงทีมงานพอ คนกันเอง ว่าแต่นี่ลูกใคร”
“ลูกฉันไง”มาตินตอบ ไหนไหนก็พูดกวนกันแต่เช้าแล้ว กวนกลับบ้างหน่อยคงไม่เป็นไร
“ตลกแล้ว แกอย่ามาปัญญาอ่อน ลูกแกยังพึ่งดิกเท่าเม็ดถั่ว อย่ามาอำ ตอบมาลูกใคร”เออ ดิกเท่าเม็ดถั่วดูถูกลูกกระทบมาถึงพ่อ
“เออ ลูกพี่เลี้ยงลูก ว่าแต่แฟนแกไม่มารึไงแป๊ะ”มาตินถาม ปกติเห็นทีไรทีไรเพื่อนคนนี้ก็มากับแฟน จะว่าแฟนก็ไม่ถูก ว่าเมียเลยก็ได้ แต่งงานกันแล้ว บ้านฝ่ายหญิงเป็นตระกูลคนจีนเหมือนกัน เป็นเจ้าของบริษัทโฆษณา แต่งกับเขาได้ทั้งงานได้ทั้งบริษัทเขา ไหนจะร้านทองของบ้านตัวเอง
“ไม่มาอ่ะ ฉันให้เฝ้าร้านทอง ช่วงนี้ทองราคาตก คนซื้อเยอะ ว่าจะมาดูบิกินนี่แถวนี้ด้วย”นอกจากจะตาตี่ท่าทางเหมือนโรคจิตแล้ว ยังหื่นอีกต่างหาก
“เออ ขอให้เมียจับได้เข้าสักวัน”
“ว่าแต่ เด็กคนนี้มีแววนะ”ไม่พูดปล่าวเอานิ้วทำท่าทางประกบแล้วมองลอดท่าทางเหมือนกำลังถ่ายรูปใส่ตั้งโอ๋
“มีแววอะไรวะ”มาตินถาม แปลกใจไอ้ท่าทางของเพื่อนอยู่ไม่น้อย
“ก็มีแววเป็นดาวไง เอาถ่ายด้วยได้มั้ยวะ”ทำท่าทางตื่นเต้นใส่ตั้งโอ๋ เดินวนไปวนมา ทั้งที่มาตินกำลังอุ้มตั้งโอ๋อยู่ จนตั้งโอ๋มองตาใส แปลกใจกับท่าทางแปลกแปลกของคนแปลกหน้า
“ใครเหยอฮับคุณยุง”ตั้งโอ๋ถาม นึกกลัวกับท่าทางแปลกๆ
“เพื่อนของลุงน่ะครับ”มาตินตอบ
“เอาถ่ายด้วยเหอะว่า น่ารักแบบนี้ แม่ยกเพรียบ”จะว่าน่ารักมันก็จริงอยุ่หรอก แต่ก็ต้องถามผู้ปรกครองเขาด้วยจะยอมมั้ย ให้ถ่ายด้วยก็ไม่เสียหายอะไร ตั้งโอ๋ก็น่ารัก ดีเสียอีก
“เรื่องนี้แกต้องไปคุยกับพ่อเด็กเอาเองฉันตอบแทนไม่ได้หรอกนะ”มาตินพูด
“ไม่มีปัญหา”เพื่อหน้าตี๋รับปาก
คุยกันได้สักพักเลยเดินกลับบ้าน เพื่อนแป๊ะขอตามมาจะคุยกับกุ้ยช่ายให้ได้ ทีแรกเองกุ้ยช่ายก็ไม่ยอม เพราะกลัวตั้งโอ๋เหนื่อย
ไปไปมามาตั้งโอ๋พอเห็นแป๊ะโน้มน้าวก็เกิดสนใจแล้วตื่นเต้น อยากลองทำ กุ้ยช่ายเองก็ตามใจลูกชาย หากลูกชายอยากทำ คงไม่ขัดอะไร อีกอย่างเห็นคุณนายประธานคนเก่าเสนอค่าตัวมาเยอะอยู่หรอก ตั้งห้าหลัก เลยพอรับได้
จนถ่ายแบบริมฝั่งกันไปหมดวัน การถ่ายทำวันนี้ต่างจากเมื่อวานลิบลับ เพราะนายแบบร่วมมือเต็มที่ยิ้มเหงือกบานแก้มปริ อาจเป็นเพราะไม่เห็นเพื่อนตัวดีที่คอยแย่งพี่เลี้ยง วันนี้สภาพอากาศ สภาพอารมณ์จึงค่อนข้างสดใสแล้วผ่านไปได้ด้วยดี
“เหนื่อยมั้ยครับ”กุ้ยช่ายถามลูกชาย หลังจากถ่ายทำเสร็จก็เย็น เลยพาตั้งโอ๋มาอาบน้ำ
“ไม่เหนื่อยฮับ ฉะหนุกมาก”
“ชอบเหรอค?”กุ้ยช่ายถามลูกชาย
“ฮับ ชอบ ฉะหนุกมาก เหมือนในทีวี”ตั้งโอ๋พูแก้มกลมขึ้นสีระเรื่อ ปากเล็กยิ้มแก้มแทบปริ ท่าทางจะชอบจริงจริง
“งั้นเหรอ ดีแล้ว”อาบน้ำเสร็จก็พาลูกแต่งตัวพามาห้องรับแขกฝากไว้กับแม่บ้านที่ดูอันเดรสให้ แล้วขอตัวจะไปอาบน้ำบ้าง
เปิดประตูเข้าไปยังไม่ทันได้ก้าวขาก็โดนดันเข้าประตูไป ตกใจอยู่ไม่น้อย หันมาจะดูว่าใครเป็นคนผลักก็ตกใจรอบสอง เห็นหน้าหล่อหล่อยิ้มกรุ่มกริ่มแล้วมันนึกหมั่นไส้อยู่กลายกลาย
“จะทำอะไร”ถามดักไว้ก่อน มาแบบนี้ต้องมีอะไรแน่แน่
“ขอบคุณนะครับที่ยอมให้ตั้งโอ๋ถ่ายด้วย”มาตินไม่พูดปล่าว เอามือร้องเอวกุ้ยช่ายให้เขามาหา เพราะเห็นอีกฝ่ายเตรียมเดินหนี
“ขอบคุณอะไรผมล่ะ ก็ไปขอบคุณตั้งโอ๋สิ”กุ้ยช่ายพูดหันหน้าเมินหนี ใครจะไปอยากมองรอยยิ้มน่าหมั่นไส้แบบนั้น ทีไอ้เมื่อวานทำหน้าทำตายังกับจะกินคน หมั่นไส้ไม่หาย
“นั่นสินะ”แล้วจะมากระซิบข้างหูทำไม จะดันก็ดันไม่ออก ได้แต่ยกมือขึ้นดันอกกันไม้ให้ใกล้ไปกว่านี้
“ไม่มีอะไรก็ออกไปได้แล้วครับ จะอาบน้ำ”กุ้ยช่ายพูดใส่หน้า ช่วงหลังหลังรู้สึกว่าจะรุ่มร่ามเกินจำเป็นมากไป มันเริ่มเกินขอบเขตที่วางเอาไว้ มันไม่ใช่เรื่องถูกต้องสักเท่าไรที่ผู้ชายจะมากอดกัน จูบกัน เพราะฉะนั้นอยู่ห่างห่างกันเป็นดีที่สุด
“ขอจูบหน่อยได้มั้ย”
*********************************
ช่วยกันดันไปหน้า 27 นะคร้าาาา
รัก รัก รัก คนอ่าน
อย่าทิ้งกันน้าคร้าาาา
พรุ่งนี้มาต่อ(ถึงจะงานยุ่งก็ตามมมม) :katai1:
-
:mew1:
-
คนที่ตัวเองขอจูบอยู่ทุกวี่ทุกวันเนี่ยไม่ใช่ 'ผู้ชาย' เหรอคะมาติน..หืม? ทำมาเป็นหาข้ออ้างให้ตัวเองว่า จะมีคนรักเป็นเพศเดียวกันได้ยังไงอีกน้าา :katai1: บางทีเราก็แอบหมั่นไส้มาตินเหลือเกินนะคะ..
** (ก็บอกแล้ว..ว่าเราเข้าข้างมาตินเป็นพักๆ น่ะค่ะ :laugh: )
-
อิตามาตี้...เอะอะก็ขอจูบตลอด
ลูกเขามีพ่อมีแม่นะ เดี๋ยวก็ให้ตั้งโอ๋ฟ้องปู่เลยนี่
-
อืม เกินจะทนแล้วนะมาติน คนอะไรนิสัยไม่ดีเอาเสียเลย ยังโกรธเรื่องนั้นไม่หาย แถมติดสินบนอีก ตั๋งโอ๋นะตั้งโอ๋ พอได้ของที่ยากได้แล้วหัวเราะชอบใจสะงั้น สงสัยจะติดนิสัยเสียมาจากมาตินแน่ๆเลย รีบๆมาต่อนะครับถึงจะพูดแรงแต่เราก็อ่านต่อนะเออ เพราะเราอินมากๆจนล้นเลย
-
o13 :mc4:
-
:pig4: :pig4:
-
ให้มันชัดเจนหน่อยคะคุณณณณณณณ
-
ใครได้หน้า27 ชนะเลิศ!!!!
เอ้าเร็วๆรีล่างว่าไงอะ
-
เมื่อไหร่มาตี้จะยอรับความรู้สึกตัวเองซักที
-
:mew5:
-
:เฮ้อ: เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกัน
-
ช่วงนี้ขออะไรแบบนี้บ่อยจังน้ออ
มาตินนี่น้าาาาา
รอตอนต่อไปเนอะ
-
มาติน :angry2: :angry2:
รออ่านต่อนะครับ :pig4: :L1:
-
เอ้ย...เดี๋ยวนี่ขอจูบกันง่ายๆ งี้เลยเหรอ
-
ปากเจ่อหมดแล้ววววววววววว 555555 :o8:
-
เอะอะๆขอจูบ มีอย่างที่ไหนต้องขอลูกดค้าด้วยสิ
อยากรู้พัฒนาการของอันเดรสเยอะๆอะคะ น่ารักกกก :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสัยต้องให้มีคู่แข่งแบบจริงๆจังๆ ถึงจะกล้ายอมรับความรู้สึกตัวเองสินะ มัวแต่หาเหตุผลมาย้อนแย้งความรู้สึกได้ตลอด โดยเฉพาะเหตุผลที่ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย เฮอะ!!... การกระทำนี่สวนทางเกินไปป่าวว้ะมาร์ติน ดีแต่ทำตีมึนตีรวนไปวันๆ :m16:
-
ตั้งโอ๋ร้ายมาก :laugh:
-
=___= จูบอีกแล้ว
แต่ฉันละกุ้มใจในความซื่อออออของติน
-
:pig4:
-
:hao6:
-
อี๊ยยยยย น่ารักกกกกกก ตั้งโอ๋ ><
-
อิตามาตินเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเอง
-
เอะอะจูบ เอะอะจูบ ยังไงครับคุณมาร์ติน ฮ่าๆ
-
โฮ่ยๆๆๆ ลุงมาตินเกือบกลายเป็นหมาตินเลยมั้ยถ้าน้องเอาไปฟ้องปู่ ถถถถถ
-
ตั้งโอ๋น่ารักกกก.....แถมชื่อเหมือนเค้าอีกเค้าก้อชื่อตั้งโอ๋นะเปลี่ยนมาเปนลูกเค้าไหม...คิคิ
-
ตั้งโอ๋น่ารักมากกกกกกกกกกก ถึงคนเขียนสู้ๆนะคับจะรอน๊า
-
แหมะอิตามาตีนนนนน หมั่นไส้มากดู๊ดูความคิดดิ แล้วสรุปตอนท้ายมาขอจูบเขาเนี้ย เพื่อ?
เดะยุให้หาพระเอกใหม่ซะเลยนิ เพลียคะ :katai1: ขอสักทีนะ :z6: ยังไม่สะใจ
ขอให้มีคู่แข่งที่เหนือกว่ามาพากุ้ยช่ายไปจะได้รู้สึกบ้างไรบ้าง แค่รามี่ยังไม่พอหรอกไม่สะใจ :beat:
เจอรามี่แหย่ยังไม่รู้สึก ต้องเอาให้หนัก แต่กลัวจะซวยกุ้ยช่ายนี้ละ เฮ้อ... :m16:
รอตอนต่อไปคะ รักคนแต่ง :L1:
-
สรุปไม่รู้ตัวกันทั้งคู่ =..=
-
เจ้าเล่ห์..นะตั๋งโอ๋ :katai2-1:
-
27แล้ว
-
ตอนที่ 24.2 แถม
อุตส่าห์ตื่นแต่เช้าเพราะคิดว่ากำลังจะมีเรื่องสนุกให้ทำแท้แท้ มานะบินข้ามโลกมาครึ่งค่อนโลกเพราะได้ข้าวว่าเพื่อนสนิทจะถ่ายโฆษณาให้กับบริษัทตัวเอง
คิดยังไงก็ตลกใช่น้อย ไม่ใช่ว่าไม่รู้จักนิสัยเพื่อน แต่ให้มาลองทำอะไรต่อหน้ากล้องมันนึกไม่ออกว่าจะออกมาสภาพไหน เลยต้องมาดูให้เห็นกับตา
แล้วทุกวันนี้ก็มีเรื่องสนุกๆให้ทำเพิ่มมาอีกอย่าง อยากจะพิสูจน์ข้อสันนิษฐานที่ได้ตั้งเอาไว้ว่าจริงรึป่าว
ไอ้ที่ว่าเพื่อนนิสัยเปลี่ยนไปมากมันก็ดูแปลกจนไม่รู้จะแปลกยังไง เคยเห็นว่าไม่ชอบเด็ก ตอนนี้ก็เห็นอุ้มไปอุ้มมา แล้วไอ้บุคลิกที่ดูแล้วไม่น่าจะฝากฝังอะไรได้ก็กลับเกิดรับผิดชอบดูแลเลี้ยงลูกขึ้นมา จนเลิกเที่ยวเลิกเฮฮาเก็บตัวอยู่บ้านเลี้ยงลูก
เคยเห็นดูแลใครซะที่ไหน พอมาเห็นกับตาถึงได้รู้ว่ามันแปลก มันเป็นสุกยอดอิมพัสสิเบิล ตอนนี้ก็แค่รอจะพิสูจน์ว่าไอ้สิ่งที่ทำให้เพื่อนตัวดีมันนิสัยเปลี่ยนกลับตัวกลับใจเนี่ยใช่อย่างที่คิดรึป่าว
พอได้มาเห็นได้มาเจอด้วยตัวเองก็พอจะเดาได้ แต่ก็ยังไม่ฟันธง ยิ่งพิสูจน์ยิ่งสนุก ยิ่งได้รู้ว่าเพื่อนของตัวเองสนใจในตัวพี่เลี้ยงเข้าให้แล้ว แต่ดูท่ายังจะไม่ค่อยยอมรับตัวเองสักเท่าไร ไม่ค่อยว่างจะมาเล่นด้วยเท่าไรหรอก
แต่มันก็สนุกที่ได้แกล้งคนไม่น้อย จนต้องบินลัดฟ้ามาขนาดนี้ พอมาถึงก็ขับรถตรงมาจากกรุงเทพเลย อยู่นานไม่ได้ เดี๋ยวเลขาที่สาขาประเทศไทยจะรู้ว่ามา
ถ้ารู้ว่ามาก็คงไม่ได้มาเที่ยว มาได้แกล้งคนอยู่อย่างนี้หรอก แต่ก็คงรู้แล้วว่ามาไทย ไม่งั้นไม่โทรมาถี่ยิบขนาดนั้น เรื่องอะไรจะรับให้โง่
สู้มาเที่ยวสนุกๆ ดีกว่าต้องไปนั่งทำงานกับคนเนียบเนียบอย่างนั้น แค่นึกถึงใบหน้านิ่งๆก็เบ้หน้าแล้ว อยู่ด้วยแล้วรู้สึกว่าชีวิตจืดชืดอึมครึมไม่สนุกเอาซะเลย
ว่าแล้วก็ปิดประตูห้องของโรงแรมห้าดาวที่มาเปิดห้องไว้ชั่วคราว ลงลิฟผิวปากอย่างอาลมดี
มือก็ควงกุญแจรถเบนซ์คันหรูพลางผิวปากเดินผ่านลอบบี้ของโรงแรม เข้าเขตลอบบี้ไม่เท่าไรก็เหวอกุญแจร่วงลงพื้น
จ้องมองใบหน้าขาว ตาคมของใครบางคนที่จ้องมองมาด้วยแววตานิ่งเรียบ ใบหน้าเรียวตอบรับกับผมทรงสกินเฮด มือข้างนึงถือกระเป๋าโน๊ตบุ๊ค อีกข้างหอบเอกสารเอาไว้
รามิเรสนับถือเลยกับความพยายามของเลขาคนนี้ ตามมาถึงต่างจังหวัดขนาดนี้ ไม่รู้ว่ารู้มาจากไหนว่าเขาอยู่ที่นี่ แต่ก็ถูกเจอเข้าแล้ว
เลขาหน้าคมจ้องมองรามิเรสด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่งกายด้วยชุดสูทเต็มยศ เอกสารและอุปกรณ์ที่เตรียมมาพร้อมบ่งบอกว่าตั้งใจที่จะมาทำงานจริงๆ ถึงได้ตามมาไกล
รู้ดีว่าลูกชายของเจ้าของสายการบินที่เป็นคนรู้จักของพ่อเป็นคนแบบไหน เป็นประเภทลื่นไหลแล้วไม่ค่อยรับผิดชอบในการงานสักเท่าไร
ถึงต้องได้ตามมา จุดประสงค์ก็เพื่อทำงานให้สำเร็จลุล่วงเท่านั้น
“H Hi ”รามิเรสทักด้วยน้ำเสียงเจื่อน ยกมือขึ้นทำท่าทักทาย
“พักมาวันหนึ่งหวังว่าคงพร้อมแล้วนะครับ”เสียงนิ่งเรียบเหมือนหน้าตาไม่มีผิดเพี้ยน
“หาเจอได้ไง”รามิเรสถาม ก้มหยิบกุญแจรถที่หล่นลงพื้น มองซ้ายขวา อย่าให้ถึงต้องวิ่งหนีกันเลย ยังไม่อยากทำงานตอนนี้ เรื่องสนุกรออยู่
“ไม่เห็นยากตรงไหนนิครับ”เลขาหน้าเรียบว่าพลางยกโทรศัพท์ขึ้นชูแอพพลิเคชั่นเฟสบุ๊ค เปิดโพสที่ฝรั่งหน้าหล่อถ่ายรูปยิ้มแป้นแถมปักหมุดสถานที่เรียบร้อยชัดเจน
สุดท้ายก็ต้องทำงานโดยมีเลขาสุดเนียบนั่งคุมด้วยสีหน้าเรียบตึงในห้องพักของโรงแรมไปโดยปริยาย ตั้งใจจะไปก่อกวนคนอื่นแท้แท้
********************
อันนี้สั้นหน่อยนะค่ะ
คั่นเวลา ตอนหลักกำลังปั่น
มานอนรอกันได้เลยค่ะ
หลับสักตื่นสองตื่น555+ :laugh:
-
เรมี่ก้มีคู่!!!!
น่าลุ้นจริงๆคุ่นี้
-
รออออออ
-
รามี่คู่กับพี่ภรรยากุ้ยช่ายแน่ๆ
-
คู่ใหม่มาแล้ว อยากอ่าน :hao6:
-
เจอคู่ปรับถูกคู่ 555
-
รามี่มีคู่แล้ววว
-
แถมจริงๆ :katai4:
-
ขอบพระคุณ..คุณเลขามากเลยนะคะที่กักกันตัวของรามิเรสเอาไว้แบบนี้น่ะ :interest: เพราะบางทีก็แกล้งมาตินเสียจนน่าสงสารเลยเชียวล่ะค่ะ ..
-
53800
อย่าลืมอ่านตอนแถมกันนะ
ด้านบน
ตอนที่ 25 เซเลปรุ่นเล็ก
“นี่คุณ อย่าอุ้มอันเดรสโยนแบบนั้นนน”กุ้ยช่ายตะโกนเสียงดังมาตั้งแต่หน้าประตูครัว
ทำกับข้าวเย็นเสร็จกำลังจะเดินออกมาพาเด็กๆไปอาบน้ำจะได้กินข้าวเย็นกัน แต่ที่ไหนได้ ดันมาเจอไอ้คิงคองผิวเข้มมันเล่นโยนลูกขึ้นฟ้าเหมือนลูกบอลซะงั้น
ไอ้คนลูกก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวหัวสั่นหัวครอนหัวเราะเสียงเอิ๊กอ๊ากดังลั่นเหงือบานชอบใจ ไม่ได้กลัวอะไรบ้างเล๊ย
“อ่าว ไหนคุณอันเดรสบอกคอแข็งแล้วเล่นได้”มาตินหยุดโยนทารกตัวกลมแล้วหันมาอุ้มเหวี่ยงไปมาแทน
“เล่นได้นี่หมายถึงอุ้มได้ยกได้ ไม่ใช่โยนขึ้นฟ้าแบบนี้ ประสาทรึไงเอามานี่เลย”กุ้ยช่ายฉวยอันเดรสมาจากร่างสูงอย่างรวดเร็ว เพี้ยนทั้งพ่อทั้งลูก
ไอ้พ่อก็บ้าบอ ไอ้ลูกก็ไม่รู้เรื่องรู้ราว หัวเราะโชว์เหงือกบาบบานอยู่นั่นแหละ แทนที่จะร้องจะโวยวาย บทจะเลี้ยงง่ายก็ง่ายเกิน
แถมยังโตวันโตคืน เปลืองเสื้อผ้ายิ่งกว่าตอนเลี้ยงตั้งโอ๋เป็นเท่าตัวเลยจริงจริง แล้วนี่อะไร ไม่ต้องมายิ้มเหงือกบานใส่หรอก ไม่เล่นด้วยหรอก มือก็ไม่ต้องมาจับหน้าจับตากันเลย หมั่นเขี้ยวนัก ฟัดแก้มไปแรงแรงหนึ่งที เป็นไงล่ะ หัวเราะเหงือกบานเชียว
“ตั้งโอ๋ครับ มาเล่นกับลุงดีกว่า เดี๋ยวจะโยนสูงสูงเลยเอามั้ย”พอเล่นกับลูกตัวเองไม่ได้ก็หันมาล่อหลอกลูกคนอื่นบ้าง
“เอาฮับ โยนฉูงฉูงให้โดนเครื่องบินยุงยามี่เยย”ตั้งโอ๋พอเห็นคุณลุงชวนเล่นก็ผละทิ้งจักรยานที่เพิ่งจะหัดขี่วิ่งมาหามาตินโดยมีเจ้ากีกี้ที่ตัวใหญ่กว่าตั้งโอ๋วิ่งตามมาติดๆ
“นี่คุณ อย่าโยนสูงล่ะเดี๋ยวหัวโขกเพดาน เดี๋ยวผมเอาอันเดรสไปอาบน้ำก่อนฝากดูตั้งโอ๋ด้วยล่ะ”กุ้ยช่ายบอกอุ้มอันเดรสเขย่าไปมาเตรียมพาไปอาบน้ำ
“ยา ยา”เสียงอันเดรสอ้อแอ้ส่งมือส่งไม้มาจับใบหน้ากุ้ยช่าย
“อะไรครับ หืม เรียกป๊ะป๋าสิครับ”กุ้ยช่าย พอเห็นอันเดรสเรียกร้อนความสนใจก็หันไปคุย ไปพยักหน้าหงึกๆใส่เจ้าตัวอ้วน
“เรียกแดดดี๊ดีกว่า”เสียงทุ้มขัดเมื่อเห็นกุ้ยช่ายสอนลูกเรียกพ่อว่าป๊ะป๋า
“คุณก็สอนเอาดิ แดดดี้รอให้เลิกนมก่อนเถอะ กว่าจะพูดได้ยากจะตาย เนอะตั้งโอ๋เนอะ”กุ้ยช่ายไม่สนใจทำท่าอุ้มอันเดรสหนี อยู่นานเดี๋ยวจะพาลไม่ได้พาอันเดรสอาบน้ำพอดี
“บะ บา”อันเดรสออกเสียงตาม ไม่รู้ออกเสียงหรือพ่นน้ำลายกันแน่ น้ำลายมาเต็มหน้ากุ้ยช่าย
“เรียกงั้นได้ไง เรียกแดดดี้สิคุณ สอนเลย เร็ว ไม่เอา ไม่เรียกป๊ะป๋า เรียกแดดดี้”มาตินโวยวายอุ้มตั้งโอ๋เดินตามกุ้ยช่าย บทจะงี่เง่าก็ฉุดไม่ค่อยจะอยู่เสียแล้ว
“เอ้า จะให้เรียกแบบนั้นก็สอนเอาดิ ยากจะตายเนอะอันเดรสเนอะไปอาบน้ำกันดีกว่า”กุ้ยช่ายตัดบท เห็นอีกคนเดินตามรีบเดินหนี
“บะบา”ส่วนอันเดรสก็รับคำพ่นน้ำลายมาเต็มหน้ากุ้ยช่ายจนเลอะ เสร็จก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากดีดตัวดีดแขนขาใหญ่
พอกินข้าวเย็นกันเสร็จก็มานั่งเล่นกันที่ห้องรับแขก มาตินเองก็เล่นไอแพดขาก็กระดิกไปมาดึงรั้งเอาเชือกที่ผูกเอากับข้อเท้าโยงไปถึงเพลให้แกว่งเปลไปมา อันเดรสก็ส่งเสียงอ้อแอ้มือไม้ป้อมป้อมคว้าโมบายในเปลเล่นอยู่คนเดียว
ส่วนโต๊ะกลาง กุ้ยช่ายก็กำลังสอนตั้งโอ๋เขียนชื่อของตัวเองเพราะตั้งโอ๋เขียนชื่อตัวเองเป็นแล้ว
“นี่คุณ วันนี้ทางบริษัทเขาลงโฆษณาลงโซเชียลแล้วนะ คุณดูมั้ย ตั้งโอ๋กำลังน่ารัก”มาตินเรียกกุ้ยช่ายให้หันมาสนใจกับโฆษณาที่ถ่ายทำไปเมื่อเดือนที่แล้ว พูดถึงก็ผ่านไปไวเหมือนเพิ่งจะถ่ายทำอยู่เมื่อวาน
“ไหนฮับ ตั้งโอ๋อยากดูมั่งจัง”ตั้งโอ๋พอได้ยินก็ตื่นเต้นกระโดดไปนั่งบนโซฟาเกาะแขนมาติน
“ชอบมั้ยครับ”มาตินเลี่ยนรูปให้ตั้งโอ๋กับกุ้ยช่ายดู
“ชอบฮับ”ตั้งโอ๋พยักหน้ากลมกลมตั้งโอ๋ชอบเหรอครับ
“ชอบเหรอครับตั้งโอ๋”กุ้ยช่ายมองหน้าลูกช่ายแล้วถามเห็นหน้าตั้งโอ๋ดูชอบ ตั้งแต่ครั้งที่แล้วตอนถ่ายเสร็จตั้งโอ๋ก็ดูพออกพอใจ พอถามก็ตอบว่าชอบ สงสัยจะชอบถ่ายรูป
“นี่คุณ ผมถามอะไรหน่อยสิ”มาตินหันมามองหน้าถามกุ้ยช่ายที่นั่งข้างๆโดยมีตั้งโอ๋คั่นกลาง
แต่ดูเหมือนคนคั่นกลางตะตัวเล็กไปเลยดูเหมือนไม่มีอะไรคั่นกลางซะมากกว่า
ลมหายใจร้อนๆของมาตินเป่ารดหน้ากุ้ยช่าย ทำกุ้ยช่ายเงยหน้ามอง สบเข้ากับดวงตาสีเข้มที่จ้องมอง
จุ๊บ!!
มาตินถือโอกาสที่ตั้งโอ๋มัวแต่มองรูปในไอแพดฉวยจังหวะนั้นจูบปากของกุ้ยช่ายอย่างรวดเร็วโดยที่กุ้ยช่ายเองก็ไม่ทันตั้งตัว
ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงก่ำ อ้าปากจะโวยวาย แต่ก็นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรจะว่าอะไรดี มันตกใจปนตื่นเต้นจนหัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก
พอคิดคำจะพูดออกมาต่อว่าอีกฝ่ายก็ทำท่ายกนิ้วชื่อขึ้นมาจุ๊จุ๊ที่ปากแล้วชี้ไปที่ตั้งโอ๋ เป็นเชิงไม่ให้โวยวายต่อหน้าลูก
ทั้งที่อยากจะโวยวายอยากจะต่อว่าใจแทบขาดแต่ก็ทำได้แค่ทำปากพะงาบพะงาบใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย จะโมโหก็โมโหกับไอ้อาการฉวยโอกาสที่เกิดขึ้น
“นี่ ยังไม่ตอบผมเลย ผมมีอะไรจะถามน่ะ”มาตินยิ้มกรุ่มกริ่มใส่กุ้ยช่าย ได้ทีขี่แพะไล่คนที่เอาแต่ทำปากจะบ่นใส่แต่ก็บ่นไม่ได้
“จะถามอะไรก็ถามมา”คราวนี้คุณพ่อยังเด็กอย่างกุ้ยช่ายสะบัดหน้าใส่ลูกครึ่งหน้าหล่อหันไปสนใจรูปในไอแพดที่ตั้งโอ๋เลื่อนดูไปมาแทน
ใบหน้าขาวแดงก่ำมุ่ยหน้าอย่างไม่สบอารม แขนยกขึ้นมากอดอกบ่งบอกว่าไม่พอใจ คิ้วบางหมวดมุ่นจมูกเล็กเชิดรั้ง ดูท่าจะหงุดหงิดน่าดู
“ฮ่าฮ่า ผมแค่จะถามว่า ถ้ามีคนติดต่อให้ตั้งโอ๋ไปถ่ายโฆษณาคุณจะว่าไง”มาตินหันมายิ้มใส่
“ก็จะว่าไงได้ล่ะ ก็ต้องถามตั้งโอ๋สิ ผมไม่อยากจะบังคับหรือขัดใจในเรื่องที่ไม่เสียหายกับลูกหรอก”กุ้ยช่ายตอบด้วยน้ำเสียงห้วนหันมาจ้องใบหน้าที่ยิ้มกวนประสาท
“งั้นเหรอ แล้วตั้งโอ๋ล่ะครับ อยากลองถ่ายโฆษณาแบบในทีวีมั้ยครับ”มาตินถามตั้งโอ๋
“แบบในทีวีเหยอฮับ อยากฮับตั้งโอ๋ชอบในทีวี”ตั้งโอ๋หันมาตอบเสียงใส ยิ้มแก้มปริใส่มาติน จนตากลมโตเล็กหยีแทบไม่เห็นลูกตา
“คุณจะว่าอะไรมั้ยล่ะ พอดีเพื่อนผมเขาติดต่อมาแต่ผมก็ไม่ได้บอกคุณหรอก เห็นว่าสนใจให้ตั้งโอ๋ลองไปถ่ายโฆษณานมของเด็กโตน่ะคนที่เป็นเจ้าของบริษัทที่ถ่ายโฆษณาให้เราคราวก่อน”
“คุณแป๊ะน่ะเหรอ แล้วมันจะลำบากกับตั้งโอ๋มากมั้ย”กุ้ยช่ายถาม คราวนี้เริ่มคิดหนักกลัวลูกหนื่อย ถ้าถามตั้งโอ๋ตั้งโอ๋ก็คงตอบว่าชอบ อยากทำ แต่ก็กลัวลูกเหนื่อยจะทำไงได้ เลยถามเพื่อความมั่นใจ
“ไม่เหนื่อยหรอก ใครจะกล้าใช้งานเด็กหนักล่ะ ว่าแต่คุณคิดว่าไง ผมว่าก็ดีนะ ทำเงินได้ตั้งแต่ยังไม่สี่ขวบแน่ะ”มาตินเสนอ
“งะงั้นเหรอ ก็ลองดูแล้วกัน แต่ถ้าตั้งโอ๋เหนื่อยผมก็ไม่เอานะ”กุ้ยช่ายตอบตกลงพลางทำหน้าคิดหนัก จะว่าดีมันก็ดี แต่ตั้งโอ๋ก็ยังไม่ใช่วัยที่จะต้องมาทำงานหาเงิน กลัวตั้งโอ๋จะเหนื่อยเอามากกว่า
**************50%*********
มาได้แค่ 50 เปอร์
สามีกำลังกลับมาจากทำงาน
ใกล้ถึงแล้วต้องรีบลงไม่งั้นงานเข้า พรุ่งนี้จะมาต่อช่วงบ่ายนะคร้าาาา
เป็นกำลังใจให้โซอึนกันหน่อยน้าาา
:mew1: :mew1: :mew1:
ปลา ลิง ไม่ได้บอกน้าว่าเลขาของรามิเรสคือใคร
-
ตั้งโอ๋จะดังแล้วๆ
-
จะเป็นเซเลปแล้วววว o13
รออ่านอยู่น้า สู้ๆค่ะ
-
อืมรอตอนต่อไป ไม่รู้จะเม้นอะไรจากตอนนี้ ก็มีแต่จะด่ามาตินนั้นแหละ มันยังไม่ชัดเจนเลย
-
ตั้งโอ๋จะเป็นดารา
-
แหม....จะเป็นซุปตาร์แระ อิอิ
-
o13 ดังใหญ่ละตั้งโอ๋ :กอด1:
-
ส่งงจูบให้เด็กๆก่อน น่าร๊ากกกกกกกกก
ตั้งโอ๋มีแววนายแบบแต่เด็กเลย
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
โอ๋จะเป็นดาราเเล้ว
-
คุณรามีจะได้คู่กับคุณเลขาป่ะเนี่ย ฮ่าๆ จะได้หายซ่า
-
ตั้งโอ๋จะดังแล้ว :laugh:
-
อันเดรสโตไวไวนะลูก ตั๋งโอ๋จะไปเป็นดาราแล้ว เดี๋ยวตามไม่ทันนะ (จะมีคู่ลูกรึเปล่าน้า...)
มาร์ตินนี่เอะอะจุ้บเอะอะจูบ เล็กๆน้อยๆขอให้ได้ทำเถอะว่างั้น
นี่ก็ผ่านมานานพอควร จนอันเดรสเริ่มพูด มาร์ตินก็ยังไม่ชัดเจนสักที หรือต้องรอจนอันเดรสวิ่งได้ก่อนล่ะหืม
:ruready :ruready
-
ดังใหญ่แล้ว
-
ตั้งโอ๋น่ารัก
-
ตั้งโอ็ตะดังใหญ่แน่เลย
-
ตั้งโอ๋จะดังแล้วน๊า
-
ขอสมัครเป็นแฟนคลับของตั้งโอ๋ตั้งแต่เนิ่นๆ นี่จะได้ไหมค้าา~ :-[ ..
-
ตั๋งโอ๊ดังแล้วเย้ๆ
-
ตั้งโอ๋จะหาตังค์เลี้ยงจ๋แล้ว
-
ดังแล้วดีจัง
-
:-[ :-[ตั้งโอ๋น่ารักอะ
-
สนุกดีครับชอบมากเลย น่ารักทั้งสองพ่อ และสองลูก เลยครับ
มาต่อเร็ว ๆ นะครับ รอนะครับ
-
ว๊ายๆ หนูตั้งโอ๋ จะดังใหญ่แล้วนะหนู o13
-
57000
ขุดมาจากหน้าสาม
ว่าจะมาต่อก็ไม่ได้มา งานยุ่งเหลือเกิน
ขอโทษคนอ่านด้วยนะคร้าาาา
ตอนที่ 25.2 หาแม่ใหม่
ตอนที่ 25.2 หาแม่ใหม่ดีมั้ย
“ตั้งโอ๋ครับ เดี๋ยวป๋าเอาอันเดรสนอนก่อนนะครับ ตั้งโอ๋อยู่คนเดียวได้มั้ย”กุ้ยช่ายถามตั้งโอ๋ที่นอนดูหนังสือการ์ตูนอยู่บนเตียง
“ได้ฮับ ตั้งโอ๋โตแย้ว อยู่ได้ฮับ”ตั้งโอ๋ตอบรับยิ้มตาหยี
“งั้นเดี๋ยวป๋ามานะครับ”กุ้ยช่ายยกมือขึ้นลูบหัวตั้งโอ๋ก่อนอุ้มอันเดรสขึ้นมา
ก๊อก ก๊อก
“คุณ ผมเข้าไปนะ”กุ้ยช่ายไม่รอให้อีกคนอนุญาตก็เปิดประตูเข้าไป มองไปรอบรอบก็ไม่มีใคร มีแค่ทีวีเปิดทิ้งไว้ กับเสียงน้ำในห้องน้ำ สงสัยจะอาบน้ำอยู่
กุ้ยช่ายเลยเอาอันเดรสไว้บนเตียงนอนก่อน เพราะดูท่าเจ้าตัวกลมยังตาใสไม่อยากนอน ตะกายมือส่งเสียงอ้อแอ้ชวนเล่นอยู่ตะพึดตะพือ
“ไง กอลิล่าน้อย กินจนอ้วนจะอุ้มไม่ไหวแล้วนะครับ”กุ้ยช่ายพูดล้ออันเดรสที่มองตาใสยิ้มเหงือกบานแถมแลบลิ้นใส่อีกตั้งหาก
โตวันโตคืนจนรู้สึกว่าน้ำหนักขึ้นเอาขึ้นเอา จะว่าอ้วนก็ไม่ใช่ แต่จะออกไปทางสูงยาวมากกว่า
“บา บะ บา”เจ้าตัวเล็กส่งเสียงเรียกความสนใจพลางยกมือยกเท้า จะชวนเล่น
“หึ ไม่ต้องมาชวนชวนเล่นเลย”กุ้ยช่ายพูดยิ้ม อดไม่ได้ที่จะก้มไปหอมแก้มจ้ำม่ำสีพีชลูกโตนั่นฟอดใหญ่
จนเจ้าตัวกลมหัวเราะดังเอิ๊กอ๊าก
“อ่าว เฮ้ย นี่คุณทำมิดีมิร้ายลูกผมเหรอ”มาตินพอได้ยินเสียงหัวเราะดังเอิ๊กอ๊ากของลูกชายก็รีบอาบน้ำอาบท่า เพราะรู้ว่าอีกคนต้องมาส่งลูกชายของตนเข้านอนเป็นประจำอยู่แล้ว
พอออกมาก็รู้สึกอิจฉาอย่างบอกไม่ถูก นี่อะไร ทำไมต้องฟัดแก้มกันขนาดนั้นด้วย แค่หอมก็พอมั้ง
“เหอะ เอาลูกคุณมาส่งเฉยๆเหอะ ใครจะไปอกุศลเหมือนคุณล่ะ”ปากคอร้ายเหมือนเดิม มันน่ามั้ย พอพูดแซวเข้าเป็นอันต้องตอบกลับมาด้วยท่าทางไม่สนใจกันตลอด
มันน่าจับฟัดปากให้บวมไหลรวมกับจมูกไปเลย เออแล้วทำไมต้องอยากไปจูบกับเขาจังเลย
“อ่าว จะรีบไปไหนล่ะ”อดไม่ไหว พอเห็นอีกคนทำท่าจะเดินออกจากห้องไป เลยต้องเดินตามไปคว้า
“ก็เสร็จงานผมแล้ว คุณมีอะไร ถ้าจะขอเรื่องนั้นล่ะก็ ผมขอผ่าน”ดูทำถามเข้า ทำเป็นรู้ทันอีกว่าจะขออะไร กำลังจะขอจูบอยู่แล้วเชียว ดันรู้ทัน
“อันเดรสยังไม่หลับเลย จะรีบไปไหนล่ะ”หาเรื่องให้อยู่ด้วยกันนานนาน จริงๆแล้วแค่พามาส่งก็จบงานแล้ว
“คุณก็กล่อมลูกบ้างสิ อันเดรสจะได้คุ้นเคยกับคุณ”กุ้ยช่ายอ้างเหตุผล แต่จริงจริงแล้วไม่อยากอยู่นานนักหรอก กับคนคนนี้ไม่ปลอดภัย ไม่ว่าจะที่ไหนไหนก็ตาม
“แต่ผมอยากให้คุณกล่อมนี่ นะ กล่อมให้ผมหน่อย นะ”ว่าไป พลางทำหน้าทำตาอ้อนวอน แต่ปากนี่ยิ้มกริ่มเจ้าไล่ห์อยู่ตลอด
“อืม อืม เดี๋ยวผมกล่อมให้ คุณก็ไปใส่เสื้อผ้าได้แล้วเห็นแล้วมันน่าเกลียด”
“น่าเกลียดตรงไหน เนี่ยเค้าเรียกว่าซิกแพค”มาตินไม่พูดปล่าวฉวยเอามือกุ้ยช่ายจับเอามาลูบหน้าท้องตัวเองที่ยังชื้นๆอยู่ แอบเห็นอีกฝ่ายทำตาโต ถลึงตาใส่ แต่ใครจะหยุด ว่าจะจับเอาล้วงเข้าไปในผ้าขนหนูก็เกรงใจ เดี๋ยวจะหาว่าแกล้งเกินไป
“จะบ้ารึไง ปล่อยเลย”ดูทำเข้า ชักมือกลับแล้วยังมาทำหน้าแดงใส่
“ชอบมั้ยล่ะ”ลองถามดู เพราะนอนกับผู้หญิงคนไหนเขาก็บอกว่าชอบหุ่นแบบนี้กันทั้งนั้น
“ใครจะไปชอบ ตัวยังกับกอลิล่า ไม่เห็นจำเป็นต้องตัวใหญ่ อยู่ที่ความคิดมากกว่า ของแบบนี้”มองยังไงก็เป็นท่าทางของคนที่อิจฉากันชัดๆ
“จิงเหรอ”มาตินถามยิ้มกริ่ม
“ก็จริงน่ะสิ ไปใส่เสื้อผ้าไป คุณจะมายืนเป็นชีเปลือยอยู่ทำไม โรคจิตรึไง”
“ใช่ โรคจิต โรคจิตมากด้วย หึ หึ หึ”พอถูกหาว่าโรคจิตก็สมอ้างมันซะเลย เดินก้าวเข้าหากุ้ยช่ายให้อีกฝ่ายถอยหนี
“ปะ ไปใส่เสื้อผ้าไป”ขาก็เดินถอยหนี แต่ปากก็ยังไม่หยุดไล่
“ก็ไว้อย่างนี้แหละ เย็นสบายดี อากาศมันร้อน”ว่างพลางยิ้มเจ้าเล่ห์
“ร้อนก็เปิดแอร์สิ”กุ้ยช่ายว่า
“ไม่เอา เปลืองไฟ ลดโลกร้อน”ตอบไปยังไม่วายยิ้มกริ่ม
เรื่องอะไรจะไปใส่เสื้อผ้า แอบเห็นอยู่ว่าคนตัวขาวหน้าแดงเรื่อง สายตาแอบสั่นจ้องมองหุ้นเขาไม่วางตา ก็คนมันรีบออกมาจากห้องน้ำ ก็เลยคว้าผ้าขนหนูคาดเอวมาหลวมหลวม ส่วนผมก็ว่าจะสระแต่กลัวจะนานเลยไม่สระซะเลย
มาหาเรื่องแกล้งให้คนหน้าแดงเล่นสนุกกว่าเยอะ ว่าแล้วก็เข้าใกล้อีกซะหน่อย รุ้สึกจะได้กลิ่นกายของคนหน้าขาวอ่อนอ่อน สงสัยเพิ่งอาบน้ำมา หอมเชียว
หอมอะไรกันนะ กลิ่นหอมเหมือนกลิ่นของตั้งโอ๋ ใกล้อีกนิดแล้วกัน อยากดมให้หอมชื่นใจมากกว่านี้ แล้วนี่อะไร
ทำไมแก้มแดงขนาดนั้น เขิลรึไง แก้มแดงๆ ป่องป่อง ทำไมมองแล้วรู้สึกน่ารักจัง ก็ยอมรับแล้วไงว่าน่ารัก ไม่มีเหตุผลอะไรมาลบล้างใดใดทั้งสิ้น รู้แค่ว่าน่ารัก ก็เลยเผลอเอาจมูกไปกดลงบนแก้มอีกฝ่ายเอาฟอดใหญ่
ผลั๊ว
ก็เลยโดนทุบไหล่มาผลั๊วใหญ่ๆ แต่ก็แค่เจ็บเจ็บคันคัน แล้วกับได้หอมแก้มนุ่นนุ่มหอมๆก็คุ้ม
ดูทำหน้าทำตาเข้า มองตาขวางเชียว ปากก็เม้มเหมือนจะโกรธแค้น แต่แก้มนี่แดงเป็นลูกตำลึงสุกซะแล้ว ยิ่งเห็นยิ่งน่ารัก แล้วทำไมต้องมาว่าผู้ชายด้วยกันน่ารักด้วยนะเรา แต่ก็ช่างมันเถอะ น่ารักก็คือน่ารักจะทำไงได้ ก็คิดไปแล้วว่าน่ารักนี่
“วันนี้ให้อันเดรสนอนบนเตียงได้มั้ย”พอเห็นอีกคนทำท่าเดินไปหาลูกจะอุ้มลูกมานอนเปล เลยขัดเอาไว้ อยากนอนกอดลูกบ้างอะไรบ้าง แต่จะให้ดีก็อยากกอดพี่เลี้ยงลูกบ้างอะไรบ้าง
“จะมานอนเตียงได้ไง เกิดคุณนอนดิ้นมาทับอันเดรส อันเดรสก็ตายพอดี”
“แต่ผมเหงานี่ ไม่มีใครให้กอด”มาตินทำเสียงอ้อนใส่
“นั่นมันก็เรื่องของคุณ เหงานักอยากกอดนักก็ไปหาแม่ใหม่ให้อันเดรสสิ”ปากก็ว่าไป ใจก็หงุดหงิด ทำมาบอกเหงา อยากกอด น่าหมั่นไส้ คงอยากจะหาแม่ใหม่ให้อันเดรสสิท่า ดีเหมือนกัน จะได้เลิกยุ่งสักที มาป้วนเปี้ยนอยู่รอบรอบตัว น่ารำคาญจะตาย
“นั่นสินะ ความคิดดี หาแม่ใหม่ให้อันเดรสดีกว่า คุณว่าไง”มาตินเห็นด้วย ทำหน้าทำตายิ้มกรุ่มกริ่มใส่กุ้ยช่าย
“หึ ก็ไปสิ ไปเลย ดี จะได้ไม่เหนื่อย”พูดประชดไปงั้น ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเอาจริง
“นั่นสินะ หาแม่ใหม่ให้อันเดรส จะได้ไม่เหงา คุณว่ามั้ย”มาติดพูด ไม่วายลอบมองหน้ากุ้ยช่าย อยากรู้ว่าถ้าพูดไป อีกฝ่ายจะมีปฏิกิริยาอะไรตอบสนองมั้ย
“ก็คงงั้น” ดูทำพูด ทำปากมุ่ยคิ้วขมวด มันน่าจับจูบซะ
“เอ จะหาแม่ใหม่ให้อันเดรสดีมั้ย คุณว่าไงดี”ทำเป็นตั้งคำถาม แต่ก็ดีใจกับท่าทีของคนตัวเขาไม่เบา ทำท่าทำทางเหมือนไม่พอใจเสียเต็มประดา
“จะหาก็หาไปสิ จะมาถามทำไม เอานี่เอาไป กล่อมเองเลย”ว่าแล้วก็หงุดหงิด ไม่มีอารมณ์จะมากล่อมใคร เลยอุ้มอันเดรสยัดใส่มืออีกคนไป
แล้วก็เดินหนีออกมา หงุดหงิดไม่น้อย ทั้งที่มายุ่งย่ามกับคนอื่นให้คนอื่นเขาหวั่นไหว ยังมีน่าจะมาหาแม่ใหม่ให้อันเดรสอีกเหรอ เออ ดี ไปเลยจะได้ไม่ต้องมาช่วยเลี้ยง คราวนี้จะได้ทำงานที่เรียกว่างานจริงๆสักที
จะไปหาผู้หญิงที่ไหน แม่ใหม่ที่ไหนก็เชิญ ไม่สนใจด้วยหรอกนะ ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวด้วยกันตั้งแต่แรก ไม่สนใจหรอก ใครจะไปสนใจ ก็แค่รู้สึกน้อยใจอยู่นิดๆ ก็ไม่มีอะไรมาก แค่น้อยใจ จะสนทำไมปล่อยไปนั่นแหละดีแล้ว
แล้วทำไมถึงนอนไม่หลับกันนะ ต้องเก็บมาคิดไปคิดมาวนเวียนอยู่เรื่อย คิดไปต่างต่างนานา ถ้าเกิดอันเดรสได้แม่ใหม่มาจริงๆล่ะ จะเป็นยังไง จะได้เลี้ยงอันเดรสต่อมั้ย หรือจะต้องออกไปจากชีวิตอันเดรสเลย หรือว่าได้เลี้ยงต่อ แต่ต้องไปกลับเช้าเย็น
คิดไปคิดมากว่าจะได้นอนก็ตีสามเกือบตีสี่ ผลเลยออกมาอย่างที่เห็น ขอบตาที่ก่อนเคยขาวกลับมีรอยช้ำสีคล้ำ เหมือนคนอดนอน
ปฏิกิริยาเชื่องช้า ไม่ว่าจะเดิน จะนั่ง จำทำอะไรก็ตาม เพราะสมองทำทำงานได้ไม่เต็มที่ก็เลยเบลออย่างที่เห็น
ต้มข้าวต้มหมูก็ลืมใส่ผัก หยิบชามขึ้นมาตักเตรียมจะเสริฟ ก็เลยเห็น ถึงได้เอะใจหยิบผักมาใส่เลยรอดตัวไป ล้างจานก็ลืมปิดน้ำ ต้มข้าวต้มก็ลืมเปิดแก๊ส
ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน อาจเป็นเพราะคิดมากคิดเยอะ แล้วก็พักผ่อนไม่พอ เลยได้เป็นแบบนี้
“วันนี้มีอะไรกินเหรอ หอมเชียว”เสียงกระซิบข้างหูทำสะดุ้ง ไม่ได้ยินเลยว่าอีกคนเข้าครัวมาตั้งแต่เมื่อไร ไม่ได้ยินหรือว่าไม่ใส่ใจก็ไม่รู้
“ข้าวต้มหมูน่ะ”ตอบไปส่งๆ แล้วก็ทำเป็นเฉย นึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วรู้สึกเคือง จะหาแม่ใหม่ให้อันเดรสงั้นเหรอ อยากทำอะไรก็ทำไปสิ
“เป็นอะไร เห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ไม่สบายรึป่าว”มาตินถาม ยืนซอนอยู่ด้านหลังเอื้อมมือไปทาบหน้าผากกุ้ยช่าย
“อย่ามายุ่งสิ ทำกับข้าวอยู่ นะ”บอกปัดแล้วก็ปัดมือออก จู่ๆไม่อยากให้มาตินแตะทั้งที่ปกติก็เริ่มชินจากสัมผัสของอีกฝ่ายแล้วแท้ๆ แต่ก็ปัดออกไป
“เป็นอะไรไป ทำไมวันนี้ดูผิดปกติ”
“ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ไปรอข้างนอกเถอะ เดี๋ยวผมยกไปให้”กุ้ยช่ายบอกปัดแกมไล่
“มา เดี๋ยวผมช่วยยกให้”มาตินแย่งชามข้าวต้มจะช่วยยก
“ไม่ต้อง เดี๋ยวผมยกไปเอง”
“มาน่า เดี๋ยวผมช่วยยกเอง”มาตินยื้อ
“ก็ผมบอกว่าผมยกเอง”
“อย่ามาดื้อน่า มานี่”มาตินแย่งชามข้าวต้มที่อยู่ในมือกุ้ยช่าย
“จะเอาก็เอาไป แย่งอยู่ได้ ประสาท” แย่งไปแย่งมาเป็นกุ้ยช่ายเองที่ทนไม่ไหว ใช่ว่าจะยอมหรอก แต่เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำให้มันยาวเหยีบดไปกว่านี้ เริ่มรู้สึกไม่ค่อยมีแรง
ตามันปรือๆเหมือนจะไม่ไหวแล้วด้วย นอนพักผ่อนน้อยเรี่ยวแรงมันเหมือนไม่ค่อยมีอย่างนี้นี่เอง ปกติจะไม่ค่อยได้นอนดึกตื่นเช้าอะไรแบบนี้สักเท่าไร นานนานทีมันเลยส่งผลให้รู้สึกไม่ดีแบบนี้นี่เอง
“ก็แค่นี้ล่ะ ทำเป็นดื้อไปได้”มาตินว่าเสียงเบา ไม่วายยกมือขึ้นลูบหัวกุ้ยช่ายก่อนเดินออกไป
สัมผัสที่แผ่วเบาขยี้ลงบนหัวทำให้สมองเริ่มมึนตึ๊บอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งถูกสัมผัสยิ่งคิดเยอะ
แต่จะมัวคิดอะไรไร้สาระมากมายก็คงเสียเวลาปล่าวๆ กุ้ยช่ายเดินไปเปิดตู้เพื่อที่จะหยิบถ้วย กำลังจะเดินไปถึงหม้อข้าวต้มอยู่แล้วเชียว
แต่ทำไมนะ โลกมันหมุนๆ แล้วก็ค่อยๆมืดลง พยายามจะลืมตาก็ลืมไม่ขึ้น จนกระทั่งมองไม่เห็นแสงใดใด ได้ยินแค่เสียงชามหล่นกระทบพื้นดังสนั่น กับความรู้สึกเจ็บแปรบที่ข้อเท้า พลันสติก็ดับวูบไปไม่รู้สึกตัวอีกเลย
คนอ่านท่านใดใช้เฟสบุุ๊ครบกวนเวลาสักนิดนึงเป็นกำลังใจให้คนเขียน
เข้าไปกดไล้เพจให้โซอึนหน่อยค่าาาา
ไม่ต้องติดตามก็ได้ ช่วยหน่อยนะค้าาา คนเขียนขอร้อง :mew4:
ฝากกดไล้เพจนี้ให้หน่อยค่า
https://www.facebook.com/pages/%E0%B9%82%E0%B8%8B%E0%B8%AD%E0%B8%B6%E0%B8%99-%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B8%B7%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%9C%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%AD%E0%B8%A7%E0%B8%9A%E0%B8%AD%E0%B9%89%E0%B8%A7%E0%B8%99/958977677467185?ref=settings (https://www.facebook.com/pages/%E0%B9%82%E0%B8%8B%E0%B8%AD%E0%B8%B6%E0%B8%99-%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B8%B7%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%9C%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%AD%E0%B8%A7%E0%B8%9A%E0%B8%AD%E0%B9%89%E0%B8%A7%E0%B8%99/958977677467185?ref=settings)
**************************************************
ขอบพระคุณมากค่า
ตอนดึกมาลงอีกตอน
อย่าลืมกดไล้เพจนะค่ะ ช่วยกันนะค้าาาา
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อย่าทำเป็นเล่นน่ะเดี๋ยวยุให้พี่เลี้ยงเก็บของหนีไปซะหรอก
-
กดให้แล้วนะครับแล้วเมื่อำรพี่เลี้ยงจะโดนกด 555555
-
เอะอะจูบ ๆ อย่างเดียว
เลยนะมาร์ตี้ ไม่เรียกว่า
รักก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว :hao6:
-
ทำเป็นเล่นไปมาติน
-
แห๊ม มาตินจ๊ะ ทำไมไม่บอกกุ้ยช่ายไปเลยล่ะว่า มาเป็นแม่ให้อันเดรสหน่อยสิ :laugh:
-
มาร์ตี้นิสัยไม่ดีเลยฮับ :katai1:
-
เครียดจนเป็นลมเลยเหรอกุ้ยช่าย
-
:เฮ้อ: เพลียกับสองคนนี้จิงๆ
-
หมดสติแบบนี้เดี๋ยวโดนปล้ำหรอก :hao7:
-
รักเขาชอบเขาก็บอกเขาไป~ อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้ใจของตัวเองเลยน้าา ทั้งคู่นั่นล่ะค่ะ ปากแข็งกันจริงๆ เลยเชียว
-
:mew1:
-
มาช่วยเร็วๆ เดี๋ยวหัวฟาดพื้น :katai1:
-
ตื่นมาโดนกอลิล่านอนกกแน่นอน
-
เห้อ
-
กด like fb ให้แล้วครับ
-
ง่า
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
ค้างอะ รอตอนต่อไปคร้าาาาา
-
ปากแข็งกันทั้งคู่ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
วืดดดด
-
58700
:katai4: :katai4: :katai4:
ตอนที่ 26 เลขาหน้าคม
“Hiiiiiiii”เสียงแหบเอ่ยทักยานคาง
“สวัสดีครับคุณรามิเรส”น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยทักเป็นภาษาไทยทำให้รามิเรสต้องลืมตางงงวยกับโทรศัพท์ที่โทรมาขัดจังหวะการนอนแต่เช้า
“ใครน่ะ”ถามกลับด้วยความสงสัยยกมือขยี้ตา
“ผมเอง ธนพัฒน์”ปลายสายตอบกลับ
“อืม ว่าไง มีอะไรแต่เช้า”รามิเรสถามกลับไม่ค่อยพอใจสักเท่าไรเมื่อรู้ว่าทางปลายสายเป็นใคร
“ผมเอาเอกสารมาให้เซ็นต์”
“รีบมั้ยล่ะ”รามิเรสถามกลับ หงุดหงิดไม่น้อยเมื่อโดนปลุกแต่เช้าในเรื่องงาน มันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อจนไม่อยากจะสนใจ
“รีบครับ เอกสารอนุมัติงบประมาณประจำไตรมาส”อีกฝ่ายตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบดังเดิมจนรามิเรสชักหงุดหงิดกับเราขาคนนี้
แทนที่คนเป็นพ่อจะหาเรขาสวยๆช่วยดึงดูดความน่าสนใจในการทำงานแบบเลขาคนก่อน ดันกลับหาเลขาผู้ชายทรงผมสกินเฮดสุดเกรียนแต่นิสัยตรงดิ่ง เย็นชา นิ่ง สุขุม น่าเบื่อพอพอกับงาน แถมมุ่งมั่นเสียจนน่ารำคาญ
“ผมคงจะเซ็นให้คุณไม่ได้หรอก”เรื่องอะไรจะยอมง่ายๆ บ้างานดีนัก ลองแกล้งให้ทำงานไม่ตรงตามเป้าหมายดูสิ จะเป็นยังไง
“งั้นผมขอเหตุผลหน่อยครับ ว่าทำไมถึงเซ็นต์เอกสารสำคัญให้ผมไม่ได้”เริ่มไม่พอใจใช่มั้ยล่ะ พองานไม่เสร็จตามที่ตั้งเอาไว้ แต่ก็ยังทำเสียงเรียบๆน่าหมั่นไส้เหมือนเดิม สักวัน เขาจะต้องดีดเลขาน่าเบื่อคนนี้ออกจากตำแหน่งนี้ให้ได้
“เหตุผลก็ไม่มีอะไรหรอก แค่ตอนนี้ผมอยู่โรม ผมคงเซ็นต์ให้คุณไม่ได้ จริงมั้ยล่ะ หรือคุณจะเอามาให้ผมเซ็นต์ที่นี่ก็ได้นะ ผมไม่ขัดอยู่แล้ว เรื่องงานผมเต็มที่ คุณก็รู้”คุยทับไปหน่อย ตาที่ปรือๆก็เริ่มตื่น เพราะจากเบื่อๆก็เริ่มนึกสนุกขึ้นมาแล้ว จากไทยมาอิตาลี มันก็ใช่ใกล้ๆ
ต่อให้บ้างานแค่ไหนคงไม่บ้าจี้นั่งเครื่องมาซะไกลขนาดนี้ สะใจอยู่ลึกๆจนเผลอยิ้มที่มุมปาก ตาสีฟ้ามีประกายของผู้กุมชัยชนะ
“ข้อนั้นผมเข้าใจดีครับ”อีกฝ่ายตอบมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ คงจะแอบร้องไห้ไปแล้วมั้ง คิดแล้วสะใจ
“เข้าใจก็ดี แค่นี้นะ จะนอน”
“ดังนั้น รบกวนเปิดประตูให้ผมเข้าไปด้วยครับ”
“อะไรนะ ผมไม่ตลกนะ”รามิเรสท้วงเสียงเสียงดัง อย่าบอกนะว่าตามมาถึงโรมจริงๆ แต่ใครจะเชื่อ
“ครับ ผมไม่ตลกกับเรื่องงาน เปิดประตูให้ผมด้วยครับ”สิ้นเสียงราบเรียบปลายสายก็กดตัดสายไป เหมือนกับกดตัดสติของรามิเรสไปชั่วขณะ
จะเป็นไปได้มั้ย ที่ต้องตามเอาเอกสารมาให้เซ็นต์ถึงที่ ตามข้ามโลกมาขนาดนี้ แบบนี้มันจะไม่บ้างานไปหน่อยรึไง คงไม่จริงหรอก คงจำอำกันเล่นมากกว่า
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงออดบ้านดัง เรียกให้รามิเรสมองผ่านประตูห้องนอนที่เปิดทิ้งไว้ผ่านไปที่ประตูห้อง อย่าบอกนะว่ามาจริง ภาวนาให้เป็นเพื่อนหรือเป็นคู่ขาเถอะ อย่าให้เป็นเลขาหน้าเดียวเลย คงจะเป็นเพื่อนคนใดคนหนึ่งละมั้ง ได้แต่พร่ำบอกในใจ หยิบเอากางเกงบ็อกเซอร์ขาสั้นมาใส่อย่างลวกๆ จ้องมองประตูไม่วางตา
ขอมองลอดตาแมวทำใจสักหน่อย คงไม่จองล้างจองพลาญกันแบบในหนังผีหรอกมั้ง อะไรจะตามข้ามน้ำข้ามทวีปกันมาขนาดนั้น
อื้อหือ ตัวเป็นๆ ทรงผมสกินเฮดเกรียนๆ หน้านิ่งๆ ใส่สูทเต็มยศ ถือกระเป๋าเอกสารเตรียมพร้อม ถ้าไม้เปิดประตูให้ก็คงเป็นเรื่องไปถึงหูคนเป็นพ่อ แล้วถ้าเปิด ก็แค่เซ็นต์ๆให้จบจบไป
“ไหนเอกสาร”พอเปิดประตูได้ รามิเรสก็แบมือขอเอกสารทันที ไม่ยอมให้เข้าห้องมาหรอก เดี๋ยวจะยาว รีบเซ็นต์แล้วรีบๆไล่ให้กลับไปก็จบ
“เอกสารอยู่ในกระเป๋าครับ”เลขาหน้าคมหัวเกรียนตอบไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ อดไม่ได้ที่จะสำรวจเจ้านายในสภาพนุ่งกางเกงขาสั้นตัวเดียว
สายตาคมไล่มองเจ้านายหัวจรดเท้า สภาพไม่สมกับเป็นทายาทสืบทอดธุรกิจสายการบินยักษ์ใหญ่เอาซะเลย จนมองไล่ไปไล่มาก็จรดสายตาเข้าตรงเป้ากางเกงเจ้าปัญหาที่กำลังชี้หน้าชี้ตาไม่อายสายตาใคร เข้าใจอยู่ว่าของฝรั่งมันใหม่ แต่ก็ไม่เคยประมาณเอาไว้ได้ขนาดนี้
เงยหน้ามองหน้าเจ้าของก็เห็นเจ้าของตาสีฟ้ายิ้มเยาะเหมือนจะอวดใส่ ก้มมองเป้าเจ้าปัญหาอีกที คราวนี้มีพงกหงึกหงึกทักทาย เลยจ้องมองคนที่กำลังยิ้มอย่างขำๆ ไอ้ที่ทำอยู่เนี่ย มันเรียกอุบาตท์ชัดๆ
“ไง ไม่เคยเห็นของใหญ่เหรอ”ถามไปก็ยิ้มขำกับเลขาหน้านิ่ง ที่ตอนนี้ทำหน้าทำตาเหรอหรา ถลึงตาใส่
“ผมแนะนำให้คุณไปใส่เสื้อผ้าดีกว่านะครับ เกรงว่าจะไม่สะดวกจะติดต่องาน”ธนพัฒน์พยายามไม่มองเจ้าท่อนลำเจ้าปัญหาที่พงกหัวทักทาย เบือนหน้าหนี
“ก็เอาเอกสารมาสิ ผมจะได้เซ็นต์ คุณจะได้รีบกลับ”รามิเรสยิ้ม อย่างว่า คนเอเชียของต้องเล็กกว่าคนยุโรปอยู่แล้ว อิจฉาหรือว่าอายกันนะ ทำเป็นหน้านิ่งน่าหมั่นไส้อยู่ได้ เป็นไง เจอของใหญ่แล้วถึงกับหลุดนิ่งไปเลย ดูก็รู้ ใครชนะ ทนได้ทนไป
“เซ็นต์เลยไม่ได้ครับ เอกสารตัวนี้เป็นเอกสารประจำไตรมาศ ผมได้เสนอกับท่านประธานไปแล้ว ว่าผมจะปรับเปลี่ยนระบบใหม่ ซึ่งตัวนี้ผมต้องชี้แจงให้คุณรามิเรสฟังใหม่ตั้งแต่ต้น หากจะเซ็นต์เลย คงเป็นไปไม่ได้”ธนพัฒน์พูดไป แต่ก็เบือนหน้าหนี ไม่สนใจกับสิ่งที่ได้เห็น นึกตอบโต้อีกฝ่ายไม่ถูกอาจเป็นเพราะ ถูกเลี้ยงดูมาโดยการล้อมกรอบ
ใช้ชีวิตอย่างมีขอบเขตที่ถูกวางเอาไว้ ตามประสงค์ของครอบครัว เพราะความผิดพลาดของน้องสาวจึงทำให้ต้องใช้ชีวิตอย่างเคร่งครัดมากกว่าเก่า
เพื่อนฝูงไม่ค่อยมี เพราะไม่อยากจะยึดติดกับอะไรที่อาจจะเป็นตัวปัญหากับการใช้ชีวิตที่มีขอบเขต ยิ่งกับเรื่องรักใคร่ ที่มีอยู่ในความคิด แต่ไม่สามารถทำได้ ก็ถูกพับเก็บไว้ข้างในส่วนลึกของจิตใจ ส่วนลึกที่ไม่มีวันจะได้ดึงออกมาให้ได้เห็นอีก
เพราะอย่างนี้ เวลาที่เจออะไรที่มันหวือหวาเกินกว่าชีวิตประจำวันที่ผ่านมาจะสัมผัส ทำให้ค่อนข้างกระดากใจอยู่ไม่น้อย
ถึงจะลำบากใจ แต่ก็ต้องทนเพื่อที่สักวันจะได้หลุดออกจากกรอบที่ล้อมเอาไว้
“ผมว่าไปแต่งตัวดีกว่านะครับ เกรงจะไม่เหมาะ”พอเข้ามาได้ธนพัฒน์ก็นั่งลงโซฟาโซนรับแขก
“ด้อนวอรี่ คงไม่นานหรอก ใช่มั้ย”พูกจบคนตัวใหญ่ตาสีฟ้าก็ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาสบายใจ
“งั้นก็ตามใจครับ”ถึงจะหงุดหงิดใจแค่ไหน แต่เพื่องานที่บรรลุได้ตามขอบเขตที่ได้ถูกวางเอาไว้ ธนพัฒน์จึงต้องข่มใจให้นิ่ง ไม่สนท่าทีที่สบายเกินเหตุของทายาทสายการบิน
“งั้นผมจะอธิบายตั้งแต่แรกเลยนะครับ”ธนพัฒน์เปิดเอกสารเตรียมที่จะบรรยาย กำลังจะเริ่มพูด
“วี๊ด วิ๊ว วี๊ว วี้”เสียงเป่าปากก็ดังมาจากคนที่นอนอยู่ฝั่งตรงข้าม นอกจากจะนอนไขว้ขาด้วยท่าทางสบายสบายดูน่าหมั่นไส้แล้ว รามิเรสยังผิวปากขัดขึ้นมาด้วยท่าทางอารมณ์ดีสุดๆ มือหนายกขึ้นแคะเล็บดังแกร๊กๆ เป็นการยั่วโมโหไปในตัว
“กรุณาหยุดผิวปากด้วยครับ”ธนพัฒน์พูดด้วยสีหน้านิ่ง พยายามสงบใจไม่ให้ร้อนรุ่ม
“อ้อ งั้นเหรอ โทษที มันชิน”คราวนี้รามิเรสหยุดผิวปาก ยกมือขึ้นแคะเล็บไปมาเสียงดังแกรกๆ
“เริ่มเลยนะครับ เนื่องจางนโยบายของบริษัทที่มีมาก่อนหน้าเป็นนโยบายที่ทำให้เกิดกการใช้ทรัพยากรการเงินอย่างสิ้นเปลือง ผมจึงปรับโครงสร้างนโยบายตัวเก่าใหม่เกือบทั้งหมดเพื่อที่จะ”
“แกรก แกรก แกร๊ก”ธนพัฒน์หยุดนิ่ง เงยหน้ามองต้นเสียงรบกวนเจ้าปัญหา พบกับรามิเรสที่ทำหน้าตาไม่รู้เรื่องรู้ราวแคะเล็บเสียงดังแกรกๆอย่างกวนอารมณ์
“รบกวนหยุดแคะเล็บด้วยครับ ผมไม่มีสมาธิอธิบาย”ธนพัฒน์มองหน้า ตาคมจ้องรามิเรสนิ่ง พยายามไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใดใด
“ว้า แย่จัง เล็บก็ยาวซะแล้วด้วย เอาไงดี ถ้าไม่ได้แคะ ไม่ได้ตัดคงแย่แน่เลย ว่ามั้ย ถ้าจู่ๆเล็บเกิดไปข่วนแขนข่วนหน้าเลือดออกแล้วแผลติดเชื่อคงจะแย่เนอะ ว่ามั้ย”
“งั้นเหรอครับ กรรไกรตัดเล็บอยู่ไหนครับ”เลขาหน้านิ่งปิดเอกสารดับฟึบ ถามด้วยน้ำเสียงเริ่มขุ่นเคือง
“อยู่ในลิ้นชักหน้าทีวีน่ะ ถามทำไมเหรอ”รามิเรสกระดิกเท้า หันมาถามอย่างสงสัย ไม่วายยักคิ้วให้เลขาสุดเนียบ
แต่เลขาหน้าคมดันไม่สนใจรามิเรส กลับเดินไปเปิดลิ้นชักหน้าทีวี
“หาอะไรเหรอ”รามิเรสถามด้วยความสงสัย จู่ๆธนพัฒน์ก็เดินไปเปิดลิ้นชักหน้าทีวีซะงั้น ใช่ว่าเพี้ยนไปแล้วล่ะ
“กรรไกรตัดเล็บ”ตอบเสร็จก็หยิบของที่ว่าติดมือตรงมาที่รามิเรส
“เอามาทำไมน่ะ”รามิเรสถาม ลุกผลุดขึ้นนั่งอย่างแปลกใจ จู่ๆก็ถามหากรรไกรตัดเล็บแล้วก็หยิบมา ใช่ว่าจะเอามาแทงกันหรอกนะ เพราะไอ้กรรไกรตัดเล็บนั่งมันมีมีดเล็กๆอยู่ด้วย แอบถอยหลังหนีไปนิดหน่อย คนนิ่งๆเวลาทำอะไรเงียบๆแล้วดูน่ากลัวกว่าที่คิดแฮะ
“ส่งมือมา”ธนพัฒน์นั่งลงข้างๆฝรั่งตาสีฟ้าแล้วยื่นมือส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายส่งมือกลับมา
“คุณจะทำอะไรผม”อดที่จะกลัวไม่ได้ เหมือนในหนังโรคจิต เวลาที่ใครทำอะไรผิด ก็จะโดนฆาตกรโรคจิตลงโทษ
อย่างตัดนิ้วตัดมืออะไรประมาณนั้น แล้วเมื่อกี้ดันแคะเล็บเสียงดังรบกวนอักฝ่าย ใช่ว่าจะเอากรรไกรตัดเล็บมาตัดนิ้วกันหรอกนะ รามิเรสหลับตาสงมือไป
แกร๊ก
เสียงดังแกร๊กดังขึ้น ไม่เจ็บไม่ปวด รามิเรสลืมตา จ้องมองเล็บที่ยาวของตัวเองถูกตัดไล่ไปทีละเล็บ จนครับทั้งห้า
จะชักมือหนีก็กลัวตัดเข้าเนื้อ อดแปลกใจกับเลขาหน้านิ่งไม่ได้ จู่ๆก็มาตัดเล็บให้ เพียงเพราะแคะเล็บส่งเสียงกวนงั้นเหรอ
จะใจดีไปหน่อยมั้ย มีขัดเล็บลบคมให้ด้วย ได้แต่แปลกใจจ้องตาปริบๆ
“โอ๊ะ”รามิเรสสะดุ้ง ดึงมือกลับ
“เจ็บเหรอครับ”ธนพัฒน์ถาม คว้ามือรามิเรสมาจับดูนิ้วที่ขัดอยุ่เมื่อครู่ใกล้ๆ
“มะ ไม่เจ็บหรอก แค่จั๊กจี้แปลกๆ”
“งั้นเหรอครับ ถ้าเจ็บก็บอกนะครับ”พูดจบก็คว้าเอาอีกมือของรามิเรสมาตัดต่อจนเสร็จ
เล็บเจ้าปัญหาที่ถูกยกเอามาแอบอ้างก็ถูกตัดถูกขัดจนหายไป ธนพัฒน์เงยหน้าขึ้นก็สบเข้ากับดวงตาสีฟ้าทะเลจ้องมาเหมือนมีอะไรสงสัย จ้องมองเหมือนจะค้นหาอะไร
วูบหนึ่ง ดวงตาคมไหววูบอย่างตกใจ เพราะไม่เคยมีใครจ้องหน้าอย่างใกล้ชิดขนาดนี้มาก่อน
“มีอะไร รึป่าวครับ”
“ปะ ป่าว ขอบคุณ”เป็นรามิเรสเสียเองที่ต้องเบือนหน้าหนีกับสายที่ครู่หนึ่งวูบไหวอย่างตกใจ อดแปลกใจไม่น้อยที่คนนิ่งๆจะมีสายตาหวั่นไหวแบบนั้นแสดงออกมาให้เห็น
ก็ตกใจอยู่หรอก จู่ๆก็มาตัดเล็บให้กัน ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครตัดเล็บให้สักคน นอกจากช่างที่สปา หรือไม่ก็ร้านโดยตรง มีก็ครั้งนี้ครั้งแรก แปลกใจอยู่ไม่น้อย
หรือเพียงเพื่อบรรลุจุดประสงค์ของงานกัน ยอมทำถึงขนาดนี้เลยรึไง รู้อยู่ว่าต้องมีเอกสารให้เซ็นต์ เป็นเอกสารที่สำคัญ แต่ก็อดที่จะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วก็บินกลับโรมมา เพราะอยากรู้ว่าคนเที่ยงตรงอย่างธนพัฒน์จะมีปัญญาจัดการกับปัญหานี้อย่างไร
แล้วก็อย่างที่เห็น กลับกลายเป็นตัวเองที่ต้องเสียสูญไปเล็กๆกับการกระทำที่ตรงเกินคาดของอีกฝ่าย
“งั้นต่อเลยนะครับ”ธนพัฒน์เอากรรไกรตัดเล็บไปเก็บที่เดิม กลับมานั่งประจำที่เปิดเอกสารเตรียมอธิบายต่อ
“ก็เอาสิ”รามิเรสยักไหล่
“ก็อย่างที่บอกไปครับ นโยบายเก่าทำให้บริษัทเสียงบเกินจำเป็น ทำให้ต้อง”
“ปิ๊ว ปี๊ว ปี๊ว”เสียงยิงกันดังสนั่นออกมาจากโทรศัพท์เครื่องแบนที่รามิเรสกำลังกดอย่างเมามันส์ ใบหน้าขาวหล่อทำท่าทำทางสนุกเสียเต็มประดา
ฟืบ
“ขอนะครับ”ธนพัฒน์พูดก่อนจะหย่อนโทรศัพท์ที่ยึดมาจากมือรามิเรสลงในกระเป๋าเอกสารตัวเอง
“อ่าวเฮ้ย กำลังจะผ่านด่านเลยนะนั่น”รามิเรสล้มตัวลงนอนกอดอกไขว้ขาใส่ทำท่าไม่พอใจ แต่ก็แอบยิ้มน้อยๆ ขอดูหน่อยเถอะ จะทนได้แค่ไหนเชียว
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนครับ ให้ผมอธิบายจบก่อนค่อยเล่นก็ได้ครับ”
“ตามสบาย”รามิเรสพูดจบก็หลับตาลงพลางกระดิกเท้า
“ครับ ทางเราต้องปรับโครงสร้างใหม่แล้วก็ลดค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็น”
“อืม ตามนั้น”รามิเรสพูดขัด
“อย่าขัดสิครับ”
“ไม่ขัดก็ได้ ตามสบาย”รามิเรสยกยิ้ม
“อย่างเช่นค่าอุปกรณ์ภายในสำนักงานที่ไม่จำเป็น จำพวก”
“เฮ้อร้อนจัง”รามิเรสไม่พูดขัดปล่าวๆ ยกมือยกไม้ขึ้นพัดไปมา ทั้งๆที่อากาศก็เย็น แถมตัวเองก็ใส่แค่กางเกงขาสั้นตัวเดียว
“แล้วก็พวกอะไหล่สำรอง ที่ไม่ค่อยมีการเคลื่อนไหวสต๊อก ผมคิดว่า”พยายามพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“อาบน้ำดีกว่า”พูดจบรามิเรสก็ผลุดเข้าห้องน้ำไปทิ้งให้เลขาต้องมองตามด้วยสายตาที่ไม่แสดงออกถึงความรู้สึกใดๆ
จะให้โกรธให้เคืองให้ทนไม่ไหวอย่างนั้นเหรอ ความรู้สึกด้านชาที่ถูกสร้างขึ้นมาถูกเอามาใช้อย่างสุดความสามารถ
ต้องอดทนเท่านั้นถึงจะได้ในสิ่งที่ต้องการมาตลอด ต้องทำทุกอย่างให้อ่านไปได้ด้วยดี ทำให้สำเร็จตามเป้าหมายที่ถูกวาดเอาไว้ให้
ถึงจะถูกกวน ถูกยียวนแค่ไหนก็ต้องมองเลยผ่านไป ทำได้แค่ไม่ใส่ใจ
*********************50%*************
ฝากกดไล้เพจนี้หน่อยค่า เพจของคนเขียนเอง
รบกวนเวลาสักครู่นะคร้าาา
https://www.facebook.com/pages/%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B8%B7%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%9C%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B9%81%E0%B8%9F%E0%B8%8A%E0%B8%B1%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%AD%E0%B8%A7%E0%B8%9A%E0%B8%AD%E0%B9%89%E0%B8%A7%E0%B8%99-By-%E0%B9%82%E0%B8%8B%E0%B8%AD%E0%B8%B6%E0%B8%99/958977677467185?ref=settings (https://www.facebook.com/pages/%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B8%B7%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%9C%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B9%81%E0%B8%9F%E0%B8%8A%E0%B8%B1%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%AD%E0%B8%A7%E0%B8%9A%E0%B8%AD%E0%B9%89%E0%B8%A7%E0%B8%99-By-%E0%B9%82%E0%B8%8B%E0%B8%AD%E0%B8%B6%E0%B8%99/958977677467185?ref=settings)
ขอบคุณทุกท่าที่กดไล้ค่าา
ช่วงนี้อาจจะน่าเบื่อหน่อยนะค้าา
ถ้ากุ้ยช่ายเสียตัวเร็วกลัวว่าจะใจง่ายไปเพราะทั้งสองฝ่ายก็ยังไม่รู้ตัว
หลายคนอาจจะเบื่อ
ต้องขอโทษด้วยนะค้า ยังไงก็ติชมกันมาได้ค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้าคุณเลขาระเบิดออกมาจะเป็นยังไงนะ o8
-
คุณเลขาจับรามิเรสกดเพื่อเป็นการลงโทษเลยค่ะ เหลือเกินนักเชียว~
-
มาต่อเร็วๆน้าา
-
คุณเลขาจับรามิเรสกดเพื่อเป็นการลงโทษเลยค่ะ เหลือเกินนักเชียว~
เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง
-
ให้โดนซะมั้งรามิเรสน่ะ จะได้จดได้จำ
-
คุณเลขาแน่มากๆ. เอารามิเรสอยู่หมัด อิอิ
-
จะได้งานไหมอย่างนี้
-
รามิเลส ไปแกล้งเค้าขนาดนั้น ถ้าวันนึงหลงรักเค้าขึ้นมา คงได้แต่ทำตามคำสั่งเค้าล่ะนะ
-
สงสาร
-
ว่าจะไม่เม้นแล้วนะ แต่อดใจไม่ไหว้ พระเอก พระรองเรื่องนี้ห่วยมากๆๆ นิสัยแย่ๆ ไม่น่าเกิดมาในตระกูลมีเงินเลย อยากรู้นักเวลาพวกมันลำบากจะเป็นยังไง รู้สึกเกลียดพระเอกเรื่องนี้เข้ากระดูกดำอย่างบอกไม่ถูก ถ้าไม่ติดว่าคนแต่ปลื้มพระเอกกับพระรองเรื่องนี้มากๆล่ะก็นะ คงขอให้เปลี่ยนตัวพระเอกกันเลยทีเดียว ถึงจะเคยชมว่าเป็นสุภาพบุรุษก็เถอะ แต่เห็นแบบนี้และ ความดีที่เคยมีมาหายวับไปกับตาเลยไม่มีเหลือ ก็รู้ว่าไม่มีใครสมบูรณ์แบบ แต่แบบนี้ก็เกินไปนะ
-
รอดูตั้งโอ๋ดีกว่า
-
กลัวใจคุณเลขาจัง เก็บกดขนาดนั้น ถ้าได้ระเบิดออกมา รามี่คงกลายเป็นโกโก้ครั้นช์ :laugh:
-
ให้คำนิยายสำหรับอีตาราขึ้น 3 คำตรงๆเน้นๆเลย "กวน ส้น ตีน" :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณครัล
-
รีพลาย 857 เลยคร่าาาาาา
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
จิ้ม
-
:hao3: :hao3:
-
คุณเลขาน่าสงสารจังเลยค่ะ :กอด1: ..
รามิเรสอย่าขี้แกล้งให้มากนักนะคะ จิ๊!
-
รอ
-
รามิเรสก็เอาใจอยู่นะ
-
59800
ตอนที่ 26.2 เมืองโรแมนติก
ช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานสำหรับธนพัฒน์ในการรอคอยใครสักคนที่ผิวปากอาบน้ำอย่างสบายใจอยู่ในห้องน้ำ
เสียงสายน้ำตกกระทบพื้นโดยที่ไม่ผ่านสิ่งใดบ่งบอกให้รู้ว่าคนที่อยู่ในห้องน้ำใช้เวลาอาบน้ำไม่นาน แค่เปิดทิ้งน้ำไว้แค่นั้น
เพราะหน้าที่จึงต้องอดทนรอคอยสกัดกั้นความรู้สึกร้อนรุ่มเอาไว้ในอก เคลือบแคลงมันด้วยความชินชา
มือเรียวกระชับเสื้อสูทตัวนอกเข้าหากันเนื่องจากอากาศค่อนข้างจะเย็นกว่าเมืองไทยอยู่มาก ประกอบกับความรีบเพื่อให้ทันเที่ยวบินที่เร็วที่สุดจึงไม่ได้เตรียมความพร้อมมารับมือกับสภาพอากาศแบบนี้
ครึ่งชั่วโมงกับการรอคอย ธนพัฒน์เลือกที่จะสงบจิตใจโดยการมองไปรอบรอบ การตกแต่งเป็นไปตามแบบผสมผสานปะปนด้วยกลิ่นอายของอิตาลีจางๆ
ผนังเป็นวอลเปเปอร์ลายอิฐเก่าแก่ สีอ่อนเข้มตัดกันตามลำดับ พื้นห้องปูด้วยไม้ปาเก้ขึ้นเงาสีเข้มเข้ากับสีพื้อนวอวเปเปอร์
เครื่องเรือนเฟอร์นิเจอร์ก็ดูครบครัน ไม่เยอะมากไป เพดานห้องหลายจุดมีโมบายเครื่องบินแขนไว้อยู่ทั่ว ไม่รวม บนชั้นวางของหรือแม้กระทั่วบนโต๊ะเองก็มีโมเดลเครื่องบินวางอยู่ รวมไปถึงโมเดลรถยนต์ พอมองออกไปที่ระเบียง หน้าประตูระเบียงก็มี
โมเดลรถไฟ กับรงรถไฟที่ยาวจนกินพื้นที่บริเวณนั้นยาววกไปวนมา เห็นแล้วแปลกตาอยู่ไม่น้อย สำหรับผู้ชายที่อายุวัยสามสิบ
สิ่งของพวกนี้มันเหมาะกับวัยดีแล้วหรือ ธนพัฒน์ได้แต่คิดในใจมองดูโดยรวมนอกนั้นก็ไม่มีของอะไรเกินนอกจากของเล่นหรือโมเดล บ่งบอกถึงรสนิยมเจ้าของห้องว่าเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจอะไรนอกจากเรื่องของเล่นในแบบที่เด็กผู้ชายเขาสนใจ
“ซนจังเลยนะ คุณเลขา”เสียงทุ้มแหบดังขึ้นด้านหลังเรียกสติของธรพัฒน์กลับคืน
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร ที่เผลอเดินจากโซฟารับแขกมาที่ตู้โชว์พวกโมเดลต่างๆ ไม่รู้ตัวว่าเอื้อมมือไปสัมผัสของเล่นเด็กเหล่านั้นอย่างหลงใหล
หลงใหลในสิ่งที่ไม่เคยได้มี ไม่เคยได้เป็นเจ้าของ เพราะต้องเป็นผู้สืบทอดเจตนารมของครอบครัว เรื่องราวในวัยเด็กจึงเป็นอะไรที่ไม่น่าจดจำ
สิ่งของที่เพื่อนมี ได้แต่มองดูมันด้วยความอิจฉา อยากได้ แต่ก็ไม่ได้ ได้แต่มองดูคนอื่นเล่นกับพวกของเล่นอย่างสนุกสนาน จนนานวันเข้าความอิจฉาเริ่มกลายเป็นความชินชา ที่สร้างขึ้นมาเพื่อบดบังความรู้สึกที่น่าสมเพช
ธนพัฒน์ถอนมือจากโมเดลรถญี่ปุ่นหันกลับไปนั่งรอรามิเรสที่โซฟาดังเดิม จ้องมองเจ้านายตัวปัญหาที่ทำให้ต้องบินข้ามโลกมาไกล
มองดูแลก็รู้สึกอิจฉาอีกฝ่ายที่มีรอยยิ้มประปรายฉาบอยู่บนใบหน้าเสมอ ต่างกับตนเอง รอยยิ้มเป็นสิ่งที่หายากมาแต่ไหนแต่ไร เหมือนเป็นสิ่งที่ถูกฝังกลบเข้าไปในก้นบึ้งของจิตใจ
ตาคมจ้องมองดูเจ้านายด้วยสายตานิ่งเรียบ แต่หารู้ไม่ สายตาคู่นั้นในตอนนี้ สำหรับรามิเรสมันดูแล้วเป็นสายตาที่เศร้าสร้อยเสียมากกว่าเป็นสายตาที่เย็นชาคู่เดิม
รามิเรสจ้องมองมันแค่แวบเดียวก่อนจะเดินหลบเข้าห้องนอนไปแต่งตัว แต่สายตราคมคู่นั้นก็ตรึงให้รามิเรสคิดไม่ตก ทำไมต้องทำหน้าทำตาเศร้าๆแบบนั้นด้วย
หรือว่าเป็นเพราะที่ดุไปเมื่อครู่ว่าซน เพราะไปจับโมเดลรถนั่น ยอมรับอยู่ว่าหวง เพื่อนคนไหนก็แตะไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้นึกหวงขนาดให้ต้องรู้สึกผิดจนมานั่งทำตาเหมือนจะร้องแบบนั้น
คิดไปก็พลางหยิบเสื้อยืดสวมสบายสีขาวกับกางเกงขายีนส์เข้ารูปเอวขึ้นมาใส่ จ้องมองตัวเองในกระจกแล้วก็ยกยิ้มใบหน้าหล่อเรียวกับเคราหนวดสีอ่อนขึ้นอยู่บางๆ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลเป็นประกายกับ ผิวกายขาวตอบรับกับเส้นผมสีน้ำตาลอ่อน เรือนกายกำยำสูงสง่า กับเอววีเชฟรับกับกางเกงเอวต่ำที่พอยกแขนขึ้นสูงก็มองเห็นหน้าท้องกับไรขนอ่อนสีน้ำตาล
“ผมหล่อมั้ย”ส่องกระจกถ่วงเวลาอยู่นาน รามิเรสโผล่พ้นประตูห้องนอนออกมาได้ก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสดใสจนน่าหมั่นไส้
“ครับ”อีกฝ่ายรับคำสั้นๆ สายตากลับมานิ่งสงบเหมือนเดิม ดูแล้วขัดใจรามิเรสอยู่ไม่น้อย คนอะไรจะเก็บกดขนาดนั้น
“เฮ้อ เคยยิ้มกับเขาบ้างมั้ย”รามิเรสพูดกับตัวเองเบาๆ ระอากับเลขาหน้านิ่ง
“ต่อเลยนะครับ”
“ไม่อ่ะ ยังไม่อยากฟังตอนนี้”รามิเรสพูดส่งยิ้มยิงฟันให้เลขาที่เงยหน้าขึ้นมามองทำหน้าสงสัยเล็กน้อย
“อะไรทำให้คุณคิดว่าคุณไม่อยากฟังตอนนี้ครับ”
“ไปเที่ยวกันดีกว่า มาโรมทั้งที ไปกันเถอะ”รามิเรสไม่ว่าปล่าว ฉุดให้ธนพัฒน์ต้องลุกมาตามแรงดึง ด้วยความไม่ตั้งตัวจึงได้เดินตามแรงดึงมาโดยที่คิดอะไรไม่ทัน ทิ้งเอาเอกสารและหน้าที่ที่ต้องแบกรับเอาไว้เบื้องหลัง
“ไม่เคยขึ้นรถไฟรึไง”รามิเรสถาม อดไม่ได้ที่คว้าเอาเอวของเลขาประคองเอาไว้
เพราะต่างประเทศส่วนมากจะเดินทางโดยรถไฟ ทำให้ความหนาแน่นของผู้โดยสารมีอยู่มาก ไม่ต้องพูดถึงที่นั่ง เพราะที่เหล่านั้นสำหรับผู้หญิงเด็กและคนแกเท่านั้น
ผู้ชายวัยฉกรรย์อย่างพวกเขาน่ะฝันไปเถอะที่จะได้แตะ
“ไม่เคยครับ”ธนพัฒน์รับคำใจนึกอย่างจะเบี่ยงตัวหนีมือใหญ่ที่ประคองเอวเอาไว้ แต่ก็ต้องพึ่งอยู่ไม่น้อย ด้วยความเร็วของรถไฟ และความไม่คุ้นชินทำให้ต้องทรงตัวลำบาก
ตอนที่เรียนอยู่ที่นิวยอร์คที่พักก็อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยเพียงไม่กี่ตึก ปกติจะเดินไป หรือไม่ก็ขี่จักรยานถ้าหากรีบ นอกนั้นจะไปไหนก็โบกแท็กซี่ ทำให้เป็นอย่างที่เห็น
พอมายืนเทียบกัน สัดส่วนคนเอเชียอย่างธนพัฒน์เทียบไม่ติดเลยสักนิด รามิเรสสูงกว่าเขาอยู่เกือบฟุต ยิ่งสัดส่วนไม่ต้องพูดถึง ธนพัฒน์กลายเป็นคนตัวเล็กไปเลยสำหรับประเทศนี้
“ถึงแล้ว ไปกันเถอะ”ขึ้นรถไฟมาไม่ทันไรก็ถูกฉุดข้อมือให้เดินกึ่งวิ่งตาม
ตอนที่เดินออกจากประตูรถไฟ ผู้คนมากมายต่างเดินเบียดเสียดกันออกมา ธนพัฒน์แทบจะรู้สึกว่ากำลังจมอยู่ในหมู่คนตัวใหญ่มากมายเหล่านี้
ไม่นึกชินสักทีกับความใหญ่โตของชาวต่างชาติ ไม่เคยต้องมาเบียดเสียดกับใครแบบนี้มาก่อน
แต่ก็รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ก้มลงมองมือขาวที่จับข้อมือเอาไว้แน่น เป็นสัญญาณว่าจะไม่ยอมปล่อย
จนผ่านฝูงชนออกมาได้ ได้แต่หอบหายใจ เริ่มเหนื่อยอ่อน เหงื่อเริ่มผุด สภาพอากาศยามสายเริ่มอุ่นขึ้น ส่งให้ต้องถอดเสื้อสูทตัวนอกออกอย่างช่วยไม่ได้
“แบบนี้ค่อยดูได้หน่อย”เสียงทุ้มแหบของรามิเรสทัก เมื่อหันมาเห็นเรขาถอดเปลือกนอกอย่างเสื้อสูทตัวนอกออก
“จะทำอะไรน่ะ”ถามปนตกใจเมื่อมือใหญ่เอื้อมมาดึงชายเสื้อออกจากกางเกง
“ผ่อนคลายหน่อย มาเที่ยว ไม่ได้มาทำงาน”รามิเรสส่งยิ้ม
“แต่ผมมาทำงาน”ธนพัฒน์เบือนหน้าหนี อดใจสั่นเล็กๆไม่ได้ ไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้มาก่อน
“ตอนนี้ไม่มีงานแล้ว ไหนล่ะงาน”รามิเรสยิ้มยักไหล่ คว้าข้อมือเล็กกว่าดึงเข้าหาตัว ปลดกระดุมข้อมือของเสื้อเชิ้ตตัวขาวออกแล้วพับเป็นทบจนถึงใต้ศอก ครบทั้งสองข้าง
“แล้วงานล่ะ”อดที่จะถามไม่ได้ คิดอยู่กว่าถูกแกล้งให้ทำงานเสร็จไม่ทันตามเป้า แต่ตอนนี้ยังไม่สังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายจะตีรวนอย่างที่ทำอยู่ก่อนหน้า
“เก็บเรื่องงานไว้ก่อน ไปเที่ยวสนุกกว่าเยอะไปกันเถอะ เสร็จแล้ว”พูดจบรามิเรสก็ถึงรั้งให้ธนพัฒน์เดินตามอย่างช่วยไม่ได้
ระหว่งเดินตามือที่จูงก็ได้มีเวลาได้มองไปรอบๆสถานีรถไฟใต้ดิน มาถึงโถงใหญ่ก็เห็นภาพวาดจิตรกรรมมากมาย
บ่งบอกถึงอารยะธรรมเก่าแก่ที่มีมาของประวัติศาสตร์ของโรม มองไปรอบๆอย่างตื่นตา สวยงามอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน
ไม่คิดว่าสถานีรถไฟใต้ดินจะมีสิ่งสวยงามแบบนี้ซ่อนอยู่ ไม่รู้ตัวว่ามือถูกปล่อยไปตั้งแต่เมื่อไร ยืนหมุนไปรอบๆ ให้ตัวเองเป็นจุดศูนย์กลาง
ปล่อยให้คนที่มาด้วยยกยิ้มอย่างพอใจ ยกกล้องถ่ายรูปที่หยิบติดมือมาขึ้นถ่ายรูปในมุมเสย ให้เห็นคนหน้าคมที่กำลังมีแววตาสั่นระริกอย่างตื่นเต้น แต่ใบหน้ายังคงนิ่งตามคอนเซป พื้นหลังปรากฏภาพวาดจิตกรรมโบราณ
“ไปกันเถอะ”รามิเรสรอเวลาให้อีกคนได้สำรวจโดยทั่วสักพักแล้วดึงมือให้เดินตาม
ธนพัฒน์เดินตามอย่างนิ่งเงียบ จับจ้องมืออีกฝ่ายที่จูงข้อมือ เดินขึ้นมาก็พบกันมากมายเดินสวนกันไปมาบนพื้นที่โล่งเหมือนลานอะไรสักอย่าง
ประกอบกับตึกแถวทรงโบราณที่ล้อมรอบลานกว้าง ตรงกลางมีน้ำพุ หลายจุดมีศิลปินกำลังนั่งบนเก้าอี้ เบื้องหน้ามีผื่นผ้าใยตั้งอยู่พลางละเลงสีบนผ้าใบ
ทันทีที่มือของรามิรสปล่อยข้อมือเป็นอิสระ ธนพัฒน์เดินสำรวจไปรอบๆ โดยมีรามิเรสเดินตามอย่างสบายใจ พลางกดชัตเตอร์ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
สักพักมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กเดินมาสะกิดแขนของธนพัฒน์พลางยื่นกระดาษผ่านเท่าฝ่ามือให้
ธนพัฒน์รับมันมาจากเด็กผู้หญิง ที่ยิ้มแล้วแบมือ ตาคมจ้องมองกระดาษแผ่นเล็กก็เห็นว่าเป็นรูปของตนที่ถูกถ่ายโดยเบื้องหลังเป็นน้ำพุใหญ่กลางลานกว้าง
ไม่รู้ว่าแอบถ่ายตอนไหน แถมฟังภาษาอิตาลีไม่ออก จึงหันมาหารามิเรสอย่างขอความช่วยเหลือ รามิเรสได้แต่ยิ้มยื่นเงินไม่กี่เหรียญให้ไป เด็กผู้หญิงตัวเล็กก็วิ่งหายไปในกลุ่มคนอย่างอารมณ์ดี
“เขาถ่ายผมตอนไหนเหรอ”หันมาถามอย่างมึนงง หรือนี่เป็นธุรกิจแบบที่เขาไม่รู้จัก
“มันเป็นธุรกิจน่ะ ส่วนมากจะถ่ายไม่ให้รู้ตัว แต่ก็น้อยคนที่จะเจอแบบนี้ สงสัยคุณจะโชคดีกว่าคนอื่นที่มา”รามิเรสพูดขำ
“นั่นอะไร”ถามเสียงเรียบ เห็นคนมุงดูกันเยอะ เรียกความสนใจได้ไม่น้อย
“สงสัยจะมีโชว์ ไปดูมั้ยล่ะ”รามิเรสถาม
ไม่มีเสียงตอบรับ เพราะธนพัฒน์ก้าวนำไปก่อนหน้าแล้ว
ภาพคนแต่งชุดตัวตลกสองคนทาจมูกสีแดงกำลังบิดลูกโป่งเป็นรูปสัตว์ต่างๆ ส่วนอีกคนก็กำลังนำลูกโป่งอัดก๊าซให้ลอยให้ทำให้ธนพัฒน์จ้องมองด้วยความตื่นตา รอคอยให้ตัวตลกเปลี่ยนรูปแบบของลูกโป่งอย่างลุ้นว่าเป็นตัวอะไรต่อไป
รามิเรสยิ้ม แล้วเดินไปอีกที่ตัวตลกจมูกแดงอีกคนคนที่กำลังอัดก๊าซลูกโป่งสีสวย รามิเรสล้วงกระเป๋ายื่นเงินเหรียญให้ตัวตลกแล้วรับลูกโป่งสามลูกที่ผูกติดกันมาถือไว้
“อ่ะ นี่ ถือไว้”รามิเรสเดินมาสะกิดคนที่มัวแต่จ้องตัวตลกบิดลูกโป่ง
“ผมไม่ใช่เด็ก”ธรพัฒน์พูดปัด ไม่ยอมรับลูกโป่ง แต่ใจก็นึกอยากจะเอื้อมมือไปรับ หากแต่ขัดกับวัยของตนเท่านั้นเอง
“ไม่เกี่ยวหรอก ดูนู่น”รามิเรสพยักหน้าให้ดูหญิงสาวสูงอายุถือลูกโป่งข้างๆมีชายสูงอายุยืนเคียงข้าง ทำให้ต้องรับมาอย่างช่วยไม่ได้
นึกขัดเขิน ใบหน้าคมขึ้นสีจางๆ ไม่เคยได้ถือลูกโป่งแบบนี้กับเขา มันก็นึกทำตัวไม่ถูก รับมาได้ก็ลองดึงๆดู
เจ้าลูกโป่งมันก็ต้านแรงโน้มถ่วงลอยสูงขึ้น พอลองดึงลงมาก็มีแรงยื้อลอยสูงกลับไป เลยเงยหน้าเจ้าลูกโป่งหลายสีแล้วดึงกระตุกไปมาอยู่อย่างนั้น จนรามิเรสแอบได้ภาะไปหลายภาพ
“ไปหาอะไรกินกันดีกว่า”พูดจบก็จูงมือข้างที่ว่างให้เดินตาม แต่คนเดินตามไม่ได้สนใจทางข้างหน้า มัวแต่จ้องมองลูกโป่งที่ลอยตามแรงดึง
มาถึงร้านอาหารข้างถนน รามิเรสแย่งลูกโป่งในมือธนพัฒน์มาผูกกับแจกันดอกกุหลาบแดงไม่ให้ลอยหนี
ดวงตาคมจ้องมองรามิเรสอย่างสงสัยเมื่อโดนแย่งลูกโป่ง
“กินก่อน มันไม่ลอยไปไหนหรอก”รามิเรสว่า เลยได้แต่พยักหน้ารับนิ่งๆ มองดูท้องถนนที่ไม่ค่อยมีรถผ่าน ผิดกับประเทศไทยลิบลับ
แล้วที่ว่าร้านอาหารข้างถนนก็ผิดกันราวฟ้ากับเหว สะอาดเทียบกับร้านอาหารแพงๆในไทยเลยก็ว่าได้
โต๊ะสีเหลี่ยมหน้าเท่าถูกปูทับด้วยผ้าปูลายสก๊อตสีแดง แต่งด้วยแจกันดอกกุกลาบ ดูเรียบง่าย แต่ก็มีกลิ่นอายโรแมนติกตามคอนเซปเมืองแห่งความโรแมนติก
ไม่นาน พาสต้าคาโบนาราก็ถูกยกมาเสิร์ฟสองจาน ตามด้วยน้ำผลไม้ จ้านพาสต้าเส้นหนานุ่ม ราดด้วยครีมสีขาวข้น ประกอบด้วยแฮมชิ้นใหญ่พูนจานทำให้น้ำย่อยในกระเพาะเริ่มทำงาน
“อร่อยมั้ย”รามิเรสถามพลางเคี้ยวเต็มปากเมื่อเลขาตักเส้นพาสต้าเข้าปากคำแรก
“ครับ”พยักหน้ารับคำสั้นๆ แต่ก็กินตามไปติดๆจนหมดชาม
“นี่ ดูสิ”เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตากินอย่างมีสมาธิ ไม่รู้ว่ามีเด็กเดินสองคนมายืนข้างๆโต๊ะ จ้องมองลูกโป่งเหมือนอยากได้
“อยากได้เหรอ”ธนพัฒน์เอาผ้าเช็ดปากชี้ไปที่ลูกโป่งรู้ว่าเด็กคงไม่เข้าใจภาษาที่เข้าพูด เด็กสองคนพยักหน้ารับ จึงได้แต่จ้องมองหน้ารามิเรส นึกหวงขึ้นมาไม่อยากให้
“ให้ไปเถอะ เดี๋ยวซื้อให้ใหม่”รามิเรสเห็นว่าธนพัฒน์คิดอยู่นาน จนธนพัฒน์ต้องยอมแก้เชือกแล้วเอาลูกโป่งส่งให้เด็กไป
เด็กสองคนดีใจจนยิ้มกว้าง ธนพัฒน์เองก็ยิ้มบางๆให้ มองดูเด็กๆเดินจูงมือกันไปอย่างอารมณ์ดี
ทิ้งให้คนที่นั่งตรงข้ามหยุดเคี้ยวเส้นพาสต้าเหมือนถูกปิดสวิตซ์ ไม่นึกว่าเลขาของตนจะยิ้มเป็น เลยแอบถ่ายไปอีกแชะ
มีต่อ
-
“เดินไหวมั้ย”พอกินเสร็จ จนหนังท้องตึงก็พากันเดินเรียบถนนมา มือข้างหนึ่งของธนพัฒน์ถือเสื้อสูท ส่วนอีกข้างถูกจับจูงให้เดินตามเช่นเดิน อดจ้องมองท้องฟ้าไม่ได้ ไม่มีลูกโป่งแล้ว
“น่า เดี๋ยวซื้อให้ใหม่”รามิเรสพูดดักเห็นอีกคนจ้องมองเหมือนมองลูกโป่ง
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร”รับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่อยากจะเสียฟอร์มด้วยการแสดงออกว่าเสียดายลูกโป่งนั่น
“แล้วเดินไหวมั้ย”
“ไหว”ปากก็บอกไหว แต่เงื่อก็เริ่มผุด เสื้อเชิ้ตตัวบางเริ่มชื้นเหงื่อจนเห็นข้างในลางลาง
“ไปรถรางดีกว่า มาพอดี ไปกันเถอะ”พูดจบก็ฉุดให้ได้เสียเหงื่อเพิ่มวิ่งตามไปดักป้ายหน้าให้ทันรถรางที่วิ่งมา
ขึ้นรถได้ก็ถึงกับหอบ โชคดีที่ได้นั่ง ก้มหน้าก้มตายกผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับเหงื่อที่ผุดบนใบหน้า ทำให้รามิเรสได้ภาพแอบถ่ายเพิ่มอีกใบ
พอลงรถก็เดินมาอีกไม่นานก็เห็นเป็นสถาปัตยกรรมโบราณใหญ่ยักษ์มีคนมากมายเดินไปมา มีเสาต้นใหญ่อยู่ด้านหน้าหลายต้น พอเดินเข้าไป ก็เห็นแสงกว่างส่องมาจากด้านบน เงยหน้าขึ้นก็แสงอาทิตย์ที่สาดมาจากเบื้องบน นึกไม่ถึงว่าคนสมัยก่อนจะสร้างอะไรได้ขนาดนี้
“วิหาร แพนธีออน สวยมั้ย”รามิเรสถาม จากเบื้องหลัง
“ครับ”รับสั้นๆ แล้วเดินสำรวจเหมือนเป็นคนนำทางเสียเอง
คล้อยบ่ายรามิเรสจูงมือธนพัฒน์มาหยุดที่ร้านของเล่นขนาดใหญ่ เดินเข้าไปเจ้าของร้านก็ยิ้มรับทักทายกับรามิเรสอย่างดิบดี
“รออยู่นี่นะ”รามิเรสบอก แล้วเดินตามเจ้าของร้านไปยังหลังร้าน
ทิ้งให้ธนพัฒน์สำรวจร้านของเล่นเต็มไปด้วยของเล่นเก่าใหม่มากมาย เดินไปโซนของเล่นใหม่ ดูไปเรื่อยๆก็นึกถึงลูกของน้องสาว
สงสัยต้องซื้อไปฝากบ้าง ไม่ได้เจอกันมาหลายเดือนตั้งแต่วันครบรอบวันตายน้องสาว พาลให้นึกถึงหน้าของขาวๆของคนที่เป็นน้องเขย
ใบหน้าขาวที่มักมีรอยยิ้มให้เสมอ รอยยิ้มที่น่าหลงใหลจ้องมองกี่ครั้งก็ไม่อาจละสายตา รอยยิ้มที่ดูเหมือนไม่มีอะไรแต่ก็แฝงไปด้วยความเศร้าทำให้ดูท่าปกป้อง อีกนัยน์หนึ่งก็น่าครอบครอง จะว่าเขาหลงรักคู่ชีวิตของน้องสาวก็ว่าได้
ถ้าหากเจอกันเร็วกว่านี้ ความรักที่เกิดขึ้นมาก็อาจจะมีทางเป็นไปได้มากกว่านี้ มากกว่าต้องมาสมบทบาทพี่เขยที่แสนดี
ธนพัฒน์จ้องมองประตูหลังร้านที่ไม่เปิดออกสักที ได้แต่สงสัยว่าทำไมไปนาน แต่ก็ไม่กล้าไปตามหรือออกไปไหนนอกจากเดินวนไปวนมา ถือโอกาสสำรวจของเล่นมากมายในร้าน
ความจริงก็ไม่ได้รีบอะไร ดีเสียอีก ของเล่นมากมายน่าสนใจ บางชิ้นก็เคยเห็นตั้งแต่เด็ก บางชิ้นก็ไม่เคยเห็น
อดใจไม่ไหวเลยหยิบตระกร้ามาใส่รถบังคับคันไม่ใหญ่ไม่เล็กเป็นของฝากให้หลานตัวเล็ก ตั้งใจว่าจะซื้อให้หลาน แต่ทำไมอดไม่ได้ที่จะหยิบของที่อยากได้ในวัยเด็กใส่ตะกร้ามาหลายชิ้น
“อ่าว ซื้อด้วยเหรอ”รามิเรสเดินออกมาก็ทัก เห็นของเล่นเต็มตะกร้า
“เสร็จแล้วเหรอครับ”ถามไปตามมารยาท อดเสียดายที่ออกมาเร็ยวกว่าที่คิด
“อืมเสร็จแล้ว”รามิเรสยิ้มชูกล่องของเล่นที่ใส่ถุงเรียบร้อย
ธนพัฒน์เองก็คงต้องพอแค่นี้ เดินไปวางตระกร้าลงเค้าเตอร์ให้เจ้าของร้านคิดเงิน ตั้งใจจะหยิบบัตรเครดิตขึ้นมาจ่าย
พอล้วงไปในเสื้อสูทก็ไม่มี พลิกอีกด้านก็ไม่เจอ จำได้ว่าใส่เอาไว้ พอในกระเป๋ากางเกงก็ไม่เจอเหมือนเดิมไม่ว่าจะหน้าหลัง
จึงหันไปหารามิเรสที่ก้มๆเงยเงยมองโมเดลรถโบราณอยู่ที่ชั้นอย่างอารมณ๋ดี ไม่ตั้งใจจะรบกวน แต่ก็ต้องทำ เลยเอื้อมมือไปจะสะกิดก็ รู้สึกแปลก จะเขย่าก็ไม่ใช่ เลยดึงชายเสื้อกระตุก เรียกความสนใจ
“มีอะไรเหรอ”รามิเรสถามใบหน้าสงสัย
“กระเป๋าเงินหาย เอ่อ”ธนพัฒน์อึกอัก นึกเขินอาย ไม่เคยยืมเงินใคร
“งั้นเหรอ งั้นเดี๋ยวผมจ่ายเอง”พูดจบรามิเรสก็ยื่นบัตรให้เจ้าของร้าน เสร็จก็ส่งถุงของเล่นถุงใหญ่ให้ธนพัฒน์
“ชอบของเล่นรึไง”รามิเรสถามหลังเดินออกมาจากร้าน
“ปะ ป่าว ซื้อให้หลาน”ตริงๆแล้วของหลานน่ะชิ้นเดียว นอกนั้นของตัวเอง แต่ก็กลัวจะหลุดฟอร์ม
“ไปไหนต่อดี”รามิเรสถาม ไม่ได้ต้องการคำตอบ เพราะคิดอยุ่ว่าอีกคนคงไม่อยากเรียกร้องอะไร ยิ่งเรื่องเที่ยวนี่ฝัน
“ไปโคลอสเซียมได้มั้ยครับ”ผิดคาด คำตอบที่ไม่คิดจะได้รับตอบมาทำให้รามิเรสหันมามองใบหน้าเรียบหลุบตามองถุงของเล่น
“ได้สิขึ้นบัสไปก็ถึง”รามิเรสเดินนำไปยังป้ายรถเมย์
“ดะเดี๋ยวก่อนครับ”ธนพัฒน์ส่งเสียงเรียกรั้งมือที่ถูกจับจูงเอาไว้
“อะไรเหรอ”
“ผมขอดูตรงนั้นสักครู่”ธนพัฒน์ชี้นิ้วไปที่แผงที่วางกับพื้น บนแผงเต็มไปด้วยสร้อยคอและสร้อยข้อมือทำจากมือ ไม่ซ้ำแบบ นึกถึงคนใบหน้าขาวของกุ้ยช่ายขึ้นมา จำได้ว่าฝ่ายนั้นชอบสร้อยข้อมือเอามากๆ เห็นว่าเก็บสะสม
ว่าแล้วก็นั่งยองๆลงเลือกดู รามิเรสเองก็ยืนอยู่ข้างๆ คนขายมองหน้าธนพัฒน์ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร พลางชี้ที่สร้อยข้อมือเพื่อแนะนำ เป็นสร้อยข้อมือหนังสีน้ำตาลถักเป็นลายต่างๆ หลายเส้นนำร้อยกับหินสี เห็นดังนั้นจึงได้ชี้ไปที่สร้อยเส้นที่คนขายพยักหน้า แล้วชูนิ้วสองนิ้วว่าเอาสองเส้น แต่คนขายพยักหน้าพูดอะไรที่ไม่เข้าใจ จึงมองหน้ารามิเรส
“เขาบอกว่า เป็นงานแฮนเมด มีเส้นเดียว”
“งั้นเหรอ”รับคำอย่างเสียดาย เลยเลือกเส้นใหม่ที่คิดว่าคนรับต้องชอบมาอีกเส้น เงยหน้ามองรามิเรสเป็นเชิงจ่ายให้ก่อน
เรื่องกระเป๋าเงินที่หายไป ยังคิดไม่ตก ได้แต่คิดว่าลืมไว้ในกระเป๋าเอกสารก็เป็นได้ กลับไปค่อยว่ากัน
*************************
เอาเข้าจริงนะ เขียนพัฒน์ง่ายกว่ากุ้ยช่ายอีก
เพราะคาแรคเตอร์พัฒน์ไม่ค่อยพูด
ยังไงก็อย่าพึ่งเบื่อนะค่ะกุ้ยช่ายเสร็จแน่ค่ะ แต่รอกันนิ้สสสสส
อย่าพึ่งทิ้งคนเขียนเลยนะค่ะ :mew4: :mew4:
ถ้าไม่มีคนอ่านคนเขียนไม่รู้จะเขียนให้ใครอ่าน
แนะนำติชมได้เต็มที่ค่ะ อยากพัฒนาตัวเอง
ปอลอ. เรื่องเที่ยวโรมเนี่ย มโน ล้วนๆค่าาาา
อยากไปแต่ไม่เคยไป :hao3: :hao3:
-
คุณเลขาก็คือคุณพี่เขยนี่เองสิน้าา ต้องรบกวนให้รามิเรสช่วยขโมยหัวใจของพัตน์มาให้ได้ด้วยนะคะ เพราะ 'บุคลิกฝ่ายรับ' เหมาะกับพัตน์มากที่สุดแล้วล่ะค่าา .. :laugh:
-
:mew1: :mew1:
-
ไม่เอาสี่เส้าได้ป่ะเนี่ยยย
-
รอต่อคับ
-
:pig4: :pig4:
-
โฮฮฮฮฮ ไม่เอานะไม่อยากกินมาม่าตอนนี้เค้าอิ่มอยุ่ :sad4: :sad4:
-
ไม่เอามาม่าได้มั๊ยอ่ะ
-
:mew1: :mew1:
-
กระจ่างเลยทีนี้ :a5:
-
เห้อเหนื่อยใจ กับรักสีเศร้านะ
-
คุณลุงของตั้งโอ๋นี่เอง
เก็บกดไม่ต่างกับน้องสาวเลย
รามิเรสช่วยทีนะ นี่หน้าที่ของนาย
ปลุกความสดใสในตัวพัฒน์
:กอด1:
-
น่ารักอ่าคู่นี้ดูมีออร่าแปลกๆ
-
ว้ากกกก คุณพี่คู่กะรามี่น่ะดีแล้ว
-
:katai3:
-
อ้าว...
-
ลุงของตั้งโอ๋นี่เอง... คุณลุงนาร้ากก :hao7:
อย่าเครียดให้มากนะยุงพัฒ (ฝากคุณรามี่ช่วยด้วย)
โอ๋เป็นห่วง :hao4:
-
ตอนนี้ขอตัวไปคิดว่าจะเอาไงต่อไปดีนะค่ะ
ตันมากเลยค่าาาา
คิดไม่ออกว่าจะไปยังไงต่อ
เขียนไม่ออกเลย
รู้สึกผิดมาก
ขอเวลาอีกสักสองสามวันนะค่ะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รอนะค้าา..^^
-
ที่ตันเพราะคนเขียนกำลังซึมซับความจิตอยู่รึเปล่า(อ้างถึงนิยายอีกเรื่อง) 55555 (แซวเล่นเน้อ....) :z1:
-
ที่ตันเพราะคนเขียนกำลังซึมซับความจิตอยู่รึเปล่า(อ้างถึงนิยายอีกเรื่อง) 55555 (แซวเล่นเน้อ....) :z1:
เงิบคร่าาาา
คนเขียนรู้ทัน :z3:
พอดีเรื่องนั้นมันผุดขึ้นมาจากจินตนาการกระทันหัน
ทำให้ต้องรีบปั้นมันขึ้นมา
จนความฟรุ้งฟริ้งที่มีอยู่มันหมดไป
เพราะสองเรื่องมันคนละแนว
ตอนนี้มีแต่ความจิตอย่างเดียว555+
สัญญาจะไม่ดองค่าา
-
รอต่อจ้า
-
63200
รู้สึกผิดที่ไม่ได้มาต่อ เป็นเวลา 1 อาทิตย์เต็มๆ
ตอนที่ 27 คนป่วย
กว่ากุ้ยช่าจะรู้สึกตัวอีกทีเวลาผ่านไปเกือบครึ่งวัน รู้สึกตัวอีกทีข้อเจ็บแปรบที่ข้อเท้า แสงแดดยามบ่ายสาดพ้นเข้ามาในหน้าต่าง
ดวงตากลมได้แต่มองไปรอบๆห้อง พบว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องของตนเอง ได้แต่สงสัยว่ามาอยู่ห้องนี้ได้ยังไง
ความเจ็บที่ข้อเท้าทำให้ต้องเปิดผ้าห่มดูก็พบว่าข้อเท้ามีผ้าพันแผลพันอยู่ ความสงสัยว่าใครเป็นคนทำทำให้ต้องมองหาเจ้าตัวที่พอจะนึกขึ้นได้
พอกวาดสายตามองไปก็เจอเข้ากับกอลิล่าผิวเข้มนอนหลับอยู่ข้างๆ พอกุ้ยช่ายมองดูดีดีแล้ว
คนที่ตอนอยู่ข้างๆกันนี้ เวลาหลับดูน่ามองกว่าเวลาปกติตั้งเยอะ
เห็นแล้วไม่อยากให้ตื่นมากวนประสาท แต่คิดๆดูแล้ว ที่อีกฝ่ายบอกว่าจะหาแม่ให้อันเดรสมันก็ยังเคืองเคืองอยู่ในใจ
ไม่รู้ว่าทำไมต้องไม่พอใจแล้วก็เก็บไปคิดจนนอนไม่หลับ แล้วก็ตื่นซะเช้า จนเวลาพักผ่อนไม่พอ ถึงได้เป็นลมแบบนี้
พอเห็นหน้าเจ้าตัวต้นเหตุก็อดระอาใจไม่ได้ เวลานอนนิ่งๆค่อยดูเป็นผู้เป็นคนกับเขาขึ้นมาหน่อย เห็นแล้วก็อยากให้หลับนานนาน
มองดูอยู่แบบนี้ดูแล้วไร้พิษภัยไปเลย เทียบกับไอ้กอลิล่าผิวเข้มที่เอาแต่กวนประสาทคอยแต่จะขอจูบขอลวนลาม
ไม่รู้เป็นอะไร แต่ก็ขัดขืนแบบเป็นจริงเป็นจังไม่ได้สักที ทั้งที่เป็นผู้ชายด้วยกันแต่ก็ยอมให้ตลอด ลึกๆแล้วก็รู้สึกดี แล้วก็เต็มใจให้อีกฝ่ายได้ในสิ่งที่ต้องการ ถึงจะเป็นสิ่งที่ไม่ควรก็เถอะ
ยังไงก็ช่าง ยังนึกเคืองที่อีกฝ่ายบอกจะหาแม่ใหม่ให้อันเดรสไม่หาย หมั่นไส้นัก ไอ้คนที่เจ้าชู้ เอาแต่ไหลไปเรื่อย แถมยังไม่ไม่เอาอะไรสักอย่าง ไม่เข้าใจ ทำไมถึงมีแต่ผู้หญิงชอบ
พอมองดู ใบหน้าคมสีเข้ม กับคิ้วหนาเข้ารูป แล้วก็จมูกโด่งๆ ปากเรียวบาง ขนตาก็อีก พอหลับก็ถึงได้เห็นว่ายาวแค่ไหน
ก็แค่หล่อแค่นั้น แต่ทำไม แค่มองก็ใจสั่น ใบหน้าร้อนวูบขนาดนั้น เห็นหน้าคนที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างมีความสุขแล้วอดหมั่นไส้ไม่ไหว อยากจะแก้แค้นที่ทำให้ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้สักหน่อย
มีอย่างที่ไหน พอเขาเจ็บก็กลับมานอนหลับขึ้นอืดอยู่แบบนี้ แล้วลูกเต้าล่ะ ใครเฝ้าอยู่ ว่าแล้วมือก็ไปไวกว่าใจห้าม
ตุบ
กุ้ยช่ายคว้าเอาหมอยเควี้ยงใส่หัวคนที่กำลังหลับอย่างมีความสุข
“เฮ้ย อะไรเนี่ย”คนที่ถูกปลุกให้ตื่นโวยวาย
“ไม่ต้องมาอะไรเลย คุณมานอนอยู่อย่างนี้แล้วใครจะดูลูก”พอเห็นอีกคนตื่นมาได้กุ้ยช่ายก็ใส่ทันที
“โหย เห็นผมเป็นคนใจดำรึไง ผมให้คนที่บ้านใหญ่มาเอาอันเดรสกับตั้งโอ๋ไปฝากไว้ให้แม่ดูแทนแล้ว”มาตินพูดแก้ตัว ยกมือปัดป้องเตรียมรับหมอนอีกลูกที่กำลังจะปลิวใส่
“แล้วทำไมต้องเอาไปฝากคุณแม่ล่ะ ดูเองไม่ได้รึไง”กับแค่เด็กสองคนยังดูแลเองไม่ได้
“อ่าว ถ้าผมดูลูกแล้วใครจะมาดูคุณล่ะ”
“กะ ก็ ไม่เห็นต้องดูเลย”คราวนี้กุ้ยช่ายเองก็ไปไม่ค่อยถูก ใครสั่งให้มาดู ก็แค่ปล่อยไว้เดี๋ยวก็ตื่นเอง ไม่เห็นต้องมาดูแล
“ไม่ดูได้ไง ถูกแก้วบาดเลือดออกแบบนั้น แถมเป็นลมอีก นี่ผมต้องโทรตามหมอมาดูให้เลยนะ”
“อะไรนะ โทรตามหมอทำไม”กุ้ยช่ายอดโวยวายอย่างตกใจไม่ได้ ก็ไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้น ถึงขั้นโทรตามหมอมาดูที่บ้านเลยเรอะ
มันไม่มากไปหน่อยรึไง แล้วหมอเขามีงานทำตั้งเยอะตั้งแยะ ไปเรียกเขามาขนาดนั้น รู้ว่ารวย แต่ไม่คิดว่าถึงขนาดเรียกหมอมาเป็นการส่วนตัวได้ขนาดนี้
“ก็ผมเป็นห่วง จะพาไปโรงพยาบาลก็ห่วงลูกไม่มีใครดู เลยโทรตามหมอประจำตระกูลมาดูให้ แต่ไม่ต้องห่วง เขาบอกไม่เป็นไรมาก ให้พักผ่อน แล้วก็ให้วิตามินมากิน ส่วนแผลก็ให้ไปล้างที่คลินิกเอาก็ได้ ไม่ลึกมากแค่เฉียดๆ”
“ละ แล้วค่าใช้จ่ายล่ะ”อดห่วงเรื่องค่ารักษาไม่ได้ กลัวจะแพงเพราะมารักษาถึงที่ขนาดนี้
“ไม่มีหรอก อันนั้นพ่อผมเขาจ่ายให้อยู่แล้ว แล้วหิวข้าวรึยัง ผมจะได้ยกมาให้”
“มะ ไม่ต้อง ผมไปกินเองได้”กุ้ยช่ายปฏิเสธ จะให้ยกมาประเคนถึงที่ก็ใช่เรื่องอยู่ อีกฝ่ายก็เป็นเจ้านายด้วย จะใช้เจ้านายได้ยังไง
“เอาน่า ยังไงขาคุณก็เจ็บ อยู่นี่แหละ ข้าวต้มยังอยู่เดี๋ยวผมอุ่นให้”
“มะ ไม่เอา”อุ้ยช่ายรีบคว้าชายเสื้อของเจ้านายเอาไว้ ไม่อยากรบกวนอีกฝ่าย
“เอาน่า ผมไม่หักเงินเดือนหรอก”มาตินหันมายกยิ้มยักคิ้วให้
“มะ ไม่ใช่ เดี๋ยวไปกินเอง”
“อย่าดื้อ โตแล้วไม่ใช่รึไง อายุตั้งยี่สิบสี่แล้วยังมางอแงเป็นเด็กป่วย”มาตินว่าหยอก ยิ้มกริ่มรอดูปฏิกิริยาจากคุณพ่อคนเก่ง
“ผมไม่ใช่เด็กป่วยนะคุณ”กุ้ยช่ายเถียงทันที เพราะไม่ชอบให้ใครมาว่าเด็ก
“ถ้าไม่ใช่งั้นก็อย่าดื้อ ไม่งั้น...”มาตินพูดเว้นเอาไว้ ก้มหน้าเข้าหาใบหน้าขาวที่ทำคิ้วขมวดมุ่นไม่พอใจที่ถูกกวนประสาท
“ไม่งั้นอะไร”
“ไม่งั้นผมจะจูบ เอามั้ยล่ะ”มาตินถามกระซิบ เรียวปากยกยิ้มมุมปาก ดวงตาคมยิ้มพราวทำให้กุ้ยช่ายอดไม่ได้ที่จะหน้าขึ้นสี
“ไอ้แก่ทะลึ่ง”อดไม่ได้ที่จะเอาคืน ที่ถูกหาว่าเด็ก พอเถียงเสร็จก็ได้แต่หลบตา ยกมือขึ้นกันหน้าอกของอีกฝ่ายไม่ให้เข้าใกล้
“พูดแบบนี้แสดงว่าไม่อยากหินข้าว แต่อยากทำอย่างอื่นใช่มั้ยล่ะ”มาตินถาม ชะโงกหน้าไปดักหน้ากุ้ยช่ายอีกทาง
“มะ ไม่ใช่สักหน่อย ก็ไปเอามาสิ ข้าวนะ หิวแล้ว”
“งั้นก็รออยู่นี่ ห้ามลุกล่ะ หมอบอกว่าห้ามขยับ เส้นเอ็นฉีกไม่รู้ด้วยล่ะ”มาตินปล่อยกุ้ยช่ายก่อนจะพูดหลอกให้อีกฝ่ายได้ตกใจเล่น
“บ้า”กุ้ยช่ายว่าเสียงดัง ไม่รู้ทำไมถึงได้ใช้ถ้อยคำที่เริ่มสนิทกันขึ้นมาต่อล้อต่อเถียงกันได้ ไม่วายยกหมอนที่อยู่ข้างๆเขวี้ยงตาม
หลังไป
แต่แค่หมอนไม่ได้ทำให้มาตินสะเทือนสักเท่าไร แค่ไปกระทบแล้วก็เด้งตกลงพื้น
“เดี๋ยวกลับมาคิดบัญชี”มาตินพูดก่อนจะเดินผิวปากลงมาตักข้าวต้มในครัวไปอุ่นในไมโครเวฟ
พอเห็นหน้าขาวๆแดงเพราะว่ากำลังโมโหก็นึกชอบใจ เห็นแล้วก็น่ารักน่ามอง อยากจะแกล้งให้ลองร้องไห้ดู ไม่รู้ว่าจะน่ามองกว่านี้มั้ย
นึกแล้วก็สนุก แล้วเมื่อกี้อะไรนะ ไอ้แก่ทะลึ่งเหรอ แหม เรียกว่าไอ้แก่ด้วย มันเหมือนเมียเรียกผัวเลยเนอะ
ฟังแล้วอยากให้อีกฝ่ายมาเป็นเมียจริงๆ มันคงจะดีไม่น้อย ก็น่ารักซะแบบนั้น แกล้งทีไรก็ทำหน้าทำตา คิ้วหมวด ไม่พอใจ
แต่เอ๊ะ เป็นเมียเหรอ ทำไมต้องอยากให้กุ้ยช่ายมาเป็นเมียกัน นี่เขาชอบกุ้ยช่ายงั้นเหรอ หรือว่าชอบจริงๆ ทั้งหน้าตา ทั้งการกระทำ ก็คิดว่าอีกฝ่ายน่ารักอยู่หรอก
แล้วไอ้คนที่เขาชอบกันมันต้องเป็นแบบไหนมันต้องอยากจูบอยู่ทุกเวลาที่เห็นปากแดงๆรึป่าว อยากกอดตัวนิ่มๆแบบที่อยากกอดมั้ย อยากเป็นเจ้าของคนเดียวไม่ให้ใครรึป่าว
เพราะถ้าการที่ชอบคือไอ้สิ่งที่คิดมาทั้งหมด ตัวมาเขาเองคงชอบกุ้ยช่ายเข้าแล้ว แล้วนี่ไอ้ที่ล้มไปเมื่อตอนเช้าก็เป็นห่วงกระวนกระวายซะแบบนี้
ก็คงชอบจริงๆ แล้วนี่เผลอไปชอบผู้ชายได้ยังไง ตั้งแต่เมื่อไร
ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ พอกวนประสาทเขา ทำให้เขาทำหน้ามุ่ยใส่ ก็เห็นว่าเขาน่ารัก
พอจูบบ่อยๆเข้าก็ติดใจจนอยากจะทำมากกว่านั้น แล้วก็หวง ไม่อยากให้ใครมายุ่งโดยเฉพาะตอนที่ไปกับไอ้ราขึ้นเป็นชั่วโมงวันนั้น
แล้วล่าสุดนี่ก็ห่วง พอได้ยินเสียงแก้มแตกในครัวก็รีบวิ่งไปดูเลย กลัวว่าคนหน้าขาวจะเป็นอะไร
พอเห็นเลือดแล้วใจมันก็เต้นแรง ไม่ใช่เพราะกลัวเลือด แต่เพราะกลัวอีกฝ่ายจะเป็นอะไร ยิ่งเห็นนอนนิ่งอยู่บนพื้นครัว ใจมันก็กระตุกแรงๆ เหมือนกลัวอีกฝ่ายจะเป็นอะไรไป
ไอ้แบบนี้ใช่มั้ยที่เขาเรียกว่าชอบ ก็พึ่งจะเคยรู้สึกอยู่แบบนี้ครั้งแรก
ไปกับผู้หญิงคนไหน สวยแค่ไหน นมใหญ่แค่ไหนก็ไม่เคยรู้สึก ห่วงรู้สึกหวงแบบนี้มาก่อนเลย หรือว่าเขาจะเป็นเกย์
เป็นเกย์จริงๆเหรอ ใช่เหรอ แต่หลายครั้งมีสาวประเภทสองพยายามเข้ามายุ่งเข้ามาเสนอ ก็ไม่เคยสนใจต่อให้สวยแค่ไหน ก็ไม่ได้เป็นเกย์นี่หว่า
หรือว่าจะเป็นคนคนไป ยังไงดี ดันไปชอบพี่เลี้ยงของอันเดรสเข้าแล้ว พอคิดแบบนั้นใจมันก็เต้นแรง หน้าก็ร้อนๆ
แล้วอีกฝ่ายจะชอบเหมือนกันมั้ย
มาตินเอาชามข้ามต้มใส่ถาด รินน้ำใส่แก้ว พร้อม เดินถือขึ้นบันไดเตรียมเสริฟคนป่วยเต็มที่
ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยบริการใครแบบนี้มาก่อน
ก็คนที่ชอบนี่หว่า ยอมเขาหน่อย ทำไงได้ ดันเผลอเป็นห่วงไปแล้ว
พอเดินพ้นประตูห้องนอนก็เห็นคนป่วยนั่งกอดอกทำหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง แอบเห็นว่าอีกฝ่ายคอยมองมาทางประตูเหมือนรอ พอเห็นเขาก็หลบหน้าหนี
เห็นแล้วก็น่ามอง ไม่แปลกใจเลย ที่ดันเผลอไปรู้สึกชอบเอาได้
“ข้าวต้มมาแล้วครับ เด็กป่วย”มาตินยิ้มใส่ วางชามถาดข้าวต้มไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงแล้วไปหยิบเก้าอี้มาวาง นั่งข้างๆเตียง
“เห็นแล้ว ไม่ต้องบอก”
“อยากบอกไง”มาตินยักคิ้วใส่คนทำหน้างอ แค่เห็นหน้างองอก็นึกชอบใจแล้ว
“ปล่อยให้รอตั้งนาน”กุ้ยช่ายบ่นอุบอิบ
“อะไรนะ”มาตินถาม ได้ยินไม่ค่อยชัด
“ไม่มีอะไร ส่งมาได้แล้ว ผมหิว”กุ้ยช่ายว่าก่อนจะยื่นมือไปขอชามข้าวต้มที่มาตินถือ
“ไม่เอา ผมป้อนเอง เดี๋ยวหกใส่เตียง” มาตินยกชามข้าวต้มหลบ
“ผมไม่ใช่เด็กนะ”กุ้ยช่ายอดเถียงไม่ได้ ตั้งแต่ตื่นมาหลายรอบแล้วที่อีกฝ่ายทำเหมือนเขาเป็นเด็ก
“อย่าดื้อ ไม่งั้นผมจะทำอย่างอื่นแทนนะ”มาตินขู่ ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่
ใครจะรู้พอขู่เข้า คนโดนขู่ก็กอดอกใส่ทำหน้าทำตาไม่พอใจ แถมหน้าแดงอีกต่างหาก
ถ้ารู้ว่าขู่แบบนี้แล้วอีกฝ่ายยอมทำตามอย่างว่าง่ายก็ดี รู้แบบนี้ขู่อย่างนี้มานานแล้ว
****************************
มีต่อ
-
อีกฟากของโลก มือที่ยังคงจับจูงกันไม่ห่างยังคงจูงกันต่อไปเกือบจะทั่วเหมืองแห่งความโรแมนติกอย่างกรุงโรมแห่งนี้
คนที่คอยเอาแต่ทำหน้านิ่งตอนนี้มื้อที่ว่างอีกข้างเต็มไปด้วยถุงของฝาก และถุงใส่เสื้อผ้ากับรองเท้าหนังที่ใส่ติดมา
ตอนนี้จากกางเกงแสลคเข้ารูป ก็กลายเป็นกางเกงขากระบอกสีน้ำตาลยาวเลยเข่าลงไปแค่คืบด้านข้างมีกระเป๋าเหมือนพวกกางเกงเดินป่า ส่วนรองเท้าก็กลายเป็นรองเท้าแตะคืบใส่สบาย
เสื้อเชิ้ตสีขาวเนื้อบางเรียบกริบถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสีขาวทำให้ดูแปลกตาสกรีนว่า Lovr Rome
จากเวลาบ่าย เปลี่ยนเป็นค่ำคืนอย่างรวดเร็ว
รามิเรสจับมือธนพัฒน์จูงนำทางไปยังไนท์สตรีทที่เลื่องชื่อของเมือง ร้านรวงมากมายวางของโชว์อยู่เต็มลานกว้าง
คนหน้านิ่งเดินตามแรงฉุดอย่างว่าง่าย สายตาคมก็จับจ้องมองไปรอบทางที่เดินผ่านอย่างตื่นตา
ไม่เคยได้เดินดูของอย่างสบายใจแบบนี้มาก่อน อาจเป็นเพราะต้องคร่ำเคร่งกับการเรียนจึงทำให้ไม่มีเวลาเหลือว่าง
พอเรียนจบก็รับงานที่พ่อวางเอาไว้ให้ จึงไม่มีเวลาที่จะปล่อยวางเพื่อมาทำสิ่งที่กำลังทำอยู่ตอนนี้
ใบหน้าคมมองไปรอบๆ ก็สะดุดอยู่ที่ร้านรับสักรับเจาะที่ซุ้มข้างๆ ผู้คนที่กำลังเจาะลิ้นเจาะจมูกอยู่เรียกความสนใจจากธนพัฒน์ได้ไม่น้อย
เจ้าของทรงผมสกินเฮดเกรียนเรียบกระตุกมือขาวที่นำทางให้หยุดแล้วชี้ไปที่ร้ายรับสัก
“ขอดูได้มั้ย”ธนพัฒน์บอกเบาบา พลางชี้ไปที่ซุ้มรับสัก
“จะสักเหรอ”รามิเรสถาม ยิ้มขำ นึกภาพไม่ออกว่าเลขาเนี๊ยบๆแบบนี้จะสนใจรอยสักกับเขา
“จะดูเขาเจาะหู”ธนพัฒน์ส่ายหน้าแล้วตอบ
“ไปสิ”รามิเรสตอบรับให้อีกฝ่ายจูงนำไป
เป็นเวลาเกือบสิบนาทีที่ธนพัฒน์จ้องมองคนแล้วคนเล่าเข้าไปเจาะจมูก เจาะลิ้น เจาะหู อย่างสนอกสนใจ
“สนใจรึไง”รามิเรสถามคนที่จ้องดูไม่วางตา
“อืม”คนหน้าเรียวคมได้แต่รับคำ จ้องมองอยู่อย่างนั้น
“ถ้าเจาะหูจะว่าอะไรมั้ย”ธนพัฒน์ถามเสียงเรียบ
“จะว่าอะไรล่ะ ผมไม่มีสิทธิว่า”รามิเรสยักไหล่
“ก็คุณเป็นเจ้านาย”
“ผมไม่ได้มองคนทำงานที่ภายนอก”
“พาไปเจาะหน่อยได้มั้ย”ธนพัฒน์พูดเสียงเบา ก้มหน้ามองพื้น
แวบหนึ่งที่รามิเรสเห็นว่าในตาคู่นั่นสั่นไหว ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มลงมองพื้น
“ได้สิ”
รามิเรสรับคำก่อนที่จะพาไปเลือกต่างหู ยืนเลือกอยู่นาน แต่ธนพัฒน์ก็ยังไม่ตัดสินใจสักที
“เจาะเป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ย”
“อะไรนะ”รามิเรสถามย้ำ เพราะรู้สึกว่าได้ยินไม่ค่อยชัด ว่าอีกฝ่ายชวนเจาะเป็นเพื่อน
“ทำไมผมต้องเจาะด้วยล่ะ หรือว่าคุณกลัว”รามิเรสถาม แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ นอกจากการพยักหน้ารับเบาเบาก่อนจะเบือนหน้าหนี
สุดท้ายรามิเรสก็ต้องมายืนให้ช่างเขาเจาะหูเป็นตัวอย่างให้คนหน้านิ่งดูก่อนจนได้ พอมองไปทางคนที่จ้องมองอยู่ ก็เห็นว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะลุ้นกับเข้าอยู่มาก
เห็นหน้าเงียบๆ เฮียบๆแบบคนบ้างาน ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะสนใจในเรื่องแหวกแนวแบบนี้กับเขาด้วย
รามิเรสเลือกต่างหูเป็นแบบเดียวกับธนพัฒน์ ให้เหตุผลเพียงเพราะว่าขี้เกียจเลือกเลยเอาเหมือนๆกัน ได้เป็นจิวสีดำรูบดอก
กุหลาบ ถึงแม้ว่าจะเป็นดอกกุหลายแต่ด้วยสีดำ ทำให้ดูแล้วออกไปทางเข้มดุมากกว่าหวานแหววในแบบของดอกไม้
จนเจาะเสร็จ รามิเรสก็ยักคิ้วให้คนหน้าเรียบ โชว์หูข้างขวาที่ถูกเจาะให้ดู เป็นเชิงว่าไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง เพราะดูท่าอีกฝ่ายจะกลัวเจ็บน่าดู
รามิเรสจ้องมองคนที่เป็นคนชวนแท้แท้ แต่กลับกำมือเกร็งแน่นเหมือนกลัวเจ็บ แถมหลับตาซะขนาดนั้น เห็นแล้วก็ยิ้ม แอบถ่ายรูปไว้ประจานอีกใบ
************************************
ติดลงนิยายอยู่อีกเรื่อง แล้วก็ตันเลนพึ่งมาลง รู้สึกผิด
ไม่รู้ว่ายังมีคนรออ่านอยู่มั้ย
ทู้ตกไปหน้า5แน่ะ หาทู้เกือบไม่เจอ น้อยใจแปบ
:mew4: :mew4: :mew4:
-
:m11: .. มาตินรู้ใจตัวสักทีนะค้าา วู้วๆ~ รีบเต๊าะกุ้ยช่ายให้ติดไวๆ เข้านะคะมาติน เดี๋ยวไม่ทันคนอื่นเขา~
-
จัดเลย คนป่วยขัดขืนไม่ได้ :z1:
-
รอต่อค้าบ
-
o13 o13
-
:mew1: :mew1:
-
:mc4: วู๊วๆๆๆ มาติน เหลือกุ้ยช่ายแล้วที่นี้ เมื่อไหร่จะรู้ใจสักทีนะ อยู่ด้วยกันก็นานละ :hao3:
ขอแบบรวมหัวรวบท้ายเลยได้ป่ะคนเชียน :z1:
-
รออ่านอยู่ตลอดๆครับบบบ
-
มาตินรู้ตัวเองแระ อิอิ
ส่วนอีกคู่ที่โรมก็น่ารัก
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองได้ พี่เล่นซึนมาหลายตอนเลยนะ มาร์ตี้ ต่อจากนี้ก็รุกจีบกุ้ยช่ายให้สำเร็จล่ะ
(แล้วมันจะมีอุปสรรคอะไรอีกล่ะ มาเฟีย? ชะนี?...)
อีกคู่นี่ก็ค่อยๆขยับไปทีละนิด รามี่เริ่มมองเห็นความแปลกตา(ในทางที่ดี) ส่วนคุณเลขาก็ดูจะย้อนวัย
ไปเป็นเด็กน้อย ไม่ทำหน้านิ่งอีก แต่ก็ยังไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่านั้น
คู่หลักเริ่มชัดเจน คู่รองกำลังพัฒนา :hao7: :hao7:
-
:impress2:
-
:z10:
-
:z2: :hao5: :z2:
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองได้ พี่เล่นซึนมาหลายตอนเลยนะ มาร์ตี้ ต่อจากนี้ก็รุกจีบกุ้ยช่ายให้สำเร็จล่ะ
(แล้วมันจะมีอุปสรรคอะไรอีกล่ะ มาเฟีย? ชะนี?...)
อีกคู่นี่ก็ค่อยๆขยับไปทีละนิด รามี่เริ่มมองเห็นความแปลกตา(ในทางที่ดี) ส่วนคุณเลขาก็ดูจะย้อนวัย
ไปเป็นเด็กน้อย ไม่ทำหน้านิ่งอีก แต่ก็ยังไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่านั้น
คู่หลักเริ่มชัดเจน คู่รองกำลังพัฒนา :hao7: :hao7:
คุณพี่ย้อนเป็นเด็กหรอ น่ารัก>_<
-
เย้ๆ ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว
มาตินกับกุ้ยช่าย เถียงกันน่ารักมากๆ 5555+
ชอบๆ อิอิ
ชอบตั้งโอ๋มากๆ เด็กอะไรน่ารักจริง
มาต่อบ่อยๆนะครับ เรื่องนี้น่ารักมากๆ
ผมรออ่าน นะ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองได้ พี่เล่นซึนมาหลายตอนเลยนะ มาร์ตี้ ต่อจากนี้ก็รุกจีบกุ้ยช่ายให้สำเร็จล่ะ
(แล้วมันจะมีอุปสรรคอะไรอีกล่ะ มาเฟีย? ชะนี?...)
อีกคู่นี่ก็ค่อยๆขยับไปทีละนิด รามี่เริ่มมองเห็นความแปลกตา(ในทางที่ดี) ส่วนคุณเลขาก็ดูจะย้อนวัย
ไปเป็นเด็กน้อย ไม่ทำหน้านิ่งอีก แต่ก็ยังไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่านั้น
คู่หลักเริ่มชัดเจน คู่รองกำลังพัฒนา :hao7: :hao7:
ม่ายนะ รู้ทันคนเขียนตล๊อด
-
เย้ๆ ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว
มาตินกับกุ้ยช่าย เถียงกันน่ารักมากๆ 5555+
ชอบๆ อิอิ
ชอบตั้งโอ๋มากๆ เด็กอะไรน่ารักจริง
มาต่อบ่อยๆนะครับ เรื่องนี้น่ารักมากๆ
ผมรออ่าน นะ
ขอบพระคุณค่าาา
จะพยายามต่อให้บ่อยๆ
แต่ตอนนี้กดันมีอีกเรื่องเพิ่มมา555+
-
:-[ :-[ :-[
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
มาตี้กับกุ้ยช่ายนี่คือส่วนผสมทีลงตัว
-
เริ่มรู้ตัวแล้วนะมาร์ตี้
งั้นก็ทำตัวให้ดี ๆ ล่ะ
:mew1:
-
แต่ละคู่
-
64900
ตอนที่ 28
สามวันมาแล้วที่คนบ้างานอย่างธนพัฒน์ต้องติดอยู่ที่กรุงโลมเพราะไม่รู้ว่าดันไปโดนล้วงกระเป๋าเอาตอนไหน
เอกสารสำคัญจำพวกพาสปอตก็หายไปพร้อมๆกับกระเป๋า ไม่รู้ว่าคิดถูกคิดผิดที่เอามันไว้ด้วยกัน
ตอนนี้เงินสักบาทหรือสักยูโรก็ยังไม่มี ต้องมาอาศัยห้องของรามิเรสพักอยู่ชั่วคราว แถมยังต้องยืมเงินรามิเรสใช้ก่อนอีกต่างหาก
ของฝากที่ซื้อไว้ให้หลานกับพ่อของหลานมีอันต้องเป็นหมันชั่วคราว
ตอนนี้ทำได้แค่แจ้งความแล้วก็รอ ว่าระหว่างตำรวจจะเจอเอกสารที่หายไป หรือว่าจะทำใหม่
“ดื่มนี่ก่อน ของขึ้นชื่อเลยล่ะรู้มั้ย”รามิเรสส่งแก้วไวน์สีเข้มให้ ธนพัฒน์รับมันมาถือแล้วก็จ้องมอง
“แอลกอฮอลล์ไม่ใช่เหรอ?”ธนพัฒน์ถาม
“ไม่เมาหรอก ก็แค่น้ำผมไม้ ไม่เคยดื่มรึไง”รามิเรสยิ้ม จะว่าโกหกก็ไม่ได้ ก็มันเป็นน้ำผลไม้จริงๆ
“ขอบคุณ”ธนพัฒน์ยิ้มรับก่อนยกขึ้นดื่ม รสชาติขมปร่าทำให้ใบหน้านิ่งๆนิ่วทันที
“เป็นไง?”รามิเรสถามหลังจากธนพัฒน์กระดกแก้มแรกลงคอ
“ขม แต่ก็หอม”
“ของแบบนี้ต้องค่อยๆดื่ม ค่อยๆลิ้มรส”รามิเรสพูดพลางจะหมุนแก้วไวน์ในมือเบาเบา
“อืม”
“เบื่อโรมรึยัง”รามิเรสถาม มองหน้าเลขาที่ชอบทำหน้านิ่ง
ความจริงแล้ว ภายได้เปลือกนอกที่ดูเรียบง่าย ตรงไปตรงมาที่เขาเห็น มันมีอะไรหลายอย่างซ่อนอยู่ ตอนนี้รามิเรสเองก็เริ่มสังเกตอะไรหลายอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใน อดแปลกใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายแสดงออกไม่ได้
ตาสีฟ้าน้ำทะเลของรามิเรสจ้องมองใบหูที่บวมน้อยลงจากเมื่อวานเนื่องจากการเจาะ ต่างหูสีดำรูปดอกกุหลาบ ดูแล้วเขากับผมทรงสกินเฮดของเจ้าตัวอย่างลงตัว
มันเหมือนกับพวกเด็กเกรียนเด็กแนวอะไรประมานนั้น นึกไม่ถึงว่าคนแบบนี้จะมีอยู่บนโลก
ดูเหมือนเป็นคนบ้างาน ไม่สนใจอะไร ที่ไหนได้ พอพาไปเดินเล่นก็ดูจะชอบอกชอบใจ เหมือนคนไม่เคยไปไหนมาไหน
จนอดนึกสงสัยไม่ได้ว่าคนคนนี้วันๆคงไม่ได้ทำอะไรนอกจากงาน คิดคิดดูแล้วก็เหมือนพวกเก็บกด จะว่าแบบนั้นก็คงใช่ สายตานิ่งๆที่มีประกายเวลามองดูของเล่นในร้าน ดูแล้วเหมือนกับเด็กที่ดีใจเวลาเห็นของเล่น
คำพูดที่มีอยู่น้อยนิดเหมือนกับว่าเป็นคนเย็นชาหรือหยิงทระนง ความจริงแล้วเป็นพวกที่ไม่รู้จะพูดอะไรเสียมากกว่า
ต้องมองดูจากแววตาถึงจะรู้ว่าคนคนนี้ต้องการอะไร หรือคิดอะไรอยู่ เพราะใบหน้านิ่งๆที่ไม่แสดงออกแบบนั่น มองดูแล้วมันว่างปล่าวเหมือนไม่มีอะไรให้คนหา
“อยากออกไปไหนมั้ย”รามิเรสถาม จ้องมองเลขาที่ยกแก้วขึ้นกระดกเป็นแก้วที่สาม
ใบหน้าคมนิ่งเริ่มแดงเรื่อ ส่ายหน้าปฏิเสธ
“อยู่นี่ดีกว่า”ธนพัฒน์ปฏิเสธ จริงอยู่ที่อยากจะออกไปเดินเล่น เพราะบรรยากาศที่โรมค่อนข้างดี
แต่นานนานทีจะมีเวลาว่าง ก็อยากจะนั่งลองคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาบ้าง
“งั้นเหรอ ก็ดี งั้นคืนนี้เรามาฉลองกันดีกว่า”รามิเรสยิ้ม ยื่นแก้วไวน์ของตัวเองมาข้างหน้า
“ฉลองอะไร?”
“ก็ฉลองที่ได้หยุดยาวไง พักผ่อนบ้างอะไรบ้าง มา ชน”พูดจบรามิเรสก็ชนแก้มเองอะไรเอง
ธนพัฒน์ไม่ว่าอะไร ยกแก้วที่สี่ขึ้นกระดกตาม หัวสมองมันรู้สึกโล่งแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ปกติจากการทำงานทำให้ต้องมีเรื่องคิดมากมายเพื่อให้งานลุล่วงไปได้ตามจุดประสงค์ ทำให้หลายๆเรื่องมันทับถมจนแทบไม่เหลือพื้นที่ไว้ให้คิดอะไร
แต่หลังจากที่ไม่ได้แตะงานมาหลายวัน เรื่องราวหลายอย่างก็ถูกสตาฟทิ้งเอาไว้เบื้อหลัง หัวสมองที่เคยทำงานอย่างหนักแทบไม่เหลือพื้นที่ตอนนี้กลับโล่งว่าง
ทำให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“คุณจะหักเงินเดือนผมมั้ย”หลังจากที่เงียบกันอยู่นาน ธนพัฒน์ก็ถามขึ้นมา
ไม่บ่อยนักที่เจ้าของใบหน้านิ่งเรียบนี้จะเป็นคนพูดเปิดประเด็นเป็นคนแรก
ใบหน้าคมนิ่งจ้องมองออกไปนอกระเบียง มองดูบนท้องฟ้าต่างถิ่น ไม่ว่าจะที่ไหน ท้องฟ้าก็เหมือนกันหมด
“ผมเองก็ไม่ได้ใจร้าย กินเที่ยวอยู่ด้วยกัน ที่สำคัญคุณก็โดนล้วงกระเป๋าเพราะผม ผมไม่ใช่คนใจดำสักหน่อย”
“ขอบคุณ”เป็นอีกครั้งที่ธนพัฒน์เอ่ยขอบคุณ และทุกครั้งก็จะไม่มองหน้าแล้วก็หลบตา นั่นคือสิ่งที่รามิเรสสังเกตเห็น
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะลองติดต่อไปทางสถานทูตแล้วกันว่ามีใครเก็บพาสปอตได้มั้ย”
“อืม”ได้แต่ตอบรับในลำคอ แก้วที่ห้าถูกยกขึ้นกระดกไหลผ่านลงไปในกระเพราะอย่างรวดเร็ว
ตามด้วย แก้วที่ หก เจ็ด แล้วก็แปด แผ่นหลังที่ตรงดิกเริ่มเอนพิงเก้าอี้ ใบหน้าคมแดงก่ำ ชื้นเหงื่อ ตาคมเริ่มปรือเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่หยุดรินขวดน้ำสีอำพันเทลงแก้ม
รามิเรสจ้องมองด้วยความแปลกใจ คนคนนี้เมาแล้วยังไม่รู้ตัว
เคร้ง
ขวดที่ถูกรินจนหมดล้มลง ดีที่รามิเรสรับไว้ได้ทันก่อนมันจะกลิ้งตกลงบนพื้น
รามิเรสเงยหน้ามองตัวต้นเหตุ ที่จ้องมองมาก่อนหน้าอยู่แล้ว ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลจ้องมองดวงตาสีดำสนิทนิ่ง
“ผมว่าคุณเข้านอนได้แล้วนะ”รามิเรสบอก เพราะดูท่าธนพัฒน์เองก็คงดื่มต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว
“อืม”
ธนพัฒน์รับคำก่อนลุกขึ้นยืน
อาจเป็นเพราะไม่คุ้นชินกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล วูบหนึ่งเจ้าของใบหน้านิ่งว่าโลกหมุนกะทันหันทำให้ร่างกายเสียศูนย์ มือเรียวคว้าหาที่ยึดเหนี่ยวอย่างตกใจ ตา คมเบิกกว้าง
แต่ก็ผิดคาด นอกจากจะไม่ล้มไปกองนอนกองอยู่บนพื้น ธนพัฒน์เองก็ยังไม่เจ็บตัวอีกด้วย
ดวงตาสีดำนิ่งสนิทจ้องมองใบหน้าของรามิเรสนิ่ง
สายตาเริ่มพล่าเบลอเพราะฤทธิ์ของแฮลกอฮอลเข้าโจมตี
ความผิดชอบชั่วดีที่พึงมีเริ่มเลือยราง
วูบหนุ่งธนพัฒน์มองเห็นใบหน้าของรามิเรสเป็นใบหน้าของคนที่หลงรัก
ใบหน้าขาวขาวที่เขาโหยหามตลอด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเฝ้ามองอยู่ห่างๆ
นัยน์ตาสีดำของธนพัฒน์วูบไหวเล็วน้อยก่อนน้ำใสใสจะเอ่อคลอกลิ้งอยู่บนขอบตา
ความผิดชอบชั่วดีทำให้ธนพัฒน์โน้มเอาคอของคนที่เข้ามาประคองตนไม่ให้ลมลงมาใกล้ชิด
ริมฝีปากแห้งฝากประทับลงบนปากหยักของรามิเรสอย่างชั่งใจ เนิ่นนานและอ่อนโยน
ความคิดที่บิดเบี้ยวจากสติที่เลือนราง สั่งให้ทำในสิ่งที่ใจเรียกร้อง ธนพัฒน์เกี่ยวกระหวัดรัดต้นคอรามิเรส สัมผัสกับจูบที่ดูดดื่มอย่างพึงพอใจ
**********************************50%
มาได้แค่นี้ค่าาาา
คนที่บ้านกลับมาแล้วต้องรีบลง ยังไงก็อย่าทิ้งกันนะค่าาาา
ฝากอีกเรื่องไว้ด้วย
พรุ่งนี้วันหยุดสามี ขอหยุดหนึ่งวันค่า
ติชมได้ตามสะดวกนะค่ะ
-
ตายแหล่ว
-
แหงะ จูบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao6:
-
:z3:
-
อุ๊ยยยย คุณเลขาทำอะไรเจ้านายคะ
-
:o9: :o9: :o9: แหมะ เค้ามีแต่เมาแล้วจะโดนปล้ำนี่เมาแล้วไปปล้ำเค้า....ตื่นมาคงเจอสามีนอนอยู่ข้างๆ ไม่ใช่เจ้านายละ :o9: :o9: :o9:
-
เป็นแผนช่ะ
-
อืม แอบสงสารลุงตั้งโอ๋จะโดบแบ๊คเมอ่ะ ราขึ้นใจร้าย
-
เฮ้อ เจ้าใจเจตนารักหลายเศร้าแล้ว แล้วจะมองหน้ากันติดไหมเนี้ย จะสงสารใครดี ถ้าไม่มีอะไรที่มากกว่าจูบก็คงดีนะ สงสารพัฒท์
-
หลังจากที่ผ่านค่ำคืนนี้ไปแล้ว รามิเรสต้องเปลี่ยนใจคุณเลขาให้ได้เลยนะค้าา อย่าปล่อยให้พัฒน์มาเชยชมตัวเองฟรีๆ เสียล่ะ :impress:
-
เพิ่งจะบอกว่าคู่รองกำลังพัฒนา นี่พี่แกเล่นก้าวกระโดดเฉยเลย ดูท่าคู่รองจะเสร็จกันก่อนคู่หลักแหงมๆ
ปล, ผมไม่ได้รู้ทันนะ ผมเดาไปเรื่อย ไม่รู้อะไรเลยจริงจริ๊งงงงง :hao6:
-
คุณเลขาพี่ชายโดนแน่ เอ๊ะ!! หรือรามี่จะสุภาพบุรุษ
-
เมาแล้วเรื้อน
ระวังเจอรุกกลับนะจ๊ะ
เราแอบกลัวว่าคุณพัฒน์จะโดนพ่อดุที่เจาะหู เราคิดมากไปใช่ไหม 5 5 5
:hao7:
-
:-[ :-[ :impress2:
-
คุณเลขาาาาาา
-
:-[ :o8: :o8:
-
เอาแล้วววว
-
เพิ่งอ่านเมื่อวาน ตามทันแล้วจ้า
-
67200
ตอนที่28.2
“ตายแล้ว น้องนีน่าไม่สบายค่ะคุณแป๊ะ แม่น้องเค้าเพิ่งโทรมาบอกแอนนี่เมื่อกี้นี้เองทำไงดีค่ะ”สาวประเภทสองโวยวายกับแป๊ะเสียงดังทำให้กุ้ยช่ายที่กำลังอุ้มอันเดรสอยู่หันไปมองต้นเสียงที่อยู่ไม่ใลก้ไม่ไกล
วันนี้กุ้ยช่ายและมาตินพาตั้งโอ๋มาถ่ายโฆษณานมสำหรับเด็กโตตามที่มาตินเคยเสนอ
พอมาถึงก็ได้เห็นความวุ่นวายมากมายในสตูดิโอ มองเห็นเด็กผู้ชายอีกสองคนที่จะมาถ่ายกับตั้งโอ๋
พอมาถึงตั้งโอ๋ก็ถูกพาไปแต่งตัวโดยไม่มีทีท่าว่าจะงอแง กุ้ยช่ายจึงมานั่งรออยู่เงียบๆกับอันเดรส
“คุณเดี๋ยวผมออกไปคุยงานกับชมพู่แปบหนึ่ง ในนี้มันเสียงดัง”มาตินบอกก่อนจะเดินออกไปนอกสตูดิโอใหญ่
“ตายแล้ว อกอีแป้นจะแตก แล้วทีนี้แอนนี่จะหาเด็กผู้หญิงจากที่ไหนมาเข้าฉากล่ะค่ะคุณแป๊ะ นี่ก็ใกล้ได้เวลาถ่ายแล้ว”เสียงผู้จัดคิวแสดงบ่นให้กุ้ยช่ายได้ยินมาเรื่อยๆ
“เดี๋ยวผมจะลองติดต่อหาดูละกัน”คุณแป๊ะตอบ
กุ้ยช่ายหันไปมองคุณแป๊ะที่ยกโทรศัพท์กดเบอร์แล้วเบอร์เล่าแล้วก็วางสาย สีหน้าเริ่มไม่ดีพลางยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ผิดบนหน้าผากทั้งๆที่ในสตูดิโอแอร์เย็นเฉียบ กุ้ยช่ายเองก็เริ่มใจไม่ดีตามกลัวว่าการถ่ายครั้งนี้จะล่ม
“เป็นไงบ้างค่ะคุณแป๊ะ”
“ไม่ไหว วันนี้เป็นวันธรรมดา นักแสดงเด็กคนอื่นอื่นไปเรียนกันหมด หาไม่ได้เลย”คราวนี้คุณแป๊ะยกมือกุมขมับทำเอากุ้ยช่ายแอบสงสารอยู่ในใจไม่ได้
“เปลี่ยนบทดีมั้ยค่ะ”แอนนี่สาวประเภทสองแนะนำ
“ไม่ไหวหรอก ทางเจ้าของสินค้าเค้ารีเควทบทมาเองด้วย”
“เอาไงดี จู่ๆจะให้มาหานักแสดงที่เป็นเด็กปุบปับแบบนี้ ใช่หากันง่ายๆที่ไหนล่ะค่ะ หรือว่าจะเลื่อนไปถ่ายวันอื่น”
“จริงๆก็อยากจะเลื่อนอยู่หรอกแอนนี่ แต่ทางเราต้องส่งโฆษณาตัวนี้อาทิตย์หน้ากว่าจะตัดต่อผมว่าไม่ทันหรอก”
กุ้ยช่ายนั่งฟังปัญหาของกองถ่ายอยู่ไม่ไกล นึกหนักใจเห็นใจแทนอยู่ แต่ก็คงช่วยอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งให้กำลังใจอยู่ห่างๆ ดูท่างานแรกของตั้งโอ๋คงจะล้มไม่เป็นท่า
“จ๋าฮับ ตั้งโอ๋แต่งตัวเฉ็ดแย้วฮับ”ตั้งโอ๋วิ่งมากระโดดเกาะแขนกุ้ยช่ายที่อุ้มอันเดรสอยู่ ตากลมใสจ้องมองกุ้ยช่ายพลางยิ้มแก้มปริเรียกความสนใจจากกุ้ยช่ายได้ไม่น้อย
“ไหน ให้ป๋าดูหน่อยหล่อมั้ย”
“หย่อฮับ ตั้งโอ๋หย่อเหมือนจ๋า”ตั้งโอ๋พูดเสียงใสก่อนจะหมุนตัวให้กุ้ยช่ายดู แต่คนดูกลับไม่ได้มีแค่กุ้ยช่ายแค่คนเดียว
เสียงใสใสเรียกให้ผู้ใหญ่สองคนที่กำลังถกเถียงปัญหากันอย่างกังวลหันมามองด้วยความเอ็นดู
“ไหนบอกว่าอยากหล่อเหมือนลุงมาติน”เสียงเข้มดังมาจากด้านหลังของกุ้ยช่ายขัดขึ้นเรียกความสนใจของกุ้ยช่ายให้หันไปมอง
“ลูกผมก็ต้องเหมือนผมสิ”กุ้ยช่ายขัด อดไม่ได้ที่จะส่งค้อนให้วงโต
“ตั้งโอ๋อยากหย่อเหมือนคุณยุงมาตินแต่ตั้งโอ๋หย่อเหมือนจ๋าเพราะตั้งโอ๋เป็นยูกของจ๋า”ตั้งโอ๋พูดเสียงแจ๋วก่อนจะวิ่งไปเกาะขามาตินแทน
“คุยงานเสร็จแล้วเหรอ?”กุ้ยช่ายถาม
“อืม พอดีทางฝ่ายการเงินเขาขออนุมัติงบมัดจำเส้นทางทัวร์ใหม่น่ะพรุ่งนี้ค่อยเข้าไปตรวจสอบดูอีกที”มาตินตอบก่อนจะยกตัวตั้งโอ๋ขึ้นอุ้ม
“งั้นเหรอครับ ช่วงนี้ดูเหมือนคุณจะงานยุ่งให้ผมช่วยมั้ย”กุ้ยช่ายถามเสียงแผ่ว อดรู้สึกผิดไม่ได้ ทั้งที่ตัวเองก็เป็นพนักงานของบริษัทเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยได้ช่วยงานสักเท่าไร
“ไม่ต้องหรอก แค่นี้ สบายมาก คุณอยู่เลี้ยงเด็กๆดีกว่า กำลังโต ผมอยากให้เด็กๆคอยมีคนดูแลตลอด”มาตินส่งยิ้ม ทำไมจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้ารู้สึกแย่ที่ไม่ได้ช่วยงาน
แต่จะให้ทำทั้งงานเลี้ยงลูก ทำทั้งงานที่บริษัทมีหวังไม่ได้พักผ่อนกันพอดี นึกถึงครั้งที่ไม่ได้พักผ่อนจนเป็นลมครั้งที่แล้วยังอดเป็นห่วงไม่หาย
“ถ้าคุณต้องการอย่างนั้นผมก็ไม่ขัด”กุ้ยช่ายตัดบทพลางอุ้มอันเดรสเขย่าไปมา
เพราะเจ้าตัวเล็กเอามือป้อมๆมาดึงหน้าเรียกร้องความสนใจ พอหันไปหาก็ยิ้มเหงือกบานส่งเสียงอ้อแอ้ชวนคุย
ดูท่าจะละสายตาจากอันเดรสไม่ได้เลย เพราะอีกฝ่ายจ้องจะเรียกร้องความสนใจอยู่เรื่อย แค่เห็นก็อดไม่ได้ก้มลงไปฟัดแก้มฟอดใหญ่
นึกโชคดีที่ทีมงานที่มาต่างคนอย่างยุ่งกับหน้าที่ตัวเอง ไม่งั้นเด็กน่ารักที่จ้องจะเรียกร้องความสนใจอย่างอันเดรสถูกบรรดาคนรักเด็กรุมทึ้งเอาแน่แน่
ถึงจะอายุยังไม่ขวบปีแต่รูปร่างหน้าตาเริ่มส่งเค้าโครงความหล่อคมเหมือนคนเป็นพ่อไม่มีผิด ไอ้นิสัยที่เอาแต่ใจและเรียกร้องความสนใจก็เหมือนกันเปรียบ
ใครไปใครมาก็เข้ามาทัดเข้ามาเล่นด้วย ถึงตอนนี้จะคุยกันคนละภาษาแต่เจ้าตัวกลมเหงือกบานผิวสีน้ำผึงกลับคุยกับคนอื่นไปทั่วเหมือนจะเข้าใจ ทั้งๆที่ได้แค่อ้อแอ้แต่ก็ตีมือตีไม้ชอบอกชอบใจเวลาคนอื่นเข้ามาคุยด้วย
“จ๋าฮับ หอมตั้งโอ๋มั่ง”ตั้งโอ๋ที่กำลังถูกมาตินอุ้มอยู่ยกมือยกไม้ให้กุ้ยช่ายหอมบ้างเพราะอิจฉาน้องที่โดนหอม
“ตั้งโอ๋โตแล้วไม่ใช่เหรอ”กุ้ยช่ายแหย่
“ตั้งโอ๋โตแล้ว แต่ตั้งโอ๋อยากให้จ๋าหอม”ว่าแล้วก็ปีนลงจากตัวมาตินกระโดนมายื่นแก้มกลมๆให้กุ้ยช่ายหอม
“มาให้ลุงหอมบ้งสิตั้งโอ๋”มาตินพูดบ้าง พอเห็นกุ้ยช่ายหอมตั้งโอ๋แล้วนึกอยากหอมแก้มขาวๆของกุ้ยช่ายใจจะขาด
พอออกมาข้างนอกแล้วจะกอดจะหอมเหมือนเคยก็ทำไม่ได้ ทำได้แค่มองอยู่ห่างๆ
เห็นแล้วได้แค่นึกหมั่นเขี้ยวอยู่ในใจ
ในเมื่อหอมพ่อไม่ได้ก็หอมลูกแทนแล้วกัน เอาข้างเดียวกับที่คนพ่อหอมเมื่อกี้ด้วยจะได้ดมกลิ่นที่ติดมา
“มาฮับ ตั้งโอ๋ให้หอม”ตั้งโอ๋พูดทำแก้มป่องให้มาตินหอม
“อ่า ลุงไม่หอมข้างนี้ ลุงอยากหอมข้างเดียวกับป๋าของตั้งโอ๋”มาตินพูดยิ้มกริ่ม หันไปยักคิ้วให้กุ้ยช่าย
“นี่คุณ”กุ้ยช่ายส่งเสียงปราม ดูท่าทางก็รู้ว่าคนอย่างมาตินกำลังคิดอะไรอยู่ ขนาดอยู่ข้างนอกยังไม่วายทำตัวไร้สาระ
“อะไรเหรอ ฟอดดดด”มาติดถามกดจมูกลงบนแก้มตั้งโอ๋ฟอดใหญ่ สูดลมหายใจเอากลิ่นหอมอ่อนๆของสองพ่อลูกเข้าเต็มปอด
“ฮึ่ย คุณนี่มัน”กุ้ยช่ายแต่แต่เข้นเขี้ยวเคี้ยวฟัน จะต่อว่าก็กระไรอยู่
“บา บะ”อันเดรสส่งเสียงเรียกยกมือยกไม้
“อันเดรสอยากให้พ่อหอมบ้างเหรอ ไหน ดูสิ”มาตินอุ้มตั้งโอ๋เดินเข้ามาใกล้อย่างมีเจตนา
“นี่คุณ อย่านะ นี่มันนอกบ้าน”
“ฟอดดดดด”ไม่ทันขาดคำ มาตินก้มลงมาหอมอันเดรสฟอดใหญ่
ดูจากภายนอก ก็แค่มาตินกำลังก้มลงหอมแก้มลูกชายตัวกลมแค่นั้น แต่ใครจะรู้ว่า จมูกโด่งนั้นแอบเฉียดแก้มกุ้ยช่ายไปเต็มๆ เสียดสูดลมหายใจทำให้กุ้ยช่ายได้รู้ว่าคนตัวใหญ่มีเจตนาไม่ดี
“คุณจะบ้ารึไง นี่มันนอกบ้านนะ คนมองกันเต็มไปหมด”กุ้ยช่ายโวยวายเอามือยันหน้าอกมาตินให้ถอยออก
“มองก็มองไปสิ ผมจะหอมลูกผมไม่ได้เหรอ เนอะตั้งโอ๋เนอะ”มาตินไม่ว่าปล่าวยังหันไปหาแนวร่วมตัวกลมที่อุ้มอยู่
“ฮับ ยุงมาตินหอมน้อง”ตั้งโอ๋ว่าพลางกอดคอคุณลุงอย่างเข้าขา
“นี่ไงงง คุณแป๊ะ ได้เด็กผู้หญิงแล้ว”เสียงตื่นเต้นแหลมสูงเรียกความสนใจอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
“ไหน ได้ที่ไหน ผมไม่เห็นมี”คราวนี้แป๊ะ กุมขมับเข้าไปใหญ่ กุ้ยช่ายเองก็มองอย่างมึนงง มองไปรอบๆก็ไม่เห็นเด็กผู้หญิงสักคน เห็นแต่เด็กผู้ชายอีกสองคนที่รอเข้าฉากเหมือนตั้งโอ๋
“ก็นี่ไงค่ะ ไม่ใกล้ไม่ไกล นี่เลยค่ะ”คราวนี้แอนนี่กรีดนิ้วมาทางที่กุ้ยช่ายกับมาติน
“ไหนแอนนี่ ผมไม่เห็นมีเด็กผู้หญิงสักคน คุณอย่ามาพูดเล่นสิ ผมเครียกนะ”
“ก็นี่ไงค่ะคุณแป๊ะ นี่ไง เด็กคนที่คุณมาตินสุดหล่ออุ้มอยู่น่ะ แอนนี่ว่าใช้แทนกันได้นะค่ะ”แอนนี่เสนอ ไม่วายส่งสายตาหวานเยิ้มให้มาตินได้ทำหน้ามึนใส่
“จะได้ยังไง แอนนี่ นั่นเด็กผู้ชาย”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้องเขาน่ารัก ดูไม่ออกหรอกค่ะว่าเป็นเด็กผู้ชาย จับใส่กระโปงหน่อยก็น่ารักมากเลย เชื่อแอนนี่สิ”แอนนี่ว่าพลางเดินมาหาตั้งโอ๋ที่มองตาแป๋วอย่างสงใส ไม่วายเกาะแขนมาตินหย่างกลัวๆ
เพราะปกติตั้งโอ๋ไม่ค่อยได้เจอสาวประเภทสองสักเท่าไรทำให้ดูไม่ค่อยมั่นใจกับคนตรงหน้า
“งั้นเหรอ คุณกุ้ยช่าย จะว่าอะไรมั้ยครับ ถ้าหากว่า”คราวนี้คุณแปะหันมาถามกุ้ยช่าย ไม่ถามปล่าวยังส่งสายตาวิงวรเหมือนขอความเห็นใจซะยกใหญ่
สร้างความอึดอัดใจให้กุ้ยช่ายอยู่ไม่น้อย ไอ้ได้มันก็ได้ แต่มันจะจริงเหรอ จับเด็กผู้ชายอย่างตั้งโอ๋มาแต่งเป็นเด็กผู้หญิง ไม่รู้ว่าจะน่ารักอย่างที่ว่ารึป่าว ถึงตั้งโอ๋จะเป็นเด็กที่น่ารัก แต่ก็ไม่มั่นใจว่าจะเหมือนเด็กผู้หญิง
“เรื่องนี้ผมเองก็ตัดสินใจให้ไม่ได้หรอกครับ ต้องลองถามเจ้าตัวดูว่าจะโอเครึป่าว”กุ้ยช่ายทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก แค่ให้มาแสดงก็ไม่รู้ว่าจะรอดมั้ย
นี่ยังจะต้องมารับบทเป็นเด็กผู้หญิง ตั้งโอ๋ไม่เคยแสดงอะไรมาก่อน กุ้ยช่ายจึงไม่รู้เลยว่าตั้งโอ๋จะทำได้มั้ย คงต้องถามเอาก่อน
“ตั้งโอ๋ทำได้มั้ยจร๊ะ”แอนนี่ถาม ไม่วายเกาะแขนมาตินที่กำลังอุ้มตั้งโอ๋อย่างลวนลามเล็กน้อย
“ให้เป็นผู้หญิงเหยอฮับ”ตั้งโอ๋ถาม
“ใช่จร๊ะ ช่วยน้าหน่อยนะ ตั้งโอ๋คนเก่ง”แอนนี่ปะเหลาะเสียงแหลม ตั้งโอ๋ได้แต่เกาะแขนมาตินเพราะกลัว
“ได้ฮับ ตั้งโอ๋เก่งอยู่แย้วฮับ”ตั้งโอ๋รับคำส่งยิ้มให้แก้มปริ
“ต๊าย น่ารักจังเลย เทวดาน้อยมาโปรดจริงๆ ไปกันเลยจร๊ะ ไปเปลี่ยนชุดกันดีกว่า”
“ตั้งโอ๋ไปกับยุงคนนั้นได้มั้ยฮับ ตั้งโอ๋ไม่อยากไปกะคุณน้าคนนี้”ตั้งดอ๋พูดชี้ไปนิ้วป้อมๆไปที่แปะ แทนที่จะไปกับแอนนี่เพราะกลัวสาวประเภทสองร่างใหญ่ที่กำลังเข้ามาเกาะแขนมาตินแน่น
“ได้ครับ ไปกับลุง เดี๋ยวลุงหาขนมให้กินดีมั้ยครับ”แป๊ะเข้ามารับตั้งโอ๋จากมาติน
“ดีฮับ ตั้งโอ๋ชอบช็อกกาแย๊ต”
“เอ่อ คุณแอนนี่ครับ ตั้งโอ๋ไปแล้วครับ ปล่อยผมได้แล้ว”มาตินพูดพลางแกะมือสาวเทียวร่างใหญ่ออกจากแขน
“น่า คุณมาตินละก็ ขอแอนนี่เกาะนิดเกาะหน่อยก็ไม่ได้”
“ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวคนบางคนแถวนี้เข้าจะว่าเอา”มาตินไม่ว่าปล่าว ยกยิ้มมุมปากใส่กุ้ยช่ายที่มองมาตาเขียวปั๊ดใส่
ปากก็บอกชอบไปเมื่อวันก่อน แต่กลับปล่อยให้คนอื่นเกาะแขนเอาง่ายๆ ถ้ากับผู้หญิงก็ว่าแย่แล้ว นี่กับผู้ชายยิ่งยอมไม่ได้ เพราะเขาเองก็เป็นผู้ชายด้วยกัน
จะว่าหวงละก็ไม่ค่อยอยากจะยอมรับหรอก แต่ไอ้คนที่มาบอกชอบกันเมื่อวันก่อนมันไม่รับผิดชอบคำที่พูดออกมา
กลับยอมให้คนอื่นเกาะแขนหน้าตาเฉย
นึกถึงวันนั้นแล้วยังเคืองไม่หาย เพราะแผลที่ขาเจ็บ ก็เลยเคลื่อนไหวไม่สะดวง จะไปห้องน้ำก็ลำบาก เลยต้องนอนเฉยๆอยู่ในห้องนอนของอีกฝ่าย
พอกินข้าวเสร็จก็ให้อีกฝ่ายเอาจานไปเก็บ แล้วตัวเองก็กินยา พอกินยาก็เผลอหลับไปอีก ไม่รู้ว่านานเท่าไร
ตื่นมาอีกทีก็รู้สึกอะไรมันยุกยิกที่ปาก แล้วก็หนักๆบนลำตัวเหมือนมีอะไรมาทับ สงสัยก็เลยลืมตาขึ้นมาดู ก็เจอเข้ากับลูกตาสีน้ำตาลเข้มของใครอีกคนกำลังจ้องมอง
ไม่ใช่จ้องมองแบบธรรมดา แต่มันใกล้เกิน ใกล้จนปากมันติดกับปาก จะต่อว่าก็ไม่ทัน ลิ้นร้อนๆมันสอดเข้ามาในปากเรียบร้อยแล้ว
ยกมือขึ้นดัน แต่ก็ไม่มีแรง ขาก็ขยับมากไม่ได้เพราะกลัวเจ็บ ไม่รู้ว่าแผลลึกแค่ไหนเลยไม่กล้าขยับ
ได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ในคอ เสื้อที่ใส่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร มือร้อนๆมันสอดเข้ามาลูบไล้ไม่หยุด ก็ไม่ได้อยากจะยอมรับ แต่มันก็รู้สึกอ่อนแรง เสียววูบวาบที่ท้องน้อยแปลกๆ
แล้วลิ้นที่มันสอดเข้ามาก็ขยับวนไปรอบปาก ไล่ต้อนจนไม่มีทางหนี ต้อนเอาลิ้นต้องขยับตามไปอย่างไม่รู้ตัว
แขนอีกข้างก็ยันศอกเอาไว้แล้วใช้มือลูบหัวไปมาจนรู้สึกดีทำให้ต้องรับตารับ เพราะเริ่มชินกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำ
จูบตอบตนเสียงจูบเริ่มดังแข่งกับเสียงแอร์ที่เปิด ใจหนึ่งก็อยากผลักไส แต่อีกใจหนึ่งกลับยอมรับว่ารู้สึกดี
สัมผัสร้อนวาบปะป่ายไปทั่วตัวจนรู้สึกอ่อนแรง มันทาบทับไปหมดทั้งแผ่นอก หน้าท้อง หัวไหล่ แผ่นหลัง มือเล็กยกขึ้นกำเสื้อของอีกฝ่ายแน่น ทั้งเกร็ง ทั้งกลัว แต่ก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกมันผสมปนเปกันไปหมดไม่รู้จะเลือกเอาความรู้สึกไหนยกมาแอบอ้าง
ระหว่างชอบ และไม่ชอบ จะผลักออก หรือปล่อยไป
“อะ อืม”อดส่งเสียงไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายถอนจูบ เลยลืมตาขึ้นมาดู แต่เหมือนเปลือกตามันหนักอึ้ง หรือไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายก็ไม่รู้ถึงได้แค่หรี่ตามอง
“ลืมตาสิ”เสียงสั่งเบาเบาทำให้ต้องลืมตาจ้องมองกับดวงตาคมสีน้ำตาลเจ้มอย่างอดไม่ได้
ยิ่งจ้องมองยิ่งเขินอาย ไม่กล้าสบตา ได้แต่หลบตาหนี
“ฮึก”ได้แต่สะดุ้งเวลาที่ริมฝีปากร้อนทาบทับลงบนเนื้อนิ่ม
ผิวสีขาวจัดแดงเรื่อด้วยความเขินอาย มือหนึ่งยกขึ้นกำเมื้อของอีกฝ่าย ส่วงอีกมือยกมาปิดหน้า
อายจนไม่อยากมองหน้าอีกฝ่าย อายจนทำหน้าไม่ถูก ได้แต่ปิดหน้าเอาไว้
“ฮึก ยะ อย่า”ได้แต่ร้องกำมือกับเสื้อของอีกฝ่ายแน่นเวลาที่ริมฝีปากร้อนผ่าวประทับลงบนยอดสีอ่อนสลับกันทั้งสองข้าง
อยากจะยกมือห้าม อยากจะผลักออก แต่ร่างกายมันเหมือนไม่มีเรี่ยวแรง
“ฮ่ะ ฮืม”ได้แต่พยายามกลั้นเสียงไว้ในลำคอเวลาที่ลิ้นชุ่มไล้สนรอบสะดือ
กางเกงขอบยางยืนถุงดึงรั้งทำให้ต้องลืมตาขึ้นมอง มือที่ปิดหน้ายกขึ้นคว้ากางเกงอยากหวาดวิตกกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น
ได้แต่จ้องมองใบหน้าคม สบกับตาด้วงนั้นด้วยแววตาสั่นไหว
“ยะ อย่าทำ”ทั้งๆที่ไม่อยากจะทำ แต่ทำไมเสียงห้ามกลับผ่าวเบา
“ไม่ต้องกลัว ผมแค่ใช้มือ”ทำไมแค่มองสายตาอ้อนวอนที่ไม่เคยเห็น เรี่ยวแรงที่ห้ามก็หมดไป ทำได้แค่หันหน้าหนี แต่ก็ถูกมือนั้นจับให้หันมารับจูบแผ่วเบา
จนผละออกไป ดวงตากลมมองสิ่งที่อีกฝ่ายทำอย่างสั่นไหว จ้องมองด้วยใบหน้าแดงก่ำ
กางเกงถูกถอดออกไปเร็วจนไม่ทันได้ตั้งตัว เหลือแต่ชั้นในสีขาว จ้องมองสิ่งที่กำลังเติบโตอยู่ภายใต้ผืนผ้าบางชิ้นเล็กอย่างเขินอาย
ทำให้ต้องเบนหน้าหนี ดวงตากลมโตหลุบต่ำไม่กล้ามอง ไม่รู้ว่างกางเกงผ้าบางสีขาวถูกถอดทิ้งไปตอนไหน
ไม่รู้ว่าร่ายกายตัวเองถูกกอบกุมอยู่นานเท่าไร ได้ยินแต่เสียงกระซิบแหบพล่าวนไปวนมาว่าชอบ ซ้ำไปซ้ำมาจนแทบจำได้ขึ้นใจ
จนกระทั่งทุกอย่างในสมองเป็นสีขาวโพลน ความสุขที่มีมันทำลักออกมาทำให้จ้องกำมือกับเสื้ออีกฝ่ายแน่น ส่งเสียงร้องลั่นอย่างกลั่นไม่อยู่
รู้ตัวอีกทีก็นอนหอบอย่างหมดแรงพร้อมกับเสียงกระซิบว่าชอบข้างหู ริมฝีปากจูบหระทับที่หน้าผาก
ทั้งเขินทั้งอายจนไม่กล้าพูดอะไรได้แต่นอนนิ่งๆให้อีกฝ่ายกอด แล้วเผลอหลับไป
แต่ว่าตอนนี้ได้แต่มองอีกฝ่าย ไม่รู้ว่าทำสายตาแบบไหนส่งไปให้ รุ้แค่ว่าไม่ค่อยพอใจที่ยอมให้คนอื่นเกาะแขนเอาง่ายๆ
“นี่ โกรธผมเหรอ”
“ทำไมต้องโกรธ”กุ้ยช่ายพูดเสียงห้วน หันหนีไม่สนใจ พลางหยิบเอาเป็ดยางมาบีบส่งเสียงให้อันเดรสเหาะเราะชอบใจ
“หึงผมเหรอ”มาตินถามยิ้มกริ่ม
“ใครจะไปหึง หลงตัวเอง”
“งั้นเหรอ”มาตินลากเสียงยาว
“ใช่ ผมจะไปหึงคุณทำไม”กุ้ยช่ายพูดอุ้มอันเดรสหันหลบมาตินที่ก้มตัวยื่นหน้ามาใกล้ ทำเหมือนจะหอมลูกเล่นกับลูก แต่ไอ้ที่ทำอยู่เนี่ย มันเข้าข่ายลวนลามกุ้ยช่ายอยู่ชัดๆ
“หึหึ กลับไปเจอดีแน่”มาตินเดินหนี ผิวปากอย่างพอใจทิ้งให้กุ้ยช่ายบ่นอยู่กับอันเดรสเบาเบา
“ไอ้กอลิล่าหื่นกาม”
มีต่อ
-
“เอาล่ะค่ะ กล้องพร้อมนะค่ะ”แอนนี่ปรบมือส่งเสียงหลังจากที่นักแสดงและทีมงานพร้อมกับทุกฝ่าย
กุ้ยช่ายมองเห็นตั้งโอ๋ที่ถูกจับใส่ชุดกระโปรงสีชมพูหวานฟูฟ่องจับกระโปรงตัวเองอย่างเขินๆ อีกมือก็เกาหัวเบาเบาเพราะว่าใส่วิกผมหน้าม้า ผมยาวถึงเอว
กุ้ยช่ายเห็นแล้วเกือบจำลูกตัวเองแทบไม่ได้ นึกไม่ถึงเลยว่าลูกชายตัวเองพอผมยาวก็เหมือนกับเด็กผู้หญิงโดยที่ไม่ต้องแต่งหรือเสริมอะไรสักนิด
“เดี๋ยวน้องตั้งโอ๋ต้องเล่นตุ๊กตาอยู่ตรงนี้นะค่ะ แล้วก็เดี๋ยวน้องสกาย กับน้องปีโป้เข้ามาแข่งกันจีบนะค่ะ”กุ้ยช่ายยืนอยู่ไม่ไกลมองตั้งโอ๋ด้วยความเป็นห่วง
เพราะตอนนี้กำลังมีเด็กผู้ชายลูกครึ่งที่มาแสดงด้วยกำลังมาจับมือตั้งโอ๋ชวนคุยระหว่างที่แอนนี่กำลังอธิบาย แต่ตั้งโอ๋ดูเหมือนจะไม่ชอบใจเพราะกำลังตั้งใจฟังแอนนี่
มือป้อมๆพยายามพลักเด็กผู้ชายที่ชื่อสกายออกแต่อีกฝ่ายก็ไม่ปล่อยมือ ทั้งยังทำท่าจะกอดตั้งโอ๋ให้ได้อีก
“ว๊ายยยย”แอนนี่ร้องเสียงดัง เพราะตั้งโอ๋ผลักสกายล้ม
“ตั้งโอ๋ทำไมทำแบบนี้ล่ะ”กุ้ยช่ายโผเข้าไปดุลูกเบาเบา ถามเอาเหตุผล
“ก็เขาจะหอมแก้มตั้งโอ๋”ตั้งโอ๋เกาะแขนกุ้ยช่ายทำหน้าจะร้องไห้
“เป็นอะไรมั้ยสกาย”ทางฝั่งพ่อของสกายเองก็เข้ามาถามลูกชาย
“ต้องขอโทษแทนลูกชายผมด้วยนะครับ พอดีเขาไม่เคยแสดงอะไรมาก่อนเลยไม่ชิน”กุ้ยช่ายเอ่ยขอโทษพ่อของเด็กลูกครึ่ง ดูดูแล้วคนเป็นพ่อไม่มีเชื้อสายอื่น ดูท่าน่าจะเป็นคนแม่ที่เป็นต่างชาติ
“ไม่เป็นไรครับ ลูกผมไปเกาะแกะลูกคุณเอง เขาเป็นพวกอยากมีเพื่อนนะครับเลยตื่นเต้นที่ได้เจอเพื่อนใหม่”
“ขอโทษอีกครั้งนะครับ”กุ้ยช่ายบอก
“ไม่เป็นไรครับ อย่าคิดมาก”
“ตั้งโอ๋ครับ คราวนี้ห้ามผลักเพื่อนนะครับ”กุ้ยช่ายว่าพลางลูบหัวตั้งโอ๋ แขนอีกข้างก็อุ้มอันเดรส ทำให้ภาพที่เห็นเหมือนคุณพ่อลูกสองที่กำลังยุ่งอยู่กับการเลี้ยงลูกไม่มีผิด
“แต่ฉะกายจะหอมตั้งโอ๋”ตั้งโอ๋เกาะแขนกุ้ยช่ายพูดเสี่ยงสั่น
“สกายชอบตั้งโอ๋”คราวนี้สกายลุกขึ้นปัดก้นเดินมาจับมือตั้งโอ๋ ตั้งดอ่ทำท่าจะสะบัดออก แต่กุ้ยช่ายมองปราม
“ตั้งโอ๋ไม่ชอบ”
“แต่ตั้งโอ๋เป็นแฟนสกายแล้ว”คราวนี้เด็กลูกครึ่งพูดเองเออเอง จับมือตั้งดอ๋เสร็จสรรพทำให้ตั้งโอ๋หน้าแดง
“ตั้งโอ๋ไม่มีแฟน ตั้งโอ๋ยังเด็ก”
“งั้นโตขึ้นค่อยเป็นแฟนกันก็ได้”
“เอ่อ เด็กๆค่ะ น้าว่าเรามาถ่ายโฆษณากันดีกว่า เดี๋ยวจะไม่เสร็จเอานะจร๊ะ”แอนนาขัดการสนทนาของเด็กซึ่งดูท่ากำลังจะยืดยาวเกินเหตุ
“เด็กๆน่ารักนะครับ”พ่อของสกายพูดหลังจากเดินออกมายืนดูข้างนอก ไม่รู้ว่าเดินตามกุ้ยมาตอนไหน
“ครับ เด็กๆน่ารัก แต่อีกไม่นานก็คงโตแล้ว”กุ้ยช่ายพูดยิ้มอย่างเป็นมิตร
“ผมชื่อกิตครับ คุณล่ะ”
“ผมชื่อกุ้ยช่ายยินดีที่ได้รู้จักครับ”กุ้ยช่ายยื่นมือไปจับมือที่ยื่นมา
“ลูกคุณทั้งสองคนเลยเหรอครับ”
“อ่อ นี่ลูกของเจ้านายผม ลูกผมมีตั้งโอ๋คนเดียว”
“ชื่อน่ากินทั้งคู่เลยนะครับ”กิตเอ่ยชมพลางส่งสายตา
“แล้วแม่น้องสกายล่ะครับ ไม่มาด้วยเหรอครับ”กุ้ยช่ายอดถามไม่ได้ เพราะไม่รู้จะคุยอะไร
“แยกทางกันตอนที่สกายได้แค่ขวบเดียว ตอนนี้ผมเลยเป็นพ่อหม้ายน่ะ”กิตว่าปนหัวเราะ
“งั้นเหรอครับ เสียใจด้วยนะครับ”กุ้ยช่ายพูดตามมารยาท นึกเรื่องที่จะพูดกับคนคนนี้ไม่ออก
“แล้วแม่ของตั้งโอ๋ล่ะครับ”
“เสียไปตั้งแต่ตั้งโอ๋ไม่กี่เดือน อุบัติเหตุน่ะครับ”กุ้ยช่ายตอบเสียงผ่าว
“เสียใจด้วยนะครับ กุ้ยช่ายเก่งมากเลยนะครับที่เลี้ยงลูกมาคนเดียว”
“ไม่หรอกครับ แค่รู้สึกอยากปกป้องลูก เห็นลูกแล้วก็มีกำลังใจ คุณกิตเองก็เลี้ยงลูกคนเดียวเหมือนกันนิครับ”
“ครับ ผมเองก็เลี้ยงสกายมาคนเดียว ไหนจะทั้งงาน ทั้งเลี้ยงลูก คุณกุ้ยช่ายสนใจมาช่วยผมเลี้ยงลูกมั้ยครับ”กิตพูดพลางส่งยิ้มมีความหมาย
“ไม่ดีกว่าครับ พอดีตอนนี้เขาต้องเลี้ยงลูกให้ผม”กุ้ยช่ายกำลังจะตอบอยู่แล้วเชียว
แต่ไม่รู้ว่าไอ้กอลิล่าผิวเข้มโผล่มาจากไหนมายืนโอบไหล่ทำท่าวางท่าอยู่แบบนี้
“คนนี้เจ้านายผมครับคุณกิต”กุ้ยช่ายแนะนำ
“อ่อ ผมรู้จักครับ”
“ผมก็รู้จักคุณ ที่เมียทิ้งไปน่ะ ใช่มั้ย”มาตินพูดเสียงเยาะเย้ย
“ได้ข่าวคุณเองก็เหมือนกันนิครับ หรือว่ายิ่งกว่ากันนะ”กิตตอบกลับ
“นี่ คุณ อันเดรสหิวนมน่ะ ไปชงนมให้อันเดรสหน่อย ขอตัวนะครับคุณกิต”กุ้ยช่ายเห็นทีท่าไม่ดี พูดขัดลำลากกอลิล่าตัวโตเดินตาม
“ผมยังคุยไม่จบนะ”มาตินโวยวาย
“ไม่จบอะไรเล่า ไม่มีใครชวนคุณคุยสักหน่อย”กุ้ยช่ายว่าพลางหยิบขวดนมให้มาตินชงนมให้
“หึ คอยดู กลับบ้านไปเจอดีแน่”
“อะ อะไร เกี่ยวอะไรกับผม”กุ้ยช่ายพูดเสียงขัด ไม่วายบ่น
“ข้อหาคุยกับผุ้ชายอื่น”
“นี่คุณจะบ้าเหรอ”
“ไม่บ้าหรอก รอให้ลูกหลับก่อนเหอะ เจอดีแน่”
******************************************
มาแล้วคร่า่าาาาาขอเสียงคนอ่านหน่อยเร้วววววว
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ใกล้พันรีพลายแล้ววววว ดีจายยยยย ฝุดฝุด
ยังไงก็ฝากอีกเรื่องไว้ด้วยนะคร้าาาา
สัญญารักจากนายโรคจิต เป็นเเนวโรคจิตปนเอสเอ็ม ใครภูมิคุ้มกันความหื่นไม่ดีไม่แนะนำนะจร๊ะ
-
ทำไมมันสั้นจังเลยอ่านไม่จุใจเลยธรรมดาอ่านทุกวัน
เดี๋ยวนี้นานๆครั้ง คนแต่งเขียนได้หน้าติดตามสุดๆรอครับ
-
สมาคมคุณพ่อบ้าน ป่วนนนนนนนนเหลือเกิน แต่ละคน
-
มาตินหึงจ๋าละสิ
-
อ๋าา~ :-[ น้องตั้งโอ๋มาทำงานวันแรกก็มีหนุ่มน้อยมาตามจีบแล้วเหรอลูก ให้ได้อย่างนี้สิ~ เสน่ห์แรงเหมือนกับคุณป๋าเลยน้าา ^^
-
ตั้งโอ๋น่ารักอ่ะ 5555+
ว่าแต่ถ้ากลับบ้านไป กุ้ยช่ายจะเจอดีไรน๊า อิอิ
-
อร๊ายยยยย
-
มาตินเนี่ยหื่นจริงๆ
-
แหม่ น้องสกายนี่ไวไฟจริงๆ
-
:-[ :-[ :-[
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
ตั้งโอ๋ได้แฟนแล้ว :laugh:
-
กุยช่ายจะโดนอะไรอยากรู้ :mew1
-
เจอดีแน่ กุ้ยช่าย คุยกับชายอื่น :oo1:
-
5555หึงอะดิมาติ
-
แค่งานแรกตั้งโอ๋ก็ได้แฟนแล้ว เอาล่ะสิ เสน่ห์แรงจริงๆลูก ผิดไปจากพ่อตัวเองที่ไหน (แฟนลูกครึ่ง) o18 o18
-
ไม่ได้นะสกาย ตั้งโอ๋ต้องเป็นแฟนอันเดรสสิ สกายห้ามแย่งน๊า
-
เสน่ห์แรงทั้งพ่อทั้งลูก
-
มาค์ตินมีคู่แข่งละ
-
ชั่งไม่ยุติธรรมเลย มาตินนินะทีตัวเองยังให้คนอื่นจับต้องได้เลย
-
:katai3:
-
:z1: :z1: :z1:
มาตินหื่นตลอดอะ 5555 รอตอนต่อไปคร้าาาา
-
:hao6: แหมีๆ
-
ออกหน้าออกตาจังเลย มาตินน แหมมมม :-[ :-[
-
ตั้งโอ๋เสน่ห์แรง :hao7:
-
ตั้งโอ๋อาว่าอาเห็นอนาคตหนูนะลูก
ดูแลตัวเองให้ดี ๆ อย่าให้ใครมามอมเหล้าเหมือนจ๋านะ
-
เสน่ห์แรงเหมือนกันทั้งพ่อและลูกเลยนะ
-
โดนแน่!!!
ฮ่าๆ
-
มีหนุ่มมาจีบแล้ว
ตั้งโอ๋ :mc4:
-
ดันค่ะ เดี๋ยวมาลง
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
มารอๆ ครับ
เอ่อ..ผมคิดถึงตั้งโอ๋มาก ผมบ้าป่าวเนี้ย 555+
-
69200
ตอนที่ 29 หนีรักข้ามโลก(ไม่รู้จะตั้งว่าไง)
ธนพัฒน์ตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวขั้นรุนแรงที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา เหมือนโลกทั้งใบไม่ค่อยอยู่นิ่ง มือเรียวยกขึ้นมากุมหัว ดวงตาคมรู้สึกหนักอึ้ง
ธนพัฒน์พยายามลืมตา ก็พบกับโมบายเครื่องบินที่แขวนอยู่บนเพดานร่อนไปมาตามแรงลมของเครื่องปรับอากาศ
นั่นหมายถึงว่าตัวธนพัฒน์เองยังอยู่ที่กรุงโรม เกือบอาทิตย์แล้ว ยังไม่มีวี่แววของพาสปอตหรือเอกสารอื่นๆที่ทำหายไป
ร่างกายที่หนักอึ้งเหมือนมีอะไรพาดทับทำให้ธนพัฒน์ต้องก้มลงมองอย่างสงสัย
ดวงตาคมเบิกกว่างด้วยความตกใจเมื่อตนเองกำลังอยุ่ในอ้อมกอดของเจ้สของห้องอย่างรามิเรส
ฝรั่งตัวตัวนอนกอดธนพัฒน์อย่างสบายใจ ดวงตาหลีบพริ้มจนมองเห็นขนตายาวเรียงกันเป็นระเบียบ
ซ้ำร้ายรามิเรสไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ธนพัฒน์ก้มมองตัวเองอย่างเร็วไว แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ธนพัฒน์เองก็ไม่ได้เสื้อผ้า
ความหวาดวิตกเริ่มเกิดขึ้น ธนพัฒน์เลิกผ้าห่มขึ้นมาด้วยความสงสัย
ภายใต้ผ้าห่ม เขาและรามิเรสไม่ได้สวมอะไรเลนสักชิ้น ต้นขาของเขามีคราบขาวขุ่นเปรอะเปื้อนอยู่ไม่น้อย ไม่บอกก็รู้ว่ามันคืออะไร
หัวใจของธนพัฒน์เต้นแรง มือทั้งสองยกขึ้นกุมหน้าอย่างหวาดวิตก เขาไม่รู้ตัวว่าเขาทำอะไรลงไป
ไม่รู้ว่าเมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น แต่มันเกิดขึ้นแล้ว ธนพัฒน์ยกแขนของฝรั่งตัวโตอย่างรามิเรสออกจากเอวตัวเองอย่างเบามือ เขาไม่อยากให้รามิเรสตื่นขึ้นมา
รามิเรสเป็นเจ้านาย เขาไม่รู้ว่าหากรามิเรสตื่นมาเขาจะมองหน้ารามิเรสอย่างไร
ทำไมรามิเรสถึงต้องทำแบบนี้ ธนพัฒน์ตั้งคำถามกับตัวเอง มันเป็นเรื่องราวที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น
ยังไงหัวใจดวงนี้ของธนพัฒน์ก็ยังคงอยู่ที่กุ้ยช่าย เขาพยายามใส่เสื้อผ้าด้วยมือที่อ่อนแรง
พยายามที่จำทำด้วยเสียงที่เบาที่สุด เพราะไม่อยากให้คนที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมา
ตอนนี้ธนพัฒน์เองไม่อยากที่จะมองหน้ารามิเรส
เพราะทำตัวไม่ถูก เขาเจ็บใจในสิ่งที่ตัวเองเผลอทำลงไป
ทั้งๆที่แอบมองน้องเขยอย่างกุ้ยช่ายมาตลอด แต่กลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ทำให้ธนพัฒน์เองรับไม่ได้
เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันกะทันหันและเป็นอุบัติเหตุ
ธนพัฒน์ออกจากห้องเดินมาตามทางเท้าเรื่อยๆ ไม่รู้ตัวว่าจะไปไหน รู้แค่ว่าไม่อยากจะอยู่ใกล้กับคนอย่างรามิเรส
ผู้ชายเจ้าชู้ กะล่อนอย่างรามิเรส การที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมามันคงเป็นความผิดของธนพัฒน์เองที่หลงวางใจ เชื่อใจอีกฝ่าย ทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นอย่างไร
“โอ้ย ปล่อยนะ ไอ้บ้า ไอ้มนุษย์ต่างดาว พูดอะไรของแกเนี่ย”เสียงแหลมเล็กเป็นภาษาไทยโวยวายเรียกความสนใจของธนพัฒน์ให้หันไปมอง
ไม่รู้ว่าเดินมานานแค่ไหน ธนพัฒน์เห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กกำลังยกมือทำท่าจะตีเด็กผู้ชายที่ดูโตกว่าอยู่ที่สนามเด็กเล่น
เด็กผู้ชายตัวเล็กกำลังนั่งเล่นกองทรายอยู่จนเนื้อตัวเปรอะไปด้วยทราย ดูจากภาษาที่พูดก็รู้ว่าเป็นคนไทย
แต่เด็กผู้ชายที่ดูโตกว่าน่าจะเป็นเจ้าบ้านดูจากผมสีน้ำตาลตาสีฟ้า แวบแรกที่เห็น ธนพัฒน์เองก็อดคิดถึงรามิเรสไม่ได้ ทั้งสีผมสีตาเหมือนกันไม่มีผิด
“ไปเลยนะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว อย่ามายุ่ง ไอ้มนุษย์ต่างดาวบ้า”เสียงเล็กยังคงโวยวาย ทำท่ายกมือยกไม้ไล่เหมือนจะตี แต่ดูแล้วท่าทางเก้เก้กังๆนั้นคงจะไม่กล้า
“มีอะไรกันรึป่าว”ธนพัฒน์ถาม เด็กทั้งสองหันมามอง
“พูดภาษาฮาเปอร์ได้ด้วยเหรอ”เด็กตัวเล็กหันมาถาม พลางยิ้มดีใจ ลุกขึ้นปัดทรายออกจากตัวแล้ววิ่งมาจับมือธนพัฒน์
“ครับ พูดได้”
“ก็ไอ้นมนุษย์ต่างดาวมันมายุ่งกับฮาเปอร์ มาพูดอะไรไม่รู้ ฟังไม่รู้เรื่อง ไล่ก็ไม่ไป”คนตัวเล็กฟ้องทันที หน้าตา จมูกปากเล็กเชิดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ ดูท่าคงจะเป็นลูกคุณหนูไม่น้อย
“ไม่ใช่มนุษย์ต่างดาวครับ แค่เป็นคนต่างชาติคุยคนละภาษา”ธนพัฒน์อธิบาย
“yfrtupiouotuyo”เด็กฝรั่งเดินเข้ามาเหมือนจะเข้ามาจับมือคนตัวเล็ก พลางพูดภาษาท้องถิ่น
“อย่าเข้ามาใกล้นะ”เด็กตัวเล็กถอยไปหลบอยู่ข้างหลังเขา
“พูดภาษาอังกฤษได้มั้ย”ธนพัฒน์ถามเป็นภาษาอังกฤ เด็กฝนั่งคนนั้นพยักหน้า
“พอพูดได้ครับ”
“มีธุระอะไรกับเด็กคนนี้เหรอ”ธนพัฒน์ถาม มองเห็นเด็กฝรั่งหน้าแดง
“ผมอยากเล่นกับเขา”พูดพลางชี้ไปที่คนตัวเล็กที่หลบอยู่หลังธนพัฒน์
“เข้าอยากเล่นด้วยนะ”ธนพัฒน์หันไปบอกฮาเปอร์
“ไม่เอา พูดไม่รู้เรื่อง ฮาเปอร์ฟังไม่เข้าใจ”
“เขาฟังเธอไม่เข้าใจ”ธนพัฒน์หันไปบอกเด็กฝรั่ง
“แต่ผมแค่อยากเล่นด้วย”
“เขายื่นยันจะเล่นด้วย”ธนพัฒน์หันไปบอก
“ถ้าอยากเล่นกับฮาเปอร์ก็ต้องพูดให้รู้เรื่องสิ ไม่งั้นไม่เล่นด้วย”ฮาเปอร์บอกอย่างเอาแต่ใจ
สักพักเด็กฝรั่งก็พูดกับธนพัฒน์สองสามประโยคก่อนโบกมือให้ฮาเปอร์ที่มองตาแป๋ว แล้ววิ่งหายไป
“เอเลี่ยนว่าไง”ฮาเปอร์นั่งบนชิงช้าที่อยู่ข้างๆถามอย่างอยากรู้
“ไหนว่าไม่อยากเล่นด้วย”ธนพัฒน์ยิ้ม
“ก็คุยไม่รู้เรื่องเองนิ”ใยหน้าขาวทำแก้มป่องพลางแกว่างชิงช้า
“แล้วอยากรู้มั้ยว่าเขาพูดอะไร”
“ฮาเปอร์ไม่ได้อยากรู้นะ แต่สงสาร จะรู้ให้ก็ได้”
“เขาบอกว่าพรุ่งนี้จะมารอเล่นด้วย เขาจะพยายามฝึกพูดภาษาไทยให้ได้ บอกให้ฮาเปอร์มาเล่นด้วยพรุ่งนี้”
“งั้นเหรอ เห็นแก่ความพยายามนะ พรุ่งนี้ฮาเปอร์จะแอบมาเล่นด้วยก็ได้”ฮาเปอร์บอกพลางทำท่ากอดอก
ทำให้ธนพัฒน์ยิ้มบางๆ นึกตลกกับคำพูดของเด็ก ใครบอกว่าเด็กคือผ้าขาว แบบนี้มันเจ้าเล่ห์ตั้งแต่เด็กมากกว่า
“เมื่อกี้บอกแอบแม่มาเล่นเหรอ”
“ใช่ ฮาเปอร์เบื่อ อยู่แต่ในบ้าน นมเผลอฮาเปอร์เลยแอบบออกมา บ้านอยู่ตรงนั้น”ฮาเปอร์ชี้ไปที่บ้านสองชั้นทรงยุโรปหลังใหญ่
“งั้นน่าไปส่งนะครับ ออกมาคนเดียวอันตราย เดี๋ยวถูกจับไปขาย”
“จริงเหรอ”ฮาเปอร์หันมาถามทำตาโต
“ใช่ เด็กบางคนถ้าดื้อก็จะถูกฆ่านะรู้มั้ย”
“งั้นไปเหอะ กลับบ้าน ไปส่งฮาเปอร์หน่อย พรุ่งนี้ฮาเปอร์จะมาเล่นกับเอเลี่ยนค่อยชวนนมมาด้วย”ฮาเปอร์กระโดดจากชิงช้ามาจูงมือธนพัฒน์
ทำให้ธนพัฒน์หัวเราะเบาเบากับปฏิกิริยาของเด็ก ไม่ว่าจะยุคไหนที่ไหนก็กลัวจะถูกจับกันทั้งนั้น
ในตอนที่ธนพัฒน์ยังเด็ก ยังจำได้ไม่ลืมตอนหลังเลิกเรียนเคยแอบไปดูเพื่อเล่นแข่งรถบังคับที่ข้างโรงเรียน แล้วถูกจับตัวไปเรียกค่าไถ่ เพราะพ่อเป็นนักการเมืองทำให้ถูกเล็งเป็นพิเศษ
ตั้งแต่นั้นมาก็แทบไม่ได้ไปไหนนอกจากโรงเรียน กับที่เรียนพิเศษ ถ้าต้องการไปไหนจริงๆก็จะมีคนคอยรับส่ง จนขึ้นมหาลัย ถึงจะได้มีรถขับไปโรงเรียน แต่ก็ถูกจับตามองอยู่เหมือนเดิม
“ถึงแล้ว พรุ่งนี้มาเล่นกับฮาเปอร์นะ”ฮาเปอร์หันมาบอกเมื่อเดินจูงมือกันมาถึงหน้าบ้าน
“ครับ”ธนพัฒน์รับคำ เพราะคงต้องอยู่โรมไปอีกหลายวัน ดีที่งานส่งไปกับธุรการล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
“สัญญาสิ เกี่ยวก้อยกับฮาเปอร์”ฮาเปอร์ยกมือขึ้นมาส่งนิ้วก้อยมาทำให้ธนพัฒน์ยิ้ม อดทำตามกับเด็กตัวน้อยไม่ได้ ช่วยไม่ได้ ไหนไหนก็ไหนไหนแล้ว แค่เกี่ยวก้อยคงไม่เสียหายอะไร
จำได้ว่าเคยเกี่ยวก้อยกับกุ้ยช่ายครั้งสุดท้ายเมื่อตอนที่น้องสายจากไป ตอนที่อีกฝ่ายร้องไห้ ท่าทางราวกับจะขาดใจ มันทำให้ธนพัฒน์หัวใจกระตุก
แล้วสัญญาว่าจะเป็นคนดูแลอีกฝ่ายตลอดไป
+++++++++++++++++++++++++++++++
รามิเรสตื่นขึ้นมาด้วยความสบายใจเป็นพิเศษ เมื่อคืนนึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะร้อนแรงขนาดนี้ ทำเอาเสียเวลาไปตั้งค่อนคืน
ไม่คิดว่าภายใต้หน้ากาดเย็นชาที่ฉาบเอาไว้ กลับมีบุคลิกหลายหลายซ่อนอยู่ ทั้งเหมือนเด็กเวลาเห็นในสิ่งที่ไม่เคยเห็น ได้ในสิ่งที่ไม่เคยมี แถมยังร้อนแรงเมื่ออยู่ในยามเมามายกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล
มือหนาปัดป่ายข้างตัวหวังโอบกอดตัวนิ่มๆของใครอีกคน ผิวที่อยู่ภายใต้ชุดสูทเรียบกริบ พอได้สัมผัสถึงจะรู้ว่ามันทั้งเนียนทั้งลื่นจนแทบจะหลงใหล
มันไม่เหมือนผิวของชาวต่างชาติที่เขาเคยนอนด้วย ถึงเมื่อคืนจะไม่ลึกซึ้งขนาดนั้น แต่รามิเรสเองก็อดที่จะติดใจไม่ได้
แต่พอคลำหาร่างนุ่มนิ่มที่เคยนอนเคียงข้าง ตอนนี้กลับหายไป รามิเรสทะลึ่งตัวขึ้น พบกับข้างกายที่ว่างปล่าว
ธนพัฒน์ไม่อยู่ รามิเรสเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่กลับไม่พบ นอกระเบียงก็ไม่มี คนตัวโตจิตใจร้อนรุ่มทันที คิดไม่ตกว่าอีกฝ่ายจะไปไหนได้
พาสปอตหรือเอกสารอะไรก็ไม่มี เงินสักยูโรก็ไม่มี รามิเรสรีบใส่เสื้อผ้าทันที ก่อนจะโทรไปหาสถานทูต แต่สถานทูตกลับปฏิเสธว่าธนพัฒน์ไม่ได้ไปที่นั่น
รามิเรสเริ่มร้อนใจหนักกว่าเก่า มือคว้ากุญแจรถออกไปจากห้องทันที โดยที่ไม่สนใจเอกสารที่กองอยู่บนพื้นห้อง เอกสารที่ไปรษณีย์พึ่งจะมาส่งได้ไม่กี่นาที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ธนพัฒน์เดินกลับมาที่หน้าอพาร์เม้นของรามิเรส จ้องมองขึ้นไปอย่างชั่งใจ
การที่เขาเดินเล่นอยู่เกือบสองชั่วโมงทำให้คิดได้ ไม่ว่ายังไงงานก็ต้องสำคัญที่สุด ณ เวลานี้
เขาได้ทำข้อตกลงกับพ่อเพื่อที่จะได้ทำในสิ่งที่ต้องการสักที โดยมีเงื่อนไขว่าต้องทำให้บริษัทของรามิเรสสาขาที่ไทยมีกำไรเติบโตกว่าปีก่อนให้ได้ไม่ต่ำกว่า 20 เปอร์เซ็นต์ แล้วหลังจากนั้น เขาจะทะอะไรก็ได้ที่อยากทำ
ธนพัฒน์เองอยากจะลองทำรีสอร์ทเล็กๆอยู่ทางภาคกลางตอนบน เพราะเขาชอบธรรมชาติมากกว่าที่จอชอบอยู่ในเมือง
ธนพัฒน์รู้ดีว่าคนเป็นพ่อต้องคัดค้านหัวชนฝา ถึงแม้ว่าข้อเสนอที่ได้มามันจะดูมีความเป็นไปได้น้อยมาก เพราะบริษัทของรามิเรสได้เติบโตมาจนเกือบจะถึงจุดอิ่มตัว
แต่ธนพัฒน์เองก็อยากจะลองดูสักครั้ง อยากที่จะหลุดออกจากกรอบที่ล้อมรอบตัว
ธนพัฒน์เปิดประตูเข้าไปก็พบว่าไม่ได้ล็อก จำได้ว่าตนเองล็อกไปแล้วก่อนที่จะออกไป มองไปรอบห้องก็ไม่เจอเจ้าของห้อง ทำให้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ
เหลือบไปเห็นซองจดหมายหนาตกอยู่ที่พื้นหน้าห้อง ด้วยความสงสัยจึงหยิบมาดู ในนั้นจ่าหน้าซองถึงเขา พอแกะดูถึงได้รู้ว่าเป็นกระเป๋าตังที่ตัวเองทำหายไป โชคดีว่าในนั้นมีกระดาษเขียนที่อยู่ของรามิเรสไว้ตอนที่เขามาที่นี่ครั้งแรก ของในกระเป๋าอยู่ครบถ้วน
ธนพัฒน์ก้มมองนาฬิกา หลายวันที่ต้องติดอยู่ที่โรมทำให้งานที่กองเอาไว้เบื้องหลังเพิ่มเป็นเท่าตัว
ประกอบกับเข้าหน้าไม่ติดกับเจ้าของห้องกับสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนที่ผ่านมา ธนพัฒน์ตัดสินใจที่จะกลับไทยทันที ไม่ลืมที่หยิบของฝากที่เตรียมเอาไว้ให้กุ้ยช่ายและตั้งโอ๋หยิบติดมือมา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รามิเรสขับรถวนอยู่หลายชั่วโมง แต่ก็ไม่มีวี่แววของธนพัฒน์ จึงกลับมาตั้งหลักที่ห้อง แต่เมื่อมาถึงก็พบกับความว่างปล่าว
ความเป็นห่วงเริ่มทวีขึ้นเป็นเท่าตัว จึงโทรหาสถานทูตอีกครั้ง กลัวว่าอีกฝ่ายจะถูกตำรวจจับข้อหาไม่มีเอกสารแสดงตัว
รอสายสักพักจึงได้ความว่าธนพัฒน์ได้แจ้งถอนความเรื่องพาสปอตหายแล้ว และบินกลับไทยไปเที่ยวบินที่ล่าสุด
รามิเรสเริ่มร้อนใจ กระวนกระวาย ธนพัฒน์ได้พาสปอตมาเมื่อไรกัน ทำไมรามิเรสถึงไม่รู้ พอคิดดูอีกที ตอนที่ออกไปจากห้องก็เห็นจดหมายอยู่บนพื้นหน้าห้อง
ต้องเป็นจดหมายนั่นแน่แน่ ถ้าเขาเอะใจตั้งแต่แรก ธรพัฒฯก็คงไม่หนีไปอย่างนี้ ถ้าสนใจมัน แล้วเอามันไปเก็บซ่อน ธนพัฒน์เองก็คงจะอยู่กับเขานานกว่านี้
รามิเรสจ้องมองถุงของเล่นถุงใหญ่ที่เคยวางอยู่ข้างโซฟา ตอนนี้มันไม่อยู่แล้ว เขาได้แต่นั่งกุมขมับกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ความรู้สึกมันแย่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน รู้แค่ว่าไม่อยากให้อีกคนกลับไป หลายวันที่ผ่านมา เขาเที่ยวกับอีกฝ่ายจนทั่วโรมแห่งนี้
รู้ตัวว่ามีความสุขแค่ไหน ยิ่งความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นในคืนที่ผ่านมา รามิเรสรู้ดีว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกที่คนธรรมดาทั่วไปรู้สึกต่อกัน
+++++++++++++++50%++++++++++++++++
เง้อ
ผิดถูกประการใดขออภัยคนอื่นนะค้าาาา มโนล้วนๆ
พัฒน์หนีไปหากุ้ยช่ายซะแล้วววววว
ทำไงดีจะไปแย่งกุ้ยช่ายจากมาตินแระ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มีอะไรจะเล่าให้ฟังค่ะ อึดอัดใจมาก
คือตามที่บอกไปว่าสามีเรานางเป็นคนหัวโบราณ
เมื่อคืนวาน เราเล่นโฟสไปเรื่อยตามภาษาคนว่างๆ
เราเลื่อนไปเจอรูปการ์ตูนวายๆ แบบผู้ชายกอดกันท่อนบนไม่ใส่เสื้อผ้า แล้วเป็นตัวการ์ตูนที่เค้าชอบ(วันพีช)
เราลองแย๊บๆ ยื่นให้เขาดู
เรา - ป๋า ป๋าดูไรนี่ ดูโซโลกะตาเหยี่ยวดิ(ชื่อตัวละคร)
สามี - ไหนอะไร หื้อ เอาอะไรมาให้ดูเนี่ย เสียหมด
เขาพูดทำเสียงเคืองเล็กๆแล้วดันมือเราออก เป็นเชิงว่าไม่อยากดูนะ มันอุจาด ประมาณนั้น
ขาดันมือเราเบาๆนะ แต่เราอ่ะ มโนมากเลย รู้สึกเหมือนเขาปัดมือเราอย่างรุนแรงอ่ะ หน้านี่เหวอเลย
เรานี่มโนแบบฟ้าถล่มโลกทายเลยอ่ะ แค่การ์ตูนรูปวายๆเขายังอย่างงี้เลย
ถ้ารู้ว่าเราเป็นคนแต่งนิยาย ชายรักชายแบบนี้เราเองก็ไม่อยากจะคิด เห้อออออออออ
คนเราใช้ชีวิตคู่ก็ต้องไม่มีความลับใช่มั้ยล่ะ
เราเองก็กะว่าใช้ชีวิตร่วมกันสักพักแล้วค่อยบอก
แต่นี่อะไร หลายปีแล้ว เรายังหลบหลบซ่อนๆตัวตนในด้านมืดของเราอยู่เลยอ่ะ
จะเลิกเขียนก็ไม่ได้ มันเป็นจิตวิญญาณอ่ะ เราเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงนะ เราเคยบอกเขาก่อนที่จะคบกัน
ครั้งแรกเขาไม่เชื่อ แต่พอแฟนเราที่เป็นผู้หญิงโทรมาเขาโกรธเรามากเลย จนเราต้องเลิกติดต่อกับฝ่ายนั้นไปเลยอ่ะ
เราอัดอั้นมากเลยอ่ะ อยากระบาย
-
ตามสิรามิเรส
-
:hao3:
-
บินตามพัฒน์กลับไทยด่วนๆ
-
รามิเรสกลับไปใช้สิทธิ์ 'สามีคืนเดียว' ของพี่พัฒน์ด่วนๆ เลยค่าา~ กลับไปจัดการให้ไว ก่อนที่พี่พัฒน์จะทำให้ครอบครัวของ
มาตินร้าวฉาน (กว่าเดิม?) เพราะตอนนี้เจ้าตัวเขาก็ยังลีลาท่าเยอะตลอด o18
-
บินมาง้อที่ไทย. ด่วนๆ
-
รามี่ตามพี่พัตไปเลยย
ปล.ผมเข้าใจคนเขียนนะครับ เพราะผทเองก็เป็นคล้ายๆกัน แต่ยังดีที่น้องสาวผมมันเข้าใจ
แล้วช่วยปิดเงัยบเรื่องผม เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
เข้าใจคนเขียนนะ หัวอกคนหลบซ่อนน่ะ มันเปิดเผยไม่ได้จริงๆ ทั้งพ่อแม่ญาติพี่น้อง ทุกคนต่างตั้งความหวังไว้ที่เราอ่ะนะ สู้ๆ
บางทีอ่านนิยายอยู่น้องก็อุตริมาขอนอนด้วย เฮ้อน้องขี้กลัวผี ต้องปิดลบทุกอย่างเดียวมันมาเล่นคอม แมนๆอ่านนิยายวายครัช 555
ว่าเรื่องนิยาย เอาแล้วบินตามเลยรามิเรสอย่าให้ไปสร้างปัญหาให้คู่นู้นล่ะ คู่นู้นเค้าสารภาพแล้วนะ บินตามไปเลยบินปายยยย
-
เออ คือว่าไม่ลึกซึ้งขนาดนั้นนี้ขนาดไหนครับ ผมจะได้เชียร์ถูก ผมว่าน่าจะแค่ภายนอกเนอะ ถ้าเป็นหนึ่งเดียวกันคงจะเดินลำบากอยู่มั้งถ้าจะค่อนคืนขนาดนั้นแถมครั้งแรกของพัฒอีก แถมคู่นี้เขาชัดเจนในความรู้สึกมากกว่ามาตินนะ รามิยังชัดเจนกว่า ยังพอให้อภัยได้ พัฒก็เป็นคนชัดเจนดีเหมือนกัน แต่ผมว่าลึกๆของหัวใจพัฒน่าจะมีรามิอยู่ในนั้นแน่ๆ แต่จะรู้ใจตัวเองเร็วกว่ามาตินรึเปล่าเนี้ยสิ ดีอยู่ที่พัฒไม่ได้เป็นคนเจ้าชู้ เหมือนสองะระเอกนั้น เอาใจช่วยรามิก็แล้วกันนะ
-
คนแต่งก็สู้ๆนะครับ ผมง่ามันก็น่าหนักใจมากอยู่นะ กับความรู้สึดของคุณสามีคนแต่ง ผมว่าคงยากอยู่ที่จะทำใจยอมรับเรื่องแบบนี้ได้ ยังำงก็สู้ๆนะครับคนแต่ง คนอ่านรออยู่ครับ
-
มาเชียร์คู่รอง
-
:mew1: :mew1:
-
รามี่ถ้านายไม่ตามพัฒน์ไปเรางอนจริง ๆ ด้วย
น้องฮาเปอร์เป็นใคร เราชอบน้อง
“ฮาเปอร์ไม่ได้อยากรู้นะ แต่สงสาร จะรู้ให้ก็ได้”
:laugh:
-
70185
ตอนที่ 29.2
“ตั้งโอ๋ มาช่วยป๋าป้อนนมน้องหน่อยครับ”กุ้ยช่ายเรียกตั้งโอ๋ที่กำลังปั่นจักรยานสี่ล้อเล่นกับสุนัขตัวโตอยู่หน้าบ้าน
“ได้ฮับ ตั้งโอ๋ยักอันเดรส”ตั้งโอ๋ทิ้งจักรยานรีบวิ่งมาคว้าขวดนมในมือกุ้ยช่ายวิ่งนำเข้าบ้านไป ตามด้วยเจ้าโกลเด้นสีน้ำตาลที่วิ่งตามไปติดๆ
“ป๋าทำกับข้าวอยู่ในครัวนะครับ มีอะไรเรียกป๋านะครับคนเก่ง”กุ้ยช่ายบอกก่อนจะหลบเข้าครัวไปทำกับข้าวมือเย็นรอเจ้าของบ้านกลับมา
“ฮับ ตั้งโอ๋เก่งที่ฉุด”
ตั้งโอ๋ถือขวดนมให้อันเดรสที่ยกมือยกไม้รอเหมือนกำลังจะบอกว่าหิวมากมาก ให้รีบป้อนสักที
ใบหน้าข้าวกลมแก้มป่องจ้องมองน้องตาแป๋ว มือหนึ่งจับขวดนมให้น้อง มือหนึ่งก็จิ้มแก้มน้องให้น้องได้ไล่จับมือของตัวเอง
พอน้องจับมือไม่ได้ก็หัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งน้อง คนโดนแกล้งที่นอนหงายปากดูดขวดนมก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจ เริ่มยกเท้าเตะไปมา
กรี๊ง กรี๊ง
โทรศัพท์บ้านส่งเสียงร้องดังทำให้ตั้งโอ๋ดึงขวดนมออกจากปากอันเดรสแล้ววิ่งไปรับอย่างรู้งานว่าคนเป็นพ่อกำลังทำกับข้าวอยู่
“หั่นโหย นี่บ้านยุงมาติน ตั้งโอ๋พูดฮับ”
“ตั้งโอ๋เหรอ นี่เราเอง”ปลายสายพูดมาเป็นเสียงเด็ก ทำให้ตั้งโอ๋ขมวดคิ้วทำแก้มป่องอย่างสงสัย
“เราไหน ตั้งโอ๋ไม่ยู้จัก”
“เราเอง พี่สกายไง”
“ฉะกายไหน ไม่ยู้จัก จะคุยกะใครฮับ”
“ที่แสดงโฆษณากับน้องตั้งโอ๋ไง”ปลายสายพูดมาทำให้ตั้งโอ๋ตาโต
“จำได้แย้ว นิฉัยไม่ดี กอดตั้งโอ๋ โทมาทำไม”ตั้งโอ๋ถามด้วยสีหน้าบูดบึ้งไม่พอใจ
“โทรมาคุยกับน้องตั้งโอ๋ น้องตั้งโอ๋เป็นแฟนพี่สกาย”
“ไม่ใช่ ตั้งโอ๋เป็นเด็ก ไม่มีแฟน แค่นี้นะ ไม่งั้นตั้งโอ๋จะฟ้องป๋า”ตั้งโอ๋พูดเสียงแหลมใส่ ไม่พอใจ
“ใครบอก น้องตั้งโอ๋เป็นแฟนกับพี่สกายต่างหาก พี่สกายอยากคุยกับน้องตั้งโอ๋ ไม่เจอหลายวัน อยากเล่นด้วย”
“แล้วโทรหาที่นี่ได้ไง”ตั้งโอ๋ถามแก้มป่อง ทำหน้าสงสัย
“พี่สกายให้พ่อหาให้ พ่อบอกว่าจะพาพี่สกายไปเล่นกับตั้งโอ๋ด้วย พี่สกายได้เครื่องบินบังคับใหม่มา จะเอาไปเล่นกับตั้งโอ๋”
“จริงเหยอ เครื่องบินบังคับจริงเหยอ”ตั้งโอ๋ถาม ทำท่าสนใจ
“ใช่แล้ว พี่สกายมีเครื่องบินบังคับลำใหญ่ ตั้งโอ๋อยากเล่นด้วยมั้ย”
“อยากสิ”คราวนี้เด็กหน้ากลมที่ทำหน้ามุ้ยเปลี่ยนสีหน้ามายิ้มแก้มปริทันที
“ถ้าอยากเล่นน้องตั้งโอ๋ต้องเป็นแฟนกับพี่สกาย”อีกฝ่ายเสนอ
“ตั้งโอ๋อยากเล่น แต่ไม่อยากเป็นแฟนสกายนี่”
“งั้นให้พี่สกายหอมแก้มแล้วจะให้เล่นด้วย”
“แต่ตั้งโอ๋ไม่ชอบ”
“ก็ได้ แต่ครั้งต่อไปน้องตั้งโอ๋ต้องให้พี่สกายเป็นแฟนตกลงมั้ย จะให้เล่นเครื่องบินบ่อยๆเลย”
“จะดีเหยอ อยากเล่นบ่อยๆ แต่ไม่อยากเป็นแฟน”
“เครื่องบินพี่สกายสนุกมาก บินสู๊งสูง”เสียงปลายสายพูดล่อหลอก
“ตั้งโอ๋อยากเล่น”
“งั้นต้องเป็นแฟนกับพี่สกาย”
“แต่ว่า”ตั้งโอ๋ทำท่าคิด
“มะ มา บะบะบู่ บะบะ”เสียงอันเดรสโอวยวายอ้อแอ้เสียงดังทำให้ตั้งโอ๋หันไปมอง
“เสียงอะไรอะน้องตั้งโอ๋”
“เสียงน้องอันเดรด”
“อะ อา บะบะ อาอา ยา”เสียงอันเดรสเรียกดังกว่าเดิมเหมือนตั้งใจจะขัดการสนทนาด้วยการเรียกร้องความสนใจ
“แค่นี้นะ อันเดรสเยียกแย้ว”
“เดี๋ยวสิ ไม่อยากเล่นเครื่องบินกับพี่สกายเหรอ”
“อยากเล่น แต่ตอนนี้ไม่ว่าง ต้องเล่นกับอันเดรส แค่นี้นะ”ตั้งโอ๋พูดเสียงไม่พอใจแล้ววางสายใส่
วิ่งไปหาเด็กอ้วนตัวกลมนอนหงายอยู่บนพื้น ยิ้มเหงือกบานอย่างชอบใจ ทันทีที่ตั้งโอ๋วางสาย จากที่ส่งเสียงงอแงเมื่อครู่ก็เงียบกริบเหมือนรู้ แล้วตั้งใจกินนมต่อ
โดยมีพี่เลี้ยงที่ขนาดตัวไม่ได้ต่างกันจับขวดนมให้ มือไม้เลยว่าง คราวนี้กลับเป็นตัวเองที่ยกมือยกไม้ดึงแก้มกลมๆของตั้งโอ๋แล้วหัวเราะพ่นนมอย่างชอบใจ
“ตั้งโอ๋เย่นกะอันเดรสฉะนุกกว่าเล่นเครื่องบินอีก เนอะ”ตั้งโอ๋พูดกับอันเดรสที่ยิ้มรับแก้มปริ
“กลับมาแล้ว ใครดูสิครับ ใครช่วยลุงเลี้ยงน้องบ้าง”มาตินเข้าบ้านมาก็ส่งเสียงมาแต่ไกล
“คุนยุงมาแย้ว ตั้งโอ๋เก่ง ตั้งโอ๋เยี้ยงน้อง”ตั้งโอ๋หันไปวางขวดนมที่หมดพอดีก่อนวิ่งไปกระโดดเกาะมาตินอย่างดีใจ
“คนเก่งต้องทำไงครับ”มาตินถามพลางยกตัวตั้งโอ๋ขึ้นอุ้ม ตั้งโอ๋เองก็กอดคอมาตินอย่างรู้งาน
“ฟอด ฟอด”ตั้งโอ๋หอมแก้มมาตินสองข้าง
“เอ คนเก่งแบบนี้สงสัยลุงต้องมีรางวัล”
“รางวันอาไยฮับ”ตั้งโอ๋ถามทำตาโต แก้มขาวๆขึ้นสีชมพูอย่างถูกใจ
“นี่ไง รางวัล”มาตินล่วงกระเป๋าเสื้อสูทยื่นช็อคโกแลตยี่ห้อที่กำลังโฆษณาอยู่ตอนนี้
“หูย ช็อกกาแยตโดเยม่อน เย้เย้ ขอบคุณฮับคุณยุงมาติน”ตั้งโอ๋ยกมือไหว้ก่อนจะรับมาอย่างดีใจรีบวิ่งเอาไปอวดกุ้ยช่ายในครัว
“บะ บา”เสียงเล็กเสียงน้อเรียกร้องความสนใจไม่ใกล้ไม่ไกล
“เหมือนมีใครเรียก ไหนดูสิ หล่อเหมือนใคร ฮึบ”มาตินนั่งลงกับพื้นอุ้มอันเดรสขึ้นมาโยกไปมาเจ้าตัวหัวเราะดีใจเมื่อเห็นคนที่คุ้นหน้ามาเล่นด้วย
“บะบะ”
“ไหนเรียกพ่อสิครับกอลิล่าน้อย”
“บู่”นอกจากจะไม่เรียกตามที่สอนแล้ว ยังพ่นนมที่กินไปเมื่อกี้ใส่เหมือนแกล้ง พอพ่นใส่หน้าคนอื่นได้ก็ยิ้มเหงือกยานเหมือนเยาะเย้ย
“โห แสบเหมือนใครเนี่ย แสบแบบนี้ต้องโดนลงโทษ”มาตินไม่พูดปล่าว ตกตัวอันเดรสแล้วเอาหน้าซุกไปซุกมาที่ท้องกลมๆ จนเจ้าตัวหัวเราะเอิ๊กอ๊าก
“เป็นไงล่ะ”มาตินเปลี่ยนมาอุ้มให้อันเดรสยืนทรงตัวกับขาตัวเอง
“บะบะ”
“นี่ พ่อมีอะไรจะให้”มาตินล้วงกระเป๋าควักเอาเป็ดยางตัวสีเหลืองขึ้นมาพออันเดรสเหมือนก็กระโดนดีใจ ดีที่มาตินประคองเอาไว้
ก๊าบ ก๊าบ
มาตินบีบเป็ด เป็ดก็ส่งเสียงร้อง อันเดรสยิ่งกระโดดทำมือทำไม้จะคว้าเอาเป็ดยางให้ได้ ยิ่งบีบเป็นยิ่งส่งเสียงร้อง กอลิล่าน้อยที่กระโดดก็ยิ้มจนเห็นเหงือกสีน้ำผึ้งบานแฉ่ง
“กลับมาแล้วเหรอ”กุ้ยช่ายทักถือถาดกับข้าวมาวางบนโต๊ะกินข้าว
“อืม วันนี้มีอะไรกินบ้างครับ ดาลิ้ง”มาตินถามส่งยิ้มกว้างให้กุ้ยช่ายอย่างเอาอกเอาใจ
“ใครดาลิ้ง คุณจะบ้าเหรอ เด็กอยู่ตั้งสองคน”กุ้ยช่ายว่าปรามทำหน้างอ
“แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ ฮันนี่ หรือ เบ้บี๋ ดี”มาตินว่าพลางวางอันเดรสลงบนเบาะปล่อยให้เล่นกับเป็นยาง ฝากไว้กับตั้งโอ๋ที่เดินออกจากครัวก็มานั่งเฝ้าน้องอยู่ข้างๆ
มาตินเดินตามกุ้ยช่ายเข้ามาในครัวก็เห็นกุ้ยช่ายกำลังยืนหันหลังเตรียมตักกับข้าวใส่จาน
“นี่ คุณยังไม่ได้ตอบผมเลย ว่าชอบผมหรือยัง”มาตินเข้ามาเข้ามาสวมกอดกุ้ยช่ายจากทางด้านหลังจนเจ้าตัวสะดุ้งทำตัวไม่ถูกได้แต่ตัวแข็งทื่อ
“กะ ก็ ผมยังไม่มีคำตอบ”กุ้ยช่ายบอกปัด ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดหู ทำให้ใบหน้าขาวเริ่มแดงก่ำอย่างเขินอาย
“ทำไมยังไม่มีคำตอบล่ะ ผมต้องรอไปถึงเมื่อไร”มาตินกระซิบพลางกดปลายจมูกลงข้างกกหูอย่างเอาใจ
“คุณปล่อยผมเถอะ เดี๋ยวลูกๆมาเห็น”
“เห็นก็ดีสิ จะได้รู้ว่ามีพ่อใหม่เพิ่มมาอีกคน”มาตินกระซิบ คราวนี้จมูกโด่งไล้เบาๆพวงแก้มนิ่งที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อ
“คุณจะบ้าเหรอปล่อยผมนะ”กุ้ยช่ายพยายามแกะมือที่กอดเอวออก
“ขอจูบได้มั้ย”มาตินพลิกกุ้ยช่านให้พิงกับเค้าท์เตอร์ให้หันมามองหน้า มือหนาเชยคางเล็กขึ้นให้แงนมองหน้าได้ถนัด
“มะ ไม่เอา ผมจะตั้งโต๊ะกินข้าวแล้ว”กุ้ยช่ายพูดเสียงขาดๆหายๆ ใบหน้าแดงก่ำหนักกว่าเดิม ดวงตากลมโตเสหลบดวงตาของมาตินที่จ้องมองมาอย่างมีความหมาย
“นะ นิดเดียว”
“ตะ แต่ว่า”
“จ๋าฮับ ตั้งโอ๋กินช็อกกาแย๊ตได้ยัง”ตั้งโอ๋เดินเข้าครัวมาถามเสียงใสทำให้กุ้ยช่ายแทบจะผลักมาตินออกทันที
“ยะ ยังครับ ตั้งโอ๋ต้องกินข้าวก่อน”กุ้ยช่ายพูดก่อนจะยกจานกับข้าวเกินนำออกไป
ทิ้งให้มาตินยิ้มชอบใจที่เห็นใบหน้าขาวๆแดงก่ำด้วยความเขินอายแบบนั้น
“คุณยุงจะจุ๊บจ๋าอีกแย้วเหยอฮับ”ตั้งโอ๋ถามมาตินเสียงใส ตากลมจ้องมองลุงอย่างสงสัย
“ใช่ครับ ลุงจะจุ๊บป๋าของตั้งโอ๋ลงโทษ”
“ลงโทษอายัยฮับ จ๋าทำยัยผิด”ตั้งโอ๋ถาม ยกมือกอดคอมาตินอย่างรู้งานเมื่อถูกอุ้มขึ้น
“ทำผิดสิ ผิดที่ทำตัวน่ารักไง ตั้งโอ๋ก็ต้องถูกลงโทษเหมือนกัน ที่ทำตัวน่ารัก ฟอดดดด”มาตินหอมแก้มป่องฟอดใหญ่
“งั้นตั้งโอ๋จะยงโทดอันเดรสมั่ง”ตั้งโอ๋พูดยิ้มแก้มปริ
มีต่อ
-
ต่อ
มื้อเย็นผ่านไปได้ด้วยดี กุ้ยช่ายพอจัดการงานบ้านเสร็จก็เดินออกมานั่งข้างๆอันเดรสที่กำลังดูการ์ตูนอย่างมีสมาธิ
ส่วนมาตินเองก็เอาเชือกที่ผู้กกับเปลมาผูกไว้ที่ข้อเท้ากระดิกเท้าไปมาพลางนั่งเล่นไอแพดเครื่องประจำ
“นี่คุณ มานั่งนี่สิ”มาตินทักก่อนจะตบลงบนโซฟาข้างตัว ทำให้กุ้ยช่ายชะงักไปชั่วคราวก่อนนั่งลง
“มีอะไรรึป่าว”กุ้ยช่ายถามพลางลูบหัวตั้งโอ๋
“มีสิ”มาตินพูดเสียงเบา เหลือบตาไปมองตั้งโอ๋ ก่อนจะหันมามองกุ้ยช่ายอย่างมีเลศนัย
“มีอะไร”กุ้ยช่ายสงสัย มาตินพูดเหมือนเป็นความลับ เมื่อมาตืนเขยิบเข้ามาใกล้ แถมรั้งเอวให้เข้าไปใกล้กว่าเดมจนตอนนี้กุ้ยช่ายแทบเกยบนตักมาติน หันไปมองตั้งโอ๋ก็โล่งใจที่ตั้งโอ๋มัวแต่มีสมาธิกับการ์ตูนที่กำลังดู
“คืนนี้ลูกหลับแล้วมาหาผมที่ห้องนะ”มาตินกระซิบข้างหู ก่อนจะหอมแก้มกุ้ยช่ายไปฟอดใหญ่
“อะ คุณ จะบ้าเหรอ ผมไม่ไปหรอกนะ”กุ้ยช่ายจับแก้มที่โดนจูบก่อนจะถลึงตามอง กลัวว่าเด็กๆจะเห็นตัวอย่างที่ไม่ดี
“ถ้าคุณไม่มาผมจะไปตามที่ห้องนะ ถ้าตั้งโอ๋เห็นอะไรผมไม่รู้ด้วยนะ”
“ก็ได้ แต่ผมให้เวลาแค่สิบนาทีนะ ถ้าเกินนั้นผมไม่ไป”กุ้ยช่ายต่อรอง
“ได้สิบนาทีก็ได้”มาตินรับปากยิ้มเจ้าเล่ห์ ใครจะรู้ ว่าจะสิบนาทีจริงมั้ย เข้าไปแล้วอย่าหวังว่าจะได้ออกง่ายง่าย
ตกดึกพอตั้งโอ๋หลับกุ้ยช่ายก็มายืนเคาะประตูอยุ่หน้าห้องมาติน
“เข้ามาสิ”มาตินเปิดประตูมากุ้ยช่ายก็ต้องหน้าแดงทันทีเมื่อพบว่ามาตินกำลังอยู่ในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียว ตากลมโตมองต่ำลงไปก็พบหน้าท้องสีเข้มที่มีกล้ามเนื้อขึ้นเป็นลอนสวย จนต้องลอบกลื่นน้ำลาย
นึกอย่างจะถอยหลังกลับ แต่อีกฝ่ายที่กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่เหมือนจะอ่านใจได้ ฉุดมือให้ต้องเดินตามเข้าไป
พอมองไปที่เปลก็เห็นว่าเด็กน้องตัวกลมผิวสีน้ำผึ้งได้หลับไปแล้ว
“มีอะไรรึป่าว”กุ้ยช่ายพยายามขืนตัวเอาไว้ แต่มีหรือจะสู้แรงมาตินได้ รู้ตัวอีกทีก็มานั่งตรงขอบเตียงข้างๆเจ้าของห้องเสียแล้ว
“มีสิ”มาตินยิมดวงตาเป็นประกายก่อนจะดันกั้ยช่ายให้ขึ้นไปนอนบบนเตียง กุ้ยช่ายเองก็พยายามขืนตัวไว้ แต่ก็ถูกอุ้มขึ้นไป
เหมือนน้ำหนักตัวจะไม่มีปัญหากับแรงของมาตินเลยสักนิด
“มะ มีอะไร”
“คุณรุ้ใช่มั้ยว่าผมชอบคุณ”
“อะ อืม”กุ้ยช่ายคว้าหมอนข้างมากอดเหมือนหาเกาะป้องกันตัว มาตินก็ได้แต่ยิ้มกับปฏิกิริยาน่ารักของอีกฝ่ายที่ทำหน้าทำตาเลิ่กลั่ก
“ผมอยากนอนกับคุณ”มาตินกระซิบเสียงเบา เคลื่อนตัวมาคล่อมกุ้ยช่ายแย่งเอาหมอนข้างโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี
“ดะ เดี๋ยวสิ คะ คุณ”
“เรียกมาตินสิ”มาตินกระซิบ จมูกโด่งไล้คอเคลียข้างพวงแก้มแดงปลั่ง
“มะ ไม่เอาหรอก คุณเป็นเจ้านาย”
“เลิกงานแล้ว ผมไม่ได้เป็นเจ้านาย”มาตินเป่าลมหายใจร้อนรดแก้มแดงๆ
“แต่”
“เรียกมาตินสิ”
“คุณมาติน”กุ้ยช่ายเรียก ก้มหน้าก้มตาหลบสายตาของมาตินอย่างเขินอาย มือสองข้างยกขึ้นยันอกของมาติน พยายามถอยหนี แต่ก็ถูกรั้งเอวเอาไว้
“เอาใหม่สิ ถ้าต่อปี้เรียกอย่างอื่นที่ไม่ใช่มาตินจะถูกจูบ ตกลงมั้ย”มาตินเสนอ
“จะบ้าเหรอ ไม่เอาด้วยหรอก”กุ้ยช่ายเงยหน้ามองมาติน คิ้วเล็กขมวดอย่างไม่ชอบใจ แต่ก็ยังหน้าแดงอยู่
“หรืออยากโดนจูบ”
“มะ ไม่อยาก”
“งั้นเรียกมาติน”
“กะ ก็ได้ มะ มา ติน”กุ้ยช่ายพูดเสียงแผ่ว จะว่าเขินก็เขิน อายก็อาย ได้แต่หลุบตามองผ้าห่มที่ถูกขยุ้มจนยับ
“ดีมาก จุ๊บ”มาตินฉกจูบอย่างรวดเร็ว
“ไหนว่าไม่จูบไง”กุ้ยช่ายโวยวาย
“อันนี้แค่มัดจำ”
“ไอ้บ้า อื้อ”พูดยังไม่ขาดคำ กุ้ยช่ายก็ถูกริมฝีปากหยัดฉวยจูบแบบไม่ให้ตั้งตัว ตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ มือเล็กทุบเอาไหล่เปลือยหวังจะให้อีกฝ่ายปล่อย
แต่ก็แค่นั้นเมื่อลิ้นร้อนส่งเข้ามาข้างในอย่างฉาบฉวยก่อนจะกวาดต้อนจนรู้สึกอ่อนแรง
“ไหนเรียกใหม่สิ”มาตินยิ้ม พลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากเหมือนหยอกให้อาย
“นอนกันดีกว่า”มาตินคัว้าตัวกุ้ยช่ายให้นอนลงข้างๆ มือหนาคว้าเอาเอวเล็กมากอดอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
“ผมต้องกลับไปนอนกับตั้งโอ๋”
“ตั้งโอ๋โตแล้ว อีกหน่อยก็ต้องนอนคนเดียว คุณอย่ากังกลเลย”มาตินกดหัวให้กุ้ยช่ายซบอก
“แต่ว่า”
“น่า เชื่อผม”มาตินพูดเสียงแผ่ว แต่ในใจหัวใจนี่เต้นโครมครามอย่างดีใจ ริมฝีปากหยักยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ที่แผนตนเองสำเร็จไปหนึ่งขั้น
“นี่คุณ อาทิตย์หน้าไปงานเลี้ยงกับผมนะ”มาตินพูดขึ้นมา
“แบบครั้งที่แล้วน่ะเหรอ”กุ้ยช่ายถาม
“ก็ไม่เชิงหรอก ไม่ใหญ่เท่าครั้งที่แล้ว”
“อืม”กุ้ยช่ายตอบรับ ซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกแน่นตึงของมาติน ซ่อนเอาใบหน้าที่กำลังแดงก่ำเอาไว้
ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมานอนให้ผู้ชายกอดอยู่อย่างนี้ ถามใจเจ้ากรรมดันเต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกมานอกอก ยอมรับว่ารู้สึกอบอุ่นกับอ้อมกอดนี้มากจนเผลอเคลิ้มยอมโอนอ่อนตาม
“จะทำอะไรน่ะ”กุ้ยช่ายถามอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆมาตินก็ผลิกตัวขึ้นมาคร่อมตนอย่างกะทันหัน
“ผมชอบคุณนะ”มาตินพูดเสียงเบา ก่อนจะก้มลงมาจูบบนหน้าผาก
“ผะว่า ผมกลับห้องดีกว่า”กุ้ยช่ายเริ่มเห็นรางไม่ดีเมื่อเห็นแววตามีประกายของมาติน
“อยู่นี่แหละดีแล้ว”มาตินยกยิ้ม มือหนาเลิอขายเนื้อนอนของกุ้ยช่ายอย่างแผ่วเบาเผยให้เห็นเอวคอดขาวเนียนดึงดูดสายตา
“จะ จะทำอะไร”กุ้ยช่ายพูดเสียงสั่นเมื่อมือนั้นลูบเข้าที่บั้นเอว มั้นทั้งร้อนทั้งรู้สึกดีไปในคราวเดียวกันจนต้องหลับตาแน่น ยกมือขึ้นเกาะแขนของมาติน
ใจก็อยากผลักไส แต่ร่างกายมันกลับต่อต้าน กลิ่นแป้งเด็กหอมอ่อนๆทำให้จิตใจของมาตินเตลิด มันเป็นตัวกระตุ้นอารมณ์ชั้นดีสำหรับมาติน จมูกโด่งซุกไซร้ซอกคอขาวนุ่มหอมกรุ่นเริ่มแรกยังแผ่วเบาและอ่อนโยน
สักพักความตื่นตัวของอารมณืที่ไม่ได้ปลดปล่อยมาหลายเดือนเริ่มถูกปลุก มาตินซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างหื่นกระหาย
มือหนาไล้ไปตัวตัวนุ่มเนียนจนกุ้ยช่ายส่งเสียงในลำคอแผ่วเบา ดวงตากลมโตปิดแน่นสนิท มือเล็กกำแขนแข็งแรงแน่น อยากจะปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้ทำ
กระดุมเสื้อถูกปลดออกจนหมด ร่างกายขาวโพลนถุกสายตาคุ่สีน้ำตาลเข้มโลมเลียอย่างหื่นกระหาย
ยอดเล็กๆสีอ่อนดึงดูดสายตาทำให้ต้องก้มลงไปชิม ยิ้มชิมยิ่งอร่อย อร่อยจนอยากจะกลืนกิน เสียงดูดดึงดังแข่งกับเสียงแอร์ทำให้กุ้ยช่ายต้องยกมือขึ้นปิดหน้าอย่างเขินอาย เสียงครางแผ่วเบาเล็กลอดออกมาจากปากน้อยที่บวมเจ่อ
กางเกงนอนขอบยางยืดถูกดึงรั้งลงไปอ่านปลายเท้าด้วยความร่วมืออย่างไม่รู้ตัว
กางเกงชั้นในตัวบางเริ่มปิดกั้นอะไรไม่ค่อยอยู่เมื่อสิ่งนั้นเริ่มตื่นตัวดันจนขอบกางเกงเผยอ กุ้ยช่ายตัวสั่นด้วยความหวั่นเกรง ปนกับความเขินอาย
กางเกงชั้นในถูกรดออก เผยให้เห็นกายอันน้อยสั่นระริก ริมฝีปากอุ่นร้อนที่ละเลียดยอดสีแผ่ว ไล้เลียลงไปบนท้องน้อย ผ่านสะดือจนคนตัวขาวสะดุ้งเฮือก กัดปากแน่น
ก่อนจะขบเม้มลงบนกลุ่นไรขนอ่อน กุ้ยช่ายกำมือกับที่นอนแน่น หัวสมองขาวโพลน คิดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นได้แต่หลับตาแน่นสนิท
ริมฝีปากร้อนผ่าวของมาตินละเลียดลงบนแก่นกายของกุ้ยช่ายอย่างแผ่วเบาจนมันกระตุกสั่นเหมือนกวาดกลัว ปลายหัวสีแดงสดฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำที่ปริ่มออกมา
พวงก้อนกลมสีอ่อนถูกเค้นคลึงทำให้ยกสะโพกหนีดิ้นไปมา ประกอบกับความอุ่นร้อนที่โพลงปาก ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ
เสียงครางเริ่มดังขึ้น สมองเหมือนหยุดทำงานไปชั่วคราว ความเสียงในท้องน้อยมันโลดแล่นจนรู้สึกราวกับจะขาดใจ ยิ่งกายอันเล็กถูกขยับรุนแรง เสียงครางกรีดร้องยิ่งดังก้อง
ความสุขที่เก็บสั่งสมก็ถูกปลอดปล่อยออกมา มาตินกลื่นกินมันเข้าไป เป็นครั้งแรกที่ได้ทำแบบนี้
มันก็ไม่เลวสำหรับความคิดของมาติน การกลืนกินของคนที่ชอบมันไม่ใช่เรื่องเลวร้าย ลิ้นร้อนแลบเลียริมฝีปากอย่างมีความสุข
จ้องมองกุ้ยช่ายที่ตอนนี้แดงไปทั้งตัวอย่างชอบใจ มือเล็กยกขึ้นปิดใยหน้า ดูแล้วยิ่งน่ารักน่าแกล้งเข้าไปใหญ่
มาตินยกคนที่นอตัวแดงให้นั่งพิงหัวเตียง กุ้ยช่ายยังคงปิดหน้าตัวเองไม่อยากมองหน้ากับมาติน เพราะอายเกินกว่าที่จะสบตาอีกฝ่าย
“เอามือออกได้แล้ว”มาตินดึงมือออกก็เห็นกุ้ยช่ายที่หน้าแดงก่ำ ดวงตากลมโตเสมองข้างๆด้วยความเขินอาย
“อะ อย่ามองนะ”กุ้ยช่าผวายกมือขึ้นปิดมามาตินที่จ้องมองกายอันเล็กของตัวเองที่กำลังชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำขาวหนืดที่ถูกปล่อยออกมา
“อย่าอายไปเลย ผมเห็นหมดแล้ว”
“คะ คนบ้า”กุ้ยช่ายว่าก่อนจะทุบไหล่มาตินอย่างเขินอาย
“ทำให้ผมบ้างสิ”มาตินพูดด้วยน้ำเสียงออนอ้อนคุกเข่าคร่อมตัวกุ้ยช่ายที่นั่งพึงหัวเตียง
“มะ ไม่เอาหรอก”กุ้ยช่ายหน้าแดงก่ำเมื่อถูกขอให้ทำในสิ่งที่น่าอาย
“น่านะ ผมจะไม่ไหวแล้ว”มาตินทำหน้าออดอ้อน
“มะ ไม่เอา”กุ้ยช่ายปฏิเสธ
“ทำให้หน่อยนะครับ ผมไม่ไหวแล้ว”มาตินทำตาอ้อนใส่ พลางจูบซับที่แก้มเบาเบา”
“กะ ก็ได้ แค่ครั้งเดียวนะ”กุ้ยช่ายพูดเสียงสั่น
“ขอบคุณ”มาตินจูบลงบนหน้าผากเบาๆก่อนจะปลดผ้าขนหนูออก
กุ้ยช่ายที่เห็นแทบลมจับ ลืมไปว่ามาตินเป็นชาวต่างชาติเพราะฉะนั้นขนาดกายต้องใหญ่กว่าเป็นธรรมดา
มันใหม่เกินกว่าที่คิดเอาไว้จนใบหน้าแดงๆยิ่งแดงหนักเข้าไปใหญ่ ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากัน
กุ้ยช่ายเอื้อมอือเข้าไปหากายอันใหญ่ของมาตื่นด้วยมือที่สั่น จนมาตินต้องประครองมือของกุ้ยช่ายให้จับมัน แล้วจับมือเล็กให้ขยับตามเบาๆ ก่อนจะปล่อยให้กุ้ยช่ายเป็นคนทำ
กุ้ยช่ายรูดรั้งแท่งเนื้อร้อน มือเล็กกำมันเกือบไม่รอบโคน รูดรั้งอย่างสั่นเทา ยิ่งทำยิ่งเขินอายก่อนจะหันหน้าหนี
มาตินได้เห็นยิ่งชอบอกกบอบใจที่ได้เห็นปฏิกิริยาน่ารักๆ ถึงจะดูเหมือนไม่คุ้นชินกับเรื่องบนเตียง
แต่ในสายตาของมาติน ท่าทีเก้เก้กังๆของกุ้ยช่ายทำให้ความต้องการมันทวีมากขึ้น อารมณ์ที่มีมันปะทุขึ้นมา ประกอบกับความต้องการที่ถูกสั่งสมมานาน
ขยาดน้ำขาวข้นจำนวนมากถูกปลดปล่อยใส่ตัวของกุ้ยช่ายโดยไม่ได้ตั้งใจ ใบหน้าที่แดงก่ำเลอะไปด้วยน้ำขาวข้นสีขุ่นที่กระเด็นในระยะประชิด
“อ่า ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าจะเยอะขนาดนี้”มาตินรีบหยิบผ้าเช็ดตัวเช็ดน้าให้กุ้ยช่ายที่ตอนนี้ตัวแข็งที่ตาเบิกกว่างด้วยความช็อกกับสิ่งที่เกิด
“นอนกันเถอะ”มาตินเช็ดเสร็จก็ฉุดเอาคนที่นั่งแข็งที่ไม่พูดไม่จาล้มตัวลงนอน แล้วเดินไปปิดไป สอดตัวลงใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
ผิวกายเปลือยปล่าวของกุ้ยช่ายทำให้มาตินที่สงบอารมณ์ลงไปแล้วเริ่มตื่นขึ้นมาอีกรอบ
ชะโงกไปดูคนหน้าขาวก็พบว่าอีกฝ่ายนอนหายใจสม่ำเสมอไปแล้ว
ถ้าไม่ติดว่ากลัวอีกคนจะโกรธเคือง มาตินคงได้ลงมือกับอีกฝ่ายทั้งๆที่ยังหลับอยู่อีกสักรอบเป็นแน่
++++++++++++++++++++++++++++
เง้อ ไม่ค่อยเก่งบทรัก บทรบบนเตียงเท่าไร ผิดถูกประการใดแนะนำกันเข้ามาได้ค่ะ
ตราบใดที่ยังมีคนอ่าน ก็ยังมีคนเขียนนะค่ะ วันนี้มาแบบยาวยาว พรุ่งนี้วันหยุดสามี
อย่าลืมให้กำลังใจคนเขียนกันเขามาด้วยนะค้าาาาา รักน้อยๆแต่รักนานนานเบยย
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ไอ้ย๊ะะะะะ
-
ฟินนนนนนนนนนนนนนน :hao6:
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
กุ้ยช่ายยังไม่ได้ทำอะไรเท่าไรเลยนะคะมาติน นี่มาตินหื่นจนถึงขนาดนี้ที่ว่า 'แตะเบาๆ ก็ไปสู่ปลายทางแล้วเร้ออ' เอ~ หรือที่กุ้ยช่ายนั่งตัวแข็งทื่อไปนั้นเป็นเพราะว่าช็อคที่มาตินไปได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ เลยกลัวว่าถ้าถึงเวลาจริงๆ แล้วตัวเองจะไม่ฟิน~ แอร๊ย >< เราพูดอะไรออกไป :hao7:
-
แหม่
-
แอร๊ยย
-
โอ้ ในทีสุดคุณแด๊ดก็เริ่มกินคุณป๋าแล้วฝ
ยังเหลือคู่คุณพี่กะรามี่ ว่าแต่สกายหนูเจ้าเล่แสนกลตั้งแต่เด็กเลยนะลูก
-
ตั้งโอ๋น่ารักอ่ะ จะลงโทษอันเดรสด้วย 555
มาตินกับกุ้ยช่ายช่วยกันเสร็จไปแล้วด้วย ฟินๆ 5555+
-
ไอ๊ย๊ะ แต่แพ้คู่รองซะละ คูนั้นเค้าได้กันแล้ว :hao6:
-
:impress2:
-
อีกไม่นานเกินรอ :hao6:
-
นั่นแน่ คุณลูกก็มีหนุ่มน้อยโทรมาจีบ
คุณพ่อก็มีตาลุงจ้องจะกิน 5555 :hao6:
-
:haun4:
-
ใจอ่อนยอมทำให้แล้ววววว
ต่อไปมาตินคงได้จัดหนักแน่
-
แอบฟินกับคู่ตัวเล็ก อิอิ :impress2: :impress2:
-
แค่นี้ก็ฟินแล้ว
-
ถึงจะยังไม่ได้รวบหัวรวบหางแบบคู่รอง แต่เท่าที่ได้ทำ มันก็บอกแล้วว่ากุ้ยช่ายเองก็รักมาร์ตินเข้าให้แล้ว
เพราะเรื่องแบบนี้ หากไม่มีใจปฏิพัทธ์ต่อกัน ไฉนเลยจะยอมทำเรื่องน่าอายแบบนั้นได้
:hao6: :hao6:
อันเดรสเอ้ย รีบๆโตนะลูกนะ คู่แข่ง(สกาย)รุกตั้งโอ๋หนักจริงๆ แต่เราก็ยังมีภาษีดีกว่า(เพราะตั้งโอ๋จะทำโทษมั่งนี่แหล่ะ)
:-[
ส่วนคุณรามี่ งานเข้าแล้วล่ะ ง้อยาวๆๆๆๆ คุณเลขาหน้านิ่งหนีกลับไทยซะแว้วววว
ปล, แวะมาให้กำลังใจคุณโซอึนด้วย สู้ๆๆนะครับ o13
-
:mew1:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
อันเดรสหวงตั้งโอํแต่เล็กร้ายมากแล้วตั้งโอํจะมาปลุกไหม
-
ที่แท้ก็นกกระจอกไม่ทันกินน้ำ
-
เขินจริงคู่นี้ :impress2: :impress2:
-
หลอกล่อได้ขนาดนี้ก็ถือว่าอะเครละน่า
-
5555
-
อร๊ายยยยย. ฟินจุง
-
:hao6:
ทะลักทะลาย. ... โล่ง ไปเลยย
-
โอ้ยยยย อยากอ่านบทกุ้ยช่ายโดนกด ๕๕๕๕๕ ขอให้รักมาร์ตินไวๆนะ รอ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
ใกล้แล้วๆ ใกล้จะเป็นจริงแล้วนะคู่หลัก อิอิ
-
ก็คนมันไม่ได้ปลดปล่อยนาน แถมเป็นคนที่ชอบมาทำให้กับอารมณ์ที่มีเป็นเท่าตัวก็ไม่แปลกที่จะแตกเร็วหรอก ถ้ามาตินจริงใจ จริงจัง ซื่อสัตย์กับกุ่ยช่ายคนเดียวเราไม่ว่าหรอก ถ้าสองคนนี้รักกันจริงๆตั้งโอ๋กับอันเดรสก็จะเป็นพี่น้องกันทางกฏหมายนะ ถ้ามาตินคงไม่ถือแต่ผมว่ากุ่ยช่ายน่าจะถือเรื่องพวกนี้นะ เราว่าอันเดรสจะหวงตั้งโอ๋น่าดูเมื่อโตขึ้นนะ
-
หนุตั้งโอ๋มีแฟนแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
-
:-[ :impress2: :-[
-
:z1: :z1:
-
72000
ตอนที่ 30 ลูกไม่อยู่
ตอนนี้กุ้ยช่ายกำลังนั่งหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจที่ห้องนั่งเล่น โดยที่ข้างๆมีตัวต้นเหตุที่ทำให้อารมณ์ต้องหงุดหงิดนั่งประกบอยู่ไม่ห่างแถมยังทำท่าทำทางอารมณ์ดีผิดกับกุ้ยช่ายลิบลับ
“นี่ มาติน ทำไมคุณไม่ไปทำงาน”กุ้ยช่ายกอดอกถามอย่างอารมณ์เสีย
“วันนี้ไม่อยากไป อยู่เฝ้า กลัวแฟนหนีเที่ยว”มาตินยกยิ้มเล่นไปแพดอย่างอารมณ์ดี
“จะบ้ารึไง ใครเป็นแฟนคุณ อย่ามาพูดมั่ว”กุ้ยช่ายพอได้ฟังยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
วันนี้ว่าโชคดีแล้วนะที่เป็นวันที่ต้องเอาเด็กๆไปฝากไว้กับแม่ของมาติน ตามที่สัญญากันไว้ว่าหนึ่งอาทิตย์เด็กๆจะต้องไปหาพวกท่านสองวันเป็นอย่างน้อย
ทำให้วันนี้กุ้ยช่ายกับมาตินอยู่บ้านกันลำพังสองต่อสอง แต่ความจริงมันต้องไม่ใช่แบบนี้ กุ้ยช่ายคิดในใจ เมื่อไอ้กอลิล่าตัวดำมันนั่งเฝ้าเขาตั้งแต่เช้า
ทั้งทั้งที่เมื่อคืนอุตส่าห์ขออนุญาตไปธุระข้างนอกดีดีแท้ๆ แต่เจ้าตัวกลับไม่ยินดีที่จะให้ไปสักเท่าไหร่
ซ้ำยังถามว่าธุระอะไร พอบอกว่าพี่เขยกลับมาจากต่างประเทศบอกให้ไปเอาของฝากให้ตั้งโอ๋ อีกฝ่ายก็ถามว่าใคร ไปที่ไหน อะไรยังไง ถามมากมายจนเริ่มหงุดหงิด
แล้วพอบอกว่าเป็นพี่พัฒน์ที่เคยเจอกันที่ร้านอาหารตอนที่อีกฝ่ายตามไปเจอ เท่านั้นก็ถูกห้ามไม่ให้ไปหา
พอเถียงเข้าหน่อยก็อ้างว่า ทำไมต้องไปหา ก็ให้มาหาเองสิ อยากซื้อมาให้เอง หอบเอามาจากต่างประเทศได้ ก็เอามาให้ที่บ้านได้สิ
กุ้ยช่ายเองก็ได้แต่ถอนหายใจในความเอาแต่ใจของเจ้านายที่โตแต่ตัว จึงได้เออออแล้วโทรบอกให้พัฒน์เอามาให้เพราะไม่สะดวก พร้อมบอกสถานที่ไปเสร็จสรรพ
ตื่นเช้ามากะว่าจะอารมณ์ดี เตรียมอาหารเช้า แล้วส่งลูกให้คนขับรถที่ส่งมารับเด็กๆ พอเห็นมาตินเดินลงมาจากห้องด้วยชุดอยู่บ้านก็เลยถามไปว่าทำไมยังไม่แต่งตัว
เพราะช่วงนี้เจ้าตัวไปทำงานแทบทุกวันเพราะงานที่ต้องสะสางมีเยอะ
แต่เจ้าตัวกลับบอกตามที่เห็น พร้อมนั่งเล่นสบายใจ
“มาตกลงอะไรกันใหม่ดีกว่า”มาตินวางไอแพด หันมาหากุ้ยช่ายที่กอดอกดูทีวีทำท่าทำทางไม่พอใจ
“ตกลงอะไรอีกล่ะ จะขึ้นเงินเดือนรึไง”กุ้ยช่ายเหล่มองด้วยหางตาอย่างประชดประชัน
“ให้ผมขึ้นเงินเดือนเป็นห้าหมื่นผมก็ทำได้ แต่ผมไม่ได้จะตกลงเรื่องนั้นสักหน่อย”มาตินคว้าเอาคนที่นั่งกอดออกลอยขึ้นมานั่งบนตักอย่างง่ายดาย
“เฮ้ย นี่อะไรเนี่ย จะบ้ารึไง ปล่อยสิ”กุ้ยช่ายดิ้นพยายามขืนตัว แต่น้ำหนักตัวที่มีดูเหมือนจะน้อยนิดเมื่อเทียบกับเรี่ยวแรงของลูกครึ่งอย่างมาติน
“อยู่เฉยๆน่า อย่าดิ้นน่า”มาตินได้ทีกอดเอวคอดแน่น ไม่ยอมปล่อย แถมเอาคางเกยบนไหล่ของกุ้ยช่ายอีกต่างหาก เล่นเอาคนโดนกอดไม่ได้ตั้งตัวหน้าแดงแล้วแดงอีก
“จะ จะตกลงอะไรก็พูดมา จะไปซักผ้าอ้อมแล้ว”
“ผ้าอ้อมมีตั้งหลายโหล ค่อยซักก็ได้ เวลาที่อยู่ตามลำพังแบบนี้ใช่มีกันบ่อยๆนะ”มาตินกระซิบเสียงเบาจนคนฟังเริ่มขนลุก
ไอ้แค่อยู่ตามลำพังแบบนี้กุ้ยช่ายก็คิดว่ามันอันตรายพอแรงแล้ว ยังจะมาอยู่ในท่าทีล่อแหลมแบบนี้อีก มันพาลให้นึกถึงเรื่องคืนก่อน
ที่พยายามแล้วพยายามอีก ทำยังไงก็ไม่ลืมสักที ภาพมันติดตาจนหลายวันมานี้ไม่มีคืนไหนก่อนนอนจะไม่นึกถึงภาพนั้น
“ปล่อยได้แล้ว ผมอึกอัด”
“ไม่เห็นอึดอัดเลย”
“แต่ผมอึดอัดนี่”กุ้ยช่ายบ่น พยายามแกะแขนล่ำๆออกจากเอว
“แล้วถ้าอย่างนี้ล่ะอึดอัดมั้ย”
“เอ้ย”กุ้ยช่ายร้องตกใจ จู่ๆมาตินก็ยกตัวให้กุ้ยช่ายหันไปนั่งคร่อมหันหน้าเข้าหามาติน มือเล็กยันอกหน้ายันออกห่างแทบจะทันทีเมื่อมองเห็นใบหน้าหล่อเหลาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจของอีกฝ่าย
“เป็นไง หายอึดอัดยัง”มาตินตาม ริมฝีปากหยักยกยิ้มอย่างพึงใจ
“ปล่อยผมลง อย่ามาทำเป็นตาแก่หื่นกามไปได้”กุ้ยช่ายโวยวาย ตอนนี้หน้าตาที่แสดงออกถึงความไม่พอใจตอนนี้เปลี่ยนเป็นแสดงออกถึงความเขินอายจนเห็นได้ถนัดตา
ใบหน้าที่ยังคงมุ่ยเหมือนเดิม คิวเล็กขมวดมุ่น ปากเม้มเข้าหากันไม่พอใจ แก้มนิ้มขึ้นสีแดงเรื่อทำเอาคนเห็นอดใจไม่ไหว
“ฟอดดดด”มาตินก้มลงไปฟัดแก้มนุ่มไปเต็มรัก
“อะไรของคุณ ไอ้บ้า ฉวยโอกาส โรคจิตรึไง”กุ้ยช่ายไม่บ่นปล่าว ทุบเข้าที่ไหล่ของมาติน ไม่รู้ว่าโมโหหรือว่าเขินกันแน่ เมื่อแรงทุบที่ทุบลงไปนั้นมันเหมือนทุบเพราะเขินอายเสียมากกว่า
“เมื่อกี้เรียกว่าอะไรนะ”มาตินถาม มองหน้ากุ้ยช่ายอย่างเจ้าเล่ห์
“กะ ก็ มาตินไง”กุ้ยช่ายตอบไม่เต็มปากเต็มคำ ดันไปเผลอเรียกอีกฝ่ายว่าไอ้บ้าอีกแล้ว นึกถึงข้อตกลงที่ทำกันไว้ แล้วก็อาย ไม่ได้อยากโดนจูบหรอกนะ
“รู้สึกว่าที่ได้ยินเมื่อกี้มันไม่ใช่นะ”มาตินเหยียดยิ้ม
“กะ ก็ หูฝาดรึป่าว”กุ้ยช่ายแก้ตัวหน้าแดงปลั่ง
“งั้นมาตกลงกันใหม่ดีกว่า ไม่ให้เรียกว่ามาตินแล้ว”
“แล้วจะให้เรียกว่าอะไร”กุ้ยช่ายกอดอกทั้งๆที่นั่งอยู่บนตักของมาติน คิดในใจว่าอีกฝ่ายเรื่องมากจนขี้เกียจที่จะตามเอาใจ
“เรียกว่าพี่มาติน แล้วก็แทนตัวเองว่ากุ้ยช่าย”มาตินเสนอ ยักคิ้วให้กุ้ยช่ายอย่างพอใจ เพราะยังไงตัวเองก็แก่กว่ากุ้ยช่ายตั้งหกปี
“ไม่เอาหรอก”กุ้ยช่ายกัดปากหันหนีไปทางอื่น แก้มที่แดงอยู่แล้วแดงหนักเข้าไปใหญ่ จนมาตินยิ้ม สังเกตเห็นใบหูเล็กสองข้างของกุ้ยช่ายแดงตามไปด้วย ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกว่าน่ารัก
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้ชายมันจะเขินได้น่ารักน่าแกล้งขนาดนี้ เห็ยแล้วก็ก้มลงไปหอมแก้มคนน่ารักไปอีกฟอก เล่นเอาโดนทุบไปอีกยกใหญ่ แต่ก็แค่นั้นเพราะแรงที่ทุบมามันเบาเหมือนโดนอันเดรสทุบไม่มีผิด
“จะเรียกไม่เรียก ไม่งั้นพี่จูบนะ”มาตินขู่ ไม่วายกระชับแขนที่กอดเอวอีกฝ่ายมากขึ้นดึงให้มาหาตัว
“ยะ อย่า อย่านะ”กุ้ยช่ายยกมือดันหน้าหล่อเหลาที่ยื่นเข้ามา
“งั้นก็เรียกสิ พี่มาติน”
“พี่ พี่มาติน”กุ้ยช่ายพูด ไม่วายหันหน้าหนีไปมองทางอื่น
“ดีมาก เด็กดีอย่างนี้ต้องให้รางวัล”มาตินบอก ด้วงตาที่มองคนหน้าแดงมีประกายอย่างไม่น่าไว้ใจ
“ระ รางวัลอะไร ผมไม่อยากได้”กุ้ยช่ายปฏิเสธแทบจะทันที ดูท่าแล้วไม่น่าไว้ในแน่ ยิ่งเป็นคนอย่างมาตินแล้ว ไม่มีอะไรที่น่าไว้ใจสักอย่าง
“อ่าว เมื่อกี้พี่บอกให้แทนตัวเองว่าอะไร”มาตินท้วง หมวดคิ้วทำท่าทำทางไม่พอใจ กระชับแขนแน่น ทำน่าทำทางเตรียมจูบ
“กะ กุ้ยช่ายไง กุ้ยช่ายไม่อยากได้รางวัล”กุ้ยช่ายละล่ำละลักพูดอย่างไวเมื่อจมูกโด่งๆนั้นใกล้เข้ามาจนมันคลอเคลียอยู่บนแก้มนิ่มๆ
“แต่พี่อยากให้รางวัลกุ้ยช่ายนะ”พูดจบก็ไม่ปล่อยให้ได้ตั้งตัว
มือหนาคว้าเอาหัวทุยๆเข้ามากดจูบลงไปอย่างเร็ว จนอีกฝ่ายตกใจจะส่งเสียงประท้วง แต่หารู้มั้ยว่านั่นเป็นการเปิดโอกาสให้มาตินได้ส่งเข้าสอดแทรกเข้าไปอย่างจาบจ้วง
ยิ่งจูบยิ่งพึงพอใจ แขนข้างหนึ่งโอบกระชับเอวบางให้แนบชิดเข้าหาลำตัว อีกข้างก็ประคองให้อีกฝ่ายตอบรับจูบไม่ให้เบนหน้าหนี
จะเรียกว่าบังคับจูบก็ไม่เชิง เพราะคนที่ถูกจูบไม่มีทีท่าจะขัดขืนอย่างรุนแรงสักเท่าไร ได้ที่กำมือกับชายเสื้อมาตินแน่น
หลับตาแน่นสนิทเหมือนกับไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย ลิ้นเล็กๆถูกกวาดต้อนให้ตวัดรัดตามไป เหมือนจะไม่เต็มใจ แต่ก็ยอมโอนอ่อน
มาตินจูบกุ้ยช่ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกุ้ยช่ายเริ่มหายใจไม่ถนัด ทุบอกมาตินเบาๆให้อีกฝ่ายปล่อย
“จะ จะบ้ารึไง ไอ้โรคจิต ไม่ได้พูดอะไรผิดแล้วมาจูบทำไม”กุ้ยช่ายโวยวายหน้าแดงใส่
“ก็อยากทำ”มาตินว่า ไม่วายอดเลียปากอย่างกวนประสาทให้กุ้ยช่ายได้เห็น
“ไอ้โรคจิต”
“เรียกว่าอะไรนะ ลองเรียกอีกทีสิ”
“ไอ้แก่โรคจิตฉวยโอกาส พอใจมั้ย พอใจก็ปล่อยได้แล้ว จะไปซักผ้าอ้อม หรือจะซักเอง”กุ้ยช่ายว่า ทำท่าจะลุกออกจากตักของมาติน
“ถ้าเรียกไอ้แก่โรคจิตอีกทีเจอดีแน่”
“ทำไม จะเรียกไอ้แก่โรคจิต แล้วมันยังไง แทงใจดำน่ะสิ”กุ้ยช่ายว่าพลางยิ้มเยาะ นึกแล้วก็ไม่พอใจ ตื่นเช้ามาก็ต้องมาเสียเวลาทำเรื่องน่าอายแบบนี้อยู่ตั้งนานสองนานแทนที่จะได้ทำอย่างอื่น ดันต้องมาโดนคนแก่โรคจิตจูบอยู่นานสองนาน
“เรียกแบบนี้ใช่มั้ย สงสัยอยากโดนมากกว่าจูบสินะ”
“อะ อะไร ไม่ใช่สักหน่อย ปล่อยสิ จะไปซักผ้า”
“ถ้าอยากให้ปล่อยก็พูดขอดีดี”
“ปล่อยได้แล้ว จะไปซักผ้า พอใจยัง”กุ้ยช่ายกอดออกทำหน้ามุ่ย
“ไม่เอา ต้องอ้อนกว่านี้สิ”คราวนี้มาตินเปลี่ยนจากโอบเอวเป็นเอามือกระชับจับลงบนสะโพกของกุ้ยช่ายแทน
“ไม่เอา”
“เร็วสิ หรือว่าอยากทำอย่างอื่น”มาตินไม่ถามปล่าว คราวนี้บีบลงบนเนินเนื้อนุ่มนิ่มแกล้วให้ได้อายกันเล่นอีกรอบ
“จับอะไรนะ ปล่อยได้แล้วพี่มาติน จะไปซักผ้า”กุ้ยช่ายพูดเสียงห้วน ไม่พอใจที่อีกฝ่ายมาจับก้มตัวเองบีบไปมาอยู่อย่างนี้ แถมตอนนี้ยิ่งเค้นแรงขึ้นเรื่อยย
“ไม่เอา ไม่ผ่าน ไหนลองพูด พี่มาติน กุ้ยช่ายจะไปซักผ้า ปล่อยกุ้ยช่ายหน่อย ไหนลองพูดสิ”
“มันจะมากไปแล้วนะ”ดูยังไงไอ้คนตรงหน้านี่มันจงใจจะแกล้งกันให้ได้อายชัดๆ วันนี้ทั้งวันใจคอจะให้เสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระทั้งวันเลยรึไง
“จะพูดไม่พูด”มาตินไม่ว่างปล่าว คราวนี้เอามือไปเกี่ยวขอบกางเกงของกุ้ยช่ายดึงลง
“เฮ้ย จะบ้าเหรอ พูดแล้วพูดแล้ว”
“ไหนพูดมาสิครับ”
“พี่มาติน กุ้ยช่ายจะไปซักผ้า ปล่อยกุ้ยช่ายหน่อย”ถึงจะห้วนจนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นประโยคคำสั่งแทนประโยคออดอ้อน แต่มาตินก็ยอมปล่อย
ถือซะว่าอนุโลมให้ละกัน ไม่รีบเท่าไร วันนี้ยังมีเวลาสนุกอีกเยอะ ลูกๆไม่อยู่ทั้งที จะทำให้หายอยากกันไปข้างเลย
RRRRRRRRRRRRRRR
“ฮัลโหล”กุ้ยช่ายคว้าเอาโทรศัพท์ของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะมารับ ทำให้มาตินที่มองตามหูพึ่งทันที
“อ่า หมู่บ้านนั้นแหละครับ เข้ามาเลยหลังที่ห้าฝั่งขวาของพี่พัฒน์นะครับ จอดรถไว้หน้าบ้านเลย เดี๋ยวช่ายเปิดให้ เดี๋ยวช่ายยืนรอหน้าบ้านเลยก็ได้”กุ้ยช่ายพูดยิ้มกว้าง เหมือนจะดีใจเอามากๆ
ถ้าไม่ติดที่ว่าเหลือบไปมองเห็นใครบางคนนั่งทำปากมุบมิบ ล้อเลียนอยู่บนโซฟา
“ประสาท”กุ้ยช่ายอดไม่ได้ที่จะเหน็บว่าเอา แล้วเดินเลยผ่านไปไม่สนใจคนที่กำลังนั่งทำหน้าทำตาบอกบุญไม่รับด้วยความอิจฉา
ทีกับคนอื่นล่ะพูดดี ช่ายอย่างนั้นช่ายอย่างนี้ ดูทำท่าทำทางสนิมกันซะขนาดนั้น แล้วนั่นนี่อะไร กว่าจะบังคับให้เรียกแทนตัวเองว่ากุ้ยช่ายได้ก็นานสองนาน
ต้องบังคับต้องขู่ถึงจะยอมทำ แต่ก็ไม่เต็มใจอยู่ดี ทีกับคนที่ชื่อพัฒน์อะไรนั่น เรียกกันซะยิ่งกว่าสนิทอีก แทนตัวเองว่าช่ายงั้นเหรอ
สนิทกว่าที่แทนตัวเองว่ากุ้ยช่ายอย่างเขาอีก ว่าแล้วก็หงุดหงิดนึกอิจฉาขึ้นมาอยู่กลายกลาย
บอกชอบอยู่ทุกวี่ทุกวัน พอถามว่าชอบกลับบ้างยังก็ไม่เคยได้คำตอบ จะให้คิดว่าไม่ชอบก็ไม่ได้ ในเมื่อไม่ได้ขัดขืนเวลากอดเวลาหอม
แค่ผลักๆ ดันๆ ไม่ได้เรียกว่าขัดขืน แต่มันก็ไม่ได้เรียกว่าสมยอม แต่จะทำไงได้ คนอย่างมาตินก็เออออเอาเองได้อยู่แล้ว
พอเหลือบมองไปทางประตูบ้านก็เห็นกุ้ยช่ายเดินนำศัตรูหัวใจก้าวเข้ามาในบ้าน
ในเมื่อกุ้ยช่ายสนิทกับอีกฝ่ายมากกว่า ดังนั้น มาตินก็เลยเออออขึ้นซะเลยว่าอีกฝ่ายเป็นศัตรูหัวใจ เห็นกุ้ยช่ายยิ้มคนแก้มแทบฉีกก็นึกหมั่นไส้ขึ้นมา
อยากจะคว้าเอามาจูบ จูบ จูบ ลงโทษที่ยิ้มกว้างกว้างแบบนั้นให้คนอื่นที่ไม่ใช่เขา
“พี่พัฒน์ นี่พี่มาติน ที่เจอกันครั้งที่แล้ว”
“สวัสดีครับ”พัฒน์เอ่ยทัก สีหน้าเรียบไม่บ่งบอกถึงอะไร
“ตามสบาย”มาตินตัดบทก่อนจะหันไปจ้องมองรายการทีวีที่เปิดแทน”ไม่รู้ตัวว่าแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมามากแค่ไหน
ตาก็จ้องทีวีจนแทบจะสิงเข้าไปอยู่ในรายการ แต่ใจที่นอกจากจะไม่สงบแล้วยังจะอิจฉาจนแทบจะกระโดดไปแทรกระหว่างกลาง หูก็กางออกเต็มที่ เพื่อที่จะได้ยินบทสนทนา
“พี่พัฒน์ ช่ายว่าเราไปคุยกันที่ศาลาหน้าบ้านดีกว่า ลมเย็นกว่าในนี้เยอะ”กุ้ยช่ายที่เห็นมาตินไม่สนใจ
ซ้ำยังทำหน้าทำตาไม่พอใจอะไรอีกก็ไม่รู้จึงชวนธนพัฒน์ไปคุยดด้านนอกแทน
++++++++++++++++++50%+++++++++++++++++
อ่าาาาาา มาได้แค่นี้ค่ะ ต้องเผื่อเวลาเพื่อลบประวัติการเข้าชมอีก
เด๋วมาต่อให้นะค่ะ คิดถึงทุกคน
ขอบคุณที่ติดตามค่าาาา ปล.ไอ้รีพลายที่ 999 นำโชค อิอิ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
มัวแต่นั่งทำหน้าบูดเป็นตูดเป็ดอยู่นั่นล่ะค่ะมาติน มาตินก็บอกกุ้ยช่ายไปเลยสิคะว่า 'หึงว้อยยย!!!' :laugh: แสดงความเป็นเจ้าของให้พี่พัฒน์เขารู้ตัวเสียทีก็ดีนะค้าา~ ว่าตัวเขาน่ะเป็นได้แค่พี่ชายเท่านั้น~ :laugh3:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
หึงก้บอกเขาไปสิมาติน5555
รอตอนต่อไปคร้าาาาา
-
5555. มาร์ตินขี้หึง. อิอิ :katai3:
-
หึหึ...มาตินเอ้ย หึงเขาล่ะสิ
-
ลูกไม่อยู่พ่อร่าเริง
-
มาตินขี้หื่นแถมขี้หึงด้วย :hao6:
-
คุณกีกี้ไปไหนแล้วอ่ะ :katai5:
-
:-[ :-[
รออ่านต่อนะครับ :pig4: :L1:
-
มาตี้ขี้หึงมาก
-
อ่าาาา เขาจะเอาอีก50อ่ะ จักจี้หัวใจดี
-
คนมันเคยเจ้าชู้ พอมีแฟน(?)เลยขี้หึงมากใช่ไหมคะ มาติน
ปล คุณพี่เขยนิคิดไรกะน้องช่ายไหมนะ
-
เถียงกันน่ารักดีอ่ะ มาตินนี่เอาแต่ใจเนอะ ไอ่แก่โรคจิต
55555+
-
:katai4: :katai4:ค้างงงงงงงงง
-
ฮ่าๆ ตาแก่หื่นกาม ระวังนะ...
-
มาตี้ต้อง SOS เรียกรามี่แล้วล่ะ :hao7:
-
ก็นะั
-
:serius2:
-
มันก็ฉวยโอกาสจริงๆนั้นแหละ แต่สัมผัสกันทุกวันขนาดนี้ ถ้าไม่รักไม่หลงก็คงแปลกแร้วล่ะ เดียวมันจะเป็นความคุ้นเคย ถ้้าวันไหนไม่ได้ทำคงลงแดงตาย ถ้าไม่หมดรักกันก่อนละนะ เอาใจช่วยรามิมาตามตื้อพัฒ
-
อ่าหะ เอาไงละทีนี้ คุณพ่อลูกอ่อน
-
กระโดดกัดหูเลยมาตินเอาให้ยับไปเลย
-
โจได้แล้วมาติน
-
เอาไงละทีนี้มาติน รับตามกุ้ยช่ายเร็ว
-
:mew5:73600
ตอนที่ 30.2 แผนก่อกวนรัก
“นี่ ทำไมมารดน้ำต้นไม้ตอนนี้”กุ้ยช่ายท้วงเสียงดังมาจากศาลาในสวน เมื่อเห็นคนเจ้าปัญหาลากสายยางมารดน้ำอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากศาลาที่นั่งคุยกับธนพัฒน์อยู่
“ก็อยากรดตอนนี้นิ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”มาตินเถียงหน้ามึน
“ไม่เป็นไรได้ไง เดี๋ยวต้นไม่ก็ตายหรอก ท่าจะประสาท”
“ก็ผมไม่มีอะไรทำนิ”
“ถ้าไม่มีอะไรทำแล้วทำไมไม่ไปทำงานเล่า”กุ้ยช่ายพูดด้วยท่าทางระอะ หันไปยิ้มแหยๆให้ธนพัฒน์อย่างเกรงใจ ที่ต้องมาเจอคนเพี้ยนๆอย่างมาติน
“บอกแล้วว่าไม่อยากไป”มาตินยังไม่ยอมหยุดเถียงพลางทำหน้ามุ่ยใส่
ตั้งแต่กุ้ยช่ายเดินพาธนพัฒน์ออกมานั่งคุยที่ศาลาในสวน ยังไม่ทันหย่อนก้นลงนั่งได้เท่าไรก็เหลือบไปเห็นคนตัวสูงลากสายยางมาใกล้ๆโดยมีเจ้ากีกี้ช่วยลากอีกแรง เหมือนจะรู้งาน พอกันทั้งคนทั้งหมา
กุ้ยช่ายได้แต่ส่ายหัวให้กับคนที่เดินหน้ามุ่ยหายเข้าไปในบ้าน ด้านหลังก็มีเจ้าโกลเด้นตัวโตเดินส่ายหางไปมา
มาตินเดินเข้ามากระแทกตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นด้วยความไม่พอใจ มือก็ค้วารีโมทขึ้นมาเปลี่ยนช่องทีวีที่เปิดทิ้งไว้ ช่องแล้วช่องเล่า
เหมือนว่าไม่มีรายการไหนน่าสนใจเลยสักนิด ความสนใจทักหมดพุ่งเป้าไปที่คนที่นั่งคุยกับแขกไม่ได้รับเชิญอยู่ศาลานอกบ้าน
ไม่ว่าจะพยายามทำอะไร ทั้งเอาโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่น ไปมา หยิบไอแพดมาเล่นเกมส์ ทำอะไรก็ไม่ถูกใจไปหมด
ไม่รู้ว่าคนข้างนอกเขาคุยอะไรกัน แต่ก็อยากจะรู้ใจจะขาด ทั้งอิจฉาทั้งไม่ชอบใจ ไม่รู้ว่าเขาเรียกว่าหึงมั้ย
แต่รู้สึกว่าไม่ชอบเอามากๆเวลาที่กุ้ยช่ายยิ้มให้คนอื่น ทำตัวสนิทกับคนอื่นมากกว่าตัวเอง
หงิง หงิง
เสียงกีกี้สุนัขตัวใหญ่ส่งเสียงเรียกร้องความสนใจ ทำให้มาตินหันไปมองด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไร
“อะไรครับคุณกีกี้”มาตินถาม เหลือบไปมองกีกี้ที่นั่งกระดิกหางส่ายก้นไปมา
มองเห็นสุนัขตัวใหญ่คาบลูกบอลเอาไว้เหมือนจะชวนเล่น ทันใดนั้นมาตินมาตินก็คิดแผนอะไรออกขึ้นมาทันที
“เยี่ยมมากครับ คุณกีกี้”มาตินแสยะยิ้มกับความคิดที่เพิ่งเกิดขึ้นมาอย่างฉับพลัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นี่ อะไรอีก จะมาเลี่นกับกีกี้อะไรตอนนี้”กุ้ยช่ายส่งเสียงแวดดังมาจากศาลา มองเห็นมาตินกำลังโยนลูกเบสบอลให้กีกี้กระโดดงับอย่างอารมดีอยู่ใกล้ๆ
“คุณกีกี้ชวนเล่น”มาตินโยนความผิดให้กีกี้ ที่นั่งมองเอียงคอด้วยความงง
“อย่ามาโทษหมา ต้องโทษเจ้าของ มาเล่นอะไรตอนแดดร้อนร้อน”
“เอ้า ก็รับวิตามินไง ผิวจะได้สวยๆ”มาตินยิ้ม ยักคิ้วให้กุ้ยช่ายอย่างเอาใจ
“วิตามินบ้าอะไรตอนจะสิบเอ็ดโมง ดำอยู่แล้วยังจะมาตากแดดอีกเพี้ยนทั้งคนทั้งหมา”กุ้ยช่ายยกมือกุมขมับกับความเพี้ยนของมาติน หันไปมองพัฒน์ที่นั่งข้างๆเจ้าตัวก็ได้แต่ส่งยิ้มบางๆมาให้เช่นเดิม
“ใครดำ นี่ไม่ได้เรียกว่าดำสักหน่อย เค้าเรียกว่าสีแทน”มาตินเถียง ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่
“รู้แล้วว่าไม่ดำ เข้าบ้านไปเลย แดดแรงขนาดนี้”
กุ้ยช่ายได้แต่บ่น เหนื่อยใจกับพ่อลูกอ่อนที่ดูท่าทางแล้วก็ไม่น่าจะไว้วางใจอะไรได้สักอย่าง มองเห็นทั้งคนทั้งหมาเดินคอตกเข้าบ้านไปตามๆกัน ก็ได้แต่ถอนหายใจ
มองหน้าธนพัฒน์ที่ยิ้มมาให้บางๆเหมือนเก่า
“วุ่นวายดีนะ”ธนพัฒน์พูดเสียงเรียบ
“ก็เป็นแบบนี้ทุกวันแหละครับ แต่ไม่หนักเท่ากับวันนี้หรอก ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นอะไรของเขา งานการไม่ยอมไปทำ”
“งั้นเหรอ ว่าแต่ตั้งโอ๋ล่ะ พี่ไม่เห็นเลย”
“อ้อ วันนี้ตั้งโอ๋ไปหาคุณแม่ของพี่มาติน ช่ายก็ลืมบอกพี่พัฒน์ พั่ฒน์เลยมาเสียเที่ยวเลย”
“ไม่เป็นไร พี่ว่างวันนี้พอดี ดีซะอีกได้มาคุยกับกุ้ยช่าย”
“งั้นเหรอครับ ช่ายเกรงใจพี่พัฒน์ ที่มาแล้วไม่เจอหน้าหลาน”
“ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก ไว้พี่มาหาเมื่อไรก็ได้”ธนพัฒน์ยิ้มให้บางๆ
มองเห็นหน้ากุ้ยช่ายแล้วก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเป็นเพราะไม่เจอกันนานก็เลยทำให้รู้สึกว่าคิดถึงมากเป็นพิเศษ
ใบหน้าขาวๆกับรอยยิ้มที่ส่งมา ชักจูงให้ธนพัฒฯยิ้มตอบโดยที่ไม่ต้องเสแสร้งเหมือนยิ้มการค้าที่มีให้กับคนอื่นๆ
“อะไรของคุณอีก จะมาตัดต้นไม้อะไรตอนนี้ นี่มันไม่ใช่เวลา”กุ้ยช่ายโวยวายยกใหญ่เมื่อเหลือบเห็นมาตินถือกรรไกรตัดกิ่งเล็มตัดต้นไม้พุ่มเตี้ยอยู่ข้างศาลา
“เอ้าก็อยากลองทำดู”
“แล้วจะมาทำอะไรตอนนี้”กุ้ยช่ายบ่นใส่
“ก็อยากลองทำตอนนี้”
“แต่เมื่อวานคนสวนที่บ้านใหญ่ก็มาตัดไปแล้วนี่”
“อ่าว งั้นเหรอ สงสัยลืม”มาตินยิ้มเกาหัวแกรกๆ
ธนพัฒน์ได้แต่มองความสนิมสนมที่เกินความจำเป็นระหว่างเจ้านายกับลูกจ้างที่มาตินมีต่อกุ้ยช่าย
ตั้งแต่เริ่มย้ายเข้ามาอยู่บ้านเดียวกัน ธนพัฒน์เองก็คิดว่ามันแลกไม่น้อย แต่คิดว่ามาตินคงอยากให้กุ้ยช่ายดูแลลูกอย่างใกล้ชิด
แต่พอมาเห็นวันนี้กับตา ธนพัฒน์เองก็รู้สึกไม่ดีเอามากๆเมื่อเห็นความสนิทที่เพิ่มมากขึ้นของทั้งสองคน
จากคำแทนตัวเองและแทนตัวอีกฝ่ายที่สนิทมากเกินกว่าจำเป็นระหว่างกุ้ยช่ายและมาติน ธนพัฒน์เองได้แต่ตั้งข้อสงสัย
ข้อสงสัยที่ไม่เคยอยากให้มันเกิดขึ้นจริง ธนพัฒน์ไม่อยากให้กุ้ยช่ายมองคนอื่นดีกว่าตัวเอง
ธนพัฒน์เฝ้าคอยดูแลอีกฝ่ายอยู่ใกล้ๆมาตลอดในเวลาที่อีกฝ่ายไม่เหลือใคร พอมาตอนนี้เองก็เช่นกัน ธนพัฒน์ไม่อยากให้กุ้ยช่ายรู้สึกว่าคนอื่นดีกว่าเขา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาตินได้แต่นั่งมองทีวีด้วยความหงุดหงิด หัวสมองมันตื้อตัน คิดมุกไม่ออก ไม่รู้จะเอาข้ออ้างอะไรไปอยู่ใกล้ๆเพื่อที่จะแอบฟังสองคนนั้นสนทนาได้
“ไง มาร์ตี้ ไม่เจอตั้งนาน นั่งเป็นหมาหงอยไปได้”เสียงทักดังมาจากประตูหน้าบ้านทำให้มาตินหันไปมองเสียงคุ้นหู
“เฮ้ย อะไรวะ แกมาเมื่อไร ทำไมฉันไม่รู้เลย”มาตินเดินเข้าไปทักทายรามิเรส ที่ล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบขนมสำหรับสุนัขแกะให้กีกี้
“มาหลายวันแล้ว แต่ว่ามัวแต่เคลียงาน เลยนอนคอนโด พึ่งจะมีเวลามานี่แหละ ว่าแต่คุณกุ้ยช่ายไม่อยู่เหรอวะ”รามิเรสถามยิ้มเจ้าเล่ห์
“จะถามหาทำไม”มาตินพอเห็นรามิเรสถามหากุ้ยช่ายก็ไม่พอใจ เพราะไม่ชอบให้กุ้ยช่ายคุยกับรามิเรสสักเท่าไร
“อ่าว ก็ถามหาสิ ฉันหิ้วของดีมาฝากเขานี่”รามิเรสยิ้มยกขวดไวน์นี่ห้อที่เคยให้ธนพัฒน์ดื่มเมื่อครั้งที่แล้ว
“อะไร แกก็รู้ว่ากุ้ยช่ายคออ่อน ยังจะหิ้วมาให้”มาตินนั่งลงกอดอกบ่นอุบ
“เฮ้ย อย่างคุณกุ้ยช่ายน่ะ หรอกง่าย แกเชื่อฉัน แค่บอกว่าเป็นน้ำผลไม้ก็เชื่อ ไม่เชื่อแกลองดู”
“แล้วแกรู้ได้ไงวะ”มาตินหันไปเลิกคิ้วถาม
“ก็ฉันลองมาแล้ว ได้ผมร้อยเปอร์เซ็นต์ อย่างงี้เลย”รามิเรสยิ้มชูนิ้วโป้งให้
“แน่ใจ?”มาตินถามย้ำ
“แน่ใจสิวะ ว่าแต่คุณกุ้ยช่ายไปไหน แกยังไม่ตอบฉันเลย ทำไมมานั่งหน้าเป็นตูดกอลิล่าอยู่แถวนี้”รามิเรสถาม นั่งลงหยิบเป็ดยางของอันเดรสที่วางเกลื่อนห้องมาบีบเล่น
“มีแขก”มาตินบอกหน้าไม่สบอารมรณ์
“หืม? แขกอะไรของแกวะ”
“ก็แขกไง มีคนมาหา เห็นว่าเป็นพี่เขย”มาตินทำหน้ามุ่ย
“ก็แค่พี่เขย แล้วแกจะมานั่งทำหน้าตูดกอลิล่าทำไม”
“แค่พี่เขยแล้วทำไมต้องลูบหัวกันบ่อยๆวะ”มาตินพูดเสียงขุ่น ทำหน้ามุ่ย
“แล้วตอนนี้อยู่ไหน”
“ศาลาในสวน”
“อยากรู้มั้ยว่าเขาทำไรกัน”รามิเรสยิ้มเจ้าเล่ห์
“อยากรู้สิ แต่ลองมาทุกอย่างแล้ว โดนไล่กลับมาทุกรอบ”
“แล้วแกจะให้เขาเห็นทำไมล่ะ”
“แล้วจะให้ทำไง มาตินมองหน้าสงสัย
“ก็แอบดูสิ ตรงหน้าต่างหลังโต๊ะกินข้างก็มองเห็นพอดีไม่ใช่เหรอ”รามิเรสเสนอ
“เออว่ะ ลืมคิดไปได้ไง”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไหนวะขอดูมั่งสิ”รามิเรสดันมาตินให้กระเถิบหลีกทาง เพราะหน้าต่างแคบๆแค่นี้ ฝรั่งตัวใหญ่กับลูกครึ่งตัวโตมาเบียดกันมันค่อนข้างจะอึดอัดไม่น้อย
“เฮ้ อย่าเบียดสิ รามี่”มาตินเบียดคืน
“มาตี้ แกเนี่ใจนะว่าคนนั้นพี่เขยคุณกุ้ยช่าย”
“เออดิ จะทำไม”
“ทำไมโลกมันแบบจังวะ โคตรจะบังเอิญเลย”
“บังเอิญอะไร”มาตินไม่หันมามอง มัวแต่มองไปทางกุ้ยช่ายที่กำลังคุยยิ้มหัวเราะกับธนพัฒน์อย่างสบายใจ
“แกจำเลขาที่ฉันเล่าให้ฟังได้มั้ย”รามิเรสถาม พลางมองลอดหน้าม่านหน้าต่างที่แง้มเอาไว้
“จำได้ ที่ว่าเลหน้าหน้านิ่ง อะไรของแก ว่าแต่ เกี่ยวอะไรกับตอนนี้”มาตินถาม
“ก็นั่นน่ะ เลขาฉันเว้ย ทำไมมันบังเอิญขนาดนี้วะ”รามิเรสบ่นอุบ
“จริงเหรอ แล้วทำไมแกไม่ดูแลเลขาของแกให้ดีวะ ปล่อยให้มายุ่งกับกุ้ยช่ายได้ไง”มาตินบ่นบ้าง
“เลขานะเว้ย ไม่ใช่หมา จะได้ขังไว้ไม่ให้ไปกัดใคร ว่าแต่ทำไมดูสนิทกันจังเลยวะ มีลูบหัวกันด้วย”คราวนี้รามิเรสเริ่มไม่พอใจบ้าง
“แกเอาตัวเลขาแกกลับไปได้มั้ยวะ อ้างว่ามีงานก็ได้”
“จะอ้างอะไรเล่า ที่มาจากโรมแล้วไม่ได้โผล่มาหลายวันเพราะอยู่เคลียกงานกันจนจบนั่นล่ะ อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยให้ฉันไปไหนถ้าไม่เสร็จงานเลย”รามิเรสพูดด้วยความจริง
อุตส่าห์บินตามมาถึงไทย แทนที่จะห่วง จะถามกันบ้างว่ามาทำอะไร กลับบังคับให้ทำงานแล้วทำราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
พอหาเวลาหาโอกาสเหมาะๆจะเปิดประเด็น ก็ถูกขัด หรือไม่ก็เดินหนีอยู่ร่ำไป จนทำให้รามิเรสนึกอยากจะถอดใจ แต่ก็ไม่ทำ เพราะไม่ต้องการให้เรื่องที่เกิดขึ้นมันจบไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไร
“นั่งอะไร”มาตินถามรามิเรส เมื่อเห็นธนพัฒน์หยิบสร้อยที่ซื้อมาจากโรมกำลังจะสวมให้กุ้ยช่าย
“สร้อยนั่น ที่ซื้อที่โรม”
“เคยเห็นเหรอ”มาตินหันมาถามสงสัย
“เคยสิวะ ก็ฉันเป็นคนจ่ายเงิน แต่ตอนนี้เขาจ่ายคืนมาแล้วล่ะ”รามิเรสพูดเสียงแผ่ว
ไม่นึกเลยว่าสร้อยที่ซื้อมาฝากคนอื่น คนอื่นที่ว่าจะเป็นกุ้ยช่ายที่ดูท่าทางสนิทสนมกันขนาดนี้
“แล้วแกปล่อยให้เขาซื้อมาให้กันได้ไงวะ”มาตินหันมากระชากคอเสื้อรามิเรสทีเล่นทีจริง
“เอ้า ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าเขาซื้อมาให้กุ้ยช่ายของแก”รามิเรสเถียงคืน
พอเห็นมาตินหงุดหงิดก็เริ่มหงุดหงิดดตาม นี่ล่ะมั้งถึงทำให้คบกันได้ยืดยาว เพราะนิสัยไม่ได้ต่างกันสักเท่าไร
“แล้วนี่เอาไง”มาตินถาม
“เอาไงอะไร”
“ก็จะเอายังไง คนของแก แกก็ต้องรับผิดชอบ”
“อ่าว ฉันจะไม่รู้เหรอว่าเขาจะรู้จักกันสนิทกันซะขนาดนี้”
“ไม่สน แกต้องรับผิดชอบ ถ้าเกิดสองคนนั้นมีอะไรเกินเลยกว่าพี่เขยน้องเขย แกต้องรับผิดชอบ”
“อะไรของแก ทำไมฉันต้องรับผิดชอบวะ”รามิเรสหัรมาถาม
“เอ้า ก็ฉันกับกุ้ยช่าย กำลัง”มาตินหยุดพูดเมื่อเผลอหลุดปากไป รามิเรสจ้องมองจับผิดทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์ใส่
“แกกับกุ้ยช่ายกำลังอะไร”รามิเรสถามยิ้มยียวน
“เออ ฉันกับกุ้ยช่ายกับลังคบกัน เพราะฉะนั้นแกเอาเลขาของแกกลับไปได้แล้ว”
“ไอ้เอากลับน่ะ เอากลับอยู่แล้ว แต่ตอนนี้จับแยกกันให้ได้ก่อนเถอะ”รามิเรสยิ้ม ถูกใจกับคำตอบของเพื่อน ในที่สุดเพื่อนปากแข็งคนนี้ก็ยอมรับตัวเองสักที
“ก็ว่างั้น ว่าแต่ แกเจาะหูด้วยเหรอวะ เพิ่งเคยเห็น”มาตินถาม จ้องมองต่างหูของรามิเรสใกล้ๆ
มองแล้วคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน
“เออ ก็เพิ่งเจาะ แผลเพิ่งจะหายเนี่ยแหละ”
“งั้นเหรอ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็เจาะ”มาตินยักไหล่
“ช่างเถอะ มาเริ่มแผนกันดีกว่า”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อร๊ายยยยยยยย ใกล้ถึงตอนสำคุญเร้ววววว อีกสองตอน
ยังไงก็ให้กำลังใจกันต่อไปนะคร้าาาาา
มีใครเล่นเฟสบ้างแอดมาคุยกันได้นะคร้าาา เฟสชื่อเดียวกับนามปากกาเลย
ยังไงก็อย่าเพิ่งหนีกันไปไหนนะคร่ะทู๊กคนนน
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
พ่อพระมาโปรดจริงๆ เลยค่ะรามิเรส นี่ถ้าเกิดว่ารามิเรสยังไม่มาเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาตินจะคิดแผนการต๊องๆ อะไรออกมาอีกนะคะ
เนี่ย :laugh: ..
-
มาตินกับรามิเรส...ถ้าร่วมมือกันสงสัยป่วนแน่ๆ :katai2-1:
-
จะดีหรือเหลว
-
ไอ้แก่โรคจิต
มีโอกาศ เป็นลวนลามน้องตลอต ฮ่าๆๆๆๆ
-
แผนการนี้จะสำเร็จไหม. 5555
-
:m16:
-
เห็นใจคนเขียนนะ ต้องแอบๆ ซ่อนๆ
กรณีเราแบบว่า เราไม่ได้เป็นวายมาแต่แรก แต่เราชอบอ่านการ์ตูนและนิยายมากกกกกกกก
แล้วเมื่อเราได้มาอ่านการ์ตูนวายเข้า มันก็ติด ลามมาอ่านนิยายด้วย
สามีเห็นภรรยาตัวเองค่อยๆ กลายพันธ์ :-[ เขาเลยรับได้หรือไม่ได้คิดเลยอะไรก็ไม่รู้ :mew5:
แต่ก็รู้กันในบ้านแค่ 2 คนสามีภรรยานี่แหล่ะ 555
-
555
-
โอ้ยๆ ตัวพ่อเขาวางแผนกันแล้ววว
ฮามาตินมากอ่ะตอนนี้ 5555+
แต่คิดถึงตั้งโอ๋จัง อิๆ
-
เอาหล่ะจัดไปมาตินรามิเรส
-
รอไม่ไหวแล้วเนี่ย จะผ่างๆๆๆๆ แล้ว :hao7:
-
โอ้ อัพถี่มาก ชอบครับบบบ
-
สามีมาตามแล้วคุณเลขา....
กุ้ยช่าย เดี๋ยวต้องโดนมาร์ตินมอมแน่ๆ หึหึ
:hao6: :hao6:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
พระเอกเรื่องนี้นิสัยไม่ดี แต่ก็ยอมถ้ารักเขาจริงๆล่ะนะ ถ้าไม่จริงจังจริงใจพวกแก่ตายแน่ทั้งไอ้คุณราขึ้นกับไอ้แก่หื่นกาม
-
รอต่อจ้า
-
เริ่มต้นแผนแย่งเมียคืนแล้ว
-
มาร์ตี้ต๊องจริง ๆ :pigha2:
-
นี่ถ้าเด็ก ๆ อยู่ด้วย คงถูกมาตี้ใช้เป็นเครื่องมือก่อกวนด้วยแน่ ๆ
ความรักทำให้คนดูเด็กลงจริง ๆ 5 5 5 5
รามี่ช่วยทำให้พัฒน์หวั่นไหวทีสิ จริงจังได้แล้ว
จะได้เป็นคู่สักที
:katai5:
-
สองฝรั่งตัวโต ... จะทำแผนล่มไหมเนี่ย?
-
ตอนนี้สนุกมากกก ตลกมาร์ตินทุกฉาก โดนกุ้ยฉ่ายด่าก็ยอมจนได้ ๕๕๕๕
-
บางทีมาร์ตืนก็น่าสงสารไปนะ
-
ขออนุญาตทำสารบัญมาฝากนะค้าา..^^
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg2998571#msg2998571)
ตอนที่ 1 เพลย์บอยพ่อลูกอ่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg2999380#msg2999380)
ตอนที่ 2 คุณพ่อวัยTeen (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3000513#msg3000513)
ตอนพิเศษ ฝัน(เปียก) หวาน(ปนขม)
ต่อย(หนัก) จูบ(เน้นๆ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3001371#msg3001371)
ตอนที่ 3 พี่เลี้ยงเด็ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3007810#msg3007810)
ตอนที่ 4 ช็อปปิ้งป่วนใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3007984#msg3007984)
ตอนที่ 5 ได้งานแล้วนะ รู้ยัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3008709#msg3008709)
ตอนที่ 6 หลบล่า ปู่ย่ามหาภัย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3009534#msg3009534)
ตอนที่ 7 คุณย่าขี้บ่น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3009914#msg3009914)
ตอนที่ 8 คุณพ่อมือใหม่จ่ายตลาด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3010708#msg3010708)
ตอนที่ 9 คืนวุ่นวาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3011854#msg3011854)
ตอนที่ 10 แสงจันทร์และดวงดาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3012954#msg3012954)
ตอนที่ 11 หลังคาเดียวกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3013899#msg3013899)
ตอนที่ 12 แขกที่ไม่รับเชิญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3015030#msg3015030)
ตอนที่ 12.2 แขกไม่ได้รับเชิญ (ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3015275#msg3015275)
ตอนที่ 13 นิสัยไม่ไดี(รึป่าว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3017512#msg3017512)
ตอนที่ 14 คนเมาที่ทำให้หวั่นไหว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3019208#msg3019208)
ตอนที่ 15 โจรขโมยจูบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3020618#msg3020618)
ตอนที่ 15.2 โจรขโมยจูบ (ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3026315#msg3026315)
ตอนที่ 16 จุ๊บปาก จับนม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3027293#msg3027293)
ตอนที่ 17 แม่ฟ้าของตั้งโอ๋ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3029675#msg3029675)
ตอนที่ 18 สะกดรอยตาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3029920#msg3029920)
ตอนที่ 19 ผู้ช่วยพ่อครัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3032959#msg3032959)
ตอนที่ 19.2 จูบรสผลไม้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3033032#msg3033032)
ตอนที่ 20 ข่าวฉาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3037130#msg3037130)
ตอนที่ 20.2 ข่าวฉาว (ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3037379#msg3037379)
ตอนที่ 21 ไม่ยุติธรรม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3040621#msg3040621)
ตอนที่ 22 อิจฉาหรือว่าหึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3045356#msg3045356)
ตอนที่ 23 เกือบไปแล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3054016#msg3054016)
ตอนที่ 23.2 อยากกินนม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3054498#msg3054498)
ตอนที่ 24 สินบน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3055468#msg3055468)
ตอนที่ 24.2 แถม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3056450#msg3056450)
ตอนที่ 25 เซเลปรุ่นเล็ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3056638#msg3056638)
ตอนที่ 25.2 หาแม่ใหม่ดีมั้ย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3061714#msg3061714)
ตอนที่ 26 เลขาหน้าคม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3063250#msg3063250)
ตอนที่ 26.2 เมืองโรแมนติก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3064186#msg3064186)
ตอนที่ 27 คนป่วย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3072712#msg3072712)
ตอนที่ 28 ภาพลวงตา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3074179#msg3074179)
ตอนที่ 28.2 เสียงกระซิบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3077887#msg3077887)
ตอนที่ 29 หนีรักข้ามโลก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3080065#msg3080065)
ตอนที่ 29.2 ลูกเผลอแล้วเจอกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3080730#msg3080730)
ตอนที่ 30 ลูกไม่อยู่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3082896#msg3082896)
ตอนที่ 30.2 แผนก่อกวนรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3083918#msg3083918)
ตอนที่ 31 ภารกิจจับแยก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3090079#msg3090079)
ตอนที่ 32 ไม่ยอมตัดใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3091421#msg3091421)
ตอนที่ 33 Make love Make heart (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3092565#msg3092565)
ตอนที่ 34 กระสุนพ่อตา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3093885#msg3093885)
ตอนที่ 35 วันแรกก็แย่แล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3097762#msg3097762)
ตอนที่ 35.2 คนไร้หัวใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3100121#msg3100121)
ตอนที่ 36 ยอมแพ้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3101240#msg3101240)
ตอนที่ 36.2 สิ่งที่ไม่ต้องการ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3101355#msg3101355)
ตอนที่ 37 ลาออก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3102420#msg3102420)
ตอนที่ 38 หนึ่งเดือนผ่านไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3105614#msg3105614)
ตอนที่ 38.2 ซุ่มโจมตี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3106092#msg3106092)
ตอนที่ 38.3 พี่เลี้ยงจำเป็น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3106774#msg3106774)
ตอนที่ 39 มะกรูดแลกมะนาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3108926#msg3108926)
ตอนที่ 40 ห้ามมีชู้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3112246#msg3112246)
ตอนที่ 40.2 ฟ้องร้อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3114711#msg3114711)
ตอนที่ 41 ตัดพ่อตัดลูก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3115025#msg3115025)
ตอนที่ 42 ตาต่อตา ฟันต่อฟัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3115595#msg3115595)
ตอนที่ 42.2 ไม่มีน้ำยา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3116415#msg3116415)
ตอนที่ 43 จบเรื่องไม่จบรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3116631#msg3116631)
-
ตอนที่ 31
กุ้ยช่ายนั่งคุยกับธนพัฒน์ที่ศาลาหน้าบ้านอยู่พักใหญ่จนยกนาฬิกาขึ้นดูก็พบว่าใกล้เวลาเที่ยงแล้วจึงเอ่ยปากชวนธนพัฒน์
“พี่พัฒน์ ใกล้เที่ยงแล้ว เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า นานทีพี่พัฒน์จะว่างมาหา”
“อืม เอาสิวันนี้พี่ว่างทั้งวัน”ธนพัฒน์ตอบรับยิ้มบางๆ
“งั้นเดี๋ยวช่ายขอไปบอกพี่มาตินก่อน”
กุ้ยช่ายเดินนำธนพัฒน์เข้ามาในบ้านมองเห็นคนตัวโตนั่งหน้าบูดอยู่กับรามิเรสก็นึกแปลกใจ ว่ารามิเรสมาตั้งแต่เมื่อไร
แต่พอคิดๆดูแล้ว รามิเรสเองจะเข้าบ้านนี้เมื่อไรก็ได้ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วจึงเลิกสงสัย
“กุ้ยช่าย พี่ว่าไว้วันหลังเราค่อยไปกินข้าวด้วยกันก็ได้ พี่พึ่งนึกออกว่า พี่ เอ่อ พี่ มีธุระน่ะ”
ธนพัฒน์คว้าเอาแขนกุ้ยช่ายดึงรั้งเอาไว้ทันทีที่ก้าวขาเข้าไปในบ้าน ตาคมจ้องมองไปที่ห้องนั่งเล่นมองเห็นเจ้าของบ้านอยู่กับแขกที่ไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้
รามิเรสนั่งจ้องมาทางธนพัฒน์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนจะรู้อยู่ก่อนหน้าว่าธนพัฒน์จะต้องเจอกับธนพัฒน์
ใบหน้าคมซีดเผือดอย่างกระทันหัน เพราะไม่ได้คิดวางแผนรับมือที่จะเจอคนตรงหน้านอกสถานที่ทำงานมาก่อน
“ทำไมล่ะ เห็นพี่พัฒน์บอกว่าว่างทั้งวันไม่ใช่เหรอ”กุ้ยช่ายถามด้วยความสงสัย หันไปมองธนพัฒน์ที่เสหน้าหลบตา
“อืม ก็ได้”ธนพัฒน์รับคำ ไม่รู้ว่ารามิเรสมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่ดูท่าน่าจะรู้จักกับเจ้าของบ้านไม่มากก็น้อย
“สวัสดีครับคุณรามิเรส”กุ้ยช่ายเอ่ยทักยิ้มให้
“ฮาย ไม่เจอกันตั้งนาน”รามิเรสทักกลับ แต่สายตายังคงจ้องเลขาของตัวเองไม่วางตา
จ้องมองคนที่เสหน้าหลบอย่างจงใจ ใบหน้ายังคงแสดงออกถึงความเรียบเฉย แต่ดวงตาหลุบลงเหมือนประหม่า รามิเรสเห็นดังนั้นจึงได้จงใจยิ้มออกมายิ้ม หนีได้หนีไป ยังไงคนอย่างรามิเรสก็ต้องตามจนเจอ
“คือผมว่าจะออกไปทานข้าวกับพี่พัฒน์ข้างนอกน่ะ กับข้าวอยู่ในตู้เย็น อุ่นเอานะครับ”กุ้ยช่ายบอกมาติน
มองอีกฝ่ายมัวแต่ทำหน้ามุ่ยเป็นตูด
“ก็ไปสิ ไม่ต้องสนใจพี่หรอก ยังไงพี่ก็เลือกไม่ได้อยู่แล้ว”มาตินทำเสียงคัดพ้อ
“เป็นอะไรเนี่ย งั้นไปแล้วนะ”กุ้ยช่ายบอก
“อืม ไปเถอะ”
“พี่พัฒน์ช่ายขอขึ้นไปเอากระเป๋าเงินแป๊บนึง”กุ้ยช่ายหันไปบอกธนพัฒน์ที่ยืนนิ่ง
“เดี๋ยว”ธนพัฒน์คว้าแขนกุ้ยช่าย ไม่ยอมให้กุ้ยช่ายไป
“มีอะไรเหรอ”
“ปะ ป่าว ไม่ต้องเอากระเป๋าเงินไปหรอก เดี่ยวพี่จ่ายเอง พี่หิวแล้ว เราไปกันเถอะ”ธนพัฒน์กำแขนกุ้ยช่ายแน่น ดวงตาหลุบต่ำมองพื้น ไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้นานกว่านี้แล้ว อยากจะหายไปจากตรงนี้ อยากจะหายไปจากสายตาที่จ้องมองมา
ท่าทีที่กุ้ยช่ายไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้กุ้ยช่ายได้แต่นึกสงสัย แต่ก็ยอมทำตามที่ธนพัฒน์ขอ ทั้งที่ไม่รู้เหตุผล
กุ้ยช่ายมองธนพัฒน์ที่เดินออกจากตัวบ้านแทบจะทันทีที่กุ้ยช่ายตอบรับ ได้แต่สงสัย แต่ก็ไม่กล้าถาม เดินตามมือที่จับจูงขึ้นรถไป ด้วยความเงียบ ไม่เคยเห็นธนพัฒน์เป็นแบบนี้มาก่อน
ปกติ ธนพัฒน์คนที่กุ้ยช่ายรู้จักจะเป็นคนที่มีรอยยิ้มบางๆส่งให้เสมอ ไม่ใช่สีหน้าเรียบตึงไร้อารมณ์หรือว่าหลบตากันแบบนี้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในบ้าน
ทันทีที่เป้าหมายออกไป ลูกครึ่งตัวใหญ่กับฝรั่งตัวโตแยกย้ายกันอย่างรวดเร็ว มาตินวิ่งขึ้นห้องไปเพื่อหยิบหมวกกับแว่นตาบนห้องนอน ส่วนรามิเรสก็วิ่งไปสตาร์ทรถของมาตินที่จอดอยู่หน้าบ้านรอ
ทันทีที่มาตินกระโดดขึ้นรถ รามิเรสก็ออกตัวอย่างเร็วไปเพื่อที่จะไปให้ทันเป้าหมายที่ออกไปก่อนหน้า แล้วก็อย่างที่คิด
รถของธนพัฒน์ยังติดไฟแดงอยู่ที่หน้าปากซอย
“ว่าแต่แกกับกุ้ยช่ายเป็นพี่เป็นน้องกันตั้งแต่เมื่อไรวะ พี่อย่างนั้นพี่อย่างนี้ แล้วเมื่อกี้อะไร แกงอนเหรอวะ”รามิเรสเอ่อยแซวมาตินที่พูดใส่กุ้ยช่ายเหมือนกำลังงอนไม่มีผิด
“งอนบ้าอะไรวะ ไม่ได้งอน แค่ไม่พอใจ ใครจะพอใจที่แฟนตัวเองไปสนิทกับคนอื่นวะ”มาตินโวยวาน กลบเกลื่อน โยนหมวกกับแว่นตาให้รามิเรส
“ไปเป็นแฟนกันได้ไงวะ เขาตอบรับแกแล้วเหรอ”รามิเรสหันมายิ้มเหมือนเยาะเย้ย ถึงจะไม่ค่อยสนิทกับกุ้ยช่าย แต่รามิเรสก็ดูออกว่าคนอย่างกุ้ยช่ายไม่ยอมรับเรื่องแบบนี้ง่ายๆแน่
“ก็ไม่เชิงหรอก ถึงไม่ได้ขัดขืน แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธนี่ว่า”
“ไม่กลัวบรรดาผู้หญิงในฮาเร็มมารังกวานกุ้ยช่ายเหรอวะ ฮ่าฮ่า”
“เออ ไม่ได้ยุ่งกับใครมานานแล้ว”มาตินตอบหน้ามุ่ยมองไปที่รถคันข้างหน้า
“แล้วแบบนี้ไม่อึดอัดเหรอวะ ของเคยใช้อยู่แทบทุกวัน พอไม่ได้ใช้ระวังตันนะเว้ย”
“เออ ก็เพิ่งได้ใช้เมื่อไม่กี่วันเนี่ยแหละ”มาตินพูดเสียงแผ่ว
“เฮ้ย จิงเหรอ อย่าบอกนะว่า”
“ยังหรอก ขืนทำแบบนั้นจริงๆ ป่านนี้คงไม่อยู่ให้ได้เห็นหน้ากันหรอก”
“ฮ่าฮ่า นึกว่าแกจะแน่”
“เออน่า ขับตามไปเถอะ”
รามิเรสขับรถตามมาจอดอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า
ทั้งมาตินและรามิเรสจ้องมองกุ้ยช่ายและธนพัฒน์เดินคู่กันไป พอโฟกัสดีดีก็เห็นสร้อยข้อมือที่ลักษณะคล้ายๆกัน กุ้ยช่ายใส่ข้างขวา ธนพัฒน์ใส่ข้างซ้าย ถ้าไม่สังเกตุให้ดีแล้ว
มองเผินๆสร้อยสองเส้นนี้ก็เหมือนสร้อยคู่ ซะมากกว่า
“แกปล่อยให้เลขาซื้อสร้อยมาให้กุ้ยช่ายทำไมวะ”มาตินหันไปบ่นรามิเรส
“เออ ใครจะไปรู้ว่าจะซื้อมาให้กุ้ยช่าย ถ้ารู้ละไม่จ่ายเงินให้แล้ว”
เดินตามกันไปตามกันมาก็มาเจอกันที่ร้านชาบู ที่เสริฟแบบสายพาน
พอเห็นแบบนั้น มาตินกับรามิเรสก็พยักหน้าให้กันอย่างรู้งาน เดินเข้าไปในร้าน
“อ้าว บังเอิญจังเลยนะครับ คุณกุ้ยช่าย”รามิเรสทักด้วยน้ำเสียงแปลกใจ แต่มองหน้าธนพัฒน์ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
ธนพัฒน์ที่นั่งอยู่ตงข้ามกุ้ยช่ายได้แต่อึ้ง ทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าจะถูกตามมาแบบนี้ ดวงตาคมได้แต่หลุบมองหม้อน้ำซุปที่กำลังเดือดส่งควันกรุ่น
“อ่าครับ บังเอิญมากเลย”กุ้ยช่ายได้แต่ยิ้มแหยๆ จ้องมองคนผิวเข้มตัวโตที่เดินหน้ามุ่ยตามรามิเรสเข้ามา
ทำไมจะไม่รู้ว่านี่มันจงใจชัดๆ หมวกเอยแว่นตาเอย เหมือนกับพวกโรคจิตไม่มีผิด
“นั่งด้วยได้มั้ยครับ”รามิเรสถามอย่างมีมารยาท แต่ก็กระแซะนั่งลงข้างธนพัฒน์โดยที่ไม่รอคำตอบ กุ้ยช่ายได้แต่ยิ้มแห้งๆ หันไปมองหน้าธนพัฒน์อย่างเกรงใจ แต่ก็เห็นว่าอีกฝ่ายเขยิบไปชิดด้านในจนสุด แถมหลุบตามองแต่หม้อต้ม สงสัยจะหิว
“อ่าว แล้วทำไมไม่นั่ง”หันมามองมาตินก็ที่ยืนค้ำหัว ไม่ยอมนั่ง ใบหน้าก็บูดบึ้งเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าเป็นอะไรตั้งแต่เช้า
อุตส่าห์ไม่ว่าเรื่องตามมาแล้ว ยังจะมาทำหน้าทำตาเหมือนตูดอีก
“ก็ไม่ได้ชวนนี่”
“ก็นั่งสิ เป็นอะไรเนี่ย ตั้งแต่เช้าสมองไม่ตื่นรึไง เอ้านี่กินซะมีประโยชน์ สมองจะได้ทำงานเต็มที่” กุ้ยช่ายบ่น พลางคีบเนื้อที่สุกใส่จานของมาตินที่เด็กเสริฟยกเอามาให้
“อืม”มาตินได้แต่รับคำซึมๆ ให้กุ้ยช่ายได้เอือมกับท่าทางซึมซึมผิดปรกติของมาติน
“กินนี่สิ”รามิเรสคีบกุ้งให้ธนพัฒน์
“ขะ ขอบคุณ”ธนพัฒน์ตอบรับเสียงแผ่ว ไม่มองหน้า
“เป็นอะไรรึป่าว”รามิเรสยกมือขึ้นแตะหน้าผากคนข้างๆให้คนข้างๆได้สะดุ้ง พยายามเก็บสีหน้าเป็นเรียบนิ่ง ทั้งๆที่ใบหน้างนิ่งๆนั้นเริ่มมีสีแดงระเรื่อ
“ไม่ ไม่เป็นไร”ธนพัฒน์ตัวแข็ง คีบอาหารใส่ปาก ไม่มองหน้ารามิเรสยิ้มอย่างพอใจ ต่อให้หนีไปไหนรามิเรสก็จะตามจนเจอ ถึงจะต้องใช้เวลา แต่สักวันรามิเรสจะต้องทำให้ใบหน้านิ่งๆแบบนี้ยิ้มให้เขาแบบที่ยิ้มให้กับกุ้ยช่ายให้ได้
“นี่ ผักน่ะ กินเข้าไป อย่ามาเขี่ย”กุ้ยช่ายเอาตะเกียบตีตะเกียบของมาตินที่กำลังเขี่ยเห็ดเข็มทอง
“ก็พี่ไม่ชอบ”
“ไม่ชอบก็ต้องกิน อันนี้มันมีประโยชน์”
“ไม่กิน”มาตินหันหน้าหนี
“อ่ะนี่ กินซะ เร็ว”กุ้ยช่ายบังคับ คีบเห็ดยื่นมาจ่อปากมาติน จนมาตินมองตาขวางแต่ก็ยอมกินจนได้
“ไม่เห็นอร่อย”
“ก็ไม่ได้กินให้อร่อย กินเอาประโยชน์ ตั้งโอ๋ยังกินได้เลย”
“พี่ไม่ใช่ตั้งโอ๋”
“ก็รู้แล้ว หันมานี่ จะเช็ดปากให้”กุ้ยช่ายหยิบทิชชู่เช็ดคราบน้ำจิ้มให้มาติน มาตินเองก็ไม่คิดว่ากุ้ยช่ายจะทำให้แบบนี้
แต่ก็ชอบใจดีไม่น้อย ทั้งป้อนให้ทั้งเช็ดปาก อย่างน้อย ตอนนี้กุ้ยช่ายก็สนใจเขามากกว่าธนพัฒน์
มาตินเหลือบไปมองธนพัฒน์ก็นึกสะใจอยู่ไม่น้อย ดวงตาคมกริบของธนพัฒน์จ้องมองกุ้ยช่ายด้วยแววตาผิดหวังอยู่ไม่น้อย
เหมือนจะอิจฉา เหมือนจะเสียใจ พอหันไปมองเพื่อนตัวเองก็ดูจะยิ้มร่าเริงผิดปกติ
ทั้งที่เคยบอกว่าไม่ชอบเลขาของตัวเอง แต่กลับนั่งชิดกันจนแทบจะเรียกได้ว่าเบียด แถมคอยตักคอยคีบให้ ทั้งที่คนที่ทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆจ้องมองแต่คนตรงกันข้าม ไม่ได้สนใจ เห็นแล้วมาตินก็ทั้งหมั่นไส้ ทั้งไม่ชอบใจ
สถานะของกุ้ยช่าย ไม่ใช่แค่พ่อหม้ายลูกติดธรรมดาทั่วไปแล้ว เพราะตอนนี้มาตินเองก็ได้จับจองเป็นที่เรียบร้อย เรื่องอะไรที่จะปล่อยให้คนอื่นมาเทียวไล้เทียวขื่อเหมือนเก่า อย่างเดียวที่ต้องทำคือคอยกันท่าไม่ให้ใครมายุ่งกับกุ้ยช่าย
มีต่อ
-
76800
ต่อ
“นี่ สนใจผมบ้างสิ”รามิเรสกระซิบคนข้างๆที่เอาแต่มองกุ้ยช่ายไม่วางตา รามิเรสแค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าธนพัฒน์คิดอย่างไรกับน้อยเขยคนนี้
และมันเป็นไปไม่ได้ที่รามิเรสจะไม่ยื่นมือเข้าไปขวาง จะปล่อยให้ธนพัฒน์มีความหวังอยู่เรื่อยไปก็ไม่ได้ ในเมื่อเพื่อนสนิทอย่างมาตินก็จับจองไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
มันไม่ถูกตั้องนักที่ธนพัฒน์จะชอบแฟนของน้องสาวตัวเอง ถึงแม้ว่าน้องสาวตัวเองจะเสียไปแล้วก็ตาม แล้วอีกอย่าง
รามิเรสไม่อาจที่จะลืมเป้าหมายที่ทำให้เขาต้องบินข้ามโลกมาไกลขนาดนี้ไม่ได้ รามิเรสตั้งใจที่จะมาตามธนพัฒน์
รู้ดีว่าสิ่งที่ทำลงไปในคืนนั้นมันไม่เป็นธรรมและค่อนข้างเอาเปรียบธนพัฒน์อยู่มาก เขาฉวยโอกาสที่ธนพัฒน์เมา
หยิบเอาโอกาสที่อีกฝ่ายแสดงด้านอ่อนแอ หยิบยกมันขึ้นมาใช้โดยที่อีกฝ่ายไม่เต็มใจ
ถ้าเป็นคนอื่นอื่นที่เขาเคยมีสัมพันธ์ด้วย รามิเรสไม่เคยยึดติดมากนัก แต่น้อยครั้งที่เขาจะมีอะไรกับคนไทย ที่ขึ้นชื่อได้ว่ารักศักดิ์ศรี
ยิ่งเป็นคนนิ่งเงียบอย่างธนพัฒน์ นิสัยภายในที่ซ่อนไว้ มันเป็นที่น่าดึงดูดสำหรับรามิเรสอยู่ไม่น้อย แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือศักดิ์ศรีของเจ้าตัวเอง รามิเรสรู้ดีว่าคนที่หนีมาโกรธเคือง และอับอาย
แต่รามิเรสก็ไมคิดจะปล่อยสิ่งที่เกิดขึ้นให้มันจบไป ตามหลักประเพณีไทยก็คงต้องรับผิดชอบตามขนบธรรมเนียม
รามิเรสถึงได้บินมาไกลขนาดนี้ แต่ดูท่า ธนพัฒน์เองไม่อยากจะสนใจเขาเลยสักนิด ซ้ำยังจ้องจะหลบหน้าอยู่เรื่อย
“ผมบอกให้สนใจผมหน่อย”รามิเรสเรียกซ้ำเบาเบา ทว่าธนพัฒน์เองก็ไม่ค่อยสนใจ เอาแต่มองมาตินกับกุ้ยช่ายที่ตังแง่ตั้งงอนกันไม่วางตา
จนรามิเรสนึกเคือง ตั้งแต่มาถึง แม้แต่หน้าเขา ธนพัฒน์ก็ไม่มองถ้าไม่จำเป็น รามิเรสจึงงัดไม้ตายที่คิดว่าจะใช้เป็นไม้สุดท้ายขึ้นมาเร็วกว่ากำหนด
หยิบมือถือขึ้นมา กดเลื่อนไปมาซักพักก็เก็บลงกระเป๋า สังเกตลอบมองคนข้างๆที่หยิบยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู จนรามิเรสลอบยิ้มกับท่าทีที่แสดงออกมา
ธนพัฒนืตัวแข็งทื่อ นัยน์ตาคมเบิกกว้างอยู่วูบหนึ่งก่อนจ้องภาพบนหน้าจอเขม็ง ไม่ผิดแน่
ถึงแม้ว่าใบหน้าจะถูกเซ็นต์เซอร์เอาไว้ แต่ธนพัฒน์ก้จำตัวเองได้ดี ภาพที่ตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่เคยได้อาศัยหลับนอนอยู่พักหนึ่ง ร่างกายไม่มีเสื้อผ้าซักชิ้น มีคเพียงผ้าห่มที่คลุมสะโพกอยู่หมิ่นเหม่ แต่ก็พอจะรู้ว่าใต้ผ้าห่มนั้นเองก็ไม่ได้มีอะไรปกปิด
“คราวนี้จะสนใจผมได้ยัง”รามิเรสก้มกระซิบใกล้ๆได้ยินกันแค่สองคน
ธนพัฒน์หันมามองด้วยสีหน้าเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย ไม่เคยคิดว่ารามิเรสจะทำอะไรแบบนี้ ในความคิดเขา รามิเรสก็แค่พวกรักสนุกไปวันวัน คิดว่าแค่หนีมาไทย เรื่องที่เกิดขึ้นมันจะจบ
แต่มันไม่จบ รามิเรสกลับตามมา ซ้ำยังทำสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิด รามิเรสแอบถ่ายรูปตอนที่เขาเผลอเอาไว้ แล้วตอนนี้รูปพวกนั้นมันก็น้อนยมาทำร้ายตัวเขาเอง ธนพัฒน์ได้แต่จ้องมองหน้ามิเรสอย่างเจ็บใจในความไม่ระวังตัวของตัวเอง
ไม่รู้เลยว่ารามิเรสต้องการอะไร ถึงต้องบินตามมาไกลขนาดนี้ ซ้ำยังเรียกร้องให้เขาสนใจด้วยรูปถ่ายที่น่าอายพวกนั้น
“ต้องการอะไร”ธนพัฒน์ถามด้วยน้ำเสียงสั่น ทั้งที่พยายามให้มันนิ่งที่สุดแล้ว
“ไม่ได้ต้องการอะไร ผมแค่อยากให้คุณสนใจผมบ้าง”รามิเรสยิ้ม ตักลูกชิ้นใส่จานให้ธนพัฒน์
“ผมไม่ต้องการ”
“กินซะ อย่าดื้อ”รามิเรสยิ้มหวาน จ้องมองดวงตาคมกริบที่ภายในสั่นไหวอย่างพอใจ
จะให้ทำยังไงก็ได้ ขอแค่คนตรงหน้าเลิกมองคนอื่นแล้วหันมาสนใจเขาคาเดียว
หมดมื้ออาหารกลางวัน กุ้ยช่ายกับธนพัฒน์เดินดูของไปเรื่อยๆ โดยมีมาตินกับรามิเรสเดินตามอยู่ไม่ห่าง
“ฉันของถามอะไรหน่อยได้มั้ยวะ”มาตินกระซิบถามรามิเรสที่เดินยิ้มอย่างอารมณ์ดีมองแผ่นหลังของธนพัฒน์
“ถามอะไร”รามิเรสเลิกคิ้ว
“ทำไมต่างหูแกกะธนพัฒน์เหมือนกันเลยวะ”มาตินบุ้ยหน้าไปที่ธนพัฒน์
“ไปเจาะมาด้วยกัน ที่โรมน่ะ”รามิเรสยักไหล่
“ทำไมดูแกสนิทกับเลขาจังวะ ไหนว่าไม่ชอบ”
“เออน่าก็ดูกันไป”รามิเรสยิ้มดวงตาสีน้ำทะเลเป็นประกาย ยกคิ้วให้มาตินอย่างกวนๆ
“เดี๋ยวผมกับพี่พัฒน์จะไปดูหนัง เราแยกกันตรงนี้นะ”กุ้ยช่ายพูดขึ้นมา
“งั้นเหรอ ผมว่าเป็นความคิดที่ดีนะ งั้นพวกเราไปดูด้วยกันมั้ยมาร์ตี้”รามิเรสหยิกเอวมาตินที่กำลังทำหน้ามุ่ยเพราะเห็นกุ้ยช่ายจับแขนธนพัฒน์
“เออ อืมคนเยอะๆสนุกดี”มาตินตอบ
“กุ้ยช่าย พี่ว่าพี่ไม่อยากดูแล้ว”ธนพัฒน์รีบพูดทันทีเมื่อเห็นว่ารามิเรสเองก็จะดูด้วย ตอนนี้ธนพัฒน์เองอยากจะแยกกับรามิเรสใจจะขาด รู้สึกอึดอัดกับสายตาสีสวยคู่นั้นที่จ้องมองมาด้วยความเจ้าเล่ห์
“ทำไมล่ะ ไหนว่าพี่พัฒน์อยากดู” กุ้ยช่ายหันไปถาม
“นั่นสิครับ ดูหลายหลายคน สนุกดี ว่ามั้ย”รามิเรสพูดเสียงต่ำ จ้องมองธนพัฒน์ด้วยสายตาที่กดดัน หยิบยกโทรศัพท์ขึ้นมา
ธนพัฒน์รู้ทันทีว่ารามิเรสกำลังจะทำอะไร
“ก็ได้ พี่ดูก็ได้”ธนพัฒน์รับรับปาก
กุ้ยช่ายเดินไปซื้อตั๋วหนังโดยมีมาตินเดินตามอยู่ไม่ห่างตั้งแต่ออกจากร้านชาบู
พอถึงเวลาจะแบ่งตั๋วก็กลับมีปัญหาขึ้นทันที
“ทำไมพี่ได้ไม่ได้นั่งข้างกุ้ยช่ายล่ะ”มาตินถกประเด็นเมื่อที่นั่งเรียงกันเป็น ธนพัฒน์ กุ้ยช่าย รามิเรส มาติน
“เรื่องมากจัง อ่ะนี่ งั้นก็เปลี่ยนกับคุณรามิเรส”กุ้ยช่ายดึงตั๋วหนังรามิเรสเปลี่ยนกับมาติน
“แต่ผมไม่ชอบนั่งริม”รามิเรสแย้งแลกตั๋วกับกุ้ยช่าย กลายเป็น ธนพัฒน์ รามิเรส มาติน กุ้ยช่าย
“แต่กุ้ยช่ายมากับพี่พัฒน์ ก็ต้องนั่งข้างกันสิ”กุ้ยช่ายโวยวาย จะเอาตั๋วคืน
“เนี่ยแหละดีแล้ว”มาตินแย้ง ทำหน้าไม่พอใจ ที่กุ้ยช่ายอยากจะนั่งข้าง
ธนพัฒน์
“น่า หนังแค่สองชั่วโมงเอง ไม่เป็นไรหรอก ใช่มั้ยครับ พัฒน์”รามิเรสถาม เรียกชื่อธนพัฒน์อย่างสนิทสนม จ้องมองธนพัฒน์ที่เบือนหน้าหนี
ด้วยสถานะที่โต้แย้งอะไรกับรามิเรสไม่ได้เลย
“แล้วเรื่องอะไรให้คุณรามิเรสไปนั่งข้างพี่พัฒน์ เขาไม่รู้จักกันสักหน่อย”กุ้ยช่ายโวยวายทันทีที่รามิเรสดึงเอาตัวธนพัฒน์ไปช้วยถือน้ำกับป๊อบคอร์น
“ใครบอกไม่รู้จัก”มาตินเลิกคิ้ว
“ก็บอกอยู่นี่ไง เขาจะรู้จักกันได้ไง”กุ้ยช่ายกอดอก
“นี่มานี่”มาตินคว้าเอวเอวกุ้ยช่ายมายืนข้างๆก้มกระซิบ
“อะไรเล่า ทำไมต้องมากอดแบบนี้ ปล่อย คนมองเยอะแยะ”กุ้ยช่ายโวยวายเมื่อมองไปเห็นธนพัฒน์มองมาด้วยสีหน้าตกใจ รามิเรสเองก็ยิ้มกริ่ม
ไม่นับรวมคนอื่นๆที่มารอดูหนัง ที่มองสนใจมาตินกับรามิเรสไม่น้อย ด้วยรูปร่างหน้าตา ของลูกครึ่งหน้าหล่อตัวโต ผมสีน้ำตาลเข้ม กับฝรั่งตาน้ำข้าวตัวใหญ่หน้าทะเล้นผมสีน้ำตาลทอง แค่นี้ก็เป็นจุดสนใจพอแล้ว
ยังจะมากอดให้คนอื่นได้มองแล้วคิดไปไกลอีก
“อย่าโวยวายสิ เดี๋ยวจูบเลย”
“อะ ไอ้ หึ่ย”กุ้ยช่ายจะว่าไอ้บ้าก็ไม่ได้ กลัวอีกฝ่ายจะจูบลงโทษเข้าจริงๆ
“นั่นแหละ เด็กดี เงียบแล้วก็ดูนั่น ใครบอกว่าเขาไม่รู้จักกัน”
“ดูอะไร”กุ้ยช่ายหันไปมองทำหน้างง
“ดูที่หูของทั้งสองคนสิ”มาตินบุ้ยหน้าไปหาธนพัฒน์กันรามิเรสที่ยืนคุยกัน คนหนึ่งทำหน้าเครียด อีกคนยิ้มร่าอย่างสนุกสนาน ไม่รู้คุยกันด้วยภาษาอะไร
“อะ เออ ใช่ ทำไมใส่ต่างหูเหมือนกันเลย แถมข้างเดียวกันด้วย”กุ้ยช่ายทำตาโต จะว่าบังเอิญคงไม่ใช่ เพราะต่างหูนั้น แบบนี้กุ้ยช่ายเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน แถมใส่เหมือนกันอีก
“คิดว่าไง”มาตินถาม
“เขารู้จักกันเหรอ”กุ้ยช่ายถามเสียงผ่าว
“ยิ่งกว่ารู้จักอีก”มาตินตอบเป็นเชิงให้คิดลึก ซึ่งกุ้ยช่ายเองก็คิดไปไกลตามแผนที่มาตินวางเอาไว้
มาตินเองก็ไม่รู้ว่าเพื่อนกับเลขาสนิทกันแบบไหน แต่ดูท่าทางไอ้ต่างหูที่เจาะมาด้วยกันจะยื่นยันความสัมพันธ์ของทั้งสองคนอยู่ไม่น้อย ถึงจะไม่รู้แต่มาตินก็ ใช้ข้อนี้มาเป็นประโยชน์ให้กุ้ยช่ายเข้าใจผิดแล้วเลิกสนใจธนพัฒน์
สองชั่วโมงที่ไม่คุ้มเลยสำหรับกุ้ยช่ายและธนพัฒน์ได้จบลงไป
กุ้ยช่ายเองพยายามจะไม่สนใจมือไม้ของมาตินที่เลื้อยเข้ามาจับนู่น จับนี่ตลอดเวลาที่ดูหนัง
ส่วนธนพัฒน์เองก็ถูกจับแยกมานั่งริมข้างรามิเรส ความอึดอัดทำให้ไม่มีสมาธิกับหนังเรื่องที่อยากดู หัวสมองมีแต่ภาพที่ถูกส่งมาในโทรศัพท์ เหลือบมองมือที่ถูกฉุดดึงไปจับอย่างขืนไม่ได้
ไม่รู้ว่ารามิเรสต้องการอะไร รู้แค่ว่า ขัดขืนอะไรไม่ได้เลย กับเกมส์เกมส์นี้ รามิเรสกุมตัวหมากที่สำคัญเอาไว้ ถ้าเดินพลาด ก็เท่ากับชีวิตของตัวเองต้องพบกับความอับอาย
เขาไม่รู้ว่ารูปนั้นจะสามารถทำให้เกิดอะไรได้บ้าง รู้แค่ว่า ไม่อยากให้สิ่งพวกนั้นต้องเกิดขึ้นมา
ความคิดมากของธนพัฒน์กลับกลายเป็นว่า วันนี้ทั้งวันต้องเสียไปโดยเปล่าประโยชน์
ตรงข้ามกับอีกสองคนที่วางแผนกันมาอย่างดิบดี ถึงแผนที่ถูกวางเอาไว้ดูเป็นแผนที่ค่อนข้างจะไม่เอาไหน แต่ดูท่าทางจะใช้งานได้ดีทีเดียว
มาตินที่ได้กำไรไปเต็มๆ กับการฉวยโอกาสในที่มืดอย่างโรงหนัง
รามิเรสเอง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ อย่างน้อย แค่บังคับให้คนอย่างธนพัฒน์หันมาสนใจเขาบ้าง ดีกว่าหนีหาย แค่นี้ก็ถือว่าเป็นดการเริ่มต้นที่ดี
หนังจบ เป็นกุ้ยช่ายที่เดินออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดเป็นคนแรง นอกจากจะไม่ได้นั่งใกล้ธนพัฒน์ ซ้ำยังไม่ได้ดูหนังอีก ต้องคอยมาดึงมือปลาหมึกลามกออกจากตัว ดีที่เลือกแถวบนสุด ไม่มีคนนั่งข้างหลัง
“หนังสนุกเนอะ”มาตินพูดยิ้มกริ่ม
“สนุกบ้าอะไร ไม่รู้เรื่องเลย”กุ้ยช่ายกอดอก
“ผมว่าสนุกดีออก ใช่มั้ยพัฒน์”รามิเรสยิ้ม หันไปหาธนพัฒฯ กุ้ยช่ายลอบมองเห็นสีหน้าที่อึดอัดของธนพัฒน์
ดูท่า รามิเรสกับพี่พัฒฯจะรู้จักกันจริงๆ ดูจากที่รามิเรสจับแขนให้ธนพัฒน์เดินตาม แล้วการเรียกแค่ชื่ออยากสนิทสนมอีก คงเป็นจริงอย่างที่มาตินพูด
ถ้าหากว่าตอนนี้เป็นเมื่อก่อนกุ้ยช่ายเองก็คงเสียใจอยู่ไม่น้อย เพราะธนพัฒน์เอง เป็นคนคนเดียวที่กุ้ยช่ายคอยพึ่งพา ถ้าหากว่าธนพัฒน์มีคนที่ต้องคอยให้ความสำคัญ กุ้ยช่ายเองก็คงต้องเป็นฝ่ายที่ต้องหนักใจ
แต่ตอนนี้ไม่ใช่ กุ้ยช่ายกำลังมีที่พึ่งพาใหม่ นั่นคือมาติน ความรู้สึกแบบเก่าที่เคยมี มันหายไปตั้งแต่เมื่อไร กุ้ยช่ายเองก็ไม่แน่ใจ รู้แค่ว่าไม่ได้มองธนพัฒน์เหมือนเคย
“พี่พัฒน์ ช่ายว่าเราไป”
“กุ้ยช่าย เราไปซื้อเสื้อผ้าให้ลูกๆกันดีกว่า”มาตินพูดขัดทันที จงใจใช้คำว่าลูกลูก เพื่อสื่อว่าเป็นครอบครัวให้ธนพัฒน์มองมาด้วยสายตาหวาดหวั่น
“งะ งั้นเหรอ พี่พัฒน์ไปด้วยกันมั้ย”กุ้ยช่ายถาม ความจริงชุดของอันเดรสก็เริ่มแน่นเพราะอันเดรสโตไวมาก อยากจะไปซื้ออยู่ แต่ว่าตัวเองมากับธนพัฒฯจะให้ปลีกตัวไปกับมาตินก็คงไม่ได้
“ไปกันเถอะ พอดีมีงานค้างเอาไว้น่ะ ว่าจะเข้าไปเคลียที่ออฟฟิต จริงมั้ยพัฒณ์”รามิเรสเห็นธนพัฒน์ทำท่าจะพูด ก็ขัดขึ้นมาอย่างรู้ทัน
“ครับ”ธนพัฒน์ได้แต่ตอบรับ กำมือแน่น จ้องมองไปที่กุ้ยช่ายที่มองมาอย่างอึดอัด
“งั้นแยกกันตรงนี้เลยนะ”รามิเรสตัดบทดึงธนพัฒน์เดินออกมา ขืนปล่อยไว้นานกว่านี้ มีสิทธิที่ธนพัฒน์เองจะไม่ยอมตามมาแน่แน่
“ทำไมคุณรามิเรสทำงานต้องเอาพี่พัฒน์ไปด้วย”กุ้ยช่ายถาม ไม่ค่อยพอใจ เพราะตั้งใจจะมากับธนพัฒน์ แต่กลับกลายเป็นว่ามากับมาตินแทน
“ธนพัฒน์เป็นเลขาของรามี่”มาตินตอบถึงจะแยกกุ้ยช่ายออกมาได้ แต่กุ้ยช่ายเองก็ยังให้ความสนใจกับธนพัฒน์อยู่ไม่น้อย
“จริงเหรอ มิน่า แต่ว่าทำไมดูพี่พัฒน์ไม่อยากอยู่ใกล้คุณรามิเรส ไหนบอกว่าเขารู้จักกันดี”ตามที่มาตินบอก ทำให้กุ้ยช่ายคิดว่าธนพัฒฯกับรามิเรสสนิทกันเกินคนรู้จัก แต่ท่าทีของธนพัฒฯดูจะไม่อยากยุ่งกับรามิเรสเสียมากกว่า
“เขาอาจจะโกรธกันก็ได้ เห็นว่าธนพัฒน์หนีกลับไทยมา รามี่ก็เลยตามมาน่ะ”มาตินจงใจพูดให้กุ้ยช่ายคิดลึก
“งั้นเหรอ”กุ้ยช่ายเองก็คิดตามที่มาตินวาดเอาไว้ พลางยกชุดเอี้ยมสีฟ้าอ่อนขึ้นมาดูอย่างสนใจ
“ชอบเหรอ”
“อืม ตั้งโอ๋ใส่ท่าจะน่ารัก”
“เลือกให้ให้อันเดรสด้วยสิ เอาให้เหมือนกันเลย”
“นั่นสิ ตอนนี้ตั้งโอ๋กับอันเดรสแทบจะตัวเท่ากัน ลูกคุณน่ะโตไวเกิน”
“ใครให้เรียกว่าลูกคุณ เรียกว่าลูกเราสิ”มาตินบอก ยิ้มกริ่ม
“จะลูกเราได้ไง ลูกใครลูกมันสิ”กุ้ยช่ายหน้าแดง
“ไม่ได้ ตอนนี้ต้องลูกเราเท่านั้น ตกลงมั้ย”ไม่พูดปล่าว มาตินมองซ้ายขวา หอมแก้มนิ่มไปฟอดใหญ่ข้อหาที่แก้มแดงน่ามองดีนัก
“จะ จะบ้าเหรอ”กุ้ยช่ายก้มหน้างุด จะโวยวายก็ใช่ที่ กลัวคนมอง
“ถ้าคราวหลังบอกลูกใครลูกมันอีกโดนหนักกว่านี้แน่”
“ระ รู้แล้ว ถอยออกไปก่อนสิ”กุ้ยช่ายพูดเสียงเบาก้มหน้าเลือกเสื้อผ้าเด็ก มาตินเดินเข้ามาใกล้จนแทบยืนซ้อนกัน
“อยู่ใกล้ๆเนี่ยแหละ เดี๋ยวหลง”
“นี่ อีกสองเดือน จะให้ตั้งโอ๋ไปโรงเรียนนะ”
“แล้วได้โรงเรียนรึยัง”มาตินถาม หยิบเสื้อขึ้นดู
“ก็ว่าจะให้เรียนโรงเรียนรัฐแถว.......น่ะ”
“มันไกลไม่ใช่รึไง”มาตินหันมาถาม
“แต่ว่าค่าเทอมมันถูก แล้วก็เห็นหลายคนบอกว่าดี”
“ไม่ต้องหรอก เรียนโรงเรียนที่อยู่แถวบ้านเราก็ได้ ไม่เห็นต้องไปไกล”มาตินบอก เพราะถ้าตั้งโอ๋ไปเรียนไกล คนที่จะเหนื่อยก็จะต้องเป็นกุ้ยช่ายที่คอยไปรับส่ง
“แต่นั้นมันโรงเรียนเอกชนนะ แพงด้วย”กุ้ยช่ายเสียงดัง ค่าเทิมลำพังเงินเดือนก็พอจ่ายได้ แต่ไม่อยากให้เปลืองโดยใช่เหตุ
“เอาน่า ลูกเราพี่จ่ายได้ อีกอย่างตั้งโอ๋ก็เป็นดาราแล้ว มีงานอีกตั้งหลานงานติดต่อเข้ามา จะให้เรียนโรงเรียนแบบนั้น ไม่มีคนดูแลใกล้ๆ อันตราย”
“จะ ดีเหรอ มันแพงมากเลยนะ”กุ้ยช่ายพูดเสียงแผ่ว นึกขัดเขินกับคำว่าลูกเราขึ้นมาตงิดตงิด แต่ก็ทำได้แค่ก้มหน้าเลือกเสื้อผ้าไป ไม่รู้ว่าหน้าตัวเองแดงแค่ไหน
“เชื่อพี่ กุ้ยช่ายเองก็จะได้ไม่เหนื่อย อยู่ใกล้แค่นี้ คิดถึงเมื่อไรเราก็ไปหาได้”
“อืม”กุ้ยช่ายรับคำ เขินไม่น้อยกับคำว่าเราที่เริ่มถูกยกเอามาใช้บ่อยๆ
“ฟอดดดดดด”มาตินเห็นว่ากุ้ยช่ายก้มหน้างุด หน้าแดงก่ำ
ไม่รอช้า มองซ้ายขวาแล้วก้มลงไปหอมแก้มแดงแดงนั่นอีกฟอดใหญ่ ผลที่ได้มาก็แค่โดนมองค้อนอีกนิดหน่อย อย่างน้อยก็คุ้ม
ดีกว่ามาเสียเที่ยว อย่างน้อยกุ้ยช่ายเองก็เลิกพูดถึงธนพัฒน์สักที
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอโทษที่หายไปหลายวันนะค่ะ พอดีเครียดนิสหน่อย
ยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งกันนะค่ะ มาต่อให้ยาวๆเลยค่ะ
ขอบคุณสารบัญจากคุณ Mouse2U มากเลยค่าาา
ขออนุญาตทำสารบัญมาฝากนะค้าา..^^
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg2998571#msg2998571)
ตอนที่ 1 เพลย์บอยพ่อลูกอ่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg2999380#msg2999380)
ตอนที่ 2 คุณพ่อวัยTeen (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3000513#msg3000513)
ตอนพิเศษ ฝัน(เปียก) หวาน(ปนขม)
ต่อย(หนัก) จูบ(เน้นๆ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3001371#msg3001371)
ตอนที่ 3 พี่เลี้ยงเด็ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3007810#msg3007810)
ตอนที่ 4 ช็อปปิ้งป่วนใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3007984#msg3007984)
ตอนที่ 5 ได้งานแล้วนะ รู้ยัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3008709#msg3008709)
ตอนที่ 6 หลบล่า ปู่ย่ามหาภัย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3009534#msg3009534)
ตอนที่ 7 คุณย่าขี้บ่น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3009914#msg3009914)
ตอนที่ 8 คุณพ่อมือใหม่จ่ายตลาด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3010708#msg3010708)
ตอนที่ 9 คืนวุ่นวาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3011854#msg3011854)
ตอนที่ 10 แสงจันทร์และดวงดาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3012954#msg3012954)
ตอนที่ 11 หลังคาเดียวกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3013899#msg3013899)
ตอนที่ 12 แขกที่ไม่รับเชิญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3015030#msg3015030)
ตอนที่ 12.2 แขกไม่ได้รับเชิญ (ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3015275#msg3015275)
ตอนที่ 13 นิสัยไม่ไดี(รึป่าว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3017512#msg3017512)
ตอนที่ 14 คนเมาที่ทำให้หวั่นไหว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3019208#msg3019208)
ตอนที่ 15 โจรขโมยจูบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3020618#msg3020618)
ตอนที่ 15.2 โจรขโมยจูบ (ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3026315#msg3026315)
ตอนที่ 16 จุ๊บปาก จับนม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3027293#msg3027293)
ตอนที่ 17 แม่ฟ้าของตั้งโอ๋ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3029675#msg3029675)
ตอนที่ 18 สะกดรอยตาม (คุณลุงของตั้ง
โอ๋) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3029920#msg3029920)
ตอนที่ 19 ผู้ช่วยพ่อครัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3032959#msg3032959)
ตอนที่ 19.2 จูบรสผลไม้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3033032#msg3033032)
ตอนที่ 20 ข่าวฉาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3037130#msg3037130)
ตอนที่ 20.2 ข่าวฉาว (ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3037379#msg3037379)
ตอนที่ 21 ไม่ยุติธรรม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3040621#msg3040621)
ตอนที่ 22 อิจฉาหรือว่าหึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3045356#msg3045356)
ตอนที่ 23 เกือบไปแล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3054016#msg3054016)
ตอนที่ 23.2 อยากกินนม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3054498#msg3054498)
ตอนที่ 24 สินบน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3055468#msg3055468)
ตอนที่ 24.2 แถม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3056450#msg3056450)
ตอนที่ 25 เซเลปรุ่นเล็ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3056638#msg3056638)
ตอนที่ 25.2 หาแม่ใหม่ดีมั้ย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3061714#msg3061714)
ตอนที่ 26 เลขาหน้าคม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3063250#msg3063250)
ตอนที่ 26.2 เมืองโรแมนติก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3064186#msg3064186)
ตอนที่ 27 คนป่วย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3072712#msg3072712)
ตอนที่ 28 ภาพลวงตา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3074179#msg3074179)
ตอนที่ 28.2 เสียงกระซิบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3077887#msg3077887)
ตอนที่ 29 หนีรักข้ามโลก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3080065#msg3080065)
ตอนที่ 29.2 ลูกเผลอแล้วเจอกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3080730#msg3080730)
ตอนที่ 30 ลูกไม่อยู่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3082896#msg3082896)
ตอนที่ 30.2 แผนก่อกวนรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.msg3083918#msg3083918)
รอตอนต่อไปนะค้าา.. :impress:
ดีใจมากเลย มีสารบัญกับเค้าแล้ว
:mew1: :mew1: :mew1:
-
(http://upic.me/i/pv/1error.jpg) (http://upic.me/show/55213358)
อะไรคือไม่ผ่านค่ะ อธิบายมาด่วนค่ะ จะได้แก้ไขโดยไว
ที่บอกไม่ผ่านคือมันไม่ดี หรือผิดพลาดอะไร ขยายความด้วยค่ะ
จะได้ปรับปรุงแก้ไขถูก ตอบด้วยค่ะ ต้องการเหตุผลที่ว่าไม่ผ่าน
-
รีบกดเข้ามาทันทีเลยทีเดียว
-
รามี่อย่าแกล้งกันมากสงสารพัฒน์หน่อย
-
ถึงแม้ว่าวิธีการของรามิเรสกับมาตินจะดูใจร้ายกับคุณเลขามากไปสักหน่อย แต่เราว่ามันก็ดีกว่าการปล่อยให้พัฒน์หวังลมๆ แล้งๆ ว่ากุ้ยช่ายจะหันมามองกันในฐานะ 'คนรัก' บ้างนะคะ ตัดใจตอนนี้จะได้เจ็บน้อยกว่าทิ้งไว้นานๆ ล่ะเน้ออ~ ^^
แต่ว่าขอติรามิเรสเรื่องที่เอารูปแอบถ่ายมาขู่พัฒน์หน่อยค่ะ เราว่าไม่ดีเลยน้าา อีกอย่างวิธีอื่นก็มีตั้งเยอะตั้งแยะนะคะรามี่ ยิ่งพัฒน์เป็นคนที่เรียกได้ว่า เก็บกด มากกว่าคนอื่นๆ หลายเท่าตัวแบบนี้ เวลาที่ระเบิดออกมาทีนี่รามี่ไหวที่จะรับมือแน่ใช่ไหมคะ เราว่าพัฒน์จะต้องน่ากลัวสุดๆ ไปเลยล่ะค่ะ :try2: เตรียมใจไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ ก็ดีนะคะรามี่ ด้วยความปรารถนาดีจ้า~ ><
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: ><
-
แยกคู่กันแล้ว เห้อออ หมดคู่แข่งซักทีสินะ มาร์ติน ๕๕๕๕ รอ รอตอนใหม่คับ
-
(http://upic.me/i/pv/1error.jpg) (http://upic.me/show/55213358)
อะไรคือไม่ผ่านค่ะ อธิบายมาด่วนค่ะ จะได้แก้ไขโดยไว
ที่บอกไม่ผ่านคือมันไม่ดี หรือผิดพลาดอะไร ขยายความด้วยค่ะ
จะได้ปรับปรุงแก้ไขถูก ตอบด้วยค่ะ ต้องการเหตุผลที่ว่าไม่ผ่าน
เป็นกำลังใจให้นะคะ อย่าไปสนใจคนสติไม่ดีเลยค่ะ ดูประวัติการตอบก็รู้แล้ว บั่นทอนกำลังใจเราเปล่า ๆ ยังมีเพื่อนๆที่น่ารักในเล้าที่ยังติดตามนิยายของคุณอีกหลายคน
คนแบบนี้เดี๋ยวก็หายไปแล้วก็อวตารกลับมาอีก
ภาวนาให้เขาไปดีเถอะค่ะ ถ้าโชคดีเขาคงไม่กลับมาเม้นท์นิยายของคุณอีก(โชคดีของคุณนะคะ)
-
สงสารพี่พัฒน์จัง
-
แหมๆๆๆๆ ลูกเราเลยนะพี่มาติน 555
-
เราว่าคำวิจารณ์ติชมมันคือเรื่องดี. คนเขียนจะได้พัฒนา. แต่คำติชมกากๆ ก็ปล่อยมันไปเถอะนะเราว่า
-
สู้ ๆ ครับเป็น เป็นกำลงใจให้นะอะไรที่มันไม่ดีก็อย่าใส่ใจมากนะครับ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุก ๆ มากให้เราอ่านกัน :กอด1:
-
อึดอัดแทนพี่พัฒน์ เฮ้อ
แอบฮามาตินอ่ะ ตลกอ่ะ ฮ่าๆ ชอบเวลาที่น้อยใจกุ้ยช่าย ทำท่าซึมๆ อิอิๆ
คิดถึงตั้งโอ๋อ่ะ เมื่อไรน้องจะมา :)
-
มาตี้ขี้งอน 55
-
:o8: เขินคู่หลัง แต่พัฒน์นี่คงอีกนานอ่ะ เพราะด้วยหลายๆอย่างที่ค้ำคออยู่
สู้ๆนะ อย่าได้แคร์พวก กุ้ง หอย ปู ปลา จะไม่ผ่านได้ไง๊ คนอ่านคนติดตามแยะแยะ ไม่ชอบก็ออกไปเซ้
-
สงสารพัฒน์
-
เห้อ
-
:z2:น่ารัดคู่มาตินดับกุยช่ายแต่อีกคู่จะเป็นอย่างไงต่อขู่ดัรอย่างนั้น
-
กำไรสุดๆ
-
นับวันเค้ายิ่งสวีทกัน
ดีนะไม่ลืมว่ามีลูกแล้ว
อยากให้รามี่เอาชนะใจพัฒน์ได้เร็ว ๆ
มันต้องเป็นคู่ที่หวานแน่ ๆ
ถึงไม่หวานเจี๊ยบแบบคู่มาตี้ก็เถอะ
:impress2:
-
รามี่นี่....เล่นบทร้ายแหะ มาตินดูอ่อนโยนขึ้นมาทันทีเลย 555555
-
ชอบอ่ะ อยากให้มีคู่ของลูกด้วยอิอิ :hao6: :hao6: :hao6:
ขอบคุณจร้า ติดตามอยู่น่ะ สู้ๆล่ะ o13 o13
-
สงสารพัฒอ่ะ ถึงจะทำเพื่อให้สนใจแต่ทำร้ายกันแบบนี้ไม่ดีเลย ราขึ้นนิสัยเสียมากๆ เห็นแก่ตัว ตกลงแล้วพระเอกเรื่องนี้มีอะไรดีเนี้ย ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกผิดหวังในนิสัยพระเอกทั้งสองคนมาก ไอ้คุณแก่หื่นกามนั้นถึงหลังๆจะดีขึ้นก็เถอะนะ ถ้าไม่ชัดเจนหนักแน่นพอจะยุให้หนี่ไปเลย จะห่วงมากก็คือพัฒกลัวคิดสั่นจัง ยิ่งเป็นพวกเก็บกด ถ้าโดนแบบนี้บ่อยๆกลัวใจพัฒน์มาก ถ้าคิดไม่ได้ละก่อ คงมีแตกหัก ทางที่ดีนะพัฒ แอบเนียนๆตามน้ำไปก่อน ทำให้ขอสัญญาที่ให้พ่อเสร็จแล้วก็หนี่ไปไกลๆไอ้ราขึ้นเลย ไม่ชอบนิสัยมาก ถึงแต่ก่อนจะชมว่าดีกว่าไอ้แก่ก็เถอะ ตอนนี้รับไม่ได้อ่ะ เฮ้อ หนักใจกับพระเอกเรื่องนี้มาก ถึงจะรู้ว่าเขาคู่กันก็เถอะ จากที่ดูทำไปแค่อยากรับผิดชอบไม่ใช้รักสักหน่อย เฮ้อ รอต่อไป ขอให้พัฒคิดดีๆ
-
รอต่อจ้าาา
-
:hao5: น่ารักดีทั้งสองคู่เลย...ไม่แน่ต่อไปรามิเรส..อาจจะโดนข่มเองก็ได้นะ :hao3:
-
:z13: :z13:
-
สงสารพัฒน์อ่ะ เหมือนโดนบังคับข่มขู่เลย พูดอะไรก็ไม่ได้อยากเชียร์ให้หนีไปให้ไกลกว่าเดิม
-
สู้ๆค่ะคนแต่ง เป็นกำลังใจให้นะ
สรุปว่า มี 2 คู่ซินะ :mew1:
-
กุยช่ายน่าร้ากกกกกกกกก ลูกของเรา พี่มาตินนี่เอาใหญ่เลย
-
78300
ตอนที่ 32 ไม่ยอมตัดใจ
“กุ้ยช่าย”มาตินเรียกเสียงเบา เดินเข้ามาในห้องที่กุ้ยช่ายจะมาพักประจำเมื่อมาที่บ้านของพ่อแม่ของมาติน
“มีอะไรเหรอ”กุ้ยช่ายถามไม่มอง กำลังพยายามติดโบว์หูกระต่ายสำเร็จรูปเข้ากับชุดทักสิโด้ที่ดูยังไงก็ไม่ค่อยจะคุ้นเคยกับมันสักเท่าไร
“มานี่ เดี๋ยวพี่ติดให้”มาตินยิ้มเดินเข้าไปหา แต่ไม่รู้จะช่วยติดหรือช่วยอะไรถึงได้ไปยืนซ้อนซะใกล้จนแทบไม่มีช่องว่าง แถมเจ้าตัวก็ยิ้มมองกุ้ยช่ายผ่านกระจก
“เดี๋ยวติดเองก็ได้ ไม่เห็นต้องเข้ามาใกล้ขนาดนี้”กุ้ยช่ายก้มหน้างุดเมื่อสบตาเข้ากับดวงตาสีเข้มที่จ้องมองผ่านกระจก ก็ได้แต่เขินอาย
“อ่ะ เสร็จแล้ว”
“ขอบคุณครับ”กุ้ยช่ายพูดเสียงเบา เงยหน้ามองกระจก แต่สายตาของมาติดก็ยังไม่ยอมละออกไปจากหน้าเขาอยู่ดี ด้วยสถานะของความรู้สึกของมาตินที่มีต่อกุ้ยช่ายทำให้กุ้ยช่ายค่อนข้างที่จะควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่
ทำให้แสดงทีท่าเขินอายออกมาบ่อยนเกือบจะแทบทุกครั้งที่มาตินเข้าใกล้
“ขอรางวัลหน่อยสิ”
“รางวัลอะไรเหรอ”กุ้ยช่ายเหลือบตาขึ้นมาถามอย่างสงสัย แค่ผูกโบว์ไม่กี่วิต้องมีรางวัลให้ด้วยรึไง
“ฟอดดดดด”เสียงสูดลมหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับจมูกโด่งกดมาที่แก้มนิ้มทำเอากุ้ยช่ายตาโต ตกใจอยู่ชั่วคราว ไม่คิดว่ามาตินจะกล้าฉวยโอกาสในเวลาแบบนี้
แล้วยิ่งสถานที่แบบนี้ เพราะนี่คือบ้านของพ่อแม่มาติน กุ้ยช่ายหันไปมองประตูห้องที่เปิดอยู่อย่างตกใจ กลัวจะมีใครมาเห็น
“นี่ จะบ้ารึไง ถ้าพ่อกับแม่มาเห็นเข้าจะทำยังไง”กุ้ยช่ายทุบไหล่มาตินไปแรงอยู่หลายที ข้อหาทำอะไรไม่ระวัง ทั้งโมโห ทั้งเริ่มหงุดหงิด มันน่าหมั่นไส้นัก พอไม่ห้ามจริงจริงจังจังก็เอาใหญ่ คอยแต่จะฉวยโอกาส
มาตินก็คือมาติน เจ้าแห่งความฉวยโอกาส เรื่องฉวยโอกาสล่ะเป็นที่หนึ่ง
“เห็นสิดี จะได้คุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเลย”มาตินคว้าเอาเอวคอดมากอดอย่างเอาอกเอาใจ ถือโอกาสสูดดมผมหอมหอมไปอีกสองที กดจมูกเข้ากับซอกคอ ได้กลิ่นแป้งเด็กไปอีกหลายที แค่นี้ก็กำไรเห็นเห็น
โดนทุบเท่าแรงแมวข่วนทีสองที ก็คือว่าคุ้ม
“ปล่อยสิ ก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวพ่อกับแม่มาเห็น”
“ไม่เห็นหรอก ท่านดูหลานอยู่ข้างล่างนู่น ไปห้องนอนพี่ดีกว่า”ไม่รอให้กุ้ยช่ายแย้ง มาตินก็จัดการรั้งเอาเอวเล็กๆ ของเจ้าตัวที่อยู่ในชุดทักสิโด้สีดำให้เดินตามอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่เอา ไม่ไป จะพาไปทำอะไร”กุ้ยช่ายทั้งยื้อทั้งขืนตัว แต่ก็สู้แรงไม่ได้ โดนลากให้ตามไป ใจก็ไม่อยากจะนึกว่าที่ลากไปในห้องนอนจะไปทำอะไร
แต่นี่ก็ใกล้เวลาเริ่มงานแล้ว ถ้าไม่รีบไปก็จะไม่ทัน ทำไมถึงยังมีหน้าจะลากกันเข้าห้องนอนอีก
“เอาน่า ตามมาเถอะ ถ้าดิ้นพี่อุ้มนะ”มาตินหันมาขู่
“เออ งั้นก็อย่าลากสิ เดินตามเองได้”
“ไม่เอา ลากไปอย่างนี้ดีกว่า กลัวคนบางคนหนี”
“ไม่หนีหรอกน่า มีอะไรก็ว่ามา ทำไมต้องไปห้องนั้น ไม่ไปไม่ได้รึไง”กุ้ยช่ายกอดอก ให้ตายยังไงก็ไม่อยากจะเข้าห้องนอนของมาตินเลยถ้าไม่จำเป็น ไม่ว่าจะบ้านหลังไหนก็เถอะ
“เอาน่า ตามมา เดี๋ยวสาย”มาตินยกนาฬิกาขึ้นมาจิ้มนิ้วชี้เป็นเชิงว่าไม่รีบเดี่ยวจะไปงานสาย
“ก็ได้”กุ้ยช่ายเองพอเห็นว่ามาตินพูดเป้นการเป็นงาน อ้างเอาเรื่องเวลามาพูดก็เลยเออออยอมเดินตามมือที่จับจูง จนถึงห้องนอนของมาติน
“ห้ามปิดประตูนะ”กุ้ยช่ายร้องห้าม เห็นมาตินกำลังจะปิดประตู
“โอเค โอเค”มาตินยกมือยอมแพ้ นึกตลกอยู่ในใจ ดูท่ากุ้ยช่ายจะระแวงเขาเอามากมาก
มาตินเดินไปที่ตู้ข้างหัวนอน เปิดประตูตู้ก็เจอกับตู้เซฟ กดรหัสแล้วหยิบกล่อกำมะหยี่ใบเท่าฝ่ามือขึ้นมา
กุ้ยช่ายได้แต่มองงง งง ว่ามาตินจะทำอะไร มาเอากล่องนี่ทำไม
“มาน่าสิ”มาตินจับแขนกุ้ยช่ายดึงมานั่งบนเตียง
“จะทำอะไร”กุ้ยช่ายก็ยังไม่หายระแวง ซ้ำยังระแวงหนักกว่าเก่า เพราะมาตินชวนมานั่งที่เตียง
“ยื่นมือมา”มาตินยกมือขึ้นมาขอมือของกุ้ยช่าย
กุ้ยช่ายเองก็ตามน้ำ เพราะยังสงสัยว่ามาตินจะทำอะไร
“เอะ เดี๋ยวสิ ไม่ได้นะ นี่พี่พัฒน์ให้มา”กุ้ยช่ายโวยวายชักมือกลับ
จู่ๆมาตินก็ถกแยนเสื้อคลุมขึ้นมา พยายามจะถอดเอาสร้อยที่ธนพัฒน์ให้ออก
มาตินเห็นดังนั้น จึงทั้งหงุดหงิด ทั้งเคือง ทั้งโมโห อะไรจะหวงขนาดนั้น ใจก็นึกอยากจะกระชากสร้อยให้หลุดตามมือออกมาแล้วกระชากเอาคนขี้หวงเข้ามาจูบสักทีสองทีให้หายโมโห
ลงโทษให้เลิกหวงของที่ไม่สมควรหวงสักที แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะไม่อยากให้กุ้ยช่ายต้องโกรธเคือง เพราะรู้ดีว่าคนอย่างกุ้ยช่าย พูดตรงๆคงไม่ยอมง่ายๆ คงต้องหลอกล่อเท่านั่น
“วันนี้เราไปงานประมูลเพชร การกุศลนะ ถ้าใส่ของแบบนี้ไปจะถือว่าไม่ให้เกียรติงานเขา”มาตินออกอุบาย พยายามส่งยิ้มฝืดๆ ทั้งๆที่ใจมันทั้งหงุดหงิดทั้งอิจฉา
“แต่ว่า”
“ไม่มีแต่ ถอดมาให้พี่”กุ้ยช่ายพยายามแย้ง แต่ก็โดน
ได้แต่สงสัย แต่ก็ยอมถอด แต่ว่าสร้อยที่ใส่มันอยู่ลึกเข้าไปใต้สาปแขนเสื้อ ยังไงก็ไม่มีใครเห็น ถ้าเขนเสื้อไม่เลิกขึ้น ทำไมต้องให้ถอด แต่กุ้ยช่ายก็ยอมถอดแต่โดยดี
“ห้ามหายนะ”กุ้ยช่ายกำชับ ส่งสร้อยข้อมือให้มาติน
“หายหายไปก็ดี”มาติยบ่นอุบเบาเบา
“ว่าอะไรนะ”
“ป่าว พี่บอกว่าจะเก็บไว้อย่างดี”มาตินยิ้มแห้ง แค่ให้ถอดก็ยากแล้ว ยังจะมากลัวหาย จะหวงอะไรกันนักหนา มันน่าเควี้ยงทิ้งเอาซะตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าโวยวายก็จะจับจูบปิดปากเอาซะเลย
“แล้วไปกันได้ยัง เรียกมานี่เพราะเรื่องแค่นี้ใช่มั้ย”กุ้ยช่ายถามเสียงขุ่น นึกเริ่มหงุดหงิดที่ต้องเสียเวลากับเรื่องเล็กน้อย
“ใส่นี่สิ”มาตินเปิดกล่อกำมะหยี่หยิบสร้อยเส้นสวยขึ้นมา
“นี่มันสร้อยที่ประมูลครั้งที่แล้วไม่ใช่เหรอ”กุ้ยช่ายถามอย่างตื่นเต้น กับสร้อยที่ตัวเรือนเป็นทองคำขาว ประดับด้วยอคัวมารีนสีน้ำทะเลสวย
ที่ครั้งที่แล้วมาตินกับรามิเรสแข่งกันประมูลจนราคามันเหยียบไปถึงห้าล้าน จนสุดท้ายมาตินก็ชนะประมูล จนตอนนี้กุ้ยช่ายก็ลืมมันไปแล้ว
“ใส่สิ”มาตินยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางดีใจของกุ้ยช่าย ก็ที่ตัดสินใจประมูลครั้งที่แล้ว ไม่รู้อะไรดลใจ เมื่อคนตรงหน้าบอกว่าสวย
เลยทำให้ต้องแข่งกับคนอื่นเพื่อที่ให้ได้สร้อยเส้นนี้มา ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะเอามาทำไม สุดท้ายก็ได้ใช้มันจนได้
“ไม่เอาหรอก นี่มันห้าล้านนะ ไม่ใช่ห้าร้อย จะให้มาใส่มั่วๆได้ไง ทำหายก็ได้เป็นหนี้หัวโตพอดี”กุ้ยช่ายชักมือกลับ ไม่ยอมใส่
“เอาน่า พี่ไม่หมดตัวหรอก แค่นี้ ใส่ไปเถอะ”
“ไม่ใส่ จะบ้ารึไง ไม่เอาด้วยหรอก ห้าล้านนะ เข้าใจคำว่าห้าล้านมั้ย”
“เออน่า ใส่ไปเถอะ”
“ไม่ใส่”
“จะใส่ไม่ใส่”มาตินโยนสร้อยไว้ข้างๆกระโดดขึ้นคร่อมคนเรื่องมากทันทีไม่ให้ตั้งตัว
“อะ อะไร ใส่ไง ใส่ก็ได้”กุ้ยช่ายนอนหงายเงิบไปกับที่นอนโดยมีมาตินคร่อมทับ แทบจะตอบทันที ใบหน้าขาวตกใจ ขึ้นสีแดงก่ำด้วยความลนลาน
ใครจะรู้ว่ามาตินจะเล่นเอาไม่นี้ขึ้นมาบังคับกัน สุดท้ายถึงได้ยอมใส่อยู่ดี พอใส่ก็รู้สึกกระดากข้อมือ กลัวจะทำหาย คอยท่องไว้แต่ในใจว่าห้าล้านห้าล้าน
ถ้าทำหายมีหวังต้องทำงานฟรีไปอีกหลายสิบปี
“เป็นอะไรเหรอกุ้ยช่าย ทำไมเดินเอียงๆ เหมือนหนักไปข้าง”คุณนายของบ้านเอ่ยถามเมื่อเห็นลูกชายเดินมาพร้อมกับพี่เลี้ยงของหลาย ที่เดินเอียงข้างเข้ามาอย่างขัดๆ
“ไม่เป็นไรครับ พอดี กุ้ยช่ายแค่แปลกๆ ไม่เคยใส่”กุ้ยช่ายยิ้มแหยๆ ไม่รู้ว่าตัวเองเดินเอียงจนเห็นชัดขนาดนั้น ได้แต่ยกข้อมือร่นแขนเสื้อให้คนถามได้เห็นสิ่งที่เป็นปัญหา
“ก็ไม่ได้หนักนี่ ทำไมเดินซะเอียงเชียว มาตินแกทำอะไรน้อง”คุณนายของบ้านหันไปคาดโทษลูกชาย คิดว่าเป็นตัวต้นเหตุ แต่ก็แอบตกใจอยู่ไม่น้อยที่มาตินจะหยิบยกสร้อยเส้นนี้มาใส่ให้กุ้ยช่าย
แสดงว่าสิ่งที่คิดสงสัยนั้นคงจะเป็นเรื่องจริง
“พี่มาตินไม่ได้ทำอะไรกุ้ยช่ายหรอกครับ แค่กลัวทำหาย”กุ้ยช่ายเสริมก่อนที่แม่ของมาตินจะเข้าใจผิดไปซะก่อน
“แหม แค่สร้อยเส้นเดียวหาย มาตินลูกแม่น่ะ ไม่ขาดทุนหรอก แต่จะขาดใจมากกว่า หึหึ”คนเป็นแม่ยิ้ม ยกหลานขึ้นมาอุ้ม พูดอย่างเป็นนัยน์ เหมือนจะหยอกเย้า แต่ก็แฝง
“แม่ ผมฝากลูกลูกผมด้วยนะ พรุ่งนี้จะมารับกลับ”มาตินพูดขัดเดินเข้าไปลูบหัวกุ้ยช่ายที่ยกข้อมือขึ้นจ้องกลัวว่าจะหายอย่างเอ็นดู
“ย่ะ ไม่ต้องมารับก็ได้นะ ลูกลูกของแกนะ หลานหลานของฉัน ฉันเลี้ยงได้”คุณนายของบ้านพอเห็นลูกชายเน้นคำว่าลูกลูกของผมแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้ เลยย้อนไปกับคำว่าหลานหลานของฉัน ให้กุ้ยช่ายที่ได้ยินอดแก้มแดงไม่ได้
“จ๋าฮับ จ๋าไม่ต้องห่วงตั้งโอ๋นะฮับ ตั้งโอ๋จะเยี้ยงน้องให้”ตั้งโอ๋วิ่งมากระโดดเกาะกอดขากุ้ยช่ายอย่างเอาใจ
“ครับ ตั้งโอ๋คนเก่ง อย่าดื้อกับคุณย่านะครับ”กุ้ยช่ายนั่งยองลูบหัวลูกชายที่กำลังยิ้มแก้มปริ มือก็ถือช็อกโกแล็ต
“ฮับ ตั้งโอ๋ไม่ดื้อ กินแย้วจะแปรงฟัน”
“ดีมากครับ ไว้ป๋าจะพาไปเที่ยว”
“จริงเหยอฮับ เย้เย้ ป๋าจะพาไปเที่ยว คุณปู่ฮับ ป๋าจะพาตั้งโอ๋ไปเที่ยว”ตั้งโอ๋ดีใจ วิ่งไปกระโดดนั่งบนโวฟากับพ่อของมาตินที่ดูทีวีอย่างเอาใจ ดูท่า ตั้งโอ๋จะเป็นเด็กที่เข้ากับผู้ใหญ่ง่ายเกิน ทั้งขี้อ้อน ขี้ประจบ
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสายเอา หลานหลานแม่ดูให้เองไม่ต้องห่วง”
“ขอบคุณครับ”กุ้ยช่ายยกมือไหว้ขอบคุณอย่างมีมารยาท นึกเกรงใจที่นอกจากจะมาอาศัยพึ่งพาแล้ว ยังจะเอาลูกมาฝากให้เลี้ยงอีก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
งานเลี้ยงครั้งนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับครั้งที่แล้ว เว้นเสียแต่ว่า ไม่มีพรมแดงที่ปูยาวให้คอยเดิน แต่ช่างภาพ นักข่าวก็ยังคงเยอะอยู่ดี
ทันทีที่กุ้ยช่ายเดินตามมาตินเข้าไปในงาน กล้องหลายตัวก็จับภาพเข้ามาอย่างสนอกสนใจ
สื่อหลายช่อง นักข่าวหลายสพนักเข้ามาสัมภาษณ์กับมาติน แสงแฟรชวูบวาบทำเอากุ้ยช่ายตาแทบลาย
เสียงแข่งกันตั้งคำถามจอแจทำเอาแทบหูอื้อ ส่วนมากก็คงจะเป็นเรื่องของอันเดรส
ยิ่งมาตินยืนให้สัมภาษณ์นาน นักข่าวก็ยิ่งรุมเข้ามาเยอะมากขึ้น จนกุ้ยช่ายโดนเบียดแล้วเบียดอีก แต่ยังดีที่ยังมือมือคอยจับเอาไว้ให้คอยยืนข้างๆ
หลายคำถามถูกตั้งขึ้นมา มาตินเองก็ตอบไปตามจริง กุ้ยช่ายนึกทึ่ง ไม่ค่อยได้เห็นภาพลักษณ์แบบนี้ของมาตินสักเท่าไร
ทุกคำตอบที่ตอบออกมา ทั้งที่เป็นเรื่องที่น่าจะเสียหาย แต่คำตอบของมาติน กลับเป็นคำตอบในแบบที่ว่า น่าเห็นใจเสียมากกว่า
“แล้วที่ว่าช่วงนี้ไม่มีข่าวกับผู้หญิงคนไหน ลือกันว่าคุณมาตินเจอเจ้าของหัวใจตัวจริงแล้วจริงรึป่าวค่ะ”
“ครับ ก็ประมาณนั้น พอดีตอนนี้ผมมีคนที่ต้องให้ความสำคัญมากมากเข้ามาในชีวิตนะครับ”มาตินกระชับมือระหว่างตอบทำให้กุ้ยช่ายเงยหน้าขึ้นไปมองเสี้ยงหน้าคมที่ประดับด้วยรอยยิ้ม หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะกับสิ่งที่ได้ยิน
คำถามมากมายถูกเทเข้ามา หูมันอื้อไปหมด แต่กลับแปลกที่คำตอบของมาติน กุ้ยช่ายได้ยินจัดเจนทุกถ้อยคำ
“แล้วเขาเป็นใครค่ะ”
“ก็เป็นผู้ชายครับ ฮ่าฮ่า”
“ตายแล้ว เป็นผู้ชายด้วยเหรอค่ะ แล้วอย่างนี้เรื่องความรักจะเป็นยังไงล่ะค่ะ มีปัญหากับความรักมั้ย”
“ครับ ก็รักมากนั่นแหละครับ ไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน”
“แล้วมีอุปสรรคอะไรรึป่าวค่ะ”
“ตอนนี้ก็ยังมีความสุขกันดีครับ ไม่ค่อยงอแง แต่ก็กินจุ”
“รู้จักกันนานรึยังค่ะ
“ก็หลายเดือนแล้วครับ”
“คนนอกหรือในวงการค่ะ”
“คนนอกวงการครับ แต่ก็เคยถ่ายโฆษณาอยู่ครั้งหนึ่งนะครับ”มาตินยิ้ม
“อายุประมาณเท่าไรค่ะ ห่างกันมั้ย”
“อายุก็ห่างกันเยอะอยู่นะครับ”มาตินหัวเราะเบาเบา
“ห่างกันแค่ไหนค่ะ พอจะบอกได้มั้ยค่ะคุณมาติน”
“จะตอบยังไงดีล่ะ ก็ห่างกันตั้งสามสิบปีน่ะครับ ฮ่าฮ่า ฮ่า”มาตินหัวเราะเมื่อตอบคำถามกำกวมให้นักข่าวได้งงเล่นเกี่ยวกับคนสำคัญที่ถูกหยิบยกขึ้นมาจะว่าไปก็ไม่ได้มีแค่คนเดียวสักหน่อย
“แหม คุณมาตินล่ะก็ ปล่อยให้ถามตั้งนาน ที่แท้ก็น้องอันเดรสลูกชายนี่เอง ไอ้เราก็นึกว่าแฟน”นักข่าวหลายคนพากันบ่นอุบ นึกว่าจะได้ข่าวใหญ่
“ฮ่า ฮ่า ถ้าเรื่องคนรักตอนนี้ยังไม่พร้อมเปิดตัวหรอกครับ เอาเป็นว่ามีแล้ว เดี๋ยวผมขอตัวเข้างานก่อนนะครับ”มาตินยิ้มนักข่าวที่มารุมก่อนจะแหวกทาง
โดยที่ไม่ลืมที่จะกระชับมือดึงเอาคนที่คอยอยู่ข้างๆเดินตามมาด้วย
“ทำไมไปให้ข่าวอย่างนั้นล่ะ”กุ้ยช่ายบ่นอุบหน้าแดง หยิบแก้วน้ำผลไม้ขึ้นดื่ม
“แบบนี้ล่ะดีแล้ว ถ้าไม่รีบบอกแต่เนิ่นเนิ่นมีหวัง เดี๋ยวได้มีข่าวลือขึ้นมาอีก”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มีต่อ
-
ต่อ
“พี่พัฒน์”กุ้ยช่ายเรียกเมื่อเห็นธนพัฒน์เดินมากับรามิเรส
“กุ้ยช่ายมาด้วยเหรอ”ธนพัฒน์ยิ้มออกมา นึกว่าจะต้องมายืนนิ่งลำบากใจจนจบงานเสียอีก
ถ้ารู้ว่ากุ้ยช่ายมางานนี้ก็คงไม่ปล่อยให้รามิเรสต้องบังคับให้ยาก แค่เจอกุ้ยช่ายก็อารมณ์ดีขึ้นมาหลายระดับ
เล่นเอาคนที่อุตส่าห์บังคับขู่กันมาถึงกับหงุดหงิด สุดท้ายธนพัฒน์ก็เอาแต่สนใจกุ้ยช่ายเหมือนเดิม
“ช่ายว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า”กุ้ยช่ายเองก็ดีใจ นึกว่าหากมาตินปลีกตัวไปกุ้ยช่ายเองก็คงต้องเหงาอยู่คนเดียวเพราะไม่รู้จักใคร
“ใครบอกให้แกเอาเลาขามาด้วยวะ”มาตินเดินเข้าไปโวยวายเสียงเบา ลอบมองไปยังกุ้ยช่ายกับธนพัฒน์คุยยิ้มกันมีความสุข
“แล้วใครบอกให้แกเอาคุณกุ้ยช่ายมาวะ ถ้ารู้ว่าคุณกุ้ยช่ายมาก็ไม่เอามาด้วยหรอก”รามิเรสก็พูดไปหงุดหงิดไม่น้อย
ตอนพามาก็นั่งทำสีหน้านิ่งเรียบ ไม่คุยไม่ตอบ พอเจอกุ้ยช่ายเข้าหน่อยยิ้มออกเชียว
“แกไปจับแยกสิ”มาตินบุ้ยหน้า
“แกสิไป นี่มันงานเลี้ยงนะเว้ย แยกได้ง่ายง่ายที่ไหน สื่อเยอะจะตาย กว่าจะเข้างานมาได้”
“เออ ทำไงก็ได้ ให้ไม่ต้องอยู่ด้วยกัน”
“แล้วจะให้ทำไงวะ แค่พามายังลำบาก จะให้ไปจับแยก”
“แล้วจะให้ทำยังไง”มาตินเริ่มทำหน้าบูด
“ก็คงต้องยอมปล่อยไปสักพัก”
“เออ แต่อย่าให้เลขาแกมายุ่งมากนะ ไม่งั้นฉันยกเลิกเที่ยวบินแกหมดทุกเที่ยวแน่”
“เฮ้ย เรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวอย่าเอามาปนกันสิวะ ไอ้กอลิล่าหน้าตูดนี่”รามิเรสบ่น
“งั้นก็อย่าให้คลาดสายตาล่ะ”
“อุ้ย ตายแล้ว มาตินค่ะ มาด้วยเหรอค่ะ หายหน้าหายคาไปนาน”เสียงแหลมสูงดังมาแต่ไกล ดาราสาวถลาเข้ามาเกาะแขนมาตินเป็นอันดิบดี
หวังให้สื่อได้จับภาพไปทำข่าว จะได้เป็นตัวฉุดดึงให้เธอยิ่งดังเข้าไปอีก
“ครับ พอดีช่วงนี้ว่าง”มาตินตอบแบบขอไปที มองไปทางกุ้ยช่าย ที่มองมาหน้าบูดไปซะแล้ว
พยายามแกะมือก็แกะไม่ออก
“รามี่ เฮ้ย”มาตินหันส่งซิกเรียกรามิเรส แต่ก็คงช่วยอะไรไม่ได้
เพราะนานที หนุ่มต่างชาติรูปล่อทายาทสายการบินใหญ่อย่างรามิเรสจะมาออกงานทั้งที ต่างก็เป็นที่จับจ้องของผู้หญิงหลายคนให้ได้เข้ามาแวะเวียนทอดสะพาน
“แหม น้องเจนนี่นี่ก็เหมาะกับคุณมาตินมากเลยนะค่ะคุณรามิเรส”มินนี่ไฮโซสาวเข้ามาเกาะแขนส่งยิ้มหวานให้รามิเรส
“อ่า ครับ เหมาะดี”รามิเรสยิ้มให้มาตินเหมือนจะขำ แต่ตัวเองก็ใช่ย่อย สถานการณ์ไม่ได้ต่างกันเท่าไร
มองไปที่ธนพัฒฯเจ้าตัวก็ทำหน้าเรียบเฉยใส่ ไม่แสดงออกถึงมาการใดๆ ตามจริงรามิเรสต้องการที่จะเห็นสีหน้าไม่พอใจ มากกว่าสีหน้าเฉยชาแบบนี้เสียอีก
“พี่พัฒน์ ช่ายว่าเราไปข้างนอกกันดีกว่า อยู่นี่ก็อึดอัดปล่าวปล่าว”กุ้ยช่ายมองค้อนไปที่มาตินที่มีผู้หญิงคล้องแขนอย่างหมั่นไส้ เดินจูงธนพัฒน์ออกไปนอกห้องของโรงแรม
“ครับ”ธนพัฒน์เบนหน้าหนีฝรั่งตาน้ำข้าว ก่อนจะยิ้มบางบางให้กุ้ยช่ายเป็นการตอบรับ
“ข้างนอกอากาศดีกว่าข้างในเยอะ” กุ้ยช่ายยกแก้วที่หยิบติดมือท่ยกดื่ม นั่งลงบนโซฟาตงโถงทางเดินด้านนอก มองไปหน้าห้องจัดเลี้ยงมีแต่นักข้าวเต็มไปหมด
“สร้อยนั่นสวยนะ”ธนพัฒน์พูดเสียงเบา เมื่อกุ้มมองข้อมือกุ้ยช่ายหวังจะเจอสร้อยของตัวเอง แต่กลับกลายเป็นสร้อยอัญมณีราคาแพงที่ประดับอยู่บนข้อมือขาว ถ้าหากแขนเสื้อไม่เลิกขึ้น ก็คงไม่เห็น
ความรู้สึกอิจฉาเข้ามารุมเร้าธนพัฒน์อยู่ไม่น้อย นอกจากมาตินจะได้ใกล้ชิดกุ้ยช่ายแล้ว ดูเหมือนกุ้ยช่ายจะให้ความสำคัญกับมาตินมากกว่าตัวเขาเสียแล้ว
ทั้งที่แต่ก่อน ธนพัฒน์เป็นเพียงคนเดียวที่กุ้ยช่ายจะคอยนึกถึงอยู่เสมอ
“สร้อยนี่เหรอ พี่มาตินเขาให้ใส่มาน่ะ จริงๆแล้ว ก็ไม่กล้าใส่หรอก ตั้งห้าล้าน ช่ายกลัวทำหายมากเลย”
“ห้าล้านเหรอ”ธนพัฒฯทวนคำ ดูแล้วไม่สามารถประเมินค่าราคาสร้อยเส้นนี้ได้ แต่พอกุ้ยช่ายพูดขึ้นมาทำให้ธนพัฒน์แปลกใจอยู่ไม่น้อย ไม่คิดว่ามาตินจะไว้ใจให้กุ้ยช่ายถือของราคาแพงแบบนี้ ถ้าไม่ไว้ใจกันจริงคงจะไม่ทำ
ระหว่างกุ้ยช่ายกับมาตินคืออะไรกันแน่ เป็นคำถามที่ธนพัฒน์ได้แต่คิดเดาในใจ
“อืม พี่พัฒน์เบื่องานแบบนี้มั้ย”
“พี่ไม่ค่อยชอบ แต่ก็เป็นหน้าที่”ธนพัฒน์ตอบ ก้มหน้ามองพื้น
“งั้นเหรอ ช่ายไม่ชอบตรงที่มีคนตั้งแยอะ แต่ไม่รู้จักเลยสักคนเนี่ยแหละ”กุ้ยช่ายยิ้ม มองธนพัฒน์ที่ก้มหน้ามองพื้น
ธนพัฒน์เปลี่ยนไปมากในความคิดของกุ้ยช่าย ทั้งสีหน้าและท่าทาง ปกติเมื่อเจอกันจะมีเพียงรอยยิ้มบางบางส่งมาให้
แต่ตอนนี้รอยยิ้มนั้นบางทีก็ปะปนมาด้วยความเศร้าที่ดูออกไม่ยาก บางทีเหม่อลอย หรือไม่ก็ตีสีหน้านิ่งเรียบ เหมือนสับสน
แต่ไม่ว่าจะยังไง กุ้ยช่ายเองก็ไม่อยากให้ธนพัฒน์ที่รู้จักเป็นแบบนี้ อย่างน้อยธนพัฒน์ก็เป็นคนเดียวที่คอยดูแลกันมาตลอด
“ช่ายว่าเราไปหาอะไรกินข้างนอกกันดีกว่า”กุ้ยช่ายเสนอ
“หืม แล้วงานนี้ล่ะ”ธนพัฒน์เงยหน้าขึ้นมาถามอย่างสงสัย
“ก็ไม่ได้จะมาทำอะไรที่งานนี้อยู่แล้ว หาอะไรกินข้างทางแบบที่เราเคยไปกันดีกว่า”กุ้ยช่ายยิ้ม
“แล้วคุณมาตินล่ะ”
“เดี๋ยวช่ายส่งข้อความไปบอก”
“เอางั้นก็ได้”
“รามี่แกเห็นกุ้ยช่ายมั้ยวะ”มาตินเดินโวยวายมาแต่ไกล กว่าจะสลัดดาราสาวออกก็ใช้เวลานานโข
มาเจอกับรามิเรสที่สลัดไฮโซสาวไม่หลุดสักที
“เห็นเดินไปข้างนอก”รามิเรสตอบ ยิ้มแห้งๆให้กับหญิงสาวที่ชวนคุยไม่หยุด
“อย่าบอกนะว่าไปด้วยกัน บอกแล้วไงให้คอยดู”มาติน เริ่มหงุดหงิดเดินออกจากห้องจัดเลี้ยง เผลอเข้าหน่อยกุ้ยช่ายก็หายไปกับธนพัฒน์เสียแล้ว มองดูทั่วงานก็ไม่มี
“ขอตัวนะครับ”รามิเรสยิ้มก่อนจะแกะมือที่เกี่ยวแขนออกเบาเบาอย่างไว้หน้า เดินตามมาตินออกไป
“เจอมั้ยวะ”รามิเรสถามมาติน ทันทีที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
“ไม่เจอว่ะ ไปไหนกันวะ อย่าให้เจอนะ”มาตินหงุดหงิดหนักเข้าไปใหญ่ ยกโทรศัพท์ขึ้นดูกะว่าจะโทรหา ก็เห็นข้อความ
‘ไปกับพี่พัฒน์นะครับไม่ต้องรอ’
พอเห็นข้อความก็หงุดหงิดเข้าไปใหญ่ แทบจะปาโทรศัพท์ทิ้ง พอโทรอีกฝ่ายก็ปิดเครื่องเอาซะดื้อดื้อ ไม่ได้รู้เลยว่าคนทางนี้หงุดหงิดแค่ไหน
“แกโทรหาเลขาแกสิ”มาตินบอก แต่รามิเรสก็ส่ายหน้า
“ปิดเครื่องว่ะ”รามิเรสตอบ
สุดท้ายธนพัฒน์ก็หนีไปจนได้ ซ้ำยังไปกับกุ้ยช่าย คนที่เขาต้องการให้ธนพัฒน์เลิกยุ่งมากที่สุด
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ช่ายมาค้างกับพี่พัฒน์ แน่ใจนะว่าไม่รบกวน”กุ้ยช่ายถามพลางรับเสื้อของธนพัฒน์มาใส่หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วกุ้ยช่ายได้แต่นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมา ธนพัฒน์เห็นก็ได้แต่ลอบมองด้วยความสนใจกับผิวขาวจัดของอีกฝ่าย
“ไม่เป็นไรหรอก นานมากแล้วที่เราไม่ได้ค้างด้วยกัน อย่าเกรงใจพี่เลย”
“พี่พัฒน์ใจดีกับช่ายจนช่ายเริ่มเกรงใจแล้วนะครับ”กุ้ยช่ายยิ้มจับมือธนพัฒน์ที่ขยี้หัวอย่างเอ็นดู
“พี่ไปอาบน้ำก่อน ดึกแล้ว ถ้าง่วงนอนก่อนเลย”
“ครับ”กุ้ยช่ายตอบรับ ลอบมองแผ่นหลังของธนพัฒน์ที่หายลับไป ได้แต่ถอนหายใจ
ไม่รู้สาเหตุที่ธนพัฒน์เปลี่ยนไป แต่รอยยิ้มของธนพัฒน์ก็ยังคงมีให้เสมอ เปลี่ยนก็แค่ในรอยยิ้มนั้นเคลือบแคลงไปด้วยความเศร้าใจที่กุ้ยช่ายไม่เคยได้เห็นมาก่อน
พักใหญ่ที่ธนพัฒน์ใช้เวลาอาบน้ำ เพราะเสียเวลาไปกับการใช้ความคิด ตาคมจ้องมองกุ้ยช่ายที่มองหลับอยู่บนเตียงด้วยความเจ็บปวด
ไม่อยากจะคิดว่าต้องเสียคนตรงหน้าที่คอยเฝ้าดูมาตลอดให้กับคนที่มาทีหลังอย่างมาตินไป
ธนพัฒน์นั่งลงบนเตียงทิ้งน้ำหนักให้เบาที่สุดกลัวว่าคนที่หลับอยู่จะตื่น มือเอื้อมไปลูบไล้เส้นผมที่ปรกหน้าขาวอย่างแผ่วเบา
“พี่ไม่ยอมเสียเราไปง่ายง่ายหรอกนะ”เสียงกระซิบแผ่วเบา
ธนพัฒน์ล้มตัวลงนอนเคียงข้าง คว้าเอากุ้ยช่ายมากอดอย่างเบามือ
อยากให้คืนนี้ยาวนานจนไม่มีที่สิ้นสุด อยากจะเก็บกักเอาคนในอ้อมกอดนี้ไว้เป็นของตัวเองเพียงแค่คนเดียว
คนที่คอยเฝ้าดูแลมาตลอด จะไม่ยอมให้เป็นของใครแน่แน่
ริมฝีปากร้อนผ่าวก้มลงประทับลงบนหน้าผากขาวแผ่วเบาอย่างหวงแหน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อยากอ่านตอนหน้าไวไวมั้ยค่าาาาาา 5555+
ขอบคุณทุกกำลังใจมากมากเลยค่า เบ้ปากใส่คนนิสัยไม่ดี บางคน55+
ขาดตกบกพร่องอันใดแจ้งเลยคร่าาา ได้ปรับปรุง ขอบคุณที่คอยติดตามนะค่ะ
-
ตั้งโอ๋โผล่มานิดนึง ก็ยังดี น่ารักมากๆ 5555+
ว่าแต่ตกใจที่พี่พัฒน์ชอบกุ้ยช่ายอ่ะ ตอนแรกนึกว่าแค่เอ็นดูที่เป็นสามีของน้องตัวเอง
จะเป็นไงต่อไปละนี่
-
เอาล่ะสิ มาติน กับรามี่ จะทำยังไง
แต่ถ้ากุ้ยช่ายรู้ว่า พัฒน์คิดยังไงก็คงรับไม่ได้(รึป่าว)
-
:z13: จิ้มๆ เป็นกำลังใจให้นะคนเขียน
-
กุ้ยช่ายกับพัฒน์ทำไม่ถูกต้องเอาเสียเลยค่ะ ไม่เต็มใจที่จะมางานเลี้ยงนี่ตั้งแต่ทีแรกก็ปฏิเสธให้มันชัดเจนไปเลยสิคะ เล่นหนีหายกันมาสองคนแบบนี้มันถูกต้องที่ไหนกัน แถมยังปิดโทรศัพท์มือถือหนีพ่อตัวป่วนสองคนนั่นอีก เจอแบบนี้เข้าไปถึงกับเพลียแทนเลยค่ะ เฮ้อ~
เราว่าถ้ากุ้ยช่ายกับพัฒน์ยังเป็นแบบนี้กันอยู่อีก เราก็อยากให้มาตินกับรามี่ปล่อยๆ เขาสองคนไปเถอะค่ะ กับรามี่นี่ก็ยังไม่ค่อยเท่าไรนะคะ แต่กับมาตินนี่เราว่าหลายเรื่องแล้วค่ะ เพราะกุ้ยช่ายไม่เคยนึกถึงใจของมาตินเลยสักครั้งเดียว ไม่แคร์กันสักนิดเลยว่าจะรู้สึกยังไงบ้าง กับเรื่องนิสัยบ๊องๆ แบบนั้นของมาตินได้ทำความเข้าใจบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้
ยิ่งเดี๋ยวนี้เราว่ามาตินก็ควบคุมตัวเองได้เยอะขึ้นแล้วนะคะ มีแต่กุ้ยช่ายนั่นล่ะที่ไม่เคยอ่อนให้กันเลย แล้วที่เคลิ้มๆ มาตลอดนั่นก็แค่อารมณ์พาไปเท่านั้นล่ะ เพราะพอมีสติขึ้นมาทีไรก็ทำกับมาตินแบบเดิมทุกที สงสัยจะเป็นเพราะว่ามาตินให้ความสำคัญกับกุ้ยช่ายมากเกินไปสินะคะ กุ้ยช่ายเลยมองข้ามมาตินตลอด
และเราว่าการได้รักกุ้ยช่ายเป็นอะไรที่เหนื่อยมากเลยนะคะ (สำหรับมาติน=มือใหม่หัดรัก) เพราะใครๆ ต่างก็อยากเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับคนที่ตัวเองรักตัวเองชอบกันทั้งนั้น แต่ดูเหมือนว่ามาตินจะไม่ได้เป็นหนึ่งในนั้นเสียแล้วล่ะค่ะ เพราะไม่ว่าเมื่อไรก็ตามที่พัฒน์เดินเข้ามาในรัศมีสายตาของกุ้ยช่าย มาตินจะเป็นบุคคลที่ถูกลืมไปในทันทีเช่นกัน เฮ้อ~ ทำใจเนอะมาตินก็เรามาทีหลังคนอื่นเขานี่นา..
ถ้าเป็นไปได้เราก็อยากให้มาตินลุกขึ้นมาปฏิวัติบ้างแล้วล่ะค่ะ เผื่ออะไรๆ จะดีขึ้นมาบ้าง :a2:
ปล. เราขอออกมาเรียกร้องความยุติธรรมให้มาตินบ้างนะคะ เจอเหตุการณ์แบบนี้หลายๆ ครั้งเข้า เราก็สงสารทางฝั่งของมาตินเหมือนกันค่ะ
-
สงสารพัทธว่ะ
-
5555 ชอบตรงนี้อ่ะเบ้ปากใส่คนนิสัยไม่ดี
-
เบ้ปปากใส่คนนนิสัยไม่ดีด้วยคน เอิ๊คๆ
แล้วจะเป็นไงต่อล่ะเนี่ย มาต่อด่วน พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เดี๋ยวซวยทั้งคู่ :z1:
-
อร๊ายยย. กุ้ยช่าย ไม่ระวังตัวเลน. อีตามาร์ตินโมโห. จนตัสระเบิดไปแล้วมั่ง. อิอิ
-
:hao3:
-
มาร์ตินคงเดือดปุดๆแน่นอน ที่กุ้ยฉ่ายไปกับพี่พัฒน์ ๕๕๕ ยิ่งลูกๆไปอยู่บ้านปู่ย่าแบบนี้ แทนที่จะได้สวีทหวานกับกุ้ยฉ่าย ๕๕๕ ส่วนรามิเรสคราวหน้าคงไม่ปล่อยเลขาแน่ๆ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
แรกๆ หมั่นไส้มาร์ตินนะครับ แต่ตอนนี้สงสารมาร์ตินมากๆ เลย ทำไมทำไมกุ้ยช่ายไม่สนใจบ้างล่ะครับ รู้สึกยังไงก็บอกไปสิครับ ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับ
-
รอต่อค้าบ
-
ยังไงเราก็เข้าข้างกุ้ยช่ายอยู่ดีนะ เพราะเราไม่ชอบนิสัยมาตินมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว คนๆหนึ่งจะมอบชีวิตมห้ใครดูแลไท่ใช้เรื่อง่าย ไอ้พวกง่ายๆนั้นแหละที่สุดท้ายก็เลิกหย่าล้างกันไปทิ้งปัญหาไว้ก็คือลูกปัจจุบันมีให้เห็นเยอะมากไม่ต้องถึงเพศที่สาม ชายหญิงนี้แหละเห็นบ่อยๆหึงห่วงนอกใจกันเป็นว่าเล่น อีกก่อนกุ่ยช่ายจะมาเป็นคนเลี้ยงลูกให้มาติน คนที่เป็นทุกอย่างให้กุ่ยช่ายคือพัตน์ แถมพัตน์ยังนิสัยดีกว่ามาตินทุกอย่างแค่จนกว่ามาตินเฉยๆ ที่จริงพัตหลวรักกุ่ยช่ายยังเรียนมหาลัยอยู่ด้วยชำแต่ติดที่กุ่ยช่ายโดนน้องสาวพัตปล่ำเอานั้นแหละ ส่วนรามีแต่ก่อนก็นิสัยพอใช้ได่กว่ามาตินนิดนึก เจ้าชู้ตัวพ่อเหมือนกันรู้อยู่ว่าที่เหตุการณ์นั้นขึ้นพัตอาจมีส่วนผิดที่อ่อนแอ่ ถ้าไม่ใช้รามีให้พัตดื่มเหล้าแล้วเหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดขึ้นแน่นนอน ถ้ารามีแค่อยากรับผิดชอบเฉยๆก็ปล่อยพัตไปจะดีกว่า แถมนิสัยแย่เอารูปมาแบ็คเมล์กันอีก คนแบบนี้ใครจะอยากฝากชีวิตด้วยว่ะถามจริง นี้คือผู้ชายที่ไม่เสียหายอะไรมากเสียแค่ศักดิ์ศรี ถ้าเป็นผู้หผญิงนี้คงจะอยากอยู่นะถ้าครอบครัวรู้เขา ถึงจะรวยล้นฟ้าแต่นิสัยไม่ดีใครจะอยากไปเป็นเมียมัน ถ้ากุ่ยช่ายยินนอมด้วยตัวเอโดยไม่ถูกยังคับหรือขืนใจเราจะไม่ว่าเลย ตอนนี้อะไรก็ไม่ชัดเจนสักอย่างจะโทษกุ่ยช่ายกับพัตน์ก็คงไม่ถูกนัก ถ้าคนคิดจะใช้ชีวิตด้วยกันยังทำตัวเล่นๆอยู่คงไม่มีใครอยากใช้ชีวิตด้วยหรอก ฝ่ายกุ่ยช่าย ฝ่ายพัตน์ เราไม่ได้เชียร์ให้สองคนนี้ได้กันเอง แต่เชียร์ในฝ่ายนายเอกตังหาก ถ้าจะมาเป็นเมียเขาจริงๆผมว่าไม่ว่าเพศไหนก็คงอยากได้คนดีๆในสายตาตัวเอง ถึงจะไม่ดีมากอะไร อย่างน้อยคงต้องมีความรับผิดชอบ ซื่อสัตย์จริงใจ รักครอบครัว ไม่เจ้าชู้ ขยันทำงานเลี้ยงครอบครัวในฐานะผู้นำครับครัว หรือไม่ก็เพื่อนคู่คิดที่ดีซึ่งๆกันและกัน ออกนอกโลกแล้ว ไปล่ะ อาจจะใช้อารมณ์ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้
-
สรุปสองคู่นี้ยังไงนี่
-
น่ารักคะ
-
ตั้งโอ๋โผล่มานิดนึง ก็ยังดี น่ารักมากๆ 5555+
ว่าแต่ตกใจที่พี่พัฒน์ชอบกุ้ยช่ายอ่ะ ตอนแรกนึกว่าแค่เอ็นดูที่เป็นสามีของน้องตัวเอง
จะเป็นไงต่อไปละนี่
ช่วงนี้จะโผล่มาน้อยนิดนึงนะค้าาา
แต่จะพยายามให้ออกมาบ่อยๆเลยค่ะ
-
ตอนที่ 33 Make love Make heart
RRR RRR RRR RRR RR
เสียงกดออดดังกระหน่ำทำให้กุ้ยช่ายและธนพัฒน์สะดุ้งดื่นขึ้นมากลางดึก
“ใครมาน่ะพี่พัฒน์”กุ้ยช่ายถามพลางขยี้ตา
“นอนเถอะ พี่ไปดูเอง”ธนพัฒน์ลูกจากเตียงเดินออกไปจากห้องนอน
ทันทีที่เปิดประตู ธนพัฒน์เองสะเพร่าที่ไม่ทันระวัง ถูกแรงพลักให้ล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น ผู้มาเยือนยามวิกาลจะเป็นใครไม่ได้นอนจากลูกครึ่งตัวโตอย่างมาติน
ที่ใช้เวลากับการตามหากุ้ยช่ายไปไม่น้อย มาตินก้าวยาวไปยังห้องนอนในคอนโดของธนพัฒน์โดยไม่คิดที่จะขออนุญาติ
ทิ้งให้ธนพัฒน์ได้แต่มองตามหลังไปด้วยความตกใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ต่อให้พยายามไปแย่งกลับคืนมา สุดท้ายเจ้าของเขาก็กลับมาเอาคืน
“กลับบ้าน!!”ทันทีที่เข้ามาในห้องนอน มาตินก็บันดาลความโกรธออกมาเสียงดัง
“มาได้ยังไง”กุ้ยช่ายเห็นดังนั้นจึงได้แต่ถาม จู่ๆมาตินก็เปิดประตูเข้ามาไม่ทันให้ตั้งตัวในเวลาดึกดื่นแบบนี้
ซ้ำยังดูท่าทางโมโหมากมายแบบไม่เคยเห็นมาก่อน
“จะมายังไงไม่สำคัญ กลับบ้านกับพี่”มาตินจ้องหน้าคนบนเตียงพยายามข่มความโมโห
พอเห็นคนที่เฝ้าเอาใจทุกอย่างไปกับคนอื่นแบบนี้แล้วมันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่ต้องการให้คนตรงหน้านี้ให้ความสำคัญกับใครมากกว่าตนเอง
แต่พอได้เห็นสภาพแล้วถึงกับกักเก็บความโกระเกรี้ยวภายในใจไว้แทบไม่อยู่ อยากจะกระชากคนตัวขาวที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่กับกางเกงผ้าบางขาสั้นลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วลากกลับบ้านให้มันรู้แล้วรู้รอด
ทั้งหวง ทั้งห่วงในเวลาเดียวกัน กระดุมเสื้อด้านบนที่ติดเว้นเอาไว้หลายเม็ดทำให้มาตินคิดไปไกล
จ้องมองสาบเสื้อที่แหวกออก พลันสายตาก็ไปสะดุดเอารอยช้ำแดงๆตรงต้นคอ ไม่บอกก็รู้ว่ารอยอะไร ความโมโหยิ่งเพิ่มทวีขึ้นเป็นเท่าตัว
“ไม่กลับ”เสียงต่อต้านยิ่งเป็นแรงผลักดันให้ความโกรธเคืองพุ่งสูงขึ้นเป็นเท่าตัว
“พี่บอกให้กลับกับพี่”มาตินตวาดเสียงลั่นจ้องมองใบหน้าขาวที่จ้องกลับอย่างไม่ยอม
เป็นครั้งแรกที่เกิดอารมณ์โมโหจนฉุดไม่อยู่ขนาดนี้ ทำไมกุ้ยช่ายต้องเห็นคนอื่นดีกว่าเขา
“กลับไปก่อนเถอะ”กุ้ยช่ายเบือยหน้าหนี
“บอกให้กลับกับพี่”มาตินกระชากแขนของคนที่หันหน้าหนี ไม่แรงมากนักแต่ก็พอที่จะทำให้กุ้ยช่ายถลาตามแลงดึงตามมา
“โอ้ย บอกว่าไม่กลับ ปล่อยสิ จะบ้ารึไง”กุ้ยช่ายโวยวายพยายามแกะมือที่บีบข้อมือแน่นจนรู้สึกเจ็บ
“กุ้ยช่ายบอกว่าไม่ไป คุณก็น่าจะปล่อย”ธนพัฒน์เดินเข้ามาจับมือของมาตินให้หยุด
“อย่ามายุ่ง!!!”มาตินตะคอดใส่ ปลายตามองธนพัฒน์ที่กระเด็นลงไปกองที่พื้นเป็นรอบที่สองจากแรงผลักของมาติน หัวไปกระแทกเอาขอบโต๊ะทำให้รู้สึกมึนจนต้องยกมือกุมขมับ
“พี่พัฒน์ นี่จะบ้าเหรอ ไปผลักพี่พัฒน์ทำไม ปล่อยสิ ปล่อย”กุ้ยช่ายร้องโวยวายเมื่อเห็นธนพัฒน์ถูกมาตินผลักออก
พยายามแกะมือเพื่อจะไปดูธนพัฒน์ แต่ก็ไปไหนไม่รอด
“อย่าให้ต้องพูดมาก”มาตินไม่รอให้กุ้ยช่ายได้ดูอาการของธนพัฒน์
“ปล่อยนะ ไอ้บ้านี่ เป็นบ้ารึไง”กุ้ยช่ายร้องโวยวาย
ถูกมาตินอุ้มขึ้นพาดบ่าอย่างรวดเร็ว ทั้งทุบทั้งตี แต่มาตินไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยลง จ้องมองธนพัฒน์ที่พยายามลุกขึ้นตามมา
หวังว่าจะมาเอากุ้ยช่ายคืน มาตินเดินออกจากห้องของธนพัฒน์ไปแล้ว ธนพัฒน์ตามมาทันแค่ประตูประตูลิฟท์ปิดลงไป ภาพสุดท้ายที่เห็นก็เพียงใบหน้าของมาตินที่ยกยิ้มอย่างเยาะเย้ย
ธนพัฒน์เข้าไปหยิบกุญแจรถ หวังจะตามไปทัน ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องเอากุ้ยช่ายคืนมาให้ได้ จะไม่ยอมเสียให้ใคร มือที่ค้นหากุญแจรถสั่นเท่าด้วยความร้อนรน
“หาอะไรอยู่เหรอ”เสียงทุ้มแหบดังมาจากเบื้องหลังพร้อม เสียงกรุ้งกริ้งของกุญแจทำให้ธนพัฒน์หันไปมองด้วยความตกใจ กับเสียงที่คุ้นเคย
ไม่ทันสังเกตว่ามีใครเข้ามาในห้อง นอกจากมาติน เพราะมัวแต่กลัวให้ความสนใจกับทางนั้น ทำให้ธนพัฒน์พลาด จ้องมองกุญแจรถที่อยู่ในมือของรามิเรส
ดวงตาคมไหววูบอย่างที่ไม่เคยเป็น
“คุณมาได้ยังไง”น้ำเสียงสั่นเทาถามออกไป ยกสองมือของตัวเองขึ้นมาดู ก็พบว่ามันสั่นเทาไม่แพ้กับน้ำเสียง จะต้องรีบตามไป รางสังหรณ์มันบอกว่าต้องรีบตามไปตั้งแต่ตอนนี้
“แล้วคุณคิดว่า เจ้าของเขามาเอาคนของเขาคืนได้ยังไงล่ะ”รามิเรสยิ้ม ดวงตาสีน้ำทะเลเป็นประกายขี้เล่น มาตินไม่มีทางรู้จักคอนโดของธนพัฒน์หากรามิเรสไม่เป็นฝ่ายพามา
“คืนกุญแจรถผมมา”ธนพัฒน์เข้าไปคว้ากุญแจรถ หวังจะได้มันมา แต่ก็คว้าเอาแต่อากาศ
ตัวลอยหวือไปตามแรงผลัก ไปกระทบกับโซฟา
“อยากได้ก็ต้องมีของแลกเปลี่ยนกันบ้างสิ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อิอิ มาสปอยยยยยยยยยยย
กำลังปั่นอย่างรุนแรง
-
อารมณ์พิศาลมาเต็มเลยนะคะทั้งสองคน :oni2: ชอบมากเลยค่าา~ >.<
-
ตอนนี้ อารมณ์พิศาลมาเต็ม ฮ่าๆ
-
มาตี้ใจร่มๆ
-
รอๆๆ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
ให้ไวครับ
-
80000
คำเตือน : เนื้อหา 18+ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ตอนที่ 33 Make love Make herat
RRR RRR RRR RRR RR
เสียงกดออดดังกระหน่ำทำให้กุ้ยช่ายและธนพัฒน์สะดุ้งดื่นขึ้นมากลางดึก
“ใครมาน่ะพี่พัฒน์”กุ้ยช่ายถามพลางขยี้ตา
“นอนเถอะ พี่ไปดูเอง”ธนพัฒน์ลูกจากเตียงเดินออกไปจากห้องนอน
ทันทีที่เปิดประตู ธนพัฒน์เองสะเพร่าที่ไม่ทันระวัง ถูกแรงพลักให้ล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น ผู้มาเยือนยามวิกาลจะเป็นใครไม่ได้นอนจากลูกครึ่งตัวโตอย่างมาติน
ที่ใช้เวลากับการตามหากุ้ยช่ายไปไม่น้อย มาตินก้าวยาวไปยังห้องนอนในคอนโดของธนพัฒน์โดยไม่คิดที่จะขออนุญาต
ทิ้งให้ธนพัฒน์ได้แต่มองตามหลังไปด้วยความตกใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ต่อให้พยายามไปแย่งกลับคืนมา สุดท้ายเจ้าของเขาก็กลับมาเอาคืน
“กลับบ้าน!!”ทันทีที่เข้ามาในห้องนอน มาตินก็บันดาลความโกรธออกมาเสียงดัง
“มาได้ยังไง”กุ้ยช่ายเห็นดังนั้นจึงได้แต่ถาม จู่ๆมาตินก็เปิดประตูเข้ามาไม่ทันให้ตั้งตัวในเวลาดึกดื่นแบบนี้
ซ้ำยังดูท่าทางโมโหมากมายแบบไม่เคยเห็นมาก่อน
“จะมายังไงไม่สำคัญ กลับบ้านกับพี่”มาตินจ้องหน้าคนบนเตียงพยายามข่มความโมโห
พอเห็นคนที่เฝ้าเอาใจทุกอย่างไปกับคนอื่นแบบนี้แล้วมันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่ต้องการให้คนตรงหน้านี้ให้ความสำคัญกับใครมากกว่าตนเอง
แต่พอได้เห็นสภาพแล้วถึงกับกักเก็บความโกระเกรี้ยวภายในใจไว้แทบไม่อยู่ อยากจะกระชากคนตัวขาวที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่กับกางเกงผ้าบางขาสั้นลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วลากกลับบ้านให้มันรู้แล้วรู้รอด
ทั้งหวง ทั้งห่วงในเวลาเดียวกัน กระดุมเสื้อด้านบนที่ติดเว้นเอาไว้หลายเม็ดทำให้มาตินคิดไปไกล
จ้องมองสาบเสื้อที่แหวกออก พลันสายตาก็ไปสะดุดเอารอยช้ำแดงๆตรงต้นคอ ไม่บอกก็รู้ว่ารอยอะไร ความโมโหยิ่งเพิ่มทวีขึ้นเป็นเท่าตัว
“ไม่กลับ”เสียงต่อต้านยิ่งเป็นแรงผลักดันให้ความโกรธเคืองพุ่งสูงขึ้นเป็นเท่าตัว
“พี่บอกให้กลับกับพี่”มาตินตวาดเสียงลั่นจ้องมองใบหน้าขาวที่จ้องกลับอย่างไม่ยอม
เป็นครั้งแรกที่เกิดอารมณ์โมโหจนฉุดไม่อยู่ขนาดนี้ ทำไมกุ้ยช่ายต้องเห็นคนอื่นดีกว่าเขา
“กลับไปก่อนเถอะ”กุ้ยช่ายเบือยหน้าหนี ไม่พอใจที่มาตินชอบทำอะไรเอาแต่ใจแบบนี้
“บอกให้กลับก็กลับสิ”มาตินกระชากแขนของคนที่หันหนี ไม่แรงมากนักแต่ก็พอที่จะทำให้กุ้ยช่ายถลาตามแรงดึงตามมา
“โอ้ย บอกว่าไม่กลับ ปล่อยสิ จะบ้ารึไง”กุ้ยช่ายโวยวายพยายามแกะมือที่บีบข้อมือแน่นจนรู้สึกเจ็บ
“กลับกับพี่”
“กุ้ยช่ายบอกว่าไม่ไป คุณก็น่าจะปล่อย”ธนพัฒน์เดินเข้ามาจับมือของมาตินให้หยุด
“อย่ามายุ่ง!!!”มาตินตะคอกใส่ ปลายตามองธนพัฒน์ที่กระเด็นลงไปกองที่พื้นเป็นรอบที่สองจากแรงผลักของมาติน หัวไปกระแทกเอาขอบโต๊ะทำให้รู้สึกมึนจนต้องยกมือกุมขมับ
“พี่พัฒน์ นี่จะบ้าเหรอ ไปผลักพี่พัฒน์ทำไม ปล่อยสิ บอกให้ ปล่อย”กุ้ยช่ายร้องโวยวายเมื่อเห็นธนพัฒน์ถูกมาตินผลักออก
พยายามแกะมือเพื่อจะไปดูธนพัฒน์ แต่ก็ไปไหนไม่รอด
“อย่าให้ต้องพูดมาก”มาตินไม่รอให้กุ้ยช่ายได้ดูอาการของธนพัฒน์
“ปล่อยนะ ไอ้บ้านี่ เป็นบ้ารึไง”กุ้ยช่ายร้องโวยวาย
ถูกมาตินอุ้มขึ้นพาดบ่าอย่างรวดเร็ว ทั้งทุบทั้งตี แต่มาตินไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยลง จ้องมองธนพัฒน์ที่พยายามลุกขึ้นตามมา
หวังว่าจะมาเอากุ้ยช่ายคืน มาตินเดินออกจากห้องของธนพัฒน์ไปแล้ว ธนพัฒน์ตามมาทันแค่ประตูประตูลิฟท์ปิดลงไป ภาพสุดท้ายที่เห็นก็เพียงใบหน้าของมาตินที่ยกยิ้มอย่างเยาะเย้ย
ธนพัฒน์เข้าไปหยิบกุญแจรถ หวังจะตามไปทัน ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องเอากุ้ยช่ายคืนมาให้ได้ จะไม่ยอมเสียให้ใคร มือที่ค้นหากุญแจรถสั่นเท่าด้วยความร้อนรน
“หาอะไรอยู่เหรอ”เสียงทุ้มแหบดังมาจากเบื้องหลังพร้อม เสียงกรุ้งกริ้งของกุญแจทำให้ธนพัฒน์หันไปมองด้วยความตกใจ กับเสียงที่คุ้นเคย
ไม่ทันสังเกตว่ามีใครเข้ามาในห้อง นอกจากมาติน เพราะมัวแต่กลัวให้ความสนใจกับทางนั้น ทำให้ธนพัฒน์พลาด จ้องมองกุญแจรถที่อยู่ในมือของรามิเรส
ดวงตาคมไหววูบอย่างที่ไม่เคยเป็น
“คุณมาได้ยังไง”น้ำเสียงสั่นเทาถามออกไป ยกสองมือของตัวเองขึ้นมาดู ก็พบว่ามันสั่นเทาไม่แพ้กับน้ำเสียง จะต้องรีบตามไป รางสังหรณ์มันบอกว่าต้องรีบตามไปตั้งแต่ตอนนี้
“แล้วคุณคิดว่า เจ้าของเขามาเอาคนของเขาคืนได้ยังไงล่ะ”รามิเรสยิ้ม ดวงตาสีน้ำทะเลเป็นประกายขี้เล่น มาตินไม่มีทางรู้จักคอนโดของธนพัฒน์หากรามิเรสไม่เป็นฝ่ายพามา
“คืนกุญแจรถผมมา”ธนพัฒน์เข้าไปคว้ากุญแจรถ หวังจะได้มันมา แต่ก็คว้าเอาแต่อากาศ
ตัวลอยหวือไปตามแรงผลัก ไปกระทบกับโซฟา
“อยากได้ก็ต้องมีของแลกเปลี่ยนกันบ้างสิ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“โอ้ย จะบ้ารึไง ไปทำร้ายพี่พัฒน์ทำไม”กุ้ยช่ายโวยวาย ตัวถูกโยนลงบนพื้นห้องน้ำ ไม่แรงแต่ก็ทำให้เจ็บจนจุก
“ห่วงมันนักนะ”มาตินผลักกุ้ยช่ายที่พยายามลุก ให้ล้มลงไปอีก
“จะทำอะไรนะ”กุ้ยช่ายพยายามผลักมือที่ดึงทึ้งเสื้อของตัวเองออก
“อยู่เฉยๆ”มาตินข่มเสียง พยายามเก็บอารมณ์ เสื้อตัวนี้ไม่ใช่ของกุ้ยช่าย และแน่นอนไม่ใช่ของที่เขาซื้อให้
มาตินฉีกกระชากเสื้ออย่างแรงโดยไม่ฟังเสียงร้องห้าม จนมันหลุดติดมือมาเป็นชิ้นๆ
“เป็นบ้ารึไง ออกไปนะ อย่ามาทำอะไรแบบนี้”กุ้ยช่ายพยายามยื้อกางเกงผ้าตัวบาง แต่ก็ไม่เป็นผล ถูกมือใหญ่กดหัวให้ดิ้นไม่ได้ กางเกงผ้าตัวบางถูกลากดึงผ่านข้อเท้าออกไปไม่อยาก
“บอกให้อยู่เฉยๆ”มาตินกัดฟันพูด จ้องมองรอยช้ำจางๆที่ต้นคออย่างข่มอารมณ์ อุตส่าห์เอาใจ อุตส่าห์ทำดีมาด้วยตลอดสุดท้ายก็มองข้ามกันไป
ตลอดเวลาที่ผ่านมาคงไม่มีค่าสำหรับคนตรงหน้าเลยสักนิด
“ฮะ ฮึก เป็นบ้ารึไง แค่ก แค่ก”กุ้ยช่ายสำลักน้ำ
มาตินเปิดฝักบัวอย่างแรงฉีดน้ำใส่ตัวเปลือยปล่าวของกุ้ยช่าย ไม่ว่าจะยังไงเขาขอต้องการล้างมันออก ไม่ชอบใจที่ร่างกายของกุ้ยช่ายจะต้องถูกแตะต้องโดยคนอื่น
เขาจะต้องล้างมันออก
“เลิกยุ่งกับมันซะ”มาตินสั่ง พร้อมกับเอามือขัดแรงๆเข้าที่รอยจางตรงต้นคอ
“เจ็บ ปล่อยนะ อย่ามาสั่งให้คนอื่นเขาเลิกยุ่ง ทีตัวเองยังยุ่งกับผู้หญิงในงานเลี้ยงอยู่เลย”
“บอกให้เลิกยุ่งก็เลิกยุ่งสิ อย่ามาเถียง”มาตินเสียงดัง ยิ่งลงแรงขัดมากขึ้น หวังจะให้รอยแดงมันจาง แต่มันกลับยิ่งแดงช้ำเข้าไปอีก
“ไม่ เลิกยุ่งเด็ดขาด”
“บอกให้เลิกยุ่ง ก็เลิกยุ่งสิ!!”มาตินตวาดเสียงดัง ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
ไม่เคยต้องโมโหขนาดนี้ เพราะไม่เคยรักใคร ไม่เคยที่จะกลัวเสียคนที่รักให้กับใคร ถึงได้เป็นอย่างนี้
หวงมาก หวงจนอยากจะทำลายไม่ให้ใครได้มาแตะต้อง รอยแดงๆที่ต้นคอ ลบยังไงก็ลบไม่ออก ยิ่งออกแรงถูก็ยิ่งแดงกว่าเดิม
“เจ็บ เจ็บนะ”กุ้ยช่ายร้องออกมา พยายามผลักมาตินให้ออก น้ำที่ถูดฉีดใส่เข้ามาทำให้หนาวจนตัวเริ่มสั่น
ไม่รู้ว่ามาตินเป็นอะไร แต่มาตินไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่จู่ๆก็จะมาบังคับให้ไม่ยุ่งเกี่ยวกับธนพัฒน์มันเป็นไปไม่ได้ ธนพัฒน์คือคนที่คอยช่วยเหลือเขามาตลอด
“โถ่โว้ย!!”มาตินตะโกนเสียงดังอย่างไม่พอใจ รอยที่ถูยังไงก็ถูไม่ออก กุ้ยช่ายกำลังเปลือยโดยที่ไม่ใส่เสื้อผ้าสักชิ้น แต่มาตินกลับไม่สนใจมันเท่ารอยแดงช้ำบนคอ ยิ่งมองยิ่งโมโห เหวี่ยงเอาฝักบัวทิ้งกระทบกับผนังห้องน้ำเสียงดัง
“เลิกยุ่งกับมันได้มั้ย”มาตินขออีกครั้ง จับเอาใบหน้าของกุ้ยช่ายที่หันหนีให้จ้องมอง
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่เต็มไปด้วยความโกรธเคือง แต่เบื้องลึกกลับมีแต่ความผิดหวัง
“เป็นไปไม่ได้ เลิกยุ่งกับเขาไม่ได้”กุ้ยช่ายส่ายหน้า น้ำตาเริ่มคลอด้วยความหวาดกลัว ไม่รู้ว่ามาตินเป็นอะไร มาตินที่เคยรู้จัก
ไม่ใช่แบบนี้ จู่ๆก็จะมาให้เขาเลิกยุ่งกับคนนั้นคนคนนี้โดยที่ไม่มีเหตุผลมันเป็นไปไม่ได้
“ทำไม แค่เลิกยุ่งกับมันแค่นี้ ยากนักรึไง”มาตินจับต้นแขนกุ้ยช่ายดึงเข้ามาใกล้
“เจ็บนะ เป็นอะไร ทำไมต้องให้เลิกยุ่งด้วย”
“ก็แล้วทำไมถึงเลิกยุ่งไม่ได้”มาตินพยายามใจเย็น ยังไงซะ ร่องรอยของคนอื่นที่อยู่บนตัวของกุ้ยช่ายทำให้ใจมันร้อนรุ่ม ไม่ยอมสงบ บอกตัวเองว่าอย่าทำให้คนตรงหน้าเสียใจ แต่มันก็หยุดไม่ได้
“ก็เพราะ พี่พัฒน์เป็นคนเดียวที่คอยอยู่ด้วยตลอด”กุ้ยช่ายพูดเสียงแผ่ว หลุบตามองพื้นห้องน้ำ
หลบหนีสายตาที่จ้องมาอย่างคาดคั้น
“แล้วพี่ล่ะ ที่ผ่านมาคืออะไร”มาตินจ้องมองกุ้ยช่ายด้วยดวงตาไหววูบ จ้องมองเสี้ยวหน้าที่หันหนีด้วยความเจ็บปวด
เขาไม่เคยเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครมาก่อน แต่ครั้งนี้เขายอมทำ ทำเพื่อให้คนตรงหน้ายอมรับ
-
ต่อ
แต่มันกลับไม่มีความหมาย กุ้ยช่ายไม่เคยหันมามอง ซ้ำยังไปกับคนอื่น คนอื่นที่ไม่ใช่เขา
“ตอนนี้ ยังไม่มีคำตอบ”กุ้ยช่ายตอบเสียงเบา ราวกระซิบ มือที่เกาะกุมเสื้อของมาตินกำแน่นเหมือนกับอึดอัด
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่มาตินก้าวเข้ามาในชีวิตของเขา ชีวิตที่เคยเรียบง่าย ดำเนินไปอย่างซ้ำซากทุกวี่ทุกวัน กลับเปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหว
ไม่เคยใช้ชีวิตโดยที่ไม่ต้องกังวลอะไรมาก่อน ทั้งมีความสุข ทั้งสนุก และปวดหัวไปในคราวเดียวกัน
สีสันที่เคยจืดชืดกลับถูกแต่งแต้มให้สวยงามมีชีวิตชีวา ความสุขค่อยๆถูกเติมเต็มอย่างไม่เคยเป็น
ความรู้สึกที่มีต่อมาติน ถึงจะรู้สึกดี แต่ตอนนี้กุ้ยช่ายเองก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร ต่างฝ่ายต่างก็เป็นผู้ชายทั้งคู่
ความรู้สึกที่มีมันค่อนข้างก้ำกึ่งจนไม่อาจจะจำกัดความมันออกมา
กุ้ยช่ายไม่มีคำตอบให้กับมาติน เพราะคำตอบที่มี มันยังไม่ถูกยอมรับ หัวใจของกุ้ยช่ายพยายามผลักไสคำตอบที่มี
“ก็ดี พี่จะช่วยหาคำตอบให้เอง”มาตินตัดบทด้วยความโกรธเคือง คำตอบที่เฝ้าขอมานานนับหลายเดือนที่ผ่านมา
สุดท้ายมันก็ไม่มี ไม่มี แม้แต่ความเห็นใจ
แต่ในเมื่อคำตอบที่ต้องการมันไม่มี เขานี่แหละจะหามันมาให้เอง ต่อให้ทำในสิ่งที่ไม่ต้องการ ก็จะทำ
“โอ้ย เจ็บ”มาตินกระชากเอากุ้ยช่ายเข้ามากอดแน่นจนแทบไม่มีช่องว่าง ตัวเปลือยเย็นเฉียบปะทะเข้ากับแผ่นอกร้อนผ่าว
ใบหน้าหล่อเหลาซุกเข้ากับซอกคอเนียนนุ่มอย่างแรง ริมฝีปากร้อนผ่าวกัดเอาเนินเนื้อต้นคออย่างโกรธเคือง
ต้องการลบร่องรอยที่มันขวางหูขวางตาออก ต่อให้ต้องทนเห็นกุ้ยช่ายเจ็บก็จะทำ
มาตินตะโบมจูบไปทั่วลำคออย่างจาบจ้วง รสเค็มปร่าจากรอยกัดทำให้ความโกรธเคืองยิ่งเพิ่มขึ้นทวีคูณ
กุ้ยช่ายพยายามผลักไสมาตินให้ออกห่าง ไม่รู้ว่ามาตินเป็นอะไร แต่สำหรับกุ้ยช่ายเองก็ไม่ได้ต้องการอย่างนี้
“ปล่อย อื้อ อย่าทำแบบนี้”กุ้ยช่ายทั้งทุบทั้งตี แต่มาตินก็ไม่ยอมหยุด
“อย่าดิ้น อยู่เฉยๆ”มาตินขู่ ถ้าหากว่ากุ้ยช่ายไม่ยอมหยุดนิ่ง มาตินเองก็ควบคุมตัวเองไม่ให้รุนแรงไม่ได้
ริมฝีปากร้อนผ่าวบนขยี้ไปตามเนื้อเนียนขาว หวังจะลบรอยแล้วสร้างรอยใหม่ ทิ้งเอาร่องรอยแดงเห่อไว้ทั่ว
“ปล่อย อย่าทำอย่างนี้”กุ้ยช่ายร้องขอ พยายามเบนหน้าหลบริมฝีปากที่จูบมาบนแก้มตัวเอง
“ที่กับมันทำไมถึงไม่ขัดขืนล่ะ”มาตินพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
ไม่ว่าอะไรก็มาฉุดอารมณ์หึงหวงเอาไว้ไม่อยู่
ทั้งหึงหวงทั้งโกรธเคืองที่คนตรงหน้าไม่เคยชัดเจนกับคำตอบที่เขาต้องการสักที
อยากให้กุ้ยช่ายหันมาสนใจเขาบ้าง
สนใจเขาให้มากกว่าที่สนใจคนอื่น
“อย่าหนีน่า อยู่เฉยๆ”มาตินพยายามยับยั้งตัวเองไม่ให้รุนแรง แต่กุ้ยช่ายเองก็ไม่ให้ความร่วมมือ คอยจะดิ้นหนีอยู่ตลอด
“อย่าทำ เจ็บนะ อย่าทำเลย”กุ้ยช่ายขอร้อง น้ำตาคลอ ทั้งหวาดกลัวทั้งเสียใจ ที่เคยไว้ใจคนอย่างมาตินมาตลอด
ไม่ว่าจะร้องไม่ว่าจะดื้นยังไงมาตินก็ไม่ยอมปล่อย มือใหญ่ลูบไปทั่วตัวจนนึกกลัว ตัวสั่นเทา
ทำยังไงก็สู้แรงอย่างมาตินไม่ได้ ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น แต่ก็ขัดขืนอะไรไม่ได้เลย
มือของมาตินบีบขยำเข้าที่หน้าอกทั้งสองข้าง จนเริ่มเจ็บ รู้ว่ามาตินโกรธเคือง แต่ไม่รู้ว่าด้วยเรื่องอะไร ถึงได้ทำกันอย่างนี้
พื้นห้องน้ำเย็นเฉียบไม่อาจระงับความร้อนรุ่มในใจของมาตินได้
มาตินอุ้มเอากุ้ยช่ายพาดบ่าโยนลงบนเตียงอย่างไม่ออมแรง
กุ้ยช่ายถดตัวหนี แต่ก็ไม่รอดเงื้อมือคนอย่างมาตินไปได้ มาตินเอื้อมมือไปกระชากข้อเท้ากุ้ยช่ายดึงมันเข้ามาหาตัว
“ขอร้อง อย่าทำแบบนี้”กุ้ยช่ายจับแขนของมาตินอ้อนวอนเมื่อรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
“ทีพี่ขอให้เลิกยุ่งกับมันกุ้ยช่ายยังไม่ทำให้พี่เลย”มาตินถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมด
เผยให้เห็นเรืองร่างกำยำที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ สายตาสีเข้มจ้องมองกุ้ยช่ายหัวจรดเท้า
ความคิดจดจ่ออยู่กับการตัดสินใจ ระหว่างจะหยุดหรือจะทำต่อ
ถ้าหยุด กุ้ยช่ายก็อาจจะไปกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา แต่ถ้าทำ กุ้ยช่ายเองจะทั้งโกรธทั้งเกลียดเขา
แต่มันก็แค่นั้น ขอแค่ให้กุ้ยช่ายได้เป็นของเขาคนเดียวก็พอ จะดึงรั้งเอาไว้ถึงแม้ว่ากุ้ยช่ายจะไม่เต็มใจ แต่เขาก็จะทำ
ถึงแม้ว่าสายตาคู่สวยที่มองมาจะเต็มไปด้วยความหวาดกลัวความผิดหวัง แต่มาตินก็จะไม่สนใจ
ริมฝีปากร้อนทาบทับเอาริมฝีปากที่สั่นเทาไม่ให้ได้ตั้งตัว ฉุดดึงรั้งเอาคนที่คอยจะหนีให้มาอยู่ข้างใต้
มือหนึ่งบังคับจับเอาคางนั้นบีบเอาไว้ไม่ให้หันหนี ให้ตอบรับจูบที่จาบจ้วงและรุนแรง ลิ้นร้อนล้วงลึกเข้าไปกอบโกยเอาลิ้นเล็กที่ผลักไสอย่างข่มเหง
มืออีกข้างลูบไล้ บีบขยำไปทั่วอย่างไม่ออมแรงจนเกิดรอยแดงทิ้งไปทั่วร่าง กุ้ยช่ายจิกเอาบ่าของมาตินเป็นที่รองรับอารมณ์หวาดกลัว
ต่อให้ดิ้นหนีเท่าไรก็ดิ้นไม่หลุด ร่างกายร้อนผ่าวเสียดสีกันจนร่างกายรู้สึกราวกับถูกแผดเผา ส่วนแข็งขืนของมาตินเสียดสีกับกายอันน้อยของกุ้ยช่ายไปมา
ต่อให้ไม่เต็มใจ แต่จิตใต้สำนึกของกุ้ยช่ายเองก็ตอบสนอง
“ยะ อื้อ อย่า”กุ้ยช่ายพยายามร้องห้ามแต่ก็ถูกปากของมาติดประกบจูบทันที ไม่ปล่อยให้หลุดรอด
มาตินยกขาของกุ้ยช่ายขึ้นเกี่ยวกับเอวสอบ แยกเอาเรียวขาขาวเนียนออกจากกัน
กุ้ยช่ายพยายามดิ้น แต่ก็ถูกร่างของมาตินกดทับเอาไว้
“อยู่เฉยๆ”มาตินกระซิบข้างหู ปล่อยเอาปากของกุ้ยช่ายให้เป็นอิสระ ยังไงซะตอนนี้กุ้ยช่ายเองก็คงหนีไปไหนไม่รอด
มือหนาลูบแหวเนินเนื้อนิ้มออกจากกัน ส่งนิ้วร้อนให้กดคลึงรอยพับจีบที่ซ่อนอยู่ในเนินเนื้อ
กุ้ยช่ายสะดุ้ง ดิ้นแล้วดิ้นอีก รู้ว่ามาตินต้องการทำอะไร แต่กุ้ยช่ายยังไม่พร้อม ขนาดของมาตินมันเป็นสิ่งที่กุ้ยช่ายหวาดกลัว แค่มองสายตา ดูก็รู้ว่ายังไงมันก็คงเข้าไปไม่ได้
“เฮือก เจ็บนะ”กุ้ยช่ายสะดุ้ง ร้องเสียงหลง มาติดสอดนิ้วเข้า
ความรู้สึกเจ็บแสบทำให้ต้องนิ่วหน้า
มาตินเงยหน้ามองกุ้ยช่ายเมื่อเห็นว่าดิ้นหนักกว่าเก่า
“อย่าดิ้น”มาตินกระซิบเริ่มใจอ่อนเมื่อกุ้ยช่ายร้องเจ็บ
“ปล่อย ปล่อยสักที เจ็บ”
กุ้ยช่ายเจ็บจนน้ำตาคลอ ไหลลงอาบแก้ม เห็นดังนั้นมาตินจึงดึงนิ้วออก
เอื้อมไปหยิบเอาเบบี้ออยของอันเดรสที่วางอยู่ข้างบนตู้ข้างเตียงเอามาเทใส่มือ
ชโลมมันลงบนช่องทางสอดเอานิ้วเข้าไปได้สองนิ้ว คราวนี้กุ้ยช่ายไม่ร้องเจ็บ เหมือนเก่า แต่ยังคงดิ้นหนี มาตินก้มลงไปกดจูบที่ขมับชื้นเหงื่อ
นิ้วที่สามสอดเข้าไป กุ้ยช่ายนิ่วหน้า ร้องเจ็บเสียงขาดหาย แต่มาตินเองก็หยุดไม่ได้แล้วเช่นกัน
ดึงเอาสามนิ้วเข้าออก ออยเปียกลื่นทำให้ไม่มีอะไรติดขัด
กุ้ยช่ายได้แต่ยกมือขึ้นปิดหน้า เสียงสะอื้นดังออกมาเป็นระยะ จนมาตินนึกใจอ่อน อยากจะหยุดเสียแต่ตอนนี้
แต่ถ้าหยุด กุ้ยช่ายก็จะหนีไปเป็นของคนอื่น เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่มาตินไม่อยากจะยอม
แค่คิดความโกรธก็เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง มือหนาชักนิ้วเข้าออกแรงกว่าเก่า
“อึก อือ ปล่อย หยุดเถอะ หยุดสักที”กุ้ยช่ายร่ำร้อง ส่ายหน้าไปมา ภายในร่างกายนิ้วที่ชักเข้าออกทำให้กุ้ยช่ายรู้สึกถึงความเปียกลื่นที่จาบจ้วง
อดคิดตามไม่ได้ว่ามาตินกำลังจะทำอะไรต่อจากนี้
แต่ก็ได้แต่ปิดหน้า ไม่กล้าที่จะจ้องมอง มาตินในตอนนี้เลวร้ายเกินกว่าจะรับได้
ร่างกายของกุ้ยช่ายเกร็งตัว มาตินก้มลงมากัดดึงเอายอดสีอ่อนเบาเบา ตามด้วยลิ้นเปียกชื้นตวัดชิมอย่างหื่นกระหาย
“อะ โอ้ย ปล่อย ปล่อย เจ็บ อย่าทำนะ ปล่อยสักที”กุ้ยช่ายได้แต่ร้องโวยวาย ผวาเข้าเกาะไหล่มาติน
มาตินดึงเอานิ้วออกแทนที่ด้วยแก่นกายอันใหญ่เข้าบดเบียดกับช่องทางชื้นแฉะ
ทั้งดันทั้งผลักไส แต่มันก็ไม่ง่ายที่จะเข้าไป กุ้ยช่ายเองก็ร่ำร้อง น้ำตาไหลอาบแก้ม จ้องมองหน้ามาด้วยความผิดหวัง มาตินได้แต่เบือนหน้าหนี ไม่อยากมองเห็นดวงตาคู่สวยที่มองมาด้วยความผิดหวัง
มาตินดึงดันเข้าไปในตัวของกุ้ยช่าย ช่องทางที่แน่นตึงบีบรัดทันทีที่ส่วนปลายเข้าไปได้
ความรู้สึกหยาบโลนทำให้อารมณ์ของมาตินปะทุขึ้นมาไม่ยาก มาตินกดเอากายอันใหญ่ลงไปเรื่อยๆ
แรงเล็บที่จิกลงมาบนไหล่มันไม่น้อยจนรู้สึกถึงความแสบ แต่ก็คงเทียบไม่ได้กับความเจ็บของกุ้ยช่ายที่มีในตอนนี้
ช่องทางนั้นมันทั้งรัดทั้งดูดมาติน จนแทบจะสำลักความสุข ในที่สุดมาตินก็ได้เป็นเจ้าของของกุ้ยช่ายเสียที
แต่มันก็แค่ตัว
เสียงหวีดร้องของกุ้ยช่ายดังระงมก้องหูยามที่มาตินกระแทกกายลงไปอย่างรุนแรง มาตินจดจำมันได้ดีไม่มีลืม
ความร้อนที่แผดเผาตอบรับกายที่สอดแทรกทำให้แทบคลั่ง ทั้งมีความสุข ทั้งเจ็บปวดใจในคราวเดียวกัน
ต่อจากนี้ จะให้ทำยังไง มาตินก็จะไม่ปล่อยให้กุ้ยช่ายได้ไปกับใครอีกแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Can I tell your heart . I love u.
แต่งฉากแบบนี้ไม่เก่ง แต่ก็พยายามสุดๆแล้ว เข้าถึงยากจริงๆ การมโนเนี่ย
เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะค่ะ จะได้มีกำลังใจ มาต่อไวไว วันนี้ว่าจะไม่มาก็กลัวหลายคนที่รอขาดตอน
ช้วยกัน จิ้มๆ ดันๆ กัน นะค้าาาา :z13: :z13:
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
ปล.คุณพิศาลคือใครรรรรรร คนอ่านไม่รู้ไปหลบอยู่หลุมไหน ไม่รุจัก555+
-
คราวนี้มาตินเสียใจหนักยิ่งกว่าเดิมแน่ๆ เลยนะคะนั่น ไม่น่าจะต้องถึงขนาดขืนใจกันเลย เราว่านะถ้ามาตินหยุดตัวเองไว้ก่อนที่จะถึงขั้นสุดท้าย แล้วบอกขอโทษกุ้ยช่ายเสียตั้งแต่เนิ่นๆ อะไรๆ ก็คงจะดีกว่านี้ แล้วหลังจากนั้นมาตินก็ต้องแสดงออกว่าตัวเองนั้นรู้สึกผิดจริงๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น โดยการที่มาตินไม่เข้าไปใกล้และไม่ไปวุ่นวายกับกุ้ยช่ายอีก เราว่าหล่อเลยนะคะ ดีกว่าการย่ำยีกันแบบนี้เป็นไหนๆ อีกอย่างกุ้ยช่ายยังจะรู้ใจตัวเองได้เร็วขึ้นอีกด้วยล่ะค่ะ
เราว่านะคะตอนนี้ทั้งสี่คนน่าเห็นใจพอกันเลยค่ะ เฮ้อ~ รักสี่เศร้านี้น้าา.. :hao5:
-
มันดูแปลกๆ ยังไงไม่รู้
-
:sad4:
-
มันดูแปลกๆ ยังไงไม่รู้
แปลกยังไงค้าาาา
บอกหน่อยน้า น้า น้า
อยากรู้แล้วเอาไปปรับปรุง
กลัวมันขัดขัด
หลังไมค์ พีเอ็ทมาก้ได้ค่ะ
รบกวนหน่อย
-
ทำกันขนาดนี้ กุ้ยช่ายคงไม่ยกโทษให้ง่ายๆแน่
ทำไมชอบอ้างว่าหึงแล้วต้องทำแบบนี้นะ
ไม่คิดเลยรึไงว่า ฝ่ายรับจะเจ็บปวดเสียใจแค่ไหน
-
สงสารกุ้ยช่ายอ่ะ ทำไมมาตินไม่ยับยั้งอารมณ์นะ เข้าใจว่าโกรธว่าหึง แต่มันน่าจะคุยกันดีๆ ได้
ขืนใจกันแบบนี้มันมีแต่ความเจ็บปวดทั้งสองฝ่ายแหละ
หลังจากนี้กุ้ยช่ายคงโกรธมาตินมากแน่ๆ เฮ้อ
-
:hao3: นั่นหรือคือสิ่งที่เรียกว่ารัก ของมาติน ปากบอกแต่ว่าจะไม่ปล่อยไป แต่ตัวเองกลับไม่เคยทำอะไีรที่แน่นอนเลย
บางครั้งมันก็ต้องชัดเจนบ้างอะไรบ้างสิ ไม่ใช่แบบนี้ :z6:
-
สงสารกุยช่ายอ่าาา คนเขียนใจร้ายฮืออออ
จริงๆฉากนี้มันให้อารมณ์แบบข่มขืนเลยอ่ะครับ มันเลยดูขัดๆเพราะเรื่องที่ดำเดินมามันออกที่จะน่ารัก
ฉากนี้ถ้าขั้นด้วยการที่กุยช่ายรู้สึกดีๆด้วยตอนช่วงท้ายๆและมาตินก็อ่อนโยนขึ้น มันจะให้ความรู้สึกดีกว่าน่ะครับ
ผมแค่ติชมนะ แต่งต่อแล้วแต่คนเขียนเลยครับ เพราะผมชอบเรื่องนี้ที่มีกลิ่นไอความน่ารัก เลยไม่อยากให้มีฉากที่มันทำลายตัวกุยช่ายเกินนะครับ รอคนเขียนมาต่อนะครับ
-
มาตินโมโหเกินจะยับยั้งตัวเองเลยเหรอ :hao5:
-
ในที่สุดมาร์ตินก็ได้เป็นเจ้าของกุ้ยฉ่าย ต่อจากนี้ก็ทำคะแนนให้มากๆนะมาร์ติน พาไปหาพ่อแม่เลย อารมณ์สงบแล้วคุยกันให้รู้เรื่อง ปอ ลอ ผู้แต่งช่วยบอกเลขหน้าด้วยคับ จะได้ตามอ่านถูก ขอบคุณคับ
-
มาม่าอีกละ
-
ไม่ได้เข้าเล้าพักนึง ทำไมเรื่องบทมันจะเร็วก็เร็วราวกับจรวดแบบนี้นะ
มาร์ตินทำไม่ถูกอ่ะ นี่มันข่มขืนชัดๆ ก็เข้าใจนะว่าโกรธที่เห็นคนที่ตนชอบไปนอนกับคนอื่น
แต่ทำไมไม่อธิบายให้เข้าใจล่ะ
ตัวกุ้ยช่ายเองก็รู้สึกกับมาร์ตินไม่ต่างกัน ดูจากการกระทำที่ผ่านๆมา แต่ใจกับเลือกที่จะมองข้าม
ความรู้สึกตรงนั้นไป ผลมันก็เลยออกมาแบบนี้
ไม่รู้จะสงสารใครดี ซีนอารมณ์แบบนี้ เห้ออออ...
ตั้งโอ๋ลูก!! ขอโมเม้นน่ารักๆ มาคั่นหน่อยนะลูกเอ๊ย.... เบื่อพวกผู้ใหญ่แล้ว :serius2:
-
อุตส่าทนมาได้ตั้งนานนะมาติน
-
เฮ้ออ. สงสารกุ้ยช่ายยย. อีมาร์ตินชั้ววววว
-
ช่ายพาตั้งโอ๋หนีเลย อิอิ มาตินอิเลว
-
มาตินนนนนนนนนนทำไรเนี่ยย
-
อ่านตอนนี้แล้วเสียใจมาก รู้สึกผิดหวังอย่างแรง นิสัยไม่ดีเอาซะเลย ทั้งมาตี้อละรามี กว่าแต่คนแต่งจะเข้าข้างพระเอก ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งไม่ปลื้มพระเอกเข้าไปใหญ่ เห็นแก่ตัวกันจัง อะไรๆตอนนี้ไม่ว่าฝ่ายไหนก็ยังไม่มีใครชัดเจนสักคนเลย ตอนนี้กุ่ยช่ายคงนี้ไม่ได้คงไม่มีแรงเดินหนี้ สงสัยะรุ่งนี้ไข้ขึ้นแน่ๆ ฝ่ายพัตก็คงแย่กว่านี้ รามีมันเหี้ยกว่านี้หาความจริงใจไม่มี เพื่อความสุขตนเองแต่คนอื่นเขาเป็นทุกข์ พระเอกเรื่องนี้มันเป็นเหี้ยอะไร อารมณ์มาเต็มนะตอนนี้ โกรธพระเอกเรื่องนี้มากเลย รีบๆมา อยากให้กุ่ยชายกับพัตหนี่จริง หนี่ไปอยู่บ้านนอกที่ไกลๆความเจริญอ่ะ ไปพักใจที่เจ็บซ้ำ
-
มาตี้..นายทำอะไรลงไป :m31:
-
นายไม่ใช่คนดีตั้งแต่แรกสินะ
พวกเราหลงผิดไป
นายแค่ยุ่งกับลูกจนลืมความเป็นตัวเอง
มาร์ตี้คนเลวกลับมาแล้ว
:fcuk:
สนับสนุนให้กุ้ยช่ายหอบลูกหนี
-
พลาดอีกแล้วมาตินเอ้ยยย
-
:o12: :o12: :o12:
-
ช็อคคค o22 o22
มาตินนนน ทำแบบนี้ได้ไง สงสารกุ้ยช่ายจัง
-
รู้สึกจะมาน้อยไปนะ แต่ก็มาแล้ว. มาต่อด่วนขาดตอนใจจะขาดแล้ว
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
เลวร้าย
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
81700
ตอนที่ 34 กระสุนพ่อตา
“จ๋าฮับเราจะไปไหนกันเหยอฮับ”ตั้งโอ๋ถามเสียงใส ตากลมโตมองออกไปนอกหน้าต่างรถตู้อย่างตื่นเต้น
กุ้ยช่ายเข้าไปรับตั้งโอ๋ที่บ้านพ่อแม่ของมาตินแต่เช้า พยายามฝืนอาการเหนื่อยล้าลากสังขารตัวเองลุกขึ้นมาจากเตียงโดยที่ไม่หันหลังกลับไปมอง
สิ่งที่เกิดขึ้นมันเลวร้ายจนกุ้ยช่ายไม่อยากที่จะให้อภัยคนอย่างมาติน เสียแรงที่เคยเชื่อใจกันมาตลอด
สุดท้ายมาตินที่คิดว่าเป็นคนที่พึ่งพาได้ก็กลับทำสิ่งเลวร้ายกับเขาอย่างไม่น่าให้อภัย
ทางเลือกสุดท้ายของกุ้ยช่ายไม่ใช่การอยู่ต่อและให้อภัย แต่มันคือการหนีไปจากความเป็นจริง
ภาพในความทรงจำมันเลวร้ายเกินจะยอมรับได้
“เรากำลังกลับบ้านกันครับ”กุ้ยช่ายตอบเสียงแผ่วอย่างอ่อนล้าเต็มที
ร่างกายรู้สึกร้อนรุ่นเหมือนกำลังมีไข้ แต่ก็ต้องทนให้ได้เพราะความจำเป็น
“แย้วยุงมาตินไม่มายับเหยอฮับ”ตั้งโอ๋ถามตาใส ไม่รู้เรื่องรู้ราวจ้องมองหน้ากุ้ยช่ายอย่างสงสัยพลางยิ้มกว้างอย่างเอาใจ
“ไม่ครับ เราจะไม่กลับบ้านของลุงมาตินอีกแล้ว เราจะไปบ้านของเรา”กุ้ยช่ายตอบ ลูบหัวตั้งโอ๋อย่างแผ่วเบา
สิ่งเดียวที่บรรเทาความทุกข์ใจของกุ้ยช่ายได้ก็คงจะมีแต่รอยยิ้มใสใสของตั้งโอ๋คนนี้คนเดียว
“ทำไมย่ะครับ ตั้งโอ๋อยากเย่นกะยุงมาติน”
“ไม่ทำไมหรอกครับ ตั้งโอ๋นอนเถอะ เดี๋ยวถึงแล้วป๋าปลุกนะครับ”กุ้ยช่ายตอบ ลูบหัวให้เด็กขี้สงสัยล้มตัวเอนหลังกับพนักพิงเป็นการตัดบทสนทนา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อีกด้าน มาตินที่นอนหลับอย่างสบายใจลืมตาขึ้นมาด้วยอาการปวดเมื่อยไปทั้งตัว
มือหนาควานไปบนที่นอนข้างๆ แต่กลับไม่พบคนที่คอยกกกอดตลอดทั้งคืน
ดวงตาลืมหรี่ขึ้นมองก็พบว่าไร้ซึ่งวี่แววของกุ้ยช่าย ถึงได้ทะลึ่งตัวลุกพรวดขึ้นมา มองไปรอบห้อง แต่ก็ไม่เจอ
เร็วกว่าความคิด มาตินลุกพลุนพลันหยิบกางเกางที่ถอดกองทิ้งไว้บนพื้นมาสวมใส่อย่างร้อนรน
เดินลงมาชั้นล่างของตัวบ้าน หวังว่าคนที่คอยมองหาจะอยู่ในครัว เตรียมทำกับข้าวรอเขาอย่างที่เคยทำอยู่ทุกวัน
แต่กลับไร้วี่แวว มีแต่ความเงียบงัน จึงได้วิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนของอีกฝ่าย
กลับพบความว่างปล่าวเช่นกัน ข้าวของเครื่องใช้จำเป็นถูกเก็บไป เสื้อผ้าที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าส่วนหนึ่งหายไป
มาตินแทบไม่อยากจะคิด ในที่สุดกุ้ยช่ายก็หนีไปจนได้ มาตินไม่ทันคาดคิดเรื่องนี้เอาไว้มาก่อน
พอตั้งสติได้ก็รีบขับรถมาที่บ้านของพ่อแม่อย่างเร็ว ใจร้อนรุ่มแทบอยากจะขับรถผ่าไฟแดงให้มันรู้แล้วรู้รอด
หัวสมองกระวนกระวายอย่างบอกให้ถูก ใจได้แต่ภาวนาว่าจะเจอกุ้ยช่ายอยู่กับตั้งโอ๋ที่บ้านของแม่
“แม่ กุ้ยช่ายล่ะ แม่เห็นกุ้ยช่ายมั้ย แล้วตั้งโอ๋อยู่ไหน”มาตินพลุนพลันเข้ามา ละล่ำละลักถามไม่หยุดหย่อน เข้าไปเกาะแขนคนเป็นมารดาเขย่าอย่างร้อนรน
“ใจเย็นเย็นก่อน อะไรของแกเนี่ย”คนเป็นแม่ได้แต่ถาม เอาน้ำเย็นเข้าลูบหวังให้ลูกชายใจเย็นลง
ความจริงหล่อนเองก็รู้ดีว่าจะต้องออกมาเป็นรูปนี้ ลูกชายของหล่อนจะต้องมาในสภาพนี้ แล้วก็เป็นจริงอย่างที่คาดเอาไว้ไม่มีผิด
เมื่อเช้าตรู่พี่เลี้ยงของหลานก็เข้ามาแต่เช้า มารับเอาลูกชายของตัวเองไป หล่อนแอบเหลือบมองกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ที่ติดมาด้วย
พอมองอย่างสำรวจ ใบหน้าของกุ้ยช่ายชื้นเหงื่อแล้วดูรีบลนผิดปกติ ลอบเห็นเอารอยช้ำแดงเป็นจ้ำมากมายที่โผล่พ้นคอเสื้อ ทำให้พอคาดเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่มันก็เป็นเรื่องส่วนตัว หล่อนเองก็เป็นผู้ใหญ่ไม่สามารถที่จะยื่นมือเข้าไปยุ่งย่ามอะไรได้มากนัก
ผิดจากสภาพของลูกชายที่ตามหลังเข้ามาห่างกันได้ไม่ถึงสองชั่วโมงดีด้วยซ้ำ
ใบหน้าที่ปกติยิ้มแย้มฉาบแววขี้เล่นของลูกชายตอนนี้มีเพียงแต่ความร้อนรน กระวนกระวายจนนึกเห็นใจ แต่เรื่องส่วนตัวแบบนี้หล่อนเองก็คงต้องปล่อยให้คนที่ก่อเรื่องจัดการเอาเอง ทำได้แค่คอยดูอยู่ห่างๆ
“ใจเย็นๆ เมื่อเช้ากุ้ยช่ายมารับเอาตั้งโอ๋ไปแต่เช้าแน่ะ มีอะไรกันรึป่าว”คนเป็นแม่ จ้องมองหน้าลูกชายที่ซีดเผือดลงไปอีกเมื่อได้ยินคำถาม
“ผม ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไงดี”มาตินส่ายหัว ทั้งรู้สึกผิด ทั้งเสียใจในคราวเดียวกัน
เมื่อย้อนกลับมาคิด ก็ได้ตัวว่าตัวเองได้ทำผิดพลาดลงไปครั้งใหญ่ เขาไม่น่าทำแบบนั้นลงไป เขาน่าจะระงับความโกรธ ความอิจฉาเอาไว้
แต่ยังไงซะ มาตินก็ยังไม่อยากที่จะเสียกุ้ยช่ายไป มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกต้องการรับผิดชอบ
แต่มันเป็นความรัก ความรักที่มาตินมีต่อกุ้ยช่าย มันมากพอที่จะปิกบังความรู้สึกผิดชอบชั่วดีจนได้ลงมือทำสิ่งที่ผิดไป
แล้วตอนนี้ คนที่เขาอยากจะขอโทษในสิ่งที่ทำลงไปก็ไม่อยู่กับเขาอีกต่อไปแล้ว
“ถ้าแกไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าให้ฉันฟังยังไง แกก็ยังไม่ต้องเล่า ไว้ตอนที่พร้อม แกค่อยมาเล่าให้ฉันฟัง”
“ผมทำผิดกับกุ้ยช่าย”มาติดพูดเสียงผ่าว ยกมือขึ้นกุมขมับ
“ถ้าแกทำผิด แกก็ไปขอโทษเขาสิ”
“ผมว่ากุ้ยช่ายคงไม่ยกโทษให้ผมหรอก”มาตินส่ายหน้า
“แล้วแกขอโทษเขาไปแล้วรึไง ถึงได้รู้ว่าเขาไม่ยกโทษให้”
“มันก็จิงอย่างที่แม่พูด”มาตินเงยหน้ามองผู้ให้กำเนิดด้วยดวงตาเศร้าหมอง เขาเองก็อยากจะขอโทษกุ้ยช่าย แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะไปหากุ้ยช่ายได้ที่ไหน
“ตอนแม่ถูกขังเอาไว้ไม่ให้เจอหน้าพ่อแก พ่อแกยังอุตส่าห์ปีนหน้าต่างเข้าไปหาฉันจนได้ นับประสาอะไรกับแกที่ไม่มีใครคอยขัดขวาง เรื่องแค่นี้มันไม่ยากหรอก”
มาตินรับฟังสิ่งที่มารดาของตนพูดก่อนคิดตาม
“มีอะไรกันเหรอคุณ”เสียงทุ่มแหบพร่าของคนเป็นพ่อดังขัดการสนทนา ชายสูงวัยอุ้มหลานที่บ่นอ้อแอ้เข้ามาหาลูกชายที่สภาพดูไม่ค่อยจะได้
“อ่า อะ บะ บะ บา”อันเดรสตะกายมือใส่มาติน หวังจะให้มาตินอุ้มทันทีที่เห็นหน้าคุ้นเคยของมาติน มาตินจึงรับมาอุ้มอย่างช่วยไม่ได้
“ก็ลูกชายตัวดีของคุณน่ะสิ ไปทำร้ายพี่เลี้ยงจนเขาหนีไป อย่างที่เราเห็นเห็นกันอยู่น่ะแหละ ตอนนี้อันเดรสก็เลยไม่มีใครดูแลแล้วล่ะ” คุณนายของบ้านบ่น ไม่รู้ว่าลูกชายของหล่อนโง่เหมือนใคร
คนหนีก็แค่ต้องตาม แต่กลับคิดเองไม่ได้สักที เอาแต่ยืนทำหน้าหมาหงอยเสียกระดูก
“งั้นเหรอ เออ ดีดี อยู่ดีไม่ว่าดี เรียนผูกได้ ก็ต้องเรียนแก้ได้ จริงมั้ยหลานปู่”คนเป็นคุณปู่หมาดๆพูดอย่างอารมณ์ดี ยิ้มหยอกล้อกับหลาน
คนเป็นหลานก็ดีใจที่มีคนเล่นด้วยยิ้มโชว์เหงือกบาน ดิ้นส่งเสียงอ้อแอ้ดังลั่น ไม่ดูสถานการณ์ของคนอุ้มที่กำลังคิดหนัก
เหลือบมองลูกชายตัวเองที่โดดเด้งยกมือยกขาเล่นกับคุณตาอย่างอารมณ์ดี
เสียงกระดิ่งสร้อยข้อเท้าสั่งทำพิเศษดังกรุ้งกริ้ง เมื่ออันเดรสขยับขาไปมาทำให้มาตินเหลือบไปมอง
แล้วมาตินก็นึกขึ้นได้ สร้อยข้อเท้าของอันเดรสที่สั่งทำพิเศษให้มีอุปกรณ์ปล่อยสัญญาณ ทำให้สามารถระบุตำแหน่งได้
ในกระเป๋าของตั้งโอ๋เองก็เช่นกัน มาตินเคยเอาอุปกรณ์อีกชิ้นใส่เอาไว้ ทำให้ครั้งที่แล้วแอบตามกุ้ยช่ายกับตั้งโอ๋ไปที่ร้านอาหารถูก
“พ่อ แม่ ผมฝากดูอันเดรสหน่อยนะ เดี๋ยวผมกลับมา”มาตินแทบจะโยนอันเดรสใส่อกของคนเป็นแม่ของตัวเอง ส่งเอาอันเดรสให้มารดาอุ้มผลุนผลันเดินออกมา
“เดี๋ยว มาตี้ แกจะไปไหน”คนเป็นแม่ตะโกนไล่หลังมาอย่างตกใจ จู่ๆก็เอาลูกตัวเองมาอัดใส่มือชาวบ้านแล้วผลุนหลันออกไปซะอย่างนั้น
“ผมจะไปตามพี่เลี้ยงของลูกกลับมา ฝากดูลูกผมด้วยนะแม่”มาตินหันหลังมาพูดตอบเสียงดัง รอยยิ้มผุดบนใบหน้าหล่อเหลาทันตา ผิดกับมาตินเมื่อครู่ลิบลับ
คนเป็นแม่ได้แต่ส่ายหน้ามองดูลูกชายขับรถออกไป
บทจะเศร้ามันก็เล่นเอาซะเห็นใจ
บทจะดีใจมันก็ทำซะน่าหมั่นไส้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“จ๋าฮับ ยดจอดแย้ว”ตั้งโอ๋เขย่าตัวกุ้ยช่าย ที่เผลอหลับระหว่างเดินทาง จนรถจอดที่ปลายสาย คนขับรถบอกว่าสุดสาย ตั้งโอ๋ก็ยังไม่เห็นว่าพ่อของตัวเองจะตื่นจึงได้เขย่าเรียก
“งะ งั้นเหรอ “กุ้ยช่ายสลึมสลือ รู้สึกตัวว่าเริ่มเบลอกว่าเก่า เริ่มปวดหัวรุมรุมเหมือนจะมีไข้ ร่างกายเริ่มหนาวจนต้องขดตัว อุ้มลูกลงรถ หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นมาสะพาย
เดินลัดเลาะผ่านตลาดตัวเมืองไปยังวินรถสองแถว รอไม่นานรถก็ออก กุ้ยช่ายอุ้มเอาตั้งโอ๋มานั่งข้างๆ มองไปข้างทาง
ผู้โดยสารบนรถไม่เยอะมาก เป็นธรรมดาของต่างจังหวัด ผู้คนไม่ค่อยจอแจเท้ากลับเหมืองหลวง
นั่งรถอยู่ครึ่งชั่วโมงก็ถึงได้กดออดลงหน้าทางเข้าบ้าน เดินผ่านทางลูกลังเข้าไป สองข้างทางมีแต่ต้นไม่สูงเรียงรายเป็นตัวช่วยบดบังแสงแดด ส่วนมากจะเป็นต้นกาสะรองหรือต้นดอกปีบแต่แม่ของกุ้ยช่ายชอบเสียมากกว่า
ทางเข้าบ้านไม่ลึกมาโรยไปด้วยดอกปีบที่ร่วงเรียงรายส่งกลิ่นหอมกรุ่น แค่ได้กลิ่นกุ้ยช่ายก็รู้สึกผ่อนคลาย
ได้กลับมายังสถานที่ที่คั้นเคยอีกครั้ง กุ้ยช่ายจูงตั้งโอ๋เดินไปตามทางลูกลังจนถึงบ้านไม้ทรงโบราณ รอบบ้านเต็มไปด้วยไม้ดอกนานาพันธุ์จนส่งกลิ่นคลุ้ง ข้างบ้านก็เป็นโรงไม้เปิดโล่งสำหรับเป็นที่รวมรวมผลผลิตที่เก็บเกี่ยวมาได้
กุ้ยช่ายจ้องมองชายสูงวัยที่กำลังคุมคนงานจัดเรียงผลไม้ขึ้นรถของนายทุนที่มารับซื้อถึงที่ มือเหี่ยวย่นถือไม้เท้าอันยาวชี้ไปมาคอยสั่งตามแบบฉบับของคนสูงอายุ
“คุณปู่ฮับ ตั้งโอ๋มาแย้ววววว”ตั้งโอ๋เห็นคุณปู่ที่คุ้นเคยกันดีก็วิ่งเข้าไปแต่ไกล กระโดดเกาะเอาขาของคนแก่คนกางเกงขาก๊วยที่ผูกเอาไว้แทบหลุด เกือบฉุดเอาไว้ไม่ทัน
“อ่าวเฮ้ย มากันได้ไงวะ ไหนบอกจะกลับมาเดือนหน้า”คนสูงอายุโวยวายเสียงดัง ความสูงวัยทำให้ร่างกายเสื่อมไปตามสภาพ
หูตาไม่ค่อยดี ทำให้ต้องพูดเสียงดังเพราะ เพ่งมองมาแต่ไกล
“พอดีตั้งโอ๋คิดถึงพ่อน่ะ เลยพามา”กุ้ยช่ายตอบเหมือนจะเอาใจ แต่ก็ไม่หลุดรอดสายตาของคนอาบน้ำร้อนมาก่อน
“เออ เออ เอ็งก็เอาเสื้อผ้าไปเก็บบนเรือนก่อนไป แล้วค่อยลงมาคุยกัน”กุ้ยช่ายยิ้มแห้งๆ เดินขึ้นเรือนไปอย่างว่าง่าย ร่างกาย
เหนื่อยอ่อนจนแทบไม่มีแรง
เปิดประตูเข้าห้องได้ก็โยนกระเป๋าวางกองที่พื้นแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงไม้สี่เสาที่ใช้นอนมาตั้งแต่เด็ก
กลิ่นหอมของดอกไม้พัดลอยตามลมเข้ามาทำให้สมองที่หนักอึ้งรู้สึกโล่ง จ้องมองแสงที่ลอดเข้ามาผ่านหน้าต่าง ม่านสีขาวบางปลิวไปตามลม
ความเหนื่อยอ่อนทั้งกายและใจทำให้ผล็อยหลับไปในไม่ช้า
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มีต่อ
-
ต่อ
มาตินขับรถตามเส้นทางที่ปรากฏบนมือถือ จนออกมาเขตต่างจังหวัด ขัยรถไปเรื่อย จากถนนใหญ่ก็เป็นถนนลาดยางสองเลนแคบๆ
จนเป็นถนนคอนกรีตพื้นที่แคบบ้างกว้างบ้าง แต่ก็ยังไม่ถึงสักที จนสุดที่ถนนที่ปูด้วยลูกรังแดงเกรอะ
ใบหน้าหล่อคมจ้องมองงกงกเงิ่นๆ ซอยที่แยกเข้าไปอีกที เป็นทางลูกลัง ลังเลว่าจะใช่หรือไม่ใช่ เพราะดูดูแล้วถ้าขับเข้าไปมันคงจะเป็นป่าลึก
จ้องมองดอกไม้ที่ร่วงหล่นเต็มพื้นขาวโพลนตัดกับลูกรังแดง มองเห็นรถบรรทุกคันเล็กบรรทุกผักผลไม้มาเต็มถึงได้ตัดใจขับเข้าไป
จะให้ทำยังไงได้ จะเถียงเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ได้ยังไง มาถึงขั้นนี้แล้ว จะถอยก็กระไรอยู่
ขับรถชะลอเข้ามาด้อมด้อมมองมอง กลัวจะเข้าผิดทาง เข้ามาได้ไม่ไกลก็เห็นบ้านไม้ทรงไทยอยู่ลางลาง
เริ่มเห็นคนที่แต่งตัวเหมือนชาวไร่หลายคนที่กำลังหยอดปุ๋ยให้ต้นส้มโอมองมาเหมือนเป็นตัวประหลาด
รถบีเอ็มคับบลิวดีดับขลับเรียกความสนใจของคนต่างจังหวัดได้ไม่น้อย มาตินกลั้นใจ จะขับเข้าไปไม่เข้าไปดี หลายคนเริ่มมองมา
ถึงได้จอดรถหลบไว้ไม่ไกลจากบ้าน แล้วเดินด้อมด้อมมองมอง มองหาคนคุ้นเคย
จะถามใครก็ไม่รู้จักใครสักคน
“มาหาใครเรอะพ่อหนุ่ม”เสียงชาวไร่ที่กำลังแบกกระบุงส้มโอแวะถามเอากับมาตินอย่างสงสัย
จ้องมองหนุ่มลูกครึ่งตัวโตแต่งตัวดีหัวจรดเท้าแถมยังขับรถหรูมาเสียด้วย
“เอ่อ พอดีผมมาหากุ้ยช่ายนะครับ ลุงรู้จักมั้ย”มาตินตอบงกงกเงิ่นๆ ตกใจอยู่ไม่น้อยที่มีคนสวมโม่งปิดหน้าปิดตา มาคุยด้วย
“อ้อ ลูกชายแปะน่ะเหรอ เห็นเขาว่ากลับมาได้พักหนึ่ง คงอยู่บนเรือนนั่นแหละ”ตอบพลางพยักเยิดไปที่เรือน
“ขอบคุณมากครับ”ถึงจะพูดอย่างนั้น
แต่มาตินก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบันไดไม่กล้าขึ้นเรือน จะให้ขึ้นไปบ้านคนอื่นทั้งที่เขาไม่อนุญาติก็กระไรอยู่
ชะโงกหน้าขึ้นดูก็ไม่มีวี่แววของกุ้ยช่ายหรือตั้งโอ๋เลยสักคน
ชาวสวนชาวไล่ก็เริ่มมองมาที่มาตินเป็นตาเดียว เพราะเริ่มสงสัยว่ามาตินมาทำอะไร ลับลับล่อล่อ
กุ้ยช่ายเองที่พึ่งจะรู้สึกตัวหลังจากหลับไปได้พักใหญ่ ลุกขึ้นมากะล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น
มือขาวยกขึ้นกุมขมับ รู้สึกว่าอาการปวดหัวค่อยทุเลาหลังจากได้นอนพักผ่อน แต่แผลที่ช่องทางข้างหลังก็ยังเจ็บอยู่ ถึงไม่มาก แต่มันก็ทำให้กุ้ยช่ายนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอีกครั้ง
โกรธมาตินที่ทำแบบนี้ โกรธตัวเองที่ยอมเชื่อใจคนใจร้ายอย่างมาติน แต่อีกใจหนึ่งก็นึกใจหายที่จะต้องเริ่มกลับมาใช้ชีวิตไร้สีสันแบบเดิมๆ
กุ้ยช่ายเดินออกมานอกชานหวังจะตักน้ำเย็นๆในตุ่มดินหน้าบ้านล้างหน้าให้หายสดชื่น
หยิบขันแรกตักขึ้นมาล้าง แต่ก็ยังไม่หาย กำลังจะก้มลงตักขันที่สอง ตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งผิดปกติ
“ฮะ เฮ้ย มาได้ไง”กุ้ยช่ายแทบจะถลากระโดดลงบันได วิ่งตึงตังลงเรือนอย่างรวดเร็ว
มาตินยืนยิ้มอยู่หน้าบ้านไดเหมือนคนบ้าอยู่ข้างหน้า ตกใจแทบจะเข้าไปเอาขันตีหัวให้หายโมโห
“มาตามกลับ”มาตินยิ้มสู้คนหน้าบึ้งที่พยายามดันหลังของเขาให้หันหลังกลับ
แต่มาถึงขนาดนี้แล้ว มาตินไม่ยอมกลับเด็ดขากหากไม่ได้กุ้ยช่ายกลับไปด้วย
“กลับไปเถอะ ผมไม่มีเรื่องจะพูดด้วย”กุ้ยช่ายดันให้มาตินออกไปจากตัวบ้าน แต่ไม่ได้ผล มาตินขืนตัวจนแทบไม่ขยับ หันกลับมาจับแขนกุ้ยช่าย ส่งยิ้มอย่างอ้อนวอน
“กุ้ยช่าย พี่ขอโทษ พี่มันไม่ดี กุ้ยช่ายกลับไปกับพี่เถอะนะ”มาตินจับแขนกุ้ยช่ายแน่น
“ไม่ ผมไม่มีอะไรจะพูดด้วยแล้ว กลับไปเถอะ”กุ้ยช่ายพยายามบิดแขนออก
“กุ้ยช่าย พี่ขอโทษ จะทุบจะตีพี่ก็ได้ แต่กลับกับพี่เถอะนะ”
“ไม่กลับ เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว พี่กลับไปเถอะ”กุ้ยช่ายเบือนหน้าหนี
ถึงจะโกรธ แต่ลึกๆแล้ว กุ้ยช่ายเองก็ยังไม่พร้อมที่จะไปจากมาติน หัวใจดวงเล็กๆเต้นถี่รัวเมื่อมองเห็นคนคนนี้ยืนอยู่ตรงหน้า
ไม่อยากจะคิดเข้าข้างว่ามาตินเองก็สนใจความรู้สึกของเขา แต่กุ้ยช่ายก็ไม่อยากจะให้อภัยมาตินง่ายๆ
สิ่งที่มาตินทำกับเขามันมากเกินไปที่จะให้อภัยกันง่ายๆ
“พี่ขอโทษ พี่รักกุ้ยช่าย กลับไปกับพี่เถอะ”มาตินร้องขอ จ้องมองใบหน้าขาวที่ขมวดคิ้วมุ่น เบือนหน้าหนี
แค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ห่างกัน มาติดก็คิดถึงคนตรงหน้าจนใจแทบขาด
อยากจะเข้าไปจูบ ไปกอด ไปหอมอย่างดีใจ เมื่อได้เห็นหน้า
มาตินรู้ทันทีว่าคนตรงหน้านี้สำคัญกับเขาแค่ไหน มีค่ากับเขาแค่ไหน เขาไม่อยากเสียกุ้ยช่ายไป
“กลับไปเถอะ ผมไม่มีอะไรจะพูดกับพี่แล้ว”กุ้ยช่ายพูดเสียงแห้ง รู้สึกมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ
คำบอกรักของมาตินทำให้หัวใจมันเต้นแรง แต่ความโกรธเคืองก็เข้ามาหักห้ามไม่ให้ใจได้ให้อภัยในสิ่งที่มาตินได้ทำลงไปง่ายๆ
“พี่รักกุ้ยช่ายนะ พี่ขอโทษ”มาตินพูดเสียงแผ่ว
ก้มลงมองเสี้ยวหน้าขาวที่ขึ้นสีแดงก่ำของกุ้ยช่าย คำบอกรักที่พูดออกไป มาตินพูดมันออกมาจากใจ
กุ้ยช่ายก้มหน้าหลุบตามองพื้น ใจเต้นแรงกับคำบอกรัก หัวสมองเริ่มตีกันวุ่นวาย ระหว่างให้อภัยหรือจะหันหลังใส่คนคนนี้
วิ่งที่มาตินทำมันเลวร้าย แต่ใจก็หวั่นไหวกับคำรักที่ได้ยิน
“กลับไปเถอนะ ผมไม่อยากจะคุยกับพี่อีกแล้ว”กุ้ยช่ายดันมาตินให้ออกห่าง
“ไม่ พี่ไม่กลับถ้ากุ้ยช่ายไม่กลับไปกับพี่ กลับไปกับพี่เถอะนะ พี่รักกุ้ยช่าย”มาตินพล่ามเอาแต่คำรักออกมา
เขารักกุ้ยช่าย เขาอยากจะอยู่ข้างๆกุ้ยช่าย
มาตินดึงรั้งเอากุ้ยช่ายเข้ามากอด ไม่อายสายตาของชาวสวนที่กำลังทำงานมองมาทางเขากับกุ้ยช่ายเป็นตาเดียว
แต่ตอนนนี้มาตินไม่สน ขอแค่ให้ได้กุ้ยช่ายกลับไปก็พอ
“นี่ ปล่อย จะบ้ารึไง ปล่อย”กุ้ยช่ายโวยวายทันที ทั้งผลักทั้งดันคนฉวยโอกาส
เผลอเข้าหน่อยมาตินก็ฉวยโอกาสดึงเขาเข้าไปกอดจนได้ จ้องมองกลัวว่าพ่อจะมาเห็น คนงานหลายคนจ้องมาเหมือนจะตกใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาห้าม
“ไม่ปล่อย จนกว่ากุ้ยช่ายจะกลับไปกับพี่”มาตินกระชับอ้อมกอด คิดถึง เขาคิดถึงคนตัวนุ่มนิ่มที่เคยได้ฉวยโอกาสกกกอดเป็นประจำ
จมูกโด่งสูดดมเอากลิ่นหอมเข้าจมูกเต็มๆอย่างคิดถึง คิดถึงมันใจจะขาด
กอดมันเอาซะตรงนี้แหละ ยังไงก็จะเอากลับไปให้ได้
“ปล่อยสิ เฮ้ย คนมองกันหมดแล้ว มาติน ไอ้บ้านี่”กุ้ยช่ายโวยวาย ดันมาตินออก แต่ก็แค่นั้น ใบหน้าขาวแดงเห่อขึ้นมา
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อยสิวะ จะบ้ารึไง”กุ้ยช่ายทั้งดิ้นทั้งทุบ
“พี่รักกุ้ยช่ายนะ พี่ไม่ปล่อยกุ้ยช่ายเด็ดขาด”ว่าแล้วมาตินก็หอมแก้มกุ้ยช่ายเอาฟอดใหญ่
“ปล่อย นี่ อย่ามาทำแบบนี้ อายคนอื่นเค้า”กุ้ยช่ายโวยวาย จะเสียงดังก็อายคนอื่น แต่ก็สู้แรงมาตินไม่ได้สักที
ปัง ปัง
เสียงดังสนั่น ทำให้กุ้ยช่ายกับมาตินชงัก หันไปทางต้นเสียง อย่างตกใจ
กุ้ยช่ายตาโตเห็นพ่อของตัวเองเล็กกระบอกปืนมาทางมาติน
“พะ พ่อ”กุ้ยช่ายพูดเสียงดัง
“เอ็งเป็นใคร ถึงได้เข้ามาทำร้ายลูกข้าถึงที่วะ ปล่อยลูกข้าเดี๋ยวนี้”คนที่อยู่บนนอกชานของตัวบ้านเล็งปืนไปทางแขกไม่ได้รับเชิญ
สองนัดแรงแค่ขู่ ถึงได้ยิงลงพื้นให้ได้สะดุ้งกันเล่น
“พะ พ่อเหรอ?”มาตินถามหน้าซีด จ้องมองชายชรายืนอยู่บนเรือนเล็งปืนมายังเขา ถึงได้ยกมือขึ้นอย่างเร็วไว จะว่ากลัวก็กลัว มาตินยอมรับ
ปัง
“ฮะ เฮ้ย พ่อ เดี๋ยวโดนเขา”เสียงปืนดังอีกนัด กุ้ยช่ายเอาตัวเข้ามาบังมาติน พลางโวยวายกับพ่อตัวเองที่ยิงขู่แบบไม่กลัวพลาด
ถ้าหากโดนมาตินเอาก็คงแย่
“ข้าไม่รู้ว่าเอ็งเป็นใคร แต่เอ็งต้องออกไปจากบ้านข้าเดี๋ยวนี้”ไม่พูดปล่าว พ่อของกุ้ยช่ายเตรียมขึ้นลำยิงอีกนัด
“พ่อ เดี๋ยวโดนเขา”กุ้ยช่ายยกมือขึ้นกันเป็นระวิง เอาตัวเข้าบังมาติน
“เดี๋ยวสิ อย่ายิงนะครับพ่อ เดี๋ยวโดนกุ้ยช่าย”มาตินก็โวยวายไม่แพ้กัน ดึงเอาตัวกุ้ยช่ายมายืนซ่อนข้างข้าง
“เอะ เดี๋ยวสิ จะมายืนขวางให้พ่อยิงรึไง”กุ้ยช่ายดันมาตินมาหลบข้างหลังเหมือนเก่า
“เดี๋ยวก็โดนลูกหลงหรอก อย่าดื้อ อย่ายิงนะพ่อ เดี๋ยวโดนกุ้ยช่าย”มาตินตอบเสียงดังยกมือขึ้นห้าม
“ข้าเป็นพ่อเอ็งตั้งแต่เมื่อไร ออกไปจากบ้านข้า”
“คือผมมาหากุ้ยช่ายนะครับ ให้ผมคุยกับกุ้ยช่ายนะครับ”มาตินต่อรอง
“แต่ลูกข้าไม่ต้องการจะคุยกับเอง เอ็งก็เห็น ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าเอ็งไม่ไป ข้ายิงแน่”
“เดี๋ยวสิครับพ่อ”มาตินโบกมือห้าม
“ข้าไม่ใช่พ่อเอ็ง หนึ่ง”
“พ่อ อย่ายิงนะพ่อ”กุ้ยช่ายโวยวาย”
“อย่ายิงนะครับ เดี๋ยวโดนกุ้ยช่าย”มาตินร้องห้าม
“สอง”
“กุ้ยช่าย อย่าดื้อ หลบหลังพี่ พี่รักกุ้ยช่ายนะ”มาตินหันไปกอดกุ้ยช่ายกระซิบข้างหู เป็นไงเป็นกัน
จะให้หันหลังหนีก็ไม่ได้แล้ว จะมาเอาลูกเขาก็ต้องยอมเขา เอาตัวเข้าแลกเป็นโล่กำบัง
กลัวว่ากุ้ยช่ายจะโดนลูกหลง ให้เป็นโล่กำบังให้ก็ยอม
“เดี๋ยวพ่ออย่ายิงนะ กุ้ยช่ายจะคุยกับเขา เดี๋ยวคุยเอง”กุ้ยช่ายโวยวายแทบจะทันทีที่นับสอง
“เออ ก็แค่นั้น พาไอ้ฝรั่งนั่นขึ้นเรือนมา”
คนเป็นพ่อว่าเสร็จก็เก็บปืนเดินเข้าบ้านไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อะแฮ่ม จากตอนที่แล้ว มีคนโกรธแค้นมาตินเยอะมากกกก 555+ หลังจากตอนนี้ไปจะเป็นการแก้แค้น55
ตอนนี้อาจไม่ค่อยมีซีนอารมณ์ เพราะคนเขียนไม่ค่อยมีกระจิตกระใจ วิ่งเข้าห้องน้ำมาห้ารอบแล้วค่าาาาา
แต่ไม่อยากให้ขาดตอนเลยลุกลุกนั่งๆอยู่หลายครา รักและคิดถึงคนอ่านทุกคน
เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะค่ะ เรื่องนี้อาจบ้าบ้าบอบอไปโผล่นู่ยบ้างนี่บ้าง
แต่ก็อย่าพึ่งทิ้งกันนะคร้าาาาา รักเสมอ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao3: สมซักนัดสองนัดเลยคุณพ่อตา :hao6: ไม่ก็โน่นแหละจัดหนักๆให้ทำสวนสักเดือนไปเลย :laugh:
-
คุณพ่อตาเล่นงานมาตินให้หนักเลยนะคะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วให้คิดเสียว่าได้คนงานเก็บผลไม้เพิ่มมาอีกคนก็ได้ค่าา ^^ ก็นะ..รักลูกของชาวสวน มาตินก็ต้องทำสวนให้ได้อย่างเขาเหมือนกันเน้อ~ :laugh:
-
จะไหวมั้ยเนี่ย :laugh:
-
น่าจะโดนกบาร
-
ลุ้นฉี่จะราด อะไรยังไง เคลียร์กันให้ลงตัวนะ
-
พ่อตาโหดดด. ยิงเลยๆๆ. สมน้ำหน้ามาติน
-
ทำไมตอนนี้ผมอ่านละจุกๆ ในอก หรือผมอ่อนไหว
สงสารกุ้ยช่ายที่จากมาแบบนั้น
แอบสงสารเด็กๆ
ตั้งโอ๋ ไร้เดียงสาจริงๆ เด็กน้อย
แต่ตอนท้ายเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทันเลย ฮามาตินอ่ะ ต่างคนต่างจะรับกระสุนแทน
5555+
-
มาติน แกโดนแน่ o18
-
:m20: :jul3: o18
-
ขอให้เอาคืนเป็นทาสในเรือนเบี้ยโหดๆเลย
-
มาร์ตินมาง้อเมีย ๕๕๕๕ น่าจะเอาลูกมาด้วยนะ ให้มาเล่นกับตั้งโอ๋น่ะ อยากได้ลูกเสือก็ต้องเข้าถ่ำเสือนะมาร์ติน หึหึหึ เชียร์มาร์ตินให้พากุ้ยฉ่ายกลับไปให้ได้นะ รอ รอ รออ่านตอนใหม่
-
กรุณาจัดหนักค่ะคุณพ่อของกุยช่าบ
-
เกือบได้กินลูกกระสุนแล้วไหมล่ะ
-
พ่อ!!!! ไหงยอมให้มาตินขึ้นบ้านง่ายจัง
ไม่คิดจะหวงกุ้ยช่ายให้เยอะกว่านี้หน่อยเหรอ
-
o13
-
55 มาตินเอย โอยนักแน่ๆงานนี้
-
พ่อโหดแท้
-
ตตอนแรกก็เศร้าๆหรอก แต่ตอนท้ายๆฮ่า คุณพ่อตาน่าจะรู้อะไรบ้างแล้ว ให้มาตินพิสูจน์รักเลยคุณพ่อตา เหลืออีกคู่นะคนแต่ง คนแต่งไม่สบายเหรอครับ รีบๆหายนะ หรือว่ามีข่าวดี
-
ไม่ได้เข้าเล้าพักนึง ทำไมเรื่องบทมันจะเร็วก็เร็วราวกับจรวดแบบนี้นะ
มาร์ตินทำไม่ถูกอ่ะ นี่มันข่มขืนชัดๆ ก็เข้าใจนะว่าโกรธที่เห็นคนที่ตนชอบไปนอนกับคนอื่น
แต่ทำไมไม่อธิบายให้เข้าใจล่ะ
ตัวกุ้ยช่ายเองก็รู้สึกกับมาร์ตินไม่ต่างกัน ดูจากการกระทำที่ผ่านๆมา แต่ใจกับเลือกที่จะมองข้าม
ความรู้สึกตรงนั้นไป ผลมันก็เลยออกมาแบบนี้
ไม่รู้จะสงสารใครดี ซีนอารมณ์แบบนี้ เห้ออออ...
ตั้งโอ๋ลูก!! ขอโมเม้นน่ารักๆ มาคั่นหน่อยนะลูกเอ๊ย.... เบื่อพวกผู้ใหญ่แล้ว :serius2:
รู้สึกผิดแปร๊บบบ
ช่วงนี้ตั้งโอ๋ไม่ค่อยได้ออกโรง
ยังไงก็จะพยายามเอาตั้งโอ๋ออกมาบ่อยๆนะคร้าาาา
:z10: :mew1: :mew1: :mew5:
-
จะเป็นไงต่อนะ
-
^
^
^
^
คนบางคนเหมือนไม่ได้เข้ามานานเนอะ
:mew2: :o12: :sad4:
ไม่รักกันแล้วเหรออออ
-
:z6: :z6: :z6: :z6:
จัดหนัก
:z10: :z10: :z10: :z10:
-
เย้ตามอ่านจนทันแล้ว
คุณพ่อตาอย่าโหดกับพี่มาร์ตินมากนะคะ
-
มันน่าจะเข้าสักนัดนะ
กุ้ยช่ายอย่าใจอ่อนง่าย ๆ สิ
ถ้าเป็นอย่างนั้น
ฝากความหวังที่พ่อนะ
อย่ายอมง่าย ๆ นะพ่อ มันทำช่ายเจ็บ
สันดานอย่างนี้เอาให้เข็ด
:fire:
-
ครอบครัวสุขสันต์
จริง ๆ :katai2-1:
-
คุณพ่อตาต้องจัดหนักให้มาตินเลยนะ เพราะพี่แกได้กำไรจากกุ้ยช่ายมาเยอะแล้ว ต้องเอาให้หายซ่าไปเลย
นายราขึ้นอีกคน รายนี้ต้องโดนมากกว่ามาติน ทำตัวไม่ชัดเจน มอมเมาแล้วข่มขืน นิสัยไม่ดี แถมยังจะถ่ายรูปไว้แบล็คเมลอีก
:m31: :m31: :fire:
-
84677
ตอนที่ 35 วันแรกก็แย่แล้ว
แปะ แปะ
มาตินนั่งตบยุงอยู่ใต้ถุนเรือนอย่างลำบากลำบน ตบโดนบ้างไม่โดนบ้าง เกาแก้คันไปพลาง
ตั้งแต่ลงมาจากเรือนพ่อของกุ้ยช่ายก็ไม่อนุญาตให้มาตินได้ขึ้นเรือนอีกเลย ซ้ำยังสั่งให้ไปช่วยคนงานทำสวนอีก มาตินนึกถึงตอนที่ถูกเรียกขึ้นไปบนเรือนแล้วยังขนลุกกับความโหดของว่าที่พ่อตาไม่หาย
“คุณยุงมาติน”ทันทีที่โผล่หัวขึ้นเรือนไปตั้งโอ๋ก็วิ่งตึงตังจนพื้นกระดานลั่นเอียดอาดกระโดดเกาะเอาขามาตินเหมือนจะคิดถึง
“ว่าไงครับ คิดถึงลุงมั้ย”มาตินอุ้มตั้งโอ๋ขึ้นมากอดอย่างอดไม่ได้เพราะความออดอ้อนของเจ้าตัว
“น้องอันเดรสไม่มาเหยอฮับ ตั้งโอ๋คิดถึง อยากเย่นกับน้องอันเดรส”ตั้งโอ๋ว่าเสียงใส ยกมือขึ้นกอดคอมาติน
“ถ้าตั้งโอ๋อยากเล่นกับน้องตั้งโอ๋ไปบอกป๋าให้ลุงหน่อยสิครับว่าอยากกลับบ้านลุงมาติน”มาตินยิ้ม หอมแก้มตั้งโอ๋ไปฟอดใหญ่
“ได้ฮับ ตั้งโอ๋จะไปบอกจ๋า”ตั้งโอ๋ทำท่าตเบะแบบในหนังที่เคย ยิ้มแก้มปริตอบรับ แล้วกอดคอมาตินแน่นอย่างคุ้นเคย
“ไปนั่งสิ”กุ้ยช่ายพูดเสียงเบา พยักเพยิดให้มาตินไปนั่งที่พื้นยกระดับ ที่อยู่นอกชานบ้าน ถูกกั้นให้เป็นที่พักผ่อน
มีโต๊ะเสื่อต้นกกปูรอง กับโต๊ะไม้เตี้ย แล้วก็หมอนสามเหลี่ยมตามแบบฉบับบ้านไม้โบราณทั่วไป มองดูนอกระเบียงก็มีกระถางไม้ดอกปลูกเรียงรายส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว
มาตินนั่งลงตรงข้ามกัยกุ้ยช่าย คั้นกลางหัวโต๊ะอีกด้สนด้วยคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างพ่อของกุ้ยช่าย โดยมีตั้งโอ๋ตามมานั่งตักอย่างคุ้นเคย เล่นเกมส์ในโทรศัพท์ของมาตินอย่างสนุกสนานไปตามภาษา
ต่างคนต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก กุ้ยช่ายจ้องมองมาติน สลัลกับจ้องมองพ่อตัวเอง ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี ไม่กล้าบอกพ่อว่าต้นเหตุที่กลับบ้านมากะทันหันมาจากผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้
เริ่มต้นไม่ถูกเลยทีเดียว นึกไม่ออกว่าคนเป็นพ่อจะว่ายังไงถ้าหากว่ารู้ว่าเขากับมาตินมีอะไรกันมากกว่าที่เห็น
ทั้งที่อุตส่าห์หนีมาแล้วเชียว กะว่าจะให้เรื่องมันจบมาในรูปแบบต่างคนต่างอยู่ แต่พอตามมาถึงขนาดนี้ กุ้ยช่ายเองก็คิดไม่ออกว่าจะเอายังไงต่อไปดี
แอบหลงคิดเข้าข้างตัวเองว่ามาตินสนใจความรู้สึกของตัวเอง ถึงได้ตามมาขอโทษ
แล้วยังจะคำบอกรักที่ได้ฟังมา ยอมรับว่าใจมันอ่อนตั้งแต่ประโยคแรกที่ได้ยิน แต่จะทำยังไงได้
เรื่องที่มาตินทำกับเขา เขาเองก็ยังยอมรับมันไม่ได้ มาตินทำร้ายเขามากเกินไป จะให้อภัยง่ายง่ายมันก็ไม่ถูก
“เอ้า พวกเอ็งมีอะไรก็คุยกันไปสิวะนั่ง จ้องกันอยู่ได้”คนเป็นเจ้าของบ้านจ้องมองอย่างทนไม่ไหว
ไอ้ลูกชายก็จ้องๆมองมองเขาสลับกับมองพื้นบ้าง เดี๋ยวก็มองค้อนบ้าง อะไรของมันนักหนา
ไหนจะยังไอ้ฝรั่งพูดไทยชัดแจ๋วนี่อีก มาถึงก็มากอดมาหอมลูกคนอื่นเขาไม่อายฟ้าดิน
แล้วนี่อะไร มาจ้องตา มาส่งยิ้มหวาน เดี๋ยวก็ทำหน้าหมาหงอย เดี๋ยวก็ยิ้มเหมือนคนบ้าน ทำหน้าทำตาเลิ่กลั่ก ไหนมันว่าจะมาคุย นี่ก็นั่งกันมาสักพักรอมันคุยกัน ก็ไม่เห็นจะมีวี่แววอะไร
เงียบจนได้ยินเสียงจักจั่นที่มันเกาะต้นปีบร้องดังจนเริ่มง่วง
“อะ เอ่อ พ่อ เขาแค่มาเฉยๆ เดี๋ยวเขาก็กลับแล้ว ใช่มั้ย”กุ้ยช่ายพูดไป หันไปหวังจะให้มาตินเออออ
“ใครบอกว่าพี่จะกลับ พี่ไม่กลับหรอกถ้ากุ้ยช่ายไม่กลับกับพี่”
“บ๊ะ แล้วทำไมลูกข้าต้องกลับไปกับเอ็งด้วย”คนแก่ตบโต๊ะเสียงดังหยิบปืนขึ้นมาลูบลูบคลำคลำ
“เอ่อ คือ”มาตินอึกอักไม่รู้จะพูดหรือไม่พูดดี เหลือบตามองปืนในมือว่าที่พ่อตา ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อป้อยป้อย
“ถ้าเอ็งไม่พูดเอ็งก็กลับไปซะ แล้วก็ไม่ต้องมาอีก”
“พ่อ”กุ้ยช่ายพูดเสียงเบาอีก ถ้ามาตินไปจริง แล้วไม่กลับมาจริงล่ะ
“พ่อ คือผมจะมาขอโทษกุ้ยช่ายนะครับ ที่ทำไม่ดีลงไป”ประโยคสุดท้ายมาตินพูดเสียงแผ่ว หลุบตาหลบคนแก่ที่กำปืนแน่น ละอายสิ่งที่ตัวเองทำกับกุ้ยช่าย
“แล้วเอ็งทำไปเพราะอะไรล่ะวะ”คนแก่ถาม ทำไมจะไม่รู้ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายตัวเอง
มองแวบเดียวก็รู้ รอยอะไรต่อมิอะไรมั้นโผล่พ้นเสื้อขึ้นมา ไหนจะทั้งรอยจูบรอยช้ำอีก แต่ในเมื่อลูกไม่อยากจะพูดคนเป็นพ่อก็ไม่อยากจะคาดคั้นให้ทุกข์ใจ
แล้วยิ่งไอ้ฝรั่งนี่มาปรากฏตัวมาบอกรักลูกเขาอย่างงั้นอย่างงี้ มาขอโทษกัน ที่จริงมันก็รับไม่ค่อยจะได้
แต่สังคมสมัยนี้มันก็รุดหน้าไปไกลจนแทบจะตามไม่ทัน อย่างน้อยไอ้ฝรั่งนี่มันก็รู้จักรับผิดชอบในสิ่งที่มันทำ
“พ่อ”กุ้ยช่ายร้องเสียงหลง
“เอ็งไม่ต้องพูด อยู่เฉยๆไป”
“ว่าไงล่ะ เอ็งตอบข้าได้มั้ยว่าทำไมเอ็งถึงทำร้ายลูกข้า”
“ผมรัก ผมรักกุ้ยช่าย”มาตินตอบ จ้องมองหน้าคนแก่ที่จ้องมองมาด้วยความโกรธเคือง เหมือนจะปั้นหน้าใส่ กุ้ยช่ายที่ได้ยินก็อดหน้าแดงไม่ได้
หัวใจเต้นแรง ไม่ชินกับคำบอกรักที่มาตินพูดออกมา ตั้งโอ๋เอ็งก็ละสายตาออกจากเกมส์ที่เล่น เงยหน้ามองลุงปากเหวอ แปลกใจที่คุณลุงบอกว่ารักพ่อของตัวเอง
“นี่เอ็งเป็นตุ๊ดเป็นแต๋วเรอะ”
“พ่อ”
“ข้าบอกให้เอ็งอยู่เฉยๆ”
“ว่าไง ตอบข้ามาสิ เอ็งเป็นตุ๊ดใช่มั้ย”
“ผมไม่ได้เป็นตุ๊ดนะครับ แต่ผมรักกุ้ยช่าย”
“แล้วเอ็งรักภาษาอะไรถึงทำร้ายลูกข้าให้หนีมาแบบนี้”
“คือผมไม่ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้นะครับ ผมรักกุ้ยช่ายจริงจริง ”
“เอ็งกลับไปเถอะ ลูกข้าไม่ได้ต้องการเอ็ง เอ็งก็เห็น ไม่งั้นลูกข้าจะหนีเอ็งมาทำไม”
“แต่ว่าผมรักกุ้ยช่ายจริงจริงนะครับพ่อ ผมตั้งใจมาขอโทษจริงจริง ให้ผมอยู่ต่อเถอะนะครับ”
“เอ็งไม่ต้องมาบอกข้า ไม่ต้องมาขอโทษข้า เอ็งไปขอโทษลูกข้านู่น แต่ลูกข้าก็บอกเอ็งไปแล้วนี่ว่าไม่มีอะไรจะคุยกับเอ็ง ดังนั้น
เอ็งก็กลับไปซะ”คนแก่ว่าใส่ เหลือบมองลูกชายตัวเองที่ทำสีหน้ากระอักกระอ่วนอย่างกับจะไม่ให้เขาไป ทั้งที่ก่อนหน้าก็ไล่เขาได้ไล่เขาดี
“พ่อครับ ให้ผมอยู่ต่อเถอะนะครับให้ผมทำอะไรก็ได้ ขอเวลาให้ผมคุยกับกุ้ยช่ายหน่อยนะครับ”
“เอ็งอยากจะคุยกับมันมั้ย”หันไปถามลูกตัวเอง
“พี่กลับไปเถอะ ผมยังไม่พร้อมจะคุยตอนนี้”กุ้ยช่ายตอบไป เบือนหน้าหนี ใช่ สิ่งที่มาตินทำ ตอนนั้นมาตินทำกับเขาเกินไป มาตินไม่คิดที่จะฟังความรู้สึกของเขา แต่กลับทำตามความต้องการของตัวเองอยู่แต่ฝ่ายเดียว กุ้ยช่ายเองก็ยังคงโกรธเคืองมาตินอยู่
“ไม่คุยตอนนี้ก็คุยตอนอื่นก็ได้ ตอนเย็นก็ได้ พรุ่งนี้ก็ได้ หรืออาทิตย์หน้าก็ได้ พี่รอได้ แต่ให้พี่อยู่ต่อเถอะนะ”
“เอะ ไอ้นี่นิ ลูกข้าบอกไม่อยากคุยก็ไม่อยากคุย กลับไปได้แล้ว”
“ให้ผมอยู่ต่อเถอะนะครับ ให้ผมรอก็ได้ ผมรอได้”
“นะฮับปู่ ให้ยุงมาตินอยู่นะฮับ ตั้งโอ๋ชอบยุงมาติน”ตั้งโอ๋กระโดดลงจากตักมาตินไปนั่งตักคนแก่แทน พลางเขย่าแขนอ้อนอีกแรง
“แต่ไอ้นี่มันทำร้ายป๋าเอ็งนะ เอ็งนี่ เข้าข้างศัตรูเรอะ”
“ไม่ใช่ศัตรูนะฮับ คุณยุงมาตินใจดี ดูแยจ๋าตอนไม่สบายด้วย ตั้งโอ๋เห็น”ตั้งโอ๋เกาะแขนปู่ ทำตากลมอ้อนใส่
“เออ เห็นแก่หลานตา ข้าจะให้เอ็งอยู่ต่อก็ได้”
“พ่อ”กุ้ยช่ายได้ยินถึงกับร้องห้าม อยากได้เวลาทำใจสักระยะ ให้ลืมเรื่องร้ายๆ ถึงได้หนีกลับมา แต่นี่อะไร ไหนเมื่อกี้ยืนยันจะไม่ให้เขาอยู่ แล้วไหงยอมง่ายง่ายล่ะพ่อ
“เย้ ปู่ใจดี ตั้งโอ๋ยักปู่”ตั้งโอ๋กระโดดดีใจ หอมแก้มเหี่ยวย่นคนแก่เอาใจไปอีกหนึ่งที เล่นเอาคนแก่ยิ้ม ทั้งรักทั้งหลงหลานคนนี้
“ขอบคุณครับพ่อ”
“ข้าไม่ใช่พ่อเอ็ง ไม่ต้องเรียกข้าว่าพ่อ อีกอย่างถ้าเอ็งอยากอยู่ที่นี่ เอ็งก็ต้องทำงาน แลกค่าที่พักค่าข้าว ข้าไม่ยอมให้เอ็งมาอาศัยฟรีฟรีแน่
”
“พ่อ เขาทำไม่ได้หรอก”
“บ๊ะ แล้วเอ็งรู้ได้ไงว่าไอ้นี่มันทำไม่ได้ ตัวก็อย่างกับหมีควาย”
“ทำไมได้หรอก พี่กลับไปเถอะ ลำบากเปล่าเปล่า”กุ้ยช่ายหันไปบอกมาติน
“พี่ทำได้ เพื่อเรา พี่ต้องทำได้อยู่แล้ว”มาตินตอบ ยิ้มให้กุ้ยช่ายอย่างเอาใจ
แต่ที่ไหนได้
“งั้นก็ตามใจ”กุ้ยช่ายลุกหนี ไม่ลุกหนีปล่าว โยนหมองอิงสามเหลี่ยมใส่มาตินอีกโครมใหญ่ ก่อนจะเดินหนีเข้าห้องไป
คนเขาอุตส่าห์ไล่ให้กลับไป จะได้ไม่ต้องมาลำบาก ยังจะมาดื้อดึงอยู่อีก แล้วพ่อก็ใช่ย่อย ลองต่อรองกันแบบนี้ได้หมอบกันไปข้าง
“ดี งั้นวันนี้เอ็งก็ลงไปเก็บส้มโอกับคนงานให้ได้ร้อยลูก ให้เสร็จภายในวันนี้ด้วย แล้วก็ ถ้าข้าไม่อนุญาตเอ็งก็ห้ามขึ้นมาบนเรือนจำไว้”
และแล้วก็เป็นอย่างที่เห็น รอยแมลงกัดต่อก็มีอยู่ประปราย จะให้จู่ๆเดินเข้าส่วนไปโทงๆ มาตินก็เหนื่อยแทบหมดแรง แล้วยังพวกมดพวกแมลงอีก แดดว่าแลงแล้ว โดนมดโดนแมงกัดแล้วยิ่งแล้วใหญ่ ได้แต่เกาแก้แสบแก้ร้อน
หนำซ้ำยังเก็บได้แค่ไม่ถึงยี่สิบลูก พอตกเย็นถึงเวลาเลิกงาน กำลังจะแบกกระบุงส้มโอในท่าที่เห็นคนอื่นอื่นทำ
กำลังจะเดินไต่ไม้ข้ามท้องร่อง ไหงมันเดินก้าวพลาด ตกท้องร่อง เสื่อผ้าเปื้อนโคลนกันไปยกใหญ่
ดีที่ชาวสวนคนอื่นเขามีน้ำใจแบ่งบันเสื้อม่อห้อมตัวใหญ่กับกางเกงขาก๊วยแบบผูกเอว แล้วก็ผ้าขาวม้าให้มา ข้าวปลาก็กินกับพวกคนงาน เพราะที่ไร่มีกับข้าวเตรียมไว้สำหรับคนงานอยู่แล้ว
นี่ก็มืดแล้ว ถ้าพ่อตาไม่ให้ขึ้นเรือนก็ไม่รู้จะไปไหน ได้แต่นอนบนเปลยวนชะเง้อมองหัวบันได หวังว่าคนคุ้นเคยจะโผล่หน้ามาให้เห็นบ้างก็ยังดี แต่ก็ไร้วี่แววมาสักพัก ได้แต่ไกวเปลหวังไม่ให้ยุงมันกัด
คิดตลกอยู่ในใจ ถ้าเป็นอื่นอื่น เขาจะยอมทำถึงขนาดนี้มั้ย ยอมลงทุน เป็นชาวไร่ชาวสวน จากที่เป็นซีอีโอใหญ่ คอยแต่ชี้นิ้วสั่ง งานการก็แทบไม่ได้ทำ
ตอนนี้ดันกลายเป็นชาวสวน ตกน้ำคลุกโคลน โดนมดกัดต่อย ไหนยังมานอนตากยุงอีก ไม่รู้ทำไมต้องมานอนทนขนาดนี้
จะไปนอนในรถก็ไม่ได้ ทั้งกระเป๋าเงินทั้งกุญแจระ โดนริบเก็บหมด ไม่เคยใช้ชีวิตลำบากแบบนี้มาก่อน
แต่เพื่อกุ้ยช่าย มาตินก็ยอม อยากจะชนะใจกุ้ยช่าย อยากจะชดใช้สิ่งที่ทำลงไป
“เอ้านี่ พ่อให้เอามาให้ ได้ยินเสียงตบยุงแล้วมันรำคาญ”กุ้ยช่ายโยนหมอนมุ้ง ผ้าห่ม ลงบนแคร่ข้างเปล
“ขอบคุณนะ”มาตินยิ้ม อย่างน้อยกุ้ยช่ายก็ลงมาให้เห็นหน้ากันบ้าง
“อืม”
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน”มาตินกระโดดมาคว้าแขนกุ้ยช่าย
“ขึ้นเรือน เดี๋ยวพ่อบ่น”
“อยู่คุยกับพี่อีกแปบนึงไม่ได้เหรอ”มาตินจ้องมองเสี้ยงหน้ากุ้ยช่ายที่เบนหลบ
“ปล่อยมือ เดี๋ยวพ่อมาเห็น”
“เห็นแล้วเป็นไรล่ะ ยังไงเขาก็รู้ว่าพี่รักกุ้ยช่าย”มาตินไม่ว่าปล่าว คว้าเอากุ้ยช่ายมานั่งซ้อนบนตัก กอดเอาเอวคอดไว้ไม่ให้ลุกหนี
“อะไร เดี๋ยวพ่อมาเห็น ปล่อยนะ”
“ไม่ปล่อย”มาตินกระชับแขน
“ อย่ามาใช้กำลังได้มั้ย ถ้าทำอย่างนี้ มันก็เหมือนเดิม”กุ้ยช่ายพูดเสียงเบา ไม่ว่ายังไง มาตินก็ชอบใช้กำลังเสมอ ไม่เคยยอมฟังกุ้ยช่ายเลย
“พี่ขอโทษนะ แต่พี่รักกุ้ยช่าย รักมากจริงจริง”มาตินกระชับอ้อมกอด เอาผ่านหลังมาซบอกของตัวเอง จมูกโด่งสูดดมเอากลุ่มผมหอมเข้าปอด หอมทั้งกลิ่นแป้งเด็ก ทั้งกลิ่นดอกไม้ที่ลอยมาตามลม
“อืม”กุ้ยช่ายรับคำ หัวใจเต้นแรงไม่หยุด ดีใจ ที่ได้ยินคำบอกรัก แต่ก็ไม่อาจให้อภัยมาตินได้ง่ายง่าย
“พี่รักกุ้ยช่ายนะ กุ้ยช่ายรักพี่มั้ย”มาติยกระซิบข้างหูแผ่วเบา ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารด
“ยัง ไม่มีคำตอบ”กุ้ยช่ายคิดอยู่นานไม่อาจปฏิเสธ แต่ก็ไม่อาจจะตอบได้ คำตอบที่มี เขายังไม่แน่ใจ ปล่อยให้ความอุ่นร้อนของอ้อมกอดส่งผ่านมาทางกาย
“ไม่ต้องตอบพี่ตอนนี้ก็ได้ สำหรับกุ้ยช่ายพี่รอได้ ต่อให้พรุ่งนี้ มะรืน สัปดาห์หน้า หรือเดือนหน้า หรือเป็นปี ถ้าเป็นกุ้ยช่ายพี่ก็รอได้ ขอแค่อย่าปฏิเสธพี่ อย่าไล่พี่ก็พอ เพราะเป็นกุ้ยช่าย พี่ถึงยอม พี่รักกุ้ยช่ายนะ”
“อะ อืม รู้แล้วน่า”กุ้ยช่ายยิ่งฟังยิ่งเขินอาย ไม่รู้ว่าคนบ้าบออย่างมาติน ไปสรรหาเอาคำพูดน่าอายนี่มาจากไหน
แต่มันก็ได้ผล กุ้ยช่ายทั้งเขินทั้งอายจนหน้าแดงไปหมด ดีใจจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ตัวมันแข็งไปไปหมด
“พี่รักกุ้ยช่ายนะ”
“เออ ระ รู้แล้วน่า ปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวพ่อก็ลงมาตามหรอก”กุ้ยช่ายดันแขนมาตินออก ลุกเดินขึ้นเรือนปึงปังไม่หันมามอง กลัวว่ามาตินจะเห็นใบหน้าแอบยิ้ม
มาตินมองตามก็ได้แต่ยิ้มจนแก้มแทบฉีก อย่างน้อยกุ้ยช่ายก็ไม่ได้หันหนีเขาตลอด ยังไงซะที่ตามมานี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนัก ถ้าไม่นับเรื่องที่ต้องไปสอยส้มโอ แบกส้มโอ ไหนจะตกท้องร่อง อย่างน้อยก็ได้เห็นหน้า ได้เจอหน้ากุ้ยช่าย
ดีกว่าต้องเสียกุ้ยช่ายไปทั้งที่ยังไม่ได้พยายามทำอะไร
“ฮัลโหลแม่ครับ”มาตินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรหาแม่ตัวเอง นึกคิดถึงลูกชายขึ้นมา อยากจะเอามาช่วยง้อด้วย แต่ก็กลัวพามาลำบากเปล่าๆ
“ว่าไง เป็นไงบ้าง หายหัวไปเลย”
“ก็ เรื่อยๆนะครับแม่ กุ้ยช่ายยังไม่ยอมกลับกับผมเลย คงต้องอยู่ต่ออีกหน่ย ไม่รู้ว่าอีกกี่วัน ฝากให้พ่อดูแลบริษัทแทนด้วยนะครับ”
“เรื่องงานแกไม่ต้องห่วงหรอก ห่วงแต่ทางนู้นเถอะ เขาจะยอมใจอ่อนรึป่าว”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่แม่ไม่ต้องห่วง ยังไงผมก็เอาพี่เลี้ยงลูกกลับไปจนได้”
“ฉันไม่ได้ห่วงแกหรอก ห่วงก็แต่ฝุ่งนู้นมากกว่า”
“โถแม่ ผมก็ลูกแม่นะ แล้วลูกผมล่ะ หลับรึยัง”
“ยังเลย ปล่อยก็ไม่ได้ คอยจะคืบหนีอยู่เรื่อย อีกหน่อยคลานได้ ก็คงตามจับกันไม่ไหว”
“นั่นสิ แม่ เปิดกล้องหน่อย ผมอยากเห็นหน้าลูก”มาตินเปลี่ยนมาเปิดกล้องคุย มองเห็นแม่ตัวเองกำลังอุ้มหลาน
พออันเดรสเห็นหน้ามาตินในจอเข้าหน่อยก็หัวเราะอ้อแอ้ จะคว้าเอาแต่โทรศัพท์
“ตายแล้ว นี่แกไปทำอะไรมา ถึงตกอยู่ในสภาพอย่างนั้น”คุณนายร้องทักเมื่อเห็นสภาพลูกชาย
ผมเผ้ากระเซิง หน้าไหม้แดด แถมยังรอยแดงๆเหมือนโดนแมลงกัด ร้ายท่าสุดก็เสื้อม่อฮ่อมสีซีดที่ใส่อยู่
“ตามนี้ล่ะแม่ จะมาเอาลูกเขาก็ต้องยอมเขา”
“ฉันไม่รู้จะสมน้ำหน้าแกดี หรือสงสารแกดี สภาพดูไม่ได้เลย”คนเป็นแม่ทำสีหน้าเป็นห่วง
“แค่นี้สบายครับแม่ แต่ก็คิดถึงอันเดรสมากเลย อันเดรสพ่อไม่อยู่คิดถึงพ่อมั้ยครับ”
“อ่ะ อ่า บะบู่”
“ยังไงแกก็ดูแลตัวเองด้วยละกัน ถ้ามีอะไรให้แม่ช่วยก็โทรมาบอกละกัน ”
“ขอบคุณครับ อันเดรสอยู่กับคุณย่าอย่าดื้อนะครับ เดี๋ยวพ่อจะหาคนไปช่วยเลี้ยง”
“บู่ บู่”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สั้นไปนิส หาสาระไม่ได้ 555+ ขอบคุณทุกกำลังใจนะค่ะ
ดูเหมือนเรื่องนี้จะยืดเยื้อ แล้วหลายคนเริ่มเบื่อ ไม่ค่อยจะติดตามกันซะแระ(คิดไปเอง)
เลยคิดว่าจะพยายามรีบจบ ไม่ให้มันยืดยาว แล้วจะทำภาคต่อของอันเดรสและตั้งโอ๋เลย
เป็นเเนววัยรุ่น แต่พรอตยังมีอีกหลายเหตุการณ์ แต่อีกไม่น่าเกิน10ตอนค่ะ กลัวหลายคนเบื่อ ไม่จบสักที
ถึงหน้าสี่สิบจะมาต่อให้นะค่ะ ต่อรวมกับคู่พัฒน์เลย
:teach: :teach: :teach: :teach: :teach: :teach: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2:
-
มาตินสู้ๆ เข้าไว้ค่ะ ^^ อย่างน้อยๆ ก็มีตั้งโอ๋เป็นพรรคพวกอยู่อีกตั้งคนหนึ่งเชียวนะค้าา :oni1: ..
-
สู้ต่อไปมาติน 5555
-
สมน้ำหน้ามาร์ติน
-
อ่านตอนนี้แล้วทำให้นึกถึง ลูกสาวกำนัน ๕๕๕ :m20: :laugh: :pigha2: :jul3: ไปง้อกุ้ยช่าย ดีนะที่มาร์ตินไม่ยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้ สู้ต่อไปมาร์ติน
-
ดีที่ตั้งโอ๋ช่วย
-
จะรอดไหมคุณมาร์ติน
-
ถ้าจะเบื่อก็เบื่อพวกพระเอกทั้งหลายนี้แหละ ถ้าจะว่านิสัยคงไม่ได้ คงเป็นสันดานแล้วแหละ บ้างทีก็เขาใจนะว่าคนเราบางทีก็ขาดสติยั่งคิดกันได้ แต่คนรักกันจะทำร้ายคนที่ตัวเองได้ลงได้ยังไง แบบนี้แหละเลยทำให้ไม่อยากมีแฟน
-
:katai2-1:
-
สงสารลุงมาตินนิสนุง :hao7:
-
มาตินน่าสงสาร :laugh:
-
สู้ต่อไป ทาเคชิ 555 :laugh:
-
สู้ๆ
-
รอต่อค้าบบ
-
โอ้ย ชอบตั้งโอ๋อ่ะ ช่วยยุงมาตินด้วย น่ายักมากๆ ฮับ 5555+
ตอนท้ายอันเดรสก็เริ่มน่ารักแหละ บู่ บู่ ฮ่าๆ
-
อย่างน้อยคุณว่าที่พ่อตา ก็ยังให้โอกาสล่ะนะ อิอิ
-
สู้ๆมาติน
-
สู้ๆนะมาติน 55555(แอบสมน้ำหน้าเงียบๆ)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:z13: :z13: :z13:
-
น่าจะทำสวนทุเรียน
ตกท้องร่องแล้วทุเรียนหล่นทับนี่ท่าจะดี
เอาให้สำนึก
ช่ายอย่าใจอ่อนง่าย ๆ นะ
:laugh:
-
86400
ตอนที่ 35.2
ผ่านมาอาทิตย์กว่า มาตินเองก็ยังคงทำงานในสวนอยู่เหมือนเดิม น้อยครั้งมากที่จะได้เจอหน้ากับกุ้ยช่าย
แรกแรกก็พยายามทำเนียบแอบอู้ไปชะเง้อมองหน้าแถวหัวบันไดบ้านบ้าง แต่พอตาก็ดันรู้ทัน ไล่ไปทำงานในไร่ต่อ
พักหลังหลังมาพ่อของกุ้ยช่ายเริ่มจะตามคุมมาตินแทบทุกฝีก้าวจนมาตินแทบไม่มีเวลาจะไปเจอคนหน้าขาวที่ตามง้ออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
ดีที่วันที่ สี่ พ่อตาพอจะใจดีให้ไปกางมุ้งนอนบนเรือน ถึงแม้จะเป็นนอกชานก็เถอะ ยังดีกว่านอนกับไอ้ด่างแดงได้ถุนบ้าน
ยังพอได้มีโอกาสชำเรืองมองลูกเขาเดินไปเดินมาบนเรือนบ้างก็ยังดี ครั้นพอจะเดินเข้าไปคุย พ่อตาก็มองตาขวางทำท่าทำทางจะเอาไม้ตะพตมาแพ่นกระบานเอา
มาตินคุกเข่าถูพื้นเรือนไปพลางมองคนหน้าขาวกำลังนั่งพิงหมอนอิงสามเหลี่ยมอ่านหนังสืออยู่บนตั่งกลางเรือน
วันนี้ล่ะ มาตินจะต้องคุยกับกุ้ยช่ายให้รู้เรื่อง ได้ข่าวมาว่าวันนี้พ่อตาจะเข้าไปประชุมเกษตรกรในตัวอำเภอ บ่ายแก่แก่กว่าจะกลับ
วันนี้เลยไม่ต้องไปไร่เพื่อเก็บผักเก็บผลไม้ เลนมาเป็นคนใช้ทำความสะอาดบ้าน ตัดต้นไม้แทน
“มองอะไร จะถูบ้านก็ถูไปสิ”คนหน้าขาวหันวาโวยใส่ ทำตาขวาง
ก็พ่อตัวดีที่ถูพื้นอยู่ มือก็ถูก แต่ตานี่ไม่มองเลยว่าถูอะไรอยู่ ถูซ้ำถูซาก วันนี้ทั้งวันก็คงถูไม่ทั่วเรือน จริงจริงไม้ถูพื้อนก็มีอยู่หรอก แต่กุ้ยช่ายเลือกที่จะโยนผ้าขี้ริ้วผืนเปรอะให้มาตินคลานเข่าถูแทน
“ขอพี่มองบ้างไม่ได้เหรอ ให้พี่ได้เห็นหน้าบ้างก็พอใจแล้ว”มาตินยกยิ้มให้ทีหนึ่ง มองกุ้ยช่ายที่ถลึงตาใส่ มองซ้ายมองขวากลัวพ่อจะเห็น
ว่าแล้วก็กระทืบเท้าใส่ทำท่าทำทางไม่พอใจเดินปึงปังเข้าห้องไป
หนีได้หนีไป เรือนมีอยู่แค่นี้ รอให้พ่อตาไปก่อนเถอะ
มาตินยิ้มย่องอยู่ในใจ พลางคิดแผนการ รวบรัด ร่นระยะเวลาในการง้อ
“เอ็งยิ้มบ้ายิ้มบออะไรของเอ็งวะ”คนแก่พอมาเห็นไอ้ลูกฝรั่งตัวใหญ่นั่งยิ้มบ้ายิ้มบออยู่คนเดียวก็ถามเอาอย่างอดไม่ได้ แขนก็อุ้มหลานเตรียมออกเดินทาง
“ป่าวครับพ่อ ผมแค่คิดอะไรเพลินเพลินน่ะครับ แหะแหะ”
“อย่าให้รู้นะว่าเอ็งคิดจะทำอะไรลูกข้า”
“ปล่าวครับพ่อ ใครจะไปกล้าคิด”มาตินยิ้มกริ่ม ยกยือยกไม้ยอมแพ้กับไม้เท้าที่ยกชี้หน้า
“ดี งั้นเอ็งก็ถูบ้านไป ถูให้เกลี้ยงล่ะ ถ้าข้ากลับมาแล้วเห็นฝุ่นแม้แต่เม็ดเดียวเอ็งได้กลับลงไปนอนใต้ถุนกับไอ้ด่างไอ้แดงแน่”
“ครับพ่อ ผมจะถูให้สะอาดเลยครับ ไม่มีฝุ่นเลย”
“เออ เสร็จแล้วก็ไปตัดพุ่มแก้มข้างเรือนด้วยล่ะรู้สึกว่ามันเริ่มจะรกแล้ว ให้ดีก็ตักน้ำมาใส่ให้เต็มตุ่ม ก่อนตักก็ล้างตุ่มซะด้วยล่ะ”
“ครับพ่อ”ปากก็รับคำ แต่ใจนี่กำลังคิดแผนเลยล่ะพ่อ
“การที่ข้าปล่อยเอ็งให้ละสายตา ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะไม่จับตาดูเอ็งนะ คนของข้ามีเยอะแยะ อย่าให้รู้ว่าเอ็งทำอะไร
ประเจิดประเจ้อ กับลูกข้า”
“ครับพ่อ ผมจะไม่ไต่ไม่ตอมลูกพ่อเลยครับ”ไม่ไต่ไม่ตอม แต่จะจับกินเลยล่ะพ่อ
รอมาเป็นอาทิตย์แล้ว พ่อตายังไม่มีทีท่าว่าจะยอมให้เข้าใกล้กุ้ยช่ายเลยแม้แต่น้อย ใช้งานสารพัด แทบไม่มีเวลาให้ว่าง
ตั้งแต่เก็บผัก เก็บผลไม้ ขุดท้องร่อง พรวนดิน ใส่ปุ๋ย จับปลา แม่กระทั่งต้อนเป็ดไปกินหอยก็ยังทำมาแล้ว
ไม่เคยมีครั้งไหนในชีวิตที่ลำบากขนาดนี้มาก่อน แต่ใครล่ะจะยอมแพ้ รู้ว่าพ่อตาคนนี้ต้องการให้ยอมแพ้แล้วกลับกรุงเทพไป แต่คนอย่างมาตินมีรึจะยอมง่ายง่าย เข้าถ้ำเสือถ้าไม่ได้เสือกลับไปแล้วอย่ามาเรียกมาตินว่ามาตินเลย
“ข้าไปละ แล้วอย่าให้รู้ล่ะว่าเอ็งอู้งานไปแอบนอนที่ไหน ข้ากลับมาเอ็งเจอดีแน่”
“ครับพ่อ”มาตินรับคำ
“ตั้งโอ๋ไปก่อนนะฮับ ยุงมาติน เดี๋ยวตั้งโอ๋เอาหนมมาฝากยุงมาติน”
“ครับคนเก่ง”มาตินยิ้มรับ อย่างน้อยตั้งโอ๋ก็คนหนึ่งล่ะที่เข้าข้างมาติน
มองดูสองปู่หลานเดินลงเรือนไป ชะเง้อมองจนรถกระบะคันใหญ่ขับออกไป ถึงได้ถอนหายใจ มองดูประตูห้องที่ปิดสนิท จินตนาการไม่ออกเลยว่าคนในห้องกำลังทำอะไรอยู่
ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว นอกจากคืนนั้นที่เอามุ้งมาให้ ก็ไม่ได้คุยกันเป็นกิจจะลักษณะสักที
ตอนที่เอามุ้งจะออกมากาง คลี่ออกมาก็เห็นกระปุกโลหะเล็กๆมันหล่นออกมาจากรอยพับ กลิ้งไปไกล ไปตามเก็บเอามา มองดูดีดีก็เป็นขี้ผึ้งทาแก้แมลงกัดต่อย คืนนั้นทั้งคืนก็ยิ้มบ้ายิ้มบอ
ดีใจ อย่างน้อยกุ้ยช่ายก็ไม่ได้ใจร้ายกับเขามากนัก
แต่ตอนนี้จะช้าไม่ได้ ก็คงต้องทำงานทำการให้เสร็จ แต่การทำงานจะให้ใช้กำลังอย่างเดียวมันก็ไม่ค่อยจะเหมาะ
อุตส่าห์เป็นเจ้าคนนายคน มีลูกน้อยเป็นร้อยเป็นพัน จะให้มานั่งมึนใช้กำลังมันดูจะไม่ค่อยมีประสิทธิภาพสักเท่าไร
เดินย่องไประเบียงหลังบ้าน ชะเง้อมองไปที่พุ่มไม้ เห็นหัวคนดำๆพลุบพลุบโพล่ๆถึงได้กวักมือเรียกแล้วย่องลงเรือนไปหา
“ตัดต้นไม้ให้สวยเลยนะ แล้วก็ล้างโอ่งน้ำ ตักน้ำมาเติม เลยนะจ่อย เอาให้เลี่ยมเลยนะ จบงานเดี๋ยวตบรางวัลอย่างงามเลย”มาตินหลบในพุ่มไม้กระซิบกระซาบ
กับเด็กโข่งตัวดำผมหยิกลูกชาวสวนที่ไปตีซี้ไว้ตั้งแต่วันแรกที่มา
“ได้เลย ถึงมือไอ้จ่อยแล้วรับรอง ไม่มีพลาด แต่งานนี้ต้องมีค่าปิดปากนะ จ่ายไอ้จ่อยไหวรึป่าว”
ไอ้จ่อยกอดอกยักคิ้วใส่ โก่งราคา
“เท่าไรล่ะ ว่ามา จ่ายได้ไม่อั้น”มาตินกระซิบ มองซ้ายมองขวากลัวใครจะมาเจอ
“สามร้อย ไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวก็ทำเอง”
“ให้สามพันเลยเอ้า ทำให้เรีบร้อย ถูเรือนด้วย แล้วก็ระวังอย่าให้กุ้ยช่ายเห้นล่ะ เข้าใจมั้ย”
“สามพันเลยเหรอ โหย ไอ้จ่อยรวยตายเลย ได้มีตังซื้อชุดนัดเรียนใหม่พอดี”
“ไปได้แล้ว เดี๋ยวมีคนมาเห็น”
“ครับผ๋ม”ไอ้จ่อยทำท่าตะเบะก่อนจะมุมพุ่มไม้ออกไป
มาตินมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใครก็เดินออกมาบ้าง ผิวปากอย่างใจเย็น รจะเอาแผนไหนไปง้อกุ้ยช่ายดี นอนคิดไว้หลายแผนอยู่
“ทำอะไรน่ะ”เสียกร้องทักมาจากใต้ถุนเรือนทำเอามาตินสะดุ้ง
หันไปยิ้มแหยให้คนทัก
“ไม่มีอะไรครับ”
“ไม่มีอะไรได้ไง แล้วไปทำอะไรในพุ่มไม้”
“ปะ ปล่าว พี่ไม่ได้ทำอะไรเล๊ย ไม่ได้ทำจริงจริง ว่าแต่กุ้ยช่ายจะไปไหน”มาตินถามคนตัวเล็กที่ใส่ชุด
กางเกงสีตุ่นขายาว เสื้อสายสล๊อตซีด แล้วก็หมวปีกกว้าง เหมือนจะไปไร่ไปนาเสียอย่างนั้น
“จะไปไหนก็ไม่เกี่ยวกับพี่ ทำงานบ้านให้เสร็จเหอะ พ่อมาโดนไล่กลับบ้านไม่รู้ด้วยนะ”
“ใจคอจะใช้พี่ทำงานให้พี่ตายไปเลยหรอ”มาตินเดินทำท่าหมาหงอยเข้าหา
“อะไร แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า ถอยไปเลย ไม่ต้องเข้ามาใกล้”กุ้ยช่ายเดินร่นถอยหลัง
“ให้พี่ไปด้วยได้มั้ย”
“จะไปทำไม ทำงานให้เสร็จทันก่อนพ่อจะกลับมาเหอะ”
“แค่นี้สบายมาก ว่าแต่กุ้ยช่ายจะไปไหน บอกพี่หน่อยได้มั้ย”
“ทำไมต้องบอก”
“บอกพี่หน่อยนะ แค่รู้ว่ากุ้ยช่ายจะไปไหนก็ยังดี”มาตินทำท่าหมาหงอยใส่
“จะไปไร่ส้มโอ แล้วอย่าให้รู้ล่ะว่าตามไป”
“ขอพี่ตามไปหน่อยไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ ทำงานบ้านไป”
“นะ”
“ไม่ได้”กุ้ยช่ายปฏิเสธถอยหนีมาตินที่ทำท่าทำทางเดินเข้ามาใกล้ไม่หยุด
“นะ พี่ไม่ดื้อหรอก จะตามเงียบเงียบเลย”มาตินยิ้มอ้อน จะเข้าไปเกาะแขนเอาใจ
“ไม่ได้ก็ไม่ได้สิ ไปแล้ว” แต่ที่ไหนได้ กุ้ยช่ายเบี่ยงหลบ เกือบเสียท่าคนฉวยโอกาส
กุ้ยช่ายได้แต่เดินกระฟัดกระเฟียด ไต่แผ่นกระดานไม้ข้ามท้องร่องไปไร่ส้มโอที่อยู่ไม่ไกล
อะไรของมาติน นึกจะว่าง่ายก็ว่าง่าย ไม่รู้จะต้องมาทนลำบากทำไม แทนที่จะกลับกลับไปซะก็หมดเรื่อง จะได้ไม่ต้องมาทนลำบาก
เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ผิวหน้าที่สีเข้มอยู่แล้วก็แดงจัดเข้าไปใหญ่เพราะไหม้แดด ผิวที่แขนก็มีแต่รอยเการอยแมลงกัด ผมเผ้าที่ปกติคอยเซ็ตอย่างดีก็กระเซิงไปหมด
แต่รอยยิ้มที่ส่งมาให้ก็ยังเหมือนเดิม แถมช่วงนี้ดูจะคำพูดคำจาออดอ้อนจนบางครั้งเกือบหลุดเขินไป
ไม่รู้ไปสรรหาคำไหนมาพูดมาจา แต่พอมานึกนึกดู อีกฝ่ายก็เคยควงกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วน คำพูดคำจาที่มีให้คงไม่ต่างอะไรกับพวกผู้หญิงพวกนั้น
แล้วเมื่อกี้อะไร ดูจะว่าง่ายผิดปกติ ทั้งที่พ่อไม่อยู่แท้แท้ น่าจะมีแผนอะไรมาป่วนอีก ดูจากแววตาเจ้าเล่ห์ที่ส่งมา
มองไปข้างหลังก็ไม่มีใคร วันนี้คนงานในสวนส่วนมากจะหยุดเพราะงานไม่ค่อยมี มีแค่ไม่กี่คนที่คอยดูหยอดปุ๋ยบ้าง ไร่เลยเงียบผิดปกติ
นึกแปลกใจที่คนที่คอยเอาแค่หาเรื่องอย่างมาตินไม่ตามมา ปกติจะต้องตามมา มันต้องมีอะไรแปลกๆ
ว่าแล้วก็ปีนขึ้นต้นส้มโอ อย่างน้อยก็กันไว้ก่อนก็ดี คนอย่างมาตินไว้ใจไม่ได้ง่ายง่าย
นั่งรับลมอยู่สักพักก็สังเกตเห็นอะไรผิดปกติอยู่ข้างล่าง มองเห็นคนตัวใหญ่สวมผ้าขาวม้าโพกปิดหน้าปิดตา
ตัวขนาดนี้ดูก็รู้ว่าจะเป็นใครไปได้ ชาวบ้านแถวนี้ไม่มีใครตัวใหญ่ไปกว่านี้แล้ว แล้วดูทำปิดหน้าปิดตา โพล่พ้นแต่ดวงตา
แล้วไอ้สีตาแบบนี้ ชาวบ้านแถวนี้ใครจะมี ตาสีน้ำตาล เ กุ้ยช่ายได้แต่ถอนหายใจ ได้ยินเสียงบ่นงุบงิบของคนข้างล่าง
“หายไปไหนนะ”กุ้ยช่ายมองดูคนหมุนไปหมุนมาชะเง้อหาเขา
จะให้ขำดีหรือหงุดหงิดดี ที่ตามมาแทนที่จะไปทำงานบ้านตามพ่อสั่ง
“ตอนเดินมาก็ยังเห็นว่ามาทางนี้”กุ้ยช่ายอดไม่ได้ที่จะยิ้ม มองดูคนเกาหัวแกรกแกรกอยู่ข้างล่าง จะทำมึนอะไรของเขานักหนา
แต่งตัวตลกแล้วยังทำตัวน่าตลกอีก
“หายไปไหนนะ ว่าจะแอบมากอดมาหอมสักทีสองที ดันหายไปไหนซะงั้น”คราวนี้กุ้ยช่ายตาโต ได้ฟังคำบ่นของมาตินแล้วก็ไปไม่ถูก
ไอ้เรื่องฉวยโอกาสต้องยกให้มาตินคนเดียวเลย มันน่าหยิบลูกส้มโอทุ่มใส่เข้าให้ น่าหมั่นไส้นัก
ไม่รู้ว่าตัวเองหน้าแดงแค่ไหน พอนึกว่าตัวเองถูกหอมหน้าก็ร้อนวูบวาบขึ้นมา
“อะ โอ้ย”มาตินยกมือกุมหัวร้องดัง กุ้ยช่ายคว้าเอาลูกส้มโออ่อนอ่อนเท่าลูกมะนาวเควี้ยงใส่อย่างหมั่นไส้
“สมน้ำน่า”กุ้ยช่ายกอดอกมองดูคนกุมหัว
“พี่เจ็บนะ ทำอะไรเนี่ย”
“ไอ้แก่ลามก”
“พี่ไม่แก่นะครับ แล้วขึ้นไปทำอะไรบนนั้น ลงมาดีกว่า”
“เรื่องอะไรเล่า”เรื่องอะไรจะลงไป อย่าคิดนะว่าเมื่อกี้จะไม่ได้ยินไอ้กอดไอ้หอมอะไรนั่น
“ลงมาเถอะ เดี่ยวตก”
“ไม่ลง”
“ถ้าไม่ลงพี่จะขึ้นไปนะ”
“อะ อะไร ขึ้นได้รึไง”
“ขึ้นไม่ได้”
“เอ้า แล้วบอกจะขึ้น ประสาท”กุ้ยช่ายเบ้หน้า แต่ก็นึกขำ ถ้ามาตินมาปีนต้นไม้ ก็คงจะเหมือนหมีโคอาล่าละมั้ง
“ลงมาเถอะนะ เดี๋ยวจะตกเอา”
“ไม่เอา จะไปไหนก็ไป”
“ไม่ไปหรอก พี่อยากอยู่กับกุ้ยช่าย”
“เหอะ ไปทำงานบ้านให้เสร็จก่อนเถอะ”กุ้ยช่ายประชด คนสรรหาคำหวานมาพูดพร่ำเพรื่อ
ใช่ว่าไม่ชอบ แค่ไม่อยากฟัง กลัวจะใจอ่อนเกินไป กุ้ยช่ายลุกขึ้นเหยียบกิ่งที่นั่ง จะให้อยู่บนนี้นานนานก็น่าเบื่อ
แกร๊ก
“เฮ้ยระวัง” กุ้ยช่ายร้องเสียงหลงกิ่งที่นั่งทัยอยู่ฉีกขาดกะทันหัน คว้าเอากิ่งบนเกาะเอาแทบไม่ทัน
“กุ้ยช่าย”มาตินตกใจ กิ่งส้มโอกิ่งใหญ่หล่นลงมา
ใจก็ห่วงคนที่ห้อยโหนอยู่บนนั้น โดยไม่ทันระวัง กิ่งที่ร่วงลงมา รู้ตัวอีกทีก็หลับไปเสียแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ย้อนกลับมาหลายวันก่อน
คอนโดของธนพัฒน์
“ต้องการอะไรกันแน่”ธนพัฒน์ถามขึ้นมาอย่างเหลืออด ไม่รู้ว่าคนอย่างรามิเรสต้องการอะไรถึงได้มานั่งเฝ้าเขาอยู่นานร่วมหลายชั่วโมงมาแล้ว
ธนพัฒน์จิตใจร้อนรน เป็นห่วงกุ้ยช่าย ทั้งห่วงทั้งหวง ข้างในใจมันร้อนรุ่ม ที่มาตินมาฉุดเอากุ้ยช่ายไปต่อหน้าต่อตาโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย
“นอนเถอะ ไม่ต้องห่วง กุ้ยช่ายเขาอยู่กับคนที่เขาสมควรอยู่”
“คุณเอาอะไรมาตัดสิน”ธนพัฒน์ถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด
เป้นครั้งแรกที่รามิเรสได้ยินน้ำเสียงแบบนี้จากคนตรงหน้า
“ความรักไง”รามิเรสยิ้มนั่งกดรีโมทเลื่อนช่องทีวีไป ไม่สนใจมองธนพัฒน์ที่กำลังสั่นด้วยความร้อนรน
ความอดทนที่มีแทบจะระเบิดออกมาถ้าไม่ควบคุม
อยากจะกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายเข้ามาแล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าให้หายแค้นเคือง แย่งเอากุญแจรถแล้วตามกุ้ยช่ายไป
แต่อีกใจก็ไม่กล้า รามิเรสถือไพ่เหนือกว่า ไฟล์รูปที่รามิเรสมี เหมือนเป็นตัวกำหนดชีวิตเขา
“หึ ความรักงั้นเหรอ คนเจ้าชู้อย่างเพื่อคุณน่ะเหรอ จะรักใครเป็น”
“นั่นสิ แล้วรู้ได้ไงว่าคนเจ้าชู้จะรักใครไม่เป็น”
“พวกไร้หัวใจ”รามิเรสนึกเจ็บจุกกับถ้อยคำที่ธนพัฒน์ยกขึ้นมาโจมตี
ใครจะรู้ว่าคนเจ้ารู้ก็รักเป็น แล้วใครจะรู้ว่าคนเจ้าชู้ จู่จู่ก็ตกหลุมรักโดยไม่รู้ตัว ทำให้ต้องบินข้ามโลกมาไกล เอาตามดึงเอาหัวใจที่ถูกขโมยไปกลับคืน
แรงดึงดูดของตัวตนที่ถูกซ่อนภายใต้หน้ากากเย็นเยียบของธนพัฒน์ ดึงดูดหัวใจของรามิเรสให้ตกหลุมพราง
และทำให้รามิเรสต้องมาตามเอามันคืน ถ้าเขาไม่ได้หัวใจของตัวเองคืน เขาก็ต้องได้ใจของอีกฝ่ายกลับไป
ถ้าจะว่าคนเจ้าชู้ไร้หัวใจ ก็คงไม่ถูก เพราะคนบางคนต่างหาก ที่ดึงเอาหัวใจของคนเจ้าชู้ไปโดยไม่รู้ตัว ขโมยเอาไปโดยไม่เห็นค่า ทั้งยังเหยียบย่ำด้วยการไขว่คว้าหาแต่หัวใจที่มีเจ้าของแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Tell me if you heartless.
ไม่เกิน 10 ตอนจบค่าาาาา
ขอบคุณทุกกำลังใจค่า
จบแล้วต่อภาคลูกไปเลย
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4 :pig4: :pig4:
-
มาตินเจ้าเล่ห์อ่ะ แต่ขอให้ชนะใจ ว่าที่พ่อตาเร็วๆนะ สู้ๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รุ่นพ่อนี่ก็รู้บทสรุปได้ล่ะ
ตอนนี้อยากเห็นรุ่นลูกแล้วววววว
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: คุณลุงจะเป็นไรไหมเนี่ย
-
ยุงมาร์ติง ฉู้ๆ อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาตินขี้โกงมีการตีซี้กับจ่อยเอาไว้เสียด้วยนะค้าา :laugh: ..
-
:katai1:
-
:z1: :hao6: :z1: :hao6: :z1:
-
มาร์ตินทำได้เข้าท่าดี ดีนะไม่ใช่คนที่ถอดใจง่ายๆ อย่าท้อซะก่อนละมาร์ติน หยอดบ่อยๆนะ จะได้คิดถึงกันนานๆ รอ รอ รอตอนใหม่คับ
-
อืมนะ ได้ข่าวว่าใครสลบนะ ส่วนคู่นี้มันจะรักกันได้ไง ก็ดูสิ่งที่ทำดิ คนรักกันจริงเขาไม่ทำกันหรอก รอต่อไป
-
อย่างนี้ไม่ยากมาร์ติน
เดี๋ยวกุ้ยช่ายก็ใจอ่อน :katai2-1:
-
มาตินสู้สู้ๆๆๆ :ped149: :ped149:
-
อ่านมาตั้งแต่ตอนที่นายเอกโดนข่มขืนแล้วขอมาเมนท์ทีเดียวเลยแล้วกัน
ทำไมนะไอ้พระเอกพิมพ์นี้ ตามขนบคุณพิศาลแบบนี้ไม่หมดหรือตกเทรนด์ไปเสียทีนะ
คุณรักเขาชอบเขาแต่ไม่มีปัญญาทำให้คนที่คุณบอกว่ารักรักตอบคุณได้ ก็เลยจับข่มขืนไปเลยง่ายดีงั้นสิ
ไม่อยากให้สังคมไทยมองข้ามความสำคัญของการกระทำแบบนี้ที่ไม่ดี (condone)
ความคิดของมาตินที่ตั้งใจจะข่มขืนน้องเพื่อผุกมัดนี่ต่ำมากค่ะ อีกอย่างผู้ชายคิดต่างจากผู้หญิงนะคะ โดนข่มขืนแล้วไม่ต้องการให้มารับผิดชอบหรอกค่ะ ไปตายเลยจะดีกว่า
เราไม่ได้รู้สึกเลยนะว่ามาตินรักกุ้ยช่าย ได้ยินแต่มาตินบอกว่ารักๆๆๆๆๆ แบบนกแก้วนกขุนทอง แต่มาตินไม่ได้แสดง พิสูจน์ ย้ำอะไรให้กับน้องเขาเลย ตอนนี้ที่พ่อน้องให้ทำอะไรสารพัดแล้วมาตินทำตามเรารู้สึกเหมือนกับว่ามาตินพยายามอยากได้น้องมาครองเฉยๆ ใจมาตินไม่ได้มีความละอายในบาปที่ตัวเองทำลงไปเลย ยิ่งมาตอนว่าสุดที่พ่อน้องให้ทำอะไรแต่กลับไปจ้างคนอื่นทำ มาตินไม่พยายามเลยนะคะ มานั่งคิดว่าผู้ชายคนนี้รักจริงหรือเปล่า? เจ้าเล่ห์มากๆ ยังไม่อินกับความรักของมาตินนะคะ ที่ผ่านมาก็ไม่เห็นว่ามาตินประพฤติตัวดีมากเท่าไหร่เลย ความผูกพันธ์ระหว่างกุ้ยช่ายกับพี่ภรรยาเรายังมองว่ามีมากกว่า มีความอบอุ่นระหว่างกันที่มาจากการเกื้อหนุนจุนเจือกันมานาน ต่อให้อีกฝ่ายมีความรู้สึกฉันคนรักแต่ฝ่ายเดียวให้ก็ตาม ภูเขาอันนี้สูงมากๆสำหรับมาตินที่จะก้าวข้ามเพราะว่าเงินก็ช่วยไม่ได้หรอกค่ะงานนี้ การโดนแก้แค้นหรือเอาคืน ณ ตอนนี้นี่ก็ท่าจะไปไหนไม่รอกตราบใดที่มาตินไม่พยายามทำเอง
รามีเองก็สุดๆเหมือนกัน ไม่ต่างจากมาตินสักเท่าไหร่
เราเมนท์นี้จากความรู้สึกที่อ่านมานะคะ เราอาจจะซีเรียสมากไป คนเขียนอาจจะตั้งใจเขียนแบบให้ชวนหัวขบขันเบาๆ เราก็ขอโทษด้วยค่ะ ตั้งโอ๋น่ารักมากๆค่ะ โดนเฉพาะตอนที่พูดแล้วคิดแบบเด็กๆ
-
17400
ตอนที่ 36 ยอมแพ้
โรงพยาบาล
“เป็นไงบ้าง เจ็บมากมั้ย”กุ้ยช่ายร้องทักทันทีที่มาตินลืมตาขึ้นมา นั่งเฝ้าคนตัวสูงนี่หลับอยู่บนเตียงคนป่วยมาจนค่อนวัน ในที่สุดมาตินก็ฟื้นสักที
“อะ โอย พี่มาอยู่นี่ได้ไง”มาตินพยุงตัวขึ้นนั่งโดยมีกุ้ยช่ายช่วย จับหัวตัวเองดูก็เห็นมีผ้าพันแผล
“ยังจะมาถาม ก็ กิ่งไม้มันตกใส่หัว แล้วพี่ก็น็อคไป ดีที่หมอบอกไม่เป็นอะไรมาก”
มาตินนึกย้อนไป จำได้ว่าเห็นกุ้ยช่ายกำลังจะตกต้นไม้เพราะกิ่งที่เหยียบอยู่มันหัก ด้วยความเป็นห่วง กลัวกุ้ยช่ายจะตกลงมา เลยวิ่งเข้าไปจะรับ
แต่ที่ไหนได้ กิ่งไม้ใหญ่มันตกเข้ามาใส่หัวซะงั้น แทนที่จะได้เป็นฮีโร่ ชนะใจกุ้ยช่าย ที่ไหนได้ ดันน่าอายหนักกว่าเก่า
“แล้วกุ้ยช่ายล่ะ เป็นอะไรมากมั้ย เจ็บตรงไหนรึป่าว”
“ป่าว ไม่เจ็บ ดีสมองไม่กระทบกระเทือน แค่นี้ก็เพี้ยนมากอยู่แล้ว”
“ไม่ห่วงพี่บ้างเลยเหรอ”มาตินเสียงแผ่ว จับเอามือคนนั่งเฝ้าข้างเตียงมาถือ
“หึ ใครจะไปห่วงคนสติไม่ดี”
“ใครว่าพี่สติไม่ดี ว่าพี่อย่างนี้พี่น้อยใจนะ”
“ใครจะไปสน”กุ้ยช่ายชักมือกลับ ตั้งแต่เกิดมา ปีนต้นไม้มานับครั้งไม่ถ้วน ตกมาบ้างก็มี พอที่จะรู้วิธีการเอาตัวรอดมากพอที่จะไม่ให้ตกต้นไม้
ไม่เห็นต้องมาห่วงกันนักหนา แทนที่จะถอยหนีไป กลับวิ่งมาจะรับกันให้ได้ ผลสุดท้ายเป็นยังไง รับไปเต็มเต็ม
เห็นคนตัวโตล้มไปกับพื้นก็ตกใจแทบแย่ ถามว่าเป็นห่วงมั้ย ก็เป็นห่วง กลัวว่าคนคนนี้จะเป็นอะไร
“พี่หิวน้ำน่ะ”
“หิวก็หยิบกินเอาสิ อยู่แค่นี้”กุ้ยช่ายเบ้หน้าไปที่ตู้ข้างเตียงคนป่วย
“อยากมีคนป้อน”
“กินเอง”กุ้ยช่ายเบ้หน้า หนีมาตินคนเจ้าเล่ห์ที่ทำหน้าป่วยเรียกร้องความสนใจ
“นะ ป้อนพี่หน่อยนะครับ”
“ไม่เอา”
“ป้อนพี่หน่อยนะ พี่เจ็บหัว”พูดไปพลางจับหัวตัวเองทำหน้าเจ็วปวดเสียเต็มประดา
“ทำตัวเอง”
“ก็พี่เป็นห่วงกุ้ยช่ายนี่ ใครจะรู้ว่ากิ่งไม้จะหล่นมาใส่หัว”
“เซ่อซ่า”
“นะ ป้อนพี่หน่อย”
“หึ เห็นแก่ที่เจ็บหัวนะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว”
กุ้ยช่ายหยิบเอาน้ำมาป้อนอย่างช่วยไม่ได้ มองหน้าคนป่วยก็นึกหมั่นใส่ ทำหน้าทำตากวนประสาท
เล่นหูเล่นตา เจ็บอยู่แท้แท้ ยังจะมา
“คุณยุงงงงงงงงงง”
ประตูห้องพิเศษเปิดออก ตั้งโอ๋วิ่งเสียงใสเข้ามาก่อนตัว มากระโดดเกาะขอบเตียงคนไข้ จ้องมองดูคุณลุงมีผ้าพันแผลปิดหัว ตากลิมจ้องมองเอียงหน้าอย่างสงสัย
“ชู่ว อย่าเสียงดังครับ”กุ้ยช่ายหันไปยกนิ้วชู่วปาก อุ้มตั้งโอ๋ขึ้นมา
“ขอโทษฮับ ว่าแต่คุณยุงเป็นอายัย หัวแตกเยย”ตั้งโอ๋เสียงใสยกมือกอดคอพ่อตัวเอง เอียงหน้ามองคนป่วย
“คุณลุงไม่เป็นอะไรมากครับ แค่คุณลุงดื้อ แอบออกไปเล่นข้างนอก กิ่งไม้เลยหล่นใส่เอา ตั้งโอ๋อย่าทำตามนะครับ รู้มั้ยคนเก่ง”กุ้ยช่ายชำเรืองมองคนที่ถูกหาว่าดื้อทำหน้ามุ่ยใส่
“ฮับตั้งโอ๋ไม่ดื้อ แย้วยุงมาตินเจ็บมั้ย”
“ไม่เจ็บครับ แค่นี้ สบายมาก”มาตินยักคิ้ว ทำท่าเบ่งก้ามใส่เด็ก แต่ตาก็จ้องมองคนพ่อส่งสายตา
“น้อยน้อยหน่อย ข้ายืนเป็นหัวหลักหัวตออยู่นี่”คนแก่ที่ยืนมองอยู่นานทนไม่ไหว ที่ไอ้หนุ่มลูกครึ่งมันส่งสายตาให้ลูกชายแบบไม่เกรงอกเกรงใจ
มองดูแผลบนหัวมันก็นึกเห็นใจอยู่บ้าง อยู่สุขสบายดีดีไม่ชอบ ไม่รู้จะมาทนลำบากทำไม
อุตส่าห์ใช้งานมันหนักผ่านไปตั้งเป็นอาทิตย์ก็ไม่มีทีท่าว่ามันจะหนีกลับกรุงเทพ มิหนำซ้ำยังเชื่อฟังว่าง่ายซะอีก แต่ติดที่ว่า
กะล่อน เล่เหลี้ยมแพรวพราว ไม่รู้ว่าคนซื่อซื่ออย่างลูกชายตัวเองถ้าไปรักกับคนเล่ห์เหลี่ยมอย่างไอ้หนุ่มจะเป็นยังไง
อุตส่าห์อารมณ์ดีดี พาหลานไปประชุม เอาไปอวดนายอำเภอที่ชอบเอาหลานมาอวดว่าน่ารักนักหนา
พอเจอตั้งโอ๋เข้าไป เทียบกันไม่ติดเชียว กำลังคุยโวว่าหลานได้เล่นโฆษณาทีวี ออกทีวีอยู่ทุกวัน กำลังสนุกปาก
ที่ไหนได้กลับมีคนโทรมาบอกว่าเกิดเรื่อง ก็เลยตามมาเจอกันอีกทีที่โรงพยาบาล
ดีที่ไอ้หนุ่มนี่แค่หัวแตก ไม่เป็นอะไรมาก แต่ลูกชายนี่ท่าจะอาการหนัก ทำหน้าทำตาเครียดเป็นห่วงเขาซะขนาดนั้น
“หมอให้กลับบ้านได้วันไหนล่ะ”
“พรุ่งนี้น่ะพ่อ”กุ้ยช่ายตอบ
“อืม ดีดี พอออกจากโรงพยาบาลเอ็งก็เก็บของกลับบ้านเอ็งไปได้แล้ว”
“กลับเหรอครับ”
“ใช่ เอ็งได้ยินไม่ผิดหรอก กลับกรุงเทพไปได้แล้ว”มาตินได้ฟังถึงกับเหวอ ไม่รู้ว่าพ่อตาจะมาไม้ไหน
จู่จู่ก็ไล่เขากลับกรุงเทพ ทั้งที่ยังไม่ได้คุยกับกุ้ยช่ายให้รู้เรื่องเลยสักนิด
“แต่ว่าผม”
“ไม่มีแต่ ข้าบอกให้เอ็งกลับเอ็งก็ต้องกลับ”
“แต่ผมยังไม่ได้คุยกับ”
“แล้วเอ็งจะคุยไปทำไม ในเมื่อลูกข้าไม่ต้องการจะคุยกับเอ็ง”
“แต่ผมรักกุ้ยช่ายนะพ่อ”มาตินตอบเหตุผล ใบหน้าหล่อคมเริ่มแสดงให้เห็นถึงความกังวล
“เอ็งรักลูกข้า แต่ข้าไม่เห็นว่าลูกข้าจะรักเอ็ง เพราะฉะนั้น รักของเอ็งมันไม่มีความหมายหรอก”
“ผมขอโอกาสอีกครั้ง ให้ผมคุยกับกุ้ยช่ายเถอะครับ”
“ไม่มีโอกาสสำหรับเอ็งแล้ว ออกจากโรงบาลแล้วเอ็งก็กลับไปซะ”
“พ่อ”
“ถ้าเอ็งยังขืนจะอยู่ต่ออีก อย่าหวังว่าข้าจะให้เอ็งเจอกับลูกข้าอีก ข้าจะส่งมันไปอยู่กับพี่น้องข้า ให้ไกลจากเอ็ง”
“พ่อ”กุ้ยช่ายร้อง ตกใจกับคำที่พ่อตัวเอ็งพูดออกมา ไม่เห็นจะต้องทำขนาดนั้น เขาเองไม่ได้อยากจะหนีห่างจากมาตินขนาดนั้น
“เอ็งอย่ามาขัด ว่าไงล่ะ เอ็งจะยอมกลับไปมั้ย””
“ครับ ผมยอม”มาตินรับคำ
ไม่ว่าเหตุผลไหน คงจะยกมาไม่ได้แล้ว เพราะขนาดคำว่ารักเขายังหยิบมันขึ้นมาใช้ไม่ได้ เพราะกุ้ยช่ายเองก็ไม่ได้แสดงท่าทีว่ารักตอบ
อย่างที่พ่อของกุ้ยช่ายว่า กุ้ยช่ายไม่เคยบอกรัก ไม่เคยแสดงท่าทีว่ารักมาติน มาตินเป็นคนเดียวที่ทึกทักเอาเอง ระหว่างความสัมพันธ์ที่คุมเครือ
บางที สิ่งที่เขาได้ทำลงไป อาจจะเป็นตัวตัดสัมพันธ์ระหว่างเขากับกุ้ยช่ายก็เป็นได้
“พ่อ”กุ้ยช่ายเรียกพ่อเสียงแผ่ว นึกตกใจที่มาตินตอบรับพ่อง่ายง่าย
แล้วที่ทนลำบากมาเป็นอาทิตย์มันคืออะไร ทำไมมาตินยอมแพ้ง่ายง่าย ไหนคำว่ารักที่พูดนักพูดหนา ทำไมถึงยอมแพ้ง่ายง่าย
ความรู้สึกเหมือนโดนทิ้งทำให้กุ้ยช่ายรู้สึกตัวชา หมายความว่าไงที่มาตินจะยอมถอยหลังกลับไป
“เอ็งพาตั้งโอ๋ออกไปก่อน ข้าจะคุยกับไอ้ฝรั่งนี่”
“แต่พ่อ กุ้ยช่ายยังไม่ได้คุยกับเขา”
“ข้าบอกให้เอ็งออกไปไง”
“แต่พ่อ กุ้ยช่ายจะคุยกับเขา”
“เอะ เอ็งนี่ มันอยู่มาตั้งอาทิตย์เอ็งไม่ยักกะคุย ทีอย่างนี้จะมาคุย เอาตั้งโอออกไป ข้ามีเรื่องจะคุยกับมัน”คนเป็นพ่อหันมาดุลูกตัวเอง ตั้งแต่เกิดมา น้อยครั้งมากที่ลูกชายตัวเองจะไม่เชื่อฟังคำสั่ง แล้วนี่ก็เป็นอีกครั้ง
“พ่อ”กุ้ยช่ายได้แต่มองหน้าคนป่วยที่หลุบตามองผ้าห่ม กำมือแน่น
“ออกไป”
กุ้ยช่ายเองก็ขัดคำสั่งอะไรมากนักไม่ได้ จึงได้แต่อุ้มตั้งโอ๋ออกมาจากห้องพอเศษ
“ทำไมคุณตาต้องไล่ยุงมาตินด้วยฮับ”ตั้งโอ๋เอียงคอถามกุ้ยช่าย กอดคอพ่อแน่น
“ป๋าก็ไม่รู้เหมือนกันครับ สงสัยปู่จะไม่ชอบลุงมาติน”กุ้ยช่าย
“แต่ตั้งโอ๋ชอบยุงมาตินนะฮับ ยุงมาตินใจดี แย้วจ๋าชอบยุงมาตินมั้ยฮับ”
ตั้งโอ๋ถามเสียงใส จ้องมองหน้าพ่อที่เงียบไปกับคำถาม
กุ้ยช่ายไม่รู้จะตอบกับตัวเองยังไงดี ไม่อยากจะยอมรับ แต่ก็รักมาตินไปแล้ว
รักทั้งทั้งที่มาตินทำแบบนั้นกับตัวเอง ทั้งที่สมควรจะโกรธเกลียด แต่ที่ผ่านมา มาตินก็ดีกับกุ้ยช่ายมาตลอด นี่ล่ะมั้ง คงเป็นสาเหตุที่มาลบล้าง ทำให้กุ้ยช่ายทำใจเกลียดมาตินไม่ลง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันต่อมา
มาตินออกจากโรงพยาบาล คนงานที่สวนเป็นคนไปรับกลับมาที่บ้านแต่เช้า
มาตินเดินขึ้นเรือนมา บนหัวยังมีผ้าพันแผลแปะอยู่ เสื้อผ้าเป็นชุดเดิมกับที่ใส่ในวันที่มา
“เอานี่ กุญแจรถกับกระเป๋าตังเอ็ง”พ่อของกุ้ยช่ายเอากุญแจรถกับกระเป๋าเงินวางเอาไว้บนตั่ง นั่งมองลูกครึ่งตัวโตทำหน้าตาหงอยเหงา เอาแต่จ้องมองประตูห้องลูกชายที่ปิดสนิท
ตั้งแต่เมื่อเย็นวานหลังจากกลับจากโรงพยาบาล ลูกชายของตนเองก็ไม่ได้ออกมาจากห้องนั้นอีกเลย
“ขอบคุณครับที่ดูแลผมมาตลอด”มาตินยกมือขึ้นไหว้
“อย่าลืมล่ะอย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีกถ้าไม่จำเป็น”
“ครับพ่อ ผมฝากดูกุ้ยช่ายด้วยนะครับ”
“ลูกข้าข้าก็ต้องดูอยู่แล้ว เห็นแก่เอ็ง”
“ผมลาล่ะครับ”มาตินยกมือไหว้คนแก่อีกครั้ง
เดินไปหยุดอยู่ที่หัวบันไดบ้าน จ้องมองประตูที่ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดออก ใจคอกุ้ยช่ายคงจะโกรธจนไม่นึกจะมาส่งกัน
กุ้ยช่ายได้แต่ยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูรถสีดำขลับของมาตินขับออกไป
ดวงตากลมโตร้อนผะผ่าว น้ำตาไหลมารวมกันที่ขอบตาคล้ายจะเอ่อล้นออกมา จ้องมองรถที่แล่นออกไปจนลับด้วยตาที่พล่าเต็มทน
มาตินทิ้งเขาไปแล้วจริงจริง
ทำไมต้องไปรักคนอย่างมาติน ทั้งที่อุตส่าห์ห้ามใจตัวเองไว้ตั้งแต่แรก ว่าคนอย่างมาตินไม่คู่ควรที่จะให้ใครรัก
แต่จนแล้วจนรอด ก็หักห้ามใจตัวเองไม่ได้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เดี๋ยวมาต่อ กำลังปั่น 55+
ยังไงก็ฝากเรื่องนี้อีกเรื่องนะค่ะ คนละแนวกับเรื่องนี้เลยค่าาา เป็นเเนวโรคจิต ผสมเอสเอ็ม แก้แค้นนิดหน่อย
Love Contract สัญญารักจากนายโรคจิต [SM]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46948.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46948.0)
มาต่อตอนสองทุ่มครึ่งนะค่ะ
-
:m31:
กำลังลุ้นเลย ว่างานนี้ มาตินต้องพักใจยาวแน่ๆ
-
:hao5: ถถถ สงสารมาติน
กุ้ยช่ายรู้สึกตัวช้าไปหรือเปล่าหนู :m26:
-
มาร์ตินนี่โชคเข้าข้างนะ แม้จะคิดว่าไม่ได้เจอกุ้นช่ายอีกหรือกุ้ยช่ายไม่รัก แต่เหตุการณ์ที่ประสบอยู่ก็ทำให้กุ้ยช่ายได้รู้ใจตัวเองบ้างล่ะ ยืนมองรถน้ำตาไหลเลยเห็นมะ อีกอย่างพ่อกุ้ยช่ายก็บอกแล้ว อย่ามาบ้านนี้อีก ถ้าไม่จำเป็น ๕๕๕ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ
-
รู้สึกว่ามันต้องมีอะไรอีก รอๆๆ :serius2:
-
สงสารมาร์ตี้จังเลย :mew6:
-
ให้เอาแม่มาสู่ขอไง555
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ต่อ
อย่าลืมอ่านตอนที่36นะค่ะ
ตอนที่ 36.2
ธนพัฒน์เดินตามมือที่จับจูงเข้ามาในเขตวัดป่า ตอนนี้ทั้งสองคนมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าโบสถ์ แหวนหน้ามองพระองค์ใหญ่เสียดเพดานโบสถ์
ไม่รู้ว่านึกยังไง จู่จู่รามิเรสบอกว่าอยากเที่ยว คงจะคัดค้านอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ว่าจะพาเที่ยวๆแถวใกล้ใกล้นี้จะได้จบจบ
แต่รามิเรสเองก็เจ้าเล่ห์บอกว่าอยากเที่ยวต่างจังหวัด ธนพัฒน์จึงเลี่ยงไม่ได้ พารามิเรสมาเที่ยวจังหวัดใกล้ๆ
ตั้งแต่คืนนั้นมา รามิเรสก็เสนอตัวเองเข้ามาในชีวิตของธนพัฒน์ ทำให้มันดูวุ่นวานขึ้นมาทันตาเห็น
เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัว วางปะปนกบข้าวของของธนพัฒน์มั่วไปหมด
รามิเรสทำตัวติดเขาแจตลอด ไม่ปล่อยให้ไปไหน
“ไปเสี่ยงเซียมซีกัน”รามิเรสฉุดดึงมือธนพัฒน์ไปที่มุมโบสถ์ ที่มีที่เสี่ยงเซียมซี
คนรอบข้างมองมาอย่างให้ความสนใจ ที่เห็นคนต่างชาติอย่างรามิเรส
ธนพัฒน์เดินตามแรงฉุดมาหยุดยืนอยู่หน้าบอร์ดเซียมซี
“เขาทำกันยังไงน่ะ”รามิเรสยืนเกาหัว แต่ก็ยังไม่ปล่อยมืออีกข้างที่จับมือธนพัฒน์อยู่
“ตรงนั้น”ธนพัฒน์ตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยชี้ไปที่กระบอกติ้วที่อยู่หน้าองค์พระ
“แต่ผมเป็นคริส ผมไม่สวดมนต์ไหว้พระ”
“แค่ขอพร ทำได้”
“งั้นเหรอ ไปกัน”
รามิเรสดึงเอาเซียมซีมาอ่าน พลางทำหน้ามึนงง ภาษาไทยก็อ่านได้อยู่ แต่ถ้าคำศัพท์คำกลอนแบบนี้ คงขอยกมือยอมแพ้
“มันหมายความว่าไง เอาแค่ตรงความรักก็พอ เรื่องอื่นดีหมดแล้ว”รามิเรสยื่นแผ่นกระดาษให้ ธนพัฒน์รับมันไป อดหงุดหงิดกับท่าทางอารมณ์ดีของรามิเรสไม่ได้
แต่อย่าว่าแต่ต่างชาติเลย คนไทยอย่างธนพัฒน์ก็ยังต้องใช้เวลาแปลอยู่พักหนึ่ง
“ความรักยากจะสมหวัง ต้องพยายาม ถึงจะได้มันมา”
“งั้นเหรอ สงสัยจะต้องเหนื่อยอีกเยอะ”
“ไปให้อาหารปลากัน วัดนี้มีให้อาหารปลามั้ย”
“น่าจะมี”ตอบไปงั้นงั้น ค่อยไปถามคนแถวนี้ดูอีกที
ใช้เวลาอยู่ชั่วโมงกว่า กว่ารามิเรสจะเปลี่ยนสถาน
“เห็นเขาบอกว่ามีพิพิธพันธ์สัตว์น้ำอยู่ไม่ไกล ไปกันเถอะ
“อืม”
แล้วก็ตกอยู่ในความเงียบระหว่างขับรถไปพิพิธพันธ์สัตว์น้ำ
“ดูสิ มีโชว์จระเข้ด้วย เห็นมั้ย”
ธนพัฒน์ไม่ตอบ ได้แต่พยักหน้า ปลายตามองคนข้างๆที่ไม่ปล่อยมือจากเขาเสียที
ใบหน้ายิ้มแย้มที่มองกี่ทีกี่ทีก็นึกไม่ชอบใจ เพราะมันดูเหมือนมีความสุข ซึ่งต่างกับตัวเขาโดยสิ้นเชิง
ธนพัฒน์รู้สึกอิจฉา ถ้าตัดเรื่องที่รามิเรสเห็นแก่ตัว ธนพัฒน์คงจะรู้สึกดีกับรามิเรสมากกว่านี้
ธนพัฒน์มองดูจระเข้ตัวใหญ่ที่แสดงโชว์อยู่ แต่สมองไม่รับรู้ไม่เพลิดเพลินเลยสักนิด
ก้มมองดูมือที่จับเขาแน่น
“ไปดูปลาฉลามกัน เห็นเขาว่ามีอุโมงค์ปลาฉลามด้วย”
รามิเรสไม่รอให้ธนพัฒน์รับคำ หรืออะไรทั้งนั้น ดึงให้ธนพัฒฯเดินตาม
นึกถึงภาพที่เคยเที่ยวกันที่โรม ตอนนั้นกับตอนนี้ต่างกันลิบลับ
บรรยากาศตอนนี้ทั้งอึดอัดทั้งรู้สึกแย่
อาจจะเป็นเพราะไฟล์ภาพที่รามิเรสถืออยู่
“วันนี้ค้างที่นี่นะ ที่นี่มีรีสอร์ทริมน้ำด้วย”
“หมายความว่าไง ไหนบอกว่า”
“อ่า ครั้งแรกผมก็กะว่าจะวันเดย์ทริป แต่ตอนนี้เปลี่ยนไปละ พรุ่งนี้เที่ยวต่อ”รามิเรสตอบ ยิ้มให้ธนพัฒน์
“ไม่ได้ ผมจะกลับ”
“เอาน่า งานก็ไม่มีอะไรเร่งด่วน ค้างกันเถอะ”รามิเรสยักไหล่
ธนพัฒน์เบือนหน้าหนี ยังไงซะ สถานะตอนนี้เขาขัดรามิเรสไม่ได้
“ทำไมต้องห้องเดียวกันด้วย”ธนพัฒน์ถามทันทีที่เข้ามาในบ้านพัก ที่สร้างเป็นแบบบ้านต้นไม้ ริมน้ำ
“กลัวเหงา”
ธนพัฒน์ได้ฟังคำตอบก็เบือนหน้าหนี รามิเรสยิ้มอย่างอารมณ์ดี ดูท่าธนพัฒน์จะไม่ค่อยเอ็นจอยกับทริปนี้สักเท่าไร แต่ถ้ามันทำให้ธนพัฒน์ลืมนึกถึงกุ้ยช่าย รามิเรสเองก็พอใจ
“อึดอัดเหรอ”รามิเรสนั่งบนเตียงข้างธนพัฒน์จ้องมองเสี้ยวหน้าที่มองออกไปนอกหน้าต่าง
ดวงตาคมที่เมื่อก่อนนิ่งสนิท ตอนนี้กลับมีแวววูบไหว แน่นอน รามิเรสเป็นคนเดียวที่ได้เห็นมัน
“คุณไม่จำเป็นต้องรู้”
“งั้นเหรอ แล้วรู้มั้ยว่าทำไมผมถึงชวนมาเที่ยววันนี้”
“ผมไม่จำเป็นต้องรู้ ถ้ามันไม่เกี่ยวกับงาน”
“ไม่เกี่ยวกับงานหรอกนะ แต่มันเกี่ยวกับอย่างอื่น”
“งั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องรู้”
“ว้า งั้นเหรอ”รามิเรสล้มตัวลงนอน จ้องมองเพดาน
ธนพัฒน์เย็นชากับเขาเหมือนเดิมกับตอนที่เจอกันแรกแรกไม่มีผิด
ไม่อยากเห็นเลย ธนพัฒน์คนที่ใส่หน้ากาก อยากธนพัฒน์คนที่ทำตัวเหมือนเด็กไม่เคยมีของเล่นคนนั้นมากกว่า
“ผมรู้สึกว่าโทรศัพท์ของผมมันรวนรวน ทำงานช้ายังไงก็ไม่รู้”รามิเรสพูด จ้องมองแผ่นหลังคนหน้านิ่ง แต่ก็เงียบ ธนพัฒน์ไม่ตอบรับ
“....”
“ว่าจะลบอะไรที่มันไม่จำเป็นต้องเก็บไว้ทิ้งสักหน่อย”
คราวนี้ธนพัฒน์พอได้ยินเริ่มจับใจความที่รามิเรสต้องการสื่อ รามิเรสหมายความว่ายังไงกัน
“คุณจะบอกอะไร”หันมามองรามิเรสแกว่งโทรศัพท์ในมือเล่น
“ก็จะลบของที่ไม่จำเป็นทิ้งน่ะ ไม่รุ้ว่าคนแถวนี้สนใจรึป่าว”
“แลกกับอะไร”ธนพัฒน์ถาม เพราะเป็นรามิเรส
ธนพัฒน์จึงไม่ไว้ใจ เขาเคยไว้ใจรามิเรสมาครั้งนึงแล้ว แล้วก็ผิดพลาด ครั้งนี้เขาจะไม่ไว้ใจรามิเรสอีกเป็นครั้งที่สอง
“ทำไมคิดว่าผมต้องการจะแลกอะไร”
“เพราะเป็นคุณ”ตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่หัวใจกลับรู้สึกดีอย่างประหลาด เหมือนกำลังจะหลุดพ้นอย่างบ่วงกับดักที่คอยฉุดดึงเอาไว้
“ผมไม่ต้องการจะแลกกับอะไรหรอก แค่อยากให้คุณทำอะไรให้ผมอย่างหนึ่ง”
“คนอย่างคุณ มันก็พวกหวังผลประโยชน์จากความทุกข์ของคนอื่น”
“อย่างน้อยผลประโยช์ครั้งนี้มันก็ทำให้คุณลืมหันมามองผมบ้าง”
รามิเรสแค่นยิ้ม กดลบไฟล์รูปทิ้งต่อหน้าธนพัฒน์ ก่อนจะโยนโทรศัพท์ทิ้งบนที่นอน
จ้องมองเพดานสีขาวโพลน รามิเรสตัดสินใจลบรูปทิ้งแล้ว เขาไม่รู้ว่าหากไม่มีรูปนี้ ธนพัฒน์จะยังอยู่ข้างข้างเขามั้ย
จะกลับไปเป้นเหมือนเก่าที่เย็นชาต่อกัน หรือเป็นธนพัฒน์คนที่เขาเจอที่โรม
ความจริงรูปถ่ายที่เขาถ่ายตอนที่ธนพัฒน์หลับหลงจากที่ต่างคนต่างใช้มือให้กัน
รามิเรสรู้ดีว่าธนพัฒน์เมา ไม่มีสติ แต่ความเย้ายวนในแววตาคู่นั้น มันดึงดูดฉุดให้รามิเรสโอนอ่อนเดินตามคำเชื้อเชิญความยั่วยวน
หลงใหลทำลงไป หลงจนเผลอทำหัวใจตกหล่นลงไปในหลุมพรางที่ดักเอาไว้
แน่นอนว่าธนพัฒน์จำไม่ได้ รามิเรสเพียงแค่ถ่ายรูปเอาไว้ยืนยันความสัมพันธ์ที่มีต่อกันเพียงแค่นั้น
แค่เก็บเอาไว้แกล้งให้ธนพัฒน์ตกใจ อยากให้อีกฝ่ายเขินอายกับภาพที่เขาเก็บเอาไว้ แต่มันกลับตรงกันข้าม
สถานการณ์มันเปลี่ยนไป ธนพัฒน์มีคนที่รักอยู่แล้ว อีกทั้งยังดื้อดึงเกินไป
มันอดไม่ได้ที่จะดึงเอาภาพภาพนี้มาเป็นตัวกำหนดชะตา
ตัวเพื่อนสนิทของเขา เขารู้ดีว่าเพื่อนสนิทหลงรักกุ้ยช่าย และกุ้ยช่ายเองก็ดูท่าจะไม่ปฏิเสธความรู้สึกของมาติน
สำหรับทั้งสองคนนั้น ธนพัฒน์คือส่วนเกิน รามิเรสไม่ต้องการให้ธนพัฒน์เจ็บปวดไปมากกว่านั้น
อีกทั้งตัวเองได้ตกหลุมรักธนพัฒน์เข้าแล้ว สิ่งเดียวที่ทำได้ รามิเรสก็ทำมันลงไป แล้วมันก็ผิดพลาด ธนพัฒน์ไม่ยอมรับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นต่อกัน
ทั้งยังไม่ยอมรับ และโกรธเคือง ความไว้ใจที่ได้มายากก็หายไป รามิเรสไม่ต้องการธนพัฒน์คนนั้น
“ต้องการอะไร”มองดูดวงตาที่สั่นไหว จ้องมองโครงหน้าคมของอีกฝ่าย ธนพัฒน์กำลังอ่อนไหว
รามิเสอยากจะคว้าเอาตัวธนพัฒน์เข้ามาโอบกอดแบบคืนนั้น แต่ก็ต้องหักห้ามใจ มองดูน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาสั่นระริก
ทำได้แค่ยกมือขึ้นปาดมันออก
“มองผมบ้างได้มั้ย”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ใกล้จบแล้ววววววววววว
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณพ่อตาต้องมีแผนการอะไรแน่ๆ เลยเน้อ~ o8 .. ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นการพิสูจน์ใจของกุ้ยช่ายเองก็ได้ล่ะมั้ง
ส่วนรามิเรสสู้ๆ เข้านะคะ ถึงยังไงการเข้าหาพัฒน์แบบจริงใจก็ย่อมเป็นวิธีที่ดีที่สุดอยู่แล้ว แล้วถ้าสุดท้ายทำยังไงก็ยังไม่ได้ใจเขามาอยู่ดี จะได้ไม่ต้องมานั่งคิดเสียดายทีหลังว่าตัวเองยังทำทุกอย่างได้ไม่เต็มกำลังเลย..
-
หูยยยย อ้อนวอนซะ
-
มีแผนแน่ๆ :katai5:
-
จัดไป :hao5:
-
:hao5:
-
รอต่อค้าบบบ
-
เขินอ่า มิงผมบ้าวได้ไหมเนี้ย ใครจะปฎิเสธลงนะ
-
o18
-
ถ้าไม่รู้สึกดีต่อกันก็คงมีการปฏิเสธเกิดขึ้นแน่ๆ ก็รอดูต่อไป
-
ทำใจซะเถิดพัฒน์
-
เอาใจช่วยรามี่
-
88900
ตอนที่ 37 ลาออก
หลายอาทิตย์ผ่านไป ธนพัฒน์เองก็เหมือนจะกลับสู่สภาวะเก่า หลังจากที่กลับมาจากทริปนั้น รามิเรสเองก็เก็บของออกจากห้องของเขา
ธนพัฒน์เลือกที่จะเมินกับคำขอของรามิเรส
ธนพัฒน์ยังไม่รู้ใจของตัวเอง ไม่รู้ว่ารามิเรสต้องการอะไร ถึงต้องร้องขอให้เขาหันไปมอง
เพราะคนเดียวที่เขามองมาตลอดก็คือน้องเขยอย่างกุ้ยช่าย
ซึ่งหลังจากวันนั้นที่มาตินมาตามเอากุ้ยช่ายไป ธนพัฒน์ก็ไม่ได้เจอกุ้ยช่ายอีกเลย
แต่มันน่าแปลกที่ตอนนี้ ธนพัฒน์กลับไม่รู้สึกโหยหา หรือเสียใจอะไรมากมายเหมือนเก่า
ความรู้สึกที่มีต่อกุ้ยช่ายมันเริ่มเปลี่ยนไปตังแต่ตอนไหนไม่แน่ใจ รู้แค่ว่าไม่ได้รู้สึกหวง รู้สึกห่วงเท่าเมื่อก่อน
อาจจะเป็นเพราะรู้ว่ากุ้ยช่ายมีคนคอยดูแลอยู่แล้วก็ได้
อดแปลกใจกับตัวเองไม่ได้ที่จำใจให้ออกห่างกุ้ยช่ายโดยไม่รู้ตัวได้ยังไง ทั้งที่เฝ้าหวงเฝ้ามองมานาน
อาจจะเป็นเพราะรามิเรสตามติดธนพัฒน์ตลอดเกือบสองอาทิตย์ ห้องที่เคยเงียบเหงากลับมีแต่เสียงของรามิเรสคอยพูดคอยถาม เหมือนจะกวนให้ธนพัฒนืต้องคอยปวดหัว
คอยหยิบสรรหาคำตอบมาตอบคนช่างถาม แต่พอรามิเรสไม่อยู่ ห้องนี้ก็ดูเงียบไปถนัดตา ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันก็เงียบอยู่อย่างนี้มานานแล้ว
ธนพัฒน์มองดูเอกสารสรุปยอดประจำไตรมาศ กำไรของบริษัทพุ่งสูงขึ้นตามเป้าที่ธนพัฒน์วางเอาไว้
เป้าที่เป็นตัวกำหนดอิสระของตัวเอง
หลังจากนี้ ธนพัฒน์จะได้ทำตามความต้องการของตัวเองสักที
เหลือแค่ลายเซ็นของรามิเรสเท่านั้น ที่จะยืนยันความสำเร็จในครั้งนี้
แล้วเขาจะได้เป็นอิสระจากกรอบแคบแคบที่ล้อมรอบเขาสักที
ติดแค่ว่า ตอนนี้รามิเรสกลับโรมไปแล้ว ซึ่งธนพัฒน์ไม่อยากจะไปที่นั้นอีก
ความทรงจำที่นั้นมันดีจนธนพัฒน์ไม่อาจจะลืมได้ลง และก็ไม่สามารถกลับไปยังที่นั่นในสภาพที่มันไม่เหมือนเดิม
“ฮัลโหล”
“ไฮ ว่าไงครับ”รามิเรสก็ยังคงเป็นรามิเรส ตอบรับด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีเสมอ
“ผมรบกวนหน่อยได้มั้ย”ธนพัฒน์กรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ เป็นครั้งแรกในรอบหลายอาทิตย์ ที่ธนพัฒน์ได้ยินเสียงของรามิเรส
ถึงแม้จะเป็นเสียงผ่านเครื่องมือสื่อสาร แต่มันก็อดทำให้ธนพัฒน์รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด
“รบกวนอะไรเหรอครับ”รามิเรสถามกลับมา ตามด้วยเสียงกุกกักเหมือนกำลังยุ่ง
“ผมรบกวนรึป่าว”
“อ่า ไม่เลย แค่กำลังรีบรีบน่ะ”
“คุณจะมาไทยเมื่อไร พอดีผมมีเอกสารให้ช่วยเซ็นต์หน่อยน่ะ”
“อ่า รีบมากมั้ยครับ”
“ถ้าไม่สะดวก ผมจะส่งไปกับเที่ยวบินที่จะถึงก็ได้ครับ”ธนพัฒน์ตอบ น้ำเสียงราบเรียบ จ้องมองโมบายเครื่องบินห้อยอยู่ริมหน้าต่างที่รามิเรสทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า
ไม่รู้ว่าจงใจหรือว่าลืม แต่ธนพัฒน์ก็ไม่คิดที่จะถอดมันออก
“รอแปบนึงนะครับ”รามิเรสบอก แล้วธนพัฒน์ก็ได้ยินเสียงกุกกัก โครมครมเล็กน้อย
ได้แต่สงสัย อยากจะเอ่ยปากถาม แต่ก็ไม่กล้า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูเรียกความสนใจจากธนพัฒน์ให้หันไปมอง แต่โทรศัพท์ยังคงแนบหู
“เปิดประตูให้ผมหน่อยสิ”รามิเรสพูดมาจากปลายสาย
ธนพัฒน์หันไปมองที่ประตูอีกครั้ง
หัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก คิดว่ารามิเรสเป็นคนขี้เล่น แต่ก็ไม่คิดว่ารามิเรสเป็นคนโกหก
ประกอบกับเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง
ธนพัฒน์ยืนมองอย่างชั่งใจ มือจับค้างอยู่ที่ลูกบิด อีกมือก็ยกขึ้นทาบอกข้างซ้าย
จับจังหวะของหัวใจตัวเองที่เต้นถี่รัว ภายใจใจมันตีกันไปหมด ไม่ยอมรับความตื่นเต้นที่มีครั้งนี้
“ไง คิดถึงผมไหม พอดีผมพึ่งลงเครื่องมา เอาขนมมาฝาก กลัวว่ามันจะเสีย ก็เลยรีบมาหาคุณเลย”
“...”ธนพัฒน์ไม่ตอบ จ้องดูรามิเรสที่หอบหิ้วเอากระเป๋าเดินทางกับถึงของฝากเต็มไปหมด นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ได้ยินเสียงกุกกักระหว่างคุยกัน
“เป็นอะไรรึปล่าว ให้ผมเข้าไปได้มั้ย”
“อืม”ธนพัฒน์เบี่ยงตัวหลับให้รามิเรสเข้าไป ตอนนี้ธนพัฒน์ไม่รู้จะพูดยังไงดี มองตามรามิเรสนั่งลงที่โซฟา ใบหน้ายังคงยิ้มแย้มเหมือนเก่า
รามิเรสไม่เคยเปลี่ยน
มีแต่ตัวเขาเองที่เปลี่ยนไป
รอยยิ้มที่รามิเรสมีให้ ยังคงเป็นรอยยิ้มเดิมตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก
“ว่าแต่มีอะไรให้ผมเซ็นต์เหรอ”รามิเรสถาม ส่งถุงขนมใหเธนพัฒน์เอามันไปใส่จาน
ธนพัฒน์รับมัน แล้วดันเอกสารที่เตรียมเอาไว้ไปจ่อตรงหน้ารามิเรส
ยังไม่ได้เตรียมใจ แต่รามิเรสก็มาถึงที่แล้ว ยังไม่ได้คิดคำตอบหากรามิเรสจะถามถึงสาเหตุของเอกสารแผ่นสุดท้าย
ใบลาออกของเขาเอง
ธนพัฒน์ยกขนมอบใส่จานออกมาจากครัว เห็นรามิเรสหยุดนิ่งอยู่ที่กระดาษแผ่นสุดท้าย
“มีอะไรจะถามผมไหม”ธนพัฒน์ถาม รามิเรสไม่ยอมเซ็นต์เสียที
“ไม่มีหรอก”รามิเรสตอบ พลางจรดปากกาลงบนกระดาษ
เขาไม่คิดจะดึงรั้งธนพัฒน์เอาไว้ เพราะคนอย่างธนพัฒน์จะยิ่งอึดอัดกับกรอบที่มีเพิ่มมากขึ้น
ไม่ว่าจะยังไง รามิเรสต้องการที่จะเห็นธนพัฒน์อีกคนที่ซุกซ่อนอยู่ภายในมากกว่า
“เอาล่ะ เสร็จธุระผมแล้ว ผมไปดีกว่า”รามิเรสวางปากกาลุกขึ้นยืน
หยิบกระเป๋ากับเสื้อคลุมเตรียมกลับ มองดูธนพัฒน์มองเอกสารบนโต๊ะไม่วางตา
“ขอบคุณ”
“ไม่เป็นไรหรอก ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ ที่ทำให้ผมรวยขึ้นตั้งสองอันดับแน่”รามิเรสตอบ ยิ้ม แต่กำไรที่เกิดขึ้นทำให้อันดับความรวยที่ถูกจัดขยับขึ้นไปสองอันดับจริงอย่างที่พูดจริง
“...”
“ผมไปนะ”รามิเรสเปิดประตูออกไปเจ้าของห้องยังนั่งอยู่ที่เดิม ไม่ยอมมาส่ง ยังไงซะ ก็ยังตัดใจจากธนพัฒน์ไม่ได้อยู่ดี
เสน่ห์ของธนพัฒน์ที่ซ่อนอยู่ เขายังค้นหามันไม่หมด
“เดี๋ยว”
รามิเรสเดินออกจากห้องไปแค่ไม่กี่ก้าวชายเสื้อก็ถูกดึงรั้งเอาไว้
“มีอะไรเหรอ หรืผมลืมเซ็นต์ตรงไหน”รามิเรสหันไปถาม จ้องมองคนหน้านิ่งหลุบตามองพื้น มือยังไม่ปล่อยจากชายเสื้อที่ดึง
“....”ธนพัฒน์ไม่ตอบ
“มีอะไรเหรอ”
“ช่วยอะไรหน่อยได้มั้ย”คราวนี้ธนพัฒน์เงยหน้าขึ้นตอบ
ใบหน้าแดงก่ำ ทำให้รามิเรสชะงัก ไม่ได้เห็นสีหน้านี้อีกเลยตั้งแต่กลับมาจากโรมครั้งนั้น
“อะไรงั้นเหรอ”
“ไปดูหนังกับผมหน่อยได้มั้ย เรื่องนี้ ไม่กล้าดูคนเดียว”ธนพัฒน์ชูโบรชัวร์หนังผีให้ดู
“ได้สิ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“กลับเลยมั้ย”รามิเรสถามหลังจากดูหนังเสร็จ ธนพัฒน์ยังคงไม่มองหน้า แต่ก็ไม่ได้ดึงมือหนีรามิเรสที่จับ
“ซื้อของเข้าบ้านก่อนได้มั้ย”ถาม หลุบตามองพื้น
“ได้สิ”
ระหว่างที่รามิเรสเข็นรถตามคนหน้านิ่งที่กำลังเลือกของใช้ ตาก็เหลือบมองไปยังคนสนิทที่คุ้นเคยกำลังเลือกของอยู่ไม่ไกล ข้างหน้ามีกระเป๋าสำหรับช่วยอุ้มเด็กคล้องอยู่ด้านหน้า
“ว่าไงคุณพ่อ”รามิเรสทักทายเพื่อน
“อะ อ่า”เด็กน้อยที่กำลังเล่นกับเป้ดน้ำพอเห็นคนรู้จักก็ทักทาย เหมือนจะรู้ ตะกายมือเข้าหารามิเรส
“ว่าไงครับคนเก่ง อยู่กับไอ้หมอนี่ลำบากมากมั้ย”
“น้อยน้อยหน่อย อย่ามาซ้ำเติม แกก็รู้ว่าฉันต้องเลี้ยงลูกคนเดียวมันลำบากแค่ไหน พ่อมันแม่ก็ไปสเปน เหนื่อยโคตร”
“สมน้ำหน้า มีพี่เลี้ยงดีดีไม่ชอบ”
“แล้วแกเหอะ ทำไมมากับ”มาตินพูดเว้น พยักหน้าไปยังเลขาหน้านิ่งที่ยินอยู่เบื้องหลัง เหมือนจะมองหาใคร
“ไม่มีเหตุผล”รามิเรสยักไหล่
“แกมาช่วยฉันเลือกหน่อยสิวะ ว่าแพมเพิสอันไหนที่อันเดรสใส่ได้ ไอ้ยี่ห้อมเดิมมันใส่ไม่ได้แล้วว่ะ”
“เฮ้ย แกมาถามฉันฉันจะรู้มั้ยวะ ไม่เคยมีลูกเว้ย”
“ช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง”
“บู่”อันเดรสพ่นน้ำลายใส่บ้าง
“พอกันทั้งพ่อทั้งลูก”รามิเรสบ่น
“จะเอาไงดีวะ หรือจะซื้อมันหมดเลย ทุกยี่ห้อ”
“ถ้าแกทำยังงั้น ตูดอันเดรสพังพอดี”
“นั่นสิ ปวดหัวจริงจริง ไม่รู้ว่าคนเรากว่าจะโตนี่มันลำบากขนาดนี้”
“ทำไมไม่จ้างพี่เลี้ยงใหม่วะ”
“ไม่เอาเว้ย ไม่อยากให้ใครมาทับตำแหน่งนี้"
“เออ งั้นก็งมไป”
รามิเรสหัวเราะ จะสงสารเพื่อนก็สงสาร แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง
“ต้องใช้แบบนี้”ธนพัฒนืยื่นแพมเพิสห่อใหญ่ให้มาติน เสตาหลบมองไปทางอื่น
“รู้ด้วยเหรอ”รามิเรสถาม
“เคยช่วยเลี้ยงตั้งโอ๋”ธนพัฒนืตอบ เพราะตอนที่น้องสาวเสียไป กุ้ยช่ายเองก็มีสภาพไม่ต่างกับมาตินในตอนนี้สักเท่าไร
“ขอบคุณ”มาตินรับมา มองธนพัฒน์กับรามิเรสสลับกัน เหมือนจะมีอะไรแปลกๆระหว่างสองคนนี้ อย่าบอกนะว่า
มาตินส่งสายตาไปหาเพื่อน รามิเรสยักไหล่เป็นคำตอบ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จากตอนที่ 36.2 เอิ่ม มีอยู่ 11รีพลาย
ร้องไห้แปบ น้อยมากกกกกกก
แต่ก็จะแต่งให้จบเนอะ เพราะหลายคนยังรออยู่
แล้วก็ อยากให้ช่วยกันคิดหน่อยว่า ภาคลูกจะเขียนต่อจากภาคพ่อเลย หรือจะเริ่มหัวข้อใหม่ดี
แล้วจะชื่อเรื่องอะไรดี คิดไม่ออกเลยค่าาาาาาา ไม่รู้จะเอาชื่อแบบไหนดี
บุคลิคตั้งโอ๋ก็จะร่าเริงอย่างที่เห็นแหละค่ะ แต่อันเดรสจะออกเงียบเงียบหน่อย แน่นอนว่าขี้หวงพี่ชายอย่างตั้งโอ๋แน่นอน
-
ยังตามอ่านอยู่นะครับ อย่าเพิ่งน้อยใจ o13
-
เป็นคำแนะนำนะคะ อย่าใช้สีตัวอักษรสีนี้เลยค่ะ มันมองไม่ค่อยเห็น พยายามเลือกสีเข้มจะดีกว่านะคะ
ภาคลูก ถ้าไม่ยาวมากจะถือเป็นตอนพิเศษของเรื่องก็ได้นะคะ
แต่ถ้ายาวก็ขึ้นหัวข้อใหม่ดีกว่าค่ะ :L1:
-
พัฒน์ใจอ่อนแล้วใช่ม้าาาาาา :katai2-1:
-
:z13: เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: เราตามอ่านอยู่นะ อย่าเพิ่งน้อยใจ สนุกมาก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ้อนซะขนาดนี้ เขินแทนนนน
่ส่วนมาตินนี่ ยอมไปง่ายๆแบบนี้ มีอะไรแฝงแน่ๆ เพราะพ่อตาน่าจะดูออกแหละว่ากุ้ยช่ายมีใจให้มาติน ออกอาการซะขนาดนั้น
-
รออ่านอยู่น้าาาา สู้ๆๆ
-
ท่าทางมาร์ตินจะแย่แล้วสิเนี่ย ต้องมาเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยว ไม่มีพี่เลี้ยงคอยเคียงข้าง แบบนี้จะรอดไหมนะ แล้วกุ้ยช่ายไม่คิดถึงบ้างเลยเหรอ ใจแข็งจัง
-
พัฒน์เริ่มหวั่นไหวในใจแล้วละสิถึงใจอ่อน น่ารักดีอ่ะ
มาตินกับกุ้ยช่ายเมื่อไรจะดีกันน๊า คิดถึงตั้งโอ๋ 555+
ปล. ภาคลูกขอเสนอให้แยกเป็นเรื่องใหม่ดีกว่า ส่วนชื่อเรื่องยังคิดไม่ออก 555+
-
เลขาพัฒน์รู้ใจตัวเองแล้วสิ รามินเรสยิ้มร่าเลยสิคราวนี้ ๕๕๕ รอ รอ รออ่านมาร์ตินกับกุ้ยช่ายคับ มาเร็วๆ
-
มาตินยอมแพ้จริง ๆ หรอ
ป่านนี้ช่ายนอนร้องไห้น้ำตาไหลทุกคืนแน่
รีบกลับไปรับเลยนะ
เดี๋ยวตั้งโอ๋ลืมหน้าแล้วจะรู้สึก
รามี่สู้ ๆ อย่าเพิ่งยอมแพ้
พัฒน์ใกล้จะรู้ใจตัวเองแล้ว
ตอนนี้เหมือนพัฒน์อ้อนรามี่อยู่เลยอะ
น่ารัก
:z2:
ไม่ได้มีตอบรีน้อยหรอก คนเขียนมาต่อเร็วเกินไปต่างหาก
เค้าตั้งตัวไม่ทัน 5 5 5
เรื่องใหม่ เปิดกระทู้ใหม่ดีกว่า อาจได้นักอ่านหน้าใหม่เพิ่มด้วย
ไม่ทราบว่าจะแต่งเป็นวัยไหน เราอยากอ่านตอนโต ๆ แล้วมากกว่า
อย่างน้อยก็มหาลัย
:mew1:
-
อืม ก็แปลกดีทีจะง่ายก็ง่ายจนงง แล้วทำไหมมาตินถึงได้กลับบ้านมาเลี้ยงลูกได้ล่ะ มันจะได้สำนึกสักที ขอให้แฮปปี้ทุกคู่แล้วกัน ส่วนรุ่นลูก ถ้าพ่อพ่อได้กันผมว่าคงไม่เหมาะเท่าไหร่ แต่มันเป็นเรื่องของหัวใจ แต่แค่อยากเห็นอันเดรสค่อยตามห่วงพี่ชายก็พอ ประมาณว่าไม่ผ่านข้าใครก็ห้ามมายุ่งกับพี่ชายที่น่ารักของกูประมาณเนี้ย เพราะดูแล้วอันเดรสน่าจะเชื้อไม่ทิ้งแถวอ่ะ ให้ตั้งโอ๋ได้เป็นแฟนกะใครนะที่รู้จักกันตอนถ่ายโฆษณาอ่ะ ถ้าจะมันถ้ามันเจ้าชู้เจออันเดรสกระทืบประมาผณนี้ก็ดีนะ ฮ่าๆๆมโนไปไกล รีบๆมานะ
-
รามิเนสน่าสงสารอ่า
เพื่อนชายคู่นี้สงสัยมีดวงถูกเมียทิ้ง 555
-
ถ้าเขียนเรื่องตั้งโอ๋กับอันเดรส แยกเรื่องดีกว่าค่ะ
จะได้รู้ว่า คนอ่านเรื่องไหนม่กกว่ากัน...นะ
-
อร๊ายยรอภาคลูกเลยคร้าาา
-
แต่ละคู่เนอะ มึนๆ ตึงๆ
-
กุ้ยช่าย. หายงอนยังอะ
-
จะเรียบร้อยแล้วใช่ไหมคู่นี้
-
มาต้นยอมแพ้หรอ ง่ายไปนะ
-
o13
-
มาตินสู้ๆ เข้าค่ะ ลูกเราเราก็ต้องรับผิดชอบเอง ดูแลเองค่าา :laugh: น่ารักจริงๆ เลยมีการจะเหมาทุกยี่ห้อเสียด้วย ^^ สมกับเป็นมาตินจริงๆ
ส่วนพัฒน์..น่ารักดีนะคะ >.< รามิเรสทำถูกแล้วล่ะที่ให้เวลาพัฒน์ได้ไตร่ตรองหัวใจตัวเองดูใหม่อีกครั้งหนึ่ง จากนี้ก็ค่อยๆ เติมรักให้กันจนเต็มก็แล้วกันเน้อ.. >\\\\<
-
:เฮ้อ:
-
สู้ๆค่า สนุกมาก รออ่านตอนต่อไปน้า
-
เข้ามารออ่าน
-
หน่วง หน่วง หน่วงจริงๆแต่ละคู่
ตอนหน้าขอเอาตั้งโอ๋กับอันเดรสมาช่วยผ่อนคลายหน่อยนะค๊า
-
มาต่อเร็วๆน้า เค้ารออ่านอยู่
-
รอวันที่กุ้ยช่ายใจอ่อน ยอมกลับมาเป็นพี่เลี้ยงเหมือนเดิมนะ
-
ให้ไวเลย
:z13:
-
คุณเลขาเริ่มรู้สึกดีๆกับรามิเรสแล้วใช่ไหม
-
91100
ตอนที่ 38 1 เดือนผ่านไป
1 เดือนผ่านไป
ใครบางคนกำลังนั่งใช้ช้อนละเลียดข้าวในจานอย่างเซื่องซึม
“เอ็งจะเขี่ยให้ข้าวมันงอกออกมารึไง เดี๋ยวหลานข้าก็ทำตามหรอก”
“อิ่มแล้ว”คนที่นั่งเอาช้อนละเลียดข้าวอยู่พักใหญ่ตอบแบบเนือยๆ
“อิ่มแล้วอะไรของเอ็ง ข้าเพิ่งเห็นเอ็งกินไปแค่สองสามคำ”
“อิ่มแล้ว”ตอบซ้ำเหมือนรีเทป พลางลุกขึ้นเอาจานข้าวไปเก็บในครับ แล้วเดินเข้าห้องนอน
ทำอย่างนี้ซ้ำๆอยู่ทุกวัน จนผ่านมาเดือนหนึ่งคนเป็นพ่อก็ยังเห็นว่าลูกชายนับวันยิ่งดูไร้ชีวิตชีวา
กินข้าวยังกับแมวดม เอาแต่นั่งเหม่อออกไปนอนหน้าต่าง มองไปทางประตูบ้านเหมือนจะรอดูว่าจะมีใครเข้ามาบ้าง
แต่มันก็เหมือนเดิม มีแต่รถขนผักของพ่อค้าคนกลางขับแวะเวียนเข้าออกอยู่ทุกวี่ทุกวัน
“คุณปู่ฮับ จ๋าไม่ฉะบายเหยอฮับ”
“ไม่ต้องไปสนใจพ่อเอ็งหรอก เดี๋ยววันนี้พาไปดูเขาจับปลาดีกว่าเมื่อวานเขาวิดบ่อกันท้ายไร่”
“จริงเหยอฮับ ตั้งโอ๋จับปลาตัวใหญ่ได้มั้ยฮับ”พอได้ยินปู่บอกจะพาไปเที่ยวก็ตาโต ลืมเรื่องที่จะคุยไปสนิท ทำท่าทำทางจะจับปลาตัวใหญ่เสียเต็มประดา
“เอ้อ ถ้าบ่อแห้งแล้วปู่จะพาลงไปละกัน”
วันวันก็ได้แค่หลอกล่อหลานตัวดีพาไปนู่นมานี่ ไม่อยากให้หลานต้องมาอยู่กับพ่อที่เอาแต่เซื่องซึมไปวันวัน
ใครจะรู้ว่ามันจะอาการหนักขนาดนี้
ได้แต่ถอนหายใจจ้องมองประตูห้องลูกชาย ที่เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้อง
“จ๋าฮับ”ตั้งโอ๋เปิดประตูเข้ามาในห้อง ปีนขึ้นเตียงไปนั่งข้างพ่อ
“ว่าไงครับคนเก่ง”ถึงจะเป็นคำพูดที่ดูยืดยาวภายในรอบวัน แต่กุ้ยช่ายก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงเนือยเนือย
“ตั้งโอ๋อยากกลับบ้านยุงมาตินแย้วฮับ”ตั้งโอ๋กระโดขึ้นไปนั่งบนตัก เงยหน้ามองอย่างออดอ้อน
“เราจะไม่ไปบ้านคุณลุงมาตินแล้วครับ”กุ้ยช่ายยิ้มบางบาง
คงจะไม่วีวันได้เจอกันอีกแล้ว มาตินไปแล้ว กุ้ยช่ายยังจำภาพนั้นได้ติดตา รถคันสีดำขลับที่แล่นออกไป
มาตินตอบรับคำของพ่อได้ง่ายดาย ไม่คิดที่จะขัดขืน มาตินยอมง่ายเกินไป
นั่นคือสิ่งที่กุ้ยช่ายนึกโกรธเคืองมาตลอด คนอย่างมาติน ในที่สุดก็ไม่ได้จริงใจ หรือพยายามทำอะไรเพื่อยืนยันความรู้สึกเลยสักนิด
แต่ทำไมกันนะ ตัวเขาเองต้องมาตกอยู่ในสภาพที่ทุกข์ใจในสิ่งที่มาตินทำ ทุกข์ใจที่ต้องมาทนรับรู้ความรู้สึกที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกครั้ง
“แต่ตั้งโอ๋คิดถึงยุงมาติน คิดถึงน้องอันเดรส อยากเย่นกะน้อง”ตั้งโอ๋พูด ดวงตากลมใสมองกุ้ยช่ายอย่างออดอ้อน
“ไม่ได้ครับ เราจะไม่กลับไปบ้านนั้นอีกแล้ว ตั้งโอ๋ต้องฟังป๋านะครับ”
“ตั้งโอ๋จะไม่ดื้อนะฮับ แต่ตั้งโอ๋ชอบยุงมาติน”
“ครับ ป๋าก็ชอบ”กุ้ยช่ายพูดเสียงเบา ยกมือขึ้นลูบหัวตั้งโอ๋เบาเบา เขาเองก็รู้สึกชอบมาตินเหมือนกัน ชอบมากจนรู้สึกรักไปแล้ว
แต่พอจะรู้ตัวว่ารักอีกฝ่าย มันก็สายเกินไป คำตอบที่มาตินรอคอยที่จะฟังมาตลอด ในที่สุดกุ้ยช่ายก็มีมัน แต่มันช้าเกินไป เพราะมาตินกลับเลือกที่จะไม่รอฟังคำตอบ
“งั้นเราไปหายุงมาตินกันนะฮับ”
“ครับ ถ้าตั้งโอ๋เป็นเด็กดีป๋าจะพาไปนะครับ ตอนนี้ตั้งโอ๋ไปอยู่กับคุณปู่ก่อนนะครับ”
“ฮับ ตั้งโอ๋จะเป็นเด็กดี”
ถึงจะพูดอย่างนั้น ทว่า กุ้ยช่ายกลับคิดว่า มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะกลับไปหามาติน ทำใจไม่ได้ที่มองหน้ามาติน
กุ้ยช่ายมองไปยังนอกหน้าต่างถนนทางเข้าบ้านว่างปล่าว ให้คำตอบตัวเองไม่ได้ซักทีว่าทำไมต้องมานั่งมองทางเข้าบ้านอยู่ทุกวันเหมือนกับรอคอยใครสักคนหวนกลับมา
แต่วันแล้ววันเล่ามาตินก็ไม่กลับมา รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่ที่หวังอะไรลมลมแล้งๆ แต่ก็ยังยอมทำ
“จ๋าฮับ ตื่น จ๋าฮับ ตื่นฮับ”ตังโอ๋ปีนขึ้นมาสะกิดคนเป็นพ่อ ตกลมโตจ้องมองหน้าพ่อรอเมื่อไรจะตื่น
“ว่าไงครับ มีอะไรรึป่าว”กุ้ยช่ายชยี้ตา ลืมตามองตั้งโอ๋กระโดดไปชี้มืออยู่หน้าประตู ชี้ให้มองดูออกไปข้างนอก ถึงจะสงสัย แต่ก็ยังนั่งนิ่งอยู่ที่ขอบเตียง
“คุณยุงมาหาฮับ คุณยุงซื้อของเย่นมาด้วย”ตั้งดอ๋พอพูดเสร้จก็วิ่งออกจากห้องไปอย่างดีใจ
ทิ้งให้คนที่พึ่งลืมตาตื่นเบิกตากว้าง เสี้ยววินาที หัวใจกลับเต้นแรงโครมคราม
ยกมือขึ้นจับที่ตำแหน่งหัวใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ความรู้สึกดีมันเอ่อล้นขึ้นมาจนตื้นตัน
มือสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ กุ้ยช่ายได้แต่คิดว่านี่คือความฝัน แต่ตรงกันข้าว ที่มันคือความจริง
กุ้ยช่ายรีบลงจากเตียงก้าวขาเดินออกไปอย่างเชื่อช้า ไม่รู้จะทำยังไงเมื่ออยู่ต่ออีกฝ่าย จะเดินหนี หรือจะเข้าไปกอด จะดีใจหรือโกรธเคือง เลือกไม่ได้สักอย่าง ทำอะไรไม่ถูกเลยสักนิด
มันเร็วจนคิดไม่ทันว่าจะทำยังไง ขามันไร้เรี่ยวแรง หยุดยืนชั่งใจอยู่หน้าประตูห้อง อีกแค่ก้าวเดียวก็จะได้เจอหน้า
ยกขาก้าวข้ามธรณีประตูอย่างเชื่องช้า สายตาต้องมองแผ่นหลังอันคุ้นเคย
น้ำตาที่เหือดแห้งไปนานกลับหล่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ กระบอกตา ร้อนผะผ่าว ใบหน้าขาวซีดเงยหน้าขึ้นกลั้นไม่ให้มันไหลออกมา
นั่นไม่ใช่มาติน
กุ้ยช่ายจ้องมองตั้งโอ๋ที่นั่งหยอกล้ออยู่บนตักของธนพัฒน์ เสี้ยวหน้าคมนิ่ง แต่ประดับด้วยรอยยิ้มจางๆหันมามองอย่างดีใจ รอยยิ้มบางบางส่งมาให้อย่างคุ้นเคย
“จ๋าฮับดูนี่ คุณยุงพัฒน์ชื้อมาให้ ใหญ่มากเยย”ตั้งโอ๋ชูรถบังคับคันใหญ่ที่ธนพัฒน์ซื้อมาจากโรม
“พอดีพี่ลืมเอามาให้งวดที่แล้ว กะว่าจะตามไปให้ แต่ก็ไม่เจอ พอรู้ว่ากลับมาบ้านก็เลยตามเอามาให้น่ะ”ธนพัฒน์ยิ้มบาง
“รบกวนเวลาพี่ปล่าวๆ”กุ้ยช่ายแสร้งยิ้มฝืด พยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น
“พ่อยังดุเหมือนเดิมนะ พี่เกือบไม่ได้ขึ้นมาน่ะ”ธนพัฒน์พูดติดตลก มองดูคนแก่กำลังใช้กรรไกรเล็มกิ่งต้นไม้ในกระถางอยู่ไม่ไกล
“ก็พี่พัฒน์เป็นพี่ของฟ้า ยังไงพ่อก็ยังไม่วางใจคนทางฝั่งบ้านของฟ้าอยู่ดี”
“อืม ถ้าพ่อพี่ไม่ใจแคบ ป่านนี้ตั้งดอ๋คงมีความสุขกว่านี้”
“ไม่หรอกครับ ที่ผ่านมา พี่พัฒน์เองก็ช่วยช่ายเลี้ยงตั้งโอ๋มาตลอด”
“ยังไงตั้งโอ๋เป็นหลาน”ธนพัฒน์จ้องมองตั้งโอ๋เอารถบังคับไปอวดปู่
“ครับ”กุ้ยช่ายตัดบทอย่างอึดอัด
ไม่รู้จะคุยอะไรดี ไม่มีเรื่องจะคุย หัวสมองมันว่างปล่าวไปหมด จนความเงียบเริ่มปกคลุม
“ว่าแต่คิดดีแล้วเหรอที่จะกลับมาอยู่ที่นี่”
“ไม่หรอก เดี่ยวต้องกลับไปหางานทำแล้วพาตั้งโอ๋เข้าเรียน”กุ้ยช่ายเบือนหน้ามองไปนอกบ้าน มองไปเรื่อย ไม่มีจุดหมายใดใด
“พี่กำลังจะซื้อบ้าน แล้วเปิดเป็นร้านอาหาร ถ้ายังไม่รังเกียจ จะไปทำงานกับพี่ก็ได้นะ”
“ไม่หรอก ช่ายไม่อยากรบกวนพี่พัฒน์ไปมากกว่านี้แล้ว”
“ไม่เป็นไร พี่จะได้อยู่ใกล้หลานด้วย”
“ขอบคุณพี่พัฒน์มากนะครับ แต่ช่ายอยากจะพยายามดูก่อน”
“อืม ไม่เป็นไร”ธนพัฒน์ตอบปัด
จ้องมองใบหน้าซูบเซียวของกุ้ยช่าย ไม่เจอกันแค่เดือนเดียว กุ้ยช่ายกลับดูเปลี่ยนไปมาก
ใบหน้าซูบตอบลงไปเยอะ สีหน้าซีดเซียวไร้ชีวิตชีวา คำพูดดูเนือยๆเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง
เพราะแบบนี้ ธนพัฒน์จึงยังห่วงกุ้ยช่ายอยู่เสมอ เพราะคนคนนี้อ่อนไหวมากกว่าที่เห็นจากภายนอก
“รู้ได้ไงว่าช่ายอยู่นี่”กุ้ยช่ายถามหลังจากที่เงียบไปพักใหญ่
“ถามจากเขา”
“งั้นเหรอ”เขาที่ว่าก็คงเป็นมาติน
ไม่รู้ว่ามาตินจะเป็นยังไงบ้าง นึกเป็นห่วงอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าจะกินข้าวที่ไหน จะมีใครช่วยเลี้ยงอันเดรสมั้ย หลังจากเขาไม่อยู่ แต่ก็เป็นได้แค่ห่วง
อยากจะลองถามถึงคนคนนั้นดู ถึงจะกลัวคำตอบ กลัวว่าจะได้คำตอบว่าอีกคนยังสบายดี หรือมีคนใหม่ กลัวจะได้คำตอบแบบนั้น จึงไม่กล้าที่จะถามหา
แต่ทว่า ในความรู้สึกลึกๆแล้ว ก็ยังอยากจะรู้ข่าวคราวของอีกฝ่ายบ้าง สักนิดก็ยังดี อยากรู้ว่าเป็นอยู่ยังไง
“ละ แล้ว”กุ้ยช่ายพยายามพูด ไม่รู้จะถามดีหรือไม่ ใจหนึ่งอยากรู้ แต่อีกใจไม่อยากเอาเสียเลย
“จะว่าอะไรเหรอ?”
“แล้วเขา ส สบายดีมั้ย”แต่ยังไงก็ถามไปจนได้
“เขา?มาติน?”
“......”กุ้ยช่ายไม่ตอบ แต่พยักหน้าแทน ยังไงก็อยากจะรู้เรื่องราวของมาตินบ้าง
“ช่วงนี้ดูจะยุ่งมาก ทั้งงาน ทั้งเลี้ยงลูก ได้ยินว่าลงเรียนคอสเลี้ยงเด็ก แล้วก็คอสทำอาหาร หลายคอสอยู่ พี่ไม่รู้ว่าจริงไหม ได้ยินมาแบบนั้น”
“งั้นเหอ”กุ้ยช่ยก้มหน้านิ่ง
“เอาไปสิ ครั้งที่แล้วลืมเอาไว้”
ธนพัฒน์ยื่นสร้อยข้อมือทองคำขาวประดับอคัวมารีนคืนให้กุ้ยช่าย
กุ้ยช่ายรับมันมาไว้ในมือ แต่เหมือนมือจะไร้เรี่ยวแรงทันทีที่ได้สัมผัส ความทรงจำมันตีรวนอยู่ในหัวสมอง ทำให้สร้อยมันตกลงไปอยู่บนพื้นกระดานไม้
“ระวังหน่อย ถ้าเป็นรอยจะแย่เอา”ธนพัฒน์หยิบมันขึ้นมายื่นให้ใหม่
แต่ครั้งนี้กุ้ยช่ายกลับมองมันนิ่ง ไม่อยากจะได้อะไรที่เกี่ยวกับมาตินมาไว้ในมือ
มันทำให้ภาพความทรงจำที่อยากจะลืมมันชัดเจนขึ้นมาอีก กุ้ยช่ายไม่อยากได้มัน
“ช่วยอะไรช่ายหน่อยได้มั้ย”
“ได้สิ”
“ช่วยเอามันไปคืนเจ้าของที”
+++++++++++++++++++++++50%+++++++++++++++++++++++++++++++++++
สั้นไปป๊าวว
สามทุ่มมาลงอีกทีดีมั้ยน้าาา
-
:เฮ้อ:
(ลงอีกๆ 5555)
-
มาตินต้องมีแผนการอะไรอยู่แน่นอน ดีไม่ดีคุณพ่อตานั่นล่ะที่จะเป็นตัวการ กุ้ยช่ายอย่าเพิ่งร้องไห้ไปเลยนะค้าา :sad4:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขัดใจกุ้ยช่าย ฮ่าๆ
รีบกลับไปหาเขาเถอะ ถ้าอยู่คนเดียวแล้วเป็นแบบนี้ เหมือนต้นไม้ขาดน้ำกำลังเฉาตาย
-
มันต้องมีลับลมคมในแน่ๆ :katai1:
-
ลงอีก ลงอีก :katai2-1:
-
พ่อกุ้ยช่ายต้องบอกอะไรมาตินแน่ๆเลย ค้างคามากๆคับ มาต่อเถอะคับ ๕๕๕
-
ขออีก ขออีกกกกกกก
-
วางแผนอะไรกันอยู่
-
ฆ่ากันให้ตายเถอะถ้าจะทำแบบนี้
-
กุยช่ายนี่ดื้อจังนะ รักก็ไม่ยอมบอก โทรกริ๊งเดียว มาตินติดจรวดมาอย่างไงไหวอ่ะหุย
-
เฮ้ออออออออออออ
-
สั้นไปนะ มาตินไงทำแบบนี้
-
:sad4: สงสารยุงมาตินนนน
-
:katai5:
-
:o12: รีบมาต่อนะคับ กุ้ยช่ายสู้ๆน๊าาาาาาา
-
ให้ไวเลย
:z13: :z13:
:katai4: :katai4:
-
รอแปบน้าาาาาาาา :impress:
สามีเพิ่งหลับ :oni3:
จะลงให้ไวเลยคร่าาาาาาา :o12:
-
92000
38.2 ซุ่มโจมตี
ในเวลานี้มาตินจะไม่ทนอีกต่อไป ร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดเสื้อผ้ามิดชิด สีดำสนิท เตรียมพร้อมปฏิบัติการ ดวงตามองลอดพุ่มไม้ไปยังบ้านไม้สองชั้นรอให้ดวงไฟกลางบ้านปิดสนิท
หลายชั่วโมงก่อนหน้า
“กุ้ยช่ายฝากเอามาคืนให้คุณ”ธนพัฒน์ยื่นสร้อยข้อมือเส้นคุ้นเคยคืนให้มาติน
“หมายความว่าไง คุณไปหากุ้ยช่ายมา?”มาตินจับอันเดรสขึ้นนั่งบนตัก เพราะปล่อยให้นอนนิ่งไม่ได้ ไม่นานอันเดรสจะพลิกตัวแล้วคลานหนีไปทันที
ไม่กี่นาทีก่อนหน้า มาตินได้เปิดประตูให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาในบ้าน
“ผมมีหน้าที่แค่เอามันมาคืน ผมขอตัว”ธนพัฒน์ตอบเสียงเรียบหันหลังเตรียมเดินออกมา
“ดะ เดี๋ยว”มาตินเดินมาจับแขน รั้งให้ธนพัฒน์หันไปมองด้วยความสงสัย
“แล้วกุ้ยช่ายได้บอกอะไรมามากกว่านี้มั้ย”
“ไม่ครับ”
“งั้นเหรอ”มาตินตอบด้วยน้ำเสียงผิดหวัง คิดว่ากุ้ยช่ายจะคิดถึงเขาบ้าง ห่างมาตั้งเป็นเดือน มาตินแทบจะขาดใจ ไม่เป็นอันทำอะไร
วันวันคิดถึงแต่กุ้ยช่าย จนต้องหาอะไรทำเพื่อให้มันดูยุ่ง จะได้ไม่มีเวลาคิดให้ฟุ้งซ่าน
เวลาทั้งหมดที่มีก็เอาไปลงกับงานอย่างหมกมุ่น เลี้ยงลูกไปด้วยอีก แต่มันก็ยังไม่เลิกคิดฟุ้งซ่านสักทีก็เลยหาอะไรที่มันเป็นประโยชน์ทำดูบ้าง
เพราะตั้งแต่ไม่มีกุ้ยช่าย พวกอาหารการกินมันก็ดูแย่ไปหมด ไหนจะเลี้ยงลูกอีก ทำอะไรมันก็ดูแย่ เหมือนเป็นคนที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างถึงได้ลงเรียนให้มันดูทำอะไรได้ขึ้นมาบ้าง ทั้งเรียนทำอาหาร เรียนเลี้ยงเด็ก ถึงจะค่อยยังชั่ว
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว”
“ดะ เดี๋ยวสิ กุ้ยช่ายเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย อยู่ดีรึป่าว กินข้าวเยอะมั้ย ทำงานหนักรึป่าว”
มาตินถาม ถึงจะดูเหมือนจะเป็นการยอมอ่อนข้อไปถามเอากับคนอย่างธนพัฒน์ที่เป็นคู่แข่งมาก่อนหน้า แต่อย่างน้อยก็ให้มาตินได้รับรู้เรื่องราวของกุ้ยช่ายบ้างก็ยังดี
แล้วผลก็อย่างที่เห็น มาตินทั้งเป็นห่วง ทั้งหวง ทั้งรู้สึกแย่ มันกระวนกระวายจนทนไม่ไหว พ่อตาทำกับพวกเขามากเกินไป หปล่อยให้กุ้ยช่ายกินไม่ได้นอนไม่หลับแบบนี้ มาตินจะไม่ทนอีกต่อไป
สุดท้ายจึงต้องเอาลูกไปฝากให้เพื่อนอย่างรามิเรสที่ไม่รู้ว่าจะฝากฝังได้ดีแค่ไหน เพราะพ่อแม่ไปต่างประเทศกันหมด
แต่ก็เห็นรับปากว่าจะดูแลอย่างดี ซ้ำยังเต็มใจรับฝาก ถึงได้วางใจ
“เรียบร้อยครับลูกพี่ ไอ้ด่างไอ้แดงนอนกันเงียบกริ๊บ”ไอ้จ่อยตัวดำผมหยอกย่องมารายงานหลังจากเอายานอนหลับไปวางในข้างหมาตามแผน
“บันไดล่ะ”
“เตรียมไว้แล้วอยู่ข้างบ้าน เชื่อมือไอ้จ่อย ไม่ต้องห่วง แปะแกหลับลึก สองทุ่มก็กรนแล้ว”ไอ้จ่อยยิ้มฟันขาวในเงามืดชูนิ้วโป้งให้
“จับดีดีล่ะ”มาตินสั่ง ไอ้จ่อยให้จับบันได้ พาดไปที่หน้าต่างห้องกุ้ยช่าย
แกรก แกรก
กุ้ยช่ายสะดุ้งตื่นได้ยินเสียงดังมาจากหน้าต่างก็นึกสงสัย ยังไม่ทันได้หลับดีเท่าไหล่ก็ถูกปลุกขึ้นมา
แล้วเสียงก็เงียบไป ถึงได้ละสายตาแล้วนอนต่อ
แกรก แกรก
“กุ้ยช่าย”คราวนี้กุ้ยช่ายตื่นเต็มตา ได้ยินเสียงกระซิบเรียกชื่อตัวเองก็ขนลุกเกรียว จ้องมองไปที่หน้าต่างขยับเหมือนถูกดึง
“กุ้ยช่าย เปิดให้พี่หน่อย”คราวนี้เสียงเรียกกว่าเดิมเล็กน้อย เป็นเสียงที่กุ้ยช่ายเองก็คุ้นเคย จึงได้เดินไปยังหน้าต่างเงี่ยหูฟังอีกที
“กุ้ยช่าย พี่จะตกแล้ว เปิดให้พี่หน่อย”เสียงออดอ้อนพร้อมกับแรงขย่าหน้าต่างเบาเบาทำให้กุ้ยช่ายอดไม่ได้ที่จะเปิดหน้าต่าง
จำเสียงได้ว่าเป็นใคร มือเล็กเปิดหน้าต่างอย่างผ่าวเบา ยังไม่ได้เตรียมใจที่จะเจอ แต่มันก็ตื่นเต้นจนมือสั่น
แวบแรกที่สบตาเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลในเงามืด แสงจันทร์ที่สาดส่องเอาเสี้ยวหน้าหล่อคมทำให้กุ้ยช่ายดีใจจนทำอะไรไม่ถูก
ใช่มาตินจริงๆ
“หลบพี่หน่อย”มาตินปีนกระโดดเข้ามาในห้องอย่างเบา หันไปส่งซิกให้ไอ้จ่อยเอาบันไดไปแอบไว้ก่อน
“มะ มาทำไม”กุ้ยช่ายพอตั้งสติได้ก็เชิดหน้าหนี น้ำตามันพาลจะไหลเลยต้องเงยหน้า รู้สึกดีใจ แต่ก็ไม่รู้จะทักทายยังไง
“โถ อย่าพูดอย่างนั้นสิ พี่คิดถึงกุ้ยช่ายนะรู้มั้ย”มาตินเดินเข้าไปหา แต่กุ้ยช่ายกลับถอยหนี
“กลับไปเถอะ”กุ้ยช่ายแทบอยากจะตบปากตัวเองกับความปากไว ความโกรธเคืองมันทำให้พูดไปอย่างนั้น
“ไม่เอาหรอก พี่คิดถึงกุ้ยช่ายจนจะขาดใจตายแล้วรู้มั้ย”มาตินเดินเข้าไปคว้าเอากุ้ยช่ายมานั่งบนเตียง
“อย่ามาจับ”ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน กลับไปนั่งอยู่บนตักมาตินเสียแล้ว
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ พี่คิดถึงกุ้ยช่ายนะ คิดถึงมากเลยรู้มั้ย กุ้ยช่ายผอมลงเยอะเยอะเลย”
“เกี่ยวอะไรด้วยล่ะ”กุ้ยช่ายเบือนหน้าหนีใบหน้าที่ซุกลงมาที่ซอกคอ
“เกี่ยวสิ พี่เป็นห่วงกุ้ยช่ายนะ”
“เป็นห่วงแล้วไปทำไม ทิ้งไปทำไม”กุ้ยช่ายพูดด้วยน้ำสียงสั่น
“พี่ขอโทษ ต่อไปนี้พี่จะไม่ทิ้งกุ้ยช่าย”
“ไม่เชื่อ ไม่เชื่ออีกแล้ว”
“นะ เชื่อพี่อีกครั้งได้มั้ย พี่สัญญาจะมารับกุ้ยช่าย พี่รักกุ้ยช่ายนะ”มาตินพูดเสียงเบา กดจมูกเข้าที่ซอกคอขาว
สูดดมเอากลิ่นหอมจางเข้าไปเต็มปอด ทั้งคิดถึงทั้งโหยหา อยากจะกอด จะจูบ อยากจะขโมยเอากุ้ยช่ายกลับไปซะตั้งแต่ตอนนี้
“ฮึก ไม่เชื่อ”
“นะ พี่สัญญษ หันมามองหน้าพี่หน่อยนะคนดี พี่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งกุ้ยช่ายอีกแล้ว”มาตินจับเอาหน้าขาวให้หันมาสบตา
จ้องมองไปในดวงตากลมโตที่กำลังสั่นไหว มองใบหน้าขาวซีดไร้ชีวิตชีวาอย่างรู้สึกผิด
เขาผิดเองที่ยอมแพ้ง่ายง่าย ผิดเองที่ทำให้กุ้ยช่ายต้องเสียใจแบบนี้ ผิดเองที่ทำให้คนน่ารักอย่างก้ยช่ายต้องกลายมาเป็นคนที่ดูไร้ชีวิตชีวาอย่างตอนนี้
“อย่า อย่าทิ้งไปอีกนะ”กุ้ยช่ายพูดเสียงสั่น ยกมือขึ้นจับโครงหน้าหล่อเหลาอย่างผ่าวเบา
มันแตะต้องได้จริง เบื้องหน้าคือมาตินจริงจริง มาตินที่จับต้องได้ ไม่ใช่มาตินในความฝัน
มาตินที่กุ้ยช่ายรอคอย กุ้ยช่ายจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่คุ้นเคย ไม่อยากจะเสียมาตินไปอีกแล้ว ไม่อยากจะให้มันผิดพลาดแบบครั้งที่แล้ว
“พี่รักกุ้ยช่ายนะ รักพี่บ้างมั้ย”
“ทะ ทำไมต้องถาม”กุ้ยช่ายเบือนหน้าหนี
“พี่อยากรู้ ว่ากุ้ยช่ายรักพี่บ้างรึยัง”มมตินกระซิบ จูบซับบนแก้มขาวอย่างแผ่วเบา
“ถ้าบอก พี่จะทิ้งไปอีกมั้ย”
“พี่จะไม่ทิ้งกุ้ยช่ายอีกแล้ว”มาตินกระซิบ กดริมฝีปากลงบนปากบางซีด ละเลียดชิมเอาอย่างโหยหา
ไม่ได้จูบมานานเป็นเดือน อยากจะทำให้แรงกว่านี้ อยากจะกินอย่างจตะกรุมตะกรามกว่านี้ แต่ก็ต้องค่อยค่อยทำ ไม่อยากให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดเจ็บ
ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดเข้ามาผ่านหน้าต่าง มือที่โอบเอวกระชับเอวเข้าหาลำตัวแน่น สอดลิ้นไล้เลียขอบปากบางให้เปิดออกอย่างว่าง่าย ส่งมันเข้าไปอย่างแผ่วเบา ทั้งอุ่นทั้งร้อนไปไปทั้งตัว
กุ้ยช่ายยกมือขึ้นจับเสื้อของมาตินแน่น ตอบรับจูบร้อนอย่างโหยหา ยอมให้มาตินเข้ามาข้างในโดยไม่ขัดขืน
ตลอดเวลาที่รอมานานถูกทดแทนด้วยความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั้งหัวใจ
มาตินถอนจูบออก ลอบมองดวงตากลมโตที่หลุบลง ใบหน้าขาวแดงก่ำอย่างน่ารักน่าชัง
จนอดใจไม่ไหวกดจูบลงไปที่แก้มนุ่มฟอดใหญ่
“รัก”กุ้ยช่ายตอบเสียงแผ่วเบา ซุกเอาใบหน้ากดลงที่แผ่นอกร้อนของมาติน
ซ่อนใบหน้าแดงก่ำไม่ให้เห็น
“พี่สัญญาว่าจะมารับ”
จนถึงเช้า เสียงไก่ขันแรกดัง เสียงก้อนหินกระทบประตูดังกอกแกก
มาตินลุกขึ้นมองดูคนที่หลับไปในอ้อมแขนของตัวเองทั้งคืน
“ดูแลตัวเองดีดีนะ
ไม่อยากจะทิ้งไป แต่จะอยู่ต่อก็ไม่ได้ ผุดลุกขึ้นจากเตียง ก้มลงจูบแก้มขาวที่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมากกว่าเดิมอีกฟอด ก่อนจะปีนออกจากหน้าต่างไป
“กินเยอะเยอะนะครับคนเก่ง”กุ้ยช่ายยิ้ม ตักกับข้าวใส่จานตั้งโอ๋จนพูนจาน พลางตักกินเองพลาง
ใบหน้าขาวยิ้มแก้มปริ กินตักนั่นตักนี่กินอย่างเจริญอาหารจนทั้งปู่ทั้งหลานมองหน้ากันอย่างงงๆ
“เอ็งจะกินให้ท้องแตกตายเลยรึไงวะ”คนแก่ถามต่างจากเมื่อวานลิบลับ มองลูกชายตักนั่นตักนี่กินเรื่อย จนเพิ่มข้าวอีกจาน
“สงสัยจะหิว”ตอบไปพลางเคี้ยวแก้มตุ่ย
“จ๋ากินเยอะจังฮับ”ตั้งโอ๋ถาม ตากลมจ้องมองพ่ออย่างสงสัยไม่ต่างกับคุณปู่
“ก็ปกตินี่”กุ้ยช่ายยิ้มเตี้ยวข้าวแก้มตุ่ย
‘ดูแลตัวเองดีดีนะ’คำที่กระซิบข้างหูยามเช้า ถึงจะกึ่งหลับกึ่งตื่น แต่กุ้ยช่ายก็จำมันได้ดี
พอเช้ามาถึงได้อารมณ์ดีแต่เช้า ลุกขึ้นใส่บาตร รดน้ำต้นไม้ พาลูกไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วก็มานั่งกินข้าวอย่างอารมณ์ดีอย่างที่เห็น
คนเป็นพ่อได้แต่มองลูกงงงง ไม่รู้อะไรเข้าสิงให้ลูกชายหายจากอาการเซื่องซึมที่มีมาข้ามวันข้ามเดือนขนาดนี้
ก็ได้แต่สงสัย พอกินข้าวเสร็จไอ้ลูกชายตัวดีก็คว้าเอาลูกไปเดินเล่นในสวนสบายใจ ทิ้งให้คนแก่อดสงสัยไม่ได้
เดินเข้าไปดูในห้องลูกชาย มองหาความผิดปรกติ ไปหยุดเอาที่หน้าต่างที่เปิดออกผ้าม่านสีขาวปลิวตามแรงลม มองดูข้างนอกก็ไม่มีอะไรผิดปรกติ
นอกเสียจากรอยรองเท้าที่ขอบหน้าต่างนั่น
คนแก่ได้แต่กำไม้ตพตแน่นด้วยความเจ็บใจ สุดท้ายไอ้หนุ่มลูกครึ่งนั่นมันก็มาตีท้ายบ้านเข้าจนได้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อร๊างงงงงงงง คืออึดอัดมาก คันมือยิบยิบ จะลงตั้งแต่สามทุ่ม
แต่สามีกลับบ้านก่อนเวลา เลยต้องรอว่านางจะดูหน้งเสร็จเมื่อไร
ปาเข้ามาตีสอง เลยมาลงเอาตอนนี้ แฮร่ๆๆๆ ตาแข็งเลยคร่าาาาาา
-
มาร์ตินพลาดแล้ว ฮ่าๆ ไม่น่าทิ้งรอยเท้าไว้เลย ^^"
-
น่านมาตินพลาดแล้ว มีทิ้งพยานหลักฐานเป็นรอยรองเท้าไว้อีก
แต่เอ พ่อตานี่จบนิติวิทยาศาตร์มารึปล่าวเนี่ย วิเคราะห์ สังเกตุ สถานที่เกิดเหตุได้ดีมากจิงๆ
วันหลังต้องไปขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์บ้างละ จะได้วิเคราะห์ได้แม่นแบบ แปะบ้าง 555
-
5555เจอไม้ตะพดแน่
-
555
-
o13 อ๊ายยยยย..ลุงมาตินเยี่ยมมากกกก
-
ตลกอะ ก็คนเขารักกันนินะ ห้ามมากก็ตายกันพอดี
-
มาร์ตินมาแล้ว 1เดือนผ่านมาได้รู้ใจตัวเองมันก็คุ้มค่ากับการแยกกันแล้วละ ดีนะที่มีจ่อยคอยช่วย ได้กุ้ยช่ายคืนเมื่อไหร่พาจ่อยไปเรียนที่กรุงเทพด้วยนะ พ่อมาร์ติน ๕๕๕ รอ รออ่านตอนใหม่ มาเร็วๆนะคับ
-
ตอนนี้ทั้งตลกทั้งน่ารักเลยค่าา :m3: ง้องอนกันน่าเอ็นดูเหลือเกิน >.< แต่จะดีมากเลยถ้ามาตินไม่ทิ้งหลักฐานเอาไว้ให้คุณพ่อดูต่างหน้า :laugh: ..
-
จะมารับกุ้ยช่ายกลับยังไงล่ะมาติน
คุณพ่อตาทำท่าขวางซะขนาดนี้น่ะ
-
มาติน..เจอศึกหนักแน่ๆๆ
เอาใจช่วยนะ :mew1:
-
กว่าจะมานะเล่นเอาซะแทบเหงือกแห้ง
-
555555 มาตินกระตุกหนวดพ่อตา
-
ซวยแน่ :laugh:
-
ไม่รอด
-
คุณพ่อยอมเถอะ ช่ายทรมาณมาตั้งเดือนนึงแล้วนะ ดูก็รู้ว่าลูกชายตัวเองรักมาตินอย่าทรมานกันอีกเลย
-
o13 :hao7: :hao7:
พลาดแล้ว
-
ซวยละยุงมาติน 555555
-
พ่อตาเจอหลักฐานจนได้
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบฮาคุณพ่อตา โดนตีท้ายครัว
แล้วอย่างนี้พ่อตาจะตัดสินใจยังไงนะ
-
ซวยแน่ๆ :katai3:
-
ขุ่นพ่อ!!จะมาฉลาดอะไรนักหนา ปล่อยให้ลูกเขยเขาได้ชื่นชมเมียบ้างเถอะ :z2:
-
93100
38.3 พี่เลี้ยงจำเป็น
ถึงจะรับปากเพื่อนเอามาซะดิบดีว่าดูแลลูกเขาได้ ทั้งที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการดูแลเด็กเลยสักนิด แต่ก็รับปากเอามา
เข้าใจว่าเพื่อนเข้าตาจน จนต้องวิ่นแจ้นไปปฏิบัติภาระกิจแบบด่วนจี๋จนไม่มีเวลาเตรียมการอะไรมาก เลยได้ยอมรับปากเพราะคิดแผนอะไรขึ้นมาได้
แขนหนึ่งประคองตัวเด็กอ้วนตัวกลมให้นิ่งไม่ให้ตกจากกระเป๋าหน้าที่สะพายตัวเอาไว้
อีกมือก็ถือตะกร้าข้าวของเครื่องใช้จำพวกนม แพมเพิส หรืออาหารเด็กอะไรสักอย่างที่รามิเรสเองก็จำไม่ได้
คนเป็นพ่ออธิบายคร่าวๆ อย่างเร่งด่วน ไอ้ตอนฟังก็เข้าใจอยู่ แต่ตอนนี้ดันลืมไปแล้ว
แต่ก็ช่างเถอะในเมื่อตั้งใจจะลืมอยู่แล้ว รามิเรสก็ไม่เสียใจ แลบลิ้นปริ้นตาเล่นกับอันเดรสน้อยที่ตะกายไปมาเหมือนจะชวนเล่น
“บะ บู่ บู่ หม่ำๆ”ส่งเสียงไปพลางทำปากดูดๆไปมา มือป้อมๆแบมือขยำไปมาเหมือนจะขออะไร
“รอเดี๋ยวนะครับ ไหนดูสิ พ่อนายมีอะไรมาให้บ้าง”
หนุ่มฝรั่งตัวใหญ่เปิดตระกร้าเจอขวดนมที่ชงไว้อยู่แล้วเปิดตระกร้า พอหยิบขึ้นมา เจ้าตัวอ้วนที่อุ้มอยู่ก็ยกมือยกไม่จะคว้าเอาขวดนมให้ได้
“หม่ำ หม่ำ นัมนัม”
พอยื่นให้แล้วก็จับขวดไปดูดเองเสร็จสรรพ อะไรจะเลี้ยงง่ายขนาดนี้
ไม่เคยได้เลี้ยงเด็กกับเขาหรอก แต่พอลองได้มาเลี้ยงดูบ้างก็ติดใจ เห็นว่าน่ารักน่าชัง
ยกโทรศัพท์ขึ้น กดเบอร์พลางคิดหาข้ออ้างให้แนบเนียน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะหลับรึยัง รออยู่นานกว่าปลายสายจะรับ
“สวัสดีครับ”ปลายสายรับด้วยเสียงราบเรียบ
“ไง ไม่ได้คุยตั้งนาน”รามิเรสทักทายด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“ครับ”
“คือผมมีเรื่องจะให้พัฒน์ช่วยหน่อยน่ะ”รามิเรสจับเจ้าตัวที่กำลังดูดนมอย่างเอร็ดอร่อยมานั่งตัก เพราะเจ้าตัวทำท่าจะไม่อยู่นิ่ง
“ช่วยอะไรครับ?”
“มาช่วยผมเลี้ยงเด็กหน่อยได้มั้ยครับ คือผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงบ้าง เห็นพัฒน์บอกว่าเคยเลี้ยงตั้งโอ๋ ผมเลยนึกขึ้นได้ เลยโทรมาของความช่วยเหลือ”
“จะให้ช่วยบอกวิธีชงนมเหรอครับ”
“ปล่าวๆ คือผมทำอะไรไม่เป็นเลย รบกวนช่วยมาดูให้หน่อยได้มั้ยครับ”
“แล้วพ่อแม่เขาละ”
“พอดีคุณพ่อไปปฏิบัติภาระกิจน่ะครับ คุณลุงอย่างผมเลยต้องมาคอยดูแทน ถ้าไม่รบกวนช่วยมาที่บ้านผมด้วยนะครับ ขอบคุณมากครับ”แล้วรามิเรสก็ตัดบทด้วยการตัดสายทิ้งทันที เหมือนกับมัดชือชกให้ธนพัฒน์ปฏิเสธไม่ได้
แค่คิดก็อารมณ์ดี หยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวีรอ ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
“อย่าดื้อนะเจ้ามาตี้น้อย”รามิเรสรับขวดนมที่หมดแล้วที่เจ้าตัวยิ้มแป้นยื่นให้ วางไว้ที่โต๊ะกลาง
“บะ บู่”เหมือนจะรู้เรื่อง ตอบรับ ยิ้มแก้มแทบปริ คว้าเอาเป็ดยางที่รามิเรสยื่นให้ไปขยำเล่นอย่างมันมือ
ไม่นานเสียงออดหน้าบ้านก็ดัง มาตินรีบอุ้นหลานตัวอ้วนเดินไปเปิดประตูหน้าบ้าน
มองเห็นอดีตเลขาหน้านิ่งยืนรออยู่ในชุดเสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงผ้าร่มขายาว ผิดหูผิดตาไปเยอะ เพราะปกติเจ้าตัวมักจะใส่เสื้อเชิ้ตอยู่ตลอด
“ดีใจที่มานะครับ”รามิเรสยิ้มทัก
“บู่ บู่”อันเดรสพอเห็นคนแปลกหน้ามาใหม่ก็ทักทาย ตะกายมืออยากจะเล่นด้วย
“ลูกของมาตินเหรอครับ”ธนพัฒน์ถาม จ้องมองเด็กอ้วนตัวกลมมีใบหน้าคุ้นตา
“ครับ”ตอบพลางยักใหล่ จ้องมองใบหน้าคมเรียบนิ่ง ที่ไม่ได้เจอมานานหลายอาทิตย์
ไม่กล้าไปหา กลัวจะทำให้อีกฝ่ายรำคาญใจ เพราะตัวเองยังรู้สึกผิดที่ทำไม่ดีเอาไว้
1 ชั่วโมงต่อมา
รามิเรสนั่งมองคนที่สวมเสื้อยืดสบายตัวนอนเอาเด็กขึ้นไปนั่งบนท้องพลางจับให้เด็กกระโดดอยู่บนท้องตัวเองอย่างอารมณ์ดี
รอยยิ้มบางผุดขึ้นมาบนสีหน้าเรียบเฉยไม่รู้ตัว ธนพัฒน์เองก่อนหน้าก็เคยช่วยกุ้ยช่ายเลี้ยงตั้งโอ๋มาก่อน จึงทำให้พอรู้วิธีเล่นกับเด็กอยู่บ้าง
จากที่วันนี้ทั้งวันไปดูหน้างาน บ้านของเขาที่จะเปิดเป็นร้านอาหารไปด้วยลังเริ่มก่อสร้าง วันทั้งวันจึงทำให้ยุ่งผิดปรกติ ต้องศึกษาอีกหลายอย่าง
จากที่เคยคิดจะทำรีสอร์ท ธนพัฒน์เองคิดว่ามันออกจะเกินตัวไปหน่อย เพราะธนพัฒน์เองอยู่ตัวคนเดียวจึงเลือกที่จะเปิดร้านอาหารบรรยากาศสบายๆแทน
ก่อนหน้านี้ถึงคนเป็นพ่อจะยังไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้เขาเป็นอิสระในความคิด แต่เนื่องจากข้อตกลงที่มีร่วมกัน ธนพัฒน์ดึงดันที่จะทำมันจนบรรลุ ทำให้คนเป็นพ่อต้องจำยอมโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดใด
รามิเรสไม่รู้ว่าเผลอจ้องธนพัฒน์จนหลับคาโซฟาไปตั้งแต่เมื่อไรรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกถึงแรงดึงชายเสื้อทำให้หรี่ตาขึ้นมอง
ก็เห็นใบหน้าเรียบนิ่งก้มมองพื้นแก้มเนียนมีสีระเรื่อนิดนิด เห็นแล้วรามิเรสก็ทะลึ่งตัวตื่นทันที
ไม่ได้เห็นหน้าแบบนี้มานาน ตั้งแต่ที่เหมือนจะเคลียกันรู้เรื่อง ธนพัฒน์ก็เปลี่ยนไปเป็นธนพัฒน์คนนี้ คนที่ขาดความมั่นใจ ไม่เหมือนแต่ก่อน
คอยเอาแต่หลบตาเขา แก้มมักจะขึ้นสีแดงเสมอเมื่อเขาจ้องตอบ
“มีอะไรเหรอ”ถามไปอย่างนั้น แต่ก็ยังไม่ละสายตาจากคนที่หันหน้าหนี
“จะอาบน้ำให้เด็ก”ธนพัฒน์ชี้ไปที่อันเดรสกำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่ที่พื้น
“งั้นเหรอ โทษที แล้วผมต้องทำยังไงบ้าง”รามิเรสเกาหัวยิ้มเก้อ จ้องมองหน้าแดงเรื่อ ที่เจ้าของพยายามหันหนี คิดว่ามันน่ารักน่ามอง น่ากอดน่าจูบ
อยากจะคว้าเอามากอดข้อหาที่ปล่อยให้คิดถึงอยู่หลายอาทิตย์ ข้อหาที่ปลุกให้ตื่นแล้วมาทำหน้าน่ารักใส่ ไม่รู้ว่าจะเคยมีใครเห็นใบหน้าแบบนี้ของธนพัฒน์มั้ย แต่ไม่อยากให้ใครเห็นเลย
“เตรียมน้ำอุ่นให้ที”
“โอเค งั้นรอแปบนะ”รามิเรสลุกผลุดเข้าไปในห้องน้ำ
ใบหน้าหล่อทะเล้นก้มลงมองเป้ากางเกงตัวเองอย่างตกใจ
ดันเผลอมองใบหน้านิ่งๆของธนพัฒน์ที่ขึ้นสีแดงระเรื่อแล้วคิดว่าน่ารัก แล้วดันเกิดคิดถึงธนพัฒน์คนที่เมาแล้วอ้อนในคืนนั้น แล้วก็เป็นอย่างที่เห็น เจ้าหนูของรามิเรสดันถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาพร้อมๆกันซะแล้ว
รามิเรสพอเตรียมน้ำเสร็จก็ออกมานั่งรอให้ธนพัฒนือาบน้ำให้อันเดรสเสร็จ โดนถามว่าเตรียมน้ำนาน แต่ก็ได้แต่ตอบว่าเครื่องทำน้ำอุ่นใกล้เสีย ทั้งที่จริงกำลังพยายามให้รามี่น้อยมันสงบจิตสงบใจ
มองไปทางประตูห้องน้ำอย่างใจจดใจจ่อ อย่างน้อยวันนี้ก็ได้เจอหน้าธนพัฒน์บาง จากที่ไม่ได้เจอมาหายอาทิตย์
ต้องขอบคุณเพื่อนตัวดีอย่างมาตินที่เอาเด็กน่ารักๆอย่างอันเดรสมาช่วยเป็นตัวล่อ
ถึงมันจะดูไม่ค่อยดีเท่าไรที่เอาเด็กมาเป็นตัวช่วย แต่รามิเรสก็อยากจะเจอหน้าธนพัฒน์มาตลอด
จนเกือบจะมาปักหลักอยู่ที่ไทยอยู่แล้ว พยายามหาข้ออ้างที่จะไปเจอหน้า แต่ก็ไม่มีข้ออ้างอะไรสมเหตุสมผล
แล้ววันนี้ฟ้าก็ประทานความเมตตามาให้บ้าง ทำให้ได้เจอหน้าคนน่ารักใกล้ๆแบบนี้
ช่างเป็นวันที่มีความสุขสำหรับรามิเรสจริงจริง
รามิเรสจ้องมองตามธนพัฒน์ที่เดินไปมา จัดแจงเอาอันเดรสใส่ผ้าอ้อมใส่เสื้อผ้า ถึงจะดูไม่คล่อง แต่มันก็ดูทะมัดทะแมงไม่น้อย
จนเอาอันเดรสเข้านอนบนห้องนอนของรามิเรส ธนพัฒน์นั่งบนขอบเตียง คอยเฝ้ากล่อมดันเดรสจนเด็กตัวอ้วนในเปลเด็กที่มาตินเอามาฝากไว้พร้อมกันจนหลับไปในที่สุด ทั้งที่มือยังกำเป็ดยางสีเหลืองตัวโปรดเอาไว้
รามิเรสยืนพิงขอบประตูจ้องมองพี่เลี้ยงจำเป็น ที่ทำหน้าที่ได้ดีจนทึ่ง ไม่ว่าอะไร ในสายตาของรามิเรส ธนพัฒน์ดูจะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในสิ่งที่ทำเสมอ อาจจะดูเหมือนเข้าข้าง แต่มันก็จริง
“มีอะไรให้ช่วยอีกมั้ย”ธนพัฒน์ลุกจากเตียงไปถามคนยืนพิงประตู
“ตอนนี้ไม่มีแล้ว ขอบคุณมากครับ”รามิเรสยิ้มกริ่ม ดวงตาสีน้ำทะเลเป็นประกาย ไม่ว่าจะจ้องหน้าเรียบๆ นั่นกี่ครั้ง ก็นึกว่ามันน่ารักอยู่ตลอด
“งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว”พูดจบก็เดินผ่านคนตัวโตออกไป
“เดี๋ยวสิ ดึกแล้ว ค้างที่นี่เถอะ”
“มะ ไม่เป็นไร ขับรถมา”ธนพัฒน์ตอบด้วยท่าทีขัด เอี้ยวตัวหันหน้าหนี แต่ก็ไม่ได้ดึงมือที่โดนคว้าเอาไว้ออก คำชวนให้นอนค้างทำให้ธนพัฒน์คิดไปไกลจนใบหน้าเรียบนิ่งขึ้นสีเลือดฝาด
“แต่มันดึกแล้ว ขับรถอันตรายนะครับ”รามิเรสอ้าง
“จะขับช้าช้า”ธนพัฒน์ก้มหน้าตอบ
“แต่ผมคงแย่แน่ถ้าหากอันเดรสตื่นขึ้นมากลางดึก”รามิเรสยิ้มเจ้าเล่ห์ เหตุผลที่ถูกยกเอามาเหมือนลูกดอกปาเข้ากลางเป้าอย่างแม่นยำ
ธนพัฒน์จะยอมอ่อนข้อถ้าเอาเด็กขึ้นมาอ้าง แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ใบหน้าเรียบเฉย พยักหน้าเบาเบาตอบรับ
“งั้นไปนอนกัน”รามิเรสพูดจบก็ตัดบทออกแรงดึงให้คนขี้อายเดินตาม
“......”แต่ธนพัฒน์ไม่ยอมเดินตาม ขืนตัวเอาไว้แทน
“มีอะไรเหรอ”รามิเรสหันมาถาม สงสัยว่าทำไมไม่เดินตามเข้าห้องนอน
“หิว ยังไม่ได้กินข้าว”ตอบด้วยน้ำเสียงเบาเบาง แต่ก็พอได้ยิน
“จริงสิ ผมลืมไป”จริงของรามิเรสที่พออีกฝ่ายตอบรับก็ดีใจ จนเผลอลากเข้าห้องนอนทันที เขาเองก็ยังไม่ได้กินข้าวเหมือนกัน
“อืม”รับคำเบาเบา เบือนหน้าหนี
“เอาไงดี ไปกินข้างนอกก็ไม่สะดวก เด็กหลับไปแล้ว”
“กินที่นี่ก็ได้”
“แต่ผมมีแค่บะหมี่สำเร็จรูปนะ”รามิเรสบอก นึกอยากจะตบหัวตัวเองที่ไม่รู้จักเตรียมอะไรให้พร้อม
“กินได้”
แล้วก็จบลงด้วยดินเนอร์มื้อแรกในรอบหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ระหว่างรามิเรสกับธนพัฒน์ด้วยเมนูบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
ถึงจะเตรียมแผนมาดีสำหรับการหลอกล่อให้ธนพัฒน์อยู่ใกล้ แต่รามิเรสก็พลาดซะแล้วกับการดินเนอร์ที่ไม่ได้คาดการเอาไว้ล่วงหน้า
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อันนี้เป็นตอนแถมของตอนที่ 38
ตอนหน้าเรามาดูกันว่ามาตินจะทำยังไงต่อไป จะลักพาตัวกันหรืออย่างไร โฮ๊ะๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
พรุ่งนี้เจอกัน รึป่าว
-
อันเดรส..พ่อกามเทพตัวน้อย หนูต้องงอแงเข้าไว้นะคะลูกกก~ ลุงรามี่ของหนูเขาจะได้ต่อเวลาอยู่กับลุงพัฒน์ได้นานๆ กว่านี้ งื้อ~ เห็นด้วยกับรามิเรสเลยค่ะที่บอกว่า 'พัฒน์น่าร๊าก' :-[ เรื่องจริงที่สุดเลยค่าา ^^
-
ดีๆ พยายามเข้า
-
ดูเป็นคู่ที่แบบผู้ชายๆอ่ะ ผมว่าก็น่ารักไปอีกแบบมันดูไม่อึดอัดในความรู้สึกอ่ะ คู่หลักนี้ถ้าไม่บังคับนี้ไม่ยอมกันเลย ต่อไปคงทำตามใจตนเองมากขึ้นมั้งนะ คนแต่งสู้ต่อไปเด้อครับผม
-
รามีก็จีบเป็นนะค้าาาาาา
แถมจีบจนพี่พัฒน์หวั่นไหวไปแล้ว 5555
-
ชอบคู่นี้ รอธนพัฒน์ใจอ่อน รามิ สู้ต่อไปทาเคชิ 5555
รอคู่หลักค่าาาาาาา
เป็นกำลังใจนักเขียนค่าา
อยากรู้จะมีคู่ลุกมั้ยเนี่ย >< แอร๊ยย
-
ลุ้นๆ พัฒน์ใกล้จะใจอ่อนแล้ว :hao7:
-
สู้ๆนะ
-
รามี่ จีบเลยๆๆๆๆ
-
o13
-
รามิเรสไปทำสาวท้องแล้วเอาลูกมาให้พัฒน์ช่วยเลี้ยงสิ ๕๕๕
-
ลุ้นๆๆ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
o13 :hao7: o13 o13
-
เริ่มจะดีแล้วนะรามี่
สู้ ๆ จ้า o13
-
บะหมี่ก็อร่อยได้นะ ถ้ากินกับคนที่เรารัก อิอิ
-
คุณปู่จะแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรอีก
สงสารตั้งโอ๋เถอะ
อยากกลับบ้านยุงมาตินแล้ว
พี่เลี้ยงจำเป็น...จำเป็นต่อรามี่
มาตี้น้อยเลี้ยงง่ายจะตาย
พัฒน์เขินตลอด น่ารัก
:-[
-
เอาเด็ดน้อยไปล่อพัฒน์มา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
รอๆๆๆๆๆ
-
94850
ตอนที่ 39 มะกรูดแลกมะนาว
ก่อนหน้านั้นหนึ่งวัน กุ้ยช่ายถูกพ่อเรียกไปคุยถึงเรื่องราวที่ผ่านมาแล้วเป็นเดือน
พ่อจับได้ว่ามาตินแอบเข้ามาหาตอนดึก แล้วก็ไม่ยอมบอก จับได้ตั้งแต่วันนั้น
กุ้ยช่ายก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาโวยวายเอาป่านนี้ นั่นมันก็ผ่านมาเป็นเดือน ทำไมถึงพึ่งจะมากักบริเวณ ถูกห้ามไม่ให้ออกจากห้อง
ข้าวปลาไอ้จ่อยก็เป็นคนเอามาส่งให้ มันน่าหงุดหงิดนัก หงุดหงิดที่โดนขังให้อยู่แต่ในห้อง ไม่รู้จะอะไรนักหนา ทำไมต้องห้ามไม่ให้เขากับมาตินเจอกันทั้งที่มาตินเองก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น
แล้วสิ่งที่ทำให้หงุดหงิดเป็นเท่าตัวก็คือ ไอ้กอลิล่าตัวดำมันสัญญาว่าจะมารับ บอกให้ดูแลตัวเอง ก็ดูแลตัวเองดีมาตลอด แต่ทำไม พอมาหาหลังจากวันนั้นก็หายไปเลย
หายเข้ากลีบเมฆไปเลย ไม่มีข่าวคราวส่งมาสักแอะ แล้วใครกัน ที่มันบอกว่าจะมารับ ใครที่มันมาบอกรักนักรักหนา
มันน่าโมโห สุดท้ายคนอย่างมาตินก็เชื่อถือไม่ได้ สุดท้ายก็ทิ้งเขาไปอีกครั้งสินะ
ยิ่งเสียงเอะอะโวยวายเหมือนมีคนอยู่นอกบ้านมากมายทำให้หงุดหงิดเข้าไปใหญ่ เสียงเหมือนมีคนมาบ้านเยอะแยะไปหมด ไม่รู้มาทำอะไรกัน
จะว่าเสียงพวกคนสวนก็ไม่น่าจะเยอะขนาดนี้ หน้าต่างก็เปิดไม่ได้ ถูกปิดตายมาจากข้างนอก
ส่วนตั้งโอ๋พอได้ของเล่นก็ลืมพ่อตัวเอง ทำไมเริ่มรุ้สึกว่าชีวิตตัวเองย่ำแย่ลงทุกที
รู้อย่างนี้แอบขึ้นกรุงเทพไปหางานทำซะตั้งแต่แรก จะได้ไม่ต้องมานั่งรอมาติน
ถ้ารู้ว่าจะไม่มารับอย่างที่สัญญาก็จะไม่รออยู่อย่างนี้หรอก
ทำได้ก็แค่นอนอยู่แต่ในห้อง นอนคิดไปเรื่อย ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
เช้ามืดวันต่อมา จู่ๆก็ถูกปลุกทั้งที่ไก่ยังไม่ขัน แล้วก็มีคนหลายคนเข้ามาในห้อง ถูกจับให้อาบน้ำแต่งตัวใหม่
ใส่ชุดไทยแบบโจงกระเบน เข้าใจว่าพ่อมีงานบุญแต่ทำไมต้องแต่งตัวอะไรแบบนี้ เหมือนชุดที่เคยใส่เมื่อสี่ปีก่อนตอนที่แต่งกับแม่ของตั้งโอ๋
ทว่าไอ้ง่วงก็ง่วงเพราะนอนไม่ค่อยหลับ กว่าจะหลับก็ปาเข้าไปตีสาม แล้วนี่อะไร ตีห้า พึ่งจะนอนได้สองชั่วโมง
โวยวายเสียงดังไปว่ามาทำอะไรกัน ก็ไม่มีใครตอบ โดนจับแต่งตัว จับนั่งให้แต่งนั่นแต่งนี่ ถามใครไม่มีใครตอบเลยนั่งเงียบจนหลับไป
ตื่นมาอีกทีก็ได้ยินเสียงกลองยาว เสียงโห่ดังมาแต่ไกล สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงเหมือนแห่อะไรสักอย่าง
เสียงโห่ร้องเสียง ดังใกล้เข้ามาเรื่อย ดังมาจากทางเข้าบ้าน พยายามดันหน้าต่างเผื่อว่ามันจะเปิดออก ทั้งทุบทั้งดัน มันก็ยังไม่หลุด
เลยหันไปทุบประตูให้คนข้างนอกเปิด แต่ก็ไม่มีใครสนใจ เลยผลักมัน ดันมัน แต่ก็ถูกข้างนอกดันกลับไม่ให้เปิด
“พ่อ ข้างนอกมีอะไร ทำไมช่ายออกไปไม่ได้”โวยวายเสียงดัง ได้ยินเสียงคนข้างนอกหลายคนหัวเราะกันคิกคัก
“เอ็งอยู่ในนั้นนั่นแหละดีแล้ว เดี๋ยวก็ได้ออกมา ใจเย็นเย็น”เสียงพ่อตะโกนกลับมา
“ทำไมต้องขังด้วย เปิดเดี๋ยวนี้นะ”
“เอะ เอ็งนี่ดื้อด้านเหมือนแม่เอ็งไม่มีผิด กลับไปนั่งรอนิ่งๆไป ไม่งั้นข้าไม่เปิดนะเว้ย”
“อะไรของพ่อ เปิดเดี๋ยวนี้”ตะโกนไปทุบไป แต่ก็ไม่มีใครยอมเปิด
“เอ็งไปนั่งนิ่งๆ ข้าสัญญา อีกไม่เกินสิบนาทีข้าเปิดให้ แต่ถ้าเอ็งยังดื้ออยู่อย่างนี้ข้าไม่เปิดนะ”
“ก็ได้ สิบนาทีนะพ่อ”
“เออ ข้าไปละ มีอีกหลายอย่างต้องทำ”ฟังเสร็จก็ได้แต่หงุดหงิดเดินไปกระแทกตัวบนเตียงนอน เอามือก่ายหน้าผาก
คิดสงสัย ว่าข้างนอกมีอะไร เสียงโห่ร้องดังไปหมด เสียงกลองยางก็เงียบลงแล้ว แต่เสียงคนร้องเหมือนดีใจ เสียงคนโห่ คนกรี๊ด อะไรมันเจียวจาวไปหมด
อยากรู้อยากเห็นจนหงุดหงิด จนเสียงดังขึ้นมาบนเรือนความสงสัยที่มีก็เพิ่มขึ้นเป็นทุนเดิม
ใจมันอยากรู้เต้นแรงแทบจะกระโดดออกมา กระวนกระวายไปหมด ทำไมมีแต่คนไม่สนใจกันบ้างเลย
ผ่านไปอยู่พักใหญ่ เสียงดังโห่ร้องข้างนอกก็ยังไม่ยอมหยุดสักที ซ้ำยังมีคนเถียงกันไปมา ได้ยินใกล้เข้ามาทุกที
จะไม่สนใจก็ไม่ได้ นี่มันบ้านตัวเอง ตัวเองยังไม่มีสิทธิรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น หงุดหงิดจนแทบบ้าน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“กุ้ยช่าย”ได้ยินเสียงเรียกมาจากข้างนอก
ใจมันหงุดหงิดจนไม่สนว่าเป็นเสียงใคร ใครเป็นคนเรียก ไม่สนใจหน้าไหนทั้งนั้น
“กุ้ยช่าย”ทั้งเรียกทั้งเคาะอีก
แต่ใครจะไปสนใจ ทีบอกให้เปิดยังไม่มีใครสนใจเลยสักคน
“กุ้ยช่าย”
คนไม่ตอบแล้วยังจะมาเรียกอีก ต่อให้เสียงคุ้นแค่ไหนก็ไม่สนมันทั้งนั้น
“อะไร มาเรียกทำไม”ตวาดกลับไปเสียงดัง นอนผลิกตัวหันหลังใส่
จะไม่สนใครทั้งนั้น ไม่สนบ้างแล้ว ไม่ให้ออกก็ไม่ต้องออก นอนมันอยู่นี่ล่ะ
“กุ้ยช่าย”เสียงเรียกแผ่วเบาพร้อมเสียงเปิดประตู แต่คนที่นอนอยู่ไม่ได้สนใจเลยสักนิด นอนหันหลังใส่อย่างโกรธเคือง
คราวนี้เสียงโห่ร้องเงียบกริบ กลายเป็นเสียงกระซิบกระซาบซุบซิบกันแทน
ดีเงียบซะได้ก็ดี คนจะนอน นี่ได้นอนแค่กี่ชั่วโมงเอง ไม่น่ามาปลุกเลย นอนน้อยแล้วรู้สึกหงุดหงิดเนี่ยรู้กันบ้างมั้ย
คนหน้าขาวได้แต่นอนนิ่งหันหลังให้ประตูห้อง รู้สึกถึงแรงยวบบนเตียง แต่ก็ไม่สนใจ นอนหันหลังให้มันซะอย่างนี้แหละ
“กุ้ยช่าย”คราวนี้เสียงเรียกกระซิบอยู่ข้างๆ พร้อมกับแรงแตะที่ไหล่ เสียงนั้นมันคุ้นๆ แต่ก็ช่างมัน เพราะคนจะไม่สนใจมันก็ไม่สนใจหมดแหละ
“กุ้ยช่าย”คราวนี้กระซิบอยู่ข้างหู ใกล้เข้ามาทุกที แถมลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดหูอีก ความรู้สึกคุ้นเคยมันกลับเข้ามา ทำให้ใจมันเต้นแรงแปลกๆ แต่ก็ยังหลับตานิ่ง
“กุ้ยช่าย”
“อะไรอีก”ถามไป ปัดมือที่เกาะไหล่ออกอย่างไม่ชอบใจ จะมากระซิบอะไรนักหนา ได้ยินเสียงหัวเราะเล็กๆดังมาจากประตูนอกห้องแล้วมันยิ่งหงุดหงิด จะมาหัวเราะเยาะอะไรกันอีก
“กุ้ยช่าย พี่มารับแล้ว”คราวนี้ยิ่งกรัซิบไกล้กว่าเดิม พร้อมแรงจูบบนแก้มฟอดใหญ่ถึงได้ลืมตาขึ้นอย่างตกใจ
เสียงมันคุ้นอย่างที่ว่าจริงจริง แล้วไอ้ที่ฉวยโอกาสแบบนี้จะมีใครที่ไหนอีกนอกจากคนคนนั้น
แล้วเมื่อกี้อะไรนะ บอกว่าจะมารับงั้นเหรอ ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆถึงได้ตื่นเต้น
ร่างกายมันควบคุมไม่ได้ ผลุดลุกขึ้นกอดคนที่นั่งอยู่ข้างๆตัว
กอดเพราะคิดถึง กอดเพราะรัก กอดเพราะกลัว กลัวว่าจะไม่ทำตามสัญญา กลัวว่าจะไม่มารับกันอย่างที่บอกเอาไว้
ความดีใจทำให้ควบคุมตัวเองไม่ได้ ซุกหน้าเข้ากับอกของคนที่เคยสัญญาว่าจะมารับ ซ่อนเอาใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาไว้
ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นว่าร้องไห้ ไม่อยากให้เห็นว่าดีใจ เพราะกลัวจะเสียฟอร์ม
รู้สึกว่าหัวโดนลูบอยู่พักใหญ่ ได้ยินเสียงคนโห่ร้อง คนหัวเราะอยู่ด้านนอก
“เอ้า อย่ามัวแต่กอดกัน เดี๋ยวไม่ทันฤกษ์ทันยาม”ได้ยินเสียงพ่อโวยวายอยู่หน้าห้องถึงได้เงยหน้าขึ้นดู
เห็นพ่อของตัวเองยืนทำหน้ามุ่ย ข้างๆก็มีพ่อแม่ของมาตินยินยิ้มอยู่ใกล้ๆอุ้มอันเดรสอยู่ ตั้งโอ๋ที่ยืนอยู่ไม่ไกล แถมใส่ชุดไทยประยุกต์อีกต่างหาก
ด้านหลังก็เป็นคนรู้จักทั้งพี่พัฒน์ ทั้งรามิเรส และคนอื่นๆอีกเยอะจนไม่รู้จะทักใครก่อนดี
แปลกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“ไม่ร้องนะครับ”เสียงทุ้มอยู่ใกล้ๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคย ดวงตาคู่สวยที่มองมาทำให้ใบหน้าขึ้นสีฝาด
“มะ มาทำไม”ปากก็พูดไปแบบนั้น แต่ก็รู้สึกดีใจแบบแทบบ้า
“มารับตามสัญญา”พูดพลางส่งยิ้ม ยกมือขึ้นปัดน้ำใสใสบนแก้มสีแดงเรื่อ
“ทำไมมาช้า”พูดประชดเสียงเบา แถมทุบเข้าที่ไหล่อีกฝ่าย
“ก็มาแล้วนี่ครับ ไปกันเถอะ เดี๋ยวคนอื่นรอนาน”
“ระ รออะไร”
แต่มาตินไม่ได้ตอบ แต่ดึงคนขี้สงสัยให้ลุกขึ้นเดินตามออกไปข้างนอกแทน
ถูกพาไปนั่งอยู่กลางบ้าน แล้วมาตินก็มานั่งข้างๆในที่ที่ถูกเตรียมเอาไว้ ถูกจับมือให้ประนมไปบนหมอนด้านหน้า ทีขันนั้นอยู่ด้านล่างของมือ แล้วมีสายสิญจน์คล้องหัว
บรรยากาศคุ้นตาเหมือนเมื่อสี่ปีก่อนทำให้นิ่งอึ้ง มองดูรอบบ้านถูกตกแต่งไปด้วยผ้าสีผูกคล้องจนลานตา เพดานบนหัวตกแต่งด้วยกระดาษสีห้อยโตงเตง ไหนจะคนร่วมงานอีกมากมายมีทั้งหน้าเก่าหน้าใหม่
หันไปมองหน้ามาติน คนเจ้าเล่ห์ก็ยิ้มกริ่มมาให้ รู้ตัวอีกที กว่าจะเข้าใจว่าตนเองถูกจับให้แต่งงานก็ตอนที่พ่อตัวเองมารดน้ำใส่มือที่ประนมให้มาติน
“รักลูกข้าให้มากๆ กลัวลูกข้าให้มากมากล่ะ อย่าให้รู้ว่าเอ็งรังแกลูกข้าแบบครั้งที่แล้วอีก ไม่งั้นข้าจะตามไปเอาลูกข้าคืน แล้วอย่าคิดว่าว่าข้าไม่รู้ว่าเอ็งแอบปีนขึ้นบ้านข้าตอนดึก แล้วอย่าคิดมีบ้านเล็กบ้านน้อย ไม่งั้นข้าเอาเอ็งตายแน่”กุ้ยช่ายได้แต่มองหน้าเหวอ
ไม่รู้ว่านั่นคือคำอวยพรหรือคำขู่สำหรับมาตินกันแน่
“แฮ่ แฮ่ ครับพ่อ ผมจะรักกุ้ยช่ายคนเดียวจะดูแลกุ้ยช่ายอย่างดี”มาตินรับปากมั่นเหมาะยิ้มแป้นให้พ่อตา
“ส่วนเอ็งก็ ดูแลลูกเต้าให้ดี พาหลานมามาข้าบ่อยๆ เอาไอ้หลานคนใหม่มาด้วย ถ้ามันรังแกมาฟ้องข้า ข้าจะไปจัดการให้”จบคำอวยพรของคนเป็นพ่อ กุ้ยช่ายได้แต่หน้าแดงก่ำไม่หาย
ใครจะรู้ว่าจะมาแต่งงานกับผู้ชาย แถมยังจัดงานเอิกเกริกอย่างนี้ เมื่อสี่ปีที่แล้วก็จัดงานแบบนี้ไปครั้ง สี่ปีผ่านมาก็ยังจัดอีก แถมจัดแบบนี้ นึกอายอยู่ไม่น้อย
มีต่อ
-
ต่อ
“รักลูกแม่ให้มากมากนะ แม่เข้าใจว่าเรื่องแบบนี้มันทำใจยาก ถ้าลูกแม่ทำอะไรผิดไปก็ให้อภัยเขาบ้างนะลูก”คราวนี้แม่ของมาตินอวยพรบ้าง
“ขอบคุณครับ”รับปากไป
คนแล้วคนเล่าก็รับปากไป ทำตามะพิธีไปอย่างเออออ จนเสร็จครบถ้วน ยิ่งตอนนับสินสอดคนพ่อจะดูยิ้มกริ่มผิดปรกติ กับไอ้สินสอดเงินสดห้าสิบล้าน ทองอีกเก้าสิบบาท เครื่องเพชรอีกหลายรายการ
กุ้ยช่ายได้แต่หันไปทุบคนข้างๆที่ทำอะไรเว่อร์ไม่เปลี่ยน
“พี่รักกุ้ยช่ายนะ”มาตินหันมากระซิบ ให้คนหน้าขาวได้หน้าแดงแล้วแดงอีก
“รู้แล้วน่า”ปากก็ว่าไปเหมือนรำคาญ แต่ก็ก้มหน้ามองพื้นพรมสีสดอย่างเขินอาย
เสร็จสิ้นทั้งพิธีเช้าพิธีเย็น กุ้ยช่ายเข้าไปรอในห้องเพราะเริ่มเหนื่อย หันไปมองเดียงตัวเองไม่รู้ว่าใครดันเอากุหลาบสีสดมาโรยเอาไว้ตอนไหน
ดูท่าแล้วเจ้าบ่าวจะติดภารกิจฉลองอยู่ด้านนอกเลยอาบน้ำนำหน้าไปก่อนแล้วมานอนรออยู่บนเตียง
กะว่าจะคุยกันให้รู้เรื่องว่าเป็นไงมาไงเรื่องราวถึงได้ใหญ่โตกลายเป็นงานแต่ไปได้
“รอพี่นานไหม”
กุ้ยช่ายเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมองดูคนตัวใหญ่พิงประตู กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง
“ไปอาบน้ำไป เหม็นเหล้า”กุ้ยช่ายพยักหน้าไปที่ห้องน้ำ
“ง่า ไม่อาบไม่ได้เหรอ”
“จะบ้าเหรอ ไม่อาบได้ไง เหม็นเหล้าจะตาย”
“ก็ได้ ก็ได้ รอพี่หน่อยนะคนดีของพี่”มาตินพูดเสียงอู้อี้ ส่งตาหวานเยิ้มให้ กุ้ยช่ายนึกขนลุก
กับท่าทีเหมือนคนเมาของมาตินไม่รู้อะไรดลใจให้พูดหวานเลี่ยนขนาดนั้น
นอนรอได้พักใหญ่ คนตัวโตก็ออกมาด้วยสภาพนุ่งผ้าคนหนูผืนเดียว หยดน้ำเกาะพราวไปทั้งตัว
“นะ นี่ ไปแต่งตัวสิ”กุ้ยช่ายโยนหนังสือใส่หน้าแดง
“ใส่ทำไม อีกเดี๋ยวก็ต้องถอดอยู่ดี”มาตินยิ้มกริ่ม กระโดดขึ้นเตียงคว้าเอาคนหน้าแดงมากอด
หอมแก้มนิ่มๆไปอีกฟอดใหญ่อย่างคิดถึง
“ออกไปน่า อึดอัด”กุ้ยช่ายบ่น อีกใจก็นึกหวั่นอยู่ไม่น้อยว่ามาตินคิดจะทำอะไร
“ขอพี่กอดหน่อยนะ พี่คิดถึง”ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่กุ้ยช่ายก็ดิ้นหนีไม่หยุด
“จะบ้าเหรอ พ่อแม่ก็อยู่”
“ไม่เป็นไรหรอก ดึกแล้ว ท่านนอนกันหมดแล้ว”มาตินพูดกระเซ้าข้างหู งับติ่งหูเล็กไปอีกทีให้ได้สะดุ้งกันไปพักใหญ่
“นะ ปล่อย ง่วงนอนแล้ว”กุ้ยช่ายบ่นอุบ เริ่มใจไม่ดี มือของมาตินเลี้อยเข้ามาลูบใต้เสื้อนอน
“ไม่เป็นไร กุ้ยช่ายนอนเฉยๆก็พอ”มาตินพูดจบก็ดันเอาตัวกุ้ยช่ายหงายไปกับที่นอน
จูบปิดปากคนที่เอาแต่บ่นให้เงียบ มีแต่เสียงอู้ที่ดังลอดออกมา มือเล็กตีเข้าที่ไหล่ของมาติน แต่มาตินก็ไม่ได้สนใจมันสักเท่าไร
สอดลิ้นเข้าไปตักตวงเอาลิ้นเล็กๆออกมาเชยชม เกี่ยให้ขยับตามอย่างว่าง่าย แล้วใช้เวลาที่คนตกใจเผลอแกะเอากระดุมเสื้อนอนออกหมดจนเห็นผิวขาวเนียนน่ามอง
เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะลูบไล้ ยิ่งเม็ดสีอ่อนสองข้างอีก มันน่ากินจนแทบอดใจไม่ไหว
ถึงได้ละจากปากอิ่มๆไปฉกชิมเอาเม็ดเล็กๆ พอเอาลิ้นสะกิดเข้าหน่อยก็ตั้งชันจนอดใจไม่ไหว ถึงได้ครอบปากลงไปดูดดึง
เท่านั้นแหละ มาตินเหมือนได้ขึ้นสวรรค์
โครม!!!!!!
รู้ตัวอีกทีก็ก้นจ้ำเบ้ากระแทกกับพื้นเรือนเสียงสนั่น ร้องโอ้ยเสียงดัง
“ถ้ายังไม่หยุดก็ไปนอนกับได้ด่างไอ้แดงนู่น”พูดขาดคำก็หันหลังดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง
ทิ้งให้คนตัวโตลุกขึ้นมาลูบก้นป้อยๆ
“กุ้ยช่าย”
“หุบปาก ถ้ายังพูดอีกคำจะไล่ไปนอนใต้ถุนเรือน”เหมือนเป็นคำพิพากษายังไงยังงั้น
มาตินได้แต่ทิ้งตัวลงบนฟูกนอนอย่างเงียบเชียบ มองหลังคนที่หันหนีอย่างเสียดาย
จะอ้าปากพูดก็กลัวโดนไล่ไปนอนข้างล่าง ได้แต่นอนนิ่งๆ
อาศัยรออยู่พักใหญ่ให้กุ้ยช่ายหลับ ถึงได้แอบเนียนไปเบียดแล้วดึงเอาคนตัวนิ่มที่หลับไม่รู้เรื่องเข้ามากอด
มาตินตื่นเช้ามาก็ไม่เจอกุ้ยช่ายนอนอยู่ข้างๆถึงได้ลุกขึ้นแต่งตัวเดินออกมาตามก็เห็นเล่นอยู่กับอันเดรสและตั้งโอ๋ อยู่กับคนอื่นๆที่กลางเรือน
“หลับสบายมั้ยล่ะ”คนเป็นแม่จิบกาแฟเอ่ยแซวคนตาโหล ที่นอนไม่ค่อยหลับ
“แม่ก็รู้ยังมาถามผมอีก”มาตินหน้ามุ่ย นอกจากจะไม่ได้เข้าหอแล้ว ยังจะต้องมาคอยสั่งให้มาตี้น้อยมันหลับอย่างสงบไม่ให้เกเร กว่าจะหลับก็เกือบตีสาม
“ทำอะไรก็เกรงใจหลานหลานข้าบ้าง ทำเอะอะเสียงดังไปได้ พื้นเรือนข้าก็พังพอดี หลานข้าสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ตกใจกันหมด”
“พ่อ มันไม่ใช่สักหน่อย”กุ้ยช่ายบ่นอุบ
“เออ เอ็งจะมาอายอะไร มีลูกมีเต้าแล้ว”
“ไม่คุยกับพ่อแล้ว หิวข้าว”พูดจบก็เดินหน้ามุ่ยเข้าครัวไปทิ้งให้ผู้ใหญ่ได้ยิ้มขำไปตามตามกัน
“ตามไปสิ”พ่อของกุ้ยช่ายพยักหน้าไปทางครัว
“ครับ”
“กุ้ยช่าย”
“อะไร ตามมาทำไม”ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ก็หยิบแก้มกาแฟเตรียมชงให้กับมาติน
“ก็ตามเมียมา ผิดด้วยเหรอ”พูดจบก็เดินไปกอดคนหน้าแดงจากทางข้างหลัง
“จะบ้าเหรอ ใครเป็นเมีย แล้ว แล้วมากอดทำไม เดี่ยวก็มีคนมาเห็น”
“เห็นก็ไม่เป็นไร ใครจะกล้าว่าผัวเมีย”พูดเสร็จก็กดจมูกเข้าที่ผมหอมฟอดใหญ่
“ห้ามพูดอย่างนั้นนะ”กุ้ยช่ายหันมาจ้องหน้า ทำหน้าไม่พอใจ
“ทำไมจะพูดไม่ได้ แต่งงานกันแล้วนะ”
“ก็นั่นแหละ แต่งงานก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมรับสักหน่อย ต้องรอดูไปหลังจากนี้ต่างหาก”
“หมายความว่าไง”
“ก็ต้องดูกันต่อไปว่าพี่จะรักกุ้ยช่ายกับตั้งโอ๋แค่ไหน ยังไงก็ยังไม่ยอมรับอยู่ดี”
“แต่พี่รักกุ้ยช่ายนะ”มาตินก้มลงเอาจมูกซุกแก้มนิ่ม กระชับแขนให้กุ้ยช่ายเข้ามาใกล้กว่าเก่า
“อืม รู้แล้ว แต่ว่ากุ้ยช่ายอยากให้พี่ทำตัวให้น่าเชื่อมั่นมากกว่านี้”
“ยังไง”
“จะไม่ทำแบบวันนั้นอีก ได้มั้ย”เงยหน้ามองตาสีเข้มีที่จ้องมา
“ได้ครับ สัญญา จะไม่ทำร้ายกุ้ยช่ายอีก”
“แค่สัญญาน่ะ ไม่พอหรอก ต้องทำให้ดูด้วย”พูดพลางยกมือขึ้นคล้องคอมาติน จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคุ่สีน้ำตาลเข้มอย่างมีความหมาย
“ครับ พี่จะพยายาม จะไม่ทำร้ายกุ้ยช่ายอีก พี่รักกุ้ยช่ายนะครับ กุ้ยช่ายรักพี่มั้ย”มาติยกระซิบ จูบที่ขมับเล็กแผ่วเบา
“อืม ก็รักเหมือนกัน”ตอบกลับเสียงเบาพลางเงยหน้าขึ้น ขบริมฝีปากเล็กเข้ากับริมฝีปากหยักเบาเบา
“จ๋าฮับ ตั้งโอ๋หิวข้าว”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ใกล้แระๆ ไม่รู้จะชอบกันรึปล่าว 555+ เผลอบรรยายแปลกๆไปอีกแล้ว
เวลาตื่นเต้นเเล้วสมองเเล่นชอบบรรยาวแบบ คล้ายๆเป็นบุคคลที่ 1 แต่ก็ไม่ใช่
ขอบคุณที่คอยเป็นกำลังใจให้กันนะค่ะ อ่ะ อ่ะ อ่ะ ยังไม่จบนะคร๊าาาาาาาาาาา
อย่ารีบร้อน เจอกันเรื่องถัดไป จะแต่งเป็นแนวรักๆ แบบอบอุ่นๆหน่อย
พระเอกจะเป็นแนวๆขี้อายไม่ค่อยพูด ไร้มนุษย์สัมพันธ์ ไม่กล้าออกจากบ้าน
พระเอกเป็นแนวพวกไม่มีอะไรเลย เป็นใครมาจากไหนไม่รู้ มาขออาศัยอยู่ด้วย
มาพร้อมกับลูกชาย คุคุ เด็กอีกแล้วคร่าาาาาาา แต่ก็เอาเรื่องนี้ให้จบก่อนแล้วก็ต่อเรื่องของลูกอีกไม่ยาวมาก
-
อุปสรรคมันเยอะ 5555
-
ตั้งโอ๋ พ่อแม่?? เค้าจะสวีทกัน มาขัดคอทำไมลู้กกกกกก
-
แต่งงานแล้ว ดีอ่ะ อิอิ
-
ตั้งโอ๋ขัดคอตลอดๆๆๆ :seng2ped:
-
สนุกคับ สนุกมากๆ ฟินเลย รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
:pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ว้าวมีภาคของลูกด้วย
-
หนูมาผิดเวลาลูก
-
เอ่อ...ตั้งโอ๋มาขัดอีกละนะ
แต่น่ารัก ให้อภัยครับ 55555+
-
ตั้งโอ๋..ทุกงานเลยนะคะตัวเล็ก ปล่อยให้คุณยุงมาตินเขาได้สวีทกับจ๋าของหนูก่อนสิค้าา~ =￣ω￣= .. น่ารักจริงๆ เลย ^^
-
ช่ายทำคนอ่านผิดหวัง :z3: ไปถีบมาตินลงข้างเตียงแบบนั้น
ทิชชู่ที่เตรียมไว้ตั้งแต่เห็นชื่อตอนเลยเป็นหมันหมด :sad4:
-
มาตินแต่งแล้วมีแววเกียมัว :laugh:
-
ว้าวมีภาคของลูกด้วย
มัภาคลูกค้าาาา
แต่จะไม่ยาวเหมือนของภาคพ่อๆ
จะออกแนวใสๆหน่อย ยังไงก็อย่าลืมติดตามนะค้าาา
-
:hao6:
-
มาตินสู้สู้ต่อไปนะ อุปสรรคอาจจะเยอะไปซักหน่อยแต่ก็อดทนรอต่อไปนะ
แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไตเมียจะใจอ่อนยอมให้ทำ :laugh:
-
ตั้งโอ๋ แต่ว่สพ่อกุ้ยช่ายน่ารักมีขู่ลูกเขยแถมยังสั่งใผ้เอาหลานคนเดิมกับหลานคนใหม่มาหาอีก
-
ล่วงเกินลูกเขาแล้วต้องมาแต่งสิเนอะฮ่าๆๆ สุดต้องมีคนขัดจังหวะอยู่เรื่อย
-
แต่งงานแล้ว :katai2-1: :katai2-1:
-
ตั้งโอ๋ o13 o13
-
รอภาคลูกด้วย อยากอ่านๆ
-
รอต่อจ้า
-
ยอมเพราะค่าสินสอดหรือเปล่าคุณพ่อ
ท่าทางจะหลงหลานคนใหม่ด้วย
ครอบครัวสุขสันต์อีกครั้ง
จะมีงานของ รามี่ :L1: พัฒน์ บ้างไหมนะ :mew2:
-
คนนอนดึกรอกันหน่อยนะคร้าาาาาา
กำลังปั่น 55+ คุณสานางออกไปฉลองเงินเดือนออกกับเพื่อน
เลยอาสาเฝ้าบ้านให้ แต่เจตนาที่แท้จริงคือต้องการปั่นตอนที่ 40
ใครยังไม่นอนก็อย่าลืมรอกัน จะปั่นให้อย่างไว
ใครเงินเดือนออกแล้วบ้าง ยังไม่ออกก็รอกันไป มาม่า ไวไว ยำยำ มีให้เลือกเยอะแยะ
-
รอนะค้าา.. :impress:
-
96900
ตอนที่ 40 ห้ามมีชู้
“ตั้งโอ๋ พี่สกายมารอตั้งนาน”สกายเด็กลูกครึ่งที่เคยถ่ายโฆษณาคู่กับตั้งโอ๋วิ่งส่งเสียงเรียกมาแต่ไกล
ตั้งโอ๋พอเห็นก็รีบไปหลบหลังกุ้ยช่าย เพราะไม่ค่อยชอบสกายที่เอาแต่ชอบมาชวนเล่น แถมชอบเอาของเล่นมาอวด
“ตั้งโอ๋ อย่าหลบสิครับ หวัดดีพี่สกายก่อน”กุ้ยช่ายดึงตั้งโอ๋มายืนข้างหน้า ย่อตัวลงเอากระเป๋าสะพายลายการ์ตูนจัดการให้ตั้งโอ๋สะพาย
“หวัดดี”ตั้งโอ๋ยกมือไหว้สกาย ก้มหัวลงอย่างที่พ่อสอน แต่สีหน้ากลมๆนั้นไม่พอใจอยู่ไม่น้อย
“ตั้งโอ๋เราไปเล่นกันดีกว่า วันนี้พี่สกายเอาหุ่นกันดั้มตัวใหญ่แปลงร่างได้มาด้วย”สกายบอก ใบหน้าหล่อแบบลูกครึ่งยิ้มแป้น เดินเข้ามาจับมือตั้งโอ๋ดึงไปจะชวนเล่น
“ไม่เอา ตั้งโอ๋จะไปเล่นกับน้อยหน่า กับโนริ”ตั้งโอ่ขืนมือเอาไว้
“แต่หุ่นยนต์พี่สกายตัวใหญ่มากเลยนะ แล้วก็แปลงร่างได้ รุ่นใหม่เลย พ่อซื้อให้”
“จริงเหรอ”ตั้งโอ๋เหลือบตามอง กำลังคิดว่าจะไปดีไม่ไปดี
“เล่นสนุกมากเลยนะ ตอนแปลงร่างเท่มากเลย”สกายโน้มน้าว จนตั้งโอ๋ไม่แน่ใจเริ่มอยากเล่นบ้าง หันไปขอความคิดเห็นกุ้ยช่าย
“ไปสิครับ อย่าลืมขอบคุณพี่สกายหลังเล่นเสร็จด้วยนะ”กุ้ยช่ายดันหลัง ตั้งโอ๋พยักหน้า แล้วยกมือไหว้กุ้ยช่าย ก้มลงเกือบเก้าสิบองศา
“อย่าลืมมารับตั้งโอ๋นะฮับ”ตั้งโอ๋บอกก่อนจะเดินตามแรงจูง
“ครับ ตอนเย็นป๋าจะมารับ”
กุ้ยช่ายยืนมองตั้งโอ๋จนตั้งดอ่หายลับเข้าไปในตึกเรียน
“เด็กๆน่ารักนะครับ”พ่อของสกายเดินมายืนใกล้ พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มมองหน้ากุ้ยช่าย
“ครับ ผมก็ว่าอย่างนั้น”กุ้ยช่ายตอบอย่างเป็นมารยาท
“รีบกลับมั้ยครับ ไปหากาแฟดื่มกันสักแก้มมั้ย”พ่อของสกายเอ่ยชวน
“ไม่ดีกว่าครับ ผมกลัวจะรบกสนเวลาคุณเมฆเปล่าๆ”กุ้ยช่ายปฏิเสธ กลัวว่าคนที่รอในรถจะรอนานจนเดินมาตาม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ช่วงนี้ผมว่าง ให้เกียรติผมเลี้ยงกาแฟสักแก้ว”
“จะดีเหรอครับ ผมต้องไปทำงานต่อ”
“พึ่งจะเจ็ดโมงเช้าเอง ไปเถอะนะครับ ถือว่าเลี้ยงขอบคุณที่ยอมให้ตั้งโอ่เล่นกับสกายลูกผม”พ่อของสกายตื๊อ
“ไม่ดีกว่าพอดีว่า....”
“ก็ว่าแล้ว ว่าทำไมช้า ที่แท้ แถวนี้เห็บหมัดเยอะ คิดผิดจริงๆที่ให้ตั้งโอ๋มาเรียนที่นี่”มาตินเดินมากอดไหล่กุ้ยช่าย จนคนแถวนั้นที่มองกุ้ยช่ายอยู่ก่อนหน้าอย่างไม่แน่ใจเริ่มซุบซิบกัน
เพราะก่อนหน้านั้นไม่กี่อาทิตย์หนังสือพิมพ์ หนังสือซุบซิบหรือแม้แต่ข่าวในทีวีก็ต่างออกข่าวอย่างครึกโครมเรื่องที่มาตินกับกุ้ยช่ายแอบไปแต่งงานกันเงียบๆที่ต่างจังหวัด
“อ่าว มาด้วยเหรอครับ นึกว่าจะปล่อยให้คุณกุ้ยช่ายมาคนเดียว”เมฆพูด พลางยักไหล่ไม่ใส่ใจกับสีหน้าคุกคามของมาติน ที่มองอย่างเอาเรื่อง
“ก็ต้องมาสิครับ มาส่ง‘ลูก’เข้าเรียน”มาตินเน้นคำว่าลูกเป็นพิเศษ ฉวยเอาจมูกโด่งเกลี่ยกลุ่มผมหอมอวดให้คนอื่นเห็น
“เหรอครับ งั้นเราคงต้องรอโอกาสหน้ากันนะครับ หวังว่าครั้งนี้คุณกุ้ยช่ายคงจะไม่ปฏิเสธ”เมฆยิ้มก่อนจะเดินออกไป
ทิ้งให้กุ้ยช่ายทำหน้าแหยๆ กับไอ้กริยาท่าทางของมาติดที่ทำท่าทำทางเป็นเจ้าของ
“ปล่อยได้แล้วคนมอง บอกแล้วไงว่าไม่ต้องลงมา”กุ้ยช่ายดึงมือมาตินออกหันไปบ่นใส่ แล้วเดินหนี
“อะไร คนมองก็เรื่องของเขาสิ อายอะไร คนรู้กันทั้งประเทศแล้ว แล้วอะไร ไม่ให้ลงมา ถ้าไม่ลงมาก็ไม่เห็นสิว่าเมียกำลังจะมีชู้”มาตินเดินตาไปโอบเอาเอวเข้ามาชิด
“คะ ใครมีชู้ จะบ้ารึไง แล้วบอกแล้วไงว่าอย่ามาเรียกว่าเมีย เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน”
“ไม่ให้เรียกเมียแล้วเรียกอะไรเล่า ก็แต่งงานกันแล้ว”
“ตามใจ น่าเบื่อ เอาแต่ใจตัวเองตลอด”กุ้ยช่ายพูดเสร็จก็ปิดประตูขึ้นไปนั่งกอดอกอยู่ในรถ สีหน้าไม่พอใจ
“กลับมาทำไม ไหนว่าจะเข้าบริษัท”กุ้ยช่ายโวยวายเสียงดัง เพราะมาตินขับรถวนเข้าบ้านหน้าตาเฉย
“จะสั่งสอนคนนิสัยไม่ดี”มาตินพูดเสร็จก็เปิดประตูเดินอ้อมมาเปิดประตูอีกฝั่ง
“สั่งสอนอะไร ปล่อยนะ จะบ้ารึไง ไอ้บ้านี่ ไปทำงาน”กุ้ยช่ายโวยวายเสียงดัง จู่จู่มาตินก็เข้ามาอุ้มตัวเองขึ้นพาดบ่า
มาตินอุ้มคนที่อยู่ไม่สุขวางลงบนเตียง คลายเน็คไทออกโยนทิ้ง ปลดกระดุมจนเห็นแผงอกสีแทนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
“อย่าแม้แต่จะคิด”กุ้ยช่ายชี้หน้า ขมวดคิ้วมุ่น กระถดตัวถอยหลัง
“คิดไปแล้ว”มาตินยิ้มกริ่ม ถอดเสื้อเชิ้ตออก เลียริมฝีปากแห้งผาก
“ถ้าเข้ามาใกล้ จะถีบให้แรงกว่าครั้งก่อน”
“ครั้งที่แล้วเผลอไปหน่อย....ครั้งนี้ไม่พรากชัวร์”มาตินปลดเข็มขัดดึงเอากางเกงแสลกเนื้อหนาออกเหลือแต่บ็อกเซอร์
กุ้ยช่ายหยิบหมอนที่อยู่ใกล้เขวี้ยงใบหน้าแดงก่ำจ้องมองแผงอกล่ำของมาตินพลางลอบกลืนน้ำลาย
“ยอมพี่เถอะน่า แต่งงานกันแล้วนะ”มาตินคลานเข้าขึ้นเตียง จับข้อเท้าดึงเอากุ้ยช่ายไปนอนข้างใต้
“ยะ อย่านะ”กุ้ยช่ายร้องเสียงหลง ถูกดึงตัวให้ไปนอนอยู่ข้างใต้ ยกมือขึ้นยันแผงอกมาตินให้ออกห่าง แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผล
มาตินกดริมฝีปากหยักลงบนแก้มนิ่มสีแดงเรืออย่างแผ่วๆ จูบซ้ำไปมา ก่อนจะเลื่อไปจูบขมับ กุ้ยช่ายได้แต่ตัวแข็งทื่อ
มาตินไล่ลงไปจูบที่คอ เงยขึ้นมาจูบที่คางขาว หยุดอยู่ที่ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างชั่งใจ จ้องมองคนหน้าขาวที่หลับตาแน่นเหมือนกำลังเกร็ง
“ลืมตาสิ”มาตินกระซิบ จูบลงบนหน้าผากมน ไล่ลงมาที่จมูกเล็ก มาอยุดที่ริมฝีปาก
กุ้ยช่ายลืมตามองอย่างเกร็งๆ จ้องมองดวงตาคู่สีน้ำตาลเข้มที่มองมาอย่างมีความหมายด้วยความเขินอาย มือที่แตะอยู่บนแผงอกรู้สึกถึงความร้อนที่ส่งมา
มาตินค่อยๆโน้มหน้ากดริมฝีปากลงบนปากเรียวอย่างแผ่วเบา ซับจูบๆช้าๆอย่างขออนุญาต
จนกุ้ยช่ายยอมเปิดปาก มาตินก็สอดลิ้นร้อนเข้าไป ตวัดลิ้นหยอกล้อกับก้อนเนื้อร้อนในปากของกุ้ยช่าย กุ้ยช่ายได้แต่หลับตา จิกลงที่แผกอกของมาตินอย่างเกร็งกลัวแต่ก็ยอมตอบรับ
มาตินฉวยเอาโอกาสที่กุ้ยช่ายเผลอ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของกุ้ยช่ายออกจนหมด ใช้จังหวะที่กุ้ยช่ายเคลิ้ม พลิกตัวให้กุ้ยช่ายยอมถอดเสื้ออย่างว่าง่ายทั้งที่ยังไม่ถอนจูบ
มือหนาเกลี่ยลงบนแก้มนุ่มอย่างปลอบประโลม ก่อนจะไล้ลงมาลูบที่หัวไหล่กลมมน เลื่อนลงมาบีบเค้นที่เอวคอด
มาตินถอนจูบออก พยายามเบาที่สุด ไม่อยากให้กุ้ยช่ายตกใจ เอื้อมไปปลดเข็มขัดแล้วรูดกางเกงแสล็กพร้อมกับชั้นในของกุ้ยช่ายออกอย่างง่ายดาย กุ้ยช่ายได้แต่มองตามด้วยสีหน้าแดงก่ำ
เผยให้เห็นช่วงขาเล็กเรียว กับส่วนกลางตัวที่เริ่มแข็งขืนอย่างมีอารมณ์ มาตินที่เห็นได้แต่แลบลิ้นเลียปากเหมือนกระหายน้ำ
พลักกุ้ยช่ายให้นอนราบลงไป ก้มลงจูบที่คางมน ก่อนจะเลื่อนลงมาที่คอ ไล่ลงมาที่เม็ดเล็กสีอ่อนทั้งสองข้าง
มาตินค่อยตวัดลิ้นลงไปจนมันชันรับกับลิ้น กุ้ยช่ายสะดุ้งเกร็งตัวคว้าเอาไหล่หนาเป็นที่ยึด จ้องมองตามดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่กำลังจ้องมองแผ่นอกตัวเองด้วยความต้องการ
มาตินเอื้อมมือไปกอบกุมแก่นกายอันเล็กที่ตั้งชัน กุ้ยช่ายสะดุ้งเล็กน้อย มือใหญ่ร้อนรูดรั้งจนรู้สึกร้อนไปทั้งตัว
รู้สึกเสียวซ่านจนแทบทนไม่ไหวเวลาที่มาตินสัมผัส มือเล็กจิดเกร็งลงบนไหล่หนาของมาตินอย่างไม่รู้ตัว
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่มาตินรูดรั้งจนรู้สึกว่าแก่นกายของตัวเองเหนียวเหนอะ จูบร้อนๆของมาตินที่จูบปลอบประโลมครั้งแล้วครั้งเล่าบนขมับชุ่มเหงื่อทำให้รู้สึกอุ่นใจ
จนในที่สุดกุ้ยช่ายก็ทนไม่ไหว ความอุ่นร้อนที่กักเก็บถูกปล่อยออกมาเต็มมือใหญ่ของมาติน
ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงจัด จมูกเล็กโกยสูดอากศเข้าไปอย่างเหนื่อยหอบ ทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไร
“เด็กดี”มาตินกระซิบจูบลงบนขมับกุ้ยช่าย พลางถอดกางเกงตัวเองออกบ้าง
กุ้ยช่ายที่เห็นถึงกับเบือนหน้าหนี ไม่คุ้นชินกับขนาดของมาตินสักครั้ง ทั้งที่เคยเห็นมาก่อนแล้ว
มาตินดึงมือกุ้ยช่ายให้จับมัน จ้องมองใบหน้าขาวแดงก่ำหันหน้าหนี แต่ก็ยอมขยับมือตามอย่างว่าง่าย
ส่วนที่อยู่ในมือของกุ้ยช่ายทั้งอุ่นทั้งร้อน ความใหญ่ของมันทำให้กุ้ยช่ายไม่กล้ามองตรงๆ อีกทั้งยังเขินอายที่จะทำเรื่องอย่างนี้กับมาติน
“พี่รักกุ้ยช่ายนะ”มาตินกระซิบ จูบลงบนแก้มนุ่ม
ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองกุ้ยช่ายอย่างรักใคร่ เอ็นดูกับความเขินอายที่ไม่เสแสร้งของกุ้ยช่ายที่แสดงออกมา แค่ได้มองกุ้ยช่าย มาตินก็รู้สึกดีจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่รอมร่อ
จึงได้เอื้อมไปหยิบเบบี้ออยที่วางอยู่บนหัวเตียง
“จะ จะทำอะไรน่ะ”กุ้ยช่ายถามอย่างร้อนรน ตกใจในสิ่งที่มาตินกำลังถืออยู่ ใช่ว่าจำไม่ได้
ครั้งนั้นที่มาตินใช้ ทำให้กุ้ยช่ายทั้งเจ็บทั้งทรมาณจนเข็ด
“ไม่อยากให้เจ็บ”มาตินพูดเสียงเบา จูบขมับอย่างปลอบใจให้กุ้ยช่ายอยู่นิ่ง
มาตินเปิดฝาเทมันลงบนมือ ทามันลงบนช่องทางอย่างแผ่วเบา กุ้ยช่ายได้แต่มองอย่างหวาดหวั่น
“มะ ไม่ทำได้มั้ย”กุ้ยช่ายจับมือมาติน มือที่จับอยู่กำลังสั่น
“กลัวเหรอ”มาตินถาม กุ้ยช่ายพยักหน้าตอบ
“ยะ ยังไม่พร้อม”กุ้ยช่ายเบือนหน้าหนี เอื้อมมือไปจับส่วนที่แข็งของมาตินแทน
“พี่จะรอครับ”มาตินกระซิบ
หลับมองหน้าคนหน้าแดงอย่างเอาใจ มือเล็กขยับมือที่กำร่างกายของมาตินแน่น ครั้งนี้มาตินไม่ได้เป็นคนนำให้ขยับตาม กุ้ยช่ายเบือนหน้าหนีอย่างเขินอาย
ความอุ่นร้อนที่ส่งผ่านทำให้หัวใจเต้นแรงโครมคราม ไม่นาน มาตินก็ครางในลำคอเสียงแผ่ว ก่อนกุ้ยช่ายจะรู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ในมือกระตุก น้ำอุ่นร้อนกระเด็นรดลงบนลำตัว
“พี่รักกุ้ยช่ายนะ”มาตินทิ้งตัวลงนอนกอดกุ้ยช่ายอย่างหวงแหน
“อืม รู้แล้ว”กุ้ยช่ายซุกหน้าลงบนอกของมาติน ซ่อนเอาใบหน้าสีแดงก่ำไว้
“นอนกันดีกว่า”
“ละ แล้วงานล่ะ”กุ้ยช่ายเงยหน้าถามอย่างสงสัย
“เปลี่ยนใจแล้ว”มาตินตอบ ดึงเอาผ้าห่มมาคลุมร่าง
ถึงจะไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนั้น แต่อย่างน้อยก็ได้บ้างก็ยังดี ตั้งแต่แต่งงานก็ยังไม่ได้แตะเลย กุ้ยช่ายเอาแต่สนใจลูกๆ เลยต้องใช้
เล่ห์เหลี่ยม อุตส่าห์วางแผนเอาลูกไปฝากไว้กับแม่แต่เช้า อ้างว่าจะเข้าบริษัท แล้วก็วนรถไปส่งตั้งโอ๋ แล้วก็วนรถกลับมาบ้านตามแผนที่วางเอาไว้ ไม่มีใครจะฉลาดเท่ามาตินอีกแล้ว
มาตินยิ้มกริ่มกอดเอากุ้ยช่ายเช้ามากอดกระชับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณที่ติดตามคร่าาาาา
รักคนอ่าน จุ๊บๆๆๆๆๆ
มีผลงานอีกเรื่องที่อยากให้ลองอ่านกันดู จะเป็นแนวนุ่มละมุน อบอุ่น หน่อยๆ
--------->>..............หลงจูบ..............<<------
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47583.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47583.0)
[/size]
[/color]
-
ร้ายกาจ
-
เอาอีกๆๆๆๆๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:ling1:
-
รอชุดใหญ่ให้มาตินอ
-
แผนสูง อิอิ
-
o18 o18
-
จะทำอะไรกุ้ยช่ายทั้งทีถึงกับต้องวางแผนเลยเหรอคะมาติ๊นนน :laugh:
-
มาตินเอ้ย...จะมีโอกาสจับกุ้ยช่ายกดได้หรือเปล่า :jul3:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: พี่มาร์ตี้ อดอีกตามเคยยยย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
มันร้าย
-
จะทำการบ้านกับเมียแต่ละทีก็ลำบากนะลุง 5555
:laugh:
-
กุยช่ายยอมๆไปเถอะ
-
เจ้าเล่ห์จริง ๆ มาติน
-
มาติน 5 5
สมน้ำหน้าเคยทำอะไรไว้
กรรมสนอง(อีก)แล้ว
จากที่จะง่าย ต้องมานั่งวางแผน
:laugh:
-
:katai5:ต้องวางแผนเลยเหรอมาติน
-
เมื่อไรกุ้ยช่ายจะพร้อมน๊า แอบฟินๆ 5555+
ตั้งโอ๋น่ารักเหมือนเดิม อิอิ
-
:mew1: :mew1:
-
ก็กุ่ยช่ายกลัวของใหญ่นะสิ ถ้าครั้งที่แล้วมาตินไม่ทำให้กุ่ยชายกลัวป่านนี้คงได้สุขสมใจอยากแล้ว สมน้ำหน้าเลยต้องต้องมีแผนแบบนี้ไง คู่ลูกนี้ถ้าจะปวดหัวไม่เบาสกายคงจะยอมตั้งโอ๋แค่คนเดียวแต่คนอืนนี้มีเฮแน่ๆ
-
จะเคลมเมียถึงขั้นต่องวางแผนเลยนะมาติน 5555555
-
มาตินนิ ไม่สมอายุเลย หรือต้องทำตัวอ่อนกว่าวัยเพื่อที่จะได้ดูแลกุ้ยช่าย
-
ต้องวางแผนเลยเหรอ
:hao6: :hao6:
-
99300
ตอนที่ 40.2 ฟ้องร้อง
“ตั้งโอ๋ลืมของเหรอค่ะคุณกุ้ยช่าย”คุณครูอนุบาลหนึ่งทักกุ้ยช่าย เห็นกุ้ยช่ายเดินมาหลังจากเด็กนักเรียนกลับบ้านกันเกือบจะหมดแล้ว
“ลืมของเหรอครับ? ผมมารับตั้งโอ๋ต่างหาก”กุ้ยช่ายถาม สีหน้าสงสัย เพราะครูของตั้งโอ๋ถามเหมือนกับว่าตั้งโอ๋กลับไปแล้ว
“เอ๋ ตั้งโอ๋กลับไปแล้วไม่ใช่เหรอค่ะ มีคนมารับไปแล้วค่ะ”ครูแก้วบอกด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“จะกลับได้ไงครับ ผมยังไม่ได้มารับเลย”กุ้ยช่ายตอบสีหน้าสงสัยมาก อดเริ่มเป็นห่วงไม่ได้
“แต่ว่าคุณตาของตั้งโอ๋มารับไปแล้วนะค่ะ”
“คุณตางั้นเหรอครับ เป็นไปไม่ได้ หรือว่า”กุ้ยช่ายหยุดคิด ความกังวลที่เคยคิดเอาไว้ก่อนหน้าเริ่มมีเค้าโครงขึ้นมา
“มีอะไรกันรึปล่าวค่ะ ทางเรา แก้วเห็นเขายืนยันว่าเป็นคุณตาของตั้งโอ๋แก้วเลยอนุญาตให้เขารับไป”ครูแก้วพูดด้วยสีหน้าตกใจ เพราะเห็นกุ้ยช่ายเงียบไป
“ไม่มีอะไรครับ คงเข้าใจอะไรกันผิด แล้วเขามารับไปนานรึยังครับ”กุ้ยช่ายบอกปัด
ความกังวลเริ่มเกิดขึ้นในใจ กลัวว่าจะมีคนมาแย่งตั้งโอ๋ไปจากเขา
“ไม่นานหรอกค่ะ สิบนาทีได้ค่ะ บางทีอาจจะยังอยู่แถวนี้”
“งั้นเหรอครับ ขอบคุณครับ”กุ้ยช่ายตอบรับแล้วเดินออกจากตึกเรียนทันที
ใบหน้าขาวเริ่มขมวดคิ้วมุ่นอย่างเป็นกังวล ในที่สุดเรื่องที่ไม่อยากให้เกิดมันก็เกิดขึ้น พ่อของฟ้าที่หันหลังให้ฟ้าและตั้งโอ๋มาตั้งแต่แรกหันกลับมามาเพื่อจะมาแย่งตั้งโอ๋ไป นั่นคือสิ่งที่กุ้ยช่ายกังวล
กุ้ยช่ายเดินอ้อมตึดเรียนไปที่สนามเด็กเล่น ยังพอมีเด็กเล่อยู่บ้าง แต่ตั้งโอ่ที่กำลังมองหาอยู่กลับไม่มี
กุ้ยช่ายเดินหาไปทั่ว ในที่ที่คิดว่าตั้งโอ๋จะอยู่ ใบหน้าขาวแสดงออกถึงความเป็นกังวล บนหน้าผากเริ่มมีเหงื่อผุด
เป็นเพราะมาตินที่เอาแต่ฉวยโอกาสจนเลยเวลามารับตั้งโอ่ ทำให้เปิดโอกาสให้พ่อของฟ้าได้เข้าหาตั้งโอ๋
ปกติกุ้ยช่ายจะมาเฝ้าตั้งโอ๋ก่อนเลิกเรียนตลอด เป็นเพราะมาตินแท้แท้ ยิ่งคิดยิ่งเคือง
กลัวว่าจะไม่ได้ตั้งโอ๋คืนกลับมา
กุ้ยช่ายถอดใจ เดินออกนอกรั้วโรงเรียน คิดว่าพ่อของฟ้าคงจะพาตั้งโอ๋กลับบ้านไปแล้ว มือขาวยกขึ้นเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาบนขมับ
พลันสายตาก็เหลือบไปที่รถขายไอศกรีมข้างรั้วโรงเรียนที่อยู่ไกลออกไป มองเห็นชายสูงวัยสวมชุดสูทเต็มยศ
ใบหน้าเรียบนิ่งเต็มไปด้วยริ้วรอย แต่กลับดูน่าเกรงขาม ถึงจะเจอกันไม่กี่ครั้งแต่กุ้ยช่ายก็จำได้ดี
คนที่ทอดทิ้งได้แม้กระทั่งลูกตัวเอง
กุ้ยช่ายรีบเดินเข้าไปหาทันที เพราะเขากำลังอุ้มตั้งโอ๋เดินออกไป
“ตั้งโอ๋”กุ้ยช่ายเรียก ดวงตากลมโตจ้องมองอีกฝ่ายอย่างคุกคาม ยังไงก็ยอมไม่ได้ จะยอมให้คนแบบนี้มาแตะต้องตั้งโอ๋ไม่ได้
“จ๋า”ตั้งโอ๋เรียกเสียงใส ดวงตากลมโตมีประกาย ฉีกยิ้มแป้น กระโดดลงจากคนที่อุ้ม ในมือป้อมถือไอติมแท่งใหญ่
คนสูงวัยมองกุ้ยช่ายอย่างสำรวจ ดวงตานิ่งสนิทมองกุ้ยช่ายหัวจรดเท้า มุมปากแสยกยิ้มอย่างดูแคลน
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ”
“ครับ อุตส่าห์คิดไว่ว่าคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว”กุ้ยช่ายตอบกลับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด อุ้มตั้งโอ๋ขึ้นมา แสดงออกถึงท่าทีหวงแหนจนพ่อของฟ้ายิ้มเยาะ
“จ๋าฮับ ทำไมวันนี้มาช้าจัง คุณตาบอกว่าเป็นพ่อของแม่ฟ้า คุณตาซื้อไปติมให้”ตั้งโอ๋โชว์ไอ้ติมในมือ ยิ้มอย่างดีใจ
“คราวหลังห้ามไปไหนกับใครนะรู้มั้ยครับ”
“ทำไมฮับ คุณตาเป็นพ่อของแม่ฟ้านะ”ตั้งโอ๋ถาม ตากลมโตจ้องมองอย่างสงสัย
“อย่าไปไหนกับเขาอีก รู้มั้ย”กุ้ยช่ายบอก ดวงตาจ้องมองไปที่อีกฝ่ายเขม็ง
“ไหงสอนลูกให้เกลียดเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองล่ะ มันไม่ดีนะรู้มั้ย”คนสูงวัยตอบ แสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ตั้งโอ๋ลูกของผม ผมรู้ว่าอะไรดีสำหรับตั้งโอ๋”
“ตอนนี้นายคิดว่านายดีพองั้นเหรอ ทั้งที่เป็นพวกวิปริตอย่างนายเนี่ยนะ คิดว่าจะดีเหรอที่จะปล่อยให้เด็กที่ไม่รู้เรื่องราวอยู่กับคนผิแพศอย่างนาย”คนสูงวัยตอบด้วยท่าทีเหยียดหยาม
ข่าวที่แพร่ออกไปทำให้คนไม่น้อยรับรู้ว่ากุ้ยช่ายแต่งงานกับมาติน บางทีมันอาจจะเป็นเหตุผลมากพอที่ทำให้คนคนนี้โผล่มาเพื่อจะแย่งตั้งโอ่ไป
“เรื่องนั้นผมคิดว่ามันอยู่ที่การเลี้ยงดู ยังไงซะ ผมก็ไม่มีวันจะทิ้งลูกของตัวเอง อย่างหวังว่าผมจะเปิดโอกาสให้เขาได้เจอกับคุณอีก”กุ้ยช่ายตอบเสียงแข็ง ดวงตากลมแดงก่ำ มือที่กอดตั้งโอ๋อยู่เริ่มสั่นเทา
“ฉันไม่ยอมให้หลานของตัวเองอยู่กับพวกผิดเพศอย่างนายแน่ เตรียมตัวไว้ให้ดี ฉันจะเอาหลานของฉันคืน”
“ไม่มีทาง ผมจะไม่ยอมให้คุณได้แตะต้องตั้งโอ่อีกเด็ดขาด”กุ้ยช่ายตอบ น้ำเสียงเริ่มสั่น ทั้งโกรธทั้งกลัว กลัวจะเสียตั้งโอ๋ไป
“ยังไงซะ ฉันก็อยากให้นายได้เตรียมตัวเอาไว้ ทนายของฉันจะติดต่อไป”พูดเสร็จ คนสูงวัยกว่าก็หันหลังเดินออกไป
“เดี๋ยว”กุ้ยช่ายเรียก
อีกฝ่ายไม่ตอบรับ แต่ชะงักฝีเท้า รอฟังสิ่งที่กุ้ยช่ายจะพูด
“ต่อให้ตาย ผมก็ไม่มีวัน จะปล่อยตั้งโอ๋ให้ใคร คุณเคยหันหลังให้เขามาครั้งหนึ่งแล้ว คุณไม่รู้ว่าเราลำบากแค่ไหน ถ้ายังมีจิตสำนึกอยู่ล่ะก็ อย่ามาเจอตั้งโอ๋อีก”กุ้ยช่ายตอบเสียงดัง ถึงแม้ว่ามันจะสั่นเทา แต่มันก็หนักแน่น อ้อมแขนกระชับกอดตั้งโอ๋อย่างหวงแหน
ไม่อยากให้ใครมาแย่งไป ทั้งฟ้าที่เคยเสียไปแล้วคนนึง ต่อไปนี้จะไม่มีวันเสียใครไปง่ายง่าย
กุ้ยช่ายจ้องมองแผ่นหลังคนสูงวัยเดินออกไป
“เป็นอะไรมั้ย”มาตินที่เพิ่งจะเดินมาทันได้ยินประโยคสุดท้าย ชะงักกับสิ่งที่เห็น
เพราะกุ้ยช่ายลงจากรถมานาน เลยต้องมาตาม ไม่คิดว่าจะได้มาเจอเรื่องแบบนี้
มาตินแตะไหล่กุ้ยช่ายเบาเบา พบว่ามันสั่นไหวไม่น้อย
จ้องมองดวงตากลมโตแดงก่ำ รื้นไปด้วยน้ำตา ใกล้จะหล่นลงมาเต็มที กุ้ยช่ายไม่ตอบรับ แต่มาตินก็พอจะรับรู้ได้
มาตินโอบไหล่กุ้ยช่ายให้เดินกลับไปที่รถ จนออกรถ กุ้ยช่ายก็ยังเงียบ แต่ก็ยังกระชับตั้งโอ๋กอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“จ๋าฮับ จ๋าย้องไห้ทำไม”ตั้งโอ๋ถามเสียงสั่น เงยหน้ามองหน้ากุ้ยช่าย ยกป้อมขึ้นเช็ดน้ำตากุ้ยช่ายที่ไหลลงมาข้างเดียว
กุ้ยช่ายไม่ตอบ เพราะไม่ได้สนใจ ตอนนี้สิ่งที่กำลังคิดอยู่มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น เรื่องที่กุ้ยช่ายกำลังหวาดกลัว
ตั้งโอ๋กำลังจะโดนแย่งไป
“จ๋าฮับอย่าย้องไห้ ตั้งโอ๋ขอโทษ”
“ตั้งโอ๋ผิดไปแย้ว ฮึกฮึก ตั้งโอ๋ไม่ไปแย้ว คุณตาบอกว่าเป็นพ่อของแม่ฟ้า บอกว่าจะให้ไอติม ตั้งโอ๋จะไม่ทำอีกแย้ว จ๋าอย่าย้องไห้นะ ฮือ”ตั้งโอ๋ร้องไห้ตาม กอดคอกุ้ยช่ายไม่อยากให้กุ้ยช่ายโกรธ
กุ้ยช่ายยกมือขึ้นลูบหัวตั้งโอ๋ ตั้งโอ๋ไม่ผิด คนฝั่งนั้นต่างหากที่ผิด ผิดที่หันหลังกลับมา ผิดที่จะมาแย่งตั้งโอ๋ไป
มาตินจอดรถได้ก็เปิดประตูอ้อมลงมาจะรับตั้งโอ๋ไปอุ้มแทน แต่กุ้ยช่ายกลับไม่ยอมปล่อย อุ้มตั้งโอ๋เข้าบ้านไป มาตินมองตามแผ่นหลังของกุ้ยช่ายเงียบๆ
เป็นจังหวะเดียวกับรถของที่บ้านใหญ่จอดเทียบหน้าบ้าน เอาอันเดรสมาส่ง
“ขอบคุณครับ”มาตินรับอันเดรสจากแม่บ้านมาอุ้ม รับตะกร้าของมาถือ แล้วเดินเข้าบ้านตามไป
มองกุ้ยช่ายที่อุ้มตั้งโอ๋ไปนั่งที่โซฟา ยังกอดตั้งโอ๋ไม่ปล่อย มาตินวางตะกร้า อุ้มอันเดรสไปนั่งข้างๆ
ไม่ชอบให้กุ้ยช่ายนิ่งเงียบแบบนี้ ให้บ่นให้ว่าเสียยังจะดีกว่า
“คุณแม่เป็นอะไร ไหนบอกอันเดรสหน่อยสิครับ ร้องไห้ทำไปเอ่ย”มาตินพูดดัดเสียงแหลมเล็กอุ้มอันเดรสให้ยืนหันหน้าไปหากุ้ยช่าย
อันเดรสเหมือนจะรู้งาน กระโดดดีใจ โชว์ฟังซี่หน้าที่เพิ่งผุดออกมาจากเหงือกส่งเสียงหัวเราะลั่น ตะกายมือใส่กุ้ยช่าย ชวนให้กุ้ยช่ายเล่นด้วย
“คุณแม่ไม่สนใจอันเดรสเหรอครับ อันเดรสเสียใจนะ”มาติดดัดเสียง จับอันเดรสทิ้งตัวใส่กุ้ยช่าย ดึงไปดึงมา ให้อันเดรสดึงกุ้ยช่ายหันมาสนใจ
“แม่กุ้ยช่ายอย่าร้องไห้นะ พ่อมาตินรักแม่กุ้ยช่าย”มาตินดัดเสียง
กุ้ยช่ายพออันเดรสดึงผมให้หันมาก็หันตาม เร่มยิ้มที่มุมปาก
“แม่หันมาแล้ว ไหนแม่ร้องไห้ทำไม บอกพ่อมาตินหน่อย”กุ้ยช่าย เปลี่ยนมาทำหน้ามุ่ย ปากที่เม้มเริ่มยกยิ้ม
“อะไรกัน แม่กุ้ยช่ายไม่รักอันเดรสเหรอ”มาติดดัดสียง ยิ้มแป้น หวังให้กุ้ยช่ายยิ้มตาม เพราะเป็นห่วง ยิ่งเห็นยิ่งไม่สบายใจ
“แม่กุ้ยช่ายไม่รักพ่อมาตินเหรอ”
“ทำบ้าอะไร”กุ้ยช่ายพูดเสียงปนสะอื้น อดที่จะหัวเราะตามไม่ได้ ไม่รู้ใครสอนให้มาตินทำท่าทำทางตลกแบบนี้ ยังไงมาตินก็เป็นมาตินไม่ค่อยเต็มบาทตลอด
“ก็แม่กุ้ยช่ายร้องไห้เสียใจ”คราวนี้มาตินพูดเสียงปกติ เอื้อมมือข้างนึงไปเช็ดน้ำตาที่ค้างอยู่ที่ขอบตา
“ใครเป็นแม่ ไม่ใช่แม่สักหน่อย”กุ้ยช่ายหน้าแดง ไม่รู้ว่าเพราะจากที่ร้องไห้ หรือเพราะเขินกันแน่
“ก็กุ้ยช่ายเป็นแม่ พี่เป็นพ่อไง ปม่กุ้ยช่ายกับพ่อมาติน”
“บ้า”กุ้ยช่ายบ่น ทุบเข้าที่อกมาตินไปที อันเดรสพอเห็นกุ้ยช่ายทุบมาตินก็เอาบ้าง ส่งเสียงหัวเราะอ้อแอ้อย่างดีใจ
“แม่กุ้ยช่ายเหรอ”ตั้งโอ๋เงยหน้าถาม
“ใช่ ต่อไปนี้ลุงมาตินจะเปลี่ยนเป็นพ่อมาติน ส่วนจ๋าของตั้งโอ๋ก็เปลี่ยนเป็นแม่กุ้ยช่าย ดีมั้ย”
“ดีฮับ”ตั้งโอ๋พยักหน้า ทำหน้าตาดีใจ ทั้งที่ขอบตายังมีน้ำตาอยู่
“เรียกพ่อมาตินได้ แต่ห้ามเรียกป๋าว่าแม่นะครับตั้งโอ๋”กุ้ยช่ายบอก ยิ้มให้ตั้งโอ๋เหมือนเดิม ยกมือขึ้นลูบหัวกลมๆ
“ทำไมล่ะ เรียกแม่ก็ดีแล้ว ไหนอันเดรสลองเรียกแม่สิ”มาตินบ่น
“มะมะ”อันเดรสพูดตาม ยิ้มโชว์ฟันซี่เล็ก
“อะ อะไร ห้ามเรียกแม่กันนะ เรียกป๋าเหมือนเดิม”กุ้ยช่ายบอก หน้าแดงก่ำที่อันเดรสเรียกแม่
“เห็นมั้ย ยิ้มได้แล้ว”มาตินพูดเสียงเบา โน้มหน้าลงไปหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่
กุ้ยช่ายได้แต่ยกมือขึ้นทุบอกมาตินไปอีกทีอย่างเขินอาย
“ตั้งโอ๋หอมบ้าง”ตั้งโอ๋หอมแก้มกุ้ยช่ายอีกข้าง
“อันเดรสหอมบ้าง”มาตินอุ้มตั้งโอ๋ไปจุ๊บแก้มกุ้ยช่าย จนน้ำลายเยิ้มติดแก้มกุ้ยช่าย
มาตินก็หัวเราะชอบใจ
“ตั้งโอ๋หอมอันเดรสบ้าง”ตั้งโอ๋บอก คว้าอันเดรสมาหอมแก้ม คราวนี้อันเดรสเหมือนจะติดใจ กอดคอตั้งโอ๋ไม่ยอมปล่อย มาตินเลยส่งอันเดรสให้ตั้งโอ๋อุ้มแทน
“ตะ ตา”อันเดรสเรียกตั้งโอ่ กอดคอตั้งโอ๋แน่นไม่ปล่อย
“มีอะไร เล่าให้พี่ฟังได้มั้ย” มาตินคว้ากุ้ยช่ายมานั่งชิด กอดเอาเอวมาใกล้ตัว หล่อยให้ตั้งโอ๋เล่นกับอันเดรสอยู่ใกล้ๆ
กุ้ยช่ายเล่าให้มาตินฟังทุกอย่าง ทั้งเรื่องที่ตาของตั้งโอ๋กำลังจะฟ้องร้องเอาตั้งโอ๋ไปเลี้ยง โดยเอาเหตุผลที่ว่าเขาแต่งงานกับมาตินมาเป็นตัวตั้งในการฟ้องร้องเรียกสิทธิในการเลี้ยงดู
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ทนายของนักการเมืองสู้ทนายของนักธุรกิจไม่ได้หรอก”มาตินยิ้ม ยกมือขึ้นลูบหัวกุ้ยช่ายอย่างปลอบโยน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อาาาาาาาาาาาาาา ขอบคุณที่ติดตามคร่าาาาา ร๊ากกกกคนอ่านที่สุด ไม่แน่ใจว่าวันนี้จะมาต่อตอนดึกๆอีกทีรึป่าว
เพราะว่ามันใกล้จบแล้ว อีกไม่เกิน 5ตอน ฝากอีกเรื้องไว้ด้วยนะคร้าาาาา[/color]
เป็นแนวอบอุ่น นางเอกขี้อาย พูดน้อย พระเอกความจำเสื่อม
--------->>..............หลงจูบ..............<<------
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47583.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47583.0)
-
กุ้ยช่ายไม่ร้องไห้นะค้าา มาตินไม่ปล่อยให้ใครมาเอาตั้งโอ๋ที่ก็เป็นเหมือนลูกน้อยของตัวเองอีกคนไปแน่นอนค่ะ โอ๋ๆ น้าา~ :กอด1: มาตินสู้เขานะค้าา! ^^
-
อีตานี้ จะมาเรียกร้องไรตอนนี้ ชิๆๆๆๆ
-
ถ้าฟ้องร้องกันจริงๆ ฝั่งกุ้ยช่ายน่าจะชนะนะ มีมาตินเป็นแนวหลังให้อีก สู้ๆ
ไม่อยากให้ตั้งโอ๋จากพ่อ :) อิอิ อยากให้อยู่กับอันเดรส น่ารักมากๆ 555+
-
:angry2:
-
คุณตาคงคิดถึงหลานละมั้ง เลยอยากดูแลหลาน (มั้ง)
-
:mew1: :mew1: :mew1: รอฉันรอเธออยู่
-
สู้ๆ มันจะผ่านไปได้ด้วยกีแน่นอน มี มาตินทั้งคน อออิ
-
อย่าห่วงไปเลย
-
สู้ๆนะกุ้ยช่าย
-
มาเหอะแบบยี้มันคาใจมากเลยนะ เฮ้อคนปนะเภทนี้ยังมีิยู่อีก เห็นว่าตัวเองไม่มีคนสืบสกุลละซิถึงทำแบบนี้ ขออย่าให้ผู้ชายใจร้ายคนนั้นไม่มีสิทธิ์ใดๆในการดูแลตั้งโอ๋เลยเถอะ รีบๆมานะ
-
อดทนนะมาตินน
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
อย่าไปยอม
-
เย้ คนอ่านครับหนึ่งแสนแล้วคร่าาาาาาาา ต้องขอบคุณทุกคนจริงๆ
ตอนที่ 41 ตัดพ่อตัดลูก
“ผมเอานี่มาฝาก เผื่อจะหิว”รามิเรสยกปิ่นโตข้าวหลายชั้นอวดอดีตเลขาที่กำลังยืนอยู่หน้าไซต์งานที่กำลังก่อสร้างเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาบ้างแล้ว เหลือแค่ตกแต่งภายใน
“ขอบคุณ”ธนพัฒน์ตอบเสียงเบารับมันมาถือ เดินนำเข้าไปในบ้าน ที่ตกแต่งภายในใกล้จะเสร็จแล้ว เหลือแค่ร้านที่อยู่ด้านหน้า ยังไม่ได้เก็บรายละเอีดยภายใน
“ไม่เหนื่อยเหรอ มาดูเองทุกวัน”รามิเรสถาม อย่างสงสัย ทั้งที่ตัวเองก็คอยเอาข้าวเอาน้ำมาส่งธนพัฒน์ทุกวี่ทุกวัน
เออออเอาเอง ว่าเป็นหน้าที่เสร็จสรรพเพราะธนพัฒน์ไม่ได้เอ่ยห้ามหรือออกปากไล่ กลับเต็มใจรับทุกวัน
ธนพัฒน์เดินนำรามิเรสเข้าในครัวที่ค่อนข้างเป็นห้องแรกที่เสร็จก่อนเพื่อนธนพัฒน์เป็นคนออกปากเอง เพราะต้องใช้ก่อนเพื่อน แล้วดูเหมือนจะเป็นห้องที่ใช้บ่อยกว่าเพื่อน
คนงานที่เดินไปมาต่างก็มองว่าเป็นภาพที่เคยชินไปซะแล้ว กับการที่มีฝรั่งตัวโต แถมหล่อยังกับนายแบบมาส่งข้าวส่งน้ำให้เจ้าของบ้านทุกวัน
“อร่อยมั้ย”รามิเรสถาม ตักคำแรกเข้าปากตามไปติดๆ
“อืม”ธนพัฒน์พยักหน้าตอบหน้าแดง ไม่ชินสักที เวลาที่รามิเรสจ้องด้วยดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล
ไม่เคยมีใครจ้องเขาด้วยแววตาแบบนั้น ทำให้ทำตัวไม่ถูก ถึงได้ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว
รามิเรสมองก็ยิ้มไปกินไปอย่างมีความสุข คุ้มที่อุตส่าห์ไปขอร้องให้เพื่อนสนิทเปิดโอกาสให้กุ้ยช่ายสอนทำกับข้าว แล้วก็มานะตื่นเช้าไปซื้อของสดมาทำ ตั้งแต่เช้า เสร็จก็เกือบเที่ยง ขับรถมานี่ก็เที่ยงพอดี
พอกินเสร็จรามิเรสก็อาสาล้างจาน ธนพัฒน์ก็เช็ดโต๊ะเตรียมเอาวุ้นกระทิที่ทำแช่ตู้เย็นเอาไว้เมื่อคืนใส่จาน
ไม่รู้ตัวว่าทำไมต้องทำวุ้นกะทิ แค่เห็นว่ารามิเรสชอบกินตอนที่เคยไปเที่ยวด้วยกัน ก็เลยลองทำดู
“อะไรน่ะ”รามิเรสล้างจานเสร็จก็เช็ดมือ หันมาจ้องวุ้นกะทิ รูปดอกไม้ ยิ้มแก้มปริ รู้ว่ามันคืออะไร แต่ก็ถามออกไป หัวใจพองโต จ้องมองใบหน้านิ่งๆแก้มแดง
“วุ้น กะทิ”ธนพัฒน์ตอบเสียงเบา เลื่อจานไปตรงหน้ารามิเรส
“ทำเองเหรอ”รามิเรสถาม ยิ้มแก้มปริ
“อืม”
“ชอบจัง”รามิเรสมองหน้าธนพัฒน์ ไม่รู้ว่าบอกชอบอะไรระหว่างวุ้นหรือคนทำ แต่คนโดนชมก็คิดไปไกล หน้าแดงอยู่แล้วยิ่งแดงไปใหญ่
“ไว้พรุ่งนี้ผมทำกับข้าวมาให้ใหม่นะ”รามิเรสบอก ยกมือขึ้นโบกลาหน้าประตูรั้ว
“มะ ไม่ต้องทำมาแล้ว”ธนพัฒน์ว่าเสียงเบา
“ทำไมล่ะ”รามิเรสถาม ใบหน้าหุบยิ้มทันที กลัวว่าธนพัฒน์จะห้ามไม่ให้มาหาอีก
“พรุ่งนี้จะทำให้กิน”ธนพัฒน์ตอบ เสตาหลบไปมองทางอื่น ไม่กล้าสบตาสีน้ำทพเลที่กำลังเปร่งประกายวิบวับอย่างดีใจ
“งั้น พรุ่งนี้จะรีบมานะ จะมาช่วยทำ”รามิเรสตอบ รีบเดินขึ้นรถ กลัวจะกลั้นยิ้มไม่อยู่แล้วเผลอยิ้มเหมือนคนบ้า
ดีใจอย่างบอกไม่ถูก ยิ้มบ้ายิ้มบอระหว่างขับรถอยู่คนเดียว คิดถึงใบหน้าแดงๆ ที่หลบตามเมื่อกี้แล้วมันน่ากระโดดไปกอดแล้วหอมแก้มให้ช้ำ ทำไมธนพัฒน์ถึงได้น่ารักขนาดนี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ธนพัฒน์มองตามรถของรามิเรสไปจนสุดตา พลางยิ้มกับตัวเองบางๆ ไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้ตัวเองถึงได้ยิ้มบ่อยผิดปกติ
“เมื่อกี้ ใครเหรอ”เสียงทุ้มต่ำอยู่ด้านหลัง เรียกให้ธนพัฒน์หันไปมอง
“พ่อ”ใบหน้าของธนพัฒน์เปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบนิ่งทันที
“แกยังไม่ได้ตอบฉัน”
“คุณรามิเรส”
“อ้อ เจ้านายเก่าแกน่ะเหรอ แล้วทำไมเขาถึงต้องมาหาแก ทั้งที่แกลาออกมาแล้ว”คนเป็นพ่อถามด้วยสายตาจับผิด
ผิดสังเกตที่ลูกชายตัวเองจะยิ้มออกมา อย่างที่เห็น
“มาเยี่ยม พ่อมีธุระอะไรกับผมรุปล่าว”ธนพัฒน์ตอบเสียงเรียบ
“ฉันมาหาลูกตัวเองเนี่ย ต้องมีธุระด้วยเหรอ”คนเป็นพ่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็ง รู้สึกแย่ไม่น้อยที่ลูกชายทำตัวห่างเหินกับตัวเอง
“ไม่ครับ”
“ฉันแค่จะมาบอกว่า ฉันกำลังให้ทนายดำเนินเรื่องฟ้องเรียกร้องสิทธิในการเลี้ยงดูหลาน”
“หมายความว่าไง”ธนพัฒน์ถามด้วยสีหน้าตกใจ
“ทนายของฉันกำลังยื่นเรื่อง เรียกร้องสิทธิในการเลี้ยงดูเด็กตั้งโอ่นั่น”
“ทำไมพ่อถึงทำแบบนั้น พวกเราไม่ได้สนใจเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”ธนพัฒน์มองพ่อด้วยสีหน้าเริ่มไม่พอใจ
ทั้งที่คนอย่างพ่อตัวเองยอมทิ้งลูกสาวทั้งคนไปแล้ว ทั้งที่ไม่สนใจหลานของตัวเองที่เกิดมา ไม่เคยยื่นมือเข้าไปช่วยเหลืออะไรเลยสักอย่าง แต่ตอนนี้กลับเรียกร้องสิทธิเอาอย่างน่ารังเกียจ
“ฉันปล่อยให้หลานตัวเองอยู่กับพวกผิดเพศอย่างคนแบบนั้นไม่ได้หรอก”
“พ่อหมายความว่าไง”ธนพัฒน์กำมือแน่น
“ก็พวกเกย์มันไม่มีทางเลี้ยงลูกให้ดีขึ้นมาได้ ปล่อยไว้กับพวกนั้นก็เสียของเปล่าๆ”
“ตั้งโอ๋ไม่ใช่สิ่งของ”ธนพัฒน์พูดเสียงดัง จนคนงานบางคนเริ่มหันมามอง
“จะสิ่งของหรือไม่ใช่ ยังไง ฉันก็ไม่ปล่อยให้พวกผิดเพศมาเลี้ยงหลานฉันแน่นอน”
“กุ้ยช่ายเป็นคนดี เขาเลี้ยงตั้งโอ่ด้วยตัวเดียว พ่อไม่รู้ว่าตั้งโอ๋เป็นเด็กดีแค่ไหน พ่อเอาอะไรมาตัดสินว่ากุ้ยช่ายเป็นพ่อที่ดีไม่ได้”
“มันเป็นพวกวิปริตไง ขืนหลานฉันอยู่กับมัน หลานฉันก็จะเป็นแบบพวกมัน”
“มันไม่เกี่ยวว่าเขาจะเป็นอะไร ในเมื่อเขาเลี้ยงตั้งดอ่มาก้วยตัวคนเดียวตลอด พ่อไม่เคยหันไปมองเขาเลย แล้วทำไมพอมาตอนนี้พ่อจะมาแย่งตั้งโอ๋ไปจากกุ้ยช่าย ผมว่าพ่อทำไม่ถูกต้อง”ธนพัฒน์พูดเสียงแข็ง จ้องตาที่มองมาอย่างไม่ยอม
ถึงตอนนี้จะไม่ได้รู้สึกลึกซึ้งกับกุ้ยช่ายเหมือนเก่า แต่ก็รักกุ้ยช่ายเหมือนน้องชาย ยังห่วงความรู้สึกอีกฝ่ายอยู่เหมือนเดิม
ยังไงก็จะไม่ยอมให้กุ้ยช่ายต้องมาเสียใจที่ต้องสูญเสียคนรักไปอีกเด็ดขาด
“แกอย่ามาพูดเข้าข้างมัน นี่ฉันปล่อยให้แกออกมาทำเรื่องไร้สาระได้ก็บุญแล้ว”
“มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระ”ธนพัฒน์ตอบเสียงเรียบ
“จะไม่ไร้สาระได้ไง กับไอ้แค่ร้านอาหารเล็กๆแบบนี้ ไหนล่ะเงินทอง ไหนล่ะอำนาจ แกจะใช้ไอ้ร้านเล็กๆนี่หามันมางั้นเหรอ”
“ผมไม่ได้ต้องการเงินทอง ไม่ต้องการอำนาจ ผมต้องการแค่ความสุข”
“หึ ความสุขงั้นเหรอ แกจะเอามันมาทำไม คนอย่างแกเคยต้องการความสุขตั้งแต่เมื่อไร แกมันก็เหมือนน้องแก แหกคอก ถึงได้ตายไปอย่างนั้น”
“แล้วพ่อล่ะ ทิ้งได้แม่กระทั่งลูกหลานตัวเอง พ่อคิดว่าพ่อมีความสุขงั้นเหรอ”
“ความสุขงั้นหรอ มันสู้อำนาจไม่ได้หรอก ยังไงแกก็จะมาเปลี่ยนความคิดให้ฉันเอาเด็กนั่นมาไม่ได้หรอก”
“ทั้งที่พ่อไม่เคยสนใจเขา”
“แล้วไง ตอนนี้ฉันสนใจแล้วนี่ อุตส่าห์เป็นห่วง ถึงได้ปล่อยให้อยู่กับพวกผิดเพศไม่ได้”
“ผิดเพศงั้นเหรอ บางทีคนผิดเพศยังดีกว่าคนที่ทิ้งลูกตัวเองนะผมว่า”ธนพัฒน์แค่นยิ้มที่มุมปาก
เป็นครั้งแรกที่ตัวเขาเถียงกับพ่อ เป็นครั้งแรกที่ไม่เชื่อฟัง เป็นครั้งแรกที่พยายามก้าวขาออกจากกรอบ ดูท่าพ่อของเขาจะไม่พอใจเอามาก
ฝ่ามือหยาบกร้านตบเข้าที่หน้าของธนพัฒน์อย่างแรงจนมันหันไปตามแรง
“แกกล้าว่าฉันเรอะ”คนเป็นพ่อพูดเสียงแข็ง ดวงตาแสดงออกถึงความเกรี้ยวกราด
“พัฒน์!!”รามิเรสเรียกเสียงดัง มาทันได้เห็นฉากนี้พอดี รามิเรสเข้ามาดึงตัวธนพัฒน์ไปโอบไหล่อย่างหวงแหนตามสัญชาติญาณ จองมองไปที่คนสูงอายุอย่างไม่พอใจ
โชคที่ที่แสร้งทำเป็นลืมปิ่นโตเอาไว้ ออกอุบายทำเป็นขับรถวนกลับมาเอาปิ่นโต แล้วก็ได้เห็น
“คุณไม่เกี่ยว”ธนพัฒน์ดันรามิเรสออก ยกมือจับแก้มตัวเองข้างที่โดนตบ ดวงตาคมสั่นระริก
“ผมไม่ยอมให้พ่อแย่งตั้งโอ๋ไปจากกุ้ยช่ายเด็ดขาด ผมเชื่อว่ากุ้ยช่ายสามารถเลี้ยงกุ้ยช่ายได้ดีกว่าใคร”
“หึ พวกผิดเพศเนี่ยนะจะเลี้ยงลูกได้”คนเป็นพ่อแสยะยิ้ม มองหน้าลูกตัวเองอย่างโกรธเคือง
“หึหึ คนผิดเพศงั้นเหรอ งั้นพ่อก็พลาดแล้วล่ะ หึหึ”ธนพัฒน์ยิ้มแสยะ
“พลาดอะไรของแก”
“พลาดที่เลี้ยงผมมาเป็นเกย์ไง!!!”ธนพัฒน์เงยหน้าแสยะยิ้มใส่พ่อตัวเอง ไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยได้อยู่เหนือคนเป็นพ่อสักครั้ง รู้สึกว่าตัวเองได้สลัดกรอบที่ครอบตัวเองทิ้งออกไปแล้ว
“แกว่าอะไรนะ แกอย่ามาล้อเล่น”
“ผมไม่ได้ล้อเล่น ผมเป็นเกย์”ธนพัฒน์ย้ำเสียงหนักแน่น
รามิเรสที่ยืนอยู่ข้างๆมองด้วยความตกใจ ไม่แปลกใจที่ธนพัฒน์บอกว่าเป็นเกย์ แต่แปลกใจที่ธนพัฒน์กำลังยืนเถียงกับพ่อ
“แกอย่ามาโกหก”คนเป็นพ่อพูดเสียงสั่นด้วยความโกรธ กำมือแน่น
“ผมไม่ได้โกหก นี่ไง รามิเรสกับผมเรารักกัน”ธนพัฒน์ดึงเอารามิเรสมาคล้องแขน
“ไม่จริง แกอยากจะลองดีกับฉันใช่มั้ย ห่ะ!!!!”คนเป็นพ่อตวาด ยกมือขึ้นฟาดไปที่หน้าลูกอีกครั้ง
ธนพัฒน์หลับตาแน่น รอรับแรงตบ
เพี๊ยะ
แต่ธนพัฒน์กลับไม่รู้สึกเจ็บ ลืมตาขึ้นมองก็เจอเข้ากับแผ่นหลังกว้าง รามิเรสเข้ามากันเขาเอาไว้ ใบหน้าหล่อหันไปตามแรง ธนพัฒน์เห็นดังนั้นถึงกับสั่นอย่างรู้สึกผิด
ใบหน้าขาวของรามิเรสขึ้นเป็นรอยแดง มือเล็กยกกำเสื้อของรามิเรสแน่น ความรู้กสึกอุ่นใจเพราะว่ามีรามิเราทำให้ธนพัฒน์กล้าพูด
“นับจากวันนี้.....ฉันกับแกขาดกัน”คนเป็นพ่อชี้หน้าพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ก่อนจะเดินจากไป
รามิเรสจับให้ธนพัฒน์หันมาหาจูบแก้มแดงเป็นรอยอย่างเบามือ
“เจ็บมั้ย”รามิเรสถามเสียงแผ่ว
เสียงที่เหมือนกับปลอบประโลม ธนพัฒน์ไม่รู้ว่าต่อหน้ารามิเรสตัวเองเป็นใคร รู้แค่ว่าไม่อยากจะใส่หน้ากากที่เคยมี น้ำตาสำหลลงมาจากรกอบตาอย่างไม่ต้องการห้าม
ต่อหน้าคนคนนี้เท่านั้นที่ธนพัฒน์จะยอม ต่อหน้าคนคนนี้เท่านั้นที่ธนพัฒน์จะอ่อนแอให้เห็น
“ขอโทษ”ธนพัฒน์ตอบเสียงเบา ยอกมือขึ้นจับแกมรามิเรสที่ขึ้นรอยแดง
“ผมไม่เป็นไร แค่พัฒน์ปลอดภัยก็ดีแล้ว”รามิเรสตอบ จูงมือธนพัฒน์ขึ้นรถตัวเอง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“มานี่ทำไม”ธนพัฒน์เงยหน้าถามเมื่อรามิเรสขับรถมาจอดหน้าบ้านมาติน นึกว่ารามิเรสจะขับเลยไปบ้านตัวเองที่อยู่ถัดไปอีกสองหลังเสียอีก
“ไม่อยากให้เครียด”รามิเรสยิ้มเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาที่ยังหลงเหลือ
“อืม”
“เสียใจมั้ยพี่พ่อพัฒน์พูดตัดลูกแบบนั้น”
“ไม่เลย”ธนพัฒน์ส่ายหน้าเบาเบา ไม่เคยคิดว่าคนคนนี้เป็นพ่อตั้งแต่ทิ้งให้ฟ้าลำบาก
“ไปเล่นหลานกันดีกว่า”รามิเรสยิ้ม อยากให้ธนพัฒน์ลืมเรื่องที่เกิด อย่างน้อยชั่วคราวก็ยังดี
“เฮ้ย มาทำไม”มาตินเอ่ยทัก เหมือนจะไม่ค่อยเต็มใจให้มาขัดจังหวะสวีท ทั้งที่น้ำตากุ้ยช่ายยังไม่แห้งดี
เหลือบมองไปที่คนข้างๆอย่างธนพัฒน์ มองเห็นธนพัฒน์น้ำตาซึมมาเหมือนกันก็เลิกคิ้วตั้งคำถาม รามิเรสยักไหล่
มองดูกุ้ยช่ายที่เดินตามมาตินมา น้ำตาชื้นพอพอจนถึงวันนี้กุ้ยช่ายพอนึกว่าตัวเองจะเสียตั้งโอ๋ไปอีกคนก็ร้องไห้ทุกที เดือดร้อนมาตินต้องคอยอยู่ใกล้ๆตลอด รามิเรสพอเห็นถึงได้เลิกคิ้วถามกลับ
“เรื่องมันยาว”มาตินยักไหล่ตอบหลบให้แขกเข้ามา
“พี่พัฒน์”กุ้ยช่านเดินเข้ามาเกาะแขนธนพัฒน์น้ำตาซึม ธนพัฒน์ถึงได้ยกมือลูบหัวกุ้ยช่ายอย่างเคย
มาตินหันไปถลึงตาใส่รามิเรส ไม่ชอบใจที่รามิเรสชอบเอาธนพัฒน์มาใกล้กุ้ยช่าย ถึงจะรู้ว่าธนพัฒน์ไม่มีอะไรกับกุ้ยช่ายแล้วก็เถอะ
“หวัดดีฮับยุงยามี่ ยุงพัฒน์”ตั้งโอ๋ทักทายเสียงใส
“เป็นไงครับคนเก่ง”รามิเรสลูบหัวทักทาย หันไปอุ้มอันเดรสบ้าง อันเดรสดูจะชอบใจยิ้มโชว์ฟันซี่เดียว ตะกายมือใส่ยกใหญ่ เห็นแล้วเริ่มรู้สึกอิจฉามาตินที่มีลูกตั้งสองคน ทั้งที่ตัวเองไม่มีเลยสักคน
“หน้าไปโดนอะไรมาวะ”มาตินนั่งไขว้ขาถามอย่างไม่สบอารมณ์ มองดูสองคนนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ลูบหัวกันไปมาอย่างห่วงใยจนน่าหงุดหงิด
“ฟ่ามือพ่อตาอ่ะดิ”รามิเรสพูด ยกมือขึ้นคลำแก้มตัวเอง เริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมา
“อ่าห่ะ แกโดนแค่มือ ฉันนี่โดนลูกปืน”มาตินพูดข่ม ทำท่าขนลุก
“ว่าแต่รู้เรื่องแล้วใช่มั้ย”
“อืม รู้แล้ว คิดว่าคงไม่แพ้หรอก อีกฝ่ายไม่เคยดูแลฝั่งนี้เลย”มาตินตอบ
“หวังว่าคงจะเป็นอย่างนั้น ดูท่าจะโกรธเอามาก ตบมาทีหน้าหันเลย”รามิเรสพูดท่าทางอารมณ์ดีตามเคย
“อืม เมื่อวานก็มาคุยกับกุ้ยช่าย กุ้ยช่ายก็โกรธเหมือนกัน คอยจะร้องไห้อยู่เรื่อย”
“แล้วจะทำยังไง”รามิเรสจัถามพลางบอันเดรสพยุงให้ยืนกระโดดไปมา
“ก็คงต้องสู้กัน”มาตินพูดเสียงเครียด เปอร์เซ็นต์ที่จะชนะมันก็เยอะอยู่ แต่เป็นห่วงความรู้สึกของกุ้ยช่ายที่จะต้องมาเสียใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณที่คอยสนับสนุนกันตลอดมาค่ะ รักคนอ่านทุกคน
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
อย่าลืมติดตามกันจนจบน่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้กันด้วยน้าาาาทู๊กคนนนนนน
-
จัดไปเลยมาตินนน
-
:z6: คนอะไร๊ บ้าอำนาจเงินทอง ตายไปเอาไปด้วยดก็ไม่ได้ :z6: อยู่คนเดียวไปเถอะคนแบบนี้ ฮึ่ย :katai1:
-
ง่าาาาา. กุ้ยช่ายสู้ๆๆ
-
สงสารพัตน์จังเลย พ่อแบบนี้ก็มีด้วย ก็เข้าใจว่าพ่อทุกคนหวังดีนะ แต่หวังดีแบบนี้ไม่เห็นจะดีตรงไหน มีแต่สร้างความทุกให้คนที่ตัวเองรักและรักตัวเอง จุดจบของผู้ชายคนนี้จะเป็นยังไงนะ รอต่อไป เมื่ไหร่จะมา รอฉันรอเธออยู่ อยากจะรู้เธออยู่หนใด เธอจะมาเธอจะมาเมื่อไหร่ รอครับ แม้นายเอกเรื้องนี้นี้ ต้องเสียน้ำตาบ่อยจังเลย ใกล้จบแล้วสิ
-
กุ้ยช่ายมีทั้งมาติน มีทั้งรามิเรส เรื่องแค่นี้ไม่น่าจะยากเกินความสามารถหรอกค่ะ อีกอย่างอำนาจของคนคนเดียวหรือจะสู้อำนาจของคนสองคน..จริงไหมคะ? ^^
-
กุ้ยช่ายสู้ๆ
-
เอาให้รู้สำนึก
-
สงสารพี่พัฒน์จัง
-
สู้ให้ตายกันไปข้าง
-
แอบน้ำตาซึม สงสารพี่พัฒน์อ่ะครับ เฮ้อ
ยังไงก็ต้องสู้ๆ นะ ยังไงฝั่งกุ้ยช่ายต้องชนะแน่ๆ ยังไงก็ดูเหนือกว่า
-
คุณพ่อพัฒน์ น่าจะได้เจอคุณปู่ของตั้งโอ๋นะ คงมันส์แน่ๆ
-
ทำไมร้ายกาจได้แบบนี้นะ ไม่สนใจแม้กระทั่งลูกสาวตัวเอง แล้วพอมีหลานมา ก็กลับมาสนใจเสียแบบนี้ ห่วงอำนาจจนหลงลืมอะไรไปหรือเปล่า?
-
ตาของตั้วโอ๋แย่มาก
-
:z3: :z3:
-
คุณพ่อนี่ใจร้ายจริงๆ
-
ตั้งโอ๋มีคุณตาที่แย่มากๆ
สู้ๆๆนะเอาใจช่วย :mew1:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
:z6: :z6:
-
คุณพ่อค่าาาาาาาา ถ้ายังปากแข็งใจเเข็งอยู่ เดี๋ยวอนาคตก็เสียใจมากๆหรอกค่ะ
อำนาจของคุณพ่อหอมหวานไหมล่ะคะ ทำลูกทำหลานแตกแยกออกไปจากตัวเองแบบนี้น่ะ :hao5:
ไม่เอานะคุณพ่อออ คิดใหม่เร็ววว ก่อนจะสายไปกว่านี้นะคะ
-
101250
ตอนที่ 41.2
“อาบน้ำเลยมั้ย เดี๋ยวผมเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้”รามิเรสถามธนพัฒน์ที่นั่งรออยู่ที่โซฟา หลังจากกินข้าวเย็นกับครอบครัวนั้นของกุ้ยช่าย รามิเรสก็พามาบ้านของตัวเอง
ใบหน้าเรียบนิ่งก้มลงมองพื้นไม่กล้าสบตา นึกถึงตอนที่ตัวเองเถียงกับพ่อ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโมโหหรืออะไรถึงได้บอกว่ารักรามิเรสออกไปอย่างนั้น
พอกลับมาคิดดูอีกทีก็อายจนไม่กล้ามองหน้า ส่วนรามิเรสก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักอย่าง ไม่แน่บางทามิเรสอาจจะจำไม่ได้ ธนพัฒน์นั่งครุ่นคิด ไม่ได้ฟังรามิเรสพูด
“อาบน้ำเลยมั้ย คิดอะไรอยู่เหรอครับ”รามิเรสมาหยุดยืนข้างหน้าช้อนเอาใบหน้าที่ก้มมองพื้นขึ้นมาจ้องตา
“อะ อะไร”
“ก็อาบน้ำเลยมั้ย จะได้เตรียมเสื้อผ้าให้”รามิเรสยิ้ม มองแก้มเนียนสองข้างขึ้นสีจางๆ
“อะ อืม ขอบคุณ”
“เดี๋ยวผมจะขึ้นไปเตรียมห้องนอนไว้ด้วย คงจะใช้เวลานานหน่อย ไม่เคยมีแขกมาน่ะ”
“จะดีเหรอ ไม่อยากรบกวน”ธนพัฒน์ช้อนตามอง ถามด้วยเสียงแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้ ผมไม่อยากให้พัฒน์อยู่คนเดียว”รามิเรสยิ้ม
“คือว่า”ธนพัฒน์ถาม แต่ก็นิ่งไป
“มีอะไรเหรอ”
“คือ”ธนพัฒน์กำชายเสื้อตัวเองแน่น
“หืม?”รามิเรสเลิกคิ้วถามจ้องมองใบหน้าแดงเรื่อ ตาคมเสหลบไปมองทางอื่น
“นะ นอนด้วยกันก็ได้”
“ได้สิ เดี๋ยวผมขึ้นไปเตรียมเสื้อผ้าให้”รามมิเรสรีบรับปาก ดวงตาสีน้ำทะเลเป็นประกายทันทีที่ได้ยิน ต้องรีบรับปาก ไม่งั้นกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ
วิ่งขึ้นบันไดตึงตังไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งให้ธนพัฒน์นั่งหน้าแดงอยู่คนเดียว
รามิเรสเปิดประตูห้องนอนเข้ามาด้วยความดีใจ คิดวางแผนอยู่ในใจไว้ค่อยให้ธนพัฒน์เผลอก่อน ค่อยแอบกอดเอาแบบเนียนๆ
แต่ทว่า ไม่รู้ว่ารามี่น้อยจะอดทนได้ดีแค่ไหนกัน คนที่รักนักรักหนามานอนอยู่ใกล้ๆขนาดนี้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันรุ่งขึ้น
“สวัสดีครับคุณมาติเนซ ยินดีที่ได้พบครับ”
“ดีใจที่มานะครับคุณกวิน เชิญนั่ง”มาตินเชิญให้ทนายของครอบครัวเข้ามาในบ้าน
กวินทนายประจำตระกูลที่เหมือนกับญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งในครอบครัวเดินเข้ามา ตาเหลือบมองไปเห็นครึ่งหนึ่งของโซนรับแขกถูกกั้นเป็นคอก ข้างในมีวัสดุโฟมรองพื้นกันกระแทก กับของเล่นวางเกลื่อนมากมาย มองเห็นเด็กร่างจ้ำม่ำกำลังเล่นของเล่นอยู่กับ
ตั้งโอ๋เด็กตัวกลมอ้วนผิวขาวส่งเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากก็ถึงกับยิ้มมุมปากตาม
นานมากแล้วที่กวินรับใช้รุ่นพ่อของมาติน เห็นมาตินมาตั้งแต่ยังเด็ก พอจะได้ยินข่าวเสียหายมามาก แค่ข่าวมีลูกโดยที่ไม่รู้ว่าคนเป็นแม่คือใครก็พอทนแล้ว แต่จู่ๆก็ดันหันไปแต่งงานกับผู้ชาย เป็นข่าวให้นินทากันครึกโครม
พอวันนี้มาได้เห็นกับตาก็ถึงกับเข้าใจ บางทีคนเรา ต้องมีปัจจัยอะไรบางอย่าง ถึงจะเกิดแรงกระตุ้นเพื่อให้เปลี่ยนแปลง จากคนที่ดูไม่เอาไหนกลับกลายเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีได้
“เฮ้ย ไม่คิดจะเชิญกันเข้าบ้านเลยเหรอวะ”รามิเรสโวยวายเสียงดังอยู่หน้าประตูบ้าน
“เคยเชิญด้วยเหรอ เห็นทุกทีก็เข้ามาเอง”มาติมองค้อนไปที่เพื่อนสนิท เห็นว่ายืนอยู่นานแล้ว แต่ก็ไม่เข้ามา เลยทำเป็นไม่สนใจ
“แต่วันนี้คุณธนพัฒน์ก็มาด้วยนะเว้ย”รามิเรสอ้าง
“เออๆ เข้ามา”มาตินบอกปัดๆ ปกติก็เดินเข้ามาเลย พอมีแฟนล่ะเป็นอะไรนักหนา กะจะมาปักหลักที่ไทยเลยรึไง
“อ่าวพี่พัฒน์กับคุณรามิเรสมาด้วยเหรอ”กุ้ยช่ายทัก มือถือถาดใส่แก้วชามะลิมาให้แขก
“ชามะลิครับ”กุ้ยช่ายบอกกวินยกแก้ววางที่โต๊ะกลาง
“ขอบคุณครับ”กวินทนายวัยกลางคนตอบรับ จ้ององใบหน้าขาวของกุ้ยช่าย ภายนอกดูเหมือนจะไม่โดดเด่นอะไรมากนัก แต่คงจะต้องมีอะไรสักอย่างที่ดึงดูดทำให้คนอย่างมาตินเปลี่ยนไปขนาดนี้
“เดี๋ยวช่ายไปเอาชามะลิมาเพิ่มนะ พี่พัฒน์กับคุณรามิเรสนั่งกันก่อนครับ”
“ขอบคุณครับ”รามิเรสดึงธนพัฒฯให้นั่งที่โซฟาอีกฟากข้างๆกัน
ไม่นานกุ้ยช่ายก็ยกชามะลิมาเสริฟครบคน แล้วไปนั่งข้างมาติน
“ผมจะเริ่มเลยนะครับ ก่อนอื่นผมต้องบอกว่าเปอร์เซ็นต์ที่เราจะชนะมีอยู่สูงมาก แต่ว่าจุดอ่อนของทางเราที่เขาจะยกขึ้นมาอ้าง
เพื่อเรียกร้องสิทธิมันก็ค่อนข้างนะหนักพอควร เพราะสังคมประเทศไทยค่อนข้างจะยังไม่ยอมรับคู่แต่งงานเพศเดียวกัน ข้อนี้เป็นประเด็นหลัก”
“แล้วเราต้องทำยังไงบ้างครับ”กุ้ยช่ายถามด้วยความกังวล บีบมือมาตินที่กระชับแน่น
“เราต้องแสดงหลักฐานให้ศาลได้เห็นว่าเราสามารถเลี้ยงเด็กคนนี้ไดดีแค่ไหน”
“ยังไง แกติกุ้ยช่ายก็เลี้ยงตั้งโอ๋มาด้วยตัวคนเดียวตลอดนี่ครับ”มาตินแย้ง
“มันก็จริงอยู่ แต่เราไม่มีหลักฐานเพียงพอที่จะแสดงถึงข้อเท็จจริงข้อนั้นได้”กวินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“แล้วจุดอ่อนของฝั่งนั้นมีบ้างมั้ย”มาตินถาม
“จะว่ามีมันก็มี แต่หลักฐานฝั่งเราก็ไม่มีเหมือนกัน เราสามารถจะอ้างได้ว่างฝ่ายนั้นไม่เคยยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือแล้วไม่ได้เข้ามาเรียกร้องสิทธิตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่เราขาดหลักฐานที่ว่า”
“เราเอาคำยืนยันจากกุ้ยช่ายเป็นหลักฐานไม่ได้เหรอครับ”
“ไม่ได้ครับ คุณกุ้ยช่ายคือคู่กรณี ทางศาลไม่เอาคำให้การของคู่กรณีขึ้นมาเป็นหลักฐาน”
“งั้นเราจะทำยังไงเพื่อให้มีหลักฐาน”
“ข้อนี้คือปัญหาของทางเราครับ ที่ต้องมาช่วยกันคิดหาหลักฐาน”
“แล้วเราจะเอาหลัฐานมาจากไหน”มาตินถาม
“นั่นสิ แล้วเราจะหาหลักฐานมาจากไหนได้”รามิเรสพึมพำยกมือขึ้นจับคางอย่างใช้ความคิดรู้สึกถึงแรงกระตุกชายเสื้อด้านข้างจึงหันไปมองธนพัฒน์
มีต่อ
-
ต่อ
“ใช้พยานได้มั้ย”ธนพัฒน์ถามเสียงเบา แต่ก็เรียกให้ทุกคนหันไปสนใจได้
“พยานงั้นเหรอครับ”ทนายกวินถามด้วยสีหน้าสงสัย
“ผม เป็นพยานให้ได้นะ”ธนพัฒน์ตอบ
“คุณคือ?”
“คุณธนพัฒน์เขาเป็นลูกของรัฐมนตรีวิวัฒน์น่ะครับ”มาตินตอบแทน
“แต่มันจะดีเหรอครับ อีกฝ่ายก็เป็นพ่อของคุณ”กวินถาม
“นั่นสิพี่พัฒน์นั่นพ่อของพี่พัฒน์นะ ช่ายไม่อยากให้พี่พัฒน์กับพ่อผิดใจกัน”กุ้ยช่ายพูดด้วยท่าทีเป็นกังวล
“ไม่ทันแล้วล่ะ พ่อพี่เขาตัดขาดพี่แบบเดียวกับที่ทำกับฟ้า”ธนพัฒน์พูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“งั้นก็ดีเลยครับ ถ้าเราได้พยานที่จะบ่งบอกได้ว่าทางฝ่ายนั้นไม่เคยยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือแล้วเรียกร้องสิทธิ ฝ่ายเรามีเปอร์เซ็นต์ชนะสูงมาก ฝ่ายนั้นแทบจะไม่มีทางที่จะชนะเราเลย”กวินพูด เรียกสีหน้าเป็นกังวลของทุกคนให้เป็นปรกติ
“แล้วจากกรณีที่เขามาเอาตัวของตั้งโอ๋ไปจากโรงเรียนโดยไม่แจ้งก่อน เราสามารถเรียกร้องให้ศาลตัดสินให้ฝ่ายนั้นไม่สามาเข้าใกล้ตั้งโอ๋ได้มั้ยครับ”กุ้ยช่ายถามด้วยน้ำเสียงแข็ง ยังไงแค่ชนะก็ยังไม่พอ
ไม่อยากให้คนคนนั้นเข้าใกล้ตั้งโอ๋อีก ความเกลียดชังที่คนคนนั้นทำกับฟ้าทำกับตั้งโอ๋มันสร้างฐิถิให้กุ้ยช่ายยอมไม่ได้
“ได้ครับ เราสามารถเรียกร้องได้”
“จะดีเหรอกุ้ยช่ายพี่ว่าแค่นี้ก็น่าจะพอ”มาตินบอก กระชับมือที่จับกุ้ยช่าย
“กุ้ยช่ายไม่อยากให้คนแบบนั้นเข้ามายุ่งกับตั้งโอ๋ คนที่ตัดได้แม้กระทั่งเลือดของตัวเอง กุ้ยช่ายจะไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ตั้งโอ๋ เว้นเสียแต่ว่า เขาจะสำนึก”
“ถ้ากุ้ยช่ายจะเอาอย่างนั้นก็ได้”มาตินตัดบท
“แต่กุ้ยช่ายจะยังไม่ให้เขาฟ้อง กุ้ยช่ายต้องการคุยกับขาก่อน ถ้าเขายกเลิกไม่ฟ้องเรา กุ้ยช่ายจะยอมให้เขาเจอตั้งโอ๋ได้เดือนละไม่เกินสองครั้ง แต่ถ้าเขาไม่ยกเลิกฟ้อง เขาจะไม่ได้เจอตั้งโอ๋อีกเลย”กุ้ยช่ายพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลายวันผ่านมา
ฝ่ายกุ้ยช่ายนัดฝ่ายของพ่อธนพัฒน์มาคุยที่ห้องประชุมบริษัทของมาตินโดยที่ยังไม่ต้องให้ทนายเข้ามายุ่งเกี่ยว
ฝั่งหนึ่งเป็นกุ้ยช่ายบนตักมีตั้งโอ๋นั่งอยู่ มาติน รามิเรสแล้วก็ธนพัฒน์นั่งเรียงกัน อีกฝากก็เป็นรัฐมนตรีวิวัฒน์ กับคุณหญิงแพรวพรรณ ภรรยาของตัวเองที่มองมาทางตั้งโอ่ด้วยสีหน้ารู้สึกผิด สลับกับมองธนพัฒน์
ใบหน้าที่ผ่านการเสริมเติมแต่งเพื่อลดริ้วรอยของวัยหมองคล้ำ ทั้งรู้สึกผิดรู้สึกเสียใจที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย ตั้งแต่เสียลูกสายคนเล็กไป มันก้เป็นสิ่งที่เธอนไม่ได้อยู่แล้ว
ซ้ำร้าย วันนี้ลูกชายที่เหลือเพียงคนเดียว เธอต้องเสียไปอีกคน อีกทั้งยังหลานที่เธอไม่เคยเห็นตั้งแต่เกิดมา เห็นเพียงรูปถ่ายที่จ้างให้นักสืบไปตามแอบถ่ายมาบ้าง
ความกดดันของสามีทำให้เธอไม่มีสิทธิมีเสียง มีบทบาทในการตัดสินใจอะไรเลย ที่ผ่านมาเธอเพียงแค่ทำตามหน้าที่ของตัวเอง ตั้งแต่ถูกคลุมถุงชน จนถึงทำตามคำสั่งของสามีที่ไม่เคยรักมาตลอด มีเพียงลูกเท่านั้นที่เธอรักด้วยความบริสุทธิ์ใจ
แต่ถึงยังไงลูกทั้งสองก็ถูกพรากเอาไปจนหมด ความอึดอัดทำให้เธอคิดมากจนไม่เป็นอันกินอันนอนมาหลายปี
“ขออุ้มหลานบ้างได้มั้ย”คุณหญิงแพรวพรรณพูดด้วยเสียงแหบแห้ง ใบหน้าแสดงถึงความอ้อนวอน
กุ้ยช่ายไม่ตอบ แต่ก็ปล่อยให้ตั้งโอ๋ลงเดินไปหา คุณหญิงแพรวพรรณรีบอุ้มตั้งโอ๋มากอดด้วยความดีใจ ประโลมจูบบนแก้มนิ่มของตั้งโอ๋อยากรักใคร่
“หวัดดีฮับคุณยาย”ตั้งโอ๋ทักทาย ตากลมจ้องมองใบหน้าเหี่ยวย่น ดวงตาหมองคล้ำมีน้ำตาซึม
“ผมอนุญาตแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย”กุ้ยช่ายพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว เรื่องเดียวที่จะไม่ยอมคือเรื่องของตั้งโอ่ จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด
“หมายความว่าไง”วิวัฒิตบโต๊ะพูดเสียงดัง
“หมายความตามที่พูดครับ ถ้าคุณยืนยันที่จะฟ้อง ผมจะสู้คดีกลับ แล้วจะฟ้องไม่ให้พวกคุณได้เข้าใกล้ตั้งโอ่อีก”
“หมายความว่าไง แกจะเอาปัญญาที่ไหนมาฟ้อง แค่เป็นพวกผิดเพศ ศาลเขาก็ไม่อนุญาตให้แกเลี้ยงลูกแล้ว”
“ที่ผ่านมาผมก็เลี้ยงมาคนเดียวตลอดนี่ครับ ผมก็เลี้ยงของผมมาได้ตลอด โดยที่ฝ่ายคุณไม่เคยยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเลยสักครั้ง”
“แกจะมีหลักฐานอะไรเอามาอ้าง แล้วถ้าฝ่ายฉันอ้างว่าให้การช่วยเหลือมาตลอดล่ะ แกจะเอาหลักฐานอะไรมาลบล้าง”
“หลักฐานอะไรนั่นผมไม่มีหรอก”กุ้ยช่ายพูดด้วยน้ำเสียงแข็ง พยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น
“หึ ไม่มีงั้นแก็เตรียมแพ้ได้เลย”
“หลักฐานผมไม่มีหรอก แต่ผมมีพยาน”
“พยานอะไรของแก อย่าบอกนะแกจะสร้างพยานเท็จนะ ฮ่าฮ่า ศาลเขาไม่เชื่อพวกแกหรอก”วิวัฒน์หัวเราะอย่างเย้ยหยัน
“ผมจะเป็นพยานให้กุ้ยช่าย”ธนพัฒน์แทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้าแสดงออกถึงความเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด
“แกหมายความว่าไง นี่แกจะทรยศฉันงั้นเหรอ”คนเป็นพ่อชี้หน้าด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว
“ทำไมถึงคิดว่าผมทรยศงั้นเหรอครับ”ธนพัฒนืจ้องมองกลับ
“แกกล้าช่วยศัตรูงั้นเหรอ มันจะมากไปแล้วนะ นี่ฉันเป็นพ่อแกนะ”
“พ่อเหรอครับ ไม่ใช่ว่าคุณตัดพ่อตัดลูกกับผมไปตั้งแต่วันนั้นแล้วไม่ใช่เหรอครับ”ธนพัฒน์เชิดหน้า พูดด้วยน้ำเสียงแข็ง
“แกหมายความว่าไง นี่ฉันเป็นพ่อแกนะ”
“อย่างที่พูดครับ ถ้าคุณยืนยันที่จะฟ้องเรา ผมก็จะฟ้องกลับ ไม่ให้พวกคุณได้เข้าใกล้กับตั้งโอ๋อีก”มาตินพูดขึ้นบ้าง เพราะเห็นกุ้ยช่ายเริ่มกำมือที่สั่นเทาแน่น
“นี่พวกแกรวมหัวกันใช่มั้ย แกไอ้ลูกเนรคุณ”
“คุพ่อต่างหากที่ตัดพ่อตัดลูกกับพวกเรา ตั้งแต่ฟ้าแล้ว พ่อเคยรับรู้อะไรบ้างมั้ยว่าฟ้าลำบากแค่ไหน ต้องอุ้มท้องโดยที่ยังไม่รู้
อะไรเลย ต้องโดนครอบครัวทอดทิ้ง พ่อเคยนึกถึงใจฟ้าบ้างมั้ย จนกระทั่งเสียฟ้าไป พ่อเองแม้แต่งานศพฟ้าก็ไม่โผล่หน้าไปให้เห็น แล้วกับตั้งโอ๋พ่อไม่เคยมาสนใจตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
กุ้ยช่ายต้องเลี้ยงดูลูกคนเดียวมาตลอด ทั้งที่เป็นผู้ชาย ตั้งโอ๋ต้องเติบโตมาด้วยตัวกุ้ยช่ายแค่คนเดียว คุณพ่อเคยคิดบ้างมั้ยว่าการเลี้ยงคนคนหนึ่งโดยที่ยังเด็กอยู่มันยากลำบากแค่ไหน กุ้ยช่ายแค่อายุสิบเก้า แต่กุ้ยช่ายได้แสดงให้เห็นแล้วว่าเลี้ยงตั้งโอ๋ออกมาได้ดีแค่ไหน คุณพ่อยังจะคิดที่จะเอาตั้งโอ๋ไปจากกุ้ยช่ายอีกรึไง ทั้งที่ตัวเองไม่เคยสนใจ”ธนพัฒน์พูดอย่างอัดอั้น ดวงตาคมสั่นระริก มือกำขาตัวเองแน่น
“ยังไงฉันก็ไม่ยอม ฉันจะฟ้องพวกแกให้หมด ข้อหารวมหัวกันพรากหลานไปจากฉัน”วิวัฒน์พอได้ฟังก็ยิ่งโมโห แสดงออกถึงความเกรี้ยวกราด
“พอเถอะค่ะ!!!”คุณหญิงแพรวพรรณพูดขึ้นด้วยความอึดอัดเต็มทน ได้ฟังสามีของตัวเองพูดด้วยความเห็นแก่ตัวทำให้เธอแทบทนไม่ได้
“ไม่พอ ยังไงฉันก็จะไม่ยอมแพ้พวกมัน”
“ฉันบอกให้คุณพอไง ยอมรับข้อเสนอของฝั่งนั้นเถอะค่ะ”คุณหญิงแพรวพรรณกอดหลานแน่น
“ไม่ยอม ฉันไม่ยอมแพ้ พวกมันรวมหัวกัน รวมทั้งลูกชายของเธอด้วย ลูกชายของเธอมันเนรคุณ”
“ฉันบอกให้คุณพอไง พอกันทีกับคนอย่างคุณ ฉันจะอยู่ข้างลูก ต่อไปนี้ฉันจะไม่ฟังคุณอีกแล้ว ฉันทนสูญเสียมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว”คุณหญิงแพรวพรรณอุ้มตั้งโอ๋ไปอีกฟาก ไปยืนอยู่ด้านหลังของธนพัฒน์
“เธอหมายความว่าไง นี่เธอจะทรยศฉันอีกคนงั้นเหรอ”
“ฉันไม่เคยทรยศคุณ มีแต่คุณที่ทรยศครอบครัว ที่ผ่านมาฉันต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ต้องคอยฟังคุณอยู่เรื่อยมา ต่อไปนี้ฉันจะไม่เข้าข้างคุณ แล้วคุณก็เตรียมตัวเอาไว้ได้เลย ฉันจะฟ้องหย่า”
“อะไรนะ นี่เธอกล้าฟ้องหย่างั้นเหรอ ได้ คนอย่างเธอ ที่ฉันยอมแต่งงั้นด้วยก็แค่ให้พ่อเธอช่วยดันชั้นขึ้นตำแหน่งสูงๆก็เท่านั้น เธอมันก็แค่บันไดที่ทำให้ฉันได้ลาภยศ เงินทอง ไปซะได้ก็ดี ต่อไปนี้ฉันเองก็ไม่ต้องการเธอแล้วเหมือนกัน”
“ฉันจะฟ้องเรียกค่าเลี้ยงดู แล้วก็สินสมรส”
“ฉันไม่เคยกลัวอยู่แล้ว ฉันเป็นถึงรัฐมนตรี มีตำแหน่ง มีอำนาจ มีเงินทอง ฉันไม่เคยกลัวพวกแก จะไปไหนกันก็เชิญ ฉันจะไม่ยอมแพ้แน่ คอยดู พวกแกไม่ได้อยู่กันสบายแน่นอน”วิวัฒน์พูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด หยิบแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นมาเควี้ยงใส่ไปที่ธนพัฒน์กับภรรยาที่อุ้มตั้งโอ๋อยู่
ธนพัฒน์และคุณหญิงแพรวพรรณหลับตาแน่นอย่างตกใจ
“ระวัง”รามิเรสพูดเสียงดัง
เคร้ง!!!
แก้วน้ำตกกระทบพื้นเสียงดัง ธนพัฒน์ลืมตาอย่างตกใจ เมื่อแก้วน้ำไม่ได้กระทบโดนตัวเอง ความเป็นห่วงตั้งโอ่กับแม่ของตัวเองทำให้ผลุดลุกไปมอง
แต่ก็เห็นใบหน้าที่คั้นเคย กับเลือดสีแดงสดไหลลงอาบขมับ รามิเรสยกมือขึ้นจับหัวตัวเองที่โดนแก้วกระแทก อีกข้างคว้าเอาแขนธนพัฒน์ไม่ให้ขยับ
“ระวังเหยียบแก้ว”รามิเรสปรามด้วยน้ำเสียเบา
“ทะ ทำไม”ธนพัฒน์ถามเสียงแผ่ว ดวงตาคมมองด้วยสายตาสั่นระริก อีกครั้งแล้วที่รามิเรสมาขวางเอาไว้ ถึงแม้ว่าแก้วนั่นจะไม่ตรงมาที่ธนพัฒน์ แต่มันก็ตรงไปที่ตั้งโอ่กับแม่ของเขา ทำไมรามอเรสต้องมาขวางให้ตัวเองเจ็บตัว
“ช่วยไม่ได้ แกมาขวางเอง”รัฐมนตรีวิวัฒน์พูดด้วน้ำเสียงเยาะเย้ย
“คุณไปซะ ก่อนที่ผมจะเรียกตำรวจมาจับคุณ”รามิเรสพูด ยกมือขึ้นปิดแผล
กุ้ยช่ายรีบหยิบทิชชู่ขื่นให้ธนพัฒน์เช็ดเลือกให้รามิเรส
“ฉันไปแน่ ไม่ทนอยู่กับพวกผิดเพศอย่างพวกแกหรอก”พูดจบวิวัฒน์ก็เดินออกจากห้องไป
“เจ็บมากมั้ย”ธนพัฒน์ถามเสียงแผ่ว
“ไม่เลย แค่นี้เอง มดกัด”รามิเรสยิ้ม
“แม่ขอโทษนะ เพราะแม่แท้แท้”คุณหญิงแพรวพรรณบอกเสียงแผ่วอย่างรู้สึกผิด
“คุณยายเป็นอะไรรึป่าวฮับ”ตั้งโอ๋เงยหน้าถามอย่างเป็นห่วง”
“ยายไม่เป็นไรจร๊ะ ตั้งโอ๋เป็นอะไรมั้ย”คุณหญิงแพรวพรรณยิ้มอย่างดีใจที่หลานถามเป็นห่วงตัวเอง
“ฉันว่าแกไปทำแผลที่โรงพยาบาลดีกว่า ไอ้ฮี่โร่ครั้งที่แล้วโดนตบ ครั้งนี้โดนแก้ว”มาตินทักติดตลก
“เดี๋ยวผมพาไปเอง ระยังเหยีบแก้วนะ”ธนพัฒน์กดผ้าเช็ดหน้าที่หัวรามิเรสพาดินออกไป ตามไปด้วคุณหญิงแพรวพรรณที่ส่งตั้งโอ๋คืนให้กุ้ยช่ายแล้วเดินตามลูกชายออกไป
“กลัวมั้ยครับ”กุ้ยช่ายถามตั้งโอ๋อย่างห่วงใย รู้สึกแย่ที่ให้ตั้งโอ๋ต้องมาเห็นภาพแบบนี้
“ไม่ฮับ ตั้งโอ๋ไม่กลัว เพราะมีจ๋าอยู่ด้วย”ตังโอ๋กอดคอกุ้ยช่ายอย่างเอาอกเอาใจ เงยหน้าขึ้นหอมแก้มกุ้ยช่ายฟอดใหญ่
“ป๋ารักตั้งโอ๋นะครับ จะไม่ยกตั้งโอ๋ให้ใคร”
“ตั้งโอ๋ก็ยักจ๋า จะอยู่กับจ๋าคนเดียว”
“แล้วไม่อยู่กับพ่อมาตินเหรอครับ”มาตินพูดแทรก โอบเอาเอวกุ้ยช่ายเข้ามาใกล้อย่างห่วงใย
“กับพ่อมาตินด้วยฮับ ยักหมดเยย ยักน้องอันเดรสด้วยฮับ”ตั้งโอ๋ชะโงกหน้าไปหอมมาตินบ้าง
“ขอบคุณนะ”กุ้ยช่ายบอกด้วยเสียงเบา
“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก ยังไงซะ ผมก็ต้องปกป้องครอบครัวของผมอยู่แล้ว อย่าลืมสิว่าเราเป็นครอบครัว”มาตินบอกก่อนจะก้มลงจูบแก้มนิ่มอย่างแผ่วเบา แล้วหอมแก้มตั้งโอ๋ไปอีกที
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบมันซะอย่างนี้เลย คนเห็นแก่ตัว จุดจบต้องอยู่คนเดียว
แต่ยังไม่จบเรื่องน้าคร้าาาาอีกประมาณสามตอน สำหรับคนที่รอน้องจูบอยู่ ก็รออีกแปบน้าาาา
ฝากน้องจูบไว้อีกเรื่องน้าคร้าาาาาา นายเอกขี้อาย พูดน้อย ไร้มนุษย์สัมพันธ์ พระเอกความจำเสื่อม
[/color]
--------->>..............หลงจูบ..............<<------
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47583.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47583.0)
[/size][/color]
-
:mew1: :mew1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: สู้ ๆ นะ
-
อยากเห็นน้ำหน้าตอนมันแพ้คดี อยากเห็นตอนมันตายแล้วไม่มีใครจัดงานศพไม่มีคนในครอบครัวไปเผาศพมัน
-
เชวมาก
-
วิวัฒน์นี่นอกจากจะไม่เหลือใครข้างกายแล้ว ท่าทางหน้าที่การงานก็ต้องมีสั่นคลอนกันบ้างล่ะ เพราะไม่แน่ว่าทนายทางฝั่งของ
กุ้ยช่ายอาจจะหยิบยกเรื่องโกงบ้านโกงเมืองของวิวัฒน์มาสู้ในชั้นศาลด้วยนะคะเนี่ย อ่า.. เราว่าคนแบบนี้คงจะมีไม่ใช่น้อย~
-
รัฐมนตรีไม่รักครอบครัวเลยเหรอ เฮ้อออ
-
อ่านแล้วฟินอ่ะ
-
o13 o13
-
รัฐมนตรีนี่บ้าอำนาจจนไม่มีสติจริงๆ จะไม่แปลกใจเลยถ้าไม่เหลือใคร หึหึ
ปล. ตั้งโอ๋น่ารักๆ 555+
-
ปล่อยให้อยู่คนเดียวไปเถอะ คนแบบนั้น หาความสุขในชีวิตบั้นปลายไม่ได้หรอก เพราะสุดท้ายแล้ว ครอบครัวก็ไม่เหลือ สม!!!
-
ยู่เดียวไปซะ
-
ฮึ บทสรุปของคนบ้าอำนาจ
-
เห็นแก่ตัวที่สุด
สมควรอยู่คนเดียว
-
ตาของตั้งโอ๋บ้าอำนาจน่าดูเลยวุ้ย :เฮ้อ:
-
U r very Badddddddd :angry2: :angry2:
-
ต่อๆๆๆ
-
อืม คนแบบนี้ก็มีด้วย มีน่าเขาถึงว่า พอหมดรักก็ไม่เหลือค่าอะไร แม้จะเป็นคนในครอบครัวก็ตาม ก็อยากรู้เหมือนกันกับบทสรุปในครั้งนี้ อยากเห็นมันตายทั้งเป็นมากกว่าอกแตกตาย ถึงจะเป็นผู้ใก้ห้กำเนิดแต่แบบนี้ก็ไม่ไหวนะ
-
ตาของตั้งโอ๋นิสัยแย่มาก
-
:sad4: สู้ๆต่อไปนะ เอาใจช่วยยยยยคับ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
จะเอาหลาน โดยยอมทิ้งลูกกับเมียตัวเองเนี้ยะนะ คิดยังไงเนี้ยะ
-
:hao5:
-
น่ารักยัก
-
ขอกินข้าวก่อนนะคร้าาาา
เดี๋ยวมาลงให้ รอแปบน้าาาาา
-
รอนะค้าา.. :m3:
-
102550
42.2 ไม่มีน้ำยา
“ขอบใจนะที่มาช่วยบังเอาไว้ เป็นเพราะแม่แท้ๆเลยถึงได้ต้องมาเจ็บตัวขนาดนี้”คุณหญิงแพรวพรรณพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด หลังจากรามิเรสออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไรมาก”รามิเรสบอกปัดพลางยิ้มอย่างเอาใจ
“ได้ยินพ่อของลูกพัฒน์เขาบอกว่า คุณกับลูกพัฒน์เป็นคนรักกัน.....จริงหรือปล่าว ตัวแม่ก็ไม่ได้จะกีดกันอะไรหรอกนะค่ะ แค่แม่อยากรู้จากปากเราสองคน”คุณหญิงแพรวพรรณอ้ำอึ้ง
“เอ่อ จะว่ายังไงดีล่ะครับ คือว่า”รามิเรสอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ มองหน้าธนพัฒน์หน้าแดงเรื่อ
คุณหญิงแพรวพรรณหันไปมองหน้าแดงเรื่อของลูกชาย ใบหน้าเรียบนิ่งมีสีหน้าอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
ใบหน้าที่ไม่แข็งกร้าว ใบหน้าที่เธอไม่เคยเห็น แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับคำตอบ ไม่ต้องพูดอะไรให้มากมายนัก
“ผมรักธนพัฒน์ครับ ถึงตอนนี้ผมจะยังไม่ได้คำตอบจากธนพัฒน์ แต่ผมสัญญาว่าผมจะดูแลธนพัฒน์อย่างดี”รามิเรสตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ถึงแม้จะไม่กล้าตอบว่าเรารักกัน แต่สำหรับตัวเองแล้วรามิเรสเชื่อมั่นว่าตัวเองรักธนพัฒน์มากพอที่จะดูแลธนพัฒน์ได้ดี
“งั้นเหรอ แม่เข้าใจแล้วล่ะ งั้นแม่เองก็ต้องฝากลูกพัฒน์ไว้ด้วย ลูกพัฒน์เขาค่อนข้างจะไม่เหมือนใคร ถูกกดดันมาตั้งแต่ยังเด็ก”คุณหญิงพูดพลางแตะไล่รามิเรสเบาเบา เธอเชื่อแล้วว่าคนคนนี้รักลูกชายของเธอจริง
ในขณะที่เธอเองไม่เคยที่จะอยู่เคียงข้างลูก แต่ผู้ชายคนนี้กลับอยู่กับลูกของเธอตลอด ถึงจะผิดหวังที่ลูกชายเลือกที่จะรักผู้ชายด้วยกัน
แต่การเปลี่ยนแปลงที่ดีของลูกชาย ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะยอมรับรักครั้งนี้ แล้วดูเหมือนจะเป็นรักครั้งแรกของลูกชาย เพราะก่อนหน้านั้นลูกชายของเธอไม่เคยแสดงออกถึงท่าทีว่ารักใครเลย
“แม่”ธนพัฒน์หน้าแดงเรื่อง ไม่คิดว่าแม่ตัวเองจะฝากฝังตัวเองกับรามิเรสต่อหน้าอย่างนี้
“ครับ ผมจะดูแลพัฒน์อย่างดี”
“แม่ขอบใจมากแค่เห็นลูกพัฒน์มีคนดูแลแม่ก็ดีใจแล้ว”
“ครับ”
“แต่ว่านะ พัฒน์ ต่อไปนี้แม่คงต้องไปอยู่กับพัฒน์แล้วล่ะ เพราะแม่เองก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน ไม่อยากกลับไปบ้าคุณตาของลูก กลัวว่าท่านจะถามมากพาลเป็นห่วงเรื่องใหญ่โตเอา”
“ครับ แม่จะมาอยู่กับผมตลอดเลยก็ได้”ธนพัฒน์ตอบ สำหรับธนพัฒน์เอง แค่มีครอบครัวที่อบอุ่นก็เพียงพอ อำนาจและเงินทองไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ ความสุขต่างหากที่ตามหามาตลอดทั้งชีวิต
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากนั้นมาไม่กี่อาทิตย์ ศาลก็นัดตัดสินคดีความ โดนที่ฝ่ายของวิวัฒน์แพ้คดี ซ้ำยังถูกศาลสั่งไม่ให้เข้าใกล้ตั้งโอ๋ หากฝ่าฝืนจะโดนสั่งปรับเป็นจำนวนเงินเจ็ดหลักขั้นต่ำ
รวมทั้งฝ่ายคุณหญิงแพรวพรรณที่ฟ้องหย่าเรียกร้องสินสมรสรวมถึงค่าเลี้ยงดูจนทรัพย์สินของวิวัฒน์สูญไปกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์
. อีกทั้งความเสียหายทางชื่อเสียงจากเรื่องที่ได้ก่อเอาไว้ ทำให้ทางสภาเพ่งเล็งที่จะถอดถอนออกจากตำแหน่งเพราะเห็นว่า
พฤติกรรมไม่เหมาะสมอีกทั้งอดีตนักการเมืองใหญ่อย่างพ่อของคุณหญิงแพรวพรรณไม่พอใจที่หย่ากับลูกสาวของตนจึงใช้เส้นสายกดดันให้วิวัฒน์ต้องยืนประครองตำแหน่งที่กำลังสั่นคลอนอย่างยากลำบาก
อีกทั้งแนวร่วมที่เคยหนุนหลังให้ต่างก็หมดความเชื่อถือหลังจากวิวัฒน์แพ้คดีเล็กๆอย่างหมดรูป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อะ อะไรเล่า จะให้บอกลูกยังไง”กุ้ยช่ายดันหน้ามาตินออกไป มือไม้ปลาหมึกคอยจะเลื้อยเข้ามาจับนู่นจับนี่อยู่เรื่อย
“ก็ตั้งโอ๋โตแล้ว แยกห้องนอนได้แล้ว ตอนเด็กพี่นอนคนเดียวตั้งแต่ขวบเดียวเองนะ”มาตินตอบหน้ายู่ รั้งเอาเอวกุ้ยช่ายเข้ามากอด ปากก็ยื่นเข้าจะจูบท่าเดียวทำเอากุ้ยช่ายดันแล้วดันอีก
พอตั้งโอ๋ไปโรงเรียน อันเดรสหลับปุ๊บ มาตินก็ออกลายทุกที
“กะ ก็นั่นมันพี่ นี่ตั้งโอ๋นะ”
“เดี่ยวตั้งโอ๋ก็ต้องโตอยู่ดี ฝึกเอาไว้ตั้งแต่เด็กดีกว่า”มาตินพูดจบก็ดันเอากุ้ยช่ายนอนหงายบนโซฟา ตัวเองตามขึ้นคร่อม
“ก็ได้ ก็ได้ เดี๋ยวตั้งโอ๋กลับมาบอกให้ ยอมไม่ยอมไม่รู้นะ ลุกได้แล้ว”กุ้ยช่ายตัดบท เริ่มเห็นเค้าลางว่าตัวเองไม่ปลอดภัย
“น่า ไม่ได้ทำกันนานแล้วนะ เมื่อไรจะยอมพี่สักที”มาตินพูดเสียงพร่า ใบหน้าหล่อเริ่มแสดงออกถึงความหื่น
“อะ อะไร อันเดรสอยู่นะ”
“หลับแล้ว ไม่เห็นหรอก”มาตินยิ้มกริ่ม
“แต่นี่มันโซฟานะ”กุ้ยช่ายดันหน้ามาตินให้ออกไป รู้สึกถึงความแข็งขืนของมาตินที่ดุนอยู่ที่ต้นขาก็หน้าแดงก่ำ
“ทำได้ทุกที่นั่นแหละ”มาตินพูดเสียงแหบพร่า จูบลงบนปากเรียวแผ่วๆ จูบเน้นย้ำอย่างขออนุญาต
“งื้อ”กุ้ยช่ายส่งเสียงประท้วงตาเหลือบมองไปที่เปล มองเห็นอันเดรสตื่นลุกขึ้นมานั่งมองตาใส
“นะ นี่ งื้อ”กุ้ยช่ายพยายามผลักออก แต่มาตินก็ไม่ยอม ประกบจูบเอาลูกเดียว
ลิ้นร้อนของมาตินดุนเข้ามาหยอกล้อ ตวัดให้กุ้ยช่ายขยับตามอย่างช่วยไม่ได้
มือร้อนของมาตินจับโครงหน้าของกุ้ยช่ายให้เงยรับจูบถนัด ความอุ่นร้อนในโพลงปากของกุ้ยช่ายประกอบกับเสียงจูบดังเบาๆ ทำให้อารมณ์ของมาตินพุ่งสูงขึ้นไปอีก
มือหน้าจับเนินเนื้อกลมของกุ้ยช่ายเคล้นอย่างมันมือ ริมฝีปากหยักตะโบมจูบเริ่มรุนแรงกว่าเก่า
กุ้ยช่ายได้แต่กอดคอมาตินแน่น มือร้อนของมาตินเลื่อนเข้ามาใต้สาบเสื้อ ขยำเอาเนื้อของกุ้ยช่ายทำให้กุ้ยช่ายแทบหมดแรงไปกับสัมผัส
มาตินไล้มือลง ดึงเอาขอบกางเกงยางยืดของกุ้ยช่ายเปิดขึ้นแล้วแซะเอาขอบชั้นในเปิดขึ้นตาม หวังจะสอดมือเข้าไปสัมผัสกายอันเล็กของกุ้ยช่ายที่กำลังตื่นตัว
ตี๊ดๆๆ ตี๊ดๆๆ ตี๊ดๆๆ ตี๊ดๆๆ ตี๊ดๆๆ
เสียงนาฬิกาปลุกดัง กุ้ยช่ายสะดุ้งดันหน้ามาตินออก หันไปมองโทรศัพท์ที่ตั้งเตือนเอาไว้ ให้เตรียมตัวออกไปรับตั้งโอ่ เพราะครั้งที่แล้วเผลอไปรับช้าจึงได้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย
“ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ”มาตินทำสีหน้าอ้อนวอนไม่ยอมลุกออก
“ต่อบ้าอะไร ลูกมองอยู่ไม่เห็นรึไง”กุ้ยช่ายพยักเพยิดไปทางอันเดรสที่จ้องมองตาแป๋วอยู่ในเปล
“โถ่ ลูกนะลูก มาตื่นอะไรเอาตอนนี้”มาตินโอดครวญ
“ก็เวลาตื่นของอันเดรสอยู่แล้ว ขนาดอันเดรสยังรู้เวลาเลยว่าต้องตื่นไปรับตั้งโอ๋ตอนไหน ดีกว่าพี่ ไม่รู้เวล่ำเวลา คราวหลังถ้าจะทำก็เลือกเวลาบ้างสิ”กุ้ยช่ายพูดหน้าแดงจับเสื้อให้เข้าที่ ดันตัวลุกเตรียมออกไปรับตั้งโอ๋
“ไม่สงสารพ่อกันบ้างเลย”มาตินบ่นอุบ หยิบกุญแจรถ”เดินออกไปสตาร์ทรถรอ ให้กุ้ยช่ายอุ้มอันเดรสเดินตามไปทีหลัง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คืนนั้นพอมาตินกินข้าวเย็นเสร็จก็แอบไปโทรศัพท์หาแม่ตัวเองที่สวนหน้าบ้าน
“แม่”มาตินเรียกเสียงสูงทันทีที่แม่ตัวเองรับโทรศัพท์
“อะไรของแก”ปลายสายพูดกลับมาอย่างรำคาญใจ เพราะกำลังพอกหน้าอยู่
“ก็เด็กๆอ่ะ ไม่เปิดโอกาสให้ผมบ้างเลย”มาตินพูด พยายามไม่ให้เสียงดังกลัวกุ้ยช่ายได้ยิน
“โอกาสอะไรของแก”
“ก็ไม่ค่อยได้สวีทกันเลย กุ้ยช่ายเอาแต่สนใจเด็กๆ ไม่สนใจผมบ้าง”มาตินพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนเต็มที
“แกมีอะไรว่ามาตรงๆ ฉันไม่ว่างมาเสวนา เดี๋ยวหน้าฉันเหี่ยวหมด”
“แม่พอจะมีเวลาดูเด็กๆให้ผมสักอาทิตย์ได้มั้ย อยากไปฮันนีมูนบ้าง ยังไม่ได้ไปเลย ตั้งแต่แต่งงานมาเนี่ย”
“ไอ้มีน่ะมีอยู่แล้ว แต่ฝั่งนู้นเขาจะยอมทิ้งลูกทิ้งเต้าไปเที่ยวกับแกเรอะ”
“ก็ถึงได้โทรมานี่ไง แม่ช่วยกล่อมกุ้ยช่ายให้หน่อยสิ”
“แล้วจะไปที่ไหนล่ะ”
“ไปซานฟรานน่ะ ว่าจะไปจดทะเบียนสมรสด้วย แล้วก็จะไปฝรั่งเศษต่อ”มาตินพูดก็ยิ้มกริ่ม แค่คิดก็มีความสุขแล้ว
“อืม ก็ดี เดี๋ยวฉันจะคุยให้ แต่ไม่รับปากนะว่าจะสำเร็จรึป่าว แค่นี่แหละ พอกหน้าอยู่”พูดเสร็จก็ตัดสาย
มาตินพอแม่รับปากว่าจะช่วยพูดให้ก็ยิ้มจนหน้าบาน เดินควงโทรศัพท์เข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี
คราวนี้ล่ะ จะได้กินรวบหัวรวบหางกุ้ยช่ายให้ได้ คอยดู แล้วอย่าหาว่าคนอย่างมาตินหมดน้ำยา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สั้นไปนิ๊สสสไม่ตั้งใจเขียนให้มาตินอดตลอดน้า แค่อยากเขียนให้เห็นว่าคนมีลูกแล้วจะยุ่งมากๆ ไม่ค่อยมีเวลาทำการบ้าน
แต่หมดเรื่องแล้ว 55 ครั้งแรกว่าจะเสริมตอนที่แม่ตัวจริงของอันเดรสโผล่มา แต่ปล่อยหล่อนไปเถอะ กลัวจะยาวไป
ตอนหน้าจบคู่แรกคร่าาาา อีกตอนจบคู่รอง ตอนต่อไปก็ต่อภาคลูกเลย เย้
นิยายเรื่อง(ยาว)แรกที่เเต่งจนจบ ขอบคุณที่คอยติดตามกันน้าค้า ทำให้คนอ่านเป็นแสนแน่ะ (ถึงรีพลายจะน้อยก็เถอะ)แต่ถือว่าเป็นเรื่องแรก เลยไม่เป็นไร ฝึกฝีมือไปก่อน เรื่องหน้าเอาใหม่ ฝากน้องจูบกันด้วยนะค่ะ
ปล...จะถือเอาวันที่ 7 เดือน 7 ลงตอนจบเลยดีมั้ยน้อ เลขสวยดี ดี๊ดี
ทว่า ต้องมานั่งปั่น555+ คนอ่านว่าไงดี วันนี้สามีทำงานกลับดึก เวลาเหลือเฟือ ชิลชิล
ถ้ารีพลายเกิน 1426เมื่อไร จะมาลงให้ไม่เกินทุ่มนึงโอเชมั้ย ไม่งั้นมาอีกทีก็วันศุกร์เลยน้า เพราะคนที่บ้านหยุดสองวัน
[/color]
-
คนอ่านรอฟินคร้าาา
-
ชวดทุกที
-
คุณแม่ไม่มีเยื่อใยให้กับมาตินเลยนะค้าา มีการขอวางสายเพราะจะพอกหน้าก่อนด้วย :laugh:
-
:impress2:
-
:mew1: :mew1:
-
ต้องให้แม่ช่วยเหรอมาติน
-
ก็ดีแล้วรักเมียให้มากๆนะมาติน ถึงจะอดอยากเรื่องอย่างว่าแต่ก็มีความสุขนะเออ ครอบครัวหรรษา คึคึ ถึงจะกลับมาเขาก็รักกันมาก แต่ก็คงไม่ยอมยกให้หรอกเขาเลี้ยงมากับมือนี้นะ
-
อดตลอด
ถึงขนาดต้องไปฟ้องแม่
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ต้องยืมมือคุณแม่เลยเหรอครับคุณมาติน ถามกุ้ยช่ายหรือยังว่าจะไปซานฟรานด้วยไหม? อิอิ
-
103350
จบวันที่7เดือน7เอาฤกษ์เอาชัย อย่าลืมอ่านตอนที่42.2กันนะจร๊ะคนอ่านที่น่ารัก
คำเตือน ตอนนี้ค่อนข้างจะมีเนื้อหาไม่ค่อยเหมาะสม สำหรับคนแพ้ฉาก18+ กรุณาเตรียมหาทิชชู่ก่อนอ่าน
สำหรับคนมีภูมคุ้นกันหนาแน่น เชินอ่านได้เลยค่า
ตอนที่ 43 จบเรื่องไม่จบรัก
“นี่ ทำไมต้องจดทะเบียนสมรสกันด้วย”กุ้ยช่ายเขี่ยผมมาตินที่นอนหนุนตักของตนบนโซฟาโรงแรมเจ็ดดาวที่มาตินจองเอาไว้
จ้องมองไปนอกหน้าต่างเห็นหิมะโปรยปรายจนกระจกขึ้นฝ้าจากไอเย็น อดที่จะนึกถึงเด็กๆไม่ได้ ถ้าได้มาด้วยกันก็คงจะดี
“มันอาจจะฟังดูเห็นแก่ตัวนะ แต่พี่ก็อยากทำให้ความรักของเราสมบูรณ์แบบ พี่อยากให้เรามีเครื่องหมายยืนยันในความรักของเรา มันอาจจะเป็นแค่กระดาษที่เหมือนไม่มีค่า แต่สำหรับพี่ มันจะเป็นสิ่งเตือนใจ ที่ทำให้รู้ว่าพี่รักกุ้ยช่าย แล้วกุ้ยช่ายเองก็รักพี่”มาตินตอบ ยันตัวขึ้นลุก
ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองไปที่ดวงตาสีอ่อนของกุ้ยช่าย แก้มขาวสีแดงเรื่ออย่างเขินอาย
เกิดมา กุ้ยไม่ใช่เคยคิดมาก่อนว่า ความรักของตัวเองจะตกเป็นของผู้ชายคนนี้ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับคนรักที่เป็นเพศเดียวกัน
แต่ความรักมันเป็นเรื่องราวที่ไม่สามารถคาดการณ์ได้ บางทีมันก็มาแล้วจากไป บางทีมันก็อาจจะต้องเจออุปสรรคบ้างถึงจะได้มา
ถ้าหากคนเราไม่ปิดกั้นตัวเอง สักวันเราคงจะได้เจอมัน เหมือนอย่างวันนี้ วันที่มีมาตินคอยเคียงข้าง
มืออุ่นร้อนของมาตินทางลงบนแก้มนิ่มอย่างคุ้นชิน
“ขอบคุณนะ”กุ้ยช่ายพูดเสียงเบาหลุบตาหลบสายตาของมาตินที่จ้องมองมา
“ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอก พี่ต้องขอบคุณกุ้ยช่ายต่างหาก ขอบคุณที่ยอมเปิดใจให้พี่ ขอบคุณที่เชื่อใจพี่ ขอบคุณที่คอยอยู่เคียงข้างคนที่ไม่เอาไหนอย่างพี่ ต่อไปนี้พี่สัญญา พี่จะรักกุ้ยช่ายคนเดียว จะดูแลกุ้ยช่ายกับลูกๆของเราด้วยกัน”มาตินจูบบนแก้มนิ่มอย่างรักใคร่
ริมฝีปากหยักร้อนผ่าว เลื่อนจูบลงมาประทับบนริมฝีปากเล็ก จูบอย่างอ้อยอิ่งแผ่วเบา
ลิ้นร้อนสอดเขาไปเกี่ยวกระหวัดอย่างขออนุญาต มือหนาประคองต้นคอจับให้กุ้ยช่ายเงยหน้ารับจูบได้ถนัด อีกมือก็รั้งเอาเอวเล็กเขยิบขึ้นมานั่งบนตักอย่างง่ายดาย
กุ้ยช่ายยกมือขึ้นกำคอเสื้อมาตินแน่น ความรักที่มาตินมอบให้ จนมาถึงวันนี้ กุ้ยช่ายรับรู้มันได้ดีว่ามากแค่ไหน
มากพอที่จะทำให้กุ้ยช่ายยอมเปิดใจรับมาตินเข้ามา ยอมที่จะละทิ้งกฏเกณฑ์เพื่อตอบรับความรักที่ได้มา
สองร่างเกี่ยวกระหวัดกอดหันแนบแน่น ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นของฤดูหนาว
มาตินถอดเสื้อผ้าของกุ้ยช่ายออกอย่างง่ายดายตามด้วยของตัวเอง สายตาสีน้ำตาลโลมเลียร่างขายเนียนอย่างที่เคยเห็น
ไม่เคยเข้าใจสักทีว่าทำไมยิ่งมองยิ่งไม่เคยรู้สึกเบื่อ อาจจะเป็นเพราะตัวเองนั้นรักกุ้ยช่ายมากมาย มากเสียจนไม่ว่าอะไรก็ยอมได้หมด
มาตินไล้จมูกโด่งไปที่พวงแก้มนิ่มอย่างทะนุถนอม เลื่อนลงมาจูบที่คอขาวอย่างหวงแหน ไล้ลงมาที่แผ่นอก ดูดดึงเม็ดสีอ่อนอย่างหิวโหย
ลิ้นร้อนตวัดรัดดึงสลับกับดูดเลียเหมือนกับเป็นสิ่งแปลกใหม่ไม่เคยได้ลิ้มลอง ความรู้สึกแปลกทำให้กุ้ยช่ายโก่งตัว กอดคอของมาตินแน่น หลุดเสียงครางแผ่วเบาในลำคอ
“พี่ขอได้มั้ย”มาตินเงยหน้าขึ้น จ้องมองใบหน้าแดงเรื่อด้วยสีหน้าเว้าวอน แก่นกายอันใหญ่แข็งขืนจนมันกำลังเสียดสีกับกายอันเล็กร้อนฝ่าวของกุ้ยช่าย
กุ้ยช่ายหน้าแดงก่ำพยักหน้ารัวอย่างเขินอาย เมื่อมองไปเบื้องล่าง มองเห็นแก่นกายของตัวเองเสียดสีกับของมาตินอย่างลามก
“ถะ ถ้าไม่มีเด็กๆ กะ ก็ได้”กุ้ยช่ายตอบ สีหน้าแดงก่ำ ละมืออกจากคอมาติน มาเกาไหล่แทน
ปล่อยให้มาตินได้โลมเลียไปทั้งร่าง ทั้งที่รู้สึกดีเอามากๆ รู้สึกเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แต่ก็ยอมทน ปิดปากแน่น
ที่ผ่านมา มาตินมอบความสุขให้มามากพอแล้ว ตอนนี้กุ้ยช่ายเองก็อยากจะให้สิ่งที่ทำให้มาตินมีความสุขเช่นกัน
มือหนายกเอาขาของกุ้ยช่ายเกี่ยวพาดเอว จ้องมองไปที่กายอันเล็กอย่างมีเลศนัย
“มะ มองอะไร”กุ้ยช่ายถามเสียงแหบพร่า ใบหน้าแดงก่ำ
“มองคนน่ารัก”มาตินพูดเอาใจเอื้อมไปหยิบเจลหล่อลื่นที่เคยเตรียมเอาไว้ตั้งแต่ก่อนมาฮันนีมูน
“ดะ เดี๋ยว นี่มันโซฟานะ”กุ้ยช่ายพูด ตากลมโตเบิกกว้างตกใจ ผลุดลุกขึ้นดันอกมาตินออก ทั้งที่มาตินยังนั่งอยู่ตรงหว่างขาของตัวเอง
“เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก คืนนี้ได้ใช้ครบทุกห้องแน่”มาตินพูดเสร็จก็ผลักกุ้ยช่ายลงนอน ตามด้วยจูบร้อนตะโบมจูบอย่างเชี่ยวชาน
ครั้งนี้แตกต่างออกไป มาตินจูบอย่างหื่นกระหาย ร้อนแรงราวกับต้องการจะสูบแรงจากกุ้ยช่ายให้หมดไป มือหนาบีบเค้นไปทั่วร่างอย่างเล้าโลม
จนกุ้ยช่ายเผลออ่อนตามอย่างเหนื่อยหอบ รู้ตัวอีกทีมาตินก็ถอนจูบออกไปแล้ว ดวงตาหรี่ปรือมองมาตินอย่างอ่อนแรง
“ฮึก อะ ไรน่ะ”กุ้ยช่ายถามเสียงเบา จับมือมาตินแน่น รู้สึกว่ามันมีอะไรสอดเข้ามาในช่องทางข้างหลัง
“พี่จะทำเบาเบานะ”มาตินก้มลงมาจูบซับบนขมับ กระซิบแผ่วเบาให้กุ้ยช่ายยอมวางใจ ก่อนจะสอดนิ้วที่สองตามไป
“อื้อ”กุ้ยช่ายร้องเสียงเบา ช่องทางข้างหลังเริ่มตึงแน่น
“พี่รักกุ้ยช่านนะครับ”มาตินกระซิบอย่างรักใคร่ ก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วที่สามตามไปอย่างยากลำบาก แต่ก็ต้องทำ
“อะ อื้อ จะ เจ็บแล้ว”กุ้ยช่ายบอกเสียงเบา แต่ก็ไม่ได้ดันให้มาตินออก กลับจิกเล็บลงที่ไหล่กว้างของมาตินแทน
“ทนหน่อยนะคนดี”มาตินกระซิบ จูบลงบนขมับ ขยับนิ้วเข้าออกเบาเบา แล้วเริ่มแรงขึ้น
“อื้อ งื้อ แน่นจัง”
“เดี่ยวก็ชินเอง”มาตินกระซิบ เริ่มขยับนิ้วเข้าออกถี่ขึ้นเรื่อย จนรู้สึกว่ากุ้ยช่ายเริ่มชินถึงได้ถอนนิ้วออก
“งื้อ ออก ทำไม”กุ้ยช่ายลืมตาขึ้นถาม แต่ไม่ทันไร ก็ผวาเข้ากอดคอมาตินแน่น ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
นิ้วเรียวขมวดมุ่มอย่างตกใจ กายอุ่นร้อนของมาตินดุนดันเข้าที่ช่องทางพับจีบของกุ้ยช่าย
ถูไปมาจนกุ้ยช่ายรู้สึกว่ามันร้อนจนแทบไหม้ ทั้งเขินทั้งอาย ทั้งกลัว ของมาตินใหญ่จนน่ากลัว
“อื้อ จะ เจ็บ”กุ้ยช่ายกอดคอมาตินแน่น แต่ก็พยายามอ้าขาจนสุดเพื่อให้มาตินเข้ามา
สำหรับเรื่องนี้มันไม่ใช่แค่เรื่องของคนคนเดียว การร่วมรักมันเป็นเรื่องของคนสองคนที่จะต้องช่วยกันทำให้มันผ่านไปได้ด้วยดี
มาตินจูบซับเหงื่อบนหน้าผากกลมอย่างปลอบโยน ทั้งที่อากาศข้างนอกหนาวจนเป็นไอเย็น แต่ข้างในกลับอุ่นร้อนจนเหงื่อเริ่มผุดไปตามตามกัน
มาตินดันเจ้าแท่งอุ่นร้อนของตัวเองเข้าไป ยิ่งดันยิ่งเริ่มรู้สึกว่ามันรัดแน่นจนแทบจุก แต่ถ้ายอมแพ้วันนี้ก็อาจจะไม่มีวันหน้า
จนส่วนหัวมันเข้าไปได้มาตินถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ
“ขะ เข้ามาเลย มะ ไม่ต้องทนก็ได้”กุ้ยช่ายพูดเสียงเบา ก่อนจะฟุบหน้าลงบนอกของมาติน กอดคอมาตินแน่น ไม่อยากให้มาตินเห็นว่าตัวเองเขินอายแค่ไหน
ไม่ใช่ไม่รู้ว่ามาตินต้องอดทนขนาดไหน ทั้งตั้งแต่คืนเข้าหอ จนมาถึงตอนนี้
“ถ้าพูดขนาดนี้ พี่ก็จะไม่เกรงใจแล้วนะ”มาตินก้มมองกลุ่มผมที่ซบเข้าที่อกตัวเอง ไม่ว่าจะมองมุมไหน กุ้ยช่ายก็น่ารักเสมอ น่ารักจนจะบ้าตาย
ไหนจะข้างล่างที่กำลังตอดรัดถี่ยิบอีก แค่นี้มาตินก็รักกุ้ยช่ายจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ยังจะมายั่วกันให้อารมณ์ขึ้นกันไปถึงไหนอีก
“อืม”
“งั้น อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะ”มาตินพูดเสียงแหบพร่าก่อนจะกดกายแทกลงไปรวดเดียว
“อะ โอ้ย จะเจ็ย ฮึก”มาตินไม่รอให้กุ้ยช่ายได้ร้องห้าม ขยับกายถี่รัวจนร่างกุ้ยช่ายสั่นครอน
ไม่เคยได้มีสัมพันธ์กับใครมานานร่วมปี ตั้งแต่เจอกุ้ยช่าย จนแทบลืมไปแล้วว่าการมีเซ็กต้องทำกันยังไง
มาตินแทรกกายเข้าออกอย่างเร่าร้อนและรุนแรง จนกุ้ยช่ายร้องเสียงหลง เรียวปากขบกันแน่น ความเจ็ยเริ่มกายเป็นความรู้สึกทรมาณอย่างน่าแปลกใจ
“อะ อื้อ มะ ไม่ไหวแล้ว”กุ้ยช่ายร้องเสียงหลงก่อนจะปล่อยน้ำสีขุ่นสงบนหน้าท้องของมาติน
ความเสียวจนถึงจุดสูงสุดทำให้รู้สึกดีจนแทบดิ้น จิกเล็บลงบนแผ่นหลังชื้นเหงื่อของมาตินจนเป็นรอย
มาตินกระแทกเข้าออกอย่างไม่หยุดยั้ง ทั้งโหยหา ทั้งอดกลั้นมานาน ทั้งหมดได้มารวมแล้วก็ระเบิดออกมา ไม่นาน ร่ายกายก็ฉีดพ่นน้ำอุ่นร้อนเข้าไปภายในช่องทางจนไหลย้อนอออกมา
“อะ อื้อ”กุ้ยช่ายร้องเสียงแผ่ว ซุกหน้าหลบสายตาเร่าร้อนของมาติน ใบหน้าขาวแดงก่ำเมื่อรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆภายในร่างกายของตัวเอง แถมร่างกายของมาตินก็เริ่มกลับมาแข็งขืนอีกครั้งทั้งที่ยังไม่ได้ถอนออก
“ดีมั้ย”มาตินถามเสียงเบา จูบลงบนขมับ
“พะ พอแล้ว”กุ้ยช่ายดันมาตินให้ถอนออก
“พี่ขออีกรอบนะ”มาตินออดอ้อน แต่ไม่รอคำอนุญาต ขยับกายเข้าออกอีกรอบ
“เดี๋ยวสิ คนบ้า อ๊ะ ไม่ไหวแล้ว อื้อ”กุ้ยช่ายร้อง กอดคอมาตินแน่น
มาตินกระแทกแรงไม่ฟังคำกุ้ยช่ายเลยสักนิด
“กอดคอพี่แน่นๆนะ”มาตินกระซิบให้กุ้ยช่ายเงยหน้ามองอย่างสงสัย แต่ไม่ทันไรก็ผวากอดคอมาตินแน่น
“จะทำอะไรน่ะ อื้อ”กุ้ยช่ายเบิกตากว้าง จู่ๆมาตินก็อุ้มขึ้นในท่าอุ้มเด็กทั้งที่ตรงนั้นของมาตินยังอยู่ข้างในของตัวกุ้ยช่ายอยู่
ท่าทางน่าอายแบบนี้ทำให้กุ้ยช่ายอายจนแทบบ้าน กอดคอซุกอกมาตินแน่นอย่างกลัวตก แถมมาตินก็เดินไปทางห้องนอนทำให้ข้างในมันขยับเสียดสี จนกุ้ยช่ายเริ่มรู้สึกว่าของตัวเองเริ่มแข็ง ดันเข้ากับหน้าท้องมาตินอีกครั้ง
“ไปห้องนอนกัน”
มาตินพูดจบ บทรั้งเร่าร้อนที่ห่างหายไปนานก็ได้เริ่มต้นขึ้น ความอดทนที่มี มาตินเอามันมาลงที่กุ้ยช่ายจนหมด ความอดอยากที่กักเก็บเอาไว้ยาวนาน ทั้งหมดมาลงที่กุ้ยช่ายวันนี้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กุ้ยช่ายตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลีย เปลือกตาหนักอึ้งจนไม่อยากจะยกขึ้นมา รู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวเหมื่อนร่างกายแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยง
ความรู้สึกดียังไม่จางหาย รู้สึกตัวครั้งสุดท้ายก็ตอนอาบน้ำ มาตินบอกว่าจะอาบน้ำให้ ด้วยความเพลียจึงได้ตอบตกลง พอรู้ตัวก็เสียท่าเข้าแล้ว คนอย่างมาตินหื่นได้แม้กระทั่งในห้องน้ำ จนแล้วจนรอดถึงได้หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
“อะ อือ”กุ้ยช่ายครางออกมาเสียงแผ่ว มือไม้ปัดป่าย ความรู้สึกเสียงซ่านยังไม่จางหาย
รุ้สึกว่าช่องทางข้างหลังของตัวเองชื้นแฉะลามกจนน่าอาย ที่สำคุญ ตอนน้ยังรู้สึกตึงแน่นเหมือนยังมีอะไรคาอยู่
มิหนำซ้ำ สิ่งที่ค้างคาอยู่ข้างในยังคงขยับอยู่ ถึงจะไม่รุนแรง แต่มันก็ทำให้รู้สึกดี จนทรมาน กุ้ยช่ายจิกผ้าปูที่นอนแน่น ไม่รู้ว่าทำไมความรู้สึกนี้มันยังไม่หายไปสักที
ทั้งที่ตอนนี้กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่แท้ๆ
แรงกระแทกกระทั้นหนักขึ้นทำให้ตัวเริ่มสั่นครอน ริมฝีปากขบแน่น
“อะ อื้อ”อดไม่ได้ที่จะครางออกมา รู้สึกดีจนแทบจะไปอีกรอบ
“อา ใกล้แล้วครับ เด็กดี”เสียงทุ้มกระซิบแหบพร่า
ทำให้กุ้ยช่ายแปลกใจ ลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมองอย่างตกใจ
มองเห็นมาตินกำลังกระแทกกายเข้าออกช่องทางของตัวเองอย่างลามก
มาตินกำลังทำทั้งทั้งที่กุ้ยช่ายกำลังหลับ กุ้ยช่ายทั้งรู้สึกแย่ ทั้งรุ้สึกดีในคราเดียวกัน
ทำไมกันทำไมคนอย่างมาตินถึงได้ลามกขนาดนี้ ไม่เวนแม้กระทั่งตอนที่เขาหลับ
“ทะ ทำอะไร อะ น่ะ”กุ้ยช่ายถามเสียงพร่า แทบจะทนไม่ไหว จะปล่อยอีกรอบ มือเล็กจิกทึ้งผาปูที่นอน มองมาตินด้วยสายตาขุ่นเคือง
“พี่รักกุ้ยช่ายนะ”มาตินกระแทกแรงกว่าเก่า โน้มตัวลงกอดกุ้ยช่ายแน่น เมขยับอย่างถี่รัว
“อะ อา ไม่ไหวแล้ว อา ปล่อย อ๊า”กุ้ยช่ายร้องเสียงสูงก่อนจะเสร็จอีกรอบ
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่รักไม่รัก ประเด็นมันอยู่ที่ว่า ขนาดคนหลับอยู่ก็ยังหื่นกามไม่ละเว้น นี่มันมากไปมั้ย แล้วทำไมถึงเถียงไม่ออก ปล่อยให้มาตินขยับเข้าออกอย่างเอาแต่ใจ
ทั้งเหนื่อยทั้งล้า แต่ก็รู้สึกดี ยังไงก็ตามแต่ ตื่นเช้ามาคงต้องเคลียและตกลงกับเจ้าคนหื่นกามนี่อีกยาว
หวังว่าหลับไปอีกรอบคงจะไม่โดนลักหลับอีกครั้ง
“พี่รักกุ้ยช่ายนะ”กุ้ยช่ายได้ยินเสียงกระซิบก่อนจะรู้สึกถึงน้ำอุ่นร้อนถูกปล่อยเข้ามาข้างใน ถึงได้หลับไปอีกรอบ
........เอ็นดิ้งคร่าาาาาา......
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สำหรับคู่แรกก็เอ็นดิ้งไปแล้ว มากับโซอึนไม่มีดราม่า ไม่มีอันแอปปี้คร่า
ต่อไปก็คู่รอง กับ คู่ลูกๆอีกไม่กี่ตอน อย่าพึ่งเปลี่ยนช่องน้าคร้าาาา
ขอบคุณทุกคนที่คอยเชียร์ตลอดมา ถ้าไม่มีคนอ่านที่น่ารักคอยให้กำลังใจ เรื่องนี้คงไม่จบ5555+
เพราะถ้าไม่มีคนเม้นโซ อึนคงไม่แต่งต่อแน่นอน เพราะมันเหมือนว่าไม่มีคนอ่าน หรือคนอ่านน้อย 55 รักคนอ่านทุกคนมากเลยคร่า
ฝากอีกเรื่องด้วยคร่า
มาแปะลิ้งภาคต่อให้ค่ะ
จะเป็นภาคของลูกๆ
Secret พี่น้องแล้วไง......ในเมื่อใจตรงกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47688.0)
ชื่อเรื่องยังไม่มั่นใจว่าจะเวิร์ค เปลี่ยนไม่เปลี่ยนจะแจ้งอีกทีค่ะ
ฝากเอาไว้ในใจอีกเรื่องนึงนะคร้าาาา
ก็จะออกแนวขี้หวง พี่จนออกนอกหน้า แต่นิสัยอันเดรสจะต่างจากมาตินลิบลับเลยค่าา
ส่วนตั้งโอ๋ก็น่ารักเหมือนเดิม แต่จะไม่แต่งให้สาว แล้วก็พูดชัดแล้วค่าาา ไม่รู้จะถูกใจป้าป้าลุงลุงกันหรือป่าว
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
--------->>..............หลงจูบ..............<<------ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47583.0)
-
มาตินคนหื่น~ :m20: ไม่คิดจะหยุดพักบ้างเลย
เหรอคะเนี่ย นี่ถ้าเกิดพ้นวันนี้ไปแล้วมาติน
ถูกกุ้ยช่ายสั่งห้ามงดทำไปอีกสักเดือนสองเดือนเราจะไม่สงสารเลยนะคะคอยดูสิ~
-
ได้หื่นแล้วหยุดยาก
-
มาร์ตินหื่นจริง ๆ
-
ในที่สุด ... ฮ่าๆ
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
โอ๊ เอ็นดิ้งได้เอ็นซีมว๊ากกกกกกกก
-
คุณพ่อมาติน หื่นนนนนนนนนมากกกกกหก
-
มาร์ตินทบต้นทบดอก 5555
-
:mew1: :mew1:
-
:jul1: ไอ้หื่นมาตินฉบับสมบูรณ์ ขนาดกุ้ยช่ายหลับไปแล้วยังทำต่อได้ :mew5:
-
ทบต้นทบดอกไปหลายดอกเลย
:impress2: :oo1:
-
จบแล้วเหรอ ติดตามมาตั้งแต่ต้นคงคิดถึงเรื่องนีแน่เลย
-
ฉ่ำ เชียวคุ๊นนนนนน
-
เอาซะคุ้มเลยนะมาตี้
-
จบแบบฟินมากๆ มาตินนี่หื่นจริง 55555+
ขอบคุณคนแต่งนะครับสำหรับเรื่องน่ารักๆ สนุกๆ :)
ปล. คู่หลักจบไปแล้ว มารอตั้งโอ๋ต่อ 5555+
-
จัดเต็ม
-
กุยช่ายหลับไปแล้วยังดำเนินการต่ออีกมาติน :hao6: :hao6:
-
รอคู่ตั้งโอ๋ กับ อันเดรสนะคะ
-
มาตินคิดทั้งต้นทั้งดอก ไม่ยอมให้กุ้ยช่ายได้พักเลยทีเดียว
-
รอคู่ตั้งโอ๋ กับ อันเดรสนะคะ
เดี๋ยวถ้าลงแล้วจะทิ้งลิ้งไว้ให้นะค่ะ
จะแยกหัวข้อออกไปเลย ไม่นานเกินรอค่าาาา
-
มาแปะลิ้งภาคต่อให้ค่ะ
จะเป็นภาคของลูกๆ
Secret พี่น้องแล้วไง......ในเมื่อใจตรงกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47688.0)
ชื่อเรื่องยังไม่มั่นใจว่าจะเวิร์ค เปลี่ยนไม่เปลี่ยนจะแจ้งอีกทีค่ะ
ฝากเอาไว้ในใจอีกเรื่องนึงนะคร้าาาา
ก็จะออกแนวขี้หวง พี่จนออกนอกหน้า แต่นิสัยอันเดรสจะต่างจากมาตินลิบลับเลยค่าา
ส่วนตั้งโอ๋ก็น่ารักเหมือนเดิม แต่จะไม่แต่งให้สาว แล้วก็พูดชัดแล้วค่าาา ไม่รู้จะถูกใจป้าป้าลุงลุงกันหรือป่าว
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
น่าจะเอาเรื่องนี้ให้จบก่อนมั๊ย แล้วค่อยต่อเรื่องลูกเฮ้อ ตามนั้นละกัน
-
จบแล้วๆ ใจหายเหมือนกันที่จะไม่ได้อ่านคู่นี้แล้ว แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวตามไปอ่านคู่คุณลูกต่อ 555
-
รแอ่านตอนลูกๆน้าๆ
-
o13
-
อ่านจนจบ สนุกดีคับ อ่านแล้วมีความสุขดี
-
หลังจากที่ไม่ได้เขามาอ่านนาน ในที่สุดตามอ่านทันแล้ววววว กว่าจะลงเอ๋ยกันได้ รอคู่รองจ้าา :m13:
ปล. เขาไปอ่าน หลงจูบ มาและ สนุกจ้าา o13 แต่คู่ลูกยังไม่ตามไปอ่านเลย เดียวตามไปเก็บรุ่นลูกก่อนจ้าาา
-
รุ่นพ่อจบแล้ว ก็ไปตามรุ่นลูกต่อ!!
-
:-[ :L2: :L1: :L2: :-[
-
อร๊ายยย มาร์ตินทำฉันระทวย
-
ตอนจบของคู่รามิเรสรออีกแปบนะค่าาาาา :o12: :o12:
กำลังปั่นสุดฤทธิ์ :katai4: :katai4: :katai4:
ส้วนอันอันกับพี่โอ๋รออีกพักเล็กๆ ไม่น่าจะเกินหกโมง :angry2: :angry2: :angry2:
ส่วนของน้องจูบก็รออีกสักพักใหญ่ๆ ไม่น่าจะเกินสองทุ่ม
-
รอนะค้าา.. :กอด1:
-
107984
ตอนที่ 44 เอ็นดิ้ง 2
2เดือนผ่านไป
“สวัสดีครับคุณแม่”รามิเรสกล่าวทักทายคุณหญิงแพรวพรรณก่อนยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม ทั้งที่ตัวเองเป็นชาวต่างชาติ
“ไหว้พระเถอะจร๊ะ”
“ผมเอาชาอิตาลีมาฝากน่ะครับ เห็นว่าหอมเลยเอามาฝากคุณแม่”รามิเรสยื่นถุงของฝากจากอิตาลีที่ซื้อมาสดๆร้อนๆก่อนขึ้นเครื่อง ตั้งใจจะเอามาเป็นของบรรณาการว่าที่แม่ยาย
“แหม ไม่เห็นต้องลำบาก ขอบใจมากจร๊ะ ลูกพัฒน์อยู่ในครัวแน่ะ เห็นว่าพอรู้ว่าจะกลับมาวันนี้ก็เลยเตรียมทำมัสมั่นไก่เอาไว้ให้”
“งั้นผมขอตัวเข้าไปดูพัฒน์ก่อนนะครับ”รามิเรสบอกยิ้มเอาใจคุณหญิงแพรวพรรณเต็มที่ ด่านแม่ยายก็ผ่านไปแล้ว เหลือแค่ด่านเจ้าตัวเนี่ยแหละ เมื่อไรจะยอมรับเขาสักที
“จร๊ะตามสบาย แม่ก็ว่าจะออกไปหาคุณหญิงนีรนุชสักพักใหญ่ กว่าจะกลับก็คงบ่ายๆ”คุณหญิงยิ้มเจ้าเล่ห์เปิดทางให้ว่าที่ลูกเขยเต็มที่
ไม่ว่าจะมองมุมไหน รามิเรสคนนี้ก็ผ่านในทุกๆด้าน หล่อรวย เก่ง ฉลาด นิสัยดี แถมยังเอาใจคนแก่เก่งอีกต่างหาก ที่สำคัญคงไม่พ้นข้อที่ว่าเอาใจใส่ลูกชายของตน
รามิเรสเดินเข้ามาในครัวก็เห็นธนพัฒน์กำลังวุ่นวายกับการเอาเครื่องเทศหลายอย่างตำอยู่ในครกหิน
เพราะไม่อยากรบกวนสมาธิเลยยืนพิงกรอบประตูห้องครัวมองดูพ่อครัวคนเก่งหยิบจับนั่นนี่ใส่ลงไป
ไม่นานพอธนพัฒน์เริ่มผัดเครื่องแกง เสียงเครื่องแกงลงผัดกับกระทะดัง ส่งกลิ่นฉุดจมูก จนราเรสเริ่มทนไม่ไหว
“ฮัดชิ่ว แค่กๆ”รามิเรสจากยกมือถูจมูกป้อยๆ จนพ่อครัวที่กำลังทำกับข้าวอยู่ตกใจหันมามอง
“มะ มาเมื่อไร”ธนพัฒน์ทัก มีสีหน้าตกใจ
“ก็เพิ่งจะลงเครื่องก็มาเลย ถ้าไม่รับผัด จะไหม้เอานะครับ”รามิเรสยิ้มหยอกธนพัฒน์ที่มัวแต่ตกใจ เผลอปล่อยมือจากกระทะ
“อืม”
“ขอโทษนะที่มาไม่ทันวันเปิดร้าน แถมมาวันที่ร้านผิดอีกต่างหาก”รามิเราบอกเสียงเบา นั่งรอธนพัฒน์ที่โต๊ะอาหาร มองดูธนพัฒน์เตรียมตั้งโต๊ะอาหารอย่างคิดถึง ทั้งที่กลับไปอิตาลีแต่สองอาทิตย์
“ไม่เป็นไร”ธนพัฒน์ยิ้มให้บางๆก่อนจะนั่งลงตรงข้าม
“อร่อยเหมือนเดิม”รามิเรสชมหลังจากตักคำแรกเข้าปาก
“อื้อ”
“ทำเอาลืมสปาเกตตี้ไปเลย”
“งะ งั้นเหรอ”ธนพัฒน์ก้มหน้าก้มตากิน พยายามไม่ใส่ใจกับคำชม
“รู้มั้ยพอผมกลับไปโรมผมลำบากมากเลย”
“ลำบาก?”ธนพัฒน์เงยหน้าถามด้วยสีหน้าแปลกใจ
“ใช่ ลำบากมาก เพราะกินอาหารไทยจนชิน พอไปที่นู่นหาอาหารไทยกินยากมาก แล้วก็รสชาติไม่เหมือนกับที่พัฒน์ทำเลย”รามิเรสพุดด้วยสีหน้าประจบเอาใจ
“อืม”ธนพัฒน์ไม่รู้จะตอบรับยังไงได้แต่ตอบรับ ก้มหน้ากินต่อ
“ไว้พรุ่งนี้เปิดร้านผมจะมาเป็นเด็กเสิร์ฟให้หนึ่งวัน ไถ่โทษที่มาไม่ทันวันเปิดร้าน”
“ไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรได้ไง คอยดูผมจะเรียกลูกค้าให้เยอะกว่าทุกๆวันเลย”
“อืม ก็ได้”
“อิ่มมากเลย”รามิเรสบ่นพลางจับท้องตัวเองอยู่บนโซฟาห้องรับแขก
“....”ธนพัฒน์ไม่ตอบ ได้แต่นั่งลงข้างๆ จ้องมองทีวีที่เปิดทิ้งเพราะไม่รู้จะทำอะไร
“พัฒน์”รามิเรสหันมาเรียก จ้องมองใบหน้านิ่งขึ้นสีระเรื่อ
“หืม?”ธนพัฒน์หันไปมอง
“คือว่า เพื่อนผมเสีย ตอนที่ผมกลับไป เป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์น่ะ”
“เสียใจด้วย”
“แล้วเหลือแค่ลูกชายสี่ขวบที่รอดคนเดียว เค้าไม่มีญาติพี่น้องเลย”
“....”
“ผมว่า ผมจะรับเขามาเป็นลูกบุญธรรม เลยมาขออนุญาตคุณ”
“ขออนุญาต? ทำไม?”ธนพัฒน์ถามด้วยสีหน้าแปลกใจ ถ้ารามิเรสจะรับเด็กมาเลี้ยงก็ไม่เห็นจะต้องมาขออนุญาต ถึงจะดีใจอยู่ลึกๆก็เถอะ
“ผมอยากให้เขามาเป็นลูกของ เรา”รามิเรสพูดเสียงเบา จ้องมองใบหน้าธนพัฒน์อย่ามีความหมาย
มือหนายกขึ้นจับใบหน้าเรียบนิ่งของธนพัฒน์ที่มีสีหน้าตกใจ
“คือ”ธนพัฒน์อ้ำอึ้ง กับสำผัสอุ่นร้อนที่ส่งผ่านมือของรามิเรส ทำไมรามิเรสต้องพูดคำว่าลูกของเรา ถ้าพูดอย่างนั้น ธนพัฒน์เองก็ต้องรับสถานะของแม่ แล้วก็เป็นคู่ของรามิเรส หรือนี่จะเป็นการขอความรักของรามิเรส
“นะครับ”
“คือว่า”ธนพัฒน์อ้ำอึ้ง ใบหน้าแดงก่ำ ไม่รู้จะตอบยังไงดี มันเร็วเกินไป ไม่ทันตั้งตัว
“ถึงเขาจะเป็นชาวต่างชาติ แต่เขาก็เป็นเด็กดีนะครับ”
“คือ”
“ถึงเขาจะพูดอังกฤษไม่ได้ เดี๋ยวผมจะสอนให้เขาพูดเอง”รามิเรสกระเถิบเข้ามาไกล้เลื่อนมือมากอดเอวธนพัฒน์แทน
“คือ”
“ผมจะสอนให้เขาพูดไทยด้วย”
“ดะ เดี๋ยว คือว่า”
“ไม่ต้องกลัวว่าจะพูดกับเขาไม่รู้เรื่อง เริ่มแรกผมจะแปลให้เอง”
“มะ ไม่ใช่อย่างนั้น”ธนพัฒน์อ้ำอึ้งยกมือดันอกรามิเรส
“แล้วทำไมล่ะครับ เขาน่ารักนะ”รามิเรสทำสีหน้าอ้อนวอน สงสารเด็กก็สงสร แตที่สำคัญอิจฉากุ้ยช่ายกับมาตินมากกว่าที่มีลูกๆเป็นตัวสานสำพันธ์ แล้วที่สำคัญ เด็กก็น่ารักเอามากๆ
“คะ คือว่า ถะถอยไปก่อนได้มั้ย”ธนพัฒน์อ้ำอึ้ง เพราะตอนนี้รามิเรสดึงตัวเขาเข้าไปกอดแทบเกยแล้ว
“นั่นสิ โทษที พอดีผมตื่นเต้น”
“อืม”
“ว่าแต่ให้เขามาเป็นลูกของเราได้มั้ย ค่าเลี้ยงดูผมจะออกให้หมดเลย”
“นั่น ไม่ใช่ปัญหา”
“แล้ว?”
“ถ้ารับมา จะให้เขาอยู่ บะ บ้านใคร”ธนพัฒน์หลบตา ไม่กล้ามองหน้า
“นี่ล่ะคือประเด็น ผมจะให้เขาอยู่บ้านพัฒน์ก่อน เพราะที่บ้านผมไม่มีใครเลย อีกอย่างผมเดินทางบ่อย อย่างน้อยอยู่ที่นี่ก็มีคุณแม่ของพัฒน์ช่วยดูด้วย ส่วนเรื่องเรียนผมจะให้เขาเรียนที่เดียวกับตั้งโอ๋ จะได้เป็นเพื่อนกันไปเลย”
“อื้อ แต่ว่า”
“แต่ว่าอะไรเหรอ”รามิเรสถามทำหน้าสงสัย
“ถ้ามาอยู่ที่นี่ ละแล้ว”
“แล้วอะไรเหรอ”รามิเรสถามสีหน้าแปลกใจ ที่ธนพัฒน์ไม่มองตา แถมหน้าแดงอีกต่างหาก ทั้งที่รามิเรสยังไม่ได้แกล้งอะไรเลย
“แล้ว คุณล่ะ”
“ผมก็จะมาหาบ่อยๆ”รามิเรสตอบ ยิ้ม จะมาหาทั้งธนพัฒน์ทั้งลูก
“อือ”
คำตอบที่ทำให้ธนพัฒน์รู้สึกกำกวมทำให้คิดไม่ตกว่ารามิเรสจะมาหาใครบ่อยๆกัน แล้วที่บอกว่าลูกเราก็ยังไม่เคลีย ตกลงรามิเรสจะให้เป็นคู่ด้วยใช่ไหม
“จะพยายามหาเวลามาอยู่ด้วยบ่อยๆ”
“อือ”
“จะมาช่วยคุณเลี้ยงลูกของเรา”อีกแล้ว รามิเรสใช้คำว่าลูกของเราอีกแล้ว
“แล้วไม่ลำบากเหรอ เอ่อ เวลา ไปไปมามา”
“ไม่หรอก ผมไม่ลำบาก ผมไหว”รามิเรสตอบ ยิ้ม มองธนพัฒน์ที่เงียบไปพักใหญ่ คิดว่าคงกำลังตัดสินใจรับเด็กมาเลี้ยงดีหรือไม่
ความจริงรามิเรสเองก็เกรงใจ เพราะธนพัฒน์ยังไม่ตอบรับความสัมพันธ์ แต่จะให้เลี้ยงคนเดียวก็คงไม่รอดเพราะตัวเองเดินทางค่อนข้างบ่อย แล้วไม่มีความรู้เรื่องเด็กเลย
ที่สำคัญ หากธนพัฒน์ยอมรับเด็กมาเลี้ยงก็เท่ากับความสัมพันธ์จะถูกร่นระยะลง
รามิเรสได้แต่รอคอยคำตอบจากธนพัฒน์ด้วยใจจดใจจ่อ แต่หารู้ไม่ว่าธนพัฒน์ไม่ได้กำลังตัดสินใจว่าจะรับเด็กมาเลี้ยงดีไหม แต่กำลังตัดสินใจอะไรบางอย่างที่มากกว่าจนั้นต่างหาก
“เอ่อ จะ...ด้วยกัน....ก็ได้นะ”ธนพัฒน์พูดเสียงเบาก้มหน้ามองพื้น
“พัฒน์ว่าอะไรนะ”รามิเรสยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพราะธนพัฒน์พูดเบาเกินไป จนแทบไม่ได้ยิน
“คะ คะ คือ”ธนพัฒน์หันไปมอง ตกใจรามิเรสที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ไม่ทันตั้งตัว
“หืม เมื่อกี้พูดอะไรนะครับ”รามิเรสยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“คือว่า จะ มาอยู่ด้วยกันก็ได้นะ”
“หือ ชวนผมมาอยู่ด้วย”รามิเรสถามเสียงสูงด้วยสีหน้าแปลกใจ แต่ก็อดดีใจอยู่ไม่น้อย
“มะ ไม่ใช่ แค่ กลัวจะเหนื่อยเดินทาง คือ จะได้อยู่กับลูก ละ แล้วห้องว่างก็มี มัน ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ”ธนพัฒน์โบกมือก้มหน้าก้มตาซ่อนใบหน้าแดงก่ำ
เหมือนกดสวิตซ์ให้รามิเรสได้เห็นท่าทีที่คิดว่าน่ารักนักหนา อุตส่าห์ไม่จู่โจมเพราะว่ากลัวว่าจะตีตัวออกห่าง เลยเว้นระยะเอาไว้
แต่นี่อะไร ธนพัฒน์กลับมาพูดจาเชิญชวนกันอย่างนี้ มันไม่มากไปหน่อยรึไง คนที่ต้องอดทนจะลำบากแค่ไหน ถ้ามาเชิญชวนกันอย่างนี้
ก็หมายความว่า ธนพัฒน์ต้องการย่นระยะความสัมพันธ์กันอย่างนั้นหรือ
“ที่พูดน่ะ หมายความว่ายังไงครับ”รามิเรสเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์ภายในเวลาไม่กี่วินาที
ในเมื่อแม่ของธนพัฒน์เองก็เป็นใจเปิดทางให้แล้ว จะรออะไร เจ้าตัวเองก็เชิญชวนขนาดนี้
รามิเรสดันให้ธนพัฒน์ล้มตัวลงนอนบนโซฟา แล้วตัวเองตามขึ้นไปคร่อมทับทันที
“จะ จะทำอะไร”ธนพัฒน์ตกใจ ตาคมเบิกขึ้น
“จะเชิญชวนผมงั้นเหรอ”รามิเรสกระซิบ จมูกโด่งเฉียดลงบนแก้มเนียน
“อะ ไม่ใช่นะ แค่ คือ”ธนพัฒน์จนคำพูด แค่รู้ตัวว่าตัวเองชวนรามิเรสมาอยู่ด้วยก็น่าอายพอแรงอยู่แล้ว
มันเหมือนกับว่าเชิญชวนอย่างที่รามิเรสบอกจริงๆ เหมือนกับเป็นรักบอกรักไม่มีผิด
“ว่าไงล่ะ ใช่หรือไม่ใช่”
“.....”ธนพัฒน์ไม่ตอบ ยกมือขึ้นกันอกรามิเรสเอาไว้ แถมเบนหน้าหนีริมฝีปากของรามิเรสที่ใกล้เข้ามาทุกที
รู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูก นานแล้วที่รามิเรสไม่ได้เข้ามาใกล้ขนาดนี้ พอเข้ามาใกล้แล้วใจมันเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก
รู้สึกอาย อายทั้งตัวเอง อายทั้งรามิเรส ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไป หรือว่าตนเองจะรักรามิเรสเข้าแล้ว
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความใกล้ชิดความเอาใจใส่ของรามิเรสก็มากพออยู่แล้ว ติดแค่ว่าตนเองไม่เคยยอมรับใจตนเองว่าคิดอย่างไร
แต่รู้สึกดีที่อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ รู้สึกอยากให้ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เวลาที่รามิเรสต้องบินกลับโรมไป ความรู้สึกเหงามันเข้ามารุมเร้าจนรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก
แต่พอรู้ว่ารามิเรสจะกลับมากลับรู้สึกดีใจเอามากๆ หรือว่ามันคือความรัก คงไม่ใช่อย่างที่คิด ธนพัฒน์หลงรักรามิเรสเข้าแล้วงั้นหรือ
“ไม่ตอบไม่เป็นไร งั้นผมจะถามใหม่”
“....”
“รักผม...บ้างหรือยัง”
“....”ธนพัฒน์ไม่ตอบ แต่หันหน้าหนี ใบหน้าคมขึ้นสีแดงก่ำอย่างเขินอาย คำตอบตอนนี้มันมีอยู่แล้ว แต่กลับไม่กล้าพอที่จะบอก
จมูกโด่งของรามิเรสจรดลงบนแก้มนิ่มของธนพัฒน์ ทำให้ธนพัฒน์สะดุ้งเล็กน้อย แต่มันก็หยุดอยู่แค่นั้นจนพักใหญ่
“จะ ยังไม่ตอบก็ได้นะ ผมรอได้”รามิเรสกระซิบ ดันตัวออก เมื่อเห็นว่าไม่ได้คำตอบแน่
“ดะ เดี๋ยว”ธนพัฒน์คว้าเอาคอเสื้อรามิเรสดึงให้เข้ามาใกล้ ดวงตาคมเริ่มหลุกหลิก กำลังตัดสินใจว่าจะให้คำตอบกับรามิเรสดีหรือไม่
เพราะที่ผ่านมารามิเรสก็แสดงตัวให้เห็นว่าเชื่อใจมากเพียงพอ
“ถ้าไม่ปล่อย ผมจะคิดว่าพัฒน์กำลังเชิญชวนผมอยู่นะครับ ถ้าไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ผมยังไม่รีบเอาคำตอบสักเท่าไร”รามิเรสยิ้ม แต่ดวงตากลับไม่ยิ้มตาม
“คือ”ธนพัฒน์หันหน้ากลับมาจ้องตารามิรส ดวงตาคมหลุกหลิกไปมา จ้องมองตาสีน้ำทพเลเข้มที่จ้องมาอย่างคาดคั้น จนธนพัฒน์เริ่มทำตัวไม่ถูก แต่ถ้าไม่พูดออกไป เรื่องราวมันคงจะยืดเยื้อ
ความสัมพันธ์ก็จะไม่ถูกวางเอาไว้ในรูปแบบที่ควรเป็น ทำให้ก้ำกึ่งอยู่อย่างนี้ จะทำยังไงดี ธนพัฒน์เองก็คิดไม่ตก แต่ก็ไม่อยากรอให้มันนานกว่านี้แล้ว ไม่อยากให้รามิเรสรอ
“ระ รัก อื้อ”ธรพัมฒน์พูดยังไม่ทันขาดคำ คำตอบที่บอกออกไปเหมือนจะหาเรื่องเข้าตัว
ริมฝีปากหน้าก้มลงมาทาบทับเอาดื้อๆไม่ทันให้ตั้งตัว รามิเรสจับใบหน้าคมให้เงยหน้ารับจูบแนบแน่น
จูบที่ทั้งร้อนผ่าว ทั้งอบอุ่น ความรู้สึกของธนพัฒน์แปลปรวนไปหมด มันเร็วเกินไป ไม่ทันตั้งตัว แต่ก็รู้สึกดี
ไม่รู้ว่ายกมือขึ้นโอวกอดรอบคอรามิเรสเมื่อไร ไม่รู้ว่าเปิดปากรับรามิเรสให้เข้ามาสัมผัสได้มากกว่าเดิมตอนไหน รู้แค่ว่า
ความอึดอัดที่มีอยู่ในใจได้หมดลง เพียงเพราะคำว่ารักคำเดียว คำว่ารักที่ในที่สุดก็ยอมรับมันสักที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มีต่อ
-
ต่อ
“แล้วจะไปรับเด็กคนนั้นมาเมื่อไร”ธนพัฒน์ถามเสียงเบาระหว่างติดกระดุมเสื้อ จ้องมองแผ่นอกเปลือยของรามิเรสหน้าแดงก่ำ
“ผมก็ว่าจะบอกอยู่พอดี”รามิเรสยิ้มแห้ง รับเสื้อยืดของธนพัฒน์ที่คิดว่าตัวใหญ่ที่สุดมาใส่
ตอนที่จูบกันดันเผลอมือปัดไปโดนแก้วน้ำหกใส่ทั้งคู่ เลยต้องขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อในห้องนอนของธนพัฒน์ ที่พึ่งจะขึ้นมาครั้งแรก
ห้องของธนพัฒน์กว้างแล้วก็ตกแต่งเรียบง่าย ไม่รกมาก คล้ายๆกับห้องของรามิเรส พอเห็นแล้วก็อยากจะมาอยู่ไวไว ไม่รู้ว่า
เจ้าของบ้านจะอนุญาตให้มานอนห้องเดียวกันรึป่าว
“จะไปรับมาเมื่อไร”ธนพัฒน์ถาม ติดกระดุมเสื้อเชิ๊เสร็จก็พับแจนเสื้อมองรามิเรสนั่งลงบนเตียงของตัวเองก็หน้าแดงหนักเข้าไปอีก
“นี่ไงที่ผมว่าจะบอก ผมรับเขามาแล้ว ตอนนี้อยู่กับมาตินกับกุ้ยช่ายน่ะ ผมเอาไปฝากไว้ เห็นว่ามาตินพูดภาษาละตินเป็น”รามิเรสยิ้ม
“อะไรนะ แต่ว่า ผมยังไม่ได้ตกลงเลยนะ”
“ก็ผมรู้ว่าพัฒน์จะต้องตกลง ผมเลยพาลาเต้มาด้วยเลย”รามิเรสยิ้มเอาใจธนพัฒน์เต็มที่
“อะไรกัน”ธนพัฒน์ขมวดคิ้วมุ่น
“แต่พัฒน์ก็ตกลงแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะให้ลาเต้มาเป็นลูกของเรา”รามิเรสเดินเข้าหา คว้าเอาเอวธนพัฒน์เข้ามากอดอย่างเอาใจรู้สึกได้ว่าตัวธนพัฒน์เกร็งจนแข็งทื่อก็ชอบใจใหญ่
“ละแล้วทำไมเอาไปฝากมาตินกับกุ้ยช่าย”
“ผมต้องขออนุญาตพัฒน์ก่อน เลยเอาไปฝากไว้”
“งะ งั้นก็ไปรับมาได้แล้ว”
“ผมสัญญาว่าจะช่วยพัฒน์เลี้ยงลูกของเราให้ดีที่สุด”
“อืม”ธนพัฒน์ตอบรับ ไม่ชินกับคำว่าลูกของเราสักที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่พัฒน์ เด็กคนนี้จะมาเป็นลูกพี่พัฒน์จริงๆเหรอ”กุ้ยช่ายเดินเข้ามาถามทันทีที่ธนพัฒน์เดินเข้ามาในบ้าน มองดูเด็กๆเล่นกันในคอกที่บุพื้นด้วยโฟมกันกระแทกภายในมีของเล่นมากจนแทบล้น
เสียงเด็กดังเจี๊ยวจ๊าวลั่นบ้าน ทั้งที่คนหนึ่งพึ่งจะพูดไอ้แค่อ้อแอ้ อีกคนก็พูดภาษาละติน อีกคนก็พูดภาษาไทย ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่น่าจะสื่อสารกันรู้เรื่อง แต่กลับเล่นกันสนุกสนานทั้งที่เจอกันวันแรก
“กะ ก็ใช่ ความจริงลูกของรามิเรสมากว่า”ธนพัฒน์ตอบเสียงเบา มองดูเด็กผู้ชายผิวขาวผมสีน้ำตาลทอง ดวงตาสีน้ำทะเล เหมือนรามิเรสไม่มีผิด ทั้งที่ไม่เกี่ยวพันทางสายเลือด
“เหมือนกันนั่นแหละ ลูกพี่พัฒน์กับลูกคุณรามิเรส”กุ้ยช่ายดึงมือธนพัฒน์ไปนั่งที่โซฟาอย่างตื่นเต้นกับเด็กคนใหม่ที่พึ่งบินตรงมาจากโรมสดสดร้อนๆ
มาตินพอเห็นกุ้ยช่ายวนใจธนยพัฒน์ก็มุ่ยหน้ามองหน้ารามิเรส
“แล้วจะให้เขาเรียนที่เดียวกับตั้งโอ๋มั้ย”กุ้ยช่ายถามตื่นเต้นที่ตั้งโอ๋จะได้เพื่อนเพิ่ม
“อืม ก็ว่างั้น แต่เขาพูดอังกฤษไม่ค่อยเป็น แล้วก็พูดไทยไม่ได้”
“แต่โรงเรียนนั้นเป็นนานาชาตินะ พี่พัฒน์ไม่ต้องห่วง ลาเต้ยังเด็ก แล้วจะให้ลาเต้อยู่บ้านไหน ถ้าอยู่บ้านนี้ก็ดีจะได้มาเล่นกัยตั้งโอ๋บ่อยๆ แต่ว่าถ้าคุณรามิเรสไม่อยู่ก็จะเหงาเอา”
“ไม่หรอก ลาเต้จะไปอยู่บ้านพี่”
“จริงเหรอ ก็ไกลน่ะสิ”กุ้ยช่ายทำหน้าเสียดาย
“อืม”
“แล้วอย่างนี้คุณรามิเรสไม่ต้องขับรถไปกลับไกลๆเหรอ”กุ้ยช่ายหันไปถามรามิเรส มองเห็นมาตินหน้ามุ่ยก็อดหงุดหงิดไม่ได้ที่มาตินเอาแต่ใจไม่เปลี่ยน เมื่อคืนก็เกือบจะเสียท่าไปแล้ว ถ้าไม่มีอันเดรสร้องหิวนม
“ไม่ไกลหรอกครับ กำลังวางแผนจะย้ายบ้านน่ะครับ”รามิเรสตอบยิ้ม หันไปมองหน้ามาตินแล้วยักคิ้วใส่
“จะซื้อบ้านใหม่เหรอครับ”กุ้ยช่ายถาม
“ปล่าวหรอกครับ ว่าจะไปอาศัยบ้านของพัฒน์อยู่”รามิเรสตอบเสียงใส ยิ้มแป้น ทิ้งให้ธนพัฒน์นั่งหน้าแดง
“จะย้ายไปอยู่ด้วยกันเหรอ”กุ้ยช่ายอ้าปากค้าง
“จะแต่งงานกันงั้นเหรอ”มาตินถามซ้ำ
“อื่อหึ แต่งงานงั้นเหรอ เข้าท่าดี”รามิเรสยิ้มทำหน้าครุ่นคิดกับไอเดียที่มาตินเสนอ ไม่ได้สนใจธนพัฒน์ที่นั่งหน้าแดงอยู่ตรงข้าม
“มะ ไม่แต่งนะ”ธนพัฒน์พูดแทรก เพราะยังไงพ่อเขาก็เป็นคนมีชื่อเสียง แค่ตัดพ่อลูกก็หนักพอแล้ว ถ้าจะให้แต่งงานแล้วเป็นข่าว จะกระทบชื่อเสียงของพ่อหนักไปใหญ่
“พัฒน์ว่าไงก็ต้องว่างั้น”รามิเรสหยักไหล่ ยังไงซะ ระยะทางของเขากับธนพัฒน์ก็ร่นลงไปเยอะมากแล้ว
เหลือแค่ว่า จะรักษาความรักแล้วประคับประคองกันได้ดีแค่ไหน
หลังจากนี้ก็คงขึ้นอยู่กับใจของคนสองคน ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ ก็คงต้องดูแลกันต่อไป จะดูแลรักษาความรักให้ดีที่สุด
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อ่า ใจหายเนอะ สองเดือนกว่าที่อยู่กับเรื่องนี้มา แต่ไม่เป็นไร ไว้เจอกันเรื่องใหม่เน้อะ เดี๋ยวจะมีตอนพิเศษอีกประมาณสองตอน
ฝากผลงานอื่นไว้ด้วยนะค่ะ สองเรื่อง เป็นภาคต่อลูกๆของเรื่องนี้
อันเดรส + ตั้งโอ๋ ******* =~Secret~= พี่น้องแล้วไง...ถ้าใจตรงกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47688.0)
น้องจูบ + พี่หลง *******--------->>..............หลงจูบ..............<<------ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47583.0)
-
เยี่ยมๆๆๆ
-
พัฒน์น่ารักมากค่ะ แถมยังชอบทำแก้มแดงให้ดูตลอดเลยน้าา :-[ รามิเรสวางแผนมาอย่างดีแล้วล่ะสิน้าา ^^
เด็กๆ เขาเล่นกันน่ารักดีนะคะ มิตรภาพไม่มีพรมแดนจริงๆ เพราะแม้แต่ภาษาที่ต่างกัน (มากกกกก :laugh: ) ก็มิอาจเข้ามาขวางกั้นได้เลย ยินดีต้อนรับนะคะน้องลาเต้~ :กอด1:
-
ฉ่ำมาก มีความสุขมากๆเลยนะทั้งสองคน
-
ว้าว....ลาเต้ลูกแม่พัฒน์ อิอิ
-
แอบดีใจที่ทุกอย่างดูลงตัวและทั้งสองมีความสุข :)
ลาเต้ชื่อน่ากินมาก คงน่ารักแน่ๆ 555+
-
จะเป็นไงต่อนะ
-
จบได้น่ารักมากกกก :-[
-
กลับเข้าเล้าอีกที เรื่องนี้จบซะแล้ว
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มตาม อ่านแล้วมีความสุขมากเลย
ขอบคุณ คุณโซอึน ที่ลงนิยายดีๆ ให้ได้อ่านนะครับ
ยังไงก็จะติดตาม เรื่องต่ๆไป เรื่อยๆเลย (อ่านจะมาไม่บ่อย ภาระเยอะมากกก)
o13 o13
-
ว๊ากกกกกกก ฟินเฟ่อ
-
น่ารักๆ ครอบครัวสุขสันต์
ยินดีต้อนรับน้องลาเต้!!!
-
ลาเต้~~~ ชื่อน่ารักกกก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
o13 o13
-
น่ารักทั้งสองคู่เลย ><
-
109600
ตอนพิเศษ 1 คุณพ่อแสนดี
“อะ อือ ไม่ไหวแล้ว ปะ ปล่อย”กุ้ยช่ายส่งเสียงครางเบาในลำคออย่างัวเงียพลางดันตัวมาตินออก
ตั้งแต่ย้ายห้องนอน ให้ตั้งโอ๋นอนแยกกับอันเดรส ส่วนตัวเองก็ย้ายมานอนกับมาตินหลังจากกลับมาจากฮันนีมูน
ผ่านมาเป็นอาทิตย์ก็ได้รู้ว่าตัวเองคิดผิดมหันต์ ไม่มีคืนไหนที่จะๆได้พักผ่อน
อย่างเช่นคืนที่ผ่านมา หลังจากเด็กๆหลับกว่าจะได้นอนมาตินก็คอยกวนทั้งคืนจนเกือบจะตีสอง แถมเช้ามืดมาก็อย่างที่เห็น
จำได้ว่าเมื่อคืนลุกมาใส่เสื้อผ้าแล้วเชียว แต่นี่อะไร คืออะไร เสื้อผ้าหายไปไหนหมด แล้วไอ้นิ้วที่มันสอดขยับเข้าออกอยู่ในนั้นมันคืออะไร
ยังไม่ทันตื่นดีมาตินก็จู่โจมเขาอีกรอบแล้ว นี่เขาแทบจะไม่มีแรงเหลือแล้วนะ
“นี่ ต้องตื่นไปทำกับข้าวให้ลูกนะ อือ ไม่เอา”กุ้ยช่ายพยายามดันมือของมาตินออกทั้งที่ยังไม่ลืมตา เพราะเมื่อคืนก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว
“อ้ากว้างๆสิคนเก่ง”เสียงทุ่มกระซิบข้างหู ริมฝีปากจูบขมับเบาๆอย่างรักใคร่
“มะ ไม่เอา อือ ง่วง”
“นอนเฉยๆนะครับคนเก่ง พี่ทำเอง”มาตินตอบเสียงเบา ประโลมจูบไปทั่วใบหน้าขาว
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นในเมื่อกุ้ยช่ายบอกให้หยุดแต่มาตินก็ยังจะทำตะพึด
“อะ โอย อย่านะ ฮือ”กุ้ยช่ายร้องเสียงแผ่วกอดเอาหมอนข้างไว้แน่น เริ่มรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว
“อย่างนั้นล่ะครับคนเก่ง พี่จะเข้าไปแล้วนะ”
“อือ”
“ดีมาก”มาตินกระซิบเสร็จก็ถอนนิ้วออก แล้วอันของตัวเองเข้าไปแทน มันไม่ยากเท่าไรเพราะเมื่อคืนมาตินก็จัดไปเสียหลายรอบหลายครั้งทำให้ช่องทางคุ้นชินกับขนาดของตัวเอง
“อะ โอย อะไรเนี่ย อือ ทำอะไร”กุ้ยช่ายปรือตาขึ้นมามองเพราะรู้สึกอึดอัด
พอมองเห็นหน้าหล่อๆยิ้มกวนประสาทก็ถึงกับได้สติ ตื่นทันที อะไรของมาติน
อะไรของไอ้แก่หื่นกามนี่ นี่ยังไม่รุ่งสางดีเลย ยังนอนแค่ไม่กี่ชั่วโมง นี่จะทำอีกแล้วเหรอ
“ปล่อยนะ อะ ปะ ปล่อย”กุ้ยช่ายพยายามดันตัวมาตินออก เพราะว่าเหนื่อยเต็มที
“อยู่เฉยๆน่า ไม่งั้นพี่จะทำแรงนะ”
มาตินขู่พร้อมกับเร่งชักเข้าออก ขยับถี่ทำให้คนที่นอนปรือตาหน้ามุ่ยอยู่ขมวดคิ้วเพราะรู้สึกเสียดภายใน
“อะ อ๊ะ ปะ ปล่อย”
“อย่าดื้อสิ ถ้าดื้อพี่จะทำให้แรงเลย”มาตินขู่อีกรอบ แล้วก็ได้ผลดีนัก
เพราะวันไหนที่มาตินทำแรง กุ้ยช่ายจะไม่มีวันลุกขึ้นจากเตียงได้ง่ายๆ แถมท่าเดินยังขัดๆไปเกือบทั้งวัน
เห็นทีถ้าตื่นขึ้นมาอีกรอบคงต้องคุยกันให้รู้เรื่อง จะอดยาวเสียให้เข็ด
ขืนเป็นอย่างนี้ต่อไปคงไม่เป็นอันทำอะไรแน่ ทั้งเลี้ยงลูกทั้งทำงาน แรงจะมีให้เดินยังแทบไม่มีเลยตอนนี้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ตื่นมากินข้าวได้แล้วครับ คนเก่ง”มาตินปลุกคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเบามือ เกลี่ยปอยผมที่ยาวปรกหน้าเผยให้เห็นใบหน้าขาวใส แพขนตาดกเริ่มขยับ
“อือ กี่โมงแล้ว”กุ้ยช่ายถาม ยกมือขยี้ตา กระพริบตาถี่เพราะแสงแดดที่ส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา
“สิบโมงเช้า”
“ห่ะ อะไรนะ แล้วลูกล่ะ ทำไมไม่ปลุก อะไรของพี่เนี่ย”กุ้ยช่ายทะลึ่งตัวลุก อย่าตกใจ
“เดี๋ยวสิ”มาตินจับตัวเอาไว้ทันก่อนที่กุ้ยช่ายจะลุกขึ้น
“จะมาเดี๋ยวอะไรล่ะ ใครจะเตรียมอาหารให้ลูก ใครจะอาบน้ำให้ลูก ใครจะส่งลูกไปโรงเรียน ป่านนี้แล้ว”กุ้ยช่ายโวยวาย
“ทำหมดแล้ว”มาตินตอบ ยิ้ม โน้มตัวลงไปจูบขมับกุ้ยช่าย
“ทำหมดแล้ว?ใครทำ”
“ก็พี่นี่ไง ทำกับข้าวให้เด็กๆ เอาอันเดรสกับตั้งโอ๋อาบน้ำ แต่งตัว แล้วก็ขับรถพาตั้งโอ๋ไปส่งที่โรงเรียน แล้วก็พาเอาอันเดรสไปไว้ที่ห้องนั่งเล่นแล้วตอนนี้”
“จะ จริงเหรอ”กุ้ยช่ายนิ่ง ถามพลางทำหน้าแปลกใจ
“จริงสิ เห็นว่ากุ้ยช่ายนอนหลับสบายพี่ไม่อยากกวน”
“ทำหมดแล้วจริงเหรอ”
“อื้อ ทำหมดแล้ว”
“ขอบคุณ”กุ้ยช่ายขอบคุณ พลางอดคิดแปลกใจไม่ได้ ที่มาตินเองก็ไว้ใจให้ดูแลลูกๆได้เหมือนกัน
“คราวนี้ก็ลุกขึ้นมากินข้าวได้แล้วครับ คนเก่ง ลุกไหวไหมครับ”
“ยังจะมาถามอีก”
“เอาน่า ครั้งหน้าพี่จะทำเบาเบา”มาตินยิ้มใส่ ยักคิ้วให้อีกหนึ่งที
“ครั้งหน้าบ้าอะไร ไม่เอาแล้ว”กุ้ยช่ายเห็นแล้วหมั่นไส้คว้าหมอนปาใส่หน้ามาตินไปโครมใหญ่
มันน่านัก ยังมีหน้ามาบอกว่าจะทำเบาเบา เปลี่ยนจากทำเบาๆเป็นไม่ทำเลยมันไม่ง่ายกว่าเหรอ
“โถ่ อย่าใจร้ายกับพี่นักสิ พี่รักกุ้ยช่ายนะ”
“รู้แล้วว่ารัก พูดอยู่นั่นแหละ ไอ้บ้านี่”กุ้ยช่ายโยนหมอนอีกใบใส่ ล้มตัวลงนอนหันหลงให้
จะทำไงได้ ก็รู้สึกว่าหน้ามันร้อนไปหมดแล้ว รู้แล้วว่ารัก แล้วจะมาบอกทำไมบ่อยๆ ไม่ใช่ว่าเบื่อหรอกนะ แต่ว่ามันรู้สึกเขินเขินก็แค่นั้น
“นี่ ถ้าไม่ลุกมากินข้าวพี่ปล้ำอีกรอบนะ”
“โอ้ย จะบ้ารึไง พอแล้ว ไอ้กอลิล่าแก่หื่นกาม ไปอดอยากมาจากไหน น่ารำคาญจริงๆ คืนนี้ไม่ต้องเข้ามาใกล้เลยนะ ถ้าแตะแม้แต่ปลายนิ้วล่ะก็ จะนอนห้องลูกจริงๆด้วย”
“ได้ไงอ่ะ ไม่เอา ห้ามแยกห้องนอนนะ ห้ามไปนอนกับลูก อย่าทำร้ายพี่แบบนี้สิ พี่ต้องทนไม่ไหวแน่เลย ถ้าคืนไหนไม่ได้นอนกอดกุ้ยช่าย”
“หึ ใครกันแน่จะไม่ไหว เล่นทำเช้าทำเย็น ไอ้บ้าเอ้ย เหนื่อยนะรู้มั้ย”กุ้ยช่ายพูดหน้าแดง
“แต่พี่ก็ให้นอนเฉยๆแล้วนะ”
“จะ จะบ้าเหรอ ต่อไปนี้ให้เหลือเดือนละสองครั้งพอ”
“ห่ะ อะไรนะ ไม่ได้นะ ถ้าทำอย่างนั้นพี่ต้องบ้าตายแน่ๆ”
“เลือกเอา ระหว่างเดือนละสองครั้งกับ ไม่ทำเลย เลือกเอาแล้วกัน”กุ้ยช่ายเสนอ
“โถ่ พี่ก็..”มาตินพอได้ยินก็โอดครวญ ทำสีหน้าอ้อนวอน ยังไม่ทันพูดจบ
“เลือก!!”
“ก็ได้ ก็ได้ สองครั้งต่อเดือนก็ได้ ใจร้ายจัง”มาตินเสียงแผ่ว ทำคอตก พลางคิดแผนในใจ เรื่องอะไรจะยอมง่ายๆ สองครั้งต่อเดือนก็ลงแดงตายพอดี อย่างนี้มันต้องปล้ำ
“งั้นก็ไปหยิบเสื้อผ้ามาให้หน่อย”
“ทำไมต้องหยิบเสื้อผ้าล่ะ”มาตินทำหน้าแสร้งสงสัย
“เมื่อคืนแมวมันแอบถอดไปมั้ง อย่าถามมาก บอกให้หยิบ ก็ไปหยิบมา”กุ้ยช่ายเริ่มหน้ามุ่ย ไม่ชอบใจกับสายตาเจ้าเล่ห์ที่ดูเหมือนจะมีแผนการของมาติน
“ทำไมต้องใส่ล่ะ เดินแก้ผ้าพี่ก็ไม่ว่าหรอก พี่ไม่ถือ”มาตินทำสีหน้ากรุ่มกริ่มใส่
“จะบ้าเหรอ ไปหยิบมา อย่าให้ต้องหงุดหงิดนะ”
“ครับๆ คุณเมีย”
“เมียบ้าอะไร ไอ้แก่นี่”กุ้ยช่ายบ่นอุบมองดูมาตินเลือกเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าให้
ถึงมาตินจะเป็นอย่างนี้ ดูเหมือนไม่ค่อยเอาจริงเอาจังอะไร แต่สุดท้ายก็ทำทุกอย่างออกมาได้ดีตลอด ไม่ว่าจะดูแลทั้งตนเองแล้วก็ลูกๆ ต่อไปนี้ก็คงวางใจในตัวผู้ชายคนนี้ได้แล้วว่าสามารถดูแลเด็กๆได้ดีเวลาที่ตนเองไม่อยู่
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบแว้วววววววววววว เหลือตอนพิเศษพ่อราขึ้นกับแม่พัฒน์อีกตอน :katai4: :katai4: :katai4:
อันเดรส + ตั้งโอ๋ ******* =~Secret~= พี่น้องแล้วไง...ถ้าใจตรงกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47688.0)
น้องจูบ + พี่หลง *******--------->>..............หลงจูบ..............<<------ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47583.0)
[/size]
[/color][/center]
-
:mew1: :mew1:
-
:) มาตินกลัวเมีย 55555
-
ไอ้แก่หื่น 555555555 :laugh:
-
หื่นมากจริงๆมาติน
-
กุ้ยช่ายหลับอยู่ก็ยังจะ 'ทำ' นะคะมาติ๊นนนนน~ :laugh:
-
:hao6: ตาแก่ บ้ากาม เอิ๊คๆ
-
อ่านมาร์ตินกับกุ้ยฉ่ายแล้วสนุกดีคับ
-
แบบนี้กุ้ยช่ายเหนื่อยแย่เลยเนอะ :hao6:
-
ไอ้แก่หื่น :hao6:
-
มาตินหื่นมากกกกกก :oo1: :oo1: :oo1:
-
คุณมาติน ถนอมกุ้ยช่ายบ้างนะครับ เดี๋ยวไม่สบาย ฮ่าๆ
-
จบแล้วววววววว จบหื่น ๆ ตามแบบมาตี้ 5555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สนุกจ้า อ่านได้เรื่อยๆๆ
-
ตลกจนหยดสุดท้าย 555
-
เข้ามารอตอนพิเศษอีกตอนครับ
-
มารอตอนพิเศษด้วยคนค่ะ :impress2:
-
118074
คำเตือน::ตอนนี้อาจมีเนื้อหาไม่เหมาะสมสำหรับเด็กและเยาวชน โปรดใช้วิจารณญานในการอ่านนะคร้าาาา
ตอนพิเศษ 2
“นี่ ถ้าไม่รีบเดี๋ยวตั้งโอ๋จะไปโรงเรียนสายนะ”กุ้ยช่ายโวยวายเสียงดังหลังจากที่รอคนขับรถกิติมาศักดิ์ที่เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ก็ยังไม่ลงมาสักที
“รับทราบครับ มาแล้วๆ”
“ทำไมช้าจังล่ะ”กุ้ยช่ายอดที่จะถามไม่ได้ พลางคว้าอันเดรสที่เริ่มเดินเตาะแตะอยู่ใกล้ๆขึ้นอุ้มพาดอก
“เอาน่า พี่ก็มาแล้วนี่ไง ถ้ามัวแต่บ่นตั้งโอ๋จะไปโรงเรียนสายเอานะครับ”มาตินเดินเข้ามาใกล้พลางจับเนกไทผูกให้เข้าที่อย่างรีบร้อน
“ทำมาเป็นพูดดี เอานี่ กระเป๋าตั้งโอ๋ แล้วก็ส่งตั้งโอ๋ให้ถึงมือครูล่ะ อย่าให้รู้ว่าปล่อยให้ตั้งโอ๋เดินเข้าโรงเรียนเอง”
“ครับๆ คุณภรรยา พี่จะส่งให้ถึงห้องเรียนเลยครับ มานี่มาจูบหน่อย ก่อนไปทำงาน”มาตินเดินเข้ามาโอบเอวกุ้ยช่ายเข้าไปหากอดจะกดจูบลงบนแก้มขาวๆไปฟอดใหญ่ ตามด้วยแก้มย้วยๆของลูกชายตัวดีที่พอเริ่มพูดได้ก็ส่งเสียงอ้อแอ้เสียงดังตลอด
“จ๋าหอมแก้มตั้งโอ๋ด้วยฮับ”ตั้งโอ๋กระตุกชายเสื้อกุ้ยช่ายเรียกร้องความสนใจบ้าง
จนมาตินที่เห็นก็อุ้มตั้งโอ๋ขึ้นมาให้กุ้ยช่ายหอมแก้มบอกลาลูกได้ถนัด
“ตั้งใจเรียนนะครับ”
“ฮับ ตั้งโอ๋จะตั้งใจเรียนให้เก่งเยย”ตั้งโอ๋ยกมือขึ้นชู
“ไปแล้วนะครับ”มาตินบอกลาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะอุ้มตั้งโอ๋เดินออกไป
****************************************************************************************************************
หลังจากประชุมเสร็จมาตินก็เดินนวดขมับออกมาจากห้องประชุมเป็นคนสุดท้าย ช่วงนี้งานค่อนข้างที่จะรัดตัว ทำให้ไม่ค่อยได้มีเวลาพักผ่อน
จะทำงานหามรุ่งหามค่ำเหมือนเก่าก็ไม่ได้ เพราะเขาก็มีครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบ
ต้องไปรับส่งลูกไปโรงเรียน อีกทั้งกลับไปกินข้าวกับภรรยาขี้บ่นแต่ก็ไม่เคยคิดที่จะเบื่อกับไอ้ท่าทางที่ขี้บ่นเอาจริงเอาจังแต่สุดท้ายก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย
กลายเป็นว่าต้องหอบงานไปทำที่บ้านเอา เพราะบริษัทช่วงนี้ค่อนข้างเติบโตแบบก้าวกระโดดจนรับมือแทบไม่ทัน อาจเป็นเพราะปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้หลายคนรู้จักแล้วสนใจที่มาเป็นลูกค้า จึงทำให้ช่วงนี้เวลาที่จะมีให้ครอบครัวเหลือน้อยลงไปทุกที
โดยเฉพาะเวลาสวีทหวานกับภรรยาที่นับวันยิ่งทวีความดุร้ายมากขึ้น เพราะไม่ได้กำราบมาเสียนาน
รอให้ทิ้งทวนโปรเจ็คนี้เมื่อไรล่ะก็ จะทำให้จากขี้บ่นเป็น บ่นไม่ออกเลยทีเดียว แค่คิดก็น่าสนุกแล้ว
วันนี้หมายมั่นปั้นมือไว้แล้วว่าจะไม่เอางานกลับไปทำที่บ้าน แต่จะเอาเวลาไปกำราบภรรยาขี้บ่นแทน
กำราบด้วยไอ้สิ่งที่สู้อุตส่าห์ไปขอร้องให้เพื่อนตัวดีอย่างรามิเรสช่วย
RRR RRR RRR RR
“ว่าไงชมพู่”มาตินกดสปีคโฟนรับ
“คุณรามิเรสมาหาค่ะ”
“ให้เข้ามาเลย”
“ค่ะ”
ก๊อกๆๆๆ
“เข้ามาเลย”
“ไฮ ไม่ได้เจอแค่ไม่กี่วันแกดูแก่ขึ้นเยอะเลยนะ”รามิเรสยิ้มร่าเดินเข้ามานั่งที่โซฟาไม่ไกลจากโต๊ะทำงานของมาติน
“ถ้าฉันแก่แกก็แก่ แล้วได้ไหม ไอ้ที่ฝากซื้อมาน่ะ”
“มีเหรอที่จะไม่ได้ นี่ฉันทั้งคน ว่าแต่อยู่นานไม่ได้นะ เดี๋ยวต้องรีบกลับบ้าน”รามิเรสบอกพลางวางถุงกระดาษใบใหญ่ที่ถือมาด้วยขึ้นวางบนโต๊ะ
“ตั้งแต่มีครอบครัวนี่รู้สึกว่าไม่ค่อยจะมีเวลาเลยนะ”มาตินแขวะรามิเรสด้วยความหมั่นไส้
นับวันรายนี้ก็ยิ่งเอาเวลาไปลงอดีตศัตรูหัวใจของเอาจดหมด นอกจากเวลางานแล้ว นอกนั้นรามิเรสก็ยกเวลาให้ธนพัฒน์เกือบทั้งหมด
ถ้าไม่ติดว่าต้องบินไปประเทศนั้นประเทศนี้บ่อยล่ะก็ เวลา24ชั่วโมงของรามิเรสตกเป็นของธนพัฒน์ทั้งหมด
“พูดอย่างกับแกไม่เป็น”
“ก็พอพอกันนั่นล่ะ แทบไม่มีเวลา แม้แต่นอนยังไม่ค่อยจะพอ”มาตินส่ายหัว
“งั้นกลับก่อนแล้วกัน มีอะไรก็โทรเอา กะว่ามาถึงก็จะตรงกลับบ้านอยู่แล้วเชียว แกเนี่ยนะ ทำให้ฉันเสียเวลาจริงๆ อย่าลืมล่ะ แกติดหนี้ฉันครั้งนึง”รามิเรสส่ายหัว
“เออน่า อย่าแกนี่มันจริงๆเลย ขับรถดีดีล่ะ”
***************************************************************************************************************
“ห้ามบอกป๋านะครับว่าพ่อมาตินซื้อไอศกรีมให้กิน”มาตินบอกเตือนลูกชายคนใหม่ด้วยเสียงกระซิบขณะอุ้มลูกเข้าบ้าน
“ฮับ ตั้งโอ๋จะไม่บอกจ๋า แต่ว่าพ่อมาตินต้องซื้อให้กินอีกนะฮับ”
“ได้ครับ เดี่ยวพ่อมาตินซื้อให้กินทุกวันเลย”มาตินรับปากก่อนจะก้มลงหอมแก้มขาวๆอวบๆไปฟอดใหญ่หลังตกลงกันเสร็จ
“ทำอะไรกิน หอมเชียว”มาตินทักทายกุ้ยช่ายที่กำลังจับอันเดรสใส่เสื้อผ้าหลังจากอาบน้ำทาแป้งจนตัวขาวโพลน
“กลับมาแล้วเหรอ วันนี้ทำตั้มจับฉ่ายน่ะ ทำไมวันนี้มากันช้าเชียว เดี๋ยวตั้งโอ๋ก็หิวข้าวแย่”กุ้ยช่ายทักกลับพลางจัดเสื้อผ้าลูกให้เข้าที่
“น่า ไม่หิวหรอก จริงไหมครับตั้งโอ๋”มาตินปล่อยตั้งโอ๋ให้ลง แล้วนั่งลงข้างกุ้ยช่าย รั้งเอาเอวสอบเข้ามากอดอย่างคิดถึง
ยังไงซะ คำบ่นที่เรียกได้ว่าแทบจะดุด่ากลายเป็นเรื่องที่ชินไปซะแล้วสำหรับเขา
“ฮับ ตั้งโอ๋ยังไม่หิว คุณครูให้กินนมตอนเย็น”ตั้งโอ๋บอก ความจริงแค่ครึ่งเดีย เพราะว่าที่มาช้าเป็นเพราะมาตินแอบพาไปกินไอติมต่างหาก
เป็นข้อตกลงที่ว่าจะซื้อไอติมให้กินทุกวันหากวันนี้พาอันเดรสเข้านอนเร็ว
“พอกันทั้งพ่อทั้งลูก ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมากินข้าวเลย”กุ้ยช่ายดันหน้าที่เริ่มมีหนวดเคราขึ้นครึมออกจากแก้มตัวเองพลางบายไปพลาง เพราะเริ่มรู้สึกเจ็บๆคันๆที่ไรหนวดนั้นทิ่มเอา
“ครับๆ ไปแล้วครับ”มาตินรับคำก่อนจะพยักหน้าให้ตั้งโอ๋ไปอาบน้ำพร้อมกันทีเดียว จะได้แต่งตัวให้ตั้งโอ๋ด้วย
“แล้วนั่นถุงอะไร”กุ้ยช่ายถามเมื่อเห็นมาตินถือถุงกระดาษที่มีภาษาแปลกๆสกรีนข้างๆ
“อะ เอ่อ นี่น่ะเหรอ ขนมไง รามี่ซื้อมาฝากจากญี่ปุ่นน่ะ”มาตินแก้เก้อยกมือขึ้นเกาหัวเบาเบาไม่สบตา
“งั้นเหรอ จะให้เอาใส่จานเลยไหม”
“ไม่ต้องหรอก ยังไม่อยากกินน่ะ เดี๋ยวค่อยใส่ ว่าแต่ทำจับฉ่ายอย่างเดียวเหรอ”
“ก็มีกุ้งทอดกระเทียม แล้วก็ผัดผักรวมน่ะ รีบไปอาบน้ำกันได้แล้ว เดี๋ยวผัดผักจะชืดเอา ถ้าอุ่นมันจะไม่อร่อย”
“ครับครับ ขี้บ่นจังเลย”มาตินพูดเย้าก่อนจะกระโดดหลบหมอนอิงที่ลอยมาจากมือภรรยา ตามมาด้วยเสียงหัวเราะคิดคักของอันเดรสที่นั่งมองดูอยู่ไม่ไกล
“แล้วจะไม่ให้บ่นได้ไง ให้ทำอะไรก็ไปทำสิ ชักช้า”
“ครับๆ ไม่บ่นก็ไม่บ่น”
มาตินยิ้มเดินตามตั้งโอ๋ขึ้นไปชั้นบนของบ้านพลางยิ้มอย่างย่ามใจให้กับถุงกระดาษใบใหญ่ในมือ
ยังไงซะ คืนนี้ภรรยาขี้บ่นที่ทุกวันนี้ยิ่งกำเริบเสิบสาน ข่มเอาข่มเอาจะต้องตกมาอยู่ใต้อาณัติของเขาอีกครั้ง ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครใหญ่ในบ้านนี้
ให้มันรู้ว่าใครเป็นผู้นำ ใครเป็นผู้ตาม
**************************************************************************************************************
“ลูกเข้านอนกันไวเนอะ”มาตินยืนพิงกรอบประตูห้องหลังจากกุ้ยช่ายส่งตั้งโอ๋กับอันเดรสเข้านอนเสร็จ
“อืม สงสัยเล่นที่โรงเรียนเหนื่อย”กุ้ยช่ายบอกปัดพลางเดินออกมาจากห้องลูกแล้วปิดประตู
“จะนอนเลยไหม หรือว่าจะไปดูทีวีต่อข้างล่าง”
“ว่าจะนอนเลย พรุ่งนี้จะตื่นมาทำโจ๊กให้ลูกๆกิน แล้วไม่นอนรึไง เดี๋ยวก็ตื่นสายแบบวันนี้หรอก”
“ว่าจะไปหยิบของข้างล่างหน่อยน่ะครับ รอพี่ด้วยล่ะ อย่าพึ่งหลับไปก่อน”มาตินกระซิบก่อนจะกดจูบลงบนขมับกุ้ยช่ายเบาเบา
ปล่อยให้ตายใจไปก่อนเถอะ แล้วจะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่ต้องกุมอำนาจในบ้านนี้
“อย่านานล่ะ ต้องรีบนอน”กุ้ยช่ายบอกก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป
เหลือบเห็นถุงกระดาษใบใหญ่ที่หูหิวมันโผล่พ้นมาจากใต้เตียงแวบๆเลยหยิบขึ้นมาดู
ไหนบอกว่าเป็นขนม ก็สงสัยอยู่หรอกว่าจะถือขึ้นมาทำไมบนห้องนอน แล้วทำไมต้องซ่อนไว้ใต้เตียง หรือว่าจะกลัวลูกๆแย่งกิน
มันจะเกินไปหน่อยแล้ว เดี๋ยวให้ขึ้นมาก่อนเถอะ จะต่อว่าเสียให้เข็ด บังอาจมาหวงขนมกับลูกๆได้ยังไง คนเป็นพ่อเป็นแม่เขาไม่หวงกินกับลูกสักหน่อย
แบบนี้มันน่านัก จะว่าให้สำนึกกันไปข้างเลย ข้อหาที่ทำตัวไม่เหมาะสม
กุ้ยช่ายมุ่ยหน้าอย่างขุ่นเคือง พลางเปิดถุงกระดาษออกเพื่อหยิบออกมาดูว่ามันคือขนมอะไร พรุ่งนี้จะได้เอาใส่กระเป๋าให้ตั้งโอ๋เอาไปกินที่โรงเรียนให้เข็ด หวงดีนัก
ทว่า พอเปิดถุงออกมา สิ่งที่หยิบขึ้นมาทำเอาดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจในสิ่งที่อยู่ในถุง
กุญแจมือ ปลอกคอ ดิลโด้ เครื่องสั่น และอีกมากมายที่ไม่รู้จัก ที่อยู่ในถุงกระดาษใบใหญ่นี่ กุ้ยช่ายแทบจะหลุดออกจากร่างไปชั่วคราว
มองดูของที่ถูกเทลงบนเตียงด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ทั้งอายทั้งโมโห หงุดหงิด
ไอ้ของที่เห็นนี่มันหมายความว่ายังไงกัน
“เห็นแล้วเหรอ?”เสียงทุ้มทักมาจากด้านหลังทำเอากุ้ยช่ายสะดุ้งหันไปมอง
กะว่าจะต่อว่าเสียให้ยกใหญ่ แต่ก็คิดเอาคำต่อว่าออกมาไม่ได้ ไม่รู้ว่าว่าอะไรยังไงดี มองดูมาตินที่เดินเข้ามา ในมือถือถ้วยแก้วใบใส ใส่น้ำแข็งจนเต็ม
แล้วเอาน้ำแข็งมาทำอะไร!!?
“วันนี้จะไปนอนกับลูก”กุ้ยช่ายผลุดลุกเดินไปยังประตู
“จะหนีไปไหนล่ะ มาคุยกันก่อน”
มาตินคว้าตัวเอาไว้ ยกคนตัวเล็กกว่าขึ้นโยนลงบนเตียง
“อะ อะ อะไร บอกว่าคืนนี้จะไปนอนกับลูกไง”กุ้ยช่ายกระถดตัวหนี เหงื่อเริ่มผุดซึม
“ไม่ให้ไปหรอกนะ คิดจะหนีอย่างงั้นเหรอ” มาตินหยิบกุญแจมือขึ้นมาควงขณะคลานเข้าหาอีกฝ่ายด้วยท่าทีย่ามใจ
เรียวปากหยักยกยิ้มอย่างผู้ชนะ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร ทีอย่างนี้ล่ะหงอเชียว
“อย่าแม้แต่จะคิดนะ ไม่งั้นได้แยกห้องนอนแน่”
“ถ้าหนีไปนอนกับลูกล่ะก็ พี่ไม่รับปากนะว่าจะตามไปทำอะไรต่อหน้าลูกน่ะ”
“ไอ้แก่ลามกนี่ ถอยไปสิ”กุ้ยช่ายคว้าหมอนขึ้นปาใส่มาตินอย่างขัดใจ
“เก็บเสียงไว้ร้องดีกว่านะครับ แล้วจะหาว่าพี่ไม่เตือน”
มาตินพูดจบก็คว้าเอามือทั้งสองข้างของกุ้ยช่ายรวบใส่กุญแจมือคล้องเอาไว้กับหัวเตียง
“ปล่อยสิ อย่ามาทำแบบนี้นะ ไม่งั้นจะฟ้องพ่อ”กุ้ยช่ายขู่
“ฟ้องว่าโดนที่จุดจุด น่ะเหรอ”
“นี่ ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ อย่าทำนะ อื้อ”กุ้ยช่ายพูดยังไม่ทันจบก็ถูกประจบจูบไม่เบานัก
เรียวปากเล็กถูกดูดดึงอย่างจาบจ้วง ลิ้นอุ่นร้องเข้ามาฉกฉวยเอาอากาศจนแทบหายใจไม่ออก
ดวงตากลมมองไปที่อีกฝ่ายอย่างขุ่นเคือง ถูกนั่งทับขาเอาไว้ จะถีบก็ถีบไม่ได้ มันน่าแค้นใจนัก
กุ้ยช่ายมองดูมาตินที่ปลดเสื้อผ้าของเขาออกชิ้นแล้วชิ้นเล่า จนไม่เหลือสักชิ้น
“มะ มองอะไร ไม่เคยเห็นรึไง”กุ้ยช่ายโวยวายใส่ ใบหน้าขาวแดงก่ำ มองดูคนข้างบนที่กำลังจ้องตนด้วยสายตาหยาบโลน
“เคยเห็น แต่ก็ไม่เคยเบื่อ”มาตินพูดหยอดเย้าพลางหยิบก้อนน้ำแข็งขึ้นมาจ่อที่หน้ากุ้ยช่าย พลางไล้มันบนพวงแก้มให้กุ้ยช่ายเบือนหน้าหนี
“อย่าแม้แต่จะคิดนะ”
“ก็คิดไปแล้ว”มาตินบอกพลางไล้น้ำแข็งลงบนยอดสีอ่อนวนไปมา
“อ๊ะ ดะ เดี๋ยว อะ อา อย่าทำนะ”
“รู้สึกดีไหม ถ้างั้นลองอันนี้ด้วยดีกว่า”มาตินถามเมื่อน้ำแข็งหมดก้นภายในเวลารวดเร็วเพราะผิวกายกุ้ยช่ายที่ร้อนผ่าว
มาตินยกที่ปิดตาขึ้นมาสวมให้กุ้ยช่ายด้วยความทุลักทุเลเพราะเจ้าตัวไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าไร
“ไม่เอา อะ อย่า”กุ้ยช่ายร้องเสียงหลงเมื่อขาถูกจับแยกออกกว้าง ความรู้สึกเย็นวาบแล่นเข้ามาที่ช่องทาง
“ชู่ เงียบๆครับ เดี๋ยวลูกตื่น”
“มะ ไม่เอานะ อื้อ”กุ้ยช่ายร้องเสียงเบาเมื่อรู้สึกถึงความเข็งขืนที่เปียกชื้นล่วงเข้ามาข้างใน
“ลองดูสิว่าใส่ได้กี่ก้อน”มาตินกระซิบข้างหูพลางขบเบาเบา
หยิบก้อนน้ำแข็งก้อนใหญ่กว่าเดินใส่เข้าไป
“อ๊ะ อา เย็น พี่ อือ ไม่เอา”กุ้ยช่ายร้องเสียงแผ่ว รู้สึกถึงน้ำเย็นไหลย้อนออกมาจากช่องทางจนมันตอดรัดโดยที่ไม่ตั้งใจ
“ใส่ไปเท่าไรๆก็ละลายหมดเลย งั้นลองอันนี้ดีไหม”มาตินถาม แต่ก็ไม่ได้ต้องการคำตอบเปิดเครื่องดิลโด้สั่นควงจนเสียงดังหึ่ง
กุ้ยช่ายสะดุ้งกระถดตัวหนี แต่ก็ช้าเกินไปเมื่อดิลโด้อันเขื่องล่วงเข้ามาจนสุดลำ
ภายในที่ถูกของปลอมล่วงล้ำสั่นระริก ความเสียวที่แล่นขึ้นจนเกือบถึงจุดสูงสูง แก่นกายเบื้องหน้าบวมเป่งจนสั่นระริก หยาดน้ำสีใสเริ่มเยิ้มออกมา
“อา อย่า พอ อึก พอแล้ว”กุ้ยช่ายจิกมือด้วยความทรมาน สะดุ้งเบาๆเมื่อลิ้นร้อนไล้เลียลงบนตัว
ยอดทั้งสองข้างแข็งจนบวมเป่งเมื่อถูกอุปกรณ์ที่เอาไว้สำหรับกระตุ้นยอดอกติดเอาไว้
มาตินยิ้มอย่างชื่นชมผลงานตัวเอง แก่นกายเริ่มพองขึ้นขนคับแน่นกางเกง แต่แค่นี้ยังคงไม่พอ
อยากจะแกล้งให้มากกว่านี้ อยากแกล้งให้ร้องไห้ยิ่งดี
มาตินถอดกางเกงพลางยกตัวขึ้นคร่อมเหนือใบหน้ากุ้ยช่าย
“เป็นเด็กดีนะครับ อ้าปากหน่อย”มาตินพูดปลอบจับใบหน้าแดงเรื่องให้อยู่นิ่ง พลางจับแก่นกายอันร้อนผ่าวถูลงบนปากเล็กที่ตอนแรกเม้มแน่น แต่ก็ยอมเปิดปากอย่างว่าง่ายอยู่ดี
มาตินค่อยๆดันกายเข้าออกจากปากร้อนๆไปมา ความสุขความเสียงซ่านเริ่มพุ่งสูงขึ้นจนแทบทนไม่ไหวถึงได้ถอนกายออกจากปากเล็ก
มองดูหยาดน้ำลายที่ไหลลงมามุมปากติดย้อยมาที่แก่นกายตน
คิดไว้อยู่ว่าอาจจะใช้ของเล่นที่ได้มาไม่หมด แล้วก็เป็นจริง สุดท้าย ไอ้ที่เหลือก็คงต้องเก็บไว้ใช้วันอื่น
มือใหญ่ดึงเจ้าแท่งสั่นควงออกมาก่อนจะแทนที่ด้วยแก่นกายของตัวเองอย่างรวดเร็ว
“อุก ฮึก อือ มะ ไม่ไหวแล้ว อา”กุ้ยช่ายร้องเสียงหลงก่อนจะฉีดพุ่งน้ำอุ่นร้อนสีขุ่นออกมาเปรอะเปื้อนหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของมาติน
“เสร็จเร็วจัง”มาตินกระเซ้าก่อนจะดึงผ้าปิดตาออก มองดูตากลมโตที่หรี่ปรืออย่างสั่นระริก
ใบหน้าขาวแดงก่ำ ขอบตารื้นไปด้วยน้ำตาใสใส แล้วอย่างนี้จะไม่เรียกว่าน่ารักได้ยังไง ทั้งน่ารักน่าแกล้งขนาดนี้
มาตินกระแทกกายรัวอย่างอดใจไม่ไหว กะว่าจะไม่ทำแรง แต่ก็อดใจไม่ได้
แรงที่มีทั้งหมดถูกส่งเข้าไปภายในจนร่างของกุ้ยช่ายสั่นรัวตามแรงจนหัวคลอนพลางร้องเสียงหลง
“อ๊ะ อ๊า ไม่เอาแล้ว พอ หยุดนะ นี่ อือ หยุด”
***************************************************************************************************************
“เมียจ๋าพี่ขอโทษ”มาตินร้องเสียงแผ่วพลางคลานเข่าเข้าไปหากุ้ยช่ายบนเตียง
“ไม่ต้องมาขอโทษ ลูกๆไม่ได้กินโจ๊กก็เพราะใคร แถมลูกเกือบไปโรงเรียนสายอีก มันน่าไหม”กุ้ยช่ายกอดอกเบือนหน้าหนีอย่างไม่พอใจ แทนที่จะได้ตื่นขึ้นมาทำกับข้างส่งลูกไปโรงเรียน
แต่นี่มันอะไร ดันมาตื่นเอาสายโด่งขนาดนี้เพราะกว่าจะได้นอนก็เล่นเอาเกือบรุ่งสาง
ทีแรกก็ได้นอนหลับไปแล้วเชียว รู้ตัวอีกทีก็กลับกลายเป็นโดนปลุกขึ้นมาเล่นพิเรนอีกรอบ
มันน่าโมโหมาก แล้วไอ้ของพวกนั้น มันน่านัก ที่เป็นต้นเหตุทำให้ลุกไม่ไหวแบบนี้
“กุ้ยช่ายจ๋า พี่ขอโทษ คราวหลังพี่จะทำเบาเบากว่านี้”มาตินกระเถิบตัวมานวดไหล่ให้อย่างเอาใจ
“ไม่ต้องมาขอโทษ ต่อไปนี้ไม่ต้องทงต้องทำมันแล้ว ไอ้เรื่องแบบนี้”
“อะ อะไรนะ กุ้ยช่าย พี่ผิดไปแล้ว ยกโทษให้พี่เถอะนะครับ คราวหลังพี่จะไม่ทำถ้าไม่อนุญาต ขอร้องล่ะ อยากงดเลยนะครับ พี่ขอโทษ”
“ไม่ได้ ไม่ทำแล้ว พอแล้ว เลิกทำ”
“โถ่ กุ้ยช่าย พี่ขอโทษษษษษษษษษษษษ”
*****************************************************************************************
อ่า หัวมันโล่งๆ เลยมาต่อตอนพิเศษอีกตอน หื่นนิดนึงนะคร้าาาาา
แต่โซอึนเเต่งฉากแบบนี้ไม่ค่อยเก่ง พอเป็นเรทๆแบบนี้แล้วมโนไม่ค่อยออก
ยังไงก็อย่าลืมติดตามผลงานเรื่องอื่นๆของโซอึนต่อนะคร้า
ส่วนภาคลูกนี่ นานนานลงที เพราะมันยากอ่า อยากจะเขียนให้รู้สึกว่าเป็นพี่น้อง แต่ก็รักกัน
-
อีลุงมาร์ตินกอลิล่าหื่นกาม 555
สงสารกุ้ยช่ายเลย :hao6:
-
ไหน ใครบอกว่าจะให้กุ้ยช่ายรู้ว่าใครเป็นผู้นำ
ที่นี้รู้รึยังว่าใครเป็นผู้นำ 555
-
:pig4:
-
555
-
สุดท้ายก็ยังคงตกเป็นเบี้ยล่างให้กับกุ้ยช่ายเหมือนเดิมนะคะมาติน~ :laugh:
-
จะสงสารหรือจะขำ
-
ฮ่าๆ โดนโกรธแล้วไหมล่ะ
-
อำนาจใดจะสู้อำนาจเมีย
-
o18
-
ดูมาตินไม่เคยจะหลาบจำนะ 555555
-
สุดท้ายผู้นำก็คือกุ่ยช่ายอยู่ดี
-
ให้มันรู้ว่าใครเปนใคร
สุดท้ายเมียก็เปนใหญ่
ที่สุดในบ้าน
-
สมควรค่ะ :laugh:
-
:pig4:
-
สนุกมาก น่ารักมากทั้งสองคู่เลยครับ
ขอบคุณครับ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
มาอ่านเพราะชอบเด็กเลยนะเนี่ยยย
แต่คำผิดเยอะพอสมควร
บางทีชื่อสลับ
ขอบคุณค่าาาาาาา
-
:pig4: สนุกมากค่ะ
รู้สึกคู่ลูกมีความมุ้งมิ้งตั้งแต่เด็ก น่ารัก~~~~
-
คำผิดแยอะมากเลย ผิดทุกตอนอ่านแล้วมันสะดุดทำให้ไม่อยากอ่านต่อเลย :hao4: :hao4:
แต่ก็สู้ๆเป็นกำลังใจให้จ้า :กอด1:
-
น่ารักมากๆๆๆๆ ชอบบบบบบ พ่อลูกอ่อน อ่อนสุดๆๆ
-
น่ารักมาก ๆ เลย เรื่องนี้ อยากอ่านภาคลูกใจจะขาดล่ะ ตามด่วนนนน
-
o13
-
:mew1: ขอบคุณค่ะ
-
o13
-
ขอบคุณมากคะ ชอบน้องตั้งโอ๋ กะ อันเดรส จังเลย
-
เป็นผู้นำกันคนละเรื่องนะ555 ป๋าเรื่องครอบครัวพ่อมาตินเรื่องบนเตียง55555
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
:katai2-1: :katai2-1: :hao7: :hao7: 5555555555555 ชอบสนุกมาก ตามอ่านรวดเดียววันเดียวเลยคะ ชอบความเจ้าเล่ห์บ้าๆของมาติน นายเอกเราก็น่่ารัก เด็กน้อยทั้งสองน่ารักน่าเอ็นดู ส่วนอีกคู่ก็น่ารักถึงจะม่าหน่อยๆ อ่านเื่องนี้ไม้ต้องทำไรเลยวางไม่ต้องอ่านให้หมด5555555 ชอบคะ
คำผิดเยอะแต่ไม่เป็นไรค่า
แล้วสรุปว่ารู้แล้วใช่ไหมคะว่าใครใหญ่ที่สุดใครเป็นผู้นำ555555555555 ขำหนักมาก
-
ชอบมากกกกกกกกกก~~ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
น่ารักๆๆๆๆๆ ตั้งโออออ๋ อันเดรสส ชอบเด็กน้อยยย
-
เพิ่งอ่านบทนำ ท่าทางน่าหนุก จะมีมาม่ามั้ยเนี่ย :z2: :z2: :z2:
-
สนุกอ่ะคู่นี้
-
โอยยยยยย ฮามาติน5555 :laugh:
แต่กุ้ยช่ายก็ยอมๆพี่มันไปเถ๊อะ!! เราจะได้ฟิน!!!???5555 :haun4:
ป.ล. อยากอ่านคู่รองด้วยคร่าาา มาต่อสักตอนสองตอนน๊าาาาาาาา
-
หนุก ชอบๆๆๆ :z2:
-
:pig4:
-
ก๊ากกกก...สมน้ำหน้า ตาแก่หื่นกามมาติน 5555
ตามไปอ่านรุ่นลูกต่อดีกว่า คึคึ
-
สนุกมากเรื่องนี้ ไอ้แก่หื่นกามกับเมียเด็กขี้บ่นนี่มันเข้ากั๊นเข้ากันจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
ปล.ขอตอนพิเศษของรามี่พัฒน์ และน้องลาเต้ บ้างนะ
:L2: :L2: :L2:
-
ณ จุดๆนี้ ฉันไม่สงสารแกหรอกมาตี้ ฉันขำแกมากกว่า 55555
หื่นได้ทุกสถานการณ์ อดไปสักสองสามเดือนมั้ยย
ฉันจะยุกุ้ยช่ายคอยดูเถอะยะ! o18
-
162362
ตอนพิเศษ 3
ยามบ่ายภายในร้านอาหารไทยสไตล์ฟิวชั่นแถบชานเมือง ร่างสูงโปร่งของธนพัฒน์กำลังขะมักเขม้นเตรียมของรับลูกค้าที่มักจะเข้าร้านในช่วงเย็นกันจนร้านแน่น
ใบหน้าที่มักนิ่งเฉยไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดใดนิ่วหน้า คิ้วเรียวเลิกขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อรู้สึกถึงแรงกระตุกชายผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลเรียบ
ดวงตาคมมองลงไปยังเบื้องล่างทางที่ผ้ากันเปื้อนถูกกระตุกก็สบเข้ากับดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลกลมใสกำลังจ้องมองมาด้วยท่าทีไม่ค่อยมั่นใจพร้อมกับในมือถือขวดน้ำส้มที่ยังไม่ได้เปิดยื่นมาให้
“แม ขับ เอ่อ เปิดม่ายไดขับ”เด็กน้อยที่มีเชื้อสายต่างชาติเจ้าของเรือนมสีน้ำตลทองกับดวงตาสีฟ้าพูดภาษาไทยที่พึ่งจะฝึกได้ไม่กี่เดือนอย่างกระท่อนกระแท่นแถมยังเรียกธนพัฒน์ว่าแม่อีกด้วย
“อ่า ครับ นี่ครับ”ธนพัฒน์รับขวดน้ำส้มมาเปิดแล้วยืนคืนให้เด็กน้อยตากลมที่ก้าวเข้ามาในชีวิตในสถานะลูกชายของเขาและรามิเรส
แต่ดูท่ารามิเรสที่มักเดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศบ่อยๆจะคอยหาเรื่องปวดหัวให้เป็นประจำทั้งที่ตัวไม่อยู่ด้วยการสอนให้ลาเต้เรียกเขาว่าแม่
ซึ่งมันก็รู้สึกแปลกๆเพราะว่าเขาเองก็เป็นผู้ชาย จะให้ลาเต้มาเรียกว่าแม่ก็ไม่ใช่ ทั้งที่คอยแก้ตลอดว่าให้เจ้าตัวเรียกว่าพ่อ แต่ดูท่าเจ้าตัวก็กลับม่ยอมทำตามเอาซะดื้อๆ ทั้งที่เป็นเด็กท่าง่ายแท้ๆ
“ม่ายอาวขับ”ลาเต้ส่ายหน้า แล้วยิ้มกว้าง
“อ่าว ทำไมไม่เอาล่ะครับ ให้พ่อเปิดไม่ใช่จะกินเหรอครับ หืม?”ธนพัฒน์ถามด้วยสีหน้ามึนงงพลางหันไปเช็ดมือให้สะอาดก่อนที่จะนั่งยองยองให้เสมอกับลาเต้
“ลาเต้ม่ายกิง ห้ายแมผัดกิง แด๊ดบอกห้ายดูแลแมผัด”ลาเต้ยิ้มแล้วโน้มตัวมาหอมแก้มธนพัฒน์อย่างเอาใจ
ดูท่า เขาจะแพ้ทางความขี้อ้อนของลูกชายคนนี้เข้าซะแล้ว
“ขอบคุณครับ แล้วลาเต้ไม่ดูแลคุณยายด้วยเหรอครับ”ธนพัฒน์ถามพลางยิ้มบางๆให้ลูกชาย
“คุณยายม่ายยูขับ เอ่อ ปาย เอ่อ นอกโฮม”ลาเต้เกาหัวอย่างเก้ๆกังๆกับคำศัพท์ที่คิดไม่ทัน
“บ้านเหรอครับ”
“เอ่อ ช่ายขับ คุณยายปายนอกบ้านแลว”ลาเต้บอกพลางเกาหัวหน้าแดง
“งั้นลาเต้ช่วยพ่อทำงานได้ไหมครับ”
“ไดขับได ทำอาไยขับ ลาเต้อยากซวย”ลาเต้ต้อบพลางทำตาโตอย่างตื่นเต้นกระโดดกอดคอธนพัฒน์ยกใหญ่
“ช่วยครับ ไม่ใช่ซวย”ธนพัฒน์แก้ให้พลางยิ้ม
ดูท่าคงจะต้องใช้เวลาอีกมากกว่าลาเต้จะพูดไทยได้คล่องแบบรามิเรส
“ชวย ชวยช่ายไหมขับ”
“ช่วยครับ ไม่เป็นไร เดี๋ยวอีกหน่อยลาเต้ก็พูดเก่งเหมือนแดดดี้นะครับ วันนี้ลาเต้ช่วยพ่อพัฒน์ล้างผักนะครับ”
“เยส ไดเลย”ลาเต้ยิ้มรีบวิ่งไปที่มุมห้องครัวดันเก้าอี้ไม้ตัวเตี้ยประจำตัวที่เอาไว้ยืนต่อตัวให้สูงเลยเค้าเตอร์ครัว
โดยที่ลูกจ้างในร้านต่างก็ยิ้มให้กับความใสซื่อของเด็กตาน้ำข้าวของลูกชายเจ้าของร้าน
พอตกหัวค่ำธนพัฒน์ก็ทำการปิดร้านแล้วจูงมือผู้ช่วยตัวน้อยอย่างลาเต้เดินย้อนมาทางหลังร้านซึ่งเป็นที่ตั้งของบ้านสองชั้นหลังใหญ่
“แมผัดขับ แด๊ดจากับมาหาเราวันหนายขับ”ลาเต้หันมาถามระหว่างที่เดินจูงมือกันกลับบ้าน
“อีกสองวันครับ ทำไมเหรอครับ”ธนพัฒน์ถามกลับแล้วยิ้มตอบลูกชาย
“แล้วแมคิดถึงแด๊ดไหมขับ”ลาเต้ยิ้มยิงฟัน
ทำให้ธนพัฒน์นิ่ง ไม่รู้ตอบลูกชายว่ายังไงดี ได้แต่ย้อนถามตัวเองว่าคิดยังไง
“เดี๋ยวเรารีบเข้าบ้านกันดีกว่านะครับ เดี๋ยวคุณยายจะรอนาน”ธนพัฒน์เบี่ยงประเด็น ใบหน้าแดงเรื่อเมื่อนึกถึงอีกฝ่ายขึ้นมา
เกือบอาทิตย์แล้วที่รามิเรสเดินทางไปทำงานที่ญี่ปุ่น
“อ่าวตาพัฒน์ มาพอดีเลย แม่ว่าแม่จะขึ้นไปนอนอยู่พอดี”
“ทำไมวันนี้นอนเร็ยวล่ะครับแม่”ธนพัฒน์ถามอย่างห่วงใย
“อ้อ พรุ่งนี้ว่าจะไปสปากับคุณหญิงวรรณลีแต่เช้าน่ะ เลยกะว่าจะรีบนอน ว่าแต่ตาลาเต้ ไหนมาให้ยายหอมหน่อยสิ วันนี้ทำอะไรบ้าง”คุณหญิงเรียกหลานชายให้วิ่งเข้าไปหาพลางหอมแก้มฟอดใหญ่
ตั้งแต่มีหลานตัวน้อยที่ไม่ค่อยประสีประสากับภาษาไทย หล่อนก็รู้สึกว่าคนแก่อย่างหล่อนมีอะไรให้ทำขึ้นเยอะ
ความน่ารักน่าเอ็นดูทำให้หล่อนไม่เคยนึกค่อนขอดใจในสายเลือดหรือความเป็นไปของเด็กน้อยเลยสักนิด กลับทั้งรักทั้งเอ็นดูอยู่ตลอดเวลา
ไม่นานก็เหลือแค่ธนพัฒน์กับลาเต้ที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นกันแค่สองคน
เด็กตัวกลมนั่งซ้อนอยู่บนตักของธนพัฒน์กำลังตั้งในมองสื่อการเรียนการสอนในรูปแบบการ์ตูนที่ธนพัฒน์หาเอามาให้เพื่อฝึกให้ลาเต้เข้าใจภาษาไทยได้ง่ายขึ้น
ตัวการ์ตูนในจอทีวีก็บรรยายไปเรื่อยๆ พร้อมกับธนพัฒน์ที่ตั้งใจอธิบายเวลาที่ลาเต้ไม่เข้าใจ
โดยที่ไม่รู้เลยว่าประตูบ้านที่ล็อกไม้ดีแล้วกำลังถูกเปิดออกอย่างเบามือพร้อมกับร่างสูงใหญ่เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลทองและดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลยสอดตัวเข้ามาอย่างแผ่วเบา
ดวงตาเป็นประกายจ้องมองไปในห้องนั่งเล่นที่สองแม่ลูกกำลังสอนภาษากันอยู่โดยที่ไม่ได้สนในรอบข้างสักนิด
มือใหญ่วางกระเป๋าเดินทางกับถุงของฝากที่บรรจงซื้อมาฝากภรรยาและลูกชายอย่างเบามือแล้วย่องไปทางเบื้องหลังของทั้งสองคนที่ไม่มีทีท่าว่าจะรู้ตัวเลยสักนิด
ริมฝีปากหยักยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะใช้จังหวะที่แม่ลูกเผลอ รวบเอาทั้งคู่เข้ามากอดในอ้อมแขนทันที
“โอ้ แด๊ดมาแลว”ลาเต้ตาโตตะโกนอย่างดีใจเมื่อเห็นหน้าของรามิเรสใกล้ๆ
“ไหนคุณบอกว่าอีกสองวันจะกลับ”ธนพัฒน์ถามเสียงเบาด้วยสีหน้าตกใจ แต่ก็ไม่วายหน้าแดงเรื่อมื่อริมฝรปากหยักกดจูบลงมาบนแก้ม
“ผมอดใจไม่ไหวก็เลยรีบเคลียงานแล้วก็รีบกลับมาหาพัฒน์กับลูก”รามิเรสตอบยิ้มๆ
“ทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะครับ”
“ก็ผมอยากเซอร์ไพรส์พัฒน์กับลูก ไหนลาเต้มาให้พ่อคิสหน่อย”
“แมคิดถึงแด๊ดมากเลยขับ แด๊ดชอบไปนาน”ลาเต้ฟ้องอย่างแสนรู้ทำเอาธนพัฒน์หันไปมองลูกชายอย่างตกใจในความเจ้าเล่ห์
เขาไม่ได้บอกสักหน่อยว่าคิดถึงรามิเรส แล้วไงลูกชายตัวแสบถึงได้ใส่ร้ายกันได้
“จริงเหรอครับ แล้วตอนที่พ่ไม่อยู่มีลูกค้ามายุ่งกับแม่พัฒน์ไหมครับ”รามิเรสหอมแก้มลาเต้ก่อนจะถามสิ่งที่ฝากฝังไว้
“มีขับ มีพี่สาวสวยๆมายิ้มให้แมผัด แถมมาบ่อยด้วย”
“จริงเหรอพัฒน์”
รามิเรสหันมาถามทันที
“มะ ไม่ใช่ เขาแค่มากินข้าว”ธนพัฒน์แก้ตัว ถึงจะร่าสาวเจ้าต้องการมาสานสัมพันธ์ก็ตาม
“แน่ใจนะครับ เดี่ยวพรุ่งนี้ผมจะไปนั่งเฝ้าที่ร้านเลย คอยดูว่าจะมีใครมายุ่งกับภรรยาของผมบ้าง”รามิเรสพูดพร้อมกระชับอ้อมกอดเอาสองแม่ลูกเข้าหาตัว
“อืม”ธนพัฒน์ตอบเสียงเบาพลาก้มหน้าหลบสายตาคู่สีฟ้าน้ำทะเลที่มองมา
“พัฒน์”รมิเรสเรียกเรียกเบาเมื่อธนพัฒน์เดินออกมาจากห้องน้ำพลางเช็ดผมที่เพิ่งสระเสร็จ
“มี อะไรเหรอ”ธนพัฒน์ถามบางหลบสายตา
ถึงจะตกลงอยู่ด้วยกันแล้ว แต่ก็ไม่คุ้นชินสักทีกับสายตาวิบวับขงรามิเรสที่มองมาอย่างมีความหมาย
ดวงคาคมนิ่งมองรามิเรสที่นั่งอยู่บนเตียงตบมือลงบนลงฟูกย้ำๆเป็นสัญญาณให้เข้าไปหา
พอเห็นรามิเรสที่อยู่ในกางเกงนอนขายาวตัวเดียวโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อเผยให้เห็นมัดกล้ามบนแผงอกก็ทำให้ธนพัฒน์นึกเขินอาย
ไม่บ่อยนักที่จนจะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับอีกฝ่าย ทำให้คิดไปไกลแล้พาลหน้าแดง แต่ก็ยอมนั่งลงบนฟูกหนา
“จริงไหมครับที่ลาเต้บอกว่ามีผู้หญิงมายุ่งกับคุณ”รามิเรสถามพลางแย่งผ้าขนหนูจากมือธนพัฒน์มาช่วยเช็ดผมให้แทน
“อืม”ธนพัฒน์จนปัญญาจึงได้แค่ตอบสั้นๆ
“ทำไมไม่ปฏิเสธไปล่ะครับ”รามิเรสถามเสียงเริ่มหนักขึ้น
“เขาเป็นลูกค้า”
“นั่นแหละครับ แต่ผมไม่ชอบให้พัฒน์มีคนอื่นมายุ่ง ผมกลัวพัฒน์จะเห็นคนอื่นดีกว่า”
“มะ ไม่หรอก”
“สัญญากับผมน่ะว่าจะไม่เห็นใครดีกว่าผมนอกจากครอบครัว”รามิเรสโน้มหน้าลงมากระซิบข้างหูธนพัฒน์ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“อือ”ธนพัฒน์ตอบหน้าแดงพลางหดคอหนีจมูกโด่งที่จรดลงมาบนต้นคอ
“อืออะไรครับ บอกมา”รามิเรสกระซิบเสียงพร่าพลางวางผ้าเช็ดหัวพาดกับหัวเตียงแล้วจับลงบนเอวสอบของอีกฝ่าย
จมูกโด่งซุกไซร้เบาๆสูดเอากลิ่นแชมพูหอมฟุ้งเข้าปอด พร้อมกับมือหนาลูบลงที่บั้นเอวแล้วสอดเข้าไปใต้เสื้อนอน
“ทะ ทำอะไรน่ะ”ธนพัฒน์ถามเสียงตื่นตัวแข็งทื่อ
“สัญญามาก่อนครับ ว่าจะไม่มองคนอื่นนอกจากผม ผมไม่อยากให้คนอื่นแย่งพัฒน์ไป ไม่อยากให้ใครเห็นพัฒน์ในแบบที่ผมเห็น สัญญากับผมนะครับ”รามิเรสบอกเสียงพร่าพลางกระชอบอ้อมกอดเอาแผ่นหลังของธนพัฒน์มาชิดอก
“อือ สัญญา”
“สัญญาว่าจะมองแค่ผม”ริมฝีปากหยักขบลงบนติ่งหูเล็กแผ่วเบา
“อือ”
“มองแค่ผม”มือหนาลูบลงบนท้องน้อยพลางสอดเลื่อนลงไปในกางเกงนอนขายาว
“อะ อือ”ธนพัฒน์ตอบเสียงสั่น ดวงตาคมสั่นระริกกับสัมผัสของรามิเรส
“รักแค่ผม”มืออีกข้างของรามิเรสเลื่อนขึ้นมาเค้นคลึงกับแผ่นอกเรียบตึงแล้วบีบขยี้หยอกล้อกับเม็ดสีอ่อนอย่างหยอกล้อ
“อะ อือ ระ รามิเรส”ธนพัฒน์เรียกเสียงสั่น
ไม่นึกว่ารามิเรสจะทำอย่างนี้ ทั้งที่ปรกติจะเลียบๆเคียงๆขออนุญาตก่อนเสมอ
“สัญญาสิ”รามิเรสพูดพร้อมกับเค้นคลึงส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่ายทำให้ธนพัฒน์สะดุ้งเบาเบาพร้อมกับส่งเสียงร้อ
ออกมา
“อือ สัญญา”ธนพัฒน์ตอบเสียงสั่น
“สัญญาว่าอะไรครับ”รามิเรสถามย้ำพร้อมกับจงใจรูดแก่นกายที่พองขยายจนพอดีมือแล้วจ้องมองใบหน้าเรียบเฉยแดงก่ำ
ริมฝีปากเรียวขบเม้มเป็นเส้นตรงก่อนจะหรี่ตาลงอย่างอดกลั้น
“อะ อือ รัก คุณ คะ คนเดียว”ธนพัฒน์ตอบพลางพรูลมหายใจร้อนๆออกมา
ส่วนกลางลำตัวถูกเหนี่ยงรั้งจนแข็งขึ้น ไม่ต่างอะไรกับรามิเรสที่เจ้าตัวก็ต้องการอีกฝ่ายเช่นกัน
แก่นกายอันใหญ่พองนูนจนดันกางเกงนอนเนื้อหนาออกมาจนเห็นได้ชัด
สิ่งที่ได้ยินทำเอาหัวใจดวงใหญ่พองโต ความรู้สึกราวกับถูกเติมเต็มทำให้รู้สึกว่ากำลังมีความสุขจนแทบกระอัก
ความหึงหวงในสิ่งที่ตนได้ครอบครองทำให้รู้สึกว่าไม่อยากให้ธนพัฒน์เข้าใกล้ใครเพราะไม่อยากให้คนอื่นได้เห็นอีกด้านที่ธนพัฒน์มักแสดงออกกับเขาสมอ
กายสูงใหญ่สอดเข้าไปภายในร่างกายเล็กอย่างแผ่วเบาพร้อมกับจูบซับลงบนขมับชื้นเหงื่อ
ความรักใคร่ได้ถูกเติมเต็มผ่านร่างกายที่สอดประสานเข้าหากันราวกับสายลมที่พัดผ่านไปในความว่างเปล่า
เสียงกระซิบพร่ำบอกดังอยู่ข้างหูพร้อมกับรสจูบที่หวานล้ำ ความรักที่ขาดหายถูกต่อเติมจนล้น
“ผมรักคุณ"
น้ำเสียงทุ้มลึกกระซิบข้างหูพร้อมกับเสียงหอบหายใจดังก้อง
“อะ อือ”เสียงตอบรับก็เช่นกัน
ราวกับรับปากว่าจะดูแลสิ่งที่ได้รับมาเป็นอย่างดี
ยามเช้าคุณหญิงแพรวพรรณได้ออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อเข้าสปากับบรรดาเพื่อนๆ ทิ้งให้คนหนุ่มได้อยู่คุยกันตามประสาพร้อมกับเด็กเล็กอีกคน
ธนพัฒน์ทำอาหารเช้าอยู่ในครัวในขณะที่รามิเรสนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจอยู่ในห้องนั่งเล่น
“แม คาบ อันนี้อะไร”ลาเต้ถือกล่องของเล่นสีชมพูที่เพิ่งจะค้นมาจากถุงของฝากวิ่งเข้ามาในครัว
ธนพัฒน์ที่ทำกับข้าวเสร็จพอดีละวางจานอาหารเช้าลงบนโต๊ะก่อนจะรับกล่องสีชมพูสวยยกขึ้นมาดู
วินาทีแรกที่เห็นใบหน้าคมนิ่งก็แดงกล่ำพร้อมกับตาคมเบิกกว้างอย่างตกใจ
ของเล่นผู้ใหญ่สีหวานที่อยู่ในกล่องทำเอาหัวใจดวงเล็กแทบวาย
“อะ เอ่อ อันนี้ไม่ใช่ของเล่นนะครับลาเต้ คือ อันนี้เล่นไม่ได้น่ะครับ”ธนพัฒน์ตอบด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่นพลางมือสั่น
“แลวเอาไปทามอาไร”ลาเต้ถามต่อ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลจ้องมองอย่างสนใจกับแท่งสีชมพูอันยาวที่เจ้าตัวคิดว่ามันน่าจะเป็นดาบของเล่น
“เอ่อ คือ”ธนพัฒน์อ้ำอึ้ง
“คุยอะไรกันสองคนครับ”รามิเรสโผล่หน้าเข้ามาในครัวพอดี
ธนพัฒน์หันไปมองด้วยใบหน้าแดงก่ำ ทำให้รามิเรสนึกสงสัย แต่ข้อสงสัยก็กระจ่าเมื่อสิ่งที่ธนพัฒธ์ถืออยู่ในมือคือสิ่งเดียวกับที่มาตินฝากซื้อ
แล้วตนก็ซื้อมาเผื่อตัวเองอีกชุดเผื่อจะได้ลองใช้บ้าง แต่ไม่นึกว่าธนพัฒน์และลาเต้จะเจอมันเข้าให้
============================================================
มาตามคำเรียกร้องของหลานคนบวกกับเคยสัญญาไว้
ไม่รู้่าป้าลุงลุงจะเข้าใจที่ลาเต้าพูดกันรึเปล่า ยังไงก็ฝาหน้องลาเต้ไว้อีกคนเนอะ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาโดยตลอด ยังไงก็ฝากเรื่องอื่นๆไว้้้ด้วยนะคร้าาาา
❤ Wonder Love หนี้รัก...นายยักษ์ตัวร้าย❤ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48081.0)
ฝากเพจด้วยจ้า (https://www.facebook.com/%E0%B8%9C%E0%B8%B9%E0%B9%89%E0%B8%AB%E0%B8%8D%E0%B8%B4%E0%B8%87%E0%B8%9A%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%B2%E0%B8%A2-543150342508084/timeline/)
-
ทำไมรามิเรสถึงไม่เก็บเอาไว้ให้มิดชิดกว่านี้ล่ะค้า~ >\\\\\\\<
-
แด๊ดทำไมไม่เก็บให้ดีล่ะครับ
น้องลาเต้เอามาเล่นเฉยเลย :hao7:
-
:pig4: :3123: :3123:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากครับ
-
มาต่อเร็วๆๆๆๆ
-
อีตารามี่ แกจะทำไรพัฒน์เนี่ย :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
น่ารัก
มีความสุขกับทุกตอนที่อ่าน
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
:hao7: ชอบเรื่องนี้มาก สนุกสุดๆ
-
o13 o13
-
:hao3: ลาเต้เห็นซะอย่างนี้แด๊ดจะบอกน้องยังไงเนี่ย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:laugh: :m20:
-
อ่านจบแล้ว~~~~
น่ารักมากเลยค่ะ
-
จะมาต่อตอนที่ 4 มั้ยครับ อยากอ่านมากกก เหอๆๆๆ :z2: :z2: :z2: :z2:
-
สนุกมากครับ น่ารักทั้งสองคู่เลยครับ
ขอบคุณครับ
-
เรียกแม่ก็โอเคนะครับ ^^
-
สนุกมากครับ น่ารักมากเลยครับ
-
:haun4:
-
ทุ่มไปอีกกก อยากให้มาเป็นพี่เลี้ยงเด็กหรืออยากให้มาเป็นแม่เด็กนะ55555
สนุกมากเลยครับยิ้มตามตลอด :o8:
-
อยากให้มีต่ออีก
-
จะมาต่อตอนที่ 4 มั้ยครับ อยากอ่านมากกก เหอๆๆๆ :z2: :z2: :z2: :z2:
ยังไม่แน่ใจจ้า
มาเรื่อยๆ นานๆที จ้าา
-
ซื้อของแบบนั้นมาคงเตรียมตัวโดนบ่น โดนโกรธ โดนงด ไว้แล้วอ่ะดิ5555
-
:m25: ดาบ :m20: :m20: :m20:
-
จบแล้วววว ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ เด็กๆน่ารักทุดคนเลย แล้วทั้งสองคู่ก็น่ารักมากๆ พ่อๆหื่นกันแบบสุดๆ เดี๋ยวจะตามไปอ่านรุ่นลูก ว่าแต่แบบนี้ลาเต้จะคู่กับใครน้อออออ
-
สนุกดีค่าา ตั้งโอ๋น่ารักมากกก :mew1:
-
:o8: :-[ :o8:
-
o13
-
เรื่องสนุกมากๆๆ ติดตามอ่านแบบรวดเดียวจบเห็นบอกทำภาคต่ออยากให้ไปต่อของอันเดรส
ให้จบมั้งจัง
-
เรื่องเนื้อสนุกดีค่ะ แต่มีคำผิดเยอะไปหน่อย :pig4:
-
น่ารักจริงครอบครัวนั้
-
ขอบคุณเรื่องราวดีๆค่ะ
-
เพิ่งเข้า มาอ่านเรื่องนี้น่ารักมากค่ะมีทุกแนวเลย ทั้งคู่หลักและคู่รองขอบคุณคุณนักเขียนนะค่ะ :mew1: :mew1:
ตอนนี้คงต้องไปตามอ่านภาคของคุณลูกๆๆๆต่อค่ะ
-
น่าร้ากกกกกก ขอบคุณนะคะะะ
-
:L1:น่ารักทุกคู่เลยยย
:pig4: :pig4:
-
น่ารัก เนื้อเรื่องสนุกมากค่ะ
แต่คำผิดเยอะไปนิส บางประโยคผิดจนอ่านไม่รู้เรื่อง ต้องอ่านหลายรอบถึงจะเข้าใจ
แต่ชอบเนื้อเรื่องค่ะ สนุกดี ชอบเด็กตั้งโอ๋น่ารักมาก
ยังไงก็ขอบคุณนิยายดีๆค่ะ
-
น่ารักมากค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
ชอบมากกก กลับมาอ่านใหม่หลายรอบก็ดีงามทุกรอบ :mew1: :katai2-1:
-
:hao3: :hao3:น่ารักดีค่ะ
-
อันเดรสกับตั้งโอ๋น่ารักมากๆๆๆๆๆ
อ้อ ลาเต้อีกคน
เรื่องนี้ไม่มีเด็กนี่ขาดตัวหลักไปเลย
ชอบเด็กๆมาก
น่ารักมากๆๆๆๆๆ
อยากรู้ว่าเด็กที่พัฒน์เจอที่โรม
จะเจอกันอีกไหม
ชอบทั้งเรื่องเลยค่ะ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากๆค่ะ
-
o13
-
:pig4:
-
ตั้งโอ๋เป้นพระเอก
-
ทั้งสนุกทั้งฮามากค่ะ 555
-
สนุกมากๆ เด็กๆ น่ารัก :pig4:
-
o13
-
:impress2:
-
“อันเดรสครับแม่Andresที่แปลว่านักรบ”
Andres แอนเดรส
ถ้าอันเดรส Undress แปลว่าไม่ใส่เสื้อผ้า
-
ครอบครัวสุขสันต์ พ่อมาตินสายหื่นจริงๆ เด็กๆก็น่ารัก สนุกมากค่ะ :pig4: :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้ ถึงบางตอนจะเขียนเหมือนเรื่องสั้้นแล้วตอนต่อไปตัดไปฉากอื่น
ทำให้บางทีงงๆไปบ้าง แต่ก็สนุกดี
ส่วนมาร์ตินนี่ดูเก็บกดมากกกกก พอแต่งปุ๊ป หื่นกามสุดๆ 555
ชอบฉากที่ มาร์ตินจ้างไอ้จ่อย ดูต้นทาง วางยาหมาเนี่ย คิดได้ไง 555
:laugh:
-
ทั้งน่ารัก ทั้งปวดหัวตลอดเรื่องเลยครับ 555
แต่ผมชอบมากๆเลยนะครับ
-
รักเลย รักมาก