# Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

โพลล์

คุณชอบอ่านนิยายแนวไหน

มาม่า แน่นอนมันเป็นอาหารยอดนิยมที่สุดที่ใครได้ลิ้มรสเป็นต้องน้ำตาซึม
49 (7.1%)
ตลกขำขัน แบบยิงมุกกระจาย อย่างกับดูตลกชิงร้อยชิงล้านกันเลยทีเดียว
215 (31.2%)
น่ารักใสๆ เอาแบบอารมฟรุ้งฟริ้งมุ้งมุ้งเส้นหมี่น้ำใสแบบเบาๆไม่เอามาม่า
295 (42.8%)
ซาดิสรุนแรง เรื่องตบจูบนี่ขอให้บอก โซ่แซ่กุญแจมือนี่มาเลย
112 (16.3%)
หักมุม มาแบบฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งอยู่ดีๆตัวเอกตายซะงั้น เป็นงั้นไป
18 (2.6%)

จำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 688

ผู้เขียน หัวข้อ: # Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51  (อ่าน 532640 ครั้ง)

ออฟไลน์ omuya

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2023
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +121/-9
อ่าหะ เอาไงละทีนี้ คุณพ่อลูกอ่อน

ออฟไลน์ บูมเบส

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1740
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-4
กระโดดกัดหูเลยมาตินเอาให้ยับไปเลย

ออฟไลน์ padthaiyen

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 943
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-2
โจได้แล้วมาติน

ออฟไลน์ DESZCZ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 352
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
เอาไงละทีนี้มาติน รับตามกุ้ยช่ายเร็ว

ออฟไลน์ โซ อึน

  • อยากให้โลกนี้มีเท่ากัน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 472
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +144/-4
    • แฟนเพจเจ้าค่ะ
 :mew5:73600

ตอนที่ 30.2 แผนก่อกวนรัก

   “นี่ ทำไมมารดน้ำต้นไม้ตอนนี้”กุ้ยช่ายท้วงเสียงดังมาจากศาลาในสวน เมื่อเห็นคนเจ้าปัญหาลากสายยางมารดน้ำอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากศาลาที่นั่งคุยกับธนพัฒน์อยู่

   “ก็อยากรดตอนนี้นิ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”มาตินเถียงหน้ามึน

   “ไม่เป็นไรได้ไง เดี๋ยวต้นไม่ก็ตายหรอก ท่าจะประสาท”

   “ก็ผมไม่มีอะไรทำนิ”

   “ถ้าไม่มีอะไรทำแล้วทำไมไม่ไปทำงานเล่า”กุ้ยช่ายพูดด้วยท่าทางระอะ หันไปยิ้มแหยๆให้ธนพัฒน์อย่างเกรงใจ ที่ต้องมาเจอคนเพี้ยนๆอย่างมาติน

   “บอกแล้วว่าไม่อยากไป”มาตินยังไม่ยอมหยุดเถียงพลางทำหน้ามุ่ยใส่

   ตั้งแต่กุ้ยช่ายเดินพาธนพัฒน์ออกมานั่งคุยที่ศาลาในสวน ยังไม่ทันหย่อนก้นลงนั่งได้เท่าไรก็เหลือบไปเห็นคนตัวสูงลากสายยางมาใกล้ๆโดยมีเจ้ากีกี้ช่วยลากอีกแรง เหมือนจะรู้งาน พอกันทั้งคนทั้งหมา

   กุ้ยช่ายได้แต่ส่ายหัวให้กับคนที่เดินหน้ามุ่ยหายเข้าไปในบ้าน ด้านหลังก็มีเจ้าโกลเด้นตัวโตเดินส่ายหางไปมา

   มาตินเดินเข้ามากระแทกตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นด้วยความไม่พอใจ มือก็ค้วารีโมทขึ้นมาเปลี่ยนช่องทีวีที่เปิดทิ้งไว้ ช่องแล้วช่องเล่า

   เหมือนว่าไม่มีรายการไหนน่าสนใจเลยสักนิด ความสนใจทักหมดพุ่งเป้าไปที่คนที่นั่งคุยกับแขกไม่ได้รับเชิญอยู่ศาลานอกบ้าน

   ไม่ว่าจะพยายามทำอะไร ทั้งเอาโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่น ไปมา หยิบไอแพดมาเล่นเกมส์ ทำอะไรก็ไม่ถูกใจไปหมด

   ไม่รู้ว่าคนข้างนอกเขาคุยอะไรกัน แต่ก็อยากจะรู้ใจจะขาด ทั้งอิจฉาทั้งไม่ชอบใจ ไม่รู้ว่าเขาเรียกว่าหึงมั้ย

   แต่รู้สึกว่าไม่ชอบเอามากๆเวลาที่กุ้ยช่ายยิ้มให้คนอื่น ทำตัวสนิทกับคนอื่นมากกว่าตัวเอง

   หงิง หงิง

   เสียงกีกี้สุนัขตัวใหญ่ส่งเสียงเรียกร้องความสนใจ ทำให้มาตินหันไปมองด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไร

   “อะไรครับคุณกีกี้”มาตินถาม เหลือบไปมองกีกี้ที่นั่งกระดิกหางส่ายก้นไปมา

   มองเห็นสุนัขตัวใหญ่คาบลูกบอลเอาไว้เหมือนจะชวนเล่น ทันใดนั้นมาตินมาตินก็คิดแผนอะไรออกขึ้นมาทันที

   “เยี่ยมมากครับ คุณกีกี้”มาตินแสยะยิ้มกับความคิดที่เพิ่งเกิดขึ้นมาอย่างฉับพลัน


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   “นี่ อะไรอีก จะมาเลี่นกับกีกี้อะไรตอนนี้”กุ้ยช่ายส่งเสียงแวดดังมาจากศาลา มองเห็นมาตินกำลังโยนลูกเบสบอลให้กีกี้กระโดดงับอย่างอารมดีอยู่ใกล้ๆ

   “คุณกีกี้ชวนเล่น”มาตินโยนความผิดให้กีกี้ ที่นั่งมองเอียงคอด้วยความงง

   “อย่ามาโทษหมา ต้องโทษเจ้าของ มาเล่นอะไรตอนแดดร้อนร้อน”

   “เอ้า ก็รับวิตามินไง ผิวจะได้สวยๆ”มาตินยิ้ม ยักคิ้วให้กุ้ยช่ายอย่างเอาใจ

   “วิตามินบ้าอะไรตอนจะสิบเอ็ดโมง ดำอยู่แล้วยังจะมาตากแดดอีกเพี้ยนทั้งคนทั้งหมา”กุ้ยช่ายยกมือกุมขมับกับความเพี้ยนของมาติน หันไปมองพัฒน์ที่นั่งข้างๆเจ้าตัวก็ได้แต่ส่งยิ้มบางๆมาให้เช่นเดิม

   “ใครดำ นี่ไม่ได้เรียกว่าดำสักหน่อย เค้าเรียกว่าสีแทน”มาตินเถียง ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่

   “รู้แล้วว่าไม่ดำ เข้าบ้านไปเลย แดดแรงขนาดนี้”

   กุ้ยช่ายได้แต่บ่น เหนื่อยใจกับพ่อลูกอ่อนที่ดูท่าทางแล้วก็ไม่น่าจะไว้วางใจอะไรได้สักอย่าง มองเห็นทั้งคนทั้งหมาเดินคอตกเข้าบ้านไปตามๆกัน ก็ได้แต่ถอนหายใจ

   มองหน้าธนพัฒน์ที่ยิ้มมาให้บางๆเหมือนเก่า

   “วุ่นวายดีนะ”ธนพัฒน์พูดเสียงเรียบ

   “ก็เป็นแบบนี้ทุกวันแหละครับ แต่ไม่หนักเท่ากับวันนี้หรอก ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นอะไรของเขา งานการไม่ยอมไปทำ”

   “งั้นเหรอ ว่าแต่ตั้งโอ๋ล่ะ พี่ไม่เห็นเลย”

   “อ้อ วันนี้ตั้งโอ๋ไปหาคุณแม่ของพี่มาติน ช่ายก็ลืมบอกพี่พัฒน์ พั่ฒน์เลยมาเสียเที่ยวเลย”

   “ไม่เป็นไร พี่ว่างวันนี้พอดี ดีซะอีกได้มาคุยกับกุ้ยช่าย”

   “งั้นเหรอครับ ช่ายเกรงใจพี่พัฒน์ ที่มาแล้วไม่เจอหน้าหลาน”

   “ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก ไว้พี่มาหาเมื่อไรก็ได้”ธนพัฒน์ยิ้มให้บางๆ

   มองเห็นหน้ากุ้ยช่ายแล้วก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเป็นเพราะไม่เจอกันนานก็เลยทำให้รู้สึกว่าคิดถึงมากเป็นพิเศษ

   ใบหน้าขาวๆกับรอยยิ้มที่ส่งมา ชักจูงให้ธนพัฒฯยิ้มตอบโดยที่ไม่ต้องเสแสร้งเหมือนยิ้มการค้าที่มีให้กับคนอื่นๆ

   “อะไรของคุณอีก จะมาตัดต้นไม้อะไรตอนนี้ นี่มันไม่ใช่เวลา”กุ้ยช่ายโวยวายยกใหญ่เมื่อเหลือบเห็นมาตินถือกรรไกรตัดกิ่งเล็มตัดต้นไม้พุ่มเตี้ยอยู่ข้างศาลา

   “เอ้าก็อยากลองทำดู”

   “แล้วจะมาทำอะไรตอนนี้”กุ้ยช่ายบ่นใส่

   “ก็อยากลองทำตอนนี้”

   “แต่เมื่อวานคนสวนที่บ้านใหญ่ก็มาตัดไปแล้วนี่”

   “อ่าว งั้นเหรอ สงสัยลืม”มาตินยิ้มเกาหัวแกรกๆ

   ธนพัฒน์ได้แต่มองความสนิมสนมที่เกินความจำเป็นระหว่างเจ้านายกับลูกจ้างที่มาตินมีต่อกุ้ยช่าย

   ตั้งแต่เริ่มย้ายเข้ามาอยู่บ้านเดียวกัน ธนพัฒน์เองก็คิดว่ามันแลกไม่น้อย แต่คิดว่ามาตินคงอยากให้กุ้ยช่ายดูแลลูกอย่างใกล้ชิด
   แต่พอมาเห็นวันนี้กับตา ธนพัฒน์เองก็รู้สึกไม่ดีเอามากๆเมื่อเห็นความสนิทที่เพิ่มมากขึ้นของทั้งสองคน

   จากคำแทนตัวเองและแทนตัวอีกฝ่ายที่สนิทมากเกินกว่าจำเป็นระหว่างกุ้ยช่ายและมาติน ธนพัฒน์เองได้แต่ตั้งข้อสงสัย

   ข้อสงสัยที่ไม่เคยอยากให้มันเกิดขึ้นจริง ธนพัฒน์ไม่อยากให้กุ้ยช่ายมองคนอื่นดีกว่าตัวเอง

   ธนพัฒน์เฝ้าคอยดูแลอีกฝ่ายอยู่ใกล้ๆมาตลอดในเวลาที่อีกฝ่ายไม่เหลือใคร พอมาตอนนี้เองก็เช่นกัน ธนพัฒน์ไม่อยากให้กุ้ยช่ายรู้สึกว่าคนอื่นดีกว่าเขา


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


   มาตินได้แต่นั่งมองทีวีด้วยความหงุดหงิด หัวสมองมันตื้อตัน คิดมุกไม่ออก ไม่รู้จะเอาข้ออ้างอะไรไปอยู่ใกล้ๆเพื่อที่จะแอบฟังสองคนนั้นสนทนาได้

   “ไง มาร์ตี้ ไม่เจอตั้งนาน นั่งเป็นหมาหงอยไปได้”เสียงทักดังมาจากประตูหน้าบ้านทำให้มาตินหันไปมองเสียงคุ้นหู

   “เฮ้ย อะไรวะ แกมาเมื่อไร ทำไมฉันไม่รู้เลย”มาตินเดินเข้าไปทักทายรามิเรส ที่ล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบขนมสำหรับสุนัขแกะให้กีกี้

   “มาหลายวันแล้ว แต่ว่ามัวแต่เคลียงาน เลยนอนคอนโด พึ่งจะมีเวลามานี่แหละ ว่าแต่คุณกุ้ยช่ายไม่อยู่เหรอวะ”รามิเรสถามยิ้มเจ้าเล่ห์

   “จะถามหาทำไม”มาตินพอเห็นรามิเรสถามหากุ้ยช่ายก็ไม่พอใจ เพราะไม่ชอบให้กุ้ยช่ายคุยกับรามิเรสสักเท่าไร

   “อ่าว ก็ถามหาสิ ฉันหิ้วของดีมาฝากเขานี่”รามิเรสยิ้มยกขวดไวน์นี่ห้อที่เคยให้ธนพัฒน์ดื่มเมื่อครั้งที่แล้ว

   “อะไร แกก็รู้ว่ากุ้ยช่ายคออ่อน ยังจะหิ้วมาให้”มาตินนั่งลงกอดอกบ่นอุบ

   “เฮ้ย อย่างคุณกุ้ยช่ายน่ะ หรอกง่าย แกเชื่อฉัน แค่บอกว่าเป็นน้ำผลไม้ก็เชื่อ ไม่เชื่อแกลองดู”

   “แล้วแกรู้ได้ไงวะ”มาตินหันไปเลิกคิ้วถาม

   “ก็ฉันลองมาแล้ว ได้ผมร้อยเปอร์เซ็นต์ อย่างงี้เลย”รามิเรสยิ้มชูนิ้วโป้งให้

   “แน่ใจ?”มาตินถามย้ำ

   “แน่ใจสิวะ ว่าแต่คุณกุ้ยช่ายไปไหน แกยังไม่ตอบฉันเลย ทำไมมานั่งหน้าเป็นตูดกอลิล่าอยู่แถวนี้”รามิเรสถาม นั่งลงหยิบเป็ดยางของอันเดรสที่วางเกลื่อนห้องมาบีบเล่น

   “มีแขก”มาตินบอกหน้าไม่สบอารมรณ์

   “หืม? แขกอะไรของแกวะ”

   “ก็แขกไง มีคนมาหา เห็นว่าเป็นพี่เขย”มาตินทำหน้ามุ่ย

   “ก็แค่พี่เขย แล้วแกจะมานั่งทำหน้าตูดกอลิล่าทำไม”

   “แค่พี่เขยแล้วทำไมต้องลูบหัวกันบ่อยๆวะ”มาตินพูดเสียงขุ่น ทำหน้ามุ่ย

   “แล้วตอนนี้อยู่ไหน”

   “ศาลาในสวน”

   “อยากรู้มั้ยว่าเขาทำไรกัน”รามิเรสยิ้มเจ้าเล่ห์

   “อยากรู้สิ แต่ลองมาทุกอย่างแล้ว โดนไล่กลับมาทุกรอบ”

   “แล้วแกจะให้เขาเห็นทำไมล่ะ”

   “แล้วจะให้ทำไง มาตินมองหน้าสงสัย

   “ก็แอบดูสิ ตรงหน้าต่างหลังโต๊ะกินข้างก็มองเห็นพอดีไม่ใช่เหรอ”รามิเรสเสนอ

   “เออว่ะ ลืมคิดไปได้ไง”


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   “ไหนวะขอดูมั่งสิ”รามิเรสดันมาตินให้กระเถิบหลีกทาง เพราะหน้าต่างแคบๆแค่นี้ ฝรั่งตัวใหญ่กับลูกครึ่งตัวโตมาเบียดกันมันค่อนข้างจะอึดอัดไม่น้อย

   “เฮ้ อย่าเบียดสิ รามี่”มาตินเบียดคืน

   “มาตี้ แกเนี่ใจนะว่าคนนั้นพี่เขยคุณกุ้ยช่าย”

   “เออดิ จะทำไม”

   “ทำไมโลกมันแบบจังวะ โคตรจะบังเอิญเลย”

   “บังเอิญอะไร”มาตินไม่หันมามอง มัวแต่มองไปทางกุ้ยช่ายที่กำลังคุยยิ้มหัวเราะกับธนพัฒน์อย่างสบายใจ

   “แกจำเลขาที่ฉันเล่าให้ฟังได้มั้ย”รามิเรสถาม พลางมองลอดหน้าม่านหน้าต่างที่แง้มเอาไว้

   “จำได้ ที่ว่าเลหน้าหน้านิ่ง อะไรของแก ว่าแต่ เกี่ยวอะไรกับตอนนี้”มาตินถาม

   “ก็นั่นน่ะ เลขาฉันเว้ย ทำไมมันบังเอิญขนาดนี้วะ”รามิเรสบ่นอุบ

   “จริงเหรอ แล้วทำไมแกไม่ดูแลเลขาของแกให้ดีวะ ปล่อยให้มายุ่งกับกุ้ยช่ายได้ไง”มาตินบ่นบ้าง

   “เลขานะเว้ย ไม่ใช่หมา จะได้ขังไว้ไม่ให้ไปกัดใคร ว่าแต่ทำไมดูสนิทกันจังเลยวะ มีลูบหัวกันด้วย”คราวนี้รามิเรสเริ่มไม่พอใจบ้าง

   “แกเอาตัวเลขาแกกลับไปได้มั้ยวะ อ้างว่ามีงานก็ได้”

   “จะอ้างอะไรเล่า ที่มาจากโรมแล้วไม่ได้โผล่มาหลายวันเพราะอยู่เคลียกงานกันจนจบนั่นล่ะ อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยให้ฉันไปไหนถ้าไม่เสร็จงานเลย”รามิเรสพูดด้วยความจริง

   อุตส่าห์บินตามมาถึงไทย แทนที่จะห่วง จะถามกันบ้างว่ามาทำอะไร กลับบังคับให้ทำงานแล้วทำราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

   พอหาเวลาหาโอกาสเหมาะๆจะเปิดประเด็น ก็ถูกขัด หรือไม่ก็เดินหนีอยู่ร่ำไป จนทำให้รามิเรสนึกอยากจะถอดใจ แต่ก็ไม่ทำ เพราะไม่ต้องการให้เรื่องที่เกิดขึ้นมันจบไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไร

   “นั่งอะไร”มาตินถามรามิเรส เมื่อเห็นธนพัฒน์หยิบสร้อยที่ซื้อมาจากโรมกำลังจะสวมให้กุ้ยช่าย

   “สร้อยนั่น ที่ซื้อที่โรม”

   “เคยเห็นเหรอ”มาตินหันมาถามสงสัย

   “เคยสิวะ ก็ฉันเป็นคนจ่ายเงิน แต่ตอนนี้เขาจ่ายคืนมาแล้วล่ะ”รามิเรสพูดเสียงแผ่ว

   ไม่นึกเลยว่าสร้อยที่ซื้อมาฝากคนอื่น คนอื่นที่ว่าจะเป็นกุ้ยช่ายที่ดูท่าทางสนิทสนมกันขนาดนี้

   “แล้วแกปล่อยให้เขาซื้อมาให้กันได้ไงวะ”มาตินหันมากระชากคอเสื้อรามิเรสทีเล่นทีจริง

   “เอ้า ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าเขาซื้อมาให้กุ้ยช่ายของแก”รามิเรสเถียงคืน

   พอเห็นมาตินหงุดหงิดก็เริ่มหงุดหงิดดตาม นี่ล่ะมั้งถึงทำให้คบกันได้ยืดยาว เพราะนิสัยไม่ได้ต่างกันสักเท่าไร

   “แล้วนี่เอาไง”มาตินถาม

   “เอาไงอะไร”

   “ก็จะเอายังไง คนของแก แกก็ต้องรับผิดชอบ”

   “อ่าว ฉันจะไม่รู้เหรอว่าเขาจะรู้จักกันสนิทกันซะขนาดนี้”

   “ไม่สน แกต้องรับผิดชอบ ถ้าเกิดสองคนนั้นมีอะไรเกินเลยกว่าพี่เขยน้องเขย แกต้องรับผิดชอบ”

   “อะไรของแก ทำไมฉันต้องรับผิดชอบวะ”รามิเรสหัรมาถาม

   “เอ้า ก็ฉันกับกุ้ยช่าย กำลัง”มาตินหยุดพูดเมื่อเผลอหลุดปากไป รามิเรสจ้องมองจับผิดทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์ใส่

   “แกกับกุ้ยช่ายกำลังอะไร”รามิเรสถามยิ้มยียวน

   “เออ ฉันกับกุ้ยช่ายกับลังคบกัน เพราะฉะนั้นแกเอาเลขาของแกกลับไปได้แล้ว”

   “ไอ้เอากลับน่ะ เอากลับอยู่แล้ว แต่ตอนนี้จับแยกกันให้ได้ก่อนเถอะ”รามิเรสยิ้ม ถูกใจกับคำตอบของเพื่อน ในที่สุดเพื่อนปากแข็งคนนี้ก็ยอมรับตัวเองสักที

   “ก็ว่างั้น ว่าแต่ แกเจาะหูด้วยเหรอวะ เพิ่งเคยเห็น”มาตินถาม จ้องมองต่างหูของรามิเรสใกล้ๆ

   มองแล้วคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน

   “เออ ก็เพิ่งเจาะ แผลเพิ่งจะหายเนี่ยแหละ”

   “งั้นเหรอ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็เจาะ”มาตินยักไหล่

   “ช่างเถอะ มาเริ่มแผนกันดีกว่า”



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อร๊ายยยยยยยย ใกล้ถึงตอนสำคุญเร้ววววว อีกสองตอน

ยังไงก็ให้กำลังใจกันต่อไปนะคร้าาาาา
   
มีใครเล่นเฟสบ้างแอดมาคุยกันได้นะคร้าาา  เฟสชื่อเดียวกับนามปากกาเลย

ยังไงก็อย่าเพิ่งหนีกันไปไหนนะคร่ะทู๊กคนนน

 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-06-2015 17:36:30 โดย โซ อึน »

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
พ่อพระมาโปรดจริงๆ เลยค่ะรามิเรส นี่ถ้าเกิดว่ารามิเรสยังไม่มาเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาตินจะคิดแผนการต๊องๆ อะไรออกมาอีกนะคะ
เนี่ย :laugh: ..

ออฟไลน์ patee

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3731
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +276/-3
มาตินกับรามิเรส...ถ้าร่วมมือกันสงสัยป่วนแน่ๆ :katai2-1:

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ kawisara

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-7
ไอ้แก่โรคจิต

มีโอกาศ เป็นลวนลามน้องตลอต ฮ่าๆๆๆๆ

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11
แผนการนี้จะสำเร็จไหม. 5555

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4
เห็นใจคนเขียนนะ ต้องแอบๆ ซ่อนๆ

กรณีเราแบบว่า เราไม่ได้เป็นวายมาแต่แรก แต่เราชอบอ่านการ์ตูนและนิยายมากกกกกกกก
แล้วเมื่อเราได้มาอ่านการ์ตูนวายเข้า มันก็ติด ลามมาอ่านนิยายด้วย
สามีเห็นภรรยาตัวเองค่อยๆ กลายพันธ์   :-[  เขาเลยรับได้หรือไม่ได้คิดเลยอะไรก็ไม่รู้  :mew5:

แต่ก็รู้กันในบ้านแค่ 2 คนสามีภรรยานี่แหล่ะ 555

ออฟไลน์ 4559

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3978
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-8

ออฟไลน์ ▶August5th◀

  • it was fate
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +184/-2
โอ้ยๆ ตัวพ่อเขาวางแผนกันแล้ววว

ฮามาตินมากอ่ะตอนนี้ 5555+

แต่คิดถึงตั้งโอ๋จัง  อิๆ

ออฟไลน์ padthaiyen

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 943
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-2
เอาหล่ะจัดไปมาตินรามิเรส

ออฟไลน์ brookzaa

  • Chill out
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1416
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-6
รอไม่ไหวแล้วเนี่ย  จะผ่างๆๆๆๆ  แล้ว  :hao7:

ออฟไลน์ Theodore

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 339
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-1
โอ้ อัพถี่มาก ชอบครับบบบ

ออฟไลน์ HamsteR

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 140
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-1
สามีมาตามแล้วคุณเลขา....


กุ้ยช่าย เดี๋ยวต้องโดนมาร์ตินมอมแน่ๆ หึหึ

 :hao6: :hao6:

ออฟไลน์ white_destiny

  • รักไม่เคยมีจริง
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 873
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +378/-199

ออฟไลน์ ชัดเจนกาบ

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1664
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-23
พระเอกเรื่องนี้นิสัยไม่ดี แต่ก็ยอมถ้ารักเขาจริงๆล่ะนะ ถ้าไม่จริงจังจริงใจพวกแก่ตายแน่ทั้งไอ้คุณราขึ้นกับไอ้แก่หื่นกาม

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ nemesis

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2287
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-3

ออฟไลน์ บูมเบส

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1740
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-4
เริ่มต้นแผนแย่งเมียคืนแล้ว

ออฟไลน์ sirikanda28

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1758
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +117/-3
มาร์ตี้ต๊องจริง ๆ :pigha2:

ออฟไลน์ Chrysan

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 306
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
นี่ถ้าเด็ก ๆ อยู่ด้วย คงถูกมาตี้ใช้เป็นเครื่องมือก่อกวนด้วยแน่ ๆ
ความรักทำให้คนดูเด็กลงจริง ๆ 5 5 5 5

รามี่ช่วยทำให้พัฒน์หวั่นไหวทีสิ จริงจังได้แล้ว
จะได้เป็นคู่สักที
    :katai5:

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
สองฝรั่งตัวโต ... จะทำแผนล่มไหมเนี่ย?

ออฟไลน์ GuoJeng

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1267
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +44/-1
ตอนนี้สนุกมากกก ตลกมาร์ตินทุกฉาก โดนกุ้ยฉ่ายด่าก็ยอมจนได้ ๕๕๕๕

ออฟไลน์ jinjin283

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 934
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +45/-1
บางทีมาร์ตืนก็น่าสงสารไปนะ 

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
ขออนุญาตทำสารบัญมาฝากนะค้าา..^^

บทนำ
ตอนที่ 1        เพลย์บอยพ่อลูกอ่อน
ตอนที่ 2        คุณพ่อวัยTeen
ตอนพิเศษ     ฝัน(เปียก) หวาน(ปนขม)
                      ต่อย(หนัก) จูบ(เน้นๆ)

ตอนที่ 3        พี่เลี้ยงเด็ก
ตอนที่ 4        ช็อปปิ้งป่วนใจ
ตอนที่ 5        ได้งานแล้วนะ รู้ยัง
ตอนที่ 6        หลบล่า ปู่ย่ามหาภัย
ตอนที่ 7        คุณย่าขี้บ่น
ตอนที่ 8        คุณพ่อมือใหม่จ่ายตลาด
ตอนที่ 9        คืนวุ่นวาย
ตอนที่ 10      แสงจันทร์และดวงดาว
ตอนที่ 11      หลังคาเดียวกัน
ตอนที่ 12      แขกที่ไม่รับเชิญ
ตอนที่ 12.2   แขกไม่ได้รับเชิญ (ต่อ)
ตอนที่ 13      นิสัยไม่ไดี(รึป่าว)
ตอนที่ 14      คนเมาที่ทำให้หวั่นไหว
ตอนที่ 15      โจรขโมยจูบ
ตอนที่ 15.2   โจรขโมยจูบ (ต่อ)
ตอนที่ 16      จุ๊บปาก จับนม
ตอนที่ 17      แม่ฟ้าของตั้งโอ๋
ตอนที่ 18      สะกดรอยตาม
ตอนที่ 19      ผู้ช่วยพ่อครัว
ตอนที่ 19.2   จูบรสผลไม้
ตอนที่ 20      ข่าวฉาว
ตอนที่ 20.2   ข่าวฉาว (ต่อ)
ตอนที่ 21       ไม่ยุติธรรม
ตอนที่ 22       อิจฉาหรือว่าหึง
ตอนที่ 23       เกือบไปแล้ว
ตอนที่ 23.2    อยากกินนม
ตอนที่ 24       สินบน
ตอนที่ 24.2    แถม
ตอนที่ 25       เซเลปรุ่นเล็ก
ตอนที่ 25.2    หาแม่ใหม่ดีมั้ย
ตอนที่ 26       เลขาหน้าคม
ตอนที่ 26.2    เมืองโรแมนติก
ตอนที่ 27       คนป่วย
ตอนที่ 28       ภาพลวงตา
ตอนที่ 28.2    เสียงกระซิบ
ตอนที่ 29       หนีรักข้ามโลก
ตอนที่ 29.2    ลูกเผลอแล้วเจอกัน
ตอนที่ 30       ลูกไม่อยู่
ตอนที่ 30.2    แผนก่อกวนรัก
ตอนที่ 31       ภารกิจจับแยก
ตอนที่ 32      ไม่ยอมตัดใจ
ตอนที่ 33       Make love Make heart
ตอนที่ 34       กระสุนพ่อตา
ตอนที่ 35       วันแรกก็แย่แล้ว
ตอนที่ 35.2    คนไร้หัวใจ
ตอนที่ 36       ยอมแพ้
ตอนที่ 36.2    สิ่งที่ไม่ต้องการ
ตอนที่ 37       ลาออก
ตอนที่ 38       หนึ่งเดือนผ่านไป
ตอนที่ 38.2    ซุ่มโจมตี
ตอนที่ 38.3    พี่เลี้ยงจำเป็น
ตอนที่ 39       มะกรูดแลกมะนาว
ตอนที่ 40       ห้ามมีชู้
ตอนที่ 40.2    ฟ้องร้อง
ตอนที่ 41       ตัดพ่อตัดลูก
ตอนที่ 42       ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
ตอนที่ 42.2   ไม่มีน้ำยา
ตอนที่ 43       จบเรื่องไม่จบรัก
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-07-2015 19:10:04 โดย Mouse2U »

ออฟไลน์ โซ อึน

  • อยากให้โลกนี้มีเท่ากัน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 472
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +144/-4
    • แฟนเพจเจ้าค่ะ
ตอนที่ 31

   กุ้ยช่ายนั่งคุยกับธนพัฒน์ที่ศาลาหน้าบ้านอยู่พักใหญ่จนยกนาฬิกาขึ้นดูก็พบว่าใกล้เวลาเที่ยงแล้วจึงเอ่ยปากชวนธนพัฒน์

   “พี่พัฒน์ ใกล้เที่ยงแล้ว เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า นานทีพี่พัฒน์จะว่างมาหา”

   “อืม เอาสิวันนี้พี่ว่างทั้งวัน”ธนพัฒน์ตอบรับยิ้มบางๆ

   “งั้นเดี๋ยวช่ายขอไปบอกพี่มาตินก่อน”

   กุ้ยช่ายเดินนำธนพัฒน์เข้ามาในบ้านมองเห็นคนตัวโตนั่งหน้าบูดอยู่กับรามิเรสก็นึกแปลกใจ ว่ารามิเรสมาตั้งแต่เมื่อไร

   แต่พอคิดๆดูแล้ว รามิเรสเองจะเข้าบ้านนี้เมื่อไรก็ได้ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วจึงเลิกสงสัย

   “กุ้ยช่าย พี่ว่าไว้วันหลังเราค่อยไปกินข้าวด้วยกันก็ได้ พี่พึ่งนึกออกว่า พี่ เอ่อ พี่ มีธุระน่ะ”

   ธนพัฒน์คว้าเอาแขนกุ้ยช่ายดึงรั้งเอาไว้ทันทีที่ก้าวขาเข้าไปในบ้าน ตาคมจ้องมองไปที่ห้องนั่งเล่นมองเห็นเจ้าของบ้านอยู่กับแขกที่ไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้

   รามิเรสนั่งจ้องมาทางธนพัฒน์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนจะรู้อยู่ก่อนหน้าว่าธนพัฒน์จะต้องเจอกับธนพัฒน์

   ใบหน้าคมซีดเผือดอย่างกระทันหัน เพราะไม่ได้คิดวางแผนรับมือที่จะเจอคนตรงหน้านอกสถานที่ทำงานมาก่อน

   “ทำไมล่ะ เห็นพี่พัฒน์บอกว่าว่างทั้งวันไม่ใช่เหรอ”กุ้ยช่ายถามด้วยความสงสัย หันไปมองธนพัฒน์ที่เสหน้าหลบตา

   “อืม ก็ได้”ธนพัฒน์รับคำ ไม่รู้ว่ารามิเรสมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่ดูท่าน่าจะรู้จักกับเจ้าของบ้านไม่มากก็น้อย

   “สวัสดีครับคุณรามิเรส”กุ้ยช่ายเอ่ยทักยิ้มให้

   “ฮาย ไม่เจอกันตั้งนาน”รามิเรสทักกลับ แต่สายตายังคงจ้องเลขาของตัวเองไม่วางตา

   จ้องมองคนที่เสหน้าหลบอย่างจงใจ ใบหน้ายังคงแสดงออกถึงความเรียบเฉย แต่ดวงตาหลุบลงเหมือนประหม่า รามิเรสเห็นดังนั้นจึงได้จงใจยิ้มออกมายิ้ม หนีได้หนีไป ยังไงคนอย่างรามิเรสก็ต้องตามจนเจอ

   “คือผมว่าจะออกไปทานข้าวกับพี่พัฒน์ข้างนอกน่ะ กับข้าวอยู่ในตู้เย็น อุ่นเอานะครับ”กุ้ยช่ายบอกมาติน
   มองอีกฝ่ายมัวแต่ทำหน้ามุ่ยเป็นตูด

   “ก็ไปสิ ไม่ต้องสนใจพี่หรอก ยังไงพี่ก็เลือกไม่ได้อยู่แล้ว”มาตินทำเสียงคัดพ้อ

   “เป็นอะไรเนี่ย งั้นไปแล้วนะ”กุ้ยช่ายบอก

   “อืม ไปเถอะ”

   “พี่พัฒน์ช่ายขอขึ้นไปเอากระเป๋าเงินแป๊บนึง”กุ้ยช่ายหันไปบอกธนพัฒน์ที่ยืนนิ่ง

   “เดี๋ยว”ธนพัฒน์คว้าแขนกุ้ยช่าย ไม่ยอมให้กุ้ยช่ายไป

   “มีอะไรเหรอ”

   “ปะ ป่าว ไม่ต้องเอากระเป๋าเงินไปหรอก เดี่ยวพี่จ่ายเอง พี่หิวแล้ว เราไปกันเถอะ”ธนพัฒน์กำแขนกุ้ยช่ายแน่น ดวงตาหลุบต่ำมองพื้น ไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้นานกว่านี้แล้ว อยากจะหายไปจากตรงนี้ อยากจะหายไปจากสายตาที่จ้องมองมา

   ท่าทีที่กุ้ยช่ายไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้กุ้ยช่ายได้แต่นึกสงสัย แต่ก็ยอมทำตามที่ธนพัฒน์ขอ ทั้งที่ไม่รู้เหตุผล

   กุ้ยช่ายมองธนพัฒน์ที่เดินออกจากตัวบ้านแทบจะทันทีที่กุ้ยช่ายตอบรับ ได้แต่สงสัย แต่ก็ไม่กล้าถาม เดินตามมือที่จับจูงขึ้นรถไป ด้วยความเงียบ ไม่เคยเห็นธนพัฒน์เป็นแบบนี้มาก่อน
 
   ปกติ ธนพัฒน์คนที่กุ้ยช่ายรู้จักจะเป็นคนที่มีรอยยิ้มบางๆส่งให้เสมอ ไม่ใช่สีหน้าเรียบตึงไร้อารมณ์หรือว่าหลบตากันแบบนี้


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   ในบ้าน

   ทันทีที่เป้าหมายออกไป ลูกครึ่งตัวใหญ่กับฝรั่งตัวโตแยกย้ายกันอย่างรวดเร็ว มาตินวิ่งขึ้นห้องไปเพื่อหยิบหมวกกับแว่นตาบนห้องนอน ส่วนรามิเรสก็วิ่งไปสตาร์ทรถของมาตินที่จอดอยู่หน้าบ้านรอ

   ทันทีที่มาตินกระโดดขึ้นรถ รามิเรสก็ออกตัวอย่างเร็วไปเพื่อที่จะไปให้ทันเป้าหมายที่ออกไปก่อนหน้า แล้วก็อย่างที่คิด

   รถของธนพัฒน์ยังติดไฟแดงอยู่ที่หน้าปากซอย

   “ว่าแต่แกกับกุ้ยช่ายเป็นพี่เป็นน้องกันตั้งแต่เมื่อไรวะ พี่อย่างนั้นพี่อย่างนี้ แล้วเมื่อกี้อะไร แกงอนเหรอวะ”รามิเรสเอ่อยแซวมาตินที่พูดใส่กุ้ยช่ายเหมือนกำลังงอนไม่มีผิด

   “งอนบ้าอะไรวะ ไม่ได้งอน แค่ไม่พอใจ ใครจะพอใจที่แฟนตัวเองไปสนิทกับคนอื่นวะ”มาตินโวยวาน กลบเกลื่อน โยนหมวกกับแว่นตาให้รามิเรส

   “ไปเป็นแฟนกันได้ไงวะ เขาตอบรับแกแล้วเหรอ”รามิเรสหันมายิ้มเหมือนเยาะเย้ย ถึงจะไม่ค่อยสนิทกับกุ้ยช่าย แต่รามิเรสก็ดูออกว่าคนอย่างกุ้ยช่ายไม่ยอมรับเรื่องแบบนี้ง่ายๆแน่

   “ก็ไม่เชิงหรอก ถึงไม่ได้ขัดขืน แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธนี่ว่า”

   “ไม่กลัวบรรดาผู้หญิงในฮาเร็มมารังกวานกุ้ยช่ายเหรอวะ ฮ่าฮ่า”

   “เออ ไม่ได้ยุ่งกับใครมานานแล้ว”มาตินตอบหน้ามุ่ยมองไปที่รถคันข้างหน้า

   “แล้วแบบนี้ไม่อึดอัดเหรอวะ ของเคยใช้อยู่แทบทุกวัน พอไม่ได้ใช้ระวังตันนะเว้ย”

   “เออ ก็เพิ่งได้ใช้เมื่อไม่กี่วันเนี่ยแหละ”มาตินพูดเสียงแผ่ว

   “เฮ้ย จิงเหรอ อย่าบอกนะว่า”

   “ยังหรอก ขืนทำแบบนั้นจริงๆ ป่านนี้คงไม่อยู่ให้ได้เห็นหน้ากันหรอก”

   “ฮ่าฮ่า นึกว่าแกจะแน่”

   “เออน่า ขับตามไปเถอะ”


   รามิเรสขับรถตามมาจอดอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า

   ทั้งมาตินและรามิเรสจ้องมองกุ้ยช่ายและธนพัฒน์เดินคู่กันไป พอโฟกัสดีดีก็เห็นสร้อยข้อมือที่ลักษณะคล้ายๆกัน กุ้ยช่ายใส่ข้างขวา ธนพัฒน์ใส่ข้างซ้าย ถ้าไม่สังเกตุให้ดีแล้ว

   มองเผินๆสร้อยสองเส้นนี้ก็เหมือนสร้อยคู่ ซะมากกว่า

   “แกปล่อยให้เลขาซื้อสร้อยมาให้กุ้ยช่ายทำไมวะ”มาตินหันไปบ่นรามิเรส

   “เออ ใครจะไปรู้ว่าจะซื้อมาให้กุ้ยช่าย ถ้ารู้ละไม่จ่ายเงินให้แล้ว”

   เดินตามกันไปตามกันมาก็มาเจอกันที่ร้านชาบู ที่เสริฟแบบสายพาน

   พอเห็นแบบนั้น มาตินกับรามิเรสก็พยักหน้าให้กันอย่างรู้งาน เดินเข้าไปในร้าน

   
   “อ้าว บังเอิญจังเลยนะครับ คุณกุ้ยช่าย”รามิเรสทักด้วยน้ำเสียงแปลกใจ แต่มองหน้าธนพัฒน์ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

   ธนพัฒน์ที่นั่งอยู่ตงข้ามกุ้ยช่ายได้แต่อึ้ง ทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าจะถูกตามมาแบบนี้ ดวงตาคมได้แต่หลุบมองหม้อน้ำซุปที่กำลังเดือดส่งควันกรุ่น

   “อ่าครับ บังเอิญมากเลย”กุ้ยช่ายได้แต่ยิ้มแหยๆ จ้องมองคนผิวเข้มตัวโตที่เดินหน้ามุ่ยตามรามิเรสเข้ามา

   ทำไมจะไม่รู้ว่านี่มันจงใจชัดๆ หมวกเอยแว่นตาเอย เหมือนกับพวกโรคจิตไม่มีผิด

   “นั่งด้วยได้มั้ยครับ”รามิเรสถามอย่างมีมารยาท แต่ก็กระแซะนั่งลงข้างธนพัฒน์โดยที่ไม่รอคำตอบ กุ้ยช่ายได้แต่ยิ้มแห้งๆ หันไปมองหน้าธนพัฒน์อย่างเกรงใจ แต่ก็เห็นว่าอีกฝ่ายเขยิบไปชิดด้านในจนสุด แถมหลุบตามองแต่หม้อต้ม สงสัยจะหิว

   “อ่าว แล้วทำไมไม่นั่ง”หันมามองมาตินก็ที่ยืนค้ำหัว ไม่ยอมนั่ง ใบหน้าก็บูดบึ้งเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าเป็นอะไรตั้งแต่เช้า

   อุตส่าห์ไม่ว่าเรื่องตามมาแล้ว ยังจะมาทำหน้าทำตาเหมือนตูดอีก

   “ก็ไม่ได้ชวนนี่”

   “ก็นั่งสิ เป็นอะไรเนี่ย ตั้งแต่เช้าสมองไม่ตื่นรึไง เอ้านี่กินซะมีประโยชน์ สมองจะได้ทำงานเต็มที่” กุ้ยช่ายบ่น พลางคีบเนื้อที่สุกใส่จานของมาตินที่เด็กเสริฟยกเอามาให้

   “อืม”มาตินได้แต่รับคำซึมๆ ให้กุ้ยช่ายได้เอือมกับท่าทางซึมซึมผิดปรกติของมาติน


   “กินนี่สิ”รามิเรสคีบกุ้งให้ธนพัฒน์

   “ขะ ขอบคุณ”ธนพัฒน์ตอบรับเสียงแผ่ว ไม่มองหน้า

   “เป็นอะไรรึป่าว”รามิเรสยกมือขึ้นแตะหน้าผากคนข้างๆให้คนข้างๆได้สะดุ้ง พยายามเก็บสีหน้าเป็นเรียบนิ่ง ทั้งๆที่ใบหน้างนิ่งๆนั้นเริ่มมีสีแดงระเรื่อ

   “ไม่ ไม่เป็นไร”ธนพัฒน์ตัวแข็ง คีบอาหารใส่ปาก ไม่มองหน้ารามิเรสยิ้มอย่างพอใจ ต่อให้หนีไปไหนรามิเรสก็จะตามจนเจอ ถึงจะต้องใช้เวลา แต่สักวันรามิเรสจะต้องทำให้ใบหน้านิ่งๆแบบนี้ยิ้มให้เขาแบบที่ยิ้มให้กับกุ้ยช่ายให้ได้


   “นี่ ผักน่ะ กินเข้าไป อย่ามาเขี่ย”กุ้ยช่ายเอาตะเกียบตีตะเกียบของมาตินที่กำลังเขี่ยเห็ดเข็มทอง

   “ก็พี่ไม่ชอบ”

   “ไม่ชอบก็ต้องกิน อันนี้มันมีประโยชน์”

   “ไม่กิน”มาตินหันหน้าหนี

   “อ่ะนี่ กินซะ เร็ว”กุ้ยช่ายบังคับ คีบเห็ดยื่นมาจ่อปากมาติน จนมาตินมองตาขวางแต่ก็ยอมกินจนได้

   “ไม่เห็นอร่อย”

   “ก็ไม่ได้กินให้อร่อย กินเอาประโยชน์ ตั้งโอ๋ยังกินได้เลย”

   “พี่ไม่ใช่ตั้งโอ๋”

   “ก็รู้แล้ว หันมานี่ จะเช็ดปากให้”กุ้ยช่ายหยิบทิชชู่เช็ดคราบน้ำจิ้มให้มาติน มาตินเองก็ไม่คิดว่ากุ้ยช่ายจะทำให้แบบนี้

   แต่ก็ชอบใจดีไม่น้อย ทั้งป้อนให้ทั้งเช็ดปาก อย่างน้อย ตอนนี้กุ้ยช่ายก็สนใจเขามากกว่าธนพัฒน์

   มาตินเหลือบไปมองธนพัฒน์ก็นึกสะใจอยู่ไม่น้อย ดวงตาคมกริบของธนพัฒน์จ้องมองกุ้ยช่ายด้วยแววตาผิดหวังอยู่ไม่น้อย 
เหมือนจะอิจฉา เหมือนจะเสียใจ พอหันไปมองเพื่อนตัวเองก็ดูจะยิ้มร่าเริงผิดปกติ

   ทั้งที่เคยบอกว่าไม่ชอบเลขาของตัวเอง แต่กลับนั่งชิดกันจนแทบจะเรียกได้ว่าเบียด แถมคอยตักคอยคีบให้ ทั้งที่คนที่ทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆจ้องมองแต่คนตรงกันข้าม ไม่ได้สนใจ เห็นแล้วมาตินก็ทั้งหมั่นไส้ ทั้งไม่ชอบใจ

   สถานะของกุ้ยช่าย ไม่ใช่แค่พ่อหม้ายลูกติดธรรมดาทั่วไปแล้ว เพราะตอนนี้มาตินเองก็ได้จับจองเป็นที่เรียบร้อย เรื่องอะไรที่จะปล่อยให้คนอื่นมาเทียวไล้เทียวขื่อเหมือนเก่า อย่างเดียวที่ต้องทำคือคอยกันท่าไม่ให้ใครมายุ่งกับกุ้ยช่าย




มีต่อ

ออฟไลน์ โซ อึน

  • อยากให้โลกนี้มีเท่ากัน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 472
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +144/-4
    • แฟนเพจเจ้าค่ะ
76800

ต่อ

“นี่ สนใจผมบ้างสิ”รามิเรสกระซิบคนข้างๆที่เอาแต่มองกุ้ยช่ายไม่วางตา รามิเรสแค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าธนพัฒน์คิดอย่างไรกับน้อยเขยคนนี้

   และมันเป็นไปไม่ได้ที่รามิเรสจะไม่ยื่นมือเข้าไปขวาง จะปล่อยให้ธนพัฒน์มีความหวังอยู่เรื่อยไปก็ไม่ได้ ในเมื่อเพื่อนสนิทอย่างมาตินก็จับจองไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

   มันไม่ถูกตั้องนักที่ธนพัฒน์จะชอบแฟนของน้องสาวตัวเอง ถึงแม้ว่าน้องสาวตัวเองจะเสียไปแล้วก็ตาม แล้วอีกอย่าง

   รามิเรสไม่อาจที่จะลืมเป้าหมายที่ทำให้เขาต้องบินข้ามโลกมาไกลขนาดนี้ไม่ได้ รามิเรสตั้งใจที่จะมาตามธนพัฒน์

   รู้ดีว่าสิ่งที่ทำลงไปในคืนนั้นมันไม่เป็นธรรมและค่อนข้างเอาเปรียบธนพัฒน์อยู่มาก เขาฉวยโอกาสที่ธนพัฒน์เมา

   หยิบเอาโอกาสที่อีกฝ่ายแสดงด้านอ่อนแอ หยิบยกมันขึ้นมาใช้โดยที่อีกฝ่ายไม่เต็มใจ

   ถ้าเป็นคนอื่นอื่นที่เขาเคยมีสัมพันธ์ด้วย รามิเรสไม่เคยยึดติดมากนัก แต่น้อยครั้งที่เขาจะมีอะไรกับคนไทย ที่ขึ้นชื่อได้ว่ารักศักดิ์ศรี

   ยิ่งเป็นคนนิ่งเงียบอย่างธนพัฒน์ นิสัยภายในที่ซ่อนไว้ มันเป็นที่น่าดึงดูดสำหรับรามิเรสอยู่ไม่น้อย แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือศักดิ์ศรีของเจ้าตัวเอง รามิเรสรู้ดีว่าคนที่หนีมาโกรธเคือง และอับอาย

   แต่รามิเรสก็ไมคิดจะปล่อยสิ่งที่เกิดขึ้นให้มันจบไป ตามหลักประเพณีไทยก็คงต้องรับผิดชอบตามขนบธรรมเนียม

   รามิเรสถึงได้บินมาไกลขนาดนี้ แต่ดูท่า ธนพัฒน์เองไม่อยากจะสนใจเขาเลยสักนิด ซ้ำยังจ้องจะหลบหน้าอยู่เรื่อย

   “ผมบอกให้สนใจผมหน่อย”รามิเรสเรียกซ้ำเบาเบา ทว่าธนพัฒน์เองก็ไม่ค่อยสนใจ เอาแต่มองมาตินกับกุ้ยช่ายที่ตังแง่ตั้งงอนกันไม่วางตา

   จนรามิเรสนึกเคือง ตั้งแต่มาถึง แม้แต่หน้าเขา ธนพัฒน์ก็ไม่มองถ้าไม่จำเป็น รามิเรสจึงงัดไม้ตายที่คิดว่าจะใช้เป็นไม้สุดท้ายขึ้นมาเร็วกว่ากำหนด

   หยิบมือถือขึ้นมา กดเลื่อนไปมาซักพักก็เก็บลงกระเป๋า สังเกตลอบมองคนข้างๆที่หยิบยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู จนรามิเรสลอบยิ้มกับท่าทีที่แสดงออกมา

   ธนพัฒนืตัวแข็งทื่อ นัยน์ตาคมเบิกกว้างอยู่วูบหนึ่งก่อนจ้องภาพบนหน้าจอเขม็ง ไม่ผิดแน่

   ถึงแม้ว่าใบหน้าจะถูกเซ็นต์เซอร์เอาไว้ แต่ธนพัฒน์ก้จำตัวเองได้ดี ภาพที่ตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่เคยได้อาศัยหลับนอนอยู่พักหนึ่ง ร่างกายไม่มีเสื้อผ้าซักชิ้น มีคเพียงผ้าห่มที่คลุมสะโพกอยู่หมิ่นเหม่ แต่ก็พอจะรู้ว่าใต้ผ้าห่มนั้นเองก็ไม่ได้มีอะไรปกปิด

   “คราวนี้จะสนใจผมได้ยัง”รามิเรสก้มกระซิบใกล้ๆได้ยินกันแค่สองคน

   ธนพัฒน์หันมามองด้วยสีหน้าเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย ไม่เคยคิดว่ารามิเรสจะทำอะไรแบบนี้ ในความคิดเขา รามิเรสก็แค่พวกรักสนุกไปวันวัน คิดว่าแค่หนีมาไทย เรื่องที่เกิดขึ้นมันจะจบ

   แต่มันไม่จบ รามิเรสกลับตามมา ซ้ำยังทำสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิด รามิเรสแอบถ่ายรูปตอนที่เขาเผลอเอาไว้ แล้วตอนนี้รูปพวกนั้นมันก็น้อนยมาทำร้ายตัวเขาเอง ธนพัฒน์ได้แต่จ้องมองหน้ามิเรสอย่างเจ็บใจในความไม่ระวังตัวของตัวเอง

   ไม่รู้เลยว่ารามิเรสต้องการอะไร ถึงต้องบินตามมาไกลขนาดนี้ ซ้ำยังเรียกร้องให้เขาสนใจด้วยรูปถ่ายที่น่าอายพวกนั้น

   “ต้องการอะไร”ธนพัฒน์ถามด้วยน้ำเสียงสั่น ทั้งที่พยายามให้มันนิ่งที่สุดแล้ว

   “ไม่ได้ต้องการอะไร ผมแค่อยากให้คุณสนใจผมบ้าง”รามิเรสยิ้ม ตักลูกชิ้นใส่จานให้ธนพัฒน์

   “ผมไม่ต้องการ”

   “กินซะ อย่าดื้อ”รามิเรสยิ้มหวาน จ้องมองดวงตาคมกริบที่ภายในสั่นไหวอย่างพอใจ

   จะให้ทำยังไงก็ได้ ขอแค่คนตรงหน้าเลิกมองคนอื่นแล้วหันมาสนใจเขาคาเดียว



   หมดมื้ออาหารกลางวัน กุ้ยช่ายกับธนพัฒน์เดินดูของไปเรื่อยๆ โดยมีมาตินกับรามิเรสเดินตามอยู่ไม่ห่าง

   “ฉันของถามอะไรหน่อยได้มั้ยวะ”มาตินกระซิบถามรามิเรสที่เดินยิ้มอย่างอารมณ์ดีมองแผ่นหลังของธนพัฒน์

   “ถามอะไร”รามิเรสเลิกคิ้ว

   “ทำไมต่างหูแกกะธนพัฒน์เหมือนกันเลยวะ”มาตินบุ้ยหน้าไปที่ธนพัฒน์

   “ไปเจาะมาด้วยกัน ที่โรมน่ะ”รามิเรสยักไหล่

   “ทำไมดูแกสนิทกับเลขาจังวะ ไหนว่าไม่ชอบ”

   “เออน่าก็ดูกันไป”รามิเรสยิ้มดวงตาสีน้ำทะเลเป็นประกาย ยกคิ้วให้มาตินอย่างกวนๆ



   “เดี๋ยวผมกับพี่พัฒน์จะไปดูหนัง เราแยกกันตรงนี้นะ”กุ้ยช่ายพูดขึ้นมา

   “งั้นเหรอ ผมว่าเป็นความคิดที่ดีนะ งั้นพวกเราไปดูด้วยกันมั้ยมาร์ตี้”รามิเรสหยิกเอวมาตินที่กำลังทำหน้ามุ่ยเพราะเห็นกุ้ยช่ายจับแขนธนพัฒน์

   “เออ อืมคนเยอะๆสนุกดี”มาตินตอบ

   “กุ้ยช่าย พี่ว่าพี่ไม่อยากดูแล้ว”ธนพัฒน์รีบพูดทันทีเมื่อเห็นว่ารามิเรสเองก็จะดูด้วย ตอนนี้ธนพัฒน์เองอยากจะแยกกับรามิเรสใจจะขาด รู้สึกอึดอัดกับสายตาสีสวยคู่นั้นที่จ้องมองมาด้วยความเจ้าเล่ห์

   “ทำไมล่ะ ไหนว่าพี่พัฒน์อยากดู” กุ้ยช่ายหันไปถาม

   “นั่นสิครับ ดูหลายหลายคน สนุกดี ว่ามั้ย”รามิเรสพูดเสียงต่ำ จ้องมองธนพัฒน์ด้วยสายตาที่กดดัน หยิบยกโทรศัพท์ขึ้นมา
   ธนพัฒน์รู้ทันทีว่ารามิเรสกำลังจะทำอะไร

   “ก็ได้ พี่ดูก็ได้”ธนพัฒน์รับรับปาก
   

   กุ้ยช่ายเดินไปซื้อตั๋วหนังโดยมีมาตินเดินตามอยู่ไม่ห่างตั้งแต่ออกจากร้านชาบู

   พอถึงเวลาจะแบ่งตั๋วก็กลับมีปัญหาขึ้นทันที

   “ทำไมพี่ได้ไม่ได้นั่งข้างกุ้ยช่ายล่ะ”มาตินถกประเด็นเมื่อที่นั่งเรียงกันเป็น ธนพัฒน์ กุ้ยช่าย รามิเรส มาติน

   “เรื่องมากจัง อ่ะนี่ งั้นก็เปลี่ยนกับคุณรามิเรส”กุ้ยช่ายดึงตั๋วหนังรามิเรสเปลี่ยนกับมาติน

   “แต่ผมไม่ชอบนั่งริม”รามิเรสแย้งแลกตั๋วกับกุ้ยช่าย กลายเป็น ธนพัฒน์ รามิเรส มาติน กุ้ยช่าย

   “แต่กุ้ยช่ายมากับพี่พัฒน์ ก็ต้องนั่งข้างกันสิ”กุ้ยช่ายโวยวาย จะเอาตั๋วคืน

   “เนี่ยแหละดีแล้ว”มาตินแย้ง ทำหน้าไม่พอใจ ที่กุ้ยช่ายอยากจะนั่งข้าง

ธนพัฒน์

   “น่า หนังแค่สองชั่วโมงเอง ไม่เป็นไรหรอก ใช่มั้ยครับ พัฒน์”รามิเรสถาม เรียกชื่อธนพัฒน์อย่างสนิทสนม จ้องมองธนพัฒน์ที่เบือนหน้าหนี

   ด้วยสถานะที่โต้แย้งอะไรกับรามิเรสไม่ได้เลย


   “แล้วเรื่องอะไรให้คุณรามิเรสไปนั่งข้างพี่พัฒน์ เขาไม่รู้จักกันสักหน่อย”กุ้ยช่ายโวยวายทันทีที่รามิเรสดึงเอาตัวธนพัฒน์ไปช้วยถือน้ำกับป๊อบคอร์น

   “ใครบอกไม่รู้จัก”มาตินเลิกคิ้ว

   “ก็บอกอยู่นี่ไง เขาจะรู้จักกันได้ไง”กุ้ยช่ายกอดอก

   “นี่มานี่”มาตินคว้าเอวเอวกุ้ยช่ายมายืนข้างๆก้มกระซิบ

   “อะไรเล่า ทำไมต้องมากอดแบบนี้ ปล่อย คนมองเยอะแยะ”กุ้ยช่ายโวยวายเมื่อมองไปเห็นธนพัฒน์มองมาด้วยสีหน้าตกใจ รามิเรสเองก็ยิ้มกริ่ม

   ไม่นับรวมคนอื่นๆที่มารอดูหนัง ที่มองสนใจมาตินกับรามิเรสไม่น้อย ด้วยรูปร่างหน้าตา ของลูกครึ่งหน้าหล่อตัวโต ผมสีน้ำตาลเข้ม กับฝรั่งตาน้ำข้าวตัวใหญ่หน้าทะเล้นผมสีน้ำตาลทอง แค่นี้ก็เป็นจุดสนใจพอแล้ว

   ยังจะมากอดให้คนอื่นได้มองแล้วคิดไปไกลอีก

   “อย่าโวยวายสิ เดี๋ยวจูบเลย”

   “อะ ไอ้ หึ่ย”กุ้ยช่ายจะว่าไอ้บ้าก็ไม่ได้ กลัวอีกฝ่ายจะจูบลงโทษเข้าจริงๆ

   “นั่นแหละ เด็กดี เงียบแล้วก็ดูนั่น ใครบอกว่าเขาไม่รู้จักกัน”

   “ดูอะไร”กุ้ยช่ายหันไปมองทำหน้างง

   “ดูที่หูของทั้งสองคนสิ”มาตินบุ้ยหน้าไปหาธนพัฒน์กันรามิเรสที่ยืนคุยกัน คนหนึ่งทำหน้าเครียด อีกคนยิ้มร่าอย่างสนุกสนาน ไม่รู้คุยกันด้วยภาษาอะไร

   “อะ เออ ใช่ ทำไมใส่ต่างหูเหมือนกันเลย แถมข้างเดียวกันด้วย”กุ้ยช่ายทำตาโต จะว่าบังเอิญคงไม่ใช่ เพราะต่างหูนั้น แบบนี้กุ้ยช่ายเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน แถมใส่เหมือนกันอีก

   “คิดว่าไง”มาตินถาม

   “เขารู้จักกันเหรอ”กุ้ยช่ายถามเสียงผ่าว

   “ยิ่งกว่ารู้จักอีก”มาตินตอบเป็นเชิงให้คิดลึก ซึ่งกุ้ยช่ายเองก็คิดไปไกลตามแผนที่มาตินวางเอาไว้

   มาตินเองก็ไม่รู้ว่าเพื่อนกับเลขาสนิทกันแบบไหน แต่ดูท่าทางไอ้ต่างหูที่เจาะมาด้วยกันจะยื่นยันความสัมพันธ์ของทั้งสองคนอยู่ไม่น้อย ถึงจะไม่รู้แต่มาตินก็ ใช้ข้อนี้มาเป็นประโยชน์ให้กุ้ยช่ายเข้าใจผิดแล้วเลิกสนใจธนพัฒน์

   สองชั่วโมงที่ไม่คุ้มเลยสำหรับกุ้ยช่ายและธนพัฒน์ได้จบลงไป

   กุ้ยช่ายเองพยายามจะไม่สนใจมือไม้ของมาตินที่เลื้อยเข้ามาจับนู่น จับนี่ตลอดเวลาที่ดูหนัง

   ส่วนธนพัฒน์เองก็ถูกจับแยกมานั่งริมข้างรามิเรส ความอึดอัดทำให้ไม่มีสมาธิกับหนังเรื่องที่อยากดู หัวสมองมีแต่ภาพที่ถูกส่งมาในโทรศัพท์ เหลือบมองมือที่ถูกฉุดดึงไปจับอย่างขืนไม่ได้

   ไม่รู้ว่ารามิเรสต้องการอะไร รู้แค่ว่า ขัดขืนอะไรไม่ได้เลย กับเกมส์เกมส์นี้ รามิเรสกุมตัวหมากที่สำคัญเอาไว้ ถ้าเดินพลาด ก็เท่ากับชีวิตของตัวเองต้องพบกับความอับอาย

   เขาไม่รู้ว่ารูปนั้นจะสามารถทำให้เกิดอะไรได้บ้าง รู้แค่ว่า ไม่อยากให้สิ่งพวกนั้นต้องเกิดขึ้นมา

   ความคิดมากของธนพัฒน์กลับกลายเป็นว่า วันนี้ทั้งวันต้องเสียไปโดยเปล่าประโยชน์

   ตรงข้ามกับอีกสองคนที่วางแผนกันมาอย่างดิบดี ถึงแผนที่ถูกวางเอาไว้ดูเป็นแผนที่ค่อนข้างจะไม่เอาไหน แต่ดูท่าทางจะใช้งานได้ดีทีเดียว

   มาตินที่ได้กำไรไปเต็มๆ กับการฉวยโอกาสในที่มืดอย่างโรงหนัง

   รามิเรสเอง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ อย่างน้อย แค่บังคับให้คนอย่างธนพัฒน์หันมาสนใจเขาบ้าง ดีกว่าหนีหาย แค่นี้ก็ถือว่าเป็นดการเริ่มต้นที่ดี


   

   หนังจบ เป็นกุ้ยช่ายที่เดินออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดเป็นคนแรง นอกจากจะไม่ได้นั่งใกล้ธนพัฒน์ ซ้ำยังไม่ได้ดูหนังอีก ต้องคอยมาดึงมือปลาหมึกลามกออกจากตัว ดีที่เลือกแถวบนสุด ไม่มีคนนั่งข้างหลัง

   “หนังสนุกเนอะ”มาตินพูดยิ้มกริ่ม

   “สนุกบ้าอะไร ไม่รู้เรื่องเลย”กุ้ยช่ายกอดอก

   “ผมว่าสนุกดีออก ใช่มั้ยพัฒน์”รามิเรสยิ้ม หันไปหาธนพัฒฯ กุ้ยช่ายลอบมองเห็นสีหน้าที่อึดอัดของธนพัฒน์

   ดูท่า รามิเรสกับพี่พัฒฯจะรู้จักกันจริงๆ ดูจากที่รามิเรสจับแขนให้ธนพัฒน์เดินตาม แล้วการเรียกแค่ชื่ออยากสนิทสนมอีก คงเป็นจริงอย่างที่มาตินพูด

   ถ้าหากว่าตอนนี้เป็นเมื่อก่อนกุ้ยช่ายเองก็คงเสียใจอยู่ไม่น้อย เพราะธนพัฒน์เอง เป็นคนคนเดียวที่กุ้ยช่ายคอยพึ่งพา ถ้าหากว่าธนพัฒน์มีคนที่ต้องคอยให้ความสำคัญ กุ้ยช่ายเองก็คงต้องเป็นฝ่ายที่ต้องหนักใจ

   แต่ตอนนี้ไม่ใช่ กุ้ยช่ายกำลังมีที่พึ่งพาใหม่ นั่นคือมาติน ความรู้สึกแบบเก่าที่เคยมี มันหายไปตั้งแต่เมื่อไร กุ้ยช่ายเองก็ไม่แน่ใจ รู้แค่ว่าไม่ได้มองธนพัฒน์เหมือนเคย

   “พี่พัฒน์ ช่ายว่าเราไป”

   “กุ้ยช่าย เราไปซื้อเสื้อผ้าให้ลูกๆกันดีกว่า”มาตินพูดขัดทันที จงใจใช้คำว่าลูกลูก เพื่อสื่อว่าเป็นครอบครัวให้ธนพัฒน์มองมาด้วยสายตาหวาดหวั่น

   “งะ งั้นเหรอ พี่พัฒน์ไปด้วยกันมั้ย”กุ้ยช่ายถาม ความจริงชุดของอันเดรสก็เริ่มแน่นเพราะอันเดรสโตไวมาก อยากจะไปซื้ออยู่ แต่ว่าตัวเองมากับธนพัฒฯจะให้ปลีกตัวไปกับมาตินก็คงไม่ได้

   “ไปกันเถอะ พอดีมีงานค้างเอาไว้น่ะ ว่าจะเข้าไปเคลียที่ออฟฟิต จริงมั้ยพัฒณ์”รามิเรสเห็นธนพัฒน์ทำท่าจะพูด ก็ขัดขึ้นมาอย่างรู้ทัน

   “ครับ”ธนพัฒน์ได้แต่ตอบรับ กำมือแน่น จ้องมองไปที่กุ้ยช่ายที่มองมาอย่างอึดอัด

   “งั้นแยกกันตรงนี้เลยนะ”รามิเรสตัดบทดึงธนพัฒน์เดินออกมา ขืนปล่อยไว้นานกว่านี้ มีสิทธิที่ธนพัฒน์เองจะไม่ยอมตามมาแน่แน่



   “ทำไมคุณรามิเรสทำงานต้องเอาพี่พัฒน์ไปด้วย”กุ้ยช่ายถาม ไม่ค่อยพอใจ เพราะตั้งใจจะมากับธนพัฒน์ แต่กลับกลายเป็นว่ามากับมาตินแทน

   “ธนพัฒน์เป็นเลขาของรามี่”มาตินตอบถึงจะแยกกุ้ยช่ายออกมาได้ แต่กุ้ยช่ายเองก็ยังให้ความสนใจกับธนพัฒน์อยู่ไม่น้อย

   “จริงเหรอ มิน่า แต่ว่าทำไมดูพี่พัฒน์ไม่อยากอยู่ใกล้คุณรามิเรส ไหนบอกว่าเขารู้จักกันดี”ตามที่มาตินบอก ทำให้กุ้ยช่ายคิดว่าธนพัฒฯกับรามิเรสสนิทกันเกินคนรู้จัก แต่ท่าทีของธนพัฒฯดูจะไม่อยากยุ่งกับรามิเรสเสียมากกว่า

   “เขาอาจจะโกรธกันก็ได้ เห็นว่าธนพัฒน์หนีกลับไทยมา รามี่ก็เลยตามมาน่ะ”มาตินจงใจพูดให้กุ้ยช่ายคิดลึก

   “งั้นเหรอ”กุ้ยช่ายเองก็คิดตามที่มาตินวาดเอาไว้ พลางยกชุดเอี้ยมสีฟ้าอ่อนขึ้นมาดูอย่างสนใจ

   “ชอบเหรอ”

   “อืม ตั้งโอ๋ใส่ท่าจะน่ารัก”

   “เลือกให้ให้อันเดรสด้วยสิ เอาให้เหมือนกันเลย”

   “นั่นสิ ตอนนี้ตั้งโอ๋กับอันเดรสแทบจะตัวเท่ากัน ลูกคุณน่ะโตไวเกิน”

   “ใครให้เรียกว่าลูกคุณ เรียกว่าลูกเราสิ”มาตินบอก ยิ้มกริ่ม

   “จะลูกเราได้ไง ลูกใครลูกมันสิ”กุ้ยช่ายหน้าแดง

   “ไม่ได้ ตอนนี้ต้องลูกเราเท่านั้น ตกลงมั้ย”ไม่พูดปล่าว มาตินมองซ้ายขวา หอมแก้มนิ่มไปฟอดใหญ่ข้อหาที่แก้มแดงน่ามองดีนัก
   “จะ จะบ้าเหรอ”กุ้ยช่ายก้มหน้างุด จะโวยวายก็ใช่ที่ กลัวคนมอง

   “ถ้าคราวหลังบอกลูกใครลูกมันอีกโดนหนักกว่านี้แน่”

   “ระ รู้แล้ว ถอยออกไปก่อนสิ”กุ้ยช่ายพูดเสียงเบาก้มหน้าเลือกเสื้อผ้าเด็ก มาตินเดินเข้ามาใกล้จนแทบยืนซ้อนกัน

   “อยู่ใกล้ๆเนี่ยแหละ เดี๋ยวหลง”

   “นี่ อีกสองเดือน จะให้ตั้งโอ๋ไปโรงเรียนนะ”

   “แล้วได้โรงเรียนรึยัง”มาตินถาม หยิบเสื้อขึ้นดู

   “ก็ว่าจะให้เรียนโรงเรียนรัฐแถว.......น่ะ”

   “มันไกลไม่ใช่รึไง”มาตินหันมาถาม

   “แต่ว่าค่าเทอมมันถูก แล้วก็เห็นหลายคนบอกว่าดี”

   “ไม่ต้องหรอก เรียนโรงเรียนที่อยู่แถวบ้านเราก็ได้ ไม่เห็นต้องไปไกล”มาตินบอก เพราะถ้าตั้งโอ๋ไปเรียนไกล คนที่จะเหนื่อยก็จะต้องเป็นกุ้ยช่ายที่คอยไปรับส่ง

   “แต่นั้นมันโรงเรียนเอกชนนะ แพงด้วย”กุ้ยช่ายเสียงดัง ค่าเทิมลำพังเงินเดือนก็พอจ่ายได้ แต่ไม่อยากให้เปลืองโดยใช่เหตุ

   “เอาน่า ลูกเราพี่จ่ายได้ อีกอย่างตั้งโอ๋ก็เป็นดาราแล้ว มีงานอีกตั้งหลานงานติดต่อเข้ามา จะให้เรียนโรงเรียนแบบนั้น ไม่มีคนดูแลใกล้ๆ อันตราย”

   “จะ ดีเหรอ มันแพงมากเลยนะ”กุ้ยช่ายพูดเสียงแผ่ว นึกขัดเขินกับคำว่าลูกเราขึ้นมาตงิดตงิด แต่ก็ทำได้แค่ก้มหน้าเลือกเสื้อผ้าไป ไม่รู้ว่าหน้าตัวเองแดงแค่ไหน

   “เชื่อพี่ กุ้ยช่ายเองก็จะได้ไม่เหนื่อย อยู่ใกล้แค่นี้ คิดถึงเมื่อไรเราก็ไปหาได้”

   “อืม”กุ้ยช่ายรับคำ เขินไม่น้อยกับคำว่าเราที่เริ่มถูกยกเอามาใช้บ่อยๆ

   “ฟอดดดดดด”มาตินเห็นว่ากุ้ยช่ายก้มหน้างุด หน้าแดงก่ำ

   ไม่รอช้า มองซ้ายขวาแล้วก้มลงไปหอมแก้มแดงแดงนั่นอีกฟอดใหญ่ ผลที่ได้มาก็แค่โดนมองค้อนอีกนิดหน่อย อย่างน้อยก็คุ้ม
   ดีกว่ามาเสียเที่ยว อย่างน้อยกุ้ยช่ายเองก็เลิกพูดถึงธนพัฒน์สักที


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอโทษที่หายไปหลายวันนะค่ะ พอดีเครียดนิสหน่อย

ยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งกันนะค่ะ มาต่อให้ยาวๆเลยค่ะ

ขอบคุณสารบัญจากคุณ Mouse2U มากเลยค่าาา

ขออนุญาตทำสารบัญมาฝากนะค้าา..^^

บทนำ
ตอนที่ 1        เพลย์บอยพ่อลูกอ่อน
ตอนที่ 2        คุณพ่อวัยTeen
ตอนพิเศษ     ฝัน(เปียก) หวาน(ปนขม)
                      ต่อย(หนัก) จูบ(เน้นๆ)

ตอนที่ 3        พี่เลี้ยงเด็ก
ตอนที่ 4        ช็อปปิ้งป่วนใจ
ตอนที่ 5        ได้งานแล้วนะ รู้ยัง
ตอนที่ 6        หลบล่า ปู่ย่ามหาภัย
ตอนที่ 7        คุณย่าขี้บ่น
ตอนที่ 8        คุณพ่อมือใหม่จ่ายตลาด
ตอนที่ 9        คืนวุ่นวาย
ตอนที่ 10      แสงจันทร์และดวงดาว
ตอนที่ 11      หลังคาเดียวกัน
ตอนที่ 12      แขกที่ไม่รับเชิญ
ตอนที่ 12.2   แขกไม่ได้รับเชิญ (ต่อ)
ตอนที่ 13      นิสัยไม่ไดี(รึป่าว)
ตอนที่ 14      คนเมาที่ทำให้หวั่นไหว
ตอนที่ 15      โจรขโมยจูบ
ตอนที่ 15.2   โจรขโมยจูบ (ต่อ)
ตอนที่ 16      จุ๊บปาก จับนม
ตอนที่ 17      แม่ฟ้าของตั้งโอ๋
ตอนที่ 18      สะกดรอยตาม (คุณลุงของตั้ง
                      โอ๋)

ตอนที่ 19      ผู้ช่วยพ่อครัว
ตอนที่ 19.2   จูบรสผลไม้
ตอนที่ 20      ข่าวฉาว
ตอนที่ 20.2   ข่าวฉาว (ต่อ)
ตอนที่ 21       ไม่ยุติธรรม
ตอนที่ 22       อิจฉาหรือว่าหึง
ตอนที่ 23       เกือบไปแล้ว
ตอนที่ 23.2    อยากกินนม
ตอนที่ 24       สินบน
ตอนที่ 24.2    แถม
ตอนที่ 25       เซเลปรุ่นเล็ก
ตอนที่ 25.2    หาแม่ใหม่ดีมั้ย
ตอนที่ 26       เลขาหน้าคม
ตอนที่ 26.2    เมืองโรแมนติก
ตอนที่ 27       คนป่วย
ตอนที่ 28       ภาพลวงตา
ตอนที่ 28.2    เสียงกระซิบ
ตอนที่ 29       หนีรักข้ามโลก
ตอนที่ 29.2    ลูกเผลอแล้วเจอกัน
ตอนที่ 30        ลูกไม่อยู่
ตอนที่ 30.2    แผนก่อกวนรัก

รอตอนต่อไปนะค้าา.. :impress:


ดีใจมากเลย มีสารบัญกับเค้าแล้ว

 :mew1: :mew1: :mew1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด