หัวข้อ: # Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51

[4559]

ตั๋งโอ๊ดังแล้วเย้ๆ

[black sakura]

ตั้งโอ๋จะหาตังค์เลี้ยงจ๋แล้ว

[บูมเบส]

ดังแล้วดีจัง

[onekiss]

  :-[ตั้งโอ๋น่ารักอะ

[KKKwanGGG]

สนุกดีครับชอบมากเลย น่ารักทั้งสองพ่อ และสองลูก เลยครับ

มาต่อเร็ว ๆ นะครับ รอนะครับ

[sanri]

ว๊ายๆ หนูตั้งโอ๋ จะดังใหญ่แล้วนะหนู 

[โซ อึน]

57000

ขุดมาจากหน้าสาม

ว่าจะมาต่อก็ไม่ได้มา งานยุ่งเหลือเกิน

ขอโทษคนอ่านด้วยนะคร้าาาา

ตอนที่ 25.2 หาแม่ใหม่

ตอนที่ 25.2 หาแม่ใหม่ดีมั้ย

   “ตั้งโอ๋ครับ เดี๋ยวป๋าเอาอันเดรสนอนก่อนนะครับ ตั้งโอ๋อยู่คนเดียวได้มั้ย”กุ้ยช่ายถามตั้งโอ๋ที่นอนดูหนังสือการ์ตูนอยู่บนเตียง

   “ได้ฮับ ตั้งโอ๋โตแย้ว อยู่ได้ฮับ”ตั้งโอ๋ตอบรับยิ้มตาหยี

   “งั้นเดี๋ยวป๋ามานะครับ”กุ้ยช่ายยกมือขึ้นลูบหัวตั้งโอ๋ก่อนอุ้มอันเดรสขึ้นมา

   ก๊อก ก๊อก

   “คุณ ผมเข้าไปนะ”กุ้ยช่ายไม่รอให้อีกคนอนุญาตก็เปิดประตูเข้าไป มองไปรอบรอบก็ไม่มีใคร มีแค่ทีวีเปิดทิ้งไว้ กับเสียงน้ำในห้องน้ำ สงสัยจะอาบน้ำอยู่

   กุ้ยช่ายเลยเอาอันเดรสไว้บนเตียงนอนก่อน เพราะดูท่าเจ้าตัวกลมยังตาใสไม่อยากนอน ตะกายมือส่งเสียงอ้อแอ้ชวนเล่นอยู่ตะพึดตะพือ

   “ไง กอลิล่าน้อย กินจนอ้วนจะอุ้มไม่ไหวแล้วนะครับ”กุ้ยช่ายพูดล้ออันเดรสที่มองตาใสยิ้มเหงือกบานแถมแลบลิ้นใส่อีกตั้งหาก
   โตวันโตคืนจนรู้สึกว่าน้ำหนักขึ้นเอาขึ้นเอา จะว่าอ้วนก็ไม่ใช่ แต่จะออกไปทางสูงยาวมากกว่า

   “บา บะ บา”เจ้าตัวเล็กส่งเสียงเรียกความสนใจพลางยกมือยกเท้า จะชวนเล่น

   “หึ ไม่ต้องมาชวนชวนเล่นเลย”กุ้ยช่ายพูดยิ้ม อดไม่ได้ที่จะก้มไปหอมแก้มจ้ำม่ำสีพีชลูกโตนั่นฟอดใหญ่
   จนเจ้าตัวกลมหัวเราะดังเอิ๊กอ๊าก

   “อ่าว เฮ้ย นี่คุณทำมิดีมิร้ายลูกผมเหรอ”มาตินพอได้ยินเสียงหัวเราะดังเอิ๊กอ๊ากของลูกชายก็รีบอาบน้ำอาบท่า เพราะรู้ว่าอีกคนต้องมาส่งลูกชายของตนเข้านอนเป็นประจำอยู่แล้ว

   พอออกมาก็รู้สึกอิจฉาอย่างบอกไม่ถูก นี่อะไร ทำไมต้องฟัดแก้มกันขนาดนั้นด้วย แค่หอมก็พอมั้ง

   “เหอะ เอาลูกคุณมาส่งเฉยๆเหอะ ใครจะไปอกุศลเหมือนคุณล่ะ”ปากคอร้ายเหมือนเดิม มันน่ามั้ย พอพูดแซวเข้าเป็นอันต้องตอบกลับมาด้วยท่าทางไม่สนใจกันตลอด

   มันน่าจับฟัดปากให้บวมไหลรวมกับจมูกไปเลย เออแล้วทำไมต้องอยากไปจูบกับเขาจังเลย

   “อ่าว จะรีบไปไหนล่ะ”อดไม่ไหว พอเห็นอีกคนทำท่าจะเดินออกจากห้องไป เลยต้องเดินตามไปคว้า

   “ก็เสร็จงานผมแล้ว คุณมีอะไร ถ้าจะขอเรื่องนั้นล่ะก็ ผมขอผ่าน”ดูทำถามเข้า ทำเป็นรู้ทันอีกว่าจะขออะไร กำลังจะขอจูบอยู่แล้วเชียว ดันรู้ทัน

   “อันเดรสยังไม่หลับเลย จะรีบไปไหนล่ะ”หาเรื่องให้อยู่ด้วยกันนานนาน จริงๆแล้วแค่พามาส่งก็จบงานแล้ว

   “คุณก็กล่อมลูกบ้างสิ อันเดรสจะได้คุ้นเคยกับคุณ”กุ้ยช่ายอ้างเหตุผล แต่จริงจริงแล้วไม่อยากอยู่นานนักหรอก กับคนคนนี้ไม่ปลอดภัย ไม่ว่าจะที่ไหนไหนก็ตาม

   “แต่ผมอยากให้คุณกล่อมนี่ นะ กล่อมให้ผมหน่อย นะ”ว่าไป พลางทำหน้าทำตาอ้อนวอน แต่ปากนี่ยิ้มกริ่มเจ้าไล่ห์อยู่ตลอด
   “อืม อืม เดี๋ยวผมกล่อมให้ คุณก็ไปใส่เสื้อผ้าได้แล้วเห็นแล้วมันน่าเกลียด”

   “น่าเกลียดตรงไหน เนี่ยเค้าเรียกว่าซิกแพค”มาตินไม่พูดปล่าวฉวยเอามือกุ้ยช่ายจับเอามาลูบหน้าท้องตัวเองที่ยังชื้นๆอยู่ แอบเห็นอีกฝ่ายทำตาโต ถลึงตาใส่ แต่ใครจะหยุด ว่าจะจับเอาล้วงเข้าไปในผ้าขนหนูก็เกรงใจ เดี๋ยวจะหาว่าแกล้งเกินไป

   “จะบ้ารึไง ปล่อยเลย”ดูทำเข้า ชักมือกลับแล้วยังมาทำหน้าแดงใส่

   “ชอบมั้ยล่ะ”ลองถามดู เพราะนอนกับผู้หญิงคนไหนเขาก็บอกว่าชอบหุ่นแบบนี้กันทั้งนั้น

   “ใครจะไปชอบ ตัวยังกับกอลิล่า ไม่เห็นจำเป็นต้องตัวใหญ่ อยู่ที่ความคิดมากกว่า ของแบบนี้”มองยังไงก็เป็นท่าทางของคนที่อิจฉากันชัดๆ

   “จิงเหรอ”มาตินถามยิ้มกริ่ม

   “ก็จริงน่ะสิ ไปใส่เสื้อผ้าไป คุณจะมายืนเป็นชีเปลือยอยู่ทำไม โรคจิตรึไง”

   “ใช่ โรคจิต โรคจิตมากด้วย หึ หึ หึ”พอถูกหาว่าโรคจิตก็สมอ้างมันซะเลย เดินก้าวเข้าหากุ้ยช่ายให้อีกฝ่ายถอยหนี
   “ปะ ไปใส่เสื้อผ้าไป”ขาก็เดินถอยหนี แต่ปากก็ยังไม่หยุดไล่

   “ก็ไว้อย่างนี้แหละ เย็นสบายดี อากาศมันร้อน”ว่างพลางยิ้มเจ้าเล่ห์

   “ร้อนก็เปิดแอร์สิ”กุ้ยช่ายว่า

   “ไม่เอา เปลืองไฟ ลดโลกร้อน”ตอบไปยังไม่วายยิ้มกริ่ม

   เรื่องอะไรจะไปใส่เสื้อผ้า แอบเห็นอยู่ว่าคนตัวขาวหน้าแดงเรื่อง สายตาแอบสั่นจ้องมองหุ้นเขาไม่วางตา ก็คนมันรีบออกมาจากห้องน้ำ ก็เลยคว้าผ้าขนหนูคาดเอวมาหลวมหลวม ส่วนผมก็ว่าจะสระแต่กลัวจะนานเลยไม่สระซะเลย

   มาหาเรื่องแกล้งให้คนหน้าแดงเล่นสนุกกว่าเยอะ ว่าแล้วก็เข้าใกล้อีกซะหน่อย รุ้สึกจะได้กลิ่นกายของคนหน้าขาวอ่อนอ่อน สงสัยเพิ่งอาบน้ำมา หอมเชียว

   หอมอะไรกันนะ กลิ่นหอมเหมือนกลิ่นของตั้งโอ๋ ใกล้อีกนิดแล้วกัน อยากดมให้หอมชื่นใจมากกว่านี้ แล้วนี่อะไร

   ทำไมแก้มแดงขนาดนั้น เขิลรึไง แก้มแดงๆ ป่องป่อง ทำไมมองแล้วรู้สึกน่ารักจัง ก็ยอมรับแล้วไงว่าน่ารัก ไม่มีเหตุผลอะไรมาลบล้างใดใดทั้งสิ้น รู้แค่ว่าน่ารัก ก็เลยเผลอเอาจมูกไปกดลงบนแก้มอีกฝ่ายเอาฟอดใหญ่

   ผลั๊ว

   ก็เลยโดนทุบไหล่มาผลั๊วใหญ่ๆ แต่ก็แค่เจ็บเจ็บคันคัน แล้วกับได้หอมแก้มนุ่นนุ่มหอมๆก็คุ้ม

   ดูทำหน้าทำตาเข้า มองตาขวางเชียว ปากก็เม้มเหมือนจะโกรธแค้น แต่แก้มนี่แดงเป็นลูกตำลึงสุกซะแล้ว ยิ่งเห็นยิ่งน่ารัก แล้วทำไมต้องมาว่าผู้ชายด้วยกันน่ารักด้วยนะเรา แต่ก็ช่างมันเถอะ น่ารักก็คือน่ารักจะทำไงได้ ก็คิดไปแล้วว่าน่ารักนี่


   “วันนี้ให้อันเดรสนอนบนเตียงได้มั้ย”พอเห็นอีกคนทำท่าเดินไปหาลูกจะอุ้มลูกมานอนเปล เลยขัดเอาไว้ อยากนอนกอดลูกบ้างอะไรบ้าง แต่จะให้ดีก็อยากกอดพี่เลี้ยงลูกบ้างอะไรบ้าง

   “จะมานอนเตียงได้ไง เกิดคุณนอนดิ้นมาทับอันเดรส อันเดรสก็ตายพอดี”

   “แต่ผมเหงานี่ ไม่มีใครให้กอด”มาตินทำเสียงอ้อนใส่

   “นั่นมันก็เรื่องของคุณ เหงานักอยากกอดนักก็ไปหาแม่ใหม่ให้อันเดรสสิ”ปากก็ว่าไป ใจก็หงุดหงิด ทำมาบอกเหงา อยากกอด น่าหมั่นไส้ คงอยากจะหาแม่ใหม่ให้อันเดรสสิท่า ดีเหมือนกัน จะได้เลิกยุ่งสักที มาป้วนเปี้ยนอยู่รอบรอบตัว น่ารำคาญจะตาย

   “นั่นสินะ ความคิดดี หาแม่ใหม่ให้อันเดรสดีกว่า คุณว่าไง”มาตินเห็นด้วย ทำหน้าทำตายิ้มกรุ่มกริ่มใส่กุ้ยช่าย

   “หึ ก็ไปสิ ไปเลย ดี จะได้ไม่เหนื่อย”พูดประชดไปงั้น ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเอาจริง

   “นั่นสินะ หาแม่ใหม่ให้อันเดรส จะได้ไม่เหงา คุณว่ามั้ย”มาติดพูด ไม่วายลอบมองหน้ากุ้ยช่าย อยากรู้ว่าถ้าพูดไป อีกฝ่ายจะมีปฏิกิริยาอะไรตอบสนองมั้ย

   “ก็คงงั้น” ดูทำพูด ทำปากมุ่ยคิ้วขมวด มันน่าจับจูบซะ

   “เอ จะหาแม่ใหม่ให้อันเดรสดีมั้ย คุณว่าไงดี”ทำเป็นตั้งคำถาม แต่ก็ดีใจกับท่าทีของคนตัวเขาไม่เบา ทำท่าทำทางเหมือนไม่พอใจเสียเต็มประดา

   “จะหาก็หาไปสิ จะมาถามทำไม เอานี่เอาไป กล่อมเองเลย”ว่าแล้วก็หงุดหงิด ไม่มีอารมณ์จะมากล่อมใคร เลยอุ้มอันเดรสยัดใส่มืออีกคนไป

   แล้วก็เดินหนีออกมา หงุดหงิดไม่น้อย ทั้งที่มายุ่งย่ามกับคนอื่นให้คนอื่นเขาหวั่นไหว ยังมีน่าจะมาหาแม่ใหม่ให้อันเดรสอีกเหรอ เออ ดี ไปเลยจะได้ไม่ต้องมาช่วยเลี้ยง คราวนี้จะได้ทำงานที่เรียกว่างานจริงๆสักที

   จะไปหาผู้หญิงที่ไหน แม่ใหม่ที่ไหนก็เชิญ ไม่สนใจด้วยหรอกนะ ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวด้วยกันตั้งแต่แรก ไม่สนใจหรอก ใครจะไปสนใจ ก็แค่รู้สึกน้อยใจอยู่นิดๆ ก็ไม่มีอะไรมาก แค่น้อยใจ จะสนทำไมปล่อยไปนั่นแหละดีแล้ว


   แล้วทำไมถึงนอนไม่หลับกันนะ ต้องเก็บมาคิดไปคิดมาวนเวียนอยู่เรื่อย คิดไปต่างต่างนานา ถ้าเกิดอันเดรสได้แม่ใหม่มาจริงๆล่ะ จะเป็นยังไง จะได้เลี้ยงอันเดรสต่อมั้ย หรือจะต้องออกไปจากชีวิตอันเดรสเลย หรือว่าได้เลี้ยงต่อ แต่ต้องไปกลับเช้าเย็น
   คิดไปคิดมากว่าจะได้นอนก็ตีสามเกือบตีสี่ ผลเลยออกมาอย่างที่เห็น ขอบตาที่ก่อนเคยขาวกลับมีรอยช้ำสีคล้ำ เหมือนคนอดนอน

   ปฏิกิริยาเชื่องช้า ไม่ว่าจะเดิน จะนั่ง จำทำอะไรก็ตาม เพราะสมองทำทำงานได้ไม่เต็มที่ก็เลยเบลออย่างที่เห็น

   ต้มข้าวต้มหมูก็ลืมใส่ผัก หยิบชามขึ้นมาตักเตรียมจะเสริฟ ก็เลยเห็น ถึงได้เอะใจหยิบผักมาใส่เลยรอดตัวไป ล้างจานก็ลืมปิดน้ำ ต้มข้าวต้มก็ลืมเปิดแก๊ส

   ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน อาจเป็นเพราะคิดมากคิดเยอะ แล้วก็พักผ่อนไม่พอ เลยได้เป็นแบบนี้

   “วันนี้มีอะไรกินเหรอ หอมเชียว”เสียงกระซิบข้างหูทำสะดุ้ง ไม่ได้ยินเลยว่าอีกคนเข้าครัวมาตั้งแต่เมื่อไร ไม่ได้ยินหรือว่าไม่ใส่ใจก็ไม่รู้

   “ข้าวต้มหมูน่ะ”ตอบไปส่งๆ แล้วก็ทำเป็นเฉย นึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วรู้สึกเคือง จะหาแม่ใหม่ให้อันเดรสงั้นเหรอ อยากทำอะไรก็ทำไปสิ

   “เป็นอะไร เห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ไม่สบายรึป่าว”มาตินถาม ยืนซอนอยู่ด้านหลังเอื้อมมือไปทาบหน้าผากกุ้ยช่าย

   “อย่ามายุ่งสิ ทำกับข้าวอยู่ นะ”บอกปัดแล้วก็ปัดมือออก จู่ๆไม่อยากให้มาตินแตะทั้งที่ปกติก็เริ่มชินจากสัมผัสของอีกฝ่ายแล้วแท้ๆ แต่ก็ปัดออกไป

   “เป็นอะไรไป ทำไมวันนี้ดูผิดปกติ”

   “ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ไปรอข้างนอกเถอะ เดี๋ยวผมยกไปให้”กุ้ยช่ายบอกปัดแกมไล่

   “มา เดี๋ยวผมช่วยยกให้”มาตินแย่งชามข้าวต้มจะช่วยยก

   “ไม่ต้อง เดี๋ยวผมยกไปเอง”

   “มาน่า เดี๋ยวผมช่วยยกเอง”มาตินยื้อ

   “ก็ผมบอกว่าผมยกเอง”

   “อย่ามาดื้อน่า มานี่”มาตินแย่งชามข้าวต้มที่อยู่ในมือกุ้ยช่าย

   “จะเอาก็เอาไป แย่งอยู่ได้ ประสาท” แย่งไปแย่งมาเป็นกุ้ยช่ายเองที่ทนไม่ไหว ใช่ว่าจะยอมหรอก แต่เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำให้มันยาวเหยีบดไปกว่านี้ เริ่มรู้สึกไม่ค่อยมีแรง

   ตามันปรือๆเหมือนจะไม่ไหวแล้วด้วย นอนพักผ่อนน้อยเรี่ยวแรงมันเหมือนไม่ค่อยมีอย่างนี้นี่เอง ปกติจะไม่ค่อยได้นอนดึกตื่นเช้าอะไรแบบนี้สักเท่าไร นานนานทีมันเลยส่งผลให้รู้สึกไม่ดีแบบนี้นี่เอง

   “ก็แค่นี้ล่ะ ทำเป็นดื้อไปได้”มาตินว่าเสียงเบา ไม่วายยกมือขึ้นลูบหัวกุ้ยช่ายก่อนเดินออกไป

   สัมผัสที่แผ่วเบาขยี้ลงบนหัวทำให้สมองเริ่มมึนตึ๊บอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งถูกสัมผัสยิ่งคิดเยอะ

   แต่จะมัวคิดอะไรไร้สาระมากมายก็คงเสียเวลาปล่าวๆ กุ้ยช่ายเดินไปเปิดตู้เพื่อที่จะหยิบถ้วย กำลังจะเดินไปถึงหม้อข้าวต้มอยู่แล้วเชียว

   แต่ทำไมนะ โลกมันหมุนๆ แล้วก็ค่อยๆมืดลง พยายามจะลืมตาก็ลืมไม่ขึ้น จนกระทั่งมองไม่เห็นแสงใดใด ได้ยินแค่เสียงชามหล่นกระทบพื้นดังสนั่น กับความรู้สึกเจ็บแปรบที่ข้อเท้า พลันสติก็ดับวูบไปไม่รู้สึกตัวอีกเลย   



คนอ่านท่านใดใช้เฟสบุุ๊ครบกวนเวลาสักนิดนึงเป็นกำลังใจให้คนเขียน
เข้าไปกดไล้เพจให้โซอึนหน่อยค่าาาา
ไม่ต้องติดตามก็ได้ ช่วยหน่อยนะค้าาา คนเขียนขอร้อง


ฝากกดไล้เพจนี้ให้หน่อยค่า

https://www.facebook.com/pages/%E0%B9%82%E0%B8%8B%E0%B8%AD%E0%B8%B6%E0%B8%99-%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B8%B7%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%9C%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%AD%E0%B8%A7%E0%B8%9A%E0%B8%AD%E0%B9%89%E0%B8%A7%E0%B8%99/958977677467185?ref=settings


**************************************************

ขอบพระคุณมากค่า

ตอนดึกมาลงอีกตอน

อย่าลืมกดไล้เพจนะค่ะ ช่วยกันนะค้าาาา

 

[B52]

อย่าทำเป็นเล่นน่ะเดี๋ยวยุให้พี่เลี้ยงเก็บของหนีไปซะหรอก

[บูมเบส]

กดให้แล้วนะครับแล้วเมื่อำรพี่เลี้ยงจะโดนกด 555555

[sirikanda28]

เอะอะจูบ ๆ อย่างเดียว
เลยนะมาร์ตี้  ไม่เรียกว่า
รักก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว

[lemonpreaw]

ทำเป็นเล่นไปมาติน

[sanri]

แห๊ม มาตินจ๊ะ ทำไมไม่บอกกุ้ยช่ายไปเลยล่ะว่า มาเป็นแม่ให้อันเดรสหน่อยสิ 

[patchylove]

มาร์ตี้นิสัยไม่ดีเลยฮับ

[seaz]

เครียดจนเป็นลมเลยเหรอกุ้ยช่าย

[brookzaa]

  เพลียกับสองคนนี้จิงๆ

[PetitDragon]

หมดสติแบบนี้เดี๋ยวโดนปล้ำหรอก 

[Mouse2U]

รักเขาชอบเขาก็บอกเขาไป~ อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้ใจของตัวเองเลยน้าา ทั้งคู่นั่นล่ะค่ะ ปากแข็งกันจริงๆ เลยเชียว

[●GreenTEA●]

 

[mukmaoY]

มาช่วยเร็วๆ  เดี๋ยวหัวฟาดพื้น   

[Shonteen]

ตื่นมาโดนกอลิล่านอนกกแน่นอน

[4559]

เห้อ

[insomniac]

กด like fb ให้แล้วครับ

[nemesis]

ง่า

[onekiss]

 
ค้างอะ รอตอนต่อไปคร้าาาาา

[no.fourth]

ปากแข็งกันทั้งคู่

[cavalli]

วืดดดด

[โซ อึน]

58700

 

ตอนที่ 26 เลขาหน้าคม


   “Hiiiiiiii”เสียงแหบเอ่ยทักยานคาง

   “สวัสดีครับคุณรามิเรส”น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยทักเป็นภาษาไทยทำให้รามิเรสต้องลืมตางงงวยกับโทรศัพท์ที่โทรมาขัดจังหวะการนอนแต่เช้า

   “ใครน่ะ”ถามกลับด้วยความสงสัยยกมือขยี้ตา

   “ผมเอง ธนพัฒน์”ปลายสายตอบกลับ

   “อืม ว่าไง มีอะไรแต่เช้า”รามิเรสถามกลับไม่ค่อยพอใจสักเท่าไรเมื่อรู้ว่าทางปลายสายเป็นใคร

   “ผมเอาเอกสารมาให้เซ็นต์”

   “รีบมั้ยล่ะ”รามิเรสถามกลับ หงุดหงิดไม่น้อยเมื่อโดนปลุกแต่เช้าในเรื่องงาน มันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อจนไม่อยากจะสนใจ

   “รีบครับ เอกสารอนุมัติงบประมาณประจำไตรมาส”อีกฝ่ายตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบดังเดิมจนรามิเรสชักหงุดหงิดกับเราขาคนนี้
   แทนที่คนเป็นพ่อจะหาเรขาสวยๆช่วยดึงดูดความน่าสนใจในการทำงานแบบเลขาคนก่อน ดันกลับหาเลขาผู้ชายทรงผมสกินเฮดสุดเกรียนแต่นิสัยตรงดิ่ง เย็นชา นิ่ง สุขุม น่าเบื่อพอพอกับงาน แถมมุ่งมั่นเสียจนน่ารำคาญ

   “ผมคงจะเซ็นให้คุณไม่ได้หรอก”เรื่องอะไรจะยอมง่ายๆ บ้างานดีนัก ลองแกล้งให้ทำงานไม่ตรงตามเป้าหมายดูสิ จะเป็นยังไง

   “งั้นผมขอเหตุผลหน่อยครับ ว่าทำไมถึงเซ็นต์เอกสารสำคัญให้ผมไม่ได้”เริ่มไม่พอใจใช่มั้ยล่ะ พองานไม่เสร็จตามที่ตั้งเอาไว้ แต่ก็ยังทำเสียงเรียบๆน่าหมั่นไส้เหมือนเดิม สักวัน เขาจะต้องดีดเลขาน่าเบื่อคนนี้ออกจากตำแหน่งนี้ให้ได้

   “เหตุผลก็ไม่มีอะไรหรอก แค่ตอนนี้ผมอยู่โรม ผมคงเซ็นต์ให้คุณไม่ได้ จริงมั้ยล่ะ หรือคุณจะเอามาให้ผมเซ็นต์ที่นี่ก็ได้นะ ผมไม่ขัดอยู่แล้ว เรื่องงานผมเต็มที่ คุณก็รู้”คุยทับไปหน่อย ตาที่ปรือๆก็เริ่มตื่น เพราะจากเบื่อๆก็เริ่มนึกสนุกขึ้นมาแล้ว จากไทยมาอิตาลี มันก็ใช่ใกล้ๆ


   ต่อให้บ้างานแค่ไหนคงไม่บ้าจี้นั่งเครื่องมาซะไกลขนาดนี้ สะใจอยู่ลึกๆจนเผลอยิ้มที่มุมปาก ตาสีฟ้ามีประกายของผู้กุมชัยชนะ

   “ข้อนั้นผมเข้าใจดีครับ”อีกฝ่ายตอบมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ คงจะแอบร้องไห้ไปแล้วมั้ง คิดแล้วสะใจ

   “เข้าใจก็ดี แค่นี้นะ จะนอน”

   “ดังนั้น รบกวนเปิดประตูให้ผมเข้าไปด้วยครับ”

   “อะไรนะ ผมไม่ตลกนะ”รามิเรสท้วงเสียงเสียงดัง อย่าบอกนะว่าตามมาถึงโรมจริงๆ แต่ใครจะเชื่อ

   “ครับ ผมไม่ตลกกับเรื่องงาน เปิดประตูให้ผมด้วยครับ”สิ้นเสียงราบเรียบปลายสายก็กดตัดสายไป เหมือนกับกดตัดสติของรามิเรสไปชั่วขณะ

   จะเป็นไปได้มั้ย ที่ต้องตามเอาเอกสารมาให้เซ็นต์ถึงที่ ตามข้ามโลกมาขนาดนี้ แบบนี้มันจะไม่บ้างานไปหน่อยรึไง คงไม่จริงหรอก คงจำอำกันเล่นมากกว่า


   กริ๊ง กริ๊ง

   เสียงออดบ้านดัง เรียกให้รามิเรสมองผ่านประตูห้องนอนที่เปิดทิ้งไว้ผ่านไปที่ประตูห้อง อย่าบอกนะว่ามาจริง ภาวนาให้เป็นเพื่อนหรือเป็นคู่ขาเถอะ อย่าให้เป็นเลขาหน้าเดียวเลย คงจะเป็นเพื่อนคนใดคนหนึ่งละมั้ง ได้แต่พร่ำบอกในใจ หยิบเอากางเกงบ็อกเซอร์ขาสั้นมาใส่อย่างลวกๆ จ้องมองประตูไม่วางตา

   ขอมองลอดตาแมวทำใจสักหน่อย คงไม่จองล้างจองพลาญกันแบบในหนังผีหรอกมั้ง อะไรจะตามข้ามน้ำข้ามทวีปกันมาขนาดนั้น

   อื้อหือ ตัวเป็นๆ ทรงผมสกินเฮดเกรียนๆ หน้านิ่งๆ ใส่สูทเต็มยศ ถือกระเป๋าเอกสารเตรียมพร้อม ถ้าไม้เปิดประตูให้ก็คงเป็นเรื่องไปถึงหูคนเป็นพ่อ แล้วถ้าเปิด ก็แค่เซ็นต์ๆให้จบจบไป

   “ไหนเอกสาร”พอเปิดประตูได้ รามิเรสก็แบมือขอเอกสารทันที ไม่ยอมให้เข้าห้องมาหรอก เดี๋ยวจะยาว รีบเซ็นต์แล้วรีบๆไล่ให้กลับไปก็จบ

   “เอกสารอยู่ในกระเป๋าครับ”เลขาหน้าคมหัวเกรียนตอบไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ อดไม่ได้ที่จะสำรวจเจ้านายในสภาพนุ่งกางเกงขาสั้นตัวเดียว

   สายตาคมไล่มองเจ้านายหัวจรดเท้า สภาพไม่สมกับเป็นทายาทสืบทอดธุรกิจสายการบินยักษ์ใหญ่เอาซะเลย จนมองไล่ไปไล่มาก็จรดสายตาเข้าตรงเป้ากางเกงเจ้าปัญหาที่กำลังชี้หน้าชี้ตาไม่อายสายตาใคร เข้าใจอยู่ว่าของฝรั่งมันใหม่ แต่ก็ไม่เคยประมาณเอาไว้ได้ขนาดนี้

   เงยหน้ามองหน้าเจ้าของก็เห็นเจ้าของตาสีฟ้ายิ้มเยาะเหมือนจะอวดใส่ ก้มมองเป้าเจ้าปัญหาอีกที คราวนี้มีพงกหงึกหงึกทักทาย เลยจ้องมองคนที่กำลังยิ้มอย่างขำๆ ไอ้ที่ทำอยู่เนี่ย มันเรียกอุบาตท์ชัดๆ

   “ไง ไม่เคยเห็นของใหญ่เหรอ”ถามไปก็ยิ้มขำกับเลขาหน้านิ่ง ที่ตอนนี้ทำหน้าทำตาเหรอหรา ถลึงตาใส่

   “ผมแนะนำให้คุณไปใส่เสื้อผ้าดีกว่านะครับ เกรงว่าจะไม่สะดวกจะติดต่องาน”ธนพัฒน์พยายามไม่มองเจ้าท่อนลำเจ้าปัญหาที่พงกหัวทักทาย เบือนหน้าหนี

   “ก็เอาเอกสารมาสิ ผมจะได้เซ็นต์ คุณจะได้รีบกลับ”รามิเรสยิ้ม อย่างว่า คนเอเชียของต้องเล็กกว่าคนยุโรปอยู่แล้ว อิจฉาหรือว่าอายกันนะ ทำเป็นหน้านิ่งน่าหมั่นไส้อยู่ได้ เป็นไง เจอของใหญ่แล้วถึงกับหลุดนิ่งไปเลย  ดูก็รู้ ใครชนะ ทนได้ทนไป

   “เซ็นต์เลยไม่ได้ครับ เอกสารตัวนี้เป็นเอกสารประจำไตรมาศ ผมได้เสนอกับท่านประธานไปแล้ว ว่าผมจะปรับเปลี่ยนระบบใหม่ ซึ่งตัวนี้ผมต้องชี้แจงให้คุณรามิเรสฟังใหม่ตั้งแต่ต้น หากจะเซ็นต์เลย คงเป็นไปไม่ได้”ธนพัฒน์พูดไป แต่ก็เบือนหน้าหนี ไม่สนใจกับสิ่งที่ได้เห็น นึกตอบโต้อีกฝ่ายไม่ถูกอาจเป็นเพราะ ถูกเลี้ยงดูมาโดยการล้อมกรอบ

   ใช้ชีวิตอย่างมีขอบเขตที่ถูกวางเอาไว้ ตามประสงค์ของครอบครัว เพราะความผิดพลาดของน้องสาวจึงทำให้ต้องใช้ชีวิตอย่างเคร่งครัดมากกว่าเก่า

   เพื่อนฝูงไม่ค่อยมี เพราะไม่อยากจะยึดติดกับอะไรที่อาจจะเป็นตัวปัญหากับการใช้ชีวิตที่มีขอบเขต ยิ่งกับเรื่องรักใคร่ ที่มีอยู่ในความคิด แต่ไม่สามารถทำได้ ก็ถูกพับเก็บไว้ข้างในส่วนลึกของจิตใจ ส่วนลึกที่ไม่มีวันจะได้ดึงออกมาให้ได้เห็นอีก

   เพราะอย่างนี้ เวลาที่เจออะไรที่มันหวือหวาเกินกว่าชีวิตประจำวันที่ผ่านมาจะสัมผัส ทำให้ค่อนข้างกระดากใจอยู่ไม่น้อย
   ถึงจะลำบากใจ แต่ก็ต้องทนเพื่อที่สักวันจะได้หลุดออกจากกรอบที่ล้อมเอาไว้

   “ผมว่าไปแต่งตัวดีกว่านะครับ เกรงจะไม่เหมาะ”พอเข้ามาได้ธนพัฒน์ก็นั่งลงโซฟาโซนรับแขก

   “ด้อนวอรี่ คงไม่นานหรอก ใช่มั้ย”พูกจบคนตัวใหญ่ตาสีฟ้าก็ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาสบายใจ

   “งั้นก็ตามใจครับ”ถึงจะหงุดหงิดใจแค่ไหน แต่เพื่องานที่บรรลุได้ตามขอบเขตที่ได้ถูกวางเอาไว้ ธนพัฒน์จึงต้องข่มใจให้นิ่ง ไม่สนท่าทีที่สบายเกินเหตุของทายาทสายการบิน

   “งั้นผมจะอธิบายตั้งแต่แรกเลยนะครับ”ธนพัฒน์เปิดเอกสารเตรียมที่จะบรรยาย กำลังจะเริ่มพูด

   “วี๊ด วิ๊ว วี๊ว วี้”เสียงเป่าปากก็ดังมาจากคนที่นอนอยู่ฝั่งตรงข้าม นอกจากจะนอนไขว้ขาด้วยท่าทางสบายสบายดูน่าหมั่นไส้แล้ว รามิเรสยังผิวปากขัดขึ้นมาด้วยท่าทางอารมณ์ดีสุดๆ มือหนายกขึ้นแคะเล็บดังแกร๊กๆ เป็นการยั่วโมโหไปในตัว

   “กรุณาหยุดผิวปากด้วยครับ”ธนพัฒน์พูดด้วยสีหน้านิ่ง พยายามสงบใจไม่ให้ร้อนรุ่ม

   “อ้อ งั้นเหรอ โทษที มันชิน”คราวนี้รามิเรสหยุดผิวปาก ยกมือขึ้นแคะเล็บไปมาเสียงดังแกรกๆ

   “เริ่มเลยนะครับ เนื่องจางนโยบายของบริษัทที่มีมาก่อนหน้าเป็นนโยบายที่ทำให้เกิดกการใช้ทรัพยากรการเงินอย่างสิ้นเปลือง ผมจึงปรับโครงสร้างนโยบายตัวเก่าใหม่เกือบทั้งหมดเพื่อที่จะ”

   “แกรก แกรก แกร๊ก”ธนพัฒน์หยุดนิ่ง เงยหน้ามองต้นเสียงรบกวนเจ้าปัญหา พบกับรามิเรสที่ทำหน้าตาไม่รู้เรื่องรู้ราวแคะเล็บเสียงดังแกรกๆอย่างกวนอารมณ์

   “รบกวนหยุดแคะเล็บด้วยครับ ผมไม่มีสมาธิอธิบาย”ธนพัฒน์มองหน้า ตาคมจ้องรามิเรสนิ่ง พยายามไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใดใด

   “ว้า แย่จัง เล็บก็ยาวซะแล้วด้วย เอาไงดี ถ้าไม่ได้แคะ ไม่ได้ตัดคงแย่แน่เลย ว่ามั้ย ถ้าจู่ๆเล็บเกิดไปข่วนแขนข่วนหน้าเลือดออกแล้วแผลติดเชื่อคงจะแย่เนอะ ว่ามั้ย”

   “งั้นเหรอครับ กรรไกรตัดเล็บอยู่ไหนครับ”เลขาหน้านิ่งปิดเอกสารดับฟึบ ถามด้วยน้ำเสียงเริ่มขุ่นเคือง

   “อยู่ในลิ้นชักหน้าทีวีน่ะ ถามทำไมเหรอ”รามิเรสกระดิกเท้า หันมาถามอย่างสงสัย ไม่วายยักคิ้วให้เลขาสุดเนียบ
   แต่เลขาหน้าคมดันไม่สนใจรามิเรส กลับเดินไปเปิดลิ้นชักหน้าทีวี


   “หาอะไรเหรอ”รามิเรสถามด้วยความสงสัย จู่ๆธนพัฒน์ก็เดินไปเปิดลิ้นชักหน้าทีวีซะงั้น ใช่ว่าเพี้ยนไปแล้วล่ะ

   “กรรไกรตัดเล็บ”ตอบเสร็จก็หยิบของที่ว่าติดมือตรงมาที่รามิเรส

   “เอามาทำไมน่ะ”รามิเรสถาม ลุกผลุดขึ้นนั่งอย่างแปลกใจ จู่ๆก็ถามหากรรไกรตัดเล็บแล้วก็หยิบมา ใช่ว่าจะเอามาแทงกันหรอกนะ เพราะไอ้กรรไกรตัดเล็บนั่งมันมีมีดเล็กๆอยู่ด้วย แอบถอยหลังหนีไปนิดหน่อย คนนิ่งๆเวลาทำอะไรเงียบๆแล้วดูน่ากลัวกว่าที่คิดแฮะ

   “ส่งมือมา”ธนพัฒน์นั่งลงข้างๆฝรั่งตาสีฟ้าแล้วยื่นมือส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายส่งมือกลับมา

   “คุณจะทำอะไรผม”อดที่จะกลัวไม่ได้ เหมือนในหนังโรคจิต เวลาที่ใครทำอะไรผิด ก็จะโดนฆาตกรโรคจิตลงโทษ

   อย่างตัดนิ้วตัดมืออะไรประมาณนั้น แล้วเมื่อกี้ดันแคะเล็บเสียงดังรบกวนอักฝ่าย ใช่ว่าจะเอากรรไกรตัดเล็บมาตัดนิ้วกันหรอกนะ รามิเรสหลับตาสงมือไป

   แกร๊ก

   เสียงดังแกร๊กดังขึ้น ไม่เจ็บไม่ปวด รามิเรสลืมตา จ้องมองเล็บที่ยาวของตัวเองถูกตัดไล่ไปทีละเล็บ จนครับทั้งห้า

   จะชักมือหนีก็กลัวตัดเข้าเนื้อ อดแปลกใจกับเลขาหน้านิ่งไม่ได้ จู่ๆก็มาตัดเล็บให้ เพียงเพราะแคะเล็บส่งเสียงกวนงั้นเหรอ
   จะใจดีไปหน่อยมั้ย มีขัดเล็บลบคมให้ด้วย ได้แต่แปลกใจจ้องตาปริบๆ

   “โอ๊ะ”รามิเรสสะดุ้ง ดึงมือกลับ

   “เจ็บเหรอครับ”ธนพัฒน์ถาม คว้ามือรามิเรสมาจับดูนิ้วที่ขัดอยุ่เมื่อครู่ใกล้ๆ

   “มะ ไม่เจ็บหรอก แค่จั๊กจี้แปลกๆ”

   “งั้นเหรอครับ ถ้าเจ็บก็บอกนะครับ”พูดจบก็คว้าเอาอีกมือของรามิเรสมาตัดต่อจนเสร็จ

   เล็บเจ้าปัญหาที่ถูกยกเอามาแอบอ้างก็ถูกตัดถูกขัดจนหายไป ธนพัฒน์เงยหน้าขึ้นก็สบเข้ากับดวงตาสีฟ้าทะเลจ้องมาเหมือนมีอะไรสงสัย จ้องมองเหมือนจะค้นหาอะไร

   วูบหนึ่ง ดวงตาคมไหววูบอย่างตกใจ เพราะไม่เคยมีใครจ้องหน้าอย่างใกล้ชิดขนาดนี้มาก่อน

   “มีอะไร รึป่าวครับ”

   “ปะ ป่าว ขอบคุณ”เป็นรามิเรสเสียเองที่ต้องเบือนหน้าหนีกับสายที่ครู่หนึ่งวูบไหวอย่างตกใจ อดแปลกใจไม่น้อยที่คนนิ่งๆจะมีสายตาหวั่นไหวแบบนั้นแสดงออกมาให้เห็น

   ก็ตกใจอยู่หรอก จู่ๆก็มาตัดเล็บให้กัน ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครตัดเล็บให้สักคน นอกจากช่างที่สปา หรือไม่ก็ร้านโดยตรง มีก็ครั้งนี้ครั้งแรก แปลกใจอยู่ไม่น้อย

   หรือเพียงเพื่อบรรลุจุดประสงค์ของงานกัน ยอมทำถึงขนาดนี้เลยรึไง รู้อยู่ว่าต้องมีเอกสารให้เซ็นต์ เป็นเอกสารที่สำคัญ แต่ก็อดที่จะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วก็บินกลับโรมมา เพราะอยากรู้ว่าคนเที่ยงตรงอย่างธนพัฒน์จะมีปัญญาจัดการกับปัญหานี้อย่างไร

   แล้วก็อย่างที่เห็น กลับกลายเป็นตัวเองที่ต้องเสียสูญไปเล็กๆกับการกระทำที่ตรงเกินคาดของอีกฝ่าย

   “งั้นต่อเลยนะครับ”ธนพัฒน์เอากรรไกรตัดเล็บไปเก็บที่เดิม กลับมานั่งประจำที่เปิดเอกสารเตรียมอธิบายต่อ

   “ก็เอาสิ”รามิเรสยักไหล่

   “ก็อย่างที่บอกไปครับ นโยบายเก่าทำให้บริษัทเสียงบเกินจำเป็น ทำให้ต้อง”

   “ปิ๊ว ปี๊ว ปี๊ว”เสียงยิงกันดังสนั่นออกมาจากโทรศัพท์เครื่องแบนที่รามิเรสกำลังกดอย่างเมามันส์ ใบหน้าขาวหล่อทำท่าทำทางสนุกเสียเต็มประดา


   ฟืบ

   “ขอนะครับ”ธนพัฒน์พูดก่อนจะหย่อนโทรศัพท์ที่ยึดมาจากมือรามิเรสลงในกระเป๋าเอกสารตัวเอง

   “อ่าวเฮ้ย กำลังจะผ่านด่านเลยนะนั่น”รามิเรสล้มตัวลงนอนกอดอกไขว้ขาใส่ทำท่าไม่พอใจ แต่ก็แอบยิ้มน้อยๆ ขอดูหน่อยเถอะ จะทนได้แค่ไหนเชียว

   “เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนครับ ให้ผมอธิบายจบก่อนค่อยเล่นก็ได้ครับ”

   “ตามสบาย”รามิเรสพูดจบก็หลับตาลงพลางกระดิกเท้า

   “ครับ ทางเราต้องปรับโครงสร้างใหม่แล้วก็ลดค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็น”

   “อืม ตามนั้น”รามิเรสพูดขัด

   “อย่าขัดสิครับ”

   “ไม่ขัดก็ได้ ตามสบาย”รามิเรสยกยิ้ม

   “อย่างเช่นค่าอุปกรณ์ภายในสำนักงานที่ไม่จำเป็น จำพวก”

   “เฮ้อร้อนจัง”รามิเรสไม่พูดขัดปล่าวๆ ยกมือยกไม้ขึ้นพัดไปมา ทั้งๆที่อากาศก็เย็น แถมตัวเองก็ใส่แค่กางเกงขาสั้นตัวเดียว

   “แล้วก็พวกอะไหล่สำรอง ที่ไม่ค่อยมีการเคลื่อนไหวสต๊อก ผมคิดว่า”พยายามพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

   “อาบน้ำดีกว่า”พูดจบรามิเรสก็ผลุดเข้าห้องน้ำไปทิ้งให้เลขาต้องมองตามด้วยสายตาที่ไม่แสดงออกถึงความรู้สึกใดๆ

   จะให้โกรธให้เคืองให้ทนไม่ไหวอย่างนั้นเหรอ ความรู้สึกด้านชาที่ถูกสร้างขึ้นมาถูกเอามาใช้อย่างสุดความสามารถ

   ต้องอดทนเท่านั้นถึงจะได้ในสิ่งที่ต้องการมาตลอด ต้องทำทุกอย่างให้อ่านไปได้ด้วยดี ทำให้สำเร็จตามเป้าหมายที่ถูกวาดเอาไว้ให้

   ถึงจะถูกกวน ถูกยียวนแค่ไหนก็ต้องมองเลยผ่านไป ทำได้แค่ไม่ใส่ใจ


*********************50%*************

ฝากกดไล้เพจนี้หน่อยค่า เพจของคนเขียนเอง

รบกวนเวลาสักครู่นะคร้าาา

https://www.facebook.com/pages/%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B8%B7%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%9C%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B9%81%E0%B8%9F%E0%B8%8A%E0%B8%B1%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%AD%E0%B8%A7%E0%B8%9A%E0%B8%AD%E0%B9%89%E0%B8%A7%E0%B8%99-By-%E0%B9%82%E0%B8%8B%E0%B8%AD%E0%B8%B6%E0%B8%99/958977677467185?ref=settings


ขอบคุณทุกท่าที่กดไล้ค่าา

ช่วงนี้อาจจะน่าเบื่อหน่อยนะค้าา

ถ้ากุ้ยช่ายเสียตัวเร็วกลัวว่าจะใจง่ายไปเพราะทั้งสองฝ่ายก็ยังไม่รู้ตัว

หลายคนอาจจะเบื่อ

ต้องขอโทษด้วยนะค้า ยังไงก็ติชมกันมาได้ค่ะ

 

[●GreenTEA●]

ถ้าคุณเลขาระเบิดออกมาจะเป็นยังไงนะ 

[Mouse2U]

คุณเลขาจับรามิเรสกดเพื่อเป็นการลงโทษเลยค่ะ เหลือเกินนักเชียว~

[milin03]

มาต่อเร็วๆน้าา