หัวข้อ: # Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51

[Yara]

รอคู่ตั้งโอ๋ กับ อันเดรสนะคะ

[bun]

มาตินคิดทั้งต้นทั้งดอก ไม่ยอมให้กุ้ยช่ายได้พักเลยทีเดียว

[โซ อึน]

รอคู่ตั้งโอ๋ กับ อันเดรสนะคะ

เดี๋ยวถ้าลงแล้วจะทิ้งลิ้งไว้ให้นะค่ะ
จะแยกหัวข้อออกไปเลย ไม่นานเกินรอค่าาาา

[โซ อึน]

มาแปะลิ้งภาคต่อให้ค่ะ

จะเป็นภาคของลูกๆ

Secret พี่น้องแล้วไง......ในเมื่อใจตรงกัน

ชื่อเรื่องยังไม่มั่นใจว่าจะเวิร์ค เปลี่ยนไม่เปลี่ยนจะแจ้งอีกทีค่ะ

ฝากเอาไว้ในใจอีกเรื่องนึงนะคร้าาาา

ก็จะออกแนวขี้หวง พี่จนออกนอกหน้า แต่นิสัยอันเดรสจะต่างจากมาตินลิบลับเลยค่าา

ส่วนตั้งโอ๋ก็น่ารักเหมือนเดิม แต่จะไม่แต่งให้สาว แล้วก็พูดชัดแล้วค่าาา ไม่รู้จะถูกใจป้าป้าลุงลุงกันหรือป่าว

 

[s.mosis]

น่าจะเอาเรื่องนี้ให้จบก่อนมั๊ย แล้วค่อยต่อเรื่องลูกเฮ้อ ตามนั้นละกัน

[pandorads]

จบแล้วๆ ใจหายเหมือนกันที่จะไม่ได้อ่านคู่นี้แล้ว แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวตามไปอ่านคู่คุณลูกต่อ 555

[nemesis]

รแอ่านตอนลูกๆน้าๆ

[PetitDragon]

 

[GuoJeng]

อ่านจนจบ สนุกดีคับ อ่านแล้วมีความสุขดี

[jum1201]

หลังจากที่ไม่ได้เขามาอ่านนาน ในที่สุดตามอ่านทันแล้ววววว กว่าจะลงเอ๋ยกันได้ รอคู่รองจ้าา

ปล. เขาไปอ่าน หลงจูบ มาและ สนุกจ้าา แต่คู่ลูกยังไม่ตามไปอ่านเลย เดียวตามไปเก็บรุ่นลูกก่อนจ้าาา

[lemonpreaw]

รุ่นพ่อจบแล้ว ก็ไปตามรุ่นลูกต่อ!!

[alt1991]

 

[ขนมโก๋]

อร๊ายยย มาร์ตินทำฉันระทวย

[โซ อึน]

ตอนจบของคู่รามิเรสรออีกแปบนะค่าาาาา
กำลังปั่นสุดฤทธิ์
ส้วนอันอันกับพี่โอ๋รออีกพักเล็กๆ ไม่น่าจะเกินหกโมง
ส่วนของน้องจูบก็รออีกสักพักใหญ่ๆ ไม่น่าจะเกินสองทุ่ม

[Mouse2U]

รอนะค้าา..

[โซ อึน]

107984

ตอนที่ 44 เอ็นดิ้ง 2

   2เดือนผ่านไป

   “สวัสดีครับคุณแม่”รามิเรสกล่าวทักทายคุณหญิงแพรวพรรณก่อนยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม ทั้งที่ตัวเองเป็นชาวต่างชาติ

   “ไหว้พระเถอะจร๊ะ”

   “ผมเอาชาอิตาลีมาฝากน่ะครับ เห็นว่าหอมเลยเอามาฝากคุณแม่”รามิเรสยื่นถุงของฝากจากอิตาลีที่ซื้อมาสดๆร้อนๆก่อนขึ้นเครื่อง ตั้งใจจะเอามาเป็นของบรรณาการว่าที่แม่ยาย

   “แหม ไม่เห็นต้องลำบาก ขอบใจมากจร๊ะ ลูกพัฒน์อยู่ในครัวแน่ะ เห็นว่าพอรู้ว่าจะกลับมาวันนี้ก็เลยเตรียมทำมัสมั่นไก่เอาไว้ให้”

   “งั้นผมขอตัวเข้าไปดูพัฒน์ก่อนนะครับ”รามิเรสบอกยิ้มเอาใจคุณหญิงแพรวพรรณเต็มที่ ด่านแม่ยายก็ผ่านไปแล้ว เหลือแค่ด่านเจ้าตัวเนี่ยแหละ เมื่อไรจะยอมรับเขาสักที

   “จร๊ะตามสบาย แม่ก็ว่าจะออกไปหาคุณหญิงนีรนุชสักพักใหญ่ กว่าจะกลับก็คงบ่ายๆ”คุณหญิงยิ้มเจ้าเล่ห์เปิดทางให้ว่าที่ลูกเขยเต็มที่

   ไม่ว่าจะมองมุมไหน รามิเรสคนนี้ก็ผ่านในทุกๆด้าน หล่อรวย เก่ง ฉลาด นิสัยดี แถมยังเอาใจคนแก่เก่งอีกต่างหาก ที่สำคัญคงไม่พ้นข้อที่ว่าเอาใจใส่ลูกชายของตน



   รามิเรสเดินเข้ามาในครัวก็เห็นธนพัฒน์กำลังวุ่นวายกับการเอาเครื่องเทศหลายอย่างตำอยู่ในครกหิน

   เพราะไม่อยากรบกวนสมาธิเลยยืนพิงกรอบประตูห้องครัวมองดูพ่อครัวคนเก่งหยิบจับนั่นนี่ใส่ลงไป

   ไม่นานพอธนพัฒน์เริ่มผัดเครื่องแกง เสียงเครื่องแกงลงผัดกับกระทะดัง ส่งกลิ่นฉุดจมูก จนราเรสเริ่มทนไม่ไหว

   “ฮัดชิ่ว แค่กๆ”รามิเรสจากยกมือถูจมูกป้อยๆ จนพ่อครัวที่กำลังทำกับข้าวอยู่ตกใจหันมามอง

   “มะ มาเมื่อไร”ธนพัฒน์ทัก มีสีหน้าตกใจ

   “ก็เพิ่งจะลงเครื่องก็มาเลย ถ้าไม่รับผัด จะไหม้เอานะครับ”รามิเรสยิ้มหยอกธนพัฒน์ที่มัวแต่ตกใจ เผลอปล่อยมือจากกระทะ

   “อืม”


   “ขอโทษนะที่มาไม่ทันวันเปิดร้าน แถมมาวันที่ร้านผิดอีกต่างหาก”รามิเราบอกเสียงเบา นั่งรอธนพัฒน์ที่โต๊ะอาหาร มองดูธนพัฒน์เตรียมตั้งโต๊ะอาหารอย่างคิดถึง ทั้งที่กลับไปอิตาลีแต่สองอาทิตย์

   “ไม่เป็นไร”ธนพัฒน์ยิ้มให้บางๆก่อนจะนั่งลงตรงข้าม

   “อร่อยเหมือนเดิม”รามิเรสชมหลังจากตักคำแรกเข้าปาก

   “อื้อ”

   “ทำเอาลืมสปาเกตตี้ไปเลย”

   “งะ งั้นเหรอ”ธนพัฒน์ก้มหน้าก้มตากิน พยายามไม่ใส่ใจกับคำชม

   “รู้มั้ยพอผมกลับไปโรมผมลำบากมากเลย”

   “ลำบาก?”ธนพัฒน์เงยหน้าถามด้วยสีหน้าแปลกใจ

   “ใช่ ลำบากมาก เพราะกินอาหารไทยจนชิน พอไปที่นู่นหาอาหารไทยกินยากมาก แล้วก็รสชาติไม่เหมือนกับที่พัฒน์ทำเลย”รามิเรสพุดด้วยสีหน้าประจบเอาใจ

   “อืม”ธนพัฒน์ไม่รู้จะตอบรับยังไงได้แต่ตอบรับ ก้มหน้ากินต่อ

   “ไว้พรุ่งนี้เปิดร้านผมจะมาเป็นเด็กเสิร์ฟให้หนึ่งวัน ไถ่โทษที่มาไม่ทันวันเปิดร้าน”

   “ไม่เป็นไร”

   “ไม่เป็นไรได้ไง คอยดูผมจะเรียกลูกค้าให้เยอะกว่าทุกๆวันเลย”

   “อืม ก็ได้”



   “อิ่มมากเลย”รามิเรสบ่นพลางจับท้องตัวเองอยู่บนโซฟาห้องรับแขก

   “....”ธนพัฒน์ไม่ตอบ ได้แต่นั่งลงข้างๆ จ้องมองทีวีที่เปิดทิ้งเพราะไม่รู้จะทำอะไร

   “พัฒน์”รามิเรสหันมาเรียก จ้องมองใบหน้านิ่งขึ้นสีระเรื่อ

   “หืม?”ธนพัฒน์หันไปมอง

   “คือว่า เพื่อนผมเสีย ตอนที่ผมกลับไป เป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์น่ะ”

   “เสียใจด้วย”

   “แล้วเหลือแค่ลูกชายสี่ขวบที่รอดคนเดียว เค้าไม่มีญาติพี่น้องเลย”

   “....”

   “ผมว่า ผมจะรับเขามาเป็นลูกบุญธรรม เลยมาขออนุญาตคุณ”

   “ขออนุญาต? ทำไม?”ธนพัฒน์ถามด้วยสีหน้าแปลกใจ ถ้ารามิเรสจะรับเด็กมาเลี้ยงก็ไม่เห็นจะต้องมาขออนุญาต ถึงจะดีใจอยู่ลึกๆก็เถอะ

   “ผมอยากให้เขามาเป็นลูกของ เรา”รามิเรสพูดเสียงเบา จ้องมองใบหน้าธนพัฒน์อย่ามีความหมาย

   มือหนายกขึ้นจับใบหน้าเรียบนิ่งของธนพัฒน์ที่มีสีหน้าตกใจ

   “คือ”ธนพัฒน์อ้ำอึ้ง กับสำผัสอุ่นร้อนที่ส่งผ่านมือของรามิเรส ทำไมรามิเรสต้องพูดคำว่าลูกของเรา ถ้าพูดอย่างนั้น ธนพัฒน์เองก็ต้องรับสถานะของแม่ แล้วก็เป็นคู่ของรามิเรส หรือนี่จะเป็นการขอความรักของรามิเรส

   “นะครับ”

   “คือว่า”ธนพัฒน์อ้ำอึ้ง ใบหน้าแดงก่ำ ไม่รู้จะตอบยังไงดี มันเร็วเกินไป ไม่ทันตั้งตัว

   “ถึงเขาจะเป็นชาวต่างชาติ แต่เขาก็เป็นเด็กดีนะครับ”

   “คือ”

   “ถึงเขาจะพูดอังกฤษไม่ได้ เดี๋ยวผมจะสอนให้เขาพูดเอง”รามิเรสกระเถิบเข้ามาไกล้เลื่อนมือมากอดเอวธนพัฒน์แทน

   “คือ”

   “ผมจะสอนให้เขาพูดไทยด้วย”

   “ดะ เดี๋ยว คือว่า”

   “ไม่ต้องกลัวว่าจะพูดกับเขาไม่รู้เรื่อง เริ่มแรกผมจะแปลให้เอง”

   “มะ ไม่ใช่อย่างนั้น”ธนพัฒน์อ้ำอึ้งยกมือดันอกรามิเรส

   “แล้วทำไมล่ะครับ เขาน่ารักนะ”รามิเรสทำสีหน้าอ้อนวอน สงสารเด็กก็สงสร แตที่สำคัญอิจฉากุ้ยช่ายกับมาตินมากกว่าที่มีลูกๆเป็นตัวสานสำพันธ์ แล้วที่สำคัญ เด็กก็น่ารักเอามากๆ

   “คะ คือว่า ถะถอยไปก่อนได้มั้ย”ธนพัฒน์อ้ำอึ้ง เพราะตอนนี้รามิเรสดึงตัวเขาเข้าไปกอดแทบเกยแล้ว

   “นั่นสิ โทษที พอดีผมตื่นเต้น”

   “อืม”

   “ว่าแต่ให้เขามาเป็นลูกของเราได้มั้ย ค่าเลี้ยงดูผมจะออกให้หมดเลย”

   “นั่น ไม่ใช่ปัญหา”

   “แล้ว?”

   “ถ้ารับมา จะให้เขาอยู่ บะ บ้านใคร”ธนพัฒน์หลบตา ไม่กล้ามองหน้า

   “นี่ล่ะคือประเด็น ผมจะให้เขาอยู่บ้านพัฒน์ก่อน เพราะที่บ้านผมไม่มีใครเลย อีกอย่างผมเดินทางบ่อย อย่างน้อยอยู่ที่นี่ก็มีคุณแม่ของพัฒน์ช่วยดูด้วย ส่วนเรื่องเรียนผมจะให้เขาเรียนที่เดียวกับตั้งโอ๋ จะได้เป็นเพื่อนกันไปเลย”

   “อื้อ แต่ว่า”

   “แต่ว่าอะไรเหรอ”รามิเรสถามทำหน้าสงสัย

   “ถ้ามาอยู่ที่นี่ ละแล้ว”

   “แล้วอะไรเหรอ”รามิเรสถามสีหน้าแปลกใจ ที่ธนพัฒน์ไม่มองตา แถมหน้าแดงอีกต่างหาก ทั้งที่รามิเรสยังไม่ได้แกล้งอะไรเลย

   “แล้ว คุณล่ะ”

   “ผมก็จะมาหาบ่อยๆ”รามิเรสตอบ ยิ้ม จะมาหาทั้งธนพัฒน์ทั้งลูก

   “อือ”

   คำตอบที่ทำให้ธนพัฒน์รู้สึกกำกวมทำให้คิดไม่ตกว่ารามิเรสจะมาหาใครบ่อยๆกัน แล้วที่บอกว่าลูกเราก็ยังไม่เคลีย ตกลงรามิเรสจะให้เป็นคู่ด้วยใช่ไหม

   “จะพยายามหาเวลามาอยู่ด้วยบ่อยๆ”

   “อือ”

   “จะมาช่วยคุณเลี้ยงลูกของเรา”อีกแล้ว รามิเรสใช้คำว่าลูกของเราอีกแล้ว

   “แล้วไม่ลำบากเหรอ เอ่อ เวลา ไปไปมามา”

   “ไม่หรอก ผมไม่ลำบาก ผมไหว”รามิเรสตอบ ยิ้ม มองธนพัฒน์ที่เงียบไปพักใหญ่ คิดว่าคงกำลังตัดสินใจรับเด็กมาเลี้ยงดีหรือไม่

   ความจริงรามิเรสเองก็เกรงใจ เพราะธนพัฒน์ยังไม่ตอบรับความสัมพันธ์ แต่จะให้เลี้ยงคนเดียวก็คงไม่รอดเพราะตัวเองเดินทางค่อนข้างบ่อย แล้วไม่มีความรู้เรื่องเด็กเลย

   ที่สำคัญ หากธนพัฒน์ยอมรับเด็กมาเลี้ยงก็เท่ากับความสัมพันธ์จะถูกร่นระยะลง

   รามิเรสได้แต่รอคอยคำตอบจากธนพัฒน์ด้วยใจจดใจจ่อ แต่หารู้ไม่ว่าธนพัฒน์ไม่ได้กำลังตัดสินใจว่าจะรับเด็กมาเลี้ยงดีไหม แต่กำลังตัดสินใจอะไรบางอย่างที่มากกว่าจนั้นต่างหาก

   
   “เอ่อ จะ...ด้วยกัน....ก็ได้นะ”ธนพัฒน์พูดเสียงเบาก้มหน้ามองพื้น

   “พัฒน์ว่าอะไรนะ”รามิเรสยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพราะธนพัฒน์พูดเบาเกินไป จนแทบไม่ได้ยิน

   “คะ คะ คือ”ธนพัฒน์หันไปมอง ตกใจรามิเรสที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ไม่ทันตั้งตัว

   “หืม เมื่อกี้พูดอะไรนะครับ”รามิเรสยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

   “คือว่า จะ มาอยู่ด้วยกันก็ได้นะ”

   “หือ ชวนผมมาอยู่ด้วย”รามิเรสถามเสียงสูงด้วยสีหน้าแปลกใจ แต่ก็อดดีใจอยู่ไม่น้อย

   “มะ ไม่ใช่ แค่ กลัวจะเหนื่อยเดินทาง คือ จะได้อยู่กับลูก ละ แล้วห้องว่างก็มี มัน ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ”ธนพัฒน์โบกมือก้มหน้าก้มตาซ่อนใบหน้าแดงก่ำ

   เหมือนกดสวิตซ์ให้รามิเรสได้เห็นท่าทีที่คิดว่าน่ารักนักหนา อุตส่าห์ไม่จู่โจมเพราะว่ากลัวว่าจะตีตัวออกห่าง เลยเว้นระยะเอาไว้

   แต่นี่อะไร ธนพัฒน์กลับมาพูดจาเชิญชวนกันอย่างนี้ มันไม่มากไปหน่อยรึไง คนที่ต้องอดทนจะลำบากแค่ไหน ถ้ามาเชิญชวนกันอย่างนี้

   ก็หมายความว่า ธนพัฒน์ต้องการย่นระยะความสัมพันธ์กันอย่างนั้นหรือ

   “ที่พูดน่ะ หมายความว่ายังไงครับ”รามิเรสเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์ภายในเวลาไม่กี่วินาที

   ในเมื่อแม่ของธนพัฒน์เองก็เป็นใจเปิดทางให้แล้ว จะรออะไร เจ้าตัวเองก็เชิญชวนขนาดนี้

   รามิเรสดันให้ธนพัฒน์ล้มตัวลงนอนบนโซฟา แล้วตัวเองตามขึ้นไปคร่อมทับทันที

   “จะ จะทำอะไร”ธนพัฒน์ตกใจ ตาคมเบิกขึ้น

   “จะเชิญชวนผมงั้นเหรอ”รามิเรสกระซิบ จมูกโด่งเฉียดลงบนแก้มเนียน

   “อะ ไม่ใช่นะ แค่ คือ”ธนพัฒน์จนคำพูด แค่รู้ตัวว่าตัวเองชวนรามิเรสมาอยู่ด้วยก็น่าอายพอแรงอยู่แล้ว

   มันเหมือนกับว่าเชิญชวนอย่างที่รามิเรสบอกจริงๆ เหมือนกับเป็นรักบอกรักไม่มีผิด

   “ว่าไงล่ะ ใช่หรือไม่ใช่”

   “.....”ธนพัฒน์ไม่ตอบ ยกมือขึ้นกันอกรามิเรสเอาไว้ แถมเบนหน้าหนีริมฝีปากของรามิเรสที่ใกล้เข้ามาทุกที

   รู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูก นานแล้วที่รามิเรสไม่ได้เข้ามาใกล้ขนาดนี้  พอเข้ามาใกล้แล้วใจมันเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก

   รู้สึกอาย อายทั้งตัวเอง อายทั้งรามิเรส ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไป หรือว่าตนเองจะรักรามิเรสเข้าแล้ว

   ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความใกล้ชิดความเอาใจใส่ของรามิเรสก็มากพออยู่แล้ว ติดแค่ว่าตนเองไม่เคยยอมรับใจตนเองว่าคิดอย่างไร

   แต่รู้สึกดีที่อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ รู้สึกอยากให้ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เวลาที่รามิเรสต้องบินกลับโรมไป ความรู้สึกเหงามันเข้ามารุมเร้าจนรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก

   แต่พอรู้ว่ารามิเรสจะกลับมากลับรู้สึกดีใจเอามากๆ หรือว่ามันคือความรัก คงไม่ใช่อย่างที่คิด ธนพัฒน์หลงรักรามิเรสเข้าแล้วงั้นหรือ

   “ไม่ตอบไม่เป็นไร งั้นผมจะถามใหม่”

   “....”

   “รักผม...บ้างหรือยัง”

   “....”ธนพัฒน์ไม่ตอบ แต่หันหน้าหนี ใบหน้าคมขึ้นสีแดงก่ำอย่างเขินอาย คำตอบตอนนี้มันมีอยู่แล้ว แต่กลับไม่กล้าพอที่จะบอก

   จมูกโด่งของรามิเรสจรดลงบนแก้มนิ่มของธนพัฒน์ ทำให้ธนพัฒน์สะดุ้งเล็กน้อย แต่มันก็หยุดอยู่แค่นั้นจนพักใหญ่

   “จะ ยังไม่ตอบก็ได้นะ ผมรอได้”รามิเรสกระซิบ ดันตัวออก เมื่อเห็นว่าไม่ได้คำตอบแน่

   “ดะ เดี๋ยว”ธนพัฒน์คว้าเอาคอเสื้อรามิเรสดึงให้เข้ามาใกล้ ดวงตาคมเริ่มหลุกหลิก กำลังตัดสินใจว่าจะให้คำตอบกับรามิเรสดีหรือไม่

   เพราะที่ผ่านมารามิเรสก็แสดงตัวให้เห็นว่าเชื่อใจมากเพียงพอ

   “ถ้าไม่ปล่อย ผมจะคิดว่าพัฒน์กำลังเชิญชวนผมอยู่นะครับ ถ้าไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ผมยังไม่รีบเอาคำตอบสักเท่าไร”รามิเรสยิ้ม แต่ดวงตากลับไม่ยิ้มตาม

   “คือ”ธนพัฒน์หันหน้ากลับมาจ้องตารามิรส ดวงตาคมหลุกหลิกไปมา จ้องมองตาสีน้ำทพเลเข้มที่จ้องมาอย่างคาดคั้น จนธนพัฒน์เริ่มทำตัวไม่ถูก แต่ถ้าไม่พูดออกไป เรื่องราวมันคงจะยืดเยื้อ

   ความสัมพันธ์ก็จะไม่ถูกวางเอาไว้ในรูปแบบที่ควรเป็น ทำให้ก้ำกึ่งอยู่อย่างนี้ จะทำยังไงดี ธนพัฒน์เองก็คิดไม่ตก แต่ก็ไม่อยากรอให้มันนานกว่านี้แล้ว ไม่อยากให้รามิเรสรอ

   “ระ รัก อื้อ”ธรพัมฒน์พูดยังไม่ทันขาดคำ คำตอบที่บอกออกไปเหมือนจะหาเรื่องเข้าตัว

   ริมฝีปากหน้าก้มลงมาทาบทับเอาดื้อๆไม่ทันให้ตั้งตัว รามิเรสจับใบหน้าคมให้เงยหน้ารับจูบแนบแน่น

   จูบที่ทั้งร้อนผ่าว ทั้งอบอุ่น ความรู้สึกของธนพัฒน์แปลปรวนไปหมด มันเร็วเกินไป ไม่ทันตั้งตัว แต่ก็รู้สึกดี

   ไม่รู้ว่ายกมือขึ้นโอวกอดรอบคอรามิเรสเมื่อไร ไม่รู้ว่าเปิดปากรับรามิเรสให้เข้ามาสัมผัสได้มากกว่าเดิมตอนไหน รู้แค่ว่า

   ความอึดอัดที่มีอยู่ในใจได้หมดลง เพียงเพราะคำว่ารักคำเดียว คำว่ารักที่ในที่สุดก็ยอมรับมันสักที



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มีต่อ

[โซ อึน]

ต่อ


“แล้วจะไปรับเด็กคนนั้นมาเมื่อไร”ธนพัฒน์ถามเสียงเบาระหว่างติดกระดุมเสื้อ จ้องมองแผ่นอกเปลือยของรามิเรสหน้าแดงก่ำ

   “ผมก็ว่าจะบอกอยู่พอดี”รามิเรสยิ้มแห้ง รับเสื้อยืดของธนพัฒน์ที่คิดว่าตัวใหญ่ที่สุดมาใส่

   ตอนที่จูบกันดันเผลอมือปัดไปโดนแก้วน้ำหกใส่ทั้งคู่ เลยต้องขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อในห้องนอนของธนพัฒน์ ที่พึ่งจะขึ้นมาครั้งแรก

   ห้องของธนพัฒน์กว้างแล้วก็ตกแต่งเรียบง่าย ไม่รกมาก คล้ายๆกับห้องของรามิเรส พอเห็นแล้วก็อยากจะมาอยู่ไวไว ไม่รู้ว่า
เจ้าของบ้านจะอนุญาตให้มานอนห้องเดียวกันรึป่าว

   “จะไปรับมาเมื่อไร”ธนพัฒน์ถาม ติดกระดุมเสื้อเชิ๊เสร็จก็พับแจนเสื้อมองรามิเรสนั่งลงบนเตียงของตัวเองก็หน้าแดงหนักเข้าไปอีก

   “นี่ไงที่ผมว่าจะบอก ผมรับเขามาแล้ว ตอนนี้อยู่กับมาตินกับกุ้ยช่ายน่ะ ผมเอาไปฝากไว้ เห็นว่ามาตินพูดภาษาละตินเป็น”รามิเรสยิ้ม

   “อะไรนะ แต่ว่า ผมยังไม่ได้ตกลงเลยนะ”

   “ก็ผมรู้ว่าพัฒน์จะต้องตกลง ผมเลยพาลาเต้มาด้วยเลย”รามิเรสยิ้มเอาใจธนพัฒน์เต็มที่

   “อะไรกัน”ธนพัฒน์ขมวดคิ้วมุ่น

   “แต่พัฒน์ก็ตกลงแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะให้ลาเต้มาเป็นลูกของเรา”รามิเรสเดินเข้าหา คว้าเอาเอวธนพัฒน์เข้ามากอดอย่างเอาใจรู้สึกได้ว่าตัวธนพัฒน์เกร็งจนแข็งทื่อก็ชอบใจใหญ่

   “ละแล้วทำไมเอาไปฝากมาตินกับกุ้ยช่าย”

   “ผมต้องขออนุญาตพัฒน์ก่อน เลยเอาไปฝากไว้”

   “งะ งั้นก็ไปรับมาได้แล้ว”

   “ผมสัญญาว่าจะช่วยพัฒน์เลี้ยงลูกของเราให้ดีที่สุด”

   “อืม”ธนพัฒน์ตอบรับ ไม่ชินกับคำว่าลูกของเราสักที


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


   “พี่พัฒน์ เด็กคนนี้จะมาเป็นลูกพี่พัฒน์จริงๆเหรอ”กุ้ยช่ายเดินเข้ามาถามทันทีที่ธนพัฒน์เดินเข้ามาในบ้าน มองดูเด็กๆเล่นกันในคอกที่บุพื้นด้วยโฟมกันกระแทกภายในมีของเล่นมากจนแทบล้น

   เสียงเด็กดังเจี๊ยวจ๊าวลั่นบ้าน ทั้งที่คนหนึ่งพึ่งจะพูดไอ้แค่อ้อแอ้ อีกคนก็พูดภาษาละติน อีกคนก็พูดภาษาไทย ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่น่าจะสื่อสารกันรู้เรื่อง แต่กลับเล่นกันสนุกสนานทั้งที่เจอกันวันแรก

   “กะ ก็ใช่ ความจริงลูกของรามิเรสมากว่า”ธนพัฒน์ตอบเสียงเบา มองดูเด็กผู้ชายผิวขาวผมสีน้ำตาลทอง ดวงตาสีน้ำทะเล เหมือนรามิเรสไม่มีผิด ทั้งที่ไม่เกี่ยวพันทางสายเลือด

   “เหมือนกันนั่นแหละ ลูกพี่พัฒน์กับลูกคุณรามิเรส”กุ้ยช่ายดึงมือธนพัฒน์ไปนั่งที่โซฟาอย่างตื่นเต้นกับเด็กคนใหม่ที่พึ่งบินตรงมาจากโรมสดสดร้อนๆ

   มาตินพอเห็นกุ้ยช่ายวนใจธนยพัฒน์ก็มุ่ยหน้ามองหน้ารามิเรส

   “แล้วจะให้เขาเรียนที่เดียวกับตั้งโอ๋มั้ย”กุ้ยช่ายถามตื่นเต้นที่ตั้งโอ๋จะได้เพื่อนเพิ่ม

   “อืม ก็ว่างั้น แต่เขาพูดอังกฤษไม่ค่อยเป็น แล้วก็พูดไทยไม่ได้”

   “แต่โรงเรียนนั้นเป็นนานาชาตินะ พี่พัฒน์ไม่ต้องห่วง ลาเต้ยังเด็ก แล้วจะให้ลาเต้อยู่บ้านไหน ถ้าอยู่บ้านนี้ก็ดีจะได้มาเล่นกัยตั้งโอ๋บ่อยๆ แต่ว่าถ้าคุณรามิเรสไม่อยู่ก็จะเหงาเอา”

   “ไม่หรอก ลาเต้จะไปอยู่บ้านพี่”

   “จริงเหรอ ก็ไกลน่ะสิ”กุ้ยช่ายทำหน้าเสียดาย

   “อืม”

   “แล้วอย่างนี้คุณรามิเรสไม่ต้องขับรถไปกลับไกลๆเหรอ”กุ้ยช่ายหันไปถามรามิเรส มองเห็นมาตินหน้ามุ่ยก็อดหงุดหงิดไม่ได้ที่มาตินเอาแต่ใจไม่เปลี่ยน เมื่อคืนก็เกือบจะเสียท่าไปแล้ว ถ้าไม่มีอันเดรสร้องหิวนม

   “ไม่ไกลหรอกครับ กำลังวางแผนจะย้ายบ้านน่ะครับ”รามิเรสตอบยิ้ม หันไปมองหน้ามาตินแล้วยักคิ้วใส่

   “จะซื้อบ้านใหม่เหรอครับ”กุ้ยช่ายถาม

   “ปล่าวหรอกครับ ว่าจะไปอาศัยบ้านของพัฒน์อยู่”รามิเรสตอบเสียงใส ยิ้มแป้น ทิ้งให้ธนพัฒน์นั่งหน้าแดง

   “จะย้ายไปอยู่ด้วยกันเหรอ”กุ้ยช่ายอ้าปากค้าง

   “จะแต่งงานกันงั้นเหรอ”มาตินถามซ้ำ

   “อื่อหึ แต่งงานงั้นเหรอ เข้าท่าดี”รามิเรสยิ้มทำหน้าครุ่นคิดกับไอเดียที่มาตินเสนอ ไม่ได้สนใจธนพัฒน์ที่นั่งหน้าแดงอยู่ตรงข้าม

   “มะ ไม่แต่งนะ”ธนพัฒน์พูดแทรก เพราะยังไงพ่อเขาก็เป็นคนมีชื่อเสียง แค่ตัดพ่อลูกก็หนักพอแล้ว ถ้าจะให้แต่งงานแล้วเป็นข่าว จะกระทบชื่อเสียงของพ่อหนักไปใหญ่

   “พัฒน์ว่าไงก็ต้องว่างั้น”รามิเรสหยักไหล่ ยังไงซะ ระยะทางของเขากับธนพัฒน์ก็ร่นลงไปเยอะมากแล้ว

   เหลือแค่ว่า จะรักษาความรักแล้วประคับประคองกันได้ดีแค่ไหน

   หลังจากนี้ก็คงขึ้นอยู่กับใจของคนสองคน ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ ก็คงต้องดูแลกันต่อไป จะดูแลรักษาความรักให้ดีที่สุด



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อ่า ใจหายเนอะ สองเดือนกว่าที่อยู่กับเรื่องนี้มา แต่ไม่เป็นไร ไว้เจอกันเรื่องใหม่เน้อะ เดี๋ยวจะมีตอนพิเศษอีกประมาณสองตอน

ฝากผลงานอื่นไว้ด้วยนะค่ะ สองเรื่อง เป็นภาคต่อลูกๆของเรื่องนี้

อันเดรส + ตั้งโอ๋ ******* =~Secret~= พี่น้องแล้วไง...ถ้าใจตรงกัน

น้องจูบ + พี่หลง *******--------->>..............หลงจูบ..............<<------

[4559]

เยี่ยมๆๆๆ

[Mouse2U]

พัฒน์น่ารักมากค่ะ แถมยังชอบทำแก้มแดงให้ดูตลอดเลยน้าา รามิเรสวางแผนมาอย่างดีแล้วล่ะสิน้าา ^^

เด็กๆ เขาเล่นกันน่ารักดีนะคะ มิตรภาพไม่มีพรมแดนจริงๆ เพราะแม้แต่ภาษาที่ต่างกัน (มากกกกก ) ก็มิอาจเข้ามาขวางกั้นได้เลย ยินดีต้อนรับนะคะน้องลาเต้~  

[ขนมโก๋]

ฉ่ำมาก มีความสุขมากๆเลยนะทั้งสองคน

[Nus@nT@R@]

ว้าว....ลาเต้ลูกแม่พัฒน์ อิอิ

[▶August5th◀]

แอบดีใจที่ทุกอย่างดูลงตัวและทั้งสองมีความสุข

ลาเต้ชื่อน่ากินมาก คงน่ารักแน่ๆ 555+

[บูมเบส]

จะเป็นไงต่อนะ

[b2friend]

จบได้น่ารักมากกกก 

[HamsteR]

กลับเข้าเล้าอีกที เรื่องนี้จบซะแล้ว

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มตาม อ่านแล้วมีความสุขมากเลย
ขอบคุณ คุณโซอึน ที่ลงนิยายดีๆ ให้ได้อ่านนะครับ


ยังไงก็จะติดตาม เรื่องต่ๆไป เรื่อยๆเลย (อ่านจะมาไม่บ่อย ภาระเยอะมากกก)

 

[brookzaa]

ว๊ากกกกกกก ฟินเฟ่อ

[seaz]

น่ารักๆ ครอบครัวสุขสันต์
ยินดีต้อนรับน้องลาเต้!!!

[Min*Jee]

ลาเต้~~~ ชื่อน่ารักกกก

[iceman555]

 

[jum1201]