EP.2“พี่ชาย.....ขอบคุณมากนะที่ช่วยเหลือผม.....แต่ว่าแจกันใบนี้มันเริ่มจะเต็มเสียแล้วสิ”
เจ้าเด็กท่อเอ่ยกับผมในระหว่างมื้ออาหารของเย็นวันหนึ่ง หลังจากที่เราแบ่งกันกินบะหมี่แห้งคนละครึ่ง
“เอ่อ.....โตขึ้นเหรอเราน่ะ”
“ไม่เชิงหรอกพี่ชาย.....กำลังจะคืนสภาพเดิมน่ะ”
จนแล้วจนรอด ผมก็ยังไม่เคยได้เห็นมันแบบจะจะเสียที ไม่รู้ว่ามันเป็นตัวอะไรกันแน่ มนุษย์ต่างดาว มนุษย์ทดลอง หรือภูติผีปิศาจ
หรือถ้ามันเคยเป็นมนุษย์มาก่อน ก็แปลว่ามันกำลังจะกลับคืนสู่ร่างมนุษย์อีกครั้งหนึ่ง
ไม่ใช่หรอก....ไม่ใช่ มันไม่ใช่มนุษย์ ไม่ใช่และไม่เคยเป็น
มันก็แค่อะไรบางอย่างที่เคยดำรงอยู่ในรูปมนุษย์เท่านั้นแหละ
นั่นก็แค่สิ่งที่ผมฟังมาจากมันเท่านั้น มันอาจโกหกก็ได้.....
ร่างที่แท้จริง...มีแค่ตัวมันที่รู้ดี
“พี่ชายช่วยผมได้นะ......”
“ช่วยยังไง?”
“อาหาร.....ผมต้องการอาหารอีก พี่ชายต้องหามาให้ผมอีก......มากกว่านี้......ต้องมากกว่านี้”
น้ำเสียงไพเราะของมันราวกับมีมนตร์สะกด
และตัวผมไม่เคยปฏิเสธมันได้เลยสักครั้ง
.
.
.
.
หลายวันที่ผ่านมามีกลิ่นเหม็นแปลก ๆที่หาสาเหตุไม่ได้ เกิดขึ้นใอพาร์ทเม้นท์ที่ผมเช่าอยู่ มันเกิดขึ้นหลังจากวันที่อีตัวที่ผมหิ้วมาถูกไอ้ตัวที่อยู่ในแจกันจับกินทั้งเป็นในท่อระบายน้ำ
คนทั้งคนมันจะไหลเข้าไปอยู่ในท่อได้อย่างไร ผมภาพนึกไม่ออกเลย....
ไม่แน่หรอก ไอ้เด็กประหลาดอาจมีเอนไซม์บางอย่างสำหรับย่อยเนื้อและกระดูกก็ได้......บรื๋อออย์ คิดแล้วก็อดขนลุกไม่ได้ที่ต้องใช้ชีวิตร่วมอยู่กับตัวประหลาดแบบนั้น
และแล้วช่างประจำตึกก็หาสาเหตุเจอจนได้ในที่สุด มีซากเนื้อเน่าเปื่อยติดค้างอยู่ในท่อน้ำทิ้ง มันเละเสียจนยากจะดูออกว่าเป็นอะไร เศษเนื้อเหม็นเน่ากองเละ ๆที่เอาออกมาได้นั้น มีขนาดใหญ่เท่ากับสุนัขตัวเล็กๆที่โตเต็มวัยตัวหนึ่ง หรือเท่ากับทารกหนึ่งคน ไม่มีใครสนใจเรื่องที่อีตัวข้างถนนหายหน้าไป หึ....พวกอีตัวก็เป็นแค่พวกอีตัววันยังค่ำ ไม่มีใครแคร์ ไม่มีใครสนใจพวกมันหรอก ว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร
ก็เหมือนกับตัวผมในตอนนี้.....ไร้ค่า.....ตกอับ
ผมยืนมองผู้ชายตัวโตคนหนึ่งที่นอนคว่ำหน้าไม่ไหวติง มือข้างหนึ่งของผมกำท่อนไม้เอาไว้แน่นจนรู้สึกชื้นและเจ็บ ผมลากร่างของเขาเข้าไปด้านในของป่าละเมาะก่อนจะปลดทรัพย์ ไม่รู้ว่าเขาเป็นหรือตาย...
ไม่รู้
ช่างเถอะ เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยเองนั่นแหละ
ขอแค่มีเงินสำหรับซื้ออาหารหรูๆให้เจ้าสิ่งนั้น
พอมันอิ่ม
ผมก็จะได้ฟังเสียงเพราะ ๆของมันร้องเพลง
นี่ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
น้ำเสียงไพเราะของมันราวกับมีมนตร์สะกด
และตัวผมไม่เคยปฏิเสธมันได้เลยสักครั้ง
ต่อให้ต้องทำเรื่องที่แย่สักกี่ครั้ง
.
.
.
.
.
“นี่มาร์การองค์ร้านดังเลยนะเดรน....พวกพนักงานขายมองพี่หัวจรดเท้าเลย พวกมันนึกว่าพี่ไม่มีปัญญาซื้อ”
“ขอบคุณพี่ชาย.....นี่เป็นขนมที่ผมชอบที่สุดเลย.....ผมชักจะรักพี่มากขึ้นทุกวันแล้วสิ”
“พี่ดีใจที่เราชอบนะ....เมื่อก่อนนี้พี่ก็ชอบมัน....ขนมหวาน กินมากก็เพ้อฝันมาก”
“แต่มันก็ทำให้พี่ชายมีความสุขไม่ใช่เหรอ....”
“อืม.....แล้วเราล่ะเดรน มีความสุขไหม”
“ผมต้องมีความสุขสิ....ได้มาเจอคนอย่างพี่ชาย.....ผมมีความสุขมากๆเลย”
ผมดีใจที่มันมีความสุข เจ้าเด็กท่อที่ตอนนี้อาศัยอยู่ในแจกันเริ่มส่งเสียงร้องเพลง เป็นเพลงลูกกรุงเก่า ๆ และเสียงของมันเป็นเสียงของเด็กผู้ชายที่ใสและกังวาน ผมนึกถึงสมัยที่ตัวเองยังเด็ก และตามพ่อไปร้านกาแฟที่มีเครื่องเล่นแผ่นเสียง
“ฮื่อฮือฮือฮือ....ฮื่อฮือฮือฮือ...ฮื้อฮือฮือฮื่อฮือ......
ความรักเอย เจ้าลอยลมมาหรือไร
มาดลจิต มาดลใจ.....เสน่หา
รัก....นี้จริงจากใจหรือเปล่า
หรือเย้า....เราให้เฝ้าร่ำหา
หรือแกล้งเพียงแต่แลตา
ยั่วอุราให้หลงลำพอง
สงสาร...ใจฉันบ้าง
วานอย่าสร้างรอยช้ำซ้ำเป็นรอยสอง
รักแรกช้ำน้ำตานอง
ถ้าเป็นสอง....ฉันคงต้องขาดใจตาย
ฮื่อฮือฮือฮือ....ฮื่อฮือฮือฮือ...ฮื้อฮือฮือฮื่อฮือ......”“ผมร้องเพลงเพราะไหมพี่ชาย”
“เพราะสิ....เพราะมาก”
“พี่ชายอยากให้ผมกลับมาเป็นเหมือนเดิมเร็วๆไหม”
“อยากสิ....ต้องทำยังไงล่ะ....พี่ต้องทำอะไรบ้าง บอกมาได้เลย”
“อาหาร.....ผมต้องการอาหารที่ดีกว่านี้......เลือดเพื่อสร้างเลือด......กระดูกสร้างกระดูก.....เนื้อหนังสร้างเนื้อหนัง......ทำเพื่อผมได้ไหม”
“ได้สิ.....พี่จะทำ.....ทำได้แน่นอน”
มันกับถูกสะกดจิต ทั้งๆที่สติของผมนั้นครบถ้วน
ผมต้องการ.....ต้องการที่จะเห็นมันจริงๆ
ร่างจริงของเจ้าเด็กท่อ
จะสวยงามเหมือนกับเสียงของมันไหม
.
.
.
.
.
ผมใช้เวลาในตอนเย็น มองหาเหยื่อที่เหมาะสม
เหยื่อที่หลอกล่อได้ง่ายและไม่โวยวาย
สนามเด็กเล่นเต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน แต่ต่างก็ไม่ได้สนใจซึ่งกันและกัน เด็กๆเล่นกันเป็นกลุ่ม บ้างก็อยู่กับผู้ปกครอง บ้างก็มีพ่อหรือแม่ยืนดูอยู่ห่างๆ
แต่มีเด็กอยู่คนหนึ่งที่ดูโดดเดี่ยวและแตกต่าง
เด็กผู้ชายผิวขาวหน้าตาน่ารักนั่งบนม้านั่งห่างออกไป ท่าทางดูกล้าๆกลัวๆ ไม่ยอมมารวมกลุ่มเล่นกับคนอื่นๆ
ทำสิ.....เพื่อเจ้าเดรน
เพื่อการคืนชีพ
มันก็เหมือนกับครั้งก่อนๆนั่นแหละ
ครั้งก่อนๆที่ผมซุ่มดักตามทางเปลี่ยวเพื่อจี้ปล้นหรือวิ่งราว
เพียงแต่คราวนี้อาจจะมีคนต้องตาย....หมายถึงตายแน่นอนจริงๆ
เสียสละหนึ่งชีวิต เพื่ออีกชีวิตหนึ่ง
“เอ้าหนู......มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ ไม่ไปเล่นกับเพื่อนๆหรือ” ผมแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ดูภูมิฐาน แต่ก็สมกับวัยยี่สิบปลายๆ เอ่ยกับเหยื่อตัวน้อยด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูใจดีอย่างที่ไม่เคยพูดมาก่อน
“ผม....รอแม่มารับครับ”
“อ้าว....แล้วทำไมมารอตรงนี้เล่า”
“ที่โรงเรียนไม่มีคนแล้ว....ผมไม่อยากรอที่นั่นคนเดียว”
“งั้น....ไปเล่นเกมส์กับน้าไหม”
เด็กน้อยทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้าถี่ๆ นั่นหมายถึงเหยื่อกำลังติดกับ
.
.
.
.
.
.
“อีกไกลไหมครับคุณน้า”
“อีกนิดเดียว”
“ผมเหนื่อย”
“ขี่คอน้าไหม”
ผมจับเจ้าตัวเล็กขึ้นแบกพาดคอ เห็นแบบนี้แต่ก็ตัวหนักไม่ใช่เล่น คงเพราะผมไม่เคยอุ้มเด็กมาก่อนในชีวิต
สองมือเล็กๆโอบรอบใบหน้าของผมเอาไว้ ด้วยความหวาดกลัวว่าจะตกลงไป สัมผัสนุ่มๆของเด็กชายบริสุทธิ์ไร้เดียงสา มันกลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกละอายแก่ใจเพิ่มขึ้นทุกฝีเท้าที่ก้าวเดิน
อีกนิดเดียว....
ใกล้ถึงแล้ว.....
ไม่เจ็บหรอกไอ้หนู....
ไม่เจ็บเลยสักนิดเดียว....
ผม.....กำลังทำอะไรอยู่กันแน่
“ถึงแล้วเหรอครับคุณน้า”
“เอ่อ.....น้ามีธุระต้องทำน่ะ หนูน้อยจำเบอร์แม่ได้ไหม น้าจะโทรให้แม่หนูมารับนะ”
“เบอร์แม่อยู่ในเป้ครับ”
ผม.....ทำไม่ได้
ทำไม่ได้
.
.
.
.
.
“พี่ชาย.......หาได้หรือยัง.....อาหารของผม.....ของผม”
“พี่กำลังพยายามอยู่”
“เร็วหน่อยนะพี่ชาย.....ผมหนาว......ทรมานเหลือเกิน......ผมอยากมีเนื้อหนัง.....ไม่อยากอยู่ในสภาพนี้อีกต่อไปแล้วพี่ชาย......มันทรมาน.....ทรมานแทบขาดใจ”
บางครั้ง....ผมก็นึกอยากจะฆ่ามัน
หรือไม่ก็เอามันไปทิ้งในที่ไกลๆ
ผมเกลียด....เวลาที่มันคร่ำครวญอย่างทรมาน ทุกประโยคที่ตอกย้ำราวกับผมเป็นต้นเหตุให้มันต้องมีสภาพเช่นนี้
ไม่รู้ว่าตัวเองจะทนไปได้อีกสักแค่ไหน
แต่พอมันเริ่มร้องเพลง ความรู้สึกกดดันทั้งหลายก็พลันมลายหายไปจนสิ้น
เมื่อมันร้องเพลง ชีวิตผมมีความหวัง ความหวังแบบไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน
ผ่านไปอีกหนึ่งวัน กับชีวิตที่ไม่เพียงแค่ไร้ค่า แต่มันเลวร้ายลงไปทุกที ก่อนจะกลับถึงห้อง ผมเห็นภาพสเก็ตคนร้ายชิงทรัพย์ติดอยู่ที่เสาไฟฟ้า
ไม่น่า......ผมบอกกับตัวเอง......ภาพสเก็ตนั่นน่ะดูไม่เหมือนผมเลยสักนิด มันไม่มีจุดเด่นเอาเสียเลย จะมองว่าเป็นใครก็ได้ ผมผ่านพวกกรรมการ คนใช้แรงงาน พ่อค้าหาบเร่ หลายคนทีเดียวที่มีความคล้ายคลึงกับภาพสเก็ตยิ่งกว่าผมเสียอีก
แต่ที่หลอกไม่ได้....มันคือความรู้สึกผิดที่เกาะกินใจผม
ก๊อกๆๆตกดึกคืนนั้น ใครบางคนเคาะประตูเรียกผม ไม่ใช่ตำรวจอย่างที่คิด.....แต่กลับเป็นชายวัยกลางคนหน้าตาขี้ริ้ว
“มีอะไรหรือลุง”
“ไอ้หนุ่ม.....ลุงมีเรื่องสำคัญจะคุย......สำคัญมากๆ”
“แต่ผมไม่รู้จักลุง”
“ได้โปรดเถิด.....ลุงมาตามหาลูกชาย ลูกชายของลุงหายไป”
แกร้องไห้ แล้วผมทนน้ำตาคนแก่ไม่ไหว ไม่ใช่เพราะสงสาร แต่เพราะรำคาญพวกมันมากกว่า....
“ลุงเคยอยู่ที่นี่”
“หา.....ว่าไงนะ.....ไหนว่ามาตามหาลูกชายไม่ใช่หรือ”
“ฟังนะไอ้หนุ่ม เอ็งอยู่ห้องนี้มาได้สักพัก ไม่ได้เห็นอะไรแปลกๆบ้างหรือ”
“ไม่นี่ลุง”
ผมโกหก....โกหกคำโตเลยล่ะ
“ลูกชายของลุง......มันเป็นปิศาจ......เด็กนั่นเป็นปิศาจที่น่ากลัว”
“บ่นเหี้ยอะไรของลุงเนี่ย.....โอ๊ยยยยยยย”
ผมไม่ทันระวัง ไม่นึกว่าคนแก่ท่าทางโง่เง่าแบบนี้จะพกอาวุธซึ่งก็คือที่ช๊อตไฟฟ้า
“ข้าจับตาดูเอ็งมาตั้งแต่วันแรกที่เอ็งย้ายมาแล้ว อยู่ๆเอ็งก็เปลี่ยนไป ข้าเห็นทุกอย่างที่เอ็งทำ เริ่มจากลักขโมยมาเป็นวิ่งราว....เอ็งเจอมันแล้วใช่ไหม”
ไม่ทันได้ตอบอะไร ไอ้แก่นั่นก็เตะเข้ามาที่ท้อง ทั้งเจ็บและจุกจนอาเจียนออกมา
“อ๊อกกก....ห่าเอ๊ยยย.....อุ่บบบบ”
“แถมเมื่อวันก่อนเอ็งยังลักพาตัวเด็กมาอีก บอกมาว่ามันอยู่ที่ไหน.....ข้าจะฆ่ามันให้สิ้นซาก.....หึหึหึ.....เอ็งน่ะ หลงเสน่ห์ไอ้เด็กเวรนั่นแล้วน่ะสิ ข้าจะเล่าให้ฟังก็ได้....” มันชักปืนออกมาจากกระเป๋า “อย่าขยับ.....อย่าคิดหนี ข้าไม่ได้อยากจะทำร้ายเอ็ง ไม่...ถ้าไม่จำเป็น มันต่างหากที่ข้าจะมาจัดการ ฟังให้ดีนะ.....เมื่อปีก่อน ข้าเจอมันนอนอยู่ที่ข้างถนน ก็เลยเก็บมันมาเลี้ยงที่ห้อง.....เลี้ยงเหมือนลูกแท้ ๆ แต่เอ็งรู้ไหม ไอ้เด็กนั่นมันเป็นปิศาจ คอยบงการให้ข้าทำเรื่องเลวๆ สั่งให้ฆ่าขโมยและจี้ปล้น เพื่อซื้ออาหารราคาแพงกับของเล่นให้มัน มันไม่รู้จักพอ แม้ว่าข้าจะพยายามแค่ไหน ใช่....ข้าหลงเสน่ห์ จากที่คิดกับมันเหมือนลูกหลาน ข้าอยากจะเป็นอย่างอื่น เอ็งเข้าใจไหม มันยั่วยวนข้าทุกคืน ทำตัวเหมือนลูกแมวไร้เดียงสา คอยมาคลอเคลียจนอารมณ์ข้ามันเตลิดไปไหนๆ....ข้าบอกว่าอย่าขยับไง”
ห่า.....ปืนเก็บเสียง ไอ้แก่ระยำยิงเฉียดหน้าผมไปนิดเดียวเท่านั้น เสียงดัง ‘ปุ๊’ พร้อมกับโซฟาเก่าๆที่ถูกทะลวงเป็นรูโบ๋
“ข้าต้องสู้กับตัวเองทุกคืน จนสุดท้ายข้าไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป ข้าบีบคอมันตายคามือแล้วเอาศพมันไปโยนทิ้ง ยัดใส่กระเป๋าเดินทาง....แต่มันก็กลับมาหาข้าอีกในวันรุ่งขึ้น ข้าฆ่ามันอีกครั้ง มันก็กลับมาอีกครั้ง ข้านึกว่าตัวเองบ้าไปแล้ว...แต่สิ่งที่เห็นมันชัดเจนเหลือเกิน......เอาล่ะ.....เอ็งเจอมันแล้ว ข้ามั่นใจ มันยังอยู่ในท่อใช่ไหม ข้าสับมันจนเละเป็นชิ้น แต่ข้ารู้ดีว่ามันจะต้องไม่ตาย....”
“ฝัน....ข้าฝันเห็นมันทุกคืน แม้แต่ในฝันมันยังตามมาหลอกหลอนข้า....วันนี้ข้าจะจบทุกอย่างเอง” ไอ้แก่โรคจิตล้วงเอาอีกอย่างออกมา มันเป็นขวดแก้วใส่น้ำหวานที่มีน้ำใสๆบรรจุอยู่.....ไม่ใช่น้ำมนต์ก็คงเป็นน้ำกรดกระมัง
เพล้ง
แจกันใบเขื่องราคาหลักหมื่นที่ตั้งพิงอยู่ตรงผนัง อยู่ๆก็เอนล้มลงจนแตกเป็นเสี่ยง
บางสิ่งในนั้นไหลออกมา รูปร่างของมันช่าง.....
ไอ้เดรนบอยพูดถูกแล้ว.....สภาพของมัน.....ไม่ว่าใครก็ไม่สมควรที่จะได้เห็น
มันเป็นความน่าเกลียดอย่างที่ใครก็ไม่อาจบรรยายได้
“พ่อจ๋า......หึหึหึ.......คิดถึงหนูหรือพ่อ”
เสียงปืน(เก็บเสียง) เสียงกรีดร้องและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง กลิ่นเหม็นเน่าชวนสะอิดสะเอียน ทุกอย่างเกิดขึ้นพร้อมๆกันจนร่างกายของผมไม่อาจทนแบกรับได้ไหวอีกต่อไป
ตาของผมพร่าเลือน.....และสลบไปในที่สุด
.
.
.
.
.
.
.
“พี่ชายยย......พี่ชายยยยย”น้ำเสียงเย็นยะเยือกของมันปลุกผมให้ตื่นขึ้น ตอนนั้นเป็นเวลาตีสอง
สภาพห้องนั้นเละเทะและเต็มไปด้วยกองเลือด ไอ้แก่ระยำเปตรนอนฟุบอยู่บนพื้นห้อง เนื้อตัวมันเปล่าเปลือยดูอุจาดตา และเท่าที่ระลึกได้ ตอนที่มันเข้ามาในห้องของผม ตัวมันโตกว่านี้
แต่ตอนนี้มันกลายเป็นซากมัมมี่แห้งๆ
“พี่ชาย......อาหาร......ผมต้องการมันอีก”
ตลกโคตรๆที่ผมไม่ถูกมันกิน จนบัดนี้ผมยังหาคำตอบไม่ได้ เดรนบอยนั่ง.....ไม่สิ ต้องใช้คำว่า ‘กอง’ คงจะเหมาะสมกว่า มันกองอยู่บนโซฟาเก่าๆ โดยมีเสื้อผ้าโชกเลือดของไอ้แก่ห่อหุ้มตัวมันเอาไว้
“เกือบคืนร่างได้แล้วพี่ชาย......อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น.....พี่ชายช่วยผมได้ใช่ไหม”
มันฮัมเพลงเศร้า....เสียงของมันฟังดูเศร้า
และผมก็ตอบตกลงกับมันเช่นเคย
เวลาแบบนี้....
จะไปหาอาหารได้จากที่ไหนกันนะ
ผมอาบน้ำและแต่งตัวออกจากห้องอย่างลวก ๆ ไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ที่ผมมั่นใจว่าจะต้องหาอาหารมาได้อย่างแน่นอน
“พี่ขา.....เที่ยวมั้ยพี่.....ไม่แพงหรอกค่า.....คืนนี้หนูทั้งเหงา....ทั้งเสี้ยนเลย”
อีกระหรี่ตัวหนึ่งวิ่งมากอดแขนผมอย่างตีสนิท ท่าทางดัดจริตของมันทำเอาผมจินตนาการไม่ถูกเลยทีเดียว......
ว่าวินาทีสุดท้ายตอนที่มันกำลังจะตาย....มันจะทำหน้าแบบไหนกันนะ
.
.
.
.
.
.
To be con
เรื่องนี้เสื่อมและต่ำตม กรุณางดเรื่องศีลธรรมเอาไว้ก่อน 55555+
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
