พิมพ์หน้านี้ - เด็กชายในท่อระบายน้ำ - EP สุดท้าย (20/4/2015)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: mutyamania ที่ 13-03-2015 22:28:32
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com
.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
เด็กชายในท่อระบายน้ำ
.
.
.
.
.
.
.
“แฮ่ก....แฮ่ก”
ชายขี้ริ้ววัยกลางคนกำลังทำบางอย่างในห้องน้ำ เนื้อตัวของเขาเปลือยเปล่าและเต็มไปด้วยเลือด มีดอีโต้ในมือถูกยกขึ้นจนสุดแขน ก่อนจะสับลงไปบนชิ้นเนื้อแหลกเหลวที่กองอยู่บนพื้น กองเนื้อเละๆที่ยากจะดูออกว่าชิ้นไหนคืออะไร มีเพียงบางอย่าง นิ้วมือเล็ก ๆ สามสี่นิ้ว ที่บ่งบอกได้ว่ากองเนื้อนั้นเคยเป็นอะไรมาก่อน
มนุษย์.....มันเคยเป็นมนุษย์
ชายขี้ริ้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง หัวเราะทั้งน้ำตา เขายังคงสับต่อไป....และต่อไป
“หึหึหึ”
จงหายไป.....
จงหายไปซะ
อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงได้เลย
.
.
.
.
.
ผมตกงานมาได้ปีกว่าแล้ว....
บริษัทที่ผมเคยทำอยู่ในตำแหน่งพนักงานจัดซื้อนั้น ค่อนข้างใหญ่โตและมั่นคง และในตอนนั้นผมกำลังจะได้เลื่อนขั้นให้เป็นถึงผู้ช่วยหัวหน้าส่วนจัดซื้อ ในตอนแรกอะไรๆ มันก็ดีอยู่หรอก แต่ถ้าไม่ใช่เพราะมีส่วนรู้เห็นและเข้าไปพัวพันเกี่ยวกับการทุจริตยักยอกเงินของบริษัท ผมก็คงไม่ต้องถูกเด้งให้ออกมานั่งหายใจทิ้งเฉยๆไปวันๆแบบนี้
เรื่องมันยาวน่ะ....ไอ้ที่สั้นเพียงอย่างเดียว ก็เห็นจะเป็นความคิดสั้นของผมเองเท่านั้น
ผมถูกไล่ออก และมีประวัติที่เสียอย่างไม่อาจเรียกคืนได้นับแต่นั้น เงินเก็บที่มีมาเริ่มร่อยหรอ ส่วนหนึ่งหมดไปกับการชำระหนี้สิน และอีกน้อยนิดคือเศษเงินที่ผมใช้ประทังชีวิต
คอนโดราคาแพงที่ผมซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรง....และน้ำลายในการสอพลออีกนิดหน่อยถูกขายเพื่อนำเงินมาใช้จ่ายและใช้หนี้ ดังนั้นสภาพของผมในตอนนี้จึงไม่ต่างอะไรไปจากคนจรจัดไร้บ้านซุกหัวนอน ไม่มีบริษัทไหนรับผมเข้าทำงาน จนต้องกลายมาเป็นเด็กคิดเงินในร้านสะดวกซื้อ และเช่าห้องรูหนูซอมซ่ออยู่ให้มันผ่านไปวันวันหนึ่งเท่านั้น
“มัดจำที่เหลือขอจ่ายพร้อมค่าเช่าตอนสิ้นเดือนนะเจ๊”
“เออๆ.....แล้วแต่ลื๊อละกัน แล้วอย่าให้เลยกว่านั้นล่ะ”
ผมตัดสินใจเช่าห้องอยู่ที่นี่ ตึกเก่าแก่ในชุมชนสลัมแออัด เจ้าของห้องปล่อยเช่าง่ายมากทั้งๆที่ผมขอจ่ายมัดจำล่วงหน้าแค่บางส่วน
มีผีหรือเปล่าวะ
ช่างแม่ง มีก็ดีสิ จะได้ขอหวย
.
.
.
.
.
.
“อูยเบาสิพี่...หนูเจ็บ”
“อีสัตว์ อย่าดัดจริต หลวมอย่างกับแกว่งแขนในโอ่ง”
ชีวิตแรงงานราคาถูก ก็ต้องมีเซ็กส์แบบถูกๆกับอีตัวข้างเสาไฟฟ้า ผมนึกถึงตอนที่ตัวเองยังรุ่งโรจน์ เกิดอารมณ์พลุ่งพล่านขึ้นมา อย่างน้อยก็ต้องระดับหมอนวดย่านรัชดา ช่วงไหนรวยหน่อยก็พริตตี้เอ็มซีไปจนถึงนักศึกษา
ก็คนมันมีเงินจ่ายอ่ะนะ
“เหี้ย.....หลวมชิบ....เอาไม่มันเลยเว้ยยยย”
“ของพี่มันเล็กหรือเปล่า.....ว๊ายยย....เจ็บนะพี่”
“ของกูไม่เล็ก ของมึงสิหลวม ปากดีอยากเจ็บตัวหรือไงวะ...หา!!!!”
อีตัวที่ผมหิ้วขึ้นมาค่อนข้างแก่และแต่งหน้าจัด เนื้อตัวเหม็นกลิ่นน้ำหอมราคาถูกจนแสบจมูกไปหมด เย่อกับมันได้ไม่นานผมก็จับมันพลิกคว่ำ
“ว๊ายยยย....พี่...เจ็บ...เจ็บ....หนูเจ็บ”
“เออ....ค่อยยังชั่วหน่อย อย่างน้อยตูดมึงก็ฟิต”
ผมปลดปล่อยสิ่งที่คั่งค้างมานาน พ่นคำสบถหยาบคายออกมาดังๆอย่างสาแก่ใจ ก่อนจะสลัดร่างเน่าๆของอีตัวราคาถูกให้ออกไปพ้นทาง ไอ้สัตว์.....มันกระซิบด่าผมและผมได้ยิน ผมจึงยันมันเบา ๆที่ก้นเปลือยเปล่าข้างหนึ่งของมันด้วยเท้าของผม
อันนี้ผมแค่หยอกเย้า
“เอ้าเงิน” อีกระหรี่ชักสีหน้า และเดินมากระชากแบงค์ร้อยสองใบจากมือผม
“นี่ทิป” ผมส่งให้มันอีกยี่สิบบาท และหัวเราะลั่นอย่างอารมณ์ดี
“หนูขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะพี่” นังนี่เรียกผมว่าพี่ ให้ตายเถอะ พอเย่อกันจนเสร็จแล้ว ได้มองหน้ามันมันชัด ๆ ท่ามกลางแสงจากหลอดไฟเพดานที่ถูกเปิดจนสว่างไสว อีนี่มันรุ่นแม่กูเลยนี่หว่า
“ตามสบาย.....” ผมจุดบุหรี่สูบแก้เซ็ง เซ็กส์ห่วยๆที่เสร็จแบบขอไปที สองร้อยยี่สิบผมว่ามันก็ยังแพงไปอยู่ดี
ผมเอนกายพักผ่อน บนเตียงนอนราคาถูก พลางแค่นหัวเราะให้กับชีวิตที่แสนจะตกต่ำจากหน้ามือเป็นหลังเท้า
หนึ่งปีก่อนหน้านี้ผมกินอยู่เยี่ยงราชา....
สามเดือนหลังจากตกงาน ผมตระเวนไปทั่วเพื่อหางานใหม่ ยังทระนงตนและเย่อหยิ่งจองหอง
ห้าเดือนหลังตกงาน ชีวิตผมเริ่มลำบาก เงินร่อยหรอ กินใช้อย่างกระเบียดกระเสียร ก่นด่าทุกคน และโทษทุกอย่าง ยกเว้นตัวผมเอง
เจ็ดเดือนหลังจากตกงาน ผมถูกตราหน้า ถูกติดประกาศลงหนังสือพิมพ์ ไม่มีบริษัทไหนจ้างผม ผมเริ่มสำนึกในความเหี้ยของตัวเอง
และตอนนี้ผมมีเงินพอแค่ค่าเหล้าถูกๆ กับเย่ออีตัวข้างถนน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงกรีดร้องของผู้หญิงที่ผมเพิ่งมีอะไรด้วยดังออกมาจากห้องน้ำ ผมรีบลุกจากเตียงและวิ่งไปดูทั้งๆที่ยังไม่ได้สวมเสื้อผ้าแม้เพียงชิ้นเดียว อีสัตว์....ผมทั้งตะโกนด่าและทุบประตู สั่งให้มันเปิด แต่มันก็ยังกรีดร้องอยู่อย่างนั้น ดังขึ้น...ดังขึ้น กรีดร้องอย่างเจ็บปวดทรมานจนกระทั่งเสียงร้องเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงครางผะแผ่ว ก่อนจะเงียบหายไป
ทั้งหมดเกิดขึ้นและจบลงอย่างรวดเร็ว
ผมนิ่ง....นิ่งอยู่นานอย่างใช้ความคิด หัวใจของผมเต้นแรงและถี่กระชั้น
มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล
มีบางอย่างที่น่ากลัวเกิดขึ้น
มีบางอย่างอยู่ในนั้น ในห้องน้ำ ผมตัดสินใจถีบพังประตูเข้าไป
และทุกอย่างนั้นว่างเปล่า
ไม่มีร่างของอีตัวแก่คราวแม่ที่ผมเพิ่งนอนด้วย มีเพียงคราบเลือดที่สาดกระเซ็นเปรอะผนัง และเจิ่งนองอยู่เต็มพื้น เลือดจำนวนหนึ่งค่อยๆไหลอย่างเอื่อยเฉื่อยตามแรงโน้มถ่วง ลงไปสู่ท่อระบายน้ำ
“เอิ๊ก”
นั่นเสียงเปตรอะไรวะ? เสียงคล้ายกับคนเรอ ดังขึ้นมาจากท่อ ผมเหลียวมองไปรอบตัวอย่างหวาดกลัว นี่มันเหี้ยอะไรหนักหนากันนะ ชีวิตที่แสนตกต่ำ แล้วยังจะต้องมาเจอเรื่องซวยๆแบบนี้อีก
ภาพหลอน....
มันต้องใช่แน่ ๆ
เพราะเครียดเลยฝันเป็นตุเป็นตะ เพราะไม่ได้มีเซ็กส์มานาน ถึงได้ฝันว่าหิ้วกระหรี่ข้างเสาไฟขึ้นมาอึ๊บประตูหลังบนห้อง รอยเลือดพวกนี้ก็ด้วย ตื่นเสียทีเถอะห่าเอ๊ย
แต่ว่านะ.....ถึงผมจะเหี้ยแค่ไหน ขี้โกง ตอแหล สันดานโจรเลี้ยงไม่เชื่อง
แต่ผมมั่นใจว่าผมมีสติและไม่ได้บ้า ไม่เคยแม้แต่จะคิดเสพย์ยาเลยด้วยซ้ำไป
แล้วภาพตรงหน้ามันคืออะไรกันล่ะ
“นี่.....พี่ชาย.....ผมหิวจังเลย หาอาหารมาให้กินอีกได้ไหม”
“มะ....มึงเป็นใครวะ แล้วมึงซ่อนอยู่ที่ไหน”
ใครสักคนกำลังพูดกับผม และผมมั่นใจว่าในห้องแคบ ๆรวมไปถึงห้องน้ำนี่ มันมีแค่ผมคนเดียวเท่านั้น
ไม่มีที่พอให้ใครหลบซ่อนได้หรอกน่ะ
“พี่ชาย......ช่วยผมหน่อยสิ.....หาอะไรให้กินหน่อย ผมหนาวแล้วก็หิวมากด้วย....”
เสียงนั่น
ดังมาจาก....
ท่อระบายน้ำ......
“พี่ชาย.....”
เจ้าเสียงนั่นยังคงดังเจื้อยแจ้วไปเรื่อย ผมเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างอ่อนแรง และกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับไฟฉายหนึ่งกระบอก
และทันทีที่แสงสว่างนั้นสาดส่องลงไปยังท่อน้ำอันมืดมิด มันก็ตกกระทบเข้ากับดวงตาข้างหนึ่ง ซึ่งบังเอิญว่ากำลังค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาพอดิบพอดี กลายเป็นว่าผมกับเจ้าสิ่งนั้น เราสบตากัน.....นานเนิ่น
“สวัสดี....พี่ชาย......พี่.....ไม่กลัวผมใช่มั้ย....หืม?”
ให้ตายเถอะ มันช่างเป็นดวงตาที่ทั้งสวยงามและดูเศร้าสร้อยอะไรเช่นนี้
.
.
.
.
.
.
to be con
-
เด็กชายกินคน..
แถมกินผญไปยังไม่พออีก :katai1:
งานนี้ใครจะอยู่ใครจะไปคะ
(แนวสยองขวัญหรือเปล่า??)
-
รอลุ้นกันต่อไป :3123:
-
ไปอยู่ในท่อได้ไงอะ
น่าติดตามคงจะหลอนไม่น้อยเลย
-
อย่าบอกนะว่าถูกสับเละขนาดนั้นไม่ตายแถมยังกินเนื้อดิบ.... :ling2:
-
หนูกินจุไปมั้ย? ว่าแต่ลากไปกินในท่อได้ไงอ่ะ :ruready
-
ชื่อเรื่องแนวมากๆ ชอบค่ะ :mew1:
-
แค่เกริ่นมาก็สนุกแล้ว :katai2-1:
-
เปิดเรื่องได้อย่างน่าสนใจเช่นเดิมจ้า ดีใจที่ได้อ่านเรื่องใหม่ของคนเขียนน่ะ หวังว่าเรื่องนี้จะมีอะไรหวาน ๆ ให้เห็นบ้างน่ะ เพราะเรื่องที่แล้วบอกเลยว่าชอบมาก แต่อยากได้ความหวานให้มันชุ่มชื่นหัวใจบ้างน่ะ :mew3:
-
แอบหลอนนะเนี้ยะ
-
เริ่มกลัวนิดๆกับบทนำวรรคแรก คือมันเกี่ยวโยงมาถึงตอนจบของบทนำรึป่าว รึที่จริงแล้วคนที่สับมนุษย์ก็คือไอ่คนที่ตกงาน แล้วก็เป็นคนที่เลี้ยงผู้ชายในท่อระบายน้ำ แต่ผู้ชายที่อยู่ในท่อระบายน้ำมันมาได้ไงอ่ะ แล้วต่อไปผู้ชายที่ดำเนินเรื่องจะต้องเอาคนมาฆ่าให้ผู้ชายในท่อระบายน้ำกินเรื่ิอยๆเลยหรอ.หรือว่าอะไรยังไง เริ่มวิตกล่ะ ตอนนี้เหมือนกำลังอ่านนิยายสยองขวัญอ่ะ หลอนดีแท้
-
เริ่มกลัวนิดๆกับบทนำวรรคแรก คือมันเกี่ยวโยงมาถึงตอนจบของบทนำรึป่าว รึที่จริงแล้วคนที่สับมนุษย์ก็คือไอ่คนที่ตกงาน แล้วก็เป็นคนที่เลี้ยงผู้ชายในท่อระบายน้ำ แต่ผู้ชายที่อยู่ในท่อระบายน้ำมันมาได้ไงอ่ะ แล้วต่อไปผู้ชายที่ดำเนินเรื่องจะต้องเอาคนมาฆ่าให้ผู้ชายในท่อระบายน้ำกินเรื่ิอยๆเลยหรอ.หรือว่าอะไรยังไง เริ่มวิตกล่ะ ตอนนี้เหมือนกำลังอ่านนิยายสยองขวัญอ่ะ หลอนดีแท้
:a5:
-
ตามค่ะ เปิดเรื่องได้น่าติดตามมากๆ ><
-
ทั้งน่ากลัว และน่าติดตาม :teach:
-
น่ากลัวเบา ๆ รอตอนต่อไปจร้า
-
เปิดมาได้น่ากลัวดีแท้ รอจ้าๆๆๆ
-
คนแต่งคะ จะเอาเรื่องนี้ให้อยู่ในแนวไหนคะเนี่ย แต่น่าติดตามฝุดๆอ่ะ :mew5:
-
ไม่อยากเดาเลยกลัวเงิบ
แต่ลุ้นตอนต่อไปมากๆ
-
o13
-
หลอนเลย :ling3:
-
หวาาาา เรื่องใหม่ ติดตามๆ
จะเหมือนเรื่องโจ๊กมั้ยคะเนี้ย แบบต้องหาคนมาให้กินเรื่อยๆ สยอง :sad4:
-
น่ากลัวอ่ะ เหมือนอ่านหนังผีเลย o22
ตอนที่สองอย่าน่ากลัวไปกว่านี้นะค่ะ เดี๋ยวเราไม่กล้าอ่านต่อ หุหุ
รอตอนต่อไปค่ะ :katai1: o22
-
รอค้าา ชอบบ
-
จิ้มๆ รอมาต่อ ชอบแนวนี้ครับบบ
-
เปิดเรื่องมาได้ดูน่าสยองแล้วน่าสนใจค่ะ ขุ่นพี่รีบเอาน้องออกมาจากท่อเหอะ
-
ชอบครับ แนวแบบนี้มีน้อย หลอนๆดี :pig4:
-
:hao4:
ออกแนวสยองขวัญนะเนี่ย คงไม่ใช่ แบบว่า คนเอากะผีเด็กนะ :hao6: :hao6:
-
เข้ามาส่อง :hao4:
-
หลอน
-
ตามติด
ชอบอ่านแนวนี้ o13
:mc4: :mc4:
-
อ่านแล้วนึกถึงเรื่อง room7 นิยายฆ่าตกรรมของญี่ปุ่น
ที่จับคนมาอยู่ในห้องทั้ง7ห้อง แล้วฆ่าเลื่อยชำแหละที่ละห้องทิ้งลงท่อระบายน้ำ
:katai1:
-
เรื่องใหม่!! :mc4:
ชอบค่ะ แค่เปิดเรื่องมาก็น่าขนลุกแล้วว
ลุ้นว่าหน้าตาของเด็กชายในท่อระบายน้ำจะมุ้งมิ้งแค่ไหนน :katai5:
-
คำเดียว ต้องติดตามตอนต่อ
-
EP.1
ผมค่อยๆหย่อนไส้กรอกใกล้หมดอายุที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อที่ผมทำงานอยู่ ลงไปในรูระบายน้ำ
น่าแปลกดีที่ผมไม่รู้สึกกลัวมากไปกว่านี้ ทั้งที่ควรจะกรีดร้องหรือไม่ก็หัวใจวายไปเสียให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
“แหวะ......ไม่อร่อยเลย....พี่ชาย.....ไส้กรอกนี่เย็นชืดชะมัด.....หาของที่อร่อยกว่านี้มาให้ผมกินได้ไหม”
“อย่าเรื่องมากนักเลยน่ะ....กูไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นหรอก”
“ชิส์....จะทนกระเดือกไปก่อนก็ได้ฟะ...ทำไมถึงต้องมาเจอคนเช่าห้องฐานะยากจนแบบนี้ด้วยเนี่ย”
“ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะน่ะ”
ไม่อยากจะเชื่อเลยให้ตาย....นี่ผมคุยโต้ตอบกับอะไรอยู่เนี่ย
.
.
.
.
.
เจ็ดโมงเช้า
ผมสะดุ้งตื่นจากเสียงนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์มือถือ ฝันร้ายเมื่อคืนนี่มันหลอนติดตาดีแท้ กลิ่นคาวเลือดของโสเภณีข้างถนนคนนั้นยังติดอยู่ที่ปลายจมูกของผมอยู่เลย
ผมเปลี่ยนผ้าเพื่อที่จะอาบน้ำ ทันทีที่เหยียบย่างเข้าไปในห้องน้ำ ผมอดที่จะมองอย่างสำรวจไม่ได้ โล่งอกที่ทุกอย่างปกติดี ไม่มีคราบเลือดสีแดงฉานที่สาดกระเซ็นไปทั่วอย่างน่าสะอิดสะเอียนเหมือนเช่นในฝันร้ายนั้น ทุกอย่างสะอาดเอี่ยม
ซ่าส์....ซ่าส์
สายน้ำเย็นฉ่ำจากฝักบัวช่วยเรียกคืนความสดชื่นให้กลับคืนมาอีกครั้ง ชำระล้างเอาความกังวลทั้งหลายออกไปจากหัวจนสิ้น สมองรู้สึกปลอดโปร่ง ในขณะที่ความเย็นของน้ำทำเอาร่างกายนั้นตื่นตัวไปทุกสัดส่วน วันนี้เข้างานกะบ่าย เพราะฉะนั้นช่วงเช้านี่ผมจะใช้เวลาพักผ่อนอยู่ในห้องซอมซ่อนี่ เปิดดูหนังโป๊แจ่มๆที่โหลดมาหลายเรื่องแล้วก็จะบรรเลงกิจกรรมหรรษาด้วยสองมือ.....ตามประสาหนุ่มโสดกลัดมันผู้ตกยาก แค่คิดมันก็สยิวซาบซ่านจนอยากจะช่วยตัวเองมันเสียเดี๋ยวนี้....
“พี่ชาย......หยุดอาบน้ำทีได้ไหม......น้ำมันไหลโดนผม.....แสบตาไปหมดแล้วพี่ชาย”
“เฮ้ยยยย.......มึง......นี่มึงยัง.....”
“ก็ผมน่ะสิพี่ชาย....อะไรกัน เมื่อคืนเรายังคุยกันตั้งนานสองนาน ลืมไปแล้วหรือยังไง”
อารมณ์คึกของผมหดหายไปจนสิ้น ผมปิดฝักบัวและชะโงกดูตรงท่อระบายน้ำที่ถูกปิดฝาเอาไว้ ผมเอาเท้าเขี่ยฝาปิดออกและมองดูข้างในนั้น มันมืดสนิทจนไม่อาจมองเห็นสิ่งใดได้ แต่ผมจดจำดวงตาข้างนั้นได้เป็นอย่างดี
ดวงตาที่สวยงามและเศร้าสร้อยแบบนั้น ยากที่จะลืมมันได้ลง มันถูกบันทึกเอาไว้ในสมองของผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
สรุปว่าผมไม่ได้ฝันไป และภารกิจยามเช้าทุกอย่างเป็นอันต้องล้มเลิก รวมไปถึงการอาบน้ำนี่ก็ด้วย ผมจึงตัดสินใจที่จะนั่งคุยกับมันให้เป็นเรื่องเป็นราว
“มึงเป็นใคร....แล้วเป็นตัวอะไรกันแน่”
“พี่ชาย....อย่าพูดจาหยาบคายกับผมนักซี่.....ไม่สงสารผมหรือไง.....พูดกับผมดีดีเถอะน่า” น้ำเสียงมันออดอ้อนเสียจนน่าหมั่นไส้ไม่ใช่น้อย
“ก็ได้.....น้องเป็นใคร แล้วทำไมถึงไปอยู่ในนั้นได้.....ห่าเอ๊ย....กูต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”
“ใจเย็นๆ.....พี่ชายไม่ได้บ้า แล้วก็ไม่ได้เห็นภาพหลอนด้วย ผมมีอยู่จริง....อยู่ในนี้ ผู้ชายใจร้ายคนหนึ่งฆ่าผม เขาสับผมเป็นชิ้น ๆ แล้วทิ้งลงท่อนี่......สับจนละเอียดเลย”
“งั้นน้องก็เป็นผี”
“ถ้าผมเป็นผี ผมคงไม่มาจมอยู่ในท่อเหม็นๆแบบนี้หรอกพี่ชาย.....ป่านนี้วิญญาณคงลอยไปทั่วห้องนี้ ไม่ก็ทั้งตึกนี้แล้ว....แบบนั้นสบายกว่ากันเยอะเลย”
ก็จริงของมัน....แต่ถึงกระนั้น พวกผีที่สิงสถิตอยู่ในที่แปลก ๆอย่างในช่องแอร์ หรือไม่ก็ในตู้ไม้ ก็มีอยู่ถมไป....ผมหมายถึงที่เคยได้ยินมาน่ะ ผมเคยเชื่อเรื่องพวกนี้เสียที่ไหน
“โดนสับเละแล้วไม่ตายเนี่ยนะ”
“ใช่ผมยังไม่ตาย.....ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน....แต่เชื่อเถอะว่าผมไม่ใช่ผีหรอก.....”
“โอเค.....น้องไม่ใช่ผี....ไม่ใช่ภาพหลอน....เป็นห่าอะไรก็ไม่รู้ที่แดกผู้หญิงเข้าไปทั้งตัว....แล้วน้องจะกินพี่ด้วยมั้ยเนี่ย”
“ไม่หรอกพี่ชาย....ผู้หญิงคนนั้นน่ะ....ผมไม่ได้ตั้งใจจะกินหรอกนะ....แต่เค้าน่ะคิดจะฆ่าพี่ชายต่างหาก....ผมได้ยินสิ่งที่เค้าพูดออกมา....เค้าโกรธที่พี่ชายหยามเค้า....พี่ชายหยามเขาจริงไหมล่ะ....???” มันย้อนถามผม สิ่งที่มันพูดทำเอาผมสะอึก ผมหยามอีตัวนั่นจริงๆ และอาจถูกมันปาดคอตอนหลับเอาก็ได้ ใครเล่าจะรู้
ผมควรจะเชื่อมันดีไหม....มีเหตุผลอะไรที่ทำให้ผมต้องไว้ใจมันด้วย บางทีที่ผมไม่ถูกกินอาจเพราะ.....
ไม่รู้สิ....ถ้ามันคิดจะกินผม ตอนที่หย่อนไส้กรอกลงไปในท่อ มันจะกินผมเสียก็ได้.....
“พี่ชายชื่ออะไรหรือ.....เราคุยกันมาก็ต้องแยะ ยังไม่รู้จักกันเลย”
“ภพธร.....พี่ชื่อภพธร”
“หึหึหึ.....เป็นชื่อที่เท่ห์ดีนี่นา.....”
“แล้วน้องล่ะ.....ชื่ออะไร”
“เรียกผมว่า เดรนบอย(Drain Boy) ก็แล้วกัน”
“เอาอย่างนั้นเลยเหรอวะ”
แล้วเรา....ผมหมายถึงผมกับเจ้าเด็กท่อ....เราสองคนก็เริ่มผูกมิตรกันนับแต่นั้น
.
.
.
.
.
“พี่ภพ.....”
“เออ....รบกวนเหมือนเคยว่ะ”
หลายวันมานี่ผมไม่ได้แตะต้องห้องน้ำเลย ไม่ว่าจะอาบน้ำหรือปลดทุกข์ เนื่องจากน้ำล้างสบู่และแชมพูพวกนั้นจะไหลลงไปโดนเขา ที่พอจะทำได้ก็มีแค่ล้างหน้าแปรงฟันเท่านั้น อันที่จริงท่อที่ต่อจากอ่างล้างหน้ากับท่อที่ต่อจากชักโครกนั้น เป็นคนละเส้นกันกับรูระบายน้ำบนพื้นอยู่แล้ว แต่ถึงกระนั้นผมก็เกรงว่ากลิ่นเหม็นจากการขับถ่ายพวกนั้นมันจะไปรบกวนเขาอยู่ดี
ผมจึงต้องอาศัยห้องน้ำของไอ้ธีร์ รุ่นน้องที่ทำงานอยู่ร้านสะดวกซื้อกะเดียวกัน
“ห้องน้ำพี่เสียทำไมไม่แจ้งเขาวะ....” มันถามผมอย่างสงสัย เป็นเพราะผมมาขออาบน้ำห้องมันหลายวันติดๆกัน หากไม่มาที่ห้องมัน ผมก็อาบมันเสียที่ร้านนั่นแหละ หากเกิดอยากจะปลดทุกข์ขึ้นมา ผมก็ลงไปเข้าห้องน้ำของคนดูแลหอข้างล่าง โชคดีที่ลุงแกเป็นคนเฉื่อยๆ เบลอๆ แกก็เลยไม่ว่าอะไรผม
“เออน่ะ....กูไม่ได้มาขอใช้ฟรีๆนะเว้ย แล้วกูจะจ่ายเงินให้”
“เฮ้ย....ไม่ต้องพี่ ผมแค่ถามเฉยๆ ว่าแต่....พี่มาห้องผมบ่อยๆแบบนี้ ผมคิดนะพี่”
“คิดเหี้ยอะไรวะ”
“ก็คิดว่าพี่หาเรื่องมาหาผมทุกวันน่ะสิ.....ชอบผมก็บอกมา”
“เออ....คิดแล้วสบายใจก็คิดไปนะไอ้น้อง”
ดูปราดเดียวก็รู้ ว่าไอ้นี่มันเป็นเกย์ หน้าขาวปากแดงแบบนี้ เสียงพูดก็ดูนุ่มนิ่มไม่เป็นแมนเอาเสียเลย แต่ช่างเถอะ ให้มันคิดแบบนี้ ดีกว่าให้มันสงสัยแล้วถามซักไซ้ให้มากเรื่อง
แต่ก็เสียวๆประตูหลังอยู่ไม่ใช่น้อย
.
.
.
.
.
ผมกับเจ้าเด็กท่อ....เราคุยกันมากขึ้นทุกวัน บทสนทนาระหว่างผมกับมันเป็นไปอย่างไหลลื่น ถูกคอ ราวกับเป็นเพื่อนรู้ใจที่คบหากันมานาน
“มึงว่ากูเหี้ยไหม....ที่กูแม่งยักยอกเงินจนถูกไล่ออกเนี่ย” ผมเมานิด ๆ ก็เลยเผลอปรับทุกข์กับมันด้วยเรื่องส่วนตัว
“ไม่หรอกพี่.....ถ้าเป็นคนอื่น.....ถ้าเขามีโอกาสแบบพี่.....เขาก็คงจะทำเหมือนพี่นั่นแหละ.....”
“จริงเหรอว๊า”
“มนุษย์กับความโลภเป็นของคู่กัน....พี่ไม่ได้เลวไปกว่าใครหรอกน่ะ....แค่เพราะว่าพี่มีช่องที่จะโกงเท่านั้นเอง.....ถ้าพี่ไม่ทำ คนอื่นก็ทำ.....ถ้าเขาไม่ทำ ก็ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนดีหรอก....แต่เป็นคนโง่ไม่ก็ขี้ขลาดเสียมากกว่า”
เออ....ไอ้นี้มันพูดดีแฮะ....จะว่ามันประจบหรือก็เปล่า แต่ที่มันพูดมันก็ถูก เงินน่ะ ลองได้มีโอกาสฉกฉวยมาเป็นเจ้าของอยู่ตรงหน้า ใครมันจะไม่คว้าเอาไว้ แล้วอีกอย่างไม่ได้มีแค่ผมคนเดียว เราทำกันเป็นทีม.....จะสงสารก็ไอ้เด็กหน้าอ่อนอีกคนหนึ่งที่ต้องติดคุกเพราะไม่มีเงินมาใช้หนี้เขา...
“แล้วทำไมมึงไม่ออกมาจากท่อวะ....ไอ้เด็กท่อ” ความเมาทำให้ผมพูดในสิ่งที่คาใจออกมา....ใช่ ผมอยากเห็นมัน อยากรู้ว่ามันเป็นตัวอะไร อยากหายสงสัยว่าตัวเองไม่ได้บ้าโดยที่ไม่รู้ตัว
“พี่ไม่อยากเห็นผมในสภาพนี้หรอกน่า”
“เฮอะ....มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะมีอะไรให้กูกลัวอีกวะ....น้องชาย.....”
เราคุยกันอีกพักใหญ่ ก่อนจะผมจะหลับไปในห้องน้ำพร้อมขวดเบียร์เปล่าๆประมาณหกขวด
.
.
.
.
.
.
“ว๊าย...ช่วยด้วยคนวิ่งราว”
กลางดึกคืนหนึ่ง ผมวิ่งราวกระเป๋าจากอีซิ้มแก่ท่าทางเงอะงะที่เพิ่งลงมาจากแท็กซี่ ในกระเป๋าของมันมีเงินหลายหมื่นอยู่ รวมถึงถุงสร้อยคอทองคำด้วย เส้นโตแบบนี้น่าจะหลายบาท ช่วงนี้ราคาทองลง เดาว่ายัยซิ้มคงจะเพิ่งไปซื้อมาจากร้าน....
“เดรนบอย.......วันนี้มีของดีเว้ย”
“อะไรหรือพี่ชาย”
“ก็วันนี้มึงไม่ต้องกินไส้กรอกใกล้หมดอายุอีกแล้วน่ะสิ”
ผมคีบติ่มซำที่เพิ่งไปเหมามาจากร้านชื่อดังราคาแพงหูฉี่ หย่อนลงไปในรูระบายน้ำ
“เป่าให้ผมด้วยซี่....มันร้อนนะพี่”
“เรื่องมากจริงเว้ย”
“นะครับพี่.....ถือว่าเมตตาน้องชายคนนี้ด้วยเถอะ”
ผมเป่าขนมจีบปูชิ้นโตจนมันหายร้อน และหย่อนลงไปอีกครั้ง ไอ้เด็กท่อเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย
ผมชักอยากจะเห็นมันเสียแล้วสิ
อยากรู้ว่ามันจะมีสภาพ....มีรูปร่างแบบไหนกัน
จะน่ากลัวมากไหมนะ....เห็นมันแล้วจะหัวใจวายไหม
มันจะแดกผมหรือเปล่า....แต่คงไม่ เพราะผมอยู่กับมันมาจะสองอาทิตย์แล้ว และยังปลอดภัยดี
แต่ผมคิดว่า....ผมชอบมันเข้าให้แล้ว....หมายถึงถูกชะตาน่ะ
“เราน่ะ.....อยากจะขึ้นมาบนนี้ไหม”
“แน่ใจเหรอพี่ชาย ว่าอยากให้ผมขึ้นไปน่ะ”
“เออ....กูจะได้ไม่ต้องไปใช้ห้องน้ำคนอื่นยังไงล่ะวะ”
“ถ้าอย่างนั้น....พี่ช่วยหาโหล....หรือว่าแจกันทรงสูงสักใบได้ไหมล่ะ”
“เอาใหญ่แค่ไหนล่ะ”
“ก็ใหญ่พอสำหรับเด็กหนึ่งคน......มีฝาปิดด้วยยิ่งดี.....”
แล้ววันรุ่งขึ้นผมก็โทรไปลางานหนึ่งวัน ไอ้ธีร์อาสาควบกะให้ผม....ผมว่ามันชอบผมแน่ๆ เพราะรูปร่างหน้าตาผม แม้ว่าจะดูโทรมลงไปเยอะ แต่ก็ยังดูหล่อเหลาอยู่ ที่สำคัญผมตัวใหญ่....หุ่นแบบนักกีฬา...ผมตั้งใจจะไปเดินดูแจกันใบใหญ่ๆสักใบ ซึ่งราคามันเอาเรื่องไม่ใช่น้อยเลย
“เอ้า.....ได้มาแล้ว.....คิดว่าคงจะใช้ได้อยู่หรอก....ออกมาเสียสิ”
“พี่ชายหันหลังไปได้ไหม สัญญาว่าจะไม่แอบดูผมน่ะ”
“โอ้ย.....มึงนี่....อย่าลีลานักเลย....กูบอกแล้วไง ว่ากูไม่กลัว”
“แต่ผมไม่อยากให้ใครเห็นผมในสภาพนี้นี่นา”
“เหอะน่า.....อย่าอายไปเลย.....จะแบบไหนกูก็รับได้ทั้งนั้นแหละ”
กรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร์
“ห่า.....แค่นี้ก็ต้องดุกูด้วย....เด็กเปตร”
พอผมเซ้าซี้มันหนักขึ้น มันก็ตอบกลับผมด้วยเสียงคำรามที่ฟังขนลุกดีเหลือเกิน ตกลงมันเป็นตัวอะไรกันแน่.....หรือว่าผมจะเปลี่ยนใจ หาโซดาไฟมาเทลงท่อระบายน้ำดี ฆ่าแม่งให้สิ้นซาก....
แต่พอนึกย้อนกลับไปแล้ว การที่ผมได้พบกับมัน มีคนที่เข้าอกเข้าใจผมแบบนี้ มันก็คงจะน่าเสียดายไม่น้อยเลย มันทำให้ชีวิตที่อับเฉาของผมมีสีสันขึ้น
ไม่แน่ว่าผมอาจจะเอามันไปโชว์.....หรือออกทีวี....ไม่ก็ขายมันเสียให้กับคนที่สะสมของแปลก คงได้เงินพอที่จะตั้งตัวได้อยู่หรอก......
“โอเค.....กูจะไม่มอง.....สัญญาด้วยเกียรติของพนักงานจัดซื้อที่ถูกไล่ออกเลย”
“พี่ชายตั้งแจกันไว้ใกล้ๆนั่นแหละ เดี๋ยวผมจะขึ้นไปเอง......ห้ามแอบดูเด็ดขาดเลยนะ.....ผมเตือนแล้ว”
ผมยืนหันหลังให้ห้องน้ำที่เปิดไฟเอาไว้จนสว่าง ขณะที่ไฟในห้องถูกปิดจนมืดมิด ทำให้ผมสามารถมองเห็นเงาสะท้อนได้อย่างชัดเจน.....
เสียงของเหลวและหนืดข้นดังคลอกคลั่กขณะที่บางอย่างใต้พื้นห้องน้ำนั้นเริ่มเคลื่อนไหว เพียงอึดใจเดียว เจ้าของเหลวรูปร่างประหลาดนั้นก็พุ่งขึ้นมาจากท่อ เงาดำที่สะท้อนบนกำแพง เผยให้เห็นถึงเจ้าสิ่งนั้นที่ถ่ายโอนตัวเองลงไปอยู่ในแจกันทรงสูงใบโต รูปร่างของมันเหมือนกับน้ำพุที่พวยพุ่ง....หรือไม่ก็สัตว์เลื้อยคลานที่มีหัวหลายแฉก
“พี่....เอ่อ....หันไปได้แล้วใช่ไหม”
“หันมาได้แล้วพี่ชาย......อย่าลืมปิดฝาให้ผมด้วยล่ะ”
ขณะที่ปิดฝา....ผมอดไม่ได้ที่จะชะโงกหน้ามองลงไปในแจกัน แต่ก็ไม่เห็นอะไรนอกเสียจากความมืดมิด....หรือว่าสีของเจ้าเด็กท่อนั้นเป็นสีดำ ก็สุดแล้วแต่จะคิดได้ในยามนี้ มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังเหมือนเดิม คือดวงตาข้างหนึ่งที่ยังคงดึงดูดผมได้เสมอ...
“ต่อไปนี้พี่ชายต้องเรียกผมว่าเด็กแจกันแล้วล่ะ.....หึหึหึ”
.
.
.
.
.
To be con
ว๊าย....แกเป็นตัวอะไรคะเนี่ย....น่ากัวววว
-
ตอนนี้เราจินตนาการสภาพหนูเดรนบอย
เป็นก้อนเจลลี่ใสๆหนืดๆที่มีดวงตาแปะอยู่ ถ้าเป็นอย่างงี้ก็ดูน่ารักดีนะ
แต่ดูแล้วคนเขียนคงไม่ให้น้องหนูแกน่ารักแบบนั้นหรอกเนอะ555 :hao3:
-
เห็นด้วยกับ คห. บนเลย
มันทำให้เราดูจินตนาการได้สดใสกว่าของเดิมเยอะ :z3:
-
:katai1: อ่านไปก็หลอนไป แต่ก็อ่าน
-
มันน่ากลัวมากกก....ตอนต่อไปจะหนักกว่านี้ไหมค่ะ อ่านไปหลอนไป
:katai1: :katai1: :katai1:
-
มาหลอนกันต่อไป รู้สึกเดรนบอยจะเละยิ่งกว่าโจ๊กซะอีก
-
หลอนมากเลย แบบจิ้นว่าเด็กชายหน่าตาเหมือนซีอุยไปแล้ว :ling3:
-
อ้าว ผันตัวไปเป็นนักวิ่งราวแล้วเหรอคะเนี่ย นึกว่าจะกลับใจ :ling3:
รู้สึกจะ sad ending แหงๆ
-
อยากได้ตอนจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งจุงเบย
แบบว่าพระเอกนี่นิสัยแย่จนไม่รู้สึกอย่างจะเอาใจช่วยเลย
-
อยากเห็นนนนน :ling1:
-
น่ากลัว แต่ชอบบบบ
-
เเกิดมาพึ่งอ่านอะไรที่มันแปลกๆแบบนี้แหละค่ะ 555555555 เป็นอะไรอ่ะ โดนสับเละแต่ไม่ตาย
-
ค่อยดีหน่อยออกจากท่อระบายน้ำมาซะที พี่ภพมันจะได้ไม่ต้องระแวงประตูหลัง 555
-
น้องท่อของเรากลายเป็นน้องแจกันไปซะแล้ว ต่อไปจะกลายเป็นน้องโอ่งมังกรมั้ยเนี่ย :เฮ้อ:
-
นายเอก(?)ของเรื่องนี้น่ากลัวแท้ คล้ายภูติผีของญี่ปุ่นประเภทนึงอยู่เหมือนกัน สยองไม่แพ้กันเหอเหอ
-
o22 o22 เด็กชายแจกัน เนื้อเรื่องน่าติดตามดีค่ะ จะรอ :z2: :katai5:
-
ชื่อเปลี่ยนตามสภาพเลยแฮะ :hao4:
-
อยากอ่านอีกอ้ากกกกก มายาวๆสิื :ling3:
-
เป็นตัวอะไรล่ะนี่
-
หนูเป็นตัวไรลูก สภาพยังไงน้อ ถูกสับซะเละไปหมดนี่
-
ชอบบบบบบ.....มาต่อเร็วๆๆๆน้า
-
ตัวอะไรคะนี่
-
มันอะไรกันแน่ มันหลอนๆยังไงไม่รู้
-
น่ากัวผุดๆ :call:
-
น่าสนใจมากถึงมากที่สุด :katai4:
-
นึกถึงเรื่องสัตว์ประหลาดในเล้าเลยอ่ะ... ขอให้อย่าจบเศร้าแบบเรื่องนั้นเลยนะะะะ...
-
ป้องกันการหลอน เราจะคิดว่าน้องเขาเป็นสไลม์ที่มีตาแบ้วละกัน :laugh:
-
:katai1:
-
ยี๋ดีแฮะ!! แต่ก้ออยากอ่าน
-
อ่า คุณพระ ชอบแนวนี้จัง มาต่อไวๆ นะคะ
-
ชอบนิยายของคุณ mutyamania มากๆ น่าติดตามทุกเรื่องเลยยยย
-
ถ้าเอาไปใส่ในตุ๊กตาจะเดินไปไหนมาไหนได้ไหม :hao4:
-
:katai2-1:
-
:a5:
-
มาอีกแล้ว แนวนี้ สนุกอ่ะ จะได้คู่กันไหมอ่ะ สัตง์ประหลาดยังนอยไม่หายเลย แล้วเรื่องนี้จบแฮปปี้มั้ยอ่ะ คำถามเยอะเนอะ5555
-
ตัวไรเนี่ย o22
-
:katai2-1: :katai2-1:
WoW ชอบชอบ
-
EP.2
“พี่ชาย.....ขอบคุณมากนะที่ช่วยเหลือผม.....แต่ว่าแจกันใบนี้มันเริ่มจะเต็มเสียแล้วสิ”
เจ้าเด็กท่อเอ่ยกับผมในระหว่างมื้ออาหารของเย็นวันหนึ่ง หลังจากที่เราแบ่งกันกินบะหมี่แห้งคนละครึ่ง
“เอ่อ.....โตขึ้นเหรอเราน่ะ”
“ไม่เชิงหรอกพี่ชาย.....กำลังจะคืนสภาพเดิมน่ะ”
จนแล้วจนรอด ผมก็ยังไม่เคยได้เห็นมันแบบจะจะเสียที ไม่รู้ว่ามันเป็นตัวอะไรกันแน่ มนุษย์ต่างดาว มนุษย์ทดลอง หรือภูติผีปิศาจ
หรือถ้ามันเคยเป็นมนุษย์มาก่อน ก็แปลว่ามันกำลังจะกลับคืนสู่ร่างมนุษย์อีกครั้งหนึ่ง
ไม่ใช่หรอก....ไม่ใช่ มันไม่ใช่มนุษย์ ไม่ใช่และไม่เคยเป็น
มันก็แค่อะไรบางอย่างที่เคยดำรงอยู่ในรูปมนุษย์เท่านั้นแหละ
นั่นก็แค่สิ่งที่ผมฟังมาจากมันเท่านั้น มันอาจโกหกก็ได้.....
ร่างที่แท้จริง...มีแค่ตัวมันที่รู้ดี
“พี่ชายช่วยผมได้นะ......”
“ช่วยยังไง?”
“อาหาร.....ผมต้องการอาหารอีก พี่ชายต้องหามาให้ผมอีก......มากกว่านี้......ต้องมากกว่านี้”
น้ำเสียงไพเราะของมันราวกับมีมนตร์สะกด
และตัวผมไม่เคยปฏิเสธมันได้เลยสักครั้ง
.
.
.
.
หลายวันที่ผ่านมามีกลิ่นเหม็นแปลก ๆที่หาสาเหตุไม่ได้ เกิดขึ้นใอพาร์ทเม้นท์ที่ผมเช่าอยู่ มันเกิดขึ้นหลังจากวันที่อีตัวที่ผมหิ้วมาถูกไอ้ตัวที่อยู่ในแจกันจับกินทั้งเป็นในท่อระบายน้ำ
คนทั้งคนมันจะไหลเข้าไปอยู่ในท่อได้อย่างไร ผมภาพนึกไม่ออกเลย....
ไม่แน่หรอก ไอ้เด็กประหลาดอาจมีเอนไซม์บางอย่างสำหรับย่อยเนื้อและกระดูกก็ได้......บรื๋อออย์ คิดแล้วก็อดขนลุกไม่ได้ที่ต้องใช้ชีวิตร่วมอยู่กับตัวประหลาดแบบนั้น
และแล้วช่างประจำตึกก็หาสาเหตุเจอจนได้ในที่สุด มีซากเนื้อเน่าเปื่อยติดค้างอยู่ในท่อน้ำทิ้ง มันเละเสียจนยากจะดูออกว่าเป็นอะไร เศษเนื้อเหม็นเน่ากองเละ ๆที่เอาออกมาได้นั้น มีขนาดใหญ่เท่ากับสุนัขตัวเล็กๆที่โตเต็มวัยตัวหนึ่ง หรือเท่ากับทารกหนึ่งคน ไม่มีใครสนใจเรื่องที่อีตัวข้างถนนหายหน้าไป หึ....พวกอีตัวก็เป็นแค่พวกอีตัววันยังค่ำ ไม่มีใครแคร์ ไม่มีใครสนใจพวกมันหรอก ว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร
ก็เหมือนกับตัวผมในตอนนี้.....ไร้ค่า.....ตกอับ
ผมยืนมองผู้ชายตัวโตคนหนึ่งที่นอนคว่ำหน้าไม่ไหวติง มือข้างหนึ่งของผมกำท่อนไม้เอาไว้แน่นจนรู้สึกชื้นและเจ็บ ผมลากร่างของเขาเข้าไปด้านในของป่าละเมาะก่อนจะปลดทรัพย์ ไม่รู้ว่าเขาเป็นหรือตาย...
ไม่รู้
ช่างเถอะ เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยเองนั่นแหละ
ขอแค่มีเงินสำหรับซื้ออาหารหรูๆให้เจ้าสิ่งนั้น
พอมันอิ่ม
ผมก็จะได้ฟังเสียงเพราะ ๆของมันร้องเพลง
นี่ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
น้ำเสียงไพเราะของมันราวกับมีมนตร์สะกด
และตัวผมไม่เคยปฏิเสธมันได้เลยสักครั้ง
ต่อให้ต้องทำเรื่องที่แย่สักกี่ครั้ง
.
.
.
.
.
“นี่มาร์การองค์ร้านดังเลยนะเดรน....พวกพนักงานขายมองพี่หัวจรดเท้าเลย พวกมันนึกว่าพี่ไม่มีปัญญาซื้อ”
“ขอบคุณพี่ชาย.....นี่เป็นขนมที่ผมชอบที่สุดเลย.....ผมชักจะรักพี่มากขึ้นทุกวันแล้วสิ”
“พี่ดีใจที่เราชอบนะ....เมื่อก่อนนี้พี่ก็ชอบมัน....ขนมหวาน กินมากก็เพ้อฝันมาก”
“แต่มันก็ทำให้พี่ชายมีความสุขไม่ใช่เหรอ....”
“อืม.....แล้วเราล่ะเดรน มีความสุขไหม”
“ผมต้องมีความสุขสิ....ได้มาเจอคนอย่างพี่ชาย.....ผมมีความสุขมากๆเลย”
ผมดีใจที่มันมีความสุข เจ้าเด็กท่อที่ตอนนี้อาศัยอยู่ในแจกันเริ่มส่งเสียงร้องเพลง เป็นเพลงลูกกรุงเก่า ๆ และเสียงของมันเป็นเสียงของเด็กผู้ชายที่ใสและกังวาน ผมนึกถึงสมัยที่ตัวเองยังเด็ก และตามพ่อไปร้านกาแฟที่มีเครื่องเล่นแผ่นเสียง
“ฮื่อฮือฮือฮือ....ฮื่อฮือฮือฮือ...ฮื้อฮือฮือฮื่อฮือ......
ความรักเอย เจ้าลอยลมมาหรือไร
มาดลจิต มาดลใจ.....เสน่หา
รัก....นี้จริงจากใจหรือเปล่า
หรือเย้า....เราให้เฝ้าร่ำหา
หรือแกล้งเพียงแต่แลตา
ยั่วอุราให้หลงลำพอง
สงสาร...ใจฉันบ้าง
วานอย่าสร้างรอยช้ำซ้ำเป็นรอยสอง
รักแรกช้ำน้ำตานอง
ถ้าเป็นสอง....ฉันคงต้องขาดใจตาย
ฮื่อฮือฮือฮือ....ฮื่อฮือฮือฮือ...ฮื้อฮือฮือฮื่อฮือ......”
“ผมร้องเพลงเพราะไหมพี่ชาย”
“เพราะสิ....เพราะมาก”
“พี่ชายอยากให้ผมกลับมาเป็นเหมือนเดิมเร็วๆไหม”
“อยากสิ....ต้องทำยังไงล่ะ....พี่ต้องทำอะไรบ้าง บอกมาได้เลย”
“อาหาร.....ผมต้องการอาหารที่ดีกว่านี้......เลือดเพื่อสร้างเลือด......กระดูกสร้างกระดูก.....เนื้อหนังสร้างเนื้อหนัง......ทำเพื่อผมได้ไหม”
“ได้สิ.....พี่จะทำ.....ทำได้แน่นอน”
มันกับถูกสะกดจิต ทั้งๆที่สติของผมนั้นครบถ้วน
ผมต้องการ.....ต้องการที่จะเห็นมันจริงๆ
ร่างจริงของเจ้าเด็กท่อ
จะสวยงามเหมือนกับเสียงของมันไหม
.
.
.
.
.
ผมใช้เวลาในตอนเย็น มองหาเหยื่อที่เหมาะสม
เหยื่อที่หลอกล่อได้ง่ายและไม่โวยวาย
สนามเด็กเล่นเต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน แต่ต่างก็ไม่ได้สนใจซึ่งกันและกัน เด็กๆเล่นกันเป็นกลุ่ม บ้างก็อยู่กับผู้ปกครอง บ้างก็มีพ่อหรือแม่ยืนดูอยู่ห่างๆ
แต่มีเด็กอยู่คนหนึ่งที่ดูโดดเดี่ยวและแตกต่าง
เด็กผู้ชายผิวขาวหน้าตาน่ารักนั่งบนม้านั่งห่างออกไป ท่าทางดูกล้าๆกลัวๆ ไม่ยอมมารวมกลุ่มเล่นกับคนอื่นๆ
ทำสิ.....เพื่อเจ้าเดรน
เพื่อการคืนชีพ
มันก็เหมือนกับครั้งก่อนๆนั่นแหละ
ครั้งก่อนๆที่ผมซุ่มดักตามทางเปลี่ยวเพื่อจี้ปล้นหรือวิ่งราว
เพียงแต่คราวนี้อาจจะมีคนต้องตาย....หมายถึงตายแน่นอนจริงๆ
เสียสละหนึ่งชีวิต เพื่ออีกชีวิตหนึ่ง
“เอ้าหนู......มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ ไม่ไปเล่นกับเพื่อนๆหรือ” ผมแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ดูภูมิฐาน แต่ก็สมกับวัยยี่สิบปลายๆ เอ่ยกับเหยื่อตัวน้อยด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูใจดีอย่างที่ไม่เคยพูดมาก่อน
“ผม....รอแม่มารับครับ”
“อ้าว....แล้วทำไมมารอตรงนี้เล่า”
“ที่โรงเรียนไม่มีคนแล้ว....ผมไม่อยากรอที่นั่นคนเดียว”
“งั้น....ไปเล่นเกมส์กับน้าไหม”
เด็กน้อยทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้าถี่ๆ นั่นหมายถึงเหยื่อกำลังติดกับ
.
.
.
.
.
.
“อีกไกลไหมครับคุณน้า”
“อีกนิดเดียว”
“ผมเหนื่อย”
“ขี่คอน้าไหม”
ผมจับเจ้าตัวเล็กขึ้นแบกพาดคอ เห็นแบบนี้แต่ก็ตัวหนักไม่ใช่เล่น คงเพราะผมไม่เคยอุ้มเด็กมาก่อนในชีวิต
สองมือเล็กๆโอบรอบใบหน้าของผมเอาไว้ ด้วยความหวาดกลัวว่าจะตกลงไป สัมผัสนุ่มๆของเด็กชายบริสุทธิ์ไร้เดียงสา มันกลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกละอายแก่ใจเพิ่มขึ้นทุกฝีเท้าที่ก้าวเดิน
อีกนิดเดียว....
ใกล้ถึงแล้ว.....
ไม่เจ็บหรอกไอ้หนู....
ไม่เจ็บเลยสักนิดเดียว....
ผม.....กำลังทำอะไรอยู่กันแน่
“ถึงแล้วเหรอครับคุณน้า”
“เอ่อ.....น้ามีธุระต้องทำน่ะ หนูน้อยจำเบอร์แม่ได้ไหม น้าจะโทรให้แม่หนูมารับนะ”
“เบอร์แม่อยู่ในเป้ครับ”
ผม.....ทำไม่ได้
ทำไม่ได้
.
.
.
.
.
“พี่ชาย.......หาได้หรือยัง.....อาหารของผม.....ของผม”
“พี่กำลังพยายามอยู่”
“เร็วหน่อยนะพี่ชาย.....ผมหนาว......ทรมานเหลือเกิน......ผมอยากมีเนื้อหนัง.....ไม่อยากอยู่ในสภาพนี้อีกต่อไปแล้วพี่ชาย......มันทรมาน.....ทรมานแทบขาดใจ”
บางครั้ง....ผมก็นึกอยากจะฆ่ามัน
หรือไม่ก็เอามันไปทิ้งในที่ไกลๆ
ผมเกลียด....เวลาที่มันคร่ำครวญอย่างทรมาน ทุกประโยคที่ตอกย้ำราวกับผมเป็นต้นเหตุให้มันต้องมีสภาพเช่นนี้
ไม่รู้ว่าตัวเองจะทนไปได้อีกสักแค่ไหน
แต่พอมันเริ่มร้องเพลง ความรู้สึกกดดันทั้งหลายก็พลันมลายหายไปจนสิ้น
เมื่อมันร้องเพลง ชีวิตผมมีความหวัง ความหวังแบบไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน
ผ่านไปอีกหนึ่งวัน กับชีวิตที่ไม่เพียงแค่ไร้ค่า แต่มันเลวร้ายลงไปทุกที ก่อนจะกลับถึงห้อง ผมเห็นภาพสเก็ตคนร้ายชิงทรัพย์ติดอยู่ที่เสาไฟฟ้า
ไม่น่า......ผมบอกกับตัวเอง......ภาพสเก็ตนั่นน่ะดูไม่เหมือนผมเลยสักนิด มันไม่มีจุดเด่นเอาเสียเลย จะมองว่าเป็นใครก็ได้ ผมผ่านพวกกรรมการ คนใช้แรงงาน พ่อค้าหาบเร่ หลายคนทีเดียวที่มีความคล้ายคลึงกับภาพสเก็ตยิ่งกว่าผมเสียอีก
แต่ที่หลอกไม่ได้....มันคือความรู้สึกผิดที่เกาะกินใจผม
ก๊อกๆๆ
ตกดึกคืนนั้น ใครบางคนเคาะประตูเรียกผม ไม่ใช่ตำรวจอย่างที่คิด.....แต่กลับเป็นชายวัยกลางคนหน้าตาขี้ริ้ว
“มีอะไรหรือลุง”
“ไอ้หนุ่ม.....ลุงมีเรื่องสำคัญจะคุย......สำคัญมากๆ”
“แต่ผมไม่รู้จักลุง”
“ได้โปรดเถิด.....ลุงมาตามหาลูกชาย ลูกชายของลุงหายไป”
แกร้องไห้ แล้วผมทนน้ำตาคนแก่ไม่ไหว ไม่ใช่เพราะสงสาร แต่เพราะรำคาญพวกมันมากกว่า....
“ลุงเคยอยู่ที่นี่”
“หา.....ว่าไงนะ.....ไหนว่ามาตามหาลูกชายไม่ใช่หรือ”
“ฟังนะไอ้หนุ่ม เอ็งอยู่ห้องนี้มาได้สักพัก ไม่ได้เห็นอะไรแปลกๆบ้างหรือ”
“ไม่นี่ลุง”
ผมโกหก....โกหกคำโตเลยล่ะ
“ลูกชายของลุง......มันเป็นปิศาจ......เด็กนั่นเป็นปิศาจที่น่ากลัว”
“บ่นเหี้ยอะไรของลุงเนี่ย.....โอ๊ยยยยยยย”
ผมไม่ทันระวัง ไม่นึกว่าคนแก่ท่าทางโง่เง่าแบบนี้จะพกอาวุธซึ่งก็คือที่ช๊อตไฟฟ้า
“ข้าจับตาดูเอ็งมาตั้งแต่วันแรกที่เอ็งย้ายมาแล้ว อยู่ๆเอ็งก็เปลี่ยนไป ข้าเห็นทุกอย่างที่เอ็งทำ เริ่มจากลักขโมยมาเป็นวิ่งราว....เอ็งเจอมันแล้วใช่ไหม”
ไม่ทันได้ตอบอะไร ไอ้แก่นั่นก็เตะเข้ามาที่ท้อง ทั้งเจ็บและจุกจนอาเจียนออกมา
“อ๊อกกก....ห่าเอ๊ยยย.....อุ่บบบบ”
“แถมเมื่อวันก่อนเอ็งยังลักพาตัวเด็กมาอีก บอกมาว่ามันอยู่ที่ไหน.....ข้าจะฆ่ามันให้สิ้นซาก.....หึหึหึ.....เอ็งน่ะ หลงเสน่ห์ไอ้เด็กเวรนั่นแล้วน่ะสิ ข้าจะเล่าให้ฟังก็ได้....” มันชักปืนออกมาจากกระเป๋า “อย่าขยับ.....อย่าคิดหนี ข้าไม่ได้อยากจะทำร้ายเอ็ง ไม่...ถ้าไม่จำเป็น มันต่างหากที่ข้าจะมาจัดการ ฟังให้ดีนะ.....เมื่อปีก่อน ข้าเจอมันนอนอยู่ที่ข้างถนน ก็เลยเก็บมันมาเลี้ยงที่ห้อง.....เลี้ยงเหมือนลูกแท้ ๆ แต่เอ็งรู้ไหม ไอ้เด็กนั่นมันเป็นปิศาจ คอยบงการให้ข้าทำเรื่องเลวๆ สั่งให้ฆ่าขโมยและจี้ปล้น เพื่อซื้ออาหารราคาแพงกับของเล่นให้มัน มันไม่รู้จักพอ แม้ว่าข้าจะพยายามแค่ไหน ใช่....ข้าหลงเสน่ห์ จากที่คิดกับมันเหมือนลูกหลาน ข้าอยากจะเป็นอย่างอื่น เอ็งเข้าใจไหม มันยั่วยวนข้าทุกคืน ทำตัวเหมือนลูกแมวไร้เดียงสา คอยมาคลอเคลียจนอารมณ์ข้ามันเตลิดไปไหนๆ....ข้าบอกว่าอย่าขยับไง”
ห่า.....ปืนเก็บเสียง ไอ้แก่ระยำยิงเฉียดหน้าผมไปนิดเดียวเท่านั้น เสียงดัง ‘ปุ๊’ พร้อมกับโซฟาเก่าๆที่ถูกทะลวงเป็นรูโบ๋
“ข้าต้องสู้กับตัวเองทุกคืน จนสุดท้ายข้าไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป ข้าบีบคอมันตายคามือแล้วเอาศพมันไปโยนทิ้ง ยัดใส่กระเป๋าเดินทาง....แต่มันก็กลับมาหาข้าอีกในวันรุ่งขึ้น ข้าฆ่ามันอีกครั้ง มันก็กลับมาอีกครั้ง ข้านึกว่าตัวเองบ้าไปแล้ว...แต่สิ่งที่เห็นมันชัดเจนเหลือเกิน......เอาล่ะ.....เอ็งเจอมันแล้ว ข้ามั่นใจ มันยังอยู่ในท่อใช่ไหม ข้าสับมันจนเละเป็นชิ้น แต่ข้ารู้ดีว่ามันจะต้องไม่ตาย....”
“ฝัน....ข้าฝันเห็นมันทุกคืน แม้แต่ในฝันมันยังตามมาหลอกหลอนข้า....วันนี้ข้าจะจบทุกอย่างเอง” ไอ้แก่โรคจิตล้วงเอาอีกอย่างออกมา มันเป็นขวดแก้วใส่น้ำหวานที่มีน้ำใสๆบรรจุอยู่.....ไม่ใช่น้ำมนต์ก็คงเป็นน้ำกรดกระมัง
เพล้ง
แจกันใบเขื่องราคาหลักหมื่นที่ตั้งพิงอยู่ตรงผนัง อยู่ๆก็เอนล้มลงจนแตกเป็นเสี่ยง
บางสิ่งในนั้นไหลออกมา รูปร่างของมันช่าง.....
ไอ้เดรนบอยพูดถูกแล้ว.....สภาพของมัน.....ไม่ว่าใครก็ไม่สมควรที่จะได้เห็น
มันเป็นความน่าเกลียดอย่างที่ใครก็ไม่อาจบรรยายได้
“พ่อจ๋า......หึหึหึ.......คิดถึงหนูหรือพ่อ”
เสียงปืน(เก็บเสียง) เสียงกรีดร้องและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง กลิ่นเหม็นเน่าชวนสะอิดสะเอียน ทุกอย่างเกิดขึ้นพร้อมๆกันจนร่างกายของผมไม่อาจทนแบกรับได้ไหวอีกต่อไป
ตาของผมพร่าเลือน.....และสลบไปในที่สุด
.
.
.
.
.
.
.
“พี่ชายยย......พี่ชายยยยย”
น้ำเสียงเย็นยะเยือกของมันปลุกผมให้ตื่นขึ้น ตอนนั้นเป็นเวลาตีสอง
สภาพห้องนั้นเละเทะและเต็มไปด้วยกองเลือด ไอ้แก่ระยำเปตรนอนฟุบอยู่บนพื้นห้อง เนื้อตัวมันเปล่าเปลือยดูอุจาดตา และเท่าที่ระลึกได้ ตอนที่มันเข้ามาในห้องของผม ตัวมันโตกว่านี้
แต่ตอนนี้มันกลายเป็นซากมัมมี่แห้งๆ
“พี่ชาย......อาหาร......ผมต้องการมันอีก”
ตลกโคตรๆที่ผมไม่ถูกมันกิน จนบัดนี้ผมยังหาคำตอบไม่ได้ เดรนบอยนั่ง.....ไม่สิ ต้องใช้คำว่า ‘กอง’ คงจะเหมาะสมกว่า มันกองอยู่บนโซฟาเก่าๆ โดยมีเสื้อผ้าโชกเลือดของไอ้แก่ห่อหุ้มตัวมันเอาไว้
“เกือบคืนร่างได้แล้วพี่ชาย......อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น.....พี่ชายช่วยผมได้ใช่ไหม”
มันฮัมเพลงเศร้า....เสียงของมันฟังดูเศร้า
และผมก็ตอบตกลงกับมันเช่นเคย
เวลาแบบนี้....
จะไปหาอาหารได้จากที่ไหนกันนะ
ผมอาบน้ำและแต่งตัวออกจากห้องอย่างลวก ๆ ไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ที่ผมมั่นใจว่าจะต้องหาอาหารมาได้อย่างแน่นอน
“พี่ขา.....เที่ยวมั้ยพี่.....ไม่แพงหรอกค่า.....คืนนี้หนูทั้งเหงา....ทั้งเสี้ยนเลย”
อีกระหรี่ตัวหนึ่งวิ่งมากอดแขนผมอย่างตีสนิท ท่าทางดัดจริตของมันทำเอาผมจินตนาการไม่ถูกเลยทีเดียว......
ว่าวินาทีสุดท้ายตอนที่มันกำลังจะตาย....มันจะทำหน้าแบบไหนกันนะ
.
.
.
.
.
.
To be con
เรื่องนี้เสื่อมและต่ำตม กรุณางดเรื่องศีลธรรมเอาไว้ก่อน 55555+
:hao3:
-
ซี้ดดดดดดด
แซ่บมากค่ะ เดรนบอยเคยหลอกใช้และยั่วตาแก่คนนั้น แสดงว่าก็จะทำอีกสินะ :hao3:
สุดท้ายเดรนบอยจะจับตัวเอกแดร๊กหรือเปล่านี่ แล้วหาเหยื่อคนต่อไป o18
-
ตกลงเดรนเป็นปีศาจใช่ไหม คือ อยากรู้ไวๆ :seng2ped: :z3:
-
อ๋อยยยยยย น่ากลัว น่าสะอิดสะเอียนน เป็นนิยายที่คาดเดามิด้ายยเลยยย
แบบ บอกไม่ถูกเลออ อ่านจบแล้วจะอ้วกกกก
ฮรือออ
ฝันร้ายแน่เลยยย คืนนี้
-
นึกว่าอ่านเรื่องผีคร้าา น่ากลัวมั่กๆ
:katai1: :katai1:
-
อ่านแล้วครางหงิงๆเลยอ่ะ
สงสารตัวเอก
-
:mew5: แบบว่า อ่านไปลุ้น + กลัวไปด้วยอ่ะ
ตกลงว่าเด็กน้อยนั่นเป็นตัวอะไรกันแน่อ่ะ :hao4:
-
จุดจยของเีื่องนี้ก็คือจุดเริ่มต้นใช่ไหม .มันจะวนเวียนแบบนี้ใช่ไหม .แล้วนิยายเรื่องนี้คือนิยายสยองขวัญรึว่านิยายวาย เดาไม่ออกเลย แล้วเดรนบอยสรุปแล้วเป็นตัวอะไรสายพันธุ์ไหน ทำไมน่ากลัวดีแท้ โอยยยยยยย ขนลุกอ่ะ ไม่เคยอ่านแนวนี้เลย
-
อยากจะเห็นร่างของเดรนบอยเลย
-
เอิ่มมมม เอ่ออ พูดไม่ออก นี่คือนิยายวายรึ มันช่าง -- โอ้ย สับสนพูดไม่ออกอ่ะ ทะเลาะกับตัวเองแปป
-
ตอนจบไม่เดรนบอยก็อีลุงนี่ต้องตายสักคนล่ะมั้งเนี่ย :hao3:
-
ตอนจบพระเอกคงโดนเดรนจับกิน :laugh:
-
บรื๋ยยยยยยย สยอง :ling3:
ไม่ใช่ว่าสุดท้ายพระเอกโดนแดก แล้วเดรนบอยก็หาเหยื่อใหม่ไปเรื่อยๆนะ
-
บรืออออออออ
น่ากลัวอ่ะ
ไม่เอาเหมือนเรื่องสัตว์ประหลาดน่ะ
อันนั้นเศร้า
มาซะดึก คนอ่านก็ยังไม่นอน
-
น่ากลัวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่ชอบแนวนี้นะ //เค้าไม่ได้มีรสนิยมแบบนี้นะ 55
แต่ชอบแนวนี้ มันลึกลับ แปลกใหม่ ไม่จำเจ มีเอกลักษณ์มากๆ
จบเศร้าแบบโจ๊กไหมเนี่ย อันนั้นกระดักเลือดไปนาน โคตรสงสารโจ๊ก กับเสือ สงสารสองคนนี้ที่สุดแล้ว แง
-
ชอบจุงเบย มันแปลกใหม่ดี :katai5:
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
อี๋ดีแท้
-
เดาทางไปต่อไม่ถูกแหะ.. :katai5:
-
ตกลงเดรนเป็นปีศาจใช่ไหม คือ อยากรู้ไวๆ :seng2ped: :z3:
อ่านดีๆจะรู้ว่าเป็นเทวดาลงมาจุติบนโลกมนุษย์ ถ้าเราอ่านไม่ผิดนะ
-
ถึงจะออกแนวดาร์ก แต่ว่านี่ก็เป็นหนึ่งนิยายอีกเรื่องที่น่าดูค่ะ
-
:hao4:
-
มาดูว่าสุดท้ายจะถูกกินหรือไม่ o22
-
สนุกอ่ะ
-
อู๊ย ชักอยากเห็นตอนร่างเดิมแล้วสิ
-
นี่อ่านไปกินข้าวไปนะพูดเลย ข้าวไข่เจียวมันๆด้วยค่ะ ให้เดาความเลี่ยน+พะอืดพะอม :hao3:
เรื่องนี้ออกแนวชวนอ้วกกว่าเรื่องสัตว์ปะหลาดอีกค่ะ
แต่สนุกนะ น่าติดตามมากๆเลยค่ะ แต่เอาจริงๆเกลียดอีพระเอกจัง ดูไร้จิตสำนึกไงชอบกลยิ่งมาเจอกับเด็กท่อนี่ยิ่งจูงกันลงนรกเลยข่าา 555555
ลุ้นค่ะ อยากเห็นหน้าตาของน้องเดรนจุง อยากรู้ว่าจะรักกันอีท่าไหนน :katai2-1:
-
อ่านไปกลัวไป แต่ก็อยากอ่าน
ว่สแต่กนูท่อ จะมีวันที่ทรยศพี่ชายไหมหนอ
-
หลอนมากเรื่องนี้... แต่ก็อยากอ่านต่อ อยากรู้ว่าเดรนบอยเป็นตัวอะไรแน่ รีบมาต่อนะคะะ
-
:ling3: :ling3: :katai4:
-
เด็กเดรนบอย ร้ายจริงเหรอ หรืออิพ่อมันหลอนเองแล้วฆ่าเด็ก
อย่างน้อยพี่ชายก็ยังมีความดีเหลืออยู่บ้างอ่ะนะ ที่ยังไม่ทำเด็ก :hao3:
หลังจากเดรนบอยคืนร่างแล้ว พี่ชายส่งไปเดอะว๊อยเลย เสียงดีอย่างนี้ กล่อมคนทั้งประเทศเลย 55555+
จะได้สบายกันซะที
-
รู้สึกชอบเรื่องนี้ขึ้นมาซะงั้น.. รออ่านนะคะ :hao7:
-
กลัวก็กลัว อยากรู้ก็อยากรู้ :ling3: :ling3:
-
ตัวอะไรกันแน่ :serius2:
-
...
หรือว่าจะเป็น มนุษย์ปลาดาวทะเล ที่แม้ว่าจับสับมันก็รอด
ฮา.... แค่กินคนยังไม่คืนร่าง
แล้วถ้าตอนคืนร่าง ไม่จับหัวพี่ชายแ..ก เลยหรือไง
เด็กน่ากลัว
:ling3:
-
น้องเดรนเป็นญาติพี่ยศเหรอลูก :hao6:
-
ดีใจจังสำหรับการเปิดเรื่องใหม่เรื่องนี้ ยังคงความน่าสนใจได้อย่างสุด ๆ :katai2-1: เราชอบแนวคิดนี้น่ะ จากที่อ่านมาแล้วสองเรื่องสำหรับแนวแปลก ๆ แฟนตาซีผสมความสยองขวัญบวกความโรแมนติกได้อย่างลงตัวทีเดียวน่ะ เราคิดว่าคุณมัสยาต้องก้าวหน้าไปมากกว่านี้แน่นอน จะรอติดตามผลงานเสมอน่ะจ้ะ สำหรับเรื่องนี้ยังเดาทางไม่ออกน่ะว่าตัวละครจะดำเนินเรื่องออกมาแบบใด ก้อเหมือนจิตใจมนุษย์เนอะ คาดเดายากยิ่งตัวละครมาแบบปุถุชนมาก และเรื่องนี้ตัวละครมาแนวแบบนิสัยอยากได้อยากมีมาแต่แรกเลยน่ะ เดาทางยากเลย ไม่เหมือนเรื่องสัตว์ประหลาดที่โดนครอบครัวรังแก ส่วนเรื่องกลับมาจากนรกก้อยังมีแนวแบบปัจเจกอยู่สูงน่ะ รอติดตามจ้า :mew1:
-
รออ่านอยู่นะ :hao6:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
EP 3
“พี่ชาย....ผมอยากออกไปข้างนอกจังเลย”
มันบอกกับผม หลังจากที่เงยหน้าขึ้นมาจากซากศพโสเภณีที่ถูกดูดเลือดจนแห้ง และกัดกินเครื่องในจนกลวงโบ๋
“ได้ด้วยเหรอ?”
ผมถามมันกลับพร้อมกับจ้องมองร่างกายของมัน ที่ดูแล้วไม่ต่างกับเนื้อบดที่ถูกปั้นให้เป็นรูปร่างคล้ายมนุษย์ หลังจากที่มันได้อาหาร คนแล้วคนเล่า รูปร่างของเดรนบอยก็เปลี่ยนไป จนเกือบจะใกล้เคียงมนุษย์เข้าไปทุกที ผมมองเห็นกระดูกสันหลังและเส้นเลือดที่ก่อกำเนิดขึ้นอย่างไม่เร็วและไม่ช้า ซึ่งเอาเข้าจริงๆแล้วผมไม่สามารถทนสังเกตสิ่งที่เป็นไปบนตัวของมันได้อย่างละเอียดถี่ถ้วนนัก เพราะทุกครั้งที่พยายามจะเก็บรายละเอียดโดยการจ้องมอง ผมก็แทบจะกลั้นอาเจียนเอาไว้ไม่ไหว
เอาเป็นว่ามันไม่ใช่ของเหลวที่จำเป็นต้องอาศัยอยู่ในภาชนะอีกต่อไปแล้ว
“ทำได้สิพี่ชาย....ไม่มีอะไรที่พี่ทำให้ผมไม่ได้หรอก พี่ชายเก่งจะตาย ต้องหาทางได้อยู่แล้วล่ะน่า”
เออเฮอะ....มันตอบได้ดี สมกับเป็นเด็กขี้ประจบ รู้จักใช้คำพูดมาหว่านล้อม หรืออาจเป็นเพราะผมเองตกหลุมพรางของมันอย่างถอนตัวไม่ขึ้น เพียงแค่ได้ฟังเสียงใสๆอันแสนไพเราะ ผมก็ไม่รู้จะสรรหาเหตุผลใดมาปฏิเสธมันได้ทุกทีไป
ผู้ศรัทธา....ย่อมปราศจากข้อกังขา
เพราะศรัทธา....จึงไม่อาจโต้แย้ง
สิ่งที่ผมรู้สึกกับมัน เกินคำว่ารักหรือลุ่มหลงไปไกลโขแล้ว
แต่ถึงกระนั้น ทุกครั้งที่ทำงานให้มันสำเร็จ ผมกลับรู้สึกผิดจนต้องออกไปสงบสติอารมณ์ตัวเองบนดาดฟ้า หัวเราะ....ไม่ก็ร้องไห้ออกมาจนกว่าความรู้สึกผิดทั้งหลายจะทุเลาเบาบางลง
คนที่ผมพามาเซ่นสังเวย....แม้จะเป็นผู้หญิงหากิน เด็กสาวใจแตก แต่พวกเธอก็ไม่สมควรจะต้องมาตาย ถ้าเพียงแต่ผมฝืนตัวเองได้ จัดการกำจัดเจ้าสิ่งซึ่งไม่สมควรจะมีอยู่บนโลกใบนี้
ใช่.....กำจัดมันเสีย แค่นั้นถูกอย่างก็จบ ไม่มีการฆ่า ไม่ต้องฝืนทำเรื่องชั่วร้าย
ไม่ใช่ว่าทำไม่ลง แต่เพราะทุกครั้งที่คิดจะทำ ดวงตาคู่นั้นกับเสียงของมันทำให้ผม.....เหมือนวนกลับไปยังจุดเดิม
ผมถูกครอบงำแล้วสินะ
.
.
.
.
.
.
“อากาศดีจังเลยพี่ชาย”
ไอ้ก้อนเนื้อทรงมนุษย์ ถูกห่อพันด้วยผ้าพันแผลหนึ่งชั้นกันไม่ให้ของเหลวจากผิวของมันซึมออกมาและหยดเป็นทางบนพื้นถนน ตามด้วยเสื้อยืดเก่าๆของผมกับกางเกงผูกเชือกไซส์เด็กโต ก่อนจะคลุมกายของมันจนมิดชิดด้วยผ้าคลุมสีเลือดหมู ถุงมือ บู๊ตหนัง และหน้ากากอนามัยสำหรับปิดปากและจมูกป้องกันฝุ่นละออง
จะมีก็แต่ดวงตาของมันที่ไม่มีอะไรปกปิด ดวงตาที่ทั้งสวยและดูเศร้า นี่เป็นสิ่งเดียวในตัวมันที่ทำให้มันดูเป็นมนุษย์มากที่สุด เดรนบอยหยุดยืนอยู่ที่หน้าป้ายบิลบอร์ดขนาดยักษ์ มันแหงนหน้าขึ้นมอง บนป้ายนั้นเป็นโฆษณาเสื้อผ้าเด็กโต ที่มีนายแบบเป็นเด็กชายตาน้ำข้าว
“อยากได้เสื้อผ้าเหรอเรา”
“เปล่าหรอกพี่ชาย....เมื่อก่อนผมก็เคยเป็นแบบเด็กคนนั้น ไม่สิ....น่ารักน่าชังกว่าด้วยซ้ำ ผมเป็นเด็กที่ไม่ว่าใครได้เห็นเป็นต้องหยุดมองและตกหลุมรัก มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ....ผมเคยมีผมนุ่มๆสีน้ำตาลเข้ม เคยมีใบหน้าที่น่ารักกว่าเด็กคนไหน เคยมีผิวพรรณที่เนียนละเอียด.....”
การพูดจาของมัน ทำให้เชื่อได้ยากว่ามันคือเด็กที่มีอายุเพียงแค่สิบขวบเศษ ๆ จากรูปร่างของมัน เมื่อเปรียบเทียบกับเด็กฝรั่งในโฆษณาที่มันอ้างถึง อายุของมันน่าจะราวๆสิบถึงสิบสองปี ไม่เกินนั้น แต่ในคำพูดที่ดูโตเกินตัวของมัน มันเหมือนกับคนที่ผ่านโลกมานาน....อาจจะมากกว่าผมเสียด้วยซ้ำไป
มันอาจจะไม่เคยโตไปกว่านั้น ก่อนจะถูกไอ้แก่ระยำนั่นสับจนเละ ก่อนที่มันกับไอ้แก่นั่นจะได้เจอกัน ย้อนกลับไปอีกสิบปีหรือร้อยปี ผ่านผู้คนหลายยุคสมัย.....
และคนที่ตกอยู่ใต้อาณัติของมันก็เปลี่ยนหน้าไปเรื่อยๆ
ผมคือคนล่าสุด....มันไม่มีอะไรชัดเจนไปกว่านี้อีกแล้ว
“หืม?....เจ้านกน้อย”
ขณะที่พามันมานั่งเล่นรับลม บนเก้าอี้ในสวนสาธารณะ อยู่ดีๆก็มีนกกระจอกตัวหนึ่งบินมาเกาะตรงไหล่ของมัน นกน้อยเอียงคอมองอย่างสงสัย และเจ้าเดรนบอยมองมันตอบเช่นกัน พร้อมกับเอียงคอเลียนแบบเจ้านก ดูแล้วก็น่ารักดี
แต่ทว่า....
“เฮ้ย”
ผมสะดุ้งเฮือก....เมื่อมีบางอย่างพุ่งออกมาจากผ้าคลุมตรงส่วนใบหน้า ซึ่งคลุมเอาไว้จนมืดมิดดูคล้ายกับหลุมดำ ลิ้นหรืออะไรผมก็ไม่แน่ใจนัก พุ่งออกมาและกระชากตัวเจ้านกน้อยเข้าไปอย่างรวดเร็ว ผมไม่ได้ยินเสียงนกร้อง มันคงสิ้นใจโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ที่ได้ยินมีเพียงเสียงเคี้ยวและกลืนลงคอ
“ทำไมทำแบบนี้”
“กินไม่ได้หรือพี่ชาย....ก็แค่นกเอง”
“ไม่กลัวใครเห็นเข้าหรือไง”
“พี่ชายคิด....ว่าจะมีคนเห็นผมจริงๆน่ะหรือ”
“หมายความว่ายังไง”
ผมถามมันอย่างกระตือรือร้น และคำตอบของมันทำเอาผมรู้สึกใจแป้ว จิตตก สลดหดหู่ภายในเวลาอันสั้น
“ผมอาจจะไม่ได้มีตัวตนก็ได้นะ..... บางทีผมอาจเป็นแค่ภาพหลอนก็ได้.....หึหึหึ แต่สิ่งที่อยู่ในห้องนั้นเป็นจริงพี่ชาย...ผู้หญิงพวกนั้น....คนแรกถูกสับเป็นชิ้นและโยนลงท่อ.....ต่อมาก็ตาแก่ที่มาตามหาลูกชาย....แล้วก็คนอื่นๆ”
ทันทีที่มันพูด ผมก็เห็นภาพตัวเองเต็มไปด้วยเลือด กำลังสับร่างของผู้หญิงคนหนึ่งจนแหลกเป็นชิ้นๆ เลือดและเครื่องในของหล่อนกระจายเกลื่อน.....
ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่อีตัว
แต่เป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจสอบภายในที่ตรวจพบการทุจริตของผมกับพรรคพวก
ผมฆ่า....
ฆ่าทุกคน
เป๊าะ!!!
เสียงดีดนิ้วของมัน(มันดีดนิ้วได้แล้วเรอะ!!!)ทำให้สติผมหวนคืนสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง ความเป็นจริงที่ว่าตอนนี้ผมกับมันนั่งอยู่ในสวนสาธารณะ ผมหันไปมองหน้ามัน พยายามเพ่งมองเข้าไปในความมืดนั้น จนได้เห็นดวงตาของมันลางๆ ดวงตาเศร้าสร้อยที่ตอนนี้ดูระรื่นซุกซน
“ผมอยากกินไอศกรีม”
“มันจะมากไปแล้วนะเว้ยยยยย”
“หึหึหึ....จะได้รู้ไงว่าผมมีตัวตนจริงๆหรือเปล่าน่ะ ไปซื้อไอศกรีมแล้วก็ถามคนขายดูว่าเห็นผมไหม....”
ผมยอมมันแต่โดยดีอีกตามเคย บ้าชิบ!!!
.
.
.
.
.
“พี่ภพ”
“เฮ้ย....ไอ้ธีร์”
“ผมมาหาพี่.....เอ่อ....แต่ห้องพี่ไม่ได้ล็อคน่ะ”
ไอ้ธีร์บุกมาหาผมกลางดึกคืนหนึ่งโดยที่ไม่ยอมเคาะประตูห้อง ผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จและนุ่งเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว
ไอ้เดรนหายไปไหน!!!!
“เป็นอะไรไปพี่....มองหาอะไรเหรอ”
“ป่ะ....เปล่านี่....ซื้อเบียร์มาด้วยเหรอ”
“ใช่.....ฉลองเงินเดือนออกไง”
“พี่ไม่อยากว่ะ”
“เอาน่า...แดกเป็นเพื่อนผมหน่อย”
ผมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะสะดุดเข้ากับตู้เสื้อผ้าที่เปิดแง้มเอาไว้ นิ้วเล็กๆของมันยื่นออกมาและพรมเป็นจังหวะเหมือนจงใจจะหยอกเย้า
ฉิบหายล่ะสิ
“เอ่อ....ไอ้ธีร์...ในห้องมันร้อน ไปนั่งกินกันตรงระเบียง ตากลมเย็นๆดีกว่า”
“ก็ดีพี่....ตกลงกินเป็นเพื่อนผมนะ”
“เออ”
อีตุ๊ดเด็กหน้าหวาน พยายามจะทำตัวถ่อยเพื่อเข้าหาผม แต่กิริยาท่าทางของมันออกไปทางทะแม่งเสียมากกว่า ยิ่งสายตาตอนที่มันจ้องหุ่นของผม ร่างกายที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำจากฝักบัว เหมือนกับจะกลืนกินผมได้ทั้งตัว อ้าปากค้างจนแมลงวันบินเข้าไปได้ทั้งฝูง
“พี่......”
“อะไรวะธีร์”
“เอาจริงๆเลยนะ.....ผมว่าผม.....ชอบพี่ว่ะ”
“พี่รู้”
“จริงเหรอวะ....รู้ได้งายยยยย.....เอิ๊ก”
พอนั่งดื่มไปได้พักใหญ่ๆ ไอ้ธีร์ก็เริ่มเมา พอเมาแล้วมันก็เริ่มพูดมากและพูดในสิ่งที่ไม่สมควรจะพูด ผมเกลียดพวกตุ๊ดนัก โดยเฉพาะตุ๊ดแรดๆที่พยายามจะให้ท่ากันแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ เอาเข้าจริงไม่ว่าจะสวยหยาดเยิ้มหยดย้อยหรือหน้าเหี้ยเรี่ยราด ขึ้นชื่อว่าเป็นพวกตุ๊ดแล้ว ผมก็เกลียดแม่งหมดแหละ ถึงจะแปลงมาจนสวยแค่ไหนก็เถอะ พอรู้ว่าเป็นผู้ชายเหมือนกัน ผมก็เอาไม่ลงหรอก
ใจจริงผมก็อยากจะเอามันเซ่นสังเวยให้เดรนบอยอยู่เหมือนกัน แต่ติดตรงที่มันดีกับผมเหลือเกิน และที่สำคัญ ไอ้ธีร์เป็นคนมีหลักแหล่ง มีคนรู้จัก ไม่เหมือนอย่างกระหรี่พวกนั้น ขืนมันหายไป เรื่องได้สาวถึงตัวผมแน่ๆ
แต่ไอ้กิริยาที่ไอ้ธีร์กำลังทำในตอนนี้ มันชักทำให้ผมลังเล ผมประคองมันกลับเข้าไปในห้องเมื่อมันเริ่มส่งเสียงดังโวยวาย จังหวะที่หิ้วปีกมัน มือของมันก็อยู่ไม่สุข จับโน่นล้วงนี่บ้าง....
“ผมชอบพี่....ชอบ....เอิ๊ก”
“ห่านี่อย่าจับจู๋กูสิวะ”
อูย....บ้าจริง ถูกไอ้ธีร์บดคลึงเจ้าโลกเข้าให้จนได้แล้ว กลายเป็นตอนนี้ผมถูกมันกอดแน่นและพยายามจะลากขึ้นเตียงเสียให้ได้
ซี๊ด....ดีจริง
ไอ้ห่านี่เก่งแฮะ....มือมันนี่นิ่มใช้ได้เลย ผมนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนั่นแหละ ยังไม่ทันได้แต่งตัวหรอก เพราะว่าไอ้ตัวห่านั่นเสือกเอาตู้เสื้อผ้าผมเป็นที่ซ่อน ไม่ช้าผ้าขนหนูก็หลุดออกจากเอว ผมไม่ได้มีเซ็กส์....นับตั้งแต่อีตัวคนนั้นถูกดึงลงท่อไป....
ผมก็ยังเกลียดตุ๊ดอยู่นะ
แต่....
แค่มือกับปากคงไม่เป็นไร ขออย่าให้มากกว่านี้
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก..........อ่ออออ.....อ่อกกกกก..........อึก......”
“เฮ้ย....ไอ้ธีร์......ไอ้ธีร์.....”
ผมกำลังหลับตาพริ้มตอนที่ไอ้ธีร์ใช้ปากให้ไอ้หนูของผมอยู่ แต่แล้วอยู่ๆมันก็แหกปากร้อง พอลืมตาขึ้นมาไอ้ธีร์ก็นอนตาเหลือก มือกุมอก อ้าปากค้างไปเสียแล้ว อ่า....ขนเพชรของผมยังติดอยู่ที่เหล็กดัดฟันของมันเลย หลายเส้นเชียว
มันเห็นอะไร....
ไอ้เดรนโผล่มางั้นหรือ
ไหนล่ะ....
ไม่เห็นมีใครเลย
ผมมองตู้เสื้อผ้าที่บัดนี้เปิดอ้า ของเหลวเปียกๆหยดใส่หัวของผม ผมเงยหน้าขึ้นมองก็พบคำตอบ ไอ้เด็กท่อเกาะหนึบอยู่ข้างบนนั้น เกาะเพดานแล้วห้อยหัวลงมา ปากที่ปราศจากฟันของมันแสยะออกเหมือนกำลังยิ้ม...
ไอ้ธีร์หัวใจวายตายห่าไปเสียแล้ว
“พี่ชาย.....ไหนๆเพื่อนของพี่ก็ม่องเท่งไปแล้ว ผมขอได้ไหม.....อีกแค่ไม่กี่คนเท่านั้น ผมก็จะกลับเป็นเหมือนเดิมแล้วนะ”
“หึหึหึ...ฮะฮะฮะฮะ.....ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
ผมหัวเราะ
หัวเราะทั้งน้ำตา
ก็แล้วผมยังเหลือทางเลือกอะไรอีกเล่า
.
.
.
.
.
To be con
ตอนหน้าจะคืนร่างไหมมาดูกัน
:hao6:
-
ภาพฝันหรือความจริง คนทีรู้คงมีแค่ เดรนบอย :เฮ้อ:
-
:katai1:
-
o22 :a5: น่ากลัวมากกกก บอกเลย
-
ระหว่างภพกับคนอ่านใครจะเสียสติก่อนกันนะ??
-
เมื่ออ่านเรื่องนี้แล้ว จะทำให้สภาวะจิตใจคุณย่ำแย่อย่างรวดเร็ว มันพาจิตตกออกจะหลอนมากๆด้วย ให้เดาอีกก็อยากจะบอกเหมือนเดิม ว่าจุดเริ่มต้นคือจุดจบ ทุกอย่างก็จะวนเข้าที่เดิม เหมือนแบบที่มันเคยเกิด
-
แล้วคนสุดท้ายก็เป็นนายหรือป่าว?
-
ถอยหลังไม่ได้แล้วสินะ.. :katai5:
-
อัพชนนิยายฟอร์มยักษ์ เดรนบอยเราตกฮวบเลยค่ะ 5555
-
อ่านจนจะหลอนเองแล้ว ไม่รู้อะไรจริง อะไรที่ตัวเอกมโนไปเอง
**************************************************
นอกเรื่องนิดนึง เรายังคิดถึงแนวเขียนคุณเชลบี้ อย่างเรื่อง รักต้องสูบ ด้วยนะคะ
เป็นเรื่องที่ทำให้เป็นแฟนนิยายคุณเชลบี้เลย อ่านแล้วขำดี ลุ้นไปเคี้ยงด้วย ออกแนวอะไร...ติดเหล็กดัดฟันนั่นแหล่ะ :laugh:
**************************************************
v
v
ขอบคุณที่ตอบนะคะ
อ่านแล้วทุกเรื่องเลยค่ะ แต่ที่ชอบสุดก็เรื่องของเคี้ยง, คู่น้องชายกับคู่พ่อด้วย
ตลกด้วยและถึงเคี้ยงจะเค็มก็รักพ่อรักน้องนะ ที่เคี้ยงสอนน้องมันก็จริงดี แล้วน้องก็ได้ปั๋วรวยสมใจเคี้ยง
เรื่องนี้ก็น่ารวมเล่มนะคะ สนุกครบทุกรสเลย
-
^
^
^
^
เรื่องนี้ก็ตลกนะคะ 5555+
เรื่องตลก(ฝืด)ที่เคยแต่ง เท่าที่พอจะนึกออกก็มีดังนี้
รักต้องสูบ
เมื่อพี่ผมเบี่ยงเบน
หวานใจไซส์มินิ
หมีขาว-หมีดำ polar vs grizzly
นึกไม่ออกแล้ว บิ๊กบู้ก็คง...ตลกมั้ง
แต่ตอนนี้ถ้าให้กลับไปแต่งแบบนั้น ฟีลมันไม่ได้แล้วอ่ะค่ะ 5555
-
:ling3: :ling3:มาต่อเร็วๆนะ
-
เหอะๆ ตอนบรรยายว่าเนื้อบดนะ กำลงกินโจ้กพอดี อร่อยม๊ากกกก // ยิ้มทั้งนำตา
-
เป็นเรื่องแนวใหม่ที่ ห้ามอ่านตอนกินข้าว อุ๊บ!!
-
mutyamania
เราตามอ่านนิยายของคุณมาตั้งแต่ เรื่อง มันกลับมาจากนรก
สำนวนการเขียนหรืออะไรของคุณ มันก็ไม่ดีอะไรมากมายหรอกนะคะ
แต่เราชอบทุกอย่างที่คุณเขียน มัน ดิบๆ ดาร์กๆ ออกตลกร้ายอยู่สักหน่อย
ไม่ต้องพร่ำเพ้ออะไรมากมาย แต่เห็นภาพได้อย่างชัดเจน
และที่สำคัญ เราไม่เคยคาดเดาอะไรได้เลยจากนิยายของคุณ
พอเราคิดว่าเป็นงี้ มันก็จะไปงั้น พอเราคิดดักทางว่ามันต้องเป็นงั้น มันกลับเป็นงี้
.... ขอโทษที่ไม่เคยได้โพสให้กำลังใจคุณเลย .... แค่จะบอกว่า... ติดตามผลงานอยู่นะคะ
:mew1:
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามดีค่ะ ชอบตั้งแต่เรื่องสัตว์ประหลาดเลย
-
คนเขียนสุดยอดจริงๆ :katai2-1:
-
โอ้มายก้อดดดดด เรื่องมันเหนือจินตนาการเดี๊ยนจริงๆคร่าาาาา
คนแต่งสุโคร่ยมากกกกกกกกกกกก o13
-
หลอนสุดไรสุด :mew5: :a5: :katai2-1:
-
มารอดูกันต่อว่าจะเป็นไงกันแน่
-
เด็กจริงๆหรือผีเด็กนี่ :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
คนสุดท้ายจะเป็นภพธรรึเปล่า
-
ทั้งหลอน ทั้งสับสน คนอ่านก็กำลังจิต
-
EP 4
“พี่ชาย.....เส้นผมของผมมันกำลังงอกออกมาแล้วดูสิ”
ไอ้เดรนมองผมผ่านทางกระจกเงาบานใหญ่ มันยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของตัวเอง ที่ดูใกล้เคียงมนุษย์เข้าไปทุกที
“เพราะพี่ชายแท้ๆเลย ผมกำลังจะหายแล้ว ต่อไปนี้เราสองคนจะได้มีความสุขเสียที”
เฮอะ ‘เรา’ อย่างนั้นน่ะรึ?
ผมนึกขันกับคำพูดของเด็กท่อ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผมกับมันกลายเป็น...เราสองคน
รู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าตัวเองก็แค่ถูกมันหรอกใช้ ผมตกอยู่ภายใต้ความควบคุมของมัน แต่ทำไมกัน ทำไมผมถึงดีใจล่ะ
ดีใจเพราะผมเองก็ยังพอจะมีความสำคัญอยู่บ้าง
ดีใจที่คนไร้ค่าอย่างผม อย่างน้อยก็ยังมีมัน.....ที่มองเห็นความดี
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่ภพธรคนนี้กลายเป็นคนชั่วร้าย ปลิ้นปล้อน ขี้โกง และเห็นแก่ตัว คงเป็นเพราะว่าตั้งแต่สูญเสียพ่อไป และแม่ของผมแต่งงานใหม่กับช่างซ่อมรถกระมัง การที่ต้องทนอยู่ในบ้านหลังเดิม ฟังเสียงครวญครางร้องระงมของแม่ตอนที่ร่วมรักกับมันคนนั้น คืนแล้วคืนเล่า มันทำให้ผมแทบจะเป็นบ้า
น่ารังเกียจ
น่าขยะแขยง
ผมเคยเห็นแม่นอนกับมัน ตั้งแต่ตอนที่พ่อยังไม่ตายด้วยซ้ำ ไอ้อีเดรัจฉานทำเรื่องระยำบนเตียงนอนของพ่อ ตอนที่ท่านนอนป่วยอยู่ในห้องพิเศษของโรงพยาบาล นอนนิ่งไม่ไหวติง พ่อของผมหายใจผ่านท่อที่ต่อจากเครื่องช่วยหายใจและเต็มไปด้วยสายระโยงรยางค์ ภาพที่ไม่ควรเห็น แต่มันก็เห็นไปแล้ว ผมจำได้ดีว่าตอนนั้นทรมานแค่ไหน ที่ต้องกลั้นทั้งน้ำตาและเสียงสะอึกสะอื้น และเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่ส่งเสียง
ผมคิดถึงตอนที่พ่อยังอยู่ ผมสนิทกับพ่อมากที่สุด ผมตามท่านไปทุกที่ ตกปลา งานเลี้ยง หรือแม้แต่ร้านกาแฟโบราณ นั่งดูพ่อเล่นหมากรุกอย่างไม่รู้เบื่อ ที่ซึ่งภายหลังผมได้พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง
ไม่เคยถามชื่อกัน ไม่รู้เพราะอะไร ไม่ใช่ว่านานจนลืมไปแล้ว แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมกับเด็กคนนั้นเล่นด้วยกัน และเมื่อผมเบื่อกับการจ้องมองกระดานหมากรุกและเหนื่อยกับการแหกปากดีใจตอนที่พ่อไล่ต้อนอีกฝ่ายได้ พวกเราก็จะหนีมาเล่นซ่อนแอบกัน ถัดไปจากร้านกาแฟมีตึกแถวที่ปิดตายซึ่งประตูหลังนั้นผุพังจนเปิดแง้มเอาไว้ เราหนีกันไปเล่นในนั้น จนสุดท้ายพ่อก็ตามมาเจอ และผมก็ถูกตีจนน่องลาย
บางครั้งเราก็จะไปเล่นกันตรงริมบึง ร่อนหินให้ตกกระทบผิวน้ำ กระดอนเป็นทอดๆไป ผมทำไม่ได้หรอกแต่เด็กคนนั้นทำได้ และผมก็จะส่งเยลลี่รูปหมีสีเขียวให้เขาเป็นรางวัล
ผมไม่ค่อยมีเพื่อน และจะว่ากันไปแล้วเพื่อนเพียงคนเดียวที่ผมมีก็คือเขา แค่เขาเท่านั้นที่ผมรู้สึกสนิทใจ
จะว่าไปผมจำได้เพียงเหตุการณ์เท่านั้นเอง ใบหน้าของเด็กผู้ชายคนนั้น นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก ผมลืมหน้าเขาไปแล้วล่ะ แต่ความทรงจำดีดีในวัยเด็กที่มีด้วยกันนั้น ผมไม่มีวันลืม
อา.....ป่านนี้เด็กคนนั้นจะเป็นอย่างไรบ้างนะ
หลังจากที่ผมย้ายไปอยู่กับอาซึ่งเป็นน้องชายแท้ๆของพ่อ ผมก็ไม่ได้กลับไปเหยียบที่นั่นอีก การที่มีอาซึ่งนิสัยตอแหลและไม่เอาไหนสักอย่าง มันทำให้ผมติดนิสัยมักง่ายและชอบเล่นทางลัดมาจากท่าน
และพออาตายไปอีกคนด้วยไข้โป้ง ผมก็ตัวคนเดียว และเรียนจบมาได้ด้วยเงินทำศพของอา กับมรดกอีกนิดหน่อยหลังจากหักล้างหนี้สินทั้งหมดแล้ว
“พี่ชาย.....กำลังคิดอะไรอยู่หรือ”
“เปล่าหรอก....แค่คิดว่า....อีกไม่นานนายก็คงออกไปข้างนอกได้ ได้ใช้ชีวิตปกติไม่ต้องหลบๆซ่อนๆอีกต่อไป”
“พี่ชายจะผลักไสผมไปไหน ผมอยู่ไม่ได้หรอกถ้าขาดพี่ชาย โลกข้างนอกน่ากลัวจะตายไป ผมไม่มีงาน ไม่มีเงิน ไม่มีคนให้กลับไปหาอีกแล้ว ผมขออยู่กับพี่ด้วยคนเถอะ ขอแค่ที่อยู่ที่กินผมก็พอใจแล้ว ไม่ต้องกินของหรูๆก็ได้”
“หึหึ.....แล้วนายจะเสียใจเดรน ที่เลือกจะอยู่กับพี่.....”
“ผมไม่เสียใจหรอก.....ไม่เคยเสียใจ เพราะพี่ชายผมถึงรอดมาได้....ให้ผมกินไส้กรอกใกล้หมดอายุผมก็ไม่รังเกียจเลยจริงๆนะ”
มันหันหน้ามามองผม ไอ้เด็กท่อลุกขึ้นและขยับตัวเข้าหาผมอย่างช้าๆ ผมเอาแต่ยืนนิ่งตอนที่มันเข้ามาประชิดตัว สองมือผอมๆโน้มคอผมลงมา ขณะที่ตัวมันเองก็เขย่งปลายเท้าสูงขึ้นจากพื้น
ริมฝีปากของเราประทับกัน มันก็คือจูบนั่นแหละ แต่เป็นจูบที่ให้ความรู้สึกเหนียวเหนอะและได้ยินเสียงหนึบหนับอยู่ตลอดเวลา เสียงเหมือนตอนที่กำลังทากาวแท่งลงบนซองจดหมายอย่างไรอย่างนั้น
แต่ผมกลับไม่รังเกียจมัน กลิ่นเหม็นคาวนั่นกลับทำให้ร่างกายของผมร้อนรุ่มอย่างประหลาด สุดท้ายกลายเป็นผมเองที่จูบตอบมันอย่างเร่าร้อน และสอดลิ้นเข้าไป
“อึก.....อ่า” เจ้าเด็กท่อเป็นฝ่ายผละออกมาก่อน จังหวะที่ถอนจูบผมเห็นเมือกใสๆยึดออกมาระหว่างริมฝีปากของ ‘เรา’ เอ่อ....ผมเริ่มรู้สึกขยะแขยงขึ้นมาบ้างแล้วแหละ
“พอก่อนพี่ชาย เอาไว้รอให้ผมคืนร่างเดิมอย่างสมบูรณ์เสียก่อนเถิด....”
เห็นด้วยเลย เห็นด้วยอย่างที่สุด ผมอดใจรอให้มันคืนร่างแทบจะไม่ไหวแล้ว
“คืนนี้.....พี่จะพามาอีก.....จะหาที่เนื้อเยอะๆ นายจะได้หาย แล้วพวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
“ใช่พี่ชาย.....ผมกับพี่....ตลอดไป”
ผมเดินออกจากห้องด้วยความรู้สึกอิ่มเอมและมีความหวังอย่างประหลาด จนอดที่จะผิวปากออกมาเป็นเพลงไม่ได้
ผมไม่รู้สึกผิดที่ต้องฆ่าคนอีกแล้วล่ะ
.
.
.
.
.
“พี่ชาย......ผมหายแล้ว.....ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม เส้นผม...ฟัน.....มันเหมือนเดิมทุกอย่างเลย”
น่ารัก.....
ไอ้เดรนเป็นเด็กน่ารักจริงๆด้วย
หลังจากที่ได้ดื่มกินร่างกายกำยำของไอ้ตุ๊ดคนหนึ่งที่ยืนขายบริการทางเพศริมถนน ไอ้เดรนก็ฟื้นตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ดวงตาของมันยังคงโดดเด่นเหมือนเมื่อแรกเจอ ริมฝีปากบางเฉียบสีอ่อนซีด กับจมูกเล็กๆนั่น เมื่อรวมด้วยกันแล้วทำให้มันดูน่ารักแบบเศร้าๆ แต่บางมุมก็ให้ความรู้สึกที่ดูรั้นๆเอาแต่ใจ เหมือนพวกลูกคนมีอันจะกิน
ร่างเปลือยเปล่าของมันยืนหมุนไปมาอยู่หน้ากระจก สำรวจตัวเองทุกซอกมุม....ผมคงเรียกเด็กคนนี้ว่า ‘มัน’ อีกไม่ได้แล้วล่ะ
แปลกนะ....ที่แม้ว่าเดรนจะเป็นผู้ชาย แต่ผมกลับไม่รู้สึกรังเกียจแม้แต่น้อย และกลิ่นหอมหวานบาดลึกจากตัวเขา มันทำให้ผมมีความรู้สึกแปลก
ผมกำลังมีอารมณ์ทางเพศกับสิ่งมีชีวิตที่ดูเหมือนเด็กอายุสิบสอง
ตอนที่เดรนวิ่งมากอดผม....น้องชายของผมรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาอย่างๆไม่อาจระงับเอาไว้ได้ มือของผมลูบไล้ผิวนุ่มเนียนของเขาอย่างไม่อาจหักห้ามความต้องการได้
“พี่ชาย”
“หืม?”
“พาผมไปเที่ยวได้ไหม......ผมอยากไปสวนสนุก”
“ได้สิ....แต่เรียกพี่ว่าพี่ภพนะ....เลิกเรียกพี่ชายเถอะ”
“ครับพี่ภพ.....พี่เองก็เลิกเรียกผมว่าเดรนเถอะนะ....ผมเองก็มีชื่อ....”
“ชื่ออะไรล่ะ...หืม...ไอ้เด็กท่อของพี่”
“ผมชื่อศรัณย์....เรียกผมว่ารันก็ได้พี่ชาย”
“อืม....ได้สิ....รัน พี่จะพาเราไปสวนสนุก....ไปกันเดี๋ยวนี้เลย”
ศรัณย์...รัน....มันช่างเป็นชื่อที่เหมาะกับเขาดีจริงๆ
ใช่แล้ว.....ผมต้องรีบออกไป ออกไปเสียก่อนจะเผลอทำในเรื่องที่ไม่สมควร
.
.
.
.
.
ผมลาออกจากร้านสะดวกซื้อแล้ว เพราะทนทำงานในบรรยากาศแปลกๆไม่ไหว ที่นั่นเคยมีไอ้ธีร์ทำงานอยู่ก่อนที่มันจะหายตัวไปอย่างลึบลับ ซึ่งผมไม่อาจทนฟังใครต่อใครพูดหรือถามถึงมันได้
และเพราะผมพอจะมีเงินอยู่บ้าง จากการพาคนมาเซ่นสังเวยให้กับรัน ขณะที่รันนั้นดื่มกินเลือดเนื้อ ผมยังมีสติพอที่จะหยิบฉวยเงินหรือค้นหาของมีค่า ซึ่งรวมๆกันแล้วก็พอจะนำมาใช้จ่ายฟุ่มเฟือยได้อยู่
ผมเริ่มสมัครงานเอาไว้บ้างแล้ว แม้ว่าจะมีแต่บริษัทเล็กๆเรียกตัวไปสัมภาษณ์พร้อมกับเสนอเงินเดือนที่ไม่สูงนัก แต่ดูเหมือนว่าเรื่องที่ผมได้ก่อเอาไว้กับบริษัทเก่าจะยังไม่สร่างซาไปจากโลกธุรกิจ ทั้งๆที่ผมไม่ได้กรอกประวัติการทำงานจากบริษัทเก่าเลยแท้ๆ ช่วงเวลาที่หายไป ผมบอกว่ากลับไปดูแลแม่ที่ป่วยและช่วยท่านขายของในร้านค้าเล็กๆที่ต่างจังหวัด นั่นทำให้ประสบการณ์ของผมหายไปหลายปีเลยทีเดียว ไม่ต่างอะไรจากเด็กเพิ่งจบ
เอาไว้เรื่องซาลงกว่านี้ หรืออาจโชคดี คงมีสักที่ที่ไม่สืบประวัติผม และยอมรับผมเข้าทำงาน ผมคงไม่โกงอีกแล้ว หรือหากจะทำ คงต้องเนียนกว่านี้
“พี่ภพ....ผมอยากเล่นรถไฟเหาะ พี่ไปเล่นเป็นเพื่อนผมนะ”
“ได้สิ”
พอได้มองเขา....รัน เขาก็เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ เด็กธรรมดาทั่วไปที่ดูจะตื่นเต้นไปกับสรรพสิ่งรอบตัว ผมไม่รู้ว่าเขาเคยมาสวนสนุกไหม ชายแก่คนก่อนหน้าจะเคยพาเขาไปไหนต่อไหนบ้างหรือเปล่า แต่ตอนนี้เขาอยู่กับผมแล้ว และผมจะทำให้ดีที่สุด
อยู่ด้วยกันตลอดไป....ผมอยากหยุดเวลาเอาไว้เพียงเท่านี้ ไม่อยากจะแก่ไปกว่านี้อีก ผมใกล้จะสามสิบแล้ว ซึ่งนั่นมันก็ทำให้ผมกับเขาห่างกันมากโข
ตกหลุมรักไปแล้ว
ผมแอบมองรันที่เอาแต่หลับตาปี๋....ยามที่รถไฟเหาะขึ้นสุ่จุดที่สูงที่สุด ก่อนที่มันจะดิ่งลงมาด้วยความเร็วสูง และหมุนตีลังกาไปตามโครงสร้างของราง เสร็จจากรถไฟและเครื่องเล่นอื่นๆ เราก็หยุดพักกัน นั่งรับลมกินสายไหมกับน้ำอัดลม พลางคิดกับตัวเองในใจว่า....เจ้าเด็กน่ารักที่อยู่ข้างๆผม ใช่คนเดียวกันกับที่อยู่ในท่อระบายน้ำจริงหรือ นานวันเข้า ผมตกหลุมรักเขาอย่างไม่รู้ตัว อาจจะเผลอรักตั้งแต่ตอนที่รันยังเป็นเนื้อบดเสียด้วยซ้ำไป
“พี่ภพ.....รันอยากกินอาหารอิตาเลี่ยน”
“ได้สิ.....แต่ก่อนอื่นพวกเราต้องแวะร้านเสื้อผ้าก่อนนะ เข้าร้านแพงๆจะแต่งตัวธรรมดาได้ไงล่ะ”
“ผมรักพี่ภพจังเลย เป็นพ่อผมได้ไหม”
“พี่ว่าพี่ยังไม่แก่ขนาดนั้นนะ”
“รันอยากสวมเสื้อผ้าของเวอร์ซาเช่....หรือไม่ก็วาเลนติโน่.....”
“เอาไว้ให้พี่มีเงินมากกว่านี้ก่อนนะ”
“อืม.....ได้สิ.....รันรอได้อยู่แล้ว คงอีกไม่นานใช่ไหมล่ะ”
.
.
.
.
.
.
และในที่สุดผมก็กลายเป็นพวกตุ๊ดไปแล้ว
ค่ำคืนหนึ่ง หลังจากฉลองที่ได้งานใหม่ ผมกับรันจูบกัน และทุกอย่างเป็นไปตามสัญชาติญาณ ผมถอดเสื้อผ้าของน้องออก จูบไปทั่ว และร่วมรักกับน้อง
ซ้ำแล้วซ้ำอีก
เราทำเรื่องอย่างว่ากันอย่างไม่รู้เบื่อ และทำกันเกือบทุกวัน ถ้ารันเป็นมนุษย์ ผมคงถูกจับข้อหาพรากผู้เยาว์ ผิวเนียนๆนั่นทำเอาผมคลั่งทุกครั้ง ริมฝีปากนุ่มๆตอนที่ทำออรัลเซ็กส์ให้ผมมันสุดยอดไปเลย เด็กนี่เก่งเรื่องยั่วยวนเหลือเกิน แต่คงยากที่จะหาคนมาสนองตอบ ผมอาจเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ยอมมีอะไรกับรัน อย่างน้อยตาแก่คนก่อนนั่นก็ไม่เคยที่จะแตะต้องรันของผม ช่างเป็นตาแก่ที่อดทนเก่งเป็นบ้าเลยให้ตาย
“รัน.....พี่รักเรานะ....อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป” ผมบอกกับน้อง หลังจากเสร็จกามกิจ ผมกอดรันเอาไว้ในอ้อมแขนเสมอ ผมกลับไปดูแลตัวเองอีกครั้ง โดยการเข้ายิมออกกำลังกาย หึ....หุ่นนายแบบที่ผมเคยมีในอดีตกำลังจะกลับคืนมาแล้ว
“หึหึ.....ตลอดไปเหรอ.....ผมอยากให้เป็นแบบนั้นเหมือนกันพี่ชาย.....แต่ผมไม่มันวันแก่ และคงไม่โตไปกว่านี้แล้ว”
“รัน!!!!”
“ผมรักพี่.....แต่ผมจะหยุดเวลาได้ยังไง......ในเมื่อพ้นจากคืนนี้ไปแล้ว พี่ก็จะแก่ขึ้นอีกวันหนึ่งน่ะ...หืม?”
คำพูดของรันในคืนนี้ ทำให้ผมรู้สึกปวดใจ
รันอาจไม่ตั้งใจ เพราะเขายังเด็ก....ใช่....เด็กคิดอย่างไรก็พูดออกมาอย่างนั้น จริงของเขา ผมแก่ลงทุกวัน อาจจะไม่ใช่เร็วๆนี้ แต่สักวันผมก็ต้องแก่และตาย
ผมรักรันไปแล้ว และผมคงยอมเสียเขาไปไม่ได้
เสียงใสๆที่พูดกับผม คอยปลอบประโลมและให้กำลังใจ เสียงเพลงจากเขา ผมจะไม่ยอมส่งต่อมันให้กับใคร
เขาต้องเป็นของผมคนเดียว คนเดียวเท่านั้น
วูบหนึ่ง....อยู่ๆผมก็มีความคิดชั่วร้ายแว่บขึ้นมาในหัว
ถ้าผมไม่อาจจะหยุดเวลาของตัวเองได้
ผมควรหยุดเวลาของรัน
ถ้าผมฆ่าเขา แล้วเก็บศพของเขาเอาไว้แบบนี้
เขาก็จะเป็นของผมคนเดียวไปตลอดกาลใช่หรือไม่?
.
.
.
.
.
To be con
-
หลอน :ling3:
-
:z13: จิ้มก่อนหลอน
คุณพระมาเป็นตัวๆ มันคืออารายย แก่ไม่เป็นด้วย
จินตนาการล้ำมากค่ะ ยกให้ห้านิ้วเลย
:katai2-1:
-
สยองได้ใจจริงๆ
-
กรีสสสสสสส!!!!!(สาวแตกเลยครับพี่น้อง) :sad4: :sad4: :ling3:
-
ภพ ป่วยขึ้นทุกทีๆละ :hao4:
รัน นี่เป็นตัวอะไรกันแน่อ่ะ น่ากลัวนะ :katai1:
-
ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยหรือน้องรันจะแดร๊กคุณพี่ชายแทนคะ?
ว่าแต่น้องรู้ได้ไงว่าตัวเองอมตะ? แบบว่าอยู่มานานมากแล้ว??
อยากให้จบแฮปปี้นะ แต่ดูท่าแล้วจะมีคนตายเป็นเบือแทน
-
เออ.... :hao7:
-
เอาแล้วๆๆๆๆๆ พี่ภพจะฆ่าน้องท่อเหมือนตาแก่นั้นหรือป่าวเนี่ย
ยิ่งอ่านยิ่งหลอนค่ะ เดาทางตอนต่อไปไม่ถูกเลยค่ะ ยกนิ้วให้คนเขียนเลย
แต่ที่แน่ๆ คนตายเพียบ กรี๊ดดดดดดดดด
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
....//พูดไม่ออก
-
เก็บศพไว้ จะช่วยอะไรได้เล่า
ร้องเพลง พูดคุย ทำอะไรด้วยกันไม่ได้สักอย่าง มีแต่ความเน่าเหม็น
ภพไปหาจิตแพทย์ บ้างก็ดีนะ ก่อนจะชั่วจนไม่รู้ตัวตนไปมากกว่านี้
-
ก่อนที่ภพจะต้องไปหาจิตแพทย์ คนอ่านคงต้องขอตัวไปก่อน รู้สึกจะหลอนขึ้นทุกที
-
หลอนนนนน :hao7:
-
ฆ่าอีกละ ขยันฆ่าจัง คนที่เป็นตอนแรกก็ฆ่าไม่ใช่หรือ
-
เอาแล้วไง เรื่องเหมือนจะวนลูป เด็กท่อก็หาเหยื่อใหม่ไปเรื่อยๆ :katai1:
-
:z13: อ๊ากเรื่องหลอนดีน่าติดตามค่ะ
อยากให้คู่กันอ่า บางทีอาจจะโดนเขมือบเป็นคนสุดท้ายสินะเอิ่ม
-
อุ๊ยย๊ะ! แหมะ เริ่มออกแนวเดียวกับไอ้แก่นั่นเบยยย :laugh:
-
นึกจุดจบรอเลยอ่า :katai5:
-
เรื่องนี้มันดูรักกันยากยังไงไม่รู้
แล้วสรุปรันเป็นตัวอะไรค่ะเนี่ย
รออ่านต่อไปนะค้าาา
-
แล้วภพกับรันจะลงเอยกันยังไง รันเป็นอะไรกันแน่
-
พูดตรงๆเลย "หลอน"
-
EP. 5
-ความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไป-
ระหว่างผมกับรัน ความสัมพันธ์ของเรามันเละเทะเข้าขั้นหายนะขึ้นทุกที
พวกเราทะเลาะกันบ่อยขึ้น ด้วยเหตุเพียงแค่น้ำผึ้งหยดเดียว
และผมคิดที่จะ ‘ฆ่า’ เขาอยู่บ่อยครั้ง
หลายครั้งที่ผมหยิบมีดขึ้นมา และวางมันลงไป
ผมตัดใจฆ่ารันไม่ลงจริงๆ
.
.
.
.
.
“งี่เง่า.......งี่เง่าที่สุด พี่คิดจะแหกตาผมหรือไงหืม?”
ถุงเสื้อผ้าถูกโยนลงบนพื้น เท้าของคนโยนเตะมันซ้ำอีกจนกระเด็นห่างออกไป เป็นอีกครั้งที่ผมได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมๆ
ผมทำได้เท่านั้นแหละ
“เป็นอะไรไปรัน นี่ก็เสื้อผ้าแบรนด์ที่เราอยากได้ไง ตัวที่เราชี้ให้พี่ดูที่ตู้โชว์น่ะ ไม่ใช่หรอกหรือ”
“การตัดเย็บห่วยๆแบบนี้เด็กปัญญาอ่อนยังรู้เลยว่าเป็นของปลอม....ถ้าให้ใส่มันผมสวมผ้าห่อศพดีกว่า”
“อดทนรอก่อนได้ไหม เสื้อผ้าพวกนั้นเงินเดือนอย่างพี่ไม่มีปัญญาจะซื้อหรอก ขอเวลาให้พี่เก็บเงินสักสามสี่เดือนสิรัน แค่ของเก๊ราคายังแพงจนพี่กรอบเลยรู้ไหม”
“ไม่ต้องแล้ว!!!! ถ้ามันลำบากมากก็ไม่ต้อง ถ้าทำอย่างที่พูดไม่ได้ก็อย่ารับปากกันตั้งแต่แรกสิ”
สติของผมแทบขาดผึงในวันนี้ ผมอยากทำมากกว่าตบหน้าเขาสักฉาด แต่ผมอยากกระทืบปากยโสนั่นที่ทำลังเบ้ใส่ผมอยู่
ปากยโสที่พูดจาอวดดี ดูถูก และหยามน้ำใจผม อย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้ขนาดนี้มาก่อน
เด็กบ้านี่....ชักจะก้าวร้าวมากขึ้นทุกวันจนยากจะควบคุมได้แล้ว
รันเปลี่ยนไป เมื่อผมไม่สามารถสนองความต้องการของเขาได้
ความต้องการของเจ้าเด็กท่อมีมากขึ้นทุกวัน ข้อเรียกร้องสารพัด และดูท่าจะไม่มีวันสิ้นสุดลงได้ง่ายๆเลย
เด็กนรก!!!!
ไอ้เด็กนี่มันเกิดมาจากนรกขุมไหนกันแน่ ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมตาแก่นั่นถึงได้สับมันเละเป็นชิ้นๆ ทุกครั้งที่มีเรื่องขัดใจ ไอ้รันมักจะแผดเสียงร้อง และอาละวาดพังข้าวของเสมอ จนผมเริ่มโดนเจ้าของตึกด่าเอาเข้าให้แล้ว เพราะเสียงดังๆเหล่านั้น มันไปรบกวนการนอนหลับพักผ่อนของห้องใกล้เรือนเคียงที่อยู่รอบๆห้องผม
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา.....อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
“โอ๊ย....หยุด....หยุดที....ปวดหู....ปวดไปหมดแล้ว รันพี่ขอร้อง”
“ไปหาของหรูๆมาให้ผมกิน อาหารขยะพวกนั้นผมกระเดือกไม่ลงหรอก”
“ได้....ใจเย็นๆนะ พี่จะออกไปซื้อมาใหม่เดี๋ยวนี้”
และเมื่ออารมณ์ของมันสงบลง มันจะกลายเป็นอีกคนหนึ่งที่น่ารักและชวนให้หลงใหล เพราะแบบนี้ไง ผมถึงได้ตัดใจฆ่ามันไม่ได้เสียที เพราะทุกครั้งที่คิดจะทำ มันก็จะเข้ามาคลอเคลียกับผมเหมือนรู้ทัน
“พี่ชาย.....ผมขอโทษนะที่เสียงดังแล้วก็ทำตัวไม่น่ารัก ของหรูๆแพงๆพวกนั้นผมไม่ต้องการเลยสักนิดเดียว ผมขอแค่พี่รักแล้วก็ไม่ทอดทิ้งผมเหมือนคนอื่นๆก็พอแล้ว”
“อืม....ไม่หรอก.....พี่ไม่ทิ้งรันหรอก”
“ผมรักพี่นะ....แต่มันควบคุมตัวเองไม่ได้เลย ตอนที่โกรธน่ะ”
“อืม....พี่เข้าใจ”
ใช่ผมเข้าใจ เข้าใจว่ามันน่ะบ้า
และผมต้องหาทางกำจัดมันให้จงได้
ก่อนที่ผมจะบ้าไปกับมันด้วย
.
.
.
.
.
ผมฝัน.....
ฝันเห็นเด็กคนนั้น คนที่เคยเล่นกับผมสมัยที่ผมยังเป็นเด็ก
คนที่ผมพยายามนึกหน้าเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
ทุกครั้งที่ฝันเห็นเขา ใบหน้าของเด็กน้อยจะเป็นเงาดำมืด มือนุ่มๆจูงผมเข้าไปในตึกร้าง เสียงหัวเราะหวานใสดังกังวานก้องไปทั่วสถานที่แห่งนั้น เราเล่นซ่อนแอบกัน ผมเป็นฝ่ายหา ซึ่งเขามักส่งเสียงให้ผมได้รู้เสมอว่าเขาซ่อนอยู่ตรงไหน เพราะผมมักจะหาเขาไม่เจอ
บางครั้งในฝัน ก็มีเสียงของพ่อกำลังดุผม ตอนที่พ่อกับเพื่อนๆตามไปเจอผมในตึกร้างนั่น
‘พ่อบอกแล้วไงภพ ว่าอย่าเข้าไปเล่นในตึกนั้นคนเดียวน่ะ’
‘ผมไม่ได้เข้าไปคนเดียว ผมไปกับเพื่อนผม....ออกมาสินาย ออกมาให้พ่อเราเห็น จะได้เลิกดุเราเสียที’
‘ภพธร!!!! ภพธรฟังพ่อนะลูก ไม่มีใคร มีแต่ลูก แล้วตอนนี้ก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว ถ้าพ่อตามมาไม่เจอจะเป็นยังไง ถ้าลูกถูกคนจรจัดทำร้ายเอาใจพ่อจะเป็นยังไง เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเป็นเด็กขี้โกหก แล้วทำให้พ่อต้องคอยเป็นห่วงเสียที หลายครั้งแล้วนะที่ลูกชอบหายออกไปกลางดึกน่ะ....หยุดดิ้น ออกไปกับพ่อเดี๋ยวนี้’
‘ไม่ ผมไม่ได้โกหก ออกมาสินาย...ออกมา.....เราต้องกลับแล้ว.....ออกมาเถอะ....ฮึก.....ออกมา.....ฮึก.....มันอันตรายนะ ออกมาเถอะ’
แต่ในคืนนี้....ในความฝันของผม ผมเห็นหน้าเด็กคนนั้นได้อย่างชัดเจน
รัน.....เด็กคนนั้นคือรัน
ผมทั้งร้องและถีบตัวพ่อ พยายามดิ้นรนและชี้ให้พ่อดู รันโผล่ออกมาตรงมุมที่ติดกับบันไดอีกฝั่งหนึ่ง กำลังยิ้มให้ผม พ่อไม่ฟังและลากตัวผมออกมา ผมเอื้อมมือไขว่คว้าอากาศ แหกปากเรียกให้เขาออกมาจากที่ซ่อน
เป็นครั้งแรกที่พ่อตีผมหนักมาก ทั้งตีและตบหน้าผมทั้งน้ำตา เราสองคนพ่อลูกยืนกอดกันร้องไห้อย่างไม่อายใคร
เสียงของรันกึกก้องอยู่ในฉากแห่งความฝัน เสียงเรียกที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน ในฝันครั้งไหนๆ เด็กชายภพธรพบว่าตัวเองอยู่เพียงลำพังในความมืด คุยโต้ตอบกับเสียงที่มองไม่เห็นผู้พูด
‘มาเล่นกันเถอะภพธร’
‘นายรู้จักเรา?’
‘รู้จักสิ.....เรากับนายก็คือคนๆเดียวกัน’
‘ไม่.....ไม่จริง’
‘พ่อของนายไม่ได้ป่วย นายผลักพ่อของนายตกบันได ภพธร.....นึกดีดีสิ คนที่อยู่ใกล้ตัวนายล้วนมีอันเป็นไป นายวางยาเบื่อแม่กับชู้ นายเป็นคนลั่นไกยิงอาของนายเอง ทุกอย่างคือภาพลวงที่นายสร้างขึ้น....มาเถอะภพธร ออกมาเล่นกับเราที่ตึกร้าง ทุบตีหญิงจรจัดกับลูกของเธอ โยนทารกตัวน้อยลงมาจากบันได’
‘ไม่...มึงโกหกเดรน กูไม่เคยทำเรื่องพวกนั้น เด็กคนนั้นมีตัวตน ซึ่งไม่ใช่มึง นี่ฝันของกู มึงรุกล้ำเข้ามา.....’
หึหึหึหึหึ
ใครกันแน่ที่เป็นไอ้ขี้โกหก
มึงต่างหากภพธร
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย แสงไฟสีส้มแสบตา ไม่ใช่สีขาวสว่าง ผนังห้องสกปรก และผมนอนอยู่บนเตียงเก่าๆที่พอขยับตัวดิ้นแต่ละครั้งก็ก่อให้เกิดเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด
ผมขยับไม่ได้
ผมถูกมัดเอาไว้ มีเสียงคนพูดคุย ก่อนที่ผมจะรู้ว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาลบ้า หัวถูกครอบด้วยเครื่องช๊อตไฟฟ้า พยาบาลสาวคนนั้น.....ริมฝีปากของหล่อนแดงฉ่ำและแต่งหน้าหนา
“ภพธร.....เธออาละวาดอีกแล้วนะ ถ้าอาละวาดอีกหนเดียว เธอจะอยู่ที่นี่ตลอดไป”
ไม่ใช่....นั่นไม่ใช่พยาบาล แต่เป็นอีกระหรี่คนแรกที่ตายต่างหาก ร่างของมันแหลกเหลวเมื่อถูกดึงเข้าไปในท่อ ผมเงยหน้าขึ้นมองเพดาน ซึ่งปูด้วยกระเบื้อง ที่ตรงกลางนั้นมีท่อระบายน้ำซึ่งปิดฝาอยู่ มันเหมือนกับผมกำลังมองเห็นทุกอย่างในมุมกลับ แล้วฝาท่อก็หล่นลงมา พร้อมกับบางสิ่งที่พุ่งออกมาจากท่อนั้น รูปร่างของมันเหมือนกับตัวทาก หรือสัตว์เซลล์เดียวที่ถูกรังสีจนขยายใหญ่ มันตวัดร่างของอีกระหรี่แก่ในชุดพยาบาลขึ้นไป สิ่งที่ผมเคยสงสัย ผมกำลังจะได้เห็นมันชัดเจนเต็มสองตา
ไม่มีเสียงร้อง มีเพียงเสียงหัวเราะชอบใจ ส่วนขานั้นหายเข้าไปก่อน ผมได้ยินเสียงกระดูกที่ถูกบดเป็นผง เลือดไหลชโลมตัวผมเหมือนกับหยาดฝน พอถึงส่วนกลางลำตัว ลำไส้และอวัยวะภายในของหล่อนก็ตกลงมาตามแรงโน้มถ่วง
ไม่ช้าร่างทั้งร่างก็ค่อยๆหายเข้าไปในรูระบายน้ำนั่น ดวงตาของเธอโปนปูด และผิวหนังบนใบหน้านั้นถูกดึงเข้าไปจนเห็นแต่เนื้อในและผิวกะโหลก ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือเส้นผมชุ่มเลือดถูกดึงหายเข้าไป
ผมมองเห็นดวงตาของมัน
เราสองคนจ้องมองกันนานเนิ่น
และผมก็ตื่นขึ้นจากฝันอีกครั้งหนึ่ง
รันหายไป
เขาไม่อยู่ข้างกายผมแล้ว
.
.
.
.
.
วันรุ่งขึ้นผมลางานและตัดสินใจตามหา ผมถามคนที่อยู่แถวนั้นเพื่อให้ตัวเองมั่นใจว่าไม่ได้บ้า มีคนเห็นเด็กชายที่มีลักษณะตรงกับรันเดินออกมาจากตึก แต่ไม่มีใครรู้ว่าไปที่ไหน
ข้าวของทุกอย่างที่ผมซื้อให้เขายังคงอยู่ครบถ้วน แชมพูกลิ่นหอมที่ถูกใช้ไปค่อนขวด คือคำตอบว่าผมไม่ได้คิดไปเองเรื่องเขา ผมตามหารันในทุกๆที่ที่คิดว่าเขาจะไป ห้างสรรพสินค้า สวนสาธารณะ ร้านอาหารที่เราเคยไป บางคนมองผมเหมือนคนบ้า แต่ผมไม่สนหรอก
ผมต้องตามหารันให้ได้
.
.
.
.
.
ตกดึก ผมกลับมาห้องพักด้วยความอ่อนล้า ผมไม่เจอรัน ไม่ว่าจะที่ไหนๆ ถามใครต่อใครและพยายามยัดเยียดโทรศัพท์ซึ่งมีรูปของเขาอยู่ให้คนเหล่านั้นดู แต่มันก็เปล่าประโยชน์ ผมคว้าน้ำเหลว หารันไม่เจอ มันก็เหมือนทุกๆเรื่องที่คนอย่างผมไม่เคยทำจนสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอัน
ถ้ารันผิดปกติทางจิต
ถ้ารันไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา
แทนที่ผมจะโกรธเกลียดเขาถึงขั้นอยากจะฆ่ากันให้ตาย ผมควรจะคิดใหม่
ผมควรเข้าใจเขาให้มากขึ้น ไม่ต้องตามใจ แต่ต้องเข้าใจและทนอยู่ให้ได้ ค่อยๆหาทางแก้ไขกันไป
นั่นคือสิ่งที่คนดีดีเขาทำกัน
คนดีดีที่ภพธรอยากเป็นใจจะขาด
ผมพิงตัวกับผนังลิฟท์ เหม่อมองเลขชั้นที่ค่อยๆขยับอย่างช้าเชื่อง
ทันทีที่ไขกุญแจเข้าไป ผมได้ยินเสียงคนอยู่ในห้อง แต่ไม่ใช่เสียงของรัน เสียงแหบๆครางกระเส่า ที่ทำให้ร่างกายอ่อนล้านั้นพลันมีพลังขึ้นมาได้อีกเฮือกหนึ่ง
ในห้องของผม ผมเจอไอ้ผู้ชายอ้วนเนื้อตัวสกปรกกำลังคร่อมร่างของรัน ร่างผอมบางของรันถูกจับมัดขึงกับเตียงนอนทั้งมือและเท้า โดยมีไอ้หมูสกปรกไล้คมมีดไปมาบนร่างกายอย่างย่ามใจนัก บางจังหวะมันก็ฝากรอยแผลจางๆเอาไว้ หน้าท้องของรันมีเลือดไหลซิบ เลือดจริงๆของมนุษย์ธรรมดาที่มีสีแดงสด ผมค่อยๆย่องหามันจากด้านหลัง มือของผมฉวยเก้าอี้ไม้ได้ และฟาดใส่มันเต็มแรง
ฟาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่มีเสียงร้อง หรือผมอาจไม่ได้สนใจจะฟัง ผมตีมันเสียจนเก้าอี้นั้นพังเป็นชิ้นๆ ไอ้หมูแก่นอนคว่ำหน้าจมกองเลือด ผมกระทืบซ้ำที่หัวของมัน เท้าของผมแทบจะจมหายเข้าไปในหัวกะโหลกที่แตกจนเห็นเนื้อสมอง
“รัน....พี่มาช่วยแล้ว” ผมรีบแก้มัดให้รัน ดึงเทปกาวที่ปิดปากของเขาออก แต่ไม่เพียงรันจะไม่ขอบคุณผมหรือแสดงท่าทีตกใจกลัว เขากลับมองผมด้วยสายตาชิงชังรังเกียจ
“ไอ้คนโง่....พี่ทำอะไรลงไป พี่ฆ่าคนตายอีกแล้วนะ”
“ก็มันจะทำร้ายรันนี่”
“ทำร้ายที่ไหนกัน ผมเป็นฝ่ายสมยอมเองต่างหาก ลุงคนนี้บอกจะซื้อเสื้อผ้าแพงๆให้ผม จะพาผมไปเที่ยวดิสนี่ย์แลนด์ด้วย แล้วพี่ทำอะไรลงไป พี่มันไอ้ฆาตกรโรคจิต หึหึหึ จะบอกให้นะ ผมกับลุงใจดีแค่เล่นเกมส์กันนิดหน่อยเอง แล้วผมก็ชอบมันจะตาย น่าตื่นเต้นดีออก.....”
“รัน....ทำไมพูดแบบนั้น ตัวรันเป็นแผลเต็มไปหมด”
“โอ้ยยยย หยุดพล่ามทีเถอะน่ะ ก่อนพี่จะกลับมา ผมกับลุงเล่นกันตั้งหลายอย่าง เห็นแบบนี้แต่อึดทนเป็นบ้า เขาเก่งเรื่องบนเตียงกว่าไอ้อ่อนหัดอย่างพี่อีก เราอึ๊บกันตั้งสี่รอบ แต่ยังไม่ยอมสงบลงง่ายๆเลย หึหึหึ”
“ไอ้รัน พวกมึง....มึงสองคนล่อกันบนเตียงกู มึงมันสกปรก...รัน มึงมันตัวประหลาด”
“ใครกันแน่ที่สกปรก....ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ.....ผมแค่กินของที่พี่หามาให้เท่านั้นเอง คนที่สกปรกน่ะคือพี่ต่างหาก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า พี่มันไอ้ป่วย แล้วผมก็ไม่ใช่เด็กท่ออีกแล้ว ผมคือรัน รันที่บริสุทธิ์ ผมถูกพี่จับมาขัง ข่มขืน ทรมาน และผมจะต้องหนีไปจากไอ้คนโรคจิตอย่างพี่ให้จงได้เลย ต้องหนีไปให้เร็วที่สุด เข้าใจที่พูดไหมภพธร หึหึหึ เอาล่ะ รีบกำจัดศพเสียสิ เหมือนที่เคยๆไง”
มันหัวเราะ แต่เสียงหัวเราะของมันดังไม่กับของผม ผมกุมท้องด้วยความปวด ขณะที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และไม่สามารถหยุดตัวเองได้....
“งั้น...หึหึหึหึ...ฮ่าฮ่าฮ่า...กำจัดเหรอ? เหมือนที่เคยๆเหรอ?....อุ๊บ...หึหึหึ...ถ้างั้นมึงก็กินไอ้อ้วนนี่เข้าไปซะสิ”
“อี๋ย์.....ของแบบนั้นผมไม่กินหรอก.....ผมไม่จำเป็นต้องกินเนื้อคนอีกแล้ว”
“อ๋อ.....งั้นเหรอ เข้าใจแล้วรัน....พี่เข้าใจแล้ว พี่รู้แล้วว่าควรจะทำยังไงต่อไป.....พี่ควรจะจัดการกับศพนี้ด้วยตัวเองสินะ.....หืม?”
“แหงล่ะสิ ก็พี่เป็นคนทำ ก็ต้องรับผิดชอบสิ”
ภาพในหัวขาวโพลน สติของผมรางเลือน คล้ายจะเป็นลม
รู้ตัวอีกที สองมือของผมก็รวบเข้าที่ลำคอขาวๆของรันไปแล้ว
ไม่รู้ว่าใช้แรงไปมากเท่าไหร่
หรือใช้เวลานานแค่ไหนในเรื่องนี้
แต่พอรู้สึกตัวอีกที รันก็ตายคามือของผมเสียแล้ว
“จบสักทีนะรัน.....กลับไปอยู่ในที่ที่มึงเคยอยู่เถอะ”
ผมเอ่ยกับศพของรันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่มีดในมือของผมจะฟันฉับลงไป
.
.
.
.
.
.
To be con
ตอนหน้าจบ
-
ใช่!!!!มึงควรกลับไปที่ที่มึงควรอยู่เถอะรัน
-
จ๊ากกก ไม่รู้จะเม้นอะไรเลย :a5:
รอบทสรุปตอนหน้าละกันค่ะ
-
:a5: :a5:
มันคืออารายยย ตอนหน้าเราจะรู้เรื่องใช่ไหม? ขอไปกินยาแป๊ป....ปวดตับ
-
เออ....... พูดอะไรไม่ออกเลย :z10: ตอนจบจะออกมารูปแบบไหนเนี่ย :mew5:
-
จะเป็นไงต่อเนี่ย
-
รันจะทำให้คนที่อยู่ด้วยบ้าตาย :z3:
-
วงจรจะวนลูปหรือรันจะหายไปตลอดกาล?
-
:m31:จริง
-
คนอ่านจะเป็นบ้า :z3: :katai5:
-
เข้ามาเชียร์คุณลุงภพธร :hao7:
-
หรือ รัน มันไม่มีจริงตั้งแต่แรกแล้ว o22
-
เอ่อ ทำไมหลอน :a5:
รอดูบทสรุป อ่านแล้วยังไม่เข้าใจเลยว่าตกลงมันเป็นภาพที่สร้างขึ้นรึเรื่องจริง
แต่ดูจากที่เห็นว่ามีคนอื่นเห็นรันก็แสดงว่าเป็นเรื่องที่ภพไม่ได้คิดไปเองงั้นสิ?
จะมีอะไรหักมุมรึเปล่า?
ไม่เอา ไม่เดา รอตอนจบค่า
-
เม้นไม่ออกจิตไม่อยู่กับตัวแล้ว :z3:
-
แม่งไม่ตายหลอกเชื่อดิ
รันเลวมากอ่
-
จิตไม่ดีทั้งคู่รึเปล่าอะ
-
เดาเรื่องไม่ออก คือเงิบทกสิ่งอย่างในเรื่อง ณ จุดๆนี้ :ling2:
-
สรุปว่าอะไร ใครบ้า
-
นึกถึงหนังเรื่อง Let Me In กับการ์ตูนหลอนโทมิเอะเลยข่าาาาาาาาาา เด็กรันนี่มันเลวจริงๆ!!
-
มันจะจบยังไงอ่าา รอติดตามๆ :pig4: :L1:
-
อ่านแล้วหลอนนิดๆ
แอบเดาอยู่ในใจ อยากรู้ว่าจุดจบจะเป็นยังไง
แต่บางทีก็รู้สึกว่าเดาอะไรไม่ได้เลย 55555555
ชอบพล็อตมากเลยค่ะ แปลกใหม่ดี
อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความมืดมนในจิตใจของมนุษย์
เหมือนมันจะวนกลับไปอยู่ตรงจุดเดิมรึเปล่า?
รันจะกลับไปเป็นเด็กท่ออีกรึเปล่า?
รอตอนหน้านะคะ :katai2-1:
-
o22
-
ว้ากกกกกกกกกกกก
เค้าหลอน :a5:
-
เอิ่ม !!! อ่านจบผมขอตัวไปพบจิตแพทย์ด่วนนน สรุปรันนี่คืออะไร อ๊ากกกรออ่านบทสรุปปปต่อปายยยย
-
อินโทรวนลูปจริงๆ ด้วย...ให้อารมณ์เหมือนโดแปลโชตะค่อน(ค่อนไปทางโรคจิตนิดๆ) ที่ผ่านตามา แล้วแบบ ฮึ่มมมมม รันนนนนนนน! :katai1: ว่าแต่หน้า จบจริงๆ เหรอคะ ทำไมรู้สึกมันเร็วจัง....หรือว่าไม่ ก๊ากกกกกกกก :hao7:
-
จะวกกลับไปตอนแรกมั้ย :serius2:
-
:katai1: กิ๊ๆๆๆๆๆๆ
-
EP.6
‘ประภาส’ คือนายตำรวจหนุ่มผู้ซึ่งตามสืบคดีคนหายมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว
เหยื่อของคดีนี้ก็คือ ‘ธีร์’ หนุ่มน้อยที่ทำงานอยู่ร้านสะดวกซื้อ ที่อยู่ๆก็หายตัวไป และไม่สามารถติดต่อได้
เบาะแสนำพาให้เขามาที่นี่ ตึกเก่าๆซอมซ่อที่เปิดเป็นห้องพักรายเดือน
ที่สุดท้ายที่มีคนพบเห็นเด็กหนุ่ม ก่อนที่เขาจะหายตัวไป
ไม่เพียงแค่เด็กหนุ่ม
ยังมีผู้หญิงขายตัวและเกย์ร่างยักษ์จำนวนหนึ่ง
ที่หายเข้าไปในตึกและไม่ได้กลับออกมาอีกเลย
.
.
.
.
ผมเริ่มจากขาก่อน เลื่อยราคาถูกนั้นก็มีคุณภาพที่สมกับราคาของมันเหลือเกิน ผมไม่อยากเสี่ยงไปซื้อเลื่อยจากร้านค้าใหญ่ๆที่มีกล้องวงจรปิด ก็เลยเตร่ไปเสียไกลจากที่พัก ก่อนจะเจอร้านขายเครื่องมือช่างเก่าๆ
ศพของมันเริ่มส่งกลิ่นเหม็น แต่ทว่าแทนที่เลือดของมันจะแข็งตัว ซึ่งมันควรจะเป็นเช่นนั้นตั้งนานแล้ว เมื่อผมเริ่มออกแรงเลื่อย เลือดสีแดงกลิ่นคาวคลุ้งก็พุ่งออกมาราวกับท่อประปาแตก
ห่าเอ๊ย....แกล้งกันได้นะไอ้รัน
เข้าปากผมจนได้สิ
ผมจะถูก....มันยึดร่างไหมเนี่ย....ถึงจะแค่เลือดไม่กี่หยดก็เถอะ ถ้าเกิดเลือดพวกนั้นเข้าครอบครองเซลล์ในตัวผม เหมือนกับเชื้อโรคล่ะ กัดกินทีละนิดจนในที่สุดมันก็กลายเป็นผมไป
ฮะฮะฮะ
เพ้อเจ้อน่า
แต่ถึงอย่างนั้น....มันก็มีความเป็นไปได้ไม่ใช่หรือ
ก็มันไม่ใช่คนธรรมดานี่นะ....ไอ้เด็กท่อที่ถูกสับแต่ก็ยังไม่ยอมตาย ผมไม่รู้ว่าที่มันส่งกลิ่นเหม็นนั้น เป็นเพราะมันแกล้งให้ผมตายใจ หรือที่จริงแล้วมันเป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จักมักจี่มาก่อนเลย...ห่าเอ๊ย เอาอีกแล้ว สมองระยำชอบสร้างความคิดแปลกๆที่ไม่ได้มาจากจิตใต้สำนึกของผมอยู่เรื่อยเชียว เหมือนอยู่ๆก็วูบเข้ามาอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่มีบางอย่างที่ทำให้ผมแน่ใจว่านั่นไม่ใช่ความคิดของตัวผม
ต้องระวัง
ต้องคุมสติให้ดี
ต้องรู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่
อย่าให้ไอ้ตัวประหลาดทำจนเขว ผมจะสับมันเป็นชิ้นๆแบบที่ไอ้แก่นั่นทำ แต่ผมจะไม่เอามันยัดลงท่อแน่ๆ ผมจะเอาเนื้อพวกนั้นแบ่งเป็นกองๆ และเอาไปทิ้งให้ห่างกัน ดูสิว่ามึงจะคืนร่างได้อีกไหม....หึหึหึ
หรือว่าจะกลายเป็นเดรนคนที่หนึ่ง....สอง....สาม...สี่
งั้นต้องเอาไปเผาสินะ
เผาให้สลายไปจนเหลือเพียงเถ้าถ่าน
“คุณน้า....ผมเจ็บฮะ”
“เฮ้ยยย”
ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ เลื่อยในมือถูกเหวี่ยงทิ้งไป ใบหน้านั่นไม่ใช่ไอ้รัน แต่เป็นใบหน้าของเด็กน้อยคนหนึ่งซึ่งผมรู้สึกคุ้นเคย กำลังมองมาที่ผมอย่างหวาดผวา
เหมือนกับเด็กคนที่ผมเจอที่สวนสาธารณะ
อยู่เล่นที่ห้องน้าก่อนสิ....เดี๋ยวน้าโทรหาแม่ให้นะ
ผมอยากกลับบ้านฮะ....ปล่อยผม...ฮึก....ฮึก
โธ่เว้ย อย่าแหกปากร้องได้ไหม ก็บอกว่ายังไม่ให้กลับไง
ภาพหลอนแว่บเข้ามาในหัว ผมพาเด็กน้อยเข้ามาในห้องเพื่อเซ่นสังเวยไอ้เดรนซึ่งหลบอยู่ในแจกันใบเขื่อง
ผมคิดไปเอง
ไม่มี....
ไม่มีเด็กท่ออะไรทั้งนั้น
มีแต่ผมกับเด็กน้อย เด็กน้อยผู้น่าสงสารต้องถูกกักขังอย่างทรมาน ถูกบังคับให้สวมชุดปกคลุมใบหน้าเพื่อพาออกไปไหนต่อไหน บังคับให้อดข้าวอดน้ำ ถูกทุบตีและข่มขืนจนขาดใจตาย
และตอนนี้ผมก็กำลังกำจัดศพของเขาอยู่
หึหึหึหึ
เสียงของไอ้เดรนหัวเราะ เมื่อผมกำลังคู้ตัวไปบนพื้น ทุบศีรษะตัวเองซ้ำๆเพื่อให้คลายจากอาการปวด
ไอ้ธีร์....
ผมฆ่ามัน
ตอนที่มันกำลังใช้ปากให้ผม และผมกำลังจะเสร็จสม ผมจิกขยุ้มหัวของมันและจับบิดอย่างแรงจนได้ยินเสียงกระดูกคอของมันหัก
ไม่ไม่ไม่...ไม่จริง นั่นไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางหรอกที่ผมจะกักขังเด็กน้อยเอาไว้ ผมเกลียดเด็กออกจะตายไป อย่าว่าแต่ข่มขืนเลย แค่ต้องดูแลก็จะบ้าแล้ว แล้วยิ่งพาออกไปไหนๆ มีหรือจะไม่ถูกจับได้ ต่อให้เด็กไม่โวยวาย แต่ก็ต้องมีคนผิดสังเกตบ้างสิ
ไอ้เดรนมีตัวตน
มีคนเห็นมัน
และตอนนี้มันกำลังใช้พลังลึกลับบางอย่างเปลี่ยนความทรงจำในสมองของผม
หึหึหึ
กูไม่ยอมมึงหรอกเดรน
มึงยึดกูไม่ได้
ต่อให้เลือดของมึงพยายามจะกลืนกินร่างของกู แต่จิตดวงนี้เป็นของภพธร จะไม่ยอมแพ้แก่ความชั่วร้ายของมึง
เสียงเพลงที่มันเคยร้องให้ผมฟังดังขึ้นคลอเป็นฉากหลัง ขณะที่ผมนั้นเลื่อยขาของมันอย่างเอาเป็นเอาตาย
แฮ่กแฮ่ก
สำเร็จ
ได้แล้วหนึ่งข้าง
“เป็นยังไงล่ะวะ....ฮะฮะฮะ....กูไม่เหมือนเจ้าของคนก่อนของมึงหรอกนะรัน ที่จะให้มึงมาป่วนประสาทกูได้นะ”
ผมตะโกนใส่ศพของมันอย่างสาแก่ใจ ใบหน้าบวมฉึ่งนั้น เมื่อมองอีกครั้งก็ยังเป็นใบหน้าของไอ้รันอยู่ดีนั่นแหละ ไม่ใช่ใครที่ไหน ดวงตาที่เคยสดใสเปลี่ยนเป็นสีขาวขุ่น มีแมลงวันตัวหนึ่งตอมอยู่ตรงริมฝีปากเขียวคล้ำ ผมปัดป้องอย่างรังเกียจเมื่อไอ้แมลงเวรนั่นบินโฉบเข้ามาใกล้
แมลงตัวสีสอง สาม และสี่รุมเข้าโจมตีผม หลังจากที่ไอ้ตัวแรกถูกฟาดบนแบนแต๋ ผมสังเกตเห็นบางอย่างโผล่แพลมออกมาจากปากของไอ้รัน เส้นขนสีดำมากมายเหลือเกินยื่นออกมา และเส้นขนพวกนั้นกำลังเคลื่อนไหว
ผมยื่นมือไปแตะดู
ไม่ใช่เส้นขน แต่เป็นขาของแมลงวันต่างหาก
แมลงวันนับพันนับหมื่นพุ่งออกมาจากปากของมัน พร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักที่ตั้งใจจะเย้ยหยัน
แล้วเมื่อฝูงแมลงบินหายเข้าไปในปากที่อ้าค้างอย่างตกใจของผม ผมก็สลบไป
.
.
.
.
.
ศพ
ศพหายไปแล้ว
บ้าชิบ
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ปาเข้าไปเช้าวันรุ่งขึ้น แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ส่องเข้ามาในห้องเช่าเหม็นอับ ในห้องน้ำมีแต่กองเลือดส่งกลิ่นเหม็นเน่า เลือดสีแดงสดที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีดำ แต่ร่างของมันหายไป ไม่มีแม้แต่ขาหนึ่งข้างที่ผมเพิ่งเลื่อยเสร็จ
“ที่ภพ”
“มึง”
“ทำไมทำหน้าเหมือนตกใจแบบนั้นล่ะพี่”
“มึงเข้ามาในห้องกูได้ยังไง....อะ....ไอ้ธีร์”
“ก็ประตูห้องของพี่เปิดอยู่ ผมมาดู....เห็นพี่หายหัวไปหลายวันแล้ว”
ผมไม่รู้อีกแล้วว่าอะไรจริงอะไรหรอก ไอ้ธีร์ที่ตายไปแล้วอยู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าผมในสภาพที่โคตรจะปกติ ไม่ได้มาแบบเรืองแสง เท้าลอย หรือแหกไส้แหกพุง ดูอย่างไรนี่มันก็คนชัดๆ ไม่ใช่ผี
“ไอ้ธีร์...วันนี้วันที่เท่าไหร่”
“เฮอะ....ตลกแล้วพี่ นี่เมาจนลืมวันลืมคืนเลยรึ วันนี้วันที่ 25 ไง....25 ธันวา จะปีใหม่แล้วนะพี่ แต่พี่ห้ามหยุดนะ...ฮะฮะฮะ”
25 ธันวา
หลายเดือนก่อนที่ผมจะเจอไอ้รัน
ภาพหลอน
ภาพหลอนแน่ๆ
หรือว่าทั้งหมดที่ผ่านมาเป็นเพียงแค่ความฝัน ผมคงเมาหนักไปจริงๆ
รอยเลือดสีดำในห้องน้ำยังอยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเลือดหรือน้ำอะไร ผมใช้ฝักบัวฉีดไล่มันลงท่อระบายน้ำไป ก่อนจะหันไปสำรวจตัวเองในกระจก ใบหน้าของผม....มีบางอย่างเปลี่ยนไป
เขียวคล้ำ
และดูซูบซีดอิดโรย
ดวงตาของผมแปลกไป ดูมันขุ่นมัวไม่สดใส ไม่ใช่ขุ่นมัวแบบคนป่วย แต่มันเหมือนตาของคนตาย ผมเอามือขยี้เส้นผมที่กระเซอะกระเซิงของตัวเอง หูได้ยินเสียงของไอ้ธีร์ตะโกนโหวกเหวก แต่ไม่ได้สนใจ มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับตัวผม
หัวของผมเลือดออก
มีเลือดออกมามากมายเหลือเกิน แต่ผมไม่รู้สึกเจ็บสักนิดเดียว ผมคลำด้านหลังศีรษะของตัวเองอีกครั้ง แล้วพบว่ากะโหลกนั้นยุบลงไป มือของผมจับโดนกับอะไรหยุ่นๆแหยะๆ และเมื่อหยิบออกมาดูชัดๆ มันคือเศษของมันสมองและลิ่มเลือดที่มีเส้นผมปะปนอยู่
ผมโก่งคออาเจียนลงอ่าง สิ่งที่ออกมาไม่ใช่กองอ้วก แต่เป็นฝูงแมลงวันนับหมื่น
“พี่ภพ”
เสียงไอ้ธีร์ดังขึ้นอีกครั้ง มันอยู่ใกล้ๆตัวผมนี่เอง และเมื่อผมหันไปมอง ร่างที่ยืนขวางอยู่หน้าประตูห้องน้ำนั้นไม่ใช่ไอ้ธีร์
แต่เป็นไอ้รัน
ผมสลบไปอีกครั้ง
.
.
.
.
.
.
ในความฝันซ้อนความฝัน
ผมไล่ฆ่ามันอย่างบ้าคลั่ง
ไม่รู้ว่าอะไรจริง อะไรของภาพลวงอีกต่อไป
ฆ่าเท่าไหร่
ไอ้รันก็กลับมาอีกทุกครั้ง ทุกครั้งที่ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาในความฝันครั้งใหม่ ทุกอย่างเกิดขึ้นในห้องเช่า สถานที่ซึ่งซ้ำซากและไม่นอกเหนือไปกว่านั้น ฝันสยองที่ไร้จุดจบ
“พี่ภพ....ฮะ....รันรักพี่....รักรักรักรัก....ฮิฮิฮิฮิ”
“ออกไป....มึงตายแล้ว....ออกไป”
ในฝันนั้นผมมีสติดี และเหมือนจะควบคุมตัวเองได้แม้ไม่เต็มร้อย แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้นคือสิ่งที่ถูกกำหนดโดยมัน
เพราะเลือดของมันเข้าปากผม
หรือเป็นเพราะอย่างอื่นก่อนหน้า
การร่วมรักกับมันซึ่งไม่ใช่มนุษย์ ก็คือการแลกเปลี่ยนของเหลวกันอีกรูปแบบหนึ่ง
มันอยากให้ผมรู้สึก.....รู้สึกชนิดเต็มตาทั้งภาพและเสียง รวมไปถึงกลิ่นรส ทุกประสาทสัมผัสรับรู้เหตุการณ์นั้นอย่างเสมือนจริงมากที่สุด
ผมจามหัวมันด้วยขวาน
ซ้ำแล้ว
ซ้ำอีก
จนกระทั่งเสียงหัวเราะนั้นหยุดลง
และหัวของมันแหลกเละไม่เหลือรูปเดิม
“พี่ภพ....คิดว่าจะกำจัดรันได้เหรอครับ”
“ฮะฮะฮะ...มะ....ไม่จริงน่า....นี่มันบ้าไปแล้ว มึงต้องการอะไรจากกู กูไปทำอะไรให้ กูช่วยเหลือมึงทุกอย่าง กูทำทุกอย่างก็เพื่อมึง มึงทำแบบนี้ทำไมรัน มึงฆ่ากูซะเลยสิวะ”
“ผมไม่ฆ่าพี่หรอก.....เพราะผมรักพี่”
ไอ้รันที่นอนหัวแบะอยู่บนพื้นนั่นก็คนหนึ่ง ไอ้ที่นอนอยู่ใต้เตียงนั่นก็อีกคนหนึ่ง และยังมีไอ้รันที่ถูกหั่นเป็นชิ้นถูกยัดในตู้เย็น ยังมีไอ้รันที่ถูกรัดคอจนขาดใจตายอยู่ในตู้เสื้อผ้า แขนข้างหนึ่งของมันยังโผล่ออกมาอยู่เลย แล้วที่กำลังพูดกับผมนี่ก็เป็นไอ้รันอีกคนหนึ่ง ที่ก้าวออกมาจากมุมมืด เนื้อตัวของมันเปลือยเปล่า ผิวขาวสะอาด และยังคงมีใบหน้าที่แสนจะน่ารัก
แต่ตอนนี้ผมไม่เหลือความรู้สึกแบบนั้นให้มันอีกแล้ว
“รักเหรอ....มึงรักกูเหรอรัน....มึงแค่สนุกที่ได้เห็นกูทรมานแบบนี้”
“ทุกอย่างจะไม่จบ จนกว่าผมจะสั่งให้มันจบ นั่นคือเมื่อผมหมดรักในตัวพี่ ผมถึงจะปล่อยพี่ไป”
“แต่กูเกลียดมึง....กูอยากให้มึงตาย แล้วไม่ว่ามึงจะโผล่มาอีกสักกี่คน กูก็จะฆ่ามึงไปเรื่อยๆ”
“ตลกดีนะครับ พี่สั่งให้ผมฆ่าพี่ ทั้งๆที่พี่มีอาวุธอยู่ในมือแท้ๆ ทำไม.....พี่ไม่ฆ่าตัวตายซะล่ะครับ”
ผมมองหน้ามัน มองขวานในมือ ผมยกมันขึ้นมาและหันด้านคมกริบเข้าหาตัวเอง ผมตั้งใจจะเชือดคอตัวเองให้ตายเสีย แต่เมื่อได้สบตากับมัน แววตาที่ระรื่นเต็มไปด้วยความหฤหรรษ์ ผมก็เปลี่ยนใจ
ผมจามขวานสุดแรงใส่ไอ้รันที่กำลังยืนยิ้ม
โครม
เสียงประตูห้องของผมถูกใครบางคนพังเข้ามาจนเปิดอ้า ผมหันไปมอง มีไอ้รันอีกสอง...ไม่สิ....สามคน กำลังยืนจ้องผมด้วยสายตาตื่นตระหนก ไอ้รันทั้งสามในชุดเครื่องแบบตำรวจ ผมพุ่งเข้าหาภาพหลอนนั้นพร้อมกับขวานในมือด้วยความบ้าคลั่ง
ปัง!!!
ไอ้รันคนหนึ่งยิงใส่ผม ครั้งนี้มันเจ็บกว่าทุกครั้ง เจ็บเหมือนโดนยิงจริงๆ
ผมสลบไปอีกครั้งหนึ่ง
หลับไปเพื่อรอเวลาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
ในฝันที่ไม่มีวันจบสิ้น
.
.
.
.
.
.
“ไม่มีเด็กที่ว่าเลยครับผู้กอง”
จากการสอบถามพยานของคนที่อยู่ในตึกนั้น และตรวจดูกล้องวงจรปิดในห้องสรรพสินค้าที่ถูกอ้างถึง ไม่มีใครพบเห็นเด็กชายลักษณะที่ตรงกับการให้ปากคำของภพธรเลยแม้แต่คนเดียว ชายเสียสติเอาแต่พูดถึงเด็กคนนั้นอย่างเป็นตุเป็นตะ จนประภาสอดที่จะสงสัยไม่ได้ ว่าเด็กที่ชื่อรันนั้นเกี่ยวข้องอย่างไรกับคดีนี้ หรือเป็นแรงจูงใจอะไร ที่ทำให้ชายคนนี้สังหารคนไปมากมายเหลือเกิน
“ไม่มีอะไรแล้วก็ไปทำงานต่อเถอะหมวด....”
“ครับ”
ศพมากมายกองสุมอยู่เต็มห้องของภพธร แต่ทว่ากลับไม่มีใครได้กลิ่นเหม็นเน่าโชยออกมา และทุกศพที่พบนั้นล้วนแต่มีลักษณะตายซากคล้ายกับมัมมี่ มีเพียงศพเดียวที่ใหม่กว่าใครเพื่อน ศพของชายอ้วนที่ถูกทุบศีรษะจนแหลกเละ ดูจะเป็นศพเดียวที่มีสภาพ ‘ปกติ’ ที่สุด
“ภพธร....เกิดอะไรขึ้นกับนายนะ....ทำไมนายถึงเปลี่ยนไปมากเพียงนี้”
แม้กฎหมายจะไม่สามารถเอาผิดชายวิกลจริตผู้นี้ได้ แต่บทลงโทษยังคงต้องดำเนินต่อไป ภพธรถูกจับขังแยกเดี่ยวอยู่ในโรงพยาบาลจิตประสาทแห่งหนึ่ง ประภาสจำชายผู้นี้ได้ดี....จากรูปภาพที่พบในกระเป๋าสตางค์ของชายหนุ่ม รูปสมัยเด็กของภพธรที่กระตุ้นความทรงจำในวัยเด็กของนายตำรวจหนุ่ม
พวกเขาในตอนนั้นสนิทกัน เนื่องจากช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอม และต่างฝ่ายต่างตามพ่อของตนมาเล่นที่ร้านกาแฟโบราณ และนั่นได้ทำให้เด็กทั้งสองรู้จักกัน ภพธรชอบสวมเสื้อยืดเบสบอลสีแดงตัวเดียวกันกับที่สวมใส่ในรูปถ่ายใบเก่านั้น พวกเขาเอาแต่เล่นซนกัน แต่กลับไม่มีใครเอ่ยถามชื่อของอีกฝ่าย แต่เรียกแทนตัวกันว่า ‘เรา’ กับ ‘นาย’
ภพธรจะจำเขาได้ไหม
แต่เขาจำอีกฝ่ายได้ดี
และยังรู้สึกผิดมาถึงวันนี้
ภาพของภพธรที่เอาแต่ร้องไห้และเตะถีบพ่อของตนอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่ถูกพาตัวออกมาจากตึกร้างนั้น ตัวเขาเองได้แต่แอบอยู่ในห้องห้องหนึ่ง และไม่ยอมออกมา เพราะไม่อยากถูกทำโทษ หลังจากคนพวกนั้นออกไปกันหมดแล้ว ประภาสถึงได้ออกมาจากที่ซ่อน และกลับบ้าน พ่อและแม่ของเขายังคงนอนหลับอยู่ในห้อง
วันรุ่งขึ้นเขาก็ต้องกลับบ้านต่างจังหวัด โดยที่ไม่มีโอกาสได้ล่ำลาอีกฝ่าย และเมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งปี เด็กชายกลับมาเยี่ยมปู่และย่าอีกครั้งตอนปิดเทอม ภพธรก็ย้ายไปอยู่ที่อื่นเสียแล้ว
“เราขอโทษ....ขอโทษที่ขี้ขลาด....ขอโทษที่ไม่ยอมออกมา.....ขอโทษที่ไม่ได้ลานาย....ภพธร.....”
แฟ้มคดีของภพธรบนโต๊ะของนายตำรวจหนุ่มถูกปิดลง นายตำรวจหนุ่มนำมันเก็บไว้ในตู้เอกสารรวมกับแฟ้มคดีอื่นๆ
.
.
.
.
.
“อี๋.....สภาพดูไม่จืดเลยนะพี่....นี่ถ้าไม่มีบัตรยืนยัน คงไม่รู้ว่าเป็นใคร”
ร่างของชายอ้วนเคราะห์ร้ายบนเตียงผ่าศพ กำลังถูกวิพากษ์วิจารณ์โดยเจ้าหน้าที่ฝึกงานในห้องดับจิต นพนภา หมอสาวใหญ่ในชุดเสื้อกาวน์หันมองด้วยสายตาตำหนิ จนอีกฝ่ายหน้าเจื่อนไป
“ไอ้บ้านั่น...ล่อซะเละเลย” นพนภาพึมพำกับตัวเองเบาๆ หลังจากที่เจ้าหน้าที่สาวรุ่นนั้นออกไปแล้ว เหลือเพียงแค่เธอ กับศพคนตายอีกหลายศพที่รอการชันสูตร
คมมีดจรดลงบนผิวหนังของศพชายอ้วนที่บวมอืด ก่อนจะกดน้ำหนักลงไปจนใบมีดนั้นจมหายเข้าไปในหน้าอกของศพ ของเหลวสีดำค่อยๆไหลออกมาจากศีรษะที่ถูกทุบจนเละ ไหลลงไปในช่องระบายน้ำ โดยที่หมอสาวใหญ่ไม่ทันสังเกตเห็น
.
.
.
.
.
.
ในห้องผู้ป่วย
ภพธรได้แต่นอนนิ่งบนเตียง ดวงตาจ้องมองฝ้าเพดานอย่างเหม่อลอย ตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่ เขาไม่ได้พูดจากับใคร และไม่มีโอกาสได้พบปะเพื่อนๆคนอื่น เหมือนอย่างผู้ป่วยจิตเภททั่วไป เขาเป็นผู้ป่วยโรคจิตที่ถูกจัดอยู่ในกลุ่มอันตราย และยังไม่ได้รับอนุญาตให้ออกมาในเร็ววันนี้
อยู่อย่างโดดเดี่ยว และไม่มีใครมาเยี่ยม ในห้องสีขาวที่มีแค่เตียงนอนและเฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่อย่างเพื่อดำรงชีพ
หึหึหึ
บ้างั้นหรือ
คนพวกนี้หาว่าเขาบ้าได้อย่างไรกัน ทุกอย่างที่เขาเล่าล้วนเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ เขาเล่าทุกอย่างจนหมดเปลือก แต่ไม่มีใครยอมเชื่อเขา เป็นไปไม่ได้หรอก ที่จะไม่มีใครเห็นมัน เขาพามันไปไหนๆ ไปกินข้าว ไปดูหนัง ทำไมไม่ลองเช็คกล้องวงจรปิดในห้างดูเล่า พวกหน้าโง่
แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว
ถูกจับขังที่นี่ ก็ยังดีกว่าถูกประหารชีวิตล่ะวะ
ชายหนุ่มนึกคิดสิ่งต่างๆมากมายไปหมด ทั้งที่ร่างกายของเขานั้นไม่เคลื่อนไหว และดวงตาคู่นั้นก็ยังคงเลื่อนลอย ไม่แสดงอารมณ์ใดใดออกมา
อ่างล้างหน้าในห้องนั้น ก๊อกน้ำชำรุดมาเนิ่นนานแล้ว แต่ก็ไม่ได้เสียหายอะไรมากมายจนต้องเปลี่ยนใหม่ เพียงแค่ก๊อกน้ำไม่สามารถปิดได้สนิทก็เท่านั้น หากไม่สังเกตดีดีก็คงไม่เห็นหยดน้ำที่ไหลออกมาทีละหยด
ภพธรหลับไปแล้วหลังจากกินยาระงับประสาทที่เจ้าหน้าที่จัดเอาไว้ให้
หลับลึกจนไม่ได้ยินเสียงขลุกขลักบางอย่างที่เกิดขึ้น
มีเมือกสีดำไหลทะลักขึ้นมาจากรูระบายน้ำ และหยดน้ำที่ไหลอย่างช้าเชื่องนั้นก็ไหลแรงขึ้น สีของน้ำค่อยๆเปลี่ยนไป กลายเป็นน้ำสีดำสนิทและข้นเหนียว
ของเหลวสีดำไหลล้นออกมาจากอ่าง ไหลไปอย่างมีจุดหมาย และจุดหมายของมันก็คือเตียงนอนของชายหนุ่ม
ร่างของเดรนบอยปรากฏตัวขึ้นมาเป็นรูปเป็นร่าง จากกองของเหลวสีดำเหล่านั้น ร่างที่ภพธรคุ้นเคยเป็นอย่างดีบัดนี้ยืนอยู่ที่ข้างเตียงนอน ดวงตาคู่งามที่ดูเศร้าสร้อยจ้องมองชายหนุ่มที่กำลังหลับ มือขาวซีดเกาะขอบเตียง ขณะที่ริมฝีปากค่อยๆเผยอออกอย่างช้าๆ เสียงฮัมเพลงเศร้าดังเล็ดลอดออกมาอย่างแผ่วเบา ผิวหนังขาวๆนั้นมีเมือกดำเกาะอยู่ไม่ต่างไปจากอาภรณ์ปกคลุมกาย
“พี่ชาย......ตื่นเถิด.....พี่ชาย”
ชายหนุ่มค่อยๆเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้น ใบหน้าที่แม้พร่าเลือน แต่เขาก็จำมันได้เป็นอย่างดี
“ผมมาพาพี่ไปจากที่นี่.....ไปกับผม.....พี่ชาย”
ภพธรหัวเราะ หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงนั้นดังกึกก้องไปทั่วทั้งตึก
แต่ทว่าไม่มีใครสนใจ
.
.
.
.
และหลังจากนั้นก็ไม่มีใครพบเห็นภพธรอีกเลย ชายหนุ่มหายตัวไปจากห้องทั้งที่ด้านนอกนั้นยังคงล็อคเอาไว้อย่างแน่นหนา ไม่มีใครรู้ว่าชายหนุ่มหายตัวไปได้อย่างไร และปราศจากซึ่งร่อยรอยที่จะพิสูจน์หาคำตอบ
ความหวังเดียวคือกล้องวงจรปิดในห้องดับวูบลง เมื่ออยู่ๆกล้องตัวนั้นก็เกิดเสียขึ้นมาเสียอย่างนั้น ทั้งๆที่เป็นกล้องตัวใหม่ที่เพิ่งติดตั้งได้ไม่นาน หน้าต่างซึ่งติดเหล็กดัดแน่นหนา ก็ยังคงสภาพเดิมไม่ชำรุดเสียหาย และที่สำคัญมันอยู่สูงเกินกว่าจะปีนถึงได้โดยสะดวก
แต่ภพธรก็หายไป
ถ้าเดรนบอยมีตัวตนจริงๆ อย่างที่ภพธรอ้าง
มันอาจจะพาตัวเขาลงไปในท่อน้ำก็เป็นได้
ติ่ง.....
ติ๋ง.....
หยดน้ำจากก๊อกที่ชำรุด ยังคงหยดต่อไปโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
.
.
.
.
.
END
เดี๋ยวค่อยมาดูคำผิดนะคะ....ง่วงแล้ว 5555+
-
น้องจะกินพี่แล้วหาเหยื่อรายใหม่ปะคะ :3
-
:a5: :a5: :a5:
สรุปแล้วเด็กท่อมีตัวตนจริงๆใช่ไหมคะเนี้ย
-
จบยังสยองเลย
-
ฮว้ากกกกกกก หลอนต่อยาวๆๆๆ
สรุปน้องรันมีตัวตนจริงๆ :a5:
-
:katai1:
-
ชอบมากครับ แตกต่างสุดๆ
อ่านแล้ไม่อยากหยุดเลย
-
อ๊าก...สยองแต่เช้าเลยค่า สรุปรันมีตัวตนจิงแต่เป็นตัวอะไรอ่ะคะ
แล้วพี่ภพตกลงเป็นบ้าป่าวเนี่ย เพราะคนบ้ามักบอกว่าตัวเองไม่บ้า 555
เป็นเรื่องสยองสุดๆตั้งแต่อ่านมาเลยค่า ยกนิ้วโป้ง 2 ข้างให้คนเขียนเลย
รอเรื่องใหม่นะคะ
+1 ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ ^^
-
โหดร้าย
-
หลอนมากกกดด จิตตกไปหบายวันแน่ๆๆๆๆ :ling3: :ling3: :katai1: มันมีอยู่จริงกริ๊ดดดด
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วชวนไม่อยากอาหารเลยล่ะ สรุปว่ารันน่าจะมีตัวตนอยู่จริงน่ะนะ แต่มันก็ดูเหมือนภพจะบ้าด้วย
-
โอย.. ตกลงเด็กที่ไปเล่นด้วยไม่ใช่รัน.. แล้วก็มาแค่ตอนมาจับ...
แล้วอิหนูรันนี่มาหลอกกินไปเรื่อยเปื่อยเฉยๆสินะ..
:ling2:
-
ตอนจบเหมือนรันก็อาวรณ์ภพไม่น้อยนะ
อาจจะอยู่ด้วยกันจริงๆในที่สุดก็ได้
-
จบแล้วสินะ ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยนะคะ
ปอลอ.อยากรู้ตัวตนที่แท้จริงของเดรนบอย
-
อิน้องรันหลอนมาก..
-
สยองจริงๆ
ขนลุก
บอกไม่ถูกเลย
แต่ก็อ่าน อิอิ
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
:ling3:
-
สารภาพว่าอ่านแล้ว งง
รัน ที่ภพมโน ไม่ใช่นายตำรวจที่มาจับเหรอ
แล้วหายไปจากห้องที่ล็อคได้ไง หรือเด็กท่อจะมีจริง
-
อ่านไปหลอนไป แต่ก็หยุดอ่านไม่ได้ สงสัยจะโดนคนเขียนสะกดจิตไปด้วย หึหึหึ
-
แบบนี้จะเรียกว่า รัก แม้ความตายไม่อาจพลากจากรึเปล่านะ
-
สารภาพว่าอ่านแล้ว งง
รัน ที่ภพมโน ไม่ใช่นายตำรวจที่มาจับเหรอ
แล้วหายไปจากห้องที่ล็อคได้ไง หรือเด็กท่อจะมีจริง
ภพธรจำหน้าเด็กคนนั้น(นายตำรวจ)ไม่ได้ค่ะ ทุกครั้งที่ฝันถึงจะเห็นเป็นเงาดำ แต่ช่วงที่มีรันเข้ามา กลับเห็นเด็กที่เคยเล่นด้วยกันตอนเด็กเป็นหน้ารัน เหมือนถูกล่วงล้ำในความทรงจำน่ะค่ะ
ส่วนตอนจบคือพระเอกคล้ายจะเสียสติไปแล้ว ไม่สามารถแยกฝัน-เรื่องจริงได้ ภพธรเห็นรันออกมามากมาย ฆ่าเท่าไหร่รันอีกคนก็โผล่มา และตอนที่ตำรวจพังเข้ามา พระเอก(ภพธร)มองเห็นเป็นรัน จึงคิดสู้ เลยถูกยิงน่ะค่ะ
ส่วนรันมีจริงไหม แล้วจุดจบของภพเป็นอย่างไร เราเปิดช่องให้คนอ่านจินตนาการเอาเอง
-
^
^
^
ขอบคุณนักเขียนที่ตอบค่ะ เข้าใจขึ้นมาอีกหน่อย ฮา
// สารภาพว่า เรื่องนี้จบยังไงก็ได้ เพราะเปิดเรื่องมาก็ไม่ได้ชอบตัวเอกเลย
ยิ่งอ่าน ยิ่งไม่อยากเอาใจช่วย อยากให้พบจุดจบมากกว่า แต่อ่านเพราะอยากรู้ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป //
รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ เป็นเรื่องแรกที่ไม่ขอตอนพิเศษ ^^
-
หลอนนนนนน
-
เป็นนิยายที่เสื่อมจิตมากฮะ
-
1. นายตำรวจพาภพธรออกไป
2. เด็กท่อพาออกไป
-
หลอนมากกกกกกกก
เดรนบอยมีจริงสินะ ใครจะเป็นเหยื่อรายต่อไป
-
อ่านจบแล้วรู้สึกอึมครึมมาก
มันดาร์คๆ หม่นๆ หน่วงๆ ยังไงบอกไม่ถูก
กลัวด้วยค่ะ
แต่ไม่ได้กลัวเดรนบอยนะ นี่อ่านแล้วกลัวตัวเอง 5555555
ชอบนิยายแนวนี้นะ
ดูจิตๆ ดี รู้สึกหลอน ขอบคุณนิยายแหวกแนวเรื่องนี้มากๆ นะคะ :hao5:
-
หลอนมากกกก
-
บอกได้คำเดียวว่า ... หลอน มากจริงๆ
-
ไม่เคยผิดหวังเลยจริงๆ
หลอนได้หลอนดี ไม่มีสิ้นสุดจินตนาการ
อ่านทีไรคิดตามตลอดๆๆๆ หัวหมุนแบบบ้าคลั่ง จนหลังๆ ไม่คิดละ อ่านๆไปคุมสติตัวเองให้นิ่งเป็นพอ
ไม่งั้นอาจถูกตัวละครครอบงำอารมณ์เอาได้ง่ายๆ นักเขียนเราสายโหดจริงๆ
ชื่นชอบ ชื่นชม และติดตามตลอดๆนะคะ เยิฟฟฟฟฟฟ :katai3:
-
หลอนจริงๆ รันคงรักภพ ในแบบของรัน
แบบป่วยๆ จิตๆ
ตอนจบลากภพไปอยู่เป็นเพื่อนในท่อน้ำสินะ
-
ขอบคุณมาก
-
ช่วงนี้เบื่อนิยายรักหวานเลี่ยน มาอ่านเรื่องนี้แล้วได้อารมณ์สนุกสนาน
หรือคนอ่านจะจิตหน่อยๆ ล่ะเนี้ย ชอบคุณคนเขียนจังพักหลังๆ นิยายแหวกแนวดี
-
เออ.. เราพูดไม่ออก
-
หลอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อ่านแล้วขนลุกเลยย
สงสารพระเอกก็สงสาร
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆชวนหลอนค่ะ :L2:
-
หลอนมากครับ หลอนตั้งแต่ต้นจนจบเลย .......... ขอบคุณครับ
-
หลอน แต่ก็สนุกมาก
-
สยองมาก
-
อ่านแล้วกลัวมากกกกกอะ ฮือออออ
-
เป็นเรื่องสยองที่หลอนคนอ่านจริงๆ :a5: :really2:
-
ในมุมมองของเราคือรันมีตัวตนอยู่จริงๆนะคะ (แต่ในรูปแบบของสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้ เป็นแฟนตาซีไปเลย)
แล้วตั้งแต่แรกจนถึงที่รันร่วมรักกับชายอ้วนคนสุดท้ายก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงหมด
ส่วนภพธรตอนแรกไม่ได้บ้านะ แต่มาบ้าตอนที่เริ่มฆ่ารันเท่าไหร่รันก็ไม่หายไปเนี่ยแหละ อันนี้เหมือนหลอนไปเองแล้ว
พอตำรวจบุกมาก็เลยเห็นเป็นรันไปหมด จนสุดท้ายที่สอบปากคำก็พูดถึงแต่รัน(ที่ไม่มีตัวตนจริงในรูปแบบมนุษย์)
ทำให้ตำรวจลงสรุปไปว่าวิกลจริต เอาผิดทางกม.ไม่ได้ ส่งไปอยู่รพ.บ้า ส่วนรันก็ตามมาพาหนี(?)/หรือกิน(?)ไป
เราอ่านแล้วสรุปได้แบบนี้นะคะ
สำหรับเรื่องนี้สุดยอดจริงๆค่ะ เป็นอีกหนึ่งผลงานที่ประทับใจไม่แพ้สัตว์ประหลาดเลย แต่เหมือนลึกลับกว่า
เล่นกับความรู้สึกและอารมณ์มากกว่า ชอบตอนที่ภพธรหลงรันจนยอมทำทุกอย่างตามจริงๆค่ะ มันอีปิคมากกกกกก
ไว้จะรอติดตามผลงานเรื่องหน้านะคะ (ถ้ากายพร้อมใจพร้อม 5555555) เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ผลิตผลงานคุณภาพออกมาให้ได้อ่านกันนะคะ <3
-
จบได้ไม่ค่อยเคลียร์เท่าไหร่
ไม่รู้ว่าจะพาไปไหน
แต่ที่แน่ๆ ไอ้เด็กท่อระบายน้ำ มันต้องการอะไร
เพราะว่ารักพี่ชายเหรอ
บางครั้งก็ดูเหมือนประจบเก่ง
บางครั้งก็เหมือนเอาแต่ใจ
แต่ไม่ว่ายังไง ภพธร. กก็ได้กลายเป็นบุคคลที่หายสาบสูญไปแล้ว
เฮ่ออ ไม่รู้จะว่าไง ต้องบอกว่าไอ้เด็กรันคงไม่มีใครสั่งสอนถึงความดีสินะ
อ่าาาาาาาาา
ก็ปีศาจนี่นา
:a5: o22
คือแค่เม้นแสดงความรู้สึกยังบอกได้เลยว่า
คนอ่านนี่ สับสนตัวเองสุดๆค่าา
ไม่รู้จะพูดเรื่องไหนก่อนดี
จริงๆ แค่เห็นชื่อคนเขียน. ก็การันตรีได้เลยว่าเรื่องนั้น
ต้องจิตอ่อนๆ ไม่ก็จิตเต็มขั้นอย่างแน่นอน
แต่เราก็ชอบอ่านนะ
เรื่องนี้ ให้อารมณ์ที่หลากหลายดีนะ
เฮ่ออ อยากรู้จริงๆว่าไอ้เด็กท่อระบายน้ำ
อยู่มานานเท่าไหร่แล้ว หรืออาจจะอยู่มาตั้งแต่มนุษย์เริ่มคิดและมีจิตใจ
แล้วที่มารับไปนี่คือ เพราะรัก หรือเพราะหิว. หืมม
-
:really2: ไม่ได้เข้ามานาน มาได้อ่านตอนจบ ชอบมากแนวๆ นี้ ขอบคุณนะค่ะ ที่เขียนให้อ่าน หาอ่านยากอ่ะ แนวแบบนี้
-
อ่านจบแล้วแทบจะหลอนตามภพ :sad3:
ขอบคุณคนแต่งมากค่ะ
-
:a5: :a5: :a5:
-
อ่านจบแล้วไม่รู้จะเม้นอะไรเลย
อ่านไปอ่านมา อ๋อ มันเป็นประสาทหลอน อ่านไปอ่านมา.....หรือเรากันแน่ที่ประสาทหลอน....อ่านไปอ่านมา...ชัดเลย..คนแต่งประสาทหลอน!!...เอ้ย!! ไม่ใช่.!!! 555 หลอนทุกตอนเลนให้อารมณ์น่าสะอิดสะเอียนแบบเห็นภาพและกลิ่นลอยมา.
คนแต่งแต่งได้เห็นภาพมากนับถือเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายที่ทำให้เราคิดว่าในสามคนที่กล่าวมาข้างต้นใครกันแน่ที่หลอนๆกว่ากัน .ม่ายช่ายยย555 เอาเป็นว่ามันสนุกมากๆเลย นี่ก็งงๆจะเม้นอะไร 55
-
อ่านแล้วหลอนมาก เหมือนจิตจะหลุด
:katai1:
-
หลอนได้โล่อะ ะะ
-
เรื่องนี้สุดยอดมากกกกกกกกก
อ่านไปก็เดาไป สับสนในชีวิตไป 555555
o13 o13 o13
-
หลอนไปหมด จนงงว่ามันคืออะไร :m20:
-
เฮ้ยยย อ่านแล้วหลอนตาม ฮ่าาาาาาาา o18
-
คิดถึงเรื่องนี้ ดันๆๆ 555
-
ไม่ทีใครน่ารักเท่าน้องโจ๊กละ... โดยเฉพาะเวลาเปรียบเทียบกับเดรน
-
หลอนก็หลอน แปลกก็แปลก เอาเป็นว่าขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่แปลกๆนะคะ :pig4:
-
เราอ่านจบแล้ว รันจะตามมากินเรามั้ย
ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าน้องรันกินสมองเราไปแล้ว :ling3:
-
จะนอนหลับไหมวันนี้...5555 o18
-
อ่านแล้วนึกถึง โทมิเอะ ในเรื่องคลังสยองของจุนจิ อิโต้
เป็นนิยายที่มันมันหยึยๆ
-
อื้อหือหลอนมาก หลอนตั้งแต่เริ่มยันจบ จบแล้วก็ยังหลอน :katai1:
-
ขอใช้คำหยาบหน่อยนะคะ อี่เหี้ยยยยยยยยยย หลอนมสกกกกกก
-
ก็คิดได้สองทางเนอะ คือรันมีตัวตนอยู่จริง กับทั้งหมดเป็นภพคิดไปเองคนเดียวเพื่อหลอกตัวเอง
แต่นี่แอบเอนไปทางแรกมากกว่า เพราะศพที่กลายเป็นมัมมี่ยังมีอยู่ แล้วภพก็หายตัวไปจริงๆด้วย
-
กลัวแล้วววววววว แงงงง