หัวข้อ: เด็กชายในท่อระบายน้ำ - EP สุดท้าย (20/4/2015)

[IsDeer]

พูดตรงๆเลย "หลอน"

[mutyamania]

EP. 5

-ความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไป-

ระหว่างผมกับรัน  ความสัมพันธ์ของเรามันเละเทะเข้าขั้นหายนะขึ้นทุกที
พวกเราทะเลาะกันบ่อยขึ้น  ด้วยเหตุเพียงแค่น้ำผึ้งหยดเดียว
และผมคิดที่จะ ‘ฆ่า’ เขาอยู่บ่อยครั้ง
หลายครั้งที่ผมหยิบมีดขึ้นมา  และวางมันลงไป
ผมตัดใจฆ่ารันไม่ลงจริงๆ
.
.
.
.
.

“งี่เง่า.......งี่เง่าที่สุด  พี่คิดจะแหกตาผมหรือไงหืม?”
ถุงเสื้อผ้าถูกโยนลงบนพื้น  เท้าของคนโยนเตะมันซ้ำอีกจนกระเด็นห่างออกไป  เป็นอีกครั้งที่ผมได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมๆ
ผมทำได้เท่านั้นแหละ
“เป็นอะไรไปรัน  นี่ก็เสื้อผ้าแบรนด์ที่เราอยากได้ไง  ตัวที่เราชี้ให้พี่ดูที่ตู้โชว์น่ะ  ไม่ใช่หรอกหรือ”
“การตัดเย็บห่วยๆแบบนี้เด็กปัญญาอ่อนยังรู้เลยว่าเป็นของปลอม....ถ้าให้ใส่มันผมสวมผ้าห่อศพดีกว่า”
“อดทนรอก่อนได้ไหม  เสื้อผ้าพวกนั้นเงินเดือนอย่างพี่ไม่มีปัญญาจะซื้อหรอก  ขอเวลาให้พี่เก็บเงินสักสามสี่เดือนสิรัน  แค่ของเก๊ราคายังแพงจนพี่กรอบเลยรู้ไหม”
“ไม่ต้องแล้ว!!!!  ถ้ามันลำบากมากก็ไม่ต้อง  ถ้าทำอย่างที่พูดไม่ได้ก็อย่ารับปากกันตั้งแต่แรกสิ”

สติของผมแทบขาดผึงในวันนี้  ผมอยากทำมากกว่าตบหน้าเขาสักฉาด  แต่ผมอยากกระทืบปากยโสนั่นที่ทำลังเบ้ใส่ผมอยู่
ปากยโสที่พูดจาอวดดี  ดูถูก  และหยามน้ำใจผม  อย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้ขนาดนี้มาก่อน
เด็กบ้านี่....ชักจะก้าวร้าวมากขึ้นทุกวันจนยากจะควบคุมได้แล้ว
รันเปลี่ยนไป  เมื่อผมไม่สามารถสนองความต้องการของเขาได้ 
ความต้องการของเจ้าเด็กท่อมีมากขึ้นทุกวัน  ข้อเรียกร้องสารพัด  และดูท่าจะไม่มีวันสิ้นสุดลงได้ง่ายๆเลย

เด็กนรก!!!!

ไอ้เด็กนี่มันเกิดมาจากนรกขุมไหนกันแน่  ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมตาแก่นั่นถึงได้สับมันเละเป็นชิ้นๆ  ทุกครั้งที่มีเรื่องขัดใจ  ไอ้รันมักจะแผดเสียงร้อง  และอาละวาดพังข้าวของเสมอ  จนผมเริ่มโดนเจ้าของตึกด่าเอาเข้าให้แล้ว  เพราะเสียงดังๆเหล่านั้น  มันไปรบกวนการนอนหลับพักผ่อนของห้องใกล้เรือนเคียงที่อยู่รอบๆห้องผม

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา.....อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
“โอ๊ย....หยุด....หยุดที....ปวดหู....ปวดไปหมดแล้ว  รันพี่ขอร้อง”
“ไปหาของหรูๆมาให้ผมกิน  อาหารขยะพวกนั้นผมกระเดือกไม่ลงหรอก”
“ได้....ใจเย็นๆนะ  พี่จะออกไปซื้อมาใหม่เดี๋ยวนี้”

และเมื่ออารมณ์ของมันสงบลง  มันจะกลายเป็นอีกคนหนึ่งที่น่ารักและชวนให้หลงใหล  เพราะแบบนี้ไง  ผมถึงได้ตัดใจฆ่ามันไม่ได้เสียที  เพราะทุกครั้งที่คิดจะทำ  มันก็จะเข้ามาคลอเคลียกับผมเหมือนรู้ทัน

“พี่ชาย.....ผมขอโทษนะที่เสียงดังแล้วก็ทำตัวไม่น่ารัก  ของหรูๆแพงๆพวกนั้นผมไม่ต้องการเลยสักนิดเดียว  ผมขอแค่พี่รักแล้วก็ไม่ทอดทิ้งผมเหมือนคนอื่นๆก็พอแล้ว”
“อืม....ไม่หรอก.....พี่ไม่ทิ้งรันหรอก”
“ผมรักพี่นะ....แต่มันควบคุมตัวเองไม่ได้เลย  ตอนที่โกรธน่ะ”
“อืม....พี่เข้าใจ”

ใช่ผมเข้าใจ  เข้าใจว่ามันน่ะบ้า
และผมต้องหาทางกำจัดมันให้จงได้
ก่อนที่ผมจะบ้าไปกับมันด้วย
.
.
.
.
.
ผมฝัน..... 
ฝันเห็นเด็กคนนั้น  คนที่เคยเล่นกับผมสมัยที่ผมยังเป็นเด็ก
คนที่ผมพยายามนึกหน้าเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

ทุกครั้งที่ฝันเห็นเขา  ใบหน้าของเด็กน้อยจะเป็นเงาดำมืด  มือนุ่มๆจูงผมเข้าไปในตึกร้าง  เสียงหัวเราะหวานใสดังกังวานก้องไปทั่วสถานที่แห่งนั้น  เราเล่นซ่อนแอบกัน  ผมเป็นฝ่ายหา  ซึ่งเขามักส่งเสียงให้ผมได้รู้เสมอว่าเขาซ่อนอยู่ตรงไหน  เพราะผมมักจะหาเขาไม่เจอ

บางครั้งในฝัน  ก็มีเสียงของพ่อกำลังดุผม  ตอนที่พ่อกับเพื่อนๆตามไปเจอผมในตึกร้างนั่น

‘พ่อบอกแล้วไงภพ  ว่าอย่าเข้าไปเล่นในตึกนั้นคนเดียวน่ะ’ 
‘ผมไม่ได้เข้าไปคนเดียว  ผมไปกับเพื่อนผม....ออกมาสินาย  ออกมาให้พ่อเราเห็น จะได้เลิกดุเราเสียที’
‘ภพธร!!!!  ภพธรฟังพ่อนะลูก  ไม่มีใคร  มีแต่ลูก  แล้วตอนนี้ก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว  ถ้าพ่อตามมาไม่เจอจะเป็นยังไง  ถ้าลูกถูกคนจรจัดทำร้ายเอาใจพ่อจะเป็นยังไง  เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเป็นเด็กขี้โกหก  แล้วทำให้พ่อต้องคอยเป็นห่วงเสียที  หลายครั้งแล้วนะที่ลูกชอบหายออกไปกลางดึกน่ะ....หยุดดิ้น  ออกไปกับพ่อเดี๋ยวนี้’
‘ไม่  ผมไม่ได้โกหก  ออกมาสินาย...ออกมา.....เราต้องกลับแล้ว.....ออกมาเถอะ....ฮึก.....ออกมา.....ฮึก.....มันอันตรายนะ  ออกมาเถอะ’

แต่ในคืนนี้....ในความฝันของผม  ผมเห็นหน้าเด็กคนนั้นได้อย่างชัดเจน
รัน.....เด็กคนนั้นคือรัน
ผมทั้งร้องและถีบตัวพ่อ  พยายามดิ้นรนและชี้ให้พ่อดู  รันโผล่ออกมาตรงมุมที่ติดกับบันไดอีกฝั่งหนึ่ง  กำลังยิ้มให้ผม  พ่อไม่ฟังและลากตัวผมออกมา  ผมเอื้อมมือไขว่คว้าอากาศ  แหกปากเรียกให้เขาออกมาจากที่ซ่อน
เป็นครั้งแรกที่พ่อตีผมหนักมาก  ทั้งตีและตบหน้าผมทั้งน้ำตา  เราสองคนพ่อลูกยืนกอดกันร้องไห้อย่างไม่อายใคร

เสียงของรันกึกก้องอยู่ในฉากแห่งความฝัน  เสียงเรียกที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน  ในฝันครั้งไหนๆ  เด็กชายภพธรพบว่าตัวเองอยู่เพียงลำพังในความมืด  คุยโต้ตอบกับเสียงที่มองไม่เห็นผู้พูด
 
‘มาเล่นกันเถอะภพธร’
‘นายรู้จักเรา?’
‘รู้จักสิ.....เรากับนายก็คือคนๆเดียวกัน’
‘ไม่.....ไม่จริง’
‘พ่อของนายไม่ได้ป่วย  นายผลักพ่อของนายตกบันได  ภพธร.....นึกดีดีสิ  คนที่อยู่ใกล้ตัวนายล้วนมีอันเป็นไป  นายวางยาเบื่อแม่กับชู้  นายเป็นคนลั่นไกยิงอาของนายเอง  ทุกอย่างคือภาพลวงที่นายสร้างขึ้น....มาเถอะภพธร  ออกมาเล่นกับเราที่ตึกร้าง  ทุบตีหญิงจรจัดกับลูกของเธอ  โยนทารกตัวน้อยลงมาจากบันได’
‘ไม่...มึงโกหกเดรน กูไม่เคยทำเรื่องพวกนั้น  เด็กคนนั้นมีตัวตน  ซึ่งไม่ใช่มึง  นี่ฝันของกู  มึงรุกล้ำเข้ามา.....’

หึหึหึหึหึ
ใครกันแน่ที่เป็นไอ้ขี้โกหก
มึงต่างหากภพธร

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย  แสงไฟสีส้มแสบตา  ไม่ใช่สีขาวสว่าง  ผนังห้องสกปรก  และผมนอนอยู่บนเตียงเก่าๆที่พอขยับตัวดิ้นแต่ละครั้งก็ก่อให้เกิดเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด
ผมขยับไม่ได้
ผมถูกมัดเอาไว้  มีเสียงคนพูดคุย  ก่อนที่ผมจะรู้ว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาลบ้า  หัวถูกครอบด้วยเครื่องช๊อตไฟฟ้า  พยาบาลสาวคนนั้น.....ริมฝีปากของหล่อนแดงฉ่ำและแต่งหน้าหนา 

“ภพธร.....เธออาละวาดอีกแล้วนะ  ถ้าอาละวาดอีกหนเดียว  เธอจะอยู่ที่นี่ตลอดไป”

ไม่ใช่....นั่นไม่ใช่พยาบาล  แต่เป็นอีกระหรี่คนแรกที่ตายต่างหาก  ร่างของมันแหลกเหลวเมื่อถูกดึงเข้าไปในท่อ  ผมเงยหน้าขึ้นมองเพดาน  ซึ่งปูด้วยกระเบื้อง  ที่ตรงกลางนั้นมีท่อระบายน้ำซึ่งปิดฝาอยู่  มันเหมือนกับผมกำลังมองเห็นทุกอย่างในมุมกลับ  แล้วฝาท่อก็หล่นลงมา  พร้อมกับบางสิ่งที่พุ่งออกมาจากท่อนั้น  รูปร่างของมันเหมือนกับตัวทาก  หรือสัตว์เซลล์เดียวที่ถูกรังสีจนขยายใหญ่  มันตวัดร่างของอีกระหรี่แก่ในชุดพยาบาลขึ้นไป  สิ่งที่ผมเคยสงสัย  ผมกำลังจะได้เห็นมันชัดเจนเต็มสองตา

ไม่มีเสียงร้อง  มีเพียงเสียงหัวเราะชอบใจ  ส่วนขานั้นหายเข้าไปก่อน  ผมได้ยินเสียงกระดูกที่ถูกบดเป็นผง  เลือดไหลชโลมตัวผมเหมือนกับหยาดฝน  พอถึงส่วนกลางลำตัว  ลำไส้และอวัยวะภายในของหล่อนก็ตกลงมาตามแรงโน้มถ่วง
ไม่ช้าร่างทั้งร่างก็ค่อยๆหายเข้าไปในรูระบายน้ำนั่น  ดวงตาของเธอโปนปูด  และผิวหนังบนใบหน้านั้นถูกดึงเข้าไปจนเห็นแต่เนื้อในและผิวกะโหลก  ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือเส้นผมชุ่มเลือดถูกดึงหายเข้าไป
ผมมองเห็นดวงตาของมัน
เราสองคนจ้องมองกันนานเนิ่น
และผมก็ตื่นขึ้นจากฝันอีกครั้งหนึ่ง
รันหายไป
เขาไม่อยู่ข้างกายผมแล้ว
.
.
.
.
.
วันรุ่งขึ้นผมลางานและตัดสินใจตามหา  ผมถามคนที่อยู่แถวนั้นเพื่อให้ตัวเองมั่นใจว่าไม่ได้บ้า  มีคนเห็นเด็กชายที่มีลักษณะตรงกับรันเดินออกมาจากตึก  แต่ไม่มีใครรู้ว่าไปที่ไหน
ข้าวของทุกอย่างที่ผมซื้อให้เขายังคงอยู่ครบถ้วน  แชมพูกลิ่นหอมที่ถูกใช้ไปค่อนขวด  คือคำตอบว่าผมไม่ได้คิดไปเองเรื่องเขา  ผมตามหารันในทุกๆที่ที่คิดว่าเขาจะไป  ห้างสรรพสินค้า  สวนสาธารณะ  ร้านอาหารที่เราเคยไป  บางคนมองผมเหมือนคนบ้า  แต่ผมไม่สนหรอก

ผมต้องตามหารันให้ได้
.
.
.
.
.
ตกดึก  ผมกลับมาห้องพักด้วยความอ่อนล้า  ผมไม่เจอรัน  ไม่ว่าจะที่ไหนๆ  ถามใครต่อใครและพยายามยัดเยียดโทรศัพท์ซึ่งมีรูปของเขาอยู่ให้คนเหล่านั้นดู  แต่มันก็เปล่าประโยชน์  ผมคว้าน้ำเหลว  หารันไม่เจอ  มันก็เหมือนทุกๆเรื่องที่คนอย่างผมไม่เคยทำจนสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอัน

ถ้ารันผิดปกติทางจิต
ถ้ารันไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา
แทนที่ผมจะโกรธเกลียดเขาถึงขั้นอยากจะฆ่ากันให้ตาย  ผมควรจะคิดใหม่
ผมควรเข้าใจเขาให้มากขึ้น  ไม่ต้องตามใจ  แต่ต้องเข้าใจและทนอยู่ให้ได้  ค่อยๆหาทางแก้ไขกันไป 
นั่นคือสิ่งที่คนดีดีเขาทำกัน
คนดีดีที่ภพธรอยากเป็นใจจะขาด
ผมพิงตัวกับผนังลิฟท์  เหม่อมองเลขชั้นที่ค่อยๆขยับอย่างช้าเชื่อง

ทันทีที่ไขกุญแจเข้าไป  ผมได้ยินเสียงคนอยู่ในห้อง  แต่ไม่ใช่เสียงของรัน  เสียงแหบๆครางกระเส่า  ที่ทำให้ร่างกายอ่อนล้านั้นพลันมีพลังขึ้นมาได้อีกเฮือกหนึ่ง

ในห้องของผม  ผมเจอไอ้ผู้ชายอ้วนเนื้อตัวสกปรกกำลังคร่อมร่างของรัน  ร่างผอมบางของรันถูกจับมัดขึงกับเตียงนอนทั้งมือและเท้า  โดยมีไอ้หมูสกปรกไล้คมมีดไปมาบนร่างกายอย่างย่ามใจนัก  บางจังหวะมันก็ฝากรอยแผลจางๆเอาไว้  หน้าท้องของรันมีเลือดไหลซิบ  เลือดจริงๆของมนุษย์ธรรมดาที่มีสีแดงสด  ผมค่อยๆย่องหามันจากด้านหลัง  มือของผมฉวยเก้าอี้ไม้ได้  และฟาดใส่มันเต็มแรง

ฟาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ไม่มีเสียงร้อง  หรือผมอาจไม่ได้สนใจจะฟัง  ผมตีมันเสียจนเก้าอี้นั้นพังเป็นชิ้นๆ  ไอ้หมูแก่นอนคว่ำหน้าจมกองเลือด  ผมกระทืบซ้ำที่หัวของมัน  เท้าของผมแทบจะจมหายเข้าไปในหัวกะโหลกที่แตกจนเห็นเนื้อสมอง
“รัน....พี่มาช่วยแล้ว”  ผมรีบแก้มัดให้รัน  ดึงเทปกาวที่ปิดปากของเขาออก  แต่ไม่เพียงรันจะไม่ขอบคุณผมหรือแสดงท่าทีตกใจกลัว  เขากลับมองผมด้วยสายตาชิงชังรังเกียจ
“ไอ้คนโง่....พี่ทำอะไรลงไป  พี่ฆ่าคนตายอีกแล้วนะ”
“ก็มันจะทำร้ายรันนี่”
“ทำร้ายที่ไหนกัน  ผมเป็นฝ่ายสมยอมเองต่างหาก  ลุงคนนี้บอกจะซื้อเสื้อผ้าแพงๆให้ผม  จะพาผมไปเที่ยวดิสนี่ย์แลนด์ด้วย  แล้วพี่ทำอะไรลงไป  พี่มันไอ้ฆาตกรโรคจิต  หึหึหึ  จะบอกให้นะ  ผมกับลุงใจดีแค่เล่นเกมส์กันนิดหน่อยเอง  แล้วผมก็ชอบมันจะตาย  น่าตื่นเต้นดีออก.....”
“รัน....ทำไมพูดแบบนั้น  ตัวรันเป็นแผลเต็มไปหมด”
“โอ้ยยยย  หยุดพล่ามทีเถอะน่ะ  ก่อนพี่จะกลับมา  ผมกับลุงเล่นกันตั้งหลายอย่าง  เห็นแบบนี้แต่อึดทนเป็นบ้า  เขาเก่งเรื่องบนเตียงกว่าไอ้อ่อนหัดอย่างพี่อีก  เราอึ๊บกันตั้งสี่รอบ  แต่ยังไม่ยอมสงบลงง่ายๆเลย  หึหึหึ”
“ไอ้รัน  พวกมึง....มึงสองคนล่อกันบนเตียงกู  มึงมันสกปรก...รัน  มึงมันตัวประหลาด”
“ใครกันแน่ที่สกปรก....ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ.....ผมแค่กินของที่พี่หามาให้เท่านั้นเอง  คนที่สกปรกน่ะคือพี่ต่างหาก  ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า  พี่มันไอ้ป่วย  แล้วผมก็ไม่ใช่เด็กท่ออีกแล้ว  ผมคือรัน  รันที่บริสุทธิ์  ผมถูกพี่จับมาขัง  ข่มขืน  ทรมาน  และผมจะต้องหนีไปจากไอ้คนโรคจิตอย่างพี่ให้จงได้เลย  ต้องหนีไปให้เร็วที่สุด  เข้าใจที่พูดไหมภพธร  หึหึหึ  เอาล่ะ  รีบกำจัดศพเสียสิ  เหมือนที่เคยๆไง”

มันหัวเราะ  แต่เสียงหัวเราะของมันดังไม่กับของผม  ผมกุมท้องด้วยความปวด  ขณะที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  และไม่สามารถหยุดตัวเองได้....

“งั้น...หึหึหึหึ...ฮ่าฮ่าฮ่า...กำจัดเหรอ?  เหมือนที่เคยๆเหรอ?....อุ๊บ...หึหึหึ...ถ้างั้นมึงก็กินไอ้อ้วนนี่เข้าไปซะสิ”
“อี๋ย์.....ของแบบนั้นผมไม่กินหรอก.....ผมไม่จำเป็นต้องกินเนื้อคนอีกแล้ว”
“อ๋อ.....งั้นเหรอ  เข้าใจแล้วรัน....พี่เข้าใจแล้ว  พี่รู้แล้วว่าควรจะทำยังไงต่อไป.....พี่ควรจะจัดการกับศพนี้ด้วยตัวเองสินะ.....หืม?”
“แหงล่ะสิ  ก็พี่เป็นคนทำ  ก็ต้องรับผิดชอบสิ”

ภาพในหัวขาวโพลน  สติของผมรางเลือน  คล้ายจะเป็นลม
รู้ตัวอีกที  สองมือของผมก็รวบเข้าที่ลำคอขาวๆของรันไปแล้ว
ไม่รู้ว่าใช้แรงไปมากเท่าไหร่ 
หรือใช้เวลานานแค่ไหนในเรื่องนี้

แต่พอรู้สึกตัวอีกที  รันก็ตายคามือของผมเสียแล้ว

“จบสักทีนะรัน.....กลับไปอยู่ในที่ที่มึงเคยอยู่เถอะ”

ผมเอ่ยกับศพของรันเป็นครั้งสุดท้าย  ก่อนที่มีดในมือของผมจะฟันฉับลงไป
.
.
.
.
.
.
To be con

ตอนหน้าจบ   

[wikawee]

ใช่!!!!มึงควรกลับไปที่ที่มึงควรอยู่เถอะรัน

[Mokuchi]

จ๊ากกก ไม่รู้จะเม้นอะไรเลย 
รอบทสรุปตอนหน้าละกันค่ะ

[Star_ss]

 
มันคืออารายยย ตอนหน้าเราจะรู้เรื่องใช่ไหม? ขอไปกินยาแป๊ป....ปวดตับ

[ikou]

เออ....... พูดอะไรไม่ออกเลย  ตอนจบจะออกมารูปแบบไหนเนี่ย 

[ทิวสนที]

จะเป็นไงต่อเนี่ย

[darling]

รันจะทำให้คนที่อยู่ด้วยบ้าตาย 

[BlueCherries]

วงจรจะวนลูปหรือรันจะหายไปตลอดกาล?

[kitty08]

 :m31:จริง

[punnicha]

คนอ่านจะเป็นบ้า

[cher7343]

เข้ามาเชียร์คุณลุงภพธร

[Infinity 888]

หรือ รัน มันไม่มีจริงตั้งแต่แรกแล้ว 

[ทิวลิปสีส้ม]

เอ่อ ทำไมหลอน 
รอดูบทสรุป อ่านแล้วยังไม่เข้าใจเลยว่าตกลงมันเป็นภาพที่สร้างขึ้นรึเรื่องจริง
แต่ดูจากที่เห็นว่ามีคนอื่นเห็นรันก็แสดงว่าเป็นเรื่องที่ภพไม่ได้คิดไปเองงั้นสิ?
จะมีอะไรหักมุมรึเปล่า?
ไม่เอา  ไม่เดา รอตอนจบค่า

[QXanth139]

เม้นไม่ออกจิตไม่อยู่กับตัวแล้ว

[valenna yy]

แม่งไม่ตายหลอกเชื่อดิ
รันเลวมากอ่

[Viewonohm]

จิตไม่ดีทั้งคู่รึเปล่าอะ

[กฤษณ์]

เดาเรื่องไม่ออก คือเงิบทกสิ่งอย่างในเรื่อง ณ จุดๆนี้ 

[hello_lovestory]

สรุปว่าอะไร ใครบ้า

[NeN~]

นึกถึงหนังเรื่อง Let Me In กับการ์ตูนหลอนโทมิเอะเลยข่าาาาาาาาาา เด็กรันนี่มันเลวจริงๆ!!

[Rambluesky]

มันจะจบยังไงอ่าา รอติดตามๆ 

[aiLime13]

อ่านแล้วหลอนนิดๆ
แอบเดาอยู่ในใจ อยากรู้ว่าจุดจบจะเป็นยังไง
แต่บางทีก็รู้สึกว่าเดาอะไรไม่ได้เลย 55555555

ชอบพล็อตมากเลยค่ะ แปลกใหม่ดี

อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความมืดมนในจิตใจของมนุษย์
เหมือนมันจะวนกลับไปอยู่ตรงจุดเดิมรึเปล่า?
รันจะกลับไปเป็นเด็กท่ออีกรึเปล่า?

รอตอนหน้านะคะ 

[p_phai]

 

[ปังอุ่น]

ว้ากกกกกกกกกกกก
เค้าหลอน 

[พีรพิณกาญจน์]

เอิ่ม !!! อ่านจบผมขอตัวไปพบจิตแพทย์ด่วนนน สรุปรันนี่คืออะไร อ๊ากกกรออ่านบทสรุปปปต่อปายยยย

[Lichtmonz]

อินโทรวนลูปจริงๆ ด้วย...ให้อารมณ์เหมือนโดแปลโชตะค่อน(ค่อนไปทางโรคจิตนิดๆ) ที่ผ่านตามา แล้วแบบ ฮึ่มมมมม รันนนนนนนน!  ว่าแต่หน้า จบจริงๆ เหรอคะ ทำไมรู้สึกมันเร็วจัง....หรือว่าไม่ ก๊ากกกกกกกก

[IsDeer]

จะวกกลับไปตอนแรกมั้ย 

[ikou]

กิ๊ๆๆๆๆๆๆ

[mutyamania]

EP.6

‘ประภาส’ คือนายตำรวจหนุ่มผู้ซึ่งตามสืบคดีคนหายมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว
เหยื่อของคดีนี้ก็คือ ‘ธีร์’  หนุ่มน้อยที่ทำงานอยู่ร้านสะดวกซื้อ  ที่อยู่ๆก็หายตัวไป  และไม่สามารถติดต่อได้
เบาะแสนำพาให้เขามาที่นี่  ตึกเก่าๆซอมซ่อที่เปิดเป็นห้องพักรายเดือน
ที่สุดท้ายที่มีคนพบเห็นเด็กหนุ่ม  ก่อนที่เขาจะหายตัวไป
ไม่เพียงแค่เด็กหนุ่ม
ยังมีผู้หญิงขายตัวและเกย์ร่างยักษ์จำนวนหนึ่ง
ที่หายเข้าไปในตึกและไม่ได้กลับออกมาอีกเลย
.
.
.
.
ผมเริ่มจากขาก่อน  เลื่อยราคาถูกนั้นก็มีคุณภาพที่สมกับราคาของมันเหลือเกิน  ผมไม่อยากเสี่ยงไปซื้อเลื่อยจากร้านค้าใหญ่ๆที่มีกล้องวงจรปิด  ก็เลยเตร่ไปเสียไกลจากที่พัก  ก่อนจะเจอร้านขายเครื่องมือช่างเก่าๆ
ศพของมันเริ่มส่งกลิ่นเหม็น  แต่ทว่าแทนที่เลือดของมันจะแข็งตัว  ซึ่งมันควรจะเป็นเช่นนั้นตั้งนานแล้ว  เมื่อผมเริ่มออกแรงเลื่อย  เลือดสีแดงกลิ่นคาวคลุ้งก็พุ่งออกมาราวกับท่อประปาแตก
ห่าเอ๊ย....แกล้งกันได้นะไอ้รัน
เข้าปากผมจนได้สิ
ผมจะถูก....มันยึดร่างไหมเนี่ย....ถึงจะแค่เลือดไม่กี่หยดก็เถอะ  ถ้าเกิดเลือดพวกนั้นเข้าครอบครองเซลล์ในตัวผม  เหมือนกับเชื้อโรคล่ะ  กัดกินทีละนิดจนในที่สุดมันก็กลายเป็นผมไป
ฮะฮะฮะ
เพ้อเจ้อน่า
แต่ถึงอย่างนั้น....มันก็มีความเป็นไปได้ไม่ใช่หรือ
ก็มันไม่ใช่คนธรรมดานี่นะ....ไอ้เด็กท่อที่ถูกสับแต่ก็ยังไม่ยอมตาย  ผมไม่รู้ว่าที่มันส่งกลิ่นเหม็นนั้น  เป็นเพราะมันแกล้งให้ผมตายใจ  หรือที่จริงแล้วมันเป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จักมักจี่มาก่อนเลย...ห่าเอ๊ย  เอาอีกแล้ว  สมองระยำชอบสร้างความคิดแปลกๆที่ไม่ได้มาจากจิตใต้สำนึกของผมอยู่เรื่อยเชียว  เหมือนอยู่ๆก็วูบเข้ามาอย่างไม่ได้ตั้งใจ  แต่มีบางอย่างที่ทำให้ผมแน่ใจว่านั่นไม่ใช่ความคิดของตัวผม
ต้องระวัง
ต้องคุมสติให้ดี
ต้องรู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่
อย่าให้ไอ้ตัวประหลาดทำจนเขว  ผมจะสับมันเป็นชิ้นๆแบบที่ไอ้แก่นั่นทำ  แต่ผมจะไม่เอามันยัดลงท่อแน่ๆ  ผมจะเอาเนื้อพวกนั้นแบ่งเป็นกองๆ  และเอาไปทิ้งให้ห่างกัน  ดูสิว่ามึงจะคืนร่างได้อีกไหม....หึหึหึ
หรือว่าจะกลายเป็นเดรนคนที่หนึ่ง....สอง....สาม...สี่
งั้นต้องเอาไปเผาสินะ
เผาให้สลายไปจนเหลือเพียงเถ้าถ่าน


“คุณน้า....ผมเจ็บฮะ”
“เฮ้ยยย”
ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ  เลื่อยในมือถูกเหวี่ยงทิ้งไป  ใบหน้านั่นไม่ใช่ไอ้รัน  แต่เป็นใบหน้าของเด็กน้อยคนหนึ่งซึ่งผมรู้สึกคุ้นเคย  กำลังมองมาที่ผมอย่างหวาดผวา
เหมือนกับเด็กคนที่ผมเจอที่สวนสาธารณะ

อยู่เล่นที่ห้องน้าก่อนสิ....เดี๋ยวน้าโทรหาแม่ให้นะ
ผมอยากกลับบ้านฮะ....ปล่อยผม...ฮึก....ฮึก
โธ่เว้ย  อย่าแหกปากร้องได้ไหม  ก็บอกว่ายังไม่ให้กลับไง

ภาพหลอนแว่บเข้ามาในหัว  ผมพาเด็กน้อยเข้ามาในห้องเพื่อเซ่นสังเวยไอ้เดรนซึ่งหลบอยู่ในแจกันใบเขื่อง 
ผมคิดไปเอง
ไม่มี....
ไม่มีเด็กท่ออะไรทั้งนั้น
มีแต่ผมกับเด็กน้อย  เด็กน้อยผู้น่าสงสารต้องถูกกักขังอย่างทรมาน  ถูกบังคับให้สวมชุดปกคลุมใบหน้าเพื่อพาออกไปไหนต่อไหน  บังคับให้อดข้าวอดน้ำ  ถูกทุบตีและข่มขืนจนขาดใจตาย 
และตอนนี้ผมก็กำลังกำจัดศพของเขาอยู่

หึหึหึหึ

เสียงของไอ้เดรนหัวเราะ  เมื่อผมกำลังคู้ตัวไปบนพื้น  ทุบศีรษะตัวเองซ้ำๆเพื่อให้คลายจากอาการปวด

ไอ้ธีร์....
ผมฆ่ามัน
ตอนที่มันกำลังใช้ปากให้ผม  และผมกำลังจะเสร็จสม  ผมจิกขยุ้มหัวของมันและจับบิดอย่างแรงจนได้ยินเสียงกระดูกคอของมันหัก
ไม่ไม่ไม่...ไม่จริง  นั่นไม่จริง  เป็นไปไม่ได้  ไม่มีทางหรอกที่ผมจะกักขังเด็กน้อยเอาไว้  ผมเกลียดเด็กออกจะตายไป  อย่าว่าแต่ข่มขืนเลย  แค่ต้องดูแลก็จะบ้าแล้ว  แล้วยิ่งพาออกไปไหนๆ  มีหรือจะไม่ถูกจับได้  ต่อให้เด็กไม่โวยวาย  แต่ก็ต้องมีคนผิดสังเกตบ้างสิ
ไอ้เดรนมีตัวตน
มีคนเห็นมัน
และตอนนี้มันกำลังใช้พลังลึกลับบางอย่างเปลี่ยนความทรงจำในสมองของผม
หึหึหึ
กูไม่ยอมมึงหรอกเดรน
มึงยึดกูไม่ได้
ต่อให้เลือดของมึงพยายามจะกลืนกินร่างของกู  แต่จิตดวงนี้เป็นของภพธร  จะไม่ยอมแพ้แก่ความชั่วร้ายของมึง

เสียงเพลงที่มันเคยร้องให้ผมฟังดังขึ้นคลอเป็นฉากหลัง  ขณะที่ผมนั้นเลื่อยขาของมันอย่างเอาเป็นเอาตาย

แฮ่กแฮ่ก

สำเร็จ

ได้แล้วหนึ่งข้าง

“เป็นยังไงล่ะวะ....ฮะฮะฮะ....กูไม่เหมือนเจ้าของคนก่อนของมึงหรอกนะรัน  ที่จะให้มึงมาป่วนประสาทกูได้นะ”
ผมตะโกนใส่ศพของมันอย่างสาแก่ใจ  ใบหน้าบวมฉึ่งนั้น  เมื่อมองอีกครั้งก็ยังเป็นใบหน้าของไอ้รันอยู่ดีนั่นแหละ  ไม่ใช่ใครที่ไหน  ดวงตาที่เคยสดใสเปลี่ยนเป็นสีขาวขุ่น  มีแมลงวันตัวหนึ่งตอมอยู่ตรงริมฝีปากเขียวคล้ำ  ผมปัดป้องอย่างรังเกียจเมื่อไอ้แมลงเวรนั่นบินโฉบเข้ามาใกล้
แมลงตัวสีสอง สาม และสี่รุมเข้าโจมตีผม  หลังจากที่ไอ้ตัวแรกถูกฟาดบนแบนแต๋  ผมสังเกตเห็นบางอย่างโผล่แพลมออกมาจากปากของไอ้รัน  เส้นขนสีดำมากมายเหลือเกินยื่นออกมา  และเส้นขนพวกนั้นกำลังเคลื่อนไหว
ผมยื่นมือไปแตะดู
ไม่ใช่เส้นขน  แต่เป็นขาของแมลงวันต่างหาก
แมลงวันนับพันนับหมื่นพุ่งออกมาจากปากของมัน  พร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักที่ตั้งใจจะเย้ยหยัน
แล้วเมื่อฝูงแมลงบินหายเข้าไปในปากที่อ้าค้างอย่างตกใจของผม  ผมก็สลบไป
.
.
.
.
.
ศพ
ศพหายไปแล้ว
บ้าชิบ 
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ปาเข้าไปเช้าวันรุ่งขึ้น  แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ส่องเข้ามาในห้องเช่าเหม็นอับ  ในห้องน้ำมีแต่กองเลือดส่งกลิ่นเหม็นเน่า  เลือดสีแดงสดที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีดำ  แต่ร่างของมันหายไป  ไม่มีแม้แต่ขาหนึ่งข้างที่ผมเพิ่งเลื่อยเสร็จ

“ที่ภพ”
“มึง”
“ทำไมทำหน้าเหมือนตกใจแบบนั้นล่ะพี่”
“มึงเข้ามาในห้องกูได้ยังไง....อะ....ไอ้ธีร์”
“ก็ประตูห้องของพี่เปิดอยู่  ผมมาดู....เห็นพี่หายหัวไปหลายวันแล้ว”

ผมไม่รู้อีกแล้วว่าอะไรจริงอะไรหรอก  ไอ้ธีร์ที่ตายไปแล้วอยู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าผมในสภาพที่โคตรจะปกติ  ไม่ได้มาแบบเรืองแสง  เท้าลอย  หรือแหกไส้แหกพุง  ดูอย่างไรนี่มันก็คนชัดๆ  ไม่ใช่ผี

“ไอ้ธีร์...วันนี้วันที่เท่าไหร่”
“เฮอะ....ตลกแล้วพี่  นี่เมาจนลืมวันลืมคืนเลยรึ  วันนี้วันที่ 25 ไง....25 ธันวา  จะปีใหม่แล้วนะพี่  แต่พี่ห้ามหยุดนะ...ฮะฮะฮะ”

25 ธันวา 
หลายเดือนก่อนที่ผมจะเจอไอ้รัน
ภาพหลอน
ภาพหลอนแน่ๆ
หรือว่าทั้งหมดที่ผ่านมาเป็นเพียงแค่ความฝัน  ผมคงเมาหนักไปจริงๆ

รอยเลือดสีดำในห้องน้ำยังอยู่  ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเลือดหรือน้ำอะไร  ผมใช้ฝักบัวฉีดไล่มันลงท่อระบายน้ำไป  ก่อนจะหันไปสำรวจตัวเองในกระจก  ใบหน้าของผม....มีบางอย่างเปลี่ยนไป
เขียวคล้ำ
และดูซูบซีดอิดโรย
ดวงตาของผมแปลกไป  ดูมันขุ่นมัวไม่สดใส  ไม่ใช่ขุ่นมัวแบบคนป่วย  แต่มันเหมือนตาของคนตาย  ผมเอามือขยี้เส้นผมที่กระเซอะกระเซิงของตัวเอง  หูได้ยินเสียงของไอ้ธีร์ตะโกนโหวกเหวก  แต่ไม่ได้สนใจ  มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับตัวผม
หัวของผมเลือดออก
มีเลือดออกมามากมายเหลือเกิน  แต่ผมไม่รู้สึกเจ็บสักนิดเดียว  ผมคลำด้านหลังศีรษะของตัวเองอีกครั้ง  แล้วพบว่ากะโหลกนั้นยุบลงไป  มือของผมจับโดนกับอะไรหยุ่นๆแหยะๆ  และเมื่อหยิบออกมาดูชัดๆ  มันคือเศษของมันสมองและลิ่มเลือดที่มีเส้นผมปะปนอยู่
ผมโก่งคออาเจียนลงอ่าง  สิ่งที่ออกมาไม่ใช่กองอ้วก  แต่เป็นฝูงแมลงวันนับหมื่น

“พี่ภพ”

เสียงไอ้ธีร์ดังขึ้นอีกครั้ง  มันอยู่ใกล้ๆตัวผมนี่เอง  และเมื่อผมหันไปมอง  ร่างที่ยืนขวางอยู่หน้าประตูห้องน้ำนั้นไม่ใช่ไอ้ธีร์

แต่เป็นไอ้รัน

ผมสลบไปอีกครั้ง
.
.
.
.
.
.
ในความฝันซ้อนความฝัน
ผมไล่ฆ่ามันอย่างบ้าคลั่ง
ไม่รู้ว่าอะไรจริง  อะไรของภาพลวงอีกต่อไป
ฆ่าเท่าไหร่
ไอ้รันก็กลับมาอีกทุกครั้ง  ทุกครั้งที่ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาในความฝันครั้งใหม่  ทุกอย่างเกิดขึ้นในห้องเช่า  สถานที่ซึ่งซ้ำซากและไม่นอกเหนือไปกว่านั้น  ฝันสยองที่ไร้จุดจบ
“พี่ภพ....ฮะ....รันรักพี่....รักรักรักรัก....ฮิฮิฮิฮิ”
“ออกไป....มึงตายแล้ว....ออกไป”
ในฝันนั้นผมมีสติดี  และเหมือนจะควบคุมตัวเองได้แม้ไม่เต็มร้อย  แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้นคือสิ่งที่ถูกกำหนดโดยมัน
เพราะเลือดของมันเข้าปากผม
หรือเป็นเพราะอย่างอื่นก่อนหน้า
การร่วมรักกับมันซึ่งไม่ใช่มนุษย์  ก็คือการแลกเปลี่ยนของเหลวกันอีกรูปแบบหนึ่ง
มันอยากให้ผมรู้สึก.....รู้สึกชนิดเต็มตาทั้งภาพและเสียง  รวมไปถึงกลิ่นรส  ทุกประสาทสัมผัสรับรู้เหตุการณ์นั้นอย่างเสมือนจริงมากที่สุด
ผมจามหัวมันด้วยขวาน
ซ้ำแล้ว
ซ้ำอีก
จนกระทั่งเสียงหัวเราะนั้นหยุดลง
และหัวของมันแหลกเละไม่เหลือรูปเดิม
“พี่ภพ....คิดว่าจะกำจัดรันได้เหรอครับ”
“ฮะฮะฮะ...มะ....ไม่จริงน่า....นี่มันบ้าไปแล้ว  มึงต้องการอะไรจากกู  กูไปทำอะไรให้  กูช่วยเหลือมึงทุกอย่าง  กูทำทุกอย่างก็เพื่อมึง  มึงทำแบบนี้ทำไมรัน  มึงฆ่ากูซะเลยสิวะ”
“ผมไม่ฆ่าพี่หรอก.....เพราะผมรักพี่”
ไอ้รันที่นอนหัวแบะอยู่บนพื้นนั่นก็คนหนึ่ง  ไอ้ที่นอนอยู่ใต้เตียงนั่นก็อีกคนหนึ่ง  และยังมีไอ้รันที่ถูกหั่นเป็นชิ้นถูกยัดในตู้เย็น  ยังมีไอ้รันที่ถูกรัดคอจนขาดใจตายอยู่ในตู้เสื้อผ้า  แขนข้างหนึ่งของมันยังโผล่ออกมาอยู่เลย  แล้วที่กำลังพูดกับผมนี่ก็เป็นไอ้รันอีกคนหนึ่ง  ที่ก้าวออกมาจากมุมมืด  เนื้อตัวของมันเปลือยเปล่า  ผิวขาวสะอาด  และยังคงมีใบหน้าที่แสนจะน่ารัก 
แต่ตอนนี้ผมไม่เหลือความรู้สึกแบบนั้นให้มันอีกแล้ว
“รักเหรอ....มึงรักกูเหรอรัน....มึงแค่สนุกที่ได้เห็นกูทรมานแบบนี้”
“ทุกอย่างจะไม่จบ  จนกว่าผมจะสั่งให้มันจบ  นั่นคือเมื่อผมหมดรักในตัวพี่  ผมถึงจะปล่อยพี่ไป”
“แต่กูเกลียดมึง....กูอยากให้มึงตาย  แล้วไม่ว่ามึงจะโผล่มาอีกสักกี่คน  กูก็จะฆ่ามึงไปเรื่อยๆ”
“ตลกดีนะครับ  พี่สั่งให้ผมฆ่าพี่  ทั้งๆที่พี่มีอาวุธอยู่ในมือแท้ๆ ทำไม.....พี่ไม่ฆ่าตัวตายซะล่ะครับ”

ผมมองหน้ามัน  มองขวานในมือ  ผมยกมันขึ้นมาและหันด้านคมกริบเข้าหาตัวเอง  ผมตั้งใจจะเชือดคอตัวเองให้ตายเสีย  แต่เมื่อได้สบตากับมัน  แววตาที่ระรื่นเต็มไปด้วยความหฤหรรษ์  ผมก็เปลี่ยนใจ

ผมจามขวานสุดแรงใส่ไอ้รันที่กำลังยืนยิ้ม

โครม

เสียงประตูห้องของผมถูกใครบางคนพังเข้ามาจนเปิดอ้า  ผมหันไปมอง  มีไอ้รันอีกสอง...ไม่สิ....สามคน  กำลังยืนจ้องผมด้วยสายตาตื่นตระหนก  ไอ้รันทั้งสามในชุดเครื่องแบบตำรวจ  ผมพุ่งเข้าหาภาพหลอนนั้นพร้อมกับขวานในมือด้วยความบ้าคลั่ง

 ปัง!!!

ไอ้รันคนหนึ่งยิงใส่ผม  ครั้งนี้มันเจ็บกว่าทุกครั้ง  เจ็บเหมือนโดนยิงจริงๆ

ผมสลบไปอีกครั้งหนึ่ง
หลับไปเพื่อรอเวลาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
ในฝันที่ไม่มีวันจบสิ้น
.
.
.
.
.
.
“ไม่มีเด็กที่ว่าเลยครับผู้กอง”

จากการสอบถามพยานของคนที่อยู่ในตึกนั้น  และตรวจดูกล้องวงจรปิดในห้องสรรพสินค้าที่ถูกอ้างถึง  ไม่มีใครพบเห็นเด็กชายลักษณะที่ตรงกับการให้ปากคำของภพธรเลยแม้แต่คนเดียว  ชายเสียสติเอาแต่พูดถึงเด็กคนนั้นอย่างเป็นตุเป็นตะ  จนประภาสอดที่จะสงสัยไม่ได้  ว่าเด็กที่ชื่อรันนั้นเกี่ยวข้องอย่างไรกับคดีนี้  หรือเป็นแรงจูงใจอะไร  ที่ทำให้ชายคนนี้สังหารคนไปมากมายเหลือเกิน
“ไม่มีอะไรแล้วก็ไปทำงานต่อเถอะหมวด....”
“ครับ”
ศพมากมายกองสุมอยู่เต็มห้องของภพธร  แต่ทว่ากลับไม่มีใครได้กลิ่นเหม็นเน่าโชยออกมา  และทุกศพที่พบนั้นล้วนแต่มีลักษณะตายซากคล้ายกับมัมมี่  มีเพียงศพเดียวที่ใหม่กว่าใครเพื่อน  ศพของชายอ้วนที่ถูกทุบศีรษะจนแหลกเละ  ดูจะเป็นศพเดียวที่มีสภาพ ‘ปกติ’ ที่สุด
“ภพธร....เกิดอะไรขึ้นกับนายนะ....ทำไมนายถึงเปลี่ยนไปมากเพียงนี้”
แม้กฎหมายจะไม่สามารถเอาผิดชายวิกลจริตผู้นี้ได้  แต่บทลงโทษยังคงต้องดำเนินต่อไป  ภพธรถูกจับขังแยกเดี่ยวอยู่ในโรงพยาบาลจิตประสาทแห่งหนึ่ง  ประภาสจำชายผู้นี้ได้ดี....จากรูปภาพที่พบในกระเป๋าสตางค์ของชายหนุ่ม  รูปสมัยเด็กของภพธรที่กระตุ้นความทรงจำในวัยเด็กของนายตำรวจหนุ่ม
พวกเขาในตอนนั้นสนิทกัน  เนื่องจากช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอม  และต่างฝ่ายต่างตามพ่อของตนมาเล่นที่ร้านกาแฟโบราณ  และนั่นได้ทำให้เด็กทั้งสองรู้จักกัน  ภพธรชอบสวมเสื้อยืดเบสบอลสีแดงตัวเดียวกันกับที่สวมใส่ในรูปถ่ายใบเก่านั้น  พวกเขาเอาแต่เล่นซนกัน  แต่กลับไม่มีใครเอ่ยถามชื่อของอีกฝ่าย  แต่เรียกแทนตัวกันว่า ‘เรา’ กับ ‘นาย’
ภพธรจะจำเขาได้ไหม
แต่เขาจำอีกฝ่ายได้ดี
และยังรู้สึกผิดมาถึงวันนี้ 
ภาพของภพธรที่เอาแต่ร้องไห้และเตะถีบพ่อของตนอย่างบ้าคลั่ง  ขณะที่ถูกพาตัวออกมาจากตึกร้างนั้น  ตัวเขาเองได้แต่แอบอยู่ในห้องห้องหนึ่ง  และไม่ยอมออกมา  เพราะไม่อยากถูกทำโทษ  หลังจากคนพวกนั้นออกไปกันหมดแล้ว  ประภาสถึงได้ออกมาจากที่ซ่อน  และกลับบ้าน  พ่อและแม่ของเขายังคงนอนหลับอยู่ในห้อง 
วันรุ่งขึ้นเขาก็ต้องกลับบ้านต่างจังหวัด  โดยที่ไม่มีโอกาสได้ล่ำลาอีกฝ่าย  และเมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งปี  เด็กชายกลับมาเยี่ยมปู่และย่าอีกครั้งตอนปิดเทอม  ภพธรก็ย้ายไปอยู่ที่อื่นเสียแล้ว
“เราขอโทษ....ขอโทษที่ขี้ขลาด....ขอโทษที่ไม่ยอมออกมา.....ขอโทษที่ไม่ได้ลานาย....ภพธร.....”
แฟ้มคดีของภพธรบนโต๊ะของนายตำรวจหนุ่มถูกปิดลง  นายตำรวจหนุ่มนำมันเก็บไว้ในตู้เอกสารรวมกับแฟ้มคดีอื่นๆ
.
.
.
.
.
“อี๋.....สภาพดูไม่จืดเลยนะพี่....นี่ถ้าไม่มีบัตรยืนยัน คงไม่รู้ว่าเป็นใคร”
ร่างของชายอ้วนเคราะห์ร้ายบนเตียงผ่าศพ  กำลังถูกวิพากษ์วิจารณ์โดยเจ้าหน้าที่ฝึกงานในห้องดับจิต  นพนภา  หมอสาวใหญ่ในชุดเสื้อกาวน์หันมองด้วยสายตาตำหนิ  จนอีกฝ่ายหน้าเจื่อนไป
“ไอ้บ้านั่น...ล่อซะเละเลย”  นพนภาพึมพำกับตัวเองเบาๆ หลังจากที่เจ้าหน้าที่สาวรุ่นนั้นออกไปแล้ว  เหลือเพียงแค่เธอ  กับศพคนตายอีกหลายศพที่รอการชันสูตร
คมมีดจรดลงบนผิวหนังของศพชายอ้วนที่บวมอืด  ก่อนจะกดน้ำหนักลงไปจนใบมีดนั้นจมหายเข้าไปในหน้าอกของศพ  ของเหลวสีดำค่อยๆไหลออกมาจากศีรษะที่ถูกทุบจนเละ  ไหลลงไปในช่องระบายน้ำ  โดยที่หมอสาวใหญ่ไม่ทันสังเกตเห็น
.
.
.
.
.
.
ในห้องผู้ป่วย
ภพธรได้แต่นอนนิ่งบนเตียง  ดวงตาจ้องมองฝ้าเพดานอย่างเหม่อลอย  ตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่  เขาไม่ได้พูดจากับใคร  และไม่มีโอกาสได้พบปะเพื่อนๆคนอื่น เหมือนอย่างผู้ป่วยจิตเภททั่วไป  เขาเป็นผู้ป่วยโรคจิตที่ถูกจัดอยู่ในกลุ่มอันตราย  และยังไม่ได้รับอนุญาตให้ออกมาในเร็ววันนี้
อยู่อย่างโดดเดี่ยว  และไม่มีใครมาเยี่ยม  ในห้องสีขาวที่มีแค่เตียงนอนและเฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่อย่างเพื่อดำรงชีพ
หึหึหึ
บ้างั้นหรือ
คนพวกนี้หาว่าเขาบ้าได้อย่างไรกัน  ทุกอย่างที่เขาเล่าล้วนเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ  เขาเล่าทุกอย่างจนหมดเปลือก  แต่ไม่มีใครยอมเชื่อเขา  เป็นไปไม่ได้หรอก  ที่จะไม่มีใครเห็นมัน  เขาพามันไปไหนๆ  ไปกินข้าว  ไปดูหนัง  ทำไมไม่ลองเช็คกล้องวงจรปิดในห้างดูเล่า  พวกหน้าโง่
แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว
ถูกจับขังที่นี่  ก็ยังดีกว่าถูกประหารชีวิตล่ะวะ
ชายหนุ่มนึกคิดสิ่งต่างๆมากมายไปหมด  ทั้งที่ร่างกายของเขานั้นไม่เคลื่อนไหว  และดวงตาคู่นั้นก็ยังคงเลื่อนลอย  ไม่แสดงอารมณ์ใดใดออกมา
อ่างล้างหน้าในห้องนั้น  ก๊อกน้ำชำรุดมาเนิ่นนานแล้ว  แต่ก็ไม่ได้เสียหายอะไรมากมายจนต้องเปลี่ยนใหม่  เพียงแค่ก๊อกน้ำไม่สามารถปิดได้สนิทก็เท่านั้น  หากไม่สังเกตดีดีก็คงไม่เห็นหยดน้ำที่ไหลออกมาทีละหยด
ภพธรหลับไปแล้วหลังจากกินยาระงับประสาทที่เจ้าหน้าที่จัดเอาไว้ให้
หลับลึกจนไม่ได้ยินเสียงขลุกขลักบางอย่างที่เกิดขึ้น 
มีเมือกสีดำไหลทะลักขึ้นมาจากรูระบายน้ำ  และหยดน้ำที่ไหลอย่างช้าเชื่องนั้นก็ไหลแรงขึ้น  สีของน้ำค่อยๆเปลี่ยนไป  กลายเป็นน้ำสีดำสนิทและข้นเหนียว
ของเหลวสีดำไหลล้นออกมาจากอ่าง  ไหลไปอย่างมีจุดหมาย  และจุดหมายของมันก็คือเตียงนอนของชายหนุ่ม
ร่างของเดรนบอยปรากฏตัวขึ้นมาเป็นรูปเป็นร่าง  จากกองของเหลวสีดำเหล่านั้น  ร่างที่ภพธรคุ้นเคยเป็นอย่างดีบัดนี้ยืนอยู่ที่ข้างเตียงนอน  ดวงตาคู่งามที่ดูเศร้าสร้อยจ้องมองชายหนุ่มที่กำลังหลับ  มือขาวซีดเกาะขอบเตียง  ขณะที่ริมฝีปากค่อยๆเผยอออกอย่างช้าๆ  เสียงฮัมเพลงเศร้าดังเล็ดลอดออกมาอย่างแผ่วเบา  ผิวหนังขาวๆนั้นมีเมือกดำเกาะอยู่ไม่ต่างไปจากอาภรณ์ปกคลุมกาย
“พี่ชาย......ตื่นเถิด.....พี่ชาย”
ชายหนุ่มค่อยๆเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้น  ใบหน้าที่แม้พร่าเลือน  แต่เขาก็จำมันได้เป็นอย่างดี
“ผมมาพาพี่ไปจากที่นี่.....ไปกับผม.....พี่ชาย”
ภพธรหัวเราะ  หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  เสียงนั้นดังกึกก้องไปทั่วทั้งตึก
แต่ทว่าไม่มีใครสนใจ
.
.
.
.
และหลังจากนั้นก็ไม่มีใครพบเห็นภพธรอีกเลย  ชายหนุ่มหายตัวไปจากห้องทั้งที่ด้านนอกนั้นยังคงล็อคเอาไว้อย่างแน่นหนา  ไม่มีใครรู้ว่าชายหนุ่มหายตัวไปได้อย่างไร  และปราศจากซึ่งร่อยรอยที่จะพิสูจน์หาคำตอบ
ความหวังเดียวคือกล้องวงจรปิดในห้องดับวูบลง  เมื่ออยู่ๆกล้องตัวนั้นก็เกิดเสียขึ้นมาเสียอย่างนั้น  ทั้งๆที่เป็นกล้องตัวใหม่ที่เพิ่งติดตั้งได้ไม่นาน  หน้าต่างซึ่งติดเหล็กดัดแน่นหนา  ก็ยังคงสภาพเดิมไม่ชำรุดเสียหาย  และที่สำคัญมันอยู่สูงเกินกว่าจะปีนถึงได้โดยสะดวก
แต่ภพธรก็หายไป
ถ้าเดรนบอยมีตัวตนจริงๆ อย่างที่ภพธรอ้าง
มันอาจจะพาตัวเขาลงไปในท่อน้ำก็เป็นได้

ติ่ง.....
ติ๋ง.....

หยดน้ำจากก๊อกที่ชำรุด  ยังคงหยดต่อไปโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
.
.
.
.
.
END   
เดี๋ยวค่อยมาดูคำผิดนะคะ....ง่วงแล้ว 5555+

[BlueCherries]

น้องจะกินพี่แล้วหาเหยื่อรายใหม่ปะคะ :3