หัวข้อ: หมดใจ ♡ หมดโปรฯ (พิเศษ 2/2) (1/10/62 p.25)

[broke-back]

รักเขาเลยลืมไปว่าเคยมีเขา

ตัดเขาแล้วกลับไปคืนดีกับเขาซะ

เขาสวมเขา

หุหุ

[cross]

เจ้ติ ฮืออออออออ ทำเป็นตลกแต่จิตใจบอบซ้ำสุดๆ
#เมื่อเริ่มรักใช้เวลาไม่นาน แต่พอจากลาใช้เวลาเท่าไหร่ถึงจะลืม

[Lovetree]

ดีใจสุดๆ มาแล้ว รอให้ถึง2สัปดาห์ไม่ไหวแล้วค่ะ555  นักเขียนใจดีไม่ให้รอนานเลย 

มาตอนนี้ บรรยากาศเปลี่ยนไปเลย แต่ชอบมากๆค่ะ
ได้รู้ชื่อเล่น เจี๋ย ชื่อน่ารักดีค่ะ  อยู่บ้านสวนที่สดชื่น  มีก๋งอยู่เป็นครอบครัว  ชีวิตแบบนี้ของพี่ติ  เราดีใจแทน555

ส่วนเรื่องความรัก รู้เลยว่าพี่ติรักนายเคมากๆ เพราะนายเคทำให้พี่ติติสแตกถึงกับมองแบงค์พันเป็นแบงค์ร้อยไปได้
แถมพี่ติยังหยุดคิดถึงนายเคไม่ได้สักที. ไม่อยากให้เป็นแบบนี้  อยากหาคู่แข่งที่ดีๆมาจีบพี่ติจังค่ะ

ส่วนนายเค ถือว่าโชคดีที่พี่ติมาอยู่ใกล้ๆแล้ว หนีไม่พ้น สองคนคงเกิดมาคู่กันจริงๆ 555
เอาใจช่วยให้จีบใหม่ ทำตัวดีๆ ใจไม่โลเลอีกแล้วนะ 

อ่านตอนนี้แล้วเหมือนบ้าไปกับเจี๋ย อ่านไปก็เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวเศร้า นักเขียนทำให้เราบ้าไปด้วยได้555
ขอบคุณมากๆนะคะ ชอบเนื้อเรื่องบรรยากาศบ้านสวนมากๆค่ะ

[paladin.kn]

เข้าข่ายทฤษฎีโลกกลมหรือมันเป็นเพราะพรหมลิขิตหนอออ

[sang som]

ใจแข็งจริงๆ ติ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

บุพเพสันนิวาสเลย
นายเค ลูกคุณศิแน่

[May@love]

โธ่เจ้ติของน้อง แอบมาเก็บเงาะนี่เอง

มาพักใจแต่ก็คิดถึงเขาตลอดเวลา

ตัดเขาออกแล้วยังเหลือตอ เพราะใยบัวดูบางไป

[twinmonkey0311]

 บ้านใกล้เรือนเคียงกันซะด้วยนะพี่ติ เนื้อคู่กันแน่ๆ 

[JustWait]

ชายผ้าเขาม้า  ม้ายูนิคอร์นเหรอตัวเอง มีเขาด้วย 555 ผ้าขาวม้าค่ะ

ปล.เรื่องอิมเมจน้องเค พอเห็นว่าเป็นนักกีฬาเลยไปเปิดหานักกีฬาหล่อๆแซ่บๆดู น่าสนใจหลายคนนะคะ ล่ำน่าเจี๊ยะเชียว(..) โดยเฉพาะนักกีฬาว่ายน้ำ แอร๊ย


คุณศิแม่เคชัวร์ค่ะ ต๊าย พี่ติชื่อเจี๋ย555 น่ารักอะ


คุณปู่น่ารักก หนูชอบคนแก่ 

[jirojiro]

ลุ้นๆ ใกล้เจอกันล่ะนะ

[naruxiah]

งี้ พี่เจี๋ย (ชื่อแปลกดีชอบมากเลย) ก็ไม่รู้สิค่ะว่า นุงโลเลเค๊าเข้าโรงพยาบาลอ้ะ? 

สุดท้ายนี้ อยากฝากเพลง (เนื้อคู่กันแล้ว ก็คงไม่แคล้ว คงไม่คลาด....) ให้พี่เจี๋ยนะคะ 

[snowboxs]

หืมมมม พี่ติไม่รู้แน่เลยว่าเคเข้าโรงพยาบาล
ว่าแต่โลกมันช่างกลมแต่ไม่เกลี้ยงดีจริงๆเลยนะ
ตอนแรกลุ้นคิดว่าจะเจอกันตั้งแต่ครั้งแรก
ที่พี่ติเป็นคนไปส่งผลไม้ที่บ้านน้าศิซะอีก

[A-J.seiya*]

พี่เจี๋ยยย น้องเขาคิดถึงพี่เจี๋ยนะะะ
แต่แบบ ถ้าไม่เคลียร์ให้ขาด ก็ดีละที่พี่เจี๋ยไม่ฟัง
ฮอลลลลล มันเจ็บนะเว้ย
แบบคาราคาซังปากบอกไม่แต่ใกล้ชิดกว่าแฟน
ฮือออ

[Kelvin Degree]

หนีเท่าไหร่ก็หนีไม่พ้น สงสัยคู่เวรคู่กรรม5555

[Phut]

สวัสดีแฟนนิยายที่รัก เก๊ายังไหว โฮฮฮ ขอบคุณทุกกำลังใจจ้ะ


หมดใจ 24

     แดดเที่ยงมันเปรี้ยงป้างทำเหงื่อเดือดปุดๆ ไอร้อนไหวระยับบนพื้นลาดยางชวนตาลาย แต่นั่นไม่สำคัญเท่าสถานการณ์ฉุกเฉินที่ผมเผชิญอยู่ตรงหน้า

อาคารชั้นเดียวเปิดโล่งขนาดใหญ่ หลังคาโค้งโปร่งยกสูงให้ลมผ่านสบาย ลาดพื้นด้วยซีเมนต์ฉาบเรียบ ผ้าใบสีฟ้าตารางรองฟื้นกองพะเนินคับคั่งด้วยผลไม้ยอดฮิตของที่นี่ แรงลมจากพัดลมเพดานตัวยักษ์หลายตัวกระทบเหงื่อค่อยให้รู้สึกเย็นแตกต่างจากอุณหภูมิด้านนอก ทว่าแรงงานก็ยังทำงานกันอย่างขมักเขม้นจนเหงื่อชุ่มโชก

"มันมีทุเรียนอ่อนปนมาด้วย" คนพูดยกทุเรียนขึ้นมาเคาะป้อกๆ แป๊กๆ พินิจอยู่ครู่แล้วสรุปซ้ำอย่างมั่นใจด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก "ลูกนี้หนึ่งละ คราวที่แล้วก็มี แบบนี้ทางเราก็ลำบากนะครับคุณเจี๋ย"

"ครับ..." บอกตรงๆ พี่ดูไม่เป็นว่ะ เหลือบมองแหลมมันก็เอาแต่ยิ้มแฉ่งไม่ได้ช่วยอะไรกูเลยยย จะมั่นใจเกินร้อยก็กลัวหน้าแหก ได้ยินว่าทำธุรกิจร่วมกันมานานลูกชายคุณศิเขาจะหาเรื่องเราทำไมล่ะครับ

มองทุเรียนเต็มท้ายรถแล้วละเหี่ยใจ เอาวะยืดอกยอมรับอย่างแมนๆ ดีกว่าขนมาขนกลับให้เสียเที่ยว

"ถ้าคุณเจมั่นใจแบบนั้น..." ผมมากับคนงานแค่สองคน ผมเลือกไม่เป็นก็หนึ่งละ คงจะฝึกเอาตอนนี้ไม่ทัน ส่วนคนงานที่เอามาด้วยคงแยกกันลากเลือดหากไม่ได้คนช่วย เห็นพม่าตาดำๆ แล้วสงสารว่ะครับ "งั้นรบกวนคนของคุณเจคัดให้หน่อยแล้วกันครับ แค่ไหนแค่นั้น ...สะดวกไหมครับ"

เถ้าแก่หนุ่มหน้าคุ้นๆ กวาดมองลูกน้องตัวเองกำลังคัดเกรดมือเป็นระวิง ชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะต้องตอบรับด้วยความจำเป็นเพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น

"แบบนั้นก็ได้ครับ ... คุณเจี๋ยนั่งเล่นก่อนก็ได้ครับ คงอีกสักพักใหญ่"

แอบถอนหายใจเบาๆ ขณะเถ้าแก่แกปีนขึ้นรถขึ้นไปจับๆ เลือกๆ เคาะๆ  ดูเอง ฮึ้ยย่ะ ! กล้ามนี่เป็นมัดๆ เป็นแล้วอยากกัดแขนเล่นเบาๆ ~
 
น่าชื่นชมเสียไม่มี นอกจากดูทุเรียนเป็นแล้วเขายังดูคนเป็นด้วยว่ะ ไม่ต้องบอกเขายังรู้เลยว่าผมไม่สันทัดเรื่องทุเรียน

แต่ถ้าเรื่องเงาะขอให้บอกติ !  ถ้าไม่ติดว่าแม่เขากับก๋งผมสนิทกัน ไอ้ติจะสีให้ซี่โครงพังเลยมึง !

พุทธ... โธ... กูยังไม่เข็ดกับหนังหน้าสไตล์นี้อีกหรือ ?

แลกูจะขัดแย้งตบตีกับตัวเอง...

"ดูยังไงวะแหลม"

"อธิบายไม่ได้ครับ ต้องดูเอง"

เอ้าไอ้นี่ ! ถ้าดูเป็นกูจะถามเพื่อ ?

ผมได้แต่ยืนโง่ ๆ ดูเขาทำงานกัน ดันเกิดมาตาถั่วถ้าให้ไปช่วยเลือกดีไม่ดีพี่อาจเลือกพลาด อีกก็ได้ ปลงเถอะเกย์

"ทำเองเลยหรือเฮีย" เสียงเรียบๆ จากด้านหลังเยื้องทางซ้ายนี่คุ้นว่ะ คิดดูเถอะว่าผมอาการหนักขนาดไหน แม่งเห็นหรือได้ยินอะไรก็เหมารวมไปเสียหมดว่าเหมือนมัน ไม่ทันได้หันไปดูหนังหน้าไอ้คนที่ว่าก็เดินมายืนอยู่ข้างๆ ยกแขนขึ้นเกาะโครงเหล็กท้ายกระบะ ถ้าลมพัดมากลิ่นเต่าคงปลิวว่อน แต่น่าเจ็บใจที่มันไม่ใช่กลิ่นเต่าแต่เสือกเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆ แบบปีโป้น่าหม่ำโคตรคุ้นเคยแทรกผ่านโม่งปิดปากกระแทกปอดแทบพัง

โอย... ปีโป้จุกลิ้นปี่...

"มาได้จังหวะพอดี... มึงดูทุเรียนเป็นนี่ ขึ้นมาๆ" เถ้าแก่แกพูดอะไรงึมงำวะครับ

อย่าบอกนะ...

เหลือบมองนิดๆ เห็นสันจมูกหน่อยๆ หันหน้าไปทีละน้อยเพื่อให้เห็นเน้นๆ

อื้ม... ชัด ! ! !

กรี๊ดดดแล้วจ้ะ พ่อมึงตัวเป็นๆ เล๊ยยย ! ! !

"สวนคุณตาจรัญเหรอครับ" เขาหันมาถามผม เราสบตากันปิ๊งๆ แต่มันไม่ได้ชวนก๊าวใจเลยว่ะครับ พ่อสลัดผลไม้มันชะงักไปแวบหนึ่ง หน้ามันเปลี่ยนจากหน้าเฉยเป็นคิ้วยุ่งได้อีก แล้วเริ่มเอียงคอนิดๆ ด้วยความสนเท่ห์

ฉิบหายแล้ววว จะมาจ้องกูทำไมนัก เดี๋ยวกูทุ่มด้วยทุเรียนเอาให้เละเลือดสาดกันไปข้าง !

อ้อ...ลืมไป นี่ผมกำลังเสียมารยาทโดยไม่ได้ตอบคำถามเขาสินะ

"อืม... สวนของตาผมเอง" พี่ดึงผ้าปิดปากลง พ่อหนุ่มเบิกตามองเหมือนพี่เป็นสัตว์ประหลาดหายากจากยุกดึกดำบรรพ์ ชิชะ ! มึงอย่ามาทำอึกอักจะพูดอะไรก็พูดกลัวพิกุลจะร่วงรึไงวะครับ ! หรือมันอาจจะทึ่งในมาดชาวสวนของพี่ ไม่เป็นไร...เดี๋ยวพี่เรียกสติให้

"ไง..."

"..."

บางทีผมคงคิดไปเองว่าท่าทีในคราแรกคือความดีใจส่งผ่านสายตาเต้นระริกกับมุมปากคล้ายจะฉีกยิ้ม เพราะชั่ววินาทีต่อมาเขากลับแสดงท่าทีเฉยเมยเหมือนเราไม่เคยแม้แต่จะรู้จักกัน
 
กูอยากจะรู้นัก ! ใครมันเอาตอม่อมาโบกไว้ในอกกูห๊ะ ? !

เขาเดินผ่านผมแล้วปีนขึ้นรถไปช่วยคัดทุเรียนอย่างขมักเขม้น ไม่มีใครพูดอะไรจนผ่านไปพักใหญ่เถ้าแก่เจจึงเงยหน้าขึ้นมามองผมเหมือนนึกอะไรขึ้นได้

"นี่น้องผมครับ เพิ่งกลับมาอยู่บ้านเมื่อไม่กี่วันนี่เอง" พี่ท่านแนะนำตบบ่าน้องปุๆ คงกลัวผมคิดว่าเขาเป็นคนงานพม่ากระมัง "เค นี่คุณเจี๋ย... เขาเป็นหลานแท้ๆ ของคุณตาจรัญ"

เถ้าแก่น้อยยกมือประณมกลางอกหนาอย่างที่คนทำความรู้จักกันพึงกระทำตามขนบประเพณีไทย โถ...ดูซิไม่เจอกันตั้งนาน ยังนอบน้อมไม่เปลี่ยนเลยพ่อคุณ

แต่...ได้โปรดเถอะเถ้าแก่เจ คุณช่วยดูหนังหน้าน้องคุณหน่อยได้ไหมว่ามันอยากรู้จักผมรึเปล่า

คิดว่าผมหน้าม้านเลยล่ะสิ ชิชะ ! เดี๋ยวเขกกระโหลกแตก หนุ่มหน้าหยกอย่างพี่มีหรือจะสะทกสะท้าน ดูนายคิมหันต์ซะก่อนเถอะ อดีตคนเคยรักดูโทรมลงถนัดตา ด้วยรูปร่างที่ดูผอมกว่าแต่ก่อนซ้ำยังมีหนวดเคราเป็นตอๆ บังคับให้มันหล่อแบบดิบๆ ผิวเคยเหลืองบัดนี้คล้ำแดดแทบไม่เหลือเค้าเดิม ได้ข่าวว่ามึงเพิ่งกลับบ้าน แล้วระหว่างนั้นมึงไปทำอะไรมาถึงได้เหมือนหลุดมาจากป่าแบบนี้วะครับ !

เห็นพ่อสลัดผลไม้หลุดเบ้หน้าทุกทีที่ใช้แขนซ้าย  คงเป็นผลพวงจากเหตุการณ์ที่คุณศิเล่าให้ก๋งฟัง ผมกลายเป็นคนใจดำเต็มรูปแบบโดยไม่ได้ปริปากถามเขาสักคำ แม้อาการขี้เสือกจะกำเริบตะหงิดๆ ก็ตาม

สงสัยไปทำไมวะติ... มันก็แค่อดีต ถามไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น

ช่างมันเถอะ...

"เรียบร้อยครับคุณเจี๋ย " ผมรับเงินจากเถ้าแก่เจมานับก่อนเก็บลงกระเป๋า ทุเรียนอ่อนมีไม่มากอย่างที่คิดนั่นทำให้ผมเบาใจลงไปบ้าง

"ต้องขอโทษนะครับที่ทำให้เสียเวลา ขอบคุณครับ"

ไม่พูดพร่ำทำเพลงยาวพี่ก็ต้อนพม่าขึ้นรถ เถ้าแก่น้อยมันยืนข้างพี่ชายมันโดยไม่พูดสักคำเพียงแต่ยกมือไหว้อย่างเดียวด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

ก็อย่างว่าผัวเมียเลิกกันแล้วก็กลายเป็นคนอื่น ผมไม่ได้เสียใจอะไรเพราะแรกเริ่มก็เป็นผมเองที่ผลักไสมัน  ลูกชายคนเล็กของคุณศิเขาจะโกรธเคือง จะเกลียดแค้นก็เป็นสิทธิ์ของเขา แม้กระทั่งว่าเขาจะคบใคร มีเมียหรือมีผัวใหม่ รึจะกลับไปหาคนเก่ามันก็ไม่ใช่เรื่องของผม...

"คุณเจี๋ยไม่ลงหรือครับ"

"ไม่ล่ะ จะซื้ออะไรก็ซื้อมาเถอะ"

พี่นั่งง่อยแดกอยู่บนรถไม่คิดจะลงไปเตร็ดเตร่ในตลาดอย่างที่เคยทำ การส่งทุเรียนมันเหนื่อยอะไรขนาดนี้วะครับ อยากจะกลับบ้านนอนให้มันรู้แล้วรู้รอด...


ก๋งกำชับเรื่องทุเรียนอ่อน ท่านว่าอย่าให้หลงมาได้เพราะมันจะส่งผลเสียระยะยาว ผมก็เข้าใจว่าคนงานบางคนก็ไม่ได้ชำนาญงานเหมือนที่ผมเองก็ดูไม่เป็น พอหมดฤดูพวกเขาก็จะไปหางานอย่างอื่นทำ นาฬิกาชีวิตของผมยังหมุนไปเรื่อยๆ  ไอ้ติยังทำหน้าที่โดยไม่ได้หลบลี้หนีหน้าหายไปไหน ทำบัญชี ตรวจตรางานในสวนเสร็จก็เอาผลไม้มาส่งสวนคุณศิสัปดาห์ละสองถึงสี่ครั้งแล้วแต่โอกาสดั่งเช่นที่เคยทำ กะว่าหมดช่วงเมื่อไหร่ผมก็จะกลับชลบุรี แต่แล้วชีวิตอันแสนเรียบง่ายของผมกลับถูกรบกวนด้วยสายตาคู่หนึ่งที่ย่างกรายเขามาใกล้ผมมากขึ้นทุกครั้งที่มาเหยียบสวนคุณศิ พอลองได้มองสำรวจดูดีๆ พี่ก็รู้ต้นสายปลายเหตุได้โดยไม่ต้องเดา

กรี๊ดดด ผีสลัดผลไม้ ! ! จะมองพี่อีกนานไหม๊จ๊ะ อย่าให้ยักษาประทับองค์นะมึง !

"..." มันเป็นการพบกันครั้งที่สาม ผมยืนรอเงินหน้าออฟฟิศ นายคิมหันต์มองผมผ่านช่องสี่เหลี่ยมที่กั้นเคาท์เตอร์เอาไว้แล้วเลื่อนเงินมาตรงหน้า

"ห้าพันสามร้อยถ้วนครับ"

"..."

กำลังยืนมือไปรับแต่มือหนากลับวางทับเงินไว้ทั้งหมด อะไรของมึงวะครับ ?

ผมเลิกคิ้วโดยอัตโนมัติเพราะทำจนเป็นสันดารไปแล้วขณะเถ้าแก่น้อยมองมานิ่งๆ ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่น ผมเคยเห็นท่าทีแบบนี้จนนับครั้งไม่ถ้วนและตีความหมายได้อย่างง่ายดาย ถ้าไม่โกหกตลบแตลงก็แสดงว่านายคิมหันต์กำลังเสียความมั่นใจ กรณีนี้พี่ว่าเป็นอย่างหลังมากกว่า แล้วอะไรล่ะที่ทำเขาเสียความมั่นใจ...
 
พี่ไม่อยากหลงตัวเองให้เจ็บกระดองใจเล่นๆ หรอกนะ 

"มีอะไรก็ว่ามาสิ..." พี่ไม่แน่ใจว่าใช้น้ำเสียงผิดวาระหรือไม่ นายคิมหันต์เอาแต่เงียบตีหน้านิ่งก่อนหยิบปากกากระดาษเลื่อนมาตรงหน้า

"ผม... ขอเบอร์โทรศัพท์ด้วยครับ"

ชิชะ ! ชะเอิงเอย ลามเลยเป็นขี้กลากเชียวนะมึง

'เอาเบอร์ก๋งหรือเบอร์กู'

เป็นคำถามที่วิ่งปรู๊ดเข้ามาในหัวสมอง ดูเป็นคำถามงี่เง่าไปหน่อยในเมื่อผมเองก็รู้คำตอบอยู่เต็มอก

ให้ดีไหม ?

"ผมไม่ได้ติดต่อกับเขาแล้วนะ" เขาเปรยขึ้นลอยๆ แต่มันก็แค่ลมปากเปล่า ยอมรับก็ได้ว่าผมหวั่นไหวเมื่อได้เจอเขา แต่ผมก็ไม่ควรลืมบทเรียนครั้งเก่าก่อน เมื่อสรุปได้ผมจึงหยิบปากกาขึ้นมา แล้วจรดเขียนลงไปทีละตัว

038 536 2xx

เบอร์บ้านก๋ง เถ้าแก่น้อยรับไปดูขยับปากเหมือนอยากพูดแต่ในที่สุดก็ไม่พูด แล้วเลื่อนเงินมาให้ซึ่งมันน่าแปลกใจไม่น้อยเลยจริงๆ

"ถ้าผมโทรไป... ช่วยรับด้วยนะ" เขาดูสงบไม่งี่เง่างอแงอย่างที่เคยเป็น...เหมือนไม่ใช่คนเดิม ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแต่ผมกลับรู้สึกเหมือนมีใครมาเขย่าโยกหัวใจผมแรงๆ

คุณพระ ! มึงเล่นของใช่ไหมตอบ ! ! ลง ณ หน้าทอง เสกหนังควายเข้าท้อง หรือป้ายน้ำมันพราย บอกกูมาให้หมด ! !

โอยยย กูเพิ่งตัดเขาไปหมาดๆ แต่ดูท่าแล้วน้ำลดตอผุดว่ะครับ ! !




แดดอ่อนยามเช้าผสานเสียงนกร้องท่ามกลางสวนเขียวขจี อากาศสดชื่นชุ่มปอดด้วยแมกไม้และแหล่งน้ำตามธรรมชาติ ผมทานข้าวเช้าพร้อมก๋งและกู๋คเชนทร์ในเรือนไทยเงียบๆ ผู้ใหญ่คุยงานกันบ้างเป็นครั้งคราวแล้วปิดท้ายมื้อเช้าด้วยกาแฟคนละแก้ว พี่บุกป่าฝ่าดงเข้าไปขลุกอยู่ในสวนโดยไม่ได้รอรับโทรศัพท์ใคร ยอมรับก็ได้ว่าผมแอบดีใจเล็กน้อยทว่าผมกลับเลือกที่จะเลี่ยงมากกว่าเหมือนอย่างที่ทำมาตลอด

ไม่รู้สิวะครับ ! ถึงพี่จะแมนแต่พี่ก็ปอดแหกเป็นนะเว้ย ถ้าได้คุยมีหรือที่ไอ้ติจะไม่ใจอ่อน แล้วมีอะไรเป็นใบประกันให้พี่บ้างล่ะว่าพี่จะไม่ถูกดาเมจจนเครื่องในระบมซ้ำๆ ซากๆ

ดังนั้นแล้วจงนึกถึงคุณพระรัตนตรัยไว้ไอ้น้อง สติมาปัญญาเกิดสติเตลิดจะเกิดปัญหา พี่ไม่อยากต้องมานั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่าเพราะของเก่ามันยังไม่แห้งเลย โฮฮฮ !

ผมกระดกน้ำหลายอึกหลังจากลุยเก็บเงาะตะพึดตะพือ ทิ้งตัวนั่งโคนต้นแล้วคลายกระดุมเสื้อออกรับลมเอื่อยๆ ที่พัดมาปะทะผิวกาย

"คุณเจี๋ย เที่ยงแล้วครับ" เจ้าเก่าเจ้าเดิม ดีหน่อยที่มันเลิกสะกิดผมได้เสียที

"แหลมไปกินเถอะ... ฉันรอนี่แหละ"

"ไม่ทานอะไรหน่อยหรือครับ ให้ผมเอามาให้ก็ได้" แลดูจะเป็นห่วงผมนะถ้าไม่ติดประโยคต่อมา "คุณเจี๋ยตัวใหญ่ขนาดนี้เป็นลมขึ้นมาผมแบกไม่ไหว..."

งึด !

"รีบไปเลย..." ผมโบกมือไล่พม่าที่เอาแต่ยิ้มแฉ่งมาให้จนผมอดขำไม่ได้ ให้มันได้แบบนี้สิน่า ...
คนงานทยอยขึ้นท้ายกระบะเพื่อไปกินกลางวันกันที่บ้านใหญ่ รอบกายที่เคยมีเสียงคนคุยกันระหว่างงานเงียบลงไปถนัดหู ผมนั่งขัดสมาธิเท้าแขนไปด้านหลังแล้วหลับตาลงปล่อยให้ลมพัดผ่านไปอย่างเงียบๆ

กร็อบ...

!

ผมลืมตาโพลงเมื่อได้ยินเสียงใบไม้แห้งคล้ายฝีเท้าคนไม่ทันตั้งตัวผมก็ถูกโถมใส่ด้วยสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมา

หมับ !

"อ้ากกกกก ! ! ! "

ตัวอะไร ! มันคือตัวอะไร ! กรี๊ดดด ติยังไม่อยากตาย ต๊าย ตายยย

บึก ! บึก ! บึก !

พี่ทุบไม่ยั้งด้วยสติแตกกระเจิงปากก็อวยพรให้เป็นชุด มันเกาะหนึบยิ่งกว่าตุ๊กแกจนเกินความสามารถที่พี่จะง้างหมัดใส่มันได้ ยินเสียงดังอึกจากลำคอมันแต่นาทีนี้กูไม่สน มึงตาย ! ! กูเอามึงตายแน่ๆ ! ! ทำกูขวัญหนีดีฝ่อหมด อ้ากกก !

พลั่ก

ผมได้ยินเสียงคำรามในลำคอตามด้วยแรงมหาศาลที่ผลักผมลงกับพื้นหญ้าใต้ต้นไม้ใหญ่ นี่มึงกะปล้นสวาทกูกลางดงเลยใช่ไหม๊ ตอบ !

"ทำไมถึงใจร้ายนัก"

เขาเหนื่อยหอบไม่ต่างจากผมนัก ใบหน้าเราห่างกันเพียงคืบขณะมือหยาบกดข้อมือผมทั้งสองข้างไว้แน่นจนต้องสูดปากด้วยความเจ็บ ไอ้โจรปล้นสวาทก็ราวกับรับรู้ได้มันคลายแรงลงแต่ก็ไม่ได้ปล่อยผมเสียทีเดียว ผมไม่อยากเข้าข้างตัวเองแต่ดวงตาแสนเจ็บช้ำคู่นั้นเสมือนจะบอกว่าเขาคิดถึงผม บ้าไปแล้ว ! ถึงพี่จะเคยใฝ่ฝันว่าสักวันพี่จะ เอาท์ดอร์ แต่ถ้ามึงล่อกลางสวนก๋งแบบนี้ไส้แตกนะครับ !

"กูใจร้าย ? " อย่ามาพูดให้ขำ... พี่ถูกดึงให้ลุกขึ้นนั่งแต่โจรปล้นใจก็ไม่วายจับมือพี่แน่น มึงเป็นเด็กรึไง กลัวหลงเหรอสลัด ! แน๊... ยังจะยื้อ

"พี่ก็รู้ว่าผมรัก... ทิ้งกันมาเฉยๆ แบบนี้ถ้าไม่เรียกใจร้ายแล้วเรียกอะไร"

"มึงดันทุรังเอง" โอยเสียงกูจะเบาไปไหน พูดอย่างกับคนละเมอ เขามองผมไม่ละสายตาและมันกดดันจนต้องเบือนหน้าหนี ต้องยอมรับว่าผมประเมินความดันทุรังของนายคิมหันต์ต่ำไป บางทีผมคงต้องเปิดอกคุยจริงๆ จังๆ สักครั้ง...

"มึงอย่าทำเหมือนไม่รู้ว่ากูเป็นคนยังไง มึงว่ากูใจร้ายแล้วที่มึงทำไม่ใจร้ายเหรอ เรื่องมันจบไปแล้วมึงจะมาฟื้นฝอยหาส้นตีนอะไร เคยคิดถึงความรู้สึกกูบ้างรึเปล่าเค..."

กูติสแตก กูเสียศูนย์ นอกูหดแต่เสือกมีเขาโผล่ขึ้นมาแทน โคตรจี๊ดจนอยากร้องกรี๊ด !

"บอกตรงๆ ว่ากูเหนื่อย แล้วถ้ามึงรักกูอย่างที่ปากพล็อยๆ ของมึงพูดจริง มึงก็ควรจะรู้ว่ากูรอมึงตัดใจจากเขามานานแล้ว กูไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะเค จะได้ไม่รู้สึกรู้สา ต้องทนเหรอ ห้ามเจ็บเหรอ ห้ามรู้สึก หรือจะห้ามกูหายใจด้วยเลยไหม "

"..." พวกเรากำลังทำอะไร เจ็บปวดกันด้วยเรื่องงี่เง่าที่หาทางออกไม่ได้เหรอ ?

"กูเบื่อกับปัญหาคาราคาซังเรื่องเดิมๆ ไม่จบไม่สิ้น กลายเป็นคนหูหนวกตาบอดทั้งที่กูรู้ทุกอย่างอยู่แก่ใจ และมึงเองก็รู้... "

พี่เบือนหน้าหนีหน่วยตาคมใสที่ไหวระริก เขายกมือขึ้นกุมขมับก่อนจะเอ่ยเสียงเครือ

"ผมไม่รู้ พี่ไม่เคยบอกอะไรผมสักอย่าง ไม่เคยพูดว่ารู้สึกอย่างไร กระทั่งคิดอะไรอยู่ พี่ไม่เคยแชร์อะไรให้ผมรับรู้ด้วยสักอย่าง ผมก็รู้แต่ความรู้สึกและความคิดตัวเองเท่านั้น
รักผมก็บอกรัก คิดถึงผมก็บอกว่าคิด กับแฟนเก่าผมก็เลิกและไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว ผมแค่อยากให้รับฟังผมบ้าง ทำไมชอบคิดเองเออเองไปซะหมด"

"..."

หากเขาเดินมาหนึ่งก้าวผมจะถอยและแถมให้อีกหลายๆ ก้าว ยิ่งไกลเท่าไรยิ่งดี
และผมจะหยุดหากเขาเลิกไล่ตามสักที

"ผมบอกพี่ไปแล้วว่าผมไม่เคยนอกใจ ไม่ได้หักหลัง ผมไม่ได้มีอะไรกับเขา ทำไมไม่เชื่อผมบ้าง"

อยากจะบ้า...แล้วทุกอย่างก็วนกลับเข้าลูปเดิม เรากลายเป็นเด็กที่ถกเถียงกันไม่จบไม่สิ้นเสียที เจ้ากรรมนายเวรกูสินะ

"พอเถอะว่ะ... " ผมหันหลังกลับโดยไม่คิดจะต่อล้อกับไอ้บ้าที่คุยกันไม่เข้าใจ แต่แรงสวมกอดที่เอวทำผมไปไหนไม่ได้ เสียงทุ้มวอนขออยู่ริมหูแหกกรงเหล็กเข้าไปถึงใจบิดๆ เบี้ยวๆ ของไอ้ติ

"อย่าเดินหนีผมได้ไหม อย่าทิ้งผมไว้แบบนี้ ขอร้อง... "

เขาซบหน้าลงบนบ่าพี่ แม้ไม่ได้ร้องไห้อย่างที่คาดไว้แต่มือไม้เก้งก้างที่กอดเอวผมกำลังสั่นลามไปทั้งเนื้อทั้งตัว

"สองเดือนมานี่พี่ทำผมแทบบ้ารู้ตัวบ้างรึเปล่า"

"เค..."

สลัดเปื้อนสารพิษอย่างมันถ้าหลงคารมบริโภคเข้าไปคงได้พะอืดพะอมกระอัดกระอ่วน ดูซิผ่านมาเป็นเดือนๆ แล้วพี่ยังไม่หายเลย

"ผมจะไม่ขอโอกาส จะไม่งี่เง่า แต่อย่าผลักไสผมได้ไหม..."

"..."

คิมหันต์... ลูกชายคนเล็กของคุณศศิธรช่างดึงดันดื้อด้านจนไอ้ติต้องถอนหายใจเกินนับไหว แขนหนากอดผมแน่นกลางสวนผลไม้และไม่ยอมปล่อย หลายครั้งผมก็เบื่อตัวเอง ทำไมผมถึงหนีผู้ชายคนนี้ไม่พ้นวะครับ !

แล้วถ้าก๋งรู้ ท่านจะว่าอย่างไร...

ผมคงเจอปัญหาใหญ่เข้าซะแล้ว...

[B52]

เคลียร์กันให้เข้าใจแล้วรอรับมือกับกู๋ต่อ

[mukmaoY]

จะร้องไห้  สงสารเค
ใจอ่อนแป้บ

[zeroj]

ก๋งพี่ติ  จะเอา 9มม.  มาเป่าอิเคไส้ทะลักมั้ยล่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย       

มารักหลานชายเขา  แล้วทำให้หลานชายเขาเสียใจอีก   

หลายกระทงนะ  อิเค   

[Freja]

เคลียร์กันนะ      สงสัยมีการปีนบ้านก๋งเข้าหาหลานก๋งแน่ๆ
ว่าแต่กู๋คเชนทร์จะไม่ทราบเชียวเหรอว่าหลานเจี๋ยเป็นเกย์  ต้องสืบมาแล้วน่า
ดีกันเร็วๆนะ    ชักอยากอ่านถึงเฮียของเคแล้วสิ  สะท้านตรงคำว่ากล้ามนี่แหละ

[iceman555]

อร๊ายยยยย พี่จิตยอมคืนดีกะน้องเถอะนะ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกน่ะเค

[twinmonkey0311]

 พี่ติก็อภัยให้เคเค้าเถอะ อ่านไปก็เริ่มสงสารเคแล้ว

[JustWait]

อยากอ่านมุมน้องเค ตอนนี้ก๋งไม่โผล่เลยค่ะ

[May@love]

เรื่องของหัวใจ เจ้ตัดสินใจเล้ย ความสุขเจ้ติเองนะ

ไม่มีใครรู้อนาคต แต่เลือกอนาคตได้

[BlueCherries]

ให้น้องเคไปฝ่าด่านก๋งกะกุ๋สิคะ

[ทิวลิปสีส้ม]

ฮิว๊ากกกกกกกกก (ศัพท์อะไร) ทำไมอ่านตอนนี้ละแฮปปี้
สงสัยเป็นเพราะเจ้ติบรรยาย 5555 สลัดผักเปื้อนสารพิษ
หนอหดเขางอก โอ้ยจี้ คือคุณคนแต่งเลือกศัพท์มาใช้ได้แบบ...
 
ยังไม่รู้จะสงสารเคดีไหม รอดูมุมเคก่อนค่อยตัดสินใจ 
2 เดือนที่ห่างกันไป เคเจ็บแค่ไหนบอก (ต้องการความสะใจค่ะ )
รักฮาร์ดคอ

ขำแหลม กลัวแบกเจ้ไม่ไหวหราาาาาา

รู้สึกชุ่มชวย เฮียเจ ก็น่าสนนะคะ ลูกชายคุณศิหน้าตาดีทั้งหมดเลยสินะ
ขอออออออออบ้าง 

[snowboxs]

ต่างฝ่ายต่างก็ยังไม่มีใคร
ต่างฝ่ายต่างก็ยังรักกันอยู่
รอวันไฟเก่าประทุแบบไม่มอดไหม้

[fay 13]

 

[valenna yy]

ไม่ขอไรมาก แต่มาเร็วๆเน้อ
ชอบตรงนอหดเขางอก  กร๊ากกกกกก
ใช่เวลามั้ยพี่ติ

[lnudeel]

บ๊ะะ!!! ฮีคัมแบ็กอเกนนน!!!!