หมดใจ 3
เมื่อคืนผมลากคนเมากลับมานอนบ้านเพราะเขาหลับตอนนั่งรถมา นพซึ่งนั่งท้ายสุดมันแบกต่อไม่ไหวจึงต้องเลยตามเลย สงสารฟีโน่ลูกรักของพ่อ แบกควายสามตัวโช๊กไม่พังก็บุญของผมแล้วครับ
ตอนนี้เพิ่งเจ็ดโมงกว่า ผมบิดขี้เกียจไถลลงจากเตียง ที่นี่ผมอยู่คนเดียวเกือบปีแล้ว บ้านชั้นเดียวสองห้องนอนหลังนี้พ่อแม่ทิ้งไว้ให้เป็นมรดกก่อนท่านเสีย
อยู่คนเดียวก็เหงาดี
ปาทองโก๋ปากซอยยังไม่หมดผมจึงซื้อมาฝากสองศพที่ยังนอนกองอยู่หน้าทีวีก่อนผมออกมา ขี่รถชมนกชมไม้ ก่อนจะย่องเข้าบ้านตัวเองอย่างเงียบเชียบแว่วยินเสียงคนคุยโทรศัพท์ซึ่งไม่ใช้ไอ้นพแน่ๆ คงไม่ได้นัดแนะใครมายกเค้าบ้านกูหรอกนะ
"อืมเค้าเข้าใจ ไม่เป็นไร...เรียบร้อยแล้ว"
ไม่ต้องเดาผมก็รู้ สีหน้าแบบนี้ที่ผมเฝ้ามองมาร่วมครึ่งปี
เขาไม่ได้เลิกกัน...
"ตัวเองอย่าลืมกินข้าวนะ อืม...ครับ เค้าก็คิดถึง"
ผู้ชายตัวใหญ่ใช้คำพูดแบบนี้ก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไร แต่ผมสิที่น่ารังเกียจ...
ใครจะรู้ว่าผมผิดหวังที่เขาไม่เลิกกัน ทั้งที่ผมอยากให้เลิกใจแทบขาด อิจฉา... คนที่เขาคุยด้วยทั้งที่ผมกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน หึ ! ขนาดตัวผมเองยังรู้สึกแย่กับความคิดเลย
เขาขัดสมาธิบนโซฟาแล้วอมยิ้มน้อยให้มือถือตัวเอง ก่อนจะเงยหน้ามาแล้วสะดุ้งอย่างกับโดนผีหลอก
"ตกใจหมดพี่ ! มาเงียบๆ"
ได้ข่าวว่านี่บ้านกู
"กินสิ ซื้อมาเผื่อ " ผมประเคนน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ลงบนโต๊ะกระจกหน้าทีวี ใช้เท้าสะกิดน้องนพที่นอนคว่ำอย่างตั้งใจ
ไอ้เด็กเปรตไม่ขยับเขยื้อน ถ้ามึงจะหลับลึกขนาดนี้เมื่อคืนกูลากเคเข้าห้องไปซะก็ดี ปาดน้ำลายเบาๆ เกือบได้แล้วเชียวไอ้น้อง มึง มึง มึง !
"ขอผมใช้ห้องน้ำหน่อยนะครับ" เขาวางมือถือไว้แล้วยิ้มแหยเดาว่าคงเขินในสิ่งที่ผมได้ยิน ผมพยักหน้ารับรู้ ตาก็จ้องทีวีพลางยัดซาลาเอาทอดเข้าปาก แต่พอเขาเผลอผมกลับมองไล่หลังเขาไป
ชอบเขาตรงไหน ?
ชอบตรงยิ้มนั่นล่ะมั้ง ก็แค่รู้สึกชอบ มันโดนใจ แบบที่ไม่ได้รู้สึกมานานแสนนาน
อยากได้ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีวันได้มา...หากอยู่เฉยๆ
"ผมกลับก่อนนะพี่ ขอบคุณมากครับ ไว้วันหลังมารบกวนใหม่"
เขาว่ายิ้มโชว์ฟันขาวสะอาด แลดูเหมือนเด็กผู้ชายที่คุยกับเพื่อนรุ่นพี่ทั่วไป
แต่กูคิดอ่ะไอ้สัตว์ อย่ามาอ่อย อย่าให้ท่า อย่าทอดสะพานได้ไหม เดี๋ยวกูตบด้วยปากฟาดด้วยลิ้น เอาให้จุกถึงลิ้นปี่เลยมึง !
"หวัดดีครับ"
หน็อยแนะมารยาทดีผมรับไว้แทบไม่ทัน
"กลับดีๆ ระวังรถล่ะ" ผมนั่งเฉยหน้ามองทีวีไม่ละสายตา กรอกน้ำเต้าหู้ลงคอโดยไม่คิดจะไปส่งเขา
อยู่เฉยๆ ดีแล้ว อย่าไปอยากได้ของที่เขามีเจ้าของเลย หากถลำลึกมันจะเจ็บเสียเปล่าๆ
"เอ้อ! ลืมโทรศัพท์ผม" เขาเดิมอ้อมโซฟา โค้งตัวลงหยิบมือถือ
พรู๊ด ! ! อื้อหือ ! ! หมดกันน้ำเต้าหู้กู ก้นแอนด์สะโพกในระยะประชิด ซ่อนรูปนี่หว่า
แสบจมูกฉิบหาย
"ไหวป่ะเนี่ย" เขาลูบหลังให้ขณะผมไอโขลก กูอาย มาดหลุด กูอาย !
"หน้าแดงหมดเลยว่ะ ใจเย็นพี่ค่อยๆ หายใจ" เขาไม่ได้ตาลีตาเหลือกตามผม เพียงแค่ลูบเบาๆ พูดช้าๆ ให้ผมทำตาม
"พี่ทำไงถึงขาวจังวะ" มันมองเข้ามาตามสาบเสื้อ อ่าวๆ ไอ้นี่ลวนลามกูทางสายตา ใช่ไหมตอบ !
ผมจ้องหน้าเขา ตาคมหลุกหลิกแล้วก็หลบไปก่อนยิ้มแหยตอบกลับมา
"ผมกลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน"
เคลุกพรวด โกยแนบไม่เห็นฝุ่น
แต่ผมเห็น
แบบผีเห็นผีน่ะ
***********
มาสั้นๆ แต่ถี่ๆ ไม่ว่ากันเนอะ