ไม่ได้มาต่อเนื่องจากไปเชงเม้งมา ร้อนเฟ่อร์
หมดใจ 6
ผมเริ่มกลับมาเข้ากะบ่าย กะเดียวกับน้องสาวสุดที่รัก นี่แหละครับชีวิตผม ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนอยู่อย่างนี้มานาน
พ่อนักกีฬารูปหล่อหายไปหลายวันเล่นเอาผมชะเง้อมองคอแทบหลุด แต่ก็ไม่เห็นแม้เงา มึงนะมึงปัดความรับผิดชอบช่ายม๊าย ไหนบอกอยากไถ่โทษเผลอแป๊บเดียวก็เผ่นแนบแล้ว สลัดสุขภาพ !
"พี่ติจ๋า พรุ่งนี้หยุดเราไปเที่ยวกันเต๊อะ รู้สึกเสี้ยนปูอย่างแรง"
กระปุกเกาะแขนผมทำท่าออดอ้อนราวกับผมเป็นป๋า อยากกินปูเธอจะบอกฉันทำไมมิทราบ หาคนเลี้ยงก็พูดมาตรงๆ เถอะแม่คุณ
"ไปกับใครบ้าง"
"หนู เจ้ สองคน โอเค๊ นพเข้ากะเช้าหนูไม่อยากเอาร่างไร้วิญญาณมันไปถ่วง"
"อืม" ผมตอบรับแต่ไม่ได้มองหน้าเธอหรอก ตะบี้ตะบันทำงานในร้านทั้งที่มันเกินความรับผิดชอบของผมด้วยซ้ำ
"เจ้...อย่าอารมณ์เสียเลยนะ" นางนวดระหว่างคิ้วให้ผม "พี่ตุ๊กแกก็ปากไวไปอย่างนั้นแหละ ไม่มีอะไรหหรอก พี่ก็อย่าคิดมาก เดี๋ยวไปเที่ยวปล่อยแก่ดีกว่า"
"ไม่รู้ว่ะปุก สงสัยพี่คงต้องหางานใหม่"
พี่ตุ๊กที่ว่าคือผู้จัดการสาวใหญ่ไฟแรง แม่ด่าไม่ไว้หน้าลูกน้อง ว่าผมเทรนน้องไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ อีกไม่กี่วันเช็คลิสต์จะเข้าแต่ร้านมันไม่เรียบร้อยดังใจ เหอะ !
บรรเจิดแท้แม่มึง น้องๆ มีแต่เด็กพาร์ทไทม์ เด็กเก่าทำงานเป็นมีกันอยู่ไม่กี่คน น้องมันทำไม่ได้ตามที่สอนทั้งที่ผมพูดจนปากจะฉีก จะให้กูทำไงวะครับ กูเป็นผู้ช่วยนะครับ ไม่ใช่ทาสในเรื่อนเบี้ย อีเหี้... !
ทีผู้ช่วยกะดึกมึงไม่เห็นว่ามัน มาก็สายแต่กลับก่อน ฝากน้องเคาะเวลา สารพัดที่จะเอาเปรียบ
"มา...หนูช่วย เจ้อย่าออกนะ ถ้าเจ้ออกหนูทำไงอ่ะ"
"ก็ดูไป ไม่ไหวก็เลิก"
ผมพรูลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาเอาการเอางานอย่าผมจะทนได้เท่าไรเชียว คึคึคึ
ประจบสอพอตอแหลไม่เป็นมันก็อยู่ยาก ยิ่งมีเจ้านายลำเอียงอย่างนี้อีกก็ยิ่งลำบาก เข้าใจนะว่าคนเรามันก็มีเลือกที่รักมักที่ชังอะไรทำนองนี้ แต่ออกนอกหน้าขนาดนี้ผมคงไม่ทน มันต้อแต๊อ่ะตัวเอง...
ว่าแล้วสลัดนักกีฬายาใจกูหายหัวไปไหนฟะ ! ?
"เบรคพร้อมหนูนะเจ้...ไปกินส้มตำกัน" เธอทำหน้าแป้นแล้นชายตามองสามีเธอที่วนเวียนอยู่ในร้านด้วยความหมั่นไส้ ทะเลาะกันชัวร์ไอ้ติปักตะไคร้เลย !
ร้านส้มตำเจ้าประจำคนหลองแหลงเพราะไม่ใช่ช่วงมื้อ แต่คาดว่าอีกไม่นานคนพลอมแพลมคงพรึ่บพั่บ แดดตอนนี้ยังร้อนแรงจนร้านเล็กๆ แบบเพิงแทบไหม้ ผมนี่แสบผิวยิบๆ เนื่องจากอยู่ห้องแอร์มานานจนทนอากาศร้อนไม่ค่อยไหว ไม่น่าเชื่อว่านี่มันจะห้าโมงใกล้ช่วงลูกค้าเข้าร้าน แต่เรายังคงอ้อยอิ่งกินส้มตำรสร้อนแรงด้วยความใจเย็น ปล่อยท่านผู้จัดการับลูกค้าให้เต็มที่ ในเมื่อไม่มีน้ำใจให้ผม ผมจึงไม่จำเป็นต้องมีจิตสาธรณะต่อเพื่อนร่วมงานคนนี้ เวลาพักที่เคยกะวีกะวาดช่วยงาน ผมจึงใช้มันอย่างเต็มที่ สะใจ ! ดีออก
ผมนั่งลิ้นห้อยน้ำลายหยดแหมะๆ เป็นหมาหอบแดด จำได้แม่นยำว่าสั่งตำไทยไม่เผ็ด แต่ป้าแกล่อซะหูดับตับไหม้ แม่ค้าส้มตำเป็นอะไรกันไปหมดวะ ไม่เข้าใจวลีสั้นๆ กันเลยหรืออย่างไรวะครับ ไม่เผ็ด อ่ะ รู้จักกันบ้างม๊าย อร๊ายปากกูจะพั๊งงง ! แสบตูดแน่กู...
ขณะที่ผมกำลังเมามันกับการจกน้ำแข็งเคี้ยว น้องปุกสุดเลิฟกลับยิ้มตาหวานก่อนกระซิบกระซาบว่า
"เจ้ เด็กมาหา"
ด่งเด็กไร มีที่ไหน กูไม่สน มึงจะมาอำไรกูตอนนี้
"อย่ามาอำ พี่ไม่ได้สะอึกนะเว้ย" กูเผ๊ดดด
"สวัสดีครับพี่ติ...พี่ปุก"
! !
แค่กๆ ๆ เสียงคุ้นๆ จากด้านหลังทำน้ำแข็งเกือบติดคอตาย ! มาจริงดิ ?
มาอะไรตอนนี้ ! สารรูปกูดูไม่ได้
เขาไหว้ผมด้วยมือที่ถือของพะรุงพะรัง โถ...พ่อคุณมารยาทดีอีกแล้ว อย่างนี้พี่จะไม่เอ็นดูหนูได้อย่างไร
"โหเผ็ดมากเลยหรอพี่"
เดาว่าหนังหน้าผมคงดูแย่มากเด็กมันถึงได้หน้าตาตื่นแบบนั้น กูนี่เก๊กไม่ทันเลยครับ
ผมหยิบทิชชู่มาซับปากและน้ำตาที่เอ่อรอท่าจะไหลมิไหลแหล่ พยายามเก็บปากเก็บลิ้นที่รู้สึกมีไฟลุกไว้สุดฤทธิ์
"ว่าไง" ผมทักด้วยปากสั่นหงัก อร๊ายไฟท่วม
"ป้าครับ ขอนมเย็นแก้วครับ ด่วนเลยนะ"
สั่งเสร็จพ่อก็นั่งแหมะข้างผมเพิ่งสังเกตว่าถุงที่เขาถือมาคือเงาะ
"อ่ะ ผมเอามาฝาก นี่ตรงจากสวนที่บ้านเลย พี่ปุกชิมครับ"
เคบีบเงาะส่งให้ผมกับน้องจังหวะเดียวกับแก้วนมเย็นวางลงตรงหน้าเขา ขอนมเย็นได้ไหม แลกกัน...
"ไปไงมาไงอ่ะ พี่ไม่เห็นหน้าหลายวัน" น้องปุกเริ่มชวนคุย ขณะผมกระเดือกเงาะโดยมิรู้รสชาติ ได้แต่มโนเอาว่ามันคงหวานยิ่งเมื่อได้ผ่านมือคู่นั้น อูย...แซบ !
"ผมกลับบ้านครับ เพิ่งมาถึงเมื่อพักใหญ่นี่เอง"
แต่ก็นั่นแหละหวานขนาดไหนก็มิอาจดับร้อนในปากผมได้ รู้สึกได้ว่ากลีบปากกระจับอันอวบอิ่มมันอวบจนเกินไปแล้ว
ทันใดนั้นแก้วนมเย็นสีชมพูดูหวานฉ่ำก็เลื่อนมาวางตรงหน้า
"ผมสั่งให้พี่อ่ะ ดูดเลย"
ทะลึ่งว่ะ อยู่ดีๆ จะมาบังคับให้ผมดูด เดี๋ยวก็หมับเข้าให้ !
"ขอบใจ"
อยากเกรงใจอยู่นะ แต่พ่อเย้ายวนเหลือเกิน อ่อยขนาดนี้จะอดใจยังไงไหวเล่า ดูดไปหลายฟืดตามด้วยเงาะอีกหลายเม็ด ค่อยหายเผ็ดหน่อย น้องปุกยักคิ้วหลิ่วตาให้ เดี๋ยวกูก็เขินจิ้มตาแตก
"นี่เข้ากะไหนกันครับ เลิกยัง"
เงียบ...อะไร ยักคิ้วทำไมวะปุก ถลึงตาใส่อีก...
"เข้าบ่าย...นี่เบรคจ้ะ" ปุกตอบแต่ตามันยังไม่เลิกจิก เป็นไก่รึไงฟะ
"อ้อ..."
"เสาร์นี้พี่ กับพี่ติว่าจะไปเที่ยวพัทยา เคไปด้วยกันไหม"
"ผมไม่แน่ใจนะว่าว่างไหม แต่อยากไปด้วย"
"ไปนะ ไปเที่ยวกันหลายๆ คนสนุกดี "
ปุกมันรบเร้า ผมละสงสัยใคร่รู้นักว่าน้องมันไปสนิทกันตอนไหน ชวนคนเพิ่งรู้จักไปเที่ยวหล่อนไม่อึดอัดแย่รึ
ผมเงียบแต่หูเงี่ยฟังตลอดว่าเขาจะพูดอะไร ได้ยินเสียงสูดหายใจดังฟุดฟิด
"พี่ติ...ผมไปด้วยคนได้ไหม"
หือหือหือ ! ปุกชวนแต่เขากลับมาถามผม ? ชิชะหมายความว่าไงเนี่ยพ่อขี้เมา
หน็อยแนะ ยิ้มน่ะไม่ต้องแจกนักก็ได้ อ่อยกูจริง...
ไม่ต้องถ่อไปถึงเสม็ดก็เสร็จได้นะน้อง...แล้วจะหาว่าผมไม่เตือน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
