หัวข้อ: **หลุดจอง1ชุด** {ปาฏิหาริย์รักของลูกหมู} ลูกหมู & ลีโอ......[31/1/60]

[MiSS-U]

ขอสอบถามค่ะ คือพึ่งอ่าน แล้วหาตอนที่2ไม่เจอ พบข้อความถูกซ่อน ไม่ทราบว่าจะอ่านได้ยังไงอ่ะ 

ก่อนอื่นต้องขอบคุณมากเลยค่ะที่สอบถามเข้ามา  เพราะเราเองก็ไม่รู้เรื่องเลย
ที่ตอน 2 ของเรื่องเปิดอ่านไม่ได้  ขณะนี้เราได้สอบถามไปทางผู้ดูแลแล้ว
และรอการตอบกลับอยู่ค่ะ

แต่จากการคาดเดา  น่าจะเกิดจากชื่อตอนที่มีปัญหา
เพราะน่าจะไปเหมือนกับนามสกุลจริงของนักอ่านบางท่านค่ะ
(แต่ก็เกิดจากความไม่ตั้งใจ T^T  ไปพร้องหรือเหมือนโดยบังเอิญ)
ซึ่งคงต้องรอการตอบกลับก่อน  จึงจะแก้ปัญหาได้

ปล.หากนักอ่านที่เพิ่งติดตามเรื่องนี้ท่านใดต้องการอ่านตอนที่ 2
ติดต่อมาทางหลังไมค์นะคะ  จะส่งไปให้ค่ะ

ขอบคุณค่ะ^^

[MiSS-U]

ตอนที่ 10

ลูกหมู

ไม่อยากจะเชื่อว่าชีวิตเด็กกำพร้าอย่างผมจะได้รับโอกาสให้มีความสุขแบบนี้  แม้ไม่รู้ว่าบุพการีเป็นใครและมีหน้าตาอย่างไร  แต่ผมก็มีผู้อุปการะที่แสนใจบุญและเปี่ยมไปด้วยความเมตตารับเลี้ยงผมไว้  นั่นคือคนในครอบครัวอัครภูมิเมธี  ที่ให้ผมทั้งสิ่งของเงินทองและการศึกษา  หรือแม้แต่ความอบอุ่นของคำว่าครอบครัว  ถึงผมจะเคยหวั่นไหวและไม่เชื่อมั่นในความรักของผู้มีพระคุณ  จนปิดกั้นโอกาสของตัวเองที่จะซึมซับความอบอุ่นและความรักของพวกท่านอย่างเต็มที่ 

ผมมัวแต่น้อยใจและเจียมตัวในโชคชะตาที่อยู่นอกเหนือขอบเขตที่ผมจะไปกำหนดได้  แต่เพราะหัวใจรักและความหวังดีที่คนๆหนึ่งมีให้แก่ผม  ทำให้ดวงตาที่เคยฝ้าฟางเคยมองความจริงผิดเพี้ยนไป  ค่อยๆเห็นความเป็นจริงชัดขึ้น  ว่าคนที่ผมเคยเรียกว่าคุณลุงและคุณป้านั้น  มีความรักและความหวังดีให้แก่ผมเต็มเปี่ยม  และต้องเป็นผมเองแล้วที่ต่อไปต้องตอบแทนพระคุณของท่านอย่างเต็มที่เท่าที่ผมจะทำให้ท่านได้  รวมถึงการดูแลและมอบความจริงใจให้แก่ลูกชายคนเดียวของบ้านภักดิภูมิเมธี  ซึ่งเป็นบุคคลคนเดียวกับคนที่ทำให้ผมตาสว่าง  ยอมเปิดใจรับความรักความอบอุ่นของคนบ้านภักดิภูมิเมธีอย่างเต็มที่อีกด้วย

หากถามถึงความเต็มใจในการตอบแทนพระคุณผู้มีบุญคุณนั้น  ผมคงต้องตอบว่ายิ่งกว่าคำว่าเต็มใจ  และคงใช้คำว่าตอบแทนอย่างเดียวไม่ได้  เพราะการที่ผมตอบรับคำขอเป็นแฟนของพี่ลีโอนั้น  ผมเองก็มีใจและผูกพันกับพี่ไม่ต่างกัน  จนตอนนี้ผมเองยังไม่อยากเชื่อว่าพี่ลีโอจะมองผู้ชายอย่างผม  คนที่ไม่มีอะไรโดดเด่นหรือมีจุดดึงดูดให้น่าหลงใหลสักนิด  หากเทียบกับผู้คนที่อยู่รอบตัวพี่  และมีคุณสมบัติพรั่งพร้อมเหมาะสมกับพี่  แต่พี่ลีโอก็เลือกที่จะรักผม  จนผมยังอดภูมิใจในตัวเองไม่ได้  และแน่นอนเมื่อรู้ตัวว่าเป็นเจ้าของผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ  ด้วยหน้าตาฐานะและความสามารถ  ผมย่อมต้องรู้สึกหวงแหนเป็นธรรมดา  แต่จะให้ผมแสดงออกไปก็ไม่ใช่นิสัยหรือสิ่งที่เคยทำมาก่อน  นาทีนี้เองผมจึงได้แต่เก็บกดความไม่สบายใจไว้เท่านั้น

“คิกๆ  ไม่น่าเชื่อว่านายจะพูดแบบนั้นกับเกรทจริงๆ  ดาด้าล่ะซูฮก”  ไม่ใช่แค่น้ำเสียงหวานๆที่พี่ดาด้าใช้หยอกเย้าพี่ลีโอ  แต่รอยยิ้มสดใสชวนมองก็ถูกส่งให้พี่เช่นกัน 

หากผมเป็นคนได้รับรอยยิ้มและสายตาชื่นชมเองล่ะก็  ผมคงได้แต่อึ้งและตกตะลึงในความน่ารักของผู้หญิงสาวสวยตรงหน้า  จนทำอะไรไม่ถูกเสียแน่ๆ  ซึ่งผิดกับพี่ลีโอในตอนนี้ที่ทำเพียงยกยิ้มบางเบา  มีส่งมือไปลูบหัวพี่ดาด้าแถมให้ด้วย  สำคัญที่มือคู่นั้นเป็นมือคู่เดียวกับคู่ที่เคยลูบหัวและโอบประคองผมด้วยนี่สิ

“ก็เพราะใครล่ะที่ขอให้ช่วยพูดให้  ต่อไปก็วางตัวดีๆหน่อย  เดี๋ยวใครต่อใครก็จะคิดมากอย่างนายเกรทเข้าอีก”  แม้ประโยคดังกล่าวจะฟังแล้วออกแนวต่อว่า  แต่เนื้อหาใจความก็เกิดมาจากความห่วงใยแทบทั้งสิ้น  แถมยังมีตาคู่คมที่จ้องรอคำตอบอย่างจริงจังคู่นั้นด้วย 

ผมถึงกลับสะดุดลมหายใจตัวเอง  พาลอึดอัดและหน่วงไปทั้งอก  ด้วยรับรู้ว่ามีคนอื่นนอกจากผมที่พี่ลีโอเป็นห่วงอีก  สำคัญที่ผมเริ่มรู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมา  ที่ปล่อยให้ความอิจฉาเข้าครอบงำจิตใจอย่างไม่น่าให้อภัย  ผมอิจฉาพี่ดาด้าคนที่เอ็นดูผมและเห็นผมเป็นน้องชาย  อิจฉาเพียงเพราะเธอได้รับความสนใจและความห่วงใยจากพี่ลีโอ

“ลูกหมูเป็นอะไรทำไมหน้าซีดๆ  ไหนให้พี่ดาด้าดูหน่อยเร็ว...[เพียะ!]...อุ๊ย!”  เมื่อประโยคดังกล่าวดังขึ้น  ผมที่มัวแต่ก้มหน้าและต่อว่าตัวเองเพราะความรู้สึกผิดนั้น  ดันสะดุ้งด้วยความตกใจ  และผมต้องตกใจยิ่งขึ้น  ยามที่ฝ่ามือหนาตีลงบนหลังมือขาวๆที่กำลังยื่นมาแตะแก้มผม

ผมเหลือบมองไปยังคนขับ  ใบหน้าด้านข้างของพี่ลีโอผิดจากเมื่อหลายนาทีก่อนลิบลับ  ด้วยพี่ตีหน้ายุ่งและจ้องพี่ดาด้าตาแข็งผ่านกระจกส่องหลัง  ก่อนพี่จะละสายตาจากถนนมามองผมอยู่ชั่วแวบ  แต่เพียงเวลาไม่นานที่เราได้สบตากันนั้น  ผมเห็นถึงความกังวลและความห่วงใยในดวงตาของพี่  ก่อนอุ้งมืออุ่นจะยื่นมากุมทับหลังมือของผม  และคว้ามือข้างนั้นไปวางบนต้นขา

“ลีโอนะลีโอ  แค่นี้ก็ต้องตีกันด้วย  ดูสิมือแดงหมดเลย  ชิ!”  เสียงบ่นกึ่งต่อว่าต่อขานของพี่ดาด้าที่ดังมาจากตอนหลังของรถ  เรียกความสนใจของผมให้เหลียวไปมอง  ทันเห็นใบหน้าสวยบูดบึ้งและลูบหลังมือตัวเองป้อยๆ  มีสะบัดค้อนไปยังคนขับที่ยังคงกุมมือผมแน่นไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยง่ายๆ

“ลูกหมูปวดขารึเปล่า  ให้พี่ย้อนกลับพาไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกครั้งมั้ย”  น้ำเสียงทอดอ่อนของพี่ลีโอที่ดังขึ้น  ทำเอาผมรู้สึกผิดขึ้นมา  เมื่อรู้แน่ชัดถึงความห่วงใยและความใส่ใจที่พี่มีให้ผม 

ความรู้สึกเหล่านั้นมันไม่ได้หายไปไหน  เพียงแต่พี่ลีโอเป็นผู้ชายที่มากไปด้วยน้ำใจ  ย่อมเผื่อแผ่สิ่งเหล่านั้นไปให้คนรอบกายได้รู้สึกอบอุ่นใจเหมือนผมในยามนี้

แม้ผมจะยินดีและอบอุ่นใจมากมายเพียงใด  แต่ผมก็ไม่คิดจะย้อนกลับไปโรงพยาบาลอีกครั้งแน่นอน  ในเมื่อผมเพิ่งถอดเฝือกและผ่านการตรวจร่างกายอย่างละเอียดเสร็จมาหมาดๆ  ผมไม่อยากกลับไปทำตามขั้นตอนนั้นๆซ้ำอีกครั้ง  และค่อนข้างมั่นใจว่าขืนผมเงียบต่อไป  พี่ลีโอคงได้ทำตามที่พูดไว้อย่างแน่นอน  ผมจึงรีบปฏิเสธเสียงหลงด้วยท่าทางร้อนรน  และจ้องตาคู่คมกลับอย่างแน่วแน่ว่าผมนั้นปกติดี

“หมูน้อยแน่ใจนะ...ดาด้าจะให้ฉันส่งที่ไหน”  เพียงแค่ผมพยักหน้าพร้อมตอบรับหนักแน่น  พี่ลีโอก็หันกลับไปมองทาง  และส่งคำถามแสนตัดรอนให้แก่พี่ดาด้า 

แน่นอนว่าผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวในรถ  ถึงกลับตีหน้ายุ่งขึ้นกว่าเดิม  แต่พอเห็นว่าผมมองอยู่  ดันระบายยิ้มหวานใส่ตา  ผมเองก็ได้แต่ฉีกยิ้มกว้าง  ด้วยทั้งรู้สึกผิดที่คิดไม่ดีกับพี่ดาด้า  และหวังสร้างความสัมพันธ์ดีๆกับเพื่อนคนสนิทของพี่ลีโอ  แต่กลายเป็นว่าพี่ลีโอกระแอมกระไอพร้อมกระตุกมือผม  จนผมต้องหันกลับมาให้คนสนใจพี่อีกครั้ง 

แต่ก่อนละสายตาจากพี่ดาด้า  ผมเห็นพี่ดาด้าตาค้างและจ้องผมไม่กระพริบ  หรือว่ารอยยิ้มของผมมันน่าเกลียดเกินไป  จนพี่สาวตกใจในความน่าเกลียดนั้นกันครับ 

เมื่อผมหันมายังพี่ลีโออีกครั้ง  ผมก็ต้องงงเป็นไก่ตาแตก  ด้วยพี่หันมาหรี่ตามองผมอย่างดุๆ

“ชิ!  ขี้หวงชะมัด...ลีโอ  นายส่งเราที่ทางเข้าห้างข้างหน้านั่นแหละ  ถ้ารู้ว่าจะได้เจอลูกหมูนะ  ไม่รับอีเว้นท์งานนี้หรอก”  ผมที่สับสนกับสายตาของพี่ลีโออยู่แล้ว  การจะมาตีความประโยคแปลกๆของพี่ดาด้าจึงไม่มีทางเป็นไปได้เลย

หลังจากนั้นไม่นานก็ถึงที่หมายของพี่ดาด้า  แต่ก่อนพี่สาวจะลงจากรถ  กลับอาศัยช่วงที่ผมไม่ทันตั้งตัว  ยื่นมือมาบีบแก้มผมไม่แรงนัก  แต่ก็ทำเอาผมสะดุ้ง  ที่สำคัญพี่ลีโอถึงกลับตะเบ็งเสียงเรียกชื่อพี่ดาด้าเสียดังลั่นรถ  ผมที่กำลังตกใจเสียงพี่ลีโอ  จึงไม่ทันตั้งรับสัมผัสอบอุ่น  ยามที่ฝ่ามือหนาลูบไล้แก้มข้างที่โดนพี่ดาด้าบีบ 

ไม่เท่านั้นดวงตาคู่คมที่จ้องผมอย่างไม่ละสายตานั้น  ได้ทอประกายขัดใจแฝงแววหวงแหน  พร้อมอาการขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจของพี่  ทำให้หัวใจในอกผมสั่นไหวได้อย่างประหลาด  และมีอาการผิวแก้มเห่อร้อนอย่างทันท่วงที  กระแสความร้อนนั้น  พาลลามไปหูไปคอ  จนผมเองยังรู้สึกได้ 

ไม่ต้องส่องกระจกผมก็รู้ว่าผิวกายคงแดงแจ๋อย่างน่าเกลียด  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าซ่อนพวงแก้มยุ้ยๆของตัวเอง  เพื่อหนีสายตาแพรวพราวของพี่  ซึ่งหูเจ้ากรรมยังพอได้ยินตัวต้นเหตุอย่างพี่ดาด้าหัวเราะเสียงพลิ้ว  ก่อนจะเอ่ยขอบคุณพี่ลีโอที่มีน้ำใจไปรับเพื่อนจากคอนโดมาส่งที่ห้างดัง  เพราะรถพี่ดาด้าเข้าอู่  แถมผู้จัดการก็ไม่ว่าง  ด้วยออกต่างจังหวัดกับนักร้องอีกคนในสังกัดของค่าย

“[จุ๊บ!]...อ๊ะ!  พะ...พี่ครับ  ลูกหมูไม่ได้ตั้งใจ  ลูกหมูขอโทษ”  ยอมรับว่าผมทั้งตกใจและหวาดระแวงอยู่แล้ว  ด้วยกังวลกับสายตาอยากรู้อยากเห็นนอกรถ  ดังนั้นเมื่อรู้ตัวว่าโดนพี่ลีโอจูบแก้ม  ปฏิกิริยาตอบกลับคือการดันหน้าพี่ออก  แม้ไม่แรงนักแต่ก็ทำเอาพี่หน้าหัน

หลังจากคำแก้ตัวและคำขอโทษของผม  พี่ลีโอนั่งนิ่งไปเลย  คนที่กำลังรู้สึกผิดและคอยจับสังเกตอาการของพี่อย่างผมเริ่มใจเสีย  นาทีนี้ผมกังวลไปถึงว่าพี่ลีโออาจจะคิดว่าผมรังเกียจสัมผัสของพี่  พาลทำให้พี่คิดจะเลิกรักผม  ขืนเป็นอย่างที่คิดผมคงได้ขาดใจตายไปเสียก่อน  เพียงแค่คิดผมรู้สึกเลยว่าเจ็บร้าวไปทั้งอกและหัวตาเริ่มร้อนผ่าว  แต่ไม่กล้าอ้อนวอนพี่เพราะกลัวว่าพี่จะรำคาญ  สถานการณ์คงจะยิ่งแย่ไปกว่าเดิม

“ลูกหมู”  น้ำตาผมหยดลงตามแก้มทันที  เพียงแค่ได้ยินชื่อตัวเองจากปากพี่  แต่ก็ยังไม่กล้าโผเข้ากอดพี่อย่างที่ใจต้องการ 
กระทั่งเสียงนุ่มๆดังขึ้นปลอบให้ผมหยุดร้องนั่นแหละ  ผมถึงกล้าใช้อกกว้างซับน้ำตาที่ยังคงไหลต่อเนื่อง

“พี่ไม่ได้โกรธ  แค่ตกใจที่โดนหมูน้อยผลักเท่านั้น  แต่มาตกใจเพราะเห็นหมูน้อยร้องไห้นี่แหละ  เลิกร้องนะครับ  พี่ขับรถก่อน  ยามมาไล่แล้ว”  ผมบี้หน้ากับอกกว้างอีกนิด  ก่อนจะยอมผละออกและมานั่งตามเดิม  แต่มือเจ้ากรรมดันยื่นไปเกาะแขนพี่อย่างไม่รู้ตัว

พี่ลีโอเหลือบมองไปยังหลังมือของผม  ก่อนจะเงยหน้าอมยิ้มใส่ตา  และยื่นมือมาเช็ดคราบน้ำตาที่เหลือบนแก้มให้  ความใจดีของพี่ทำให้ผมไม่คิดจะปล่อยมือ  จึงได้แต่เกาะแขนและจ้องใบหน้าของพี่ไม่ละสายตา  ซึ่งมีจังหวะหนึ่งที่พี่หันมาส่งยิ้มและลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน  ผมจึงใช้โอกาสนั้นกอดแขนพี่และเอียงหน้าซบลงบนไหล่กว้าง

“ชักจะอ้อนพี่เก่งใหญ่แล้วนะเรา  ฮึๆ”  ผมไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ  แต่ยังคงกอดท่อนแขนพี่อยู่ท่าเดิม 

ส่วนน้ำตานั้นหยุดไหลไปนานแล้ว  พร้อมๆกับรอยยิ้มที่ค่อยๆระบายกว้างขึ้นเรื่อยๆ  ดีเท่าไหร่แล้วที่พี่ไม่โกรธ  แถมยังเหมือนจะถูกใจที่ผมอ้อนใส่อยู่แบบนี้ด้วยสิ

ผมซบหน้ากอดแขนพี่ลีโอมาตลอดทาง  จนพี่หยุดรถยังสถานที่แห่งหนึ่ง  ซึ่งทำให้ผมยิ้มกว้างเพราะความถูกใจ  เมื่อในที่สุดพี่ตามใจยอมพาผมมากินก๋วยเตี๋ยวเรือเจ้าอร่อย  ผมจึงเงยหน้าส่งยิ้มตาหยีให้พี่อย่างดีใจ  แต่แล้วแฟนรูปหล่อใจดีของผมก็ก้มหน้าแตะริมฝีปากเข้าที่กลีบปากผม  และผละออกในเสี้ยววินาที  ก่อนจะเป็นฝ่ายยกยิ้มละลายใจใส่ตาผมที่ตกตะลึงตาค้างไปแล้วเรียบร้อย

“พี่ยอมตามใจหมูน้อยแล้ว  ขอแค่รางวัลเล็กๆ  ลูกหมูคงไม่ว่าพี่นะ” 

‘พี่อย่าใช้สายตาเยิ้มๆและเสียงนุ่มๆแบบนี้กับลูกหมูสิครับ  เพราะหากพี่ขอมากกว่าแตะจูบผ่านๆอย่างเมื่อครู่  ลูกหมูก็ให้พี่ได้ครับ’  ผมได้แต่คิดในใจ  เพราะนาทีนี้ทำได้เพียงหลบแววตาแพรวพราว  ก่อนเอาหน้าซุกต้นแขนแน่นๆ  และตอบรับคำพี่แผ่วเบาเท่านั้น  เรียกว่าเสียงแทบไปหลุดจากคอ  แต่ผมเชื่อว่าพี่ได้ยินและรับรู้ถึงอาการของผม  ด้วยผมได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มๆดังขึ้นเหนือหัว  ก่อนจะรู้สึกได้ว่าพี่กดจมูกและปากลงบนหัว  พร้อมเปลี่ยนเป็นฝ่ายที่โอบกอดตัวผมแทน

เมื่อชั่วโมงก่อนหลังจากที่เราเสร็จธุระจากโรงพยาบาลนั้น  พี่ลีโอถามความเห็นว่าผมอยากกินอะไรเป็นมื้อกลางวัน  คำตอบผมคือก๋วยเตี๋ยวเรือเจ้าประจำเจ้านี้  คุณอาจจะเห็นว่าพี่ลีโอยอมตามใจผมก็จริง  แต่อาการแรกยามพี่ได้ยินคำตอบผม  พี่ลีโอถึงกับทอดถอนใจและส่ายหน้าเหมือนระอาใส่ผม  พร้อมท้วงด้วยเสียงนิ่งๆสีหน้าจริงจัง  ชักจูงให้ผมเลือกกินอย่างอื่น  ด้วยเหตุผลที่ว่าที่ทางไม่สะดวก  ด้วยเราต้องจอดรถไกลจากร้านพอสมควร  เพราะร้านก๋วยเตี๋ยวนั้นอยู่ริมคลองเราต้องเดินเข้าไป  ซึ่งระยะทางที่ต้องเดินมันค่อนข้างไกลสำหรับผม  คนที่เพิ่งเอาเฝือกอ่อนออกมันจะไม่สะดวก  พี่ลีโอกลัวว่าผมจะปวดขาข้างนั้นขึ้นมา 

แม้ผมจะเข้าใจเหตุผลและรับรู้ถึงความห่วงใยของพี่  แต่อารมณ์อยากกิน  อยากเอาแต่ใจกับคนที่รักผม  และอยากอ้อนให้พี่ตามใจนั้นมีมากกว่า  ผมจึงอ้อนขอให้พี่พาไป  แต่ท่าทางนิ่งๆและการจ้องผมไม่กระพริบของพี่  ทำผมเกร็งอยู่ไม่น้อย  แม้ไม่มีคำปฏิเสธแต่ผมก็พอเดาได้ว่าอย่างไรเสียพี่ก็คงไม่ยอมพาไป 

ผมเองก็เตรียมตัดใจยอมเปลี่ยนที่  ทั้งๆที่เริ่มรู้สึกน้อยใจพี่ขึ้นมา  แต่ผมยังไม่ทันเอ่ยปาก  พี่ดาด้าก็โทรเข้ามาเพื่อให้พี่ไปรับเสียก่อน  ผมจึงได้แต่เก็บคำตอบไว้  ด้วยใจที่เริ่มใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์  เพราะรู้แก่ใจดีที่สุดว่าพี่ลีโอนั้นคิดถึงผมก่อนตัวเองเสมอ  ผมจึงไม่ควรเอาแต่ใจกับพี่จนทำพี่เอือมระอา  แต่ในที่สุดพี่ลีโอก็ยอมตามใจผมจนได้ 

‘ทั้งหล่อทั้งแสนดีแบบนี้  ผมไม่รักก็โง่เต็มทีแล้ว...พี่ลีโอลูกหมูรักพี่ที่สุดเลยครับ’

“เป็นไง  ปวดขารึเปล่า”  คนที่จูงมือผมเดินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แสนห่วงใย 

แม้จะมีอาการเจ็บจี๊ดๆที่ขาอยู่บ้าง  แต่ผมก็เลือกที่จะส่ายหน้าและส่งยิ้มหวานๆเอาใจให้พี่ลีโอ  ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกแสดงออกทางแววตา  หรือผมแสดงไม่เนียนกันแน่

“อย่ามาปิดพี่เลยหมูน้อย  พี่จะตามใจเราแบบนี้แค่ครั้งเดียว  ทนอีกนิด  เดี๋ยวก็ถึงร้านแล้ว”  แม้จะโดนจับได้ผมก็ยังคงยิ้มประจบใส่ตาพี่ 

สุดท้ายคนรูปหล่อก็ใจอ่อนและกระตุกยิ้มออกมาจนได้  พี่ลีโอขยี้หัวผมและใช้สายตาเอื้อเอ็นดูมองมา  แม้ในแววตาคู่นั้นจะสะท้อนความกังวลเล็กๆให้เห็น  แต่พี่ก็ยังเลือกที่จะตามใจผม  ด้วยการประคองเดินบนสะพานไม้แคบๆที่ทอดผ่านลำคลองสายเล็ก  แม้ทางไปร้านก๋วยเตี๋ยวจะลำบากไปหน่อย  แต่ผมรู้ว่าสุดคุ้ม  หากได้ชิมรสชาติของน้ำซุปที่แสนเข้มข้นเหมือนผมในยามนี้

“น้องครับ  ขอเส้นใหญ่น้ำตกทุกอย่างอีกชาม  พี่ลีโอเอาอะไรเพิ่มอีกมั้ยครับ”  พี่ลีโอส่งยิ้มน้อยๆพร้อมบอกว่าขอเหมือนผม 

ผมจึงหันไปสั่งน้องผู้ชายที่อายุไม่น่าจะเกินสิบห้าที่ยืนรออยู่ข้างโต๊ะ  ก่อนน้องจะหันไปตะโกนสั่งรายการของเรา  แก่คุณยายที่อยู่หน้าหม้อก๋วยเตี๋ยว  พร้อมๆกับหมุนตัวเดินไปเสิร์ฟแก้วน้ำแข็งให้ลูกค้าอีกโต๊ะด้านหลังเรา

.
.
.
มีต่อค่ะ^^

[MiSS-U]

อ่านต่อเลยน้า^^
.
.
.

“ไม่ต้องรีบ  ทานช้าๆก็ได้หมูน้อย  พี่ไม่แย่งเราหรอก”  ผมชะงักมือที่กำลังคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก  พอเหลือบตาขึ้นมองคนที่พูดก็ให้ตะหวัดค้อนยู่หน้าเข้าใส่ 

แม้พี่ลีโอจะตีหน้านิ่งแต่ดวงตากลับส่องแสงระยิบระยับส่อแววหยอกเย้าชัดเจน

“ลูกหมูก็ทานปกติ  พี่ลีโอขี้แซวอ่ะ...อ๊ะ!  พี่ครับ”  ยอมรับว่าตกใจที่อยู่ๆพี่ก็ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อบนหน้าผากให้  จนมีอาการผงะหนีนิดหน่อย  แต่เมื่อได้สบแววตาอาทรแฝงแววเอ็นดูจากพี่  ผมจึงได้แต่ก้มหน้าคีบก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก  และปล่อยให้พี่ได้ซับหน้าซับเหงื่อต่อไป 

นาทีนี้ผมไม่ทันสังเกตสายตารอบตัวหรอกว่า  ใครจะคิดอย่างไรกับการกระทำของพี่ลีโอ  แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง  เพราะนอกจากโต๊ะเรา  ในร้านก็มีคนนั่งอีกแค่สองโต๊ะเท่านั้น  แถมยังเป็นเพียงคุณน้าคุณอาที่ดูเป็นผู้ใหญ่แล้วทั้งนั้น  คงไม่มีใครรู้จักพี่ลีโอที่เป็นนักร้องดังจากวงต่างประเทศหรอก

ถึงร้านจะติดลำคลองสร้างอยู่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่และมีลมโชยเอื่อยๆ  แต่แดดที่สาดแสงแรงกล้าด้านนอกก็ทำให้มวลอากาศรอบตัว  ค่อนข้างไปทางอบอุ่นจนเกือบร้อนเสียมากกว่า  บวกความเผ็ดร้อนในรสชาติน้ำก๋วยเตี๋ยว  ไม่แปลกที่คนเจ้าเนื้ออย่างผมจะเหงื่อไหลไคลย้อย  จนคนที่นั่งตรงข้ามทนมองไม่ไหว  และเป็นฝ่ายหยิบยื่นความเอื้ออาทรมาให้

เมื่อชามก๋วยเตี๋ยวสองชามถูกวางลงบนโต๊ะ  พี่ลีโอหยุดมือเช็ดเหงื่อให้ผม  ก่อนจะเลื่อนชามหนึ่งในนั้นมาตรงหน้า  และลงมือปรุงรสชาติก๋วยเตี๋ยวชามนั้นให้ผมด้วยตัวเอง  ทำเอาผมต้องลอบยิ้มกับลูกชิ้นในชาม  เพราะความใส่ใจของพี่ที่มีให้แก่ผม

“ชามนี้ทานเผ็ดน้อยลงหน่อยนะหมูน้อย  แก้มแดงปากแดงหมดแล้ว  และเดี๋ยวจะปวดท้องเอา...ไม่ต้องยิ้มประจบเลย  ห้ามเติมพริกอีกนะรู้มั้ย”  ผมไม่ได้ยิ้มประจบเสียหน่อย  ที่ยิ้มน่ะเพราะดีใจต่างหากที่รู้ว่าพี่เป็นห่วงผม 

แม้รสชาติก๋วยเตี๋ยวจะไม่ถูกลิ้นนัก  แต่ก๋วยเตี๋ยวชามนี้ก็เป็นชามที่อร่อยที่สุดตั้งแต่ผมกินมา  แถมน้ำที่ผมดูดจากแก้วขณะนี้  ก็เย็นชื่นใจที่สุดเช่นกัน  เมื่อได้พี่ลีโอเป็นคนรินน้ำเติมในแก้วให้

“หนุ่ม...พ่อหนุ่ม  น้าขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ย  ลูกน้าเป็นแฟนเพลงของพ่อหนุ่มน่ะ  ภรรยาน้าอยากเอารูปเราไปอวดลูกสาว”  ระหว่างที่เรารอเงินทอนประโยคนี้ก็ดังขึ้น  จากคุณน้าที่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวโต๊ะข้างหน้า  โดยที่ข้างๆนั้นมีภรรยาคุณน้านั่งยิ้มให้เราด้วยแววตาที่ลุ้นรอคำตอบ

พี่ลีโอหันมายิ้มและพยักหน้าให้ผม  ก่อนจะหันไปตอบตกลงแฟนคลับรุ่นน้า  ผมจึงขันอาสาเป็นคนถ่ายรูปให้  พี่ลีโอจึงโดนขนาบข้างด้วยคู่สามีภรรยาที่มีสีหน้าดีใจจนเห็นได้ชัด  ผมถ่ายรูปไปหลายรูป  รวมถึงถ่ายเก็บไว้ในมือถือของตัวเองด้วย 

หลังจากคู่สามีภรรยาผ่านไป  ลูกค้าในร้านที่ไม่รู้จักพี่ลีโอมาก่อนก็เริ่มอยากถ่ายรูปด้วย  เมื่อรับรู้จากบทสนทนาก่อนหน้าว่าพี่ลีโอเป็นนักร้องดัง  จึงทยอยมาขอถ่ายรูป  รวมถึงคู่ยายหลานเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวด้วย

“ไอ้เข่ง  เอ็งถ่ายรูปข้ากับพ่อนักร้องรูปหล่อให้ชัดๆล่ะ  ข้าจะเอาไปอัดบานใหญ่ๆแล้วใส่กรอบ  และเอามาแขวนในร้าน  ให้แถวนี้รู้ซะบ้างว่าก๋วยเตี๋ยวข้าอร่อย  ขนาดนักร้องฮ่องกงยังมากิน”  ผมกลั้นยิ้มกับประโยคดังกล่าวของคุณยายเจ้าของร้าน  ก่อนจะทำหน้าเหวอเมื่อถูกชวนให้ไปถ่ายด้วยกัน 

ผมซึ่งทนคำคะยั้นคะยอไม่ได้  บวกกับอาการพยักหน้ายิ้มๆอย่างเชิญชวนของพี่  ผมจึงได้แต่ยอมจำนนเข้าไปร่วมเฟรม  ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจไม่อยากถ่ายรูปด้วย  แต่กลัวว่าภาพลักษณ์ของพี่ลีโอจะเสียไปเพราะผม  แม้เราจะเป็นแฟนกัน  แต่ผมก็รู้ตัวว่าต้องวางตัวอยู่ตรงไหน 

แม้เรื่องชายรักชายจะเปิดกว้างและถูกยอมรับจากสังคมมากขึ้น  แต่การที่ลีโอแห่งวง  Chic  มีแฟนเป็นผู้ชาย  แถมยังเป็นน้องบุญธรรมที่อยู่บ้านเดียวกันอีก  หากข่าวนี้ถูกเปิดเผยไปมันคงดูไม่ดีนัก  โดยเฉพาะกับภาพลักษณ์นักร้องของพี่ที่อาจจะมาเสียเพราะผม

หลังจากถ่ายรูปกันจนเป็นที่พอใจ  เราที่เตรียมตัวจะเดินกลับไปทางเดิม  กลับถูกคุณยายเจ้าของร้านก็ยื่นข้อเสนอ  ว่าจะให้หลานชายที่ชื่อเข่งพายเรือไปส่งตรงท่าน้ำ  ใกล้กับจุดที่เราจอดรถทิ้งไว้  แรกผมจะปฏิเสธด้วยความเกรงใจ  เพราะในร้านเริ่มมีลูกค้าทยอยเข้ามาเรื่อยๆ  หากขาดหลานชายไป  คุณยายก็ต้องทั้งทำทั้งเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวอยู่คนเดียว  แต่คุณยายก็เหมือนจะอ่านความคิดผมออก

“อย่าปฏิเสธเลยพ่อหนุ่ม  เห็นเดินไม่ค่อยถนัดน่าจะเจ็บขาล่ะสิ  ให้ไอ้เข่งพายเรือไปส่งเถอะ  แค่แป๊บเดียวยายดูแลร้านได้  แต่ก่อนนี้ยายขายคนเดียวมาได้ตั้งนาน  แค่ไม่กี่นาทีที่ไม่มีไอ้ตัวแสบ  ยายอยู่ได้สบายมาก...ขอบใจที่มาอุดหนุน  แล้วมาอีกนะพ่อ” 
ผมได้แต่ยกมือไว้และเอ่ยขอบคุณในน้ำใจที่คุณยายมีให้แก่เรา  ซึ่งพี่ลีโอเองก็กระทำในสิ่งที่ไม่ต่างจากผม  ก่อนเข่งจะนำทางเราไปลงเรือยังท่าน้ำหน้าบ้านคุณยายที่อยู่ไม่ไกลจากร้านนัก

บรรยากาศตลอดสองฝั่งคลองมีบ้านที่ถูกปลูกติดลำน้ำสลับกับสวนผักสวนผลไม้  ให้มุมมองแปลกตาสำหรับผมนัก  ด้วยขาไปเราเดินลัดเลาะไปตามทางเดินในชุมชน  เจอคลองสลับบ้านเรือนเป็นส่วนใหญ่  ไม่ได้สัมผัสธรรมชาติดั่งที่กำลังเป็นอยู่นี้  ต้องยอมรับว่าผมหลงเสน่ห์สถานที่ร่มรื่นแห่งนี้  แรกที่ชอบรสชาติของก๋วยเตี๋ยวและบรรยากาศรอบร้านที่แตกต่างจากที่อื่นอยู่แล้ว  ผมยิ่งชอบมากขึ้นไปอีก 

พี่ลีโอที่นั่งบนเรือข้างผม  ได้ซักถามและชวนเด็กเข่งที่นั่งพายเรืออยู่ด้านหลังเราคุยเป็นระยะ  ผมเองก็ฟังเพลิน  จนกระทั่งสายตาสะดุดเข้ากับบางสิ่ง  สวนสวยริมคลองที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้ใหญ่และดอกไม้นานาพันธุ์  ทัศนียภาพใกล้เคียงผืนป่าธรรมชาติมาก  มองแล้วให้ความรู้สึกสบายตาและคุ้นเคยอย่างประหลาด  ไม่น่าเชื่อว่าจะมีใครรังสรรค์สวนแห่งนี้  เลียนแบบธรรมชาติขึ้นมาได้  แน่นอนต้องมีคนคอยดูแล  ไม่เช่นนั้นภาพตรงหน้าคงกลายเป็นป่ารกครึ้มไปเสียแน่

แต่แล้วผมก็ต้องชะงักค้าง  เหมือนว่าทุกสิ่งรอบกายหยุดการเคลื่อนไหว  แม้ในความเป็นจริงเด็กเข่งก็ยังคงพายเรือและพูดคุยกับพี่ลีโอไม่ขาดก็ตาม  เพียงเพราะภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่สวมชุดชาวบ้านธรรมดา  แต่ทั้งหน้าตาและผิวพรรณบ่งบอกชัดว่าไม่ใช่ชาวบ้านแถวนี้  สำคัญที่ผมคุ้นหน้าผู้ชายคนนั้นเหลือเกิน  ด้วยรูปลักษณ์ที่แสนโดดเด่น  รูปร่างสูงโปร่ง  โครงหน้าหล่อหวานจนเกือบสวย  เส้นผมที่ยาวเหยียดปลิวไสวน้อยๆตามแรงลม  และรอยยิ้มแสนอ่อนหวานที่ส่งตรงมาให้ผม

ผมต้องเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อนแน่ๆ  ด้วยภาพลักษณ์ที่แสนโดดเด่นสะดุดตานั้น  เห็นครั้งเดียวก็คงไม่ลืม  แต่ผมกลับจำไม่ได้ว่าเคยเห็นเขาจากที่ไหน  และผมต้องชะงักเป็นคำรบสอง  เมื่อกลิ่นหอมอ่อนๆที่แสนคุ้นเคยลอยมาแตะจมูก  สำคัญที่กลิ่นหอมนั้นช่างคล้ายคลึงกับกลิ่นกายผม  กลิ่นที่คนใกล้ชิดมักบอกว่าหอมคล้ายดอกไม้ป่า  และไม่มีน้ำหอมยี่ห้อไหนทำเลียนแบบได้เลย  โดยเฉพาะกับคนที่ใกล้ชิดผมมากที่สุดอย่างพี่ลีโอ  มักชมติดปากเสมอแถมไม่เคยชมอย่างเดียว  แต่พี่กลับส่งจมูกมาสูดกลิ่นแก้มผมเป็นประจำ

“หมูน้อย...ลูกหมูมองอะไร  ถึงแล้วนะ”  ผมเบือนหน้ากลับมามองพี่อย่างมึนๆ  เพราะยังมีภาพรอยยิ้มอบอุ่นของผู้ชายหน้าสวยติดตาอยู่ 

ยามที่ผมไม่ตอบคำพี่  ใบหน้าพี่ลีโอเริ่มเคร่งเครียดส่อแววกังวลชัดเจน 

“คะ...ครับ  ลูกหมูสบายดี  แค่แดดส่องตาจนตาพร่าน่ะครับ”  ผมเลี่ยงที่จะโกหก  ด้วยไม่รู้จะอธิบายในสิ่งที่เห็นอย่างไร 
ในเมื่ออยู่ๆผู้ชายที่เคยยืนยิ้มให้ผมอยู่ริมคลองก็หายตัวไปเสียเฉยๆ  เพียงแค่ผมกระพริบตาเท่านั้น!!

“ขอบใจมากนะเข่ง  อ่ะ...พี่ให้  ผู้ใหญ่ให้อย่าปฏิเสธ  รับไปถือว่าเป็นน้ำใจของพี่กับพี่ลูกหมู”  ผมพยักหน้าส่งยิ้มยืนยันให้เด็กเข่ง  ที่ทำท่าปฏิเสธเงินที่พี่ลีโอหยิบยื่นให้เป็นสินน้ำใจ  เพื่อให้เด็กเข่งรับน้ำใจจากพี่

ในที่สุดเจ้าเด็กเข่งก็ส่งยิ้มเขินๆ  และยกมือไหว้ขอบคุณเรา  ก่อนจะยื่นมือมารับเงินจากพี่ไป  พร้อมมีอาการหลบตาผม  โดยที่แก้มตอบๆนั่นเริ่มขึ้นสีให้ผมได้แปลกใจ  ว่าเข่งมีอาการขัดเขินในเรื่องอะไรกันแน่ 

ผมจึงได้แต่แอบขำกับท่าทางตลกๆของเข่ง  ทำให้เจ้าเด็กตรงหน้าที่เหลือบตาขึ้นมองผมพอดี  ยิ่งหน้าแดงขึ้นอีกเท่าตัว  แต่ผมต้องหุบยิ้มแทบไม่ทัน  เมื่อสายตาปะทะเข้ากับตาคู่คมของคนข้างตัว  พี่ลีโอมองผมอย่างดุๆ  แต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก  ก่อนที่จะเอ่ยขอตัวกับเจ้าเด็กเข่ง  และจูงมือผมเดินกลับไปยังรถที่จอดไว้

“นี่เห็นว่าเป็นเด็กนะ  พี่ถึงไม่เอาเรื่อง  ต่อไปอย่าโปรยเสน่ห์แบบเมื่อกี้อีก  แน่ะ!  อย่ามาทำหน้าตาไม่รู้เรื่องแบบนี้นะหมูน้อย...เรานี่น้า  เฮ้อออ  พี่คงต้องเพิ่มความระวังมากกว่านี้แล้วล่ะ”  หลังจากพี่ลีโอทอดถอนใจอย่างหนัก  พี่ก็พึมพำเบาๆเหมือนพูดกับตัวเอง  โดยมีสีหน้าแววตาจริงจังเสียจนเหมือนว่าเราพูดเรื่องสำคัญระดับชาติกันอยู่  ทั้งๆที่พี่เพิ่งพูดถึงเด็กเข่งและผมเท่านั้น

ผมจ้องใบหน้าด้านข้างของพี่เขม็ง  ยอมรับว่าไม่เข้าใจนักว่าพี่ลีโอหมายถึงอะไร  หากย้อนคิดถึงคำพูดเรื่องเสน่ห์ที่พี่กล่าวถึง  ผมยิ่งไม่เข้าใจว่าอย่างผมนี่นะมีเสน่ห์อะไรแบบนั้น  จนทำให้เด็กเข่งหลงใหลได้ปลื้ม  ถึงขั้นขัดเขินอย่างที่เห็น  สำคัญที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรนอกจากส่งยิ้มให้เด็กเข่งเลย

พี่ลีโอหันมาเห็นว่าผมนั่งมองพี่อยู่  พี่ขมวดคิ้วและจ้องตาผมกลับ  พักเดียวก็ถอนใจบางเบาออกมา  ก่อนจะรั้งต้นคอผมเข้าหา  และกดจมูกลงบนหน้าผาก  ทำเอารอยอุ่นตรงตำแหน่งของริมฝีปากพี่  ค่อยๆทวีความร้อนแรงขึ้นและแผ่กระจายไปทั่วใบหน้าและลำคอ

“พี่จะทำยังไงกับเราดีน้าลูกหมู”  เสียงพึมพำเหนือหัว  ไม่มีผลกับผมเท่ากับรอยอุ่นของริมฝีปากพี่  ที่ไล่แตะลงมาตามแก้มและใบหูลามไปที่ลำคอ  จนผมต้องมุดหน้าเข้าหาอกพี่  เพื่อซ่อนแก้มเห่อร้อนของตัวเอง

ต่อจากนี้ไม่ว่าพี่ลีโอจะทำอะไรหรือสั่งให้ผมทำอะไร  ผมยินยอมที่จะทำเพื่อพี่ได้ทั้งนั้น  ด้วยรู้ว่าพี่ลีโอเป็นหนึ่งในคนที่รักและหวังดีต่อผมมากที่สุด  สำคัญที่ผมรักพี่ที่สุดเช่นกัน

...................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป^^

“ชายปริศนา” โผล่ออกมาให้คนอ่านสงสัยและอยากรู้กันต่อไป
ว่าเข้าคนนั้นคือใคร  หรือมีความเกี่ยวข้องอะไรกับลูกหมู
ขอทิ้งปริศนาไว้ก่อนนะคะ  เพราะตอนหน้าเขาคนนี้จะกลับมาอีกครั้ง
แต่ต่างสถานการณ์กัน  อดใจรอนิดน้า 

ตอนหน้าติดตามได้วันอาทิตย์ค่ะ
(เสาร์ติดทริปมาอัพไม่ได้....ขอโทษนะคะ  แต่ถ้าไม่วุ่นมากนักจะพยายามอัพให้ทันเสาร์ค่ะ)

+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์  ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ

ปล.คำชี้แจงเรื่องที่ว่าไม่สามารถอ่านตอนที่ 2 ของเรื่องนี้ได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45519.msg3008599#msg3008599

  

[Mouse2U]

ลูกหมูเคยเห็นเขาในฝันไงค้าา...~ พี่ลีโอต้องบอกน้องให้ชัดเจนนะคะ ไมใช่มัวแต่พึมพำกับตัวเองคนเดียว ไม่อย่างนั้นลูกหมูก็ไม่รู้หรอกค่าว่าตัวเองมีเสน่ห์แค่ไหนน่ะ จริง จริ๊ง~

[BlueCherries]

ถ้าตอนสองแก้นามสกุลแล้วจะมาลงได้ตามเดิมไหมคะ??

*******

ชายปริศนาใครหว่า? ตอนแรกนึกว่าผี *-*

[B52]

หมูน้อยแสนซื่อเสน่ห์เหลือร้าย

[๐๐ตะวัน๐๐]

เค้าเป็นใครล่ะเนี่ย โผล่มาให้ลูกหมูเห็นสองรอบแล้วน่ะ

[kunt]

มามี้ของลูกหมูม่ะ หรือเรื่องนี้อาจจะแฟนตาซีกว่าที่เราคิด 

[Min*Jee]

ต้องเป็นคนที่หมูน้อยเคยเห็นในฝันแน่ๆเลย
รอตอนต่อไปน้าาาา

[Noo_Patchy]

 

[silverphoenix]

เป็นความหลังของน้องหมูหรือเปล่านะ

ว่าแต่...หมูน้อยนี่จะขี้แยไปไหนฮึ  ร้องไห้ทุกตอนเลย 555
+1 จ้ะ

[BeeRY]

จะเรียกว่าเป็นคนได้ไหมอ่า ชายปริศนาคนนั้นอ่า
จะเป็นคนที่มาทำให้เกิดปาฏิหาริย์กับลูกหมูหรือเปล่านะ

[mystery Y]

หวงเว่อร์เลยนะพี่ลีโอ ว่าแต่ชายปริศนาคือ...!?

[boonpa]

คงไม่ใช่อุปสรรคชิ้นใหญ่หรอกนะ ขายปริศนาเนี่ย

[DarkAki]

ชายผ้นั้นมันไผหว่าาาาาาาา

โอ๊ยยยย อยากจิรู้  ข่อยอยากจิรู้~~~~~  //ต่อมเผือกทำงาน

[gookgik]

พี่ลีโอคงต้องบอกลูกหมูแล้วแหละว่าตัวเองมีเสน่ห์ น่ารักขนาดไหน อย่าปล่อยให้ลูกหมูคิดเอง เออเอง เพราะลูกหมูมักจะคิดในแง่ร้ายตลอด

ส่วนชายปริศนานั้นเป็นใคร หนุ่มหล่อ ผมยาว เดาว่าหน้าต้องคล้ายลูกหมูแน่เลย

[nn~~NN]

ชายคนที่เจอในฝันตอนสลบอยู่แน่ๆเลย
ยังไงๆๆๆนะ 

[iceman555]

เขาคือใครหว่าาาาา 

[k_keenny]

    

[NewYearzz]

เค้าเคยออกมาตอนนู้นนนนนนแล้วนี่ 

[nongrak]

ลีโอหวงลูกหมูมากเลย แล้วชายปริศนาคือไผ

[Pumpkin]

มีประเด็นให้แฟนตาซีอีกแล้ว 555 เรื่องนี้มีอะไรๆให้สงสัยหลายจุดเลยเนาะ

คุณพี่ลีโอก็เทคแคร์น้องดีจริงๆ ผู้ชายแบบนี้บางทีก็รู้สึกจับต้องไม่ได้ เป็นอะไรที่ ideal จริงๆ คือรอบตัวไม่เค้ย ไม่เคยที่จะเจอ แต่รู้นะว่ามันอยู่อยู่

[Melonlove]

พี่ลีโอ หวงลูกหมูจังเลยน๊า  ว่าแต่เขาคนนั้นคือไผ?

[=นีรนาคา=]

ใครอ่า??
นี่อยากรู้มากก 5555

[heaven13]

ลุ้นๆ
เรื่องนี้อ่านเพลินๆ
ชอบค่ะ

[fay 13]

 

[taroni]

ลีโอหวงลูกหมูมาก
ผู้ชายปริศนาออกมาให้ลูกหมูเห็นอีกแล้ว

[NUTSANAN]

ผู้ชายคนนั้นคือใครอ่ะ เปนอะไรกะหมูน้อยย หวังว่าเค้าจะหวังดีนะ

[QXanth139]

ใครหว่า?

[poppycake]

คือลูกหมูเราเวลาหึงหวงนี่ ก้อแอบๆทำตามสไตล์
แต่อิพี่ลีโอนี่ออกนอกหน้ามากกกก หมั่นไส้ 5555555