ข่ม ขืน ฝืน รัก
ตอนที่29
อาคมเดินนิ่งเข้ามาในบ้าน สีหน้าแววตานิ่งแลเย็นชาจนคนรับใช้ในบ้านไม่กล้าสู้หน้า ครามที่เดินสวนกับผู้เป็นพ่อชะงักลงและรับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่ไม่ธรรมดาของผู้เป็นพ่อ
“คุณพ่อไปไหนมาเหรอครับ”
“ฉันไปหาหมอมา” อาคมพูดเสียงเย็นจนเขาขนลุก ก่อนจะพูดต่อ “มีงานด่วนต้องบินไปเชียงใหม่ไม่ใช่เหรอ รีบไปสิ”
“ครับพ่อ” ครามพยักหน้ารับและรีบเดินออกมา เขารู้สึกแปลกใจตั้งแต่เลขาของพ่อให้เขารีบไปดูงานที่เชียงใหม่โดยด่วนพร้อมจองตั๋วให้เขาไปทันที แม้ว่าจะรับรู้ได้ถึงความไม่ชอบมาพากล แต่เขาก็ขัดพ่อไม่ได้
ลับเสียงรถครามออกจากบ้านไป อาคมกระตุกยิ้มเย็นชา ก่อนจะเรียกเลขาคนสนิทเขามา
“ที่ฉันให้จัดการเรียบร้อยใช่มั้ย”
“เรียบร้อยครับนาย คนของบ้านนั้นโดนจัดการไปหมดแล้ว”
“หึ คิดจะตลบหลังคนอย่างฉันมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกเด็กน้อย” อาคมพูดเสียงเย็นจนเลขาขนลุก อาคมนั่งรอในห้องนั่งเล่นพร้อมเคาะนิ้วบนต้นขาอย่างใจเย็น เขารอการมาของใครบางคนอยู่
“คุณพ่อมีอะไรกับมินเหรอครับ” มินที่โดนคนรับใช้เรียกให้มาพบอาคมเดินมาอย่างใจนิ่ง เขารู้สึกแปลกใจไม่น้อย แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงบรรยากาศของบ้านที่แปลกไป เหมือนคนรับใช้ บอดี้การ์ด และหลายคนๆโดนเกณฑ์ออกไปจากบ้านหมด แม้กระทั่งน้องซันเขายังโดนหัวหน้าพ่อบ้านบังคับให้ฝากไปดูแลเพราะโดนอาคมสั่งเด็ดขาดมา อาคมต้องการพูดคุยกับเขาคนเดียว และเพียงลำพังเท่านั้น
“นั่งก่อนสิมิน พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย” อาคมส่งยิ้มเย็นให้มิน เป็นรอยยิ้มที่ทำให้มินขนลุกไม่น้อย
มินนั่งลงบนโซฟาตรงข้าม เขาจับที่กระเป๋ากางเกงสัมผัสกับมีดพกที่เขาเอามาด้วย เพื่อความสบายใจและป้องกันตัว
“มินว่าหมาจนตรอกสามารถทำอะไรได้บ้าง” อาคมเปิดฉากขึ้นหลังจากทั้งสองคนนั่งจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“หมาจนตรอกคงจะทำทุกวิธีเพื่อให้ตัวเองรอด” มินหน้านิ่งตอบอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว
“นั้นสินะ เพราะเป็นหมาและใช้วิธีต่ำๆเหมือนกำพืดของแม่มัน”
“อาจจะเพราะแม่ของหมาตัวนั้นเคยชนะมาก่อน มันเลยใช้วิธีเดียวกัน” มินตอบกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว เขารับรู้ได้แล้วว่าอีกฝ่ายต้องการสื่ออะไร คนอย่างอาคมไม่โง่อย่างที่เขาคิดจริงๆ ที่เขาทำแบบนั้นเป็นเพียงแค่ต้องการส่งสารให้อีกฝ่ายทนไม่ไหวแล้วจัดการเขา เพราะมันยากที่เขาจะเริ่มงัดเจ้าพ่อมาเฟียอย่างอาคมก่อน
“อย่าหยิ่งทะนงตัวไปเลย เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแกนะเหรอจะชนะฉัน” อาคมทนไม่ไหวกับคำพูดของอีกฝ่าย คำพูดที่เหมือนเข็มแทงใจเขามาตลอดว่าแม่อีกฝ่ายเคยชนะเขามาก่อน
“ใครจะรู้ละ” มินกระตุกยิ้มพร้อมลุกขึ้นยิ้มประจันหน้ากับอีกฝ่าย “คุณเรียกฉันมาทำไม เข้าเรื่องดีกว่า อย่าอ้อมโลกเลย น่ารำคาญ”
“ก็ดี แกคงรู้ตัวแล้วสินะว่าฉันเรียกแกมาทำไม แกมันฉลาดนะที่รู้ว่าฉันต้องการอะไร ฉันต้องการแค่หลานชายของฉันที่เกิดจากแกตามคำทำนายเท่านั้น หลังจากนั้นแกก็หมดความหมายกับฉัน”
หลังจากอาคมพูดจบมินกอดอกพร้อมเบ้ปากเบ้ก่อนจะพูดต่อ “หลานชายที่เกิดจากลูกคนแรกของตระกูลคุณและลูกคนสุดท้องของตระกูลฉันนะเหรอ”
“ใช่ เมื่อแกรู้ทุกอย่างแล้วก็ไปตายซะ”
อาคมพูดจบชักปืนจากใต้เบาะจ่อหน้ามิน มินชะงักหัวใจเต้นรัว แต่เขาพยายามสะกดตัวเองไม่ให้กลัว เขาต้องใช้สติในการแก้ปัญหา มินพยายามกวาดสายตามองหาบอดี้การ์ดที่พ่อส่งมา
“หึ แกมองหาบอดี้การ์ดหน้าโง่ที่พ่อแกส่งมานะเหรอ โดนคนของฉันเก็บไปหมดละ แกคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าแกกับพ่อต้องการทำอะไร แกคิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าฉันโง่แบบนั้นฉันคงไม่อยู่ในวงการนี้ได้เป็นสิบสิบปีหรอก” อาคมกระตุกยิ้มร้ายพร้อมยิ้มอย่างสะใจ เขาเอาปากกระบอกปืนลากไปตามรูปหน้าของมินที่ยืนนิ่ง
“ฉันเกลียดแก เกลียดแม่แก เกลียดหน้าของแกที่เหมือนแม่แกมาก นังเพื่อนสารเลวที่แย่งคู่หมั้นของเพื่อน และก็เกลียดพ่อของแกที่ชั่ว!!”
ปึก!!
อาคมกระแทกปืนเข้าที่หน้ามินเต็มแรงจนมินรู้สึกมึนและรับรู้ได้ถึงเลือดที่ไหลออกมา
ปัก !!
อาคมอาศัยช่วงเผลอถีบมินอย่างแรงจนอีกฝ่ายล้มลง พร้อมขึ้นคล่อมและกระชากผมมินอย่างแรงและไม่ลืมที่จะเอาปืนจ่อหัวมินไว้
“โอ้ยย !!”
“เจ็บเหรอ เจ็บแค่นี้มันยังไม่เท่ากับที่พ่อแม่ของแกทำไว้กับฉันและ...” อาคมถลึงตามองมินก่อนพูดออกมาอย่างเจ็บปวด เขาหยุดนิ่งไปก่อนจะพูดจบและมีหน้าเจ็บปวดจนมินรับรู้ได้
“พ่อแม่ฉันทำแกเจ็บแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน” มินรู้สึกทั้งเจ็บและมึนไปหมด แต่เขาจะอ่อนแอตอนนี้ไม่ได้
“เพราะแกคือลูกรักของมันไงละ ทั้งรักทั้งทะนุถนอมอย่างกับไข่ในหิน ฉันอุส่าห์วางแผนให้ลูกชายฉันไปข่มขืนแก ย่ำยีแกให้หมดความเป็นคน แต่แกก็เสือกปากแข็งไม่บอกมัน ถ้ามันรู้ว่าลูกชายที่รักนักรักหนาโดนข่มขืนคงกระอักเลือดตาย”
มินเม้มปากแน่นเมื่อรับรู้ความจริงที่เขาได้เจอกับครามและคิม จุดเริ่มต้นของเรื่องทุกอย่าง
“เพราะแบบนี้แกเลยตั้งใจให้ฉันท้อง และจะเอาเด็กไว้ใช่มั้ย”
“ใช่ จริงๆฉันตั้งใจจะให้แกบากหน้ามาให้ฉันรับผิดชอบด้วยซ้ำ แต่ผิดแผนไปหมด ฉันเลยต้องเป็นฝ่ายไปบีบบังคับแกเอง ”
“ที่พ่อฉันโดนลอบยิงก็เป็นเพราะแกใช่มั้ย” มินเลือดขึ้นหน้า เขาจ้องตากับอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้
“โนว พ่อแกโดนลอบยิงฉันไม่รู้เรื่อง แต่เรื่องที่พี่แกรถคว่ำฝีมือฉันเอง” อาคมยิ้มเย็นชาและจ่อปืนไปที่ขมับของมิน “เอาละหมดเวลารับรู้ความจริงแล้ว...”
ไม่ทันที่อาคมจะพูดจบมินหยิบมีดในกระเป๋ากางเกงตัวเองออกมาจ้วงไปที่ขาอีกฝ่ายอย่างแรง
“โอ๊ยยย!!”
มินใช้ช่วงเผลอผลักอีกฝ่ายกระเด็น เขารีบเข้าไปแย่งปืนทันที
“แกมันงูพิษเหมือนแม่แกไม่ผิด!!” อาคมแผดเสียงดัง
มินยิ้มร้ายพร้อมเหยียบที่แผลที่เขาจ้วงที่ขาอย่างแรง
“โอ๊ย!!!!!!!”
อาคมทนเจ็บไม่ไหวปล่อยปืนลง มินรับปืนทันทีพร้อมเอาปืนจ่อหัวอีกฝ่าย
“ก็แกจะด่าว่าฉันเป็นหมา หรืองูพิษก็เรื่องของแก แต่เกมส์นี้ฉันต้องไม่ใช่คนแพ้”
ปัง!!!
มินตั้งใจจะยิงขาอีกฝ่ายแต่อาคมหลบได้ก่อนพร้อมตัดขามินจนมินล้มลง
“อ๊ะ” มินครางออกมาเขาและต้องร้องออกมาอย่างเสียงดังเมื่อโดนมีดบาดตรงแขน “โอ๊ย!!!”
“ฉันไม่น่าเล่นกับหมายอย่างแกเลย นี่สินะที่เขาว่าเล่นกับหมา หมาเลียปาก”
อาคมกระชากผมมินอย่างแรงพร้อมปีนขชึ้นบนตัวจะแย่งปืน แต่มินพยายามกำปืนแน่นอย่างไม่ยอมแพ้ อาคมเห็นแบบนั้นจึงกระชากผมมินแรงขึ้นพร้อมเอาหัวมินโขกกับพื้น
“โอ๊ะ โอ๊ย!!” มินรู้สึกมึนไปหมด เขาหมดแรงจนต้องปล่อยปืน อาคมจับปืนพร้อมลุกขึ้นยืนจ่อที่หัวมิน
มินที่นอนอยู่รับรู้ได้ถึงสัมผัสที่หัว เขาพยายามรวบรวมแรงที่มีทั้งหมดลุกขึ้น
“ลาก่อน” เสียงเย็นเฉียบจากด้านหลังดังขึ้น
ปัง!!
มินกลิ้งหลบลูกกระสุนทัน เขาหยิบแจกันใกล้มือขว้างใส่อีกฝ่ายทันที
เพล้ง!!!!
อาคมเผผลอตกใจไม่ทันมอง มินก็จะวิ่งออกจากห้องไป แต่ไม่ทันจะออกจากห้องอาคมดึงสติกลับมาพร้อมจ่อปืนไปที่มิน
ปัง!!
มินหลับตาแน่น แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่กลับรู้รู้ได้ถึงแรงกอดจาดใครบางคนที่คุ้นเคย
“คราม” มินครางออกมาอย่างแผ่วเบาเมื่อเห็นหน้าคราม ครามพยายามยิ้มให้มินแต่ก็เจ็บปวดกับบาดแผลจากข้างหลัง
“คราม!! แกกลับมาทำไม!! แกปกป้องมันทำไม!!” อาคมตวาดเสียงดังลั่น
ครามพยายามประคองให้มินยืนข้างหลังเขา แม้ว่าเขาจะรู้สึกเจ็บจนยืนไม่ไหว ยังไงเขาก็ต้องปกป้องคนๆนี้ คนที่เขารักมาก
“ทำไมผมจะปกป้องครอบครัวของผมไม่ได้ละครับพ่อ ครอบครัวที่ผมไม่เคยได้ ไม่เคยรู้สึกมาก่อน” ครามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น อาคมมองแววตาของผู้เป็นลูกแล้วทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด เขาไม่เคยจะเป็นพ่อที่ดี เขาเอาแต่ทำงานเพื่อให้ลืมไฟแค้นในอดีต ครามและคิมเกิดขึ้นเพราะความเจริญทางวิทยาศาสตร์ที่ทันสมัย เขาให้แม่ของทั้งสองคนอุ้มบุญให้ เขารู้ดีว่าเขาไม่สามารถนอนกับผู้หญิงได้
“แต่แกก็รู้ดีว่าทุกอย่างต้องจบแบบนี้ ฉันบอกแกมาตลอดว่าห้ามหลงรักมัน!!”
“มินไม่ใช่แค่คนรัก มินคือแม่ของลูกผม คือครอบครัวผม” ครามพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ยืดตัวขึ้นพร้อมปกป้องมินแม้ว่าตัวเองจะเจ็บจี๊ดจากแผ่นหลัง
คำพูดของครามทำให้มินรู้สึกหวั่นไหว ครามรักเขาขนาดยอมเอาตัวเองบังกระสุน ยอมงัดข้อกับผู้เป็นพ่อ แถมยังยืนปกป้องเขาแม้ว่าอีกฝ่ายจะเจ็บ และเขารู้สึกสงสารอีกฝ่ายถ้าต้องรับรู้ความจริงว่า น้องซันไม่ใช่ลูกของตัวเอง
“ไปโรงพยาบาลเถอะคราม เรื่องนี้มินจัดการเอง” มินรู้สึกเป็นห่วงคราม แค่คิดว่าจะไม่มีอีกฝ่ายอยู่ข้างๆเขาก็รู้สึกเจ็บ
“มินจัดการไม่ได้หรอก ไม่มีใครหยุดเขาได้”
“หึ หยุดพร่ำเพ้อความรักของแกสองคนสักที แกคิดเหรอครามว่าแกจะขวางฉันได้ ถ้าฉันจะฆ่ามัน ฉันต้องได้ฆ่า!!” อาคมพูดขึ้นอย่างเลือดเย็นพร้อมจ่อปืนมาที่คนทั้งสอง
“ศักดิ์!! มาเอาตัวครามออกไปเดี๋ยวนี้ และอย่าปล่อยให้ใครเข้ามาอีก ไม่งั้นฉันจะฆ่าแก” อาคมพูดจบบอดี้การ์ดเข้ามาพร้อมกับรีบจับตัวครามทันที แม้ว่าครามจะมีท่าทีขัดขืนขนาดไหนก็ตาม
ครามสู้แรงศักดิ์ไม่ไหวเพราะตัวเองบาดเจ็บจึงโดนอีกฝ่ายล็อคจากด้านหลัง
“รีบพาครามไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” อาคมสั่งตามหลัง อาคมมองลูกชายด้วยความเป็นห่วงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยแสดงความรักแต่ยังไงอีกฝ่ายก็คือลูก
จังหวะนั้นเองมินรีบแจกันอีกอันเขวี้ยงเข้าหัวอาคมทันที
“เพล้ง!!”
“โอ้ย!!!! แก!!!”
มินแย่งปืนมาถือพร้อมกรคะทืบเข้ากลางตัวอาคมอย่างแรง
ปัก ปัก!!
“อย่าวอกแวกสิถ้าตัวเองถือปืนขู่คนอื่นอยู่ หึ” มินเตรียมเหนี่ยวไกปืน แต่กลับมาเสียงของครามห้ามไว้
“อย่านะมิน!!”
ครามเดินเข้ามา ห้ามมินไว้ มินหันไปสบตาอีกฝ่าย ก่อนจะเหยียดยิ้มและขยี้เข้าไปที่แผลที่ของอาคมอย่างแรงและพูดขึ้น
“จะให้ฉันหยุดฆ่าคนที่คิดจะฆ่าฉัน ฆ่าพี่ชายฉัน คนที่ทำลายศักดิ์ศรีของฉัน ทำลายชีวิตของฉันนะเหรอ ไม่มีทาง!!” มินพูดพร้อมคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เขาต้องเจอก็นำตาคลอขึ้นมา “มันคิดวฃจะพรากลูกไปจากฉัน สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตฉันมันยังจะแย่ง!!” แค่คิดว่าต้องจากลูกนอยของเขาไปเขาก็ไม่ยอม ยอมไม่ได้
“โอ้ยยย แกเห็นมันไหมละคราม มันร้ายขนาดไหน”
“ใช่ ฉันมันร้าย คุณอย่ามาเสียสละเพื่อคนอย่างฉันเลยคราม ไปซะเถอะ” มินมองไปที่ครามก่อนจะน้ำตาไหล นี่คือภาพผู้ชายที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา
“ไม่นะมิน!!!”
ปัง!!!
มินหลับตาพร้อมตาที่ไหลพราก เขามือสั่นไปหมด แต่เขาก็ต้องทำก่อนที่อีกฝ่ายจะมีโอกาสฆ่าเขาอีก
มินลิมตาขึ้นมา ภาพที่เขาเห็นคือพ่อของเขาบังตัวอาคมไว้แทน
“พ่อ!!!!” มินตะโกนลั่นมือสั่นไปหมด ปืนตกลงบนพื้น มินเดินถอยหลังจนนั่งบนโซฟา
“พอเถอะมิน พ่อไม่อยากให้ลูกมีตราบาปว่าลูกได้ฆ่าคนตาย เรื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะพ่อ ขอให้มันจบที่พ่อเถอะ ” มิ่งภพหันมาพูดกับลูกแต่สุดท้ายเขาต้องฟุบลงบนพื้นเพราะแรงกระสุนโดนกระดูกสันหลัง
อาคมที่นิ่งช็อกไป เขามองที่มิ่งภพที่ฟุบอยู่ใกล้ๆแล้วน้ำตาไหล ผู้ชายที่เขารักมากที่สุด ผู้ชายที่เขารักมาตลอดปกป้องเขา
“นาย ทะ ทำแบบนี้ ทำ ไม ” อาคมพูดเสียงสั่น
“ขอให้ทุกอย่างจบได้ไหมอาคม ผมมันเลวเอง ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะผม ขอให้นายหยุด เลิกแล้วต่อกัน ถ้าผมตายแล้วทำให้นายเลิกแค้นได้ ผมก็ยอม” มิ่งภพพูดขึ้นเสียงแผ่ว ความเจ็บแล่นขึ้นมาจนต้องเบ้หน้า
“หึ แกจะตายได้ยังไงในเมื่อแกยังไม่รู้ถึงความเลวของตัวเองหมด จำวันที่แกขับรถชนฉันแกจำได้มั้ย ว่าแกได้ฆ่าลูกตัวเองลงไป แกฆ่าลูกในท้องของฉัน!!!”
อาคมพูดจบทำเอามิ่งภพชะงักตาโต พร้อมน้ำตาเอ่อ มิ่งภพหลังตาและจับปืนที่อยู่ไม่ไกลส่งให้อาคม
“ฆ่าผมสิ ผมเลวขนาดนี้ฆ่าผมเลย ให้สาสมกับความแค้นกว่า20ปีของนาย ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ฆ่าผมให้ตาย แต่อย่าไปลงที่ลูกของผม”
อาคมจับกระบอกปืนมือสั่นน้ำตาไหลไม่หยุด เขาเล็งที่หัวใจของอาคม หัวใจที่เขาเคยอยากได้แต่เขาไม่มีวันได้ อาคมสบตากับมิ่งภพ มิ่งภพได้แต่ยิ้มน้อยๆให้และพูดขึ้นเสียงสั่น
“ฆ่าสิ ฆ่าเลย”
อาคมมือสั่น เขาไม่เคยหนักใจกับการฆ่าใครขนาดนี้มาก่อน เขาจะฆ่าอีกฝ่ายได้ยังไงในเมื่อเขารักอีกฝ่ายมาตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้ก็ไม่เคยจะน้อยลงแม้จะเกลียดขนาดไหนก็ตาม
“ฉันทำไม่ได้” อาคมพูดออกมาแผ่วเบาพร้อมทิ้งปืนลง
มินที่ยังช็อกกับการยิงพ่อตัวเองไปเริ่มรู้สึกตัวเมื่อครามมาแตะตัว
“มินลุกขึ้น” ครามเรียกมินแผ่วเบา เขาต้องพาอีกฝ่ายไปจากที่นี้ก่อนที่อาคมจะรู้สึกตัว
“เรียกรถพยาบาล พาพ่อไปโรงพยาบาล” มินพูดออกมาทั้งๆที่ยังช็อก ครามพยักหน้าพร้อมประคองมินให้ลุกขึ้น
“แกจะไปไหน ฉันไม่ฆ่าพ่อแก ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะไม่ฆ่าแกนังมิน แกแย่งจากฉันไปทุกอย่าง แกแย่งลูกไปจากฉัน” อาคมลุกขึ้นปาดน้ำตาจ้องมินอย่างอาฆาต อาคมกระชากมินจากด้านหลังอย่างแรงและผลักจนมินชนกับโต๊ะอย่างแรงล้มลง
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!”
มินร้องอกมาเสียงดังจนทุกคนตกใจ มินพยายามประคองตัวเองลุกขึ้น เขาก้มลงมองที่ขาตัวเองเลือดไหลตามง่ามขาลงมา ทำให้ทุกคนในห้องตกใจ มินบาดเลือดขึ้นมาน้ำตาคลอพร้อมหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“ฮ่าๆๆๆ แกเกลียดฉันใช่มั้ย แกเกลียดฉันนักใช่มั้ย แกอยากได้นักใช่มั้ยเด็กตามคำทำนายที่จะทำให้ตระกูลแกยิ่งใหญ่ นี่ไง แกได้ฆ่ามันไปแล้ว” มินตะคอกออกมาเสียงดังทำเอาอาคมหน้าซีด มิ่งภพตกใจ และครามที่ตกใจไม่แพ้กัน
“แกหมายความว่าไง”
“แกมันโง่ไงละ น้องซันไม่ใช่ลูกของครามแต่เป็นลูกของคิม แต่เด็กที่อยู่ในท้องฉันตอนนี้เป็นลูกของครามไงละ!!”
คำพูดของมินทำเอาทั้งสามคนช็อก แต่ที่ช็อกที่สุดคงไม่พ้นคราม
“หมายความว่าไงมิน” ครามถามด้วยน้ำเสียงสั่น
“ฉันหลอกคุณเรื่องผลดีเอ็นเอ น้องซันเป็นลูกของคิม เพราะอะไรนะเหรอที่หลอก ก็เพราะฉันรู้ไงละถ้าฉันบอกความจริงไปมันก็ต้องฆ่าทั้งฉันและลูกของฉัน!!”
“เพราะแบบนี้ใช่มั้ยคุณถึงกินยาคุม และไม่อยากมีลูกกับผมอีก” ครามพูดเสียงแผ่ว ก่อนจะดังขึ้น “ผมสงสัยเลยลองเปลี่ยนยาคุมเป็นยาบำรุงแทนในบรรจุภัณฑ์ที่เหมือนกัน สั่งทำขึ้นมาเพราะคุณ ไม่คิดเลยว่าเหตุผลจะเป็นแบบนี้นี่เอง” ครามปาดน้ำตาที่ไหลลงก่อนจะยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง
“ฉันว่าแล้วเชียวฉันจะท้องได้ไงในเมื่อฉันกินยาคุมทุกคืน เพราะคุณ เพราะคุณ!! ฉันสงสัยแต่ยังไม่ไปหาหมอ แล้วรู้มั้ยว่าก่อนที่ฉันจะลงมาให้อาคมเชือดฉันเพิ่งตรวจครรภ์มาและผลบอกว่าฉันท้อง!!”
“แกมันอสรพิษจริงๆ เห็นมั้ยครามว่ามันร้ายขนาดไหน”อาคมหันไปพูดครามก่อนจะหันมาพูดกับมิน “แกฆ่าหลานชายที่ฉันอยากได้ แกมันตัวทำลายชีวิตฉัน”
“เดี๋ยวสิ แกลืมไปแล้วเหรอว่าคนที่ฆ่าหลานชายที่แกอยากได้นักอยากได้หนาคือแกเอง!!”
“ไม่ ไม่ ไม่!!!”
อาคมจะเข้าไปทำร้ายมินแต่ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงที่ดังขึ้น
“หยุดนะอาคม ไม่งั้นผมยิงแน่” เสียงมัตถ์ดังขึ้นพร้อมพวกที่มากันเต็มไปหมด มัตถ์เห็นสถานการณ์ตรงหน้า
“มนต์โทรเรียกรถพยาบาลมารับพ่อและน้องเดี๋ยวนี้”
“ครับพี่”
มัตถ์เดินเข้าไปประคองพ่อขึ้น มิ่งภพหันไปพูดกับลูก
“พ่อขออย่าให้มีใครตาย ขอให้ทุกอย่างจบ”
“แต่เขาทำกับเรา”
“พ่อขอมัตถ์”
“ครับ” มัตถ์พยักหน้าเข้าใจพ่อ
“อาคม ผมขออย่าให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้ จบแค่นี้เถอะ ” มิ่งภพพูดขึ้น อาคมที่ยืนน้ำตาคลอมองอีกฝ่ายกำหมัดแน่น
“ฉัน....” ยังไม่ทันที่อาคมจะพูดจบ มิ่งภพถลาลงไปกรคาบที่เท้าอาคมพร้อมพูดขึ้น
“ผมขอโทษ”
ทุกคนมองภาพตรงหน้าอย่างไม่คาดถึง ผู้ชายที่เหย่อหยิ่งในศักดิ์ศรี พูดคำว่าขอโทษไม่เป็นยอมก้มกราบอีกฝ่าย
อาคมมองภาพตรงหน้าน้ำตาไหลก่อนจะพูดคำๆนึงออกมา
“รู้มั้ยฉันรอฟังคำนี้จากนายมาตลอด20ปี แต่นายไม่เคยพูดมันเลย คำขอโทษที่มาจากใจนายจริงๆไม่โดนบังคับมา หรือจำใจขอโทษ”
________________________________________________________________________________
กราบขอโทษขออ่านทุกท่านที่คนเขียนหายไปกว่า5เดือน ที่หายไปเพราะมีเหตุให้เครียดหลายเรื่อง ทั้งเรียนเรียนที่ซิ่ว และเรื่องทางบ้าน แต่ตอนนี้เริ่มลงตัวมาสักพักแล้ว และแอบขี้เกียจด้วย ฮ่าๆ ขอโทษจริงๆครับ
หลังจากนี้จะไม่ทิ้งหายแบบนี้แล้ว จะลงให้บ่อยที่สุดเท่าที่บ่อยได้ อย่างน้อยอาทิตย์ละ1ครั้ง จนจบแน่นอน
เรื่องนี้มาถึงโค้งสุดท้ายแล้ว ไม่มีการเร่งจบทุกอย่างเป็นไปตามที่วางไว้ตั้งแต่ต้น
ตอนนี้อาจจะไเขียนได้ไม่ดีนักเพราะหายไปนานก็ต้องขอโทษไว้ด้วยครับ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่รออ่าน และอินบ็อกไปในเพจ คนเขียนได้อ่านและเป็นแรงฮึดให้มาต่อจนจบ
หวังว่ายังไม่ลืมกันนะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์ครับ
ฝากแฟนเพจด้วยครับ
https://www.facebook.com/Tanyapuech-1448764075422477/ไปทวงนิยาย ไปพูดคุยถึงตัวละครกันได้ครับ
หัวข้อ: { ข่ม ขืน ฝืน รัก } MPREG ตอนที่34 ตอนจบ หน้า50 19/1/2559 (อ่าน 457294 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก