ข่ม ขืน ฝืน รัก
ตอนที่28
อาคมเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต เขาไม่คิดว่าการที่เขาพยายามผูกมัดมิ่งภพจะเป็นการยิ่งทำให้มิ่งภพอยากจะออกห่างจากเขามากกว่าเดิม อาคมหลับตาและนึกถึงเรื่องราวที่แสนจะเจ็บปวดในอดีตครั้ง เหตุการณ์ที่ทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
“คม เอ่อ คือเรา” มิ่งภพพูดตะกุกตะกักเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาพบว่าอาคมนอนซบลงตรงอกเขา
“ไม่พูดอะไรหรอกมิ่ง” อาคมยิ้มหวานให้อีกฝ่ายก่อนจะมองมิ่งภพอย่างรักใคร่
“อาคม!!” เรียกประตูเปิดเสียงดังขึ้นพร้อมกับเสียงของพ่ออาคมที่ดังขึ้นไม่แพ้กัน
อาคมตกใจผุดลุกขึ้นเอาผ้าห่อมาห่อร่างที่เปลือยเปล่า
“คุณอา!” มิ่งภพพูดขึ้นเสียงดังเมื่อคิด พ่อของอาคมจ้องมาที่เขาเขม็ง
“ไม่คิดว่าแกสองคนจะหักห้ามใจกันไม่ได้ อีกไม่นานก็จะแต่งงานกันแล้วยังมาแอบลักลอบมีอะไรกัน” เสียงเย็นๆของคิดพูดขึ้นพร้อมกับแววตาเหยียดของอีกฝ่าย
“ผม ขอโทษครับคุณอา” มิ่งภพใส่กางเกงที่ตกลงข้างเตียงและรีบลุกขึ้นยกมือไหว้อีกฝ่าย
“หึ ขอโทษแล้วอะไรๆมันจะดีขึ้นไหม” คิดเดินเข้าไปใกล้มิ่งภพ
“คุณพ่ออย่าทำอะไรมิ่งนะครับ เราสองคนรักกัน” อาคมรีบใส่เสื้อผ้าก่อนจะจะมายืนขวางคนทั้งสองไว้
มิ่งภพกระตุกมองอาคมทันทีที่ได้ยินคำนั้น
“แกไม่ต้องห่วงหรอกอาคม ฉันไม่ทำอะไรมิ่งภพมันหรอก แต่การกระทำแบบนี้มันไม่ไว้หน้าฉันเลยรู้ไหมมิ่งภพ” คิดหันไปพูเสียงเย็นพร้อมจ้องมิ่งภพอย่างไม่ลดละ
มิ่งภพมองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะพูดออกมาอย่างฉะฉาน
“ถ้ามีอะไรที่ผมจะพอรับผิดชอบได้ ผมก็จะทำ”
“แกได้ทำแน่มิ่งภพ แกต้องหมั้นกับอาคมอย่างเร็วที่สุด!”
สิ้นเสียงของคิด มิ่งภพขบกรามแน่น เขาเป็นลูกผู้ชายพอที่จะรับผิดชอบอีกฝ่าย แต่เวลานั้นในสมองเขากลับเต็มไปด้วยภาพของใครคนหนึ่ง ที่ติดตาเขามาตลอดตั้งแต่เมื่อคืน
อาคมที่เลี่ยงมายืนข้างมิ่งภพลอบยิ้มขึ้นมาที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่ใจของเขาปรารถนา และแผนของเขาก็สำเร็จ
เขากำลังจะได้หมั้นกับมิ่งภพเร็วขึ้น
งานหมั้นของอาคมถูกจัดขึ้นในสองอาทิตย์ต่อมา ทำเอาเป็นที่กล่าวขานของใครต่อใครไม่น้อย เมื่อหนุ่มฮอตของมหาลัยต้องมาหมั้นกับว่าที่คู่หมั้นเร็วขึ้นกว่ากำหนด หลายคนมองต่างมุมมอง แต่บางก็มองว่าเหตุผลที่ต้องหมั้นกันเร็วขึ้นเพราะอาคมกับมิ่งภพแอบลักลอบเจอกันจนผู้ใหญ่จับได้ แต่ที่ร้ายกว่านั้นบางคนกลับมองว่าอาคมอาจจะท้องแล้ว
“คมแกไม่ได้ท้องอย่างที่เขาพูดกันใช่ไหม” แน่น้อยพูดขึ้นในห้องแต่งตัวระหว่างรอเวลาที่จะลงไปข้างล่าง
“จะบ้าเหรอน้อย อะไรจะไวขนาดนั้น” อาคมพูดยิ้มๆมองแน่งน้อย เขาอยู่ในชุดไทยแบบคุณชายสีชมพูอ่อน แต่งหน้าเล็กน้อยทำให้อาคมดูสดใสเหมาะกับวันน่ายินดีชองเขา
“พูดแบบนี้แปลว่าแกแอบได้เสียกับมิ่งภพแล้วจริงเหรอ” แน่งน้อยพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น เนตรที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันทนไม่ไหวจึงต้องปรามเพื่อนขึ้น
“แน่งน้อยพูดอะไรแบบนั้น”
“ก็เราอยากรู้นี่”
อาคมไม่ตอบได้แต่ยิ้มหวานอย่างเขินอาย แน่งน้อยไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้าเข้าใจ เพราะแค่ท่าทางของอีกฝ่ายเขาก็คงจะพอรู้คำตอบ
เนตรมองอาคมด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ เธอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าชิงสุกก่อนห่าม
งานหมั้นของอาคมและมิ่งภพจัดไปอย่างเรียบง่ายแต่ดูดี แขกเหรื่อมาร่วมงานกันไม่น้อย ทุกคนต่างอวยพรคนทั้งคู่ เนตรรู้สึกดีใจไปกับเพื่อนด้วยเมื่อเห็นรอยยิ้มของอาคมตลอดทั้งงาน อาคมดูมีความสุขมากจนเธอสัมผัสได้ เธอจะรู้สึกดีกับเพื่อนมากกว่านี้ถ้าไม่มีสายตาของมิ่งภพที่คอยมองเธอทุกครั้งเมื่อหลบจากอาคมได้
เนตรรู้สึกบอกไม่ถูกกับสายที่ทอดมองมา สายตาของเขาด้วยแววตารักใคร่ ปรารถนา และขอโทษพร้อมกันๆ เธอทั้งรู้สึกอึดอัด และ แปลกๆอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่เกิดมา22ปี ไม่เคยมีใครมองเธอด้วยสายตาแบบนี้
หลังจากหมั้นกันเสร็จอาคมดูเหมือนจะแสดงความเป็นเจ้าของมิ่งภพมากขึ้น มิ่งภพรู้สึกอึดอัดไม่น้อยแต่เขาก็พยายามเข้าใจอีกฝ่าย ตั้งแต่งานหมั้นเขาไม่เคยจะยุ่งกับใครอีก เพราะเขาคิดที่จะทำตัวดีดีเพื่อไม่อยากให้ทั้งสองตระกูลต้องมีปัญหากัน แต่ทำไมนะ เขากลับไม่สามารถควบคุมสายตาตัวเองได้เลยเมื่อเจอเนตร เขาคอยจับจ้องอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลาที่อาคมเผลอ เนตรเหมือนจะรู้ตัวและพยายามเลี่ยงเขาตลอด ยิ่งเนตรเลี่ยงเขามากเท่าไหร่ เขากลับรู้สึกกว่าอีกฝ่ายมีอะไรที่น่าค้นหากว่าคนอื่น จากที่สนใจอยู่แล้วกลับทำให้เขาสนใจมากขึ้นไปอีก
ยิ่งเนตรถอยห่างมิ่งภพมากเท่าไหร่ มิ่งภพก็ยิ่งเข้าหาเนตรมากขึ้นเท่านั้น เนตรพยายามหลบมิ่งภพ ทุกครั้งที่มิ่งภพมารับอาคมกลับบ้าน เนตรบอกให้ผู้เป็นพ่อมารับเขาที่หน้ามหาวิทยาลัยแทน เพื่อที่เขาจะได้เลี่ยงการพบเจอกับมิ่งภพ แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ความพยายามของมิ่งภพลดน้อยลง มิ่งภพกลับมาดักเจอเนตรที่หน้ามหาวิทยาลัยทุกวัน และวันนี้ก็เช่นกัน
“นายไม่ควรมาเจอฉัน” เนตรหันไปพูดกับมิ่งภพอย่างเหลืออด
“ผมดีใจที่เนตรยอมคุยกับผมแล้ว” มิ่งภพยิ้มร่า ตลอดสามวันที่ผ่านมาเนตรไม่ยอมคุยกับเขาเลย
“นายเป็นคู่หมั้นของอาคม นายไม่ควรทำแบบนี้ นายกำลังจะทำให้ฉันมีปัญหากับเพื่อน”
“แต่ฉันก็ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ฉันพยายามหักห้ามใจ แต่ทำไมนะ ฉันกลับทำไม่ได้เลยสักครั้งเมื่อเห็นหน้าเธอ” มิ่งภพพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน เนตรชะงักและพยายามหลบสายตาของอีกฝ่าย เขาพยายามนิ่งเหมือนไม่สนใจ ทั้งๆที่ในใจกลับว้าวุ่นไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง
“งั้นเราสองคนก็ไม่ควรเจอหน้ากัน” เนตรเดินเลี่ยงออกมากลับโดนมิ่งภพกระชากเข้ามาใกล้ตัวอย่างแรง หน้าคนสองคนห่างกันเพียงนิดเดียว เนตรพยายามหลบสายตาของมิ่งภพที่เอาแต่จ้องเขาอยู่ เขาพยายามสะกดความรู้สึกแม้ว่าหน้าเขาเริ่มร้อนไปหมด
“ผมทำไม่ได้หรอก เพราะผมฝากหัวใจไว้ที่คุณแล้ว”
เนตรเผลอสบตาอีกฝ่ายที่ทอดมองเธอ เนตรรู้สึกหวั่นไหวอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“ปริ๊น !!” เสียงแตรรถดังขึ้นขัดจังหวะคนทั้งสอง เนตรที่รู้สึกตัวก็ผลักมิ่งภพออกห่างทันที
เนตรไม่พูดอะไรหันไปเจอพ่อขับรถมาจอด เนตรรีบเปิดประตูรถเข้าไปทันที
“นั้นคู่หมั้นอาคมนิ เขามายืนทำอะไรกับลูก” ผู้เป็นพ่อถามขึ้น เนตรเลยพยายามยิ้มให้อีกฝ่าย
“พอดีเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยคะ” เนตรพูดจบเขากุมหน้าอกตัวเองแน่น หัวใจเขาเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขาจะรู้สึกแบบนี้กับมิ่งภพไม่ได้ อีกฝ่ายคือคู่หมั้นของเพื่อนรัก
อาคมนั่งกุมมือตัวเองแน่นบนรถระหว่างกลับบ้านพร้อมมิ่งภพ เมื่อวานมีคนมาบอกเขาว่าเห็นมิ่งภพและเนตรกอดรัดกันที่หน้ามหาลัย เขาไม่อยากจะเชื่อ อีกฝ่ายต้องมาเป่าหูให้เขากับมิ่งภพทะเลาะกัน เขาเชื่อใจเพื่อนตัวเอง เชื่อใจว่าคนอย่างเนตรจะไม่มันวันหักหลังเขาเด็ดขาด!
หลังจากวันนั้นเจตน์เพื่อนของมิ่งภพเดินหน้าจีบเนตรจนหลายคนรับรู้ อาคมก็สนับสนุนเพราะเจตน์เป็นคนดี ไม่เจ้าชู้ และลึกๆในใจเขาอยากให้เนตรมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเพื่อลบความคิดที่มีคนเคยมาเป่าหู
“เจตน์นี่มาส่งเนตรกลับบ้านทุกวันเลยนะ น่าอิจฉาจริงๆ” แน่งน้อยพูดขึ้นอย่างหยอกเย้า
“เราแค่อยากเห็นเนตรกลับบ้านอย่างปลอดภัย เราจะได้สบายใจไง” เจตน์ยิ้มให้กับเนตร เนตรยิ้มรับอีกฝ่าย เธอพยายามเปิดใจให้เจตน์ เจตน์เป็นคนดีแต่ทำไมนะ เจตน์ไม่เคยทำให้เขาหัวใจเต้นแรงได้เลยเหมือนคนบางคน
“เป็นห่วงเป็นใยกันขนาดนี้ เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกัน” อาคมพูดแซวขึ้น แต่สายตาอาคมกลับจับจ้องปฏิกิริยาของมิ่งภพที่นั่งอยู่ด้วย มิ่งภพมีสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด อาคมแอบจิกขาตัวเองจนเจ็บ เขาไม่อยากจะยอมรับว่ามิ่งภพรู้สึกยังไงกับเพื่อนรักของเขา
วันนี้พ่อของเนตรโทรมาบอกให้เนตรกลับบ้านเองอย่างกะทันหัน ทำให้เนตรรู้สึกว้าวุ่นไม่น้อย เขาไม่เคยนั่งรถเมล์กลับบ้านเองมาก่อน แถมตอนนี้เพื่อนๆเขาก็กลับบ้านหมดแล้ว จะให้ใครไปส่งก็ไมได้
“ลองกลับเองดูคงไม่เป็นไรหรอก” เนตรพยายามพูดปลอบใจตัวเอง ยกนาฬิกาขึ้นมาดูตอนนี้ก็ห้าโมงเย็นแล้ว ต้องรีบกลับ เขาไม่อยากถึงบ้านค่ำจนเกินไป
เนตรนั่งรถเมล์มาจนถึงปากซอยเข้าบ้าน ตอนนี้เริ่มมืดแล้วเขากลัวไม่น้อยที่จะต้องเดินเข้าซอยคนเดียวในเวลาเปลี่ยวๆแบบนี้ เนตรพยายามกระชับหนังสือในอ้อมกอดแน่น เขาพยายามหาอะไรยึดเหนี่ยวไว้ ไม่ให้กลัว
“จะไปไหนจ้ะคนสวย พี่ไปส่งไหม” ผู้ชายวัยกลัดมันนั่งกินเหล้าอยู่ระหว่างทางแซวเนตรขึ้น เนตรชะงักและรีบเดินต่อทันที
“หยิ่งเหรอว่ะ” เนตรโดนกระชากจากด้านหลัง เขาเบิกตากว้างอย่างตกใจและตอบอีกฝ่ายเสียงสั่น
“ขะ ขอบโทษคะ พอดีรีบกลับบ้าน” เนตรพยายามพูดด้วยดี เขาได้กลิ่นเหล้าจากอีกฝ่าย ท่าทีคุกคามแบบนี้ทำให้เขากลัว
“งั้นน้องคนสวยให้พี่ไปส่งไหมจ้ะ”
“ไม่รบกวนดีกว่าคะ”
“แต่พี่อยากให้รบกวนนิจ้ะ”
พูดคุยไม่รู้เนตรเริ่มขัดขืนและอีกฝ่ายก็เรียกเพื่อนอีกสองคนมาฉุดเนตรเข้าป่าข้างทาง เนตรพยายามต่อสู้และกรีดร้องเสียงดัง
“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย อุ๊ก!” เนตรโดนต่อยที่ท้องจนจุก เธอน้ำตาคลอดเบ้าร้องไห้โฮออกมาเมื่อคนพวกนั้นรุมทึ้งร่างกายของเธอ เนตรรู้สึกเหมือนร่างกายแหลกเป็นเสี่ยงๆ ทำไมเขาต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้
“หยุดนะเว้ย!!!” สามคนนั้นชะงักและหันไปมอง
มิ่งภพได้ยินคนเรียกให้ช่วย เขาลงจากรถพยายามมองตามเสียงก็เจอผู้หญิงโดนขืนใจอยู่ มิ่งภพตัดสินใจเข้าไปช่วย เขาต่อสู้กับคนร้ายสามคนจนพวกมันหนีไป มิ่งภพรีบวิ่งไปดูผู้หญิงคนนั้น เมื่อเขาเห็นเขารีบอุทานออกมาเสียงดัง
“เนตร !” มิ่งภพเข้าไปโอบกอดอีกฝ่ายแน่น เขาขบฟันจนกรามขึ้น รู้งี้จะฆ่าพวกสารเลวสามคนนั้นให้ตายคามือ
“มิ่งภพเหรอ” เนตรพูดเสียงแผ่วเบา
“ฉันเอง เธอเป็นอะไรไหม”
“ไม่ ดีนะที่เธอมาช่วยไว้ได้ทัน ไม่งั้นฉันต้องตกนรกทั้งเป็นแน่”
มิ่งภพกอดเนตรแน่นและจูบหน้าผากอีกฝ่าย เนตรยิ้มรับความอบอุ่นจากอ้อมกอดนี้ เขาดีใจที่มิ่งภพมาช่วยเขาไว้ได้ทัน
“ครืน ครืน!!” เสียงฟ้าร้องฝนจะตก มิ่งภพรีบอุ้มเนตรขึ้นจะพาไปที่รถแต่ไม่ทัน เขาจึงรีบอุ้มเนตรไปที่บ้านร้างแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลกันนัก
มิ่งภพโอบกอดเนตรไว้แน่น ใต้บ้านร่าง อากาศเริ่มหนาวเย็น แต่คนทั้งสองกลับรู้สึกอบอุ่นในใจ เนตรเงยหน้ามองคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ เนตรรู้สึกในเต้นตึกตักไปหมด
“ฉันขอบใจนายมากนะที่มาช่วยฉัน”
“ฉันจะเสียใจมากถ้าฉันไม่ได้ช่วยเธอไว้” มิ่งภพพูดพร้อมแววตาหวานซึ้งและนี่เป็นครั้งแรกที่เนตรไม่หลบตา บรรยากาศและความอ่อนแอในใจเนตรทำให้เนตรกล้าที่จะสบตา และกล้าที่จะทำอะไรอย่างที่เธอไม่คาดคิด
“พวกนั้นมันได้ทำอะไรเธอไหม”
“พวกมันแค่จูบ และจับเท่านั้น”
“ฉันขอลบรอยพวกมันได้ไหม” มิ่งภพพูดพร้อมเกลี่ยแก้มเนตรเบาๆ
เนตรหลับตาไม่พูดอะไร มิ่งภพเลยจัดการลบรอยที่เนตรโดนกระทำจนถึงเช้า
เนตรกลับบ้านมาในตอนเช้า เขาโดนเอ็ดหลายยกแต่เนตรพูดปดว่าไปนอนบ้านแน่งน้อยทำให้คุณพ่อและแม่ไม่ติดใจอะไร เนตรเดินเข้ามาในห้องและฟุบลงบนเตียงนอน เขารู้สึกผิดขึ้นมาเต็มอก เขามีอะไรกับคู่หมั้นเพื่อนสนิท เขาได้หักหลังอาคมไปแล้ว เนตรเม้มปากแน่นสะกดความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามา
“คม ฉันขอโทษ อึก ฮือออออออ” เนตรปล่อยโฮขึ้นมา
ตั้งแต่วันนั้นเนตรพยายามเลี่ยงที่จะเจอหน้ามิ่งภพ เขาจะเจอกับอาคมแค่ในห้องเรียนเท่านั้น เรียนเสร็จเนตรจะรีบกลับบ้านทันที อาคมสังเกตได้ถึงความผิดปกติของเนตร แต่เขาเลือกที่จะไม่พูด สำหรับเขามันก็ดีที่จะทำให้เนตรห่างกับมิ่งภพ
มิ่งภพรู้สึกว้าวุ่นใจมาตลอด เพราะตั้งแต่วันนั้นเขาไม่เคยได้เจอหน้าเนตรอีก เนตรพยายามเลี่ยงเขาตลอด จนวันนี้เขาทนไม่ไหว เขามาดักเจอเนตรที่หน้าห้องน้ำ
“เนตร” มิ่งภพกระชากแขนเนตร
“มิ่งภพ ปล่อย” เนตรสะบัดมือมิ่งภพออกอย่างแรง
“ทำไมต้องหนีหน้ากันด้วย”
เนตรหันไปสบตากับมิ่งภพก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างสมเพชตัวเอง
“ฉันละอายใจ”
มิ่งภพชะงักแต่เขาก็เอื้อมมือมาจับมือเนตรไว้แต่โดนเนตรเลี่ยง
“เนตรไม่คิดถึงเรื่องคืนนั้นบ้างเหรอ เรื่องของเรา”
“นายลืมมันซะเถอะ ฉันถือว่ามันเป็นแค่ฝัน เราอย่าเจอหน้ากันอีกเลย” เนตรเชิดหน้าเดินออกมา ปล่อยให้มิ่งภพยืนกำหมัดแน่น ตาเขาร้อนไปหมด ชีวิตมิ่งภพไม่เคยต้องร้องไห้เพราะผู้หญิง แต่เขากลับต้องมาร้องไห้เพราะโดนเนตรปฏิเสธ
เนตรเดินออกมา เขาพยายามเชิดหน้าแกล้งไม่เป็นไร แต่พอลับสายตามิ่งภพ เนตรยืนพิงกำแพงและร้องไห้โฮออกมาทันที เขายอมเจ็บปวดเพื่อให้เรื่องนี้จบ
แต่ไม่มีใครเห็นอาคมที่ยืนกำหมัดแน่นและร้องไห้ออกมาเงียบๆ อาคมแอบเดินตามมิ่งภพมาและเขาไม่คิดว่าจะมาเจอเรื่องเด็ดแบบนี้ เนตรและมิ่งภพแอบคบกันและดูเหมือนทั้งคู่จะมีความสัมพันธ์มากกว่าที่เขาคิด
“นังเพื่อนทรยศ อึก อึก”
สามเดือนถัดมา อาคมรู้สึกตัวเองน้ำหนักขึ้นและทานเยอะกว่าเมื่อก่อนเท่าตัว ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาเนตรออกห่างจากเขา ออกห่างจากมิ่งภพ ยิ่งตอนนี้เรียนจบต่างคนต่างแยกย้าย ทำให้จะเจอกันลำบาก เขาก็รู้สึกดีที่ไม่ต้องลำบากใจเวลาเจอหน้าเนตร อีกหนึ่งเดือนเขาก็จะแต่งงานกับมิ่ง เขารู้สึกมีความสุขที่สุด เขาให้อภัยเนตรได้ถ้าอีกฝ่ายยอมออกไปเงียบๆไม่มาทำลายความสัมพันธ์ของเขาและมิ่งภพ แต่ถ้าอีกฝ่ายมาทำลาย เขาไม่เอาไว้แน่ๆ
ฝ่ายเนตรที่กำลังเดินออกจากโรงพยาบาล เนตรมือสั่นไปหมดเมื่อมองผลการตรวจของเขา เขาท้องได้3เดือนแล้ว และเขากำลังท้องกับมิ่งภพซึ่งเป็นคู่หมั้นของเพื่อนเขา
“อึก ฮือออออออออ ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้”
เนตรกลับมาถึงบ้าน เขาไม่รู้จะทำยังไงต่อดี เนตรนั่งข้างแม่ที่กำลังดูข่าวในทีวี
“เนตรลูก ดูข่าวนี่สิ น่าสงสารผู้หญิงคนนั้นจริงที่ท้องไม่มีพ่อ แต่ก็โทษใครไม่ได้หรอก ต้องโทษฝ่ายหญิงที่ใจง่ายเอง น่าสงสารพ่อแม่จริงๆที่ต้องมาเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะลูกสาว”
เนตรได้แต่ปั้นยิ้มไม่พูดอะไร เขารีบเดินเข้ามาในห้อง เนตรนั่งเม้มปากแน่น เขาจะให้ตระกูลของเขาต้องมาเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะเขา และลูกของเขาจะเกิดมาเป็นเด็กไม่มีพ่อไม่ได้ เนตรรู้ว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำมันเห็นแก่ตัว และจะทำร้ายอาคม แต่เขาก็ต้องทำเพื่อเขา และลูกของเขา
เนตรโทรหามิ่งภและนัดเจออีกฝ่าย เนตรบอกเรื่องที่ตัวเองท้อง มิ่งภพดีใจมากและจะรับผิดชอบเนตรทุกอย่าง
“นายจะรับผิดชอบยังไง ในเมื่อนายหมั้นกับอาคมแล้ว”
“หมั้นได้ก็ยกเลิกหมั้นได้ ผมไปพูดเรื่องนี้กับอาคม และจะให้พ่อผมไปสู่ขอเนตร แต่งงานให้ถูกต้องตามประเพณี”
เนตรยิ้มรับคำกับอีกฝ่าย แม้ว่าในใจเขากำลังรู้สึกผิดกับเพื่อนรักสุดหัวใจ
ด้านอาคมที่เพิ่งกลับจากหาหมอ หมอบอกว่าเขาท้องได้เกือบ4เดือนแล้ว ทำให้อาคมรู้สึกดีใจมากและตั้งใจจะบอกข่าวดีนี่กับมิ่งภพเพราะอีกฝ่ายบอกว่าจะมาหาที่บ้าน อาคมเข้ามาในบ้านรู้สึกตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าพ่อของมิ่งภพและพ่อของเขาก็นั่งอยู่ด้วย
“มิ่งมีอะไรหรือเปล่า” อาคมพูดด้วยน้ำเสียงสดใส แม้จะรู้สึกแปลกๆกับบรรยากาศในห้อง
“คม เอ่อ เราขอถอนหมั้นนะ” มิ่งภพพูดจบอาคมเบิกตากว้าง แกอาคมสั่นไปหมด
“มิ่งพูดเล่นใช่ไหม”
“เราพูดจริง เราขอถอนหมั้น ส่วนของหมั้นทุกอย่างเรายกให้คมหมด”
“ไม่!! เราไม่ถอนหมั้น มิ่งจะถอนหมั้นทำไม!” อาคมลุกขึ้นพูดเสียงดัง เขาปล่อยโฮร้องไห้ออกมาอย่างหมดอาลัย “อึก ฮืออออออออ”
“มิ่งมันไปทำผู้หญิงท้องไง เลยต้องรับผิดชอบ!!” สิ้นคำพูดของพ่อของอาคม ทำให้อาคมเม้มปากแน่น
“มิ่งไปทำใครท้อง”
“เอ่อ เนตร” มิ่งภพหลบตาอาคมที่เอาแต่จ้องเขาตลอด เขารู้สึกผิดแต่เขาก็เลือกไม่ได้จริงๆ เขาไม่สามารถทิ้งเนตรและลูกได้
“อีเนตร!! ทำไมเราจะไม่รู้ว่ามิ่งกับมันแอบลักลอบเป็นชู้กัน และเราคิดว่าจะหยุดแล้ว ทั้งสองคนดูห่างออกจากกัน แต่ไม่คิดเลยว่าจะทำให้เราตายใจและไปแอบกินกันลับหลัง” อาคมพูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น
“ไม่ เราห่างจากเนตรแล้วจริงๆ แต่เนตรเกิดท้องขึ้นมาเราก็ต้องรับผิดชอบ”
“ไม่เชื่อ หยุดตอแหลสักที ผู้ชายอย่างแกมันเลวจริงๆ เจ้าชู้ ตอแหล มักมาก หึ ไอ้ชั่ว” อาคมโกรธจัดคว้าแจกันจะทุ่มใส่มิ่งภพแต่กลับโดนห้ามซะก่อน
“ใจเย็นๆนะคม อาขอโทษแทนมิ่งมันด้วย จะด่าว่ายังไงอาก็ไม่โกรธ แต่ขอให้จบกันแค่นี้ จบกันด้วยดีเถอะ”
“มึงก็พูดง่ายเนอะ ลูกมึงไม่ได้เป็นคนเสียหาย” พ่อของอาคมพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
“กูพูดได้แต่ขอโทษ และขอตัวนะ” พ่อของมิ่งภพพูดขึ้นและดึงแขนให้ลูกชายออกไป
อาคมเดินตามออกมาด่าเสียงดังลั่นบ้าน
“มึงอย่าหวังว่ามึงจะมีความสุขมิ่งภพ กูจะตามล้างตามแค้นมึงไปตลอด กูจะทำลายมึง ทำลายอีเนตร ทำลายครอบครัวมึงทุกอย่าง ตระกูลมึงต้องฉิบหายเพราะกู!!”
อาคมล้มลงกับพื้น มองมิ่งภพที่เดินออกไปด้วยความเคียดแค้น เมือรู้สึกตัว เขาลูบหน้าท้องตัวเองและปล่อยโฮออกมา
“ฮืออออออออออ อึก ทำไมถึงทำแบบนี้กับฉัน” อาคมได้แต่ฟุบหน้ากับพื้นบ้านร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร
อาคมเม้มปากและจะเดินไปหามิ่งภพอีกครั้ง เขาลืมบอกว่าเขาท้อง เขาจะไปบอกเรื่องนี้กับอีกฝ่าย
แต่ในขณะนั้นเองอาคมวิ่งออกมาหน้าบ้านเป็นจังหวะเดียวที่รถของมิ่งภพมาถึงหน้าบ้านพอดี
“โครม!!” เสียงรถชนดังลั่น
อาคมรู้สึกเจ็บไปหมดเขาจับหน้าท้องและมองเห็นเลือดที่ไหลเต็มขา
“ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
อาคมกระตุกและปาดน้ำตาที่ไหลเต็มหน้า หลังจากวันนั้นเขาก็แท้งลูกและไม่สามารถท้องได้อีก เขาต้องรักษาตัวในโรงพยาบาลหลายเดือนทำให้ไปสามารถไปทำลายงานแต่งของเนตรและมิ่งภพได้ เขาได้แต่แช่งชักหักกระดูกคนทั้งสอง เขาต้องกลายเป็นคนอ่อนแอ ขี้โรค พ่อของเขาจึงหาผู้หญิงคนหนึ่งมาอุ้มท้องลูกของเขาให้ ทำให้เขามีลูกชายสองคนคือคราม และคิม เขาต้องตกอยู่ในไฟแค้นมาตลอด20ว่าปี และวันนี้มันถึงเวลาต้องชำระความแค้นทุกอย่าง
“ครั้งนี้ฉันต้องเป็นผู้ชนะ และพวกแกต้องเจ็บปวดไม่แพ้ฉัน”
อาคมมองตัวเองในกระจก เขาปาดน้ำตาและลุกขึ้นเก็บแหวน
“อะ อ๊ะ” อาคมรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาและรู้สึกปวดหน้าอกขึ้นมาทันที
เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายเขา!!
______________________________________________________________
คนเขียนขอโทษที่หายไปนานมากนะครับ คนเขียนสอบเสร็จสักพักแล้วแต่ไม่ว่างมาอัพจริงๆ
ช่วยนี้ปิดเทอมแล้วอาจจะมาอัพบ่อยขึ้น แต่ไม่ทิ้งไปนานแน่นอน
ตอนนี้ยาวหน่อย ชดเชยที่หายไปและปิดประเด็นในอดีต ว่าทำไมอาคมถึงแค้นนัก
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์ครับ
หัวข้อ: { ข่ม ขืน ฝืน รัก } MPREG ตอนที่34 ตอนจบ หน้า50 19/1/2559 (อ่าน 508646 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก