ข่ม ขืน ฝืน รัก
ตอนที่24
มินเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยรอยยิ้มและสีหน้าปกติ ครามเห็นมินเดินเข้ามาจึงทักอีกฝ่ายขึ้น
“มินไปซะนานเชียว ผมกำลังจะไปตามพอดี”
มินยิ้มน้อยๆก่อนจะนั่งลงข้างๆคราม
“พอดีฉันท้องเสียนิดหน่อย” มินปั้นยิ้มเจื่อนๆให้เข้ากับสถานการณ์ ไม่อยากให้ใครสงสัย
“เป็นเพราะอาหารที่ร้านรึเปล่า” ครามถามมินด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ใช่หรอก ก่อนจะมานี้ฉันเผลอทานนมตอนท้องว่างไป คงเพราะนมมากกว่า” มินปั้นเรื่องขึ้นมา เพราะเขาไม่อยากอีกฝ่ายต่อความยาวสาวความยืด มินหันไปมองน้องซันที่นั่งบนตักอาคมและเปลี่ยนเรื่องสนทนา
“น้องซันซนกับคุณปู่ไหมครับ”
“ไม่เลย ตาหนูนั่งนิ่งมาก สงสัยจะชอบอยู่กับฉัน” อาคมพูดขึ้นยิ้มๆ มินพยายามยิ้มตอบอีกฝ่ายโดยไม่ตอบโต้อะไร เขาเหนื่อย เหนื่อยที่จะสู้รบกับใครต่อในวันนี้แล้ว
อาคมเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นมินดูนิ่งเงียบไป
นั่งพูดคุยกันอีกไม่นานทั้งสี่คนก็กลับบ้าน ตลอดทางมินอุ้มน้องซันไว้บนตักไม่พูดอะไร ครามหันมามองมินอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบอย่างผิดปกติ
“มินเป็นอะไรหรือเปล่า” เมื่อเข้ามาในห้องครามก็ถามมินทันทีที่วางน้องซันให้นอนเล่น
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่เพลียจากท้องเสีย” มินพูดจบเดินไปหยิบผ้าขนหนูเพื่อจะเข้าไปอาบน้ำ แต่กลับโดนครามโอบจากด้านหลังซะก่อน
“มินจะอาบน้ำเหรอ” ครามพูดพร้อมจูบที่ต้นคอมินเบาๆ มินมองอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจ
“ใช่ มีอะไรเหรอเปล่า”
“ผมอาบด้วยคนนะ” ครามพูดจบมินเม้มปากแน่น เขาไม่มีอารมณ์ที่จะมาเล่นรักในตอนนี้ แต่เขาก็ต้องสะกดมันไว้เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายสงสัยเพราะตลอดที่ผ่านมาเมื่ออีกฝ่ายต้องการเขาไม่เคยปฏิเสธ
“แล้วน้องซันละ จะอยู่กับใคร” มินพยายามใช้ลูกช่วย
“เดี๋ยวผมเรียกให้แป้นมาอุ้มน้องซันไปเล่นที่ห้องข้างล่างเอง”
มินกัดริมฝีปากล่างแน่นกับความพยายามของอีกฝ่าย เขาอ่อนใจเลยยอมแต่โดยดี
“ก็ได้ งั้นไปบอกแป้นสิ”
“ครับผม” ครามพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงอย่างเห็นได้ชัด และรีบเดินออกไปตะโกนหาแป้น มินถอนหายใจและพยายามคิดในแง่ดี อย่างน้อยลีลารักของอีกฝ่ายอาจจะทำให้เขาผ่อนคลายได้บ้าง เพราะครามเป็นนักรักที่ดีคนนึง ทำให้เขามีความสุขทุกครั้งที่กอดกัน
ไม่นานนักแป้นก็มาอุ้มน้องซันไปเล่นด้านล่าง ครามก็เริ่มเล้าโลมเขาตั้งแต่หน้าประตูห้องน้ำ
“ผมขอถอดเสื้อผ้าคุณเองได้ไหม” ครามกระซิบข้างหูมินเสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความต้องการ มินคล้องแขนคิมไว้ก่อนจะกระซิบตอบอีกฝ่ายอย่างยั่วเย้า
“ได้สิ ฉันเป็นของคุณอยู่แล้ว”
ครามทนความยั่วเย้าของอีกฝ่ายไม่ไหวอุ้มมินและรีบพาเข้าห้องน้ำไปทันที
มินเดินลงมาในตอนห้าทุ่ม เขาต้องบอกให้ครามหยุด ไม่งั้นอีกฝ่ายคงยังไม่หยุดกิจกรรมบนห้องนอนแน่ เขาเป็นห่วงลูกมากกว่า ทิ้งน้องซันไว้นานแล้ว ดีนะที่อาบน้ำก่อนจะออกไปทานอาหารแล้วไม่งั้นคงเหนียวตัวแย่
มินเดินมาถึงห้องของน้องซันที่ตกแต่งไว้เลี้ยงสำหรับกลางวันที่ด้านล่างก็เห็นน้องซันนอนหลับปุ๋ยบนเตียงนอนขนาดย่อมโดยมีอาคมนั่งอยู่ข้างๆ และแป้นที่นั่งอยู่ด้านล่าง
“เสร็จภารกิจแล้วเหรอหนูมิน” อาคมถามเสียงเรียบ มินเลยยิ้มตอบอาคม
“ครับ พอดีครามไม่ยอมหยุดง่ายเลยดึกไปหน่อย ต้องขอโทษคุณพ่อนะครับที่ต้องมาดูน้องซันแทนมิน”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ฉันหัดเลี้ยงไว้ก็ดีเหมือนกัน” อาคมพูดพร้อมยิ้มให้มิน มินอยากจะเบ้ปากใส่รอยยิ้มที่แสนจะเคลือบไปด้วยหน้ากากนั้น แต่ก็ทำได้แต่ยิ้มหวานตอบ
“ครับ งั้นมินขอตัวพาน้องซันไปนอนนะครับ” มินเดินเข้าไปใกล้น้องซันก่อนจะช้อนน้องซันมาแนบอก
“หนูมินคุมกำเนิดบ้างเหรอเปล่า” จู่ๆอาคมก็ถามขึ้นทำเอามินสงสัยกับคำถามที่ถามมา
“คุมสิครับ”
“ก็ดีแล้ว” อาคมพยักหน้าเข้าใจก่อนจะพูดต่อ “ฉันอยากให้ลูกคนที่สองอายุห่างจากน้องซันหน่อยก็ดี”
“ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วงแต่ครอบครัวมิน มินจัดการเองได้ครับ” มินพูดส่งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
มินอุ้มน้องซันมาวางไว้บนเตียงของตัวเองและหันไปมองครามที่หลับไปแล้ว มินตัดสินใจเปิดคอมพิวเตอร์หาข้อมูลที่เขาต้องการ ลีลารักของครามเมื่อสักครู่นี้ทำให้เขาผ่อนคลายได้ไม่น้อย แต่มันก็ทำให้มินเลิกที่จะจัดการเรื่องบางเรื่องให้กระจ่างสักที
“การพิสูจน์ดีเอ็นเอ”
มินเสิร์ชหาในกูเกิ้ลและพอจะเข้าใจว่าเขาต้องเตรียมอะไรบ้างเพื่อพิสูจน์หาว่าใครคือพ่อที่แท้จริงของน้องซัน มินตัดสินใจโทรหาหมอภวัตที่เขามีอำนาจต่อรองอีกฝ่ายได้ งานนี้เขาต้องใช้หมอภวัตอีกครั้ง มินคำนวณดูหลังจากวันนั้นมาก็6เดือนแล้วสินะ ตอนนี้หมอภวัตคงเตรียมตัวไปเรียนต่างประเทศในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้าสินะ เพราะทุนจากบริษัทของพ่อเขาอนุมัติเรียบร้อยแล้ว
มินเลี่ยงออกมาโทรศัพท์ที่ระเบียง
“หมอภวัต นี่ฉันมินนะ”
“เอ่อ คุณมินมีอะไรเหรอเปล่าครับ”
“ฉันอยากจะตรวจดีเอ็นเอลูกฉันว่าใครเป็นพ่อ ฉันต้องใช้อะไรบ้าง” มินตรงประเด็นทันที หมอภวัตเงียบไปแปปนึงก่อนจะพูดขึ้น
“สิ่งที่ตรวจดีเอ็นเอได้ก็คือ โคนผม เลือด ชิ้นเนื้ออะครับ”
“ฉันจะหาเลือดของคนที่ฉันสงสัยไปให้หมอช่วยตรวจหาว่าใครคือพ่อของลูกฉันให้ หมอต้องจัดการเรื่องนี้ให้ฉัน”
“ได้สิครับ”
“แต่เรื่องนี้ต้องเป็นความลับ ถ้าเกิดแพร่งพรายไปหมอไม่ได้ขึ้นเรื่องไปเรียนต่อแน่” มินขู่เสียงเย็น ทำเอาหมอภวัตนิ่งไป
“ได้ครับ ผมช่วยคุณมินมาตลอดอยู่แล้ว”
“ดี พรุ่งนี้หมอช่วยเอาอุปกรณ์สำหรับใส่เลือดเพื่อตรวจดีเอ็นเอมาให้ฉันตอนหกโมง ฉันจะรอที่หน้าบ้าน หมอมาบ้านสุริยะทิพย์ถูกใช่ไหม”
“ถูกครับ”
“แล้วเจอกัน” มินพูดจบกดวางสายไป เขาเดินเข้ามาในห้องเจอครามนอนหลับสนิทอยู่ เขาต้องเอาเลือดครามและคิมมาพิสูจน์ให้ได้
วันต่อมามินตื่นแต่เช้าไปรับอุปกรณ์จากหมอภวัต เขาเลือกที่จะนัดตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อไม่อยากให้ใครสงสัย มินอาบน้ำแต่งตัวเสร็จนอนซันก็ตื่นพอดี มินจัดการพาลูกไปอาบน้ำได้ เมื่อเสร็จครามก็ตื่นพอดี
“มินตื่นเช้าจังเลย” ครามบิดขี้เกียจก่อนพร้อมหันมายิ้มให้มิน มินยิ้มตอบอีกฝ่าย
“ใครจะขี้เซาเหมือนคุณละ”
“ก็ใครจะคิดว่าคุณตื่นเช้าไหว เมื่อคืนโดนจัดหนักไปขนาดนั้น” ครามพูดพร้อมส่งสายตาเจ้าชู้ใส่มิน มินส่ายหน้าเบาๆก่อน
“ไปอาบน้ำไป ” ครามเดินเข้ามาหอมแก้มมินฟอดใหญ่ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
ครามเดินเข้าห้องน้ำไปมินนั่งนิ่งจับน้องซันให้เล่นของเล่นก่อนจะหาวิธีทำให้ครามเลือดออก มินเผลอหันไปเห็นแอปเปิ้ลและมินที่ตั้งอยู่บนหลังตู้เย็นก็ยิ้มออกทันที
มินนั่งเล่นกับน้องซันฆ่าเวลารอครามแต่งตัวเสร็จ ไม่นานนักครามก็นั่งลงข้างๆมิน มินเลยออกอุบายขึ้นทันที
“คุณฉันอยากกินแอปเปิ้ลจัง ปอกให้ฉันกินหน่อยสิ”
“กินแอปเปิ้ลตอนนี้นะเหรอ” ครามแปลกใจเล็กน้อยที่อยู่ดีดีมินอยากให้เขาปอกแอปเปิ้ล
“ใช่ ฉันอยากกินอะ ปอกแอปเปิ้ลให้ฉันแค่นี้ไม่ได้เหรอ” มินหน้าหงอยลงทันที
ครามเห็นหน้าหงอยของมินแล้วอดสงสารไมได้ แต่เขาปอกแอปเปิ้ลไม่เป็นนี่สิ
“ผมบอกแอปเปิ้ลไม่เป็น”
“บอกไม่เป็นก็พยายามสิ พยายามเพื่อฉันสักเรื่องไม่ได้เหรอ” มินซบเข้าที่อกครามอยากออดอ้อน ครามแม้จะแปลกใจกับท่าทีของมินแต่ก็ยอมพยักหน้าแต่โดยดีเมื่อโดนหน้าหวานๆของมินอ้อน
มินนั่งมองครามที่ทำหน้าปุเลี่ยนจับแอปเปิ้ลอย่างเก้ๆกังๆ ครามพยายามปอกแอปเปิ้ลด้วยสีหน้ามุ่งมั่นจนเกือบจะเสร็จ มินที่นั่งลุ้นให้มินบาดมือครามแต่เหมือนว่าแผนนี้จะไม่สำเร็จ มินขมวดคิ้วทันที ไม่ เขาจะต้องไม่พลาด มินพยายามจดจ้องที่ครามและภาวนาในใจให้มินบาดสักที
“โอ๊ย บ้าชิบ” ครามอุทานออกมา มินยิ้มออกทันที ก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าเมื่อครามหันมา
“ดีนะที่ผมหลบทัน ไม่งั้นโดนบาดแน่”
มินพยายามปั้นยิ้มแม้ว่าในใจจะรู้สึกร้อนขนาดไหน แผนไม่สำเร็จ
มินทานแอปเปิ้ลที่ครามปอกเปลือกให้จนหมด เขาพยายามปั้นยิ้มดีใจที่ครามทำให้ แม้จะพยายามสะกดตัวเองว่าปั้นยิ้มแต่ในใจลึกๆเขาก็อดที่จะรู้สึกดีไม่ได้ที่อีกฝ่ายพยายามเพื่อเขาขนาดนี้
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จครามก็ออกไปทำงานพร้อมอาคม มินมองที่เป้าหมายต่อไปคือคิม ที่กำลังจะเดินขึ้นบนห้อง
“วันนี้นายมีเรียนไหมคิม” คิมหันมามองมินที่เดินตามมางงๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยสนใจเรื่องเขา
“มีตอนบ่าย มีอะไรเหรอเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ถามเฉยๆ” มินตอบพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจและเดินเข้าไปใกล้คิมมากขึ้นและแตะแขนคิมเบาๆ
“นายมีอะไรปกปิดฉันบ้างไหมคิม”
คิมขมวดคิ้วกับคำถามของมิน
“อะไรของคุณ”
“ฉันแค่อยากจะบอกว่าอะไรที่นายปกปิดฉันไว้ฉันอาจจะรู้แล้วก็ได้นะ” มินพูดยิ้มๆก่อนจะเชิดหน้าขึ้น
“คุณรู้อะไรมา” คิมเริ่มหวั่นกับท่าทีของมิน
“รู้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างนะสิ” มินเหยียดยิ้มก่อนจะลูบแขนคิมเบาๆ
คิมชะงักไปทันที ก่อนจะหันมาจ้องมิน
“คุณรู้อะไรมา !” คิมพูดเสียงเข้ม
“ถ้าอยากรู้ตามไปที่ห้องนาย ฉันไม่อยากให้ใครได้ยินเรื่องนี้”
มินพูดเสร็จเดินขึ้นไปที่ห้องคิม มินเปิดประตูเข้าไปก่อนจะกวาดสายตามองห้องคิมและหันมาแระจันหน้ากับเจ้าของห้องที่ยืนนิ่งหน้าเครียด
“คุณจะบอกได้หรือยัง”
“ฉันรู้ว่าคืนนั้นนายก็ได้ฉันเหมือนกัน” มินพูดเสียงเฉียบก่อนจะกระตุกยิ้ม
คิมเบิกตากว้างทันที มินรู้เรื่องนี้ได้ยังไง !!
“ใครบอกคุณ ไอ้เกมส์หรือไอ้ต่อ”
“หึ ฉันไม่บอกหรอกนะว่าใครบอก ใครเมื่อเรื่องนี้มีแค่นายและสองคนนั้นที่รู้ก็ต้องเป็นหนึ่งในนั้นที่บอก ไปสืบเองก็แล้วกัน” มินกระตุกยิ้มอย่างเหนือกว่า ก่อนจะกดเสียงต่ำแล้วจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่ละสายตา
“ไหนนายบอกว่ารักฉันมาตลอด แต่นายก็กลับข่มขืนฉันได้ลงคอ ”
“ผมไม่อยากจะทำแบบนั้นกับคุณ แต่ตอนนี้นั้นผมหน้ามืด ผมต้องฟังเสียงคนที่ผมรักมาตลอดโนพี่ชายข่มขืน ผมโกรธจัดอยากจะห้าม อยากจะขัดแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะถ้าคุณพ่อรู้ท่านเอาผมตายแน่” คิมชะงักก่อนจะเม้มปากเหมือนเพิ่งจะรู้ตัวพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด
“หึ นายไม่ต้องตกใจไป ฉันรุ้ความจริงที่พ่อของนายเป็นคนจัดการทุกอย่างแล้ว”
“พี่ครามบอกคุณ”
“ใช่ เพราะครามเขารักฉันไงละ เขารักฉันจึงกล้าที่จะสารภาพทุกอย่าง” มินกอดอกก่อนจะเหยียดมองคิมแล้วพูดต่อ “แล้วนายละรักฉันอย่างที่ปากนายพูดจริงเหรอเปล่า”
มินเดินก้าวไปหาคิมก่อนจะมองคิมอย่างกดดัน คิมสบตามินอย่างไม่ลดละและตอบอย่างฉะฉาน
“คุณอย่ามาดูถูกความรักของผม”
“ถ้านายไม่อยากให้ฉันดูถูกก็สารภาพทุกอย่างมาให้หมด”
คิมจ้องมินพร้อมแววตาที่กังวล มินแอบใช่จุดนี้จี้จุดเผื่อมีอะไรที่เขายังไม่รู้อีกบ้าง เขาไม่อยากโง่อีกแล้ว
“คืนนั้นผมมีอะไรกับคุณด้วย ผมทำไปเพราะความอิจฉาบังตา ผมอยากให้คุณเป็นของผมเหมือนกัน ผมมองคุณมาตลอดแต่ผมป๊อดไม่กล้าจะเข้าใกล้ ยิ่งตอนนั้นคุณก็มีคนของคุณอยู่ แล้วอยู่ดีดีก็ต้องมาเห็นพี่ชายตัวเองคาบไปกินกันต่อหน้า ใครจะทนไหว ผมเลยวางแผนวางยาให้พี่ครามหลับไปและย่องไปทำให้คุณเป็นของผมเหมือนกัน”
“ไอ้คิม !!”
เสียงดังขึ้นจากประตูทำเอาคนทั้งสองหันไปมองอย่าตกใจ
ครามยืนมองเขาทั้งสองด้วยความโกรธ ครามเดินเข้ามากระชากคอเสื้อคิมก่อนจะต่อยอีกฝ่ายเต็มแรง
“ปัก ปัก ปัก !!”
มินยืนกอดอกมองครามต่อยคิมพร้อมสะแหยะยิ้มอย่างสะใจและไม่คิดห้ามอีกฝ่าย
มินเห็นครามตั้งแต่ตอนเปิดประตูแล้ว และสะใจที่สุดตอนที่ครามมาทันเวลาทันที ยังไงครามก็ต้องกลับมาอีกเพราะอีกฝ่ายลืมโทรศัพท์ไว้ที่มิน
คิมยอมให้พี่ชายต่อยโดยไม่คิดสู้ ครามเมื่อเห็นว่าเขาให้ความโกรธครอบงำเกินไปและเริ่มระงับสติได้ก็ยอมปล่อยน้องชายที่คิ้วแตก ปากแตก
“มึงทำแบบนี้กับกูได้ไงไอ้คิม!” ครามชี้หน้าคิม
“แล้วพี่ละ แย่งคนที่น้องรักได้ยังไง!!” คิมลุกขึ้นจ้องพี่ชายอย่างไม่ยอม เขาถือว่าเขาชดใช้เรื่องที่ปกปิดไปแล้ว
“มึงก็รู้ว่ากูเลี่ยงคุณพ่อไม่ได้”
“พี่เลี่ยงไม่ได้หรือไม่คิดจะเลี่ยงกันแน่ อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าพี่ก็สนใจมิน แต่พี่ไม่กล้ากระโตกกระตากเพราะพี่ก็รู้ว่าผมรักมินมาตลอด !”
“แล้วทำไม !! ตอนนี้มินเป็นของกู เมียกูมึงจำไว้ไอ้คิม”
“มินเป็นเมียพี่แต่น้องซันละ เป็นลูกของใคร !!” คิมซัดหมัดเด็ด ทำเอาครามได้แต่ขบฟันจนกรามขึ้น
“นั้นสิ น้องซันเป็นลูกของใคร” มินที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่พูดขึ้น ทำเอาทั้งสองคนหันมามอง มินยิ้มหวานบาดจิตให้ทั้งสองคนก่อนจะพูดเชิญชวน
“ถ้าอยากรู้ฉันขอเชิญทุกคนไปที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจดีเอ็นเอ”
ไม่คิดว่าแผนสำรองของเขาจะใช้ได้ดีขนาดนี้ นอกจากจะได้เอาคืนทั้งคู่แล้วยังได้หาพ่อน้องซันตัวจริงสักที !!
________________________________________________________________________
มาต่อให้แล้วครับ แอบเร็วด้วย ฮ่าๆ ช่วงนี้ดราม่าหนักก็ไม่อยากทิ้งนัก กลัวคนอ่านทิ้งคนเขียนไปหมด
คนเขียนโอเคนะครับที่บางคนไม่อยากอ่านดราม่าช่วงนี้ รอให้จบแล้วมาเก็บต่อ แต่บางทีก็แอบเฟลเล็กๆแต่ก็เข้าใจ
ปมจะเฉลยหมดแล้วละ หลังจากนี้ก็เหลือแค่ลุ้นไปกับตัวละครแล้ว
ตอนหน้าจะได้รู้ปมใหญ่ของเรื่อง และใครคือพ่อของน้องซันสักที
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์ครับ
หัวข้อ: { ข่ม ขืน ฝืน รัก } MPREG ตอนที่34 ตอนจบ หน้า50 19/1/2559 (อ่าน 459787 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก