Chapter 3“ฮือ... คุณนภ ผมขอโทษ อย่าทิ้งผมไปนะครับ”
เสียงครวญครางดังหงุงหงิงอยู่ข้างหูไม่หยุดหย่อน นภเกตน์ขมวดคิ้ว แม้จะยังง่วงแสนง่วงก็จำใจต้องปรือตาขึ้นมองดูแหล่งกำเนิดเสียงนั้น “คุณตฤณ ผมยังไม่ตาย”
“คุณนภฟื้นแล้ว!” ตฤณผงกศีรษะขึ้นพรวด
“อืม กี่โมงกันแล้วนี่”
มือหยาบกุมมือขาวเอาไว้แน่น “ตีห้ากว่าๆ แล้วล่ะครับ คุณนภหลับไปตั้งหลายชั่วโมงเชียวนะครับ ยังปวดหัวอยู่มั้ยครับ”
“ไม่แล้วล่ะ แต่ผมยังง่วงอยู่เลย”
“งั้นคุณนภนอนต่อนะครับ ผมจะดูแลคุณนภเอง”
ริมฝีปากสีแดงคลี่ยิ้ม “ขอบใจ คุณตฤณก็พักผ่อนบ้างนะ” นภเกตน์กระตุกมือหยาบเบาๆ เท่าที่แรงของเขาจะมี เพื่อเรียกให้อีกฝ่ายเอนตัวลงนอนเคียงข้างกัน จากนั้นก็ปิดตาลง “ราตรีสวัสดิ์”
“คุณนภ” ร่างสูงผ่อนลมหายใจออกยืดยาว แล้วโน้มศีรษะเข้าไปจูบหน้าผากมน “ผมรักคุณนภนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ”
ในตอนสายของวันใหม่ ดวงอาทิตย์แผดแสงแรงกล้าไปทั่วทุกพื้นที่ หากภายในห้องนอนของนภเกตน์ยังคงมืดสนิท เพราะตฤณจัดการเอาผ้าห่มไปปิดทับม่านหน้าต่างไว้อีกชั้น เพื่อไม่ให้มีแสงใดๆ เล็ดลอดเข้ามารบกวนการนอนพักผ่อนของคนรักเขาได้
นัยน์ตาสีน้ำตาลลืมขึ้นทีละน้อย ก่อนจะยืดแขนบิดตัวไปมา เขาผงกศีรษะขึ้นมองหาคนรักที่ปกติมักจะยังนอนกรนอยู่ข้างๆ กัน ทว่าเวลานี้ตฤณหายตัวไปซะแล้ว
“อือ... ไปไหนกันนะ วันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ” นภเกตน์หันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง พยางยันตัวลุกนั่ง เขาสังเกตเห็นว่าตนเองอยู่ในชุดนอนเรียบร้อย “หืม คุณตฤณเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เหรอเนี่ย”
เสียงฝีเท้าแว่วมาจากทางด้านนอก ก่อนประตูห้องนอนจะเปิดออก
“อ้าว คุณนภตื่นแล้ว หิวรึยังครับ เดี๋ยวผมเอาอาหารเช้ามาให้”
ร่างโปร่งเบิกตาโพลง ห่วงสุขภาพตนเองมากกว่าแล้วตอนนี้ “คุณตฤณทำอาหารเช้าเองเหรอ”
“เปล่าหรอกครับ ผมไปซื้อมา” พอเห็นสีหน้าตกใจยิ่งกว่าเห็นผีของคนรักก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ ทำไมตัวเขาช่างไร้ประโยชน์อย่างนี้หนอ “เดี๋ยวผมจะอุ่นมาให้นะครับ”
“อุ่นเป็นใช่มั้ย” นภเกตน์นึกเป็นห่วงสภาพครัวของตน
“เป็นครับ ไม่ต้องห่วง” ...นี่เขาคงดูแย่มากในสายตาคุณนภสินะ โอ้ มายบุดดา! “คุณนภรอสักครู่นะครับ”
พออีกฝ่ายหายออกจากห้องไป เจ้าของห้องจึงลุกออกจากเตียงช้าๆ เดินตรงไปยังห้องอาบน้ำ ถอดเสื้อผ้าออกแล้วก้าวเข้าไปใต้ฝักบัว
เขายังรู้สึกปวดศีรษะนิดหน่อย เหงื่อออกเยอะจนรู้สึกเหนียวเหนอะหนะไปทั้งตัว แต่เมื่อนึกทบทวนแล้วก็ไม่แปลกใจที่ตนเองจะมีไข้ เพราะอาพีรพัฒน์แท้ๆ เลยเชียว
เมื่อวันก่อนกับเมื่อวาน พอกลับจากประชุมกับลูกค้าแล้ว อาพีรพัฒน์ก็มาลากตัวเขาไปตีกอล์ฟกับเพื่อนผู้บริหารจากอีกบริษัท วันแรกแสงแดดในสนามกอล์ฟร้อนเสียจนแทบจะเผาพื้นหญ้าให้ลุกเป็นไฟ แต่พออีกวันถัดมา ดันมีฝนตกหยิมๆ ตลอดการตีกอล์ฟเลย พอตีกอล์ฟเสร็จก็พากันไปเลี้ยงฉลองอีกจนถึงตีสอง เขาแทบไม่ได้หลับได้นอน แบบนี้ต่อให้เขาแข็งแรงขนาดไหนก็คงไม่รอด
...และที่สำคัญ เขาไม่มีเวลาจู๋จี๋กับตฤณเลย ทำให้ร่างกายเหมือนขาดน้ำ เอ๊ย ขาดวิตามินอะไรไปสักอย่าง
มือขาวเอื้อมไปปิดฝักบัว หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวม จากนั้นจึงเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ พบกับชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งยืนถือถาดทำตาโตอยู่ที่ตรงประตู
“คุณนภ! ทำไมลุกขึ้นจากเตียงล่ะครับ!” ตฤณรีบนำถาดใส่อาหารไปวางไว้บนหลังตู้ตรงหัวเตียง แล้วปราดเข้าไปประคองร่างโปร่ง “ถ้าล้มหัวฟาดพื้นไปจะทำยังไงกันครับ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้นสักหน่อย อะ!”
ร่างสูงอุ้มคนรักของเขาขึ้นแนบกาย แล้วกุลีกุจอพาไปยังเตียงนอน “แย่แล้ว ผมเปียก เดี๋ยวจะไม่สบายหนัก อา! คุณนภต้องกินอะไรสักหน่อย จะได้กินยานะครับ” หากพอจะวางร่างโปร่งลง อีกฝ่ายกลับกอดคอเขาเอาไว้แน่น “คุณนภ?”
“ผมดีขึ้นมากแล้ว ไม่ปวดหัวเท่าเมื่อวาน ขอบใจที่เป็นห่วง” นภเกตน์ยกศีรษะขึ้นจูบแก้มสากเบาๆ “ขอโทษที่เมื่อคืนหลับไปก่อนนะ”
รอยยิ้มน่ารักของร่างโปร่งส่งผลให้ตฤณตัวสั่นพั่บๆ เขาอยากจะกระโจนเข้าไปปลุกปล้ำคลุกวงในกับนภเกตน์ใจจะขาด แต่... แต่...
มือหยาบยกขึ้นแกะแขนเรียวออกจากลำคออย่างอ่อนโยนที่สุด “ปะ... เป่าผม ก่อนนะครับ” จากนั้นก็วิ่งไปหยิบเอาไดร์เป่าผมมาจัดการเป่าเส้นผมสีน้ำตาลบนศีรษะเล็กจนแห้งสนิท ตามด้วยยกถาดอาหารมาเสิร์ฟให้
“คุณนภกินอะไรก่อนครับ”
นภเกตน์อมยิ้ม ก่อนจะเหลือบไปเห็นซองใส่ยา “หืม... ยานี่ เอามาจากไหนน่ะ”
“เมื่อคืนผมขอให้ไอ้แหลมพาหมอมาดูอาการคุณนภน่ะครับ หมอฉีดยาลดไข้ให้คุณนภ ส่วนยานี่ก็หมอเอามาให้ ขอโทษที่ให้คนอื่นเข้ามาโดยพลการนะครับ”
ร่างโปร่งพยักหน้าหงึกหงัก “อา... มิน่าล่ะ วันนี้รู้สึกปลอดโปร่งมากเลย” ทว่าก็ยังไม่ยอมรับประทานอาหารสักที เขารอให้คนตรงหน้าคาดคั้นอีกครั้ง
“คุณนภกิน...”
“ไม่อยากกินนี่นา”
“นิดเดียวก็ได้ครับ คุณนภผอมมากแล้วรู้มั้ย”
“งั้นคุณตฤณป้อนหน่อยได้มั้ย”
ตฤณยิ้มกว้าง “ได้สิครับ” เขาจัดแจงตักข้าวต้มขึ้นมาเป่า ก่อนจะป้อนใส่ปากให้คนที่อ้าปากกว้างรอ “อร่อยใช่มั้ยครับ”
“แล้วคุณตฤณกินอะไรรึยัง”
“ยังเลยครับ เดี๋ยวคุณนภกินข้าว กินยาเสร็จแล้วผมค่อยกิน”
นภเกตน์อมยิ้มอย่างพอใจ ไม่สบายนี่ก็ดีเหมือนกันนะ ถ้าหากร่างสูงจะคอยเอาอกเอาใจกันถึงขนาดนี้ ทำให้หัวใจดวงน้อยพองโต เต็มตื้นกับความสุข
หลังจากรับประทานยาไปแล้วเขาจึงชวนอีกฝ่ายพูดคุย “ผมได้รับรายงานจากคุณหลินมาเมื่อวาน อีกอาทิตย์นึงคุณตฤณมีงานต้องไปต่างจังหวัดงั้นเหรอ”
“ครับ ไปมหาลัยที่ชลบุรี ผมกับไอ้แหลมก็จบมาจากที่นั่นล่ะครับ”
“ผมอยากไปด้วยจัง อยากเห็นมหาลัยคุณตฤณ”
“จริงเหรอครับ” ตฤณเลิกคิ้วขึ้น “วันไหนคุณนภว่างก็ไปกับผมสิครับ แล้วเราไปค้างพัทยากันสักคืน”
“เดี๋ยวผมจะบอกให้คุณหลินเคลียร์ตารางงานให้นะ” นภเกตน์เอื้อมมือไปกระตุกเสื้อเชิ้ตที่ร่างสูงสวมอยู่เบาๆ เรียกให้อีกฝ่ายโน้มตัวเข้ามาหา “คุณตฤณ”
ชายหนุ่มผิวสีแทนขยับเข้าไปใกล้ ริมฝีปากอวบอิ่มที่เผยอรออยู่นั่น ส่งผลให้หัวใจเต้นตึกตัก เขาแนบจูบลงไปเบาๆ ค่อยๆ เพิ่มแรงบดเบียด พร้อมกับสอดลิ้นเข้าไปภายในช่องว่างของกลีบปาก
แขนเรียวเคลื่อนไปโอบกอดไหล่หนา ขณะที่ริมฝีปากของทั้งสองแนบชิด ลิ้นร้อนเกี่ยวรัดกันอย่างกระหาย
มือหยาบเคล้นคลึงแผ่นหลังบาง แล้วเลื่อนมากระตุกเชือกผูกเอวของเสื้อคลุมอาบน้ำออก แต่พอสอดมือเข้าไปสัมผัสผิวเนียนอุ่นๆ แล้วก็นึกขึ้นมาได้ เขารีบถอนริมฝีปากออก “อา... คุณนภไม่สบาย”
“อื้อ ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”
“แต่ตัวคุณนภร้อนๆ”
“ผมก็กินยาไปแล้วไง”
ตฤณกำมือแน่น คำพูดของธนากรเมื่อวานแล่นแวบเข้ามาในศีรษะ แล้วเอ็คโค่อยู่ในสมองกลวงๆ ของตน
“ไอ้ผัวเฮงซวย... เฮงซวย... เฮงซวย... เฮงซวย...”“ม่ายยยย!!!” ร่างสูงผละออกทันควัน
นภเกตน์เบิกตาโพลง “คุณตฤณ เป็นอะไรไปน่ะ”
คนถูกถามลุกขึ้นพรวด ถอยหลังกรูดไปจนติดบานประตู “คุณนภ คุณนภพักผ่อนนะครับ ผม... ผมจะออกไปข้างนอกสักหน่อย”
“ไปไหนกัน”
“ไป... ไป... เอ่อ... อ้อ! ไปออฟฟิศครับ คือผมนัดไอ้หมีภูกับไอ้บวรติดตั้งแล็บไว้ ผมจะเข้าไปดูงานแป๊บ แล้วจะรีบกลับมา จะซื้อข้าวเที่ยงมาให้คุณนภด้วยนะครับ”
“อะ...” ใบหน้าสวยหวานสลดลงทันที
ตฤณถลาเข้าไปจับให้นภเกตน์เอนตัวลงนอน แล้วดึงผ้าห่มมาห่มให้มิดชิด “คุณนภพักผ่อน นอนนะครับ เดี๋ยวผมจะรีบกลับมา” จากนั้นก็ใส่ตีนหมา วิ่งหน้าตั้งออกจากห้องพักไป
นภเกตน์นอนกะพริบตาปริบๆ เขาไม่ได้ป่วยอะไรมากมาย รู้สึกดีขึ้นตั้งเยอะแล้ว จะให้นอนอยู่เฉยๆ ก็คงแปลก
ร่างโปร่งลุกขึ้นจากเตียง เดินไปหยิบแล็ปท็อปมาเปิดอ่านอีเมล เช็กตารางงานของวิศวกรในแผนก แล้วจึงพบว่า วันเสาร์อาทิตย์นี้ ภูริณัฐกับบวรวิทย์อยู่ในระหว่างการตรวจรับงาน พวกเขาจึงต้องค้างคืนที่ต่างจังหวัด
คิ้วเรียวขมวดเป็นปม “อ้าว แล้วคุณตฤณนัดสองคนนี้ยังไงกันเนี่ย” มือขาวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกไป
ปลายสายกดรับแทบจะในทันที “หัวหน้า มีอะไรด่วนเหรอครับ”
“เปล่าหรอก ผมแค่อยากรู้ว่าตอนนี้พวกคุณอยู่ที่ไหนน่ะ”
“อยู่อุบลฯ คร้าบ”
“ไม่ได้นัดกับคุณตฤณทำแล็บไว้เหรอ”
“หือ ไม่เห็นพี่ตฤณพูดถึงเลยนะครับ”
“อืม โอเค ขอบใจนะ”
นภเกตน์วางสายไปอย่างงงๆ หรือบางทีตฤณอาจจะลืมนัด ถ้าเช่นนั้นอีกฝ่ายก็คงต้องทำแล็บอยู่คนเดียว เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินออกไปยังบริษัทที่อยู่ใกล้ๆ กัน
ทว่าทั้งสอบถามยามรักษาการณ์ก็แล้ว เดินไปตรวจดูในชั้นสิบสามก็แล้ว ยังไม่พบแม้แต่เงาของร่างสูง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อจะกดโทรออกไปหาอีกฝ่าย ระหว่างนั้นก็กวาดสายตามองไปในลานจอดรถ หากรถของตฤณไม่ได้จอดอยู่ในที่ประจำที่นั่น
“หรือว่าคุณตฤณจะออกไปซื้ออะไรล่ะมั้ง” ร่างโปร่งส่ายหน้าไปมาช้าๆ จากนั้นจึงกลับขึ้นไปยังห้องพักของตนในคอนโดมิเนียม
ภายในบ้านขนาดกะทัดรัดหลังหนึ่ง ห่างออกไปจากคอนโดมิเนียมของนภเกตน์เพียงไม่กี่แยกไฟแดง ร่างสูงยืนอยู่ในห้องที่ไม่ได้มีขนาดใหญ่โตกว้างขวางอะไร ไม่มีเฟอร์นิเจอร์เลยสักชิ้น แต่ว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านที่สร้างเพิ่มขึ้นในโครงการบ้านริมน้ำ เพิ่งแล้วเสร็จเมื่อไม่นานมานี้เอง ทุกอย่างใหม่เอี่ยมอ่อง ดูสะอาดสะอ้าน เมื่อเทียบขนาดกับบ้านของเขาที่ชานเมืองก็ไม่ต่างกันมากนัก
ราคาบ้านหลังนี้แพงกว่าบ้านที่ชานเมืองหลายเท่า แต่เพราะตัวเขามีเงินเก็บจำนวนหนึ่ง ประกอบกับเงินสนับสนุนของบิดามารดาบางส่วนก็คงพอที่จะซื้อบ้านหลังใหม่นี้ไว้เป็นรังรักของเขากับนภเกตน์ได้ ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งเดินไปสำรวจดูห้องตามแบบแปลนที่พนักงานขายให้มา ชั้นบนมีห้องนอนสองห้องและมีห้องน้ำพร้อมในตัว ส่วนชั้นล่างมีห้องครัว ห้องรับประทานอาหารและห้องนั่งเล่น มีสวนขนาดเล็กเอาไว้พักผ่อนหย่อนใจ
ร่างสูงพยักหน้าหงึกหงักเหมือนกำลังรับฟังความคิดเห็นจากพนักงานขายโครงการ ทว่าใจนึกย้อนไปถึงเมื่อเช้าตอนที่เขาเผ่นแน่บออกมาจากห้องพักโดยไร้จุดหมาย แต่พอเดินลงมาถึงชั้นล่างก็เจอแผ่นพับโฆษณาบ้านที่มีคนเอามาวางทิ้งไว้ เขาไม่มีอะไรทำอยู่แล้วก็เลยลองขับรถมาดู
“อือ... ก็น่าสนใจดี”
“ถ้าจะทำเป็นเรือนหอก็น่าจะพาแฟนมาดูด้วยนะคะเนี่ย” พนักงานขายโครงการเสนอ พร้อมกับส่งแผ่นพับโฆษณาให้อีกปึกใหญ่ “นี่เป็นแผ่นพับโฆษณาบ้านในโครงการเดียวกันแต่อยู่ในเขตอื่นค่ะ ลองเอาให้แฟนดูเป็นทางเลือกดีมั้ยคะ”
“ก็ดีครับ” เพียงแค่ได้ยินคำว่าแฟน ตฤณก็ยิ้มกว้าง มือหยาบเอื้อมออกไปรับแผ่นพับโฆษณามาไว้ทั้งหมด
หลังจากพูดคุยเสร็จแล้ว ร่างสูงจึงเดินกลับไปที่รถ เขาโยนแผ่นพับรายละเอียดของโครงการที่ได้มาไว้ที่บนเบาะหลัง ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่ง
ในตอนแรกคิดว่าจะตัดสินใจซื้อบ้านด้วยตัวเองเพื่อที่จะได้เซอร์ไพรส์คนรัก หากพอลองคิดดูอีกที ในเมื่อสถานที่นี้จะกลายเป็นรังรักของพวกเขา นภเกตน์ก็ควรจะมีสิทธิ์ออกความคิดเห็นเช่นกัน
แต่อีกฝ่ายอาจจะไม่เห็นด้วยถ้าหากเขาจะซื้อบ้านหลังใหม่ เพราะอยู่ในคอนโดมิเนียมแบบนั้น สะดวกสบายกว่ากันเยอะเลย
“เฮ้อ...” ร่างสูงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา เห็นว่าใกล้เวลาเที่ยงมากแล้ว เขาจึงรีบไปหาซื้ออาหาร แล้วตรงกลับไปยังคอนโดมิเนียม
TBC~*
พี่ตฤณจะอดทนได้สักกี่น้ำ ให้ทายยยย~
แล้วน้องนภจะทำยังไงให้พี่ตฤณตบะแตกล่ะเนี่ย 555555 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 615824 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก