หัวข้อ: แจ้งข่าว++ B e c a u s e_O f_Y o u . . .' ซ น ' [ตอนพิเศษ 1.2] 11-8-15 P.13

[lovekodak]

น้องเอยอยากดัดหลังพี่น่านก็ไม่ผิดแต่มันกำลังทำให้หนูซนขาดใจตายได้น๊าาาาา   

[icecreamii8_]

น้องเอยนี่แกล้งพี่น่านใช่มั้ยยยยย รอตอนต่อไปค่าาา

[BoolinMini]

ตอนนี้ประเด็นอยู่ที่ว่า อย่างน้อยซนก็ไม่เคยโกหกน่าน

เราเป็นคนนึงที่ว่าซน ไม่ชอบการกระทำขอของซน แต่อย่างน้อยซนก้อไม่เคยโกหกหรอก ซนมันชัดเจนตั้งแต่ต้น แค่ความชัดเจนของมันทำร้ายน่าน แต่น่านต้องเข้าใจด้วยว่ามาทีหลัง ซนมันไม่กล้ากับน้องเอยทั้งที่ไม่มีความผิดหรอก ซนมันไม่กล้าขนาดนั้น

แต่น่าน อยากแค่คำเดียว ว่านี่หรือคือการกระทำของคนรักกัน ถ้าอยากให้มันรุ้ใจตัวเองมันก้อรุ้แล้วตั้งแต่น่านจากไปแค่นี้ก้อถือพอแล้ว แต่นี่ถึงกับขนาดหลอกกันเพื่อให้อีกฝ่ายรับรู้ อย่างที่ซนมันบอก ตอนนี้มันรู้แล้ว มันรับรู้แล้ว มันเจ็บเหมือนที่น่านเคยเจ็บแล้ว แต่บอกไว้อย่าง อย่างน้อยตอนที่ซนมันคบน้องเอยมันก้อแคร์ความรู้สึกน่านตลอด ไม่เคยให้น่านเห็นเหมือนที่น่านให้ซนเห็น

ส่วนแอล คุณคิดว่านี่คือการกระทำที่ดีแล้วงั้นสิ งั้นเราก้อหวังว่าคุณจะได้รับผลจากการกระทำของคุณแล้วกัน

รอดูเอาเถอะตอนซนมันรู้ว่าคนที่มันรักหักหลังมันขนาดนี้

[iceman555]

ใครก็ได้เอาอีชะนีเอย กะนังชะนีแอบไปเก็บซะที. รำคาญ. ดีออก

[Freja]

ไม่ใช่กลับลำนะ เราว่าตามบริบท  เราไม่ชอบซนที่จับปลาสองมือ แต่วนชัดมาตั้งแต่แรกแล้วว่าน่านจะอยู่ในสถานะไหน  มาตอนนี้ซนเจ็บแต่ซนปล่อยน้องเอยไปแล้วนะ  ซนยังต้องมาทนกับการเล่นละครของน่าน เราไม่ชอบตรงนี้ เพราะเหมือนกับว่าน่าน
ขอกลับไปเป็นเหมือนเดิม  ในสถานะไหน?  ให้ซนเป็นกิ๊กในขณะที่น่านยังคบกับแอลงั้นหรือ?   นี่ยังกับว่าน่านกำลังแก้แค้นเอาคืนซนเลยนะ

เรื่องน้องเอย เราเข้าใจนะว่าทำไม  อ่านนิยายวายแต่ก็ต้องว่ากันไปตามบริบทการกระทำของแต่ละตัวละคร  น้องเอยไม่ผิดอะไรเลยนะ  นางถูกซนกับน่านหักหลัง คบซ้อน อีกฝ่ายเป็นผู้ชายด้วย  ผัวตัวเองเป็นเมียคนอื่น ไม่ได้เป็นสาววายก็ไม่มีทางฟินหรอกค่ะ  เอยกำลังแก้แค้นและเบนเข็มตรงไปที่น่านมากกว่าซน  คิดสิว่าสำหรับเอยน่านก็คือเลวดีๆนี่เอง น่านมาแย่งผัวนางนะ

เราไม่แน่ใจว่าน่านต้องการให้ซนมาเป็นเหมือนที่ตัวเองเป็นหรือเปล่าที่กลับมาเป็นเหมือนเดิม  ประมาณซนมีน้องเอยแล้วน่านก็มีแอล     เราไม่แน่ใจในตัวแอลว่าแอลคิดกับน่านแค่เพื่อนจริงหรือเปล่า?    แผนน่านน่าจะกลับมาแบ็คไฟร์นะ

[titansyui]

 

[fahsida]

น้องเอยนี่แค่แกล้งพี่น่าน หรือว่าแอบร้ายล่ะเนี่ย รีบๆ คืนดีกันแล้วสารภาพความจริงได้แล้วนะพี่น่าน

[mooping-7]

จะเข้าใจกันแล้วใช่ไหมๆๆๆๆๆๆๆ

[ssipra]

โอ้ยค้างมากค่ะ กำลังลุ้นเลยค่ะ 

[candyon]

Because of you ซน ตอนที่ 25 คืนมา

“กูไม่ชอบเวลามึงร้องไห้เลย” น่านฟ้าเอื้อมมือตัวเองมาเกลี่ยน้ำตาผมอย่างเบามือที่สุด “ยิ่งคนที่ทำให้มึงร้องไห้เป็นกูแบบนี้ กูก็ยิ่งรู้สึกแย่”

สัมผัสเย็นจากฝ่ามือน่านฟ้ายังคงจับค้างอยู่ที่ใบหน้า นิ้วโป้งของมันถูกใช้เพื่อเกลี่ยน้ำตาที่ยังไหลบ่าไม่หยุด ผมก็ไม่ชอบที่ตัวเองร้องไห้ มันไม่ใช่เรื่องที่ผู้ชายควรจะทำ แต่พอเป็นเรื่องไอ้น่านที่ไร แค่สะกิดนิดเดียวทุกอย่างก็พร้อมจะปริแตกออกมาทุกครั้ง

“ซน...กูกับแอลไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“โกหก” มันน่าโมโห ก็ในเมื่อมันบอกผมเองว่ามันเป็นแฟนกับพี่แอล ยังจะมาโกหกผมหน้าด้านๆ “กูไม่ได้โง่นะน่าน”

“มึงโง่”

“กูบอกว่ากูไม่ได้โง่ไงสัส!!” ผมต่อยไปที่ไหล่ไอ้น่านทีนึง มันทำหน้าเหยเกแต่ก็ยังยิ้มออกมาตรงมุมปาก “กูสอบเข้าคณะมึงได้กูไม่ได้โง่”

“เรื่องนั้นเป็นเพราะแลคเชอร์กูหรือเปล่า”

“ไม่ใช่...กูเก่งของกูเอง แลคเชอร์มึงไม่ได้ช่วยเชี่ยอะไรสักอย่าง” น่านฟ้าพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจแต่แววตามันไม่เคยเชื่อในสิ่งที่ผมพูดสักนิด ออกจะกึงๆไปในทางล้อผมมากกว่าด้วย “กูบอกว่ากูเก่งไงเล่า!!!”

ไอ้น่านชอบทำตัวกวนประสาท ขอให้ได้แกล้งผมนิดๆหน่อยๆก็ดูมันจะอารมณ์ดีขึ้นจนน่าหมั่นไส้

“โอ้ยยย” ผมต่อยมันไปอีกที “เจ็บครับ ยอมแล้วครับ ยอมแล้ว” มันยกมือสองข้างขึ้นเหมือนคนยอมแพ้ ก่อนจะดึงขาผมให้ขยับขึ้นไปนั่งเกยบนตักตัวเอง หน้าผากวางลงบนลาดไหล่ ลมหายใจร้อนเป่ารดผิวเนื้อที่ไม่มีเสื้อผ้ากั้นทำเอาผมลมหายใจสะดุด “ยอมแล้วครับ ผมยอมแล้ว”

“กูไม่ได้โง่น่าน กูเก่ง” ใครมันจะไปชอบให้คนอื่นมาด่าตัวเองว่าโง่ ผมคนนึงอ่ะไม่ชอบที่สุด ยิ่งเรื่องที่สอบเข้ามหาลัยนั้น ผมทำด้วยตัวผมเองแท้ๆ แลคเชอร์มันก็แค่ส่วนเล็กๆที่ไม่สำคัญที่เหลือมันเป็นเพราะความพยายามของผมตั้งหาก

“ครับ ซนเก่งที่สุด”

“กวนตีนกูอีกแล้ว” ผมผลักหัวไอ้น่านออกจากไหล่ แต่สงสัยชาติก่อนแม่งเกิดเป็นตุ๊กแก แกะเท่าไหร่แม่งก็ไม่ออก สุดท้ายเลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลยให้ไอ้น่านกอดผมอยู่ในท่าสุ่มเสียงแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ระหว่างเราไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดตัวเอง มีเพียงสัมผัสจากไอ้น่านเท่านั้นที่ยังคงใช้นิ้วโป้งลูบไปมาที่มือผมเบาๆราวกับปลอบโยนและกล่อมเราทั้งคู่ให้หวนนึกถึงเรื่องในอดีต

“ซน”

“.......” ผมได้ยินมันเรียกนะ แต่ไม่อยากตอบอ่ะ

“ซนครับ”

“......” ผมเอียงคอมองหน้ามัน ไอ้น่านยิ้มตรงมุมปากแล้วใช้ศรีษะโขกลงบนไหล่แล้วเรียกชื่อผมไปพร้อมๆกัน

“ซน ซน ซน”

“เรียกอะไรนักหนาวะ มึงมันน่ารำคาญ”

“ก็พี่เรียกน้องแล้วน้องไม่ตอบพี่” ผมหันขวับไปมองหน้าไอ้น่านแล้วยู่ปากใส่มัน

“K ใครน้องมึง ตั้งแต่เกิดมากูจำไม่เห็นได้เลยว่าเคยมีพี่หน้าตาทุเรศเหมือนมึง” ไอ้น่านหัวเราะขำเบาๆก่อนจะเอื้อมมือมาบีบปากผม

“เรียกไม่ตอบ พูดไม่เพราะ มันน่าจับกดลงกับเตียงนัก” ไม่พูดเปล่าไอ้น่านเปลี่ยนทิศทางมือตัวเองจากมือผมมาที่หน้าท้องผมทันที

“หยุดเลย”

“คนมีมารยาทเวลาใครเรียกมันก็ต้องขานตอบไม่ใช่โวยวายแบบนี้”

“เอออออ ใช่กูมันไม่มีมารยาท” ผมปัดมือไอ้น่านออกจากท้องตัวเอง มันหัวเราะอีกแล้ว แม่งน่าหมั่นไส้ กูไม่ใช่ตัวตลกนะเว้ย “แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องที่มึงจะมาหัวเราะกูด้วย”

“โอเคๆ ยอมแล้วๆ” มันพูดว่ายอมมาสองรอบก็ไม่เห็นว่ามันจะยอมผมจริงๆสักที

“เรื่องที่กูบอกว่ากูไม่ได้ดป็นอะไรกับแอล กูพูดจริงนะซน” น่านฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง มันลุกขึ้นนั่งดีๆก่อนจะยกมือทั้งสองข้างขึ้นจับหน้าผม

“ไม่เคยเป็นอะไรกัน” ผมเม้มปากแน่น จริงๆไม่อยากฟังด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่ามันเป็นคำโกหกที่น่านฟ้าสร้างขึ้นมาเพื่อแก้แค้นผมหรือเปล่า ผมรู้ตัวเองดีว่าผมไม่ใช่คนใจแข็ง ยิ่งเห็นมันนั่งอยู่ตรงหน้าแบบนี้ ใจผมมันอ่อนไปมากกว่าครึ่งแล้วด้วยซ้ำ

“แต่เมื่อกี้มึงกอดกับพี่เขา”

“แอลมีปัญหาเรื่องส่วนตัวนิดหน่อย”

“แต่พี่แอล...เขาชอบมึง” ความจริงจากปากพี่เขาที่ผมได้ยินมา ไม่มีทางเป็นเรื่องโกหกได้ ในเมื่อสีหน้าและท่าทางตอนนั้นมันเต็มไปด้วยความรักที่ค่อนข้างจะชัดเจน

“มันไม่ได้ชอบกู...ถ้ามึงพอจะจับสังเกตตอนที่อยู่หนองคายได้...มึงจะรู้ว่าจริงๆแล้วแอลมันชอบใคร” ผมเงียบ นึกถึงตอนที่อยู่หนองคาย ตอนนั้นผมค่อนข้างมั่นใจว่าพี่แอลกับพี่โก้มีบางอย่างต่อกัน แต่คำพูดที่ได้ยินจากปากเขาเองมันชัดเจนมากกว่า

“คำพูดมันชัดเจนกว่าการกระทำนะน่าน”

“ถ้ามึงหมายถึงเรื่องที่มันบอกชอบกูต่อหน้ามึงวันนั้น...จริงๆแล้วมันเป็นเรื่องที่กูสร้างมันขึ้นมาเอง” สิ่งที่น่านฟ้าพูดไม่ได้ทำให้ผมแปลกใจเท่าไหร่ เหมือนพอจะเดาๆออกตั้งแต่คราวแรกที่มันพูดว่าไม่ได้เป็นอะไรกับพี่แอลแล้ว แต่สิ่งที่ยังย้ำชัดก็คือสิ่งที่ผมเห็นกับตาตัวเอง

“แต่มึงกับพี่เขาจูบกัน”

“อันนั้นกูก็สร้างสถานการณ์ขึ้นมาเหมือนกัน ไม่ได้จูบจริงๆหรอก” ปากที่เม้มแน่นอยู่แล้วกลับแน่นสนิทยิ่งกว่าเก่า มือผมกำจนรู้สึกถึงเล็บที่จิกลงไปในเนื้อ ผมโกรธ ส่วนหนึ่งก็โกรธคนตรงหน้า แต่โกรธตัวเองมากกว่าที่รู้สึกดีใจกับสิ่งที่มันพูด

“มึงทำแบบนี้ทำไมวะน่าน มึงเกลียดกูเหรอ...อยากให้กูรู้สึกแบบไหน...เจ็บ? หรืออยากให้กูทรมาน...กู..เจ็บแล้วน่าน....อึก...กูเจ็บแล้ว” ผมก้มหน้ามองมือตัวเองที่กำแน่นสนิท ไม่อยากมองหน้ามัน โกรธตัวเอง โกรธมันด้วย โกรธทุกอย่างที่เป็นแบบนี้ “มึงแก้แค้นกูสำเร็จแล้วน่าน...ฮึก...จริงๆนะ...กูเจ็บแล้วจริงๆ”

“ซน...เรื่องแก้แค้นไม่เคยอยู่ในหัวกูเลยสักนิด เรื่องที่อยู่ในหัวกู มีแต่มึง กูคิดแค่ว่า กูจะทำยังไงให้มึงมาอยู่กับกู ทำยังไงให้มึงอยู่ตรงนี้...แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้วแหละ......” น่านฟ้าพูดออกมาด้วยเสียงที่สั่น ดวงตาแดงกร่ำบ่งบอกอาการของมันได้ดีว่าตอนนี้มันรู้สึกยังไง

“........”

“เพราะถึงกูจะทำยังไง คนที่มึงให้ความสำคัญที่สุดก็คงไม่ใช่กูอยู่ดี...เพราะงั้น...กูเลยคิดว่ากูจะทนทำแบบนั้นไปทำไม ในเมื่อสุดท้ายมึงก็ไม่ได้รักกู ...” น่านฟ้าถอนหายใจออกมาอีกรอบ มันเงยหน้าขึ้นฟ้า เงียบเสียงอยู่นาน “ทั้งที่รู้ว่ามึงไม่รัก แต่หัวใจกูก็ไม่เคยห้ามร่างกายไม่ให้มาหามึงได้เลยสักครั้ง”

“ที่กูกลับมาเพราะกูทนไม่ไหว...กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมึงซน ...กูคิดถึง...”เสียงน่านฟ้าดูเศร้าไม่ต่างจากใบหน้ามันเลยสักนิด “ถ้ามึงยังพอมีความผูกพันต่อกูบ้าง กูขอกลับมาในฐานะเดิมได้ไหมวะ...ไม่ต้องเป็นคนรักอย่างที่กูอยากได้ก็ได้...แค่ได้เป็นคนที่อยู่กับมึง แค่นั้นก็พอ”

น่านฟ้าดูโรยราเต็มที น้ำเสียงเหมือนคนที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ

“ได้ไหมวะ” ไอ้น่านเหมือนหมาตัวใหญ่ที่รอคอยอะไรสักอย่างจากผม มันจะไม่ยอมลุกไปไหนถ้าไม่ได้ในสิ่งที่มันต้องการ

“อื้อ ดิลก็ได้” ผมพยักหน้าครางรับปากน่านฟ้าในลำคอ ก่อนจะเป็นมันที่ดึงผมมากอดแน่น คำขอบคุณยังกระซิบอยู่ข้างหู ผมหลับตาลงแล้วยกมือขึ้นกอดตอบมัน

“ดิล” จูบอ่อนหวานที่ไม่ได้รับจากมันมานาน เป็นเหมือนกับไฟที่กำลังจุดให้เราทั้งคู่โชติช่วง

ผมยอมรับว่าผมนิสัยเสีย ผมรู้ว่าน่านฟ้ามันยังไม่รู้ว่าผมเลิกกับน้องเอยแล้ว แต่ผมก็ยังไม่ยอมบอกมัน ความกลัวเข้าครอบงำจิตใจจนขลาดเขลาไปหมด ผมกลัวจะเสียไพ่ใบสุดท้ายไป ผมกลัวจะเสียหน้า ถ้าผมบอกมันหมดเปลือกว่าผมเลิกกับน้องเอยแล้วมันจะตะโกนใส่หน้าผมว่า ซน ที่กูทำไปทั้งหมด ก็แค่ต้องการแก้แค้นมึง

ผมกลัวว่ามันจะเป็นแบบนั้น


“พอก่อน” ผมยกมือข้างนึงขึ้นแนบอกไอ้น่าน มืออีกข้างปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้มันล่วงล้ำเข้ามาอีก น่านฟ้ายิ้มแล้วจูบลงบนมือผมแล้วใช้ลิ้นชอนไชเข้ามาตามซอกนิ้ว “หยุดไง จังไรเหรอ”

“แนวๆนั้น”

“น่านฟ้า อยากให้กูตัดลิ้นมึงขาดไหม”

“ไม่ครับอยากครับน้องซน”

“กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ใช่น้องมึง” ผมตาขวางเงยหน้ามองไอ้น่าน ส่วนเจ้าตัวก็เอียงคอทำหน้าไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด “กูไม่ได้อยากเป็นน้องมึง”

“อืมมมมมม” มันพยักหน้าแล้วอมยิ้มตอนที่ผมพูดจบ “กูก็รู้สึกว่าไม่ได้อยากเป็นพี่มึงเหมือนกัน”

“เลิกทำหน้าเหนือชั้นใส่กูสักทีเถอะ ไปเอาน้ำมาหน่อยจะกินยา” ผมบอกไอ้น่านแล้วหันไปใส่เสื้อยืดที่ถอดวางอยู่มาใส่

“มึงใช้กู” มันเลิกคิ้วถาม

“ใช้ไม่ได้เหรอ” ผมเองก็เลิกคิ้วถามมันต่อ

“ได้ครับ” สุดท้ายมันก็ต้องเดินไปเอาน้ำมาให้ผมกินยาอยู่ดี เวลาชนะความรู้สึกมันเป็นแบบนี้เองสินะ หึหึ ผมกินยาแก้แพ้เสร็จก็ยื่นแก้วส่งกลับไปให้ไอ้น่าน ล้มตัวลงนอนบนที่นอนอีกครั้ง เพราะหลังจากกินยาไม่เกิน 15 นาที ความง่วงจะเข้าครอบงำทันที

“มึงออกไปทำกิจกรรมกับคนอื่นก็ได้”

“ไม่เป็นไร กูอยากทำกิจกรรมกับมึงมากกว่า”

“ตลกและ”

“เดี๋ยวก็รู้ว่าตลกไหม” น่านฟ้าถือวิสาสะสอดตัวเองเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกับผม อาการใจเต้นที่ปกติไม่เคยเป็นกลับรู้สึกมากมายในวันนี้ มันไม่ต่างจากการที่ผมกับมันเพิ่งเริ่มจีบกันใหม่ๆเลยด้วยซ้ำ ตอนนั้นที่ผมไม่รู้สึกตื่นเต้นอาจจะเป็นเพราะว่าผมไม่เคยถามใจตัวเองว่ารู้สึกยังไงกับมันด้วยมั้ง ตอนนี้พอรู้ความรู้สึกตัวเองขึ้นมามันถึงได้ตื่นเต้นแบบนี้

“หวัดดีครับ”

“อะไรของมึง...ประสาท” ผมหุบยิ้มตัวเองไม่ได้ ยิ่งเห็นหน้าหล่อๆของมันขยับเข้ามาเรื่อยๆผมก็ยิ่งหลุดยิ้ม จนผมต้องดึงเอาผ้าห่มขึ้นมาปิดปากไม่ให้ไอ้น่านเห็นนั่นแหละถึงรู้สึกหายเกร็ง

“เปล่าแค่คิดว่ากูจะจีบมึง...แค่นั้น”

“ไหนบอกว่าอยากกลับมาในฐานะเดิม”

“ก็ฐานะเดิม ที่เพิ่มเติมก็คือจีบมึงด้วย เผื่ออะไรๆมันอาจจะเปลี่ยน” น่านฟ้ายกมือขึ้นลูบหัวผม มันยังคงยิ้มมีความสุข รอยยิ้มที่ผมไม่ได้มองใกล้ๆแบบนี้มานานเกือบสองเดือน ผมคิดถึงมันไม่ต่างจากที่น่านฟ้าบอกผมสักนิด

“น่าน...”

“หืม??”

“มึงคงไม่มีเรื่องปิดบังกูอีกแล้วใช่ไหมวะ” ผมเงยหน้าถามมัน แต่ไอ้น่านไม่ได้ตอบอะไร “มึงคงไม่มีเรื่องโกหกกูแล้วใช่ไหม”

“จริงๆก็มี แต่เดี๋ยวค่อยบอกได้ไหม”

“ทำไมล่ะ” ผมอ้อนมัน ผมอยากรู้ว่าสิ่งที่มันยังปิดบังผมอยู่คืออะไร ผมไม่อยากเจ็บในตอนท้าย ตอนที่ทุกอย่างกำลังมีความสุข

“เอาไว้ให้อารมณ์มันสงบกว่านี้ก่อนแล้วกูจะเล่าทุกอย่าง” ผมขมวดคิ้วมองหน้ามัน

“อารมณ์อะไร”

“อารมณ์ใต้ร่มผ้า โอ้ยยยย ซน เจ็บนะ” ไม่ให้เจ็บได้ไง ผมตบไปที่บ้องหูไอ้น่านโคตรแรง

“มึงมันเจ้าเล่ห์น่าน อย่าให้กูรู้เองนะว่าสิ่งที่มึงปิดบังมันคืออะไร แล้วเรื่องอารมณ์ใต้ร่มผ้ามึงอ่ะ กูไม่ให้” ผมผลักอกมันออกจากตัวแล้วนอนหันไปอีกทาง ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองเหมือนหนอนดักแด้ ไม่ให้ไอ้น่านล่วงล้ำเข้ามาได้

“ซนมึงใจร้ายมากอ่ะ แต่ก่อนง่ายกว่านี้นี่” มันด่าผมว่าผมง่าย ผมไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย ก็อาจจะใช้ว่าครั้งแรกของเราเริ่มต้นด้วยการที่ผมสมยอม และถึงครั้งต่อๆมาถึงมันจะสมยอมขึ้นเรื่อยๆก็เถอะ แต่ต่อจากนี้ผมตั้งปนิธานไว้เลยว่าผมจะไม่ยอมแล้ว ไม่ยอมคนแบบนั้นอีก “ไม่อยากเหรอ”

“ไม่!!!!!”

“นะๆ”

“ไม่ต้องมานะๆเลย มึงมันน่ารำคาญ” ผมยกมือขึ้นปิดหูตัวเองแล้วหดคอหนีไอ้น่านที่กำลังใช้ริมฝีปากสัมผัสทั่วใบหู “หยุดเลย”

“โหดร้าย”

“เรื่องของกู”

“เรื่องของเราทั้งนั้น” น่านฟ้าขยับมากอดผมทั้งๆที่มีผ้าห่มผืนหนากั้นระหว่างเรา “คืนนี้กูจะมานอนนี้”

“ใครอนุญาต”

“ไม่ต้องรอมึงอนุญาต กูก็อนุญาตตัวเองได้น่าซน...ขอบคุณนะ” คำพูดสุดท้ายที่น่านพูดเหมือนมันไม่ได้เข้ากับประโยคแรกเท่าไหร่ จนสุดท้ายผมทนไหวเลยหันหน้ามามองไอ้คนที่กอดผมอยู่ “ขอบคุณ”

“.........”

“ที่ให้กูกลับมา” ผมอาจจะเป็นผู้ชายที่โง่ที่สุด และก็เป็นผู้ชายที่เอาแต่ใจตัวเองที่สุด ผมไม่รู้ว่าอนาคตผมจะถูกมันหลอกอีกไหม ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ผมไม่กล้าทิ้งไพ่ใบสุดท้าย

ผมกลัว กลัวว่าคนที่แพ้สุดท้ายจะกลายเป็นผม แต่ว่าผมไม่อยากให้เรื่องมันคาราคาซังแบบนี้เลย ไม่อยากให้เส้นทางเดินระหว่างผมกับมันเต็มไปด้วยความระแวง

“น่าน” ผมรักมัน รักไอ้คนที่นอนยิ้มให้ผมอยู่ตรงหน้า รักมากจนมองข้ามหลายอย่างที่ผ่านมาได้โดยไม่สนใจความรู้สึกเจ็บปวดของตัวเองด้วยซ้ำ

“กู...กับน้องเอย”


“.........”

“เลิกกันแล้วนะ” ผมคิดแค่ว่ามันคือการแลกความเจ็บซึ่งกันและกัน น่านมันเจ็บเพราะรัก ผมเองก็เจ็บเพราะรักไม่ต่างกัน


และผมก็อยากจะเชื่อมันอีกสักครั้ง



แค่อีกสักครั้งก็พอ

>>>TBC<<<
สั้นไปหน่อย แต่เนื้อหาตอนนี้มันมีแค่นี้จริงๆ ก็หวังว่าทุกคนจะโอเค มาอัพอีกทีน่าจะวันศุกร์นี้นะคะ 
ช่วงนี้ยุ่งมาก ไม่มีเวลา ขอบคุณที่ยังตามอ่านตามเม้นอยู่นะคะ ขอบคุณค่ะ

[❣☾月亮☽❣]

   ยังโล่งใจได้ไม่สุดอะ

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ   

[fay 13]

 

[Mouse2U]

พี่น่านรีบๆ บอกความลับเรื่องรูปภาพไวๆ เข้านะคะ ก่อนที่จะถูกน้องเอยชิงตัดหน้าพูดมันออกมาเสียก่อน และถึงแม้ว่าซนจะได้รู้จากปากน้องเอยก่อน เราว่าซนก็คงจะไม่โกรธพี่น่านมากสักเท่าไรหรอก(มั้งนะ ><) เพราะยังไงๆ สักวันนึงน้องเอยก็ต้องรู้อยู่ดีนั่นล่ะว่าพี่น่านกับซนแอบกิ๊กกันอยู่ ที่สำคัญเลยคือ ไม่ว่าน้องเอยจะรู้ได้ด้วยวิธีไหนก็แล้วแต่ 'ความเจ็บปวด' ที่ได้รับก็ไม่ได้จางหายไปอยู่ดีนั่นล่ะนะคะ

[fahsida]

คืนดีกันแล้ว แต่ก็ยังค้างคาเรื่องน้องเอยอยู่ดีที่พี่น่านยังไม่ได้เล่า ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเล่าไปเลยเถอะพี่น่าน

[mutoo]

เปิดใจให้กัน ดีกันให้แม่ยกชื่นจาย

[helpmeiiz]

บอกแล้วๆๆๆ เต็มที่เลยพี่น่านน ซนซนโสดสนิท

[mild-dy]

 

[iceman555]

อร๊ายยย จะเข้าใจกันซะที

[icecreamii8_]

ในที่สุดก็เข้าใจกันซักที รอตอนต่อไปค่า

[candyon]

Because of you ซน ตอนที่ 26 can I trust you???

ผมกับน่านฟ้านอนคุยกันตั้งแต่บ่ายจนตอนนี้เกือบบ่ายสามแล้วก็ยังหาเรื่องมาคุยกันได้ตลอด ยาแก้แพ้ที่ทำให้เกิดอาการง่วงไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกง่วงเลย บางทีความสุขที่เกิดจากการได้คุยกับคนตรงหน้าอาจจะทำให้ผมไม่อยากหลับ ผมกลัวว่าตอนที่ผมตื่นขึ้นมาความสุขตรงหน้าจะหายไป

“เงินกับทองสบายดี ตอนนี้มันตัวอ้วนมากอ่ะ” ผมขยับตัวนอนพิงอกไอ้น่าน หยิบมือถือมันมาเล่น ในนั้นยังมีรูปผมที่เราถ่ายด้วยกันไว้หลายใบ มีรูปมันกับพี่แอลบ้าง กับเพื่อนๆคนอื่นบ้าง แต่รูปผมยังเป็นคนที่เยอะที่สุดมากกว่ารูปเจ้าของมือถือด้วยซ้ำ ผมกับน่านฟ้าเรามีเรื่องมากมายพูดคุยกันไม่รู้หมด ช่วงเวลาสองเดือนเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานทั้งตัวผมและมัน

“จริง แต่มึงผอมลงเยอะมาก ทำไมไม่กินข้าว”

“ก็มันไม่หิว” ผมยู่ปากแล้วมองหน้าไอ้คนที่นอนกอดผมอยู่

“ไม่หิวก็ต้องกิน มึงผอมไปกอดแล้วไม่เต็มไม่เต็มมือ” ผมยักไหล่ไม่แคร์ก่อนจะเปิดเกมส์ในมือถือไอ้น่านเล่น ด่านยังเป็นด่านเดิมที่ผมเล่นค้างไว้ นั่นก็หมายความว่ามันไม่ได้เข้ามาเล่นเกมส์ที่พี่โหลดไว้ ไม่ได้ลบเกมส์ที่ผมชอบ พอหันไปมองหน้ามันไอ้น่านก็แค่ทำหน้าตาน่าหมั่นไส้ขยี้หัวผมเบาๆก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่งดีๆ

“อื้ออ” ผมเล่นเกมส์อยู่พอแม่งขยับมันเลยทำให้เกมส์ที่ผมเล่นอยู่สะดุด

 “กูจะไปเก็บเสื้อผ้ามาไว้ห้องนี้” ผมพยักแล้วลุกขึ้นนั่งปล่อยให้ไอ้น่านออกจากห้องไป ผมไม่ได้สนใจอะไรนอกจากเกมส์ในมือ




Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

“ว่าไงคะน้องเอย”

(เสียงสดใสกว่าเมื่อเช้านะคะ มีอะไรน่าสนุกหรือเปล่า)

“ไม่นะคะ ปกติ” ผมใช้คอแนบกับโทรศัพทแล้วล้มตัวลงนอนหยิบมือถือไอ้น่านมาเล่นเกมส์ต่อ

(พี่ซนกลับมาวันไหนอ่ะ เอยว่าจะชวนไปกินข้าว)

“น่าจะวันอาทิตย์ ยังไงเดี๋ยวพี่โทรหาอีกทีนะ” เสียงงอแงของน้องเอยที่ดังมาอีกฟากของโทรศัพท์ทำให้ผมอดหัวเราะไม่ได้

“ซน” ไอ้น่านเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเรียกชื่อผม “กระเป๋าไอ้จันอยู่ไหนกูจะเอาไปไว้ในห้องพี่มัน”

ผมบุ้ยปากไปทางกระเป๋าที่ยังอยู่ในสภาพที่ยังไม่โดนรื้อค้น ไอ้น่านพยัดเพยิดทำนองว่าใครโทรมา ผมก็ได้แต่ส่ายหัวว่าไม่มีอะไร แล้วพูดแบบไม่มีเสียงว่าเพื่อน มันพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป เสียงง้องแง้งในโทรศัพท์ก็เงียบลงเหมือนกันแต่น้องเอยก็ไม่ได้วางสาย

“น้องเอยคะ ยังอยู่หรือเปล่า”

(ค่ะ ยังอยู่...พี่ซนคืนดีกับพี่น่านแล้วเหรอคะ) ผมเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร น้องเอยรู้เรื่องของผมกับไอ้น่านเพราะมือถือของผมเอง เสียงถอนหายใจดังยาวก่อนจะเงียบไปอีกรอบ (พี่คงรักเขามากสินะคะ...ผู้ชายคนนั้น่ะ)

“......”

(พี่ซน...เขาไม่ใช่คนดีอย่างที่พี่ซนเข้าใจหรอกนะคะ...)น้องเอยเงียบอีกครั้ง เสียงดังรอบข้างน้องก็เหมือนเงียบลงด้วย บางทีน้องเขาอาจจะเดินออกมาหาที่เงียบๆในการคุยกับผม (เขา...เป็นคนทำให้เราเลิกกัน)

“ไม่ใช่หรอก เป็นพี่เองที่ทำให้เราเลิกกัน”

(ไม่ใช่พี่ซนค่ะ คนที่ทำให้เราเลิกกันคือเขา เขาเป็นคนบอกเอยเองว่ารูปในมือถือพี่ซนมีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับการนอกใจ เขาเป็นคนบอกเอย) ที่ผมเงียบไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อเพราะจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา ผมรู้แล้วว่าคนอย่างน่านฟ้ามันทำได้ทุกอย่าง

“..........”

(..ที่พี่เงียบเพราะพี่ไม่นึกโกรธคนๆนั้นใช่ไหมคะ พี่ซน...ถามจริงๆเถอะ..พี่เคยรักเอยบ้างไหมคะ” เสียงน้องเอยเงียบไป ผมได้ยินน้องเขาเป่าปากราวกับระบายอารมณ์ความรู้สึกที่คั่งค้างอยู่ในใจให้ออกไปให้หมด “ที่ผ่านมาที่พี่ยอมคบกับเอยเพราะต้องการรับผิดชอบแค่นั้นหรือเปล่าคะ....ฮึก...)

“น้องเอย...”

(เอยรักพี่ซน รักจนคิดว่ายอมได้ถึงแม้ว่าพี่จะเคยเป็นอะไรมาก่อน เอยยอมเลิกกับพี่เพราะคิดว่าเราอาจจะเริ่มต้นใหม่ได้...ฮึก...แต่พี่...พี่ดันกลับไปหาเขา กลับไปหาคนที่ทำร้ายพี่...)

“พี่ขอโทษ...”

(พี่ทนได้ยังไงพี่ซน...ผู้ชายคนนั้นเขาใจร้ายกับพี่ขนาดนี้...) ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมทนได้ยัง ไม่รู้ว่าทำไมถึงให้อภัยมันง่ายดายขนาดนั้น  อาจจะเป็นเพราะผมรู้ว่าที่ผ่านมามันเองก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าที่ผมเจ็บ ผมอยากให้เรื่องนี้มันจบลงสักที ถึงแม้ว่าผมกับไอ้น่านจะเป็นคนที่เห็นแกตัวก็ตาม

“พี่ขอโทษ” ผมรู้ว่าต่อให้ผมขอโทษน้องอีกกี่พันครั้งมันก็ยังไม่สาสมแกสิ่งที่ผมทำกับน้องเลยสักนิด เอยดีกับผมมาก มีก็แต่ผมที่เอาแต่ทำร้ายน้อง

(ฮู่ววว...) เสียงเป่าปากดังขึ้นอีกรอบ ผมทำให้น้องร้องไห้ ผมไม่อยากเป็นคนเลวที่ทำให้ผู้หญิงร้องไห้เพราะเราหลายครั้งหรอกนะครับ

(ช่างมันเถอะค่ะ เอยไม่อยากฟังคำขอโทษของพี่ซนแล้วแหละ... แต่เอยอยากจะเตือนพี่ เอยไม่รู้ว่าคนอย่างผู้ชายคนนั้นที่พี่ซนรู้จักเป็นแบบไหน แต่จากที่เอยมอง...เขาคือคนเห็นแก่ตัวที่สามารถทำทุกอย่างเพื่อตัวเขาเอง...พี่ซนคะ..คนแบบนี้ไม่ใช่คนดีหรอกนะ  ใครจะไปรู้ว่าที่เขาทำมากมายขนาดนี้บางทีเขาอาจจะทำเพื่อแก้แค้นพี่ก็ได้) ผมไม่อยากจะเชื่อว่ายังมีคนที่คิดเหมือนผม เรื่องที่ไอ้น่านกลับมาเพราะอยากแก้แค้น อยากทำให้ผมเจ็บ แต่ไม่รู้สิครับ ผมมองตามัน ผม...ไม่เห็นความแค้นจากดวงตามันสักนิด

“ไม่หรอก...น่านมันไม่ใช่คนแบบนั้น” ถ้ามันจะหลอก ก็ถือว่าการหลอกครั้งนี้ มันทำได้แนบเนียนมากจนผมเชื่อ

“...พี่เชื่อใจมัน...” ผมกับน้องเอยคุยกันอีกสักพักก็วางสายไป เสียงเฮจากด้านนอกบ่งบอกว่าอาจจะมีสักทีมที่ตอนนี้ชนะเกมส์อะไรสักอย่าง ความร้อนของแสงแดดไม่ได้ทำให้เสียงหัวเราะสนุกสนานด้านนอกลดทอนลงไปได้เลย อากาศเย็นจากแอร์บวกกับอากาศเมื่อยตัวทำให้ผมงีบหลับลงไม่ยาก แต่ก่อนจะหลับผมสัมผัสได้ถึงปลายนิ้วที่เกลี่ยแก้มผมอยู่

“น่าน.. กูง่วง...จะนอน” ผมปัดมือมันออกจากแก้มแล้วซุกหน้าลงกับที่นอน ดึงผ้าห่มปิดเกินครึ่งหน้าแล้วหลับตาลงอีกครั้ง

“ทั้งๆที่คนอื่นทำกิจกรรมกัน...แต่มึงกลับมานอนเนี่ยนะไอ้เตี้ย” ผมขมวดคิ้วหันหน้าขวับมามองคนที่พูด มั่นใจว่าคนที่พูดเมื่อกี้ไม่ใช่ไอ้น่านแน่ๆ

“พี่แอล??”

“เออกูเอง” พี่แอลนั่งอยู่บนเตียง เอียงคอพยักหน้า แล้วส่งยิ้มมาให้ผม

“พี่มาได้ไงอ่ะ”

“ก็เปิดประตูเข้ามา” กวนตีน มันยังกวนตีนผมเหมือนเดิม “ดีกับไอ้น่านแล้วงั้นสิ”

ผมพยักหน้าแทนคำตอบ มองดูพฤติกรรมของคนตรงหน้า อยากรู้ว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอะไรบ้างไหมถ้ารู้ว่าผมคืนดีกับไอ้น่าน ผมเองก็ยังไม่ปักใจเชื่อเรื่องที่ไอ้น่านบอกว่าจริงๆแล้วพี่แอลชอบพี่โก้ ถึงแม้การกระทำเขาตอนที่อยู่หนองคายจะบอกชัดเจนแต่คำพูดพี่แอลที่บอกว่าชอบไอ้น่านในวันนั้น มันชัดเจนอยู่ในหัวผมมากกว่า

“ดีแล้วแหละกูเองก็เหนื่อยที่จะเล่นละครแล้ว” พี่แอลถอนหายใจออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างผม “มึงนี่น่ารักจริงๆนั่นแหละน้า”

เขาเอามือข้างนึงจับหน้าผมแล้วลูบเบาๆ

“ถ้าคนที่กูรัก...เขารักกูบ้าง...ก็คงจะดี” พี่แอลเป็นผู้ชายหน้าตาหล่อคนนึง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้โดดเด่นเท่าไอ้น่านกับพี่บาสหรือพี่โก้แต่พออยู่รวมกลุ่มกัน คนที่โดนคนอื่นเข้าหามากที่สุดกลับเป็นคนตรงหน้าผม เพราะด้วยบุคลิกที่เป็นกันเอง ดูท่าทางเข้าหาง่ายถึงจะปากหมาไปหน่อยแต่โดยรวมก็ถือว่าอยู่ในระดับที่พอรับได้ ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่คนอย่างพี่แอลจะมีคนมาให้เลือกมากกว่าคนอื่น

“ผมถามอะไรพี่แอลอย่างหนึ่งดิ” พี่แอลเลิกคิ้วเป็นสัญญาณราวกับให้ผมถามได้ “พี่ชอบพี่โก้มานานแล้วเหรอ”

“ไอ้น่านเล่าให้มึงฟัง??” ผมพยักหน้า “หึ...ก็คงตั้งแต่ปีหนึ่งล่ะมั้ง...”

“แล้ว...พี่ชอบมานานขนาดนี้ พี่ไม่คิดจะบอกให้เขารู้ตัวเลยเหรอพี่แอล...” สิ่งที่ผมได้รับรู้จากแววตาพี่แอลผมตีความได้ว่ามันคือเรื่องจริง ความเจ็บปวดที่ฉายออกมาจากแววตามันไม่ใช่เรื่องโกหก

“มันไม่มีประโยชน์น่ะสิ...”

“พี่แอล...พี่ไม่เจ็บเหรอ”

“มากเลยล่ะ” เขาเปลี่ยนท่านอนเป็นนอนเงย สายตาเหม่อลอยมองที่เพดาน “การที่เรารักใครสักคนแล้วเขาไม่รักตอบ มันเจ็บ...เจ็บจนเหมือนจะตายเลยแหละ”

“พี่แอล...”

“พอๆ เราสองคนนี่ทำตัวเหมือนผู้หญิงนอนคุยกันเรื่องไร้สาระเลยว่ะ ไหนดูแขนดิ๊ หายแพ้ยัง ทำสำออยอ่อยเพื่อนกูตลอด” ไอ้พี่แอลดึงแขนผมไปดูว่ายังมีผื่นขึ้นอยู่หรือเปล่า แต่มันก็ไม่ได้มีผื่นขึ้นแล้วจะมีก็แค่สะเก็ดแผลจากที่ผมเกาเท่านั้น “ตอนนี้เขากำลังปล่อยเพื่อนๆมึงไปอาบน้ำ นัดอีกทีคงประมาณ 5 โมงเย็น เดี๋ยวไอ้น่านคงมาตามมึงมั้งตอนก่อนกูเข้ามามันโดนเรียกประชุมด่วน”

“อ้อ”

“กระเป๋ามันวางอยู่ตรงนู้น ลำบากกูต้องยกมาให้ตลอด” ผมพยักหน้า “จะนอนด้วยกันทั้งทีลำบากเพื่อนอย่างกูตลอดอ่ะ คงไม่ใช่ว่าให้กูหาถุงยางให้ด้วยหรอกนะ”

“ตลกและพี่แอล มันไม่ใช่แบบนั้น”

“อ๋อ... ไม่ใส่ถุงสินะ” เชี่ยยยยย พี่แอลแม่งกวนตีนเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ขอให้พูดจาขัดหูผม คนแบบมันน่าโมโหสุดๆ “งั้นมึงก็พักไปก่อน เหลือเวลาอีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะนัดอีกที”

พี่แอลลุกขึ้นจากเตียง บิดขี้เกียจนิดหน่อย ก่อนจะหันมามองหน้าผมอีกครั้ง “หวังว่าคราวนี้คงไม่มีอะไรทำให้มึงผิดใจกันอีกแล้วนะ”

“ไม่แล้วมั้งพี่” เพราะตอนนี้ผมกับมันก็เข้าใจกันมากกว่าครึ่งแล้ว รอแต่ว่ามันจะเล่าเรื่องที่มันปล่อยรูปผมกับน้องเอยตอนไหนก็เท่านั้น

“ดีแล้ว...กูก็หวังให้เป็นแบบนั้น” พี่แอลขยี้หัวผมแล้วเดินออกจากห้องไป ความเงียบกลายมาเป็นเสียงที่ดังที่สุดอีกครั้ง ผมมองกระเป๋าใบใหม่ที่วางอยู่บนโต๊ะคู่กับกระเป๋ากล้องที่ผมจำได้ว่าผมเป็นคนเลือกซื้อให้มัน ครั้งสุดท้ายที่ได้จับคือตอนที่อยู่เชียงคาน ผมตัดสินใจเดินไปที่กระเป๋ากล้องหยิบมันขึ้นมาถ่ายเล่นทั้งในห้อง ตรงระเบียง ก่อนจะขยับนั่งลงตรงม้านั่ง ดูรูปที่ตัวเองถ่ายเมื่อกี้

รูปในกล้องมันไม่ได้ต่างจากในมือถือเท่าไหร่ รูปที่เราไปฝึกงานตอนอยู่ที่หนองคายหรือตอนไปเที่ยวเชียงคานยังไม่ถูกลบ จะมีเพิ่มมาบ้าง ไม่ได้ถึงกับเยอะมากก็คือรูปของพี่แอล มันเป็นรูปที่ถูกถ่ายขึ้นตอนอยู่ในห้อง

ห้องใครสักคนอาจจะเป็นห้องพี่แอลที่ช่วงสองเดือนที่ผมกับไอ้น่านห่างกันแล้วมันไปหมกตัวอยู่ที่นั่น


ไม่รู้ดิ ผมแค่...รู้สึกหึงนิดหน่อยล่ะมั้ง  แต่ผมพยายามคิดแค่ว่ามันไม่มีอะไร ก็ในเมื่อพี่แอลก็เขาเป็นคนบอกผมเองว่าคนที่พี่เขาชอบคือพี่โก้ดังนั้นผมควรจะเบาใจและเลิกคิดมากในเรื่องนี้สักที



เสียงเปิดบานประตูเลื่อนจากอีกห้องหนึ่งพร้อมกับกลิ่นบุหรี่ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินออกมา

“พี่โก้??”

“ว่าไงซน” พี่แกยิ้มแล้วเดินมามาหยุดยืนตรงมุมระเบียงใกล้ๆกับระเบียงห้องผม “ถ่ายรูป??”

“ครับพี่ ที่นี้รีสอร์ทสวย แถมแดดดีด้วย ถ่ายออกมาเลยเป็นที่พอใจพวกบ้ากล้องแบบผม” พี่โก้พยักหน้า พ่นควันสีขาวให้ลอยคลุ้งไปในอากาศ ก่อนจะมองเลยไปที่ใครสักคนที่อยู่อีกฝั่งของสายตา ผมมองตามพี่เขาก็พบว่าคนๆนั้นคือพี่แอล

ผมไม่เห็นเข้าใจเลย สายตาแบบนี้มันแปลได้ความหมายเดียวเท่านั้น

“แล้วนี้มึงเป็นไงมั่ง ปรับตัวได้ยัง” พี่โก้ละสายตาจากพี่แอลแล้วหันมาคุยกับผม

“ก็ดีพี่ ปรับตัวได้นิดหน่อย วิชาเรียนก็ยากบรรลัย ไม่รู้จะเอาตัวรอดได้หรือเปล่า” คิดแล้วแม่งก็ขนลุก ขนาดนี่เพิ่งเปิดเทอมไม่กี่อาทิตย์ชีวิตผมก็จะมอดม้วยจริงๆนะครับ ผมไม่ใช่คนฉลาด แถมไม่ได้ขยันด้วย ดังนั้นมันเป็นเรื่องยากมากที่ผมจะเข้าใจในวิชาที่ยากแบบนี้ ยิ่งไม่เคยเรียนมาผมยิ่งไม่รู้เรื่องเข้าไปใหญ่

“ไอ้น่านเก่ง ให้มันสอนให้ก็ได้” ไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่หรอกครับ ดูน้ำหน้าอย่างไอ้น่านดิแม่งดูเหมือนโง่กว่าคนอย่างผมอีก แต่ก็นั้นแหละ ผมพูดอะไรไม่ได้แล็คเชอร์มันที่เอามาให้ผมตอนสอบเข้าก็เป็นส่วนหนึ่ง(ส่วนเล็กๆ เล็กมาก)ที่ทำให้ผมสอบผ่าน

“ก็กะว่าอย่างนั้นแหละครับ”

“แล้วนี่ไอ้น่านมันย้ายไปนอนห้องมึงเหรอ”

“ครับ พี่แอลบอกพี่เหรอ”

“อื้ม ไอ้แอลมันเองก็ขนเสื้อผ้ามาไว้ห้องพี่เหมือนกัน ตอนแรกมันนอนกับไอ้น่าน แล้วพอไอ้น่านย้ายไปมันก็เอาเสื้อผ้าไอ้ป็อบขนไปนอนกับไอ้จันลูกพี่ลูกน้องมันแล้วตัวมันก็มานอนห้องพี่แทน” ผมพยักหน้า ก่อนจะหันไปมองหน้าพี่โก้อีกรอบ เพราะพี่เขาไม่ได้พูดอะไรต่อมองใครสักคนจนผมหันไปมองตาม

“พี่โก้”

“หืม??”

“พี่รู้หรือเปล่าว่าพี่แอลชอบพี่” ผมถามเพราะอยากรู้ ผมไม่คิดว่าคนอย่างพี่โก้จะไม่รู้เรื่องแบบนี้

“หึ” เขาหัวเราะในลำคอแล้วพ่นควันบุหรี่ออกมาอีกครั้ง “มึงคิดว่าแอลชอบกูจริงๆเหมือนที่มันตั้งใจทำให้คนอื่นเห็นแบบนั้นจริงๆน่ะเหรอซน”

พี่โก้ส่ายหน้าก่อนจะบี้บุหรี่ลงกับที่เขี่ย

"กูจะบอกอะไรมึงอย่างนึงนะซน" พี่โก้ถอนสายตาจากพี่แอลย้ายมาอยู่ที่ผม "มีแต่กูเท่านั้นแหละที่ชอบมันอยู่ฝ่ายเดียว"


ผมไม่เห็นเข้าใจเลย สรุปเรื่องทั้งหมดมันเป็นแบบไหนกันแน่ ผมไม่ได้ถามพี่โก้ต่อ เพราะเหมือนพี่เขาเองก็ไม่อยากจะพูดถึงมันสักเท่าไหร่ การเดินหนีจากไปแล้วทิ้งคำพูดชวนปริศนาแบบนี้เป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึก....ไม่เข้าใจ

ตอนนี้ผม งง ไปหมด ผมเหมือนคนที่กำลังเดินตามเกมส์ของใครสักคน ไม่รู้ว่าจุดเริ่มต้นหรือจุดจบมันอยู่ตรงไหน ผมไม่รู้ว่าเกมส์นี้ใครชนะ ผมไม่รู้ว่าความรักที่วิ่งตามอยู่ตอนนี้มันคุ้มกับสิ่งที่จะเสียไปไหม

ไม่รู้ว่าไพ่ใบสุดท้ายที่ทิ้งจยหมดหน้าตักไปนั้น มันจะกลายเป็นมีดดาบแทงผมในอนาคตหรือเปล่า สิ่งเดียวที่ผมรู้ตอนนี้คือ ผมเชื่อใจไอ้น่านไอ้มากน้อยแค่ไหนกัน

ผม...ไม่รู้เลย

“อ่าว ไม่นอน” ไอ้น่านเปิดประตูเขามาพร้อมกับคำถาม ผมส่ายหัวแล้วยกกล้องขึ้นให้มันดู

“เล่นกล้องอยู่ คิดถึงมัน”

“คิดถึงแต่กล้องเหรอ??? กูล่ะ” ไอ้น่านยู่ปากทำหน้าตาที่คิดว่าน่ารักที่สุด ผมส่ายหัวปิดประตูระเบียงเสร็จก็ขยับมาลงบนเตียง น่านฟ้าเดินตามมานั่งซ้อนหลังผม วางคางไว้บนไหล่แบบที่มันชอบทำ ผมคิดถึงทุกการกระทำที่น่านฟ้าทำ มันไม่ได้ต่างไปจากตอนที่เราอยู่ด้วยกันก่อนหน้านี้เลยสักนิด

“มึงมีอะไรให้น่าคิดถึงน่าน”

“เยอะแยะล่ะกันน่า” ผมเบ้ปากแล้วเปิดไล่ดูรูปในกล้องต่อ คำถามเยอะแยะไหลวนมาในหัว สุดท้ายก็เอ่ยปากพูดออกมาจนได้“ช่วงที่ผ่านมามึงไปยู่กับพี่แอลตลอดเลยเหรอ”

“อื้ม” น่านฟ้าพยักหน้าเอาหัวซุกคอ มือเลื้อยไปมาอยู่แถวของกางเกงผม “ถามทำไมวะ...หึง??”

“ได้ไหมล่ะ” ผมคิดว่าการพูดความจริงมันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

“จริงดิ ไม่อยากเชื่อ ทำไมแฟนน่ารักอ่ะ”

“เราเป็นแฟนกันแล้วเหรอน่าน” ผมใช้มือข้างนึงเขกไปที่หัวมัน น่านฟ้าเองก็พยักหน้ากับไหล่

“คนเป็นแฟนกัน...มันต้องเชื่อใจกันใช่เปล่า” เขาพยักหน้าอีกรอบ “มึงยังมีเรื่องที่ปิดบังกูอีกไหมวะ”

ผมถามแต่มันเงียบ ไม่ตอบเรื่องที่มันเป็นคนบอกน้องเอยเรื่องรูปของเราในมือถือผม

“แล้ว..กู...เชื่อใจมึงได้ไหมน่าน”

“ทำไมถึงถามแบบนั้น...”

“ไม่รู้ดิ...กูแค่อยากรู้ว่ากูเชื่อใจมึงได้ไหม”

>>>>TBC<<<<
เนื้อเรื่องเหมือนแต่งนิยายแนวสืบสวนสอบสวน เราบอกแล้วว่าอย่าเชื่อใจเรา   
อันนี้จะเป็นปมสุดท้ายแล้วนะ เพราะนิยายใกล้จบแล้ว อีกฮึดใจเดียวเท่านั้นค่ะ 
แรงจูงใจของเรื่องนี้มาจากซีรีย์ game of thorn
แล้วชอบประโยคหนึ่งของ littlefinger ที่บอกว่า don’t trust me...
คนที่มีบุคลิกที่น่าเชื่อใจมากที่สุดบางทีอาจจะไม่ใช่คนที่เราควรจะเชื่อใจก็ได้ คำถามคือ...”ใคร”??
ซน
น่านฟ้า
แอล
โก้
น้องเอย หรือ ....???

 

[Mouse2U]

น้องเอย→ซน→←น่าน←แอล←โก้
เราคิดว่าพี่แอลแอบรักพี่น่านนะคะ และพี่โก้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องโกหกซนนี่นา..

อีกอย่าง เราเข้าใจซนนะคะที่คิดระแวงพี่น่าน เพราะก็อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ว่า 'ผู้ชายอย่างพี่น่านนั้นทำได้ทุกอย่างจริงๆ เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ'

ตอนนี้นี่สุดที่จะอึมครึมมากเลยค่ะ ดูอะไรๆ ก็เป็นปริศนาไปเสียหมด ใครพูดจริง ใครพูดโกหกกันแน่นี่ช่างน่าสับสนเสียเหลือเกิน~

[fahsida]

โหย ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมาก หวังว่าคงไม่Bad enddingนะ เค้ายิ่งปลื้มๆ พี่น่านอยู่ด้วย

[❣☾月亮☽❣]

ขอยาแก้มึนแผงนึงค่ะ. จ่ายตังช่องไหนคะ. 

คนเขียนอย่าแกล้งน้องซนอีกนะ. สงสารมัน.   

ใกล้จบแล้วเหรองั้นรอเฉลยนะคะ. ขอบคุณ

[fay 13]

 

[BoolinMini]

คนเขียนนี่แหละค่ะที่ไม่น่าเชื่อใจที่สุด โอ๊ะ หยอกค่ะหยอกกก

รอปมคลี่คลายนะคะ ถ้าให้เราเดา เราเดาว่า แอล ค่ะ

[icecreamii8_]

สับสนมึนงงไปหมดละ 555555
รอตอนต่อไปค่า -3-"

[mooping-7]

โอ้ยยงงจุง 555 สรุปใครน่ากลัวสุดล่ะเนี่ย

[Freja]

แผนผังคุณMouse2U นี่ทำเอาเราแบบมึนไปเลยค่ะ

มารายตัวแล้วกัน
ถ้าหากว่าน่านวางแผนแก้แค้นซนก็พูดไม่ออกเหมือนกัน ถ้าหากว่าทำจริงก็เหี้ยมมากเกินไปแล้ว เราเป็นห่วงซนเพราะรูปแอลในกล้องน่าน ถ้าจริงก็ไม่น่าเหลือที่ให้เป็นพระเอกเหลืออยู่แล้ว

แอลนี่ยังมีสิทธิ์ว่ารักน่านนะ เพราะว่าที่ซนเห็นนั้นก็คือสายตาเจ็บปวดของแอลตอนที่พูดถึงความรัก อาจจะพูดถึงโก้แต่ใจแอลอาจจะไม่ได้นึกถึงโก้

โก้ก็อาจจะมีอะไรในใจกับแอลอาจจะไม่ใช่รัก หรือตัวขัดไม่ให้รักแอล

น้องเอยหวังว่าคงไม่ใช่เพราะนานๆทีจะเจอผู้หญิงที่ไม่ร้ายมากในนิยายวาย แต่ก็อาจจะยาก

หักมุมที่สุดก็คงจะเป็นตัวซนเองที่อาจจะกลับมาแก้แค้นน่านที่ทำตัวเองเจ็บก็ได้

ตอนนี้มีแต่ความกังขาให้ทุกตัวละครแล้วก็คนเขียนด้วย   อย่าดริฟท์มากเลยนะคะกลัวแหกโค้งแล้วตายหมู่ค่ะ

[helpmeiiz]

ปม ปม ปม มาอีกแล้วว

[khuan]

รักน่าน รักซน      เฮ้อเมื่อคืนอ่านตอนตีสอง น้ำตาท่วม วันนี้ตาบวมปิด พึ่งลืมตาได้เนี่ย