6
เสือ
ผมเดินออกจากบ้านหลังจากฟังความในใจของคนเอวบาง ใจเจ็ดปวดเมื่อเห็นน้องร้องไห้ น้ำตาก็พลอยจะไหลตามเมื่อได้ยินคำตัดพ้อ ผมรู้ว่ายังไงวันนี้ก็มาถึง ผมยอมแล้วในตอนนี้ น้องเจ็บผมยิ่งเจ็บมากกว่า ผมเดินทางมาหากองคาราวานตั้งใจแน่แน่วแล้วว่าจะทำทุกอย่างให้จบภายในวันนี้
"สวัสดีครับลุง" ผมยกมือไหว้หัวหน้ากองคาราวาน ทั้งลูกชาย ลูกสาวของลุงเมี่ยงมองแล้วยิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบ เรียกเสียงกรี๊ดเบาๆจากสาวๆกลุ่มนั้นได้เลย
"สวัสดีพ่อหนุ่ม ต้องการอะไรละเอ็ง วันก่อนซื้อเสื้อผ้าไป เมียเอ็งใช้มาซื้ออีกรึไง?"
"เปล่าครับลุง ผมจะมาฝากคนเข้าเมืองน่ะครับ ดูแลเขาให้ดีที่สุด ตลอดทาง แล้วช่วยส่งเขาขึ้นรถให้ผมหน่อย" ผมพูดแล้วยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้ลุงแกไป ลุงมองผมอย่างแปลกใจ ผมเป็นคนเดียวที่ใช้เงินซื้อของทุกอย่าง คนอื่นๆมีอะไรก็เอามาแลก มีเงินหน่อยก็ใช้เงินเล็กๆน้อยๆซื้อ
"เอ็งจะฝากเมียเอ็งเข้าเมืองรึ? เอาเถอะ ข้าจะจัดการตามที่เอ็งจ้างวานข้า พรุ่งนี้ก่อนบ่ายให้เมียเอ็งมาหาข้าที่นี่ เกินบ่ายโมงครึ่งข้าไม่รอแล้วนะ" ผมพูดขอบคุณลุงเบาๆ เดินออกมาห่าง เสียงพูดคุยเบาๆประมาณว่าใครที่ผมฝากไปขบวนเป็นใคร แล้วเสียงพูดคุยกันว่าถ้าเป็นพวกเธอจะไม่ปล่อยเขาไป ผมกลับคิดว่าดีแล้วที่ทำแบบนี้ ผมเห็นแก่ตัวมานานมากแล้ว กลับมานั่งในบ้านมองร่างบางนอนขดตัวใต้ผ้าห่ม ใบหน้าหวานยังมีคราบน้ำตาติดให้ปวดหนึบในใจ มือคล้ำแดด แตกกร้าน ของผมเอื้อมไปลูบหน้านวลเบาๆ คงปกป้องน้องให้ปลอดภัยต่อไปอีกไม่ได้ ทำให้น้องต้องมาลำบาก เสี่ยงชีวิตมาตลอด ผู้ต้องหาที่หนีคดีอย่างเขา ไม่ควรเอาคนที่มีอนาคตต้องมาจมปลักอยู่กับคนที่ไม่มีสิทธิ์ มีเสียงทางสังคม
"ขิม พี่ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง พี่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เจอขิมพี่พูดคำว่าขอโทษนี้ไปมากเท่าไหร่ แต่พี่รู้ว่าประโยคนี้พี่พูดกับขิมมากที่สุด มันอาจดูไร้ค่า สำหรับคนที่กักขังขิม คนที่เอาขิมมาลำบาก แต่มันไม่มีประโยคไหนแล้วที่เหมาะไปกว่าประโยคนี้ คนแบบพี่ ไม่สมควรจะให้อภัย พี่รู้ดี ขอบคุณขิมที่มาทำให้หนึ่งในชีวิตของพี่มีค่า ขอบคุณนะครับที่รัก" ผมก้มจูบหน้าผากน้องเบาๆ ผมปาดน้ำน้ำอุ่นๆที่ไม่ควรจะไหลออกไปแล้วพยายามตั้งสติ
ส่วนลึกไม่อยากปล่อยให้น้องไป
ภายในใจเจ็บปวดรวดร้าวนัก
เพราะว่ารักน้องมากเกินจากไหว
แต่ในเมื่อน้องต้องการจะจากไป
พี่ก็มีแต่อวยพรให้..น้องโชคดี!
ขิม
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า สายตาเพ่งมองเห็นร่างสูงนั่งพิงเสาอยู่ไม่ไกล ผมขยับตัวลุกขึ้นยืน ไปอาบน้า แปรงฟัน แล้วออกมาเห็นพี่เสือหุงข้าวและทำอาหารอยู่ในครัวเล็กๆ ผมอยากเข้าไปช่วยแต่กลับทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง กลัวจะไปเกะกะร่างสูงเปล่าๆ จึงได้แต่นั่งสงเกตไปด้วยเพื่อวันใดวันหนึ่งต้องทำกับข้าวง่ายๆได้บ้าง
"ขิม พี่มาคิดดูแล้ว...เรื่องที่ขิมบอกพี่เมื่อคืน" น่าแปลกที่ใจผมเหมือนเต้นสะดุดไปแล้วก็เต้นแรงขึ้น ตื่นเต้นจนต้องจับมือตัวเองแน่น
"ขอโทษนะสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา" ผมเม้มปาก
"ชังมันเถอะ ขิมรู้ว่าถึงขิมจะพูดยังไง มันก็ลงเอยแบบเดิม" ผมถอนหายใจ ก็คิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
"พี่จะปล่อยขิมไป" ผมชะงัก ใจเต้นแรงด้วยความรู้สึกดีใจที่อ่อล้น
"ล้อเล่นรึเปล่า? ความจริง?" พี่เสือยังทำอาหารต่อไปไม่ได้หันมาพูดกับผมตรงๆ
"ไม่ได้ล้อเล่น วันนี้ก่อนบ่ายขิมให้พี่หนูไปส่งที่กองคาราวานนะ ก่อนบ่ายเท่านั้น ไม่งั้นเขาจะไม่รอ พี่ขอโทษอีกครั้ง และขอบคุณขิมสำหรับที่ผ่านมา พี่จะเข้าไร่แล้ว ขิมก็เตรียมตัวเถอะนะ" ผมดีใจ นั่นคือสิ่งแรกที่มันสิ่งแรกที่ผมรู้สึก แต่พอได้ฟังคำขอโทษผมก็มีความรู้สึกเจ็บปวดไม่ทราบสาเหตุ
"พี่จะไม่ไปทำแบบเดิมอีกแล้วใช่ไหม?" ผมถามออกไปทั้งที่มันน่าจะไม่เกี่ยวอะไรกับผม แต่ผมกลับอยากฟังคำตอบเหมือนเดิม เหมือนครั้งที่พี่เสือเคยบอกผม...
"อย่าห่วง คราวนี้พี่ตั้งใจว่าจะทำอาชีพสุจริตแล้ว ไม่ยุ่งเกี่ยวอีกแล้วกับเรื่องเสี่ยงๆ ขิมจะได้สบายใจและไม่ต้องห่วงคนที่ไร้ค่าแบบพี่หรอก โชคดีนะ" ผมเห็นร่างสูงเดินลงเรือนไป จู่ตามันก็พร่ามัว ผมยกมือมาแตะที่แก้ม
....น้ำตาผมกำลังไหล
ผมอยากได้ยินคำตอบที่ว่า...
"ถ้าห่วงพี่จริงอยากให้พี่เลิกทำอะไรเสี่ยงๆขิมก็อยู่กับพี่สิ เริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน"
ผมอยากฟังคำตอบนี้ ผมเจ็บปวดใจ ผมต้องการอะไรกันแน่ ผมยังไม่อยากไปตอนนี้ ผมยังไม่ทันได้พูดลาเลย น่าจะให้ผมได้เตรียมใจ น่าจะให้ผมได้ขอบคุณ น่าจะให้ผมได้ขอโทษ หรือเพราะผมไม่อยากไปไหนอยากอยู่กับพี่เสือ ผมอยากรู้คำตอบภายใจก้นลึกในใจว่าผมต้องการอะไรจริงๆ
ผมนั่งกระวนกระวายใจ อยู่ในบ้าน ผมนั่งคิดทบทวนเรื่องทุกอย่าง ตั้งแต่เจอพี่เสือ เขาปกป้องผมจากพวกของเขาที่ต้องการจะลวนลามผม เขายอมให้ผมได้กินจนอิ่มโดยที่ตัวเองจะกินของที่ผมกินเหลือ เขาปกป้องผมและเลือกที่จะให้ความเสี่ยงมันเกิดขึ้นกับเขา ไม่เกิดที่ผม ยอมเป็นเหยื่อล่อเพื่อให้ผมปลอดภัยและเขาโดนยิง เขาเชื่อใจผม ให้ผมเอากระสุนออกให้ เขาไม่กลัวว่าถ้าครั้งนั้นผมฆ่าเขาแล้วหนีไปก็ย่อมได้ เขายอมให้ตัวเองเหนื่อยเพื่อให้ผมสบาย เขายอมให้ผมจากเขาไปทั้งที่เขาเจ็บปวด ผมนั่งน้ำตาซึม เขาดีกับผมมาก มากจนผมไม่กล้าจะไปจากเขา ผมกำลังกลัวว่าถ้าไม่มีเขาแล้วผมจะอยู่ยังไง การมีผู้ชายที่ชื่อเสือเข้ามาในชีวิตยอมรับว่าตอนแรกผมเกลียดโชคชะตาที่ทำให้ผมได้เจอผู้ชายคนนี้ ผมให้เขาชอบผม และเขาไม่ปล่อยผมไป เป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวที่สุด แต่ตอนนี้ผมกลับอยากให้ผู้ชายชื่อเสือ เห็นแก่ตัว ผมรู้แล้ว ตอนนี้ผมเองก็ชอบพี่เสือ ในชีวิตนี้เจอผู้ชายแสนดีอยู่สองคน พ่อของผมที่ด่วนจากผมไปกับผู้ชายที่ทำให้ผมพึ่งจะรู้สึกได้ว่าเขามีค่ากับผมมาก คนที่พูดแต่คำว่าขอโทษ ขอโทษ คนที่ควรขอโทษมันคือผมที่รู้ใจตัวเองในวันที่ใกล้จะสายเกินไปแบบนี้ พี่เสือ ผมยอมแพ้แล้ว ไม่อยากโกหกตัวเองว่าความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นมาในเวลาไม่นานมันคือ ความรัก
เสือ
กัดฟันจับจอบถางหญ่าขึ้นหน้าดินจนมืดค่ำ ในเวลาแบบนี้ครอบครัวอื่นคงนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา มีคนคอยท่า แต่อย่างผมก็แค่ทนให้ตะวันตกดิน ข้าวปลาไม่จำเป็นต้องกิน เพราะผมไม่รู้สึกหิวสักนิด เพื่อที่กลับบ้านไปจะได้ไม่เห็นคนเอวบางอีก กลัวว่าถ้ากลับไปเห็นก็จะทำแบบเดิมๆ คงจะรั้ง เห็นแก่ตัวอีก ซึ่งผมคงถูกเกลียดขี้หน้าตลอดไป ผมเดินทอดน่องกลับบ้าน ความเหนื่อยล้าสะสม คืนนี้คงทำให้ผมหลับไปโดยไม่ต้องคิดถึงใครบางคนให้เจ็บปวดหัวใจ แต่พอเห็นตัวบ้าน เห็นตะเกียงถูกจุดอยู่ ทำให้ผมต้องใจเต้นแรงรีบสาวเท้าขึ้นเรือน
"ขิม ทะ ทำไม? ไปไม่ทันขบวนเหรอ?" ร่างบางนั่งเหมือนคอยท่า ทำให้ผมดีใจระคนตื่นเต้น อดแปลกใจไม่ได้ที่ยังเห็นน้องคอยอยู่ ผมย่ำน้องแล้วว่าขบวนจะออกเดินทางก่อนบ่าย นี่มันค่ำมืดแล้วด้วย
"กินข้าวกินน้ำก่อนเถอะพี่เสือ" ผมพยักหน้า ถึงแม้อยากจะรู้ใจจะขาดแต่ก็ยอมทำตามที่น้องบอก กินข้าวฝีมือน้องผมทำให้ตื้อจนอยากจะร้องไห้ น้องทำกับข้าวให้ผมกิน ถึงแม้จะเป็นไข่ทอดที่ไหม้ไปหน้าหนึ่ง แต่ผมคิดว่าเป็นไข่ทอดที่อร่อยมากที่สุด หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ไปอาบน้ำให้สมองมันโล่งแล้วเดินไปนั่งข้างๆน้องที่นั่งก้มหน้าก้มหน้านิ่ง
"ไหน ลองบอกพี่มาสิว่าทำไมยังอยู่?" น้องเงยหน้าขึ้นมองผมแล้วอึกอัก
"ขะ ขิม
"ถ้าอยากจะอยู่เพื่อบอกลาพี่บอกแล้วว่าไม่จำเป็น รู้ไหมกว่าคาราวานจะมาก็อีกนาน ทนได้เหรอเมื่อวานยังร้องไห้อยากจะไป ทนได้ใช่ไหมที่จะอยู่ด้วยกันสักพัก"
"เปล่านะ ขะ ขิมไม่ได้จะบอกลา แล้วเมื่อวานก็ส่วนเมื่อวานไม่ใช่เหรอ ? อีกอย่างขิมก็ทนมาตั้งขนาดนี้แล้วด้วย ทำไมขิมจะทนตลอดไปไม่ได้ ไม่อยากให้ขิมอยู่กับพี่แล้วเหรอ? อึก งั้นขะ ขิมก็ขอโทษ ที่ยังหน้าด้านอยู่อือ" ผมดึงน้องเข้ามากอด ใจผมตอนนี้มันโหวงๆ
"อยากอยู่กับพี่งั้นเหรอ ? ถ้าขิมอยากอยู่พี่เต็มใจให้ขิมอยู่ อยากอยู่นานไหม? ถ้าจะไปพี่ไม่ให้ขิมไปขิมจะไม่ร้องไห้เพราะอยากไปเหมือนเมื่อวานเหรอ? เป็นพี่จะดีเหรอขิม?" ผมกอดน้องแน่น น้องรักผมเหมือนที่ผมรักใช่ไหม?
"ตอนนี้ขิมยังตอบพี่เสือไม่ได้ว่าขิมรักพี่ไหม แต่ขิมอึกบอกได้เลยว่าความรู้สึกดีดีขิมมีให้พี่เสือมาก ขิมอยากอยู่ อึก กับพี่เสือ อยู่จนกว่าพี่เสือ อื่อ อ อึก พะพี่เสือจะหมดรักขิม ขิมคิดทุกอย่างดีแล้ว ถึงกลับไปก็ไม่มีใครดีกับขิมและรักขิมเท่าพี่เสือ อึก ขิมยืนยันว่าเป็นพี่เสือดีที่สุดแล้ว" ใจมันพอกคับอก ดีใจผมพูดไม่ออก น้ำตาไหลอย่างไม่อาย ชีวิตผมกำลังได้รับการเติมเต็ม จะไม่มีอีกแล้วใช่ไหมการจากลาที่ผมไม่อยากเจอ
"ขอบคุณนะครับที่รักที่เลือกพี่ พี่เองก็รักขิม รักขิมมากๆ พี่จะละทิ้งทุกอย่าง จะไม่มีเสือ พรายสน คนนั้นอีกแล้ว เรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกันนะที่รัก" น้อยยิ้มให้ผมทั้งน้ำตา พยักหน้าตอบรับทันที..
ผมจูบน้องแผ่วเบา น้องเผยปากให้ผมเข้าไปชิมความหวานในโพรงปาก ลิ้นผมดุนลิ้นน้องเบาๆ ลิ้นพันพัวหยอกเย้ากันเบาๆ มือของผมมันหยาบกร้านจนผมไม่กล้าสัมผัสน้องตรงๆ กลัวผิวขาวๆของน้องจะเกิดรอย
"เจ็บไหม? มือพี่เลือดออกด้วย" ผมส่ายหน้า หอมแก้มนวลเบาๆ กลิ่นหอมๆของน้องทำให้ผมอิ่มเอิมในใจยิ่งนัก
"ขิมจะทายาให้นะ" ผมปล่อยให้น้องใช้แอลกอฮอลเช็ดล้างแผลให้ น้องเป่าตรงแผลให้ผมเหมือนเห็นผมเป็นเด็กเล็กๆ แล้วทายาให้ผมซ้ำ
"ขิม ชีวิตขิมต่อจากนี้ ต้องลำบากกว่าเดิม ขิมแน่ใจใช่ไหม?" น้อยเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้ผม น้องยิ้มสวยมาก ผมใช้มือไล้แก้มน้องเบาๆ
"ขิมตัดสินใจแล้ว แค่มีพี่เสืออยู่ข้างๆขิม ขิมก็ไม่กลัวหรอกความลำบาก อนาคตจะเป็นยังไงขิมไม่รู้ แต่เรามาทำวันนี้และวันต่อๆไปให้ดีที่สุดก็พอแล้ว เนอะ" รอยยิ้มสว่างไสวเหมือนแสงไฟส่องทาง คิดว่าผมทำรอยยิ้มน้องหายไป ตอนนี้น้องกลับมาส่งยิ้มหวานๆให้ผมอีกครั้ง ผมได้เห็นแล้ว ผมยิ้มให้น้องก่อนจะก้มไปจุ๊บปากเล็กเบาๆ
"ขอนะ?" น้องเหลือบตาขึ้นมองผม แก้มแดงระเรื่อ กับปากที่เม้มแน่น ชี้ชัดว่าน้องกำลังขัดเขิน ผมเห็นแบบนั้นทำให้ผมพลอยรู้สึกเหมือนหนุ่มน้อยแรกรักอีกครั้ง
"บ้าเหรอ? เขินนะ" ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะคร่อมน้องทั้งตัว
"เขินเหมือนกัน แต่..อดใจไม่ไหว คนตรงหน้า น่ารักเกิน" น้องอมยิ้มก่อนจะพะโงกหัวงับจมูกผมเบาๆ
"เลี่ยน แต่หยุดพูดเถอะ ขิมเขินจริงๆ แก้มจะแตกแล้วเนี้ย" ผมจูบหน้าผากน้องเบาๆ
"แล้วทำได้ใช่ไหม?"
"พูดมาก ยอมตั้งนานแล้ว คนอะไรรู้ตัวช้ามากกกกก" น้องลากเสียงมากยาว แก้มสุก ผมอดใจไม่ไหวจูบแก้มใสไล่ลงมาตรงปากเล็ก ขบเบาๆ มือเล็กคว้ามือผมไปจับบริเวรหน้าอก
"มือพี่มันแตก ขิมจะเจ็บนะ" เสียงแตกพร่าของผมท้วงน้องเบาๆ
"ขิมทนได้ ไม่เจ็บมากหรอกขิมทายาให้แล้วด้วย" ผมมองมือตัวเองแล้วถอนหายใจ
"รอให้มือพี่หายแตกก่อนละกัน ไม่อยากให้ขิมเจ็บตัวไปด้วย" น้องยิ้มให้ผมก่อนจะพยักหน้า
"แล้ว ไอ้นั่นพี่จะจัดการยังไง" น้องพูดตะกุกตะกัก หน้าแรงก่ำรามไปทั่วใบหน้าและลำคอผมมองตามมือน้อง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
"พี่จะไปจัดการเอง ขิมนอนเถอะนะ" น้องดึงแขนผมไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมองผม
"ให้ขิมช่วยนะ ขิมอยากไถ่โทษที่ทำให้พี่ต้องเจ็บปวดเพราะขิม อีกอย่างมือพี่ก็เป็นสะแบบนี้ พี่คงจัดการเองไม่ได้หรอก ขิมทำให้เอง" น้องดูตั้งใจมาก จนผมอดเอ็นดูน้องไม่ได้ อยากจะพูดปฎิเสธแต่มือสั่นๆของน้องก็เอื้อมมาคว้าหมับเข้าที่น้องชายผม
"ขิมเคยเห็นในคลิป ดูแล้วมันไม่ได้ยากอะไรด้วย ผมคิดว่าระ เรื่องแค่นี้ สบาย" น้องเม้มปากแน่น ผมรู้ว่าน้องอยากทำให้ผมรู้สึกดี แต่ถ้าน้องไม่ได้รู้สึกดีด้วยผมก็ไม่อยากฝืนใจน้อง
"ขิมอย่าเลย เอาไว้เราพร้อมเราค่อยทำใหม่ก็ได้" น้องมองหน้าผมเหมือนไม่เข้าใจ ก่อนจะพยักหน้า น้องดูเศร้าๆจนผมต้องดึงน้องเข้ามากอด
"เป็นอะไรไป?" น้องส่ายหน้ากับอกผม
"ขิมรู้ตัวดีว่าไม่สามารถเป็นผู้หญิง มีลูกให้พี่เสือได้ นมก็ไม่มี ดูแล้วไม่ส่วนไหนให้พิสวาทเลย ขิมขอโทษนะครับ"
"ทำไมพูดแบบนี้ ขิมเป็นขิมก็ดีแล้ว ทำไมต้องเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงด้วย ลูกไม่จำเป็นต้องมีก็ได้ อยู่กันสองคนไม่ใช่จะไม่มีความสุข ขิมไม่ต้องคิดมาก ตอนแรกพี่ยอมรับว่าอยากได้ขิมใจจะขาด แต่ในตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วเซ็กส์ไม่ใช่ทุกอย่างสำหรับพี่ สิ่งสำคัญมันไม่ได้อยู่ที่ภาษากาย มันอยู่ที่ใจเราตะหาก ของอย่างนี้เราช่วยเหลือตัวเองได้ แต่ใจเราต้องอาศัยความเข้าใจกันถึงต้องช่วยกันขับเคลื่อนความรักไปได้ ไม่ต้องคิดมากนะ" น้องกอดผมแน่น
"ขิมเข้าใจแล้ว ขิมจะไม่คิดมาก เรามาใช้ภาษาใจช่วยกันคิดถึงอนาคตกันนะ" ผมลูบผมสลวยเบาๆ เท่านี้ผมก็มีความสุขแล้ว ใส่ใจความรู้สึกของคนที่เรารัก มีอะไรไม่เข้าใจต้องเปิดอกคุยกัน ไม่จำเป็นต้องบอกรักในทุกๆวัน แค่ให้การกระทำเป็นสิ่งที่สื่อออกไป ทุกอย่างมันก็จะจบลงด้วยดี ในที่สุด....
"ผู้ชายคนนี้สัญญาจะเก็บรักษาใจเธอ
จะรักให้สมที่เธอมอบใจของเธอให้ฉัน
จะดูแลรักตัวเธอให้เท่าที่เธอรักฉัน
ตราบใดที่เธอรักกัน "คำมั่นคือฉันรักเธอ"
จบ!!!!
>>>>>>
จบแบบนี้ดีไหม? ไม่อยากให้สูญเสียทั้งสองฝ่าย น้องขิมแหละที่สับสนตัวเอง อีตาพี่เสือก็มีน้ำอดน้ำทนเกินพิกัด ฮ่าๆๆๆ แต่ บางคนคงคาดหวังอีกละซี กับฉากเสียเลือดดดดด อดน่ะจ๊ะ อารมณ์หื่นมีน้อย สำรองไว้เรื่องหน้านะจ๊ะ เรื่องหน้ารับรองจะไม่ให้ผิดหวัง วางโครงเรื่องไว้แล้ว อย่าลืมเข้ามาติดตามอัยอีกนะ นักแต่งฝึกหัดขอฝากเนื้อฝากตัว จะไล่แก้คำผิดด้วย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนิยายที่อ่อนประสบการณ์ ขอบคุณสำหรับการติดตาม ขอบคุณสำหรับคำติชม เจอกันเรื่องหน้านะจ๊ะ บ๊ายบาย
หัวข้อ: Re : เรื่องมันเกิดในป่า ตอนที่6 (04/01/58) จบ (ย้ายได้เลยค่ะ) (อ่าน 25797 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก