พิมพ์หน้านี้ - Re : เรื่องมันเกิดในป่า ตอนที่6 (04/01/58) จบ (ย้ายได้เลยค่ะ)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Wannida ที่ 29-12-2014 13:22:30
-
ข้อตกลง!!
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม
-
เรื่องมันเกิดในป่า!!
ผมมาเดินป่ากับพวกเพื่อนๆ6คนพร้อมกับมีรุ่นพี่ที่มีประสบการณ์อีก3คน ซึ่งรุ่นพี่ที่ชักชวนมาก็เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยปี4 พี่ชายแท้ๆของเพื่อนผม สองวันแรกที่เดินไม่มีปัญหาอะไรแต่ปัญหามันก็ดันมาเกิดเมื่อย่างเข้าวันที่สามตอนเช้ามืด เสียงปืนดังลั่นป่าเเสียงโหวกเหวกโวยวายก็ดังขึ้นท่ามกลางความชุลมุล ก็คนมันยังไม่ทันรู้สึกตัวดี บางคนก็ยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ เมาขี้หูขี้ตาหนีกันไปคนละทิศละทาง ผมน่ะก็พึ่งจะมาสะดุ้งตื่นตอนได้ยินเสียงปืนนี่แหละ ใจสั่นหวั่นไหวไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนในชีวิต มือสั่นไม่ต่างกับใจที่เต้นแรงจนแทบจะทะลุอกคว้ากระเป๋าเดินทางและไฟฉายได้ก็รีบออกจากเต๊นที่ใช้อาศัยหลับนอน ผมมองหาเพื่อนก็ไม่เจอ เสียงปืนยิ่งกันนั้นยังไม่สงบยังได้ยินมาเป็นระยะ ผมใส่ผ้าใบตัวเก่งแล้วออกวิ่งไปตามความมืดมิด ใจก็หวั่น ระทึก ยิ่งเสียงปืนดังเข้าใกล้ผมก็ยิ่งออกตัววิ่งเร็วขึ้น ใจกระหวัดไปหาคุณอาที่อยู่ที่บ้านน้ำตาก็พาลจะไหล ไม่รู้จะมีบุญกลับไปทดแทนบุญคุณท่านไหม ถึงท่านไม่เคยใยดีผมแต่ก็ถือว่ามีบุญคุณให้ข้าวให้น้ำและส่งเรียน ผมล้มไปกองกับพื้นเมื่อเท้าเจ้ากรรมมันดันยกไม่ขึ้นพาลเกี่ยวเข้ากับรากไม้ ผมมองฝ่าหมอกไปรอบๆตอนนี้เริ่มสว่างแล้วแต่ผมก็ยังหวั่นใจ ยิ่งสว่างผมก็ยิ่งอำพรางตัวลำบาก ยิ่งตอนนี้จะวิ่งก็เห็นท่าว่าจะไม่ไหว ถอดรองเท้าดูหัวแม่เท้ามีเลือดไหลชุ่มถุงเท้าสีขาวจนมันตอนนี้มันเริ่มจะเป็นสีเลือด ผมตัดสินใจถอดถุงเท้าแล้วค้นหาเศษผ้ามาห้ามเลือดไว้ ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงคุยกันใกล้เข้ามาที่ผมนั่งอยู่ ผมนั่งตัวสั่น ก่อนขยับตัวซุกอยู่ต้นไม้มากขึ้น
"พี่เสือ ไอ้พวกตำรวจมันรู้ได้ยังไง ผมว่ามันต้องมีหนอนบ่อนใส้" เสียงที่ดังพร้อมกับเสียงสถบเบาๆ
"มึงไปตามไอ้คนที่เหลือให้ไปเจอกูที่เดิม กูจะสอบสวนทีละคน ไป" เสียงดังลั่นป่า ผมยิ่งซุกตัวมากขึ้น ยกมือขึ้นกอดตัวเองแน่น กลั้นเสียงสะอื้น เจ้าป่าเจ้าเขาช่วยลูกที ลูกยังไม่อยากตาย ผมภาวนาในใจ หลับตาแน่น
"ใคร?" เสียงตะคอกดังขึ้นผมเอาผมต้องเผลอลืมตา ก่อนที่ผมจะทันทำอะไรก็มือใครบางคนมากระชากร่างผมเข้าไปหา
"มึงตาย!" ผมเงยหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาขึ้นสบตากับตาดุที่ทอดลงมาราวกับจะฆ่าแกกับปืนที่ยกขึ้นจ่อที่ขมับของผม ใบหน้าคมฉายแววสงสัย ขมวดคิ้วเป็นปม
"ปะ อึก ปล่อยผมเถอะ ผมไม่รู้เรื่อง อือ อ ผมขอร้อง" ผมยกมือที่สั่นเทาขึ้นพนมไหว้ ร้องขอชีวิตกับร่างสูง
"มึงเป็นใครว่ะ" ผมถูกผลักจนร่างไปกระแทกกับต้นไม้ที่ผมซุกตัวอยู่ ผมทรุดลงไปกองกับพื้น เจ็บเหมือนกระดูกจะหัก
"ผะ ผมมาเดินป่า อึก ผมไม่รู้ มะรู้เรื่องจริงๆ" ผมยกมืออันสั่นเทาขึ้นไหว้อีกครั้ง ผมกลัว กลัวมาก ยอมรับว่ากลัวตาย
"สายไปแล้ว เพราะมึงเสือกมาเห็นหน้ากู โชคร้ายที่มึงเจอกู เพราะกูไม่เคยปราณีมนุษย์หน้าไหนดันมาพบกู เพราะกูคือ เสือ พรายสน
>>>>>>>>>>>
สวัสดีค่า า กลับมาเปิดเรื่องใหม่ เข้ามาอ่าน ติชมได้นะ อัยจะได้กลับไปแก้ไข เพราะเรื่องอื่นๆที่แต่งมาดำเนินเรื่องเร็วมาก เรื่องนี้ยังเร็วอยู่นะ ใจร้อน อยากให้จบเร็วๆๆ ฮ่าๆๆ แวะมาให้กำลังได้นะค่า ...
-
พี่เสือโหดดดดด
มารอจร้า
-
:mew1:
ต้องอย่างงี้ดิ เข้าป่ามันต้องเจอเสือ แต่จะรอดรึโดนขย้ำนี่แล้วแต่ชะตากรรมนะ
-
น่าอ่านนนนนนนนนน
ต่อเร็วๆ น้า :mew1:
-
โหดอ่ะะ ชอบบบบยบ มาต่ออีกกกก
-
พระเอกเป็นโจรเหรอ :katai2-1: ตามอ่านด้วยคนนะ
-
โหดอ่ะ
ไม่ปราณีจริงๆน่ะหร๊ออ
o18
-
:katai2-1:
1
ผมเดินตามร่างสูงไปตามทาง แต่มีปัญหาก็เรื่องเท้าที่มีเลือดโชก จะให้เดินเร็วทันใจคนที่เดินนำก็ดูจะเป็นไปได้ยาก
"เลิกสำออยได้แล้ว มึงจะถ่างเวลาไปก็เปล่าประโยชน์ ถ้าไม่อยากตายรีบๆตามมาให้ทัน" ผมกระเผกตามร่างสูงไปให้เร็วที่สุดเท่าที่ร่างกายจะอำนวย จนถึงกระท่อมเล็กๆที่ตั้งอยู่กลางป่า มีผู้ชายท่าทางโหดเหี้ยมยืนเดินเตร่อยู่รอบๆ ผมบีบมือชื้นเหงื่อของตัวเองแน่น ความหวาดกลัวภายในใจก่อตัวขึ้นและรู้สึกจะก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้จะทำอะไรต่อไป เพราะคิดอะไรไม่ออก
"พี่เสือ กลับมาแล้วรึ นั้นใคร วีดวิ้ว สวย" ผมก้มหน้าเม้นปาก เมื่อมีเสียงเอ่ยแซวผมขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะกระโดนจากกระท่อมฝ่ามือหยาบคว้าหมับเข้ามีคางและดันให้ผมเงยหน้าขึ้นสบตา
"หึหึ สายตาเหมือนกวางน้อยกำลังโดนขย้ำ กลัวเหรอจ๊ะ ไม่ต้องกลัว พี่จะค่อยๆทำ โลมเลียไปเรื่อย" มือหยาบค่อยลากนิ้วต่ำลงไปยังกาบเสื้อ ผมสะอื้น ไม่เอา ผมกลัว ผมเม้มปากแน่น ยังไม่ทันที่กระดุมเม็ดถัดไปจะถูกปลดร่างสูงของคนที่จับผมมาตั้งแต่ต้นก็โผว่มา
"ไสหัวมึงไปไกลๆไอ้ตัน ถ้าไม่อยากให้มือมึงกระจุย มันเป็นเหยื่อของกู" เสียงกระด้างพูดขัดขึ้นแล้วเอาปากกระบอกมือจ่อเข้าที่มือที่หยุดชะงักที่กระดุมเม็ดที่สองหลังจากเม็ดแรกถูกไอ้คนที่ชื่อตันปลดไป
"เหอะ ทำหวง ปล่อยก็ได้ว้า" ผมผละออกห่างผม ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ใจเต้นแรงขึ้นมาอีกเมื่อเห็นสายตาฟาดฟันของคนที่ชื่อเสือกับคนที่ชื่อตัน ผมหวั่นใจกลัวพวกเขาจะชักปืนมายิงกันให้ตายไปข้าง
"พี่เสือ นั่งพักให้หายเหนื่อยก่อน ไม่ต้องไปสนใจไอ้ตันหรอก" จู่ๆ คนที่นั่งลับมีดอยู่ก็พูดขึ้น สายตาคนๆนี้ โลมเลียผมอย่างไม่ปิดบัง ขนาดคนที่ลับมีดเองก็เหมือนกันผมต้องก้มหลบตา ยกเว้นคนชื่อเสือที่นอกจากทำหน้ารำคาญกับเบื่อหน่ายก็ไม่มีสายตาจ้องจะกระโจนเข้ามาขย้ำผมเหมือนคนอื่นๆ ร่างสูงในเสื้อผ้าปอนๆ อายุการใช้งานน่าจะนานพอดู เดินทิ้งตัวลงนั่งมุมห้องผมเดินไปนั่งข้างๆคนชื่อเสือ
"ส่งกระเป๋ามึงมาให้กู" ผมค่อยๆปลดกระเป๋าออกจากหลังส่งให้ร่างสูง
"สมัยนี้ มันพัฒนาเร็วขึ้นจริง แต่อยู่ในป่าของแบบนี้มันไร้ประโยชน์" ไอโฟน5 ของผมโดนโยนไปอยู่กลางกระท่อม ชายสองคนที่นั่งอยู่คนมุมหันมามอง
"มันคืออะไร?" ผมเห็นไอ้คนลับมีดหยิบไอโฟนผมขึ้นดู ก่อนจะพลิกไปพลิกมา
"ทะ โทรศัพท์ครับ" เมื่อไม่มีใครให้คำตอบกับเขาผู้ชายคนนั้นจึงหันมาจ้องผมผมจึงตอบเบาๆ
"โอ้ ยอดว่ะ รุ่นที่กูเห็นเมื่อก่อนมันมีแต่ปุ๋ม นี่มันกดที่หน้าจอเลยนี่ " ไอ้นั้นดูท่าจะชอบไอโฟนของผมมาก มันจิ่มๆอะไรของมันไป แต่ตอนนี้ผมเองก็คิดว่าไม่มีประโยชน์จริงๆนั้นแหละเพราะขนาดสัญญาณยังไม่มีเลย แบตก็ใกล้จะหมดแล้วด้วย กระเป๋าผมโดนยึดเป็นที่เรียบร้อย ผมก็ได้แต่ทอดถอนใจเบาๆ จนเวลาผ่านไปสักพักก็มีเสียงวิ่งและตะโกนของบางคนดังขึ้น ทุกคนในกระท่อมมองตากัน ผมนั่งเกร็ง กลั้นหายใจตามไปด้วย
"พี่เสือ ผมเองพี่ ผมมาส่งข่าว ไอ้นพ ไอ้จา ไอ้สิงมันโดนตำรวจยิงไส้แตกแล้ว เรารีบหนีเถอะพี่" ไอ้คนที่วิ่งพรวดพลาดเข้ามายกมือขึ้นเหนือหัวเมื่อกระบอกปืน 2กระปองกับมืดอีก1 เตรียมสาดเข้าใส่
"ไอ้คิน กูบอกมึงแล้วไงว่าห้ามโผว่หัวมาแบบนี้ แมร่ง มึงจะเป็นศพถ้าส่งเสียงช้ากว่านี้" ร่างสูงลุกขึ้นชี้กระบอกปืนไปที่คนมาใหม่แล้วพูดเหมือนหัวเสีย
"ผะ ผมขอโทษครับ แต่ไม่มีเวลาแล้วพี่ ตำรวจมันล้อมเราไว้หมดแล้ว" คนชื่อคินเหมือนตื่นกลัวมาก
"จะรออยู่ทำไม แยกย้าย เจอกันฐานที่3" ไอ้คนชื่อต้นคว้าปืนแล้ววิ่งลงกระท่อมไปก่อน ไม่นานเสียงปืนก็สาดใส่กระท่อมเหมือนห่าฝน ร่างสูงกระโจนลงมาคล่อมตัวผมไว้ แล้วดึงผมคลานออกไปทางหน้าต่าง
" พวกมึงสองคนออกไปก่อนกูจะยิงสกัดให้ ไป" เมื่อพ้นร่างสองคนนั้น คนตรงหน้าก็ดึงผมวิ่งตาม แล้วยิ่งกระหน่ำใส่กันไม่ยั้ง
"พวกมึง จะรอกูทำไม ?" สองคนนั้นลุกขึ้นยืน ผมเองก็อดตื่นตะหนกไม่ได้ ทุกคนจับปืนเตรียมพร้อม เสือค่อยๆมองกลับออกไปทางเดิม
"ฆ่าไอ้นี่ซะ อย่าเอามันมาเป็นภาระ" คนที่ลับมีดยกปืนขึ้นเตรียมลั่นไก ใจผมเต้นระทึก ใจคิดว่ายังไงก็ไม่รอด แต่คนชื่อเสือกลับดึงผมไปหลบข้างหลัง
"ภาระของกูไม่เกี่ยวกับมึงเบส ตอนนี้ยังมีเวลา ถ้ามีโอกาศเราคงได้เจอกัน แยกกันไป" เสือพูดขึ้น ผู้ชายสองคนนั้นมองผมกับคนชื่อเสือสลับไปมาแต่พวกเขาก็รีบผละไปเมื่อเสียงปืนดังขึ้นอีกระรอก ผมภาวนาให้ตำรวจมาช่วยผมที เห็นทางรอดของตัวเองร่ำไร แต่ร่างของผมก็ถูกกระชากให้วิ่งตามร่างสูงไป ผมพยายามสบัดตัว
"ปะ ปล่อยผมไปเถอะ อึก ให้ผมกลับไปเถอะ" ผมอ้อนวอนร่างสูงที่ลากผมไปตามทาง แต่แรงของผมไม่สามารถต้านต้านร่างสูงได้
"ไม่ มึงอยากมีชีวิตอยู่หรืออยากตายเลือกเอา" เสือผลักผมล้มลงแล้วคว้าปืนจ่อที่หัวของผม ผมสะอื้นฮึดฮัด เสือสถบลั่นเมื่อเห็นตรวจใกล้เข้ามาก่อนจะคว้าร่างผมพาดบ่าแล้วออกตัววิ่งเมื่อเสียงปืนใกล้เข้ามาผมยกมือปิดหู จะตายไหม จะยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า ผมได้แต่ถามตัวเองก่อนที่สติจะดับไป
ผมค่อยลืมตาขึ้น บรรยากาศรอบข้างเริ่มมืดแล้ว ผมกระพริบตาก่อนจะขยับตัวนั่งมองไปรอบๆเห็นร่างสูงนั่งพลิกปลาปิ้งที่ถูกเสือบไม้ไว้ไปมา
"เดินไปล้างหน้าล้างตาที่ลำธารใกล้ๆนั้นแล้วกลับมากินข้าว" เสียงห้าวๆดังขึ้นท่ามกลางความเงียบทำเอาผมที่นั่งครุ่นคิดอะไรเงียบๆต้องสะดุ้งตกใจ ก่อนจะค่อยๆเดินกระเผกไปที่ลำธาร พอพ้นแนวป่าไปไม่มากก็ทำเอาผมต้องอุทานเสียงดัง น้ำใสมาก ผมตาเป็นประกาย ถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนฝุ่นออกแล้วเดินลุยน้ำไปแช่ตัว ผมผ่อนลมหายใจช้าๆ รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก ดำผุด ดำว่ายได้สักพัก ก็เห็นร่างสูงเดินออกมายืนกอดอกมองผม ผมชะงัก หลุบตาลงต่ำ
"ใครให้มึงอาบน้ำ กูบอกให้มึงมาล้างหน้า ขึ้นมา" ผมเหลือบมองคนตัวโต ดวงตาแข็งกร้าวที่สบมาทำให้ผมต้องข่มความอายไม่กล้าทักท้วง กุมเป้าแล้วค่อยๆเดินขึ้นฝั่ง ผมได้แต่นึกโกรธตัวเองที่ถอดกางเกงในไปพร้อมกับเสื้อผ้า อยากจะร้องไห้ชะมัด ผมหันหลังให้ร่างสูงอย่างน้อยก้มเก็บเสื้อผ้าก็ไม่เห็นน้องชายผมแหละ แต่เหมือนผมจะรู้ตัวช้า!
>>>>>>>>>>
ขอบคุณค่าที่แวะเข้ามาอ่าน เรื่องนี้พระเอกไม่โหดนะ จริ๊ง อ่านไปจะรู้ว่าหลายบุคคลิกจริงคนๆนี้ ควดหวังว่าจะรวบรัดตัดตอนให้เหลือ6-7ตอนก็พอ วัยรุ่นใจร้อน ฝากติดตามต่อไป ต่อไปเรื่อยๆนะจ๊ะ
-
เจอเสือดีกว่าเจอจระเข้น้า
-
เอาอีกกกก
-
อืมรู้สึกตัวช้าไปนะ ระวังแต่หน้า ไม่ระวังหลังเล๊ยย o18
-
มาต่อด่วนๆเลย สนุกมาก ชอบๆ :katai4: :katai4: :katai4: :ling1: :impress2:
-
:katai2-1: ได้หมดจ้า เรื่องสั้นก็ชอบอ่าน
พี่เสือสงสัยจะหิวอย่างอื่นขึ้นมาซะล่ะมั้ง
-
เปิดทางให้เสือเข้าถ้ำซะงั้น :z1:
-
มาเร็วดี ชอบงับ :impress2:
-
เอาอีกๆๆๆๆ
-
o13
-
ที่ต้องปิดจริงๆอะไม่ใช่ข้างหน้านะ แต่เป็นข้างหลัง 555555 :laugh: :laugh:
พี่เสือเลือดพุ่งพอดี ก้รากกกกก
-
เอะๆ นี่มันอารายกัน โหด ดิบเถื่อน +สถุน ด้วย พระเอกเราครบเช็ตเลย :hao3:
-
โอ๊ยๆ ชอบๆ
ชายในฝัน :haun4:
-
3
เสือ
ผมมองก้มโก่งงอนนั้นนิ่ง แต่ใจผมกับไอ้นั้นมันไม่ได้นิ่งตาม แมร่ง มันตั้งใจจะยั่วผมรึไง ผมอาศัยอยู่ในป่ามาหลายปี เสี่ยงเข้าคุกเข้าตารางมาก็หลายหน ผมยอมรับตรงๆว่าอดอยาก ปากแห้ง ขาดเรื่องอย่างว่ามานานมาก มาเจอมันครั้งแรก สบตา แค่เห็นหน้าเปื้อนน้ำตาไอ้ที่ว่าหงุดหงิดตลอดช่างดึกที่ผ่านมามันอัตพาลหายไป ใจเต้นแรงมาก ยิ่งเห็นไอ้ตันแตะต้องตัวมันผมก็หวง ผมเจอมันก่อนมันก็ต้องเป็นของผม ไม่ว่ามันจะมองว่าผมเห็นแก่ตัวที่กักขังมันไว้แทนจะจะปล่อยตัวมันไป ผมก็ขอยอมรับ ผิวตัวขาวจัด สังสัยไม่เคยทำงานกลางแจ้ง มือที่นุ่มราวกับมือผู้หญิงทำให้รู้ว่าไม่เคยจับ เคยทำอะไรหนักๆ มาก่อน ก้นขาวๆนั่นทำให้ผมไม่รู้ตัวว่าได้เข้าไปประชิดร่างเล็กจนร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวจังหวะที่คนเอวบางจะหันมาผมก็รวบร่างนั้นมากอดแน่น กลิ่นหอมยิ่งทำให้อารมณ์ผมกระเจงเข้าไปใหญ่ ผมซุกหน้ากับซอกคอขาวๆ ร่างบางเบี่ยงหน้าหนีส่งเสียงห้ามปรามผมเสียงสั่น
"อ๊ะ จะ เจ็บ" ผมยังไม่ได้รุกล้ำข้ามเส้นใดๆ ที่คนเอวบางอุทานเพราะผมหมั่นเขี้ยวจนเผลอฝังเขี้ยวผมตามลาดไหล่บางที่สะท้านไม่แน่ใจว่าส่วนหนึ่งมาจากแรงอารมณ์หรือแค่อากาศที่เริ่มเย็นลงเพราะพระอาทิตย์ตกดินไปได้สักพักแล้วกันแน่
"มึงยั่วกู" ผมส่งเสียงแหบพร่าชิดริมหูเล็ก ตัวเล็กหย่นคอแล้วเบี่ยงตัว
"ผะ ผมเปล่า" ยิ่งฟังเสียงแว่วหวานยิ่งทำให้ผมอยากชิมความหอมหวานในปากอิ่ม ผมหันหน้าน้องมาก่อนที่ฝ่ามือหนาจะประคองใบหน้านุ่มนุ่มให้เผยรับจูบที่ผมตั้งใจมอบให้ ตัวเล็กสะดุ้งน้อยๆตอนที่มือหยาบกร้านของผมทาบลงที่หน้าของน้องมัน ลิ้นเล็กถูกผมไล้ต้อนจนมุม ผมดูด ชิมจนร่างเล็กหมดแรง แทบทรุดไปกองกับพื้น ผมจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออกห่าง ผมเสียดายแทบคลั้ง อดคำรามเบาๆชิดริมฝีปากหยุ่นไม่ได้ เสียงหอบของร่างเล็กทำให้ผมอยากกด กด กด ผมสะกดกั้นอารมณ์เมื่อร่างเล็กประคองตัวเองให้ยืนด้วยตัวเองได้ผมก็ผละตัวออกห่าง หวานมาก อยากครอบครอง อยากเป็นเจ้าของ ผมทอดสายมองร่างเล็กที่แก้มแดงก้ำ รามไปทั่วลำคอ มือไม้ที่คว้าเสื้อผ้ามาใส่นั้นสั่นเทา ผมทำไม่รู้ไม่รู้เมื่อคนเอวบางเหลือบตาขึ้นเหมือนค้อนผม หึ แบบนี้ผมคงไม่สามารถปล่อยน้องมันไปได้ จริงๆ
"รีบๆใส่เสื้อผ้า หรือมึงรอให้กูเอามึงเสร็จมึงถึงจะใส่" ร่างบางใส่กางเกงในตัวจิ๋วก่อนมือสั่นตาเหลือบมองผมเป็นระยะ
"เสร็จแล้วครับ" ผมพยักหน้าเดินกลับมาตามที่พัก
ขิม
ผมนั่งกินปลาย่างเงียบๆ ร่างสูงนั่งอยู่ข้างๆคอยแกะเอาเนื้อปลาให้ผมกิน ผมแปลกใจ ที่จริงมือผมก็ไม่ได้เป็นอะไร แกะกินเองก็ได้ แต่ผมก็ไม่กล้าทักท้วงอะไร มองคนตัวโตกว่าที่ยังไม่ได้กินเลยสักคำอย่างสงสัย
"คะ คุณ ทำไมไม่กินละครับ" ผมทำใจกล้าเอ่ยถามเสียงเบา
"กูไม่หิว มึงก็กินไปไม่ต้องถามมาก กินอิ่มแล้วก็ไปนอนพรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้ามืด" ผมเม้มปากแน่น เขาพูดเสียงห้วนแบบนี้ ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ ใจฝ่อ ผมยกน้ำขึ้นดื่มก่อนจะเดินออกห่างไปเล็กน้อยเพื่อล้างมือ ก่อนจะเดินไปนอนตรงที่มีใบไม้รองให้นอน อยู่ใกล้ๆกองไฟนั้นแหละ เพราะอากาศช่วงกลางคืนหนาวมาก ผมขดตัวและกอดตัวเองไว้ ตอนนี้ไม่รู้ทุกคนจะเป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยรึเปล่า แล้วจะมีคนตามหาผมรึเปล่า ผมปาดน้ำตาอุ่นๆที่ไหลออกมาตามสภาวะอารมณ์ที่อ่อนแอที่สุดในตอนนี้ ทำอะไรกับใครไว้ ถึงได้ต้องมาทุกข์ต้องมาลำบากแบบนี้ ผมกลั้นน้ำตาและพยายามไม่คิดเพราะน้ำตามักจะไหลทุกครั้งที่ผมคิดถึงเรื่องเหล่านั้นซ้ำๆเดิมๆ ผมค่อยๆหันไปมองร่างสูงของคนร่วมทาง เสือกำลังแกะกินปลาที่ผมกินเหลือเมื่อกี้ ผมหรี่ตามองซ้ำ เขาก็คงจะหิวมากแต่เขาให้ผมกินอิ่มเขาถึงกิน ผมมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย สับสนภายในใจ ใจมันอดรู้สึกดีที่เขาไม่ได้ใจร้ายกับผม ไม่ได้ทำร้ายร่างกาย เขากับช่วยคนที่คนของเขามองว่าผมเป็นภาระ เขาต้องการอะไรจากผมกันแน่นะ ? ผมรีบหลับตาเมื่อเสือเหลือบตามามองผม ใจผมเต้นแรงแปลกๆ เขาทำให้ผมสับสน
ผมพลิกตัวไปมา นอนไม่หลับ อากาศมันเย็นเข้าไปในกระดูก ขนาดนอนจนแทบจะเป็นอนึ่งอันเดียวกันกับไฟอยู่แล้ว ฝั่งที่อุ่นก็อุ่นดีอยู่หรอกแต่อีกฝั่งนี่สิเหมือนหินเข้าไปทุกที ผมมองหาร่างสูงอีกครั้ง เขายังนั่งอยู่ที่เดิม เขายังไม่นอน
"นอนไม่หลับรึไง?" เสียงแหบห้าวดังขึ้นแต่สายตาไม่ได้จับจ้องมาที่ผม
"ครับ หนาวมากเลย" ผมยอมรับไปตรงๆ ร่างสูงขยับลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาหาผม ผมขยับตัวลุกตาม อดหวั่นใจไม่ได้ ยิ่งคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้แก้มผมยิ่งร้อนอย่างช่วยไม่ได้
"อย่าขยับ อยู่เฉยๆ" ผมนิ่ง เหลือบตามองร่างสูงที่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผมก่อนจะดึงผมไปซุกกับอกกว้างผมนิ่ง อดเกร็งไม่ได้ ปกติถ้าไม่ใช่พ่อแม่ เพื่อนที่สนิทจริงๆ ผมก็ไม่เคยถูกกอดแบบนี้
"คะ คือ " เสียง ชู่ว เหมือนเป็นสัญญาณให้ผมเงียบ ผมเม้มปาก อดประหม่าไม่ได้ ใจเต้นแรง อ้อมแขนอุ่นๆกอดกระชับผมแน่นขึ้น ผมค่อยๆคลายความเกร็งของร่างกายลง อุ่น .. อุ่นทั้งด้านหน้า ด้านหลัง จะมีเพิ่มเติมก็เห็นจะเป็น 'อุ่นใจ รึเปล่า?
ผมเดินกระเผกตามร่างสูงมาได้เกือบครึ่งวัน ได้พักแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ผมเจ็บเท้ามาก รู้สึกว่าแผลเดิมจะบวมด้วยถึงตอนเช้ามาร่างสูงจะเอายามาฆ่าเชื้อโรคให้และพันแผลใหม่แต่ถ้าเล่นพากันเดินยาวแบบนี้ผมก็ชักจะสู้ไม่ไหว
"เราจะพักแถวนี้แหละ รอกูอยู่นี่ ห้ามไปไหน" ผมทิ้งตัวลงนั่งอย่างคนหมดแรง ครึ่งวันที่ผ่านมาผมเห็นสายตาที่ทอดมองมาตลอดเวลา ไม่รู้ว่านัยน์ตาคู่นั้นมองมาเพราะเหตุผลใด เขาอาจกลัวผมตายก็ได้มั่ง ตอนเริ่มออกเดินมาได้สักพัก เสือก็เอ๋ยปากจะให้ผมขี่หลัง ผมส่ายหน้าปฎิเสธทันที ร่างสูงจิ๊ปากขัดใจ เหมือนไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้บังคับผม ถึงแม้จะไม่มีคำถามอะไรเอ๋ยขึ้นตลอดระยะเวลาที่เดินในป่าก็มีแต่สายตากับมือหยาบกร้านคู่นั้นเท่านั้นที่คอยมองคอยช่วยผมตลอด ผมเก็บความสงสัยไว้ในใจ ไม่กล้าถาม เวลาผ่านไปสักพักผมก็เริ่มกังวลใจ ร่างสูงหายไปนานมาก ผมมองไปรอบๆมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด หรือว่า เขาเอาผมมาทิ้งไว้ อาจจะใช่ เขาคงคิดว่าผมมันไร้ประโยชน์ ดีแต่ไปเป็นภาระ และที่สำคัญเราไม่รู้จักกันมาก่อน เขาเป็นโจร เป็นคนไม่ดีที่อาศัยอยู่ในป่า ในขณะที่ผมเป็นสาปุชนคนธรรมดามีชีวิตอยู่เมืองหลวง ผมเม้มปากแน่น น้ำตาเม็ดโตหล่นลงมาถูกมือสองมือที่บีบกันไปมา ผมสะอื้นก่อนจะมองไปรอบๆอีกครั้ง หวังว่าเขาจะไม่ทิ้งผมไปจริงๆหรอกนะ นั่งจนต้องผุดลุกขึ้นยืนเพราะได้ยินเสียงปืนดังขึ้น หรือว่าเขาจะเจอตำรวจเข้า หรือ คู่อริผมพนมมืออย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับเขาเลย ใจสั่นหวั่นไหว อย่าตายนะ ผมไม่อยากอยู่คนเดียว ในป่าแบบนี้
>>>>>>>>>>>
ชะแวบมาแล้วชะแวบไป ... มันอาจจะสั้นจริงอะไรจริง แต่... มาต่อทุกวันแน่นอน อาจจะวันหนึ่งมาลง 2 หน อะไรแบบนี้ แต่งไปก็เหมือนว่าแต่งได้เยอะแล้วนะ พอเอามาลง เฮ้ย สั้นหว่ะ เอาน่า สมองไม่แล่น แหะๆๆ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ อ่านไปหัวเราะไป (นังนี่บ้า) 55
-
:hao3: เอาใจช่วยจ้า รออ่านต่อนะ
พี่เสือนี่แบบอดทนเก่งไปนะ โอกาสตั้งสองครั้ง
-
:pig4:
-
ชอบๆๆๆๆๆ
-
แหม พี่เสือเค้าคงไปหาที่สงบๆบ้างอ่ะนะ
-
พี่เสือแมนมาก โอกาสดีๆแบบนี้ แต่พี่เสือช่างดีเหลือเกิน
-
พี่เสือเอาใจไปเลย ถ้าไปป่าแล้วเจอเสือแบบนะจะจับปล้ำซะ ฮา
-
อะไรนี่ อยากอ่านต่อนะน้าาาาาาาาาา
-
:katai2-1: o13 o13 o13 :katai4:
-
เกือบแล้ว เกือบเลือดกระฉูดดดด หวังน่ะเนี่ย อิอิ
พี่เสือ รีบๆๆๆกลับมา น้องรออยู่
-
555 ทนไม่ไหวก็บอกน้องเค้าไปพี่เสือ คนอ่านรออยู่ :laugh:
-
จำเลยรักกกกกกกกกกก :impress2:
รอตอนต่อไปปปปป
-
:impress2:
-
3
ผมนั่งตัวแข็งรับรู้ถึงบางสิ่งที่จ่ออยู่ท้ายทอย ใขเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ
"คนสวยมาทำอะไรคนเดียวในป่าจ๊ะ" บุคคลปริศนา3 คนเดินออกมาใกล้ที่ผมอยู่ คนที่4เอาปืนจ่อที่ท้ายทอยผมนิ่ง
"ว้าว พี่ศักดิ์เจอของสวยๆงามๆในป่าแบบนี้ ผมว่าเราเลิกหาต้นตอของเสียงปืนเมื่อกี้มาสนใจน้องคนสวยตรงหน้าดีกว่านะ" เสียงหัวเราะเหี้ยมๆของอีกคนในกลุ่ม4คนนี้ดังขึ้น
"เอาตัวมันไป ข้าว่ามันไม่น่าจะมาคนเดียว" ผมถูกชะชากแขนให้ลุกขึ้นยืนจากคนที่ไม่พูดไม่จาด้านหลัง
"ไอ้ใบ้มึงพามันเดินนำไปก่อน" ผมถูกดันหลังให้เดินไป โดยมีผู้ชายฉกรรจ์ 3คนเดินระวังทางให้ ผมภาวนาในใจให้คนที่ชื่อเสือมาช่วยผม ผมหวังว่าว่าเขาจะปลอดภัย
"เดินเร็วๆสิว่ะไอ้ใบ้ มึงอยากตายอีกคนรึไงห๊า" เสียงตะคอกเสียงดังทำเอาผมตกใจ แรงกระแทกจากทางด้านหลังทำเอาผมเซไปข้างหน้าเกือบล้มดีที่คนด้านหลังคว้าร่างผมไว้ทัน
"มึงก็อย่าเร่งมันมากสิว่ะไอ้เติ้ล เห็นมันพูดไม่ได้ก็เล่นมันจัง ไอ้ใบ้มึงก็อย่าช้าดิ ให้ว่อง ไม่งั้นมึงโดนมันด่าทั้งวันแน่" อีกคนพูดขัดขึ้นก่อนไอ้ใบ้ที่ทุกคนเรียกจะพยักหน้า แต่ตาคมๆของคนชื่อใบ้มีแววครุ่นคิดตลอด ภายใต้หนวดเคราที่ดูรุงรัง กลับมีความรู้สึกปลอดภัยประหลาด!
"เอ้า เดินทางต่อ แมร่ง จับคนมาแต่ละคน ใช้ได้ทั้งนั้น" ผมถูกดุนให้เดินต่อ เจ็บเท้าจนแทบทรุดไปกองกับพื้นตั้งหลายครั้ง เดินมาเกือบหมดวัน เดินมาเพื่ออะไร?
เสือ
ผมเดินออกมาไกลจากที่ที่ผมบอกคนเอวให้นั่งรออยู่ ทำสัญญาลักษณ์ไว้กันหลง ตอนแรกก็ว่าจะหาแค่ผลไม้ จำพวกกล้วย กับพวกผลไม้อื่นๆที่พอจะประทังความหิวได้ไปก่อน แต่มันค้อนข้างหายากเพราะสัตว์ จำพวกลิง กระรอก กระต๋าย พากันกินจนเหลือไม่ถึงหวีด้วยซ้ำ แต่บังเอิญไปเจอไก่ป่าเข้า คิดไปกินมาไอ้เตี้ยนั้นก็เป็นคนกินจุทีเดียวกลัวว่าจะไม่พอให้คนเอวบางกิน ผมจึงตัดสินใจดักยิ่งไก่ป่า มันค่อนข้างเสี่ยงที่คนเหล่านั้นจะตามเสียงเจอแต่ผมก็คิดว่าไม่มีทางเลือก พอได้ป่ามาผมก็รีบเดินทางผมไปทางเดิม พอผมเดินโผว่ออกไปที่ที่ให้คนเอวบางรออยู่ก็ต้องชะงัก
"หายไปไหนว่ะ แมร่ง ดมกลิ่นจนเจอเลยเหรอ?" ผมกวาดตามองไปรอบๆ สังเกตรอยเท้า 5 คน ไอ้เตี้ยนั้นน่าจะถูกพาตัวไป
"ให้มันได้อย่างนี้สิว่ะ" ผมสถบ ไม่น่าทิ้งให้มันอยู่คนเดียวเลย ผมรีบเร่งฝีเท้าตามรอยเท้าและรอยกิ่งไม้หัก ไปเรื่อยๆ ไม่น่าจะไปได้ไกล
ผมเห็นกลุ่มคน5คน 2 คนกำลัง ...ผมขมวดคิ้ว แมร่ง ไอ้เตี้ยนั่นมันเป็นของกู!! ผมฉุนกึก มันกำลังปลุกปล้ำไอ้เตี้ย โดยมี อีก 2 คนคอยดูต้นทาง ผมเล็งปืนไปที่สองคนที่ยืนคุมอยู่ แต่ผมก็ต้องลดปืนลงเมื่อมีคน1ใน4 ชักปืนขึ้นยิงอีกคน อีกสองคนชักปืนมามายิงบ้าง ผมรีบสาวก้าวไปหาไอ้เตี้ย
"คุณไปหลบใต้ต้นไม้ก่อน เร็ว" ผมเห็นคนเอวบางคลานไปที่ต้นไม้โดยมีผู้ชายที่ไล่ยิงคนของตัวเองยิงสกัดให้
"มานี่" ผมรีบกระชากไอ้เตี้ยลุกขึ้น ดูเหมือนไอ้คนตรงหน้าจะสะดุ้ง ก่อนจะเบิ่งตากว้าง
"คะ คุณเสือ" ผมพยักหน้าแล้วตัดสินใจอุ้มไอ้คนตรงหน้าวิ่งหลบไปอีกทาง ขืนวิ่งฝ่าวงล้อมกระสุนก็ตายอนาถแน่
ผมวิ่งไปได้ไม่ไกล ดูเหมือนไอ้คนที่หักหลังพวกของตัวเองจะรู้ตัวแล้วว่าผมพาไอ้เตี้ยหนีมา ยิงไล่หลังผมมาไม่หยุด และผมก็แทบทรุดไปกองกับพื้นเมื่อกระถีกระสุนจากด้านหลังถางต้นขาผมไป แต่ผมกัดฟันวิ่งต่อ
"อึก คะ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? อึก คุณจะถูกยิงใช่ไหม " ผมเห็นน้องมันน้ำตานองหน้าก็เริ่มใจเสีย หาที่หลบใกล้ๆ ลองสำรวจร่างบางดู ผมรู้สึกโล่งอก คิดว่าไอ้เตี้ยเป็นอะไรสะอีก น้ำตานองหน้า ที่แท้ เขาก็แค่ห่วงผม ผมชะงัก ห่วงงั้นเหรอ แต่ไม่มีเวลามาดราม่า เสียงปืนเงียบไป กระสุนมันคงหมดแม็คแล้วแน่ๆ แต่ผมก็ยังไม่วางใจ เลือดผมมันไหลไม่หยุดแบบนี้ มันเป็นเครื่องหมายอย่างดีที่มันจะหาตัวผมเจอในไม่ช้า ผมรีบฉีกเสื้อผ้าเก่ามอซอของตัวเองมาห้ามเลือด เห็นไอ้เตี้ยมองผมอย่างตระหนก ผมพยายามปรับลมหายใจ คว้าเท้าที่โชกเสือดของมันขึ้นมา บวมมาก ผมเอาเศษผ้ามาห้ามเลือดไว้ก่อน ไอ้เตี้ยชักเท้าหนีผมจับไว้มั่น
"อยู่เฉยๆ ไอ้เตี้ย มึงอยากตีนเน่าเฟะรึไง" ผมกัดฟันพูด หน้าซีดเหมือนซอมบี้ยังจะเรื่องมาก ผมถอนหายใจ อดไม่ได้ที่จะเอ็ดน้องมัน
"ผมไหว แล้วคุณเจ็บมากไหม ? " เสียงหอบเหนื่อยของมันทำให้ผมต้องบอกให้มันปรับลมหายใจ
"กูไม่ตายง่ายๆหรอก หรือมึงห่วงกู?" ตาที่รื้นไปด้วยหยาดน้ำตาเงยขึ้นมองผม
"ผะ ผมกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียวในป่า" ผมแคนยิ้ม ไอ้เตี้ยมันห่วงตัวเอง ซึ่งก็ถูกต้องแล้ว โจรแบบผมไม่มีค่าให้น้องมันมาห่วงผมหรอก ผมสอดส่องสายตาไปรอบๆ แล้วออกแรงดึงให้น้องเดินตามผม
"มึงกับกูต้องเดินกันยาวแน่ แมร่ง ไอ้ห่านั่นเป็นตำรวจ ว่าแล้วคุ้นๆ มึงพลาดที่ยอมมากับกู เหอะ" ผมอดเยาะไอ้เตี้ยไม่ได้หมั่นใส้ ที่จริงน้องมันไม่ยอมผมก็เอามันมาให้ได้นั่นแหละ
"พลาดตั้งแต่ตกลงมาเดินป่าแล้ว ไม่รู้ผมทำกรรมอะไรไว้ ถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้"
"อนุยาติให้พูดรึยัง?"
"ผมอยากระบาย ผิดด้วยเหรอ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย" น้องมันร้องไห้ไปเดินกระเผกตามผมไป
"มึงไม่ผิด แต่มันทำให้กูเองที่รู้สึกผิด กูไม่ใช่คนดีกูรู้ตัว แต่มึงจะไม่เสียใจถ้ามึงอยู่กับกู" ผมหันไปสบตาไอ้คนตรงหน้า
"ผมไม่อยากอยู่ในป่า ปล่อยผมไปเถอะ"
"โอเค ขอให้มึงโชคดี" ผมพูดจบก็ปล่อยมือน้องมัน แล้วเดินหลิ่วไปอีกทาง ดูน้องมันเหวอๆที่ผมปล่อยมันง่ายๆ
ขิม
ผมชะงักเมื่อได้ยินคนชื่อเสือบอก เขาเดินจากไปเลยเมื่อเขาพูดจบ ผมหันซ้ายก็มีแต่ต้นไม้ หันขวาก็มีแต่ต้นไม้ น้ำตาพรูออกมาอีกระราก สะอื้นก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง
"พ่อแม่ ขิมไปทำอะไรกับใครไว้ ขิมถึงต้องเจออะไรแบบนี้ " ผมนั่งกอดเข่าร้องไห้สักพัก เขาทิ้งผมแล้ว แล้วผมจะทำยังไงต่อไปดี มีแต่ป่า หันไปทางไหนก็มีแต่ป่า ผมปาดน้ำตาก่อนจะลองเดินไปทางเดียวกับร่างสูง เผื่อเขาอาจจะแค่แกล้งผมเท่านั้น ผมเดินไปเรื่อยๆแต่ก็ดูเหมือนยิ่งเดินไปผมจะยิ่งงง ผมจึงหยุดพิงต้นไม้ คิดว่ายังไงผมก็ไม่น่ารอด
!!!!!!!!!!!!!
"ไง เก่งนักไม่ใช่เหรอ?" ผมหันไปดูด้านหลัง คนใจร้ายคนเดิมนั่นแหละ ผมหันกลับมากอดเข่าไม่สนใจ
"ไม่พูด เออ ดี งั้นกูไปละ" ผมรีบลุกเดินกระเผกตามร่างสูงไป ใครจะอยากอยู่คนเดียวในป่าแบบนี้ ผมกลัวเป็นนะ
"ระ รอผมด้วย " ผมส่งเสียงเพราะคนตัวโตกว่าเหมือนจะแกล้งเดินเร็ว ทิ้งระยะทางจากผมไปเรื่อยๆ ใบหน้าคมที่หันมายิ้มแล้วเลิกคิ้วนั้นทำให้ผมต้องเม้มปากแน่น
"อ้าว พูดได้แล้วเหรอ ? นึกว่าเป็นใบ้" คนบ้าอะไร เจอตอนแรกดูเงียบๆ ดูเถอะตอนนี้มันดูแตกต่างราวคนละคน
"ผมไม่ได้เป็นใบ้สักหน่อย" ร่างสูงหยุดรอผมจนผมเดินเข้าไปใกล้ ร่างสูงก็ย่อตัวลง
"ขึ้นมา เดินเหมือนหมาขาเป๋ ดูแล้วรำคาญ" ผมไม่อยากเสียเวลา อีกอย่างร่างกายผมล้าเต็มทีไม่ขอเป็นแล้วคนดีแล้วผมต้องลำบากน่ะ
"ก็เท่านั้นแหละ" สุดท้ายผมก็เผลอหลับไปในที่สุด
เสือ
ผมพาคนเอวบางมานอนในที่ที่คิดว่าน่าปลอดภัยพอสมควร น้องมันหลับไปแล้ว ผมทิ้งตัวลงใกล้ๆร่างบาง ดูเวลาใกล้พลบค่ำผมรีบหาเศษไม้ใกล้ๆแถวนั้นมาก่อไฟเพราะรู้ดีว่าในป่าตอนกลางคืนมันอาดาศมันโหดร้ายแค่ไหน อาหารก็หาเอาใกล้ๆ ไปไกลก็กลัวจะเกิดเหตุการณ์เดิมขึ้นอีก
"ตื่นแล้ว? เอาน้ำไปล้างหน้า วันนี้คงอาบน้ำไม่ได้ หวัดกินแน่ แล้วเอาผลไม้ไปกิน อาจจะไม่อิ่มแต่ก็พอประทังไปก่อน" ผมยื่นให้น้องไปหมด ผมเหลือก็กินไม่เหลือก็ไม่กิน ไม่มีอะไรมาก ไอ้เตี้ยมองผมแล้วยื่นคืนมาให้
"ผมกินไม่หมดหรอก คุณเอาไปกินบ้างสิ" ผมพยักหน้ารับเอาผลไม้จากน้องมาแต่ก็ยังไม่กินเพื่อไอ้เตี้ยมันยังไม่อิ่มจะได้เอาเพิ่ม
ผมเดินเลี่ยงเอาของกินไปวางไว้ มือเศษกิ่งไม้ที่หามาสุ่มไฟให้โหมแรงขึ้น
"อยากอาบน้ำจัง" ไอ้เตี้ยทำหน้าหงอยพลางยกเสื้อตัวเองขึ้นผมแล้วทำหน้าเหยเก ผมกลั้นยิ้ม
"ไว้พรุ่งนี้เถอะ" น้องเม้มปากแล้วพยักหน้าในที่สุด
รุ่งขึ้น
ผมลองเดินไปสำรวจดูบริเวรโดยรอบที่ใช้หลบภัย มีลำธารเล็กๆอยู่ไกลออกไปไม่มาก ผมจึงหาของกินและรีบกลับไปหาคนที่หลับยังไม่ตื่นทันที
"ไปอาบน้ำสิ เดินไปไม่ไกลมีลำธารเล็กๆอยู่" ผมบอกน้องมันเบาๆ เมื่อเห็นน้องมันนั่งมองแผลที่เท้ามันอยู่ สักพักเสียงฝีเท้าก็เดินห่างไป ผมสุมไฟติดแล้วผมก็เดินไปหาลำธารเพื่อที่จะถอนขนไก่ ที่หามาได้ คราวนี้ผมระวังตัวขึ้นไม่กล้าใช้ปืนโจ่งแจ้ง เพราะคนที่ตามล่าตัวผมมีมากกว่าที่ผมคิดไว้ ล้างไก่ป่าให้สะอาด เห็นน้องอาบน้ำอยู่ใกล้ๆ ดูมีความสุขเวลาเล่นน้ำ ดูผ่อนคลายขึ้นเยอะ ผมกำลังทำลายรอยยิ้มงดงามของน้องรึเปล่า ผมหลุบตาลงต่ำ ถอนหายใจล้าๆก่อนจะเดินกลับไปที่เดิม
"กินนิดเดียวจะอิ่มหรือ?" คนเอวบางกินข้าวไปแค่นิดเดียวจริงๆ น้องเหลือบตาขึ้นมองผมก่อนจะบิดไก่ยื่นที่ปากผม ผมส่ายหน้า แต่ดูเหมือนไอ้เตี้ยจะไม่ยอมแพ้ผมจึงอ้าปากงับไก่ในมือน้องมัน
"พะ พี่เสือ ผมเรียกพี่ได้ใช่ไหม?" ผมเลิกคิ้ว ก่อนจะพยักหน้า ใช่ ตั้งแต่เจอน้องผมยังไม่เคยถามน้องสักคำว่าชื่ออะไร
"มึงชื่ออะไร?" ไก่ถูกบิดมาจ่อที่ปากผมอีก ผมก็งับกินไม่เกี่ยงเพราะรู้สึกว่าไก่ป่ายามนี้มันอร่อยกว่าทุกครั้งที่ได้กิน
"ชื่อขิมครับ" พากันเงียบไปสักพักน้องก็เอ๋ยปากถามผมอีก
"พะ พี่เสือทำไมพี่ถึงมาอยู่ในป่า"
"ค้ายา เลยหนีมาอยู่ในป่า" ผมพูดเสียงเรียบ ตอบตามจริง
"ทำไม?"
"ไม่มีทางเลือก เกิดมาก็อยู่สภาพแบบนี้แล้ว ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากเป็นเถื่อนอยู่แต่ในป่าแบบนี้หรอก" ผมไม่อยากเล่าถึงอดีตของผมหรอก อดีตที่ขื่นขม ลืมได้ก็อยากลืม
"รีบเดินทางต่อกันเถอะ เราเสียเวลามากแล้ว" น้องพยักหน้า ผมรู้ว่าไอ้เตี้ยมีคำถามมากมายหลายคำถามที่ต้องการคำตอบ ผมไม่ได้ปิดบังหรือมีเจตนาปกปิดทุกเรื่องแต่บางอย่างต้องใช้เวลาเพราะผมเป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับน้องมันในตอนนี้
"เจ็บมากไหม?" ผมมองหน้าไอ้เตี้ยที่ถามผมเสียงเศร้า
"ไกลหัวใจ มันแค่ถากไม่ได้ฝังใน แต่เลือดมันก็ออกเยอะเป็นธรรมดา เลิกคิดมากได้แล้ว" ผมโยกหัวน้องมันเบาๆ เหลือบมองเท้าน้องมันด้วย ก่อนจะย่อตัวลง
"ขึ้นมา ห้ามพูดมาก" น้องมันก็ยอมขี่หลังผมโดยดี น้องคงรู้ว่าไม่ไหว ให้น้องกินยาลดไข้มาตลอดเพื่อหวังให้อาการตัวรุ่มๆลุเลาลง
>>>>>>
ตัดฉับ !! รู้มั้ยว่าที่จริงพี่เสือเขาไม่ใช่นิสัยแบบนี้ แต่ดูแลละคอมเม้นท์ โหดบ้าง โฉดบ้าง พี่เสือออกจะดีนะค่า า ดีเกินไปด้วยซ้ำ พี่เสือก็ปล่อยน้องไปได้ไง? คนแต่งก็คิดแบบนั้น. ฉากเสียเลือดขอยอมรับว่าไม่สามารถเข้าไปถึงอารมณ์ได้ (เศร้า) ฉากนี้จึงเป็นอะไรที่ยากและคิดว่าจะไม่มีนะค่า 55 มีบางคนหวัง! แต่จะลองแก้ที่แต่งไปดู ถ้าสามารถ 55 ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่าน อ่านทุกคอมเม้นท์ค่ะ ขอบคุณกำลังใจ แล้วเจอกันนะ!
-
:hao7: เรื่องเกิดในป่าก็ต้องได้กันในป่าสิ
อิชั้นหื่นมากไปป้ะเนี่ย
Happy New Year นะคะ เดี๋ยวอารมณ์ก็มาจ้า ใจเย็นๆ :กอด1:
-
โอ๊ยพี่เสือนี่แอ๊บแบ๊วกว่าที่คิดนะคะเนี่ย
น้องอย่างโน้น น้องอย่างนี้
เขินแทน
-
หูยยยยยย มีตำรวจด้วย
อดีตที่เสือดูท่าจะเยอะ
รอตอนต่อไปนะคะ
Happy new Year :mc4:
-
พี่เสืออาจจะเป็นผู้กองเสือปลอมตัวมาแหงๆ อิฉันเดา :laugh:
-
สงสัยพี่เสือจะหลงน้องจนหาทางออกจากป่าไม่แน่เลย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai4: ชอบพี่เสือจัง
-
รอตอนต่อไป
-
ติดตามๆ :hao7:
-
ฉลองปีใหม่ในป่าเลยค่ะพี่เสือ
-
เสือคงมีภูมิหลัง ที่เจ็บปวด ให้น้องขิมเยียวยาละกันเนอะ รอติดตามต่อครับ
-
:เฮ้อ: ทำไงดีใจเอนเอียงไปทางพี่ใบ้ซะแล้ววววว :hao6:
-
พี่เสียขาาาาาาา :-[
-
:pig4:
-
ติดตาม! :hao7:
-
พี่เสือดูเป็นคนดีขึ้นล่ะ แต่พี่ใบ้น่าสนใจกว่าอ่ะ :hao7:
-
พี่เสือตอนนี้ดูรักน้องขิมจัง o13
ปล. เราคิดว่าอยากให้มีฉากต่อสู้ในเมื่องด้วยคงจะสนุกมากๆแน่เลย :katai4:
-
พี่เสือขา แสดงออกให้น้องขิมเห็นชัดๆๆๆเลย
แบบว่าเหมือนพี่ใบ้จะมาแย่งซีนอ่ะ อิอิ
-
พี่เสือแม่งน่ารักวะ :katai4:
รีบมาต่อเร็วๆนะค่ะ
ป.ล. Happy New Yearนะค่ะ :กอด1:
-
แวะเข้ามาอ่าน เนื้อหาน่าสนใจดี
จะได้ออกจากป่ากันหรือเปล่า ต้องลุ้น สงสารน้องขิมนะ ถึงพี่เสือจะมีส่วนดีอยู่บ้าง
แต่ก็ไม่มีใครอยากอยู่กับโจรหรอก
ยังมีคำผิดอยู่เยอะเหมือนกันนะคะ ลองเช็คดู
-
4
"แล้วพี่จะกลับไปค้ายาอีกไหม?" ผมนิ่งกับคำถามนี้ เงยหน้าขึ้นสบตากลมโตที่ทอดมองมายังผมอย่างกังวลใจ ตอนนี้ผมกับไอ้เตี้ยพักค้างคืนกันก่อน เพราะขิมไข้ขึ้น
"ก็ไม่อยากทำหรอกแต่เมื่อไม่มีคนคอยห้าม คนอยู่ข้างๆก็อาจจะกลับไปทำอีก" ขิมดูไม่เห็นด้วยกับคำตอบผม ผมรู้ว่าบางครั้งเราก็อยากงี่เง้ากับคนที่เรารู้สึกดีด้วย ถึงแม้จะไม่สมกับที่ตัวที่โตกับอายุที่มากขึ้นก็ตาม
"พี่โตแล้วนะ พี่คิดอะไรอยู่ เกิดพี่เป็นอะไรมาจะทำยังไง พี่ไม่รักตัวเองบ้างเหรอ" ผมไม่โกรธขิมเลย ที่ขิมพูดแบบนี้กับผม ขอคิดไปเองว่าน้องมันห่วง
"ไม่รัก ตายก็ดีสิ เพราะพี่ไม่มีคนให้ห่วงนิ" คนเอวบางเม้มปากแน่น ผมนี่ก็แปลกพูดเองก็เจ็บเอง
"ผมอยากให้พี่เลิกทำอาชีพนี้ครับ มันอันตราย ผมห่วงพี่นะครับ" ใจผมเต้นแรงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ อุ่นวาบในใจ แต่น้องอาจจะพูดไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้ใส่ใจก็ได้
"จะมาห่วงพี่ทำไม ไม่ต้องแสร้งพูดว่าห่วงหรอก ยังไงก็ไม่ปล่อยไปหรอก" ขิมมองที่มาที่ผมอย่างตัดพ้อ น้องลุกเดินไปล้างมือแล้วเดินไปทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้ผม ผมเดินไปล้างมือแล้วเดินไปนอนทาบร่างเล็กก่อนจะดึงขิมเข้ามากอดแน่น
"พี่ชอบขิม" ผมกระซิบริมหูเล็กน้องตัวเกร็งทันทีที่ผมพูดจบ ใจสะดุดไม่รู้ว่าประโยคที่ผมพูดจบไปหรือสรรพนามแทนตัวเองของผมมันเปลี่ยนไป
"อย่ามาล้อเล่นนะ ผมเป็นผู้ชายนะพี่เสือ" ขิมพูดตะกุกตะกัก
"พี่รู้ และพี่ไม่ได้ล้อเล่น ถ้าห่วงพี่จริงอยากให้พี่เลิกทำอะไรเสี่ยงๆขิมก็อยู่กับพี่สิ เริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน" ขิมเงียบ ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะพูดไปหมดแล้ว
"ถ้าผมไม่ตกลงละ?"
"ก็กลับไปทำแบบเดิม คนแบบพี่ตายไป ก็ไม่มีใครคิดถึงอยู่แล้ว" พูดประชดไปทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน อยากให้ไอ้เตี้ยสงสาร หรือเห็นใจ?
"แอ๊ะ พี่เสือนี่ยังไง พูดแต่เรื่องตายๆ พี่อยู่ได้อยู่แล้ว ตอนไม่มีขิม ที่ผ่านมาพี่ก็อยู่ได้นิ"
"ใช่ ก็เพราะว่าก่อนที่จะเจอขิมไง จากนี้ไปต่อให้อยากให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมมันคงทำไม่ได้"
ขิม
ผมใจเต้นแรงมากตอนได้ยินพี่เสือกระซิบบอกว่าชอบผม แต่ความชอบกับสิ่งที่ผมกำลังเผชิญมันโหดร้ายเกินไป มาเจอพี่เสือ ผมไม่รู้สึกดีใจสักนิด ชีวิตผมจากนี้ต่อไปเหมือนที่พี่มันบอกว่ามันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิม ท่ามกลางความเงียบ ผมพูดสิ่งที่ผมคิดออกไปเบาๆ
"แล้วพี่จะมาบอกผมทำไม ยังไงผมก็หนีไปไหนไม่พ้นอยู่แล้ว ถ้าผมบอกว่า ไม่ ไม่ ไม่ พี่จะให้ผมไปเหรอ ก็ไม่น่าถามนิ พี่ไม่ปล่อยผม อย่าถามผมเลย เมื่อพี่แค่ให้ผมมีสิทธิ์ตอบแต่ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ทำตามที่ผมตอบเลย" ผมปล่อยน้ำตาให้ไหลไปเป็นทาง ผมเจ็บปวดใจ ไม่อยากอยู่ในสภาพนี้ ผมอยากกลับไป ไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม โดยไม่รู้ว่าคนตัวโตก็เจ็บปวดใจไม่แพ้กันได้แต่นอนตาค้างไม่สามารถข่มตาหลับได้
ผมเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยมารู้สึกตัวอีกทีก็เช้ามืด พี่เสือปลุกผมเพื่อจะได้เดินทางต่อ ผมรีบล้างหน้าล้างตาแล้วออกเดินตามพี่เสือไป ยังไม่เช้าดีก็ได้ยินเสียงปืนดังลั่นป่าพี่เสือดึงผมวิ่งไปทั่ว ผมกลัว เสียงปืนดังไล่หลังมาพร้อมกับเสียงคนที่มากว่า3คนส่งเสียงบอกให้ไล่ตามพวกผมมาทางนี้ พี่เสือผลักผมให้หลบที่ต้นไม้ใหญ่ก่อนโดยที่เขาจับกระบอกปืนเล็งไปตามทางที่พวกผมจึงวิ่งผ่านมา พี่หนุ่มทำเสียงชูว์ให้ผมปรับเสียงหอบให้เบาลง
"เอาปืนไป ใช้เป็นไหม?" ผมส่ายหน้า หน้าตาผมตอนนี้คงดูไม่ได้ สายตาที่ทอดมองมามีแววห่วงใยจนผมต้องเม้มปากแน่น
"งั้นเอามีดไป ถ้าเข้ามาใกล้ในระยะประชิดก็แทงได้เลย พี่จะล่อมันไปอีกทาง ระวังตัวนะ" ผมส่ายหน้า ผมไม่อยากอยู่คนเดียว
"มันเสี่ยงเกินไป" ผมดึงร่างสูงเข้ามาหลบเมื่อเหลือบเห็นกลุ่มคนมุ่งหน้ามาทางนี้
"ไม่เป็นไร พี่จะล่อมันไปให้ไกลแล้วย้อนกลับมา หลบอยู่ที่นี่แหละ" ร่างสูงเคลื่อนตัวหลบฉากไปผมกำด้ามมีดแน่น เสียงปืนรัวไปในทิศทางที่ร่างสูงผละไป ผมยกมือขึ้นปิดหู กลัวจับใจ เสียงปืนยังคงสาดใส่กันเป็นระยะ นั่งสงบใจอยู่ตั้งนานสองนานจนเสียงปืนสงบลง แต่ใจที่เต้นกระหน่ำอยู่ในอกบัดนี้มันรัวเหมือนกลอง ใจกระวนกระวาย ผมรีบซุกตัวกับต้นไม้เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงหอบเหนื่อยใกล้เข้ามา
"แฮกๆๆ ขิม ไม่มีเวลา รีบไปกันเถอะ" ร่างสูงที่ปรากฎตัวขึ้นตรงหน้าทำเอาน้ำตาที่สะกดกลั้นมาตลอดไหลอย่างดีใจท้มท้วนอยู่ในอก เผลอโผว่เข้ากอดร่างสูง ใจผมเต้นอย่างบ้าคลั้ง ฝ่ามือผมสัมผัสกับบางอย่างที่ไหล่ของพี่เสือ
"ละ เลือด พี่เสือ" ผมเบิงตากว้าง ร่างสูงส่ายหน้าบอกไม่เป็นไร ก่อนจะดึงผมไปตามทางอีกเส้น
"อย่างน้อยต้องหาที่ปลอดภัยมากกว่านี้ พวกมันมีไม่ต่ำกว่า10คน กระจายตัวอยู่รอบๆพื้นที่ต้องเลี่ยงไปใช้เส้นทางที่ไกลเพื่อเลี่ยงการปะทะ ขิมไหวไหม?" ผมพยักหน้า ใบหน้าซีดเซียวของพี่เสือทำให้ผมหวั่นใจ
"ทำแผลก่อนเถอะพี่เสือ เลือดออกเยอะมากเลย" ผมตื้อจนพูดไม่ออก เจ็บภายในใจเมื่อเห็นคนเจ็บไม่ร้องสักเอะ ไม่หยุดพัก ไม่คิดจะรักษาตัวเอง
"ไม่เป็นไร ที่เราอยู่ตอนนี้ยังไม่ปลอดภัย" ผมดึงมือใหญ่ที่หยาบกร้านให้หยุดเดินแล้วดึงให้นั่งพัก
"ไม่ต้องพูดมาก อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ได้ไหม รักตัวเองสะบ้าง เจ็บขนาดนี้ยังจะฝืนอีก " ผมค้นหายาในเป้และถอดเสื้อนอกที่คนตัวโตใส่ออก มองแผลที่เป็นกระสุนมันฝังใน
"ทำไงดี กระสุนฝั่งในแบบนี้" ผมมองดูแผลที่มีแต่สีเลือดไหลออกไม่หยุด หน้ากลัวมาก ผมกลั้นใจกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"เอาผ้าห้ามเลือดไว้ก่อนก็ได้ ไว้เจอถ้ำหรือที่พอจะหลบภัยได้ค่อยฝ่าเอากระสุนออก" ผมรีบเอาแอลกอฮอลมาล้างแผลกันบาดทะยักแล้วหาเศษผ้ามาพันรอบแผลไว้ตามที่ร่างสูงบอก
"พะ พี่เสือ หาที่พักเถอะ เราเดินออกมาไกลมากพอแล้วนะ พี่จะไม่ไหวเอานะ" ร่างสูงส่ายหน้าใบหน้าซีดเซียวกว่าเดิม ผมกลัวเขาจะสลบไปต่อหน้าต่อตานัก
"พี่ไหว" ผมถอนหายใจกับความดื้อด้านของอีกฝ่าย
"แต่ขิมเหนื่อย ขิมอยากพัก ถ้าพี่อยากจะรีบไปก็ไปคนเดียวเลย ขิมจะอยู่ที่นี่คนเดียว" ผมพูดเสียงเข้ม ถ้าไม่ใช้ไม้นี้คนตัวโตกว่าไม่ยอมพักแน่ ร่างสูงพยักหน้าสอดส่องสายตาหาที่จะพัก ผมพยุงร่างสูงให้นั่งลง
"รอขิมอยู่ที่นี่ ขิมจะไปหาที่พักเอง" ผมไม่ฟังเสียงร้องห้ามเดินไปดูรอบๆแต่ก็ไม่ลืมทำเครื่องหมายกันหลงไว้ด้วย เดินไปรอบๆ ไม่ไกลมากนักมีถ้ำอยู่ ผมดีใจจนเผลอยิ้มกว้างผมรีบกลับไปหาร่างสูงก่อนจะพากันมาพักอยู่ในถ้ำ ผมหาเศษไม้มากองไว้เยอะๆ คนตัวโตเคลื่อนย้ายตัวเองมานั่งก่อกองไฟให้ ผมหาเอาใบไม้มารองให้ร่างสูงนอนแล้วค้นหากล้วยที่เหลือตั้งแต่เมื่อคืนให้ร่างสูงแบ่งคนละ2ลูก
"ขอขิมดูแผลหน่อย" ผมค่อยๆถอดผ้าที่พันแผลออก ปากแผลเป็นสีม่วงแลดูหน้ากลัวกว่าตอนเช้ามาก ผมกลั้นใจเช็ดทำความสะอาดแผลให้คนตัวโต
"ขิม ไปเตรียมน้ำ มีด ยาแก้ปวด แก้อักเสบ ฆ่าเชื้อ แล้วก็ผ้าให้พี่หน่อย ต้องทำให้คลอไดน์เจือจาง กรณีของพี่ฝังในปกติเลือดไม่ไหลเยอะขนาดนี้ อาจจะเพราะเราใช้กำลังในการหนีมากไปทำให้เลือดมันออกมาก เราไม่ค่อยมีเวลา พี่จะเอากระสุนออก ไม่งั้นพี่คงไม่รอด" ผมรีบทำตามทันที ผมไม่อยากให้พี่เสือเป็นอะไร ถ้าพี่เขาเป็นอะไรไปผมจะทำยังไง
"ขิม" ผมหันไปสบตาคนตัวโตที่มองมาที่ผมแล้วผมเซี้ยวๆส่งให้
"คะ ครับ"
"อยากให้พี่มีชีวิตอยู่รึเปล่า?" ผมชะงัก
"ยะ อยากครับ" ตาผมพร่ามัว น้ำตาไหลพรูออกมาแทบจะทันที
"งั้นขิมก็ช่วยเอากระสุนออกให้พี่ที" ผมหันไปมองหน้าพี่เสือ ผมส่ายหน้าทันที
"ขะ ขิมทำไม่ได้หรอก ขิมกลัว" ผมใจสั่น มือที่ถือมีดก็พลอยสั่นไปด้วย
"ไม่เป็นไร ถ้าเป็นขิม พี่เชื่อว่ายังไงพี่ก็รอด ช่วยให้ชีวิตใหม่กับพี่ได้ไหม?" ผมปาดน้ำตา แต่ใจมันก็อดกังวลไม่ได้ ผมมองหน้าที่ซีดเหมือนกระดาษก็ตัดสินใจอย่างไม่ลังเล
"ครับ ขิมจะทำ" ร่างสูงรับยาแก้อักเสบ ยาแก้ปวดไปกิน อย่างละ2เม็ด ถึงผมจะรับปากแต่มือที่จับมีดอยู่ก็สั่นอย่างช่วยไม่ได้ มือหนาเอื้อมมากุมมือผมไว้บีบเบาๆ ผมค่อยๆคลายกังวล ปลายมีดจรดกับปากแผล ผมกรีดแผลไปไม่ลึกมาก พี่เสือกัดฟันกรอดก่อนจะคว้าผ้ามากัดแน่น ผมสูดหายใจเข้าปอดมือที่ว่างก็ซับเลือดไปด้วย ไม่ใช่แพทย์ ไม่มีความรู้ ไม่เคยจับมีดมาฝ่าตัดให้ใคร แต่วันนี้สิ่งที่ผมไม่คิดว่าในชีวิตจะได้ทำก็ได้ทำ เพื่อชีวิตหนึ่งที่ไม่ว่ายังไงผมก็ยังไม่พร้อมจะสูญเสียเขาใป เสียงครางด้วยความเจ็บปวดกับน้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลออกมาทำให้สะกดกลั้นน้ำตาของตัวเองตามไปด้วย ผมก็รู้สึกเจ็บไม่น้อยไปกว่าผู้ชายตรงหน้าเลย ผมก็ไม่รู้หรอกว่าทำไม แต่ผมมองพี่เสือใจมันเสียไปกว่าครึ่ง ผมใช้คีมค่อยๆดึงเอากระสุนออกมาวางลงข้างๆ เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมาตามกรอบหน้าทั้งผมเองและคนที่นอนหลับตาแน่นอยู่ ผมยกไหล่ขึ้นซับมันไปพลาง
"พะ พี่เสือ ทำยังไงต่อ" ผมไม่รู้จะจัดการกับแผลตรงหน้ายังไงดี
"เอายามาฆ่าเชื้อแล้วมีเข็มใช่ไหม เย็บแผลให้ด้วย แล้วค่อยพันผ้าทับอีกที พี่กลัวแผลเปิด" ผมทำตามทันที ถึงแม้จะเงอะงะเต็มทีก็เถอะ แต่สุดท้ายผมก็มองผลงานตรงหน้าด้วยความโล่งใจ ผมเหลือบตามองพี่เสือที่นอนหายใจรวยริน ผมรีบเขย่าร่างสูงกลัวร่างสูงจะเป็นอะไรไป
"พะ พี่เสือ พี่ห้ามตายนะ พี่โอเคใช่ไหม อึก" ผมลูบใบหน้าซีดเซียวมือไม้สั่น น้ำตาพรูออกมา ผมกลัวเขาตาย
"ขะ ขิม พี่ โอเค " ผมกอดร่างสูงแน่น ดีใจจนพูดไม่ออก พี่เสือยังไม่ตาย
"แน่นะ ไม่เป็นอะไรจริงๆนะ" ผมถามด้วยความหวาดกลัว
"อึ้ม พี่เหนื่อย รู้สึกตึงๆที่แผล ของีบก่อนนะ" ผมพยักหน้ารัวๆ ยกมือหนาขึ้นมากุม ก่อนจะขมวดคิ้ว ไล้มือไปตามโครงหน้า ผมลุกขึ้นเก็บเศษผ้าและเอาอุปกรณ์ต่างๆไปล้างเตรียมเอาน้ำมาเช็ดตัวให้คนตัวโตที่ตัวร้อนผะผ่าวด้วยความเป็นห่วง
ผมนั่งเฝ้าไข้ร่างสูง ที่หลับไปแล้วด้วยความอ่อนเพลีย ผมก้มมองมือตัวเองที่สั่นไม่หาย ก่อนจะบีบมือตัวเองแน่น ผมกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก อันต้องมาอาศัยอยู่กับอา อาที่ต้องการดูแลผมเพราะสมบัติเป็นที่ดินจำนวนหนึ่งกับบ้านสวนหลังงามที่ผมมีสิทธิ์เป็นเจ้าของเพียงผู้เดียว ผมขาดความอบอุ่น อาไม่เคยรักและเอ็นดูผม อาแค่ส่งผมเรียน ให้ข้าวให้น้ำ ซึ่งเงินในส่วนนั้นพูดตามจริงมันก็คือเงินของผมอยู่ก่อนแล้ว แต่อาขอดูแลผลประโยชน์ทุกอย่างเอง เพราะผมยังอายุไม่ครบ20 ปี ผมพึ่งเริ่มขึ้นปี1คณะนิเทศ มารู้จักเพื่อนใหม่ในเวลาไม่นาน ผมยังไม่รู้เรื่องเพื่อนของผมกลุ่มนี้มากนัก แต่ผมแค่อยากเป็นที่ต้องการบ้าง ไม่อยากใช้ชีวิตอยู่คนเดียว มาถึงจุดนี้ทำให้ผมนั่งมานั่งคิดจริงๆจังๆว่าการที่ผมหายไป มันอาจจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้วก็ได้ ผมไม่ได้ต้องการที่ดินและบ้านหลังนั้น บ้านที่เคยมีความสุขแต่บัดนี้แม้แต่ความอบอุ่นใดๆก็ไม่มี ละทิ้งทุกอย่างทั้งอนาคตและทั้งอดีตแล้วเริ่มต้นใหม่คนที่นอนอยู่เบื้องหน้า แต่...ผมจะต้องตกอยู่ในอันตรายแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ผมไม่ชอบจริงๆกับเสียงปืน ไม่ชอบการรบราฆ่าฟัน ถ้าผมเลือกเขา เขาจะหยุดทำอาชีพนี้จริงๆใช่ไหม? ผมต้องการความมั่นใจ!
>>>>>>>>
สวัสดีปีใหม่ 2015จ้า า เมื่อคืนใครเมาแล้วเช้าวันนี้ยังเมาค้างอยู่บ้างงงงง?? อัยอยากเม้าส์มอยว่า อัยไม่เมาเลย นอนตั้งแต่3 ทุ่ม แนะ แลดูเป็นคนดีแปลกๆ ฮ่าๆๆ ใกล้จบแล้วรู้ยัง? ขอบคุณที่เข้ามาติดตาม แวะมาให้กำลังใจ และช่วยแนะว่ามีคำผิดนะค่ะ จะลองไปเช็คดูนะ แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า :)
-
:hao5: ก็อยากให้มีขีวิตที่ดีกว่านี้นะแต่อนาคตของเขามันขึ้นอยู่กับคนเขียน :hao7:
Happy New Year 2015 ค่ะ
-
ขิมมาอยู่กับพี่เสือนี้ล่ะมีความสุขที่สุด
-
ขิมชีวิตรันทดเชียว :hao5:
-
:o12: :o12: :o12: :katai4: o13 o13 :hao5:
-
จะจบแล้วหรอ จะมาอยู่ด้วยกันไหมน่ะ
-
อยากให้ได้เริ่มต้นใหม่ด้วยกันจัง
-
พี่เสือสู้นะ
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ สนุกมากกก
-
ขิมมาอยู่กับพี่เสือเถอะ
-
:hao5: ปลื้มที่พี่เสือบอกไปตรงๆแล้ว หวังให้รอดออกมาจากป่ากันได้นะ
ในป่าอันตรายเกินไปอะชีวิตเสี่ยงทุกนาที
วันนี้เว็บด๋อยอะเข้ายากจัง
-
:pig4:
-
ดราม่าแน่ๆ :hao5:
-
สงสารเนาะ เหมือนคนมีชีวิตคล้ายกันมาเจอกัน
ขอให้คอยเติมเต็มกันนะ :กอด1:
รอตอนต่อไปปปป
-
เหมือนว่าพี่เสือกับน้องขิมจะมีปมกันทั้งคู่เลยเนอะ :mew6:
-
ทำไมจบเร็วจัง กำลังสนุก
น้องขิมต้องเชื่อมั่นในตัวพี่เสือโหว่ละพี่เสือจะต้องยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อขิมแน่นอน
คนมีปมมาเจอกัน แล้วก็ได้รักกัน
คำผิดที่เจอและสะดุดตามาก
โผว่=โผล่
หน้ากลัว=น่ากลัว
-
พี่เสือจะรอดไหมนิ
พวกศัตรูอย่าเพิ่งมาเลยนะ
-
น้องขิมสู้ๆ
-
o13
-
รออออ
-
ขอบคุณครับ Happy New Year
-
เอาใจช่วยให้พี่เสือรอดปลอดภัย แล้วไปเริ่มต้นใหม่กับขิม
-
ในเมื่อแต่ละคนก็ไม่มีใคร ก็มาอยู่เป็นกำลังใจให้กันและกันซะสิ :กอด1:
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นรึเปล่าคะเนี่ย ทำไมดูแต่ละเหตุการณ์มันว๊าบๆไงไม่รู้สิ เหมือนเรื่องมันดำเนินเร็วไปหน่อยอ่ะ ดูขิมชอบพี่เสือเร็วไปด้วย
-
:L2:
รอตอนต่อไป :กอด1:
-
:เฮ้อ:
5
ผมกัดฟันข่มความเจ็บที่แล่นมาเป็นริว ขยับไหล่แทบไม่ไหว ผมนอนตะแคงซ้ายทั้งคืนเลยกำลังขยับตัวลุกแต่ด้านหลังกลับมีร่างเล็กซุกตัวอยู่แนบชิด ผมชะงัก อยากคว้าร่างเล็กมากอดแต่ก็ทำไม่ได้ ตะแคงซ้ายได้อย่างเดียว ผมค่อยๆเอื้อมมือไปจับที่แผล เจ็บมากจนต้องกระพริบไล่น้ำตา ค่อยลุกขึ้นนั่ง ร่างบางนอนหายใจสม่ำเสมอ ผมยิ้มน้อยๆใช้มือเขี่ยปอยผมที่ปรกหน้าหวานเบาๆ
"ขอโทษที่ทำให้ลำบาก ขอโทษจริงๆ" ผมยกมือเล็กขึ้นมาจรดกับริมฝีปากของผม เสียใจที่ตัดสินใจเอาคนเอวบางมาลำบากด้วย ผมลุกขึ้นขยับตัวไล่ความเมื่อย แล้วออกไปหาอะไรมาให้คนเอวบางกิน
"หาไปไหนมา ? พี่ยังเจ็บอยู่นะ" ผมค่อยทรุดตัวลงนั่ง
"หาอาหารมาให้ เรื่องแผลสบายมาก" ผมคงทำให้คนตรงหน้ากังวล
"สบายอะไรกัน หน้าบิดเบี้ยวแทบดูไม่ได้ นอนลงไปแล้วกินข้าวกินยา แทนที่เราจะได้เดินทางเร็วขึ้น แต่พี่กลับทำให้มันช้าลง" ผมพยักหน้า
"ขอโทษ พี่ผิดเอง ที่เป็นภาระให้ขิม" ผมพูดขึ้นเบาๆก่อนจะหยิบกล้วยมาแกะกิน
"ไม่ใช่ ขิมไม่เคยคิดว่าพี่เป็นภาระ ที่ขิมพูดเพราะขิมห่วง ทำไมไม่เข้าใจอะไรบ้างเลย" ผมนิ่ง ขิมเองก็นิ่งนิ่งไม่ต่างกับผม พอกินยาผมก็ล้มตัวนอน ขิมเดินมานั่งลงใกล้ๆผมก่อนจะใช้มือทาบที่หน้าผากผมวัดอุณหภูมิ แล้วเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ผม และผมก็หลับไปในที่สุด
3 วันเต็มสำหรับการเดินทาง ยาวนานมากเพราะผมคิดไว้เสมอว่าถ้าผมพร้อมจะเริ่มชีวิตใหม่กับใครผมจะพาเข้ามาที่นี่ เราจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ที่นี่เป็นหมู่บ้านเล็กๆ อยู่บนเขา ทุกคนทำอาชีพเกษตกรรม มีเงินหน่อยก็เลี้ยงสัตว์ พอมีพอกิน
"ที่นี่ที่ไหน?" ร่างเล็กเดินตามผมมาเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นบ้านคนอยู่ไกลออกไปหลายสิบกิโล
"อย่ารู้เลย รู้ไว้ว่าอยู่ที่นี่ปลอดภัยจากคนที่ตามล่าพี่แน่นอน แต่ถ้าใครถามต้องบอกว่าขิมเป็นเมียพี่นะ เพราะที่นี่ก็ไม่ใช่จะปลอดภัยเสมอไป สำหรับขิมน่ะนะ" ร่างบางหันมาทำหน้าสงสัย ผมยิ้มให้น้องน้อยๆก่อนจะพาคนเอวบางเดินตามมาจนใกล้หมู่บ้านเข้าไปทุกที
" เฮ้ย ไอ้เสือ เอ็งรึ?" ผมหันไปมองคนที่แบกจอบแบกเสียมผ่านมา ผมยกมือไหว้บรรดาลุงๆ แต่จำไม่ได้แล้วว่าชื่ออะไรกันบ้าง
"สวัสดีครับลุง ใช่ครับ ผมเสือ" ลุงๆก็ยิ้มเข้ามาตบบ่าเขาเบาๆ
"หายหน้าไปเสียนาน บ้านเอ็งโดนลม โดนแดดจนเหลือแต่เสา จะสร้างใหม่วันไหนไปบอกข้าน่ะจะได้ไปช่วยปลูกบ้านใหม่" ผมยกมือไหว้ลุงๆแกอีกครั้ง ครั้งที่แล้วผมก็ได้ที่นี่แหละหลบภัย ชาวบ้านมีน้ำใจ ช่วยเหลือเกื้อกูลกันเสมอ
"แล้วนังหนูนั่นเมียเอ็งรึ หลบหน้าหลบตา ไม่ต้องกลัวหรอก ลุงเป็นคนที่นี่ ไม่มีพิษภัยอย่างคนเมืองกรุงหรอกนะ" คนเอวบางค่อยๆเดินออกมาหยุดข้างผมก่อนจะยกมือไหว้ลุงๆ
"สะ สวัสดีครับ" ลุงทำหน้าแปลกใจ
"อ้าว เอ็งไม่ใช่ผู้หญิงหรอกรึ หน้าหวานราวกับผู้หญิง แล้วนี่ใช่เมียเอ็งรึเสือ?" ลุงแกข้องใจ แต่ไม่ได้มีท่าทีรังเกียจแต่อย่างใด
"เมียผมเองครับ ชื่อขิม " ลุงๆยิ้มให้ผมกับน้องที่ยิ้มกล้าๆกลัวๆ
"ไปพักบ้านผู้ใหญ่บ้านเสียสักคืน สองคืนก็ได้ รอบ้านเอ็งปลูกเสร็จ เอางี้เดียวเตรียมตัวไปตัดไม้กันเลยก็ได้นะจะได้เข้าไปอยู่เร็วๆ ดูเมียเอ็งจะยังไม่ชิน" ผมพยักหน้า พาร่างเล็กไปดูบ้านหลังเก่าที่เขาเคยสร้างไว้ ตอนนี้ก็ไม่ต่างจากที่ลุงๆบอกเท่าไหร่ ผมให้น้องนั่งรอผมบ้านผู้ใหญ่บ้านก่อนแล้วออกไปตัดไม้กับพวกลุงๆ
ผมนั่งอยู่ใต้ถุนบ้านหลังไม่ใหญ่มากแต่ก็แข็งแรง พี่เสือบอกให้ผมรออยู่ที่นี่ ผมไม่อยากให้พี่เสือออกแรงมากไปกลัวแผลที่เริ่มแห้งจะเปิดขึ้นมาอีกแต่ร่างสูงก็เอาแต่บอกว่าไม่เป็นไร
"สวัสดีจ๊ะ พี่ชื่อหนู เป็นเมียพี่ผู้ใหญ่ น้องชื่ออะไรเหรอ?" ผมนั่งอยู่ไม่นานหลังจากพี่เสือบอกเจ้าของบ้านฝากผมไว้ พี่หนูก็หลบไปเอาน้ำ เอาอาหารมาให้ผม
"ผมชื่อขิม ยินดีที่ได้รู้จักครับ" พี่หนูยิ้มให้ผมแล้วคะยั้นคะยอให้ผมกินข้าว
"ผมอยากรอพี่เสือก่อน"
"อย่ารอเลย กว่าพวกเขาจะกลับก็มืดค่ำ เราต้องกินก่อน ขืนรอจะโดนพี่เสือดุเอานะ" ผมลังเลใจ สุดท้ายผมก็กินก่อน พอกินข้าวเสร็จก็ไปอาบน้ำ ห้องน้ำก็มุงด้วยหญ่าคา สังกะสีล้อมรอบ ผมไม่มีทางเลือก ใช้ขันตักน้ำในโอ่งมังกร น้ำเย็นมาก เล่นเอาร่างกายสั่นสะท้านขึ้นมาเฉยๆ ตัดสินใจอาบๆให้เสร็จเร็วๆ พออาบน้ำเสร็จก็นั่งรอร่างสูงอยู่หน้าบ้าน ตบยุงไปด้วย ตะวันตกดินได้ไม่นานร่างสูงก็เดินตามทางเข้ามาผมรีบลุกหาน้ำมาให้พี่เสือทันที เหงื่อท้วมตัว ใบหน้าซีดๆของร่างสูงที่รับน้ำไปดื่มทำให้ผมต้องใช้มือไปวัดอุณหภูมิ แต่ยังไม่ทันที่มือจะแตะโดนหน้าผากพี่เสือก็ใช้มือหน้าปัดมือผมออก
"ไม่ได้เป็นอะไร พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ" ร่างสูงเดินผละไป ผมมองตามด้วยความรู้สึกแปลกๆ ผมถอนหายใจ ผมเป็นคนคิดมาก อะไรเล็กๆผมชอบเอามาคิดจนนอนไม่หลับ ผมลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียง ไม่นานร่างสูงก็เดินเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ
"เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า?" มือหนาคว้าหมับเข้าที่แขนผมขืนตัวออกจากสัมผัส
"เปล่า ไปกินข้าวเถอะ จะได้กินยา ผมไปนอนละ" ผมเดินไปทิ้งตัวลงนอน ผมกำลังรู้สึกน้อยใจ ผมเม้มปากแน่น
"ขอโทษที่ทำให้โกรธ ขอโทษที่ทำให้ไม่พอใจ " เสียงแหบห้าวเอ่ยขึ้นใกล้ๆหู ผมนอนนิ่งเมื่อร่างสูงขยับเบียดเข้ามากอดผมแน่น น่าแปลกที่ความรู้สึกน้อยใจมันค่อยหายไปพร้อมกับความง่วงที่เข้ามาแทนที่...
บ้านค่อยเป็นรูปเป็นร่างขึ้น ผมเดินเอาข้าวไปส่งให้พี่เสือกับลุงๆป้าที่เต็มใจเข้าช่วย มีเด็กหนุ่มหลายคนเมียงมองมาทางผมบ่อยๆ ผมก็พยายามไม่ใส่ใจ พี่เสือเดินมานั่งใกล้ๆผม
"ทำไมใส่ขาสั่น กางเกงอื่นไม่มีใส่แล้วเหรอ?" ผมทำหน้างงๆ กางเกงที่ผมใส่ไม่ได้สั่นจนเห็นขาอ่อนแต่มันสูงเหนือเข่ามานิดหน่อย
"ก็ ชอบใส่อ่ะ มันใส่สบายดี" ร่างสูงมองผมดุดุแต่ก็ไม่พูดอะไรอีก จนเวลาผ่านไปสักพัก
"กลับบ้านผู้ใหญ่บ้านไปได้แล้ว วันนี้พี่อาจจะกลับดึก นอนก่อนเลยนะ"
"ทำไม?" ผมถามร่างสูงเบาๆ
"กินเลี้ยงนิดหน่อย ลุงๆป้าๆอุตส่าห์มาช่วทั้งทีก็ต้องเลี้ยงขอบคุณบ้าง อาจจะเมา แต่จะไม่เกิน4ทุ่ม" ผมพยักหน้า เหลือบมองร่างสูงที่ตาทอดมองบ่านที่ถ้าเร่งมืออีกนิดพรุ่งนี้ก็น่าจะเข้าไปอยู่ได้ ไม่ใหญ่ แต่ดูอบอุ่น ผมรู้สึกใจสั่น ถ้าต้องอยู่กับพี่เสือจริงๆ ผมก็ต้องทำใจตั้งแต่ตอนนี้ เห็นสาวๆมองแล้วซุบซิบกันท่าทางสนุก พี่เสือไม่ใช่ผู้ชายขี้เหร่สักหน่อย แล้วที่พี่เสือพูดในป่าเชื่อได้จริงไหม ไม่คิดว่าสักวันต้องมีลูกบ้างรึไง ผมชะงักเมื่อมือใหญ่คว้ามือผมไปกุมไว้
"ขอโทษที่ทำแบบนี้ จะมองว่าเห็นแก่ตัวหรือยังไงก็ตาม พี่ไม่ยอมปล่อยขิมไปหรอก เพราะพี่รักขิม จะใช้ชีวิตทั้งหมดด้วยกัน ทำใจเถอะนะ" ผมใจเต้นแรงขึ้นมาจนต้องเม้มปากแน่น แก้มร้อนฉ่า อยากจะยิ้มแต่ก็กลั้นจนปวดแก้ม พี่เสือเดินไปหาลุงๆที่เริ่มทำงานกันต่อ ผมเก็บจานเอากลับไปบ้านผู้ใหญ่
ผมอาบน้ำแต่หัวค่ำเพราะอากาศจะเริ่มเย็นลงเมื่อพระอาทิตย์ตกดินผมนอนไม่หลับคอยว่าเมื่อไหร่พี่เสือจะกลับ ใกล้จะ4ทุ่มแล้วก็ยังไม่เห็นร่างสูงเลย ทำให้ผมอดกังวลไปต่างๆนาๆไม่ได้ ผุดลุกขึ้นชะเง้อคอยอยู่ที่หน้าบ้าน เกือบ5ทุ่มเข้าไปแล้ว สักพักผมก็โล่งใจเมื่อเห็นร่างสูงเดินตามทางมาแต่คนที่เดินพยุงร่างสูงนั้นทำให้ผมชะงักเท้าที่จะลงเรือนไปรับ
"ขอบใจโมที่มาส่งพี่นะ" พี่เสือดูท่าจะเมา ยิ้มตาฉ่ำให้ร่างอวบข้างๆ เป็นเด็กผู้หญิงที่ผมเห็นเมื่อเช้า
"ถ้าเป็นพี่เสือ โมเต็มใจ" ผมกำหมัดแน่น แต่งตัวล่อกันสะขนาดนั้น ไม่แวะเอากันข้างทางถือว่าใจแข็ง
"อึ้ม ขอบใจๆ แล้วจะกลับยังไง" ร่างอวบเบียดเข้ามาใกล้ร่างสูง
"อยากนอนด้วยกันกับพี่เสือ พี่เสือเต็มใจรึเปล่าอ่ะ?" เสียงหัวเราะอยู่ในลำคอของร่างสูง ยิ่งทำให้ผู้หญิงคนนั้นเบียดตัวใกล้จนแทบจะเป็นร่างเดียวกัน น้ำตาผมหยดลงมือที่บีบกันแน่น คนโกหก!! นี่ใช่ไหม คือความจริง?
"ตามสบายเลยนะ จะเอากันตอนนี้ก็ไม่มีใครว่าหรอก" ผมเสียงสั่น พี่เสือชะงักหันมามองผมพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น...
"ขิม" พี่เสือเดินมาหาผม ผมไม่ได้ขยับหนีไปไหนแต่พอร่างสูงมาใกล้ผมก็ตบหน้าพี่เสือจนหน้าหัน
"ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้ว่านี่ตะหากคือเรื่องจริง" พี่เสือถอนหายใจ จับแขนผมผมสบัดตัวหนี
"มันไม่ใช่ที่ขิมคิด" ผมปาดน้ำตา ผลักร่างสูงออกห่าง
"ไม่ได้คิดแต่เห็นเต็มสองตา ได้ยินกับหู พอกันที ผมจะกลับบ้าน ผมไม่มีวันอยู่ร่วมกับคนโกหก หลอกลวงแบบนี้ได้หรอก" ผมเดินเอาหมอนไปนอนหลบอยู่อีกมุม ใจปวดหนึบไปหมด เหมือนความหวังที่เริ่มก่อตัว มันพังไม่มีชิ้นดี ไหนใครบอกว่ารัก คนรักกันเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก
ร่างสูงทรุดตัวลงใกล้ๆผม มือหนาคว้าไหล่ผมให้หันไปแต่ผมปัดออก แม้แต่หน้าก็ไม่อยากจะมอง มันโกรธจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก เหมือนถูกหักหลัง ทั้งๆที่ผมเริ่มเปิดใจแล้วแท้ๆ
"โมแค่ลองใจขิม เราบริสุทธิ์ใจ" เสียงแหบห้าวพูดขึ้น
"ใช่ค่ะ โมขอโทษที่ทำแบบนี้ มะ โมไม่ได้ตั้งใจ" ผมลุกขึ้นนั่งหันไปมองคนทั้งสองที่มองผมเหมือนรู้สึกผิด เสียใจ ผมไม่เชื่อ!!
"คนจะนอน กรุณาออกไปคุยหรือทำอะไรข้างนอก รำคาญ" พี่เสือคว้าผมไปกอดแน่น
"พี่ขอโทษขิม พี่อยากรู้ว่าขิมชอบพี่บ้างไหม พอจะมีใจให้พี่บ้างรึเปล่า พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้" ผมปลดแขนพี่เสือออกแล้วลุกขึ้นยืน
"ได้คำตอบรึยัง? พอใจกับคำตอบไหม? สนุกมากรึเปล่าที่เล่นกับความรู้สึกคนอื่นแบบนี้ บอกไว้เลยว่าผมไม่สนุกด้วย และผมจะไม่ขออยู่ร่วมกับคนแบบนี้ พรุ่งนี้ผมจะไปจากที่นี่" ผมพูดเสียงแข็ง พี่เสือลุกขึ้นสีหน้าเจ็บปวดของพี่เสือ ผมเมินหน้าหนี ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้เงียบๆ
"อย่าโกรธพี่เสือเลยค่ะ โมผิดเองที่คิดเล่นอะไรแบบนี้ โมขอโทษ ขอโทษจริงๆ" ร่างอวบเดินเข้ามาจับมือผมแน่น ผมเม้มปากแน่น
"มีอะไรกัน? " ผู้ใหญ่บ้านกับพี่หนูเดินออกมาดู พวกผมคงเสียงดังทำให้พวกผู้ใหญ่มารับรู้เรื่องบ้าๆนี่ด้วย
"ลุงผู้ใหญ่ช่วยห้ามพี่ขิมหน่อย พี่ขิมจะทิ้งพี่เสือไป โมผิดเองที่คิดแผนบ้าๆขึ้นมาเอง โมยอมรับผิดทุกอย่าง" โมเดินไปไหว้ผู้ใหญ่บ้าน ดูยังไงก็ต่างกับคนที่ยืนยั่วพี่เสือ ทำให้ผมคิดว่าเขาคงคิดจะแกล้งผมจริงๆไม่ได้มีเจตนายั่วพี่เสือจริงๆ แต่ผมก็ไม่ชอบอยู่ดี
"ใจเย็นนังโม เรื่องมันเป็นมายังไงกัน" โมก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ลุงผู้ใหญ่ พี่หนูและผมฟังจนหมดตบท้ายด้วยการเอ่ยขอโทษซ้ำๆ
"พี่ไม่โกรธอะไรโมหรอก ไม่ต้องขอโทษแล้ว" ผมพูดขึ้นในที่สุด โมจับมือผมบีบเอ่ยขอบคุณเบาๆ
"ทีนี้ก็ให้ผัวเมียเขาพูดกันเอง เดี๋ยวพี่จะไปส่งโมกลับบ้านเอง ป่านนี้ป้านอมรอดุแกอยู่แน่ๆ" พี่หนูพูดขึ้นแล้วเดินเลี่ยงไปส่งโม
"มีอะไรเอ็งสองคนก็ค่อยๆคุยกัน โตๆกันแล้ว อย่าใช้อารมณ์มาตัดสินปัญหา เพราะถ้าพลาดไปแล้วบางอย่างก็เอากลับคืนมาไม่ได้" ผู้ใหญ่บ้านเดินออกจากห้องไปทิ้งร่างสูงกับผมนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม สักพักพี่เสือก็เดินไปหยิบผ้าขนหนู ไปอาบน้ำด้านล่าง ผมทิ้งตัวลงนอน ถึงยังไงผมก็รู้สึกโกรธอยู่ดี มีอะไรแทนที่จะถาม ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย เป็นคนนะ มีความรู้สึก...
พี่เสือนั่งลงใกล้ๆผมที่นอนหันหลังให้พี่เสือขยับผ้าห่มขึ้นห่มให้ผมก่อนจะนอนตัวนอนข้างๆ
"พี่ขอโทษ ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีก ยกโทษให้พี่นะขิม" ผมนอนหลับนิ่ง มือหนาวางมือที่ต้นแขนผมเบาๆ ผมขยับตัวออกห่าง เสียงถอนหายใจเบาๆดังขึ้นจากร่างสูง ผมพยายามข่มตาให้หลับ
"ยังไม่คืนดีกันอีกเหรอนังหนู ผัวเอ็งดูไปก็น่าสงสารนะ" ผมช่วยพี่หนูล้างจานโดยมีลุงผู้ใหญ่มานั่งดูเอกสารบางอย่างอยู่
"ตอนนี้ผมคงคืนดีกับพี่เสือไม่ได้หรอกครับลุงผู้ใหญ่ คืนดีง่ายๆเดี๋ยวก็ทำแบบเดิมๆอีก ต้องดัดนิสัยบ้างครับ" พี่หนูพูดเห็นด้วยกับผมยกใหญ่
"บร๊ะ เห็นหน้าตาหวานๆแบบนี้ก็เอาเรื่องเหมือนกันนะเอ็ง ไอ้เสือมันคงไม่กล้าทิ้งเอ็งหรอก ผู้ชายเหมือนกันมองดูแป๊บเดียวก็รู้"
"พูดก็พูดเถอะ พี่ก็เห็นด้วยกับพี่ผู้ใหญ่นะขิม พี่เสือรักเอ็งมาก เช้ามาหน้าตาไม่สดใส ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน พี่แอบน่าสงสาร คงสำนึกผิดแล้วแหละขิม" ผมเช็ดมือให้แห้งเมื่อช่วยพี่หนูล้าวจานเสร็จ
"พี่หนูไม่ต้องพูดแล้ว ขิมไม่ใช่คนใจร้าย ถ้าพี่เสือทำตัวดี ขิมบอกเลยว่าโกรธไม่นานหรอก" แค่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ผมคิดในใจ
"พี่ก็คิดแบบนั้นแหละ ใช้ใจดูแล้วขิมจะรู้ว่าผู้ชายอย่างพี่เสือหาไม่ได้แล้วนะ อิจฉาขิมจริงๆ ถ้าพี่ไม่แต่งกับพี่ผู้ใหญ่ไปก่อน รับรองพี่เสือไม่รอดมือพี่ไปหรอก อิอิ" ผมยิ้มให้พี่หนู ก่อนจะเลี่ยงให้สองผัวเมียมีเวลาร่วมกัน นั่งคิดอะไรเพลินจนเวลาผ่านไปเกือบบ่าย คิดได้ว่าพี่เสือยังไม่ได้กินข้าว ผมเดินไปหาพี่หนูขอสำหรับอาหารเพื่อจะเอาไปส่งให้ร่างสูง พี่หนูแซวผมใหญ่บอกผมคงห่วงผัว ผมก็ได้แต่ยิ้ม ใจมันก็แอบเต้นแรงทุกที ผัวอะไรกัน ยังไม่ได้เป็นสักหน่อย เดินไปถึงลุงๆก็ตะโกนหาพี่เสือใหญ่
"เมียเอ็งเอาข้าวมาส่งโว้ย ขิมเอ้ยวันนี้ถ้าเอ็งไม่ยอมเอาข้าวมาส่งผัวเอ็งคงได้อดข้าวตาย บอกไม่หิว ไม่หิว ตาชะเง้อดูเอ็งตลอด ข้าละหมั่นใส้พวกเอ็งจริงๆ" ผมยิ้มน้อยๆ ทำหน้าไม่ถูกแก้มก็ร้อนฉ่า เห็นร่างสูงเหงื่อโทรมกายเดินมานั่งลงใกล้ๆ
"ผมเอาข้าวมาให้" ผมเอาปิ่นโตวางให้ร่างสูง
"ขิมไม่น่าลำบากมา พี่ทนได้ ไม่หิวเท่าไหร่" ผมเหลือบตามองร่างสูง นัยน์ตาหม่นๆทำให้ถ้อยคำร้ายๆที่เค้นคิดมาประชดมันก็หายไป ผมเปิดเอากับข้าววางให้ร่างสูง กับข้าวสองอย่างง่ายๆ ที่พี่หนูทำ วางเรียงให้ร่างสูง
"ไม่ได้ลำบากอะไร กินข้าวสิ กินให้หมดด้วย" พี่เสือมองหน้าผมก่อนจะตักข้าวกินเงียบๆจนหมด ผมเอาน้ำส่งให้
"ขิมหายโกรธพี่แล้วเหรอ?" ผมหลุบตาต่ำ อยากจะโกรธให้นานกว่านี้เหมือนกัน แต่ผมก็โกรธไม่ได้นาน
"ไม่รู้สิ แล้วนี่เมื่อไหร่จะเสร็จ?" ผมตอบเลี่ยงๆ แล้วเปลี่ยนเรื่อง
"เสร็จแล้ว คืนนี้มานอนได้เลย แต่ยังมีอะไรไม่ครบ คงค่อยๆเป็นค่อยๆไป หามาเพิ่มเติมทีหลัง" ผมพยักหน้า แล้วนั่งเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรดี
"อยากกินผลไม้ไหม? แตงโม ส้ม ลิ้นจี่ เมื่อเช้าป้าบัวเขาไปตลาด มีคาราวานมาขายของแกซื้อมาฝาก พี่เก็บไว้ให้ขิม เอาไปแบ่งให้พี่หนูกินก็ได้นะ เย็นๆพี่จะไปรับ" ร่างสูงเดินซับเหงื่อเดินผละไปหาพวกลุงป้าๆที่ปัดกวาดเรือนให้ ผมมองถุงผลไม้แล้วใจมันปวดหนึบ พี่เสือไม่เคยคิดถึงตัวเอง มีอะไรจะให้ผมได้สบายก่อน มีอะไรจะให้ผมกินให้อิ่มก่อน เขาดีกับผมจริงๆ ผมกลับบ้านผู้ใหญ่บ้านเอาผลไม้ไปแบ่งให้พี่หนูกิน
"ขิมไม่น่าลำบากหอบหิ้วมา พี่ว่าจะไปเอาของไปแลกอยู่เหมือนกัน ไปด้วยกันไหม?"
"ขิมไม่มีเงิน" พี่หนูยิ้มกว้างบอกไม่เป็นไร ผมเกรงใจไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณพี่หนูกับลุงผู้ใหญ่อีก เพราะแค่นี้ก็ช่วยผมได้มากโขแล้ว
"พี่หนู คาราวานเขามาจากที่ไหนกันเหรอครับ?" ผมใจเต้นแรงเมื่อคิดว่าจะมีความเป็นไปได้ไหมที่คนพวกนั้นจะมาจากในเมืองใหญ่ๆ
"พี่ก็ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าเขามาไกลมาก และจะพากันเข้าเมือง หลายวันเหมือนกันที่เขาจะมาถึงที่นี่ ทำไมเหรอขิม?" ผมส่ายหน้าปฎิเสธ ผมกำลังคิดว่าถ้าผมจะเข้าเมืองจะทำได้ไหม?
"ว่าแต่เขาอยู่ที่นี่นานไหมครับ?"
"อีก2-3วันเขาก็จะพากันเข้าเมืองแล้วแหละ อยากให้พี่เสือพาไปซื้อของละสิ นี่พี่ก็ว่าจะขอพี่ผู้ใหญ่เหมือนกัน อิอิ " ผมยิ้มให้พี่หนู ถึงพี่หนูจะเข้าใจผิดแต่ผมก็ไม่แก้ต่างให้เข้าใจ ผมมีความหวังแล้ว จะไปจากที่นี่มันคงไม่ใช่แค่ฝันอีกต่อแล้ว
"พี่เสือ พี่ไม่คิดจะแต่งงานกับผู้หญิงสักคนแล้วมีลูกด้วยกันบ้างเหรอ?" ผมถามพี่เสือที่ก่อไฟเพื่อหุงข้าวและทำอาหารง่ายๆให้ผมกิน
"เคยคิดแต่ตอนนี้มีขิมพี่ก็เลิกคิดแล้วแหละ" ผมสะท้อนใจ ก่อนจะพูดเหมือนที่ผมนั่งคิดมาตลอด
"งั้นพี่คงต้องเริ่มคิดได้แล้ว เพราะขิมอยู่ที่นี่ไปตลอดไม่ได้หรอกนะ" ร่างสูงนั่งนิ่ง ก่อนที่เสียงแตกพร่าจะเอ่ยถามผมเบาๆ
"ทำไม? ขิมต้องการอะไร อยากได้อะไรพี่จะค่อยๆหาให้ อยากกินอะไรจะพยามทำให้กิน ขิมไม่ต้องทำงานกลางแจ้งแค่อยู่ทำงานบ้านให้พี่ก็พอ พี่ขอขิมมากไปงั้นเหรอ?"
"แล้วอนาคตของผมละ รู้ไหม? ว่าผมกำลังเริ่มเรียน เรียนจบก็ทำงาน มีครอบครัว แล้วที่พี่กักขังผมแบบนี้พี่คิดว่ามันสมควรแล้วเหรอ? พี่รักผมจริงๆรึเปล่า หรือว่ารักตัวเองกันแน่" ผมพูดทั้งที่น้ำตานองหน้า ร่างสูงก้มหน้านิ่ง ผมไม่รู้หรอกว่าพี่เสือคิดอะไรอยู่ แต่ตอนนี้ผมสับสนภายในใจ ผมอยากละทิ้งอนาคตแล้วมาอยู่กับพี่เสือ แต่ถ้าวันใดวันหนึ่งตำรวจหรือคู่อริหาเราเจอเราต้องหนีไปไหนอีก เรายังต้องจับปืนมาไล่ยิงกันอีกไหม ชีวิตเสี่ยงๆแบบนี้ผมไม่เอาด้วยหรอก ผมรักชีวิตตัวเอง ผมยังไม่อยากตาย ผมควรไปใช้ชีวิตอยู่ที่ผมควรจะอยู่ไม่ใช่ในป่าแบบนี้!
>>>>>>>>>>
เมื่อวานมีงานด่วน น เลยไม่ได้มาต่อแต่วันนี้แวะมาต่อก่อน เดี๋ยวคนอ่านลืม T^T และพรุ่งนี้รับปากว่าจะมาต่ออีกเพราะอยากให้มันจบๆไป พระเอกติดคุก โดนยิงตาย หรือได้รักกัน อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข >อยากให้จบแบบไหนดี? ถามความคิดก่อนอยากรู้ใครคิดเหมือนกันกับอัย อิอิ แล้วเจอกันตอนหน้านะจ๊ะ
-
:hao5: เอาใจช่วยทั้งคู่นะ
ต้องเปิดใจคุยแบบนี้แหละจะได้ตัดสินใจได้ว่าจะอยู่หรือไป
พี่เสือแน่ใจแล้วก็ขอน้องมันแต่งงานไปเลยสิ ผู้ใหญ่พร้อมเรือนหอใกล้พร้อมแบบนี้แล้ว
ปีใหม่นี้ขอให้สมหวังทุกเรื่องนะคะคนเขียน
-
:pig4:
-
เศร้าสงสารพี่เสือก็สงสารเห็นใจขิมก็เห็นใจ เฮ้อ ไม่อยากให้ขิมทึ้งพี่เสือไปเลยอ่ะTT
คนเขียนขอไม่จบเศร้าได้ไหมเนี้ย จบแบบให้เขาอยู่ด้วยกันทั้งคู่
แล้วจะรอนะค่ะ สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังนะคะ
-
เอาใจช่วยทั้งคู่
ขอให้จบแบบสมหวังนะ :hao5:
-
ขิมอย่าดัด !!!
-
สงสารทั้งคู่
-
ชักสงสารพี่เสือซะแว้ววววว
-
สงสารพี่เสือ อุตส่าห์กลับตัวกลับใจ แต่ขิมกำลังทำร้ายจิตใจพี่เสือ
-
อ่า เราขี้สงสาร :hao5:
ให้น้องขิมกลับไปเรียนดีไหม แต่พี่เสือก็เหมือนจะรักน้องจริงๆนะ
แต่พี่เสือจะนอกใจรึเปล่าน้อออ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
กรำจิง นายเอกเรา สับสนในชีวิตเหรอคะขุ่นน้อง
-
โอ้ยยย เรื่องนี้อย่างโดนนนน
-
จะเอาไงต่อละเนี่ย
-
อยากให้จบแบบมีความสุข สมหวังทั้งคู่เลย :hao5:
-
โชคชะตาพาไป สู้ๆ
-
แลดูสับสน
-
เรื่องนี้ มาเร็ว เคลมเร็วม๊วกกกก เรื่องเกิดในป่าตอนจบขิมจะต้องอยู่ป่ากะพี่เสือแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งดีกว่า ถ้าติดคุกหรือโดนยิงตายทรมานคนอ่านนะสงสาร :hao5:
-
โอ้ยยยย
:serius2:
-
เง้อออ อ
-
ไม่เอาให้ใครตายนะ
น่าสงสารและเห็นใจทั้งคู่ น้องขิมก็อยากกลับไปในที่ที่เคยอยู่
หรือจะให้พี่เสือตามไปใช้ชีวิตในเมืองกับน้อง รักน้องก็ต้องตามใจน้องนะคะ
ชีวิตในป่าในเขาน้องขิมคงปรับตัวลำบาก เป็นเราๆก็ไม่คุ้นชินเหมือนกัน
-
แล้วคนอื่นหายไปไหนกันหมด :mew2:
-
โหยยยยยย เห็นใจทั้งคู่เลยอ่ะ ขิมก็ควรมีอนาคตที่ดีต่อไป ส่วนเสียก็รักเร็วจนปล่อยไปไม่ได้ แม้จะดูเห็นแก่ตัว เฮ้ออออออออ :เฮ้อ: รออ่านตอนต่อไปอยู่ค่าาาาาาาาา
-
6
เสือ
ผมเดินออกจากบ้านหลังจากฟังความในใจของคนเอวบาง ใจเจ็ดปวดเมื่อเห็นน้องร้องไห้ น้ำตาก็พลอยจะไหลตามเมื่อได้ยินคำตัดพ้อ ผมรู้ว่ายังไงวันนี้ก็มาถึง ผมยอมแล้วในตอนนี้ น้องเจ็บผมยิ่งเจ็บมากกว่า ผมเดินทางมาหากองคาราวานตั้งใจแน่แน่วแล้วว่าจะทำทุกอย่างให้จบภายในวันนี้
"สวัสดีครับลุง" ผมยกมือไหว้หัวหน้ากองคาราวาน ทั้งลูกชาย ลูกสาวของลุงเมี่ยงมองแล้วยิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบ เรียกเสียงกรี๊ดเบาๆจากสาวๆกลุ่มนั้นได้เลย
"สวัสดีพ่อหนุ่ม ต้องการอะไรละเอ็ง วันก่อนซื้อเสื้อผ้าไป เมียเอ็งใช้มาซื้ออีกรึไง?"
"เปล่าครับลุง ผมจะมาฝากคนเข้าเมืองน่ะครับ ดูแลเขาให้ดีที่สุด ตลอดทาง แล้วช่วยส่งเขาขึ้นรถให้ผมหน่อย" ผมพูดแล้วยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้ลุงแกไป ลุงมองผมอย่างแปลกใจ ผมเป็นคนเดียวที่ใช้เงินซื้อของทุกอย่าง คนอื่นๆมีอะไรก็เอามาแลก มีเงินหน่อยก็ใช้เงินเล็กๆน้อยๆซื้อ
"เอ็งจะฝากเมียเอ็งเข้าเมืองรึ? เอาเถอะ ข้าจะจัดการตามที่เอ็งจ้างวานข้า พรุ่งนี้ก่อนบ่ายให้เมียเอ็งมาหาข้าที่นี่ เกินบ่ายโมงครึ่งข้าไม่รอแล้วนะ" ผมพูดขอบคุณลุงเบาๆ เดินออกมาห่าง เสียงพูดคุยเบาๆประมาณว่าใครที่ผมฝากไปขบวนเป็นใคร แล้วเสียงพูดคุยกันว่าถ้าเป็นพวกเธอจะไม่ปล่อยเขาไป ผมกลับคิดว่าดีแล้วที่ทำแบบนี้ ผมเห็นแก่ตัวมานานมากแล้ว กลับมานั่งในบ้านมองร่างบางนอนขดตัวใต้ผ้าห่ม ใบหน้าหวานยังมีคราบน้ำตาติดให้ปวดหนึบในใจ มือคล้ำแดด แตกกร้าน ของผมเอื้อมไปลูบหน้านวลเบาๆ คงปกป้องน้องให้ปลอดภัยต่อไปอีกไม่ได้ ทำให้น้องต้องมาลำบาก เสี่ยงชีวิตมาตลอด ผู้ต้องหาที่หนีคดีอย่างเขา ไม่ควรเอาคนที่มีอนาคตต้องมาจมปลักอยู่กับคนที่ไม่มีสิทธิ์ มีเสียงทางสังคม
"ขิม พี่ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง พี่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เจอขิมพี่พูดคำว่าขอโทษนี้ไปมากเท่าไหร่ แต่พี่รู้ว่าประโยคนี้พี่พูดกับขิมมากที่สุด มันอาจดูไร้ค่า สำหรับคนที่กักขังขิม คนที่เอาขิมมาลำบาก แต่มันไม่มีประโยคไหนแล้วที่เหมาะไปกว่าประโยคนี้ คนแบบพี่ ไม่สมควรจะให้อภัย พี่รู้ดี ขอบคุณขิมที่มาทำให้หนึ่งในชีวิตของพี่มีค่า ขอบคุณนะครับที่รัก" ผมก้มจูบหน้าผากน้องเบาๆ ผมปาดน้ำน้ำอุ่นๆที่ไม่ควรจะไหลออกไปแล้วพยายามตั้งสติ
ส่วนลึกไม่อยากปล่อยให้น้องไป
ภายในใจเจ็บปวดรวดร้าวนัก
เพราะว่ารักน้องมากเกินจากไหว
แต่ในเมื่อน้องต้องการจะจากไป
พี่ก็มีแต่อวยพรให้..น้องโชคดี!
ขิม
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า สายตาเพ่งมองเห็นร่างสูงนั่งพิงเสาอยู่ไม่ไกล ผมขยับตัวลุกขึ้นยืน ไปอาบน้า แปรงฟัน แล้วออกมาเห็นพี่เสือหุงข้าวและทำอาหารอยู่ในครัวเล็กๆ ผมอยากเข้าไปช่วยแต่กลับทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง กลัวจะไปเกะกะร่างสูงเปล่าๆ จึงได้แต่นั่งสงเกตไปด้วยเพื่อวันใดวันหนึ่งต้องทำกับข้าวง่ายๆได้บ้าง
"ขิม พี่มาคิดดูแล้ว...เรื่องที่ขิมบอกพี่เมื่อคืน" น่าแปลกที่ใจผมเหมือนเต้นสะดุดไปแล้วก็เต้นแรงขึ้น ตื่นเต้นจนต้องจับมือตัวเองแน่น
"ขอโทษนะสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา" ผมเม้มปาก
"ชังมันเถอะ ขิมรู้ว่าถึงขิมจะพูดยังไง มันก็ลงเอยแบบเดิม" ผมถอนหายใจ ก็คิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
"พี่จะปล่อยขิมไป" ผมชะงัก ใจเต้นแรงด้วยความรู้สึกดีใจที่อ่อล้น
"ล้อเล่นรึเปล่า? ความจริง?" พี่เสือยังทำอาหารต่อไปไม่ได้หันมาพูดกับผมตรงๆ
"ไม่ได้ล้อเล่น วันนี้ก่อนบ่ายขิมให้พี่หนูไปส่งที่กองคาราวานนะ ก่อนบ่ายเท่านั้น ไม่งั้นเขาจะไม่รอ พี่ขอโทษอีกครั้ง และขอบคุณขิมสำหรับที่ผ่านมา พี่จะเข้าไร่แล้ว ขิมก็เตรียมตัวเถอะนะ" ผมดีใจ นั่นคือสิ่งแรกที่มันสิ่งแรกที่ผมรู้สึก แต่พอได้ฟังคำขอโทษผมก็มีความรู้สึกเจ็บปวดไม่ทราบสาเหตุ
"พี่จะไม่ไปทำแบบเดิมอีกแล้วใช่ไหม?" ผมถามออกไปทั้งที่มันน่าจะไม่เกี่ยวอะไรกับผม แต่ผมกลับอยากฟังคำตอบเหมือนเดิม เหมือนครั้งที่พี่เสือเคยบอกผม...
"อย่าห่วง คราวนี้พี่ตั้งใจว่าจะทำอาชีพสุจริตแล้ว ไม่ยุ่งเกี่ยวอีกแล้วกับเรื่องเสี่ยงๆ ขิมจะได้สบายใจและไม่ต้องห่วงคนที่ไร้ค่าแบบพี่หรอก โชคดีนะ" ผมเห็นร่างสูงเดินลงเรือนไป จู่ตามันก็พร่ามัว ผมยกมือมาแตะที่แก้ม
....น้ำตาผมกำลังไหล
ผมอยากได้ยินคำตอบที่ว่า...
"ถ้าห่วงพี่จริงอยากให้พี่เลิกทำอะไรเสี่ยงๆขิมก็อยู่กับพี่สิ เริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน"
ผมอยากฟังคำตอบนี้ ผมเจ็บปวดใจ ผมต้องการอะไรกันแน่ ผมยังไม่อยากไปตอนนี้ ผมยังไม่ทันได้พูดลาเลย น่าจะให้ผมได้เตรียมใจ น่าจะให้ผมได้ขอบคุณ น่าจะให้ผมได้ขอโทษ หรือเพราะผมไม่อยากไปไหนอยากอยู่กับพี่เสือ ผมอยากรู้คำตอบภายใจก้นลึกในใจว่าผมต้องการอะไรจริงๆ
ผมนั่งกระวนกระวายใจ อยู่ในบ้าน ผมนั่งคิดทบทวนเรื่องทุกอย่าง ตั้งแต่เจอพี่เสือ เขาปกป้องผมจากพวกของเขาที่ต้องการจะลวนลามผม เขายอมให้ผมได้กินจนอิ่มโดยที่ตัวเองจะกินของที่ผมกินเหลือ เขาปกป้องผมและเลือกที่จะให้ความเสี่ยงมันเกิดขึ้นกับเขา ไม่เกิดที่ผม ยอมเป็นเหยื่อล่อเพื่อให้ผมปลอดภัยและเขาโดนยิง เขาเชื่อใจผม ให้ผมเอากระสุนออกให้ เขาไม่กลัวว่าถ้าครั้งนั้นผมฆ่าเขาแล้วหนีไปก็ย่อมได้ เขายอมให้ตัวเองเหนื่อยเพื่อให้ผมสบาย เขายอมให้ผมจากเขาไปทั้งที่เขาเจ็บปวด ผมนั่งน้ำตาซึม เขาดีกับผมมาก มากจนผมไม่กล้าจะไปจากเขา ผมกำลังกลัวว่าถ้าไม่มีเขาแล้วผมจะอยู่ยังไง การมีผู้ชายที่ชื่อเสือเข้ามาในชีวิตยอมรับว่าตอนแรกผมเกลียดโชคชะตาที่ทำให้ผมได้เจอผู้ชายคนนี้ ผมให้เขาชอบผม และเขาไม่ปล่อยผมไป เป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวที่สุด แต่ตอนนี้ผมกลับอยากให้ผู้ชายชื่อเสือ เห็นแก่ตัว ผมรู้แล้ว ตอนนี้ผมเองก็ชอบพี่เสือ ในชีวิตนี้เจอผู้ชายแสนดีอยู่สองคน พ่อของผมที่ด่วนจากผมไปกับผู้ชายที่ทำให้ผมพึ่งจะรู้สึกได้ว่าเขามีค่ากับผมมาก คนที่พูดแต่คำว่าขอโทษ ขอโทษ คนที่ควรขอโทษมันคือผมที่รู้ใจตัวเองในวันที่ใกล้จะสายเกินไปแบบนี้ พี่เสือ ผมยอมแพ้แล้ว ไม่อยากโกหกตัวเองว่าความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นมาในเวลาไม่นานมันคือ ความรัก
เสือ
กัดฟันจับจอบถางหญ่าขึ้นหน้าดินจนมืดค่ำ ในเวลาแบบนี้ครอบครัวอื่นคงนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา มีคนคอยท่า แต่อย่างผมก็แค่ทนให้ตะวันตกดิน ข้าวปลาไม่จำเป็นต้องกิน เพราะผมไม่รู้สึกหิวสักนิด เพื่อที่กลับบ้านไปจะได้ไม่เห็นคนเอวบางอีก กลัวว่าถ้ากลับไปเห็นก็จะทำแบบเดิมๆ คงจะรั้ง เห็นแก่ตัวอีก ซึ่งผมคงถูกเกลียดขี้หน้าตลอดไป ผมเดินทอดน่องกลับบ้าน ความเหนื่อยล้าสะสม คืนนี้คงทำให้ผมหลับไปโดยไม่ต้องคิดถึงใครบางคนให้เจ็บปวดหัวใจ แต่พอเห็นตัวบ้าน เห็นตะเกียงถูกจุดอยู่ ทำให้ผมต้องใจเต้นแรงรีบสาวเท้าขึ้นเรือน
"ขิม ทะ ทำไม? ไปไม่ทันขบวนเหรอ?" ร่างบางนั่งเหมือนคอยท่า ทำให้ผมดีใจระคนตื่นเต้น อดแปลกใจไม่ได้ที่ยังเห็นน้องคอยอยู่ ผมย่ำน้องแล้วว่าขบวนจะออกเดินทางก่อนบ่าย นี่มันค่ำมืดแล้วด้วย
"กินข้าวกินน้ำก่อนเถอะพี่เสือ" ผมพยักหน้า ถึงแม้อยากจะรู้ใจจะขาดแต่ก็ยอมทำตามที่น้องบอก กินข้าวฝีมือน้องผมทำให้ตื้อจนอยากจะร้องไห้ น้องทำกับข้าวให้ผมกิน ถึงแม้จะเป็นไข่ทอดที่ไหม้ไปหน้าหนึ่ง แต่ผมคิดว่าเป็นไข่ทอดที่อร่อยมากที่สุด หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ไปอาบน้ำให้สมองมันโล่งแล้วเดินไปนั่งข้างๆน้องที่นั่งก้มหน้าก้มหน้านิ่ง
"ไหน ลองบอกพี่มาสิว่าทำไมยังอยู่?" น้องเงยหน้าขึ้นมองผมแล้วอึกอัก
"ขะ ขิม
"ถ้าอยากจะอยู่เพื่อบอกลาพี่บอกแล้วว่าไม่จำเป็น รู้ไหมกว่าคาราวานจะมาก็อีกนาน ทนได้เหรอเมื่อวานยังร้องไห้อยากจะไป ทนได้ใช่ไหมที่จะอยู่ด้วยกันสักพัก"
"เปล่านะ ขะ ขิมไม่ได้จะบอกลา แล้วเมื่อวานก็ส่วนเมื่อวานไม่ใช่เหรอ ? อีกอย่างขิมก็ทนมาตั้งขนาดนี้แล้วด้วย ทำไมขิมจะทนตลอดไปไม่ได้ ไม่อยากให้ขิมอยู่กับพี่แล้วเหรอ? อึก งั้นขะ ขิมก็ขอโทษ ที่ยังหน้าด้านอยู่อือ" ผมดึงน้องเข้ามากอด ใจผมตอนนี้มันโหวงๆ
"อยากอยู่กับพี่งั้นเหรอ ? ถ้าขิมอยากอยู่พี่เต็มใจให้ขิมอยู่ อยากอยู่นานไหม? ถ้าจะไปพี่ไม่ให้ขิมไปขิมจะไม่ร้องไห้เพราะอยากไปเหมือนเมื่อวานเหรอ? เป็นพี่จะดีเหรอขิม?" ผมกอดน้องแน่น น้องรักผมเหมือนที่ผมรักใช่ไหม?
"ตอนนี้ขิมยังตอบพี่เสือไม่ได้ว่าขิมรักพี่ไหม แต่ขิมอึกบอกได้เลยว่าความรู้สึกดีดีขิมมีให้พี่เสือมาก ขิมอยากอยู่ อึก กับพี่เสือ อยู่จนกว่าพี่เสือ อื่อ อ อึก พะพี่เสือจะหมดรักขิม ขิมคิดทุกอย่างดีแล้ว ถึงกลับไปก็ไม่มีใครดีกับขิมและรักขิมเท่าพี่เสือ อึก ขิมยืนยันว่าเป็นพี่เสือดีที่สุดแล้ว" ใจมันพอกคับอก ดีใจผมพูดไม่ออก น้ำตาไหลอย่างไม่อาย ชีวิตผมกำลังได้รับการเติมเต็ม จะไม่มีอีกแล้วใช่ไหมการจากลาที่ผมไม่อยากเจอ
"ขอบคุณนะครับที่รักที่เลือกพี่ พี่เองก็รักขิม รักขิมมากๆ พี่จะละทิ้งทุกอย่าง จะไม่มีเสือ พรายสน คนนั้นอีกแล้ว เรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกันนะที่รัก" น้อยยิ้มให้ผมทั้งน้ำตา พยักหน้าตอบรับทันที..
ผมจูบน้องแผ่วเบา น้องเผยปากให้ผมเข้าไปชิมความหวานในโพรงปาก ลิ้นผมดุนลิ้นน้องเบาๆ ลิ้นพันพัวหยอกเย้ากันเบาๆ มือของผมมันหยาบกร้านจนผมไม่กล้าสัมผัสน้องตรงๆ กลัวผิวขาวๆของน้องจะเกิดรอย
"เจ็บไหม? มือพี่เลือดออกด้วย" ผมส่ายหน้า หอมแก้มนวลเบาๆ กลิ่นหอมๆของน้องทำให้ผมอิ่มเอิมในใจยิ่งนัก
"ขิมจะทายาให้นะ" ผมปล่อยให้น้องใช้แอลกอฮอลเช็ดล้างแผลให้ น้องเป่าตรงแผลให้ผมเหมือนเห็นผมเป็นเด็กเล็กๆ แล้วทายาให้ผมซ้ำ
"ขิม ชีวิตขิมต่อจากนี้ ต้องลำบากกว่าเดิม ขิมแน่ใจใช่ไหม?" น้อยเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้ผม น้องยิ้มสวยมาก ผมใช้มือไล้แก้มน้องเบาๆ
"ขิมตัดสินใจแล้ว แค่มีพี่เสืออยู่ข้างๆขิม ขิมก็ไม่กลัวหรอกความลำบาก อนาคตจะเป็นยังไงขิมไม่รู้ แต่เรามาทำวันนี้และวันต่อๆไปให้ดีที่สุดก็พอแล้ว เนอะ" รอยยิ้มสว่างไสวเหมือนแสงไฟส่องทาง คิดว่าผมทำรอยยิ้มน้องหายไป ตอนนี้น้องกลับมาส่งยิ้มหวานๆให้ผมอีกครั้ง ผมได้เห็นแล้ว ผมยิ้มให้น้องก่อนจะก้มไปจุ๊บปากเล็กเบาๆ
"ขอนะ?" น้องเหลือบตาขึ้นมองผม แก้มแดงระเรื่อ กับปากที่เม้มแน่น ชี้ชัดว่าน้องกำลังขัดเขิน ผมเห็นแบบนั้นทำให้ผมพลอยรู้สึกเหมือนหนุ่มน้อยแรกรักอีกครั้ง
"บ้าเหรอ? เขินนะ" ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะคร่อมน้องทั้งตัว
"เขินเหมือนกัน แต่..อดใจไม่ไหว คนตรงหน้า น่ารักเกิน" น้องอมยิ้มก่อนจะพะโงกหัวงับจมูกผมเบาๆ
"เลี่ยน แต่หยุดพูดเถอะ ขิมเขินจริงๆ แก้มจะแตกแล้วเนี้ย" ผมจูบหน้าผากน้องเบาๆ
"แล้วทำได้ใช่ไหม?"
"พูดมาก ยอมตั้งนานแล้ว คนอะไรรู้ตัวช้ามากกกกก" น้องลากเสียงมากยาว แก้มสุก ผมอดใจไม่ไหวจูบแก้มใสไล่ลงมาตรงปากเล็ก ขบเบาๆ มือเล็กคว้ามือผมไปจับบริเวรหน้าอก
"มือพี่มันแตก ขิมจะเจ็บนะ" เสียงแตกพร่าของผมท้วงน้องเบาๆ
"ขิมทนได้ ไม่เจ็บมากหรอกขิมทายาให้แล้วด้วย" ผมมองมือตัวเองแล้วถอนหายใจ
"รอให้มือพี่หายแตกก่อนละกัน ไม่อยากให้ขิมเจ็บตัวไปด้วย" น้องยิ้มให้ผมก่อนจะพยักหน้า
"แล้ว ไอ้นั่นพี่จะจัดการยังไง" น้องพูดตะกุกตะกัก หน้าแรงก่ำรามไปทั่วใบหน้าและลำคอผมมองตามมือน้อง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
"พี่จะไปจัดการเอง ขิมนอนเถอะนะ" น้องดึงแขนผมไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมองผม
"ให้ขิมช่วยนะ ขิมอยากไถ่โทษที่ทำให้พี่ต้องเจ็บปวดเพราะขิม อีกอย่างมือพี่ก็เป็นสะแบบนี้ พี่คงจัดการเองไม่ได้หรอก ขิมทำให้เอง" น้องดูตั้งใจมาก จนผมอดเอ็นดูน้องไม่ได้ อยากจะพูดปฎิเสธแต่มือสั่นๆของน้องก็เอื้อมมาคว้าหมับเข้าที่น้องชายผม
"ขิมเคยเห็นในคลิป ดูแล้วมันไม่ได้ยากอะไรด้วย ผมคิดว่าระ เรื่องแค่นี้ สบาย" น้องเม้มปากแน่น ผมรู้ว่าน้องอยากทำให้ผมรู้สึกดี แต่ถ้าน้องไม่ได้รู้สึกดีด้วยผมก็ไม่อยากฝืนใจน้อง
"ขิมอย่าเลย เอาไว้เราพร้อมเราค่อยทำใหม่ก็ได้" น้องมองหน้าผมเหมือนไม่เข้าใจ ก่อนจะพยักหน้า น้องดูเศร้าๆจนผมต้องดึงน้องเข้ามากอด
"เป็นอะไรไป?" น้องส่ายหน้ากับอกผม
"ขิมรู้ตัวดีว่าไม่สามารถเป็นผู้หญิง มีลูกให้พี่เสือได้ นมก็ไม่มี ดูแล้วไม่ส่วนไหนให้พิสวาทเลย ขิมขอโทษนะครับ"
"ทำไมพูดแบบนี้ ขิมเป็นขิมก็ดีแล้ว ทำไมต้องเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงด้วย ลูกไม่จำเป็นต้องมีก็ได้ อยู่กันสองคนไม่ใช่จะไม่มีความสุข ขิมไม่ต้องคิดมาก ตอนแรกพี่ยอมรับว่าอยากได้ขิมใจจะขาด แต่ในตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วเซ็กส์ไม่ใช่ทุกอย่างสำหรับพี่ สิ่งสำคัญมันไม่ได้อยู่ที่ภาษากาย มันอยู่ที่ใจเราตะหาก ของอย่างนี้เราช่วยเหลือตัวเองได้ แต่ใจเราต้องอาศัยความเข้าใจกันถึงต้องช่วยกันขับเคลื่อนความรักไปได้ ไม่ต้องคิดมากนะ" น้องกอดผมแน่น
"ขิมเข้าใจแล้ว ขิมจะไม่คิดมาก เรามาใช้ภาษาใจช่วยกันคิดถึงอนาคตกันนะ" ผมลูบผมสลวยเบาๆ เท่านี้ผมก็มีความสุขแล้ว ใส่ใจความรู้สึกของคนที่เรารัก มีอะไรไม่เข้าใจต้องเปิดอกคุยกัน ไม่จำเป็นต้องบอกรักในทุกๆวัน แค่ให้การกระทำเป็นสิ่งที่สื่อออกไป ทุกอย่างมันก็จะจบลงด้วยดี ในที่สุด....
"ผู้ชายคนนี้สัญญาจะเก็บรักษาใจเธอ
จะรักให้สมที่เธอมอบใจของเธอให้ฉัน
จะดูแลรักตัวเธอให้เท่าที่เธอรักฉัน
ตราบใดที่เธอรักกัน "คำมั่นคือฉันรักเธอ"
จบ!!!!
>>>>>>
จบแบบนี้ดีไหม? ไม่อยากให้สูญเสียทั้งสองฝ่าย น้องขิมแหละที่สับสนตัวเอง อีตาพี่เสือก็มีน้ำอดน้ำทนเกินพิกัด ฮ่าๆๆๆ แต่ บางคนคงคาดหวังอีกละซี กับฉากเสียเลือดดดดด อดน่ะจ๊ะ อารมณ์หื่นมีน้อย สำรองไว้เรื่องหน้านะจ๊ะ เรื่องหน้ารับรองจะไม่ให้ผิดหวัง วางโครงเรื่องไว้แล้ว อย่าลืมเข้ามาติดตามอัยอีกนะ นักแต่งฝึกหัดขอฝากเนื้อฝากตัว จะไล่แก้คำผิดด้วย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนิยายที่อ่อนประสบการณ์ ขอบคุณสำหรับการติดตาม ขอบคุณสำหรับคำติชม เจอกันเรื่องหน้านะจ๊ะ บ๊ายบาย
-
ขอบคุณนะคะ นิยายสนุกมากเลย ถึงจะสั้นแต่ก็ได้ใจ o13 o13 o13 o13 รอติดตามนิยายเรื่องใหม่นะคะ
-
:katai2-1: หวานซึ้งมากมาย
ขอบคุณค่ะ ชอบมาก
บอกแล้วว่าจบในป่านี่แหละ
อีพี่เสือแอบเล่นตัวไปนะ อดทนมากมายระวังออกปากนะพี่ 55555
-
เปิดเพลงบ่าววี หลวงไก่ตามเบย
-
หวานซะ ดีใจที่จบแบบแฮปปี้ ขอบคุณที่แต่งให้อ่านค่ะ
-
ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน ดีใจอ่ะ เตรียมทิชชูรอน่ะเนี่ย อดใช้ซับเลือดเลย อิอิ พี่เสือรักน้องขิมตลอดไปน่ะ
-
ว้าาา
จบซะแล้วหรอเนี้ย
:mew2:
-
จบแบบนี้ก็โอเคอยู่
รอตามเรื่องต่อไปครับ
-
สนุกอ่ะ ขอตอนพิเศษได้มั้ยค่ะ ตอนที่ขิมอยู่กับพี่เสือที่หมู่บ้านนั้นอ่ะ :-[
-
จบแล้วเกือบจะมีฉากอย่างว่าแต่ไม่มี ค้างงงง 555555 :laugh:
-
จบซะละ โครงร่างง่ายๆ แต่ซาบซึ้งค่ะ
น้องขิมน่ารัก และพี่เสือก็อ่อนโยน
ยังไงก็รอนิยายเรื่องต่อไปเนาะ :L2:
-
โหย ดีใจที่น้องขิมเลือกพี่เสือ กว่าจะรู้ใจตัวเองมันก็เกือบสายไปเหมือนกันนะ
ผู้ชายแบบพี่เสือถ้าใครได้ไปก็ต้องมีความสุขมากแน่ๆ
น้องขิมมาเริ่มต้นชีวิตใหม่กับพี่เสือในป่านะจ๊ะ
ก็เสียดายจริงๆไม่มีซีนอย่างว่า :hao6:
-
ขอตอนพิเศษได้ไหม 555น่ารักเกิน ยังอยากอ่านฉากเซอร์วิสอยู่นะ555
-
:pighaun:
-
จบแบบนี้มันก็ดีนะแต่ผมว่า
มันเหมือนไม่สมบูรณ์แบบอะ
ค้างๆชอบกล :katai1:
-
จบแล้วเหยอออ
ชูป้ายขอตอนพิเศษเรียกเลือด 55555
-
อาว จบซะแระ รู้ได้ไงว่ารอฉากเสียเลือดอยู่ :hao6:
หึ้ยยย ขัดใจเจงๆ :katai1: :katai1: แต่ก็ขอบคุณนะคนแต่ง
-
:mew1:
-
เย้ ดีใจอ่ะ ที่ขิมไม่ทิ้งพี่เสือไป
-
อ๋อย รับไม่ได้ค่ะจบแบบนี้...
มันหวานเกินหน้าเกินตาคนอ่านอิฉันอิจฉาาาาา กร้ากๆๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7:
แหมจะทำอะไรก็ทำให้สุดๆได้ไหม คนอ่านมันค้างงงน้าา :katai1:
:pig4: :pig4:จะรอติดตาม(ฉากเรท)ต่อไปนะคะ จุ๊บๆ :กอด1:
-
ว้า อดวาดฝันฉากมหัศจรรย์เลย อิอิ
ดีใจกับพี่เสือด้วยจ้า
-
ซึ้งจัง
ขอบคุณสำหรับนิยายนะ :กอด1:
-
:mew1:
-
จับมือเริ่มต้นใหม่ไปด้วยกันนะ :L2:
-
พี่เสือ น้องขิม จบอย่างมีความสุข
ปล. อยากให้มีตอนพิเศษจัง o13
-
สนุกดี น่ารักทั้งคู่เลย :กอด1:
-
แฮปปี้ๆ พี่เสือใจดีซะอิฉันนึกว่าไม่ใช่โจร
ดีขนาดนี้ปล่อยไปไม่ได้นะน้องขิม ต้องจับให้อยู่หมัด 55+
-
ฉากทดสอบแผ่นดินไหว ณ กระท่อมน้อย... หายไปงัฟ >///<
-
ขิม กับ พี่เสือ น่ารักมาก .....
-
มีใครอ่านแล้วน้ำตาไหลแบบเราไหมอ่ะ ซึ้ง
งือออออ
-
:o8: กรี๊ดดดดดดดด จบแล้วววว นึกว่าจะมีฉาก ฉาก ฉาก :oo1: อดเบยยยย :ling3:
-
อ้าว แล้วไม่มีใครตามล่าหรอคะ
วงการนี้น่าจะเลิกยาก
-
ตอนจบชั่งอบอุ่นหัวใจ :hao5: :hao5:
-
ดีจังที่ได้อยู่ด้วยกันอ่ะ :mew1:
-
ลุ้นแทบแย่
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดว่าจะมีแถมฉากพิเศษมาหน่อย ^^
-
น่ารักมากดีที่ขิมรู้ใจตัวเอง :katai2-1:
-
แล้วก็จบแบบมีความสุข :mew1: :mew1: :mew1:
ไม่ฉากเรียกเลือดเลย รอตอนพิเศษนะไรท์
ขอบคุณไรท์ ให้ความบันเทิงกับคนอ่าน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจที่เสือสมหวัง
ขอบคุณค่ะ
-
โหย ดีใจที่น้องขิมเลือกพี่เสือ กว่าจะรู้ใจตัวเองมันก็เกือบสายไปเหมือนกันนะ
ผู้ชายแบบพี่เสือถ้าใครได้ไปก็ต้องมีความสุขมากแน่ๆ
น้องขิมมาเริ่มต้นชีวิตใหม่กับพี่เสือในป่านะจ๊ะ
ก็เสียดายจริงๆไม่มีซีนอย่างว่า :hao6:
:katai2-1: :katai2-1: